Lynn Stacey - Remembering Us

Remembering Us Stacey Lynn

Nieoficjalne tłumaczenie waydale.

Tłumaczenie w całości należy do autora książki, jako jego prawa autorskie. Tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym, służącym do promocji autora. Tłumaczenie nie służy do otrzymania korzyści materialnych. Proszę o nie udostępnianie tłumaczenia.

1

Spis treści Jeden

str. 3

Dwa

str. 9

Trzy

str. 15

Cztery

str. 24

Pięć

str. 29

Sześć

str. 35

Siedem

str. 42

Osiem

str. 52

Dziewięć

str. 59

Dziesięć

str. 70

Jedenaście

str. 80

Dwanaście

str. 90

Trzynaście

str. 102

Czternaście

str. 108

Piętnaście

str. 116

Szesnaście

str. 123

Siedemnaście

str. 126

Osiemnaście

str. 132

Dziewiętnaście

str. 141

Dwadzieścia

str. 147

Dwadzieścia jeden

str. 156

Dwadzieścia dwa

str. 163

Dwadzieścia trzy

str. 170

2

JEDEN

Moje kroki są powolne, a stopy niepewne. Krawędzie schodów, po których jestem ciągnięta są szare i zachmurzone od dymu unoszącego się znad parkietu w piwnicy. Kelsey ciągnie mnie gdzieś, gdzie nie chcę iść. Dlaczego nie chcę tutaj być? Odpowiedź znajduje się na brzegach mojego umysłu, ale nie mogę wyciągnąć ją na przód. Jest poza moim zasięgiem, jak zawsze. Spocone ramię popycha mnie na ścianę i moja ręka zostaje wyrwana od Kelsey. Zimne piwo wychlapuje się z czerwonego kubka i ląduje na moim ramieniu. Kelsey nie patrzy do tyłu, żeby sprawdzić, gdzie jestem i blondwłosy facet, który mnie uderzył nie zatrzymuje się, żeby zapytać czy nic mi nie jest. Prostuję się i biorę kolejny krok na dół. Parkiet jest wypakowany ludźmi, a muzyka tak głośna, że dudniący bas szarpie moimi zębami. Moje oczy skanują ciemny pokój – oświetlony tylko lampą stroboskopową wiszącą pośrodku sufitu – szukając kogoś. Gula w moim gardle znika, kiedy orientuję się, że go tutaj nie ma. Nie ma go tu. Wiruje we mnie mieszanka ulgi i rozczarowania. Uśmiecham się i docieram do Kelsey, stojącej przy barze. Koleś obok niej napełnia dwa kubki plastikowe, ale zbywam mój. Nazywa się Zander, jest w mojej klasie Statystyk i przyjaźni się z Adamem. Śmieję się z czegoś, co mówi, kiedy on i Kelsey oddalają się na parkiet. Podenerwowanie powraca, gdy jestem sama i rozglądam się po pokoju. Powinnam wyjść teraz, zanim on przyjdzie. Ale wtedy go widzę i nie mogę powstrzymać uśmiechu. Jest o głowę wyższy od wszystkich innych i gdy ląduje u podnóża schodów, musi pochylić głowę, żeby przejść przez próg. Parę kosmyków czarnych włosów wpada mu do oczu i je odsuwa. Tak jakby wiedział, że tutaj jestem, jego oczy od razu mnie odnajdują i uśmiecha się, kierując do mnie. Jego uśmiech rozjaśnia pomieszczenie i już się nie martwię. Kelsey zniknęła, Zander to odległe wspomnienie i nie wiem czy muzyka wciąż gra. Kiedy Adam przebywa obok mnie, mój mózg ucieka, a serce robi fikołki. Jego pocałunki pozbawiają mnie umysłu i przypominają mi gorzką czekoladę, pełną wszystkich przyjemnych hormonów. 3

Jest parę metrów przede mną, kiedy wyciąga ramię, jakby chciał mnie przytulić. Robię krok do przodu, ale nim moja stopa uderza o ziemię, zostaję odepchnięta na bok. Mrugam i mała blondynka oplata Adama. Jej nogi otaczają go w pasie, a ręce trzyma na jego ramionach. Całkowicie się go uczepiła. On uśmiecha się do mnie. Jego oczy pozostają na moich, gdy całuje jej czoło i stawia na nogach. - Cześć, Amy. – Mała blondynka patrzy na mnie gniewnie. Oczy Adam śmieją się do mnie. Dlatego. Dlatego nie chciałam tutaj być.

* - Więc kim była ta dziewczyna? Wpatruję się w sufit, ignorując pytanie mojej terapeutki. Nienawidzę tego pokoju. Ściany są żółte, ale nie wesoło żółte. Ten kolor przypomina mi bardziej kupę niemowlaka. A krzesła nie były wymieniane przynajmniej od lat sześćdziesiątych. Gdy następuje koniec moich sesji, jedyna rzecz jaka jest zmieniona to odcisk szorstkiego materiału na spodzie moich ud. Zamiast odpowiedzieć na jej pytanie, liczę kafelki na suficie i mnożę rzędy. Ironiczne, że używam w takim czasie matematyki, kiedy to lekcje matematyki wpakowały mnie w te kłopoty. Odświeżanie wszystkich tych snów każdego tygodnia jest niemal tak wyczerpujące, jak ich posiadanie. Rozmawianie o nich niczego nie polepsza. - Adamie? – Dr. Jamison straciła zainteresowanie moją ciszą, znowu, i odwraca się do niego. Ma jakieś pięćdziesiąt lat, a jej wyblakłe blond włosy, które sięgają jej talii zawsze splątane są w warkocza. Ilekroć ją widzę, ma na sobie przewiewne, różnokolorowe hipisowskie spódnice i niedobrane topy. Czasami mam ochotę zapytać ją czy ma skręta, po to tylko, żeby zobaczyć co powie. - Tina – odpowiada cicho. Patrzę przez okno na pusty plac zabaw, który mieści się w parku po drugiej stronie ulicy. – To była tylko Tina. - Kim jest Tina? - Przyjaciółką z domu. Dorastaliśmy po sąsiedzku. Tamtego weekendu była w mieście, odwiedzała znajomych z naszego liceum, którzy chodzili ze mną do college’u. To wszystko. To wszystko. To tylko dwa słowa, ale brzmią protekcjonalnie, za każdym razem, kiedy je słyszę. Mówią mi, że wszystko co śnię lub pamiętam jest wymyślone albo półprawdą tego, czym rzeczywiście były prawdziwe życiowe wydarzenia. Mówią mi, że jestem idiotką, która woli uwierzyć im niż mojemu chłopakowi, który mnie kocha. Albo tak przynajmniej mi mówiono.

4

Może bym w to uwierzyła, gdybym w ogóle pamiętała Adama. - Amy, czy słysząc to czujesz się lepiej? Wzruszam ramionami i splatam ramiona na brzuchu, wzdrygając się, gdy moje mięśnie napinają się wzdłuż rany po moim prawym boku, która powoli się goi. Już nic nie sprawia, że czuję się lepiej, bo nie mogę sobie przypomnieć niczego, co wydarzyło się przez ostatnie dwa lata. Nie mam pojęcia czy kłamie, czy jest szczery. – W porządku. - W porządku? – Głos Adama niesie cień gniewu. Rozpościera palce i pociera nimi swoje uda. Opuszcza głowę, potrząsa nią raz, potem drugi i wypuszcza głośny oddech. Kelsey wciąż mówi mi jaki on jest wspaniały, uprzejmy, cierpliwy, zabawny, mądry i bla, bla, bla. Słyszę to od tygodni i jestem tym zmęczona. Kiedy na niego patrzę, widzę tylko frustrację i gniew zmieszane z lekkim bólem. - Skończyliśmy? Chcę jechać do domu. – Zostało nam jeszcze co najmniej dwadzieścia minut do końca sesji, ale oni nie pomagają. Przez ostatnich parę tygodni mówiono mi, że pamięć może wrócić do mnie w każdej chwili. Zanim opuściłam szpital mój neurolog, Dr. Hassen, powiedział mi, że wspomnienia będą stopniowo powracać do mnie z czasem. Albo wszystko, czego zapomniałam o dwóch ostatnich lata, może zaatakować mój mózg jak lawina w ciągu ułamku sekundy. Gdy to powiedział, myślałam tylko o tym, iż mam nadzieję, że nie będę wtedy prowadzić samochodu. Nie wygląda mi to na bezpiecznie miejsce, gdzie lawina uderzy w mój mózg i sądzę, wystarczyło mi wypadków do końca życia. Sądzę, że lepiej byłoby, gdyby zdarzało się to, kiedy jestem przytomna. Zamiast tego przychodzą w nocy w formie snów i nie mam pojęcia, co jest prawdą, a co nie, dopóki nie będę musiała tutaj usiąść i porozmawiać o nich z moją nową terapeutką, rozprawiając się nad nimi w kółko. Jak, do diabła, mam wiedzieć czy są prawdziwe? I jak mam wiedzieć czy powinnam zaufać facetowi, który to wszystko mi wyjaśnia? Może ubierać się ładnie i możemy razem mieszkać, ale ilekroć zamykam oczy, widzę jego inną wersję niż tę, którą widzą wszyscy podczas dnia. I co, do diabła, ja mam z tym zrobić? - Jeszcze jedna rzecz zanim dziś pójdziesz, Amy. – Dr. Jamison uśmiecha się. Zawsze się uśmiecha, bez względu na to, o czym mowa. Musi być naćpana. – Mam dla ciebie zadanie w tym tygodniu. Unoszę brew i wolną ręką przytulam do siebie zagipsowane, złamane ramię. 5

- Chcę, żebyś w tym tygodniu zadała Adamowi jedno pytanie o coś, co robiliście pierwszy raz. Adam przekrzywia głowę na bok. – Pierwszy raz? – Jego policzki są zaróżowione i sądzę, że chyba jest zawstydzony. Oczywiście, że pomyślałby o seksie. To wydaje się być jedyną rzeczą, o jakiej myśli facet w moich snach. Pani Jamison tylko się uśmiecha. Marszczę brwi. - Jakikolwiek pierwszy raz. Pierwsza randka. Pierwsza rozmowa telefoniczna. Cokolwiek. Po prostu poproś go, żeby opisał ci coś, o czym chciałabyś wiedzieć. - Dobrze. – Wzruszam ramionami i przenoszę ciężar ciała na dobrą nogę. Mam stabilizator ortopedyczny na lewej nodze od początku tego tygodnia i lepiej mi jest się poruszać, ale nadal jest mi niewygodnie na koniec dnia. - I chcę, żebyś uwierzyła w jego odpowiedź. Robię minę. Jak mam wierzyć komuś, kogo nie znam? Wiara i zaufanie nie następuje tylko dlatego, że tak powiesz, następuje w ciągu przebiegu związku. A z tego co śniłam, jeśli rzeczywiście mieliśmy związek to był on, w najlepszym wypadku, zaburzony. - Dobra. – Odwracam się do wyjścia i Adam spotyka się ze mną przy drzwiach gabinetu, przytrzymując mi je otwarte, kiedy przechodzę przez nie, kuśtykając. Jego dłoń dotyka dolnej części moich pleców, gdy go mijam i odsuwam się od niego ze skrzywieniem. Od razu mnie puszcza, ale znowu wzdycha. Gdybym się obróciła i na niego spojrzała, to potrząsałby głową. Wiem to, bo często widziałam jak to robi przez te ostatnie trzy tygodnie. Wychodzę na zewnątrz, pozostawiając mu umówienie nas na czwartkową wizytę. Powietrze na zewnątrz jest świeże. Pachnie tak, jakby miało zaraz nadejść lato i uśmiecham się na myśl o tych wszystkich godzinach, które spędziłam w lesie, spacerując szlakami, wspinając się po skałkach i spływając pontonem górską rzeką na obrzeżach Denver. Całe życie mieszkałam na przedmieściach Denver i zawsze uważałam, że to najlepsze miejsce na świecie. Tępy ból pulsuje w moim ramieniu i zamykam oczy. Opieram głowę o czarnego Highlandera Adama i przypominam sobie, że nie będę robić tego w te wakacje. A przynajmniej dopóki nie zdejmą mi gipsu i nie wyleczą się moje rany. Mój stabilizator szura o chodnik. Boli mnie kostka i swędzi mnie ramię od gipsu. Osiem szwów z tyłu mojej głowy zostało usuniętych w zeszłym tygodniu. Na ich miejscu mam mały, kwadratowy obszar włosów, które zaczynają dopiero odrastać. Na szczęście, kiedy reszta 6

włosów jest rozpuszczona, to łatwo jest to zakryć. Mam ranę na prawym boku, która rozchodzi się od kości biodrowej do piersi. Wygląda to tak, jakby ktoś próbował rozciąć mnie tępym nożem. Skóra się goi, szwy są niezliczone i ilekroć obracam tułowiem, czuję się jakby ktoś próbował mi wyrwać gołymi rękami nerkę. Nastąpił wypadek podczas wspinaczki. Tylko tyle wiem. Reszta jest pozostawiona mojej pamięci, która ma powrócić, jak zapewniają lekarze. Skąd oni to wiedzą, do diabła? Co jeśli nigdy sobie nie przypomnę? Minęło kilka tygodni odkąd wybudziłam się ze śpiączki i nie pamiętam nic prócz faktu, że mieszkam z nieznajomym i nie lubię go, kiedy śnię. Wciąż opieram się o SUVa Adama, dotykając palcami potylicy, kiedy wychodzi na zewnątrz. Staje obok mnie, krzyżując nogi w kostkach. Nie dotykamy się. Ten mały szept dotyku, który przekazał mi w progu jest pierwszym razem, gdy dotknęły mnie jego dłonie od dnia kiedy potknęłam się w naszej kuchni. Wyciągnął ramiona i mnie złapał. Zamarłam, sparaliżowana jego dotykiem. Potrząsnął głową, westchnął, zabrał swoje kluczyki, opuścił mieszkanie i wrócił dopiero po dwóch godzinach. Gdy to zrobił, zapach piwa zaprawiał jego oddech. - Przepraszam, że ciągle jestem na ciebie poirytowany, Ames. – Opiera głowę o swojego SUVa i przesuwa ręką po twarzy. – Po prostu za tobą tęsknię. Jego głos lekko drży i brzmi na smutnego. Wygląda na smutnego. Zastanawiam się, jakby to było zobaczyć jak znowu się uśmiecha, tak jak tamtego wieczora w moim śnie. Dopóki blondynka Tina nie wskoczyła do jego ramion, wydawał się szczęśliwy na mój widok. Czy był? Czy ja byłam zabawą? Jeśli tak, to czemu wciąż tutaj jestem? Przyciskam palce do skroni, mając nadzieję na odepchnięcie kolejnego bólu głowy. - Kim jest Tina? - Była przyjaciółką, przysięgam. – Odwraca się do mnie, opierając biodro o auto. – Chodziła w liceum z moim najlepszym przyjacielem Mikiem i była podekscytowana na mój widok. To była niewinna rzecz. - Więc to było prawdziwe? Nie wszystko, o czym śnię jest prawdziwe. Jednej nocy śniłam, że rodzice podarowali mi konia na siódme urodziny. Wiem na pewno, że to nie miało miejsca. Nie dlatego, że nie mieliśmy pieniędzy, ale dlatego, że niemożliwe było, aby rodzice dali mi coś, czego rozpaczliwie pragnęłam. Dawali mi to, co uważali, że powinnam mieć. Matka wie najlepiej i w ogóle.

7

Kiwa głową. – Poprzedniego wieczora mieliśmy drugą randkę i pamiętam, że byłem podekscytowany, bo powiedziałaś mi, że nie przyjdziesz. Po tym jak puściłem Tinę, wylałaś mi piwo na twarz. Śmieję się. To brzmi jak coś, co mogłabym zrobić. Nie byłoby to pierwsze piwo, które wylałam na twarz dupka, na imprezach bractw. On śmieje się i nareszcie widzę coś podobnego do uśmiechu, który mi dawał w moim śnie. Naprawdę jest przystojny i widzę dlaczego uważałam go za atrakcyjnego. Jest wysoki, a moja głowa ledwie sięga jego barków. Jego czarne włosy są potargane, ale nie wiem czy zawsze są takie długie, czy może musi je przyciąć. Jego ciało jest smukłe, ale umięśnione i wiem, po zdjęciach w naszym mieszkaniu, że kiedyś grał w piłkę nożną. Jest przystojny. Piłkarz. Ma ładny śmiech. Tylko tyle o nim wiem. Jego pocałunki przypominają mi gorzką czekoladę, pełną wszystkich przyjemnych hormonów. Mój żołądek robi parę podskoków i przestaję się śmiać, trzeźwiejąc przez te wspomnienie. - Chcę jechać do domu. Domu moich rodziców – wyjaśniam, kiedy przypominam sobie, że teraz mieszkam z nim, a nie w mieszkaniu razem z moją najlepszą przyjaciółką Kelsey, które dzieliłyśmy podczas drugiego roku studiów. Moje sesje terapeutyczne zostawiają mnie podenerwowaną, a słuchanie jego odpowiedzi na nich i poza nimi wcale mi nie pomaga. Wszystko jest inne i zastanawiam się, czy kiedykolwiek cokolwiek będzie jeszcze proste. Wzdycha i opuszcza głowę. Często to widzę. Zastanawiam się przez to czy Adam zawsze był mną tak sfrustrowany, czy to nowa rzecz. - Amy – zaczyna z pokonanym tonem w głosie, ale potem urywa i potrząsa głową. – W porządku. Otwiera drzwi po mojej stronie i zamyka je mocniej niż to konieczne, kiedy wsiadam do środka. Patrzę jak poruszają się jego usta, wymawiając przekleństwa, których nie mogę usłyszeć, gdy obchodzi przód samochodu, szorstko przeczesując dłonią kruczoczarne włosy. Znowu.

8

DWA

- Te sprawy zajmą trochę czasu. – Moja mama, Carol, klepie mnie po głowie, jakbym była psem i siada przy stole jadalnym. Nie zawsze lubią, kiedy tutaj jestem, twierdząc, iż lepiej będzie jak będę spędzała z Adamem tyle czasu, ile to możliwe. Ale czasami po sesji terapeutycznej muszę nabrać do niego dystansu, a mieszkanie, które dzielimy wydaje się być bardziej klatką niż domem. Można by pomyśleć, że rodzice będą chcieli cały czas mieć przy sobie córkę, która najwyraźniej niemal umarła po wypadku ze wspinaczką. Ale nie moi. Odwiedzam ich dopiero trzeci raz odkąd wyszłam ze szpitala i ilekroć jestem z nimi nasze rozmowy są niezręczne – bardziej napięte niż pamiętałam. Chcę zapytać ich, co się stało, że traktują mnie bardziej zdystansowanie niż normalnie. Mam tyle pytań, które chcę zdać moim rodzicom, ale wiem lepiej. Nie dostanę od nich odpowiedzi. Thompsonowie nie dyskutują na niewygodne tematy. Nigdy, przenigdy. Mój tata, Don, patrzy ze zmarszczonym czołem na mamę i kręci głową, bezgłośnie mówiąc jej, żeby dała spokój. Kiedyś był partnerem we wspólnej kancelarii adwokackiej zanim kandydował do senatu, kiedy skończyłam trzynaście lat. Od tamtej pory ciągle był w biurze. Wiem, że mnie kocha, ale jego umiejętność pokazania jakiejkolwiek sympatii swoim najmłodszym dwóm córkom jest sucha jak stos kodów podatkowych, których uczył się dla zabawy. Niektórzy ludzie spędzają czas próbując być tacy jak Jonesowie. Z perspektywy moich rodziców oni są Jonesami i zawsze upajali się faktem, że ludzie próbowali być tacy jak oni. Dla moich rodziców – zwłaszcza dla mamy – image i wygląd jest wszystkim. Marszczę brwi, myśląc nad tym i nalewając sobie jakąś dziwnie wyglądającą zupę zbożową do miski. Komosa ryżowa czy coś. To wygląda jak białe rzęsy, ale ma być zdrowe. Dlaczego więc rodzice lubili Adama? Czy jest bogaty? Kiedy miałam szesnaście lat nie mogłam iść na randkę z Jacksonem Latnerem. Był rozgrywającym w naszej drużynie futbolowej, wygrywającej mistrzostwa stanu i był wzorowym uczniem. Był dżentelmenem, uprzejmy i jednym z niewielu facetów w mojej szkole, którzy traktowali dziewczyny z szacunkiem. Jego upadek? Był także uczniem ze stypendium w naszej prywatnej szkole, a jego rodzice mieszkali w piętnastoletnim mieszkaniu dwupoziomowym z trzema sypialniami. Po prostu nie był dla mnie wystarczająco bogaty. Nie pochodził z właściwego rodzaju rodowodu, którego chciała dla mnie mama. Rodowodu. Naprawdę użyła tego słowa, tak jakbyśmy byli z Jacksonem napalonymi psami. 9

- Mamo, dlaczego lubisz Adama? – pytam w końcu, podejmując ryzyko i przerywając ich rozmowę o kimś, kto ośmieszył się w Klubie Country, gdzie mama spędza poranki na popijaniu mimoz i plotkowaniu o wszystkich „mniej ważnych” członkach. Oblizuje wargi i upija swojego wina. – A czego można nie lubić w Adamie? Odwracam się do taty. Nie jest tak pretensjonalny jak mama, ale jego standardy dla jego córek są wysokie. – Kocha cię. – Marszczy brwi, tak jakby nie rozumiał mojego pytania. – Czy to nie wystarczy? Większości ludziom wystarczy. Moim rodzicom to nie pasuje. Czy Adam ma pieniądze, o których nie wiem? Mieszkamy w małym, starszym mieszkaniu z dwoma sypialniami. Nasze meble wyglądają na takie, które wybrałoby dwoje dwudziestodwulatków i niedawni absolwenci college’u. Jest niedobrane i przetarte. Nasze stoły mają ślady wodne po szklankach, które nie stały na podstawce. W mieszkaniu, które zamieszkuję razem z Adamem nie ma nic, co powinno mieć aprobatę moich rodziców. - I jest dla mnie dobry? Lubicie go, naprawdę? Nóż taty uderza o jego talerz, posyłając jego do połowy posmarowaną bułkę na podłogę. Powieki mamy trzepoczą szybko pół tuzina razy zanim zerka na tatę, a potem na swoje wino. - Oczywiście, skarbie. – Tym razem wokół jej oczu zaciska się skóra, co mówi mi, że kłamie. Z płynnością, która przychodzi po dekadach unikania niewygodnych rozmów, moja matka zaczyna mówić o mojej siostrze Ann i jej szczęśliwym życiu małżeńskim. Jest od pięciu lat mężatką i jest siedem lat starsza ode mnie. Nie mamy nic ze sobą wspólnego i nigdy nie miałyśmy. Ale wydaje się być szczęśliwa w małżeństwie z pilotem wojskowym. Ona siedzi w domu ze swoim trzyletnim synem Cooperem i moją nową siostrzenicą Tilly, której jeszcze nie poznałam, bo moja siostra nie pomyślała o tym, żeby mnie odwiedzić czy zadzwonić. Gdzie ja zawsze byłam zakłopotana pokazem bogactwa moich rodziców i wolałam żyć bardziej „normalnie”, to moją siostrę zawsze pociągały pieniądze, prestiż i uwagę, którą przyciągała. Jestem lakiem podpierającym ściany, a moja siostra to piękny motel społeczny. Nie próbuję zadawać więcej pytań podczas kolacji, wiedząc, że odpowiedzi, które dostanę nie będą tymi, które chcę usłyszeć.

* Nienawidziłam ubierać się rano. Nie, żebym miała teraz wiele opcji ze stabilizatorem na nodze i gipsem na ramieniu, ale każdego poranka gapię się na swoje ubrania, zastanawiając kim ja, do diabła, jestem?

10

Nic nie ma sensu. Moje buty od Jimmy’ego Choo i UGG zostały zastąpione czerwonymi botkami Doca Martena i klapkami. Nie ma moich markowych sukienek i pozostaje mi patrzeć na dżinsy i proste bluzki. Nawet, kiedy odrzuciłam elitarny styl życia moich rodziców, to zawsze nosiłam sukienki i leginsy – nawet w środku ostrych Denverowskich zim. Skręca mnie w żołądku, gdy wpatruję się w botki jakby miały stamtąd wyskoczyć i mnie ugryźć. Nie jestem typem dziewczyny, która nosi buty Doca Martena. To nie ja. Nic z tego nie jest mną… tyle że jest. Czuję jak po raz kolejny moje oczy zalewają łzy. Odpycham je, nie cierpiąc tego, że po trzech tygodniach moje ściany rozwala para błyszczących, czerwonych, rockowych butów. I nienawidzę tych przeklętych łez. Nie chcę być słaba. Nigdy nie płaczę. Przynajmniej nie pamiętam, żebym była taką beksą. Ale każdego dnia, gdy tkwię w tym mieszkaniu z niczym prócz czarnymi dziurami na miejscach wspomnień, atakują mnie pytania. Dlaczego wszystkie nasze meble są niedopasowane? Dlaczego nasze komody wyglądają jakby pochodziły z wyprzedaży? Kim ja jestem? Co mi się stało? Jak się tutaj znalazłam? Nienawidzę tego, że nie znam chłopaka mojej najlepszej przyjaciółki, Zandera. Spotkałam go raz czy dwa, ale najwyraźniej Kelsey umawia się i także mieszka z jednym z najlepszych przyjaciół Adama, Zanderem. Powiedziano mi, że zaczęli umawiać się krótko po tym, jak zaczęłam chodzić z Adamem. Gdy zamieszkałam razem z Adamem, Kelsey wprowadziła się do Zandera. Czuję przepływającą szybko krew w żyłach, adrenalinę, strach i zdezorientowanie zmieszane razem. Upadam na podłogę, przełykając głębokie oddechy, aż łzy pozostają na miejscu i jestem na tyle odważna, żeby zadzwonić do jedynej osoby, która mi odpowie. Jedynej, której ufam. Uśmiecham się, gdy zrzędliwy głos odbiera telefon. - Jest ósma rano, Amy. Czego, do cholery, potrzebujesz tak wcześnie? - Przepraszam. – Kelsey jest bezużyteczna przed dziewiątą rano i dużym kubkiem kawy. Minimalnie. – Potrzebuję trochę pomocy. Możesz za niedługo przyjść? Pojękuje i wyobrażam sobie, jak obraca się na łóżku i rozciąga. – Dobra. Wpadnę do Hash i będę u ciebie za pół godziny. Ale płacisz za to, kiedy przyjadę.

11

Jęczę z aprobatą. Ich bajgle są wyśmienite. Chrupkie na wierzchu, miękkie i ciągnące się w środku, zawsze roztapiają się w ustach. Byłam od nich uzależniona od dziesiątego roku życia. – Wezmę kąpiel, więc jeśli nie otworzę ci drzwi, sama wejdź. Jej zrzędliwość zmienia się w zaniepokojenie. – Potrzebujesz pomocy? Potrząsam głową, chociaż mnie nie widzi. – Nie, ostatnio rozgryzłam jak to robić. Żegnamy się i ciągnę swoje połamane oraz zagipsowane ciało do łazienki. Przez pierwsze dwa tygodnie po wyjściu ze szpitala Kelsey codziennie przychodziła, żeby pomóc mi w umyciu włosów i ciała. Żenujące jest bycie dwudziestodwulatką i nie potrafienie zająć się samą sobą. Nie było mowy, że moja mama chciałaby mi pomóc i nie chciałam pomocy Adama. Biorąc pod uwagę, że to facet i bliski nieznajomy, ani myślałam o tym, by dać mu się umyć. Kelsey była moją ostatnią opcją, ale pierwszym wyborem. Dorastałyśmy, wypróbowując na sobie nasze pierwsze treningowe staniki i na szczęście dla mnie, ona jest teraz pielęgniarką, więc nie jest jej z tym wszystkim nieswojo. Jak tylko moje zagipsowane ramię jest osłonięte, tak jak i szwy, a noga ze stabilizatorem oparta jest o brzeg wanny, robię co w mojej mocy z przenośną główką prysznica, próbując wymyć się w paru centymetrach wody w wannie. Przestrasza mnie szelest w sypialni słyszalny poprzez otwarte drzwi, ale uspokajam się, gdy zdaję sobie sprawę, że Kelsey przyszła pewnie ze śniadaniem. - Hej, Kels! Możesz mi pomóc? – krzyczę przez lekko otwarte drzwi. Zamierzam znowu po nią zawołać, kiedy drzwi się uchylają. Przestaję golić nogę, podnoszę wzrok… i zamieram. - Wyjdź! – krzyczę, gdy orientuję się, że to Adam patrzy na mnie sprzed drzwi, a ja jestem kompletnie naga. Czuję mrowienie przechodzące po moim kręgosłupie. – Adam! Wyjdź! Rozglądam się w poszukiwaniu ręcznika, ale musiałam zapomnieć wyciągnąć go z szafki, bo nie ma nic, co mogłoby mnie zakryć. I nie mogę po żaden sięgnąć, bo nie zamierzam dawać mu więcej widoków mojego nagiego ciała. Unosi głowę do moich oczu, odrywając wzrok od mojej nagiej piersi i mruga. – Przepraszam, słyszałem, jak wołasz o pomoc. Zasłaniam klatkę piersiową dobrym ramieniem, a moje ciało brzęczy od dziwnego uczucia, kiedy on wciąż na mnie patrzy. Nie mogę skojarzyć tego uczucia i nie jestem pewna czy jest ono przyjemne. - Wyjdź – mówię gniewnie. Mruga raz, potem drugi. – Myślałam, że to Kelsey. – Mruga raz jeszcze i zamyka oczy, odwracając się do drzwi. 12

- A tak w ogóle, to co tutaj robisz? Wciąż stoi do mnie plecami, kiedy opuszcza głowę i patrzy na swoje stopy. – Postanowiłem wziąć dzisiaj wolne. Pomyślałem, że możemy porozmawiać. Wypuszczam powietrze, sfrustrowana. – Kelsey przychodzi, żeby ze mną pogadać. - Hej, seksowna dziewczyno! Przyniosłam ci śniadanie! – piszczę gdy głośny, podekscytowany głos Kelsey i jej twarz pojawiają się w drzwiach. Rumienię się znowu, że kolejna osoba widzi mnie nagą i wyciągniętą w wannie. – Och… - mówi, kiedy dostrzega mnie w wannie ponad ramieniem Adama. Przenosi wzrok na salon. – Chcesz, żebym poszła? Jej brwi uniesione są w pytaniu, a na jej policzkach widnieje mały rumieniec. Mogę sobie tylko wyobrazić, co sądzi, że przerwała. - Nie – odpowiadam stanowczo. – Ale potrzebuję twojej pomocy. Zapomniałam ręcznika. – I potrzebuję, żebyś ogoliła mi pachę, której nie mogę dosięgnąć, ale nie powiem tego, kiedy Adam stoi w drzwiach. Adam wychodzi z łazienki i Kelsey kładzie rękę na jego ramieniu. Posyła mu współczujące spojrzenie, ale on potrząsa głową i opuszcza pokój. - Potrzebuję również twojej pomocy w goleniu – mówię w końcu, gdy przyniosła do łazienki dwa ręczniki i położyła je obok wanny. Kiwa głową i zabiera się do pracy, po czym wypłukuje z moich włosów odżywkę, którą opuściłam. Kiedy pomaga mi wyjść z wanny i jestem oplątana dwoma ręcznikami, trzyma mnie za łokieć, pomagając dojść do mojej sypialni. Tak naprawdę to sypialnia gościnna, ale gdy przywieziono mnie ze szpitala do obcego miejsca, nie byłam gotowa na dzielenie łóżka z nieznajomym. Adam zaoferował, że przeniesie się do sypialni gościnnej, ale upierałam się, bo było mi nieswojo spać w łóżku, które najwyraźniej z nim dzieliłam. W całym mieszkaniu rozpoznałam tylko pościel w pokoju gościnnym. Tę samą pościel miałam w moim studenckim mieszkaniu z Kelsey. - Pomógłby ci, wiesz – mówi cicho Kelsey, kiedy jestem już ubrana w parę krótkich spodenek i bluzkę bez rękawów. - Nie mogę. Nawet go nie znam i rzeczy, które robię… - Pozwalam słowom odpłynąć i kręcę głową. – Jak mam mu zaufać i pozwolić, żeby mnie dotykał? – Przeczesuję włosy, susząc je ręcznikiem, po czym wiążę je w niedbałego koka. Kelsey kiwa głową, ale uśmiecha się smutno. – Mam nadzieję, że wkrótce sobie wszystko przypomnisz. Ty i Adam naprawdę jesteście razem idealni. Nienawidzę patrzeć, jak oboje jesteście tacy smutni.

13

- Znasz go dobrze? Kelsey uśmiecha się ironicznie. – Chodzisz z nim od dwóch lat, Amy. Oczywiście, że dobrze go znam. – Obejmuje mnie ramionami, ściskając mocno i odpieram nagłe pieczenie w oczach. – Myślisz, że czułabym się w porządku z twoim powrotem tutaj, gdybym nie wiedziała jak bardzo on cię kocha i chce z tobą być? Coś przemyka przez jej oczy, kiedy się odsuwa, ale nie mam szansy, żeby zapytać, o czym myśli, bo jestem zaciągnięta do kuchni, gdzie czekają nasze bajgle. Powoli pochłaniamy swoje jedzenie. Nie cierpię tego, że obecność Adama w mieszkaniu rujnuje jakąkolwiek szansę, że Kelsey odpowie na każde moje pytanie.

14

TRZY

- Możemy gdzieś pójść porozmawiać? Głos Adama sprawia, że podskakuję i rozlewam wokoło mydlaną wodę. Dosięga mojej twarzy i moczy koszulkę. Opuszczam spojrzenie i patrzę na kałużę formującą się przy moich stopach. - Kurde, nie chciałem cię wystraszyć. – Od razu bierze ręcznik i ściera podłogę. – Nie ruszaj się – mówi cicho, schylony przy moich nogach. – Nie chcę, żebyś się poślizgnęła i upadła. Moje serce bije szybciej niż normalnie i czuję, jak zaciskam pięści w wodzie. – Nic się nie stało. Po prostu mnie zaskoczyłeś. – Wyciągam korek ze zlewu i strząsam wodę z dłoni, patrząc jak woda wiruje do odpływu, próbując uspokoić szalejące serce. - Więc mogę gdzieś cię zabrać? – pyta, ale tym razem jego głos jest odrobinę ostrożniejszy. Wykręca ręcznik nad zlewem i muszę cofnąć się parę kroków, żeby mnie nie dotknął. Jeśli to zauważa, to tego nie pokazuje. - Gdzie? Wzrusza ramionami i cień uśmiechu pojawia się na jego ustach. – Tylko na kampus. Chcę ci coś pokazać. W jego jasnobrązowych oczach są iskierki, których wcześniej nie widziałam i to mnie intryguje. Chcę się zgodzić. - Chodzi o to, co mówiła Dr. Jamison? Potakuje i odkłada ręcznik na blat, składając go bezmyślnie. – Mam przeczucie, że nie zaufasz niczemu, co powiem, dlatego sądzę, że lepiej będzie jak coś ci pokażę. Krzywię się wewnątrz na jego słowa i mrużę oczy. Denerwuje mnie myśl o pójściu z nim gdzieś? Albo może nie podoba mi się myśl, że mu nie ufam? Rzucam mu zabawne spojrzenie, kiedy odwraca się do mnie. – To środek kampusu, Amy. Chodź ze mną. – Jedną ręką przeczesuje włosy i obserwuję, jak mięśnie w jego przedramieniu zginają się i wykrzywiają przy ruchu, prawie jakby tańczyły… tak jak teraz jego oczy. Nie mogę powstrzymać uśmiechu. – Dobrze – po czym dodaję szybko – wydajesz się dzisiaj milszy. Gorąco natychmiast oblewa moje policzki, kiedy Adam śmieje się ze mnie. Jego głos jest niski i czuję uszczypnięcie w brzuchu na te głębokie, miękkie dudnienie. Potrząsa głową, ale 15

tym razem nie robi tego tak samo, jak wtedy, kiedy jest mną sfrustrowany. – Staram się być bardziej wyrozumiały. To dla ciebie trudne, wiem. Straciłaś dwa ostatnie lata college’u – twojego życia – i wiem, że czujesz się zagubiona, zdezorientowana i rozgniewana. Ale dla mnie to też trudne, patrzenie jak przez to wszystko przechodzisz i nie ufasz mi, żebym ci pomógł. – Cichnie i podążam za jego spojrzeniem, które wędruje do zdjęć na ścianie. Jest tam olbrzymia wystawa naszych zdjęć. Wszystkie są w różnych rozmiarach czarnobiałymi zdjęciami w czarnych ramkach. Wygląda to jak katalog naszego związku i czasami, kiedy Adam jest w pracy, patrzę na te zdjęcia, próbując coś sobie przypomnieć. Cokolwiek. Ale jak zawsze znajduję całkowitą pustkę. Milczymy przez kilka minut, oboje wpatrzeni w zdjęcia, kiedy w końcu się odzywa. – Kocham cię i po prostu chcę ci coś pokazać. Proszę? Zwracam na niego oczy, ale nadal patrzy na ścianę, zero emocji na jego twarzy. Nie pokazuje żadnych myśli i również powracam do zdjęć, zastanawiając się, kiedy to wszystko nabierze dla mnie sensu.

* Znajdujemy się na ogromnym trawiastym obszarze otoczonym labiryntem chodników pomiędzy główną biblioteką na kampusie, a biznesowym budynkiem. Wypełniło mnie poczucie spokoju, gdy dotarliśmy na kampus. Mogę nie pamiętać niczego z ostatnich dwóch lat, ale przez dwa lata zanim straciłam pamięć te miejsce było moim domem. Praktycznie mieszkałam w tych dwóch ogromnych budynkach, ucząc się w bibliotece albo w klasie, w biznesowym budynku. W powietrzu jest lekki chłód, więc z wdzięcznością biorę rozpinaną bluzę Adama, gdy mi ją oferuje. Zapinam ją, opieram się o drzewo i uśmiecham na moje otoczenie, kiedy wspomnienia przepływają przez mój umysł. Jako studentka pierwszego roku razem z Kelsey przeszłyśmy przez Tydzień Rekrutacji do Stowarzyszenia Żeńskiego. Dwa dni zajęło mi zorientowanie się, że nie chcę mieć nic wspólnego z tą sceną, ale Kelsey to uwielbiała. Zrezygnowałam, kiedy ona dokończyła starań i dołączyła do domu Gamma Beta. Po raz pierwszy w naszej przyjaźni martwiłam się, że się rozdzielimy. Tak się nie stało, przynajmniej nie jestem tego świadoma, ale pamiętam niepokój, że wszystko się zmieni, gdy od razu została powitana w ramionach czterdziestu nowych „sióstr”. Uczęszczanie do Denver University było ogromnym problemem z moimi rodzicami. Nie była to tak pretensjonalna szkoła, do której chcieliby zapisać mnie rodzice. Woleliby, gdybym poszła gdzieś na zachód – Stanford – ale zaparłam się, nie chcąc zostawiać Kolorado i wybrałam najbardziej znaczący, prywatny college w Denver. Wolałabym pójść do prostej 16

stanowej szkoły, lecz po wielu miesiącach kłótni podczas trzeciego roku liceum, to był jedyny kompromis, na który się zgodzili. - O czym myślisz? – pyta Adam, siadając obok mnie. Jest blisko, ale tkwi między nami przestrzeń i wygląda nieswojo. Zastanawiam się czy to dlatego, że jest pomiędzy nami dystans, czy martwi się tym, co myślę. Wzruszam ramionami, spoglądając na drzwi biblioteki i mrużąc oczy w słońcu. – O rodzicach. Po prostu myślałam o tym, jak musiałam się z nimi kłócić, żeby pozwolili mi tutaj przyjść. Kątem oka dostrzegam lekki uśmiech na jego ustach. - Dlaczego to cię cieszy? – pytam, obracając się do niego. Jego uśmiech znika, ale widzę, że chce coś powiedzieć. – Nie lubisz moich rodziców, co? Przeczesuje ręką włosy i obejmuję go wzrokiem. Jego policzki i broda pokryte są lekkim zarostem, a dolną wargę ma pełniejszą od górnej. Patrzę, jak przygryza zębami górną wargę, rozważając co powiedzieć. - Nie ma znaczenia czy ich lubię, Amy. To twoi rodzice. – Odchyla się, opierając na dłoniach i krzyżuje nogi w kostkach. - Ale ich nie lubisz – mówię, naciskając. – Mogę nie wiedzieć wiele, Adam, ale jeśli mam sobie cokolwiek przypomnieć, to chyba powinnam potrafić rozmawiać z tobą szczerze. Przygląda mi się przez chwilę. Nie odrywa wzroku od moich oczu, ale czuję się, jakby mnie oceniał, widząc w taki sposób, jaki nie widział mnie nikt inny. – Nie, nie lubię ich. – Patrzę na niego cierpliwie i czekam, aż będzie mówił dalej. – Myślę, że bez względu na to, co zrobisz, zawsze będą tobą rozczarowani, a to mnie wkurza. Jesteś inteligenta, piękna, życzliwa i pełna współczucia, ale ich obchodzi tylko to jak spełniasz ich standardy i czego dla ciebie chcą. Nigdy nie myślą o tym, czego ty chcesz i co ciebie uszczęśliwi; tylko o tym, co postawi ich w dobrym świetle w Klubie Country i prasie. Rozchylam nieznacznie usta, oszołomiona jak dobrze przejrzał moich rodziców. Właśnie powiedział wszystko, o czym myślałam odkąd skończyłam czternaście lat i stanowczo odmówiłam kolejnego roku nauki baletu. Przez moment zastanawiam się, co to znaczy, że Adam tak dobrze zna moich rodziców i ich opinię o mnie. Frustracja, którą zawsze czuję, rozmawiając z nim, zaczyna powoli we mnie kipieć. Wszystkie odpowiedzi, które dostaję prowadzą tylko do większej ilości pytań. Marszcząc mocno brwi, odrywam od niego wzrok i patrzę na bibliotekę. – Więc dlaczego mnie tutaj przyprowadziłeś?

17

Adam prostuje się trochę, siadając po turecki tak jak ja, więc siedzimy obok siebie. Jego kolano muska moje i krzywię się, ale zaraz odprężam, czując się dziwnie, że dotykam nieznajomego, ale być może jestem zbyt zdenerwowana, aby się odsunąć i zobaczyć w nim rozczarowanie albo gniew. Ręce wciąż trzyma za sobą, podpierając się i spoglądając na trawnik oraz schody prowadzące do biblioteki. - Tutaj zobaczyłem cię po raz pierwszy – mówi w końcu, głosem niskim i niepewnym. Jeśli Adam zauważa jak przyspiesza rytm mojego serca, bębniąc rytmicznie w moich uszach, to o tym nie mówi. Wskazuje palcem na schody biblioteki. – Wychodziłaś przez tamte drzwi – zaczyna i przesuwa palec na lewą stronę trawnika. – Ja byłem tam, grając w piłkę z paroma chłopakami z drużyny, podczas przerwy od zajęć. – Patrzę na te dwa miejsca, które nie są tak daleko od siebie. – Zeskoczyłaś po schodach, a kiedy znalazłaś się na dole, rzuciłaś się na jakiegoś blond kolesia i roześmiałaś. Ściskam brwi razem i zaciskam usta. Tyler? Nie może być. - Roześmiałaś się tak głośno i brzmiałaś na tak szczęśliwą, że byłem rozproszony. Gdy Zander kopnął do mnie piłkę, uderzyła mnie w bok głowy i odbiła się na chodnik, lądując niemal u twoich stóp. Sapię, odwracając się do niego. – To byłeś ty? – Pamiętam wszystko, o czym mi mówi. Ale to niemożliwe. Z tego co mi mówiono, zaczęliśmy chodzić z Adamem dopiero w październiku, na moim trzecim roku. Na drugim roku chodziłam z Tylerem. Tyler spotkał się ze mną w bibliotece, kiedy kończyłam uczyć się na sesję z Finansów 250. Właśnie dowiedział się, że zdał egzamin semestralny z BioChemii. Był taki zmartwiony jaką dostanie ocenę, nie chcąc zrujnować swoich wzorowych wyników naukowych. Byłem taka z niego zadowolona, kiedy piłka wylądowała przy moich stopach, kopnęłam ją najmocniej jak mogłam, posyłając piłkę nad jakimś facetem, który siedział na kolanach na trawie i do grupki chłopaków stojących za nim, którzy zaśmiewali się do łez. Adam uśmiecha się do mnie, patrząc jak wspomnienie rozgrywa się w mojej głowie. Dwa dni potem dowiedziałam się, że Tyler zdradził mnie na imprezie bractwa z dziewczyną, ze stowarzyszenia Kelsey. Kelsey od razu mi o tym powiedziała i natychmiast zerwałam z Tylerem. Nie byłam taka zdenerwowana. Nasze rodziny znajdowały się w tych samych społecznych kręgach i kiedy mama zachęcała mnie, żebym się z nim umówiła, to zrobiłam to, żeby się ode mnie odczepiła. Gdy ze sobą chodziliśmy, nigdy nie czułam nic więcej prócz przyzwoitej przyjaźni. Zostałam z nim przeważnie dlatego, że uszczęśliwiało to moich rodziców. W następny weekend zobaczyłam Tylera na kampusie z zakrwawioną wargą i uśmiechnęłam się do siebie, mijając go z prostym „cześć”. Domyśliłam się, że został przyłapany na wpychaniu jęzora do ust niewłaściwej dziewczyny i nie spodobało się to jej chłopakowi. 18

Cień różu rozkwita na policzku Adam, kiedy wpatruję się w niego, jakby był zawstydzony albo podenerwowany tym, co myślę. – Ty byłeś tym facetem na trawie? – pytam z cieniem humoru w głosie. - Tamtego dnia pozbawiłaś mnie tchu. Nawet nie wiedziałem kim jesteś i wiedziałem, że masz chłopaka, ale wyglądałaś tak pięknie, kiedy się śmiałaś, a potem zarzuciłaś ramiona na Tylera i chciałem dowiedzieć się o tobie więcej. - I dowiedziałeś się? – pytam skonsternowana. Wciąż było to kilka miesięcy przed tym jak zaczęliśmy się umawiać. Wzrusza bezwstydnie ramionami. – Słyszałem o tobie od jakichś dziewczyn w domie Gamma na imprezie, którą mieliśmy pewnej nocy w naszym domu, ale to było po… - Urywa, ale ciemność przemyka przez jego brązowe oczy. Nie przegapiam gniewu, który pojawia się szybko i znika tak samo prędko. - Po tym jak Tyler mnie zdradził – kończę za niego. Przyciska ręce do trawy i jego ciało się napina. Znowu głośno sapię, rozszerzając oczy. – Pobiłeś go za mnie? Dlaczego to zrobiłeś? - Ponieważ potrzeba specjalnego utytułowanego gnojka, żeby myśleć, że może zdradzać swoją dziewczynę i ujdzie mu to na sucho. Chciałem go nauczyć, że jest gówno warty, kiedy chodzi sobie, myśląc, że świat jest mu winny coś wyjątkowego, tylko dlatego, że żyje. - Zatem chodziło o sprowadzenie na ziemię rozpieszczonego, bogatego chłopca i nie miało to nic wspólnego ze mną. – Zacznijmy od tego, że Tyler nigdy nie znaczył dla mnie tak wiele i nie byłam wcale taka załamana, gdy zerwaliśmy, ale żeby nieznajomy pobił go dla mojego honoru? Kto tak robi? - To miało z tobą wszystko wspólnego. – Głos Adama jest cichy i wpatruje się w schody biblioteki, jakby odtwarzał w myślach pierwszy dzień, kiedy mnie zobaczył. Jego oświadczenie przyspiesza moje tętno i ściskam razem ręce, pocierając palce, żeby nie zobaczył, jak one drżą. - Ale wtedy ze mną nie rozmawiałeś; nawet kiedy wiedziałeś, że zerwaliśmy. Kątem oka widzę, jak Adam potrząsa głową. – Nie, prawie były wakacje i musiałem wracać do domu. Stwierdziłem, że spróbuję cię odnaleźć, gdy szkoła rozpocznie się znowu na jesień. - I odnalazłeś? – Ale ja już znam odpowiedź na te pytanie. Nie pamiętam wszystkiego, co wydarzyło się po tamtych wakacjach. - W pierwszy tydzień. – Jego głos to prawie szept i przepływa przeze mnie dreszcz nerwów… albo podekscytowania. Nie jestem gotowa dowiedzieć się które. - Ale powiedziałeś mi, że zaczęliśmy ze sobą chodzić w październiku. 19

- Kazałaś mi sobie na to zapracować. – Uśmiecha się ironicznie i chcę zapytać go, co pamięta. Mogę sobie tylko wyobrazić. Z tego co widzę, jesteśmy całkiem innymi ludźmi. Dorastałam w finansowo uprzywilejowanym domu, kiedy wygląda na to, że u niego tak nie było. Zostałam wychowana aby być pyskatą i pretensjonalną, a kiedy zawsze mocno się temu opierałam, to na pierwszym roku studiów miałam złą skłonność do osądzania ludzi zanim ich poznałam. Ciężko pracowałam, żeby to zmienić, żeby odsunąć się od mojej rodziny i być własną osobą, ale kiedy rodzice płacą ci za wszystko i prowadzą twoje życie, to jest mało swobody w zerwaniu się z ich więzów. Coś w żołądku mówi mi, że poznanie Adama przerwało więzy, które trzymali moi rodzice i nieszczególnie im się to spodobało. - Gdzie jest twój dom? – Bardzo mało powiedziano mi o Adamie. W naszej kolekcji czarnobiałych zdjęć nie ma nikogo z jego rodziny. Nie zadawałam również żadnych pytań. - W Iowie. – Tylko tyle dostaję. Odwracam się do Adama, gdy zbyt długo milczy i dostrzegam w jego oczach jedynie chłód, który zmroziłby najsilniejszego człowieka do szpiku kości.

