Calman Claire - W moim stylu

Claire Calman W moim stylu

Na początku Drogi Panie Boże, wykaligrafowała w tydzień po śmierci mamy Georgia, lat dziesięć, swoim nowym charakterem pisma, w którym literki zostały ostatecznie ze sobą połączone.

Przykro mi, ale już w ciebie nie wierzę. Zrobiłeś coś bardzo złego i nawet nie przeprosiłeś. Dlatego kiedy ja umrę, to do ciebie nie przyjdę. Zamiast ciebie odwiedzić, pojadę sobie nad morze. Z poważaniem Georgia Abrams (Panna Abrams) XXX

„Całuski" pod nazwiskiem dodała odruchowo, ponieważ zawsze je stawia na końcu, tak jak w listach z podziękowaniami do Wuja Howarda albo do Babuni. Bóg sobie absolutnie na żadne całuski nie zasłużył, pomyślała, ale skoro już je dodała, niegrzecznie byłoby je teraz przekreślić. Zakleiła więc kopertę

R

i wsunęła ją do kościelnej skrzynki na listy ustawionej na końcu ulicy, przy której mieszkali.

L T

1 MIŁA, NORMALNA RODZINA No więc stoję z innymi w szeregu w sierocińcu. Jacyś potencjalni rodzice przyszli wybrać sobie dziecko. Wszyscy prężymy się jak struny i pamiętamy, żeby ściągnąć łopatki. Dokładnie tak, jak nam kazano. Skarpetki mamy podciągnięte, nosy wytarte. A wszystko po to, byśmy robili wrażenie czystych, grzecznych dzieci, które nie sprawią żadnego kłopotu. Wszyscy jednak myślimy o tym samym i powietrze jest aż gęste od naszych pobożnych życzeń — niemal słychać słowa uchodzące z nas z sykiem jak sprężone powietrze: „Wybierzcie mnie! Mnie! Mnie! Wybierzcie mnie!". I wtedy ci ludzie przystają na drugim końcu szeregu — nawet się nam wszystkim jeszcze dokładnie nie przyjrzeli — a mnie ramiona opadają z rozpaczy: wybiorą kogoś innego. Kogoś mniejszego, młodszego, słodszego, bardziej blond i kochanego. Kogoś, kogo łatwiej kochać. Kogoś bardziej normalnego. Kogoś, kto nie jest mną. Ale oni zawracają i podchodzą bliżej mnie. Po drodze uprzejmie przystają, by porozmawiać z każdym z dzieci, uśmiechając się przy tym i okazując każdemu takie samo zainteresowanie, a przy okazji jeszcze bardziej pogarszając sytu-

R

ację. Bo teraz wszystkie bardzo, ale to bardzo chcemy być wybrane — bardziej niż kiedykolwiek. Ale wiemy, że oni chcą tylko jedno z nas. A teraz moja kolej. Przychodzi mi do głowy, że może powinnam

L T

zrobić coś uroczego, coś, co sprawiłoby, że nie będą mogli mi się oprzeć: zakręcić piruet albo zaimprowizować pokaz stepowania. A może posłać im uśmiech z dołeczkami w policzkach, zamiast prezentować mój normalny, poważny wyraz twarzy? Twarzy, przez którą sprzedawca w sklepie na rogu mówi na mnie „pomocnica grabarza". Za późno. Goście stoją już dokładnie przede mną, a ja nie jestem w stanie posłać im nawet pół uśmiechu, że o piruetach nie wspomnę. Wyciągam więc rękę, by uścisnąć im na powitanie dłonie, i mówię: „Dzień dobry. Jestem Georgia. Miło mi państwa poznać". A teraz najlepszy moment: kobieta, o lekko pucołowatej twarzy, całkiem ładna, ale zdecydowanie w „maminym" typie — od razu wiadomo, że będzie piekła jabłecznik i że pozwoli dziecku rozwałkowywać ciasto oraz wycinać gwiazdki i serduszka do ozdabiania wypieków — odwraca się do męża i szepcze mu coś do ucha, a on patrzy na nią z uśmiechem i przytakuje. Potem oboje biorą mnie za ręce, wyciągają przed szereg i wszystko jest już jasne: wybrali mnie. Mnie. Następnie podpisują jakiś papierek, a mój nowy tatuś bierze moją małą walizkę, do której zapakowano raptem cztery rzeczy, i wszyscy wsiadamy do ich wielkiego, błyszczącego samochodu, z przyjemnie sprężynującym zawieszeniem i ślicznymi, gładkimi skórzanymi siedzeniami, po których człowiek ślizga się, kiedy wóz wchodzi w ostry zakręt. Dom nie jest ani specjalnie duży, ani wystawny, ale za to idealny: z zieloną bramką od ulicy i małym drewnianym karmnikiem dla ptaków, przykrytym maleńkim słomianym daszkiem. Do drzwi wejściowych prowadzi prosta ścieżka, obsadzona po obu stronach różami o jaskraworóżowych kwiatach i fioletową lawendą, na której łodyżkach siedzą przyczepione jak czerwone koraliki na sznurku biedronki. Wchodzimy, a ja wycieram buty o wycieraczkę, chociaż nikt mi nie kazał. Oni spoglą-

dają na siebie nad moją głową z uśmiechem, bo widzą, że taka grzeczna ze mnie dziewczynka, i wiedzą, że mnie pokochają. Wtedy mamusia — kobieta pyta mnie, czy chciałabym tak się do niej zwracać, a ja zarzucam jej ramiona na szyję i mocno się przytulam, na co ona ociera łzę kręcącą się w oku — mówi, że musi skoczyć na chwilkę do kuchni i znaleźć dla mnie coś pysznego. Ponieważ mają prawdziwy kominek, siadamy przed nim i pieczemy chleb, używając do tego celu prawdziwych długich widełek do tostów, a nie zwykłego głupiego widelca, przywiązanego do jednego końca rozłożonego drucianego wieszaka. Potem podają mi filiżankę herbaty jak dorosłej osobie — a nie szklankę mleka czy soku jak dla dzieciarni — i tak sobie siedzimy, podczas gdy na zewnątrz powoli się ściemnia i zaczyna padać deszcz. Słucham, jak wiatr kołysze konarami drzew, ale mało mnie to obchodzi, bo jest mi ciepło i przytulnie i siedzę przy kominku z mamusią i tatusiem, i jestem najszczęśliwszą dziewczynką pod słońcem. A potem obraz powoli gaśnie i koniec. I tyle. Tak wyglądała moja ulubiona fantazja okresu dorastania — wyobrażałam sobie, że jestem sierotką. Odtwarzałam ją w głowie jak kasetę wideo. Za każdym razem była identyczna, a jeśli ktoś mi przerwał, wracałam do początku i oglądałam całość od nowa. Ponieważ musiało być dokładnie tak samo.

R

W przeciwnym razie miałam wrażenie, że czar pryska i wszystko sypie się w drobny mak. Czasami, kiedy nie mogę zasnąć albo siedzę w pociągu i nudzi mnie czytana książka, odsuwam od siebie wszelkie zmar-

L T

twienia i problemy danego dnia i pozwalam fantazji powrócić.

Teraz, kiedy stuknął mi trzydziesty czwarty rok życia, podejrzewam, że na bycie adoptowaną nie mam już większych szans. Nie sądzę, by jacyś potencjalni rodzice, wiedzeni nieodpartą chęcią posiadania potomstwa, ustawili się po mnie w kolejce — chyba że złożyłabym ofertę w Internecie, dołączywszy swoje zdjęcie z okresu, kiedy miałam dwa i pół roku. Wtedy byłam całkiem urocza. Z tym że mając dwa i pół roku, trudno nie być uroczą, bo człowiek jest cały mięciutki, wszędzie ma dołeczki i nawet jeśli upadnie, to wszyscy się nim zachwycają. Jeśli jednak upadniesz w wieku lat trzydziestu czterech, to ludzie myślą, że jesteś pijana, i zanim dotrzesz do domu, musisz chodzić po mieście w dziurawych rajstopach, z zakrwawionym kolanem i w swoich najlepszych zamszowych kozakach podrapanych jak jasna cholera. Ponadto nie mam anielskich blond włosków ani ślicznych błękitnych oczek, ani uśmiechu cherubinka. Włosy mam ciemnobrązowe, wspaniałomyślnie można by je określić jako kręcone, ale nie mówimy tu o wspaniałych bujnych kędziorach w stylu gwiazd filmowych, takich jak u Ellen. Moja czupryna przypomina raczej treskę z przypalonego makaronu. Gdyby jakiś facet odważył się zanurzyć w niej dłonie, to musiałabym wezwać straż pożarną, żeby go uwolnili za pomocą nożyc do cięcia metalu. Żeby moje włosy wyglądały choć trochę normalnie, zatrudniam całe stada sługusów, których jedyne zadanie polega na ich nieustannym prostowaniu. No dobra, to nieprawda, ale tak by było, gdybym mogła sobie na to pozwolić. Codziennie myję włosy i poddaję je bezpardonowej obróbce za pomocą wielkiej szczoty i suszarki, żebym mogła wyjść między ludzi i nie wzbudzać sensacji. Pozostawione same sobie powracają do pierwotnego

kształtu i wierzcie mi, że nie jest to coś, co chcielibyście ujrzeć w lustrze z samego rana, jeszcze przed pierwszym kubkiem kawy. Oczy mam brązowe, nie niebieskie, i nie jestem pewna, jaki mam uśmiech, bo krzywię się na sam widok własnego odbicia. Zwykle jednak wyglądam poważnie. Nie widuję już sprzedawcy ze sklepiku na rogu, lecz moja twarz nadal wygląda jak u „pomocnicy grabarza" — tak jest, ten fragment był prawdziwy. Kiedy idę ulicą, obcy ludzie wołają za mną: „Uśmiechnij się, kochana!" lub co gorsza: „Rozchmurz się, słonko! Może nic takiego się nie zdarzy!". Kilka razy odpowiedziałam im: „No cóż, właśnie zmarła moja mama..." i zrobiłam swoją ultrapoważną minę, co wywołało u nich pełen szczerego poczucia winy wyraz twarzy i potrzebę wygłoszenia przeprosin. * Ta moja sieroca fantazja brzmi dość okropnie, ponieważ jestem już półsierotą. Na wpół sierotą? Połowicznie sierotą? Nieważne. Tak czy inaczej, moja mama naprawdę nie żyje — zmarła, kiedy miałam dziesięć lat, i nie, nie gram na waszych uczuciach, po prostu stwierdzam fakt. Mój tata żyje i teraz mam nawet większe wyrzuty sumienia z powodu tej historii o sierotce, bo wygląda to tak, jakbym go wcale nie kochała. Nie jestem też jedynaczką. Mam małą siostrzyczkę imieniem Ellen — to ta z lokami, jak się nale-

R

ży. Ellen ma dzisiaj dwadzieścia siedem lat, ale dla mnie zawsze będzie siostrzyczką. Jest jeszcze Matt, Matthew, mój brat, który ma trzydzieści jeden lat. To cała moja rodzina, jeśli nie liczyć Quinn, mojej ma-

L T

cochy — więc to nie jest prawdziwa rodzina — i wuja, brata ojca, oraz całej masy kuzynów i kuzynek, zbyt wielu, by ich tu wszystkich wymieniać. Poza tym jest jeszcze córka Quinn z pierwszego małżeństwa z tym kostropatym artystą, ale jej raczej nie liczymy. Nie chodzi o to, że nie kocham swoich krewnych, lecz o to, że trudno o ekipę, która doprowadzałaby człowieka do większego szału. Rodziny innych ludzi zawsze wydają się takie miłe i takie po prostu normalne. Czasem marzę o tym, by należeć do jednej z tych porządnych rodzin, w której nikt nie wchodzi sobie w słowo, nie przerywa i nie nabija się bez przerwy z innych. W której członkowie mówią rzeczy w rodzaju: „Czy możesz mi podać ziemniaki?", zamiast kłaść się na stole i kraść jednego z twojego talerza. Czy ja proszę o zbyt wiele?

Ta rozsądna Oczywiście nie zawsze byłam tą rozsądną. Najpierw, jak każdy, byłam małym dzidziusiem i nawet przez myśl mi nie przeszło, żeby się bawić w rozsądek. Cały swój czas poświęcałam innym ważnym sprawom, takim jak jedzenie, płacz, siusianie w pieluchy, gulgotanie i zwracanie mleka prosto na najlepszą jedwabną bluzkę mamy. Kiedy miałam dwa latka i dziewięć miesięcy, wspięłam się na deskę klozetową w łazience na piętrze, następnie na zbiornik z wodą do spłukiwania i z całej siły cisnęłam przez okno Mumu, pluszową małpką, żeby latała jak ptaszek. Ponieważ byłam za niska, by dojrzeć, gdzie — i czy w ogóle — Mumu wylądował, byłam o krok od pójścia w jego ślady, gdy do łazienki wpadła mama i złapała mnie. Wystra-

szyła mnie tym tak bardzo, że wybuchnęłam głośnym płaczem i przestałam dopiero dzięki babeczce z dżemem i wielokrotnym przejażdżkom dookoła kuchennego stołu na plecach tatusia, aż ten padł na podłogę i oświadczył, że konik musi teraz odpocząć. Mama złapała mnie za tłuściutkie ramionka i powiedziała, że podchodzenie do otwartego okna to coś bardzo, bardzo złego, tak samo jak wspinanie się na różne rzeczy, i że nigdy, przenigdy więcej nie powinnam tego robić. Tata oświadczył, że po tym jeszcze przez długi czas chodził z głębokim poczuciem winy, że zostawił okno na piętrze otwarte — absolutnie nie przypuszczał, że mogłabym sięgnąć do niego — i sam sobie zmył głowę za to, że dopuścił do sytuacji, w której o mały włos... A co gdyby... Co gdyby...? A potem przyszedł na świat Matt i przestałam być dzidziusiem. Byłam dużą dziewczynką, która musi bardzo, ale to bardzo ostrożnie postępować z malutkim Matthew. Bez przerwy kazano mi być cicho i nie biegać w kółko po piętrze, bo nie daj Boże, jeszcze go obudzę, a on tak mało śpi, i proszono, bym była grzeczna, bo mamusia jest zbyt zmęczona, żeby się za mną uganiać. Jeśli o mnie chodziło, to powinni go byli oddać z powrotem do szpitala, ponieważ nie robił nic innego, tylko płakał, jadł, robił kupkę, wymiotował oraz zajmował mamusi i tatusiowi cały wolny czas. Po co więc komu taki brat? Nie dało się na nim jeździć po ogródku jak na rowerku na trzech kółkach, nie można było odbijać go o podłogę jak piłkę. Nie

R

nadawał się nawet do tego, by wleźć z nim pod stół w kuchni i bawić się w znikanie w Jaskini Czarów. W wieku pięciu lat, zaledwie dwa tygodnie przed rozpoczęciem pierwszego półrocza w szkole, zro-

L T

biłam kleksa z zielonej farby na nosie Martina, chłopca, który wpadł mi w oko — tak wyglądały moje pierwsze kroki w dziedzinie flirtu. Martin odpłacił mi niebieskim kleksem na policzku i wkrótce nasze twarze, ramiona, włosy i szare szkolne sweterki pokrywała szalona kombinacja impresjonistycznych plam. Nauczycielka, która właśnie próbowała zażegnać sytuację kryzysową rozgrywającą się na drugim końcu sali, wkroczyła, by nas rozdzielić. Kazała mi powiedzieć, że bardzo przepraszam, co uczyniłam, przebiegle chowając ręce za plecami i krzyżując palce, bo wiedziałam, że dzięki temu przeprosiny się nie liczą. A następnego dnia odmówiłam zejścia z drabinek po przerwie. Usadowiłam się na najwyższej poprzeczce i machałam niedbale nogami. Posłali więc po moją mamę, by mi przemówiła do rozumu — jak policyjna negocjatorka komuś stojącemu na parapecie. Gdy miałam siedem lat i dziewięć miesięcy, sprawy przybrały jeszcze gorszy obrót. Wtedy właśnie przyszła na świat Ellen. Źle było dzielić się wszystkim z Matthew, ale do niego już przynajmniej przywykłam, no i mój brat był chłopcem, więc nie musiałam oddawać mu wszystkich swoich zabawek i jeszcze udawać, że mnie to cieszy. Kiedy mama powiedziała mi: „Niedługo będziesz miała jeszcze jednego braciszka albo siostrzyczkę", odparłam podobno: „Dlaczego?". „Pomyśleliśmy, że tak będzie fajnie", odpowiedział mój ojciec cienkim głosem, choć jak się później dowiedziałam, perspektywa posiadania jeszcze jednego dziecka zaskoczyła rodziców tak samo jak mnie. Ellen miała dokonać w moim życiu rewolucji bez względu na płeć. Lecz przez to, że od samego początku była typową Ellen — niemożliwą do poskromienia, o nieodpartym uroku i absolutnie nieznośną — sprawy przybrały dużo, dużo gorszy obrót. Niemal od dnia urodzenia Ellen była śliczna i słodziutka w spo-

sób, w jaki malutkie dzieci rzadko bywają. Miała niebieskie oczy jak mama i główkę pokrytą (zdecydowanie za wcześnie) miękkim loczkami, a nie postrzępionym kołtunem jak u mnie. Ellen uśmiechała się na zawołanie i gdy tylko opanowała sztukę siedzenia, klaskała, kiedy ktoś nowy przychodził z wizytą. Nie chciała spać w wózeczku, bo wolała pławić się w zachwycie i wysłuchiwać zdziecinniałych komentarzy sąsiadów, sprzedawców i obcych ludzi, od których człowieka aż mdliło: „A cio to taka ślićna dzidzia? Ślićna dzidzia jesteś, taaaka ślićna...". To właśnie w tym czasie sytuacja w rodzinie się zmieniła. Nieważne, teraz nie warto się nad tym rozwodzić. Tyle lat już minęło. Najważniejsze wydarzenie to śmierć mamy. Ellen miała wtedy zaledwie trzy lata, więc nawet jej nie pamięta. Niczego — ani twarzy, ani głosu, absolutnie niczego. Wpatruje się w jej zdjęcia i czasami mówi, że chyba coś sobie przypomina, ale obie wiemy, że to niemożliwe. Mówi tak tylko dlatego, że nikt nie lubi świadomości, że zapomniał kogoś, kto kiedyś musiał być najważniejszą osobą w jego życiu. Może Ellen myśli, że jeśli będzie powtarzała te słowa wystarczająco często, to sama w nie uwierzy i dzięki temu staną się one prawdą? Nadal mnie prosi, żebym jej opowiedziała o tym, jak była mała, a czasem nawet o okresie sprzed jej narodzin. Historie są zawsze te same. „Opowiedz mi o tym, jak się urodziłam i przynieśli mnie ze szpitala", „Opowiedz mi o tym, jak obcięłaś mi włosy na zapałkę", „Po-

R

wiedz mi, jak to było, kiedy nasikałam Mattowi do kalosza", „Opowiedz mi o tym, jak mamusia śpiewała na głos na ulicy, kiedy wychodziła z tobą na spacer". Niezmiennie pojawiała się też jedna prośba: „Opo-

L T

wiedz mi o mamusi". Matt nigdy tego nie robi. Nigdy. On nawet słowem o niej nie wspomni. Zupełnie jakby nigdy nie istniała.

Tak czy inaczej, mama zmarła. Koniec historii. Ludziom ciągle się to przydarza.

Jednoosobowe Narody Zjednoczone Nie pamiętam dokładnie, jak to było. Nie mówię o śmierci mamy, bo tego nigdy nie zapomnę. Mam na myśli mój awans na tę rozsądną w rodzinie. Wiem jedynie, że jestem nią od tak dawna, że już nawet nie pamiętam, jak smakuje brak rozwagi. Czy to naprawdę ja o mały włos nie rzuciłam się z okna łazienki, żeby latać jak ptaszki? Czy to ja miałam wystarczająco dużo tupetu, by pomazać farbą chłopczyka, którego nawet nie znałam? Może nie brzmi to zbyt poważnie, ale nikt, kto zna mnie dzisiaj, nie uwierzyłby, że kiedykolwiek w dzieciństwie zachowywałam się głupio albo niegrzecznie. Nie odbiło mi nawet wtedy, gdy byłam nastolatką, choć to niemal obowiązkowa przypadłość. Człowiek wręcz powinien pofarbować sobie włosy na kruczoczarno i zbyt mocno malować oczy, chodzić na koncerty do zadymionych pubów, gdzie podłoga jest aż lepka od piwa i potu, mówić rodzicom, żeby się odpieprzyli, bo, kurwa, nie rozumieją ani ciebie, ani tego, jak to jest być młodą, całować się na imprezach z facetami poznanymi jakieś dziesięć minut wcześniej, pieprzyć się z kimś na materacu na podłodze, nie zawracając sobie głowy prezerwatywą, oraz pić na umór. Wszystkie wymienione powyżej zachowania to absolutny standard w okresie dorastania. Mnie jednak on nie dotyczył. Ja zaliczyłam zaledwie minimum: parę symbolicznych blond pasemek we

włosach przez kilka miesięcy oraz trochę obmacywania przez jakiegoś oślizłego typa w jego samochodzie na randce — akurat tyle, żeby mnie nie brano za sztywną kujonkę — dzisiaj nazwaliby go pewnie frajerem. Upiłam się zaledwie dwa razy: raz wódką z lemonką w domu koleżanki, gdzie zwymiotowałam dokładnie na brzoskwiniowe poduchy na sofie jej mamy — lecz ponieważ ja to ja, przeprosiłam wylewnie i z miejsca zaniosłam je do pralni chemicznej — i drugi raz, gdy poszłam z koleżanką na koncert i wlałam w siebie sporo piwa oraz, co dziwniejsze — ponieważ nie przypominam sobie, bym kiedykolwiek lubiła ten smak — whisky z lemoniadą. Do domu poszłam piechotą. Niczego z tego spaceru nie pamiętałam, po prostu wlokłam się przed siebie jak automat. W końcu zdołałam włożyć klucz do zamka, co wydało mi się sukcesem na miarę ułożenia kostki Rubika, i ujrzałam tatę siedzącego przy stole w kuchni w płaszczu narzuconym na szlafrok. Miałam szesnaście lat. Dochodziła druga w nocy. Określenie nastroju mojego ojca jako niezadowolenie byłoby sporym niedomówieniem. Proszę również pamiętać, że mówimy tu o moim ojcu — najłagodniejszym, najspokojniejszym człowieku pod słońcem, który nigdy nie stosował surowych, ojcowskich metod wychowawczych. Z wyjątkiem tego jednego przypadku. Najpierw nakrzyczał na mnie, ponieważ była druga w nocy, a ja nawet nie zadzwoniłam, a o ile on pamiętał, to w tym domu obowiązywała pewna podstawowa zasada, którą zresztą wspólnie ustaliliśmy, i jak on może mi zaufać i pozwolić mi

R

na dużą swobodę, skoro chcę ją w ten sposób wykorzystywać i zachowywać się tak, jak właśnie się zachowałam? Potem zauważył, że nie trzymam pionu tak sprawnie jak ktoś, kto twierdzi, że wypił dwie

L T

szklanki coli, i ogarnęła go jeszcze większa wściekłość. Jak mogłam? Czy zapomniałam, że niczego nie potępia tak bardzo jak picia? Czy chcę sobie kompletnie spaprać życie? Czy o to mi właśnie chodzi? Nagle złapał czarny, gruby marker leżący na komodzie i narysował długą, prostą linię na korkowych płytkach wzdłuż całej kuchennej podłogi. Wtedy złapał mnie atak śmiechu. Im bardziej jemu tężała twarz, tym bardziej ja chichotałam. Dosłownie wyłam ze śmiechu, głośno przy tym charcząc, aż o mało się nie posiusiałam. Pobiegłam do ubikacji, a on na to, żebym się pospieszyła i zaraz wracała do kuchni, bo on jeszcze ze mną nie skończył. Potem przeszłam po linii z wystudiowaną ostrożnością, jakbym szła po linie, a on stwierdził, że jestem pijana. Na co ja, że nie jestem, bo wypiłam tylko małe piwo. Na co on, że jestem jeszcze małoletnia i nawet tyle pić nie powinnam, a co gorsza, jestem skończoną kretynką i mam absolutny zakaz picia alkoholu, i że on mówi śmiertelnie poważnie. Czy to do mnie dotarło? Chociaż byłam kompletnie pijana, widziałam, że nie żartuje, poza tym nigdy nie byłam buntowniczym typem. Nie było warto przysparzać mu aż takich zmartwień. Śladów czarnego markera nie dało się usunąć. Pozostał w tym samym miejscu przez następne trzy lata — jednoliniowe świadectwo mojej hańby — dopóki podłoga nie osiągnęła takiego poziomu zniszczenia i zaplamienia, że było to zbyt dużo nawet jak dla nas i trzeba ją było wymienić. Dzisiaj nawet nie tykam piwa. Czasami wypijam lampkę wina do obiadu. Kiedy gdzieś wychodzimy, Stephen zamawia lampkę czerwonego, a ja białego. Stephen to mój chłopak, a właściwie narzeczony, i on też raczej nie nadużywa alkoholu. Jesteśmy świetnie dopasowani. Stephen też jest bardzo rozsądny i na nim również można polegać. To jedna z rzeczy, które w nim kocham najbardziej — on nigdy cię nie za-

wiedzie. I w przeciwieństwie do członków mojej rodziny nie oczekuje, że bez przerwy będę mu biegła na pomoc. Kiedy jestem z nim, czuję, że mogę na chwilę przestać być silną i rozsądną, bo nie będę musiała niczego naprawiać, występować jako arbiter w jakiejś kłótni ani rozwiązywać żadnych problemów. Kiedy Matt i Ellen wszczynali awanturę albo rzucali się na siebie z pięściami, ja zawsze interweniowałam, rozdzielałam walczące strony i kazałam im się godzić. Kiedy tata wbiegał z hukiem na górę i trzaskał za sobą drzwiami do gabinetu, ponieważ jakaś głupia klientka po raz czterdziesty piąty zmieniała zdanie, to ja odczekiwałam dziesięć minut, potem pukałam cichutko i pytałam, czy chce filiżankę herbaty. Podejrzewam, że nawet teraz to do mnie zwracają się ze wszystkimi kłopotami, prawdziwymi i wyimaginowanymi. Głównie wyimaginowanymi. Quinn dzwoni z pytaniem, czy może użyć keczupu do klopsa, bo przecier pomidorowy wyszedł — tak — i czy moim zdaniem rodzynki uszlachetniłyby smak? — nie. Tata dzwoni po radę w sprawie klienta, który najwyraźniej jest kompletnym daltonistą, ale o tym nie wie. Poradziłam mu, by używał nazwy koloru, kiedy na niego wskazywał: „To granatowe tło bardzo ładnie pasuje do żółtej czcionki. Jak pan sądzi?". Matt chce wiedzieć, czy jego szef nie próbuje się przypadkiem doszukiwać minusów w jego pracy — stres w domu? obawy związane ze spadkiem obrotów? — a tak przy okazji, czy nie mogłabym rzucić okiem na tekst jego prezentacji na następny piątek? Może mi go zaraz prze-

R

faksować, jeśli mam chwilkę — odpowiadam, że nie mam, ale niech faksuje. No i jest jeszcze Ellen — przede wszystkim Ellen: czy nie znalazłam przypadkiem jej rękawiczek z futerka w ciapki? Albo srebrnych

L T

kolczyków, kółek? Lub różowej torby? Bo ona sama nie może ich znaleźć — mówię, że nie i żeby sprawdziła w kafejce, w barze, pod łóżkiem, pod tym stosem płaszczy w przedpokoju. Co ma zrobić z facetem, który dał jej w zeszłą sobotę potężny napiwek i zanotował swój numer telefonu na odwrocie kwitka z terminalu do kart kredytowych? — zignorować. Czy może pożyczyć samochód, bo znalazła tanie źródło srebra, ale to tysiąc kilometrów stąd i metro tam nie dochodzi? — zgadzam się, ale tylko pod warunkiem, że nie odda go ledwo ciągnącego na oparach, jak ostatnio za każdym razem, i że nie zostawi petów w popielniczce. Jej horoskop mówi, że to dobry miesiąc na poszerzanie horyzontów, i co to, moim zdaniem, może oznaczać? — nic, horoskopy to stek bzdur, a ona powinna zacząć sama kierować własnym życiem, co jej powtarzam po raz tysięczny. Mimo wszystko to wcześnie nabyte doświadczenie w występowaniu w roli rodzinnego rozjemcy — Matt mówi o mnie: „nasze jednoosobowe Narody Zjednoczone" — zapewniło mi dobry początek. Jestem z zawodu terapeutką, więc całymi dniami wysłuchuję opowieści ludzi o ich problemach. Można spojrzeć na to z jasnej strony: teraz przynajmniej mi za to płacą.

2 DWADZIEŚCIA CZTERY LATA I JEDEN DZIEŃ Wczoraj była rocznica śmierci mamy i po raz pierwszy, od kiedy pamiętam, nie spędziłam tego dnia z Ellen. To żaden uświęcony rytuał. Nie chcę, by zabrzmiało to zbyt poważnie, to po prostu dzień, kiedy robimy rzeczy w maminym stylu, jak wyprawa na wystawę, potem wspólne picie herbaty i pochłanianie jednej bezy za drugą, a jednocześnie kłótnia o to, które obrazy przypadły nam do gustu najbardziej i — co nawet zabawniejsze — które nam do gustu wcale nie przypadły. Nie chodzimy już na jej grób, bo nie tak chcemy ją pamiętać: zimną i samotną, przyciśniętą wielkim kawałem kamienia. „Och, nie odwiedzajcie mnie tutaj — został ze mnie tylko worek kości!" — tak mówiłaby mama, gdyby żyła. Z tym że wtedy nie byłaby jedynie workiem kości... Mama nie miała czasu na sentymenty czy wzniosłe koncepcje typu: dusza żyje po śmierci albo idzie do nieba. Chociaż uwielbiała pieśni kościelne i kolędy tak samo jak wszelkie inne piosenki. Śpiewała je w domu, a nawet poza nim: „Z dala stąd zielone wzgórze jest...", „Dla — wszystkich — świę-ę-tych". Raz w drodze ze szkoły do domu odśpiewała pełną piersią Jeruzalem. Wybie-

R

gałam do przodu i trzymałam się przed nią jakieś dwa metry, udając, że nie znam tej pani, która śpiewa na ulicy jak wariatka. Mawiała, że człowiek, kiedy umiera, staje się pożywieniem dla robaków, a potem czę-

L T

ścią ziemi. Mówiła, że to dobrze, bo wtedy człowiek jest nadal na świecie, nawet jeśli już umarł. Nadal żyje wśród ludzi, których kochał i którzy go kochali. Staje się ziemią i trawą pod ich stopami, drzewami, w których cieniu się chronią, kwiatami kapryfolium, których zapach ich odurza i sprawia, że wzdychają głośno „aaaaach...", gdy przechodzą obok, wodą, która płynie strumyczkiem pod ziemią, przez kredę, wśród skał, wodą, którą piją, niebem, chmurami, deszczem, nawet powietrzem, którym oddychają. Teraz dopiero widzę, że to naprawdę brzmi mistycznie, ale taka właśnie była mama — przypuszczam, że czasami bywała dziwna, lecz nigdy nie zachowywała się sztucznie. Taka już po prostu była. W niczym nie przypominała przyjaciółki Quinn, Tarki, która w kółko przestawia meble, bo sądzi, że jeśli ma się łóżko ustawione w kierunku północ-północny zachód i sypialnię pomalowaną w barwy jin — cokolwiek to znaczy — to będzie się miało szczęście w związku. Jeszcze większe szczęście w związku ma się wtedy, kiedy człowiek nie ma nasrane w głowie. Kiedy przechodziłam przez fazę pobożności i klęczałam co wieczór przy łóżku, modląc się, żeby było inaczej, i błagając, by mnie dopuszczono do komunii, moja mama uśmiechała się i milczała, mimo że o przyjęciu tego sakramentu nie mogło być mowy, ponieważ: a) tata jest żydem, więc nawet mnie nie ochrzczono, oraz b) mama wiedziała, że jedynym powodem, dla którego chciałam wziąć udział w tej ceremonii, była chęć pokazania się w białej sukience i bielutkich rękawiczkach. Moja prawie najlepsza przyjaciółka była katoliczką i na widok jej zdjęć z komunii zieleniałam z zazdrości. Jej rodzice trzymali jedno w srebrnej ramce na kominku: Martha została na nim uwieczniona z oczami wzniesionymi ku niebu. Daję głowę, że uśmiechała się tylko dlatego, że od wszystkich cioć i wujków dostała koperty z pieniążkami.

A potem mama umarła i na tym się właściwie skończył mój krótki romans z Bogiem. W zeszłym roku w rocznicę śmierci mamy, dokładnie tego dnia, Ellen i ja spotkałyśmy się i poszłyśmy na wystawę, na której prezentowano między innymi przedziwne kandelabry wyglądające jak ze snu. Były wykonane ze sztućców i tarek do żółtego sera, z lizaków i szklanych koralików z przetopionych butelek po piwie korzennym i napoju 7-Up. Przy herbatce i ciastkach dyskutowałyśmy na temat tego, które byśmy wybrały, gdybyśmy potem bez względu na wszystko musiały je trzymać w mieszkaniu. Ellen było łatwiej, bo jej zdaniem wszystkie wyglądały wspaniale, więc nie miała najmniejszego problemu z wyborem, podczas gdy ja zauważyłam, że były kompletnie niepraktyczne, bo ten z lizakami szybko zacząłby się kleić i w krótkim czasie pokrywać kurzem oraz obrzydliwymi muszymi odwłoczkami. Potem poszłyśmy do kina, ale spóźniłyśmy się siedem minut, ponieważ Ellen pomyliła się godzina rozpoczęcia seansu. Gdyby nie to, że byłam tam z nią, nawet bym nie weszła na salę — nie cierpię oglądać filmu, nie widząc początku. Chociaż z drugiej strony, ja na miejscu Ellen upewniłabym się co do godziny i przyszłabym na czas. Jeśli chodzi o wystawy, to zawsze staramy się wybrać na taką, na jaką sama bym nie poszła. Omijamy więc malarstwo impresjonistyczne w kolekcji Courtauld, obrazy flamandzkie i holenderskie w Narodowym. Żadnych z tych czystych, jasnych i regularnych prostokątów, w których z radością zanurzyła-

R

bym się na wieki. Zamiast tego idziemy oglądać kontrowersyjne fotografie albo wściekłe instalacje lub rzeźby wykonane z metalowych odpadków, które wyglądają tak, jakby nadal czekały, by stać się czymś

L T

konkretnym, czymkolwiek. Ellen ma gust bardziej podobny do gustu mamy. Uwielbia rzeczy duże, odważne, awangardowe. Ja wolę sztukę, która nie stara się rozpaczliwie być czymś więcej, niż jest — małą, skłaniającą do przemyśleń, dopracowaną i zostawiającą co nieco wyobraźni. Nie wiem, dlaczego w tym roku Dzień Matki się nie udał. No, nie całkiem. Wiem. Ellen zapomniała o nim i pojechała z koleżanką do magazynu o sto kilometrów stąd w poszukiwaniu jakiegoś szczególnego rodzaju kryształowego koralika. Ellen robi biżuterię. Nie zarabia tym na życie, bo... bo jest po prostu Ellen, więc mimo że talentu ma tyle, że mogłaby nim obdzielić jeszcze kilka osób i nie wpadłaby na nieoryginalny pomysł, nawet gdyby bardzo chciała, to nie ma najmniejszego problemu z zaniżaniem ceny swoich wyrobów i produkowaniem ich miesiącami. Potrafi w połowie drogi zająć się czymś innym albo zostawić najciekawszy wyrób w domu, kiedy wynajmuje stragan. Nie ma więc najmniejszej obawy, że któregoś dnia uda jej się dzięki talentowi i umiejętnościom zrobić prawdziwą karierę. „Tymczasem" — jedno z jej ulubionych powiedzeń — pracuje na pół etatu w winiarni o nazwie Ciepłe Południe. Ellen bez przerwy o czymś zapomina, dlatego też nie ma w tym nic dziwnego, ale o Dniu Matki nigdy przedtem nie zapomniała. Nawet te kilka razy, kiedy jedna z nas była poza miastem, rozmawiałyśmy o mamie przez telefon. To co innego. Wtedy wiedziałyśmy, że z obchodów tego dnia nici i wcale nie dlatego, że po prostu wyleciało nam to z głowy. Nie powinnam jednak zwalać winy na Ellen. W rzeczywistości to ja zawiniłam. Zapomniałam zadzwonić do niej tydzień wcześniej — a zwykle to robię — by jej przypomnieć o święcie i omówić plany. Chociaż widuję Ellen codziennie, w przypadku Dnia Matki zawsze dokładnie się umawiamy i planujemy,

na jaką wystawę pójdziemy, żeby nie marnować czasu. A Ellen zawsze chce, by jej opowiedzieć ulubione historie o mamie. Podejrzewam, że ten dzień jest ważniejszy dla niej niż dla mnie: w ten sposób pomagam jej wierzyć w to, że pamięta. Tak więc wczoraj był ten dzień. Obudziłam się i zajrzałam do kalendarza. Miałam umówionych trzech klientów, wszystkich na rano, potem jednego o siódmej. Wtedy spojrzałam na datę i nagle do mnie dotarło: ósmego sierpnia. Zadzwoniłam do Ellen, żeby ustalić spotkanie na popołudnie, ale jej nie było. Siedziałam w czasie wszystkich sesji ze świadomością, że jeśli nawet Ellen odbierze wiadomość i oddzwoni, to odpowie jej jedynie automatyczna sekretarka. Wiem, że to nic wielkiego, ale byłam tym tak podenerwowana, że nie mogłam się doczekać, aż kolejne spotkanie dobiegnie końca, i podczas tych kilku minut przerwy między jedną sesją a drugą biegałam na górę, by odsłuchać wiadomości. Ale nie było żadnej. Kiedy nareszcie wyszedł ostatni klient, poszłam na lunch do kafejki, do której chodzę codziennie. — A gdzie jest dzisiaj pani siostra? — spytała kelnerka. Pokręciłam głową. — Nie mam pojęcia, ale jeśli się pojawi, proszę jej powiedzieć, że tu byłam, dobrze? Pomyślałam przez chwilę o tym, co byśmy zrobiły, gdyby Ellen tu teraz była, po czym poszłam do

R

Tate Modern na wystawę. Sama. Mamie strasznie by się tutaj podobało: olbrzymia, otwarta przestrzeń przy wejściu, nie zagracona i bez napuszonej atmosfery. Ludzie rozmawiają normalnym tonem, zamiast poro-

L T

zumiewać się tym pełnym udawanego nabożeństwa szeptem, który rezerwują sobie na okazje obcowania ze Sztuką. Zupełnie jakby obrazy można było obrazić, bo człowiek za głośno coś powiedział. Wewnątrz stała olbrzymia kamienna rzeźba, trochę jak lekko spłaszczone koło z dziwnymi drewnianymi obręczami zawieszonymi w dziurze pośrodku — zwykle nie podobają mi się takie rzeczy, bo mam wrażenie, że coś mi umknęło, że tylko ja nie rozumiem przesłania, podczas gdy inni stoją obok i potakują z pełnym zrozumieniem, a ja czuję się jak idiotka i wmawiam sobie, że to żadna sztuka, tylko pretensjonalny szajs bez najmniejszego znaczenia, więc dobrze, że nie dostrzegam przesłania, bo żadnego tu nie ma. Jednak mimo że nie miałam pojęcia, co to miało być albo co miało oznaczać, podobała mi się gładka powierzchnia kamienia i zaokrąglone kształty. Bezmyślnie wyciągnęłam rękę i pogładziłam chłodną wewnętrzną krawędź, aż jeden ze strażników podbiegł do mnie i powiedział, żeby nie dotykać. Zrobiło mi się straszliwie głupio, bo nie należę do ludzi, którzy wychodzą w ten sposób przed szereg, ale potem pomyślałam, że mama byłaby ze mnie dumna, ponieważ zrobiłam coś dokładnie w jej stylu. Z tym że ona nie spłonęłaby rumieńcem i nie zaczęła przepraszać — mama wdałaby się w dyskusję na temat przystępności sztuki i powodów, dla których powinniśmy mieć prawo — nie! — dlaczego powinno się nas zachęcać, byśmy dotykali rzeźb, a nie jedynie na nie patrzeli. W muzeum była cała masa innych rzeczy, które oczywiście uznałam za okropne, i żałowałam, że nie ma ze mną Ellen, bo jaki ma sens oglądanie czegoś, co jest okropne, kiedy nie ma się z kim o tym podyskutować? W końcu Ellen oddzwoniła. — Och, George, tak mi przykro! Nie mogę uwierzyć, że zapomniałam! Tak mi głupio!

— Wszystko w porządku. Nie martw się, mała. To nieważne. — Właśnie, że ważne! — Nie, naprawdę. Jest dobrze. Przecież nie możemy tak przez całe życie. — Dlaczego nie? — Czasami Ellen mówi tak, jakby miała cztery lata, zupełnie jak moja siostrzenica Bonnie. — Ellen, daj spokój. To nie znaczy, że o niej zapomniałyśmy. Spotkajmy się jutro, dobra? W kafejce? — Dobra. Ale mnie nie nienawidzisz? — Nie bądź głupia. — Ellen uwielbia dramatyzować. Czasami zgrywa aktorzycę ze spalonego teatru. — Nadal jesteś moją ulubioną siostrą. Stephen nie potrafi zrozumieć, o co chodzi z tą ulubioną siostrą. Kocham Stephena, ale on jest taki... dosłowny. — Oczywiście, że to twoja ulubiona siostra. Przecież masz tylko jedną — mówi. Nie znoszę wyjaśniać takich rzeczy. W końcu o to właśnie chodzi. To się nazywa dowcip: „wypowiedź mająca na celu wzbudzenie wesołości lub wywołanie śmiechu, »śnie-wielmożny-panie«". Czasami

R

Stephenowi trzeba w tej kwestii troszeczkę pomóc. Wiem, wiem, wredna zdzira ze mnie i to nie w porządku. On ma poczucie humoru i nawet często opowiada dowcipy, ale czasami nie łapie rzeczy, które nie są

L T

dosłowne. Nieważne. W pewnym sensie to żaden żart, bo nawet gdybym miała czternaście sióstr, Ellen zdecydowanie byłaby tą ulubioną. Nawet kiedy doprowadza mnie do szału, nadal jest moją ulubioną siostrą i zrobiłabym dla niej wszystko. Wszystko.

Kiedy odeszła Joy Joy zmarła we wtorek, a pochowano ją w piątek. David uważał, że Ellen jest za mała, by uczestniczyć w pogrzebie, ale usiadł z Mattem i Georgią i zapytał ich z pełną powagą, czy oni chcieliby być na nim obecni. Mieli zadecydować sami. Matt, prawie ośmioletni, poderwał się, kopnął ojca z całej siły w nogę i oświadczył, że nigdzie nie idzie i nikt go nie zmusi, żeby poszedł, po czym wybiegł do ogrodu i zaczął jeździć wściekle w kółko na rowerze, aż wjechał w rabatki z kwiatami. Georgia siedziała przez chwilę w milczeniu. Potem powiedziała, że tak, że najlepiej będzie, jeśli ona tam pójdzie. David wziął ją na kolana, chociaż miała wtedy już dziesięć lat, i z twarzą wtuloną w jej włosy odparł: — Nie musisz, kurczaczku, jeśli nie chcesz. Mamusia nie miałaby nic przeciwko temu. Kurczaczkiem nazywał ją kiedy była jeszcze bardzo mała. Georgia ześliznęła mu się z kolan, przytaknęła i powiedziała, że wszystko w porządku i że pójdzie. W wieku dziesięciu lat Georgia nie ma nic czarnego do ubrania, ale wieczór przed pogrzebem wyjmuje swoją marynarską sukieneczkę z guzikami w kształcie biedronek, wiesza ją na uchwycie przy drzwiach do szafy, a obok, na podłodze, stawia czarne, wyjściowe, skórzane buciki. Wyciąga też z szu-

flady swoje najlepsze fioletowe majteczki w różowe kwiatki, bo te nosi na szczęście: na klasówki z matematyki albo kiedy musi pójść do dentysty, w nadziei, że nie trzeba będzie borować. Ellen i Matt są dwa domy dalej u sąsiadki, pani McNeill, która częstuje ich lemoniadą z bąbelkami i galaretkami w cukrze i pozwala oglądać telewizję, mimo że to środek dnia. Georgia nigdy wcześniej nie widziała prawdziwej trumny. Tylko w wiadomościach w telewizji i w gazecie. Wie, że w tym pudle leży jej mama. Wie, że mama nie żyje. Tatuś mówi, że to tak, jakby zasnęła, tylko na zawsze, i że nie można jej obudzić. Na tym więc polega bycie martwą: wkładają cię do ziemi jak cebulkę narcyza, z tym że nie wzejdziesz na wiosnę. A potem dobierają się do ciebie robaki i wiele lat później zostaje z ciebie coś jak ziemia. Tak powiedziała mama, kiedy zdechł ich kotek, a potem żółw, złota rybka i ślimak. Nawet tatuś mówił, że to naturalne i nie ma w tym nic złego, bo w pewnym sensie istnieje się nadal. Ale przede wszystkim ludzie o tobie pamiętają, człowiek żyje w ich myślach i wspomnieniach, tak jak mamusia. Na zawsze. Albo cię palą jak kawałek drewna lub zwiniętą w kulkę gazetę, a potem wkładają do garnka, tak jak babcię Lisy, którą włożyli do paskudnego zielonego pojemnika z pokrywką, nazywanego urną. Lisa powiedziała: „Chodź, zajrzymy", a Georgia w pewnym sensie spodziewała się ujrzeć skierowaną na siebie parę oczu i nie chciała. Ale potem zajrzała i w środku był tylko jakiś proszek,

R

który wyglądał jak brudy w worku od odkurzacza. Nie było ani żadnych oczu, ani niczego w tym rodzaju. Ale i tak było to obrzydliwe i ciarki przebiegły jej po plecach. Razem z Lisą wydawały z siebie upiorne

L T

odgłosy, by pokazać, że tak naprawdę wcale się nie boją.

Georgia wie, że mamusia tam śpi, ale i tak nie podoba jej się to, że przykrywająca mamę klapa musi być tak blisko jej nosa i nawet nie ma miejsca, żeby przewrócić się na drugi bok. Georgia mocno trzyma tatusia za rękę i chociaż jest na twarzy biała jak prześcieradło, to nie uroni ani jednej łzy. Jej ojciec dla odmiany płacze bez przerwy od chwili, kiedy wniesiono trumnę. Łzy po prostu spływają mu po twarzy jak woda z kapiącego kranu w kuchni. Co kilka minut głośno wyciera nos, chrząka i przeciera chusteczką twarz, a potem łzy leją mu się dalej po policzkach, prosto za kołnierzyk koszuli. Później goście wracają z nimi do domu i Georgia pomaga przygotowywać herbatę. Ciocia Audrey wsypuje cukier do filiżanki tatusia — bo to dodaje siły i jest dobre na szok — a on to wypija, chociaż przecież nigdy nie słodzi.

Kiedy zwiądł groszek pachnący Pośrodku trawnika ustawiono stół, taki ze składanymi nogami. Na środku stołu stoi dzban — wielki szklany dzban, do którego mamusia nalewała wody, żebyśmy mieli coś do popicia przy kolacji. W słoju stoi groszek pachnący. Różowy, wrzosowy, fioletowy, biały i jeden prawie tak ciemny jak czerwone wino. Dzbanek wygląda tak, jakby obsiadł go rój motyli: płatki pachnącego groszku drżą na wietrze, delikatne jak motyle skrzydełka.

Georgia odchyla głowę do tyłu i patrzy na niebo. Niebo ma kolor rozpalonego błękitu, ten sam odcień błękitu, którego używała do kolorowania górnej części obrazka setki, tysiące, setki tysięcy razy. Wokół niej dorośli rozmawiają, popijają drinki i cichutko mlaszczą, całując się w policzki. Mlaskanie przy jedzeniu jest niegrzeczne, ale może przy całowaniu nie. Sąsiadka odprowadziła Matta i Ellen do domu. Matt stoi przy stole z jedzeniem i napycha sobie buzię chipsami. Podrzuca też w górę fistaszki i próbuje je łapać ustami. Wygląda przy tym jak lew morski w zoo, któremu opiekun rzuca ryby. Potem wychodzi na zewnątrz i zaczyna niezmordowanie kopać piłkę o ścianę. Wujek Howard daje mu 50 pensów, żeby przestał, i wtedy Matt idzie na górę poczytać komiksy. Ellen udziela się towarzysko, ciągnąc gości za nogawki i brzegi spódnic oraz posyłając wszystkim uśmiechy, dopóki nie zwrócą na nią uwagi i nie poczęstują ciasteczkami Amaretti, ustawionymi na stole daleko poza jej zasięgiem. Wuj poklepuje Georgię po głowie i wyciąga zza ucha monetę. Mała stoi obok tatusia, na wpół schowana za jego nogą, jednocześnie oparta o niego. On spogląda na nią kładzie jej rękę na głowie i przyciąga bliżej do siebie. Potakuje, mówi „tak, tak", oczywiście, że wie. Z czasem ból minie, oczywiście, że minie.

R

Briony, najlepsza przyjaciółka mamusi, też tu jest. Ma na sobie najpiękniejszą sukienkę pod słońcem. Mieni się tysiącami kolorów, cała w drobne paseczki z błyszczącymi tu i tam drobinkami — jak z

L T

folii, którą ozdabiają klasę na Boże Narodzenie. Georgia pochyla głowę, patrzy na swoją własną marynarską sukienkę i żałuje, że nie włożyła czegoś innego. Sukienka Briony wygląda jak wielgachna, długa skarpeta, tylko bez pięty i palców. Briony sama ją zrobiła na drutach. W zeszłym roku nauczyła też Georgię, ale nie było czasu na kurs nabierania i spuszczania oczek, więc jak dotąd Georgia potrafi jedynie dodawać jeden rządek za drugim do tego, co Briony dla niej zaczęła. Ten pas kolorów jest już tak długi, że wkrótce będzie go mogła wokół siebie owinąć: okręci się nim od kostek aż po głowę jak egipska mumia. Cioci Audrey ta sukienka też chyba przypadła do gustu, bo trąca wujka Howarda łokciem i pokazuje ją palcem. Ciocia nie robi sobie sukienek na drutach. Pewnie nie jest w tym tak dobra jak Briony, więc włożyła czarną spódnicę i marynarkę do kompletu. Za każdym powiewem wiatru ciocia dotyka dłonią głowy, co wygląda tak, jakby się po niej poklepywała, zupełnie tak samo jak ludzie poklepują Georgię, Matta i Ellen. Już dwukrotnie jej kapelusz przeleciał przez ogród jak frisbee. Za każdym razem Georgia biegnie, by go podnieść. Ciocia biegnie za Georgią i mówi jej, jaka z niej grzeczna dziewczynka, że przynosi cioci kapelusz, i że Georgia musi ją koniecznie odwiedzić i przyprowadzić ze sobą Matta i Ellen, a ona da im tyle smakołyków, że nie będą się więcej smucić, no i tatuś mógłby sobie troszkę odpocząć. Georgia przytakuje, choć nie do końca rozumie, o czym ciocia mówi. Ale to dla dorosłych typowe i lepiej nie pytać bez przerwy dlaczego, bo po jakimś czasie robią się źli i każą ci dać już sobie spokój. Ale jeśli człowiek milczy, potakuje i mówi „dziękuję", to są mili i dają pieniążki, które można zaoszczędzić na bilet na samolot. Takim samolo-

tem można sobie wtedy odlecieć daleko, tak jak tym tam, w górze, rysującym za sobą ślad przypominający biały zamek błyskawiczny na błękitnym niebie. Wszystko idzie tak gładko, jak to tylko możliwe — biorąc pod uwagę charakter tego spotkania — do chwili, gdy Ellen, dostrzegłszy dzban pełen pachnącego groszku, puszcza się biegiem przez ogród i upada na stopniu prowadzącym do kuchni. Ktoś ją błyskawicznie podnosi, ale dziecko już zanosi się płaczem i woła żałosnym głosikiem: „Maaa-muuu-siaaa! Ja chcęęęę doo maa-muuuu-siiii!", łapiąc gwałtownie oddech. Jakaś gromadka kobiet tuli ją i głaszcze, próbując uspokoić za pomocą wisienek koktajlowych, zabawek, ciasteczek Amaretti maczanych w winie, czegokolwiek — byle tylko przestała. Goście powoli zaczynają wychodzić i znów się wszyscy całują. Georgia, zmęczona ciągłym poklepywaniem po głowie, wystawia język i zaczyna sapać jak pies, cicho przy tym poszczekując. Tatuś obejmuje ją i prosi: „Nie teraz, kurczaczku, nie teraz". Briony i ciocia Audrey zostają dłużej, żeby pomóc posprzątać, tatuś i wujek Howard idą w głąb ogrodu. Georgia widzi, jak wuj zapala papierosa i po chwili wyciąga rękę z paczką w stronę tatusia. Ale z niego głuptas — przecież tatuś nie pali. Przestał całe wieki temu, kiedy się okazało, że mamusia jest w ciąży. A kiedy dzidziuś przyszedł na świat, była to Georgia. Wuj przecież nie mógł zapomnieć, ale może tatuś

R

zapomniał, bo bierze papierosa i pochyla głowę nad płomieniem zapałki. Georgia idzie do kuchni, żeby spytać ciocię, dlaczego tatuś pali, ale słysząc rozmowę w środku, przystaje przy drzwiach.

L T

— ...poradzi z nimi, to ja pojęcia nie mam — mówi ciocia. — Jak, przede wszystkim, ma zamiar pracować? Będzie potrzebował dużo więcej pomocy.

Tatuś pracował w prawdziwym biurze, jak wszyscy tatusiowie, ale teraz mówi, że będzie pracował w domu. Jego zawód nazywa się projektant. Tatuś robi takie rzeczy jak książki i plakaty na wystawy. Mówi ludziom, jaki kształt literek jest najlepszy i jak to powinno wyglądać. Tak jak w szkole, kiedy robią projekt książeczki i planują okładkę: trzeba wtedy na niej coś narysować albo wyciąć jakieś zdjęcia z czasopisma, żeby pokazać ludziom, co jest w środku. — Oczywiście, że nie będzie im łatwo — mówi Briony, wkładając talerze do zmywarki. — Ale ja najbardziej martwię się o Georgię. Ona wygląda na taką dorosłą, taką opanowaną. Ani razu nie zapłakała. Niedobrze jest tak wszystko dusić w sobie. Georgia przemyka cichutko z powrotem do korytarza. Briony ponownie wychodzi do ogrodu, przechodzi przez trawnik i bierze dzbanek z motylami, żeby go postawić w kuchni. — Zanim pójdę, muszę uściskać moją ulubioną dziewczynkę — mówi. — Pamiętaj, żeby przyjść z tatusiem do mnie w odwiedziny. Georgia kiwa głową i przytula twarz do karku Briony. — Pachniesz jak mamusia. Briony mruga szybko i uśmiecha się. — Naprawdę? Rzeczywiście! Masz rację. To twoja mamusia dała mi te perfumy. Takie same jak jej. Ależ ty jesteś spostrzegawcza! Że też zauważyłaś.

Potem odwraca się i biegnie z powrotem do domu. Pewnie musi do ubikacji. Lepiej jest pójść, zanim człowiek wsiądzie do samochodu, bo potem na autostradzie wszyscy są źli i mówią, że trzeba było pójść przed wyjazdem z domu. Kiedy wychodzi, ma mocno zaróżowioną buzię i przystaje przy samochodzie, żeby porozmawiać z tatusiem. Mówi, że mogłaby zostać, że to żaden kłopot, Adam przeżyje bez niej jeden dzień, a ona się martwi. Ale tatuś mówi, że nie, nie, nie ma mowy i wszystko w porządku, chce zostać sam. Naprawdę. Słowo honoru. Ciocia Audrey spogląda na zegarek jakieś pięćdziesiąt razy na minutę i mówi, że oni też powinni się zbierać. Wuj posyła jej dziwne spojrzenie i mówi, że, na miłość boską, nie ma pośpiechu, absolutnie żadnego, co ona sobie wyobraża. A tatuś odpowiada, że nieważne, niech jadą. Niech już jadą, proszę. Czy mogliby już sobie wszyscy pójść? Stół, który stał na trawniku w ogrodzie, został już złożony i oparty o ścianę w korytarzu. Ellen w końcu padła ze zmęczenia i śpi jak suseł na sofie, a Matt wrócił na górę, do swojego pokoju, i bawi się torem wyścigowym. Dzbanek z pachnącym groszkiem stoi na stole w kuchni. Tutaj nie ma wiatru, więc motylki się nie poruszają. Tatuś przysiada na swoim krześle, a Georgia się o niego opiera. Potem tatuś podnosi ją i sadza sobie na kolanach. — Oho, robisz się ciężka.

R

— To nie ja, to moje buciki — mówi dziewczynka i wyciąga stopy w jego stronę, by sam się prze-

L T

konał. Błyszczący, skórzany bucik wysmarowany jest błotem z cmentarza. — To chyba będziemy musieli je wypastować?

Tatuś sięga ręką i wyciąga jedyny ciemny pachnący groszek z bukietu, ten w kolorze wina. Jego płatki zwisają przywiędłe.

— Groszek nigdy nie stoi długo — mówi i ściska płatki palcami. — Ale latem za rok znowu wyrośnie, prawda? Tatuś kręci głową. — Nie, żabko — szepcze i całuje ją w czubek głowy. — Kiedy raz zwiędnie, to już na zawsze. Georgia przytakuje, po czym spogląda w górę na ojca i podnosi ramię, podając mu rękawek sukienki, żeby otarł łzy.

3 KRÓLOWA KOMUNIKACJI Przytaknęłam i złożyłam swobodnie złączone dłonie na podołku, przybierając w ten sposób pozę mówiącą: „Słucham cię uważnie i z życzliwością". — Hm. Jak się wtedy czułaś? „I pospiesz się", pomyślałam, rzucając ukradkiem spojrzenie na zegar ustawiony przemyślnie na stoliczku obok. „Trzy minuty i odliczanie trwa", zanuciłam w myślach jak jeden ze sługusów czarnego charakteru z serii o Bondzie. — No cóóóź... — zająknęła się moja klientka, jakby nie była pewna, czy to nie podchwytliwe pytanie i czy nie udzieli błędnej odpowiedzi. — Było mi trochę pzikro...? — Położyła sobie aksamitną poduchę na kolanach i zaczęła ją gładzić, jakby to był mały zwierzaczek albo zabawka. — I trosiećkę... — w tym miejscu ściszyła głos, jakby miała wygłosić herezję przy księdzu — ...zła? Aha! Nareszcie do czegoś dochodzimy. Musiałam się powstrzymać, żeby nie wyrzucić w górę ra-

R

mion w geście zwycięstwa. Daję głowę, że pod tym zdziecinniałym seplenieniem bulgocze kocioł wściekłości i nienawiści. Zauważyłam, że kiedy mówi na jakiś niewygodny dla niej temat, sepleni jeszcze bardziej.

L T

— Rozumiem. A powiedziałaś mu, co czujesz? — No cóóóź... nie całkiem, ale...

Och, przyspiesz trochę! Jestem umówiona z Ellen. — ...ziuciłam w nim cimś...

— Mmm? — Minuta i trzydzieści sekund. — A czym dokładnie? — drążyłam. Muszę okazywać więcej cierpliwości. — Theodore'em. Theodore'em? Co ona próbuje powiedzieć? Może „dezodorem" — dezodorantem? Jakim znowu dezodorantem? A niech to szlag trafi! Ślag trafi! Powinnam była zajzieć do swoich cholernych notatek! — Misiem — dodała po chwili. Nie „pluszowym misiem", ani „moim pluszowym misiem". Po prostu misiem. No ładnie. Niezbyt dobry znak w przypadku czterdziestojednoletniej kobiety. — No cóż, z pewnością powinnyśmy wrócić do tego tematu w czasie naszej kolejnej sesji... — Tu nastąpiła dobrze obliczona czasowo przerwa przed wyproszeniem za drzwi „straumatyzowanej" klientki, której uczucia właśnie spuściłyśmy ze smyczy — ...lecz obawiam się, że dzisiaj musimy skończyć... Klientka zgarnęła swoją torebkę i płaszcz. — Do widzenia. — Do zobaczenia za tydzień. — Kiwnęłam głową. A teraz uprzejmie spadaj, bo Ellen czeka.

Siedziałam nadal nieruchomo w fotelu — wcielenie doskonałego opanowania i chłodnej mądrości, trochę jak Budda, tylko z mniejszym brzuchem. Gdy tylko usłyszałam szczęk zatrzaskiwanych drzwi, skoczyłam na równe nogi i rzuciłam się, by odprawić swój posesyjny rytuał poprawiania poduch na kanapie. — I żebyś mi więcej poduch nie głaskała! Wyrównałam lekko pofalowany dywan i obrzuciłam pokój krótkim, zadowolonym spojrzeniem. Podeszłam do parawanu, za którym kryła się maleńka kuchenka, i ustawiłam go w idealnej pozycji. Potem przeszłam w kierunku parapetu i obróciłam każdą z doniczek dokładnie o trzy czwarte — ważne, by o tym pamiętać, bo inaczej rośliny nierówno rosną. Ułożyłam rzeczy na biurku, wrzuciłam jeden zagubiony spinacz do papieru do odpowiedniej przegródki w szufladzie, po czym ułożyłam notatnik równiutko wzdłuż krawędzi blatu. Następnie postałam przez chwilę w korytarzyku, nasłuchując odgłosów za drzwiami. Uchyliłam je odrobinkę i wyjrzałam. Droga wolna. Zamknęłam je za sobą tak cichutko, jak to tylko było możliwe, i podreptałam na paluszkach wzdłuż korytarza. Cały problem z blokami takimi jak ten polega na tym, że jeśli człowiek nie jest ostrożny, to przy każdej możliwej okazji dopadają go sąsiedzi, którzy mają ochotę pogawędzić i opowiedzieć komuś o swojej operacji kolana albo zaprosić na herbatkę. Trzydzieści dwie sekundy i dwadzieścia cztery kroki później otworzyłam drzwi wejściowe do mo-

R

jego położonego piętro wyżej mieszkania. Nareszcie w domu! Identyczna kawalerka służy mi jako pokój przyjęć na czwartym piętrze. A raczej kawalerka o identycznym układzie — zbyt mały pokój z najmniejszą

L T

na świecie kuchnią. Na dole wszystko, czego mi trzeba to czajnik i zlew, a resztę pokoju zajmują rozkładana sofa, mój fotel i biurko, tymczasem moje mieszkanko musi spełniać funkcję sypialni, salonu i kuchni jednocześnie.

Łóżko do tego pokoju było robione na zamówienie — codziennie rano składam je i zamieniam w dyskretną półeczkę. Oprócz tego mam minimum umeblowania: miniaturową sofę jak ta na dole, podłużny bukowy stół plus sześć jasnych krzeseł. Podciągane rolety z materiału w kolorze kawy z mlekiem, poduchy pokryte aksamitnymi, moherowymi i zrobionymi z włóczki bouclé poszwami w barwach lekko przydymionej szarości, kremowej i mlecznej czekolady. Piękne drzewko palmowe w kwadratowej donicy i figowiec, który powoli robi się za duży do tego wnętrza. Łazienka stanowi oazę spokoju w kolorach bieli i szarości, z ostrymi plamami turkusu i błękitu lapis-lazuli. Biorąc więc pod uwagę, że mieszkanie to jest zdecydowanie za małe dla kogoś z normalnym zasobem przedmiotów, radzę sobie całkiem nieźle. Osiągam ten efekt po części dzięki wrodzonemu zamiłowaniu do porządku — lub, jak to określa z właściwym sobie urokiem Ellen, byciu „analno-retencyjną pedantką" — a po części dzięki temu, że trzymam trochę ubrań w szafie w przedpokoju mojego mieszkania na dole, a niektóre z rzeczy przechowuję w piwnicy bloku, dzięki czemu nie wpadam na nie codziennie. Mój jedyny poważny problem to kuchnia. Z technicznego punktu widzenia pomieszczenie to nosi nazwę kuchenka, ale za nic nie mogę pojąć, dlaczego coś, co jest dużo mniejsze od przeciętnej kuchni, powinno nosić dłuższą nazwę. Chyba bardziej logicznie byłoby nazwać je na przykład „kuc"? Bo tylko w takiej właśnie pozycji da się tam pracować. Oprócz kredensu, w którym umieszczono zlew, suszarkę do naczyń, blat wielkości podkładki na stół i kilka półek, ustawiłam tam mi-

kroskopijnych rozmiarów lodóweczkę, która spełnia również funkcję podstawy, na której stoi minikuchenka z dwoma palnikami i maleńkim piekarnikiem. Całość, podobnie jak na dole, zasłania parawan. To idealny układ dla studentki albo imprezowiczki, która nigdy nie jada w domu. Naprawdę. Z tym że ja uwielbiam gotować. Gdybym mogła, to codziennie zapraszałabym gości na obiad. Ale gotowanie dla sześciu osób, z klękaniem na podłodze za każdym razem, gdy chce się posiekać grzyby, to zbyt duży wysiłek.

Najbardziej oddane siostry pod słońcem... Zwolniłam trochę, nie chcąc być jak zwykle idealnie punktualna — chociaż Ellen i tak nie będzie mogła stwierdzić, czy się spóźniłam czy nie. Sama na pewno nie przyjdzie na czas. Nigdy nie przychodzi. To jedno z praw natury, jak grawitacja lub to, że przypływy i odpływy zależą od fazy Księżyca. Bóg mi świadkiem, że powinnam była już dawno do tego przywyknąć, zważywszy na to, że przez całe dwadzieścia siedem lat życia była niepunktualna. Nawet na świat przyszła z dwutygodniowym opóźnieniem. Mogę sobie wyobrazić, jak jako noworodek wystawia głowę na zewnątrz i oświadcza: „Przepraszam! Przepraszam! Już idę! Coś mnie na chwilkę zatrzymało...". Żeby jeszcze chodziło o pięciominutowe spóźnienie. Kiedy

R

przychodzi z dwudziestominutowym poślizgiem, człowiek czuje się dowartościowany, bo moja siostra potrafi pojawić się i czterdzieści minut po umówionej godzinie. Chyba nie trzeba dodawać, że nigdy z wła-

L T

snej winy; nigdy dlatego, że trajkotała z kimś przez telefon ani dlatego, że biegała po domu w poszukiwaniu różowych klapek. To zawsze przez korki, metro, autobusy, ponieważ przystanęła, by pomóc zagubionemu turyście, lub zagadał do niej mim występujący w Covent Garden. Mnie spóźnienia zdarzają się równie często jak Ellen przyjście na czas. Czasami celowo próbuję przyjść później — żeby udowodnić sobie, że nie jestem jakąś obsesyjnie punktualną, sztywną pedantką. Kręcę się w płaszczu po mieszkaniu, podlewam kwiatki lub wygładzam poduchy na sofie, żeby wyjść trochę później. Potem schodzę po schodach, zamiast jechać windą, i w drodze do metra przystaję przy kiosku z gazetami. Ale — nie wiadomo dlaczego — automaty z biletami zawsze działają, a ja docieram na peron dokładnie w chwili, gdy wjeżdża pociąg, i nie zdarza się przy tym żadna awaria zwrotnicy czy systemu sygnalizacji, żadne ciało nie spoczywa na torach, a ja zostaję dowieziona do punktu docelowego w rekordowo krótkim czasie i jestem pierwsza na miejscu. Kolejny raz. Proszę więc zgadnąć, kto przyszedł na czas i tym razem? Umówiłyśmy się w naszej ulubionej kafejce, ale to ja ją odkryłam i właściwie nie ma dnia, żebym nie wpadła tu chociaż na chwilę, aby przy filiżance kawy poczytać albo zrobić notatki, z daleka od domu i wszystkiego, co z nim związane. Ta kelnerka obsługiwała mnie już nieraz i choć niemal za każdym razem zamawiam to samo, i tak stanęła nade mną z ołówkiem zawieszonym wyczekująco nad bloczkiem zamówień. — Eee, cześć. Poproszę imbryczek herbaty English breakfast, jak zwykle. Z mlekiem. I jednego rogalika. Dżem, bez masła. Morelowy, jeśli macie. Lub wiśniowy. Dziękuję.

Siedziałam zaczytana po uszy w swojej książce, gdy Ellen raczyła się w końcu zjawić. Jej pierwsze słowo, jak zwykle, to było nie „cześć", a „przepraszam". — Przepraszam, przepraszam! — Ucałowała mnie i uścisnęła. — Musiałam gnać połowę drogi pieszo, to metro... — Tak, tak, wiem. Zanim pociąg ruszył, musiałaś wysłuchać opowieści motorniczego o problemach z prostatą a potem jeszcze uratować zakonnicę, która spadła na tory... Nieważne. Ważne, że już jesteś. Dzisiaj miała na sobie pomarańczowy, batikowy T-shirt i czerwone aksamitne biodrówki. Była to kombinacja, która tylko na niej wyglądała dobrze. Ellen należy do ludzi, którzy mogą wciągnąć na siebie parę obrzydliwych dżinsów, wywleczonych z samego dna kosza z rzeczami do prania, a do tego włożyć jakąś poszarpaną powyciąganą koszulkę, za którą w lumpeksie nikt nie dałby 20 pensów, a i tak będzie wyglądała rewelacyjnie, ciekawie i modnie, ale w zblazowany, nonszalancki sposób. Kelnerka podeszła, postawiła moją herbatę na stole, po czym ucałowała Ellen w oba policzki. — Ciao, Elena! — Ciao, Paola! — Café latte? Migdałowy rogalik? — Si, Paola. Grazie!

R

Tu Ellen opadła na fotel i zaczęła rozkładać swoje rzeczy: kapelusz, kalendarz, czasopisma, dwie

L T

torby, telefon komórkowy, okulary przeciwsłoneczne, papierosy...

— Dlaczego mi się to nigdy nie zdarza? — zapytałam, ustawiając prosto swoją małą torebkę na siedzeniu obok, jakbym chciała tym samym w magiczny sposób uporządkować chaos panujący po drugiej stronie stołu. — Ty przyjdziesz gdzieś trzy razy i kelnerzy wiedzą już dokładnie, co zamawiasz, a kelnerki traktują cię jak siostrę, którą cudem odnalazły po latach.

— Och, George. To tylko dlatego, że raz pogadałam z nią o jej synku i jego problemach w szkole. — Jak ty się wdajesz w takie konwersacje? Znam cię: ledwo wsiądziesz do autobusu, a już kanar cię pyta, czy powinien wyznać matce, że jest gejem. — Tobie też się to zdarza. — Nieprawda. — Oczywiście, że tak. Z tym że ty byłaś na tyle inteligentna, by uczynić z tego swój zawód. — To zupełnie co innego. Ellen odgarnęła włosy za uszy i łyknęła swoją latte. — Coś taka nadwrażliwa? Niby czemu to co innego? Potrafisz słuchać ludzi, odkryć, co ich gryzie. I co, dobra? — zapytała, zmieniając nagle temat, gdy wzięła do ręki powieść, którą czytałam. Zaczęła czytać stronę, gdzie zostawiłam zakładkę. — Nie, nie możesz pożyczyć. — Tylko sobie patrzę.

Tysiące razy odgrywałyśmy tę scenę. Nigdy nie zostawiaj książki na wierzchu, jeśli w pobliżu jest Ellen. Nawet na minutę. Możesz nie zwietrzyć niebezpieczeństwa i wyskoczyć na chwilkę do ubikacji, ale kiedy wrócisz, ona oświadczy, że powieść kompletnie ją wciągnęła, poprosi o jej pożyczenie — tylko na dzień albo dwa, nawet nie zdążysz zauważyć, kiedy ci ją odda. A trzy tygodnie później znajdziesz swoją książkę leżącą u niej na blacie w kuchni, otwartą i wysmarowaną masłem jak kurczak przed włożeniem do piekarnika, i okaże się, że Ellen albo lektura znudziła, albo nie była w stanie pojąć, kto jest kim, i dała sobie spokój, a w ogóle to twoja? Zapomniała? Skąd! Właśnie miała ci ją oddać, ale może masz coś innego, co mogłaby od ciebie pożyczyć? Coś mniej skomplikowanego, przy czym nie musiałaby tyle myśleć. Ellen zapaliła papierosa. — Tylko mi tu nie wzdychaj, George. Muszę zapalić po tej piekielnej przeprawie. — Mówiłaś, że rzucasz. — Bo rzucam. — Tu zaciągnęła się głęboko. — Ale raczej nie dzisiaj. Rozgoniłam ręką kłąb dymu, na co ona rzuciła mi charakterystyczne spojrzenie. W ten sposób obie weszłyśmy w role, które odgrywałyśmy już tysiąc razy, jak to siostry mają w zwyczaju. — Tak czy inaczej... — powiedziałam, mieszając łyżeczką herbatę. — To w kim jesteś zakochana w tym tygodniu? — Zdzira! — Ellen udaje ciężko urażoną. — Suka!

L T

R

— To nie w porządku! — Wybucha śmiechem, wymachując swoim rogalikiem i rozrzucając po całej sali migdały i okruszki. — Obiecaj, że nie będziesz robiła „Miny Pani Nauczycielki". Ma na imię José. Jest w stu procentach fantastycznie przystojny i...

— Pomiń, proszę, opis jego ognistych, brązowych oczu i kształtnego tyłeczka. Jaki on jest? Pozwól, że dodam, iż mam na myśli jego osobowość, nie wymiary penisa. — Cóż, pisze wiersze... — Ooo, wiersze. A ma przy okazji jakąś stałą pracę? Tak się cieszę! Przez chwilę myślałam, że poleciałaś na kogoś, u kogo potrzeba zdobycia porządnego zawodu jest mniejsza niż u kury nioski. — Ach, zamknij się! Prawdziwą pracę też ma. — Nieee... Poczekaj, niech zgadnę. Jest wziętym prawnikiem specjalizującym się w prawie handlowym? Członkiem zarządu międzynarodowego banku? Producentem telewizyjnym? — Ha, ha, ha! Nie, nie jest jakimś tam nudnym „garniturem"... Słowa „jak Stephen" zawisły niewypowiedziane w powietrzu między nami. — Jeździ jako kurier na motorze, ale to tylko tymczasowe zajęcie... Odsunęłam swoją filiżankę i położyłam głowę na stole. — Zadzwoń do mnie, jak już będzie po wszystkim, dobrze?

* Ellen najwyraźniej próbuje pobić rekord świata w dziedzinie „najwięcej nieodpowiednich partnerów w przypadku jednej kobiety". Najczęściej należą oni do dwóch odmiennych kategorii: szczerych intelektualistów, którzy noszą baranicę i opowiadają o fraktalach, bądź przygłupich przystojniaków, którzy nie mają pojęcia, co to jest baranica, że o fraktalach nie wspomnę, ale za to głaszczą Ellen po różnych fragmentach ciała w miejscach publicznych i dopóki są dobrzy w łóżku, nie przeszkadza jej, że nie prowadzą konwersacji. Żadna z tych kategorii nie może się poszczycić specjalnymi osiągnięciami na rynku pracy. Ellen twierdzi, że nie pociąga ją typ karierowicza: nudnego, aroganckiego, uzależnionego od pracy gościa, który nie ma prawdziwego życia i pełza przed szefem na kolanach. Jestem pewna, że po prostu nie potrafi zbudować związku z kimś, kogo życie zawodowe jest bardziej uporządkowane niż jej. A zważywszy na to, że w wieku dwudziestu siedmiu lat Ellen nadal nie ma zielonego pojęcia, co chciałaby robić, „kiedy dorośnie", ani czy skupi się na produkcji biżuterii, znacznie ogranicza to grupę potencjalnych kandydatów. — Nie wszyscy mieli szczęście spotkać tego właściwego, wiesz? — Ellen wydmuchuje gwałtownie dym z ust. — A tak przy okazji, co tam słychać u Stephena „pisanego przez ph"? — Przestań. — Kiedy poznałam Stephena, ten miał w zwyczaju przestawiać się jako „Stephen pisa-

R

ny przez ph", jakby jego rozmówca miał to sobie właśnie zanotować. To chyba dlatego, że tak często musi literować imię i nazwisko do wpisania na plakietkach na konferencjach i kursach zawodowych. Ellen kilka

L T

razy usłyszała, kiedy tak powiedział, i teraz nazywa go „Stephenem pisanym przez ph" albo Panem „Ph" lub po prostu „Ph" — często w jego obecności. A Stephen, jak to on, nigdy nie jest do końca pewien, czy to z jej strony taki czuły żart, czy też się z niego nabija.

— Wszystko w porządku. U Stephena zawsze jest wszystko w porządku. — I...?

Już nawet nie zadawała pełnego pytania. Wypełnianie luk nie było już konieczne. — I nic. Planowaliśmy obejrzeć ten hotel pod Oksfordem w następny weekend. — Wzruszyłam ramionami. — Albo w jeszcze następny. Wyprawy w celu przyjrzenia się potencjalnym lokalizacjom weselnym to rozrywka, którą od czasu do czasu uprawiamy. Ja to naprawdę uwielbiam, tylko że za każdym razem wpadam w depresję, bo zawsze okazuje się, że to nie to. — Ach... przyszła panna młoda płonie rumieńcem i drży na myśl o tym ważnym dniu, który nadchodzi... jeszcze tylko jakieś trzy i pół roku. — Odpieprz się. — Dlaczego z tym nie skończysz, na miłość boską? Skoro nie zamierzasz skrócić cierpień biednego „Ph", to go zostaw i miej w życiu przynajmniej trochę radości, idąc do łóżka z kimś innym. — To tak właśnie widzisz mężczyzn? Tego już wykorzystałam, kto następny w kolejce?

— Nie zmieniaj tematu. Gdybyś naprawdę chciała wyjść za niego za mąż, to nie opieprzałabyś się, szukając idealnej lokalizacji i idealnej sukni, prawda? Mogłabyś wystąpić w piżamie w kratkę, pojechać do urzędu śmieciarką i nadal uważałabyś, że jest pięknie. — Jak ja się cieszę, że to nie ty organizujesz mój ślub. Wiesz, że wyjdę za mąż za Stephena. We właściwym czasie. Będzie wesele, OK? Absolutnie. Na pewno. Ja po prostu chcę, żeby wszystko było jak trzeba. Niby dlaczego miałabym się tak spieszyć? — Eee... bo masz trzydzieści cztery lata i twoje jajeczka będą wkrótce chodziły o lasce? — Dziękuję ci, kochana siostro. Nie o to chodzi. Mówiłam ci: nie zamierzam mieć dzieci. — Tak, tak, wiem, że mi mówiłaś. Setki razy. Nie wierzyłam ci wtedy, nie wierzę i teraz. — Nie obchodzi mnie, czy mi wierzysz czy nie. Podjęłam racjonalną decyzję i dobrze mi z tym. — Och, błaaagam! Oszczędź mi psychoterapeutycznej gadki, George. Co za bzdety! Byłabyś cudowną mamą. Wiesz, że mówisz, że nie chcesz mieć dzieci, bo boisz się, że możesz umrzeć i zostawić je bez mamy... — ...jak w naszym przypadku. Tak, właśnie o to chodzi. To bardzo rozsądne podejście. To nie jest reakcja pod wpływem emocji. Rozważyłam wszystkie za i przeciw. Ellen przewróciła oczami.

R

— A co myśli miłość twojego życia o twojej racjonalnej decyzji?

L T

Zamilkłam na chwilę. Ellen nigdy nie milknie, więc zawsze sądzi, że druga osoba nie odzywa się, bo nie dosłyszała albo nie zrozumiała pytania. Do głowy jej nie przyjdzie, że człowiek może chcieć pomyśleć przez sekundę czy dwie, zanim otworzy usta. — Pan „Ph"? Pamiętasz, kto to?

Westchnęłam głośno i zaczęłam bawić się pokrywką imbryczka. — Nie rozmawialiśmy wiele na ten temat... — Ale mu powiedziałaś? — Jestem pewna, że wie, jaki mam do tego stosunek. — Eee, halo?! Królowo komunikacji? To znaczy, że mu nie powiedziałaś? — No cóż... Na swój sposób nie pozostawiłam mu co do tego żadnych wątpliwości. Poza tym nie ciągam go przecież po sklepach z ubrankami dla dzieci i nie gulgoczę z zachwytu nad parą maleńkich bucików. — Nie, nie, nie. Czy powiedziałaś: „Stephenie pisany przez ph, powinieneś o czymś wiedzieć: ja, Georgia Abrams, będąc w pełni władz umysłowych, oświadczam, że nie chcę mieć małych Georgii ani małych Stephenów, pisanych lub niepisanych przez »ph«, więc czy mógłbyś odtąd łaskawie trzymać swoje plemniki w bezpiecznej odległości od moich jajeczek"? — Ty naprawdę masz dar wymowy, wiesz? Ellen prychnęła. — Jesteś podła. Gdybyś naprawdę kochała „Ph", to byś mu powiedziała, że nie masz w planach rozrodu, i dała mu szansę, by, jeśli chce, poszukał sobie kogoś, kto je ma.

— On wie. Mówiłam ci. Ellen polizała palec i zaczęła nim zbierać kruszynki migdałów i rogalika rozsypane wokół talerzyka. Nie odezwała się. — On naprawdę wie. Oczywiście, że wie. Kiedy człowiek jest z kimś w związku, to nie trzeba mówić wszystkiego wielkimi literami. Pewne rzeczy są po prostu jasne.

4 NIEDZIELNY BRUNCH U ABRAMSÓW Co niedziela każdy, kto tylko nie wyjechał z miasta, jedzie do domu na wspólny brunch, co ma swoje dobre, ale i złe strony. Plusem jest to, że można spotkać się z tatą, Quinn, Ellen, Mattem, Izzy i dzieciakami. Minus to konieczność spotkania tych właśnie osób. Uwielbiam tę chwilę niepewności, kiedy rozlega się dźwięk dzwonka u drzwi i nie wiadomo, kto tym razem wejdzie: wuj z Audrey i kuzynostwem lub

R

bez nich, sąsiadka bądź jakaś koleżanka Quinn. Lub kompletnie nowa twarz. Lecz potem następuje moment po tej chwili, kiedy już widać, kto przyszedł, i jeśli to wuj, to miło, bo kocham wuja nieprzytomnie,

L T

choć z drugiej strony za każdym razem uparcie wypytuje mnie, kiedy Stephen i ja ogłosimy datę ślubu. No i wiecznie pyta: „Przeanalizowałaś ostatnio kogoś sławnego?". Do wuja po prostu nie docierają: a) moje wyjaśnienia dotyczące różnic zawodowych pomiędzy psychiatrami, psychoanalitykami i psychoterapeutami oraz zwykłymi terapeutami takimi jak ja — wuj notorycznie wrzuca ich do jednego worka z napisem „Lekarze od czubków" — i b) obowiązek ochrony danych pacjenta, który oznacza, że nie mogę biegać i rozpowiadać wszystkim wokół o swoich klientach.

Ale jeżeli w drzwiach staje jedna z nawiedzonych koleżanek Quinn, to czuję, jak uchodzi ze mnie powietrze, bo te ledwo znajdą się na progu, a już żądają mleka sojowego do kawy, z tym że kawę przyniosły własną, taką z korzeni żonkila, z wodorostów czy ścinków pozostałych po przycięciu żywopłotu. Potem natychmiast znikają, bredząc coś na temat swojej aury, swojej czakry, chwaląc Quinn, że ustawiła jakiś obły przedmiot przy drzwiach wejściowych, bo to spowalnia przepływ chi dzięki temu, że musi je „ooo-opłyyy-nąąąć". Wszyscy wiedzą, że Quinn po prostu zostawiła dzbanek albo słój z mąką na stoliku w przedpokoju, bo pochłonęło ją coś innego i na śmierć o nim zapomniała. Fakt, że kiedyś uprawiała własną fasolkę szparagową i ma w ogródku zardzewiałe dzwonki wietrzne, nie oznacza jeszcze, że jej kompletnie odbiło. Na szczęście. Wiele lat temu, tuż po ślubie moich rodziców, moja mama gotowała co tydzień prawdziwy niedzielny lunch: było pieczone mięsko i chrupkie ziemniaczki, marchewka i kapusta, a do tego sos pieczeniowy. Ledwo te czasy pamiętam, ponieważ kiedy miałam mniej więcej pięć lat, tata poleciał do Nowego Jorku, żeby spotkać się ze swoją siostrą Rachel, a kiedy wrócił, zaczął śpiewać peany na cześć brunchu.

Gdy tylko wyjaśnił, że w przypadku brunchu: a) każdy sam się częstuje oraz b) nie trzeba dodatkowo robić lunchu, moja mama natychmiast się nawróciła. Przez te wszystkie lata dopracowywaliśmy szczegóły, ale pierwotna koncepcja, która tak wspaniale się sprawdziła, pozostała ta sama. Można przyjść o każdej porze między dziesiątą a — powiedzmy — pierwszą i jeść, gadać, kłócić się albo po prostu poczytać sobie niedzielne gazety. Każdy może kogoś przyprowadzić: starych znajomych lub kogoś właśnie poznanego na ulicy — w tym zdecydowanie przodowała moja mama — pod warunkiem że się zadzwoni, zanim tata pojedzie po bajgle. Kupujemy zawsze zwykłe, z makiem i z cebulką (których nie znoszę), a do tego podajemy wędzonego łososia, świeży serek kremowy i te przepyszne, chrupiące korniszonki. Wszystko jest podane na paterach na dużym stole w kuchni, razem z kawą herbatą, sokiem pomarańczowym i potężną michą owoców, a teraz również chleba rodzynkowego. Chleb rodzynkowy pojawił się razem z Quinn. To ona piecze go co sobotę i mimo że, mówiąc ogólnie, Quinn i wytrawna kuchnia, lub po prostu zjadliwa kuchnia, to pojęcia, które rzadko występują w jednym zdaniu, to w kwestii chleba rodzynkowego moja macocha nie ma sobie równych. Idea niedzielnego brunchu jest więc taka, że ma to być spotkanie rodzinne — lecz zwykle obecność przynajmniej jednej osoby spoza rodziny stanowi wielką zaletę. Posadzenie przy stole nie-Abramsa, jak

R

mawiała moja mama, nie pozwala rodzinnym sprzeczkom wyrwać się spod kontroli, ponieważ w obecności obcych ludzi, chcąc nie chcąc, trzeba zachować dobre maniery.

L T

Kiedyś, całe lata temu, koleżanka Ellen ze szkoły została w sobotni wieczór na noc i następnego dnia obrzuciła nasz starannie przygotowany posiłek pełnym pogardy spojrzeniem. — A co to ma niby być? — rzuciła, jakbyśmy tam serwowali pastę z owczych oczu i małpie móżdżki.

— A co ma być? Chyba widać, że brunch, przygłupie. W niedzielę zawsze jemy brunch — odpowiedziała Ellen z właściwym sobie urokiem.

— Nie macie Weetabix albo czegoś normalnego? Ja, oczywiście, spłonęłam rumieńcem ze wstydu, ale Ellen była nieporuszona. — Nie, ponieważ my nie jesteśmy nudni i normalni. My... — Ellen! — Tato zmarszczył brwi. — W kredensie powinny być jakieś płatki dla twojego gościa. Zasada numer 1 domu Abramsów: dbaj o gości. Prawdziwym dorosłym w mojej rodzinie jest rzekomo tata, David, lat sześćdziesiąt dwa. Moim zdaniem mądrości mu nie brakuje, a w każdym razie ma jej więcej niż reszta naszej rodziny, lecz nikt, a już z pewnością on sam nie użyłby w stosunku do siebie tego określenia. Tata nadal mieszka w tym samym domu, który kupili z mamą trzydzieści pięć lat temu, z tym że teraz mieszka w nim z Quinn, moją macochą dzielącą jego głębokie, bezwarunkowe zamiłowanie do niewyrzucania niczego do kosza. Bałagan to dla ojca niemal religia. Wszelkie przejawy porządku i skłonność do jego utrzymywania stanowią dla niego symptomy bycia a) nudnym, b) konwencjonalnym, c) uciskanym. Tata wierzy, że ktoś, kto ma porządek na biurku, nie może być naprawdę twórczy. On sam jest fenomenalny i patrzy na świat w całkowicie orygi-

nalny sposób. Kiedy już ci się wydaje, że wiesz dokładnie, co o czymś myśleć, on powie coś takiego, co sprawi, że na nowo zaczniesz się nad tym zastanawiać. Jeśli chodzi o niedzielny brunch, najgorszą rzeczą oprócz tego, że jeżeli umieścić dwóch Abramsów w jednym pomieszczeniu na dłużej niż dziesięć minut, to natychmiast wybucha kłótnia, jest sam dom — zupełnie jak magnes przyciąga wszelkie odpadki z całej półkuli północnej. Za każdym razem, gdy tam jadę, przystaję na chwilkę na dróżce przed wejściem w nadziei, że może nastąpiła jakaś magiczna przemiana i wejdę do pełnego spokoju królestwa poukładanych papierzysk i porządnie przetartych powierzchni. Pięknego wnętrza, w którym rzeczy są po użyciu odkładane na miejsce, gdzie płaska powierzchnia może pozostać pusta przez więcej niż pięć sekund. Może tym razem będzie inaczej. Dziesięć przykazań rodziny Abramsów w kwestii nieporządku 1. Chaos jest twoim bogiem. Nie będziesz miał innych bogów przed nim. 2. Nie będziesz czcił porządku ni czynił go świętym, bo jeśli to uczynisz, zwać cię będą sztywniakiem oraz typem analno-retencyjnym, a nawet wyrzucą cię na przedmieścia, byś był między swymi, gdzie rzeczy odkładane są na miejsce, miast być rozrzucane po podłodze i układane w przypadkowe stosy, zgodnie z wolą boga twego, Chaosu.

R

3. Nie będziesz pogardzał nieporządkiem, lecz czcił go jako święty znak, że ci, którzy go poczynili, zaprawdę są kreatywni i mają artystyczne skłonności; pamiętając przy tym, że ten, kto mieszka w bałaga-

L T

nie, czasu nie marnuje na takie trywialne rzeczy jak ścieranie kurzów czy przecieranie blatów. 4. Pamiętaj, byś dzień szabasu święcił. Nie będziesz robił porządków, nawet jeśli za chwilę mogą się zjawić goście.

5. Czcij ojca swego i macochę swoją, albowiem oni mieszkają w Domu Chaosu i zaprosili cię do niego.

6. Nie będziesz wyrzucał niczego, bo może się później przydać. 7. Nie będziesz kładł niczego tam, gdzie najłatwiej byłoby to znaleźć. 8. Nie będziesz oddawał regularnie starych gazet na makulaturę, lecz pozwolisz im gromadzić się w przedpokoju, dopóki nie zatarasują przejścia. 9. Nie będziesz świadczył przeciwko bałaganiarzom, mówiąc, że coś zgubili, albowiem wiedz, że to coś leży gdzieś i na pewno się znajdzie, zanim księżyc raz się obróci. 10. Nie będziesz pożądał domu sąsiada swego, jego pustych blatów w kuchni, nie zawalonych przedmiotami krzeseł ani wypolerowanych na wysoki połysk kranów, gdyż znak to, iż sąsiad twój fałszywego boga czci, Porządek. Drzwi otworzyła mi Quinn. To nie jest jej prawdziwe imię, choć przypuszczam, że łatwo się tego domyślić, sądząc po tym, jak idiotycznie brzmi. Naprawdę ma na imię Margaret, ale nie cierpi tego imienia. Większość ludzi mówiła do niej Maggie, czego też nie znosiła. A potem, jakieś dziesięć lat temu, poznała tatę... nie, chwileczkę, to było dwanaście lat temu, bo ktoś przyprowadził ją na imprezęniespodziankę z okazji jego pięćdziesiątych urodzin i przedstawił jako Maggie Quinn. Ale ponieważ gło-

śno grała muzyka i wszyscy rozmawiali, a na dodatek tata jest głuchy na jedno ucho, usłyszał tylko ostatnie słowo i tak potem do niej mówił. Później odstawili tego okropnego, niezgrabnego i absolutnie żałosnego jive'a wokół dużego pokoju i wkrótce oświadczyli nam, że są po uszy zakochani: zaczęli się bez przerwy całować w kuchni i przyprawiać nas wszystkich o mdłości. Quinn nie jest taka zła, jeśli pominąć fakt, że jej włosy są o jakieś piętnaście odcieni za czerwone jak na kobietę w wieku pięćdziesięciu trzech lat, nie wspominając o jej kuchni... ani o jej strojach. Na ten temat mogłabym sporo powiedzieć. — Georgio, jak miło! — Quinn pochyliła się, żeby mnie ucałować w oba policzki. Odwróciłam twarz w taki sposób, by nie nadziać się na jeden z jej kolczyków w kształcie pioruna. Quinn preferuje „interesującą" biżuterię: naszyjniki z wielkich, solidnych korali, metalowe bransolety wyglądające jak część średniowiecznej zbroi, a przede wszystkim ogromne kolczyki, które wplątują się człowiekowi we włosy, gdy ich właścicielka całuje cię na powitanie. Kolczyki nie całkiem pasują do jej ubrań: wypłowiałych, wygodnych, na oko pranych i noszonych tysiące razy. Stroje Quinn są zawsze nieco bezkształtne. Jej spódnice nie mają porządnych gumek, marynarki klap, a buty wyglądają jak wersje dla dorosłych obuwia dla dzieci, które nie uciska palców. Tego ranka miała na sobie pogniecioną aksamitną spódnicę — nie uszytą z gniecionego aksamitu, ale najwyraźniej wyciągniętą z samego dna szafy — nie pasującą do niej bluzę z długim

R

rękawem w kolorze zgniłej zieleni, która widziała już lepsze dni, i jak zwykle swoją słynną patchworkową marynarkę, z którą rzadko się rozstaje. Marynarka ma zamiast guzików drewniane kołeczki, takie jak te,

L T

które człowiek uwielbia, gdy ma sześć lat, i jest zrobiona z setek malutkich kwadracików materiału we wszystkich możliwych kolorach — w niemożliwych też. Quinn mówi na nią „kurta Józefa" i twierdzi, że pasuje do wszystkiego. W rzeczywistości, nie pasuje ona do niczego prócz, ewentualnie, zawartości kontenera na odpadki. Gdyby zaszła taka potrzeba, można by ją przerobić na poszewki na poduszki do organizowanego naprędce ośrodka terapeutycznego.

— Stephen przyjdzie dzisiaj? — Quinn naprawdę lubi Stephena, za co jestem jej nawet zobowiązana, ponieważ jest jedyną osobą w tej bandzie aktywnie wobec niego uprzejmą. Ellen i Matt w kółko się z niego nabijają. Jakby to był sport, który muszą regularnie uprawiać, bo inaczej wyjdą z wprawy. Stephen i tak rzadko przychodzi na brunch, bo jego rodzice lubią jeść z nim niedzielny lunch. Ponieważ mieszkają dalej za miastem, trudno mu odwiedzać oba miejsca tego samego dnia. — Tak, o dziwo przyjdzie. Ale później — powiedziałam i weszłam do przedpokoju. Tata siedział na schodach, przyglądając się uważnie grzbietom leżących obok książek. Tuż przy jego stopach, na dolnym stopniu, stały pianka do golenia i tubka pasty do zębów. Wzdłuż całej długości schodów stoją półki z książkami, co w teorii oznacza przemyślne wykorzystanie przestrzeni, lecz w praktyce powoduje, że mój ojciec godzinami wędruje w górę i w dół, krzycząc do każdego, kto go tylko słyszy: „Nie widziałaś tej książki Kowalskiego? Miękka okładka, brązowa, białe, pisane ręcznie literki?". Nigdy nie pamięta tytułów, ale zawsze wie, jak książka wygląda. Kiedy w końcu znajdzie to, czego szukał, natychmiast to gubi na rok czy dwa wśród stosów papierzysk w swoim gabinecie. Dopóki książka nie znajdzie się sama, a on nie wpadnie na to, by ją odstawić na półkę. Na pierwszą

lepszą półkę, nie na tę, z której ją wcześniej wziął. O nie. To byłoby zbyt proste, zbyt oczywiste, zbyt konwencjonalne. Moja rodzina drwi ze mnie, bo mam książki ustawione w logicznym porządku: beletrystyka oddzielona od literatury faktu, literatura faktu podzielona według tematyki, a beletrystyka alfabetycznie według nazwisk autorów. A czemu nie? Tak właśnie robią w księgarniach lub w bibliotece. Jak często podkreślam w rozmowach z ojcem — ludzie w księgarniach nie robią tego dlatego, że są sztywni albo chylą służalczo czoło przed konwencjami, lecz po to, by znalezienie właściwej książki nie trwało dłużej niż minutę. Ale on lubi, kiedy wszystko jest pomieszane, lubi, gdy coś innego odwraca jego uwagę. Dlatego można go znaleźć siedzącego na schodach, zaczytanego w słowniku, wąchającego kartki starego, oprawionego w skórę tomiku Byrona lub całkowicie pochłoniętego czytaniem jednego z naszych ukochanych komiksów z Tintinem. Tata zawsze trzyma w rękach albo książkę, albo gazetę. Gdyby wpaść na niego przypadkiem, kiedy akurat nie ma przy sobie czegoś do czytania, to wygląda zupełnie jak nie on — wydaje się wtedy jakby obcy, jak na zdjęciu zrobionym przez kogoś, kto nie uchwycił momentu, gdy jest naprawdę sobą. — Cześć, tato. Zrobiłeś już rundkę po bajgle? — pytam, schylając się, by go pocałować w policzek. Nie muszę dodawać, że ponieważ mówimy tu o moim tacie, o żadnej rundce nie może być mowy. Wsiada

R

do samochodu, „żeby dowieźć do domu świeżutkie", a tak naprawdę dlatego, że choć to tylko dziesięć minut w obie strony spacerkiem, jeśli podjedzie samochodem, to nie musi nawet zakładać butów. Jedzie w

L T

kapciach. Pewnego razu pojechał nawet w piżamie, na którą narzucił ten swój okropny, stary, beżowy prochowiec.

— Owszem, zrobiłem, pani dyrektor. Są w kuchni.

— Dobrze — rzuciłam i przecisnęłam się obok niego, żeby wejść na górę. — Poczekaj chwilkę — powiedziała Quinn i wręczyła mi piankę do golenia i pastę. Schody, które w normalnym domu spełniają swoją podstawową funkcję przejścia łączącego jedno piętro z drugim, tutaj są dodatkowo wykorzystywane jako tymczasowy składzik na całą masę różnych rzeczy. Wszystko, co ma zostać zaniesione na górę, kładzie się na ich dole, żeby nie umknęło wzrokowi. Nawet jeśli człowiek nigdy wcześniej nie był w tym domu i nie może mieć pojęcia, gdzie dokładnie należy dany przedmiot położyć, to i tak nadal oczekuje się, że doniesie go przynajmniej na okrągły stoliczek na piętrze — rodzaj obozu przejściowego dla zagubionych przedmiotów. Rzeczy, które mają zostać zniesione na dół, również — co jest bardzo mylące — trafiają na wspomniany stoliczek, więc nigdy nie wiadomo, czy dany przedmiot ma być a) zniesiony na dół, czy też b) spoczywa tam w drodze do sypialni lub do łazienki. Od razu dodam, że nie da się tego wywnioskować, stosując zasady logiki w rodzaju: „Aha! Szpica do szaszłyków — zaniosę na dół, do kuchni", ponieważ gwarantuję, że za chwilę wpadnie się na Quinn, która poinformuje nas, że ta szpica jest jej potrzebna, bo chyba coś zapchało odpływ w zlewie w łazience na górze. Po wizycie w ubikacji na górze zeszłam z powrotem na dół. Idąc do kuchni, przygotowywałam się na najgorsze. Ale stan pomieszczenia osiągnął zaledwie 5 w skali chaosu Abramsów. Stół był jak zwykle

zawalony papierami, blat zastawiony talerzami po wczorajszej kolacji, na parapecie stały miski z moczącą się w nich fasolą i soczewicą. Otwarte na oścież drzwiczki zmywarki do naczyń jakby tylko czekały, by ktoś się o nie potknął. Ale mogło być dużo, dużo gorzej. Pod warstwą papierów, okruszków i brudnych naczyń kryje się całkiem ładna kuchnia z drewnianymi blatami i kamienną posadzką. Po jednej stronie stoi stary kredens pełen pojedynczych elementów zastawy. Ten talerz w pączki róż z górnej półki to jedyny ocalały z sześciu, które rodzice dostali w prezencie ślubnym. Dwa gliniane, lekko wypaczone kotki, pokryte pełną grudek glazurą, to moje dzieło wykonane w wieku jedenastu lat i upamiętniające Czarny Nos i Biały Nos, dwa koty mojej babci. Babuni, mamy mojego taty. Cztery szklanki do drinków z lat trzydziestych, które mienią się kolorami tęczy, gdy pada na nie promień światła — szklanki należały do babci, mamy mojej mamy. Stoją tam też: dziwaczna gliniana krowa przywieziona przez Matta z Maroko oraz brudnozielony kubek z wymalowanym z jednej strony znakiem ying-yang, nawyraźniej dar jednej z przyjaciółek Quinn. A na samej górze, schowane bezpiecznie poza zasięgiem, znajdują się trzy podstawki do jajek, na których mama namalowała nasze imiona: Georgia, Matthew i Ellen. Na mojej namalowana jest kura, Matthew — kogut, a na podstawce Ellen — mały żółty kurczaczek. Pamiętam, jak mama je malowała, a ja mówiłam, jakie są śliczne. Ale tak napraw-

R

dę to byłam okropnie zazdrosna. To ja chciałam mieć podstawkę z małym, mięciutkim kurczaczkiem — tym bardziej że tata tak mnie właśnie nazywał — a nie z jakąś głupią, nudną kurą. Ale nie mogłam się ode-

L T

zwać.

— Georgio, nie zrobiłabyś przypadkiem jajeczniczki? Jedyne danie na gorąco podawane w ramach naszego brunchu to jajecznica — albo jajeczniczka, jak nazywamy ją u nas w domu, co brzmi potwornie pretensjonalnie i słodziutko. Ale tak mówiliśmy na nią kiedy byłam mała, i nazwa przylgnęła. W ten sam sposób przemianowaliśmy śliwki na ślibki i żarówki na zarobki: „Znowu poszła ta cholerna zaróbka na schodach!". Chyba nie ma nic gorszego niż domowe powiedzonka innych ludzi. Nie znoszę, kiedy Quinn używa naszych rodzinnych określeń. Nóż mi się wtedy w kieszeni otwiera. Tak samo jak wówczas, gdy ludzie używają pretensjonalnego akcentu, na przykład ktoś, kto zamawia sałatkę Waldorf w restauracji. Poza tym i tak to ja zawsze robię jajeczniczkę, jajecznicę, na brunch, więc po co mnie za każdym razem pytać, jakby to było coś nowego. A Quinn właśnie wpadła na to, by mnie poprosić. — Oczywiście. Może najpierw sprzątniemy te rzeczy ze stołu? — zaproponowałam z perfidią. Tato, tradycyjnie otoczony papierzyskami, spojrzał na nas nieprzytomnym wzrokiem, jak żółw budzący się ze snu zimowego. — Tato! Stół! Bardzo, bardzo proszę, zabierz stąd swoje papiery. Przynajmniej na chwilę, żebym mogła tu wytrzeć. Powoli zaczął zgarniać rzeczy na coś w rodzaju kupki, potem rozejrzał się dookoła i ostrożnie położył ją dokładnie na krawędzi kredensu — w jedynym miejscu znajdującym się na tyle blisko, żeby nie musiał znowu wstawać. — A może by je zanieść do gabinetu?

Gabinet ojca jest w jeszcze gorszym stanie niż reszta domu, ale wszelkie próby posprzątania tego bałaganu przypominałyby próbę zagrabienia jesiennych liści przy silnym wietrze. Jeszcze kilka stosów papierów tu czy tam nie zrobi żadnej różnicy. Nie mam pojęcia, jak tata może tam pracować, bo jego pokój wygląda bardziej jak wielka półka na przychodzącą korespondencję niż jak gabinet. Mój ojciec cierpi na swego rodzaju alergię na puste przestrzenie — kiedy tylko jakąś dojrzy, natychmiast musi ją zapełnić olbrzymimi warstwami papieru. Czasopisma, korespondencja, szkice, notatki i zapiski na odwrotnej stronie starych kopert, a wszystko leży przyciśnięte jego kolekcją kubków pełnych ledwo nadpitej, zimnej już kawy. Nigdy, przenigdy nie wpuściłabym tu Stephena. W domu jego rodziców panuje idealny porządek. Wszystkie powierzchnie płaskie są nie tylko puste, ale i wypolerowane. A kiedy człowiek siada, to nie musi najpierw sprawdzać, czy na krześle nie leży przypadkiem książka albo talerz z tostem czy zagubiony klocek lego. — Czy słusznie mniemam, że później odwiedzi nas Stephen? — Przecież nie proszę, żebyś rozkładał czerwony dywan przed wejściem. Po prostu zrób coś, żeby to miejsce przynajmniej sprawiało wrażenie cywilizowanego. Quinn, która właśnie przecierała stół i zrzucała okruszki prosto na podłogę i krzesła, zamiast zgar-

R

nąć je na dłoń, podniosła na chwilę wzrok, ale nic nie powiedziała.

— Ooo, cywilizowanego? Ależ oczywiście, przecież to się liczy najbardziej. — Ojciec odchylił się do tyłu na krześle i zaśmiał pod nosem.

L T

— Nie irytuj ludzi — odpowiedziałam i wyjęłam jajka z lodówki, po czym sięgnęłam do szafki po dużą miskę.

Kątem oka dostrzegłam, że Quinn pakuje bajgle do jakiegoś ohydnego ciemnobrązowego koszyka z liści palmowych. Przecież mają w domu porządną zastawę z białej porcelany. Wolę ją, bo wtedy wszystko do siebie pasuje.

— A może moglibyśmy użyć któregoś z białych talerzy? — zapytałam, wbijając jajko do miski i nawet na nią nie patrząc. — Georgio... — rozległ się spoza gazety głos taty. On zawsze sprząta po śniadaniu i wkłada naczynia do zmywarki, ale kiedy przygotowujemy śniadanie, nie wchodzi nam w paradę. — Och — powiedziała Quinn. — Oczywiście. Talerz. Jeśli tak wolisz. Zauważyłam, że tata na mnie patrzy. — Nie. Przepraszam. Koszyczek jest super. Quinn preferuje zastawę stołową wykonaną z kawałków wyschniętych gałązek, drewniane misy, które wyglądają tak, jakby wyrżnięto je ręcznie z pnia zwalonego drzewa, lub dziwne, brudnozielone gliniane kubki, dzieło jej znajomych z kursów ceramiki. Te kubki równie dobrze mogłyby zostać wykopane gdzieś spod jakiegoś kamienia: są w kolorze mchu, wilgotnej ziemi i próchniejących liści, pokryte pozbawionymi kształtu wzorkami przypominającymi mokre ślady zostawiane przez ślimaka.

Schyliłam się pod zlew po nową ściereczkę i gdy Quinn była odwrócona do mnie plecami, ukradkiem wepchnęłam starą do kubła na śmieci, po czym porządnie przetarłam blat. — Przyniosłam kwiaty. Może wstawisz je do wazonu? — powiedziałam i gestem wskazałam Quinn bukiet. Odwinęła białe lilie z papieru i zanurzyła w nich twarz. Kiedy ją podniosła, na nosie miała ślad jaskrawopomarańczowego pyłku. — Jakie śliczne! — Podsunęła je tacie pod nos, by powąchał. — Dziękuję, Georgio. — Nie ma za co. Nie wiem, za co mi dziękowała. Nie przyniosłam ich przecież dla niej, ale po prostu do ozdoby domu. Właśnie podawałam jajka, kiedy przyjechał mój brat, Matt, ze swoją żoną Isobel i dzieciakami, Bonnie i Danielem, które podbiegły do mnie i złapały za nogi. — Ciocia Gee! Ciocia Gee! Przykucnęłam, żeby je uściskać. Bycie ciocią gwarantuje to, co z dwóch światów najlepsze: można spędzić trochę czasu z dziećmi — dziećmi, które człowiek kocha do szaleństwa i które przynajmniej częściowo odwzajemniają to uczucie — a po godzinie czy dwóch — dokładnie w chwili, gdy człowiek zaczy-

R

na myśleć, że na dzisiaj już wystarczy tych śmichów-chichów — można je komuś oddać i wrócić do własnego, miłego, spokojnego, poukładanego i nie lepiącego się do rąk życia. Bonnie ma cztery latka i podej-

L T

rzewam, że jest jej pisana kariera na wysokim stanowisku kierowniczym. Jest świetna w mówieniu ludziom, co mają robić. Daniel ma dwa latka i jak dotąd jego główną ambicją życiową jest być Bonnie. Isobel podeszła i przytuliła mnie na dzień dobry. — Cześć. Pomóc ci?

— Nie. Powinnaś odpocząć. Siadaj. Matt, nalej Izzie kawy, dobra? Matt rzadko pomaga, chyba że mu się każe. Nic dziwnego, że Izzie wygląda na wykończoną. — Tak jest, Wasza Wysokość! Matt jest o dwa i pół roku młodszy ode mnie i nie tak beznadziejny jak Ellen, ale to niewiele mówi na jego temat. W przeciwieństwie do Ellen ma — przynajmniej w pewnym sensie — normalną pracę: zajmuje się edycją leksykonów i na podłodze w jego biurze leży jeszcze większa sterta papierów niż u taty, więc to pewnie rodzinne.

