Caylie Marcoe - Choose Us

 

1

Caylie Marcoe

Tłumaczenie: Rozdziały: 1‐12, 23‐E – adulka1996 (korekta: mlody2202) Rozdziały: 13‐22 – mlody2202 (korekta: adulka1996)  

 

2

Spis treści



Rozdział pierwszy .............................................................................................................................. 5 Rozdział drugi .................................................................................................................................. 15 Rozdział trzeci .................................................................................................................................. 19 Rozdział czwarty ............................................................................................................................. 23 Rozdział piąty ................................................................................................................................... 28 Rozdział szósty................................................................................................................................. 32 Rozdział siódmy .............................................................................................................................. 40 Rozdział ósmy .................................................................................................................................. 46 Rozdział dziewiąty .......................................................................................................................... 52 Rozdział dziesiąty ............................................................................................................................ 58 Rozdział jedenasty ........................................................................................................................... 66 Rozdział dwunasty .......................................................................................................................... 72 Rozdział trzynasty ........................................................................................................................... 79 Rozdział czternasty ......................................................................................................................... 83 Rozdział piętnasty ........................................................................................................................... 92 Rozdział szesnasty ......................................................................................................................... 100 Rozdział siedemnasty .................................................................................................................. 108 Rozdział osiemnasty ..................................................................................................................... 113 Rozdział dziewiętnasty ................................................................................................................ 117 Rozdział dwudziesty ..................................................................................................................... 124 Rozdział dwudziesty pierwszy ................................................................................................. 133 Rozdział dwudziesty drugi ......................................................................................................... 143 Rozdział dwudziesty trzeci ....................................................................................................... 149 Rozdział dwudziesty czwarty ................................................................................................... 157 Rozdział dwudziesty piąty ......................................................................................................... 163 Rozdział dwudziesty szósty ....................................................................................................... 169 Rozdział dwudziesty siódmy ..................................................................................................... 175 3

Rozdział dwudziesty ósmy ......................................................................................................... 184 Rozdział dwudziesty dziewiąty ................................................................................................ 191 Rozdział trzydziesty ...................................................................................................................... 197 Rozdział trzydziesty pierwszy .................................................................................................. 207 Epilog .................................................................................................................................................. 215        

   

4

Rozdział 1 – Trav, dlaczego jesteśmy tu tak wcześnie? – zajęczałam, kiedy wspinaliśmy się na wzgórze do linii startu. Mocno trzymałam styropianowy kubek, modląc się, żeby nikt mnie nie popchnął i nie wytrącił bardzo potrzebnej kawy z moich rąk. Nie biorę odpowiedzialności za to, co byłabym zmuszona mu zrobić. – Nie ja jestem osobą, która zorganizowała to wydarzenie. Widocznie był to ktoś, kto cię nienawidzi – powiedział Travis ze śmiechem, uciekając przed moim ciosem i przebiegł resztę wzgórza. – To jest tortura! Jak można tak wcześnie wstawać? – jęknęłam, docierając na szczyt i biorąc licznik kilometrów. – Riles, nie każdy jak ty nienawidzi poranków. Plus, jest 09:30. To nie tak wcześnie – Travis mrugnął przez ramię i odciągnął rower od tylnej ściany. – Nienawidzę ciebie – odpowiedziałam na jego komentarz i spiorunowałam go wzrokiem. – Uwierzę, kiedy powiesz to z większym uczuciem – Travis uśmiechnął się, poklepał mnie po policzku jak dziecko, nim wskoczył na rower, by zacząć trening. Ugh. Czemu zgodziłam się zostać jego osobistą asystentką tuż po studiach? Nie tylko muszę wstawać o nieludzkiej porze, ale też być na jego posyłki, odbierać telefony, upewniać się, że wszystko przebiega sprawnie na imprezach i załatwiać wszelkie inne, zwyczajne, przypadkowe zadania, jakie może wymyśleć. Nie byłam pewna, czy czas spędzony z moim najlepszym przyjacielem na co dzień jest warty braku snu. Och, kogo ja oszukuję? Kocham tę niecodzienną pracę. Popijając kawę, skierowałam się w kierunku tylnej ściany, by zejść z drogi i wyjęłam telefon. Równie dobrze mogłam odrobinę popracować, czekając aż Travis skończy ćwiczenia. Przejrzałam oczekujące maile i zaznaczyłam parę ważnych, o

5

których muszę porozmawiać z Travisem. Gdy skończyłam odpowiadać na ostatni, zawibrował telefon, informując o przychodzącej wiadomości. Zajęczałam, patrząc na ekran, to była mama Travisa, Kathy. Mama2: Jesteście już? Ja: Tak. Twój syn mnie nienawidzi. Mama2: Znasz jego… perfekcjonizm :) Do zobaczenia wkrótce! Wzdycham, wsuwam telefon do tylnej kieszeni i spoglądam w górę, żeby zobaczyć, czy Travis już skończył – jeszcze nie. Pomyślałam, by wykorzystać ten czas na znalezienie dolewki kawy i poczekać na jego mamę obok tylnego wejścia. To nie tak, że zauważy moją nieobecność. Dziesięć minut później miałam świeżą, parującą filiżankę kawy w dłoni i siedziałam na zewnątrz, w pobliżu tylnych drzwi, czekając na przybycie Kathy. Mój telefon zasygnalizował nową wiadomość. Trav: Gdzie poszłaś? Ja: Po kawę, czekam na twoją mamę. Trav: Cóż… przynajmniej przegapiłaś mój wypadek. Ja: Zamknij się! Ja: Nic ci nie jest? Trav: Nie. To głupie wyżłobienia na jednym ze wzgórz. Wielu zawodników ma z nimi problemy.

6

Ja: Cóż, upewnij się, że to wyćwiczyłeś, żeby nie upaść podczas finałów i nie narobić prawdziwych szkód. Trav: Już to zrobiłem. Tak myślę. Ja: Jeśli zrobisz sobie krzywdę, rezygnuję. Trav: Nie, nie zrobisz tego. Przestań kłamać. Za bardzo mnie kochasz. Ja: Czy miłość jest słowem, którego używasz jako synonim nienawiści? Ja: Bo jeśli tak, wtedy zgadzam się… to prawda. Trav: Kobieto. Jesteś frustrująca. Ja: Czy to znaczy, że mnie zwolnisz? Trav: Nigdy. Ja: Cholera. – Riley? – Usłyszałam głos. Zaskoczona spojrzałam w gorę i ujrzałam Kathy, patrzącą na mnie z rozbawieniem na twarzy. – Cześć, Kathy – powiedziałam wstając. – Sekunda. – Odwróciłam się do telefonu. Ja: Twoja mam jest tutaj. Do zobaczenia. – Więc, jak długo tu stoisz? – zapytałam, podążając za nią na arenę.

7

– Niedługo. Pomyślałam, że pozwolę ci skończyć rozmowę z moim synem – roześmiała się. – Stało się coś ciekawego, zanim tu dotarłam? – Pewnie, jeśli uznasz wypadek Travisa za interesujący. Kathy się zatrzymała i odwróciła w moją stronę. – Nie zranił się, prawda? – Nie – zaśmiałam się. Tak samo zareagowałam. – Mówi, że z nim dobrze. – Miejmy tylko nadzieję, że uniknie niebezpieczeństwa podczas finałów. Czy wie, co poszło nie tak? – zapytała, kiedy podeszłyśmy do wzgórza i zaczęłyśmy się wspinać na szczyt. Nie mogłam się powstrzymać i zachichotałam na jej komentarz – zabawne, jak podobnie myślimy. – Tak. Powiedział, że to wyżłobienia. Jestem pewna, że on i pozostali faceci naprawili to – prychnęłam zostając za nią w tyle. – Dobrze, to dobrze – powiedziała, pochłonięta wiadomością w telefonie. – Hej, najwyższy czas, abyś się pokazała. Finały wkrótce się zaczną. – Travis pojawił się znikąd, zaskakując mnie. Podskoczyłam i patrzyłam bezradnie, jak moja filiżanka kawy spada na ziemię. – Nie! – zapłakałam, patrząc smutno w dół na kałużę pochłaniającą brud. Kathy odwróciła się, kiedy usłyszała zamieszanie i spojrzała między Travisa a mnie, zjeżdżając wzrokiem na ziemię. Tylko pokręciła głową, poklepała syna po plecach i zeszła, by zająć sobie miejsce na poboczu. Odwróciłam się do Travisa, piorunując go spojrzeniem i uderzając w brzuch tak mocno, jak tylko mogłam. – Hej, whoa – powiedział Travis, cofając się i pocierając brzuch. – Ja nic nie zrobiłem, Riles. Sama to upuściłaś. – Po prostu… Ja, nawet nie… – Nie mogłam zebrać myśli. Potrzebowałam tej kawy, która teraz zmieniała się w błoto. Spojrzałam na niego. Stał w bezpiecznej odległości z rękami w kieszeniach i wzruszył ramionami.

8

– Uh. Chodź tutaj – krzyknęłam, chcąc mieć nasz rytuał z głowy. Zazwyczaj, jeśli mogę to zostaję na szczycie wzgórza i z tyłu oglądam jak Travis jeździ. Dzisiaj było jednym z tych dni, kiedy nie można było się tutaj zatrzymać. Będę oglądała z boku, z jego mamą, więc musieliśmy odbyć nasz zwyczaj wcześniej. Travis podszedł do mnie i przyciągnął do uścisku. Przytuliłam go mocno i wyszeptałam: – Bądź spokojny. Bądź opanowany. Bądź bezpieczny. To był rytuał przed każdym jego wyścigiem, odkąd mieliśmy po osiemnaście lat i wrócił ze złamaną nogą. Powiedziałam mu te sześć słów, a on uśmiechnął się i pokiwał do mnie głową przed jazdą jego życia. Od tego czasu, to stało się drugą naturą do mówienia przed jego wyścigiem. Nie, by to kiedykolwiek powstrzymało go przed skaleczeniem się czy coś – chłopak był podatny na wypadki – ale to była nasza rzecz. Jedna z naszych dziwactw piętnastoletniej przyjaźni. Travis wysunął się z uścisku, uśmiechnął do mnie i kiwnął głową. – Zawsze, laleczko – powiedział odsuwając się ode mnie, żeby przygotować się do jazdy. Odwróciłam się i ruszyłam w dół wzgórza, żeby odnaleźć jego mamę – albo trochę więcej kofeiny. Poważnie, jak ludzie mogą funkcjonować tak wcześnie? Kathy nadal pisała w telefonie, gdy ją znalazłam. Spojrzała w górę, kiedy do niej podeszłam. – Nie zabiłaś go, prawda? Muszę wiedzieć, czy odwoływać wydarzenia. – Ha ha. Bardzo śmieszne. Powinno mu się dostać mocniej. – Ziewnęłam. Pierwsza runda finału miała właśnie się rozpocząć, więc utknęłam w tym miejscu na kolejne trzy godziny. Tak szły moje poszukiwania kofeiny. Przez następną godzinę, siedziałam na wprost ogrodzenia i obserwowałam zawodnika kończącego swoją rundę. Wreszcie przyszła kolej Travisa i spojrzałam na linię startu, skupiając na niej uwagę. Zakryłam rękoma oczy i zerkałam przez palce. Nigdy nie byłam w stanie obejrzeć jego całej jazdy, ale rzucałam ukradkowe spojrzenia. Tak bardzo jak nie chciałam widzieć, musiałam wiedzieć, jak to robił.

9

Po pierwsze, zawsze zadaje mi później setki pytań oraz chce, żebym pomogła mu z wnikliwą analizą całości, a po drugie, po prostu nie mogłabym nie oglądać. Usłyszałam huk tłumu, gdy Travis został zapowiedziany. Potem zadzwonił brzęczyk i zobaczyłam, jak rzucił się w dół do pierwszego skoku. Zacisnęłam palce nie będąc w stanie obejrzeć pierwszego triku, ale po wybuchu okrzyków kibiców, rozsunęłam je i obejrzałam jak zrobił przewrót w tył. Sprawia, że wygląda to tak łatwo. Wciąż patrząc przez palce oglądałam, jak leciał na następne wzgórze, lekko się chwiejąc. Rzucił się w niezdarny 360 tailwhip, a ja patrzyłam bez mrugnięcia okiem, jak wyskoczył w ostatniej chwili. Mój żołądek podskoczył, gdy odepchnął rower od ciała i gwałtownie upadł w błoto. Przez moment leżał nieruchomo, po czym szybko się przekręcił i złapał za kostkę. Wypuściłam oddech, ulżyło mi, wyglądał stosunkowo dobrze. Wstałam, gdy tłum dopingował, Travis wstał przy pomocy innego zawodnika i powoli pokuśtykał do czekającej karetki. – Pojedź z nim karetką. Ja wezmę samochód. Przyślij mi nazwę szpitala – powiedziała Kathy, kiedy szłyśmy w kierunku ambulansu. – Jesteś pewna, że powinnam to zrobić? Nie mogę obiecać, że nie zranię go bardziej – syknęłam przez zęby. To było wystarczająco złe, że Travis przybijał z innymi żółwiki i śmiał się. Ale to właśnie ten idiotyczny uśmiech na jego twarzy wkurzył mnie najbardziej. On po prostu nie przejmował się swoją kontuzją. To się wyleczy – zawsze mówi. Kathy zaśmiała się i przyciągnęła mnie do uścisku. – Nie obchodzi mnie, co zrobisz… upewnij się, że w pierwszej kolejności na niego nakrzyczysz. – Och, nie martw się. Zamierzam. Kiedy zbliżyłyśmy się do pogotowia, Kathy wyjęła telefon i wybrała numer męża, nim posłała mi uśmiech i skierowała się w stronę parkingu. Zanim znalazła się poza zasięgiem mojego słuchu, usłyszałam jej głos: – Keith, twój syn ponownie się zranił. Przysięgam, że ma to po ojcu.

10

Nim dostałam się do karetki, zatrzymał mnie jeden z lekarzy. – Nie możesz tam wejść. Tylko rodzina. – Kiwnęła w stronę karetki. Przewróciłam oczami, zmęczona koniecznością przechodzenia przez to za każdym razem, kiedy Travis rozbijał się na rowerze. – Jestem Riley Logan – kontakt awaryjny. Czekałam, aż sprawdzi dokumenty i potwierdzi, że rzeczywiście widnieję w kontaktach w razie nagłego wypadku. W końcu na mnie spojrzała. – Możesz mi podać imię pacjenta i datę urodzenia? – Travis Grayson, 18 września 1986 – odpowiedziałam automatycznie, choć byłam coraz bardziej zirytowana, że trzymała mnie tutaj. Spojrzała na dokumenty w ręku i kiwnęła głową. – W porządku, możesz go zobaczyć. Odsunęła się, więc mogłam przejść na tyły karetki. – Hej, laleczko – powiedział Travis, gdy się zbliżyłam. – Byłem bezpieczny. Przewróciłam oczami, stojąc w nogach noszy oraz schodząc z drogi lekarzom opiekującym się Travisem. – Tak, stan twojego roweru to potwierdza. Usłyszałam jak lekarz zachichotał, gdy wstrzykiwał mu lek przeciwbólowy. – Och, daj spokój, sturlałem się po wylądowaniu. Poważnie Riles, mogło być gorzej – argumentował Travis, układając się na noszach. Parsknęłam. – Nie jestem pewna, co mogłoby być gorsze niż zobaczenie cię leżącego tam, wyglądającego jakbyś był martwy. Travis leniwie się do mnie uśmiechnął. – Mogłem naprawdę być martwy. Wyciągnęłam rękę i uderzyłam go w głowę. Lekarz roześmiał się głośno, a potem odchrząknął.

11

– W porządku, wystarczy. Może mieć wstrząs mózgu i jestem pewien, że ma złamaną nogę. Nie sądzę, że potrzebuje więcej obrażeń. W szczególności od swojej dziewczyny. – Nie jesteśmy razem – Travis i ja powiedzieliśmy jednocześnie. Lekarz spojrzał między nami. – Mogliście mnie nabrać. Travis poklepał miejsce obok noszy. – Daj spokój, laleczko, wiesz, że wciąż mnie kochasz i zawsze trzymasz moją rękę podczas wycieczek do szpitala… krzycząc na mnie. – Jeszcze raz, myślę, że mylisz miłość z nienawiścią. – Spojrzałam, ale nadal się śmiał, gdy zajmowałam miejsce obok niego i chwyciłam jego wyciągniętą rękę. Zawsze stawał się bardzo potrzebujący, gdy pompowali w niego mnóstwo środków przeciwbólowych. – Ach, widzę jak to jest. – Travis uśmiechnął się do mnie, jego oczy zrobiły się szkliste, kiedy lekarstwa zaczęły działać. – Wiesz, pewnego dnia będziesz musiał znaleźć kogoś innego, żeby to robił. Nie jestem pewna, jak wiele mogę znieść – oznajmiłam, opierając głowę o ścianę. Adrenalina w końcu zaczęła ustępować i spojrzał na mnie sennymi oczami. – Nikt inny nie da rady z moim gównem. Większość dziewczyn płakałoby w kącie. Ty jesteś moją silną, opiekuńczą, upartą Riles. – Zamknął oczy, leki szybko rozeszły się po jego układzie krwionośnym. – Plus, nie… może… twojego miejsca… – wymruczał Travis śpiąc. Spojrzałam na lekarza. – Do którego szpitala jedziemy? – Św. Mari – powiedział, podczas przeglądania dokumentów Travisa. – Dziękuję – mruknęłam. Wyjęłam telefon i szybko napisałam wiadomość do Kathy, podając jej nazwę szpitala. Travis i ja byliśmy przyjaciółmi trochę ponad piętnaście lat. Poznaliśmy się, gdy mieliśmy po dziesięć lat i jego rodzina wprowadziła się do domu obok mojego. Był niezgrabnie wysoki i tyczkowaty. Nie, abym była inna. Też byłam niezgrabna,

12

nosiłam okulary, które zakrywały większość mojej twarzy i byłam jak chłopak, w czasie, gdy przyjechali. Myślę, że tak się właśnie dzieje, kiedy dorastasz z trzema starszymi braćmi. Pierwszy raz rozmawiałam z nim, gdy wracałam z przyjęcia urodzinowego mojej babci, gdzie byłam zmuszona założyć sukienkę. Wyskoczyłam z samochodu w nadziei, że szybko zdejmę swędzący tiul, kiedy zobaczyłam go na rowerze w dole ulicy. Jeździł na tylnym kole roweru i wykonywał skoki na krawężnik. Nigdy nie widziałam nikogo na rowerze z takim wdziękiem. Byłam zachwycona. Stałam przy krawężniku i obserwowałam go, gdy moja rodzina weszła do domu. Travis spojrzał w górę, gdy usłyszał trzask drzwi i zobaczył, że na niego patrzę. Znowu spojrzał. Miał na twarzy cień uśmiechu, kiedy jego przednie koło uderzyło w krawężnik na wprost mnie. Spadł z roweru w zwolnionym tempie, rzucił się kolanami na asfalt, zanim je podkurczył i przeturlał się na plecy. – Jesteś martwy? – zapytałam cicho. Travis nie ruszał się. Więc kopnęłam go trochę mocniej w bok. – Ugh, kobieto. Przestań mnie kopać. – Travis nadal miał zamknięte oczy, ale pacnął mnie w nogę. – Mam dziesięć lat. Nie jestem kobietą – wymamrotałam. Travis uśmiechnął się: – W porządku. Przestań mnie kopać, laleczko. – Nienawidzę lalek – powiedziałam, krzyżując ręce na piersi i wpatrując się w niego. – Ale wyglądasz, jak jedna w tym chwili. – Spojrzał na mnie. Przewróciłam oczami i znów go kopnęłam. Tym razem, bo mnie zirytował. Travis roześmiał się i zaczął siadać, lekko się krzywiąc. W końcu zerknęłam na jego nogę, by zobaczyć dziurę w dżinsach i krew moczącą materiał. – Chyba nie powinnaś na to patrzeć – powiedział Travis, próbując wstać. Parsknęłam. – Nie boję się krwi. Powiedziałam, by został tam przez chwilę, pobiegłam do domu, żeby wziąć apteczkę.

13

Gdy wróciłam, Travis siedział na chodniku z wyciągniętą przed siebie nogą. Usiadłam na trawie obok niego i zaczęłam wyciągać przedmioty z apteczki. – Może zaboleć – powiedziałam, kiedy podniosłam butelkę wody utlenionej. Jedynie wzruszył ramionami. Więc zrobiłam to, co każda dziesięciolatka zrobiłaby chłopcu – wylałam całą zawartość butelki na jego ranę. Powiedzmy, że nigdy nie słyszałam nikogo krzyczącego tak głośno, jak on tamtego dnia. To cud, że po tym kiedykolwiek zechciał zostać moim przyjacielem, ale to jest dokładnie to, co się stało. Zabandażowaliśmy jego krwawiące kolano – odtąd byliśmy nierozłączni. Karetka zatrzymała się przy miejscowym szpitalu i puściłam rękę Travisa, kiedy lekarz wnosił go do środka. Zaskoczony Travis obudził się i szybko rozejrzał dokoła: – Riley?! Nadal się rozglądał, jego oczy były rozbiegane. – Jestem tu – powiedziałam, podchodząc do łóżka. – Jestem całkiem pewna, że musisz iść na prześwietlenie rentgenowskie. Wypełnię tutaj twoje dokumenty, dobrze? Travis westchnął i opadł z powrotem na łóżko. Kiwnął głową, gdy zabierała go pielęgniarka. Spojrzałam za biurkiem pielęgniarki, gdzie stał lekarz z notesem. Z ciężkimi nogami podeszłam do niego. Ten dzień wymęczył mnie i desperacko potrzebowałam kawy. – Rozumiem, że zamierzasz to wypełnić? – zapytał, gdy podszedł, trzymając dokumenty. – Wypełniam setki takich. Czemu nie jeden więcej? – oznajmiłam, biorąc je od niego i zatapiając się w najbliższym krześle. Kliknięciem otworzyłam długopis, mam pracę polegającą na wypełnianiu danych medycznych Travisa.

14

Rozdział 2 Kathy wygnała mnie do kafeterii od razu, kiedy tylko się pojawiła. Chciałam poczekać na Travisa, aż skończy prześwietlenie, ale ona weszła, spojrzała na mnie i oświadczyła, że potrzebuję kawy. Za co byłam całkowicie wdzięczna, to był długi dzień. I szczerze, co dobrego było w siedzeniu na korytarzu? Postanowiłam zostać w kafeterii dłużej niż to konieczne, bo wiedziałam, że jego mama będzie łasić się do niego, a to zawstydza Travisa bez końca. Widziałam to wiele razy i nie czerpałam radości z rumieniącego się Travisa, kiedy jego mama oznajmiała, że nadszedł czas kąpieli gąbką. Trzeba było znaleźć coś do żartowania, racja? Wzięłam kolejny łyk kawy, gdy telefon zawibrował w kieszeni. Chwyciłam go i zauważyłam, że mam nową wiadomość od Travisa. Trav: Gdzie jesteś? Ja: Kawiarnia. Trav: Porzuciłaś mnie!! Ja: Psht. Kawa > Ty. Trav: Ouch… I pomyślałem o moim bólu nogi. Ja: Haha… O co chodzi? Skończyłeś?

15

Trav: Tak, właśnie mnie odprowadzają. Ja: Coś złamane? Trav: Pęknięcie włoskowate. Jestem skazany na but ortopedyczny przez kilka tygodni. Ja: No cóż, mogło być gorzej. Trav: Tak… Byliśmy tam wcześniej. Trav: Przynieś mi kawę!!! Ja: Wzdycham… To mogę dla ciebie zrobić. Trav: :) Dzięki, laleczko. Chwyciłam jakąś kawę dla Travisa i skierowałam się do jego sali, okazało się, że Kathy wyszła z trybu mamy i przeszła do pełnego trybu menadżera. – Będziesz musiał wydać oświadczenie informujące twoich fanów, że z tobą wszystko w porządku i to tylko pęknięcie włoskowate. Trzeba również przerobić twój harmonogram, abyś mógł się wyleczyć. Żadnej jazdy przez co najmniej osiem tygodni. Naprawdę masz szczęście, że musisz nosić tylko ortezę. Ponadto, myślałeś już o tej ofercie z telewizyjnego show? Nie dając mu szansy na odpowiedź, ciągnęła dalej. Przewróciłam oczami oraz podałam Travisowi kawę. Uśmiechnął się do mnie z wdzięcznością z nogą w bucie, podpartą na łóżku. Tak bardzo jak kochałam Kathy, była trochę apodyktyczna w menadżerskim trybie. Mogłabym przyjmować ją w trybie mamy każdego dnia. – Mamo, poważnie, nie chcę grać w randkowym show!

16

Zachłysnęłam się kawą. – Randkowe show? Przepraszam?! Travis roześmiał się. – Nowa stacja sportowa chce spróbować swoich sił w realiach randkowych. Widocznie byłem na szczycie ich listy pożądanych kawalerów. Nie mogłam powstrzymać parsknięcia. – Są ludzie, którzy myślą, że jesteś gorący? Kathy zaśmiała się, a Travis uderzył mnie w nogę. – Musisz wiedzieć, że uważają mnie za bardzo seksownego. Spojrzał na mnie spod swoich długich rzęs i dał swój popisowy uśmiech. Dobrze, był w pewnym sensie przystojny. Układał „właśnie wstałem z łóżka” włosy bardzo dobrze. I, cholera, facet dosłownie wstawał z łóżka, przesuwał dłonią po ciemnobrązowych włosach i chodził tak przez cały dzień. Był wysoki i szczupły – z odpowiednią ilością mięśni we wszystkich właściwych miejscach. Jego najlepsza cecha ? Oczy. Te cholerne, zielone oczy, z brązowymi plamkami w środku, mogły zwalić cię z nóg przy bliższym przyjrzeniu się. Nie, żebym o tym wiedziała… ale widziałam na własne oczy. Dziewczyny szaleją na ich punkcie. Więc, zgaduję, że gdyby to wszystko połączyć, jest całkiem gorący. Cholera, czy ja właśnie nazwałam Travisa gorącym?! Co do cholery? Potrząsając głową, aby odpędzić przerażającą wizję najlepszego przyjaciela z głowy, złapałam końcówkę tego, co mówiła Kathy. – Masz 26 lat, czas się ustatkować i dać mi wnuki. Może to ruszy rzeczy do przodu. – Mamo, poważnie, nie możesz oczekiwać, że zakocham się w telewizyjnym show! – jęknął Travis. – Oczywiście, że nie – westchnęła – ale może, tylko może, spotkasz kogoś, z kim będziesz chciał być na poważnie. Gdzie zamierzasz spotkać kogoś? Byłeś zajęty zawodową jazdą od szesnastego roku życia. Ledwo masz czas, żeby odetchnąć, nie mówiąc już o randce. Może nadszedł czas, aby zawiesić karierę i zająć się życiem osobistym.

17

Kathy miała rację. Ponieważ rozpoczął karierę, nigdy nie miał dziewczyny. Był zbyt skoncentrowany, by wpuścić coś między niego a rower. – Rozumiesz to, co? Osiem tygodni będzie się leczyć noga, odwyk, prawda? – Czekałam na twierdzące kiwnięcie Travisa, zanim kontynuowałam: – Chodzi mi o to, tak naprawdę, co jeszcze chcesz zrobić ze swoim czasem? A dodatkowo, mogę naprawdę skorzystać z przerwy od ciebie – podróżowałam z tobą bez przerwy od rozpoczęcia tego cholerstwa. Jestem gotowa wrócić do własnego łóżka i nadrobić zaległości wszystkich moich programów telewizyjnych. – Uśmiechałam się do niego znad mojej filiżanki kawy. Travis westchnął. – W porządku. Dobra, zrobię to. Pod jednym warunkiem. Kathy uśmiechnęła się do niego. – Wszystko, co chcesz, kochanie. – Riley idzie, tam gdzie ja i ma wejście dla dziewczyn – i mogę dyskutować z nią o wszystkim. – Rzucił mi ten cholerny uśmieszek ponownie. Wszystkie oczy były zwrócone na mnie, czekając na odpowiedź. Przewróciłam moimi i wzruszyłam ramionami. – Tak długo, jak nadal mogę oglądać moje programy. Podekscytowana Kathy klasnęła i prędko wróciła do trybu menedżera. Cholera. W co ja się wpakowałam?



18

Rozdział 3 Ja: Już nie żyjesz. Trav: Jeśli ja idę na dno, ty idziesz tam ze mną. Travis został zwolniony ze szpitala i byliśmy w Suvie, w drodze na lotnisko, aby udać się do domu. Dzięki nowoczesnej technologii, Travis i ja możemy odbyć tę rozmowę, bez jego mamy przysłuchującej się z przedniego siedzenia. Zaraz po tym jak zgodziłam się na... cokolwiek się zgodziłam, Kathy przeszła do szczegółów, najwyraźniej wcześniej się powstrzymywała. I wygląda na to, że od samego początku było jasne, że zawsze powinnam być częścią tego – czy wyrażam zgodę, czy nie. Ja: Poważnie, mam spędzać czas z tymi przypadkowymi dziewczynami? Trav: Taki jest plan, jak inaczej mam uzyskać szczegółowe informacje? Ja: TRAVIS – nie dogadam się z dziewczynami! Pewnie pobije je wszystkie przed końcem dnia! Trav: Słodko, walka lasek! Mam nadzieję, że to zobaczę. Spojrzałam na niego i przewróciłam oczami. Uśmiechnął się i roześmiał. – To będzie zabawne, Riles. Mogę spotykać się z gorącymi laskami cały dzień – a ty, używając swojego dziewczęcego zmysłu powiesz mi, która nie jest dobra.

19

– Zmysł dziewczęcy? Naprawdę, Trav? – jęknęłam. – Mogę zagwarantować, że nie będę, jak każda z tych dziewczyn. I od kiedy ty kiedykolwiek słuchasz tego, co mam do powiedzenia? – Skrzyżowałam ręce na piersi i westchnęłam dla efektu, a potem odwróciłam ciało, aby obejrzeć oddalające się miasto. – Dzieci – przestańcie się kłócić – powiedziała Kathy z przedniego siedzenia, kiedy odwróciła się do nas. – Oboje wiecie, że bez siebie nic nie zrobicie. Tak jest od waszego pierwszego spotkania. Riley, wiesz, że Travis trzyma twoją opinię blisko serca, nawet jeśli nie zawsze słucha. Spojrzałam na Travisa, który posłał mi największy pokazujący zęby uśmiech, jaki mógł. I nie mogłam nic poradzić na to, że zaczęłam śmiać się z niego i odrobinę odprężać. – Dobra – powiedziałam. – Zrobię to, o co mnie poprosisz. Ale poważnie, jeśli dziewczyna będzie kompletną suką, odpada, tak? – Wyjrzałam przez okno, żeby ujrzeć lotnisko z oddali. Definitywnie potrzebowałam odetchnąć i nabrać trochę dystansu do tej sytuacji. – Dlatego tu jesteś, Riles. Będziesz wewnętrznym łączem z dziewczynami. To znaczy, będziesz żyć z nimi, więc dowiesz się wszystkiego, co dzieje się za moimi plecami. Walnęłam głową do tyłu obok Travisa, powodując bolesny skurcz szyi. – Cholera – zaczęłam pocierać miejsce bólu, patrząc pomiędzy Travisa a jego mamę. – Co powiedziałeś? Powiedziałeś, że będę mieszkać z tymi dziewczynami? Oni kiwnęli głową. – Ale... to by znaczyło... Travis odchrząknął. – Jedyny sposób, żebym wyraził zgodę, jest posiadanie poufnych informacji. Nie zamierzam robić tego z całą masą kobiet do randkowania. Jeśli mam to zrobić, chcę dla mnie najlepszej osoby. Nie pierwszej lepszej dziewczyny, pojawiającej się na froncie.

20

Po prostu nie mogłam go rozgryźć. Patrzyłam na niego z otwartymi ustami – czekając, żeby powiedział, że jestem gówniarą. Haha, to wszystko było po prostu "Riley, spędźmy naprawdę dobry czas" grą. Mam na myśli, że nie może faktycznie myśleć, że byłabym skłonna zjawić się w telewizji przed milionami ludzi i udawać, że staram się zdobyć jego serce. Nie może być tak głupi. To było szalone. – Myślę, że musimy wrócić do szpitala. Najwyraźniej uderzyłeś się w głowę mocniej, niż myśleliśmy – zaczęłam pchać się do przodu, by wykorzystać sterownik z programem obsługi i wydać polecenie, aby zabrał nas do najbliższego szpitala. Travis wyciągnął rękę i chwycił mnie za ramię. – Riles, wiem, że to nie jest idealna sytuacja... – Travis, nie. Nie, nie zrobię tego! Nie zgadzałam się no to! – Kręciłam głową. – Nie. To się nie wydarzy. Nie. Znajdę ci nowego najlepszego przyjaciela, który to zrobi. Travis zaczął się śmiać i spojrzałam na niego. – Cieszę się, że uważasz to za zabawne. – Riles, nie musisz wiele robić. Nie wychylaj się, poznaj dziewczyny. Będę trzymał cię blisko siebie, do, nie wiem, pierwszej piątki. Do tego czasu powinniśmy mieć już wyklarowane odczucia w stosunku do tych dziewczyn, wiedzieć, kto nie jest fałszywy. – Ja po prostu... Travis !! – jęknęłam. Wydęłam wargę w próbie dąsów, co wiedziałam, że nie zadziała na niego – ale musiałam spróbować. Zignorował mnie, jak zwykle, i zaczął zbierać swoje rzeczy, kiedy właśnie zatrzymaliśmy się na parkingu lotniska. – Riles, to się stanie. Możesz być szczęśliwa i cieszyć się przygodą lub możesz być przygnębiona i nienawidzić każdego momentu. Niezależnie od tego, zrobisz to. – Uśmiechnął się do mnie, gdy pokuśtykał z samochodu. Chwyciłam moją torebkę i wyszłam za nim.

21

– Mówisz mi, że nie mam nic do powiedzenia w tym temacie? Mam 25 lat – jestem dorosła. Mam coś do powiedzenia! – krzyknęłam, ludzie zatrzymywali się i patrzyli na nas. – Riles, zawarliśmy pakt. Odwrócił się do mnie, krzyżując ramiona i dając mi uśmieszek. Cholera, miałam nadzieję, że tego nie poruszy. Mieliśmy po szesnaście lat, a on właśnie zaczął karierę. Zawarliśmy pakt, że nigdy nie zostawimy w tyle drugiej osoby. To oznaczało chodzenie gdziekolwiek, robienie czegokolwiek, nawet, jeżeli druga osoba tego nie chciała. I tak było. Ja szłam na każdą trasę, jaką miał Travis. On chodził gdziekolwiek, gdzie chciałam zobaczyć koncert, którym się nawet raz nie zainteresował, gdy domagałam się, abyśmy poszli razem. Myślę, że potajemnie starałam się dowiedzieć, czy wycofa się i złamie pakt, ale tego nie zrobił. – Dobrze – westchnęłam, wiedząc, że nie mam wyboru. – Zrobię to z tobą. Travis pompował pięścią w powietrzu w geście zwycięstwa. – Ale wiedz, że jeśli chociaż spróbujesz mnie pocałować, kopnę cię z kolanka bardzo mocno. Travis zaśmiał się i zarzucił mi rękę na ramie. Poszliśmy, cóż, dokuleliśmy się do terminalu, gdy Kathy mówiła bardziej szczegółowo o tym, przez co będziemy przechodzić, co musimy podpisać, a co najważniejsze, żeby spróbować trzymać się jak najdalej od radaru, tak, by inne dziewczyny nie dowiedziały się, kim jestem. – To wygląda na trudne do wpasowania się. Jeśli te dziewczyny znają trochę Travisa to wiedzą, że jestem z nim przez cały czas. Jest tak wiele zdjęć z naszych wspólnych wyjść. – Liczymy na to, że dziewczyny biorą udział tylko dla mojego niesamowicie seksownego wyglądu. Świetnie. Nie tylko będę musiała udawać, że staram się zdobyć serce Travisa. Miałam mieć również do czynienia z grupą dziewcząt, które były tam z najbardziej powierzchownych względów. To będzie długie lato.

22

Rozdział 4 Wylądowaliśmy z powrotem w domu, w Wisconsin i jak tylko wysiadłam z samolotu, odetchnęłam świeżym powietrzem. – Dobrze jest być w domu – powiedziałam do Travisa, który zrobił to samo, co ja. Byliśmy w drodze, w trasie, nieustannie przez ostatnie trzy miesiące. Podróż z jednego dużego miasta do drugiego, w kółko. Tęskniłam za moim apartamentem. Brakowało mi mojej rodziny. Ale tak naprawdę, brakowało mi domu – tęskniłam za Wisconsin. Było tu wyjątkowo zimno jak na początek maja, więc wciągnęłam bluzę przez głowę i wydmuchałam powietrze. Ujrzałam stosy śniegu zaśmiecające teren wokół lotniska. Zawsze spodziewaj się niespodziewanego przy pogodzie w tych rejonach. – Jest maj, a tu leży śnieg na ziemi! To niedorzeczne! – krzyknął Travis do nikogo w szczególności. – Nie jest to pierwszy raz – wymamrotałam, kiedy złapałam torbę i ruszyłam do samochodu. Rzuciłam torbę do bagażnika i zjechałam po siedzeniu pasażera. Było miło, nie być w samochodzie służbowym dla odmiany. I jestem pewna, że Travis kochał siedzieć z powrotem w swoim aucie. Sądząc po jego wielkim uśmiechu na twarzy, gdy wsunął się za kierownicę. Wiedziałam, że czeka nas długa droga do domu. – Dokąd? – Spojrzał na mnie, zanim uruchomił samochód. – Po prostu jedź – powiedziałam mu, opierając się o zagłówek. Zamknęłam oczy i myślałam nad tym, co zostało omówione podczas lotu. Kathy wymyśliła listę rzeczy, których nie należy i należy robić, przed oraz podczas programu. Pierwszą rzeczą, było dotarcie do wszystkich zdjęć i artykułów

23

napisanych o naszej dwójce. Każda z dziewczyn, która próbuje się dostać do show pewnie googlowała Travisa, jak szalona, a producenci nie chcą, by wiedziały, kim jestem. To niesamowite, jak szybko ktoś może włamać się do systemu i całkowicie usunąć dowody istnienia Travisa i mnie. To właściwie sprawia, że jestem trochę smutna, kiedy myślę o tym przez dłuższy czas. Mam na myśli, cała nasza przyjaźń została udokumentowana w Internecie, a teraz tego po prostu nie ma. Drugą rzeczą było oddzielenie Travisa i mnie, więc nie mogą teraz przeciec żadne nowe zdjęcia. Co oznaczało, że tak szybko, jak Travis wysadzi mnie w moim mieszkaniu, nie mogę go znów zobaczyć, dopóki nie "spotkamy się" w programie. Jakby było mało, nie wolno nam było dzwonić, esemesować lub wysyłać do siebie maili. Pełen odwyk. Na szczęście nagrywanie miało się rozpocząć w ciągu dwóch tygodni, co nie było zbyt długim czasem na separację. Mam nadzieję. Ostatnim razem, gdy Travis i ja nie byliśmy w kontakcie miałam dwanaście lat i moja rodzina wyjechała na wakacje. To było przed telefonami komórkowymi i Internetem w hotelach. Nawet wtedy wysyłałam mu codziennie pocztówkę. Naprawdę nie byłam pewna, jak mieliśmy przetrwać z odciętą komunikacją przez dwa tygodnie, ale jeśli chcemy, aby show poszedł gładko, to będzie musiało się zdarzyć. Trzecia, i ostatnia rzecz, zmiana mojej przeszłość. Oczywiście nie mogłam pochodzić z tego samego miejsca, co Travis, zwłaszcza, że jesteśmy z tak małego miasteczka. Miałabym być z miasta o około godzinę drogi – jednym z tych, które nie miało połączenia z naszą rodzinną miejscowością. Musiałam także wymyślić sobie zawód. Oczywiście, nie mogę być osobistą asystentką Travisa. Wszyscy liczyli, że nie potknę się i nie pozwolę wyciec informacjom, przez które dziewczyny dowiedzą się, kim naprawdę jestem. Domyślam się, że to dobrze, że mam dwa tygodnie dla siebie, aby uprościć moją historię. Jedyna dobra rzecz z tego wszystkiego była taka, że amerykański producent chciał wiedzieć, kim jestem. Czuli, że mogę dać inny punkt widzenia do programu.

24

Tak więc w czasie, gdy byłam zupełnie sama z Travisem, znowu mogłam być jego najlepszą przyjaciółką, moglibyśmy normalnie porozmawiać i nie musiałam być wstydliwa, mówiąc mu z kim pomyślałam, że powinien wyjść. Myślę, że to sprawi rzeczy łatwiejszymi. Wzdychając, otworzyłam oczy, kiedy samochód zwolnił, aby się zatrzymać. Nigdy nie miałam tak sprzecznych emocji, spoglądając na niewielki dwupiętrowy apartament, który nazywałam domem. Byłam tak podekscytowana, by zanurzyć się we własnym łóżku i naciągnąć pierzynę na głowę. Jednak wiedziałam, że to chwila, której bałam się od wyjścia z samolotu. Chwila, kiedy musiałam pożegnać się z moim najlepszym przyjacielem na dwa tygodnie. Spojrzałam na Travisa, który patrzył na moje mieszkanie tak samo jak ja. –.Cześć, do zobaczenia za dwa tygodnie. Będziemy tak zajęci, że szybko zleci – powiedziałam, szturchając go w ramię. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się, choć ten uśmiech zawierał dużo smutku. –.Tak, dwa tygodnie szybko miną. Nie stań się całkiem dziewczęca, dobrze? – Próbował rozjaśnić nastrój i trochę działało. Parsknęłam i szybko zakryłam usta. –.Właśnie parsknęłaś! – Travis roześmiał się. Pokręciłam głową, wciąż zakrywając usta. –.Ja nie parskam! – wymamrotałam zza moich rąk. Travis tylko pokręcił głową i pochylił się do mojego miejsca. –.Do zobaczenia za dwa tygodnie – powiedział cicho, zanim owinął ramiona wokół mnie. Przytuliłam go mocno, odpędzając powstające łzy. Kiedy puścił mnie, dałam mu największy uśmiech, na jaki mogłam się zdobyć. –.No cóż, lepiej wróć do domu i odpocznij. Potrzebujesz każdej uncji energii, jaką masz, kiedy znajdziesz się w domu z piętnastoma samotnymi kobietami. – Ta ostatnia część wyciekła z moich ust ociekając sarkazmem.

25

Otworzyłam drzwi samochodu, nim mógł zobaczyć, jak przewracam oczami i podeszłam do tyłu, stukając w bagażnik. Otworzył się, chwyciłam torby i ruszyłam do mieszkania. Odwróciłam się i zobaczyłam Travisa wycofującego z parkingu. –.Do zobaczenia za dwa tygodnie! – krzyknęłam do niego. Uśmiechnął się i pomachał, nim wyjechał z parkingu. * .* .* Popadłam w rutynę, od kiedy wróciłam do domu tydzień temu. Zasadniczo oznaczało to wylegiwanie się w mieszkaniu, picie kawy, nadrabianie zaległości w programach telewizyjnych i czytanie wielu, wielu artykułów o kawalerskim show Travisa. Nazwali go „Xtreme Bachelor” i cholera, jeśli nie było tu wielu dziewczyn. Czytałam komentarz po komentarzu na temat tego, jaki Travis był gorący, i jakie każda dziewczyna ma szczęście, że będzie w programie. Parę komentarzy sprawiło, że miałam chęć odnaleźć dziewczynę i uderzyć ją w twarz, odkąd był: "OMójBoże, umrę, jeśli będę miała okazję spotkać się z kimś sławnym i bogatym! Nigdy więcej nie będę musiała pracować, jeśli mnie wybierze!" Myślę, że to na takie dziewczyny będę musiała zwracać szczególną uwagę. Głodna pieniędzy pinda. Miałam nadzieję, że producenci pozbędą się tych całkiem powierzchownych dziewczyn, ale wiedziałam, że kilka pewnie przepuszczą. Dla dramatyzmu i oceny, i wszystkiego innego. Ogólnie rzecz biorąc, nie mogłam uwierzyć, jak znudzona byłam. Musiałam wypełnić mój profil osobisty dla show – ten, który będzie umieszczony na stronie internetowej, żeby wszyscy zobaczyli. Pisanie fałszerstw nie jest tak zabawne, jak się może wydawać. Szczerze mówiąc, wymyślanie kariery było dość łatwe. Kwestionariusz nie pytał o szczegółowe informacje na temat, gdzie pracowałam, tylko o zawód, więc byłam w stanie umieścić osobistego asystenta bez opisu. Jeżeli jedna z dziewcząt

26

zapytałaby, odpowiedziałabym, że pracowałam dla firmy budowlanej mojego taty, Logan & Sons. Nikt nie wie, że było inaczej. Miałam również do czynienia z wyborem stroju na "pierwsze spotkanie". Na szczęście, skoro był to program o kawalerze sportowcu, strój formalny musiałam założyć jedynie na pierwsze spotkanie. Na każde eliminacje mogłyśmy nosić to, co chciałyśmy – jak dla mnie były to wygodne dżinsy, zużyty t‐shirt, zapewne bluza z kapturem i trampki Converse lub jakieś klapki. Wiedziałam, że będę się wyróżniać, ponieważ inne dziewczyny naprawdę będą starały się zwrócić na siebie uwagę Travisa i prawdopodobnie będą wystrojone od stóp do głów. Ale to po prostu nie byłam ja. A ponieważ już tak wiele zmieniłam o sobie, moje ubrania i komfort to dwie rzeczy, których nie mam zamiaru ruszać.



27

Rozdział 5 Wygładziłam dłońmi dół mojej sukni, próbując w ten sposób powstrzymać je przed staniem się lepkimi. Siedziałam na tylnym siedzeniu samochodu od ponad godziny, oglądałam na małym telewizorze, jak wszystkie kobiety poznają Travisa. W co ja się wpakowałam? Spojrzałam w dół na sukienkę. Gdy pierwszy raz ją zobaczyłam pomyślałam, że jest zbyt fantazyjna. Tak było zanim zobaczyłam pozostałe kobiety. Była prosta w porównaniu do innych. Była to sukienka typu Hi Lo, oliwkowa, na jedno ramię, wielowarstwowa. Kasztanowe włosy rozpuściłam i ułożyłam w luźne loki, makijaż miałam minimalny, ale podkreślający moje zielone oczy. Gdy spojrzałam w lustro przed wyjściem, nie mogłem uwierzyć, że dziewczyna patrząca na mnie to ja. Zazwyczaj noszę dżinsy i luźne koszulki lub bluzę, która zakrywa większość moich krzywizn. Patrząc w lustro, nie widzę wspaniałej tali w kształcie klepsydry, którą zachwyca się moja mama. Widzę tylko wysportowane nogi na tyle krótkie, by długość zwykłych dżinsów dotykała podłogi, ale wystarczająco długie, by szorty odkryły moje kostki. Widzę również szerokie biodra, brzuch i miękką dużą klatkę piersiową. Byłam nazywana piękną mnóstwo razy i wiem, że jestem dla siebie zbyt krytyczna, ale wszystko, co widzę to przeciętna dziewczyna. Ale dziś, kiedy spojrzałam w lustro, ujrzałam dziewczynę jaką moja mama mówi, że jestem. Moje nogi były dłuższe na średnio wysokich obcasach. Tkanina sukienki opinała ciało, więc można było dostrzec wszystkie krzywizny mojej figury. Nigdy, nawet za milion lat „śliczna” nie było by słowem, jakim bym opisała siebie. Ale dzisiaj dokładnie tak się czułam. Byłam trochę podekscytowana naszym spotkaniem, ale teraz, po zobaczeniu tych wszystkich kobiet w sukniach, które ociekały klejnotami, straciłam te emocje. Czułam, jakbym znowu była zwykłą, zaniedbaną dziewczyną.

28

Co gorsza, byłam ostatnią, która miała spotkać Travisa. Musiałam zobaczyć każdą z kobiet, flirtującą z Travisem i oglądać jego reakcję. Którą, w zasadzie, za każdym razem był ślinotok. Stale się uśmiechał, ja się denerwowałam. Wiedziałam, że Travis ucieszy się z bycia otoczonym przez piętnaście samotnych kobiet (dobra, czternastu, liczenie mnie byłoby śmieszne), ale jego wyłupiaste oczy doprowadzały mnie do szału! Jak miałam udawać próbę wzbudzenia jego zainteresowania po tym wszystkim? Wytarłam ręce, teraz całkowicie wilgotne, w siedzenie. Jeszcze tylko jeden samochód i nadejdzie czas wyjścia. Wiedziałam, czemu moje serce biło szybciej – kamery. Kiedy wysiądę z bezpiecznego schronienia w samochodzie, już nie będzie odwrotu. Mój niepokój nie miał nic wspólnego ze spotkaniem z Travisem, ani nim widzącym mnie wystrojoną. Oczywiście, że nie. Mimo wszystko, chodziło o to, aby inni uwierzyli w naszą historyjkę. Oglądałam telewizję, kiedy następna kobieta wyszła z samochodu. Wysoka, szczupła, miała długie, platynowe blond włosy spięte w wysokiego, gładkiego kitka. Była ubrana w bardzo przylegającą i krótką złotą sukienkę bez rękawów. Kamera dała zbliżenie na jej lodowo‐niebieskie spojrzenie. Szła szybko do Travisa i udała potknięcie, wpadając prosto w jego ramiona. Przewróciłam oczami na jej taktykę. Można wyraźnie zauważyć, że potknęła się o nic. Zachichotała, będąc wciąż w jego ramionach i sięgnęła, by chwycić jego biceps. O mój Boże, czy ta dziewczyna mogłaby być bardziej oczywista? Travis miał największy uśmiech na twarzy, ale nie byłam pewna czy dlatego że wpadła mu w ramiona, czy może, że jej piersi wypadały z ubrania. Zacisnęłam dłonie w pięści, zmuszając się do oddychania, starając się uspokoić. Ta dziewczyna musiała wyjść właśnie teraz. Czuć było od niej fałszywość i mogę powiedzieć, że Travis nie miał o tym kompletnie pojęcia. Był zbyt zainteresowany jej oczywistymi atutami. Znowu zachichotała, zanim przytuliła go i dała buziaka w policzek, a potem powoli weszła do domu.

29

Wzdychając, powoli brałam oddechy, by ukoić nerwy. Samochód zatrzymał się przed domem, a kierowca szybko wysiadł, aby otworzyć moje drzwi. Koniec czekania, czas wyjść. Drzwi otworzyły się i przyjęłam wyciągniętą rękę kierowcy. Wyszłam z samochodu i odetchnęłam świeżym powietrzem, nim udałam się do Travisa. Nie mogłam się zmusić, żeby spojrzeć na niego, podczas pokonywania dzielącej nas odległości. To wszystko wydawało się zbyt realne. Nim się zatrzymałam, uniosłam wzrok i złapałam spojrzenie Travisa. Patrzył na mnie z otwartymi ustami. Rzuciłam mu nieśmiały uśmiech i lekko wzruszyłam ramionami. Travis powoli ułożył usta w olśniewającym uśmiechu, który sprawił, że zupełnie zapomniałam o kamerach ustawionych na podjeździe. Miał na sobie dobrze skrojony, grafitowy garnitur. Białą koszulę z cienkimi, szarymi paskami, których nie można by dostrzec, chyba że stojąc obok niego. Pasiasty krawat został ukośnie ozdobiony wszystkimi odcieniami zieleni. Ale Travis jest Travisem, miał na sobie parę szarych Conversów, dobrze, tylko jeden, ponieważ na drugiej nodze miał but ortopedyczny. Jego zwykle poczochrane włosy zostały ułożone za pomocą żelu, sprawiając że wyglądały na niedbale potargane. Niech to cholera, jeśli nie wyglądał gorąco. Travis spojrzał na producenta, który dał mu lekkie kiwnięcie i odwrócił się do mnie z wielkim uśmiechem, szybko biorąc mnie w ramiona. – Riles, Boże, tęskniłem! – wyszeptał w moje włosy. Wzdychając, owinęłam wokół niego ramiona i przytuliłam tak mocno jak tylko mogłam. – Czy w takim razie już nigdy więcej nie zrobimy sobie dwutygodniowej przerwy? – mamrotałam do jego piersi. Travis zaczął się śmiać i rozluźnił uchwyt, pozwalając mi się cofnąć. – Och, a przy okazji, może przestań ślinić się do każdej dziewczyny, która wpycha ci cycki w twarz? – Walnęłam go w brzuch, zanim zdążył odpowiedzieć. – Ow. Cholera. Nic nie poradzę, że są chętne! – Rozmasowywał brzuch, jak gdybym naprawdę zrobiła mu krzywdę. Proszę, myślę, że moja ręka boli bardziej

30

niż jego żołądek. Właśnie miałam o tym wspomnieć, lecz wtedy producent zaczął kręcić palcem w powietrzu, mówiąc, że nadszedł czas, by zakończyć ten występ. – Cóż, myślę, że zobaczymy się w środku. – Pochyliłam się, aby jeszcze raz go uściskać. Zanim odeszłam, wyszeptał mi do ucha: – Mówiłem, żebyś nie stała się zbyt dziewczęca. Zaśmiałam się, wycofałam z jego ramion i puściłam oczko przed odejściem w kierunku domu.