* Siedzimy w bibliotece, skryci w tylnym kącie czwartego piętra, gdzie trzymane są specjalne kolekcje. Uwielbiam uczyć się tutaj, bo jest całkowicie cicho. To moje ulubione miejsce do nauki, ale pomaganie Adamowi z jego zadaniem domowy ze Statystyk, w tak prywatnym miejscu, miesza mi w głowie. Jeszcze żaden mężczyzna nie miał na mnie takiego wpływu, jak on z jego ciemnymi oczami, które wydają się odczytywać każdą moją myśl, zanim ją wypowiem i silnymi palcami, które być może nie-tak-przypadkowo muskają moje ramię albo udo, kiedy wyjaśniam pojęcie regresji liniowej. Śmieję się z czegoś, co powiedział i potrząsam raz głową, rzucając mu sfrustrowany uśmiech. – Nie pomagam ci po to, żeby mieć randkę. Słyszałam, że masz ich wiele. Drga jeden kącik jego ust. – Ja nie chodzę na randki, Amy. Nie muszę. Racja. Bo Adam to seks na patyku i większość dziewczyn na kampusie jest chętnych do wskoczenia mu do łóżka bez pytania. - Więc nic ci nie będzie, kiedy powiem ci nie. Znowu. - Mogę nie dojść po tym do siebie. – Jego oczy ciemnieją, a mój brzuch robi tego fikołka, którego robi od ostatnich paru tygodni, kiedy mnie dotyka. Mrugam, próbując oczyścić umysł i zebrać się w sobie, ale gdy to robię, ręka Adama nie trzyma już ołówka na stole. Zamiast

20

tego odsuwa pasemka moich brązowych włosów i kładzie dłoń na moim karku, bawiąc się moimi włosami i przysuwając mnie do przodu. Oddech urywa mi się w gardle, kiedy jego usta znajdują się parę centymetrów od moich. Zamieram, napierając na jego rękę, żeby powstrzymać przysuwanie. Jego oczy błyszczą psotnie. - Co ty robisz? Wysuwa język, przesuwając nim po górnej wardze, sprawiając, że ta niemal znika. Śmieje się. Rumienię się, wiedząc, że właśnie patrzył, jak gapię się na jego usta. Pocałowałam je samymi oczami. - Zamierzam cię pocałować, Ames. A wtedy nareszcie zgodzisz się na randkę ze mną. - Jeden pocałunek i nie będę mogła ci się oprzeć? Czy to twój plan? - Dla mnie brzmi to jak dobry plan. Założę się, że jego pocałunki zostawiają dziewczynę bez tchu i odrzucającą jej morale na podłogę razem z ciuchami. Zmywa uśmieszek z moich ust, delikatnie muskając je wargami raz, a potem drugi. Od razu wiem, czemu każda dziewczyna chce go dotykać, a jego ręce mieć we własnych spodniach. Moje ciało rozpala się niczym ogień, gdy mocniej przyciska do mnie usta, zabierając to, czego pragnie i oczekując, że mu ulegnę. Boże, chcę ulec, choć raz w życiu iść za tym, czego pragnę a nie tym, co podobno jest dla mnie najlepsze. I właśnie zamierzam odrzucić wszystkie obawy, co do niego. Wykręcam dłonie, które leżały bezwładnie na stole pod jego ramionami i kładę je na jego udach. Jego umięśnione nogi napinają się i jego usta unoszą się w lekkim uśmiechu przy moich wargach. - Adam? Jesteś tutaj? Przeraźliwy dźwięk wysokiego głosu jest jak wiadro zimnej wody wylane na moją głowę i odsuwam się od niego gwałtownie. Jego oczy wciąż są zamknięte i miałam rację. Brak mi tchu. Zaciskam wargi, by powstrzymać drżenie dolnej wargi. Jak mogłam być taka głupia, w końcu mu ulegając? Jestem tylko pościgiem, wyzwaniem. Właśnie pozwoliłam mu dostać coś, co próbował zdobyć od paru tygodni. I oddałam to tak łatwo. Adam marszczy czoło i otwiera oczy w chwili, gdy jakaś dziewczyna wychodzi zza zakrętu i widzi nas siedzących o wiele zbyt blisko siebie, jak na naukę. Nie wspominając o fakcie, że oboje ciężko oddychamy. 21

Zalewa mnie wstyd. Nie tylko za całowanie Adama, ale za poddanie się mężczyźnie, który ma już umówione popołudniowe spotkanie na seks. - Tutaj jesteś. – Dziewczyna uśmiecha się do mnie w sposób, który mówi, że wie, iż nie jestem dla niej żadną konkurencją. Prostuję się, niezdarnie wkładając do plecaka mój notes i podręcznik. – Zastanawiałam się czy o mnie zapomniałeś. Adam opuszcza głowę zanim się do niej odwraca i widzę kątem oka jego uśmiech. Ten sam, który dopiero co kierował do mnie. Ten sam, który mówi, że może mieć wszystko, czego zapragnie. - Oczywiście, że nie zapomniałem, Lexi. Po prostu miałem opóźnienie. Mówi to spokojnie, jakby był całkowicie obojętny na pocałunek, który dzieliliśmy. Chcę kopnąć samą siebie za własną głupotę. Zasługuję na to. Potrzebuję, żeby ktoś wbił mi rozum z powrotem do głowy. Najwyraźniej znika w ciemnych kątach pokoju, ilekroć Adam jest w pobliżu. Podnoszę się, zarzucając torbę na ramię, chcąc jak najszybciej od niego uciec. Od niego i Lexi, wiedząc doskonale, co będą robić za jakieś pięć minut w tych prywatnych, skrytych kątach. – Jasne. Cóż, ja, um… do zobaczenia w klasie. Nie patrzę na niego, kiedy zaczynam odchodzić, ale łapie mnie za nadgarstek i ciągnie, więc nie mam wyboru, tylko stanąć i na niego spojrzeć. Wciąż siedzi na krześle, uśmiechając się, jakby nic go na świecie nie obchodziło. - Dlaczego uciekasz? Spoglądam na niego i Lexi. Ona to cheerleaderka drużyny futbolowej i piłkarskiej. Pewnie spędza wiele godzin na pożądaniu Adama, przyglądając się jak biega po boisku piłkarskim. Bez koszulki. Spocony. - Masz plany. Kręci głową, marszcząc brwi. – Ona może poczekać parę minut. Nie skończyliśmy tutaj. Lexi stoi za nim ze skrzyżowanymi ramionami, informując mnie, że na pewno nie może poczekać paru minut. – Adam. – Patrzy na Lexi, ale nie puszcza mojej ręki. – Naprawdę musimy iść. Ciągnie za moją rękę i uśmiecha się tym samym przeklętym uśmiechem. Tym razem na mnie nie działa. - Jesteśmy tutaj skończeni. – Po tonie mojego głosu wie, że nie mówię tylko o korepetycjach. Wyrywam rękę i jestem na końcu długiej alejki wypełnionej książkami aż do sufitu, kiedy woła moje imię. 22

Pomimo mojego lepszego osądu, który zawsze w przeszłości prowadził mnie prostą ścieżką, obracam się do niego. W jednej ręce trzyma luźno książkę, drugą trzyma na ramionach Lexi. Opiera się o niego, a on nie odsuwa jej ręki, kiedy lekko przesuwa nią po jego torsie, chichocząc. Ona chichocze. W jakim wszechświecie atrakcyjny jest chichot dwudziestoparolatki? - Dostanę moją randkę tak czy inaczej. – Puszcza oko i znika.

* Cisza wypełniała nasze mieszkanie przez cały weekend po tym jak zapytałam o rodziców Adama, kiedy byliśmy na kampusie. Jego oczy zrobiły się chłodne, napięły się wszystkie mięśnie, a gdy oświadczył, że na nas już czas, już pakowałam piknik, wiedząc, że nasz spacer po jego wspomnieniach dobiegł końca. Jest frustrujący i przeraża mnie jego umiejętność do tak szybkiego zamykania swoich emocji, kiedy staramy się manewrować wokół siebie w małym mieszkaniu. Wydawało mi się, że zaczynamy robić mały kroczek do przodu. Pamiętałam zobaczenie go po raz pierwszy, nawet jeśli nie wiedziałam, że to był on. Ale kiedy przeglądam wspomnienie tamtego dnia pod biblioteką, a potem przypomnienie zobaczenia podbitego oka Tylera… wiedziałam, że był szczery. Czułam nadzieję, iż mogę zacząć ufać, że będzie on ze mną szczery i pomoże mi przez to przejść. Lecz jego późniejsza umiejętność do tak szybkiego odcięcia się od emocji uderzyła mnie w twarz niczym wymierzony policzek. Dlaczego nie chciał odpowiedzieć na pytania o jego rodziców? Albo cokolwiek o nim? Poza zdjęciami na ścianie, nic o nim nie wiem, a on sam za wiele nie mówi. I za każdym razem, gdy o nim śnię, obejmuje jakąś inną dziewczynę i flirtuje ze mną. Nic z tego nie ma sensu. Spędziłam cały tydzień rozmyślając nad przeprowadzce do mojego domu, podczas gdy Adam był w pracy, jako architekt w spółce budującej domy. Ale ponowne mieszkanie z rodzicami? To jedyne miejsce, gdzie mogę pójść, a pierwszych osiemnaście lat życia spędziłam na odliczaniu dni, kiedy będę mogła się stamtąd wydostać. Niezależnie od mojej niepewności, ilekroć weszłam do naszej szafy, żeby wyciągnąć walizkę i spakować się – odejść zanim Adam dowie się, że biorę to pod uwagę – zatrzymywałam się. Coś ciągle mi mówi, że zostanie w tym mieszkaniu z Adamem jest jedynym sposobem na otrzymanie odpowiedzi, nie ważne jak czuję się tutaj nieswojo.

23

CZTERY

Dr. Jamison zaprasza nas do jej gabinetu z pięciominutowym opóźnieniem i zajmujemy nasze standardowe miejsca po przeciwnej stronie jej biurka. Zaczynam opowiadać jej o zadaniu, które mi zadała. Adam przez cały czas wierci się obok mnie, kiedy powtarzam, co mi pokazał i to, co pamiętam, o pierwszym razie, gdy mnie zobaczył. - Więc co myślisz o tym, co pokazał ci Adam? – pyta, kiedy kończę. Wzruszam ramionami. – To było miłe. To znaczy nie pamiętam jak go poznałam i nie wiedziałam, że to on był wtedy tym facetem na ziemi, ale wiedziałam, że to się wydarzyło, jak tylko mi o tym powiedział. - I pomogło ci to w zaufaniu mu? Obok mnie Adam nerwowo ociera ręce o uda. Palcami bawię się luźnym kokiem na czubku mojej głowy. - Pomogło – zaczynam z wahaniem, a potem przypominam sobie sen o drugiej dziewczynie i opuszczam ręce na kolana. - Ale co? Odwracam się do Adama i po raz pierwszy nienawidzę całej tej niepewności pomiędzy nim a mną. Wszystko jest to poskręcane razem, jak skomplikowana pajęczyna, a ja zaplątałam się bez drogi wyjścia. - O co chodzi, Amy? – Głos Dr. Jamison otrząsa mnie z myśli. Wzdycham. - On zawsze jest z dziewczyną. Zawsze. Ilekroć śnię, zawsze jest ktoś inny przykuwający jego uwagę. Spoglądam na pusty plac zabaw za oknem i czuję się tak samotna oraz porzucona, jak kiwające się metalowe huśtawki, które zdają się nie zwracać nikogo uwagi. - Nie mogę cofnąć mojej historii, Ames. – Zamykam oczy, słysząc te przezwisko. Za każdym razem, gdy je wypowiada, krzywię się, wiedząc, że to oznaka naszej intymności, której nie pamiętam. – Ale nigdy cię nie zdradziłem. Pewność w jego głosie sprawia, że się do niego odwracam. Jego czarne włosy są na tyle długie, że sięgają jego uszu, jego brodę i policzki pokrywa przynajmniej jednodniowy zarost. Jego oczy zdają się mnie przyciągać, nawet kiedy staram się odwrócić wzrok.

24

Próbuję spojrzeć na niego takim, jakim jest teraz, nie myśleć o tym zagubionym uczuciu i przypominam sobie, co powiedział mi na kampusie. Wygląda tak samo, jak wtedy, równie szczery, jak opowiadał mi o pierwszym razie, gdy mnie zobaczył. Uśmiecham się na tę myśl. Ufałam mu. Wierzyłam mu. Może pomoże mi to w zaufaniu mu w tym, co będzie mi mówił w przyszłości. - Okej – szepczę, ale czuję jak coś we mnie łagodnieje. Może rzeczywiście ufałam Adamowi i kocham go tak, jak wszyscy twierdzą. Może potrzebuję bardziej go poznać i wszystko inne zacznie nabierać sensu. Dr. Jamison zapisuje coś w swoim notesie, pozwalając Adamowi i mnie w tym momencie, jakkolwiek krótki jest, na zasmakowanie sukcesu.

* - Ulubiony kolor? Rzuca mi dziwne spojrzenie, wyjeżdżając z parkingu. - Po prostu potrzebuję odpowiedzi. Przez chwilę marszczy brwi, po czym kiwa głową. – Niebieski, taki jak twoje oczy. Zaciskam usta, mając nadzieję, że powstrzymam rumieniec wpływający na moje policzki. - Ulubiony zespół? Wskazuje na radio samochodowe. Nie rozpoznaję muzyki, ale podoba mi się, nawet jeśli różni się od pop i muzyki klubowej, której normalnie słucham. Albo słuchałam, myślę, przypominając sobie wszystkie bluzki z nazwami zespołów, które wiszą w mojej szafie. - Radiohead. Byliśmy na ich koncercie w zeszłym roku, kiedy przyjechali do Colorado Springs. – Jego oczy robią się zamglone, jakby coś sobie przypomniał, ale nie pytam. Nie chcę dzisiaj nic pamiętać ani zmuszać się do tego. Po prostu chcę zobaczyć, co mamy ze sobą wspólnego. Dlaczego jesteśmy razem. - Ulubione miejsce na wizytę? Jego uśmiech znika, a oczy ciemnieją, ale po chwili odwraca się do mnie. – Klify. Nie chcę pytać dlaczego jego ulubione miejsce go zasmuca. Unoszę usta w lekkim uśmiechu. – To moje ulubione miejsce. – Odnalazłam te ustronne klify na wspinaczki, kiedy miałam szesnaście lat. Kelsey i ja chodziłyśmy tam cały czas. Po drugiej stronie klifów były te cudowne wodospady, z których chciałyśmy skakać, ale nigdy nie byłyśmy na to wystarczająco odważne.

25

Oblizuje dolną wargę i uśmiecha się do mnie. – Wiem. Odchrząkuję. – Ulubione wspomnienie? - To łatwe – odpowiada i zatrzymuje samochód pod naszym blokiem. Odwraca się do mnie i bierze moją dłoń. Jego kciuk łagodnie pociera moje knykcie, przygląda się moim oczom, żeby zobaczyć czy się odsunę, ale nie mogę. Moje ramię posyła iskry ognia do całego ciała na sam jego dotyk. Czuję wewnątrz te palące uczucie, które, po raz pierwszy, wiem, iż nie jest strachem. To przyciąganie. Czuję niepokój i podenerwowanie, ale w dobry sposób. – Dzień, w którym powiedziałaś tak. - Powiedziałam tak na co? – Mój głos robi się ochrypły. Jakim cudem jeden kciuk na moich knykciach sprawia, że trzęsą mi się kolana? Adam schyla się i przyciska lekko usta do mojej dłoni. Chcę ją zabrać, ale trzyma mocniej, uśmiechając się nieznacznie i wciąż na mnie patrząc. – Na to wszystko. A potem wysiada z samochodu i otwiera moje drzwi. Nie wiem jak długo tam siedzę, ciągle gapiąc się w miejsce na mojej dłoni, czekając aż ogień przestanie palić. W końcu obracam się do niego, nie wysiadając z samochodu. Marszczy brwi i wyciąga rękę, żeby mi pomóc, ale potrząsam głową. - Zabierz mnie do wszystkich miejsc, gdzie chodziliśmy.

* Pizzeria Martino jest tylko parę budynków dalej od kampusu. To mała restauracja z ogródkiem na zewnątrz, a wewnątrz jest jasno i współcześnie; nie jest to typowa pizzeria z czerwonobiałymi obrusami w kratę. Od razu mi się tutaj podoba. Adam upiera się, abyśmy zamówili Specjalność MJ i pizzę z gyrosem, ale przyglądam im się ostrożnie, kiedy stawia je przed nami śliczna kelnerka. Jej czarne włosy spięte są w niskim kucyku, który sięga niemal jej talii i ma najbardziej egzotyczne rysy, jakie kiedykolwiek widziałam. - Dziękuję, Megan. – Przesuwam wzrokiem od Adama do kelnerki, chmurząc się. Posyła nam przyjazny uśmiech. – Nie ma za co, Adamie. – Odwraca się do mnie i kładzie rękę na moim ramieniu. Jej głos jest cichy, ale uprzejmy. – Miło cię widzieć, Amy. Wszyscy się o ciebie martwiliśmy. A potem odchodzi. Patrzę za nią, dopóki nie znika za drzwiami do kuchni, kompletnie oszołomiona. - Znam ją?

26

Adam uśmiecha się i wgryza w pizzę z gyrosem. Przyprawione mięso jagnięce brzmi, cóż, jak coś, co, według mnie, nie powinno być na pizzy, ale on upiera się, że będzie mi smakowało. – Często tutaj przychodzimy. Ona i jej mąż są tutaj właścicielami. Są w porządku. - Mięso gyrosowe? – pytam znowu, podnosząc mały kawałek z chrupiącym ciastem. - Po prostu spróbuj. Biorę gryz i natychmiast jęczę. O mój Boże – to najlepsza rzecz, jaką jadłam w całym życiu. Do czasu, jak jestem już pełna, nie tylko zjedliśmy dwie pizze, ale pochłonęliśmy również ich brzoskwiniową pizzę deserową. Pizza deserowa? Chyba będę chciała ją jeść codziennie. I ma świeże owoce – więc jest zdrowa. Gdy podchodzimy, żeby zapłacić, z kuchni wychodzi facet z nastroszonymi blond włosami, wycierając ręce o czarny fartuch oplatający go w pasie. Idzie prosto do nas i jedną ręką ściska ramię Adama, a drugą potrząsa jego dłonią. - Dobrze cię widzieć, stary. Minęło trochę czasu. Adam zgadza się i wyciąga rękę na bok, przedstawiając mnie. – Pamiętasz Amy. Amy, to Joe, właściciel. Unoszę do niego dłoń, ale jestem pochłonięta w ogromnym, ciepłym uścisku, a moja ręka tkwi między nami. Drugie ramię opada bezwładnie po moim boku i rzucam Adamowi spojrzenie szeroko otwartymi oczami. – Dobrze widzieć, że sobie radzisz, Amy – mówi Joe, odsuwając się. - Dziękuję – mamroczę, trochę speszona faktem, że nie znam tych ludzi. Adam kładzie rękę na moich plecach i pozwalam mu na to, ale wciąż leciutko się krzywię. Kiedy Adam wyciąga kartę kredytową do zapłaty, Joe zbywa go machnięciem dłoni. – Na koszt firmy. Mamy tylko nadzieję, że będziemy widywali tutaj częściej naszych ulubionych klientów. Obrzucam spojrzeniem restaurację, podczas gdy Adam i Joe przeprowadzają krótką pogawędkę, na którą całkowicie się wyłączam. Kątem oka dostrzegam coś małego i błyszczącego z sufitu w loży znajdującej się w rogu. To wygląda jak jeden z tych chwytaczy wiatru, które robiłam na plastyce, kiedy byłam małą dziewczynką i nim się orientuję, stoję tuż pod nim. Jest to mała gromada motylków, a ich metalowy kontur wydaje się być tak samo kruchy, jak prawdziwych motyli. Przyglądam się, jak ich skrzydła powoli się poruszają,

27

prawdopodobnie nosi nimi prąd klimatyzacji. Nie mogę zrobić nic innego prócz patrzenia na nie, i nie wiem dlaczego. Ale nagle, rozgrywając się w moim umyśle jak każde inne wspomnienie, widzę odpowiedź. Wyraźną.

Siedzę w loży i obejmuje mnie ramię Adama. Jego kciuk robi małe kółeczka na moim nagim ramieniu, a drugim kciukiem ociera łzę. Potrząsam głową, zdenerwowana i smutna jednocześnie. Zamykam oczy, opierając głowę o siedzenie, a Adam przytula mnie do siebie. Nic nie mówimy, ale kiedy otwieram oczy – widzę je. Motylki. Pół tuzina motylów kołysze się łagodnie w powietrzu. Wyglądają jak mieszanka srebra, diamentów i realności. Tak życiowo. Tak swobodnie. - Chcę być taka jak one – mówię cicho, nie odrywając wzrok od motylów. – Chcę być wolna.

- Amy? – Podskakuję na dźwięk głosu Adama. Ma wyciągniętą rękę, jakby zamierzał dotknąć mojego ramienia, ale odsuwam się od niego. Wspomnienie. Pierwsze wspomnienie, kiedy jestem przytomna. Patrzę na motyle i nadal wydają się być takie prawdziwe. Tak jak pamiętałam. - Siedzieliśmy tutaj. Adam spogląda na lożę, gdzie widziałam, że siedzieliśmy, on mnie pocieszał. Kiwa głową, wyglądając na niepewnego tego, co ma zrobić czy powiedzieć. Czy to było realne? Jestem pewna, że tak. Wiem, że tak po tym jak patrzy na mnie Adam – pełen nadziei i strachu równocześnie. - Tak, siedzieliśmy – odpowiada w końcu, ale nie patrzę na niego. Nie potrafię oderwać wzroku od tych motylków. Chcę być wolna. Wolna od czego? - Jestem zmęczona. – Czuję nacisk na skroniach, którego nie było parę chwil temu, razem z otępiałym pulsowaniem w kostce sygnalizującym, że dzisiaj za dużo byłam na nogach. Może to zbyt długa wycieczka aleją wspomnień, jak na moje siły. Coś sobie przypomniałam. Coś dobrego czy złego, nie wiem, ale to start. Gdy w końcu wsuwam się pod kołdrę, kiedy docieramy do domu, daje mi to nadzieję.

28

PIĘĆ

Kelsey i ja siedzimy obok siebie w ogromnym salonie Little Mountain Country Club. Jesteśmy ubrane tak, jakby znowu była bal licealny. Ona ma na sobie sukienkę w kolorze głębokiej czerwieni i sięga jej kostek, ale ma rozcięcie na boku zaczynające się w połowie uda. Gdy krzyżuje nogi można dostrzec jej pasek od pończoch. Zander oblizuje usta za każdym razem, kiedy go widzi. Ten kolor jest oszałamiający na jej porcelanowej skórze i przy sięgających talii czarnych włosach. Niektórzy ludzie mylili Kelsey i mnie z siostrami przez kolor naszych włosów i ich niemal tę samą długość, ale my zawsze uważałyśmy, że na tym kończyło się nasze podobieństwo. Jej oczy są bladoniebieskie – tak jasne, że niemal wyglądają na przejrzyste – podczas gdy moje są ciemne jak ocean pośrodku huraganu. Moja oliwkowa skóra sprawia, iż zawsze wyglądam jakbym miała lekką opaleniznę. Adam przez cały wieczór nie potrafił trzymać rąk z daleka od mojej jedwabnej, ciemnoszarej sukni. Jej długość i rozcięcie na udzie są podobne do sukienki Kelsey, ale moja jest trzymana na cienkich ramiączkach. Plecy są odkryte aż do talii, a przód jest wcięty tak nisko, że zanurza się do mojego dekoltu. To najpikantniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek wybrałam do założenia. Byłam tak poddenerwowana przy przygotowaniach, że myślałam, iż zwymiotuję, ale kiedy tylko Adam ją zobaczył i prawie dostał zeza od gapienia się na mnie, wiedziałam, że podjęłam dobry wybór. Przez cały czas dotyka mnie ręką, a to trzyma mnie w balansie pomiędzy zabraniem go do jego mieszkania, żebyśmy byli sami, a pragnieniem go tak mocno, że niemal wskoczyłam na niego w limuzynie, którą dzieliliśmy z czterema innymi parami w drodze na Bal Zimowy Bractwa. A chociaż jestem wdzięczna, że Adam pozwolił mi na nadanie tempa, to nie sądzę, że moje serce wytrzyma dalsze czekanie. Kocham go i chcę mu pokazać jak bardzo. Moje myśli pędzą, zastanawiając się, jak to będzie. Jego ciało jest takie silne, ale ze mną zawsze był bardzo delikatny. Prosty pocałunek od Adama pozostawia mnie dyszącą, moje usta są suche, a ciało spragnione, pragnące od niego więcej. Biorę wszystko, co mi daje, bo kiedy tylko Adam mnie dotyka, mój mózg zamienia się w breję, niezdolną do myślenia o czymkolwiek prócz żaru, który wchłania od niego moje ciało. - Co jest, Ames? – szepcze mi Adam do ucha tak cicho, że nikt inny przy stole tego nie słyszy. - Co? – Jego dłoń przesuwa się wyżej na moim udzie i ściska. Opuszczam wzrok, po czym patrzę mu w oczy i rumienię się. Moje ciało drży, wyobrażając sobie ogień, który zostanie rozpalony, gdy on znajdzie się wewnątrz mnie.

29

- Zachowujesz się nerwowo przez cały wieczór. Co się dzieje? – Pogłębia się linia pomiędzy oczami Adama i słyszę, jak zaciska zęby. Patrzę przez stół, zerkając na faceta z bractwa Adama i jego randkę Britnee. Miała kiedyś Adama i nie ukrywała, że chce od niego więcej. Nieszczególnie ją winię. Palce Adama są jak narkotyk; jego pocałunki to najsilniejsza heroina. Potrząsam głową, oczyszczając umysł od wątpliwości związanych z Britnee i skupiam się na Adamie, gdzie wszystko zawsze robi się przejrzyste. Unoszę palce i bawię się włosami na jego karku, jednym paznokciem drapiąc lekko jego zarost przed uchem. Uwielbiam, że zawsze ma w sobie trochę szorstkości. Palenie od jego zarośniętej brody i policzków zawsze pozostawia przypomnienie, że był ze mną, nawet kiedy go nie ma. - Chcę… więcej, Adam. – Zawsze byłam pewna siebie i dumna z tego, kim jestem. Czuję się dobrze we własnej skórze, ale Adam sprawia, że ponownie rozważam wszystko, czego mnie nauczono i w co wierzyłam przez całe życie. Jest to równie ekscytujące, jak niepokojące. Czuję jak druga ręka Adama przenosi się na moją szyję i przyciąga mnie bliżej. Nie chcę patrzeć na nikogo innego, bojąc się, że ludzie gapią się na nas, tkwiących w tak intymnej pozycji przy stoliku przed jego najbliższymi pięćdziesięcioma kumplami z bractwa. Jego oddech posyła dreszcze wzdłuż mojego kręgosłupa i pozostawia pulę ciepła na moich kolanach, kiedy jego usta muskają lekko moje ucho. – Czy mówisz mi to, co myślę? Mogę tylko skinąć głową. - Bo pragnę cię, Amy. Chcę wiedzieć jak to jest zagłębiać się w tobie cal po calu i czuć przyciskające się do mnie całe twoje ciało, ale musisz być pewna. – Odsuwa się nieznacznie. Nasze nosy niemal się dotykają. Jest tak blisko, iż muszę mrugnąć, aby widzieć parę jego oczu, a nie jedno rozmazane oko. - Potrzebuję tylko minutki. – Podnoszę się szybko i uciekam do łazienki, zanim ośmieszę się przy stole. Obmywam zimną wodą nadgarstki, kiedy Kelsey wchodzi do łazienki. Splata ramiona i opiera się o ścianę. - O co tam chodziło? Wycieram ręce w papierowy ręcznik, bojąc się na nią spojrzeć. Od wielu miesięcy popychała mnie do Adama. Nie wiem czy to dlatego, że umawia się z Zanderem i podoba się jej, kiedy wszyscy razem wychodzimy, czy naprawdę sądzi, że jest on dla mnie dobry. Ale ilekroć wątpię w siebie albo Adama, to ona zawsze popychała mnie do zabawy i zapomnienia o wszystkich zmartwieniach.

30

- Nie mogę tego zrobić, Kels. – Potrząsam głową, śmiejąc się. Znała moje plany na ten wieczór. Poznała to po mojej nerwowości, gdy przygotowywałyśmy się w naszym mieszkaniu. Dała mi pasek prezerwatyw i życzyła dobrej zabawy. - Dobra – odpowiada, wyrzucając ramiona w powietrze. – Rób, co chcesz, ale naprawdę musisz przeboleć fakt, że Adam był przed tobą męską dziwką. Już taki nie jest i nie wykorzystuje cię. Prześpij się z nim albo nie, ale tak czy inaczej nie będzie go to obchodzić i nigdzie się nie wybiera. Wychodzi, pozwalając, aby trzasnęły za nią drzwi łazienki. Mogę tylko się roześmiać. Zaufanie Kelsey jest trudne do zdobycia, a jednak zdaje się rozumieć Adama bardziej ode mnie. Adam nigdy nie był z nikim długo, a kiedy starałam się mentalnie trzymać od niego z daleka, moje serce nie dostało tej wiadomości. Poszło do przodu na pełnym gazie i zakochało się w nieosiągalnym bogu seksu Denver U. Przyznając to sobie bezgłośnie w lustrze, czuję jak moje tętno przyspiesza i podejmuję decyzję, żeby choć raz w życiu posłuchać serca. Będę się martwić leczeniem serca, kiedy się złamie, nie minutę przed tym. - Możesz to zrobić – mówię do siebie w lustrze. Znowu potrząsam głową, czując się głupio za gadanie do lustra i wychodzę, aby znaleźć Adama. Żeby powiedzieć mu, że jestem pewna. Żeby powiedzieć mu, że go pragnę. Chcę poczuć jego dłonie na całym moim ciele. Ale kiedy tylko otwieram drzwi łazienki, chcę cofnąć każdą dobrą myśl, jaką kiedykolwiek o nim miałam. Ponieważ przyciśnięta do ściany korytarza jest Britnee, a to Adam ją przyciska. Każdy centymetr jego długiej figury napiera na nią. Ona trzyma w pięści jego krawat, a jego dłonie są na marmurowej ścianie, jego usta są na jej ustach… poruszają się. Stoję tam wryta. Niezdolna do ruchu, niezdolna do odezwania i niezdolna do krzyku, że jest największym pieprzonym dupkiem na świecie. Dlaczego? Bo wiedziałam, że to się w końcu zdarzy. Wiedziałam, że to się zdarzy od dnia, kiedy poprosił mnie o korepetycje ze Statystyk. Moje przeklęte, głupie, romantyczne serce, myślące, że on się dla mnie zmieni – przeze mnie – jest jedynym idiotą. Moja głowa wiedziała, że on nigdy się nie zmieni.

31

Tak jakby wiedziała, żeby się mnie spodziewać Britnee odpycha go, ale trzyma pięścią jego krawat. Chcę złamać tę rękę z paznokciami z akrylowym francuskim manikiurem. Powoli. Wyrywając każdy palec po kolei, a także prawdziwe paznokcie. Adam odskakuje i odwraca się do mnie. – Właśnie szedłem, żeby sprawdzić co z tobą. – Wierzchem dłoni ociera usta, rozmazując jej ciemnoróżową szminkę dziwki po swoich wargach i ręce. - Widać, że coś cię zajęło. – Mój głos jest zimny, bezlitosny i Adam wzdryga się na mój ton. - To nie tak, jak myślisz. Ona mnie złapała. – Obraca się do Britnee, która nadal uśmiecha się do mnie, opierając plecy o ścianę. Jedną dłonią oplata przedramię Adama i strąca z siebie jej rękę. Szybko przeszywa ją wzrokiem, po czym wraca do mnie spojrzeniem. Prostuję ramiona i trzymam głowę wysoko w górze, ponieważ wcale go nie potrzebuję. Nie potrzebuję nikogo. Mijam go w korytarzu. Nie upokorzy mnie. Jestem Thompson i nas się nie upokarza. Jesteśmy lepsi niż to. Jestem lepsza od niego. Ta myśl mną wstrząsa. Po raz pierwszy zgadzam się z moją mamą. Jestem lepsza od niego. - Amy, czekaj. – Wiem, że za mną idzie, ale nie zatrzymuję się. Biorę ze stołu moją torebkę i komórkę, nie tracąc kroku. Dochodzę do drzwi prowadzących na zewnątrz, kiedy nagle dostrzegam Brendana. To dupek. Jest w drużynie futbolowej i sądzi, że każdy facet powinien całować go po stopach, a każda dziewczyna powinna mu obciągnąć tylko dlatego, że potrafi rzucać piłką zrobioną z zamordowanej świni. Dobierał się do mnie przez dwa ostatnie lata więcej razy niż mogę zliczyć. Zanim mogę pomyśleć o tym, co robię, oplatam rękoma jego szyję i atakuję go ustami. Chrząka i początkowo otwiera szeroko oczy, ale ponieważ jest tak wielkim kutasem, szybko przejmuje kontrolę. Wsuwa język do moich ust i muszę przełknąć gulę w gardle. Śmierdzi piwem. Nie przejmuję się tym i nie pozwalam, aby to mnie zatrzymało. Czuję w piersi pierwszy dotyk złamania serca, kiedy Brendan przyciąga mnie do siebie, jego erekcja mocno wyczuwalna w jego spodniach smokingowych. - Co do chuja! – krzyczy Adam. W jednej chwili usta Brendana są na moich, a w drugiej wpatruję się w oszalałe oczy Adama. Jest wkurzony? Właśnie przyłapałam go na całowaniu najłatwiejszej dziewczyny na kampusie. Za nim stoi Britnee i ciągnie go za ramię, nawet kiedy on stara się ją odepchnąć.

32

Każde spojrzenie w klubie utkwione jest w nas, a to daje mi odwagę na zrobienie tego, co musi zostać zrobione. Krew zmienia się w lód w moich żyłach i chwilowo obniżam cały ból, który czuję. Nikt nie będzie robił ze mnie durnia. Ani Britnee, ani Adam. - Przykro mi, Adamie. Było fajnie. – Opada mu szczęka i zaciska ręce w pięści. Britnee staje obok niego, jej oczy również są szeroko otwarte, lecz od podekscytowania i zwycięstwa. Dostaje to, czego pragnęła. Oddaję go jej. Powinna mi podziękować, naprawdę. Obracam się do Brendana, który wygląda na lekko oszołomionego, jakby właśnie zdał sobie sprawę, co się dzieje i kogo całował przed jego całym bractwem. Adam i Brendan nigdy się nie dogadywali, a ja nigdy nie pytałam dlaczego. Teraz mnie to nie obchodzi. Potrzebuję po prostu ucieczki, a on jest idealną do tego osobą. Ciągnę lekko za jego krawat i spogląda na mnie. – Zabierz mnie do domu. Nie wiem nawet czy ma randkę. Jeśli tak, to nie wydaje się tym przejmować, kiedy jego oczy robią się zamglone i wyciąga kluczyki samochodowe z przedniej kieszeni. - Nie rób tego, Amy. Nie zrobiłem niczego złego. – Nie patrzę na Adama, bojąc się tego, co zobaczę, ale potem decyduję, że jestem od tego silniejsza. Jestem silniejsza od niego. - Oboje wiedzieliśmy, że to nie przetrwa, prawda? – Mój głos brzmi bardzo niepokojąco i widzę jak znowu się wzdryga. – Pamiętasz? Sam mi to powiedziałeś. Bez kolejnego słowa, odwracam się od Adama, wyciągając Brendana przez drzwi wejściowe klubu. Brendan ma na twarzy zarozumiały uśmiech i chętnie za mną podąża. Z podekscytowaniem. Nikt inny za mną nie idzie. Nikt mnie nie zatrzymuje; nawet Kelsey.

* Zaczęłam powoli przypominać sobie rzeczy po tamtym dniu w Martino. W zeszłym tygodniu przeszłam obok sklepu muzycznego i wybrałam album Coldplay. Stałam pośrodku sklepu i wydawało mi się, jakby ten album wskoczył do moich rąk – jakbym musiała go posiadać. Kupiłam go, bo uczucie, żeby go posiadać było tak silne, nawet jeśli tego nie rozumiałam. Dopiero jak wracałam do domu przypomniałam sobie kolekcję koszulek koncertowych w mojej szafie i zobaczyłam przebłysk siebie stojącej z Adamem w morzu ludzi oglądających ten sam zespół grający piosenkę, która miała nazwę „In My Place”. Wróciłam do mieszkania i znalazłam mojego iPoda, wcale niezaskoczona, kiedy zobaczyłam, iż pełen jest rockowych

33

albumów, które były tylko trochę znajome, a jednak znałam każde słowo. Kochałam każde słowo. Adam wrócił z pracy i odnalazł mnie siedzącą na podłodze salonu, otoczoną albumami i koszulkami, które do siebie pasowały. Nic nie powiedział, siadając na podłodze i oparł głowę o kanapę. Spędziliśmy trzy godziny na słuchaniu muzyki i nic nie mówiliśmy. A jednak na jego ustach tkwił cień uśmiechu. Tylko lekkie wygięcie jego ust, które mówiło mi, że jest szczęśliwy. Przypomniałam sobie piknik z Kelsey, Zanderem i Adamem, siedzieliśmy pośrodku błoni uniwersytetu, w tym samym miejscu, gdzie Adam zobaczył mnie po raz pierwszy. Popijaliśmy musujący sok winogronowy i zajadaliśmy się serem oraz krakersami, wznosząc toast za koniec naszych wiosennych testów śródsemestralnych. Ale wszystko to zmieniło się po tym głupim śnie, który miałam cztery dni temu, którego wciąż nie potrafię wyrzucić z głowy. Nic nie powiedziałam Adamowi. Nie pytam go. Tylko się odsuwam. I wiem, że on to widzi. Wiem, że dostrzega, iż za każdym razem, kiedy siada na kanapie, ja odsuwam się od niego jak najdalej. Wiem, że jest wkurzony, bo praktycznie słyszę jak zgrzyta zębami z innego pokoju. Wychodzi w nocy i nie wraca przez wiele godzin. Nie wiem, gdzie chodzi i nie pytam. Nie muszę. Gdy wraca w nocy do domu, jestem już w łóżku i słyszę jak szarpie się z kluczem w naszym zamku. Słyszę, jak potyka się przez naszą kuchnię, uderzając w krzesła i ściany w drodze do łazienki. Zeszłej nocy zatrzymał się przed moją sypialnią. Moje serce przyspieszyło i zaczęło dziko obijać się o żebra, kiedy usłyszałam walnięcie w moje drzwi i zobaczyłam pod nimi jego cień. Zamarłam i patrzyłam jak cień znieruchomiał. Minęło kilka minut i na zewnątrz nie było żadnego ruchu, żadnego dźwięku. Już prawie myślałam, że zasnął na korytarzu, ale kiedy wyszłam z łóżka, żeby sprawdzić co z nim, głośniejsze cios uderzył o ścianę i wróciłam szybko do łóżka jak przestraszony kotek. Wypuścił wiązankę przekleństw zanim trzasnął drzwiami do swojego pokoju i zapadła cisza w mieszkaniu. Gdy się obudziłam, w ścianie brakowało kawałka tynku, a na dywanie widniało kilka ciemnoczerwonych plam. To tylko potwierdza podejrzenie, które miałam w głowie przez cały tydzień, od tamtego snu. Zawsze byliśmy czekającą na wydarzenie katastrofą. Wszystko, co widziałam we snach, wszystko, co czułam prowadzi do tej konkluzji. Strach, niepewność, zazdrość – nigdy nie widzę ani nie czuję jakiejkolwiek wybawczej cechy w którymś z nas, kiedy pamiętam jak się zaczęliśmy. Wyzwalamy w sobie najgorsze cechy.

34

SZEŚĆ

- Co myślisz? – Obracam się w trójstronnym lustrze. Kelsey przygląda mi się z zabawną miną. – Tak źle? Marszczy nos. – Minęło trochę czasu odkąd widziałam cię w sukience. – Marszczę brwi w lustrze, patrząc jak wpatruje się we mnie, jakby wyrosły mi dwie głowy, a nie założyłam granatowo-białą sukienkę maxi. – Wygląda dziwnie. - Podoba mi się – mówię, kładąc ręce na biodrach, przekonując samą siebie, że to powinno być częścią mojej nowej szafy. Kelsey wygląda na pełną wątpliwości. – Co jest nie tak z sukienką? - Nic. Po prostu… - zaczyna, po czym wzdycha, przeczesując ręką swoje długie, ciemne włosy. – Po prostu przysięgłaś, że już nigdy nie założysz sukienki. Zaciskam zęby tak mocno, że boli mnie szczęka. Miała te same nastawienie przez ostatnie trzy godziny. Zabrała mnie do szpitala na wizytę u lekarza, a kiedy tylko został ściągnięty mi gips, poprosiłam ją, żeby zabrała mnie na zakupy. Wygląda jakby żałowała tej decyzji odkąd przymierzyłam pierwszą sukienkę. Do diabła, żałuję, że ona jest tutaj ze mną. - No cóż, nie pamiętam tego – odpowiadam gniewnie i zasuwam zasłonę w przymierzalni. Minutę później, kiedy jestem ubrana tylko w stanik i bieliznę, Kelsey wchodzi do środka z przepraszającą miną. Ignoruję ją, zakładając spodnie. - Nie możesz wkurzać się na mnie za takie bzdury. - Wiem – mamrocze. – Pamiętasz jak miałaś czternaście lat i przestałaś chodzić na balet, żeby grać w lacrosse’a? - Tak. Lacrosse wyglądał fajnie i dawał mi wymówkę na zejście ze sceny baletowej, gdzie byłam zmuszona spędzać wiele godzin na treningach, chociaż nigdy nie lubiłam tańczyć. Mama nie chciała ze mną gadać przez miesiąc, a kiedy to zrobiła, jej pierwszymi słowami było: Wyglądasz jak chłopak z tymi mięśniami. - Cóż, sprawa z sukienkami była czymś podobnym. Zrezygnowałaś z nich w zimę, kiedy ty i Adam zaczęliście chodzić ze sobą na poważnie.

35

Marszczę czoło. – Zmieniłam się dla niego? – Nie cierpię tej myśli. Czy stałam się tą dziewczyną, która jest tak niepewna, że zmienia w sobie wszystko, aby stać się idealną dziewczyną dla faceta? Nie widzę, bym coś takiego robiła. Ale co ja, do diabła, wiem? - Nie – odpowiada, uśmiechając się smutno. Patrzę na nią w lustrze, poprawiając bluzkę. – Bardziej stałaś się tym, kim zawsze chciałaś być, a Adam pomógł ci do tego dotrzeć. To jest jak cofanie się w czasie. - Więc dlaczego się zmieniłam? I jak stałam się dziewczyną, która ubiera się tylko w bluzki z rockowymi zespołami i dżinsowe spódniczki oraz spodnie? Wywraca oczami i opieram się chęci spoliczkowania jej. – Nie chodzi o ciuchy, Amy, wiesz o tym. Nigdy nie lubiłaś tej osoby, którą chcieli zrobić z ciebie rodzice. Adam po prostu trzymał cię za rękę, kiedy z nimi walczyłaś i odnalazłaś samą siebie. To wszystko. Obserwuję jak jej bladoniebieskie oczy łagodnieją, zachęcając mnie, żebym jej uwierzyła. Nie potrafię. Dziewczyna, którą stałam się z Adamem jest tak daleka od dziewczyny, jaką pamiętam, że byłam. A wszyscy odmawiają podania mi prostych odpowiedzi tego, jak przeszłam z punktu A do Q. Podnoszę sukienkę razem z innymi, które wrzuciłam do przebieralni, ale jeszcze ich nie przymierzyłam. – Biorę je.

* Jestem w kuchni, robiąc sobie grillowaną kanapkę z serem, kiedy Adam nareszcie wychodzi ze swojego pokoju. Jego zarost jest dłuższy niż kiedykolwiek widziałam. Ciemne włosy stoją w różnych miejscach, a gdzie indziej są spłaszczone. Prawa ręka owinięta jest bandażem, a przez gazę przesiąkają krople zeschniętej krwi na jego knykciach. Jego oczy są zaczerwienione i nie patrzy na mnie, podchodząc do dzbanka z kawą. Wyczuwam musujące między nami napięcie i instynktownie prostuję plecy. Czuję, jak jego oczy wbijają się w moje plecy, gdy obejmuje wzrokiem każdy centymetr odsłoniętej skóry. - Ładna sukienka. – Po tonie jego głosu słyszę, że nienawidzi tej sukienki. Nie ruszam się. Trzymam ręce na blacie, patrząc jak kanapka smaży się na płycie do pieczenia i zaciskam usta. Nie odpowiadam na zaczepkę Adama, ale widzę jak siada przy kuchennym stole i chowa twarz w dłoniach. Para z filiżanki kawy unosi się do góry i znika w jego dłoniach. W końcu szorstko pociera dłońmi twarz i upija pierwszy łyk kawy. - Po prostu opowiedz mi o pierdolonym śnie, Amy. Powiedz mi, za jakiego teraz uważasz mnie gnojka. – Marszczy nos i ponad syczeniem blachy słyszę jak zgrzyta zębami. Nie patrzy

36

na mnie. Na nic nie patrzy. Patrzy przed siebie pustymi, ciemnymi oczami na telewizor zawieszony na naszej dalekiej ścianie. Zapach przypalonego chleba skupia moją uwagę na blacie i przeklinam, wrzucając spaloną kanapkę do umywalki i odłączam blachę do pieczenia. Jak mam mu powiedzieć, jakie to uczucie patrzeć jak całuje inną dziewczynę, a potem wpychać język do gardła jakiegoś dupka tylko dlatego, że byłam wkurzona? Byłam zazdrosna. Byłam rozemocjonowana. Nie przypominam sobie żadnej chwili w moim życiu, gdzie uczucia pokierowały moimi czynami. Nie przeraziło mnie to, co wydarzyło się w moim śnie. Odtwarzałam to w myślach tuzin razy i tak naprawdę nie sądzę, że chciał pocałować Britnee. To moje czyny mną wstrząsnęły. To jak się czułam. Oszalała. Jak wariatka w poszukiwaniu narkotyku, by zaspokoić swędzenie tkwiące głęboko w moich kościach. Nie rozumiem tego i cholernie mnie to przeraża. To nie byłam ja. Jakimś sposobem dziewczyna, która wprowadziła się do tego mieszkania jest kompletnym przeciwieństwem dziewczyny, którą pamiętam. Jest ona złą bliźniaczką kierowaną emocjami. Widzę to. Czuję to w najmroczniejszych miejscach wewnątrz mnie, które najwyraźniej zmieniłam. - Po prostu mi powiedz, proszę. – Odwraca się do mnie z błagalnym wzrokiem i zdaję sobie sprawę, że wpatrywałam się w niego. Albo przez niego, bo nic nie widziałam. Jego głos jest rozpaczliwy, oczy proszące. Nie mogę się oprzeć. - Byliśmy na balu twojego bractwa. Zobaczyłam jak Britnee całuje cię w korytarzu i wyszłam. – Przełykam wolno ślinę. Scena pojawia się przed moimi oczami, kiedy przypominam sobie uczucie cierpienia i dumy walczących o pierwsze miejsce, gdy wybiegłam z tamtej sali balowej. - I całowałaś się z Brendanem. – Jego głos jest chłodny, kiedy dokańcza zdanie, a jego szczęka jest sztywna. Jego zdrowa ręka chwyta filiżankę tak mocno, że bieleją mu knykcie. - Pojechałam z nim do domu i zdradziłam cię – wyjaśniam. Nie wiem jak dokładnie zakończył się sen, ale mogę sobie wyobrazić. Przy hormonach i emocjach przepływających przeze mnie tamtej nocy, nie mam wątpliwości, że dałam się zabrać gdzieś Brendanowi i pozwoliłam mu zrobić ze mną cokolwiek chciał – tylko dlatego, że byłam wkurzona. 37

Adam prycha i kręci głową. – Nie zdradziłaś mnie. Choć nie winiłbym cię, gdybyś to zrobiła po tym, co zobaczyłaś z Britnee. Odwraca ode mnie wzrok i wygląda przez okno. Nie po raz pierwszy patrzę jak mój sen rozgrywa się jako wspomnienie w jego oczach. Obserwuję jak jego oddech przyspiesza, mięsień tyka w jego szczęce, pojawia się gniew, a potem smutek. Każde uczucie, którego doświadczyłam we śnie, rozgrywa się w jego oczach i wyrazie twarzy, gdy cicho mu się przyglądam. - Nie o to chodzi. – Nie wiem chodzi o to czy uprawiałam seks z Brendanem z zemsty, chociaż sama ta myśl sprawia, że drżę i robi mi się niedobrze. - Więc o co? Nie chciałem pocałować Britnee. Przyciągnęła mnie do siebie zanim mógłbym ją powstrzymać. - Ale odwzajemniłeś pocałunek. Widziałam. - Miałem dwadzieścia jeden lat i byłem chodzącą kulą hormonów. Przez całą noc miałem erekcję od tej twojej pieprzonej sukienki. Byłem głupi i chwilę zajęło mi zorientowanie się, co się, do cholery, dzieje. Ale nie chciałem jej. Chciałem ciebie. Wstaje od stołu i podchodzi do mnie. Poruszają się jego nozdrza i wiem o czym myśli, bo ja myślę o tym samym. O tym, że jego dotyk był jak ogień przez moją sukienkę. O tym, jak go pragnęłam. O tym, jak chciałam, żeby jego palce zagłębiły się w moją skórę i przyciągnęły do niego. Boże, czułam to wszystko we śnie i nawet teraz, stojąc przed nim, nie rozumiem jego fizycznego przyciągania. Tak jakby ciągnęło mnie do niego, bez względu na to czy tego chcę, czy nie. - Powiedz mi, co jeszcze sobie przypomniałaś, Amy. Powiedz mi, co wydarzyło się we śnie przed tą częścią. Opada mi szczęka i rozszerzam oczy. Tętno tańczy pod moją skórą, kiedy Adam do mnie podchodzi. Kładąc ręce na blacie, osaczył mnie w naszej kuchni w kształcie U i nie mogę uciec. Cofam się o krok, dopóki plecami nie uderzam o blat. Zamek mojej sukienki wbija mi się w skórę, czego nie cierpię. Potrząsam głową. – To za dużo. - Za dużo czego? – Opuszcza wzrok na moje stopy i powoli obrzuca wzrokiem każdy centymetr mojego ciała. Jeden kącik jego ust unosi się w pogardzie, kiedy dociera do sukienki zaczynającej się na kolanie. Nienawidzi jej. Nienawidzi tego, że nie jestem tą osobą, którą zna, ale tą, którą byłam wcześniej. Te dwie strony mnie są dezorientujące. Jedna, której nie pamiętam i jedna, którą pamiętam, ale nie jestem pewna czy ją lubię. Za dużo tego, myślę. Za dużo żaru i ognia. To jest wybuchowe i potężne. 38

Przerażające. Sprawia, że chcę zeskoczyć z klifu, aby móc utonąć w zimnej wodzie. - Nie mogę. – Słyszę własne zwątpienie i zadyszkę, gdy jego oczy przyszpilają mnie do blatu. Wystarczy zaledwie spojrzenie jego przymrużonych oczu, które wyraźnie się czemuś sprzeciwiają, żebym stała nieruchomo. - Czego nie możesz, Ames? Pozwolić sobie znowu na uczucia? – Robi krok do przodu, a potem następny, aż stoi tylko kilka centymetrów dalej, górując nade mną. – Broń boże, abyś przypomniała sobie, jak to jest coś czuć. O to chodzi, prawda? Tego tak bardzo się boisz. Dlatego wróciłaś do bycia lodowatą księżniczką w tej nadętej sukieneczce. Potrząsam głową, ale wewnątrz krzyczę z całych sił „Tak!”. Chrząkam. Gardło mam suche, szorstkie i czuję się jakbym krzyczała, choć nie wypowiedziałam słowa. – Lodowata księżniczka? Śmieje się cicho, krótko i palcem leciutko muska moje żółte ramiączko. Drżę, nie mając pewności czy to przez to, że jego palec mnie poparzył czy przeraził. - Wiesz, co to znaczy. – Otacza mnie jego oddech, pieszcząc mnie i trzęsą mi się kolana. Jego głos jest głęboki. Uwodzicielski. A jednocześnie mroczny i przerażający. Jakby uwodził mnie grzechem, a coś we mnie tego pragnie, choć wiem, że mogłoby mnie to zniszczyć. – Byłaś księżniczką. Dziewczyną, która miała wszystko poukładane. Każde działanie doskonale zamierzone według planu, który napisali dla ciebie rodzice. Krew zaczyna gotować się pod moją skórą, ale nie potrafię się odsunąć. Ma rację. Ma całkowitą rację. Nienawidziłam za to rodziców. Nienawidziłam tego, że nigdy nie spełniałam ich oczekiwań, ale i tak starałam się, jak mogłam. To była bitwa, którą zawsze przegrywałam, ale wojna, z której nigdy nie rezygnowałam, byłam mocno zdeterminowana, żeby byli ze mnie dumni. Ale słysząc to od niego, w jego głosie przepełnionym pragnieniem, znowu odczuwam gniew. Jak ten mężczyzna, którego nie znam śmie wiedzieć o mnie wszystko. - Przeraża cię, że pamiętasz, iż jesteś teraz inna. Po prostu nie wiesz jak tutaj dotarłaś. – Odwracam wzrok, ale wyczuwam na sobie jego spojrzenie. Widzę tylko kurz pod lodówką i wyschniętą krew na jego skaleczonej dłoni. Jest niebezpieczny na więcej sposobów niż jeden. - Nic nie wiesz – wyduszam poprzez gulę wielkości grejpfruta w gardle. - Mylisz się, Amy. – Boże, jego głos brzmi gładko jak masło i tak dekadencko, jak czekolada. Zamykam oczy, próbując zwalczyć to, co wyczuwa moje ciało. – Wiem wszystko. Znam każdą twoją obawę. Wiem, jak silna byłaś w dniu, kiedy powiedziałaś rodzicom, że nie

39

chcesz pracować w firmie twojego taty. Wiem, jaki dotyk ma twoja skóra, kiedy poruszasz się pode mną i wiem, jakie wydajesz dźwięki tuż przed orgazmem. - Przestań – szepczę, nie otwierając oczu. Naciska zbyt mocno – nie ciałem – ale słowami i ich pewnością. - Co chcesz wiedzieć, Ames? Powiem ci wszystko. Pierwszy pocałunek? W moim pokoju w bractwie. Pierwsza randka? Poszliśmy na wspinaczkę. Pierwszy raz, kiedy zobaczyłem cię na Statystykach? Wyszedłem i miałem erekcję przed dwa tygodnie. Boże, byłem taki podekscytowany, żeby cię zobaczyć tego pierwszego dnia zajęć. Śniłem o tobie przez całe lato. A pierwszy razy, kiedy uprawialiśmy seks? Zabrałem cię do apartamentu w Lux, tej samej nocy co ten bal, tak na marginesie. Nie potrafiłem od ciebie rąk i wziąłem cię przy ścianie. Cichnie i wydaje mi się, że zaraz umrę na zawał. Rzeczy, które mówi są odpychające. Mroczne. Odurzające. Kładzie jedną rękę na ścianie obok mojej głowy. Druga ręka opuszcza moje ramię i opada do mojej talii. - Mniej więcej tak to wyglądało – mówi i lekko ściska ręką moje biodro. Dlaczego go nie odpycham? Dlaczego podoba mi się jego dotyk, mimo tego jak bardzo mnie przeraża? - Czego ode mnie chcesz? – Powoli otwieram oczy i spoglądam na niego. Widzę w jego oczach walkę; walkę o kontrolę, pomimo, że chce ją stracić. - Chcę, żebyś czuła – szepcze przy moim uchu. Dreszcze tańczą po mojej skórze. Chcę potrząsnąć ramionami, aby pozbyć się tego uczucia, ale nie mogę się ruszyć, więc stoję tam i to przyjmuję, wstrzymując oddech na te silne uczucie. – Przestań starać się tak mocno pamiętać. Przestań myśleć i po prostu czuj. Poczuj mnie, Amy. To zawsze najlepiej nam wychodziło. Wolno opuszcza głowę. Ani razu nie zrywa ze mną kontaktu wzrokowego i nie czeka na moje przyzwolenie, kiedy muska wargami moje usta. Wysuwa język, zwilżając swoje usta i moje w tym samym czasie. Gdy przyciska wargi do moich ust, wsuwając do nich język zanim mogę się oprzeć, ja po prostu… przyjmuję to. Bo omójboże, to raj. Jak tylko uderza ustami o moje i wsuwa język do środka, czuję się, jakby coś wewnątrz mnie łączyło się ze sobą, chociaż wciąż nie wiem, co w ogóle było rozerwane. To pasja oraz miłość, a ja to czuję. Ten pocałunek jest łagodny, ale potężny. Jego język wie dokładnie, gdzie iść, kiedy się całujemy; on wie dokładnie, co lubię i jak to lubię, choć nigdy tego nie doświadczyłam. Całowałam już wcześniej facetów. Przeżywałam doskonałe pocałunki, które sprawiały fikołki mojego żołądka i powodowały, że pragnęłam więcej. Przeżywałam słodkie pocałunki, przy których opierałam się o mężczyznę, oplatałam dłońmi jego szyję i unosiłam stopę, tak jak robiły to kobiety w klasycznych filmach romantycznych. Ale to, to jest cała nowa dziedzina pocałunków. 40

- Boże, Amy. – Odsuwa się, łapiąc oddech i opiera czoło na moim. – Ja… cholera… po prostu cię potrzebuję. Znowu widzę jego obandażowaną rękę tuż przy mojej twarzy, przypominając sobie uderzenie w ścianę, kiedy zrobił dziurę w tynku i biorę głęboki wdech, zbierając się w sobie. - Nie mogę. Wymykam się spod jego ramienia i oddalam się, nie patrząc nawet czy się odwrócił. – Jesteśmy katastrofą, Adam. Zeszłej nocy prawie złamałeś rękę i wszystko co widzę mówi mi, że to… - macham gorączkowo ręką w powietrzu, odwrócona do niego plecami – jest pieprzonym bałaganem. My jesteśmy bałaganem. - Mieliśmy dwadzieścia lat i byliśmy głupi. Nasz związek nigdy nie był idealny. Nie możesz czegoś takiego oczekiwać, ale było o wiele więcej dobrych chwil niż złych. Jeszcze nie doszłaś do tych dobrych. Wychodzę z mieszkania, zabierając torebkę i sandały na koturnie, które kupiłam dzisiaj w centrum handlowym. Paski niewygodnie wbijają mi się w skórę, ale kupiłam je, aby pasowały do żółtej sukienki z zamkiem, który wciąż wbija mi się w plecy. Niech szlag weźmie mnie i moją dumę, by udowodnić Kelsey, że nie ma racji.