Przybywają kolejni goście Około wpół do dwunastej pojawił się Stephen, a ponieważ bezpieczne miejsca obok Quinn i Isobel były już zajęte, musiał usiąść koło Matta, który natychmiast zaczął go przepytywać. — Jak leci? Co tam słychać w fascynującym świecie doradztwa w sprawach zarządzania? — Matt, odwal się! Stephen, po prostu go ignoruj, jeśli cię irytuje. Matt zawsze podpuszcza ludzi podczas rozmów o ich pracy.

— Możesz sobie żartować, ale w rzeczywistości w tej chwili dzieje się całkiem sporo ciekawych rzeczy... Zauważyłam, że Matt przybiera wyraz twarzy mówiący: „Boże-jakie-to-interesujące!" i co kilka sekund przytakuje. Rzuciłam mu ostrzegawcze spojrzenie. Wolałabym, żeby Stephen odpłacał mu pięknym za nadobne, ale on jest na to za uprzejmy. Wtedy w drzwiach stanęła Ellen. — Cześć wszystkim! — oznajmiła i rzuciła się, by nas wszystkich po kolei ucałować. — Spóźniłam się na jajeczniczkę? Padam z głodu. Ellen rzadko potrafi przetrwać dłużej niż pół godziny bez jedzenia, więc padania z głodu w jej wykonaniu nie należy brać zbyt dosłownie. — Nic nie zostało, niuniu... Ale jeśli jesteś naprawdę głodna, to mogę ci usmażyć. — Zrobiłabyś to dla mnie? Dzięki, George. Suń się, „Ph" — rzuciła i wcisnęła krzesło obok Stephena. — No więc... co słychać? Przegapiłam coś? Jakieś wieści? Jest jeszcze kawa? — Ellen zawsze zadaje pytania, nie czekając na odpowiedź, ponieważ mimo że sama wiecznie się spóźnia, do innych ludzi nie ma za grosz cierpliwości i nigdy tak naprawdę nie słucha, co mówią. — Boże!

R

Czuję się kompletnie wypompowana. Ależ wczoraj dałam w palnik. Wódka smakowa z lodem: żurawinowa, cytrynowa... każda.

L T

— Nie byłaś wczoraj w pracy? — Spojrzeliśmy na siebie z tatą. W sobotnie wieczory Ellen pracuje zwykle w winiarni.

— Nie. Zamieniłam się z Tonym. Ale zapomniałam powiedzieć Brianowi. Dostał kurwicy w granulkach. Zostawił mi jakieś tysiąc wiadomości na komórce. Brian to szef Ellen i zdaniem całej rodziny jest w niej zakochany, ale Ellen twierdzi, że jest za stary — trzydzieści sześć lat, za niski — ma blisko metr osiemdziesiąt wzrostu, i ma na imię Brian — fakt, ale nie rozumiem, dlaczego miałby to być czynnik dyskwalifikujący. — Nie jesteś troszkę za stara, żeby dawać sobie w palnik? — spytał Matt. — Jesteś po prostu zazdrosny, bo sam zamieniłeś życie towarzyskie na sofę, wideo i parę ciepłych kapci. — To ty powinnaś być zazdrosna. — Matt uścisnął rękę Isobel. — Ja przynajmniej nie udaję nastolatka, mając prawie trzydziestkę na karku. — Nie mam nawet dwudziestu ośmiu! Stephen patrzył to na jedno, to na drugie, a potem na mnie, jakby wołał o pomoc. Człowiek mógłby pomyśleć, że do tej pory zdążył się już przyzwyczaić, ale Stephen nigdy nie wie, jak reagować na nasze rodzinne sprzeczki. Jego rodzina nie uznaje nieporozumień, podnoszenia głosu i podgrzanej atmosfery. W efekcie nawet drobne starcia traktuje jak początek trzeciej wojny światowej. Podałam Ellen filiżankę kawy, a ona wstała z krzesła i powiedziała: — Idę sprawdzić, co tam w ogrodzie.

Tata nie może znieść, że Ellen pali, ale nie posunąłby się do tego, by jej tego zabronić w tym domu, bo byłoby to niezgodne z najświętszą dla niego zasadą wolności osobistej. Matt nie ma czasu na taki wydumany idealizm i po prostu nalega, by nie paliła w pokoju, w którym są dzieci. — Nie siedź tam długo. Jajka są prawie gotowe. Matt rzucił mi ostre spojrzenie. — O co chodzi? — spytałam. W odpowiedzi wzruszył ramionami. — Nie powinnaś bez przerwy biegać wokół niej. Niech sobie sama usmaży jajka, skoro się spóźniła. — Dla ciebie też usmażyłam i jakoś nie słyszałam, żebyś mnie błagał, bym pozwoliła ci zrobić to samemu. — Przyjechałem, zanim ich zabrakło. To podstawowa różnica. Poza tym nie proszę cię, żebyś mi pożyczała pieniądze albo robiła za mnie zeznania podatkowe. Zauważyłam, że Isobel ścisnęła go za ramię. — Gee, nie chciałem ci zrobić przykrości. Ale sama wiesz... Ellen jest wystarczająco dorosła, by sama o siebie zadbać. A przynajmniej powinna być. — Jasne. — Westchnęłam. — Wiem.

R

Potem zsunęłam jajecznicę z patelni na jej talerz, obok położyłam dwa równiutko przycięte w trój-

L T

kącik i posmarowane masłem tosty i powiedziałam:

— Zawołaj ją dobrze? Zanim wszystko wystygnie.

5

SPRAWY RODZINNE Miałam się właśnie położyć, gdy zadzwonił telefon. — Czego oni znowu chcą o tej porze? — spytał Stephen, leżąc w łóżku i czytając gazetę. „Oni" oznaczało moją rodzinę. Rodzice Stephena nigdy nie dzwonią po dwudziestej pierwszej czterdzieści pięć. — Jest dopiero kilka minut po jedenastej. — To może nadeszła właściwa chwila, by sprawdzić, czy twoja automatyczna sekretarka jest na chodzie? Zignorowałam go i podniosłam słuchawkę. Dzwonił Matt. W tym tygodniu wypadają jego urodziny i razem z Isobel chcieli gdzieś wyskoczyć na kolację. Matt wyjaśnił, że Ellen zaproponowała, że zostanie z dziećmi, a on się zgodził. — Myślę, że dobrze jej zrobi, jeśli od czasu do czasu to ona będzie musiała być tą odpowiedzialną, ale Iz nie może uwierzyć, że powiedziałem „tak". Mówi, że prędzej zostawiłaby Ellen pod opieką Bonnie niż odwrotnie.

— Czemu nie powiesz Ellen, że Izzy już wcześniej wynajęła opiekunkę, więc nie musi przychodzić? — Nic z tego. Obdzwoniliśmy wszystkie znane nam opiekunki i żadna z nich nie ma czasu w tę sobotę. Za późno o tym pomyśleliśmy. — Dlaczego nie skontaktowaliście się z nimi wcześniej? — Bo ja to nie ty. Nie jestem tak dobrze zorganizowany i najpierw pomyślałem o Ellen. Stephen zaszeleścił gazetą. — Mam nadzieję, że twój brat nie próbuje wrobić cię w opiekę nad dziećmi — oświadczył, odrobinę za głośno. Położyłam palec na ustach. — Nie mogłabyś przypadkiem posiedzieć razem z Ellen? Niech myśli, że to ona się nimi zajmuje, a my bylibyśmy spokojni, wiedząc, że w domu jest ktoś naprawdę dorosły. — No, nie wiem... — ściszyłam głos. — Sobotnie wieczory zawsze spędzamy ze Stephenem. — To jego też przyprowadź. Możecie się potem poprzytulać na kanapie jak nastolatki. — Mieliśmy iść do kina — powiedział Stephen.

R

— Moglibyśmy wziąć coś na wideo. I zamówić jedzenie na wynos — zaproponowałam, a Stephen potrząsnął gniewnie gazetą. — Kaczka smażona na chrupko? — powiedziałam kusząco. — Smażony makaron z krewetkami i imbirem?

L T

Ja sama nie jadam krewetek i nigdy ich nie przyrządzam, ale Stephen je uwielbia, więc jest łasy na każdą okazję, by się najeść.

— Śliczny, wielki telewizor — przypomniałam mu.

— No, dobra, ale przed ósmą nie dam rady i nie zmieniam żadnych pieluch — rzucił zza gazety. — W porządku, Matt. Przyjdę.

— Dziękuję, strasznie ci dziękuję! Mamy stolik na ósmą. Możesz tu być o wpół? — Jasne. Będę o siódmej, to pomogę wam przy dzieciakach. — Jesteś kochana. Dzięki, Gee. Mam u ciebie dług. Poczekaj chwilkę... — W tle usłyszałam głos Izzy. — Izzy każe cię ucałować i podziękować. Mówi, że nie ma pojęcia, jak to jest, że ty jesteś taka cudowna, a ze mnie taki wrzód na tyłku. No cóż, dziękuję ci, moja słodka ukochana... I tak mnie kocha. Pożegnałam się i odłożyłam słuchawkę. — A do tego dostanę wieprzowinę w sosie słodko-kwaśnym — stwierdził Stephen. — Masz zamiar wydoić z okazji, ile się da, co? — Tak — odparł, spojrzał na mnie znad gazety i uśmiechnął się. — Oni na ciebie nie zasługują. — Nie bądź niemądry. To tylko jeden wieczór, nic wielkiego. Poza tym zawsze miło spędzić trochę czasu z dziećmi. — Świetnie sobie z nimi radzisz. Bonnie to niezłe ziółko. — Nieprawda. Po prostu wie, czego chce.

— W każdym razie to na pewno Abramsówna. — To znaczy? — Ma charakterek. Jest samolubna i uparta. — Znów zaczął się wpatrywać w gazetę. — Dzięki Bogu, ty nie przypominasz reszty swojej rodziny. — Stephen, nie mów tak! — Jak? — zapytał, łypiąc jednym okiem na gazetę. — Bonnie jest słodka... Wzrok Stephena wyrażał niedowierzanie. — Jest... faktycznie, jest trochę uparta, ale masa dzieci w jej wieku zachowuje się tak samo. Ma refleks, jest bystra i zabawna, a ja ją kocham, więc bardzo proszę, nie mów tak o niej. I jeszcze jedno: jestem taka sama jak reszta mojej rodziny. Stephen wybuchnął śmiechem. — Kochanie, daj spokój, to już naprawdę śmieszne! Wiecznie gadasz o tym, jak bardzo się od nich różnisz, i masz absolutną rację. Oni są chaotyczni, beznadziejni i nie można na nich polegać, a ty, Bogu niech będą dzięki, stanowisz wzór porządku i odpowiedzialności. Mój ideał kobiety. — Wyszczerzył zęby

R

w uśmiechu i poklepał dłonią łóżko. — Chodź, pora pod kołderkę. Powiedziałem, że z tobą posiedzę, więc przestań się boczyć.

L T

Ciocia w akcji

O siódmej w sobotni wieczór byłam na górze i pomagałam Mattowi wykąpać dzieci. — Ty będziesz rekinem — wydała mi polecenie Bonnie. — Ja jestem nurkiem, a Daniel zostanie zjedzony.

— Ja nie chcę być zjedzony. — Daniel poderwał się, przestraszony. — Ja też będę nurkiem! — Siadaj, Danielu, bo wanna jest śliska. — Matt wycisnął frotkę i spróbował umyć nią syna, który natychmiast wyśliznął się z jego uchwytu jak piskorz. — Wszyscy nurkowie smarują swoje pianki specjalną maścią odstraszającą rekiny, zanim zejdą pod wodę — powiedziałam do Bonnie. — Główny nurek, inspekcja idzie! — zadudniłam, a Bonnie natychmiast stanęła na baczność. Wykorzystałam ten moment, by przejechać ją od góry do dołu namydloną frotką. — Główny nurek, zaliczone, spocznij! — Teraz ja! Teraz ja! Zaliczone i spocznij! — Daniel szarpał mnie za ramię. Zaczęłam go myć, a po chwili zauważyłam, że Matt mi się przygląda. — Co? — Dobrze sobie z nimi radzisz, wiesz? Powinnaś mieć własne. — Nie. To nie takie proste. Zwariowałabym, gdyby musiała to robić na pełen etat. W porządku, Danielu: wyskakuj! Oto twoje specjalne okrycie — powiedziałam, podnosząc go i owijając w ręcznik.

— Czemu? Jesteś zrównoważona i bardzo cierpliwa. Jesteś o niebo lepsza niż ja, a przecież nawet ja sobie jakoś radzę. Wyłowił Bonnie i zaczął ją wycierać. — Nie musisz ich mieć ze Stephenem. Wykonałam obrót, by na niego spojrzeć. — Nie chodzi o Stephena. Dlaczego to powiedziałeś? Matt zaśmiał się. — No cóż, powinno mieć coś z nim wspólnego, skoro jesteście zaręczeni, prawda? — Nie o to mi chodziło. Nie wkurzaj mnie. — Ściszyłam głos. — Nie chcę mieć własnych dzieci i tyle. Ani ze Stephenem, ani z nikim innym. Postawiłam Daniela na podłodze i zaczęłam go wycierać ręcznikiem. — Dlaczego nie chcesz mieć dzieci, ciociu Gee? — spytała Bonnie. Rzuciłam Mattowi mordercze spojrzenie. — Bo na pewno nie byłyby takie kochane jak ty i Daniel — odparłam. — Daniel nie jest kochany: wziął sobie mój wóz strażacki i nie chce jeść marchewki. — Pożyczył twój wóz strażacki, Bonnie. A ty powinnaś się w końcu nauczyć dzielić rzeczami z innymi — powiedział Matt z westchnieniem. — A teraz bądź grzeczna i wkładaj piżamkę. — Podał mi pi-

R

żamę Daniela. — Trzeba mu założyć pieluchę, ale to ja zrobię. Nie chcemy zużyć całej ciocinej dobrej woli przy jednym podejściu.

L T

— Nie ma problemu, założę mu tę pieluchę.

Położyłam Daniela na plecach i pochyliłam się, żeby pocałować go w brzuszek. Zrobiłam mu malinkę, a on głośno zachichotał. Pachniał tak słodko, był czyściutki i miękki. Założyłam mu pieluchę, a potem naciągnęłam górę od piżamki na głowę.

— Gdzie jest Daniel? — zapytałam. Spod piżamy dochodził jego śmiech. Ta zabawa nigdy mu się nie nudzi. Jego zdaniem to najzabawniejszy dowcip pod słońcem. — Matt, widziałeś Daniela? — Nie. Ciekawe, gdzie on jest? — powiedział Matt z uśmiechem. — Pod piżamą! — oświadczyła Bonnie tonem, który sugerował, że jesteśmy bezdennie głupi. — Słuchaj, Gee. Chcę tylko powiedzieć, że dopóki nie spotkałem Iz, nie myślałem o dzieciach. Jeśli jesteś z właściwą osobą, to nagle wszystko samo się układa i zaczynasz myśleć: „Boże, chyba jednak zaryzykuję". — No cóż, Izzy jest super i dla każdego byłaby tą właściwą, ale nie sądzę, by zgodziła się urodzić kilkoro dzieci i dla mnie. — Wstałam i złapałam Daniela w ramiona. — Tak czy inaczej, dla mnie Stephen jest tym właściwym — dodałam. — Naprawdę.

Dawno, dawno temu... Stephen przyszedł tuż przed ósmą, ale Matt i Izzy oczywiście wyszli już do restauracji. Nawet mnie to ucieszyło, bo wiedziałam, że Matt po naszej rozmowie nie będzie się mógł oprzeć, by nie wyciągnąć ze Stephena informacji w kwestii jego poglądów na temat posiadania dzieci. — Cześć, kochanie. Już śpią? — Prawie. Właśnie miałam im przeczytać bajeczkę. Wszedł do dużego pokoju i włączył telewizor. — Chcę tylko zobaczyć kawałek krykieta. — Nie pociąga cię wizja wysłuchania opowieści o Babarze albo o Kocie w kapeluszu? — A kto mógłby się temu oprzeć? Wiesz co, kochanie? Ty zacznij im czytać, a ja przyjdę za chwilkę. Daniel leżał wygodnie w łóżeczku ze swoją ostatnią butelką Wyglądał na szczęśliwego, więc poszłam do Bonnie. Znowu wstała — w czym nie było nic dziwnego — i robiła piruety przez całą długość pokoju. Siłą odprowadziłam ją do łóżka i kazałam wybrać sobie bajeczkę, ale mała oświadczyła, że wszystkie już czytała.

R

— Dobra, w takim razie wymyślimy ją. Jaki jest początek? — Nie wiem. Sama wymyśl.

L T

— To ja zacznę. Dawno, dawno temu była sobie śliczna i bystra księżniczka... jak twoim zdaniem miała na imię?

— Miała na imię Bonnie i umiała czarować. I była sobie bardzo, bardzo zła czarownica i książę... Po raz kolejny rozległ się dźwięk dzwonka. Miałam nadzieję, że Stephen otworzy, wiedziałam jednak, że gdy mecz go wciągnie, ciężko go oderwać od telewizora, więc wstałam. — Leż grzecznie, a ja za minutkę będę z powrotem. Nie wstajemy. Kiedy schodziłam po schodach, Stephen otwierał właśnie drzwi. W progu stała Ellen. — Proszę, proszę! Pan „Ph"! A co to za wyjątkowa okazja? Tobą też mam się zaopiekować? — spytała, całując go przelotnie w policzek. Ten zaśmiał się nerwowo na powitanie. — Cześć, niunia! — Gdzie są Matzo i Izzy? Już wyszli? — Oczywiście, że tak. Jest dziesięć po ósmej. — Boże, spóźniłam się tylko kilka minut. Matt powiedział, że mam być o ósmej. — Doprawdy? — Stephen wcisnął ręce do kieszeni spodni. — O ile wiem, to rezerwację mieli na ósmą. Georgia jest tu od siódmej. — Nieważne. Ważne, że jesteś. Ellen upuściła torbę na podłogę i pogalopowała po schodach na górę, by się przywitać z dziećmi. — Ciiiiicho, Ellen! Nie nakręcaj ich znowu, proszę!

Stephen przewrócił oczami, po czym wrócił do swojego krykieta. Podążyłam za Ellen. Ta weszła do pokoju Bonnie i skradała się na palcach, mimo że Bonnie, ani trochę nie śpiąca, siedziała w łóżku. — Ciocia EU! Ciocia Ell! — Mała wyskoczyła z pościeli i zaczęła podskakiwać z radości. — Ellen. Właśnie udało mi się ją położyć. — Pobaw się ze mną! — Nie, żadnych zabaw o tej porze. Z powrotem do łóżka! — W co chcesz się bawić? — Ellen nie rozumie znaczenia słowa „konsekwencja". — Nie możemy jej pozwalać siedzieć tak długo, bo potem rano jest nieznośna. — Tylko pięć minutek. Proszę. — No dobra, pięć minut. Ale ani sekundy dłużej. Ellen zrobiła minę na użytek Bonnie, jakbym była wielkim złym wilkiem. Dzięki, Ellen! To na pewno pomoże. — Przebieranki — oświadczyła Bonnie. — Ja jestem królem, a ty... — tu wskazała palcem na Ellen — ...ty będziesz królową. — A co z Danielem?

R

— Daniel jest służącym i za to, że był niedobry, musimy go wrzucić do lochu.

L T

— Służący ma dzisiaj wolne — powiedziałam. — Nie będziemy przeszkadzać Danielowi, więc macie się bawić po cichu.

— A co z ciocią Georgią? — zapytała Ellen. — Ma być strażniczką lochów? — Bardzo zabawne!

— Ciocią Gee — poprawiła ją Bonnie i zastanowiła się przez chwilkę. — Ciocia Gee jest królową — Ale powiedziałaś, że to ja jestem królową. — W głosie Ellen pobrzmiewało niezadowolenie, zupełnie jakby podchodziła do zabawy z taką samą powagą jak Bonnie. — Nie — odparła mała i ponownie wskazała palcem na Ellen. — Ty będziesz małą księżniczką. — Ale ja wcale nie jestem mała. Bonnie popatrzyła na nią jakby była niespełna rozumu. — Jesteś mniej duża niż ciocia Gee. — To prawda. — I mniej duża niż ja. Ellen spojrzała na mnie i wybuchnęła śmiechem. „Dziecko prawdę ci powie...", pomyślałam. Bonnie pomaszerowała do pudła z rzeczami do przebieranek i wyłowiła z niego pogiętą koronę, którą zrobiłam dla niej kilka miesięcy wcześniej. Wycięłam ją ze starego złotego pudła na ciasto, spięłam zszywkami biurowymi, a zamiast klejnotów przykleiłam kolorowe, owocowe żelki. Tak samo robiła moja mama, kiedy ja chciałam być księżniczką. Kilka odpadło albo, co bardziej prawdopodobne, zostało zjedzonych razem z klejem i całą resztą.

— Maksimum pięć minut! — powiedziałam. — Ty zaczynasz, ja sprawdzę, co z Danielem. Zamknęłam za sobą drzwi i przeszłam do jego pokoju. Daniel spał jak suseł, z ramionami odrzuconymi za głowę, w pozycji całkowitego rozluźnienia. Butelka leżała obok. Przykryłam go bawełnianym kocykiem, pocałowałam w czubki palców i delikatnie dotknęłam jego czoła. Stałam tak i patrzyłam przez chwilę, jak kocyk unosi się i opada w rytm oddechu, po czym wróciłam do pokoju Bonnie. Dziewczynka padała ze zmęczenia. — Witaj, Wasza Wysokość. Ciemno już i pora nam do snu się kłaść. — Ale ja właśnie miałam założyć tiarę! — Koronacja została przełożona na jutro — oświadczyłam twardo, pochylając się, by wziąć Bonnie na ręce. Objęła mnie ramionkami, a ja przytuliłam ją mocno i zapakowałam pod kołdrę. — Dobranoc, królu, śpij słodko. — Dbrrn-c — odpowiedziała sennym głosem. Ruchem głowy pokazałam Ellen, by wyszła, a sama zostałam jeszcze przez chwilkę, by pogłaskać Bonnie po głowie, dopóki nie zaśnie. Kocham ją, kiedy nie śpi, ale to prawda, że błyskawicznie wysysa z człowieka energię. Teraz, kiedy jej powieki drżały leciutko, gdy zapadała w sen, miłość do niej prawie mnie rozsadzała.

L T

R

Przebieranki

Czasami, kiedy Georgia wraca ze szkoły, nalewa sobie szklankę lemoniady (jeśli jest) albo „eleganckiej wody", takiej, jaką pija mama: z plasterkiem cytryny i kostkami lodu, które grzechoczą o szkło zupełnie jak w dorosłym drinku. Matt nadal woli mleko, jak mała dzidzia, jak Ellen. Georgia smaruje dwie kromki chleba masłem i grubą warstwą miodu, potem składa obie na pół tak, by powstała kanapka. Podaje jedną Mattowi, instruując go przy tym, żeby uważał, by mu miód wszędzie nie kapał, i delikatnie skubie własną wzdłuż złożenia, bo to najlepszy kawałek. To jej wystarczy do powrotu tatusia i do porządnej kolacji. Ellen jest jeszcze za mała na kanapki z miodem. Matt bawi się swoją Jaskinią Batmana — mamusia zrobiła ją z masy papierowej jeszcze przed narodzinami Ellen. Jaskinia ma ukryte wejście i pułapkę w podłodze, z czymś w rodzaju studni, w którą wpada śmiertelny wróg, kiedy przychodzi, by dopaść Batmana. Matt wprowadza swój Batmobil do pieczary i wyprowadza go z niej, i wydaje piskliwe odgłosy, gdy wóz wchodzi w zakręt z dużą prędkością. Jeśli mamusia nie drzemie przed kolacją to bawi się przez chwilę z Georgią: przewracają do góry nogami pudło z rzeczami do przebieranek albo jej własną szafę, bo Joy nie ma nic przeciwko temu, by Georgia przymierzała jej ubrania; Georgia spaceruje, stukając obcasami złotych sandałków albo czarnych zamszowych szpilek po kafelkach na podłodze w korytarzu, jej drobniutka postać omotana z fantazją starym szalem z frędzlami albo czarną zasłoną we wzory w kolorze wina. Udają księżniczki w pałacu, w koronach z kartonu wydają rozkazy skrócenia, kogoś o głowę. Albo jako śpiewaczki operowe wymachują ramionami i śpiewająca cały

głos, rycząc w języku będącym mieszanką udawanego włoskiego i łamanego angielskiego: „Un bel di...", śpiewa (Joy, podczas gdy Matt przyciska dłonie do uszu i śpiewa własną arię: „La-la-la!", żeby je zagłuszyć. „...I zjawia się owca — śpiewają Joy i Georgia — ...gdzieś na horyzoncie!". Kłaniają się głęboko, przyjmują bukiety, dygają przed sobą nawzajem i posyłają całusy Mattowi, który nie chce klaskać. Albo ściągają buty i tańczą na bosaka wokół stołu w kuchni i po dużym pokoju, zeskakując z kanapy przy swoich grands jetés i stając na czubkach palców z wydętymi usteczkami, jak primabaleriny w Covent Garden. W piruetach wirują po całej scenie, aż w końcu padają wycieńczone z chichotem na dywan. Leżą tak i pozwalają by Matt używał ich jako ramp dla siebie i swojej kolekcji samochodzików. „Iiijjjo-iiiijjjo-iiijjjo! — naśladuje dźwięk syreny. — Wóz strażacki nadjeżdża!". Georgia i Joy, wymęczone zabawą dołączają do niego. — Na pomoc! Na pomoc! — krzyczy Joy. — Pali się! Pożar! — Ratunku! Ellen siedzi w tym czasie na dywanie i obserwując cały ten cyrk, śmieje się i klaszcze.

Potrzeba zmiany

R

— To co jemy? Pizzę? — Ellen zwaliła się na sofę i położyła nogi na stoliku.

L T

— Chińszczyznę — powiedział Stephen. — Właśnie mieliśmy zamawiać — dodał i przesunął menu po stoliku w jej stronę.

— Nie wiem, czy mam ochotę na chińszczyznę...

— To zamów sobie pizzę, jeśli wolisz — odparłam, a Stephen oświadczył jednocześnie: „To nie jedz". Zmarszczyłam brwi.

— Eee, co będę zamawiała oddzielnie. Co bierzecie? Powiedziałam jej. — Mmm... uwielbiam kaczkę na chrupko. — Czemu nie zamówisz czegoś, co sama lubisz? — zasugerowałam, widząc, że w Stephenie zaczyna się powoli gotować. Znowu zajrzała do menu. — Jak myślisz, jak smakuje kurczak z orzechami nerkowca? — Podejrzewam, że smakuje bardzo podobnie do kurczaka — odpowiedział jej Stephen. — Tylko że z orzechami nerkowca. — Panie „Ph"! Wracaj pan do szuflady z nożami. — Ellen... — rzuciłam ostrzegawczo. — Czy możemy po prostu zamówić i ostatecznie pominąć tę błyskotliwą wymianę uwag? Ellen poszła do kuchni, sprawdzić, czy jest jakieś wino.

— Dzieci zasnęły bez problemu? — zapytał Stephen, co chwila zmieniając pilotem kanały. Mecz krykieta się skończył. — Tak. Bez najmniejszego. Miałeś przyjść na górę. — Miałem. Ale potem przyszła Ellen, więc pomyślałem, że może lepiej, żebym został, bo inaczej na górze byłoby jak na Piccadilly Circus. — Znalazłam otwartą butelkę chardonnay — oznajmiła Ellen, wchodząc do pokoju i wąchając szyjkę butelki. — Myślicie, że możemy? — Nie powinniśmy im wypijać całego wina — powiedziałam. Stephen obrzucił swoje piwo zazdrosnym spojrzeniem, na co Ellen wybuchnęła krótkim śmiechem. — Nie martw się, Stevie, nie będziesz musiał stawiać płotu pod napięciem. Obiecuję, że nawet go nie dotknę. Chyba zaryzykuję to wino. Matzo nie miałby nic przeciwko. Przecież mają więcej. George? — Nieee. Mnie wystarczy woda albo sok. — Stanowisz przykład do naśladowania dla nas wszystkich. Świecący przykład — dodała i nalała sobie dużą lampkę wina. — Ja niczego nie potrafię sobie odmówić, W połowie posiłku dobiegł nas dochodzący z piętra płacz. — Pewnie przestanie za chwilę — rzekł Stephen.

R

— Izzy zawsze mówi, że czasami lepiej je zostawić w spokoju — powiedziała Ellen. — Zajrzę do nich na chwilkę.

L T

Płakał Daniel. Na dodatek z mojej winy. Za słabo spięłam mu pieluszkę i trochę poleciało na prześcieradło. W efekcie był cały mokry i było mu niewygodnie. Podniosłam go i zaniosłam do łazienki. Stephen zajrzał do środka.

— Wszystko w porządku, kochanie?

— U mnie? Super! Daniel ma trochę mokro, to wszystko. — O! W porządku — powiedział, przestępując z nogi na nogę, jakby sam musiał siusiu. — Pomóc ci albo coś? — Nie, prawie skończyłam. Zwinęłam mokrą pieluchę. — Właściwie to muszę zmienić mu spodnie prześcieradło. Możesz zajrzeć do tej komody? Stephen z wahaniem otworzył górną szufladę. — O, tu są... damskie rzeczy — poinformował mnie, krzywiąc się przy tym, jakby zawartość szuflady oblazły robaki. — Stephen, daj spokój. Widziałeś już w życiu tampony. Nie gryzą. Przejrzał pozostałe szuflady i w końcu wyciągnął kawałek białej bawełny. — Czy to to? — No cóż, ja też nie jestem ekspertem. Czy wygląda jak prześcieradło? — Nie wiem. — Wzruszył ramionami. — Jakieś małe. Może to poszewka na poduszkę? Zapięłam pieluszkę Danielowi i go przytuliłam.

— Gotowe. Znowu suchy i czyściutki. Złapałam prześcieradło. — Ma być małe. To przecież do łóżeczka. Gdyby to była poszewka, to miałaby z boku dziurę na poduszkę. Podałam mu Daniela, żebym mogła pościelić łóżeczko. — Potrzymaj go przez chwilę, dobra? Stephen trzymał Daniela w lekko wyciągniętych przed siebie rękach, jakby mały miał za chwilę eksplodować albo co gorsza, zacząć wydzielać jakieś nieprzyjemne płyny. — Eeeee, cześć, chłopczyku. Daniel. Eeee. „A-a-a a-a-a, były sobie kotki dwa..." Jak to było? „Szarobure, szarobure..." Eeee... „Obydwa?" Wzięłam znowu Daniela na ręce. — Gotowe, malutki. Dobranoc. Słodkich snów — szepnęłam, ucałowałam go i jeszcze raz otuliłam kołderką. — Dobrze sobie radzisz z dziećmi. Gdzie się tego nauczyłaś? — Nigdzie. Tak należy, po prostu. Stephen objął mnie, gdy tak staliśmy przy łóżeczku, i powiedział:

R

— Pewnie się kiedyś nauczę. — Potem przechylił w bok głowę, by mnie pocałować, i dodał: — Ty mnie nauczysz.

L T 6

PAN „PH"

Stephen i ja jesteśmy parą od trzech i pół roku. Zaręczyliśmy się dwa i pół roku temu. Zaręczyny odbyły się w pierwszą rocznicę naszej pierwszej randki. „Dzięki temu będziemy musieli zapamiętać tylko jedną datę", powiedział wtedy Stephen. Żartował, rzecz jasna, ale pod jednym względem miał rację: to faktycznie wygodne. Poznaliśmy się na pewnej naprawdę beznadziejnej imprezie. Poszłam na nią z moim ówczesnym nowym facetem, który gdy tylko przekroczył próg, zaczął wlewać w siebie jedną lampkę wina za drugą, po czym uwiesił się na jakieś babce i kompletnie mnie ignorował. Byłam wściekła i upokorzona. Oprócz niego nie znałam tam nikogo, więc zadzwoniłam po taksówkę, żeby stamtąd wiać. Czekając, zrobiłam sobie w kuchni kawę i zaczęłam trochę sprzątać: przecierać blaty, ustawiać książki kucharskie według wielkości... To pozwalało mi nie myśleć o tym, jak paskudnie się czuję. Wtedy do kuchni wszedł jakiś bardzo przystojny, wysoki mężczyzna i zaczął żartować, że ze mnie jest pewnie taka superbohaterka, która wpada w środku nocy na imprezy i uprząta bałagan. — Mam na imię Stephen. Pisane przez „ph". — Georgia — odpowiedziałam. — Bez „ph".

Zrobiłam mu kawę i staliśmy tak sobie, gawędząc, a on był tak miły i taktowny, że nagle opowiedziałam mu, co mi się przydarzyło. — Przypuszczam, że w związku z tym nie jest to pewnie najlepszy moment, żeby poprosić o twój numer telefonu? Mam nadzieję, że cię to nie zniechęciło do mężczyzn. Mówiąc to, wyciągnął wizytówkę i zapisał na jej odwrocie swój numer domowy. — Nie wszyscy jesteśmy tacy źli — powiedział. — Wiem. Jestem pewna, że ty nie. — Zadzwoń do mnie, to cię zaproszę gdzieś na kolację. Sama się przekonasz. Potem odprowadził mnie na dół, a kiedy podjechała taksówka, nawet otworzył mi do niej drzwi. W wieczór naszych zaręczyn poszliśmy na kolację do restauracji, która dość wcześnie została ochrzczona „naszą": do staromodnego, włoskiego lokalu, pięć minut spacerkiem od jego domu. Wtedy nawet mowy nie było o polencie, ale to się zmieniło. Zniknęły obrusy w kratkę i świece w butelkach po chianti. Muszę przyznać, że jedzenie jest teraz lepsze, ale dlaczego ludzie muszą w kółko wszystko zmieniać? — Wszystko w porządku? Wyglądasz na trochę podenerwowanego. — Pamiętam, że to powiedzia-

R

łam, widząc, że Stephen, który rzadko jest nerwowy, po raz kolejny poprawia sobie mankiety. — Jak najbardziej — odpowiedział, biorąc mnie przez stół za rękę. — Zamówić butelkę bąbelków?

L T

— Dlaczego? Och! Zdobyłeś tego ważnego klienta? Stephen posłał mi ostrożny półuśmiech i nieznacznie pokiwał głową.

— To nie jest jeszcze pewne na sto procent. Ale myślę, że go mamy. — Cudownie! I w pełni zasłużenie. Wiem, jak ciężko nad tym pracowałeś. — Dziękuję. Napijemy się szampana?

— Nie chcę psuć nastroju, ale ja naprawdę nie mogę tyle pić... — Nawet dzisiaj? W końcu to nasza rocznica. — Nie, naprawdę nie mogę. — Uśmiechnęłam się. — To może małą butelkę? — Super. Po kolacji poszliśmy pieszo do niego, gdzie zrobiłam nam obojgu kawę. — Kochanie? — Tak? — Chodź tu i usiądź na chwilę. — Sekundkę. Tylko naleję kawy. Podeszłam i usiadłam obok niego na kanapie. Patrzył na mnie i uśmiechał się w bardzo nietypowy dla siebie sposób. — Co? — No cóż — powiedział i wziął moją rękę w swoje dłonie.

— Jesteśmy razem od roku. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. — I moim zdaniem pora, byśmy przeszli do kolejnego etapu... W tamtej chwili myślałam, że chce ze mną zerwać. Rok wystarczy. Czas ruszać dalej. Patrzyłam na moją dłoń w jego dłoniach i nie potrafiłam spojrzeć mu w oczy. Myślałam, że wszystko jest w najlepszym porządku. Tworzyliśmy taką zgraną parę: oboje punktualni, odpowiedzialni i lubiący porządek. Pasowaliśmy do siebie. — Och. — Chwileczkę. Takie rzeczy robi się albo porządnie, albo wcale, nie? Nadal nie łapałam, o co mu chodzi. — Georgio, wiesz, co do ciebie czuję... — powiedział, zsunął się z kanapy i przykląkł chybotliwie na jednym kolanie. — Chyba pora, żebym cię poprosił o rękę. Czułam taką ulgę, że mnie nie rzucił, że posłałam mu najszerszy z możliwych uśmiechów. — Och, Stephen! Nie mogę w to uwierzyć! Jesteś pewien? — Oczywiście, że jestem.

R

Potem wyciągnął z kieszeni małe pudełeczko i otworzył je, pokazując mi zawartość. Wewnątrz był pierścionek z brylantem.

L T

Może i jestem okropna, ale pierwsze, co pomyślałam, to: „O nie! Ja nigdy nie noszę złota". Oczywiście wiem, że pierścionki zaręczynowe prawie zawsze są złote, ale niby dlaczego? A co, gdy ktoś woli srebro? Poczułam się odrobinkę, no cóż, rozczarowana tym, że Stephen nie zauważył, że ja nigdy, przenigdy nie noszę złota. Tak czy inaczej, wyjęłam pierścionek z pudełeczka i wsunęłam na palec. Pasował idealnie. Trochę zbyt idealnie.

— Pasuje? Troszeczkę za duży, prawda? — Stephen przesunął pierścionek w górę i w dół po moim palcu. — Kochanie, przepraszam — powiedział i poklepał mnie po ramieniu. — Nie bądź niemądry. To nie twoja wina. Ale i tak nie chciałabym go zgubić... — dodałam i włożyłam go szybko z powrotem do pudełka. Okazało się, że Stephen próbował dopasować rozmiar, pożyczając mój jedyny pierścionek, jaki znalazł: stary, srebrny, który noszę na prawej ręce, co wyjaśniało, dlaczego ten nowy był na lewą za duży. Ten srebrny pierścionek trzymam w małej szkatułce z muszelek, która mieszka na tyłach górnej szuflady w komodzie. Kiedyś pokazałam szkatułkę Stephenowi, ale myśl o tym, że grzebał w mojej szufladzie, wtykał swoje wielkie paluchy do mojej szkatułki z muszelek, bynajmniej mnie nie ucieszyła. Nie lubię, kiedy ktoś dotyka moich rzeczy. Przyznaję, że jestem przywiązana do porządku, ale to chyba pozytywna cecha? Ludziom często się zdarza nie odkładać na miejsce czegoś, co sami wzięli. Naprawdę tego nie znoszę. Poza tym ta szkatułka jest wyjątkowa, bo dostałam ją od mamy. Przypuszczam, że dzisiaj ktoś mógłby powiedzieć, że jest tandetna, ale ja ją nazywam postironicznym kiczem: z zewnątrz dokładnie pokrywają ją ma-

leńkie muszelki. Kiedy odwinęłam ją z papieru, natychmiast się w niej zakochałam i uznałam za najpiękniejszą rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam. Przez te wszystkie lata kilka muszelek odpadło, więc nie wygląda już idealnie. To jeden z powodów, dla których nie trzymam jej już na widoku. Wiedziałam, że prawdopodobnie nie była to najlepsza chwila, by powiedzieć Stephenowi, że niezbyt lubię, kiedy ludzie myszkują w moich prywatnych rzeczach, ale zanotowałam sobie w pamięci, by później poruszyć ten temat.

Symbol wiecznej miłości Tydzień później Stephen zaprowadził mnie do jubilera. — Czy istnieje możliwość wymienienia tego pierścionka na inny? — zapytał, rozwijając wyjęty z portfela paragon. — Na inny rozmiar czy inny model? Sprzedawca spojrzał na mnie. Jego twarz miała ten charakterystyczny, pozornie uprzejmy wyraz, jak u kogoś, kto wie, co powiesz, zanim jeszcze to zrobisz.

R

— No cóż, może moglibyśmy rzucić okiem na inne modele... — zasugerowałam, unikając wzroku Stephena. — Myślałem, że ten ci się podoba.

L T

— Oczywiście, że mi się podoba. Pomyślałam tylko, że skoro już tu jesteśmy, to... — zawiesiłam głos. — Nigdy wcześniej nie miałam okazji obejrzeć pierścionków zaręczynowych. Sprzedawca wskazał ręką na gablotkę.

— Oprócz bogatej oferty na wystawie mamy również takie pierścionki z brylantem — poinformował nas tonem, który sugerował, że klienci zdani sami na siebie mogliby je wziąć za cukierki. — Pierścionki z serii „Wieczność" po tamtej stronie. A tutaj: kolorowe kamienie, rubiny, szafiry i tak dalej. — Macie państwo coś ze srebra? Wszędzie wyłącznie złoto. — Ze srebra? — powtórzył, jakby mówił: „Z gówna?". Rzucił Stephenowi jedno z tych spojrzeń z serii: „Kobiety! Kto je tam zrozumie!" a Stephen odpowiedział mu krzywym uśmiechem, który miał oznaczać: „Niech sobie pokaprysi". — Srebro, oczywiście, czernieje — powiedział sprzedawca, jakby rozmawiał z autentycznym półgłówkiem. — No i rzadko jest kupowane na te naprawdę wyjątkowe okazje, jak ślub i tym podobne, ponieważ jest takie niewyszukane, rozumie pani? — O?! — Mamy raczej ograniczoną serię biżuterii z białego złota, rzecz jasna. Oraz z platyny w kolekcji „Raz w życiu", choć zakres cenowy jest oczywiście zupełnie inny... Ta ostatnia uwaga była skierowana do Stephena. — To żaden kłopot... — zdążył powiedzieć, gdy mu przerwałam. — Czy w takim razie mogę obejrzeć te ze złota?

Stephen jest kochany, ale takie pierścionki i tak są zdecydowanie za drogie. Za te same pieniądze można by kupić używały samochód albo fantastyczną nową kanapę, jak ta pokryta pięknym zamszem w kolorze gołębiej szarości, którą zobaczyłam, kiedy się wprowadzałam do nowego mieszkania, a na którą nie było mnie stać. Nawet fantazjowałam na jej temat, wyobrażając sobie swoje mieszkanie i przestawiając w myślach rośliny i dywan, tak by jak najlepiej się prezentowała: leżałam na niej, czytałam, odpoczywałam, gawędziłam z idealnym facetem jakby poza zasięgiem obiektywu. To było niemal dokładnie jak fantazja seksualna, tylko że bez seksu. Sprzedawca otworzył gablotkę i wyjął poduszkę, na której spoczywały pierścionki. Były całkiem ładne, ale takie błyszczące i takie... nowe. Było w nich coś martwego, jakby zjechały z taśmy fabrycznej, zostały wypolerowane, a potem — chlup! — na koniec ktoś je sobie włoży na palec. Ja. — Nie ma pan czegoś bardziej... — Kochanie, obejrzyj te platynowe, jeśli chcesz. — Nie, chodzi mi o coś bardziej... używanego. To znaczy starego. Kolejny złośliwy uśmiech na twarzy sprzedawcy. — Używane pierścionki to nie nasza specjalność, proszę pani. — Ostatnie dwa słowa niemal wysy-

R

czał. — Mamy jednak pierścionki z kolekcji o nazwie „Dziedzictwo". To antyki — dodał i zamknął pierwszą gablotkę na klucz, po czym wyszedł na zaplecze i wrócił z nowym zestawem.

L T

— Antyki? A więc przypuszczam, że te są używane? — Uśmiechnęłam się leciutko. — Bardzo możliwe.

— Nie przeszkadza ci, że nosiłabyś używany pierścionek? Stephen pogładził mnie po ręce. — Nie. Dlaczego? Wręcz przeciwnie. Stary ma przynajmniej jakąś historię. Jak coś odziedziczonego.

Żałowałam, że to powiedziałam. Przypomniałam sobie o obrączce mamy, którą tata dla mnie trzyma. Tata przechowuje absolutnie wszystko, co się da, i w efekcie dom jest od góry do dołu zawalony rzeczami. Nigdy nie ma pojęcia, gdzie co jest — z wyjątkiem obrączki. Od czasu do czasu wyjmuje ją i opowiada mi o dniu ich ślubu, i mówi, że dostanę ją w dniu swojego, bo jestem najstarsza i mama zawsze mówiła, że to ja ją powinnam mieć. To zwykła, prosta złota obrączka z inskrypcją w środku: Jumping for Joy* oraz datą ślubu. Tata powiedział, że dopiero kiedy ją odebrał od grawera, pomyślał, że inskrypcja powinna brzmieć: Jumping with Joy**, ale wtedy było już za późno. Obrączka jest zawinięta w błękitną jedwabną chusteczkę i spoczywa na aksamitnej poduszeczce w kolorze ciemnego wina. Ellen ma dostać w dniu zamążpójścia perłowe kolczyki mamy. Zagryzłam wargi i pomyślałam, że to ja powinnam skakać z radości, że jestem zaręczona, a nie wpadać w czarne nastroje i myśleć o mamie.

* Jumping for Joy (ang.) — skacząc z radości. (Przypisy pochodzą od tłumaczki). ** Jumping with Joy (ang.) — skacząc z radością.

Ale już pomyślałam, więc co mogłam zrobić? Byłam zaręczona i jedyne, czego chciałam, to móc zadzwonić do mamy i powiedzieć jej o tym, ale to jedno nie było możliwe. A potem zaczęłam myśleć o tym, jak pewnego dnia wyjdę za mąż, a mojej mamy przy tym nie będzie; nie będzie mogła mnie ucałować ani się rozpłakać czy zatańczyć w ten swój okropny, krępujący dla wszystkich sposób na weselu i nikt nic na to nie poradzi. Pogmerałam wśród pierścionków i wybrałam jeden z maleńkimi perełkami i brylancikami. — Srebro? — zapytałam, znając odpowiedź. Sprzedawca przytaknął. Był dużo tańszy niż ten drugi, ale jak łatwo zgadnąć, niespecjalnie chcieli nam zwrócić różnicę, więc skoro już tam przyszliśmy, to kupiłam Stephenowi nowy zegarek. Poczułam się dzięki temu znacznie lepiej, bo w ten sposób było jakoś bardziej w porządku, chociaż płaciliśmy jego pieniędzmi. Srebrny pierścionek też był odrobinę za duży, więc słodki jak ulepek sprzedawca sprawdził rozmiar i powiedział, że go dopasują a Stephen może go odebrać za tydzień. Po wyjściu od jubilera poszliśmy na kawę, a ja pocałowałam Stephena i mu podziękowałam. — Chcę, żebyś miała wszystko, czego zapragniesz. Z drugiej strony, chwile takie jak ta mogą człowieka zasmucić, kiedy powinien być szczęśliwy. W kluczowych momentach życia: kiedy ukończyłam

R

szkołę i zdałam egzaminy na terapeutę, straszliwie chciałam, żeby mama była przy mnie. Chociaż na chwilkę, tylko tyle, żebym ją mogła przytulić i usłyszeć, jak mówi, że jest ze mnie dumna. Oczywiście teraz mam Quinn, ale to jednak nie to samo.

L T

Stephen tego nie rozumie, bo sam nigdy nikogo nie stracił. Oprócz dziadka, ale nie byli sobie zbyt bliscy. Współczuje mi i jest kochany, bo jest dobrym człowiekiem, ale tak naprawdę nie wie. To jak być dziewicą i cały czas sobie wyobrażać, jak to jest uprawiać seks — człowiek w pewnym sensie pojmuje mechanizm, ale tak naprawdę nie ma pojęcia, jakie to uczucie, dopóki sam nie spróbuje.

Coś, na co warto zaczekać. Wczoraj wieczorem, po kolacji w tajskiej restauracji w Soho, Stephen i ja poszliśmy do mnie. On wszedł do łazienki, a ja pościeliłam łóżko — wystarczy pociągnąć za ślepe drzwiczki szafki i samo się rozkłada, gotowe z pościelą. Kołdrę przytrzymują specjalne pasy, które można też wykorzystać w nieco bardziej perwersyjnym celu: by unieruchomić kochanka. Jakoś nie widzę Stephena w tej roli. Wyszedł z łazienki, kiedy trzepałam poduszki — ściśnięte w szafce są potem trochę płaskie. — Herbatki ziołowej, kochanie? — Nie trzeba, ja się tym zajmę. Masz zmęczony głos. Pewnie przez ciężki tydzień w pracy. Chcesz kawy? Stephen to najporządniejszy facet, jakiego znam, ale mimo wszystko w moim mieszkanku wygląda na niesamowicie dużego. Proporcje są zakłócone mniej więcej tak samo, jak gdyby wstawić figurkę Action

Mana do domku dla lalek. Wolę wszystko robić sama. Nalałam do czajnika wody na dwie kawy i wcisnęłam włącznik. — Nie spędziłem w biurze więcej niż dwie godziny w ciągu dnia — powiedział Stephen i bezwładnie opadł na kanapę. — Naprawdę powinienem trochę w ten weekend popracować. Podeszłam do niego, stanęłam za jego plecami i zaczęłam mu masować ramiona, żeby mógł się odprężyć. — Nie musimy nigdzie jechać. Nie mam nic przeciwko temu. W sobotę mieliśmy się wybrać do Cotswolds, żeby obejrzeć potencjalne miejsce na ślub: wspaniały, sądząc z opisu, hotel w posiadłości wiejskiej. Planowaliśmy spędzić tam noc. To miał być nasz weekend. — Nie bądź niemądra, kochanie. To miłe, ale zrobiłem już rezerwację i każą nam płacić, jeżeli ją spróbujemy odwołać. Miałabyś coś przeciwko temu, żebym zabrał laptopa? — Hm. Nie jestem pewna, czy jest sens jechać i wydawać tyle pieniędzy, jeśli przez cały czas będziesz siedział przy laptopie. — Jasne, że nie. Godzinkę, może dwie. Może wrócimy w niedzielę koło szóstej i wtedy popracuję? — W porządku.

R

Stephen zdjął krawat i marynarkę, po czym poklepał dłonią poduchę na kanapie, pokazując mi, bym usiadła koło niego.

L T

— Muszę wziąć prysznic — jęknęłam. — Potrzebna mi chwilka relaksu. Stephen uśmiechnął się i posłał mi współczujące spojrzenie. — Ciężki dzień?

— Jestem pewna, że nawet w połowie nie tak ciężki jak twój. W piątki pracuję zwykle o połowę krócej. Początkowo obiecywałam sobie, że w piątkowe popołudnia w ogóle nie będę nikogo przyjmować, żeby mieć dłuższy weekend, ale zważywszy na to, że w sobotę rano mam dwie osoby, i tak nie możemy nigdzie wyskoczyć wcześniej. — Idź i połóż się, nie czekaj na mnie. — Biedaczek wyglądał na wykończonego. — Spróbuję — powiedział, powoli ściągając ubranie. — Pomyślałem, że może byśmy... no, wiesz... — Objął mnie w pasie. — Ostatni raz robiliśmy to wieki temu. Pochyliłam się, by go pocałować. — Nieprawda, głuptasie. To było... — Pomyślałam przez chwilę. W zeszły weekend. W sobotę, a więc mniej niż tydzień temu. — Nieważne. Jutrzejszą noc spędzimy na wyjeździe. Pomyśl tylko: cudowna, świeża pościel, mięciusieńkie poduszki... — przerwałam i wykręciłam się z jego uścisku. — Moja kąpiel. — Zaraz przyjdę, żeby umyć zęby. Nie chodzi o to, że nie chciałam się kochać. Po prostu pomyślałam, że jutro i tak wyjeżdżamy na weekend, więc wolałam, żeby było to coś, na co warto zaczekać. Seks na wyjeździe jest w pewnym sensie bardziej wyjątkowy, szczególnie jeśli mieszka się w fajnym hotelu. To jak nieodłączna część programu: porządnie wykrochmalone prześcieradła zamiast kołdry, tradycyjne jajka w kokilkach i tosty podane na

specjalnym stojaczku, a potem pyszna kolacja z lnianymi serwetkami. Uwielbiam to. I seks przed albo po kolacji, albo nawet lepiej w niedzielny poranek, kiedy człowiek w końcu schodzi na dół na późne śniadanie i wiadomo, że połowa sali robiła dokładnie to samo. Wszyscy patrzą na siebie wymownie nad szklankami z sokiem pomarańczowym, nalewają swoim partnerom lub partnerkom kawę i uśmiechają się, zamiast stękać coś do siebie zza rozpostartej gazety. Kiedy ludzie są ze sobą tak długo jak my, to rzadko kiedy kochają się dwie noce z rzędu. Nie chodzi o to, że nasz związek kiedykolwiek od tego zależał. Ellen uważa, że nie ma nic złego w budowaniu związku wyłącznie na seksie. Ale dla niej bycie z kimś przez cztery miesiące to już poważne zobowiązanie, więc trudno ją uznać za wyrocznię w tej dziedzinie. To dobre na kilka pierwszych tygodni razem, ale wcześniej czy później trzeba dać sobie spokój z intymnymi częściami ciała i skupić się na poważniejszych rzeczach, jak na przykład rozmowa. Raczej nie można oczekiwać od życia, że będzie niekończącą się zabawą. Kiedy jest się z kimś dłużej, to inne sprawy, takie jak wzajemne dopasowanie, spędzanie czasu razem, wspólne wartości, zaczynają odgrywać większą rolę. Ellen twierdzi, że nie mam w sobie ani krzty romantyzmu, ale co jest romantycznego w kopulowaniu jak króliki i zasypianiu natychmiast z wycieńczenia, bez leżenia i zastanawiania się, o czym by tu teraz pogadać.

R

Byłam kiedyś w związku zbudowanym niemal w stu procentach na seksie, ale to było wieki temu. Miałam wtedy dwadzieścia siedem lat, tyle co Ellen teraz. Poznałam faceta o imieniu Rory i co najdziw-

L T

niejsze, nawet go specjalnie nie polubiłam. Ale wystarczyło, że mnie pocałował, a ja byłam gotowa wyskakiwać z majtek. A warto było wyskoczyć. Robiliśmy to po trzy, cztery razy w jedną noc. Poważnie. Częściej niż zwykle obecnie w miesiącu. Patrząc z perspektywy czasu, zadaję sobie teraz pytanie, czy on przypadkiem nie cierpiał na jakąś dziwną przypadłość: facet miał niemal permanentną erekcję. Można było na nim rzeczy wieszać. Szliśmy do kina albo gdzieś — dla pozoru, że naprawdę jesteśmy parą wiedząc jednocześnie, że nią nie jesteśmy — po czym właściwie galopem gnaliśmy do niego i natychmiast szliśmy do łóżka. Mocno wtedy schudłam: ile razy próbowałam mu coś ugotować, Rory podchodził do mnie od tyłu i zaczynał się o mnie ocierać, jak pies o nogę najbardziej sztywnego z gości, sapiąc przy tym i wbijając we mnie swoje krocze. Potem wsuwał mi ręce pod koszulkę albo zaczynał pieścić przez spodnie, aż w końcu musiałam wyłączyć gaz. Odwracałam się i robiliśmy to tam, na miejscu: na podłodze lub na stojąco, przy ścianie. Trzymał nawet dwie książki telefoniczne specjalnie dla mnie, żebym mogła na nich stanąć. Dzięki temu byłam odpowiedniego dla niego wzrostu. Problem w tym, że raz czy dwa zaproponowałam, żebyśmy poszli gdzieś na kolację, więc szliśmy i nie mieliśmy sobie absolutnie nic do powiedzenia. Byliśmy w stanie dotrwać razem do końca wieczoru tylko dlatego, że on zaczynał opowiadać mi przy głównym daniu, co chciałby rozsmarować na moim ciele i na których jego częściach po to, by następnie wszystko zlizać. Następnie zsuwał but z jednej stopy i wsuwał mi ją między nogi, by mnie popieścić palcami. Było lepiej, niż wynikałoby z opisu. Zostawialiśmy w połowie niedojedzone danie główne na stole, pomijając deser i kawę, by wskoczyć do taksówki i pojechać jak najszybciej do domu. Pamiętam, że już w samochodzie wkładał mi rękę pod spódnicę, do majtek, podczas gdy ja próbowałam go powstrzymać, chcąc w ten

żałosny sposób zachować pozory dobrych manier, przerażona, że taksówkarz może nas podejrzeć w lusterku. Rory mówił, że oni non stop widują takie rzeczy i że to pewnie jedna z atrakcji tego raczej nudnego zawodu. Poza tym co ich to obchodzi, dopóki człowiek nie spuści im się na tapicerkę? Rory miał prawdziwy dar przekonywania. Ze Stephenem jest zupełnie inaczej. Bardziej delikatnie i bez pośpiechu. W końcu znaleźliśmy sposób kochania się, który odpowiada chyba nam obojgu. Nie mówię, że nie tęsknię za małym szybkim numerkiem od czasu do czasu, kiedy człowiek ma gorącą i wrażliwą na najdelikatniejszy dotyk skórę, kiedy przysysa się ustami do tych drugich jak pijawka i czuje takie pożądanie, że po prostu musi ściągnąć mu majtki i go sobie wsadzić, bo inaczej eksploduje. Ale nie można oczekiwać, że tak będzie na dłuższą metę. Wiem, że prawdziwa ze mnie szczęściara, że jestem ze Stephenem. Wiecznie powtarzam Ellen: gdy spotkasz kogoś, kto naprawdę jest dla ciebie stworzony, to możesz po prostu spokojnie odetchnąć i życie staje się od razu łatwiejsze.

Z dala od wszystkiego

R

— Aaa, taak. Pan i pani Cooling. Macie państwo numer 206. Harry, zabierz te bagaże na górę do 206 — zawołał recepcjonista o wyglądzie nastolatka przez moje ramię do innego chłopca w za dużym uniformie.

L T

— Pan Cooling i pani Abrams — zauważyłam chłodno. — Jesteśmy umówieni, by obejrzeć państwa sale bankietowe na nasze wesele, o ile mi wiadomo — dodałam i rzuciłam okiem przez idiotycznie wysoki kontuar, by sprawdzić, czy ma tam coś zapisane. — A więc nie pan i pani Cooling. Jeszcze nie. W rzeczywistości i tak zamierzam zachować po ślubie swoje nazwisko, ale chciałam już teraz to podkreślić.

— Drewniane wieszaki, nie druciane — oświadczył Stephen z zadowoleniem, kiedy zainstalowaliśmy się już w pokoju. — Jest też karafka sherry. — Butelki zamiast saszetek — powiedziałam, sprawdzając szampon i płyn do kąpieli. — Plus waciki w porcelanowej miseczce. Stephen położył się na łóżku i poklepał kilka z licznych poduszek w różyczki za swoimi plecami. — Łóżko niezłe. — Z tym żakardem to chyba trochę przesadzili. Wszystko w kwiatki. Stephen poklepał ręką miejsce na łóżku obok niego. — Dołączy pani, pani Abrams? Położyłam się przy nim, a on przysunął się i mnie pocałował. — Nie ma pani ochoty na maleńką, przedobiednią... przekąskę? Uśmiechnęłam się i objęłam go.

— Na dole chyba na nas czekają, żeby nam pokazać apartament Gainsborough? — Dlaczego w takich miejscach zawsze nadaje się tak głupie nazwy? Daję głowę, że nie mają ani jednego oryginalnego obrazu Gainsborough na ścianie. Stephen westchnął i spojrzał na zegarek. — Dobrze... Teraz, kochanie? — Hm? — Obiecaj mi, że zanim zdecydujesz tym razem, dobrze się zastanowisz. — Oczywiście, że to zrobię! Niby dlaczego bym nie miała? — Ciiii. — Położył mi palec na ustach. — Po prostu nie zwracajmy zbyt dużej uwagi na detale, OK? Nie możemy rezygnować z każdego miejsca tylko dlatego, że tapeta nie spełnia w stu procentach twoich oczekiwań. Tu Stephen posłał mi uśmiech. — Obiecuję być grzeczna i za bardzo nie wybrzydzać. — Grzeczna dziewczynka — powiedział i wstał z łóżka, by włożyć marynarkę. — Gotowa? Obejrzeliśmy sale, mrucząc pod nosem słowa uznania dla ozdobnych sztukaterii i okien wychodzących na ogród różany, po czym pan menedżer o wyglądzie dziecka zapytał nas o ewentualne terminy. — Może późną wiosną?

R

— A może powinniśmy najpierw wspólnie zajrzeć do naszych kalendarzy i wtedy się z panem skontaktować? — zasugerowałam.

L T

— Jak państwo wolą, ale powoli zaczyna nam brakować wolnych terminów na przyszły rok — oświadczył młodzieniec i potarł dłonią nos. — Lepiej za długo z tym nie zwlekać. — Naprawdę tu ładnie — powiedział Stephen, gdy staliśmy we dwójkę w ogrodzie, mimo że na krzewach zostało jeszcze ledwo kilka kwiatów. — No i lokalizacja chyba wygodna, co? Nie za daleko dla gości.

— Prawda. Urocze miejsce, a sala bankietowa jest prześliczna. Szkoda, że nie możemy właśnie tu urządzić wesela. — Co takiego? A to niby dlaczego, Georgio? Jeśli chodzi o cenę... Pokręciłam przecząco głową. — No cóż, pominąwszy fakt, że obsługa w recepcji jest wyraźnie niekompetentna i ledwo wyszła z gimnazjum oraz że próbują nas zrobić na winie, te sale są za małe. — Przecież powiedział, że razem mogą pomieścić do siedemdziesięciu osób. — Dokładnie. Kochanie, sam policz: to oznacza po trzydzieści pięć osób na każde z nas. Jeśli policzyć moją rodzinę, łącznie z kuzynami, kuzynkami, ciotkami, ekipą ze Stanów, plus wszystkie dzieci i moich przyjaciół... — Przecież nie musimy liczyć wszystkich dzieci, no nie? A prawdopodobieństwo, że twoi krewni ze Stanów przyjadą z aż tak daleka, jest raczej niewielkie. Musisz ich zapraszać? — To moja rodzina.

— W porządku. — Stephen westchnął ciężko. — Ja nie potrzebuję aż trzydziestu pięciu miejsc. Jeśli ja wezmę dwadzieścia pięć, to ty możesz zaprosić czterdzieścioro pięcioro gości. Wystarczy? — To bardzo hojnie z twojej strony. Ale... nie jestem pewna. Musimy to przemyśleć. Stephen chciał, żebyśmy zrobili listę gości przed kolacją, aby zrobić rezerwację jeszcze przed wyjazdem z hotelu, ale ja marzyłam o cudownej, porządnej kąpieli. Leżałam w pianie i puszczałam wodze fantazji. Wyobrażałam sobie siebie w idealnej sukni, przymierzałam w myślach różne rodzaje tkanin: ciężką satynę, połyskujący szyfon, mieniący się jedwab, szytą warstwami taftę. Właśnie dodawałam do gotowego obrazka Stephena, odzianego albo w tradycyjny szary garnitur, albo modny lniany, kiedy mój narzeczony zapukał lekko do drzwi i wszedł do łazienki. — Masz ochotę na towarzystwo? — Pewnie. Stephen podał mi szklaneczkę sherry. — Przyjemna kąpiel? — Rewelacja. Rozpiął mankiet koszuli, podwinął rękaw i włożył rękę do wody, musnąwszy przy tym moje ramię. — Jeśli chcesz, to ja też mogę wskoczyć.

R

— Poczekaj chwilkę. Wyjdę i będziesz miał całą wannę dla siebie.

L T

Nie znoszę siedzieć z kimś w wannie. Człowiekowi zawsze jest niewygodnie: jakoś za dużo kolan, za dużo łokci i nie można się porządnie wyciągnąć.

— Nie. Nie wychodź. Posiedź sobie jeszcze troszkę. Umyć ci plecy? — A mógłbyś? Dziękuję.

Usiadłam w wannie, pochyliłam się lekko do przodu, a Stephen zaczął mnie namydlać. Po chwili zmył pianę miękką gąbką. — Mmm... — Przyjemnie? — Mmm. Cudownie. Przysunął się do mnie, a ja obróciłam twarz w jego stronę. Stephen pocałował mnie delikatnie i nieco odsunął, rzucając mi przy tym pytające spojrzenie. Podał mi ręcznik. Wtedy wyszłam w wody i stanęłam na leżącej przy wannie macie. — Wytrzeć cię? — Hm. Zdążymy na kolację? Nie powinniśmy się przecież spieszyć. — Mamy prawie godzinę — odpowiedział Stephen, zerkając na zegarek. — Przebiorę się w dwie minuty. — W porządku. To ty idź, a ja przyjdę do ciebie za chwilkę. Kiedy weszłam do sypialni, Stephen leżał już nago w łóżku pod kołdrą. Uchylił jej rąbek, żebym mogła do niego dołączyć.

Leżąc obok siebie, zaczęliśmy się całować. Miło było być z dala od wszystkiego: nie drżeć z obawy, że ktoś z mojej rodziny może zadzwonić po pomoc w pokonaniu kolejnego urojonego kryzysu. W związku ze Stephenem podoba mi się to, że ponieważ jako para mamy już tak długi staż, doskonale znamy swoje ciała i wzajemne upodobania. Nie ma między nami tego zażenowania, które towarzyszy ludziom na początku, kiedy dopiero muszą odkryć, co ta druga osoba lubi, a czego nie; gdzie lubi być dotykana itd. Koniec ze skrępowaniem, że trzeba jej pokazać bądź powiedzieć, co sami lubimy. Po kilku minutach okazywania atencji moim piersiom Stephen wsunął mi rękę między nogi. A parę minut później zapytał: — Mam coś założyć? No dobra, przyznaję: to jedyna rzecz w nim, która doprowadza mnie do szewskiej pasji. Zawsze przerywa w chwili, gdy zaczynam czuć podniecenie, i zadaje dokładnie to samo pytanie: „Mam coś założyć?". Na dodatek zwykle kilka minut przedtem, nim ja jestem gotowa. Sama nie wiem — czy ja się rozbudzam jakoś wyjątkowo wolno? Skąd to wiadomo? W końcu chyba raczej nie jest to kwestia, którą można by omówić z przyjaciółmi. Nawet moje najbliższe przyjaciółki, Emma i Susie, rzucą od czasu do czasu jakąś zdawkową uwagę na temat tego, czy ich aktualny chłopak jest dobry w łóżku, czy nie, ale raczej nie

R

wyciągają na środek sali tablicy w celu dokonania jego dogłębnej analizy. Ellen, rzecz jasna, nie ma nic do ukrycia i nie bardzo potrafię ją powstrzymać od ujawniania najbardziej intymnych szczegółów dotyczą-

L T

cych możliwości seksualnych jakiegoś biedaka. Zważywszy na liczbę ujawnianych szczegółów, człowiek zaczyna odnosić wrażenie, że słucha jakiegoś zwariowanego programu radiowego z udziałem słuchaczy. Ale wracając do Stephena — dlaczego po prostu nie weźmie prezerwatywy albo nie powie, o co mu chodzi: „Mam teraz założyć prezerwatywę?". Wiem, że kondom to coś wyjątkowo nieromantycznego i nieseksownego, a samo słowo balansuje gdzieś na granicy między znaczeniem klinicznym a komicznym, ale czy on naprawdę musi uciekać się do eufemizmów? Czasami odpowiadam mu: „Och, jeszcze nie teraz" albo „Nie możemy się jeszcze troszkę podotykać?". Niestety, po jakimś czasie człowiek ma wrażenie, że to z jego strony po prostu złośliwość, a on wygląda na lekko zniecierpliwionego. Myślę więc sobie: „No dobra, zaczynaj. W końcu kogo to obchodzi, że nie jestem jeszcze gotowa?". Biorąc pod uwagę fakt, że nie mieliśmy zbyt wiele czasu (musiałam jeszcze zmienić ubranie i zrobić makijaż), pomyślałam, że lepiej od razu przejść do rzeczy. Stephen naciągnął prezerwatywę i powoli, z westchnieniem ulgi, wszedł we mnie. Jak zwykle miał zamknięte oczy. Czy inni faceci też tak robią? Od tak dawna nie spałam już z nikim innym, że sama nie pamiętam. Z zamkniętymi oczami Stephen wyglądał jak te lalki, które umieszczone w pozycji horyzontalnej opuszczają powieki. Nie mam pojęcia, dlaczego tak mnie to irytuje. Bynajmniej nie myślę, że będąc ze mną on fantazjuje na temat kogoś innego. Po prostu chciałabym, żeby od czasu do czasu spojrzał mi w oczy, zatrzymał wzrok na mojej twarzy, najzwyczajniej okazał radość, że robi to właśnie ze mną że to ze mną się kocha, zamiast poświęcać całą swoją uwagę samej czynności. — Kochanie?

— Hm? — Stephen otworzył oczy. — O co chodzi? Tak jest dobrze? Nie za szybko? — Nie, tak jest idealnie. Po prostu... cześć! Tylko tyle. — Cześć, ślicznotko — odpowiedział i znowu opuścił powieki. Czy z każdym człowiekiem tak jest, że czasami nagle wie, że bez względu na wszystko nie dojdzie? Bo mnie w tej chwili ogarnęło właśnie takie uczucie. Chciałabym w tym miejscu zaznaczyć, że nigdy, przenigdy nie udawałam orgazmu, choć czasami wyrażam odczuwaną przyjemność w sposób nieco bardziej entuzjastyczny, niżby na to w rzeczywistości zasługiwała. Z drugiej strony, kiedy już jednak dochodzę, to i tak nadal można by usłyszeć, jak się myszy drapią po nosie — jestem tak cichutka, że nawet wówczas Stephenowi ciężko byłoby ocenić, czy wpadłam w szaloną ekstazę czy nie. Proszę mnie źle nie zrozumieć. Nie chodzi o to, że Stephen nie wie, gdzie jest łechtaczka, a gdzie łokieć. W łóżku jest naprawdę kochany. Jeśli nie brakuje nam czasu, a ja jestem w nastroju, zwykle mam orgazm. Czyli najczęściej go mam. Ale chyba wszystkim kobietom się zdarza, że czasami najzwyczajniej w świecie nic ich nie rusza, jednak skoro już zaczęli, to trudno go poprosić, żeby przestał, bo ona wolałaby przeczytać następny rozdział książki. Albo powiedzieć mu, żeby się pospieszył i szybciutko doszedł, ponieważ ona wie, że jej dzisiaj nie będzie dane, więc po co on ma marnować energię

R

na starania. Leży tak i co jakiś czas mruczy zachęcająco: „Mmmm, mmm", myśląc jednocześnie: „Jeśli on dojdzie w ciągu kilku najbliższych minut, to zdążę na początek filmu przed północą".

L T

Naprawdę szkoda, bo skoro już człowiek wydaje takie pieniądze na elegancki hotel, to chciałby mieć orgazm z prawdziwego zdarzenia. Taki, który pasowałby do pokoju, do porannej kawy i gazetki przynoszonej do niego na tacy. Tak czy inaczej, żadnego orgazmu nie udałam, chociaż pomruczałam trochę więcej, niż wymagała tego okazja. Chwilkę później Stephen doszedł — w czym nie było nic dziwnego — po czym wysunął się ze mnie i położył obok na plecach.

— Było cudownie — powiedział, obracając głowę w moją stronę, by mnie pocałować. — Kocham cię. — Ja też cię kocham. — Tobie też było dobrze? — Cudownie. Kiedy Stephen pyta: „Tobie też było dobrze?", chodzi mu w rzeczywistości o to, czy miałam orgazm, ale pytanie „Ty też doszłaś?", nie wiadomo dlaczego, w życiu by mu przez gardło nie przeszło. W końcu przecież go nie okłamałam: było cudownie. Bardzo miło. W tym samym sensie, w jakim miłe są: karafka sherry na wypolerowanym drewnianym stoliku, ławeczka pod oknem z obiciem w różyczki, miękkie białe ręczniki w łazience. To żaden sarkazm z mojej strony. Niczego więcej mi nie trzeba. Cudownie było się przytulać, całować i było mi przyjemnie, że jemu było dobrze. Naprawdę. To, że ja sama nie miałam orgazmu, prawie wcale mi nie przeszkadzało. Poza tym czekał na nas przepyszny obiad, więc koniec końców, byłam prawie idealnie szczęśliwa.

7 RADYKALNY ZWROT W ŻYCIORYSIE... — ...i wtedy zaczął mnie gonić kabaczek... Jedna z moich nowych pacjentek ma skłonność do dziwacznych snów, które z przyjemnością opowiada w najdrobniejszych szczegółach. Często gęsto są one bardziej interesujące niż jej życie na jawie. Ta kobieta — nazwijmy ją Panią Sennik, ze względu na obowiązującą mnie tajemnicę zawodową — ma wyjątkowo bezbarwny sposób mówienia, więc gdy relacjonuje którąś ze swoich nużących konwersacji z małżonkiem, muszę się pilnować, by nie zasnąć. Wyobraziłam sobie gigantycznego kabaczka, który skacze po ulicy — a może ten kabaczek miał nogi? W myślach przyczepiłam warzywu parę szczeciniastych, zielonych nóg, wystających po obu stronach jak dodatkowe kółka przy dziecięcym rowerku. — Myślę, że to mogła być moja matka. Symbolicznie. — Uhmm... A dlaczego pani tak sądzi?

R

— Kiedy byłam dzieckiem, zawsze nas zmuszała do jedzenia duszonych warzyw...

L T

Aż mnie kusiło, by zapytać: „To dlaczego gania cię sam, a nie w towarzystwie Pana Marchewki i Pani Cukinii oraz ewentualnie małego oddziału wkurzonych pomidorów?". Moim zdaniem kabaczek w pozycji wyprostowanej symbolizował seksualne zahamowania — klasyczny obiekt o kształcie fallicznym, który wymknął się spod kontroli.

— A myślała pani o tym, że... — zaczęłam mówić. Nagle rozległ się potężny huk uderzenia o zewnętrzne drzwi.

Pani Sennik i ja jednocześnie wrzasnęłyśmy ze strachu. Przez chwilę wyobraziłam sobie, że to atak kabaczka, który przyszedł po swoje — jeśli tak, to nie miałam zamiaru stawać mu na drodze. Kobieta wyglądała na przerażoną. — Jestem pewna, że to nic wielkiego — powiedziałam uspokajającym tonem. — Jeśli pani pozwoli, pójdę szybciutko sprawdzić, co się stało... Posłałam jej uśmiech wyrażający dużo większą pewność siebie, niż wskazywałyby na to moje ówczesne odczucia, otworzyłam wewnętrzne drzwi, zamknęłam je za sobą i otworzyłam zewnętrzne. — Do kurwy nędzy! — wrzasnął facet leżący na podłodze w otoczeniu całej masy gigantycznych toreb i metalowych waliz. — O kurwa mać! — Ciiiii — syknęłam odruchowo z myślą o mojej pacjentce, po czym dodałam nieco łagodniej: — Wszystko w porządku?

— Tak, w najlepszym. Lubię sobie poleżeć na podłodze w korytarzu, przyciśnięty pięciuset kilogramami sprzętu. Komu potrzebny pieprzony koc? Chryste, ależ to zabolało! — powiedział i pomasował sobie lewe kolano. Przymknęłam za sobą drzwi i wtedy zauważyłam w nich dziurę oraz długą głęboką rysę. — Złamał pan sobie coś? Podparł się na jednym ramieniu i rozejrzał dookoła. — Jeszcze nie wiem. Muszę najpierw wszystko wypakować. — Miałam na myśli pana. Kości. Uniósł się nieco bardziej. — Chyba przeżyję — odparł i posłał mi znienacka uśmiech: szeroki, ciepły i odsłaniający ukraszony przedni ząb. — A tak w ogóle to cześć! — Jasne. Pewnie. Cześć! Przepraszam, ale teraz naprawdę nie mogę panu pomóc, godziny sesji to rzecz święta. Jest u mnie ktoś. Przepraszam, ale muszę... — powiedziałam i zaczęłam otwierać drzwi. — Hm, niech pan może zostawi swoje namiary w recepcji na dole — dodałam po chwili, wskazując na zmasakrowane drzwi i zastanawiając się, czy mogę mu zaufać. Pewnie da nogę i będę musiała zapłacić z własnego ubezpieczenia.

R

— O Boże! Przepraszam! Chwileczkę, pani pozwoli, że... — powiedział i zaczął wstawać z podłogi. — Nie, nie trzeba. Nie teraz. Proszę zostawić adres. Wszystko w porządku.

L T

Zamknęłam za sobą obie pary drzwi i kiwnęłam głową w stronę Pani Sennik. — Nic poważnego — poinformowałam ją pewnym siebie tonem. — Jedynie niewielkie uszkodzenie — dodałam i usiadłam. — Myślę, że pani sen może zawierać podteksty seksualne. — Nie, nie sądzę. Szczerze mówiąc, mnie seks wcale aż tak bardzo nie bawi, więc chyba raczej nie o to chodzi, prawda?

Jakiś czas później... Prowadziłam kolejną sesję, gdy usłyszałam pukanie do drzwi. Za tymi zewnętrznymi znajduje się niewielki przedpokoik z wejściem do łazienki i dużą zgrabnie wmontowaną w ścianę szafą drzwi wewnętrzne prowadzą do pokoju. Kiedy się wprowadzałam, kazałam zdemontować dzwonek, by uniknąć niespodziewanych wizyt: sąsiadów, którzy chcieliby mnie zaprząc do udziału w zarządzie spółdzielni albo podjudzić do złożenia skargi na osobę, która głośno puszcza muzykę po dwudziestej pierwszej. Kiedy obie pary drzwi są zamknięte, ludzie muszą pukać dość głośno, żebym cokolwiek usłyszała, i mnie ten stan rzeczy odpowiada. Przecież nie mogę pozwolić, żeby ktoś nam przerywał co trzy minuty, gdy pacjent albo pacjentka właśnie wypłakują sobie oczy. Początkowo sąsiedzi faktycznie pukali, ale najpierw to ignorowałam, a potem powiesiłam przy dzwonku niewielką karteczkę z napisem: „Proszę pukać jedynie w przypadku, gdy są Państwo umówieni. W każdym innym przypadku proszę o kontakt z mieszkaniem numer 511". Niestety, niektórym zrozumienie aluzji przychodzi raczej powoli. Czasami któryś z moich sąsiadów zapę-

dzi mnie w kąt w holu na dole lub na korytarzu i ciężko się wtedy wykręcić od rozmowy. Pan Rose jest najgorszy. Podpisuje swoje liczne wywieszki: „Henry Rose, PZM". Zapytałam go pewnego razu, co owo „PZM" oznacza. Odpowiedział: „Przewodniczący Związku Mieszkańców" w taki sposób, jakby to był tytuł nadany mu przez Jej Królewską Mość. Wiecznie gdera na temat stanu budynku: czy zauważyłam, że jedna z lamp na klatce nie działa już od sześciu tygodni? Czy mogłabym razem z nim złożyć skargę dotyczącą stanu wycieraczki przy głównym wejściu? Oraz czy mogłabym ewentualnie wystawić czek na rzecz związku i może zostać na szklaneczkę Sherry? Mieszkanie numer 21, tyle samo, ile on ma lat, ha, ha. Tu pan Rose wyszczerza zęby w uśmiechu sugerującym, że on wie, że ja wiem, że w jego wieku ma się de facto dwudziestojednoletnie wnuki, ale w swoim czasie mój sąsiad miał powodzenie u pań, a jakże! Panie zdecydowanie od niego nie uciekały, krok miał sprężysty i niejedna dama w naszym bloku natychmiast wyciągnęłaby róż do policzków, gdyby to ją pan Rose zaprosił na sherry. Oprócz niego jest jeszcze pani Patterson — przemiła, ale bardzo samotna. Ona to musi mieć jakiś czujnik laserowy piątej generacji zamontowany przy drzwiach, bo nawet mysz się nie prześliźnie, i to drobiąc na palcach: pani Patersson natychmiast uchyla drzwi, by sprawdzić, kto to. W takim bloku jak ten naprawdę trzeba zachowywać dystans, bo inaczej można być przez resztę życia wleczoną od mieszkania do mieszkania na jeszcze jedną filiżankę herbaty.

R

Ktoś jednak pukał do moich drzwi i nie było to delikatne puk, puk starszego pana lub pani, lecz pewne siebie, zdecydowane pukanie.

L T

— Proszę na to nie zwracać uwagi — powiedziałam pacjentowi. — Proszę, niech pan mówi dalej. Ten rzucił nerwowe spojrzenie na drzwi.

— ...mm, dobrze. No więc wtedy ona powiedziała: „Ja nie miałam orgazmu. Spieszno ci było dokądś czy jak?", a ja, wie pani, nie bardzo wiedziałem, czy ona teraz oczekuje, że coś z tym zrobię, wie pani, i...

Ktoś zapukał ponownie, tym razem głośniej. — Najmocniej pana przepraszam, pójdę tylko sprawdzić, czy nie chodzi może o pożar w budynku lub coś w tym rodzaju — rzuciłam i posłałam mu szeroki uśmiech. Zamknęłam za sobą wewnętrzne drzwi i uchyliłam wejściowe. — Słucham? To był ten sam facet co wcześniej. Ten, który mi zafundował wyrwę w drzwiach. — Aa, cześć! Jednak jest pani. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Chciałem tylko powiedzieć... — Chwileczkę — powiedziałam, podnosząc rękę jak Kanut Wielki powstrzymujący fale. Mówił tak szybko, że wiedziałam, iż jeżeli od razu mu nie przerwę, to będzie mi tak trajkotał przez całe popołudnie. — Pan pozwoli, że go na chwilę zastopuję. Mam w tej chwili u siebie pacjenta. Nie wolno nam przeszkadzać. Może pan nie zauważył, ale wielu ludzi musi pracować, żeby zarobić na życie, i nie ma czasu na pogaduszki przy drzwiach. Już raz mi pan dzisiaj przeszkodził w pracy i o dziwo, najwyraźniej czuje pan potrzebę, by zrobić to ponownie.

Facet się obruszył. — Ja tylko chciałem... — Jestem pewna, że pan chciał, ale jeżeli to w sprawie moich drzwi, proszę pomówić z recepcjonistą i zostawić u niego wizytówkę dla mnie... jeżeli ma pan wizytówki. Georgia Abrams, mieszkanie 411, jak widać — dodałam i wskazałam palcem numer na drzwiach oraz karteczkę z informacją, by pukać tylko, gdy ma się umówioną wizytę. — Panna Abrams? — zapytał sztywno. Od razu wiedziałam, że próbuje mnie obrazić. — Pani. Dziękuję uprzejmie — odpowiedziałam i zaczęłam zamykać drzwi. — W porządku, ale to nie zabrałoby więcej niż... — Przepraszam, której części tego, co przed chwilą powiedziałam, pan nie zrozumiał? Czy powinnam umieścić na klamce wywieszkę z napisem: „Nie przeszkadzać"? — Przepraszam, ja tylko... niech pani trochę wyluzuje, pani Abrams. Nie musi pani być taka nadęta. Chciałem tylko przeprosić, ale chyba dam sobie spokój. Na miłość boską czy ktoś dzisiaj przejechał kijem po sztachetach w pani klatce?

R

Zamknęłam drzwi. Właściwie to je w pewnym sensie zatrzasnęłam. Przystanęłam na chwilę w malutkim przedpokoju, by przed wejściem do pokoju odzyskać równowagę. „A teraz spokojnie i uprzejmie —

L T

powiedziałam sama do siebie. — Zrób powoli kilka głębokich wdechów, spokojnie, spokojnie". Po raz kolejny otworzyłam wewnętrzne drzwi. Będę musiała dodać mojemu pacjentowi kilka minut na koniec sesji. W końcu to nie jego wina.

— Przepraszam za tę krótką przerwę — powiedziałam, siadając, i kiwnęłam głową by mówił dalej. — No więc... myśli pani, że ona oczekiwała ode mnie czegoś innego? Hm? Kto taki? Czego oczekiwała? A o co chodzi?

— Słucham? — rzuciłam nieobecnym tonem i znowu zerknęłam na drzwi. — Moja nowa dziewczyna, Lindsay. Kiedy powiedziała mi, że... no, wie pani... — Jego głos powoli zamarł. Aha! Już pamiętam. To ten facet, który nie może zrozumieć, dlaczego jego dziewczyna egoistycznie też chciałaby mieć trochę przyjemności w łóżku. Szybki Bill. — Czy miał pan już wcześniej podobne problemy? Z innymi partnerkami? — Ee? Nie, nie przypominam sobie. Myślę, że tylko z nią. Ona jest trochę sztywnawa, wie pani? No jasne. Pewnie. — Hm. Czy pana zdaniem to może być jej wina? — zapytałam. — Tego nie powiedziałem — odparł i spojrzał na zegarek. — Chyba już czas minął? — Mamy jeszcze kilka minut do dyspozycji. Wcześniej nam przecież przerwano — powiedziałam i zrobiłam krótką pauzę. — Widzę, że raczej się pan spieszy. Czy nie sądzi pan, że Lindsay mogła mieć podobne wrażenie, kiedy byliście państwo razem w łóżku?

Facet siedział ze wzrokiem wbitym przed siebie, a potem wzruszył ramionami. — Czy pana zdaniem ja teraz krytykuję pana w podobny sposób, w jaki ona wtedy to zrobiła? Znowu wzruszenie ramionami. — Czasami mam kłopoty z... cierpliwością. W pracy mam wiecznie kołowrót, a potem wychodzę z roboty i nie wiem, jak zwolnić. Posłałam mu pełen zrozumienia uśmiech. — Uhmm, uhmm, rozumiem. Czy mógłby pan wyjaśnić to w podobny sposób Lindsay? Możliwe, że zrozumie pana lepiej, niż mógłby się pan tego spodziewać. Lindsay może panu pomóc w „zwalnianiu", a potem razem możecie popracować nad ustaleniem tempa, które odpowiadałoby wam obojgu. Znowu popatrzył na zegarek. — No cóż, to wszystko na dzisiaj — potwierdziłam. — Do zobaczenia w przyszłym tygodniu. Zamknęłam za nim drzwi i przekręciłam głowę najpierw w jedną, a potem w drugą stronę. Czułam się tak spięta, że mój kark był sztywny jak odlany ze stali. Pomyślałam o swoim niespodziewanym gościu. Facet miał autentyczny tupet! Niektórzy nie wiedzą, co to dobre maniery.

R

Miłość to przekleństwo

L T

— Hej, Georgy, słonko! — krzyknął za mną Barry, jeden z portierów, kiedy maszerowałam wzdłuż holu na dole w stronę wyjścia. Nawet już nie próbuję go nauczyć, że „Georgia" to nie to samo co „Georgy", ale nie znoszę, kiedy mówi do mnie „słonko". Już raz mu o tym wspominałam. Machał w moją stronę jakąś kopertą.

— To od tego nowego gościa, fotografa, co to się właśnie wprowadził na czwarte. Powiedział, że trochę pani poturbował drzwi.

— Ach, tak, rzeczywiście — odpowiedziałam. No cóż, przynajmniej facet nie zniknął bez śladu. Barry przyglądał się uważnie kopercie. Wszyscy w tym domu są niesamowicie wścibscy. Nie mam pojęcia, dlaczego po prostu jej nie otworzył. Nie musiałby stać przez pół godziny i trzymać jej pod światło, próbując odczytać zawartość. — Mógłbym wejść na górę i rzucić na to okiem, słonko? Westchnęłam, ale ten omylnie zinterpretował moją irytację. — Na drzwi — dodał. — Może dałbym radę je naprawić? — Dziękuję, ale nie sądzę. Jest w nich długa i głęboka dziura. Barry zaczepił kciuki o pasek od spodni i je podciągnął. Zawsze tak robi. — To czym on je tak poharatał, słonko? — Nie mam zielonego pojęcia. Kto by pomyślał, że idąc zwyczajnie korytarzem, można spowodować takie straty, prawda?

Barry potarł nos wierzchem dłoni. — Myśli pani, że to jakiś wandal albo co? Nie chciałam sprawiać wrażenia zniecierpliwionej, ale szybko rzuciłam okiem na zegarek. — Nie. Jestem pewna, że gdyby faktycznie był wandalem, to wymalowałby mi fluorescencyjnym sprejem swoje imię na całą wysokość ściany, zamiast bawić się w rysy na drzwiach, nie sądzi pan? Barry spojrzał nad moim ramieniem w stronę schodów, jakby się spodziewał zobaczyć tam za chwilę jakiegoś otumanionego oparami spreju grafficiarza, który przypuszcza atak na hol. Znowu podciągnął sobie spodnie. — Niech się pani nie martwi, słonko. Będę go miał na oku. Jeśli zacznie rozrabiać, proszę mi tylko dać znać, dobrze, słonko? Już ja zrobię z nim porządek. Wizja Barry'ego, który robi porządek z czymś więcej niż spalona żarówka, może człowieka ubawić do łez. W rzeczywistości nawet z żarówką sobie nie radzi. Udałam, że szukam czegoś w torebce, by nie zacząć chichotać. — Nie, nie trzeba, Barry. Dziękuję, ale sama sobie poradzę i... nie chciałabym być niegrzeczna, ale proszę nie mówić do mnie „słonko", dobrze? „Georgia" jest OK, ale nie „słonko". W porządku? Barry spojrzał na swoje biurko.

R

— Och, przepraszam, słonko. To znaczy... tak jest, przepraszam — wymamrotał. — Nie chciałem pani obrazić ani nic takiego.

L T

— Oczywiście, że nie. To świetnie — odparłam i tym razem otwarcie spojrzałam na zegarek. — Muszę lecieć.

Zbiegłam po schodach wejściowych i sprawdziwszy po raz kolejny, która jest godzina, przyspieszyłam kroku. Szybkim tempem jestem w stanie pokonać ten dystans w dokładnie dwadzieścia minut. Często umawiamy się ze Stephenem po pracy w winiarni w połowie drogi między jego biurem a moim mieszkaniem. Myśląc o swoich drzwiach, zaczęłam otwierać kopertę. Ta dziura wyglądała naprawdę kiepsko — zupełnie jakby jednemu z moich klientów nagle odbiło i przypuścił na mnie atak. Zauważyłam, że na kopercie widniał napis: „Pani Abrams, mieszkanie 411", przy czym słowo „Pani" było w znaczący sposób podkreślone. Dlaczego, kiedy kobieta prosi, by nazywać ją „Panią", ludzie natychmiast zakładają że jest zgorzkniałą rozwódką cnotliwą starą panną albo walczącą feministką? Może i jestem starą panną przynajmniej teoretycznie rzecz biorąc, feministką naturalnie też, ale w moim wieku głupio by było kazać ludziom, by mówili o mnie „panna Abrams", bo idiotycznie to brzmi. Poza tym to wyłącznie moja sprawa, czy jestem mężatką czy nie. Autor liściku od razu przeszedł do rzeczy, bez żadnego „Droga pani Abrams" czy „Witam": Sorry, ale nie bardzo wiem, dlaczego moje próby złożenia oficjalnych przeprosin tak Panią uraziły. Nie miałem pojęcia, że była Pani właśnie w trakcie rozbrajania bomby wodorowej czy pochłonięta jakimiś innymi sprawami o znaczeniu globalnym. Jeżeli nie koliduje to za bardzo z Pani napiętym programem

działań, może byłaby Pani uprzejma sprawdzić, czy Pani ubezpieczenie mieszkaniowe pokrywa koszty naprawy uszkodzonych drzwi. Jeśli nie, to, rzecz jasna, będę szczęśliwy... Nie, będę zachwycony, wręcz pijany radością, mogąc za nie zapłacić. Ponadto, ponieważ wiem, że jest Pani zbyt zajęta, by porozmawiać z kimkolwiek dłużej niż przez trzy sekundy, zajmę się również zorganizowaniem prac naprawczych. Czekam na odzew. Leo Kane

Całość została napisana na seryjnej kartce z pozdrowieniami od Leo Kane'a, fotografa. Obok widniał przekreślony adres w Glasgow i dopisany nowy: mieszkanie 418, Weedon Court. Cudownie: oto na moje piętro wprowadził się właśnie największy impertynent w tym Układzie Słonecznym. Gdyby nie był taki odpychający na dzień dobry, pewnie bym się cieszyła, mając za sąsiada kogoś poniżej siedemdziesiątki. Większość mieszkańców tego domu to emeryci: mieszkania są małe, więc raczej nie nadają się dla par albo rodzin z dziećmi. Wiele z nich wynajmują ludzie dojeżdżający do pracy z okolic Londynu, gdzie niewątpliwie mają imponujące wiejskie domiszcza w stylu Tudorów. Rzadko można ich spotkać, bo w ciągu tygodnia pracują do późna. Przynajmniej mam cichych sąsiadów: żadnej głośnej muzyki, żadnych płaczą-

R

cych niemowlaków, dzieci jeżdżących na rowerkach w tę i z powrotem po korytarzach. Spokojnie tu, a inni mieszkańcy nie wchodzą mi w drogę. Zazwyczaj.

L T

Jeszcze raz przeczytałam wiadomość od Leo. Żadnego numeru telefonu. Mogłabym wrzucić odpowiedź do jego skrzynki. Kiedy tak nad tym rozmyślałam, facet idący z naprzeciwka wpadł prosto na mnie, uderzając mnie przy tym w łokieć. — Ała!

— Czemu pani nie patrzy, jak idzie?! — wrzasnął na mnie przez ramię, nawet nie zwalniając kroku. Potarłam dłonią obolałe miejsce. Nie mam pojęcia, o co ludziom ostatnio chodzi: wydaje się, że wszyscy są w kiepskim humorze. Kiedy dotarłam do Vats'n'Vintages, Stephen już tam na mnie czekał. Chryste, nie cierpię miejsc, które mają to idiotyczne, amputowane 'n' w nazwie. Jak Boga kocham, czy to naprawdę taki problem napisać and lub chociaż &? — Cześć, kochanie! Miły dzień? — zapytał Stephen i pochylił się w moją stronę, by mnie pocałować. — W zasadzie ani trochę. Dzień miałam kompletnie spieprzony. Stephen uniósł brwi. Jego poglądy na temat przeklinania u kobiet są raczej staroświeckie. — Bez przerwy coś, a na koniec jakiś dureń rozpieprzył mi drzwi do gabinetu. — Nie! Jakiś włamywacz? Podczas gdy ty byłaś w środku? — Nie, nie. Jakiś idiota. To był wypadek.

Głupio mi się zrobiło, że odstawiłam taki melodramat. Stephen ma do wszystkiego bardzo zrównoważone podejście: nigdy nie przesadza, nigdy nie robi scen. To wspaniale, ale jednocześnie oznacza, że bierze wszystko, co mówię, nieco zbyt dosłownie. — Nieważne. Naprawię je. Opowiedz, jak tobie minął dzień. — Fenomenalnie — odpowiedział i odwrócił się do barmana z zamówieniem. — Mineralną z bąbelkami i cytrynką i kieliszek beaujolais. — Wiesz co, poczekaj. Ja chyba też wezmę wino. Stephen spojrzał na mnie zaskoczony. — Przepraszam, kochanie. Po prosto wyszedłem z założenia, że pijesz to samo co zawsze. Zwykle zamawiam wino wyłącznie do obiadu. — Nie szkodzi. — Dwa kieliszki beaujolais? — zapytał barman. — Nie, dla mnie raczej białe... Boże, nie mam siły podejmować nawet najbardziej trywialnych decyzji. Żałosne. Czułam się kompletnie zużyta, wymemłana i poszarpana na brzegach jak stara papierowa chusteczka do nosa, którą ktoś nosił parę miesięcy w torebce.

R

— Pinot Grigio jest smaczne — powiedział barman z uśmiechem, który był autentycznie przyjazny. Nie sądzę, by facet ze mną flirtował lub coś w tym rodzaju. — Świetnie. Poproszę.

L T

Był nawet przystojny. Posłałam mu uśmiech trwający o sekundę dłużej, niż to było konieczne, a on odpowiedział tym samym.

„Co ty wyprawiasz?! — zapytałam się w myślach. — Siedzisz tu z tym cudownym Stephenem, który jest przystojny, ma ponad metr osiemdziesiąt wzrostu i słowo daję, prawdziwa z ciebie szczęściara". Odwróciłam się i szybko sprawdziłam, czy są gdzieś dwa wolne miejsca, ale było pełno, jak zawsze. — Powiedzieć ci, co się stało? — zapytał Stephen, poluzował krawat i postawił teczkę na podłodze, przytrzymując ją obiema nogami. Nie mogłam mieć do niego pretensji o to, że nie chce wysłuchać opowieści o moim tragicznym dniu. — Jasne. — Uśmiechnęłam się. — Opowiedz, co ci się przydarzyło.

Na ratunek... Leżałam już u Stephena w łóżku, kiedy koło wpół do jedenastej zadzwonił nagle telefon. Stephen obrócił się na boku i powiedział: — Niech zgadnę, kto to może być o tak późnej porze? Dziabnęłam go czule łokciem w żebra i sięgnęłam ponad nim po słuchawkę. — George, to ja, Ellen. Też mi niespodzianka. Mimo wszystko nawet się ucieszyłam. Chciałam w końcu wywalić przed kimś swoje żale dotyczące tego impertynenta i moich drzwi. Próbowałam opowiedzieć o tym Stephenowi, ale zepsuł wszystko swoim szalenie rozsądnym podejściem i gadką na temat należności i ubezpieczeń oraz stwierdzeniem, że jest pewien, że wkrótce ta sprawa zostanie pomyślnie załatwiona. — Cześć, co jest? — Jestem na Baker Street i zgubiłam bilet na metro... — Nie masz przy sobie żadnych pieniędzy? — O to właśnie chodzi. Moja portmonetka chyba zniknęła mi z torby i...

R

— Poczekaj chwilę — rzuciłam i przykryłam słuchawkę dłonią, żeby pomówić ze Stephenem. — To Ellen. Utknęła na mieście i nie ma pieniędzy na powrót do domu. Jest niedaleko.

L T

Stephen naciągnął sobie poduszkę na twarz.

— Na miłość boską, przecież ona ma dwadzieścia siedem lat!

Mówił cicho, ale nie wystarczająco cicho, więc przycisnęłam sobie słuchawkę do ucha. — Czemu wychodząc z domu, nie bierze ze sobą pieniędzy, jak normalni ludzie? Co my mamy niby zrobić w takiej sytuacji? Nie mów mi. Chyba już wiem.

— Sama bym po nią pojechała, gdybym przyjechała swoim samochodem. Rzadko przyjeżdżam do Stephena samochodem, bo trudniej tu zaparkować niż koło mnie. Poza tym po raz pierwszy udało mi się znaleźć miejsce dla mieszkańców tuż przy samym domu i korzystam z tego, ile wlezie. Ponieważ nieczęsto mam szczęście zająć miejsce, do którego nie musiałabym podjeżdżać metrem, to głupotą byłoby teraz używać samochodu. Stephen, cholerny szczęściarz, jako mieszkaniec tego domu ma prywatne miejsce parkingowe, więc może sobie na mnie poużywać. I używa. Mam wrażenie, że to miejsce parkingowe to dla niego większy powód do dumy niż samo mieszkanie. Czasem nawet podejrzewam, że jest w nim zakochany. Ilekroć stawia na nim samochód, kąciki ust wyginają mu się w takim półuśmieszku. Kiedy następnie sięga do kieszeni po klucze do mieszkania, spogląda niby niechcący za siebie na wóz. Spojrzenie, którym go obrzuca, to spojrzenie dumnego właściciela, kogoś, kto musi przejść zaledwie trzy kroki, by stanąć pod własnymi drzwiami. Tak nie patrzy ktoś, kto musiał jeździć przez dwadzieścia minut w kółko po okolicy, by w końcu znaleźć coś wolnego tak daleko od domu, że ostatecznie musiał podjechać autobusem.

— Nieważne, Stephen. Wezmę taksówkę — powiedziałam i odsłoniłam słuchawkę. — Ellen, jesteś tam jeszcze? Stephen odsunął równiutko kołdrę i postawił nogi na podłodze. — Powiedz jej, że będziemy za dziesięć minut i że to absolutnie ostatni raz. — Dzięki, kochanie. El? Daj nam dziesięć minut. Gdzie dokładnie jesteś? Stephen wciągnął spodnie i westchnął. — Wiesz, że w normalnych rodzinach to się nie zdarza? Miał oczywiście rację. Wiem to sama. Ale to moja młodsza siostra. — O co chodziło, gdy twój brat wpadł nagle na pomysł, by kilka dni temu zadzwonić tuż przed północą? — Nie przesadzaj. Nie było nawet jedenastej. — Powinien ci płacić za konsultację, zważywszy na to, jak często do ciebie dzwoni. — Mnie to nie przeszkadza. — Tobie nie, ale mnie tak. Objęłam go i stanęłam na palcach, by go pocałować.

R

— Wiem, że są nieznośni, a ty masz do nich naprawdę anielską cierpliwość. Do mnie też. Liczba twoich cegiełek w niebie rośnie jak na drożdżach.

L T

Stephen uśmiechnął się i odwzajemnił pocałunek.

— Ktoś, kto ma do czynienia z tobą, to prawdziwy szczęściarz. To oni stanowią problem. Wyciągnął kurtkę z szafy w przedpokoju. — Gotowa? Przytaknęłam i złapałam torebkę.

— Tylko błagam, niech tym razem nie zostaje tu na noc. Mogę ją podwieźć do domu, ale nie spędzimy pół nocy, wysłuchując opowieści o jej najnowszych przygodach. — Jasne, że nie. Dziękuję, Stephen. Naprawdę to doceniam. — Następnym razem czeka ją spacerek do domu. Mówię serio.

8 JEST DOBRZE — POD WARUNKIEM ŻE JEST IDEALNIE Następnego dnia przystanęłam na dole w drodze do swojego mieszkania, by porozmawiać z Vernonem, drugim portierem, i wyjaśnić mu sprawę z drzwiami. — Wszystko wiem. Leo już z nami rozmawiał. Najpierw musi pani zawiadomić zarząd budynku, potem przygotować trzy wnioski do ubezpieczalni, a potem wypełnić... Leo? Vernon mówił o nim jak o starym kumplu. Facet ledwo zdążył się wprowadzić. — A ile to potrwa? — Nie więcej niż trzy, cztery tygodnie, jak sądzę. Jeśli będzie pani miała szczęście. — Nie mogę czekać tak długo! Czy nie można naprawić tego teraz i zgłosić się po zwrot pieniędzy później? Vernon przejechał dłonią po brodzie. — No, nie. Widzi pani, musi pani najpierw złożyć te trzy wnioski do ubezpieczalni, żeby...

R

Vernon bardzo lubi się powtarzać, więc nawet najprostsza wymiana zdań trwa trzy razy dłużej, niż powinna.

L T

— Tak, rozumiem — powiedziałam twardo, chcąc go wyminąć w przejściu. — Ale jeśli znajdę jakiegoś specjalistę...

— Żeby wynegocjować stawkę? Jak jedną z tych trzech, które... — Nie, żeby zrobił, co jest do zrobienia. Po prostu naprawił drzwi. — Halo, dzień dobry! O, super: Conan Niszczyciel.

— Ach, to pan. Człowiek, który nie zdaje sobie sprawy z własnej siły. Następnym razem niech pan pamięta, że wystarczy leciutko zapukać. — Będę pamiętał następnym razem, kiedy mnie pani zaprosi na herbatkę i ciasteczka. A jeśli chodzi o drzwi... — Vernon już mi powiedział. To za długo. Nie mogę straszyć klientów takimi drzwiami. Wyglądają potwornie. — Hm, chyba jednak trochę pani przesadza. Ale w porządku — powiedział i spojrzał na zegarek. — Co pani na to, żebym załatwił naprawę jeszcze na dzisiaj? O czwartej? Piątej? Jak pani pasuje? — Naprawdę? W takim razie o czwartej. Dziękuję. Pomyślałam, że pewnie tylko tak gada, żeby mnie zbyć, a moje powątpiewanie było pewnie widoczne, bo dodał: — Na pewno przyjdę.

Uśmiechnął się nagle i tak mnie to zaskoczyło, że sama też wyszczerzyłam do niego zęby, chociaż jak dotąd był dla mnie wyłącznie niegrzeczny i niszczył moją własność. Teraz jednak przynajmniej próbował nadrobić w moich oczach. — No, więc... nic się panu nie stało? — zapytałam. — Żadnych uszkodzeń ciała? — Nie. Wszystko na miejscu. — To dobrze. To bardzo dobrze. P... — zaczęłam, chcąc właśnie przeprosić za to, że wcześniej tak szorstko go potraktowałam, i wyjaśnić, że nie mogę tak po prostu wychodzić w samym środku sesji, gdy nagle dostrzegłam Vernona, który wytrwale kręcił się obok. — W takim razie do zobaczenia o czwartej lub kilka minut po? — Tylko proszę nie wcześniej. Mam spotkanie do szesnastej dziesięć. — Co za dokładność. — Rzeczywiście — odparłam. Nie chciałam udzielać wyjaśnień na temat pięćdziesięciominutowych sesji, stojąc pośrodku holu. — Rzeczywiście. Ruszyłam w stronę schodów. Za moimi plecami Vernon po raz kolejny wrócił do zarzuconego wątku: — Naprawdę musimy mieć trzy stawki...

L T

R

To już wszystko?

— Ale skąd mam wiedzieć, że Donald to faktycznie odpowiedni mężczyzna dla mnie? — zapytała moja pacjentka.

— Rozmawiałyśmy już kiedyś na temat twoich trudności z poważnym zaangażowaniem się w związek...

— No właśnie. Dokładnie o to chodzi. Skąd mam wiedzieć, czy po prosto znowu tchórzę w chwili, gdy zaczyna się robić trochę poważniej, czy chodzi o niego i o to, że to nie jest facet dla mnie? — No, cóż. Przyjrzyjmy się temu z bliska. Dlaczego myślisz, że on nie jest dla ciebie, jak to określiłaś? Jak się czujesz, kiedy jesteście razem? Klientka westchnęła i opuściła bezwładnie ramiona. Trzymała na kolanach jedną z moich poduch i skubała bezwiednie jej szew. Gdybym wiedziała, że klienci będą ich używali jako przytulanek, wybrałabym coś nieco bardziej obfitego. — Ja go szczerze lubię... Pokiwałam głową. Zawsze to jakiś początek. — Czasami nawet myślę, że go naprawdę kocham... Zerknęłam ukradkiem za zegar. Dochodziła za piętnaście czwarta. To niesamowite, ile osób czeka z poruszaniem najważniejszych kwestii do samego końca sesji. W ten sposób, oczywiście, jest bezpieczniej.

Można się zapuścić na niebezpieczne terytorium, bo wiadomo, że dzwonek ich uratuje, zanim wejdą za daleko. — Ale potem idziemy, na przykład, na spacer do parku albo gdzieś na kolację, a ja patrzę i widzę jakąś parę. Ci ludzie się śmieją i przysuwają blisko do siebie, jakby koniecznie chcieli dokładnie usłyszeć, co to drugie do nich mówi. Wie pani, o co mi chodzi? — Uhmm, uhmm — wydałam z siebie swój standardowy, wielofunkcyjny odgłos o podstawowym znaczeniu; „Proszę mówić dalej, słucham". — Ci ludzie wyglądają jak... prawdziwe pary. A j a patrzę na Donalda i zadaję sobie pytanie: „Czy to jest to?". Uniosłam pytająco brwi. — Wie pani, „to". Cały czas mam wrażenie, że powinnam czuć coś więcej... — Więcej? — Tak, więcej. Więcej pod każdym względem. Powinnam bardziej się cieszyć na jego widok, bardziej interesować tym, co ma mi do powiedzenia, bardziej radować na myśl, że mogłabym z nim spędzić resztę życia.

R

— Związki przechodzą wiele faz — zauważyłam głośno. — Trudno oczekiwać, by pierwsze oszołomienie trwało wiecznie.

L T

— Oczywiście, ma pani rację. Ale gdyby to rzeczywiście był ten właściwy mężczyzna, to czy po prostu bym nie wiedziała o tym? — rzekła i schowała twarz w dłoniach. — Ale nie chcę być znowu sama. Już byłam, wystarczy. Każdy sobotni wieczór w domu z kasetą wideo. Zamawianie podwójnych porcji chińszczyzny, żeby facet w barze się nie domyślił, że jesteś żałosną samotną krową; albo wspólne wyjścia z koleżanką której nawet specjalnie nie lubisz, ale to jedyna twoja znajoma, która też nie ma co robić w sobotę wieczorem. Kelner sadza was przy najgorszym stoliku, przy ubikacjach, i obie wypijacie o wiele za dużo, bo dookoła siedzą same pary i gdyby przyszło wam rozejrzeć się po sali na trzeźwo, to pewnie same wsadziłybyście sobie widelec w brzuch. To tak cholernie przerażające. Nie dałabym znowu rady. — Ale czy sądzi pani, że strach to dobry powód, by być z Donaldem? Mówiła pani wcześniej, że chciałaby pani dla niego jak najlepiej. Czy to w porządku wobec niego? Jeszcze jedno profesjonalne zerknięcie na zegar. Dwie minuty do końca. — Nie, to nie jest w porządku. Ale on mówi, że jest ze mną szczęśliwy, więc czemu nie? Skoro i tak jestem beznadziejna w związkach, to czemu nie zostać z nim? Przynajmniej jedno z nas będzie szczęśliwe. Gdybym go rzuciła, oboje pogrążylibyśmy się w depresji. Patrzyła mi prosto w oczy. Po raz pierwszy uświadomiła sobie, jak bardzo jest nieszczęśliwa. — Myślę, że sama pani wie, że to niedobre rozwiązanie. W ten sposób za jakiś czas znienawidzi go pani — powiedziałam łagodnie. — Absolutnie musimy wrócić do tego podczas kolejnej sesji, ale teraz... Pacjentka obróciła się całym ciałem, by spojrzeć na zegar, po czym wzięła torebkę i powiedziała: „Do widzenia".