31

Rozdział 6 Gdy weszłam do trzypiętrowego budynku, który miał stać się moim domem na kilka kolejnych tygodni, natychmiast zostałam obsłużona przez kelnera, który wręczył mi kieliszek szampana. Z wdzięcznością pociągnęłam łyk i przeszłam do salonu. Jedna ściana sali została całkowicie pokryta oknami, które wychodziły na podwórko i basen, gdzie obecnie z drzewa na drzewo rozrzucone były setki lamp o białym świetle. Oprócz basenu, w ciemności można dostrzec jezioro Michigan. Jestem pewna, że to będzie wspaniały widok za dnia. Rozejrzałam się po reszcie pokoju. Z jednej strony ujrzałam ścianę wyłożoną kamieniami nad kominkiem, otoczoną dwiema długimi, dwuosobowymi sofami. Z drugiej strony stał rozrzutny barek, a wypełnieniem pokoju były dwie ogromne segmentowe kanapy na środku. Mogło usiąść na nich co najmniej piętnaście osób. Jeszcze raz rozglądając się po pokoju, mogłam powiedzieć, że grupki już się utworzyły. Obok barku stało pięć kobiet, ociekających klejnotami, w tym Panna Chichoczące Cycki. Z boku grupy stała następna, czteroosobowa, która wyglądała jak pierwsza, ale ich ubrania nie były pokryte tym cholerstwem. Więc założyłam, że to były ich sługusy. Uwaga dla siebie: Upewnić się, że Travis pozbędzie się tej dziewiątki. Na kanapie siedziało ostatnie pięć kobiet, które z łatwością dopasowały się do pozostałych. Wszystkie wyglądały wspaniale, lecz można powiedzieć, że były bardziej wyrafinowane i nie tak prestiżowe, jak tamte. Udałam się do grupy na kanapie. Spojrzały, gdy podeszłam. – Och, cześć! Musisz być ostatnią dziewczyną, prawda? Jestem Taylor, miło cię poznać! – Kobieta z długimi czekoladowo‐brązowymi włosami i uderzającymi niebieskimi oczami dała mi prawdziwy, pokazujący zęby uśmiech, gdy wstała, aby

32

mnie przytulić. Była klasycznie piękna, nie potrzebowała mnóstwa makijażu, żeby wyglądać jak ktoś, kim nie była. Oszołomiona, poklepałam Taylor po plecach, nie pewna jak odpowiedzieć. – Jestem Riley. Rozległ się chór powitań od pozostałych czterech dziewczyn z kanapy. – Chodź, usiądź. Pozwól, że przedstawię cię pozostałym – oznajmiła Taylor, ciągnąc mnie za rękę. Zaprowadziła mnie do sofy, abym usiadła obok. Zrobiła szybkie zapoznanie z wszystkimi pozostałymi kobietami siedzącymi koło niej. – To Bethany, Chloe, Erin i Addison – powiedziała Taylor, szybko wskazując wokół grupy. Przeszła przez wprowadzenie tak szybko, że nie mogłam sobie przypomnieć, kto jest kim. Mam nadzieję, że cała ta sprawa była tak samo przytłaczająca dla nich i nie będą miały nic przeciwko, kiedy poproszę je o ponowne przedstawienie się. – Skąd jesteś? – zapytała Erin, jak się domyślam. – Z centrum Wisconsin – powiedziałam tak od niechcenia, jak tylko mogłam. – Czy Travis nie jest z centrum Wisconsin? Znasz go? – zapytała Chloe, tak myślę. Piszczały. Pokręciłam głową. – Wisconsin jest dużo większe, niż pewnie myślisz. Ma z tonę małych miast rozsianych po całości. Nigdy nie spotkałam Travisa. – To szkoda – westchnęła Chloe. – Mogłabyś coś nam o nim powiedzieć. Przełknęłam resztę szampana, rozglądając się nerwowo po pokoju. – Więc, skąd jesteście? Jaka jest wasza historia? Dlaczego zdecydowałyście się na udział w tym show? Myślę, że nie będzie lepszej okazji, żeby uzyskać informacje o niektórych z dziewcząt. – Jestem z Oregonu – Taylor odezwała się pierwsza. – Jestem inżynierem oprogramowania. Grupa moich znajomych zdecydowała, że chciałaby spróbować dostać się do programu. Ja również wysłałam zgłoszenie, żeby je uspokoić. Ku ich

33

przerażeniu, ja zostałam wybrana, a one nie. Po tym, jak dowiedziałam się więcej na temat Travisa, zrobiłam się podekscytowana – Taylor wzruszyła ramionami. – Pomyślałam, dlaczego nie. Co mam do stracenia? – Jestem z Vermont, pracuję jako higienistka stomatologiczna – oświadczyła Erin. – Jeśli możesz w to uwierzyć, to moja mama przysłała mi formularz, aby się zarejestrować. Myślę, że naprawdę chce, abym sobie kogoś znalazła. – Jestem Addison, jeśli przegapiłaś mnie po raz pierwszy – dziewczyna obok Erin uśmiechnęła się do mnie. Jej włosy były czarne i przycięte w stylu pixie, co pasowało jej idealnie, kiedy spojrzała na mnie czekoladowo‐brązowymi oczami. – Jestem prawnym asystentem z Des Moines. Szczerze mówiąc, właśnie zakończyłam poważny związek i szukam czegoś, co odciągnie moje myśli. Zanim któraś z pozostałych dziewczyn się przedstawiła, Panna Chichoczące Cycki odezwała się przy barze: – Jak słodko. Poznajemy siebie. A co ze mną? Jestem z Chicago. Nie widzę potrzeby pracowania, kiedy mogę żyć z pieniędzy tatusia. I zapisałam się, bo Travis jest gorący i znany, i wiem, że bez problemu go zdobędę. W pokoju zapadła cisza. Zanim zdążyłam wymyśleć, co do niej powiedzieć, wszystkie głowy zwróciły się do przedpokoju, gdzie stał Travis. Przez uśmiech na twarzy mogę powiedzieć, że nie słyszał ani słowa z tego, co powiedziała. – Dobry wieczór paniom. Bardzo miło was wszystkie spotkać – powiedział, dając im swój popisowy uśmieszek. – Mój Boże, on jest niesamowicie gorący! – westchnęła pod nosem Bethany. I nic nie mogłam na to poradzić, przewróciłam oczami i skupiłam swoją uwagę z powrotem na Travisie. – Więc, plan gry na dzisiejszy wieczór polega na rozmowie z każdą z was z osobna. Pod koniec wieczoru, pięć z was wróci do domu. Kilka dziewczyn sapnęło. – Pięć z nas, już?! – szepnęła z niepokojem Chloe. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, gdy Travis podszedł do grupy przy barze i odciągnął jedną z dziewczyn. Odniosłam wrażenie, że moja rozmowa z nim będzie ostatnią, więc może mogłabym dać mu znać, która powinna dziś odejść.

34

– Poznałam Travisa już wcześniej. Był w Chicago na imprezie zeszłego roku. Znalazł się w tym samym barze, co ja i postawił mi parę drinków. Rozmawialiśmy przez kilka godzin! – Panna Chichoczące Cycki oświadczyła głośno dla każdego w zasięgu słuchu. Pokręciłam głową na jej wybryki. Prawdopodobnie Travis nigdy wcześniej jej nie spotkał, mogę zapewnić, że nigdy nie był w barze. Po pierwsze, nigdzie nie wychodził po tym wydarzeniu. Wrócił do hotelu i zasnął. Może wyszedł następnej nocy, kiedy jeszcze byliśmy w mieście. Ale zawsze chodziłam z nim i to nie były imprezy. To było zwyczajne wyjście, żeby odpocząć i wypić kilka drinków. Tak, to mogło wydarzyć się, kiedy mieliśmy po piętnaście lat i dopiero co zaczęłam z nim podróżować. Panna Chichoczące Cycki kłamała, zdzira. – Jesteś szczęściarą, Nicki! Chciałabym mieć okazję spotkać go wcześniej – zapiszczała jedna z jej sługusów. Więc Panna Chichoczące Cycki miała imię, które teraz wskoczyło na szczyt mojej mentalnej listy. Nie obchodzi mnie, kogo jeszcze dziś Travis odeśle do domu, ale Nicki jest moim numerem jeden na tej liście. I lepiej, by Travis mnie posłuchał, niż podejmował decyzję z wykorzystaniem swojego „mniejszego" mózgu. Erin wyszła z Travisem, a ja zdecydowałam zostać na kanapie. Dziewczyny były nadal rozproszone w grupach po pokoju, ale poziom ekscytacji był mniejszy, kiedy skończyłyśmy rozmowę. Jak przewidziałam, będę ostatnia, zaraz po tym jak Erin wróci. Nie mogłam się doczekać ponownej rozmowy z Travisem. Musiałam sobie przypominać, że nie mogę zwracać się do niego jak zazwyczaj przy innych dziewczynach. Naprawdę chciałabym, abyśmy mogli porozumiewać się kodami. – On jest tak miły! – krzyknęła Taylor, leżąc na kanapie obok mnie. – Wydaje się być dobrym facetem, jak na to, co można zobaczyć w telewizji – odpowiedziałam leniwie. Robiło się późno i prawdopodobnie wypiłam za dużo szampana. Po prostu tak trudno odmówić, kiedy nieskończona ilość kieliszków staje na twojej drodze. Plus, przez tą głupią wypowiedź królowej pszczół musiałam się znieczulić.

35

– Jest również bardzo zabawny. Myślę, że śmiał się cały czas. Mam nadzieję, że to dobry znak, naprawdę nie chcę już odchodzić. Taylor złapała dwa kieliszki szampana z tacy kelnera i wręczyła mi jeden. – Będzie dobrze. Są inne dziewczyny, które potrzebują wrócić do domu dziś wieczorem. Wzięłam duży, niegodny damy łyk drinka. Wiedziałam, że nie powinnam pić więcej, ale byłam na krawędzi, od kiedy wsiadłam do tamtego samochodu. – One mogą zachowywać się inaczej, kiedy są sam na sam z Travisem. A on może być powierzchowny i patrzeć tylko na wygląd. Taylor zlustrowała dziewczyny skupione wokół kominka. – Nie martw się, porozmawiam z nim o nich – wymamrotałam niewyraźnie. – Na pewno pierwsze odpadną. Taylor spojrzała na mnie. – Co masz na myśli mówiąc, że z nim porozmawiasz? Cholera. Powoli pochyliłam się do przodu i odstawiłam w połowie pełny kieliszek na stolik do kawy. – Mam na myśli... – zacięłam się. – To znaczy, że być może wspomnę, o tym co Nicki powiedziała. Ja, na przykład, nie wierzę w żadne słowo, które wychodzi z jej ust. Wtedy dowie się, jakim ona jest kłamcą i wykopie ją – powiedziałam. Taylor wciąż utrzymywała rozbawione spojrzenie, więc uwolniłam się z tej sytuacji. – Myślę, że potrzebuję szklanki wody – rzuciłam się do baru, by nalać sobie jedną. Uwaga do siebie: Nie pić tyle. Trzeba jasno myśleć. Nie mogę pozwolić sobie na potknięcie, a było już blisko. Popijałam wodę, powoli pokonując drogę powrotną do Taylor, kiedy Erin i Travis wracali z ich rozmowy. – Riley? – Travis uśmiechnął się do mnie. – Jesteś gotowa? Uśmiechnął się i ruszył do drzwi, które przytrzymał otwarte.

36

Świeże powietrze otrzeźwiło mnie, gdy tylko wyszliśmy na zewnątrz. Było mi trochę chłodno, po raz pierwszy, od kiedy tu dotarłam, ale nie martwiłam się o to długo, ponieważ Travis zaprowadził mnie do małego ogniska otoczonego trzema dużymi kanapami. Usiadłam na tej, do której nas podprowadził Travis i zostałam zaskoczona tym, jakie są wygodne. Skopałam obcasy i wyciągnęłam przed siebie nogi. Bawiłam się szklanką wody, którą trzymałam w rękach czekając, aby Travis coś powiedział. – Tak szybko zaczęłaś dobrze się bawić? – spytał, wpatrując się w gwiazdy. Poszłam w jego ślady i oparłam głowę o poduszkę, patrząc na niebo nocą. – Dostałam zbyt wiele kieliszków szampana – śmiałam się. – Jestem pewna, że mają nieograniczone dostawy. Travis roześmiał się głośno, przerywając ciszę nocy. – Tylko ty mogłaś wstawić się szampanem pierwszej nocy tutaj. Tak, tylko ja. Travis zbyt dobrze wiedział, jak szampan na mnie działa. – Nie każdy może mieć twoją tolerancję na alkohol. Ochlapałam go delikatnie zawartością szklanki. Zaczął się śmiać. – Riles, ostatnio po wypiciu szampana znalazłem cię skuloną w łazience. – Miałam szesnaście lat! To był pierwszy raz, kiedy go piłam. I, cóż, ostatni. – To był wspaniały sylwester. – Travis uśmiechnął się. – Oczywiście, że tak... dla ciebie. Nie jesteś tym, który zawstydził się przed dziadkami twojego najlepszego przyjaciela. To cud, że Nana i Papa wciąż ze mną rozmawiają! – jęknęłam, rzucając głowę na poduszkę. – No cóż, nie trzeba było krzyczeć na całą okolicę, że twoim noworocznym postanowieniem jest uprawianie seksu. – Travis śmiał się tak mocno, że miał łzy w oczach. Ugh, nienawidzę tego, że pamięta tę noc, a ja mam tylko mgliste obrazy.

37

– Dzięki, teraz, kiedy już zawstydziłeś mnie przed Ameryką możemy zająć się powodem, dla którego tu jestem? – zapytałam, czując się lekko zirytowaną, że moja przeszłość była na antenie niczym brudna bielizna. Travis przetarł oczy. – Więc, masz jakieś uwagi, co do twojej pracy? – Jestem asystentką w firmie ojca – odpowiedziałam automatycznie. Travis uśmiechnął się, słysząc mój wymyślony zawód po raz pierwszy. – To musi być trudne, bycie osobistą asystentką. Pewnie tobą rządzi, wysyła na posyłki i prawdopodobnie nie mówi, jak potrzebna naprawdę jesteś. Uśmiechnęłam się przy szklance wody, wyłapałam błysk w jego oczach. – Nie masz pojęcia. –. Więc, dogadujesz się z pozostałymi dziewczynami? – Cóż, nie mogę powiedzieć, że rozmawiałam ze wszystkimi, więc nie mogę dać ci pełnej, szczerej opinii. Te, z którymi rozmawiałam wydawały się być miłe – wyrecytowałam imiona dziewcząt z kanapy. – Jest kilka, które wydają się tworzyć grupę, a Nicki, ich „przywódca" wydaje się nieco... wywyższająca się. Mam nadzieję, że to wystarczy, aby dać mu znać, że proponuję ją odrzucić. – Grupy? Przywódca? Co to jest, liceum? – zapytał Travis. – Mi to mówisz? Ale tak to wygląda. Nicki wspomniała, że poznała cię kiedyś – mówię od niechcenia. – Tak? Nigdy o tym nie nadmieniła, gdy rozmawialiśmy. Gdzie powiedziała, że mnie poznała? – Posłał mi pytające spojrzenie. – Powiedziała, że to było jakoś w zeszłym roku, w Chicago. Zgaduję, że po zawodach poszedłeś do baru i ona też tam była. Kupiłeś jej drinki, rozmawialiście godzinami! – zawołałam dramatycznie. Spojrzałam w górę na Travisa i zobaczyłam jego zagubiony wzrok. Wiedziałam, że miałam rację. Zdzira. – Tak, naprawdę nie przypominam sobie, żeby tak było, ale jestem zajętym facetem i uderzyłem się w głowę kilka razy – powiedział z uśmiechem.

38

– Uwierz mi, wiem. Jestem tam za każdym razem, kiedy walisz w ten swój duży łeb. Rozmawialiśmy jeszcze przez kilka minut o niczym. Rozpaczliwie chciałam mu powiedzieć, kto, sądzę, że naprawdę powinien odejść, ale nie chcę być uważana przez Amerykę za osądzająca sukę. To wszystko będzie trudniejsze, niż myślałam.



39

Rozdział 7 Kiedy razem z Travisem wróciliśmy do domu, on poszedł do innego pokoju, aby podjąć ostateczną decyzję. Więc zajęłam bezpieczne miejsce przy kominku, gdzie mogłam podsłuchiwać Nicki i jej załogę. – Wiem tylko, że zaiskrzyło. Nie ma mowy, bym wróciła do domu – zawołał jeden ze sługusów Nicki. Rozejrzałam się szybko i zauważyłam, jak Nicki przewraca oczami. – Mamy tak wiele wspólnego – powiedziała głośno, aby całe pomieszczenie usłyszało. – Przysięgam, już miał mnie pocałować, ale załoga powiedziała, że nasz czas się skończył. Tak, teraz moja kolej, aby przewrócić na nią oczami. Nie sądzę, ona nigdy w życiu nie powiedziałaby prawdy. Zanim zdążyłam się odezwać, podeszła Taylor i usiadła obok mnie. – Nie daj się sprowokować. Ona chce tylko uwagi – wyszeptała, spoglądając wstecz na Nicki. – Ona jest tak frustrująca! Dlaczego ktoś pomyślał, że to dobry pomysł, aby była w takim show? – Jestem pewna, że doda dramatyzmu. Pomoże w rankingach i wszystkim innym. – Taylor poruszyła brwiami. Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. – Tak, pewnie masz rację. Chciałabym tylko, aby ktokolwiek inny, nie ona, dodawał dramy. Taylor prychnęła nad szklanką wody. – Och, kochanie, myślę, że każdy w tym pokoju myśli to samo. – Nawet jej sługusy? – Spojrzałam na Nicki, otoczoną przez dziewczyny.

40

Taylor parsknęła śmiechem i szybko zakryła usta, gdy wszyscy spojrzeli w jej stronę. – W szczególności. Jak myślisz, kto dostanie najwięcej czasu na antenie? Osoby stojące przed kamerami, czy ci, którzy robią zamieszanie ze wszystkiego i powodują najwięcej dramatu? A teraz, te dziewczyny wiedzą, że nie mają szans, by konkurować z nią o uzyskanie najdłuższego czasu na antenie. One potajemnie modlą się o jej śmierć. – Ostatnią część Taylor szepnęła złośliwie tylko do mnie. Boże, nie sądziłam, że ten program będzie taki skomplikowany. Myślałam, że to będzie szybkie, proste oraz bezbolesne. Travis dowie się, kto jest dla niego najlepszy, a reszta będzie jedynie dla zabawy i relaksu. Myślę, że to dlatego nigdy nie będę walczyć o uwagę, ani w tym randkowym show, ani żadnym innym. Nie mogłam nic zrobić, tylko patrzyłam tępo na Taylor, podczas gdy Travis wrócił do pomieszczenia z Tessą, średniego wieku emerytowaną snowboardzistką i gospodynią programu. – W porządku, moje panie, teraz nadszedł czas, którego wszyscy się boją. Travis podjął decyzję, pięć z was opuści nas wkrótce. Jeśli wszystkie mogłybyście podejść i stanąć przed drzwiami, zaczniemy – poinformowała nas Tessa. Wskazała miejsca w kolejce przy drzwiach, które prowadziły napodwórko. Ekipa filmowa spędziła kilka minut na umieszczaniu wszystkich w odpowiednich miejscach, zanim gestem zawołali Travisa, aby przejął scenę. – Wiem, że nie poznałem was wszystkich dość dobrze. Eliminacja niestety odbędzie się tylko na podstawie pierwszego wrażenia. Wiem, że kiepsko jest być pierwszymi dziewczynami opuszczającymi program, a ja mogłem dokonać złych wyborów, ale znowu, to wszystko opiera się na tym, czego trochę dowiedziałem się o każdej z was. Czasami czujesz, że coś zaskoczyło, a czasem nie. – Travis był przygotowany, zerkał na wszystkie dziewczyny, gdy mówił, aby nie wyodrębniać żadnej z nas. Starałam się nie zaśmiać na to, jak profesjonalnie brzmiał. Takiego Travisa zdecydowanie jeszcze nie widziałam. Zastanawiałam się, jak wiele udziału w tym, co powiedział i jak się przedstawił mieli producenci. Mam nadzieję, że to tylko na

41

ten pierwszy pokaz, a potem będą chcieli, aby Travis był sobą. Nie ma to jak bycie marionetką w ich łańcuchach. Westchnęłam i skupiłam się z powrotem na tym, co mówił Travis. – Więc, mam tu bransoletki, które dostaniecie w momencie, gdy poproszę was o zostanie w programie. Możecie ją nosić tak często, jak macie na to ochotę. Zakładanie jej nie jest obowiązkiem, to tylko mój prezent dla tych z was, które zgodzą się kontynuować tą podróż ze mną. Uniósł bransoletkę, abyśmy się przyjrzały. Była bordowa, złożona z dwóch cienkich sznurków z czymś, co wyglądało jak około dziesięć małych paciorków metalicznego złota z podszewką z przodu. Wyglądała tak, jakby była regulowana tylko przez pociągnięcie nitki z tyłu. – Zacznijmy, okej? Travis, kto jest pierwszą osobą, którą chcesz zostawić? – Tessa klasnęła w dłonie i wprowadziła Travisa, aby rozpoczął. – Ta osoba wydawała się odrobinę nieśmiała, kiedy ze mną rozmawiała, ale jestem zainteresowany poznaniem jej bardziej – Travis bawił się bransoletką. – Więc, ta bransoletka będzie dla Taylor. Uśmiechnęłam się, gdy wypowiedział jej imię. Gdybym mogła wybrać teraz kogoś, byłaby to Taylor. Zachichotała i podeszła do Travisa. Założył bransoletkę i przytulił ją, zanim wróciła z powrotem na miejsce z wielkim uśmiechem na twarzy. – Nie mogę uwierzyć, że wybrał ją pierwszą. Ona jest tak kiepska – Nicki, która stała po mojej lewej, syknęła pod nosem. Jestem prawie pewna, że byłam jedyną, która ją słyszała, a szkoda jak cholera. Gdyby kamery uchwyciły to, co powiedziała, wszyscy dowiedzieliby się jaka z niej suka. Travis podnosił kolejne bransoletki oraz wywoływał dziewczyny. Erin i Addison zostały wywołane, a także sługusy Nicki – Lena, Kara i Holly. – Następna jest kobieta, która okazała się bardzo ciekawym kompanem do rozmowy i dosłownie wpadła na mnie, kiedy się poznaliśmy. – Uśmiechnął się Travis, gdy zabrzęczał bransoletką. Ja wydałam niski jęk, a Nicki niski pisk.

42

– Nicki, ta jest dla Ciebie. – Travis wyciągnął bransoletkę, gdy przepychała się obok dziewczyny przed nią. Zarzuciła mu ręce na szyję, zanim mógł umieścić na niej bransoletkę i dała mu buziaka w policzek. Policzki Travisa zrobiły się lekko różowe. Nikt nawet tego nie zauważył, ale ja tak, i dobrze wiedziałam, co to znaczy, był zakłopotany jej reakcją. Pokręciłam głową na tę dramatyczną scenę i jęknęłam w duchu, przez to że Travis ją tutaj zatrzymał. Nicki wróciła na swoje miejsce obok mnie z uśmiechem samozadowolenia na twarzy. – Miło jest mieć to coś – mruknęła wystarczająco głośno, abym usłyszała. – Szkoda, że nie dowiesz się, jakie to uczucie. Ugh, bardzo chciałam uderzyć ją w twarz. Zastanawiałam się, czy byłoby to w porządku, dodałabym dramatu, którego producenci tak bardzo chcieli. – Następna w kolejce to kobieta spokojna, za wyjątkiem zapierającego dech w piersiach wejścia. Jest to ktoś, z kim czuję, że mogę porozmawiać o wszystkim i chciałbym ją zatrzymać przez jakiś czas. Podniósł wzrok i nawiązał ze mną bezpośredni kontakt. – Riley, to twoje. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, który utworzył się na mojej twarzy, gdy trzymałam głowę wysoko i przeszłam obok Nicki, aby otrzymać bransoletkę. Travis wsunął ją i mrugnął do mnie przed owinięciem mnie w uścisku. – Dziś o północy, spotkamy się w domku gościnnym. Wejdź w drzwi przy kuchni i idź szlakiem w lewo – szepnął mi do ucha. Kiwnęłam głową przy jego szyi, a potem puściłam i ruszyłam z powrotem na moje miejsce z pełnym uśmiechem na twarzy. Spojrzałam na Nicki, która mi się przyglądała i podniosłam rękę, aby potwierdzić jego wybór bransoletką. Nicki skrzywiła się na mnie przed skierowaniem ciała w przeciwnym kierunku. Krista i Whitney, dwa kolejne sługusy Nicki, dostały ostatnie bransoletki pozostawiając Bethany, Chloe i trzy inne dziewczyny odrzucone.

43

– Panie, które nie dostały bransoletki, przykro mi to mówić, ale po prostu coś nie zaskoczyło i niestety, wasz czas tutaj się zakończył – powiedział Travis niespokojnie. Chloe rozpłakała się, kiedy podeszła, żeby dać Travisowi się przytulić, co uczyniło to jeszcze bardziej niekomfortowym. – Ale ledwo porozmawialiśmy! Jak możesz wiedzieć, że coś nie zaskoczyło?! – jęczała. Bethany owinęła ramiona wokół Chloe i zaprowadziła ją do drzwi, zanim zdążyłaby zrobić większe widowisko. Kiedy wszyscy się już pożegnali, Tessa znów zaklaskała w dłonie. – Cóż, wy wszystkie przeszłyście pierwsze eliminacje! Proponuję wam iść do łóżek, bo szykuje się wczesny poranek. Będzie wiele wydarzeń i zabawy! Tak więc, powiedzcie dobranoc Travisowi i udajcie się na górę do łóżek. – Dopiero dziesiąta. Kto chodzi spać o dziesiątej? – Nicki jęknęła z przodu grupy. – Ja. – Travis uśmiechnął się do niej. – Jestem wyczerpany po dzisiejszym poznawaniu was wszystkich! Nicki roztopiła się na jego słowa. – Cóż, myślę, że trochę więcej snu dla urody nigdy nie zaszkodzi. Po tym, jak życzyłyśmy dobrej nocy Travisowi i sobie nawzajem, wszystkie udałyśmy się poszukać swoich pokoi. Każdy pokój miał na drzwiach nazwisko. Załoga musiała to zrobić zaraz po eliminacjach. Mój pokój był na drugim piętrze, a walizka czekała już na łóżku. Kolejna rzecz, którą musiała zrobić załoga. Zamknęłam drzwi i odchyliłam się do tyłu z ulgą, mój pierwszy raz całkowicie sam na sam od dzisiejszego popołudnia. Brak kamer, bez załogi, żadnej innej dziewczyny... tylko ja, moje myśli i ten ogromny, wspaniały pokój. Jedna ściana została pokryta oknami z ogromną, wygodną ławeczką. Przy drugiej ścianie stało wielkie łoże małżeńskie z baldachimem, które było pokryte

44

białą kołdrą, przyozdobioną w zielone kwiaty. Ściana naprzeciw okna miała małą garderobę, która prowadziła do prywatnej łazienki. Pospiesznie rozpakowałam się i chwyciłam jakieś wygodne spodnie do jogi, koszulkę z miękkiej bawełny i skierowałam się do łazienki, wziąć szybki prysznic. Stałam pod strumieniem znacznie dłużej niż przewidywałam, zmywałam pozostałości po wydarzeniach tego dnia i myślałam o tym, co powiedział Travis, gdy dawał mi bransoletkę. Zapierająca dech w piersiach. Powiedział, że zapieram dech w piersiach. Co, do licha, to miało znaczyć? Westchnęłam, wyłączyłam prysznic i szybko się wytarłam. Przebrałam się w piżamę i wczołgałam na łóżko, by odpocząć. W końcu nadszedł czas udać się w odwiedziny do Travisa. Spojrzałam na zegarek. 11:15. Musiałabym wyjść około 30 minut wcześniej. Zaczęłam bawić się bransoletką na nadgarstku. Myślałam, że zdejmę ją, jak tylko dotrę do mojego pokoju. Ale była prosta i wygodna, jak coś, co na pewno mogłabym nosić w moim normalnym życiu. Było coś jeszcze, co powstrzymywało mnie przed zdjęciem jej, ale po prostu nie mogłam wskazać co.

45

Rozdział 8 O 23:45 cichutko zamknęłam drzwi i udałam się w kierunku schodów dla służby, które znajdowały się tuż obok mojego pokoju. Dom był cichy, ale nadal szłam tak wolno, jak tylko mogłam, spoglądając ze schodów w dół, zanim zeszłam, upewniając się, że było czysto. Kto wiedział, czy jedna z dziewczyn nie miała ochoty na przekąskę o północy? Schody wychodziły na ciemną kuchnię. Światło księżyca ledwo co wpadało przez okna, lecz wystarczająco, żeby oświetlić mi drogę do drzwi, więc mogłam dostać się tam bez wpadnięcia na coś. Znalazłam drzwi i cicho je otworzyłam, wychodząc na chłodną noc. Zamknęłam za sobą i ruszyłam ścieżką w lewo, jak polecił Travis. Pensjonat znajdował się ćwierć mili od drogi. Był oddzielony od głównego budynku przez rząd drzew, ale miał taki sam widok na jezioro. Dom wyglądał na mały i przytulny po przesiadywaniu w rezydencji. Podeszłam do drzwi i uniosłam rękę, aby zapukać, ale otworzyły się zanim w ogóle ich dotknęłam. – Myślałem, że stchórzysz! – Travis wciągnął mnie do domu i przytulił. – Nie rozmawialiśmy normalnie od dwóch tygodni. Naprawdę myślisz, że po prostu zostałabym w niezwykle wygodnym łóżku i zażyła trochę potrzebnego snu? – wymamrotałam w jego klatkę piersiową. Czułam, jak trzęsie się ze śmiechu, zanim usłyszałam: – Cóż, jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, mam tutaj dość wygodne łóżko. – Och, dzięki Bogu! – westchnęłam na wprost niego. – Jestem zmęczona! Skopałam buty do biegania przy drzwiach, po czym podążyłam za Travisem przez przedpokój/kuchnię do końca korytarza, do jego sypialni. Ten mały gnojek miał łóżko królewskiego rozmiaru.

46

Poważnie, po co jednej osobie królewskie łoże? Zbliżyłam się i opadłam na nie twarzą, zatapiając się w każdym jego calu. Uniosłam się na łokciach. – Będziesz musiał mnie stąd wynieść. To łóżko jest bardziej niesamowite niż moje! Travis roześmiał się ze swojej strony, zanim wspiął się i poprawił za sobą poduszki. Przewróciłam się na plecy i usiadłam, przysuwając się do niego. Cholera, nawet poduszki są niesamowite. – Nigdy nie zostawię tego łóżka – westchnęłam, relaksując się. – Wątpię, czy do tego zmierzali producenci. Ale możemy to zaaranżować. – Travis poruszył na mnie brwiami, przełączając telewizor pilotem. Uderzyłabym go, ale czułam się zbyt odprężona, by chociaż kiwnąć palcem. Śmigał przez kanały z zawrotną prędkością, dwukrotnie, nim zdecydował wyłączyć telewizor. Rzucił pilot na stolik nocny i odchylił się bardziej na poduszki obok mnie. – Travis. – Hmm? – Dlaczego, do cholery, zatrzymałeś Nicki? – Obserwowałam uważnie jego reakcję. Jęknął i przewrócił się do mnie twarzą. – Wiem, co o niej powiedziałaś i zamierzałem odesłać ją do domu. Ale potem wyszedłem i zobaczyłem ją tam, i... – Myślałeś penisem. O tym mówisz. – Pstryknęłam go w nos. – Możesz mnie winić? – Tak! Ona jest okropną, głupią, całkowicie fałszywą kobietą! – Patrzyłam, jak skręca się na moje słowa. – Poważnie, Travis, myślałam, że jestem tutaj, żeby pomóc ci w podjęciu decyzji. By powiedzieć, które dziewczyny działają za twoimi plecami. Jeśli zamierzasz myśleć małym Travisem, dlaczego tu jestem? Travis potrząsnął głową i zacisnął dłonie na swoich oczach.

47

– Wiem, wiem. Nawaliłem, okej? Wciągnęłam długi oddech przez nos i zamknęłam oczy. Starałam się skupić na czymkolwiek innym niż głupia decyzja Travisa. – Słuchaj, następnym razem bardziej wezmę twoją opinię pod uwagę, okej? – Położył delikatnie rękę pod moją brodą, zmuszając mnie do spojrzenia mu w oczy. – Myślę, że to wszystko, o co mogę prosić – westchnęłam, zamknęłam oczy i wtuliłam się głębiej w poduszkę. – Ale jeśli chcesz, abym odeszła wcześniej niż planowałeś, będę z tym w porządku. – Nie ma mowy. Utknęłaś ze mną – zaśmiał się Travis. Wyciągnął koce spod naszych ciał i przykrył nas nimi. – Nie pozwól mi tutaj zasnąć. Jestem pewna, że spowodujemy duże kłopoty, jeśli dziewczyny nas znajdą. – Zatonęłam głębiej w poduszce. W końcu poczułam się całkowicie zrelaksowana, po raz pierwszy od wielu tygodni. – Mmmhmm, to byłoby złe – zgodził się. To były ostatnie słowa, jakie słyszałam, zanim zapadłam w sen bez snów. – Riles. Riles, obudź się! – Ktoś potrząsnął moim ramieniem tak mocno, że myślałam, iż je wyrwie. – Mm, jeszcze pięć minut – jęknęłam, przewracając się w próbie wyrwania z okropnego uścisku. – Riles, nie masz pięciu minut! Jest 07:30. Musisz wstać i wrócić do domu! – Tym razem rozpoznałam, że to Travis potrząsa moim ramieniem. – Trav, odejdź. – Zamachnęłam się ręką, uderzając go w szczękę. – Laleczko, nie mogę odejść, muszę być w domu w przeciągu godziny! Czekaj, powiedział w godzinę? Przekręciłam się, trąc oczy przed jasnym światłem wpadającym przez okna sypialni. Cholera, zasnęłam w jego łóżku. Teraz musiałam znaleźć jakiś sposób, żeby wkraść się do domu. Zapewne wszystkie dziewczyny są już na nogach. Podwójne gówno.

48

– Trav, miałeś nie pozwolić mi zasnąć! – jęknęłam, wyczołgując się z łóżka. – Jak mam wrócić do domu niezauważona? – Podeszłam do okna, związując włosy w niechlujny kok na czubku głowy. Wyjrzałam przez zasłony i zobaczyłam główny dom przez drzewa. Ludzie poruszali się w całym budynku. Odwróciłam się do innego okna, które wyglądało bezpośrednio na basen. – Masz tutaj ładny widok. – Mój głos ociekał sarkazmem. Mogłam dostrzec dwie postacie popijające kawę na patio. Bzdura! Niezauważony powrót i ominięcie wszystkich radarów jest niemożliwe. – Trav, jak mam tam wrócić? – jęknęłam, podążając za nim do kuchni. – Nie wiem. Ja... – Travis rozejrzał się po kuchni, próbując wymyślić plan. Jego wzrok wylądował na czymś i uśmiechnął się. – To jest to. Spojrzałam w dół na to, w co się wpatrywał i roześmiałam się. – Moje buty? Na jaki genialny plan wpadłeś z wykorzystaniem butów? – Wybrałaś się na poranny bieg. Możesz wyjść tylnymi drzwiami. Jest tam droga prowadząca na plażę i jest niewidoczna z domu. Możesz pobiec z powrotem do rezydencji. Nikt cię nie zauważy! – Był coraz bardziej podekscytowany planem, ale chyba pominął jedną, dużą wadę. – Travis, nie biegam. Wiesz o tym! – Dziko wymachiwałam rękoma wokół, starając się dowieść racji. – Dawna Riley Logan nie biega. Nowa Riley Logan, która zna wszystkie te dziewczyny, tak. – Uśmiechnął się cholernie zarozumiale. – Chcę tylko, abyś wiedział, że cię nienawidzę – wymamrotałam, rezygnując z włożenia butów. Naprawdę nie miałam wyboru i wiedział o tym. Zaproponował najlepszy plan, jaki mieliśmy i musiałam się na niego zgodzić. – Jeżeli przez nienawiść masz na myśli miłość. To tak, wiem. – Odprowadził mnie do tylnych drzwi i otworzył je, upewniając się, że wybrzeże było czyste. Uderzyłam go w ramię, zanim podążyłam ścieżką na plażę.

49

– Jeśli umrę przez tę rzecz, którą nazywasz bieganiem, to będzie twoja wina – krzyknęłam pokornie przez ramię. Śmiech Travisa podążał za mną w drodze na plażę. Dobra, zgaduję, że bieganie nie było tak straszne. Albo, w moim przypadku, jogging. Bardzo powolny jogging. Ale nie było tak źle; to rzeczywiście oczyszczało umysł. Chłodne, poranne powietrze pomogło się obudzić i ukoić nerwy. A nie było nic lepszego, niż widok na jezioro Michigan. W oddali można dostrzec wyspę, ale poza tym, była tutaj tylko niebieska woda, rozciągająca się tak daleko, jak można sięgnąć okiem. Sama plaża była paskiem drobnego piasku. W oddaleniu od wody, piasek zamieniał się w małe kamyki, a następnie większe głazy. Głazy znajdowały się na stosunkowo niewielkim, pół‐stromym, trawiastym urwisku. Wystarczająco stromym przy głównym budynku, by potrzebować schodów, aby dostać się do i z plaży, mniej przy pensjonacie, w którym mieszkał Travis, tam była tylko ścieżka spacerowa. Klif oddzielał też plażę od podwórka i głównego piętra domu, więc nie było żadnych wścibskich oczu. Nie musiałam biec bardzo daleko, zanim ujrzałam dom. Zwolniłam bieg na spacer i szybko wspięłam się po schodach prowadzących na podwórze. Tak jak myślałam, dwie dziewczyny były na patio. Taylor i Addison śmiały się do siebie, gdy podeszłam. – Hej, Riley! Wybrałaś się na poranny jogging? – zapytała Addison, gdy mnie dostrzegła. Uśmiechnęłam się do niej ciepło i pokiwałam głową. – Nie ma lepszego sposobu, aby rozpocząć dzień. Tam jest bardzo pięknie. Obie uśmiechnęły się, kiedy przechodziłam obok, spokojnie popijając kawę. – Chcesz się do nas przyłączyć? – zapytała Taylor, wskazując na dodatkową kawę i termos przed nimi. – Och, um, dzięki, ale chyba powinnam pójść pod prysznic i się przygotować. Nie mamy zbyt wiele czasu, zanim Travis tu dotrze, prawda? – Chwyciłam klamkę, gotowa do ucieczki. – Prawda. Będzie tu za około 45 minut. – Addison spojrzała na zegarek.

50

– W takim razie lepiej pójdę! – Uśmiechnęłam się do nich, nim otworzyłam drzwi i weszłam do domu. Wbiegłam po schodach do swojego pokoju, zamykając za sobą szybko drzwi i opierając się o nie. Czułam się w pełni wyczerpana, teraz, kiedy adrenalina opadła, ale szybko wyciągnęłam dżinsy i koszulkę z komody przed wyruszeniem pod prysznic, żeby zmyć z siebie pot i piasek zaimprowizowanego porannego biegu.

51

Rozdział 9 Czterdzieści pięć minut później stałam w salonie, pijąc kawę i obserwując kręcące się kobiety, czekające na Travisa. To było tak inne po ujrzeniu wszystkich w świetle dziennym, w normalnych ubraniach. Niektóre dziewczyny miały na sobie dżinsy i t‐shirty, niektóre nosiły letnie sukienki, a kilka innych miało na sobie ładne spodnie i bluzki. Dla mnie wyglądało to śmiesznie nie na miejscu, ale jak kto lubi. – Dzień dobry paniom, mam nadzieję, że wszyscy dobrze spali ostatniej nocy – Travis stanął przed nami ubrany w wytarte dżinsy, które opadały na biodrach i codzienną, szarą koszulkę, która tak bardzo opinała jego ciało, że wyraźnie można dostrzec jak umięśniony w rzeczywiści był. Na nogach, dobrze, jednej nodze nosił ulubione trampki Converse, szare. Mimo, że nie był w piżamie, wyglądał dokładnie tak jak rano – jego brązowe włosy, niedbale potargane. Cholera go za to, że jest w stanie po prostu przeciągnąć po nich ręką i chodzić tak na co dzień. Jego życzenia spotkały się z chórkiem odpowiedzi. Wszystkie były radosne i podekscytowane. Travis spotkał moje oczy i posłał uśmieszek, wiedząc, jak dobrze spałam w nocy. Uśmiechnęłam się tylko do mojego kubka, odwracając od niego wzrok. – Chciałem przyjść osobiście oraz opowiedzieć o dzisiejszych wydarzeniach. Utworzymy dzisiaj dwie randkowe grupy. Pierwsza zacznie tak szybko, jak tylko skończymy tutaj, druga później, wieczorem – dziewczyny wydały głośne piski, zmuszając mnie do odskoku i skulenia się. Nikt nie powinien być tak radosny o tej wczesnej porze. Nie obchodzi mnie, czy powodem jest perspektywa randki z Travisem. Zbytnia wesołość jest zupełnie

52

niedorzeczna. Potrzebowałam co najmniej kolejnych dwóch filiżanek kawy, zanim mogłam sobie z tym poradzić. Wzięłam ostatni łyk i jęknęłam. Nie mogłam po prostu wyjść z pokoju, gdy Travis zamawiał drinka w kuchni, ale wiedziałem też, że nie poradzę sobie z tym całym wydarzeniem, dopóki nie dostanę więcej kawy. Miałam tylko nadzieję, że Travis znał mnie na tyle dobrze, by nie umieścić w porannej grupie. W takim wypadku byłabym zmuszona go zranić. – Dziewczyny udające się na pierwszą randkę to: Taylor, Nicki, Kara, Holly i Riley – uniosłam głowę do góry, aby posłać Travisowi wściekłe spojrzenie. Zaśmiał się. Ten drań zaśmiał się z mojej reakcji. Wie, jaka jestem w godzinach porannych. Wie! A co gorsza, dołączył mnie do grupy z Nicki. Zastanawiałam się, czy mogę podbiec i go skopać. Zasłużył na to. Travis mówił coś do drugiej grupy dziewczyn, z pewnością o czasie, gdy je odbierze albo cokolwiek. Ale byłam zbyt zajęta planowaniem jego upadku, żeby słuchać lub się tym przejmować. – Więc, panie z pierwszej randki, jeśli chcecie zebrać rzeczy, pożegnajcie się z dolewką kawy – mrugnął. – Wychodzimy w ciągu dziesięciu minut – powiedział, pożegnał się z resztą dziewczyn, a następnie zniknął. Wbiegłam po schodach, szybko złapałam torebkę z pokoju. Potem zbiegłam, biorąc po dwa schodki na raz, aby zyskać rozpaczliwie potrzebną dolewkę kawy. Zatrzymałam się na najniższym stopniu, patrząc w twarz uśmiechniętego Travisa. – Pomyślałem, że mogłabyś tego potrzebować. – Podał mi na wynos kubek pełen kawy. Chwyciłam go od niego, wzięłam łyka i westchnęłam. Taka jak lubię, z dużą ilością śmietanki i odrobiną cukru. Znał mnie dobrze. Następnie uderzyłam go w ramię i zepchnęłam z drogi. – Za co to było? – Spojrzał na mnie, pocierając ramię.

53

– Powinieneś był wiedzieć lepiej i nie wybierać mnie do porannej randki. I musiałeś wiedzieć, że nie należy umieszczać mnie z Nicki! – syknęłam po cichu, by dziewczyny nas nie podsłuchały i uderzyłam go ponownie. – Dobrze, dobrze! – Wycofał się z rękami w powietrzu. – Przepraszam, że umieściłem cię w porannej randce. Ale w tej chwili nie mam nic do powiedzenia, kto jest w jakiej grupie, więc to musisz rozwiązać z Jimim – ciągnął, pocierając ramię, upewniając się, że nie było dużej odległości między nami. Jim. Pan Producent, który pomyślał, że umieszczenie mnie w programie podwyższy oceny. Nie lubiłam go – ani trochę. – Nie przepraszam – przeszłam obok niego, aby udać się do salonu. – Nigdy nie marzyłem, żebyś to zrobiła. – Złapał swoją kawę i zaczekał kilka sekund nim ruszył za mną. Kilka minut później wyruszyliśmy do czekającego SUV‐a. Travis wskoczył na przednie siedzenie, podczas gdy dziewczyny starały się dostać miejsce tuż za nim, aby móc z nim porozmawiać. Trzymałam się z tyłu, radośnie popijając kawę, czekając aż schowają pazury, żeby bezpiecznie dostać się na tylne siedzenie. Wylądowałam na tyle, wyciśnięta pomiędzy Taylor i Karę. – Jak myślisz, gdzie jedziemy? – zapytała podekscytowana Taylor. – Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. Kto wie, co Travis ma w zanadrzu. – Jednak obawiałam się tego, co będzie nam kazał zrobić. Albo tego, co producenci chcieliby, żebyśmy wykonały. Wczoraj rozgryzłam jedną pewną rzecz: zrobią wszystko dla ocen i oglądalności. – Panie, mam nadzieję, że jesteście gotowe na przygodę. – Travis odwrócił się w fotelu, by z nami porozmawiać. – Ponieważ dzisiaj macie okazję od środka zobaczyć, z czego żyję. Nie mogłam powstrzymać chichotu, gdy usłyszałam, jak Nicki przede mną dyszy. – Ale nie jesteśmy ubrane na jazdę rowerową – zawołała Nicki. Zakrztusiłam się kawą na jej oświadczenie. Szybko spojrzałam na Travisa, który zauważalnie zbladł i przybrał twardy wyraz twarzy. Nie lubił, kiedy ktoś

54

mówił o jego ukochanym zawodzie, jak o jeździe na rowerze. Było to dla niego o wiele więcej i wiedziałam dokładnie, gdzie jedziemy. Jechaliśmy do krytego parku BMX. Ogromne baseny z piankami, duże podjazdy, długie tory – tak wiele do zrobienia, tak wiele sposobów, aby upaść. Ale na szczęście dla Nicki, nie jest to brudna robota, więc szanse na jej zabrudzenie były dość małe. – Nie martw się, Nicki, są tam dla was nowe stroje do przebrania. – Travis uspokoił się i uśmiechnął do niej. – Czy to będzie bezpieczne? – zmartwiła się Holly. – Zrobisz tylko to, na co masz ochotę. Chociaż, polecam przynajmniej skoki do boksu z piankami. To taki dreszczyk emocji. – Travis był coraz bardziej podekscytowany tą randką. Zastanawiałam się, czy nie zapomniał, że nie będzie w stanie nic zrobić ze względu na swoją nogę. – Ale nie będziesz w stanie zrobić tego z nami. – Uśmiechnęłam się do niego, spoglądając w dół na jego nogę. Jego twarz szybko opadła, kiedy sobie przypomniał. Widziałam jak myśli, próbując wykombinować, co mógłby zrobić. Tak szybko, jak jego twarz opadła, wykrzywiła się w uśmiechu. – Wciąż mogę jeździć na rowerze, tylko bez żadnych sztuczek. Niestety, nie mogę wykonać skoku do boksu, ale będę oglądać, jak wy wykonujecie tricki. – Mrugnął do mnie, obmyślając plan. – Brzmi na dobrą zabawę – wyszeptała do mnie Taylor, gdy Nicki i Holly zadawały Travisowi więcej pytań o "jazdę na rowerze". – Skoki do boksu z piankami są zabawą. Wjechanie do niego na rowerze podczas wykonywania tricku jest przerażające. – Pomyślałam, że to powrót do czasów, gdy z Travisem byliśmy nastolatkami. Zawsze chciał, abym wypróbowała jakiś trick i zanim zdążyłam chociażby zabrać nogę z pedału, zaczynałam świrować i odpychałam rower z dala od siebie. Jest coś o lataniu na rampie i byciu zawieszonym w powietrzu, co sprawia, że twoje serce bije za szybko i wszystkie logiczne myśli ulatują z głowy. – Robiłaś to wcześniej? – zapytała z ciekawością Taylor.

55

– Co? O tak. Moi bracia bawili się tam i poszłam z nimi kilka razy, kiedy byłam młodsza. Jezu Riley, utrzymaj się tutaj na szczycie gry. – Wow. Cóż, będziesz wyprzedzała nas wszystkich – westchnęła Taylor. – Może mogłabyś nauczyć mnie kilku rzeczy. – Oczywiście, że mogę. Nie jestem w tym dobra, nawet niesprawny Travis pewnie pokarze ci lepsze rzeczy. Ale nauczę cię tego, co wiem. – Dzięki, będzie super, zobaczenie tego, co robi Travis – Taylor popatrzyła sennie przez okno. – Spójrz na mnie, znam go tylko jeden dzień, a już zmieniam się w przerażającą, prześladującą dziewczynę. Zaśmiałam się na jej komentarz. – Zdecydowanie jesteś tutaj jedną z najlepszych dziewczyn. Travis będzie szczęściarzem mając ciebie. – Dzięki, Riley. Mając ciebie także byłby szczęściarzem. – Uśmiechnęła się do mnie szczerze. Dwadzieścia minut to dużo czasu, by jechać samochodem, w którym jesteś wciśnięta między dwie dorosłe kobiety. Wreszcie wjechaliśmy na parking krytego parku i wygramoliłam się z SUV‐a tak szybko jak to możliwe. Ustawiłam pusty kubek na ziemi, wystawiałam nogi i się cofnęłam. Byłam w połowie skoku, gdy Nicki przeszła obok. – Nie próbuj udawać, że się w ten sposób rozgrzewasz. Wszyscy możemy cię przejrzeć. Nie mogę się doczekać, aż upadniesz płasko na twarz – wyszeptała, kiedy mnie mijała. Och, to się tak ciągnęło. Planowałam tylko stać z boku, obserwując inne dziewczyny robiące ich rzeczy. Ale po jej komentarzu byłam gotowa pokazać, co potrafię zrobić. Czego dokładnie Travis nauczył mnie lata temu. – Podekscytowane? – Travis klasnął w dłonie, gdy szedł w stronę budynku. Przytrzymał dla wszystkich otwarte drzwi. Po tym jak weszłam, pozbyłam się kubka w najbliższym koszu, zauważyłam, jak cicho było w tym miejscu. Tu nigdy nie jest cicho.

56

Oczywiście, program wynajął budynek. Nie chcieli, żeby ludzie plotkowali o dziewczynach biorących udział w show, zanim pojawił się pierwszy odcinek. A jeśli społeczeństwo śledziłoby go, Travis byłby zbombardowany i cała randka nie miałaby żadnych wartości. – Cześć, Travis, panie. – Starszy mężczyzna pojawił się zza biurka. – Jestem Dave, właściciel tego małego parku. Witajcie, witajcie. – Był tak wesoły, że trudno było się do niego nie uśmiechnąć. Wysoki, wysportowany mężczyzna z srebrno‐ szarymi włosami i cieniem zarostu. Wciąż miał wygląd rowerzysty, mięśnie nóg i ramion, i chłopięcy uśmiech. – Pozwólmy paniom się przebrać, następnie Travis zaprezentuje wam liny. – Poklepał Travisa po plecach i wprowadził nas do małej szatni. Każda dostała worek podpisany swoim imieniem. Wewnątrz znalazłyśmy dżinsy, czarną koszulkę z jasno‐różowym logo Dave's Bike Shop & Park oraz parę adidasów. – Mój Boże, te ubrania mogłyby być jeszcze bardziej jaskrawe? – narzekała Nicki, podnosząc koszulkę ściągniętą pomiędzy palcem wskazującym a kciukiem, jakby była śmierdzącą, starą skarpetą. – Kocham tę koszulkę! Jest bardzo wygodna, a kolory są świetne! – Taylor wciągnęła ją przez głowę. Opadała nieco poniżej bioder, ale idealnie jej pasowała. Nicki tylko skrzywiła się na Taylor i odwróciła, by złożyć skargę do Holly, która patrzyła na ubrania z równym obrzydzeniem. Co było z tymi dziewczynami? Dżinsy i t‐shirt są podstawowymi ubraniami w życiu Travisa. Czy one myślą, że jeśli zaczną się z nim umawiać, nigdy nie pójdą na jedne z jego zawodów? Ani nie staną obok niego, kiedy wygra? Zaśmiałam się na mentalny obraz, na którym tonęły w błocie. Nie mogłam ukryć śmiechu, kiedy wyobraziłam sobie Nicki przewracającą się w błocie, w którym utknęły jej obcasy. Och, to byłoby bezcenne. Spojrzała w moim kierunku, prychnęła i chwyciła torbę, zanim ustawiła się w rogu, żeby zmienić ubranie. Oczywiście nie skończy z Travisem, więc nie zobaczę tych rzeczy w prawdziwym życiu. Ale wyobrażenie wciąż było zabawne.

57



Rozdział 10 Wyszłyśmy z szatni, kiedy wszystkie byłyśmy ubrane w nowe ciuchy i znalazłyśmy Travisa siedzącego na rowerze w pobliżu boksu z piankami. Dave stał tuż po jego prawej stronie, rozmawiając i spojrzeli w górę, gdy podeszłyśmy do nich, wyglądając jak jednolity zespół dziewczyn. – Panie, cieszę się, że ubrania pasują. Jeśli pójdziecie za mną, zdobędziemy dla was jakieś rowery, abyście mogły zacząć zabawę! – ogłosił Dave, prowadząc grupę na zaplecze z rzędami rowerów. Najpierw z pomocą Daveꞌa znalazłyśmy rowery, które nam odpowiadają i zostałyśmy wyposażone w kaski, na które Nicki narzekała non‐stop. Następnie udałyśmy się z powrotem do Travisa. – Och, to będzie zabawne. – Uśmiechnął się Travis, gdy zobaczył, że jesteśmy otoczone rowerami. Miałyśmy zacząć od kilku rozgrzewających okrążeń dookoła budynku, aby przyzwyczaić się do rowerów. – Nie jeździłam na rowerze od lat! – krzyknęła Taylor przejeżdżając obok mnie. Uśmiechnęłam się do niej. Wydawało się, że to dzień jej życia, była chętna na wszystko. Takiej dziewczyny potrzebował Travis. – Wiem. To taka zabawna randka! – Zachichotałam obok niej. Też miałam wielki dzień, niezależnie od kamerzystów wokół nas, dzięki faktowi, że Nicki i Holly stały się Debbie Downer.1 Byłyśmy tu mniej więcej pół godziny i skarżyły się na wszystko, co robiły. Nie mogłam się doczekać, aby zobaczyć, co powiedzą, gdy Travis sprawi, że skoczą do boksu z piankami. Po kilku okrążeniach, Travis zaprowadził grupę do boksu.                                                              1 Debbie Downer – fikcyjny charakter z „Saturday Night Live”. Imię bohaterki jest slangowe –

określa kogoś, kto często przekazuje otoczeniu złe wieści, we wszystkim dopatruje się tylko złych stron i kłopotów.

58

– Wiem, że pewnie nie jesteście za bardzo podekscytowane. Ale obiecuję, że będziecie się świetnie bawić. – Zsiadł z roweru i podszedł do krawędzi boksu, zajrzał do środka. Cofnął się odrobinę, odwrócił i uśmiechnął do nas, a potem zakręcił się i zrobił salto. Usłyszałam pisk kilku dziewczyn, gdy stałam z uśmiechem na twarzy. Obserwowałam Travisa robiącego to, co kochał, moje serce wzrosło, choć miałam nadzieję, że nie wyląduje niezgrabnie i zrani kostkę jeszcze bardziej. Travis wyłonił się z pianek z największym uśmiechem na twarzy, wyglądał jak chłopiec w poranek Bożego Narodzenia. Podszedł do drabinki i wyprostował się. – Zobaczcie, łatwizna. – Ukłonił się, gdy dziewczyny klaskały. – Mogę spróbować? – zapytała Taylor, wpatrując się z szeroko otwartymi oczami w boks. – To wszystko jest do twojej dyspozycji. – Uśmiechnął się Travis. –. Mogę tylko wskoczyć lub zrobić coś innego? – zaczęła się denerwować. – Możesz się rozpędzić i tylko skoczyć. Gdy to zrobisz, możesz spróbować innych rzeczy, jeśli chcesz. – Travis odsunął się i wyciągnął rękę, pozwalając jej przejść. Taylor odrobinę się cofnęła i rozejrzała. –. Możesz to zrobić, Taylor! – wiwatowałam, dając jej kciuk do góry. Uśmiechnęła się, wzięła głęboki oddech i ruszyła. Podbiegła do krawędzi boksu i skoczyła z piskiem. Wylądowała odbijając się kilka razy i leżała w boksie histerycznie chichocząc. – To było takie zabawne! – powiedziała bez tchu, kiedy przewróciła się i udała do drabinki, gdzie czekał na nią Travis. Pomógł jej się wydostać i chwycił w objęcia. – Byłaś niesamowita! – Uścisnął ją mocno. – Okej, zrobię to – prychnęła Nicki, odsuwając Travisa od Taylor. Ustawiła się na linii narysowanej na podłodze i rozpędziła. Zapomniała skoczyć i upadła na brzuch.

