Chmielarz Wojciech - Dawid Wolski 01 - Wampir

Już w księgarniach: Lars Kepler Kontrakt Paganiniego Johan Theorin Smuga krwi Kjell Ola Dahl Czwarty napastnik Thomas Enger Bóle fantomowe Lotte i Søren Hammer Wszystko ma swoją cenę M atti Rönkä Przyjaciele z daleka Wojciech Chmielarz Podpalacz Kjell Ola Dahl Wierny przyjaciel Lars Kepler Hipnotyzer (wyd. 2) Bernhard Jaumann Godzina szakala Wojciech Chmielarz Farma lalek Johan Theorin Święty Psychol Friedrich Ani Ludzie za ścianą Lars Kepler Świadek Thomas Enger Żądza krwi Kjell Ola Dahl Lodowa kąpiel Bernhard Jaumann Kamienista ziemia Jean-Luc Bannalec Śmierć w Pont-Aven Lars Kepler Piaskun Johan Theorin Duch na wyspie Johan Theorin Zmierzch (wyd. 2) Wojciech Chmielarz Przejęcie M artín Solares Czarne minuty Jean-Luc Bannalec Sztorm na Glenanach Johan Theorin Nocna zamieć (wyd. 2) W serii ukaże się także: Anna Kańtoch Łaska Więcej informacji: cz arne.com.p l

Wszelkie powielanie lub wykorzystanie niniejszego pliku elektronicznego inne niż autoryzowane pobranie w zakresie własnego użytku stanowi naruszenie praw autorskich i podlega odpowiedzialności cywilnej oraz karnej. Projekt okładki Magdalena Palej Fotografie na okładce © by Stone36 / Shutterstock, Paper Street Design / Shutterstock, Dinga / Shutterstock Projekt typograficzny Robert Oleś / d2d. pl Copyright © by Wojciech Chmielarz, 2015 Redakcja Tomasz Zając Korekta Malwina Błażejczak / d2d. pl, Sandra Trela / d2d. pl Redakcja techniczna Robert Oleś / d2d. pl Skład wersji elektronicznej Janusz Oleś / d2d. pl ISBN 978-83-8049-209-7

Spis treści Seria Strona tytułowa Strona redakcyjna Motto Epilog. Kilka godzin wcześniej Podziękowania Przypisy Kolofon

But it was not your fault but mine And it was your heart on the line I really fucked it up this time Didn’t I, my dear? Mumford & Sons, Little Lion Man

U Świętego Antoniego zabili w dzwony. Maria zastygła z nożem nad szykowaną właśnie kanapką. – Na którą to? – zapytała ciotka z sąsiedniego pokoju. – Na dziewiątą. – To mamy czas – stwierdziła ciotka, ale w jej głosie brzmiał i niepokój, i pretensja. Maria westchnęła i wróciła do przygotowywania śniadania. Pierwsze komunie zawsze budziły w niej złe wspomnienia. Ze swojej pamiętała głównie przyjęcie już po. Czerwony na twarzy ojciec podrzucał ją pod sam sufit. W głowie kręciło się jej od intensywnego zapachu wódki i przywiezionych ze wsi nalewek, a oczy łzawiły od wiszącego siwą chmurą dymu papierosów marki Sport. Zwymiotowała i na ojcowską twarz, koszulę oraz ulubiony krawat w prążki poleciał wielobarwny paw złożony ze zdobytych z trudem jajek, wędlin, ciast i czekolady. Później była komunia jej młodszego brata. Wspinali się na rosnącą na podwórku wierzbę i skakali z coraz wyżej położonych konarów na miękką, mokrą i pachnącą zmurszałymi liśćmi ziemię. Podczas jednego z tych skoków zahaczyła plecami o wystającą gałąź, porwała wyjściową sukienkę z falbankami i zerwała wisiorek. Łańcuszek odnalazła wśród korzeni, ale złoty krzyżyk zaginął na zawsze. Ojciec znowu był wtedy pijany, więc matka sama wyjęła mu pasek ze spodni (wśród chichotów i zachęcających okrzyków zebranych gości) i zamknęła się z Marią w jej pokoju, bijąc ją za karę zbyt długo i zbyt mocno. Wreszcie, najgorsza z tych wszystkich, komunia Mateusza. Czytał wtedy przejęty fragment Starego Testamentu. Ubrany jak pan młody, w śliczny malutki garnitur z białą muszką i kamizelką. Z włosami lśniącymi od żelu, zaczesanymi elegancko na bok. Jej mały skarb. Jak się przygotowywał do tej chwili. Ile razy czytał ten krótki fragment w domu! Zawsze wracał ze szkoły, rzucał plecak w kąt i ściągał z półki zakurzoną Biblię Tysiąclecia, a potem prosił, żeby pokazać mu „jego tekst”. Powtarzał go sobie tyle razy, że nawet Maria znała go już na pamięć. Straciła tę jego wielką chwilę. Nie potrafiła się skupić, bo trzy rzędy za nią, trochę po prawej, siedziała O N A . Maria czuła na swoim karku J EJ palący wzrok. Pełen wzgardy i lekceważenia. Czemu wtedy przyszła? Maria zauważyła J Ą jeszcze przed mszą. Prosiła, żeby sobie poszła, żeby nie psuła jej tego pięknego dnia. A O N A odpowiedziała obłudnie, że nie ma pojęcia, o co jej chodzi, i poparła te słowa teatralnym gestem. Maria, zdesperowana, ze łzami w oczach, błagała męża, żeby coś zrobił. Wzruszył ramionami, mówiąc, że przecież nie będzie nikogo z kościoła wyrzucał, a O N A ma prawo tam być. Najgorsze było jednak to, że koleżanki z pracy, z ulicy, ze szkoły od Mateusza, wszystkie matki, żony, ciotki, babki, wszystkie one wiedziały i szeptały między sobą, pomiędzy modlitwami, o Marii, o N I EJ i o niewiernym mężu. Maria nie mogła się skupić na liturgii, na Mateuszu, na jej małym, pięknym mężczyźnie, kiedy przystępował do tego najważniejszego z sakramentów. Nigdy w życiu nie czuła się tak upokorzona. Miesiąc później mąż od niej odszedł. Zostawił ją i zostawił Mateusza. Po następnych czterech miesiącach O N A przyszła do Marii zapłakana, przerażona i drżąca. Błagała, żeby ją wysłuchała, żeby dała jej numer do męża. Maria tylko łagodnie zatrzasnęła jej drzwi przed nosem. – No, gdzie jest Mateusz? – zapytała nerwowo ciotka, wchodząc do kuchni. Czuła się u Marii wyjątkowo swobodnie, czego dowodem było to, że nie włożyła koszuli. Obwisłe, pomarszczone piersi, nieudolnie zamknięte w poszarzałym od częstego prania biustonoszu, kołysały się w rytm jej kroków. – Przyjdzie – odpowiedziała Maria.

– Kochanie, ale grubiej pokrój tę wędlinkę – rzuciła ciotka, spoglądając na talerz. – To nie ja pokroiłam, tylko w sklepie. – Oczywiście, kochanie. Ale jakby nie zdążył? – Zdąży. – Ale jakby. – To pójdziemy na piechotę. Ciotka skrzywiła się, sięgając po kanapkę. – Z moimi nogami? – To niedaleko. – Nie mówiłabyś tak, kochanie, gdybyś była w moim wieku. – To zamówimy taksówkę. – A zdążymy? I daj drugi talerzyk, kochanie. Dla Zdzisia zrobię śniadanko. I jakieś warzywko byś dokroiła. Dobrze, skarbie? A w ogóle to sama powinnaś zrobić prawo jazdy. Ja to już jestem za stara, ale kobiety w twoim wieku to mają prawa jazdy i same prowadzą samochody. Nie rozumiem, dlaczego ty byś nie mogła. Maria wyciągnęła ze zmywarki talerz, starając się ignorować przemowę ciotki. W lodówce znalazła pomidora. Skroiła go szybko i nałożyła. Ciotka wzięła porcję dla siebie i wuja. Wychodząc z kuchni, rzuciła jeszcze: – I kawki byś zrobiła, dobrze, skarbie? I żeby Mateuszek zdążył. Zadzwoń do niego może, co? Maria nie chciała mówić, że już dzwoniła. Trzy razy. Chłopak nie odbierał. Pewnie spał albo miał wyłączoną komórkę. W najgorszym razie zgubił, bo przecież nie wiadomo, gdzie się szlajał z kumplami. Ostatniej nocy miał spać u Szymona Majki, na Gwardii Ludowej. Niedaleko, zdąży wrócić. Tłumaczył, że chciał zrobić miejsce dla wujka i ciotki, żeby mogli u nich pomieszkać w komforcie i spokoju. Maria wiedziała, że ta nagła troska o wujostwo była tylko pretekstem, żeby spędzić noc na włóczeniu się po klubach, piciu albo graniu na komputerze. Dlatego się nie zgodziła. Odpowiedział jej, że skończył osiemnaście lat i nie może mu już rozkazywać. A ona automatycznie podniosła głos, że dopóki żyje pod jej dachem, to… W efekcie skończyło się na tym, że wrzeszczała na niego, kiedy się ubierał, a on wychodząc, trzasnął drzwiami tak mocno, że zadrżały szyby w oknach. Mateusz był kiedyś rozsądnym chłopakiem. Po rozwodzie, kiedy był jeszcze mały przecież, pięknie się nią opiekował. Pomógł jej stanąć na nogi. Nie rozumiała, co się z nim stało przez ostatnie lata. Jakby ktoś podmienił jej śliczne, grzeczne dziecko na wrednego i złośliwego gnoma. Podejrzewała, że to wina jego dziewczyny. Miała na niego zły wpływ. Maria zerknęła na zegarek. Było już piętnaście po dziewiątej. Mamy czas, uspokajała się. Na pewno zaspał. Komórka mu wysiadła, nawet nie zauważył kiedy, i budzik nie zadzwonił. Zaraz sam się obudzi i za dwadzieścia minut, góra pół godziny wpadnie tutaj zdyszany, z przeprosinami. Oczywiście ich nie przyjmie. Spojrzy na niego lodowato i przez całą uroczystość i przyjęcie będzie dawała mu do zrozumienia, jak bardzo jest na niego obrażona i jak bardzo ją zawiódł. On będzie udawał, że niczego nie widzi, więc będzie musiała narobić mu wstydu. Opowie o wszystkim całej rodzinie. Albo pozwoli, żeby ciotka to zrobiła. Już ją przecież świerzbił język. Zaparzyła kawę. Z szafki wyciągnęła kubki i rozlała ją do nich. – Kawa gotowa! – krzyknęła w głąb mieszkania. Nikt jej nie odpowiedział. Jeśli ciotka z wujkiem