Wybiła czwarta, pięć po czwartej, dziesięć... Mogłam się domyślić. Ktoś, kto rozwala ci drzwi, a potem posyła obraźliwe liściki, rzadko bywa punktualny. Właśnie miałam zadzwonić do portiera Vernona z pytaniem, czy nie widział gdzieś przypadkiem pana od napraw, gdy od strony drzwi dobiegło mnie stanowcze „rat-ta-ta-tam". — Cześć! Przed wejściem stał Pan Brak Dobrych Manier. Ani śladu pana od napraw. Spoglądając mu przez ramię, rozejrzałam się po korytarzu. — Myślałam, że przyprowadzi pan ze sobą eksperta. — I przyprowadziłem. To ja. — To pan jest stolarzem? — Nie, fotografem. A pani? Zignorowałam pytanie. — Nie potrzebuję kogoś, kto zrobi ładną fotkę moich drzwi. Potrzebuję kogoś, kto je naprawi. — Chwileczkę — powiedział nagle, uderzając otwartą dłonią w drzwi. — Chce pani to załatwić czy nie? — Tak — odparłam i jakby po krótkim namyśle dodałam: — Proszę.

R

— W porządku. Popatrzmy, co my tu mamy. Przepraszam, ale muszę... Podszedł do mnie, a ja w efekcie musiałam cofnąć się w głąb przedpokoju.

L T

— Muszę obejrzeć je od tyłu — dodał.

Po chwili oświadczył, że ponieważ drzwi nie zostały przedziurawione ani nie pękły, prawdopodobnie będzie mógł wypełnić rysę specjalną masą do drewna. — Ale nie będzie widać?

— Nie, jeśli potem wygładzę papierem ściernym.

W chwili obecnej oprócz tego, że jest na nich głęboka rysa, moje drzwi mają raczej nieprzyjemny, biurowy odcień brązu. Szczerze mówiąc, mają raczej sraczkowaty kolor. Początkowo wszystkie drzwi w budynku były pomalowane tak samo, ale z czasem przepisy nieco poluzowano i niektóre drzwi pomalowano na biało, na czarno, a nawet zastąpiono takimi z szybkami, żeby wpuścić do środka więcej światła. Stałam tak i rozmyślałam. — Albo proszę poczekać na kogoś z ubezpieczalni i wstawić sobie nowe drzwi. Pani decyzja. Mnie to nie robi różnicy. — Naprawdę pan myśli, że nie będzie nawet śladu? — Może maleńki. Ledwo ledwo widoczny. Ale żeby żadnego kompletnie? Kto to może wiedzieć? — Sama nie wiem... — Przecież to tylko drzwi, więc w czym problem? — Ja po prostu chcę, żeby było jak należy. Mój nowy sąsiad zaśmiał się i na chwilę zakrył usta dłonią. — Wie pani co? To może ja to wypełnię, wygładzę, a potem pomaluję?

— Dobrze. — A jeśli potem pani stwierdzi, że jednak jest jakiś ślad, proszę mnie zawołać, a przyjdę i znowu rozwalę te drzwi, ale tym razem zrobię to jak należy. Wtedy będzie pani mogła zacząć wszystko od nowa: zadzwoni pani do kogoś z firmy ubezpieczeniowej i każe wstawić sobie nowe drzwi. Zgoda? Popatrzyłam na niego, a on odwzajemnił spojrzenie i nawet mu powieka nie drgnęła. — Dobra. To co robimy? Czas ucieka. — W takim razie masa wypełniająca. Kiedy mógłbym... Popatrzył na zegarek. — Jasny gwint, teraz nie mam już czasu. Wie pani co? Nałożę masę wieczorem, a potem w weekend pomaluję. Nie, nie dzisiaj wieczorem, bo będę raczej późno. Po północy. Nie chciałbym, żeby musiała pani czekać... — Nie ma sprawy. Ja tu właściwie nie mieszkam. — A wygląda pani, jakby mieszkała, i to od dawna. Pilnuje pani komuś domu pod nieobecność? — Nie. Właściwie to ja mieszkam tu — powiedziałam i wykonałam zamaszysty ruch ręką mając na myśli cały budynek. — Ale nie mieszkam tutaj — dodałam i uderzyłam dłonią w drzwi, powtarzając jego wcześniejszy gest. — To gdzie pani w takim razie mieszka?

R

— Na górze. Na piątym. W mieszkaniu dokładnie nad tym. Facet zrobił zdziwioną minę. — Słucham? — Tak?

L T

— To pan zrobił minę. Co miał pan na myśli?

— Nic. Tylko że to trochę dziwne, prawda? Dwa mieszkania, na dwóch różnych piętrach? — To tak, jakby człowiek mieszkał w domku jednorodzinnym. Poza tym to bardzo małe mieszkanka.

— Wiem coś o tym. Kiedy zdołałem upchnąć wszystkie swoje klamoty, okazało się, że na łóżko zabrakło już miejsca. Sypiam na parapecie. Minę miał absolutnie poważną — Hm... na lato idealnie. Może ja swój też powinnam wynająć? „Niewielkie, ale z gwarancją dużej ilości świeżego powietrza, plus piękne widoki"? Nieważne... — Bóg raczy wiedzieć, dlaczego czułam potrzebę składania wyjaśnień. — Te dwa mieszkania... Po prostu wolę pracować poza domem. W ten sposób łatwiej zachować porządek. — Nie całkiem poza domem, skoro mieszka pani na górze — powiedział z uśmiechem. — Z psychologicznego punktu widzenia to jest poza domem — wyjaśniłam. — Bardziej niż pod względem geograficznym. — Aaa! Nie znoszę, kiedy ludzie zachowują się tak, jakby przejrzeli człowieka na wylot. Rzuciłam mu porażające spojrzenie.

— No, dobrze. A więc drzwi. Świetnie by było, gdyby mógł pan to załatwić jeszcze dziś wieczorem. Pod warunkiem że nie będzie to przeszkadzało sąsiadom. — Włożę bambosze i obwiążę łopatkę miękką tkaniną. Z trudem powstrzymałam uśmiech. — I niech pani kupi jakąś farbę — zawołał z drugiego końca korytarza. — Potrzebny jest podkład i lakier. I, na miłość boską, proszę wybrać coś bardziej radosnego niż ten obrzydliwy „odcień rozwolnienia".

Dobre wrażenie W sobotę wyciągnęłam biednego Stephena na wyprawę do sklepu po farbę. — Tutaj jest jakiś podkład — oświadczył. — Na jaki kolor chcesz pomalować drzwi? — Myślałam o czarnym. — Dobry wybór. Profesjonalizm. Autorytet. Powaga. Będzie dobrze wyglądał. — A może biały? — Hm, świeższy niż czerń. Lżejszy. Ale nadal elegancki — powiedział i po raz kolejny przytaknął. — A może bez koloru?

R

— Chyba nie chcesz, żeby twoje drzwi wyglądały... trywialnie? Boże uchowaj! — Nie, ale... — zawahałam się.

L T

Stephen czekał z uśmiechem na twarzy. On jest zawsze taki cierpliwy. Uwielbiam go za to, że nie przerywa mi co chwilę jak moja rodzina.

— Nie sądzisz, że czerń jest trochę za... surowa? — zapytałam. — Nie, szczerze mówiąc, nie. — Aha.

Wzięłam z półki małą puszkę lakieru „Hebanowa czerń". — A może powinnam wziąć granatowy albo ciemną zieleń? — zastanawiałam się, odstawiając ją z powrotem. — Słonko, możesz je pomalować nawet na neonowy róż — odparł i zachichotał, niewątpliwie pod wpływem tej nieprawdopodobnej wręcz wizji. Przez chwilę kusiło mnie, żeby wybrać coś niesamowitego, mieć właśnie neonowo różowe albo jaskrawo zielone drzwi; lub nawet połyskująco srebrne. Tylko po to, żeby zobaczyć wyraz jego twarzy. Ale Stephen i tak rzadko zagląda do mojego gabinetu, więc po co? Przesuwałam palcami po rzędach puszek: „Równikowa zieleń", „Błękit pruski", „Czerwień borówki", „Kość słoniowa", „Połyskliwa biel"... — Kochanie... — Przepraszam, Stephen! — Piętnaście po siódmej spotykamy się z Mike'em i Liz, a ja jeszcze chcę odebrać maile.

— Wiem, wiem. Przepraszam. Już idziemy. Złapałam pierwszą lepszą puszkę farby, do tego drugą z pokładem i pobiegłam do kasy. W sobotnie wieczory, kiedy nie wyjeżdżamy na weekend za miasto i nie mamy zarezerwowanych biletów do kina, Stephen i ja spotykamy się z jego przyjaciółmi: Mike'em i Liz. Z moim umawiam się w ciągu tygodnia; za większością z nich Stephen raczej nie przepada. Liz i Mike są przemili. Wspaniale, że mamy z nimi tak dobry kontakt. Na dodatek dostarczają przyjemnego i niezobowiązującego towarzystwa: nie wchodzą sobie nawzajem w słowo, nie próbują bez przerwy człowieka analizować. Można z nimi przegadać cały wieczór właściwie o niczym. Człowiek nagle patrzy na zegarek zaskoczony, że już czas do domu. Jedliśmy razem kolację w ich małym domku w Dalston lub — jak nazwali to miejsce Liz i Mike — na „Pograniczu Islington". — Oczywiście teraz ta okolica robi się naprawdę popularna — oznajmiła Liz. — Tak jest. Kawałek dalej podają nawet niezłe cappuccino — dodał Mike. — Do metra też niedaleko. Szybkim krokiem można dojść w dwadzieścia minut. — No proszę. A szkoły? — zapytał Stephen, chociaż Liz i Mike nie mają dzieci.

R

— No cóż. My chyba wybierzemy coś prywatnego — powiedział Mike i zaczął nam dolewać wina do kieliszków.

L T

— To chyba macie zamiar założyć rodzinę?

— Oczywiście. — Liz uśmiechnęła się. — Ustaliliśmy, że nasze pierwsze dziecko powinniśmy mieć pod koniec przyszłego roku, a następne jakieś dwa i pół roku później. Najchętniej i chłopca, i dziewczynkę.

— Rozumiem. To wspaniale. Pewnie już to sobie wpisali do wspólnego organizera: „Począć dziecko numer 1, by poród odbył się w listopadzie".

— A co z wami? Stephen, mam rewelacyjny, absolutnie rewelacyjny pomysł na wieczór kawalerski — poinformował Mike i klepnął Stephena po męsku w plecy. — Tylko nie bierzcie przypadkiem ślubu bez nas! Żadnego lotu na Karaiby za naszymi plecami. — Liz zaśmiała się i rzuciła mi porozumiewawcze spojrzenie. — Nawet nie przyszłoby nam to do głowy! — zapewnił ich Stephen. — Prawda, kochanie? — Oczywiście, że nie. — Chociaż planujemy to zrobić na wiosnę lub latem. Znaleźliśmy ostatnio bardzo ładne miejsce, ale sala była za mała. — Och! — wykrzyknęła Liz i aż przyklasnęła. Potem zaczęła nam opowiadać o absolutnie, ale to absolutnie idealnym miejscu na wesele. Takim naprawdę niesamowitym, cudownym i Boże, jak ona żałuje, że sama nie wiedziała o nim przed własnym ślubem! Będę nim kompletnie zachwycona, zachwycona, zachwycona! Znajoma zabrała ją tam tydzień temu, żeby się rozejrzeć. Trafiły akurat na moment, gdy obsługa przygotowywała stoły na przyjęcie wesel-

ne, i wszystko, ale to absolutnie wszystko było cudowne: kwiaty, sala, lokalizacja, piękne ogrody, fontanny, wybór dań. Idealne, po prostu i-de-al-ne. — Musimy tam podjechać. Kochanie, zapisz adres i telefon. — Oczywiście — odpowiedziałam i poszłam do przedpokoju po torebkę, z której następnie wyłowiłam notatnik. — Brzmi wspaniale — oświadczył Stephen i wzniósł swój kieliszek. — Za idealne wesele. Uniosłam swój i uśmiechnęłam się. — Mam nadzieję, że to miejsce nie jest za drogie — powiedziałam. Stephen przekręcił kilka razy sygnet na placu i odparł: — Nie ma sensu teraz się o to martwić. — Georgia, zostaw kwestie finansowe Stephenowi — powiedziała Liz i dziabnęła mnie lekko łokciem. — Ależ z ciebie szczęściara! Nie masz pojęcia, jaką aferę robi Mike za każdym razem, kiedy kupię sobie, na przykład, buty! — Dlaczego? — zapytałam zaskoczona, ponieważ Liz pracuje i nawet nieźle zarabia. Może nie tyle, co Mike, ale jeśli chce, to na parę nowych butów od czasu do czasu na pewno wystarczy. — Przecież to chyba nie on za nie płaci? — zażartowałam. Popatrzyła na mnie jak na przygłupa. — Mamy wspólne konto.

L T

R

— No, ale oprócz tego masz chyba też własne? Na swoje wydatki. — Nie. Po co? To jedno nam wystarczy. Tak jest dużo łatwiej. Nie chciałam, żeby było po mnie widać, jak bardzo mnie ta informacja zszokowała. Przypuszczam, że prędzej czy później Stephen i ja też założymy sobie jakieś wspólne konto (żeby płacić rachunki i tak dalej), nie mam nic przeciwko temu, ale nie chcę całkowitej fuzji. Nie zamierzam wyjaśniać, na przykład, dlaczego zaprosiłam Ellen na lunch. Stephen nie jest skąpy, ale przeraża mnie myśl, że ktoś mógłby mnie w ten sposób kontrolować. Poza tym lubię mieć własne rzeczy. — Sama zobaczysz — powiedziała Liz wyrozumiale. — Kiedy wyjdziesz za mąż, będziesz miała tak samo jak ja. Dzierżąca butelkę wina dłoń Mike'a po raz kolejny zawisła nad moim kieliszkiem. Zwykle poprzestaję na jednym, ale Mike tak nalegał, a mnie z jakiegoś powodu tak się chciało pić, że uległam. — Dziękuję. — To wino musi być naprawdę dobre, Mike. Wiesz, że normalnie trudno Georgię namówić na alkohol. — Dawaj, Georgia. Dzisiaj cię upijemy. Nie znoszę, kiedy ktoś mi mówi, jak się dobrze bawić. Upiłam dwa łyczki wina, po czym celowo zostawiłam resztę.

9 OTWARTE DRZWI Próbowałam namówić Stephena na brunch w sobotni poranek, ale powiedział, że nie jest w nastroju, a poza tym przecież był tam niedawno, więc na kilka tygodni ma spokój. — Nie musisz mówić w taki sposób, jakby to była kara. Jeśli nie chcesz, nikt cię nie zmusza. To ma być przyjemność. — Nie bierz tego tak do siebie; wiesz, że nie o to mi chodzi. Kochanie, ty idź i serdecznie wszystkich ode mnie pozdrów. Ja i tak mam masę roboty. — W porządku. Na pewno nie masz nic przeciwko temu, że pójdę sama? — Naprawdę nie. Do zobaczenia później. Czy jutro? — Jutro. Dzisiaj muszę zrobić pranie. — W porządeczku — powiedział i pocałował mnie na pożegnanie. — Zadzwonię do ciebie później. Zostałam na brunchu prawie do pierwszej, ale Ellen się nie zjawiła. Wuj przyszedł z ciocią Audrey,

R

wpadł sąsiad — całkiem interesujący facet, z taką potarganą i od dawna nie strzyżoną brodą która wyglądała, jakby ją wyciągnął z dna szafy z rekwizytami amatorskiego teatru. Broda była tak wielka i tak gęsta,

L T

że nie mogłam od niej oderwać wzroku. Musiałam się zmuszać, by na nią nie patrzeć. Nie chciałam, żeby sąsiad pomyślał, że się niegrzecznie gapię. Jednak brunch bez Ellen to już nie to samo. Kocham wuja i ciocię, ale ona zabija spojrzeniem, kiedy człowiek położy łokcie na stole. Matt przy stole nie ma kompletnie żadnych manier: jedząc, nigdy nie zamyka ust, czego nie znoszę, ale gdy tylko widzę, że Audrey patrzy na niego w ten sposób, z miejsca zaczynam pałać świętym oburzeniem i mogłabym bronić do upadłego jego prawa do tego, by jeść jak prosię, jeśli tylko ma na to ochotę. Poza tym Audrey mocno przesadza z makijażem. Nawet o dziesiątej rano w niedzielę wygląda tak, jakby szła do opery. Umieram z ciekawości, jak gruba jest warstwa pudru i podkładu na jej twarzy: gdyby na jej policzkach umieścić całą ekipę archeologów, to mogliby kopać całymi dniami i wciąż nie dotrzeć do skóry. Ze skubaniem brwi też mogła się trochę powstrzymać: cieniutkie, jakby naszkicowane od niechcenia i wygięte w zbyt ostre łuki. Dzięki nim wygląda teraz, jakby była bez przerwy zdziwiona; jakby właśnie siadła na jakimś paskudztwie. A ja przez cały czas wypatrywałam Ellen: chciałam zobaczyć, jak udaje ciocię Audrey. Kiedy wróciłam do domu, w przedpokoju na podłodze czekała na mnie wiadomość, którą ktoś wsunął przez szparę pod drzwiami. Masa wypełniająca na miejscu. Żeby całość wymalować i żeby wyschło, drzwi muszą być otwarte. Kiedy Pani pasuje? Mogę po prostu wziąć od Pani klucze (jeśli mi Pani ufa, że nie zdemoluję reszty mieszkania). Leo Barbarzyńca PS: Ma Pani farbę?

Tym razem przynajmniej pamiętał, żeby dopisać swój numer telefonu. — Halo? Pan Kane? To znaczy... Leo? — Tak jest. — Mówi Georgia Abrams, w sprawie... — Tak jest. Tylko nie mów mi, proszę, że ci się drzwi nie podobają. Kiedy je pomaluję, będą wyglądały znacznie lepiej. Wyjaśniłam, że nawet ich jeszcze nie widziałam, ponieważ jestem w mieszkaniu na górze, ale że kupiłam farbę. Na co on, że może pomalować te drzwi jeszcze dzisiaj wieczorem albo będę musiała zaczekać do przyszłego tygodnia. — Dzisiaj? Szczerze mówiąc, chciałam... — Głupio było mi powiedzieć, że chciałam zrobić pranie, ale z drugiej strony dawanie kluczy komuś obcemu też nie bardzo mi się uśmiechało. — Wiesz co? Może dajmy sobie na razie spokój? Przysięgam, że wrócę. — Wrócę? — Wyjeżdżam jutro o świcie do Dublina. Ale nie martw się: w życiu bym nie wyemigrował, nie doprowadziwszy twoich drzwi do idealnego stanu.

R

— Zawsze tak sobie żartujesz z ludzi, których ledwo znasz? — Nie. Tylko z tych, których lubię. — Jesteś szalenie bezpośredni.

L T

— W ten sposób nie marnuję czasu. Dlaczego pytasz? Masz coś przeciwko? — Broń Boże. Czemu miałabym mieć?

— No cóż, jestem przekonany, że moglibyśmy kontynuować ten dialog przez całą noc, ale lepiej przejdźmy do rzeczy. To dasz mi te klucze czy nie?

— Wolałabym sama ci otworzyć. I tak mam na dole parę rzeczy do zrobienia. — W porządku. Nie dziwię się, że mi nie ufasz. W końcu nie znamy się od kołyski. — Nie, nie o to chodzi... — powiedziałam, nie chcąc okazać złych manier. — Oczywiście, że tak. W porządku. Masz rację, że nie obdarzasz ludzi zaufaniem zbyt szybko. Ja zawsze popełniam ten błąd i nie raz się już sparzyłem. Ale dosyć o mnie i błędach mojej młodości. Inaczej naprawdę przegadamy tak całą noc. Zapukaj do mnie, kiedy będziesz gotowa. Numer 418.

Skrzyżowane time — Cześć — powiedział, trzymając w ręce telefon bezprzewodowy i dodając bezgłośnie „Przepraszam!" — Aha... aha... — Tu krótki śmiech. — Dobra. Aha. Muszę kończyć. Mam gościa. Nie... nie... aha... to ona, ale nie, nie jest... — Kolejny krótki wybuch śmiechu. — Jesteś niemożliwa... Jasne, że tak... Ty też. Całuję, pa!

Poczułam, jak na policzki wypełza mi głęboki rumieniec. Co za impertynent! „Nie, nie jest"?! Co chciał przez to, do cholery, powiedzieć?! Pewnie rozmawiał ze swoją dziewczyną i chciał ją uspokoić, że nie stanowię żadnego zagrożenia. Nie, nie jest atrakcyjna? Nie, nie jest piękna? Nie, nie ma w sobie za grosz seksapilu? Nie, nie jest w moim typie? Jasne, że guzik mnie powinno obchodzić, co jakiś obcy facet o mnie myśli. Obcy facet, na dodatek kompletnie pozbawiony dobrych manier, ale mimo wszystko... przecież ja też mam uczucia. Odłożył słuchawkę i spojrzał mi prosto w oczy. Targały mną dwa sprzeczne uczucia: chciałam jednocześnie zachować zimną krew i walnąć go w nos. — O co chodzi? Popatrzyłam na niego z kamiennym wyrazem twarzy. — O co chodzi? — powtórzył. — Wyglądasz na obrażoną. — Co za spostrzegawczość! Czy zwykle rozmawiasz o innych ludziach w taki sposób, jakby ich nie było w pokoju? — W jaki sposób? Westchnęłam głośno. Wiedziałam, że tylko zgrywa głupiego.

R

— W taki sposób: „To ona, ale nie, nie jest...". Co chciałeś przez to, do diabła, powiedzieć? Jeśli chcesz mi obrabiać dupę ze swoją dziewczyną to w porządku. Ale mógłbyś przynajmniej zaczekać, aż wyjdę, nie sądzisz?

L T

— Chwila! Wystarczy! To wszystko z powodu tych drzwi czy jak? — Drzwi? A co to ma z nimi wspólnego? Wybacz, ale przed chwilą powiedziałeś przez telefon... — Nie o tym mówię. Co jest? Za każdym razem, kiedy się do ciebie odezwę, ty od razu interpretujesz wszystko w sposób najgorszy z możliwych i natychmiast jesteś urażona, chociaż nikt nie miał nawet zamiaru cię obrażać.

— Twierdzisz, że mam jakieś omamy? Popatrzył na mnie i posłał mi ostrożny uśmiech. — A może by tak zacząć od nowa? Przepraszam, że ci zalazłem za skórę. Sam wiem, że mam skłonność, by najpierw mówić, a potem myśleć, ale... — Przerwał i wzruszył ramionami. — Ja też przepraszam. Może byłam trochę... niemiła — przyznałam. — Ale sam powiedz, że przez telefon... Leo wybuchnął śmiechem. — Czy ty naprawdę sądzisz, że pozwoliłbym sobie na niegrzeczne uwagi na twój temat, kiedy stoisz tuż obok? Mogę powiedzieć ci coś niemiłego prosto w twarz, ale nie do kogoś innego, udając jednocześnie, że cię tu nie ma. Nie ma mowy! — W porządku. Wierzę ci na słowo. — Nieprawda. Masz to wypisane na twarzy. To była moja mama, która jest równie wścibska, jak reszta mojej rodziny, i chciała wiedzieć, czy jesteś moją dziewczyną w porządku? A ja po prostu odparłem,

że nie jesteś. „Nie, nie jest". To stwierdzenie faktu, a nie próba narażenia dobrego imienia lub zniesławienia. Chyba się z tym zgodzisz, co? — Przepraszam. Strasznie cię przepraszam... Tylko że to zabrzmiało tak, jakbyś... — wymamrotałam, wbijając wzrok w czubki swoich butów. Jak mogłam zrobić z siebie taką idiotkę! Co za wstyd! — To naprawdę miło z twojej strony, że naprawiasz te drzwi — powiedziałam, zmieniając temat. — Szczerze to doceniam. — Nie ma sprawy. Zepsułem, to naprawiam — odparł i wziął do ręki pęk kluczy. — Dobra, prowadź. Otworzyłam drzwi i wskazałam palcem na torbę z farbą i pędzlami. — Tu mam wszystko. Nie przebierasz się? — Żartujesz? — zapytał i tu zaprezentował swoje nieco wyblakłe dżinsy i koszulę. — Sądzę, że żadnemu z elementów mojej garderoby odrobina farby nie zaszkodzi. Ale może masz jakąś szmatę do rozłożenia, żeby nie zachlapać podłogi? — Nie, chyba nie mam. Zaczekaj chwilę. Odsunęłam ociupinkę jedne z drzwi wbudowanej w ścianę szafy i zajrzałam do środka.

R

— To tam trzymasz ciała swoich byłych? Bez obaw! Nie będę podglądał. Nigdy nie pozwalam nikomu zaglądać do mojej szafy. Ani do tej, ani do tej na górze. Szczerze mó-

L T

wiąc, pewnie mniej bym się wstydziła ich zawartości, gdybym faktycznie trzymała w nich zwłoki moich byłych.

— Rozczaruję cię, ale nie. Trochę za dużo w nich teraz rzeczy i nie chcę, żeby coś wypadło. Moi byli by tu nie weszli. Trzymam ich w pudłach w piwnicy. Leo pokiwał głową z pełną powagą.

— Bardzo mądrze. Dobre rozwiązanie.

— Ja też tak sądzę. Przecież możemy użyć gazet — powiedziałam, wyciągnęłam kilka z szafy, ostrożnie je przeciągając przez ledwo odsunięte drzwi, i zaczęłam układać na podłodze. — Poczekaj. Ja to zrobię. Ty zajmij się swoją pracą albo czymś innym. Usiadłam przy biurku i wyjęłam notes, by zrobić porządne notatki z wczorajszych sesji. Odpaliłam laptopa i włączyłam drukarkę. — Hej! Fajnie, że jednak się oparłaś wątpliwemu urokowi „Wyschniętej Psiej Kupy" — zawołał. — Aha! Ten kolor jest lepszy, nie? — Dużo. Może wprowadzisz nową modę. — Może — odpowiedziałam automatycznie, tak naprawdę wcale go nie słuchając. Miałam nadzieję, że się w końcu zamknie i zajmie robotą ale Leo był najwyraźniej jednym z tych, którzy muszą w kółko nadawać. Nawet jeżeli nie mają nic ważnego do powiedzenia. — Chcesz kawy albo czegoś innego?! — krzyknęłam. — Co to jest to „coś innego"?

— Herbata. Herbata ziołowa... Woda. — Hm, to w takim razie poproszę kawę. Dzięki! Czarną i bez cukru. Kilka minut później wsadził głowę do pokoju i zapytał: — Eee, mogę? Po czym przekroczył nieśmiało próg mojego sanktuarium. — O co chodzi? Już niosę kawę — odpowiedziałam, wstałam z krzesła i podeszłam do czajnika. — Ale masz tu fajnie! — zawołał, wszedł nieproszony do środka i zaczął się rozglądać po pokoju. — Jak ty to robisz, że tu tak pusto? — Używam go tylko do pracy. Jak już mówiłam, druga część mojego życia toczy się piętro wyżej. — A, faktycznie. Ale i tak masz tu niesamowity porządek. To mieszkanko wygląda jak ze zdjęcia w kolorowym magazynie. — W takiej klitce człowiek musi mieć porządek, bo inaczej można dostać na głowę. Poza tym, przyjmuję tu pacjentów. Nie mogę więc trzymać zbyt wielu rzeczy. — Dlaczego? Co ty właściwie robisz? — Prowadzę małą poradnię. Staram się pomóc ludziom z problemami emocjonalnymi i psychicz-

R

nymi. Ale nie zajmuję się sprawami w rodzaju: kłopoty z administracją budynku czy rozliczenia podatkowe.

L T

Leo uniósł brwi, ale nic powiedział. — O co chodzi? — zapytałam. — O nic.

— Pewnie uważasz, że prowadzenie terapii to żadna praca. Że ludzie sami powinni wziąć się w garść i skupić na własnym życiu, zamiast przychodzić do mnie? To bardzo w angielskim stylu! To idiotyczne przekonanie, że jeśli zwichnę sobie rękę w nadgarstku, to mogę pójść do lekarza, ale jeżeli jestem nieszczęśliwa, to powinnam dzielnie brnąć naprzód o własnych siłach, ale, broń Boże, nie prosić nikogo o pomoc. Coś takiego naprawdę mnie wkurza. — Widzę. Skończyłaś? — zapytał z takim wyrazem twarzy, jakby miał za chwilę wybuchnąć śmiechem. — Tak. Chyba skończyłam — odpowiedziałam trochę spokojniej i podałam mu kawę. — Ciasteczko? — Poproszę. Pojęcia nie mam, dlaczego wbiłaś sobie do głowy, że jestem przeciwnikiem terapii. Wręcz przeciwnie. Sam... nieważne. Ale nie, nie jestem. Zastanawiałem się po prostu, dlaczego w taki cyniczny sposób mówiłaś o innych poradniach. Tych dla ludzi z kłopotami podatkowymi, na przykład. No i oczywiście aż mnie korci, żeby zapytać, czemu jesteś taka przewrażliwiona na punkcie własnego, samodzielnie wybranego zawodu?

— Czy ty mnie próbujesz zanalizować? Wielu ludziom się wydaje, że udowodnienie terapeutom, że sami mają jakiś problem, to znakomita zabawa. Jakby to była gra, w której należy przyłapać drugą stronę na niekonsekwencji. — No cóż, mam nieco inne pojęcie o dobrej rozrywce, ale skoro tak mówisz... Nie uwierzę, że fakt, iż ktoś jest terapeutą automatycznie oznacza, że taka osoba sama nigdy nie ma problemów. Chociaż podejrzewam, że ktoś taki radzi sobie z nimi w nieco bardziej dojrzały sposób niż pozostali. A niech to. Kiedy już myślałam, że go rozgryzłam, on wykazuje się mimo wszystko sporą wrażliwością i inteligencją — No cóż, nie jestem pewna... — odparłam skromnie. W tej samej chwili spojrzałam przed siebie i zobaczyłam dwie nasze sąsiadki podglądające nas bez najmniejszego zażenowania przez uchylone drzwi. Niektórzy ludzie nie mają zielonego pojęcia o dobrym wychowaniu. Niewiarygodne! Rzuciłam im wyniosłe spojrzenie, które powinno było sprawić, że wycofają się jak niepyszne, i niewątpliwie tak by się stało, gdyby nie ten głupi Leo, który im pomachał. Dosłownie im pomachał i na dodatek zawołał: „Dobry wieczór!", po czym poszedł z nimi pogadać. Ja tylko stałam i patrzyłam. A ten pokazywał im drzwi, poklepywał je i gadał sobie, jakby nie miał nic lepszego do roboty,

R

tylko omawiać szczegóły dotyczące ich malowania z dwiema staruszkami. Chwilę potem obie chichotały jak nastolatki.

L T

— Jeśli będę potrzebny, to proszę po prostu przyjść i zapukać o każdej porze dnia i nocy, dobrze? Numer 418, tam dalej! Wzdłuż tego korytarza. To na razie, dziewczyny! Bądźcie grzeczne i nie rozmawiajcie z obcymi mężczyznami!

Jego oświadczenie zostało przyjęte nowymi salwami śmiechu, po czym starsze panie wróciły do siebie. Boże, jak ja chciałam móc zamknąć te drzwi. Wstałam z krzesła, żeby przymknąć te wewnętrzne, ale kiedy byłam już prawie u celu, Leo znów zaczął: — Masz naprawdę wspaniałe sąsiadki. — Są w porządku. Przynajmniej są cicho. Po raz kolejny obrzucił mnie taksującym spojrzeniem i nagle dostrzegł coś przez okno, dokładnie za moimi plecami. — Ej, rewelacja! Balkon! Po mojej stronie nie ma żadnych balkonów! Mój niewielki balkonik to dla mnie powód do dumy, bez względu na jego idiotyczny i kompletnie niepraktyczny kształt. Biegnie wzdłuż całej szerokości mieszkania, ale jest za to bardzo wąski. Trzymam tam jedynie kilka roślin w doniczkach, krzesło, które pomalowałam na delikatny gołębi kolor, i lampion. — O wiele za mały na imprezy czy coś w tym stylu — powiedziałam. — To fakt, ale mogłabyś tu postawić mały stoliczek i jeszcze jedno krzesło. Wtedy dwie osoby mogłyby tu jadać. — Nie, bo się nie zmieszczą. Balkon jest za wąski. — Nieprawda. Popatrz: jeśli przesuniesz doniczki w tę stronę, to mogłabyś z łatwością...

— Nie, nie mogłabym. Nie da się. Leo znowu na mnie popatrzył, jakby był czymś zaskoczony. Kto mu dał prawo do tego, żeby zacząć przemeblowywać mi mieszkanie?! Mnie ono odpowiada dokładnie takie, jakie jest. — No cóż — powiedział i wycofał się do przedpokoju. — Moim zdaniem da się wszystko. Jeżeli tylko człowiek naprawdę chce. Po tej rozmowie zostawiłam wewnętrzne drzwi uchylone, żeby mieć go na oku. Nadal do mnie mówił i wdawał się w pogaduszki z każdą przechodzącą korytarzem osobą, dzięki czemu, kiedy tylko zamierzałam przysiąść do pracy, przerywały mi odgłosy rozmowy: „Och, a co tu się dzieje?", „Ach, to pan miał ten wypadek z drzwiami!", „To już się pan wprowadził?". Odnosiłam wrażenie, że w całym bloku nie ma ani jednej osoby, która nie znałaby szczegółów tej historii. Pewnie w windzie puszczają nagranie z informacjami. Chryste, przecież to tylko jakieś głupie drzwi! Miałam ochotę zawołać: „Ludzie, czy nie macie ciekawszych rzeczy w życiu do zrobienia?!". — Czy ty czujesz potrzebę rozmowy z każdą napotkaną osobą? — Dlaczego pytasz? Ty nie czujesz? — Jasne, że nie. Niby dlaczego miałabym to robić?

R

— Bo ludzie są ciekawi? Bo mogłabyś się dowiedzieć czegoś, o czym nigdy wcześniej nie słyszałaś? Bo ktoś zupełnie obcy na początku może zostać twoim najlepszym przyjacielem albo przyjaciółką? — Przestań!

L T

— Dlaczego? Czy ty zawsze znałaś swoich przyjaciół? Głupie pytanie! Uniosłam wysoko jedną brew.

— No więc? Był czas, kiedy byli dla ciebie obcymi ludźmi? — Oczywiście, że tak. Ale... Na twarz Leo wypłynął uśmiech. — Ale co?

— To nie to samo — oznajmiłam i wróciłam do swojego zajęcia. — Podkład gotowy — powiedział i wszedł do pokoju. — Powinno szybko wyschnąć, ale padam z głodu. Wyskoczę na chwilę i kupię sobie pizzę albo coś. Położę lakier, jak wrócę, dobra? — W porządku. Boże, sama mogłabym wciągnąć pizzę! Patrząc, jak wychodzi, pomyślałam, że może mogłabym go poprosić, żeby wziął też jedną dla mnie? Nienawidzę prosić ludzi o przysługę. Leo przystanął w drzwiach. — Tobie też przynieść? Mogłabyś pójść ze mną, ale ktoś powinien zostać, bo lepiej, żeby drzwi były otwarte, kiedy schną. — Eee, nie, oczywiście. To znaczy tak. Mógłbyś wziąć też dla mnie? — zapytałam i sięgnęłam po torebkę, w której była portmonetka. — Do której pizzerii idziesz? Powiedział mi.

— Kawałeczek dalej jest Pizza Express. Jeśli nie masz nic przeciwko trochę dłuższemu spacerowi, to ich pizza jest o niebo lepsza. — Wytłumaczyłam mu, jak tam dojść, i dodałam: — Dla mnie Giardiniera, ale zamiast porów niech dadzą karczochy. I bez czarnego pieprzu, dobrze? Zapisać ci to czy będziesz pamiętał? Leo wciągnął powietrze przez zęby. — Boże, no nie wiem! Co to miało być? Pizza z fasolką po bretońsku i ananasem? Z podwójnym czosnkiem? Wzięłam żółtą karteczkę samoprzylepną i szybko zapisałam na niej swoje zamówienie. — To naprawdę zbędne. Nie mam już sześciu lat, jeśli jeszcze mie zauważyłaś. Karczoch, żadnych porów. Zgadza się? — Tak. I bez czarnego pieprzu. Musisz to wyraźnie zaznaczyć, bo w przeciwnym razie mocno z nim przesadzą. Jesteś pewien, że weźmiesz, co trzeba? Proszę. Tylko taką lubię. Żadnej innej — poprosiłam i chciałam mu dać pieniądze. — Nie trzeba. Chyba stać mnie na dwie. — Dziękuję, ale mogę sama kupić sobie pizzę.

R

— Jestem pewien, że możesz, ale ja chciałbym za nią zapłacić. Chyba nie musimy się o wszystko kłócić? W końcu nie jesteśmy małżeństwem, prawda? Uznaj to za zadośćuczynienie za drzwi.

L T

...bez czarnego pieprzu Podałam mu talerz, sztućce i płócienną serwetkę, a on w odpowiedzi posłał mi kolejny trochę krzywy uśmiech, do którego dodał uniesienie brwi. Nie wiem, po co była ta serwetka. Skoro nie przeszkadzało mu, że mógłby się wymazać farbą to wątpię, czy plama z ketchupu tu i ówdzie mogłaby go wyprowadzić z równowagi. — Pizza Pepperoni z całą masą anchovies — oznajmił, podając mi tekturowe pudełko. Otworzyłam je. Giardiniera. Karczochy zamiast porów. Zaczęłam szukać ciemnych drobinek, oczywistych śladów czarnego pieprzu, ale jakimś cudem mój nowy sąsiad zdołał bezbłędnie zapamiętać moje zamówienie. — Zaliczone? — Zaliczone. Dziękuję — powiedziałam i podałam mu kubeczek i korkociąg do wina, które kupił. — Przepraszam, ale nie mam tu żadnych porządnych kieliszków do wina. — Ale płócienne serwetki masz? — Wolę takie. Nawet jeśli tylko do zupy jedzonej pojedynkę. Zaśmiał się i zaczął otwierać wino. — Pewnie myślisz, że straszna ze mnie snobka? Potrząsnął głową i przełknął kawałek pizzy, który miał w ustach.

— Nie o to chodzi. Nie gniewaj się, ale przypominasz mi moją mamę. Tylko tyle. Ona też zawsze wykłada porządne serwetki na stół. I wyciąga sztućce z kościanymi rączkami nawet wtedy, gdy jemy rybę z frytkami przyniesioną z baru na rogu. Zapytałam go o rodzinę. Powiedział, że kiedy ponad piętnaście lat temu jego tata przeszedł na wcześniejszą emeryturę, jego rodzice przeprowadzili się z Londynu na przedmieścia Glasgow. — Tata już nie żyje. Umarł kilka lat temu. — Przykro mi. Zmarł nagle? — Tak. Miał udar. To był już jego trzeci, więc chyba mu było pisane. W pewnym sensie wiedzieliśmy, że tak się stanie. — Człowiekowi wcale nie jest przez to łatwiej. Myślimy, że zdołamy się w jakiś sposób obronić, nastawiając się na najgorsze... — A kiedy najgorsze faktycznie nadchodzi, i tak dostajemy na głowę. Prawda. Święta prawda — potwierdził i wyciągnął rękę z butelką wina, by mi trochę nalać. — Tylko pół kubeczka, dziękuję. — A ty? Co z twoimi rodzicami? — Mój tata mieszka w... Przerwał mi dzwonek mojej własnej komórki. — Przepraszam na chwilę. Halo?

L T

R

— George, cześć! To ja, Ellen. Gdzie ty jesteś? W domu cię nie ma. — Nie. Od czasu do czasu wolno mi wyjść. Jestem w biurze. Leo wstał i przemaszerował w powietrzu palcami jednej ręki, po czym wskazał kciukiem na drzwi. Pytanie.

— Nie, w porządku. To tylko moja siostra.

— Tylko twoja siostra? — wrzasnęła mi Ellen prosto do ucha. — Ja nie jestem żadna „tylko". — Zachowuj się. O co chodzi? — Mogę jutro wieczorem pożyczyć ten samochód? Z kim ty tam siedzisz? To nie „Ph", prawda? — Nie. Po co ci on? A tak przy okazji, to nie jest „ten" samochód. To jest „mój" samochód. — Tak, tak, wiemy, wiemy. Coś ty taka tajemnicza? To jakiś facet, prawda? — Tak, ale... — Przerwałam i stanęłam plecami do Leo. — OK, możesz jutro wziąć wóz, ale chcę go z powrotem z co najmniej taką samą ilością benzyny w baku, z jaką go bierzesz. — Dobra, dobra! Obiecuję. Wpadnę jutro koło szóstej po kluczyki, w porządku? — Tak. Do zobaczenia jutro. Na razie! Leo w tym czasie wstał i zaczął zmywać talerze i sztućce. — Nie musisz tego robić. — To zabierze tylko chwilkę. Lepiej zacznę kłaść lakier.

Nie ma czegoś takiego jak przypadek... — Obawiam się, że mamy mały problem — powiedział Leo, zastukawszy do wewnętrznych drzwi w chwili, gdy robiłam zapasowe kopie plików. — Jaki mały problem? — Problem w rodzaju: „Powinienem czytać napisy na puszkach z farbą przed jej użyciem". Zmarszczyłam brwi. — Tu jest napisane, że trzeba odczekać szesnaście godzin przed nałożeniem drugiej warstwy. Będzie schło do rana, więc nie można zamknąć drzwi. — Nie mogę ich zostawić otwartych na całą noc! — zawołałam. Wstałam i przeszłam do przedpokoju, gdzie stanęłam jak wryta. — Dlaczego one są czerwone?! — Jak to: dlaczego są czerwone? Są czerwone, bo taką farbę kupiłaś — odparł i pokazał mi puszkę. Napis na małej etykietce głosił: „Czerwień strażacka". — Ale ja wybrałam coś innego! Wiem, że brałam czarną! — No cóż. — Leo wzruszył ramionami. — I tu nie masz racji. Wzięłaś czerwoną. — Dziękuję. Tyle to już sama zauważyłam.

R

— Mnie się podoba. Wygląda dużo lepiej niż ten brązik wcześniej.

L T

— Ale ja nie chciałam ich malować na taki kolor!

— Może i nie, ale nic już na to nie poradzimy. Słuchaj, drugą warstwę i tak mogę położyć dopiero jutro rano, przed wyjazdem. Poczekaj z tydzień, a kiedy wrócę, to albo pomaluję je drugi raz na czerwono, albo przemalujemy całość na czarno.

— Chyba mogę zaczekać... — powiedziałam i wyszłam na korytarz, by przyjrzeć się pozostałym drzwiom: w większości brąz, jedna lakierowana sosna i dwie pary białych. — Teraz największy problem to czas schnięcia. Nie możemy przecież zostawić mieszkania bez opieki... — Ja nie mogę tu spać przy otwartych drzwiach. Przecież każdy mógłby sobie wejść! — OK. W takim razie albo oboje przesiedzimy tu całą noc i będziemy gadać, czytać, kłócić się, grać w karty i obrzucać obelgami... — Ja nie mogę. Mam jutro sesję z samego rana. Będę wykończona. — ...albo ja mogę się tu przespać. Leo prawidłowo odczytał moje milczenie. — Słuchaj, wiem, że mnie nie znasz. Powiem jedynie, że możesz mi zaufać, przysięgam. Jeśli chcesz, zabierz stąd laptopa i wszystkie cenne przedmioty. Dam ci w zastaw klucze do mojego mieszkania, a jeżeli coś ci stąd wyniosę, to będziesz mogła skonfiskować moje aparaty i sprzęt, kiedy wyjadę. Albo zamkniemy drzwi i przylepią się do framugi, ale co z tego? Będzie widać, tylko kiedy je otworzysz. W końcu to nie koniec świata.

Kiedy urządzałam to biuro, kupiłam rozkładaną sofę zamiast zwykłej, na wypadek gdybym miała gości. Ale jak dotąd nigdy nikt tu nie spał, bo nie mogę sobie pozwolić na to, by to miejsce wyglądało jak składzik pełen toreb, butów i innych przedmiotów osobistego użytku, kiedy przychodzą pacjenci. Dlatego nikt tu jeszcze nie nocował. Kiedy Ellen u mnie śpi, rozkładam drugą sofę na górze albo, jeśli nie chcemy sobie zawracać głowy jej rozkładaniem, kładziemy się obie do mojego łóżka. — Jeśli naprawdę nie masz nic przeciwko temu... — Jasne, że nie. To moja wina. Powinienem był najpierw sprawdzić, co jest napisane na puszce. — Nie, to ja powinnam była sprawdzić, co kupuję. — Masz rację. To twoja wina — powiedział Leo i wybuchnął śmiechem. — Ale najpierw muszę spakować rzeczy na wyjazd do Dublina. — Pomóc ci? — zapytałam automatycznie, kompletnie nie myśląc, co mówię; po części chyba dlatego, że często pomagam przy pakowaniu Stephenowi, kiedy musi wyjechać w sprawach służbowych. — Co? Naprawdę? Ja nie znoszę pakowania! Głupio mi było wycofać się z propozycji, mimo że złożyłam ją właściwie przypadkiem. — Pewnie.

R

Slipy obcego mężczyzny

L T

Przymknęliśmy lekko drzwi do mojego biura, położyliśmy na podłodze przed nimi kartkę z informacją: „Świeżo malowane", po czym poszliśmy do Leo. Pod jedną ścianą stał długi stół i kilka drewnianych krzeseł, zadziwiająco elegancka ciemnoczerwona sofa oraz masa sprzętu. Leo otworzył wbudowaną w ścianę szafę w przedpokoju i wyjął z niej dużą torbę podróżną. — Moich drzwi też nie zamykaj — powiedział. — Usłyszymy, gdyby ktoś przechodził. Będziesz mogła zerknąć i się upewnić, czy to nie włamywacze. — A jak ich poznam? Mogą nie nosić przepisowych pończoch na głowach ani lewarków w dłoniach. — Wtedy będziesz musiała zapytać ich wprost. Dobra, to co powinienem ze sobą zabrać? — Po co tam jedziesz? Dla przyjemności czy w interesach? — Interesy to przyjemność. A przynajmniej w te lepsze dni. Jadę do pracy. Właściwie czeka mnie wyłącznie praca, praca i jeszcze raz praca. Inny fotograf zrobił już większość zdjęć, ale potrzebują jeszcze kilku rzeczy. Byłaś kiedyś w Dublinie? Przytaknęłam. — To powiedz mi, co powinienem zobaczyć. Dostarczyli mi listę, ale nigdy nie zaszkodzi popstrykać więcej zdjęć. Kiedy ja opowiadałam mu o różnych miejscach, on wybierał sobie rzeczy z szafy.

— No dobra — oznajmiłam, sadowiąc się obok jego torby na podłodze w przedpokoju. — Na ile jedziesz? Na tydzień? — Cztery, pięć dni. — OK. Dżinsy, adidasy? Podał mi je. — Bielizna, skarpety. Sprzęt do golenia. Kosmetyczka plus brzytwa, szczoteczka do zębów i tak dalej. Co jeszcze? Płyn po goleniu? Zwinęłam mu skarpetki w kulki i upchnęłam głęboko w adidasach. Ale w chwili, gdy wrzucił do torby pięć par slipów, zrobiło mi się trochę nieswojo. Slipów, nie bokserek, jakie nosi Stephen, co błyskawicznie odnotowałam. Ładne, czarne i jasnoszare. Podniosłam wzrok i spojrzałam na niego, po czym oboje wybuchnęliśmy śmiechem. — Wybacz. Zwykle nie rzucam bielizną w ledwo poznane kobiety. — Nie szkodzi. Ja też zwykle nie pakuję rzeczy ledwo poznanym facetom. Leo uśmiechnął się. — Co teraz? — Potrzebujesz czegoś eleganckiego? Na spotkania?

R

— Nie wiem. Może się umówię z paroma szychami z czasopism, skoro już tam jadę? Pokazał mi okropny stary, szary garnitur i pomiętą lnianą marynarkę ze zbyt wąskimi klapami. Potrząsnęłam przeczącą głową. — Masz coś innego?

L T

— Nie bardzo. Większość rzeczy nadal jest w Szkocji. — Powinieneś mieć trochę porządnych ubrań na spotkania z klientami. — Wiem. Jestem beznadziejny. Nie znoszę kupować ciuchów. — No dobra. Teraz koszule... Hm, jeśli chcesz, mogę z tobą kiedyś pójść na zakupy. — Żartujesz? — powiedział z niedowierzaniem. Znowu pogmerał w swojej szafie i wyciągnął z niej całe naręcze koszul. — Nie. Czemu miałabym nie pójść? — Boże, to byłoby naprawdę super! Tutaj są koszule. — Pokaż mi je, jedną po drugiej. Pokazał. — Tak jest, pani generał. Czy ty byłaś w wojsku? — Mam ci pomóc czy nie? Ta tak, ta nie. Chryste Panie. Tylko nie ta! Tej nigdy nie powinieneś wyjmować z szafy. Przenigdy! Ta na bazar. Ta ujdzie w tłoku. A tę na twoim miejscu bym spaliła. Podał mi wybrane koszule, a ja po kolei je złożyłam, układając równiutko rękawy, żeby jak najmniej się pogniotły. — Walizka ze sztywnymi bokami byłaby lepsza. — Dodam do listy zakupów — powiedział z uśmiechem, przechylając głowę na bok.

— Przepraszam. Jestem tak przyzwyczajona do organizowania życia innym, że weszło mi to już w krew. — Bez obaw. Mnie to nie przeszkadza. Nie masz przypadkiem ochoty na wycieczkę do Dublina? Nie byłam pewna, czy próbuje ze mną flirtować, czy po prostu potrzebuje kogoś, kto by mu zorganizował życie. Ze względu na zawartość jego szafy zdecydowanie przydałby mu się ktoś będący jednocześnie gosposią i menedżerem. — Jako twoja adiutantka? Powiedz mu. Czemu mu jeszcze nie powiedziałaś o Stephenie? Powoli za dużo w tym flirtu. — Nie sądzę, żeby ten pomysł przypadł do gustu mojemu chłopakowi. — O! Nie, ja też nie sądzę. — A właściwie to powinnam powiedzieć „narzeczonemu". — Rozumiem. No to gratuluję. Kiedy ślub? Boże, czemu wszyscy mnie o to pytają? — Kiedyś tam. — Machnęłam niedbale ręką — Nie ma pośpiechu. — Naprawdę? — zapytał i zniknął w łazience. Wrócił z plastikową reklamówką — Chwilowo to będzie moja kosmetyczka. Moja prawdziwa gdzieś się zapodziała — wyjaśnił, zwinął torebkę z jednej

R

strony i podał mi ją — Dlaczego nie ma pośpiechu? Życie jest zbyt krótkie. — Jest. Ale to chyba nie powód, żeby nie robić sobie porządnych planów?

L T

Wepchnęłam jego awaryjną kosmetyczkę do torby, a następnie zapięłam zamek. — To tak jak z pakowaniem: zaplanuj wszystko starannie, a będzie dobrze. Nic cię nie zaskoczy. Żadnych niespodzianek.

Znowu posłał mi ten swój krzywy uśmiech i po raz kolejny uniósł wysoko brwi. — Żadnych niespodzianek? A gdzie tu przyjemność?

Działaj z rozwagą W moim gabinecie śpi jakiś obcy facet. Może przeszukuje właśnie szafki, grzebie w moich rzeczach? Może, Boże uchowaj, zagląda do mojej szafy? Mógł się włamać do zamkniętej na klucz szuflady z dokumentami i teraz czyta sobie tajne notatki ze spotkań z moimi pacjentami? Może się przez całą noc objadać tostami z czekoladą i pączkami z marmoladą zostawiać wszędzie okruszki, lukier i smugi czekolady na sofie. Może mi porozlewać kawę na dywanie. Na szczęście nie trzymam tam żadnych osobistych rzeczy, jak bielizna, pamiętnik czy zdjęcia. Ale mimo wszystko... Chyba mi odbiło. Jak mogłam zostawić kompletnie obcego faceta samego w moim mieszkaniu? To raczej w stylu Ellen. Na dodatek mam pacjenta z samego rana. Co będzie, jeśli ten facet nie wstanie na czas? 3.22. Może po prostu skoczę na chwilkę na dół i przynajmniej sprawdzę, czy mi niczego nie wyniósł z biura. Tyle chyba mogę? Wiem, że to neurotyczna reakcja, ale nie zasnę, dopóki się nie upewnię.

Wkładam szlafrok i wyjątkowo starannie zawiązuję pasek: mocno go zaciągam i robię podwójny supeł. Jedna dobra rzecz w tym budynku to to, że po korytarzach nie kręcą się nocami żadne dziwadła. Schodzę po schodach na palcach, ale ponieważ jestem na bosaka, to i tak nikt by mnie nie usłyszał. Mijam podwójne drzwi i korytarz. Zwalniam. Drzwi wejściowe stoją, oczywiście, otworem, a ze środka pada na korytarz przygaszone światło. Może czyta? Przystaję na chwilkę przy karteczce z napisem „Świeżo malowane" i nasłuchuję odgłosu przewracanych kartek, ale panuje kompletna cisza. Otwieram drzwi nieco szerzej, farba jest jeszcze tylko trochę lepka. Jestem pewna, że można by je już zamknąć. Dzięki temu wszystko byłoby w należytym porządku, a ja nie musiałabym się tak wygłupiać. Ja chyba zwariowałam?! Wewnętrzne drzwi są zamknięte. No jasne. Ale pod nimi widać światło. Pewnie po prostu zasnął przy włączonej lampie. Masa ludzi tak robi. Mnie też się to parę razy zdarzyło. Albo czyta. Albo grzebie w moich rzeczach. Albo zwiał ciężarówką ze wszystkim, co tam trzymałam. Klękam cichutko na podłodze, po czym na czworakach nasłuchuję przy szparze pod drzwiami. Może facet chrapie? Chwileczkę — co to było? Zdecydowanie coś słyszałam. Cichy dźwięk, ale na pewno go słyszałam. Trudno powiedzieć, co to mogło być. Cokolwiek, szczerze mówiąc. A niech to diabli! Kładę głowę na podłodze i próbuję zajrzeć

R

przez szparę do środka. Fantastycznie! Widzę jakieś pięć centymetrów chodnika tuż przed moim nosem i nic poza tym.

L T

O, proszę! Zdecydowanie jakiś hałas! Wiedziałam! Chyba słyszę, jak się porusza w środku. Coś skrzypnęło. Czy on majstruje przy moim biurku? To był beznadziejny pomysł! Co mam teraz niby zrobić?! Otworzyć drzwi jednym kopnięciem i zażądać wyjaśnień? Ale by się przeraził! Może po prostu powinnam czmychnąć na górę? Pewnie wstał po szklankę wody. Znowu skrzypnięcie. Nagle drzwi gwałtownie się otwierają, a nade mną staje Leo z butelką po winie groźnie dzierżoną w dłoni. Ja wrzeszczę, on krzyczy.

— Cholera! To ty! Co ty, do diabła, wyprawiasz! Skradasz się ludziom pod drzwiami! O mało zawału przez ciebie nie dostałem! — mówi i opuszcza ramię z butelką. — Czemu pełzasz po podłodze? Co ty w ogóle wyprawiasz? Podaje mi rękę i pomaga wstać. — Myślałam, że ty... nic, tylko sprawdzałam — powiedziałam cienkim głosikiem. — Chciałam po prostu... no wiesz... — Zaczekaj chwilę — przerywa mi Leo i wychodzi na korytarz, gdzie staje w samych tylko dżinsach i bez koszuli. Jak łatwo zgadnąć, hałas obudził kilkoro sąsiadów, którzy uchylili drzwi, żeby sprawdzić, co się dzieje. — Wszystko w porządku — informuje ich Leo z taką profesjonalną powagą, jakby nic innego w życiu nie robił. — To nic takiego. Georgia zobaczyła wielkiego pająka i trochę spanikowała. Przepraszamy państwa. Bardzo przepraszamy. Odwraca się na pięcie i wraca do mieszkania.

— Nie mogę uwierzyć, że to powiedziałeś! Ja się wcale nie boję pająków! — oświadczam i próbuję odwrócić wzrok od jego klatki piersiowej. — No i? Oni o tym nie wiedzą. Nic innego nie przyszło mi do głowy — mówi on i staje pod ścianą żeby mnie przepuścić. — Wejdź, wejdź i sama zobacz, że niczego nie zniszczyłem i niczego ci nie wywaliłem przez okno. — Boże, jak mi głupio. Leo wybucha śmiechem. — W porządku. Powinnaś była walnąć pięścią do drzwi i powiedzieć: „Ej, ty! Chyba nie grzebiesz w moich rzeczach, co?". Nie wolno się tak podkradać do porządnego faceta, kiedy jesteś ubrana tylko w szlafrok, włazić mu ukradkiem do sypialni. Co sobie twoi sąsiedzi pomyślą? — Nie sądziłam, że ktoś mnie zobaczy. — No właśnie! A nie mówiłem? Nie da się wszystkiego zaplanować! Życie jest pełne niespodzianek. — Twoje może tak, ale nie moje. — Jeśli mieszkasz w kokonie i nie masz kontaktu z innymi, to w porządku... — A już na pewno nie z podejrzanymi fotografami, którzy mają skłonność do siania zniszczenia i

R

wykazują się kompletnym brakiem poszanowania dla wszelkich zasad dobrego wychowania... — Z kimś takim na pewno nie. Tacy to same kłopoty. Masz ochotę na kawę nocną porą skoro już...

L T

wpadłaś tak znienacka? Powiedział, bezczelnie częstując cię twoją własną kawą w twoim własnym domu. — Raczej nie — odparłam, ciaśniej owijając się szlafrokiem. Co prawda, sięga mi on aż do kostek, więc nic mi nie wystawało. Ale, oczywiście, nie mam na sobie stanika i zaczynam czuć się bardzo nieswojo. — Jest już bardzo późno.

— W takim razie dobranoc. Do zobaczenia rano. — Dobranoc i przepraszam. Śpij dobrze.

— Ty też. I nie martw się. Bagażówka zamówiona do wywozu twoich rzeczy podjedzie dopiero o wpół do ósmej. Masz mnóstwo czasu na odpoczynek.

10 ODPOWIEDNI PARTNER? — Ellie, muszę ci koniecznie o czymś opowiedzieć! Poznałam absolutnie cudownego faceta — powiedziałam, kiedy moja siostra w końcu przyszła do kafejki. — Ooo... A któż to taki? — zapytała i zaczęła rozkładać wokół siebie swój dobytek, jak zwykle moszcząc się ostatecznie w gnieździe z kurtki, szala i rozlicznych toreb. — Ma na imię Leo i jest niezależnym fotografem. Właśnie się wprowadził. Na to samo piętro, na którym mam biuro. — Zaraz, zaraz... Czy to nie on rozwalił ci drzwi? Ten, twoim zdaniem, kompletnie pozbawiony manier gbur? — Nie rozwalił ich. Porysował. Poza tym z tym gburem to też była przesada. Jest po prostu bezpośredni. Drzwi też już naprawił. Mam ci o nim opowiedzieć czy nie? — Opowiadaj, opowiadaj. To jaki jest ten Leo, kiedy nie zachowuje się jak gbur i nie niszczy ludziom mieszkań? W skali sypialności?

R

— Trudno by go było nazwać przystojnym. A przynajmniej nie w tradycyjnym sensie.

L T

— Czy w tradycyjnym sensie ma gębę jak świński zad?

— Nie! — zaprotestowałam i z hukiem postawiłam filiżankę na stole. — Ani trochę! Jest naprawdę atrakcyjny. Może tylko trochę taki zmiętoszony, wiesz? Pewnie mógłby się trochę częściej golić. No i leciutko łysieje na przodzie. No, może nie leciutko: ma czoło po potylicę, ale... — Nieee! Toż to prawdziwy Adonis...

— Zamknij się! W porządku. Facet nie jest przystojny w ten nudny, bezbarwny, hollywoodzki sposób. No i? Z łóżka byś go nie wypchnęła. On ma w sobie coś... nieokiełznanego. Poza tym to ciepły, radosny i zabawny człowiek. Spodobałby ci się. Wiecznie za czymś goni. Moim zdaniem, jest trochę niezorganizowany. — Dobrze, że to ciebie spotkał. Ty go szybko ustawisz — dodała i pomachała kelnerce, która zapytała ją bezgłośnie: — Latte? — Pozwolisz mi dokończyć? Leo to inteligentny facet, ale nie na pokaz. I jest bardzo bezpośredni, wiecznie wchodzi innym ludziom w słowo. Tak naprawdę to całkiem tak jak ty. — Ja nie wchodzę innym w słowo! — Właśnie weszłaś! — Wyłącznie w samoobronie! To się nie liczy! — Mam mówić dalej czy nie? — Dobra. No więc pod względem walorów fizycznych dziesiątki byś mu nie dała?

— Nie bądź aż tak płytka. Nie, raczej szóstkę. Może nawet siedem i pół przy przygaszonym świetle. — A ty mi wmawiasz, że to ja wygaduję na innych... — Ja nie wygaduję, po prostu mówię szczerze. Poza tym podobałaby ci się jego twarz: ma śliczne, brązowe oczy, a kiedy słucha, co do niego mówisz, przeszywa cię tak intensywnym spojrzeniem, jakby jednocześnie próbował odgadnąć twoje myśli. Uśmiech mu praktycznie nie schodzi z twarzy, chociaż ma przy tym lekko skrzywione usta. Właściwie to chyba bardziej się wtedy krzywi, niż uśmiecha — podsumowałam i podniosłam palec do ust. — Poza tym ma ukraszony ten ząb. — Bleeee! — Nie, to wcale źle nie wygląda. Po prostu nie sposób tego nie zauważyć. Ale ci się spodoba. Wiem, że ci się spodoba. Ellen najwyraźniej przestała mnie słuchać. Często tak robi, kiedy uważa, że ktoś za długo gada. Zamiast tego zaczęła grzebać w torebce, a potem w reklamówkach. — George, muszę na chwilkę wyskoczyć... — Na papierosa? Ellen, do kurwy nędzy! W kółko opowiadasz o tym, że chcesz rzucić, ale to gówno prawda! Nie masz zamiaru nawet spróbować?

R

— Spróbowałam! Nie masz pojęcia, jakie to trudne! Przestań mi prawić kazania. Ja ci nie mówię, jak masz żyć — oświadczyła i odsunęła krzesło od stołu. — Zaraz wracam.

L T

Miałam ochotę sama siebie skopać. Ellen jest przekorna z natury, więc im bardziej ją przyciskam, tym więcej pali. Tylko po to, żeby zrobić na złość, zbuntować się; nadal być niegrzeczną dziewczynką mimo dwudziestu siedmiu lat na karku. To idiotyczne, ale tak właśnie jest. Ellen wie, że czepiam się jej tylko dlatego, że mi na niej zależy, ale naprawdę jej nie rozumiem. Nie rozumiem, jak ktoś może popełniać samobójstwo na raty i mieć do tego takie zblazowane podejście? A szczególnie Ellen — nikt nie ma w sobie tyle życia, co ona. Z drugiej strony moja siostra zawsze mi powtarza, że ja sama nie mam żadnego nałogu, więc nie mam pojęcia, o czym mówię. Daję słowo, że Ellen palenie kręci tak samo jak mnie, kiedy miałam czternaście lat i moje dwie najlepsze koleżanki i ja wymykałyśmy się na fajkę za salę gimnastyczną. Tylko że wtedy człowiek odkrywa, że papierosy są obrzydliwe, a całowanie się z palaczem jest ohydne, i to rzuca. Prawda? Ellen wróciła, kopcąc w najlepsze. — Ani słowa, dobrze? — powiedziała do mnie. Podniosłam ręce do góry, wyciągając dłonie do przodu. — Nawet mi to przez myśl nie przeszło. — Zostawmy to, tak? No więc? Co zamierzasz zrobić? — Z czym? — Z łysiejącym paparazzo, rzecz jasna. — On nie jest łysy i nie jest paparazzo. On... — Nieważne. — Ellen machnęła ręką. — Jaki masz plan? Wzruszyłam ramionami.

— Chyba go zaproszę do siebie na obiad, jeśli twoim zdaniem jest to dobry pomysł. Żeby zobaczyć, jak się sprawy potoczą. A może go zaprosić na niedzielny brunch? — Świetny pomysł — odparła Ellen i zgasiła papierosa, wduszając go kilkakrotnie w popielniczkę. — A co z panem „Ph"? Mówiłaś mu już o nim? — Nie. Dlaczego miałabym mu mówić? Co to ma wspólnego ze Stephenem? — Nie mogę uwierzyć, że mówisz o tym z taką obojętnością. — Ja mówię z obojętnością? To ciebie to najwyraźniej nic nie poruszyło. A ja autentycznie myślałam, że się ucieszysz. Ellen sięgnęła przez stół i wzięła moje dłonie w swoje. — Ależ ja się cieszę. Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo się cieszę! Nie pamiętam, kiedy cię ostatnio taką widziałam... Tylko że te zabawy w tajemnice są zupełnie nie w twoim stylu. — Jakie zabawy w tajemnice? O czym ty gadasz? — O tym, o czym sama mi przed chwilą powiedziałaś. Chyba lepiej by było najpierw skończyć jedno, a dopiero potem zacząć coś nowego? Ty jesteś zawsze taka uczciwa. A może chcesz przetrzymać Stephena gdzieś na boku, na wypadek gdyby z łyskiem jednak nie wyszło? Nie mogę uwierzyć, że w końcu

R

zdecydowałaś się pozbyć „Ph", po tylu latach... Może nawet za nim zatęsknię. O co chodzi? Czemu nagle wyglądasz, jakbyś połknęła złotą rybkę?

L T

Po raz kolejny odstawiłam z hukiem filiżankę.

— Czy ty mnie w ogóle nie słuchałaś? Jak Boga kocham, ty nigdy nie słuchasz! Do szału mnie to doprowadza! Niby dlaczego wydaje ci się, że to mnie interesuje łysek? To znaczy Leo? Jak wiesz, jestem niebywale szczęśliwa ze Stephenem. — Ale ty...

— Opowiadałam ci o Leo, bo pomyślałam, że przypadnie do gustu tobie. Wyraźnie ci to powiedziałam, ale skoro nawet się nie wysiliłaś, żeby posłuchać uważnie... Chodziło mi o ciebie! Bóg raczy wiedzieć, po co sobie głowę zawracam! Pewnie nie zwróciłabyś na niego uwagi, bo to ani jakiś pseudointelektualny dupek w peruwiańskiej czapeczce, ani barman z kitką, w którego mniemaniu pytanie: „Chcesz małego bara-bara?" stanowi przykład stymulującej konwersacji. Nie miałabyś pojęcia, co z nim zrobić. Miałam go zaprosić na obiad, żeby ci go przedstawić, ale nic z tego. Zapomnij, nie było sprawy. — Tylko czemu, do diabła, chcesz wyswatać go ze mną skoro najwyraźniej sama masz fioła na jego punkcie. — Nieprawda! Kilka osób spojrzało w naszą stronę. Opuściłam głowę i wbiłam w Ellen morderczy wzrok. — No cóż. Jeśli to nieprawda, to fantastycznie udajesz. Wyglądałaś na absolutnie rozanieloną opowieścią o jego cudownych pokruszonych zębach i ślicznej, błyszczącej, łysej główce... — Jednym zębie, ukraszonym w jednym miejscu i po raz czterdziesty piąty powtarzam: on wcale nie jest, kurwa, łysy!

Ellen usiadła wygodnie i zapaliła kolejnego papierosa. — Jasne. I nie jesteś w nim ani trochę zakochana. Ani odrobinę cię nie interesuje. Po prostu bawiłaś się w moją swatkę. Ale jednocześnie bronisz jak lwica jego sypiącego się uzębienia i nagiej czaszki. Może wykorzystaj tę swoją umiejętność analizowania i mądrość, z których tak jesteś dumna, i rozważ własny przypadek, co? Lecisz na faceta, po prostu to przyznaj. Najważniejsze to nie tracić zimnej krwi. Ellen najwyraźniej zrozumiała wszystko kompletnie na opak. — Teraz rozumiem, dlaczego mogłaś odnieść błędne wrażenie. Nie powinnam była tak długo o nim mówić, chcąc cię do niego zachęcić. Mój błąd. Ale słuchaj... Poczekaj, sama zobaczysz. Spotkaj się z nim. On nawet nie jest w moim typie. Ani trochę. Jest niezorganizowany i wiecznie gdzieś goni. Nerwicy bym przy nim dostała. — W porządku — oświadczyła Ellen i zaciągnęła się dramatycznie głęboko papierosem. — Zaproś nas oboje na obiad albo przyprowadź go na niedzielny brunch i zobaczymy, czy jest w moim typie. — Nie ma sprawy. Otworzyłam torbę, by wyjąć z niej organizer.

R

— Zakładam, że Stephen oczywiście również będzie zaproszony? Ze spuszczoną głową i w milczeniu bawiłam się przez moment wstążeczką służącą za zakładkę w kalendarzu.

L T

— Hm? Stephen jest ostatnio dosyć zajęty. Poza tym chyba będzie łatwiej, jeżeli będziemy tylko my. — Dlaczego?

W odpowiedzi wzruszyłam ramionami.

— Ot tak, bez powodu. Nic wielkiego. Nie jestem tylko pewna, czy Leo przypadłby do gustu Stephenowi, to wszystko. — To już duzi chłopcy. Jestem pewna, że jakoś sobie poradzą. Szybko kliknęłam długopisem, wysuwając i wsuwając wkład. — Powiedz mi, kiedy ewentualnie możesz, a ja sprawdzę, czy Leo też wtedy odpowiada. Ellen zaczęła przeszukiwać swoje liczne torby, po czym oznajmiła, że nie może znaleźć swojego organizera i zadzwoni do mnie później. — I nie będzie ci przeszkadzało, jeśli się okaże, że to namiętność od pierwszego wejrzenia i cały wieczór będziemy siedzieć przyklejeni do siebie językami? — Przyklejajcie się, czym chcecie. Pod warunkiem że zrobicie przerwę na jedzenie. Pomyślałam, że zrobię kurczaka na chrupko nadziewanego pesto. Ellen odrzuciła do tyłu głowę i wybuchnęła głośnym śmiechem. — Wszystko jasne. Panie i panowie, proszę, zważcie! Oto moja siostra, która absolutnie i pod żadnym pozorem nie jest zakochana w Panu Święcącej Glacy, lecz która jednocześnie zamierza niby to przy-

padkiem zaserwować mu swojego kurczaka na chrupko z własnoręcznie spreparowanym pesto domowej roboty, danie sprawiające, że mężczyźni ślinią się u jej stóp. Uznaję niniejszą sprawę za zamkniętą. Daję głowę, że swoje owocowe fajerwerki też zrobisz. — Nie. Podam może kilka kawałków sera. Poza tym to żadne owocowe fajerwerki, tylko owoce flambés. W tym miejscu Ellen zrobiła minę, ale postanowiłam to zignorować. — O deserze nawet jeszcze nie myślałam. Kupię lody albo coś w tym rodzaju. Owoce flambés. Ellen ma rację, po francusku brzmi to pretensjonalnie. Owocowe fajerwerki są lepsze. Jak zwał, tak zwał. Danie jest przepyszne. Na dodatek jest proste jak drut: równie nieskomplikowane jak zdjęcie wieczka z pudełka z lodami. Tak. Kilka tych ciemnofioletowych śliwek, jeśli dostanę, do tego cieniusieńkie paseczki skórki pomarańczowej i trochę jeżyn. Może też kilka malin? Wszystko zawinięte w folię aluminiową i polane odrobiną Grand Marnier. Potem należy wyłączyć światło w pokoju, wlać do owoców jeszcze trochę alkoholu i podpalić. Zapach jest wprost niebiański, oszałamiający, a pokaz robi wrażenie odwrotnie proporcjonalne do wysiłku włożonego w jego przygotowanie. Nawet zwykły deser, ale podpalony, to danie, któremu nie sposób się oprzeć. — No, może z odrobinką owoców... — powiedziałam.

L T

R

— Jeśli naprawdę nie chcesz go dla siebie, to możesz mu powiedzieć, że to ja wszystko przygotowałam. To będzie ostateczny dowód.

Wybuchnęłam śmiechem. Kiedy Ellen robi pieczone ziemniaki, trzeba jej przypominać, żeby nakłuła skórkę, zanim je włoży do piekarnika. — Nie przeginaj.

Zaproszenie Leo leżał na podłodze w moim biurze. W ciągu ostatnich kilku dni robił to dosyć często, ponieważ jego kawalerka była zawalona sprzętem i nie było gdzie się rozłożyć. Ja wyciągnęłam się na sofie, na której zwykle siedzą moi klienci. Normalnie nigdy na niej nie siadam, więc towarzyszyło mi dość szczególne uczucie: trochę jak wtedy, kiedy wkładasz pożyczoną marynarkę lub coś w tym rodzaju i przypadkiem dostrzegasz swoje odbicie w lustrze. Przez ułamek sekundy człowiek czuje, że wie, jak to jest być kimś innym. — Jest jeszcze trochę kawy? — zapytał Leo, zwracając głowę w moim kierunku. — Nie jestem tu od tego, żeby spełniać twoje wszelkie zachcianki, gdybyś nie wiedział. Będziesz w stanie pokonać wielkie, puste przestrzenie mojej kuchni o własnych siłach? Powinieneś sobie poradzić: czajnik stoi w części północnej, zaraz za wyjściem ze wschodniego skrzydła. Kazałam sobie podłączyć

dopływ wody bezpośrednio do mojego mieszkania. To wielka wygoda, sam powinieneś spróbować. Jeśli się zgubisz, po prostu zacznij wrzeszczeć, a ja natychmiast wyślę ci armię na ratunek. Powstrzymując uśmiech, Leo wstał. — Chcesz jeszcze jedną? — Och, skoro tak, to poproszę. Boże, przecież ja przebimbałam właściwie całe popołudnie. Masz na mnie zły wpływ. Słuchaj, już prawie piąta. O siódmej jestem umówiona. — No to jest już za późno, by teraz zacząć majstrować przy swojej twarzy. Będziesz musiała odwołać. — Czy mi się wydaje, czy nikt cię nie pytał o zdanie? — powiedziałam, wstałam i obejrzałam swoje odbicie w małym lusterku w przedpokoju. — Aż tak źle chyba nie jest? — Wyglądasz groteskowo. Nie będę w to grał. Dlaczego kobiety zawsze to robią? Pominąwszy fakt, że naprawdę wyglądasz groteskowo: masz jakieś plany na tę niedzielę? * Stephen wyjeżdża w poniedziałek na konferencję, więc postanowił zostać w niedzielę w domu i

R

spakować rzeczy. W dziedzinie pakowania jest niebywale zorganizowany; nawet dokładniejszy i bardziej wydajny niż ja. Ma zachowany w pamięci laptopa dokument „Pakowanie/lista", stanowiący spis absolutnie

L T

wszystkich elementów stroju bądź przedmiotów osobistego użytku, których Stephen mógłby potrzebować. Kiedy musi gdzieś wyjechać, po prostu drukuje listę i zaznacza na niej fluorescencyjnym pisakiem to, co chciałby zapakować do torby, a następnie stawia „ptaszki" obok każdej pozycji, która już do niej trafiła. Pomaganie mu w pakowaniu to prawdziwa przyjemność — naprawdę. Mam wtedy wrażenie, że świat nie jest jednak aż tak chaotyczny. Zamierzałam iść do domu na brunch, po południu wpaść do Stephena i kiedy już się spakuje, to albo obejrzeć z nim film, albo pójść na spacer, a później posłuchać, jak ćwiczy swoją przemowę. — W pewnym sensie. W niedziele zwykle się spotykamy u mojego taty na rodzinnym brunchu. Od wielu lat. Rozmawiamy, czytamy gazety i zajadamy bajgle. Może też byś wpadł? Okazja jest bardzo nieformalna. Mój tata zawsze powtarza, żebyśmy przyprowadzali nowych gości. Dzięki temu przestajemy się kłócić; kto inny wtedy zbiera baty. Nagle szczerze zapragnęłam, żeby do nas dołączył. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz przyszedł ze mną ktoś nowy. Nie licząc oczywiście Stephena, który nowy już nie jest i bynajmniej nie cieszy się z tych wizyt, więc co to za przyjemność? Niedzielny lunch i tak zwykle jada „u staruszków" — dodatkowy posiłek to dla niego zbyt wiele. Wiem, że nie tylko o to chodzi. Przebywanie wśród członków mojej rodziny nie należy do spokojnych doświadczeń. Nie chodzi tylko o to, że bez przerwy gadają i to jednocześnie, ledwo człowiek przekroczy próg, Ellen natychmiast zaczyna głośno analizować szczegóły twojego stroju i fryzury, a Matt wypytywać cię o pracę i życie w związku. Początkowo każdy myśli, że to miło trafić na kogoś, kto okazuje nam takie zainteresowanie, ale dziesięć minut później zastanawia się, czy faktycznie

lubi swoją pracę aż tak bardzo, jak początkowo sądził. Matt na talent do skłaniania ludzi do kwestionowania wszystkiego. Ludzi, którzy zaledwie pół godziny wcześniej byli absolutnie zadowoleni z życia. A przynajmniej myśleli, że są. — Proszę cię, przyjdź. Będziesz mógł poznać moją siostrę. Jest prześliczna. Poza tym mój tata by cię polubił. On nie znosi nadmiernie ugrzecznionych typów. — Dzięki. — Wiesz, o co mi chodzi. A jeżeli poczujesz, że się nudzisz, to zawsze możesz trochę podogadywać mojej macosze. Leo wyglądał na zaskoczonego. — Nie lubisz jej? Nigdy się tak naprawdę nie zastanawiałam, czy lubię Quinn czy nie. To znaczy od kiedy wsiąkła w nasz dom. Quinn to po prostu osoba, która przypadkiem ponad dziesięć lat temu wyszła za mąż za mojego ojca. Nie jest moją prawdziwą matką, nie była nią i nigdy nie będzie. Z drugiej strony nigdy nie próbowała nam matkować. Quinn nie jest głupia. — No więc? Lubisz ją czy nie? — zapytał, nie spuszczając ze mnie wzroku.

R

— Ja... nie wiem, nie jestem pewna... Quinn to Quinn, rozumiesz? Zawsze trochę się z nią drażniliśmy, bo... tacy już jesteśmy, a ona stanowi taki łatwy cel. Boże, ależ to podle brzmi. Po prostu ona nosi

L T

takie okropne kolczyki i dziwaczne ubrania, sama nie wiem... Kolorowe rajstopy i dziwne, workowate sukienki, których nikt by już na siebie nie włożył, a do tego patchworkowe kurtki. Robi wszystko, by wyglądać jak artystka, przedstawicielka cyganerii, podczas gdy w rzeczywistości jest zupełnie zwykła i przeciętna. No i to jej gotowanie. W jej zapiekankach jest zawsze coś, czego człowiek wolałby w nich nie znajdować: rodzynki, cieciorka albo kawałki kumkwatu czy grube gałązki szałwii. Zanim wyłowisz z dna talerza w końcu coś normalnego, na przykład maleńki kawałek kurczaka, musisz najpierw przefiltrować całą tę zawiesinę. — No dobrze, ale czy ty ją lubisz? — Aleś ty uparty! Chyba jednak ją lubię. A przynajmniej w pewnym sensie. Quinn zachowuje się zawsze bardzo w porządku. Zresztą tak samo jak tata, chociaż on jest mniej uprzejmy. Poza tym Quinn nigdy się nie czepia, nigdy nie dogaduje innym tak jak reszta rodziny. Jest dobrym człowiekiem. Porządnym. Tylko przy okazji troszkę śmiesznym — powiedziałam. Było mi głupio. Czy naprawdę jestem aż tak beznadziejna, by nabijać się z Quinn z powodu jej kolczyków albo faktu, że dodaje do wszystkiego cieciorkę? — Jak przyjdziesz w niedzielę, to sam się przekonasz. Jeśli chcesz. I oczywiście jeśli nie masz innych planów. — Nie, przyjdę z przyjemnością. Tylko że... — przerwał i wepchnął ręce głęboko do kieszeni; nagle wyglądał na zakłopotanego. — Chodzi o to... No, nie wiem... to trochę... Wiesz co, muszę się z kimś spotkać w niedzielę. Myślę, że byście się dogadały, ale... hm. Mogę ją przyprowadzić? Nie, przepraszam. Zapomnij. Przecież nawet nie znam twojej rodziny. Nie powinienem...

— Hm. Nie. To znaczy tak. Oczywiście. Wspaniale! Koniecznie ją przyprowadź. Jak miło! Jeszcze jedna nowa twarz! Tata będzie zachwycony. Miałam potworne uczucie, ciężkie i męczące, jakby ktoś odwirowywał mi w brzuchu kilka ton kamieni. Dlaczego mu powiedziałam, że mój ojciec zawsze nas błaga, żebyśmy przyprowadzali nowych gości? Dlaczego? Gdybym teraz chciała się wycofać, to ryzykowałabym okazanie braku dobrych manier i ośmieszenie. A niech to szlag! Nie. Wszystko będzie dobrze. Niby dlaczego to, czy przyjdzie z kimś czy sam, miałoby mi robić różnicę? Na dodatek byłaby to idealna okazja, by udowodnić Ellen, że w romantycznym sensie nie jestem nim ani trochę zainteresowana. — Spotkamy się tutaj i pojedziemy razem czy... nie, spotkajmy się na miejscu. Tak będzie wygodniej — powiedziałam szybko i złapałam notatnik, by mu zapisać numer telefonu i adres. — Bardzo proszę. Możecie przyjść o każdej porze po dziesiątej. — To w takim razie o wpół do jedenastej, jeżeli można. Bo muszę przedtem pojechać... — Tak! Idealnie! Słyszałam, jak dziwnie i sztucznie wesoło brzmi mój głos. Czułam, że gadam jak nakręcona, obracam językiem jak rożnem po amfetaminie, ale z jakiegoś powodu nie mogłam przestać.

R

— O wpół do jedenastej! Wspaniale! — zaskrzeczałam i wbiłam sobie paznokcie w dłonie. — Naprawdę mi przykro, ale musisz już iść. Czas się przygotować. Nakładanie makijażu za pomocą szpachli jednak trochę trwa...

L T

Leo odstawił kubek i ruszył w stronę drzwi.

— Jasne, oczywiście. Przepraszam. Wyrzucaj mnie, kiedy tylko chcesz. — Bez obaw, możesz na to liczyć.

W odpowiedzi Leo rozciągnął usta w uśmiechu. Wyglądał przy tym, jakby miał za chwilę zacząć się śmiać sam do siebie.

Jak zwykły człowiek Zamknęłam za nim drzwi i pozbierałam kubki do zmywania. Żeby nie myśleć, zaczęłam podśpiewywać pod nosem. Dlaczego tak się czuję? Błagam, niech ktoś mi powie, że nie jestem wcale zazdrosna! Nie jestem. Ani troszeczkę. Po prostu trochę zawiedziona. Z powodu Ellen. Tym, co mnie drażni, jest to, że z moim wykształceniem i doświadczeniem w pracy terapeutki mogę się oszukiwać tylko do pewnego stopnia. „Jesteś żałosną kłamczuchą", powiedziałam sama do siebie. No dobra, trochę go lubię. I co z tego? Mam do niego maleńką słabość. Każdemu może się zdarzyć. Najważniejsze to nie wyolbrzymiać tego uczucia, nie pozwolić mu się wymknąć spod kontroli. I tak nigdy nic z tego nie będzie, więc to właściwie bez znaczenia. Nie ma mowy, żebym go kiedykolwiek pocałowała albo poszła z nim do łóżka lub coś w tym stylu. Była z nim sam na sam nago, jego skóra przy mojej skórze. Zastanawiałam się, jak by wyglądał bez ubrania. Pierwsze, co robi po wejściu do mojego mieszka-

nia, to jednym ruchem ściąga skórzaną kurtkę i upuszcza ją na podłogę. A co, gdyby na tym nie poprzestał? Gdyby to był tylko początek? Gdyby bez jednego słowa rozpiął koszulę? Złapał mnie, przyciągnął do siebie, mocno objął ramieniem w pasie i przycisnął dłoń do mojego ciała przez cienki materiał spódnicy? Daj spokój! Jesteś żałosna! Natychmiast przestań! Z drugiej strony dobrze, że potrafię być ze sobą szczera w tej kwestii. Nie ma potrzeby wspominać o tym Stephenowi, który zrobiłby tylko z igły widły. Za tydzień Ellen i ja będziemy się z tego śmiały, a ja powiem: „Wiesz co, chyba miałaś rację, mówiąc, że Leo wpadł mi trochę w oko. Ale to było bez znaczenia i po kilku dniach mi przeszło". Dobrze, skoro już przyznałam sama przed sobą że tak jest, to nie zaszkodzi odrobinę to przemyśleć, przeanalizować sytuację z czysto zawodowej ciekawości. To jeden z powodów, dla których ta praca jest tak stymulująca: nigdy nie przestaję się uczyć i wciąż odkrywam podobieństwa między własnymi odczuciami a doświadczeniami moich klientów. W rzeczywistości to proces bardziej dwukierunkowy, niż ludzie sądzą i człowiek musi być ciągle otwarty na swoje wewnętrzne przeżycia. To fascynujące. Najwyraźniej Leo już postrzega mnie jako kogoś w rodzaju zaufanej starej przyjaciółki, na której rozsądnej, bezstronnej opinii w przeróżnych sprawach (np. którą marynarkę włożyć, jaki film obejrzeć) można w pełni polegać. Może mogłabym również wpłynąć na jego wybór koszuli, samochodu albo dziew-

R

czyny? A niech to szlag trafi! Za chwilę mnie zapyta, jak się najlepiej oświadczyć! Niby dlaczego sądzi, że chciałabym poznać jakąś panienkę, którą poderwał na gładką gadkę? Jak słowo daję! Nie mam najmniej-

L T

szego zamiaru kłamać, żeby podbudowywać jego ego. Jeśli będzie nalegał, żebym mu powiedziała, co sądzę o tej kobiecie, to proszę bardzo: powiem. Ale absolutnie nie zamierzam udawać, że moim zdaniem do siebie pasują. „Cieszę się, że interesuje cię moja opinia, Leo. Oczywiście, jak zapewne wiesz, muszę być z tobą szczera: i jestem zmuszona ci powiedzieć, że naprawdę stać cię na więcej. Owszem, ta dziewczyna jest atrakcyjna w przeciętny, banalny nawet sposób, jak wszystkie supermodelki. Jeżeli tobie to odpowiada, to znakomicie. Ale nie sądzę, aby to przetrwało. Intelektualistką to ona raczej nie jest, prawda? Poza tym wygląda na trochę rozchwianą wewnętrznie. Jest wyraźnie bardzo neurotyczna, niezwykle narcystyczna i łatwo u niej dostrzec oznaki niedojrzałości emocjonalnej...". Nie mam najmniejszego zamiaru robić za jego cholerną kumpelę, starą, dobrą Georgię. No, teraz to naprawdę robię z siebie idiotkę. Czego ja od niego chcę, jeśli nie przyjaźni? Oczywiście, że chcę mieć w nim przyjaciela; oczywiście, że tak. Leo jest błyskotliwy, prowokuje do myślenia, umie mnie rozśmieszyć i łapie wszystko w lot: nie muszę mu bez przerwy wyjaśniać, o co mi chodzi. On natychmiast przejmuje pałeczkę i biegnie dalej. Poza tym w jego towarzystwie nie można się nudzić. Ale miło byłoby pomyśleć, że go choć trochę pociągam — na tyle, żeby wyobrażał nas sobie razem w łóżku. Na tyle, by mu nawet przez myśl nie przeszło, by prosić mnie o radę w sprawie swojego cholernego życia intymnego. Boże, mógłby się przecież wykazać choć odrobiną wrażliwości! To, że pracuję jako terapeutka, jako doradca, nie oznacza automatycznie, że nie targają mną takie same uczucia jak innymi. Nadal odczuwam ból, zazdrość, strach, gniew, wstyd, nienawiść. Tak samo jak wszyscy. Jedyna różnica polega na tym, że ja powinnam umieć rozpoznawać te uczucia, uświadamiać je sobie w dojrzały, dorosły sposób: „Aha! Teraz odczuwam

lekką zazdrość. Hm, jaki wniosek mogę z tego wyciągnąć?". A może zrobię sobie wolne od tej cholernej dorosłości? Począwszy od dzisiaj, aż do końca weekendu? Może po prostu pozwolę sobie dla odmiany na bycie nierozsądną, zazdrosną oraz żałosną i będę się rozkoszować tym uczuciem? A niech to diabli! Czas uciekał, a ja marzyłam o tym, by wziąć prysznic. Zwykle tak robię w piątkowe popołudnie lub wieczór. Trochę, jakbym zmywała z włosów swoich pacjentów i to, co mi powiedzieli, wypłukiwała ich słowa z uszu; spłukiwała to wszystko ze skóry, by móc znowu być tylko sobą nie mądrą nie rozważną nie opanowaną nie obiektywną. Po prostu sobą. Nie obarczoną cudzymi oczekiwaniami. Zamknęłam drzwi na klucz i pobiegłam do mieszkania na górze. Zrzuciłam ubranie i wskoczyłam pod prysznic z mocnym postanowieniem, że nie pomyślę o Leo nawet przez moment, kiedy tak stoję naga i mokra. Przez chwilę zastanawiałam się, co bym zrobiła, gdyby ktoś teraz zapukał do drzwi. To mógłby być tylko on. W normalnych warunkach nigdy nie otwieram ani nie odbieram telefonu, jeśli jestem akurat w łazience. Ale tym razem może zrobiłabym wyjątek. Oczywiście byłoby mi to bardzo nie na rękę — co za brak względu na innych! Dobijać mi się do drzwi, kiedy wie, że za chwilę wychodzę. W momencie gdy poczułam, że nagle zaczynam być na niego naprawdę zła, przywołałam się do porządku i przypomniałam sobie, co następuje: a) Leo nie zapukał do moich drzwi, b) prawdopodobieństwo, iż to uczyni, jest niewiel-

R

kie, ponieważ powiedzieliśmy sobie „do widzenia" zaledwie pół godziny temu. Chociaż z drugiej strony, jeśli rzeczywiście okazałby się aż takim egoistą i mimo wszystko znowu zaczął mi zawracać głowę pod

L T

jakimś bezsensownym pozorem, to czemu nie? Kto wie, może pójdę na całość i otworzę mu te drzwi owinięta ręcznikiem? Nadal widzisz we mnie starą kumpelę? Woda ściekałaby ze mnie na dywan, ale byłaby to niewielka cena za możliwość obserwowania malującego się na jego twarzy zaskoczenia, a może nawet przyjemności. Po kąpieli pod prysznicem moje rzęsy sprawiałyby wrażenie długich i ciężkich od wilgoci. „Nie — pomyślałam — raczej tusz by mi spływał po twarzy". Nawet moje fantazje są realistyczne. Przewinęłam w myślach obrazy w mojej głowie jak taśmę wideo i dokonałam retuszu: usunęłam rozmazany tusz do rzęs, wydłużyłam lekko nogi oraz sprawiłam, że moje włosy zaczęły spływać mi miękko na ramiona, zamiast wisieć jak przemoczona firanka. Otworzyłabym drzwi i powiedziała: „Och, Leo! Nie wiedziałam, że to ty! Myślałam, że to Ellen. Inaczej za nic bym nie otworzyła, mając na sobie tylko ten maleńki ręczniczek...". Czy nie byłoby fajnie być prawdziwą tandetną laską — chociaż na jeden dzień, na godzinę? Flirtować, wydymać bezwstydnie usta i ani przez chwilę nie mieć poczucia winy? Może z wrażenia odebrałoby mu mowę? Pociągnąłby tylko za mój ręczniczek w miejscu, gdzie go zawiązałam, i pozwolił mu opaść na podłogę, u moich stóp. Powiedziałby: „Oo!". Daję głowę, że to komentarz w jego stylu. Leo nie jestem typem macho czy romantyka; nie byłoby żadnego: „Kochanie, jesteś naprawdę piękna!" albo „Boże, jak ja marzyłem o tej chwili!". W ramiona też by mnie pewnie nie porwał. Przypuszczam, że od razu by...

Nagle rozległo się energiczne pukanie do moich drzwi. Przez chwilę myślałam, że mam omamy. „Ależ z ciebie żałosna baba! Zaczynasz mieć halucynacje!" Lecz po chwili pukanie się powtórzyło. Ktoś pukał naprawdę. Nie ma mowy, żebym otworzyła, mając na sobie jedynie ten ręczniczek. — Chwileczkę! Złapałam szlafrok. — Kto tam? — zawołałam przez drzwi wejściowe. — Hm. To ja, Leo. O dziwo. Przepraszam. Wiem, że się szykujesz do wyjścia. — Owszem. Poczekaj... — Nie, nie. Nie ma sprawy. Nie musisz otwierać drzwi, jeśli... jeżeli się przebierasz albo coś w tym stylu. Chciałem tylko powiedzieć, to znaczy zapytać, czy mam coś przynieść w niedzielę? Na ten brunch? Wino raczej chyba odpada? — Nie. Niczego nie przynoś. Po prostu przyjdź. Przyjdźcie. — W porządku. Jeszcze raz dzięki. To na razie. Jeszcze raz. — Jeszcze raz na razie. Postałam tak przez minutę, ociekając wodą na podłogę za drzwiami i zastanawiając się, czy Leo

R

jeszcze coś powie. Najpierw zapadła cisza, a potem usłyszałam odgłos kroków, kiedy powoli ruszył w powrotną drogę wzdłuż wyłożonego chodnikiem korytarza.

L T 11

A POTEM NADESZŁA NIEDZIELA... Niedziela, według zegara przy moim łóżku 7.55. W rzeczywistości była zaledwie 7.51 lub coś koło tego. Lubię nastawiać wszystkie zegary i zegarki, jakie mam, o cztery minuty do przodu, żebym się nie spóźniała. Wiem, wiem: zważywszy na to, że i tak nigdy się nie spóźniam, ktoś mógłby uznać to dodatkowe zabezpieczenie za w pewnym sensie zbędne. Miło było tak sobie leżeć w pokoju zalanym promieniami słońca przesiąkającymi przez blade rolety. Stephen spędził wczorajszy wieczór na kawalerskim u kolegi, więc miałam całe swoje łóżko tylko dla siebie. Za pięć minut... nie, za cztery minuty wstanę i zrobię sobie kawę. Potem wezmę cudowną długą kąpiel i sama siebie zdenerwuję, czytając dołączony do niedzielnego wydania gazety dodatek o urządzaniu wnętrz. To wręcz idealna lektura do wanny: małe pisemko, wydrukowane na błyszczącym papierze i od początku do końca tak beznadziejne, że jest mi wszystko jedno, czy wpadnie do wody czy nie. Z drugiej strony dostarcza mi ono złośliwej przyjemności — wkurza mnie jego pretensjonalność, wydumane i pretensjonalne artykuły, nakazy, by wywalić dwieście funtów na jakąś głupią kamienną miskę, do której nie można nic włożyć, bo natychmiast zostają ślady, albo dziewięćdziesiąt funtów na zamszową poduchę, której, tak samo jak w poprzednim przypadku, najwyraźniej w ogóle nie należy dotykać. Mam w domu taki

sam porządek jak wszyscy — w zasadzie mam w domu większy porządek niż inni — ale nie dostaję małpiego rozumu z powodu jakiegoś pierdzielonego świecznika albo takiego ułożenia kamieni, które rzekomo zapewni mojemu domostwu harmonię. Co za stek bzdur! Jedyny sposób, by mieć harmonię w domu, to mieszkać z ludźmi, którzy cię nie doprowadzają do szału. To wszystko. Jakieś kretyńskie zabawy w przestawianie roślin doniczkowych i wieszanie dzwonków wietrznych w każdym rogu świadczą o niezrozumieniu idei. To prawda, że sama z nikim w tej chwili nie mieszkam, więc łatwo mi utrzymać porządek. Gdybym chciała, mogłabym zamieszkać ze Stephenem. Oczywiście chcę tego, ale nie już teraz, zaraz. Moje mieszkanie wygląda całkiem ładnie i to pomimo braku nawet jednego zestawu dzwonków wietrznych. Poza tym z tym biurem piętro niżej to też prawdziwa wygoda. Któregoś dnia Stephen i ja zamieszkamy razem. No cóż, będziemy musieli, gdy weźmiemy ślub. Jeśli weźmiemy ślub. Nieważne. Brunch! Znakomicie. Mam taką ochotę na bajgla! Świeżego, miękkiego i jeszcze ciepłego. Co dziwne, w tej chwili przed oczami stanęła mi twarz Leo. Dlaczego myśląc o jedzeniu bajgla, pomyślałam o nim? Nie ma tu żadnego związku. Po prostu on też tam będzie. Przyjdzie z jakąś okropną, chichoczącą pannicą. O Boże, już ją widzę: chuda na tyle, by wystąpić w maleńkiej sukienusi na cieniutkich ramiączkach i miniaturowym sweterku zawieszonym na ramionkach. Ona będzie kwitowała radosnym śmie-

R

chem, cokolwiek on powie, a on będzie siedział z uśmieszkiem samozadowolenia na twarzy i w ogóle będzie się zachowywał absolutnie nieznośnie. „Chwała Bogu, że nic mnie to nie obchodzi", przypomniałam

L T

sobie. Moja słabość do niego już znikała. Wiedziałam, że tak będzie. Jeśli on chce wyjść na kompletnego idiotę, lepiąc się do dziewczyny o połowę młodszej od siebie, to jego sprawa. Ile Leo ma lat? Trzydzieści osiem? Trzydzieści dziewięć? Trudno powiedzieć, biorąc pod uwagę jego ubytki w owłosieniu. Może mieć ponad czterdziestkę. Dobrze ponad. Daję głowę, że ta dekoracja na jego ramieniu będzie miała dwadzieścia dwa.

Obrzydliwe, naprawdę. Dziewczyna mogłaby być w zasadzie jego córką. Chyba nie upadł aż tak nisko? W takim razie może panna ma dwadzieścia sześć lat. Szkoda ze względu na Ellen, ale przynajmniej ją ostrzegłam. Zadzwoniłam do niej wczoraj wieczorem i powiedziałam, że Leo chce kogoś ze sobą przyprowadzić. Moja siostra wydawała się zupełnie tą informacją nieporuszona. Powiedziała tylko: „Dobra, super, to do zobaczenia jutro!" i natychmiast odłożyła słuchawkę. A tak między nami, to kiedy Leo zobaczy Ellen, uświadomi sobie, jakim jest idiotą: paraduje z tą drugą, podczas gdy Ellen jest ciepła, błyskotliwa i śliczna. Wszyscy tak myślą. Jest roztrzepana i daleko jej do ideału, ale jemu to może odpowiadać. Pewnie uwielbia roztrzepane kobiety. Masa facetów je uwielbia. Budzi się w nich ich wewnętrzny neandertalczyk, czy jak to tam zwał, i mogą przyjść na odsiecz jako ich obrońcy. „Widzisz? — zapytałam sama siebie. — Jak mogłaś nawet przez chwilę pomyśleć, że masz coś, co mogłoby go pociągać? To przegrana sprawa. Jesteś za bardzo zorganizowana, uporządkowana. To nie są cechy, za które się kogoś kocha. On pewnie myśli, że jesteś sztywna i masz obsesję kontrolowania wszystkich i wszystkiego. I pewnie ma rację. Dobrze, że nic między wami nie było. I raczej nie będzie. Tak jest, Leo zobaczy Ellen, która będzie śliczna, zabawna i będzie z nim flirtowała na całego, i natychmiast wpadnie po uszy".

Śmieszne, ale wcale nie poczułam się dzięki temu lepiej. Może coś złapałam? Miałam dziwne uczucie w żołądku. Może to wirus? Sporo osób już choruje... Ale nie mogłam się oszukiwać. Nic mi nie było, po prostu nie chciałam go widzieć z inną kobietą. To żałosne. Więcej niż żałosne. Jesteś zazdrosna, a nie masz do tego najmniejszego prawa. No i co by Stephen na to powiedział? Masz cudownego, dobrego, słodkiego i przystojnego narzeczonego, który cię kocha, a ty dostajesz na głowę z powodu jakiegoś beznadziejnego faceta, który pewnie jutro zwinie żagle i zwieje do pracy do Nowego Jorku. Poza tym pewnie sypia, z kim popadnie. Pewnie jest przeżarty chorobami: AIDS, rzeżączka. Jak mogłam nawet przez chwilę sądzić, że on mnie naprawdę interesuje? A co gorsza, próbowałam wyswatać tego łysiejącego degenerata z moją kochaną młodszą siostrzyczką! A może w ogóle nie iść? Tylko że wtedy musiałabym zadzwonić do taty i ostrzec go, że łysek i jego paniusia mogą się pojawić. Dla taty nie byłby to żaden problem. Uwielbia nowych ludzi, pod warunkiem że musi z nimi tylko rozmawiać. Quinn sama potrafi zrobić jajecznicę. Kiedy mnie tam nie ma, to ona ją przygotowuje. A Leo dostanie za swoje, gdy będzie musiał ją zjeść — po co sprowadza nam obce baby na rodzinny brunch? Ale to ja go zaprosiłam.

R

No dobrze. Pójdę. Ale zrobię to wyłącznie z grzeczności.

Kiedy dotarłam na miejsce, mój tata właśnie dreptał w kapciach do zaparkowanego przed domem

L T

samochodu, by podjechać do piekarni po bajgle.

— Georgia! — zawołał i uściskał mnie na powitanie. — Śliczna jak zawsze. Wyglądasz, jakbyś była zakochana. A jesteś?

— Tato, przestań! Oczywiście, że nie. Nie żartuj! Wtedy dotarło do mnie, co powiedziałam. — To znaczy pewnie, że tak. W Stephenie. Oczywiście, że w nim tak. Ale nie tak, jak sądzisz. Nieważne... Przecież wiesz, o co mi chodzi.

— Jakieś specjalne życzenia, zanim pojadę? — Zaprosiłam sąsiada. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu? — Jasne, że nie. Pod warunkiem że nie jest nudziarą. Kto to taki? Czy ta pani ma szczególny apetyt? Przywieźć więcej bajgli? — Ten pan nie jest nudziarzem, ale sądzę, że lubi sobie podjeść. Poza tym nie przyjdzie sam, ale podejrzewam, że ze swoją dziewczyną Chociaż ona pewnie niczego nie tknie. Daję głowę, że to jedna z tych, co to zwykle mówią: „Ach, nie, dziękuję. Jadłam w zeszły wtorek!". Tata posłał mi uśmiech i poczłapał do wozu. — To na razie. Pomachałam mu i zadzwoniłam do drzwi. Otworzyła mi Quinn, nadal odziana w swoje czarno-białe kimono, którego używa zamiast podomki. — Och, Georgia, dzięki Bogu to tylko ty! To znaczy, to wspaniale, że to ty, ale dobrze, że to tylko ktoś z rodziny, bo nie miałam czasu... musiałam zrobić trochę porządków... i właśnie miałam... no, wiesz.

A potem powiedziałam do Davida, że powinien jechać do piekarni... nigdy nie wiadomo, kto przyjdzie, a kto nie... Tak właśnie powiedziałam... O Boże, kawa! Miałam powiedzieć Davidowi, żeby... Czy on tam jeszcze...? Mam za nim pobiec? — Nie, już pojechał — powiedziałam i cmoknęłam Quinn w policzek na powitanie. Niewiele brakowało, a wykłułabym sobie oko jej kolczykiem, który wyglądał jak miniaturowa replika tarczy gladiatora z wystającymi kolcami. — Nie martw się. Przyniosłam ci kawę z tego algierskiego sklepu — pocieszyłam ją i wręczyłam aromatyczne zawiniątko wyjęte z torby oraz bukiet kremowożółtych róż. Quinn dziękowała mi przez całą drogę do kuchni. — Zrobię ci pyszną kawę. Na blacie kuchennym nadal stały wczorajsze, a może przedwczorajsze — lepiej o tym nie myśleć — naczynia. Do tego liczne kubki zawierające różne ilości kawy rozmaitych gatunków. W zlewie zalegały garnki i patelnie. Na blacie pod ścianą moczyła się tegotygodniowa porcja roślin strączkowych: czerwonej fasoli, zielonej soczewicy i obowiązkowej cieciorki. Na jednym końcu długiego stołu kuchennego leżały stosy gazet, a na drugim taca z brudnymi naczyniami. Na szczęście miska z owocami była pełna i prezentowała się całkiem dobrze, jeśli nie liczyć tkwiącej na szczycie cytryny, która zdążyła już podgnić z jednej strony.

R

Quinn stała bez ruchu, jak królik sparaliżowany w świetle reflektorów, niepewny, w którą stronę uskoczyć.

L T

Po chwili zrobiła kilka kroków w stronę zmywarki do naczyń.

— Idź na górę i skończ się ubierać — powiedziałam taktownie, chociaż na pierwszy rzut oka było widać, że jedyne, co w ramach odziewania się do tej pory zrobiła, to włożenie kolczyków. — Ja włożę naczynia do zmywarki. Twarz Quinn rozjaśnił uśmiech. — Naprawdę? — zapytała. Odgrywamy tę scenę właściwie za każdym razem, kiedy tu przychodzę, ale Quinn zawsze wygląda na szczerze zaskoczoną i zachwyconą pomysłem. „Przecież wcale nie próbowała mnie namówić, bym jej pomogła", pomyślałam. Pewnie sądziła, że w końcu się za to wszystko zabierze, a potem w panice nie wiedziała, od czego zacząć, i dała sobie spokój. Bóg raczy wiedzieć, co się tu dzieje, gdy mnie nie ma.

Nie ma jak w domu Włączyłam radio, wylałam błotnistą zawartość ekspresu do kawy do zlewu, wymyłam dzbanek i nasypałam świeżej kawy. Potem zlokalizowałam wazon, wstawiłam do niego przyniesione róże i zaczęłam wyjmować czyste naczynia ze zmywarki, by zrobić miejsce na następną partię. Pomimo tego bałaganu, a może właśnie ze względu na niego, zawsze czuję się tutaj jak u siebie w domu. To jest oczywiście mój dom — tutaj dorastałam — i w pewnym sensie jest mi on bliższy niż moje

własne mieszkanie. Nieważne, jak bardzo drażnią mnie panujący tu bałagan i niechlujstwo, i tak nie wyobrażam sobie, żebym nie mogła wpaść tutaj, kiedy tylko mam na to ochotę. Ze składziku rupieci pod zlewem wyciągnęłam świeżą ściereczkę i wytarłam porządnie stół. Następnie usunęłam nadgniłą cytrynę oraz lekko podstarzałą śliwkę z miski z owocami i ustawiłam ją obok wazonu z różami. Te gazety to na pewno taty; zdjęłam je ze stołu i przeniosłam każdy stosik na kredens. Niezbyt ładnie to wyglądało, ale choćbym nie wiem co zrobiła, w tej kuchni i tak nigdy nie będzie idealnego porządku. Quinn to też bałaganiara, ale ona przynajmniej nie przynosi swojej pracy do domu i nie kładzie jej, gdzie popadnie. Tata zdążył już wrócić z bajglami i siedział u szczytu stołu otoczony gazetami, gdy ponownie pojawiła się Quinn. Miała na sobie wiśniową dzierganą sukienkę, jasnożółte rajstopy i czarne buty na płaskiej podeszwie, z szerokimi paskami. Jej obuwie pewnie celowo zaprojektowano tak, by przypadkiem nie wydało się komuś atrakcyjne. Blat był tak czysty, jak to tylko możliwe. Zmywarka pomrukiwała pod ścianą. Na szafce stały talerze, koszyczek ze sztućcami i serwetki, a na tacy leżał stos bajgli. Quinn zanurkowała do lodówki i po chwili wynurzyła się z trzema słoikami dżemu domowej roboty, które specjalnie próbowałam ukryć za

R

dużymi pojemnikami z organicznym jogurtem. Tata przywiózł z delikatesów serek śmietankowy do smarowania i łososia, a j a dorzuciłam słoik miodu i „Nutelli" z kredensu.

L T

— Matt dzwonił, żeby powiedzieć, że przyniesie croissanty i przyprowadzi dzieci — powiedziała Quinn.

— Izzy nie przychodzi? — zapytałam, wbijając jajka do dużej miski. — Nie, chyba nie. Och, jajeczniczka! Dziękuję, że ją robisz. Twoja jest o niebo lepsza niż moja. Zaprzeczyłam niemrawym mruknięciem i zazgrzytałam zębami. — Tato, czy ludzie wolą łososia z jajkami, drobno posiekanego, czy podanego obok, oddzielnie? Chlusnęłam do miski trochę mleka i dorzuciłam odpowiednią ilość zmielonej soli morskiej. — Mmm, pychota — powiedział tata, nawet nie podnosząc wzroku znad gazety. — Słyszałyście o tej wystawie „plastynowanych ciał"? — Co takiego? Prawdziwych ciał? Ludzkich? — zapytałam z niedowierzaniem, ubijając jajka. — O nie! David! To niemożliwe. — Mmm... Pewien tak zwany artysta twierdzi, że pozwoliło mu na to „zdemokratyzowanie anatomii". Co to ma niby znaczyć? — zadumał się tata i podniósł wzrok znad gazety. — Łosoś jest w tej torbie. Hm... „plastynowanych"... Nie jestem pewien, czy jest w ogóle takie słowo. Czy to ma coś wspólnego z plastikiem czy z plasteliną? — Chyba położę łososia obok, żeby każdy mógł sam zdecydować. A przy okazji, dlaczego ludzie mieliby chodzić oglądać ludzkie zwłoki na wystawie? Sam fakt, że jakiś gość wyskakuje z bzdurnym pomysłem demokratyzacji anatomii, nie oznacza, że to od razu sztuka. Anatomii nie da się zdemokratyzować. Anatomia to anatomia. Gdzie jest masło?