41

SIEDEM

Po minięciu dziesięciu budynków moja wciąż gojąca się kostka zaczyna protestować przeciw bólowi sandałów z paskami. Ściągam je i wrzucam do najbliższego kosza. Nie mam pojęcia jak długo potem idę, błąkając się bezcelowo po Denver w zaledwie sukience letniej, która jest zbyt lekka na tę pogodę i bosych stopach. Gdy słońce zaczyna zachodzić, stoję w parku, którego nie rozpoznaję z rozładowaną komórką i brakiem pojęcia jak wrócić do mieszkania. Nie jestem pewna nawet czy chcę tam wracać. Wciąż widzę jego bursztynowe oczy. Mój umysł odtwarza każdą scenę. Każde wypowiedziane słowo. Drżę, splatając ramiona na klatce piersiowej i pocierając dłońmi górną część ramion. Mówię sobie, iż to dlatego, że mi zimno, ale nigdy nie byłam dobrym kłamcą. Przede mną znajdują się góry z dystansu, który sprawia, że wyglądają oszałamiająco. Dostrzegam lodowiec na szczycie i wiem, że gdybym wskoczyła do samochodu, to za dwie godziny mogłabym zjeżdżać z tego lodowca. W ciągu godziny mogłabym dojechać do mojego ulubionego klifu. Nie, żebym mogła gdzieś pojechać z obolałymi kośćmi, zachodzącym słońcem i bez samochodu. Co ja sobie myślałam? Dlaczego pozwoliłam mu na takie zbliżenie? Czemu wciąż tam przebywam? To nie jest mój dom, lecz Adam ma odpowiedzi. Wiem, że ma. Ale jestem tak bardzo wyczerpana. Małe przebłyski pamięci, którą mam są zupełnie inne od mężczyzny, o którym śnię. Jakim cudem on może być tak kompletnie inny? Pije za dużo, przeklina jeszcze więcej i potrafi przejść od śmiechu do krzyku w ułamku sekundy. Ale jego dotyk. Jeden prosty dotyk i chcę paść mu w ramiona, i nigdy go nie opuszczać. Jeden jego smak i nadal nie ocknęłam się całkowicie po żarze, który opanował moje ciało. Biorę głęboki wdech, zamykając oczy i staram się wepchnąć to wszystko do dalekiego zakamarka głowy. Poczuj mnie, Amy. - Niech to szlag! – Zeskakuję z ławki, na której siedziałam i obracam się, próbując znaleźć cokolwiek, co będzie wyglądać na tyle znajomo, bym mogła rozgryźć jak wrócić do domu. - Amy? – Zwracam się do lekko znajomego głosu. Przede mną, trzymając ręce w kieszeniach w doskonale wyprasowanych spodniach khaki oraz nakrochmalonej jasnoniebieskiej koszuli stoi Tyler. Chłopak, który mnie zdradził.

42

Chłopak, który wygląda bardziej jak mężczyzna niż ostatnim razem, kiedy go widziałam. – Co tutaj robisz? Rozglądam się po pustym parku i zastanawiam się, jak mnie znalazł. Wzdłuż ulicy znajduje się rząd domków miejskich, a po drugiej stronie stoją różne firmy. Wzruszam ramionami. – Nie wiem, gdzie jestem. Robi kolejny krok do przodu, przyjazny, lecz ostrożny uśmiech tkwi na jego twarzy. – Wiesz, kim jestem? Wywracam oczami i znowu zajmuję miejsce, nagle nie mając żadnego pośpiechu. – Tak, Tyler. Znam cię. – Wypuszcza wolno oddech i siada obok mnie na ławce. To jest znajome, a chociaż Tyler mnie zdradził i nigdy nie rozmawiałam z nim po tym wydarzeniu, to nie jestem zła. Pewnie dlatego, iż nie sądzę, że kiedykolwiek szczerze mi na nim zależało. Jego pocałunki na pewno nie pozostawiały zawrotów w mojej głowie. - Co ty tutaj robisz? Wskazuje głową na kawiarnię na rogu. Nie wygląda jakoś specjalnie. - Szedłem po kawę. Chcesz się do mnie przyłączyć? Marszczę brwi i przyglądam się sąsiedztwie, w którym się znajdujemy. Jest ładne i bezpieczne. Może w średniej klasie. Widać, że jest trochę nowe, nic więcej nie mogę powiedzieć. Zdecydowanie nie jest podobne do terenu, na którym dorastaliśmy. – Mieszkasz tutaj? Kiwa głową na budynek sytuujący się nad firmą z suszarkami. – Tak, mieszkam tam. Wprowadziłem się tutaj po studiach. Spoglądam na faceta, z którym chodziłam rok, ostatniego faceta, z którym pamiętam umawianie się i potrząsam głową. Dlaczego przebywanie z nim wydaje się w porządku, jakby nic się nie zmieniło, ale ilekroć jestem z Kelsey, Adamem czy moimi rodzicami, czuję się jakby brakowało mi jeszcze jednego dziwnego komentarza do wpadnięcia w szał? Zajmuję miejsce na skórzanym krześle przed kominkiem, podczas gdy Tyler zamawia nam kawę. Wciąż pocieram ramiona, kiedy do mnie wraca. Rzucam mu nieswoje spojrzenie i patrzę jak odchyla się na oparcie. - Więc jak się dziś zgubiłaś? – Zerka na mnie ponad krawędzią papierowego kubka, zaciskając usta i dmuchając lekko, żeby schłodzić swój napój. Robię to samo, po czym wdycham powietrze. – Nic nie pamiętam. Ściąga brwi. – Chodzi ci o dzisiejszy wieczór?

43

- Nie. Od… cóż, ciebie. Tak myślę. – Wzruszam ramionami, jakby nie było to nic wielkiego, że straciłam dwa lata życia. - Ta, słyszałem o twoim wypadku. Cieszę się, że nic ci nie jest. Tak, nic mi nie jest. Jestem wrakiem, który może wybuchnąć w każdej chwili. Mam sny, które mnie przerażają i zgubiłam się na spacerze, który miał pomóc mi ochłonąć. Zagapiam się na ogień, przyglądając się żółtym i czerwonym płomieniom tańczącym w ich klatce. Mogę powiązać się do ogrodzonego szaleństwa. - Co się takiego wydarzyło, że się zgubiłaś? Wzdycham i patrzę na Tylera. Naprawdę dobrze mu się przyglądam. Jest taki przystojny. Rozumiem, czemu moi rodzice uważali go za doskonałego towarzysza dla mnie. Tak, moja matka użyła tego słowa. Przysięgam, że chciała Labradora a nie córkę. Ma szczęście, że dostała wariatkę. - Pokłóciłam się z moim chłopakiem Adamem i nie mogłam tam zostać. - Zrobił ci krzywdę? – Nachyla się do przodu, patrząc na mnie poważnie. Niemal wybucham śmiechem. Och, ta ironia. - Nie, nie zrobił mi krzywdy. – Posyłam mu niewinny uśmiech. – Nie lubisz go? Chyba podświadomym gestem Tyler pociera grzbiet nosa, który jest teraz lekko przekrzywiony. – Złamał mi nos. Unoszę brew. – Zdradziłeś mnie. - Boże, miałem nadzieję, że o tym zapomniałaś – mruczy, kręcąc głową i patrząc na podłogę. Wciągam gwałtownie powietrze, przeważnie przez zszokowanie, ale wtedy widzę jego przerażoną minę i śmieję się. Głośno. Gdyby byli tutaj teraz inni klienci, to jestem pewna, że przyciągnęlibyśmy uwagę wszystkich w kawiarni. - Tak mi przykro – zaczyna się jąkać, jego policzki są jasnoróżowe od zawstydzenia. - Nie martw się tym. To znaczy, poza tym, że jest to okropnie niestosowne, to była to najzabawniejsza i najszczersza rzecz, jaką kiedykolwiek usłyszałam. Śmieję się tak mocno, że po policzkach spływają mi łzy, ale nie obchodzi mnie to. Tyler wygląda tak, jakby nie wiedział co ze mną zrobić. Psychiczne załamanie? Możliwe. Też nie mam pojęcia. Staram się wziąć głęboki wdech i zebrać trochę kontroli, kiedy dostrzegam błysk fioletu, a potem jestem objęta czyimś ramieniem albo duszona, zanim mogę choćby mrugnąć. 44

Moje ciało zamiera i sapię, gapiąc się szeroko otwartymi oczami na Tylera ponad masą fioletu i różu. Wzrusza ramionami, ale jego oczy są równie wielkie, co moje. - Uch. - O mój Boże! Amy! Wróciłaś! Jestem taka podekscytowana, że cię tutaj widzę, ale no… twój wypadek. Więc przyjmuję, że już wszystko w porządku? Jesteś gotowa wracać? Cholernie za tobą tęskniliśmy. Zdaję sobie sprawę, że ktoś do mnie mówi… szybko. Tak szybko, iż nie jestem pewna czy ona w ogóle oddycha, ale nie potrafię nic powiedzieć. - Uch… - próbuję znowu, ale zgięcie jej łokcia przyciska się do mojego gardła, sprawiając, że trudno mi mówić. Odsuwa się i chce mi się roześmiać. To – osoba – jest przekłute. Wszędzie. Zliczyłam co najmniej cztery na jej twarzy, a na jej uszach widzę tylko blask srebra i fioletu. Fiolet oraz róż którymi zostałam ogłuszona to jej włosy. Włosy. Nigdy nie widziałam niczego ani nikogo takiego jak ona. I ja ją znam? Na jej twarzy pojawiają się zmarszczki; jej ściśnięte wargi sprawiają, że kolczyk na górnej wardze robi dziwne drgnięcie. - Czy ja cię znam? – krztuszę w końcu. Jej dłonie wciąż tkwią na moich barkach, ma dziwny wyraz twarzy, po czym patrzy na Tylera, zanim powoli wraca spojrzeniem do mnie. - Nie pamiętasz? Potrząsam głową. Pamiętać co? Ją? Uch, nie. Jest chyba nie do zapomnienia. Przygryza paznokieć, który ma namalowaną czaszkę i skrzyżowane kości. Ona jest… inna. A wtedy spogląda na moją sukienkę i robi taką minę, która prawdopodobnie jest podobna do mojej. - Nie, przykro mi. Nie pamiętam. - O kurde. Adam powiedział, że wrócisz do pracy, gdy wszystko sobie przypomnisz. Tak przypuszczałam, skoro tutaj przyszłaś. - Pracuję… tutaj? – Obejmuję wzrokiem całą kawiarnię, a ona potakuje. Daleko jej do Starbucks. Jest lokalna, to na pewno. Galeria gór jest przeplatana na ścianach razem z plakatami zespołów oraz otwartymi wieczorami karaoke w… Hooka Joe’s?

45

Pracuję w miejscu o nazwie Hooka1 Joe’s. Prycham. - Tak i uwielbiasz tę pracę. Jesteśmy jak najlepsze przyjaciółki. Oczywiście nie licząc Adama i Kelsey, ale okej, jesteśmy jak najlepsze przyjaciółki współpracownice. Serio. Moje oczy robią się coraz większe z każdym jej piszczącym słowem. Najlepsze przyjaciółki współpracownice? Coś takiego istnieje? Patrzę na Tylera i widzę jak krztusi się swoją kawą. Albo śmieje się. Nieważne. - Och. – Bo naprawdę, co innego mam jej powiedzieć? – Jak masz na imię? Przepraszam, nie chcę być niegrzeczna, ja po prostu nie… - Pamiętasz. – Przerywa mi, marszcząc czoło. Zmienia się to w uśmiech tak szybko, iż zastanawiam się czy w ogóle ono istniało. – Adam wszystko mi powiedział. Nazywam się Preston. Wszyscy się o ciebie martwiliśmy, ale jesteś tutaj! I z tym finalnym piskiem raz jeszcze jestem objęta w śmiercionośnym uścisku, moje dłonie są przyciśnięte do boków, kiedy ona tak jakby w połowie leży na skórzanym krześle i prawie na moich kolanach. Ściskając mnie. Mocno. Kaszlę i próbuję ją odepchnąć, słysząc w tyle jak Tyler wydaje dziwne odgłosy rechotu. Pokazuję mu środkowy palec wolną ręką. - Tak czy inaczej – mówi, znowu się odsuwając. – Jeszcze nie pamiętasz. O Boże, to naprawdę jest do chrzanu. Ale jeśli chcesz odzyskać pracę, to przyda nam się pomoc. Tylko daj mi znać. - Jesteś kierowniczką? Wyprostowuje się do pełnego wzrostu, który prawdopodobnie sięga 150 centymetrów i kładzie ręce na biodrach. – Jestem właścicielką. Ty jesteś kierowniczką, a przynajmniej podczas dnia. W nocy wszystkim zarządza Benjamin, ale dziś jest chory. Otwieram szerzej oczy. Nie wiedziałam nawet, że mogą być aż takie wielkie. Ona ma na sobie czarną obcisłą bluzkę z jasnoróżowym napisem „Hooka Girl” na piersi. Wygląda znajomo, a wtedy przypominam sobie, gdzie ją widziałam. W mojej szafie. Jeszcze jej nie nosiłam, bo myślałam, że Hooka to nazwa zespołu albo skrót Hooker2. A to wydaje się być dziwną rzeczą do reklamowania na moich piersiach. - Więc zadzwonisz do mnie, prawda? – pyta Preston, oddalając się z szerokim uśmiechem. – Wrócisz do harmonogramu? Zero presji, tylko daj mi znać, kiedy tylko będziesz gotowa.

1 2

Hooka – dosłowne tłumaczenie to nargile. Więc Nargile Joe. Hooker – prostytutka.

46

- Ta… Tyler pochyla głowę, jego ciało trzęsie się tak mocno, że chyba ma konwulsje. Kopię go w piszczel. - Cicho bądź. - Kto to był, do diabła? – wydusza poprzez śmiech. Wypijam ostatni łyk mojego napoju, żałując, że już się skończył. Ona była nawet fajna, nawet jeśli trochę przytłaczająca. – Preston. Moja szefowa, jak sądzę. A potem oboje wybuchamy kolejną salwą śmiechu.

* - Potrzebujesz podwózki do domu? – pyta mnie Tyler, kiedy dokańcza swoją kawę, a ja popijam świeżą zimną wodę. Rozmawialiśmy przez, kto wie jak długo, nadrabiając stracony czas. Najwidoczniej kupił sobie mieszkanie w tym sąsiedztwie, żeby nareszcie móc mieszkać samemu, a na jesień idzie do szkoły prawniczej. Myślałam, że zamieszkałby w ładniejszym miejscu, ale powiedział, że jego tata uparł się, żeby nauczył się żyć jak „jeden z małych ludzi”, żeby poczuł jak to jest być „przeciętnym Joe” nim zacznie bronić przestępców. Tak. Jego tata mu to powiedział. Nasi rodzice są co najmniej osobliwi. - Najprawdopodobniej, skoro nie wiem jak tam się dostać. – Wrzucam wodę do śmieci i chwytam torebkę. - Żaden problem. Jaki jest twój adres? – pyta, włączając aplikację GPS na swoim telefonie. O kurde. Nie mam pojęcia. - Umm. Poczekaj chwilkę. – Wracam do środka i odnajduję Preston, która wyciera szklany pojemnik na deser. – Hej, Preston, czy znasz mój adres? Gorąco zalewa moje policzki i szyję. To jest takie żenujące. Jeśli zauważa mój wstyd zadawania tak głupiego pytania, to nic nie mówi. Zapisuje go na wizytówce i podaje mi ją. – Chcesz, żebym zadzwoniła do Adama i powiedziała, żeby po ciebie przyjechał? – pyta, zerkając na drzwi. Stoi tam Tyler, dumny jak zwykle z rękami w przednich kieszeniach, wyprostowanymi plecami, a każda część jego ubrania jest idealnie wyprasowana. – Co to za sztywniak? Kręcę głową. – Tylko stary przyjaciel. - Nie ma sprawy. Po prostu zadzwoń do mnie na ten numer na wizytówce, kiedy będziesz chciała wrócić. – Dziękuję jej i kiedy kładę rękę na drzwiach, słyszę jak woła moje 47

imię. Na twarzy ma szeroki uśmiech, nie przejmując się, a może nie zauważając, jak dziwny był dla mnie cały ten wieczór. – Naprawdę się cieszę, że wróciłaś.

* - Wiesz, że ten pocałunek z Britnee nie miał żadnego znaczenia, prawda? Nic teraz nie wiem. Niemożliwe, że Adam oczekuje ode mnie rozsądnego myślenia, kiedy jego usta przyciskają się do mojej szyi, jego biodra przyciskają mnie do ściany, a jego dłonie przesuwają się niemożliwie wolno po moich ramionach. Dreszcze przebiegające po mojej skórze wydają się takie gorącą, iż wydaje mi się, że wybuchnę. Nie pamiętam nawet jak tutaj dotarłam. Pamiętam tylko jak Adam oderwał ode mnie Brendana na parkingu i zaniósł mnie do samochodu Zandera, którym zawiózł nas na pełnym gazie drogą stanową do hotelu. Żadne słowo nie zostało wypowiedziane głośno, ale mnóstwo wypowiedzieliśmy naszymi oczami. Opieram głowę o ścianę i pojękuję, kiedy wysuwa język i liże moją kość obojczykową, miękkie miejsce tuż pod nią, a potem kieruje się do mojego ucha. - Adam – jęczę. Tak myślę. Chwytam dłońmi jego włosy i nie wiem czy staram się przyciągnąć go bliżej, czy odepchnąć. Mój mózg jest nieprzytomny, a nogi zamieniły się w papkę. Tutaj jest za dużo emocji. Za dużo wszystkiego w tym pokoju. Odsuwa się i splata dłonie na moim karku, unosząc moją głowę, bym nie mogła odwrócić wzroku. Przeszywa mnie spojrzeniem tak poważnym, iż mógłby chyba roztopić blok lodu. Teraz przypominam sobie, o co mnie zapytał, co wydarzyło się w korytarzu na balu jego bractwa i co powiedziałam krótko po tym. Jakim cudem potrafi zamienić mnie w taką emocjonalną kulę? Czy zawsze będę taka przy nim? Szalała na jego punkcie? Potrzebowała go tak bardzo, iż myśl o dotykających go rękach i ustach innej kobiety sprawi, że zrobię coś nie do pomyślenia? Bo jasna cholera – pocałowałam Brendana i kazałam zabrać mnie do domu. Jeśli pojechanie do domu z tym kutasem nie klasyfikuje mnie jako umysłowo chorą, to nie wiem co mogłoby innego. - Wiesz, że nie pocałowałem Britnee, tak? Wiesz, że to ona. Zamykam oczy i widzę go w korytarzu, przyciśniętego do niej, jego usta na jej ustach. – Odwzajemniłeś jej pocałunek. - Zajęło mi chwilę zorientowanie się co robiła. To wszystko. Wiesz o tym, prawda? Musisz o tym wiedzieć.

48

Nikczemny uśmiech Britnee pojawia się w moich myślach i po raz pierwszy dzisiejszego wieczora jestem w stanie odetchnąć. – Wiem. - A teraz powiedz mi dlaczego w ogóle uciekłaś od stołu. Powiedz mi, co przeraziło cię na myśl o kochaniu się ze mną dzisiaj. Nienawidzę, gdy Adam mi to robi. Zna moje sekrety i strachy zanim czasami ja je poznam. Nie rozumiem jak potrafi tak dobrze mnie odczytywać ani dlaczego wytrzymuje moje ciągłe niezdecydowanie. Potrząsam głową, nie potrafiąc mu powiedzieć. Powiedzieć mu, iż myśl, że go stracę sprawia, że czuję się jakbym miała nie przeżyć. Że kocham go tak mocno, iż boli to fizycznie. Ale równocześnie myśl o utraceniu wszystkiego, co kiedykolwiek dała mi rodzina jest tak przerażająca jak stracenie jego. Oboje są dla mnie ważni i nigdy nie wiem, który wybór jest lepszy – nie, kiedy on nie może obiecać mi wieczności. Nawet nie określił tego co mamy w związku, chociaż jesteśmy w nim od czterech miesięcy i były to najwspanialsze cztery miesiące w moim życiu. Jego zarost drapie o mój policzek i drżę. Czuję ten ruch aż w czubkach palców u stóp, kiedy ociera się o mnie łagodnie i mocniej dociska do mnie biodra – i jego twardość. – Powiedz mi, Amy. Muszę to usłyszeć. Jęczę cicho. Z frustracji lub potrzeby, sama nie wiem. – Odejdziesz. Tylko tyle mogę wysapać, bo jego usta znowu znajdują się na moich, wsuwając język do ich wnętrza i walcząc miękko z moim. Poruszamy się razem, jakbyśmy znali się przez całe życie i nigdy nie zrozumiem jakim sposobem dotyk lub pocałunek do tego mężczyzny może zostawić mnie z uczuciem kompletnej pustki, gdy ten się odsuwa. Co robi dokładnie teraz i opadam na ścianę. Każda cząstka jego ciała oddziela się od mojego i pozostaje mi tylko ciemne spojrzenie w jego oczach. Przenosi ręce na ścianę obok mojej głowy. Oddycha ciężko, wpatrując się we mnie. - Musisz wiedzieć teraz dwie rzeczy, Amy Thompson. – Rumienię się na jego użycie mojego pełnego imienia, ale nie mogę oderwać od niego wzroku. Jego wzrok jest tak ciężki, że nadal czuję jak na mnie napiera. – Jesteś jedyną dobrą rzeczą jaka przydarzyła mi się w życiu i nigdzie się nie wybieram. Nigdy. Pozwalam, żeby uderzyła mnie ta myśl, osadziła się w moich kościach i mocno staram się nie zastanawiać nad tym, co to oznacza. Nie może mówić tego, czego od niego chcę. Czego od niego potrzebuję. Unosi brew, jakby widział, jak wszystko przetrawiłam i pyta mnie czy skończyłam.

49

- A ta druga? – pytam, choć nie jestem pewna czy chcę wiedzieć. Wciąż tkwię przy słowie „nigdy” z jego ostatniego wyznania. - Nigdy nie wiedziałam, że możliwe będzie, aby taki popapraniec, jak ja mógł się zakochać, ale tak się stało. A kiedy już to czuję, naprawdę… naprawdę chcę ci pokazać jak bardzo cię kocham. Z łobuzerskim uśmiechem nie daje mi czasu, abym przemyślała, co powiedział. Bo cholera jasna, nie wiem czy uwierzyłabym mu, gdybym musiała o tym myśleć bez dotykających mnie jego rąk. Bo to właśnie robią. Jego dłonie powracają do mojego ciała z żarliwością, której nigdy w życiu nie doświadczyłam. Ledwie mogę złapać oddech, gdy rzucamy się na swoje ubrania jak zwierzęta. To właśnie musiałam usłyszeć. To musiałam wiedzieć, a kiedy już to usłyszałam, biorę od tego mężczyzny wszystko, co mogę. Daję mu wszystko, co mam, ponieważ tylko on jest tego warty. Nie seks – ale całe moje serce, ciało oraz duszę. Nie chcę już istnieć w moim ostrożnie zaplanowanym życiu. To ja chcę podejmować decyzję i kierować moim życiem. I chcę robić to razem z nim. Nasze ubrania są rozerwane nim biorę wdech. Nie wiem nawet jak to się stało. Czy Adam je wszystkie zdjął? Czy pomagałam? Moja głowa pełna jest mieszanki silnej żądzy oraz miłości i dopiero uczucie jak Adam przyciska moje dłonie do ściany nad moją głowy przywraca mnie do teraźniejszości. - Adam – jęczę, wyginając biodra w jego kierunku. Czuję jak jego erekcja przesuwa się po moim udzie i pragnę tylko, żeby znalazł się we mnie. Potrzebuję go. Potrzebuję poczuć każdą część jego osoby, tak jak on potrzebuje wiedzieć, że nie mam co do niego żadnych wątpliwości. Nie po tym, co właśnie powiedział. Opiera czoło na moim. Wyczuwam cienką warstwę potu na jego skórze i patrzę na niego, chcąc go widzieć. Jego oczy są mocno zamknięte, jakby starał się pozostać w kontroli. Kogo obchodzi kontrola? Straciłam swoją w chwili, gdy usta Adama dotknęły moich kilka miesięcy temu. - Musisz być tego pewna, Amy. – Przesuwa swoim czołem po moim. Jestem rozdarta pomiędzy siłą jego ścisku na moich rękach a miękkością w jego głosie i słowach. Przymykam oczy i robię to, co zawsze każe mi robić Adam, kiedy zaczynam stresować się przyszłością. Po prostu to poczuj. Poczuj nas. I działa jak zawsze. Możemy nie mieć żadnego sensu na papierze, ale kiedy odpuszczam sobie wszystkie bzdury oraz zmartwienia, zawsze wydajemy się być dopasowani. Tak jak teraz. Potakuję głową i uśmiecham się. – Jestem pewna. 50

- Dzięki Bogu – warczy ochrypłym głosem i jego usta ponownie napierają na moje. Jego dłoń znajduje się na mojej talii, przesuwając się niżej, po czym unosi moje udo tak, że oplatam je wokół jego biodra. – Opleć mnie nogami, już. Słucham go, poruszając się jeszcze zanim kończy mówić. Czuję się prawie jak zwierzę parzące się w dziczy, ale nic nie mogę na to poradzić. I nie zatrzymałabym się, nawet gdybym mogła. Czubek jego erekcji przyciska się do mnie, a jego ręka na moim biodrze zsuwa mnie na niego. A potem przyciąga mnie bliżej, wypełniając mnie kompletniej i silniej niż kiedykolwiek bym pomyślała. - Kocham cię – wyjękuję, gdy tylko zaczyna się przy mnie poruszać. Przyciska mnie do ściany i zsuwa na siebie w tym samym czasie. Powtarzam te słowa, obsypując go pocałunkami, jęcząc słowa w jego szyję i przy każdym obszarze jego skóry, którego sięgam wargami oraz językiem. Rozkoszuję się dotykiem jego rąk, które ściskają moją talię i ręce, jak jego usta przywierają do mojej szyi, odwzajemniając te dwa słowa z tą samą ilością pasji oraz nacisku, co moje. - Amy… - O rany… - Czuję, jak docieram na szczyt rollercoastera. Moje wnętrzności wciskają go głębiej we mnie i wiem, że w każdej sekundzie rollercoaster spadnie i będzie to najdoskonalsza oraz najpotężniejsza chwila mojego życia. - Amy… Mocniej popycha mnie na ścianę, a potem otwiera oczy, gdy rozpadam się na milion kawałków, kiedy on raz jeszcze woła moje imię.

51

OSIEM

- Amy. Nie mogę powstrzymać drżenia na dźwięk mojego imienia, na te uczucie, które mnie wypełnia, gdy on jest wewnątrz mnie i przyciska się do mnie. Jego dłonie są jak płynna lawa na mojej skórze, roztapiając mnie i zabierając każde zmartwienie, które miałam. Każdą myśl. - Amy. – Słowo i imię są te same, ale ton jest inny niż sekundę temu. Jest wyraźniejszy, ale łagodniejszy i… o nie… - Amy. O mój Boże. - Obudź się, Amy. Powiedz, że nic ci nie jest. Otwieram gwałtownie oczy i wpatruję się prosto w oczy Adama. Jego ręka jest na moim ramieniu, ogrzewając moją już spoconą skórę i pomiędzy jego oczami tkwi głęboka bruzda. W ułamku sekundy leżę skulona w dalekim kącie łóżka. Odsuwam się od niego z kolanami przyciśniętymi do klatki piersiowej i oplatam je ramionami. Nie odrywam wzroku od Adama, gdy wstaje, patrząc ze zmarszczonym czołem na mnie i moją oszalałą reakcję na niego. - Kolejny sen? – pyta kwaśno, po czym odwraca się do wyjścia z lekko pochylonymi ramionami. Otwieram i zamykam usta pół tuzina razy, żeby coś powiedzieć nim dojdzie do drzwi – cokolwiek – co zakończy jego cierpienie, ale nic z nich nie wychodzi. Myślę tylko o uczucie, kiedy pieprzył mnie przy ścianie w Hotelu Lux, tak jak sam powiedział mi wczoraj. A teraz patrzę na mięśnie jego pleców, ramion i nóg, które są tak idealnie wyrzeźbione, że przez chwilę wydaje mi się, że nadal śnię. - Poczekaj! – Myślę, że brzmię na spanikowaną, tak jakby myśl, że wyjdzie przez te drzwi była najgorszą rzeczą na świecie. Będąc przytomną nie ma to żadnego sensu, ale kiedy wspominam rozmazane obrazy mojego snu, tak właśnie bym się czuła. Wiem o tym. Myśl, że Adam wyjdzie przez te drzwi, odejdzie ode mnie, nie rozumiejąc tego, co dopiero co zobaczyłam, zadałaby mi cios. Przynajmniej tej mnie, którą byłam we śnie. I dzisiejszego ranka, pomimo naszej wczorajszej kłótni, nie chcę, aby wychodził.

52

Adam patrzy na mnie ze zrezygnowanym wyrazem twarzy. Tak jakby wiedział, że następne słowa, które wydobędą się z moich ust raz jeszcze zadadzą mu ból, nawet jeśli tego nie chcę. – O co chodzi? Jak mam mu wytłumaczyć, jakie czuję zdezorientowanie? Mrugam, chcąc mu odpowiedzieć, ale wtedy go widzę. Naprawdę widzę go po raz pierwszy. Jest jeszcze przystojniejszy niż w moim śnie. Jego tors jest umięśniony i wyrzeźbiony. Po prawej stronie żeber ma zrobiony tatuaż, który zapisany jest bokiem w zakręconym piśmie i ma na sobie tylko parę bokserek. Ściśle dopasowanych bokserek. Przełykam ślinę z palącymi policzkami i odwracam się od niego, nagle czując nerwowość, jak w głowie odtwarzają się obrazy z mojego snu. Dłubię palcami w pościeli, która była kiedyś moja w mieszkaniu, które dzieliłam z Kelsey. - Amy? – Nie muszę podnosić wzroku, by wiedzieć, że wraca do mnie. Słyszę miękkie kroki jego stóp na dywanie. Wyczuwam jak się zbliża ostrożnie. Nie wiedząc nawet co robię, przyciskam leciutko drżącą rękę do łóżka. Mój głos jest tak drżący jak ręka. – Usiądź ze mną? Wychodzi to jako pytanie, choć nie było to moim zamiarem. Dlaczego chcę go w moim łóżku? Nie chcę. On mnie przeraża. Powinnam wyjść z mojego łóżka, a nie zapraszać go do niego. Chociaż tego poranka, gdzie moja głowa jest zmęczona i brak jej kofeiny, zastanawiam się czy Adam mnie przeraża – zawsze mnie przerażał – ale może z innego powodu, niż tego, o którym myślałam. Siada po przeciwnej stronie łóżka. Nie potrafię oderwać oczu od obdartych brzegów pościeli, czując jak łóżko opada od jego ciężaru. Zastanawiam się, co zobaczę w jego oczach, jeśli odważę się na niego spojrzeć. Zbieram odwagę i patrzę, po czym śmieję się, ponieważ siedzi z jedną nogą wsuniętą pod siebie na łóżku, a druga stopa stuka nerwowo o podłogę. Patrzy na wszystko w pokoju, tylko nie na mnie. Adam unosi głowę w moją stronę i spotykam jego spojrzenie. Przygryza kącik dolnej wargi, co przypuszczam jest nerwowym gestem i przechyla głowę na lewo. - Nie gryzę – mówię do niego, przesuwając się, żeby było miejsce dla nas obojga. Wzdycha cicho i tym razem wiem, że nie jest to frustracja. To zadowolenie i widzę je wypisane na jego twarzy, kiedy jego ciało przesuwa się na miejsce obok mnie i stres wokół jego oczu znika. Ciepło uderza moje policzki, gdy zdaję sobie sprawę, co zrobiłam i zaciskam palce na brzegu kołdry. Adam splata ramiona na nagim torsie, a jego nogi są wyciągnięte, skrzyżowane w kostkach. Na tym mężczyźnie nie ma ani grama tłuszczu. Ani jeden cal tego 53

mężczyzny nie ma na sobie czegoś, co tam nie należy. Przesuwam spojrzeniem po jego nogach, starając się przypomnieć sobie ich uczucie, kiedy rozkładały moje kolana i podtrzymywały ciężar mojego ciała, jak przyciskał mnie do ściany. On jest po prostu taki… silny. Jeśli to możliwe, mój sen nie oddawał mu sprawiedliwości. - No więc chcesz o nim pogadać? – pyta ostatecznie. Pytanie przerywa ciężką ciszę i moje studiowanie jego ciała. Głowę opiera o wezgłowie, oczy ma przymknięte. Jeśli to, co czułam we śnie jest prawdą, to Adam nie przegapił ani chwili z tego, jak podziwiałam jego ciało. Po prostu mi na to pozwolił. Odwracam się do niego, opierając głowę o wezgłowie. Krawędzie drewnianej deski wbijają się w miejsce za moim uchem, trochę niewygodnie, ale nie poruszam się. - Nie. – Ale mój oddech urywa się na tym słowie. Wiem, że to wyłapał, kiedy jego wargi walczą z uśmiechem. Znaczącym uśmiechem. Obraca do mnie twarz z zaciekawioną miną i nie skupiam się na jego oczach, które nadal zdają się potrafić mnie odczytać, lecz na tym jak jego włosy opadają na czoło i jego nieogolonych policzkach oraz brodzie. Wszystko to wygląda trochę niechlujnie i dziko, a jednak wydaje się tak doskonale do niego pasować. Unosi brew i dostrzegam humor w jego oczach. – Ale nie był zły. Śmieję się cicho, nie chcąc zrywać kontaktu wzrokowego, bo w tej chwili – cokolwiek się teraz dzieje – chcę, żeby wiedział. Że przykro mi, iż nie pamiętam. Że przykro mi, iż nie potrafię czuć tego wszystkiego, czego chciałby ode mnie, ale niech mnie diabli, jeśli nie chcę spróbować najmocniej, jak potrafię być tą dziewczyną, która go czuje. Nie odrywając od niego wzroku, zbliżam do niego lewą rękę, dopóki nie opieram jej na jego udzie. Ledwie się dotykamy i w mojej ręce nie ma żadnego nacisku na niego, ale jego mięśnie spinają się i coś przemyka przez jego oczy. - Nie. Nie był zły. Jego udo napina się pod moją dłonią, a potem rozluźnia się, gdy nie zabieram jej z jego skóry. Mój mały palec zaledwie dotyka brzegu jego bokserek i miękka bawełna ma inną strukturę niż szorstkość jego twardej skóry zmieszanej z kłującymi włoskami. Jednakże razem mają doskonałe poczucie przy mojej miękkiej skórze. Powoli, jakby bał się, że ucieknę albo wykopię go z mojego łóżka, uśmiecha się do mnie i zakrywa dłonią moją rękę na udzie. Stanowczo napiera na wierzch mojej dłoni, tak że leciutko wbijam palce w jego nogę. Ciepło i zmiana nacisku wysyła fale wstrząsowe w górę mojego ramienia, do klatki piersiowej. Zamykam oczy, bojąc się tego, co w nich zobaczy, jeśli będą dalej otwarte.

54

- Dobrze. – Nie wiem czy uśmiecha się, czy nie, ale ton jego głosu brzmi poważnie. I głębiej niż wcześniej. Zachęcając siebie do odwagi, żeby przyjąć tę chwilę i jej nie przerywać, otwieram oczy i przyglądam się jak jego ręka porusza się na mojej. Palce przyciska do mojej dłoni, delikatnie ją masując, po czym wsuwają się między przestrzeń między moimi palcami. Koniuszki jego palców masują lekko moją skórę aż po czubki moich palców i oddech urywa mi się w gardle od samego patrzenia na ruch jego palców. Niektóre moje sny sprawiają, że zastanawiam się czy są prawdziwe. Czy są wspomnieniami, czy fantazjami, ale biorąc pod uwagę jak jego lekki dotyk rozpala moją skórę i nerwy jak fajerwerki 4 lipca, jedna rzecz jest pewna. Ten sen był prawdziwy. W stu procentach.

* - Przepraszam za wczoraj. – Jego głos przecina milczenie, w którym trwaliśmy podczas jedzenia śniadania. Nie potrafiłam odezwać się do niego słowem odkąd wyszedł z mojego łóżka, wyciągnął do mnie rękę i zaprowadził do kuchni, gdzie posadził mnie i zaczął robić mi francuski tost. - Nie chciałem na ciebie naciskać, po prostu za tobą tęsknię. – Kiwam raz głową i rzucam mu króciutki uśmiech. – I tak bardzo cię kocham. Tylko daj temu trochę czasu, dobrze? Minął dopiero miesiąc odkąd się obudziłaś. Wszystko będzie wkrótce w porządku. - Co będzie, jeśli tak się nie stanie? Co będzie, jeśli, gdy przypomnę sobie wszystko, postanowię, że nie chcę tutaj być? Rozlewa niepotrzebną ilość syropu na swoje śniadanie. Kończąc, ściera parę kropel z butelki i zlizuje je językiem z kciuka. - Będziesz chciała. – Jest to wypowiedziane z taką cichą pewnością siebie, ale również skrytą ciemnością, że muszę zwalczyć chęć wiercenia się na krześle. Zakrztuszam się kęsem i zamykam oczy, skupiając się na wczorajsze części, która denerwuje mnie bardziej niż to jak się czułam, kiedy jego ręce i usta były na całym moim ciele. - Wczorajszego wieczoru poznałam Preston. – Unosi gwałtownie głowę i spogląda na mnie szerokimi oczami. Biorę głęboki wdech, uspokajając samą siebie. Nie chcę znowu się z nim kłócić. Nie dzisiaj. Nie tego poranka, gdy czuję, że może zrobiliśmy trzy kroki do przodu, a nie zwyczajny jeden. – Dlaczego mi nie powiedziałeś, kiedy zapytałam czy miałam pracę?

55

Kilka tygodni temu zapytałam Adama, kiedy byłam jeszcze w szpitalu, czy mam pracę, do której mogę wrócić. Powiedział tylko „nie”. Adam opuszcza głowę i widzę jego głębokie wciągnięcie oddechu po poruszeniu jego ramion. - Powinnam zostać o tym poinformowana. – Mój głos jest stanowczy, nie rozgniewany, ale pełen zranienia. – Jak mam sobie cokolwiek przypomnieć, jeśli nikt nie mówi mi prawdy? Nie czekam na jego odpowiedź, oczyszczając nasze puste talerze i zmywam je w umywalce. - Przepraszam. – Podnosi się z krzesła i robi krok do przodu, zatrzymując się. Mrowi mnie kręgosłup. Nie dlatego, że boję się, iż mnie skrzywdzi, ale dlatego, że jestem w tym samym miejscu, gdzie byłam wczoraj, kiedy przycisnął mnie do ściany. Mijam go, wychodzę z kuchni do salonu, podczas gdy mówi, broniąc swoje czyny. - Wiem, że jesteś rozgniewana i masz do tego wszelkie prawo. My – Kelsey i ja – nie chcieliśmy na ciebie naciskać. Twój neurolog powiedział nam, że sama przypomnisz sobie rzeczy, ale jeśli za bardzo będziemy na ciebie naciskać albo będziemy za dużo w ciebie rzucać, może ci to zająć dłużej. – Wypuszcza powietrze, opierając ręce na oparciu krzesła, które stoi naprzeciwko mnie w salonie. – Ja po prostu… musisz zrozumieć, Amy. Kiedy się obudziłaś nie miałaś zielonego pojęcia o czymkolwiek w twoim życiu. Potrząsa głową. Dostrzegam jego cierpienie. Wyczuwam jak promieniuje poprzez pokój, ale mam nadzieję, że czuje, jak zdenerwowana teraz jestem. Jak mam sobie coś przypomnieć, kiedy nikt mi nic nie mówi? - Myślałem, że tak będzie łatwiej, oboje z Kelsey tak myśleliśmy, móc posłuchać lekarzy i pozwolić ci stopniowo sobie przypominać. Do diabła, Amy, zamierzałem pozwolić ci wprowadzić się z powrotem do twoich rodziców, chociaż wiem, że to ostatnie miejsce w którym chcesz znowu się znaleźć. - Więc dlaczego tutaj jestem? - Bo twoja mama myślała, że najlepiej będzie, jak wrócisz do swojego prawdziwego życia. - A więc moim prawdziwym życiem jest podawanie kawy w barze Hooka w jakiejś zapyziałej części miasta i mieszkam na wysypisku razem z chłopakiem, który mnie okłamuje. Muszę ci powiedzieć, że nie wygląda to na jakieś świetne życie. Widzę jak przecina go ból, gdy wzdryga się na moje słowa. Od razu ich żałuję. Coś wydaje się być nie tak, kiedy siedzę sobie na kanapie, zachowując się jak bezduszna suka, kierując na niego cały gniew i rozdrażnienie.

56

- Nie próbuję być suką, Adam – wzdycham, opadając na oparcie i przyciskam dłonie do oczu. - Posłuchaj – odzywa się w końcu – Staram się robić to, co dla ciebie najlepsze i przepraszam, że schrzaniłem. Szczerze przepraszam, że nie powiedziałem ci o twojej pracy. Chcę, żebyś sobie przypomniała. Chcę, żebyś sobie przypomniała dlaczego kochasz ten mały śmietnik; który sama wybrałaś, tak na marginesie. Jedna strona mojego nosa drga, kiedy obejmuję wzrokiem nasze mieszkanie o wymiarach 120 metrów kwadratowych. Tak naprawdę nie jest to wysypisko. Tylko jest to małe miejsce. - Tak, wybrałaś to miejsce. I którego dnia dowiesz się dlaczego, ale nie chcę cię do niczego przymuszać. Chcę tylko, żebyś do mnie wróciła. - Co jeśli tego nie zrobię? - Zrobisz. – Te słowo jest wypełnione tą samą pewnością siebie co wcześniej, ale tym razem towarzyszy mu jego rozgrzane spojrzenie. Przygniata mnie do kanapy, nie pozwalając mi na odwrócenie wzroku. - Brzmisz tak pewnie. Wzrusza ramionami, nie z nonszalancją a pewnością siebie. Niemal doprowadza mnie to do uśmiechu. Niemal. – Widziałem naszą historię. Żyłem nią i wiem, jak się kończy. Łapię przynętę, nie mogę nic na to poradzić. Muszę wiedzieć. Muszę wiedzieć dlaczego on tak cholernie mnie przeraża – na jawie i we snach, a jednak nie potrafię się spakować i odejść. Zacząć życie, które będzie moje własne zamiast słuchać historyjek, których nie rozumiem. – Jak? - Razem. Marszczę nos, ale nie kłócę się; przeważnie dlatego, że nadal nie wiem czy ma rację. - Powiedziałeś coś w moim śnie o tym, że nie pracuję w firmie mojego taty. Oblizuje usta, następnie zaciska je razem. Już znam ten ruch. Przeciąga albo zastanawia się ile podarować mi prawdy. – Kiedy skończyłaś studia twój tata przygotował dla ciebie pracę w jego starej firmie podatkowej, a ty ją odrzuciłaś. - Ale czemu? – Zawsze taki był plan. Zawsze miałam pójść na studia na kierunek finansów i pracować tam, gdzie mój tata. Ten plan został zapisany w kamieniu zanim postawiłam jeszcze nogę w liceum. Odrzucenie go nie tylko jest zaskakujące, ale mogę się założyć, że moi rodzice oszaleli.

57

Unosi jedną brew i pochyla się do przodu, opierając łokcie na kolanach i przygląda mi się uważnie. – Czy naprawdę widzisz siebie pracującą w firmie podatkowej, tkwiącej w ciasnej kabince każdego dnia przez resztę twojego życia? – Urywa, czekając na moją reakcję. Gdy tylko otwieram usta, żeby mu odpowiedzieć, powstrzymuje mnie. – Nie odpowiadaj, opierając się na planie, Amy. Pomyśl o tym. Pomyśl o tym, kim jesteś i czego zawsze dla siebie pragnęłaś, jeszcze zanim ja wszedłem do obrazka. Wypuszczam długi oddech, sfrustrowana, że choć raz nie może odpowiedzieć mi na pytanie. Po czym zamykam oczy i kładę głowę na oparciu kanapy. Chcę powiedzieć mu „tak, oczywiście, że tego pragnęłam”, ale jak otwieram usta, by powiedzieć te słowa, to tego nie robię. Nawet jak myślę o tych słowach, coś wydaje się być w nich nie tak. Myśl o pracowaniu w tym biurze sprawia, że czuję się tak nieswojo, tak jak sukienki oraz buty, które kupiłam i wyglądają, jakby do mnie należały, ale nie pasują tak, jakbym tego chciała. I wiem, nie musząc mu nawet odpowiadać, że ma rację. Coś zmieniło się we mnie. Jakimś sposobem oderwałam się od życia, którym miałam żyć według moich rodziców. - Dlatego rodzice oczyścili moje konto bankowe – mówię w końcu cicho. Adam nic nie odpowiada. Nie musi. Bez otwierania oczu czuję, jak uśmiecha się do mnie z drugiego końca pokoju. – I dlatego pracuję w Hooka Joe’s. Nie było mnie stać na mieszkanie. Gdy nareszcie otwieram oczy, zaskoczona tym odkryciem, ale równocześnie niezaskoczona, Adam wzrusza ramionami. - Chciałaś być wolna. Chcę otworzyć usta, aby coś powiedzieć, ale nie potrafię. W głowie błyska mi wspomnienie siedzenia w Martino i płakania na ramieniu Adama, podczas przyglądania się tańczącym motylkom na suficie. Teraz wiem, dlaczego byłam taka zdenerwowana tamtego dnia.