sądzą, że przyniesie im do pokoju, to grubo się mylą. Wyjrzała przez kuchenne okno na podwórko. Nigdzie nie dostrzegła syna. Zaczęła sprzątać. Mateusz nie przepadał za rodzinnymi zjazdami. Tak samo jak ona, a komunia kuzynki była takim zjazdem, i to najgorszego rodzaju. Ale Mateusz bardzo lubił „Potwora”, jak nazywał dziewczynkę, i wprost uwielbiał wujka. Nie odpuściłby. Szczególnie, że wujek był dość bogatym człowiekiem i impreza też miała być na bogato. Wujek planował jakieś atrakcje, szwedzki stół i obiad we włoskiej restauracji urządzonej w starym spichlerzu. No i Mateusz chciał przecież zobaczyć, jakie prezenty dostanie „Potwór”. Wcześniej goście dostali listę życzeń. Czego na niej nie było! Lalki, konsole, tablety, komórki, aparaty, kamery i inne cuda. Maria czytała to z rosnącym niedowierzaniem. Za jej czasów wystarczał złoty łańcuszek i zegarek albo rower, jeśli ktoś miał szczęście. – Masz żelazko? Bluzka mi się pomięła – odezwała się ciotka, wchodząc do kuchni z pustymi talerzami. Wrzuciła je do zlewu, chociaż Maria prosiła poprzedniego wieczoru, żeby odkładała je od razu do zmywarki, i z dezaprobatą spojrzała na kubki. – Kawa? Ale już zimna! Czemu nie wołałaś? – Wołałam! – Nic nie słyszałam. To masz to żelazko, kochanie? Maria myślała, że się przesłyszała. Za kogo ciotka ją uważała? Oczywiście, że miała żelazko w domu. Pralkę i odkurzacz również. – Przynieś bluzkę. Już kilka minut później stała nad deską, prasując nie tylko bluzkę ciotki, ale także płócienne spodnie wuja i jego koszulę. Kiedy skończyła, dochodziło wpół do dziesiątej. Odniosła rzeczy wujostwu. Sama wróciła do sypialni. Wyjęła z szafy wcześniej przygotowany komplet i przebrała się w czarną spódnicę, białą koszulę i jasny żakiet. Dołożyła do tego cieliste rajstopy i srebrną biżuterię. Było za piętnaście dziesiąta, kiedy do jej pokoju zajrzała ciotka. – To może zadzwoń jednak po tę taksówkę. – Mamy czas. – No, ale taksówka musi dojechać. – Mateusz zaraz wróci – stwierdziła Maria, siląc się na spokój. Gdyby teraz zamówiła taksówkę, zdążyliby pewnie na uroczystość. Kiedy pojawiłby się wreszcie Mateusz, na jej pretensje wzruszyłby tylko ramionami i powiedział, że przecież świetnie poradzili sobie bez niego i że nie ma żadnego problemu. Nie zamierzała pozwolić mu na odpowiedź, że przecież nic się nie stało. Jeśli mieli się spóźnić i stać w kościele, to trudno. Spóźnią się i będą stać. Do tego Mateusz pewnie przez całą noc pił. I palił z kolegami. Nie zdąży się porządnie wykąpać. Pojedzie śmierdzący wyżłopanym piwem i papierosami. I dobrze. Niech się wstydzi. Niech świeci oczyma przed wujostwem. Niech tłumaczy „Potworowi”, dlaczego wali od niego tanią wódką. Była wściekła. Nie miał prawa jej tak zawieść. Dziesięć razy prosiła, żeby wrócił na dziewiątą. – To może chociaż zadzwoń do niego? – poprosiła ciotka. Maria wiedziała, że to bezcelowe, ale sięgnęła po komórkę. Zrobiła to tylko po to, żeby ciotka się wreszcie odczepiła. Wybrała numer. Słuchała sygnału nieodbieranego połączenia, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. Odrzuciła telefon na łóżko. – Widzisz, już jest – powiedziała, mijając ciotkę. Dopiero na korytarzu dotarło do niej, że Mateusz przecież miał swoje klucze. Nie musiał pukać.

Nacisnęła klamkę. Zobaczyła dwóch mężczyzn. Jeden z nich był umundurowanym policjantem. Drugi nosił dżinsy i wpuszczoną w nie żółtą koszulę z krótkimi rękawkami. Z kieszonki na piersi wystawały mu okulary przeciwsłoneczne o lustrzanych szkłach. W pierwszej chwili Maria pomyślała, że Mateusz wpadł w jakieś kłopoty. Wdał się w bójkę czy coś i teraz siedzi w areszcie. Ale poważny wzrok tego nieumundurowanego sprawił, że nogi się pod nią ugięły. – Bardzo mi przykro – powiedział mężczyzna. – Bardzo mi przykro.

1

Wypis z grupy na Facebooku „Znajdźmy Alicję!” Zwróćcie uwagę na mniej więcej 4:36. Postój taksówek, facet w szarym płaszczu. Idzie w stronę Zwycięstwa. Mija się z Alą. Co się dzieje później. Widzicie to? 4:40. Przystaje. Zastanawia się nad czymś. Zawraca. On idzie za ALĄ! Co się z nim dalej dzieje? Dlaczego nie ma go na innych filmach? Czyżby wiedział, gdzie na dworcu są kamery, jaki jest ich kąt widzenia? Potrafił się przed nimi chować? Kim jest człowiek w SZARYM PŁASZC ZU?! Też zwróciłam na niego uwagę. W ogóle się nie pojawia nigdzie. Nikt o nim nie pisze, czyżby ktoś go chronił?! Chronił :D Jasne, od razu spisek. Powiem ci dlaczego. Bo to nasz PR EZYD ENT był. PR EZYD ENT był człowiekiem w szarym płaszczu! To nie jest śmieszne. Ciebie to nie dziwi? Jest człowiek, człowiek, który widział Alę, który za nią poszedł na sto procent, a który nagle zniknął. Nikt się nim nie interesuje, nikt nie wie, kto to był, skąd się tam wziął. Dokładnie! A musimy pamiętać, że dworce kolejowe, to często miejsce, w którym różni pedofile i zboczeńcy wypatrują swoich ofiar! Amerykanie nazywają ich predators – łowcy. Szukają dzieci, które uciekły z domu, zagubionych nastolatków, biednych dzieciaków. Mogło się zdarzyć, że to był właśnie taki predator. I Ala wpadła mu w oko. Dlatego za nią poszedł. Co więcej, tacy predatorzy zwykle działają w grupach. Często się zdarza, że oni są częścią lokalnego układu. Tak jak było w sprawie Klubu Pedofilów z Dworca Centralnego. Kogo tam nie było. U nas może być podobny klub. Dlatego nikt się nie interesuje człowiekiem w szarym płaszczu. Zadzwonił po prostu do swoich kolegów z policji, prokuratury i załatwił sprawę. Oni się właśnie tak chronią nawzajem. Uwaga! Uwaga! Predatorzy w Gliwicach! Dzwonić po Schwarzeneggera! No przecież mówiłem, że to sam PR EZYD ENT! Spieprzajcie, trolle! Tacy ludzie zwykle mają swoje „tereny łowieckie”. Podejrzewam, że ci, którzy pracują na dworcu, już ich tam doskonale znają. Kasjerzy, ochroniarze i przede wszystkim – taksówkarze. Czy ktoś ma kontakty w tym środowisku? Mógłby się rozpytać o człowieka w szarym płaszczu? Przypominam, że ona przecież kupiła bilet do Wrocławia! Wsiadła do pociągu, a potem z niego wysiadła. Mamy odczyty z billingów! Nie szukajcie sensacji tam, gdzie jej nie ma. Prawdziwe pytanie – do kogo ona jechała do Wrocławia?! A może przed kim uciekała? Przecież już powiedziane – przed PR ED ATO R EM!