Quinn podała mi je z kredensu. — Z drugiej strony chyba nie ma powodu, by dyskutować o zmarłych przy śniadaniu, prawda? Quinn, mimo że nosi kolorowe rajstopki, moczy soczewicę i groch oraz używa chińskich ziółek, często się zapomina i wypada z roli reprezentantki ekscentrycznej bohemy, zdradzając przy tym swoje pochodzenie. Nigdy tak naprawdę nie przywykła do sposobu, w jaki przeskakujemy znienacka z tematu na temat w środku rozmowy albo, co gorsza, w środku zdania. — Wygląda na to, że dzisiaj każdemu patałachowi czy szarlatanowi wydaje się, że wystarczy, że położy na kolumnie swoją brudną pościel, obrzynki z paznokci u nóg albo zawartość kibelka i... ta-dam! To nagle jest sztuka. Na dodatek z przekazem — oświadczyłam, ignorując uwagę Quinn. — No cóż... — Tata rozparł się wygodnie na krześle i podciągnął okulary na czubek głowy. — Może to ma być komentarz na temat natury ludzkiego ciała, odczłowieczonego i potraktowanego wyłącznie jako przedmiot? Krótko mówiąc, wszyscy jesteśmy równi: kości, mięśnie, tkanki i tak dalej... Wiedziałam, że mój tata wcale tak nie myśli, ale lubi odgrywać rolę adwokata diabła — lub „awokado diabła", jak go Matt lubi określać w charakterystyczny dla siebie, irytujący sposób. — Przepraszam, ale co to znaczy „plastynowane"? Owinięte folią czy jak? — zapytała Quinn.

R

— Pojęcia nie mam. A co to ma za znaczenie? — skwitowałam jej pytanie i przelałam ubite jajka na patelnię, na której skwierczało masło. — Nie, tato, na pewno nie. To jeszcze jeden z tych buntowników

L T

w średnim wieku, który sądzi, że szokowanie ludzi to najkrótsza droga do bogactwa i sławy. — Czy ktoś ma ochotę na domowej roboty humus do jajeczniczki? — zapytała Quinn. — Nie! — rzuciłam gwałtownie. — To znaczy nie, dziękuję. Może potem. Poczułam się naprawdę podle. Dlaczego zawsze bezwiednie warczę na ludzi? — Quinn, przepraszam. Możesz mi podać talerz do łososia? — Mówiłaś, że przychodzi jakiś twój znajomy — powiedział tata i ponownie spojrzał znad gazety. — Kto to taki? — Leo. Sąsiad. I chyba jego dziewczyna. Jajka będą gotowe za minutę! Przygotować talerze! — A Stephen? Też przyjdzie? — No właśnie, co u Stephena? Ma dużo roboty? — zapytała Quinn, kręcąc głową na myśl, że biedak żyje w takim stresie. — Taki miły człowiek. — Nie. Stephen znowu wyjeżdża jutro w delegację. Musi dzisiaj pakować bagaże — odparłam i nałożyłam jajecznicę na trzy talerze, a resztę postawiłam na dużym garnku z gorącą wodą, żeby nie wystygła. — Aha?! — powiedział tata. — To znaczy? — Nic. Po prostu „aha" — usłyszałam, po czym tata skupił się na przeżuwaniu bajgla i nabrał jajecznicy na widelec. — Tato, znam te twoje „aha" i tym razem to było „aha?!", a nie „aha". — Tylko nie zaczynajmy — ostrzegła Quinn i usiadła, by zjeść swoją porcję jajek. Matt z dziećmi zjawił się następny. Bonnie i Daniel wpadli z krzykiem: „Ciocia Gee! Ciocia Gee!".

— Cześć wszystkim! Co słychać? Izzy prosiła, żeby was pozdrowić — dodał Matt i postawił torbę z croissantami na stole. — Izzy chciała jeszcze trochę sobie poleżeć i odpocząć od tych potworków, co jej się absolutnie należy. — Ja nie jestem potworkiem, tato! — krzyknęła Bonnie. — To ty jesteś potworek! — Ja jestem potworek! — wrzasnął Daniel. — Jasne, że jesteś — powiedział Matt, wziął go na ręce i odwrócił do góry nogami, a Daniel zaczął piszczeć z radości. — Które potworki chcą trochę jajeczniczki? — Ja nie lubię jajek! — krzyknęła Bonnie. — Ja nie lubię jajek! — powtórzył Daniel. — A właśnie, że lubisz, Danielu. Nie wybrzydzaj. Poza tym jajeczniczka to nie jajka, tylko jajeczniczka. Bonnie teraz raczej nie przepada za jajkami, Gee, ale może zjeść croissanta. Wyjął jednego z torby, przełamał na pół i położył na talerzu. — Proszę bardzo, potworku. Chcesz dżem do tego? — Nie chcę połamanego! Matt westchnął i rzucił jej na talerz drugiego.

R

Stojąc przy kuchence i nakładając Danielowi jajka, uświadomiłam sobie, że wcześniej nie dostrzegałam, jak dojrzały potrafi być mój brat. Jasne, że z racji wieku jest dojrzały — ma w końcu trzydzieści

L T

dwa lata. Tylko że ja tak na niego nie patrzę. Dla mnie zawsze zostanie wkurzającym młodszym bratem. Zwykle, kiedy go teraz spotykam, widuję go razem z Isobel i to na jej głowie są wtedy dzieci: pomaga im przy jedzeniu i podaje wodę. Ale teraz robił to Matt i najwyraźniej nieźle się sprawdzał w roli rodzica. — Kto jeszcze przychodzi? Pan Interesujący?

— Ooo, Matt! To było naprawdę oryginalne. Pożyczyć ci piątaka, żebyś mógł skoczyć i kupić sobie kilka nowych dowcipów?

To nie tak, że Matt nie lubi Stephena. Po prostu kiedyś go określił jako „mówiące i chodzące antidotum na bezsenność", a dostrzegłszy, jak bardzo mnie to zirytowało, nie może się od tamtej pory oprzeć pokusie drażnienia się ze mną w kwestii Stephena. — Nie, Pan Interesujący nie przychodzi. Ma coś ważnego do załatwienia. — Oooo! — zawołał Matt. — Coś ważnego?! No cóż, trudno, my przy tym nie mamy szans, prawda? Jaki ten Stephen szczęśliwy! Jego życie jest pełne ważnych, dorosłych rzeczy. Zwróciłam się do Bonnie. — Bonnie, bardzo proszę, powiedz swojemu tatusiowi, żeby się pospieszył i dorósł. — Mamusia mówi, że tatuś jest beznadziejny. Kto przychodzi? — Tego nie wiemy — powiedział Matt. — Ale na pewno nie Stephen przez „ph". — Stephen przez „ph"! — zawtórowała mu Bonnie. — Stife przez „p-a"! — powtórzył Daniel.

— No i popatrz, co narobiłeś! Jest zajęty! A teraz koniec gadania o Stephenie i wszyscy jedzą swoją jajecznicę.

Gość specjalny przybywa Nagle ktoś zadzwonił do drzwi. O Boże, to może być Leo! Założę się, że to on. Błagam, niech ona tylko nie będzie piękna. Ani inteligentna. Proszę, Boże, niech będzie przeciętna, z nosem jak kartofel, grubymi łydkami i IQ na poziomie pelargonii. Ale to nie był Leo, tylko wuj. — Witam wszystkich! — zawołał i wręczył Quinn torbę azjatyckich szaszłyczków i ananasa. — Zostało trochę jajecznicy? — zapytał i podszedł, by mnie ucałować na powitanie. — Właśnie miałam jeszcze dosmażyć, wuju. Siadaj sobie. — Dzisiaj bez swojego młodzieńca, Georgia! Kiedy w końcu zaprosicie mnie na wesele? — zapytał i dziabnął się znacząco palcem w brzuch. — Jak się nie pospieszycie, to nie wejdę w swój najlepszy garnitur. — Dostał wolne za dobre zachowanie.

R

— A tak w ogóle to Georgia zaprosiła na dzisiaj kogoś wyjątkowego... — powiedział tata takim tonem, jakby przekazywał ważne wieści.

L T

— To nie jest nikt wyjątkowy, tylko mój sąsiad. Nic wielkiego. Dajcie już spokój, dobrze? — Ależ doprawdy! — zawołała Quinn, która jest jedyną znaną mi osobą posługującą się jeszcze tym wyrażeniem. — Georgio, to ty i Stephen nie jesteście już parą? — zapytała i rzuciła mi zmartwione spojrzenie. — Nic nie wiedziałam. Tak mi przykro. Kiedy to się stało? Nie mogę w to uwierzyć! Nikt mi tu nigdy o niczym nie mówi...

To jedno z jej urojeń: że istnieje jakiś spisek, mający na celu trzymanie jej z daleka od naszych rzekomych rodzinnych tajemnic. — Naprawdę rzuciłaś „Ph"? Niesamowite! A ja właśnie zacząłem go lubić... — powiedział Matt z dużym kawałkiem croissanta w ustach. — To kto to jest ten nowy? Szybka jesteś. A może te dwie sprawy się zazębiały? — Och, przestańcie już, dobrze? W tym momencie znowu ktoś zadzwonił do drzwi. — Ja na pewno nie otworzę — oznajmiłam, po czym rozbiłam jeszcze kilka jajek i sięgnęłam po ubijaczkę. Wuj ruszył do drzwi, a za nim podążyła Bonnie. Usłyszałam, jak je otwiera, po czym rozległo się jego donośne: „Witam!" i dużo cichsze w wydaniu Leo, a następnie padło pytanie Bonnie: „A ty kto jesteś?", zadane w charakterystyczny dla niej bezpośredni sposób.

Nagle zrobiło mi się niedobrze. O Boże, żebym tylko nie zaczęła wymiotować! Niepotrzebnie w ogóle przychodziłam. Po co w ogóle go zapraszałam? Głupie babsko! Zaraz do nich wyjdę. Wypiję z nimi jeszcze jedną kawę, z grzeczności, i powiem, że muszę iść, bo Stephen na mnie czeka. — Nie — zadudnił znowu wuj. — Ja jestem wujkiem Georgii. Mów mi Howard albo lepiej „wuju", jeśli jesteś nowym chłopakiem Georgii. Wszyscy w rodzinie tak na mnie mówią. Marzyłam, by w tej chwili ziemia się pode mną zapadła. Błagam! Co on sobie, na miłość boską, pomyśli? Co ona sobie pomyśli? Jak wuj mógł popełnić taki nietakt? Nie widzi, że Leo nie jest sam? Co za blamaż! Gorzej niż blamaż: najchętniej spaliłabym się teraz ze wstydu! Zawsze sądziłam, że to tylko przenośnia, ale w tej chwili byłam pewna, że to fizycznie możliwe: za chwilkę eksploduję albo imploduję i zostanie ze mnie kupka popiołu na podłodze. Leo pomyśli, że rozpowiadam po ludziach, że jesteśmy parą. Uwierzy, że mi kompletnie odbiło i wyraźnie mam omamy. Zaraz, zaraz... nie słyszałam żadnego kobiecego głosu. Słychać było tylko wuja, Leo, który jest zadziwiająco cicho, oraz piski i podskakiwanie Bonnie. Może jednak przyszedł sam? Ze wzrokiem wbitym sztywno w miskę zaczęłam szybko ubijać jajka, wmawiając sobie, że nic mnie to nie obchodzi. Specjalnie stanęłam plecami do drzwi, by go nie widzieć, kiedy wejdzie do kuchni.

R

— A więc to jest Leo. Znajomy Georgii — oznajmił głośno wuj. — Cześć wszystkim. Witajcie.

L T

— ...A to jego śliczna towarzyszka, Cora — dokończył wuj.

Nie, nie, tylko nie to! O cholera, chyba nie dam rady! Poczułam, że do oczu napływają mi łzy. Weź się w garść, na miłość boską! Kiedy byłam mała, w podobnej sytuacji specjalnie ugryzłam się w policzek od środka, by skupić uwagę na innym rodzaju bólu. A teraz obrót, uśmiech i wyciągnij rękę na powitanie oraz powiedz, jak miło ci ją poznać. Bądź czarująca, uprzejma, jak idealna gospodyni. — Hej, witamy! — powiedział tata nadzwyczajnie ciepłym i pełnym uznania głosem. Dziewczyna musi być powalająco piękna. — Cześć, Georgia — usłyszałam za plecami. Głos Leo był jak jego ręka: ciepły i mocny. Poczułam, że na twarz wypływa mi rumieniec. — Przepraszam, ale właśnie nastąpił najważniejszy moment ubijania. Dajcie mi jeszcze chwilkę! — poprosiłam i spróbowałam zmienić wyraz twarzy, zanim się do nich odwrócę; uśmiechnąć się, ale nie za bardzo, żebym nie wyglądała jak Kot z Cheshire. Przy stole zapadła kompletna cisza — zjawisko niemal nieznane w Krainie Abramsów. Tato chrząknął i zaszeleścił gazetą. — Widział ktoś ten brazylijski film...? — Cześć! — słyszę, wykonuję obrót z ubijaczką w ręce i robię w powietrzu przed sobą zawijas nitką z jajka. Jego uśmiech sprawia, że miękną mi kolana. Na widok ukruszonego zęba ogarnia mnie znienacka fala czułości. Rozpaczliwie pragnę dotknąć dłonią jego policzka, pogłaskać go po włosach.

— A to jest Cora... Cora rzeczywiście jest prześliczna: ma porcelanową twarz, wielkie, ciemne oczy, błyszczące włosy, a w rękach trzyma olbrzymi bukiet wspaniałych słoneczników. Poza tym ma nie więcej niż pięć lat. — Cora, to jest Georgia. Ta miła pani, o której ci mówiłem. Georgia, poznaj Corę. Moją córkę.

12 SARDYNKI Nie muszę chyba mówić, że nikt mi nie uwierzył, iż zalałam się łzami, ponieważ upuściłam ubijaczkę do jajek na swoje śliczne zamszowe pantofle. Argument, że mam lekki zespół napięcia przedmiesiączkowego też nikogo nie przekonał. Lecz nawet Matt wie, że jest czas na ciągnięcie z ludzi łacha i jest czas, by się w cholerę zamknąć i dać mi święty spokój. Sama nawet nie potrafię wyjaśnić, co mi jest. Pewnie jestem po prostu zmęczona. Kiepsko spałam ostatniej nocy.

R

— Nie wiedziałam, że masz córkę — powiedziałam cicho do Leo, kiedy Bonnie złapała Corę za rękę i pociągnęła ją za sobą.

L T

— Bawimy się w statek. Ja będę kapitanem. Uważaj na rekiny! — To witaj w klubie. Ja do niedawna też nie wiedziałem — odparł. — Co takiego? Jak to? Przecież musiałeś coś zauważyć? Nie zastanowiło cię, dlaczego łazi za tobą jakiś mały człowieczek i mówi do ciebie „tato"? Myślałeś, że molestuje cię karzełek czy jak? Leo przechylił głowę i popatrzył na mnie z ukosa.

— Skończyłaś? Nie wiedziałem — powiedział ściszonym głosem — ponieważ Hazel, jej matka, zaledwie niedawno raczyła mnie poinformować o tej niewielkiej zmianie w moim życiu. Słuchaj, czy możemy później o tym porozmawiać? Nie chcę o tym mówić przy Corze. — Oczywiście — odparłam i położyłam dłoń na jego ręce. Wtedy zauważyłam wzrok Matta, który jak zwykle widział w tej sytuacji więcej, niż było do zobaczenia. „Odpieprz się", wymamrotałam bezgłośnie w jego stronę. Matt posłał mi uśmiech i w odpowiedzi zrobił dokładnie to samo. Leo usiadł, a ja podałam mu talerz, żeby mógł sobie nałożyć. — No więc... jedyne, co Georgia zdążyła mi o panu powiedzieć, to to, że jesteście sąsiadami — zagaił tata, odkładając gazetę, a nawet ją zwijając. — To prawdziwy honor, Leo — wyjaśniłam. — Tata rzadko porzuca swoją gazetę. Może nawet będzie słuchał, co do niego mówisz.

Swój człowiek Dzwonek do drzwi. Tym razem była to Ellen z kolejnym nowym facetem u boku. — Dzieńdoberek! To jest Jürgen. Ojej, croissanty! Jürgy, łap talerz i częstuj się, a ja ci powiem, kto jest kto — zawołała moja siostra, chwyciła rogalika i sięgnęła przez stół, by zamoczyć go w kubku z kawą należącym do taty. — Dobra... No więc ten staruszek tutaj to mój tata, David; a to jego brat Howard, ale możesz do niego mówić „wuju". Quinn, moja macocha. Super rajstopy, Quinn! Bierzesz udział w przesłuchaniach do roli Malvolia w Wieczorze Trzech Króli? Ten wysoki facet na drugim końcu stołu to mój wkurzający brat, Matt, a ta pani z ręczniczkiem kuchennym w dłoni, odwalająca jak zwykle całą robotę, to moja kochana siostra, Georgia. Tam w salonie bawią się dzieci Matta, Bonnie i Daniel, ale nie mam pojęcia kim jest ta druga śliczna dziewczynka... Prawdopodobnie to koleżanka Bonnie. — Nie, to jest... — A ty kto jesteś? — zapytała Ellen Leo. — Czy my jesteśmy spokrewnieni? Sądziłam, że poznałam już wszystkich swoich kuzynów. — Nie. Przynajmniej, o ile mi wiadomo. Mam na imię Leo. Jestem...

R

— Och, to ty jesteś Leo! Ale ty nie masz żadnej łysiny. No, prawie. Masz dużo więcej włosów niż Jürgy, prawda? — zwróciła się do wszystkich zebranych. — Eee, dzięki.

L T

— Ellen, bardzo proszę, nie krępuj się i zamknij dziób, kiedy tylko zechcesz — powiedziałam i zaczęłam zbierać ze stołu brudne talerze, by zająć czymś ręce. Leo udał, że mnie lekko popycha.

— Rozumiem. Powiedziałaś wszystkim, że jestem łysy, prawda? Przypomnij mi, żebym cię nie zatrudniał w charakterze mojej specjalistki od PR-u, dobrze?

— Wcale tak nie powiedziałam... Powiedziałam, że... — Nieważne — przerwał mi tata. — Leo, raczej nie czekaj na te rzadkie chwile, kiedy moje dzieci milkną na chwilę. Mów dalej. Mieszkasz w tym samym bloku co Georgia? — Tak, wynajmuję mieszkanie na tym samym piętrze co jej biuro. Jestem fotografem, więc takie miejsce w centrum to dla mnie idealna lokalizacja. Jedyny problem to to, że zanim wstawiłem tam wszystkie swoje rzeczy, mieszkanie wyglądało na całkiem duże. Teraz rozważam możliwość zaanektowania części korytarza, żeby mieć gdzie spać. — Powinieneś kupić sobie takie rozkładane łóżko jak moje. — Pod żadnym pozorem nie pozwól, żeby Gee zaczęła ci organizować życie — wtrącił swoje trzy grosze Matt. — Jak raz zacznie, to nie popuści, dopóki nie uporządkuje cię na amen. — Przepraszam, czy ktoś z tu obecnych pytał Matta o zdanie? Matt wycelował we mnie odłamanym kawałkiem rogalika.

— Leo, muszę przeprosić za swoje dzieci. — Tata wzruszył ramionami. — Kiedyś sądziłem, że z tego wyrosną ale teraz już wiem, że było to jedynie nierozsądne marzenie. Nie pozwól, by fakt, że nie noszą już pieluch, zmylił cię co do ich ewentualnej i absolutnie wątpliwej dorosłości. — To nie w porządku! — powiedziała Ellen z rogalikiem w ustach. — Nie mówimy z pełną buzią — przypomniałam jej. Ellen zawsze je i gada jednocześnie. — Zamknij się. Właśnie chciałam powiedzieć o tobie coś miłego. Chciałam powiedzieć, że przynajmniej Georgia jest naprawdę dorosła, ale teraz nie będę się wysilała! — Gee i tak nie jest — wtrącił Matt. — Ona i Ellen są siebie warte... — A ty? Jesteś dużo gorszy niż ja — odpowiedziała mu Ellen. — Absolutnie siebie warte — kontynuował Matt, ignorując jej uwagę. — Pod wieloma względami Gee jest nawet gorsza, bo wydaje się taka rozsądna i dobrze wychowana, ale to wszystko tylko na zewnątrz... — Ale tak naprawdę jest głupia i pozwala, by emocje wzięły górę. I na szczęście — dodał Leo, patrząc na mnie z uśmiechem. — Wiem. To jej głęboko skrywany sekret, ale czasami, gdy się nie pilnuje, wszystko z niej wyłazi.

R

— Widzicie? Już zaczął przerywać innym! To zdecydowanie swój człowiek — powiedziała Ellen ze śmiechem.

L T

— Jeszcze raz przepraszam, Leo. — Tata potrząsnął głową. — Myślę, że to miał być komplement. — Przyjmuję to jako komplement. Wasza kompania przypomina mi trochę moją własną rodzinę. A przynajmniej to, co z niej zostało.

— O? — Quinn nareszcie zdołała wtrącić się do rozmowy. — Mój ojciec zmarł kilka lat temu, a mama mieszka w Glasgow, niedaleko moich dwóch sióstr. Ja też tam mieszkałem do niedawna, więc często się widywaliśmy, ale nie mogłem złapać żadnej roboty jako wolny strzelec, więc wróciłem do Londynu. — Pewnie za nimi tęsknisz — powiedział tata i jakby na pocieszenie podsunął mu talerz korniszonków. — Tak, tęsknie — odparł Leo i zagryzł korniszonkiem. — Nie wiedziałem, że aż tak bardzo. Trochę głupio tęsknić za domem w moim wieku. Poza tym wspomnienia wracają pod wpływem drobiazgów — dodał i uniósł ogórka do góry. — Mój tata je uwielbiał. Na chwilę zapadła cisza, po czym mój tata pokiwał głową. — W każdym razie u nas jesteś zawsze mile widziany. Wpadaj, kiedy tylko będziesz miał ochotę na odrobinę życia rodzinnego w jego najmniej wyretuszowanej formie. — Jak najbardziej. Przebywając z nami, pewnie jeszcze bardziej zatęsknisz za własną rodziną — dodałam. — My raczej nie stanowimy klasycznej, modelowej szczęśliwej gromadki, prawda? — Georgia, chyba troszkę przesadzasz — powiedziała Quinn, która jak zwykle bierze wszystko zbyt poważnie.

— Rozbieżności są zdrowe — oświadczył tata. — Rodziny, w których nigdy nikt z nikim się nie kłóci, zawsze wydawały mi się podejrzane. Najczęściej oznacza to, że nikt tam ze sobą nie rozmawia. — Ale my jesteśmy szczęśliwą rodziną, prawda? — zapytała Ellen głosem, który nagle zabrzmiał prawie dziecinnie. Czasami słychać w nim znowu dziecko, którym była. — Oczywiście, że tak — potwierdziła Quinn, łagodząc sytuację. Żachnęłam się głośno. — No cóż, w przeciwieństwie do innych rodzin, które znam, u nas kłótnie i krzyki są na porządku dziennym. — A! — rzucił Leo. — Ale daję głowę, że w razie czego zawsze możecie na siebie liczyć. Tata przytaknął. — Owszem — powiedział Matt. — Chyba że Ellen chce pożyczyć pieniądze, wtedy, jeśli o mnie chodzi, może od razu iść do Georgii: banku otwartego 24 godziny na dobę. Leo, nigdy niczego Ellen nie pożyczaj. Chyba że jest to coś, czego nigdy więcej nie chcesz na oczy oglądać. Ellen i ja wsiadłyśmy na Matta. — Od dawna nie pożyczyłam od niej nawet grosza. Opieprz się, Matt!

R

— To nie twoja sprawa — powiedziałam, marszcząc gniewnie brwi; nie ma powodu, by mówić o absolutnie wszystkim w obecności obcego człowieka. — Poza tym jestem pewna, że naszego gościa nie interesują nasze małostkowe utarczki.

L T

— Nie przerywajcie ze względu na mnie. — Leo podniósł ręce do góry. — Czuję się jak w domu. — Chyba nie jestem ci już nic winna, co? George?

— Skoro już pytasz, to tak. Ale teraz nie zawracaj sobie tym głowy. — Ile? — zapytała, sięgnęła po torbę i zaczęła w niej grzebać. — Hm... Sześćdziesiąt funtów. Nic ważnego. Daj sobie na razie spokój. W rzeczywistości była mi winna ponad setkę, ale postanowiłam trochę jej odpuścić. — Sześćdziesiąt funtów! Kiedy ja od ciebie pożyczyłam sześćdziesiąt funtów? — Nie pożyczyłaś. W każdym razie nie naraz. Słuchaj, możemy załatwić to później? — Nie — oświadczyła Ellen, wypisując czek. — Nie pozwolę, żeby Matt robił ze mnie pijawkę. Matt aż się żachnął. — Ty to powiedziałaś, Ell. I tak daję głowę, że Gee tego czeku nie spienięży. Ona cię wiecznie dotuje. — To kłamstwo! Prawda, George? Matt miał rację. Jeśli idę z Ellen gdzieś na kolację, to niemal za każdym razem ja za nią płacę. Ale to ma sens. Ja zarabiam dużo więcej niż ona, a Ellen jest w kwestiach pieniężnych beznadziejna. Poza tym właściwie nie mam nic przeciwko temu. Matt chce po prostu wtrącić swoje trzy grosze, bo uważa, że za bardzo matkuję Ellen. Podejrzewam też, że jest zazdrosny, bo Ellen i ja dużo częściej się spotykamy, podczas gdy on zostaje gdzieś z boku.

— Błagam, czy możemy pomówić o czymś innym? Ten temat już nuży — oświadczyłam i zwróciłam się do Leo. — Leo, opowiedz nam jakąś anegdotę związaną z twoją pracą. Zauważyłam, że powstrzymuje wybuch śmiechu. — Leo robi czasami zdjęcia pisarzy i różnych sław dla kolorowych magazynów. — Tak jest. To niezwykle ekscytujące i nobilitujące zajęcie. A teraz, czy możemy wrócić do poprzedniej kłótni? Dziabnęłam go w nie całkiem delikatny sposób. — Czy mógłbyś łaskawie nie żartować sobie z mojej rodziny? To moje zadanie. — Leo, jeszcze kawy? — Quinn podeszła z dzbankiem w ręce. — A może herbaty? Leo podniósł filiżankę po dolewkę. — Dziękuję, kawa wystarczy. Georgia mówi, że pani też ma córkę? — Tak — odpowiedziała Quinn, nagle poruszona; nie wiem, czy z dumy, czy ze wstydu. — Simone. Pracuje w marketingu i świetnie jej idzie, ale się przepracowuje. Jak wy wszyscy, młodzi. To bardzo stresujące. — Och, Quinn! Mówisz, jakbyś miała dziewięćdziesiątkę na karku — zaprotestowałam. — Ty też ciężko pracujesz.

R

Moja macocha jest zatrudniona w dziale administracji w instytucji zajmującej się sztuką. Zakładam,

L T

że organizację pracy ma tam lepszą niż w domu.

— Czy córka mieszka gdzieś niedaleko? Też wpada na brunch? Quinn potrząsnęła głową.

— Niestety, nie. Mieszka w zachodnim Londynie, w Holland Park. Simone ma wspaniałe mieszkanie z wysokimi sufitami, trzy sypialnie i nie wiem, ile zarabia, ale musi być naprawdę nadziana.

— Ale córka jest bardzo zajęta — dodała Quinn na jej obronę. — Raczej ma to gdzieś — powiedziała niezbyt cicho Ellen. Moja siostra nigdy nie opanowała sztuki mówienia szeptem i zawsze odzywa się dużo głośniej, niż myśli. Kopnęłam ją pod stołem. Quinn udała, że nie dosłyszała, ale widziałam, że to nieprawda. — W każdym razie — rzuciłam szybko — Simone to bardzo... żywiołowa osoba, prawda? Na pewno byś ją polubił. Quinn znów wyglądała na szczęśliwą.

To tylko zabawa Cora podeszłą do ojca i pociągnęła go nieśmiało za rękaw. Leo pochylił głowę, żeby mogła mu coś powiedzieć na ucho. — No to może pobawimy się w coś innego, hm? — Czy Bonnie znowu próbuje rozstawiać wszystkich po kątach? — Ee... — Bonnie! — zawołał Matt, wstał, przeszedł do drugiego pokoju i przykucnął, żeby porozmawiać z córką. — Pobawmy się w coś innego! — zaproponowała Ellen i poderwała się z krzesła. Spojrzałam na Leo i przewróciłam oczami. — Przepraszam. Nie musisz tego robić. Pewnie wolisz sobie posiedzieć, pokonwersować jak dorosły człowiek i wypić w spokoju kawę. Uśmiechnął się, odsłaniając ukruszony ząb. — Nie pamiętam, kiedy ostatnio konwersowałem jak dorosły człowiek, i chwała Bogu! Wchodzę w to. Co to za gra?

R

— Kalambury! — powiedziała Ellen, która skwapliwie korzysta z każdej okazji, żeby się popisać.

L T

— Nie! — zaprotestował Matt, a ja go poparłam, pamiętając, co było ostatnim razem. — Może „Skoczki"? — zaproponował.

„Skoczki" to rodzinna zabawa i jest wyjątkowo niemądra. Wszyscy krzyczą najgłośniej, jak potrafią, i zwykle ktoś wali głową lub inną częścią ciała w krawędź biblioteczki albo pianina, i kończy się to płaczem.

— Nie! — powiedzieli Quinn i tata jednocześnie. — A może „Sardynki"? — rzuciłam.

— Boże, „Sardynki"... — rozmarzył się Leo. — Ostatni raz grałem w to, gdy miałem... — Mleczne zęby? — dokończyłam za niego. — Kurczę, to musiało być całe wieki temu. — Dziękuję — powiedział i nagle ścisnął mnie rękoma w pasie tak, że aż krzyknęłam. — A odpowiedź na twoje pytanie brzmi: nie. Ostatni raz grałem w to, kiedy miałem dwadzieścia pięć lat. — Małe opóźnienie w rozwoju, tak? — Tak jest. Niedługo osiągnę szczyt swoich możliwości. — Zawołaj mnie, kiedy to nastąpi, dobrze? Nie chciałabym, by umknęło mi tak podniosłe wydarzenie. — Nie martw się. Nie umknie. Tata i Quinn odmówili udziału w zabawie ze względu na wiek i wynikające z tego faktu trudności z wciskaniem się do szafek. Znowu ktoś dzwoni do drzwi!

— O, nie! — Matt wyglądał jak obrażone dziecko. — Nowi. Pewnie nie będą chcieli grać w „Sardynki". — „Sardynki"! „Sardynki"! — krzyknęła Bonnie, podskakując. To była tylko Tarka, przyjaciółka Quinn, która stwierdziła, że woli sobie z nią posiedzieć, zamiast galopować po domu od razu po swojej porannej medytacji. Wyjęła z okropnej, plecionej torby pudełko czerwonej herbaty i mały, pomarszczony, bezglutenowy, bezdrożdżowy i beznadziejny bochenek chleba tostowego własnego wypieku. Ellen zaczęła wyjaśniać Jürgenowi zasady gry. — No więc jedna osoba znajduje sobie kryjówkę, a pozostali szukają jej na własną rękę i jedno po drugim też się tam chowają więc są ściśnięci jak sardynki w puszce. Wtedy pierwsza osoba, która trafiła do kryjówki, musi się schować... — Tylko nie w moim gabinecie — ostrzegł nas tata. — Tato, ty decydujesz, kto się chowa pierwszy — powiedziała Ellen. — Dobra. W takim razie Georgia. Masz dwie minuty forów. Nikt inny stąd nie wychodzi. Proszę głośno rozmawiać, żeby jej nie było słychać. Start!

R

— Tak jakby wam trzeba było mówić, żebyście głośno gadali... — rzuciłam i wymknęłam się z kuchni.

L T

Serce waliło mi jak oszalałe. Nie bawiliśmy się w „Sardynki" od stu lat, ale kiedy to robimy, Ellen zawsze znajduje mnie pierwsza, bo wie, gdzie najprędzej wybiorę sobie kryjówkę. Tak samo jak ja zawsze odnajdę ją przed innymi. Ale tym razem będzie pewnie polowała z Jürgenem albo z Bonnie czy Danielem. To ją powinno opóźnić. W takim razie to Matt mnie znajdzie. A może wuj. Błyskawicznie odrzucałam w myślach jedną potencjalną kryjówkę za drugą. Nie chciałam, żeby miejsce było zbyt oczywiste, za bardzo w moim stylu. Ellen najpierw zajrzy do szafy, bo wie, że nie lubię kurzu i paprochów (co, szczerze mówiąc, dyskwalifikuje większą część domu). Leo w życiu nie znajdzie mnie pierwszy. Niemożliwe. Po pierwsze nie zna domu, po drugie jako gość, który jest po raz pierwszy w cudzym domu, będzie miał opory przed zaglądaniem we wszystkie zakamarki. Pod prysznicem? Zbyt oczywiste. A może wyciągnąć się za poduszkami na sofie w bibliotece? Za ciężkimi zasłonami w sypialni? Pod biurkiem w starym pokoju Matta? Dam radę wejść do skrzyni na piętrze? Szybko, szybko! Miejsce nie było idealne, ale nic lepszego nie mogłam wymyślić. Kroki na schodach, ktoś otwiera drzwi. Staram się nie oddychać i nie ruszać, ale serce wali mi jak młotem. Niemal czuję, jak krew buzuje mi w całym ciele, wydaje mi się, że wręcz słyszę, jak pędzi niczym potok po rzęsistym deszczu. — Daniel, tu jej nie znajdziemy. Za brudno. Za dużo kurzu. — To głos Ellen. — Chodź szybko! Zajrzymy pod prysznic. Słychać ciężkie dudnienie: zbiegają po schodach do sypialni taty i Quinn. Znów ktoś otwiera drzwi.

— Myślisz, że jest tutaj? — To Leo. Pewnie szuka z Corą. Oczywiście. Czuję, że ogarnia mnie uczucie rozczarowania. Przestań natychmiast, dobrze? Wbijam sobie paznokcie w dłonie i przekonuję samą siebie, że niczego nie czuję, niczego prócz lekkiego, pocieszająco realnego kłucia. Cora odpowiada mu tak cicho, że nie słyszę, co mówi. — Może jest za zasłoną? Nie? Zbyt strasznie? Idź, zajrzyj! Nie bój się, jestem tutaj. Tam jej nie ma... Hm... A za ta poduchą na sofie? Za mała, mówisz? Tak. Georgia jest bardzo duża, na pewno by się nie zmieściła... On wie, gdzie jestem, bezczelny! Popatrz, jak to dziwnie wystaje. A może jest pod... tym! Najpierw widzę jego nogi, a potem Leo nagle się pochyla i przez chwilę patrzymy sobie prosto w oczy. — Cora! Znalazłaś ją! — Znaleźliśmy cię! — Ciiii! — mówi Leo. — Teraz musimy być cichutko jak myszki, dopóki inni nas nie znajdą. — Ciiii! — szepcze dziewczynka, kładąc sobie palec na ustach. — Proszę, jak tu przytulnie — mówi Leo i odsuwa zwinięty w rulon dywan, pudła tekturowe i starą

R

maszynę do pisania, za pomocą których zamaskowałam swoją kryjówkę za wypłowiałym łóżkiem polowym. — Przesuń się kawałeczek! — rzuca i wyciąga ręce nad głową Cory, żeby ustawić pudła i maszynę

L T

do pisania w poprzedniej pozycji. — Cora, wygodnie ci? — Ciiiii, tatusiu!

Nigdy wcześnie nie byłam tak blisko Leo — tak blisko, że czuję jego zapach i dotykam go, czy tego chcę, czy nie. Czuję rękaw jego koszuli na swoim nagim ramieniu, czuję, jak jego noga napiera na moją. Leo leży przy mnie tak, jakby leżał, gdybyśmy... Nie, muszę przestać. Ale teraz on patrzy na mnie, jego oczy błyszczą w półmroku. Dlaczego nie odwraca wzroku? Po co się tak gapi? Chce, żebym straciła rezon. Odpowiadam grymasem. Leo wcale się nie uśmiecha, a mimo to dostrzegam jego usta. Są tak blisko moich. Nasze twarze dzieli szerokość dłoni. Nie mogę uwierzyć, że wybrałam takie cholernie małe miejsce na kryjówkę. No cóż, w końcu to „Sardynki". Ludzie mają się cisnąć. Przecież o to w tym chodzi. Tak jest, ale sądziłam, że to Matt albo Ellen znajdą mnie pierwsi, albo ktoś inny, ktokolwiek inny. Jego oddech jest równie głośny jak mój. Po drugiej stronie słychać oddech Cory, nieco szybszy i dużo lżejszy niż nasze. Jego ręka zwisa swobodnie wzdłuż ciała. — W porządku? — pyta szeptem. Przytakuję, chociaż do „w porządku" raczej mi daleko. Próbuję się przesunąć, ale nie ma ani jednego wolnego milimetra. Opuszczam ramię wzdłuż ciała, by usiąść w takiej samej pozycji jak on. Krawędzią dłoni muskam jego dłoń. To kompletny przypadek. Wcale tego nie chciałam. Samo tak wyszło. Wtedy, w półmroku, jego mały palec łapie mój jak haczyk. Powinnam poruszyć palcem, uwolnić go i odepchnąć jego rękę. Tak właśnie powinnam postąpić. I tak zrobię. Za chwilkę. Poza tym to bez znaczenia: po prostu jeste-

śmy tu zamknięci, gramy w „Sardynki" i ciśniemy się jak w puszce. Nie można uniknąć dotyku. To część gry. Trochę niewinnego, absolutnie nieszkodliwego flirciku, a nawet nie to. Na dole, na innym piętrze, w innym świecie, znów słychać dzwonek do drzwi. Tata otworzy. Sama bym poszła, ale teraz nie mogę się ruszyć. Nie wolno nam drgnąć, dopóki ktoś nas nie znajdzie. Takie są zasady i wszyscy je znają. Nic na to nie poradzę. Ktoś biegnie po schodach na górę. Do pokoju wpadają Bonnie i Matt. — Gee, jesteś tu? — Ja ją znajdę, tatusiu! Ja! Dziadziuś mówi, że wszyscy mamy zaraz zejść na dół. — Gee! — To znowu Matt. — To nie żart. Koniec zabawy. Nagle widzę twarz Bonnie, która patrzy prosto na nas. — Znalazłam was! Jedno po drugim wyczołgujemy się z kryjówki. Matt patrzy na mnie, a potem taksuje wzrokiem moje ubranie. Czarne spodnie, które mam na sobie, wyglądają tak, jakby ktoś nimi odkurzył całe mieszkanie. — Lepiej chodźmy na dół — mówi. — Zgadnij, kto właśnie przyszedł.

13

L T

R

CUDOWNA NIESPODZIANKA Takie nagłe wizyty są zupełnie nie w stylu Stephena. Jasne, że wie, że każdy może wpaść na nasz brunch; jasne, że wie, że jest zawsze bardziej niż mile widzianym gościem; wie, jak się na jego widok ucieszę. Problem w tym, że to było absolutnie do Stephena niepodobne. Poczułam, że jestem szczerze zirytowana jego nagłym pojawieniem się, i nie miało to nic wspólnego z Leo. Po prostu główną cechą Stephena jest jego przewidywalność. W pozytywnym sensie. W sposób, który lubię, na którym polegam. — Cześć, kochanie! Zanim wypełzłam w końcu spod łóżka i ściągnęłam z siebie największe paprochy, Stephen zdążył już przysiąść w kuchni na brzegu krzesła, choć nie zdjął jeszcze marynarki. — Cześć! — powiedziałam radosnym tonem. — Co za miła niespodzianka! — Pochyliłam się, by go pocałować na powitanie. — Myślałam, że się położysz. Nie sądziliśmy, że przyjdziesz. Stephen rzucił mi spojrzenie, które wydało mi się raczej surowe i mówiło: „To widzę...". Postanowiłam je zignorować. — Próbowałem cię złapać na komórkę. Wyglądasz, jakbyś robiła wiosenne porządki — dodał i strzepnął kurz z moich spodni. — Odwróć się, wyczyszczę ci plecy. Stephen wyczyścił mi spodnie na pośladkach, co stanowi formę intymności ogólnie uznawaną za normalną w związkach. Ale ja czułam się jak dziecko przyłapane na zakazanej zabawie.

— Graliśmy w „Sardynki". No wiesz, żeby zabawić dzieci. W chwili, kiedy to powiedziałam, spojrzałam dokoła i ta-dam! Nikt oprócz Leo i Cory nie miał na sobie nawet śladu kurzu. Na dodatek Cora wyglądała dużo czyściej niż Leo. Zupełnie jakbyśmy się chowali w dwóch różnych miejscach. — Świetna zabawa — stwierdził Stephen takim tonem, jakby to była prawdopodobnie najpodlejsza forma rozrywki pod słońcem. — Szkoda, że mnie to ominęło. — Cześć — powiedział Leo, robiąc krok do przodu. — Tak przy okazji: jestem Leo. — Stephen. Pisane przez... — przerwał, zerkając nerwowo na Ellen. — Narzeczony Georgii — dodał. — Ojej, przepraszam. Wy się jeszcze nie znacie? — rzuciłam i założyłam sobie włosy za uszy. — Byłam pewna, że tak. Leo niedawno wprowadził się do mojego bloku, pamiętasz, Stephen? Mówiłam ci. Nie ma tu jeszcze zbyt wielu znajomych. Zabrzmiało to tak, jakby Leo był jakimś uchodźcą, który wymaga dokarmiania i wprowadzenia do towarzystwa. — A to moja córka, Cora. — Leo położył ręce na ramionach Cory, patrząc na mnie ponad jej głową.

R

— Cześć, Cora! — powiedział Stephen, wyraźnie się rozluźniając. — Wstałem trochę wcześniej, niż planowałem, kochanie, i spakowałem się w mgnieniu oka, więc pomyślałem, że wpadnę i porwę cię na

L T

lunch. Do moich rodziców — dodał, zwracając się do pozostałych.

— Ależ ja nic więcej w siebie nie wcisnę! — zawołałam, machając ręką w stronę stołu. — Nie szkodzi. Mama nie będzie miała nic przeciwko temu — powiedział i zapiął marynarkę. — Jedziesz ze mną prawda?

Spoglądam na Ellen, Matta, na tatę i w końcu na Leo. — Oczywiście — odparłam, czując się przy tym jak dziecko, które siłą zabierają z przyjęcia, zanim podano tort. — Oczywiście, że tak.

Słowo na k... W samochodzie Stephen nie mówił zbyt wiele. Odnosiłam wrażenie, że czeka na wyjaśnienia. Zupełnie jakbym popełniła jakiś grzech i powinnam się teraz wyspowiadać. Owszem, miałam wyrzuty sumienia, ale właściwie dlaczego? Dlatego że przez pięć sekund trzymaliśmy się z Leo za małe palce u rąk? Jak słowo daję! Inne kobiety bawią się w doktora z mężami swoich najlepszych przyjaciółek i nie mają nawet śladu kaca moralnego. Prowadziłam w głowie debatę sama ze sobą, starając się myśleć racjonalnie. Naprawdę nie było o czym mówić. — Jesteś dzisiaj bardzo małomówna — powiedział Stephen, nie spuszczając wzroku z drogi. Stephen prowadzi bardzo ostrożnie. — Naprawdę?

— Nie musiałaś ze mną jechać, wiesz? — Spojrzał w lusterko wsteczne, włączył kierunkowskaz i skręcił. — Nie powinnaś była dać się odciągnąć od... — zrobił krótką pauzę, jakby słowo, którego miał użyć, było wulgarne — ...od zabawy. — Nie bądź niemądry. Oczywiście, że chciałam z tobą jechać. My tylko graliśmy w „Sardynki" — odparłam. Czułam się, jakbym mówiła: „My tylko uprawialiśmy nago zapasy w błocie". — Dzieci koniecznie chciały w coś zagrać. Tak jest, Wysoki Sądzie, ja nie miałam z tym nic wspólnego. To oni mnie zmusili! — Cała jestem brudna — dodałam, zupełnie zresztą niepotrzebnie, próbując skierować rozmowę na inne tory i po raz kolejny otrzepując spodnie. — Nie uwierzysz, jak brudno jest w tym domu. — Może powinni zatrudnić kogoś do sprzątania? — Już zatrudnili. Ale ta pani nigdy nie ma nawet okazji, by cokolwiek posprzątać, bo Quinn ma takie wyrzuty sumienia, że zatrudnia sprzątaczkę, że bez przerwy częstuje ją herbatą i zwraca się do niej „pani Atkins", mimo że pani Atkins mówi do niej „Quinn" jak my wszyscy. Cały czas do niej gada, żeby jej pokazać, że traktuje ją jak równą. Tak naprawdę to z jej strony mocno lekceważące podejście. I śmieszne. Pani Atkins pewnie chętniej zajęłaby się swoją robotą i wyszorowała do czysta stół w kuchni, zamiast

R

wysłuchiwać bredzenia Quinn na temat niedofinansowania sztuki.

Stephen uniósł lekko podbródek do góry w charakterystyczny dla siebie sposób, jakby miał przy-

L T

taknąć. Ale w rzeczywistości nie wiadomo czy się z tobą zgadza, czy po prostu jest zły. — Ten gość, Leo, wygląda na bardzo miłego.

Było to jedno z tych niewinnie brzmiących zdań, w których kryje się gotowy do ataku wąż. Na tym właśnie polega problem ze Stephenem: nigdy nie powie człowiekowi w twarz, co go gryzie, tylko będzie drobił nóżkami dookoła tematu. Nie miałam zamiaru chwycić przynęty. — Prawda? — powiedziałam swoim neutralnym, lekko entuzjastycznym, lecz bez wywołującej podejrzenia przesady głosem. La, la, la, pełen luz. — Jego córeczka też jest słodka — dodałam jakby po namyśle. — Raczej cicha i spokojna, chociaż z drugiej strony przy Bonnie każde dziecko takie się wydaje. Stephen uśmiechnął się i zauważyłam, że trochę swobodniej opuścił ramiona. — Rzeczywiście. Rozwodnik, prawda? Ojciec na pół etatu? — Nie! Wiedziałam, że to miała być krytyka. Ton głosu Stephena sugerował, że Leo musi mieć w pewnym sensie jakieś niedostatki, że nie nadaje się na prawdziwego rodzica. Uniósł brwi i czekał na argumenty. — Tak naprawdę to nie wiem — przyznałam. — To tylko sąsiad. Nie kazałam mu się wyspowiadać z życiorysu. — Przecież nikt nie twierdzi, że powinnaś. Po prostu okazuję zainteresowanie. Odwróciłam głowę i spojrzałam przez okno. — Zatrzymamy się, żeby kupić kwiaty? — zaproponowałam. Nagle zapragnęłam wysiąść z samochodu, nie siedzieć w nim ze Stephenem.

— Odfajkowane! — powiedział. Zawsze tak robi. Jakby wypełniał formularz. — Leżą z tyłu. Stephen myśli o wszystkim. — O! Świetnie! Co kupiłeś? — zapytałam, obracając się na siedzeniu, by jednocześnie samej sprawdzić. — Te pomarańczowe, które mama tak lubi. Nie więdną przez sto lat. — Aha! Chryzantemy. To prawda. — Przytaknęłam. — Sto lat. Nieważne, że nie pachną i mają okropne liście, a pomarańczowy nie pasuje do niczego. Przynajmniej długo postoją. Rewelacja... Nie powinnam była przyjeżdżać. Trzeba być we właściwym nastroju na spotkania z rodzicami Stephena, a ja w nim nie byłam. To nie w porządku. Ci ludzie są zawsze tacy mili, przemili: są bardzo gościnni i uprzejmi. Kiedy do nich jeździmy na lunch, to wiadomo, że zjemy porządny posiłek: mięsko, ziemniaczki, dwa rodzaje warzyw na przystawkę, a do tego deser. Kuchnia jego matki to całkowite przeciwieństwo umiejętności kulinarnych Quinn. Quinn określa swoje podejście do gotowania jako „twórcze"; kto inny określiłby je jako „kompletny niewypał". Moja macocha przeszukuje lodówkę i szafki, wrzuca wszystko, co znajdzie, do jednego garnka w nadziei, że uzyska dzięki temu jakąś nową ekscytującą fuzję

R

smaków, której nikt dotąd nie odkrył. Jednak powodem, dla którego ludzie nie łączą oliwek z ananasem czy fety z kumkwatami albo cieciorką nie jest brak wyobraźni. Nie robią tego, bo efekt jest obrzydliwy i

L T

nikt oprócz Quinn nigdy nie marnowałby czasu i składników na próby. Matka Stephena, Trish, jest zwolenniczką starych metod. Brukselki gotuje przez dwadzieścia minut, bo zawsze tak robiła, dziękuję uprzejmie, i nie ma czasu na te wydumane przepisy i faceta, który miesza sałatę rękoma. To niehigieniczne, a poza tym Trish ma śliczne łyżki do sałaty, więc po co ktoś miałby używać do tego rąk, to ona nie ma pojęcia. Człowiek przynajmniej wie, czego się po niej w kuchni spodziewać. Żadnych niespodzianek. No i nikt nie przeszkadza w jedzeniu: nie trzeba opędzać się od Ellen, która sięga przez stół i próbuje zwinąć ci chrupiącą skórkę z kurczaka, ani Matta, mówiącego ci, że ten kawałek to możesz dać Danielowi albo Bonnie; albo taty, który pyta, czy jesz tego ziemniaczka, podczas gdy ty chciałaś go zjeść na końcu. Nikt nie zadaje ci irytujących pytań dotyczących ciebie, twojego życia osobistego czy najgłębiej skrywanych uczuć, których nie miałaś zamiaru akurat w tym momencie analizować. W rodzinie Stephena pytają cię, jak się masz, a potem po prostu siadają do jedzenia. Raz na jakiś czas ktoś coś powie na temat chwastów u sąsiadów albo szokująco wysokich cen benzyny czy nigdy niekończących się robót drogowych na trasie M25. Czasami Stephen opowie jakąś anegdotę o którymś ze swoich kolegów, ale to wszystko. U rodziców Stephena jest bardzo spokojnie. Bardzo.

Prawdziwy członek rodziny Drzwi wejściowe otworzyły się w chwili, gdy wysiadaliśmy z samochodu. Jestem pewna, że kiedy Trish oczekuje wizyty, to bez przerwy wygląda przez luksfery na ganku, żeby otworzyć, jeszcze zanim goście dotrą do bramy przed domem. — Stephen! — zawołała, podsuwając pochylającemu się właśnie synowi policzek do ucałowania. Popatrzyła przy tym na niego, jakby był Adonisem, i strzepnęła niewidzialny paproszek z rękawa jego marynarki. — I Georgia! Przepraszam, że jestem jeszcze w fartuchu! Odruchowo zaśmiałam się w odpowiedzi, wiedząc, że powinnam. To przez jej sposób mówienia: nawet wtedy, gdy mówi o czymś absolutnie prozaicznym — a to znaczy zawsze — używa takiej intonacji, jakby opowiadała dowcip. Na koniec zaczyna chichotać jak podlotek, więc głupio by było też się nie zaśmiać. — Ted jest w salonie. Ted! Ted! Przyjechali! — Mam nadzieję, że mój przyjazd ze Stephenem to nie kłopot. Nie planowałam wpaść dzisiaj na lunch.

R

— Kłopot! Ależ jesteś prawdziwym członkiem rodziny! Poza tym kiedy Stephen zadzwonił, wrzu-

L T

ciłam jeszcze parę ziemniaczków do garnka. Na pewno nie wrócicie do domu głodni! — Zaśmiała się znowu.

— Szczerze mówiąc, to ja nie jestem zbyt głodna. Właśnie zjadłam brunch u... — Ach, tak, wiem. Z rodziną! Śniadanie przez cały dzień! Zupełnie jakby człowiek prowadził restaurację, co? Nie wiem, jak twoja... jak żona twojego taty to wytrzymuje. Pewnie nic, tylko biega i wszystkim usługuje!

Trish, jak łatwo zgadnąć, nie lubi słowa „macocha". Jej zdaniem to nowy dodatek do słownika języka angielskiego, i dlatego jest wobec niego nieufna. Jakby to była „światowa sieć internetowa" albo „frytki do przygotowania w mikrofali". Kiedyś pozwoliłam sobie jej przypomnieć, że królowa Elżbieta I miała cztery macochy i to w stosunkowo krótkim czasie. W odpowiedzi Trish posłała mi tylko ugrzeczniony uśmiech, który oznaczał: „Ty wiesz swoje, a ja swoje". Poza tym nie zna Quinn, więc nie zdaje sobie sprawy, że pomysł, iż Quinn „biega i usługuje", jest po prostu idiotyczny. Quinn nigdy nie biega. Mówi, że przez to skacze człowiekowi poziom adrenaliny i że to za bardzo obciąża stawy. — Georgio, co powiesz na filiżankę herbaty? A może zaszalejesz i wypijesz szklaneczkę sherry? W rzeczywistości miałam ochotę na wielką pełną do brzegi szklankę schłodzonego Pinot Grigio albo Sauvignon Blanc. Ale już dawno dałam sobie spokój z czymkolwiek serwowanym u Coolingów, po tym jak kilkakrotnie próbowałam przelać zawartość mojej lampki do rosnącej pod oknem aspidistry. Kiedy z kolei to ja przyniosę butelkę, Trish stwierdza: „Ooo, jak miło!" i chowa ją na później, czyli na święty nigdy. Ich sher-

ry też nie należy do najlepszych, ale w tej chwili rozerwałabym pudełko z czekoladkami z likierem i z miejsca wyssała ich zawartość, gdyby mnie nimi poczęstowano. — Poproszę sherry. W życiu trzeba ryzykować, prawda? — Boże, zaczynam mówić jak ona! To zaraźliwe! — Uuu! To może dla mnie też kapkę? — zaświergotała. Wyglądała tak, jakby ją od tego dreszczyku emocji rozsadzało od środka. — Ted! Kochanie! — wrzasnęła nagle cienkim głosem. głośniej, żeby usłyszał w pokoju obok. Ted przydreptał do holu, uśmiechnął się ciepło i jak zwykle stanął i czekał, aż to ja go pocałuję na powitanie. — Poproszę sherry dla dziewczyn! — To ja mam czynić honory domu? Trish przewróciła oczami jak czarny charakter w filmach z Charliem Chaplinem. — Przecież ja nie mogę się bawić w nalewanie drinków, kiedy muszę przygotowywać dla wszystkich obiad, prawda? — Dwa razy sherry, tak? Już podaję. — I Ted! Ted! Ted przystanął w drzwiach. — Użyj właściwych szklanek, Ted.

L T

Ojciec Stephena wyglądał, jakby nie rozumiał.

R

— Nie lampki do wina, tylko szklaneczki do sherry. Stoją w barku! Z tyłu! — dodała i pomaszerowała do dużego pokoju.

— Naprawdę, Georgio, nie wiem, po co sobie głowę zawracam! — oznajmiła i otworzyła barek. — Te tutaj, widzisz, Ted? Widzisz? Te obok sherry! — Sam bym je znalazł.

— Przecież nie chcemy czekać na nasze drinki do północy, prawda? — Znowu przewróciła oczami i zaprowadziła mnie do kuchni. — Zostawmy chłopców na chwilę samych, a my, dziewczyny, poplotkujemy sobie. Oczywiście jedzenie było już gotowe. Trish jest świetnie zorganizowana, zupełnie jak Stephen. Nawet bez zaglądania pod pokrywki wiedziałam, że brukselki są już wyszorowane i ponacinane na krzyż, zamoczone w słonej wodzie, gotowe do gotowania; że marchewki zostały oskrobane i pokrojone na cieniutkie plasterki; że ziarenka mrożonego groszku powoli zaczynają się oddzielać od jednej, solidnej bryły. Mimo że Trish przygotowała cały obiad, nigdzie nie było nawet śladu obierki z ziemniaków. Jasne, że ja też staram się od razu sprzątać, kiedy gotuję, zresztą nie mam innego wyjścia, biorąc pod uwagę rozmiary mojej kuchni, ale nawet ja nie mogę konkurować z Trish pod względem czystości. Deska do krojenia umyta i jak zwykle ustawiona na swoim miejscu, za suszarką do naczyń, a sosjerka przy kuchence. Kiedyś uwielbiałam tu przychodzić. Pamiętam swoją pierwszą wizytę. Trish była taka miła, taka uprzejma. Cały czas dolewała mi herbaty i podtykała pod nos wysokiej jakości ciasteczka czekoladowe.

Kiedy Stephen przychodzi do nas, sam się musi obsłużyć. Skakała koło mnie i mówiła rzeczy w rodzaju: „A tutaj jest dolna łazienka", i wskazywała na świeży ręcznik dla gości. Wiedziałam, że powiesiła go tam specjalnie z okazji mojego przybycia. Wszędzie panował idealny porządek, wszystko było takie czyste i wypolerowane. Oczywiście to nie było w moim stylu, nie było ani trochę, ale byłam zachwycona tym, że parapety u nich w domu nie są zawalone stosami książek lub starych gazet i że nie stoją na nich od dawna zepsute lampy. Byłam zachwycona tym, że mogłam usiąść i nie musiałam sprawdzać przedtem, czy na krześle nie leżą przypadkiem jakieś długopisy, klucze czy gnijące owoce. Byłam zachwycona faktem, że Stephen pochodzi z takiej rodziny, z takiego domu. Naprawdę. Lecz nagle rozpaczliwie zapragnęłam uciec z tego idealnie poukładanego, jasno oświetlonego pokoju. Chciałam znowu znaleźć się w domu, i to tak bardzo, że o mało tej tęsknoty nie wykrzyczałam. Nie u siebie w mieszkaniu, ale w moim prawdziwym domu. Chciałam znów siedzieć przy tym starym wielkim stole w kuchni i słuchać, jak tata czyta mi fragmenty artykułów z gazet. Chciałam słuchać, jak Ellen wygaduje na swoich klientów w winiarni, by mnie rozbawić. Chciałam, żeby Bonnie i Daniel ciągnęli mnie za rękaw i nazywali „ciocią Gee". Nawet widok Quinn, w patchworkowej marynarce i kolczykach, które majtają się dziko na wszystkie strony, gdy Quinn mówi, ucieszyłby mnie teraz. Pomyślałam o naszym domu

R

— o domu, w którym wszystkie półki z książkami uginają się pod ich ciężarem, rośliny doniczkowe rozpełzają się po ścianach; pomyślałam o stertach gazet, czasopism, starych programów teatralnych i katalo-

L T

gów z różnych wystaw; o stosach nie podpisanych kaset wideo, o starym, poobijanym, emaliowanym chlebaku; lampie z abażurem z włóczki, wykonanym własnoręcznie przez Quinn w jej okresie makramowym; o popękanych kafelkach na ścianach łazienki na piętrze oraz licznym potomstwie mocno już wysłużonej rośliny pnącej, rosnącej przy schodach na górze. Pomyślałam o dziwnych naczyniach, które stoją dosłownie wszędzie i zawierają dawno już wycofane z obiegu monety, stare pudełka zapałek, pojedyncze kolczyki, śrubki, żabki do zasłon, kostki do gry i guziki od koszul, których już nikt nigdy na powrót do nich nie przyszyje. Tyle rzeczy, tyle przedmiotów zagracających każdą płaską powierzchnię, która miała czelność stać pusta. Nagle rozpaczliwie zapragnęłam znaleźć się wśród tego oczywistego, nieokiełznanego i bezsensownego bezmiaru materii, chciałam być w tym gąszczu. Wrócić do samego epicentrum: jeść, trzymając łokcie na pokrytym okruszkami stole, bronić swojego rogalika przed atakami Ellen czy czuć, jak Matt, przechodząc obok, odbija dłoń o czubek mojej głowy. Chciałam po prostu być Tam, z Nami, zamiast Tutaj, z... Nimi: z tymi dziwnymi ludźmi, wśród obcych. Miłych, uprzejmych, ale z którymi nie mam nic wspólnego. Nie byli częścią mnie, tak jak ja nie byłam ich częścią. Przypadkiem znaleźliśmy się w tym samym budynku w tym samym czasie. Pomyślałam wtedy o Leo, i o Corze też; o tym, jak trudno musiało jej być wejść do domu pełnego obcych ludzi. Przypomniałam sobie jego twarz tuż przy mojej, kiedy siedzieliśmy schowani pod łóżkiem polowym i kiedy jego mały palec złapał mój; znów zobaczyłam jego oczy połyskujące w półmroku. W uszach słyszałam głośne walenie własnego serca. „Mogłabym teraz wstać i po prostu wyjść", pomyślałam. Wyobraziłam sobie, jak to robię: jak zamykam za sobą po cichu drzwi, zdecydowanym krokiem przemie-

rzam drogę do bramy, mijam ją przyspieszam i nagle zrywam się do biegu. Pędzę na stację, pędzę do domu. — ...doleweczka? — Mmm? Słucham? — Myślami byłaś daleko stąd! Myślałam, że trzeba będzie rozwiesić transparent i zatrąbić, żeby cię ściągnąć z powrotem na ziemię! — Przepraszam. — Nic nie szkodzi. Nic się nie stało. Poproszę Teda, żeby ci dolał. Ted, szklaneczka Georgii jest pusta. Raczej nie wylewasz dzisiaj za kołnierz, Georgio. Nie mogę za tobą nadążyć! Gdzie jest ten Ted? Ted! Mogłabym to zrobić. Oczywiście, że bym mogła. Pamiętam przecież, jak się wstaje. Lekki pochył w przód, przerzucenie ciężaru ciała na nogi — nic trudnego. Potem chodzenie. To też pamiętam. Całe życie to robię. Tym razem na pewno nie będzie trudniej. Może naprawdę mogłabym... Do pokoju wszedł Stephen z butelką sherry. Nalał mi trochę do szklaneczki. — Słonko, to zupełnie do ciebie niepodobne tak pić w ciągu dnia. Z drugiej strony nic w tym złego. Może dzięki temu troszkę się rozluźnisz.

R

— Tak bardzo, że niedługo wyląduję pod stołem — powiedziałam beznamiętnie.

L T

Trish, która właśnie wróciła, wybuchnęła głośnym śmiechem.

— Słyszałeś, Ted? Słyszałeś, co Georgia powiedziała? — zawołała i natychmiast przytoczyła moją skrzącą się dowcipem, błyskotliwą wypowiedź. Nic dziwnego, że ilekroć tu przychodzę, mam wrażenie, że jestem autentycznie zabawna.

Rozparłam się w fotelu i zamknęłam oczy. Pod powiekami czułam rosnący ból głowy. Nadciągał, ciężki jak burza.

Mamusie i tatusiowie Georgia bawi się domu swojej nowej koleżanki, Josie. To jej pierwsza wizyta. — Pobawmy się w mamusie i tatusiów — mówi Josie i prowadzi do swojego małego domku w ogródku. — Ja jestem tatusiem i wracam pociągiem z pracy. Ty jesteś mamusią i robisz obiad. Georgia udaje, że otwiera lodówkę i stoi z ręką wspartą na biodrze, marszcząc brwi. Josie zerka na nią znad krawędzi niby-gazety. — Co ty wyprawiasz? — Patrzę, czy mamy coś na obiad. Poza tym ty mnie wcale nie widzisz, bo jeszcze siedzisz w pociągu. — Już jestem — mówi Josie i staje w drzwiach. — Ding-dong! — Jako tatuś nie masz klucza do domu?

— Mam. Ale ty masz mi otworzyć, wziąć mój płaszcz i w ogóle! — Niby dlaczego? Przecież jestem mamusią a nie... jakimś lokajem — odpowiada Georgia, zadowolona, że wie, kto to jest lokaj. — Ding-dong! — powtarza Josie. Georgia otwiera drzwi, obie cmokają głośno powietrze na powitanie i Georgia pomaga Josie zdjąć jej czyściutki biały sweterek. Sama marzy o dokładnie takim samym sweterku, z guziczkami w kształcie małych perełek. — Na obiad trzeba będzie jeszcze długo zaczekać. Josie marszczy brwi. — Ale ja jestem głodny. W takim razie usiądę sobie w fotelu. Nalej mi szklaneczkę whisky. — Nie ma. Muszę pójść do sklepu. — Jest. Psujesz całą zabawę. Przez chwilę obie dziewczynki patrzą na siebie bez słowa. — Lepiej poskaczmy przez skakankę — mówi Josie. Najpierw skaczą oddzielnie, a potem razem, jednocześnie. Stojąc twarzą w twarz, otoczone wirującym łukiem sznurka, podskakują zgodnie, uśmiechnięte, i radośnie odliczają — ...dwadzieścia jeden, dwadzieścia dwa, dwadzieścia trzy... — chcąc sprawdzić, ile wytrzymają, zanim jedna z nich popełni błąd.

R

A potem mama Josie woła, by przyszły coś zjeść. Siedzą wokół okrągłego stołu w kuchni, zajadając

L T

smażonego kurczaka, frytki — porządne, pofałdowane, które można kupić w plastikowym woreczku — i groszek. Georgia sączy wolniutko lemoniadę, żeby jej starczyło na dłużej, i przygląda się kafelkom w jasne wzorki, błyszczącym kranom, pofalowanej na dole rolecie w oknie, wiszącemu na ścianie żółtemu zegarowi w kształcie imbryczka, drewnianemu stojakowi na kubki i kompletowi zawieszonych na nim sześciu żółtych kubeczków do kawy. Jest to najładniejsza, najjaśniejsza i najbardziej błyszcząca kuchnia, jaką Georgia w życiu widziała. Pani Taylor stoi przy zlewie i kończy wycierać do sucha naczynia, po czym chowa wszystko do szafek. Georgia patrzy, jak ustawia równiutko stos talerzy, filiżanki i miseczki w kredensie, jak rozlokowuje noże, łyżki i widelce w odpowiednich przegródkach w szufladzie. — Miło, że nie jesteś wybredna w kwestiach jedzenia — mówi pani Taylor i potakuje z zadowoleniem głową. — Ty na pewno możesz jeszcze do nas przyjść. Georgia jest tak uradowana, że nie pamięta, by się grzecznie uśmiechnąć, patrzy tylko na panią Taylor z absolutnym uwielbieniem w oczach. — Wszystko w porządku? — pyta Stephen, kładąc mi dłoń na ramieniu mocnym i jednocześnie pocieszającym gestem, przytrzymując mnie prosto, nie pozwala wstać z fotela. — Mmm. Jestem tylko trochę zmęczona. To był długi tydzień. — Położyłam rękę na jego dłoni. — No wiesz, w pracy i w ogóle. Stephen pochylił się i pocałował mnie w czubek głowy. Zamknęłam oczy. — Niedługo jedziemy. Nie powinnaś dzisiaj siedzieć do późna, co? Przytaknęłam słabo.

— Jak wrócimy, weźmiesz długą przyjemną kąpiel, a ja popracuję nad swoją prezentacją. — Mówiłam, że ci pomogę. — Nie musisz — powiedział z twarzą zanurzoną w moje włosy i objął mnie od tyłu. — Odpuszczę ci. — Stephen, jesteś dla mnie cudowny. Nie zasługuję na ciebie. Poczułam, że do oczu napływają mi łzy. Nie miałam pojęcia, co się ze mną dzieje. „Jesteś podłym, niewdzięcznym człowiekiem, Georgia — powiedziałam do siebie w myślach. — Jesteś zwykłą nędzną zdzirą, patrzącą z góry na Trish, podczas gdy ona jest dla ciebie bardzo miła i zawsze ma dla ciebie przygotowany ten ładny ręczniczek dla gości". Tylko dlaczego tak paskudnie się teraz czułam? Czy oni są teraz inni? Dom był dokładnie taki sam: wciąż tak samo nienagannie czysty i poukładany. Trish powiedziałaby, że jestem nieswoja. Sama lepiej bym tego nie ujęła. Miałam wrażenie, że nic nie jest tak, jak powinno być. Jakbym otworzyła niewłaściwe drzwi i weszła w czyjeś życie.

14 CORA

L T

R

Następnego dnia, zżerana ciekawością o jego tajemniczą córkę, zadzwoniłam do Leo, by dowiedzieć się o niej czegoś więcej. Zaproponował, żebyśmy umówili się na spotkanie na wieczór, bo dostał prawdziwe, poważne zamówienie: ma robić zdjęcia jakiemuś pisarzowi w klubie w Soho, ale stwierdził, że wróci przed siódmą.

— Nie dam rady. Mam wtedy sesję z opiekunką i zwykle docieram z powrotem do domu dopiero koło dziesiątej. A może wtedy? Czy to za późno?

— Nie dla mnie, ale jeśli wymagasz opieki wczesnym wieczorem, to czy można cię zostawić samą po dziesiątej? — Przecież nie będę sama — odpowiedziałam. Leo dobrze wie, że nie o taki rodzaj opieki chodzi. Bez względu na liczbę lat spędzonych w zawodzie doradcy rozsądny człowiek powinien nadal omawiać swoje przypadki z opiekunem. — Ja? — Zaśmiał się Leo. — Nie powierzyłbym sobie pod opiekę nawet spinacza. — Musisz mieć w sobie choć odrobinę odpowiedzialności. Jak inaczej poradziłbyś sobie z Corą? Zapadła krótka cisza. — Leo? — Jestem. Dobre pytanie. Raczej trudno mnie nazwać odpowiedzialnym rodzicem. Słuchaj, pomówimy o tym później, jeśli się spotkamy. Zastukaj do mnie, kiedy wrócisz.

* W czasie sesji opowiedziałam opiekunce o różnych sprawach związanych z moimi pacjentami, o mojej reakcji na ich problemy i rozwiązaniach, które zaproponowałam. Te sesje to nie terapia, więc nie chciałam wspominać o wydarzeniach tego tygodnia. Nie mogłam się jednak powstrzymać od myślenia o nich, a szczerze mówiąc, żadna inna znana mi osoba nie ma tyle rozeznania w tych sprawach, co Marian. Tym, co najbardziej nie dawało mi spokoju, była moja reakcja, kiedy po raz pierwszy ujrzałam Corę. — Dlaczego twoim zdaniem wybuchnęłaś płaczem? — zapytała Marian. — Nie wiem! Nie mam zielonego pojęcia! Marian posłała mi uśmiech, ale nie powiedziała ani słowa. Czekała, aż sama znajdę odpowiedzi na własne pytania. Zrobiłam głęboki wydech, czując przy tym, jak moja klatka piersiowa mięknie i opada; jakbym wypuszczała z płuc coś więcej niż tylko powietrze. — Może dlatego, że przez chwilę miałam do Leo leciutką słabość i... Och, nie wiem... Fakt, że ma dziecko, dyskwalifikuje go, bo nie chcę być macochą. Do diabła, sama przecież wiesz, że ja nie chcę mieć nawet własnych dzieci!

R

Nadal cisza. Leciutki uśmiech. Boże, ona mnie doprowadza do szału! — Myślisz, że to o to chodzi? — A ty co myślisz?

L T

Oparłam brodę na dłoniach i spojrzałam na Marian.

— Tak sądzę. Jeśli chodziłoby tylko o to, to mogłam być rozczarowana, zdenerwowana, nawet zła... ale raczej nie zaczęłabym płakać. Marian ostrożnie przytakuje.

— Podejrzewam, że płacz był efektem konfliktu uczuć, które mną w tamtej chwili targały, a to znaczy, że w pewnym sensie... pominąwszy to, że byłam zaskoczona, zawiedziona, zła albo wszystko naraz, to oprócz tego... oznacza to, że... Marian nawet nie drgnęła. Z nieprzeniknionym wyrazem twarzy czekała, żebym dokończyła. — Nie rozumiem dlaczego, ale te łzy oznaczają, że w pewnym sensie moje odczucia były ambiwalentne. Na pewnym poziomie czułam się również... podekscytowana... może nawet szczęśliwa. To nie ma sensu. — Pokręciłam głową. — Może po prostu mi powiedz i nie każ mi się dłużej męczyć? W odpowiedzi Marian wybuchnęła śmiechem. — Georgia, sama dobrze wiesz, że nie chodzi o to, żebym ci podała rozwiązanie jak w krzyżówce. Nie jestem w stanie powiedzieć ci niczego, czegoś byś już sama nie wiedziała. — Ale ja nie wiem... Sądzisz, że powinnam to jeszcze przemyśleć? — Nie — zaprzeczyła. — Już wystarczająco dużo rozmyślasz. Ja ci mówię, że powinnaś iść do domu i pozwolić sobie w końcu to poczuć. A to zupełnie co innego.

Co Bóg myśli o salami Wieczór był ładny, a ja miałam ochotę zaczerpnąć świeżego powietrza, więc zamiast jechać autobusem, ruszyłam do domu pieszo. Oczywiście nie mogłam przestać o tym myśleć: obracałam problem w głowie jak trójwymiarową układankę, z którą nie mogłam sobie poradzić. Mimo przechadzki szybkim krokiem nadal rozpierała mnie energia, więc wbiegłam po schodach aż na czwarte piętro, przeskakując po dwa stopnie naraz. Zastukałam gwałtownie do drzwi Leo. — Cześć, sąsiadko. Wchodź — zaprosił mnie do środka i wyjrzał na korytarz za moimi plecami. — Opiekunka spuściła cię ze smyczy? — Nie. Urwałam się, kiedy nie patrzyła. Na twarz Leo wypłynął uśmiech. — Padam z głodu. Jadłaś już? — Pizza? Kiwnął głową i sięgnął po kurtkę. — Weźmy coś na wynos. Kiedy przechodziliśmy przez hol na dole, Barry zawołał do nas na powitanie.

R

— Hej, Baz! Sie ma! Jak tam? — odpowiedział głośno Leo, podczas gdy ja ograniczyłam się do uprzejmego skinięcia głową. Barry wyprostował się.

L T

— Sie ma, Leo. W porządku. Miłego wieczoru!

— Sie ma? — zapytałam, schodząc po schodach na ulicę. — Ile ty masz lat? Piętnaście? — Zamknij dziób. Barry uwielbia, kiedy mówię do niego „Baz" i udajemy dwóch kolesi, zamiast zachowywać się jak para totalnie niefajnych, łysiejących gości pod czterdziestkę. — To autentycznie smutne. — A co w tym złego?

Wzruszyłam ramionami, myśląc: „To chyba oczywiste, prawda?". To przecież śmieszne. Nawet troszkę żałosne. Leo karmi tym samym złudzenia Barry'ego. — To przecież... — Przerwałam, nagle sobie uświadamiając, że może faktycznie nie ma w tym nic złego. — Masz rację. Kogo to w końcu obchodzi? — Czy mi się zdaje, czy właśnie przyznałaś mi rację? — Zdaje ci się. — Bardzo miłe przywidzenie. Idę sobie ulicą jest bezchmurna noc, a gdy przymknę oczy, mogę sobie nawet wyobrazić, że światła biurowców to gwiazdy, a u mojego boku idzie pewna nawet atrakcyjna kobieta... Dziabnęłam go łokciem w żebra. — Pewnie w tych marzeniach mówisz: „To może zjedlibyśmy też lody?". — Mmm... Czy mowa tu o solidnej porcji lodów?

— Naturalnie. Dobra, słuchaj no! Chcę, żebyś mi opowiedział o Corze. Przestań się wygłupiać i wszystko mi powiedz. — Ale jesteśmy już na miejscu — odparł Leo. Otworzył drzwi baru Pizza Express i ruchem ręki zaprosił mnie przed sobą do środka. — Dobrze, najpierw zamówimy, ale później się nie wykręcisz. Chcę wszystko wiedzieć. — Dobra, dobra. Popatrzmy, co my tu mamy... — powiedział, przeglądając kartę dań. — Dla ciebie Giardiniera, ale zamiast porów mają być karczochy i bez czarnego pieprzu. Za każdym razem zamawiam dokładnie to samo, ale jeśli Stephenowi nie przypomnę, zawsze zapomina o karczochach i pieprzu. Z drugiej strony myśl, że jestem aż do tego stopnia przewidywalna, też wcale nie jest przyjemna. — Nie, ja poproszę... — Zaczęłam i szybko przejrzałam menu. Nie znalazłam niczego nawet w połowie tak smacznego jak moje ulubione danie. Spojrzałam na Leo, który patrzył na mnie z pobłażliwym uśmiechem. — No dobra, poddaję się. Jestem konserwatywną, starą nudziarą. Przyznaję. Dla mnie to samo co zawsze. Leo złożył zamówienie.

R

— ...a do tego poproszę Cztery pory roku z podwójnym serem i podwójnym czosnkiem. Usiedliśmy, żeby zaczekać za kontuarem.

L T

— Czy ta pizza nie jest przypadkiem z pepperoni? — zapytałam. — Myślałam, że nie jesz wędlin. Czy ty nie jesteś przypadkiem jakby koszerny?

— Aaa, dobre pytanie. Jestem, ale wyłącznie od czasu do czasu i na pół etatu. Zwykle nie jadam wieprzowiny ani małży, ale zdecydowałem, że raz, od wielkiego dzwonu, pepperoni jest OK. Bo po pierwsze nazywa się pepperoni, a nie wieprzowina; a po drugie Bóg i tak jej na pizzy nie widzi, bo jest przykryta mozzarellą i innymi rzeczami.

— Rozumiem. Bardzo logiczny argument. Leo wybuchnął śmiechem. — Ja wcale nie twierdzę, że jestem logiczny. W jakiejkolwiek kwestii. Jedyne, co mogę powiedzieć, to to, że jestem logicznie nielogiczny. — Prawda. — Poza tym Bóg na pewno ma lepsze rzeczy do roboty, niż zawracać sobie głowę tym, czy jakiś szmak je pizzę z pepperoni czy bez... No wiesz... W końcu na świecie toczy się parę mniejszych i większych wojen. Chyba ma przy tym wystarczająco dużo roboty? — A może świat jest w takim opłakanym stanie właśnie dlatego, że Bóg poświęca uwagę tobie i twojej salami? Siedzi w niebie, łapie się za głowę i zawodzi: „Aj-jaj-jaj! Ten Leo Kane, taki miły chłopiec. Myślałem, że może zostanie lekarzem, ustatkuje się u boku jakiejś dobrej kobiety, będzie przestrzegał szabasu, a tu proszę: czterdziestka na karku i nadal ani śladu regularnych przychodów. A na dodatek wcina gojskie jedzenie, kiedy myśli, że nie patrzę...".

— Nie, no to wszystko wyjaśnia. Rozważałaś kiedyś możliwość zostania rabinem? To przynajmniej miałoby więcej sensu niż ten sztik z „Nieznane są ścieżki Pana". — W każdym razie... Chyba w życiu nie spotkałam nikogo, kto tak sprawnie zmieniałby temat rozmowy. A wracając do Cory... — Chwileczkę! To nie ja zmieniłem temat, tylko ty. Zaczęłaś mnie wypytywać w kwestii nieprzestrzegania przeze mnie przepisów żywieniowych. Przypomniałam sobie początek naszej rozmowy w pizzerii. — W porządku, masz rację. Faktycznie, to ja go zmieniłam. A teraz opowiedz mi o Corze. — Za późno. To nasza pizza. — Zacznijmy może od podstaw... — powiedziałam, kiedy ruszyliśmy w drogę powrotną. — Kim jest mama Cory? Hazel, tak? — Tak. Mieliśmy krótki romans jakieś pięć lat temu. — Jak krótki? — Cztery, może pięć miesięcy. To nigdy nie miało być nic poważnego. Tak bardzo się od siebie różniliśmy. Hazel była dosyć... nawiedzona... Chyba tak to można określić. Dryfowała od jednej fazy twór-

R

czej do drugiej: robiła świece, batikowe zasłony na ściany. Poza tym nie wstawała przed południem, przez cały dzień paliła trawę i bardzo powoli mówiła, jakby musiała przez pół godziny myśleć, nim otworzyła

L T

usta. Doprowadzała mnie tym do szału. Wybacz, jeżeli gadam jak stary pryk, ale po prostu powiało między nami nudą. Ja chciałem wstać i zacząć coś robić, zrobić coś. A ona nie. — To było w Glasgow?

— Nie. Ona mieszkała w Edynburgu. Jeździłem do niej na weekendy — powiedział i idąc, odwrócił głowę w moją stronę. — Nie rób teraz tej swojej doradczej miny. Sam wiem, że to nie był prawdziwy związek, ale wtedy mi to odpowiadało. Hazel była w porządku. Gdy pominąć trawkę i kawałki suchych liści w świecach jej roboty, była naprawdę dobrym człowiekiem. Miłym. Z dobrymi intencjami. Porządnym. — A gdzie teraz jest Hazel? Przypuszczam, że Cora z nią mieszka? Doszliśmy właśnie pod nasz dom. — Nie. Cora mieszka z siostrą Hazel w Cricklewood. Słuchaj, może ja ci po prostu pokażę jej list. To wszystko wyjaśni. W każdym razie lepiej, niż ja bym to zrobił.

List Leo podał mi ostry nóż do pokrojenia pizzy, a sam zaczął szukać listu. Usiedliśmy obok siebie na sofie i zaczęliśmy jeść prosto z pudełek. — To ten. — Poczekaj. Umyję ręce — powiedziałam i chciałam wstać.

— Wytrzyj o moje dżinsy — zaproponował, podsuwając mi uprzejmie nogę. Przejechałam dłońmi po materiale tuż nad jego kolanem. — Ależ nie przerywaj sobie, jeśli tylko masz na to ochotę. Zignorowałam go i wzięłam list.

Drogi Leo, mam nadzieję, że dostaniesz ten list. Napisałam wcześniej na Twój stary adres, ale nie było żadnej odpowiedzi, więc nie wiem, czy do Ciebie dotarł czy nie. Jeśli tak i postanowiłeś go zignorować, to błagam, odpowiedz na ten, bo sprawa jest już bardzo pilna. Dziwnie się czuję, pisząc do Ciebie po tylu latach. Jedyne pamiątki, jakie mi po nas zostały, to jedno zdjęcie, które zrobiliśmy sobie sami, używając Twojego aparatu z samowyzwalaczem — pamiętam, jakie zrobił na mnie wrażenie! — i Twój czarny, wełniany szalik, którym mnie kiedyś owinąłeś, kiedy zmarzłam na wspólnym spacerze. Dobrały się do niego mole i ma teraz kilka dziur, ale nadal go trzymam. Proszę, nie myśl, że zwariowałam, pisząc do Ciebie tak ni z tego, ni z owego. Wiem, że nasz romans, związek, czy jak to zwał, trwał zaledwie kilka miesięcy i nie był nawet na poważnie. Nie pamiętam, bym Ci kiedykolwiek wyznała miłość, chociaż myślę, że Ci to na swój sposób okazałam. Jak sam widzisz, nadal odkładam wszystko

R

na później, unikam przejścia do sedna sprawy. Zupełnie jak wtedy, kiedy leżałam w łóżku i odsuwałam od siebie moment, kiedy będę musiała w końcu wstać. Pamiętasz?

L T

Leo, zaszłam z Tobą w ciążę. A może powinnam powiedzieć, że zaszłam w ciążę przy Twoim nieświadomym udziale? Pamiętasz nasze spotkanie jakiś tydzień czy dwa przed naszym rozstaniem? To było w środku nocy. Nie mogliśmy zasnąć, bo w pokoju było duszno i gorąco. Odwróciłam się wtedy twarzą do Ciebie, przyciągnęłam do siebie i jakby w półśnie zaczęliśmy się kochać. Czy wiedziałam wtedy, że zajdę w ciążę? Nie. Oczywiście, że nie. Czy miałam nadzieję, że zajdę? Byłam przerażona, ale tak. Muszę przyznać, że tego właśnie chciałam. Mimo że miałam świadomość, że najprawdopodobniej oznaczało to samotne wychowywanie dziecka. Zbliżałam się do czterdziestki, Leo, a biorąc pod uwagę historię związków damskomęskich, czy można mieć mi za złe, że pomyślałam, że to być może moja ostatnia szansa? Wiem, że nie przetrwalibyśmy jako para. Tym bardziej z dzieckiem. Jestem o tym święcie przekonana. Jak tylko się dowiedziałam, że jestem w ciąży, przeniosłam się na południe, do południowej części Devon, gdzie dorastałam. Przez kilka miesięcy mieszkałam u starej znajomej, a potem wynajęłam mały domek nad morzem. Czasami, spacerując na wodą, niosąc swoje — nasze dziecko w przewiązanej przez plecy chuście, myślałam o tym, jak bardzo byś się cieszył, mogąc tu fotografować. Widok na zatokę, na jej drugi brzeg, światło zmieniające odcień z godziny na godzinę. Wybacz, że Ci wcześniej nie powiedziałam, że czekałam, aż będzie za późno. Leo, zostałam mamą — zostaliśmy rodzicami ślicznej małej dziewczynki. Ma na imię Cora Anne; mam nadzieję, że podobają Ci się te imiona. Anne jest po Twojej mamie. Chociaż nigdy jej nie poznałam, zapamiętałam jej imię. Jeśli sprawdzisz w kalendarzu, to wyjdzie Ci, że nasza córka ma teraz prawie pięć lat. Jest absolutnie cudowna: łagodna, chociaż troszkę nieśmiała, ma jasne, błyszczące oczy. Zupełnie jak Twoje. Cora stanowiła radość mego życia, Leo, i dziękuję Ci za nią. Nie powiedziałam Ci, bo nie

byłam pewna, czy się przypadkiem nie pojawisz, by „wypełnić swój obowiązek" wobec mnie i dziecka. Nie chciałam tego. Nie chciałam, żebyś był ze mną, zmuszony okolicznościami, ja sama nie chciałam tak naprawdę być Tobą. A przynajmniej nie w takim sensie, w jakim ludzie powinni, by wspólnie wychowywać dziecko. Tak więc egoistycznie, wiem, zachowałam Corę tylko dla siebie. Utrzymywałam nas obie (ledwo ledwo), robiąc swetry na drutach i malując jedwabne szale. Moja siostra też nam pomagała, jak tylko mogła. Ale teraz jestem na siebie wściekła. Jest mi też wstyd, że Cię nie zawiadomiłam, bo — pamiętasz, co mi zawsze powtarzałeś? — życie nie biegnie zgodnie z jakimś planem. Miałeś świętą rację. Powiem bez ogródek. Za późno na owijanie w bawełnę. Leo, ja umieram. Umieram i nic nie można na to poradzić! Mam raka jajników i lekarze mówią, że gdyby wcześniej go wykryli, to może zdołaliby mnie uratować. Niewątpliwie się ucieszysz, słysząc, że zamiast marnować czas na zabawę swoimi kryształami, poszłam od razu na chemioterapię. Przeprowadziłyśmy się do Londynu i mieszkamy u mojej siostry, w Cricklewood (wiem, wiem! A tak wygadywałam na podmiejskie osiedla!). Cora właśnie poszła do szkoły. Trzymam dla Ciebie wszystkie jej zdjęcia. Dałam Corze naszą wspólną fotografię i powiedziałam jej, że mieszkasz bardzo, bardzo daleko. Na wypadek, gdybyś nie chciał jej widzieć albo gdyby ten list do Ciebie nie dotarł. Przepraszam. Co innego miałam jej powiedzieć? Nawet nie wiem, gdzie teraz przebywasz, więc

R

chyba dobrze postąpiłam. Powinna wiedzieć, że ma jeszcze jednego rodzica, na którego w razie czego może liczyć. Bardzo Cię proszę, skontaktuj się z nią, jak tylko przeczytasz ten list. Jeśli go dostaniesz. Zrób to

L T

dla dobra Cory, dla własnego dobra, jeśli nie dla mojego. Podaję Ci adres mojej siostry i numer jej telefonu... Strasznie mi przykro.

Całuję, z wyrzutami sumienia Hazel

Przełknęłam głośno ślinę i doczytawszy do końca, podniosłam na niego wzrok. Leo patrzył mi prosto w oczy. — Tak jest — powiedział, mlaskając językiem tak, jak to zwykle robi, kiedy jest zdenerwowany albo nie wie, jak się zachować. — Niezły list, co? Przytaknęłam. — I co potem? — Widzisz datę u góry strony? Ten list dotarł do mnie dopiero po trzech miesiącach. Kiedy w końcu zadzwoniłem do jej siostry, Hazel od miesiąca już nie żyła. — Boże, to straszne. Tak mi przykro. Biedna Cora. — Tak jest. Biedna mała. Miałem strasznego kaca moralnego. Myślałem, że może mógłbym coś poradzić. Zrobić coś, cokolwiek. Może nawet uratować Hazel? Sprawić, że pożyłaby dłużej. Że chciałaby pożyć dłużej. Położyłam rękę na jego dłoni. — Tego nikt nie byłby w stanie zrobić.

— Wiem — powiedział i odwrócił dłoń, by wziąć mnie za rękę. — Ale wiesz, jaki jestem. Co mogę zrobić? Jak sprawić, żeby się udało? — Zaśmiał się gorzko z samego siebie, po czym potrząsnął głową. — To tyle, jeśli chodzi o moc działania — dodał i usiadł głębiej na sofie. — A teraz jestem jedyną osobą, która Corze została, nie licząc oczywiście rodziny jej ciotki. Oni przynajmniej są jakoś ustatkowani. — Hej, ty też nie jesteś najgorszy. Ma szczęście, że to ty jesteś jej tatą. Znowu ten lekko krzywy uśmiech. — Dzięki, ale ja nie mam o tym zielonego pojęcia. Cholera, przecież ja nawet nie wiem jaki powinien być taki tata! Ledwo sam sobą potrafię się zająć! Popatrz na mnie, na miłość boską! — krzyknął i machnął ręką w stronę morza na wpół rozpakowanych, kartonowych pudeł, stojaków i toreb ze sprzętem. — Możesz się nauczyć. Tak jak wszyscy rodzice. Masz nawet szczęście, bo ominęły cię zafajdane pieluszki i bezsenne noce... — powiedziałam, obserwując jego twarz, jego oczy. — Przepraszam, nie pora na głupie żarty. — Nie szkodzi. Czasem głupie żarty są lepsze niż współczucie.

Weekendowy ojciec Usiadłam, opierając się o sofę. — A jak teraz wygląda sytuacja?

L T

R

— Teraz jestem weekendowym ojcem: zabieram Corę na sobotę lub niedzielę. Brakuje mi tylko eks-małżonki, na którą mógłbym regularnie wygadywać. No proszę, i kto teraz robi sobie głupie żarty? Jestem za to na okresie próbnym. Hazel może chodziła trzy centymetry nad ziemią ale z jej siostrą to nie przelewki: odbierz ją o tej i o tej godzinie, przyprowadź z powrotem na czas; nie kupuj dziecku słodyczy, nie wlewaj w nią napojów gazowanych; trzymaj za rękę, kiedy z nią przechodzisz przez ulicę; przechodź z nią tylko w oznakowanym miejscu; na West Endzie ani na chwilę nie puszczaj jej samej... — Większość z tego ma sens, nie sądzisz? Leo odwrócił głowę, by na mnie spojrzeć. — Sens — szmens! Ja chcę, żeby Cora miło spędzała czas. Chcę, żeby wiedziała, że świat to wspaniałe, ekscytujące miejsce, które czasem potrafi zaskoczyć, czasem wydać się dziwne. Nie chcę, żeby myślała, że wszystko oprócz przejścia dla pieszych jest niebezpieczne i przerażające. — Ależ ona spędza miło czas! Odkryje, że świat jest cudowny, ale to ty musisz być rozsądny za nią nie rozumiesz? Sam pomyśl: Cora przeżyła właśnie potworną stratę i wszystko wokół niej runęło. Straciła matkę, dom, wszystko, co miała. Jedyne, co ona sama może teraz robić, to po prostu starać się utrzymać głowę na powierzchni. Ale ty możesz jej pomóc, będąc taką skałą w jej życiu. Musi móc na tobie w stu procentach polegać. W taki sposób możesz ją nauczyć czerpać z życia taką samą radość jak ty. Im bardziej ty będziesz dorosły, tym mniej ona będzie musiała być. Popatrzył na mnie, jakby mnie oceniał. — Za tą ładną twarzą kryje się sporo mądrości, prawda?

— Och, przestań! Jeszcze zacznę traktować siebie serio i co wtedy? — Nie mam pojęcia. Ja nie traktowałem siebie serio od tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego siódmego roku. Podniósł się, posprzątał pudełka po pizzy i zaproponował mi kawę. Spojrzałam na zegarek. — Nie, dzięki. O tej porze nie przyjmuję już kofeiny. Nie mogę uwierzyć, że jest tak późno! Muszę lecieć. Mam jutro klienta o ósmej. Leo wykrzywił twarz w grymasie. — W porządku — powiedział i odprowadził mnie do wyjścia. — Hej, dzięki. Za to, co powiedziałaś. Nagle pochylił się i pocałował mnie w policzek. — Do usług. — Może chciałabyś pójść kiedyś z nami na spacer? — zapytał, wbijając ręce głęboko w kieszenie. — To znaczy ze mną i z Corą? Popatrzyłam mu w oczy i poczułam, że to nie jest zwykłe zaproszenie. — Ona cię polubiła — powiedział.

L T 15

R

NA KRAWĘDZI

— Chciałem ci powiedzieć, że bardzo dobrze nam się gadało z twoim tatą, wtedy w niedzielę, po twoim wyjściu — rzekł Leo.

— To dobrze. Świetnego mam tatę, prawda? To znaczy, podejrzewam, że jest świetny, jeśli to nie twój tata... Leo zmarszczył lekko brwi. — Myślałem, że macie ze sobą bardzo dobry kontakt, ty i on. Z boku wyglądacie na bardzo sobie bliskich. — Kontakt mamy niezły, tylko że czasami trochę mi działa na nerwy. Na przykład, kiedy nie słucha, co się do niego mówi, bo jednocześnie czyta gazetę. Będzie ostentacyjnie udawał, że z tobą rozmawia. Albo wtedy, kiedy zgrywa adwokata diabła tylko po to, żeby dalej się kłócić. Powinieneś też zobaczyć, jak wygląda jego gabinet: jak skład makulatury. Jak coś mu nie jest potrzebne, to nigdy, przenigdy nie schowa tego do szuflady czy segregatora. Postanowiłam kiedyś zorganizować dla niego odpowiedni system archiwizowania. Jedyne trzy kategorie, które mu przyszły do głowy, to: „Pilne", „Nudne" oraz „Wkurzające, ale się opłaca". — A co, jeśli jakiś dokument byłby jednocześnie nudny i pilny?

— No właśnie! Co to za system? — Z drugiej strony to tato ma być z niego zadowolony. Jeżeli jemu to nie przeszkadza, to dlaczego miałoby przeszkadzać tobie? — Och! Bo po prostu przeszkadza i już. Bo muszę na to patrzeć i nie mogę znieść tego widoku. Czasami myślę, że on celowo tworzy chaos wokół siebie. Mój tata twierdzi, że nie może pracować, kiedy ma wokół siebie porządek. Przecież to bez sensu, nie? — Może nie dla niego. Czemu po prostu nie przestaniesz wchodzić do jego gabinetu, jeśli tak cię to irytuje? Wykrzywiłam twarz w odpowiedzi. — Czy mógłbyś nie być taki rozsądny i racjonalny? To moja działka. Pewnie w twojej rodzinie jeden drugiemu nigdy złego słowa nie powie? Nigdy ci nie działają na nerwy? — Jasne, że tak. Rozmawiamy, kłócimy się, udzielamy sobie nawzajem porad, o które nikt bynajmniej nie prosił. Przecież jesteśmy rodziną Moja mama namiętnie przechowuje wszelkie resztki jedzenia, nawet pojedyncze, gotowane ziemniaczki. Do szewskiej pasji mnie tym doprowadza. Jej lodówka wygląda jak zdjęcie z katalogu Tupperware.

R

— Twoja mama musi być cudowna! — wykrzyknęłam, szczerze tak myśląc. Nie znoszę marnotrawstwa. — Może by mnie adoptowała?

L T

— Jestem pewien, że byłaby tym pomysłem zachwycona. Nas ma już po dziurki w nosie — powiedział Leo i wstał, by podejść do zlewu. — Mogę zrobić sobie jeszcze kawy czy, jeśli zużywam wszystkie twoje czyste kubki, wolałabyś się przenieść do mnie?

— Nie. Masz tam za duży bałagan. Zamierzasz kiedyś w końcu rozpakować ten majdan? — Nie sądzę. Miałem ostatnio, o dziwo, sporo roboty. Rozpakowywanie rzeczy, których i tak rzadko używam, nie jest, szczerze mówiąc, aż tak ważne. Zwłaszcza że i tak nie mam gdzie tego pochować. Poza tym po co? I tak pewnie czeka mnie niedługo kolejna przeprowadzka. — Naprawdę? Dokąd? Dopiero co się wprowadziłeś. — Pomyśl przez chwilę. — O czym? — Cora. Nie ma dla niej miejsca do spania. Na razie spotykamy się tylko w ciągu dnia, ale... — Oczywiście. Przepraszam. Nie wzięłam jej pod uwagę.

Joy — A jak to jest z twoją mamą? Mieszka gdzieś na mieście? — zapytał Leo, rozparłszy się wygodnie na mojej sofie. — Już cię kiedyś o nią pytałem, ale coś nam przerwało... To zupełnie do nas niepodobne. — Na mieście? — Przepraszam, chodzi mi o to, czy twoi rodzice się rozwiedli. Nie chciałem pytać twojego taty...

— Moja mama nie żyje. — Przepraszam! Nie chciałem stroić sobie żartów. Zmarła niedawno? — usiadł znów prosto i popatrzył na mnie z pełną powagą. — Boże, skąd! To było dawno temu. Miałam wtedy dziesięć lat. — To musiało być straszne — pokręcił głową, jakby sam przypominał sobie, jakie to uczucie. — Ile miała wtedy lat? Musiała być całkiem młoda. — Czterdzieści dwa. Co to ma być? „Sprawa dla reportera?" — Sorry, po prostu mnie to interesuje, to wszystko. — Dlaczego? — zapytałam, patrząc mu prosto w oczy. — Ponieważ prowadzę badania naukowe dotyczące kobiet, które mieszkają w mikroskopijnej wielkości kawalerkach; szczególnie tych, które mieszkają w dwóch jednocześnie — powiedział, przechylając głowę lekko w bok. — Ponieważ jestem wyjątkowo wścibskim typem i chcę wiedzieć wszystko na twój temat, na temat twojej rodziny; tego, co cię rusza; słowem, wszyściusieńko. Problem z Leo polega na tym, że nigdy nie wiadomo, kiedy robi sobie z człowieka jaja. — Nieprawda. — Prawda.

R

— Nie — powiedziałam, drażniąc się z nim jak dziecko i wysuwając przy tym przekornie dolną wargę. — Tak. — Nie.

L T

— Przestań już! — Uśmiechnął się. — I ty twierdzisz, że to ja jestem dziecinny! Nie chciałem ci sprawić przykrości pytaniami o mamę. Wzruszyłam ramionami.

— Nie sprawiłeś. To było tak dawno. — To dobrze — odparł i znowu usiadł wygodniej. — To jeśli nie masz nic przeciwko temu: na co zmarła? Na raka? Potrząsnęłam przecząco głową. — Zabawne, że ludzie zwykle zakładają że to musiał być rak. Najczęściej jednak nie pytają. Pewnie obawiają się, że to może być dla mnie krępujące albo że mi tym samym przypomną że mama nie żyje. — Nie sądzę, żebyś mogła tak łatwo o tym zapomnieć. — Słusznie. Miło, że ktoś pyta w taki sposób. Z Ellen dużo rozmawiam o mamie, bo ona jej wcale nie pamięta. Ale tylko z nią. Z tatą nie mogę z powodu Quinn. To nie byłoby wobec niej w porządku. Leo patrzył na mnie, jakby czekał na odpowiedź. — Aha! Tak jest. To nie był rak — powiedziałam i wstałam z sofy. Podeszłam do fikusa, pochyliłam się, żeby sprawdzić, czy nie ma przypadkiem za sucho w doniczce. — Muszę go podlać — oznajmiłam i przeszłam do zlewu, żeby napełnić konewkę. — Słuchaj, to brzmi naprawdę głupio. Nawet idio-

tycznie. Nie śmiej się, proszę, ale ona... ona spadła w domu ze schodów. Z tych do jej pracowni. — Wzruszyłam ramionami. — I to wszystko. Skręciła sobie kark. Przynajmniej miała szybką śmierć. Miała na nogach takie kapcie... Nazywała je „kapciami pątnika", bo to były takie okropne, skórzane łapcie, w których nie da się normalnie chodzić. Człowiek tylko ponuro szura nimi po ziemi. Miała na nogach te właśnie łapcie i chyba się pośliznęła na schodach i... tyle... Leo wstał i podszedł do mnie. Nie chciałam spojrzeć mu w twarz. Zaczęłam podlewać fikusa. — Tak mi przykro. Odsunęłam się, odstawiłam konewkę na zlew i wyciągnęłam z szafki czystą ściereczkę. Zmoczyłam ją lekko pod kranem. Na tych liściach jest tyle kurzu! Kiedyś regularnie je przecierałam. Co się ze mną ostatnio dzieje? Wszystko zawalam. — Nie musisz. Naprawdę. Położyłam liść na jednej dłoni, a drugą przetarłam go z wierzchu ściereczką, zmywając brud i kurz. — To naprawdę słodkie z twojej strony. Leo zmarszczył nos na dźwięk słowa „słodkie". Mężczyźni nie lubią, gdy ktoś im mówi, że są słodcy, prawda? Myślą, że to to samo co „nieseksowny".

R

— Naprawdę. To było tak dawno. Na kursach dla terapeutów miałam okazję się z tym zmierzyć. Szkolenie i terapia w jednym. Nie twierdzę, że za nią nie tęsknie albo że mi nie zależy... Ja tylko... moje

L T

życie po prostu toczy się dalej. — Pokiwałam głową. Koniec tematu.

— Skoro tak twierdzisz — powiedział, przejeżdżając palcami wzdłuż krawędzi jednego ze świeżo przetartych, błyszczących już liści. — Jestem trochę zaskoczony, że twój tata nie chciał po tym wszystkim sprzedać domu. Musi w was wzbudzać bolesne wspomnienia. — Chciał, ale to my go poprosiliśmy, żeby tego nie robił. Poza tym miał wystarczająco dużo roboty, wychowując naszą gromadkę. — Zrobiłam krok w tył, żeby ocenić wygląd fikusa i sprawdzić, czy czegoś nie pominęłam. — Z tym domem wiąże się też dużo miłych wspomnień. Nie zostało nam po niej zbyt wiele innych rzeczy. — Czemu? — Są, oczywiście, zdjęcia i kilka jej obrazów i druków, ale większość z nich... Dom to dom. Ona i tata kupili go razem i razem urządzili. Niewiele się w nim tak naprawdę zmieniło. Ten wielki kredens w kuchni: mama znalazła go w komisie. Był pomalowany na błękitno. Mama zdarła całą farbę, aż do drewna. Takie rzeczy to prawdziwe pamiątki, prawda? Leo przytaknął w odpowiedzi i zapytał: — A nie sądzisz, że... — zaczął poważny głosem. — Ja sam zauważam, że... ja sam... widzę w sobie cechy mojego taty. Sam nie wiem. Różne rzeczy. Na przykład to, że potrafię dobrze gwizdać, ale nie umiem za grosz śpiewać. Uwielbiam korniszony, ale nie cierpię oliwek. Jestem absolutnie zafascynowany ludźmi, ale nie mogę znieść nudziarzy. — Ale chyba większość z tych cech nabyłeś, bo to on cię wychowywał.

— Taaak... Pewnie tak było. Ale najdziwniejsze jest to, że ja kiedyś wcale taki nie byłem. Nigdy przedtem nie umiałem gwizdać i nie przepadałem za korniszonami. — Twoim zdaniem jest w tym coś mistycznego? Niby co? Leo pokręcił stanowczo głową. — Nie. Znasz mnie. Zwykle jestem hipersceptyczny. Sam nie wiem, co o tym myśleć. Może niektóre z tych cech miałem już wcześniej; tylko dopóki on nie zmarł, nie zdawałem sobie sprawy z ich istnienia? — Ale ja nie jestem ani trochę podobna do mamy, więc twoja teoria się sypie. — Musisz być. Nawet jeżeli nie przypominasz jej wyglądem, muszą być jakieś cechy, które... — Nie, żadnej. Jestem podobna do taty. Moja mama była bardzo ładna. To Ellen jest do niej podobna. — Tak jest. Szkoda, że jesteś taka szkaradna... — Uśmiechnął się. — Spadaj! Moja mama była po prostu bardzo, ale to bardzo radosna. Pełna życia. Była... Nieważne... Nie była może piękna, ale za to charyzmatyczna i zabawna. — A ty jesteś brzydka, nudna i paskudna? Ellen dostała, co najlepsze? Jaka szkoda! — Baaardzo śmieszne! Chcę tylko powiedzieć, że nie można zakładać, że dzieci są zawsze podobne do rodziców. Ja jestem zupełnie inna. Widziałeś moją rodzinę. Stanowię w niej czarną owcę, której pochodzenie trudno wyjaśnić.

R

— Czy możesz na chwilę przestać dreptać dookoła i ścierać kurze? Do szału mnie tym doprowadzisz! Chodź tu i siadaj!

L T

— A ty mi mówisz, że to ja w kółko rozkazuję innym — oznajmiłam, po czym grzecznie przycupnęłam na drugim końcu sofy.

— Ale... wcale nie jestem pewien, czy jesteście aż tak różni. Fakt, że widać, że ty lubisz porządek, a oni nie... — Eufemizm stulecia.

— Poza tym jesteś diabelnie zorganizowana, a oni nie. Ale... nie wiem, jak to dokładnie ująć... jesteście jakby wycięci z tego samego kawałka drewna. Na tym brunchu, na przykład. Jasne, że sobie dogryzaliście, ale... — Raczej kąsaliśmy boleśnie. — Nieprawda. Nawet kiedy się kłócicie, to tak naprawdę jest w tym dużo czułości i wszyscy nadajecie na tych samych falach. Fajnie było tak z wami siedzieć, nawet jeśli jest się zupełnie obcym człowiekiem. — Ha! Obcy to ty nie jesteś! Nagle spłonęłam rumieńcem. Nie to chciałam powiedzieć. Czy to nie straszne, kiedy człowiek coś nagle chlapnie i nie można już tego cofnąć? — To znaczy z jednej strony jesteś, ale z drugiej potrafisz się idealnie odnaleźć w każdym towarzystwie. Zabrzmiało to kretyńsko, formalnie i absolutnie nieprzekonująco.

Leo wstał z uśmiechem. — No cóż, muszę przynajmniej trochę poudawać, że pracuję. Nadać sens swojej obecności na planecie — powiedział, zaniósł filiżankę do zlewu i wyciągnął do mnie rękę na pożegnanie. — Ale daję głowę, że jeśli się nad tym zastanowisz, to na pewno znajdziesz u siebie pewne podobieństwa do mamy: może gotowanie albo te niesamowite oczy, albo sposób, w jaki wysuwasz leciutko język, kiedy naprawdę skupiasz nad czymś uwagę... — Ja niczego nie wysuwam! — Owszem, wysuwasz. Wysuwałaś, kiedy niedawno siekałaś coś bardzo drobno tym swoim wielkim nożem. Pomyślałam przez chwilę, wytężając pamięć. — Ona tak robiła, kiedy malowała. — No proszę! Widzisz? — Uhm — potwierdziłam, z trudem przełykając ślinę. — Ale to i tak tylko jedna, mała rzecz. Pod żadnym ważnym względem jej nie przypominam. Leo popatrzył mi przez chwilę prosto w oczy i otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale tylko się uśmiechnął i wziął kurtkę z wieszaka. — Do zobaczenia jutro? — Tak. Do jutra.

L T

R

Paluszki chlebowe Ferie zimowe. Czwartek. Georgia, lat dziewięć i pół, oraz Ellen, lat trzy, są głodne. Matt, jak zwykle, kiedy ma tylko okazję, siedzi u kolegi. Pora lunchu już dawno minęła. Georgia puka nieśmiało do drzwi pracowni matki i nie słysząc żadnej odpowiedzi, wtyka głowę do środka. Zapach w tym pokoju jest, jak zawsze, wyjątkowy. To zapach farb, terpentyny i oleju, przetykany wonią cygaretek, które Joy pali, kiedy zaczyna malować. — Mamusiu, co będzie na lunch? Joy maluje. Skupiona, z czubkiem języka wysuniętym między zębami, mruży oczy, siedząc przy płótnie rozpiętym na sztalugach. Każdy centymetr stolika jest zastawiony słoikami zapchanymi starymi pędzlami, brudnymi filiżankami, butelkami, tubkami farby zgiętymi pośrodku jak smutni staruszkowie. Połowa tubek nie ma nakrętek. — Hm? — Lunch. Jesteśmy głodne. Ellen jest głodna. Joy unosi jedną brew i zerka na Georgię tak, jakby oceniała jej wymiary przed przeniesieniem ich na płótno. — Przecież możesz coś znaleźć. W kuchni jest masa jedzenia.

— Nie — odpowiada Georgia cierpliwie. — Nie ma. — No coś przecież musi być. Zróbcie sobie tosty z serem. Ty robisz takie pyszne. Mamusia teraz maluje. — Nie ma sera. Joy odwraca głowę. Jej uwagę znowu przykuwa gra światła i cieni na obrazie. — To w takim razie zjedzcie same tosty, dobrze? Posmaruj je dżemem. Później mamusia zabierze was obie na obiad. W nagrodę. Georgia nawet nie pyta dokąd i gdzie, bo wie, że to bez sensu. Joy macza gwałtownym ruchem pędzel w kleksie palonej umbry, rozmazanej na starym talerzu, którego używa zamiast palety. Georgia myśli, że ten kleks wygląda jak mała kupa. Wraca do kuchni, mówi Ellen, żeby usiadła prosto na krześle, i podchodzi do chlebaka. W środku są trzy kromki chleba, z czego dwie to piętki. Wkłada rękę do plastikowej torebki i jak ukąszona szybko wyciąga ją z powrotem. Chleb pokrywają zielonkawe w środku i białe na brzegach plamki pleśni. Tak równiutkie, jakby je ktoś namalował. Georgia wpycha torebkę do kosza na śmieci i przykrywa z wierzchu pogiętym pudełkiem po płatkach, żeby nikt jej stamtąd nie wyciągnął i zeskrobawszy pleśń, nie twierdził, że to przecież dobry chleb, przecież pleśń nie jest trująca ani nic i nie bądźcie takie pieszczochy.