59

Nie mogłam się powstrzymać, śmiałam się razem z Taylor i Karą. Travis wyglądał jakby powstrzymywał śmiech, gdy Holly podbiegła do krawędzi boksu, upadła na kolana i wyjrzała znad krawędzi. – Nicki, wszystko w porządku? – powiedziała Holly na skraju łez. – Nienawidzę tego! To takie głupie! – zabrzmiała Nicki z wewnątrz boksu. Travis poszedł do drabinki, by pomóc Nicki wyczołgać się. Przytuliła się do niego, gdy ustała na obu stopach. – Miałaś skoczyć. – Travis uśmiechnął się, klepiąc ją lekko po plecach. – Mogłam się zranić! – Nicki wydęła wargę i żachnęła się jeszcze bardziej. – Ale się nie zraniłaś – zapewnił spokojnie Travis. – Posłuchaj, jeżeli nie chcesz tego robić, możesz tam usiąść. – Wskazał rząd siedzeń tuż za boksem. – Możesz usiąść ze mną? – Mrugnęła do niego Nicki. – Przyjdę i odwiedzę cię, kiedy pozostałe dziewczyny tutaj skończą. – Travis zaprowadził Nicki do krzesła, narzekała przez całą drogę. – Nie wierzę jej. Po prostu stara się zyskać uwagę Travisa. Pewnie zrobiła to celowo – szepnęła do mnie Kara. Spojrzałam na Karę w krótkim, brudnym blond bobie, o miodowych oczach. Była wspaniała, gdy się uśmiechała, ale gdy marszczyła brwi wyglądała sukowato. Myślę, że odniosłam złe wrażenie, kiedy pierwszy raz ją zobaczyłam. Oczywiście, że nie lubiła Nicki. Może wiedziała, jak grać w tę grę lepiej, niż myślałam. – Cóż, dlaczego nie pokarzesz jej, co lubi Travis? – Skinęłam na nią, żeby skoczyła do boksu. Kara uśmiechnęła się do mnie i podeszła do linii. Wszyscy patrzyli, jak się rozpędzała i wykonywała skok. – Och, była super! – wygramoliła się z pomocą Travisa. Był uśmiechnięty, ponownie. – Myślę, że usiądę z Nicki – powiedziała po cichu Holly, podchodząc do nachmurzonej Nicki. – Riley, twoja kolej. – Podszedł do mnie Travis. – Nie popisuj się – szepnął mi do ucha. Uśmiechnęłam się do niego i przygotowałam.

60

Skakałam do boksów od tak dawna, jak sięgam pamięcią. Travis pierwszy raz zabrał mnie ze sobą do parku, kiedy mieliśmy po trzynaście lat, kazał mi skoczyć, skoczyć i wykonać salto do dołu na koniec dnia. Od tego czasu Travis wybudował boks na swoim podwórku i skakaliśmy do niego całe lato. Oczywiście, ćwiczył nowe triki, podczas gdy ja próbowałam swoje sztuczki przy krawędzi. Nie zamierzałam użyć tego momentu, by pokazać się przed dziewczynami. Nie miałam nic Travisowi do udowodnienia, a także chciałam, żeby dziewczyny rozmawiały ze mną tak długo, jak tylko się da. Cóż, z wyjątkiem Nicki. Ona może przestać odzywać się do mnie w każdej chwili. Ruszyłam do biegu i skoczyłam w przepaść, upewniając się, że zgięłam i odrobinę rozstawiłam kolana, było to najbezpieczniejsze lądowanie – kolejna rzecz, której Travis mnie nauczył. Wylądowałam z hukiem i przez chwilę łapałam oddech. Co za pęd! Zawsze zapominam o uczuciu bycia zawieszonym w powietrzu na ułamek sekundy, a następnie uczuciu spadania w drobną kostkę pianki. To szalony pęd adrenaliny, a ja go przegapiłam. Szybko odwróciłam się i zaczęłam torować sobie drogę poprzez niebieską i szarą piankę, idąc do drabinki. Spojrzałam w górę i dostrzegłam uśmiechającego się do mnie Travisa na krawędzi boksu, wyciągającego rękę, aby mi pomóc. Przyciągnął mnie do uścisku, jak każdą inną dziewczynę i szepnął mi do ucha: – Widziałem olśniewający uśmiech na twojej twarzy. Kochasz być w tym ponownie. Przyznaj. – Oczywiście, że mi się podobało, zawsze, kocham to! – Wycofałam się z jego uścisku, starając się wytrzeć uśmiech z twarzy. Właśnie wtedy Dave wyszedł zza zaplecza, kierując się do nas. – Jeżeli uważacie, że to było zabawne, powinnyście spróbować skoków z trampoliny do boksu! – Podszedł do drugiej strony i powoli odsunął zasłonę nad wbudowaną trampoliną.

61

– Jest to o wiele łatwiejsze niż wszelkiego rodzaju skoki na trampolinie – powiedział Travis, utykając podczas marszu do Dave'a. Złapałam grymas Travisa, kiedy zaczął chodzić. Musiało coś go zaboleć, gdy skoczył do boksu. Głupi chłopak, nigdy nie dba o siebie jak należy. Szybko podążyłam za Travisem, przysuwając się niego, gdy się zatrzymał; pochyliłam się i szybko wyszeptałam, zanim inne dziewczyny okrążyły boks: – Nawet nie myśl ponownym o skoku. Widzę, ze kulejesz. – Oddaliłam się i poszłam, by spotkać się z Taylor i Karą. – O co chodzi? – zapytała Kara, patrząc pomiędzy Travisem a mną. Travis przybrał winny wyraz twarzy. Spojrzał na mnie ze śmiechem w oczach, na co niezauważalnie pokręciłam głową. – Spytałam tylko Travisa, czy mogę spróbować pierwsza – powiedziałam na tyle głośno, aby usłyszał. Nadal wyglądał, jak gdyby prowokował mnie do zrobienia czegoś, co było frustrujące, ponieważ wiedział, że nigdy nie odrzucam wyzwań. Pan wie, że starałam się ich nie przyjmować, ale kiedy dorastasz z trzema starszymi braćmi, wycofywanie się z wyzwań nie jest wbudowane w twój słownik. – Tak, Riley chciała iść pierwsza. Ale chcę, żeby to było interesujące. Tak więc, jeśli jesteś w grze, Riley, chciałbym cię wyzwać. – Z powrotem przybrał swój zarozumiały uśmiech. Cholera! Wiedział, że nie odmówię! – Zależy od tego, co to jest – powiedziałam nieśmiało. Nie miałam zamiaru zgadzać się bez namysłu, nawet jeśli było to przewidziane w programie, musiałam pamiętać o sytuacji, w jakiej się właśnie znajdowaliśmy. – To proste. Wyzywam cię, abyś zrobiła przewrót w tył do boksu. – Uniósł brwi, czekając na moją odpowiedź. Przewrót w tył, to było dziecinnie proste. – Nie jestem pewna, Travis; nie chcę się zranić – powiedziałam przez zęby. Co on robił? Starał się, aby dziewczyny mnie znienawidziły?

62

– Usłyszałem, jak rozmawiałaś wcześniej z Taylor. Twoi bracia zajmują się trochę BMX i dołączyłaś kilka razy. – Uśmiechnął się do mnie. CHOLERA! – W porządku, dobrze. Przyjmuję twoje śmierdzące wyzwanie. – Wrzałam, podeszłam do trampoliny. Travis cofnął się wraz Taylor i Karą, których twarze wyrażały czysty strach. Spojrzałam w górę, by zobaczyć Nicki śmiejącą się z Holly i wskazującą na mnie. Założę się, że była zachwycona myślą, iż zobaczy mój upadek. Przepraszam, że cię rozczaruję, Nicki. Zaczęłam skoki na środku trampoliny, starając się uzyskać pod sobą jak najwięcej powietrza. Gdy byłam na wysokości około pięciu stóp, zaczęłam odbijać się na krawędzi trampoliny, jak najbliższej boksu z pianką. Skoczyłam jeszcze kilka razy, zachowując tą ilość powietrza, zanim wzięłam głęboki wdech i rozpoczęłam przewrót w tył. W ciągu kilku sekund znalazłam się całkowicie w powietrzu, walcząc z ciałem, by zrobiło to, co mówił umysł. Wreszcie zatoczyłam kółko i upewniłam się, że stopy jako pierwsze dosięgną boksu. Wylądowałam, wypuściłam oddech, nawet nie zdawałam sobie sprawy, że go wstrzymałam i wpadłam z powrotem na piankę. Usłyszałam piski, a następnie oklaski, spojrzałam w górę, aby zobaczyć Taylor, Karę i Travisa na skraju boksu, uśmiechających się do mnie. Wyrzuciłam pięści w górę i ruszyłam ku drabince. Wydostałam się na zewnątrz, tuż przed Nicki, która warczała na mnie. – Popisujesz się – syknęła, wystarczająco głośno, abyśmy tylko Holly i ja usłyszały. – Przynajmniej bawię się z Travisem, zamiast dąsać się w kącie jak dziecko – zaszydziłam, nim odwróciłam się plecami do niej i ruszyłam do trójki po drugiej stronie. – To było niesamowite, Riley! Mogę spróbować? – spytała bez tchu Taylor. Spojrzała na Travisa, który tylko wzruszył ramionami. – Czy kiedykolwiek wcześniej robiłaś przewrót w tył? – zapytałam Taylor, ponieważ Travis wciąż patrzył na mnie.

63

– Cóż, nie. Ale wygląda to na bardzo proste – zaczęła brzmiąc coraz bardziej podekscytowaną próbą. – W tym wypadku, radziłabym zacząć od zwykłych skoków z trampoliny. Wypracuj swój sposób. Najpierw musisz wylądować na nogach, inaczej możesz zrobić sobie krzywdę. Gdy poczujesz się komfortowo, dodaj kilka skrętów i innych takich – wyjaśniłam, kiedy podeszłyśmy do trampoliny. Travis jest bezużyteczny. To była jego głupia, randkowa grupa, dlatego nie podał im wszystkich informacji? – Dobra, myślę, że będzie fajne. – Taylor próbowała ukryć rozczarowanie. – Będzie fajnie. Obiecuję. – Poklepałam ją po ramieniu, kiedy wchodziła na trampolinę. Travis wreszcie postanowił się ruszyć i stanął obok mnie. – Masz pojęcie, jak słodko wyglądałaś, kiedy leżałaś w boksie? Wszystkie te uśmiechy i wyrzucone pięści – zapytał szeptem. Parsknęłam. – Słodko, na pewno. Uderzyłeś się dzisiaj w głowę? Czułam, że Travis spojrzał na mnie jeszcze raz, więc przekierowałam swoją uwagę na Taylor, która uzbierała pod sobą dopiero trochę powietrza. Zapewne była na wysokości dwóch stóp, gdy z wrzaskiem skoczyła do boksu. Odwróciłam się na czas, aby zobaczyć jej głowę wynurzająca się z pianek, uśmiechała się. –.To było niesamowite! – pisnęła z podnieceniem, wychodząc z boksu. Kara była następna, wykonała parę skoków na trampolinie, nim zanurzyła się w piankach. – Och, człowieku, to jest takie zabawne! – zawołała Kara, chwytając Travisa za rękę, aby wydostać się z boksu. Chodziliśmy tam i z powrotem przez resztę naszej randki, wykonując skoki do boksu w różnego rodzaju kombinacjach. Pod koniec dnia, Taylor i Karze udało się zrobić salto z trampoliny do boksu. Nawet Holly opuściła bok Nicki na kilka minut, aby spróbować swoich sił w skokach. Nicki po prostu siedziała na krześle, marszcząc brwi przez cały czas. Jedyny raz, kiedy się uśmiechnęła, to gdy Travis

64

podszedł porozmawiać z nią na piętnaście minut. Ona również nie mogła trzymać rąk z dala od niego. Wydawał się cieszyć tym. Tak, widziałam to wszystko, bo nie mogłam oderwać od nich cholernych oczu. Myślałam, że to "badania" do mojej pracy... ale im dłużej ich obserwowałam, tym bardziej chciałam wydrapać Nicki oczy i powiedzieć jej, żeby trzymała ręce z dala od mojego faceta. Poczekaj chwilę, mojego faceta? Skąd to się wzięło? Pokręciłam delikatnie głową, besztając się mentalnie za zaplątanie się w te bzdury i udałam się do reszty dziewczyn.

65

Rozdział 11 Znowu zostałam wciśnięta na tył furgonetki, ale tym razem miałam miejsce przy oknie. Co było idealne, ponieważ naprawdę nie chciałam z nikim rozmawiać. Chciałam tylko gapić się w okno i spróbować dowiedzieć skąd przyszła ta myśl. To nie tak, że wcześniej nie widywałam Travisa z innymi dziewczynami. Pewnie, nigdy nie miał stałej dziewczyny, ale było ich kilka. Zazwyczaj je ignorowałam. Były typowymi letnimi podbojami. A może dokładniej, miastowymi podbojami. Wszystkie były przylepne, ugrzecznione, irytujące. Wściekały się, kiedy Travis chciał spędzać z nimi czas tylko w pokoju hotelowym, oglądając filmy i obsługę pokoju. Każda chciała zostać dostrzeżona z Travisem. Wszystkie pragnęły swoich piętnastu minut sławy. Nie wiem, co przyciąga Travisa do tych dziewczyn. Dobrze, jestem pewna, że mam jakiś pomysł. Te dziewczyny były głupio wspaniałe, a Travis jest tylko facetem, mimo wszystko. Były również powierzchowne, tak jak Nicki. To dlatego zgodziłam się na ten program. Nie chciałam jednej z takich dziewczyn w życiu Travisa. Sprawia, że jest to dla mnie bardzo trudne. Ale mimo, że wszystkie poprzednie dziewczyny były dokładnie jak Nicki, nigdy nie chciałam wydrapać im oczu. Nigdy nie byłam... zazdrosna. Ten program miesza mi w głowie. Minął dopiero jeden dzień, drugi, a ja już potrzebowałam przerwy. To była jedyna logiczna odpowiedź na moje szaleństwo. Ponieważ nie bywam zazdrosna o dziewczyny uwieszające się na Travisie. I nie nazywam go "swoim facetem". To było po prostu absurdalne. Westchnęłam, oparłam głowę o szybę, spoglądając na niekończące się linie mijanych drzew. Co jakiś czas złapałam przebłysk jeziora Michigan. Wszystko,

66

czego chciałam to powrót do rezydencji, mocny drink i mój pokój na resztę dnia. Travis miał jednak inne plany, gdy odwrócił się w fotelu, by z nami porozmawiać. – Jestem pewien, że wszyscy umierają z głodu po dzisiejszej randce. Więc, zatrzymamy się w niewielkiej burgerowni nad jeziorem. Mam nadzieję, że jadacie mięso, ponieważ nie mogę nawet opisać, jak niesamowite są ich hamburgery – powiedział do nas z podnieceniem, pocierając ręką brzuch. Zrobił się szmer podekscytowania na myśl o pożywieniu, bo nikt z nas nie jadł od śniadania. I byliśmy zajęci skakaniem przez cały ranek. Wiedziałam, dokąd jedziemy; 1950s burger, wspólnie nazwaliśmy go Lu‐ Mick, ponieważ ma niesamowity widok na jezioro. Nic się nie zmieniło od chwili otwarcia, z wyjątkiem cen, które były uzasadnione. Możesz dostać ich słynnego hamburgera za $1.35. Nie byłam tylko pewna, czy pozostałe dziewczyny będą zadowolone z pysznego grillowanego mięsa w kajzerce z serem, odrobiną masła, ketchupem, musztardą oraz brązową marynatą. Przysięgam, w tym hamburgerze było wszystko przed czym dziewczyny pokroju Nicki i Holly krzyczą i uciekają. Zazwyczaj robią też bałagan, ponieważ sosy wyciekają zaraz po wzięciu gryza, ale to burger z masłem! To cholernie niesamowite. O, a napoje?! Są tak niesamowite. Z gładką, kremową pianką i odpowiednią ilości słodu. Czekoladowy z Lu‐Micka jest zdecydowanie najlepszy, kiedykolwiek! Zatrzymaliśmy się przy starym, białym budynku z czerwonymi obrzeżami. Duży migający napis "Jedz" został umieszczony na szczycie wraz z wieloletnim, wyblakłym znakiem Lu‐Micka, na prawo od drzwi. – Zamówię hamburgery, frytki i napoje. Wy, panie, możecie zając stoliki przy jeziorze – oznajmił Travis, wskazując na stoły piknikowe, ustawione na trawiastym skrawku ziemi za budynkiem. Nakryto je niebieskimi, plastikowymi obrusami. Były już nakryte, aby wiatr pochodzący z jeziora ich nie zdmuchnął. Złączyłyśmy dwa stoliki, aby dać nam trochę miejsca i usiadłyśmy, czekając na Travisa i jedzenie.

67

– To miejsce na pewno nie przeszło kontroli bezpieczeństwa żywności – skarżyła się Nicki. – Lepiej, żeby Travis nie oczekiwał, że zjemy to gówno. – Możesz sobie wyobrazić, ile kalorii jest w tej rzeczy? – oburzyła się Holly, siadając obok Nicki. – Wiem. A Travis nawet nie zapytał, co byśmy chciały. Po prostu poszedł zamówić. Wolałabym sałatkę – skomentowała Nicki. Nie mogłam powstrzymać parsknięcia. – Nie dostaniesz tutaj sałatki. Serwują tu takie samo jedzenie od otwarcia w 1952 roku. Hamburgery, frytki i napoje ze słodu. To właśnie dostaniesz. I wiesz, jeśli rzeczywiście byś biegała, bawiła się u Daveꞌa, nie narzekałabyś na kalorie, ponieważ wszystko byś spaliła! – Byłam sfrustrowana tymi dwiema. – Skąd wiesz? – przesłuchiwała mnie Nicki. – Wychowywałam się w Wisconsin. Lu‐Mick jest podstawą dla każdego, kto tutaj mieszka. Moja rodzina zatrzymuje się tu zawsze, kiedy tędy przejeżdża. – To prawda. Nicki po prostu nie wiedziała, że Travis i jego rodzina zawsze wtedy byli z nami. – Nie wierzę, że ludzie się tak odżywiają – zadrwiła Nicki w moim kierunku. Nie, nie zrobiła tego. – Nicki, to Wisconsin. Dom chleba, piwa i sera. Gdzie, do cholery, myślisz, że się wychowywał? – krzyknęłam na nią. – Nie znasz umiaru! A twoja sałatka nie da ci zdrowia! – W tym momencie wstałam, pochylając się nad stołem, coraz bliżej twarzy Nicki. Ta dziewczyna doprowadza mnie do szału! Nicki zlustrowała mnie. – Tak, widzę, że wychowywałaś się na tym. – Następnie odwróciła się ode mnie plecami, szepcząc coś do Holly, która również mnie zmierzyła i roześmiała się. Byłam gotowa zaatakować tę sukę. Byłam tak blisko do przeskoczenia nad stołem i uderzenia jej fałszywej twarzy, gdy usłyszałam za sobą delikatny kaszel. Odzyskałam spokój i odwróciłam się, żeby zobaczyć stojącego Travisa z torbami jedzenia w dłoniach. Podszedł do stołu, odstawiając posiłek.

68

– Riley, pomogłabyś mi przynieść napoje? – zapytał, spuszczając wzrok na ziemię. Usłyszałam chichot Nicki, zanim zgodziłam się i udaliśmy się z powrotem do restauracji. Nikogo tu nie było, za wyjątkiem dwóch kucharzy, którzy oddalili się, gdy weszliśmy do środka. Napoje były ładnie ustawione w kartonowych pojemnikach na ladzie. Travis podszedł i usiadł na jednym ze stołków barowych przy barze. Poklepał miejsce obok siebie. Niechętnie podeszłam i usiadłam. Usłyszałam za nami szelest i odwróciłam się, by ujrzeć śledzącą nas ekipę filmową, umieszczoną w kącie z kamerą ustawioną w naszym kierunku. – O co chodzi? – zapytał Travis, wpatrując się w napoje. – Nicki to suka, Trav. Jest okropną kobietą, która nie ma do powiedzenia nic dobrego na temat czegokolwiek lub kogokolwiek – wycedziłam przez zęby. –.Naprawdę znasz ją tak dobrze? – Spojrzał na mnie z pytaniami w oczach. – Nie muszę! Znam wystarczająco dużo ludzi jej pokroju. Travis, nie było cię tam. W zasadzie wrzuciła do kosza nasze dorastanie. I zrobiła wredny komentarz o mojej wadze! – teraz krzyczałam. Nic nie mogłam na to poradzić, byłam tak zirytowana. Zirytowana tym, że Nicki wciąż tu była, że Travis nie mógł zobaczyć jej tak wyraźnie, jak ja. Zirytowana tym, że nie mogłam porozmawiać z moim najlepszym przyjacielem bez kamer. – Riles, nie należy wyciągać pochopnych wniosków. To wszystko jest dla niej nowe. Musisz im wszystkim trochę odpuścić; mimo wszystko, znasz je tylko jeden dzień – powiedział Travis, wpatrując się w punkt za moim ramieniem. – Travis!! – krzyknęłam. Odrobinę odskoczył do tyłu, ale nadal podnosiłam głos: – Nie możesz być poważny. Bronisz ją? Stoisz po jej stronie? Czy w ogóle chcesz wiedzieć, co do mnie powiedziała? O mnie? Travis tylko pokręcił głową. – Nie, naprawdę. Ale Nicki, którą poznałem była miła i opiekuńcza. Miała dziś ciężki dzień; pewnie chce tylko wrócić do domu i odpocząć.

69

Moja szczęka opadła. Prawdziwy Travis siedzi przede mną? Wyciągnęłam rękę i dotknęłam jego czoła, aby upewnić się, że nie miał gorączki i nie postradał umysłu. Cholera, czuł się dobrze. – Travis, proszę powiedz mi, że teraz żartujesz – błagałam go. Znowu potrząsnął głową. – Proszę, odpuść jej trochę. – Nie! Nie, Travis, nie zrobię tego. Poprosiłeś, bym tutaj była, żeby pomóc ci wybrać. Mogę zobaczyć, kim te dziewczyny naprawdę są. Mówię ci jaka jest Nicki, a ty mi nie wierzysz! Do diabła, chcesz, abym "dała jej szansę". Myślisz, że ona jest taka świetna! – Wstałam i zaczęłam krążyć przy ladzie. Nie mogłam dłużej patrzeć na Travisa, byłabym skłonna uderzyć go, gdybym była w pobliżu. – Tak, dlaczego tu jesteś. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką, a twoja opinia się dla mnie liczy. I wiem, że jesteś w stanie zobaczyć, kim są dziewczyny w domu. Ale mówię, że za każdym razem kiedy widziałem Nicki, była dla wszystkich miła. Więc, naprawdę myślę, że może denerwujesz ją, a ona po prostu na to odpowiada – wyjaśnił Travis, podnosząc napój i biorąc łyk. – Nie... poczekaj... co ?! – wyjąkałam. Zatrzymałam się przed Travisem i patrzyłam na niego, dopóki na mnie nie spojrzał. – Travis, zawsze to robisz! Zawsze znajdujesz dziewczynę, którą uważasz za wspaniałą i łatwą. Bawisz się nią przez weekend lub dwa, a potem to kończysz. Przenosisz się do innego miasta. Ale to już takie nie jest. Jesteś w programie, aby znaleźć kogoś do randkowania. Prawdziwego randkowania! Naprawdę myślisz, że będę stała z boku podczas gdy Nicki gra, a ty wpadasz w jej pułapkę? Naprawdę myślisz, że ona jest dla ciebie? I naprawdę mówisz, że wierzysz jej zamiast mnie? Wierzysz kobiecie, którą znasz jeden dzień, a nie mnie, którą znasz piętnaście lat?! – Proszę cię, abyś przestała być zarozumiałą suką i dała ludziom, którzy nie są tacy jak ty, szansę – powiedział, spoglądając na mnie, wyraźnie zdenerwowany tym, że się nie wycofałam.

70

Byłam w szoku. Travis nazwał mnie suką. Nigdy wcześniej tak do mnie nie mówił. Nie mogłam tego robić; podeszłam do drzwi i wypuściłam sfrustrowany krzyk. – Nie waż się wychodzić, kiedy rozmawiamy. – Travis wstał. – Idź do diabła, Travis – wyplułam do niego, zanim wyszłam z restauracji i skierowałam się w stronę samochodu. Wspięłam się na tylne siedzenie i otarłam łzy, które teraz spływały mi po twarzy. Nie tylko odbyliśmy swoją pierwszą kłótnię, ale również udało mu się doprowadzić mnie do płaczu. Moje serce było rozdarte na dwie części, miałam straszne przeczucie, że stracę najlepszego przyjaciela.

71

Rozdział 12 Czy byłam zbyt dramatyczna? Travis i ja nigdy się nie kłóciliśmy. Nigdy nie poruszałam spraw związanych z jego dziewczynami. Co, do diabła, się dzieje? Siedziałam na tyle samochodu, dopóki wszyscy nie zjedli, smutna, że nie skosztowałam pyszności, jakim był Lu‐Mick. Coś bardziej denerwującego, Travis i ja pokłóciliśmy się o coś tak głupiego jak Nicki. Zbyt dużo estrogenu wokół mnie, to musiało być to. Potrzebowałam na chwilę ukryć się w swoim pokoju. Uciec od dziewczyn, zwłaszcza Nicki i dowiedzieć się, co do cholery, dzieje się z Travisem. Naprawdę chciałabym być w pobliżu, kiedy Travis i Nicki są sami, by zobaczyć jak dokładnie się zachowuje. Albo chciałabym, żeby Travis uświadomił sobie, że nie mogłabym go okłamać. Nie powiedziałam ani słowa, gdy dziewczyny wsiadły do samochodu. Nicki uśmiechnęła się do mnie, zastanawiając się o czym rozmawiałam z Travisem, na pewno mając nadzieję, że będę tą, która wieczorem wróci do domu. Tak, prawda. Producenci postanowili odesłać kolejną osobę. Doszli do wniosku, że dwie randki są wystarczające i Travis będzie mógł stwierdzić, która dziewczyna nie przypadła mu do gustu. Tylko jedna osoba wróci dziś do domu. To mogłoby być tygodniową sprawą z możliwością wyłonienia pierwszej piątki w dwa tygodnie. Zależało od ocen i budżetu. Żałuję, że nie ma eliminacji każdego wieczoru, wtedy mogłabym wrócić do domu w przeciągu tygodnia, ale wiedziałam, że to się nie wydarzy. Czyżby nikt nie słyszał o błyskawicznym randkowaniu? Wjechaliśmy na podjazd i czekałam bardzo niecierpliwie, aż Nicki wysiądzie z SUV‐a. Tak szybko, jak jej stopy dotknęły asfaltu, wybiegłam i przepchnęłam się

72

przez nią – dosłownie – sprawiając, że się potknęła oraz wymruczała pod nosem kilka przekleństw; usłyszałam je i mam nadzieję, że Travis również. Wbiegłam do domu, mijając dziewczyny, które z podnieceniem wypytywały o przebieg randki. Brałam po dwa schodki na raz i popędziłam korytarzem do swojego pokoju. Przeszłam przez drzwi, zatrzasnęłam je za sobą i opadłam na podłogę. Przyciągnęłam kolana do piersi i położyłam na nich głowę. Przybrałam niemal identyczną pozycję, jak wtedy, kiedy obserwowałam Travisa na rowerze. Zamknęłam oczy i pomyślałam o ostatniej półtorej godziny. O kłótni z Travisem. O nim przy boku Nicki. O nim nazywającym mnie suką. Pojedyncza łza wymknęła się z kącika oka i stoczyła w dół mojego policzka, spłynęła na podbródek, nim wylądowała na dżinsach. Pociągnęłam nosem, dłonie przycisnęłam do oczu, powstrzymując łzy, które groziły powrotem. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Dlaczego tak bardzo przejmowałam się Nicki i Travisem? Jeśli chciał marnować na nią czas, dlaczego mnie to obchodzi? Tak, wzięłam udział w programie, by pomóc mu zdecydować, ale czasami Travis mógł robić to sam, nie przejmując się tym, co myślę. Oczywiście, to był jeden z tych razów. Powinnam po prostu przewrócić oczami i odejść... i pozwolić mu popełnić największy błąd w jego życiu. Ale nie mogłam. Nawet po tych wszystkich bzdurach, które do mnie powiedział, zwłaszcza po tej części z nazwaniem mnie suką, wciąż nie mogłam tak po prostu odejść. Chciałam go nienawidzić. Gniewać się przez kilka tygodni. Ale to nie byłam ja. Musi mnie przeprosić? Tak. Powinnam go przeprosić? Chyba tak. Opierając głowę o drzwi, wzięłam głęboki wdech. Wstrzymałam go na kilka sekund i powoli wypuściłam. Co się ze mną dzieje? To nie w porządku. Byłam zestresowana i przytłoczona programem, ale to było coś więcej. Czułam, że zraniło mnie nie tylko to, co powiedział Travis, ale... byłam zazdrosna? Zazdrosna o Nicki? Zazdrosna o to, że Travis wyraźnie czuł coś do niej? Psht. Nie, to nie może być to.

73

Musiałam iść spać. Tak, tego potrzebowałam. Może gdy utnę sobie szybką drzemkę, obudzę się wypoczęta i gotowa na resztę dnia. Może obudzę się znów w swoim starym ja. Nie jako ta szalona, hormonalna, przereagowująca, zazdrosna dziewczyna. Nie, nie zazdrosna. Nie byłam zazdrosna! Powtarzałam to sobie, kiedy ściągałam buty i wsuwałam się pod kołdrę. Przytuliłam się do poduszki, zamykając oczy. Moje ciało rozluźniło się, oddech wyrównał i zapadłam w sen, marząc o Travisie leżącym obok mnie. Obudziłam się w ciemnym pokoju, z dźwiękiem walenia w drzwi. Spojrzałam na budzik. 20:30, cholera, długo spałam! Wygramoliłam się z łóżka i pobiegłam do drzwi, pukanie nie ustawało. Otworzyłam i stanęłam twarzą w twarz z Jimem, producentem. Musiał być przed pięćdziesiątką, jego włosy były bardziej siwe niż brązowe. Nosił też brodę, która była całkowicie srebrna. Jego oczy były miękko niebieskie – obecnie wpatrywały się we mnie twardym wzrokiem. – Riley, musisz zejść na dół. Eliminacje miały zacząć się godzinę temu – powiedział Jim, opierając się o framugę drzwi. Przewróciłam oczami i oparłam się plecami o drzwi na wprost Jima. – Nie pójdę tam. Wolę iść do domu już teraz. – Nie bądź taka dramatyczna, Riley. Ty i Travis pokłóciliście się. Pogodzicie się i wszystko wróci do normy – stwierdził Jim, spoglądając na zegarek. – Ale naprawdę potrzebujemy, byś zeszła na dół, nim pozostałe dziewczyny rozpoczną walkę, by dziś cię wyrzucić. – Co sprawia, że myślisz, iż Travis nie zamierza mnie teraz wyeliminować? – zapytałam, ciekawa odpowiedzi. – Riley, Travis był przygnębiony przez cały dzień od waszej sprzeczki. Był największym nudziarzem na drugiej randce. Oglądałem nagranie; widziałem, co między wami zaszło. Ale przez sposób, w jaki się zachowujecie mogę powiedzieć, że do końca wieczoru ponownie będziecie najlepszymi przyjaciółmi – powiedział Jim, popychając mnie w głąb pokoju. – A teraz przebierz się i zejdź na dół. Pójdę

74

zatrzymać ich na trochę dłużej. Dziewczyny myślą, że źle się czujesz i dlatego przyszłaś prosto tutaj, kiedy wróciliście. – Jim wyszedł na korytarz, nim zdążyłam odpowiedzieć. Gdy zamykał drzwi, usłyszałam jak bełkocze: – Gdybym nie wiedział lepiej, to przysiągłbym, że ta dwójka darzy się uczuciami. Zamknęłam drzwi i szybko przebrałam się w nową parę dżinsów i starą, wyblakłą, piłkarską koszulkę. Pobiegłam do łazienki, aby przejrzeć się w lustrze. Ugh, podkrążone oczy, przez makijaż, który spłynął wraz ze łzami. Przemyłam twarz tak szybko, jak tylko mogłam i znowu oceniłam szkody. Żadnych kręgów, ale też brak makijażu. Szybko przeciągnęłam tuszem po rzęsach i wtarłam balsam do ust, wyglądałam dobrze. Na nogi włożyłam czarne klapki, włosy zebrałam w niedbały kok na czubku głowy i zeszłam na dół. Dziewczyny zostały ustawione naprzeciwko przedniego okna, jak podczas ostatniej eliminacji. Travisa nie było jeszcze w pokoju, ale za to Tessa stała obok stolika z bransoletkami. Tym razem były granatowe. Pokręciłam bordową, która zdobiła mój nadgarstek i dostrzegłam, że Taylor wskazuje na puste miejsce między sobą a Karą. Powoli tam ruszyłam, mijając chichoczące Holly i Nicki. – Mam nadzieję, że wszystko już spakowałaś – wyszeptała Nicki, kiedy ją mijałam. Postanowiłam ją zignorować. Oczywiście nie było nic, co mogłabym zrobić, żeby powstrzymać ją od zachowywania się jak suka. A Travis najwyraźniej nie słuchał mnie ani trochę. Po co strzępić język? Dlatego w ogóle mnie to obchodzi? Zajęłam swoje miejsce, ignorując zarówno Taylor jak i Karę, które starały się nawiązać rozmowę i po prostu patrzyłam przed siebie, na Tessę. Szczerze mówiąc, nie obchodziło mnie, czy wrócę do domu. W rzeczywistości, miałam nadzieję, że Travis miał mnie dość i uznał, że nie potrzebuje mnie tutaj. Dobrze, cóż, nie chciałabym, aby miał mnie dość, ale życzyłabym sobie, by sam podjął tę głupią decyzję. To nie tak, że obchodziło go, co miałam do powiedzenia. Dlaczego byłam w tym głupim programie?! Następnie wszedł Travis. Rękawy jego czerwono‐brązowej koszuli w kratę zostały podwinięte do łokci, dzięki czemu mięśnie były bardzo widoczne.

75

Głupi, wyglądał głupio atrakcyjne. Cholera! – Witam panie. Kolejna noc, której żadna z was nie wyczekiwała. Ale cieszę się, że dzisiaj spędziliśmy ze sobą więcej czasu. Mam nadzieję, że wszyscy bawili się tak dobrze na naszych randkach jak ja – przywitał nas, klaszcząc w dłonie. Wszyscy, prócz mnie, odpowiedzieli z podekscytowaniem. Tak, oczywiście, świetnie się bawiłam, póki nie postanowił stanąć po stronie Nicki zamiast mojej. – W oparciu o dzisiejszą randkę, zdecydowałem kogo chciałbym zatrzymać na dłużej, żeby poznać lepiej i jedną osobę, z która po prostu nie czuję połączenia – kontynuował Travis, wybierając bransoletkę. – Pierwsza bransoletka jest dla kobiety, która nie bawiła się najlepiej na naszej randce, ale starała się zachować pozytywne nastawienie. Och, daj spokój! – Nicki, ta jest dla ciebie. – Travis wyciągnął do niej bransoletkę. Pisnęła i podbiegła do niego, ponownie, przyciągając do uścisku. Założył jej bransoletkę i pochylił się, żeby pocałować w policzek. Wróciła na swoje miejsce, uśmiechając się jak idiotka. Spojrzała na mnie i posłała ten sam brzydki, obłudny uśmiech, który miała zarezerwowany tylko dla mnie. Travis wywołał kilka innych dziewczyn. Ledwie słuchałam, lecz widziałam jak Taylor, Kara, Erin i Addison podchodzą do niego. Również trzy sługusy Nicki, którymi nie przejmowałam się wystarczająco, aby nauczyć się ich imion dostały bransoletki. W końcu rozejrzałam się po otoczeniu i zauważyłam, że Taylor posyła mi smutne spojrzenie. – Co? – wyszeptałam do niej. – Zostałaś ty i Holly. Po prostu nie chcę, byś odchodziła – szepnęła do mnie. Oczywiście, zostałam w ostatniej dwójce. Naprawdę nie miałam pojęcia, co Travis zamierza zrobić. – Czy Riley i Holly mogłyby tu podejść? – zapytała Tessa, wskazując miejsce na wprost Travisa.

76

Podeszłam do przodu, zauważając dwa małe kawałki taśmy przyklejone w miejscach, gdzie miałyśmy stanąć. Poważnie, muszą sprecyzować każdy ruch? Myślałam, że będę dostrzegała kamery wokół przez cały czas, lecz prawie nigdy nie pamiętałam, iż tam są. Zauważyłam je tylko raz, gdy Travis i ja byliśmy sami w restauracji, tylko dlatego, że przyszli za mną. W każdym innym momencie, gdy były we mnie skierowane, zwykle o tym zapominałam i normalnie spędzałam dzień. Wow, muszę pamiętać, żeby nie robić nic bardzo żenującego. Travis odchrząknął. – Nie lubię podejmowania tej decyzji. Opieram się na tym, co wydarzyło się podczas naszej randki. Dlatego chciałbym, aby ta bransoletka powędrowała do... – urwał, skręcając bransoletkę między palcami. Spojrzał na Holly, która zaczęła się trząść. Można było wyraźnie zobaczyć łzy tworzące się w jej oczach. Była tu jeden dzień! Co jest z tymi dziewczynami, które myślą, że są zakochane w Travisie po jednym zwariowanym dniu?! Holly zakrztusiła się szlochem i odwróciła, aby spojrzeć na mnie ze łzami spływającymi po twarzy. Czekaj, co się stało? Odwróciłam się do Travisa; wyciągał do mnie bransoletkę. – Riley? – zapytał, wyglądając na nieco zakłopotanego. Huh, powiedział moje imię. Podeszłam do niego, by umieścił bransoletkę na moim nadgarstku. Wsunął ją, przebiegając kciukiem po pierwszej bransoletce. Przyciągnął mnie do uścisku i szepnął do ucha: – Dzisiejsza noc. Przedostań się do mojego domu tak szybko, jak to tylko możliwe. Puścił mnie i odwrócił się, by przytulić Holly i odprowadzić do drzwi, aby się pożegnać. Oszołomiona, odwróciłam się i szybko znalazłam się w ramionach Taylor, który dała mi wielki uścisk. – Cieszę się, że nadal tu jesteś! – szepnęła do mnie. Tylko się do niej uśmiechnęłam.

77

– To ty powinnaś odejść – syknęła Nicki, mijając mnie w drodze do baru. Znowu nic do niej nie powiedziałam, odwróciłam się do Taylor. – Mam zamiar udać się do łóżka. Jestem wyczerpana. Taylor skinęła głową. – Tak, powiedzieli, że zachorowałaś chwilę przed tym, jak mieliśmy zjeść. Mam nadzieję, że poczujesz się lepiej. – Uśmiechnęła się do mnie. Odwzajemniłam uśmiech, zanim udałam się na górę do pokoju. Opadłam na łóżko, nawet nie zadając sobie trudu, by ściągnąć buty. Travis chciał, abym do niego przyszła. Chciał porozmawiać. Myślę, że był to krok w dobrym kierunku, ale czy byłam gotowa? Czy naprawdę chcę powtórzyć to, co stało się wcześniej? Byłam wyczerpana; nie potrzebuję więcej problemów. Moje oczy stawały się ciężkie. Po prostu zamknę je na kilka minut.



78

Rozdział 13 Obudziłam się na dźwięk trzaskających drzwi. Wszystko inne było ciche. Zdałam sobie sprawę, że leżałam dokładnie w tej samej pozycji, w której rzuciłam się na łóżko i spróbowałam ułożyć się wygodniej, przeciągając się na poduszce. Zamknęłam oczy, a moje ręce zagrały na bransoletkach oplatających prawy nadgarstek. Nagle otworzyłam oczy. – Travis – sapnęłam i przewróciłam się, zerkając na zegarek. Była pierwsza w nocy. O cholera! Wygramoliłam się z łóżka, wdzięczna za to, że wciąż byłam ubrana i szybko udałam się do drzwi. Otworzyłam je powoli, wyglądając, żeby zyskać pewność, że korytarz był czysty. W holu było ciemno i cicho, kiedy bezdźwięcznie zamykałam za sobą drzwi i ruszyłam w stronę schodów dla obsługi. Zbiegłam na dół, uważając, aby odgłos kroków nie narobił hałasu i wyjrzałam zza rogu do kuchni, w której również było ciemno. Szybko podeszłam do drzwi i wyszłam tak cicho, jak tylko potrafiłam. Zrobiłam kilka kroków od domu i odwróciłam się, aby spojrzeć, czy wszystkie światła były zgaszone. Po tej stronie domu było bardzo ciemno, więc szybko pobiegłam do domku gościnnego. Kiedy byłam już blisko, zauważyłam, że światło świeci się w jednym pomieszczeniu z tyłu budynku. Prawdopodobnie w jego sypialni, jeżeli dobrze zapamiętałam układ. Dotarłam do drzwi wejściowych, gotowa, by zapukać, ale w ostatnim momencie powstrzymałam się. Sięgnęłam do klamki i nacisnęłam. Zamek puścił, odblokował się i otworzył gładko. Weszłam do środka, powoli zamykając drzwi, przekręciłam zamek. Skopałam buty i na palcach podążyłam korytarzem do jego pokoju.

79

Zobaczyła Travisa rozwalonego na łóżku, zanim jeszcze dotarłam do jego sypialni. Światło pochodziło od lampy stojącej przy łóżku. Po wejściu usłyszałam jego ciężki, spokojny oddech, więc wiedziałam, że śpi. Zbliżyłam się do łóżka i delikatnie uklękłam obok niego. Nawet się nie poruszył. Położyłam się i po prostu wzięłam go w objęcia. Leżał na brzuchu z rękami pod głową. Jego biceps wyłaniał się spod rękawa białej koszuli. Wyciągnęłam rękę i przebiegłam palcem po jego ramieniu. Dlaczego musi być tak atrakcyjny nawet kiedy śpi? Poruszył się, gdy go dotknęłam, więc ułożyłam rękę pod głową i patrzyłam jak powoli otwierał oczy, rozglądając się po pokoju. Zamrugał i skoncentrował na mnie wzrok. – Riles? – Wyciągnął rękę i dotknął mojej twarzy. Naprawdę tutaj jesteś? – Patrzył oczami przepełnionymi nadzieją, ale jego głos brzmiał niepewnie. Może nawet trochę skrzecząco. – Tak, jestem tu. Niestety jest strasznie późno. – Przymknęłam oczy, kiedy delikatnie ujął moją twarz w dłonie. – Która godzina? – zapytał, jego głos był zachrypnięty od snu. – Trochę po pierwszej. Nie sądziłam, że zasnę, więc nie ustawiłam budzika. Byłam bardziej zmęczona, niż mi się wydawało – wyjaśniłam. Westchnął i przewrócił się w moją stronę. – Myślałem, że się nie pokażesz. – Szczerze mówiąc, nie sądziłam, że do tego dojdzie. Gdy do mnie szepnąłeś, wszystko o czym mogłam myśleć to... dlaczego? – westchnął, tuląc się do poduszki i naciągając na mnie kołdrę. – Co spowodowało, że zmieniłaś zdanie? – Jego głos stracił senną chrypkę, kiedy zaczął się rozbudzać. Spojrzałam na niego spod rzęs i wzięłam głęboki oddech, zanim odparłam: – Travis, nigdy wcześniej się nie pokłóciliśmy. Kiedykolwiek. I byliśmy obok siebie prawie 24/7 przez ostatnie pięć lat. Czy zdajesz sobie sprawę, jak niesamowite to jest? Ludzie sprzeczają się, twierdząc, że to normalne, że tak się po prostu dzieje.

80

A jednak nigdy tego nie robiliśmy. – Zauważyłam, że skinął, bym kontynuowała. Więc ta kłótnia, ta głupia kłótnia zbiła mnie z tropu. Zwłaszcza to, o co... a raczej o kogo poszło. – Riles, czuję się tu nieswojo – zaczął wyjaśniać Travis, ale wyciągnęłam dłoń i chwyciłam go za rękę, by się zatrzymał. – Po prostu pozwól mi mówić, proszę? – poprosiłam. On tylko patrzył na mnie, pocierając swoim kciukiem w górę i w dół mojej dłoni. Biorąc głęboki oddech, mówiłam dalej: – Travis, zgodziłam się wystąpić z tobą w tym głupim programie, bo mnie o to poprosiłeś. To wszystko. Zapytałeś, i się zgodziłam. Wiesz, że zrobiłabym dla ciebie wszystko. Miałam pomóc. Więc, powinnam odrzucać dziewczyny, które nie są dla ciebie dobre. Jeśli ktokolwiek wie, kto jest dla ciebie dobry, to tylko ja. – Mój ton głosu uniósł się i poczułam jak bańka gniewu ponownie się formuje. Travis nadal pocierał moją rękę, żeby ukoić emocje, abym mogła kontynuować. – Wydaje się jednak, że nie chcesz moich rad, Trav. Wygląda na to, że nie obchodzi cię to, że tutaj jestem. – Travis przerwał pieszczotę i po prostu trzymał mnie za rękę. – Riles, teraz coś powiem, a ty posłuchasz. Po pierwsze, jeśli kiedykolwiek pomyślisz, że cię tutaj nie chcę – musisz wyperswadować ten nonsens ze swojej ślicznej główki. – Delikatnie stuknął mój nos zanim kontynuował: – Druga sprawa, tak, jestem głupim facetem. Tak, moje pierwotne instynkty zatrzymują tu gorące dziewczyny. Wiedza, jaką o nich zdobywam jest jednodniowa – jak wiele mogę się dowiedzieć w ciągu jednego dnia? Nawet po wczorajszym sam na sam i dzisiejszej randce, nadal ledwie cokolwiek o nich wiem. Więc tak, mogę być głupi, jeśli o nie chodzi. I do diabła, Riles – jest mi tak cholernie przykro przez to, co powiedziałem i jak się dziś zachowałem. – Odrzucił moją rękę i przycisnął dłonie do oczu. Nie mogłam nic z tym zrobić. Naprawdę chciałam utrzymać Klątwę dłużej niż kilka godzin, ale Trav jest wyraźnie na skraju łez, a jego głos pęka. Nie mogłam już tego znieść. Zbliżyłam się i położyłam głowę na jego pierś.

81

– Rozumiem, Trav. Chyba przereagowałam. Nicki po prostu wie, które z moich przycisków wcisnąć i jest tak cholernie irytująca – wyszeptałam do jego klatki piersiowej. Jego ciało zatrzęsło się ze śmiechu, kiedy przesuwał ręką w górę i w dół mojego ramienia, wysyłając dreszcze po całym moim ciele. – Jest mi bardzo, bardzo przykro Riles – szepnął Travis drżącym głosem. – Nie mogę ponownie przeżyć tego, co czułem po naszej kłótni, nigdy. Kocham cię, Riles. Chwyciłam go za rękę i ścisnęłam pokrzepiająco. – Też cię kocham, Trav. Nigdy więcej nie chcę czuć się w ten sposób. I też cię przepraszam. – Wzięłam głęboki oddech i szybko wyrzuciłam to, co chciałam powiedzieć. – Zdecydowałam, że odpuszczę Nicki. Najwyraźniej między nami jest zbyt wiele dramatów i nie mogę pozwolić, by znowu nas poróżniły. Jeśli chcesz ją tu zatrzymać, dobrze, nic więcej nie powiem. Cholera, unikanie jej będzie moją najlepszą umiejętnością. Mam nadzieję, że pewnego dnia dostrzeżesz to, co widzę. – Travis roześmiał się i szturchnął mnie w ramię, a ja uśmiechałam się wtulona w jego klatkę piersiową. – Dziękuję. Cieszę się, że ten dramat mamy już za sobą. – Kontynuował przesuwanie dłoni w górę i w dół po moich plecach, co było usypiające, kołyszące do snu. Czułam jak jego ręka zaczyna zwalniać, ale moje oczy były zbyt ciężkie, a ciało zbyt słabe, by chociaż spróbować się poruszyć.

82

Rozdział 14 Było już całkiem jasno, gdy się przebudziłam, przeciągając się pod kołdrą. Słońce wschodziło nad horyzont, a wiatr łagodnie owiewał pokój. Budzenie się w samotności było dziwne. W ciągu ostatnich dwóch tygodni, co noc wymykałam się do Travisa, żeby spędzać z nim czas na długich rozmowach. Przez pierwsze 20 minut rozmawialiśmy o dziewczynach, szybko zmieniając temat na wszystko inne, co przychodziło nam do głowy. Czułam się jak za starych, dobrych czasów, jeszcze przed programem i byłam szczęśliwa, że głupia sprzeczka nie zrujnowała naszej przyjaźni. Kiedy w końcu udawało mi się wymknąć, na ogół było już tak późno, że zasypialiśmy razem. Przez co zmuszał mnie do wymykania się i przymusowego, porannego joggingu wzdłuż plaży. Którym, no dobra, nie oszukujmy się – zaczęłam się cieszyć. Przez ostatnie dni, zamiast biec z powrotem do domu, biegłam w przeciwnym kierunku, aż do końca budynku. I z powrotem. To na pewno pomagało oczyścić umysł i poczuć się mniej zestresowaną obecnością tutaj. Dotrzymałam obietnicy i unikałam Nicki ile mogłam. Ale przysięgam, ta kobieta emanuje dramatyzmem – wydaje się jakby zawszę mnie szukała. Co było tak cholernie śmieszne, bo nie mam pojęcia dlaczego stale była zaniepokojona, ale widocznie to poważna rywalizacja, a ja jestem jej największym zagrożeniem. Travis naprawdę słuchał, co mam do powiedzenia na temat dziewczyn. Do tej pory nie było innych eliminacji, a Travis i ja rozmawialiśmy całą noc przed kolejnymi, omawiając każdą z dziewczyn. Wiedziałam, że kilka w rzeczywistości było kompletnie innych, niż w relacjach z Travisem. Ponieważ nie zamierzałam wykopać Nicki za próg, to najlepszą kandydatką wydawała się członkini jej świty. Jednak Travis postanowił zaszokować nas wszystkich na eliminacjach, decydując

83

pożegnać i wysłać do domu dwie dziewczyny. Jim próbował wkroczyć i wyjaśnić Travisowi istotność idealnego harmonogramu programu i ewentualne problemy jakie generowała jego zmiana. Ale Travis wyciągnął: „Kiedy się na to zgadzałem, mówiłeś, że mogę robić, co chcę" karty. Wspomniał też, że nie czuje połączenia z żadną z eliminowanych dziewczyn, więc okrutnym byłoby trzymanie ich dłużej. Tej nocy, Whitney i Krista, dwa sługusy Nicki, miały pecha. Nicki roześmiała się – tak roześmiała w głos, kiedy Whitney i Krista nie otrzymały oliwkowych bransoletek. Dobra, tak, stała tuż obok mnie i usłyszałam ją wyraźnie, ale ktoś inny mógł pomyśleć, że to niewielki kaszel. Myślałam tak, póki nie zorientowałam się, że Nicki jest tu, by wygrać. Miała nawet sfałszowane, rzekome przyjaciółki. Dba tylko o siebie i zrobi wszystko, by wspiąć się na szczyt. Naprawdę mam nadzieję, że Travis dostrzeże w końcu wskazówki i wkrótce ją wykopie. Stało się coś, czego producenci nie przewidzieli. Jedna z dziewczyn tęskniła za domem tak bardzo, że postanowiła opuścić show. Jim próbował rozmawiać z Leną, oferując jej nawet telefon, by mogła zadzwonić do rodziców, ale nastawiła się, spakowała i była gotowa do wyjścia. To wrzuciło Jima i innych producentów w chaos. W programie pozostało sześć dziewczyn. Jim narzekał, że wszystko się rozpadało i zamiast dziesięciu tygodni, program będzie trwał jeszcze tylko pięć. Travis wymyślił rozwiązanie problemu. Zamiast przeprowadzać eliminacje co tydzień, odbywać się będą co dwa lub nawet trzy tygodnie, w zależności od tego, co wymyśli Jim. To również pozwoli Travisowi lepiej poznać dziewczyny i zorganizować większą ilość randek. Jim nie chciał się zgodzić, ale tak naprawdę nie miał zbytniego wyboru, biorąc pod uwagę wszystko, co się wydarzyło. Kiedy inne dziewczyny dowiedziały się, co się stało, były wprost zachwycone. Nie tylko nie wrócą do domów w najbliższym czasie, ale będą także miały okazję spędzić z Travisem więcej czasu – zwycięska sytuacja, niczym z poradnika dla dziewcząt. Ostatniej nocy Travis powiedział, że musi omówić z producentami temat zbliżających się randek sam na sam. Nie chciałam kręcić się wokół dziewczyn, gdy Travis wyszedł z domu, więc znalazłam pretekst i ukryłam się w pokoju. Wzięłam

84

długi prysznic, pozwalając strumieniowi wody się zrelaksować. Potem zwinęłam się na łóżku i wyciągnęłam laptop – który musiałam trzymać w pokoju, chowając przed dziewczynami, ponieważ nie wolno było mieć żadnego dostępu do świata zewnętrznego. Chciałam nadrobić zaległości w programach telewizyjnych, ale nie wytrzymałam więcej niż pięciu minut, zanim zasnęłam. Obudziłam się ponownie około trzeciej, zrzuciłam z siebie ubrania oraz ukryłam laptopa z powrotem pod łóżkiem, tuż przed zapadnięciem w sen bez snów. Rano, mimo że nie musiałam się wykradać gdziekolwiek, wstałam z łóżka, naciągając prędko zielone spodenki i szary top. Zasznurowałam buty do biegania i skierowałam się w dół plaży na mój poranny jogging. Zrobiłam tę samą trasę, po prostu zaczynając od głównego budynku, zamiast domku gościnnego. Dodałam dodatkowe czterysta metrów, dzięki czemu przebiegłam pełne dwie mile. Oddychając ciężko, powoli dotruchtałam na podwórko, upadając na trawę, kładąc się na plecach i wpatrując w błękitne, bezchmurne niebo. Mój umysł zaczął wędrować, myśląc o tym, co się dziś wydarzy. Travis wspominał coś wczoraj o randkach sam na sam. Pierwsze indywidualne spotkanie. Naprawdę nie obchodzi mnie, kogo wybierze, modliłam się tylko, oby nie była to Nicki. Kiedy wyrównałam oddech, podniosłam się z trawy i ruszyłam z powrotem do pokoju, aby się przygotować. Dom był spokojny, kiedy weszłam. Spojrzałam na zegar w korytarzu i zauważyłam, że było dopiero po 6:30. Wow, dziś wyjątkowo wcześnie jestem na nogach! Nic dziwnego, że w domu było tak cicho. Zamknęłam drzwi do mojego pokoju, przekręcając zamek i skierowałam się do stolika nocnego. Otworzyłam szufladę, wyciągając kilka książek w miękkiej oprawie, leżących na wierzchu i wyciągnęłam telefon. Inną sprawą było to, że mogłam za to zostać wyrzucona z domu, ale byłam w stanie to znieść. Naprawdę tylko zerkałam na niego raz lub dwa dziennie – co było niesamowite, ponieważ ta rzecz była zazwyczaj przyczepiona do moich rąk na stałe. Przesunęłam palcem po ekranie, żeby go odblokować i zobaczyłam, że miałam kilka nowych wiadomości. Otworzyłam pierwszą, wysłaną pięć minut wcześniej.