2

Podszedł tak blisko krawędzi dachu, że pod stopami miał kilkunastometrową przepaść. W głowie Dawida pojawiła się nieprzyjemnie pociągająca myśl, żeby zrobić krok naprzód. Na dole, w miejscu, gdzie kilka miesięcy wcześniej odnaleziono ciało Mateusza Polaka, dostrzegał maleńką sylwetkę psa. Zwierzak z nosem przy ziemi szukał najlepszego miejsca, żeby się załatwić. Jego właściciel, mężczyzna w żółtej kurtce, stał kilka metrów dalej. Dawid pozwolił, żeby z ust wypłynęła mu kropla śliny i spadła na ziemię. Wychylił się nieznacznie, żeby sprawdzić, czy trafił w czworonoga. Ślina zniknęła mu z oczu gdzieś pomiędzy szóstym a siódmym piętrem. – Myślicie, że zdążył zmienić zdanie? – zapytał. Adwokat z dozorcą spojrzeli po sobie, nie rozumiejąc. – No wiecie – ciągnął – jak już skoczył. Tutaj jest dość wysoko. Trochę mu to zajęło, zanim sięgnął gleby. Może w trakcie pomyślał sobie: „O kurwa, co robię! Nie chcę! Jak to zatrzymać!”. A wtedy… Klasnął z całych sił w otwarte dłonie. Adwokat sapnął i otarł wierzchem dłoni czoło. Miał czterdzieści pięć lat, ale wyglądał co najmniej na pięćdziesiąt pięć. Jego mięsiste usta nieprzyjemnie kojarzyły się ze ślimakami, a nierówne, krzaczaste brwi upodobniały go do puchacza. Miał na sobie szary garnitur. Poły marynarki łopotały na wietrze, odsłaniając ciemne plamy potu pod pachami. – Tylko nie mów takich rzeczy matce. Dawid uśmiechnął się szeroko i odszedł od krawędzi. Wsadził dłonie w kieszenie spodni, bo mimo że świeciło wrześniowe słońce, tutaj, wysoko na szczycie bloku, było dość chłodno. Przeszedł kilkanaście kroków w prawo. Sportowe buty lekko odbijały się od nierówno ułożonej papy. Rozglądając się dookoła, widział dachy okolicznych bloków, potem smętną zieleń Lasu Łabędzkiego, a w oddali osiedle Waryńskiego i bryłę fabryki Opla. Po drugiej stronie dostrzegł drewnianą wieżę radiostacji gliwickiej, a dalej na horyzoncie dominowała już nierówna szarość reszty aglomeracji śląskiej. Pomyślał, że to nawet ładny widok. Ale pewnie wszystko jest ładne, jeśli się patrzy na to z odpowiedniego dystansu. Pod podeszwami poczuł coś śliskiego. Nachylił się i dwoma palcami podniósł kawałek gumy. Kiedy się zorientował, czym jest znalezisko, podkradł się do adwokata i znienacka potrząsnął mu tym przed nosem. Mężczyzna stęknął zaskoczony i uskoczył do tyłu. – Bierz to ode mnie! – krzyczał, równocześnie machając energicznie rękoma. Dawid zachichotał i pokazał zużytą prezerwatywę dozorcy. Ten wzruszył ramionami. Był niskim, drobnym mężczyzną, który cały tonął w roboczym kombinezonie. – Młodzi tutaj robili imprezy. Jak policja przyszła wtedy, to było tu pełno puszek po piwie, butelek. Kondomów też. Pozbieraliśmy wszystko, ale to musieliśmy przegapić. – Ale co, nikt ze spółdzielni nie wiedział, że macie na dachu imprezownię? – Dowiedziałem się dopiero, jak przyszła policja. Otwieram im kłódkę, otwieram właz, patrzę, a tutaj pełno śmieci. W pierwszej chwili myślałem, że to ci robotnicy, co kładli papę, ale remont mieliśmy dwa lata wcześniej. Od tego czasu tylko okresowe kontrole. Mężczyzna przerwał na chwilę, żeby pociągnąć nosem, i chciał mówić dalej, ale Dawid dał mu gestem znak, że wystarczy.

– Wyrzuć to wreszcie – poprosił adwokat. – No co ty! – obruszył się Dawid. – To może być przełomowy dowód w sprawie. Ślad, który policja przeoczyła, a dzielny prywatny detektyw… – Wywal to! Dawid wypuścił prezerwatywę spomiędzy palców, a potem wytarł je w chusteczkę. Która zresztą zaraz potem wylądowała obok zużytego kondoma. – Robimy tutaj coś jeszcze? – zapytał adwokat. Dawid pokręcił przecząco głową. Ruszyli do wyjścia. Pierwszy schodził adwokat. Dyszał, próbując stopami wymacać drabinkę. Przez chwilę wydawało się, że zaklinuje się pomiędzy szczebelkami, ale wreszcie udało mu się uwolnić nogę. Przy okazji szarpnął zdecydowanie za mocno, tracąc równowagę i na wpół zleciał, na wpół zsunął się na dół. Za nim poszedł Dawid. Ostatni był dozorca. Zamknął prowadzącą na dach klapę i dołączył do mężczyzn. – Coś jeszcze panowie chcą pooglądać? – Nie. Dozorca spojrzał na nich znacząco, przesuwając wzrok od jednej twarzy do drugiej. Dawid trącił ramieniem adwokata i sam poszedł do windy. Kątem oka dojrzał jeszcze, jak mecenas wręcza dozorcy stuzłotowy banknot.

3

Na dworze Dawid stanął tuż pod ścianą bloku i spojrzał w górę. Wyobraził sobie lecące w dół ciało, krzyczącego w noc chłopaka młodszego od niego zaledwie o kilka lat. A może nie było tak. Może chłopak nie krzyczał. Miał zamknięte usta i wpatrywał się z dziką stanowczością w zbliżającą się ziemię. Albo jeszcze inaczej. W ogóle nie patrzył. Nie krzyczał. Tylko się śmiał, rozkładając szeroko ramiona i wyobrażając sobie, że jest aniołem. – Co znowu? – spytał adwokat, który niecierpliwił się przy samochodzie. Patrzył na zegarek, a w drugiej dłoni trzymał paczkę papierosów. Obracał ją, niezdecydowany, czy zapalić, czy nie. – Farta miał chłopak. – Farta? – Bo zleciał tylko na trawnik, prawda? – Tak. – Poleciałby trochę w prawo albo zwiałoby go i roztrzaskałby sobie łeb o wejście do klatki schodowej. Trochę w lewo i wpadłby na drzewo. – Dawid wskazał na rosnącą na trawniku brzozę. – A on idealnie środeczkiem. Nawet jakby celował, to nie trafiłby lepiej. Adwokat spojrzał w górę. – I co z tego wynika? – Pewnie nic. Ale ciekawe, nie? – E tam – mruknął adwokat, chowając paczkę papierosów do kieszeni – cuda się zdarzają, młody. Wsiadaj do wozu. Dawid zajął miejsce pasażera w mercedesie. Wnętrze pachniało cytrynowym odświeżaczem powietrza dyndającym pod lusterkiem. Wyciągnął nogi i ułożył się wygodnie. Przymknął powieki. Nawet nie poczuł, kiedy samochód ruszył. Zorientował się, że jadą, dopiero wtedy, kiedy wóz podskoczył lekko na ustawionym na parkingu progu zwalniającym. – Po co tu w ogóle przyjechaliśmy? – zapytał adwokat. – Chciałem zobaczyć na własne oczy, jak to wszystko wygląda. Żeby mieć o czym z babką rozmawiać. – I coś zobaczyłeś? Dawid przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią. – No rzeczywiście, trochę dziwna sprawa. Facet tutaj nie mieszkał. Ale przyszedł w środku nocy, dostał się jakoś do klatki… Bo zauważyłeś, że mają domofon? – Zauważyłem. – No właśnie. Ktoś mu musiał otworzyć. Pijanemu. Mówiłeś, że ile miał? – Półtora. – Jak go badali. Cholera wie, ile to było, kiedy skakał. – Albo go zepchnęli. Pijanego łatwo zepchnąć. – Ano – zgodził się Dawid. – No i ten jego idealny lot. Prosto na trawę. Niby możliwe, ale dziwne. Adwokat nie odpowiedział. Wyjechał na Toszecką i przyspieszył, łamiąc przepisy drogowe. – Jaka ona jest? – zapytał Dawid. – Kto?

– Matka skoczka. Adwokat poruszył wargami, szukając odpowiedniego słowa. – Trudna – powiedział wreszcie. Dawid skrzywił się. Nie podobało mu się to określenie. Zwiastowało kłopotliwego klienta, a od takich wolał się trzymać z daleka. Dalsza jazda zajęła im kilkadziesiąt minut. Chociaż zamiast „jazda” lepiej było użyć słowa „przebijanie się”. Gliwice były sparaliżowane z powodu budowy D TŚ -ki, czyli Drogowej Trasy Średnicowej, która przechodziła przez centra śląskich miast i miała usprawniać transport. Ale na razie generowała tylko gigantyczne korki. Jedyny pożytek z niej do tej pory polegał na tym, że na placu budowy znaleziono jakieś starożytne szkielety z obciętymi głowami i przez chwilę o Gliwicach zrobiło się głośno. Według archeologów celem tego nietypowego pochówku było to, żeby zmarli nie zmienili się w wampiry. Wreszcie udało im się przejechać przez centrum i dotarli do Wójtowej Wsi. Chociaż ta nazwa wprowadzała w błąd. Dzielnicę na połowę przecinała mała rzeczka – Ostropka. Jej południowa część faktycznie miała charakter wiejski. Z krowami, kurami i polami. Chociaż i te musiały ustępować nowej zabudowie jednorodzinnej. Północna to było już normalne miasto ze szkołą i Biedronką na miejscu dawnej pętli tramwajowej. Adwokat wjechał wąskimi uliczkami na ulicę Damrota. Przejechał ją całą, szukając miejsca do zaparkowania. Niby była dwukierunkowa, ale jeden pas w całości zajęły samochody. Dojechali do ulicy Słowackiego. Zawrócili. Za drugim podejściem adwokat wypatrzył kawałek wolnego placu. Zaparkował skosem na chodniku i wskazał palcem na niski, dwupiętrowy blok pomalowany na pastelowy zielony. – To tutaj – powiedział. Dawid wyjrzał przez okno. – Chodziłem niedaleko do podstawówki. Do dziesiątki – oznajmił. – Tak? To może znałeś tego Mateusza? Dawid zastanowił się. Policzył coś na palcach. – Nie. Za duża różnica wieku, Kiedy ja kończyłem, on chyba jeszcze nie zaczął nawet pierwszej. Może ma starszego brata, siostrę? – Jedynak – wyjaśnił adwokat i klepnął Dawida w ramię. – Wysiadaj. Niechaj cię przedstawię naszej chlebodawczyni. Tylko błagam. Żadnych głupich numerów, głupich tekstów albo odzywek, jasne? Wystarczy, że się ubrałeś w te szmaty. – Wskazał na skórzaną kurtkę i bluzę z kapturem. – Sorry, ale garnitur mam w praniu. Adwokat wycelował w niego palcem. Był tak blisko, że jeszcze kilka centymetrów i wydłubałby mu oko. – Właśnie o tym mówiłem, mały. Właśnie o tym.