R

W spiżarce Georgia znajduje paczkę paluszków, a na stole podziabane nożem masło ze śniadania,

L T

które stoi tam nadal obok słoika z dżemem i słoika z miodem. Georgia pokazuje Ellen, co należy robić: macza się jeden koniec paluszka najpierw w maśle, a potem w dżemie. Ellen, która broni się rękoma i nogami przed koniecznością używania noża i widelca, jest zachwycona. — Ale z ciebie szczęściara — mówi do niej Georgia. — Paluszki podają gościom na lunch w drogich restauracjach.

Na dachu — Uprzedź mnie, jeśli będziesz szła na dach opalać się topless, żebym mógł uszanować twoją prywatność i nie wchodził ci w paradę — powiedział Leo, który siedział na moim balkonie i próbował łapać ostatnie promienie słońca. Oczywiście w pełnym ubraniu. — A) nigdy się nie opalam, bo to niezdrowe i moim zdaniem nudne, b) nawet gdybym się zdecydowała, to nie robiłabym tego topless, ponieważ jeśli nie widać bladych miejsc, to nie widać opalenizny i skąd ludzie mają wiedzieć, że się w ogóle chciałeś opalić; ale ja nie chcę, i wreszcie c) nie sądzę, żeby na ten dach można było wchodzić. — Jasne, że tak. — Jak?

— Niech się zastanowię. Czy twoim zdaniem wymaga to: a) zejścia do piwnicy, b) wejścia do mojego mieszkania, a następnie użycia tajnego przejścia, znajdującego się dokładnie za szafą czy c) wejścia na górę, w kierunku dachu? Lubisz takie wyliczanie, prawda? — Nie zauważyłam. A lubię? W porządku, a więc na górę. To raczej oczywiste. Chodziło mi o to, jak na niego wyjść? I czy to bezpieczne? — To szalenie trudne i niebezpieczne. Najpierw trzeba wdrapać się po rynnie, potem wisząc tylko na paznokciach, pokonać całą długość wąskiego parapetu, a na koniec trzeba przeskoczyć taką baaaardzo szeroką dziurę, kilkaset metrów nad ziemią. Chodź, to ci pokażę. Popatrzyłam na swoją spódnicę. — Co? Teraz? Mam się przebrać? — Myślę, że jako Zorro wyglądałabyś powalająco, ale nie trzeba. Jest dobrze tak, jak jest. — Boże, dzięki ci za dobrze rozwinięte poczucie humoru! — Idziesz czy nie? Jeśli naprawdę martwisz się o swoją elegancką spódnicę, to ją zdejmij. — Mogę? Jak ja sobie radziłam przez te wszystkie lata bez ciebie, pojęcia nie mam. Poprowadził mnie tylnymi schodami na najwyższe piętro i przystanął przed drzwiami z napisem: „Wyjście przeciwpożarowe". — Gotowa?

L T

R

Nacisnął wajchę całym ciężarem ciała i otworzył drzwi. Potem podniósł z ziemi leżącą obok cegłę i podłożył ją pod próg.

— Zawsze je jakoś zablokuj, bo inaczej czeka cię noc pod gwiazdami. Od zewnątrz nie można otworzyć. A jeśli faktycznie chcesz spędzić noc pod gwiazdami, to proponuję, żebyś zabrała ze sobą kocyk, poduszkę i ciepłe towarzystwo. Jestem w stanie zapewnić wszystkie trzy na żądanie. Noce są już nieco chłodnawe. Wyszłam na dach. — Ależ tu jest niesamowicie! Nie miałam pojęcia, że mamy stąd taki widok! Przepięknie! — zawołałam i spojrzałam na niego. — Nigdy wcześniej tu nie byłaś? — Nie. Nie wiedziałam, że wolno tu wchodzić. — Wolno? Co ty, w przedszkolu jesteś? — Wybuchnął śmiechem. — Patrz! — zawołał i zatoczył łuk ramieniem. — O, tam! Widzisz? Katedra św. Pawła? Canary Wharf? A teraz w tę stronę! — powiedział, stanąwszy za mną i obróciwszy mnie jak beczkę. — Popatrz! London Eye? Big Ben! Fantastycznie, nie? — A co to za paskudny budynek? Ten okrągły? — Siedziba Sztabu Lotnictwa Cywilnego. Nie skupiaj się na tym, co brzydkie. Nie sądzisz, że Widok jest fenomenalny? — Owszem, jest. Ale skąd wiedziałeś, że tu w ogóle można wejść? Przecież jesteś jeszcze nowy.

— To pierwsza rzecz, jaką sprawdziłem. Zawsze sprawdzaj schody przeciwpożarowe i dach. — Naprawdę? — Tak jest. Przeżyłem jeden pożar jako dziecko. — Co się stało? — Czemu pytasz? Chcesz potem analizować mnie i moje dzieciństwo i mówić mi, co jest ze mną nie tak? — Nie. Moim zdaniem przeanalizowanie ciebie zajęłoby mi sto lat, a o ósmej jestem umówiona z koleżanką Susie. Czemu ludzie od razu się jeżą kiedy wiedzą z czego żyję? Psychoanaliza to nie moja działka, to po pierwsze. A po drugie zwykle specjalnie nie wnikam w cudze dzieciństwo. Po prostu jestem ciekawa, podtrzymuję konwersację. Zupełnie jakbyśmy byli parą normalnych ludzi. Śmiech. — No dobra. Wybacz, że się najeżyłem. Ten pożar to był płomień, który buchnął z patelni, kiedy miałem jakieś sześć lat. Cała kuchnia stanęła w ogniu. Tak jest. Moja mama złapała moje dwie młodsze siostry pod pachę i krzyknęła, żebym wybiegł na podwórko. Tylko że kiedy miałem sześć lat, to na podwórko zawsze wychodziłem przez kuchnię. Kradłem ciasteczka z puszki, żeby je potem zjeść w trakcie

R

zabawy. Poza tym nie miałem pojęcia, co się dzieje. Więc zamiast wybiec za mamą przez frontowe drzwi, ja pobiegłem w przeciwnym kierunku, do kuchni. A tam stanęła przede mną ściana ognia. Dosłownie pa-

L T

rzyło mi skórę, ale ja byłem jak sparaliżowany. Miała jakieś trzy metry wysokości. A ja po prostu stałem jak przykręcony do podłogi. A potem, po jakichś dziesięciu minutach, które w rzeczywistości trwały pewnie jakieś trzy sekundy, nadbiegła moja mama, poderwała mnie do góry i wyniosła biegiem na ulicę. — Dla takiego małego człowieczka to musiało być przerażające. Leo wzruszył ramionami.

— Do jedenastego roku życia nie byłem w stanie zapalić zapałki. Za to później, to naprawdę dziwne, ogień zaczął mnie totalnie fascynować. Gdy miałem dwanaście, trzynaście lat, za każdym razem, gdy na stole stały świece, ja nie mogłem przestać się nimi bawić. Ściągałem wosk, sprawdzałem, jak blisko płomienia mogę przysunąć rękę; przesuwałem ją przez płomień; pozwalałem, żeby wosk skapywał mi na wierzch dłoni, a potem go sobie ściągałem. Czy to nie dziwne? — To wcale nie takie dziwne. Wielu ludzi jednocześnie boi się czegoś i jest tym czymś zafascynowanych. Szczególnie dotyczy to rzeczy, nad którymi nie mamy kontroli. Sporo ludzi tak reaguje. — Doprawdy? Ty też? — Nie. Oczywiście, że nie. — Dlaczego: oczywiście, że nie? Stoisz ponad innymi czy dlatego, że jesteś terapeutką? — Nie. Boże, jesteś taki sam jak mój brat. Jedno irytujące pytanie za drugim. Nie twierdzę, że mam choć odrobinę bardziej poukładane w głowie niż inni, ale raczej nie uważam siebie za osobę rozdartą wewnętrznie. Całkiem dobrze wiem, czego chcę w większości przypadków.

Leo stanął bliżej krawędzi dachu. Nie ma tam żadnej barierki, bo oczywiście nikt nie projektował tego dachu po to, żeby bez przerwy włazili na niego spragnieni widoków mieszkańcy. Leo zrobił jeszcze jeden krok. — Ostrożnie! Odwrócił się i popatrzył na mnie, mrużąc oczy w uśmiechu. — Widzisz? — Co? — odpowiadam i patrzę mu przez ramię, zakładając, że chodzi o jakąś kolejną atrakcję architektoniczną. — Jestem pewien, że zaledwie parę tygodni temu, kiedy upadłem pod twoimi drzwiami, cieszyłabyś się, widząc, jak robię krok poza krawędź tego dachu, jeśli tylko miałbym taką fantazję. A teraz, proszę: martwisz się o moje bezpieczeństwo. Czyli masz mieszane uczucia. — Nie. To było odruchowe. Postąpiłabym dokładnie tak samo, nawet gdybyś był kompletnie obcym człowiekiem. — Dzięki. — Tak czy inaczej, to nie żaden wewnętrzny konflikt. Moje uczucia uległy zmianie, to tyle. Wtedy myślałam, że jesteś... jesteś... — Niewychowany? Irytujący? Arogancki? — Tak, tak i tak. Mów dalej. — Ostrożnie. A teraz?

L T

R

— Teraz wiem na pewno, że taki jesteś, ale i tak cię lubię. — A widzisz! Jednak masz mieszane uczucia! Tak jak mówiłem! Zaśmiałam się głośno.

— Masz ochotę na lody? — pyta Leo.

— Mam w zamrażarce tylko waniliowe. — Waniliowe? Waniliowe? Świat jest pełen podwójnych, potrójnych nawet, lodów czekoladowokarmelowo-orzechowo-pistacjowych, lodów truskawowo-śmietanowych, od których ludziom eksplodują arterie, a ty bawisz się w wanilię? Co z tobą kobieto?! — Wanilia do wszystkiego pasuje. Do puddingu. Do szarlotki. — Pasuje do wszystkiego? Co to za argument? Zgodnie z tą logiką powinnaś kupować wyłącznie czarne i białe ubrania! — I owszem. Kupuję. — Zatrzymałam na chwilę wzrok na jego zielonej koszuli. Bez komentarza. — Mam też parę granatowych rzeczy. I kremowych. — Granatowych?! Aleś się rozbisurmaniła! I ani słowa na temat tej koszuli. Ja ją uwielbiam. — Nic nie powiedziałam!

— Nie musiałaś. Dobra, poczekaj tutaj, a ja przyniosę lody z mojej bogatej kolekcji. Jaki smak? Po co ja cię w ogóle pytam? Sam wybiorę coś dla ciebie. Tak ważkich decyzji nie należy powierzać kobiecie, dla której świat zaczyna się i kończy na wanilii.

A gdyby tak...? — Co byś zrobiła, gdybym ja był twoim pacjentem, a ty moją terapeutką? — pyta Leo, nabierając na łyżkę wielką porcję belgijskich lodów czekoladowych i podsuwając mi ją pod nos. — Zjedz to z tym wielkim kawałkiem czekolady, widzisz? Siedzimy obok siebie na jego kurtce i spoglądamy na światła Londynu. — Klientem, nie pacjentem. Poza tym nie mógłbyś nim być. — Dlaczego? Bo jestem beznadziejnym przypadkiem? — Bez wątpienia, ale to nie jest główny powód. Nie przyjęłabym cię, ponieważ jestem... — przerywam w pół słowa. To dziwne, ale w jego towarzystwie zawsze zaczynam głośno myśleć i mówić rzeczy, których normalnie bym nie powiedziała. Kiedy ludzie rozmawiają ze sobą, w ich głowach jednocześnie

R

płynie strumień myśli zupełnie z rozmową niezwiązanych. A może tylko ja tak mam? W każdym razie przy Leo te dwa strumienie jakoś się nakładają, mieszają i wreszcie mówię głośno coś, co powinno było zostać schowane głęboko w mojej głowie.

L T

— ...ponieważ jestem twoją sąsiadką — kończę. Marnie to brzmi, nawet w moich własnych uszach. — To kwestia pewnych granic, rozumiesz? — dodaję i mam nadzieję, że zabrzmiało to profesjonalnie. — Ale między nami nie ma żadnej granicy. Możesz przejść na moją stronę korytarza bez okazywania paszportu — odpowiada Leo z poważnym wyrazem twarzy, ale jak zwykle robi sobie ze mnie jaja. — Wiesz, że nie o tym mówię. Chodzi o to, że spotykamy się już na stopie towarzyskiej i nie byłoby to wskazane. — Dlaczego? Jak z dzieckiem, słowo daję! W kółko tylko: dlaczego, dlaczego i dlaczego? — Przecież można by to uznać za zaletę, bo taki układ oznacza, że już jestem w twoim towarzystwie rozluźniony. — Pytania i pytania! Słuchaj, nie ja określam zasady. Ale od razu widać, że to ma sens. Jeśli istnieje już jakiś związek między tobą a potencjalnym klientem... — To ja. — Owszem, ty lub ktokolwiek inny i jakiś związek, jakikolwiek, nawet najbardziej nieznaczący i powierzchowny. Jest ryzyko, że taki klient może żywić wobec terapeuty pewne uczucia, które nie stanowią części terapii i... — A co z terapeutą? — Jak to: co z terapeutą?

— A co z terapeutą? Czy terapeutą jest na to całkowicie odporny? — Nie. Pewnie, że nie. I o to chodzi... Terapeuta to oczywiście też człowiek i może tak być, że ona lub on nie będą w stu procentach profesjonalni i bezstronni. Leo obraca się, by na mnie spojrzeć. — Rozumiem. A czy jest? — Jest co? Kto? Tak, wiem, o co mu chodzi, ale w tej chwili żałuję, że w ogóle poruszyłam ten temat. — Ona, terapeutka. Ty. Chodzi o to, czy ty jesteś bezstronna? — Bezstronna w jakiej kwestii? — Potencjalnego pacjenta. Mojej. Mogłabym odpowiedzieć mu w czysto profesjonalny, pozbawiony emocji sposób. Mogłabym powiedzieć, jak bardzo cenię sobie naszą rosnącą przyjaźń, jak łatwo mi się z nim rozmawia. Mogłabym to zrobić. Pewnie to właśnie zrobić powinnam. Wstaję i robię kilka kroków w stronę krawędzi dachu i przystaję tam, odwrócona plecami do niego. Nie wiem tylko, czy chodzi mi o to, by to on nie widział mojej twarzy, czy żebym to ja nie widziała jego. — Nie w stu procentach. Nie jestem.

R

— A z jakiego dokładnie powodu ogłaszasz tę ważką prawdę głuchej kopule katedry św. Pawła?

L T

— Zawsze uważałam, że należy dbać o to, by główne punkty krajobrazu były jak najlepiej poinformowane, nie sądzisz? Większość ludzi zaniedbuje ten obowiązek, ale... — Przerywam, trąc mocno ramiona rękoma. — Powinnam była wziąć kurtkę.

— Jak już skończysz tę rozmowę z dachami miasta, to może odwrócisz się i spojrzysz na mnie? Słyszę, jak wstaje za moimi plecami.

— Zostały mi jeszcze: Big Ben, budynki Parlamentu i siedziba Sztabu Lotnictwa Cywilnego. — A może porozmawiasz ze mną na temat tej niecałkowitej bezstronności, a centralne zabytki miasta Londynu poinformujemy o wynikach później? Co ty na to? Przytakuję powoli i odwracam się, by stanąć z nim twarzą w twarz. — No więc, jeśli nie jesteś w stu procentach bezstronna, to dokładnie jak bezstronna jesteś? — pyta i podchodzi o jeden krok bliżej. — W dziewięćdziesięciu siedmiu procentach? Osiemdziesięciu dziewięciu? — Trochę mniej — odpowiadam, robiąc krok w jego stronę. — W siedemdziesięciu dwóch procentach? Sześćdziesięciu trzech? — Mmm, mniej. — W trzydziestu jeden? Teraz stoi dokładnie przede mną. — Myślę, że mowa tu raczej o ułamku procentów — mówię i patrzę mu prosto w oczy. — Powiedzmy, jakieś dwie piąte.

— Dwie piąte? To znaczy, że w jakichś dwóch piątych jesteś bezstronna, a w trzech piątych stronnicza? To się robi trochę skomplikowane. Podnosi swoją kurtkę z ziemi i zarzuca mi ją na ramiona. Potem sięga ręką, by uwolnić moje włosy przygniecione kołnierzem. — Nie. Jestem w dwóch piątych procenta bezstronna. A to oznacza, że... — W dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach i trzech piątych... — Jestem stronnicza. Tak. Obawiam się, że to prawda. Może nie jest jeszcze za późno, żeby stąd pójść. — Nauczyciele nigdy ci nie mówili, żeby nie mieszać procentów i ułamków? — Owszem. Za bardzo się różnią. Nie wolno ich mieszać, bo to i tak nigdy nic nie daje. — Chyba że... — mówi, obejmując mnie w talii i leciutko przyciągając do siebie. Teraz jest już chyba za późno. — Chyba że...? — powtarzam, zwracając twarz w jego stronę. — Chyba że daje.

16

L T

R

NAJDŁUŻSZA MINUTA W HISTORII ŚWIATA Minutę później — może godzinę? — odsuwam się od niego. — To nie w porządku. — Potrząsam głową. — Ja nie mogę tego zrobić — To dlaczego w takim razie to robisz? — mówi i posyła mi ten zabawny, lekko krzywy uśmiech. Ale pyta na serio. — Nie wiem. — Super. Pamiętaj, że na pochlebstwie daleko nie zajedziesz. — Przepraszam — szepczę i opieram na chwilę głowę o jego klatkę piersiową. Leo obejmuje mnie ramionami. — To z powodu Stephena, tak? A może z powodu Cory? — Oczywiście, że Stephena. Co ma do tego Cora? — Nie wiem, po prostu takie miałem wrażenie. Złapałaś z nią naprawdę świetny kontakt, ale mówiłaś, że nie widzisz siebie w roli mamy. A ja, no wiesz... trzeba mnie brać z suplementem. — Nie rozumiem, co ma jeden pocałunek z tobą wspólnego z... — Oczywiście, że ma. Daj spokój, przecież nie mamy już po piętnaście lat. To ma znaczenie. — Nie podchodź mnie w ten sposób — mówię, odsuwając się od niego. — Hej, hej! — Bierze moją rękę w swoje dłonie. — Słuchaj, wiesz, że nie jestem typem człowieka, który lubi rozwalać związki innych ludzi, ale ty i Stephen... Jesteście tyle czasu zaręczeni i jeszcze nie...

— No i? — mówię sucho, wyswobadzając dłoń. — A co w tym złego? Gdyby ludzie działali trochę wolniej, zamiast pakować się w małżeństwo na łeb, na szyję, byłoby mniej rozwodów, nie sądzisz? Poza tym chcemy, żeby wszystko było jak należy. Nie wszyscy lubią rzucać się na głęboką wodę bez żadnego planu. Tyle rzeczy może się nie udać. — Prawda — przytakuje mi Leo, jakby dokładnie wiedział o czym mówię. — Na przykład można wybrać niewłaściwą osobę. — To było naprawdę nie na miejscu. Nie znasz Stephena, nic o nim nie wiesz. To cudowny człowiek. — To dlaczego całujesz się z innym na dachu? — Nie całuję — mówię, robiąc jeszcze jeden krok do tyłu. — To był błąd. Przepraszam. — I nie widzisz powodu, dla którego nie miałabyś żyć sobie dalej ze Stephenem, jak gdyby nigdy nic się nie stało? — Bo nic się nie stało! Jeden pocałunek! To jeszcze nic nie znaczy! Dziwię się, że dopisujesz do tego taką historię. Sądziłam, że jesteś zwolennikiem krótkich, nocnych lotów, kimś, kto nie chce stabilizacji i woli skakać z kwiatka na kwiatek.

R

— Nie próbowałem bynajmniej ci się teraz oświadczać, ale ja... — A czy ktoś czekał na twoje oświadczyny? Skąd ci, do diabła, przyszło do głowy, że mogłabym chcieć kogoś takiego jak ty?

L T

— Dzięki! To kim ja dla ciebie jestem? Myślałaś, że zaliczysz sobie ostatni numerek na boku przed założeniem obrączki na palec? Szybkie pieprzonko, a potem zapomnieć i odstawiać spłonioną pannę młodą? Dzięki bardzo!

— Nie bądź śmieszny! Wiesz, że nie jestem taka!

— To o co ci w takim razie chodzi? Nie jestem dublerem. Chcesz Stephena? W porządku, masz go. Jeśli chciałaś się ze mną tylko przyjaźnić, Georgia, to nie miałbym kompletnie nic przeciwko temu. Nie zamierzam wystawać z płaczem pod twoimi drzwiami. Ale jeśli nie jesteś zainteresowana, to przestań, do cholery, tak na mnie patrzeć tymi wielkimi oczami i nie obejmuj mnie tak, jakbyśmy byli sobie przeznaczeni. Nie całuj mnie, jak gdybyś... — Nagle zaciska usta, po czym otwiera je i cichutko mlaska raz językiem. — Przepraszam, czemu ja ci w ogóle tak wygaduję? Jak sama mówisz: przecież to tylko jeden pocałunek. Ludzie puszczają się na prawo i lewo bez śladu wyrzutów sumienia, a my... a ja robię aferę z powodu jednego, nic nieznaczącego całusa. Głową wskazuje na drzwi. — Idziesz? — Uhm — odpowiadam i spoglądam na zegarek. — Ojej, spóźnię się. Ja się nigdy nie spóźniam! — Oddając mu kurtkę, nie potrafię spojrzeć mu w twarz. — Przepraszam. Nie pomyślałam, że... — Hej, nie ma sprawy! — woła i śmieje się głośno. — Zapomnij. To tylko jeden całus. W dzisiejszych czasach dziesięciolatki mają więcej na sumieniu. Potakuję głową. Leo ma rację, oczywiście. To nic ważnego. Absolutnie nic.

Brzydkie słowo na „b" — Nie zapomnij o urodzinach Ellen dziesiątego — powiedziałam do Stephena, kiedy dopasowywaliśmy nasze terminarze. Stephen zrobił minę, którą postanowiłam zignorować. — Mam nadzieję, że nie zrobi imprezy w swoim mieszkaniu? Mieszkanie Ellen należy do tej gorszej z dwóch kategorii o nazwie „Studenci" oraz „Istoty ludzkie", jeśli chodzi o panujący w nim bałagan. Byłby on do przyjęcia, gdyby Ellen i dwójka jej współlokatorów byli bliżej dwudziestki niż trzydziestki. Ilustracja przypadku: w przedpokoju wisiał kiedyś wieszak, ale spadł ze ściany pod wpływem ciężaru ich wspólnej garderoby (głównie Ellen, której płaszcz z dywanika stanowił pewnie kroplę, która przelała czarę). Rzecz jasna, ponowne przybicie wieszaka do ściany lub wynajęcie kogoś, kto by to zrobił, wykracza poza zakres umiejętności trójki sprawnych i inteligentnych ludzi. W efekcie na podłodze w ich przedpokoju, przy drzwiach wejściowych, leży teraz rodzaj pagórka z wierzchnich okryć. Kiedy przychodzę po Ellen, to muszę stać z wyciągniętymi ramionami, podczas gdy moja siostra nurkuje w tym stosie i układa na nich jedną rzecz po drugiej: „Czekaj, czekaj! Widzisz gdzieś różową zamszową marynarkę?".

R

— Nie. W winiarni. Brian daje jej salę na piętrze za darmo i dorzuca wino po cenie hurtowej. A do

L T

tego zapiekanki z pomidorami i inne za darmo.

— Oczywiście robi to z czystej dobroci serca? — Stephen uśmiecha się wyrozumiale. — Bynajmniej. Dziwne, bo Ellen zwykle szybko zauważa, kiedy jakiś facet jest nią absolutnie oczarowany. Moim zdaniem ona po prostu nie wyobraża sobie, że mogłaby pójść do łóżka z kimś, kto ma na imię Brian.

— To chyba trochę nie w porządku, nie sądzisz?

— Jasne, że to nie w porządku. Od kiedy to bycie albo niebycie w porządku ma coś wspólnego z miłością i seksem? W każdym razie wiesz, jaka ona jest. Kiedy facet okazuje się choć trochę porządny i odpowiedni, wtedy nie jest nim zainteresowana. — Dobrze, że ty taka nie jesteś. — Stephen poklepał mnie po udzie i posłał mi uśmiech. — Nie musimy długo tam siedzieć, prawda? — Nie zmuszaj się, jeśli to taka męka. Mogę pójść tam sama. — Bzdura. Oczywiście, że pójdę. Po prostu nie chcę, żeby jakiś barman zaczął mi dogryzać tylko dlatego, że mam pracę, która wymaga noszenia garnituru. Wszyscy znajomi Ellen zachowują się tak, jakby praca w biurze oznaczała, że człowiek sprzedał duszę wielkim, niedobrym, kapitalistycznym ciemiężcom. — Nie przesadzaj. A co jest złego w byciu barmanem, ty snobie? — A to dobre! To ty zawsze powtarzasz, że Ellen się marnuje w tej winiarni. — Bo to prawda.

— Więc coś, co jest dobre dla innych, dla twojej rodziny już nie jest? — powiedział Stephen ze śmiechem. — No cóż, gdybyś miał dziecko, to czy nie wolałbyś, żeby było, na przykład, posłem, a nie barmanem, kiedy dorośnie? Znowu śmiech. Nie znoszę, kiedy się śmieje podczas dyskusji. Mam wtedy wrażenie, że traktuje mnie jak dziecko; że czeka, aż małej kobietce przejdą humory. — Chciałbym tylko zaznaczyć, że posłowie do parlamentu nie zarabiają zbyt wiele, więc wybrałbym dla niego inny zawód. Prawo albo reklama, gdyby był twórczy, byłyby lepsze. Oczywiście, że jestem ambitny. Dlaczego nie miałbym być? W przeciwieństwie do Ellen nie uważam, by posiadanie porządnej pracy automatycznie czyniło człowieka nudziarzem. A przy okazji, nie wiem, czy zauważyłaś, ale Ellen nie jest twoim dzieckiem, więc to raczej kiepskie porównanie. Boże, jaki on potrafi być irytujący! — Wiesz, że nie o to mi chodziło. Nie przekręcaj celowo. — Nie przekręcani. To słodkie, że chcesz ją chronić; bardzo słodkie. Jesteś kochanym, dobrym człowiekiem i ja to rozumiem, ale...

R

— Nie. — Pokręciłam głową. — Nie sądzę, żebyś rozumiał.

— No cóż. Staram się, jak mogę. Chcę tylko powiedzieć i nie bądź na mnie zła, że gdybyś przestała

L T

za każdym razem wyciągać ją z jej wydumanych tarapatów, to może w końcu dorosłaby trochę. Kto wie, może nawet znalazłaby sobie jakąś prawdziwą pracę?

Wbiłam sobie paznokcie w udo, żeby go nie walnąć pięścią. — Daj spokój, kochanie — powiedział i objął mnie ramieniem, które natychmiast odepchnęłam. — Mówię tylko to, co sama powtarzasz.

— Stephen, każdy czasami wkurza się na własną rodzinę. To normalne. Oczywiście Stephen, mimo że jest chyba najbardziej normalną znaną mi osobą i prawdopodobnie najbardziej normalną osobą pod słońcem, nigdy, przenigdy nie krytykuje swojej rodziny. Ani swojej matki, która gada bez przerwy jak nakręcona — jest jak te samonakręcające się zegarki — i człowiek może tylko czekać i modlić się, by w końcu dostała zapalenia gardła, straciła głos w wyniku infekcji krtani albo zasnęła, znudzona własnym trajkotaniem; ani ojca, który prawie słowa nie powie, Więc trudno z nim prowadzić konwersację — pewnie po trzydziestu ośmiu latach małżeństwa z Trish zapomniał, że w rozmowie powinny uczestniczyć dwie osoby; ani nawet ciotki Jean, która odmawia noszenia sztucznej szczęki, bo twierdzi, że ktoś ją nasączył narkotykami, żeby jej zamknąć usta, więc kiedy je, to po prostu wysysa z jedzenia wszystko, co się da, jak pająk musze wnętrzności, a kiedy kończy, na jej talerzu zostają ohydne, wyschnięte resztki, poukładane elegancko wokół krawędzi talerza. — Tak czy inaczej — kontynuowałam wątek — chodzi o to, że to nie oznacza, że inni też mogą to robić. To nie impreza dla wszystkich, którzy mają ochotę dołączyć. Ja nigdy nie krytykuję Trish ani Teda.

Inne brzydkie słowo na „n" Stephen westchnął głośno. Czasami czuję się przy nim jak niesforne dziecko. — Słonko, twoja rodzina nie irytuje cię od czasu do czasu. Powinnaś kiedyś nagrać to, co mówisz: wiecznie gadasz, jaki w tym domu jest bałagan, jak Quinn kiepsko gotuje i jakie dziwaczne nosi ubrania... — Bo ona faktycznie nie ma pojęcia o gotowaniu i naprawdę nosi okropne... W każdym razie Quinn to nie rodzina, więc to co innego. — Jest żoną twojego ojca od dziesięciu lat. Quinn należy do rodziny. Skarżysz się, że Ellen w kółko pożycza twoje rzeczy. Że Matt gada z dzieciakami, kiedy ty rozmawiasz z nim przez telefon, więc nigdy cię tak naprawdę nie słucha. Wiecznie jęczysz, że oni to, oni tamto. Oczywiście, że w mojej rodzinie jest inaczej. Stephen mocno przesadzał. Każdy od czasu do czasu wygaduje na swoją rodzinę, prawda? — A to dlaczego? Bo jesteście tacy doskonali? Uśmiech. — Nie. Oczywiście, że nie. Ale my jesteśmy po prostu... normalni. Przeciętni. Nie ma się czym irytować. Opanowałam pogardliwe parsknięcie. — A jest? — zapytał, jakby po namyśle.

R

„Nie zaczynaj, Georgio", powiedziałam do siebie w myślach.

L T

— No, dalej! Porozmawiajmy — powiedział Stephen, siadając wygodniej. — Nie obrażę się. Krytyki też można wysłuchać na spokojnie, wiesz? — Nie krytykuję ciebie.

— Wiem. O to mi właśnie chodzi. To, że moim zdaniem Ellen musi dorosnąć, nie oznacza, że kocham cię przez to mniej. Ale dobrze. Moja rodzina. Ich mniej pozytywne cechy. Bardzo proszę. — No więc... — Zaczęłam i chociaż miałam pod dostatkiem przykładów, to nie chciałam, żeby nas poniosło. Zawahałam się przez chwilę. Widziałam, że Stephen sądzi, że mam kłopot ze wskazaniem na jakąś konkretną rzecz. — Wiesz, że lubię oboje twoich rodziców... — Ale? — naciskał Stephen. — Chodzi o to, że... czasem... Nie przez cały czas, rzecz jasna, ale wiesz... od czasu do czasu, moim zdaniem... chyba się ze mną zgodzisz? To znaczy... — Bełkoczesz, kochanie. — Fakt. Wiem o tym. Prawda. Tylko że... czy twoim zdaniem oni nie są czasami... nudni? Stephen popatrzył na mnie przez chwilę, po czym wybuchnął śmiechem. Donośnym śmiechem z głębi serca. — To wszystko? Wszyscy rodzice są czasami nudni. Co z tego? To nic wielkiego. „Moi nie są", pomyślałam. Mama nie była, na pewno. Bóg raczy wiedzieć, że nie była doskonała — daleka była do tego — ale na pewno nie była nudna. Tata nie jest nudny. Ellen i Matt też nie. Nawet Quinn nie można zarzucić, że jest nudna. Bywa trochę za poważna, to fakt, i gada czasem jakieś bzdury o ko-

rzyściach płynących z picia soku z kapusty albo smarowania skroni kropelkami z dzwonków powietrznych, ale nudna nie jest. — Przez chwilę myślałem, że rzucisz czymś naprawdę poważnym. Miałaś taki surowy wyraz twarzy. Ojej, a to zabawne! — oznajmił, poklepał mnie, jakbym była niegrzecznym szczeniaczkiem, i wstał. — Chodź, czas w piernaty. Nienawidzę, kiedy tak mówi. Zupełnie jakby chciał się zestarzeć przed czasem.

Pamiętaj: bądź spontaniczna W tym roku urodziny Ellen wypadają w czwartek, ale impreza jest w sobotę. Moja siostra zawsze zaprasza tatę i Quinn na swoje imprezy, ale tym razem właśnie się dowiedziałyśmy, że Simone, córka Quinn, najprawdopodobniej też wpadnie. Simone pracuje teraz w Nowym Jorku, więc wynajęła swoje mieszkanie na pół roku. Co oznacza, że kiedy przyjeżdża do Londynu, zwykle zatrzymuje się u taty. Daję głowę, że kiedy jest w mieście, jej znajomi, zanim odbiorą sprawdzają najpierw, kto dzwoni. — George, ratuj mnie przed smokiem! — zawołała Ellen przez telefon. Fakt, że Simone jest przera-

R

żająca, ale określenie „smok" dotyczy jej nawyku wydmuchiwania przez nos obfitych kłębów dymu papierosowego, gdy pali — czyli bez przerwy. Czasem człowiek autentycznie myśli, że za chwilę buchnie ogniem.

L T

— Bez paniki. Po prostu nie zapraszaj taty ani Quinn, wtedy ona też nie przyjdzie. Normalni ludzie w twoim wieku i tak nie zapraszają rodziców na swoje imprezy. — Za późno, już ich zaprosiłam i mam gdzieś, co robią normalni ludzie. Oni zawsze przychodzą. Ellen to prawdopodobnie najbardziej niegrzeczna osoba, jaką znam, ale nigdy nie odwołałaby zaproszenia. — Tata zrozumie. — Wiem i będzie przy tym niemożliwie kochany. On jest zawsze taki cholernie wyrozumiały i tolerancyjny, że mam przez niego poczucie winy. — Ellen, inny człowiek nie może sprawić, że będziesz miała poczucie winy. — Odpuść sobie tę sesję, George. Nie licz na czek. — Posłuchaj, Simone i tak będzie pewnie zajęta. Ona nie bywa w lokalach, w których nie serwują bez przerwy szampana i nie podają do tego porcyjki koki. Nie będzie się fatygowała do jakiegoś podrzędnego baru bez sławnej klienteli, żeby wypić dwie lampki Byczej krwi i zjeść zapiekankę z pomidorami. — Owszem, będzie. Ma wtedy wolne. Quinn mi powiedziała. — A ile osób przychodzi? Trzydzieści? Czterdzieści? — Pięćdziesiąt osiem z tendencją zwyżkową. Brian dostanie szału. Obiecałam, że zaproszę nie więcej niż czterdzieści pięć.

— Ujdzie ci to płazem. On jest w tobie tak bardzo zakochany, że mogłabyś zaprosić wszystkich swoich znajomych i balować w winiarni przez tydzień, a on by ich jeszcze na koniec przenocował. — Nieprawda! — mówi Ellen, ale słyszę jej śmiech. — W zeszłym tygodniu dostałam od niego totalną zjebkę, bo powiedział, że spóźniłam się trzy razy pod rząd. — A spóźniłaś? — Nie. W środy nie pracuję, więc przyszłam później tylko we wtorek, czwartek i piątek. A to nie pod rząd, nie? Westchnęłam głośno. Nie mam pojęcia, jak on to znosi. — Nie martw się. Przy tylu gościach nawet nie zauważysz Simone. Przy odrobinie szczęścia spędzi wieczór, stojąc na dole i drąc się do telefonu. Nawet jej nie zobaczysz. — Wiem! Będziemy do niej cały czas dzwonić na komórkę, to będzie musiała wybiegać na zewnątrz. W winiarni jest beznadziejny zasięg. Brian chyba celowo wyłożył ściany ołowiem czy coś w tym stylu. A tak przy okazji, zaprosiłam też Leo. Nie masz nic przeciwko? — Nie. Skąd. Dlaczego miałabym mieć? Nie było żadnego powodu, bym miała coś przeciwko temu. Tylko że Ellen ma w zwyczaju „adop-

R

tować" ludzi, których widziała raz w życiu, i jeśli to twoi przyjaciele, to w porządku. Do tej pory nie uległam pokusie zwierzenia się Ellen z tego pocałunku. Znając ją, wiem, że zrobi z tego wielkie halo, a potem

L T

przypadkiem chlapnie coś przy Stephenie. Raczej unikam Leo od kilku dni. Nie wiem, co mnie napadło, by pozwolić mu się pocałować. Ha! To tyle w kwestii brania odpowiedzialności za własne czyny. Ja go też pocałowałam. Wiem, że to zrobiłam. Wszystko przez ten dach i światła wokół nas; przez to, że byliśmy w innym świecie. Jakie to żałosne. Prawdziwe życie jest inne, prawda? Można chodzić z głową w chmurach, żyć w jakiejś bajce, ale prędzej czy później trzeba wrócić na ziemię i spełnić swoje obowiązki. Wrócić do normalnego życia i zaakceptować to, co się ma; to, o czym człowiek wie, że jest dla niego najlepsze. Bez względu na to, jak rozanieloną czy rozmamłaną było się przed chwilą. — To dobrze. Miły ten Leo. I nawet seksowny, pomimo tej łysinki. — Mmm. Pewnie tak. Nie myślałam nad tym. Ellen wybuchnęła śmiechem. — George, za grosz nie potrafisz kłamać! Spokojnie, nie powiem Stephenowi o twoim sekretnym pożądaniu sąsiada z mieszkania obok. — On nie mieszka obok, a ja go nie... — Jasne, jasne, wiemy! Chodziło mi o to, że chociaż nie jest taki plastikowo przystojny jak... — zrobiła krótką pauzę, choć obydwie wiedziałyśmy, że ma na myśli Stephena; pauza była tak nagła i tak wymowna, że byłoby lepiej, gdyby dała sobie spokój z dramatyzmem i po prostu to powiedziała — ...jak Jimmy albo ktoś. Jimmy to jeden z licznych byłych mojej siostry, który należał do kategorii: „Fenomenalnie przystojny, ale o sensie życia raczej nie porozmawiamy".

— W przypadku Leo, im częściej go człowiek widzi, tym częściej łapie się na tym, że ma ochotę zerwać z niego dżinsy. Chrząknęłam, bo zaschło mi w gardle. — Nie wiem. — Jasne! Założę się, że myślałaś o tym. Facet wygląda na takiego, który byłby naprawdę sprośny w łóżku. W pozytywnym znaczeniu. Takiego, który by cię porządnie zerżnął. — Ellen! Na miłość boską! Wiem, że jesteś dumna ze swojego braku zahamowań, ale nie musisz próbować przeskoczyć samej siebie! — Ja po prostu mówię, co myślisz. — Nie masz pojęcia, co myślę. A zważywszy na to, że raczej trudno cię uznać za wnikliwą i doświadczoną obserwatorkę mężczyzn, pozwól, że sama sobie wyrobię opinię. Pewnie się zastanawiasz, jak ja sobie bez ciebie radziłam. — Och, przymknij dziób. Wiem swoje. Nieważne. Do zobaczenia w sobotę i... — tu zrobiła kolejną pauzę; to już dwie pauzy w ciągu jednej rozmowy telefonicznej. To rekord w przypadku Ellen. — Co? Znowu coś o Leo?

R

— Nie. Och, po prostu zrób coś, żeby Stephen trochę się tym razem wyluzował, dobrze? W zeszłym roku wyglądał jak manekin, którego ktoś wyciągnął z wozu na wystawie. Wlej w niego dużo wina. Sporo go tam będzie.

L T

— Ellen, nie każdy musi się napić, żeby się rozluźnić. Stephen sobie poradzi. Kiedy chce, potrafi być bardzo wyluzowany.

— Właśnie. Tylko że zdaniem Stephena człowiek musi zdecydować dwa lata wcześniej, że w sobotni wieczór może chcieć się rozluźnić.

17 TO MINIE — Błagam, George, przyjdź wcześniej — prosiła Ellen przez telefon. — Będziecie robili sztuczny tłok na początku. Inaczej będzie smutno i pusto. — I możemy się odpieprzyć, gdy przyjdą twoi prawdziwi znajomi. O to chodzi? — Mowy nie ma. Macie siedzieć do samego końca. Dopóki ostatni gość nie legnie w rynsztoku. — Wspaniale. Ale uprzedzam, że kiedy tylko znów dopadną mnie stada twoich byłych z opowieściami o tym, jak to nigdy nie zdołali się pogodzić z waszym rozstaniem, pójdę w siną dal. To właśnie spotkało mnie przed rokiem. — Też mi stada! Tylko Luis cię dopadł.

— Plus ten wychudzony typ z kołtunem na głowie. Ten, który wygląda jak mop do podłogi i jest „lesbijką". — Chryste! Mówisz o Jazie? — O tym samym. Czy nie mogłabyś sobie znajdować facetów o normalnych imionach, jak inni? Pamiętasz? Powiedział: „W poprzednim życiu musiałem być lesbijką bo mam totalną obsesję na punkcie babek". — Tak, Jaz był trochę dupkiem. — To po co go zapraszałaś na imprezę? Dlatego że uwielbiasz się otaczać wianuszkiem adoratorów, prawda? — Nieprawda! — niemal krzyknęła Ellen. Moja siostra zawsze trochę zbyt gwałtownie protestuje, gdy człowiek trafi w sedno. — Zaprosiłam go przede wszystkim po to, żeby zagrać „Ph" na nerwach. — I zagrałaś. Pamiętasz? Wcześnie wtedy wyszliśmy. — Powiedziałaś, że masz okres i boli cię brzuch. — Skłamałam. — Nie mogę uwierzyć, że mnie okłamałaś! — krzyknęła i po raz pierwszy zabrzmiało to, jakby

R

rzeczywiście była wściekła i rozczarowana, a nie tylko udawała. — Och, przestań, Ellen! To nic ważnego.

L T

— A właśnie, że tak. Ja ciebie nigdy nie okłamałam!

— Owszem. A co się dzieje, kiedy coś ode mnie pożyczasz? Na przykład te moje porządne skórzane rękawiczki, które następnie gubisz, ale bez przerwy powtarzasz, że mi je oddasz? — To nie kłamstwo. Ja nie gubię rzeczy, tylko je gdzieś kładę i zapominam gdzie, ale potem je zawsze znajduję. Poza tym naprawdę mam zamiar je oddać. Ja cię nigdy nie okłamuję. Zawsze ci o wszystkim mówię.

— No cóż — odparłam, bo zaczęło mi się robić nieswojo. — Nie musisz, jeśli nie masz ochoty. Boże drogi, co to za problem? — Dla mnie tak. A teraz obiecaj mi, że przyjdziecie wcześniej. Pan „Ph" nie musi, jeśli potrzeba mu więcej czasu, by się przestawić na tryb „Zabawa".

Specjalistyczna porada — Cześć, Georgia! Sama? — zagadnął Brian, szef Ellen, machając do mnie, gdy weszłam. — Tak. Stephen przyjdzie później — odpowiedziałam, zaskoczona, że Brian go w ogóle pamięta. Stephen raczej za takimi miejscami nie przepada, a poza tym nic go tak nie krępuje, jak bycie obsługiwanym przez Ellen. — O! Miałem na myśli Ellen. — Jeszcze jej nie ma? Wiedziałam, że to bez sensu tak wcześnie przychodzić.

— W porządku. Chodź na górę na lampkę wina. Sala wyglądała wspaniale: dwa wielkie wazony pełne kwiatów, krzesła i stoły rozsunięte na boki i pod ściany, żeby później było gdzie potańczyć, długi stół, przykryty jasnym obrusem, na którym miało stanąć jedzenie. — Białe czy czerwone? — Może zacznę od wody. Nie chcę przesadzić. — Bardzo rozsądnie. Niektórzy klienci myślą, że przekraczając próg, automatycznie zgłosili akces w jakimś „drinkatonie"... Ale jeśli masz ochotę, to mamy tu butelkę całkiem miłego Pouilly Fumé. — Chyba trochę za eleganckie jak na jedną z imprez Ellen? — Święte słowa. Później już nie będzie, więc łap okazję, póki możesz. Zaśmiałam się głośno. — To naprawdę miło z twojej strony, że robisz dla niej to wszystko. — Ach, daj spokój! Ellen to dobra pracownica. Boże, on musi być naprawdę ciężko w niej zakochany. Po raz kolejny się zaśmiałam, a Brian poszedł w moje ślady. — No dobra, nie jest. Ale świetnie sobie radzi z klientami, a to naprawdę ważne. Niejednemu face-

R

towi wpadła w oko, więc zamawiają więcej i znowu przychodzą — powiedział Brian, nie patrząc na mnie i koncentrując uwagę na otwieranej butelce. — Ellen jest bardzo atrakcyjna, nie sądzisz? Nie można mieć do

L T

nich pretensji. To znaczy, moim zdaniem, jest.

— Ona cię bardzo lubi. Brian parsknął głośno.

— Super! Chyba wystrzelę butelkę najlepszego szampana! Nalał mi szklankę wody mineralnej i po raz kolejny zaproponował wino.

— W takim razie, Georgio, oświeć mnie trochę. Jak zdobyć towarzyszkę życia? Powiedz mi, że to tylko kwestia czasu, zanim ona... zanim jakaś cudowna kobieta zrozumie, że nie może beze mnie żyć. Ellen mówi, że jesteś specjalistką w tych sprawach. — Bynajmniej — powiedziałam z uśmiechem. — Chociaż w kwestii cudzych związków człowiek jest zawsze mądrzejszy, nie sądzisz? Mogę ci tylko powiedzieć, że moim zdaniem jesteś naprawdę wspaniałym facetem i każda kobieta byłaby prawdziwą szczęściarą mogąc z tobą być. Sama stanęłabym w ogonku, gdybym nie była już po słowie. — A co, jeśli ona jest niezdecydowana? — Wtedy możesz mieć problem — odparłam i położyłam na chwilę dłoń na jego ramieniu. — Kto wie, co się może wydarzyć? Jedno, co wiem o miłości, to to, że wynik jest zawsze nieprzewidywalny. Nie można nawet liczyć na to, że będzie bolało. Czasem wystarczy, że człowiek myśli, że nie ma nawet grama nadziei, i daje sobie spokój. Napięcie mija, coś przeskakuje na inny tor, a chwilę potem wędrujesz o drugiej w nocy w tę i z powrotem po piętrze, próbując uśpić malucha. — Na początek wystarczyłby romantyczny obiad dla dwojga — westchnął Brian i dolał nam wina. — A jak tam twoje życie miłosne, Georgio? Pociesz mnie trochę. Powiedz, że to możliwe.

— No cóż, pamiętasz Stephena? — Wysoki, przystojny skurczybyk, tak? — Ten sam. Nadal jesteśmy parą. To znaczy, oczywiście, że jesteśmy parą. I jesteśmy zaręczeni. Od jakiegoś czasu. Dokładnie, od dwóch i pół roku, ale kogo interesują takie szczegóły? — Gratulacje. A kiedy ślub i czy potrzebujesz kogoś, kto stanąłby za barem? — Nie przepuścisz żadnej okazji, co? — Jasne, że nie. — Jeszcze nie ustaliliśmy daty. — Rozumiem. Ale tak mniej więcej? Za kilka miesięcy? Czy czekacie do wiosny? Do lata? — Tak naprawdę jeszcze się nie zdecydowaliśmy. Tyle rzeczy trzeba załatwić. Chcę, żeby wszystko było idealne. W końcu założenie jest takie, że człowiek robi to tylko raz... — A, rozumiem! Ja zawsze chciałem wrócić do Irlandii, zrobić wielką imprezę rodzinną. No wiesz, pijani wujowie, dziadkowie w rogu wysysają Murphy's ze szklanek, dzieciaki ganiają i kradną ciasto. Uwielbiam to.

R

— Nie wiedziałam, że jesteś Irlandczykiem. Nie masz nawet śladu akcentu. — Bo przyjechałem tu jako dziecko. Ale w Irlandii mam całą armię kuzynów i ciotek. W hrabstwie

L T

Cork, kilka kilometrów od morza. Piękne miejsce. Chciałbym zabrać tam... Jest idealne na wakacje. A ty? Chcesz wielkiej rodzinnej imprezy czy zamierzacie tylko we dwójkę zwiać do Las Vegas? — Nie mogłabym wyjść za mąż bez mojej rodziny. W końcu jest przecież ważniejsza niż pan młody.

Brian wybuchnął śmiechem. Ja też, ale po chwili uświadomiłam sobie, jak dziwnie to zabrzmiało. — Powiem mu, kiedy przyjdzie, dobra?

— Brian! — zawołał ktoś zza baru. — Ellen dzwoni! — Można by pomyśleć, że skoro nie musi pracować, to zjawi się dzisiaj na czas! Kilka minut później Brain przywołał mnie ruchem ręki do telefonu i podał mi słuchawkę. — Mówi, że to nagły wypadek. Pewnie nie może znaleźć jednego buta albo coś w tym stylu!

Nagły wypadek Dwie minuty później jechaliśmy już do domu Ellen. To zaledwie dziesięć minut spacerkiem, ale samochodem jest się na miejscu w mgnieniu oka. — Mam też wejść na górę? — Lepiej nie. Może to jakiś damski kryzys. — Daj jej kopa w tyłek i powiedz, żeby się zwijała. Powiedz, że czekam dziesięć minut i ani chwili dłużej.

Kiedy weszłam do mieszkania, Ellen, nadal odziana jedynie w bieliznę, ganiała po nim jak kot z pęcherzem i próbowała rozłożyć starą, rozwaloną deskę do prasowania. — Nie mogę tego rozłożyć! Co mam robić? — W jej głosie słychać było pierwsze nutki histerii, w którą Ellen wpada wyłącznie w przypadku jakichś pomniejszych katastrof i niewiele znaczących utrudnień. — Dzwonić po straż pożarną? Jestem pewna, że nie będą mieli nic przeciwko temu, by rzucić wszystko w diabły i wpaść tutaj, by rozwiązać twoje domowe problemy. Och, daj mi to! Ja spróbuję, a ty włóż resztę rzeczy, bo będziemy tu siedzieć do rana. — Jaką resztę rzeczy? — powiedziała Ellen, podnosząc do góry niemożliwie pogniecioną sukienkę. Walczyłam z deską do prasowania, ale równie dobrze mogłabym próbować rozłożyć leżak w czasie tornada. — Myślałam, że twoja religia nie zezwala ci na prasowanie rzeczy. Nigdy nie kupujesz ubrań, które trzeba potem prasować. — Wiem. To sukienka Siobhan. Aha! Współlokatorka. — A czy ona wie, że ją pożyczasz? — zapytałam; haczyk na nogach deski do prasowania nagle puścił i mogłam je w końcu rozłożyć. Niestety, tylko do wysokości kolan.

R

— Siobhan się nie czepia. W przeciwieństwie do wielu innych osób nie dostaje na głowę, kiedy na parę godzin coś sobie od niej pożyczę — oświadczyła Ellen i po krótkiej pauzie dodała: — To, żebym mogła prasować na leżąco?

L T

— ...Albo gdy wpadnie do ciebie kilkoro znajomych Quinn i zrobią prasowanie w pozycji „kwiat lotosu".

— Albo gdyby Bonnie chciała przyjść i pomóc... — Albo gdy zaprosisz kilka gejsz na herbatkę...

— Może powinnam po prostu włożyć pogniecioną? — Przyłożyła sukienkę do ciała. — Aha! Wygląda, jakbyś w niej spała! — Bo spałam. Włożyłam ją raz w zeszłym tygodniu, a potem byłam zbyt padnięta, żeby się rozbierać. Słowo daję, do tej pory Siobhan mogła już ją wyprać i uprasować! Ellen przyklękła przy na wpół rozłożonej desce i rozpostarła na niej sukienkę. — To naprawdę trudne, wiesz — powiedziała tak samo, jak mówiła, kiedy miała jakieś siedem czy osiem lat i próbowała ładnie zapakować prezent albo wytrzeć stół, chcąc, by ktoś inny ją w tym wyręczył. — W końcu to nie próba zdobycia Mount Everestu na szpilkach. To tylko prasowanie. — Ale ty jesteś w tym o wiele lepsza niż ja... — Owszem, ale i tak nic z tego — oznajmiłam i rzuciłam się na sofę, kładąc stopy na bocznym oparciu, częściowo po to, by opanować odruch i nie złapać za żelazko. — Tobie to dobrze... — powiedziała Ellen i jakimś cudem zdołała pognieść żelazkiem ramiączko. — No i zobacz!

— Biada! Biada! Po prostu jeszcze raz po nim przejedź. Na miłość boską, chyba potrafisz wyprasować sobie kieckę i nie robić z tego klęski żywiołowej na skalę światową? Niby dlaczego tak mi dobrze? — Bo ty jesteś taka poukładana. Z natury. Nie musisz się nawet wysilać — jęknęła moja siostra i wydymając usta, popatrzyła na sukienkę, jakby sądziła, że tym ją udobrucha i przekona, by się sama wygładziła. — Jasne, że muszę. Skąd ci przyszło do głowy, że nie muszę? — Bo ty już taka jesteś. Georgia znaczy czyściutka, znaczy poukładana, znaczy... wszystko. — Plus sztywna, plus lubi rządzić, plus z obsesją kontroli, plus... Tak mnie można podsumować? Tak widzą mnie inni? Wspaniały wynik. — Nie bądź głupia. — Ellen wstała i włożyła sukienkę. — Mogłabyś dodać: wrażliwa plus inteligentna, plus zabawna, plus altruistka, plus marząca o tym, by zapleść siostrzyczce włosy w kłosa. — Siadaj. Gdzie masz szczotkę? A może to głupie pytanie? — Była w kuchni, ale ktoś ją stamtąd zabrał. Tam na stole leży szczotka Siobhan. Możesz ją wziąć. Siobhan nie miałaby nic przeciwko. Wzięłam szczotkę do reki i zaczęłam okiełznywać włosy Ellen.

R

— Opowiedz mi o tym, jak mi obcięłaś włosy — poprosiła.

— Co? Znowu? Znasz tę historię lepiej niż ja. Ellen przytaknęła.

L T

— Dobry Boże! No dobra, to było kilka miesięcy po śmierci mamy. Bawiłyśmy się we fryzjera: nawzajem czesałyśmy sobie włosy i zaplatałyśmy warkocze, aż nagle powiedziałaś... — Obetnij je! Obetnij mi włosy! Obetnij! — No to obcięłam... — ...Ale były krzywe...

— ...I naprawdę głupio to wyglądało. Wtedy pomyślałam, że zaczniesz płakać, ale ty tylko popatrzyłaś w lusterko i uznałaś, że to zabawne. — Tak, ale ty też pomyślałaś, że to strasznie śmieszne, i obie zaśmiewałyśmy się do rozpuku. A potem tata zszedł na dół i... — Warkocz gotowy. Musimy już iść — powiedziałam, podnosząc końcówkę jej włosów zaciśniętą między moimi palcami. — Masz gumeczkę?

Postrzyżyny Ellen udaje pieska i pełza na czworakach po podłodze. Grzywka sięga jej aż do brody i trzeba ją podpinać spinkami. Przez ostatnie trzy tygodnie tatuś codziennie rano patrzył na nią i mówił: „Koniecznie musimy obciąć ci włosy". Tatuś ma teraz biuro w domu, ale nie ma nawet czasu, by im wyszczotkować włosy, więc to teraz zadanie Ellen albo jednej z całego ciągu młodych kobiet, które przychodzą pomóc i zostają na miesiąc, tydzień, dzień albo kilka godzin, w zależności od tego, kiedy ugryzie je Ellen, kopnie

Matt lub Georgia im powie, że nie potrafią gotować spaghetti. Georgia najpierw ubiera Ellen, potem sama się ubiera, a tatuś stawia na stole pudełka z płatkami, żeby dzieci mogły sobie nałożyć. Georgia wytrząsa z kartonika Rice Crispies do miseczki Ellen, nalewa mleka i zakłada Ellen serwetkę na szyję. Potem najpierw nalewa mleka do swojej miseczki i dopiero potem nasypuje do niej płatków. Pochyla głowę i słucha. Na opakowaniu jest napisane: Snap! Crackle! Pop!, ale słychać zupełnie coś innego. Zdaniem Georgii to przypomina bardziej „pyk, pyk, pyk". Georgia zawsze je płatki na odwrót. W ten sposób nie nasiąkają zbyt szybko. Właśnie takie lubi najbardziej. Sobota. Tatuś nadal siedzi w swoim biurze. Obiecał im ciastka na deser: prawdziwe eklery, a nie tylko bułki z lukrem. Pod warunkiem że go zostawią na dwie godziny w spokoju i pozwolą mu popracować. A to znaczy, że nie mają wchodzić co trzy minuty do jego pokoju, żeby opowiedzieć jakiś dowcip z serii: „Puk, puk! Kto tam?" albo zadawać mu pytania w rodzaju: „Tatusiu, a dlaczego koty lubią mleko?", „Co by było, gdyby nagle wszyscy zaczęli chodzić do tyłu?", „Jeśli ziemia się ciągle obraca, to dlaczego nie kręci nam się cały czas w głowie?". Matt poszedł do sąsiadów pograć w coś z kolegą. Okna wychodzące na ogród są otwarte i Georgia słyszy, jak krzyczą do siebie: „Nie żyjesz!", „Nie, ty nie żyjesz! Ja cię pierwszy zastrzeliłem!".

R

— Pobaw się ze mną! — rozkazuje Ellen, która jak zwykle chce postawić na swoim. — No dobrze — odpowiada Georgia, która jest zła, że musi cały czas siedzieć z takim maluchem.

L T

— Wiem! Pobawmy się we fryzjera! Jesteś dużą panią, która chce, żeby ją uczesać, a ja jestem fryz... jestem stylistką — poprawia się Georgia. To słowo poznała w zeszłym tygodniu i lubi jego brzmienie. — Jestem topstylistką — dodaje na wypadek jakichkolwiek wątpliwości co do jej pozycji w hierarchii. Ellen przystanie na każdy pomysł, w którym przewidziano dla niej rolę „dużej pani". Georgia obwiązuje ją fartuchem. — Pelerynka dla szanownej pani — mówi i sadza siostrę na jednym z kuchennych krzeseł. — Czy szanowna pani życzy sobie dzisiaj mycie i układanie czy cięcie u topstylistki? — Cięcie! Cięcie! — Najpierw musimy umyć włoski. — Nie! — krzyczy Ellen i próbuje zejść z krzesła. Z całego serca, ale to absolutnie, nienawidzi mycia włosów i drze się wniebogłosy, ilekroć ojciec próbuje je zamoczyć w kąpieli. Teraz pozwala je sobie umyć tylko wtedy, gdy tatuś spryska jej włosy z pistoletu na wodę i Ellen też może go ochlapać, żeby był rewanż. — Dobra! Ale z ciebie dzidzia! Bez wody, dobrze? Georgia bierze nożyczki z szuflady i łapie szczotkę leżącą między gazetami na kredensie. Chce tylko troszkę podciąć. Rozczesuje włosy Ellen — a przynajmniej próbuje rozczesać, bo przy każdym ruchu jej siostra wije się i piszczy jak wariatka. Georgia przytrzymuje jedno pasmo między dwoma palcami — widziała, jak to się robi u fryzjera — i powoli zamyka ostrza nożyczek. Obcięte kłaczki spadają Ellen na plecy. Najprzyjemniejszy jest ten dźwięk: odgłos ostrzy nożyczek przecinających włosy. Tylko że teraz są one z jednej strony dużo krótsze niż z drugiej. Georgia po prostu wyrówna dookoła, żeby to ładnie wyglą-

dało. Tatuś się ucieszy. Teraz nie będzie musiał zabierać ze sobą Ellen, kiedy idzie do fryzjera, i zaoszczędzi dużo pieniążków. Georgia podcina z prawej strony, potem z lewej, żeby było równo, ale kiedy w końcu patrzy na Ellen z przodu, to widzi, że lewa strona jest wyraźnie krótsza. Ellen musiała w czasie strzyżenia siedzieć z przechyloną głową. — Przestań się ciągle wiercić! Trzymaj głowę prosto! — Trzymam! Georgia jeszcze raz podcina prawą stronę, ale teraz musi wyrównać tył. Nadal też zostaje problem z za długą grzywką. Georgia robi krok w tył, ocenia, stojąc z rękoma na biodrach, zupełnie jak mamusia, kiedy patrzyła na malowany przez siebie obraz, i mruży lekko oczy. — Obciąć ci grzywkę? — A dostanę cukierka? — Nie ma cukierków, ale później będą ciasteczka. Obiecał. — Kiedy później? — Niedługo później. Siedź i nie ruszaj się. Georgia rozczesuje to, co kiedyś było grzywką Ellen, na jej twarzy i Ellen chichoce.

R

— A teraz naprawdę się nie ruszaj. Nawet nie drgnij. Znowu łapie palcami jedno pasmo i skupiona, z wysuniętym między wargami językiem, tnie.

L T

Obcięła troszkę więcej, niż chciała, ale grzywka i tak była o wiele za długa. Poza tym i tak jest nierówno. Przycina więc tu i tam, żeby wyrównać, a potem robi krok w tył, by ocenić swoje dzieło. Tył jest dalej nierówny. Grzywka za krótka i szczeciniasta, więc nie chce leżeć na czole, tylko sterczy jak mały parapecik nad oczami Ellen.

— Lusterko! Lusterko! Chcę zobaczyć!

— Za chwilkę. Styliści zawsze najpierw rozczesują na koniec — mówi Georgia, sięgając po szczotkę. Ale za późno. Ellen zeskoczyła z krzesła i biegnie po schodach do gabinetu tatusia. — Ellen, nie wolno! Nagle Georgię ogarniają wątpliwości, czy ich ojciec będzie aż tak zachwycony oszczędnością czasu i pieniędzy, jak początkowo sądziła. Tata nie gniewa się na nich zbyt często, ale kiedy już to robi, to jakby cały dom zadrżał nagle w posadach. A potem przez wiele dni dzieci są grzeczne i ciche jak myszki, żeby przegnać ten ponury nastrój. Georgia bierze nożyczki, szczotkę i zamyka się w ubikacji na dole. Jej własne włosy spadają jej teraz do połowy pleców. Ich też nikt od niemal roku nie obcinał, ale Georgia co rano brutalnie je szczotkuje i zaplata do szkoły w ciasny warkocz. Dzisiaj, w sobotę, ściągnęła je tylko w koński ogon. Zdejmuje z nich teraz podtrzymującą gumkę, fioletową z dwoma małymi, plastikowymi motylkami, które zdają się siedzieć na jej włosach, jakby były pełne nektaru. Patrzy na nią przez chwilkę i rzuca na zlew obok mydła jak jakąś dziecinną zabawkę, która nie ma z nią nic wspólnego. Zaciska mocno usta, jakby chciała się powstrzymać od płaczu albo krzyku. Potem bierze do ręki nożyczki i szybciutko zaczyna ciąć.

Lubi czy nie lubi? — Powiedz mu, że jeszcze dwie minutki! — woła Ellen, gdy rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi. Wzięłam do ręki słuchawkę domofonu. W tle przebiegła moja siostra, która ganiała z jednego pokoju do drugiego w poszukiwaniu butów. — Brian mówi, że musi wracać. To nie w porządku tak go trzymać pod domem. — Boże! Przecież to tylko Brian! — Ellen! Jak możesz tak mówić! To kochany facet! Powoli zaczynam myśleć, że on jest dla ciebie za dobry! — Skoro go tak lubisz, to go sobie weź. Przynajmniej jest zabawniejszy niż „Ph". — To nie batonik Bounty. Ja nie mam teraz ochoty, to ty go zjedz. — Święte słowa! Gdyby Brian był batonikiem Bounty, to natychmiast bym go całego oblizała! — Fuj. Czasem jesteś naprawdę obrzydliwa. — Dlaczego? — zapytała Ellen, wbiegając do łazienki i wybiegając z niej. — Gdzie jest, do kurwy nędzy, moja pierdolona maskara?! Seks oznacza sporo lizania. Przecież chyba nawet „Ph" robi ci lizanie od czasu do czasu? Cholera, gdzie jest ten tusz?

R

— Masz, pomaluj moją. I zrób to w barze. Musimy iść.

L T

— Hej, dzięki! Mogę? — zawołała i wsunęła stopy w parę czerwonych, ozdobionych koralikami klapek na obcasach, które następnie zdjęła natychmiast, gdy tylko spróbowała zejść w nich na dół po schodach. — Jak ludzie mogą w tym chodzić? — To po co było je zakładać?

— Bo dzięki nim czuję się powalająca, dorosła i kurewsko ponętna. Jak zakładam na imprezę zwykłe buty, to się potem nie bawię dobrze. Tak czy inaczej, to co? Lubi to czy nie? — Kto lubi i co? — Stephen. Lizanie. — Nie, całuje w bardzo miły sposób. Bez żadnego lizania. — Nie o tym mówię, sama zresztą świetnie wiesz. Czy Pan „Ph" lubi cię lizać między nogami? — Nie mam najmniejszego zamiaru wdawać się w szczegóły naszego, ha, ha!, życia intymnego. To są osobiste sprawy. — W taki razie odpowiedź brzmi: nie. — Nic takiego nie powiedziałam. Wyszłyśmy właśnie przed budynek. — Nie wyciągaj pochopnych wniosków — dodałam. — I zamknij dziób, proszę. Nie mam zamiaru dyskutować tej kwestii w obecności Briana. — Zawsze mi powtarzałaś, że ludzie powinni rozmawiać o wszystkim. Zawsze mówisz, że problemy w związkach większości twoich klientów to efekt braku właściwej komunikacji — powiedziała Ellen, podchodząc do przednich drzwi. — Muszę usiąść z przodu, żeby zrobić po drodze makijaż.

— Komunikacji w związku. Nie ze wścibskim rodzeństwem — odparłam i podałam jej tusz do rzęs. — Nie powinnaś tego robić w samochodzie, bo możesz sobie wykłuć oko. — Cześć, Brian! Dzięki, że zaczekałeś. Jesteś fantastyczny! — zawołała Ellen i przechyliła się w jego stronę, by go pocałować w policzek. — Jeszcze trzydzieści sekund, a jedyne, co by tu na ciebie czekało, to spaliny z rury wydechowej. — Nie pojechałbyś beze mnie! Ellen opuściła jednym ruchem klapkę na przedniej szybie, przed siedzeniem pasażera, by dostać się do lusterka. — Nie liczyłbym na to. Nie jestem twoim darmowym szoferem — powiedział Brian, ruszając, i puścił do mnie oko w tylnym lusterku. — W końcu jestem twoim szefem, do cholery! Okaż trochę pieprzonego szacunku! — Tak jest, szefie. Nie za szybko. Maluję sobie oczy. Brian skręcił gwałtownie. — Zrobiłeś to celowo. — Doprawdy? — powiedział i przyspieszył. — I tak nie jest ci to potrzebne. Teraz też nie wyglądasz najgorzej.

R

— Dzięki! Cieszę się, że nie jesteś typem faceta, który myśli, że zaciągnie mnie do łóżka, obsypując komplementami. Brian tylko się uśmiechnął. — George, masz szminkę?

L T

— A gdzie jest twoja? Dlaczego nigdy nie nosisz przy sobie potrzebnych ci rzeczy? — warknęłam i podałam jej swoją pomadkę. — Tylko jej nie gnieć do ust. — Dobra, dobra! Masz tylko taki kolor?

— Owszem. Czy ja wyglądam jak stoisko Max Factor na kółkach? Jeśli czegoś potrzebujesz, to zabierz ze sobą z domu. — To ty mnie poganiałaś! — odparła Ellen, malując sobie przy tym usta. — Chryste, w czymś takim w życiu nikt mnie nie pocałuje! — Nie liczyłbym na to — powiedział Brian, nie patrząc na nią. — Wygląda lepiej niż ta twoja jasnoczerwona maź, którą je zwykle smarujesz. Mniej wyzywająca. Ellen odwróciła się całym ciałem na siedzeniu, spojrzała na mnie i zrobiła minę, wydymając przy tym obrażona usta i mówiąc bezgłośnie: „Uuuuu...". — Brian, ty jako mężczyzna... — Jednak zauważyłaś? — ...jako mężczyzna nie uważasz, że ogólnie rzecz biorąc, mężczyźni, którzy naprawdę lubią kobiety i są dobrzy w łóżku... — Ellen, zamknij się! — powiedziałam, wiedząc, do czego zmierza. — Ciiii! Pytam o opinię drugiej strony.

— To my nie jesteśmy po tej samej stronie? — zapytał Brian, parkując pod winiarnią. — Czy nie sądzisz — ciągnęła Ellen — że mężczyźni, którzy są dobrzy w łóżku, lubią lizać kobiety? A ci, którzy tego nie robią, to przeważnie tacy, którzy pachną mydłem i zawsze elegancko kładą prezerwatywy na nocnym stoliku godzinę przed, i kochają się, jakby odliczali: buzi, raz, dwa, trzy; podrażnij sutki, raz, dwa, trzy... — Ellen, daj sobie na wstrzymanie! — poprosiłam i wysiadłam z wozu. — Pomadka! — Ellen, nie mam pojęcia, co robią inni faceci. Szczerze mówiąc, raczej się nad tym nie zastanawiam. — Boże, oboje jesteście skończonymi nudziarzami — podsumowała nas Ellen, wręczyła mi moją kosmetyczkę, po czym nie czekając na nas, wbiegła radośnie do baru. Popatrzyłam na Briana, a on posłał mi uśmiech i wziął pod ramię, jakbyśmy byli starym dobrym małżeństwem. — No cóż — powiedział. — Może jej to minie. — Akurat. Dwadzieścia osiem lat i jakoś nie mija.

18

L T

R

ZABAWA, ZABAWA, ZABAWA — Zdajesz sobie sprawę, że w tym pokoju jest ponad sto kolczyków? — zapytał Stephen. — Nie zapomnij o moich dwóch. — Potrząsnęłam nimi. — Naprawdę je liczysz? — Owszem. Ta dziewczyna ma pięć w lewym uchu i jeden w języku! — A to tylko te, które widać gołym okiem. Stephen skrzywił się na samą myśl. — Możemy już iść? — Nie było nawet wpół do jedenastej. — Naprawdę nie mogę. Idź, jeśli chcesz. Nie mam nic przeciwko. — Jaki jest sens zmuszać go, żeby został, jeśli ma tak stać, wyglądając, jakby wolał mieć leczony kanałowo ząb. Wtedy pojawił się Leo. Obserwowałam, jak wita się z tatą Quinn i Simone, potem porwała go Ellen. — Leo! Leo! — Rzuciła mu się na szyję i pocałowała, a następnie przedstawiła swojej paczce, trzymając pod ramię jak starego przyjaciela. — Nie mówiłaś, że on przyjdzie. — Bo nie wiedziałam. Przynajmniej częściowo była to prawda, bo chociaż Ellen powiedziała mi, że go zaprosiła, nie wiedziałam, czy przyjdzie. Dostrzegłam, jak obraca głowę, żeby uchwycić moje spojrzenie. — Pewnie powinniśmy podejść i się przywitać — powiedziałam, jakby Leo był nudnym, dalekim krewnym, którego nie widziałam od lat.

— Sam podejdzie. Jeśli uda mu się oderwać od tego stadka półnagich kobiet. — Tuż przy nim kręciły się trzy koleżanki Ellen ubrane w kuse, odsłaniające pępki ciuszki. Wyraźnie głośniej słychać było piski i chichoty. — Skoro nie idę, to mogę wypić jeszcze jednego drinka — stwierdził Stephen, tak jakbym nalegała, żeby został. — Cukiereczku? — Dzięki, lepiej przestawię się teraz na wodę. Kiedy Stephen był przy barze, pojawił się Leo. Obejrzałam go dokładnie dookoła, udając zaskoczenie. — Żadnych fanek? — Rzuciłem im trochę gumowych misiów i uciekłem w drugą stronę. — Wyglądają tak młodo, prawda? — Dla mnie wszyscy wyglądają młodo. Pomijając twojego ojca i Quinn, jestem tutaj najstarszy. No to... dostanę buziaka na przywitanie czy nie? Uśmiechnęłam się, a on przechylił głowę. Obróciłam lekko twarz, żeby pocałował mnie w policzek. — Pięknie pachniesz. — Dziękuję. Stephen tu jest, tak na marginesie.

R

— I? Czy on też pięknie pachnie? Stuknęłam go lekko w ramię.

L T

Stephen przyszedł szybko z drinkami i podał mi wodę.

— Stephen! Miło cię znów widzieć! — Leo wyciągnął rękę.

— Nie spodziewałem się, że cię tu zobaczę. — Stephen uścisnął jego dłoń. — Cieszę się, że dotarłeś.

Ciężko wyobrazić sobie kogoś brzmiącego mniej entuzjastycznie. Zapadła niezręczna cisza.

— Właśnie mówiłem Georgii, że wszyscy tu wyglądają bardzo młodo — powiedział Leo, pociągając piwo z butelki. — Mam wrażenie, że powinienem zadbać, żeby wszyscy bezpiecznie dotarli do domu. — Tak. Właśnie. My też się tak czujemy, prawda, kochanie? No, ale Ellen nie zachowuje się odpowiednio do swojego wieku. — Nieprawda! Ma po prostu mnóstwo energii. Chciałabym taka być. — Kochanie, przestań. — Stephen objął mnie w pasie i przyciągnął bliżej. — Zawsze narzeka na swoją rodzinę, ale jak tylko ktoś inny powie na nich złe słowo, od razu przybywa im z odsieczą, prawda, kochanie? Uśmiechnęłam się krzywo. — Jestem taki sam. — Leo zdjął kurtkę i rzucił ją na najbliższe krzesło. — Moja mama zawsze wisi na telefonie, doprowadzając mnie do szaleństwa. Czy dobrze się odżywiam, nie samymi chipsami i marsami? Czy odpowiednio dużo śpię? Czy nie przekraczam dozwolonej prędkości? Czy byłem już u denty-

sty? Dzwonimy do siebie z siostrą, żeby wypuścić z siebie trochę pary. Ale gdyby ktoś inny powiedział cokolwiek, pewnie zaraz wyciągnęlibyśmy miecze. To dość naturalne. Bronić swojego plemienia. Ellen podeszła, żeby mnie gdzieś zaciągnąć. — Pożyczam George. Dacie sobie radę bez niej, prawda, chłopcy? Świetnie. — Co ty robisz? Nie możesz ich zostawić samych. Można ciąć powietrze nożem. — No i dobrze, niech to załatwią między sobą, a potem będziesz mogła zabrać zwycięzcę do domu. — Nie chcę zwycięzcy. Chcę... Nie chcę tego całego napięcia. Nie ma powodu, dla którego nie mogliby się dogadać. Żadnego powodu. To irracjonalne. Ellen przewróciła oczami. — Racjonalność nie ma tu nic do rzeczy. Tu chodzi o biologię. Czyja sperma zwycięży. — Nie chcę niczyjej spermy: zwycięskiej czy nie. Dokąd mnie ciągniesz? — Simone czepia się Quinn. Chodź i spraw, żeby się ładnie bawiły. — Czemu ja? — Bo ty to ty. — Popchnęła mnie w kierunku ich stolika. — Ja muszę powiedzieć Brianowi, żeby podkręcił muzykę. Chcę potańczyć.

R

— Ładnie wyglądasz — powiedziałam do Quinn z nadzieją że ją trochę pocieszę. — Hm, ciekawe kolczyki. Nowe?

L T

Simone siedziała cicho, na zmianę zaciągając się papierosem i upijając duże łyki wina. Wstała, żeby pójść do baru po jeszcze. Wykonała w naszą stronę wymuszony gest. Wszyscy troje potrząsnęliśmy głowami. — Wszystko w porządku, tato?

Uśmiechnął się, kiedy nagle muzyka rozbrzmiała dużo głośniej, a Ellen zawołała: — Chodźcie wszyscy! Tańczymy! — Zaczęła od razu tańczyć, wyciągając ludzi z grupek, w których stali, żeby się przyłączyli. — Czuję się na to trochę za stary — krzyknął mi do ucha tata. — Ja tak samo. — Nie w twoim wieku. Chodź i zatańcz ze swoim starym ojcem, zanim wyjdziemy. Czułam się trochę skrępowana. Tato nie tańczy źle, naprawdę, ale widać, że na parkiecie nie jest w swoim żywiole; byłby o wiele szczęśliwszy, siedząc w domu, schowany za gazetą Rozejrzałam się po sali. Zauważyłam, że Stephen rozmawiał właśnie z kobietą z kolczykiem w języku, najwyraźniej pogrążony w dyskusji. Wtedy tata obrócił mną wykonując dziwne, wolne kroki, jakby tańczył jive'a, które stosuje do każdego rodzaju muzyki. Wówczas spostrzegłam Leo, tańczącego za mną z Quinn. Ellen wirowała dziko i rzucała się, jakby występowała w jakimś podrzędnym barze, ale w tej chwili nie byłam w stanie powiedzieć, czy była tak bardzo podekscytowana, czy za dużo wypiła. — Może zatańczysz z Quinn, tato?

— Dobry pomysł — powiedział, po czym podszedł do niej żenującym, tanecznym, „tatusiowym" krokiem, ukłonił się głęboko i wziął ją za rękę. Leo z podniesionymi brwiami wykonał krok w moją stronę. Stephen podszedł do nas. — Cześć! Zobaczyłem, że zostałaś sama, więc przybyłem na ratunek! Chwycił mnie za łokieć i zaczęliśmy tańczyć. Zazwyczaj Stephen tańczy tylko jeden albo dwa ostatnie wolne kawałki na końcu imprezy. Wyglądał jak lalka, której za mocno przyklejono kończyny. Leo wycofał się i zobaczyłam, jak podchodzi do baru i staje koło Ellen. Podrygiwała, jednocześnie kłócąc się o coś z Brianem. Klepała go, najwyraźniej usiłując na coś namówić, ale pozostawał niewzruszony. — Chyba jest jakiś problem — powiedziałam do Stephena, wskazując głową w kierunku baru. — Jestem pewien, że to nie twój problem. Zostaw to im. Tańczyłam dalej, ale miałam wszystko na oku. Wtedy Ellen podeszła do nas. Leo został przy barze i rozmawiał z Brianem. — Chcę zatańczyć z George — oznajmiła. — Musimy wykonać nasz siostrzany kawałek.

R

Bez zahamowań

L T

Ellen to uwielbia. Kiedy tylko mamy szansę zatańczyć, zaciąga mnie na parkiet. Znamy się tak dobrze i tańczyłyśmy razem tyle razy, że mamy wiele wspólnych kroków i możemy tańczyć dość równo. Nie zawsze, ale muszę przyznać, że kiedy robimy to dobrze, wygląda to całkiem nieźle. Ja też to uwielbiam. Pod koniec piosenka przeszła w wolną, a Ellen rzuciła się na Stephena jak jastrząb na koszatkę. — Panie „Ph"! Przepraszam, że odciągnęłam George. Zatańcz teraz ze mną! No chodź! Zatańcz ze mną! — objęła go za szyję i owinęła się w talii jego ramionami. Leo stoi przy barze koło Briana. Obaj patrzą na mnie z uśmiechem. Nagle czuję się, jakbym miała znów piętnaście lat i czekała, aż ktoś poprosi mnie do tańca. To głupie. Mogłabym zatańczyć z którymkolwiek z nich. Byłoby to zupełnie naturalne. W zasadzie niegrzecznie byłoby nie zatańczyć. Mogłabym poprosić jednego z nich, zamiast stać tu, jakby stopy przyrosły mi do podłogi. Mogłabym poprosić Briana. Byłoby dobrze. Albo Leo. Kogokolwiek. Albo mogłabym przesiedzieć ten taniec. Dać stopom odpocząć. Napić się trochę wody. To byłoby rozsądne. Ale Leo stoi już koło mnie. Nie mówi nic, tylko bierze moją dłoń, przyciąga mnie bliżej, kładzie rękę na moim biodrze. Tańczymy. Trzyma mnie w staroświecki sposób, nie tak jak Ellen ściska Stephena. Jak najbardziej przyzwoicie; oprócz mojej dłoni na jego ramieniu, jego ramienia wokół mojej talii i splecionych naszych rąk niemal się nie dotykamy. Tylko rzadkie, przypadkowe zetknięcia biodrami. Moje piersi prawie ocierające się o jego tors, gdy wykonujemy obroty. Wyczuwam, że na mnie patrzy, i wtedy — bardzo delikatnie — czuję jego oddech na włosach, i podnoszę wzrok. Uśmiecha się najmniejszym z

uśmiechów i ściska moją dłoń, ale tak lekko, że nie jestem pewna, czy naprawdę to zrobił, czy sobie to wyobraziłam. Melodia skończyła się i przeszła w inną. Tata poklepał mnie po ramieniu. — Idziemy. Ellen oderwała się od Stephena, żeby go uściskać. Niepewnie stała na nogach, trzymając się jego ramienia. Marszcząc brwi, tata spojrzał na mnie, szukając potwierdzenia. Pokiwałam głową. — W porządku — powiedziałam bezgłośnie i kazałam mu iść. Rozmawiałam z Brianem, kiedy podeszła do mnie Ellen. — George, powiedz Brianowi, że powinien podać mrożoną wódkę. Jest fantastyczna. — Nie zrobię tego, Ellen. Możesz sobie darować. — Brian wytarł kilka kieliszków i przetarł bar. — Połowa z nich i tak jest już pijana. I nie ma tego w twoim budżecie. — Aa, więc nie ma tego w pieprzonym budżecie? Co z tego? Zwrócę ci. Możesz mi potrącić z pensji. — Ellen zrobiła nadąsaną minę. — Ellen! Przestań! — Byłam zakłopotana, wiedząc, że Brian zapewnił drinki po cenie kupna. — Jest mnóstwo rzeczy do picia. I nikt nie potrzebuje wódki. Brian już i tak był bardzo hojny.

R

— Potrzebuje? A co to ma z tym wspólnego? Tu nie chodzi o potrzeby, tu chodzi o dobrą zabawę. — A ty na pewno nie powinnaś już pić wódki. Jesteś pijana.

L T

— Powinnam być pijana! To moje urodziny! Ty też powinnaś. Wszyscy powinni! Jej głos stawał się coraz głośniejszy. Odwróciłam się do Briana. — Przepraszam, jest okropna, kiedy jest w takim stanie. Wiem, że ty... — Ale George się nie upija, prawda? — Ellen już w zasadzie krzyczała, ignorując moje próby uciszenia jej. — Prawda? Prawda? Nie, nie! George nie pije. George się nie bawi. George nie uprawia dobrego seksu. „Ph" nie robi jej lizanka, prawda? Nic dziwnego, że jest taka spięta. — Ellen! Na miłość boską! — Ellen! — Brian położył jej dłoń na ramieniu. — Już wystarczy. Chodź, usiądź i napij się ze mną kawy. Odepchnęła go i wróciła na parkiet, dołączając do trzech czy czterech znajomych, którzy też za dużo wypili. Kilka osób posłało mi współczujące spojrzenia. — Czy Ellen właśnie powiedziała to, co myślę, że powiedziała? — Zapytał Stephen. Wyglądał na wściekłego. — Tak. Nie mogę w to uwierzyć. Możemy już iść? — Dlaczego to powiedziała? — Dlaczego jesteś zły na mnie? Powiedziała to, bo to Ellen, to wszystko. To nie moja pieprzona wina. Nie dlatego, że ja jej coś powiedziałam, jeśli to cię martwi. — Gdzie jest twoja kurtka? Wskazałam na oparcie krzesła za barem. Leo podszedł. — Wszystko w porządku?

Przytaknęłam niemo. — Trzymaj się — powiedział cicho. Nachylił się, żeby pocałować mnie w policzek. Jego ręka trzymająca moje nagie ramię nie dłużej niż przez chwilę, skóra na skórze. — Zadzwonię. Stephen przyszedł i pomógł mi włożyć kurtkę. Pomachałam na pożegnanie Brianowi i poszliśmy.

19 NASTĘPNEGO RANKA Zadzwoniłam do taty i powiedziałam mu, że nie mogę przyjść na brunch, bo jadę do rodziców Stephena. Znam Ellen: wygodnie zapomniała już o wszystkim, co się wydarzyło wczorajszej nocy, i nawet nie przeprosi. Potem to ja będę wyglądać na wredną i żałosną, bo wciąż jestem o to zła. I znów ona jest tą wyluzowaną, a ja spiętą suką. Nic nowego. — Tato? — Mmm?

R

— Wiesz, wczoraj na imprezie... Zauważyłeś Ellen? Dużo wypiła. — Nie zwracałem uwagi. Ledwo słyszałem własne myśli. Nie powinnaś się tak bardzo niepokoić... — Wiem, nic na to nie poradzę.

L T

— Wszystko będzie dobrze. Nie martw się, obiecujesz? — Dobra, obiecuję.

— Dobrze. A teraz trzymaj się tam, między tymi Angolami.

Ręka na sterze

Zaniosłam Stephenowi śniadanie do łóżka. Jajka sadzone na tostach. — Dziękuję za rozpieszczanie. Ty nie jesz? — Zjadłam tosta. Robię sobie miejsce na lunch. — Dobrze — przytaknął. — Mama jest zadowolona, że przychodzisz. Mówi, że nie było cię wieki. Tak jakby sam tego nie zauważył. — Mmm, przepraszam za zachowanie Ellen, za to, co powiedziała... wczoraj w nocy... to nie dlatego... ja nic jej nie powiedziałam... Jestem zupełnie zadowolona z naszego życia intymnego, przecież wiesz... — Georgia, wiem, że mówisz wszystko Ellen. Prawie wszystko — dodał, widząc, że chcę zaprotestować. — Ale jeśli przyrzekasz, że nie mówisz jej nigdy... osobistych rzeczy o naszym... o tym, co się dzieje między nami w sypialni, to mnie to wystarcza. Wierzę ci na słowo. Oczywiście. — Dobrze. Ale przykro mi, że to powiedziała. Czasami potrafi być taka żenująca.

— Ależ, kochanie. Masz zamiar spędzić całe życie, wciąż przepraszając za Ellen? Bóg jeden wie, pewnie powinienem się do tej pory do niej przyzwyczaić, ale ostatniej nocy — potrząsnął głową — zachowała się kompletnie nie na miejscu. I fakt, że jest się pijaną to żadna wymówka... — Nigdy nie powiedziałam, że jest. Nie sądzę, żeby... — Mnóstwo ludzi pije bez obrażania innych. — Tak, oczywiście. Ja nie... — Zachowuje się, jakby nadal miała siedemnaście lat. Gdyby była członkiem mojej rodziny, nigdy bym na to nie pozwolił. — Zaraz! Najpierw mówisz, że nie powinnam za nią przepraszać, a za chwilę dajesz mi do zrozumienia, że to też mój problem i że powinnam być w stanie ją kontrolować. — Wcale tak nie twierdzę. Ale z pewnością twój ojciec mógłby z nią porozmawiać? Jako głowa rodziny — powiedział i wepchnął ostatni kawałek tosta do ust, jakby to kończyło sprawę. — Już widzę tatę jako surowego patriarchę wykładającego prawo. Zaśmiałaby mu się w twarz. — Cóż, powinien był wcześniej zapewnić sobie nieco więcej szacunku. Pewnie twoja matka to robiła, co? To dlatego ty jesteś zawsze taka uprzejma i dobrze wychowana, a Ellen... nie. Nie miała przywileju bycia pod komendą twojej matki, dzierżącej ster.

R

— Moja matka nie była właściwie... nie była wielką zwolenniczką przestrzegania zasad.

L T

— Naprawdę? Cóż, moje szczęście, że wyrosłaś na taką osobę, na jaką wyrosłaś. Ale nie pozwolimy naszym dzieciom, żeby były jak Ellen, prawda, kochanie? — zapytał i zmarszczył brwi. — Dzieci potrzebują odrobinę dyscypliny, wiesz sama.

— Stephen... mmm. Wiesz, kiedy mówisz o dzieciach... — Tak? — Uśmiechnął się.

— Ile chcesz ich mieć? To znaczy, czy naprawdę, naprawdę chcesz je mieć, bo uważasz, że to byłaby najważniejsza, najpiękniejsza rzecz, jaką można stworzyć, i że twoje życie bez nich nie byłoby kompletne, czy... Zaśmiał się. — Raczej nie, kochanie. Nie niekompletne, nie, oczywiście, że nie — zaprzeczył, wytarł dokładnie usta i zgniótł serwetkę. — Są po prostu częścią normalnego życia, prawda? Spotykasz kogoś, kogo lubisz, zakochujesz się, ustatkowujesz, żenisz i tak dalej, i tym podobne, masz dwójkę albo trójkę dzieci, a potem patrzysz, jak oszczędności twojego życia są pożerane przez pieluchy, a później czesne za szkołę i uniwersytet! — Zaśmiał się ponownie. — Po prostu... wiesz... myślałam, że wiesz... Mówiłam wcześniej... zawsze mówiłam, że ja tak naprawdę... nie wiem... Widzisz, nie jestem pewna, czy ja w ogóle chcę... Mój głos powoli tracił na sile. — Nie bądź niemądra! — Stephen potrząsnął moim kolanem. — Możemy zatrudnić kogoś do pomocy: nianię, au-pair, co zechcesz.

— Nie, to nie o to chodzi. Po prostu... — Wzruszyłam ramionami, nie potrafiąc mu tego wyjaśnić. — Myślę, że nie chcę ich mieć, — Aaa. To koniec. Teraz powie, że to koniec. Nie mogę od niego wymagać takiego poświęcenia. Nie mogłabym tego oczekiwać. Naprawdę bym nie mogła. — Przykro mi. Powinnam była przekazać to wyraźniej. Byłam samolubna. Zrozumiem, jeśli... — Oczywiście nie musimy mieć dzieci. — Co takiego? Wziął moją dłoń i potarł swoim kciukiem o jej kostki. Spojrzałam na swoją bladą rękę, leżącą jak martwy mięczak wyjęty z bezpiecznej skorupy. Wyglądała, jakby nie należała do mnie. — Nie jestem na to zdecydowany w stu procentach, jeśli o to się martwisz, kochanie. Jesteś taka słodka. Gryzłaś się tym, widzę to. Nie twierdzę, że nie myślałem o dzieciach. Owszem, zakładałem, że będę je miał. Tak jak zakładam, że będę miał sześciopokojowy dom i nowy model mercedesa, ale nie mam instynktu macierzyńskiego, czy co tam mają faceci. Dzieci nie są dla mnie najważniejszym celem w życiu. Możemy mieć wspaniałe życie tylko we dwójkę. Szczerze mówiąc... — mówił dalej i nadal pocierał kciu-

R

kiem moją dłoń. — Mogę powiedzieć, że mi nieco ulżyło. Zupełnie nie umiem sobie wyobrazić zwlekania się z łóżka o drugiej w nocy, a ty? I z pewnością mogę obejść się bez brudnych pieluch i — tu zatoczył

L T

ręką okrąg — tego całego bałaganu. Tylko pomyśl! — Głos mu się ożywił, jakby próbował przekonać mnie do tego pomysłu. — Żadnego czesnego, więc będziemy mogli sobie pozwolić na wymarzone wakacje. Karaiby, Seszele, cokolwiek zechcemy. Wygląda na to, że będę miał swojego merca szybciej, niż się spodziewałem.

— Próbujesz być miły. Nie mogę cię pozbawiać dzieci, to byłoby nie w porządku. — Nie pozbawiasz mnie, przyrzekam. Im więcej o tym myślę, tym większy ma to sens. Odsunął kołdrę i wyskoczył z łóżka. — Ale najlepiej na razie nie mówmy o tym moim staruszkom, co? Muszę mamę stopniowo do tego przygotować. Zostaw to mnie. Pokiwałam głową, ledwo mogąc mówić. — Dobrze. Pozwól mi wziąć prysznic. Może włożysz dziś spódnicę, słonko? Powinnaś częściej nosić spódnice, pasują ci. — Mmm — zamruczałam, wiedząc, że włożę czarne spodnie.

Wśród Angoli Mam niepisaną zasadę, by nie poruszać pewnych tematów, kiedy jestem w towarzystwie rodziny Stephena: religia, polityka i seks to tylko pierwsze pozycje na liście. Nasze poglądy na te tematy niezupełnie się pokrywają a gdybym chciała kłótni, po co bawić się w kałuży z amatorami, kiedy mogę pojechać do

domu i powściekać się profesjonalnie na łonie własnej rodziny? Zazwyczaj łatwo uniknąć tematów tabu, bo Trish i tak woli rozmawiać na mniej sporne tematy, takie jak: co gotowała Tedowi przez cały tydzień, począwszy od makaronu z serem, po bitki jagnięce z frytkami i groszkiem, albo co pedikiurzystka powiedziała o jej odciskach czy co fryzjerka opowiedziała o Marbelli, ile masła orzechowego zjada przez cały tydzień, dlaczego powinno się wsypać łyżeczkę cukru do ostatniego płukania podczas prania zasłon i co pani Winstanley powiedziała jej o panu Winstanleyu. W zasadzie najbardziej zbliża się do tematu „seks" właśnie wtedy, kiedy zdaje relację z tego, jakie to problemy ma pani Winstanley w „dolnych strefach". Ponieważ jednak nigdy nawet nie poznałam pani Winstanley, w ogóle nie interesują mnie jej strefy, dolne czy jakiekolwiek inne. Jeśli chodzi o religię, to chociaż Trish mgliście kojarzy, że jestem pół-żydówką i wie, że Stephen i ja będziemy brali ślub cywilny zamiast kościelnego, chyba nie wiadomo czemu trochę ją to peszy, więc nigdy nie widziałam powodu, żeby z nią o tym rozmawiać. * Piliśmy herbatę po lunchu, kiedy Trish wygłosiła jakąś niemiłą uwagę na temat uchodźców. Pewna część mnie pomyślała: „Zostaw to, nie warto prowokować kłopotów". Niestety, druga część mnie nie słu-

R

chała. Zauważyłam, że rodzice mojego ojca przyjechali do Anglii krótko przed II wojną światową i że nie siedziałabym tu teraz, pijąc herbatę, gdyby ich wtedy nie wpuszczono.

L T

— Nie wiedziałam, że twoja rodzina była... że przyjechali zza granicy. — Naprawdę? Musiałam o tym wspominać. Od strony taty, oczywiście, od żydowskiej strony. Rodzina mojej matki pochodzi z Wiltshire.

— Spędziliśmy tam cudowne wakacje, prawda, Ted? Pamiętasz? Najlepsza herbata ze śmietanką, jaką piliśmy. Gdzie była ta herbaciarnia? Prawdziwa gęsta śmietanka, taka jak z Devon. Ted? Ted obrócił się w moją stronę.

— To skąd pochodzili rodzice twojego ojca? Ted tak rzadko wypowiada całe zdanie czy mówi coś więcej niż „Tak, kochanie", że prawie oplułam obrus. — Z Litwy. Całe szczęście, że wtedy wyjechali. Inaczej niemal na pewno zostaliby zamordowani. Trish sięgnęła po imbryczek i zaczęła dolewać wszystkim herbaty. — Georgia, dolać ci jeszcze? Mimo wszystko to miło mieć głowę do interesów, prawda? Stephen zawsze mówi, że masz głowę na właściwym miejscu. My też zawsze byliśmy ostrożni. Ted i ja, prawda, Ted? Nie skąpi, mam nadzieję, że nie, ale nie jesteśmy z tych, którzy kupują rzeczy na raty, prawda? — Słucham? Poczułam, jak Stephen ściska dłonią moją nogę, ale nie byłam pewna, czy miało mnie to pocieszyć, czy powstrzymać od wdania się w dyskusję z jego matką. Trish przestała nalewać. — No wiesz... co mówią. Co ludzie mówią. Wiesz, o Żydach. Bez obrazy.

Zauważyliście, że ludzie mówią „bez obrazy" zaraz po tym, jak powiedzieli coś niewymownie obraźliwego? Wyczuwałam, że Stephen rozpaczliwie chciałby, żebym zostawiła ten temat w spokoju. — Co takiego? — Udałam ignorancję. — Co ludzie mówią? Wstała energicznie i podniosła przykrywkę imbryka, jakby się zastanawiała, czy nie dolać jeszcze gorącej wody. — No wiesz, że Żydzi są skąpi. Nie twierdzę, że ja tak myślę. Ja sądzę, że to dobrze ostrożnie postępować z pieniędzmi, w końcu nie rosną na drzewie, prawda? Stephen, kochanie, nie pij, jeśli jest zimna, zrobię świeżej. Stephen znowu mnie poklepał, próbując uspokoić. — Zostaw, kochanie — szepnął. — Wiesz, że nie miała tego na myśli. To tylko jej pokolenie... Strząsnęłam jego rękę. — Naprawdę? A jak myślisz, dlaczego tak mówią? — Cóż, nie wiem. To po prostu jedna z tych rzeczy, nieprawdaż? Jak powiedzenie czy coś takiego. Że Żydzi są skąpi, tak samo Szkoci. To jak z tym, że Francuzi są... no, wiesz — tu zniżył głos — ...brudni, a Irlandczycy głupi.

R

Siedziałam zszokowana, z otwartymi ustami. Dobry Boże, od czego w ogóle powinnam zacząć? — Mamo, daj spokój — wtrącił się Stephen. — Teraz już nie wypada mówić takich rzeczy.

L T

Nie wypada ich mówić? Ale można tak myśleć, tak? Pokręciłam głową. — Przykro mi, ale naprawdę nie wiem, co powiedzieć... Nie wierzę, że naprawdę tak myślisz. Za każdym razem, kiedy spotykasz kogoś, kto jest Żydem albo Szkotem, Francuzem czy Irlandczykiem, to znaczy... z pewnością widzisz ogromną przepaść między stereotypem a rzeczywistością? Widzisz, że to tylko stereotypy oparte na uprzedzeniach, ignorancji i strachu, prawda? Zdałam sobie sprawę, że nie ma sensu nawet próbować odnosić się do historycznych źródeł i wyjaśniać, dlaczego Żydzi zostawali bankierami, bo Trish i tak by tego nie pojęła. — Widzisz, że to po prostu rasistowskie i złe? Ręka Stephena zacisnęła się na mojej nodze. — Już, daj spokój... Policzki Trish zaróżowiły się. — Ale ja nie jestem rasistką prawda, Ted? A ta kolorowa pielęgniarka, którą miałam, kiedy byłam w szpitalu z... no wiesz? Zawsze mówiłam jej „dzień dobry" i w ogóle. Była miła, zawsze uśmiechnięta, z miłym słowem dla każdego — oznajmiła i ruszyła w stronę kuchni, unikając mojego wzroku. — Tylko postawię czajnik na gazie.

Korzenie Kiedy wyszła z pokoju, Ted posłał mi współczujące spojrzenie, ale nic nie powiedział. Nie spojrzałam na Stephena, wstałam i skupiłam uwagę na parze jedwabnych obrazków w japońskim stylu, wiszących przy oknie. Usłyszałam, że Trish wróciła i zaczęła krzątać się przy filiżankach i spodeczkach. Podeszłam i przysiadłam na brzegu fotela, zamiast na sofie, jak poprzednio. — Tak, ale ty nie jesteś naprawdę żydówką prawda, Georgia, skarbie? To znaczy, nie chodzisz do... do... no wiesz, jak kościół, tylko w soboty? — Synagoga. Nie, nie chodzę. Próbowałam oddychać powoli. Nie sądzę, żeby uderzenie matki Stephena było najlepszą metodą na poprawienie naszego związku. Wypuściłam powietrze nieco za głośno i zabrzmiało to jak głębokie westchnienie. — Ale to nie jest takie czarno-białe. Tu nie chodzi tylko o religię czy praktyki. Są inne rzeczy: tradycja, kultura, historia, więzy krwi. Oczywiście, jestem tylko pół-Żydówką i w zasadzie nawet to się nie liczy. Wiesz, że dziedziczy się po matce? Ale to wciąż jest w środku, we mnie — dodałam, nieco dra-

R

matycznie uderzając się w pierś. — Nie możesz tego wymazać, obojętnie, co robisz. Nawet gdybyś chciała, nawet jeśli nigdy nie postawisz stopy w synagodze i będziesz codziennie jeść tylko kanapki z boczkiem. To jest jak...

L T

— Ooo, wiem! — Trish była podekscytowana, jakby odgadła odpowiedź na pytanie z telewizyjnego kwizu. — To jest jak ta plama na dywanie w salonie, Ted, pamiętasz? Tam, w kącie. A wiesz, że nigdy nie dowiedzieliśmy się, od czego się wzięła, prawda?

— Hm, nie to miałam na myśli. — Zacisnęłam dłonie na filiżance, żeby powstrzymać się od rzucenia nią o ścianę, by stworzyć inną, nieusuwalną plamę na tapecie czy bladym dywanie. Spróbowałam wymyślić, jak mogłabym to wytłumaczyć Bonnie albo Corze, ale one pojęłyby to o wiele szybciej. Trish nie jest orłem. — To jest bardziej jak... Cóż, wiesz, że moje włosy są z natury bardzo kręcone... — Ale są proste. — Tylko dlatego, że codziennie je prostuję. Ale... — Naprawdę? Ooo, a czego do tego używasz? Ta Sandra prostowała sobie włosy, pamiętasz, Ted? Kobieta u piekarza? — Tak czy inaczej — ciągnęłam z uporem dalej. Spojrzałam na Teda. Uśmiechnął się do mnie. Jak on to znosi? — Widzisz, chodzi mi o to, że chociaż marnuję każdy ranek, żeby je wyprostować, to ostatecznie i tak nie ma to znaczenia. Nadal mam kręcone włosy. Moje DNA, moje genetyczne dziedzictwo powoduje, że mam kręcone włosy, więc jest to część mnie. Nie moja cała tożsamość, ale część mnie. Trish siedziała, mrugając jak oślepiony zając, który się zastanawia, w którą stronę uciekać. Kiwnęła głową. — Wiesz... — powiedziała zamyślonym głosem.

— Tak? — Muszę powiedzieć, że twoje włosy zawsze mi się bardzo podobały, ale myślę, że widziałam coś na kręcone włosy w drogerii. Może chciałabyś spróbować? — oznajmiła i uśmiechnęła się z ulgą, zadowolona, że mogła pomóc. „Jestem wredna — pomyślałam. — Ona nic na to nie poradzi. Też jest, kim jest". Posłałam jej wymuszony uśmiech. — Dziękuję — powiedziałam, zerkając na zegarek. — Ojej, naprawdę powinniśmy już iść, prawda? — Odwróciłam się do Stephena. Trish zamilkła, trzymając filiżankę blisko siebie, jak pas bezpieczeństwa. — Stephen? — Tak — odpowiedział i wstał. — Powinniśmy już iść. Dzięki za lunch, mamo. Klasa, jak zwykle. — Tak, dziękujemy, było przepyszne. Cudowna szarlotka. — Och, to żaden kłopot. — Odwróciła się i zabrała filiżanki do kuchni. — Ted! Płaszcze! Ted wstał jak na komendę i przeszedł przez korytarz. Kiedy pomagał mi włożyć płaszcz, złapał mnie za ramię i wyszeptał do ucha: — Przepraszam. Poklepałam go po dłoni. — Do widzenia, dziękujemy.

L T

R

Stanęłam za Stephenem, żeby nie musieć się żegnać z Trish.

— Do widzenia — zaszczebiotała znów, machając do mnie, gdy wychodziłam na ścieżkę. — Do zobaczenia. Trzymaj się, Stephen, kochanie. Zadzwoń do nas.

Różnica zdań

Doszliśmy w milczeniu do samochodu. Poczekałam kilka minut, zanim się odezwałam. — Cóż, fajnie było. Westchnął. — Przykro mi, że mama cię zdenerwowała, najdroższa, ale nie możesz jej surowo oceniać. To po prostu takie pokolenie, oni mówią takie rzeczy. Nie rozumieją, co to jest polityczna poprawność. — Polityczna poprawność? A co, do cholery, ma z tym wspólnego polityczna poprawność? Ja mówię o byciu przyzwoitym człowiekiem. I wybacz, ale jej pokolenie powinno być bardziej wyrozumiałe, nie mniej. Dla nich to nie jest historia, tylko wspomnienia. Wiem, że podczas wojny była tylko dzieckiem, ale Quinn urodziła się dopiero po wojnie i spójrz na nią: jest najmniej rasistowsko nastawioną osobą, jaką w życiu spotkałam. — Spokojnie. Moja matka nie jest rasistką. — Więc jak byś to nazwał? Westchnął znów i przerwał, sprawdzając lusterko wsteczne.

— To tylko coś, co ludzie powtarzają bez zastanowienia. Jesteś na tym punkcie lekko przewrażliwiona, wiesz? Powinnaś się nauczyć śmiać z tego, nie powinnaś pozwolić, żeby każda mała rzecz cię denerwowała. — Stephen! Właśnie dlatego takie rzeczy wymykają się spod kontroli. Zaczyna się od niewinnych, małych żartów i stereotypów, i tego, że ludzie, którzy powinni wiedzieć lepiej, mówią, że to nie ma znaczenia, a wkrótce ludzie donoszą na swoich sąsiadów albo palą krzyże przed ich domami. Stephen milczał. Wiedziałam, że zdecydował skończyć dyskusję. Czasami to robi, kiedy wydaje mu się, że druga osoba nie myśli racjonalnie i nie ma sensu marnować energii na przekonywanie jej, żeby zaczęła myśleć rzeczowo, czyli przyznała mu rację. — Stephen? — Tak? — Ja naprawdę nie sądzę, żebym przesadzała. — Mmmm. — Czy możesz zatrzymać samochód? — Co? Dlaczego? — Chcę wysiąść.

R

— Nie bądźmy niemądrzy. Przykro mi, jeśli mama cię zdenerwowała, ale... — Proszę, zatrzymaj samochód.

L T

— Uspokójmy się i porozmawiajmy...

— Kogo masz na myśli? Czy ty nie jesteś spokojny? Wyglądasz na dość spokojnego. Ja jestem cholernie zła i zdenerwowana, więc może to mnie masz na myśli? Zatrzymaj auto. Już! Zaczęłam otwierać drzwi.

— Hej, hej! To niebezpieczne! Nie bądź głupia. Pozwól mi przynajmniej podwieźć cię do stacji. Wtedy będziesz mogła wskoczyć do pociągu, zamiast znosić moje odrzucające, faszystowskie towarzystwo. W porządku? — Stephen, nie bądź taki. Przecież nie twierdzę, że ty jesteś faszystą Mówię tylko, że to dla mnie ważne. Nie chcę pomijać tego milczeniem albo udawać, że mi to nie przeszkadza. — Wiem, że nie chcesz. — Podjechał pod stację. — Nie kłóćmy się, co? Przepraszam, dobrze? — Uśmiechał się. — No dalej, słonko, buziak na zgodę? Pochyliłam się, żeby go pocałować. — Oczywiście. Nie jestem zła na ciebie. Naprawdę. Ale chcę wrócić do siebie — powiedziałam i otworzyłam drzwi samochodu. — Dobrze. Zadzwonisz później? — Tak. Trzymaj się, pa.

Pociąg podjeżdżał, kiedy kupowałam bilet, więc musiałam do niego podbiec. Zbiegłam ze schodów, ale przewróciłam się na dole i runęłam jak długa na peronie. — Zatrzymać pociąg! — krzyknęłam do zawiadowcy. — Proszę! Jakiś mężczyzna podszedł i pomógł mi wstać. — Dziękuję, ale muszę złapać ten pociąg. Pomógł mi otworzyć drzwi. — Proszę odsunąć się od drzwi! — zawołał zawiadowca. Podczas niekończącej się podróży do miasta miałam czas, żeby ocenić straty: ręce były mocno otarte i piekły jak diabli, spodnie brudne i rozerwane na jednym kolanie i bolała mnie kostka, którą wykręciłam, upadając. Kobieta siedząca naprzeciwko mnie posłała mi współczujący uśmiech, a potem wszyscy wrócili do swoich gazet, książek, walkmanów i mnie ignorowali. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz byłam w pociągu bez książki. Czułam się niemal naga. Potarłam kostkę i pomyślałam o Trish — jak, do diaska, mogę jej unikać w przyszłości? To niepraktyczne. Najwyraźniej. Jeśli bierzesz z kimś ślub, nie możesz unikać jego rodziny do końca życia. Nie możesz żyć w kokonie. To mi coś przypomina, ale nie wiem co. No tak, Stephen chętnie nie oglądałby mojej rodziny — do końca życia. Gdyby mógł. To nie to, że ich nie lubi, cho-

R

ciaż biorąc pod uwagę, jak okropni są Ellie i Matt w stosunku do niego, nie mogłabym go za to winić. Po prostu... Co takiego Leo powiedział o mojej rodzinie? Wiem — że jesteśmy zrobieni z jednego kawałka

L T

drewna. A rodzina Stephena — cóż, oni nie są z innego drewna. Oni są z innej planety. Wiem, że życie z moją rodziną nie należy do najłatwiejszych na świecie. Wiem, że to ciężka praca. Ale kocham ich i jestem do nich przyzwyczajona. A oni do mnie. Nie muszę się martwić, że powinnam być miła i pamiętać, by nie przeklinać. Nie muszę wygłaszać uwag o tym, jak ładnie wygląda dom, bo nie wygląda i nikt tego ode mnie nie oczekuje. Mogę jeść, ile chcę, zamiast dostawać talerz, na którym jest tyle, ile według Trish powinnam zjeść — oczywiście mniej niż Stephen, bo on jest mężczyzną. Nie muszę się mile uśmiechać, kiedy Trish przewraca oczami nad jakąś rzekomą gafą Teda — kiedy nie opuścił klapy od sedesu w łazience na dole albo użył ręcznika dla gości, chociaż wie, że położyła go tylko dla nich. Podczas gdy mnie nie tylko wolno, ale jestem wręcz zachęcana, żeby używać ręcznika dla gości, który jest miękki i pachnący, i o wiele bardziej czysty i puszysty niż stare, wyblakłe ręczniki wiszące w łazience u taty. Przecież jestem gościem. I to chyba jest takie przybijające. Mogłabym ich znać całe życie, ale zawsze byłabym gościem. U mojej rodziny ciężko być gościem, nawet jeśli się chce. Po jednej wizycie tracisz status gościa i musisz się włączyć do roboty, jak cała reszta. Dobra, nikt za tobą nie biega, oferując ci kawę albo poprawiając poduszki, zanim usiądziesz. Ale też nikt okiem nie mrugnie, jeśli położysz się na podłodze, czytając gazetę, albo będziesz myszkować po lodówce, żeby sprawdzić, czy jest coś, co lubisz. Możesz robić, co chcesz. Możesz po prostu być i to wystarczy.