85

Mama2: Cześć, Kochanie! Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin! Mam nadzieję, że dobrze się dziś zabawisz! Mama2: PS. Powiedz Travisowi, żeby był dla Ciebie delikatny ;) Zaraz. Ten cholerny program zajął całe moje życie, do tego stopnia, że nie miałam pojęcia jaki dziś dzień. To nie może być już 27 maja! Może? Spojrzałam na telefon, ciągnąc w dół pasek menu, aż błysnęła data – 27 maja. Jak mogłam zapomnieć o swoich urodzinach?! W tej chwili telefon zaczął wibrować, połączenie przychodzące, spojrzałam na ekran i uśmiechnęłam się. – Cześć mamo! – Wszystkiego najlepszego, kochanie – powiedziała radośnie. – Dziękuję, tęsknie za wami. – Wszystko jest bez zmian. Niczego nie straciłaś. A jak program? – spytała. – Nie uwierzysz, jakie okropne są niektóre dziewczyny. Ale ogólnie, to nie jest źle. I myślę, że istnieje kilka sensownych kandydatek – powiedziałam, myśląc o Taylor i Karze. – To dobrze. Zawsze miałam nadzieję, że Travis skończy z fajną dziewczyną – westchnęła do telefonu tak, jakby chciała powiedzieć coś zupełnie innego. – Co jest? – zapytałam. – Och, nic. Tata jest w pracy. Powiedział, że zadzwoni do ciebie i zostawi ci wiadomość – kontynuowała. – Ojej, ja naprawdę nie miałam okazji sprawdzić dziś telefonu. – Cóż, tak myślałam. Jestem pewna, że masz coś do zrobienia. Mam nadzieję, że to będzie wspaniały dzień. – Dzięki, mamo. Kocham cię i tęsknię, bardzo – powiedziałam, pokonując uczucia ściskające mi gardło. Zawsze byłam blisko z rodzicami, odwiedzałam ich co najmniej raz w tygodniu na kolacji. Program utrudnił wiele aspektów mojego życia.

86

– Też cię kocham, kochanie. Pa. – Mama odłożyła słuchawkę, nim mogłam stać się jeszcze bardziej emocjonalna. Sprawdziłam trzy następne wiadomości z życzeniami urodzinowymi od przyjaciół i odsłuchałam wiadomość od taty – co wycisnęło łzy z moich oczu, po czym wróciłam do odczytania wiadomości od mamy Travisa. Ja: Co to znaczy, delikatny?! Mama2: Och... zobaczysz! ;) Ja: Tajemnice nie są fajne! Mama2: Będziesz się dobrze bawiła, obiecuję! Tylko nie mów Travisowi, że cokolwiek wspomniałam. Ja: Ugh!!! Ja: Dzięki! To jest dziwne, spędzanie urodzin z grupką dziewczyn, których właściwie nie znam. Ja: A jak... Mama2: Wierzę! Ale to będzie naprawdę świetny dzień, jestem pewna! Ja: Skoro tak mówisz. Muszę się umyć. Mama2: Dobra, pogadamy później! Kocham Cię! Ja: Też Cię kocham i bardzo tęsknię! Pa!

87

Z tymi dziwnymi i tajemniczymi skrawkami informacji w głowie, szybko wzięłam prysznic. Spędziłam więcej czasu nad makijażem niż normalnie. Trochę eyelinera, cień do powiek i tusz do rzęs były w zasadzie kompletnym reżimem mojego make up. Wysuszyłam włosy i ułożyłam je w niedbały, luźny kucyk upięty z boku i opadający na jedno ramię, pozostawiając spływającą na bok grzywkę. Otworzyłam szafę i wpatrywałam się w jej zawartość. T‐shirty i bluzy, to było to, co posiadałam. Zauważyłam coś wystającego w rogu i odsunęłam wieszaki. Nie, w mojej szafie wisiała letnia sukienka. Górna część była jasnożółta, z przypadkowo rozproszonymi maleńkimi czerwonymi kwiatkami. Miała słodki dekolt i grube ramiączka, bez rękawów. Była pięknie wycięta w talii i miękko opadała, aż do kolan. W połowie żółty materiał rozszerzał się w dół pięknym V wielobarwnych kwiatów, które były coraz gastrze przy krawędzi. Bezwiednie wyciągnęłam rękę i dotknęłam jej, gdy mała notatka wypadła na ziemię. Podniosłam i przeczytałam: Riles, wiem, że nie jesteś fanką sukienek, ale moja mama uparła się, że ta jest dla Ciebie idealna, i że powinnaś ją dziś włożyć. Powiedziałem jej, że jest szalona, że się nie zgodzisz, ale co ja tam wiem?! Załóż ją. Wyglądaj dziewczęco. Do zobaczenia. ~ Trav Uśmiechnęłam się do notatki, układając ją delikatnie na stole, nim wróciłam do szafy, aby zdjąć sukienkę z wieszaka. Weszłam do łazienki i wślizgnęłam się w nią, przyglądając się sobie w lustrze. Mama jak zawsze miała rację, jeśli chodzi o ubrania, ta sukienka wyglądała na mnie niesamowicie. Czułam się, jak podczas pierwszej nocy, gdy tu dotarliśmy. Piękna. To była prosta sukienka, ale idealnie otulała moje krzywizny, kończąc się tuż nad kolanem. Kolor idealnie skomponował się z moją opaloną przez poranny jogging skórą, nadając jej świeży blask. Wróciłam do szafy, by dobrać jakieś buty, kiedy zobaczyłam parę czarnych japonek z kwiatowym wzorem na paskach tkaniny. Uśmiechnęłam się wciągając je na stopy. Pomyślała o wszystkim.

88

Ja: Dziękuję za sukienkę, jest niesamowita! Mama2: Sukienka? Nie wysłałam Ci sukienki. Ja: Travis powiedział, że Ty ją... Mama2: Och, Ty i Travis jesteście tak nieświadomi. Ja: Co to miało znaczyć?!?!?! Mama2: Nic. Ja: Ugh! Masz szczęście, że muszę zejść na dół! Mama2: Miłej zabawy!! Westchnęłam, wpychając telefon za książki w szafce nocnej. Zerknęłam w lustro, tuż przed wejściem z pokoju i ruszyłam na dół do kuchni, gdzie napełniłam kubek kawą i dużą porcją śmietanki. Wzięłam łyk, relaksując się. – Dzień dobry, Riley! – Do kuchni wkroczyła Taylor, wyglądając dziś na mega radosną. – Dobry – wymamrotałam przy kubku. Taylor nalała filiżankę kawy i stanęła szczerząc się do mnie. – Co? Dlaczego tak na mnie patrzysz? – zapytałam, przeczesując twarz, na wypadek gdybym coś na niej miała. – Kiedy zamierzałaś mi powiedzieć? – Wciąż szczerzyła zęby w uśmiechy. Czekaj? Co?! Skąd wiedziała?!

89

– Ja... hm... to znaczy... nie wiem... – jąkałam się, próbując wymyśleć, co powinnam powiedzieć. Spojrzałam w stronę, gdzie ukrywała się ekipa z kamerą, wszyscy mieli taki sam "o cholera" wyraz twarzy. – EEK! Wszystkiego najlepszego! – Rzuciła się na mnie i uwięziła w uścisku. – Och... Tak, moje urodziny. To dzisiaj... – wymamrotałam, klepiąc ją po plecach, patrząc przez ramię na zrelaksowaną już ekipę. – Czekaj, skąd wiesz o moich urodzinach? – zapytałam, kiedy Taylor uwolniła mnie z uścisku. – W salonie wisi ogromny baner. – Uśmiechnęła się i zaprowadziła mnie do pokoju. Stałam z otwartymi ustami, wpatrując się w duży transparent: Szczęśliwych 26 urodzin, Riley! O tak, to było żenujące. – Ktoś tu się bardzo podlizał Travisowi, co zrobiłaś? – spytała Nicki, idąc w naszą stronę. Ugryzłam się w język – dosłownie. Proszę o zbyt wiele, tylko jeden dzień w którym nie miałabym do czynienia z Nicki? Tylko jeden? W momencie, kiedy zamierzałam złamać daną Travisowi obietnicę i pokazać jej, gdzie jest jej miejsce, usłyszałam wysoki pisk dochodzący z progu. Erin i Addison wbiegły do pokoju, trzymając w rękach trzy koperty. – Są tutaj! Terminy randek grupowych i indywidualnych – piszczała Erin. – Więc otwórzcie je. Chciałabym wiedzieć, czy dziś jest mój dzień, żeby móc iść się odświeżyć – jęczała Nicki. Odświeżyć? Była 8:30 rano. Pokręciłam głową i znowu przeniosłam uwagę na Addison, która otwierała kopertę z datami randek indywidualnych. Riley, to twoje urodziny i będziemy się świetnie bawić! Lepiej się przygotuj, jesteś w grze! Zobaczymy się o 9:00. ~ Travis Wszechobecna ekscytacja opadła na wzmiankę mojego imienia.

90

Jestem przekonana, że usłyszałam szydzącą za mną Nicki, ale tak naprawdę mnie to nie obchodziło. Travis zabierał mnie na randkę i to w moje urodziny! Nie chciałam dzielić tego wyjątkowego dnia z ludźmi, których tak naprawdę kompletnie nie znałam. Spędzę go z moim najlepszym przyjacielem! Ledwo usłyszałam szczegóły dwóch grupowych randek. Pierwsza miała być jutro, druga kolejnego dnia. To oznaczałoby, że potencjalnie mogłam spędzić cały dzisiejszy dzień z Travisem. Tak, może okazać się, że będą to naprawdę przyjemne urodziny!

91

Rozdział 15 0 9:00 wyszłam z domu na podjazd, napotykając samochód Travisa. Opierał się o niego, ubrany w typowy dla siebie strój, dopełniony cholernie seksownym uśmiechem. Spojrzałam na dom, żeby sprawdzić, czy któraś z dziewczyn nas nie obserwuje. Nikogo jednak nie zauważyłam i szczerze mówiąc, w tej chwili mnie to nie obchodziło. Pobiegłam prosto w jego otwarte ramiona. Przytulił mnie i pocałował w czubek głowy. – Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin, Riles. – Dzięki – powiedziałam, biorąc krok do tyłu, potem uderzając go w ramię. – Za co to było? – zapytał, pocierając miejsce uderzenia. – Dlaczego wystawiłeś ten ogromny, śmierdzący baner na widok publiczny? – zapytałam, wsiadając do samochodu, gdy przytrzymywał dla mnie drzwi. Travis roześmiał się i zamknął drzwi, siadając na miejscu kierowcy. Miałam chwilkę, żeby rozejrzeć się po samochodzie. Po obu stronach auta przymocowano dwie małe kamery, skierowane zostały w stronę przednich siedzeń. Odwróciłam się i spostrzegłam, że nie było za nami SUV‐a i ekipy, śledzącej każdy nasz ruch. Odrobinę odetchnęłam na myśl, że nie ma ich za nami, pomimo obecności kamer. Mogłam poradzić sobie z rejestrującymi przedmiotami – może. Travis wsunął się do środka i uśmiechnął. – Urodzinowa dziewczyno, przed nami wielki dzień! – Z tym stwierdzeniem wyjechał z długiego podjazdu. – Dokąd jedziemy? – zapytałam, gdy zwrócił się w kierunku przeciwnym do miasta. – Jak co roku spędzamy twoje urodziny, Riles? – zapytał, ukrywając kpiarski uśmiech. O stary. Nie byłam do tego odpowiednio ubrana!

92

– Dlaczego, u licha, chciałeś, bym była tak ubrana podczas gry w minigolfa? – prychnęłam, zakładając ręce na piersi. – Z dwóch powodów. Po pierwsze, mam nadzieję, że to powstrzyma cię od robienia niesamowitych rzeczy. – Zaśmiał się. – Po drugie, wyglądasz naprawdę gorąco. – Co… um... ale... co? – Nie mogłam wykrztusić spójnego zdania. Moje myśli biegły w jednym kierunku: Nazwał mnie gorącą. – Tak, w tym roku mam zamiar wygrać! – Uśmiechał się, wyrzucając pięść w powietrze. – Trav, wiesz że wrobienie mnie w sukienkę, nie oznacza, iż nie skopię ci tyłka. Muszę przypomnieć, jak się poznaliśmy? Jestem pewna, że wtedy również miałam na sobie sukienkę – oznajmiłam, wspominając nasze pierwsze spotkanie. – Nie skopałaś mi tyłka. Spadłem z roweru próbując ci zaimponować! Parsknęłam. – Jasne. Cokolwiek powiesz. Nie zapomniałeś części, w której krzyczałeś jak małe dziecko? – zapytałam, czując uśmieszek wykwitający na mojej twarzy. – Wylałaś całą butelkę wody utlenionej na moją otwartą ranę! – wyjęczał, krzywiąc się na samo wspomnienie. – Niech będzie. Nazwałabym to zwycięstwem Riley ubranej w sukienkę. – Jesteś tak... – Travis zaczął. – Tylko... Ugh.... Roześmiałam się. Nic nie mogłam na to poradzić. Travis zawsze chciał być najlepszy – to jeden z powodów, dla których wyróżnia się swoim w zawodzie, po prostu nie akceptuje porażki. O tak, ten dzień zapowiada się wspaniale! Wjechaliśmy na pole minigolfowe, Alꞌs Mini Golf. Pierwszy raz przyszliśmy tutaj na moje jedenaste urodziny. Pierwsze, które obchodziłam z Travisem. Był to dzień pełen zabawy, więc kiedy za rok mama zapytała, co chcę robić, odparłam: zagrać w mini golfa. Koniec końców, stało się to naszą tradycją. Pomimo, że odkąd Travis stał się zawodowcem stale byliśmy w podróży, a moje urodziny zazwyczaj wypadały w trakcie zawodów, zawsze mieliśmy czas, żeby poszukać miejscowego pola minigolfowego i zagrać.

93

Nie będę kłamała, byliśmy konkurencją. Ostatecznie rodzice i rodzeństwo przestali z nami przychodzić, byliśmy zbyt dobrzy. Travis i ja zwykle chodziliśmy tam każdego roku, aby wyłonić zwycięzcę. Obecny wynik to: Travis ‐ 8, Riley ‐ 7. Byłam zdeterminowana, by ponownie doprowadzić do remisu. Wysiedliśmy z samochodu, zmierzając do budki z biletami. Przy otwartym okienku siedział podstarzały właściciel. Miał na imię Alfred i otworzył to pole z zaledwie dziewięcioma dołkami, gdy miał dwadzieścia lat. Obecnie zbliżał się do osiemdziesiątki. Z upływem lat, tor został zmodernizowany. Na początku dodano dziewięć dołków. Następnie, kolejne osiemnaście. Obecnie, łącznie znajdowały się tutaj siedemdziesiąt dwa dołki na czterech poziomach: dla dzieci, podstawowy, zaawansowany oraz ekstremalny. Każdego roku Alfred próbował unowocześniać kilka dołków, więc nawet jeżeli bywasz tu regularnie, możesz zostać zaskoczony przebiegiem trasy. Zawsze wybieraliśmy poziom ekstremalny. Nie było nas tutaj od pięciu lat, więc byłam ciekawa, co się zmieniło. Alfred był zajęty czyszczeniem piłeczek golfowych, kiedy Travis zadzwonił przyciskiem na ladzie. Staruszek spojrzał na nas, przez chwilę zastanawiając się kim jesteśmy, po czym obdarzył nas szerokim uśmiechem. – No proszę. Widzę, że jestem szczęściarzem, który będzie miał przyjemność doświadczenia urodzinowej bitwy. – Podszedł do nas, wyciągając standartowe kije golfowe i wręczając dwie piłeczki, jasnozieloną i jasnożółtą. – Hej, Al, jak się masz? – zapytał Travis, potrząsając dłonią staruszka. – Przecież wiesz, nie staję się coraz młodszy. – Alfred zaśmiał się z własnego dowcipu i uśmiechnął radośnie. – Dobrze być tutaj z powrotem. Nie mogę się doczekać, aby zobaczyć, co się zmieniło – rzekłam do niego z uśmiechem. – Będziesz się świetnie bawić na ekstremalnym torze. Sporo się zmieniło, od kiedy byłaś tu ostatnim razem. Nie mogę się doczekać, aby zobaczyć które z was tym razem dopnie swego. Jaki wynik? – Alfred wziął pieniądze, które wręczył mu Travis i rozplanował naszą trasę.

94

– Kopie jej tyłek – roześmiał się Travis, uśmiechając jak dzieciak. – Um, wynik to osiem do siedmiu. Nie powiedziałabym, abyś kopał mi tyłek. – Szurnęłam go w ramie. – Acha. W takim razie, Riley, dziś masz mój doping. – Alfred przekazał nam karty wyników i parę ołówków. Uśmiech Travisa opadł. – Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi, Al. – Synu, zawsze dopinguje piękne kobiety – stwierdził, puszczając mi oczko. Jestem pewna, że się zarumieniłam, jednak uśmiechnęłam się i pochyliłam nad ladą, aby dać mu buziaka w policzek. – Dziękuję, Al – szepnęłam mu do ucha. – Och, i najlepszego kochanie. – Uścisnął minie, a gdy spojrzał przez ramię, zapytał: – Kim są ci ludzie? Travis odwrócił się zauważając ekipę techniczną i operatora, stojących za nami. W jakiś sposób ponownie udało nam się o nich zapomnieć. – Są z Travisem. – Uśmiechnęłam się do Alfreda, który zaśmiał się i zwrócił do Travisa o wyjaśnienie. Travis westchnął. – Zgodziłem się wziąć udział w programie telewizyjnym... – urwał, mając nadzieję, że nie będzie musiał wyjaśniać o czym dokładnie jest show. – A jest on o…? – zapytał Alfred, nie mogłam powstrzymać ataku śmiechu. – To jest... randkowe show – wybełkotał Travis. – Co to niby znaczy? Musisz mi to wyjaśnić synu, nie jestem już tak młody – krzyknął w kierunku Travisa, przykładając rękę do ucha. Travis znowu westchnął, mówiąc głośniej i wolniej: – To randkowe show. – Wobec tego, dlaczego w tym momencie masz przy sobie Riley? – zapytał, nie rozumiejąc. – Riley zgodziła się pomóc, ochrania mnie przed zepsutymi dziewczynami – wyjaśnił. Alfred przyglądał nam się przez chwilę, po czym stwierdził: – Och. A byłem niemal pewien, że w końcu razem skończycie. – Wzruszył ramionami i znów zajął

95

się czyszczeniem. – Bawcie się dobrze! – zawołał, podczas kiedy schodziliśmy po schodach w kierunku ekstremalnej rozgrywki. – Wiesz, już nie pierwszy raz słyszę, jak ktoś to mówi. – Travis przerwał milczenie, podczas wspinaczki po schodach. – Co słyszałeś? – zapytałam zamyślona. – Że w końcu będziemy razem. Słyszałem to od kilku osób. – Travis stanął przy pierwszym dołku, wziął moją żółtą piłeczkę i umieścił na zielonej, sztucznej trawie. – Co? Dlaczego nigdy wcześniej o tym nie wspomniałeś? – Ustawiłam się w pozycji i bezmyślnie zamachnęłam, pozwalając piłce potoczyć się ścieżką prosto do otworu. Niestety, zatrzymała się tuż przed nim. Bez znaczenia, mój umysł był w kompletnie innym miejscu. – Nie wiem. Myślałem, że to głupie – stwierdził, ustawiając zieloną piłeczkę, celując w dołek. Zatrzymała się tuż obok mojej. – Uh, my razem. To byłoby po prostu... dziwne – mruknęłam, mijając go, gdy podchodziłam do piłeczki. – Tak, dziwne – mruknął, powtarzając. Zbliżaliśmy się do osiemnastego dołka. Wariowałam przez stratę punktu. By wygrać w tym roku, musiałam zdobyć kolejny, oczywiście, chyba najtrudniejszy. Ponieważ ja zaczynałam pierwszą kolejkę, teraz była kolej na Travisa. Przykucnął, ustawiając piłeczkę na murawie i spróbował wycelować prosto do otworu. To jeden z dołków, który został zmieniony. Kiedyś był tu duży spad, ratunek dla tonącego, trafiało się za pierwszym uderzeniem. Nowy dołek był spadem tylko częściowo, przed następnym wzniesieniem, lekko skręcał w prawo. Mieścił się na płaskim terenie, w dole ostatniego wzniesienia, wśród zieleni. Oczywiście, można było uzyskać trafienie za jednym uderzeniem, lecz wymagało to szczęścia całego świata lub dużo strategicznego planowania – co obecnie robił Travis. Po około dwóch minutach wyznaczania kursu i korekt umiejscowienia piłki na linii startu, Travis wreszcie wstał oraz ustawił się w pozycji. Lekko skorygował ciało i delikatnie zamachał kijem, aby w końcu uderzyć w piłeczkę.

96

Poleciała nisko, upadła omijając pierwszy pagórek, skręcając w prawo za rogiem i zatrzymała się na ostatnim wzniesieniu. Zyskała na prędkości zmierzając w dół ostatniego wzgórza i poleciała prosto ku dołkowi. Wstrzymałam oddech, jeśli Travis zdobędzie punkt za pierwszym razem, utknę w gównie po uszy. Piłka zatoczyła się tuż obok dołka i zatrzymała na krawędzi. Odetchnęłam i uśmiechnęłam się szeroko, gdy Travis zmarszczył brwi. – Nadal mam szansę! – Podskoczyłam z podekscytowania, kierując się do linii startu. – Pff, nie możesz zdobyć tego punktu jednym strzałem! – Travis przewrócił na mnie oczami, podkreślając oczywistą trudność zadania. Tylko wzruszyłam ramionami i odwróciłam się plecami. Przeanalizowałam trasę, jak robił to Travis i rzuciłam piłkę na ziemię, ustawiając ją butem. Miałam jedną jedyną szansę, mam tylko nadzieję, że nie myliłam się, co do mojego planu. Zamiast zamachnąć się jak robił to Travis, skierowałam piłeczkę w prawą stronę. Spadła i stoczyła się ze wzgórza, uderzając o murek na szczycie. Podążyła wzdłuż krzywizny ścianki w dół wzniesienia, nawet nie w pobliżu dołka. Piłka zatoczyła się na tylnej ściance i odbiła się, ponownie zmierzając w kierunku celu. Niestety, uderzenie w murek zmniejszyło prędkość, poruszała się w ślimaczym tempie. Po raz kolejny wstrzymałam oddech, obserwując żółtą piłeczkę toczącą się w kierunku dołka. Wreszcie, po tym, co wydawało się trwać godzinami, piłeczka trafiła do celu. Usłyszałam jak wiruje i wpada do rury, wracając do Alfreda, który siedział przy kasie. Zaczęłam piszczeć i skakać. – Zrobiłam to! Taaaaaaaaak! Pokonałam cię! – Odwróciłam się do Travisa z ogromnym uśmiechem na twarzy. Nie wyglądał na pokonanego, wprost przeciwnie, wydawał się szczęśliwy. Może urzeczony? Stał w miejscu, szczerząc się seksownym, szerokim uśmiechem, podczas gdy skakałam, dopingując samą siebie. Zakręciłam się wokół, pozwalając sukience falować i unosić się, kiedy nagle poczułam silne ramiona wokół mojej talii, podniosły mnie i zakręciły w koło. Spojrzałam w górę, żeby zobaczyć twarz

97

Travisa cal od mojej. Miał przepiękny uśmiech, patrzył w moje oczy. Po kolejnym obrocie, postawił mnie na nogi, ale nie uwolnił z objęć. Nie byłam pewna czy przyśpieszone bicie serca spowodowała wygrana, fakt, że stałam tak blisko Travisa, owinięta jego ramionami, czy może miętowy zapach jego oddechu. Przeniósł jedną rękę z mojej talii na twarz i przebiegł kciukiem po policzku. Drugą dłonią mocno ścisnął mnie w pasie, przyciągając jeszcze bliżej. Moje ciało drżało pod jego dotykiem. Co było... dziwne. – Boże, jesteś tak piękna – odetchnął bezgłośnie, wywołując palpitacje serca. Nie mogłam odpowiedzieć sarkastycznym komentarzem, jak to miałam w zwyczaju. Nie potrafiłam zrobić nic, oprócz wpatrywania się w te promieniejące słońcem zielono‐brązowe oczy. Opuściłam spojrzenie na jego usta, kiedy niespiesznie je zwilżał. Moje ciało postanowiło działać na własną rękę, powolnie pochylając się w jego kierunku. Zerknęłam spod rzęs i zobaczyłam drganie jego powiek. Uśmiechnęłam się, lekko opuszczając swoje, przybliżając się bardziej. Nasze usta dzieliło zaledwie kilka centymetrów, kiedy usłyszeliśmy krzyk: – Zawsze stawiam na piękne kobiety! Odskoczyliśmy od siebie i odwróciliśmy w stronę budki, gdzie stał oparty o tylne drzwi Alfred, trzymał w dłoni moją żółtą piłkę. Uśmiechnęłam się do niego i wzięłam kilka głębokich oddechów, aby ukołysać nerwy. Co się właśnie stało? Travis spojrzał na mnie i skręciłam się pod jego wzrokiem. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale szybko je zamknął, potrząsając głową i ruszył ścieżką w kierunku dołka, aby zakończyć rundę. Ustaliliśmy wynik, wygrałam, uzyskując remis w ostatecznej klasyfikacji urodzinowego minigolfa. Żegnając się z Alfredem, obiecaliśmy, że zawsze, kiedy będziemy w okolicy, wpadniemy go odwiedzić. Powoli wracaliśmy do samochodu, nasze dłonie subtelnie ocierały się o siebie, powodując iskrzenie w moim żołądku. Starałam się trzymać ręce przed sobą, bym go przypadkowo nie dotknęła, jednak

98

jego ręka zawsze jakimś cudem przypadkowo odnajdywała moją, co powodowało to dziwne kołatanie w moim wnętrzu. Kiedy dotarliśmy do samochodu, Travis otworzył drzwi i powoli osunęłam się na siedzenie, niczym dama – na ile pozwoliła mi sukienka. Oparłam głowę o zagłówek i zamknęłam oczy, próbując po raz kolejny uspokoić skołatane nerwy. Travis zajął miejsce kierowcy i uruchomił samochód, trąbiąc, gdy wyjeżdżaliśmy z parkingu. Lewą rękę położyłam na siedzeniu obok i spojrzałam na Travisa, poniekąd opierającego się na dźwigni zmiany biegów. Jego kciuk i palec wskazujący oplatały drążek, natomiast pozostałe trzy palce zwisały luźno, niebezpiecznie blisko mojej dłoni. Czułam, jak moja ręka drgała w reakcji na jego bliskość i obserwowałam jak powili wrzuca kolejny bieg, przybliżając się, powodując złączenie naszych małych palców. Przez ten niewinny kontakt powróciły motyle. Co się tu, do cholery, dzieje?

99

Rozdział 16 Wjechaliśmy na podjazd. Spojrzałam na nasze ręce, w ciągu godzinnej jazdy całkiem spletliśmy ze sobą palce. Motyle w brzuchu nawet na chwilę nie przestały trzepotać i czułam się z tym tak dobrze. To musi być sen. Dziwny, dziwaczny... fantastyczny sen. – Tak bardzo jak chciałbym spędzić z tobą cały dzień, muszę wrócić, spotkać się z Jimem. Naprawdę martwi się, że w programie pozostało tylko sześć dziewczyn – zwrócił się do mnie, uwalniając rękę. – Ale wrócę i zjem z tobą kolację. Mój uśmiech na moment opadł. – Dziękuję, za dzisiejszy dzień. Cieszę się, że mogłam spędzić z tobą choć tę krótką chwilę. Otworzyłam drzwi i wysiadłam z samochodu, szybko zamykając je za sobą, zanim maska bezpieczeństwa opadnie. Ruszyłam do domu, próbując powstrzymać formujące się w oczach łzy. Dlaczego płaczesz? – Riles – zawołał, opuszczając okno. Zamrugałam, odpędzając łzy i zwróciłam twarz w kierunku samochodu. Pochylał się nad siedzeniem pasażera i wpatrywał się we mnie przez okno. – To jeszcze nie koniec. Nim zdążyłam zastanowić się nad jego słowami, mrugnął i odjechał w stronę podjazdu. Odwróciłam się w kierunku domu, zagubiona bardziej niż kiedykolwiek. Po powrocie do rezydencji, zostałam zarzucona milionem pytań dotyczących randki. Pozostały czas postanowiłam spędzić relaksując się nad basenem. Był to piękny dzień, nie chciałam tkwić w domu z resztą dziewczyn. Od strony jeziora powiewała delikatna bryza, a dzięki letniej sukience relaks okazał się niezwykle komfortowy.

100

Moje myśli wróciły do Travisa i tego, co powiedział. Niezależnie od powodu, zastanawiałam się czy ostatnich wydarzeń nie wyreżyserowano na potrzeby show. Chodzi o to, że niemal się pocałowaliśmy. Tak, prawie to zrobiliśmy. Mam powody przypuszczać, że uczucie motylków za każdym razem, kiedy mnie dzisiaj dotykał zostało spowodowane tym, że rzeczy między nami się zmieniały. Pomyślałam, że może Travis chciał sprawdzić, co właściwie się pomiędzy nami dzieje. Odstawić potencjalne dziewczyny na bok, żeby zrozumieć co mieliśmy. Byłam jego szaloną najlepszą przyjaciółką od zawsze. Mieliśmy historię! Oczywiście, że coś tam było. To znaczy, że chce być ze mną, a nie z innymi dziewczynami? Czy tylko łudziłam się? Boże, a jeśli tylko ja czuję te motylki? Jeśli byłam jedyną, która chciała tego pocałunku? Jęknęłam, ponownie opadając na leżak. To było mylące. Nie miałam pojęcia, co do niego czuję, musiałam się zatrzymać i wszystko przeanalizować. Ktoś usiadł na krześle obok. – Cześć. Podniosłam głowę, osłaniając oczy dłonią i rzuciłam okiem na delikwenta przerywającego moje rozważania. Na leżaku obok wyciągnęła się Taylor. Zwróciła twarz ku słońcu, upajając się jego ciepłem. Uśmiechnęłam się, zadowolona z faktu, że to Taylor, nie żadna z pozostałych członkiń programu. Była jedyną dziewczyną, z którą naprawdę się dogadywałam. Mogłabym zaryzykować stwierdzenie, że w przeciągu ostatnich dwóch tygodni stałyśmy się przyjaciółkami, jeżeli jest to w ogóle możliwe w zaistniałej sytuacji, biorąc pod uwagę sprawę z zatajaniem prawdy. Często zastanawiałam się, co by było, gdyby dowiedziała się kim naprawdę jestem. Byłaby wkurzona, że ją okłamałam? Czy zadowolona, że w rzeczywistości nie byłam konkurencją? A może nie miałoby to dla niej znaczenia? Wydaje mi się, że dostanę swoją odpowiedź po zakończeniu programu, gdy ujawnimy prawdę. – Cześć, Taylor. – Odchyliłam głowę na oparcie, kąpiąc twarz w promieniach słonecznych.

101

– Nie jestem pewna czy chcesz towarzystwa, ale dziewczyny doprowadzają mnie do szału – jęknęła. Roześmiałam się. – Właśnie dlatego tu jestem! Na dziś mam już ich dosyć! – Nicki cały czas jęczy, że zostałaś pierwszą indywidualną randką Travisa. Uważa, że to ona najbardziej zasłużyła. – Taylor wstała i podeszła do przenośnej lodówki, by wyjąć dwie małe wody, po czym wróciła i podała mi jedną. – Dziękuję. – Z wdzięcznością przyjęłam butelkę. – Nicki jest nieprzyjemna. Uważa się za pępek świata. Nie mam zielonego pojęcia, co Travis w niej widzi. – Pyszni się przy nim. Widziałaś jak duże ma dekolty? Każdy facet trzymałby ją blisko – Taylor zmarszczyła brwi, patrząc w kierunku domu. – Myślałam, że Travis jest inny – powiedziałam, mimo że wiedziałam lepiej. Nicki była dokładnie w jego typie. Miałam jednak nadzieję, że program zmieni jego upodobania. – Może po prostu trzeba zmienić swoje zwyczaje. Zauważyłam, że włożyłaś dziś sukienkę. To pierwszy raz odkąd tutaj jesteś – wspomniała Taylor, niby od niechcenia, ale z gigantycznym uśmiechem na twarzy. – Hej, to prezent od... hm... Prezent od przyjaciela. – Prawie się wkopałam. Spojrzałam na nią, wciąż leżała z zamkniętymi oczami. Było blisko. – Cóż, wyglądasz w niej niesamowicie. I wiem, że Travis też to zauważył. – Co masz na myśli? – Byłam ciekawa. Może chemia między mną a Travisem nie była jedynie wytworem mojej wyobraźni. – Nie nienawidź mnie, podglądałam was przez okno. Widziałam jak na ciebie patrzył, gdy wyszłaś z domu. I jak pobiegłaś w jego ramiona. Przysięgam, gdybym nie była częścią show, byłabym pewna, że tworzycie niesamowicie słodką parę. – Spojrzała na mnie z szelmowskim uśmiechem. – Pfff, proszę cię. Nie patrzył na mnie inaczej niż zwykle. – Starałam się nie okazywać zainteresowania, zachowywać się jakby to nic nie znaczyło, lecz moje

102

serce biło jak szalone, na samą myśl, że Travis naprawdę mógłby widzieć we mnie kogoś więcej niż najlepszego przyjaciela. – Kochanie, wiem co widziałam. I ten olśniewający uśmiech, kiedy do niego wyszłaś, na pewno coś do ciebie ma – wyjaśniła. Byłam w szoku, że przyjęła to z taką łatwością. Gdyby na jej miejscu znalazła się któraś z pozostałych dziewczyn, wydłubałaby mi oczy. – Myślę, że zachowuje się tak wobec wszystkich – odrzuciłam oświadczenie Taylor. Nie pozwolę, żeby do mojego serca zakradła się nadzieja. Szczególnie, że wszystko rozgrywa się w telewizyjnym show. Jeżeli Travis mnie lubi, dałby znać wcześniej. Prawda? – Nie dlatego tutaj jesteśmy? Aby uzyskać zainteresowanie Travisa? Czemu tak bardzo starasz się negować to, co wszystkie chciałybyśmy mieć? – Usiadła na leżaku na przeciwko mnie, spuszczając nogi po jego bokach; łokcie położyła na kolanach i pochyliła się lekko do przodu, bliżej mnie. Wzdychając, usiadłam i odwróciłam się, naśladując jej ułożenie. – Nie wiem, Taylor. Może tutaj nie należę. Nie jestem dobra w wystawianiu uczuć na widok całego świata. – Więc dlaczego się zgłosiłaś? – Była ciekawa, naprawdę nie mogłam jej za to winić. – W zasadzie, zostałam zmuszona przez najlepszego przyjaciela i jego mamę. – Nie było to kłamstwo, po prostu nie wspomniałam o kim mowa. – Musisz być z nimi bardzo blisko, skoro zdołał cię namówić. – Uśmiechnęła się, wstała i zaczęła rozciągać. – Nawet nie masz pojęcia – wymamrotałam, wstając razem z nią. – Przypuszczam, że czas rozpocząć przygotowania do kolacji – przypomniała Taylor i ruszyła w stronę domu, machając bym ruszyła za nią. – Wiesz? – Byłam w szoku, że nic nie powiedziała. – Tak, tuż po twoim wyjściu dostałyśmy wiadomość o urodzinowej kolacji – roześmiała się Taylor.

103

– Dlaczego robią z tego tak wielką sprawę? Przecież to nie tak, że jestem tu przez wszystkich lubia… – Zamarłam, widząc szyderczy wzrok Nicki, podążający za mną od patio. – O wilku mowa. – Pochyliła się i szepnęła Taylor. Roześmiałam się, a ona dołączyła, pchnięciem otwierając drzwi, weszłyśmy do salonu. – Co jest przyczyną tego szczęścia? – Spojrzała na nas Nicki. Najwyraźniej przeszkadzała jej radość przebywających wokół ludzi. – Od kiedy to śmiech jest zbrodnią? – Odpłaciła się gniewnym spojrzeniem Taylor. – Tylko dlatego, że lubisz być suką, nie znaczy, że wszyscy czują to samo. – Odwróciła się do mnie, puszczając oczko, potem wbiegła po schodach zanim Nicki zdążyła zareagować. Zdrajca, zostawiła mnie w gnieździe szerszeni! Stałam zamrożona, oglądając ucieczkę Taylor zanim usłyszałam, jak Nicki mamrocze coś pod nosem. Odwróciłam się i zauważyłam w jej oczach wściekłość. Postanowiłam więc pójść w ślady Taylor i zmyć się do swojego pokoju, nim zdąży rzucić jakimś gównem w moją stronę. Travis przyjechał o 17:30 i rozlał szampana. – Riley, by twój dwudziesty szósty rok życia, był lepszy od poprzedniego! – Uniósł kieliszek, pozostałe dziewczyny skopiowały gest, oczywiście, za wyjątkiem Nicki, która wypiła szampana jednym haustem i chwyciła butelkę po dolewkę. Powinnam być zakłopotana tym toastem, lecz Travis patrzył na mnie z tak szczerą radością w oczach, że nie miałam wyjścia, musiałam podnieść kieliszek i uśmiechnąć się do niego. Zaprowadził nas do jadalni, gdzie właśnie podawano jedzenie. Wybuchłam śmiechem, gdy tylko weszłam do pomieszczenia. – Będziemy jeść chińszczyznę na wynos, naprawdę? – wybełkotała Nicki, po wypiciu czterech kieliszków szampana w ciągu piętnastu minut. – Cóż, skoro to ulubione danie Riley – wspomniał Travis, pomijając fakt, że była to nasza tradycja; chińszczyzna, film, warzywa i kanapa, na każde urodziny. – Dziękuję – szepnęłam, zajmując miejsce przy stole.

104

Podczas nakładania jedzenia była zupełna cisza. Wzięłam talerz kurczaka Hunan, smażony makaron z warzywami i sajgonki z jajkiem. Spojrzałam w górę, żeby dostrzec, że Nicki zgarnęła trochę kurczaka na parze i brokuły. Grzebała w talerzu, nic tak naprawdę nie jedząc. Zazwyczaj z Travisem wpychamy w siebie mnóstwo jedzenia, a następnie rozwalamy się na kanapie, nie wstając z niej przez wiele godzin. To prosty plan, nie posiadający skomplikowanych opcji. Zostało mnóstwo resztek, które Travis szybko zgarnął i wyniósł do kuchni. Zaproponowałam pomoc, ale odmówił przyjmując ofertę kogoś innego. Więc usiadłam przy stole, rozmawiając cicho z Taylor i Karą. Travis wrócił z kuchni, niosąc niesamowity cytrynowo‐malinowy tort z dwudziestoma sześcioma świeczkami. Postawił go przede mną i szepną do ucha: – Nie sądziłaś chyba, że zapomniałem, prawda? Rozejrzałam się uśmiechnięta, podczas kiedy wszyscy śpiewali Sto lat. Gdy skończyli, zdmuchnęłam wszystkie świeczki za pierwszym razem. Travis klasnął w dłonie. – Kto chce tortu? – Pokroił ciasto, nakładając na talerzyki i częstując każdą z dziewczyn. Ciasto dosłownie rozpływało się w ustach, przepyszne, delektowaliśmy się w milczeniu. Co roku, odkąd odkryłam geniusz połączenia cytryny i maliny, na urodziny otrzymywałam tego rodzaju deser. Za każdym razem Travis sprowadzał coraz to doskonalsze wypieki. Zaczynając od zwyczajnego ciasta malinowego z cytrynowym lukrem, przez pyszne cytrynowe babeczki wypełnione malinami, lody cytrynowo‐malinowe, aż do wybornych malinowych makaroników wypełnionych cytrynowym kremem, które sprowadził prosto z Paryża. – Resztę tortu zabieram do kuchni, aby również załoga mogła posmakować – Travis wyrwał mnie z myśli, wstając i zbierając resztki ciasta. Spojrzał na mnie i mrugnął, kiwając lekko głową w stronę drzwi, po czym ruszył do kuchni. – Wszystkiego najlepszego, Riley! To jest tak ekscytujące, że możemy tutaj świętować! – Taylor uśmiechnęła się do mnie z drugiego końca stołu.

105

– Dziękuję, Taylor. To był spektakularny dzień – oznajmiłam, uśmiechając się, naprawdę zadowolona ze wspólnego obchodzenia urodzin. – Tak, nie ma to jak być rozpieszczanym przez Travisa – zadrwiła Nicki. Spojrzałam na Taylor i przewróciłam oczami ku Nicki. Taylor zachichotała, za co dostała od niej wredne spojrzenie, po czym szybko odwróciła się do Kary, angażując ją w rozmowę. – Wybaczcie, muszę skorzystać z toalety. – Wstałam od stołu i udałam się do przedpokoju. Byłam w połowie drogi, kiedy nagle otworzyły się drzwi i ktoś mnie przez nie wciągnął. Natychmiast zostałam do nich dociśnięta, z ramionami opartymi po obu stronach mojej głowy i przywierającym twardym ciałem Travisa. – Wszystkiego najlepszego, Riles – szepnął, wyciskając delikatny pocałunek na moim czole. Ciało eksplodowało ciepłem jego bliskości. Wyciskając pocałunki, kierował się w dół, prosto do mojego ucha, szepcząc: – Musisz wyglądać tak niesamowicie przez cały czas? Szczerze mówiąc, nie sądziłam, abym mogła być jeszcze bardziej zagubiona, ale zostałam całkowicie zaskoczona rozwojem zdarzeń. – Trav, wyglądam jak zawsze – mój głos był zachrypnięty. Jego usta zbliżyły się, mój mózg kompletnie nie funkcjonował. Szczerze mówiąc, wszystko, czym się w tej chwili przejmowałam był smak jego pełnych warg. Omójboże, on jest twoim najlepszym przyjacielem! Przestań! – Riles, ja... – Jego spojrzenie zatrzymało się na moich ustach. Zwilżył wargi językiem, pochylając się w moim kierunku. Kiedy jego usta zbliżały się, czułam cytrynowy zapach oddechu. Czy to się dzieje naprawdę? Zacisnęłam dłonie w pięści, wbijając paznokcie w skórę. Ojej. Tak, to się działo naprawdę.

106

Serce waliło mi jak szalone, gdybym spojrzała w dół, na pewno ujrzałabym ruch koszulki, tak szybko biło. Usłyszałam szum kamer, które były rozmieszczone w pokoju, obraz prawdopodobnie został skierowany i powiększony na nas. Wstrzymałam oddech, moje oczy zatrzepotały przymknięte, gdy usta Travisa nieznacznie musnęły moje. Rękę opartą o drzwi przeniósł na mój policzek, lekko gładząc go kciukiem. Przycisnął usta mocniej, jego język przebiegł po mojej dolnej wardze, wywołując jęk. Odsunął się na tyle, aby oddzielić nasze usta, podczas gdy przyśpieszone oddechy mieszały się w zapachu cytryn i malin. – Czy to... – zatrzymałam się i pokręciłam głową. Nie mogłam jasno myśleć. Mój umysł skupił się na pocałunku, mając nadzieję na powtórkę. – Riles... – Travis ujął moją twarz w dłonie, ponownie kierując nasze usta ku sobie. Zanim się złączyły, ktoś zaczął głośno walić w drzwi. – Panie zaczynają się zastanawiać, gdzie jesteście. Lepiej wróćcie tam, jeśli nie chcecie, żeby któraś z nich was znalazła – krzyknął ktoś z załogi. Travis odsunął się ode mnie i przesunął dłonią po włosach. – Um... Więc, wszystkiego najlepszego jeszcze raz – powiedział, rozglądając się po pokoju. – Myślę, że powinniśmy już wrócić. Potaknęłam i odsunęłam się od przejścia, żebyśmy się wydostali. Otworzył drzwi, ale zatrzymał się i odwrócił do mnie. – Przyjdź dziś wieczorem. Dobrze? – zapytał, wpatrując się w moje oczy. Ponownie przytaknęłam, niezdolna do wypowiedzenia słów. Posłał mi mały uśmiech, nim wyszedł na korytarz i cicho zamknął za sobą drzwi. Powoli opadłam na pobliskie krzesło i wypuściłam wstrzymane powietrze. Cóż, to było... niesamowite.

107

Rozdział 17 Stałam pod drzwiami od dwudziestu minut i nie byłam w stanie zapukać. O czym myślałam przychodząc tu? To, co się stanie po drugiej stronie drzwi będzie całkowicie niezręczne lub… całkowicie niezręczne. Tak, czy inaczej, niezręczne. Ponownie uniosłam pięść, kiedy nagle drzwi się uchyliły. – Zamierzasz stać tutaj całą noc? Czy może jednak wejdziesz? – Uśmiechnął się Travis. – Jak długo wiesz, że tu jestem? – zapytałam, wchodząc do środka. – Och… Odkąd pojawiłaś się dwadzieścia minut temu – zaśmiał się i złapał moje ramię, kiedy spróbowałam go uderzyć. – Mogłeś uratować mnie wcześniej – krzyknęłam, kiedy ruszył w kierunku salonu. Podążając za nim, przeszłam obok kuchni, prosto do salonu, w którym nawiasem mówiąc, nigdy jeszcze nie byłam. Na środku stała miękka kanapa, a na ścianie wisiał duży telewizor z płaskim ekranem. Po obu stronach sofy stały dwa fotele, otaczające wiśniowy stolik. Drzwi tarasu były uchylone, pozwalając, aby lekki wiaterek owiewał pokój. To nie dziwne, że zawsze siedzieliśmy w sypialni? I dlaczego teraz jesteśmy w salonie? Czy to przez pocałunek? Czy posiadanie mnie w sypialni stałoby się niezręczne? O mój Boże. Czy tak strasznie całuję?! – Riles? – Travis machał ręką przed moją twarzą, wyrywając z zamyślenia. – Uh… co? – Mrugnęłam. Roześmiał się. – Pytałem, który film chcesz obejrzeć. – Trzymał dwa nowe filmy: komedię romantyczną i film akcji.

108

– Och, hmm... może ten. – Wskazałam na film akcji. Nie byłam w nastroju na oglądanie romansu. Usiadłam na kanapie, wyciągając nogi i wtuliłam się w jedną z poduszek. Travis podszedł do odtwarzacza DVD i umieścił film, po czym usiadł obok mnie. Podniósł pilot, by włączyć telewizor i zaczął przeskakiwać po kanałach. Nie zwracałam uwagi na to, co działo się na ekranie. Nie mogłam się powstrzymać, co dwie sekundy zerkałam na Travisa. Był w piżamie i siedział tak blisko, że czułam woń cytrusowego żelu pod prysznic połączonego z leśną miętą, unikalny zapach Travisa. Rękę nonszalancko zarzucił na oparcie kanapy, bezmyślnie przeczesując palcami moje włosy. Za każdym razem, gdy przeciągnął przez nie palcami, dreszcze wstrząsały moim ciałem. W zasadzie rezultat był taki, że co chwilę drżałam, był nieświadomy tego, jak na mnie działa. – Zimno ci? – Potarł dłonią moje ramię, przez co dreszcze się nasiliły. – Umm... Nie... hm... nie wiem – jąkałam się, nie potrafiąc złożyć sensownego zdania. Znowu. Nie cierpię tej niezręczności. Chwycił koc przewieszony przez oparcie kanapy i przykrył nas, następnie przyciągnął mnie bliżej. Położyłam głowę na jego ramieniu, tak idealnie do siebie pasowaliśmy. Umościłam się, odetchnęłam i odrobinę zrelaksowałam, po raz pierwszy od pocałunku. Co było dziwne, ponieważ myślałam, że bliskość będzie bardziej niezręczna. Wpatrując się w telewizor, próbowałam wziąć głęboki oddech i powoli się uspokoić. Czułam, jak moje serce galopuje, a motyle energicznie trzepoczą. Palce zaczęły drżeć, nerwowa energia przepływała przez całe moje ciało. Uspokój się, Riley. Wzięłam głęboki wdech, odliczając do dziesięciu, zanim bez pośpiechu go wypuściłam. Nie pomogło, w ogóle. Travis nadal z roztargnieniem pocierał moje ramię. Nie mogąc dłużej znieść tych cholernych nerwów, postanowiłam usiąść.

109

Gdy tylko spróbowałam się ruszyć, przyciągnął mnie z powrotem, uniemożliwiając jakikolwiek ruch. – Trav, naprawdę muszę usiąść – powiedziałam do jego klatki piersiowej. Poważnie, jeśli nie ucieknę od tego pysznego zapachu, zacznę hiperwentylować. Poczułam jego śmiech, jeszcze zanim usłyszałam. Uderzyłam go w żołądek, zła, że czerpał radość z faktu, iż byłam na skraju ataku paniki. – Riles, to tylko pocałunek. – Pozwolił mi usiąść, wciąż obejmując. – Tylko... tylko pocałunek? – Spojrzałam pytająco. Naprawdę tak myślał? – Urodzinowy pocałunek. – Wzruszył ramionami, spoglądając na telewizor. Z tymi słowami strach zniknął. Miałam niepohamowaną ochotę go uderzyć, wielokrotnie. Ze złością wyrwałam się z objęć, wstałam i zaczęłam krążyć przed kanapą. – Riles, zasłaniasz. – Travis manewrował głową, próbując oglądać film. Naprawdę, teraz chce oglądać film?! – Travis, obchodziliśmy wspólnie moje urodziny piętnaście razy. Nigdy mnie nie pocałowałeś. – Zatrzymałam się tuż przed telewizorem i spojrzałam na niego. – Więc, wytłumacz mi, dlaczego teraz? Dlaczego akurat w tym roku? Travis roześmiał się, opierając głowę na kanapie. – Riles, właśnie próbuję rozładować napięcie. Wariujesz. Nie jestem pewien czy to dlatego, że tak kiepsko całuje, czy wprost przeciwnie. Nie mam pojęcia jak się zachować. – Złapał mnie za rękę. – Zdecydowałem więc, że chwycę się jednej z opcji i zobaczę jak zareagujesz. – Przyciągnął mnie do siebie. – Teraz mogę powiedzieć, że jestem bardzo zadowolony z reakcji – oznajmił, ciągnąc kolejny raz, tym razem mocniej, zmuszając mnie do opadnięcia okrakiem na jego kolana. Tak... na pewno nie powinnam w ten sposób siedzieć na Travisie. Spróbowałam się podnieść, lecz objął mnie w talii, zamykając w uścisku, uniemożliwiając jakikolwiek ruch. – Trav, co tu się dzieje? – szepnęłam, nie będąc w stanie nawiązać kontaktu wzrokowego.

110

– Myślę, że znasz już odpowiedź. – Uśmiechnął się i przeniósł dłoń na moją twarz. Powoli, bardzo powoli, przybliżył się, aż nasze usta dzieliły oddechy. – Myślałem o tym odkąd zostawiłem cię w pokoju – wymruczał w moje usta, zanim do mnie przywarł. Nie miałam czasu na jakąkolwiek reakcję, poza tym, nie miałam na nią ochoty. Byłam całowana przez Travisa, znowu, budząc motyle w żołądku. Podczas, kiedy pierwszy pocałunek był krótki i nieśmiały, ten był pewny. Travis szybko przesunął językiem po mojej dolnej wardze, rozchyliłam usta. Nasze języki wiły się, między jękami, moimi lub Travisa, nie jestem pewna. Nie przerywając pocałunku, położył mnie na kanapie i unosząc się nade mną, oparł się na łokciach. Jego druga ręka wsunęła się pod rąbek koszuli, pieszcząc nagą skórę. Jęki uciekały z mych ust, wywołując dreszcze biegnące wzdłuż całego ciała na kontakt skóry przy skórze. Travis wycisnął ścieżkę pocałunków wzdłuż mojej szczęki, dalej w dół szyi. Próbowałam złapać oddech, ale dotarł do miejsca przy uchu, przez co szarpnęłam biodrami i syknęłam. Tysiąc iskier przeleciało przez moje ciało. Musiałam zagryźć dolną wargę, żeby nie zajęczeć. Czułam uśmiech Travisa przy skórze. – Znalazłem – wymamrotał i powrócił do słodkiej tortury. Drażnił się ze mną, wydawać się mogło, że godzinami, delikatnie pocierając dłonią w górę i w dół talii, całując szyję w każdym możliwym miejscu, nigdy nie wracając do ust. W końcu wyciągnęłam rękę, chwyciłam go za głowę, przyciągając z powrotem. Smakował pikantnym cynamonem pasty do zębów. Cholera, umyłam zęby przed przyjściem? Nie byłam w stanie kontynuować myśli, gdyż Travis z powrotem przeniósł wargi na to miejsce przy uchu. Wszystkie myśli ulotniły się, jedyne co mogłam zrobić to skupić się na dreszczach wędrujących po ciele. Travis przeniósł rękę niżej, lekko łaskocząc, ustami kontynuując atak na szyję. Moje biodra ponownie mimowolnie się szarpnęły.

111

– Trav... stój! – Spróbowałam odepchnąć jego rękę, aby przestał łaskotać, ale nie byłam dla niego większą przeszkodą. Całe moje ciało zaczęło się szarpać w próbie ucieczki. Pomiędzy łaskotaniem a całowaniem szyi, mój mózg działał na najwyższych obrotach. – Trav... proszę! – prosiłam szeptem, ciężko dysząc. W końcu zatrzymał się i uniósł głowę. Zabłysnął gigantycznym uśmiechem, pochylił się i delikatnie musnął moje usta. Po czym wsunął się za mnie i ułożył na łyżeczkę. Film się prawie skończył. – Nie mam pojęcia, dlaczego tak długo czekaliśmy – szepnął mi do ucha. Uśmiechnęłam się, zrelaksowana. Przyciągnął mnie bliżej, obejmując w talii. Spletliśmy palce, byłam wyczerpana. – Wszystkiego najlepszego, Riles – wyszeptał mi do ucha, kiedy zapadałam w sen.