4

Wpatrywała się w kartkę z podręcznika do kryminologii, po raz dziesiąty próbując zrozumieć to, co przed chwilą przeczytała. Ostatnio miała duże trudności ze skupieniem uwagi. Obok na stole stał kubek z zimną herbatą. Od śmierci Mateusza niewiele wychodziła z kuchni. Bo po co? Wszystko tutaj miała. Lodówkę z jedzeniem, stół do pracy i radio, które cicho grało w kącie. Reszta mieszkania mogła się kurzyć. Musiała tylko pamiętać, żeby wieczorem choć trochę się umyć i położyć do łóżka, którego nigdy nie ścieliła. A potem śnić męczące sny. Nie pamiętała ich po przebudzeniu, ale nad ranem oczy miała zapuchnięte od łez. Za dnia nie płakała. Nigdy. Nawet na pogrzebie. Ludzie dziwnie na nią patrzyli tamtego dnia. Szeptem dzielili się bredniami o tym, jaka jest nieczuła, że wcale nie kochała syna, że stoi teraz jak słup, pusta w środku, martwa. Zła matka. A ona chciała się rozpłakać. Nie dla nich i nie z powodu ich słów, ale dla siebie. Zalać łzami, wyć i wrzeszczeć, aż opadnie z sił. Aż będzie niezdolna do żadnej myśli, zatopiona w żałości, pozbawiona pamięci. Ale nie potrafiła. Czuła tylko piekącą suchość w gardle i coś, co przypominało zgagę. Zorientowała się, że od kilku sekund ktoś energicznie puka do drzwi. Oderwała wzrok od gęstych linijek tekstu i podniosła się z krzesła. Powłócząc nogami, przeszła do przedpokoju. W lustrze na ścianie ujrzała kobietę, w której ledwo rozpoznała siebie. Bladą, zmęczoną, z włosami w nieładzie. Pukanie stawało się coraz natarczywsze. – Zaraz – szepnęła, ale uzmysłowiła sobie, że ktokolwiek tam był, nie słyszał jej. Zmusiła się do krzyku. – Zaraz! Chwyciła za szczotkę do włosów. Przeczesała się kilkoma ruchami, wyrywając przy okazji skołtunione kępki, a resztę splotła w koński ogon. Pod oczy i na policzki wklepała odrobinę kremu Nivea. Włożyła wyjściowe okulary w grubej oprawie. Odetchnęła i dopiero wtedy podeszła do drzwi. Po drugiej stronie czekał na nią grubawy adwokat. Za nim stał mężczyzna, dość młody, trochę poniżej trzydziestki, ale ubrany tak, że chciało się o nim powiedzieć „chłopak”. Miał na sobie czarną kurtkę, spod której wystawała bluza z kapturem, sprane dżinsy i brudne sportowe buty. Kilkudniowy zarost domagał się golenia, a zapuszczone długie włosy – wizyty u fryzjera albo chociaż porządnego grzebienia. Ręce trzymał w kieszeniach spodni, ale na jej widok wyciągnął je i wykonał ledwie widoczny ruch tułowiem, który prawdopodobnie miał oznaczać ukłon. – Pan Rosolski. – Dzień dobry pani – przywitał się adwokat. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzamy? – Nie. Raczej nie. – Tak. – Adwokat chrząknął, a potem zrobił krok w bok, żeby odsłonić stojącego za nim Dawida. – To pan Wolski. Detektyw, o którym kiedyś pani wspominałem. Zmrużyła oczy i raz jeszcze obrzuciła mężczyznę badawczym spojrzeniem. Za drugim razem robił jeszcze gorsze wrażenie niż za pierwszym. Pomyślała, że gdyby mijała go na ulicy, przycisnęłaby mocniej torebkę do ciała. Tak na wszelki wypadek. – Możemy wejść? – zapytał adwokat.

Zawahała się, ale Rosolski już zrobił krok do przodu i przepychając się, wmaszerował do przedpokoju. – Gdzie możemy? – Do kuchni – powiedziała, kapitulując. – Zna pan drogę. Adwokat kiwnął dłonią na Dawida, który ruszył za nim. Maria Polak zamknęła drzwi. Kiedy weszła do kuchni, obaj siedzieli już na taboretach przy kuchennym stole. Adwokat zamknął podręcznik do kryminalistyki, nie kłopocząc się z zaznaczeniem strony, na której skończyła, i odłożył książkę na parapet. Powstałe w ten sposób miejsce wykorzystał, żeby rozłożyć swoje dokumenty. Dawid z kolei wyciągnął z wewnętrznej kieszeni kurtki kilka zmiętych kartek. Rozprostował je i położył przed sobą. Przez chwilę szukał czegoś, ale zrezygnował, kiedy Rosolski podał mu jeden ze swoich długopisów. – Napiją się czegoś panowie? – zapytała. – Herbatki, jeśli można – poprosił adwokat. – A pan? – zwróciła się do Dawida. – Niczego. Wyciągnęła z szafki kubek i wrzuciła do niego torebkę herbaty Saga. Do elektrycznego czajnika dolała świeżej wody. Włączyła go. Czekała, aż woda się zagotuje. Czuła, że mężczyźni ją obserwują. Żałowała, że ma na sobie starą, poplamioną spódnicę i jedną z koszulek Mateusza. Nie zarzuciła na siebie nawet żadnej bluzy czy sweterka. Wolałaby, żeby nikt jej nie oglądał w takim stroju. Dobrze, że przynajmniej miała stanik. Bezskutecznie próbowała sobie przypomnieć, czy była na dzisiaj umówiona z adwokatem, czy nie. Wreszcie czajnik wyłączył się z cichym pstryknięciem. Zalała herbatę wrzątkiem i podała kubek Rosolskiemu. – Dziękuję pani serdecznie. – Proszę. Usiadła naprzeciwko niego. Rosolski chrząknął, przewracając leżące przed nim kartki. Wiedziała, że próbuje w ten sposób dodać sobie powagi, bo nie było na nich niczego ważnego. Adwokat jednak lubił takie puste gesty, które Marię z kolei tylko męczyły. – Zgodnie z ustaleniami z naszego poprzedniego spotkania pozwoliłem sobie przyprowadzić prywatnego detektywa, który od tej pory, o ile oczywiście pani się zgodzi, głębiej wejdzie w naszą sprawę. – Nie jest pan za młody na prywatnego detektywa? Zamyślony Dawid początkowo nie zorientował się, że te słowa były kierowane do niego. Wyrwany do odpowiedzi, spojrzał na adwokata, szukając u niego pomocy. Rosolski już otwierał usta, kiedy rozległ się dzwonek telefonu. Dawid wyciągnął z kieszeni komórkę, spojrzał na wyświetlacz i uśmiechnął się przepraszająco. – Muszę odebrać – powiedział i wyszedł.

5

– Gdzie jest moja żona? – W domu. – Na pewno? Kolega widział ją w centrum handlowym, w Forum. Dawid zaklął bezgłośnie. – No bo była w Forum. Wróciła jakieś pół godziny temu. Teraz siedzi znowu w domu i nigdzie nie wychodzi. Zaczęło mu się robić gorąco. Co ten Baliczka kombinował? Sprawdzał go? I jaki kolega? Facet nie miał kolegów. Był smutnym patafianem, którego nikt nie lubił i którego każdy omijał szerokim łukiem. Ale ten patafian od kilkunastu tygodni zapewniał Dawidowi blisko połowę dochodów i głupio byłoby go stracić. – A pan jest…? – Przed pańskim domem. Na obserwacji, tak jak było to umówione. Dawid z mocno bijącym sercem czekał na reakcję. Miał nadzieję, że nic ani nikt go teraz nie zdradzi. Kiedy odebrał telefon, wszedł do pierwszego pokoju z brzegu. Przypadkiem trafił na sypialnię Mateusza. Ściany pomalowane były na chłodny niebieski kolor. Pod jedną stała meblościanka z biurkiem i komputerem. Na drugiej, nad łóżkiem, wisiał szalik Piasta Gliwice i plakat z piłkarzami pierwszej drużyny, kupiony w klubowym sklepiku. Na krześle ciągle leżały ubrania, które chłopak pewnie przygotował sobie na komunię kuzynki – biała koszula i nowe niebieskie dżinsy. Do tego bokserki w paski i czarne skarpetki. Dawid szukał wzrokiem rzeczy osobistych. Znalazł dwa zdjęcia. Oba w ramkach, oba blisko siebie. Na jednym z nich na oko dziesięcioletni Mateusz w objęciach matki. Kobieta, nawet młodsza o kilkanaście lat, sprawiała nieprzyjemne wrażenie. Jej uścisk też był dziwny. Nienaturalny i agresywny. Jakby próbowała zmienić swoje ramiona w łańcuchy. Na drugiej fotografii był dorosły Mateusz. Teraz to on obejmował całkiem ładną blondynkę. Co dziwne, powtarzał zaborczą pozę matki. Uśmiechał się krzywo. – A to dobrze – odezwał się wreszcie przepraszającym tonem Baliczka. – Myślałem, że może się panu wymknęła. Dawid zaśmiał się nieszczerze. – Nie, to niemożliwe. Nikt mi się nie wymknie. Nikt. Mam pana żonę na oku. Jeśli tylko będzie próbowała się spotkać z jakimś mężczyzną, to natychmiast wszystko udokumentuję. Będzie pan miał piękne fotki dla sądu. – Dziękuję i przepraszam, że zajmuję czas. Skoro pan wszystkiego pilnuje. – Proszę się o nic nie martwić – uspokoił Baliczkę Dawid i rozłączył się. Schował telefon do kieszeni. I wtedy zorientował się, że w drzwiach stoi matka Mateusza. Zastanawiał się, ile słyszała. – Proszę tutaj nie wchodzić – powiedziała ostro. – Nie wolno! – Musiałem… Musiałem odebrać. Ważna sprawa. Osobista. Już wychodzę. Minął ją i wrócił do kuchni. Usiadł obok Rosolskiego, który spiorunował go wzrokiem. Dawid zmusił się do zrobienia przepraszającej miny.