20 TEST DRUGIEJ NAD RANEM Dzwoni telefon. Boże! Musi być środek nocy. Sięgnęłam po omacku po słuchawkę. — Halo? Ktoś po drugiej stronie płacze. Nie ktoś. Siadam prosto, zupełnie przebudzona. — Ellie? — Ge-g-George? — Co jest? Wszystko w porządku? Co się stało? — N-n-nie. — Szlocha. — Możesz przyjechać? Potrzebuję cię. — Tak, oczywiście. Powiedz, co się stało. — Ja... ja... był... nie mogę... — proszę, przyjedź. — Przyjadę, oczywiście. Jesteś w mieszkaniu? — Tak. Jestem sama. — Już jadę, Ellie. Trzymaj się.

R

Wyskoczyłam z łóżka — prosto na skręconą kostkę — i upadłam na podłogę. Zabolało tak mocno,

L T

że krzyknęłam. Nie mogę tak prowadzić. Stephen? Nie. Nie mogę do niego zadzwonić, nie po tym, co było wczoraj.

Zawlokłam się z powrotem do łóżka i zadzwoniłam po taksówkę. Oczywiście, może przyjechać. Za godzinę. Są bardzo zajęci — większość samochodów jeździ po pracowników jakiejś dużej firmy w Docklands.

Będę musiała poprosić Stephena. Nie znoszę proszenia o przysługę. Ale to nie dla mnie. Ma rozespany głos. I jest zły. — Stephen! Kochanie, tak mi przykro, że cię budzę... — Która godzina? — Po drugiej, ale... — Co się dzieje? Źle się czujesz? — Nie, nie. Ze mną wszystko w porządku. Chodzi o Ellen... — Och, Georgia! Znowu!? Co tym razem? Nie prowadzimy firmy taksówkarskiej. Ona jest niemożliwa. — Nie, była bardzo zdenerwowana. Nie prosiłabym, gdyby... — Kochanie. — Stephen przybrał spokojny ton. — Nie widzisz, że jeśli będziesz biec jej na ratunek co pięć minut, ona nigdy nie dorośnie? Wykorzystuje cię. — Nie będę się teraz o to kłócić. Przepraszam, że zadzwoniłam. Nie powinnam cię wciągać w rodzinne sprawy, ale...

Po drugiej stronie słychać ciężkie westchnienie. — Przyjechałbym po ciebie, ale dlaczego nie dowiesz się, o co chodzi? Ona pewnie już zapomniała, że w ogóle do ciebie dzwoniła. Wiesz, jaka jest. — Muszę iść. Zadzwonię do ciebie jutro. — Dobrze. Wtedy porozmawiamy. Dobranoc, kochanie. Po prostu do niej zadzwoń. Jestem pewien, że nic jej nie jest. Naprawdę. Ale jest jeszcze ktoś. Ktoś, kto nie będzie robił problemów; ktoś, kto może nawet jeszcze nie śpi. Leo. — Uaa? Chyba jednak spał. — Leo? Przepraszam... — Georgia? Co jest? Wszystko w porządku? — Tak. Nie. Chodzi o Ellen. Muszę się do niej dostać, a nie mogę prowadzić, bo skręciłam nogę w kostce, i nie mogę wezwać taksówki. I zadzwoniłam... — Daj mi dwie minuty.

Na ratunek

L T

R

Chodzę po pokoju na czworakach, wciągając na siebie wczorajsze ubranie. Pukanie do drzwi. Podskakuję, żeby otworzyć.

— Uuu, co się stało z twoją kostką? — pyta Leo, widząc, jak niepewnie stoję, i obejmuje mnie ramieniem. Opowiadam mu. — Buty? Siadam, a on klęka przede mną, żeby mi je wsunąć na stopy. — Mój samochód stoi na zewnątrz. Oprzyj się na mnie. Uczepiona jego ramienia stawiam ostrożny krok, ale nawet wtedy ból jest zbyt silny. Musiałam dodatkowo nadwerężyć stopę, wyskakując z łóżka. Wciągnęłam głośno powietrze. — Rozumiem, że nam się spieszy? Przytakuję, zbyt słaba, by mówić. — No dobra. Proszę się trzymać torebki i przygotować do startu. — Co... W tym momencie szybko przykuca i przerzuca mnie sobie przez ramię. — Boże, Leo! Nie możesz! — Przykro mi. Wiem, że to uwłacza twojej godności, ale złamię sobie kręgosłup, jeśli spróbuję cię nieść jak pan młody... Szybko podchodzi do windy.

— Wszystko w porządku? — Nie wierzę, że naprawdę to robisz. Nie możesz mnie na chwilę postawić? — Nie ma sensu. Zaraz musiałbym cię znowu podnieść, żeby zanieść do samochodu. Więc? Powiedz mi, dokąd zmierzamy? — Do mieszkania Ellen. Niedaleko Swiss Cottage, przy Finchley Road. Winda podjeżdża i Leo wnosi mnie do środka. — Przykro mi, że jestem taka ciężka. — Przykro ci? Dzięki Bogu, że jestem przyzwyczajony do noszenia całego mojego sprzętu. Zapłacisz za prywatne leczenie, jeśli dostanę przepukliny? Trzepnęłam go po pośladku. — Au! Powiedz mi, co się dzieje: z Ellen wszystko w porządku? — Nie wiem. Wiem oczywiście, że potrafi odgrywać tragedię jak aktorka ze spalonego teatru, ale była zdenerwowana. Naprawdę, naprawdę szlochała i... i — w tym momencie sama zaczynam płakać — ona jest m-moją małą siostrzyczką... — Hej, w porządku — powiedział i poklepał mnie po pośladku. Ale ze współczuciem. — Zawie-

R

ziemy cię tam szybciej, niż zdążysz powiedzieć „zasmarkana chusteczka". Kiedy przechodziliśmy przez klatkę schodową, Vernon zawołał: — To ty, Georgia? Wstaje. — Zostałaś porwana?

L T

— Tak, ale na własną prośbę! — odkrzykuję.

Leo sadza mnie na fotelu pasażera i ostrożnie układa moją nogę. — Zapnij pasy.

Kiedy rusza, sięgam do torebki po telefon. Leo szybko przyspiesza, kierując się na północ. — Cholera, zostawiłam telefon na górze. Ładuje się. Chciałam zadzwonić do Ellie, żeby jej powiedzieć, że już jedziemy. — Weź mój. Lewa kieszeń, wewnętrzna. Muszę włożyć rękę pod pas bezpieczeństwa i pod kurtkę, żeby go wyciągnąć. — Tylko bez łaskotania — mówi, ostro biorąc zakręt. Wykręcam numer Ellie. — George? — Tak, jak się trzymasz? — Przyjedziesz? Nie płacze już, ale mówi jak mała dziewczynka. — Oczywiście. Przecież powiedziałam, że przyjadę. Jesteśmy w drodze. — My? Stephen jest z tobą? — Nie. Jest... Nie, to nie on. Jestem z Leo.

— Naprawdę? Obudziłaś go? Powiedz mu, że mi przykro. — Nie przejmuj się tym teraz. Możesz mi powiedzieć, co się stało? — Mogę poczekać, aż tu przyjedziesz? Ale nie rozłączaj się. — Nie rozłączę, obiecuję. — Ja... ja po prostu nie chcę być sama. — Wiem. Jestem tu. — Już niedługo — mówi Leo. — Która to część Finchley Road? Przerywam rozmowę z Ellen, żeby go pokierować. Znów głos Ellen. — Mów do mnie. Powiedz mi coś miłego. Opowiedz mi, jak robiłaś brunch po śmierci mamy. — To wcale nie jest takie miłe. — Opowiedz, proszę. — Dobrze. Zatrzymujemy się na światłach. Leo sięga po moją dłoń i ściska ją w swojej. — Po śmierci mamy... — Odwzajemniam ten uścisk i kontynuuję. — Kiedy nadeszła pierwsza niedziela, wstałam i zeszłam na dół...

R

— A mamy nie było, bo już była pochowana. Boże, co za dziwna rozmowa. — Tak. Tak było. Zeszłam na dół, wyciągnęłam obrus i wytarłam stół w kuchni.

L T

— A potem wyciągnęłaś talerze... — podpowiada Ellen.

— Tak. I sztućce, i serwetki. I poukładałam je tak, jak robiła to mama. — I wtedy ja zeszłam na dół...

— Tak. Słyszałam cię, bo ciągnęłaś za sobą tego małego pieska na kółkach, który robił „stuk, stuk, stuk", zjeżdżając po schodach.

— Tak, nazywał się Pan Bum. Zaśmiałam się na wspomnienie o tym. — Boże, faktycznie. Co się stało z Panem Bum? Zawsze myślałam, że nazwałaś go tak, żeby móc głośno krzyczeć „Bum!" za każdym razem, kiedy go gubiłaś. — Bo tak było. Przerwałam, żeby znów pokierować Leo. — A potem? — ponagla Ellen. — Weszłaś do kuchni i powiedziałaś... — przerwałam, wiedząc, że sama lubi opowiadać ten fragment. — „Gee-gee, mogę jajecznicę?" — A ja powiedziałam ci, żebyś usiadła na swoim krześle, i wyjęłam jajka. Już prawie jesteśmy, słonko. — I wtedy tata zszedł na dół. — I wszedł do kuchni. A kiedy zobaczył ciebie siedzącą i przygotowaną z serwetką zatkniętą pod brodą i mnie próbującą trzepać jajka...

— Zaczął płakać. — Tak — mówię. — Zaczął płakać. Obie przez chwilę milczymy. Pokazuję Leo, żeby zaparkował. — Jesteśmy na miejscu. Leo podchodzi do mnie i szykuje się, żeby znowu przerzucić mnie sobie przez ramię. — Nie możesz. Jej mieszkanie jest na trzecim piętrze i nie ma windy. Zabijesz się. — Cóż, nie możesz podskakiwać całą drogę, prawda? Przeżyję. Dalej, podejdź no tu, kobieto. — A jeśli jestem za ciężka? — Wtedy cię puszczę i się potłuczesz. — Przykuca, żeby znów zarzucić mnie sobie na plecy. — Uuu, przytyłaś w tym samochodzie? Wyjadłaś moje marsy z tajnego składziku? Mają być na czarną godzinę, kiedy nie mam czasu na lunch. — To nie lunch. Nie słyszałeś o zdrowym żywieniu? Nic dziwnego, że wypadają ci włosy... — Uważaj, moja panno. Nie sądzę, żebyś się dobrze odbijała od tego chodnika. Górny dzwonek, tak? — Taa...

R

Leo odwraca mnie tak, żebym mogła mówić do domofonu. Ellen wpuszcza nas i powoli zaczynamy wspinaczkę na górę.

L T

O mały włos

— O mój Boże! — zawołała Ellen. — Co ci się stało? — Nic, skręciłam kostkę, to wszystko. Na szczęście nigdy nie wyruszam w podróż bez przewodnika, Leo...

Położył mnie — dość gwałtownie, pomyślałam — na sofie. Ellen podeszła i usiadła na chwilę, kiedy Leo poszedł do kuchni zrobić herbaty. — Chcesz mi opowiedzieć? — zapytałam. — Ten... ten mężczyzna sz-szedł za mną... Znów zaczęła płakać. Przytuliłam ją. Ellen i jej współlokatorka, Siobhan, pracują razem w winiarni, więc zazwyczaj wracają do domu razem. A kiedy pada, Brian czasem podrzuca je samochodem. Ale Siobhan akurat miała zastępstwo. Nie było zimno, a Ellen nigdy nie miała nic przeciwko chodzeniu samej w nocy, więc gdy Brian zaoferował, że ją podwiezie, jeśli poczeka na niego pół godziny, podziękowała mu i wyszła. — Ulicą szła grupka pokrzykujących facetów, więc dałam nura w boczną uliczkę, żeby się od nich oddalić, i wtedy usłyszałam za sobą kroki. Obejrzałam się, ale zobaczyłam tylko mężczyznę, który zatrzymał się daleko ode mnie, żeby zapalić papierosa, więc pomyślałam, że wszystko jest w porządku. Szłam dalej, ale wówczas znowu go usłyszałam. Tym razem szedł szybciej. Przyspieszyłam i sięgnęłam po ko-

mórkę, ale jej nie miałam. Musiałam zostawić ją w barze. Jedyne, o czym wtedy myślałam, to: „George będzie na mnie naprawdę zła, że znów zostawiłam telefon. Powie, że to moja wina". — Nie, nie. Nigdy bym tak nie powiedziała. Nie bądź niemądra. Każdemu może się zdarzyć. — I wtedy on zaczął biec. — Och, słonko — jęknęłam. Ręce miałam tak wilgotne, jakbym sama to przeżyła. — Ja też zacięłam biec. Tak szybko, jak mogłam. Słyszałam jego sapanie i próbowałam krzyczeć, ale nie mogłam. Byłam tak zdyszana, że nie mogłam wydać z siebie głosu. Skręciłam w lewo, usiłując wrócić na główną ulicę, ale wtedy on mnie dogonił. Złapał za kaptur i szarpnął do tyłu, zaciskając mi go na gardle. Nie mogłam oddychać. Popchnął mnie na ścianę. Był... po prostu straszny. Taki straszny. Nie mogę... Odgarnęłam włosy z jej twarzy. Usiadła prosto. — Zaczął mnie całować, wpychać język w moje usta. Cuchnął piwem i potem. Próbowałam go odepchnąć, ale był silniejszy. Wcisnął mi kolano między nogi. Byłam przerażona. Udało mi się krzyknąć, ale tylko raz. Zakrył mi usta dłonią tak że ledwo mogłam oddychać. Najgorsze, że wciąż powtarzał „Kocham cię. Naprawdę cię kocham". Tak jakby myślał, że to miało wszystko usprawiedliwić. — Co było potem? Czy... — Nie. Ja... Pamiętasz tamten ołówek, który mi dałaś? — Co?

L T

R

— Ten fioletowy, błyszczący, z fioletowym pieskiem na końcu. Miałam go w kieszeni płaszcza. Udało mi się po niego sięgnąć. Złapałam go i wbiłam w niego tak mocno, jak tylko mogłam. — O Boże, świetnie! W co trafiłaś?

— Tylko w policzek, ale odskoczył i to dało mi kilka sekund, żeby uciec. Zawołał za mną: „Ty pieprzona suko!", ale ja biegłam i biegłam, aż dotarłam do jakiegoś warsztatu. Wtedy zadzwoniłam po policję. Policja przyjechała i odwiozła Ellen do domu. Spisali zeznanie i opis napastnika. Potem zapytali, czy chce porozmawiać z terapeutą. — A ja się zaśmiałam — ciągnęła Ellen. — Pewnie pomyśleli, że jestem lekko pomylona. Powiedziałam: „Nie, dzięki. Mam jednego w domu". A potem pojechali. A ja poszłam do łazienki i zrobiło mi się niedobrze, ale nie mogłam zejść z muszli, bo miałam biegunkę, więc zwymiotowałam do wanny. A potem zadzwoniłam po ciebie. — Tak mi przykro, że nie było mnie tutaj. Nie mogę znieść myśli, że musiałaś tu siedzieć sama. Przytuliła się do mnie. — Teraz jesteś. Tylko to się liczy. Leo przyniósł herbatę i zjedliśmy wszystkie czekoladki dietetyczne. — Szkoda, że nie trafiłam go w oko. Pewnie spróbuje zaatakować kogoś innego. Myślę, że miałam szczęście. — Może umrze od zatrucia grafitem.

— George? — Tak? — Dziwnie się czuję na myśl, że mam zostać sama. Wciąż wydaje mi się, że mnie jakoś znajdzie i wdrapie się przez okno albo wyważy drzwi. Czy to głupie? — Wcale nie. Nie zostawię cię samej. Zostaniesz ze mną. Będziemy się dobrze bawić. Możemy się objadać w środku nocy i gadać po ciemku, aż zaśniemy. Jak dawniej. — Możemy jeść popcorn? — Oczywiście. I serowe chrupki, i czekoladę, i pudrowe dropsy, jeśli je jeszcze produkują. Wszystko, co niezdrowe. Obróciłam się, żeby spojrzeć na Leo. — Mogę dołączyć? — zapytał. * Zanim dotarliśmy do mojego mieszkania, było po trzeciej i wszyscy czuliśmy mocne zmęczenie. Zaproponowałam Ellen miejsce na sofie, ale chciała spać ze mną. Tak jak wtedy, kiedy była mała i przyśnił jej się koszmar. Leo życzył nam dobrej nocy.

L T

R

— Krzyknijcie, gdybyście mnie potrzebowały — powiedział i zrobił krok do przodu, żeby pocałować mnie w policzek, a ja na chwilę go objęłam.

Było mi ciepło i bezpiecznie, i niezwykle przyjemnie. Cofnęłam się o krok niemal od razu, chociaż mogłabym tak stać godzinami. Spojrzał na mnie, potem na Ellen i wiedziałam, że zastanawia się, czy ją też powinien pocałować. Mogłaby nie życzyć sobie teraz bliskości mężczyzny. Na jej twarz wypłynął uśmiech i sama go przytuliła.

— Dziękuję. Za to, że jesteś naszym szlachetnym rycerzem. — Żaden problem. Każdy na moim miejscu zrobiłby to samo.

Następnego ranka Stephen zadzwonił tuż po dziewiątej, kiedy Ellen była pod prysznicem. — O, cześć. — Jesteś zła? Obudziłem cię? Przepraszam. — Nie. Chociaż nie spałyśmy zbyt wiele. — My? — Odchrząknął. — Ellen przyjechała ze mną. Bardziej wyczułam, niż usłyszałam jego lekkie westchnienie. — Dlaczego? Co się stało? Nic jej nie jest?

— Nie. Została napadnięta przez jakiegoś obrzydliwego pijaka, kiedy wracała wczoraj w nocy do domu. — Napadnięta! To straszne! Jest ranna? Zrobił jej coś? — Nie tak napadnięta. To była próba gwałtu. Dziwnie to zabrzmiało. Jak coś, co słyszy się w sądzie albo czyta w gazecie. Ale łatwiej było mi powiedzieć to niż: „Jakiś mężczyzna próbował zgwałcić moją siostrzyczkę". — Naprawdę mi przykro. Przyjechałbym, gdybym wiedział. Wiesz, że bym przyjechał. — Tak. W każdym razie fizycznie ma się dobrze, ale myślę, że jest mocno zdenerwowana. — Jak to się stało? Opowiedziałam mu. — Co ona robiła sama o tej porze? — Słucham? Pilnowała swojego interesu, wracała do domu. — Daj spokój. To dość głupie w czasach, kiedy tylu bandytów i wariatów kręci się po ulicach. — Twierdzisz, że to jej wina? — Nie, oczywiście, że nie. Ale, kochanie, ty nie wałęsasz się po ulicach o północy, prawda? Sama widzisz...

R

— Stephen! Ona się nie wałęsała, jak to subtelnie określasz. Wracała do domu. Pewnie uważasz, że wszystkie kobiety powinny mieć godzinę policyjną po dwudziestej?

L T

— Teraz to już gadasz głupoty. Nie uderzaj w feministyczne tony, kiedy ci to pasuje. Udało mi się powstrzymać od krzyku i powiedziałam normalnym głosem: — Nie chodzi o bycie feministką. Chodzi o bycie przyzwoitym człowiekiem. Każdy powinien mieć prawo do...

— Kochanie, kochanie. Uspokój się, nikt nie kwestionuje niczyich praw. Tu nie chodzi o prawa. Chodzi o zachowywanie właściwej ostrożności. Musisz przyznać, że Ellen nie jest najbardziej rozważną osobą na świecie. Sama to mówiłaś wiele razy. Jego ton był nieznośnie spokojny. Tak jakby to on był tym rozsądnym, próbującym uspokoić głupią, histeryzującą kobietę. — Jak śmiesz robić z niej winną?! I nie mów mi, do cholery, żebym się uspokoiła! — Myślę, że nie powinniśmy teraz o tym rozmawiać. Słyszę, że jesteś zdenerwowana. — Naprawdę? Co za cholerne wyczucie, Stephen. — Zadzwoń do mnie, kiedy będziesz sobą. — Jestem sobą! Nigdy nie byłam bardziej sobą! Nie mów mi, kim jestem i jaka powinnam być. — Porozmawiamy później — powiedział spokojnie i się rozłączył. Rzuciłam słuchawką. Ellen stała w progu, blada i milcząca. — Co się dzieje? — Nic. Właśnie rozmawiałam ze Stephenem i trochę mnie poniosło. — Krzyczałaś — zauważyła. — Ty nigdy nie krzyczysz.

— Każdy czasem potrzebuje krzyknąć. Słyszałam w głowie swój głos z terapii: „Wyrażanie swojego gniewu bez uciekania się do przemocy jest zdrowe...". — Ale ty nigdy nie krzyczysz. — Cóż — powiedziałam i odgarnęłam włosy do tyłu. Poczułam lekkie kłucie i mrowienie na głowie, jakby ktoś wbijał we mnie szpilki i igły. — Teraz krzyczę.

21 SIOSTRY — Chcesz jeszcze o tym porozmawiać? — zapytałam Ellen następnego wieczoru, kiedy leżałyśmy w łóżku. — Nie. Wystarczy, że nie mogę przestać o tym myśleć. — To może pomóc. Albo mogę ci znaleźć kogoś innego, jeśli chcesz. Innego doradcę, który ma doświadczenie w...

R

— Niee. — Pokręciła głową. — Nie sądzę, żebym właśnie tego teraz potrzebowała. Potrzebuję...

L T

Głos jej przycichł, jakby nagle zabrakło jej energii, by mówić.

— Przepraszam, nie powinnam ci mówić, co masz robić. Zresztą co ja wiem? — Dużo, kotku. Wiesz o tym. Znowu wstała z łóżka. — Chcesz herbatki? — Poproszę.

Zapaliła małą lampkę nad wnęką kuchenną. Słyszałam, jak nalewa do czajnika wody. Jak zwykle do pełna. — Zagotuj tylko na dwa kubki. Proszę. — Och, cicho. Ja robię herbatę. — Tyle się marnuje. — Tak, kochanie. Problem w tym — mówiąc do mnie, wystawiła głowę zza parawanu — że czuję się jak zwierzyna łowna. Boję się, że on tam jest, ukrywa się w krzakach i czeka, żeby na mnie wyskoczyć. Mam wrażenie, że nie mam wpływu na to, co mi się przytrafia. Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek martwiła się tym, że jest bierna. Ellen zawsze dryfowała od jednej rzeczy do drugiej, jakby niesiona na fali, i nigdy nie wyglądała na kogoś, kto ma siłę, żeby samodzielnie wybrać kierunek. — Ale masz. Masz. Poza tym nie pozwolę mu cię dopaść. Gdybym tylko była z nią wtedy. Powinnam lepiej się nią zajmować. Wtedy nigdy by się to nie zdarzyło.

— Och, George, jak możesz mnie chronić? Dwadzieścia cztery godziny na dobę? Nie możesz. — Może mogłabym... — Nie możesz. To niemożliwe. Przynajmniej nie wie, gdzie mieszkam. — I to nie było nic osobistego, prawda? To nie był klient winiarni, ktoś, kogo znałaś? — Nie. Stanowczo nie. Myślę, że po prostu znalazłam się w niewłaściwym miejscu, o niewłaściwej porze. — Może powinnaś pójść na kurs samoobrony? — Kto, ja? Uderzyć go komórką? Byłabym beznadziejna. — Nie byłabyś. — Brian trenuje jakieś sztuki walki. Chyba dżiudżitsu. Przyniosła do łóżka dwa kubki herbaty rumiankowej. — Dzięki. — Wzięłam jeden i postawiłam na książce przy łóżku. — Podstawka! — zakomenderowałam, widząc, że chce postawić swój kubek na mojej wypolerowanej półce. — Dlaczego go o to nie zapytasz? — Mogę. Boże, pamiętasz tego dziwnego faceta, z którym się umawiałam parę lat temu?

R

— Mogłabyś trochę sprecyzować? Posłała mi znaczące spojrzenie. — Ha, ha. Dziwnego. Tego, który był mną totalnie zafascynowany, kiedy odkrył, że jestem pół-

L T

Żydówka. Ciągle pytał o moje korzenie i nazywał to judoizmem zamiast judaizmem, pamiętasz? — Tak! Judo-izm! Starożytna sztuka samoobrony przy użyciu bajgla i małego księgowego z Hendon.

— Naucz się, jak przeżyć, będąc uzbrojonym tylko w dowcip i latke. — Ujarzmij przeciwnika, zmuszając go do zjedzenia piętnastu porcji lokszen, aż znieruchomieje... — Zanudź go na śmierć, opowiadając godzinami „Dlaczego Zawdy Życie Było Lepsze". — Zawstydź go na śmierć, robiąc wykład na temat „Jak Naprawdę Mógłby Wyjść na Człowieka, Gdyby Tylko Więcej się Uczył". Ellen wybuchnęła śmiechem i rzuciła na poduszki. — Z facetami nigdy się tak dobrze nie bawię. — Ja też. Z wyjątkiem... — Chcesz powiedzieć, że pan „Ph" nie rozśmiesza cię przez całą noc? — Ellen udała zdziwienie. — Ależ tak, tarzamy się co noc po podłodze, płacząc ze śmiechu. — I to ja jestem wredna. — Jestem po prostu na niego zła. Przejdzie mi. Chichotanie to nie wszystko. Stephen jest bardzo... jest bardzo dobry dla mnie. Bardzo uczciwy. Godny zaufania. Z nim wiem, na czym stoję, i nie zawodzi mnie... Na ogół. Wiem, wiem, to wszystko jest dla ciebie strasznie nudne, ale dla mnie to ważne. — Hej, ja niczego nie osądzam. To ty jesteś ekspertem. — Ha! Bynajmniej tak się nie czuję.

— To co masz zamiar zrobić, jak już wyjdziesz za mąż? Z tym chichotaniem. Nie możesz mnie zapraszać na noc i opuszczać małżeńskie łoże, bo chcesz całą noc przegadać. — Ale będziesz często przychodziła, prawda? Musisz. — Taak. Stephen na pewno chce mnie widzieć, jak co tydzień dzwonię do waszych drzwi. Nie jest specjalnie zachwycony perspektywą bycia moim szwagrem. — Lubi cię. Zresztą to działa w obie strony: on też nie należy do twojej Piątki Ulubionych Ludzi na Świecie, prawda? Wzruszyła ramionami i zmarszczyła nos. — Nie możesz zamiast tego wyjść za mąż za Leo? — A co, to by ci bardziej pasowało? — Tak. — Nie ma problemu. Cokolwiek sobie życzysz. Dodaj to do mojej listy rzeczy do zrobienia.

Nieodpowiedni strój

R

Kilka dni później szykowałam się do wyjścia z przyjaciółkami, Emmą i Susie. Stałam w łazience, usiłując wytrzeć lustro oplute przez Ellen pastą do zębów, jednocześnie upinając sobie włosy. Od tamtego

L T

strasznego lunchu u rodziców Stephena przestałam prostować włosy. Zaczynam się przyzwyczajać do swojego nowego odbicia z lokami, ale wciąż nie mogłam osiągnąć tego delikatnego, zmierzwionego wyglądu, co Ellen przychodzi bez żadnego wysiłku. Usłyszałam charakterystyczne pukanie do drzwi: ra-ta-tam! Leo. — Otwórz, słonko, dobrze? — zawołałam. — To może być Leo. Przez zamknięte drzwi słyszałam, jak się witają i wymieniają pocałunki. — Cześć, Leo! Już wychodzę — zawołałam. — Właśnie kończę się malować. — Mam wrócić za trzy godziny? — Bardzo zabawne. I takie oryginalne. Musisz mi powiedzieć, kto ci pisze te wszystkie dowcipy... — Jasne, zadzwoń do niego. Dla ciebie też może pisać. Kiedy weszłam do pokoju, Ellen wychynęła zza parawanu, który zasłaniał ją do połowy. — Kawy, George? Moja siostra miała na sobie czarne dżinsy i stanik. Bez bluzki. Szczęka musiała mi spaść na podłogę, bo zapytała: — Co? Co się stało? Podeszłam do niej i szepnęłam, zaciągając ją za parawan: — Czemu nie jesteś ubrana? — Co? — zapytała bezgłośnie, a potem na głos: — Czemu szepczesz? — Co wy tam kombinujecie? — zawołał Leo. — Przygotowujecie dla mnie przedstawienie kukiełkowe?

— Tak! Tak! Tak! — zapiszczała Ellen głosem pacynki z teatrzyku dla lalek. — Nie. Nie. Nie — krzyknęłam, po czym ściszyłam głos: — Ellen, czy możesz się ubrać? Nie wierzę, że paradujesz przed Leo bez bluzki. Co ty wyrabiasz? — O Boże! — Ellen nawet nie starała się być cicho. — Jemu to nie robi różnicy, on jest jak brat. To się nie liczy. — Ciii! Ellen buntowniczo wyszła zza parawanu jak na scenę. — George robi mi problemy, bo najwyraźniej mam nieodpowiedni strój, ale stanik jest jak bikini, prawda? Takie sanie widzisz na plaży, nawet w parku. — Hm, tak, chyba tak. Leo siedział przed chwilą wygodnie na sofie, a teraz wciskał się w kąt, jakby czuł się zdecydowanie niezręcznie. — Ellen! Nie zawstydzaj go. Oczywiście teraz czuje, że musi się z tobą zgodzić, żeby być miły. — Nieprawda, on wcale nie jest miły. — Nie zwracajcie na mnie uwagi. Ja tu wciąż jestem na wypadek, gdybyście...

R

— Leo, powiedz — zażądała Ellen. — Czy naprawdę robi ci różnicę to, że widzisz mnie w staniku? — Dlaczego nie możesz włożyć bluzki? Jak normalny człowiek? — zapytałam. — Przez ten czas,

L T

kiedy się kłócisz, ile zabrałoby ci włożenie bluzki? Dwie sekundy? — Nie mogłam zdecydować, co włożyć. Nic tu nie mam.

— Trzeba było zapytać. Możesz pożyczyć coś mojego. Oprócz kremowej, jedwabnej koszuli. I białej, lnianej. I czarnej, z prześwitującymi rękawami.

— Jezu, to co mi zostaje? — Ellen otworzyła drzwi od szafy i zaczęła przetrząsać zawartość. — Nie masz niczego kolorowego? To wszystko jest takie nudne.

— Dziwnym trafem nie kupuję garderoby, żeby tobie zrobić przyjemność... — Ani nikomu innemu, sądząc po tym — oznajmiła i wyciągnęła czarny, streczowy top. — Leo, nie odpowiedziałeś. Przeszkadza ci, że widzisz mnie w staniku, jak twierdzi George? Stała tam, z premedytacją nie wkładając bluzki. — Szczerze mówiąc, nie — odparł, ale zauważyłam, że nie patrzył prosto na nią. — Nie przeszkadzają mi żadne kobiety w żadnym stopniu rozebrania. Ani trochę. — Widzisz? Ellen zrobiła minę i wciągnęła na siebie top. W mniej niż dwie sekundy. — Nie rozciągnij jej. Co to znaczy: widzisz? To dowodzi mojej racji, nie twojej. Zachowywałaś się prowokacyjnie. — Nieprawda. — Prawda. — Absolutnie nie. Nie patrzę tak na Leo. Nie jest w moim typie.

— Wciąż tutaj! — Leo pomachał nam. — Nie będę się z tobą teraz o to kłócić. I tak jestem spóźniona. Leo, przepraszam, że zostałeś wciągnięty w nasze niezmiernie nudne siostrzane zwady. Wstał i podszedł do drzwi. — Nie ma problemu. Wpadłem tylko, żeby powiedzieć „cześć". Sam zaraz wychodzę. — Ellen, nie zapomnij się dobrze zamknąć. I zabierz klucze, mogę nie wrócić do północy. — Do północy! Ojej! Ty dzika, szalona dziewczyno! Staliśmy przez chwilę na korytarzu. Czułam, że powinnam coś powiedzieć. — W porządku — odparł Leo, jakbym jednak to zrobiła. — Ma prawo trochę dziwnie się zachowywać. Przeżyła niezły szok. Może to jej sposób na odreagowanie. Nie martw się o mnie, zniosę to. Tylko zadbaj o siebie, co? Wyglądasz na zmęczoną. — Jestem zmęczona. Prawie nie spałam przez ostatnie trzy noce. Wolałabym wziąć długą kąpiel z dobrą książką i kieliszkiem wina, niż umawiać się na spaghetti i najnowsze odcinki opowieści pod tytułem „Porządni mężczyźni — czy wszyscy chowają się w jakiejś jaskini?". Uśmiechnął się i ścisnął mnie za ramię.

R

— Brzmi lepiej niż impreza z ludźmi z gazety w jakimś modnym klubie. — To dlaczego idziesz? Wydął usta.

L T

— Może się przydać. Muszę znaleźć nowych klientów i zarobić więcej, jeśli ma mnie być kiedykolwiek stać na coś większego.

— No tak. — Spojrzałam na niego. — Wzbogacisz się i odlecisz na jakiś szpanerski strych z dwudziestometrowymi sufitami i tymi minimalistycznymi szafeczkami bez uchwytów, co? — Tak jest. Jak tylko zarobię swój pierwszy milion. Wtedy nie będzie po mnie nawet śladu. — Ale nie będziesz się bardzo spieszył?

Leo uśmiechnął się i pochylił, żeby pocałować mnie w policzek. — A jak myślisz?

Pomyśl jakieś życzenie... Georgia i jej przyjaciółka Ruth bawią się na podwórku w „Zaklęcia". Stoją po dwóch stronach urny, która służy za kociołek. Ellen siedzi w piaskownicy, rozrzucając piasek po trawie żółtą plastikową łopatką Georgia wydostała z dna skrzyni z kostiumami swoją srebrną różdżkę, nieudolnie naprawioną taśmą samoprzylepną. Musi trzymać ją dokładnie w miejscu złączenia, żeby znów się nie złamała. Macha nią nad bluszczem i barwinkiem, które wypływają z urny jak gotująca się mikstura. — Abrakadabra-abrakadabra... — czaruje. — Wrzuć do kotła kamienie! Georgia wykonuje gest w stronę Ruth, która wrzuca kamień, trzymany dotąd kurczowo w prawej dłoni.

— Pomyśl sobie życzenie! Ruth zamyka oczy. — Życzę sobie — mówi Georgia — żeby Mark Evans pocałował Ruth na boisku. — Nie! Cofnij to, to nie ma być twoje życzenie! Policzki Ruth robią się czerwone, jak wysmarowane koszenilą. Georgia i mamusia zrobiły tak kiedyś, gdy piekły jabłka z marcepanem. — Już za późno. Nie można odwrócić zaklęcia. — Można. Georgia, ty możesz. Proszę, odwróć zaklęcie. Jej twarz wyraża zaufanie i głębokie przekonanie, że Georgia jest w stanie to zrobić. Dziewczynka ulega i wymawia formułę odwracającą zaklęcia. — Masz trochę lemoniady? — Nie wiem — odpowiada Georgia, wiedząc, że nie ma. — A soku pomarańczowego? Każdy ma karton soku pomarańczowego w lodówce, prawda? Kiedy wchodzą do domu, słyszą dzwonek do drzwi. Długi, uparty dźwięk. — To pewnie mój tata. Georgia przebiega przez kuchnię, żeby otworzyć, ale jest za późno. Jej matka już zbiega po schodach. — Ja otworzę!

L T

R

I otwiera, zanim Georgia może cokolwiek powiedzieć. W progu staje ojciec Ruth. — O, przepraszam. Nie wiedziałem. Nie byłem pewien, czy dzwonek działa. Dzwoniłem, przepraszam, może trafiłem pod zły adres...

Większość z tego mówi do schodów, z rzadka zerkając na Joy. — Może. — Śmieje się Joy. — Dzwonek działa, ale byłam na górze. Stoi w drzwiach ubrana w pończochy, pas i stanik. Bez bluzki, bez spódnicy, bez butów. — Tak. Przepraszam. Jestem Max, ojciec Ruth. Jest tutaj? — Kto wie? Może będziemy musieli na nią zapolować? Wie pan, jakie są dzieci. — Ponownie się śmieje. — Proszę wejść. — Spogląda za siebie i zauważa Georgię. — Georgio, kochanie. Czy twoja koleżanka, z którą się bawisz, to Ruth? Georgia przytakuje. — Cześć, Georgia — mówi ojciec Ruth. — Jak się masz? — Dzień dobry. Rodzice Ruth powiedzieli jej, że może do nich mówić po imieniu, ale ona nie chce, więc unika używania ich imion. — Dziękuję, dobrze. — Musi pan wejść na kawę. — Joy ciągnie Maksa za rękaw. Georgia modli się po cichu. „Dobry Boże, proszę, proszę, PROSZĘ, niech wróci na górę". — To bardzo miłe z pani strony, ale najlepiej będzie, jeśli już pójdziemy, prawda, kotku?

Gładzi po głowie Ruth, która z otwartą buzią patrzy na koronkowy stanik Joy. — Ruth ma taką ładną buzię. — Joy uśmiecha się do Maksa. — I tak cudownie wygląda, kiedy się rumieni. Max uśmiecha się, a Ruth czerwieni i wciska twarz w kurtkę taty. — Cześć — odzywa się Georgia. — Cześć — odpowiada Ruth. — Nie, wejdźcie, nalegam. — Joy opiera się o framugę. — Może innym razem? Max dyskretnie trąca Ruth. — Dziękuję, że mogłam przyjść — mówi dziewczynka. Georgia macha do niej i zamyka drzwi. — Napiłyście się lemoniady, dziewczynki? — Nie ma lemoniady. — O, naprawdę? — Joy marszczy brwi. — No to musimy kupić. — Teraz już za późno. — Nie bądź głuptaskiem. — Joy zerka na zegar kuchenny. — Sklep jest jeszcze czynny. Georgia kładzie się na stole i turla jedyne, pomarszczone jabłko, leżące na dnie miski na owoce.

R

— Nie możesz myśleć tylko o sobie. A Matt i Ellie? — Ellen ma dopiero dwa lata i nie wie jeszcze, co to jest napój z bąbelkami. — Jestem pewna, że oni chcieliby trochę.

L T

Georgia nawija na palec pasmo włosów. Joy spogląda na siebie. — Och! Spójrz na mnie! Wyszłabym nieubrana! Daj mi minutę. Zaraz wracam. Po chwili schodzi, ubrana w czarną satynową, wieczorową bluzkę. — Gotowa? Georgia kręci głową. — Nie idę. — Idziesz. — Muszę posprzątać po zabawie. — Och ty! Mała gosposia! — mówi Joy i sięga po torebkę, po czym sprawdza zawartość portfela. — Cholera wie, po co sufrażystki przykuwały się do barierek, jeśli twoje pokolenie to wszystko zrujnuje. Nagle widzi twarz Georgii. — No co, kochanie? Mama tylko się z tobą drażni, nie rób ciągle takiej poważnej miny. Przystaje w korytarzu. — Obiecaj mi, że będziesz grzeczna i zajmiesz się Ellie — mówi, dotykając czubkiem palca koniuszka nosa dziewczynki. To ich rodzinny sposób składania przyrzeczeń. — Obiecuję — mówi Georgia i dotyka nosa matki. — Będę za pięć minut! Zatrzaskuje drzwi. Georgia stoi przez minutę w korytarzu, pocierając framugę palcem. Potem wraca do ogrodu, schyla się, żeby podnieść coś z ziemi. Wrzuca kamyk do magicznego kociołka i wypowiada życzenie.

22 BYĆ RAZEM Nie mogę tak żyć. Ellen doprowadza mnie do szału. Wiem, że stara się, jak umie: chodzi na palcach po pokoju, jak włamywacz, kiedy rozmawiam przez telefon; podlewa rośliny dwie godziny po mnie, tak że woda wylewa się z doniczek na dywan, przynosi rogaliki albo cukierki, albo drogie truskawki. Próbuje mnie ułaskawić, bo widzi, że nie umiem żyć z kimś i przyjaźnić się jednocześnie, jak każdy człowiek. Zaczynam rozumieć, dlaczego w przypadku morderstwa podejrzanym numer 1 jest partner czy partnerka ofiary. Jeśli tak wygląda życie małżeńskie, to wolę przez resztę życia pozostać zaręczona. Oczywiście Stephen nie jest w połowie tak denerwujący jak Ellen. Przynajmniej umie przejść z jednej strony pokoju na drugą bez pozostawiania po sobie śladów zniszczenia. Dlaczego ona nie odstawia niczego na miejsce? Podnosi dzbanek do kawy z suszarki, otwiera szafkę i już myślę: „Tak, tak, właśnie tak. Do szafki. Nie przestawaj, po prostu podnieś dzbanek, taak, i... och!", wtedy spostrzega w tej szafce coś innego. Więc co robi? Odkłada dzbanek, żeby sięgnąć po inną rzecz? Oczywiście, że nie. Po co? Po co odkładać coś, jeśli wiesz, że za

R

jakiś czas znów będziesz chciała napić się kawy — odłóż na suszarkę, gdzie będzie pod ręką, pośród stu tysięcy innych rzeczy, których możesz chcieć użyć za tydzień. Nieważne, że wewnątrz jest już tak napcha-

L T

ne, że nie ma gdzie wcisnąć łebka od szpilki.

Odłóż kawę, najlepiej postaw na dwóch rzeczach różnej wysokości i wyjmij coś, co przykuło twoją uwagę. Och, nie tak interesujące, jak myślałaś? To odłóż na kuchenkę. I odejdź, żeby zrobić coś innego. Czasami nawet tak prosta czynność jak zrobienie kubka herbaty staje się monotonną nudną pracą Każda normalna osoba to potrafi. Robi się to tak:

• Nastaw odpowiednią ilość wody w czajniku. • Włóż do kubka torebkę z herbatą.

• Zalej herbatę wrzątkiem, zamieszaj i poczekaj minutę lub dwie. • Wyjmij torebkę i wyrzuć do kosza na śmieci. • Dolej mleka z lodówki i wstaw cholerne mleko z powrotem do cholernej lodówki. Czy tak ciężko to zrobić? To nie operacja mózgu. To nie próba rozszczepiania atomu za pomocą noża do masła. To robienie herbaty. Ale oczywiście dla Ellen nic nie jest proste.

Jak zrobić herbatę w stylu Ellen • Oznajmij światu, że masz ochotę na herbatę. • Nalej wody do czajnika — do pełna — na wypadek, gdyby zjawiło się piętnaścioro niezapowiedzianych gości. • Otwórz wszystkie szafki w poszukiwaniu kubków, z werwą trzaskając drzwiczkami.

• Wyjmij wszystkie kubki z szafki, żeby znaleźć swój ulubiony z gwiazdkami. • Upchnij resztę kubków z powrotem, obojętnie jak. • Przeszkodź starszej siostrze, kiedy czyta albo pracuje, żeby zapytać o pochodzenie kubka w gwiazdki. • Otwórz ponownie wszystkie szafki w poszukiwaniu herbaty. • Zapytaj starszą siostrę, czy ma jakąś inną herbatę, bo tanie należy do twoich ulubionych. • Pomyszkuj znowu po szafkach, a potem zapytaj, czy nie ma herbatników, a jeśli nie ma, to może jest czekolada, ale nie mleczna. • Zrób uwagę na temat tego, jak długo trzeba czekać, żeby woda się zagotowała. • Pójdź do łazienki, żeby wykonać niezbędne czynności, takie jak odkręcanie zakrętek butelek z szamponem i odżywką czy rozrzucanie po podłodze ręczników. Pamiętaj też, żeby porozlewać wodę dookoła i do mydelniczki, żeby ulubione konwaliowe mydło siostry całe się rozmiękło. • Wróć do kuchni, żeby zauważyć, że woda już się zagotowała. Włącz ponownie czajnik. • Zrób uwagę na temat miniaturowych rozmiarów wnęki kuchennej, na wypadek gdyby siostra przez pięć lat mieszkania nie zdążyła tego zauważyć.

R

• Zalej herbatę i energicznie zamieszaj, używając jakiegokolwiek narzędzia, na przykład noża albo obieraczki do ziemniaków.

L T

• Wyjmij torebkę herbaty i połóż na białym, emaliowanym zlewie, żeby zostawić upartą brązową plamę.

• Otwórz lodówkę i skomentuj brak twoich ulubionych rzeczy, takich jak kit kat, ser brie czy danonki.

• Stój przy otwartej lodówce, aż odgłos zgrzytających zębów siostry przypomni ci, żeby ją zamknąć.

• Udając skruchę, zapytaj, czy możesz jeszcze raz otworzyć lodówkę, żeby wyciągnąć mleko. • Otwórz lodówkę i wyjmij mleko. • Od razu zatrzaśnij drzwi lodówki, sprawdzając, czy siostra zauważyła. • Dolej mleka do kubka, rozlewając na blat/suszarkę/podłogę etc. • Zostaw mleko na suszarce, żeby siostra je odstawiła. • Przejdź przez pokój i postaw herbatę na stole, ignorując wytworne podstawki rozłożone tam w tym celu i zostawiając koliste ślady na blacie. • Upij łyk i krzyknij, że jest gorąca. • Wyjdź zrobić coś innego. • Zostaw herbatę na stole, aż zrobi się zimna. • Powtórz cały proces. Jak jej współlokatorki z nią wytrzymują? Najwyraźniej muszą być takie same — kuchnia taty i Quinn w porównaniu z ich kuchnią wygląda jak z katalogu.

Zadzwoniłam do Leo, kiedy Ellen brała kąpiel. — Hej! Jak leci? — Nie za dobrze. Obawiam się, że istnieje niebezpieczeństwo, że zrobię krzywdę mojemu gościowi. — Zrób sobie przerwę i zejdź do mnie. Przyda mi się druga opinia na temat niektórych zdjęć. Zapukałam do drzwi łazienki, wołając do Ellen: — Skoczę na dół. Niedługo wrócę!

Zdjęcia Stoję przy stole Leo, patrząc przez szkło powiększające na slajdy. — Po prostu wybierz te, które ci się najbardziej podobają. Co u Ellen? — Chyba w porządku, chociaż wciąż jest trochę nerwowa. Chciałabym, żeby cały ten szok i strach, i niepokój zniknęły z dnia na dzień, jak za dotknięciem magicznej różdżki. Wiem, że jestem wredna, ale po prostu ciężko mi z nią mieszkać. Chciałabym być bardziej zrelaksowana i nie biegać ciągle za nią ze szmatką, ale nie potrafię.

R

— To trudne musieć nagle mieszkać z kimś, kiedy jesteś przyzwyczajona do życia w pojedynkę.

L T

— Wiem, ale to moja siostra. Powinno być łatwiej z kimś z rodziny. Przynajmniej znam już jej wady. To żadna niespodzianka.

— Dlaczego wciąż musisz być taka rozsądna? Nie ma niczego złego w tym, że jesteś podenerwowana. To nie znaczy, że jej nie kochasz. Nie mógłbym mieszkać z żadną ze swoich sióstr, chociaż są świetne i kocham je do szaleństwa. Ale po prostu nie wytrzymalibyśmy pod jednym dachem czterdziestu ośmiu godzin.

— Dlaczego? Nie mogą być gorsze od Ellen. — Dlatego że kiedy chodzi o rodzinę, każde zdanie ma trzydzieści kilka lat podtekstu. Gdyby przyjaciel zapytał mnie o moje sprawy sercowe, powiedziałbym: „Beznadzieja, dzięki. A jak u ciebie?". Ale gdyby zapytała mnie Linda, moja siostra, pomyślałbym: „No i znowu marudzi, że jeszcze się nie żenię" i pewnie odpowiedziałbym: „Zejdź ze mnie, dobrze mi samemu". Zaśmiałam się. — A jest? — Jak myślisz? — Zawsze musisz odpowiadać pytaniem na pytanie? Jesteś gorszy niż mój tata. — Przeszkadza ci to? — Leo wybucha śmiechem. — Znowu to robisz! Jesteś jak cholerny polityk — kwituję, staję do niego plecami i znów oglądam zdjęcia. — Odpowiedź na pani pytanie, pani Abrams, brzmi: nie.

— Więc dlaczego jesteś sam? — mówię i wskazuję na niektóre slajdy. — Podobają mi się te dwa i to, to, to i to. Schyla się nad nimi ze szkłem powiększającym. — To jedna z tych małych zagadek życia — oznajmia, obraca ołówek w palcach i ponownie pochyla głowę nad slajdami. — To miało być poważne pytanie? — Nie. Pytałam, bo uwielbiam miłe pogaduszki. Jasne, że poważne, głupolu. — Te dwa są dobre, to nie aż tak bardzo, to jest w porządku i zgadzam się z tobą: to, to i to. Dobrze. Lubię jego wygląd, kiedy się koncentruje. Kiedy go poznałam, odniosłam wrażenie, że jest niezorganizowany, zawsze dziesięć minut spóźniony, próbuje w ciągu jednego dnia zrobić zbyt wiele rzeczy naraz, nigdy nie nadąża za samym sobą. Ale kiedy pracuje — robi zdjęcia albo wybiera je do druku, lub kiedy nawet tylko patrzy na coś: na starszą panią odpoczywającą na ławce, dziecko rzucające ptakom chleb w parku — nagle staje się taki spokojny i cały ten pośpiech i szaleństwo znikają. Wtedy wydaje się, że nie istnieje nic oprócz Leo i jego pracy. Prostuje się ponownie i zaznacza zdjęcia, które wybraliśmy. — Jestem sam, bo jestem za stary, żeby podrywać kobiety w barach; zbyt dumny, żeby zamieszczać ogłoszenia w kolumnie samotnych serc; nie chcę spojrzeć prawdzie w oczy i przyznać, że dni wplątywania

R

się w romanse bez przyszłości minęły i jestem zbyt nieodpowiedzialny, żeby chcieć się ustatkować. Tylko że teraz mam dziecko, więc nie jestem numerem 1 na listach życzeń pięknych, samotnych kobiet szukających mężczyzny swoich marzeń.

L T

— Daj spokój! Wielu kobietom nie przeszkadzałoby to, że masz dziecko. — Nie, ale ja nie jestem zainteresowany wieloma kobietami. — A Cora jest cudowna — ciągnę. — Jeśli już, to jest twoim głównym atutem. Możliwe, że jedynym. — Ha, ha, ha!

— Tak, dzięki Bogu, przypomina matkę. Uśmiecha się, a po chwili poważnieje. — Nie sądzisz, że jest do mnie trochę podobna? — Oczywiście, że tak. Spójrz na te piękne, ogromne oczy! I jak zawsze maluje w tej swojej książeczce, którą jej dałeś. Jest najwyraźniej artystycznie uzdolniona. — Jej matka też była. — Cóż, może ma to po was obojgu. — Taaa. Może. — W każdym razie jestem pewna, że nie będziesz długo sam. Zawsze znajdą się chmary pięknych, mądrych, samotnych kobiet, a przyzwoitych samotnych mężczyzn jest bardzo mało. To naukowo udowodnione. — Nie chcę chmar kobiet — mówi i patrzy na mnie. — Chcę tylko jednej. — No widzisz. To nie powinno być takie trudne. Jeśli nie chodzi ci o całą kolekcję, a tylko o jedną... to znaczy... To nietrudne, prawda? — Bredzę, wiem, ale nie mogę przestać. — Boże, mam kilka

świetnych koleżanek. Emma jest cudowna i wcale nie taka neurotyczna. I Susie, jest bardzo atrakcyjna i zabawna. No i spójrz na Ellen, jest fantastyczna, a na dodatek widziałeś ją już w bieliźnie, więc... — Georgia. — Tak? — Nie jestem zainteresowany twoimi koleżankami. — Nie. — I chociaż lubię Ellen, ją też możesz skreślić ze swojej listy. — Tak. — Jestem sam... Jednocześnie chcę i nie chcę tego słyszeć. Zerkam na drzwi, jakbym miała zamiar uciec. — ...dlatego że już się do kogoś przywiązałem i próbuję o niej nie myśleć, ale to nie takie łatwe. — Och. Jest... ładna? — Cóż... tak sobie, jeśli lubisz coś takiego. — Wzdycha. — Nie, jest bardzo ładna, ale nie jestem pewien, czy o tym wie. Jej skóra jest tak delikatna, że czasem muszę schować ręce do kieszeni, żeby się powstrzymać i jej nie dotknąć. A kiedy patrzę w jej oczy, zapominam, co mam powiedzieć, i wychodzę na idiotę. Próbuję przełknąć ślinę.

L T

R

— Czyli nic nowego — mówię, ale nie brzmi to zabawnie.

— Do tego jest błyskotliwa, ale nie popisuje się intelektem. Ma swoje zdanie i zawzięcie go broni. Jest silna i waleczna, a jednocześnie wrażliwa... pełna ciepła... — Ha. Nie brzmi realnie. Leo śmieje się głośno.

— Jest bardzo prawdziwa. I twarda: wiele wymaga od tych, których kocha, ale jeszcze więcej od samej siebie. Wie, co jej się podoba, i takie, właśnie chce to mieć. Potrafi być sztywna, pochopnie kogoś ocenić, trudno ją zadowolić, czasem jest marudna i pedantyczna. — Teraz brzmi, jakby była suką — Wcale nie. Ale nie jest doskonała. Dzięki Bogu. — Dziwny jesteś. Dlaczego dziękujesz za to, że ktoś nie jest idealny? Czy nie tego wszyscy chcemy? — Nie. Oczywiście, że nie. Niedoskonałość czyni nas ludźmi. — To tylko wymówka dla tych, którzy się nie starają żeby stać się lepszym człowiekiem. Leo wciągnął powietrze przez zęby. — To trochę za ostre. I myślę, że nieprawdziwe. To nasze wady czynią nas słabymi. — Właśnie, to niedobrze. — Ależ tak. Kochamy właśnie za tę słabość. Spójrz, jak bardzo kochasz Bonnie i Daniela. Dzieci są niezwykle słabe, a kochamy je bezwarunkowo i bez wysiłku. Pomyśl, jak się czułaś, kiedy Ellen została napadnięta. Kochałaś ją mniej? Czy przypomniało ci to, jak bardzo ją kochasz?

Przytaknęłam. — A więc ta zbyt niedoskonała osoba...? — Tak. Próbuję wyrzucić ją z głowy, bo jeśli tego nie zrobię, istnieje niebezpieczeństwo, że wezmę ją w ramiona, zaciągnę do łóżka i zedrę z niej ubranie, jej jedwabną koszulę, obcisłe spodnie, i rozpalę nas oboje, aż zrobi się gorąco i parno, a biorąc pod uwagę, że jest zaręczona z innym mężczyzną nie sądzę, żeby to było... jak to się mówi? Na miejscu. Nie byłoby to na miejscu. Albo, po mojemu, uwiedzenie czyjejś narzeczonej po prostu nie byłoby w porządku. Znów przytakuję. — Nie, nie byłoby. Prawie straciłam głos. — Jakie: w porządku czy na miejscu? — Ani takie, ani takie. — No właśnie. Zaczynam iść w stronę drzwi. — Cóż... — Georgia?

R

— Tak? — odpowiadam. Nie mogę spojrzeć mu w oczy.

— Ja... przepraszam, jeśli... nie powinienem był, ale... Cholera. Ale to i tak żadna tajemnica. —

L T

Macha ręką. — Wyjdź, zanim odłożę swoje zasady na półkę — prosi i wraca do zdjęć, jakby znów był nimi kompletnie zaabsorbowany.

23

POD ZIELONYM NIEBEM Ellen w końcu się wyprowadziła. Pod koniec jej pobytu wciąż wychodziłam do swojego gabinetu, żeby czegoś poszukać, a tak naprawdę po to, żeby pobyć samej w niezagraconej przestrzeni. Część mnie chciała ją przytulić i strzec dwadzieścia cztery godziny na dobę. Ellen musiała mnie powstrzymywać przed łażeniem za nią jak cień, nawet kiedy chciała wyskoczyć na papierosa. A druga część mnie miała ochotę nakrzyczeć na nią, bo nigdy po sobie nie sprząta. To było jak mieszkanie z Bonnie i Danielem, tylko bez tego uroku. Czułam się jak pokojówka. Wiem, wiem — to nie jej wina, tylko moja. Może nigdy nie nauczę się mieszkać z kimś innym; powinnam sobie sprawić kanarka. Nie — za głośny. No to złotą rybkę. Ellen jest łatwa w pożyciu, wszyscy ją lubią, więc to musi być moja wina. Zleciłam wprawienie judasza w drzwi jej mieszkania, żeby czuła się bezpieczniej, i kupiłam jej przenośny alarm. Brian zapisał ją na zajęcia dżiudżitsu dla początkujących i każdego wieczoru upiera się, by przywozić ją po pracy do domu. Wiem, że obwinia siebie za to, że pozwolił jej wracać samej tamtej nocy.

W sobotę Stephen i ja spędziliśmy większość dnia, oglądając ogłoszenia o sprzedaży domów, na które nas nie stać. Nie szukaliśmy niczego na serio, rzecz jasna, bo sami nie daliśmy jeszcze ogłoszeń o sprzedaży naszych mieszkań — chcieliśmy się tylko zorientować, czego nie możemy mieć, żeby stworzyć iluzję, że robimy krok do przodu. Ja nie widzę w tym sensu, dopóki nie będziemy gotowi, ale Stephen twierdzi, że trzeba zrobić rekonesans wcześniej, żeby później nie marnować czasu i energii na sprawdzanie ofert, które nie są dla nas. Zrobił ksero odpowiednich stron z planu miasta i żółtym mazakiem zaznaczył ulice, które mogą nas interesować.

Brunch, bajgle i banany W niedzielę Stephen pojechał do swoich rodziców, a ja sama pojechałam na brunch. Leo i Cora również się pojawili. Tata ich zaprosił. Leo zadomowił się tak, jakby przychodził od lat, a Cora była równie cicha jak na początku i oczami wielkimi jak spodki obserwowała wszystko, co się dokoła niej działo. Leo próbował nakłonić ją żeby coś zjadła, ale nie chciała ani jajecznicy, ani wędzonego łososia. Nawet na propozycję zwykłego bajgla odpowiedziała z powagą kręceniem głową i uprzejmym „Nie, dzię-

R

kuję". Quinn, wkładając więcej nasion do miseczek z wodą żeby napęczniały, zaproponowała: — A może ktoś ma ochotę na kanapkę z bananem? „Okropne!", pomyślałam, ale zauważyłam, że tym razem Cora nie pokręciła głową.

L T

— Cora, pomożesz mi ją zrobić? — Quinn uśmiechnęła się. — W robieniu kanapek jestem beznadziejna.

Cora przytaknęła i stanęła przy blacie. Leo pochylił się, żeby ją podnieść. — Musisz być duża, żeby wszystko widzieć, nie?

— Usiądź tutaj. — Quinn poklepała blat. Zauważyłam, że Cora obserwowała twarz Leo, sprawdzając, czy się na to zgadza. — Proszę bardzo. Miejsce w pierwszym rzędzie. — Wolisz zwykły razowy chleb czy z rodzynkami? Quinn podniosła obydwa bochenki, żeby Cora mogła je zobaczyć. — Bez kawałków, proszę. — Bez kawałków, dobrze. A teraz banan. Niektórzy lubią pociętego tak... — Quinn położyła kant dłoni wzdłuż banana — a inni tak... Cora uśmiechnęła się i zawołała: — Tak! Tak! — I niektórzy lubią chleb z masłem... — mówiła dalej Quinn, a jej głos miał hipnotyzujący, bajkowy ton — a inni wolą trochę miodu... Cora uśmiechnęła się i pokiwała głową.

— Czy ja mogę dostać z miodem? — zapytała i pomachała nogami. — Proszę — dodała szybko. Jest naprawdę niemal przerażająco uprzejma. Na pewno nie po tacie. Leo przysunął się do mnie. — Quinn jest wspaniała — powiedział cicho. — Nigdy nie mogę namówić Cory na zjedzenie czegokolwiek oprócz jabłek i chipsów. Nigdy nie przyszła mi do głowy kanapka z bananem. — Tak, Quinn jest bardzo cierpliwa. — Ty też. — Nie, nie jestem. Sam widziałeś, jaka byłam straszna, kiedy Ellen u mnie mieszkała. Każda rzecz mnie denerwowała. Jak mogłabym dać sobie radę z dzieckiem? Trzeba cały czas być cierpliwym i uważnym, i tolerancyjnym. Nie byłabym w tym dobra. A do tego dzieci robią taki bałagan. Chyba bym oszalała. — Sądzę, że tego nie można nie robić dobrze. Po prostu starasz się, jak możesz. Zresztą nie możesz porównywać tych dwóch rzeczy. Mieszkanie z Ellen to nie samo co opieka nad dzieckiem. — Ha! Tak mówi ktoś, kto nigdy nie mieszkał z Ellen. — Założę się, że gdybyś musiała to robić, odkryłabyś, że potrafisz, i musiałabyś po jakimś czasie trochę wyluzować. Nie można być obsesyjnie pedantycznym, kiedy ma się dzieci. To po prostu niemożliwe.

R

— Na szczęście nigdy się nie dowiemy, bo nie będę musiała tego robić. Wiesz, że to nie należy do

L T

mojego planu na życie. A tak na marginesie, nie jestem obsesyjnie pedantyczna, tylko umiarkowanie uporządkowana. Jesteś taki sam jak moja rodzina. Uważasz, że jeśli ktoś wiesza kurtkę po wejściu do domu, zamiast rzucać ją na krzesło, to znaczy, że ma obsesję.

— Masz rację. Jesteś zupełnie normalna i przeciętna w każdym aspekcie. Zadowolona? — Tak, rzuć mi bajgla, grubasie.

— A jednak — powiedział, patrząc na mnie przez dziurę w bajglu jak przez monokl. — Jak na kogoś, kto twierdzi, że nie przepada za dziećmi, nieźle dajesz sobie z nimi radę. Może pójdziesz z nami później do parku? Tylko żeby się pohuśtać. — Nie jesteś za stary na huśtawki? Wzięłam bajgla, przełamałam i oddałam mu połowę. — Nie. Nigdy nie będę za stary na huśtawki. Chociaż stanowczo za ciężki. Ograniczę się do popychania. — Corze nie będzie przeszkadzało? — Co takiego? — Ja. Może chcieć cię tylko dla siebie. Powinieneś myśleć o takich rzeczach. — Mogę ją zapytać. — Aha, wtedy będzie czuła, że musi się zgodzić. Z grzeczności. — Nie, jeśli jest podobna do mnie. Cora pozjeżdżała na ślizgawkach i posiedziała na huśtawkach, chociaż na niektórych nie mogła się bujać, bo oboje z Leo byliśmy zbyt ciężcy, żeby usiąść i nie katapultować jej na drugą stronę płotu. A kiedy siedzi się samemu, a przeciwny koniec ktoś przyciska ręką, to już nie to samo. Potem próbowałam po-

kazać jej kilka wyliczanek, które znałam, kiedy byłam dzieckiem, lecz nie mogłam sobie przypomnieć wszystkich słów. Ale i tak było wesoło — jak tylko zaczęłam, dłonie same wybijały rytm, chociaż nie robiłam tego od dwudziestu pięciu lat. Tylko słowa umknęły z pamięci. W końcu zaczęło padać, więc biegiem wróciliśmy do bloku i oboje przyszli do mojego mieszkania na herbatę i sok pomarańczowy. Zbliżało się wpół do szóstej, a Leo miał odwieźć Corę do siódmej. — Jesteś głodna? — zapytał ją. — Powinnaś coś zjeść, zanim pojedziemy. Cora nieśmiało kiwnęła głową. — Niestety nie mam wiele do jedzenia. Ale mogę zrobić spaghetti. — Nie chciałem, żebyś dla nas gotowała. Pomyślałem, że wezmę coś na wynos. Cora, co byś chciała? Hamburgera z frytkami? Pizzę? Dziewczynka znów przytaknęła.

Prawie jak mamusia — To co chciałabyś robić? — zapytałam, jak tylko Leo wyszedł po pizzę. Nagle poczułam się ab-

R

surdalne zdenerwowana, jakbym została sama z niedźwiedziem grizzly albo tygrysem szablozębym, a nie z pięcioletnią dziewczynką pod opieką. — Nie wiem.

L T

Gdyby to była Bonnie, chciałaby skakać po moim łóżku, bawić się w „zakupy", wyjmując wszystko z szafek kuchennych, albo rozbić obóz w szafie i ogólnie zrobić jak największe zamieszanie i bałagan. — Mogłabyś poskakać po moim łóżku, jeśli chcesz. — Nie, dziękuję.

— Albo mogłybyśmy... Mam papier, jeśli chciałabyś porysować. — Dobrze. * Nie mogłam znaleźć żadnego flamastra, więc musiała zadowolić się starymi kredkami świecowymi, które zostawili u mnie Bonnie i Daniel. Usiadła przy stole, pochylona nad rysunkiem. — Czy on przyjdzie? — zapytała po chwili, nie podnosząc wzroku. — Kto? Twój tatuś? Tak, oczywiście, że przyjdzie. — Dobrze — odparła i poszukała czegoś wśród kredek. — Nie ma niebieskiej. Na niebo. — Przykro mi — powiedziałam, siadając obok przy stole. — Musiała się zgubić. Może mogłabyś wybrać inny kolor? — Niebo powinno być niebieskie. — Ta-aak. Ale nie zawsze jest. Spójrz, teraz, kiedy pada, jest bardziej szare. A kiedy zachodzi słońce, ma prawie wszystkie kolory, prawda? Różowy i czerwony, i pomarańczowy, nawet fioletowy.

— A może być zielone? — Może być, jakie tylko zechcesz. To twój rysunek. Mogłabyś mieć piękne zielone niebo: takie jak trawa, jabłko albo szmaragd. — A co to jest szmaragd? — To jest rodzaj cennego kamienia. Klejnot, błyszczący, jak diament, tylko ciemnozielony. — Kiedy on wróci? Spojrzałam na zegarek i pokazałam jej. — Zobacz, twój tatuś wyszedł dwadzieścia minut temu, kiedy duża wskazówka była tu. Popatrz, to jest pięć, dziesięć, piętnaście, dwadzieścia minut — wskazałam palcem. — Więc zaraz powinien być z powrotem. Przyniosłam jej jeszcze jedną szklankę soku. Jeszcze raz sprawdziłam godzinę. Wiem, że nie umawialiśmy się na konkretną chwilę, ale ile można przynosić pizzę? Minęło pięć minut. I kolejne pięć. Cora skończyła rysunek. — Czasem ludzie idą gdzieś i nie wracają — powiedziała. — To prawda. Ale na ogół wracają. — Usiadłam obok niej przy stole. — Twoja mamusia poszła do szpitala i nie wróciła do domu, tak? Kiwnęła głową.

L T

R

— Ale ja wiedziałam, że nie wróci, bo powiedziała mi, że umrze. Miałam kiedyś kotka i on umarł, i zakopałyśmy go w ziemi w pudełku po butach, i posadziłyśmy na górze kwiatki, i nie mogłam się więcej z nim bawić.

Narysowała dziewczynkę na ziemi, pod zielonym niebem. Wzięła różową kredkę, żeby narysować wokół niej kwiatki, a potem zielone łodygi.

— Nawet jeśli wiemy, że ktoś nie wróci, to i tak możemy być smutni. — Ja nie jestem smutna. Ja rysuję. Czy to była twoja mamusia, ta pani z czerwonymi włosami, która zrobiła kanapkę z bananem? — Nie. To Quinn, moja... jest żoną mojego tatusia, ale... Ja nie mam mamusi. Moja mamusia umarła, tak jak twoja, ale to było bardzo, bardzo dawno temu. — Czy ona umarła w szpitalu? — Nie, była w domu. — Czy ta pani z czerwonymi włosami jest jak mamusia? — Niezupełnie. No, tak jakby. Hm, trochę. — Wygląda jak mamusia. — Naprawdę? Cora przytaknęła. — Tylko starsza — powiedziała i dorysowała kota w ogrodzie, obok dziewczynki. — A ty jesteś mamusią? — Nie. Ja, nie, nie jestem. — Znów wstałam. — Przynajmniej na razie.

— Ja myślę, że on nie wróci — powiedziała.

Oczekiwanie Szkoła kończy się o trzeciej czterdzieści pięć. Georgia ma zabrać Matta z szatni i upewnić się, że ma kurtkę i tornister, a potem czekają pod bramą, aż odbierze ich Joy. Ellen jest u niani. Większość matek czeka już na dzieci, które lecą jak muchy do miodu, łapiąc za słodkości od mam: opakowanie M&M's, batonik kit kat, paczkę chipsów. Joy, kiedy pamięta, przynosi im garść rodzynek — „Nie mogłam znaleźć torebki" — wciąż ciepłych od jej dłoni; nie daje im innych słodyczy: „Wasze zęby będą wyglądać jak miedziany talerz wyżarty przez kwas". Używa kwasu, kiedy robi ryty. Duże tace pełne są niebieskiego płynu, jak basen. Kuszące, ale zabronione. Jest za dwie czwarta, a Matt i Georgia stoją sami. Pan Dawson wychodzi i pyta, czy chcą poczekać w środku. Matt siada na krześle, machając nogami. — Kiedy przyjdzie mamusia?

R

— Za minutę. — Georgia wstaje i chodzi w tę i z powrotem na piętach, potem na palcach. — Dlaczego jej jeszcze nie ma? — Georgia widzi, że Matt jest bliski płaczu.

L T

— Bo coś ją zatrzymało. Może przyniesie nam czekoladę.

— Wszyscy już poszli. — Głos Matta przybiera dramatyzujący ton. Ostatnio lubi wskazywać na rzeczy oczywiste.

— Nie, nie poszli. Nauczyciele jeszcze tu są, głuptasie. Jak na sygnał pan Dawson wychodzi z gabinetu.

— A, Georgia, tak. Właśnie rozmawiałem z waszą mamą. Ma małe opóźnienie, ale jest już w drodze. — Muszę zrobić siusiu — mówi Matt. Georgia patrzy na pana Dawsona, on patrzy na nią. — Możesz z nim pójść? Idźcie do tej. Ja poczekam na waszą mamę. — Nie mogę. To jest łazienka dla chłopców. — To zabierz go do tej dla dziewczynek. I tak nikogo tu nie ma. Matt zatrzymuje się przed drzwiami. — Ta jest dla dziewczynek. — Nikt nie zobaczy. Matt potrząsa głową Georgia otwiera drzwi z napisem chłopcy. — No już. Pospiesz się. Matt przechodzi obok rzędu miniaturowych pisuarów. Spogląda na Georgię i idzie do kabiny. Georgia stoi z założonymi rękoma, jak nauczycielka. Potem podchodzi do pisuarów. Marszczy nos; tutaj

śmierdzi o wiele bardziej niż u dziewczynek. Ale i tak chciałaby móc siusiać na stojąco. Tak jest wygodniej, niż kiedy jest się na dworze i trzeba schować się za drzewem albo krzakiem i niezdarnie kucać, a trawa drapie w pupę i trzeba uważać, żeby nie obsiusiać sobie buta albo nogi. Kiedy wychodzą ich matka już jest. Rozmawia z panem Dawsonem. Śmieją się. Śmiech Joy odbija się echem w pustym korytarzu. — Spóźniłaś się — mówi Georgia. — Musiałem iść siusiu — oświadcza Matt. — Wiem, przepraszam. Miałam naprawdę okropny ból głowy, a potem zasnęłam. Georgia patrzy na nią bez uśmiechu. — Musiałam iść z Mattem do ubikacji dla chłopców. — Możemy dostać trochę czekolady? — Może. — Joy bierze Matta za rękę i wyciąga drugą do Georgii, ale ona stoi z założonymi rękoma. — No dobrze. — Odwraca się, uśmiechając się do pana Dawsona. — Dziękuję za pilnowanie tych małych potworków! Mam nadzieję, że nie sprawiłam wiele kłopotu. — Ależ skąd! — Pan Dawson poprawia krawat i przestępuje z nogi na nogę. — Mam nadzieję, że czuje się pani lepiej, pani Abrams.

R

— Tak. I proszę mi mówić Joy! — woła przez ramię. — Joy!

L T

Solidny jak skała Ra-ta-tam! — pukanie Leo. Nareszcie.

— Gdzie ty byłeś? — pytam, zamykając za sobą wewnętrzne drzwi. — Nie mogłem znaleźć miejsca do parkowania. — Dlaczego nie poszedłeś piechotą? — Myślałem, że tak będzie szybciej. Pomyłka. Ale przecież nic się nie stało. Z Corą wszystko w porządku, tak? — Tak, ale martwiłyśmy się. Mogłeś zadzwonić. — Nie pomyślałem. Daj spokój, nic się nie stało. Nie było mnie parę minut dłużej niż zwykle... — Leo, ty nic nie rozumiesz! — próbowałam mówić szeptem, żeby Cora nie usłyszała. — Nie możesz tak po prostu znikać nie wiadomo na jak długo, Cora zaczynała się niepokoić, martwiła się, czy w ogóle wrócisz. Wchodzi do pokoju i zaczyna podziwiać jej rysunek. — Przepraszam, że nie było mnie dłużej, niż powiedziałem — mówi i ją obejmuje. — Odłóżmy twój rysunek tutaj, żeby się nie pobrudził, dobrze? Ona przytakuje, a ja pokazuję jej, gdzie jest łazienka, żeby mogła umyć ręce. Leo podchodzi do mnie, gdy rozkładam talerze.

— Z nią wszystko w porządku. Może to ty się martwiłaś? — Ja? Niby czemu miałabym się martwić? Nie próbuj bawić się ze mną w terapię. Tylko nie to. Po prostu mówię, że musisz być niezawodny i solidny jak skała, dla niej. Nie możesz się ciągle spóźniać. — Nie spóźniam się ciągle. Po prostu potrwało to dłużej, niż sądziłem. Nigdy nie zawodzę ludzi. Nigdy. Można na mnie polegać. — Więc zacznij się tak zachowywać! Niemal rzucam mu talerze i zaczynamy nakrywać do stołu.

Pora do łóżka... — Hej — mówi Leo, zjawiając się po tym, jak odwiózł Corę. — Przepraszam za to, co było wcześniej. Wiem, że myślałaś tylko o Corze. Świetnie sobie z nią radziłaś. Pokręciłam głową. — Wcale nie. Chciałabym być przy niej bardziej zrelaksowana. Z Bonnie i Danielem chodzi bardziej o kontrolę nad tłumem niż cokolwiek innego. A znasz mnie, uparte dziwadło, które niczego nie lubi

R

tak bardzo, jak przywoływać innych do porządku. Ale Cora jest inna, trochę taka „mała-duża". Przypomina mi... W każdym razie dzięki za pizzę.

L T

— Nie ma problemu. Hm, masz lekką obsesję na punkcie punktualności, co? — Tak myślisz? Jestem bardzo punktualna, fakt, ale przywykłam do tego, że Ellen wiecznie się spóźnia. Najczęściej po prostu uśmiecham się i jakoś to znoszę. Ten krzywy uśmiech, podniesione pytająco brwi, wyraz twarzy, który mówi, że wie, kiedy mówię prawdę, a kiedy oszukuję samą siebie.

— Nie, masz rację. Naprawdę tego nie znoszę. Myślę, że to nieuprzejme i egoistyczne i... — Martwisz się. — Owszem. I tak wiem, że to irracjonalne, i wiem, że to neurotyczne, bo martwienie się nie sprawi, że ta osoba przyjdzie szybciej. Ale nie mogę nic na to poradzić. — Pomachałam ręką. — Ucieszysz się, kiedy ci powiem, że pozmywałam. — Zrobić kawy? — Mógłbyś? Jestem wypompowana. Mogę dostać miętową herbatę zamiast kawy? — Możesz dostać, co tylko zechcesz. — Wyjmuje kubki i napełnia czajnik. — Dobrze. W takim razie czy mogę również dostać dom z epoki georgiańskiej, z ogromnymi oknami, prawdziwymi kominkami, wielkim ogrodem i miejscem parkingowym? Leo klepie się po kieszeniach. — Nie na mój rachunek, niestety. — Wczoraj przeglądałam ogłoszenia. Wszystko jest takie drogie. — Ja?

Wzruszam ramionami. — My, oczywiście. Jest do mnie odwrócony plecami. Sięga po herbatę. — Na kiedy planujecie przeprowadzkę? — Nie wiem, nie ma pośpiechu. Chociaż nie sądzę, żebym mogła to wiecznie odkładać. — Śmieję się cienkim głosem, jakbym opowiedziała dowcip. Nie odpowiada, tylko w milczeniu podaje mi herbatę. — Moglibyśmy pooglądać telewizję? — pytam. — Mam ochotę na jakieś głupoty. Jestem dziś półżywa, nie wiem dlaczego. — Ja też. Mam przesunąć trochę telewizor? — Zazwyczaj rozkładam łóżko i oglądam stąd... — Naprawdę? — Przechyla głowę i posyła mi znaczące spojrzenie. — Och, zachowuj się! Tak jest po prostu wygodniej. To nie była subtelna próba uwiedzenia. — Dzięki Bogu — stwierdza Leo, łapie za uchwyt przy łóżku i je rozkłada. — A tak na przyszłość: gdybyś kiedykolwiek chciała mnie uwieść... — siada i zaczyna zdejmować buty — ...to nie bądź zbyt subtelna. Mogę nic nie zauważyć.

R

— Świetnie. — Rzucam w niego paroma dodatkowymi poduszkami. — Będę trzymać w rękach transparent.

L T

— Świetny plan. Masz coś do przegryzienia? Znów ten uśmiech. — Wystarczy jedzenie.

— Obsłuż się. Jest trochę dobrego sera i kilka innych rzeczy. Wstaje i zaczyna myszkować po lodówce, a ja wyciągam talerze i tacę.

Siedzimy obok siebie, oparci o poduszki, zmieniając kanały. — Miło — mówi, krojąc jabłko i podając mi kawałek. — Myślisz, że za czterdzieści lat nadal będziemy to robić? Czterdzieści lat. Próbuję ocenić wyraz jego twarzy bez patrzenia na niego. Drażni się. Oczywiście, że się drażni. Na pewno. — Mam nadzieję, że do tego czasu znajdę jakieś inne mieszkanie. — To jest beznadziejne, prawda? — Leo po raz czterdziesty zmienia kanał. — Możemy w coś zagrać? — Na przykład...? — pytam i kładę ręce grzecznie na kolanach. — Mam chyba tylko karty i scrabble. — Jestem za bardzo zmęczony, by grać w scrabble. Mogłabyś mną wycierać podłogi. — Ziewa. — Przepraszam. — Nie szkodzi. Naprawdę czas już do łóżka — zauważam. — Jutro do szkoły. O dziewiątej mam klientkę.

— Jesteśmy już w łóżku. No, na nim. — Żeby spać — dodaję. — Oczywiście, że spać. — Patrzy mi w oczy, a potem wolno przesuwa palcem po grzbiecie mojej dłoni, sprawiając, że drżę. — A po cóż innego?

24 POBUDKA Śni mi się, że dzwoni telefon. „Nie szkodzi — mówię we śnie sama do siebie. — To tylko telefon, ktoś inny odbierze". Przekręcam się i przytulam do miłego, ciepłego ciała leżącego obok mnie. Obejmuję je ramieniem. Mmm, cudownie miękkie. Telefon wciąż dzwoni. Blisko. Stuknięcie, gdy ręka — moja? nie! — sięga, żeby podnieść słuchawkę. Głęboki, zaspany głos mówi: — Uaa? Co...? O, cholera. Nagle wspomniane ciało siada koło mnie. — Ciii... — mówię. — Połóż się. — Georgia! Wspomniana ręka potrząsa mną

L T

R

— Georgia — głośno szepcze Leo, a potem dodaje: — Eee, tak, jest. Jest obok, ale... — Zakrywa na chwilę słuchawkę i szepcze: — To Stephen! — Po czym mówi już głośno: — Przepraszam, zapomniałem gdzie jestem. Po prostują chwyciłem. O kurwa. Kurwa, kurwa, kurwa.

Przełykam ślinę i siadam, nagle kompletnie przebudzona. — O, cześć, Stephen, ja... Klik. Stephen nigdy, ale to nigdy się nie rozłącza. Ellen często to robi i kiedy mu o tym mówię, odpowiada, że uważa to za niezwykle dziecinne. — O cholera! — Spoglądam na Leo. — Tak mi przykro — powtarza. — Nie zdawałem sobie sprawy, gdzie jestem. Idiota ze mnie. — Owszem, ale to niczego nie zmieni. Przynajmniej nic się nie stało. Po prostu zasnęliśmy. Nic bardziej niewinnego — ciągnę, ignorując wyraz jego twarzy. — Oboje jesteśmy ubrani... — Prawda, nie było rozbierania, pamiętałbym. I żadnych pieszczot ani nawet całowania... — Uśmiecha się. — Co za strata. — Przestań! I nie waż się uśmiechać! To bardzo, bardzo poważna sprawa. Biedny Stephen, jak on się musi teraz czuć. Spójrz, na co go naraziłam. — Ale z pewnością ci ufa? Sama powiedziałaś, że nic się nie stało. — Kręci głową. — Nie mogę uwierzyć, że zasnąłem.

Zakrywam twarz rękoma. — Co ja mam mu powiedzieć? Wstaje z łóżka. — Prawdę? — Nie bądź śmieszny. Pomóż mi zmienić pościel. Poduszki będą miały twój zapach. — Dzięki, Georgia. Wiesz, jak sprawić, żeby facet czuł się chciany. — Przepraszam, ale wiesz, o co chodzi. Wymyśl coś, pomóż mi! Łapię za koniec kołdry i zaczynam szarpać, żeby otworzyć zatrzaski. — Mam się zająć poduszkami? — Nie w ten sposób! Ale tak! Nie przestawaj. — Tak jest! Może... powiedz mu, że po prostu wpadłem rano? — I miałeś taki zmęczony i rozespany głos, a poza tym dlaczego miałbyś odbierać mój telefon? — Bo byłaś pod prysznicem? — Tak, świetny pomysł. „Stephen, Leo tylko odbierał telefon, bo ja mydliłam swoje nagie ciało kilka metrów dalej". — Mów dalej, nie pozwól, żebym ci przeszkodził. W porządku, wiem. Odebrałem, bo ty rozmawiałaś z jednym ze swoich klientów przez komórkę? — Nigdy nie daję im numeru komórki, wie o tym. — Odebrałem dla kawału? — Ha, ha, ha. — No to ty coś wymyśl, mądralo.

L T

R

Rzucam pogniecioną kołdrę na podłogę i idę do szafy w korytarzu po świeżą. Sterta poszewek spada na podłogę.

— No proszę. — Leo staje za mną. — Więc twoja szafa nie jest wzorem porządku. Wreszcie wyszedł na jaw twój mroczny sekret. Rozpaczliwie próbowałam wepchnąć wszystko z powrotem, ale wypadało. — Boże, jest gorzej niż u mnie. Niewiarygodne! — Nie jest! — mówię i odciągam go. — Masz, złap za róg i przydaj się na coś. Może spokojnie wyjaśnię, co się stało? — Już to zasugerowałem. — Tak, ale w nieco zmienionej wersji: rozmawialiśmy o twojej pracy... — Do drugiej w nocy... — Do późna. A ja miałam bardzo męczący dzień... — I oboje leżeliśmy sobie zrelaksowani na łóżku... — Ja leżałam na sofie, a Leo na łóżku po drugiej stronie pokoju, kilometry ode mnie. — Rozłożyliśmy łóżko, bo chcieliśmy, żeby było nam wygodniej ...

— Rozłożyłam łóżko tylko dlatego, że mechanizm się zacinał, a Leo sądził, że mógłby to naprawić... — Najwyraźniej jest dobry w pracach ręcznych... — Ale był taki nudny, że nie mogłam wytrzymać ani chwili dłużej i zasnęłam na sofie. — Błagałam go, żeby się ze mną kochał, ale powiedział, że to nie byłoby w porządku wobec ciebie... — Możesz być poważny? Nie pomagasz mi. Przytrzymaliśmy kołdrę, żeby ją wyrównać, ale całkiem się zaplątała w poszewce. — Co ja zroobię? — wyję. Leo wkłada ręce do środka poszewki i zaczyna ją wyciągać, jak weterynarz odbierający trudny poród cielaka. — Powiedz mu prawdę. Powiedz, że chciałaś się ze mną szaleńczo kochać, ale nie zrobiłaś tego, bo jesteś przyzwoitą osobą i nie mogłabyś go zdradzić, więc spędziliśmy razem zupełnie niewinną noc. Niestety. — I sądzisz, że to wystarczy? Wzrusza ramionami.

R

— Leo, jest czas i miejsce na zupełną szczerość, ale nie sądzę, żeby to była ta chwila. — Rzuciłam się na łóżko. — Aha!

L T

— Co: aha? Wymyśliłeś jakąś sensowną wymówkę?

— Nie, ale posłuchaj siebie, doktorze Freud. Zupełna szczerość? Więc chcesz się ze mną kochać? Rzuciłam w niego poduszką.

— Nie, nie chcę. Ani trochę. Jesteś niemożliwy, niezwykle irytujący i niewymownie arogancki. Ale nie mam czasu, żeby się z tobą kłócić, kiedy muszę wymyślić coś wiarygodnego, by przekonać Stephena. Spojrzałam na zegar. 8.57. — O Boże! Mam klientkę na dziewiątą! Muszę lecieć!

Kolega echo orgia Zbiegłam na dół, przeczesując włosy rękoma i oblizując palec, żeby zmazać smugi tuszu do rzęs pod oczami. Przy odrobinie szczęścia klientka trochę się spóźni i będę miała kilka minut, żeby się doprowadzić do ładu. Skręciłam w korytarz. Stała przed moimi drzwiami. Świetnie. To była kobieta, która miała problem z przychodzeniem punktualnie — ten jeden raz, kiedy potrzebowałam, żeby się spóźniła, mogłaby zachować się zgodnie z przyzwyczajeniem i tak zrobić. Cholera. To znaczyło, że zrozumiała wszystko, co jej powiedziałam ostatnim razem. Sprawdziłam godzinę: dokładnie dziewiąta. Zwolniłam kroku, przywitałam się spokojnie i wpuściłam ją do środka. Obrzuciła wzrokiem moją twarz — może nie do końca zmazałam tusz? I co z tego? Usiadłam spokojnie, chociaż serce mi waliło jak młotem. Ona też usiadła. Chciało

mi się sikać, ale założyłam nogę na nogę — to tylko pięćdziesiąt minut — i spróbowałam się skoncentrować. Kiedy tylko wyszła, pobiegłam do łazienki. W ostatniej chwili. Prawie się zmoczyłam. Przejrzałam się w lustrze. No tak, to wyjaśnia jej spojrzenie. Moje włosy były przypłaszczone po jednej stronie, a zmierzwione i potargane po drugiej. Tusz do rzęs i kredka do oczu rozmazały się nie tylko pod oczami, ale też na policzkach. Na dodatek na środku czoła miałam napisaną małą, niebieską literkę G — Leo próbował napisać moje imię, ale złapałam go za ramię i zmusiłam, żeby przestał i — o nie! Przypomniałam sobie, że zdołałam jedynie przenieść jego uwagę na ramiona. Tak jest: trzy rundy gry w kółko i krzyżyk na lewym i jakiś głupawy anagram na prawym — KOLEGA ECHO ORGIA. Muszę to zmyć. Musiałam zetrzeć niebieskie G, żeby się go pozbyć, ale nawet kiedy mi się to udało, został blady ślad. Rozpaczliwie chciałam wskoczyć pod prysznic, ale nie, lepiej najpierw zadzwonić do Stephena. Spróbowałam złapać go w pracy, lecz włączyła się automatyczna sekretarka. — Stephen, to ja. To naprawdę nie jest tak, jak myślisz. Słowo. Proszę, proszę, zadzwoń do mnie, jak tylko dostaniesz tę wiadomość. Potem zadzwoniłam do sekretarki, która powiedziała mi, że Stephena nie będzie cały dzień. Uprze-

R

dził, że jedzie prosto na zebranie. Zadzwoniłam więc na domowy numer, żeby zostawić wiadomość. — Cześć, Stephen. Próbowałam złapać cię w pracy, ale jesteś... nie ma cię, no tak, to jasne. W każ-

L T

dym razie jest mi naprawdę, naprawdę przykro z powodu dzisiejszego ranka. To naprawdę nie tak, jak myślisz.

Nagle przyszedł mi do głowy pomysł.

— Leo tylko wpadł do mnie wcześnie rano, żeby pożyczyć książkę, o której mu wspominałam, i szukał jej, kiedy zadzwonił telefon, a on dla żartu odebrał i udawał, że dopiero wstał, jakby... no... Powiedział, że sądził, że to dzwoni Ellen i że byłoby śmiesznie. Po prostu się wygłupiał. Naprawdę. Słuchaj, zadzwoń do niego, jeśli chcesz sprawdzić. To jego numer... Dobra. Zdałam sobie sprawę, że było to nieco naciągane, ale to coś dokładnie w stylu Leo. Stephen wystarczająco wyraźnie pokazał, że uważa go za kompletnego dupka, więc nie powinien być zaskoczony. Ha, ha! To tylko stary, głupi Leo. Naprawdę nie sądziłam, że kupiłby opowieść pod tytułem „Po prostu zasnęliśmy i było zupełnie niewinnie". To znaczy, naturalnie, było niewinnie i nie ma o czym mówić, ale to nie brzmi dobrze, prawda? A tak może Stephen mi uwierzy albo będzie tylko udawał, że mi wierzy, ale jego duma zostanie nietknięta. A to dla Stephena bardzo ważne. Muszę ostrzec Leo, że Stephen może do niego zadzwonić. Byłam niemal pewna, że tego nie zrobi, ale na wszelki wypadek lepiej ustalić zeznania. Włożyłam sweter, żeby moje ramiona nie przyciągały spojrzeń na korytarzu, i zbiegłam na dół, zeskakując z ostatnich stopni. Czułam się, nie wiadomo dlaczego, radośnie lekko. Naprawdę wydawało mi się, że rozwiązałam ten problem. Załomotałam do drzwi Leo. — Patrol korytarzowy! Otwierać! Leo otworzył drzwi. — Cześć!

Jego głos zdradzał napięcie, jakby miał przyłożony do pleców pistolet i usiłował zachowywać się normalnie. Starał się pokazać mi coś na migi, ale nie rozumiałam. — Co? — zapytałam bezgłośnie. — Stephen — wyszeptał, a potem dodał głośniej: — Dobrze, że jesteś. Przyszedł Stephen. — O, świetnie! — Cześć! Usiłowałam się uśmiechnąć i wyglądać na rozluźnioną. — Cześć. — Stephen też się uśmiechnął. — Kochanie! — rzucił i podszedł, by mnie objąć. — Leo właśnie wyjaśnił, co się stało. Przepraszam, że się rozłączyłem, ale... — Zerknął na Leo. — Chodźmy na kawę, co? Wziął mnie za rękę i poprowadził do drzwi. — Eee, dobrze. Świetnie! Wspaniale, chodźmy. Zerknęłam do tyłu na Leo, próbując jednym spojrzeniem zapytać go o tysiąc rzeczy. Dyskretnie podniósł kciuki w geście „OK". Niezbyt pomocne.

R

Łyżeczka cukru

L T

— Dwa razy cappuccino, proszę — zamówił Stephen.

Właściwie strasznie chciałam napić się herbaty, ale nie sądziłam, żeby to była dobra chwila na zaznaczanie różnic. Poza tym nic nie sprawia mu takiej przyjemności, jak wypowiedzenie w restauracji tych czterech słów: „To co zwykle, proszę". — Wspaniale — wymamrotałam.

Co mu Leo, do cholery, powiedział? Domyślam się, że nie prawdę. O, nie, to nie byłoby dla niego dość interesujące; pewnie powiedział, że właśnie mieliśmy próbę sztuki, a telefon był rekwizytem. To brzmi jak tekst z kiepskiego serialu. Tam ludzie zawsze mówią, że odgrywali jakąś scenę, żeby ukryć zdradę, i nigdy nie brzmi to w najmniejszym stopniu przekonująco. Albo że go porwałam, a on złapał za słuchawkę, żeby wezwać pomoc — to do niego podobne. Albo że miałam jakiś problem z telefonem i on go tylko sprawdzał. Posypałam piankę brązowym cukrem i patrzyłam, jak powoli się rozpuszcza. Nie mogłam powiedzieć nic konkretnego, nie wiedząc, co mówił Leo. Stephen sięgnął nad stolikiem po moją rękę. — Dlaczego po prostu nie powiedziałaś, głuptasku? Machał moją dłonią jakby to była zabawka. Wzruszyłam ramionami. — No wiesz... Poza tym rozłączyłeś się, zanim mogłam... — Wiem. To niepodobne do mnie. Przez chwilę pomyślałem... To absurdalne, wiem. Nie zrobiłabyś tego.

— Nie. — Potrząsnęłam głową — Nie zrobiłabym. Samo myślenie o tym się nie liczy, prawda? Stephen rozdarł torebkę z cukrem i wsypał ostrożnie na łyżeczkę. Zawsze tak robi. To bez sensu. Te torebki zawierają łyżeczkę cukru — obojętnie, do której kafejki albo restauracji pójdziesz, wszędzie są takie same. Ale Stephen za każdym razem, kiedy zamawia kawę, robi to samo: ostrożnie odrywa róg torebki, potem powoli przesypuje cukier na łyżeczkę i dopiero zanurza ją w kawie. Czasem mam ochotę wyrwać mu saszetkę, rozerwać ją i wsypać zawartość prosto do kawy. „Spójrz, została, do cholery, już dla ciebie odmierzona, więc nie musisz tego robić, przestań i po prostu wypij tę pieprzoną kawę!". — ...Tak, to spory wstrząs z tym dzieckiem i w ogóle. Wstrząs? Z dzieckiem? To o Corze? Jak, do cholery, Leo wplątał w to Corę? Dlaczego nie mógł tego opowiedzieć prosto? Czy nie tak się mówi? Że jeśli kłamiesz, powinieneś się trzymać jak najbliżej prawdy, bo łatwiej jest zapamiętać. O cholera! Wiadomość! Zostawiłam wiadomość na sekretarce Stephena! O tym, że to wszystko kawał, nie wspominając słowem o wstrząsie ani o Corze. Dobra, tylko spokojnie... spokojnie... spokojnie. Ściskałam uszko od filiżanki tak mocno, że mogłabym je oderwać. Jest dobrze, zupełnie dobrze. Znam kod do automatycznej sekretarki Stephena. Mogę skasować wiadomość, jak tylko wrócę do domu. Spokojnie, spokojnie... Całkiem spokojnie.

R

— Wiesz, kiedy dokładnie wyjeżdża? — Stephen wciąż mieszał swoją kawę. Boże, musi być już kompletnie wymieszana!

L T

— Powiedział, że niedługo — dodał. — Co? Nie wiem. Pewnie niedługo.

Upiłam łyk kawy, zaczynając się trochę rozluźniać. Zaczęło mi to nawet sprawiać dziwną przyjemność. Czeka go sporo pakowania.

Cholera. Czy Leo naprawdę wyjeżdża? Nie mógł skłamać, bo inaczej musiałby się chować w swoim mieszkaniu za każdym razem, kiedy Stephen przychodzi. — Prawda. I będzie musiał rozwiązać problem z hydrauliką zanim pojedzie. Problem z hydrauliką? W jednej chwili mówi o tym, że Leo chce gdzieś wyjechać z Corą a teraz wspomina o hydraulice. A kiedy mówi o problemach z hydrauliką myśli o problemach z hydrauliką? Z jego upodobaniem do eufemizmów to może się odnosić do problemów z oddawaniem moczu. Mógłby mówić jaśniej. — Jestem pewna, że to zrobi. — Ale przynajmniej tym nie musisz się martwić, dzięki Bogu. Sądząc po tym, jaki był spokojny, wywnioskowałam, że nie chodzi o możliwość złapania przeze mnie choroby wenerycznej od Leo podczas ostatniej nocy. — Nie, nie muszę. Chciałabym chociaż częściowo wiedzieć, o co chodzi.

Stephen zaczął wkładać kurtkę. Powinien już iść, powiedział, ma spotkanie z klientem, ale nie jestem zła, że tak ucieka? Bardzo zabawne. Nie sądzę, żeby Stephen kiedykolwiek uciekł. Ani w szkole, ani nawet na studiach. Nawet ja od czasu do czasu opuszczałam zajęcia. Wstał. Muszę, muszę, muszę porozmawiać z Leo.

Proste wyjaśnienie — Dobrze — mówię. — Czego ty mu, do cholery, naopowiadałeś? — Spokojnie. Spodoba ci się. Zakładam, że nie zrujnowałaś tego, mówiąc coś innego? — Prawie w ogóle się nie odzywałam. Niestety, ponieważ jestem prawie taką samą idiotką jak ty, zostawiłam mu wiadomość na sekretarce. Powiedziałam, że po prostu się wygłupiałeś, udając śpiącego, bo sądziłeś, że to może być Ellen. No wiesz, że chciałeś ją wrobić. Boże, muszę pamiętać, żeby to skasować, zanim odsłucha. — Dlaczego to powiedziałaś?

R

— Bo nie mogłam uwierzyć, że przekona go opowieść o tym, że leżeliśmy całą noc obok siebie niewinnie jak baranki i nic nie zrobiliśmy. — Ale przekonała go.

L T

— Powiedziałeś mu prawdę? — Stoję z rękoma na biodrach. — I uwierzył? Nie, to niemożliwe. — Całą prawdę — przytakuje — tylko trochę podkoloryzowałem... — To znaczy?

Leo opada na sofę, potem robi miejsce dla mnie.

— Powiedziałem mu, że musiałem nocować u ciebie... — Bo uciekł ci ostatni pociąg? Na dół? — Nie, jakoś nie sądzę, żeby to kupił. — Uśmiecha się szeroko. — Powiedziałem, że najwyraźniej z mojego bojlera ulatnia się trujący tlenek węgla i że było niebezpiecznie tam spać, bo mógłbym się udusić... — Płonne nadzieje. — Cicho. Tęskniłabyś za mną. — Tylko dlatego, że jesteś nieskończonym źródłem irytacji. Zaraz, przecież ty nie masz bojlera. Czy nie masz centralnego ogrzewania, tak jak ja? — Oczywiście. Ale Stephen o tym nie wie. — Ale przecież był w twoim mieszkaniu! Mógł zobaczyć twój, twój... — Brak bojlera? Owszem. Na szczęście najwyraźniej nie jest ekspertem od majsterkowania, inaczej mógł zaproponować, że go obejrzy. — Ale z pewnością wydało mu się to podejrzane, że ty masz bojler, a ja nie?

— Georgia, nie wiem. Może Stephen spędza noce na analizowaniu systemu hydraulicznego innych ludzi. A może, jak większość mężczyzn, spędza beztroskie chwile na myśleniu o seksie, martwieniu się o pracę i zastanawianiu, czy Bóg też łysieje i czy on wygląda nieźle jak na swój wiek... — powiedział i przeczesał palcami resztki włosów. — W każdym razie pomyślałem, że byłby znacznie mniej spięty, jeśli powiem, że Cora też u ciebie nocowała. Raczej nie zrywalibyśmy z siebie ubrań, przebywając z nią w jednym pokoju. Więc jeśli zapyta, powiedz, że oddałaś Corze i mnie łóżko, a sama spałaś na kanapie. — Ale o co chodzi z całym tym wstrząsem i twoim wyjazdem? — A, tak. Po tym, jak opowiedziałem mu o bojlerze, nadal był trochę nerwowy. Podszedł do tablicy i zaczął oglądać moje zdjęcia, jakby nie miał o nich najlepszego zdania, i zapytał: „I co, udaje ci się wystarczająco zarobić na życie strzelaniem fotek?". Cholernie niegrzeczne, szczerze mówiąc. Ale skojarzyłem, co go gryzie. Musiał uwierzyć, że jestem jakimś beznadziejnym przegranym, który nie stanowi zagrożenia dla waszego domowego raju. Więc powiedziałem, że mam mało pracy i że wyjeżdżam z Corą na parę miesięcy do Kanady. Przecież raczej nie pojedziesz przez pół świata z beznadziejnym fotografem, który ledwo zarabia na chleb, prawda? — Dlaczego nie? Tak mnie widzisz? Myślisz, że kochałabym kogoś, tylko jeśli byłby bogaty i odnosił sukcesy?

R

— Nie, skąd. Pomyślałem, że Stephen mógłby to tak widzieć. Jasne, z zewnątrz wyglądasz na upo-

L T

rządkowaną i nieco wyniosłą. Jakbyś nigdy nie jadła w brudnej kafejce, a gdybyś nawet jadła, pewnie zaraz odesłałabyś sztućce z powrotem do kuchni. — Nieprawda!

— Halo?! Słuchaj uważnie. Powiedziałem, że wyglądasz na taką osobę, nie, że taka jesteś. Oczywiście, że nie. Boże, gdybyś tylko pozbyła się niektórych kompleksów, tej skłonności do ciągłego poprawiania innych, tego „Nie tak — tak" i „O nie, dla mnie jeden kieliszek wystarczy". Pewnie tak samo mówisz: „Nie, dziękuję, dla mnie tylko jeden orgazm". Nie zdziwiłbym się. Gdybyś tylko mogła się wyluzować na dłużej niż pięć minut, na tyle, żeby przypadkiem dobrze się bawić, zdałabyś sobie sprawę z tego, jak niezwykłe i wspaniałe może być życie, kiedy nie próbujesz ciągle być taka dokładna. I kochałabyś człowieka takiego, jaki jest. Gdybyś tylko kazała swojemu mózgowi zamknąć się na dwie sekundy i posłuchała swojego serca i... — Wybacz, tylko pozbieram szczękę z podłogi! — wrzasnęłam i skoczyłam z wściekłości na równe nogi. — Wydaje ci się, że kim, do cholery, jesteś? Jak śmiesz decydować, jaką jestem osobą i co lubię, i ile... ile orgazmów miewam? Dlaczego miałby cię powstrzymać fakt, że znasz mnie całe pięć minut? Najwyraźniej jesteś ekspertem w dziedzinie Georgii Abrams. Pewnie myślisz, że jestem jak jakaś bibliotekarka ze starego filmu i kiedy tylko rozpuszczę włosy, będziesz mógł powiedzieć „Rany, jednak jesteś piękna", a ja padnę z wdzięczności do twoich stóp? Możesz marzyć dalej, koleś. Jestem niezwykle szczęśliwa taka, jaka jestem, dziękuję. I miewam wiele orgazmów. Często kilka naraz.

— Hej, hej! Spokojnie. — Wstaje i kładzie mi rękę na ramieniu, ale odsuwam się. — Przepraszam, nie chciałem potraktować cię protekcjonalnie. Cholera, dlaczego ja zawsze mówię nie to, co trzeba? Proszę, nie wychodź zła. Możesz mnie nie zobaczyć całe wieki. — To znaczy? — To, o czym mówiłem wcześniej. Myślę o wyjeździe do Kanady. — A więc nie wymyśliłeś tego tylko po to, żeby uspokoić Stephena? — Niezupełnie. Dlaczego? Tęskniłabyś za mną? — Wcale. Ale nie jedziesz naprawdę? — Nie wiem. Naprawdę dostałem dobrą ofertę pracy. Pamiętasz tego wydawcę, z którym spotkałem się kilka tygodni temu? — Tak, mówiłeś, że facet jest kompletnym dupkiem. Westchnął. — Właśnie. Ale jest kompletnym dupkiem z książeczką czekową więc zaczynam dostrzegać jego zalety. Chcą wydać nowy przewodnik po Kanadzie i wykorzystują niektóre zdjęcia z agencji, ale potrzebują też sporo nowych. Nieźle płacą ale musiałbym jechać na trzy, cztery miesiące, może nawet więcej. — Trzy, cztery miesiące? — Owszem.

R

— Gratulacje — mówię bezbarwnym głosem. — Brzmi świetnie. Ale co z Corą? Nie możesz jej zabrać ze szkoły na tak długo, prawda? Marszczy brwi zafrasowany.

L T

— Oczywiście, że nie. Nie mógłbym jej wziąć ze sobą. Będę pracować. Stoję z półotwartymi ustami, ale milcząca, jak fotografia. Kim jest ten obcy człowiek naprzeciwko mnie? Jak mogłam nawet pomyśleć, że go znałam?

Wzrusza ramionami, widząc mój wyraz twarzy.

— Było jej dobrze, zanim znalazłem się w jej życiu... — To było, zanim cię spotkała. — To nic wielkiego. Tylko kilka miesięcy. Ma ciotkę, będzie chodzić do szkoły... — Nie możesz jej teraz porzucić! Teraz, kiedy jesteś częścią jej życia! — Nie porzucam jej. Nie próbuj wzbudzić we mnie wyrzutów sumienia. — Dzieci potrzebują dorosłego, na którym mogłyby polegać, kogoś, kto nie będzie ich ciągle zawodził. — Nikogo nie zawodzę. Już to mówiłaś, a to zupełna bzdura. Zresztą co ty możesz o tym wiedzieć? Wyczytałaś to w podręcznikach terapii? Ty nawet nie chcesz mieć dzieci, więc wybacz, jeśli nie biegnę do ciebie po radę, jak być cholernym rodzicem doskonałym, dobrze? — Nie mów mi, czego chcę, a czego nie! Świetnie! Jedź sobie! Spieprzaj do Kanady ze swoimi aparatami! Mam nadzieję, że będziecie bardzo szczęśliwi. Masz rację, Corze będzie o wiele, wiele lepiej bez ciebie przychodzącego i odchodzącego z jej życia zależnie od humoru. — Otwieram z impetem drzwi,

tak że trzaskają o ścianę. Obracam się do niego raz jeszcze. — Możesz być jej tatusiem z pocztówek. To powinno ci pasować.

25 PRAWDA ISTNIEJE Zanim otworzyłam drzwi do mieszkania, cała się trzęsłam, a na rękach miałam gęsią skórkę. Zdjęłam sweter i rzuciłam go na sofę. Spojrzałam jeszcze raz na swoje ramiona. Będę musiała je szorować, żeby zmyć ten głupi długopis. Nie mogę nagle zacząć wkładać długiej koszuli nocnej z rękawami. Stephen mógł kupić opowieść o zepsutym bojlerze Leo, ale myślę, że zrobiłby się nieco podejrzliwy, gdybym nie chciała odkryć przed nim ramion. Świetnie. Cholerny Leo. Wszystko jest dobrze, dopóki flirtuje i bawi się w „Jak-zabawnie-pisać-po-Georgii", ale kto następnego dnia zostaje z rękoma pomazanymi długopisem? Niech jedzie do tej Kanady. Nie robi mi różnicy, czy zostanie czy nie. Zamykam oczy, przypominając sobie dotyk jego palców, gdy przytrzymywał moje ramię, malując tabelkę do gry w kółko i krzyżyk.

R

— „Serca i buziaki". Tak to nazywaliśmy u mnie w rodzinie. Zagrajmy w „Serca i buziaki". — Mogę zrozumieć, czemu krzyżyki reprezentują buziaki, ale dlaczego kółka to serca? Czy to nie jest trochę smutne?

L T

— Nie. To tylko wyrażenie. Pokiwałam głową z udaną powagą. — No tak, serce jest niczym dla większości facetów. — Och, cicho bądź. To nieprawda. Chodź tu i to powtórz. Jego uśmiech. Jego usta blisko mojej twarzy, za blisko. Dotyk długopisu na mojej ręce, mrowienie końcówek nerwowych. — Wiem, że chcesz mnie uwieść, ale szczerze mówiąc, jestem zbyt zmęczony — oznajmił i opadł na poduszkę. — Nie powinieneś tak mówić — skarciłam go. — A co ze Stephenem? — Co ze Stephenem? Czy on też chce mnie uwieść? Popchnęłam go. — Nikt nie chce cię uwodzić, mądralo — odparłam i przeciągnęłam się. A potem zagraliśmy trzy rundy w „Serca i buziaki" — kółko i krzyżyk — wszystkie zakończone oczywiście remisem, i zasnęliśmy. Nie wsadziłam nawet zatyczki na długopis i kołdra trochę pomazała się tuszem. To zupełnie nie w moim stylu. Muszę się skoncentrować. Czas płynie. Muszę skasować tę wiadomość na sekretarce Stephena i wskoczyć pod prysznic. Sięgnęłam po telefon, ale właśnie w tej chwili zadzwonił. To był Stephen. — Stephen, cześć. Właśnie o tobie myślałam. — Mam nadzieję, że mile? — Oczywiście. No, przynajmniej nie niemile.