58

DZIEWIĘĆ

Nie zawsze rozumiem skąd wiem o rzeczach, nie mając związanych z nimi wspomnień, ale co jakiś czas tak się zdarza. Albo zaczyna. Wczoraj, kiedy weszłam do łazienki, spojrzałam na czarnobiałe zdjęcia na naszej ścianie i wiedziałam – po prostu wiedziałam – że to ja stworzyłam te wspaniałe arcydzieło. Nie pamiętam godzin, których musiałam spędzić na wyszukaniu idealnych zdjęć, opracowaniu ich tak, aby były czarnobiałe, odnalezieniu doskonałych ramek czy pomalowaniu sprayem innych na czarno. Ale to zrobiłam. Musiało mi zająć wiele dni, jeśli nie tygodni, na skończenie tego projektu i zawieszenie ich tak idealnie na ścianie, że nie można było nie zatracić się w uśmiechach i wspomnieniach, które zachowałam. Praca z miłości. I należy do mnie. Również jeszcze w zeszłym tygodniu nie potrafiłam wyznaczyć różnicy pomiędzy latte, macchiato lub cappuccino, być może prócz aromatu. Ale kiedy pojawiłam się pewnego dnia w pracy, po zadzwonieniu do Preston by zapytać czy mogę wrócić, tylko kilka minut trwał mój trening, żebym wszystko wiedziała. To było jak instynkt, tak głęboko we mnie zakorzeniony, że potrafiłabym zaparzyć doskonałą kawę we śnie. I było coś dziwnie podniecającego, jeśli nie pocieszającego, w fakcie, że po raz pierwszy od miesiąca nareszcie znalazłam miejsce, gdzie pasowałam. Nawet, jeśli jest to tylko wiedza jak zrobić do perfekcji średnią, chudą, sojową, mrożoną karmelową mokkę z dodatkową bitą śmietaną. - Nie posądzałabym cię o taki napój – mówię z prawdziwym uśmiechem i przesuwam kubek po blacie do klienta. Błyska mi uśmiechem i wsadza portfel do tylnej kieszeni idealnie wyprasowanych spodni. - Co mogę powiedzieć, Amy? Jestem nowym człowiekiem. – Tyler rozgląda się po małej kawiarni i bierze pierwszy łyk swojej kawy. – Będziesz miała zaraz przerwę? - Nie sądzę, że Preston będzie miała coś przeciwko. I tak dzisiaj nie jestem na zmianie. Macham do niego, żeby zajął sobie miejsce, kiedy ja robię sobie niemal ten sam napój, co Tylerowi. Tyle, że mój jest pełno-tłuszczowy ze zwykłym mlekiem, bo sojowe jest po prostu obrzydliwe. Jeśli zamierzasz skonsumować czterysta pięćdziesiąt kalorii w napoju, to równie dobrze możesz sprawić, że są tego warte. 59

- Co tutaj robisz? – pytam, kiedy siedzimy już w narożnym stoliku blisko małej sceny, która ma parę stołków i dwa mikrofony na otwartą noc karaoke. To nic specjalnego, ale widzę, jak klienci mogliby z przyjemnością tutaj przychodzić, żeby posłuchać muzyki, relaksując się na nadużywanych sofach z mikrowłókna i dużych fotelach w szkocką kratę. Każdy mebel jest z innej parafii, jednak wszystko do siebie pasuje. Ale nie wygląda to na miejsce, w którym Tyler spędzałby dużo czasu, jeśli w ogóle. Jego zażenowany uśmiech mówi mi, że przyłapałam go na gorącym uczynku. – Zobaczyłem przed wejściem twoje auto i pomyślałem, że wejdę się przywitać. Zobaczyć, jak poszedł tamten wieczór, kiedy wróciłaś do domu. – Wymawia ostatnie zdanie cichym i zmartwionym głosem. Jest przeplatany podejrzliwością, tak jakby chciał sprawdzić moje ramiona skryte pod rękawami i poszukać siniaków. - Stwierdziłam, że dzisiejszy dzień jest równie dobry, co inny, żeby powrócić do życia. – Wzruszam ramionami i upijam łyk napoju, pozwalając, żeby chłód mrożonej kawy śmietankowej przyniósł mi chwilową przyjemność. Sądzę, że niepokój Tylera wpada w przesadę. Problem w tym, że go nie winię. Adam rzeczywiście złamał mu nos i nie zawsze jestem całkiem pewna, jak stabilny on jest. Ale żeby mnie skrzywdził? Fizycznie? Nie wiem czy Adam byłby do tego w jakikolwiek sposób zdolny. Emocjonalnie? To całkiem inna rzecz. Rzeczy, które widziałam, wspomnienia, które miałam – nawet jeśli były małymi przebłyskami – sprawiają, iż czuję się, jakby początek naszego związku był dla niego wielką grą. Albo dla mnie, może. Ale w pewnej chwili musiał się uspokoić i stać prawdziwy, prawda? Bo jeśli nie, to co robimy jeszcze razem? Nie mogę zaprzeczyć tylko temu, jak moje ciało reaguje na jego, nawet jeśli chciałabym by było inaczej. Otrząsam się z myśli i pytań. Odpowiedzi istnieją; tylko, że jak zawsze są poza moim zasięgiem. - Adam był w porządku. Zaniepokojony, ale w porządku. – Sprawia wrażenie, jakby nie całkiem mi wierzył, ale wzrusza ramionami. Dokańczamy napoje rozmawiając o jego nudnym dniu, jako stażysta w jakiejś małej kancelarii adwokackiej w śródmieściu. A kiedy Preston nie patrzy, śmiejemy się z tego, jaki ona musi mieć kłopot, kiedy gdzieś leci przy tym całym metalu, który musi zdejmować podczas kontroli bezpieczeństwa. Jednak nie złośliwie. I Preston zdaje się być przyzwyczajona, że ludzie gapią się i chichoczą na jej widok. Byłam zaskoczona tym, jak szybko przyjęła mnie z powrotem do kawiarni. Spędziła pierwszy poranek na ciągłym gadaniu. Dosłownie. Nie jestem pewna czy to po prostu za dużo kofeiny z posiadania własnej kawiarni, czy to jej naturalna osobowość, ale dziewczyna potrafi gadać. I gadać. Bez oddychania. To najdziwniejsza, fascynująca rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam. 60

Wygląda jak twarda punkówa albo gotka ze swoimi kolczykami, pofarbowanymi włosami i obcisłymi, czarnymi ciuchami. Jest prawie przerażająca, nawet jeśli ma rozmiar szczeniaczka. Ale wtedy odzywa się i brzmi, jakby wierzyła, że bajki to przyprawa życia. To dziwne połączenie, lecz tak samo ujmujące. Najlepsze jest to, że rozmawia ze mną, jakby widziała mnie każdego dnia przez ostatnie trzy miesiące, a najwyraźniej tyle pracowałam w Hooka Joe’s. Nie rzuca mi litościwych spojrzeń, do których jestem przyzwyczajona. Nie chodzi przy mnie na paluszkach, jakbym w każdej chwili miała paść na kolana. I co najważniejsze, nie pyta ciągle „pamiętasz to?” do czego ma skłonność wiele innych ludzi, w tym Adam i Kelsey. Jest całkowicie orzeźwiająca. Gdy nasze kubki są już puste, mówię Preston, że odprowadzę Tylera na zewnątrz. I tak jest tylko kilku klientów, więc macha na mnie ręką, tak jak robi to przez cały dzień. Nie umiem zadecydować czy po prostu mi ufa, czy jest tak wyluzowana ze wszystkimi pracownikami. - Dzięki, że zatrzymałeś się, żeby sprawdzić co u mnie – mówię do niego, kiedy znajdujemy się na dworze. - Nie ma problemu. Chcę tylko, żebyś wiedziała, że jestem tutaj, jeśli będziesz czegokolwiek potrzebować. Nie wiem, przez co przechodzisz, ale jeśli potrzebujesz wysłuchania albo przyjaciela… - Jego głos cichnie, kiedy wzrokiem dostrzega coś za mną. Jego przyjacielski uśmiech robi się napięty zanim nachyla się, muskając ustami mój policzek. Odsuwam się od niego ze skrzywieniem, ale jeśli to zauważył, to nic nie mówi. – Do zobaczenia. A potem odwraca się i odchodzi, pozostawiając mnie patrzącą za nim ze zdezorientowanym spojrzeniem. - Jak długo się z nim widujesz? Podskakuję, słysząc za sobą zimny głos. Każde słowo jest dokładnie zaakcentowane, jakby starał się nie wypluć czegoś z ust. Otwieram szerzej oczy i prostuję plecy, odwracając się powoli do Adama. Ręce ma schowane głęboko w kieszeniach ciemnoniebieskich dżinsów. Wypuszcza oddech i po sekundzie zaciska zęby. Niesamowite, że nie znam tego mężczyzny, ale tak dobrze go odczytuję. Spoglądam w miejsce, z którego właśnie odszedł Tyler, ale nie ma go. Marszczę brwi. – Nie widuję się z nim. Pokazał się tutaj innego wieczoru, kiedy zgubiłam się w parku, a dzisiaj przyszedł na kawę, gdy zobaczył moje auto. – Obrzucam wzrokiem park

61

po drugiej stronie ulicy, szukając czyszczalni chemicznej. – Mieszka w tamtym budynku. – Mówię, wskazując na mieszkanie, w którym Tyler mówił, że mieszka. Jego wargi układają się w dziwny kształt, jakby powstrzymywał się od powiedzenia czegoś, czego by pożałował. – Ale lubisz z nim przebywać. – To stwierdzenie, nie pytanie i rozumiem jego implikację. Lubię przebywać z Tylerem, ale nie z nim. Odwracam wzrok, nie wiedząc, co powiedzieć. Nawet nie mogę temu zaprzeczyć. Mamy z Tylerem historię, która nie jest skomplikowana moim nie pamiętaniem pewnych rzeczy. Kiedy straciłam pamięć Tylera nie było już w moim życiu, więc wszystko co zdarzyło się w ostatnich dwóch latach jest dla niego taką samą tajemnicą, jak dla mnie. - Przebywanie z nim nie przychodzi z presją, żebym cokolwiek czuła. – Moje słowa są łagodne i bez zamiaru zranienia, ale widzę, że i tak to robią. To nie mój zamiar, lecz nie mogę polepszyć mu nastroju w kwestii mojego przebywania z kimś innym. Jest to kompletnie niewinne. – Musisz pamiętać, że dorastałam z nim. Znam go. Otwiera usta, aby coś powiedzieć, ale szybko je zamyka, kołysząc się na piętach, poruszając palcami. Jest zły i chcę mu wytłumaczyć, że to nic wielkiego, ale nie potrafię znaleźć słów. Nie sądzę bym miała za co przepraszać poza rozmową ze znajomym przy kawie i obijaniem się w pracy. Mruga powoli powiekami. – Chciałem zobaczyć czy chcesz iść na jakąś kolację. - Powiedziałam Kelsey, że zjem z nią kolację w barze. – Kołyszę się na palcach, podenerwowana pod palącym spojrzeniem Adama. Przyglądam się jak powoli znika jego złość na widok mnie z Tylerem i w jego oczach pojawia się blask. - Świetnie. Pójdę z tobą. Patrzę na niego przez chwilę i kiwam głową. Nie wiem, co powiedzieć ani dlaczego on tak bardzo chce ze mną być, ale pozwolę mu na to, żeby nie słyszeć już jego zgrzytających zębów, kiedy się na mnie wścieka.

* Biblioteka to najbrudniejszy bar, jaki widziałam w całym moim życiu, a przynajmniej z tego co pamiętam. Nie cierpię tego, że teraz precyzuję tak każde oświadczenie. Oddycham ciężko, wchodząc do baru. Jest wąski. Dwa stoły do bilardu na dalekim końcu, jeden rząd loży po lewej i bar po prawej. Bar znajduje się tylko parę budynków dalej od kampusu i nazwa doprowadza mnie do śmiechu. Ilu studentów mówiło, że idzie do biblioteki, ale nie mieli na myśli tej z książkami? Czy ja mówiłam o pójściu do Biblioteki w taki sposób? - Dzięki Bogu, w końcu jesteś – mówi Kelsey z szerokim uśmiechem i przytula mnie do siebie. – Te głupie studenciaki doprowadzają mnie do szału przez całą noc. 62

Wywracam oczami i siadam w loży. – Czy myśmy dopiero nie skończyły studiów? Oni nie są inni, co nie? Kelsey macha lekceważąco ręką. – To dzieciaki, które nie mają nic lepszego do roboty, jak upijać się dniem i nocą. Zaufaj mi – mówi, wskazując na trzy pary na końcu baru. Dziewczyny mają na sobie coś, co wygląda jak pasujące do siebie sukienki, a wszyscy faceci mają spodnie khaki, klapki i koszule na guziki z podwiniętymi rękawami. Dobry Boże, czy oni zaplanowali sobie ubiór? - Są tutaj od południa. Siedem godzin ciągłego chlania i jeśli te dziewczyny za niedługo stąd nie wyjdą, to jestem zobowiązana do wykopania ich tylko dlatego, że są durnymi blondynkami. Patrzę na Kelsey, ale ona patrzy się zmrużonymi oczami w ich kierunku. Tyle, że dziewczyny nie zwracają już uwagi na drinki czy chłopaków. Pochylają się tak mocno nad barem, żeby przyciągnąć uwagę Zandera, że ich piersi wiszą nad blatem. Mrugam i sądzę, że dostrzegłam kawałek sutka. Te dziewczyny… wydają się znajome. Uderza we mnie świadomość, kiedy sapię i spoglądam na Kelsey. Te dziewczyny to ja. Albo przynajmniej taka próbowałam być tamtego tygodnia w małych sukieneczkach i stylowych sandałach. A ci chłopcy? To chodzące kopie Tylera. Dziewczyny chichoczą i rzucają włosami, co przypomina mi o pierwszej imprezie bractwa, na którą poszłam z Kelsey na pierwszym roku studiów. Myślałyśmy, że tylko dlatego, iż byłyśmy bogate, dobrze ubrane i wiedziałyśmy, że przynajmniej w połowie przyzwoicie wyglądałyśmy, to możemy mieć wszystko – wszystkich – czego pragnęłyśmy. Te dziewczyny miały taką samą energię. I gardziłam nimi. Coś wewnątrz mnie chce do nich podejść i nimi potrząsnąć. Wbić w nie rozum, wbić to, że są lepsze od tego, są lepsze od tego zachowania i niech dorosną, do cholery. Ale jaką byłabym wtedy hipokrytką? - Niezłe miejsce – mówię, rozglądając się po małym barze i odwracając się od trójcy doskonałości siedzącej przy barze. Nie mogę znieść tego, jak czuję się, patrząc na nie. Wiedząc, że byłam taka, jak one, ale nie wiedząc, jak uwolniłam się od powabu bogactwa oraz prawa. – W jaki sposób Zander stał się jego właścicielem? - Kiedyś należał do jego dziadka, ale zmarł kilka miesięcy temu. Rozmawiając, nie odrywa wzroku od Zandera. Jest niemal tak samo przystojny, jak Adam, ale w jeszcze bardziej szorstki sposób.

63

Gdzie Adam wygląda jak model Abercrombie, który wszedł w ciemność albo bawił się nią przez jakiś czas, to Zander wygląda, jakby żył ciemnością i ledwo co przedarł się na drugą stronę. Całe jego lewe ramię jest wytatuowane, jeden bok jego górnej wargi ma małego kolczyka i jego czarne włosy są krótko ścięte. Wygląda po części wojskowo, po części na twardziela, z cieniem rockmena w sobie. I jest z Kelsey. Moja piękna przyjaciółka, która nie wierzy – albo nie wierzyła – że nikt jej nie skrzywdzi, patrzy teraz na niego, jakby zawiesił księżyc na niebie tylko dla niej. - Nie wygląda na typ barmana. – Wygląda zbyt szorstko, by zajmować się barem. Bardziej pasowałby do tylnej loży, popijając Jacka Danielsa i będąc gotowym na skopanie tyłka każdemu, kto spróbuje go ruszyć. - Nie – mówi cicho Kelsey, z podziwem. – Ale jego lojalność wobec dziadka jest głęboka i nie oddałby tego miejsca nikomu innemu. Czuję się, jakbyśmy wszyscy siedzieli wokół naszego stolika, zahipnotyzowani szorstko wyglądającym facetem zza baru. On jest taką sprzecznością. Jego tatuaże i kolczyki dają mu szorstki kształt, mówiący, że potrafi poradzić sobie w życiu, uśmiech skierowany do pań mówi, że może się nimi zająć, jeśli poproszą wystarczająco ładnie, ale chłód w jego oczach – spojrzenie, które się nie zmienia, kiedy uśmiecha się czy warczy – mówi, że troszeczkę stracił samego siebie. - Co z jego rodzicami? – pytam, popijając mój rum i colę. Jedyną oznaką, że Adam usłyszał mnie ponad muzyką rozbrzmiewającą z głośników jest lekkie drgnięcie jego nosa. – To bezwartościowe gnojki. Gorsi od moich. Nie odrywa spojrzenia od Zandera, odstawiając na stół butelkę piwa z siłą większą niż to konieczne. - Nie mówi o nich. – Głos Kelsey jest tak miękki, jak go usłyszałam. Z natury nie jest osobą miękką i kochającą. Chyba jedyny raz, kiedy tak ją słyszałam był wtedy, gdy obudziłam się ze śpiączki. Ale gdy na nią patrzę, uśmiecha się do mnie smutno i wzrusza ramionami. – Domyślam się, że nie warto się o to kłócić. Pewnego dnia, jeśli będzie gotowy, to opowie mi, co się stało. - Nie chcesz wiedzieć, Kels. – Adam patrzy na nią z ostrzeżeniem w oczach, które wyobrażam sobie, że ma ją przestraszyć, ale ona ani trochę się tym nie przejmuje. - Ty tak mówisz – odpowiada niegrzecznie.

64

- Nie rozumiem – mówię, przesuwając między nimi wzrokiem. Nie rozumiem dlaczego Adam czuję potrzebę do ochrony Zandera – który wygląda, jakby potrafił zająć się sam sobą – przed Kelsey. - Zander miał ciężkie życie, Amy. I nie chce o nim rozmawiać, czy możemy tak to zostawić? – Biorąc pod uwagę zmrużone w moim kierunku oczy Adama i napięcie w jego głosie, przyjmuję te pytanie, jako retoryczne. - Nie mogę uwierzyć, że twoich rodziców nie obchodzi, że mieszkasz nad barem. – Uśmiecham się, a Kelsey prycha. I nie jest to typ pięciogwiazdkowego baru, który pasowałby do standardów rodziców Kelsey, zwłaszcza jej taty. Te miejsce ma może pół gwiazdki. Wzrusza ramionami. – Tacie podoba się, że Zandera nie obchodzi piłka nożna i oni nie są tacy, jak twoi rodzice. Chcą po prostu, żebym była szczęśliwa. - Gdzie moi… - zaczynam, ale przerywa mi z uśmiechem. - Chcą, żebyś robiła to, co uszczęśliwia ich. Obejmuję wargami słomkę mojego drinku i biorę długiego łyka, myśląc o tym. Szybko stwierdzam, że ma absolutną rację. I powoli bar nie wydaje się taki mały i obskurny. Wydaje się być bardziej jak dom. A kawiarnia, gdzie walczyłam z tym, jak skończyłam z zarobkowym podawaniem napojów, nie wydaję się być czymś nędznym. Każdego dnia, kiedy tam byłam zaczynam czuć się tak, jakbym była w rodzinie. Ignoruję pytania, które mam o Adama, odsuwam na bok mój brak wspomnień i orientuję się, że moje życie, choć jest inne niż zapamiętałam, wcale nie jest takie złe.

* Następują zmiany. Wolno w tempie ślimaka i w niektóre dni jest to naprawdę frustrujące. Kiedy jestem zbyt długo sama w ciszy mieszkania, chcę odzyskać wszystkie wspomnienia, mieć je tam gdzie, gdzie przynależą. Chcę mieć dokończone puzzle zamiast powoli układać je kawałek po kawałku, nie mając pewności czy wkładam je w odpowiednie miejsca, dopóki nie nadejdzie kolejne wspomnienie. Niestety nie dzieje się to tak szybko, jakbym chciała. Ale sprawy mają się lepiej. Cudownie jest przebywać z Preston i wróciłam do pełnego etatu pracy w kawiarni. Zander przyszedł pewnego wieczoru i zagrał set podczas otwartej nocy występów. Jego głos był niesamowity. Głęboki oraz mroczny i przyciągał wszystkie kobiety, ale on nie dostrzegał nikogo innego prócz Kelsey. Przez całą godzinę, którą był na małej scenie z akustyczną gitarą, śpiewał tylko dla niej.

65

Przez całą noc serwowałam kawy, mrożone napoje i smoothies z uśmiechem na twarzy. Nie jest to miejsce, w którym poczułabym się, że należę, jednakże jakimś cudem tutaj pasuję. Klienci mnie znają, nawet jeśli ja ich nie pamiętam, ale nie są typem tłumu, któremu zależy. Niemal wszyscy, co przychodzą do Hooka wyglądają na naćpanych albo jak udręczeni artyści. Albo i tak, i tak. Nie zadają mi pytań, na które nie wiem, jak odpowiedzieć. Adam przez całą noc siedział na chwiejnym stołku z uśmiechem na twarzy i napojem w ręku, przyglądając się, jak pracuję i żartując, kiedy odnawiałam zamówienia. I czasami przychodzi Tyler, a wtedy siadamy i rozmawiamy. Jest to całkowicie platoniczne, ale nie wspominam o tym Adamowi, bo nie chcę zaczynać kolejnej kłótni. Ale rozmowy z Tylerem pomagają. Możemy rozmawiać o naszym dzieciństwie i śmiać się z naszych rodziców, a im więcej to robię, im bardziej przypominam sobie, jak zostałam wychowana i jak dorastałam, tym bardziej te małe, niedobrane mieszkanie przestaje wyglądać tak źle. Każdego dnia czuję się w nim coraz bardziej, jak w domu. - Jesteśmy. Odwracam się do Adama i uśmiecham. Oboje jesteśmy ubrani w spodnie do biegania, koszulki bez rękawów, a pogoda początkującego lata w Colorado jest nareszcie na tyle przyjemna, żeby wybrać się na piesze wycieczki. Dzisiaj właśnie na to się uparłam. Pomimo to patrząc na wejście do State Park, marszczę brwi. - Myślałam, że jedziemy na klify. Adam potrząsa głową i otwiera drzwi samochodu. – Te miejsce jest lepsze. - Żadne miejsce nie jest lepsze od klifów – zaprzeczam bez przekonania, ale wysiadam już z auta i czekam, aż Adam wyciągnie z samochodu plecak pełen jedzenia. - Tylko poczekaj – odpowiada i wyciąga rękę. Bez problemu ją chwytam, bo przebywanie z nim robi się coraz łatwiejsze. Nie pomaga mi to w zrozumieniu tego, kim jestem, ale powoli zaczynam myśleć, że być może nie ma znaczenia, w jaki sposób stałam się tą dziewczyną. Bo prawdę mówiąc bycie z Adamem i cieszenie się moją pracą w Hooka jest o wiele mniej stresujące niż kiedykolwiek było moje życie, z tego co pamiętam. Idziemy wolno unoszącą się ścieżką, trzymając się za ręce, ale mówiąc bardzo niewiele. To moja pierwsza wycieczka odkąd ściągnięto mi gips i jestem rada, że mogę cieszyć się w ciszy spacerem, pogodą i towarzystwem. 66

Pogoda jest doskonała, nie ma ani jednej chmurki na niebie i podążamy ścieżką, która tańczy wokół małej zatoki, naokoło której rosną małe, jasnożółte kwiatki. To wszystko, co kocham w Colorado. Niektórzy ludzi kochają narciarstwo śnieżne, czego nie można pobić albo miasto z jego nigdy niekończącą się listą koncertów, nocnego życia i imprez sportowych. Ale dajcie mi zatokę pełną zimnej, górskiej wody, jasnoniebieskie niebo i świeże powietrze, które zawsze zdaje się mieć w sobie lekko ostudzające kąsanie, gdy wdychasz je w płuca i jestem w raju. - O mój… - Mój głos cichnie, kiedy Adam ściąga mnie ze ścieżki i zatrzymuje się na szczycie małej grani górskiej. Jesteśmy daleko pod granicą lasu, ale moje oczy są szerokie od zdumienia na widok małego obszaru skalistych gorących źródeł pod nami. Lekka mgła wydobywa się z wody i unosi się do góry, odparowując do chłodnego powietrza. Woda jest tak spokojna, że odzwierciedla jasnoniebieskie niebo, sprawiając, że woda zdaje się tak niebieska, jak basen ogrodowy. To wspaniałe. - Fajne, prawda? – odzywa się Adam i ciągnie mnie za rękę na koc, który spakował do plecaka. Prycham na jego wybór słów. To jest więcej niż fajne. To niesamowite, zapierające dech w piersiach niebo owinięte w prywatne przyjęcie dla dwojga. - Jak znalazłeś to miejsce? Nie mogę oderwać wzroku od skał i wody pod nami, żeby spojrzeć na mężczyznę obok mnie. Mój głos brzmi na oszołomiony. Ja czuję się oszołomiona. - Odnaleźliśmy je w zeszłe wakacje. Zander i Kelsey lubią tu przychodzić. Robię minę i niechętnie przenoszę na niego wzrok. Jego kolana są zgięte i oplata je ramionami, jedną ręką trzymają lekko nadgarstek drugiego ramienia. Nie patrzy na mnie, kiedy mu się przyglądam, ale robię to i widzę go całego. Jego lekko zakrzywiony nos, głęboko osadzone miodowe oczy, które mają zdolność do rozjaśnienia się niczym słońce i pociemnienia do koloru błota, oszałamiające kości policzkowe i nieogolony lekki zarost, po którym chciałabym przesunąć paznokciem, by zobaczyć czy krótkie wspomnienia jego pocałunków są prawdziwe. Czy wciąż poczuję go na mojej skórze, nawet jeśli go tam nie ma? Wpatruję się w niego, wdycham go w płuca i upajam się faktem, iż wiem, że pozwala mi patrzeć. Widzę jego tętno walące w szyi, kiedy rozciąga ją na boki zanim znowu nieruchomieje i przygryza wnętrze dolnej wargi. Nie mogę już powstrzymać myśli i już dawno przestałam próbować. 67

Patrzę na zdjęcia w naszym mieszkaniu, a kiedy zamykam w nocy oczy, próbuję sobie przypomnieć jak wyglądał w moich snach, gdy przyciskał mnie do ściany i kochał się ze mną. Kelsey nazwała go seksem na patyku. Ja uważam po prostu, że jest seksowny w niebezpieczny sposób. Nie zrobiliśmy nic prócz trzymania się za ręce od tamtego dnia, kiedy pocałował mnie w kuchni, ale w nocy, gdy mówimy sobie dobranoc, widzę pożądanie i walkę w jego oczach, kiedy rozważa czy pochylić się i musnąć ustami moje usta. W niektóre wieczory chowam się szybko w pokoju, żeby nie widzieć rozczarowania w jego oczach, kiedy odwracam głowę o sekundę zbyt szybko. Potrząsam głową, wyrzucając z niej pożądliwe i absurdalne myśli. - Jak często tutaj przychodziliśmy? – pytam, mój głos brzmi na trochę suchy. Adam odwraca się do mnie powoli z leniwym uśmiechem na twarzy, kiedy dostrzega moje policzki zarumienione od przyglądania się mu. - Z nimi czy sami? Jego głos oblewa mnie niczym czekoladowa masa. Gęsty i ociekający insynuacją, której nie mogę zignorować. Rzucam spojrzenie na publiczne źródła i patrzę znowu na niego. - Żartujesz. – Nie uprawialiśmy tutaj seksu. Nie zrobiłabym czegoś tak pikantnego, tak kompletnie otwartego dla zwiedzających, którzy mogli przechodzić obok i zobaczyć. – Prawda? Unosi i opuszcza jedno ramię, unosząc brwi. – Jak myślisz? Patrzę na wodę, jakby posiadała odpowiedzi. Niemożliwe. - Nie zrobiłabym tego – mówię cicho, pełna wątpliwości. Ale czuję, jak coś rozwija się w moim brzuchu jak zwierzę powoli wybudzające się ze snu zimowego. Czuję, jak gorąco przechodzi z klatki piersiowej do policzków i równocześnie nawet koniuszki palców mam takie, jakbym dotknęła płomienia. - Zrobiłabym? – pytam z szeroko otwartymi oczami. Adam uśmiecha się tylko i wzrusza ramionami. – Zrobiłabyś? Lodowata Księżniczka Amy może nie – mówi i posyła mi wyzywający uśmiech – znaczący uśmiech – i gorąco w moim brzuchu wzrasta. Patrzę jak wspomnienie tańczy w jego oczach, jakby pogrążył się w ekstazie. Z tego co sugeruje, to może nawet tak jest. – Ale czy ty?

68

Czuję napierającą na mnie implikację. Amy, którą byłam przed nim zniknęła i na jej miejscu nie pojawiła się nowa Amy, tylko ja. Dziewczyna, którą jestem przy nim. Wpatruję się w wodę, wwiercając oczy w mgłę, jakbym czekała, aż odpowiedź pojawi się w powietrzu. Nie pojawia się, ale patrząc na uśmiech Adama znam już odpowiedź. Uprawialiśmy tutaj seks. Kochaliśmy się w tym właśnie miejscu. Krztuszę się lekko na tę myśl i Adam śmieje się głęboko i ochryple, kiedy orientuje się, że doszłam do właściwego wniosku, nawet jeśli nie mam tego wspomnienia. To jest dzikie i to nie jestem ja, ale jestem. To jest coś, co zrobiłaby dziewczyna, która chodzi na koncerty rockowe, pracuje w Hooka’s i mieszka w mieszkaniu z niedobranymi meblami. Niemal widzę samą siebie, jak swobodnie ściągam ubrania i wskakuję do wody, żeby uwieść tego mężczyznę obok mnie. Widzę to tak, jakby działo się to przede mną. Wyczuwam na biodrach ręce Adama, kiedy siedzę okrakiem na jego kolanach i przyciskam się do niego, pchając go na zaokrąglone brzegi skał. Trzymam się go dla równowagi i gryzę go w ramię, żeby nie krzyknąć zbyt głośno, ryzykując, że ktoś mnie usłyszy lub zobaczy. Potrząsam głową, ale myśli wcale się nie oczyszczają. Jeżeli to nie wspomnienie, to co? Fantazja? Coś, co chcę z nim zrobić czy coś, co już zrobiłam? - Jesteś gotowa na lunch? – pyta z humorem w głosie. Kolejną sekundę zajmuje mi odpędzenie wizji. Obracam się do niego, niemal obawiając się tego, co zobaczy w mojej twarzy; przerażona, że pragnienie i pożądanie są rażąco wytatuowane na mojej skórze. Gdy łapie moje spojrzenie, na jego twarzy pojawia się uśmieszek i podaje mi kanapkę.

69

DZIESIĘĆ

- Chcę się zanurzyć. – Podnoszę się i strzepuję z kolan okruszki zjedzonej kanapki. Adam unosi brew. – W ubraniach? Wzruszam ramionami i przenoszę spojrzenie z wody na niego. – Czemu nie? Spogląda na skały z miną, której nie rozumiem, ale nie jest zadowolony, że chcę tam zejść. - Chyba nie powinniśmy. – Ale jego głos brzmi odlegle. - To zostań tutaj, ale ja i tak chcę sprawdzić wodę. Nie rozumiem nagłego zawahania, kiedy jeszcze dwadzieścia minut temu droczył się ze mną na temat seksu w gorących źródłach. Oczywiste jest, że już tam byliśmy, a droga na dół nie jest długa ani nie wygląda na niebezpieczną. Wzdycha sfrustrowany i podnosi się z ziemi, stając obok mnie po zdjęciu butów. - Prowadź. Cofam się od wyciągniętej dłoni Adama i ściągam buty. Potem krzyżuję przed sobą ramiona i chwytam za brzeg podkoszulka, uśmiechając się szeroko, kiedy oczy Adama lekko się poszerzają, a policzki bledną. Szybko zdejmuję bluzkę i staję przed nim jedynie w spodenkach od yogi, które ledwo zakrywają mi pośladki i staniku sportowym w kolorze limonki. Podczas gdy jest rozkojarzony widokiem mojego do połowy nagiego ciała, omijam go prędko i ostrożnie zaczynam schodzić po skalistej ścianie. - Poczekaj – mówi gniewnie, sięgając po mnie ręką. – Pomogę ci. Zerkam na niego i dostrzegam w jego oczach niepokój oraz coś trochę mroczniejszego, czego nie rozumiem. Mocno ściska mnie za łokieć, prawie za mocno. - Adam? – pytam z niewypowiedzianym pytaniem w oczach. Otrząsa się z tej ciemności i nabiera głębokiego tchu. – Po prostu pozwól, że ci pomogę. Marszczę brwi, ale powoli kiwam głową, wchodząc na duży głaz, kiedy on przesuwa się przede mnie. Idę za nim krok w krok po skałach, a on przez cały czas ogląda się na mnie i mówi, gdzie stawać.

70

Woda jest tak niesamowicie ciepła, że jęczę głośno, kiedy tylko zanurzam w niej palce u stóp. Adam jest już zanurzony, a woda sięga mu tuż za kolana, tak głęboka jak gorąca kąpiel w wannie. Nie wygląda na to, że jest głębsza. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że jestem w gorących źródłach – mówię z szerokim uśmiechem na twarzy, zanurzając się do wody i podchodząc do Adama. Jestem na tyle blisko, że mógłby mnie objąć, ale tego nie robi. Nie wiem czy jestem rozczarowana. Albo może gorąco wody i para zmieniają mój mózg w papkę. Oddalam się od niego na parę kroków, zerkając ponad krawędzią wody. Wspaniałość bycia otoczoną górami uspokaja mnie, jak zawsze. Czuję, jak opuszcza mnie oddech pełen napięcia i moje ramiona się odprężają. Podskakuję, kiedy czuję na barkach ciepłe dłonie Adama, które delikatnie je masują. Nie rusza się, dopóki się nie odprężam, a wtedy znowu porusza rękoma. Kciukiem naciska lekko na węzły w moich barkach i pochylam głowę do przodu. Przygryzam wargę, aby ukryć jęk. - Odpręż się – mówi cicho, a moje ciało natychmiast się go słucha. Stoimy tam nie wiadomo ile czasu, kiedy jego dłonie nie robią nic więcej, jak poruszają się na moich barkach, rozluźniając węzły i ogrzewając moje wnętrze równocześnie. Zamierzam się obrócić, żeby znowu przetestować siłę jego pocałunków, kiedy wyczuwam jego ciepły oddech na ramieniu i zgięciu szyi. Najpierw jego język dotyka mojej skóry lekko ją zwilżając i posyła wstrząs prosto do mojego podbrzusza tuż zanim jego usta przylegają do mojej skóry. Na całym ciele czuję gęsią skórkę i zamieram. Adam zatrzymuje się i czuję, jak się odsuwa, ale dobry Boże, to ostatnia rzecz, jakiej od niego teraz chcę. Potrząsam głową i szepczę „więcej”, a wtedy jego dłonie naciskają mocniej na moje barki i jego usta powracają do mojej skóry. Obsypuje pocałunkami ścieżkę od szyi do obojczyka, a potem do miękkiej skóry za uchem. Nie potrafiłam powstrzymać zdyszanego jęku, który opuszcza moje usta, nawet gdybym chciała. A nie jestem pewna czy wciąż chcę ukrywać moją atrakcję do niego. Tamte wolne przebudzenie, które zdarzyło się wcześniej tego popołudnia teraz przemieniło się w ogień, który jest poza moją kontrolą.

71

Wiem, że jedynym sposobem na zatrzymanie tego jest więcej tych doznań – więcej dotyku ust Adama na moim ciele i jego dłonie przesuwające się do partii ciała, których jeszcze nie dotknął. - Adam – dyszę ochryple i obracam się do niego twarzą. Przyciąga mnie mocno do siebie, ciasno obejmując. Przyciskam policzek do jego klatki piersiowej i strasznie chcę poczuć jego skórę pod bluzką. Dotknąć dłońmi jego ciała, tak jak on dotyka mnie i zobaczyć czy mam nad nim taką samą moc, jaką on ma nade mną. Odchylam głowę, żeby spojrzeć bezpośrednio na niego. Przygląda mi się spod opuszczonych rzęs, tak samo jak ja jemu. Nie ukrywam mojej reakcji na niego. Może powinnam. Może nie powinnam pragnąć go tak mocno i może to wszystko będzie jednym, wielkim błędem, który jeszcze mocniej nas rozdzieli, ale nie dbam o to. Sięgam dłońmi do brzegu jego koszulki. Patrzę, jak wzdryga się, kiedy rękami dotykam jego bioder, lekko muskając twarde mięśnie tuż nad paskiem szortów, ale nie powstrzymuje mnie. Unoszę jego bluzkę do góry i dopiero kiedy nie potrafię unieść jej wyżej jego własne ręce pomagają mi ściągnąć ją przez jego głowę, po czym znowu kładzie dłonie na moich biodrach. Czuję, jak żar jego skóry przepala się przez moje spodenki, sięgając w głąb mnie, jakby to jego palce mnie piętnowały. Uważały za jego własność. Oblizuję wargi i przyciskam jego do jego skóry. To pierwszy pocałunek, jaki mu podarowałam i moja własna skóra się ogrzewa, kiedy powoli sunę ustami po umięśnionym torsie, który porusza się pode mną. Mięśnie jego brzucha zaciskają się i rozluźniają i czuję, jak jego palce wbijają się głębiej w moje biodra, ale nie porusza się. Nie przyciąga mnie do siebie ani nie odpycha. Każdy mięsień w jego ciele jest tak mocno napięty, że dobrze widzę żyły przebiegające od jego nadgarstków do ramion. Oddycha głęboko i jestem pewna, że mój oddech jest taki sam. - Adam – mówię, ale to ledwie szept. W moich własnych uszach brzmi to na błaganie. Nie obchodzi mnie to. Nie wiem, co mnie naszło. Może do źródeł wlano jakieś substancje zapachowe i tylko dlatego, że jesteśmy tutaj w tym miejscu i półnadzy, tak bardzo go pragnę. On nie odrywa ode mnie wzroku. - Powiedz mi, co wcześniej tutaj zrobiliśmy. 72

Spoglądam ponad jego ramieniem. Prawie mi za siebie wstyd. Nie znam tego faceta – nie tak naprawdę – a jednak rzucam się na niego, jak pijana studentka. A wtedy przed oczami pojawiają mi się sny i oddech urywa mi się w gardle. Tak jak Lexi, Tina albo Britnee. O mój Boże – ile studentek tutaj było? Potrząsam głową i zamykam oczy na tę myśl, ale Adam zaciska ręce na moich biodrach, nie pozwalając mi na odsunięcie się. - Co jest? Jego głos brzmi, jak wściekłe warknięcie. Nawet na niego nie patrząc wiem, że właśnie zobaczył, jak opanowuje mną niepewność i zwątpienie. Zaczynam się uczyć, że przed nim niczego nie ukryję. To denerwujące, że tak dobrze mnie zna. - Powiedz mi, Ames. Mrugam na skały za jego ramieniem, odpychając od siebie myśli o tych wszystkich dziewczynach. Ale one nie znikają. Czy one wszystkie roztapiały się u stóp Adama? Oczywiście, że tak. Fizycznie niemożliwe jest przebywanie w jego towarzystwie i w jego ramionach bez wyzbycia się myśli i morałów. Znowu potrząsam głową, niezdolna do spojrzenia na niego. Jedna z jego rąk opuszcza moje biodro i obejmuje mnie za brodę, zmuszając do spojrzenia mu w twarz. - Co właśnie zobaczyłaś? – Jego oczy opływają pożądaniem, potrzebą i cieniem frustracji. Nie chcę mu mówić. Nie chcę, żeby pożądanie zniknęło i zostało zastąpione westchnięciami gniewu oraz zagryzaniem zębów. - Nic. - Kłamiesz. O co chodzi? Wzdycham i powoli wydmuchuję oddech. Opuszczam wzrok na jego tors i prawie mi wstyd. - Zastanawiałam się, ile dziewczyn było przede mną. Głos mam cichy, jak mysz. Nie cierpię tego, że doprowadzam go do gniewu, kiedy chwila była taka idealna. Adam śmieje się ponuro i wracam do niego spojrzeniem. Podnosi drugą rękę i obejmuje moje policzki zanim przyciska do mnie mocno usta. Pocałunek kończy się nim jeszcze się zaczął, a moje wargi wciąż go czują, kiedy uśmiecha się do mnie.

73

- Nie było nikogo innego od dnia, kiedy zobaczyłem cię na trawniku. Nie umyka mi, że ignoruje fakt ile kobiet było przede mną. Nie jestem pewna czy to w ogóle ma jeszcze jakieś znaczenie. Nie jestem pewna czy cokolwiek ma znaczenie oprócz świadomości, iż nagle nie chcę, żeby ręce Adama opuściły moje ciało. Nigdy. Jego dotyk jest, jak narkotyk dający mi najlepszy haj, na jakim kiedykolwiek byłam. Nie, żebym kiedykolwiek próbowała narkotyków. Przynajmniej tego nie pamiętam. Jego usta powracają do moich, wisząc nad moimi wargami w cieniu pocałunku zanim pojawiają się obok mojego ucha. Jego oddech przyprawia mnie o dreszcze. - Nie powiem ci, co się tutaj wydarzyło. Kiedy znowu cię wezmę, Ames, to nie będzie tak wyglądało. Nie, kiedy wciąż masz tyle wątpliwości. Następnym razem, kiedy będę w tobie wydarzy się, gdy będziesz wszystko pamiętać, będziesz pamiętać, jak bardzo mnie kochasz i jak to jest być moją. Jak to jest być pode mną i na mnie. Nie wiem, o czym mówi i nie wiem nawet czy zadawałam mu pytanie. Wiem tylko, że nagle już wcale w niego nie wątpię. Ale to nie są moje słowa. Rzeczywiście w niego wątpię. Wątpię w nas. W tej chwili jestem po prostu pełna pożądania do niego. Wzdycham, kręcąc głową i wiem, że on ma rację. A chociaż potrzebuję każdej resztki kontroli, jaka mi pozostała i jeszcze trochę, to wysuwam się z jego ramion. - Masz rację. Pewnie powinniśmy już iść.

* Boli mnie głowa. Jak mam to powstrzymać? Wbijam paznokcie w trawę i żłobię ziemię, próbując odnaleźć moją komórkę. Muszę do kogoś zadzwonić. Nie może mu to ujść na sucho. Nie pozwolę na to. Jak on śmie myśleć, że może zrobić mi coś takiego? Pot wlewa mi się do oczu i ścieram go wierzchem dłoni. Opuszczam rękę na spodnie, żeby wytrzeć pot i brud, ale zauważam swoją dłoń w świetle księżyca. Sapię głośno, moje ciało drży, a z oczu natychmiast leją się łzy. Krew. Znowu ocieram twarz i krzywię się na ból w policzku i boku głowy, którego wcześniej nie czułam. Gdy kolejny raz cofam dłoń, jest na niej więcej krwi. Jest wszędzie. 74

Na całej twarzy i bluzce, która jest rozdarta tuż nad brzuchem. Łzy leją się jeszcze mocniej, a szlochy robią się głośniejsze, kiedy próbuję je powstrzymać, ścierając je z twarzy i z oczu, ale robi się tylko gorzej. - Amy! Obracam głowę w kierunku głosu Adama. Biegnie w moją stronę, wyciągając do mnie ręce, ale kiedy otwiera usta, aby znowu krzyknąć ktoś skacze mu na plecy, uderzając go pięścią w bok. Adam pochyla się do przodu, wykorzystując swój ciężar, aby rzucić nieznajomego na ziemię. Rzuca się na pierś mężczyzny i podnosi pięść, uderzając faceta prosto w nos. Mężczyzna krzyczy, ale Adam się nie zatrzymuje. Używa obu pięści, zadając mu ciosy raz po raz, aż głowa mężczyzny kołysze się w przód i tył. Nie wydobywa się z niego żaden dźwięk, tylko odgłos kości uderzającej w kość. Ponosi się echem w nocnym powietrzu. Krew jest wszędzie, a jednak nie mogę oderwać od niego oczu. Adam obraca się do mnie ze złowrogim wyrazem twarzy, po czym wraca do okładania nieprzytomnego człowieka na ziemi. On go zabije. Ignorując ból w boku głowy podnoszę się na nogi, zapominając o telefonie albo zadzwonieniu po pomoc. A potem biegnę.

* - Cholera! To nie tak się wydarzyło! Wzdrygam się od gniewu w głosie Adama i odsuwam się od niego. Krzyżuję obronnie ramiona na piersiach, a jeśli jeszcze bardziej się od niego odsunę to przewrócę krzesło. Trzęsę się. Ten sen jest przerażający. Obudziłam się wczorajszego poranka spocona i krzyczałam tak głośno, że Adam przybiegł do mojej sypialni z oszalałym wzrokiem. Wycofałam się w róg łóżka i wyrzuciłam przed siebie ręce. Z łzami lejącymi się po twarzy krzyknęłam do niego, żeby zostawił mnie w spokoju. Wyglądał na załamanego, nie potrafiąc mi pomóc, ale wyraźnie tego chcąc.

75

Ale ja widziałam tylko latające pięści Adama i krew nieznajomego człowieka, która ochlapała mu całą twarz. Nawet nie zauważył. Szło nam tak dobrze. Mieliśmy taki dobry tydzień po naszej randce na lunchu i na wycieczce w górach. Nawet spędzaliśmy razem czas na oglądaniu filmów i śmianiu się w tych samych momentach. A potem ten sen wszystko zniszczył. Dr. Jamison odwraca się do nas, trzymając na kolanach złączone ręce. Patrzy na mnie łagodnym wzrokiem. – Amy, wiem, że to trudne. Wiem, że jesteś przestraszona i zdezorientowana, ale sama powiedziałaś, że przeżyłaś naprawdę przyjemny tydzień z Adamem przed tym snem. Możemy powinniśmy porozmawiać najpierw o tym? Potrząsam głową, wyglądając na znowu pusty plac zabaw. Dr. Jamison wciąż naciska. – Opowiedz mi o pikniku. – Moja noga zaczyna tupać szybko i nerwowo bez mojej kontroli. Słyszę westchnięcie Adama i krzywię się, kiedy jego łokieć dotyka mojego. - Amy – mówi bardziej stanowczo i odrywam wzrok od smutno wyglądającej, porzuconej huśtawki. – Opowiedz mi o pikniku. Możesz to zrobić. Skupiam się na zielonożółtej koszulce, którą sparowała z pomarańczową, zmierzwioną spódnicą sięgającą do podłogi. - Zabrał mnie do gorących źródeł. Dr. Jamison kiwa zachęcająco głową, a ja patrzę na Adama. Ma opuszczoną głowę i ściska dłońmi podparcia fotela. Wiem, że próbuje się uspokoić. Pamiętam piknik i parę wody, to jak wpływała na moją skórę w rześkim powietrzu oraz pocałunek. Poprzez wszystkie rzeczy, które wydarzyły się tamtego dnia pocałunki Adama były najlepsze. - Było przyjemnie. Adam odwraca się do mnie z wahaniem. Dr. Jamison uśmiecha się. – Dlaczego było przyjemnie? Podnoszę wzrok na sufit. Sto pięćdziesiąt dwie płytki na suficie. Liczę je na każdym spotkaniu i odnajduję pocieszenie w świadomości, że niektóre rzeczy nigdy się nie zmienią. Powoli nabieram tchu, by po chwili go wypuścić. Wyczuwam, jak Adam napina się obok mnie. 76

- Bo nie rozmawialiśmy o nas. Rozmawialiśmy po prostu… o normalnych rzeczach. – Wzruszam ramionami, ale zaczynam wyczuwać palenie w oczach. - Co jeszcze sprawiło, że był to dobry dzień? – Dr. Jamison uśmiecha się, jakby już znała każdą myśl w mojej głowie. Rumienią mi się policzki, pamiętając. Śliska skóra, wyrzeźbione mięśnie brzucha, mokre włosy… to wszystko pojawia się gwałtownie w moich myślach i czuję gorąco w policzkach, zaciskając uda. - Pływaliśmy. – Brzmię, jak pięciolatka mówiąca podstawowymi zdaniami. Czy Adam słyszy pożądanie w moim głosie? Przygryzam wnętrze policzka, żeby powstrzymać uśmiech. - A jak się czułaś, kiedy to robiliście? Czy Adam cię dotykał? Potakuję. Skupiam się mocniej na brzegu jej pomarańczowej spódnicy, zbyt zawstydzona, żeby dowiedzieć się, co Adam zobaczy w moich oczach, jeżeli na niego spojrzę. Podnoszę ręce do gumki podtrzymującej mojego kucyka i rozpuszczam włosy. Blokuje mi to widok Adama i jego widok na moje ciemnoróżowe policzki. Czuję się, jakby moja twarz się paliła. Patrzę na Dr. Jamison, a ona uśmiecha się do mnie zwycięsko. – Zaufałaś mu. Adam wzdycha, kiedy kiwam głową i kątem oka widzę, jak rozluźnia palce na podparciu. - A czy sądzisz, że ten mężczyzna… mężczyzna, z którym spędziłaś dzień, ufając mu i trzymając się go, czy jest on zdolny do tego, co myślisz, że pokazał ci ten sen? Głowa mężczyzny uderza o ziemię, kiedy Adam wali go w twarz i jego krew pryska, lądując na moich już zakrwawionych kolanach. Zamieram na krześle. Moje plecy są proste, jak kawałek drewna, a ciało równie sztywne. Krew. Krew była wszędzie… na mnie. On wciąż go okładał pięścią. Bez namysłu unoszę palce do skroni i odnajduję guza. Mam bliznę w tym samym miejscu z tamtej nocy. To starsza blizna mająca jakieś parę centymetrów i jest lekko schowana w mojej linii włosów. Mogłabym nigdy jej nie dostrzec, gdybym w ciągu ostatnich kilku tygodni nie spędzała wielu godzin na patrzeniu na siebie w lustrze, próbując wszystko sobie przypomnieć. Wciągam głośno powietrze. Odwracam się do Adama. 77

Patrzy na moją rękę, którą trzymam na boku głowy i szybko odwraca się ode mnie. Zamyka oczy i rzednie mu mina. Nie potrafi nawet na mnie spojrzeć. Kto mnie skrzywdził tamtej nocy? Ona nie czeka na moją odpowiedź, ale wyczuwam, jak w pokoju wzrasta napięcie, jakby właśnie ktoś podkręcił je na desce rozdzielczej. Zamiast tego obraca się do Adama. - Powiedz mi, co wydarzyło się tamtej nocy. Adam spogląda na mnie, zaciskając usta. Jego ciało jest tak napięte, jak moje i w jego oczach tkwi wściekłość – dzikie spojrzenie, którego nigdy wcześniej nie widziała. - Skrzywdził ją. – Krztusi się tymi słowami i odwraca ode mnie wzrok, wpatrując się w brzydki, cętkowany fioletowy dywan. - Co masz na myśli, mówiąc „skrzywdził ją”? Przeczesuje palcami włosy, splata je na karku, po czym je rozdziela i zaciska. Czuję, jak w jego ciele wzrasta napięcie z każdym jego ruchem. - Miałem odebrać ją z biblioteki, kiedy zamknięto ją o dwudziestej drugiej, ale spóźniałem się. Próbowała do mnie zadzwonić, ale rozładowała mi się komórka, więc zaczęła iść pieszo. Jared ją zaatakował. On… - Adam patrzy na mnie i widzę coś w jego oczach… prawdopodobnie ból. Potrząsa głową, wydychając głośny oddech. - Co on zrobił, Adam? Mam gęsią skórkę. Jakim cudem wszystko, co widzę jest tak okropnie mylące? Adam kręci głową. Podnosi się tak szybko, że jego krzesło upada na podłogę z trzaskiem. Razem z Dr. Jamison podskakujemy w miejscu. Moje oczy są szeroko otwarte, kiedy Adam przemierza pokój, po czym zatrzymuje się i patrzy na nas obie. Jego oczy są złowrogie. - Nie potrafię o tym rozmawiać. – Odwraca się, opuszcza pokój i trzaska drzwiami. Jestem zbyt oszołomiona, żeby się ruszyć. Obie patrzymy na drzwi. Czy on wróci? Czy ja mam iść do niego? - On nie jest człowiekiem, który cię skrzywdził. – Jej głos jest taki pewny, że marszczę brwi. - Wcale tak nie myślałam – odpowiadam gniewnie, zbyt bardzo bojąc się powiedzieć jej, że właśnie tak myślałam. Jared nie miał powodu, żeby mnie skrzywdzić. Byliśmy przyjaciółmi. 78

Kiwa głową, ale wie, że kłamię. Zawsze byłam w tym kiepska. - Kocha cię. Czuję się, jakby ktoś chwycił mnie za głowę i potrząsnął moim mózgiem. Czy ona nie widziała, co się właśnie stało? Albo może jest bardziej nawalona niż zwykle. Adam potrafi w jednej chwili być idealnie spokojny, a w drugiej jest rozgniewany, jak lew tropiący swoją ofiarę. - Przeraża mnie – szepczę, wpatrując się w drzwi i wciąż próbując zrozumieć. - On cierpi i wiem, że to dla ciebie trudne. To ty nie możesz sobie przypomnieć. – Mówi to spokojnie i czuję jej dłoń na swoim kolanie. – Ale zmuszasz go do ponownego przeżycia każdej złej decyzji, jaką kiedykolwiek podjął i trudno jest widzieć swoje porażki poprzez oczy kobiety, którą się kocha. Daj mu trochę czasu, Amy. I sobie daj trochę – wszystko ułoży się tak, jak powinno. Moje stopy się poruszają i nie oglądam się na nią. Kiedy znajduję się na parkingu, samochodu Adama nie ma. Wsiadam do swojego, postanawiając tym razem za nim pojechać. Mam prawo do odpowiedzi, kiedy chodzi o moje własne ciało.

79

JEDENAŚCIE

Odnalezienie go nie zajmuje mi dużo czasu, kiedy docieram do Biblioteki. Zander uśmiecha się do mnie zza baru, gdy tylko wchodzę do środka, kiwając głową w stronę Adama. Siedzi w loży na tyłach pomieszczenia, pochylony nad stołem, na którym stoją już dwa piwa. - Dzięki, Zander. – Przerzuca mokry ręcznik przez ramię i opiera łokcie na kontuarze. Macha palcem, pokazując mi, żebym podeszła bliżej. - Nie ma problemu, dziewczyno. Tylko potraktuj go łagodnie, dobrze? – Zerka w kierunku Adama i patrzy znowu na mnie. Jego głos zniża się o przynajmniej oktawę. – Tamta noc nie była dla niego łatwa. Kiwam głową, nie rozumiejąc, ale zdeterminowana, żeby się dowiedzieć. Przysuwa mi otwartą butelkę piwa 318 i marszczy brwi. – On cię kocha, Amy. Bardzo. Wszystko to – twój wypadek, śpiączka, niewiedza czy uda ci się wyjść z tego cało… a teraz, po prostu ta niewiedza… to go dobija. Dobija nas wszystkich. Po prostu chcemy, żebyś do nas wróciła, wiesz? - Tak strasznie mi przykro, że to było dla was takie ciężkie. Zander wywraca oczami, nierozbawiony moim sarkazmem. – Nie o to mi chodziło. – Urywa i odpycha się od kontuaru, robiąc krok w tył i przygląda mi się. Kolczyk w jego wardze chwyta światło i lekko się iskrzy. Prawie się uśmiecham. W Zandrze, który ma oczy ciemne, jak noc i wszędzie jest wytatuowany nic nie powinno się iskrzyć. - Wiem, że mnie nie pamiętasz, ale nie jestem popaprańcem, na jakiego wyglądam. A tamten facet, wypijający piwa do dna, bo właśnie musiał znowu przeżyć jedną z najstraszniejszych nocy w jego życiu? Cóż, on jest jedynym człowiekiem, który kiedykolwiek mnie wspierał. – Potrząsa głową, a kiedy znowu się odzywa, jego głos jest łagodniejszy. Milszy. – Nie mogę sobie wyobrazić, jak to jest obudzić się i być na twoim miejscu. To musi być cholernie przerażające, rozumiem. Ale Adam to dobry człowiek. I to nie on robił ci tę bliznę na głowie, którą pocierasz swoim małym, drżącym paluszkiem. Opuszczam rękę nieświadoma, że to robiłam. Zander uśmiecha się, ale to do niego nie pasuje. Jakby nie robił tego często. Biorę swoje piwo bez słowa, bo co można powiedzieć komuś, kto wygląda, jakby mógłby zjeść mnie na śniadanie i wypluć moje kości?