– To o czym rozmawialiśmy? – zagaił, kiedy dołączyła do nich kobieta. – Że wydaje się pan za młody na detektywa – powiedziała po ciągnącej się w nieskończoność chwili milczenia. – Uznaliśmy, że w tych okolicznościach wiek pana Dawida jest zaletą. Będzie mu łatwiej nawiązać kontakt z kolegami i koleżankami pani syna. Być może dzięki temu dotrze do nowych tropów, które nam umknęły – wtrącił się Rosolski. Kobieta nie wydawała się przekonana. Założyła ręce na piersiach, a jej usta zmieniły się w cienką czarną kreskę. – Ale mimo wieku pan Dawid ma już duże doświadczenie – dodał adwokat. – Właśnie słyszałam – mruknęła w odpowiedzi. – Dlaczego wybrał pan ten zawód? – Pan Dawid… – zaczął Rosolski. – Pana Dawida właśnie pytałam – przerwała mu ostro. Dawid zastanawiał się przez moment, co powinien odpowiedzieć. Postanowił skłamać. – Narkotyki – zaczął i poczuł, jak adwokat kopie go pod stołem. – Studiowałem prawo w Krakowie. Wpadłem w złe towarzystwo. Zacząłem ćpać. Nawet nie wiem, jak wyleciałem ze studiów. Ale od dwóch lat jestem czysty. Żadnych dragów. Żadnego alkoholu. Czasami papieros, ale też staram się rzucić. Przez nałóg nie ukończyłem studiów. Na pracę w policji z moją przeszłością nie miałem co liczyć. Wiedzy prawniczej starczyło akurat na licencję detektywistyczną. Teraz staram się zarobić trochę pieniędzy i wrócić. Zrobić magisterkę. Potem, jeśli się uda, aplikację. Adwokat wstrzymał oddech, czekając na reakcję klientki. Kobieta, początkowo napięta jak struna, niepostrzeżenie rozluźniła się, a kąciki jej ust wygięły się w grymas, który można by uznać za zapowiedź uśmiechu. – Przynajmniej jest pan szczery – przyznała. – I kto wie. Może pan, z pańską przeszłością… Nie dokończyła. Dawid powstrzymał się, żeby nie posłać Rosolskiemu triumfującego spojrzenia. – Wprowadził pan pana Dawida w tę sprawę? – zapytała. – Oczywiście, pani Mario – przytaknął adwokat. – Skoro tak, to rozumie pan, dlaczego uważam, że mój syn nie popełnił samobójstwa? – Tym razem kierowała swoje słowa do Dawida. – Przeglądałem akta, które dostarczył mi pan Rosolski. Rzeczywiście, istnieje w tej sprawie wiele bardzo dziwnych okoliczności, które nie zostały wyjaśnione ani przez prokuraturę, ani policję. – Przykładowo? Zrozumiał, że go sprawdzała. Przymknął powieki, przypominając sobie wszystkie fakty dotyczące śmierci Mateusza Polaka. – Nie znamy dokładnego przebiegu ostatniej nocy jego życia. Wiemy, o której wyszedł z domu. Wiemy, gdzie miał spać tamtej nocy. Wiemy, że spotkał się ze znajomym, ale szybko opuścił jego towarzystwo. Nie wiadomo za to, co się z nim działo przez co najmniej dwie godziny przed śmiercią. Kolejna sprawa to stan zwłok. Były w za dobrym stanie jak na upadek z tej wysokości. Miały za to obrażenia, które sugerują pobicie. Nie jest wykluczone, że pani syn zginął gdzie indziej, a jego ciało tylko podrzucono pod budynek, żeby zasugerować policji samobójstwo. Udało mu się zdać test. Maria Polak zupełnie zapomniała o tym, że bez pozwolenia wpakował się do pokoju jej zmarłego syna. Kilka razy przytaknęła energicznie, niemalże wbijając sobie brodę w pierś.

– Tak, tak, tak – powtarzała – tego wszystkiego nie sprawdzono. Nie sprawdzono. Prawda, mecenasie? – Prawda – potwierdził adwokat. – Ale pan to zbada? – zwróciła się do Dawida. – Najlepiej, jak tylko potrafię. – Dobrze. Proszę to w takim razie zrobić. Niech pan znajdzie zabójców mojego syna.

6

– Co ci odbiło z tymi narkotykami? – No co? Przecież zadziałało. Poza tym co miałem powiedzieć? – Może prawdę? To taka romantyczna historia. Powinieneś z niej zrobić swój selling point. Dawid, romantyk i detektyw. – Adwokat wykonał ruch, jakby rozwieszał banner reklamowy. – Klientce by się spodobało. Dawid zmusił się do krzywego uśmiechu. Nie lubił tej historii. Nie lubił tego, że Rosolski robił sobie z niego jaja. Chociaż i tak było lepiej niż jeszcze parę lat wcześniej, kiedy śmiało się z niego pół Gliwic. Bo to taki dobry powód do żartów – naga Iga, leżąca w płytkim grobie, przykryta niechlujnie paprociami i nadgniłymi liśćmi. Ze zmiażdżoną czaszką i połamanymi żebrami. O tym, co było niżej, nie chciał nawet myśleć. Naoglądał się policyjnych zdjęć z oględzin zwłok. Był taki czas, że potrafiłby je pewnie narysować z pamięci. Adwokat oparł dłonie na kierownicy. – Gdzie? – zapytał. – Wilcze Gardło. – Chyba cię posrało. – Przecież to blisko. – Blisko?! Za Ostropą. – No i? Spieszy ci się gdzieś? – Co tam masz do załatwienia? – Swoje rzeczy. – Myślałem, że zajmiesz się sprawą Mateusza. – Bo się zajmę. Ale później. Rosolski tylko machnął z rezygnacją dłonią i przycisnął pedał gazu. Jechali w milczeniu. Adwokat skupiony na drodze, detektyw na mijanych budynkach. – Muszę jeszcze raz przejrzeć akta. Przygotować plan działań. Wyślę ci to dzisiaj wieczorem mailem – przerwał ciszę Dawid, kiedy przeszła mu złość. – Jak chcesz – mruknął adwokat. – Ej no, nie obrażaj się teraz na mnie. – Nie obrażam się. Adwokat włączył migacz i ominął stojący na przystanku żółty dwuczłonowy autobus. – To chcesz posłuchać, jakie mam pomysły na śledztwo? – Przecież mówiłeś, że mi wyślesz dzisiaj mailem. Zacisnął usta, żeby nie wybuchnąć. Rosolski wydawał się bardzo zadowolony z siebie i już czekał na okazję, kiedy będzie mógł przywalić Dawidowi. W normalnych okolicznościach Dawid chętnie wdałby się z nim w pyskówkę. Nawet jeśli miałby to zrobić tylko po to, żeby pokazać, że nie można z nim tak pogrywać. Ale teraz postanowił się powstrzymać. Po pierwsze, nie chciał stracić tego zlecenia. Po drugie, bał się, że adwokat wysadzi go gdzieś pośrodku pieprzonej Ostropy. Tej dziury, gdzie psy szczekały dupą, a zdecydowanie zbyt dużo osób mówiło po niemiecku[1].

Dojechali na miejsce. Zatrzymali się niedaleko dawnego Domu Wspólnoty, który pełnił równocześnie funkcję domu bramnego na osiedle. Rosolski przytrzymał Dawida za kołnierz kurtki, kiedy ten szykował się do wyjścia z samochodu. Ten zamarł, zgięty wpół z jedną nogą już na ulicy i wykrzywiony tak, żeby móc patrzeć na adwokata. – Pamiętaj, synek, że dostałeś to zlecenie tylko ze względu na moją przyjaźń z twoim ojcem, dobra? – Dobra. – I pamiętaj, wystarczy, że pstryknę palcem, a znajdę trzech innych, tańszych i lepszych od ciebie. – Pamiętam. Adwokat puścił go. Poczekał, aż Dawid wysiądzie, i odjechał, zawracając na pętli autobusowej. Wilcze Gardło było najmniejszą dzielnicą Gliwic, na dodatek od reszty miasta odciętą czteropasmową wstęgą autostrady A4. Wyglądało to trochę tak, jakby reszta miasta wolała ją trzymać na odległość. Swoją drogą, biorąc pod uwagę pochodzenie, może naprawdę tak było. Wybudowali je Niemcy pod koniec lat trzydziestych jako idealne germańskie osiedle dla zasłużonych członków N SD A P . Trzeba przyznać, że urbanista się postarał, bo po dziś dzień wędrując wybetonowanymi uliczkami, człowiek miał ochotę zacząć maszerować z ramieniem wzniesionym w rzymskim salucie i z pieśnią Tomorrow Belong To Us na ustach[2]. Dawid przeszedł na północną część dzielnicy, do miejsca, gdzie wizja starogermańskiej wioski ustępowała współczesnej zabudowie jednorodzinnej. Budynek, do którego zmierzał, został wybudowany ledwie przed rokiem. Był to niski parterowy dom bez piwnicy, o żółtych ścianach, przez co przypominał rozbite na patelni jajko. Blisko tysiącmetrowa posesja miała zostać otoczona płotem, o czym świadczyły kamienne słupy, ale coś musiało przeszkodzić budowniczym, bo żeliwne ogrodzenia od tygodni stały pod ścianą garażu. Dla ochrony przed deszczem przykryto je grubą folią. W zaniedbanym ogrodzie, w którym okoliczne koty polowały na myszy, rosła tylko nierówna trawa, a jedyną ozdobą była samotna gipsowa rzeźba kobiety z dzbanem. Na podjeździe stał srebrny volkswagen golf. Dawid zatrzymał się w odległości około pięćdziesięciu metrów od działki, sam skryty w kępie krzaków, i obserwował okolicę. Nie zauważył żadnych podejrzanych samochodów ani obcych ludzi. Dopalił papierosa. Przydeptał niedopałek i zarzucił sobie kaptur na głowę. Ruszył truchtem. Minął furtkę, przeskakując nad podmurówką, i podbiegł do drzwi. Nacisnął mocno dwa razy dzwonek, a potem jeszcze zastukał energicznie. Rozglądał się nerwowo, zastanawiając się, czy ktoś go zauważył. Otworzyła mu blisko czterdziestoletnia kobieta. Blondynka w mocnym makijażu, który ledwo odwracał uwagę od ogromnych kolczyków w kształcie falujących liści. Bluzkę w czarno-białe pasy miała założoną tak, że widać było błękitne ramiączko stanika. Dawid wszedł do środka. Zrzucił kaptur. – Jest ktoś? – zapytał szeptem. – A nie przywitasz się ze mną? – Cześć. – No cześć – odparła, zbliżając się do niego. Jednym ramieniem otoczyła jego szyję, drugą dłonią sięgnęła do rozporka. Wyrwał się płynnym ruchem, nie zważając na jej urażone spojrzenie. – Dlaczego nie powiedziałaś, że byłaś w Forum? – zapytał. – Ojej… Pojechałam tylko kupić kilka rzeczy. Chodź do sypialni – chwyciła go za rękę – spodobają ci się.