112

Rozdział 18 Obudziłam się w ciemnym i cichym domu. Zerknęłam w stronę dekodera, aby zobaczyć, która jest godzina. Trzecia rano. Uch... Tak cicho jak tylko mogłam, przesunęłam rękę Travisa, wysuwając się z jego ramion. Jęknął i przewrócił się na brzuch, ale nadal spał. Zastanawiałam się przez chwilę czy obudzić go, żebyśmy mogli przenieść się do sypialni, czy zostawić go i wrócić do swojego pokoju. Planowałam słodką pobudkę, kiedy mózg podszepnął mi, że nadszedł czas powrotu. Tak bardzo jak uwielbiam przytulać się z Travisem, musiałam wrócić do własnego łóżka. Szczególnie teraz, po wszystkim, co się stało. Przykryłam Travisa kocem od stóp po głowę, po czym na paluszkach poszłam do kuchni, by wskoczyć w buty. Niezauważenie otworzyłam drzwi i wymaszerowałam na wczesnoporanne, rześkie powietrze. Sprawdziłam blokadę zamka, następnie delikatnie zamknęłam drzwi. Powoli przeszłam do głównego budynku, podczas kiedy mój umysł pędził z prędkością światła, starając się zrozumieć, co te pocałunki oznaczały dla naszej przyjaźni. Albo, do cholery, o co chodzi w tym głupim show. To znaczy, gdybym była na jego miejscu, przerwałabym program, wybrała nas i przeniosła wspólne życie do rzeczywistości. Naprawdę nie ma żadnych wątpliwości? Znamy się od zawsze, to sensowne, że to mnie wybrał. Zdawałam sobie sprawę, że podpisał z producentem umowę i nie mógł jej zerwać, ale poważnie, po tym wszystkim, co dalej będzie z programem? Czy Travis nie myśląc o mnie, w dalszym ciągu będzie randkował z innymi dziewczynami? O Boże, nigdy o tym nie myślałam.

113

Nie, nie zrobiłby mi tego. Nie po tym, co powiedział dzisiejszego wieczoru. Wyraźnie czuje to, co jest między nami, więc gdyby chciał spotykać się z innymi dziewczynami, wiedziałby, co by to dla mnie oznaczało. To znaczy, nadal jestem dziewczyną! Byłam kompletnie zamyślona, kiedy otwierałam drzwi głównego budynku. Zamknęłam je po cichu, ale nie zdawałam sobie sprawy, że światło było zapalone. – Co tam robiłaś? – pytający, wysoki głos Nicki rozległ się po całej kuchni. Zaskoczona spojrzałam w górę, cofając się z powrotem w kierunku drzwi. – Nicki... ja... ja nie zauważyłam cię. – Oczywiście – prychnęła. – Nie odpowiedziałaś. Jest trzecia rano. Dlaczego byłaś na zewnątrz? – Nie, żeby była to twoja sprawa, ale potrzebowałam świeżego powietrza – skłamałam, szybko idąc w kierunku schodów. – Myślisz, że uwierzę? Jeśli potrzebowałaś powietrza, mogłaś otworzyć okno – Nicki przewróciła oczami. – Pewnie próbowałaś dostać się do domu Travisa. Czułam, jak ciepło wpełza mi na policzki. – Nie jestem niepewna swojego miejsca tutaj, Nicki. I nie muszę składać mu nocnych wizyt, żeby utrzymać jego zainteresowanie. Nicki spojrzała na mnie z wyraźną irytacją, po czym odwróciła się i wyszła z kuchni. Obserwowałam ją, dopóki nie zniknęła z widoku i opadłam na poręcz klatki schodowej. Było zbyt blisko. Żadnych ponownych potajemnych schadzek, pomyślałam, wspinając się po schodach. Mogłabym mieć do czynienia z kimkolwiek o trzeciej nad ranem, tylko nie z nią. Nie z Nicki, która na pewno wykorzysta to przeciw mnie. Gdy wróciłam do pokoju, rzuciłam się na łóżko, znowu powalona przez wyczerpanie. Nalałam sobie kolejną filiżankę kawy, spoglądając bezmyślnie w okno, gdy usłyszałam lekkie pukanie do drzwi. Odwróciłam się i omal nie upuściłam kubka, kiedy zobaczyłam Travisa uśmiechającego się do mnie z drugiej strony.

114

– Co tu robisz? – syknęłam, stawiając kawę na ladzie i zmierzając ku wyjściu na zewnątrz. Pociągnęłam go za róg domu, gdzie nikt nie mógł nas zobaczyć. – Wiesz, jeśli chcesz dla nas trochę prywatności, są prostsze sposoby, by to zrobić. – Uśmiechnął się i objął mnie, przyszpilając do ściany. – Travis – pisnęłam, kiedy zaczął całować moją szyję. – Poważnie ... stop! – Próbowałam go odepchnąć, lecz był niewzruszony. Obsypywał pocałunkami moją szczękę, kierując się w stronę ust, by wycisnąć szybkiego całusa i zapytał. – Dlaczego zostawiłaś mnie dziś rano? – Skrzywił się. Westchnęłam, wymykając się z uścisku, pogłębiając tym jego grymas. – To nie tak, Travis. Po prostu obudziłam się około trzeciej i postanowiłam wrócić tu. – Delikatnie dotknęłam jego ramienia, mając nadzieję, że się zrelaksuje. – Dlaczego mnie nie obudziłaś? Czy wiesz jak to jest budzić się wiedząc, że w którymś momencie zniknęłaś? – jęknął i oparł się o dom. – Niestety. Spałeś. Nie chciałam cię budzić. – Spuściłam wzrok, mamrocząc do ziemi. – Przecież to nie pierwszy raz, kiedy wyszłam, podczas gdy spałeś i nie obudziłam cię, by się pożegnać. – Riles, jestem całkiem pewny, że rzeczy teraz są zupełnie inne. – Podniósł mój podbródek, więc musiałam na niego spojrzeć. Posłał mi seksowny uśmieszek, zanim mrugnął. Parsknęłam, nim zdążyłam się powstrzymać. Poważnie, po prostu do mnie mrugnął! – Jestem tego świadoma, Trav. Ale ja po prostu nie wiem ... jak ma to dalej wyglądać z tym całym uczestnictwem w programie. – Czułam się jeszcze bardziej zdezorientowana mówiąc to na głos. – Dogadamy się, Riles. Wiem, że powinienem zakończyć program, ale musisz zrozumieć. – Przyciągnął mnie do siebie, zamykając w mocnym uścisku. – Musisz zrozumieć. To Ty. To zawsze byłaś ty – wyszeptał w moje włosy. – Skoro tak mówisz – westchnęłam w jego pierś. Nie wiedziałam, jak planuje to rozegrać, ale mam do niego całkowite zaufanie.

115

– Riley. Travis. Myślę, że powinniście się rozejść, teraz – powiedział Jim zza nas. Zaskoczona odskoczyłam z objęć Travisa i zwróciłam twarz w stronę Jima. – Jim... hm... cześć. – Zarumieniłam się. – Byliśmy po prostu... hm... – Jestem świadomy tego, co to było. Wiecie, że wszędzie są ukryte kamery, prawda? Wewnątrz. Na zewnątrz. W domku gościnnym... – przerwał i bardziej się zaczerwieniłam. – Och. Wiedziałam, że kamery są w domu, ale nie zdawałam sobie sprawy, że są wszędzie poza nim – wyplułam potulnie. – Moi drodzy, nie mam żadnego problemu z tym, co dzieje się między wami. W rzeczywistości, jestem pewien, że oceny będą niesamowite. Dwoje najlepszych przyjaciół zakochuje się w sobie w telewizji, to strzał w dziesiątkę. Jednak musicie pamiętać, że program trwa. Musimy czerpać z niego pieniądze aż do końca. Travis, nie możesz tak po prostu wybrać Riley już teraz. Musisz jeszcze wyjść na randki z innymi dziewczynami – urwał Jim, patrząc między nami. – Ufam, że to nie będzie problem? – Nie – oznajmił Travis za mną. Wszystko, co mogłam zrobić to potrząsnąć głową. – To dobrze. Teraz, Riley, dlaczego nie wrócisz do środka, zmieszać się z dziewczynami. A ty, Travis, chodź ze mną, musimy przedyskutować nadchodzące randki. – Jim skinął na nas wyczekująco. – Cóż... do zobaczenia później. – Delikatnie pomachałam Travisowi, kierując się w stronę domu. – Lepiej, żeby tak było! – Uśmiechnął się przed ruszeniem w kierunku Jima, który natychmiast zaczął mówić, podążając w stronę domku gościnnego. Wpadłam z powrotem do kuchni i chwyciłam teraz już zimną kawę, którą zostawiłam na ladzie. Wzdychając, wylałam ją do zlewu i dolałam świeżej. Zgadując, to miało być trudniejsze niż nam się zdawało.

116

Rozdział 19 Udałam się do salonu, w chwili gdy Addison wpadła, wymachując kopertą w powietrzu. – Mamy datę kolejnej randki! – pisnęła, skupiając uwagę reszty dziewczyn wyczekujących informacji. Gdy tylko zaczęła rozrywać kopertę, Nicki pojawiła się obok i wyrwała jej ją z rąk. Addison skuliła się i odsunęła na bok, kilka kroków od Nicki, która teraz w myślach odczytywała notatkę. – Masz zamiar podzielić się szczegółami z pozostałymi? – Spiorunowałam Nicki, aż łaskawie spojrzała z nad wiadomości. – To notatka o randce grupowej. – Nicki przewróciła oczami. – Będziemy pływać. – Rzuciła kartkę na stolik przy kanapie i wybiegła z pokoju. – Najgłupsza randka w historii. Addison chwyciła notatkę ponownie i szybko przeczytała na głos. – Panie, weźcie stroje kąpielowe i balsamy przeciwsłoneczne! Przygotujcie się na przygodę, mój ulubiony potok czeka na nas. Mam nadzieję, że nikt nie ma lęku wysokości! Będę po was w południe. Travis. – Potok? – zapytała Taylor, patrząc na mnie. Wzruszyłam ramionami. – Będzie zabawnie. Dziś ma być upał! – Zastanawiam się, dlaczego Nicki była tak zdenerwowana. Myślałam, że będzie szczęśliwa mogąc paradować w bikini – skomentowała Kara. Odwróciłam się i uśmiechnęłam. – Może ta cała sprawa z wysokością po prostu jej nie leży. – Mój uśmiech powiększył się, gdy zdałam sobie sprawę, gdzie jedziemy i co to dokładnie oznacza. – Co wiesz? – szepnęła Taylor, jak wchodziłyśmy po schodach za Addison i Karą.

117

– Po prostu dodałam dwa do dwóch – szepnęłam, spowolniając kroku. – Potok i wysokość – wycedziłam powoli. – Taylor wyglądała na zdezorientowaną i pokręciła głową. – Niestety, nie mam pojęcia, gdzie znajduje się twój umysł. Zaśmiałam się cicho, klepiąc ją po ramieniu. – Skoki z klifów. – Mrugnęłam do niej, gdy byłyśmy już przy drzwiach mojego pokoju. Otworzyła szeroko oczy, nim uśmiech rozciągnął się na jej twarzy. – Skoki z klifów? Naprawdę? Kiedyś skakałam z małego, sztucznego klifu. Zawsze chciałam zrobić prawdziwą rzecz. – Podskakiwała radośnie. – Nie mogę powiedzieć na pewno, ale mam dobre przeczucia co do tego. – Uśmiechnęłam się, a ona pisnęła i popędziła korytarzem do swojego pokoju. – Do zobaczenia za chwilę! – zawołała przez ramię, gdy weszła do pomieszczenia. Otworzyłam drzwi i niespiesznie podeszłam do komody. Nigdy nie miałam problemu z paradowaniem w stroju kąpielowym w pobliżu Travisa, ale teraz mój żołądek był jednym wielkim węzłem. Wyciągnęłam proste, czarne tankini w białe kropki oraz czarne szorty które zawsze do niego nosiłam. To był ten sam strój kąpielowy, który kupiłam, gdy miałam dwadzieścia jeden lat, a Travis miał zawody na Hawajach. Głupia zapomniałam zabrać kostium, więc kupiłam pierwszy, który złapałam, zaraz po wylądowaniu. Był całkiem znoszony, wyciągnięty na dole, w miejscu gdzie zawsze szarpię, rozbierając się po wyjściu z basenu. Prawdopodobnie powinnam kupić niebawem nowy. Już miałam zamknąć szufladę, kiedy zauważyłam mały, brązowy pakunek z kawałkiem sznurka owiniętym wokół, wciśnięty w róg. Poniosłam go i usiadłam na łóżku. Powoli pociągnęłam za linkę, rozwijając pakunek. Wewnątrz znajdowało się piękne, granatowe tankini w kremowe, pionowe paski. Wyciągnęłam z papieru, trzymając przed sobą za grube ramiączka podtrzymujące biust, zawiązywane w węzeł. Para marynarskich, niebieskich szortów spadła na podłogę. Sięgnęłam, aby je podnieść i wtedy wypadła kartka. Podniosłam ją i przeczytałam wiadomość. Myślę, że potrzebujesz nowego stroju. Będziesz wyglądać niesamowicie! – K Szybko sięgnęłam do szuflady i wyciągnęłam telefon.

118

Ja: Nie wysłałaś mi nowego stroju kąpielowego, prawda? Stukałam palcami w stół, czekając na odpowiedź. Mama2: Nie, a powinnam? Ja: Uch. Nie, ale właśnie trzymam nowy kostium, z dopiskiem, że jest od ... "Ciebie". Mama2: Nie wiem dlaczego Travis nie chciał podpisać go swoim imieniem. Ja: Nie żartuj. Mama2: Potok dzisiaj? Ja: Skąd wiesz ?! Mama2: Travis informuje mnie na bieżąco... Travis na bieżąco aktualizuje sprawy? Jak bardzo na bieżąco, czy już jej powiedział?! Ja: Wszystko wiesz???? Mama2: Kochanie, jestem mamą, wiem wszystko. Ja: Haha. Mama2: Najwyższy czas, choć....

119

Ja: Tak... w porządku, muszę się przebrać. Mama2: Miłej zabawy! Zamknęłam telefon i rzuciłam z powrotem do szuflady, po czym złapałam strój kąpielowy, parę obciętych dżinsowych szortów i tank top w niebiesko‐białe paski z szafy Poszłam do łazienki, pospiesznie ubrałam kostium i uśmiechnęłam się, kiedy zobaczyłam się w lustrze. Ten naprawdę nie różni się nadto od starego kostiumu, który tak bardzo kochałam. Był odrobinę seksowniejszy, co związało mój żołądek jeszcze mocniej. Dlaczego Travis mi go kupił?! Wzdychając, wciągnęłam szorty i top, ściągnęłam włosy w kok na czubku głowy i złapałam ręcznik plażowy z szafy na bieliznę przed powrotem do pokoju. Spakowałam dodatkową parę szortów i koszulkę, wpychając je wraz z ręcznikiem do płóciennej torby. Wsunęłam stopy w parę białych japonek i zarzuciłam torbę na ramię, nim wyruszyłam z pokoju. Prawie wpadłam na Nicki, kiedy zamykałam za sobą drzwi. – Uważaj, gdzie leziesz – warknęła na mnie. Miała na sobie białą sukienkę bez ramiączek, a że była niemal przezroczysta, dostrzegłam skąpe, gorące, różowe bikini. – Przepraszam, za wychodzenie z mojego pokoju. – Przewróciłam na nią oczami przed wyjściem na główny korytarz. Byłam zmęczona Nicki i wszystkimi jej bzdurami. Myślała, że jest królową pszczół i miałam ochotę powiedzieć jej, że nie ma szans u Travisa. Na szczęście ujrzałam załogę na dole schodów i zagryzłam wargę, zanim zdążyłam zawrócić i rzucić jej tym w twarz. Taylor siedziała w salonie sama, kiedy weszłam, więc szybko ruszyłam, by usiąść obok niej. – Nigdy nie uwierzysz, co Nicki ma na sobie! – szepnęłam do niej. Roześmiała się. – Jestem pewna, że to nie może być nic gorszego niż to, co zazwyczaj nosi przy basenie.

120

Roześmiałam się, myśląc o wszystkich jej kostiumach, które miałam okazję zobaczyć. Większość z nich nadawała się jedynie do leżenia plackiem na leżaku. Gdyby miała skoczyć do wody w którymkolwiek z nich, prawdopodobnie spadłby natychmiast. Obecny miał paski cienkie niczym spaghetti, które nie wydawały się podtrzymywać czegokolwiek, a tym bardziej podczas skoków z klifów. Ale znając Nicki, zakładam, że nie będzie miała problemu, ponieważ nie zaryzykuje żadnej przygody. Poważnie, dlaczego Travis ją tu trzyma? Taylor przycichła, gdy Nicki wpadła do pokoju. Spojrzała na nas, nim udała się do barku, żeby znaleźć coś do picia. Zerknęła na Taylor, której twarz skurczyła się, jakby próbowała powstrzymać śmiech. Jedno spojrzenie na nią rozwaliło mnie i wybuchłam niekontrolowanym śmiechem, Taylor odpuściła wkrótce po mnie. – Co w tym śmiesznego? – zapytała Nicki. Co dziwne, nie było w tym jej zwykłej pogardy. – Nic. – Taylor zakrztusiła się, nim przełknęła ostatni chichot. Ze śmiechu miała łzy w oczach. Będąc szczerą, nie byłam nawet pewna z czego się śmiałyśmy, ale dobrze było w końcu odpuścić. Nicki spojrzała na nas, zanim przewracając oczami, chwyciła chłodziarkę do wina z lodówki w barze. – Tak wcześnie zaczynasz, Nicki? – spytała Kara, kiedy weszła do pokoju, mając na sobie letnią sukienkę w kolorze tęczy, pod nim strój kąpielowy. Rzuciła torbę na krzesło, po czym przespacerowała się do Nicki i chwyciła butelkę wody. – Ktoś jeszcze chce? – zapytała, podnosząc butelkę do góry. Przytaknęłyśmy z Taylor, a Kara rzuciła butelkami w każdą z nas. Nicki stała tam, popijając ze złośliwym wyrazem twarzy skierowanym na Karę. – Poważnie Nicki, jeżeli wciąż będziesz tak na mnie patrzeć, twoja twarz zostanie na zawsze – Kara przeszła obok, opadając na krzesło, na którym były jej rzeczy. Chciałam wstać i dopingować Karę. Była jedyną dziewczyną, prócz mnie, która nie przyjmowała gówna Nicki. Jak ja, uwielbia Taylor, ciągle zaciskała usta

121

przebywając w pobliżu Nicki, chociaż widać było, jak bardzo chciała wybuchnąć, zupełnie jak Erin. Addison zawsze milczała, kiedy Nicki tylko na nią spojrzała. Addison i Erin weszły do pokoju w podskokach, miały na sobie podobne białe tank topy i czarne szorty. Wyglądały niemal identyczne z różowymi torbami płóciennymi przerzuconymi przez ramię. Jedyną różnicą były brudno blond włosy Erin, splątane w koński ogon, podczas gdy Addison były czarne i krótkie, figlarnie się kołysały. Myślę, że Travis w ogóle nie zdawał sobie sprawy z tego, że te dwie stały się sobie tak bliskie. Co wydawało się odrobinę skomplikowane, bo obydwie stawały do rywalizacji, w której wygraną był Travis. Ale to jego wybór, prawda? Miałam wypracowaną bliską przyjaźń z Taylor, lecz byłam całkowicie pewna, że nie będzie mnie za bardzo lubiła, gdy okażę się kim naprawdę jestem, i że Travis, co było bardziej niż prawdopodobne, wybierze właśnie mnie. A przynajmniej mam nadzieję, że to będę ja. Addison i Erin złapały butelki wody, gdy do pokoju wszedł Travis, ubrany w biały t‐shirt i szorty o prostym wzorze w niebiesko‐białą kratę, z wmieszanymi kilkoma pomarańczowymi paskami. Całość wykańczały czarne japonki. Wyglądał zwyczajnie i... cholernie gorąco, a zwłaszcza, kiedy przebiegł palcami przez włosy i posłał nam ten swój diabelski uśmiech. – Czy wszystkie dziewczyny są gotowe na przygodę? – Uśmiechnął się do nas, kiwając głową w kierunku drzwi. Dziewczyny wydały okrzyk podniecenia, zanim chwyciły torby i ruszyły do wyjścia. Nicki odstawiła drinka, wykonując sarkastyczny okrzyk entuzjazmu. Spojrzałam na Travisa, który patrzył na mnie. – Nie jest zbyt zachwycona pomysłem – wspomniałam, podchodząc do niego. – Nie obchodzi mnie, co naprawdę sobie myśli. Będzie super! – Jego twarz zmieniła się, wyglądał jak dziecko w sklepie ze słodyczami. Ten chłopak był tak podekscytowany każdą wizją przygody. – Co z twoją kostką? – zapytałam, spoglądając na jego stopy. – Lekarz mówi, że basen jest w porządku, goi się szybciej niż myślał, mam nawet pozwolenie na ściągnięcie ortezy! – wyjaśniał z roztrzepaniem.



122



– A co powiedział o skokach z klifów? – zapytałam. Travis uśmiechnął się. – Nie może się o tym dowiedzieć. Przewróciłam oczami i lekko go uderzyłam. – Jeśli ponownie się zranisz,

to na swoje własne życzenie, kolego. Zaśmiał się i zaprowadził mnie do drzwi, trzymając dłoń na moich plecach, powodując wybuch świerzbienia w tym miejscu. – To będzie dzień zabawy – stwierdził Travis, kiedy dotarliśmy do SUV‐a, gdzie były pozostałe dziewczyny. – Uzgodnione. Cieszę się, że możemy popływać w ten upalny dzień – a nie ... wędrować, czy coś takiego. – Spojrzałam na niego, wiedząc, jak bardzo kochał te wszystkie zajęcia na świeżym powietrzu. – Pływanie jest znacznie lepsze – zgodził się Travis. – Plus, zobaczę cię w nowym stroju kąpielowym. – Pochylił się i wyszeptał mi do ucha, pozostawiając motyle w brzuchu. Chciałam dać mu klapsa, ale pospiesznie wskoczył na siedzenie pasażera z szelmowskim uśmieszkiem. Potrząsając głową, wcisnęłam się na tylne siedzenie między Taylor i Karę. Nasunęłam okulary na oczy i oparłam głowę o zagłówek, mając nadzieję, że podróż będzie szybka, bo Nicki już zaczęła narzekać.

123

Rozdział 20 Dotarliśmy na miejsce w mniej niż dwadzieścia minut. Wszyscy szybko wygramolili się z samochodu, przede wszystkim, czego jestem pewna, by uciec od Nicki, która nie przestawała marudzić odkąd opuściliśmy podjazd. – Panie, tędy proszę – powiedział Travis, po czym poprowadził nas w dół krętą ścieżką, wprost do musującej, niebieskiej wody. Samochód zaparkował na szczycie klifu, który miał naprawdę tylko około piętnastu stóp wysokości. Rzeczka biegła przez miejsce, gdzie się zatrzymaliśmy, wypływał z niej niewielki wodospad, wprost do jeziora. Zbiornik był tak duży jak połowa boiska piłkarskiego i sączył się do innego małego potoku. Wiedziałam, że będzie miło i fajnie. Byliśmy na zewnątrz zaledwie kilka minut, a już poczułam jak pot oblewa moją skórę. Nie dość, że temperatura dzisiaj sięgała 30°C, to miało być wilgotno jak diabli. Późniejsza burza była nieunikniona. – Czy któraś z was skakała kiedyś z klifu? – zapytał Travis, kiedy położył torbę na małej plaży i szybko zrzucił japonki. Ja! Ale Travis wiedział o tym i nie powiem tego głośno przed dziewczynami. I tak przyglądały mi się uważnie, czekając aż coś powiem, ponieważ najwyraźniej robię wszystkie odważne rzeczy. Gdyby tylko wiedziały... – Ja – szybko krzyknęła Taylor. Wszyscy spojrzeli na nią, a ona pokryła się głęboką czerwienią. – To znaczy, zrobiłam to raz, podczas wakacji z rodziną, lata temu. I był to mały skok. Gdy zerknęłam na Travisa, powolny uśmiech rozciągał się na jego twarzy. – To niesamowite! – krzyknął. – Chcesz skoczyć ze mną jako pierwsza? Wyglądał jak dziecko w święta, całkowicie podekscytowany. Mój uśmiech zgasł, kiedy przerzucił ją przez ramię i pobiegł drogą na szczyt urwiska.

124

– Do zobaczenia na dole – zawołał, gdy Taylora chichotała. Skręciłam ręce wokół torby tak mocno, że zaczęłam tracić czucie w palcach. Opadłam na piasek i odkleiłam ręce od torby, odrzucając ją na bok. Uff, naprawdę jestem zazdrosna o Taylor? Tak, jestem. Och, to niedorzeczne. Przecież doskonale wiedziałam, co Travis do mnie czuł. Wiedziałam, że robi to, ponieważ jesteśmy w tym głupim show, w otoczeniu pięciu różnych kamer. Musiał to zrobić, i to nie jest tak, że ją jakoś specjalnie lubi, była po prostu pierwszą do skoku z urwiska. Ale czemu musiał przerzucić ją sobie przez ramię? To wydawało się zbyt ... intymne. Przewróciłam na siebie oczami. Przesadzam. Spojrzałam w górę urwiska, kiedy podchodzili do krawędzi. Travis pochylił się, szepcząc jej coś do ucha, a ona uśmiechała się do niego. Złapał ją za rękę i poczułam lekki ból w sercu. Patrzyłam, jak odliczają, skaczą z klifu i wpadają do wody. Po zanurzeniu, szybko wyskakują, chlapią się i śmieją. Och, mam dość, czas, aby dostać się do nich do wody. Wstałam, zrzuciłam klapki, następnie spodenki i top. Zwróciłam się do Kary, która siedziała w pobliżu. – Chodźmy do wody! Szybko skoczyła na nogi. – Dzięki Bogu, jest gorąco jak w piekle! – I z tym stwierdzeniem obie ostro wystartowałyśmy do chłodnej, orzeźwiającej wody. Zatrzymałyśmy się w płytszej części, aby zostawić bezpieczne miejsce dla skaczących z urwiska. Woda sięgała nam do piersi, czułam się bosko. – To był niesamowite! – pisnęła Taylor, podpływając do nas. – Wyglądało na świetną zabawę. Naprawdę chcę teraz spróbować! Chociaż myślę, że z Travisem będzie o wiele zabawniej – powiedziała Kara, rozglądając się dookoła. – Gdzie on się podział? – zapytała Taylor, rozglądając się wokół plaży, aby zobaczyć, czy tam go nie ma.

125

Poczułam coś wbijającego się w moją kostkę, potem kolano i udo, zanim w końcu zatrzymało się na brzuchu. – O cholera! – zawołałam, kiedy ręce wokół talii szybko wciągnęły mnie pod wodę. Otworzyłam oczy, mrugając, próbując się dostosować i ujrzałam uśmiechniętą twarz Travisa, tuż pod powierzchnią wody. Szybko się wynurzyłam i wzięłam głęboki oddech. Travis i dziewczyny śmiali się, podczas gdy podpływałam do nich. – To nie jest zabawne! – Przybliżyłam się, wywołując więcej śmiechu. Spróbowałam dać im moją najgroźniejszą minę, lecz wiedziałam, że zaraz też zacznę się śmiać, więc zamiast tego odwróciłam się i ruszyłam na brzeg. – Och, wrócić, to miała być dobra zabawa! – zawołał Travis. Odwróciłam się i uśmiechnęłam: – Cóż, też chcę dostać trochę zabawy i skoczyć. – Odwróciłam się, zmierzając ku górze ścieżką. Usłyszałam odgłos stóp uderzających za mną, nim zostałam pochwycona w ramiona Travisa. Skręciliśmy, blokując widok pozostałym dziewczynom. – Chcesz skoczyć ze mną? – odetchnął Travis, ocierając nosem moją szyję. O rany, nie można przez to myśleć. Odepchnęłam go. – Przypuszczam, że właśnie to zrobisz. Uśmiechnął się i wycisnął szybkiego, soczystego buziaka na moich ustach, zanim złapał mnie za rękę i pociągnął ścieżką. – Wiedziałem, że będziesz w nim dobrze wyglądać. – Oczy Travisa powoli pożerały mnie, sunąc od nóg, aż do piersi. Skrzyżowałam ręce, zmuszając go, by spojrzał na moją twarz. – Nie wiem dlaczego po prostu nie powiedziałeś, że ubrania są od ciebie. Travis tylko wzruszył ramionami i dał mi swój seksowny uśmieszek. – Boli cię kostka? – martwiłam się o skoki, nie chcąc, by mu się pogorszyło. – Nie, wcale, w rzeczywistości czuje się świetnie bez tej cholernej ortezy. – Cóż, jeżeli tylko zacznie boleć, upewnij się, by umieścić ją z powrotem i odpuścić resztę skoków. – Nie martw się, mamo, tak zrobię – oznajmił Travis i przewrócił oczami.

126

– Hm, mam nadzieję, że nie całujesz mamy tak jak mnie – roześmiałam się, gdy Travis zatrzymał się, przyswajając moje słowa. – To jest tak... ehhhh – Travis wzdrygnął się na samą myśl. – Dobrze, nie nazywaj mnie tak następnym razem. Martwię się o ciebie, to wszystko. – Wiem Riles, i dlatego cię kocham. – Wyciągnął dłoń, gdy potknęłam się o własne stopy. Kocha mnie? Mówiliśmy sobie: „Kocham cię” wiele razy, lecz teraz czułam się jakoś inaczej. Podeszliśmy do krawędzi urwiska. Spojrzałam w dół i zobaczyłam Karę i Taylor, będące w tym samym miejscu, w którym je zostawiłam. Uśmiechały się i machały do mnie. – Dajesz, Riley! – krzyczała Taylor. Uśmiechnęłam się i pomachałam do nich. Zauważyłam, że Addison i Erin również odważyły się wejść do wody, ale Nicki pozostała rozłożona na ręczniku plażowym, kąpiąc się w promieniach słonecznych. – Nie wygląda, żeby cieszyła się randką – wyszeptałam do Travisa, kiwając głową w kierunku Nicki. Spojrzał w jej stronę. – Nie lubi przygód. – I to jest dziewczyna dla ciebie? – zapytałam, zastanawiając się, dlaczego on wciąż ją tu trzymał. – Riles, myślę, że znasz odpowiedź na to pytanie. – Znowu przewrócił na mnie oczami, ściskając moją dłoń. – Gotowy? – zapytałam. Byłam gotowa wrócić do wody. Przez ten krótki czas, który spędziliśmy poza wodą, pot zrosił nasze ciała ponownie. Travis przytaknął głową. – Na trzy. Gotowa. Jeden, dwa, trzy! Zeskoczyliśmy ze skał, swobodnie spadając ku wodzie. Travis ścisnął moją rękę, trzymając mocno, dopóki nie dostaliśmy się do wody.

127

Szybko wynurzyłam się na powierzchnię, wyłaniając głowę na powietrze sekundę przed Travisem. Uśmiechnął się do mnie i pospiesznie otoczył ramionami, dając szybki uścisk i lekki pocałunek w policzek. – Boże, kocham to! – wyrzucił, wyglądając na całkowicie zrelaksowanego. – To był doskonały dzień, aby to zrobić. Nie mogę sobie nawet wyobrazić mini golfa w tym upale – mrugnęłam do niego, pamiętając wczorajszą randkę. Cholera, czy to naprawdę było wczoraj? Czułam się tak, jakby minęły wieki. Tyle się wydarzyło od tamtego czasu. Travis uśmiechnął się do mnie leniwie, więc ochlapałam go lekko i szybko podpłynęłam do Kary i Taylor. Spędziliśmy kilka kolejnych godzin na pływaniu, skokach i chlapaniu się. W końcu zaczęliśmy się zbierać, kiedy usłyszeliśmy w oddali grzmoty. Dobra, Jim przyszedł i zarządził wyjście z wody, mówiąc, że czas wracać. Wspomniał też, że dziś odbędą się eliminacje, o których nikt z nas, w tym Travis, nie wiedział. * .* .* Wygładziłam boki koszuli. Na dzisiejsze eliminacje wybrałam koszulę bez rękawów w kwiatowym wzorze. Dopasowałam ją do moich ulubionych dżinsów, które świetnie otulały wszystkie krzywizny. Mam nadzieję, że Nicki zostanie dzisiejszego wieczoru odesłana do domu. Nie uczestniczyła w randce grupowej, wcale. Nawet nie weszła do wody, mówiąc coś o tym, jak niechlorowana woda może zaszkodzić jej skórze. Szczerze mówiąc, nigdy nie zrozumiem tej kobiety. Nie wiem, dlaczego producenci mieliby dłużej trzymać ją w programie. To znaczy, przecież nawet się nie stara! Jedynie ciągle skomle i narzeka na większości randek, a do tego jest skrajnym przeciwieństwem Travisa. Po co to wszystko, aby zwiększyć oglądalność? Nie wiem, może po prostu brakowało mi spokoju, nieskomplikowanego, wolnego od suk życia.

128

Grom przed burzą, szalejący we mnie, w końcu pęknie, uzewnętrzniając myśli. Spojrzałam na zegarek i uświadomiłam sobie, że muszę być na dole w ciągu pięciu minut. Jeszcze ostatnie spojrzenie w lustro i ruszyłam do drzwi. Spotkałam się z Taylor w korytarzu. – Hej, ale paskudna burza. – Skrzywiła się, zerkając na błyskawice przez okno w holu. – Jestem pewna, że wkrótce się skończy. – Wzruszyłam ramionami i lekko poklepałam ją w ramię. – Ale jeżeli będzie jeszcze gorzej, jestem przekonana, że piwnice tutaj są tak niesamowite, jak reszta domu. – Uśmiechnęłam się delikatnie, dając jej znać, że żartuję, choć jej twarz była popielato biała. – Och, proszę, nie mów tak! – pisnęła. – Boisz się burzy. – To nie było pytanie. Język jej ciała wyraźnie zaznaczył ten fakt. Przytaknęła głową i podskoczyła na grzmot pioruna. Położyłam rękę na jej ramieniu. – Będzie dobrze – zapewniłam, prowadząc ją w dół do salonu. Nocne niebo wyglądało genialnie przez ściany okien, które jestem pewna, przerażały Taylor jeszcze bardziej. Błyskawice tańczyły po niebie co kilka sekund. Deszcz odbijał się od szyb w szybkim tempie, można było zobaczyć powstające na podwórku kałuże. Wydawało się, że będzie to szybka i ostra burza, padał ulewny deszcz, ale przejdzie w ciągu godziny. Mam nadzieję, że stanie się tak dla dobra Taylor, biorąc pod uwagę, że wyraźnie drżała. Travis i Tessa szybko weszli do pokoju, i stanęli przed nami, skupiają całą uwagę. – Dobrze, drogie panie, dzisiaj zrobimy to szybko. Burza jest jeszcze dość łagodna, ale podobno będzie gorzej, a chcemy być w stanie zapewnić bezpieczny przejazd do hotelu wyeliminowanej dziewczynie, zanim powrót do domu w ogóle

129

stanie się niemożliwy – oznajmiła wesoło Tessa, jakby informowała o ogromnym wzroście sprzedaży w Target. Taylor zadrżała i jęknęła na skutek otrzymanych wieści. Chwyciłam ją za rękę, mając nadzieję, że to ją uspokoi. Zrelaksowała się odrobinę i obdarzyła mnie małym uśmiechem. – Pierwsza bransoletka, proszę, Travis. – Tessa podprowadziła Travisa do okna, trzymając bransoletki, które tym razem były antracytowe. – Ta bransoletka jest dla dziewczyny... – gdy Travis zaczął, przerwała mu Tessa. – Przykro mi Travis, ale dziś bez wyjaśnienia, musimy zrobić to szybko. Wystarczy, że powiesz imiona dziewczyn, proszę.

Travis spojrzał na Jima, który skinął głową i wyjrzał na zewnątrz. – Och, dobrze – wymamrotał Travis. – Um, Taylor. Uścisnęłam jej dłoń przed puszczeniem, żeby mogła odebrać bransoletkę.

Travis założył jej ją i przytulił, nim wróciła na swoje miejsce. Wydawała się nieco bardziej zrelaksowana niż wcześniej, ale może to dlatego, że nie była dziewczyną, która miała odejść w burzę, i tak szybko jak eliminacje dobiegną końca, zapewne przemierzy drogę do piwnicy. Travis podniósł kolejną bransoletkę. – Riley. Podeszłam, a on wsunął bransoletkę obok pozostałych, zanim wciągnął mnie w uścisk. – Jeśli pogoda się utrzyma, mogę spać z tobą? – wyszeptał. Roześmiałam się głośno, odpychając go i potrząsając głową. Uśmiechnął się do mnie i wzruszył ramionami. Okręciłam się i wróciłam na miejsce, koło piorunującej wzrokiem Nicki. Nie mogłam nic na to poradzić, uśmiechnęłam się do niej, przechodząc obok. – O co chodzi? – szepnęła Taylor, kiedy wróciłam na miejsce. – Och, nic. Tylko głupi żart. – Wzruszyłam ramionami, kierując jej uwagę z powrotem na Travisa. – Addison. – Travis uniósł kolejną bransoletkę i wsunął jej na nadgarstek. Po szybkim uścisku, pobiegła uśmiechnięta z powrotem na swoje miejsce. Travis

130

podniósł kolejną bransoletkę. – Kara. – Kara uśmiechnęła się i ruszyła do Travisa, który powtórzył proces. W końcu zostały dwie, Nicki oraz Erin, które wezwała Tessa, aby stanęły przed Travisem. Och, proszę, proszę, niech Nicki będzie tą, która odejdzie. Wyciągnęłam rękę i chwyciłam Taylor za dłoń, potrzebując jej wsparcia. Spojrzała na mnie i posłała wielki uśmiech. Oczywiście, nie byłam jedyną, która chciała wyjazdu Nicki. I ostatnia bransoletka trafi do…? – Tessa przerwała milczenie. Travis wykręcał bransoletkę w dłoniach, patrząc pomiędzy dziewczynami. Szybko spojrzał na Jima. I daje głowę, że zobaczyłam jak Jim lekko wskazał głową. Spojrzałam na Travisa, gdy uniósł bransoletkę. – Nicki. – Wyciągnął do niej bransoletkę i w odpowiedzi otrzymał donośny krzyk. Wszyscy w pokoju podskoczyli, kiedy Nicki wskoczyła na Travisa, owijając nogi wokół niego i dając mu uścisk. Travis go szybko odwzajemnił i odepchnął ją delikatnie, po czym zwrócił się do Erin, aby pożegnać ją podczas spaceru do drzwi. – Dobrze, że stąd wieje – powiedziała Kara, podchodząc do nas. – Nie mam już pojęcia, co się tu dzieje – mruknęłam do nich. – Wydaje się, że wszyscy możemy nie uczestniczyć w randkach grupowych i nadal tu będziemy. Śmieszne. Potrzebowałam drinka. Nie potrafiłam sobie poradzić z tą głupią sytuacją. Odwróciłam się i poszłam do baru, a Kara i Taylor ruszyły moim śladem. Złapałam twardy cydr z lodówki i przesunęłam w stronę dziewczyn, które szybko pokiwały głową. Wzięłam jeszcze dwie butelki i podałam dziewczynom, zanim przechyliłam szyjkę, biorąc ogromnego łyka. Travis wrócił do pokoju i podszedł do baru, gdzie ciągle stałyśmy. – Czy mogę dostać jeden? – zapytał, wskazując głową na mojego drinka. Chwyciłam kolejną butelkę z lodówki i przesunęłam w jego stronę. – Ciężka noc? – zapytałam, biorąc kolejny łyk.

131

– Tak. Wszystko wydarzyło się za szybko. Szkoda, że nie mogłem chociaż wyjaśnić swojego wyboru. – Travis napił się drinka, patrząc na podwórko. – Burza naprawdę wygląda bardzo źle, więc myślę, że to dobrze, że Erin jest już w drodze do hotelu. – Ugh, nienawidzę burz! – krzyknęła Taylor wypijając duszkiem drinka. Kiwnęła na mnie i szybko chwyciła kolejną butelkę. – Będzie dobrze – oznajmił Travis, ułożył rękę na jej ramieniu i przysunął do siebie. Zacisnęłam ręce wokół butelki, spoglądając na tę dwójkę. Razem wyglądali naprawdę słodko, a Taylor była całkowicie zrelaksowana w jego ramionach. Cholera, trzymaj ręce z dala od mojego Travisa! Byłam wściekła, zazdrość przepływała przez moje ciało i kusiło mnie, żeby przeskoczyć nad barem i odebrać to, co było moje. Albo... co uważałam za moje. Kiedy tylko odwróciłam się do Kary, odciągając wzrok oraz umysł od tych przytulasów, błyskawica wypełniła niebo, a głuchy grzmot pogrążył pomieszczenie w egipskich ciemnościach.

132

Rozdział 21 Taylor krzyknęła, ale słychać było też kilka innych westchnień. – Dobrze, drogie panie, wszystko jest w porządku. Włączymy w radiową prognozę pogody i zobaczymy, co dzieje się na zewnątrz. Ktoś z załogi za minutę dostarczy nam latarki. Po ich otrzymaniu przejdziemy do piwnicy, chcemy podjąć wszelkie możliwe środki bezpieczeństwa – zawołał do nas Jim z drugiego pokoju. – Taylor, będzie dobrze, uspokój się – mówił łagodnie Travis. Widziałam ich jedynie dzięki błyskom piorunów. Lecz bez wątpienia mogłam powiedzieć, że Travis wciąż obejmował ją ramieniem, podczas gdy Taylor niekontrolowanie się trzęsła. – Chodź Taylor, przejdźmy do piwnicy. – Przeszłam przez bar i zabrałam ją z objęć Travisa, patrząc na niego, mimo że nie mógł mnie zobaczyć. – Ale musimy poczekać na latarki – mruknęła Taylor. – Nie martw się, weźmiemy po drodze. – Trzymałam ją, gdy prowadziłam nas przez salon, uważając, aby nie wpaść na żadne meble. Doszłyśmy do drzwi, gdy członek załogi pojawił się w korytarzu z latarką w ręku i pudełkiem pod pachą. – Proszę bardzo, drogie panie. – Podał nam obu latarki i szybko odwrócił się ode mnie. – Chodź, zejdźmy na dół. – Ciągnęłam Taylor, która bezwładnie trzymała latarkę w dłoni. – Ja po prostu tak bardzo nienawidzę burz. – Pociągnęła nosem. – Wiem. Kiedy znajdziemy się w piwnicy poczujesz się lepiej, obiecuję. – Z tym samym członkiem załogi, znalazłam otwarte drzwi, prowadzące do zejścia do piwnicy.

133

– Dookoła pokoju rozwieszone są lampy, a lodówki wypełniają napoje i przekąski. Kołdry i poduszki leżą w szafach. Będziecie bezpieczne – dodał, widząc przylepioną do mnie Taylor. Uśmiechnęłam się do niego, potem sprowadziłam Taylor po oświetlonych latarkami schodach. – Pomyśleli o wszystkim, nie? – wyszeptała Taylor, gdy znalazłyśmy się w ogromnym salonie. W pokoju stało kilka sof, a na każdym stole były rozstawione lampy, oświetlając pomieszczenie miękkim blaskiem. Piwnica musiała być dobrze wyciszona, gdyż nie było kompletnie nic słychać, nawet stale bombardujących nas grzmotów. Zaopatrzona została w barek, który stał w rogu, naprzeciwko schodów, zabezpieczony w lodówki turystyczne. Na przeciwległej ścianie wisiał ogromny telewizor, który w zasadzie, w tej chwili, był zupełnie bezużyteczny. – No cóż, jakie byłoby to show, gdyby nie dbali o nasze bezpieczeństwo? – zapytałam, kiedy Taylor usiadła na jednej z kanap. Opadłam na jej drugim końcu, zawijając pod siebie nogi. Złapałam koc, który był przerzucony przez poręcz sofy i rozłożyłam go na nogach. – Podoba mi się tu. Nie widać i nie słychać tego co dzieje się na zewnątrz. – Taylor uniosła podbródek w kierunku schodów. Travis i pozostałe dziewczyny zeszli na dół, przeciskając się przez załogę, która zrezygnowała z dużego sprzętu na rzecz niewielkich, przenośnych kamer. – Świetnie, to zamienia się w serial familijny. Proszę mnie nie filmować – skarżyła się Nicki, zajmując miejsce w kącie. Moje oczy przesunęły się na Travisa, który usiadł na kanapie, między Taylor a mną. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, kiedy zauważyłam, że był o wiele bliżej mnie niż Taylor. Niedbale wsunął rękę pod koc, kładąc ją na moim udzie. Lekki rumieniec wkradł się na moje policzki i byłam ogromnie wdzięczna za słabe oświetlenie. – Więc, co będziemy teraz robić? – zapytał dziewczyny Travis, patrząc na każdą z nich. Addison oraz Kara zajęły kanapę obok nas, a Nicki ciągle siedziała w kącie. – Prawda czy wyzwanie – wykrzyknęła Addison, klaszcząc w dłonie.

134

– Boże – jęknęłam pod nosem. Ostatnią rzeczą, jaką chciałam robić z tymi dziewczynami była gra w prawdę czy wyzwanie. To ten rodzaj zabawy, w którym bardzo szybko można dojść do niechcianej prawdy. Travis ścisnął moją nogę. – Po prostu nie używajmy imion – szepnął tak cicho, że nawet nie jestem pewna, czy to do mnie mówił. Chciało mi się śmiać, bo dobrze wiedział, o czym myślę, ale przypuszczam, że on myślał dokładnie o tym samym. Jeżeli którakolwiek z dziewcząt zapyta go o przeszłość, to w 95% od jedenastych urodzin, byłam jej czynnym uczestnikiem. – Wchodzę. – Uśmiechnęła się podekscytowana Kara. – Ja też! – potwierdziła Taylor, uśmiechając się po drugiej stronie Travisa. Wyglądała na o wiele bardziej zrelaksowaną, dzięki przejściu do piwnicy. – Dlaczego nie? – zaśmiał się Travis, relaksując się na kanapie i delikatnie pocierając moją nogę. – Czuję się jakbyśmy byli w liceum, ale dobrze – Nicki wstała i przeszła do pustej kanapy znajdującej się w naszym okręgu. Wszystkie oczy wyczekująco zwróciły się na mnie. Przewróciłam oczami. – Dobrze, zrobię to. – Powinniśmy ustalić zasady – powiedział szybko Travis. Wszystkie oczy skierowane były na niego, kiedy kontynuował. – Po pierwsze, żadnego całowania. Wiem, że to jest to, o co większości z was chodzi, ale teraz po prostu nie czuję się komfortowo, robiąc to przed wami wszystkimi. Kilka z dziewczęcych twarzy opadło, szczególnie Nicki. Musiałam stłumić uśmiech. Byłam tak zadowolona z tej zasady – nie będę musiała patrzeć, jak całuje inną dziewczynę i powstrzymywać się od uderzenia jej w twarz. – Ponadto, nie będzie kar za niewykonanie zadania albo niepowiedzenie prawdy. – Szczęśliwy Travis spojrzał na barek. Podążyłam za jego wzrokiem. – O nie – jęknęłam, wiedząc dokąd zmierza. Travis wstał, obszedł barek i chwycił butelkę tequili. – Karą będą shoty. ‐ Przed powrotem do naszego małego kręgu, złapał sześć kieliszków, kilka limonek z koszyka, solniczkę oraz nóż i deskę do krojenia, położył je na stoliku do kawy.

135

– Nie jestem pewna, czy tequila to dobry pomysł – powiedziałam, patrząc z szeroko otwartymi oczami na Travisa. – To tylko środek na prawdomówność. – Uśmiechnął się złośliwie przed umoszczeniem się obok mnie. Ekipa ustawiła się dookoła, tak by uchwycić całość zdarzeń ze wszystkich kątów. Och, nie będzie dobrze. Travis pochylił się do przodu i szybko pokroił limonki w plastry, po czym nalał tequilę do kieliszków i podał je wszystkim. Polizał wierzch dłoni w pobliżu kciuka oraz nasypał trochę soli, podając ją dalej. Czekał, aż zrobimy to samo. Gdy wszystkie miałyśmy limonki i słone ręce, podniósł kieliszek. – To, aby gra była ciekawsza – wzniósł toast Travis i stuknął kieliszkami, tuż przed polizaniem soli, przechyleniem shota i zassaniem limonki. Och, do diabła! Poszło, sól – tequila – limonka. Wyssałam sok do ostatniej kropli, próbując zabić smak tequili. Reszta dziewczyn poszła naszym śladem. Taylor skuliła się odrobinę, po przechyleniu shota. Addison i Kara ani nie drgnęły, a Kara nawet rezygnowała z limonki. Nicki sączyła jakieś pięć minut, nim opróżniła kieliszek, potem skrzywiła się przy wysysaniu cytrusa. – Dobra, kto chce zacząć? – Travis uśmiechnął się do każdej z dziewczyn. – Ja – wtrąciła Nicki. – Travis, Prawda czy wyzwanie? – Prawda. Twarz Nicki opadła. – Dobra, kiedykolwiek miałeś jednonocną przygodę? Roześmiałam się pod nosem; żeby tylko raz. Ciekawe, czy powie prawdę przed resztą dziewczyn. Kto wie, w jakim świetle go postawią? Travis przygryzł wnętrze policzka, to jego nerwowy tik. Jestem pewna, że rozważał, czy opowiedzieć o swoich brudach przed dziewczynami. Naprawdę nie wiedziałam, w czym był problem. Jeśli czytały o nim cokolwiek, znały plotki. Do

136

tego, jeżeli to, co mówił, jest prawdą, jestem jego ostatnim wyborem, a przecież wiem o nim wszystko. Odetchnął i odparł: – Tak. – Spojrzał na mnie. – Nie jestem z tego dumny. Spojrzałam na dziewczyny, obserwując ich reakcje. Przeważnie wszystkie wyglądały, jakby nie były zaskoczone informacją. Nicki miała błysk w oku, pewnie mając nadzieję, że to będzie jej szczęśliwa noc. To się nigdy nie stanie, suko. – W porządku, um, Kara, prawda czy wyzwanie? – Travis przerwał ciszę, wznawiając grę. – Oh, uch... prawda – odpowiedziała ze zdziwieniem Kara. – Czy kiedykolwiek pływałaś nago? Kara odpowiedziała bez mrugnięcia okiem – Pewnie. Wiele razy. Jestem gotowa zrobić to ponownie, jeśli masz to na myśli. Cały pokój roześmiał się i zwrócił w stronę Travisa, zaczerwienionego z zawstydzenia. Odchrząknął i podniósł kieliszek. – Riley, prawda czy wyzwanie? – zapytała ze śmiechem Kara. – Prawda – jęknęłam w duchu z nadzieją, że to będzie łatwe. – Pierwszy pocałunek – wiek, jak i kto? – wyrecytowała. Zatrzymałam się, nim odparłam, uśmiechając się lekko na wspomnienie, kiedy i jak to się stało. I oczywiście z kim. – Miałam 11 lat. Byłam w domu z moim najlepszym przyjacielem, były jego urodziny. Siedzieliśmy w piwnicy z grupą przyjaciół grając w gry, gdy ktoś rzucił świetny pomysł, żeby zagrać w butelkę. W każdym razie, on był pierwszy, zakręcił butelką, która zatrzymała się na mnie. To była najszybszy, najbardziej niedołężny pocałunek na świecie! – Twoim najlepszym przyjacielem był facet? Czy nadal z nim rozmawiasz? – zapytała Taylor. – Tak. Wciąż jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. – Byłam zadowolona, że było ciemno, więc dziewczyny nie widziały rumieńca pełznącego po mojej twarzy.

137

– Jak słodko by było, gdyby zakochał się w swojej najlepszej przyjaciółce? – westchnęła Taylor. – Tak, głupi facet pozwolił ci odejść – wymamrotał Travis. Na co po prostu przewróciłam oczami. To wszystko było już trochę zbyt niewygodne. – Okej, um ... – Spojrzałam na dziewczyny. – Nicki, prawda czy wyzwanie? – Wyzwanie. – Nicki nawet nie zawahała się w odpowiedzi. – Okej, wyzywam cię do powiedzenia prawdy. Czy kiedykolwiek zdradziłaś swojego chłopaka? Nicki przewróciła oczami. – Po pierwsze, to nie wyzwanie. Ale ponieważ jestem pewna, że to wszystko co twój mały mózg mógł wymyśleć, odpowiem. – Nie możesz po prostu odpowiedzieć? – zaczęłam spychać koc, ale Travis złapał mnie za nogę, zanim udało mi się wstać i jej dowalić. Jej szczęście. – Oczywiście, że tak. A kto nie zdradził? – przyznała się Nicki. Rozejrzała się po pokoju, spoglądając na nieco oszołomione twarze. – Poważnie, kto nigdy nie zdradził swojego partnera? Podniosłam rękę, a za mną reszta dziewczyn i Travis. – O cholera – wymamrotała Nicki i opadła na krzesło. Mam nadzieję, że to otworzyło Travisowi oczy. – Cóż, jest trochę niezręcznie – przerwała milczenie Addison. – Dobra Addison, co wybierasz? – syknęła na nią Nicki. – Och, do diabła, dlaczego nie wyzwanie? – Pochyliła się patrząc na Nicki. – Dawaj coś najgorszego. – Wyzywam cię, przyjmij shota z ciała Travisa. – Uśmiechnęła się Nicki. Addison spojrzała nieufnie na Travisa. Travis wzruszył ramionami. – Tak czy inaczej, i tak musisz wypić kolejkę. – A co tam, do cholery, podnieś koszulę, mam zamiar zlizać sól z twoich abs‐ów. – Addison uśmiechnęła się, napełniając kieliszek. Twarz Nicki opadła, gdy Addison zaakceptowała wyzwanie; najwyraźniej myślała, że będzie zbyt nieśmiała,

138

żeby mu sprostać. I choć kochałam Addison za to, że utarła jej nosa, jednocześnie nienawidziłam tego, co miała zrobić. Travis zaśmiał się i wziął limonkę, podniósł koszulę i potarł sokiem część brzucha. Później umieścił owoc w zębach. Addison uklękła przed nim, posypując solą lekko wilgotne od soku miejsce. – Jesteś gotowy? – Nie czekając na odpowiedź, pochyliła się i przejechała językiem po całym brzuchu Travisa, zlizując wysypaną sól. To, co wkurzyło mnie jeszcze bardziej, to jej język pokonujący drogę powrotną, zakończoną delikatnym pocałunkiem. Travis znał mnie lepiej, niż myślałam, chwycił moją nogę, żeby utrzymać mnie w miejscu. Poważnie, same się proszą, aby zostać znokautowane? Wszyscy patrzyli, jak Addison niespiesznie przesunęła twarz, aż jej usta znalazły się obok jego. Posłała mu uśmieszek, przechyliła kieliszek i natychmiast uczepiła się jego warg, z zaangażowaniem wysysając sok z limonki oraz skradając pocałunek. Gdy się odsunęła, miała limonkę w ustach. Zacisnęłam pięści i przygryzłam wargę, żeby nie skoczyć na nią z pazurami. Poważnie, kiedy stałam się tak agresywna? To musi być alkohol. – Addison złamała zasady. – Travis z uśmieszkiem potarł kciukiem usta. – Myślę, że musi wypić kolejnego shota. – Było warto – roześmiała się Addison, nalewając sobie kolejkę. Usiadła z powrotem na swoim miejscu, nim znowu się odezwała: – Taylor, jesteś zbyt cicha, prawda czy wyzwanie? – Myślałem, że gdy będę milczeć, wszyscy o mnie zapomnicie – odezwała się Taylor. – Nie ma mowy, grasz, dajesz! – Pochyliłam się nad Travisem, puszczając do niej oczko. Przewróciła tylko oczami i odpowiedziała. – Prawda. – Jaka jest twoja najdziksza fantazja erotyczna? – wymamrotała Addison. Widocznie te kilka shotów zrobiło swoje.