80

Adam prostuje się na miejscu, kiedy jestem parę metrów od niego i widzi, że idę prosto do niego. - Hej – mówię, wsuwając się na siedzenie przed nim. Zamyka oczy i bezmyślnie zdziera etykietkę z butelki piwa stojącej przed nim. Ma taką samą niebieską etykietkę, co moja z pionowym wydrukiem 318. Upijam trochę swojego piwa, uśmiechając się na jego smak. Generalnie nie lubię piwa, ale te jest niezłe. Dobre, trochę orzeźwiające. - To twoje ulubione piwo. – Adam kiwa głową w stronę piwa w swojej ręce, a potem na Zandera stojącego za barem. – Kiedy Zander zaczął tutaj pracować, przyszliśmy tu pewnego wieczora i kazałaś mu podać sobie każde piwo, które mają, dopóki nie znajdziesz takiego, które nie będzie smakować, jak Miller Light Keg Beer. Marszczę nos. O jedna impreza za dużo pod koniec drugiego roku studiów i nigdy już nie chciałam wypić żadnego piwa. To pamiętam. Tej historyjki nie, ale nie odwracam od niego wzroku, kiedy wpatruje się w bar z odległym wyrazem twarzy. Przyglądam się etykietce, jakby to była teraz jedyna linia ratunku między nami. – To dobre piwo. Adam podnosi swoje piwo w powietrze, sygnalizując kolejną rundę i patrzy na wszystko tylko nie na mnie. Niezręczność, którą zaczęliśmy wyłamywać wzrasta do szalonych poziomów. Czuję się, jakbym miała po prostu… złamać się… w każdej chwili. Adam wygląda na jeszcze bliższego punktu załamania. Jego dłonie ściskają piwo tak mocno, iż myślę, że może się roztrzaskać, kiedy dostrzega, że nieobecnie dotykam palcami blizny na linii włosów. - Byłem spóźniony tamtej nocy. – Zaciska powieki i potrząsa głową, jakby odganiał koszmar. Moje ręce zamierają na stole. Nie chcę się poruszyć ani go rozkojarzyć. Może w końcu dostanę jakieś odpowiedzi. - Biblioteka była zamknięta, gdy w końcu dojechałem. Byłem taki zdenerwowany. Byłem na ciebie wściekły, że opuściłaś bibliotekę, żeby pójść pieszo kampusem, byłem wściekły na Zandera, że namówił mnie na kolejną rundę gry w Walking Dead i byłem wściekły na siebie, że nie naładowałem komórki. Gdy ruszyłem do twojego mieszkania, byłem po prostu wkurzony. Na wszystkich. I przestraszony. Było tak ciemno, a kampus był pusty. Nic nie wydawało się w porządku tamtej nocy.

81

Po raz kolejny potrząsa głową i patrzy na mnie, ale tak naprawdę mnie nie widzi. Może patrzy poprzez mnie na dziewczynę, która kiedyś go kochała. Nie mam pojęcia, ale siedzę nieruchomo, słuchając i nie jestem nawet pewna czy oddycham. - Siedział na tobie. – Wypija resztki piwa jednym długim łykiem. Co? Przyciskam koniuszki palców do blizny, a Adam wzdryga się, kiedy mnie widzi. - On cię skrzywdził, Amy. Nie ja. Usłyszałem twój krzyk niedaleko od wieży pośrodku kampusu. Znalazłem cię za sosnami. Jared… on siedział na tobie. Krzywdził cię. Przełykam powoli ślinę, próbując ogarnąć jego słowa, ale nie rozumiejąc. Albo nie chcąc zrozumieć. Adam… Jared. Jared był moim przyjacielem. Oboje byliśmy na kierunku finansów i mieliśmy razem wiele zajęć. Zawsze był dla mnie taki miły. Nie zrobiłby mi krzywdy. - Był taki miły – mruczę, po czym odsuwam się do tyłu, kiedy uświadamiam sobie swój błąd. W oczach Adama lśni znajomy złowrogi błysk. Szybko potrząsam głową i unoszę dłoń. – Nie to miałam na myśli. Nie mówię, że ci nie wierzę, po prostu… pamiętam Jareda i on był dla mnie taki miły. - Naprawdę? Marszczę brwi. – Co naprawdę? - Naprawdę mi wierzysz? Mrugam. Niepewnie. A potem potakuję. Widzę, co zrobił z nim ból przeżywania na nowo tamtej nocy i szczerość w oczach Zandera przy barze. Przynajmniej nie myślę, że to Adam skrzywdził mnie tamtej nocy. Spływa po nim ulga i opadają mu ramiona. Adam opiera się o lożę. - Kiedy to się stało? – pytam, nie dlatego, że to ważne czy może coś zmieni, po prostu muszę wiedzieć. - Semestr wiosenny, blisko końca naszego trzeciego roku. - Co się stało z Jaredem? Nos Adama drga, a potem uśmiecha się szeroko. – Wyjechał i nigdy nie wrócił. Miał parę złamanych kości policzkowych i rozbity nos, ale nic trwałego. Nigdy nie powiedział, co mu się stało, pewnie wiedząc, co powiedzielibyśmy o nim.

82

* - Zander mówił, że możesz mnie potrzebować. – Kelsey uśmiecha się i siada obok mnie, obejmując mnie ramieniem i przytulając do siebie. Nawet nie widziałam jej nadejścia, dopóki jej głos nie przebił ciszy panującej przy naszym stole. - Oto, co będziemy robić – mówi, ignorując napięcie między Adamem i mną. Zander pojawia się znikąd z tacą piw, czterema kieliszkami i butelką tequili. Siada obok Adama. Kelsey uśmiecha się szeroko. – Nowa wersja „Nigdy nie…” Wywracam oczami. Nigdy nie byłam dobra w „Nigdy nie…”, pijackiej grze, gdzie ktoś mówi o czymś, czego nigdy nie robił. Jeżeli to zrobiłeś, to musisz wypić opróżnić kieliszek. Zawsze pod koniec gry byłam trzeźwa, podczas gdy wszyscy inni biorący udział w grze byli zalani. - Nie cierpię tej gry. - Tak, ale w dzisiejszej grze będzie zmiana – mówi z uśmiechem, jakby wszystko było jasne i słoneczne w jej małym świecie. Jej wesoły uśmiech wygląda niemal tak dziwnie, jak uśmiech Zandera. – Powiemy coś, a ty musisz zgadnąć czy to prawda, czy fałsz. Jeżeli będziesz w błędzie – pijesz. - Więc ta gra nazywa się „sprawić, żeby Amy wyrzygała swój mózg”? - Nie, jeśli będziesz dobrze zgadywać. – Uśmiecha się ironicznie i szturcha mnie ramieniem. Adam uśmiecha się i kręci głową, biorąc długi łyk swojego piwa. Patrzę na ruch jego jabłka Adama, nie potrafiąc oderwać od niego wzroku. Jakim cudem mogę przejść z obawy przed nim do bycia podnieconą tak prostym ruchem? - Ja pierwszy – odzywa się Zander. Pochyla się do przodu na łokciach opierających się o stolik i odrywam wzrok od gardła Adama. – Przebiegłaś się naga po naszym domu bractwa. Adam prycha, potrząsając głową. Kiedy podnosi na mnie wzrok, uśmiecha się. Nie zrobiłam tego. Niemożliwe, że zrobiłabym coś takiego. Spoglądam na Kelsey, aby zobaczyć czy czymś się zdradza, ale ma cholernie dobrą pokerową twarz. 83

- Niemożliwe – mówię pewnie, ale podskakuję w miejscu, kiedy Kelsey uderza ręką o stół i krzyczy. – Tak! - Kłamiesz. - Nie – krzyczy po raz kolejny, wybuchając śmiechem. – Zrobiłaś to. Jakaś połowa facetów w budynku cię widziała. Patrzę na drugą stronę stolika. Zander wygląda na zadowolonego i napełnia mi kieliszek. Biorę go bez pomocy w postaci soli czy limonek i krzywię się, kiedy tequila pali mi gardło. - Nie wierzę wam. – Potrząsam głową. Nie ma mowy, że z własnej woli chodziłabym naga po domu bractwa. - Zasadniczo – odzywa się w końcu Adam z uśmiechem pełnym samozadowolenia. Urywa, żeby napić się razem ze mną. – Wyszłaś z mojego pokoju, żeby pójść do łazienki, ale byłaś tak pijana, że zapomniałaś, iż nadal trwa impreza. Czuję ciepło napływające do policzków zawstydzona tym, że nie tylko Adam wspomina o tym, iż byłam naga w jego pokoju w domu bractwa, co może oznaczać tylko jedną rzecz, ale również myślą o tym, ile ludzi widziało, jak spacerowałam sobie nago. - Spokojnie, dziewczyno. – Zander uśmiecha się ironicznie. – Było nas tylko sześciu w pokoju na końcu korytarza. Ale to była najlepsza noc w naszym życiu. - O mój Boże. – Chowam głowę w rękach, opierając łokcie na stole i odbijam się od ramienia Kelsey, kiedy znowu mnie szturcha. Celuję palcem w Zandera. – Skłamałeś. Też powinieneś wypić. To nie jest bieganie nago. Wzrusza ramionami. – Było blisko. Cholera. Reszta wieczoru ciągnie się w niemal ten sam sposób. Dowiaduję się, że wylałam piwo na mały strój cheerleaderki Lexi po tym, jak chodziłam z Adamem od roku, a ona próbowała go pocałować tuż przede mną. Mój pierwszy rockowy koncert to był Radiohead w Colorado Springs – co zgadłam dobrze – pamiętając to, jak Adam wyglądał w dzień, kiedy powiedział mi o nich w samochodzie. Nigdy nie pływałam nago, co odpowiedziało na kilka pytań w sprawie tego, co dokładnie zrobiłam w gorących źródłach. Nie tylko założyłam dżinsy na kolację dziękczynną w domu moich rodziców, ale całkiem ominęłam zeszłoroczne Boże Narodzenie po tym, jak dowiedzieli się, że wyprowadzam się z 84

mieszkania, żeby zamieszkać z Adamem. Ta wiadomość sprawiła, że zmarszczyłam brwi i opróżniłam dwa kieliszki, bo to było zbyt blisko wszystkie pytań bez odpowiedzi, których wciąż nie rozumiałam. Ale kiedy otwieram usta, żeby ich zapytać mój język jest ciężki i zbyt wielki, jak na moją buzię. - A więc poszliśmy do domu twoich rodziców? – Od razu, nawet w oszołomieniu wywołanym tequilą, żałuję, że nie trzymałam buzi na kłódkę. Oczy Adama robią się zimne tak, jak w ten dzień w parku, a Zander robi podobną minę. Jestem zbyt pijana, żeby myśleć jasno. - Poznałam ich kiedykolwiek? – pytam znowu, naciskając, bo dlaczego nie? Dwie ostatnie godziny spędziłam na dowiedzeniu się, że zostałam prawie zgwałcona przez przyjaciela i ponownie odtwarzałam każdy żenujący moment w moim życiu. Co było wspaniałe. Jestem dziś szczęśliwa, jeżeli moje policzki bolące od uśmiechu są jakimkolwiek dowodem. Lubię tą Amy. Podoba mi się to, kim jestem, kiedy siedzę przy tym stole z moją najlepszą przyjaciółką i facetami, których nie pamiętam. Dzisiejszej nocy, z alkoholem ogrzewającym mi żyły i policzkami bolącymi od śmiechu, nie obchodzi mnie nawet, że ich nie pamiętam. Liczy się to, że bez względu na to, co jestem zmuszona pamiętać i myśleć – Adam nigdy nie mówi o sobie. - Nie, nie poznałaś – odpowiada, opróżniając swój kieliszek. – Czego jeszcze nie zrobiłaś? Nie pozwalam mu na zmianę tematu, chociaż dostrzegam gniew tańczący w jego oczach, ostrzegający mnie, żebym odpuściła. – Dlaczego o nich nie mówisz? - Bo jego tata to dupek. – Zander napełnia kieliszek i przysuwa go do Adama. Niemal tak, jakby pomagał mu złagodzić cierpienie. Nie rozumiem tego, ale chcę. Chcę zrozumieć wszystko, co jest z nim związane. I nie dlatego, że jestem pijana albo dlatego, że nie pamiętam, ale dlatego, że chcę. - Bo nie. – A wtedy wypycha Zandera z loży i oddala się w stronę łazienki. Jak sobie chce. Kiedyś będzie musiał mi powiedzieć, jeżeli chce, abym mu zaufała. Wypijam kieliszek Patrona, mrugam raz, a potem dwa razy, usuwając mgiełkę i zamazane krawędzi z pola widzenia.

85

Chyba muszę przestać pić. Słucham jednym uchem rozmowy Zandera i Kelsey, ale nie zwracam na nich uwagi. Próbuję skupić wzrok na jednym miejscu, żeby pomieszczenie przestało się kręcić. I zastanawiam się – jak by to było znowu być dotykaną przez Adama? Pieszczoty Adama drażniły moją skórę i jestem okropną kłamczuchą, jeśli powiem, że nie brakuje mi więzi. Czuję ciepło oblewające moją skórę na myśl o tym, co Adam powiedział mi w gorących źródłach, o tym, że nie znajdzie się we mnie, dopóki nie będę pewna. Dziś jestem pewna. Pragnę go. Albo może to alkohol. Nie dbam o to. Moje ciało mówi mi coś całkowicie innego od umysłu i zaczynam się uczyć, że coś takiego jest normalnym zjawiskiem przy bliskiej obecności Adama. Ale może zawsze tak było. Może zawsze sprawiał, że traciłam głowę, a teraz nie jest inaczej. Spoglądam w kierunku baru i dostrzegam Adama. Mrużę oczy, wchłaniając jego profil; ciemne, sprane dżinsy z łańcuchem na tylnych kieszeniach, które zwisają z jego bioder i tyłka w seksowny, ale trochę niechlujny sposób. Jasnoniebieska koszulka rozciąga się na jego ramionach i plecach. Patrzę, jak unosi ramię. I ściska kobiecy biceps. Jak mogłam wcześniej jej nie zauważyć? Teraz tylko ją dostrzega moja lekko zamazana wizja, kiedy Adam łapie ją za ramię i przyciąga bliżej, szepcząc jej coś do ucha i uśmiecha się. Uśmiecha się. I trzyma ją. To intymny dotyk, który mówi mi, że nie tylko ją zna, ale zna ją dobrze. Tak rzadko widzę jak się uśmiecha, ale posyła jej szeroki uśmiech, a dziewczyna, którą dotyka odrzuca głowę do tyłu. Obserwuję, jak jej długie do talii blond włosy latają za nią, kiedy ta się śmieje. Jej oczy praktycznie się iskrzą, gdy patrzy na niego, a potem nachyla się bliżej. Całuje go? Mówi mu coś? Co on wyprawia jakieś pięć metrów ode mnie, dotykając, trzymając i śmiejąc się z kimś innym? - Kto to jest? – pytam gniewnie, mrużąc oczy. Kelsey i Zander przerywają rozmowę. Obracają się w stronę, w którą próbuję podpalić Adama oczami.

86

To częściowo zazdrość, a częściowo upicie. Kogo ja oszukuję? To wszystko zazdrość i gniew. Dlaczego za każdym cholernym razem, kiedy zaczynam mu ufać – zaczynam go pragnąć – on wyprawia coś takiego? Przerzucam wspomnienia w moich snach – Lexi, Tina, Britnee… Zawsze w jego ramiona trafia kolejna dziewczyna, jak tylko oddala się ode mnie. Widzenie tego osobiście jest bardziej bolesne niż mogłabym sobie wyobrazić. Bardziej bolesne niż pamiętam we snach. - Nie wiem – szepcze Kelsey, spoglądając nerwowo na Zandera. Wzrusza ramionami nieprzejęty. Chcę kopnąć go w piszczel. - No to się dowiedzcie – warczę i opróżniam kolejny kieliszek, ciesząc się z palenia w gardle. - Uspokój się, Amy. To zupełnie niewinne. Piorunuję wzrokiem moją najlepszą przyjaciółkę. – Lexi, Tina, Britnee – wyliczam, unosząc palec na każdą dziewczynę, którą pamiętam. – Ile jeszcze było dziewczyn, które przytulał i całował, kiedy ze sobą chodziliśmy i tak łatwo zbywał to jakimś wiarygodnym usprawiedliwieniem? Zaczyna gotować mi się krew w żyłach. Może to alkohol czyni mnie irracjonalną. Nie wiem. Również nie obchodzi mnie to. Ignoruję także fakt, że nikt nie chce odpowiadać na moje pytania. Ale wtedy Adam odwraca się i uśmiecha do mnie. Widzę, jak puszcza dziewczynę stojącą obok niego, kiedy patrzy na mnie z drugiej strony baru. Mrugam.

- Za koniec egzaminów! – Kelsey unosi kieliszek w powietrzu, a ja unoszę swój razem z Zanderem i Adamem. Dzisiejszego wieczora jest okropnie zimno, śnieżyca uderzyła w Denver w chwili, kiedy skończyły się nasze egzaminy ze statystyk. Kelsey spotkała się z nami w Bibliotece na świętowanie zakończenia semestru, co szybko zmieniło się w grę spicia Amy tak bardzo, jak to tylko możliwe. - Ćwierćdolarówki! – wołam, a te jedno słowo zmienia się w dziesięć sylab, kiedy spływa z mojego ciężkiego i odrętwiałego języka.

87

Adam śmieje się i stawia pusty kubek pośrodku stolika. – Zmęczona byciem jedyną pijaną? – Całuje mnie w policzek i szturcham go ramieniem. - Jakoś muszę mieć przewagę. Jego oczy lustrują moje całe ciało siedzącego obok niego w loży. Nie wiem, co on widzi. W jego czarnej bluzie z kapturem, niewymytych włosach splecionych w koka i moich szarych spodniach od yogi nie wyglądam ani trochę atrakcyjnie. Lecz Adam patrzy na mnie tak, jak tego poranka, kiedy obudził mnie nagą i tak bardzo nas rozkojarzył, że prawie spóźniliśmy się na egzaminy. Czuję się naga pod jego pociemniałym spojrzeniem, tak jak zawsze, kiedy jedną brew unosi w żartobliwym wyrazie twarzy. - W każdej chwili dam ci się wykorzystać. - To nie jest wykorzystanie, jeśli jesteś chętny – przypominam mu, mówiąc to samo, co on mówił mi wiele razy odkąd zaczęliśmy ze sobą chodzić. - Gah! Dosyć, wy seksoholicy – gani nas Kelsey po drugiej stronie stolika, ale przecież ona i Zander nie są inni. - Okej. – Uderzam dłońmi o stół i sięgam po ćwierćdolarówkę, którą Adam trzyma między kciukiem i palcem wskazującym. Stawiam zasady, chociaż nie są konieczne; jest tylko jedna. – Nie trafiasz, pijesz. Odbijam ćwierćdolarówkę o drewniany stół i ląduje dokładnie w pustym kieliszku. Wszyscy nie trafiają oprócz mnie. Kto by pomyślał, że będę taka dobra w ćwierćdolarówce? Zmuszam ich do ciągłego grania w tę grę, bo nikt mnie nie pobija. Nigdy.

Wspomnienie znika i mrugam oczami. Kiedy potrząsam głową, oczyszczając umysł, Adam jest z powrotem przy stole obok mnie, a na jego twarzy widnieje zmartwienie. - Nic ci nie jest? – pyta Adam i lekko ściska moją rękę pod stołem. Rozglądam się po barze i dziewczyna, z którą rozmawiał wisi teraz na jakimś innym facecie. Kelsey siedzi obok Zandera i oboje przyglądają mi się ostrożnie. Ciepło jego dłoni jest dokładnie takie same, jak wyobrażałam sobie we wspomnieniu. Może to alkohol płynący w moich żyłach sprawia, że nie martwię się już dziewczynami, z którymi kiedyś był Adam. Może to fakt, że nawet jeśli wszystkiego nie pamiętam, to zaczynam – nareszcie – pamiętać Adama i nie jest on tak podejrzany, jak początkowo sądziłam.

88

Może to tylko dlatego, że jestem podniecona, a Adam jest seksowny niczym grzech ze swoimi kruczoczarnymi włosami, które sięgają jego uszu, lekko roztrzepane po długim dniu i myślę tylko o tym, żeby przeczesać je palcami, przyciągnąć go do siebie i poczuć jego usta na moich. - Tak – mówię lekko bez tchu, po czym uśmiecham się łobuzersko. – Jesteście do kitu, ludzie. Wskazuję na każdego z nich, a kiedy nie odpowiadają, przeszukuję mój portfel i wyciągam ćwierćdolarówkę. Potem robię miejsce na stole zapełnionym kieliszkami. Adam odrzuca głowę, wybuchając śmiechem. – To właśnie sobie przypomniałaś? – pyta, kiedy dostrzega srebrną monetę w mojej dłoni. Patrzę na nich wszystkich z uśmieszkiem, a Kelsey i Zander jęczą równocześnie. - Nie trafiasz, pijesz. – Odbijam ćwierćdolarówkę o stół i tak jak w mojej wizji, uderza o drewno i wskakuje do kieliszka, którego zostawiłam na środku stołu. Klaszczę w ręce z podekscytowaniem. Wciąż się śmieję, kiedy każde z nich nie trafia, gdy nadchodzi ich kolej. Adam obejmuje mnie ramieniem po drugim chybieniu i przyciąga do siebie, a jego ręka wydaje się cieplejsza niż zwykle na mojej skórze. Przyciska delikatnie usta do mojej skroni i szepcze mi do ucha. – Nie cierpię tej pieprzonej gry. Unoszę brodę, patrząc na niego i widzę ten sam gorący wyraz twarzy, jaki widziałam we wspomnieniu. – Dlatego, że zawsze przegrywasz. Kelsey uśmiecha się do mnie szeroko wyraźnie szczęśliwa, że przypomniałam sobie coś dobrego.

89

DWANAŚCIE

- Pomogę ci – chrypie Adam głębokim głosem, którego chyba wcześniej nie słyszałam. Łapie mnie za ramiona, kiedy delikatnie sadza mnie na brzegu łóżka. - Poradzę sobie – mamroczę, kołysząc się w przód i w tył. Adam chichocze i klęka przede mną. Opuszcza głowę, gdy zaczyna odpinać klamerki na moich obcasach. Bolą mnie kostki i stopy od pieszej drogi do domu z Biblioteki, gdzie zostawiliśmy Zandera i Kelsey. Żadne z nas nie mogło prowadzić auta i nie mieszkamy daleko, więc opierałam się o Adama przez całą drogę do domu. Obejmował mnie w talii, przytulając do siebie i pozwalając mi na wdychanie swojej wody kolońskiej, która pachnie korzennie oraz męsko i tylko wzmogła moje pożądanie do niego. Nie obchodzi mnie, że jestem pijana. Pragnę połączyć się z nim w sposób inny niż w mętnych wspomnieniach. - Świetnie się dziś bawiłam. Patrzę na niego z góry, kiedy on spogląda na mnie ze swojej pozycji na podłodze. Klęczy między moimi nogami i masuje moją kostkę. Jego usta unoszą się w uśmiechu i bierze głęboki wdech. Widzę jego walkę ze sobą, żeby dać mi przestrzeń i czas, ale ja już tego nie chcę. Nie dzisiaj. Podnoszę rękę i jego ciało zamiera. Obserwuje mnie, kiedy palcami delikatnie odpycham włosy, które opadły mu na czoło. Wciąga szybko wdech, gdy ja powoli wypuszczam oddech, moje palce lekko drżą. Jego włosy są miększe i gęstsze niż myślałam. Wyciąga jedną rękę i chwyta mnie za nadgarstek. Przyciska łagodny pocałunek do mojego pulsu i przytrzymuje go przy ustach dłużej niż to konieczne. Czas stanął w miejscu, jedynym dźwiękiem w pokoju są nasze przyspieszające oddechy. Przygryzam wnętrze policzka, myśląc – mając nadzieję – że obsypie pocałunkami moje ramię, a potem szyję, gdzie już wiem, jakie to uczucie, kiedy jego zarost drapie o moją wrażliwą skórę. Ale nie robi tego. Zamiast tego opuszcza moją rękę na kolana. Jego spojrzenie jest pełne żalu, kiedy potrząsa głową. 90

- Nie mogę tego zrobić, Amy. Nie, kiedy jesteś pijana. Odchyla się, siadając na piętach i patrzy na mnie, czekając na akceptację. Nie zamierzam mu jej dawać. - To nie jest wykorzystanie, jeśli jesteś chętny – szepczę, powtarzając mu to, co przypomniałam sobie parę godzin wcześniej. Widzę, jak jego siła lekko się łamie, kiedy podnosi się i nachyla nade mną. Unoszę brodę, patrząc mu prosto w oczy, gdy łapie mnie pod brodą. Jego silne dłonie trzymają mnie delikatnie, kiedy spogląda mi w twarz rozważając, co zrobić. - Kocham cię zbyt mocno, żeby cię zranić… - Milknie i zaciska powieki. Jego palce drżą na mojej brodzie. Chcę zapytać go, co jeszcze zamierzał powiedzieć, ale wtedy otwiera oczy i patrzy na mnie zdeterminowany. – Nie mogę cię zranić. - Proszę – mówię, chwytając go za nadgarstki. Pod palcami wyczuwam jego puls i wiem, że jest szybszy niż powinien. – Daj mi siebie poczuć. Sam mówiłeś, że to robimy najlepiej. Potrzebuję tego dzisiaj. Podnoszę się i podchodzę do niego krok bliżej, moja klatka piersiowa ociera się lekko o jego tors i słyszę, jak zaciska zęby. - Ames. - Proszę, Adam. Ściągam jego dłonie ze swoich policzków i powoli ściągam przez głowę moją dopasowaną, klasyczną bluzkę Orłów i upuszczam ją na podłogę u naszych stóp. Adam patrzy, jak opada na podłogę i wolno przesuwa wzrokiem po moim ciele oraz nagiej klatce piersiowej zaskoczony, że nie mam na sobie biustonosza. Chwyta mnie za biodra i przyciąga do siebie, moje piersi uderzają o miękką niebieską bluzkę, którą ma na sobie. Chcę ją zerwać i poczuć jego skórę na mojej, ale wiem, że nie mogę za bardzo na niego naciskać, bo inaczej wyjdzie. A to pierwszy raz, kiedy nie chcę, żeby gdziekolwiek szedł. Nie teraz. Wysuwa język i patrzę, jak oblizuję usta zanim marszczy brwi, wciąż walcząc z tym, co widzę, że wyraźnie pragnie. - Nie możesz rano mnie za to nienawidzić. Nie odpowiadam. Przeważnie dlatego, że nie mogę. 91

To mógłby być mój największy błąd, ale nie chcę się teraz zatrzymywać. Czuję się dokładnie tak, jak w każdym wspomnieniu, które pamiętam. Przebywanie w towarzystwie Adama sprawia, że czuję się poza kontrolą i po raz pierwszy mnie to nie przeraziło. Czuję się silniejsza. Jakby wszystko, co mi powiedział jest prawdą, a z nim mogę być kimkolwiek zechcę, ale przeważnie mogę być samą sobą. - Pocałuj mnie – mówię cicho i patrzę, jak łamie się jego determinacja. Przyciąga mnie jeszcze mocniej do siebie, więc jesteśmy połączeni w każdym miejscu. Czuję wszystko. Jego bluzkę na mojej skórze, szorstkość jego spodni przyciskających się do moich nóg i jedna ręka opuszcza moje biodro, chwytając mnie mocno za kark. Nasze wargi spotykają się w namiętności, która nie równa się z niczym, co kiedykolwiek przeżyłam. Oczekiwałam od niego nieśmiałości, ale zamiast tego czuję wlewającą się we mnie pewność i rozpacz, kiedy rozchylam usta i oplatam językiem jego język, chętnie go witając. Łapię Adama za głowę i przysuwam go bliżej siebie, przekazując mu, że tego właśnie chcę i upajam się jękiem, który opuszcza jego wargi. Gwałtownie kończy pocałunek i trzymam się go, obawiając się, że zmieni zdanie i nie wiem czemu, ale nie mogę na to pozwolić. Nie dzisiaj. Nie teraz, kiedy po raz pierwszy odkąd wybudziłam się ze śpiączki czuję, że może naprawdę tutaj przynależę. Z nim. - Na łóżko. Unoszę na niego wzrok. Jego oczy są niemal całkowicie czarne. Rozkaz mnie zaskakuje i zamieram, nagle poddenerwowana. Nie uśmiecha się. Nie robi nic prócz puszczenia mojego ciała. Dygoczę, kiedy opuszcza mnie ciepło jego dłoni. - Co? – Przestępuję nerwowo z nogi na nogę. Albo chwieję się od alkoholu. Nie jestem pewna. Nie mówi nic więcej, gdy ściąga własną bluzkę, upuszczając ją na podłogę obok mojej. - Połóż się, Amy. 92

Moje usta drżą, żeby się sprzeczać, ale coś we mnie nie chce tego robić. Po raz pierwszy głos wewnątrz mnie, którego nigdy nie słyszałam mówi mi, żebym mu zaufała. Że zaopiekuje się mną i nie zrobi mi krzywdy. Odpinam spódniczkę i robię, co mi kazano, powoli wycofując się do łóżka i kładąc się na jego środku. Patrzę, jak Adam zaciska dłonie w pięści, a potem rozkłada palce. Jego oddech jest ciężki, gdy stoi przy łóżku i przygląda mi się, a moją skórę od stóp do głów obsypuje gęsia skórka. - Dzisiaj nie mogę cię wykorzystać – mówi z głębokim dudnieniem w głosie i powoli zaczyna nakrywać mnie ciałem. Podpiera się na rękach, jego kolana znajdują się między moimi nogami, rozchylając kolana. Nadal ma na sobie spodnie i szorstkość dżinsu na mojej wrażliwej skórze sprawia, że drżą mi nogi. – Ale mogę sprawić ci przyjemność. Jęk opuszcza moje usta. Wpatruję się w niego z rozchylonymi ustami i urywanym oddechem. - Boże, jesteś piękna – szepcze przy moich wargach, kiedy delikatnie muska mnie ustami. Wyciągam rękę, żeby przycisnąć go do siebie mocniej, ale odsuwa się z uśmieszkiem. Kręci głową. – Pozwól, że dzisiejszy wieczór poświęcę tobie. Zamierzam zapytać go, o co mu chodzi, ale wtedy jego ręka opuszcza miejsce na łóżku obok mojej głowy i naciska na skórę mojego brzucha. Oddech urywa mi się w gardle i podnoszę głowę, żeby znowu go pocałować. Chcę go posmakować, zaznajomić się z nim, chociaż nie rozumiem dlaczego. Nie całkowicie. Ale nie pozwala mi na to. Jego głowa jest pochylona i przygląda się swojej własnej ręce przesuwającej się powoli po moim brzuchu. Palcami muska moją leczącą się, dużą bliznę po prawej stronie brzucha i opiera głowę na mojej piersi. Jego ręka nieruchomieje i podnoszę jedną dłoń, przeczesując jego włosy. - Jest w porządku – szepczę. Nie jest i oboje o tym wiemy. Potrząsa głową na mojej klatce piersiowej i czuję jego gorący oddech na mojej piersi, kiedy głośno wypuszcza oddech. 93

Przesuwam się pod nim, bo pali mnie ciało i staram się zacisnąć razem nogi, żeby jakoś złagodzić presję, która znajduje się tam na dole, ale nie mogę, bo przeszkadzają mi jego nogi. Ostatecznie przyciskam się tylko do jego twardości i Adam warczy cicho. Myślę, że to przez to, iż jest tak samo podniecony, jak ja, ale wtedy podnosi głowę i patrzy mi prosto w oczy. Znajduje się tylko parę centymetrów ode mnie i jego dłoń znowu muska moją bliznę. - Nie mogę ci tego zrobić. – Szybko przyciska do mnie usta, ale jego oczy zrobiły się już chłodne. – Dobranoc, Amy. Otwieram szerzej oczy, sapiąc. – Adam. Zaciskam rękę na jego głowie. Staram się przyciągnąć go do siebie, ale jest zbyt silny. Odsuwa się i schodzi z łóżka, pochylając się, żeby zabrać swoją bluzkę z podłogi, a potem drzwi mojego pokoju zamykają się za nim z trzaskiem. Wszystko to ma miejsce zanim potrafię zrozumieć czemu. Nie rozumiem spojrzenia obrzydzenia, które mi posłał, kiedy jego ręka dotknęła mojej blizny ani dlaczego nagle wydawał się rozgniewany i sfrustrowany. Zasypiam ze łzami spływającymi po policzkach, nie dbając o to, że rano tusz do rzęs będzie na całej poduszce i kołdrze. Po prostu mnie zostawił nagą i pragnącą go po raz pierwszy odkąd pamiętam bez jakiegokolwiek wytłumaczenia dlaczego. I nie cierpię tego zżerającego mnie uczucia, że zrobiłam coś nie tak albo jakoś go rozczarowałam.

* Gdy budzę się rano, moje oczy są tak obolałe i opuchnięte, że ledwie potrafię je otworzyć. Kiedy to robię, przewracam się w łóżko i patrzę na drzwi szafy. Drzwi były otwarte zanim poszliśmy zeszłego wieczora do baru i krzywię się na bałagan, który pozostawiłam na podłodze. Wszystkie sukienki, które kupiłam w centrum handlowym razem z Kelsey wiszą pośrodku. Jasne kolory są kompletnym przeciwieństwem otaczających ich ubrań, które najwyraźniej kupiłam w ciągu ostatnich dwóch lat. Tak jakby „stare ubrania” kpiły sobie ze mnie za choćby myślenie, że nadal będą pasować do mojej skóry albo do mnie, tak jak kiedyś. Tak jak wtedy, gdy próbowałam upodobać się rodzicom. Jeżeli czegokolwiek nauczyłam się w ciągu ostatnich paru tygodni, to tego, że ta rzeczywistość wlała się w moje kości i wydaje się prawdziwsza niż wszystko inne, co znam. 94

A teraz muszę po prostu rozgryźć, kim się stałam, kiedy miałam do tego wolność. Żeby to zrobić, nie tylko potrzebuję odpowiedzi od Adama, co do ostatniej nocy, która mnie zawstydza i sprawia, że oczy znowu palą mnie na myśl o tym, że zostawił mnie samą bez żadnego wyjaśnienia, ale potrzebuję również odpowiedzi w sprawie wszystkiego. Kim on jest? Kim ja jestem? Co mi się stało? I muszę je dostać zanim coś innego nas od siebie rozdzieli. Zakładam spodenki od yogi i obszerną koszulkę, chcąc poszukać odpowiedzi i leków przeciwbólowych na mój ból głowy spowodowany tequilą. Ignoruję bluzkę leżącą na podłodze, którą zrzuciłam tam zeszłej nocy, żeby wciągnąć Adama do mojego łóżka. Może to było zbyt szybko. Albo może myśl o dotykaniu i patrzeniu na mój okaleczony brzuch obrzydza go. Ta myśl sprawia, że zatrzymuję się przy drzwiach. Opieram głowę o chłodne drewno i biorę głęboki wdech. Czy o to chodziło? Czy moje blizny i myśl o dotykaniu mnie odrzucają go? Trzęsą mi się nogi od mieszanki odwodnienia oraz nerwów i biorę kolejny głęboki wdech, kiedy słyszę głosy wydobywające się z kuchni. Jeden wyraźnie należący do Adama. Drugi jest kobiecy. Dziewczyna? Spoglądając na zegarek, widzę, że jest już dziesiąta rano. Nie tylko spałam dłużej niż zazwyczaj, ale w moim mieszkaniu znajduje się dziewczyna noc po tym, jak zostałam odrzucona. Powoli otwieram drzwi, nie chcąc przerywać gościowi i próbując nie denerwować się dopóki nie dowiem się, co się dzieje. Jezu. Kiedy stałam się taką neurotyczną, emocjonalną dziewczyną, która ciągle myśli, że jej chłopak ją zdradza? Dlaczego takie jest zawsze moje pierwsze przypuszczenie, kiedy chodzi o Adama? Wypuszczam sfrustrowany oddech, a potem śmieję się z samej siebie, kiedy tamta dziewczyna wydaje sfrustrowane warknięcie. Warknięcie, które może należeć tylko do Kelsey.

95

Przechodzę na palcach przez korytarz, nie zamierzając podsłuchiwać, ale zastanawiam się dlaczego ona jest tutaj tak wcześnie w dzień, kiedy nie mamy nic zaplanowanego. Jej łagodny, ale karcący głos sprawia, że zamieram w korytarzu. Przyciskam plecy do ściany, słysząc jej wyraźnie stawiane słowa – pewny znak, że jest wkurzona i stara się nie wrzeszczeć. - Musisz jej powiedzieć – mówi do Adama. – Wszystko. Ona zasługuje, żeby wszystko wiedzieć. Adam wzdycha z frustracją. – Wiesz, czemu nie mogę, Kels. Lekarz powiedział, że jakiekolwiek wiadomości mogą nią wstrząsnąć i sprawić, że wszystko potrwa dłużej. - I tak już trwa za długo. Ona ma prawo wiedzieć. - To zbyt szybko. – Słyszę jego wściekłość na nią. Gdybym go widziała, to nie mam wątpliwości, że jego dłonie byłyby zaciśnięte w pięści albo szarpałby za kępki włosów na karku. - Powiesz jej – warczy ona – albo ja jej powiem. - To nie twoja sprawa, Kelsey. To między mną i nią. Co uznaję za swoją wskazówkę, ponieważ jestem bardziej niż zdenerwowana tą rozmową, która nie ma żadnego sensu, ale wystarcza, żeby przez głowę przeszły mi wszystkie straszne myśli. - Co mi powiecie? Wychodzę zza rogu z ramionami skrzyżowanymi na piersi i patrzę wściekle na moją najlepszą przyjaciółkę i chłopaka. Oboje gadają mi, że mnie kochają, ale najwyraźniej ukrywają coś, co nie powinno być ukrywane. Odwracają się do mnie i otwierają szeroko usta. Nikt nic nie mówi, więc omijam ich i nalewam sobie kawy do kubka. Biorę pierwszego łyka i zamykam oczy, robiąc się coraz bardziej niecierpliwa milczeniem. Nie patrząc na nich, przegrzebuję szafki, aż znajduję naszą butelkę leków przeciwbólowych i wrzucam dwie tabletki do ust. - O co chodzi? – pytam gniewnie, obrzucając ich wzrokiem. Nic nie mówią, ale Kelsey wygląda na zawstydzoną i patrzy na podłogę. Adam również nie może albo nie chce na mnie spojrzeć. Na jego policzkach wpłynął słaby różowy kolor, 96

jakby był zażenowany albo zawstydzony, że został przyłapany na czymś, czego nie powinien robić. Albo może jest nieusatysfakcjonowanej.

zawstydzony

zostawieniem

mnie

w

pokoju

nagiej

i

Ale nieważne. Nie zniosę już więcej tych bzdur. Opuszczam kuchnię, nie patrząc na żadne z nich. Dwadzieścia minut później jestem wymyta i ubrana na dzień w Hooka Joe’s, mając na sobie bluzkę z naszywką z imieniem oraz krótką dżinsową spódniczkę. Nie muszę być w pracy, ale mam wymówkę na wyjście z mieszkania, a nie spędzenie dnia na duszeniu się pod presją. Gdy wchodzę do kuchni, Adam siedzi przy stole, wpatrując się pusto w swoje ręce. Kelsey nie ma. - To nie tak, jak myślałaś. Zatrzymuję się i odwracam do niego. Nie podnosi głowy, żeby na mnie spojrzeć. Wydaję zdegustowany, burkliwy dźwięk i wciskam klucze mocno we wnętrze dłoni. Metal wciska się tak mocno, że mnie kłuje, ale nie obchodzi mnie to. - Nie wiesz, co myślałam. Prycha. Wywracam oczami. Powróciliśmy do typowych reakcji na siebie. Świetnie. - Nie zdradzam mojego najlepszego przyjaciela z twoją najlepszą przyjaciółką. Otwieram szerzej oczy. Czy on naprawdę myśli, że mam w nim aż tak mało zaufania? - Naprawdę tak nie myślałam, Adam. Po prostu nie wiem, co myśleć. I chciałabym wiedzieć, o czym rozmawialiście. Potrząsa głową i dalej na mnie nie patrzy. – Nie mogę ci powiedzieć. Zaciskam usta. – Racja. Oczywiście, że nie. Broń Boże, żeby ktoś powiedział mi, co się tutaj dzieje, do diabła. Wiesz, mówimy tylko o moim życiu, żadna wielka sprawa. Uderza dłońmi o stół. Jego pełen kubek kawy trzęsie się i przelewa się u góry. - Masz jakiekolwiek pojęcie, jakie to jest dla mnie trudne? Kocham cię i umarłbym za ciebie. Musiałem na ciebie patrzeć! Na moje sapnięcie Adam bierze głęboki wdech, przesuwając dłońmi po twarzy, jakby próbował wymazać wspomnienie. 97

Moje wspomnienie… jedyna rzecz, na jaką chcę odpowiedzi. - Siedziałem tam z tobą, czekałem i nie miałem pewności czy wyjdziesz z tego cało. To ja nie opuszczałem twojego łóżka, kiedy twoi rodzice wybrali się na rejs wycieczkowy, a ty nie pamiętasz nawet jednej pieprzenie dobrej rzeczy. Siedzisz sobie tutaj i każdego dnia przeklinasz mnie za moje błędy… - urywa, nabierając głębokiego tchu. Nie mogę zrobić nic innego, jak siedzieć tutaj, przymarznięta do krzesła ze szczęką dotykającą podłogi. – A było o wiele więcej dobrych rzeczy niż gównianych, Ames. Podskakuję na dźwięk kubka uderzającego o porcelanowy zlew. Jestem zaskoczony, że nie połamał się na milion kawałków od siły jego rzutu. - Boże! To jest po prostu do kitu! Nie sądzisz, że chciałbym, abyś poczuła, jak bardzo mnie kochasz? Przypomniała sobie, jak bardzo ja cię kocham? - A wiesz, jak bardzo się boję… każdego pieprzonego dnia, że tak się nie stanie? Chryste, Ames, mamy te miejsce, żeby zacząć razem wspólne życie… - Pokazuje palcem na mnie i na siebie, milknąc, żeby nabrać kolejnego tchu. – Nasze wspólne życie. Chciałaś tego tak bardzo, jak ja, a teraz codziennie budzę się z obawą, że powiem złą rzecz, bojąc się, że spakujesz się i odejdziesz i bojąc się, że nigdy sobie nie przypomnisz wszystkich razów, kiedy cię rozśmieszałem. Nie przypomnisz sobie nocy, kiedy kochaliśmy się tutaj po raz pierwszy zanim mieliśmy meble. Tak bardzo się boję, że niczego sobie nie przypomnisz! Jego klatka piersiowa unosi się i opada, rozciągając jego bluzkę z czaszkami. Jego włosy są kompletnym bałaganem od ciągłego przeczesywania ich dłonią. - Kocham cię, Amy. Głos ma cichszy, spokojniejszy. Nie mogę mu nic odpowiedzieć i widzę, jak ból przeszywa jego serce, kiedy siedzę tam, myśląc o tym, co powiedział: Musiałem na ciebie patrzeć, nie miałem pewności czy wyjdziesz z tego cało. - Kocham cię ponad życie, a zacząłem się w tobie zakochiwać w dzień, kiedy udawałem, że jesteś ode mnie mądrzejsza w statystykach, żebym tylko miał wymówkę na przebywanie z tobą sam na sam. W końcu odnajduję głos. – Co miałeś na myśl, mówiąc, że na mnie patrzyłeś? Skonsternowanie pojawia się w jego oczach, a potem marszczy brwi. – Słyszałaś cokolwiek z tego, co właśnie powiedziałem? Kocham cię, Amy. Proszę – błaga mnie – nie każ mi ponownie przeżywać tamtego dnia. Nie mogę. Dotykam jego dłoni. - Ale muszę wiedzieć, co się wydarzyło. Po prostu mi powiedz. Nie potrafię znieść tych wszystkich rzeczy, które mnie dezorientują. Musisz mi powiedzieć. 98

Kręci głową, przeczesując dłonią włosy, a drugą jeszcze mocniej ściska moją rękę. Napięcie między nami jest wyraźne. Czuję, jak napełnia przestrzeń między nami, kiedy próbuję przekonać go oczami, aby mi powiedział. Potrzebuję prawdy. - Spadłaś… - Zaczyna, ale potem opuszcza głowę. Zabiera rękę i odwraca się ode mnie. – Nie mogę, Amy. Pewnego dnia sobie przypomnisz, wiem o tym. Ale nie proś mnie, żebym znowu to przeżywał. Nie mam nic do powiedzenia. Oboje milczymy przez kilka minut albo godzin. Może to tylko sekundy, ale jedyny dźwięk, jaki słyszę to tykanie zegara na ścianie, które brzmi jak ogromny gong. W końcu pytam. – Dlatego nie chciałeś mnie dotknąć zeszłej nocy? Czy to ma coś wspólnego z moim wypadkiem i blizną? Unosi gwałtownie głowę, trzymając ręce na biodrach i na jego czole pojawiają się zmarszczki. - Co takiego? Na Boga, nie. Myślisz, że tego nie chcę? – pyta, machając w stronę mojego pokoju. – Oczywiście, że chcę. Po prostu nie mogłem tego zrobić ostatniej nocy. Nie, kiedy byłaś pijana, nie, kiedy… - Nie ufam ci. Przygryza dolną wargę, sunąc po niej zębami. Wpatruje się w zdjęcie wiszące na ścianie i zamyka oczy, oddychając ciężko. - Byłaś pierwszą osobą, która mi zaufała. Przejrzałaś bzdury, które pokazywałem wszystkim innym, jako akt. - Nie rozumiem, co to znaczy, Adam. Opuszcza głowę i zajmuje miejsce na kanapie, rozkładając kolana i opierając na nich łokcie, i przeczesuje dłońmi włosy na karku. Siadam na innej kanapie, przyglądając mu się i zapominając o zeszłej nocy oraz mojej kawie, które teraz jest już zimna. To jest ważne. To jest prawdziwe. Cokolwiek, z czym teraz walczy odpowie mi na tyle pytań. Nareszcie podnosi na mnie wzrok.

99

- Wiem, że kiedy zacząłem cię podrywać to myślałaś sobie to samo, co wszyscy inni. Widziałaś we mnie podrywacza, kogoś kogo nie obchodziło w życiu nic prócz imprezy, spanie z przypadkowymi dziewczynami i upewnienie się, że oceny będą na tyle dobre, abym został w drużynie piłkarskiej. – Pociera się ręką po karku, wyglądając przez okno. – Nie myliłaś się; nikt się nie mylił. Ale byłaś pierwszą osobą, która nie patrzyła na to wszystko i chciałaś poznać prawdziwego mnie. - Kim jest… co? – pytam powoli, nie chcąc zbytnio go naciskać. Teraz Adam otwiera mi się bardziej niż kiedykolwiek i nie chcę przegapić ani sekundy z tej chwili. - Nie jestem nikim specjalnym, Ames. Jestem tylko dzieciakiem z popieprzonej rodziny, który uciekł do Colorado, przyjmując pierwsze stypendium, które zostało mi zaoferowane, żebym mógł wydostać się stamtąd, gdzie żyłem. – Wzrusza ramionami. – Ten dzień, kiedy zobaczyłem cię na dziedzińcu, śmiejącą się z Tylerem? Po raz pierwszy nie czułem się, jakbym topił się w mroku. Odwraca się do mnie i unosi jeden kącik ust. – Wiem, że to brzmi banalnie. Ale zawsze tak jest, kiedy przebywam w twoim towarzystwie. Ty po prostu… wymazujesz mrok, który jest we mnie. Wow. Wypuszczam drżący oddech. Przygryzam wnętrze dolnej wargi przytłoczona tym, co właśnie usłyszałam. - Skąd ty się wziąłeś, do diabła? Zamyka oczy i potrząsa głową. - Twoi rodzice? Jego nos drga, a palce zaciskają się na kolanie. Wiem, że jestem blisko czegoś. Większego zrozumienia go. - Nie mogę teraz o tym mówić. - Powiedziałeś mi kiedyś? Potakuje i wygląda przez okno z pustym wyrazem twarzy. Chcę go zapytać, o czym myśli. O tym, kiedy mi powiedział czy o tym, gdzie on mieszkał, do diabła? - Powiesz mi znowu? – pytam tak cicho, że nie jestem pewna czy mnie usłyszał. - Tak – odpowiada powoli i tak cicho, jak ja. – Nigdy nie troszczyłem się o bycie dobrym facetem zanim cię poznałem, Amy. Wiem, że głupio jest powiedzieć, iż mnie zmieniłaś i może nie chodzi o zmienianie, tylko o to, że zdałem sobie sprawę, iż chcę być dla kogoś lepszą

100

osobą. Po raz pierwszy w życiu chciałem zrobić coś właściwego. Chciałem, żebyś była ze mnie dumna. Jego oczy padają na każdą powierzchnię w mieszkaniu. Przygląda się temu wszystkiemu, myśląc w milczeniu. Daję mu tę ciszę, choć w głowie wrzeszczą mi setki pytań, pragnąc odpowiedzi. - Wiem, że to nie jest podobne do miejsca, w którym dorastałaś. Wiem, że nasze mieszkanie jest małe, a meble są gówniane. Śmieję się cicho i patrzę, jak on się uśmiecha, wpatrując się w zdjęcia na dalekiej ścianie. Naszą iluzję. Nasze życie wspomnień, których nie pamiętam. Przygryza wnętrze policzka i zaciska usta. - Ale te miejsce… te miejsce jest najlepszym domem, jaki kiedykolwiek miałem. Łzy spływają cicho po moich policzkach. Nie rozumiem, czemu płaczę, czemu jestem tak bardzo poruszona jego słowami, ale moje serce łamie się dla mężczyzny, który zawsze wydawał się taki pewny siebie, granicząc z arogancją. Siedzi nieruchomo, prawie bojąc się na mnie spojrzeć, a ja chcę tylko do niego podejść i pocieszyć go w jakiś mały sposób. Więc to robię. Powoli podnoszę się z niewygodnej kanapy, która powinna zostać wymieniona albo wrzucona do ognia co najmniej dziesięć lat temu i podchodzę do niego. Kiedy staję przed nim, opiera się o kanapę i bez żadnego namysłu siadam mu na kolanach. Natychmiast obejmuje mnie ramionami, podciągając moje nogi tak, że jestem cała ułożona w jego ramionach. Ściska mnie mocno i chowa twarz w zgięciu mojej szyi. Obejmuję go za szyję i przytulam się do niego, czując się mu najbardziej bliższa w ciszy i śladzie po jego wyznaniu odkąd otworzyłam oczy i zobaczyłam nieznajomego siedzącego w moim pokoju szpitalnym niemal dwa miesiące temu.

101

TRZYNAŚCIE

- Wyjaśniliście sobie wszystko z Adamem? Spoglądam na Kelsey ponad kontuarem w Hooka’s. Zostawiłam Adama parę godzin temu po tym, jak siedzieliśmy razem na kanapie, nie mówiąc nic więcej. Potrzebowałam przestrzeni. Domyślam się, że on też, bo kiedy wychodziłam do kawiarni był ubrany na siłownię, a przez jedno ramię miał przerzuconą parę rękawic bokserskich. Wyglądał, jakby przebiegł maraton i zdałam sobie sprawę, że chociaż chodziliśmy ze sobą dwa lata, to dla Adama rzadkością było otworzenie się w taki sposób, jak zrobił to dziś rano. To go fizycznie wyczerpało. Czułam się tak samo; dlatego odnalazłam pociechę w popołudniowym podawaniu napojów kofeinowych małemu tłumowi artystycznych typów, którzy prawdopodobnie są bardziej skacowani niż ja. Wzruszam ramionami w odpowiedzi na jej pytanie. Wciąż jest mnóstwo rzeczy, których muszę się dowiedzieć, jak na przykład, co robiła dziś rano w moim mieszkaniu. Jednak w jakiś sposób po tym wszystkim, czym podzielił się ze mną tego ranka, szukanie odpowiedzi u Kelsey za jego plecami wydawało się niemal zdradą. I orientuję się, przyglądając się mojej najlepszej przyjaciółce, że chcę mu zaufać. Nawet, kiedy nie rozumiem wszystkiego ani nie wiem wszystkiego zawsze jest coś, co przyciąga mnie z powrotem do Adama. Chęć wiedzy, co on ma do powiedzenia, cenienie tego bardziej niż kogokolwiek innego; nawet Kelsey. - Damy sobie radę. – Uśmiecham się słabo. Przestępuje z nogi na nogę, bezmyślnie wpatrując się w pudełko muffinek. - Chciałam wyjaśnić ten poranek. Podnoszę rękę. – To nieważne. Mruży oczy. – Ale on ci nie powiedział, prawda? - Nie wiem o czym rozmawialiście dziś rano, Kelsey. Ale cokolwiek to jest, dopóki nie jesteś w to wmieszana, nie sądzę, że chcę wiedzieć. - Czuję, że coś zmieniło się między nami.

102

Przygryza wargę i dostrzegam łzy w jej oczach. Obchodzę kontuar i przytulam moją najlepszą przyjaciółkę w całym świecie. Chciałabym jej powiedzieć, iż wszystko będzie w porządku, ale nie mogę, bo nie chcę kłamać. Coś naprawdę się między nami zmieniło. Może, kiedy sobie wszystko przypomnę, to zrozumiem. Ale jak na razie istnieje przepaść, która nie może być usunięta tylko dlatego, że tego chcę. - To nie twoja wina, Kels – mówię, przytulając ją, kiedy obie zaczynamy cicho płakać. – Czuję, że nie jestem taka sama. Wiem, że się zmieniłam i tego nie pamiętam, ale nie sądzę, że można przejść przez to, czego doświadczam i nie być przez to także zmienionym. Kiwa głową w moje ramię, pociągając nosem. – Kocham cię. Odsuwam się od niej, ocierając oczy. – Wiem. Ja też cię kocham. Cieszę się, że jesteś z Zanderem. I myślę, że kiedy moje wspomnienia wrócą, to wszystko wróci do normy. Tylko nie mogę teraz nic obiecywać. - Wiem. Po prostu brakuje mi ciebie. – Tak jakby się uśmiecha. To mieszanka uśmiechu i grymasu. – Och, chciałam ci powiedzieć. Tamta dziewczyna, z którą wczoraj rozmawiał Adam? - Tak? - Zander gadał z nią po tym, jak wyszliście. Nazywa się Melanie i pracuje z Adamem. Pomyślałam, że chciałabyś wiedzieć, kim ona jest. Nie sądzę, aby miało to znaczenie, ale i tak jej dziękuję. Wychodzi na spotkanie z Zanderem, bo jadą do ich ulubionych gorących źródeł. Rumienię się na myśl o ostatnim razie, kiedy byłam tam z Adamem. Uśmiech na jej twarzy, gdy wychodzi i znaczące poruszenie brwiami doprowadza mnie do śmiechu, bo doskonale wiem, co będą tam robić.