Szarpnął się, po raz kolejny uwalniając z jej uchwytu. – Kurwa, masz mi mówić takie rzeczy! Twój mąż do mnie zadzwonił, pyta się, gdzie jesteś, ja mówię, że domu, i wychodzę na idiotę, bo jakiś jego kolega widział cię w galerii! Mieliśmy umowę! Zrobiła zmartwioną minę, udając skruchę, i zatrzepotała rzęsami. Dawid przetarł palcami włosy i westchnął. Podeszła do niego i znów położyła swoją dłoń na jego rozporku. – To chcesz zobaczyć, co kupiłam? – wyszeptała mu do ucha. Przytaknął.

7

Obserwował jej sylwetkę w kabinie prysznicowej, kiedy zmywała z siebie jego zapach i pot. Próbowała wyglądać seksownie, ale jej to nie wychodziło. Sam leżał na łóżku, popijając sok pomarańczowy i przerzucając kolejne strony nudnego „Forbesa”. Baliczka prenumerował magazyn w złudnej nadziei, że dzięki temu stanie się trochę bardziej godny szacunku. W ogóle dużo rzeczy robił na pokaz. Ten dom, samochód (jeździł nowiutkim, zawsze wypucowanym na błysk passatem), żona. Wszystko po to, żeby podkreślić, że jest kimś ważnym i że mu się udało. Wreszcie wyszła z łazienki. Z mokrymi włosami opadającymi na plecy, opasana tylko białym ręcznikiem, ale z poprawionym makijażem. Usiadła obok Dawida, podnosząc przy tym nogę tak, że mógł się dobrze przypatrzeć jej ogolonemu wzgórkowi łonowemu. – Kiedyś przyszedł – zaczęła – i zobaczył, że w łazience jest mokro. Zapytał dlaczego. – I co odpowiedziałaś? – Że się kąpałam. A on spytał, dlaczego się kąpałam w środku dnia. To mu powiedziałam… – zachichotała. – Wiesz, co mu powiedziałam? – Co takiego? – Że z nudów. I kretyn uwierzył. Dawid odłożył magazyn. Zawsze po odczuwał nieprzyjemne rozczarowanie. Ewelina Baliczka była już w tym wieku, że określał ją jako „przejrzałą”. Jej skóra traciła jędrność, piersi obwisały, a na twarzy aż zbyt łatwo można było dostrzec zmarszczki. Dawid uważał, że należy mu się od życia coś więcej. Do tego była natrętna. Także w łóżku. Domagała się klapsów, uszczypnięć, nowych pozycji, jęcząc przy tym i krzycząc, jakby ją ćwiartował, a nie pierdolił. Ledwo się potrafił skupić, a były takie chwile, że miał ochotę po prostu przyłożyć jej do twarzy poduszkę i porządnie przydusić. Byleby tylko się zamknęła. – Dasz mi fajkę? Wyciągnął z kurtki paczkę marlboro i pomógł jej odpalić. Zaciągnęła się łapczywie, a potem zaczęła się krztusić i pokasływać. Sięgnęła po leżący na półeczce pod stolikiem odświeżacz powietrza i spryskała nim chmurę dymu. – Co to jest?! – zapytała ze śmiechem. Oczy miała załzawione. Otarła je wierzchem dłoni. Potem opuszkami palców delikatnie dotknęła okolice powiek, sprawdzając, czy nie rozmazał jej się tusz. – Białoruskie – wytłumaczył Dawid. Zaciągnęła się znów. Tym razem ostrożniej. I znowu wydmuchała dym, a później spryskała go odświeżaczem. – Musimy coś zrobić – powiedziała, kiedy była w połowie papierosa. – Z czym? – Z nami. Wyprostował się gwałtownie, a krew odpłynęła mu z twarzy. Ewelina parsknęła śmiechem i uderzyła go lekko w pierś otwartą dłonią. – Nie w tym sensie, głuptasie!

– To w jakim? – mruknął, ledwo co otwierając usta. – Myślałam o moim mężu. Rozluźnił się nieco. – To kretyn – kontynuowała – ale przecież nie aż taki. W końcu straci cierpliwość. A wtedy będziemy mieć przejebane. I ja, i ty. – Dlaczego ty? – Bo się wkurwi i pewnie wynajmie innego detektywa. I to takiego, który nie będzie takim słodkim pysiem jak ty. Ten detektyw pewnie coś na mnie znajdzie. Strzeli nawet fotki… – przerwała, widząc jego niewyraźną minę. Westchnęła teatralnie. – Teraz, pysiu, jesteś jedyny, ale jak ciebie nie będzie, to może znajdzie się ktoś nowy? Albo ten nowy detektyw strzeli fotki nam obojgu? A może już strzelił? – Nie strzelił. Sprawdzałem przed wejściem, czy nikogo tutaj nie podesłał. Nie jestem głupi. – Wcale tak nie myślę. W każdym razie, kiedy dostanie te fotki, to się ze mną rozwiedzie. A ponieważ będzie to moja wina, to gówno z tego zobaczę. – Zatoczyła ramieniem szeroki krąg, obejmujący sypialnię i resztę domu. – Poradzisz sobie. Parsknęła śmiechem. – Pysiu! Ja w całym swoim życiu dnia uczciwie nie przepracowałam! – To przestań się puszczać. Skrzywiła się, gasząc papierosa na talerzyku z ciasteczkami. – A co tu innego robić na tym zadupiu? – zapytała filozoficznie. Znowu chwyciła za odświeżacz i zaczęła nim pryskać obficie wokół kanapy. Drobniutkie kropelki o zapachu świeżej sosny opadły na ramiona i ubranie Dawida. – A dlaczego ja będę miał kłopoty? – zapytał. – Bo stracisz najpierw dobre zlecenie, a później dobre jebanie. Już szykował się do rzucenia jakiejś drwiącej uwagi, kiedy doskoczyła do niego. Dwoma palcami chwyciła za policzki i ścisnęła. Czuł jej wilgotny, przepełniony zapachem miętowej pasty do zębów i papierosów oddech. – Ani mi się waż – syknęła i zmarszczyła brwi. – A zresztą, co mi tam. Powiedz to. – Co? Uniosła lekko skraj ręcznika. Położyła drugą dłoń na swoich wargach sromowych i powoli zaczęła się masować. – Powiedz, że nie lubisz mojej pusi. Poczuł, że twardnieje. Ale nie chciał jej dać satysfakcji. – Nie lubię twojej pusi. – Kłamiesz. Powiedz to tak, żebym ci uwierzyła. Masowała się coraz mocniej, jej palce lśniły od wilgoci, a jemu robiło się sucho w gardle. – Nie lubię… – nie zdołał dokończyć, bo ścisnęła go mocniej, aż zabolało. – Co takiego? Jej oddech przyspieszał, a głos był chrapliwy. – Ja… – Powiedz to.

Przełknął ślinę. Erekcję miał tak dużą, że prawie bolało. – Uwielbiam twoją pusię. – Co takiego? – Uwielbiam ją! – Właśnie – syknęła i puściła go. Chciał ją chwycić, przygnieść na kanapie. Ale wymknęła mu się i nim się zorientował, stała już przed nim, poprawiając ręcznik. Uśmiechała się niewinnie, jakby nic się nie wydarzyło. – Dlatego musimy coś wymyślić – powiedziała. Oddychał głęboko, próbując odzyskać jasność myślenia. – Co takiego? – Nie wiem, pysiu. Ty jesteś detektywem. Coś, żebym mogła się z nim rozwieść i żebym nie została z niczym. No, coś! Jakieś świństwa na niego. Parsknął śmiechem. – Przecież sama mówiłaś, że to jest kretyn. I to nudny. – Ale może skrywa jakieś niespodzianki. No, pysiu, wysil się troszeczkę. – Nie wiem. Może. Spróbuję. – Tylko o to proszę – mruknęła słodko. Spojrzała ponad jego ramieniem na kuchenny zegar i znów poprawiła ręcznik. – Mamy trochę czasu – rzuciła. – Zdążysz mnie jeszcze raz przelecieć.