— Kochanie, co powiesz na to, żebyśmy odłożyli nasze spotkanie? Moje ostatnie zebranie zostało przeniesione na szóstą po południu i może się ciągnąć godzinami... — Oczywiście. Nie ma sprawy. Boże, co za ulga! Trochę więcej czasu, żeby zmazać długopis. — To do jutra? Przyjedź, zrobimy sobie spokojny wieczór w domu.

Pilot Tak. Proszę, niech mi nikt nie przeszkadza przez następne dwie minuty, żebym mogła wykasować wiadomość i wskoczyć pod prysznic. Wykręciłam domowy numer Stephena. Zajęte. Oo. Ktoś inny musi do niego dzwonić. Może odłoży słuchawkę bez zostawiania wiadomości — wielu ludzi nienawidzi sekretarek. Albo może to być coś zupełnie nieważnego, coś, co mogłabym bez namysłu skasować. Stałam przy telefonie, podśpiewując beztrosko. Pam-param-pam-pa-ram, jestem zupełnie odprężona. Spokojna i rozluźniona. Wypróbowałam głębokie oddechy. Spokojnie, spokojnie. Nacisnęłam ponowne wybieranie. Pik, pik, pik. Cholera, ciągle zajęte. No,

R

kończ. Jak długo można zostawiać wiadomość na sekretarce, na miłość boską? To pewnie jego mama papla jak zwykle. Zawsze to robi. Zużywa prawie całą taśmę. Nawet Stephen przewraca oczami i macha rę-

L T

koma, jakby ją chciał popędzić, kiedy słucha epickich opisów Trish: 101 Nie Bardzo Zabawnych ani Interesujących Rzeczy, Które Przytrafiły się Mnie, Pani Winstanley i Paru Ludziom, Których Nigdy Nie Widziałeś Na Oczy, Podczas Ostatniej Doby od Mojego Ostatniego Telefonu. Ponowne wybieranie. Dzyń, dzyń. Nareszcie.

Wiadomość powitalna Stephena, potem ten denerwujący dźwięk. Wybieram kod i potworny elektroniczny albo cyfrowy głos — cokolwiek to jest — oznajmia: „Masz trzy wiadomości". Pierwsza była moja. Teraz, kiedy odsłuchiwałam ją, jakby zostawił ją ktoś inny, brzmiała absurdalnie. Jestem taką kiepską kłamczuchą. Potem — niespodzianka — wiadomość od jego matki. Niezwykłe informacje o tym, że planuje na wieczór zapiekankę i że jej fryzjerka właśnie wróciła z wakacji w Portugalii, i że wybrała dla taty ładną koszulę z krótkim rękawem, no w sumie to dwie, bo były pakowane podwójnie, specjalna oferta, i widziała bardzo ładne zasłony do łazienki na dole, kwiatowe, w morelowym odcieniu, z takimi ładnymi wzorami. Nie wiem, po co ona mu to wszystko mówi. Jestem pewna, że mógłby się o tym dowiedzieć z „Wiadomości"... Potem trzeci głos. — Cześć, Steve, to ja... Denise. Najwyraźniej... Po tym zaskakująco osobistym powitaniu nastąpił dziewczęcy chichot. — Nie chciałam zostawiać wiadomości na twojej sekretarce w pracy z oczywistych powodów. Wczorajszy wieczór był... Och, naprawdę super! Naprawdę. Super. Dziękuję. Jestem tym cała podekscytowana. Wiem, że są przeszkody, więc nie będę zawracać ci głowy, ale zadzwoń do mnie, OK? Paaaa!

Wystukałam kod usuwający wiadomości nieco mocniej, niż należało. Steve? Oprócz Ellen i Jasona — partnera Stephena od squasha, który ma się za dowcipnego — nikt, ale to nikt nie zwraca się do niego inaczej niż Stephen. I „ja"? Kto to do cholery jest „ja"? Ja jestem „ja"! To znaczy, jedyne „ja" w jego życiu to ja. Denise? Znamy jakąś Denise? I co to za przeszkody, ciekawa jestem? Pewnie znów ja. Co ja robię? Gonię w piętkę, bawiąc się z jego automatyczną sekretarką próbując zatrzeć ślady, jak jakiś przestępca, podczas gdy wszystko, co zrobiłam, to niewinne spanie w towarzystwie innego mężczyzny. Mężczyzny, który absolutnie mnie nie obchodzi. Tymczasem Stephen dostaje sekretne wiadomości od chichoczącej „ja", która nie ma prawa nazywać siebie „ja". Żałuję, że nie przespałam się z Leo. Nie chodzi o to, że chciałam. Tylko po to, żeby wyrównać rachunki. Ale nie, po co się rozluźnić i dobrze bawić jak każda normalna osoba, kiedy zamiast tego mogę wszystko poplątać? Kolejna imponująca mądrość od twojego miejscowego eksperta od związków.

Czas na wyznania — Stephen, muszę ci coś wyznać — powiedziałam następnego dnia przy kolacji.

R

— Mam nadzieję, że to nic poważnego? Pokręciłam głową.

— Nie, oczywiście, że nie. To niemądre, ale zostawiłam na twojej sekretarce tę wiadomość i po-

L T

tem... potem... zadzwoniłam i użyłam twojego kodu, żeby ją skasować. Tylko że miałeś też kilka innych wiadomości.

— I te też skasowałaś? Rozumiem. — Wytarł stanowczo usta chusteczką. — A co to za wiadomości, o których zdecydowałaś, że nie muszę ich odsłuchać?

— Jedna była tylko od twojej mamy. — Nabiłam makaron na widelec, bez celu kręcąc go po talerzu. — A druga była od jakiejś kobiety... Denise? Dziękowała ci za kolację. Może ty też chcesz mi coś wyznać? Oparłam się, spojrzałam mu w oczy i uśmiechnęłam, żeby pokazać, że mogę to przyjąć spokojnie. Nie ma sensu niczego wyolbrzymiać. — Na szczęście zadzwoniłem do mamy, tak czy inaczej, więc zająłem się tą tylko od niej, chociaż uważam, że mogłaś mi o tym powiedzieć wcześniej. Jeśli chodzi o Denise, chyba ci o niej wspominałem, jest asystentką w innym oddziale, ale chcę, żeby pracowała dla mnie. Zabrałem ją na kolację, żebyśmy mogli porozmawiać poza biurem. Inaczej mógłbym zostać posądzony o werbowanie. Dlatego też przypadkiem dałem jej numer domowy, żeby mogła do mnie zadzwonić i dać znać, czy będzie oficjalnie składać papiery. — Och. — Właśnie. Czy to wszystkie twoje wyznania, czy powinienem jeszcze o czymś wiedzieć? Dlaczego tak rozpaczliwie chciałaś skasować swoją wiadomość?

Poczułam się jak pięciolatka ganiona przez nauczyciela: „Zabrałaś czerwony długopis z mojego biurka?". — Nie rozpaczliwie. Ja po prostu... Kiedy Leo nocował w moim mieszkaniu przedwczoraj... — Och, Leo. Co za zaskoczenie, że jest w to wszystko wplątany. — Nie jest w nic wplątany. Mówisz, jakbyśmy planowali napad z bronią w ręku. — Hmm z pewnością się zmieniłaś, odkąd go poznałaś. Tak, pomyślałam. Zmieniłam się. — Naprawdę? — Tak. — Pokiwał głową i odłożył równo nóż i widelec. — I to nie na lepsze, jeśli chcesz znać moje zdanie. — Naprawdę, Stephen. Mówisz jak jakiś napuszony wiktoriański patriarcha! Jestem tą samą osobą co zawsze. Nic nie powiedział. — Przepraszam. Nie chciałam być niemiła. Nie mogę nawet otworzyć ust, żeby kogoś nie urazić. — Przeprosiny przyjęte. — To była tylko... moja wiadomość. Leo został, bo rozmawialiśmy i byliśmy zmęczeni, i oboje za-

R

snęliśmy. Tyle. Koniec i kropka. Oboje byliśmy ubrani i absolutnie nic się nie stało, daję słowo. Milczał nadal.

L T

— Ale sądziłam, że mi nie uwierzysz, i czułam, że jesteś uprzedzony do Leo. Wiem, że go nie lubisz. Stephen prychnął pogardliwie.

— Pomyślałam, że będziesz podejrzliwy, chociaż nie było powodu. — A dlaczego miałbym ci nie uwierzyć, jeśli mówiłaś prawdę? Czy sądzisz, że jestem niesprawiedliwy? — Nie, oczywiście, że nie. Osunęłam się na krześle, czując nagle zmęczenie i bezradność. Może powie mi, że to skończone, i będę mogła po prostu wyjść. Wyobraziłam sobie siebie w taksówce, rozmawiającą wesoło z kierowcą — beztroska kobieta wracająca do domu. — Nie. Właśnie. Więc po co wymyślać to niedorzeczne kłamstwo? Tak, słyszałem je, oczywiście, że słyszałem. Sprawdzam wiadomości regularnie. Odsłuchałem je niedługo po tym, jak zostawiłem cię w kawiarni, po drodze na zebranie. Zostawiłem je tylko po to, żeby zobaczyć twoją minę, kiedy puściłbym ją tak żebyś mogła posłuchać, jak bzdurnie brzmiała. A jeśli chodzi o tę absurdalną opowieść o jego bojlerze... Po tym, jak odsłuchałem twoją wiadomość, powinienem pojechać prosto do niego i... nieźle go ustawić. Nie pozwolę robić z siebie głupca, Georgia. A teraz powiedz mi, co dokładnie jest między tobą a tym... tym błaznem? — Nic. Absolutnie nic. — I przyrzekasz, że nigdy... nigdy nic między wami nie zaszło?

Pocałunek. Kto by liczył jeden pocałunek? Tylko jeden pocałunek, przeżywany w mojej głowie tysiąc razy. Wydawało się, jakby należał do innego wcielenia albo jakby to była scena, którą widziałam kiedyś na filmie. Teraz nie byliśmy dla siebie nikim więcej niż obcymi ludźmi. Jeśli zobaczylibyśmy się kiedyś na ulicy, skinęlibyśmy sobie uprzejmie głowami albo odwrócilibyśmy się, udając zafascynowanie jakąś wystawą bądź pośpiech na wymyślone spotkanie? Moje gardło było zapchane, jakbym miała grypę. Pokręciłam w milczeniu głową. — Żeby nie było wątpliwości: rozumiem, że nigdy nie dotknął cię nieodpowiednio i nie pocałował inaczej niż platonicznie w policzek? Stephen marnuje się jako konsultant zarządzania. Powinien być prawnikiem albo sędzią. Pomyślałam, że może powinnam przyznać się do winy i pozwolić zabrać się do celi. — On... ja... Pocałowaliśmy się. Raz. Wieki temu. — Tylko tyle? Pokiwałam głową. Westchnął ciężko, dramatycznie. Teraz sięgnie po togę i wyda wyrok. Skończone. Nie ma zmiłowania, nie ma odwołania. To byłaby prawie ulgą. — I planujecie powtórny występ?

R

— Nie. Oczywiście, że nie. To nic nie znaczyło. Głupi błąd. — Spojrzałam mu w oczy. — Stephen, przykro mi. Nie skrzywdziłabym cię celowo. Ja... ja... on nic dla mnie nie znaczy. To nic takiego. Czekałam. — Cóż... jeśli to prawda... — To jest prawda.

L T

— Dobrze. Obiecaj mi w takim razie, że nigdy już się z nim nie zobaczysz. Co?

— To niedorzeczne! Traktujesz mnie jak dziecko. Mówisz, co mam robić! — Nie, kochanie. — Potrząsnął głową. — Proszę cię, to wszystko. Chyba rozumiesz, że muszę ci ufać, prawda? Kiwnęłam głową. — Możesz mi ufać. To wszystko jest niepotrzebne. On się niedługo wyprowadza i leci do Kanady. Nie będziemy... nie będzie problemu. — Cóż, nie mogę powiedzieć, że będę po nim płakał. To dla mnie za późno. — Och, Stephen, przestań. Powiedziałam ci, że nie dbam o niego. Jeśli o mnie chodzi, chętnie go już nigdy nie zobaczę. — Dobrze, w takim razie wyjaśnione. Jeśli i tak nie chcesz go widzieć, nie widzę problemu. Oboje chcemy tego samego, prawda, kochanie? — Ale ja... Po co? To już nie miało znaczenia. Stephen miał rację, tak będzie lepiej. Łatwiej. Stephen ma zawsze rację

— Świetnie. Powiedziałam, że go nie zobaczę, dobrze? Możemy po prostu... — Przejść na następne pole? Oczywiście. Za długo odkładaliśmy nasze plany. Sprzedajmy nasze mieszkania. W tym czasie możesz się do mnie wprowadzić. Wynajmij apartament do pracy, jeśli potrzebujesz. — Ja... — Czy nie? Georgia, jeśli nie chcesz ze mną być, po prostu powiedz. Wiesz, że doskonale dam sobie radę bez ciebie. A jeśli nie, to pobierzmy się, na rany Chrystusa, i żyjmy dalej. Założył ręce, czekając. — Oczywiście, że chcę z tobą być. Po prostu moje mieszkanie... moje biuro... wszystko... wszystko naraz. I są już prawie święta. I tak już jest tyle do organizowania. Miałam tyle pracy, nawet nie kupiłam jeszcze prawie żadnych prezentów, a to takie nie w moim stylu i... w ogóle. — Ale to żadna niespodzianka, prawda, kochanie? — Jego głos złagodniał. — Planowaliśmy to już od dawna. Po prostu przenieś na razie trochę swoich rzeczy, a na początku Nowego Roku możemy zorganizować auto, żeby przywieźć resztę. Jeśli święta są problemem, to możemy iść na zakupy w sobotę rano, co? Pomożesz mi wybrać coś dla mamy i taty, od nas obojga. — Tak, oczywiście.

R

Podniósł kieliszek i dał do zrozumienia, żebym zrobiła to samo. — W takim razie... za nas?

L T

Uśmiechnęłam się i nasze kieliszki zadźwięczały, chociaż nie zdawałam sobie nawet sprawy, że podniosłam swój. — Za nas.

26

PRZYJACIÓŁKA LEO Rano usłyszałam krótkie brzęknięcie dzwonka do drzwi. — Przepraszam, słodziutka. — O, pani Patterson? Witam. Wyglądała na nieco niezadowoloną, że znam jej nazwisko — jakbym była szpiegiem albo miała dostęp do jej sekretnych akt, chociaż przez lata mieszkała na tym samym piętrze, na którym mieści się moje biuro. Kiedy się wprowadziłam, czasami robiłam dla niej zakupy, a ona zawsze chciała, żebym została na herbatę i pogawędkę. To było miłe z jej strony i kilka razy wpadłam do niej, ale potem stało się jasne, że spodziewała się, że będę tak robić stale. Po długim dniu mam ochotę zatrzasnąć — przepraszam, zamknąć — drzwi za światem, jeżeli sama nie zdecyduję się do niego wyjść. W każdym razie przy kolejnych kilku okazjach powiedziałam, że nieco się spieszę i nie mogę zostać na herbatce, i kiedy później proponowałam,

że zrobię jej zakupy, mówiła, że dziękuje, sama dobrze daje sobie radę, a nasze wesołe „Witam, co u pani?", gdy mijałyśmy się na korytarzu, szybko zmieniło się w ledwie półuśmiech i lekkie skinienie głowy. — Co u pani? — zapytałam. Miałam wrażenie, że chodzi o coś więcej. Nagle poczułam się zażenowana. Zrobiło mi się wstyd za to, że byłam taka chłodna. — Mam nadzieję, że dobrze się pani czuje? — Och, wie pani, rozchodzę się w szwach! — Zaśmiała się delikatnym, papierowym głosem. Jest małą, bardzo drobną kobietą która zawsze nosi różowy płaszcz przeciwdeszczowy, nawet w bardzo słoneczny dzień. — Jest pani przyjaciółką Leo, prawda? Zastanowiłam się, czy już mnie zapomniała. Poczułam się lekko urażona. Mieszkam w tym budynku od prawie pięciu lat, więc dlaczego jestem „przyjaciółką Leo?". Jak to możliwe, że wszyscy mogli go poznać w tak krótkim czasie? — Cóż, tak, chyba tak. Nie mogłabym dać za to głowy, biorąc pod uwagę, że a) nie widziałam go od kilku dni, b) najwyraźniej nie odzywał się do mnie i kto mógłby go za to winić? i c) nawet gdyby się do mnie odzywał, czy przypadkiem mniej więcej nie obiecałam Stephenowi, że się z nim nie zobaczę? Musiał już polecieć do Kanady. Gdyby ktoś zapytał go, czy jest przyjacielem Georgii, czy powiedziałby „tak"?

R

— Widzi pani, poprosił mnie, żebym karmiła kota, kiedy go nie będzie. A więc pojechał.

L T

— Kota? — Musiałam wyglądać na zaskoczoną jakby nagle zaczęła mówić w obcym języku. — Tak. Kota Cory. Wie pani. Leo jej go kupił, ale jej ciotka jest alergiczką. — Ale tu nie można trzymać psów ani kotów.

Nie chodzi o to, że przeszkadzałoby mi to. Mógłby trzymać nawet tygrysa szablozębego, jeśli o mnie chodzi. Po prostu ciekawe, jak długo sądził, że uda mu się to ukryć, zanim ktoś zauważy. Zwłaszcza jeśli powierzył „sekret" pani Patterson. — Nie powie pani? Nagle jakby się nieco skurczyła. Zapewniłam ją że nie zgłoszę tego wykroczenia zwierzęcej policji. — Chodzi o to, kochana — zaczęła i przysunęła się bliżej — że jak wiesz, pojechał wczoraj i zostawił mi klucze, ale szukałam wszędzie i nie ma ich tam, gdzie sądziłam, że je położyłam. Zostawiłam je gdzieś, gdzie byłyby bezpieczne. Tak, żebym nie mogła ich zgubić... i pomyślałam sobie, cóż... przyjaciółka Leo może mieć komplet, więc... — Miałam kiedyś, ale niestety już nie mam. — Och! — Zacisnęła małe dłonie w piąstki. — Ale ona umrze z głodu, jeśli przez tydzień nie dostanie jeść! — Tydzień? — Zmarszczyłam brwi zaskoczona. — Pojechał do Kanady na tydzień? Ale... — Do Kanady? Nie sądzę, kochana. Nie, pojechał do Szkocji, żeby załatwić sprawy z domem. — Z domem?

Spojrzała na mnie, jakbym była nieco przygłupia. — Oczywiście! — powiedziałam z pewnością w głosie, próbując ją uspokoić, żeby dowiedzieć się, o co, do cholery, chodzi. — Dom. Głuptas ze mnie. Zapomniałam. Ale kot, musimy... — Blossom. — Tak, Blossom. Teraz. Klucze, klucze. Sprawdziła pani w portierni? Pokręciła głową. Zasugerowałam, żeby wróciła do swojego mieszkania, a ja zejdę na dół. Co jest grane? Co się stało z Kanadą? Nadal planował jechać? I dlaczego pojechał do Glasgow? Czy załatwiał sprawy z domem, bo chciał tam wrócić? A może dlatego, że na tak długo wyjeżdża? Nie wiedziałam i teraz musiałam pozbierać żałosne okruchy informacji od pani Patterson, bo byłam zbyt dumna, żeby przyznać komuś innemu, że tak mało znaczyłam w jego życiu, że nie wiedziałam nic o jego domu, kocie czy planach. Zeszłam na dół, a w głowie kłębiły mi się myśli. Co będzie, jeśli naprawdę wyjeżdża? Dobrze, spokojnie. Glasgow to nie koniec świata. To... ile? Tylko sześćset czterdzieści kilometrów od Londynu. Żadna odległość. Żadna. Pięć godzin pociągiem? Nie może być dłużej niż godzina samolotem. Ale za daleko, żeby zachodzić do siebie nawzajem na kawę. Za daleko, żeby zadzwonić i zapytać: „Co robisz? Masz

R

ochotę na pizzę?". Za daleko dla niego, żeby zapukać do moich drzwi, żeby zapytać, co sądzę o jego najnowszych fotografiach, CD, które właśnie kupił, starej koszuli, którą znalazł upchaną na dnie kosza — czy

L T

była tak stara, że znów zrobiła się modna? Oczy wypełniły mi się łzami. Nie bądź głupia — przykazałam sobie. Co cię to obchodzi? Nie będzie chciał cię więcej widzieć po tym, co mu powiedziałaś. I nie zależy ci, pamiętasz? „Tak, ale...", ciągnęłam w głowie. Nadal będzie czasami przyjeżdżał do Londynu, do pracy. Nadal możecie się widywać. Ale tylko czasami, na wyrwane pół godziny. Jedna z wielu przyjaciół, nawet znajoma. Nasze intymne rozmowy, dzielenie się sekretami — głupie marzenia i szalone nadzieje — dawno zapomniane. „Jak rodzina?", zapyta uprzejmie. „Dziękuję, dobrze. Jak życie w Glasgow?" Mały uśmiech, pobieżne muśnięcie w policzek. „Zadzwoń kiedyś". Na dole Barry — portier — skinął głową. — Dobrze, słon... pani Abrams — poprawił się. Zarumieniłam się na wspomnienie, że poprosiłam go kiedyś, żeby nie mówił do mnie „słonko" — „Georgia może być, ale nie słonko, dziękuję". Przypomniałam sobie swój opryskliwy ton, chłodny uśmiech. Ależ spięty i napuszony wydał mi się mój własny głos w mojej głowie. Wiedziałam, co zrobiłby Leo, gdybym mu o tym powiedziała — mówiłby do mnie „słonko" w co drugim zdaniu. Powiedziałby, że wzmacnia to mój układ odpornościowy. No i proszę, muszę wyobrażać sobie, co by powiedział, jakby zmarł, a j a bym była nieutuloną w żalu wdową prowadzącą z nim wewnętrzny dialog. — Georgia, proszę. U mnie w porządku. Dzięki, Barry. — Uśmiechnęłam się ciepło. — A u ciebie? — Znowu dokuczają mi plecy. Ale nie wolno mi narzekać, co? Wyjaśniłam problem, zamieniając niedozwolonego, głodnego kota na niepodlane kwiaty.

— Pan Kane. Mieszkanie 418 — powiedziałam. — Powinienem mieć komplet dla niego, w zeszłym tygodniu zaniosłem mu przesyłkę. — Poszedł sprawdzić na zaplecze. — Nie możemy pozwolić, żeby roślinki naszego Leo uschły, prawda? Naszego Leo? Czy wszyscy znają go tak dobrze, jak ja? Znałam. Poczułam się przenikliwie, irracjonalnie zazdrosna. Kłujący ból w samym środku. Zdałam sobie sprawę, że prawdopodobnie nic dla niego nie znaczyłam. Byłam kolejnym sąsiadem, w sam raz na pogawędkę i kawę, miłą osobą, z którą można spędzić czas. Leo był miły dla wszystkich, prawda? Może nawet trochę było mu mnie żal, myślał, że przydałoby mi się towarzystwo, jak pani Patterson. „Muszę skoczyć do tej spiętej starej panny spod 411. Biedaczka, uśmiech, który mógłby zmrozić... Szkoda, że nie potrafi się rozluźnić". Barry wrócił, pobrzękując kluczami. — Oczywiście nie mogę dawać kluczy Leo komukolwiek... Opuściłam wyciągniętą rękę. — Mógłbym dać je Joan. — Joan? — Joan Patterson. Spod 416. Powiedziała pani, że Leo zostawił jej komplet? Jego dłoń jeszcze raz zacisnęła się na kluczach.

R

— Może po prostu sprawdzę — dodał i sięgnął po telefon. Stałam tam jak dziecko wysłane do kąta przez nauczyciela. Niegodna zaufania, zawstydzona.

L T

Porozmawiał z nią i wręczył mi klucze z surowym przykazaniem, żebym je zwróciła, jak tylko skończę. — A kiedy pani tam będzie... — Tak?

— Może dobrze by było nakarmić też kota? — Uśmiechnął się szeroko i puścił oko.

Kobieta, której nigdy nie widziałam — Wejdę z panią, dobrze? Zobaczę, czy z Blossom wszystko w porządku. Pani Patterson wyglądała, jakby jej ulżyło. Jak tylko otworzyłam drzwi, kot wybiegł, obszedł cienkie kostki pani Patterson i zamiauczał żałośnie. Na stole było kilka puszek kociego jedzenia, wielkie pudło czekoladek i kartka:

Droga Joan, dziękuję, DZIĘKUJĘ za bycie przez tydzień osobistą kucharką Blossom. Czy możesz dolewać jej też wody? Jesteś kochana. Buziaki, Lx PS. Czekoladki są dla Ciebie, nie dla Bloss. Zostaw mi orzechowe!

Uśmiechnęła się. — Kochana? W moim wieku? Ten Leo! — Cmoknęła z udawaną dezaprobatą chociaż uśmiechała się szeroko, jakby miała wybuchnąć śmiechem. — Kiedy jemy czekoladki, on zawsze je te z orzechami. Dla mnie są za twarde. Nie na moje zęby. A teraz... Rozejrzała się niepewnie, jakby nie wiedząc, co zrobić. Znalazłam otwieracz do puszek i Blossom od razu zdradziecko przeniosła swoją uwagę na moją osobę, utożsamiając mnie teraz z potencjalnym dostawcą jedzenia. Kiedy Blossom szczęśliwa stanęła nad miską zauważyłam dwie rośliny Leo i podlałam je. Spojrzałam na sofę, na której razem siedzieliśmy. Chciałam się na niej wyciągnąć, położyć się na poduszkach, na których tak wiele razy siadał, położyć głowę na oparciu, poczuć jego zapach. Wtedy dostrzegłam jego ostatnie zdjęcia na tablicy. Leo pokrył jedną ścianę korkiem i często wiesza tam nowe fotografie; mówi, że musi pożyć z nimi przez jakiś czas, zanim zdecyduje, czy naprawdę mu się podobają. Mówi też, że inaczej się je odbiera, kiedy są powieszone w ten sposób, niż kiedy przegląda się je w folio albo zerka na nie na stronach magazynu. Te były wszystkie czarno-białe i żadnej z nich nie widziałam wcześniej. Na jednym zdjęciu była Cora — wyglądała słodko, ale strasznie poważnie. „Jej charakterystyczny wyraz twarzy", po-

R

myślałam. Potem jedno z Corą i ze mną, razem w parku, kiedy usiłowałam sobie przypomnieć słowa rymowanki. Nie wiedziałam, że w ogóle robił zdjęcia — zawsze ma przy sobie aparat i tak się przyzwy-

L T

czaiłam do jego ciągłego pstrykania, że przestałam zwracać na to uwagę. To jest dobre zdjęcie — zrobił je z boku, więc obie jesteśmy z profilu, twarzą w twarz. Ja jestem naturalnie wyższa i nie jesteśmy specjalnie podobne — niby dlaczego miałybyśmy być? — ale ponieważ obie się skupiamy i uważnie patrzymy przed siebie, na siebie i nasze rytmicznie ruszające się dłonie, wyglądamy dziwnie podobnie, więc efekt jest dość uderzający. Obie lekko marszczymy brwi, ja — próbując przypomnieć sobie słowa, Cora — usiłując je zapamiętać: Pod zielone drzewo, pod chmurą... pam pam pa ram, kochanie, pam pam pam będziemy razem, stworzymy ro-dzi-nęę I jeszcze jedno zdjęcie Cory uśmiechającej się nieśmiało do aparatu, prosto do Leo, jej nowo odnalezionego tatusia. Jakie to musiało być dla niej dziwne. Całe życie mówiono jej, że jej ojciec jest za granicą i nie może jej zobaczyć, a nagle powiedziano, że jest w tym samym kraju. „Bóg wie, jakie to będzie miało konsekwencje dla jej związków w dorosłym życiu — pomyślałam, automatycznie wchodząc w rolę doradcy. — Och, zamknij się", powiedziałam do siebie. Teraz potrzebuje dużo czasu z tatą dużo jego uwagi, przytulania, rozmów, zabaw, trwałości, ale nade wszystko czasu. Jak on może wyjeżdżać i ją zostawiać? Pomyślałam jeszcze raz o tym, co powiedziałam: „Możesz być jej tatusiem z pocztówek", i na nowo poczułam ukłucie wstydu. Zagryzłam wargę, chcąc ukarać się choć trochę boleśnie. Byłam parszywą osobą. Wredną osądzającą niesprawiedliwą okrutną. Spojrzałam na tablicę, żeby przestać myśleć o sobie, ale było na niej kolejne moje zdjęcie. Marszczącej brwi, kiedy gotowałam. Pamiętam to — właśnie gotowałam ma-

karon, kiedy zadzwonił — idzie po pizzę, chcę pójść z nim czy może mi jedną przynieść? — więc zaprosiłam go do siebie, żeby robił za królika doświadczalnego i spróbował mojego nowego sosu. Koniec końców, sos był tylko taki sobie, ale to był uroczy wieczór. Obijaliśmy się, jedliśmy, rozmawialiśmy i śmialiśmy. Było jeszcze jedno zdjęcie, którego nigdy wcześniej nie widziałam — śmiejącej się kobiety. Naprawdę, naprawdę się śmiejącej. Miała przymknięte oczy, a usta otwarte i widać było jej zęby. Ten obraz był mi tak obcy, że dłuższą chwilę potrwało, zanim zrozumiałam, że to ja. Nie tylko nigdy nie widziałam tego zdjęcia, ale nie widziałam żadnego nawet trochę go przypominającego. Nie znosiłam wystudiowanych uśmiechów, tak lubianych przez fotografów amatorów — „Proszę o uśmiech!" — więc na pozowanych zdjęciach widać co najwyżej cień uśmiechu. Śladowa świadomość, że na zdjęciu powinno się wyglądać na szczęśliwą. „No, Georgia, uśmiechnij się! Nie tak, normalny uśmiech! Przecież to cię nie zabije!" Tak więc ta osoba na zdjęciu nie wyglądała jak ja. Nie jak ja, którą znam i rozpoznaję. To była twarz, której nigdy wcześniej nie widziałam. Wyczułam, że pani Patterson kręci się za mną. — Czy to pani, kochana? Ta roześmiana? — Przechyliła głowę, oceniając. — To cudowne zdjęcie, prawda? Naprawdę niezwykłe.

R

— Mm. — Pokiwałam głową nie mogąc z jakiegoś powodu wydobyć z siebie głosu. — Mmm.

L T

Kiedy zaczęłyśmy zbierać się do wyjścia, Blossom zaczęła miauczeć jak wściekła. — Chciałabym ją zabrać, lubię towarzystwo, ale wie pani, ten zapach... — Jej głos zamarł, kiedy spojrzała w dół na kuwetę w rogu pokoju.

Byłam zaskoczona, że go w ogóle poczuła. Jej własne mieszkanie ma tę samą woń, która przenika cały blok, korytarze, windy, portiernię. To dziwna mieszanina zapachów: rozgotowanej kapusty, lekko mdłego zapachu pasty do podłogi, której używają w portierni, i jakiejś dziwnej, innej nuty, którą ciężko zidentyfikować — stęchlizny starych ubrań i zbutwiałej szafy, kulek na mole i dawno zużytego lawendowego odświeżacza. I gotowania — smutnego, samotnego gotowania. Dorsz w sosie pietruszkowym, tosty z sardynkami z puszki, raz na tydzień budyń z sokiem malinowym. Nad tym wszystkim unosi się leśny zapach środka do dezynfekcji i tych okrągłych kamieni do ubikacji, które wiszą w rezerwuarze i o których myślałaś, że nikt ich już nie używa. Do tego woń pożółkłych gazet zgromadzonych w szufladach i nagle wiszący w powietrzu zapach lakieru do włosów, kiedy jedna ze starszych pań przechodzi dumnie z włosami ułożonymi rano, przyczesanymi, srebrzącymi się i sztywnymi jak kapelusz. To zapach samotności, ludzi, którzy mieszkają sami z konieczności raczej niż z wyboru. Każdy w swoim pudełku, jak kurczaki w hodowli — gdakające plotki, jedzące o tej samej porze i czekające na noc z nadzieją na sen i długie, słodkie godziny zapomnienia. Ręka na moim ramieniu. — Och, przepraszam, odpłynęłam myślami.

Blossom otarła się o mnie i spojrzała wyczekującym wzrokiem, mówiącym: „Jak możesz mi się oprzeć?". — Chyba mogłabym ją zabrać do siebie. Musi być samotna. — Zrobiłaby to pani? Mogłabym ją nadal karmić, jeśli jest pani zbyt zajęta pracą... Chociaż może wolałaby pani... — Pani Patterson wyglądała na skrępowaną, niewątpliwie przypomniawszy sobie mój poprzedni chłód. — Byłoby wspaniale. Nakarmię ją rano, a pani może wstąpi do mnie o czwartej po południu? Mogłybyśmy napić się herbaty, jeśli ma pani ochotę. To znaczy, jeśli może pani poświęcić trochę wolnego czasu. Starsza pani posłała mi ciepły uśmiech. — Z rozkoszą, kochana. Schyliłam się, żeby podnieść Blossom. — Chodź, Bloss. Chodź obwąchać swój nowy teren.

Mężczyzna, który powiedział „nie"

R

Naga, ociekająca wodą, wybiegłam prosto spod prysznica, żeby odebrać telefon, zanim włączy się sekretarka.

L T

— Tak? Halo! Jestem! Nie rozłączaj się! — George, to ja.

Poczułam, jak cała się garbię z rozczarowania. — Cześć. O co chodzi?

Zawsze potrafię odgadnąć, kiedy coś wyszło nie tak we wszechświecie Ellen, po tonie jej głosu. — O Briana. Nie chce się ze mną przespać.

— Ellen, ja naprawdę nie mam teraz na to wszystko czasu... — Musisz mi pomóc. To twoja praca. Dlaczego nie chce się ze mną przespać? — Przepraszam, czy ja opuściłam jakiś odcinek telewizyjnego tasiemca pod tytułem „Prywatne życie Ellen"? Myślałam, że nie chcesz iść z nim do łóżka? Poza tym, czy nie odrzucają cię teraz mężczyźni? Oczywiście, to w pełni zrozumiałe... — Wiem, wiem. Możesz posłuchać? — Przepraszam. Poczekaj, wezmę ręcznik. — Skoczyłam do łazienki i z powrotem. Blossom zawinęła się wokół moich kostek jak kółko z czarnego futra. — Wiesz, od czasu, kiedy zostałam napadnięta, nie chciałam, żeby mnie ktokolwiek dotykał, w ogóle, ani całował, nic. — To naturalne, kotku. Nic na siłę. — Dla mnie to nienaturalne i dziwnie się czuję, więc... — Przerwała, co samo w sobie jest rzadkością.

— Więc...? — Więc zastanowiłam się, komu naprawdę, naprawdę ufam? Z kim mogłabym pójść do łóżka, żeby wszystko wróciło do normy? Tak żebym mogła to wszystko z siebie wyrzucić. Kto nie byłby za szybki, ale robił wszystko krok po kroku, gdybym zechciała? — Aaa! Brian? — Oczywiście, że Brian. Jemu całkowicie ufam. O Boże, możesz to sobie wyobrazić? Ellen, Królowa Taktu, pytająca Briana, czy nie pomógłby jej z małym problemem, jakby chciała, żeby zademonstrował, jak zrobić espresso z maszyny w barze. — I? — Wyjaśniłam mu wszystko i powiedziałam, że wybrałam jego, a on odmówił! — Och, Ellie! Naprawdę nie wiesz dlaczego? — Nie. Zawsze mi mówiłaś, że mu się podobam. Teraz czuję się jak głupek. — Podobasz mu się. — W takim razie powinien chcieć się ze mną przespać. — Co powiedział, kiedy go zapytałaś? Przypomnij sobie, proszę.

R

— Nie wiem, po prostu powiedział, że nie może tego zrobić i że to byłoby złe, i wszystko by pogorszyło, i że nie chce być jak inni.

L T

— Ellen, pomyśl i przypomnij sobie, co dokładnie powiedział.

— Nie jestem taka jak ty. Nie pamiętam takich rzeczy, każdego małego słówka. Po co? Po prostu powiedział „nie". — Ellen mówiła, jakby była zniecierpliwiona i zła. — Boże, spróbuję. Niech pomyślę. Dobra, chyba powiedział: „Nie mógłbym tego zrobić, Ellen", a j a zapytałam, dlaczego nie, a on powiedział: „Bo już i tak szaleję za tobą, a kochanie się z tobą tylko to pogorszy". Wtedy ja znowu zapytałam dlaczego, a on wtedy powiedział, że skończyłby z innymi na wysypisku dla moich byłych. — Rozumiem. — Co? — Czasami bywasz taka gruboskórna. — Wielkie dzięki, pani specjalistko od terapii. Tak rozmawiasz z klientami? — Gdyby tylko... Może przestaniesz na minutę i pomyślisz, jak on się musiał poczuć? Nie mógł tego lepiej wyjaśnić. — Masz na myśli to, że powinnam go zapytać w inny sposób? — Mam na myśli to, że powinnaś wziąć pod uwagę również jego uczucia, nie tylko swoje. Nie istnieje dla twojej wygody — mówiłam, mając sucho w gardle. — Spróbuj być bardziej delikatna. — Mam powiedzieć, że mi przykro czy co? Dobrze, że nie jest jedną z moich klientek; z trudnością powstrzymałabym się, żeby nią nie potrząsnąć.

— Dobry pomysł. Na początek. Powiedziałaś mu też, że chciałaś, żeby to był on, bo mu ufasz, a nie tylko dlatego, że jest w pobliżu? — Nie wiem. Nie pamiętam. Czytaj: nie powiedziała. — Dlaczego tak się zapierasz przed sprawdzeniem, jak wyszłoby z nim? Nie tylko seks. Związek. — To jest wtedy, kiedy z upływem czasu uprawiasz coraz mniej i mniej seksu, tak? Zaśmiałam się. — Niekoniecznie. Poza tym, teoretycznie, ilość przechodzi w jakość. To jest wtedy, kiedy rozmawiacie i wychodzicie na kolację, i dzwonicie do siebie, żeby przeprosić, jeśli się spóźnicie, zamiast zakładać, że druga osoba będzie siedzieć i czekać. Wtedy, kiedy leżycie w ciemności, rozmawiając i chichocząc tak, jak to robiłaś z przyjaciółką kiedy miałaś jedenaście lat. Kiedy patrzysz w twarz tej drugiej osoby i myślisz, że będziesz patrzyć w tę samą twarz za dziesięć, dwadzieścia, pięćdziesiąt lat. Kiedy wiesz, że gdyby nagle odszedł z twojego życia, płynęłabyś z prądem jak pusta muszla, jakby zabrakło części twojego życia. I uśmiechasz się, kiedy przychodzi czas, żeby poznać jego cór... jego rodzinę, włączając w to czterdziestu trzech kuzynów, bo są częścią jego życia i tego, kim jest, i też chcesz być tego częścią. A on gotuje ci dobrą kolację i robi masaż pod koniec długiego,

R

ciężkiego dnia, bo staracie się nawzajem uprzyjemnić sobie życie, nawet jeśli sami jesteście padnięci. I także wtedy, kiedy mówisz: „Nie, teraz twoja kolej, żeby zmienić tę cholerną pościel". I kłócicie się o to,

L T

kto ma zadzwonić po hydraulika albo odebrać pranie i kto zużył resztkę kawy, ale nie zapisał tego na liście do kupienia. I kiedy leżysz i nie możesz zasnąć, zastanawiając się, czy jeszcze cię kocha, bo od dwóch tygodni ci tego nie powiedział. Wiesz, prawdziwy związek. Prawdziwe życie. Znów cisza. — Ellie?

— Nie chciałam ci przerywać, to brzmiało, jakbyś się wciągnęła. — Przepraszam, nie chciałam ci robić wykładu.

— Nie szkodzi. Naprawdę masz to wszystko ze Stephenem? Cisza. — George, to dlaczego jesteś z nim tak długo, jeśli nie chcesz się z nim kłócić o hydraulika? Albo cokolwiek. Jeśli nie chcesz patrzyć w jego przystojną twarz, kiedy będziecie mieć po osiemdziesiąt lat? Westchnęłam i poczułam się, jakbym wypuściła długo wstrzymywane powietrze. — Bo... Stephen jest taką doskonałą partią. Jest. — Dla ciebie? Ja nigdy tak nie myślałam... — Nie rozumiesz. Ja potrzebuję kogoś takiego jak Stephen. Nie mogę być z facetem, który nie wie, co będzie robił następnego dnia, i który nie umie robić planów na przyszłość. Nie mogę tak żyć. Ze Stephenem dokładnie wiem, na czym stoję. Nie zawiódłby mnie. Muszę mieć kogoś, kto jest, na kim mogę na sto procent polegać. — I kto jest przewidywalny. I nudny. — Och, cicho bądź. To niesprawiedliwe. Widzisz, po mamie... Wiesz, jaka jestem: nie mogę mieć koło siebie ludzi, którzy mogą w każdej chwili zniknąć.

— Ale masz też nas. Możesz na nas liczyć. Wiesz, że będziemy, gdybyś nas potrzebowała. Matt, tata, ja. Quinn też. — Wiem. — Przyznajesz mi rację? Pierwszy raz. — Nieprawda. — Prawda, ale co z moim problemem? Brian? Proszę o rozwiązanie. — Daj mu szansę. Przyprowadź go którejś niedzieli na brunch, wtedy to nie będzie randka i nie będzie żadnych nierealistycznych oczekiwań. Po żadnej ze stron. A my będziemy mieć jeszcze jedną szansę, żeby wsadzić nosy w nie nasze sprawy. — Dobra. Dzięki, George. — Proszę bardzo. — Idziesz w niedzielę? Tata chce porozmawiać o świętach. — Tak, chyba tak. — George? — Mmm? — Wszystko w porządku? — Tak. W porządku. — Obiecujesz? — Obiecuję.

L T

R

27

ODLICZANIE PRZED ŚWIĘTAMI Jak na człowieka, który nie obchodzi świąt Bożego Narodzenia, mój ojciec z pewnością niewspółmiernie się nimi przejmuje. Już w połowie września zaczyna o tym przebąkiwać, a po urodzinach Ellen porusza ten temat niemal na każdym brunchu. Nie chodzi o to, że robi wielkie halo w kwestii prezentów albo jedzenia, nic podobnego. Wręcz odwrotnie. Zależy mu tylko na tym, żeby zebrała się cała rodzina. Dla nas to zawsze była dziwna, pomieszana uroczystość. Kiedy byłam mała, obchodziliśmy Chanukę, Święto Świateł. Trwa ono przez osiem dni. Mieliśmy taką prześliczną menorę — siedmioramienny świecznik — właściwie to ośmioramienny, bo ósmej świeczki używaliśmy do podpalania innych świec. Każdego dnia zapalaliśmy jedną więc mieliśmy jedną w pierwszy dzień, potem dwie w następny i tak dalej. Wuj i ciocia przychodzili z kuzynami i codziennie dostawaliśmy mały prezent. Czasami Chanuka zazębia się z Bożym Narodzeniem, czasami nie, ale to nie miało znaczenia. I tak dwudziestego piątego grudnia jedliśmy indyka i otwieraliśmy rano prezenty. Ale potem mama zmarła i nie obchodziliśmy więcej Chanuki. Tata mówił, że to dlatego, że to święto jest tak naprawdę dla dzieci, a my robiliśmy się duzi. Chociaż

Ellen miała dopiero cztery lata. Myślę, że wcześniej mama chciała je świętować ze względu na tatę, a on chciał obchodzić Boże Narodzenie dla niej. Quinn zazwyczaj ma dziwne spotkanie ze stadkiem przyjaciółek dwudziestego pierwszego grudnia, w równonoc, i każda z nich przynosi jakąś potrawę. Najwyraźniej jedynym wymaganiem jest to, że danie musi zawierać cieciorkę i/lub brązową soczewicę i wyglądać jak kocie wymiociny. Kilka razy spędziłam święta z rodzicami Stephena. Główne zalety tego kroku są takie, że a) nie muszę gotować, bo jego matka ma nawet większą niż ja potrzebę kontrolowania wszystkiego i nie pozwoli ci nawet pokroić marchewki bez stania nad tobą i mówienia, że w sumie woli ją ciąć w cienkie, ukośne krążki niż w paski, bo wyglądają ładniej, nie sądzisz?, b) mogę się rozluźnić i oglądać cały czas beznadziejne programy telewizyjne — dla mnie to kojąca i miła odmiana, gdyż tata nie pozwala na to, bo nawet w Wigilię ciągle lecą reklamy, a on nie znosi tej całej komercjalizacji, oraz c) rodzice Stephena zawsze mają jedno z tych dużych pudełek czekoladek i ja dostaję wszystkie chrupiące fioletowe, bo żadne z nich nie je orzechów. Ale w zeszłym roku moja ucieczka z rodzinnego gniazda nieszczęśliwie zbiegła się z wycieczką Matta, Izzy i dzieciaków do młynów w Walii — Iz mówiła, że było pięknie, ale ciągły szum wody sprawiał, że cały czas chcieli do ubikacji i że przez pięć godzin pakowali samochód, bo nie wiedzieli, co będzie

R

w wynajętym domku, a Bonnie nalegała, by zabrać każdą zabawkę na wypadek, gdyby pod ich nieobecność było włamanie i włamywacze je ukradli. Ellen pojechała, więc byli tylko tata, Ellie, Quinn i Simone,

L T

która — wydawałoby się — powinna bawić w tej chwili na stokach Verbier albo żłopać szampana w jakimś apartamencie w Nowym Jorku. Ellen mówiła, że to były okropne święta. Quinn najwyraźniej cały czas latała wokół Simone jak ćma wokół płomienia, proponując jej ziołowe herbatki — „Ta jest bardzo uspokajająca!" — i pachnące olejki — „Tylko kilka kropel do kąpieli — wspaniale odświeża ciało i umysł". A jako ostatnią deskę ratunku, po tym jak tamte zostały z pogardą odrzucone przez łaskawe: „Nie jestem, do cholery, zestresowana, mamo, daj mi spokój!", Quinn podsunęła jej snobistyczne belgijskie czekoladki — „Nie mogę ich jeść, będę wyglądać jak świnia" — i w końcu szampana — „To nie jest jedno z tych tanich hiszpańskich gówien? Nie masz żadnych porządnych kieliszków? Te są żenujące". Jak należało oczekiwać, tata ukrył się głębiej za swoją stertę świątecznych książek, wyglądając od czasu do czasu, jak oblężony na polu walki, który nie poddaje się do ostatniej strzały. Ellen mówiła, że przeżyła tylko dlatego, że postanowiła pobić rekord rodziny Abramsów w jedzeniu pieczonych ziemniaków, zjadając dwanaście za jednym razem, a potem włożyła słuchawki. Aż tata błagał ją, żeby z nim porozmawiała.

Czas teraźniejszy... Nikt inny z rodziny nigdy nie posiadł sztuki kupowania prezentów — znajdowania właściwej rzeczy dla każdego. Najwyraźniej uważają to za trudne do zrozumienia i złożone, tak jak powtórne składanie rozmontowanego silnika samochodowego. Matt, tata i Ellen są kolejno: zbyt zajęci, zbyt zdezorganizowani

i zbyt leniwi, żeby poświęcić wystarczającą ilość energii, czasu i wysiłku, więc — niespodzianka! — kto wybiera i pakuje większość prezentów rodzinnych? Quinn, jak to Quinn, będąc osobą etyczną do szpiku kości, nie narzuciłaby mi tego, a poza tym woli wybierać prezenty z katalogu Caritasu albo wspierać swoich „utalentowanych" przyjaciół. To oznacza, że w dobrym roku dostajesz koszyk wypakowany pysznymi ziarnami kawy, orzechami i wielkimi kawałkami czekolady, wszystko od szczęśliwych kolegów z pracy, w której są traktowani jak ludzie, więc możesz się jednocześnie napchać i czuć szlachetnie. W nie tak dobrym roku oznacza to, że musisz pamiętać, żeby zbliżając się do domu, nałożyć peruwiański kapelusz z nausznikami, tak żeby Quinn uwierzyła, że naprawdę ci się podoba albo że zabierasz do Caritasu jeszcze jedną lampkę z olejkiem aromatycznym — moja czwarta! — tym razem emaliowaną w paskudnym kolorze khaki, z namalowanymi nieokreślonymi kształtami — w ten sposób dopełniając cykl dawania i dostawania. W zeszłym roku na przykład kupiłam wspaniały, gruby płaszcz kąpielowy dla taty, którym Ellen zaczęła się zachwycać, tak jak to robi, kiedy wiadomo, że to nie jest coś, co jej się naprawdę podoba, ale nie może narzekać, jeśli chce udawać, że to także od niej. — Ooo, mogę się z tobą złożyć? Wiesz, jaka jestem beznadziejna w wybieraniu prezentów. — Nie jesteś beznadziejna, jesteś leniwa. To nie to samo.

R

— Dobra, mogę? Proszę. Ostatnim razem kupiłam mu to fioletowe dmuchane krzesło, ale nigdy go nawet nie napompował.

L T

— Napompował, ale mówił, że tak bardzo się bał, iż pod nim pęknie, że nie mógł się rozluźnić. — No widzisz. Jestem w tym beznadziejna. Myślałam, że jest wspaniałe. — Tak. Wspaniałe dla ciebie. Czemu nie możesz zrozumieć, że nie wszyscy są Ellen? — Cóż, powinni być!

— Dobry Boże, możesz to sobie wyobrazić? Chociaż można by zaoszczędzić na rozkładach jazdy, bo kierowcy po prostu zjawialiby się, kiedy mieliby na to ochotę, ale godziny szczytu trwałyby cały dzień, bo wszyscy biegaliby w kółko jak opętani. Wspaniale. — Och, cicho bądź. To jak, mogę się z tobą złożyć? — Dobrze. Boże, jestem takim mięczakiem. Twoja połowa to dwadzieścia pięć funtów. — Za szlafrok? Nie mogłaś kupić tańszego? Oddam ci w przyszłym tygodniu. I kończy się na tym, że mówię „tak", bo ja to ja, a Ellen to Ellen. A ja zawsze mówię „tak", nieważne, jak mocno sobie obiecuję, że tym razem powiem „nie". Potem tata prosi mnie na stronę i daje mi starą zużytą kopertę z pieniędzmi, mówiąc: „Mogłabyś wybrać coś dla Ellen? Ty wiesz, co ona lubi. Bluzę czy coś". Tylko mój ojciec mógł nie zauważyć, że nikt przed sześćdziesiątką nie nosi już bluz, a Ellen nie miała żadnej, odkąd skończyła siedem lat, a i wtedy nosiła ją wyłącznie pod przymusem. Potem Matt dzwoni i pyta, czy mogę kupić coś dla taty od niego, a skoro już to będę robić, to dla Ellen i Quinn też, bo Izzy ma ręce pełne roboty z dzieciakami, a on nigdy nie ma czasu i nie wychodzi z

pracy przed ósmą przez cały tydzień, a Izzy mówi, że już w ogóle nie widuje dzieci, to po co je mieć, skoro widzisz je przez dwie i pół minuty dziennie i stawiasz je na nogi właśnie wtedy, kiedy ona usiłuje je położyć do łóżek. Kiedy więc przychodzą święta, patrzę na stos prezentów i wiem, że prawie wszystkie z nich zostały wybrane, a w wielu przypadkach nawet zapakowane, przeze mnie. Czasami chciałabym, żeby wprowadzili pełen monopol i poprosili, żebym wybrała też prezenty dla siebie. Przynajmniej Izzy zawsze daje mi coś wspaniałego: aksamitny szal w kolorze czerwonego wina, album na zdjęcia oprawiony w surowy jedwab, olejek do kąpieli o zapachu konwalii w szklanej butelce o wymyślnym kształcie. Mój ojciec pozostawiony samemu sobie kupiłby mi jakąś książkę o sztuce, za ciężką, żeby ją podnieść, i podałby mi ją, mówiąc: „Oczywiście kolorowe reprodukcje nie są takie, jakie powinny być. Nigdy nie są...", więc byłabym zawiedziona, jeszcze zanim bym ją otworzyła. Ale zawsze kupuje mi coś do kuchni. W listopadzie pyta: „Myślałaś już, co chciałabyś dostać?" i to jest dla mnie wskazówka, żeby napisać na karteczce dokładną nazwę i sklep: Le Creuset, owalne naczynie na potrawkę, czarne, dwulitrowe. Z IKEA albo jakiegoś z naczyniami kuchennymi. Potem tata daje karteczkę Quinn, a ona stawia czoło świątyni pieniądza w czasie którejś przerwy na lunch. Ellen kupuje w prezencie coś, co sama chce dostać, a potem pożycza to prawie od razu. W

R

zeszłym roku kupiła Mattowi płyty Davida Graya i Moby'ego. Plan jednak nie wypalił, bo obie mu się podobały. Quinn dostała od niej różowy, skórzany pasek. Ale ponieważ Quinn to Quinn i obca jest jej elegan-

L T

cja, to go nosiła. Pasek, który wyglądałby modnie na Ellen, wyglądał oczywiście żenująco na Quinn. Ja dostałam czerwone, pierzaste boa, które zdołałam zatrzymać na sześć dni, dopóki Ellen nie podebrała mi go na imprezę noworoczną i nigdy nie oddała. Dała mi też zaskakująco ładny notes w twardej, mieniącej się, fioletowej oprawie. Notes, który trzymałam z dala od jej ciekawskiego spojrzenia i rąk, ponieważ pomimo mojego minimalistycznego, stylowego wystroju mam sekretne upodobanie do wszystkiego, co się mieni. Jak sroka. Używam go do zapisywania snów, kiedy zdarzy się, że jakiś zapamiętam, i przechowuję pod listwami, które trzymają moje łóżko w całości, kiedy je codziennie składam.

Rodzinne planowanie Organizowanie świąt w naszej rodzinie to jak planowanie operacji wojskowej. Próba zaplanowania, kto, kiedy i co przynosi: mandarynki, bąbelki, orzechy, cheddar ze snobistycznego sklepu z serami. — Stephen przychodzi? — zapytał tata, chociaż przerabialiśmy to już więcej niż raz ostatniej niedzieli. — Nie — westchnęłam, usiłując ukryć zniecierpliwienie. — Przynajmniej nie przed obiadem. Obiad jemy około czwartej, co oznaczało, że nie zobaczymy Stephena przez większość dnia. — Ma nadzieję dotrzeć koło szóstej albo siódmej. Przyjedzie od rodziców. — Ale z kim się będziemy drażnić, jeśli nie będzie pana „Ph"? — Ellen pochyliła się nade mną żeby chwycić bajgla.

— Wiesz, bycie twoim i Matta workiem treningowym na dowcipy nie jest akurat jego życiową ambicją. — Nie? A tak dobrze to robi... — Przechyliła się jeszcze raz, sięgając po masło. — Jeszcze jedno... — Tata zniżył głos i instynktownie pochyliłam się w jego stronę. — Simone do nas dołączy. Quinn była w łazience na górze i wiedziałam, że wybrał moment, kiedy nie było jej w pokoju, żeby nam o tym powiedzieć, na wypadek gdyby Ellen bezmyślnie zaczęła narzekać. — O, nie! Dlaczego? Czasami moja siostra mówi jak rozpuszczony bachor. — W zeszłym roku zachowywała się odrażająco od momentu, w którym weszła. I była niemiła dla Quinn — dodała, udając oburzenie i troskę. — Aha! Tak jakbyś ty nie była! Pokręciłam głową. Niewiarygodne. — Ellen, każdy gość w tym domu jest mile widziany. Jest córką Quinn i oczekuję, że będziesz wobec niej przynajmniej uprzejma, jeśli nie potrafisz być miła. Ellen wydęła usta.

R

— Ellen, zachowuj się poważnie. Quinn jest niezwykle gościnna wobec ciebie i znosi twoje dogryzanie, dąsy i wszelkie nonsensy. Chyba prośba, żebyś zachowywała się przez kilka godzin przyzwoicie wobec jej córki, to nie jest zbyt wiele, co?

L T

— Ja tylko broniłam Quinny. Simone jest dla niej zawsze taka wredna. Tata westchnął.

— To nie daje ci prawa do bycia wredną wobec niej. Rodziny... — zaczął, zdejmując okulary i jak zwykle stukając nimi w otwartą dłoń. — Kto wie, co się w nich dzieje? Nie możesz osądzać panujących w nich relacji z zewnątrz.

Ellen przewróciła oczami, oczekując, że podzielę jej uczucia, ale sądziłam, że to tata ma rację, i odwróciłam wzrok. Ellen nigdy nie musiała poruszać się po potencjalnym polu minowym napięcia między matką i córką, więc łatwo jej myśleć, że wszyscy inni robią to źle. — Ha! — Ellen przycupnęła na krześle i dłubała w bajglu. — Ja tylko mówię, że nie będzie tak samo. Tata uśmiechnął się do swojej gazety, nie patrząc na Ellen. — Zmiana może być czymś dobrym. Po prostu postaraj się mieć otwarty umysł. W Simone jest dużo dobrego. Ellen chrząknęła. — Georgia, powiedz przynajmniej, że będziesz gotować. — Oczywiście. Tata zerknął na mnie znad swojego gazetowego wału obronnego z podniesionymi brwiami.

— Oczywiście, jeśli to wszystkim pasuje. Jeśli Quinn nie będzie miała nic przeciwko temu — dodałam. — Jeśli Quinn nie będzie miała nic przeciwko czemu? — Quinn wróciła do kuchni. — Chodzi o świąteczny obiad. Chciałabyś, żebym zrobiła... żebym pomogła ci go przygotować, czy...? — Jejku, miałam nadzieję, że zrobisz wszystko. Wiesz, przygotowywałam go w zeszłym roku i indyk był taki suchy. Nie wiem, jak ty to robisz, że zawsze jest taki pyszny. A moje nadzienie było... troszkę dziwne. Myślę, że chyba przesadziłam z przyprawami. A może to wina kokosa... Wypróbowywałam wielkanocny smak. Nie wiem. Nie było dobre, prawda, kochanie? — zapytała, kładąc rękę na ramieniu taty. — Ja się zawsze cieszę, kiedy ktoś dla mnie gotuje. — Uśmiechnął się do niej. — Myślę, że okazja i ludzie znaczą więcej niż nadzienie. — Twoja pieczeń była dobra. Naprawdę chrupiąca. — Ellen usiłowała odkupić winy. Quinn promieniała. Nie znoszę dzielić z kimś kuchni i nie znoszę gotować, kiedy ktoś biega koło mnie, przestawiając rzeczy, których właśnie chcę użyć, albo jak Quinn używa deski do krojenia do połowy wystającej za blat,

R

tak że wydaje ci się, że zaraz spadnie. Ale pomyślałam, że powinnam się postarać. Przynajmniej kuchnia jest normalnych rozmiarów. Albo byłaby, gdyby nie była taka zagracona.

L T

— Może w takim razie podzielimy się pracą? Quinn, ty zrobisz swoje legendarne ziemniaki... — A George może zrobić resztę.

Ellen jest świetna w oferowaniu, że ktoś inny coś zrobi. — A jaki będzie twój wkład? — zapytał ją tata.

Ellen wyglądała na zszokowaną, jakby ktoś zapytał ją, kiedy ma zamiar pokryć dachówką dach: przed czy po obiedzie? — Eee... ja mogłabym... cóż, ja... Tata patrzył na nią i nawet opuścił gazetę. — Może mogłabym pokroić marchewkę czy coś? Tata spojrzał pytająco na mnie. — Powiem ci coś: wiem, że nie znosisz gotować, i nie przeszkadza mi to, więc może nakryjesz do stołu? Zrób tak, żeby wyglądał ładnie, postaw świece, porozkładaj serwetki i tak dalej. Ale masz to zrobić dobrze, nie byle jak. Przytaknęła, znów szczęśliwa. — Tak jest. Nie rządź się. A Matt? — Ellen nie może znieść myśli, że ktoś inny będzie mógł zrobić mniej niż ona, ale z uwagi na jej niezwykłe umiejętności unikania pracy Matt może być zaledwie na drugim miejscu. Tata ma się zająć sprzątaniem i wstawianiem naczyń do zmywarki. To jego zadanie. — Matt będzie się zajmował dzieciakami. — Ale Iz może to robić! To niesprawiedliwe!

— Ellen. — Westchnął tata. — Dopóki nie masz swoich dzieci, nie zdajesz sobie sprawy z tego, ile to wymaga pracy. — Właśnie — powiedziałam. — A co ty o tym wiesz? — Ellen zwróciła się do mnie. — Ty też nie masz dzieci. Nie jesteś żadnym ekspertem! — Ellen — skarciła ją Quinn. Prawie nigdy tego nie robi. Byliśmy wszyscy tak zaskoczeni, że obróciliśmy się w jej stronę, milcząc. Zarumieniła się lekko, nieprzyzwyczajona do takiej uwagi. — To nie było zbyt dyplomatyczne. — Jej głos złagodniał. — Bezdzietna kobieta po trzydziestce jest nieco... przewrażliwiona na tym punkcie — dodała i uśmiechnęła się do mnie współczująco. Byłam oburzona. — Co? Quinn, dziękuję, że się wtrąciłaś, ale to nie było konieczne; jeśli masz na myśli moje więdnące komórki jajowe i zasnutą pajęczyną macicę, pozwól, że cię zapewnię, że nie przeszkadza mi ich zanikanie z bezużyteczności. Więcej, niż nie przeszkadza. Nie mam zamiaru mieć dzieci. Absolutnie żadnego. Quinn przekrzywiła głowę i posłała mały, wkurzający uśmiech tacie, który irytująco również się uśmiechnął.

R

— To znaczy? — zapytałam oboje. Quinn nadal milczała. Tata znowu zdjął okulary. — A jak myślisz? — zapytał.

L T

— Nie mam pojęcia i nie interesuje mnie to.

Wzięłam jeden z kolorowych dodatków do gazet i zaczęłam go przeglądać. — Ale ja chcę wiedzieć. Co mieliście na myśli? — Ellen patrzyła na tatę i Quinn. — Tylko to, że zobaczymy. To wszystko.

Quinn stała przy tacie, a on uśmiechał się porozumiewawczo. — Nie pytajcie mnie. W końcu mówicie tylko o moim życiu i mojej przyszłości, i moich wnętrznościach. Na miłość boską mam trzydzieści cztery lata i chyba mogę decydować, czego chcę, a czego nie chcę w życiu. Dlaczego wszyscy myślą że nagle znają mnie lepiej niż ja sama? Jeśli mówię, że nie chcę dzieci, to wszyscy będziecie musieli zaakceptować fakt, że a) mogę mówić prawdę i b) tak czy inaczej, to nie wasza sprawa. Dobrze? Gapiłam się na kartkę, najwyraźniej zafascynowana okropną parą butów ze sztucznej skóry o spiczastych czubach, które wyglądały, jakby zmieszczenie w nich stopy wymagało odcięcia sobie połowy palców. — Ale wszyscy wiemy, że tak naprawdę chcesz je mieć... Ellen sięgnęła przeze mnie po dżem morelowy. — Poproś, jeśli czegoś chcesz, dobrze? Twoje zachowanie przy stole jest okropne. Niczego się nie nauczyłaś. — Jeśli będziesz w końcu z Leo, będziesz mieć dziecko, czy tego chcesz czy nie.

Ellen, niewzruszona, dała nura i włożyła nóż od masła do dżemu. — Ellen, nie możesz użyć łyżeczki? Zostawiasz w dżemie masło. Nie wiem, czy zauważyłaś, ale NIE JESTEM z Leo ani NIE BĘDĘ, czy to jasne? I nie ma to nic wspólnego z Corą. Jest słodkim dzieckiem, ale Leo mnie kompletnie nie interesuje, a. nawet gdyby, to nie ma mowy, żebym kiedykolwiek chciała zostać macochą. Czy mogłoby być coś gorszego niż bycie jakimś okropnym, niechcianym substytutem ze świadomością tego, że zawsze będziesz tą drugą i nigdy... Zamierzałam powiedzieć, że dzieci cię zaledwie znoszą, chociaż tak naprawdę cię nie chcą. Potem chciałam przypomnieć jej też, że jestem ze Stephenem i jestem z tego powodu zupełnie zadowolona, żeby przestała gadać cały czas o Leo. Właśnie miałam to wszystko wyjaśnić, kiedy zdałam sobie sprawę z tego, co przed chwilą powiedziałam na głos. W pokoju panowała kompletna cisza. Przełknęłam ślinę i zerknęłam na tatę. Wyglądał na złego. Bardzo złego. Gazeta leżała przed nim na stole. Czekał. Nawet Ellen siedziała cicho, ale potem popatrzyła na mnie i jak zawsze niestosownie bezgłośnie powiedziała tak, żebym tylko ja mogła to zobaczyć: „O kurwa!". W końcu spojrzałam na Quinn. — Quinn, przepraszam. Nie miałam na myśli...

R

— Nie, oczywiście, że nie — Usiłowała się uśmiechnąć, ale to tylko pogorszyło sprawę, bo była blisko płaczu.

L T

— Naprawdę nie. Ja tylko... — plątałam się.

— W porządku, kochanie. Wszyscy mówimy rzeczy, których nie chcemy powiedzieć. Jej dłoń instynktownie powędrowała w stronę taty, a on ją złapał i ścisnął. — Cóż, muszę się zbierać. — Spojrzała na zegar kuchenny. — Mam... mam coś do zrobienia. — Uśmiechnęła się mężnie, potem wyszła z pokoju i usłyszałam, jak lekko biegnie na górę.

Królowa Taktu — O kurwa — powiedziała Ellen. — I ty twierdzisz, że to ja jestem Królową Taktu! — Nie pomagasz mi, Ellie. — Więc bądź taka. — Podniosła kubek z kawą przeszła gniewnie do drugiego pokoju z fragmentem gazety w ręce i wyciągnęła się na sofie, czekając niewątpliwie na to, żebym przyszła ją udobruchać. Zignorowałam to. — Tato, przepraszam... — Nie przepraszaj mnie. — Ja... ja nie pomyślałam. Wiesz, że nie uważam Quinn za substytut matki... — Wyraziłaś się wystarczająco jasno, Georgio. Naprawdę. Jak ona musi się teraz czuć? — Ale Quinn nigdy nie starała się nam matkować. Nie było jej nawet przy nas, kiedy dorastaliśmy...

— Quinn nigdy nie próbowała zastąpić wam matki, bo ma więcej rozumu i zawsze miała nadzieję, że wprowadzicie ją bardziej do swojego życia. Ale wy, zwłaszcza ty, Georgio, nie dopuszczaliście jej bliżej niż na milę. Mam na myśli bliskość emocjonalną. Przez połowę czasu traktujecie ją jakby była jakąś komiczną postacią przemycając małe, sprytne komentarze na temat jej gotowania i ubrań. Nie wtrącałem się, bo sądziłem, że jesteście wystarczająco dorośli, żeby się hamować i zorientować, że sprawiacie jej przykrość, ale nie miałem racji — powiedział i spuścił wzrok. — Myliłem się i byłem głupi. Stałem z boku, jak zwykle, z nadzieją że wszystko samo się naprawi. Potrząsnął głową bardziej do siebie niż do mnie, i kiedy odezwał się ponownie, brzmiało to, jakby był o wiele starszy, zmęczony i pokonany. — Nikt nie mówi, że zastępuje Joy... ani że jest choć trochę do niej podobna... Nasze spojrzenia spotkały się i wiedziałam, o czym myślał. Wiedziałam tak dokładnie, że zacisnęłam usta, żeby nie krzyknąć. — I nikt nie twierdzi, że powinniście myśleć o niej jak o matce. Oczywiście, że nie. Ale nie pozwolę wam tak się do niej odnosić. Quinn jest moją żoną i to jest także jej dom. Nie patrzcie tak! To jest także jej dom i dopóki w nim jesteście, oczekuję, że będziecie ją traktować z takim samym szacunkiem jak każdego innego. Kiwnęłam głową, usiłując przełknąć ślinę. — Mam iść i ją przeprosić?

L T

R

— Georgio, masz trzydzieści cztery lata. Sama nam przed chwilą przypominałaś, że umiesz podejmować decyzje.

Przytaknęłam ponownie. Powoli weszłam po schodach. Zapukałam do drzwi sypialni. Ich sypialni. — Quinn? Cisza. Długa cisza.

— Och, Georgia? Nie. Ja... właśnie... się przebieram. Oparłam czoło o drzwi, wdzięczna za ich solidność. Coś, czego nie mogłam tak łatwo zniszczyć. — Ja... chciałam cię przeprosić... Naprawdę mi przykro... ja... — Dziękuję, kochanie. — Jej głos brzmiał sztucznie wesoło. — Mogę wejść na chwilę? — Nie teraz. Odpoczywam. Mam małą... migrenę. — Och. Przykro mi. Mogę ci pomóc? — Nie, dziękuję. — Cóż. Dobrze. Przepraszam. Naprawdę. Ja... no, cóż. Wychodzę. Bez odpowiedzi. — Mam nadzieję, że poczujesz się lepiej. Do widzenia. Nadal bez odzewu.

* Zeszłam na dół i wróciłam do kuchni. — Nie może ze mną teraz rozmawiać. Mówi, że ma migrenę — powiedziałam bez wyrazu. — Pójdę na górę. — Tata pokręcił głową. — To zupełnie nie w twoim stylu, Georgio, taka bezmyślność. Po tobie spodziewałem się czegoś więcej, wiesz sama. — Wiem — odparłam, ale nie mogłam spojrzeć mu w oczy. Było mi bardzo wstyd. — Lepiej już pójdę. — Pójdę z tobą George — Ellen zerwała się z sofy, zapominając, że była obrażona. — Możesz mnie podrzucić? — Jeśli chcesz. Tata dał każdej z nas przelotnego całusa. — Wyjdziecie same? — zapytał, po czym odwrócił się i poszedł na górę.

28

R

ZMIANY ADRESU, ZMIANY W ŻYCIU

L T

W końcu wprowadziłam się do Stephena. Zabrałam trochę ubrań i książek, a on zrobił dla mnie miejsce w swojej szafie — o wiele więcej miejsca, niż potrzebowałam na rzeczy, które ze sobą wzięłam. Nie mogę uwierzyć, że przez cały czas, jaki byliśmy razem, trzymałam tam tylko koszulkę i trochę bielizny. Szafa Stephena jest wspaniała — światła zapalają się automatycznie po otworzeniu drzwi, są w niej przegródki na buty, swetry, paski i krawaty. Stephen segreguje swoje ubrania — oddzielnie garnitury do pracy, koszule do pracy, zwyczajne koszule, zwyczajne spodnie, T-shirty i ubrania na wakacje. Bokserki leżą poukładane w jednej szufladzie — po prawej stronie te w paski i wzory, po lewej jednokolorowe. Skarpetki, dobrane w pary i zwinięte, poukładane są w szufladzie z przegródkami, tak że każda para ma swój kącik. Chciałabym, żeby moja szafa tak wyglądała — wtedy błyskawicznie możesz znaleźć to, czego właśnie potrzebujesz. Stephen chciał, żebym zabrała więcej rzeczy — kilka lamp i roślin, ale po co, jeśli i tak chcemy wynająć samochód? Lepiej to zrobić za jednym zamachem. Stephen zgodził się ze mną — nie znosi kiepskiego rozporządzania czasem. Śpię u niego prawie każdej nocy, ale i tak codziennie wracam do domu, żeby nakarmić Blossom i... żeby wszystko poukładać. Stephen sądzi, że opiekuję się kotem sąsiada. Co zresztą robię. Leo jest sąsiadem. Tylko chyba nie wspomniałam, że to jego kot. Wiem, jaki jest Stephen — zaraz zrobi się niespokojny, a Bóg jeden wie, że nie ma powodu. Kiedy Leo wróci, oddam mu Blossom i to będzie koniec. Koniec wszelkiego kontaktu. Chcę przeprosić za to, co powiedziałam. Przeproszę. Nie wiem, dlaczego to powiedziałam. Ostatnio tylko sprawiam przykrość wszystkim, których... wszystkim, których znam. Przynajmniej do stycznia nie mam żadnych sesji. Jedno zmartwienie mniej. Stephen sądzi,

że powinniśmy gdzieś pojechać. Mówi, że wyglądam na zmęczoną i wyczerpaną, ale nie mogłabym spędzić świąt z dala od mojej rodziny. Po prostu bym nie mogła. — Nie widzę w tym logiki, kochanie — powiedział Stephen, kiedy o tym rozmawialiśmy. — Twoja rodzina i tak nie obchodzi świąt. — To, że nie mamy choinki i że nie uważamy świąt za obrzęd religijny, nie oznacza, że ich nie obchodzimy. — Nie unoś się, kochanie. Nie napadam na ciebie. Nie rozumiem tylko, co dokładnie waszym zdaniem świętujecie? — Naszym zdaniem świętujemy fakt, że jesteśmy rodziną, i to, że chcemy spędzić razem dzień i zjeść razem posiłek, i dać sobie prezenty... — Ha! No proszę, a mówiłaś, że David nie znosi całej tej komercjalizacji świąt. Ale nadal dajecie sobie nawzajem prezenty! — Owszem. Nie setki drogich rzeczy. I dzieciaki także nie są obsypywane zabawkami. Chodzi o to, żeby każdemu dać coś, nad czym się myślało; żeby pokazać, że ich cenisz... i... — Ale nikt oprócz ciebie i Isobel nie zastanawia się nad tym. Ellen zawsze daje ci coś, co sama chciałaby mieć!

R

— Cóż, takie są intencje. Nie powiedziałam, że wszystkim to wychodzi.

L T

Uśmiechnął się pobłażliwie i pocałował mnie.

— Nie kłóćmy się. Świetnie jest w końcu mieć cię tutaj. Powinniśmy to byli zrobić wieki temu. *

Naturalnie ma rację. Tak jest o wiele bardziej sensownie. Kiedy już będę miała tu wszystkie swoje rzeczy, będzie o wiele łatwiej — nie będę wracać do domu, bo zostawiłam tam ulubioną koszulkę albo książkę, którą właśnie czytam. Nie będę musiała biegać podlać kwiatów albo sprawdzać poczty. Wszystko będzie bardziej uporządkowane i zorganizowane. O wiele lepiej.

Powrót do domu Leo wrócił. Nie było go przez jedenaście dni. Miało go nie być przez tydzień, ale zadzwonił do Joan, żeby zapytać, czy może nieco dłużej karmić kota. Oczywiście powiedziała mu, że zabrałam Blossom do swojego mieszkania, żeby zaoszczędzić zamieszania z kluczami. Miałam nadzieję... przypuszczałam, że będzie musiał zadzwonić również do mnie. Choćby po to, żeby poprosić o zwrot kota. A wtedy mogłabym porządnie przeprosić. Przynajmniej musiałby mnie wysłuchać. Ale wczoraj wróciłam do domu i zastałam tę wiadomość na wycieraczce:

G, rozumiem, że jesteś w posiadaniu czegoś, co należy do mnie — tj. jednego kota (czarny, biała łata na gardle, ma na imię Blossom — chociaż niekoniecznie reaguje na to imię — to na wypadek, gdybyś miała w zwyczaju zbierać koty innych ludzi i zgromadziła całe stado). Proszę o rychły zwrot. L.

To wszystko. Zadzwoniłam do niego, ale włączyła się sekretarka, więc zostawiłam wiadomość. Byłam jednak tak zdenerwowana, że mamrotałam niczym starsza pani z naszego bloku, która czasami godzinami jeździ windą w górę i w dół, żeby z kimś porozmawiać. Jeszcze kilka lat i też taka będę — zatrzymująca na rozmowę jakąś biedną osobę, która ugina się pod ciężarem siat z zakupami: „Oo, widzę, że była pani w sklepie? W supermarkecie? Poszłam tam, ale mają tam ludzi, którzy obserwują, wie pani, chodzą za kimś; przy kalafiorach stał mężczyzna, który obserwował, jakiego wybiorę; wzięłam zamiast tego paczkę mrożonego groszku. I nie ma obsługi, prawda? Nie. Kiedyś chodziłam do sklepiku na rogu, mama wkładała mi w rękę pieniążek i szłam szczęśliwa. Teraz jest inaczej, nie można puścić dzieci samych na ulicę. Dawno pani tu

R

mieszka? Aa, dopiero się pani wprowadziła? Wolna ta winda, prawda? Mówiłam im o tym, ale nie chcą nic z tym zrobić. O, czy to pani piętro? Szóste? A w którym mieszkaniu pani mieszka, kochaniutka? Musi

L T

mnie pani odwiedzić, mieszkam na piątym. Tak, przegapiłam. Zawsze to robię. No cóż, w górę i w dół, w Alton Towers płaci się za to grube pieniądze. Do widzenia. Jaka miła kobieta. Naprawdę przemiła. Niektórzy lubią spędzić trochę czasu na pogawędce. Powinni zrobić coś z tą windą. Można stać i czekać wieki. Och, trzeba przycisnąć przycisk. Tak, teraz jedzie...".

W każdym razie byłam w trakcie ględzenia o Blossom i o tym, jak się ma i jak mi przykro za to, co powiedziałam, i nie mogłam przestać. Pewnie mówiłabym, dopóki nie skończyłaby się taśma, gdyby Leo nie podniósł słuchawki i nie powiedział: — Hej! — Cześć. Ja... właśnie zostawiałam wiadomość. — Przepraszam, nie słyszałem telefonu. Właśnie wszedłem. — Mam Blossom. Czy mam... — Chyba nie trzymasz jej jako zakładniczki? — Oczywiście, że nie. — Halo?! Kawał. — A, tak. Oczywiście. Przyniosę ją, dobrze? Podniosłam Blossom i przytuliłam ją, chowając na chwilę brodę w jej miękkim futrze i głaszcząc ją po karku. — Do widzenia, Blossom. Będę za tobą tęsknić. Musimy wrócić po twoją miskę i kuwetę.

Dobry Boże, rozmawiam z kotem. Właściwie mówiłam do niej cały tydzień. Nigdy wcześniej nie rozumiałam ludzi, którzy trzymali koty. Są piękne, ale wszelkie próby trzymania zwierząt w mojej rodzinie kończyły się ich wczesnym zgonem, więc nie można mnie winić za niechęć. Każdy zwierzak, którego miałam, kopnął w kalendarz — Geronimo, złota rybka, która dostała zapalenia płetwy; Chips, żółw wodny, któremu mama dolała do akwarium wrzątku, bo stwierdziła, że wygląda niemrawo; Sally, ślimak, którego niezauważona ucieczka przez kuchenną podłogę skończyła się tragicznie pod złotym sandałem mamy; i Cleo, młoda kotka, która zjawiła się w naszym ogrodzie po tym, jak nasz sąsiad wyprowadził się i ją porzucił, i która została przejechana i znaleziona przez tatę w rynsztoku. Ale Blossom to prawdziwa przyjemność — tak pięknie się porusza, mogłabym obserwować ją godzinami. Mówię do niej, kiedy sprzątam albo zmywam, i to jest wspaniałe — nie przerywa ani nie zaprzecza i nie mówi, że jestem śmieszna. Szkoda, że nie wolno nam tu trzymać zwierząt. Wspomniałam Stephenowi, że zastanawiałam się, czy nie chciałby mieć kota, ale przypomniał mi, że kot wszędzie zostawia sierść i mógłby ostrzyć pazury o skórzaną sofę i ją zniszczyć.

Uzgodnienie

R

Korytarz pełen ludzi rozmawiających i stukających się kieliszkami. Muzyka — Ella Fitzgerald? — płynąca z innego mieszkania. — Hej! — Leo staje przede mną. — Cześć. Oto ona.

L T

Chcę na niego popatrzeć, spojrzeć mu w oczy, ale nie mogę. Jeszcze raz chowam twarz w futrze Blossom, — Dzięki, że się nią opiekowałaś. — Nie ma sprawy. Jest wspaniała. — Dobrze. To cześć. — Tak. Dobrze. Cześć — mówię, oddaję mu ją i odwracam się, by wyjść. Przy podwójnych drzwiach czuję dłoń na ramieniu. — Co ty robisz? — pyta. — Wracam na górę. A kuweta i reszta? Mam to teraz przynieść? — Oszalałaś? — Co? — Mamy imprezę, gdybyś nie zauważyła. Nie chcesz na niej być? — Nie sądziłam, że jestem zaproszona. — Nikt nie jest. Po prostu jakoś sama się zaczęła. Wróciłem godzinę temu, zobaczyłem Joan, a ona powiedziała: „Może uczcimy twój powrót", więc kupiłem wino i chipsy i zapukaliśmy do innych, i teraz

siedzimy. Oczywiście nie ma powodu, dla którego mogłabyś chcieć zostać, zapytać, jak się mam, jak podróż i tak dalej... — Ale ty ze mną nie rozmawiasz. — Nie. Prawda. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że stoję tu i rozmawiam z tobą, ale oczywiście to tylko wyrafinowana iluzja i tak naprawdę nie ma żadnej rozmowy. — Jesteś — mówię — jesteś bardzo niemądrą osobą. — Ty też, tylko że ty to lepiej ukrywasz. Dlaczego z tobą nie rozmawiam? — Z powodu tego, co ci powiedziałam... o tobie... i Corze. Nie chciałam, tak mi przykro. Czułam się z tym fatalnie, żałośnie... byłam wredna i straszna i nie winię cię za to, że ze mną nie rozmawiasz. Masz rację, ja też bym ze sobą nie rozmawiała, gdybym była tobą. W każdym razie ta twoja wiadomość... Wiedziałam, że nadal jesteś zły. — Halo, obudziłaś się już? Wiadomość była żartem. Nie mogę zostawić cię samej na parę dni... — Jedenaście. — No więc jedenaście dni, żebyś nie straciła poczucia humoru i swojego najwyraźniej zbyt wątłego poczucia rzeczywistości? Widać będę musiał zostać, żeby mieć cię na oku. Słuchaj... tak, oczywiście, że

R

było mi przykro. Bardzo. I byłem wściekły. Chętnie zrzuciłbym cię wtedy z balkonu, ale naprawdę sądzisz, że chowałbym urazę przez ten cały czas, głuptasie? Jak dobrze mnie znasz? Nigdy nie mogę się złościć

L T

dłużej niż dwadzieścia cztery godziny. Nawet jeśli chcę, to coś innego się wydarza i zapominam, że miałem być zły.

— Nie pomyślałam. Po prostu byłam zła, potem czułam się winna, potem kompletnie beznadziejnie. To było straszne.

— No to myśl. Boże, mogłem z tego skorzystać. Co za strata szansy. Tyle poczucia winy i wszystko na manie. — Nie... — Przestań już, chodź tu, uściskaj mnie i powiedz, jak bardzo za mną tęskniłaś. Stawia Blossom na ziemi, a ona kręci się wokół nas, miaucząc, żeby zwrócić na siebie uwagę. — Z tego, co powiedziałaś, wyniknęła jedna dobra rzecz. — Wypuścił mnie z objęć i znowu podniósł kota. — Zdałem sobie z czegoś sprawę. Pamiętasz tę pracę w Kanadzie? — Tak? — Poważnie myślałem o tym, żeby ją przyjąć. A potem ty wyskoczyłaś z tym... — Paskudnym, uszczypliwym docinkiem... — Otwartym i zdecydowanie szczerym komentarzem i pomyślałem: „Co ty robisz, ty stuknięty szmondaku?". Ja, nie ty. Ty miałaś rację. — Zniżył głos. — Bałem się, Georgia. Byłem przerażony. W jednej chwili przemykam się to tu, to tam, a moją największą troską jest, skąd dostanę kolejny czek. A w następnej nagle mam pięcioletnią córkę i nie wiem, co się stało. Nie wiem, jak być rodzicem. To znaczy, już tak bardzo kocham Corę, naprawdę, naprawdę ją kocham, nigdy się tak nie czułem. A to jest cholernie

przerażające. Czasami leżę w nocy, myśląc o niej i martwiąc się, że jej wujek mógł nie zgasić porządnie papierosa i... i widzę płomienie i ją śpiącą w łóżeczku. Albo wyobrażam ją sobie wybiegającą za piłką na jezdnię. Albo, cholera, nie mogę się już rozluźnić. Potem pomyślałem o tobie. Dla odmiany. Wiem, że napadłem na ciebie o niepodejmowanie ryzyka, ale ja jestem jeszcze gorszy: oto ja, z tym niezwykłym, wspaniałym darem, jakim jest dziecko, tak nagle. A ja chciałem to wszystko wyrzucić przez okno i nie widzieć jej miesiącami, udając, że ta praca to jedyna szansa w życiu. Podczas gdy ta prawdziwa szansa była tuż pod moim nosem, tylko nie mogłem sobie z nią poradzić. — To jest trudne. I przerażające. — Tak jak wiele rzeczy. I nie będzie łatwiej, jeśli od tego ucieknę. — Nie. Cieszę się, że zostajesz. Nie tylko ze względu na Corę. — Wspominałem już, jak bardzo tęskniłem za... Blossom? — Nie. A tęskniłeś? — Tak. Tęskniłem... za nią. Bardzo, bardzo mocno. — Mogłeś do niej zadzwonić. — Nie. Nie chciałem. Próbowałem o niej nie myśleć. — Dlaczego?

R

— Bo nigdy nie jestem pewien, co do mnie czuje. W jednej chwili mruczy, w drugiej wbija we

L T

mnie pazury. Stwierdziłem, że jeśli nie będę miał z nią kontaktu przez tydzień czy dwa, to może przestanę o niej myśleć. Sądziłem, że to może pomóc. — I pomogło? — Nie.

Podeszłam bliżej, żeby pogłaskać Blossom, która leżała, mrucząc, w jego ramionach. — Ona też za tobą tęskniła. Przytulała się do mnie, bo przypominałam jej ciebie. Uśmiecha się. — A co u reszty? Ellen? Twój tata zostawił mi miłą wiadomość, zapraszając Corę i mnie na święta. To naprawdę miło z ich strony. Jak Quinn? Opowiadaj, co się działo. Co robiłaś? Całowałaś się ostatnio na jakichś dachach? I pozwolę sobie zapytać, co u Stephena? Stephen. O cholera. Co ja robię? Obiecałam, że nigdy nie spotkam się z Leo. Ale musiałam oddać mu kota. To nie jest tak, że specjalnie wyszłam się z nim spotkać, prawda? — Co się stało? Pobladłaś jak ściana. Stawia kota na ziemi jeszcze raz i dotyka mojego ramienia. — Stephen... on... ja... my. Powiedziałam, że się z tobą więcej nie spotkam. — Co zrobiłaś? — Myślałam, że tak będzie. Nie wiem. Czułam się tak paskudnie i sądziłam, że ze mną nie rozmawiasz. Myślałam, że już nigdy... — Więc zaproponowałaś, że pozbędziesz się mnie szybciej niż nieświeżej ryby? Dzięki.

— Nie, nie. To nie tak. Chciał, żebym z nim zamieszkała i... — Rozumiem. Na to też się zgadzasz, prawda? Zwiesiłam głowę. — Już się wprowadziłaś? Świetnie. Wspaniałe, wspaniałe wiadomości! Przegapiłem fajerwerki i szampana? Kurczę, teraz dopiero mi głupio. — Nie, to... nie myślałam... — Z pewnością. Świetnie. Po prostu zostań w swojej starej, dobrej, budzącej zaufanie rutynie. Pasuje ci to. Dzięki za odniesienie Bloss... — spojrzał w dół, ale kotka popędziła w dół korytarza. — Nie, Leo. Proszę. Odwrócił ode mnie twarz, wyciągając dłoń, jakby trzymał dystans. — Dość. Mam już tego wszystkiego dość. Zapomnij. Zapomnij o wszystkim. Odchodzi, wołając Blossom. * Wbijam stopy w podłogę jak kotwicę, żeby udowodnić sobie, że wciąż tam jestem. To, co ze mnie zostało, nadal tam jest. Stoi na korytarzu, w budynku, przy ulicy, w mieście. To moje stopy w moich bu-

R

tach, chociaż ich nie czuję. To moje ciało — ta pusta skorupa; to ciało Georgii, umysł Georgii, ale mnie już nie ma.

L T

Joan Patterson podchodzi do tego, co kiedyś było mną.

— Georgia, kochanie, napijesz się kieliszek wina? — pyta i jej chude palce ściskają moje ramię. — Tak dobrze mieć naszego Leo z powrotem, prawda? To taki miły chłopiec. — Śmieje się i poklepuje mnie, jakby upewniając mnie w tym, że dokonałam rozsądnego wyboru. — Jesteś wielką szczęściarą, kochanie. Chciałabym być znów w twoim wieku. A my się tu tak dobrze bawimy, prawda? — Tak. Jest świetnie. Naprawdę wspaniale. Ale nie mogę zostać — mówię i robię krok do tyłu. — Mam... gości. Zaraz. Muszę iść. Przepraszam. Do widzenia. Pa. Wycofuję się przez drzwi, wyjście na schody, łapię za poręcz, prawie się zataczam, piąte piętro — następny sąsiad, odwracam twarz, biegnę, szarpię się z kluczami, zamykam drzwi za sobą przed wszystkim.

23 grudnia, jeszcze dwa dni Mój samochód chyba został skradziony. Nigdy nie zabieram go do Stephena, bo jest tam tylko parking dla mieszkańców; Stephen mówi, że teraz, kiedy tam mieszkam, powinnam złożyć wniosek o pozwolenie, ale nie ma sensu robić z tego problemu przed świętami. Zwłaszcza jeśli został skradziony. Najpierw myślałam, że po prostu zapomniałam, gdzie zaparkowałam ten cholerny wóz, więc spędziłam prawie dwie godziny, wałęsając się po ulicach i szukając go. Potem pomyślałam: „Aha, musiałam pożyczyć go Ellen, a ona go nie oddała". Zadzwoniłam do niej, ale powiedziała, że całe wieki go nie używała. Od tygodnia.

— A nie pojechałaś nim przedwczoraj do pracy? — No tak, używałam go w czwartek, lecz odstawiłam w piątek rano, pamiętasz? I uzupełniłam bak. Ale George...? — Tak? — Jeśli go znajdziesz, mogę go jutro pożyczyć? Brian zaprosił mnie na wigilijny lunch w Highgate. — Nie, nie możesz. Jak go znajdę, przykuję go do łóżka. Nie mogę zostać w święta bez samochodu. — Boże, fakt. Jak dostaniesz się w święta do domu? Ellen nadal nazywa dom taty domem, chociaż wyprowadziła się dziesięć lat temu. — Na piechotę, jeśli będę musiała, tylko że mam mnóstwo bagażu i... A jak ty się tam dostaniesz? Myślałam, że mam po ciebie przyjechać? — Nie, zmieniłam zdanie. Jadę jutro i zostaję na noc. Znam cię, będziesz jechać za wcześnie, bo będziesz chciała wstawić indyka do piekarnika. — Dzięki, że mi to mówisz. Nie planowałam wychodzić przed wpół do dziewiątej rano. — Właśnie. Dla mnie to za wcześnie po całym dniu chlania. Nie znoszę, kiedy tak mówi. — Jak mogłaś planować picie, jeśli chciałaś pożyczyć ode mnie samochód?

R

— O Boże, George! Nie bierz wszystkiego tak dosłownie. Przecież nie piłabym i prowadziła jednocześnie. Wiadomo. Nie wypiłabym więcej niż parę kieliszków. Chodzi mi o to, wiesz, w święta wszyscy trochę się upijają prawda? Nic nie powiedziałam.

L T

— Dobra, wszyscy oprócz ciebie i Stephena. Wszyscy normalni, w porządku? — Och, cicho bądź. Nie rozumiem, dlaczego wszyscy myślą, że muszą dać sobie ostro w palnik, żeby się dobrze bawić.

— Nie muszą. To się nazywa rozluźnianie i dobra zabawa. Nie zabiłoby cię, gdybyś kiedyś spróbowała. — Nie chcę. I nie podlega to dyskusji. — Dobra, przepraszam, dobra? Przyjedź jutro i zostań na noc. — Gdzie? — Nie wiem. W moim starym pokoju? Zaśmiałam się. Pokój Ellen przerobiono na rupieciarnię. To był pokój, w którym schowałam się pod łóżkiem polowym, kiedy graliśmy w „Sardynki". Pokój, w którym leżałam na podłodze z Leo i Corą, usiłując nie kichać od kurzu. — A gdzie śpi Simone? Na dole? — Pewnie tak. Stara pracownia mojej matki jest teraz pokojem gościnnym. Nie jest specjalnie stylowa, ale jest czyściejsza niż jakikolwiek inny pokój w domu i ma toaletę. Nie żałowałam go jednak Simone. Nigdy tam nie schodzę.

— A ty? — W twoim starym pokoju. Przygotowałam go wieki temu. Wiedziałam, że to nieprawda, bo jeszcze w zeszłym tygodniu marudziła, że musi wstać wcześnie, żeby przyjechać ze mną. — George, śpij ze mną. Możemy gadać po ciemku, jak kiedyś. — Może znajdzie się zapasowy materac albo coś na podłogę. Łóżko jest za wąskie dla dwóch osób, nawet ściśniętych. I stanowczo za wąskie, jeśli jedną z tych osób jest Ellen, bo rzuca się we śnie i ściąga całą pościel. Po rozmowie z Ellen zadzwoniłam do Quinn. — O, Georgia! Co u ciebie? Już wołam Davida. — Właściwie chciałam rozmawiać z tobą. — Aa, tak. No, już. Jeśli chodzi o tamto, to ja już o wszystkim zapomniałam... — Bardzo przepraszam. Nie to chciałam powiedzieć. Po prostu wyszło nie tak. — Nie martw się. Więc...? Powiedziałam jej, że mój samochód najprawdopodobniej zdezerterował, i spytałam, czy mogłabym zostać.

R

— Oczywiście! Nie musisz pytać, to także twój dom. Ale wiesz, że Simone też przyjeżdża, i Ellen. Może Simone mogłaby...?

L T

— To nie będzie konieczne. Proszę, daj jej pokój gościnny. W razie potrzeby ja mogę spać na sofie albo na łóżku polowym. A może jest dodatkowy materac i mogłabym spać z Ellen? — Jesteś pewna? Zapytam Tarkę, może ma matę, którą moglibyśmy pożyczyć. Mata? Moja ulubiona. Taka wygodna.

Potem poszłam na policję, żeby zgłosić kradzież auta. Spisali szczegóły, ale powiedzieli, że raczej już go nie zobaczę — chyba że ukradli go, żeby się nim przejechać. W takim przypadku może pojawić się kompletnie zdewastowany, z wyrwanym zapłonem. Świetnie. Zapowiadają się wspaniałe święta.

29 CZAS RADOŚCI Zeszłej nocy wylądowałam w swoim starym pokoju z Ellen. Ona na łóżku, a ja na połówce, złączonych tak, że układały się w literę T. Niestety, hipoalergiczna, bezglutaminowa mata Tarki została obiecana wcześniej komuś innemu. Łóżko polowe jest w porządku — jeżeli nie chcesz na nim robić niczego w rodzaju siadania, przewracania się na drugi bok czy zasypiania. Musisz na nim leżeć sztywno jak mumia egipska, dokładnie na środku, albo przewróci się, zrzucając cię na podłogę. Żeby oddać sprawiedliwość Ellen, zaproponowała mi łóżko, bo jestem „starsza i bardziej połamana", ale wiedziałam, że gdybym się zgodziła, musiałabym pół nocy słuchać jej narzekania, jak to jej jest niewygodnie. Leżałyśmy w ciemnościach, rozmawiając. — Czy mama robiła dla nas skarpety? Ellen naturalnie wie to wszystko; pytała mnie o to tysiące razy. — Mhm i wkładała do nich wspaniałe, małe prezenciki. Kiedyś zrobiła miniaturową skrzynkę pocz-

R

tową z tych małych, plastikowych pojemników na paprykę i zioła. Pomalowała ją na czerwono i wycięła dziurę, a potem najcieńszym piórem taty napisała malutkie liściki i pocztówki. Były zabawne: w jednym

L T

napisała: „Droga Panno Abrams, wygrała Pani wielki uścisk jako główną nagrodę w naszym konkursie. Proszę zgłosić się z tym kuponem do najbliższej Mamusi w celu odebrania nagrody". Były wspaniałe. — Czy ja też taki dostałam?

— Nie. To było, zanim się urodziłaś, mówiłam ci już. — Więc dlaczego przestała je robić?

Zrobiłam minę w ciemności. Coś, co człowiek robi, zapominając, że druga osoba nie widzi jego wyrazu twarzy. — Hm, przypuszczam, że była bardziej zmęczona, kiedy było nas troje. Więc potem tata robił skarpety, ale... Później mama zmarła, a przy tym było dużo roboty i jakoś przestał. — Aha. A ty pomagałaś z kolacją tak? — Tak. Nawet kiedy miałam ledwie sześć czy siedem lat, mama pokazywała mi, jak smarować indyka masłem i jakie zioła przynosić z ogrodu: tymianek i szałwię, i rozmaryn do ziemniaków. — George? — Tak? — Naprawdę myślisz, że nie będziesz miała dzieci? Westchnęłam. — Nie wiem. — Zawsze mówiłaś, że na pewno nie. — Nic już nie wydaje się pewne. — George?

— Taak? Naprawdę powinnyśmy już iść spać. — Jeszcze kilka minut. Kiedy mówisz, że nic nie jest pewne, to czy dotyczy to też Stephena? Ciągle chcesz wyjść za niego za mąż? To znaczy na pewno, oczywiście, na sto procent, absolutnie, pewnie. Jak to określiłaś? — George...? — Taaak? — To słowo przypomniało mi Leo. On też mówi: „taaak". „Taaak". Bardziej wykrzyknik niż słowo, jak szczekanie szczeniaka, zdumionego tym, że żyje. — Taaak, wyjdziesz za niego za mąż, czy taaak, wciąż słuchasz? — To drugie. — Aha, czyli możliwe, że nie? Czasami, w ciemności, łatwiej być szczerym. — Nie wiem. — Aha. Bo jeśli chcesz, żebym była twoją druhną czy świadkiem, czy kimkolwiek... to czy będę mogła sama wybrać, w co się ubiorę, czy ty to zrobisz? Zaśmiałam się.

R

— Oj, Ellie! Ja tu się zadręczam o Stephena i martwię, czy Bóg wie od jak dawna sama się nie oszukuję, a ty dumasz, czy każę ci włożyć coś, co nie będzie ci się podobało. Zabawna jesteś.

L T

— Myślałam o naszyjniku, który zrobię na twój ślub.

— Naprawdę? — Usiadłam zaskoczona, chwiejąc się na połówce. Ellen rzadko ekscytuje się swoją biżuterią. Zazwyczaj marudzi, że nie mogła dostać stoiska w swoim ulubionym miejscu albo że okazało się, że zatrzaski, które kupiła, nie działają. — Jaki jest?

— Ma małe kryształy wplecione w naprawdę delikatne druciki, tak że tańczą przy najmniejszym ruchu głowy. — Zapowiada się pięknie. — Mam nadzieję. W tej chwili jest tylko w mojej głowie. Nawet go jeszcze nie narysowałam. — Czy muszę wychodzić za mąż za Stephena, żebyś go zrobiła? Usłyszałam, że nagle przekręca głowę w moją stronę. — Nie. Dlaczego? Masz kogoś innego na myśli? Jakbym nie wiedziała kogo. — Och, cicho bądź. Nie, nie mam. Po prostu myślałam na głos. — Nie wspomniałaś dziś ani razu o Leo. — No i? Dlaczego miałabym o nim wspominać? — Bo zawsze to robisz. Normalnie, o czymkolwiek mówisz, zawsze jakoś wplątujesz jego imię. Mówisz: „A, tak, Leo opowiadał mi o tym przedwczoraj" albo „Leo ma koszulę dokładnie w takim kolorze". Kierujesz rozmową tak, żeby wspomnieć o nim... — Nieprawda! — oświadczyłam i spróbowałam sięgnąć pamięcią wstecz. Z Ellen ciężko powiedzieć, bo zawsze tak bardzo przesadza. — Naprawdę?

— Absolutnie. Wszyscy uważamy, że to zabawne. — Wszyscy to znaczy kto? — Ja, Matt, tata, Quinn. — Cieszę się, że dostarczam wam rozrywki. — Oj, cicho. Nie śmiejemy się z ciebie. To zabawne i słodkie. Wszyscy go kochamy, przecież wiesz. — Cóż, to cudownie. Mam nadzieję, że będziecie razem bardzo szczęśliwi. Ale biorąc pod uwagę, że jestem zaręczona ze Stephenem i to jego mam poślubić, nie jest to dla mnie wielkim pocieszeniem. Poza tym Leo i ja nie jesteśmy teraz w najlepszych stosunkach. — Dlaczego? Westchnęłam. — Bo ja jestem czasami niewyobrażalnie głupia. To wszystko moja wina. Ellie, spieprzyłam sprawę. Obiecałam Stephenowi, że się więcej nie spotkam i nie będę rozmawiać z Leo. Myślałam, że tak będzie łatwiej. Że tak będzie lepiej. Myślałam, że nie będę ciągle taka zaplątana. — Ale nie możesz nie widywać się z Leo! I nie możesz pozwolić Stephenowi, żeby tobą rządził. To moje zadanie. Roześmiałam się.

R

— Wiem. Stephen mną nie rządzi. Nie wiń go. Po prostu sądziłam, że Leo i tak ze mną nie rozma-

L T

wia i... nie wiem... Ciągle nie miałam dla Stephena czasu, a to nie w porządku wobec niego. Jest dobrym człowiekiem, odpowiednią osobą dla mnie, a ja muszę przestać komplikować sobie życie i wreszcie je uporządkować.

Pomyślałam o Stephenie i o czymś, co powiedział. „Czas przejść na następne pole". Ellen prychnęła.

— Boże, pomocy! Stajesz się taka jak on. Niedługo zaczniesz mówić o sobie „Georgia przez dwa g" i nosić w weekendy wyprasowane jeansy oraz marszczyć brwi, kiedy ktoś powie „kurwa". Zostaniesz zassana przez jego rodzinę i nie będziemy mogli z ciebie żartować, bo zamiast odpowiedzieć, będziesz wydymać usta. I przestaniesz przychodzić na brunch, będziesz jadła bułki zamiast bajgli i... i biszkopciki zamiast macy i nie będziesz już Georgią, będziesz panią Cooling. O cholera... cholera, cholera! Nie zniosę tego! Nie możesz na to pozwolić, George. Nie pozwolę, by mi ciebie zabrali. — Za późno. Zaczęłam przenosić rzeczy. — Nie! — Taaak. Trochę ciuchów, kilka książek. — Zabrałaś... rośliny? — Nie. Niewygodnie. Planujemy wynająć samochód w Nowy Rok. — Zabrałaś swój ulubiony kubek? Ten w czerwone kropki? — Nie. Co to ma do rzeczy? — Tylko się zastanawiałam. A... a zabrałaś pudełko z muszelkami? To, które mama ci dała? — Nie.

— Aha! — Nie dopisuj sobie do tego żadnej historii. Po prostu chciałam, żeby to wszystko było bezpieczne... W ogóle nie próbowałam zabrać wszystkiego, tylko coś na początek. Pokazać, że chcę i tak dalej... Dobrze tak z tobą rozmawiać. Brakuje mi tego. Było wspaniale, kiedy u mnie mieszkałaś. Przepraszam, że byłam taka wredna. — Nie byłaś. Wiem, że jestem bałaganiarą. — Niedomówienie stulecia. Ale nic na to nie poradzisz. Taka jesteś. — Chociaż to dziwne, bo kiedy jestem w pracy, cały czas sprzątam po innych. Po pewnym czasie robisz to automatycznie. Nie mogę znieść widoku pustego kieliszka po winie albo pełnej popielniczki. — Trudno w to uwierzyć. — Ale to prawda. — Ellie? — Co? — Wydarzyło się coś więcej między Brianem i tobą? — Co masz na myśli? — Cokolwiek.

R

— Tak jakby... zabrał mnie dzisiaj na lunch i... — Jej głos zanikł. — I co? Mów, mów.

L T

— I nic. Było naprawdę miło, spędziliśmy większość czasu, rozmawiając, i to wszystko. Żadnego przytulania, żadnego seksu. Ale było miło. — To dobrze. Musimy iść spać. — Dobranoc.

— Dobranoc — powiedziałam, obróciłam się, a łóżko upadło na bok, wyrzucając mnie na podłogę. — Cholera! — krzyknęłam, a Ellen wybuchła śmiechem.

Kawałki przeszłości i teraźniejszości O ósmej wyłączyłam szybko budzik, żeby nie budzić Ellen, zeszłam na dół, nastawiłam kawę i wyciągnęłam indyka ze spiżarki, żeby zacząć go przygotowywać. Przynajmniej raz dom wyglądał naprawdę ładnie. Quinn ozdobiła go na zielono: liśćmi laurowymi z podczepionym bluszczem o kremowych brzegach. Powiesiła je nad kominkiem w pokoju gościnnym, wzdłuż półek i nad dużym lustrem w korytarzu. Wyskoczyłam do ogrodu po zioła do indyka, tak jak to robiłam od zawsze, kiedy byłam w domu na święta. Starłam skórkę cytryny i pomarańczy. Obrałam kilka cebul. Wyjęłam z koszyka na starym, drewnianym kufrze mandarynkę, żeby zjeść do kawy. Miło było tu być, w ciszy przed burzą, kiedy nikt nie hałasował ani nie plątał się pod nogami. Ale również wiedząc, że niedługo inni wstaną i zaczną się schodzić na kawę i tosta i pytać, czy robię jajecznicę.

Przed kominkiem Quinn postawiła masywny, stary dzban wypełniony zielonymi gałązkami — dzban mamy, z pięknym, niezwykłym połyskiem, niezupełnie zielony i nie całkiem niebieski — gdzieś pomiędzy tymi dwiema barwami, z prześwitującą gliną Z tyłu gałęzie świerka i jodły. Z przodu pozłacany na brzegach ostrokrzew, gęsto obsypany czerwonymi jagodami, i laur z błyszczącymi liśćmi, które wyglądały, jakby ktoś pomazał je jasnożółtą farbą Stałam w kuchni z ręką do połowy włożoną w indyka, wpychając w niego kawałki cebuli i cytryny i nieco świeżego tymianku. Byłam szczęśliwa, zupełnie odprężona w sposób, jaki jest możliwy, tylko kiedy jest się samemu, i śpiewałam bluesową wersję My trzej królowie, kiedy głos za mną zapytał: „Jest jeszcze kawa?". Simone. Cześć, dzień dobry i wesołych świąt, nawzajem. Zapomniałam, że w ogóle jest w domu; kiedy ludzie schodzą po schodach, słychać to jak uderzenia kopyt, bo dywan jest tak wydeptany. Ale schody do studia mamy są pokryte grubą sizalową wykładziną więc nic nie słychać. Do tego Simone była bosa, z paznokciami u nóg pomalowanymi na ciemnoczerwono. — O! — powiedziałam, nieco przesadzając. — Cześć. Przestraszyłaś mnie. Nie zadała sobie trudu, żeby przeprosić. Usiadła na dużym, rzeźbionym krześle taty na końcu stołu

R

— Wesołych świąt — dodałam bez uczucia. — A może obchodzisz zimową równonoc? Chociaż już była. Wzruszyła ramionami.

L T

— Moja matka tylko udaje, że interesuje się tą całą Równonocą bo rozpaczliwie próbuje buntować się przeciw zakonnicom. Żałosne — dodała i spojrzała na blat, polując na coś, co dostarczyłoby jej dawkę kofeiny. — Zakonnice?

Zdjęłam kubek z haka i wlałam do niego kawy.

— Taa — odparła niemrawo i wygięła brwi w łuk. — Mama ci nie opowiadała? — Prychnęła, najwyraźniej rozbawiona. — Chodziła do szkoły przyklasztornej. Nie sądzę, żeby jej rodzice byli szczególnie religijni. Po prostu chcieli, żeby się ładnie wysławiała, a nie mieszała z okropnymi dziećmi w szkole publicznej. Ten typ, wiesz? Sięgnęła do kieszeni jedwabnego szlafroka, wyciągając paczkę papierosów. — Popielniczka? Naprawdę. Chciałabym, żeby Quinn ją wysłała do szkoły przyklasztornej — mogłaby przynajmniej czasami mówić „proszę" i „dziękuję". Podałam jej spodeczek, a ona wyciągnęła papierosy w moją stronę — Aa, ty nie, prawda? Naprawdę powinnam kiedyś rzucić... Ohydny nałóg — powiedziała, zapalając i najwyraźniej wcale nie zamierzając z tym zrywać. — Nie. Quinn nigdy mi tego nie mówiła. Nigdy nie wspomina lat szkolnych. „I nie sądzę, żebym ją kiedykolwiek o to zapytała", pomyślałam.

— Nic dziwnego. Kilka z zakonnic to, według mnie, były przerażające, sfrustrowane, stare suki. Jedna z nich biła dziewczynki po grzbietach dłoni drewnianą linijką. I zawsze kazały im trzymać dłonie na biurkach. Mama myślała, że to po to, żeby nie pisały do siebie liścików albo nie rozwijały w ukryciu cukierków, ale nie... — gwałtownie wypuściła powietrze. — Co? Nie o to chodziło? Pokręciła głową. — Nie. To było po to, żeby zakonnice wiedziały, że dziewczynki nie dotykały się tam, jak to określały. — Nie! — Właśnie. Kto chciałby się masturbować w sali pełnej uczennic i zgrzybiałych zakonnic? Nie określiłabym tego jako podniecające. — Dziwaczne. Nagle zrobiło mi się szkoda Quinn, wyobraziłam ją sobie przez chwilę, młodo wyglądającą i wyciągającą dłonie do uderzenia z oczami pełnymi łez. — Biedna Quinn. Nie wiedziałam. Zaproponowałam Simone śniadanie, przypominając, że zazwyczaj nie jadamy przed głównym posiłkiem, czyli trzecią czwartą po południu.