* - Jaki długi dzień – mówi Preston, kiedy opada obok mnie na stołek barowy. Dochodzi dwudziesta druga i nie mogę uwierzyć, że jestem tutaj od niemal dziesięciu godzin. Dzień po prostu przeleciał. Może dlatego, iż bałam się wrócić do domu i zobaczyć Adama, niepewna tego, dokąd teraz zmierzamy. Dokańczam liczenie pieniędzy w kasie, a Preston właśnie pozamykała drzwi i skończyła mycie podłogi. - Padam. – Ukrywam ziewnięcie i zaczynam dodawać pokwitowania kart kredytowych. 103

- Dzisiaj gra zespół w takim małym klubie rockowym na przedmieściach Denver. Chciałabyś pójść z Adamem razem ze mną i Benjaminem? Posyłam jej dziwne spojrzenie. – Ty i Benjamin? Śmieje się. – Tak, jesteśmy razem od zawsze. Praktycznie od dzieciństwa. Nie potrafię ukryć szoku, a sądząc po jej śmiechu jest do tego przyzwyczajona. – Ale on wygląda… tak normalnie. - Hej! – Uderza mnie ręcznikiem, śmiejąc się razem ze mną. – Jestem kimś więcej niż dziwaczką z mnóstwem kolczyków i fioletowymi włosami. Wiem o tym i wiem, że się tylko drażni. Ale Benjamin? On wydaje się taki zasadniczy. Jakby wolał spędzić noc w operze albo na występie muzyki klasycznej. Preston wygląda, jakby jej miejsce było w agresywnych tańcach pod sceną. On jest cichy; prawie nieśmiały. A Preston, cóż, ona jest tego całkowitym przeciwieństwem. Ale podobno przeciwieństwa się przyciągają. Mogę być zmęczona, ale z niezdrowej ciekawości chciałabym zobaczyć ich razem publicznie. - W porządku – mówię i wyciągam komórkę. Wysyłam Adamowi wiadomość czy chce wyjść dzisiaj z Preston i Benjaminem. - Po prostu chcesz zobaczyć, jacy jesteśmy publicznie, prawda? Gorąco napływa mi do policzków. – Być może. Przewraca oczami. – Boże, jesteś straszna. Byłaś też taka, jak zaczynałaś tutaj pracować. Cała poddenerwowana w moim towarzystwie i kiedy wchodzili narkomani. Bardzo się zmieniłaś, wiesz. Patrzę na telefon, żeby sprawdzić czy Adam odpisał. Również dlatego, że ta rozmowa mnie stresuje. Preston nigdy nie mówi o tym, jaka byłam przed wypadkiem. - Dlaczego? – pytam w końcu. Podnosi wzrok na sufit, jakby namyślała się i bawi się kucykiem w ciemnoróżowe i fioletowe paski. Czaszki zniknęły z jej paznokci, zastąpione przez ciemnoróżowe stokrotki. - Pierwszego dnia, kiedy tu przyszłaś… byłaś smutna. Ale jednak, sama nie wiem… było w tobie coś takiego, że chciałam od razu cię zatrudnić. Tak, jakbyś próbowała doświadczyć czegoś nowego albo walczyła, żeby do czegoś dotrzeć.

104

- Głębokie. – Uśmiecham się, ale trzęsą mi się ręce. Czy zawsze byłam taka oczywista dla wszystkich, którzy mnie widzieli? Jakaś zagubiona dziewczynka idąca ścieżką, której nie chce, ale nie wiedząca, jaką inną drogę wybrać? - Zamknij się. Ale to prawda. Ile sobie przypomniałaś? Wzruszam ramionami. – Niewiele. W każdym razie nie to. Wiem, że nie jestem już blisko z moimi rodzicami. Albo, że jesteśmy dalsi sobie niż kiedyś i wiem, że odrzuciłam pracę, którą załatwił mi tata. Kiwa głową, jakby o tym wiedziała. Zgaduję, że wiedziała, skoro byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami, współpracowniczkami. - W dzień, kiedy tutaj przyszłaś rzuciłaś na bar swoje CV, a kiedy je przejrzałam położyłaś ręce na blacie, spojrzałaś mi prosto w oczy i powiedziałaś „Posłuchaj. Wiem, że nie wyglądam na dziewczynę do pracy w kawiarni, ale będę najlepszą kierowniczką, jaką kiedykolwiek zatrudniłaś. Potrzebuję tej pracy. Potrzebuję zrobić coś dla siebie i udowodnić wszystkim innym, którzy chcą czegoś ode mnie, że potrafię sama odnieść sukces”. Moje całe ciało się trzęsie. Nie do wiary, że byłam taka śmiała, ale Preston uśmiecha się do mnie, jakby to był najwspanialszy dzień w jej życiu. - Co odpowiedziałaś? - Witaj w klubie. Zeskakuje ze stołka, żeby dokończyć sprzątanie zaplecza, pozostawiając mnie samą na rozmyślanie nad tym, o co jej chodziło. Właśnie wkładam pieniądze do sejfu, żeby zakończyć pracę na ten dzień, kiedy wibruje moja komórka. Adam: Na pewno chcesz ze mną iść? Znam moją odpowiedź, nawet o niej nie myśląc. Ja: Tak. Jakim przeciwieństwem są Preston i Benjamin? Adam: Będzie zabawnie. Będę tam za dziesięć minut. Zamykam klapkę telefonu. Potem przebieram się w dodatkowy podkoszulek, który Preston trzyma dla mnie na zapleczu, żebym nie musiała nosić przez całą noc napisu Hooka’s na piersiach.

* 105

Okazuje się, że Preston i Benjamin nie są aż takim przeciwieństwem. Kiedy pojawiamy się w People’s Bar, gdzie występuje miejscowy zespół ciężkiego rocka, to prawie go nie poznaję. Ma czarne wąskie dżinsy z metalowymi łańcuchami zwisającymi z kieszeni, czarne onyksowe pierścienie na palcach, kolczyka w nosie, który jest połączony łańcuszkiem do prawego ucha, a oczy są podkreślone czarną kredką do oczu. Jasne włosy, które zazwyczaj są uczesane na poważny sposób teraz są uniesione do góry i po bokach w kępkach. I mają kolor limonkowej zieleni, który jest całkowicie przeciwny jasnym kolorom Preston, jednak pochlebny w ten sam sposób. Zdaję sobie sprawę, że to prawdopodobnie idealna metafora dla ich całego związku. Najwyraźniej Benjamin nie czuje potrzeby manifestowania swojej osobowości w stylu alternatywnego rocka we wszystkich godzinach dnia i zamiast tego jest szczęśliwszy wyglądając na nieśmiałego, ładnego chłoptasia, kiedy jest w pracy. Dałam się nabrać. Moje policzki nabierają ciemnoczerwonego koloru, a na klatce piersiowej i szyi pojawiają się plamki zawstydzenia, kiedy wszyscy odwracają się do mnie i wybuchają śmiechem na mój szok wywołany widokiem jego zmiany w kogoś, kogo wzięłabym za złego brata bliźniaka Benjamina. Ale noc jest świetna. Podskakujemy do rozdzierającej muzyki, która jest zbyt głośna, żeby przy niej rozmawiać. Nie dotykamy się z Adamem poza sporadycznym muśnięciem dłoni albo nóg, kiedy na siebie wpadamy. Piję tylko wodę, wciąż lekko skacowana po poprzedniej nocy i jestem przyjemnie zaskoczona, że Adam robi to samo. Kiedy zespół gra ostatnią piosenkę, robię sobie przerwę od skakania i opieram się o nasz stolik, ciesząc się nocą. Włosy mam tak spocone, że kleją mi się do szyi, a podkoszulek przylega do każdego centymetra skóry. Czuję pot nawet w moich czerwonych botkach Doc Marten. Ale mimo wszystko przez całą noc świetnie się bawiłam, zatracając się w krzykach muzyków, którzy – choć nie lubię tego typu muzyki – mają niesamowity dźwięk. Zgubiliśmy Benjamina i Preston kilka godzin temu w ciasnym tłumie pod sceną. Od czasu do czasu dostrzegałam skaczącą Preston, ale czułam się, jakbyśmy byli sami z Adamem całą noc. - Gotowa, żeby się stąd wydostać? – pyta, jego oddech łaskocze mnie w ucho. Potakuję, niepewna czy uda mi się odezwać.

106

Gdy odwracam się do niego, jestem wdzięczna, że dzisiaj nie piliśmy alkoholu. Przyciąganie, które czułam zeszłej nocy jest jeszcze silniejsze, kiedy wyczuwam wszystkie zmysły. Zgrubiałe opuszki jego palców, kiedy suną po moim ramieniu zanim splata nasze dłonie razem, zapach jego wody kolońskiej. To takie silne i wpatruję się w niego, kiwając głową, choć nie jestem już taka pewna czy w ogóle zadawał mi jakieś pytanie. Uśmiecha się do mnie, jakby wiedział, jak bardzo speszona jestem. Mogę się założyć, że wie. - Chodźmy – mówi i ciągnie mnie do drzwi, ledwo dając mi czas na wzięcie torebki, a wtedy podążam za nim.

107

CZTERNAŚCIE

Ściągam buty i kładę torebkę na podłodze, jak tylko wchodzimy do mieszkania i kieruję się do lodówki po wodę. Gdy odwracam się, Adam stoi przed oknami, patrząc w ciemną noc i trzymając ręce w kieszeniach. Wygląda na zagubionego w myślach i marszczę brwi, przyglądając mu się. Obraca się do mnie, pocierając wargi. – Muszę ci coś powiedzieć. Zamieram. Plastikowa góra butelki wody zatrzymuje się na mojej dolnej wardze i nie umiem oderwać od niego wzroku. Ma opuszczoną głowę, wpatrując się w lekko poplamiony dywan, a jego ramiona są zgarbione. - Dobrze. - Usiądź na kanapie. Najeżam się na chłód w jego głosie, ale on nie zauważa. Adam wcale na mnie nie patrzy. Odwraca się do okien i patrzy w ciemność obsypaną ulicznymi latarniami, które jednak nie zapewniają wystarczająco światła, aby coś zobaczyć. Sadowię się na kanapie stojącej najdalej od niego i podnoszę kolana do klatki piersiowej, przytulając je do siebie. Jakoś czuję potrzebę, żeby ochronić się przed tym, co nadchodzi w moją stronę. Z trudem wypuszcza oddech z ust i przeczesuje dłońmi włosy. Widzę, że patrzy na moje odbicie w oknie, ale nie sądzę, że próbuje mnie zobaczyć. Wygląda, jakby całkowicie próbował mnie unikać. Kiedy się odzywa, jego głos się łamie; potykając się o słowa. - Gdy miałem dziesięć lat, patrzyłem jak mój tata zabija moją mamę. Rozchylam usta w idealnym okrągłym kształcie. Gęsia skórka obsypuje moją skórę. Zabieram ramiona z kolan i nimi potrząsam, ale nie mogę pozbyć się dziwnego uczucia. - Co takiego? – chrypię, a Adam potrząsa głową. Powoli Adam przenosi na mnie wzrok, kiedy cisza zapada w każdym kącie mieszkania. Widzi strach wypisany na mojej twarzy i dostrzegam podobny wyraz na jego twarzy. Łamie mu się głos i poprzez otwartą przestrzeń widzę łzy w jego oczach.

108

- Dlatego nie chciałem ci mówić… nie, kiedy… - Nie jestem pewna czy ci ufam – dokańczam za niego. Blednie na moją szczerość, a po chwili kiwa głową. – Myślałaś, że zrobiłem ci krzywdę tamtej nocy. Z Jaredem. Jak mam ci powiedzieć skąd pochodzę, kiedy myślisz, że jestem tak zły, jak mężczyzna, który mnie stworzył? Przygryzam dolną wargę, próbując powiedzieć coś, co złagodzi jego niepokój. Ale nie potrafię. On ma absolutną rację. - Opowiedz mi, co się stało. Zamyka oczy, wzdycha i powoli podchodzi do mojej kanapy. Odsuwam się na jej koniec, aż uderzam o podparcie, kiedy on robi jeszcze kilka kroków do przodu. Przyciska język do zębów, po czym zajmuje miejsce na kanapie dwuosobowej naprzeciwko mnie. Odczuwa zarówno ulgę, jak i żal, kiedy patrzę, jak siada z takim obolałym wyrazem twarzy. - Ojciec był pijakiem i bił mamę. Często. Przełyka ślinę i widzę w duchy jego przeszłości tańczące mu w oczach. - Jednej nocy wrócił do domu i obwiniał ją o to, że stracił robotę. Kłócili się i zepchnął ją ze schodów. – Łzy bezwstydnie spływają po jego policzkach i moje stopy poruszają się zanim mogę je zatrzymać. Siadam obok niego, nakrywając dłonią jego rękę. Uśmiecha się smutno na ten gest i patrzy mi w oczy. - Skręciła kark i od razu zmarła. On trafił do więzienia, a mnie przygarnęli rodzice mamy. Ściskam jego dłoń, oferując mu choć najmniejsze pocieszenie. Gdyby to był ktoś inny, to objęłabym go, ale nie mogę tego zrobić. Patrzy mi prosto w oczy, odczytując moje myśli. - Nie jestem moim ojcem, Amy. Szybko tracę temperament i mogę wściekać się, i rzucać rzeczami, ale nie skrzywdziłem cię i nigdy tego nie zrobię. Spoglądam na nasze dłonie, bo nie mogę znieść intensywności w jego oczach. Wydaje mi się, że jestem spokojna. Jakimś cudem, nawet kiedy się boję, to jego dotyk mnie uspokaja. Ale ma również rację, bo mu nie ufam. Nie całkowicie. Nie wiem, jak te rzeczy mogą się dziać równocześnie. 109

Odmruguję łzy spowodowane skonsternowaniem w głowie. Wygląda na ostrożnego, podejrzliwego i przerażonego jednocześnie. Pozwala mi zobaczyć to wszystko i jestem mu za to wdzięczna. To jest najszczerszy moment, jaki ze sobą mieliśmy, który nie skończył się kłótnią. Przyjmę te zwycięstwo. Kiwam głową i cień uśmiechu dotyka moje usta. – Okej. Pomiędzy jego oczami pojawia się linia. – Okej? - Tak. – Wypuszczam powoli oddech. – Mówiłeś mi o tym wcześniej? Przesuwa wzrokiem po pokoju. Teraz już wiem, że coś przede mną ukrywa, czegoś mi nie mówi, ale dziś na to pozwalam, bo widzę, jakie bolesne jest dla niego wspominanie choć takiej małej ilości informacji. - Mówiłem. A potem twoi rodzice się dowiedzieli i chcieli, żebyś mnie zostawiła. Powiedzieli, że nie jestem dla ciebie wystarczająco dobry. – Uśmiecha się smutno. – Nie mogę powiedzieć, że mam im to za złe. Ale jestem też na tyle bystry, żeby nigdy nie chcieć, abyś odeszła. - Dlatego cię nie lubią? - Prawdopodobnie. Nigdy nie przejmowałem się zbytnio tym, co myśleli, dopóki nie zmieniało to tego, co ty myślisz. - Naprawdę? To znaczy jestem tutaj, ale oni już nie chcą ze mną rozmawiać. Adam ściska mnie za rękę i obracam się do niego całkowicie. Kciukiem muska delikatnie skórę moich knykci, ogrzewając ją i wzbudzając we mnie inne brzęczące uczucie. - Myślę – zaczyna, przeczesując jedną ręką włosy. – Myślę, że są najbardziej zrezygnowani. Wiedzieli, że nie odejdę i zmęczyli się kłótniami z tobą na ten temat. Biorę to pod uwagę i po sekundzie orientuję się, że pewnie mówi prawdę. Wycofanie się nie pasuje do moich rodziców, ale może nie odbieranie przez mamę moich ostatnich telefonów i jej milczenie na kolacji jest jej sposobem na ukaranie mnie. Tak, jak nie rozmawiała ze mną o zrezygnowaniu z tańca. - Chodź – odzywa się Adam i stawia mnie na nogi, zanim mam szansę zbyt długo się nad tym wszystkim zastanawiać. – Jest późno i nie zamierzałem dzisiaj zrzucać na ciebie to wszystko. Idę za nim korytarzem, zatrzymując się przy moim progu i spoglądam na drzwi jego pokoju – naszego starego pokoju. 110

- Więc czemu to zrobiłeś? - Bo zasługujesz na prawdę, a nie chcę cię stracić, bo zbyt bardzo boję się, że prawda jeszcze bardziej odsunie twój powrót do zdrowia. Uśmiecham się łagodnie. – Dziękuję. A potem robię coś, o czym nie muszę myśleć. Robię krok do przodu i delikatnie przyciskam usta do jego warg. To szybki pocałunek i ledwie odczuwam jego miękką skórę na mojej nim się odsuwam. - Um… - mówię, nerwowo bawiąc się brzegiem podkoszulka. – Tak. Dobranoc. Adam przygryza dolną wargę i uśmiecha się. W jego oczach jest żar, a w spojrzeniu wesołość, która mówi, że być może cieszy się z własnego małego zwycięstwa tej nocy. Chowam się w swoim pokoju zanim zrobię coś żenującego, jak na przykład zarzucę na niego ramiona tylko po to, aby znowu poczuć na skórze jego twarde mięśnie. Niestety jestem zbyt niespokojna, by zasnąć. Leżę w łóżku przez wiele godzin, obracając się z boku na bok. Ilekroć zamykam oczy, myślę o tym, co Adam powiedział mi o swoich rodzicach i ojcu. O tym, jak był wychowany i jakoś rozumiem te małe rzeczy, które o nim wiem. Rozumiem może dlaczego szukał miłości i uwagi u kobiet, nie dbając o to, jak traktuje dziewczyny. Rozumiem jego gniew i picie. Tylko to znał przez całe życie. Widzę przebłyski mężczyzny, które mogą oznaczać, że to człowiek z kłopotami. Jednak już się go nie boję. A przynajmniej nie boję się o moje bezpieczeństwo. Po prostu mu nie ufam. Moja głowa może tak, ale serce nie. Lecz po raz pierwszy naprawdę chcę. Otwiera się przede mną w sposób, jaki wiem, że jest dla niego trudny. Widzę to w napięciu jego ramion i zaciśniętych ustach, kiedy myśli o swoim ojcu albo przeżywa na nowo rzeczy, które sobie przypominam. Nienawidzi tego, że widziałam go takiego. A ja nienawidzę tego, że po nocy dzielenia się tym, co musiało być dla niego bardzo trudne, zostawiłam go samego. Nie chcę, żeby był sam dzisiejszej nocy i jestem zmęczona ciągłym czuciem samotności. Zanim zdążę zmienić zdanie, wychodzę na korytarz i otwieram drzwi do pokoju, który kiedyś z nim dzieliłam.

111

Jedyne światło wydobywa się spomiędzy szczelin w tanich, plastikowych żaluzjach w oknie. Nie postawiłam nogi w tym pokoju odkąd Adam przywiózł mnie ze szpitala i stanowczo oświadczyłam, że nie będę tutaj spać. Nie w tym pokoju z nieznajomym. Robię kolejny krok w głąb pokoju, podłoga skrzypi pod moimi nogami i Adam obraca się na łóżku twarzą do drzwi. Podpiera się na łokciu, po czym wyskakuje z łóżka. - Ames? Co jest? Przestępuje z nogi na nogę, nagle zawstydzona i poddenerwowana, że w ogóle tutaj jestem. - Miałaś sen? – pyta i wyciąga ręce do moich ramion. Napinam się pod jego dotykiem. - Nie – mówię z suchym gardłem. Patrzę mu w oczy, ale widzę tylko ciemny cień jego postaci w pokoju. Nie mogę się nawet domyślać, co sobie myśli. – Zastanawiałam się czy mogę tutaj zostać. Ściska mnie za ramiona, a po chwili się odpręża. – Dlaczego? Na pewno wszystko w porządku? Nie, nie bardzo. Nie jest w porządku. Nie wiem, czemu tutaj jestem. Dlaczego mam nagłe pragnienie, żeby przytulić się do niego i być blisko. - Nie chcę być sama. Głośno wzdycha i widzę, jak zarys jego ramion się odpręża. Opiera czoło na moim czole i obejmuje mnie. - Oczywiście, że możesz ze mną zostać. Z zamkniętymi oczami pozwalam, żeby owładnął mną jego głęboki i zaspany głos, i moje wnętrze się rozgrzewa. Kiwam głową i poruszam ramionami tak, aby ścisnąć jego dłonie. Zaprowadza mnie na pustą stronę mojego łóżka, odsuwa kołdrę, a potem kładzie się na łóżku obok mnie. - Mogę cię potrzymać? – pyta, a jego głos jest tak niepewny, jak ja się czuję. Obracam się na bok i pozwalam Adamowi położyć się obok mnie, objąć mnie ramionami i przyciągnąć do siebie. - Dziękuję – mruczy w moje włosy, ściskając mnie mocno, a ja nareszcie zasypiam.

112

* - Coś ty mu, kurwa, zrobiła? Podskakuję na dźwięk jadu w głosie Zandera. Jego wściekłość jest wszędzie, wypełniając ogromne wejście do domu bractwa. Nigdy wcześniej nie widziałam, żeby jego złość była skierowana na mnie. Do diabła, nigdy nie widziałam takiej złości u nikogo. Przenigdy. Jego kolczyki i wytatuowane ramiona skrzyżowane na torsie cholernie mnie przerażają. - Ja… nie wiem, o czym mówisz. Podskakuję na głośny trzask wydobywający się z góry i Zander przeszywa mnie wzrokiem. - Wpadł w amok i myślę, że jest tak bardzo wkurzony tylko przez jedno – przez ciebie. Więc powiedz mi coś się wczoraj stało, do cholery. – Wchodzi w moją przestrzeń osobistą, aż wycofuję się pod ścianę. – Co mu zrobiłaś? - Nic nie zrobiłam! – krzyczę i biegnę w stronę schodów, przeskakując po dwa naraz, cholernie przestraszona, dlaczego Adam byłby taki wściekły. Nie może wiedzieć, że Brendan znowu próbował mnie pocałować. Kopnęłam go w jaja w tylnym korytarzu i niemożliwe, że Brendan by mu powiedział, chyba że chciałby dostać w pysk. Chyba, że… chyba, że Brendan uważa, że to ja się do niego dobierałam. Cholera. Byłby do tego zdolny. Moje ciało wydaje się płonąć, kiedy wchodzę na ostatnie piętro. Dźwięki dochodzące zza drzwi są przerażające i podskakuję na odgłos tłukącego się szkła. - Adam! – krzyczę, otwierając drzwi. – Co… - Milknę, kiedy obrzucam wzrokiem widok przede mną. Lustro nad jego komodą jest stłuczone, brakuje w nim kawałków. Okno jest rozbite, jakby rzucił w nie krzesłem – albo głazem. Wszystko, co stało na komodzie zostało zrzucone na podłogę, a mniejsza szafka jest przewrócona. Szuflady są porozrzucane po pokoju, a jego ubrania pokrywają brudny dywan. W suchym tynku widnieje kilkanaście dziur. Dziury, które wyraźnie są wynikiem walenia pięścią w ścianę.

113

- Coś ty zrobił? – pytam cicho, kiedy nareszcie odnajduję go ciężką oddychającego w kącie. Krew leje się z jego rąk i barku. Jego klatka piersiowa jest śliska od potu i ma na sobie jedynie parę spodni gimnastycznych. - Co się stało, Adam? – pytam, ale stoję w progu, obawiając się do niego podejść. Całkowicie zniszczył swój pokój. Nic nie jest do ocalenia, może oprócz łóżka. Nie patrzy na mnie. Nic nie mówi. Nie rusza się. - Jeżeli chodzi o Brendana, to mogę wyjaśnić. Unosi gwałtownie głowę i patrzy na mnie przymrużonymi oczami. Jego nozdrza drgają, a ręce zaciskają się w pięści. Tors unosi się i opada, a policzki robią się jasnoczerwone. - Co masz na myśli, że możesz wyjaśnić Brendana? Kręcę głową. – Nic, Adam. Po prostu myślałam… - Rozglądam się po pokoju. Jeżeli to nie ja jestem powodem jego gniewu, to co mu się stało, do diabła? - Co się, kurwa, stało z Brendanem! – Krzyczy tak głośno, że jego głos odbija się od ścian w pokoju. Słyszę kroki na schodach. - Nic! Co zrobiłeś? – krzyczę równie głośno. Jeżeli bycie z Adamem czegokolwiek mnie nauczyło to tego, że czasami nie tylko dobrze jest sobie pokrzyczeć, ale to naprawdę pomaga. Tym razem jednak nie. - Wyjdź stąd, Amy. Nie mogę teraz zajmować się tym gównem. Patrzy na potrzaskane okno. Nie rozumiem, co się dzieje, ale po raz pierwszy od kilku miesięcy czuję, że dzielą nas mile. Nieporozumienia i brak komunikacji nas rozdzielają. Znowu. Przenosi na mnie wzrok i wyrzuca słowa z tak jadowitą wściekłością, że moje oczy od razu napełniają się łzami. - Zostaw. Mnie. W. Spokoju. Do. Cholery. - Adam.

114

- JUŻ! Wrzeszczy i odwracam się, wpadając prosto na Zandera. Przytrzymuje mnie ramieniem i zamyka drzwi do pokoju Adama. Nie wygląda na bardziej mną zadowolonego niż wcześniej. - Nic nie zrobiłam – wyduszam cicho przez łzy i gulę w gardle. Zander powoli kiwa głową, jakby w końcu mi wierzył i opuszcza ramię. Odchodzę, schodząc wolno po schodach, kiedy kolejny głośny trzask rozbrzmiewa z pokoju Adama.

115

PIĘTNAŚCIE

- Co sprawiło, że dzisiaj przyszłaś sama, Amy? Dr. Jamison ma na sobie dżinsową spódniczkę do kostek i bluzkę w kolorze limonkowej zieleni. Po raz pierwszy widzę, żeby jej ubrania do siebie pasowały. Jej włosy wciąż są splecione w warkocz, ale na ustach ma błyszczyk, co również jest nowe. Niemal chcę ją zapytać czy ma randkę. Przygryzam nerwowo dolną wargę, nie wiedząc od czego zacząć. - Zeszłej nocy miałam ciężki sen. - Pytałaś o niego Adama? - Nie, krzyczał na mnie w tym śnie. Jego oczy były takie wściekłe i wyraźnie zrobiłam coś, co go rozgniewało. – Opieram się o krzesło, zamykając oczy i przypominam sobie dzikie spojrzenie w jego wściekłych oczach. – Po prostu… chciałam wysłuchać pani opinii na temat czegoś innego niż moje wspomnienia. Zapisuje coś w notesie i rozpiera się na swoim krześle. – Dobrze. Co to takiego? - Czy możliwe jest, żeby ktoś wychował się w patologicznym domu i nie powtórzył wzoru? – Przełykam gulę w gardle i zaciskam powieki. Niemal czuję się, jakbym zdradzała Adama zadając po prostu te pytanie. A jednak ciągle się nad tym zastanawiałam odkąd obudziłam się po tym śnie sama w łóżku Adama. Po raz pierwszy odkąd spotykam się z Dr. Jamison, ona przestaje się uśmiechać. - Co masz na myśli? - Po prostu. – Powoli wypuszczam oddech i znowu próbuję. – W moim śnie on zniszczył swój stary pokój. Był naprawdę wściekły o coś. Wrzeszczał na mnie i wyszłam, ale wybił pięścią dziurę w ścianie naszego korytarza i zawsze wydaje się taki rozgniewany. Poruszam ramionami, próbując rozluźnić mięśnie, ale to nie pomaga. Moja skóra wydaje się być o dwa rozmiary za mała. – Powiedział mi, że jego tata bił jego mamę; że zrzucił jego mamę ze schodów i Adam patrzył, jak ona umiera. Oczy natychmiast zachodzą mi łzami, kiedy to opowiadam. Spływają po moich policzkach i spadają z brody zanim mogę je zetrzeć. Wyciągam rękę po chusteczki i przyciskam jedną do twarzy. - Czy Adam kiedykolwiek zrobił ci krzywdę?

116

Kręcę głową. – Nie, o niczym takim nie wiem, a przynajmniej nie pamiętam. Ale co, jeśli tak? Co, jeśli zrobił mi krzywdę, a ja tego nie pamiętam? Co, jeśli… co, jeśli mnie skrzywdzi? Dr. Jamison podnosi nieistniejący kłaczek ze spódnicy i opiera się o krzesło. Zaciska usta. Przewraca mi się w brzuchu. Jest mi niedobrze, ale mówię dalej. - Dużo pije. Ilekroć robi się mną poirytowany pierwsze, co robi to idzie do baru Zandera. Wraca do domu pijany, robi dziury w ścianach i niszczy swoje meble. – Znowu ocieram oczy. Czuję w gardle słony posmak własnych łez. – Przeraża mnie. Kiwa głową, czekając, aż skończę. Nie wiem, co robić. Uwierzyłam Adamowi, kiedy powiedział mi o swoim ojcu. Czuję, że go zdradzam będąc tutaj, po tym jak tak bardzo bał się w ogóle powiedzieć mi o swoim tacie. Martwił się, że to nas od siebie oddali, ale tak się nie stało. Na jedną noc staliśmy sobie jeszcze bliżsi, a przynajmniej tak myślałam. - Powiedz mi coś. – Pociągam nosem poprzez łzy i odmruguję resztę. – Jakie wywołuje w tobie uczucia? - Co? - Kiedy jesteś z Adamem. Powiedz mi dwie pierwsze rzeczy, które przychodzą ci na myśl, gdy o nim myślisz. - Zdezorientowanie i bezpieczeństwo. Uśmiecha się łagodnie, znacząco. Marszczę brwi. Jak mogę czuć się z nim bezpiecznie, kiedy mam tyle pytań? - Z tego, co powiedziałaś i tego, co zaobserwowałam nie sądzę, żeby Adam kiedykolwiek zrobił ci krzywdę… - Ale czy jest do tego zdolny? – wtrącam. Zaciska usta. – Być może. Ale robię to od dłuższego czasu, Amy. I istnieje sposób, w jaki reagują na siebie ludzie w patologicznym związku, nawet kiedy sami nie zdają sobie z tego sprawy. Nie uważam, żebyś miała z Adamem taki związek. Lecz to nie oznacza, że nie powinnaś być zaniepokojona. Mogłabyś przynajmniej – albo ja, jeżeli tak byś wolała zasugerować Adamowi wzięcie paru zajęć radzenia sobie z gniewem lub mogę spotykać się z nim indywidualnie. Mogłabym na prywatności przedyskutować z nim jego historię i pomóc mu poradzić sobie z pewnymi rzeczami, które mówisz, że widział. Biorę to przynajmniej pod uwagę, jak sama powiedziała. Może pomoże mi to w lepszym samopoczuciu w jego towarzystwie.

117

- Chciałabym tego. Pochyla się do przodu i opiera rękę na moim kolanie. – Jeżeli nie czujesz się przy nim komfortowo, to najważniejszą kwestią jest, żebyś zajęła się samą sobą, aż będziesz gotowa. Przechodzisz własną traumę i nadal potrzebujesz leczenia. Może jest jakieś miejsce, gdzie mogłabyś zostać, dopóki nie będziesz czuła się lepiej w sprawie przebywania z Adamem? Wzruszam ramionami. Nieszczególnie, chyba że moi rodzice zgodzą się, abym znowu wróciła do domu. - Pomyślę nad tym.

* Nie jestem pewna, jak moje auto samo odnajduje drogę na podjazd moich rodziców, ale jestem tutaj. Jeździłam po Denver przez kilka godzin po opuszczeniu terapii. Nie byłam gotowa na pojechanie do domu, nie chciałam rozładowywać wszystkiego na Kelsey i nie chciało mi się spędzać popołudnia na nalewaniu napojów w Hooka Joe’s. Tak oto jestem tutaj i zaciskam ręce na kierownicy, tkwiąc na zakrzywionym podjeździe domu, w którym dorastałam. Przede mną stoi nieznajomy Acura SUV i siedzę w aucie przez nie wiadomo ile czasu, rozważając czy wejść do środka i przeszkodzić jakiemukolwiek towarzystwu, jakie mają rodzice. Może Dr. Jamison ma rację. Adam i ja potrzebujemy więcej przestrzeni. Może trochę czasu osobno dobrze mi zrobi, dopóki nie przypomnę sobie, jaki on jest naprawdę bez stresu, że jeszcze bardziej go zdenerwuję czy czucia się nieswojo we własnym domu. Bo dom rodziców jest dla mnie tak bardzo komfortowy. Prycham, czując się żałośnie. Wymieniam jedno więzienie na drugie. Ale tak będzie najlepiej, przypominam sobie i wzdycham głośno. Właśnie wysiadam z mojego małego sedana BMW, kiedy otwierają się drzwi wejściowe. Spoglądam nad dachem auta i otwieram szeroko usta. Moja siostra Ann patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami, a na biodrze kołysze dziecko. Moją siostrzenicę Tilly, której jeszcze nie poznałam. Podpieram się na drzwiach samochodu, niepewna czy je zamknąć. Może powinnam odjechać. Nie mogę uwierzyć, że moja siostra i rodzina jest w mieście, a rodzice nawet nie kłopotali się zaproszeniem mnie tutaj, abym ich zobaczyła. Potrząsam głową z obrzydzeniem. Świetną mam rodzinę. 118

- Nie wiedziałam, że przyjedziesz – odzywa się Ann, kiedy podchodzi do przodu mojego samochodu. Spogląda na drzwi wejściowe, po czym znowu patrzy na mnie. Tilly wygląda ślicznie. Ma zaledwie cień blond włosów mojej siostry i duże jasnoniebieskie oczka. Gruchocze i bąbelki wydobywają się z jej małych usteczek, a potem piszczy, machając rączkami w powietrzu. - Mama i tata wiedzieli, że przyjedziesz? Wyciągam rękę i chwytam pulchniutką rączkę Tilly, wciąż nie wierząc, że nikt nie poinformował mnie, że przyjeżdża moja rodzina. Oczy palą mnie od niewylanych łez, ale nie pozwalam im opaść. - Nie. Nie wiedziałam, że jesteś w mieście. Marszczy brwi. – Mama powiedziała, że nie odbierałaś jej telefonów. Prycham. – Mama wcale do mnie nie dzwoniła. Nie mogę oderwać wzroku od mojej siostrzenicy. Ma co najmniej cztery miesiące i nigdy jej jeszcze nie widziałam. Bez namysłu wyciągam ramiona i powstrzymuję się zanim wyrwę ją siostrze bez pozwolenia. Patrzę na Ann. – Mogę? - Oczywiście. – Podaje mi Tilly i uśmiecha się. – Wyszłam po jej torbę z pieluchami. - Och. – Robię minę i moja siostra się śmieje. - Nie martw się tym. Jeszcze nie postawię cię na służbie zmieniania pieluszek. Trzymam niezręcznie moją siostrzenicę, wciąż nie potrafiąc zrozumieć, dlaczego zostałam odcięta od rodziny. Czemu mama tak bardzo mnie nienawidzi i czemu Ann zawsze potrafiła ją zadowolić. Idę za nią do domu, ale kiedy wchodzimy na schody odwraca się do mnie. - Jak się czujesz? - Nie wiem – odpowiadam szczerze. – Niektóre wspomnienia wracają, ale jest mnóstwo dziur. - Przepraszam, że cię nie odwiedziłam. Wygląda, jakby mówiła szczerze. Nie wiem, dlaczego by się przejmowała. Jest o pięć lat starsza ode mnie i nigdy nie byłyśmy nikim więcej, jak podobnie wyglądającymi dziewczynami dzielącymi wspólny dom. - Nie martw się.

119

Wchodzę za nią do domu, gdzie zdaje się, iż czas się zatrzymał, kiedy wchodzimy do kuchni. Mąż Ann, Roger trzyma na rękach ich syna Coopera. Mama i tata odwracają się do mnie i twarz mamy natychmiast blednie. Wygląda na zawstydzoną, że została przyłapana na kłamstwie. Wkurza mnie to i zaciskam uchwyt na Tilly. - Tak mi miło, że zostałam zaproszona na obiad z rodziną. Mama odzyskuje panowanie i w ciągu paru sekund na jej twarzy powraca maska obojętności oraz wyższości. – Nie sądziłam, że się pojawisz. - Ale jesteście moją rodziną. Mama uśmiecha się, ale wygląda to niezręcznie na jej perfekcyjnie umalowanej twarzy. – Wybrałaś nową rodzinę. Oni najwyraźniej potrafią dać ci coś, czego ja nigdy nie mogłam. Macha ręką w powietrzu, jakbym powinna być pod wrażeniem marmurowymi podłogami, meblami tak drogimi, że aż strach na nich usiąść i dziełami sztuki na ścianach, które są tak piękne, ale nie można ich dotknąć chyba, że chcesz je uszkodzić. - Carol – gani ją tata. Unoszę rękę i podaję Tilly Ann. – W porządku. Żadne z nas się nie rusza. Tak, jakbyśmy nie wiedzieli, co zrobić z rudowłosą pasierbicą, która pojawiła się bez zaproszenia. Przypuszczam, że to ja nią jestem. Nieproszona we własnym domu. Teraz gdzie mam niby iść? Czuję, jak Ann ciągnie mnie za rękę i odwracam się do niej. Przekazała Tilly tacie, który przygląda mi się zmartwiony, ale nie na tyle, żeby się za mną wstawić. - Porozmawiajmy na zewnątrz. Wychodzę za siostrą na dwór, bo wiem, że zostanie wewnątrz spowoduje tylko więcej kłótni. Siadam obok niej na cementowych schodach i obejmuję ramionami kolana. Trzęsę się, ale zdaję sobie z tego sprawę dopiero na dworze. Całe moje ciało wibruje od adrenaliny. - Przyjechałam cię zobaczyć – odzywa się, kiedy wpatruję się w fontannę stojącą pośrodku naszego okrężnego podjazdu. Boże, mój dom jest pretensjonalny. – Kiedy byłaś w szpitalu. - Dlaczego wcześniej mi mówiłaś, że nie byłaś? Robi minę i przenosi wzrok na nasz doskonale przycięty trawnik. Naprawdę mamy krzaki, które wyglądają, jak zwierzęta. 120

- Sama nie wiem. Bo byłaś w śpiączce. – Wzrusza ramionami. – Bo nie wiedziałam czy w ogóle chciałabyś tam mojej obecności. - Jesteś moją siostrą. Gęsta cisza wypełnia małą przestrzeń między nami. Nawet nie wiem, co jej powiedzieć. Jak to możliwe, że moja rodzina jest taka popieprzona? - Zawsze byłaś tą silną, wiesz. - Co takiego? – pytam, skonsternowana nagłą zmianą tematu. Uśmiecha się lekko. – Nie udawaj, że nie wiesz, o czym mówię. Od dziecka walczyłaś z tym, czego oczekiwali od ciebie rodzice. – Śmieje się, ale smutno. – Zawsze to w tobie podziwiałam. Twoją umiejętność nie dbania o to, co ona myślała. W głowie słyszę słowa Adama z naszej wycieczki na kampus. Zawsze będzie tobą rozczarowana. - A ty? – pytam. Wypuszcza drżący oddech. – Lubię moje życie. Zawsze lubiłam. Naprawdę kocham Rogera i mam dwójkę wspaniałych dzieci. - Ale? - Ale czasami żałuję, że nie naciągnęłam trochę liny; że nie korzystałam bardziej z życia zanim podążyłam za głównym planem i ustatkowałam się. - A ja naciągałam linę? Prycha. – Błagam cię, Amy. Przeskoczyłaś przez płot. Mama po prostu nie wie, jak sobie z tobą radzić. - Dlatego mnie nienawidzi? - Nie nienawidzi cię. Po prostu nie radzi sobie dobrze z ludźmi silniejszymi od niej. Pozwalam, żeby te słowa wsiąknęły w moje kości. Ogrzewają mnie od środka. Być może to pierwsza szczera rozmowa, jaką kiedykolwiek przeprowadziłam z siostrą. I brzmi to tak, jakby naprawdę jej na mnie zależało. - Adam mnie przeraża – odzywam się po kolejnej chwili ciszy. Szturcha mnie w ramię z weselszym uśmiechem. – Jest trochę szorstki. - Ale? – pytam znowu.

121

Kręci głową. – Oddałabym wszystko, żeby Roger patrzył na mnie tak, jak widziałam, że patrzy na ciebie Adam. Marszczę nos. – A jak patrzy? Obejmuje mnie ramieniem. Nie jestem pewna czy moja siostra kiedykolwiek tak mnie dotknęła oprócz obowiązkowego uścisku na rodzinnych spotkaniach. Podoba mi się to i przytulam się do niej. - Jakby nie widział niczego innego – odpowiada, uśmiechając się tęsknie. Tak, jakby wyobrażała sobie, jakby to było być tak widzianą przez kogoś.

122

SZESNAŚCIE

- Gdzie byłaś? – Jeżę się na szorstki ton Adama, kiedy wchodzę do naszego mieszkania. Zmienia się, jak tylko widzi mojego zaczerwienione, opuchnięte oczy. Nie wiem nawet, kiedy się rozpłakałam, ale ocierałam łzy w drodze powrotnej do domu. Nie jestem pewna czemu jestem zdenerwowana. Może to przeciążenie emocjonalne. Kładzie ręce na moich ramionach i przypatruje mi się uważnie. – Co się dzisiaj stało? Odpycham jego ręce i wchodzę do kuchni. Nie wiem, jak zacząć wyjaśnienie wszystkiego, co się dzisiaj wydarzyło. - Poszłam na spotkanie z Dr. Jamison – mówię, wyciągając z lodówki butelkę wody. - Podobno było odwołane? – pyta. Potrząsam głową, siadając na kanapie. – Musiałem porozmawiać z nią o pewnych sprawach, a potem wylądowałam w domu rodziców. Siada obok mnie. Jego usta są dziwnie wykrzywione, a brwi zmarszczone. Wyczuwam promieniujące od niego skonsternowanie i zmartwienie. Nie wiem, jak zacząć mówić mu o moim śnie z ostatniej nocy, o tym co zasugerowała Dr. Jamison albo o mojej rodzinie. Że mojej siostrze naprawdę na mnie zależy. To chyba jest najdziwniejsze z tego wszystkiego. - Jak poszło? – Patrzę na Adama, jego czarne włosy są roztrzepane od ciągłego przeczesywania. Wzruszam ramionami. – Czy kiedykolwiek wizyta u moich rodziców kończyła się dobrze? – Znam odpowiedź, opierając się na jego rozbawionej minie. – Ale rozmawiałam z moją siostrą. To było dziwne. Przyjemne. Kręcę głową i przerzucam butelkę wody z ręki do ręki. – Moja siostra i jej rodzina są w mieście, a matka nawet nie zaprosiła mnie na obiad, Adam. To boli. - Co ci powiedziała? – Jego głos brzmi na napięty, niemal zdenerwowany w moim imieniu. Potrząsam głową. – Nie chcę już o niej mówić. - Chodź tutaj – mówi, przyciągając do siebie. 123

Tak mnie przesuwa, że jestem ułożona pod jego ramieniem, a nogi mam przerzucone przez jego kolana. Przytula mnie w milczeniu, obejmując mnie jedną ręką, a drugą trzyma na moim biodrze. Jest mi ciepło i wygodnie. Włącza jakiś film i po prostu mnie trzyma. Nie widzę filmu bez obrócenia głowy, więc zostaję w jednej pozycji, jakimś cudem czując się bezpiecznie nawet w ramionach człowieka, który czasami mnie przeraża. Jednakże w taki sposób, czując na sobie jego ciepło łatwo jest o tym zapomnieć. Łatwo jest zatracić się pod dotykiem jego mięśni i ciepłym oddechem owiewającym moją skórę. Ledwie zwracam uwagę na śmiech w filmie, kiedy Adam zaczyna poruszać kciukiem na moim biodrze. Nie wiem czy jest świadomy, że to robi albo po prostu nie może się powstrzymać. Powoli wyczuwam, jak jego oddech robi się cięższy, nieznacznie głębszy, kiedy opuszkiem kciuka odnajduje miejsce na mojej skórze tuż nad kością biodrową, gdzie moja koszulka lekko się podwinęła. Maleńkie ciepło jego skóry na mojej wywołuje przyjemne uczucie w moim ciele. Niemożliwe by było, abym reagowała na niego fizycznie w taki sposób, gdybym naprawdę się go bała. Ta świadomość mnie zaskakuje i zamieram w jego ramionach. Jego kciuk przestaje się ruszać i zabiera rękę, ale powstrzymuję go. - Nie. Obracam twarz tak, że moje usta znajdują się parę centymetrów od jego szyi. Nie wiem, jakiej używa wody kolońskiej, ale nie obchodzi mnie to. Wiem tylko tyle, że pachnie absolutnie smakowicie. Ale boję się zrobić pierwszy ruch, boję się, że znowu mnie odrzuci i odejdzie. Boję się, że nie będzie w stanie znieść widoku mojej okaleczonej skóry. - To było przyjemne. Przyglądam się, jak przełyka ślinę i jego ręka zaciska się na moim biodrze, ale dalej nie jest tam, gdzie jej pragnę. Chcę, żeby jego dłoń wróciła do mojej skóry, ogrzała mnie tak, jak tylko on to potrafi. Biorę głęboki wdech i pochylam się, muskając ustami jego skórę. Jego oddech na chwilę się zatrzymuje i teraz kładzie całą rękę na mojej skórze, trochę bardziej podwijając bluzkę. Nie porusza dłonią, ale nawet wtedy poruszam się pod jego dotykiem. To ciche, ale odważne zaproszenie, że chcę od niego więcej. - Jesteś niesamowita – szepcze mi do ucha. Drżę pod jego ochrypłym głosem. – Nie masz pojęcia, jak wspaniale było obudzić się dziś rano z tobą w naszym łóżku, przytuloną do 124

mojego boku. – Wysuwa język i liże płatek mojego ucha, a potem całuje delikatnie wrażliwą skórę za uchem. Jęczę cicho w jego szyję. Nie udało mi się tego powstrzymać, ale nie jestem zawstydzona ani przestraszona moją reakcją. - Dziękuję, że mi to dałaś. – Przyciąga mnie bliżej do siebie, zmieniając moją pozycję tak, że siedzę na nim okrakiem, twarzą do niego. Dostrzegam pożądanie wypisane na jego twarzy. I obawę. Tak jakby wciąż bał się za bardzo na mnie naciskać. Zastanawiam się czy mój wyraz twarzy odzwierciedla jego, bo czuję to samo. Kładę ręce na jego torsie i czuję szybko bijące serce pod moją skórą, i jego koszulką. Opuszcza wzrok na moją dłoń i patrzy znowu na mnie. Przenosi dłonie na moje biodra i przyciska mnie do siebie. Zaciskam uda i zaraz je rozluźniam, tłumiąc jęk, kiedy czuję pod sobą jego pobudzenie. Twarde. Pragnące mnie. Chcę tego. Potrzebuję tego. Potrzebuję czegoś dobrego, co zastąpi wszystkie moje obawy. Czegoś, co wypełni pustkę, która pojawia się we mnie, kiedy spędzam za dużo czasu w samotności, a mój umysł wędruje do wszystkich nieznanych i dziur w mojej pamięci. Może go wykorzystuję. Może nie. Może naprawdę go pragnę i kocham go całym sercem. W tej chwili chcę go po prostu poczuć. Pragnę tej więzi z nim. Unosi jedną rękę i delikatnie muska mój policzek, obejmując go. Przyciąga mnie bliżej, aż brakuje mi kilku centymetrów do jego ust. – Chcę cię pocałować. I nie chcę przestawać. Oblizuję nagle suche wargi. – Chcę, żebyś mnie pocałował – mówię głosem, który musi należeć do mnie, ale którego nie całkiem rozpoznaję. – I nie chcę, żebyś przestawał. Nie dziś. Przygląda mi się przez chwilę, po czym przyciąga mnie do siebie. Nasze usta początkowo dotykają się nieśmiało, ale szybko bierze kontrolę, kiedy ssie moją dolną wargę i lekko ją przygryza. Mimowolnie poruszam biodrami i oboje jęczymy jednocześnie. Kładę dłonie na jego karku i przysuwam się do niego, dając mu znać, że tego chcę. Że nie boję się go. - Potrzebuję cię, Amy. Minęło zbyt dużo czasu – mówi szorstkim głosem, gdy odsuwa się ode mnie. Bez ostrzeżenia wstaje, zabierając mnie razem ze sobą, więc moją jedyną opcją jest otoczenie go nogami w pasie.

125

SIEDEMNAŚCIE

Prowadzi nas do jego pokoju – naszego pokoju – i kładzie mnie delikatnie na łóżku. Mam przeczucie, że powstrzymuje się i jest ze mną łagodniejszy niż normalnie, patrząc na napięcie w jego ramionach i żyły, które są widoczne na jego szyi. Więc mu mówię. – Powstrzymujesz się. Nie rób tego. Potrząsa głową, kiedy nachyla się nade mną, unosząc moją bluzkę i zabierając ją razem ze sobą, gdy się do mnie przybliża. – Nie chcę cię odepchnąć. Nie, kiedy wróciłaś do tego łóżka. Kręcę głową. – Nie odepchniesz. Przygląda mi się przez chwilę, niemal zastanawiając się czy moje słowa są prawdziwe. Są. Przynajmniej teraz. Mam tylko nadzieję, że nie złożyłam teraz obietnicy, której nie mogę dotrzymać. - Boże, jesteś piękna – mówi, obrzucając wzrokiem moje ciało. Widzę jego grymas, kiedy widzi moją bliznę, ale przyciągam jego twarz do swojej. Widzę wypisane na nim cierpienie. - Nie cierpisz moich blizn. Opuszcza głowę. – Nie cierpię tego, że cię nie ochroniłem. Nie mam pojęcia, skąd bierze się moja odwaga, ale pochylam się do przodu i odpinam biustonosz. Nie chcę, żeby znowu mnie zostawił, nie w chwili, kiedy całe moje ciało jest spięte od napięcia seksualnego, którego nigdy wcześniej nie doświadczyłam, a przynajmniej tego nie pamiętam. Jego oczy przyglądają się każdemu ruchowi, kiedy ściągam biustonosz i rzucam go na podłogę. Uśmiecham się z fałszywą skromnością. - Więc wynagrodź mi to. Potrząsa głową, ale uśmiecha się. Tak rzadko to robi, że pławię się w chwale, wiedząc, że to dzięki mnie się uśmiecha. Rozwiązuję jego samokontrolę i część mnie, której nie rozumiem uwielbia ten fakt. Nachyla się i całuje mnie. Tym razem nie ma łagodnego początku, żadnej nieśmiałości czy niepewności. Atakuje mnie ustami, jakby umierał z pragnienia do mnie. Spija z każdego kącika moich ust, jakbym należała do niego, jakbym była jego własnością. Poruszam się pod nim, napierając na niego, żeby przynieść ulgę napięciu, które wzrasta z każdą sekundą.

126

Nim się orientuję, moje ręce znajdują się na jego plecach, zaciskając pięści na jego koszulce i ściągając ją tak szybko, jak potrafię, ale nie wystarczająco szybko. Przerywa pocałunek tylko po to, żeby zdjąć swoją koszulkę, a potem dotyka ustami mojej szyi, jego dłonie przemierzają moją skórę. Ciepłymi dłońmi obejmuje moje piersi i przyciska je razem, ciągnie za nie i masuje. Równocześnie jego palce bawią się z moimi sutkami, robiąc z nich stwardniałe pączki, co posyła ognistą strzałę do mojego podbrzusza. - Adam – jęczę, odrzucając głowę. Potrzebuję go. Potrzebuję więcej tego. Jego wargi i język suną po mojej skórze, kiedy zsuwa się w dół. Ustami nakrywa jedną z moich piersi, podczas gdy drugą ręką dalej gniecie i drażni drugą pierś. Krzyczę, odchylając głowę. Czuję się pełna nacisku. Pełna czegoś, które bardzo chce zostać uwolnione. - Więcej – jęczę, naciskając na jego krocze, potrzebując tarcia, ale równocześnie potrzebując o wiele więcej. Walczę rękami, żeby wedrzeć się w przestrzeń pomiędzy nami i odpinam jego dżinsy, sięgając do jego bokserek. Adam jęczy, kiedy oplatam ręką jego przyrodzenie. Jest jak najmiększy jedwab otaczający stal. Ściskam go lekko, a on przygryza mojego sutka. Po raz kolejny krzyczę, poruszając biodrami i odsuwa się ode mnie. - Dobijasz mnie – szepcze i wyciąga moją rękę ze swoich dżinsów. – Zbyt wiele czasu minęło. - Potrzebuję cię. Wtedy usta Adama znowu do mnie wracają, całując mnie po brzuchu, kiedy jego dłonie kierują się do moich spodni. Odpina je i siada na piętach, żeby zdjąć je razem z moją bielizną. Opieram się chęci, żeby się zakryć. Żeby się od niego odwrócić. Nie mogę. Jego bezczelne spojrzenie na moim ciele sprawia, że leżę nieruchomo na łóżku i zaciskam pięści na prześcieradle pode mną. - Ja też cię potrzebuję. – Jego głos jest szorstki. Głębszy i pełen niewypowiedzianego napięcia, które właśnie zaczynam rozumieć. Przyjmuję wszystko, co mi ofiaruje, bo moje ciało wydaje się płonąć od pragnienia do niego. W ciągu kilku sekund jego spodnie dołączają do moich na podłodze, a jego ręce i usta są na moim brzuchu, przesuwając się wciąż w dół. Ciepłymi dłońmi rozchyla moje uda i patrzy na mnie. - Piękna – mruczy przy mojej skórze, kiedy zaczyna obsypywać pocałunkami ścieżkę od podbrzusza do ud, unikając wszystkich obszarów, w których go potrzebuję.