8

Wrócił do domu późno. Autobusy z Wilczego Gardła jeździły raz na pół godziny. Na pierwszy nie zdążył. Następny mu odjechał, bo musiał się schować w pobliskich krzakach, kiedy zobaczył samochód Baliczki. Ten jak na złość zatrzymał się jeszcze tuż przy przystanku, żeby coś kupić w pobliskim sklepie. Dawidowi udało się wsiąść dopiero w trzeci. Kiedy wreszcie wszedł do mieszkania, był zły, zmęczony i głodny. Ściągnął z siebie śmierdzące odświeżaczem do powietrza ubranie i wrzucił je do kosza. Na obiad przyrządził fasolkę po bretońsku ze słoika, którą popił piwem i zagryzł wczorajszą kajzerką. Wyjrzał przez okno – do sąsiadów w bloku naprzeciwko. Miał dwoje ulubionych. Panią Która Się Źle Prowadzi i Surfera. Ta pierwsza włączała światło w domu o najdziwniejszych porach. Albo prasowała, albo gotowała, albo robiła coś równie absurdalnego w środku nocy. Surfer natomiast zazwyczaj miał opuszczone rolety, na które padał jego cień, sugerujący, że Surfer właśnie surfuje. Jedną rękę trzymał wyciągniętą przed siebie, drugą lekko za sobą i kołysał się na ugiętych nogach, jakby mu deska podskakiwała na falach. Też wariat. Tym razem Dawid nie dostrzegł ani jej, ani jego. Po wyczerpującym dniu najchętniej położyłby się spać, ale obiecał Rosolskiemu plan śledztwa. Walcząc sam ze sobą, wyciągnął spod łóżka kopie akt i włączył komputer. Mateusz Polak, lat dwadzieścia. Świeżo po liceum. Kończył właśnie pierwszy rok socjologii na Politechnice Śląskiej. Zginął po upadku z dachu bloku na osiedlu Kopernika. Policja i prokuratura stwierdziły, że to samobójstwo. Matka nie wierzyła. Dlatego właśnie wynajęła Rosolskiego. A on, w momencie wyczerpania prawnych możliwości wpływania na prokuraturę, zasugerował zatrudnienie prywatnego detektywa, który poprowadziłby własne śledztwo. Zaproponował Dawida, a ten się zgodził. I tyle formalności. Dawid wyciągnął się na krześle i przymknął powieki, próbując sobie przypomnieć twarz chłopaka ze zdjęcia. Dwadzieścia lat. Dwadzieścia lat. Dawid pomasował czoło, próbując przypomnieć sobie, kim on był w tym wieku. Co czuł, co planował, jakie było jego życie. Zaraz pożałował. Te wspomnienia nie były niczym przyjemnym. Nie było wśród nich nic z tego, o czym opowiadał matce Mateusza. Żadnych narkotyków, imprez do samego rana, epickich melanży, od których trząsłby się cały Kraków. Było za to uczucie osamotnienia, którego musi doświadczać człowiek wędrujący po zamarzniętym jeziorze, czekając, aż lód się pod nim załamie. I nagle Dawid pomyślał, że dwadzieścia lat to bardzo dobry wiek, żeby popełnić samobójstwo. Pożałował, że sam tego nie zrobił. W czym był przecież gorszy od Mateusza? I on mógłby sobie znaleźć jakiś wieżowiec, może nawet ten sam, na Kopernika w Gliwicach, albo inny, większy, w Krakowie. Nawet szkieletor[3] by się nadał, albo coś innego na Azorach czy Kurdwanowie. Wszedłby do klatki schodowej. Wjechałby windą na ostatnie piętro, potem odnalazł drabinkę na dach. Musiałby się pozbyć jakoś kłódki. Spiłowałby ją pilnikiem albo użył łomu. Zrobiłby to w nocy. Najlepiej pogodnej. Tak żeby miał nad sobą tylko gwiazdy, setki gwiazd. Wybrałby jedną, najjaśniejszą, najpiękniejszą i wpatrując się w nią, kroczył, oddychając spokojnie, w stronę krawędzi dachu. Rozłożyłby ręce, rozpostarł palce, by muskał je lekki, chłodny wiaterek.

A potem poczułby pustkę pod stopami i nagłą panikę. Może by krzyknął. A może nie. Na pewno by nie żałował. A ty, Mateusz? Żałowałeś? Chociaż przez chwilę? Przez mgnienie oka? A potem… Otworzył gwałtownie oczy i zaczerpnął powietrza, jakby właśnie wynurzył się z wody. Serce waliło mu mocno w piersi. Poderwał się z kanapy i podszedł do biurka. Sięgnął po paczkę papierosów i zapalił jednego. Zaciągnął się i od razu go to uspokoiło. – O co, kurwa, chodzi? – mruknął, przecierając blade czoło. Łom, pilnik – słowa pojawiły mu się w głowie same. Żeby dostać się na dach, Mateusz musiał jakoś przeciąć kłódkę. Ale nie znaleziono żadnych narzędzi. Dlaczego? Bo miał klucz. Cieć mówił, że dzieciaki robiły sobie na dachu imprezy. Mateusz pewnie w nich uczestniczył. Ale cieć powiedział coś jeszcze. Co to było? Dawid nachylił się nad rozłożonymi aktami, nie zważając na to, że leci na nie popiół i żar z zapalonego papierosa. Przerzucał kartkę za kartką, szukając fragmentu, o którym wiedział, że musi tam być, ale którego za nic nie potrafił sobie przypomnieć. I wreszcie go znalazł. Raport z oględzin miejsca wypadku: „Tomasz Mroczek, gospodarz budynku, otworzył kłódkę od włazu na dach i wprowadził nas na górę”. Otworzył kłódkę. Dawid uśmiechnął się pod nosem. Pomyślał, że tak właśnie muszą czuć się ci wszyscy prawdziwi detektywi z filmów i seriali, kiedy dokonują przełomu w sprawie. Wyprostował się i raz jeszcze zaciągnął papierosem, a potem, z każdą chwilą coraz bardziej zadowolony z siebie, wypuścił nosem dym. Cieć otworzył kłódkę. Czyli była zamknięta. Czyli ktoś musiał ją zamknąć. A Mateusz nie mógł tego zrobić, bo leżał właśnie dziesięć pięter niżej na trawniku pod klatką. Czyli musiał to zrobić ktoś inny. Ktoś, kto był z nim tamtej nocy. Ktoś, kto go zepchnął.

9

Adam Górnik w niczym nie przypominał tamtego chłopaka, którego Dawid zapamiętał z podstawówki. Wtedy był wypłoszem, który próbował dodawać sobie pewności siebie, chodząc kołyszącym krokiem z ramionami rozpostartymi jak kulturysta i udając, że ma jakiekolwiek mięśnie. Ulubioną zabawą Dawida i kolegów było paradowanie za Adamem dokładnie w ten sam sposób co on (czasami potrafili tak przejść cały szkolny korytarz), dopóki się nie zorientował. Zawsze reagował tak samo. Czerwienił się jak indor i ruszał za nimi w pościg. Zwykle udawało im się uciec, ale nawet jeśli Adam złapał jednego z nich, nie było w tym wielkiej szkody. Chłopak nie wiedział, jak się zachować. Niby bił, ale lekko i zawsze w ramiona. Nigdy w twarz czy jądra. Bał się zrobić coś więcej. Potem im jeszcze groził, że tym razem to takie ostrzeżenie, ale następnym razem… Następnym razem było dokładnie tak samo. Kiedyś przez przypadek wylądowali na jednym wakacyjnym obozie sportowym. To był rok 1996. Finał mistrzostw Europy, mecz Niemcy–Czechy. Dawid dobrze to zapamiętał, bo Adam jako jedyny kibicował wtedy Niemcom. Dawid zatruł mu tamten wyjazd. Powtarzał numer ze szkoły i do Górnika wkrótce przylgnęła ksywka „Kulturysta”. Nienawidził jej. Po podstawówce spotkali się dopiero na studiach. Prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Dawid zaczynał, Adam kończył. Ponieważ Górnik udzielał się w samorządzie, pomagał pierwszoroczniakom. Od razu rozpoznał Dawida. Przywitał się z nim tak, że graniczyło to z arogancją. Tak witał się pan na włościach ze swoim poddanym, któremu przed chwilą zgwałcił córkę na sianie. Górnik nie udawał już kulturysty. Był przystojny, wysportowany i pewny siebie. I jako prokurator prokuratury rejonowej w Gliwicach właśnie taki pozostał. Tylko że teraz nosił dodatkowo całkiem przyzwoicie dopasowane garnitury. Uścisnął mocno dłoń Dawida i zajął miejsce naprzeciwko. Wiklinowy fotel zaskrzypiał pod ciężarem jego ciała. Siedzieli pod kopułą ze sztucznego tworzywa, w knajpie ustawionej na płycie gliwickiego rynku. Promienie słońca padały prokuratorowi prosto na twarz. Najpierw zasłonił oczy dłonią, a potem przesunął się wraz z siedziskiem odrobinę w bok. – Tak lepiej – mruknął. Kelnerka, młoda dziewczyna z blond włosami zawiązanymi w koński ogon, który kołysał się w rytm jej kroków, oderwała się od rozmowy z koleżanką i podeszła do nich. Zza paska wyciągnęła maleńki notatnik. – Co podać? – Kawę – powiedział Górnik. – Espresso. Żadnego cukru. Żadnej śmietanki. – To samo. Dziewczyna nic nie zapisała. Poinformowała ich, że zaraz przyniesie, i odeszła. Prokurator poruszył się w fotelu, jakby próbował się podrapać wiklinowymi witkami po plecach, i chrząknął. – Co słychać? – zapytał. – Wszystko dobrze – odpowiedział Dawid. – A co u ojca? Słyszałem, że jest chory. – Ja też. – No tak. Ciągle nie żyjecie ze sobą za dobrze, co?