139

– Co?! – krzyknęła Taylor. – Nie, nie mogę odpowiedzieć na to pytanie! – A więc shot. – Nicki chwyciła tequilę i nalała Taylor alkohol. – Daj spokój! To było bardzo ciężkie pytanie! – zawołała Taylor, niechętnie biorąc od Nicki kieliszek. Skrzywiła się, ale wypiła go jak profesjonalistka. – Travis, prawda czy wyzwanie? – zapytała Taylor, odstawiając kieliszek. – Pewnie teraz powinno być wyzwanie – powiedział, brzmiąc na zarówno podekscytowanego, jak i zdenerwowanego. – Ha mam, dobra, musisz wykonać szybki striptiz... w sześćdziesiąt sekund – Pokój wybuchł śmiechem. – Och, musisz to zrobić! – zawołała Kara. – Tak, z pewnością, musimy zobaczyć te abs ponownie! – dodała Addison. Nicki wyglądała jakby chciała go zaatakować. – Och, w porządku. Włączmy muzykę, ktoś musi kontrolować czas – Travis wstał i wyciągnął telefon, przewijając playlistę. – Ja! – krzyknęłam. Przynajmniej będę miała nad czymś kontrolę. – Dlaczego ty możesz mieć telefon? – jęknęła Nicki . – Bo jestem super. – Uśmiechnął się Travis. – Ale tak naprawdę, mam kilka ważnych połączeń do odebrania w ciągu dnia. Muszę go mieć. – Włączył muzykę i podał mi swój telefon. – Wystarczy nacisnąć start, gdy będę gotowy, tu jest timer, uruchom go, kiedy zacznę. Zerknęłam na telefon i wybuchłam śmiechem. Wybrał „Pour Some Sugar on Me” na swój występ. Zanim ktokolwiek mógłby zakwestionować mój wybuch, Travis przeniósł się na przestrzeń na końcu kanapy i odchrząknął, wskazując na mnie, abym włączyła muzykę. Nacisnęłam start, a następnie szybko rozpoczęłam odliczanie. Nie mogłam pozwolić, by trwało to dłużej niż minutę. Travis poruszał biodrami z boku na bok w takt muzyki. Jak każdy wielki sportowiec, był okropnym tancerzem. Zaczął niespiesznie rozpinać koszulę w kratę. Wreszcie dotarł do ostatniego guzika i ściągnął ją z ramion, po czym zakręcił nią

140

nad głową oraz rzucił przez pokój. Kilka dziewczyn krzyknęło z podniecenia. Ja po prostu spojrzałam na zegar w nadziei, że ta minuta szybko się skończy. O nie. Minęło tylko dwadzieścia sekund. Co za bzdura? Co teraz zamierza zrzucić? Travis wypchnął biodra i sięgnął do rozporka. Rozległ się krzyk napalonych zwierząt. Zerknęłam jeszcze raz na zegar, trzydzieści sekund. Spojrzałam w górę na Travisa, który rozpiął już spodnie i powoli je zsuwał. Nie. To się nie dzieje! – Czas! Czas minął! – krzyknęłam na cały pokój. I wyłączyłam muzykę, pogrążając nas w milczeniu. W tym samym momencie, prąd wrócił, oświetlając pomieszczenie, niemal oślepiające nas wszystkich. Travis dał nam swój seksowny uśmiech, zapiął spodnie, nim podchodząc, podniósł koszulę. Gdy wracał, podszedł do mnie i wziął telefon. – Panie, Travis, burza oficjalnie przeszła i odzyskaliśmy prąd, proponuję wrócić już na górę – ogłosił ze szczytu schodów Jim. – Dobra, myślę, że kończymy naszą grę w prawdę czy wyzwanie. – Travis roześmiał się na jęki dziewczyn. – Ale dopiero robiło się ciekawie! – poskarżyła się Addison, kiedy wstała i podążyła za Karą i Nicki w kierunku schodów. Taylor wstała i zwróciła się do nas. – Dziękuję za pomoc dzisiaj wieczorem. Wiem, że okazałam się być dużym dzieckiem w tym wszystkim. – Cieszę się, że mogłam pomóc. – Uśmiechnęłam się do niej. Taylor zatrzymała się na najniższym stopniu, patrząc na mnie. – Idziesz? – Och, um, mam zamiar pomóc Travis w sprzątaniu – powiedziałam. – Okej. Do zobaczenia jutro. – Pomachała do nas i ruszyła na górę. – Dobranoc – zawołał Travis, gdy zniknęła z zasięgu wzroku. Chwyciłam kieliszki ze stołu i zaniosłam do zlewu. Tequilę odstawiłam na półkę i zaczęłam zmywać, a Travis przyniósł deskę do krojenia i nóż.

141

– Wiem, co się tam stało – wyszeptał mi do ucha, wysyłając dreszcze przez całe moje ciało. – Tak, co takiego? – zapytałam, chociaż dokładnie wiedziałam, o co chodzi. Skończyłam płukanie, gdy Travis obrócił mnie, kładąc dłonie na umywalce po obu stronach moich bioder. – Zatrzymałaś czas po czterdziestu sekundach. Miałem jeszcze dwadzieścia sekund, żeby pokazać paniom, co mam! – szepnął mi do ucha przed umieszczeniem pocałunków na mojej szczęce. – Tak. Panie nie muszą widzieć wszystkiego – odetchnęłam, pochylając się do pocałunków. – Czułam się źle z twojego powodu, więc przerwałam wcześniej. – To było kłamstwo. Teraz na sto procent wiedział, jak bardzo go lubiłam. Travis roześmiał się w moją szyję. – Jesteś taka zła. – Zamknij się! –Pchnęłam go lekko, uśmiechając się. – Chodź tu. – Wciągnął mnie w ramiona, umieszczając delikatny pocałunek na ustach, zanim wciągnął mnie w uścisk. – Chyba powinniśmy wrócić na górę – wymruczałam w jego pierś, nie chcąc go puścić . – Chyba – westchnął, odsuwając się. – Jeżeli przestanie padać, przyjdź dziś wieczorem. – Odszedł w kierunku schodów. – Zobaczymy. – Mrugnęłam do niego, nim wspiął się po schodach, śmiejąc się. Wróciłam do mojego pokoju, nie wpadając nikogo po drodze. Wyczerpana ze zmęczenia lub przez alkohol, padłam na łóżko, przykrywając się kołdrą i od razu zapadając w sen.

142

Rozdział 22 Minęło kilka dni i z Travisem popadliśmy w rutynę. Przychodził do domu, odwiedza dziewczyny. Było dużo flirtu ze strony pań, które z pewnością testowały moją cierpliwość. Miał randkę w cztery oczy z Addison i tego samego wieczoru na eliminacjach wysłał ją do domu. Powiedział mi później, że przez cały czas mówiła o swoim ex i to było bardzo jasne, że tęskniła za nim. W rzeczywistości, poczułam ulgę, kiedy Addison wyjechała. Zostałyśmy we cztery – Kara, Nicki, Taylor i ja. Przed finałem, eliminacje odbędą się jeszcze dwa razy i program w końcu się skończy. Nie mogłam się już doczekać. Dziś rano otrzymałyśmy wiadomość zapowiadającą indywidualną randkę z Taylor. Była kłębkiem nerwów przez cały ranek, nie wiedząc w co się ubrać, jak ułożyć włosy albo o czym rozmawiać. W końcu zlitowałam się nad nią i wybrałam jej strój, ułożyłam włosy w miękki warkocz na boku oraz zaproponowałam katalog rozmów. Wydawała się o wiele spokojniejsza, kiedy Travis przyszedł ją odebrać o szóstej, zabierając na kolację. Siedziałam w fotelu przy kominku, kiedy Taylor minęła drzwi, zmierzając prosto do mnie. Usiadła na pobliskim krześle z ogromnym uśmiechem na twarzy. Dosłownie było widać podekscytowanie i chęć wygadania wszystkich informacji, natychmiast. – I… – zaczęłam, dając jej szansę na opadnięcie na krzesło i zdjęcie butów. – O mój Boże, Riley, on jest niesamowity! – wyrzuciła, odwracając się do mnie twarzą. Starałam się zachować przyklejony do twarzy uśmiech, ale dostrzegając jej zarumienione policzki i oczywiste emocje, mój uśmiech trochę opadł.

143

– Kochana, szczegóły? – Pochyliłam się, udając, że chcę wiedzieć, kiedy tak naprawdę moje serce w każdej chwili groziło wybuchem. – To była tylko zwykła randka, spacer po centrum i kolacja. Ale bardzo mi się podobało. Udało nam się porozmawiać i o wiele lepiej poznałam Travisa. On tak samo, wcześniej czułam jakby nie wiedział o moim istnieniu, a teraz... – urwała z gwiazdami migoczącymi w oczach. – Więc, cieszę się, że lepiej się poznaliście – powiedziałam, wysilając się na mały uśmiech. Pochyliła się bliżej. – Trzymał mnie za rękę – szepnęła. Trzymał ją za rękę? Czy my mamy po dwanaście lat? – Niesamowite – starałam się wykrzesać trochę uczucia, ale jestem pewna, że wyszło płytko. – Było tak romantycznie. Podczas spaceru cały czas trzymał mnie za rękę, a podczas kolacji sięgał i jej dotykał. – Oczy Taylor były rozmarzone, a mnie aż skręcało. Wiem, że powinnam cieszyć się jej szczęściem. I byłabym zadowolona – gdyby mówiła o jakimkolwiek innym facecie niż Travis. Lecz przez fakt, że to był on, chciało mi się wymiotować. Wszystko, co mogłam zrobić, to posłać jej delikatny uśmiech i skinąć głową. – Jest jeszcze najlepsza części... – Taylor westchnęła. – Kiedy wróciliśmy tutaj, odprowadził mnie do drzwi. – Lekko dotknęła warg, a ja chciałam skoczyć i wydrapać jej oczy. Nie mów, nie mów tego! – Dał mi najsłodszy pocałunek na dobranoc – wyszeptała z olśniewającym uśmiechem na twarzy. Poczułam się tak, jakby ktoś uderzył mnie w brzuch, choć z trudem utrzymywałam uśmiech. – To... świetnie – udało mi się wydusić. – Och, zastrzel mnie. Przepraszam Riley, nie powinnam ci tego wszystkiego mówić. Zapomniałam na chwilę, że obie jesteśmy tutaj dla Travisa – pospiesznie przeprosiła Taylor.

144

– Nie, jest w porządku. Jesteś podekscytowana. Też umarłabym, gdybym nikomu nie powiedziała. – Próbowałam grać niewzruszoną. Taylor kiwnęła głową i uśmiechnęła się do mnie, po czym przybliżyła mi więcej szczegółów z randki. Nie usłyszałam ani jednego słowa, które później wypowiedziała. Starałam się ukoić zazdrość. Czułam, jak krążyła po całym moim ciele. Wiedziałam, że jeżeli nie trzymałabym się w ryzach, uderzyłabym biedną dziewczynę. Nie zasługuje na to; przecież nie ma pojęcia, kim jestem, i co z Travisem do siebie czujmy. A może, co ja czuję do niego. Bo można by pomyśleć, jeśli on czuje to samo, że nie będzie całował innej dziewczyny, nawet jeśli to tylko szybkie cmoknięcie. Taylor zatrzymała się w opowieści, więc wykorzystałam okazję i głośno ziewnęłam. – Och, przepraszam. – Zasłoniłam usta dłonią. – Myślę, że jestem bardziej zmęczona niż mi się zdawało. Chyba udam się już do łóżka. – Wstałam i złapałam książkę, którą czytałam przed powrotem Taylor do domu. Uśmiechnęła się do mnie. – Życzę miłej nocy. – Branoc – wyszeptałam. Szybko udałam w stronę schodów i pobiegłam do swojego pokoju. Po wejściu od razu padłam na łóżko, wyjmując telefon z szuflady stolika. Ja: Dlaczego? Rzuciłam telefon na łóżko i opadłam na poduszki. Zamierzałam wrócić do czytania, kiedy mój telefon zadzwonił, sygnalizując nadejście wiadomości. Trav: Riles, to nie to, co myślisz. Ja: Myślę, że Taylor wyjaśniła to całkiem dobrze. Trav: Przecież wiesz, że to tylko kolacja randkowa. Nic więcej.

145

Ja: Ha. Tylko kolacja? A co z trzymaniem się za ręce? Trav: Czy my mamy po 12 lat?! Zaśmiałam się, ponieważ jego komentarz był dokładnie tym, co wcześniej pomyślałam. Trav: Muszę udawać, że je lubię. Ja: A lubisz je? Tak naprawdę nie chciałam znać odpowiedzi na to pytanie, ale musiałam zapytać. Czułam, jakby minęła wieczność, zanim mój telefon ponownie zadzwonił. Trav: Nie tak jak Ciebie... Ja: Co to ma znaczyć?!? Trav: Nie wiem, Riles. Ja: Pocałowałeś ją, Trav. Bez odpowiedzi. Rzuciłam telefon na łóżko, wstałam, chwyciłam piżamę i poszłam się do łazienki. Po tym jak przebrałam się w luźne szorty w kratę, czarną koszulkę oraz umyłam twarz, udałam się z powrotem do pokoju. Zgasiłam światło i wczołgałam się do łóżka. Zapaliłam lampkę na stoliku nocnym i przykryłam się kocem. Jak tylko ułożyłam się wygodnie i otworzyłam książkę, telefon zadzwonił. Trav: To nic nie znaczy.

146

Ja: Świetnie. A więc znajdę Milo i zrobię z nim to samo. Trav: To coś zupełnie innego! Ja: Nie wiem dlaczego. Byłam świadoma, że gram mu na nerwach, wciągając w to Milo. Czasami przejmował się chłopakami, z którymi sporadycznie się spotykałam. Nigdy nie rozumiałam dlaczego, od kiedy Travis co chwilę miał przy boku inną dziewczynę. Utknęłam z jednym facetem. Trav: Dlatego, że faktycznie coś do niego czułaś. Ja: Czuję, Trav. I nie możesz powiedzieć, że ty nie czujesz nic do Taylor. Trav: Świetnie! Może mam jakieś uczucia do tych dziewczyn. Ale to nadal nic nie znaczy! Ja: Pocałowałeś ją. Trav: Riles! To był tylko pocałunek na dobranoc! Ja: Tak naprawdę, nie ma czegoś takiego. Trav: Przestań być tak zazdrosna. Ja: Przestanę być zazdrosna, gdy przestaniesz całować inne dziewczyny! Trav: Muszę to robić dla programu!!!

147

Ja: Dobra! Cokolwiek. Możesz całować inne dziewczyny, gdy tylko chcesz. Trav: ... ale?? Ja: Całuj inne dziewczyny, zapomnij o całowaniu mnie . Rzuciłam telefon na poduszkę, nie dbając o odpowiedź. Prawdopodobnie przesadzałam z zazdrością, ale szczerze mówiąc, nie mogłam nic na to poradzić. Kiedy Taylor powiedziała mi o pocałunku, zaczęłam widzieć na czerwono. Nie ma znaczenia, co myślę o tych randkach, ale mam nadzieję, że piętnaście lat przyjaźni jedynie nas wzmocniło. Może naprawdę jestem jedyną, która czuje to coś między nami. Telefon zadzwonił i zawahałam się przed odczytaniem. Odczekałam chwilę, po czym chwyciłam go do ręki. Trav: Ale ja lubię Cię całować. Złamałam się małym uśmiechem, ale nie odpowiedziałam. Odłożyłam telefon do szuflady, usiadłam wygodnie i otworzyłam książkę, chcąc odciągnąć myśli od tego głupiego programu.

148

Rozdział 23 Trav: Gdzie jesteś?? Zaśmiałam się i pobiegłam ścieżką z pensjonatu na plażę. Weszłam tylnymi drzwiami bez pukania i zauważyłam, jak Travis chodzi po kuchni, wpatrując się w swój telefon, nie zważając na fakt, że stałam za nim. – Jestem tutaj. Podskoczył, puścił telefon i odwrócił się. – Cholera, kobieto, jesteś sprytna. Roześmiałam się i podniosłam telefon z podłogi. – Myślę, że powinniśmy już iść, nie chcesz się spóźnić na ściągnięcie ortezy. – Tak! Nareszcie! – zawołał Travis, chwytając kluczyki i ciągnąc mnie przez drzwi do garażu. Wsiedliśmy do samochodu i Travis wyjechał z podjazdu. Od indywidualnej randki z Taylor, zachowywałam lekki dystans. Chciałam, by samodzielnie zdecydował, czego naprawdę chce. Posłuchał, gdy powiedziałam, że nie będę go całowała, jeżeli będzie całował inne. W ubiegłym tygodniu, żadna z dziewczyn nie obnosiła się tym, że ją pocałował. Nadal utrzymywałam pocałunki na poziomie delikatnych i krótkich, gdy przybywałam i opuszczałam jego domek w nocy. Kiedy wychodziłam ostatniego wieczoru, wspomniał, że następnego dnia będzie miał wizytę u lekarza, by usunąć but ortopedyczny raz na zawsze i chciał, bym z nim poszła. Oczywiście, nie mogłam odrzucić oferty, zwłaszcza, że zwykle towarzyszyłam mu na wizytach lekarskich jako asystentka. I spędzę trochę czasu sam na sam z Travisem, nieudokumentowanie. Najtrudniejszą częścią była próba wydostania się rano z domu, bez dziewczyn zastanawiających się nad tym, gdzie

149

byłam przez ponad dwie godziny. Na szczęście, zaczęłam biegać i nikt nie zadawał pytań, kiedy wychodziłam rano z domu. – Hm, nie jedziemy w złą stronę? – spytałam, gdy ujrzałam, że zmierzamy w przeciwnym kierunku od miasta. – Chciałem spędzić z tobą trochę czasu. – Uśmiechnął się do mnie, zanim przeniósł uwagę z powrotem na drogę. – Ale co z twoją ortezą? – Wiedziałam, że nie mógł się doczekać, by ją zdjąć, nie mogłam uwierzyć, że wymyślił tę całą sprawę z wizytą lekarską. – Obiecaj, że nie będziesz zła? – Czumu miałabym być? Mogę spędzać z tobą czas bez przerwy. – Naprawdę, stawałam się coraz bardziej podekscytowana, że będę z Travisem parę następnych godzin. – Zdjąłem wczoraj. Powiedziałem Jimowi, że miałem umówione spotkanie z agentem, a tak naprawdę poszedłem do lekarza. Jim wiedział, że nie chcę kamery na swoich osobistych spotkaniach, więc mogłem odrobinę skłamać o dniu wizyty. Ale musiałem powiedzieć ci to samo, co Jimowi, w razie gdybyś z nim rozmawiała, żeby historie się zgadzały – wyjaśniał Travis, jakby planował to od kilku dni. – Więc zaplanowałeś to wszystko, by spędzić ze mną czas? Travis roześmiał się. – Tak, spędzić z tobą czas i porozmawiać o wszystkim, co się dzieje w show. Czuję, że powinienem być całkowicie szczerym, a naprawdę nie chcę omawiać tych rzeczy przed kamerą. Być ze mną całkowicie szczerym? To nie może być dobre. – Doprowadzisz mnie do łez? – Nie mogłam nie zapytać. – Co? – Travis przechylił głowę i spojrzał na mnie, nieco zbaczając z drogi. Szybko ponownie skoncentrował się na drodze, dostosowując samochód, ale nadal rzucał na mnie szybkie spojrzenia. – Dlaczego pytasz? – Powiedziałeś, że masz zamiar być całkowicie szczery. To sprawia, że myślę o najgorszym. – Wzruszyłam ramionami. Tylko ja słyszałam tę rozmowę? – Co z butem ortopedycznym? – spytałam, wskazując to, co teraz pokrywało jego nogę.

150

– Przynęta. Zdejmę to, kiedy dotrzemy do celu. – Uśmiechnął się Travis. Skręcił w polną dróżkę i kontynuowaliśmy jazdę w wyboistej ciszy. Wyjrzałam za okno, patrząc bezmyślnie na mijane drzewa, rozmyślając nad każdym złym scenariuszem, jaki mogłam wymyślić. Odwróciłam głowę, aby zadać Travisowi pytanie, ale zatrzymał się, kiedy zobaczyłam w oddali domek. – Zmierzamy do domku twoich rodziców? – Miałam dobre wspomnienia z letnich weekendów spędzonych tu z Travisem, gdy byliśmy nastolatkami, ale nie było mnie tutaj od kilku lat. – To najbardziej prywatne miejsce, jakie zdołałem wymyśleć. Nikt, oprócz mojej rodziny o nim nie wie. – Travis wjechał na podjazd, parkując przed garażem. Wyskoczyłam z auta, oddychając świeżym, wiejskim powietrzem. Zamykając oczy, odchyliłam głowę i wchłaniałam promienie słoneczne. Kocham to miejsce. Cień stanął przede mną, blokując słońce. Zerknęłam spod rzęs, by ujrzeć, że przede mną stoi Travis z promiennym uśmiechem. – Co? Dlaczego na mnie patrzysz? – zapytałam, krzyżując ręce na piersi. – Nie widziałem cię tak zrelaksowanej od miesięcy. – Podszedł, przyciskając mnie do samochodu. Przysunął twarz do mojej. – Cóż, to prawdopodobnie dlatego, że zostałam uwięziona w domu wariatów z grupą szalonych dziewczyn. Roześmiał się i przysunął bliżej. – Naprawdę chcę cię teraz pocałować. – Czy całowałeś inne dziewczyny? Travis potrząsnął głową. – Tylko ciebie – szepnął, pochylając się bliżej. Ustałam na palcach, gotowa zamknąć dystans, gdy drzwi frontowe otworzyły się z trzaskiem i głos zawołał: – Będziecie tak stać i wpatrywać się w siebie, czy wejdziecie? Obróciłam się, rozpoznając głos. – Zamknij się! – pisnęłam, lekko odpychając Travisa i nurkując pod jego pachą. Wbiegłam po schodach w czekające ramiona mamy Travisa.

151

– Kathy, co tu robisz? – zapytałam, przytulając ją mocno. Szczerze mówiąc, nie obchodziło mnie, dlaczego tutaj jest, byłam niewiarygodnie szczęśliwa widząc ją. – Travis dzwonił do mnie, powiedział, że rozmowa z kimś z zewnątrz może pomóc ci się trochę zrelaksować – powiedziała, klepiąc mnie po plecach. Trzymała mnie w ramionach, lustrując z góry na dół. – Nadal wyglądasz tak samo, ale co ty masz na sobie? Sportowe ubrania? Roześmiałam się i spojrzałam na siebie. Ubrana byłam w typowe ciuchy do biegania – spodnie do biegania, tank top i buty biegowe. – Hm, tak. Chciałam mieć możliwość ucieczki od dziewczyn – powiedziałam, idąc za nią do domu. – Kłamczucha – powiedział za mną Travis. – Podjęłaś się biegania, ponieważ potrzebowałaś wymyślić jakiś powód, dla którego opuszczałaś mój dom wcześnie rano. – O ile pamiętam, byłeś tym, który wpadł na ten genialny plan. Nie miałam innego wyboru. – Usiadłam przy stole w kuchni, gdy Kathy nalewała nam po kubku kawy. – Mogłabym po prostu zostawać w głównym budynku. – Spojrzałam na Travisa, ponieważ on był tym, który prosił, abym przychodziła co noc. – Nie musiałaś się zgadzać! – zaśmiał się. Usiadł przy stole i zdjął buta. – Tak, racja. Jeśli nie zgodzę się przyjść, będziesz się dąsał godzinami, potem rozpoczniesz bombardowanie mojego telefonu wiadomościami. – Przypomniałam mu noc, kiedy po prostu chciałam wczołgać się pod kołdrę i pójść spać, ale Travis wysłał ponad pięćdziesiąt wiadomości, prosząc, żebym przyszła, zanim cokolwiek się między nami wydarzyło. – Cóż, widzę, że program w ogóle nie zmienił waszej dwójki. – Uśmiechnęła się do nas Kathy, gdy usiadła przy stole. Spokojnie piliśmy kawę, doświadczając ciszy, jaką możesz otrzymać tylko w szczerym polu. – Więc, Riley, lubisz dziewczyny, które pozostały? – zapytała Kathy.

152

– No cóż... lubię Taylor, jest słodką dziewczyną. I źle oceniłam Karę, kiedy show się dopiero zaczynał; naprawdę jest bardzo zabawna, ale nie chcesz znaleźć się po jej złej stronie – wyjaśniałam, spoglądając na Travisa, zastanawiając się, co sądzi o tej dwójce. Patrzył przed siebie, na stół, ignorując moje spojrzenie. – Tak czy inaczej, – kontynuowałam – Nicki jest jedyną, której nie mogę znieść. Jest okropna, egocentryczna i szczerze mówiąc, jestem prawie pewna, że to rozpieszczona mała księżniczka. Za nic nie mogę zrozumieć, dlaczego nadal tutaj jest, pomijając fakt, że jest w typie Travisa. Zarówno Kathy, jak i ja odwróciłyśmy się w jego stronę, kiedy skończyłam, by znaleźć go wpatrującego się we mnie. – Nie mam swojego typu! – zawołał Travis, odstawiając kubek kawy z taką siłą, że się rozlała. – Oczywiście, że nie. Byłyśmy świadkami dziewczyn, z jakimi się umawiałeś. Wszystkie są takie same; wysokie, blondynki, z ciężkim makijażem, egocentryczne, chciwe, niegrzeczne, będące z tobą jedynie dla sławy i pieniędzy, nudne, dziw... – zamarłam, kiedy Travis wstał, przerywając mi. – Boże, sprawiasz, że to brzmi, jakbym był okropną osobą, widując się z tymi dziewczynami. Jeżeli miałaś z tym problem, dlaczego nie wspomniałaś wcześniej, Riley? – Wybiegł przez drzwi, trzaskając nimi. Ujrzałam, jak przechodzi pod oknem i kieruję się dróżką do lasu. – Hmmm, co powiedziałam? – zapytałam jego mamę. – Prawdę. Travis po prostu nie zauważył, jakie te dziewczyny były. I nigdy nie wiedział, że naprawdę się tym przejmowałaś. Myślę, że słysząc, jak opisujesz kobiety, z którymi randkował, pokazałaś mu tego pełen obraz, a to zabolało. Nie mogę sobie radziłaś sobie z tym przez te wszystkie lata – powiedziała, wyciągając rękę, żeby chwycić moją. – Byliśmy tylko przyjaciółmi, nie miałam powodu, aby przejmować się tym, z kim randkuje. – Myślę, że w głębi duszy, Travis zawsze miał do ciebie uczucia. Nienawidził, gdy widywałaś się z tym facetem, Milo. Zawsze był zazdrosny, kiedy wychodziłaś

153

na randkę... oczywiście, nie chciał tego przyznać, ale matka wie. – Uśmiechnęła się Kathy, ściskając moją dłoń. – Ten program otworzył ci oczy, za co jestem bardzo wdzięczna, ale myślę, że to przeraża Travisa. On chyba myśli, że nie jest dla ciebie wystarczająco dobry. – Co, do cholery? Znam go od zawsze! Wiedziałam o wszystkim, co działo się za zamkniętymi drzwiami. Nie obchodzi mnie to! To przeszłość – powiedziałam, wstając i krążąc po kuchni. – Wiem, kochanie. Travis się po prostu boi. Idź. Porozmawiaj z nim. – Kathy także wstała, popychając mnie w kierunku drzwi. – Ale dopiero tu dotarłam, chcę z tobą porozmawiać – wymamrotałam, gdy Kathy odwróciła mnie w swoich ramionach, aby dać uścisk. – Wiem, ale będziemy miały czas, żeby porozmawiać innego dnia. Poza tym, muszę już iść. – Kathy złapała torebkę i podążyła za mną do drzwi. Pomachała, gdy udała się do garażu. Odmachałam i odwróciłam się w stronę lasu. – Mam nadzieję, że się nie zgubię – narzekałam, kiedy udałam się w kierunku szlaku, którym widziałam, że szedł Travis. Maszerowałam przez kilka minut, gdy dotarłam do małego strumienia, który płynął przez las, sygnalizując koniec majątku Graysonów. Teraz miałam wybór, mogłam pójść szlakiem na lewo lub prawo. Świetnie. Gdzie poszedł Travis? Skręciłam w lewo i dostrzegłam, że siedzi przy ogromnym dębie, wpatrując się w potok. – Hej – powiedziałam, przybliżając się do niego powoli, nie wiedząc, w jakim jest nastroju. – Hej – odpowiedział, nie patrząc na mnie. Cóż, przynajmniej ze mną rozmawiał. Zsunęłam się po drzewie, siadając obok niego, nie wiedząc, co powiedzieć, więc po prostu patrzyłam na potok. Oboje milczeliśmy przez kilka minut, słuchając sączącego się strumienia i odgłosów życia lasu.

154

– Dlaczego nigdy nie powiedziałaś mi, co myślisz o dziewczynach, z którymi się umawiałem? – zapytał cicho Travis. – Trav, jestem pewna, że o tym wspomniałam. Po prostu nigdy nie słuchałeś – stwierdziłam fakt, mimo że byłam przekonana, że to spowoduje kolejną kłótnię. – Wspominałaś, że nie lubisz kilku z nich. Ale przeważnie zatrzymywałaś myśli dla siebie. – Nie wiem, co chcesz, żebym powiedziała, Travis. Byliśmy przyjaciółmi, to nie tak, że miałam prawo wtykać nos w twoje życie osobiste. Kiedy sugerowałam, że nie lubię dziewczyny, z jaką się widywałeś, ignorowałeś mnie. Jasno pokazałeś, że zamierzasz robić to, co chcesz, bez względu na to, co sądziłam. – Spojrzałam na niego. – Nigdy nie zdawałem sobie sprawy, co naprawdę myślałaś. To sprawia, że wyglądam jakbym był wielką świnią, spotykając się z takimi kobietami – westchnął Travis. – Trav, nie dbam o kobiety, z jakimi randkowałeś przeszłości. Wiedziałam, że żadnej z nich nie zatrzymasz na dłuższą metę, naprawdę, to nigdy nie miało znaczenia – powiedziałam, delikatnie kładąc rękę na jego kolanie. – To dlatego tak bardzo nienawidzisz Nicki? – zapytał. Dał mi mały uścisk. – Nie jestem pewna, kim Nicki jest, gdy jest z tobą sam na sam, ale tak, jest dokładnie taka, jak wszystkie inne kobiety, z którymi się umawiałeś. Próbuję to powiedzieć od samego początku. – Jim był tym, który chciał zatrzymać ją przez jakiś czas, wierząc, że oceny pójdą w górę przez dodatkowy dramatyzm. Ale im bardziej staram się ją poznać, tym bardziej chcę ją na moment zatrzymać. Nie wiem. Być może jestem po prostu przyzwyczajony do mojego typu, nie potrafię poruszać się tak szybko. – Spojrzał Travis i czekał na moją reakcję. Znów opierając głowę o drzewo, myślałam przez chwilę, zanim odparłam: – Potrafię to zrozumieć. Randkowałeś z tym samym typem tak długo, że trudno przerwać cykl. Dlatego jestem tutaj, by pomóc ci ruszyć do przodu. Ale jeśli chcesz zatrzymać ją na chwilę... rób to, co musisz.

155

– A Taylor? Naprawdę ją lubisz? – zapytał Travis. – Lubię Taylor. Jest słodka. Ale także żądna przygód, co wiem, że chcesz mieć w dziewczynie. – Czułam się niezręcznie promując Taylor, ale szczerze mówiąc, jeżeli miałam wybierać pomiędzy Nicki i Taylor, będę kibicować Taylor przez cały dzień, każdego dnia. – A Kara? – zapytał. – Rany, Kara jest twoją żeńską wersją. Wasza dwójka byłaby idealna, chyba że zabilibyście się po spędzeniu zbyt dużo czasu razem. – Zaśmiałam się na samą myśl. – Jest naprawdę zabawna – zgodził się Travis. – Tak, świetnie pasuje do twojej listy przyjaciół. – Cieszę się, nareszcie wiedząc, co myślisz. I przykro mi, że program nie jest dokładnie tym, na co się pisałaś – powiedział z uśmiechem Travis. – Tak, nie przypuszczałam, że naprawdę będę chciała znaleźć się w finale – mruknęłam. Mam nadzieję, że nie zabrzmiało to zbyt zazdrośnie. Travis odwrócił się i ujął moją twarz w dłonie. – Riles, na końcu to będziesz ty. Moje serce zamarło na jego słowa. Będąc szczerą, niepokoiłam się, że zmieni zdanie i wybierze jedną z pozostałych dziewczyn. To, że znam go długo, nie znaczy, że go rozpracowałam. – Będę czekała – szepnęłam, moje serce biło dwa razy szybciej niż zwykle. Travis pochylił się i wyszeptał: – Dziękuję – do moich ust, zanim delikatnie umieścił tam pocałunek. Owinęłam ramiona wokół jego szyi, przyciągając go bliżej i pozwalając mu pogłębić pocałunek. Westchnęłam oraz otworzyłam dla niego usta, próbując kawy, którą pił wcześniej. Kto wiedział, że całowanie najlepszego przyjaciela będzie tak niesamowite?

156

Rozdział 24 Zbyt szybko znaleźliśmy się z powrotem w samochodzie w drodze do domu. Travis powiedział Jimowi, że wizyta potrwa jedynie około dwóch godzin, a teraz minęły trzy. Travis wspomniał też, że później, tego samego dnia, miał indywidualną randkę z Karą, co oznaczało, że dzień spędzę z Nicki i Taylor. Być może Taylor i ja mogłybyśmy ukryć się jakoś przed Nicki na cały dzień. Byłoby wspaniale, gdybyśmy mogły oddalić się od posiadłości. Ugh, to będzie piekło. Po powrocie do pensjonatu, Travis wskoczył pod prysznic, by przygotować się na randkę, a ja ruszyłam ścieżką na plażę. Powoli podążyłam z powrotem do domu, starając się opóźnić nieuniknione. Wspięłam się po schodach i zobaczyłam, że Taylor wylegiwała się przy basenie. Rozejrzała się, gdy mnie usłyszała. – Hej dziewczyno. To był długi bieg. – Zarzuciła rękę na oczy, osłaniając je przed słońcem. – Tak, czułam się naprawdę dobrze, więc biegłam dalej – kłamałam, mijając ją. – Zamierzam zrzucić dres i dołączę do ciebie, w porządku? – Pewnie! Kara ma dzisiaj randkę sam‐na‐sam z Travisem, a nic więcej nie jest zaplanowane, więc mamy dla siebie sporo czasu – powiedziała Taylor, znowu relaksując się w fotelu. – Mam nadzieję, że Nicki pozostanie dzisiaj w środku – mruknęłam. Śmiech Taylor podążył za mną do drzwi. Szybko założyłam strój kąpielowy, wrzuciłam kilka niezbędnych rzeczy do torby plażowej i ruszyłam na basen. Wyciągnęłam krzesło obok Taylor, ustawiłam oparcie i włożyłam okulary. – Pięknie dziś na dworze – oznajmiłam, zamykając oczy i relaksując się w fotelu.

157

Taylor westchnęła, ale nic nie powiedziała. Leniuchowałyśmy przy brzegu i w basenie całe popołudnie. Kara wystawiła głowę, by pożegnać się około godziny temu, a Nicki jeszcze się nie pokazała. Kiedy Taylor i ja dyskutowałyśmy o tym, co byśmy chciały na kolację, Nicki wyszła z domu i podeszła do nas z szelmowskim uśmiechem na twarzy. Usiadła na krześle obok, skopała sandały i ułożyła się na słońcu. Nieustannie spoglądała na mnie co kilka sekund. Kusiło mnie, by zapytać czy dostała skurczu, ale starałam się grać miłą, więc tylko westchnęłam i zapytałam: – Czego chcesz, Nicki? – Och, Riley, nie zauważyłam cię – oznajmiła, odwracając głowę, by ujrzeć mnie w całości. – Mogłabyś przejść do sedna, następnie odejść? – zapytałam, przewracając oczami. Czy ona musi być tak nieświadoma tego, że nie chcę jej tutaj? – Tak, Nicki, niszczysz nastrój – oznajmiła Taylor po mojej drugiej stronie. Roześmiałam się, chciałam sięgnąć w górę i przybić z Taylor piątkę, by zmiażdżyć Nicki. – Nikt nie mówił do ciebie, Taylor – warknęła w jej kierunku Nicki. Taylor tylko prychnęła i machnęła ręką w jej stronę. Whoa! Od kiedy Taylor rozpoczyna kłótnię? – W każdym razie, Riley, nigdy nie uwierzysz, co usłyszałam dzisiaj rano – ciągnęła ciszej Nicki. – I jestem pewna, że mnie to nie obchodzi – powiedziałam, odwracając się, aby spojrzeć w niebo. Było znacznie lepszym widokiem niż Nicki. – Och, jestem pewna, że będzie cię to obchodziło, gdy powiem – wyszeptała konspiracyjnie Nicki. Westchnęłam i usiadłam, kierując ciało w jej stronę. Tyle o niej odchodzącej szybko oraz cicho. – Nie musisz owijać w bawełnę, Nicki. Po prostu powiedz to, co przyszłaś ogłosić. – Słyszałam, że jedna z dziewczyn tutaj jest „najlepszą przyjaciółką” Travisa. – Usiadła i odwróciła się, patrząc mi prosto w oczy.

158

Jej komentarz zyskał uwagę Taylor i usłyszałam, jak porusza się za mną, po czy siada obok. – Naprawdę? To szaleństwo! – powiedziała Taylor, zerkając pomiędzy nami dwoma. – To naprawdę ma znaczenie? – zapytałam spokojnie, mimo że wewnętrznie wariowałam. To nie powinno się stać. Miałam zostać niezauważona. Zastanawiałam się, kto z załogi był gadułą. – Oczywiście, że to jest ważne, Riley. Ta dwójka miała głęboki związek przed show i najwyraźniej wyszli ze strefy przyjaźni, kiedy tutaj dotarli. – Nicki nadal na mnie patrzyła, a ja wiłam się pod jej wzrokiem. Poważnie, kto do cholery był taką paplą? Byłam pewna, że zamierzam skopać mu tyłek. – To ważne, bo jeżeli są w związku, o czym słyszałam, reszta z nas została oszukana. Nie ma innego sposobu, na końcu będzie musiał wybrać jedną – ciągnęła Nicki z szelmowskim uśmiechem na twarzy. – Tak, to komplikuje sprawy – mruknęła obok mnie Taylor. – Travis jest dużym chłopcem, Nicki. Sam decyduje kto zostaje, kto odchodzi – powiedziałam obojętnie. Nicki przewróciła lodowatymi, niebieskimi oczami. – Przestań gadać bzdury, Riley. Nie wiem, jak udało ci się dostać do programu, ale nie pozwolę twojej historii z Travisem zniszczyć moich szans u niego. Taylor wydyszała po ogłoszeniu Nicki: – Wow, wszystko ma teraz tak wiele sensu. – Co? – zapytałam, siadając prościej, gotowa odeprzeć atak. – Gdy byliśmy na grupowych randkach, zawsze wiedziałaś, co Travis planuje. I zawsze wcześniej to robiłaś To ma sens, jeżeli jesteś jego najlepszą przyjaciółką, robiłaś z nim te rzeczy. Plus, również widziałam spojrzenia, które wymienialiście. Zawsze myślałam, że po prostu bardzo cię lubi, ale teraz to ma sens. Gdy graliśmy w prawdę czy wyzwanie, usiadł tak blisko ciebie i przez całą noc trzymał rękę na twojej nodze – powiedziała ze smutkiem.

159

Cóż, jak się, do cholery, o tym dowiedziała?! – Ale czemu mi nie powiedziałaś? – spytała Taylor, patrząc na mnie smutnym wzrokiem. Jęknęłam i spojrzałam na otaczającą nas załogę z kamerą. Dostrzegłam, że Jim stoi tuż za jednym z chłopaków i kiwnął lekko głową, dając mi zielone światło, aby powiedzieć tym dwóm, dlaczego tutaj jestem. – Żadna z dziewczyn miała się o mnie nie dowiedzieć. Travis zaprosił mnie do show, bym pomogła mu podjąć decyzję. Robiliśmy wszystko razem, więc to miało sens. Nie byłam szczęśliwa biorąc udział w programie, ale producenci pomyśleli, że to jedyny sposób, by uzyskać o was informacje, które dotrą do Travisa – wyjaśniłam Taylor, nie bardzo troszcząc się o to, co pomyślała o mnie Nicki. Ale naprawdę nie chciałam, żeby Taylor mnie znienawidziła. – Dawałaś mu o nas informacje? – zapytała cicho. – Nie, nie bardzo. Po prostu pytał, kogo lubię, a kogo nie i dlaczego. Mogłam mu doradzać, ale na końcu i tak samodzielnie podejmował decyzje – wyjaśniłam. Nicki prychnęła: – Tak, racja. – Och, naprawdę powinnaś wierzyć, że dokonuje własnych wyborów, Nicki. Ponieważ gdyby mnie słuchał, odeszłabyś już pierwszej nocy. – Rzuciłam się na nią, a Taylor zaśmiała się. – Spójrzcie na to. Ciągle tu jestem. Nadal chce mnie tutaj. Co to oznacza dla ciebie? – śmiała się ze mnie Nicki. – To znaczy, że producenci chcieli cię tutaj do pierwszej piątki, bo dodajesz dramatu. – Pochyliłam się, zbliżają do jej twarzy. – Ale uwierz, nigdy nie skończysz z Travisem. On ma już dość dziewczyn twojego pokroju. Jest gotowy, żeby ruszyć dalej. – Wszystko jedno, Riley. Tak czy inaczej, wracasz do domu przede mną. – Uśmiechnęła się. – Nie znajdziesz sie w najlepszej dwójce. Nie wygrasz Travisa. – Z tym zeskoczyła z krzesła i wróciła do domu. Taylor i ja parzyłyśmy, jak odchodzi, zanim Taylor wróciła na swoje krzesło i ułożyła się przy mnie.

160

– Więc, wasza dwójka naprawdę stała się czymś więcej niż przyjaciółmi? – zapytała Taylor, spoglądając na mnie. – Tak. Szczerze mówiąc, nigdy nie myślałam o nim w ten sposób, ale jakoś w trakcie tego programu wszystko się zmieniło – powiedziałam patrząc na nią. – To takie... romantyczne – westchnęła. – I naprawdę do bani dla mnie. – Nie jesteś na mnie zła za... bycie tym, kim jestem? – Byłam w szoku, że nie wyglądała na wkurzoną, ale bardzo za to wdzięczna. – Oczywiście, że nie. Rozumiem, czemu to zrobiłaś. I nie miałaś pozwolenia, by komuś powiedzieć. Nic nie możesz poradzić na uczucia. Nie nienawidziłam cię wcześniej, gdy po prostu myślałam, że byłaś kolejną dziewczyną zainteresowaną Travisem, dlaczego miałabym znienawidzić cię teraz, kiedy wiem, że jesteś kolejną dziewczyną zainteresowaną Travisem? – roześmiała się. Uśmiechnęłam się do niej, szczęśliwa, że tajemnica została ujawniona i nie muszę już zacierać po sobie śladów. Byłam zadowolona, że Taylor czuła się dobrze z całą tą sprawą. Co dziwne, stała się moją dobrą przyjaciółką w czasie pobytu tu i naprawdę nie chciałam stracić tej relacji, gdy prawda wyszła na jaw. Może lepiej, że dowiedziała się w ten sposób, niż oglądając program w telewizji. Przynajmniej usłyszała to ode mnie… cóż, z technicznego punktu widzenia od Nicki, ale czy ona naprawdę się liczy? – Myślę, że to urocze, że ty i Travis odkryliście, co do siebie czujecie w show. Byłoby wspaniale, gdybym zakochała się w swoim najlepszym przyjacielu... jeżeli miałabym faceta, jako najlepszego przyjaciela – zaśmiała się i odwróciła do mnie. – Jestem bardzo szczęśliwa z twojego powodu, Riley. – Um, program nie jest zakończony. Może wybrać każdego! – powiedziałam, nie chcąc wyciągać pochopnych wniosków. – Cokolwiek powiesz, Riley. Byłby głupi, nie wybierając ciebie. – Machnęła ręką w powietrzu. – Ale... co z tobą? – Dam sobie radę. Istnieje wielu innych facetów. – Usiadła i nachyliła się do mnie. – Czy Travis ma jakiś braci?

161

Roześmiałam się głośno. – Faktycznie, ma. Dwóch starszych i wolnych. – Cóż, jest jeszcze dla mnie nadzieja – zaśmiał się Taylor i opadła na krzesło.

162

Rozdział 25 Późnej nocy szybko ruszyłam po schodach do domku gościnnego. Ponieważ wszyscy znali mój sekret, nie martwiłam się, że ludzie zobaczą, jak idę do Travisa, ale nie chciałam zostać osaczoną przez Nicki. Czy nawet Karę. Byłam zachwycona tym, jak zareagowała Taylor, ale Kara nie była tak akceptująca. W rzeczywistości, była wkurzona. Znowu stała się taka, jaką myślałam, że jest już pierwszej nocy – kompletną suką. Nicki przyparła Karę do muru w nie więcej, niż dwie sekundy po powrocie do domu z randki z Travisem, aby przekazać jej wiadomość. Twarz Kary przeszła z radosnego uśmiechu do blasku śmierci w dwie i pół sekundy. Nie było zabawnie dowiadywać się jako ostatnia. Rozejrzałam się, gdy przeszłam przez pensjonat i ustałam w pół kroku. Jim stał przed drzwiami, wyglądając, jakby mnie oczekiwał. – Riley, tak myślałem, że przyjdziesz – powiedział, przytrzymując drzwi. – Hm, tak. Sądziłam, że muszę porozmawiać z Travisem o tym, co się dzisiaj stało. – Weszłam do domu, by ujrzeć Travisa siedzącego przy stole kuchennym. – Hej, Riles. – Spojrzał na mnie nieufnie. – Co się dzieje? – zapytałam, siadając obok Travisa. Travis i Jim wymienili spojrzenia, zanim Jim wyjaśnił: – Nicki wkroczyła na wojenną ścieżkę. Żąda, abyś została wyrzucona z show. Mówi, że zaatakowałaś ją, gdy powiedziała, że wie, kim jesteś. Spojrzałam na nich, dławiąc się śmiechem. – Mówisz poważnie?! W całym domu są kamery! – Powiedziała, że zrobiłaś to w jej sypialni – dodał Jim. Patrzyłam między nimi, rozdrażniona. Naprawdę wierzyli Nicki? Jak mogli nie wiedzieć, że nigdy nie zostałabym z nią sama?

163

– Ona jest szalona. Wiecie, że nie zrobiłabym czegoś takiego! – Nasi ludzie przeglądają nagrania, próbując zlokalizować cię w czasie, kiedy Nicki powiedziała, że ją zaatakowałaś – powiedział spokojnie Jim. – Travis, ty mi wierzysz, prawda? – zapytałam, bo nic nie mówił. Musiał mi wierzyć. Znał mnie od zawsze i wiedział, że nie jestem złośliwa. I przysięgam, jeśli weźmie stronę Nicki, odchodzę. Nie mogłam poradzić sobie z tym gównem. – Miała siniaka na ramieniu, twierdziła, że ją pchnęłaś na framugę drzwi – powiedział Travis, ledwie zerkając na mnie. – Chodzi o siniaka u szczytu jej lewego ramienia? To samo miejsce, na które upadła w barze w ubiegłym tygodniu? – spytałam, wiedząc, że to zdarzenie zostało udokumentowane. Travis tylko wzruszył ramionami. Ten kawałek gówna jej uwierzył. – Ma urojenia. Jest szalona – krzyknęłam, wstając i krążąc po kuchni. – Ponownie, mamy ekipę pracującą nad tym, by dowiedzieć się, gdzie byłaś. Oczywiście nikt tu nie wierzy, że to zrobiłaś. Ona po prostu chce, żebyś opuściła show. Nie jestem pewien, w jaki sposób powstał siniak, ale nie sądzę, aby sama to sobie zrobiła – oznajmił Jim, gdy wstał i podszedł do mnie, kładąc dłonie na moich ramionach. – Dowiemy się, Riley. – Tak. Ale to nie skończy złości Nicki, zobowiązała się robić z mojego życia piekło, dopóki program nie dobiegnie końca. – Travis zdawał się ignorować to, co mówiłam i położył głowę na stole. Spojrzał na Jima, który wzruszył ramionami. – Poważnie wątpisz we mnie, prawda? – zapytałam Travisa, kiedy oparłam się o blat. – Po prostu nie wiem, Riley. Była wstrząśnięta, przyszła do mnie z płaczem. Dlaczego miałaby to robić? – Travis po raz kolejny spojrzał na mnie nieufnie. – Udaje, Travis! Och! Nie jestem nawet w stanie dłużej o tym rozmawiać – krzyknęłam, krocząc do drzwi. – Riley, poczekaj chwilę – powiedział spokojnie Jim. Złapał mój łokieć, bym nie dotarła do drzwi. Ustałam, ale wyszarpnęłam się z jego uścisku, zwracając się w ich stronę.

164

– Co? O, czekaj, wiesz co? Nie, nie obchodzi mnie, co masz do powiedzenia. Wystarczająco szybko dowiesz się prawdy, nie miałam z tym nic wspólnego. No, co? – Zwęziłam oczy na Travisa. – Myślisz, że tak po prostu zapomnę o wszystkim? Nie wiem, czy naprawdę się zmieniłeś, Travis. Odwróciłam się i podążyłam do drzwi, szybko uciekając od tego szaleńca. Może jednak on i Nicki byli dla siebie stworzeni. Następnego dnia usiadłam obok Taylor na kanapie w salonie, dopijając już trzecią filiżankę kawy. To była długa noc. Gdy wróciłam do domku, chodziłam po pokoju przez godzinę, w szoku, że Travis uwierzył Nicki zamiast mnie. Potem do mojej sypialni przyszedł Jim, informując mnie, że kamera załogi potwierdziła, że nie przebywałam nigdzie w jej pobliżu, gdy twierdziła, że tak było. Co mówiłam im z dwadzieścia razy. Przynajmniej Jim miał na tyle przyzwoitości, żeby przeprosić i zawiadomić mnie, że Nicki dostała ostrzeżenie. Jeśli kiedykolwiek ponownie zrobi coś takiego, zostanie wyrzucona z show. Chociaż myśl ta sprawiła, że poczułam się lepiej, rzucałam się i kręciłam w łóżku całą noc, czekając aż mój telefon zabrzęczy z przeprosinami od Travisa. To nigdy nie nadeszło. Teraz wszyscy byliśmy w salonie, czekając, żeby dowiedzieć się, kto dostał indywidualną randkę z Travisem. Bardzo dobrze wiedziałam, że nie będę to ja, a ponieważ Kara miała ją wczoraj, to nie będzie także ona. Modliłam się, by była to Taylor, żebym nie musiała patrzeć na zadowolony z siebie uśmieszek Nicki. Wiedziałam jednak, że Nicki nie miała jeszcze randki sam‐na‐sam, więc w napięciu czekałam na najgorsze. A mój koszmar potwierdził się, gdy Nicki weszła do pomieszczenia z kopertą w ręku. – To będę ja – praktycznie wymruczała. Rozerwała kopertę i zaczęła czytać na głos. – Nicki, nie miałem okazji być z tobą zupełnie sam, więc zaplanowałem randkę, żeby poznać cię lepiej. Nie jedz obiadu, zjesz ze mną. Przyjdę po ciebie w południe. Travis. – Nicki spojrzała na mnie z uśmiechem samozadowolenia, który chciałam wybić z jej twarzy.

165

– Wygląda na to, że dzisiaj wygram. – Uśmiechnęła się do mnie, następnie odwróciła się i ruszyła po schodach, by się przygotować. – Możesz uwierzyć? – zapytała Taylor, przewracając oczami w stronę Nicki. – Jest zdeterminowana, żeby uczynić z mojego życia piekło od początku. To wzmogło się, kiedy dowiedziała się, kim naprawdę jestem. Już nie zaskakuje mnie to, co robi. – Ale nie wygra. Dlaczego miałaby tak myśleć? – Taylor spytała ponownie, patrząc na mnie zdezorientowana. – Ponieważ Travis nie wie, czego chce w tej chwili. Mówiłam, że wciąż masz szansę. Nicki jest dokładnie tym, za czym uganiał się w przeszłości. Czemu miałby się zmienić, teraz, kiedy tu jesteśmy? – Dokończyłam kawę i poszłam po dolewkę. Taylor podążyła za mną do kuchni. – Mówisz poważnie? – Złapała szklankę z szafki i dzbanek wody z lodówki, spoglądając na mnie, gdy napełniałam kubek kawą. – Tak. Travis jest zdezorientowany. Nie wiem, czy myśl o umawianiu się ze swoją najlepszą przyjaciółką sprawiła, że spanikował, czy też po prostu nie jest gotowy porzucić poprzednie życie. Nie wiem – powiedziałam, podchodząc do niej, popijając kawę. – To dziwne. Naprawdę myślałam, że szaleje za tobą. – Taylor westchnęła. Usłyszałyśmy dzwonek i wysoki chichot Nicki, ostrzegający nas, że Travis był tu, aby ją odebrać. – Możesz mieć rację z tą szaloną częścią – mruknąłem do kubka. Wycofałam się do sypialni zaraz po ich wyjściu. Pomyślałam o drzemce, ale uświadomiłam sobie, że to nie było opcją, gdy moja głowa uderzyła w poduszkę, a mózg pędził przez tysiące myśli na sekundę. Chyba nie powinnam była pić tej czwartej kawy. Sięgnęłam do stolika nocnego i chwyciłam telefon. Być może Kathy byłaby skłonna wysłuchać, jak narzekam na jej syna. Odblokowałam ekran i dostrzegłam wiadomość od Travisa, przysłaną tuż przed południem.