R

— Nigdy nie jadam śniadań. Nie licząc trzech fajek i morza kawy. Lepiej nic nie mówić mamie.

L T

Wstydzi się swojej przeszłości. Można by pomyśleć, że była w więzieniu, a nie w szkole przyklasztornej. Myślę, że to dlatego, że próbowała się określić na nowo w tym niby artystyczno-ekologicznym stylu i nie pasuje to do uciskanej katolickiej dziewczyny z dobrej rodziny na przedmieściach. — Cóż, chyba wszyscy reagujemy na swoją przeszłość. — Masz na myśli mnie, tak? — zapytała i zaciągnęła się głęboko papierosem. — W porządku. Ale lepiej być zestresowaną materialistyczną wredną yuppie, czy za cokolwiek moja matka mnie uważa, niż starzejącą się pseudohippiską. — Nie myślałam o tobie — odwróciłam się, żeby pokroić chleb i włożyć go do tostera. — Miałam na myśli... tak ogólnie. — Naprawdę? — Cóż. — Wzruszyłam ramionami. — I siebie. Zmarszczyła brwi, dogaszając stanowczo papierosa. — Nie powiedziałabym, że jesteś typem buntowniczki. Ty i twoja rodzina... — Zauważyłam, że przekrzywiła głowę, kiedy myślała przez chwilę, tak jak to robi Quinn. — Pasujecie do siebie. Jak układanka. — My? — Zaśmiałam się. — Ale my się ciągle sprzeczamy i przerywamy sobie nawzajem, i wtykamy nos w nie swoje sprawy. Niekoniecznie ładna układanka. — To co? Przynajmniej jesteście częścią tej samej układanki. Wiesz... — powiedziała i spuściła wzrok. — Wielu ludzi bardzo by wam... zazdrościło.

Gapiłam się na nią, nie wierząc własnym uszom. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, że Simone mogłaby komukolwiek zazdrościć. Odniosła taki sukces. Jest mądra i atrakcyjna i niezwykle zadbana. Poza tym zazwyczaj pogardza ludźmi. — Tia — kontynuowała. — Nawet kiedy się kłócicie, a w zasadzie zwłaszcza kiedy się kłócicie, wszyscy się jakoś splatacie. Jak prawdziwa rodzina. Każdy z was jest inny, pewnie, ale nadajecie na tych samych falach. Cholera, kiedy rozmawiam z mamą, przez połowę czasu mam wrażenie, że nie jesteśmy nawet na tej samej planecie. A jeśli chodzi o mojego ojca... — Przerwała, żeby wyjąć i zapalić kolejnego papierosa. — Jest w zasadzie kompletnym dupkiem. Wciąż się łudzi, że w wieku sześćdziesięciu lat jest artystą. Beznadziejny. Spojrzała na mnie. — To nie ma być uszczypliwy przytyk — powiedziała. — To znaczy, twój tata jest prawdziwym projektantem, prawda? Zarabia na życie i tak dalej, nie łazi dokoła, trąbiąc o wyrażaniu siebie. — Mhm... Musiałam chyba dziwnie wyglądać, bo jeszcze raz przekrzywiła głowę w ten oceniający sposób i zapytała:

R

— Co? Twój tost stygnie, tak na marginesie. — Wskazała papierosem obok mnie. Wyjęłam go z tostera, posmarowałam masłem i przecięłam w trójkąty. Potem usiadłam i położyłam na stole między nami.

L T

— Masz rację. Zawsze myślę o tacie jako beznadziejnie poplątanym i niekompetentnym. Owszem, tak, jest niekonkretny i niepraktyczny, i denerwująco nieporządny, ale zarabia na życie i udało mu się wychować nas wszystkich właściwie samodzielnie. I jest absolutnie profesjonalny w swojej pracy, niespodziewanie dokładny i drobiazgowy, jeśli chodzi o szczegóły w projektach. Zabawne, prawda? Kiedy nagle zobaczysz kogoś, kogo znasz tak dobrze w innym świetle. To jak ujrzeć rzeźbę z innej strony i zdać sobie sprawę z tego, że jest inna, niż się spodziewałaś, widząc ją tylko z przodu. — Mama mówiła, że twoja matka też malowała. Masz jakieś jej prace? Podniosła kawałek tosta i zaczęła go jeść. — Niewiele. Ale nie tylko malowała; szkicowała, rzeźbiła w glinie i wosku, robiła gobeliny, ceramikę, kochała eksperymentować. Chociaż rezultaty były nieco nieprzewidywalne. Zrobiła ten duży dzban przy kominku, ten z gałązkami. Simone poszła go zobaczyć, potem wróciła i podeszła do blatu, żeby włożyć więcej tostów. — Jest całkiem dobry. Dlaczego nie macie więcej jej prac? Opyliliście je czy co? — Nie. Prawie pożałowałam, że w ogóle zaczęłam tę rozmowę, chociaż w kuchni wciąż było tak spokojnie i nagle łatwo było rozmawiać o tym z kimś, kogo się dobrze nie zna. — Wiele z nich zostało... uszkodzonych. Właściwie zniszczonych. Znów podniesione brwi, ale żadnego komentarza.

— Masz trochę miodu? Zaśmiałam się i wskazałam na szafkę. Pomyślałam, że zapytała o to tylko po to, żeby rozluźnić napięcie. — Mój brat, Matt, kiedy nasza matka zmarła, był w nieco bojowym nastroju. On roztrzaskał wiele z jej rzeczy. — Chryste. Nie wygląda na takiego. Ale czy nie był wtedy ledwie dzieciakiem? — Tak, nie miał ośmiu lat. Po śmierci mamy Matt przez wiele dni w ogóle się nie odzywał, a potem, w jego urodziny, tata zszedł na dół i zastał go w studio, otoczonego przez potłuczone szkło, roztrzaskane ceramiczne głowy, rozwalone płótna. Z biednym Mattem skulonym w środku tego wszystkiego. Ulżyło mi, że to powiedziałam, ale jednocześnie poczułam się winna, że powiedziałam komuś spoza rodziny. — Proszę, nie mów nikomu. — Dobra. — Wzruszyła ramionami. — Rodziny mają swoje sekrety. — Oczywiście. Ale on jest teraz taki szczęśliwy i ustatkowany. Nie potrzebuje, żeby mu to przypominać. I...

R

Simone zaciągnęła się papierosem i czekała. Spojrzałam w pusty kubek. — Ellen nie wie.

L T

Wesołych Dyngsów

Wtedy tata, szurając kapciami, przyszedł do kuchni. Wyglądał na zaskoczonego, widząc nas siedzące w takiej komitywie.

— Dzień dobry, dziewczynki. Wesołych Dyngsów.

Tata nie lubi używać słowa na „ś". Zazwyczaj doprowadza mnie to do szału, ale teraz, tego ranka, nagle ogarnęła mnie wobec niego absurdalna czułość. Wstałam i uściskałam go. — Wesołych Dyngsów, tato. — Taa. — Simone pomachała tostem, co miało być rodzajem gestu przywitania. — Chcesz jajecznicę? Obiad jest późno. Zajęłam swoją pozycję przy indyku i zaczęłam pakować masło z ziołami pod pierś. — Bardzo proszę. Dziękuję. — Tylko włożę tę bestię do piekarnika i już robię. — Mogę obrać ziemniaki albo coś, jeśli chcesz. Dobry Boże, Simone oferująca pomoc! — Ale nie umiem gotować. Nawet mikrofalówki używam tylko do podgrzewania kawy. Po chwili zjawiła się Quinn, całując każde z nas w policzek. Ja sprzątałam po śniadaniu ze stołu i zaczęłam przygotowywać warzywa. Simone poszła wziąć prysznic i wróciła, wyglądając jak zawsze wspa-

niale — w króciutkiej, czerwonej spódnicy, czarnym, kaszmirowym swetrze i cudownych zamszowych klapkach, w których ja nie umiałabym nawet stanąć. W końcu Ellen zdecydowała się pokazać, ubrana w duży, workowaty T-shirt i grube skarpety. — Jest jakieś śniadanie? — Podeszła do mnie, objęła mnie i pocałowała. — Wesołych Dyngsów, George. Potem wyściskała tatę i pocałowała Quinn. — Kucharka ma już fajrant. Możesz dostać tosta, jeśli chcesz. Ellen otworzyła lodówkę. — Są jajka? — Ellie, proszę, proszę, nie rób bałaganu. Potrzebuję czystego blatu, żeby przygotować warzywa, i dopiero co go wytarłam. — Ojej, marudzisz. Mogę to zrobić jeszcze raz. Stała nad otwartą lodówką. — Nie robisz jajecznicy? — Nie, już robiłam, nie będę robić jeszcze raz. Jest prawie dwunasta. Ellen posłała mi błagalne spojrzenie, jak opuszczony psiak. — Na miłość boską Gotowane? Ostateczna oferta.

R

— Tak, proszę. Mogę dostać dwa? Dziękuję. Dziękuję. Jesteś najlepszą siostrą na świecie.

L T

— Nie przesadzaj. Nie oddaję ci nerki. To tylko jajko. — Dwa. I tost.

— Sama zrób tosta. Nie jestem twoją niewolnicą.

— Musi być fajnie mieć siostrę — wtrąciła się Simone. — Coś jak przyjaciółka, z którą można się kłócić.

— George jest też moją najlepszą przyjaciółką. Zawsze była. — Naprawdę? — poczułam się absurdalnie połechtana. — A Vicky? Ciągle się z nią spotykasz. — Tak, ale Vicky jest moją najlepszą koleżanką. A ty jesteś moją najbliższą przyjaciółką. Uśmiechnęłam się i podeszłam do tostera. — Ile tostów? Jeden czy dwa? — Dwa proszę. Tata kręcił głową i uśmiechał się do siebie. — Ellen, powinnaś rządzić krajem. Umiesz każdego przekonać, żeby wszystko dla ciebie zrobili. Simone poszła do swojego pokoju i wróciła z butelką szampana. — Nie jest chyba za wcześnie, żeby otworzyć? Schłodziłam ją na parapecie. — Nigdy za wcześnie dla mnie — powiedziała Ellen. — Tylko mała kropelka dla mnie — powiedziała Quinn i poszła do szafki po kieliszki. — Jest świeży sok pomarańczowy, jeśli chcesz zrobić Buck's Fizz — zauważyłam. — Ja chcę czystego — powiedziała Ellen. Simone z łatwością otworzyła butelkę i podała mi kieliszek wypełniony niemal po brzegi.

— Dzięki, ale mogę zamiast tego prosić sok pomarańczowy? Zmarszczyła brwi. — W ogóle nie pijesz? Zeszłego wieczoru też nic nie piłaś. — George jest właściwie abstynentką. — Nie, nie jestem. Lubię wypić kieliszek wina, tak jak każdy. Po prostu nie lubię przesadzać, to wszystko — oświadczyłam, położyłam czerwoną kapustę na desce do krojenia i zaczęłam ją siekać. Ellen zaśmiała się głośno. Zbyt głośno. — George uważa, że drugi kieliszek to już przesada, Simmy, więc przygotuj się na wykład, jeśli ośmielisz się dobrze bawić. — To niesprawiedliwe. Nikogo nie powstrzymuję od picia... — Owszem. Nakrzyczałaś na mnie w moje urodziny. — Tylko dlatego, że robiłaś z siebie kompletnego głupka! Twoje zachowanie było przeraźliwie żenujące! — I co z tego? Co jest takiego złego w zrobieniu z siebie głupka raz czy dwa razy do roku? Wielka sprawa. Simone patrzyła to na mnie, to na Ellen, jakby oglądała mecz tenisa.

R

— Już, już, dzieciaki. — Tata rozłożył ręce w uspokajającym geście. — Nie wchodźmy za wcześnie w etap rzucania naczyniami... Jeszcze jest popołudnie i wieczór. Zostawcie to na później, żebyśmy mieli na co czekać.

L T 30

POKÓJ I DOBRA WOLA Ellen z dumą nałożyła różową, błyszczącą opaskę na włosy — prezent od Bonnie — a potem zabarykadowała się w kuchni, zamykając drzwi tak, że nie mogliśmy zajrzeć. — Teraz przygotuję... stół — zaintonowała. — Nie wchodzić pod żadnym pozorem. Pod groźbą oberwania soczystą mandarynką Telefon zadzwonił, kiedy odpakowywałam prezent od Matta i Izzy — piękny, miękki kremowy sweter, który musiała kupić moja szwagierka. Quinn odebrała. — Halo? O, cześć, jak leci? Wesołych świąt, wzajemnie. Zobaczymy się później? Aha, rozumiem. Dobrze, już proszę Georgię. Pewnie Stephen, chociaż dzwoniłam do niego wcześniej, żeby życzyć mu wesołych świąt. Pewnie chce potwierdzić, o której przyjdzie. Ostrożnie przełożyłam sweter przez oparcie krzesła i wstałam. — To Leo — powiedziała. Stałam odwrócona plecami do wszystkich. — Halo?

— Hej, to ja. Jeśli naprawdę ze mną nie rozmawiasz, po prostu kiwnij głową dobrze? — A dla tych z was, którzy mają czarno-białe odbiorniki: czerwona zabawka to ta na lewo od zielonej. Zaśmiał się. — Powiedz mi, że macie tam porządne żydowskie Boże Narodzenie: dobre jedzenie, dobre dowcipy i dobre kłótnie, bez kiełbasy i papierowego kapelusza w zasięgu wzroku. — Mniej więcej. Kłótnie idą dobrze. — Ściszyłam głos, wiedząc, że inni wysilają się, żeby usłyszeć każde słowo. — Cieszę się, że zadzwoniłeś. Naprawdę. Chciałam cię przeprosić. Nie chciałam... Boże, jestem beznadziejna. Dobrze się bawisz? Jak Cora? — Nie. Zjadłem sześć babeczek z czystej nudy. Ale Cora ma się dobrze. Słuchaj, to bez sensu. To ma być czas pokoju i dobrej woli, a ja siedzę tutaj, zły na ciebie, zły na siebie i czuję się strasznie. Georgia, nie możesz ze mną nie rozmawiać. Tak nie wolno. I jeśli Stephenowi się to nie podoba, to będzie musiał porozmawiać ze mną. Nie jest taki wysportowany, na jakiego wygląda, co? Teraz rozległ się mój śmiech. — Powiedz mu, że zostawiliśmy dla niego dwa miejsca przy stole — krzyknął tata.

R

— Słyszałeś?... Oczywiście, że mówi poważnie... tak, ja też chciałabym, wiesz, że tak. Musisz przyjechać... w porządku... trudno... nie, oczywiście, że nie, nie bądź niemądry... nie, nie martw się, to nie ma

L T

znaczenia... Tak, o każdej porze. Dobrze. No to do zobaczenia. Trzymaj się. Obróciłam się i wszyscy — oprócz Bonnie i Daniela, którzy „pomagali" tacie otwierać jego prezenty, rozdzierając papier i rzucając nim po pokoju — spojrzeli na mnie. — Więc Leo też przychodzi? — zapytał Matt. — Świetnie. — Wszystko u niego w porządku? — chciała wiedzieć Quinn. — Tak. Tak jakby. Jest u ciotki Cory i musi nosić papierowy kapelusz i śpiewać kolędy, ale mówi, że atmosfera jest straszna. „Będziesz wesoły, czy tego chcesz czy nie". A Cora nie ma się z kim bawić. Zjedli już lunch, więc jeść nie będą, ale martwi się, bo nie ma dla nas prezentów. — Ale my nie mamy nic przeciwko — powiedziała Izzy. — Bonnie, Cora przyjdzie. Pamiętasz ją? Bonnie przytaknęła. — Muszę dać jej prezent? — Nie musisz. Ale byłoby miło, gdybyś dała. Masz tu tyle wspaniałych rzeczy. Mogłybyśmy zapakować jedną dla Cory. Bonnie pomyślała przez chwilę, najwyraźniej zastanawiając się, czy łaskawie przystać na propozycję czy nie. — Dobrze. Ale nie moją Barbie. — Ellie? Zapukałam do kuchni. — Nie wchodź!

— Nie wchodzę. Ale Leo i Cora przychodzą. Możesz nakryć jeszcze dwa miejsca? — Aaaaaaaaaaaaa! Nie! Nie mam tyle serwetek! — Użyj tych z szuflady! — krzyknęła Quinn. — Nie będą pasować! Od kiedy Ellie martwi się, że coś nie będzie pasować? — Już jedli, ale nigdy nie wiadomo. Może będą chcieli coś przekąsić. — Cholera! — Usłyszałam, jak podchodzi do szafki. — Nie mów mi, że pan „Ph" też przyjdzie, bo wtedy naprawdę się zdenerwuję. — Ale wiesz, że przychodzi — krzyknęłam. — Nie! — Tak, ale później. — Nie na obiad? Nie potrzebuje serwetek? — Nie. — A, no to dobrze. Mogę znieść „Ph", dopóki nie będzie chciał usiąść czy coś w tym rodzaju.

R

Otwórz oczy

L T

— Ellie, muszę wejść, żeby polać tłuszczem indyka i nastawić ziemniaki. Proszę, czy możesz się pospieszyć?

— Nie możesz zawiązać sobie oczu?

— Oczywiście! Nie ma to jak siłować się z siedmiokilogramowym, gorącym jak lawa indykiem i polewać go gorącym tłuszczem, nie patrząc.

— No dobra, ty możesz wejść. Ale nikt inny.

Znając Ellie, pomyślałam, że wymyśliła coś w... no, w swoim stylu. Złote, błyszczące matki i mnóstwo różowej lamety. Już to widziałam. Poprowadziła mnie przez korytarz, zakrywając dłonią oczy. — Dobrze, gotowa? — zapytała i opuściła dłoń. — Otwórz oczy! Wzdłuż środka stołu ustawionych było sześć świeczek koloru kości słoniowej, każda w niezwykle wyglądającym świeczniku, na wpółpomalowanym złotym lakierem. — O mój Boże, to bajgle! — Właśnie. Podoba ci się? — Czy mi się podoba?! To jest genialne! Wokół świeczników z bajgli przemykały szlaki bluszczu z subtelnymi muśnięciami złotej farby na liściach. Podkładki pod talerze były piękne, jak wspaniałe, ciemnozielone łupki. — A te? — postukałam w jedną. — Płytki podłogowe — zostały po remoncie łazienki Briana. Serwetki były z czystego perkalu, wsadzone w spiralne zwoje bluszczu.

— To jest piękne, Ellie. Naprawdę piękne. — Kiedy to robiłam, cały czas myślałam, czy podobałoby się to Georgii, czy powiedziałaby, że to tandeta. Ale nie widziałaś jeszcze najlepszego. Spójrz do góry. * Nad środkiem stołu zawieszony był telefon komórkowy, z małymi figurkami z wycioru do fajki przebranymi w kolorowe chusteczki, dyndające na niewidzialnych nitkach. — Co to? O Boże, Ellie! Była wśród nich figurka mężczyzny, druciane dłonie trzymające miniaturową gazetę. — To tata? — Oczywiście. Jedna miała niesforne loki i różowe jeansy i trzymała trzy torby — Ellie. Inna miała pomalowane na żółto nogi i absurdalnie ogromne kolczyki zrobione z drutu i folii aluminiowej — Quinn. Jeszcze inna była malutka i wisiała do góry nogami, jakby na trapezie — Daniel. Bonnie. Matt. Izzy. Nawet Simone. A na samym środku — świąteczna wróżka albo anioł. Tylko że to nie było żadne z nich. Nie miała skrzydeł,

R

tylko malutką różdżkę ze srebrną gwiazdą na końcu. Poza tym jedynym świątecznym akcentem figurka była ubrana zwyczajnie: czarne spodnie i białą koszulę. — Ale dlaczego...?

L T

— Bo powinnaś mieć magiczną różdżkę. To ty zawsze jesteś tą która stara się wszystko naprawić: czy to ze swoimi klientami, czy z nami.

— Boże, chciałabym, żeby to była prawda. Ostatnio umiem tylko narobić bigosu na prawo i lewo. — Nieprawda. Po prostu — wzruszyła ramionami — stałaś się trochę mniej „w stylu Georgii", a trochę bardziej jak normalny człowiek. To dobrze.

— Część wszystkim! Wesołych Dyngsów, wesołych świąt, wesołej równonocy i tak dalej. Wybuch powitań, gdy Leo okrąża stół, mówiąc „nie wstawaj", całując w policzki i ściskając dłonie. Stawia na blacie dwie butelki: porto i szampana. — Przegapiłem kogoś? — pyta Leo, dając do zrozumienia, że zamierza usiąść. — Tylko kucharkę. Nikogo ważnego. — Ciociu Gee! — krzyczy Bonnie. — Kucharkę? To znaczy, że muszę pocałować służbę? Och, te liberalne domy... Podchodzi do mnie. — Lepiej nie bądź taki dowcipny, kiedy mam w ręku ten wielki nóż. Obejmuje mnie w talii i niewinnie całuje w policzek. — Ooo — mówi Ellen. — To ma być pocałunek? Wlewa resztę zawartości butelki do swojego kieliszka. — Podaj tę drugą butelkę, co, Matzo?

W końcu przestajemy jeść, obżarci indykiem i zbyt dużą ilością ziemniaków. Siadamy na sofach i poduchach w gościnnym. Po chwili Bonnie i Daniel zaczynają robić się zmęczeni i marudni, więc Izzy sugeruje, że zabierze je do domu. Tata, który prawie w ogóle nie pije, proponuje, że zawiezie Matta później. Zauważam, że również z Cory ucieka para, chociaż nie jest humorzasta jak Bonnie. Powieki jej opadają. — Widzę, że moja mała też szybko odjeżdża... — Ooo, nie jedźcie! — mówi Ellen. — Może się położyć w naszym pokoju — Quinn wstaje. — Potem możesz ją zapakować w kołdrę i zabrać do domu. Albo zostańcie. Zmieścimy się. Leo podnosi Corę i idzie za Quinn na górę.

Duch minionych świąt Ellen sięga przeze mnie po wino chyba piętnasty raz, przewracając moją szklankę z wodą. — Ellen!

R

— Oj, przepraszam. Przepraszam, przepraszam, przepraszam! Rozluźnij się! To tylko woda. Dźga mnie zabłąkaną serwetką i nalewa sobie więcej wina.

L T

— Nie sądzisz, że masz już dosyć? — mówię cicho, żeby jej nie zawstydzać. — Oj, George, daj spokój, dobrze? — trochę bełkocze, ale jak zwykle słyszalnie dla każdego, kto znajduje się w promieniu mili. — Napij się jeszcze kieliszek, nie zabije cię. No, napij się ze mną. — Nie chcę. I ty też nie powinnaś. Naprawdę masz... — Dlaczego nie, do cholery? — mówi i wypija duszkiem, przechylając kieliszek teatralnym gestem, żeby podkreślić to, co mówi. — Jeśli nie chcesz się dobrze bawić, świetnie. Ale nie psuj zabawy innym. Zejdź ze mnie. Nie jesteś moją matką — Ellen — mówi tata. — Już wystarczy. Wstaję, żeby odnieść kubki po kawie do kuchni. — Więc... Leo... — mówi Ellen głośno; jak tylko słyszę jego imię, wiem, że powie coś okropnego. — Powiedz mi, zanim „Ph" przyjdzie, żeby zepsuć zabawę, czy jesteś szaleńczo zakochany w mojej siostrze czy nie? — Ellen! Na miłość boską! — Osobiście myślę, że tak... — kontynuuje, ignorując mnie. — A Matt uważa, że trzymasz się z boku ze względu na Stephena. Bo jesteś porządnym facetem. Ale Georgia... — Ellen, zamknij się. W tej chwili! Odwracam się do niej. — Leo — mówię, nie mogąc na niego spojrzeć. — Strasznie przepraszam. Ellen jest po prostu głupia i absurdalna... — Nie ma sprawy. Naprawdę. Wszystko w porządku. Ma spokojny głos, ale nadal nie mam odwagi, żeby mu popatrzeć w oczy. — Za dużo wypiła i...

Dzwoni dzwonek do drzwi. — Uratowany przez dzwonek! — woła Ellen, zerkając na Simone i szukając w niej sprzymierzeńca. — To Stephen. Ellen, nie waż się tak przy nim zachowywać. * — Wesołych świąt, kochanie! — Stephen obejmuje mnie ramieniem i całuje w usta. — Dobrze się bawicie? — Bawiliśmy, ale Ellen za dużo wypiła. Zachowuje się skandalicznie. Proszę, proszę, obiecaj mi, że ją zignorujesz, jeśli będzie przesadzać. — Postaram się. Ale nie myślmy o tym, co? Będzie miała rano ból głowy i przeprosi. Jestem pewien. Takie odprężenie nie jest w stylu Stephena. — I jeszcze jedno: nie wściekaj się, ale Cora i Leo są tutaj. Tata zaprosił ich już dawno, a zdecydowali się przyjść dopiero teraz, więc nie wiedziałam. Daję słowo. Możemy się tym nie przejmować? Są święta, nie rujnujmy tego. Kiwa głową, chociaż zdecydowanie nie jest tym zachwycony. — W porządku. Ale nie zostajemy długo.

R

— Witam wszystkich. Wesołych świąt! Eeee... Wesołych Dyngów... — mówi Stephen nieco za-

L T

wstydzonym i słabym głosem. Kiwa głową do Leo.

— To Dyngsy — mówi Ellen. — Nie „Dyngi". Panie „Ph", nie wiesz, jak tęskniliśmy za twoim przemiłym towarzystwem i oszałamiającą polemiką. Usiądź tu i zabaw mnie! O Boże. Dlaczego nie może przestać?

Stephen siada i widzę, że tata stara się prowadzić z nim normalną dyskusję, ale z Ellen siedzącą pomiędzy nimi to niemożliwe. — Nie ma więcej wina? — Wsadziłam jeszcze jedną butelkę bąbelków do schłodzenia — mówi Simone. Dziękuję. To na pewno pomoże. — Napijesz się, Stephen? — Quinn wstaje, żeby przynieść jeszcze jeden kieliszek, a Matt otwiera szampana. — Dziękuję. Proszę. Ale tylko jeden kieliszek, bo prowadzę. Plan był taki, że Stephen spędzi z nami cały wieczór, a potem pojedziemy do niego, ale teraz najwyraźniej spieszyło się nam do wyjścia. — Nie zapominaj o mnie, Matzo. — Ellen macha przed nim kieliszkiem. Ma niewyraźny wzrok, jakby patrzyła na kogoś ponad ramieniem Matta. — Po co? Nie umierasz przecież z pragnienia, prawda, Ell? — Boże, stajesz się jak George. Ple, ple, ple. Są święta i prawie cały dzień nie piłam... — To kompletna bzdura, Ell, i wiesz o tym.

— Ellie, napij się zamiast tego kawy. Stephen nerwowo nas obserwuje. — PRZESTAŃCIE na mnie wchodzić! — Ellen nagle wstaje, przewracając swój kieliszek. — Czuję się dobrze. Leo, ty widzisz, że czuję się dobrze, prawda? Panie „Ph", powiem ci coś. Nie powinieneś żenić się z George; nie pozwoli ci wypić więcej niż jednego drinka na weselu... — Ellen! Przestań! Podeszłam i złapałam ją za ramię, ale wyszarpnęła się. — Nie rządź mną! Jesteś zła, bo zapytałam Leo, czy jest w tobie zakochany, a on nie odpowiedział! Twarz Stephena wyglądała jak wykuta z kamienia. — Ellen. — Głos taty jest śmiertelnie poważny. — Wypiłaś już wyraźnie za dużo i teraz zawstydzasz naszych gości i siebie. Myślę, że powinnaś pójść na górę i się położyć. — Dlaczego wszyscy się na mnie uwzięli? — wyje. — Co ja zrobiłam? — Och, Ell. Daj spokój. — Matt jest zły. — Wiesz co? Zamieniasz się w pijaczkę. Obudź się, na miłość boską! Za dużo pijesz, wiesz? Tylko dlatego, że tata i Gee zachowują się jak zwykle, usiłując udawać, że tego nie ma... — Matt, nie... — Matthew — mówi tata tonem ostrzeżenia.

R

— Nie. To absurd. Wszyscy traktują Ellen jak dziecko, i dlatego: zaskoczenie! Nadal się tak za-

L T

chowuje. Nie możecie wciąż starać się jej przed wszystkim chronić. Ell, spójrz prawdzie w oczy, masz prawie trzydziestkę! Czas dorosnąć! Nie możesz się ciągle upijać jak nastolatka. Wydaje mi się, że z tego się robi poważny problem i że powinnaś to równie poważnie potraktować... — Nie, Matt, proszę!

Ale widzę po jego twarzy, że nic go teraz nie powstrzyma. — Potraktuj to poważnie... — mówi stanowczo — ...bo mama... mama, ona... Jego głos zanika, a on sam opada na krzesło. Dobry Boże. Cisza. Potem Stephen patrzy na mnie kompletnie zszokowany, wreszcie zrozumiawszy. Leo, bynajmniej nie zaskoczony, posyła mi spojrzenie pełne współczucia. — Co masz na myśli? — Ellen mówi jak dziecko. — Czy wszystko trzeba ci wyjaśniać? Była alkoholiczką. Jak można to powiedzieć wyraźniej? — Ale... nie mogła. — Ellen rozgląda się dookoła, patrząc na Matta, tatę, na mnie. — Wiedziałabym. George by mi powiedziała. Tata by powiedział. — Naprawdę? Ponownie odwraca się w moją stronę, patrząc błagalnie, ale ja spuszczam wzrok. Potem zwraca się do taty. On wzdycha. — Sądziliśmy, że będzie łatwiej, jeśli nie będziesz wiedzieć. To wszystko. — Ale te wszystkie historie o tym, jak byliśmy dzieci, które opowiadała mi George. Znów patrzy na mnie.

— Nigdy mi nie powiedziałaś! — Na początku nie była taka. Nie, kiedy ja byłam mała. Chciałam, żebyś myślała o niej tak, jak ja ją pamiętałam. Jaka była na początku, jaka była wcześniej. Ellen rozgląda się po pokoju, wykonując powolny obrót, oceniając wyrazy twarzy innych. — Wiedziałaś — oskarża Quinn, która przytakuje. Simone i Stephena najwyraźniej zamurowało; nie ma wątpliwości, że dla obojga to odkrycie. — I ty. — Marszczy brwi, wskazując na Leo. — I Matt. Czy to dlatego nigdy o niej nie wspominasz? On opuszcza wzrok i widzę, że ogrom tego, co powiedział, zaczyna do niego docierać. Przez te wszystkie lata nie byłam do końca pewna, czy Matt wiedział czy nie. Teraz wydaje mi się niemożliwe, że nigdy go o to nie zapytałam. Oczywiście jasne było, że nie chciał rozmawiać o mamie, i wiedziałam, że pamiętał to, jak zdemolował jej studio, bo był na nią wściekły, ale sądziłam, że był zły za to, że umarła, a nie z powodu... czegoś innego. Nigdy nie byłam pewna, czy wiedział. — Nie pamiętam wszystkiego, tylko fragmenty. — Matt się garbi. — Jej wahania nastrojów, małe drzemki, żeby to przespać; wieczną niepunktualność, kłamstwa, obietnice, których nigdy nie dotrzymywa-

R

ła; ciągłe zawodzenie nas, śmiech tak głośny, że wszyscy się gapili, zawstydzanie nas. Tata zwiesza głowę, Quinn kładzie dłoń na jego ramieniu w cichym geście wsparcia.

L T

— Ale najbardziej cierpiała Georgia, usiłując chować butelki, kiedy je znalazła, pomagając mamie wstawać i zmuszając ją do tego, żeby się ubrała. Prowadziła dom długo przed tym, zanim mama zmarła. Każdy głupi ci to powie. Gee była dla ciebie o wiele lepszą matką niż mama.

Ostatnie święta z Joy Przez ostatnie trzy lata tata przygotowywał skarpety, ale nie wiedział, co do nich włożyć, i nie ma czasu, żeby robić takie rzeczy, jakie robiła mamusia: miniaturowe skrzynki pocztowe; niby-marmurowe kominki do domku dla lalek; laleczki z wyciorów do fajek z warkoczem z wełny albo robione ręcznie małe książeczki z opowieściami, w których Georgia jest księżniczką wspaniałą gwiazdą filmową międzynarodowym szpiegiem czy właścicielką największej ciężarówki. Teraz dostają paczki flamastrów i piórniki do szkoły, małą lalkę albo zabawkowy samochód, siatkę złotych, czekoladowych monet i mandarynkę w rożku. Miłe rzeczy, zwykłe rzeczy, jakie dostają inne dzieci. Georgia podnosi swoją skarpetę i zabiera ją do pokoju Ellen. Normalnie Ellen przybiegłaby już susami do pokoju Georgii, skacząc po łóżku i piszcząc z niecierpliwości. Małe, grubiutkie paluszki Ellen nie są jeszcze biegłe w sztuce obierania czekoladowych monet, ale otworzyła pudełko czekoladek od cioci Grace i zjadła połowę zawartości. Puste papierki po czekoladkach są rozrzucone wokół niej, razem z porwanymi chusteczkami i papierem. Pośrodku tego siedzi Ellen ze szklanymi oczyma i czekoladowymi wymiocinami na przedzie piżamki.

— Och, Ellie! Georgia bierze ją za rękę i prowadzi do łazienki, gdzie zdejmuje pobrudzoną piżamę, wkłada flanelę pod wodę i wykręca. Ellen nasycona cukrem stoi względnie spokojnie, kiedy Georgia wyciera ją i podaje jej kubek wody. Georgia i Joy przygotowują lunch. Joy przetrząsa zawartość kosza z warzywami, mówiąc, że nie może znaleźć marchewek. — Nie, mamusiu. Musimy przygotować indyka albo będzie za późno. Tak czy owak, prawdę powiedziawszy, nie trzymamy tam marchewek. — Od kiedy? Gdzie tak czy owak, prawdę powiedziawszy, trzymamy marchewki? — Joy się uśmiecha. — W lodówce. Ale musimy przygotować indyka. Ptak leży w brytfannie — duży, różowy i nagi. Na blacie leżą rozłożone: folia, masło, dwie cebule i garść ziół z ogrodu. — Nie będzie wielkiej różnicy, czy podamy go o pierwszej czy o trzeciej. Poza tym dorośli lubią się rozluźnić przy małym co nieco, kiedy czekają na lunch. * Małe co nieco. Tak na to mówi.

L T

R

— Ale to nie będzie lunch. To będzie kolacja. Musimy włożyć go do piekarnika. Piekarnik musi być zapalany ręcznie; zapałką, jeśli jest się odważnym: sięgasz do strasznego, ciemnego tyłu, skąd gaz syczy jak wąż i wyrywa ci płomień z palców, a ty cofasz rękę, jak szybko możesz. Albo możesz zrobić długą pochodnię ze skręconej kartki papieru, którą potem musisz wrzucić do zlewu i zalać wodą. Georgia nie poprosi, ale Joy wie, że czeka, aż ona zapali piekarnik. — Jesteś taka apodyktyczna! Nie wiem, po kim to masz. — Joy wzdycha, przekręca pokrętło piekarnika i rozgląda się za zapałką. Nie ma żadnej na blacie. — Pewnie po rodzinie twojego ojca. Cały ten rosyjski matriarchat — mówi, przechodzi do szafki i zaczyna grzebać w dużym naczyniu z monetami i torebkami z cukrem, zabranymi z restauracji. Georgia patrzy na otwarte drzwiczki piekarnika i wstrzymuje oddech. — Jestem pewna, że gdzieś tutaj był... — Joy wyprostowuje się i zaczyna dłonią macać rzeczy na górnej półce. — Gdzieś... o, są! Wraca do piekarnika. Georgia odsuwa się daleko, za duży, drewniany stół. Joy zapala zapałkę i niedbale wrzuca ją w głąb piekarnika. Słychać głośne łup. Nawet Joy lekko się cofa... Georgia przygryza wargę, zostaje, gdzie jest. — Och, kochanie, nie bądź taka zła. Są święta! No chodź, chodź i daj mamie buziaka. Georgia posłusznie idzie powoli do przodu. Jej matka mocno ją ściska i obcałowuje czubek głowy. — Zatańczmy! Powinnyśmy się dobrze bawić, a nie zajmować się nudnym gotowaniem!

Chwyta Georgię za łokcie i obraca ją po kuchni, śpiewając: „Przybieżeli do Betlejem pasterze! Grają skocznie dzieciąteczku...". Przestaje, widząc minę Georgii. Zatrzymuje się. — No? — Robi krok do tyłu. — Może włożymy tego ptaka. Nie ma jeszcze dwunastej, gdy Joy mówi jakby od niechcenia: — Cóż, są święta... Powinniśmy wznieć toast, prawda? David wyjmuje dwa kieliszki do sherry i napełnia je do połowy. — Już racje awaryjne? — pyta Joy, śmiejąc się. David nie odpowiada, ale idzie do lodówki po coca-colę dla dzieci. To rzadka przyjemność. O czwartej ogromny indyk w końcu zostaje przyniesiony na stół i David zaczyna go dzielić. Potrawy warzywne są podane, ale stół jest zbyt zapełniony, więc marchewki, kiełki i groszek są nabierane prosto na talerze. Ziemniaki przekazuje się z talerza na talerz. Sos leje się strumieniem. — Davidzie, może otworzysz jeszcze wino dla naszych gości? — Mmm... — Patrzy dokoła, potem dostrzega puste butelki na blacie. — Czy ktoś chce jeszcze? — Ja dziękuję — mówi wuj. — Prowadzę. — No, dalej. — Joy namawia Audrey. — Zabaw się. — Nie mogę.

R

— Musisz! — nalega Joy. — To tylko raz do roku. No. Boże, jesteście takimi sztywniakami. Nie możemy chociaż raz zwolnić hamulców?!

L T

Wuj się śmieje, przyjmuje to jako żart. Unika wzroku brata. Audrey uśmiecha się niezręcznie. — W takim razie łyczek. Ale tylko jeśli otwieracie nową butelkę. — Oczywiście, że otwieramy! Prawda? — oświadcza Joy i wstaje. David przestaje odkrawać kawałek indyka dla siebie. — Oczywiście — mówi, odkłada nóż i staje na krześle, żeby otworzyć górną szafkę. — Oj. — Ja przyniosę! — Joy znika w korytarzu, słychać stukanie z głębi rozgardiaszu pod schodami. — Znalazłam! — Całe szczęście. — Głos Davida brzmi wesoło i jowialnie. Głos mamusi staje się coraz głośniejszy, kiedy taka jest. Śmieje się, nawet kiedy ludzie nie mówią nic śmiesznego, a kiedy na nią spojrzysz, jej oczy są dziwne, błyszczące jak wyszlifowane kamienie albo jakby patrzyła na coś tuż nad twoim ramieniem, a nie na ciebie. Kiedy mamusia jest taka, tatuś chowa się za gazetą ale teraz, dzisiaj, cała rodzina tu jest i gazety zostały wepchnięte do szafki. Tatuś uśmiecha się i kiedy Audrey nie patrzy, napełnia jej kieliszek prawie po brzegi. Po posiłku, kiedy Georgia przychodzi usiąść obok niego, przyciąga ją do siebie, całuje w czubek głowy i uśmiecha się. Ale to nie jest prawdziwy uśmiech; to uśmiech, który powoduje u Georgii zabawne uczucie w środku, jakby połknęła duży kawałek chleba, który siedzi teraz zaklinowany w jej piersi. Wuj zaczyna śpiewać. Z początku cicho, potem coraz głośniej, głębiej, nieco przesadzając, sygnalizując Davidowi, żeby do niego dołączył — stara, żydowska piosenka, słowa jednocześnie znane i obce

Georgii. „Nasza kolęda na Chanukę", tak nazywa ją wuj. Piosenka, którą on, David i ich siostra Rachela musieli śpiewać jako dzieci na Święto Świateł, chociaż nazywanie jej kolędą jest oczywiście żartem wuja. Potem przyłącza się Joy, bo po tych wszystkich latach zna słowa prawie tak dobrze jak David. Jej głos jest głębszy, niż można by pomyśleć, patrząc na jej drobną posturę. Wymienia z mężem prawdziwy uśmiech. Jak srebrny medalion, który Georgia dostała tego ranka jako najbardziej specjalny prezent — mały, rzadki i cenny; coś do zachowania i hołubienia. Potem piosenka się kończy i David i wuj obejmują się, a Georgia, Matt i kuzynowie przewracają oczami, bo są już wystarczająco duzi, żeby wstydzić się śpiewania i obejmowania swoich rodziców. — Jeszcze jedna! Dawajcie! — mówi Joy, chociaż chwila już minęła. Zawsze chce więcej, dłużej, chce śpiewać głośniej, tańczyć bardziej wylewnie niż inni; nie wie, kiedy przestać. — Może później, hm? — David stanowczo zatyka butelkę wina, chociaż jest właściwie pusta. Joy wzrusza ramionami, jakby jej nie zależało. Potem tanecznym krokiem idzie przez pokój, żeby nastawić kawę, śpiewając bez słów kolędę Cicha noc. Teraz, kiedy tak jest, Georgia może wierzyć, że wszystko jest w porządku. Dzięki ramieniu ojca wyciągniętemu za nią wzdłuż sofy, tak że w każdej chwili może przechylić głowę do tyłu i czuć, że tam

R

jest. Matka siedzi na podłodze z Ellen rozciągniętą na jej kolanach z kciukiem w buzi i opadającymi powiekami. Wuj opowiada długą historię, ale ona nie słyszy słów, tylko pozwala głębokim falom jego głosu

L T

przekręcać się i zawijać wokół siebie, jak starej pierzynie babci — bezpiecznej, znanej i wygodnej. Georgia wpycha kciuk w satsumę, trzymając ją blisko twarzy, żeby powąchać ten pierwszy aromat cytrusa, potem zdejmując skórkę, w jednym kawałku, jeśli można, łącząc podartą łupinkę tak, żeby wyglądała jak przedtem.

Nagle słychać głośne prychnięcie w środku opowieści wuja. Joy chrapie, jej głową opadła na sofę, ma otwarte usta. Kuzyni śmieją się, popatrz na to, ich ciocia Joy chrapiąca jak świnia. Matt patrzy na buty, rozwiązuje sznurówki i ściąga je ciaśniej, zawiązując ostrożnie na podwójny węzeł. Georgia przygryza wargę, składa ramiona. Normalnie, kiedy mamusia jest taka, Georgia przykrywa ją po prostu kocem, gdziekolwiek siedzi. Zazwyczaj budzi się po paru godzinach i wszystko jest znów w porządku. Wuj się śmieje. — Tyle o moich umiejętnościach komicznych! — rozgląda się za Audrey z podniesionymi brwiami. — Zresztą powinniśmy niedługo iść... — Nie, naprawdę — zaczyna David. — Joy jest na nogach od wczesnego ranka. Wiecie, gotowała. — Oczywiście — mówi Audrey i wstaje. — Gotowanie dla całej gromady to mnóstwo pracy. Nie przeszkadzajmy jej, wygląda na... wyczerpaną. — Tak — przytakuje David. — Jest wyczerpana. — No, dzieciaki. — Wuj popędza kuzynów, którzy trącają się łokciami i co dwie sekundy wydają niewystarczająco ukradkowe chrząkania. — Przestańcie. Wkładać kurtki.

Korytarz jest pełen gwaru podczas rozdawania okryć i butów, odnajdywania toreb na prezenty, ściskania. Georgia stoi przy ojcu, uśmiechając się, wspinając się na palce, żeby pocałować wuja i ciocię, dziękując im za podarki. Matt przechyla się przez nią tak bardzo, że upadłby, gdyby odeszła. Patrzy w sufit, nie żegna się porządnie; normalnie odepchnęłaby go, głupiego Matzo-Batzo, ale nie teraz, nie dziś. W pokoju gościnnym, rozciągnięte na podłodze, śpią Joy i Ellen.

31 ŻYCIE PEŁNE KŁAMSTW — Ellie? — Pukam do drzwi łazienki. — Idź sobie. — Mogę tylko chwilę z tobą porozmawiać? Cisza. — Przynajmniej daj mi szansę, żebym mogła wyjaśnić. — Opieram czoło o drzwi. — Co tu jest do wyjaśniania? — odkrzykuje. — A przy okazji...

R

Drzwi nagle stają otworem, a ona stoi w nich rozmazana, z czerwonymi oczami. — Mały test na inteligencję. Żadne z tych pieprzonych drzwi nie ma pieprzonych zamków, pamię-

L T

tasz? Nic cię nie powstrzymywało od wejścia.

Przechodzi przez pokój i siada ciężko na dywaniku.

— To powinno być interesujące. Wszyscy wiemy, że jesteś Królową Racjonalnego Myślenia, ale jestem szalenie ciekawa, jak zamierzasz wyjaśnić dwadzieścia cztery lata kłamstwa. Zamykam drzwi i opieram się o nie. — My, ja... chciałam cię chronić...

Nawet w moich uszach brzmiało to żałośnie. Jedna z kiepskich wymówek: zrobiliśmy to dla twojego dobra. Ellen prycha z pogardą. — Dlaczego? Nie jestem już trzylatką prawda? Dobrze. Może, tylko może, na początku mogła to być jakaś wymówka. Ale cały ten czas? Daj spokój. Kiedy dokładnie planowaliście mnie powiadomić o tym małym rodzinnym sekrecie? Kiedy będą mnie odwozić do domu spokojnej starości? — Przepraszam. Oczywiście, masz prawo być zła... — Nie waż się! — Ellen skacze na równe nogi. — Nie waż się ładować we mnie to terapeutyczne gówno w stylu „jestem taka cholernie spokojna i rozsądna"! Może tobie to pomaga, ale ja nie jestem zainteresowana twoim zarozumiałym uzasadnianiem wszystkiego. Zawsze to robisz! Według ciebie wszyscy inni są emocjonalnie popaprani, tylko ty jesteś doskonała. Cóż, nie jesteś nawet cholernie trochę doskonała, co? Spójrz na to, co powiedziałaś Quinn, do cholery. I zwodzisz Stephena przez ten cały czas, chociaż sądzę, że nawet go nie lubisz tak bardzo, nie wspominając o kochaniu. Pomyśl, jakie bezcenne perły mądro-

ści dałabyś mi, gdybym to ja to zrobiła, hm? I trzeba być martwym, ślepym albo z własnej woli, niewiarygodnie wręcz oszukiwać samą siebie, żeby nie widzieć, co naprawdę czujesz do Leo. I Cory. Idiota by zobaczył, jak na niego patrzysz. Boże, nawet Bonnie zapytała mnie przedwczoraj, czy sądzę, że pozwolisz jej być druhną. I nie, nie mówiła o Stephenie. Powiedziała: „Kiedy ciocia Gee wyjdzie za mąż za tatusia Cory". Ma cztery lata i więcej rozumu niż ty. I ja, nie zapominajmy o mnie: łatwo jest okłamywać małą Ellie, prawda? Ellen nic nie rozumie, wszyscy to wiedzą. Ellen nawet nie potrafi dotrzeć z punktu A do punktu B bez godzinnego spóźnienia. Ellen nie potrafi zatrzymać chłopaka na dłużej, niż zabiera mu ubranie się po. Ellen, ha, ha! Ciągle czeka, żeby zobaczyć, kim będzie, kiedy dorośnie. To nie było jakieś małe kłamstwo, żeby chronić moje uczucia. Ukryliście przede mną prawdę o mojej własnej matce. Przez ten cały czas. Mogę w pewien sposób zrozumieć tatę. Prędzej schowałby się za stroną z recenzjami, niż stawił czoło czemukolwiek prawdziwemu i kłopotliwemu. Ale ty? Ty cały czas zajmujesz się takimi rzeczami. Zawsze mówisz o tym, jak ważna jest otwarta, szczera komunikacja! Jak śmiesz! * Jej słowa smagały moją twarz jak ostry piasek na wietrze. Oparłam płasko dłonie o drzwi za mną.

R

Również chciałabym być zła — tak jak Ellen — rzucić czymś, czymkolwiek w nią. Ale jak mogę, kiedy wiem, że ma rację?

L T

Kręcę głową, z początku nie mogąc mówić. — Nie wiesz, jak to było...

— Nie. — Krzyżuje ramiona na piersiach i stoi prosto, spokojnie i dumnie. — Skąd miałabym wiedzieć, skoro nigdy mi nie powiedziałaś? I co z naszymi opowiadaniami? — Przygryza wargę, a jej oczy wypełniają się łzami. — Tymi historiami, które zawsze mi opowiadałaś. Czy któraś z nich była prawdziwa?

— Wszystkie. Przyrzekam. Ale wymazałam... trudne części. Części, których, jak sądziłam, nie musisz znać. Chciałam, żebyś miała dosko... matkę, jaką mogłabyś mieć, jaką powinnaś mieć. Taką, jaka była, zanim... — Ale po co? Nie była taka, prawda? I kim ty jesteś, żeby decydować, co ja powinnam wiedzieć? Całe życie karmiłaś mnie pieprzoną fantazją i teraz nie mam już o niczym pojęcia. Znowu siada na podłodze, kuląc się przy wannie. — Nigdy nie prosiłam o doskonałą matkę. Chciałam słuchać o mamie, o przeszłości, ale nie chciałam bajek. Chciałam dzielić z tobą wspomnienia, bo ja... ja nie mam swoich. Myślałam, że dajesz mi ją taką, jaka była naprawdę. Całą. Złe rzeczy tak samo jak dobre. — Przykro mi. Dwa słowa. Dwa słowa za całe życie kłamstw. To nie wystarczy. Jak mogłoby wystarczyć? Pokręciła głową i objęła kolana, podciągając je pod brodę. — Zostaw mnie samą.

— Może mogłabym... — Nie! — mówi, nie patrząc na mnie. — Po prostu się odpieprz.

Zimny indyk Stephen odpakował paczki z jedzeniem, które dostał od swojej matki: zimny indyk, szynka, babeczki pozawijane w wiele warstw folii i plastikowych torebek. — Nie wierzę, że nigdy mi nie powiedziałaś — stwierdził, unikając mojego wzroku. — To nie jest łatwe do powiedzenia. Było mi... wstyd. — Dlaczego? To nie twoja wina. — Otworzył lodówkę. — À propos, wybacz moje czarne poczucie humoru, ale chcesz jeszcze wina? Przez cały dzień wypiłem zaledwie kieliszek, bo prowadziłem. — Tak, proszę. Wypiję kieliszek. Musisz być zmęczony. Przykro mi, że zostałeś wciągnięty w rodzinny bałagan. Zaczął otwierać wino. — Tylko nie rozumiem, jak mogłaś mi nie powiedzieć przez cały ten czas. Prawie cztery lata.

R

Chciał zapytać, dlaczego powiedziałam Leo, a jemu nie. Wiedziałam, że chce to wiedzieć, ale boi się zapytać, a ja nie mogłabym dać mu odpowiedzi. Nie takiej, jaką by chciał usłyszeć. Bo wiedziałam, że

L T

Leo nie będzie mnie osądzał. Albo mamy. Bo wiedziałam, że nie będzie posyłał mi tego zadowolonego z siebie spojrzenia, dowiedziawszy się o jeszcze jednej z licznych wad rodziny Abramsów. Bo po prostu któregoś dnia zaczęłam o tym mówić, a on słuchał. Bo wiedziałam, że mogę mu ufać. Bo... — Nie wiem. Zawsze się bałam, że mógłbyś... jakoś mnie oceniać. Wiem, że myślisz, że moja rodzina jest beznadziejna. I masz rację, jesteśmy beznadziejni. — Głuptasku! Ty nie jesteś. W ogóle. Nie można cię winić za to, że twoja rodzina jest... — wzruszył ramionami — jaka jest. — A ty czasami jesteś taki doskonały. Nigdy nie robisz nic źle. Twoja rodzina nie chowa żadnych trupów w szafie. — Och, Georgio. Nikt nie jest doskonały. A w twoich ustach to brzmi, jakby moja rodzina była dziwna, będąc... po prostu normalna. — Przepraszam, nie to miałam na myśli. Podszedł i objął mnie. — No, już, słoneczko. Nie roztrząsajmy tego. Zapomnij teraz o tym. Weźmy kąpiel i chodźmy do łóżka, co? W pierwszy dzień świąt pojechaliśmy ze Stephenem na kilka dni do jego przyjaciół w Sussex. Dobrze było uciec od wszystkiego i wszystkich i dla odmiany nie martwić się o rodzinę. Nie robiłam niemal nic, tylko czytałam i spałam, jakbym dochodziła do siebie po długiej chorobie. Kiedy wróciłam do swojego mieszkania, żeby zabrać trochę ubrań do Stephena, na sekretarce była wiadomość od Leo, więc zadzwoniłam do niego, a on przyszedł na herbatę.

— Hej, co u ciebie? Udało ci się porozmawiać z Ellen? Kręcę głową, a on obejmuje mnie i przytula. — Słuchaj, nie zadręczaj się tym. Wiem, jaka jesteś. Ty i twój tata zrobiliście, co uznaliście za słuszne — powiedział, delikatnie położył mi palec pod brodę i podniósł moją twarz do góry, tak że patrzyłam mu w oczy. — Ale myliliśmy się. — Nie wiesz tego. Tylko dlatego, że Ellen jest o to zła, nie możesz wiedzieć, co by było, gdybyście jej powiedzieli. A nawet jeśli się myliliście, nie zrobiliście tego ze złośliwości. Próbowaliście tylko zrobić to, co będzie dla niej najlepsze. — Nie mogę tak łatwo się z tego wyplątać. — Dobra. Jesteś parszywą, złośliwą, złą osobą. Zadowolona? — Nie. — Jeśli skończyłaś już z workiem pokutnym i popiołami, to spróbuję okazać tupet i zapytać, czy mogę wpaść na niedzielny brunch? Czy nie robicie go w czasie przerwy świątecznej? — Oczywiście, że możesz, głuptasie. Wiesz, że nie musisz pytać; jesteś częścią... jesteś stałym bywalcem. I Cora. Zawsze mile widziani. Uśmiecha się. — Co u niej?

L T

R

— Chyba tak sobie. — Wzruszenie ramion. — Ale jest taka cicha. Powiedziałem jej, że znajdę większe mieszkanie, żeby mogła zostawać u mnie w każdy weekend i miała swój pokój, i że może go sama urządzić, a ona uśmiechnęła się tym swoim zabawnym, grzecznym uśmiechem i powiedziała „dziękuję". Jakbym był obcą osobą. — Musisz być cierpliwy.

— To moja mocna strona, znasz mnie... — mówi i wzdycha sfrustrowany. — Wiem, wiem, nie mów mi: to trwa tyle, ile trwa. Przytakuję. — Będzie cię kochać i uzna cię za tatę, jestem tego pewna. Ale potrzebuje... poczucia bezpieczeństwa. Leo marszczy brwi. — Ale ona jest bezpieczna. Zrobiłbym wszystko, żeby ją chronić. Wszystko. — Wiem, ale nie o to mi chodziło. Musi się czuć bezpieczna. Myślę, że nie chce się do ciebie zbliżyć, bo boi się, że cię straci, tak jak matkę. Kto by ją winił? Musi być jej bardzo trudno uwierzyć, że będziesz przy niej. To nie twoja wina, ale nie było cię z nią wcześniej. Skąd ma wiedzieć, że nie uciekniesz do Kanady czy gdzieś indziej? — Zaśmiałam się z samej siebie. — Przepraszam, nie potrzebujesz terapii. — Nie. Potrzebuję. Świecą mu się oczy i kiwa głową jakby nad czymś intensywnie myślał. — To ma sens.

Jeden podmuch wiatru Niedziela. Cichy brunch. Nie ma Matta z rodziną. Nie ma Ellen. Brunch bez Ellen. To jak wędzony łosoś bez soku cytrynowego. Tata zadzwonił do niej, ale powiedziała tylko, że nie ma ochoty. Postawiłam wodę na kawę i przeżuwałam bajgla. Simone, o dziwo, wciąż tam była. Myślałam, że do tego czasu wróciła do Nowego Jorku albo do jednego ze swych olśniewających przyjaciół. Wydawało się, że doszły z Quinn do jakiegoś porozumienia, i zauważyłam, że starają się, jak mogą, żeby zachowywać się wobec siebie uprzejmie. Dobry początek. Ha! Mogłabym się od niej czegoś nauczyć — co ja wiem o rodzinach? Ellen mnie nienawidzi, ja jeszcze jestem zła na Matta — nie mogę uwierzyć, że był tak głupi — i chociaż Quinn stara się, jak może, żeby być wobec mnie miła, wiem, że wciąż jest jej przykro. Georgia, pieprzona złota gwiazdka dla ciebie. Jak, do cholery, stanę twarzą w twarz z klientami w nowym roku? Czuję się jak oszustka. Jestem pewna, że Stephen też w środku kipi z gniewu, specjalnie nie pytając o jedyną rzecz, którą chce wiedzieć: dlaczego powiedziałaś Leo, a mnie nie? Niewypowiedziane pytanie wisi między nami w powietrzu, jak kleista pajęczyna nagle widoczna pod światło. Stąpamy ostrożnie po obu stronach, bojąc się podejść bliżej.

R

Zadzwonił dzwonek i ponieważ Quinn była na górze, tata kręcił się w irytujący sposób koło tostera, a Simone nie okazywała chęci wyłonienia się zza sanktuarium niedzielnej gazety, poszłam otworzyć drzwi. — Cześć, Cora.

L T

Uśmiecha się nieśmiało do mnie, chowając się za nogą Leo. — No, Cora. Przywitaj się.

Wyjaśniłam, że Bonnie i Daniel nie przyjdą dziś, bo Matt i Izzy wyjechali z nimi na weekend. — Może to lepiej — mówię Leo. — Wiesz, jaka dominująca może być Bonnie. Usiłuję nieco rozruszać Corę podczas brunchu, ale jest cicha i prawie nic nie je. Tata przynosi dla niej trochę papieru i kolorowe ołówki, więc siedzi nieruchomo jak posąg i rysuje. Znowu dziewczynkę stojącą samotnie w ogrodzie, otoczoną trawą i kwiatami. Simone wstaje. — Wychodzę tylko na chwilę. Zabiera papierosy. Przynajmniej przestała palić w domu. Zostawia otwarte drzwi do kuchni i tylne drzwi do ogrodu, robiąc ogromny przeciąg. Przewracam oczami do Leo. — Nikt w tej rodzinie nigdy nie zamyka drzwi. Wstaję, żeby je zamknąć, ale nagle słychać brzęk, jednocześnie metaliczny i melodyjny, jak odległe dzwony. Cora podnosi głowę znad rysunku. — Cora? Jej oczy są szeroko otwarte, jak u przestraszonego jelonka. — Wiesz, co to za hałas? — pytam. Bezgłośne przytaknięcie.

— Chcesz zobaczyć? Jeszcze jedno kiwnięcie głową. Leo marszczy brwi i bezgłośnie pyta „Co?", kiedy pokazuję mu, żeby poszedł z nami. Kiedy idziemy po korytarzu, Cora wsuwa swoją dłoń w moją a ja ją lekko ściskam. W ogrodzie mokra trawa przykleja nam się do butów. — O, cześć. Przyszliście się przyłączyć? — mówi Simone, wydmuchując dym. — Zostawiłaś otwarte drzwi. — O, przepraszam. — Nie, to dobrze. Jeszcze jeden gwałtowny podmuch wiatru. Znów ten dźwięk. Dzwonki Quinn zawieszone na starej jabłoni na drugim końcu ogrodu. Cora wskazuje na nie i biegnie, śmiejąc się. Przystaje pod konarem nieruchomo, z uniesioną głową. Pochylam się, żeby ją podnieść, trzymam ją żeby mogła ich dotknąć, zadzwonić nimi. Jej twarz jest teraz poważna, zamyślona. — Miałaś takie? Przytakuje.

R

— Tak, ale nie takie same. W pokoju mamusi. Przy oknie. Przynoszą szczęście. Za jednym razem powiedziała więcej niż przez cały dzień.

L T

— Tak. Wiesz, gdzie są teraz twoje? Kręci głową.

— Może ci kupimy? — pyta Leo. — Chciałabyś? Quinn wychodzi do ogrodu, zastanawiając się, gdzie wszyscy poszli.

— Quinn, możemy na chwilę zdjąć twoje dzwonki? Tylko żeby pokazać je Corze. — Oczywiście. Proszę. — Quinn odwija drut z gałęzi. — Cora, proszę. Może chciałabyś je wziąć? Obawiam się, że są trochę zniszczone, ale jeśli tylko chcesz, możesz je zabrać — mówi i wręcza dzwonki Corze, która patrzy na nią potem na Leo i na mnie, jakby sprawdzając, czy może. — Dziękuję. — Quinn, przecież mogę kupić — mówi Leo. — I tak będziesz potrzebował dwóch, prawda? Może mieć jedne u cioci. Leo przytakuje. — Dziękuję. To bardzo miłe z twojej strony. Wracając do środka, Cora trzyma dzwonki wysoko przed sobą jak flagę w geście zwycięstwa. — Quinn? — Dotykam jej ramienia, kiedy Leo i Simone idą przodem. — Tak? Trudno spojrzeć jej w oczy. — Ja... to, co powiedziałam, wtedy... — Och, już dobrze. To już przeszłość.

— Nie. Chcę tylko powiedzieć, że naprawdę bardzo mi przykro. Wiem, że nigdy nie traktowałam cię... jak powinnam, jak... jak... ale... — Nigdy nie próbowałam zastąpić ci matki, Georgia. Nikt nie może tego zrobić. — Nie. Wiem. Ale to nie znaczy, że ja... — Spuściłam wzrok na trawnik, potem zmusiłam się, żeby znowu spojrzeć jej w oczy. — Wiem, że drażniłam się z tobą i byłam trochę, no cóż, wredna, i to było niesprawiedliwe. Przykro mi. Naprawdę, doceniam to, jak... jak bardzo tato cię kocha i jaka jesteś dla niego dobra... jaka zawsze byłaś dla niego dobra. Jest teraz o wiele szczęśliwszy niż... niż wcześniej. I... lubię cię. Po prostu nie wiem, jak... jak to okazać. — Moje ręce opadają i znów patrzę w dół. Dlaczego nie wiem, jak to zrobić porządnie? — Cóż, zdradzę ci mały sekret: ja też cię lubię. Muszę wyznać, że zawsze trochę się ciebie bałam, ale cię lubię. — Bałaś się? Mnie? Dlaczego? — Och, Georgia! Masz pojęcie, jakie czasami sprawiasz wrażenie? Jesteś taka zdolna i kompetentna. Jesteś we wszystkim taka dobra. Nawet kiedy kroisz chleb, robisz to z taką łatwością i gracją. A ja zawsze byłam taka niezdarna. Moja matka zawsze mnie ganiła za upuszczanie przedmiotów, więc kiedy

R

jestem koło ciebie, czuję się znów jak niezgrabna dwunastolatka i mam wrażenie, że osądzasz mnie i czekasz, aż popełnię błąd... Usiłuję przełknąć ślinę.

L T

— Łatwo wydaję sądy. Wiem. Leo mówi, że jestem wobec ludzi wymagająca. — Wiem, że jesteś wobec siebie jeszcze bardziej wymagająca. Kręcę głową.

— To mnie nie usprawiedliwia. Po prostu... — Wzruszam ramionami, zrezygnowana. — Byłam taka już tak długo, że nie wiem, jak mogłabym być inna.

— Bądź wobec siebie cierpliwa. Wszystko wymaga czasu. Długo wypuszczam powietrze i powoli przytakuję. — Przyjaciółki? — Tak, proszę. Nagle mam ochotę ją przytulić. Przez te wszystkie lata wymieniałyśmy zaledwie grzecznościowe pocałunki w policzek. Może jest już za późno, byłoby to dziwne po tak długim czasie. Ale ona nagle rozpościera ramiona, jak ptak, który ma wzbić się w powietrze, nie bacząc na ryzyko. Niemal wgniatam się w nią. — Nie wiem, co jest ze mną nie tak — mamroczę w jej ramię. — Odrzucam wszystkich, którzy najwięcej dla mnie znaczą. — Czasami tak jest łatwiej. Bezpieczniej. — Dlaczego? — pytam, chociaż znam odpowiedź. Tak łatwo jest być mądrym, dyskutując o innych.

— Bo wtedy nie musimy się tak martwić, że ich stracimy. Jeśli nikomu nie pozwolimy się do nas zbliżyć, wydaje nam się, że nie będzie nam ich brakować, kiedy odejdą — Ale to nie działa w ten sposób. I tak za nimi tęsknisz. — Właśnie. Bo nie możesz się powstrzymać przed kochaniem ludzi. Nie, jeśli jesteś kimś takim jak ty. Wyciąga z kieszeni kurtki pogniecioną chusteczkę. Jej kieszenie zawsze są pełne starych chusteczek. Zużytych wykałaczek, niepiszących długopisów i pogniecionych chusteczek. Śmieję się i wycieram oczy. — To taka chusteczka w stylu Quinn. Ona też się wtedy śmieje i wracamy do środka na dzbanek herbaty i trochę jej chleba z rodzynkami, grubo posmarowanego masłem. Nawet Cora bierze kawałek, chociaż jeden już ma, a Simone przyznaje, że „nie jest zły, jak na kulinarne zabiegi matki" — duża pochwała.

Rola dziecka

R

— Powinniśmy już iść — mówi Leo. — Zabieram Corę do Muzeum Historii Naturalnej, żeby zobaczyła dinozaury. Masz ochotę pomóc bronić się przed raptorami?

L T

— Chciałabym, ale chcę zostać trochę dłużej. Muszę porozmawiać z tatą. — No, Cora, idź i przynieś swój płaszczyk. Zostawiliśmy go na łóżku, pamiętasz? Dziewczynka biegnie na górę, a Leo zwraca się do mnie: — Szkoda. Przynieść ci małą gumkę w kształcie tyranozaura na koniec ołówka? — Nie mam pojęcia, jak mogłam do tej pory bez niej żyć. Uśmiecha się i pochyla, żeby pocałować mnie w policzek. — Przy okazji, masz jakieś plany na jutro... na Nowy Rok? — Widzę się ze Stephenem. Mamy gości na kolacji. Robimy to co roku. Robi krok do tyłu. — No tak. Myślałem, że może będziesz go spędzać z rodziną. — Nie. Do taty i Quinn przychodzi kilkoro przyjaciół i pilnują Bonnie i Davida. A co ty robisz? — Znasz mnie. To i owo. Jestem zaproszony w kilka miejsc. Zobaczę, na co będę miał jutro ochotę. — No tak, Leo, na ostatnią chwilę. Nigdy nic nie planujesz? Ma poważną twarz. — Ogólnie nie lubię przywiązywać się do planów. Wydaje mi się, że zazwyczaj nie wychodzą. — Nie miałam na myśli... Cora zbiega ze schodów. Chcę jej pomóc włożyć płaszczyk, kiedy Leo zabiera mi go z rąk. — No, Cora, maszerujemy — mówi i otwiera drzwi. — Pożegnaj się. — Do widzenia.

— Do widzenia. Baw się dobrze z dinozaurami. — Stoję na pierwszym stopniu, a Cora odwraca się, żeby mi pomachać. Leo, trzymając kurczowo jej dłoń, patrzy przed siebie, idąc do samochodu. W kuchni nalewam sobie letnią herbatę i opadam na krzesło. „Spójrz na to z jaśniejszej strony — myślę. — Teraz zraziłaś do siebie już prawie wszystkich, których znasz. Przynajmniej nie ma więcej ludzi, których możesz urazić". Tata jak zwykle był zagłębiony w gazecie i wymamrotał niewyraźne podziękowanie, kiedy postawiłam przed nim kubek. Zapytałam go, czy dzwoniła Ellen, ale pokręcił głową. — Wszystko będzie w porządku — powiedział. — Znasz Ellen, nigdy nie umie się długo gniewać. — Tak, ale tato? — Mhm? — powiedział, wciąż patrząc jednym okiem na gazetę, jakby mogła uciec, gdyby odwrócił wzrok. — Myślisz, że mieliśmy rację? Odłożył gazetę i oparł się. Zdjął okulary. — Nie mówiąc jej? — Tak. — Po fakcie zawsze racja wydaje się połowiczna. — Postukał okularami w dłoń. — Nie. Myślę, że

R

się myliłem. Ja się myliłem, nie my. To nie powinno w ogóle od ciebie zależeć. Od żadnego z nas. Ty, ty zawsze wydawałaś się taka dorosła, wiesz? Łatwo było pomyśleć, że dasz sobie ze wszystkim radę. Gdyby

L T

ktoś poprosił cię, żebyś nosiła świat na barkach, powiedziałabyś: „Upewnij się, że jest odpowiednio przypięty". A potem byś odmaszerowała. Ale to nie była twoja rola. Rolą dziecka jest zabawa, nauka i bycie kochanym, to wszystko. Nie powinnaś była się martwić niczym innym. Ja... cię zawiodłem. Wiem, że tak. Bardzo. Chciałbym... za późno, żeby się cofnąć, ale tak bardzo chciałbym... Sięgnęłam, żeby poklepać jego dłoń, potem przechyliłam się przez poręcz krzesła i objęłam go. — Nie, tatusiu, nie. Nie zawiodłeś mnie. Ani nas. Nigdy, nigdy. Dla mnie byłeś zawsze najlepszym tatą na świecie. Zawsze.

32 SZEŚĆ DNI, BY ZMIENIĆ ŚWIAT Ellen nie odzywała się do mnie od Wigilii, a teraz jest sylwester. Sześć dni. Tylko sześć dni, a ja żyję w innym świecie. Świecie bez Ellen. Co rusz sięgam po telefon, zapominając, że nie mogę już tak zwyczajnie pozwolić sobie na jedną z naszych niekończących się, bezcelowych pogaduszek, rozmów i chichotów, przerywania i warczenia na siebie — naszych „motylich rozmów" — tak o nich mówił Stephen, kiedy skakałyśmy z tematu na temat bez wyraźnej spójności, z niewypowiedzianymi połączeniami, nie do odgadnięcia dla kogoś innego prócz nas samych.

Nigdy nie miałyśmy tak długiej przerwy w rozmowach. Nawet kiedy wyjechałam na studia, kiedy Ellen jeszcze mieszkała w domu, dzwoniłam co najmniej kilka razy tygodniowo; a kiedy jeździła z plecakiem po Europie, często dzwoniła, i to nie tylko wtedy, kiedy zgubiła czeki podróżne, pieniądze, paszport, przyjaciół — dzwoniła ze schroniska młodzieżowego albo samotnej budki telefonicznej na środku wioski, dzwoniła, żeby zapytać mnie, jak jest po włosku: „Proszę, czy mogę skorzystać z toalety?", po francusku: „Czy sprzedajecie tampaksy?" albo po hiszpańsku: „Spotkaj się z nami jutro w tym barze". Tato mówi, że Ellen z nim także nie rozmawia, ale jest pewny, że wszystko będzie w porządku. Tato zawsze twierdzi, że będzie w porządku. To samo mówił o mamie. Quinn uważa, że musimy dać Ellen czas, musimy być cierpliwi i czekać. Stephen myśli, że robię zamieszanie. Mówi, że ta wiedza jej nie zaszkodzi; pomoże jej dorosnąć, zrozumieć, że prawdziwy świat nie kręci się wokół ciuchów, barów i wielu chłopaków. Wciąż jest zły, że jemu też nie powiedziałam. Sylwester. Przez ostatnie trzy lata Stephen i ja robiliśmy kolację dla kilkorga przyjaciół: tylko osiem czy dziesięć osób zapraszanych na spokojny posiłek i cywilizowany toast szampanem o północy. Nic zwariowanego. Ellen zazwyczaj wpada ze swoim aktualnym mężczyzną żeby podebrać, cokolwiek gotuję, albo zostać na jedno danie i pobiec na jakąś wrzaskliwą imprezę. Czasami wypowiadamy na głos

R

nasze noworoczne postanowienia — jeśli nie są zbyt wstydliwe. Wciąż mam zeszłoroczną listę w fioletowym notesie, tym błyszczącym, który Ellen podarowała mi na święta. Kiedy teraz na nią patrzę, wygląda

L T

żałośnie: najbardziej ambitne postanowienie dotyczy posprzątania w szafce w korytarzu — i nawet tego nie zdołałam zrobić. Przynajmniej wprowadziłam się do Stephena. Chyba to jest jedyna istotna zmiana. Tylko że tego nie było na liście, więc w sumie się nie liczy. Poza tym jedyne postanowienie, którego mgliście dotrzymałam, to regularne szorowanie stóp pumeksem i polerowanie kranów w łazience. Wspaniale. Co za oszałamiające osiągnięcie do wspominania na koniec roku. Wyobraźmy sobie moje epitafium: GEORGIA ABRAMS Miała cudowne, lśniące krany i czasami szorowała pumeksem twardą skórę na stopach. Świetnie. Otwieram fioletowy notes, mój notes od Ellen, na nowej stronie. Tego roku moje postanowienia powinny być ambitne, śmiałe, powinny stanowić wyzwanie. Siedzę przez około pół godziny, na przemian popijając kawę i gryząc końcówkę długopisu. W końcu najlepsze, co mi przychodzi do głowy, to: 1. Spraw sobie nowe życie. Tak. To w sumie wszystko.

Cywilizowane przyjęcie Tego wieczoru kolacja jest u Stephena — tylko my i trzy inne pary, elegancka liczba. Chciałam zaprosić swoje przyjaciółki — Emmę i Susie, ale Stephen powiedział, że to niszczy równowagę, jeśli są single, podczas gdy reszta gości to pary. Poza tym ma zestaw ośmiu krzeseł i musiałby użyć dwóch dodatkowych z kuchni, i nie wyglądałoby to dobrze. Menu jest prawie identyczne z zeszłorocznym; nie mo-

głam zmusić się do wymyślenia niczego nowego, a Stephen stwierdził, że najlepiej jest, w każdym razie lepiej jest, trzymać się znanego — nie chcemy przecież wypróbowywać nowości, gotując porządną kolację, prawda? No więc znów jesteśmy razem, kolejny rok mija, a my czekamy na gorącą zupę-krem i duszonego łososia, placek cytrynowy i płonące owoce. Owocowe fajerwerki. Dzbanek kawy i ciemne trufle. O północy toast szampanem w schłodzonych kieliszkach. Za Nowy Rok, za nas. A potem kolejny rok? A potem? Jeśli za dziesięć lat znajdę swoją listę postanowień, czy będę w ogóle w stanie powiedzieć, kiedy ją napisałam? Może po prostu będę ją wyjmować co roku, wygładzać brzegi i udawać, że zaczynam od nowa? Zupa-krem, którą zrobiłam wczoraj, stoi teraz w lodówce, czekając na podgrzanie, kiedy przyjdą goście. Bąbelki się chłodzą. Placek cytrynowy już leży na niebieskiej, szklanej tacy, otoczony malinami, obsypany artystycznie nieartystycznym pyłem cukru pudru. To pierwszy rok w moim życiu, kiedy nie wiem, co w sylwestra robi Ellen. Wiem tylko, że nie wpadnie na godzinę czy dwie, nie będzie mi przeszkadzać, kiedy będę się kręcić przy kuchence, wkładając palec do zupy, podkradając ostrożnie ułożone maliny, zostawiając zdradzające wszystko odciski palców na cukrze pudrze i wypijając mój kieliszek szampana, jak tylko opróżni swój.

R

Obok dwóch butelek bąbelków na drzwiach lodówki stoją jeszcze dwie butelki białego wina. Dość kosztowne chablis — to, które Stephen zawsze kupuje, kiedy chce się napić czegoś wytwornego. Woli

L T

czerwone wino, ale nigdy go nie kupuje, kiedy mamy gości, na wypadek gdyby któreś z nich przewróciło kieliszek i wylało zawartość na jego piękny, blady dywan. Ma go od dwóch lat, a dywan wygląda niemal na nowy, więc w sumie nie można Stephena za to winić. Tata kiedyś mi powiedział, że na Węgrzech, jak tylko goście usiądą do stołu, gospodyni wylewa na obrus odrobinę czerwonego wina, żeby wszyscy mogli się rozluźnić i nie martwili się o zniszczenie czegokolwiek.

Mój samochód nadal się nie odnalazł i najwyraźniej zgubiłam równie pamięć. Zapomniałam przynieść swój garnek do ryb, więc duszę łososia tak, jak robiła to moja matka. Zawijasz rybę luźno w folię i wkładasz do piekarnika w brytfance, z niewielką ilością wody i wina. Kiedy już otworzysz wino, możesz oczywiście wypić kieliszek. Dodatek szefa kuchni — tak to nazywała mama, tylko że w jej przypadku to był dodatek nawet do dwóch tostów. To wino jest zbyt dobre do gotowania — może po prostu użyję do ryby soku cytrynowego. Ułożyłam wokół niej kilka listków laurowych, gałązkę drogiego estragonu, dorzuciłam ziarenka czerwonego i zielonego pieprzu i wtarłam w rozcięcie na całej długości trochę soli. Jeszcze trochę chablis dla szefa kuchni. Mam jeszcze mnóstwo czasu, zanim ktokolwiek przyjdzie. Teraz i tak włożę łososia, żebym mogła zdjąć z niego skórę, kiedy będzie gorący, i podawać na ciepło albo na zimno. W ten sposób nie będzie zamieszania w ostatniej chwili. W zeszłym roku Ellen przyszła wcześnie — chyba wybierała się na imprezę gdzieś daleko — i pomogła mi wycinać „rybie łuski" z ogórka. Powinny być tak cienkie, że aż prześwitujące, żeby przez zieleń łusek widać było blady róż łososia. Tylko że te, które wycięła Ellen, były za grube, więc stałyśmy w kuchni, wyjadając je, podczas gdy ja wycinałam

więcej. Zaczęłyśmy chichotać i wygłupiać się, naśladując wszystkich, których znamy, i co jakiś czas mówiąc głośno „penis", żeby rozdrażnić Stephena. Wyciągam ogórka z lodówki, rozdzieram zębami plastikowe opakowanie i odcinam końcówkę. Usiłuję ukroić plasterek, ale nóż ześlizguje się i odkrawa tylko kawałek. „Penis", mówię głośno, ale to nie to samo. Chyba nie będę się męczyć z ogórkiem. Albo mogłabym położyć całego na talerzu razem z nożem i każdy mógłby uciąć sobie odpowiedni kawałek. Zastanawiam się, co dziś wieczorem robi Leo. Pewnie idzie na zwariowaną imprezę. Będzie wykonywał jakieś głupie, żenujące tańce i daję głowę, że się upije i będzie wracać do domu z równie zalaną kobietą. Cóż, powodzenia. Jeśli mając czterdziestkę, nazywa to zabawą, to nigdy nie dorośnie. Cora zostanie u ciotki. O północy będzie leżała zawinięta w łóżku, śniąc, podczas gdy dorośli będą na dole pić sherry i przekazywać sobie miski orzeszków i nadziewanych oliwek. Kiedy byliśmy dziećmi, Matt i ja powiedzieliśmy Ellen, że zielone oliwki to oczy kota wiedźmy, a te z czerwonym nadzieniem są takie, dlatego że to jest krew i maź, która wypływa, kiedy wydłubujesz je kotu. Kiedy następnego dnia do mamy przyszło dwoje starych znajomych od butelki i Joy podała oliwki, Ellen wbiegła między nich i przylgnęła do nóg mamy, mówiąc: „Nie, nie, nie! Nie jedz ich, mamusiu! Nie! nie!".

R

To wino nie jest wcale takie złe, chociaż nie zdawałam sobie sprawy, że tyle zużyłam do ryby. Nawet nie pamiętam, żebym je dodawała, musiałam to zrobić nieświadomie. Tak łatwo to przychodzi, kiedy

L T

się gotuje. Po prostu włączasz autopilota, prawda? W butelce został zaledwie kieliszek. Ale jest jeszcze jedna, więc nie zabraknie, bo wszyscy przynoszą butelkę czy dwie, no i nie będzie Ellen, która będzie nas opijać.

O, popatrz, łosoś wciąż leży w brytfannie na kuchence. W ten sposób nie zajedziemy daleko. Położyć go na górnej półce. O tak. Dobrze. Włączyć pochłaniacz, żeby nie było czuć zapachu. Załatwione. Teraz łosoś — niektórzy mówią żeby dusić go w wysokiej temperaturze, ale bardzo krótko, a inni w niskiej temperaturze, ale bardzo długo. Nie dusiłam łososia od zeszłego roku. Dziś mija rok. Chyba mogłabym sprawdzić w książce. Nie pamiętam, jak to robiłam w zeszłym roku. Jestem pewna, że Stephen musi mieć gdzieś jakieś książki kucharskie.

Północ o jedenastej Aha. Stephen wrócił. — Cześć, kochanie. Jak idzie? Kiwam głową i uśmiecham się. — Świetnie. Świetnie. Wszystko cudownie. — Mam ochotę na kieliszek wina. Jak myślisz, możemy otworzyć butelkę? Przychodzi do kuchni, widzi pustą butelkę na blacie. — Dobry Boże, zużyłaś wszystko do łososia? Dość rozrzutnie. To bardzo przyzwoite wino. Znów kiwam głową.

— Przykro mi. Nie mogłam znaleźć nic innego. Wzdycha. — Wolałbym, żebyś poczekała. Mam mnóstwo innego wina na stojaku. Ponownie ciężko wzdycha i idzie do gościnnego. Wraca z dwiema butelkami do schłodzenia. Wyciąga z lodówki drugą butelkę. — Masz ochotę na kieliszek, kochanie? — pyta, patrząc na mnie nieco dziwnie, jakby odkrywając, że kieliszek, z którego miał się właśnie napić, jest wyszczerbiony. — Wszystko w porządku? — Świetnie. Taaak. Świetnie. Lekki ból głowy, to wszystko. — Aa. Czyli nie chcesz wina? — Nie, napiję się kropelkę. Wzięłam tabletkę. Nalewa sobie pełen kieliszek i jedną trzecią dla mnie, potem idzie do gościnnego. Słyszę, jak rozsiada się na sofie i kładzie stopy na stoliku. — Mama i tata przesyłają najlepsze życzenia szczęśliwego Nowego Roku — woła do mnie, kiedy wyjmuję z lodówki sałatkę i dolewam sobie wina. — Ale i tak do nich później zadzwonię, więc będziesz mogła sama złożyć im życzenia. — Wspaniale.

R

— Przypomnij mi, żebym do nich zadzwonił o jedenastej, dobrze? Mama mówi, że nie lubią siedzieć do późna, więc przestawią zegar w salonie o godzinę wcześniej i będą świętować o jedenastej. Czy ja dobrze słyszałam? — Mają północ o jedenastej?

L T

— Tak. Dość sprytne, prawa? Powinnaś powiedzieć swojemu tacie, może doceni radę. Słucham? Ma sześćdziesiąt dwa lata, nie jest jeszcze martwy. — Będziesz do niego dzwoniła później, prawda? — Pewnie tak.

Zabawne, nalepka na tej butelce jest taka sama, jak na poprzedniej, ale smakuje odrobinę inaczej. Ciężko powiedzieć, bo tamta jest już pusta, ale chyba wolałam poprzednią. Napiję się jeszcze odrobinę tego, żeby sprawdzić. — Boże, już prawie ósma! — Stephen idzie do sypialni. — Tylko zmienię koszulę i się ogolę. * Ja nie muszę się przebierać, bo włożyłam do gotowania fartuch. Muszę go tylko zdjąć. Dzwoni dzwonek. Jason i Sandra. Przyjaciele Stephena. Są strasznie, strasznie mili. Wiem, że są mili, bo Stephen mi powiedział. Poza tym Sandra organizowała sponsoring dla głodujących dzieci w Afryce, więc stanowczo jest miłą osobą Wpychają w moje ręce butelki i czekoladki i całują mnie obok policzka. Jason przytrzymuje mnie kilka sekund dłużej, niż powinien. Kiedy wchodzą Stephen wyłania się z sypialni.

Jest wiele całowania i klepania po plecach, i „Dzięki za zaproszenie!", i „Zabawmy się". Chwilę później przychodzą Liz i Mike oraz Tim i Jools. Jeszcze więcej całowania. Stephen otwiera butelki, przynosi kieliszki i posyła mi groźne spojrzenie. — Kochanie? Gdzie są przekąski? Powinny być na stoliku. Wszyscy wiedzą że tam mieszkają przekąski. Zamieszkują małe, osobne naczynia bez balkonów i miejsc parkingowych i nie mają ambicji ani przygód, ani marzeń. Życie jest bardzo proste, kiedy jesteś solonym orzeszkiem pistacjowym. Stephen wchodzi do kuchni, zauważa miskę oliwek na blacie, orzeszki i ryżowe krakersy, które dla zmyłki leżą w paczkach przy pustych naczyniach. — Myślałem, że się nimi zajmujesz — mówi. — Owszem. — Kochanie? Stoi przede mną patrząc na mnie z poważnym wyrazem twarzy. Tak jak wtedy, kiedy mówi swoim klientom, co jest nie tak z ich strukturą zarządzania i ile będą mu musieli zapłacić, żeby była ładna i dobra; jak wtedy, gdy członkowie mojej rodziny dzwonią po jedenastej; jak wtedy, gdy uważa, że jestem niemądra.

R

Nie będę się śmiać. To bardzo, bardzo ważne, żeby się nie śmiać, kiedy Stephen robi poważną minę. — Kochanie — powtarzam za nim. — Nie... piłaś, prawda?

L T

Powstrzymuję się przed parsknięciem. Najwyraźniej ten pomysł jest absurdalny. Śmieszny. Wszyscy wiedzą, że Georgia nie pije. Tylko jeden kieliszek wina. Tylko jeden. Taką ma zasadę. Georgia od... zawsze. Georgia nie pije. Georgia się nie bawi. Georgia nie ma życia. Ludzie, którzy piją, są żenujący, okropni i tracą kontrolę. Wypiłam troszkę, odrobinę, żeby posmakować wina, kiedy przygotowywałam jedzenie, ale Stephen wygląda na tak złego, że nie wiem, czy powinnam o tym wspominać. Podchodzi bliżej. — Chuchnij. Potrząsam głową. — Myślę, że piłaś. Znów potrząsam głową i zaczynam chichotać. — To nie jest śmieszne, Georgia. Zorganizowaliśmy ten miły wieczór z wszystkimi naszymi przyjaciółmi... — Twoimi przyjaciółmi. Wciąż ma poważną twarz. — Więc tak ich widzisz. No, to miło. Włącza czajnik. — Myślę, że powinnaś napić się kawy, jeśli masz wszystkiego kompletnie nie zrujnować.

Przytakuję. Pewnie, najlepiej napić się kawy. — Mogę zjeść też truflę? Odwraca ode mnie twarz. Nie chciałam wszystkich trufli. Chciałam tylko jednego. Mają być do kawy. Słyszę, jak w pokoju wyjaśnia naszym gościom. Swoim gościom. — Obawiam się, że szefowa kuchni zaczęła świętować Nowy Rok nieco przed czasem... Georgia wypiła o kropelkę za dużo... Śmiech, pojedynczy okrzyk Jasona. Ktoś woła: „No to lepiej ją dogońmy". Stephen wraca. — Wypiłaś już kawę? Dobrze, ja to zrobię. Zalewa gorącą wodą kawę w kubku i wciska mi go w dłonie. — Wypij to. Gdzie jest zupa? Na miłość boską Georgia, nic nie zrobiłaś? Wskazuję na lodówkę. Stephen otwiera ją i wyjmuje duży garnek zupy. — Myślałem, że jemy ją na ciepło? Jak to się podgrzewa? Na kuchni, w mikrofalówce czy jak? — Sos Vichy — mówię. — Serwuj schłodzone.

R

— Z tego? To ma być w wazie? Na rany Chrystusa, Georgia, no! Wskazuję na dużą białą wazę na blacie, chochla leży gotowa obok niej. Stephen usiłuje wlać zupę

L T

do wazy, ale rozlewa ją na blat, podłogę, swoje dobre, czarne buty. — Georgia! Naprawdę!

Postanowienia

Idę za nim do pokoju, gdzie goście już siedzą przy stole. — Georgy! — wykrzykuje Jason. — Stevie mówi, że szefowa kuchni wyskoczyła na sherry! Niegrzeczna dziewczyno! — Zwolnić szefową kuchni! — ktoś krzyczy. — Dać jej awans — odkrzykuje Jason. Stephen pokazuje mi, żebym usiadła przy drugim końcu stołu, a sam próbuje przelać zupę z dużej wazy do kilku talerzy, co łączy się z rozlewaniem i przeklinaniem. Mocno przyciskam chusteczkę do ust i sięgam po wino. — Bardzo dobre — cicho mówi Liz. — Lepsze jest na ciepło — mówi Stephen, patrząc na mnie ze sztyletami w oczach. Robię minę, a Jason się śmieje. — Jakie masz postanowienia, Georgia? — pyta Jason. — Iść na całość, co? Wszyscy się śmieją, oprócz Stephena.

— Moje to więcej seksu — woła Tim. — Nawet z Jools! Jools uśmiecha się przy nim głupio, żeby pokazać, że naprawdę, naprawdę ma Świetne Poczucie Humoru. — Planuję zebrać fundusze dla ludzi, którzy stracili jedną albo więcej kończyn — zaczyna Sandra. — Przez zorganizowanie balu dobroczynnego. Jason pluje winem, gdy wybucha śmiechem. Wpycham chusteczkę do ust. To musi być kawał, prawda? Chory, chory kawał, ale kawał. Ale nie, to Sandra. A więc nie kawał. Przenosi wzrok z Jasona na mnie, potem głośno pociąga nosem i patrzy w talerz. — Ja zamierzam dwa razy w tygodniu chodzić na siłownię i zrzucić trochę kilogramów — oświadcza Liz, chociaż nikt tak naprawdę nie słucha. Ma figurę dziesięcioletniego chłopca i potrafi bawić się małą sałatką przez godzinę, zanim powie, że jest napchana. — Moje postanowienie... — zaczynam. Nagle wszyscy przerywają rozmowy i patrzą na mnie, jakbym miała powiedzieć coś ważnego. Patrzę na Stephena. Jego usta są zaciśnięte, marszczy brwi, obawiając się, że go zawstydzę. — Moje postanowienie na następny rok... — mówię i upijam jeszcze jeden łyk wina — jest właściwie tak naprawdę bardzo proste. Moje postanowienie to żyć. — Co? — ktoś pyta. — Co masz na myśli?

L T

R

— Georgia nie jest chora, co? — ktoś głośno szepcze do Stephena. — Żyć?

— Taaak — przytakuję. — Żyć. Naprawdę żyć. Nie tylko egzystować. Zamierzam jeść lody na dachach i śpiewać, kiedy idę ulicą i mam na to ochotę; będę płakać w kinie i myć zęby krócej niż dwie minuty, i jeść spaghetti bolognese bez chusteczki. I będę się głośno śmiać w restauracjach, i upijać od czasu do czasu i pozwolę sobie się zakochać...

* Zapada cisza, potem Jason mówi: „Według mnie brzmi jak doskonały plan. Wypiję za to". Stephen wstał ze swojego miejsca i teraz stoi przy mnie. Nachyla się, żeby powiedzieć mi coś do ucha — Idź wypić swoją kawę. Powoli wstaję i wychodzę do kuchni. Stephen wchodzi, niosąc kilka talerzy. — Mam nadzieję, że jesteś zadowolona, teraz, kiedy zrobiłaś ze mnie kompletnego głupka. — Hm? Na pewno nie będę się śmiać. Zaciskam usta i robię poważną minę. — Jeśli nie umiesz się dobrze zachowywać, powinnaś położyć się na łóżku, kiedy my będziemy jeść kolację.

Mały odgłos wymyka mi się przez nos, ale to nie jest wcale śmieszne. Wcale, w najmniejszym stopniu nie jest śmieszne. A przy okazji, mówi się „do łóżka", ty ignorancie. Pamiętam, żeby tylko to pomyśleć i nie powiedzieć tego na głos. — Chyba muszę posprzątać ze stołu i w ogóle. Na rany Chrystusa, Georgio, to nie jest śmieszne. Sądziłem, że ty ze wszystkich ludzi potraktujesz to bardzo poważnie. Biorąc pod uwagę twoje pochodzenie. Wychodzi z kuchni do pokoju. Stoję przez chwilę nieruchomo, potem ciężko opieram się o blat. Wiedziałaś, że Stephen ma wypolerowane granitowe blaty? Są tak lśniące, że niemal można się w nich przejrzeć. Mam duże, duże szczęście, że znam kogoś, kto ma takie cywilizowane, błyszczące blaty, biorąc pod uwagę moje pochodzenie. To zadziwiające, że nigdy na nie nie zwymiotowałam ani nie tańczyłam po nich naga, ani na nich nie zemdlałam. Naprawdę zaskakujące, kiedy o tym pomyśleć. Brzęczy czasomierz. Tak! Wychodź! Otwieram piekarnik i sięgam, żeby wyciągnąć łososia. Odskakuję, kiedy dotykam brytfanny, zdając sobie sprawę, że powinnam była użyć rękawicy. Ale nie oparzyłam się. Nie jest nawet ciepła. Nie włączyłam piekarnika. Oo.

R

Kiedy gotujesz, ważne, żeby włączyć piekarnik. Inaczej rzeczy nie będą tak gorące, jakbyś sobie życzyła. Albo ugotowane.

L T

Słyszę Stephena brzękającego talerzami, jego przyjaciół opowiadających dowcipy. — Nie, mam dowcip, posłuchajcie tego. Byli sobie Anglik, Irlandczyk i Szkot... Na palcach wymykam się na korytarz i zdejmuję z wieszaka swój płaszcz. Wyjmuję torebkę spod krzesła, gdzie ją zawsze zostawiam. Potem cicho otwieram drzwi i wychodzę. Idę chwiejnym krokiem po ulicy, zapinając płaszcz. Czuję na twarzy ostre, zimne, nocne powietrze. Potykam się na wysokich obcasach. Nie mam szans na złapanie wolnej taksówki w sylwestra. Nie zależy mi. Mogę iść piechotą. Albo wziąć autobus. Na głównej ulicy kupuję w fast foodzie porcję frytek, o których Stephen mówi, że gwarantują zatrucie pokarmowe. Wystarczy na nie popatrzeć, by stwierdzić, że są brudne, mówi. Frytki wyglądają wystarczająco czysto dla mnie. Posypuję je solą i polewam octem. Kiedy wychodzę, widzę autobus i biegnę na przystanek, żeby go zatrzymać. Wskakuję. — West End? Oxford Circus? — Wyciągam dłoń z monetami. — To w drugą stronę, słonko. — Gdzie pan jedzie? — Na Finchley Road, potem Hendon. No, słonko, zdecyduj się. Wsiadasz czy nie? Finchley Road. Tam, gdzie pracuje Ellen. The Warm South. Winiarnia Briana. Ellen.

— Niech będzie Finchley Road, koło Fortune Green. Grzebie w mojej dłoni, wyjmując odpowiednie monety. — Szczęśliwego Nowego Roku, słonko. Usiądź, zanim się przewrócisz. — Uśmiecha się i mruga. — Mam szansę dostać frytkę? Gapię się przez okno i zdaję sobie sprawę, że to mój przystanek, dopiero kiedy woła do mnie kierowca. Przejechałabym go. — Jesteśmy, słonko. To ten? — Tak! Dzięki! — Teraz idź ostrożnie. Szczęśliwego Nowego Roku! — Szczęśliwego Nowego Roku!

Przynależność The Warm South. W środku świeci się światło. Przyciskam twarz do szyby, widzę, że jest pełno ludzi. Przy drzwiach stoi bramkarz. — Masz bilet? — Nie. Ja... zostawiłam go w domu. — Bilet albo lista gości. — Jestem przyjaciółką Briana. — Tak, wszyscy są. Poczekaj.

L T

R

Uchyla lekko drzwi i przeciska swoją masę przez szparę. Łatwiej wielbłądowi przejść przez ucho igielne niż grubemu bramkarzowi... Pojawia się Brian.

— Georgia! Wspaniale! Przepraszam, nie wiedziałem, że przyjdziesz. Wywiesiłbym twoje imię na drzwiach. Ellie nic nie mówiła. Wejdź, wejdź. Posyłam bramkarzowi buziaka i wchodzę tanecznym krokiem. Brian wpycha mi w rękę butelkę piwa i całuje w policzek. — Proszę, jeszcze go nie ruszyłem. Czy może wolisz wino? — Cokolwiek. — Wszystko w porządku? — Brian bierze mnie za rękę. — Wyglądasz trochę... dziwnie. Wskazuje na schody. — Wszyscy są na górze. Dołączę do was za sekundę. — Przeciska się przez tłum, zatrzymując się tu i ówdzie, żeby zamienić parę słów. Wszyscy?

Wspinam się po schodach. Jedno z zeszłorocznych postanowień. Zawsze wchodzić po schodach, chyba że niosę coś ciężkiego. Butelka piwa i moja torebka nie są wcale takie ciężkie. Zresztą tak naprawdę i tak nie ma windy. — Uuu, ostrożnie! — mówi jakiś mężczyzna, który wpada na mnie, schodząc. Na górze przechodzę przez półpiętro i wchodzę do głównej sali. Jest bardzo zatłoczona i dość zadymiona. Nie widzę Ellen i nie ma gdzie usiąść. Opieram się przez chwilę o ścianę i upijam łyk chłodnego piwa. Zamykam oczy. Tylko troszkę odpocznę. — Georgia! Otwieram oczy. Przede mną stoi mężczyzna. Wygląda jak Leo, bardzo jak Leo. To sen. Myślę, że wypiłam odrobinę za dużo, i teraz śnię o tym, co chciałabym zobaczyć. — Georgia! Wszystko w porządku? Ma taką miłą twarz. Założę się, że nigdy tego nie zauważyłaś, ale twarz ma cudowną. — Masz cudowną twarz — mówię i zaczynam płakać. — Dziękuję. Ty również. Dlaczego płaczesz? Delikatnie wyciera moje łzy opuszkiem kciuka. — Nie wiem. Mogę dostać wina?

R

— Oczywiście. Chodź, usiądź. Jesteśmy tutaj. Bierze mnie za rękę i prowadzi do stolika w rogu. — George! — woła Ellen. — Cześć! — mówi Simone.

L T

— Gee-gee! — Matt wstaje, żeby podejść i mnie uściskać. — Cześć — mówi Isobel. — Co się stało?

— Wszyscy jesteście tutaj — mówię, co jest prawdą. — Jesteście tu beze mnie. — Teraz ty też tu jesteś — stwierdza Leo.

— Myśleliśmy, że jesteś u Stephena — mówi Izzy. — Byłam. Uciekłam. — Naprawdę? Nie. — Naprawdę. Tak. — Co on na to? — Nie wiem. Nie powiedziałam mu, że wychodzę.

— Ja pierniczę — mówi Ellen, podając mi kieliszek wina. — Chciałabym tam być. — Nie, nie chciałabyś — odpowiadam, pijąc wino. — Było okropnie. — Och, George, nie płacz. — Ellen obchodzi stolik i obejmuje mnie. — Proszę, nie płacz. Proszę, nie. Nie mogę patrzeć, jak płaczesz. — Nie mogę nic na to poradzić. Nie odzywasz się do mnie i wszystko popsułam. — Odzywam się do ciebie, George. Odzywam się. — Nie, tylko tak mówisz, żeby być miła.

— Nie. Obiecuję — mówi i dotyka palcem czubka mojego nosa, tak jak zwykle, kiedy sobie przyrzekamy. Wyciągam rękę, żeby dotknąć jej nosa, ale lekko mijam się z celem. Ellen się śmieje. — Nigdy, nigdy nie widziałam cię tak zalanej. Chyba zamieniłyśmy się miejscami. Kręcę głową. — Nie jestem zalana. Wypiłam tylko odrobinkę wina przy gotowaniu. Dodatek szefa kuchni. — Tak, chyba to zrozumieliśmy. — Leo obejmuje mnie. — Czy ktoś ci kiedyś powiedział, że jesteś zabójczo słodka, kiedy jesteś wstawiona?

Nowy początek Jest bardzo głośno, rozmawiamy i pijemy. Matt obejmuje mnie ramieniem. — Przepraszam za to, co było w święta. Nie powinienem był tego mówić. Wiesz, że cię kocham, Gee? — Ja też ciebie kocham Batzo-Matzo. Nachylam się do Ellen i mówię: — Przepraszam. Bardzo przepraszam.

L T

R

— Ciii, już dobrze. Nie martw się tym teraz — odpowiada i przyciąga mnie, żeby przytulić. — Jestem wciąż twoją ulubioną siostrą? — pyta. Przytakuję. — A ja twoją?

— Zawsze — mówi. — Zawsze będziesz moją ulubioną siostrą. Brian lawiruje między stolikami, ale zawsze wraca do nas, opiera lekko dłoń na ramieniu Ellen, nachyla się nad nią, kiedy ona wyciąga się, żeby mu coś powiedzieć na ucho. — Jeszcze dwie minuty! — krzyczy Brian. Leo. Patrzy na mnie, a ja na niego. Można pocałować kogoś w sylwestra, o północy. Nawet obcego. To właściwie obowiązkowe. To nie musi nic znaczyć, wszyscy to wiedzą. To może być tylko buziak, dwoje ust dotykających się przez kilka sekund, trochę bardziej intymne niż uścisk dłoni. To nie musi znaczyć, że kochasz tę osobę, prawda? Kochasz go tak bardzo, że łzy napływają ci do oczy na samą myśl o tym. Kochasz go do bólu żeber. Kochasz tę twarz, tę twarz, na którą mogłabyś patrzeć całe życie. To jest twarz, którą chcesz widzieć na poduszce obok siebie. To jest osoba, z którą chcesz rozmawiać, kochać się, śmiać. To jest osoba, z którą chcesz się nawet kłócić — „Czyja kolej na opróżnianie zmywarki?", „Kto nie założył w łazience nowego papieru?", „Zadzwoniłeś do agencji nieruchomości?", „Do Towarzystwa Budowlanego?", „Na miłość boską, po co przenosiliśmy tę cholerną drewnianą rzeźbę, jeśli żadnemu z nas się to nie podoba?", „Pomalujemy pokój dziecięcy na błękitno czy na żółto?". Pokój dziecięcy. Z tą osobą życie nigdy nie byłoby takie samo. Z tą osobą mogłabyś być kimś, kim zawsze chciałaś być. Kimś, kim nigdy nie odważyłabyś się być nawet w marzeniach. Kimś, kim naprawdę jesteś.

I to jest przerażające. Oczywiście, że jest. Ale jest też już za późno. Zbyt późno, żeby zawrócić, żeby zamieszkać w życiu, które już do mnie nie pasuje. Życiu, którego już nie chcę. — Przygotujcie się! — Brian woła do wszystkich. — Dziesięć! Oczy Leo wpatrujące się w moje. — Dziewięć! Wszyscy krzyczą jakby razem. — Osiem! Brian podchodzi do naszego stolika. — Siedem! Mój brat obejmuje ramieniem swoją żonę. — Sześć! Brian kładzie dłoń na ramieniu Ellen. — Pięć! Patrzę na swoje dłonie, leżące na moich kolanach, jakby nie należały do mnie. — Cztery! Patrzę na Leo. — Trzy! Moje serce wali jak oszalałe. — Dwa!

L T

R

Leo bierze moją dłoń i trzyma ją w swoich, jakby była nieskończenie cenna. — Jeden!

Przyciąga mnie do siebie, a ja unoszę twarz do jego twarzy. Jakaś część mnie słyszy krzyki i życzenia: „Szczęśliwego Nowego Roku!", ale to jest tam, poza nami. Tutaj nie ma hałasu, oprócz bicia mojego serca. Wydaje mi się, że słyszę szum krwi, przepływającej przez moje ciało, szybkiej i gorącej, czerwonej i pełnej życia. Wydaje mi się, że całe życie czekałam, żeby zauważyć prosty fakt, że żyję. Minuta po północy. Nowy dzień. Nowy rok. Bardzo dobra chwila, żeby zacząć żyć.

Epilog L'CHAIM W końcu włożyłam czerwień. Wiesz, miałam całą teczkę wycinków z gazet i szkiców Tej Sukienki. Eleganckiej. Klasycznej. Ale kiedy przyszło co do czego, cały pomysł na wytworną, satynową suknię w kolorze kości słoniowej przestał mi się podobać. Wydawała się taka... cóż, jak lody waniliowe. Ładna. Niewinna. Mdła. A że organizowaliśmy wszystko w strasznym pośpiechu, nie było czasu na zamieszanie z szyciem na miarę. Ellen poszła ze mną i zabroniła mi nawet oglądać w trzech sklepach, w których zazwyczaj kupuję. Kupowałam. Znalazłyśmy tę sukienkę z głęboko czerwonego aksamitu — bez ramion, z dość niską talią. — To ty! — powiedziała, kiedy stałam i niepewnie głaskałam materiał. — Na co czekasz? Przymierz, przymierz. Kiedy Leo mnie w niej zobaczył, po prostu stał przez kilka sekund z otwartymi ustami. — No, to jest sukienka... — powiedział, przysuwając się. — To dlatego, że to jest sukienka.

R

— Co ja bym zrobił, gdybyś mi tego nie wytłumaczyła? — Podszedł do mnie. — Czy panny młode

L T

nie powinny wyglądać skromnie i dziewiczo?

— Trochę na to za późno, nie sądzisz? Czy szczęśliwe pary nie powinny czekać na po ślubie, zanim wymęczą się nawzajem dzikim seksem? Obejmuje mnie i ściska moją pupę.

— Fantastyczne, ty jesteś fantastyczna — mówi i głaszcze mnie przez miękki aksamit. — Pewnie nie mamy czasu...?

— Nie, chyba że umiesz przejść od zera do ekstazy w dwanaście sekund i nie przeszkadza ci to, że po drugiej stronie tych drzwi znajduje się osiemdziesiąt osób. — Nie ja jestem tym głośnym. Jak myślisz, kto byłby bardziej zawstydzony? Zdecydowaliśmy się zrezygnować z oficjalnego, tradycyjnego przyjęcia i ustaliliśmy, że po prostu pozwolimy wszystkim włóczyć się i mieszać, i siadać, gdziekolwiek będą chcieli. Stoły z bufetem są załadowane czymkolwiek, co uznaliśmy za odpowiednie, więc jest to mieszanina różnokulturowych pyszności. Żadnego duszonego łososia. Żadnego kurczaka po królewsku. Żadnej ryżowej sałatki. Są małe, ziemniaczane latke i smażone kuleczki rybne, cztery rodzaje bruschetty, czosnkowe tapas z kurczakiem, ogromne stosy warzywnych przystawek z humusem i sosem tzatziki; tace szaszłyków z kurczaka z dipem pesto, ostre baranie szaszłyki z pomidorowym sosem salsa, malutkie hamburgery, cienkie naleśniki wypełnione chrupiącymi kawałkami kaczki i sosem hoisin, miniaturowe bajgle z wędzonym łososiem i serem topionym, chałka z makiem i słodko-kwaśne ogórki — mieliśmy nawet tace mini pizzy (bez pora, bez czarnego pieprzu).

Rozglądam się po sali, łapiąc spojrzenie mojego taty. Uśmiecha się, podnosi kieliszek i mówi bezgłośnie: L'chaim — „Za życie!". Jego ramię spoczywa na krześle, na którym siedzi Quinn. Jej kolczyki huśtają się szaleńczo, kiedy rusza głową, pogrążona w rozmowie z wujem, wsadzając swoje szerokie rękawy w jedzenie. Jest Anne, matka Leo, w szmaragdowej, jedwabnej sukience, pełna werwy i paplająca z Simone. I siostry Leo — Rebecca, zagadywana przez najbardziej seksownego członka zespołu, i Linda, pomagająca zepchnąć na bok krzesła, żeby zrobić więcej miejsca do tańca. Na trawniku, za balkonowymi drzwiami do ogrodu, Matt, krzycząc z zachwytu, obraca w powietrzu Daniela. Daniel też to uwielbia. Izzy obserwuje Bonnie, która zatknęła swoją długą sukienkę druhny za majtki i jest baleriną skacząc po trawie w ekshibicjonistycznych grand jetés. I Cora biegnąca co sił, żeby do niej dołączyć, i wirująca w piruetach. Jej sukienka kręci się wokół niej, jej szarfa się unosi, gdy mała wykonuje obrót. Potem przewraca się od zawrotów głowy, śmiejąc się razem z Bonnie, i tarza po trawie, piszcząc z radości. I Ellen, ustawiona przy bufecie, wybierająca największą najbardziej soczystą truskawkę, jaką może znaleźć — ściśniętą między jej palcami — obracająca się i karmiąca nią Briana. A przy moim boku jest mój mąż, ze swoją cudowną ukochaną twarzą i przerzedzonymi włosami. Uśmiecha się, a widok jego ukraszonego zęba powoduje zalew takiego bezmiaru miłości i czułości, że moje oczy wypełniają się łzami.

R

— Wyglądasz tak pięknie — mówi, kładąc dłoń na moim brzuchu, który zaczyna być widać. — Moja panna młoda z brzuszkiem.

L T

Bierze moją dłoń i muska ją delikatnie ustami. Obraca obrączkę na mojej lewej dłoni. Moją ślubną obrączkę. Białe złoto, inskrypcja: „Pieśń Salomona 2, 16. Mój ukochany jest mój, a ja jestem jego". — Mamy niezłą rodzinkę, hm? — mówi.

Rozglądamy się i patrzymy na nich wszystkich: rozmawiających i kłócących się, jedzących i pijących, podających sobie pyszne kąski i podjadających nawzajem z talerzy, dzieci krzyczące i śmiejące się, popychające się nawzajem, dorosłych... cóż, w sumie zachowujących się podobnie. Leo kręci głową. — Co za paczka... — stwierdza, ale z uśmiechem. — Mhm. Ale wiesz co? Przytulam się do niego, opierając głowę na jego ramieniu. — Nie. Co? — Zaczynam myśleć, że to właśnie w moim stylu.