127

Moje wnętrze pulsuje od pragnienia. Ale on wciąż drażni się ze mną i liże, dopóki nie poruszam niespokojnie biodrami, i wyjękuję odgłosy, które brzmią zwierzęco w moich uszach. Zatrzymuje się i odsuwa, przytrzymując dłońmi moje uda. W jego oczach tli się ogień, który wydaje się niemożliwy do ugaszenia. Czy zawsze sprawiam, że czuje się poza kontrolą, tak jak on sprawia ze mną? - Pragniesz mnie? – pyta z łobuzerskim błyskiem w oczach. Nie ma mowy, żebym powiedziała nie. Nie teraz. - Tak – dyszę, próbując poruszyć się pod jego rękami, które trzymają mnie nieruchomą. - Muszę usłyszeć, jak to mówisz, Amy. Nachyla się, obejmując mnie ręką dokładnie tam, gdzie go potrzebuję. Poruszam się przy nim, niestety nie zyskując wystarczająco tarcia, żeby cokolwiek zrobić, oprócz zirytowania siebie samej jeszcze bardziej. Opuszcza głowę do mojej szyi i ssie skórę, przygryzając ją lekko i oblizując kłujące miejsce. - Pragnę cię, Adam. Proszę. Wyginam plecy w łuk i obracam głowę, napierając na jego rękę i usta, kiedy wsuwa we mnie jeden palec, a potem drugi. Jęczę głośno, a wtedy mnie całuje. Wsuwa we mnie palce, posyłając mnie w głębszy wir uczuć, który wydaje się gotowy wybuchnąć i roztrzaskać. Przyciska kciuka do mojej łechtaczki, gniotąc ją szorstko, kiedy porusza palcami w mocnym rytmie. A wtedy się roztrzaskuję. Zaciskam palce u stóp, ściska mnie w brzuchu, uda dociskam do łóżka, a plecy wyginam w łuk. Wykrzykuję imię Adama, kiedy odchyla się, obserwując, jak całkowicie się pod nim rozpadam z usatysfakcjonowanym i pełnym pożądania uśmiechem. Rozciąga palcami każde drżenie mojego orgazmu, a kiedy myślę, że już więcej nie zniosę, czuję jak napiera na mnie czubek jego erekcji. Moje ciało przyjmuje go łatwo, łakomie, wciąż śliskie od wilgoci z mojego orgazmu. Kładę ręce na jego plecach i przyciągam go bliżej, gdy uderza we mnie biodrami. - Uhh… - jęczę i chowam głowę w jego szyi, wdychając jego spocony, ale seksowny zapach.

128

Przyciskam usta do jego skóry, smakując go i wdychając w płuca. Poruszam ciałem razem z Adamem, kiedy wsuwa się we mnie gorączkowo. Nie ma między nami wolnej namiętności. Jest mocno, szorstko i czuję, że przesuwam się po łóżku od siły jego pchnięć, aż moja głowa dotyka wezgłowia. Ale i tak nie przestaje. Wbija się we mnie mocno, jakby to mogła być nasza ostatnia noc. Jedyne dźwięki, jakie rozbrzmiewają w pokoju to odgłosy krwi szumiącej mi w uszach, naszej skóry uderzającej o siebie i naszych jęków przyjemności. - Amy… Narasta we mnie nowa fala przyjemności w chwili, kiedy Adam nas obraca. Siedzę na nim okrakiem, wbijając ręce w jego ramiona i poruszając biodrami, doprowadzając się do następnego orgazmu, gdy Adam chwyta mnie za biodra, jęczy głośno i wsuwa się we mnie. W tym samym czasie ciągnie w dół moje biodra, a moja łechtaczka ociera się o jego skórę właśnie tam, gdzie tego potrzebuje. Wspólnie eksplodujemy, wyjękując swoje imiona i drżąc od przyjemności. Opadam na niego, a on otacza mnie ramionami, przyciskając mocno do siebie. Wciąż czuję go wewnątrz siebie, opróżniającego się we mnie. Nasze serca obijają się szybko o naszą spoconą skórę. Nic nie mówimy, próbując złapać oddech. - To było niesamowite – szepcze mi do ucha. Mruczę coś niezrozumiałego, niezdolna mówić. Zamykam oczy i leżę na nim, czekając, aż głosy żalu zaczną odzywać się w moim uchu. Mówiąc mi, że właśnie popełniłam ogromny błąd, jednakże są zaskakująco cicho. Słyszę tylko oddech Adama i czuję tylko serca bijące w naszych klatkach piersiowych. Powoli przewraca mnie na bok i wysuwa się ze mnie, zajmując się prezerwatywą, której nawet wcześniej nie zauważyłam, ale jestem wdzięczna, że i tak jej użył. Kiedy wraca do łóżka, odsuwa mi z policzka ciemne, lekko spocone włosy i kładzie rękę na moim karku. - O czym myślisz? O niczym. Po raz pierwszy w ciągu paru miesięcy odkąd wybudziłam się ze śpiączki w mojej głowie jest tylko cisza. Nie ma stresu spowodowanego próbą rozgryzienia wszystkiego ani wątpliwości, że podejmuję złe wybory. Jestem całkowicie zrelaksowana.

129

Przygryzam wargę. Odchyla się ze zmarszczką między oczami. Wyciągam kciuka i ją wygładzam. – Myślę… że mogę naprawdę cię lubić. Rozjaśniają mu się oczy i przyciąga mnie bliżej, śmiejąc się cicho w moją szyję. – Kocham cię, Amy. Jesteś moim życiem. Nic nie mówię, ponieważ nie mogę powiedzieć tego, czego ode mnie chce. Mam nadzieję, że fakt, iż go lubię i jestem chętna to przyznać dzisiaj mu wystarczy. Opieramy się o siebie, dopóki nie odsuwam się, żeby na niego spojrzeć. Jego ciemne oczy są do połowy zamknięte i wiem, że jest bliski snu. - Zeszłej nocy miałam sen – odzywam się cicho, nerwowo. Znowu marszczy brwi i prawie żałuję, że poruszyłam ten temat. - Był zły? - Byłeś naprawdę wściekły. Zniszczyłeś swój pokój w domu bractwa. Zander krzyczał na mnie, a potem ty na mnie wrzeszczałeś, kiedy wspomniałam Brendana. - Przestraszyło cię to. – To oświadczenie, nie pytanie. Wzruszam ramieniem, próbując to zbyć. - Rozmawiam z tobą o tym zamiast uciekać. Przewraca się na plecy i zakrywa ramieniem oczy, blokując mi widok na niego. - Umarł mój dziadek. Mieszkałem z nimi po tym, jak ojciec… - Urywa i nie zmuszam go do dokończenia myśli. – Dziadek był wspaniałym facetem – mówi, obracając się na bok i kładąc rękę na moim biodrze. Ściska mnie lekko i uśmiecham się. – Jednego poranka po prostu upadł w ich salonie i od razu umarł. - Przykro mi – mówię, głaszcząc go po policzku i odsuwam włosy z jego twarzy. – Straciłeś wszystkich ludzi, na których ci zależało. Zaciska szczękę i w jego oczach pojawiają się łzy, ale wiem, że nie pozwoli im spaść. Jego ręce są napięte na moim ciele i przyciska język do zębów, odzyskując kontrolę. - Prawie. – Dusi się tym słowem i chowam głowę w jego klatce piersiowej, obejmując go ramionami. W moich oczach również pojawiają się łzy, ale nie jestem na tyle silna, żeby je odgonić. Chodzi mu o mnie.

130

Wyczuwam to w rozpaczy w jego głosie i czuję się wykończona uczuciami do tego mężczyzny, który wydawał się dla mnie taki straszny. Jednak jakimś sposobem wiem, że uwolnił mnie od bezemocjonalnej egzystencji, która była mi przeznaczona zanim jeszcze pojawił się w moim życiu. Nie rozumiem jak. Nie pamiętam, kiedy to się stało, ale wiem, że stało, bo nie jestem dziewczyną, którą byłam kiedyś. I po raz pierwszy jestem wdzięczna Adamowi, że mi to dał. Ten podarunek wolności, emocji i możliwie obłędu, który czuję w jego obecności. Musiał otworzyć coś we mnie, a teraz chcę to sobie wszystko przypomnieć; cały czas spędzony z nim bez wątpliwości i strachu. Przytulam go do siebie i zasypiamy zaplątani we własnych ramionach oraz nogach.

131

OSIEMNAŚCIE

- Proszę bardzo – mówię, przysuwając Zanderowi czarny kubek kawy. Stuka bezmyślnie palcami o kontuar i nie od razu go bierze. – Zander? - Więc między tobą i Adamem robi się lepiej. Przynajmniej tak mówi Kelsey. Potakuję, czując się trochę nieswojo przez to, jak na mnie patrzy. – Tak? Tak myślę? – Mam niepewny głos i słowa wychodzą jak pytania, a nie stwierdzenia. – A co? - Po prostu – milknie, ale palcami wciąż uderza o blat. – Nie chcę widzieć, jak przez to cierpi. Wiele się u niego dzieje. Marszczę brwi i przekrzywiam głowę w bok. – Co masz na myśli? - Nic – odpowiada, kręcąc głową. – Tylko… nie rób dalszych kroków, jeżeli nie jesteś stuprocentowo pewna, że naprawdę chcesz z nim być. Dobrze? - Chyba za tobą nie nadążam, Zander. - Wiem. Ale zapamiętaj, co powiedziałem, dobrze? Wzruszam ramionami. Jak sobie chce. Więcej tajemniczego języka, którym nie warto się przejmować. – Okej. Co robi dzisiaj Kelsey? Uśmiecha się i dostrzegam błysk kolczyka w jego języku, kiedy to robi. – Pracuje. Będzie wolna około piętnastej. – Podnosi kawę i upija parę łyków. Kolczyk w języku stuka o plastikową górę kubka. – Chciałem porozmawiać z tobą o czymś jeszcze. Unoszę brwi, czekając aż kontynuuje. - Kocham Kelsey. Bardzo. – Rozgląda się nerwowo po kawiarni. Mam przeczucie, że Zander może być jeszcze mniej przyzwyczajony do rozmawiania o swoich uczuciach i myślach niż Adam. – Poprosiłem jej tatę o pozwolenie, żeby ją poślubić. Otwieram szeroko oczy i krztuszę się samym powietrzem. O mój Boże. - Naprawdę? Co powiedział? Próbuję wyobrazić sobie tatę Kelsey, dawnego rozgrywającego w Broncos, wielkiego, strasznego faceta z własnymi zasadami i jak zniósłby Zandera oświadczającego się Kelsey. - Uścisnął mi dłoń i kazał tego nie spieprzyć. Śmieję się cicho. – Mogę sobie wyobrazić. Dlaczego mi o tym mówisz?

132

Marszczy nos i odkłada kawę na kontuar, ale nie odrywa od niej rąk tak, jakby musiał coś z nimi zrobić. – Poza jej tatą jesteś jedyną osobą, na której jej zależy. Patrzy na mnie znacząco i chwilę zajmuje mi zrozumienie, co do mnie mówi. - Chcesz mojego błogosławieństwa? Zander przygryza wnętrze wargi i myślę, że to niemal zabawne, iż tak się denerwuje tą rozmową. Do diabła, nawet go nie pamiętam. Ale to nie ma znaczenia. Znam Kelsey wystarczająco długo, by wiedzieć, że jeśli jest w kimś szalenie zakochana, to jest on dla niej idealny. Wychodzę zza kontuaru i obejmuję go. Napina się, po czym poklepuje mnie niezręcznie po ramieniu. - Wierzę, że Kelsey potrafi sama podejmować decyzje, Zander. Jeśli cię wybierze, to jesteś tego wart. Gratulacje. - Cóż, jeszcze nie powiedziała tak. - Masz pomysł, kiedy ją zapytasz? – pytam, cofając się parę kroków. Kręci głową. – Jeszcze nie. Nie chcę tego spieprzyć. Śmieję się i odgłos dzwonka otwierających się drzwi sprawia, że przenoszę wzrok na mężczyznę wchodzącego do Hooka’s. Mężczyznę, który jakimś cudem sprawia, że moje serce traci rytm ilekroć go widzę. Uśmiecham się szeroko i klepię Zandera po ramieniu. – Poradzisz sobie. Cieszę się z waszego szczęścia, naprawdę. - Cześć, piękna – odzywa się Adam i opiera się o kontuar, kiedy do mnie dociera. W ciągu ostatnich paru tygodni odkąd kochaliśmy się z Adamem, zaczęliśmy się do siebie zbliżać. Stało się to naturalnie i nie śpię już w pokoju gościnnym, ale zasypiam każdej nocy w ramionach Adama. Policzki rumienią mi się na myśl o kochaniu się z nim dziś rano zanim poszedł do pracy. Zander unosi kubek kawy i klepie Adama po plecach. – Wynoszę się. Do zobaczenia. - Po co tutaj był? – pyta Adam, kiedy Zandera już nie ma. - Po kawę – odpowiadam z zadowolonym uśmiechem. Adam też się uśmiecha. - Powiedział ci o oświadczynach, prawda? - Tak. Chciał mojego błogosławieństwa. - Dałaś mu je? 133

- Oczywiście. Kelsey jest mądra. Nalewam mu standardowy kubek kawy Guatemalan i przysuwam go do niego. - Zbliża ci się przerwa? Hooka’s jest obecnie zapełnione. Jestem na nogach od wielu godzin, obsługując klientów na prawo i lewo, ale na szczęście w kolejce nie ma żadnych klientów i wszyscy siedzący przy stolikach wyglądają na zadowolonych. - Co jest? – Wychodzę zza kontuaru i idę za nim do przetartych, skórzanych krzeseł stojących przy kominku. - Muszę wyjechać z miasta na kilka dni. Oblizuje usta i dmucha w swoją kawę, studząc ją. Przypomina mi to o tym, że kilka godzin temu jego język znajdował się na mojej skórze i nagle siedzenie przy gorącym kominku sprawia wrażenie, jakbym została wrzucona do pieca. - Amy? – pyta z dziwnym wyrazem twarzy. - Um… tak. Przepraszam. Co mówiłeś? - Muszę wyjechać z miasta na trzy dni. Służbowo. Marszczę brwi. – Po co? Pracujesz dla miejscowego developera. Jego usta wykrzywiają się w dziwny sposób. Okłamuje mnie. Nie wiem, skąd to wiem, po prostu wiem. Otwieram szerzej oczy, patrząc, jak cicho przygotowuje swoją wymówkę. - To jakaś konferencja w Nowym Meksyku. Nudna sprawa o używaniu bardziej ekologicznie zrównoważonych materiałów. - Jasne. Zaciskam usta i kiwam głową, bo tego właśnie ode mnie oczekuje, ale wiem, że kłamie. Po prostu nie mogę rozgryźć, dlaczego zrobiłby coś takiego. Dlaczego teraz, kiedy sprawy tak dobrze się między nami układają – a może układały? Podnoszę się i strzepuję niewidzialne okruszki z mojego czarnego fartucha. – W porządku. Kiedy wyjeżdżasz? - Dziś wieczorem. Wrócę w piątek. Chcę powiedzieć, iż wiem, że kłamie. Nie jestem głupia i to obraźliwe, iż myśli, że uwierzyłabym w to. Niemożliwe, że musi wziąć udział w konferencji w miejscu oddalonym o dziesięć godzin i dopiero teraz się o tym dowiaduje. 134

Ale zamiast poruszać ten temat w pracy, daję spokój. - Dobrze. – Zaciskam usta. – Chcesz coś jeszcze? Marszczy brwi i podchodzi do mnie krok bliżej. – Nic ci nie jest? Pyta czy z nami nic nie jest. Nie jestem pewna, co mu powiedzieć. Dwa tygodnie zaufania po kilku miesiącach zdezorientowania zostają spłukane do odpływu tuż przede mną. - Pewnie. Muszę wracać do pracy. – Wzdycha i kiwa głową, jakby rozumiał. Wiem, że kłamie. On wie, że ja wiem. A jednak żadne z nas nic nie mówi. – Więc do piątku. Obracam się, a on łapie mnie za nadgarstek, ciągnąc do tyłu. Patrzy na moje usta, jakby chciał mnie pocałować, ale cofam się, nie pozwalając na to. - Jestem w pracy, Adam. - W porządku. Kocham cię. Kiwam raz głową. Teraz nie brzmi to tak, jakby mnie kochał. Brzmi to, jak jedno z obowiązkowych powiedzeń, które mówi sobie dwa razy dziennie para poślubiona ze sobą od czterdziestu lat. Za tymi słowami nie ma żadnego uczucia ani przekonania. Dwa puste słowa widzą między nami i pozostawiam je tam, żeby wyparowały w powietrzu, kiedy obracam się plecami do Adama i udaję, że muszę popracować w biurze. A potem coś mnie zatrzymuje. Nie jestem tą dziewczyną, która spokojnie znosi ludzi kłamiących mi w twarz. Zbyt mocno walczyłam, żeby znaleźć się w tym miejscu z Adamem, gdzie zaczynam czuć do niego coś prawdziwego, być może coś innego od tego, co mieliśmy wcześniej, ale istnieje. Czuję to, kiedy bierze mnie w ramiona i kiedy posyła mi ten seksowny, krzywy uśmiech. Idę za nim na zewnątrz. Jest kilka metrów przede mną, gdy wołam jego imię i odwraca się. Przeczesuje ręką włosy i robi kilka kroków w moim kierunku. Bawię się dłońmi, nie mogąc zadecydować czy powinnam skrzyżować je na piersiach i chronić samą siebie, czy obronnie położyć je biodrach. Ostatecznie zwisają żałośnie po moich bokach. - Dlaczego mnie okłamujesz? Unosi gwałtownie brodę, zszokowany moją szczerością albo umiejętnością odczytania go. 135

- O co chodzi? – pytam, czując nerwową energię zalewającą moje ciało. Może nie chcę odpowiedzi na to, czego nie chce mi powiedzieć. Wypuszcza głęboki oddech i wyciąga do mnie rękę. Odsuwam się i jednak decyduję się skrzyżować ramiona. - Mój ojciec ma jutro przesłuchanie w sprawie zwolnienia warunkowego. Muszę tam być. Na jego twarzy pojawia się zmieszanie, chociaż nie rozumiem dlaczego. Rytm mojego serca przyspiesza, kiedy myślę o tym, co to dla niego znaczy. Wiem tak mało z tego, co opowiedział mi o swoich rodzicach. Ale serce mi się łamie. Że musi widzieć swojego ojca w więzieniu wiedząc, co zrobił. Wiedząc, że Adam musiał to widzieć. Zmuszony do oglądania śmierci swojej mamy. - Nie wiem, co powiedzieć. Sięga po moją rękę, przysuwając mnie do siebie. Tym razem mu pozwalam, bo chcę go pocieszyć. Przytulić go, przyciągnąć jego twarz do szyi i mocno go uściskać, ale nie mogę. Zamierzał pojechać do Iowy, żeby przez to przejść. Sam. I skłamał na ten temat. Już nie rozumiem mojej roli u jego boku. Kim dla niego jestem. - Dopiero, co się dowiedziałem – wzdycha po raz kolejny i mocniej ściska moją dłoń. – Przepraszam. Za kłamstwo czy ukrywanie tego? Nie mam na tyle pewności siebie, żeby zapytać. Przestępuję z nogi na nogę, kompletnie nieświadoma mijających nas samochodów ani tego, że zostawiłam Hooka’s bez personelu. Nie wiem czy do środka weszli jacyś klienci, kiedy ja jestem tutaj. Szukam czegoś w oczach Adama. Czegoś, co przyniesie mi pocieszenie albo zapewnienie, ale widnieje w nich tylko ciemna pustka. Ukrywa się przede mną. - Powiedziałbyś mi? Puszcza moją rękę, jakbym go poparzyła. Kładzie ręce na karku, gdzie je splata. – Nie sądziłem, że jesteś gotowa. Odsuwam się, jakby mnie spoliczkował. Wściekła, że sam decyduje na co jestem gotowa. Zraniona, że nie ufa mi na tyle, żeby być ze mną szczerym.

136

- Gotowa na co? Na prawdę? Na to, żeby cię wspierać? – Jestem wkurzona, kiedy zaczyna się moja tyrada, ale nie jestem w stanie jej zatrzymać. – Powiedziałbyś mi przed tym wszystkim? - Tak! – Uderza rękoma w swoje boki i zaciska je w pięści. – Nic przed sobą nie ukrywaliśmy. Nie w taki sposób. Oczywiście, że bym ci powiedział. - Ale nie teraz. Dlaczego? - Bo nieważne, co powiesz, ja wciąż widzę w tobie zawahanie, kiedy się zbliżam. Chwile, kiedy cię dotykam, a ty się wzdrygasz. - Wcale nie. - Tak. Żeby udowodnić swoją rację, wyciąga do mnie rękę. Moje prawe ramię od razu cofa się do tyłu. Chciałabym mu powiedzieć, że to przez to, iż jestem wkurzona, rozzłoszczona i zraniona, ale nawet ja wiem, że to kłamstwo. To małe cofnięcie, dla mnie niemal niezauważalne. Ale Adam widział to już wcześniej. Wystarczająco razy, żeby wiedzieć. - Tak, Amy – powtarza i przyciąga mnie do siebie. Chwyta mnie za kark i przysuwa moją twarz do klatki piersiowej, gdzie opieram głowę. Tym razem robię to chętnie. Zawstydzona, że mogłam myśleć, iż jest pomiędzy nami tak dobrze, ale wyraźnie tak nie jest. Czy kiedykolwiek w pełni mu zaufam? - Nie jestem zły. Pojmuję to, naprawdę. Po prostu… nie mogę przeprowadzić cię przez przesłuchanie w sprawie zwolnienia warunkowego mojego ojca. Nie mogę pozwolić na to, abyś go zobaczyła i zastanawiała się czy jestem taki, jak on. - Nie zrobiłabym tego. - Zrobiłabyś. – Żal rozbrzmiewa w jego głosie, kiedy ciepłymi ustami przesuwa od mojej skroni do szczęki. – Wystarczająco trudno jest to znieść, kiedy jesteśmy sami. Nie sądzę, że zniósłbym widzenie strachu na twojej twarzy z tym potworem w tym samym pomieszczeniu. - Nie jesteś nim. – Wiem, że nie. Łzy spływają po moich policzkach i odwracam głowę, żeby nie zmoczyć mu bluzki. Zjada mnie poczucie winy, że wzbudziłam w nim takie uczucia. - Muszę jechać i muszę to zrobić. - Chcę być przy tobie. - Możesz być – szepcze przy mojej skórze i przyciąga mnie do pocałunku. Jest ciepły, żarliwy i sprawia, że moje kolana od razu zmieniają się w galaretkę. – Kiedy wrócę, dobrze? 137

Potakuję, choć nie całkiem rozumiem. - Kocham cię. – Tym razem jest więcej przekonania, ale wciąż brakuje uczucia. Próbuję sobie wmówić, że to przez jego tatę. Że to nie ma nic wspólnego ze mną. Ale nie umiem w to uwierzyć. – Przepraszam, że skłamałem. Pociągam nosem i ścieram pozostałe łzy. - Rozumiem. – Chociaż nie rozumiem. Spoglądam w stronę Hooka’s, nareszcie przypominając sobie, gdzie jestem. – Za niedługo się zobaczymy? - Trzy dni. Wchodzę do środka, zostawiając go na chodniku, bo nie wiem, co jeszcze powiedzieć. Co mogę zrobić, żeby go uspokoić i sprawić, aby uwierzył, że zobaczenie jego ojca, usłyszenie zeznań tego, jak zabił matkę Adama wcale mnie nie wystraszy? Skłamałabym tak, jak Adam mnie okłamał. Gdy przychodzę do domu, mieszkanie jest ciche i wiem, że jego już nie ma. Postanawiam, że mam dwie możliwości. Mogę być „tą dziewczyną”, pobiec do sklepu spożywczego na rogu, kupić litr lodów Cherry Garcia i użalać się nad sobą przez kilka godzin. Albo mogę się napić.

* - Pić! – Uderzam ręką o bar i macham do Zandera, żeby podał mi kolejnego kieliszka. Spogląda na Kelsey, która kiwa głową. - Jak tam praca? – pytam. Jest pielęgniarką na piętrze onkologii. Musi być do kitu. Nigdy nie potrafiłam znieść przebywania wśród umierających ludzi. Stresują mnie. - Długa i wyczerpująca – mówi, kiedy popijamy piwo. – Mam dwóch pacjentów, z którym robi się teraz gorzej. Potrząsa głową, wymazując wspomnienia tego dnia. Nie winię jej. Niemożliwym jest nie przynoszenie takiej pracy do domu. Dzięki Bogu, że jestem tylko księgową w kawiarni. - Więc co zamierzasz zrobić, kiedy Adam wróci? Patrzę pochmurnie w pusty kieliszek i przysuwam go na brzegu kontuaru, żeby Zander podał mi kolejny. Właśnie napomknęła o słoniu, którego próbowałam unikać. - Nie wiem. Chyba mam dwie możliwości – odpowiadam i unoszę jeden palec. – Mogę być wkurzona, że mnie okłamał i próbował ukryć przede mną coś ważnego. – Unoszę drugi 138

palec i kiwam głową w podziękowaniu Zanderowi za nowy kieliszek. – Albo mogę uświadomić sobie, że nasz związek jest tak, jak sam powiedział – w innym miejscu niż kiedyś. Alkohol zatrzymuje się na guli w moim gardle spowodowanej moim własnym rozczarowaniem z uświadomienia sobie tego. Kelsey uśmiecha się szeroko i porusza brwiami. – To cię denerwuje. Nie cierpię tego, że przyjaźnienie się z kimś oznacza, że potrafią odczytać cię lepiej niż ty czasami potrafisz odczytać samą siebie. I nie cierpię tego, że ona wygląda na podekscytowaną moim rozczarowaniem. - To znaczy, że niezależnie od wszystkiego innego, zależy mi na nim. - Ko-ocha-asz go – śpiewa i wyraźnie widać, że wypiłyśmy za dużo alkoholu, kiedy zakrywa usta i chichocze. Mrugam, kręcąc głową. – Nie. Ale ostatnio sądzę, że widzę przebłyski tego, dlaczego kiedyś go kochałam. I może nie boję się go tak bardzo, jak myślałam. Wpatruję się nieswojo w kieliszek trzymany w ręce i zastanawiam się czy Zander wlał do niego jakieś serum prawdy. Nie boję się Adama. Przez jakiś czas obracam tę myśl w głowie, podczas gdy Kelsey uśmiecha się do mnie łagodnie. Nie boję się Adama. Nie boję. Wiem to na pewno. A przy tej świadomości czuję, jak ciężar opuszcza moje barki, o którego istnieniu nawet nie wiedziałam. Z wdzięcznością biorę butelkę piwa, którą postawił przede mną Zander bez proszenia go o to. Kiwa głową w moim kierunku i przygląda mi się, oczekując czegoś. - Więc co cię powstrzymuje? – pyta Kelsey, przełamując się przez mgłę w moim umyśle. - Nie wiem. – Wzruszam ramionami i dłubię papierową etykietkę na butelce. Mój język wydaje się cięższy niż powinien i czuję ciepło w policzkach. Wyraźnie za dużo wypiłam, dlatego odsuwam od siebie piwo. - Może to po prostu niewiedza. - Niewiedza czego? Spoglądam przez jej ramię na tłum. Jest wtorkowy wieczór i stoliki nie są całkowicie pełne, ale na tyłach jest mała grupka facetów grających w bilard. Klepią się po plecach z wyluzowanymi uśmiechami na twarzach. Dziewczyna stoi między kolanami faceta, który 139

siedzi na stołku barowym. Jedną ręką trzyma kij bilardowy, a drugą butelkę piwa i obie ręce opiera na biodrach dziewczyny, kiedy ta uśmiecha się do mężczyzny, którego wyraźnie kocha. On odrzuca głowę do tyłu i wybucha śmiechem, całując ją w czoło, po czym wstaje i idzie na swoją kolej w grze. - Niewiedza tego, jak to było w ogóle się w nim zakochać. Obracam się do Kelsey, której usta są zasznurowane w namyśle. - Myślę, że powinniśmy jutro pojechać na klify. Marszczę brwi, zdezorientowana nagłą zmianą tematu. - Będzie fajnie – mówi i klaszcze w dłonie. – Możemy wziąć lunch i spacerem pozbyć się kaca, którego na pewno będziemy miały. Czy jest jakiekolwiek inne miejsce, które sprawia, że jesteś bardziej spokojna i pomaga ci w lepszym myśleniu? - Kelsey, nie jestem pewien czy to dobry pomysł. Obracam się do Zandera na dźwięk jego głębokiego głosu. - Czemu nie? – pytam. Patrzy na nas niepewny i być może zirytowany. Tak, jakby pojechanie na klify było złe. - Bo nie jesteś na tyle wyleczona, żeby iść tak daleko. Nawet on nie wierzy we własną wymówkę. Nie mam gipsu od wielu tygodni, a to tylko 5kilometrowy spacer, jak już zaparkujemy auto. - Nic jej nie będzie – mówi Kelsey, jakby właśnie skarciła dziecko. Potrząsa głową, ale to sprawia, że jestem jeszcze bardziej zdeterminowana, żeby pojechać. - Brzmi wspaniale – odpowiadam z uśmiechem.

140

DZIEWIĘTNAŚCIE

- Dziwnie się zachowujesz – mówię Kelsey, przyglądając się, jak bawi się palcami. Była bardziej milcząca niż normalnie odkąd zawiozła mnie dziś rano do mieszkania po tym, jak wczoraj zasnęłam na jej kanapie. Czekała, aż wezmę prysznic i ubiorę się na spacer w górach. W głowie wali mi od nadmiaru alkoholu, który spożyłyśmy zeszłej nocy. Nawet okulary przeciwsłoneczne nie pomagają moim oczom, które w ostrym słońcu czują się, jakby były dźgane wykałaczkami. Kac jest do bani. - Boli mnie głowa – marudzi i prawie jej wierzę. Ale potem przygryza paznokieć kciuka i wiem, że coś ukrywa. Wzruszam ramionami, podążając za nią, kiedy skręca w ostatnią ścieżkę prowadzącą do moich ulubionych klifów. Jest tak wąska, że trzeba iść nią gęsiego i otacza naturalne, wiecznie zielone rośliny, których pełno jest w górach. Ledwo można nazwać to ścieżką, bo przeważnie jest wydeptana przez turystów takich, jak my, którzy lubią zbaczać z głównych torów i sami badać lasy. Znalazłyśmy z Kelsey ten obszar, kiedy miałyśmy po szesnaście lat. To zawsze była nasza ucieczka. Nasza bezpieczna przystań. Biorę głęboki wdech, gdy mijamy ostatnie drzewa, wychodząc na otwartą przestrzeń. Powietrze jest rześkie, czyste i chłodne, chociaż jest lato. Ale znajdujemy się tak wysoko, że mamy na sobie kurtki polarowe, aby było nam ciepło. Naprzeciwko moich ulubionych klifów znajduje się obszar, który wygląda, jakby wybuchła tam bomba. Otwiera się w szerokiej, okrągłej i poszarpanej przestrzeni, która kończy się jakieś osiem metrów pod nami, ale ma ogromne otwarcie bezpośrednio w środku, które tworzy wspaniały wodospad. Uśmiecham się, kiedy przypominam sobie wszystkich facetów, z którymi kolegowałyśmy się z Kelsey w liceum. Uwielbiali próbować pokazać, jacy to oni są męscy, skacząc z klifów i lądując w ciepłej wodzie na dole. Kelsey i ja nigdy nie byłyśmy na tyle głupie – ani odważne – żeby ich naśladować. Nie zdaję sobie sprawy, że zatrzymałam się na krawędzi, tak dobrze znając odgłosy pędzącej wody wodospadu, jakby to był mój własny rytm serca, dopóki Kelsey nie wydaje zbolałego dźwięku i ściska mnie za rękę. Spoglądam na nasze ręce, które trzyma mocno, a potem na krawędź klifów. 141

Są zrujnowane. Nasze ulubione miejsce wygląda, jakby zostało porwane w dół. Bujna zielona trawa i skalista krawędź wyglądają teraz, jak roztopione bajoro błota. Krawędź klifów jest bliżej nas o jakieś sześć metrów niż powinna. - O nie – szepczę zasmucona, że moje ulubione miejsce na świecie po prostu… zniknęło. Patrzę na Kelsey. W jej oczach jest smutek i puszcza moją rękę, pocierając własne dłonie razem. Robię kilka kroków do przodu, przytaczając mnie smutek i lęk. – Co się stało? – pytam Kelsey. Moje pytanie spotka się z milczeniem i obracam się znowu do niej. Przygląda mi się z zaciekawieniem. A potem na jej twarzy pojawia się coś niezrozumiałego. - Tutaj miałaś wypadek. - Co? – Odwracam gwałtownie głowę w stronę krawędzi. To musiało być osunięcie błota. Tylko to ma sens i nie jest to wcale niespotykane podczas wiosny w górach przy topniejącym śniegu oraz przelotnych deszczach. Wpatruję się w krawędź, podchodząc bliżej, jakby ciągnęło mnie do krawędzi, żeby zobaczyć, co dokładnie mi się stało. Czuję uścisk w brzuchu i staję. A wtedy go słyszę. Adama. - Nigdy nie kochałem nikogo tak, jak kocham ciebie, Amy. Nigdy nie chciałem nikogo kochać. Rozglądam się wokół siebie. Odwracam się w kierunku drzew, powoli obracając się wkoło, tak jakbym oczekiwała, że pojawi się dokładnie przede mną w świetle słońca. Marszczę brwi. Jego tutaj nie ma. Jest w Iowie. Wiem o tym, a jednak nagle czuję, jakby stał obok mnie i trzymał mnie za rękę, która wydaje się zbyt ciepła, żeby nie być obejmowaną przed kogoś innego. Opuszczam wzrok na lewą rękę. Obracam ją wierzchem do góry, poruszam w małych okręgach, zaciskam w pięść i rozluźniam, zastanawiając się, skąd bierze się te ciepło, kiedy ręka nie powinna mieć innego uczucia od innych części mojego ciała. Patrzę na Kelsey, ale ona stoi kilka metrów dalej ode mnie.

142

- Co się wydarzyło? – pytam ze ściśniętym gardłem, a słowa są szorstkie. Potykają się o siebie, wydobywając się z moich ust. Zaciska usta i widzę łzy w jej oczach. Wzrusza jednym ramieniem, spoglądając na wodospad i nic nie mówi. Odwracam się wolno, wciąż przyglądając się otoczeniu. Wszystkie odpowiedzi, na które czekałam, tak mocno próbowałam wyczarować je w myślach, są tutaj w tym miejscu. Czuję je. I powoli przychodzą do mnie w bezbarwnych obrazach, jak zdjęcia, aż wszystko układa się dokładnie tak, jak powinno. Po raz kolejny patrzę na rękę i przytrzymuję ją prawą dłonią, uderzając kolanami o ziemię. I pierwsza łza spływa po moim policzku.

- Nigdy nie kochałem nikogo tak, jak kocham ciebie, Amy. Nigdy nie chciałem nikogo kochać. – Adam łapie mnie za rękę, całując każdy knykieć. Jego usta unoszą się w nerwowym uśmiechu zanim klęka na jedno kolano. Otwieram szerzej oczy. Otwieram usta i zaraz je zamykam. Chcę coś powiedzieć, ale nie wiem co. - Wciąż jesteśmy młodzi. Wiem o tym. I wiem, że nasze życie dopiero się zaczyna, ale chcę, żebyśmy zaczynali je razem. Ty i ja – na zawsze. - Adam… - Wyduszam jego imię przez łzy. Emocje obezwładniają wszystkie moje zmysły. Wpatruję się w niego mokrymi oczami. Nigdy bym nie pomyślała, że po to był ten dzisiejszy piknik. - Wyjdź za mnie, Amy. Wyjdź za mnie i bądź ze mną do końca życia. Nie waham się. Nie muszę. Wiedziałam, że Adam jest jedynym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek pokocham odkąd nareszcie postanowiłam dać mu szansę i pójść na randkę, o którą tak mocno się starał. - Oczywiście, że za ciebie wyjdę. Nic nie mówi, kiedy wsuwa mi na palec mały, platynowy pierścionek z soliterowym diamentem. Nie obchodzi mnie, że jest mały. Jest od Adama i dbam tylko o to, że będę z nim do końca życia.

143

Przyciąga mnie do siebie i upadam, popychając go na ziemię wciąż mokrą od śniegu i porannego deszczu. To niemal zrujnowało naszą dzisiejszą wycieczkę, ale tak bardzo się cieszę, że teraz słońce świeci, ogrzewając ziemię i powietrze. Całuję go bez wahania. Nasze usta spotykają się w niewytłumaczalnej namiętności. I nieuniknionej. Powinnam była wiedzieć. Starałam się, jak mogłam, aby zlekceważyć uczucia, które budziły się we mnie od samego przebywania blisko tego mężczyzny. Ale opór był nieprzydatny. Zawsze będę do niego należeć. Adam obejmuje mnie w talii, przytulając do swojej piersi; moje policzki są mokre od łez. Wybuchamy śmiechem, chociaż nasze usta wciąż są w kontakcie. Pochyla się do przodu, żeby usiąść prosto i otaczam go nogami w pasie. - Jest jeszcze jedna rzecz, którą musimy dziś zrobić – mówi, odsuwając moje włosy z twarzy. Przykleiły mi się do policzków i szyi od łez. - Kolejna niespodzianka? – pytam skonsternowana. Patrzę mu w oczy, które nigdy nie pokazywały takiego szczęścia i opuszczam wzrok na pierścionek. Być może to mały diament, ale iskrzy się tak jasno, jak słońce. - Skaczemy. Ty i ja, Amy. Razem zwalczymy nasze obawy. Otwieram szeroko oczy, a moje serce traci rytm. - Adam – mówię ostrożnie. Unosi rękę, żeby mnie powstrzymać. Potem wstaje, wciąż trzymając mnie w ramionach. - Możemy to zrobić. To jest, jak wszystko inne, o co walczyliśmy, żeby być ze sobą. Jesteś na to wystarczająco odważna. Zanosi mnie nad krawędź i stawia na stopach. Trzęsą mi się nogi i trzyma mnie za rękę, ściskając mocno. - Zawsze chciałaś to zrobić – mówi, patrząc na mnie, a potem na wodę pod nami. - Będzie lodowato. – Kręcę głową i niepewnie robię krok do tyłu, wracając do bezpieczeństwa trawy i naszego piknikowego koca. Ale nie puszcza mnie. Trzyma mnie stanowczo za rękę i przysuwa z powrotem do siebie.

144

Przygryzam nerwowo wnętrze wargi, kiedy patrzy na mnie z góry, wystarczająco odważny za nas dwoje. Zawsze chcący o nas walczyć. O mnie. Nawet, kiedy najprościej byłoby po prostu odejść. Ale to nie w stylu Adama. Jest wojownikiem. Walczył o wszystko, co posiada i wiem, patrząc na jasność w jego oczach, że o to też będzie walczył. O to, żebym zwalczyła swój ostatni strach. A ja go nie zawiodę. Nie, kiedy tak mocno się starałam, żeby dotrzeć tam, gdzie jestem. Niezależna i silna na własnych nogach. Dokładnie wiem, czego chcę w życiu i dokonałam tego wszystkiego przez nakreślenie własnego planu z zachętą i wsparciem od strony Adama. Uśmiecha się, kiedy widzi moją determinację, żeby dotrzymać mu kroku. Wskoczę ślepo w powietrze, bo wiem, że on będzie czekał na dole, aby mnie złapać. - Liczymy do dziesięciu. Kręcę szybko głową. – Do pięciu. Potrzebuję mniejszej liczby, żebym nie miała czasu na zmianę zdania. Śmieje się łagodnie i całuje mnie lekko w usta. - Zawsze będę cię kochał, wiesz. - Ja też. – Uśmiecham się, mocniej go całując. Ściskam jego dłoń, kiedy stajemy nad krawędzią. Biorę głęboki wdech, gdy wypowiada słowo pięć. Moje nogi się trzęsą i słyszę ciche dudnienie w uszach. - Cztery. Serce poskakuje mi do gardła, a kolana uderzają o siebie. Czuję na nosie jedną kroplę deszczu i patrzę na Adama. Uśmiecha się. – Trzy. Moje nogi znowu drżą i słyszę trzask. Adam ściska mnie mocniej za rękę i czuję lekkie pociągnięcie. Ale nie zauważam jego zaniepokojonej miny. Jestem zbyt przejęta skokiem. - Amy – mówi i ciągnie mnie mocniej. Ziemia znowu drży pod moimi nogami i nagle dociera do mnie, że trzęsienie nie jest wynikiem moich nerwów. 145

Robię krok w stronę Adama, rozszerzając oczy. - Adam. A potem moje stopy się ślizgają, odrywając mnie od ręki Adama. - ADAM! – krzyczę tuż przed tym, jak pokrywa mnie błoto i wszystko robi się czarne.

146

DWADZIEŚCIA

Z trudem łapię oddech. Wbijam paznokcie w ziemię, ale nie potrafię nic powiedzieć. Nic nie widzę. Czuję tylko, jak moje ciało wyrzuca z siebie wszystko, co zjadłam w ciągu ostatniej doby. - Amy. Głos Kelsey ledwie przebija się przez dzwonienie w moich uszach, kiedy wciąż wymiotuję na ziemię resztki śniadania oraz wczorajszą tequilę i piwo. - O mój Boże – sapię przez łzy i emocje, które trzymają moje gardło w żelaznym uścisku. Przeżyłam osunięcie błota. Zamykam oczy, chcąc, aby obrazy, które nagle widzę tak wyraźnie zniknęły z mojego umysłu. Nie chcę tego wspomnienia. Nie takie, które pokazuje, jak mogłam zginąć. Jak powinnam była zginąć. Kładę prawą rękę na brzuchu, gdzie palcami dotykam poszarpanej blizny, która rozdarła mnie od piersi do biodra. Potrząsam głową, żeby pozbyć się obrazu, który powtarza się w mojej głowie. Wszystko. Jak lawina dociera do mnie to, przed czym ostrzegł mnie Dr. Hassen. Przyciskam brudne palce do boków głowy, kiedy łzy spływają po mojej twarzy ledwie świadoma tego, iż Kelsey woła moje imię i potrząsa moimi ramionami.

- Spójrz na to. – Krzywy uśmiech Adama jest zaraźliwy. Uśmiecham się, widząc jasnoczerwoną szóstkę na jego teście ze statystyk zanim kładzie go na moim biurku. Stoi nade mną, pochylając się i szepcze do mojego ucha. – Teraz jesteś mi winna tę randkę. - Ty nie chodzisz na randki – przypominam mu to, co powiedział mi w zeszłym tygodniu w bibliotece. W środku moje serce bije, jak oszalałe. Myślałam, że przeszła mu ta obsesja z zabraniem mnie na randkę kilka tygodni temu.

147

Porusza brwiami. – Obiecałaś. Umowa to umowa. Udaję ponure spojrzenie. Naprawdę chcę iść z nim na randkę. – Dobrze. Jedna randka. - Zobaczymy. – Pochyla się i podnosi mój plecak, zarzucając go sobie na ramię. Ten ruch mnie zaskakuje, jednakże podnieca mnie pewność siebie, z którą się nosi. Jak to możliwe, że można być tak pewnym siebie? Przez większość czasu czuję się, jakbym rzucała się w akwarium, próbując się z niego wydostać, ale bez powodzenia. Wyglądam tylko na zewnątrz i patrzę, jak wszyscy inni żyją swoim własnym życiem. - Dzisiaj – mówi z uśmiechem. Prycham. – Jest wtorek. - Ludzie nie chodzą na randki we wtorki? Śmieję się i dostrzegam, że jego ręka dotyka moich pleców, wyprowadzając mnie na dziedziniec, gdzie setki studentów zobaczy mnie z Adamem Taylorem. Od razu odsuwam się od niego i obracam się, sięgając po mój plecak. - Dobra. O której? – pytam, próbując ukryć podekscytowanie. Okej, chcę iść na randkę z Adamem. Przecież słyszałam ciągłe plotki na jego temat. Jaki jest seksowny, jak wspaniały jest w łóżku i chociaż te ostatnie stresuje mnie przez mój brak doświadczenia, to nie oznacza, że nie jest kuszące. - Po zajęciach. - Dzienna randka? Naprawdę nie wiesz, jak to się robi, co? Odrzuca głowę i wybucha śmiechem, po czym patrzy mi w oczy. Od razu trzeźwieje, zmniejszając przestrzeń między nami. Muska ustami mój policzek. Wciągam gwałtownie powietrze na ciepło i miękkość jego warg. Znikają zanim w ogóle orientuję się, że tam były, ale całe moje ciało wydaje się płonąć. - Będziesz pragnęła więcej niż tylko dwóch godzin ze mną. Stoję tam zmrożona, kiedy wychodzi przez drzwi i przybija piątkę swojemu najlepszemu kumplowi Zanderowi, który stoi na trawniku.

- Amy! – Drgam od mocnego pchnięcia i wciągam głośno powietrze. Kelsey natychmiast zbliża się do mojej twarzy. – Co się z tobą dzieje, do diabła? Musimy iść! – Ciągnie mnie za rękę, zmuszając do podniesienia zanim mogę jej odpowiedzieć i potykam się o własne stopy, niemal znowu opadając na ziemię. 148

- Widziałam to – sapię, nadal próbując złapać oddech i pozbyć się fali wspomnień, która po prostu nie chce się zatrzymać. - Domyśliłam się. Musimy zawieźć cię do domu. Ściskam jej dłoń, nic nie mówiąc. Skupiam się na stawianiu kroków na wąskiej ścieżce i przez czterdziestopięciominutową drogą do mojego mieszkania siedzę w jej Camrym, trzęsąc się i wszystko sobie przypominając.

* - Przepraszam cię za dzisiejszy obiad. Nie sądziłam, że będzie aż tak źle. Adam obejmuje mnie ramieniem i przytula do siebie, całując mnie w skroń. Wzruszam ramionami. – Dobra, wiedziałam, że będzie naprawdę źle. Ale, na Boga. – Chowam głowę w rękach, które opieram o stół w Martino. – Moja mama jest taką suką. Tak strasznie mi przykro, że naraziłam cię na jej wygadywanie głupot. Adam masuje moje plecy ciepłą dłonią i pochyla się, całując mnie szybko w szyję. – Gówno mnie obchodzi, co twoja mama o mnie mówi, Amy. Oboje wiedzieliśmy, że mnie nie polubi, a przecież nie próbowaliśmy jej dzisiaj zaimponować ani nic w tym stylu. Potrząsam głową i zaczynam się śmiać. Nie mogę się powstrzymać. Co ja sobie, do diabła, myślałam, żeby pokazywać się na kolacji dziękczynnej z całą moją rodziną, przyprowadzając ze sobą Adama i kiedy oboje mieliśmy na sobie dżinsy? A ja miałam jeszcze wyblakłą, szarą koszulkę w klasycznym stylu od zespołu indie rock, którego widzieliśmy w zeszłym tygodniu? Mam szczęście, że głowa mamy nie eksplodowała na dziękczynnego indyka. - Totalnie spieprzyłam – jęczę. Powinnam była wiedzieć, że wyrwanie się spod obsesyjnej opieki rodziców okaże się katastrofalne. - Czego ode mnie oczekujesz? Bo to zrobię. Możemy znaleźć garnitur i przebrać cię w ich małą laleczkę, jeżeli chcesz tam wrócić i ratować ten obiad. Nie dbam o to, chcę tylko, żebyś była szczęśliwa. Kręcę głową. – W końcu muszą się z tym pogodzić. Również dobrze mogą to zrobić dzisiaj. - Dobrze… więc czego chcesz?

149

Opieram się o lożę, opierając głowę o górę skórzanego siedzenia i dostrzegam moje ulubione dzwoneczki wietrzne. To motylki. Srebrne i tak delikatne, iż dziwię się, że jeszcze się nie połamały. Wydaje się, że najmniejszy podmuch wiatru roztrzaskałby kruche druciki. - Chcę być wolna. Adam łapie mnie za rękę, ściskając ją mocno. Drugim kciukiem ściera łzy powoli spływające po moich policzkach. Jego dotyk jest opiekuńczy i kochający, tak jak zawsze. - Więc taka będziesz.

* - Co to było, do jasnej cholery? Donośny głos Adama sprawia, że zatrzymuję się na parkingu. Moje serce wciąż bije nierówno. Chyba dostanę zawału. Czuję, jak Brendan ciągnie mnie za rękę w stronę jego samochodu, ale stoję nieruchomo. Co ja wyprawiam? Nawet, jeśli Adam właśnie całował się z Britnee, to Brendan jest największym kretynem w całym świecie. Adam sprawia, że tracę rozum. Już nie wiem czy to dobra rzeczy, czy może najgorsza, która może się zdarzyć na całym świecie. Moje dokładne życie, starannie zorganizowane w idealnych małych pudełeczkach, roztrzaskane w chwili, kiedy po raz pierwszy pocałował mnie Adam. - Stój! Niech to szlag, Amy! – Chwyta mnie za rękę, ciągnąc mnie tak mocno, że moja druga dłoń zostaje wyrwana z uścisku Brendana. - Ej – protestuje. Adam mierzy w niego wzrokiem. - Wracaj do swojej randki. Whitaker. Brendan wydyma klatkę piersiową. O cholera, konkurs sikania. Bajecznie. Właśnie to mnie podnieca. Kładę rękę na torsie Brendana, zatrzymując go. – Nie powinnam była tego zrobić. Przykro mi. Ale nie ma cholernej mowy, żebym gdziekolwiek z tobą jechała. Wzrusza ramionami i posyła mi krzywy, zarozumiały uśmieszek. Cholera. Naprawdę go nie cierpię. – I tak nie byłabyś taka dobra. Wszyscy wiedzą, że jesteś tylko marnym kawałkiem cipki… Następne, co widzę to, jak głowa Brendana zostaje odrzucona do tyłu i pada na plecy na parkingu, trzymając się za nos, pokryty krwią i jęczący. 150

- Powtórz to, gnojku! – krzyczy Adam, nachylając się nad nim i oddychając szybko. - Adam. – Sięgam po jego rękę. Może on tak samo szaleje na myśl o tym, że dotyka mnie ktoś inny, tak jak ja na myśl, że ktoś – specyficznie Britnee – kładzie na nim swoje łapy. Jesteśmy takim pobojowiskiem. Ale to najcudowniejsze pobojowisko, jakie kiedykolwiek widziałam. Patrzy na mnie, zaciskając i rozluźniając pięści. - Poważnie zamierzałaś pojechać do domu i przelecieć go? Tylko dlatego, że rzuciła się na mnie Britnee? Przeczesuję dłońmi włosy zdegustowana, że ten wieczór, który miał być taki idealny nabrał takiego gównianego zwrotu. - Nie wiem! Po prostu… byłam wkurzona! Spodziewałam się, że będziemy razem, a ty jesteś sobą – a ja mną – zobaczyłam, jak Britnee cię obmacuje i po prostu zwariowałam! – Macham szalenie rękami w powietrzu. Czuję się, jak wariatka i jestem pewna, że nie wyglądam na zdrową psychicznie. - Ja jestem mną, a ty sobą? Co to w ogóle znaczy? – Przestępuje nad Brendanem. Adam odpycha go stopą z powrotem na ziemię, a ten znowu jęczy. Potem Adam bierze mnie za rękę i odciąga z tamtego miejsca. - Jesteś… wspaniały – mamroczę, rumieniąc się gorąco. Dzięki Bogu jest tutaj ciemno i mnie nie widzi. – A przynajmniej tak słyszałam. A ja nie mogłam… - Odwracam od niego wzrok, po raz pierwszy pokazując mu swoją bezbronność. – Nie mogłam nawet zadowolić Tylera. Adam wybucha śmiechem. Śmieje się tak mocno, że zaczynam się wkurzać. - Hej! – wołam, uderzając go w klatkę piersiową. - Jesteś taką dziewczyną. Chodzi o seks? Wariujesz, bo sądzisz, że nie będziesz dobra w łóżku? Przygryzam wargę, nie patrząc na niego. Adam śmieje się jeszcze mocniej. Nie pomaga mojemu ego. Otwieram usta, żeby mu powiedzieć, ale nie wyduszam nawet jednego słowa. Atakuje mnie wargami, rękami łapiąc za policzki i sapię głośno w jego usta. Jego ciało przylega do mojego i prowadzi mnie do tyłu, aż uderzam o samochód. Nie jest jego i nie obchodzi mnie czy właściciel zobaczy, jak go zanieczyszczamy. Usta Adama wymazują każdą myśl, każdą obawę, jaką kiedykolwiek miałam.