166

Trav: Zawsze ty. To wszystko. Czy to forma przeprosin? Dlaczego działał sprzecznie do tego, co mówił? Gah, mogłoby być to bardziej skomplikowane? Chwyciłam jedną z książek na szafce nocnej i podeszłam do siedzenia przy oknie. Skoro nie mogłam odciągnąć myśli od Travisa i jego randki śpiąc, być może czytanie o czyimś życiu pomoże. Usiadłam na parapecie, patrząc na jezioro Michigan. Nie mogłam uwierzyć, że Travis chciał randki z Nicki. Nie mogłam uwierzyć, że obrócił wszystko o 180 stopni po tym, co powiedzieliśmy wczoraj. Jedyne, co nasuwało mi się na myśl to dodanie dodatkowego dramatu do show, że producenci sądzili, że oceny wzrosną. To zaczynało być śmieszne. Nie dbam, jak wysokie muszą być rankingi – mieszanie w życiach innych jest złe. Zgodziłam się wskazywać Travisowi właściwy kierunek. Nicki nim nie była. Westchnęłam, spojrzałam na książkę na kolanach i kątem oka dostrzegłam ruch. Wyjrzałam przez okno i ujrzałam Travisa z Nicki, zmierzających do jeziora z koszem piknikowym. Chciałam się odwrócić i nie patrzeć na kompromitację, jaką ta randka z pewnością będzie, ale wyciągnęłam głowę, aby zobaczyć więcej. Nicki nie przestawała dotykać ramion Travisa, chichocząc histerycznie na wszystko, co mówił. Rozłożył koc i umieścił na nim kosz, gdy Nicki wskoczyła mu na plecy. Travis zakręcił nią dookoła, kiedy przytuliła się do jego pleców, zanim delikatnie ją postawił. Stali, spoglądając na jezioro, Nicki podeszła bliżej Travisa, próbując przytulić się do niego. Zamrugałam i przetarłam oczy, żeby upewnić się, że dobrze widzę. Tak, Travis przeniósł rękę na jej plecy, a Nicki przytuliła się do niego. Nie, nie mogłam dłużej na to patrzeć. Ale kiedy zaczęłam odwracać się od okna, Nicki złapała moje spojrzenie, a potem ponownie stanęła na palcach i pocałowała Travisa w usta. Było to szybkie i

167

mogłam powiedzieć, że nie spodziewał się tego, gdyż cofnął się lekko i spojrzał na nią. – Proszę, nie rób tego. Proszę, nie rób tego – skandowałam pod nosem. Patrzyłam w bezruchu, jak Travis ułożył ręce na policzkach Nicki. Ujrzałam jego usta poruszające się, kiedy mówił coś do niej, po czym rzuciła się do przodu i znowu zaatakowała jego wargi. Jedną ręką chwyciła jego koszulę, drugą wplątała we włosy, a on trzymał ręce na jej twarzy. Moje serce opadło. Łzy zebrały się w oczach i w końcu udało mi się odwrócić od okna. Co robi? Dlaczego ją całuje? Nie wie, że stoi na plaży na oczach wszystkich? Nie wie, co całowanie Nicki mi robi? Czułam, jakby moje serce zostało wyrwane. Chwyciłam się za pierś, chcąc, by ból odszedł. Znów wyjrzałam przez okno. Nicki miała ramiona owinięte wokół szyi Travisa, a jej głowa odchylona była do tyłu, gdy śmiała się z tego, co Travis do niej mówił. Jego ręce trzymały jej i patrzył na nią intensywnie. Odwróciłam się od okna, teraz łzy poleciały. Powoli weszłam na łóżko, zwijając się w pozycję embrionalną. – To nie może się dziać – mamrotałam bez przerwy. Mój najlepszy przyjaciel obściskiwał się z wrogiem, nie myśląc o mnie. Jak może to robić? Jak może wyrzucać cokolwiek mieliśmy przez okno? Nicki walczyła o Travisa i teraz czułam, jakby miała wygrać.

168

Rozdział 26 Nie jestem pewna jak, ale udało mi się na chwilę zasnąć. Obudziłam się w ciemnym pokoju, burczało mi w żołądku. Układając się na plecach, przeciągnęłam się, pozwalając mięśniom przystosować się do nowej pozycji. Przechyliłam szyję i spojrzałam na zegarek – 7: 30. Mój żołądek zagrzmiał znowu, przypominając, że przez cały dzień nie napełniłam go niczym, prócz kawą. Wyczołgałam się z łóżka, powoli schodząc na dół, by znaleźć coś do jedzenia. Byłam na najniższym stopniu, kiedy tuż przy drzwiach kuchennych usłyszałam jej głos. – Och, to było tak gorące! Nie jest to najlepszy pocałunek, jaki kiedykolwiek miałam, ale rozumiem, dlaczego Riley trzymała go w ukryciu. – Nicki roześmiała się głośno, wchodząc do kuchni. Podążała za Karą. Tą dwulicową suką Karą. Zamarłam u podnóża schodów, gdy wzrok Nicki skierował się na mnie. – Riley, tu jesteś. Nie słyszałaś przypadkiem, jak poszła moja randka? – Nie czekając na odpowiedź, kontynuowała: – Och, czekaj, to prawda, widziałaś. Jasna cholera, ona zaplanowała to wszystko! Nie zrobiłam nic, oprócz patrzenia na nią. Wiedziałam, że była przebiegła, ale nigdy nie pomyślałam, że wymyśli coś takiego. – Co? Nic nie powiesz? – Przeszyła mnie zimnym jak lód spojrzeniem, usta zacisnęła, warcząc. – Zaplanowałaś to. Stanęłaś w tym miejscu, bo wiedziałaś, że cię zobaczę. – Chciałam być pod wrażeniem jej umiejętności, ale tak naprawdę wolałam ukręcić jej łeb. – Ding‐ding. Riley zdobywa nagrodę. – Roześmiała mi się w twarz. – Dałaś mi amunicję, jakiej potrzebowałam, gdy powiedziałaś mi, że Travis umawiał się z

169

dziewczynami takimi jak ja. Wiedziałam, że jeśli zostanę z nim sama, wszystko co muszę zrobić to trochę poflirtować, a będzie jadł mi z ręki. Co zrobił... i więcej. Ta mała... Rzuciłam się na Nicki, ale szybko zostałam przyciągnięta z powrotem przez Taylor. Nawet nie zauważyłam, że weszła do kuchni. – Próbowała mnie zaatakować! Wszyscy widzieli! – krzyknęła głośno Nicki. – Zamknij się, Nicki. Nie dotknęła cię. Nie możesz z tym nic zrobić – syknęła na nią Taylor. – Plus, sprowokowałaś ją. Szczerze mówiąc, zastanawiam się czy nie puścić jej, by mogła dokończyć to, co chce zrobić. – Tak, Nicki, przez to jak wiem, że wkurzona jest Riley, wspięłaś się dzisiaj na zupełnie nowy poziom – powiedziała Kara, wreszcie się wtrącając. – Och, proszę, jakby żadna z was nie wykorzystała okazji, gdyby ją miała. – Nicki przewróciła oczami. – Proszę, niech cię dziś wyeliminuje. Jestem zmęczona twoim dramatem – powiedziała Taylor z oczywistym rozdrażnieniem w głosie. Nicki przekręciła głowę, by spojrzeć na Taylor i pewnie powiedziałaby coś wrednego, jak zwykle, ale przerwano jej, gdy Jim wszedł do kuchni. – Panie, jesteście potrzebne w salonie na eliminacje – oznajmił, wyciągając ramię, wskazując na pokój. Podążyłam za dziewczynami, mój żołądek zawarczał głośniej. To tyle, jeżeli chodzi o zdobycie czegoś do jedzenia, w zamian miałam do czynienia z gniewem Nicki. Wszystkie zajęłyśmy miejsca na wprost okna i czekałam spokojnie, kiedy weszli Tessa i Travis. Tessa położyła pudełko z bransoletkami na stole, otwierając je i ujawniając, że tym razem były one pomarańczowe. – Wkraczamy w ostatni tydzień, panie. Pod koniec nocy, tylko trzy z was zawalczą o serce Travisa – oznajmiła Tessa, uśmiechając się. – Travis, parkiet jest twój. Travis podszedł do stołu i podniósł bransoletkę. Przesunął po niej palcami, kręcąc w kółko. Rozejrzał się, przenosząc wzrok na każdą z nas. Gdy zatrzymał się na mnie, mrugnął.

170

Miał czelność puszczać mi oczko?! Poważnie nie sądził, że dowiem się, że pocałował Nicki? Myślał, że mnie to nie obchodzi? Serio, zaczęłam myśleć, że powinnam się poddać. – Sekret został ujawniony. Wszyscy wiedzą, że moja najlepsza przyjaciółka jest tutaj od początku. Miała tu zostać do pierwszej piątki, ale wiele się zmieniło i chciałbym, żeby została na dłużej – powiedział, trzymając bransoletkę i posłał mi swój seksowny uśmiech. Dlaczego wciąż musiał być tak atrakcyjny?! – Więc, Riles, chcesz tę bransoletkę? – zapytał, szczerząc się do mnie. Powinnam powiedzieć nie. Muszę szczerze powiedzieć nie i po prostu iść do diabła. Lecz czułam nogi, poruszające się w kierunku Travisa. Spojrzałam na niego, dając mu mały uśmiech, gdy wsunął bransoletkę na mój nadgarstek. Pochylił się, żeby mnie przytulić i spięłam się lekko. – Przyjdziesz dzisiaj wieczorem? – szepnął mi do ucha. Wycofałam się z jego uścisku i roześmiałam. – Raczej nie – powiedziałam i odwrócił się, wracając na miejsce. Dlaczego zachowywał się, jakby nic się nie stało? Poważnie był tak wielkim graczem, a ja tego nie dostrzegałam? To znaczy, byłam świadoma tego, że miewał dziewczyny przed programem i może byłam na tyle naiwna, żeby pomyśleć, że mógłby być ze mną. Wiedziałam, że Nicki uknuła to, aby mnie zdenerwować, ale to nie znaczy, że Travis musiał grać tak długo – ale tak było. I to boli. Pochłonięta myślami, niejasno wyłapałam, że to Kara zostanie odesłana do domu, nim zostałyśmy uwolnione ze szponów Tessy. Starałam się czym prędzej pokonać drogę do mojego pokoju, decydując się przejść przez kuchnię, zamiast klatkę schodową, więc miałam nadzieje, że uniknę Nicki, a może nawet zdobędę coś do zjedzenia. Żołądek nie pozwalał zapomnieć, że jestem głodna. Chwyciłam jabłko, ser oraz wodę z lodówki i odwróciłam się ku klatce schodowej. Pochyliłam głowę, koncentrując się na jedzeniu, wiec nie zauważyłam stojącego tam ciała, aż

171

na nie wpadłam. Zatoczyłam się do tyłu, zanim zdążył mnie złapać i spojrzałam Travisowi w twarz. – Czego chcesz? – wysyczałam wściekle. Nie chciałam mieć z nim teraz do czynienia. Wciąż nie byłam pewna czy odgryźć mu głowę, czy wybuchnąć płaczem. – Dlaczego nie chcesz przyjść? – zapytał, próbując dotknąć mojej twarzy. Wycofałam się poza jego zasięg. – Riles, co się dzieje? – Wydawał się zmartwiony, co jedynie wkurzyło mnie bardziej. – Jeśli pomyślisz naprawdę mocno, jestem całkiem pewna, że domyślisz się, co jest nie tak – powiedziałam. Próbowałam patrzeć na niego, ale moja wizja stała się rozmazana przez łzy. Travis tylko spojrzał na mnie z niejasnym wyrazem twarzy, więc minęłam go, biorąc po dwa schodki na raz. Zostałam gwałtownie zatrzymana, gdy byłam w połowie drogi, kiedy chwycił mnie za nadgarstek. – Musisz powiedzieć, co jest nie tak, bym mógł to naprawić – błagał szeptem. Wycofałam się z jego uścisku i spojrzałam na niego. Poważnie, jest idiotą! – Wiesz, jeśli chcesz prywatnej randki na plaży, powinieneś upewnić się, że jesteś w bardziej zacisznej okolicy, żeby ludzie nie mogli cię zobaczyć ze swojego okna w sypialni – wyplułam. Travis wyraźnie zbladł i otworzył usta, by coś powiedzieć, ale odwróciłam się i przebiegłam resztę schodów, nim zdążył wydobyć słowo. Przekręciłam zamek w drzwiach tak szybko, jak tylko weszłam. Pomyślałam, że nie będzie miał jaj, by przyjść do mojego pokoju, chociaż Nicki i Taylor wiedziały, kim jestem. Ale gdyby mnie zaskoczył, chciałam, żeby było jasne, że nie mam nic do powiedzenia. Wgramoliłam się na środek łóżka, jedząc jabłko oraz wypełniając żołądek bardzo potrzebnym pożywieniem. To był mój najbardziej wyczerpujący dzień w ostatnich latach. Nie wiedziałam już, co czuć. Powinnam być zła? Zdenerwowana? Zadowolona, że widziałam prawdziwego Travisa? Tyle emocji przepływało przeze mnie i nie miałam pojęcia, co z nimi zrobić.

172

Kilka łez spłynęło po moich policzkach i jęknęłam, ocierając je. Tak bardzo jak mój mózg mówił, żebym znienawidziła go i odeszła, serce wciąż kochało tego mężczyznę. Po zjedzeniu niewielkiej ilości pożywienia, mój żołądek był wystarczająco pełen, bym zasnęła. Spałam spokojnie kilka godzin, zanim obudziło mnie pukanie do drzwi. Spojrzałam na zegarek, zauważając, że jest trochę po północy. Kto pukał o tej godzinie? Moje serce zamarło, kiedy Travis przyszedł mi na myśl, ale ta wizja szybko zabolała, gdy przypomniałam sobie, co zdarzyło się na plaży. I wciąż nie wierzę, że postarałby się tutaj zakraść. Uchyliłam drzwi i zobaczyłam Jima, spoglądającego na mnie. – Riley, mogę wejść? – zapytał, choć nie byłam pewna dlaczego, biorąc pod uwagę, że niezależnie od tego to zrobi. Cofnęłam się i otworzyłam drzwi, a potem przymknęłam je do połowy. Nie chciałam, by Nicki pomyślała, że coś dzieje się między Jimem a mną. – Co tam, Jim? – zapytałam, przecierając oczy. – Musisz zobaczyć się z Travisem – powiedział; polecenie zamiast sugestii. – Akurat – prychnęłam na niego. Ci ludzie byli szaleni? Nie miałam zamiaru przebywać w jego pobliżu, chyba, że chce zostać kopnięty w jaja. – Riley, posłuchaj… – zaczął Jim. – Nie, ty posłuchaj. Możesz przekazać Travisowi dokładnie to, co ci powiem. Nie mogę z nim przebywać, póki nie uzupełni swojego cholernego mózgu. Jestem tym zmęczona. – Usiadłam na brzegu łóżka. – Jestem tak zmęczona, Jim. – Riley, wiem, że nie tego oczekiwałaś, kiedy się zgadzałaś, ale nie możesz zrezygnować z Travisa. – Jim stanął przede mną, lekko dotykając mojego ramienia. Zerknęłam w górę i posłałam mu mały uśmiech. – Nie rezygnuję. Nie masz pojęcia, jak bardzo wyrzucam sobie, że to mówię, ale po prostu nie mogę dać sobie z nim spokoju. Ale nie mogę być tą drugą. Moje serce nie może tego znieść. – Wiesz, że program nadal trwa, prawda? – zapytał cicho Jim. Oczywiście, że tak, co on, do cholery, sobie myślał?!

173

– Tak, oczywiście. I zdaję sobie sprawę, że nie może, właśnie teraz, wybrać jednej dziewczyny, kiedy została trójka. Wiem, że musi pokazać zainteresowanie innymi, ale moje serce nie może tego znieść. Nie mogę patrzeć, jak całuje tę sukę – syknęłam przez zęby. – Więc co chcesz zrobić? – Mówiłam ci. Nie spotkam się z nim, dopóki nie podejmę decyzji. Żadnych późnonocnych wizyt, żadnych indywidualnych randek ani żadnego osaczania w kuchni. Nie chcę przebywać w jego pobliżu. – Mrugnęłam, przeganiając łzy, które ponownie zaczęły się zbierać w moich oczach. – Okej. Powiem Travisowi. Mam nadzieję, że to wypracujemy – powiedział Jim, nim wyszedł z mojego pokoju i delikatnie zamknął za sobą drzwi.

174

Rozdział 27 Ponownie siedziałam na kanapie w salonie obok Taylor, kiedy Nicki poszła otworzyć drzwi i odebrać to, co wiedziałyśmy, że było ostatnią kopertą. – Ciężka noc? – zapytała Taylor, zerkając na moją absurdalnie dużą kawę. – Nie masz pojęcia – westchnęłam i z powrotem oparłam głowę o kanapę. Po wyjściu Jima, nie mogłam ponownie zasnąć. Travis przysłał mi kilka wiadomości, prosząc o przyjście, nawet jego mama napisała, że muszę z nim porozmawiać. Napisałam i usunęłam tak wiele wiadomości tej nocy, od tych obrażających go do tych mówiących, że go kocham. Ugh. Kochałam go. To sprawia, że wszystko jest o wiele bardziej skomplikowane! Nawet przyłapałam się na staniu przed drzwiami kuchennymi z dłonią na klamce. Wszystko, co musiałam zrobić to zdecydować, by obrócić pokrętło i pobiec do domku gościnnego, ale zmusiłam się do wycofania z powrotem do pokoju. Otworzyłam oczy, kiedy usłyszałam, że Nicki wchodzi do pokoju z trzema kopertami w ręku. Bez słowa położyła dwie na stoliku, a następnie odwróciła się i wbiegła po schodach, trzymając zaadresowaną do niej w dłoni. Taylor pochyliła się i chwyciła pozostałe ze stołu, obracając i odczytując imiona. – Jedna dla mnie. Jedna dla ciebie – powiedziała, wręczając mi tę z moim nazwiskiem na przedzie. Patrzyłam, jak otwiera swoją i ją czyta. – Mówi, że ostateczne randki są dzisiaj. Każda z nas zje posiłek i spędzi czas z Travisem. Najwyraźniej przypadł mi lunch i popołudniowy spacer – powiedziała Taylor, spoglądając na mnie, zauważając, że wciąż nie dotknęłam mojej koperty. – Zakładam, że poranek przypada Nicki, przez sposób, w jaki zwiała... Masz zamiar ją otworzyć? – Taylor wskazała notatkę na moich kolanach.

175

Raczej nie. Wzruszyłam ramionami, nie przejmując się tym, co Travis miał do powiedzenia. To nie tak, że faktycznie pójdę z nim na randkę. Taylor poklepała moje kolano, nim wstała z kanapy. – Dam ci trochę przestrzeni – powiedziała ze smutkiem, a potem udała się do swojego pokoju. Spojrzałam na list, leżący na moich kolanach. Część mnie chciała otworzyć i zobaczyć, co Travis miał do powiedzenia. Inna natomiast, chciała wrzucić go do kominka i patrzeć jak płonie. W końcu ciekawość zwyciężyła. Wsunęłam palec pod klapkę, rozdzierając kopertę i wyciągnęłam list. Rozłożyłam go i przeczytałam: Cześć, laleczko – wiem, że byłem dupkiem i masz wszelkie powody, aby nie chcieć mnie więcej widzieć. Ale proszę, przyjdź na kolację dziś wieczorem. Ugotuję coś pysznego, wiem, jak bardzo kochasz moje gotowanie, i możemy porozmawiać. To kłócenie się i nie rozmawianie mnie zabija. Tęsknię za tobą, laleczko. Muszę cię zobaczyć. – Travis Uśmiechnęłam się na list. Znał mnie zbyt dobrze. Wiedział, że nie odmówię jego kuchni, ponieważ robił moje ulubione danie – spaghetti z pesto i kurczakiem – doskonale. I miał rację co do kłótni oraz nie rozmawiania; mogłam być na niego zła, ale naprawdę zabijało mnie nie odzywanie się do niego. To punkt, w którym po prostu brakuje kogoś tak bardzo, że przez chwilę chcesz normalności – byłam w tym punkcie. Zdecydowałam, że pójdę do Travisa, spróbuję być cywilizowana i iść do przodu. Nicki szła w podskokach po schodach w najkrótszej letniej sukience, jaką kiedykolwiek widziałam. Nie sądziłam, że to możliwe, lecz wyglądała jeszcze bardziej zdzirowato niż normalnie. Tym razem byłam bardzo świadoma tego, co chciała zrobić i nie zamierzałam chwycić przynęty. – Cóż, wychodzę na moją poranną randkę z Travisem – powiedziała Nicki, wchodząc do pomieszczenia. – Myślałam o paru mimozach, które rozluźnią Travisa, wtedy będzie kitem w moich rękach. Nie słuchaj. Ona po prostu stara się sprowokować. Wstałam i przecisnęłam się obok niej, kierując się do mojego pokoju.

176

– Tak, to chyba lepiej, że nie będzie cię, żeby zobaczyć nasze powitanie – zawołała za mną Nicki. Po prostu idź. Szczerze wątpię, żeby Jim był zadowolony, gdybym uderzyła Nicki w twarz, nawet jeżeli zasłużyła. Wbiegłam do pokoju, otwierając szufladę, w której był mój telefon. Położyłam ją na stole, wysypując zawartość na podłogę. Odrzuciłam kilka książek na bok i chwyciłam telefon, szybko przesuwając ekran, żeby dostać się do wiadomości. Zatrzymałam się na imieniu Travisa i pisałam tak szybko, jak moje palce mogły się poruszać, modląc się, by dostał wiadomość, nim spotka się z Nicki. Ja: Spotkajmy się wieczorem na kolacji. PROSZĘ, nie rób nic z Nicki. Proszę! Wiem, że prawdopodobnie zabrzmiało to desperacko, ale byłam pewna, że nie mogłam znieść jego kolejnej sesji obmacywania z Nicki. Chodziłam po pokoju z telefonem zaciśniętym w ręku. Proszę, dostań to przed randką. Proszę, proszę! Tak, zaczynam brzmieć niczym szaleniec. Słyszałam z dołu, jak Nicki głośno chichocze, a moje serce opadło. Nie dostał na czas. Powoli pozbierałam rzeczy, które spadły na podłogę, gdy rzuciłam szufladę na stół. Włożyłam ją z powrotem do stolika nocnego i zaczęłam wypełniać. Właśnie miałam umieścić telefon za książkami, gdy poczułam wibracje. Moja ręka uderzyła w stolik, kiedy wyciągnęłam go. Odblokowałam ekran i ujrzałam nową wiadomość od Travisa. Trav: Zrobię twoje ulubione. Po tym, co się stało ostatnim razem, myślisz, że będę tak głupi? Uważam Nicki za odpychającą. Zaśmiałam się głośno, gdy moje serce przyspieszyło. Nie byłam szalona, on tak naprawdę nie chciał Nicki. Miałam szczerą nadzieję, że odeprze jej taktykę.

177

Ja: Dobrze wiedzieć. Do zobaczenia później. Właśnie wtedy zadzwonił dzwonek do drzwi i usłyszałam, że Nicki otwiera. – Och, Travis, jestem tak zadowolona, że wychodzimy dzisiaj rano – pisnęła głośno, zapewne jako dodatkowe oświadczenie dla mnie. Nie słyszałam nic innego, przez chwilę wyobrażając sobie najgorsze. Nie idź tam, powiedział, że nie zamierza tego zrobić, zaufaj mu. – Nicki, nie. To się nie stanie – powiedział Travis, przerywając ciszę. Czy on właśnie odepchnął ją od siebie? Kusiło mnie, aby zbiec po schodach, by zobaczyć, co się wydarzyło, ale zdecydowałam zaufać Travisowi. Spędziłam resztę poranka siedząc przy basenie, czytając książkę, aż wróciła Nicki. Następnie szybko przebrałam się w strój do biegania i ruszyłam w dół plaży. Nie zamierzałam tkwić z nią w domu przez trzy godziny, naprawdę nie chciałam usłyszeć jej opowieści o randce. Więc, najlepszym rozwiązaniem była ucieczka od niej. Przebiegłam się wzdłuż plaży trzy razy, po czym tylko siedziałam i cieszyłam się szumem fal jeziora Michigan. Byłam tam przez kolejną godzinę, nim wróciłam do domu, by przygotować się na randkę. Wzięłam szybki prysznic i stanęłam przed szafą, zastanawiając się czy chciałam wyglądać ładnie, czy iść w zwykłych dżinsach i koszulce. Sięgnęłam, aby chwycić bluzkę, kiedy kątem oka dostrzegłam urodzinową sukienkę. Och, tak myślałam, że to zrobię. Sięgnęłam i ściągnęłam ją z wieszaka, uśmiechnięta, gdy wspomnienia z tego dnia przemknęły mi przez myśl. Wciągnęłam ją przez głowę i przeszłam do pracy nad włosami. Działałam szybko, zrobiłam luźny warkocz i zarzuciłam go na ramię. Szybko machnęłam cieniem do powiek, tuszem do rzęs i użyłam odrobinę balsamu do ust. Nie bądźmy zbyt wyszukani; to tylko obiad z Travisem. Przejrzałam się po raz ostatni w lustrze, nim stwierdziłam, że jest dobrze i zeszłam na dół do kuchni. Słyszałam, jak Taylor wróciła do domu godzinę temu, więc pomyślałam, że mogę wyruszyć do Travisa – nawet, jeżeli byłabym trochę za wcześnie. Szłam do

178

domku gościnnego z nadzieją, że noc pójdzie gładko. Ten głupi program wywołał między nami więcej nieporozumień, niż kiedykolwiek wcześniej. Tak naprawdę, przed programem nigdy się nie kłóciliśmy. Byłam gotowa z tym skończyć. Gdybym mogła zrobić to dzisiaj i odejść z Travisem, uczyniłabym to w mgnieniu oka. Dotarłam do domku dla gości i przez okno w kuchni dostrzegłam stojącego nad kuchenką Travisa. Miał otwarte okna, więc niesamowity zapach pesto unosił się w powietrzu. Jego włosy były wilgotne od niedawnego prysznica, ale idealnie potargane. Travis odwrócił się, zapewne kierując się do lodówki, kiedy zatrzymał się i spojrzał mi prosto w oczy. Uśmiechnął się olśniewająco i podszedł do drzwi, otwierając je. – Jesteś tutaj – powiedział, przyciągając mnie w mocny uścisk. – Mówiłam, że przyjdę – wymamrotałam w jego pierś, sztywniejąc trochę na jego dotyk. Podobało mi się to, że mnie przytulał, ale ściskał tak mocno, że ledwo mogłam oddychać. – Uh... Travis, za mocno. Travis rozluźnił uścisk, ale nie pozwolił mi odejść. Zrelaksowałam się przy nim odrobinę, owijając ramiona wokół jego talii. To idealne miejsce, podobnie jak przed programem. Tyle tylko, że moje serce szalało, a te głupie motyle pojawiały się w żołądku. Ale chociaż moje wnętrzności wariowały, język ciała mówił inaczej. Wiedziałam, że nie byłam całkowicie odprężona w jego ramionach, gdy przesunął dłonią w górę i w dół moich pleców, spięłam się. Ostatecznie Travis wycofał się z uścisku i pociągnął mnie do domu. – Mam nadzieję, że jesteś głodna. Byłem niewolnikiem kuchenki przez cały dzień – powiedział Travis, wracając, by dodać makaron do garnka z wrzącą wodą. – Jestem pewna, że twoje poprzednie randki bardzo chętnie siedziały tutaj, obserwując jak dla mnie gotujesz – odpowiedziałam sarkastycznie. – One nie miały znaczenia – powiedział Travis, pocierając ramię. Okej, więc najwyraźniej się starał, to nie był chyba najlepszy pomysł, aby być złośliwą. Obserwowałam, gdy dodawał ugotowany makaron do rondla z kurczakiem i pesto, i delikatnie wymieszał, nim ułożył na talerzach. Położył jeden przede mną,

179

a kolejny na jego miejscu, przesunął miskę ze świeżym pieczywem czosnkowym na środek stołu, a następnie podszedł do lodówki. – Wino czy twardy cydr? – Czy kiedykolwiek byłam za winem? – zapytałam, unosząc w jego kierunku brew. Powinien znać odpowiedź, nim zadał pytanie. Zacisnęłam wargi, myśląc, że pewnie pomylił mnie z jedną z pozostałych dziewczyn. – Racja. Zgadza się. – Travis wyciągnął dwie buteleczki cydru z lodówki, po czym wrócił do stołu, usiadł na wprost mnie. Otworzył napoje, po czym przysunął mój przez stół. Pociągnęłam długi łyk, a następnie sięgnęłam po makaron. – Mmmm. To jest tak dobre! – zawołałam pomiędzy kęsami. – Zawsze udajesz zaskoczoną, gdy jesz coś, co ugotowałem. Kiedy pojmiesz, że jestem zdumiewający? – powiedział Travis, nim zajął się własnym talerzem. – Zapomniałeś o tym jednym razie, gdy załatwiłeś mi zatrucie pokarmowe – jęknęłam, pamiętając, kiedy próbował zrobić sushi… powiedzmy, że ryby nie były świeże. – Musiałaś o tym wspomnieć. To było rok temu, i skąd miałem wiedzieć, że ryby były nieświeże? – Śmiał się, przypominając mi unoszenie się nad toaletą cały następny dzień. – Wciąż mam koszmary. – Wzdrygnęłam się, kuląc na wspomnienie. Nigdy nie chciałam czuć się w ten sposób ponownie. – Czy możemy nie mówić o zatruciu pokarmowym i cieszyć się tym pysznym posiłkiem? – Travis przytaknął i zjedliśmy resztę dania w milczeniu. – To było tak dobre – powiedziałam, odsuwając krzesło i zbierając talerze. – Dziękuję, że przygotowałeś mi obiad. – Zaczęłam napełniać zlew wodą i płynem do naczyń. – Jak za dawnych czasów. – Travis podszedł obok mnie i zaczął płukać oraz suszyć naczynia, które umyłam. Szybko się z tym uporaliśmy. Rzeczywiście, było jak za dawnych czasów, za wyjątkiem tego, że stale na mnie wpadał i dotykał, a ciarki pędziły po moim ciele. Przy każdym "przypadkowym" muśnięciu, spinałam się i zabierałam rękę. Spójrzmy prawdzie w oczy, naprawdę chciałam, aby rzeczy

180

między nami były normalne, ale nie mogłam tak po prostu zapomnieć o tym, co wydarzyło się wczoraj albo w poprzednich dniach. – Chcesz obejrzeć film? – spytał Travis, stojąc z rękoma w kieszeniach, jakby starając się mnie nie dotknąć. – To kod na coś innego? – zapytałam, pamiętając jak ostatnio „oglądaliśmy film”. Wypuścił najpiękniejszy śmiech i pociągnął mnie do salonu. – Żaden kod. Po prostu film. Lub możemy porozmawiać – oznajmił, kładąc dłonie na moich ramionach. – Riles, tak mi przy… – Nie rób tego – przerwałam, wyszarpując się z uścisku. – Nie przepraszaj. Naprawdę chcę o tym zapomnieć. Travis patrzył na mnie, jak gdyby chciał powiedzieć coś więcej, ale w końcu pokiwał głową, zanim zaczął skakać po filmach. Właśnie zdecydowaliśmy się na jeden, gdy ktoś zapukał do drzwi kuchennych. – Kto to? – zapytał, bardziej siebie niż mnie. – Zaraz wracam. – Poklepał mnie po nodze, nim zeskoczył z kanapy i otworzył drzwi. Próbowałam ułożyć się wygodnie na kanapie, kiedy usłyszałam Jima. – Wiem, że jesteś w samym środku randki z Riley. Ale nasza trójka musi porozmawiać – powiedział do Travisa, kiedy pojawił się w drzwiach salonu. – Oczywiście – jęknęłam. Wstałam i poszłam za nimi do kuchni, wszyscy usiedliśmy przy stole. Cóż, czyż to nie znajome uczucie. – Nie będę owijał w bawełnę. Musicie rozwiązać problemy. Publiczność nie będzie dopingować waszej dwójki, jeśli nadal będzie trzymać się od siebie z dala – mówił Jim, gestykulując rękoma. – Myślałem, że robimy to teraz – powiedział Travis, wyraźnie oszołomiony oświadczeniem Jima. – Wiem, że mieliście miłą kolację. To było to. Posiłek pomiędzy dwojgiem przyjaciół. To nie był obiad, jakiego można się spodziewać po dwójce ludzi, którzy rzeczywiście się lubią – wyjaśnił Jim, patrząc mi prosto w oczy.

181

Wiedziałam, że mówi to do mnie, nie Travisa. Tak mocno, jak starałam się udawać, że wszystko było w porządku między nami, wiedziałam, że nie byłam tak świetną aktorką. Wiedziałam, że mój język ciała mówił mu, żeby się wycofał. Nie mogłam nic na to poradzić – wciąż byłam wkurzona na całą tę rzecz z Nicki. Jeden dzień nie był wystarczający, aby się z tym uporać. – Rozwiązałam swoje problemy. Travis wie, co musi zrobić – mamrotałam, wykręcając ręce na kolanach. Naprawdę nie chciałam rozpoczynać kolejnej kłótni, ale przez spojrzenie na jego twarzy, dokładnie tam to zmierzało. – Co chcesz, abym zrobił, Riles? Czy chcesz, bym zakończył teraz program? Odszedł z tobą? – Travis odsunął się od stołu i wstał. – Nie powiedziałam, że masz kończyć program. Tylko, że musisz rozwiązać swoje gówno. Jestem tym zmęczona, Travis. I nie mogę już patrzeć, jak umawiasz się z innymi dziewczynami – krzyknęłam na niego, pozostając na krześle. – Nie rozumiem. Nie pozwalasz mi umawiać się z innymi dziewczyny, nie wkurzając się. Muszę to robić, bo o to właśnie chodzi! I mówiłem, raz po raz, że na końcu to zawsze będziesz ty. Kiedy mi uwierzysz? – Travis kręcił na mnie głową. – Ale nawet mimo to, muszę zostać do końca! Podpisałem kontrakt. Wiesz, że nie łamię kontraktów! – Travis! Nawet nie chcę tutaj być. Nigdy nie zgadzałam się na rzeczywiste branie udziału. Ty to zrobiłeś. Ty byłeś tym, który mnie pocałował, który okazał mi swoje uczucia, który dał mi policzek w środku programu. Byłeś tym, który mówił w kółko, abym nie martwiła się o nic, a następnie wycofałeś się i obmacywałeś z pozostałymi uczestniczkami! Co, do cholery, mam myśleć? Sprawiłeś, że się w tobie zakochałam! – Wstałam i zaczęłam krążyć po kuchni. Zerknęłam na Travisa, który zatrzymał się i spojrzał na mnie z otwartymi ustami. – Kochasz mnie? – zapytał. Właśnie to wyłapał z mojej tyrady? Naprawdę? – Trav, nie o to tak naprawdę tu chodzi. – Byłam sfrustrowana tą rozmową i chciałam to zakończyć. – Wiesz co? Rób co, do cholery, chcesz, najwyraźniej nie słuchasz mnie. Jutro będą eliminacje, prawda? – Spojrzałam na Jima, który kiwnął

182

nieznacznie głową. – Proszę, Travis, ułatw to wszystkim – wyeliminuj mnie jutro. – Ruszyłam w kierunku drzwi, kiedy złapał mnie za ramię. – Tego chcesz? Odejść? – spytał poważnie zdezorientowany. Wyrwałam się z jego uścisku i skrzyżowałam ramiona na piersi, przewracając na niego oczami. – Travis, po prostu chcę ciebie. To wszystko. Nie chcę tego dramatu, tej gry, nie dbam o finałową dwójkę – chcę tylko ciebie! Ale wydajesz się zagubiony. A jeśli jesteś zdezorientowany tym wszystkim, to nie chcę tu być. Nie powinnam być drugą myślą, Travis. Powinieneś wiedzieć, czy mnie chcesz. – Ruszyłam do drzwi, ślizgając się w sandałach. – Więc rób, co chcesz. Mam dość. Skończyłam grać w tę grę. Rób. Co. Chcesz – krzyknęłam, po czym trzasnęłam drzwiami i pobiegłam do głównego budynku. Cóż, ta noc okazała się gówniana.

  183

Rozdział 28 To pierwszy dzień, odkąd tu jestem, kiedy naprawdę spakowałam się przed eliminacjami. Zawsze wiedziałam, że byłam bezpieczna – dziś nie byłam tego taka pewna. Schowałam telefon do torebki i położyłam ją obok walizki na moim łóżku. Gdybym wracała do domu, ktoś z załogi przyjdzie, weźmie moje bagaże i załaduje je do samochodu, nim podjedzie od przodu, by mnie zabrać. Przynajmniej tak nam powiedziano przed startem programu. Szczerze mówiąc, nie jestem nawet pewna, czy chcę tutaj zostać. To nie tak, że nie chcę być z Travisem, ponieważ chciałam, bardziej niż kiedykolwiek. Ale nie potrafiłam poradzić sobie z tym dramatem. Chciałam być z Travisem na własnych warunkach, daleko od kamer i przypatrujących się pozostałych uczestniczek. Ale on chciał zobaczyć, jak rzeczy się potoczą i muszę to zaakceptować. Podobnie jak wtedy, gdy mówi, że na końcu to zawsze będę ja. I starałam się, ale znałam Nicki, zrobi wszystko co w jej mocy, by zatopić w nim pazury, zanim zdąży się dwa razy zastanowić. Następnie jest Taylor, która jest najsłodszą dziewczyną na świecie – widzę, dlaczego Travis mógłby się w niej zakochać. Cokolwiek się dzisiaj stanie, zmieni reguły gry, na pewno. Udałam się do salonu, wiedząc, że miałam tylko dwie minuty, żeby się tam dostać przed Tessą i Travisem. Zobaczyłam Nicki i Taylor stojące przy oknie, więc szybko ruszyłam do jedynego wolnego miejsca – obok Nicki. Oczywiście, usadzili żmiję na środku. – Trzymał cię wystarczająco długo, żeby zostawić tutaj. Mam nadzieję, że wszystko spakowałaś – szepnęła głośno Nicki w moją stronę. Jedynie pokręciłam głową, przewróciłam oczami i spróbowałam ją ignorować, choć moje serce zabiło szybciej na myśl o zostaniu wyeliminowaną.

184

Może powinnam znaleźć Travisa i powiedzieć, że to, co mówiłam wczoraj było szalonym gadaniem. I tak naprawdę nie chciałam wracać do domu. Chciałam być tutaj... z nim. Miałam zamiar wstać z miejsca, aby go odnaleźć, kiedy wszedł z Tessą do pokoju. Tessa umieściła dwie złote bransoletki na stole i kiwnęła na nas. – Panie, zaszłyście tak daleko! Gratulacje! Dziś będzie ciężko, ograniczymy się do finałowej dwójki, a wiem, że Travis polubił was wszystkie – powiedziała z uśmiechem Tessa. Odwróciła się do niego. – Dobrze, Travis, twoja kolej. – To będzie ciężki wieczór. – Travis zaczął podnosić jedną z bransoletek. – Tyle decyzji musiało zostać podjętych i szczerze mam nadzieję, że te są najlepsze. – Patrzył na nas, przez chwilę utrzymując spojrzenie, nim wpatrując się w swoje dłonie, kontynuował: – Pierwsza bransoletka będzie dla Taylor. – Och! – krzyknęła Taylor. Spojrzała na mnie, zanim podeszła do Travisa. Zapiął bransoletkę na jej nadgarstku i dała mu lekki uścisk, po czym wycofała się, uśmiechając się do mnie. – Nicki i Riley, proszę, stańcie przed Travisem – powiedziała do nas Tessa, wskazując otwartą przestrzeń przed nimi. Szybko spojrzałam na Taylor, szukając jakiegoś wsparcia moralnego i mrugnęła, unosząc do mnie kciuki. Uśmiechnęłam się do niej, nim stanęłam przed Travisem. Trzymałam głowę pochyloną w obawie, że jeżeli spojrzę mu w oczy, zobaczę coś, czego nie chcę. Wstrzymałam oddech, czekając na wybór ostatniej osoby. Skłamałabym, jeśli powiedziałabym, że mnie to nie obchodziło. Oczywiście. Chciałam zostać, niezależnie od tego, co mówiłam wczoraj wieczorem. Chciałam być z Travisem, ale nie byłam pewna, co zrobi. Ten program mieszał w jego ładnej głowie, i mojej też. Spojrzałam na rękę, w której trzymał złotą bransoletkę, a następnie na jego twarz, spoglądał między nami. – Travis, kto będzie twoim ostatecznym wyborem? – zapytała Tessa. Spojrzałam na Taylor, która posyłała mi promienny uśmiech. Uwielbiałam to, że kibicowała mi chociaż wiedziała kim jestem i znała moją relację z Travisem. Dałam jej mały uśmiech, nim skierowałam uwagę na Travisa.

185

– Ostatni wybór nie był łatwy. Dręczył mnie całą noc. – Odetchnął głośno, patrząc na swoje dłonie. Nie był łatwy? Och, to nie może być dobre. – Poznałem cię, Nicki, całkiem dobrze przez ostatnie kilka tygodni. A Riles, cóż, jesteś moją najlepszą przyjaciółką. – Travis przymknął oczy, biorąc głęboki oddech. – Sądzę, że mam dobry plan, który sprawi, że wszyscy będą zadowoleni, mam tylko nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze. Co, do cholery, on mówi?! – Ostatnia bransoletka idzie do Nicki – powiedział prawie szeptem Travis. Patrzyłam z otwartymi ustami, kiedy Nicki podeszła do Travisa i wycisnęła mokry pocałunek na jego ustach. Mrugając, odgoniłam łzy, ledwie rejestrując, że Travis delikatnie odepchnął Nicki, zanim zostałam otoczona ramionami Taylor. – Boże, nie mogę uwierzyć, że to zrobił – szepnęła mi do ucha, przytulając mnie mocno. Byłam wdzięczna, że Taylor mnie trzymała, czułam, jakbym miała zemdleć. Moja pierś bolała, sięgając pomiędzy siebie a Taylor, próbowałam potrzeć miejsce bólu. Nie. Nie działało. Ból tylko się nasilił. – Riley, okej? – Taylor trzymała mnie na dystans, spoglądając na mnie. Patrzyłam na nią, starając się utworzyć jakieś słowa. Nigdy wcześniej się tak nie czułam. Miałam wrażenie, jakby cały mój świat został wyrwany spode mnie, a ta cholerna pierś nie przestawała pulsować. – Skarbie, szczerze myślałam, że to ciebie wybierze, jesteście stworzeni dla siebie. – Taylor przytuliła mnie ponownie. – Najwyraźniej nie – wykrztusiłam, nie chcąc się rozpłakać. Nie opuszczę tego show niczym tłusty bałagan. – Jest głupi. Zmieni zdanie – szepnęła Taylor, ściskając mocno, zanim mnie puściła. – Nie wiem, czy mogę czekać – odszepnęłam. Taylor uśmiechnęła się tylko smutno i kiwnęła głową.

186

– Mam nadzieję, że wybierze ciebie. – Moje serce pękło, gdy powiedziałam to Taylor, dając jej mały uśmiech. Szczerze, miałam taką nadzieję, teraz, kiedy już się nie liczyłam. Tak samo, jak zabijały mnie te słowa wypowiedziane na głos, o wiele bardziej zabije mnie, jeśli skończy z Nicki. Może, tylko może, uratujemy naszą przyjaźń, jeżeli wybierze Taylor. Jeżeli jednak Nicki, to będzie definitywny koniec. Taylor przyciągnęła mnie do uścisku, gdy Travis zaczął zbliżać się do nas. – Szczerze mówiąc, sądzę, że nie wybierze żadnej z nas – wyszeptała mi do ucha. – Będę bardzo tęsknić. Masz mój numer, używaj go, okej? – Odsunęła się, czekając na moją odpowiedź. Tylko potaknęłam, nim Travis znalazł się obok nas. – Taylor, przepraszam, ale teraz muszę odprowadzić Riley do samochodu – powiedział łagodnie Travis. Taylor kiwnęła głową i ruszyła dalej, pokazując „zadzwoń do mnie” symbol i mówiąc to, sprawiając, że się zaśmiałam. – Riles, ja... – zaczął Travis, ale minęłam go, zanim zdążył dokończyć. Jeśli myślał, że przeprosi za to gówno, naprawdę postradał zmysły – co spowodowało wybranie Nicki, szczerze mówiąc, poważnie to rozważałam. – Riley, czekaj. – Travis podbiegł do mnie, próbując złapać moją rękę. Odsunęłam się od niego i wyszłam przez frontowe drzwi, pozwalając im zamknąć się za mną i mając nadzieję, że uderzyły Travisa w twarz. – Riley, muszę się pożegnać. To część programu. I muszę wyjaśnić, dlaczego tak postąpiłem. To nie tak jak myślisz! – powiedział Travis, gdy stałam na środku podjazdu, rozglądając się za samochodem, który miał mnie odebrać. – Riles, muszą zabrać twoje rzeczy, zanim podjadą. Masz jeszcze piętnaście minut ze mną. Proszę, pozwól mi wyjaśnić. – Travis spróbował jeszcze raz, ale nie odezwałam się. Słyszałam, jak sapnął, nim stanął naprzeciwko mnie. – Cholera, laleczko, porozmawiasz ze mną? – krzyknął lekko łamiącym się głosem.

187

– Co chcesz, abym powiedziała Travis? – Wzruszyłam ramionami. – Chcesz, żebym powiedziała, że jestem zadowolona, że odchodzę, ponieważ nienawidziłam tego cholernego show? Żebym powiedziała, że jestem szczęśliwa, że zatrzymałeś Taylor? Żebym powiedziała, że złamałeś mi serce, kiedy wybrałeś cholerną Nicki zamiast mnie? Chcesz, żebym powiedziała, że patrzenie na ciebie teraz dosłownie rozdziera mnie od środka? Ponieważ to wszystko prawda. Nienawidzę tego show, jestem zadowolona, że kamery nie będą już obserwowały każdego mojego ruchu. Cieszę się, że zdecydowałeś zatrzymać Taylor, jest wspaniałą dziewczyną. Nigdy wcześniej nie miałam złamanego serca, lecz jestem prawie pewna, że właśnie to teraz czuję. I nie mogę na ciebie patrzeć, nie widząc ostatnich piętnastu lat naszej przyjaźni, która jest całkowicie zniszczona przez ten jeden wybór. Twój wybór. Ja nim nie jestem. Wracam do domu… bez ciebie. To mnie zabija, patrzenie na ciebie teraz i zabije mnie, jeżeli mnie dotkniesz. Po prostu chcę zostać sama i czekać na samochód, żebym mogła dostać się tak daleko od siebie i tego domu, jak to tylko możliwe. – Jak przez mgłę spostrzegłam załogę z kamerą krążącą wokół, migającą pod każdym kątem. Świetnie... Naprawdę chciałam, by to udokumentowano. – Riles, proszę. – Travis wyciągnął rękę, żeby mnie dotknąć, ale wycofałam się poza jego zasięg, gdy za załogą z kamerami zatrzymał się SUV. – Pa, Travis – wyszeptałam, gdy wsiadłam do auta, szybko przeskakując do tyłu i zapięłam pasy. Samochód zaczął ruszać, a ja po raz ostatni spojrzałam na Travisa. Upadł na ganek z łokciami na kolanach i głową w dłoniach. Na chwilę, uniósł wzrok, gdy SUV przejechał przed nim. To wystarczyło, bym wyłapała ból wyryty na jego twarzy. Widząc go siedzącego, pokonanego spoglądającego na samochód, omal nie straciłam opanowania, lecz niepewna, czy była tu kolejna kamera, tylko oparłam głowę o zagłówek i zamknęłam oczy, biorąc głęboki oddech. Otworzyłam oczy i rozejrzałam się po samochodzie. Nie było tutaj nikogo, oprócz mnie i kierowcy. – Nie ma tutaj żadnych kamer? – zapytałam, kiedy ruszyliśmy z podjazdu.

188

– Nie. Zwykle są, ale zdecydowaliśmy, że masz ich dość. – Byłam w szoku, gdy to Jim mi odpowiedział. Pochyliłam się i złapałam jego spojrzenie w lusterku wstecznym. – Zakładałam, że nie jesteś osobą, która zazwyczaj odwozi dziewczyny do hotelu. – Riley, nie wiedziałem, że to się stanie – wyjaśnił cicho Jim. Szybko otarłam łzę, której udało się uciec i spłynęła po policzku. – To nie ma znaczenia – wymamrotałam. – Nie mów tak, Riley. To tylko ty i ja. Ostatniej nocy po twoim wyjściu, powiedziałem Travisowi, że możemy zakończyć tę grę. Mieliśmy finałową trójkę, Ameryka wam kibicowała, to już nie miało znaczenia. Mieliśmy oceny, to nie było nic wielkiego. – Jim patrzył w lusterko, kiedy wyjaśniał. – Powiedział, że program będzie trwał tyle, ile przewidywał kontrakt. – To Travis; musi doprowadzić rzeczy do końca. – Nie wiem, o co tutaj chodzi. Nie wiem, co chodzi mu po głowie. To nie ma sensu. – Kręcił głową, jakby to było zupełnie niewiarygodne. – Znam was krótko, ale nawet ja widzę, co macie. – Może przestaniemy o tym mówić, proszę? – zapytałam cicho. Zobaczyłam, jak Jim kiwa głową, potem wyciąga rękę i włącza radio. Zatrzymaliśmy się przed prostym hotelem. Jim zaparkował przy bocznych drzwiach i wysiadł z samochodu, wyjmując moje torby z bagażnika. Wstałam, aby mu pomóc. Wyciągnął kartę hotelową z kieszeni. – Klucz do pokoju, pokój 302. Jesteś już zameldowana i nie martw się o wymeldowanie, jutro ktoś z załogi przyjedzie i zrobi to za ciebie. Skoro program nadal trwa, potrzebujemy, abyś przebywała w hotelu albo trzymała się w cieniu. Jutro będzie tutaj samochód, aby zabrać cię do domu. Po powrocie nie wychylaj się przez kilka dni. Musimy upewnić się, że nikt nie dowie się, że zostałaś wyeliminowana przed finałem. Kiedy wszystko będzie jasne, możesz wrócić do normalnego życia. Spędzać czas z przyjaciółmi, wrócić do

189

pracy... – umilkł, więc jestem pewna, że pamiętał, dla kogo pracowałam. – Przykro mi, Riley. Uniosłam rękę, by mu przerwać. – Nie martw się o to. Rozumiem, co muszę zrobić. Dzięki za podwiezienie, Jim. – Chwyciłam od niego torby i udałam się do bocznych drzwi. Przysunęłam kartę, otworzyłam drzwi i przytrzymałam je nogą, gdy brałam bagaże. Pomachałam Jimowi, kiedy ruszył i zatrąbił na mnie, zanim przyspieszył, a ja weszłam po schodach do mojego pokoju na tę noc. Byłam zadowolona, że było już późno, upadając na hotelowe łóżko. Chciałam tylko zwinąć się oraz przespać ten straszny dzień. Jutro będę we własnym łóżku, zupełnie sama, i teraz nie byłam pewna czy mnie to cieszyło, czy bardzo smuciło.

190

Rozdział 29 Rzuciłam pocztę na blat i odwróciłam się, by ustawić czajnik na kuchence, gotując wodę na kawę. Zauważyłam magazyn plotkarski, wystający zza rachunków. Ciekawość mnie pokonała, kiedy odłożyłam rachunki na bok i zobaczyłam całą okładkę magazynu. Travis uśmiechający się do mnie, małe zdjęcia Taylor, Nicki i mnie pod jego. Nagłówek: Gwiazda Sportu Odnajduje Miłość w Nieoczekiwanym Miejscu został umieszczony nad głową Travisa. Wokół mojej wkleili kilka słodkich serduszek, z BFF2 w jednym z nich. Głupi plotkarski szmatławiec. Oczywiście, będę grała najlepszą przyjaciółkę. Z tego, co się orientowałam, odcinek z moją eliminacją wyszedł w ubiegłym tygodniu, dzisiaj finał. Magazyn zbytnio się pospieszył. Rzuciłam gazetę do kosza, kiedy czajnik zaczął gwizdać. Nalałam wody do francuskiej porcelany, wypełnionej fusami i zaparzyłam świeżą kawę. Docierając do słoika z ciastkami, jakie zrobiłam któregoś dnia, udałam się do salonu na sofę. Gdy usiadłam, usłyszałam pukanie. Westchnęłam i odłożyłam ciasteczko na stolik do kawy, wstałam i powoli podeszłam do drzwi. Zerknęłam przez judasza, następnie oparłam głowę o drzwi, nieprzygotowana na rozmowę, która, byłam pewna, będzie miała teraz miejsce. Biorąc głęboki oddech, otworzyłam drzwi. – Cześć, Kathy. – Przytrzymałam dla niej drzwi. Uśmiechnęła się, kiedy podążyła za mną, zostawiając torebkę na ławce przy drzwiach i kładąc sweter na jej wierzchu. – Riley, kochanie, jak się masz? – Przygarnęła mnie do uścisku, pocierając moje plecy jak każda matka.                                                              2 Best Friends Forever

191

– Ja? Och... W porządku. – Wycofałam się z uścisku, odwracając się do niej plecami i wracając na kanapę, więc nie mogła zobaczyć prawdy w moich oczach. A prawda była taka, że nie było w porządku. Moje serce zostało rozerwane na milion kawałeczków. Cały świat widział to, co się stało w zeszłym tygodniu w telewizji. I nie rozmawiałam z najlepszym przyjacielem od dwóch miesięcy, prócz kilku: "Cześć, jak się masz?" wiadomości, na które nigdy nie odpowiedziałam. W rzeczywistości, ostatni raz słyszałam jego głos, kiedy odwróciłam się i pobiegłam do samochodu po tym, jak wyeliminował mnie z programu. Wciąż widziałam jego udręczone spojrzenie, kiedy siedział na ganku przed domem po tym, jak weszłam do auta, nie pozwalając mu wyjaśnić. Jakby mógł wszystko wyjaśnić. Ale najgorsze było, że gdy zamykałam oczy, widziałam Nicki zaraz po mojej eliminacji, wyciskającą pocałunek na jego ustach, chichoczącą i uśmiechającą się, że wygrała. To wywoływało mdłości za każdym razem. Więc tak, nie byłam w porządku. Lecz nie miałam zamiaru pozwolić mamie Travisa się o tym dowiedzieć. Opadłam na kanapę, wzięłam ciasteczko ze stolika i wepchnęłam je w usta, zanim Kathy spytała mnie o coś innego. Spojrzałam na nią i od razu wiedziałam, że był to zły ruch. Jej oczy były pełne smutku i bólu. – Skarbie, wiem, że jesteś lepsza niż to. – Usiadła obok, klepiąc moje kolano. Ten prostym komentarz i dotyk wywołał łzy w moich oczach. Próbowałam przegonić je mrugnięciami, ale nie udało się i jedna spłynęła po policzku. – Och, Riley. – Kathy owinęła wokół mnie ramiona i przyciągnęła do siebie, przytulając oraz dłońmi pocierając plecy. Tym razem przyjęłam uścisk i zakopałam głowę w jej ramieniu, pozwalając sobie na szloch, który wstrzymywałam od dwóch miesięcy. Moje ciało drżało, gdy płakałam. Starałam się ukryć szloch, zaciskając wargi, ale niewiele to pomogło, co sprawiło, że zapłakałam głośniej. Chwilę płakałam, pozwalając Kathy pocierać moje plecy i szeptać do ucha uspokajające słowa. Wreszcie wzięłam głęboki wdech i powoli go wypuściłam, nim odsunęłam się od Kathy. Podała mi chusteczki z pudełka za kanapą. Próbowałam

192

uśmiechnąć się do niej, otarłam oczy i nos. Przeprosiłam i poszłam do łazienki, by ochlapać twarz wodą, oparłam się o zlew i spojrzałam w lustro. Moje oczy były przekrwione i opuchnięte. Twarz czerwona oraz poplamiona. Usta miały ślady po zębach przez próbę powstrzymania szlochu. Woda kapała z mojego podbródka na koszulę. Tak, wyglądałam niesamowicie. Odkręciłam zimną wodę i ponownie ochlapałam nią twarz, nim chwyciłam ręcznik i wytarłam się. Poszłam do mojego pokoju i szybko zmieniłam koszulę, po czym wróciłam do Kathy. Zatrzymałam się w kuchni i spojrzałam na zegarek. Minęło jedynie dziesięć minut, odkąd wpuściłam Kathy. Z pewnością odczuwałam to jako dłużej. Zobaczyłam dzbanek na ladzie. – Napijesz się kawy? – zawołałam, mój głos był szorstki od płaczu. – Jeżeli proponujesz, nie odmówię – odpowiedziała, mogę stwierdzić, że z uśmiechem. Ta kobieta nigdy nie odrzucała oferty kawy. – Zaparzyłam przed twoim przyjściem. Jeszcze ciepła. – Zaczęłam nalewać do dwóch kubków, które chwyciłam z szafki. – Nadal pijesz z odrobiną śmietany? – Przez ostatnie trzydzieści lat! – roześmiała się z salonu. Uśmiechnęłam się i dolałam niewielką ilość do jej kubka, do mojego więcej. Umieściłam szklanki na tacy i wzięłam jeszcze kilka ciastek ze słoika, układając je na małym talerzyku, zanim wniosłam wszystko do salonu. Postawiłam na stoliku i podałam Kathy kawę, zanim wzięłam swoją i umościłam się na kanapę obok niej. – Więc, co cię tu sprowadza? – zapytałam, popijając kawę. To nie było nietypowe dla Kathy, wpadać do mnie, ale nie widywałam się z nią, bo Travis wyeliminował mnie z programu. I naprawdę nie myślałam o niej, ponieważ była jego mamą, i jeżeli miała wziąć czyjąś stronę, oczywiście będzie to Travisa. Wzięła łyk kawy, nim odpowiedziała: – Myślę, że najwyższy czas, żebyście ty i Travis usiedli i porozmawiali.