151

- Idziemy. Już. Jedziemy do Luxa i udowodnię ci, jak bardzo mnie uszczęśliwisz. Znowu ciągnie mnie za rękę, prowadząc mnie tak, jak zawsze, mrucząc pod nosem. – Cały ten dramatyzm bez powodu. Klnę się na Boga, Amy. Jeżeli po dzisiejszej nocy nie będziesz wiedzieć, jak cholernie mocno szaleję na twoim punkcie, to spędzę resztę weekendu udowadniając ci to. Przełykam ciężko ślinę. Cały weekend seksu z Adamem? Może mnie połamać.

* - Co to jest? – pyta Adam, uśmiechając się szeroko. Rumienię się. Patrzę na niego, machając zdjęciami w powietrzu. – To mój karton. Wybucha tym śmiechem, który rozgrzewa moje wnętrze. – Myślałem, że dzisiaj rozpakowujesz mieszkanie. Rozglądam się po naszym pokoju w naszym małym mieszkanku. Uwielbiam je. To moje ulubione miejsce na świecie, nawet jeśli jest katastrofą. Otwarte kartony zajmują każdą możliwą przestrzeń i wciąż jeszcze musimy złożyć łóżka. Nadal nie kupiliśmy mebli, ale mamy zrobić to dziś wieczorem. - Rozkojarzyłam się – odpowiadam i całuję go, kiedy nachyla się bliżej, wciąż się uśmiechając. – Spójrz na nie. Pokazuję mu zdjęcie z dnia, kiedy jego dom bractwa stworzył myjnię samochodową na parkingu sklepu spożywczego w śródmieściu Denver. Adam śmieje się w moją szyję, kiedy widzi zdjęcie, na którym on i ja mamy na sobie pasujące do siebie bikini. Wszyscy faceci nosili tamtego dnia bikini dla dodatkowej uwagi. Razem z Kelsey pomagałyśmy Zanderowi i Adamowi wybrać bikini, a potem wróciłyśmy i kupiłyśmy takie same w naszych rozmiarach. Adam trzyma mnie w ramionach i oboje jesteśmy mokrzy. Zdjęcie zostało zrobione tuż po tym, jak Kelsey polała mnie wężem ogrodowym, a ja prawie poślizgnęłam się na chodniku. - Kocham cię – mówię, znowu go całując. Jego usta wywierają na mnie mocniejszy nacisk, jego ręka sunie po moim policzku i kładzie mnie na podłodze, nakrywając mnie ciałem. - Zawsze będę cię kochał. - Spróbowałbyś nie. I tak lepiej nie trafisz. – Mój śmiech zamienia się w sapnięcie, kiedy tylko Adam nachyla się, przygryza mój obojczyk i przyciska do mnie swoją miednicę.

* 152

- Amy? – Głos Kelsey przedziera się przez moje otępienie i otwieram oczy. Siedzimy na parkingu przed moim blokiem. Nagle nie chcę wchodzić do środka, wiedząc, że jest tam pusto i wiedząc, że to dlatego, iż Adam nie wierzył, że nie ucieknę od niego, gdy usłyszę, co jego tata zrobił jego mamie. Zalewa mnie wstyd, który być może jest nieuzasadniony, ale muszę to naprawić. - Zadzwoniłam do Zandera – odzywa się Kelsey i odpina pas. – Powiedziałam mu, że planuję zostać tutaj na noc. Nie musisz być teraz sama. Kiwam głową, ale zaraz marszczę brwi. Tak się zatraciłam w myślach, że nawet nie usłyszałam, jak rozmawiała przez telefon w aucie? Wypuszczam oddech, przytłoczona emocjami i wysiadam z auta. Idzie za mną do mieszkania, a kiedy jestem już w środku kieruję się prosto do mojej szafy. Do tej, którą dzieliłam z Adamem. Słyszę za sobą kroki Kelsey. Nie zatrzymuję się, żeby na nią spojrzeć. Czuję się opętana. Zdeterminowana, aby zobaczyć potwierdzenie prawdy. Tego, jak szczęśliwi byliśmy z Adamem. Tego, jak bardzo mnie kochał. Tego, jak bardzo ja kochałam jego. Przeszukuję zawartość szafy, śmiejąc się cicho, że podłogę zakrywają puste pudełka po butach i sięgają metra wysokości. Kiedy odnajduję te, które widziałam we wspomnieniach, wyciągam je i opadam na kolana, opierając tyłek na piętach. Zatrzymuję palce nad pokrywką. Kelsey kładzie rękę na moim udzie i szturcha mnie ramieniem. – Otwórz. Odwracam się do niej i posyłam jej drżący uśmiech. Kiwa głową i robię to, co kazała. Wciągam gwałtownie powietrze. Pudełko jest zapchane setkami, jeśli nie tysiącami, zdjęć. Ale nie peszy mnie czysty ogrom mojej obsesji drukowania zdjęć w dobie technologii cyfrowej. Tylko jasnoniebieskie pudełko, które leży na zdjęciach. Podnoszę ręce do ust, jakbym po raz kolejny widziała jego oświadczyny. Łzy spływają mi po policzkach i czuję wokół siebie ramiona Kelsey. - Pamiętasz – mówi cicho. Radośnie.

153

- Wszystko. – Pociągam nosem i sięgam po pudełko. Trzymam je. Chcę je otworzyć, ale denerwuję się. Jeszcze nie jest moje, będzie dopiero, kiedy Adam mi je da. Przygryzam wargę, ocierając oczy i uśmiecham się do Kelsey. - Potrzebuję twojej pomocy.

* Kelsey wykonuje telefony, kiedy oddaję jej moją kartę kredytową i wrzucam trochę ubrań do małej torby. Być może Adam nie chciał, żebym tam przy nim była, ale to było wcześniej. Teraz chcę tam być, aby go wspierać. Potrzebuje mnie i planuję przy nim być, tak jak wiem już, że on zawsze był przy mnie. Przerzucam torbę przez ramię i wychodzę do kuchni, gdzie słyszę Kelsey rozmawiającą przez telefon z Zanderem. Spróbuje zobaczyć czy uda mu się odkryć, gdzie odbywa się przesłuchanie. Zbyt wcześnie skręcam do naszej kuchni i uderzam biodrem o zielony, metalowy stół w stylu retro.

- Ta kanapa jest idealna. Adam krzywi się, ale jego oczy śmieją się ze mnie. Rozglądam się po komisie. - Jest poplamiona i wygląda, jakby zdechł na niej szczur. - Dokładnie. Nigdy nie będziemy się martwić, że się pobrudzi. O, spójrz! Stolik do kawy ze śladami po szklankach – mówię, klaszcząc w dłonie. – Idealnie! - Zachowujesz się naprawdę dziwnie. - Nigdy nie miałam takich rzeczy. Rzeczy, które pasują do domu, a nie do muzeum. Pozwól mi na to, proszę? – pytam, zaciskając pięści na jego bluzce. Próbuję wydąć wargi, ale ponoszę całkowitą porażkę. Adam śmieje się, przyciągając mnie do siebie. – Jesteś szalona i kocham cię. Jeżeli chcesz gówniane meble, to dostaniesz gówniane meble. - Tak! – Unoszę pięść w górę, tańcząc po śmierdzącym i zakurzonym komisie, i wybieram kolejne całkowicie niedobrane rzeczy do naszego mieszkania.

154

Mrugam oczami i wybucham śmiechem, przesuwając dłonią po powierzchni chyba najbrzydszego stołu kuchennego w całym świecie. - W porządku? – Kelsey chowa telefon do kieszeni i podchodzi do mnie ostrożnie. Kręcę głową, uśmiechając się. – Dlaczego ktokolwiek pozwoliłby mi kupić takie okropne meble? – Śmiech wydobywa zgryźliwość z moich słów. Kelsey uśmiecha się. – Naprawdę musisz pytać? - Nie, nie muszę. Mamy te wszystkie brzydkie meble, bo Adam kochał mnie na tyle mocno, aby dać mi wszystko, czego chciałam. Kocham go. Wiem o tym. Wiem to w samym wnętrzu i siedzę, jak na szpilkach, pragnąc z nim być, pomóc mu i powiedzieć o tym wszystkim. Nie ma mowy, żeby to zaczekało do jego powrotu za parę dni. - Dobra. – Kelsey splata razem ręce i kieruje się do drzwi wejściowych. – Masz bezpośredni lot za jakieś cztery godziny. Będziesz musiała zaczekać parę godzin, ale tylko tyle mogłam zrobić. Zander złapie kontakt z Adamem i dowie się, gdzie on będzie, ale obiecał, że nie powie mu, po co musi to wiedzieć. Wychodzę za Kelsey z domu, kiwając głową, jakbym słuchała, ale wcale nie słucham. Jestem poddenerwowana, jak dziewica w noc balu licealnego.

155

DWADZIEŚCIA JEDEN

Na lotnisku Des Moines pojawiam się dopiero o dwudziestej drugiej, a kiedy już wynajmuję samochód i jadę do hotelu jest po północy. Jestem wyczerpana, ale wypełniona taką adrenaliną, że czuję się, jakbym wciąż potrafiła przebiec maraton. Zastanawiam się nad wzięciem sobie własnego pokoju czy znalezieniem Adama i wyznaniem mu wszystkiego. Może będę miała więcej kontroli, będę spokojniejsza, jeśli to wszystko prześpię i pozwolę, aby uspokoiły się wspomnienia, które wróciły. W tej chwili czuję się, jak wulkan, który zaraz wybuchnie. Wszystko musuje tuż pod powierzchnią mojej skóry, gotowe eksplodować. Ale nie mogę czekać. Wystarczająco długo kazałam czekać Adamowi, a teraz wiedząc o tym wszystkim, przez co przeszliśmy, aby być razem czuję się, jak suka za to, jak go traktowałam. Jest wspaniały, że trzymał się przy mnie przez ostatnie miesiące, nigdy nie zostawiając mojego boku ani nie rezygnując ze mnie przez moje szalone załamania. Wyładowywałam na nim gniew i frustrację, kiedy to on utrzymywał mnie na ziemi. Uczynił mnie odważną. Uczynił mnie silną. I niczego bardziej nie pragnę, jak zrobienia tego samego dla niego. Nabierając głęboki wdech, przechodzę przez lobby Heartland Hotel, gdzie wiem, że nocuje, dzięki Zanderowi. Ignoruję recepcję i kieruję się prosto do wind, jakby tutaj było moje miejsce. Bawię się nerwowo brzegiem bluzki i wygładzam pomarszczenia na spodniach. Tyle, że mam na sobie dżinsy i one nie mają pomarszczeń. Czuję się, jak wrak człowieka. Moje serce robi pajacyki w piersi, bijąc głośniej i szybciej, im bliżej jestem jego pokoju. Staję przed jego hotelowym pokojem, podnosząc jedną rękę, żeby zapukać do drzwi. Uderzam knykciami o drewno trzy razy, potem cztery i chwytam dwiema dłońmi pasek mojej torby. Rozglądam się po korytarzu i przestępuję z nogi na nogę – czekając, aż podejdzie do drzwi. Ale nie podchodzi. Co, jeśli go tutaj nie ma? 156

Unoszę rękę, żeby znowu zapukać, ale powstrzymuję się i wyciągam z torby komórkę. Może najpierw powinnam do niego zadzwonić. Pewnie śpi i nie słyszy mojego pukania, ale zawsze ma przy sobie telefon. Odsuwam się od drzwi i wybieram jego numer. Telefon drży przy moim uchu, kiedy go trzymam, ale on nie odbiera. Słyszę, jak dzwoni wewnątrz jego pokoju, ale nie odbiera. Nie mogę uwierzyć, że zignorowałby mój telefon. Wsuwając komórkę do tylnej kieszeni, podnoszę rękę i pukam do drzwi. Tym razem głośniej, ale nadal nie otwiera. Po drugiej stronie drzwi słyszę jedynie ciszę i nie wiem, co robić. Gdzie on mógłby być o północy? Siadam na podłodze i opieram głowę o ścianę obok drzwi. Adrenalina musiała mi opaść, bo nagle czuję się całkowicie pokonana. Uderzam głową o ścianę i zamykam oczy, biorąc głęboki wdechy, żeby się uspokoić i wymyślić, co mam robić dalej. Zawsze mogę wziąć sobie własny pokój. Mogę poczekać do jutra ze spotkaniem z nim albo wrócić później i zobaczyć czy już wrócił. Oczy palą mnie od powstrzymywanych łez, a pudełko z pierścionkiem wypala dziurę w mojej kieszeni, kiedy zastanawiam się, gdzie mógłby być w noc przed tym, jak ma się stawić w komisji zwolnień warunkowych i po raz pierwszy w życiu opowie komuś, co się wydarzyło w noc śmierci jego mamy. Niespodziewanie doskonale wiem, gdzie on będzie. Podnoszę torbę i przerzucam ją przez ramię. Schodząc do hotelowego baru nie czuję się tak poddenerwowana, jak wtedy, kiedy szłam do jego pokoju. Teraz znam Adama lepiej niż ktokolwiek inny. Prawdopodobnie siedzi przy barze, opierając łokcie na kontuarze, a jego dłonie pewnie zdzierają etykietkę z butelki piwa Sam Adam. Coś, co wiem, że robi tylko wtedy, kiedy jest zdenerwowany albo zły. Uśmiecham się w windzie i ten uśmiech nie znika, kiedy ponownie z niej wychodzę, wyobrażając sobie zmarszczkę między jego oczami, gdy rozmyśla o tym, co musi zrobić i powiedzieć. Z pewnością siebie, która jakimś cudem pojawiła się w windzie, przechodzę przez lobby i wchodzę do baru z wyprostowanymi plecami i wysoko uniesioną głową. W małym i przyciemnionym barze znajduje się tylko pół tuzina mężczyzn i kobiet, ale przy barze siedzi tylko jeden mężczyzna.

157

Prawie wybucham śmiechem, kiedy widzę go na stołku barowym na końcu baru z łokciami postawionymi na blacie, tak jak sobie wyobrażałam. Naprawdę go znam. Powoli podchodzę do niego od tyłu i zajmuję miejsce obok niego. Nie patrzy na mnie, dopóki nie słyszy głuchego odgłosu torby uderzającej o podłogę. Zerka na torbę, potem na mnie i odwraca się na ułamek sekundy. Po chwili odwraca gwałtownie głowę w moją stronę. Otwiera szerzej oczy i opada mu szczęka. - Cześć – odzywam się cicho, ale pewnie. Jego oczy robią się jeszcze większe. – Co? – Potrząsa głową, jakby nie mógł uwierzyć, że naprawdę tutaj jestem. Pewnie nie może uwierzyć, że zrobiłabym dla niego coś takiego. – Nic ci nie jest? Co tutaj robisz? Biorę głęboki wdech. Przemowa, którą ciągle powtarzałam w ciągu ostatnich sześciu godzin natychmiast zostaje zapomniana i wyrzucam z siebie: - Pozwoliłeś mi na kupno gównianych mebli, bo zawsze czułam się, jakbym mieszkała w muzeum. Łza spływa po moim policzku, ale nie ocieram jej. Chcę, żeby zobaczył, jak wiele dla mnie znaczy. Marszczy brwi i wyciąga do mnie rękę, wyraźnie zdezorientowany. - Nie rozumiem. - Wiem – odpowiadam i obejmuję jego rękę, kładąc ją na moim kolanie. – Wiem – powtarzam z przekonaniem. – Wiem, że poszłam z tobą na pierwszą randkę tylko dlatego, że wygrałeś nasz zakład i dostałeś szóstkę na teście półrocznym ze statystyk. Wiem, że pozwoliłeś mi wypłakać się na swoim ramieniu, kiedy opowiedziałam ci o mamie i o tym, że dla niej nigdy nie będę wystarczająco dobra. Wiem, że wybiegłeś za mną ze swojego domu bractwa w noc, kiedy Tina wskoczyła ci w ramiona i spacerowaliśmy po kampusie dwie godziny, bo ja nie chciałam wracać na imprezę, ale ty nie chciałeś się ze mną żegnać. Wiem, że nazywasz mnie Ames, ponieważ to miasteczko, w którym dorastała twoja mama. Ocieram łzę i mówię dalej. – Wiem, że na gwiazdkę kupiłeś mi aparat, bo wiedziałeś, że to moje ulubione hobby i chciałeś, żebym oświetliła wszystko inne, tak jak powiedziałeś, że zrobiłam z tobą… wyciągnęłam cię z ciemności. Wiem, że nie odstraszyli cię moi rodzice nawet, kiedy wyrzucili nas z domu podczas obiadu dziękczynnego. Nabieram tchu. – Wiem, że byłam na tyle odważna, żeby odrzucić pracę zaproponowaną mi w starej firmie taty tylko dlatego, że dałeś mi siłę na to, abym była kimkolwiek zechcę. 158

- Amy – mówi i pochyla się, ścierając łzy z moich policzków i unosi kącik ust w lekkim uśmiechu. – Co ty tutaj robisz, do diabła? Śmieję się przez łzy. – Dziś rano poszłam na spacer z Kelsey na klify. Otwiera szerzej oczy. – Klify? Potakuję, zamykając oczy. – Przypomniałam sobie. Osunięcie błota. Wszystko. Sięgam do kieszeni i wyciągam jasnoniebieskie pudełko. Patrzy na moją rękę, a jego wargi opuszcza najdłuższy i najgłośniejszy oddech. Kładę je na barze i przysuwam do niego, ale nie dotyka go. - Nie otworzyłam go. Znalazłam je w kartonie w naszej szafie, razem z naszymi zdjęciami. Wszystko pamiętam, Adam. Nie wiem, jak to się stało, ale dziś wszystko zalało mój umysł i gdy tylko to się stało wiedziałam, że muszę tutaj przylecieć. Żeby być z tobą. Nim mam szansę mrugnąć, czuję na ustach jego wargi, całujące twardo i szybko. Nie pogłębia pocałunku. Po prostu przyciąga mnie do siebie, przyciskając do swoich ust i trzyma rękę na moim karku. Odsuwa się, biorąc głęboki wdech, ale trzymam go przy sobie. Moje wargi ocierają się o jego. - Kocham cię, Adam – szepczę cicho. Wbija palce w moją skórę i zaciska powieki. Kiedy je uchyla, jego własne oczy są mokre i pełne niewylanych łez. - Zaczynałem myśleć, że już nigdy więcej nie usłyszę od ciebie tych słów. - Wiem – wyduszam. Całkowicie tracę nad sobą kontrolę. – Ale kocham cię. Teraz, kiedy wiem już wszystko, widzę wszystko tak wyraźnie… tak strasznie cię przepraszam, że w ciebie wątpiłam. Że wątpiłam w nas. - Przestań – karci mnie, patrząc poważnie. Zerka na pudełko z pierścionkiem i patrzy znowu na mnie. – Nie przepraszaj. Może powinienem był ci powiedzieć na początku. Po prostu nie wiedziałem, jak mam postąpić dobrze. – Rozluźnia rękę na mojej szyi i powoli zsuwa ją po moim ramieniu na bar, biorąc w dłoń pudełko. Moje serce traci rytm i uśmiecham się nerwowo. - Więc nie spojrzałaś na niego? – Kręcę głową, a on marszczy czoło. – Czy nie chcesz… - Och, chcę – przerywam mu. Przygryzam dolną wargę, patrząc na pudełko. – Po prostu pomyślałam, że to ty powinieneś mi go dać. Przesuwa językiem po górnej wardze. Powoli i uwodzicielsko. 159

Mam nagłą chęć złapać go za szyję i całować się z nim tak długo, aż nasze usta będą opuchnięte. Ale jesteśmy w miejscu publicznym, więc się powstrzymuję. Ledwo. - Rozumiem – mówi, trzymając pudełko. Patrzy na niego, ale nie otwiera i marszczę brwi, zastanawiając się czemu mi go nie oddaje z zapytaniem czy za niego wyjdę – znowu. Wsuwa je do kieszeni, schodząc ze stołka. Potem kładzie na kontuarze dwudziestodolarowy banknot, kiwając głową barmanowi. Jedną ręką sięga po moją dłoń, a drugą łapie pasek mojej torby. Pozwalam mu podnieść mnie ze stołka, ale oczy wciąż mam utkwione w pudełku, które jest teraz bezpiecznie schowane. - Czy nie chcesz… - Och – odpowiada Adam tonem, który roztapia moje wnętrzności. – Chcę. Całuje mnie w rękę i uśmiecha się do mnie. Jego oczy są pociemniałe, źrenice prawie zasłoniły złocisty brąz, który zazwyczaj widzę. - Po prostu to nie pora ani miejsce. - Och. – Jestem rozczarowana. Ale tylko do chwili, kiedy Adam przyciska mnie do torsu, gdy docieramy do wind. Napięcie pomiędzy nami eksploduje w seksualnym żarze. - Wkrótce, Amy. Wkrótce. Ale miesiącami czekałem, aż będzie na mnie tak patrzeć. Aż będziesz widzieć mnie bez jakichkolwiek wątpliwości, nerwów albo strachu i w tej chwili chcę tylko zabrać cię do mojego pokoju i kochać się z tobą tak długo, jak to możliwe. Unosi brew, jakby prosił mnie o pozwolenie. - Okej – piszczę cichutko w chwili, kiedy otwierają się drzwi windy.

* Padamy na łóżku, jak tylko Adam puszcza moją torbę i zamyka za sobą drzwi. Nasze ciała są ze sobą splątane – nogi, ramiona i ręce poruszają się w pośpiechu, żeby zedrzeć ubrania tak szybko, jak to możliwe. - Boże, jak ja cię kocham – mówi ochryple Adam, zrywając ze mnie dżinsy i odrzucając je na bok. Lądują na telewizorze i prycham. - Miło. - Będzie. Obiecuję.

160

Jego zarost łaskocze moją klatkę piersiową, a kiedy śmieję się, próbując go odepchnąć, łapie mnie za ręce i przyciska je do materaca tuż obok mojej głowy. Ociera się brodą o mój sutek. Szorstkie włosy sprawiają, że skręcam się pod nim. - Podoba ci się to? – pyta i ociera się policzkiem o drugi sutek, aż oba są stwardniałymi, małymi pączkami. Nie mogę zdecydować czy nie cierpię tego szorstkiego, łaskoczącego uczucia, czy jest to najbardziej erotyczne doznanie na świecie. Adam uśmiecha się do mnie, doskonale wiedząc, jak bardzo doprowadza mnie do szału. - Pragnę cię – mówię, kiedy muska mnie ustami. Poruszam biodrami, wyczuwając jego twardość i jęczę sfrustrowana, kiedy odsuwa się ode mnie. - Naprawdę? – Uśmiecha się szelmowsko i przyciska do mnie swoją erekcję, przesuwając się w dół i w górę, dokładnie wiedząc, gdzie mnie dotknąć. - Tak. Wyginam plecy, starając się uwolnić ręce, ale Adam przytrzymuje mnie mocniej, nie przestając się ruszać. Jest tak blisko miejsca, gdzie go pragnę, ale nie wystarczająco blisko. - Proszę? – Otwieram oczy, żeby na niego spojrzeć. – Proszę cię, Adam. Kocham cię. Jego oddech na moment zamiera, a potem przyciska do mnie usta. – Uwielbiam, kiedy błagasz. Uśmiecham się lekko. – Wiem. Odwzajemnia uśmiech i rozluźnia jedną rękę, żeby wprowadzić się we mnie. Rozciągając mnie. Wypełniając. Kochając. Jest absolutnie doskonały. Stworzony dla mnie. Wzdycham w jego usta i napieram na niego. Zaczynamy powoli się poruszać, szepcząc słowa miłości. Przyjmuję je wszystkie od Adama, jak małe, cenne cukierki i chowam je w sercu, mając nadzieję na to, że już nigdy więcej nie zapomnę jego uczuć. Mając nadzieję, że już nigdy więcej nie zapomnę swoich uczuć. Razem szczytujemy i Adam opada na mnie, kiedy oddychamy ciężko na siebie. Jego plecy są lekko pokryte potem, gdy go obejmuję, przyciskając do siebie. - Kocham cię – szepczę przy jego policzku. Teraz, kiedy wiem, co czuję, to nie chcę, żeby jeszcze kiedykolwiek w to zwątpił. Nie mogę powstrzymać się od wypowiadania tych słów. 161

Teraz wiem, że nigdy nie będę w stanie powstrzymać się od tych słów. Wyczuwam na szyi uśmiech Adama. – Kocham cię. Ponad życie. – Przesuwa się i przyciska czoło do mojego z zamkniętymi oczami. – Tak się cieszę, że tu jesteś. Dziękuję, że przyleciałaś. Przytulam go jeszcze mocniej, nie dbając o to czy jego ciężar mnie zmiażdży. – Nie mogłabym być gdziekolwiek indziej. Nie teraz. Mówię poważnie. Każde słowo.

162

DWADZIEŚCIA DWA

- Więc co dokładnie się dzisiaj wydarzy? – pytam Adama poprzez drzwi łazienki. Stoję przy toaletce w pokoju hotelowym, nakładając makijaż świeżo po prysznicu, który sprawił, że byliśmy czyści, potem brudni i znowu czyści. Moje nogi wciąż lekko drżą. Podchodzi do progu ubrany w parę czarnych dżinsów i koszulkę polo z kołnierzykiem. Jasnoniebieski kolor sprawia, że jego oczy błyszczą. Albo to fakt, że uprawialiśmy seks pięć razy odkąd weszliśmy zeszłej nocy do pokoju. Nieważne, i tak jest najwspanialszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziałam i moje tętno przyspiesza tylko patrząc na niego, gdy opiera się o framugę drzwi. Uśmiecha się znacząco i czuję ciepło w policzkach. Przynajmniej teraz nie potrzebuję różu do policzków. - Muszę się spotkać w więzieniu z komisją zwolnień warunkowych. Będą zadawać mi pytania na temat ojca, czy uważam, że jest zagrożeniem dla ludzi i czy będę chciał pomóc w jego zwolnieniu. Czy będę miał na niego oko, jeśli wyjdzie na wolność. Marszczę brwi w lustrze, nie odrywając od niego wzroku. – Co myślisz? Wzdycha ciężko i przeczesuje dłonią włosy, wpatrując się w przestrzeń. - Myślę, że jest złym człowiekiem. Nigdy wcześniej nie miałem okazji opowiedzieć swojej historii… jak to było żyć z nim w dzieciństwie. Muszę to zrobić. Muszę mieć pewność, że usłyszą, jakim jest potworem. Zaciskam usta. Nie wiem, co właściwego powiedzieć, żeby polepszyć jego samopoczucie, ale widzę po ciemnym kolorze oczu Adama, że nie chce tego robić. Odkładam tusz do rzęs i podchodzę do niego, obejmując go. Od razu opuszcza głowę na moje ramię. Czuję, jak nabiera tchu i zaciska wokół mnie ramiona. - Boże, cieszę się, że tu jesteś. Odsuwam się, żeby pocałować go w policzek. – Chcę być przy tobie. Nie wiem, czego potrzebujesz… - Ciebie. – Całuje mnie, po czym muska ustami mój policzek, przysuwając się do ucha. Wiercę się w jego ramionach, kiedy przygryza mój płatek, a on się śmieje. – Tylko ciebie.

163

- No to masz wszystko, czego potrzebujesz. – Odsuwam się i wracam do lustra, dokańczając makijaż z wyniosłym uśmiechem. - To prawda – zgadza się poważnie i zostawia mnie, żebym się przygotowała. Dzisiaj wydaje mi się, jakby ostatnie trzy miesiące były snem. Czymś, co nie było całkiem prawdziwe. Wiem, że będziemy musieli się starać. Najprawdopodobniej będę musiała odwiedzić lekarza, aby upewnić się, że powrót pamięci oznacza, że wszystko, co było nie tak – cokolwiek to było – teraz ma się lepiej. Ale dzisiaj się tym nie zajmujemy. Bo dziś upewnimy się, że ojciec Adama zostanie w więzieniu. Drżę na samą myśl i idę go poszukać. Kiedy przechodzę przez drzwi, on wpatruje się w pudełko, uśmiechając się do pierścionka, którego wciąż nie widziałam poza wspomnieniem. Ale okropnie chcę wyrwać mu go z rąk, żeby poczuć go na palcu. - Gotowy? – pytam. Zamyka pokrywkę pudełka i chowa je do kieszeni. Śledzę pudełko wzrokiem. - Tak. Waham się, kiedy do mnie podchodzi, wciąż patrząc na pudełko. - Nie zamierzasz mnie zapytać? – Unoszę brwi, gdy zbliża się do mnie. Kręci głową z uśmiechem. - Nie. – Marszczę brwi i nos. Uderza mnie palcem w czubek nosa, śmiejąc się. – Zapytam. Ale nie dziś. Czy naprawdę chcesz pamiętać swoje zaręczyny w ten sam dzień, kiedy idziemy do więzienia? Prycham. – Tylko je odwiedzamy. Poza tym – mówię, biorąc torebkę, gdy wyprowadza mnie na korytarz – przecież i tak pamiętam, jak prosiłeś mnie o rękę. - I popatrz jak dobrze wypadł ten dzień – mamrocze. Ciągnę go za rękę, zatrzymują go na korytarzu, żeby popatrzeć mu w twarz. Wygląda na… winnego? - To nie była twoja wina. Wzrusza ramionami, ściskając mnie mocno za rękę. – Gdybym się nie uparł, abyśmy poszli tam tego dnia, gdybym wybrał inne miejsce… - milknie. Mogę sobie tylko wyobrazić horror, jaki przeżył tamtego dnia Adam. 164

- Dosyć. To był wypadek i nie chcę już o tym mówić. – Uśmiecham się i ciągnę go do windy, przyciągając go do swojego ciała. – Chodźmy wysłać twojego ojca do więzienia. Śmiejemy się na absurdalność tego zdania. Ucisza mnie, odnajdując wargami moje usta, a potem obściskujemy się, jak para nastolatków dopóki drzwi nie otwierają się w lobby. W drodze do wyjścia ignorujemy krytyczne spojrzenia pomarszczonych kobiet z kręconymi, niebieskimi włosami.

* Wejście do więzienia jest o wiele mniej straszne niż myślałam. Wpisujemy się na listę i dostajemy naklejki „gość”. Musimy zostawić moją torebkę i opróżnić kieszenie do szafki, która wygląda jak mała szafka w siłowni. Potem przeprowadzają nas przez wykrywacz metalu i labirynt białych korytarzy. Nie wiem czy spodziewałam się uzbrojonych strażników przy każdym wejściu i mężczyzn w pomarańczowych kombinezonach, atakujących korytarze, niczym zombie, lecz ogólne doświadczenie lekko rozczarowuje. Jestem rozczarowana, że nie zostałam poturbowana przez więźniów. Potrząsam głową na tę żałosną myśl i wydaję dziwny odgłos. - W porządku? – pyta Adam, kiedy wprowadzają nas do poczekalni. Jest tu tak przyjemnie, jak w gabinecie dentystycznym. - Tak. Opanowuję się i obracam do Adama, który stoi razem ze strażnikiem. Nie wolno mi wejść do prywatnego pokoju konferencyjnego, gdzie spotka się z ośmioma członkami komisji zwolnień warunkowych. To jest moje miejsce pobytu przez następny, nie wiadomo, jak długi okres. Nie mam pojęcia czy spotkanie zajmie kilka godzin czy kilka minut i nagle jestem podirytowana oraz speszona, że przynajmniej nie mam przy sobie komórki. Chociaż wątpię, że mają w więzieniu darmowe WI-FI. Adam nachyla się i całuje mnie w policzek. Ściska mnie za rękę. Ciekawe czy wie, jak często ją ściska, czy może jest po prostu zdenerwowany. - Za niedługo wrócę, dobrze? Potakuję, nie wiedząc, co powiedzieć. - Czy wspominałem już, że naprawdę się cieszę, że jesteś tutaj ze mną? Przygryzam dolną wargę i kiwam głową z uśmiechem. - Raz czy dwa. Kocham cię.

165

Dotyka dłońmi moich policzków, obramowując moją twarz lekko szorstkimi rękami. Ignoruję strażnika, który na nas patrzy. - Kiedy tutaj skończymy, zostawimy za sobą to i trzy ostatnie miesiące. - A potem? – wyduszam. - Potem dojdziemy do dobrych rzeczy. Mruga do mnie i całuje mnie w usta tak, że w głowie kręci mi się długo po tym, jak opuścił pomieszczenie. Gdy nikogo nie ma, bezmyślnie przeglądam całoroczne magazyny People. Nie mogliby mniej obchodzić mnie celebryci; po prostu nie mam, co ze sobą zrobić. Więc mam bezmyślne czasopisma albo moje paznokcie będą wyglądać, jak wstrętny bałagan do czasu powrotu Adama, jeśli to potrwa jeszcze dłużej. Kiedy właśnie biorę pod uwagę przejrzenie magazynu z motocyklami, drzwi się otwierają. Podnoszę wzrok na Adama i natychmiast się podnoszę, przytulając się do niego. Jego włosy wyglądają, jak bałagan, tak jakby ciągnął za nie przez ostatnią godzinę, a oczy ma zaczerwienione. - Dobrze się czujesz? – pytam, próbując odsunąć się, aby spojrzeć mu w twarz. Adam wygląda, jakby mógł opaść mi w ramiona. Przyciska mnie mocno do siebie, kręcąc głową. – To było cholernie okropne. Zaciskam powieki, trzymając go w milczeniu i starając się go wspierać. Nie ma nic, co mogłabym powiedzieć, żeby czuł się lepiej, co do rozmawiania o przemocy, przez którą cierpiał razem z mamą przez wiele lat. Chrząkający strażnik jest naszą wskazówką do wyjścia, więc wracamy z nim na surowy korytarz, podczas gdy Adam obejmuje mnie ramieniem, opierając na mnie swój ciężar. Jest wyczerpany i chcę się nim tylko zaopiekować.

* Wypuszczam powoli oddech, jak tylko wchodzimy do naszego mieszkania w piątkowy wieczór. Tak dobrze jest wrócić do domu po szale ostatnich dni. Nic tak nie wyczerpuje człowieka, jak odzyskanie dwuletnich wspomnień w ciągu paru godzin, podróż na drugi koniec kraju i wizyta w więzieniu. Muszę się pośmiać, bo inaczej rozpłaczę się ze zmęczenia.

166

Adam musi czuć to samo, ponieważ milczeliśmy przez całą drogę z lotniska. Oboje byliśmy zatraceni we własnych myślach. Ledwo, co powiedział o swoim ojcu albo spotkaniu z komisją. Wiem tylko, że spotkają się z jego ojcem na prawdziwym przesłuchaniu w przyszłym tygodniu, ale wezmą pod uwagę oświadczenie Adama. Ten mężczyzna może być za tydzień wolny. Albo wróci do więzienia na następne piętnaście lat zanim znowu będzie spełniał warunki do zwolnienia warunkowego. - Hej. – Adam mnie szturcha i kładę moją torbę na kuchennym stole. – Chcesz coś jeść? Obracam się do niego z uśmiechem. – Będziesz gotował? Prycha, otwierając naszą szufladę z numerami do knajpek na wynos. Oczywiście, że nie. - Co byś chciała? Ciebie, myślę. Po moim spojrzeniu Adam dobrze wie, o czym myślę. - Jedzenie, kobieto. Co chcesz jeść? Unoszę brew, śmiejąc się z jego zirytowanego spojrzenia. – Dobrze. Pizza pasuje. Szybko i łatwo. - Tak właśnie mówiła – mówi ze śmiechem i uderza mnie w tyłek menu. Wywracam oczami. Jestem zdumiona, że po zaledwie kilku dniach razem nasze przekomarzanie się jest wyluzowane i… czułe. Czuję, że może powinien kazać mi pokutować za ostatnie miesiące stresu i gniewu. Albo może powinno być niezręcznie. Ale tak nie jest. Jest relaksująco i dziwnie jednocześnie. - Masz coś przeciwko, jeśli wezmę kąpiel, kiedy będziemy czekać na jedzenie? – pytam, ale Adam już dzwoni do Martino i zamawia pizzę z gyrosem. Macha mi ręką i oddalam się do łazienki, śmiejąc się z tego, jak bardzo uwielbiam tę pizzę, i jak wdzięczna jestem, że zabrał nas tam w dzień, kiedy chciałam iść do wszystkich naszych ulubionych miejsc. Zabrał mnie do każdego. I teraz wiem, dlaczego są moje ulubione. I dlaczego są dla mnie takie wyjątkowe. Moczę się w wannie pełnej odprężającego, bąbelkowego mydła, kiedy do środka wchodzi Adam. Przebrał się w obcisłą koszulkę i parę zielonych, gimnastycznych krótkich spodenek. Prawie połykam bąbelki na ten widok. - Pomyślałem, że ci się przyda. Stawia na blacie lampkę białego wina i opieram głowę o wannę, jęcząc cicho.

167

- Boże, jakie dobre – mówię, przełykając rześkie Riesling i zamykam oczy. – Czuję się, jak w raju. Patrzę w lampkę, kiedy odsuwam ją od siebie i marszczę brwi. Przenoszę wzrok na Adama. Klęczy przy wannie i trzyma splecione ramiona na jej brzegu. Uśmiecha się do mnie rozbawiony moją miną. – Naprawdę sądzisz, że jestem tak wyświechtany, iż wsadziłbym pierścionek zaręczynowy do lampki wina? Całuje mnie szybko w nos i odsuwa się. Przesuwa spojrzeniem po moim całkowicie ukrytym ciele w wannie. Po jego minie nie wiem, które z nas jest bardziej rozczarowane. - Oczywiście, że nie. - To dobrze – mówi, po czym kładzie na półce obok mnie otwarte niebieskie pudełko. Upuszczam lampkę wina do wody. - O, cholera! – krzyczę i wkładam ręce pod wodę, żeby wyciągnąć lampkę. Adam chwyta mnie za ramiona i zamieram. Patrzę na niego, słysząc w uszach dudniące tętno. - Zostaw lampkę w wodzie i popatrz. – Pokazuje na pudełko. – Za pierwszym razem, kiedy go dawałem, tak bardzo się denerwowałem, że nie będzie tak wielki, jak tego oczekujesz. – Przygryza dolną wargę i drga mu nos. – Powiedziałaś mi… - Że gówno mnie obchodzi rozmiar diamentu, po prostu chcę być w twoich ramionach każdego dnia przez resztę mojego życia. Zaciska usta i jego oczy lśnią. W moich oczach również pojawiają się łzy. Nie mogę uwierzyć, że właśnie wzruszyłam Adama. Nie wiem, co czyni mnie bardziej emocjonalną – zaręczyny czy widzenie go w takim stanie. Przełyka powoli ślinę i ociera wierzchem dłoni policzki w męskim stylu. - Niczego bardziej nie pragnę od dowiedzenia się, że to nadal prawda. - Tak – odpowiadam bez jakiegokolwiek zwątpienia. Pochylam się do niego tak, jak tylko mogę w wąskiej wannie i pozwalam mu wziąć moje dłonie. Utopiona lampka wina jest całkowicie zapomniana. Wyciąga pierścionek z pudełka i zatrzymuje go przed palcem serdecznym mojej lewej dłoni. 168

- Wyjdziesz za mnie? Spędzisz ze mną wieczność? - Tak – mówię, przełykając łzy. – Po raz kolejny. Oczywiście, że za ciebie wyjdę. Kiedy wsuwa pierścionek na mój palec, kładę mu ręce na karku i splatam palce. Adam pochyla się nad brzegiem wanny, gdy spotykają się nasze usta, ale jest niezręcznie i niewygodnie, więc przyciągam go do siebie. Następne, co wiem, to Adam znajduje się w wannie razem ze mną kompletnie ubrany i trzyma mnie tak, że jestem na jego kolanach. Siedzę na nim okrakiem w naszej wąskiej wannie, a bąbelki i woda wylewają się po bokach wanny, kiedy nasze dłonie przesuwają się gorączkowo po naszej skórze. Unoszę bluzkę z jego ciała i odsuwa się, gdy musimy się oddzielić, żebym mogła ściągnąć ją przez jego głowę. Odchyla się, podziwiając moje ciało dłońmi i oczami. - Jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Wybrałaś mnie, dwa razy. Już nigdy nie pozwolę, żeby stało ci się coś złego, Amy. - Wiem – mówię z absolutnym przekonaniem. – Kocham cię. Zacznijmy od tego, że Adam nigdy nie pozwoliłby, aby stało mi się coś złego. Osunięcie błota było wypadkiem i nie jest to jego wina w nawet najmniejszym stopniu. Mam tylko nadzieję, że któregoś dnia – i to wkrótce – będzie w stanie zapomnieć o poczuciu winy, które ze sobą nosi. Nasze usta spotykają się namiętnie i przylegamy do siebie ciałami. Uwalniam Adama od jego spodenek gimnastycznych, a on zabiera się do roboty, zadowalając mnie, dopóki woda nie robi się zimna i przyjeżdża pizza. To moje najlepsze wspomnienie związane z nami. Najlepsze. I mam nadzieję, że nigdy go nie zapomnę.

169

DWADZIEŚCIA TRZY

Siedem miesięcy później… - Pobudka, śpiochu. Przytulam się do ramion Adama, ignorując słońce przedzierające się przez okna w naszym pokoju. Jest teraz przeraźliwie zimno w Denver i wiem, że zeszłej nocy mieliśmy przynajmniej 15 centymetrów śniegu. Dzisiaj chcę być tylko w jego ramionach pod naszą ciepłą kołdrą, być może z lekką dawką kawy i seksu. Dobra. Mnóstwem seksu. - Nie chcę iść – marudzę i śmieję się, kiedy ląduję na plecach. Uśmiech Adama znajduje się parę centymetrów ode mnie. Jego łokcie znajdują się tuż obok moich ramion, podpierając go. Wywracam oczy do głowy, kiedy przyciska do mnie swoją erekcję i instynktownie otwieram szerzej nogi. - Dzisiaj są urodziny Tilly – przypomina mi. Jakbym potrzebowała przypomnienia. Można by pomyśleć, że kończy trzynaście lat przez to, jak mama szalenie planowała jej przyjęcie urodzinowe przez ostatnie miesiące. - No dalej, będą kucyki i w ogóle. Żartuje. Ale pewnie byłyby kucyki, gdyby to nie był środek lutego. Uśmiecham się, zakładam ręce na jego karku, ciągnę go za włosy i przybliżam do siebie. Pozwala mi, choć śmieje się cicho, czym rozgrzewa mój brzuch. - Dojdę tam – mówię tuż zanim atakuję go ustami. – Obiecuję. Postanawia od razu dowieść mojej racji. Godzinę później nareszcie skończyliśmy prysznic, jesteśmy ubrani i prawie gotowi na wybranie się do domu moich rodziców. - Denerwujesz się dzisiejszym dniem? – pyta, posyłając mi dziwne spojrzenie. - Nie, wiem tylko, że będzie dużo rozmów o planowaniu. Bo moja mama nie tylko szaleje w sprawie urodzin Tilly, ale postanowiłam spróbować naprawić moje stosunki z mamą, dając jej pełne panowanie nad planowaniem mojego ślubu. 170

Wolelibyśmy z Adamem wziąć ślub w zeszłą, gdzieś pośrodku parku razem z najbliższą rodziną i przyjaciółmi. Zamiast tego bierzemy ślub w czerwcu, w rocznicę mojego wypadku i pierwszych zaręczyn. I zamiast goszczenia jedynie najbliższych przyjaciół i rodziny, lista gości – jak ostatnio słyszałam – ma blisko trzysta moich najbliższych nieznajomych, rodziny i przyjaciół rodziny. Znam jedynie dziesięciu z nich. Ale to uszczęśliwiło mamę i potajemnie cieszę się byciem ciąganą po sklepach z sukniami ślubnymi, przymierzając tysiąc sukienek w stylu księżniczki. - Co teraz planuje? – pyta, walcząc ze swoim krawatem. To kolejne ustępstwo, na które zgodziliśmy się z Adamem. Rodzice nareszcie zaczynają akceptować, że nie jestem taką córką, jaką by chcieli, ale zamiast niedojrzale przypominać im o tym tylko po to, aby udowodnić moją rację, ubieramy się tak, jak tego chcą, ilekroć się spotykamy. Dlatego ostatni raz, kiedy tam byliśmy, moi rodzice naprawdę się do mnie uśmiechnęli. Mama przytuliła mnie, a potem Adama. A kiedy poprosiłam ich o pomoc w postaci pożyczki, żebym mogła otworzyć własną kawiarnię Hooka Two, chętnie mi ją przekazali. Opłaciły się znajomości mojego taty i po raz pierwszy w życiu robię dokładnie to, czego chcę. Prowadzę własny biznes, a kiedy poprawia się stan gospodarki praca Adama, jako architekt dla miejscowego budowniczego domów także się poprawia. Jedyne, co się nie poprawia to nasze mieszkanie. Postanowiłam, że jestem zakochana po uszy w naszym maleńkim miejscu i nie chcę przeprowadzać się nigdzie indziej, nawet jeśli będzie nas na to stać. - Chyba zaproszenia – odpowiadam, dokańczając makijaż w lustrze łazienkowym. – A potem będą kwiaty, nakrycia i ciasta. Kto by pomyślał, że ślub wymaga tyle pracy? - No co ty – odpowiada Adam i nie po raz pierwszy odkąd moja mama zamieniła nasz ślub w wydarzenie roku. – Myślę, że Zander i Kelsey zdecydowanie mieli dobry pomysł. - To ty mówiłeś, że zorganizowanie dla mnie ślubu uszczęśliwi mamę. - Wiem – mówi, podchodząc do mnie i odwraca mnie od lustra, biorąc w ramiona. – Ale może jestem trochę zazdrosny, że Zander miał już noc poślubną, a my musimy czekać jeszcze trzy miesiące. Całuje mnie w zgięcie szyi. Śmieję się, ale jestem tak samo zazdrosna, jak on. Dwa tygodnie temu wróciliśmy z ich karaibskiego ślubu. Przez cały tydzień byli tylko Zander i Kelsey, jej rodzice i my z Adamem. 171

Słowo „bajeczne” nawet nie opisze tego, jak świetnie się tam bawiliśmy. To było niemal jak nasz miesiąc miodowy, parę miesięcy przed ślubem. - Jeśli chcesz – mówię, całując skórę nad jego krawatem i chichoczę na jego świeżo ogoloną szczękę. Robię kilka kroków do przodu, wpychając go do naszej sypialni. – Mogę dać ci przedsmak tego, co nadejdzie. Opadamy na łóżku i nasze uśmiechy znikają. Jego oczy stają się mgliste, tak jak moje. Wiercę się przy nim, a on jęczy. - Zabijasz mnie. - No tego byśmy nie chcieli. Zeskakuję z łóżka zanim ma szansę mnie powstrzymać i wychodząc z sypialni, pochylam się po nową parę brązowych, skórzanych butów do jazdy konnej. - Kokietka! Zamykam drzwi do naszego pokoju, śmiejąc się głośno. Nie do wiary, że to moje życie.

* - Sto lat, sto lat, niech żyje nam kochana Tilly! Cała moja rodzina stoi wokół wysokiego krzesła Tilly, przed którą stoi jej własny tort i śmiejemy się, zachęcając ją do zdmuchnięcia świeczek. - Nie! – woła Ann i zabiera jedną zapaloną świeczkę tuż zanim łapie ją rączka Tilly. Patrzymy, jak wsadza rączkę prosto w środek tortu i rozsmarowuje go po całej twarzy, bardzo niewiele z niego wsadzając do buzi. Ale strasznie jej się to podoba. Tilly chichocze głośno, kiedy sięga po kolejną garść i używa obu dłoni, żeby spróbować wepchnąć ciasto do buzi. Ciasto się rozpada, ale udaje jej się wsadzić duży kawałek do buzi. Reszta polewy zakrywa jej nos, policzki i brodę. Jestem całkiem pewna, że ma też trochę na rzęsach. - Hej, Tilly – wołam, przykuwając uwagę jednolatki z pulchnymi policzkami. – Gdzie masz głowę? - Nie! – sapie mama, a moja siostra odrzuca głowę ze śmiechem. Tilly szybko rejestruje moje pytanie. A potem kładzie na czubku głowy rączki pokryte lukrem. Ann spogląda na mnie ze łzami radości w oczach. Próbuje być zła, ale oboje wiemy, że wcale nie jest. 172

- Któregoś dnia policzę się z tobą za to. Kiedy będziesz miała własne dziecko, lepiej uważaj. - Będziesz stara i osiwiała, gdy będę miała dziecko – mówię, kpiąc z tego, jaka dzieli nas różnica wieku. – Chwila – sięgam do jej włosów – czy widzę tutaj siwy włos? Trzepie mnie w rękę i patrzy na mnie z udawaną złością. Ciepła dłoń Adama na moim biodrze przyciąga mnie bliżej do niego. – Sam nie wiem, sądzę, że powinnyśmy za niedługo spróbować. Otwieram szerzej oczy i patrzę na niego zszokowana. Nie rozmawialiśmy o dzieciach. Nigdy. - Oszalałeś – szepczę mu do ucha, żeby nie usłyszała nas moja rodzina. Gdyby mama wiedziała, że już myślę o dzieciach, to zaczęłaby planować przyjęcie z okazji narodzin. - Spójrz na nią – mówi, pokazując głową na Tilly, która śmieje się i jest myta przez moją siostrę. – Są fajne. - Tak, dopóki nie śpisz przez całą noc, zmieniasz zapaskudzone pieluchy i nigdy nie masz czasu na prysznic. I nie zaczynajmy nawet tematu o rozstępach. – Wzdrygam się, ale w duchu jestem podekscytowana wiadomością, że chce dzieci. Nigdy nie byłam tego pewna przez rodzinę, w której był wychowany i nie chcę naciskać Adama, żeby robił coś tylko ze względu na mnie. Uderza mnie biodrem. – Będziemy mieć dzieci. I chcę je mieć w wystarczająco młodym wieku, żebyśmy mieli energię, aby za nimi biegać. - Je? - Dwoje. Przynajmniej. Uśmiecham się ze łzami w oczach i staję na palcach, całując go. – Kocham cię, wiesz. - Wiem – odpowiada, nachylając się i pocierając mnie policzkiem. Nie wiem, czemu to robi, ale to uwielbiam. – Też cię kocham. A teraz idź porozmawiać z mamą, bo ma w rękach ten segregator. Jęczę. – O mój Boże. Segregator. Mam dosyć patrzenia na tę cholerną rzecz. Adam śmieje się i popycha mnie w jej stronę. Idę chętnie. To jedyna rzecz w moim życiu, która zbliżyła mnie do mamy, a nie jeszcze bardziej oddaliła. Uśmiecham się i biorę lampkę wina, kierując się do naszego salonu, gdzie wiem, że mama ma już rozłożony segregator na stoliku do kawy i czeka na mnie. 173

- Cześć – mówię, siadając obok niej. Nie sądzę, że nasze relacje kiedykolwiek będą bliskie albo proste. Ale odkąd odzyskałam pamięć, mogę spojrzeć wstecz i zobaczyć błędy, które popełniłam ja i ona. W pośpiechu po własne życie okazywałam mało szacunku. Moi rodzice zawsze chcieli dla mnie jak najlepiej. To, że nie zgadzałam się z nimi, co do tego, jak chcieli, żebym osiągnęła to, co najlepsze nie oznaczało, że musiałam rzucić im w twarz moje zmieniające się życie. To ją zraniło. Zraniło ich oboje, ale mama wzięła to bardziej osobiście. Więc w ciągu ostatnich kilku miesięcy próbowałam być szczera z mamą, co do tego, co czuję, ale również byłam przy tym sobą. - Oto, co myślę o zaproszeniach – mówi i wykłada przede mną, co najmniej tuzin zaproszeń. Są eleganckie i śliczne. Mało mnie obchodzą zaproszenia na ślub, dopóki pojawią się na nim zaproszeni ludzie. W duchu wywracam oczami. Na zewnątrz uśmiecham się i przysiadam się do mamy. Spędzamy kilka godzin, omawiając kwiaty, projekty zaproszeń, które muszą pasować do programów i plakietki z imionami na stół. Przez cały czas popijam wino, dolewając sobie raz czy dwa i uśmiecham się. Ostatecznie jest szczęśliwa. A ja mogę spędzić resztę wieczności z Adamem. I tylko to się dla mnie liczy.

174