193

Pokręciłam głową, nie wiedząc czy usłyszałam dobrze. – Dlaczego, do licha, miałabym to zrobić? Wiesz, co zrobił. – Wiem, że mój syn jest kretynem. Ale program się skończył, dzisiaj finał, chciałabym, abyś przyszła do nas i obejrzała. Mogłam tylko na nią patrzeć. Postradała rozum? Czemu miałabym narażać się na tego rodzaju ból? Nie oglądałam żadnego odcinka w telewizji, ponieważ wiedziałam, że złamie mi to serce. To było po prostu zbyt bolesne. To znaczy, nie tylko straciłam najlepszego przyjaciela, ale także faceta, w którym zdecydowanie byłam zakochana. – Travis tam będzie? – wyszeptałam. Kathy kiwnęła głową, patrząc na mnie znad krawędzi kubka kawy. – A dziewczyna, którą wybrał? – wykrztusiłam. Naprawdę, dlaczego mi to robiła? Była bez serca? – Proszę, przyjdź. Jesteś jak rodzina i chcielibyśmy, byś tam była. – Unikała mojego pytania. Nie jest to dobry znak. – Travis chce mnie tam? – Mimo wszystko, wykopał mnie z programu i nie rozmawiał ze mną, choć zdawałam sobie sprawę, że miał telefon i mógł użyć go w dowolnym czasie, zwłaszcza, że kręcenie show zakończyło się trochę mniej niż dwa miesiące temu i był w domu od wieków. Jakbym została ekskomunikowana z ich rodziny. – Nie jestem pewna, czy jest w pełni świadom tego planu, ale wiem, że nie sprzeciwia się. – Dopiła kawę i odstawiła kubek na tacę, wpatrując się we mnie. – Nie wiem. Będę musiała to przemyśleć. – Moje oczy błagały, by odpuściła. – Dobra, kolacja będzie na piątą, po niej włączymy program. – Uśmiechnęła się do mnie. – Naprawdę chciałabym, abyś tam była. – Pomyślę o tym – mruknęłam, mając nadzieję, że to był koniec dyskusji. Usiadła z powrotem na kanapie. – Co robiłaś przez ostatnie kilka tygodni? Zbagatelizowała to. Wiedziała doskonale, że minęły dwa miesiące, od kiedy zostałam wyeliminowana. Dwa miesiące, odkąd ostatnio rozmawiałam z Travisem. Dwa miesiące od czasu, gdy powiedziano mi, że powinnam zrobić sobie przerwę

194

w pracy. Co robiłam? Wariowałam z nudów. Chciałam swojej pracy z powrotem, więc przynajmniej mogłam coś... i ponownie zobaczyć Travisa. – Och, nic zbyt ekscytującego. Mam dużo czasu i nic ciekawego do roboty – oznajmiłam, chcąc, by coś powiedziała, coś o moim powrocie do pracy. – Tak, przypuszczam, że masz dużo czasu. Myślę, że najwyższa pora wrócić do pracy. – Dzięki Bogu! – westchnęłam. – Traciłam rozum, próbując dowiedzieć się, kto jest asystentem Travisa. Czy dzwoni w odpowiednie miejsca, zna rozkład jego dnia, czy wie, jaką rankiem pija kawę, i że nie wolno z nim rozmawiać, dopóki nie wypije przynajmniej połowy? – paplałam, znałam go, ale byłam podekscytowana na myśl o powrocie do pracy, nawet jeśli oznaczało to widywanie się z Travisem i radzenie sobie z bolesnymi wspomnieniami. Zgaduję, że byłam gotowa ruszyć do przodu, brakowało mi mojego najlepszego przyjaciela i chciałam odzyskać swoją pracę. Spojrzałam na Kathy, która patrzyła na mnie z uśmiechem. – Tylko ty wiesz, jak dobrze dbać o mojego syna – powiedziała, wstając. – Muszę już iść, aby przygotować obiad, przyjdziesz? – Tak, będę tam – oznajmiłam, akceptując fakt, że musiałam to zakończyć – musiałam oderwać plaster i zobaczyć Travisa, nawet jeżeli to najbardziej bolesny sposób z możliwych. – Dobrze, tak się cieszę! – powiedziała Kathy, przyciągając mnie do uścisku. – Och, i to ja przejęłam twoją pracę na ostatnie dwa miesiące. Myślisz, że ufam z Travisem komuś oprócz ciebie? – Wycofała się z uścisku, uśmiechając się do mnie i podążyła do wyjścia. – Do zobaczenia wieczorem! – zawołała przez ramię, zanim zamknęły się za nią drzwi. Opadłam z powrotem na kanapę, podnosząc teraz letnią kawę i biorąc łyka. W co ja się właśnie wpakowałam? Czyżbym naprawdę zgodziła się na kolację oraz oglądanie finału programu z Travisem i, prawdopodobnie, dziewczyną, którą wybrał? Wiedziałam, że muszę zobaczyć go ponownie, ale musiał być lepszy sposób!

195

Właśnie podniosłam telefon, żeby zadzwonić do Kathy i poinformować, że zmieniłam zdanie, kiedy zabrzęczał z wiadomością przychodzącą. Trav: Mama powiedziała mi, że przyjdziesz na kolację dziś wieczorem. Nie mogę się doczekać, aby cię zobaczyć! Patrzyłam na telefon ze zmieszaniem. Była to pierwsza forma komunikacji, jaką dostałam od Travisa od dłuższego czasu, wydawał się podekscytowany moim przyjściem. Czy ta rodzina rzeczywiście była tak bezduszna, że cieszyli się moim nieszczęściem? Cóż, w tym wypadku, dwoje może grać w tę grę. Szybko wstałam, by wziąć prysznic. Chciałam wyglądać jak najlepiej. Nie zamierzałam pozwolić Travisowi i jego dziewczynie wpłynąć na mnie. Chciałam być silną, zadowoloną, niezależną kobietą – jak przed tym głupim programem. I, cholera, miałam zamiar odzyskać najlepszego przyjaciela .

196

Rozdział 30 Siedziałam w samochodzie na podjeździe Graysonów od dwudziestu minut, nim zebrałam się na odwagę, aby podejść do drzwi, przed którymi stałam kolejne dziesięć, debatując nad tym, co zrobić. Moje dłonie były spocone, a serce biło zbyt szybko, byłam bliska zwymiotowania w krzaki. Dlaczego to robię? Musiał być łatwiejszy sposób, by przywrócić przyjaźń Travis/Riley. Czułam się, jakbym została rzucona do jaskini lwa. Zebrałam całą odwagę i wyciągnęłam rękę, by nacisnąć dzwonek. Zanim to zrobiłam, drzwi otworzyły się, a ja bez tchu wpatrywałam się w Travisa. – Nie byłem pewien, czy wejdziesz. Widziałem, że siedziałaś w samochodzie trzydzieści minut temu, byłem przekonany, że rzucisz się do ucieczki – powiedział Travis, uśmiechając się do mnie, kiedy weszłam do domu. – Tak, cóż, gdybym była przy zdrowych zmysłach, tak bym zrobiła. – Szłam w głąb korytarza, gdy Travis zamykał drzwi. Pomyślałam, że pójdę zobaczyć czy mogę pomóc Kathy z obiadem, nie tylko po to, żeby się uspokoić, ale też by uciec od przywitania z Travisem. Właśnie miałam ruszyć do kuchni, kiedy poczułam, że złapał moją rękę i przyciągnął mnie do swojego ciała. Moja głowa wylądowała na jego piersi, gdy mnie objął. Moje ciało napięło się w jego ramionach, próbowałam wydostać się z jego uścisku. – Odpręż się, laleczko – szepnął mi do ucha Travis. – Pozwól się przytulić. Odprężyć się? Był szalony, nie widzieliśmy się od wieków, a ostatnim razem złamał moje pieprzone serce! Tak, to był naprawdę zły pomysł, żeby przyjść tutaj dzisiaj. Wreszcie odsunęłam się od niego i podążyłam korytarzem bez słowa. Nie można było nazwać tego załagodzeniem sytuacji.

197

Znalazłam Kathy w kuchni, gdzie myślałam, że będzie. Śmiała się i gawędziła z kimś, nie mogłam dostrzec, kiedy podeszłam do wysepki kuchennej na środku pomieszczenia. – Hej, Kathy, mogę w czymś pomóc? – zapytałam, zbliżając się do niej oraz podkradając kawałek zielonego pieprzu z lady i wkładając go do ust. – Och, myślę, że mamy wszystko gotowe – powiedziała, wskazując na róg, w którym ktoś miał głowę w lodówce, nim dodał paprykę do salaterki. Patrzyłam na tę osobę, czekając aż się ujawni. Miałam nadzieję, że była to jedna z koleżanek braci Travisa, a nie ktoś, kto był tutaj z nim. Dziewczyna cofnęła się od lodówki z ramionami wypełnionymi napojami i odwróciła się w naszą stronę, co dało pełny obraz jej twarzy. Taylor! O nie. Dlaczego mi to robią? – Riley! Jesteś! – pisnęła Taylor, ustawiając napoje na ladzie i przyciągnęła mnie do uścisku. Czyżbym znalazła się w szarej strefie? Co, do cholery, się dzieje? Taylor i ja pisałyśmy do siebie od czasu do czasu i nie puściła pary z ust na temat tego, co wydarzyło się podczas finału, ale rzeczywiście myślała, że będę chciała się z nią widywać, teraz, kiedy była dziewczyną Travisa? Lekko poklepałam ją po plecach, zanim wycofałam się z uścisku. – Cieszę się, że zdecydowałaś się przyjść! Mamy tak wiele do nadrobienia – powiedziała Taylor, zanim wróciła do lady, żeby wziąć napoje. – Później, okej? – Szybko wyszła z kuchni, biorąc drinki dla chłopaków w jadalni. – Kathy... – zaczęłam. Chciałam jej powiedzieć, że nie był to dobry pomysł, zwłaszcza teraz, kiedy wiedziałam, że Taylor była tą, którą Travis wybrał. – Och, ucisz się, Riley. Ciesz się tym wieczorem. Spędź czas z przyjaciółmi. Teraz idź, nadszedł czas, żeby zjeść – powiedziała, wypychając mnie z kuchni i skutecznie kończąc naszą rozmowę. Udałam się do jadalni, myśląc o ucieczce, ale wiedząc, że jeśli to zrobię, nigdy nie usłyszę zakończenia. Zobaczyłam cały klan Graysonów siedzących przy stole, gdy weszłam.

198

– Riley, kochanie, tak się cieszę, że tu jesteś. Nie widzieliśmy się zbyt długo – powiedział Keith, kiedy owinął wokół mnie ramiona, ściskając mnie w swoim popisowym uścisku niedźwiedzia. Szczęśliwa oddałam uścisk, z ulgą przebywając z kimś, kto nie miał bezpośredniego kontaktu z programem. Jeżeli kiedykolwiek chciałabym się dowiedzieć, jak będzie wyglądał Travis, kiedy stanie się starszy, musiałam jedynie zerknąć na jego ojca. Obydwoje wyglądali dokładnie tak samo, pomijając siwe włosy Keitha i jego dojrzałe rysy twarzy. Travis ukradł nawet jego popisowy uśmiech, tyle tylko, że jego ojciec używał go jedynie na Kathy. Zostałam uwolniona z jednego uścisku, żeby wciągnięto mnie w kolejny, tym razem braci Travisa, Steveꞌa i Chaseꞌa. – Siostrzyczko, czemu nas nienawidzisz? – spytał Steve, odpychając Chaseꞌa, aby mógł mnie w pełni przytulić. – Hmm, nie wiedziałam, że was nienawidzę – powiedziałam, dając mu krótki uścisk, zanim przyciągnęłam Chaseꞌa do kolejnego. – Ale nie odwiedzasz nas. A Travis dąsa się, odkąd wrócił do domu. Musisz coś z tym zrobić – poskarżył się Chase, gdy mnie puścił. – Uh... – zaczęłam, nie wiedząc, co powiedzieć. – Nie dąsałem się – krzyknął Travis z drugiego końca stołu. – Bracie, siedziałeś, słuchając sentymentalnych miłosnych piosenek i jadłeś lody przez cały dzień. Nazwałbym to dąsaniem się – powiedział Steve, śmiejąc się, gdy Travis zeskoczył z krzesła, aby spróbować go złapać. Steve był szybki i uciekł, chowając się za mną. – Nie myśl, że Riles cię ochroni – powiedział Travis, starając się dostać za mnie, ale za każdym razem, kiedy wykonywał ruch w stronę Steveꞌa, on chwytał mnie i obracał w innym kierunku. – Chłopcy, Riley nie jest ludzką tarczą – skarcił Keith synów ze śmiechem. Zignorowali go i nadal mną szarpali. – Przepraszam, kochanie. – Keith mrugnął do mnie, zanim wrócił do rozmowy z Taylor i Chasem.

199

– Po prostu przyznaj się, Travis, a nikt nie ucierpi – powiedział Steve, teraz przyciągając mnie do siebie, owijając rękę wokół mojej talii, jak gdybym była jego zakładnikiem. – Poważnie, ludzie, nie jesteśmy za starzy, żeby bawić się w „schowajmy się za Riley”? – zapytałam, kiedy nadal mną szarpali. Travis roześmiał się na mnie, obserwując każdy ruch Steve'a, czekając na moment, aby się przedostać. Z pewnością nie był to pierwszy raz, kiedy mi się to przydarzyło. Jego bracia zawsze myśleli, że Travis podda się, jeśli ustanę mu na drodze. To nie przypadek, Travis zawsze starał się znaleźć sposób, by mnie uwolnić, nim zaatakował, a jeżeli nie, cóż, stałam po środku, tworząc z braćmi Grayson kanapkę. Tym razem jednak nie czułam się dobrze w tej pozycji. Otworzyłam usta, by krzyknąć na nich, kiedy Travis ujrzał szansę i chwycił mój nadgarstek, odciągając mnie od Steve'a i przysuwając do siebie. Nienawidziłam eksplozji motyli w żołądku, kiedy mnie dotknął. Zirytowana, wyszarpnęłam rękę i podeszłam do stołu, aby usiąść obok Taylor. – Dorośnijcie – powiedziałam, przewracając oczami na chłopaków, którzy obecnie próbują powalić się na podłogę. – Dorosnę, gdy przyzna, że dąsał się przez ostatnie dwa miesiące! – mruknął Steve, próbując utrzymać się w pozycji stojącej. – Nie przyznam tego, bo to nie prawda. – Travis oddychał ciężko z wysiłku pod uściskiem brata. – Tęskniłeś za Riles, przyznaj się! – Steve padł na kolana dysząc, ale trzymał ramiona wokół Travisa. Travis zatrzymał się i wypuścił Steveꞌa, opierając się na piętach. – Mogę to przyznać. Oczywiście, że za nią tęskniłem. Cóż, jeśli nie zrobiło się bardzo niezręcznie w ciągu tych dwóch sekund. Wszystkie oczy skierowały się na mnie, kiedy pochyliłam głowę, chwytając szklankę wody przed sobą i popijając ją. Na szczęście przyszła Kathy, niosąc tace z jedzeniem, więc nie musiałam ukrywać twarzy długo.

200

– Chłopcy, wstańcie z podłogi i pomóżcie z jedzeniem – oznajmiła, podając im dania, żeby postawili je na stole. Nawet nie mrugnęła na ich wygląd, jakby to było całkiem normalne zjawisko w tym domu. Travis i Steve szybko wstali i zabrali potrawy z ramion mamy, ustawiając je na środku stołu, zostały podane na półmiskach. Wszyscy usiedliśmy i natychmiast zaczęliśmy pałaszować, mamrocząc wyrazy aprobaty do Kathy, pożerając posiłek. Rozejrzałam się i zauważyłam, że Travis siedział naprzeciwko mnie, przypatrując się. Pomyślałam, że to dziwne, iż nie siedział obok swojej dziewczyny, ale nic nie powiedziałam. Może czuła się już naprawdę komfortowo z jego rodziną. Och, do diabła, to prawdopodobnie nie jest jej pierwszy raz tutaj. Jak mogłam być taka naiwna, sądząc, że Travis nie przyprowadzał jej tutaj wcześniej? Zapewne spędziła tu całe lato. Gmerałam w jedzeniu na moim talerzu, straciłam apetyt, chciałam, by była już godzina 10, bym mogła wrócić do domu. – Cóż, wszyscy skończyli? Show się zaraz zaczyna. – Kathy wstała i zaczęła zbierać naczynia, próbując przegonić innych do salonu. – Pomogę posprzątać – powiedziałam, wstając i zbierając naczynia. – Nonsens, dołącz do nich. – Kathy próbowała zabrać talerze z moich rąk, ale byłam nieugięta. – Proszę, potrzebuję przerwy. Proszę, Kathy – błagałam, aby po prostu dała mi krótką chwilę. Potaknęła i zaczęłyśmy proces zbierania jedzenia, napełniania zmywarki i sprzątania jadalni oraz kuchni. Zrobiłyśmy to o wiele za szybko. Kathy zaciągnęła mnie do salonu, popychając na jedyne wolne miejsce, które oczywiście było obok Travisa. Kathy wcisnęła się po drugiej stronie, zbliżając mnie do niego tak bardzo, że nasze kolana się dotykały. Przesunęłam się niespokojnie, próbując znaleźć sposób, żeby nasze ciała się nie dotykały, ponieważ spanikowałam. Travis dostrzegł mój niepokój i zlitował się, odsuwając odrobinę, więc dzieliła nas jedna czwarta cala. Cóż, przynajmniej się nie dotykaliśmy.

201

Skierowałam uwagę na telewizor, gdzie Travis i dziewczyny wylegiwali się przy basenie, rozmawiając o czymś. Nie zwracałam większej uwagi, bo moje oczy skupiały się na ciele Nicki, zasłaniającym Travisa. Postępowała w telewizji tak, jak w prawdziwym życiu. Nie mam pojęcia, co ludzie mówili o niej, bo trzymałam się z daleka od wszystkiego związanego z show, ale mogłam sobie tylko wyobrazić, że nikt nie miał miłych rzeczy do powiedzenia. Spuściłam wzrok na moje ręce i zaczęłam skubać paznokcie. Nie było mowy, żebym przetrwałą tę noc, oglądając program. Każde uczucie, które starałam się zakopać przez ostatnie dwa miesiące, wróciło na powierzchnię, a słuchanie Nicki w tle okazało się niemal zgubne. Możemy po prostu przesunąć na koniec, kiedy daje bransoletkę Taylor? To znaczy, poważnie, czemu tutaj byłam? Dobrze wiedziałam, kogo wybrał! Więc zrobiłam to, co potrafiłam najlepiej – wyłączyłam się. Wpatrywałam się w telewizor, ale nie oglądałam, w uszach słyszałam jedynie brzęczenie. Właśnie tak miałam zamiar przetrwać tę noc. Myślałam, że odpłynęłam na czas trwania całego show, gdy Travis uderzył swoim kolanem moje, oszałamiając mnie. – Wciąż jesteś z nami? – zapytał, uśmiechając się, bo wiedział, co robię. – Już tak – jęknęłam, wiedząc, że prawdopodobnie nie będę w stanie uciec przed tym ponownie i teraz faktycznie musiałam skupić się na programie. Travis stał z Nicki na platformie umieszczonej na plaży. Wyglądało na to, że Nicki dopiero co przyszła, i wyraźnie próbowała obmacać Travisa, ponieważ był zajęty ścieraniem szminki z warg. W końcu zdołał to wszystko zetrzeć i spojrzał nieznacznie na Nicki, która po raz kolejny starała się zbliżyć do niego. – Naprawdę nie wiem, co powiedzieć, Nicki, oprócz tego, że Riley ma rację – zaczął Travis, trzymając ręce w kieszeni i wpatrując się w nią. Zaczęła się dąsać, kiedy kontynuował: – Jesteś taka sama, jak każda dziewczyna, z którą widywałem się w przeszłości i szczerze mówiąc, jestem zmęczony tym stylem życia. – Nicki zaczęła udawać szloch, ale Travis zachował spokój. – Szczerze mówiąc, nie oczekiwałem zakochać w tym programie, ale tak się stało – powiedział, dając jej odległy uśmiech. Moje serce opadło, słysząc te słowa.

202

Zakochał się w programie... zakochał się w Taylor. Ukradkiem zerknęłam na nią, ale uważnie oglądała telewizję z promiennym uśmiechem na twarzy. – To punkt, w którym powiedziałbym, że chcę zostać twoim przyjacielem, Nicki, ale nie mogę. Byłaś niegrzeczna w stosunku do innych dziewczyn, odkąd tu przybyłaś. Grałaś niewinną, kiedy byłaś przy mnie, ale w ciągu ostatnich dwóch dni otworzyłem oczy. Nie jesteś osobą, którą chcę w moim życiu jako przyjaciółkę lub kogoś innego. Żegnaj, Nicki, mam nadzieję, że nauczysz się traktować innych z większym szacunkiem. – Travis zaczął się odwracać, skutecznie odrzucając Nicki, gdy krzyknęła, sprawiając, że wszyscy w pokoju podskoczyli. – Nie zostanę odrzucona w ten sposób, Travis. Nie możesz powiedzieć mi, że wierzysz w historie, które ta latawica ci naopowiadała! – krzyczała do niego Nicki. Travis spojrzał na nią. Wyraźnie wcisnęła ostatni guzik, nazywając mnie latawicą. – Nie, masz rację. Nie powinnaś teraz odchodzić – powinnaś zrobić to już pierwszej nocy, miesiące temu – powiedział Travis tuż przed tym, jak dłoń Nicki złączyła się z jego twarzą. Roześmiał się i lekko potarł policzek, a Nicki została odciągnięta przez dwóch członków załogi, krzycząc przez całą drogę. – Naprawdę była cholernie szalona! – powiedział Travis do Tessy, która właśnie do niego dołączyła. Tessa uśmiechnęła się i pokiwała głową, ale nic nie powiedziała, zanim nastała przerwa reklamowa. Wpatrywałam się w Travisa w szoku. Nie mogłam uwierzyć, że powiedział to do Nicki w telewizji. To znaczy, nie zrozumcie mnie źle, chciałam przybić z nim piątkę i pochwalić go za zrobienie tego, czego próbowałam wcześniej, lecz byłam w szoku, że pozwolił jej przejść do finału tylko po to, aby zdemaskować ją w ten sposób. – Powinienem był cię posłuchać – oznajmił Travis, wzruszając ramionami, gdy zauważył moje spojrzenie. – Ja... to... hm... – Nie mogłam stworzyć całego zdania. Chciałam powiedzieć mu, że to było niesamowite, lecz słowa utknęły mi w gardle, kiedy przez ramię zobaczyłam Taylor, uśmiechającą się do nas. Byłam gotowa wymazać ten uśmiech z jej twarzy. Odwróciłam się do telewizora, udając urzeczoną reklamami, podczas

203

gdy wszyscy rozmawiali na temat odrzucenia Nicki. Kiedy Travis pojawił się na ekranie, wszyscy uspokoili się i zwrócili uwagę z powrotem na show. – Dobra, Travis, gotowy, by zakomunikować decyzję Taylor? – spytała Tessa, ustawiając pudełko z ostatnią bransoletką na podium obok niego. – Nie mogę się doczekać! – powiedział podekscytowany. Podciągnął rękawy koszuli i spojrzał nerwowo w dół plaży, skąd zbliżała się Taylor. Ekran skupił się na Taylor, idącej na plażę w kwiecistej letniej sukience. Wyglądała wspaniale z włosami związanymi w niski kucyk, sukienka unosiła się wokół niej przez wiatr od jeziora i miała najbardziej olśniewający uśmiech – taki jak dzisiaj. – Taylor – wydyszał jej imię Travis, kiedy zbliżyła się do niego. – Cześć, Travis. – Taylor zachichotała lekko, on wziął ją w ramiona. O Boże, nie mogę na to patrzeć! Zaczęłam skręcać się na kanapie, siedzenie z Travisem i Taylor w pokoju było całkowicie niewygodne. Poczułam, że wszystkie oczy zwracają się na mnie, obserwując moją reakcję. Serio, muszę wyjść. Już miałam wstać, kiedy Kathy zacisnęła rękę na moim kolanie. – Wiem, że to boli, ale musisz to obejrzeć – powiedziała cicho Kathy, żeby nikt nie usłyszał. – Jesteście źli. Strasznymi, złymi istotami ludzkimi – wymruczałam do niej, chcąc jakiejś reakcji, wszystko co dostałam to śmiech. – Jestem pewna, że tak to wygląda, skarbie. Po prostu oglądaj – powiedziała, wskazując na TV. Zwróciłam uwagę z powrotem na telewizję, słuchając końcówki tego, co mówili Travis i Taylor. – ... cieszę się, że się zbliżyliśmy – mówił, trzymając ją za ręce. – Chcę, żebyś wiedziała, że cenię przyjaźń, którą tu stworzyliśmy. – Taylor kiwnęła głową, nadal olśniewając nas swoim uśmiechem. – Jak powiedziałem Nicki, nie oczekiwałem zakochać się w tym programie. Psiakrew, kiedy mama wspomniała o byciu zakochanym przed show, zaczynałem

204

się z niej śmiać – kontynuował. Pokój zachichotał, pamiętałam rozmowę Travisa i Kathy w szpitalu, wiele miesięcy temu. – Ale zakochałem się. Zakochałem się w najbardziej nieoczekiwanym miejscu w najbardziej nieoczekiwanej dziewczynie. Poczułam łzę spływającą po policzku. Moje serce znowu zostało złamane. Oglądanie tego było gorsze niż własnej eliminacji, byłam tego pewna. – Mam nadzieję, że wiesz, dokąd zmierzam – powiedział Travis do Taylor na ekranie telewizora. Taylor uśmiechnęła się do niego, nim wciągnęła go w uścisk. – Oczywiście, że tak – szepnęła, przytulając go mocno. Travis owinął ją ramionami i zastygli tak na, jak się wydawało, godziny, aż w końcu Taylor odsunęła się. – Jesteś dość wyjątkowa, wiesz o tym? – powiedział z podziwem. – Cenię przyjaźń ponad wszystko – powiedziała ze śmiechem. – Pa, Travis. – Ścisnęła jego rękę, nim zaczęła odchodzić. Zamrugałam, więcej łez spłynęło po mojej twarzy. Co, do cholery?! Taylor odeszła od Travisa i obydwoje uśmiechali się jak idioci na ekranie telewizora. Taylor zatrzymała się i odwróciła. – Hej, Travis – zawołała do niego. Cóż, to była ta chwila, w której wszyscy się śmieją i mówią " żartowałem!" a ona biegnie z powrotem w jego ramiona. To musi być jakiś chory żart. – Daj braciom znać, że jestem singielką! – krzyknęła, zanim odwróciła się i wbiegła po schodach do domu. Travis wypuścił głęboki śmiech, przecierając oczy koszulą, gdy zbliżyła się Tessa. – Cóż, Travis. Mogę stwierdzić, że nikt nie wyobrażał sobie takiego końca programu. Chcesz nam powiedzieć, co się dzieje? – zapytała z zainteresowaniem. Najwyraźniej nikt, oprócz Travisa i Taylor nie wiedział, co się wydarzy. – Jak już mówiłem, zakochałem się w tym show w najbardziej niesamowitej, opiekuńczej, lubiącej przygody... upartej kobiecie, jaką kiedykolwiek poznałem. Znam tę dziewczynę odkąd miałem dziesięć lat. Spędziłem z nią więcej czasu niż z kimkolwiek innym na tym świecie. Mam nadzieję, że będzie czekała na mnie, gdy

205

wrócę do domu. Zakochałem się w najlepszej przyjaciółce, Tessa, a teraz muszę ją odzyskać. – Ekran pociemniał, nim pojawiły się punkty i sponsorzy. Byłam pewna, że się rozpłaczę, nie mogąc oderwać wzroku od telewizora. Co się, do cholery, dzieje? Powoli rozejrzałam się po pozostałej części pomieszczenia; każdy patrzył na mnie, obserwując moją reakcję. Odwróciłam się do Travisa i wpatrywałam się w niego. Chciałam zapytać, co się, u diabła, dzieje i jak mógł złamać mi serce w ten sposób. I wtedy to zobaczyłam. Taylor siedzącą obok Chaseꞌa przez całą noc, miał owinięte wokół niej ramię, trzymając ją mocno. Uśmiechnęła się uspokajająco do mnie i oparła o Chaseꞌa. – Co, do cholery?! – krzyknęłam, nim wstałam i pobiegłam do najbliższych drzwi, które zaprowadziły mnie na podwórko.

206

Rozdział 31 Pobiegłam do końca ogrodu, gdzie kilka huśtawek z baldachimem okrążało miejsce na ognisko. Upadłam na jedną z nich, ciężko dysząc, łzy nadal spływały mi po twarzy. Czy Travis właśnie wybrał mnie? Byłam tak zdezorientowana. Dlaczego, do cholery, miałby złamać mi serce zaledwie kilka dni przed finałem tylko po to, żeby ostatecznie z nikim nie odejść, chcąc „odzyskać mnie”? To absolutnie nie miało sensu, a jeśli myślał, że po prostu powie kilka słodkich słówek w krajowej telewizji, a ja wpadnę mu w ramiona, postradał cholerny rozum. Słyszałam powoli zbliżające się stopy, chrzęszczące po trawie, aż zatrzymały się przede mną. Moje oczy były spuszczone, więc byłam w stanie zobaczyć jedynie buty Travisa, zanim przemówił. – Riles, proszę, pozwól mi wyjaśnić. – Jego głos był silny i wyćwiczony, co tylko wkurzyło mnie jeszcze bardziej. – Chcesz wyjaśnić? Naprawdę znajdziesz właściwe słowa, by powiedzieć mi, dlaczego, u licha, złamałeś moje serce, nie odzywałeś się przez dwa miesiące, po czym oznajmiasz przed całym krajem, że jesteś we mnie zakochany? Naprawdę to wyjaśnisz? – krzyczałam, stojąc twarzą do niego. Nie ustąpię w tej sprawie. Żyłam z całkowicie złamanym sercem przez dwa miesiące, kiedy nie było to konieczne. Byłam znudzona tym, że nie mogłam pracować, ponieważ myślałam, że byłoby to niewygodne, przebywać w pobliżu Travisa. Odciął mnie od wszystkich, o których kiedykolwiek dbałam, z jakiego powodu? Rankingów? OMG, o to chodzi? Oceny?! – Cholera, Travis. Proszę, nie mów mi, że to było dla rankingu. Proszę, nie mów mi, że Jim zmusił cię do tego, by wszyscy mówili o zakończeniu tego sezonu,

207

a oni wyprodukują drugi – błagałam, kiedy złapałam jego koszulę, potrząsając nim lekko. – Riles, uspokój się – powiedział łagodnie, delikatnie dotykając moich rąk, które chwytały go za koszulę i odciągając je. Zaprowadził mnie do huśtawki, którą opuściłam, i usiadł, trzymając moją rękę. Upadłam na miejsce obok, chowając pod sobą nogi. – Travis, powiedz, że to nie było dla rankingów – poprosiłam raz jeszcze. Nie potrafiłabym uleczyć złamanego serca, gdyby dlatego to zrobił. – Oczywiście, że nie chodziło o rankingi. Myślisz, że się nimi przejmuję? – powiedział, natychmiast kręcąc głową. – Więc... co, do cholery, Trav? – Nie potrafiłam się powstrzymać, musiałam wiedzieć czemu zrobił to wszystko. Travis nie mówił nic przez chwilę, wpatrując się w moje ręce w swoich. – Wciąż je nosisz – powiedział Travis, przeciągając dłonią po bransoletkach z uśmiechem. Skrzywiłam się, gdy ich dotknął, czując się głupio, że je zatrzymałam. – Podobają mi się – powiedziałam z trudem. Nawet dla mnie brzmiało to jak wymówka. Prawdą było, że próbowałam zdjąć je niezliczoną ilość razy, ale zawsze, gdy zaczęłam ściągać je z nadgarstka, moja ręka zamierała, a serce waliło głośno. To było głupie, ale czułam, jakby to było moje jedyne połączenie z Travisem. I tak, wyglądały, jakby zostały stworzone tylko dla mnie. – Czy mogę teraz wyjaśnić? Wszystko? – zapytał Travis, opierając rękę na kolanach. Odwrócił się, więc patrzył mi prosto w oczy. Kiwnęłam głową, wiedząc, że jeśli otworzę usta, zapewne powstrzymam go od powiedzenia czegokolwiek. A naprawdę chciałam wiedzieć, co myślał. Wziął głęboki oddech i zaczął: – Nigdy nie chciałem, by rzeczy potoczyły się w ten sposób. Gdybyś powiedziała mi, że zakocham się w najlepszej przyjaciółce, odparłbym, że zwariowałaś. Znam cię od zawsze, laleczko. Nie mogę powiedzieć, że nigdy nie myślałem o nas razem, ale nie planowałem tego, kiedy zgadzałem się na show – mówił to, co już wiedziałam i miałam to wypomnieć, kiedy ciągnął:

208

– Wiem, że nie chciałaś tam być. Wiem, że zrobiłaś to wszystko dla mnie. Poradziłaś sobie z dziewczynami jak mistrz i to uderzyło mnie w twarz, kiedy cię nie posłuchałem. – Roześmiał się, wspominając. – Doskonale wiedziałem, że nie pisałaś się na faktyczny udział. Mieliśmy umowę i złamałem ją. Zakochałem się w tobie i nie byłem gotów pozwolić ci odejść. – Zamilkł i wziął głęboki oddech. – Nie mogę powiedzieć dokładnie, kiedy wiedziałem, że chcę, żebyś została jako ktoś więcej niż moja najlepsza przyjaciółka. Ale będąc otoczonym przez te wszystkie dziewczyny walczące o moją uwagę, ty byłaś tą, która się wyróżniała. Znałaś mnie, nie udawałaś przy mnie, zawsze byłaś sobą. Gdy mieliśmy pierwszą kłótnię o ładne dziewczyny i nie pojawiłaś się u mnie, kiedy prosiłem… właśnie wtedy wiedziałem. To znaczy, wtedy wiedziałem, że nie mogę żyć bez ciebie, a ostatnie piętnaście lat tłumionych emocji uderzyło we mnie. – Przerwał, ściskając mocno moją dłoń. – Wiedziałem, że twoje urodziny były najlepszym momentem, by pokazać, co dla mnie znaczysz, więc poszedłem na całość. Kupiłem ci sukienkę, której wiedziałem, że nigdy byś nie wybrała, wynająłem golfa u Ala, by nam nie przerywano, zamówiłem chińszczyznę na kolację i mieliśmy ciasto z najlepszej piekarni w mieście. Chciałem, byś zapamiętała ten dzień na zawsze – dzień, kiedy wkroczyliśmy we wspólną przyszłość. – Łzy ponownie zaczęły spływać po moich policzkach, gdy słuchałam dalej. – Kiedy pocałowałaś mnie, moje serce było gotowe wybuchnąć. Nigdy nie myślałem, że poczuję się w ten sposób. Byłem tak szczęśliwy, że byłaś gotowa iść tam ze mną. Tej nocy, kiedy stałaś się dziwna w moim mieszkaniu, pomyślałem, że pchnąłem cię za daleko, traciłem cię. Ale to nie przypadek, racja? – Uśmiechnął się chytrze. – W każdym razie, znasz resztę. Nigdy nie byłem szczęśliwszy. Do dupy, że wciąż miałem ten program telewizyjny, który musiałem zakończyć, ale wiedziałem, że mogę to przetrwać. To, czego nie wziąłem pod uwagę to twoje uczucia. Nigdy nie widziałem, żebyś była zazdrosna, więc powaliło mnie, kiedy zobaczyłem to u ciebie. Próbowałem cię uspokajać, wciąż i wciąż, że nie masz się czym martwić, ale nie chciałaś mi wierzyć. I oglądając te wszystkie odcinki, widzę

209

dlaczego. Jestem chyba lepszym aktorem niż myślałem – zaśmiał się, wpatrując w dal. – Grałeś? Co z pocałunkiem z Nicki? To nie wyglądało jak gra! – krzyknęłam, wyszarpując ręce z jego uścisku. Samo wspomnienie łamało mi serce. Travis pochylił się do mnie i palcem uniósł mój podbródek, więc patrzyłam mu w oczy. – To, co zobaczyłaś a to, co się naprawdę wydarzyło to dwie różne rzeczy. – Nigdy nie przerwał kontaktu wzrokowego, ale nie mogłam powstrzymać się od przewrócenia oczami. – Trav, wiem, co widziałam. Nie wyglądało to tak, jakbyś się odsunął albo spróbował ją powstrzymać. – Ale nigdy nie słyszałaś tego, co jej powiedziałem. Kiedy pocałowała mnie po raz pierwszy, byłem w szoku i nie mogłem się otrząsnąć. Szczerze mówiąc, byłem bardzo wkurzony, że to zrobiła. Chwilę wcześniej, rozmawialiśmy o tobie i tym, co do ciebie czuję. – Przyciągnął moje ręce z powrotem do siebie. Cóż... to niespodzianka. – Zobaczyłem jej nikczemny uśmiech i wiedziałem, że zrobi to ponownie, więc złapałem jej twarz, by ją powstrzymać. Powiedziałem jej, że to nigdy się nie powtórzy. Mogła zaskoczyć mnie raz, ale nie pozwolę na to znowu. A następnie powtórzyłem, że to ciebie kocham. I chociaż program nadal trwał, nie było innego wyboru. To zawsze miałaś być ty, Riles. – Ale był kolejny pocałunek – zauważyłam. Travis westchnął i kontynuował: – Tak. Zrobiłem błąd, poluzowując uścisk na jej twarzy, i zaatakowała. Była zdeterminowana, by sprawić, bym zapomniał o tobie, a teraz wiem, że zaplanowała całą sprawę, bo wiedziała, że nas zobaczysz. Jestem prawie pewien, że nie widziałaś całego zajścia, ponieważ tak szybko jak mnie pocałowała, chwyciłem ją za ramiona i odsunąłem od siebie. Zabrało to całą moją silną wolę, aby nie potrząsnąć ją. Powiedziałem jej, że może próbować przez całą noc, ale nigdy nie zmienię zdania. Nigdy nie wybiorę jej. Po prostu odrzuciła głowę do tyłu ze śmiechem i powiedziała, że zrozumiała. Puściłem ją i poszedłem na drugą stronę koca, upewniając się, że był pomiędzy nami dystans przez resztę

210

randki. Jestem pewien, że Jim wiedział, że jestem na granicy wytrzymałości, bo zadbał, żeby umieścić kilka kamer bezpośrednio między nami, tak, żeby nie mogła spróbować jeszcze raz. Wszystko, co mogłam zrobić to patrzeć mu w oczy, mój umysł powędrował do tego dnia i tego, co zobaczyłam. Jego wyjaśnienia miały sens. I oczywiście, nie mogłam usłyszeć co jej powiedział, mój umysł zareagował na to, co widziałam. Cholera, przesadziłam z całą tą sprawą i nie pozwoliłam mu wyjaśnić. – Cóż... teraz czuję się jak idiotka – mruknęłam, patrząc na nasze splecione dłonie. – Ale nie jesteś. Każdy doszedłby do takiego wniosku... ale prawdopodobnie pozwoliłby mi wyjaśnić, zamiast uciekać przez dwa miesiące. Albo obejrzał show i zobaczył, jak to wszystko się rozegrało. Oczywiście, nie oglądałaś ani odcinka. – Travis uśmiechnął się do mnie, najwyraźniej znając odpowiedź. Pokręciłam głową. – Jedyny odcinek, który obejrzałam to ten dzisiejszy. – Tak myślałem. – Okej, to wyjaśnia jedno. Ale dlaczego wyeliminowałeś mnie z programu? – To było pytanie, na które najbardziej potrzebowałam odpowiedzi. – Riles, czułem, jak się rozpadamy. Czułem, że to show rozdziela nas i nie mogłem do tego dopuścić. Więc gdy przypomniałaś mi, że nigdy nie zgadzałaś się na udział i byłaś zmęczona radzeniem sobie z tym dramatem, postanowiłem, że zrobię coś impulsywnego. Mówiłaś, że skończyłaś z grą. Tak się bałem, że miałaś na myśli nas, lecz powiedziałaś, że mnie chciałaś, to wszystko. Dlatego podjąłem decyzję, najlepszą decyzję dla ciebie – pozwoliłem ci odejść. – Spojrzał na mnie, kiedy przełknęłam gulę w gardle. – Najlepszą decyzję dla mnie? Złamałeś mi serce, Trav! – zawodziłam, nie mogąc utrzymać emocji na wodzy. Travis przyciągnął mnie do uścisku, chętnie go przyjęłam. Trzymał mnie blisko, pocierając dłonią moje plecy. – Czy masz pojęcie, jak bardzo złamało to moje? – zapytał cicho. Wróciłam wspomnieniami do chwili, gdy opuszczałam show, widząc Travisa rozpadającego

211

się na ganku z wyrazem udręki na twarzy. I nie pozwoliłam mu niczego wyjaśnić. Nigdy nie sądziłam, że też miał złamane serce. Otarłam twarz rękawem i przeczyściłam gardło. – Dlaczego pozwoliłeś mi odejść? Mogłeś wyrzucić Nicki i nic z tego by się nie wydarzyło. – Myślałem o tym. Naprawę. Ale nie chciałem, aby nasz związek rozpoczął się w ten sposób – poprzez wybranie cię w jakimś randkowym show. Chciałem zrobić to z dala od kamer i wścibskich oczu. Pomyślałem, ponieważ nienawidziłaś programu, że w jakiś sposób też tego chcesz – powiedział, kiedy dławiłam szloch. – Powtarzałem ci, że to zawsze byłaś ty. Kiedy nauczysz się mi ufać? – Zaśmiał się, znowu przyciągając mnie do siebie. Chwyciłam go za ramiona, trzymając blisko, chcąc nadrobić stracony czas. – Jestem dziewczyną. Mam dziwne uczucia. – Przeciągnęłam nosem po jego ramieniu, jego ciało trzęsło się ze śmiechu. Nurtowała mnie jeszcze jedna kwestia. – Dlaczego nie odzywałeś się do mnie przez ostatnie dwa miesiące? – zapytałam, ciągnąc go za rękaw. Travis westchnął w moje włosy. – Wiedzieliśmy, że roiło się od reporterów. Oczywiście, nie mogliśmy zdradzić zakończenia programu, ponieważ nie zostało jeszcze wyemitowane, a dziennikarze słyszeli pogłoski, kto jest ostateczną dwójką. Jim zdecydował, że najlepiej, żeby Taylor była widywana w mieście, a ja, żebym spróbował rozwiać plotki, że to ją wybrałem. Ponieważ zakończenie show było czymś, czego nikt się nie spodziewał, Jim postanowił wykorzystać Taylor jako przynętę jak najlepiej. A jako że nadal obowiązywał nas kontrakt, nie mieliśmy wyboru. – I Taylor zgodziła się? – zapytałam, nie mogąc uwierzyć, że zrobiła to z dobroci serca. – Taylor chwyciła okazję. Widocznie wspomniałaś, że mam braci. – Travis roześmiał się w moje włosy. – Poważnie? Taylor naprawdę przyszła dla twoich braci?! – To było tak nieoczekiwane, nie mogłam powstrzymać śmiechu.

212

– Cóż, podczas ostatniego dnia mieliśmy noc... dla siebie. Zazwyczaj jest to czas, by para, uh, poznała się. – Travis zarumienił się. – Ale oczywiście to się nie wydarzyło. Więc, Taylor i ja rozmawialiśmy, skończyła wypytując mnie o braci. Ona gra nieśmiałą i cichą, ale może być bardzo wymagająca! Więc krótko mówiąc, do końca nocy miała numer Chase'a i pisali do siebie jak licealiści. – A co z tym, co powiedziała na koniec show? "Daj braciom znać, że jestem singielką". O co chodzi? – Nie byłam pewna, czy mój mózg zniesie więcej zagadek. – Rzuciła to dla efektu. Jestem całkiem pewien, że ona i Chase rozmawiali przez całą noc, więc oczywiście wiedział, że była wolna. – Dlaczego nigdy mi napisałeś do mnie więcej niż kilka ogólników? – Musiał być lepszy powód, dla którego prawie w cale się nie komunikowaliśmy. – Czy wiesz, jak trudno było mi trzymać się z daleka od ciebie? Nie wrócić do domu, zgarnąć cię w moje ramiona, całować jak szalony i nigdy nie pozwolić odejść? Chciałem zadzwonić około dwudziestu razy dziennie i pisać wiadomości co dwie minuty. Ale musiałem się trzymać z daleka. Całkowicie. W przeciwnym razie, to zakończenie zostałoby zniszczone – powiedział Travis, przyciągając mnie mocniej do piersi. – Travisie Grayson, jesteś najdziwniejszym, najbardziej dezorientującym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spotkałam. – Mówiłaś, że poczekasz na mnie. To wciąż prawda? – Odsunął się, patrząc mi głęboko w oczy, jego błyszczały radością. – Trav, pokazałeś Nicki gdzie jej miejsce w krajowej telewizji, zapoznałeś moją najlepszą przyjaciółkę ze swoim bratem i stworzyłeś ten szalony plan, bo myślałeś, że tego chciałam. – Pokręciłam na niego głową. – Zrobiłeś to wszystko dla mnie? Travis posłał mi seksowny uśmiech i kiwnął głową. – Co mogę powiedzieć? Jesteś dziewczyną dla mnie, laleczko. – Jesteś do bani, wiesz, prawda? – powiedziałam, klepiąc go po ramieniu. Zaśmiał się swoim pięknym, pełnym śmiechem i pociągnął mnie w objęcia. – Więc, Riles, teraz albo nigdy? Co wybierasz?

213

– Wybieram nas – powiedziałam, przykładając dłoń do jego policzka, nim zbliżyłam się do jego ust i nakryłam je moimi.

214

Epilog (rok później)



Stałam z Travisem na szczycie wzgórza, patrząc na wyniki zawodników. – Nawet nie musisz brać udziału, Trav, zdobędziesz złoto – powiedziałam, mając nadzieję, że rozegra to bezpiecznie i nie będzie porywał się na żadne wielkie sztuczki, które mogą wysłać go do szpitala… znowu. – Riles, wezmę udział – narzekał, mówił to wielokrotnie w przeszłości. – Po zwycięstwo? – Oznaczało to najbardziej podstawowe triki i wyrzucanie pięści w powietrze. – Tak, Riles, po zwycięstwo. – Przewrócił na mnie oczami, kiedy rozległy się za nim gwizdy. – Ktoś został skarcony! – Jeden z zawodników zawołał do niego, wydając dźwięki uderzania batem. – Ktoś dorósł i dba o kogoś innego. – Travis odwrócił się i wyciągnął rękę, migając pierścionkiem z brylantem na moim palcu. Zabrałam rękę z jego uścisku i uderzyłam go w ramię, kiedy inny zawodnik wzruszył ramionami i odszedł. – Czy przestaniesz popisywać się pierścionkiem przed wszystkimi? – Robił to codziennie przez ostatni miesiąc, ponieważ poprosił mnie o rękę. – Co mogę powiedzieć? Jestem bardzo szczęśliwy, że zgodziłaś się spędzić resztę swojego życia ze mną. – Uśmiechnął się do mnie i roześmiałam się, kiedy ponownie go uderzyłam. – Cóż, co jeszcze miałam zrobić ze swoim życiem? Jestem twoją asystentką. Nadal muszę spędzać z tobą każdy dzień. Równie dobrze mogę uczynić to bardziej korzystnym dla siebie. – Mrugnęłam do niego i przebiegłam rękoma w górę jego piersi. – Riley Logan, starasz się mnie uwieść? – Czy to działa? – zapytałam złośliwie. Może jeżeli będę to ciągnąć, porzuci ostatni wyścig i nie będę musiała się o niego martwić.

215

– Nie ma mowy. Znam twoje sztuczki. – Zaśmiał się i odsunął ode mnie. – Ludzie, jesteście bardziej mdli niż zwykle – oznajmił Chase, podchodząc do Travisa z Taylor u boku. – Och, cicho, są najsłodszą parą, jaką znam! – powiedziała Taylor i uderzyła Chaseꞌa w klatkę piersiową. – Co, do cholery, to robi z nas? – Próbował zabrzmieć na urażonego. – Piękną i Bestię? – Travis wybuchł śmiechem. Chase uwolnił się od Taylor i rzucił na brata. Upadli na ziemię i zaczęli tarzać się w błocie. – Nie wiem, czemu umawiamy się z nimi. – Taylor zaśmiała się, gdy podeszła do mnie. – Pewnie dlatego, że ulitowałyśmy się nad nimi, gdy żadne inne nie chciały. – Uderzyłam ją w ramię i przez parę minut patrzyłyśmy na walczących chłopaków. – Chłopcy, będziecie moją śmiercią – powiedziała za nimi Kathy. – Wstańcie, obydwaj. Zachowujcie się, jak was wychowywałam. – Myślałem, że tak jest – powiedział Chase, unikając ręki matki, gdy uderzyła go w tył głowy. – Myślę, że nadszedł czas wrócić na miejsca. Powodzenia, Travis – zawołała przez ramię Taylor, kiedy pociągnęła Chaseꞌa w stronę wzgórza. – Dobrze, Travis, chciałabym porozmawiać o ofercie telewizyjnej... – zaczęła Kathy, otrzepując syna z brudu. – NIE! – Travis i ja krzyknęliśmy w tym samym czasie. Producenci Xtreme Bachleor mieli dwa udane sezony po pierwszym z Travisem. Non‐stop dzwonili z ofertami programów, z wyszczególnieniem naszego życia, tego jak planowaliśmy wesele i nadawania relacji ze ślubu w telewizji. Kiedy Kathy poinformowała nas o tym, myślałam, że żartowała. Dlaczego miałaby sądzić, że się zgodzimy? Ale ciągle naciskała i naciskała, starając się namówić nas. Dostała dobrą ofertę za relację ze ślubu, ale Travis i ja mieliśmy tego dość na resztę życia. – Chciałabym, żebyście pomyśleli o tym – skarżyła się Kathy, patrząc na telefon i pisząc szybko wiadomość, prawdopodobnie do Jima.

216

– Mamo, reality show prawie nas rozdzieliło. To się nigdy nie powtórzy – powiedział Travis do Kathy tak poważnie, jak tylko potrafił. Mam nadzieję, że tym razem zrozumie, że mówiliśmy serio. – Okej, okej. Rozumiem. Ale miałam rację za pierwszym razem – mruknęła, wciąż pisząc w telefonie. – O czym ty mówisz? – zapytałam. – Oczywiście, nie zamierzaliście dać sobie szansy, dopóki nie wydarzyło się coś dramatycznego. Wiedziałam, że jesteście doskonali dla siebie, więc kiedy Jim wspomniał o programie, wiedziałam, że Riley również musiała się tam znaleźć – powiedziała wreszcie Kathy, spoglądając na nas. Travis i patrzył oniemiały na swoją mamę. Nie byłam w stanie uwierzyć, że umieściła nas w tym show tylko dlatego, że chciała, byśmy byli razem. Musiał być łatwiejszy sposób. – Możecie podziękować później. – Poklepała Travisa po głowie, nim zeszła na dół do Chaseꞌa i Taylor. – Twoja mama może być ninja – oznajmiłam, Travis odwrócił się do mnie. – Ona jest najbardziej podstępną osobą, jaką znam. – Roześmiał się i zarzucił rękę na moje ramię. Oglądaliśmy kilku następnych zawodników w ciszy, aż nadszedł czas na zwycięstwo Travisa. Tłum dopingował głośno, ponieważ wiedział, że był obok i zdobędzie złoty medal. Cały świat zmniejszył się, gdy Travis odwrócił się do mnie, trzymając mnie w ramionach. – Kocham cię, Riles – szepnął do mnie, kiedy przyciągnął mnie do uścisku. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek przyzwyczaiła się do niego mówiącego te słowa. Moje serce wciąż biło zbyt szybko, gdy byłam przy nim, a motyle nie odeszły. – Kocham cię, Trav – powiedziałam, przyciskając swoje usta do jego, dając mu szybki, słodki pocałunek. Przycisnął czoło do mojego i staliśmy w ten sposób, dopóki jego nazwisko nie zostało wywołane. Dał mi niewinnego buziaka, zanim zaczął wycofywać się z uścisku.

217

– Bądź spokojny. Bądź opanowany. Bądź bezpieczny – szepnęłam do niego, nim uwolniłam go z objęć. Travis posłał mi seksowny uśmiech i kiwnął głową. – Zawsze, laleczko.

218