– Niespecjalnie. – Ile to już lat? – Dużo. – Niemniej. Jakby była okazja, pozdrów go ode mnie. Dobra? – Nie ma sprawy. Górnik uśmiechnął się. Nagle wstał. Wskazał palcem na swoją marynarkę. – Pozwolisz? Dawid machnął ręką, wykonując przyzwalający gest. Górnik zdjął górę od garnituru i zawiesił ją na oparciu. – Nie mam za dużo czasu, więc się streszczaj, dobra? – Dobra. Mateusz Polak. Górnik zmarszczył brwi, ale po chwili jego twarz się rozpogodziła. – Skoczek z Kopernika. Pamiętam go. Co z nim? – Chciałem porozmawiać o śledztwie w sprawie jego śmierci. Ty je prowadziłeś. – I umorzyłem. Brak śladów, żeby do jego śmierci przyczyniły się osoby trzecie. – Szybko ci to poszło. – Zdarzają się w tej pracy takie przyjemne sprawy – przyznał Górnik. Kelnerka wróciła ze srebrną tacą, na której niosła dwie filiżanki kawy. Jedną położyła przed prokuratorem, drugą przed Dawidem. Cukiernicę ustawiła dokładnie pośrodku stołu. – Podać coś jeszcze? – zaszczebiotała. Górnik odgonił ją ruchem ręki, jakby była natrętną muchą, i sięgnął po kawę. Upił łyk. – Pracujesz dla jego matki, co? – Nie – zaprzeczył Dawid. – Dla Rosolskiego. – Który jest jej adwokatem. Nie rób sobie teraz jaj, dobra? Dawid wzruszył ramionami. Potarł kciukiem czubek nosa. Prokurator przyglądał mu się uważnie, żeby wreszcie westchnąć ciężko. – Irytująca kobieta. Wszystkiego się czepiała. – Straciła syna. – A od kiedy ty jesteś taki empatyczny, co? – Po prostu mówię. Górnik nie próbował nawet ukryć swojego braku wiary w dobre intencje Dawida. – Nie ma racji – stwierdził mocnym, nieznacznie podniesionym głosem – cokolwiek ci naopowiadała, nie ma racji. Chłopak skoczył. Zdarza się. – Z bloku na Kopernika. Ile to jest kilometrów od jego domu? Pięć, dziesięć? Co on tam robił w środku nocy? – Był na imprezie. Szedł na kolejną. Młodzi mają różne swoje dziwne odpały. – Nie zostawił listu samobójczego. – Mało kto zostawia. Masz coś jeszcze? – Przygotował sobie ubranie na następny dzień. – Słucham? – Następnego dnia miał jechać na komunię u kuzynki. Byłem u niego w pokoju. Na krześle leżały

wyjściowe spodnie i biała koszula. Czy tak właśnie postępuje facet, który chce się zabić? Przygotowuje sobie ciuchy na jutro? Prokurator uśmiechnął się nieznacznie. Palcem wskazującym gładził filiżankę z kawą. – Ubrania, mówisz? – No. – Też byłem u niego w pokoju. Nie widziałem tam żadnych ubrań na komunię. Tylko straszny bałagan. – Sugerujesz, że to jego matka ułożyła te ciuchy? Po co miałaby to robić? Górnik zbliżył filiżankę do ust. Pijąc, pochylał się do przodu, tak żeby nie pobrudzić koszuli, gdyby przypadkiem uronił jakąś kroplę. – Ułożyła, nie ułożyła – powiedział, kiedy przełknął, i machnął lekceważąco dłonią. – Z twoich pytań wynika, że ty sobie wyobrażasz nie wiadomo co. Że ten Mateusz ileś tam kombinował, jak skoczyć, skąd skoczyć, komu wysłać list, a komu tylko esemesa. A to zupełnie nie tak. Zdziwisz się, chłopaku, ale decyzja o samobójstwie często jest dość spontaniczna. Po prostu człowiekowi coś takie wpada do łba i bierze się do roboty. Jak ma szczęście, to jest przy nim ktoś, kto go powstrzyma. Jak nie, to skacze z dachu. Tyle. – Pierdolisz. – Po pierwsze, uważaj na słowa, bo ja nie jestem twoim kumplem, tylko urzędnikiem państwowym. Jasne? A po drugie, opowiem ci teraz anegdotkę. W moim bloku mieszkał sobie pijaczek. Pijaczek miał żonę i córkę. Bardzo je kochał, ale nie działo się pomiędzy nimi dobrze. A właściwie działo się bardzo źle. I to latami. Pewnego razu żona wzięła ze sobą córkę i pojechały do siostry na obiad. Nic nie powiedziały pijaczkowi. Ten, kiedy wrócił do domu, zobaczył, że obu kobiet jego życia nie ma i nie wiadomo gdzie są. A zwróć uwagę, że mówimy o erze, kiedy nie było komórek i nie każdy miał stacjonarny w domu. Więc ten nasz pijaczek powiesił się na żyrandolu z rozpaczy. Wstrzymałby się pół godziny i doczekał powrotu żony i córki, szczęśliwych i najedzonych klopsikami z surówką i ziemniaczkami. Kłopot w tym, młody, że samobójstwo to nie jest poważna sprawa. Ludzie robią głupie rzeczy z głupich powodów, i tyle. Prokurator zakończył i zadowolony z siebie rozsiadł się w wiklinowym fotelu. Dawid miał ochotę wymierzyć mu pod stołem kopniaka prosto w jądra. Przez chwilę zastanawiał się nawet, czy udałoby mu się dosięgnąć, gdyby rzeczywiście spróbował. – Klapa od dachu była zamknięta na kłódkę – powiedział zamiast tego. – Kiedy przyszliście na oględziny. Mateusz nie mógł tego zrobić, bo według ciebie skoczył z dachu. – To zrobił to ktoś inny – odparł niezrażony prokurator. – Do tego nawet nie był potrzebny klucz, jeśli dobrze pamiętam. Wystarczyło tylko wsadzić bolec w dziurę i zatrzask sam działał. – Po co ktoś miałby to robić? Górnik niechętnie wyprostował się i nachylił do Dawida. – Nie wiem – przyznał. – Ale ktoś zrobił. Bywa. W tej pracy szybko się uczysz, że nigdy nie dowiemy się wszystkiego. Ale wiemy wystarczająco dużo. Nie ma żadnych śladów wskazujących na udział osób trzecich. Facet był przygnębiony po rozstaniu z dziewczyną. Prokurator przerwał, widząc zaskoczenie na twarzy Dawida. – O tym ci jego matka nie powiedziała, co? – zapytał z sarkastycznym uśmiechem. – To pogadaj z nią o tym. O dziewczynie. O problemach z kumplami. O przygnębieniu. O kiepskich wynikach na studiach.

Porozmawiaj sobie. Ciekawych rzeczy się dowiesz. – A obrażenia? Wyglądał całkiem nieźle jak na faceta, który spadł z dziesiątego piętra, co? Tylko parę siniaków. – Ilu skoczków widziałeś w życiu? Dawid nie odpowiedział. – Właśnie. A ja paru miałem przyjemność. Niektórzy rzeczywiście przypominają pomidora, którym rzuciło się o beton, ale o innych to byś pomyślał, że się po prostu położyli na chwilę na chodniku i zaraz wstaną. Mateusz należał do tej drugiej grupy. I matka powinna się z tego cieszyć. Zamiast normalnego chłopaka mogłaby w trumnie chować to, co pozbieralibyśmy z ziemi szufelką. I to bez gwarancji, że pozbieraliśmy wszystko. – Tylko że te siniaki były dość charakterystyczne dla ofiary pobicia. – Tak twierdzi Rosolski. – I lekarz medycyny sądowej, z którym się konsultował. – Natomiast ten, który naprawdę widział ciało, nie zgłaszał zastrzeżeń. Zresztą zdecyduj się, chłopaku. Albo dobrze wyglądał, albo miał ślady sugerujące pobicie. Jedno z dwóch – powiedział Górnik i dopił kawę. Dawid zasępił się. Górnik rozbroił wszystkie bomby, które dla niego przygotował, i nawet się przy tym nie spocił. Nie to, żeby Dawid mu uwierzył, ale sama świadomość, że prokuratorowi poszło tak łatwo, była upokarzająca. No i dziwne, że Adam tak dobrze wszystko pamiętał, skoro to była taka prosta sprawa. Przygotowywał się? Ale skąd miał wiedzieć, o czym będą rozmawiać? – Słuchaj – zaczął Górnik, wyciągając dłoń do pokonanego przeciwnika – wiem, że dopiero wchodzisz w tę sprawę. Wiem, że jesteś podekscytowany. Ale serio, gdyby tam coś było, tobyśmy to znaleźli. – To co według ciebie mam zrobić? Prokurator wstał, zastanawiając się nad odpowiedzią. Zdjął z oparcia marynarkę i włożył ją. – Spróbujcie z Rosolskim nie wyłudzić od niej ostatniego grosza – powiedział wreszcie i mrugnął porozumiewawczo. – Postaramy się – odparł Dawid. Górnik strzepnął z rękawa pyłek. Jego wzrok padł na przylepiony do plastikowej szyby plakat z zaginioną Alicją Kowalczyk. Musiał wisieć tu od dawna, bo wypłowiał. Tusz drukarski rozmazał się, przez co dziewczyna miała pod oczami dwie szare smugi. Jej wzrok spod jasnej grzywki padał wprost na prokuratora. – Potem możesz zająć się nią. – Górnik wskazał palcem na zdjęcie. – Tylko się pospiesz, zanim jej starzy zupełnie wypstrykają się z kasy. Teraz to chyba najwięksi pracodawcy we Wrocławiu. Kto tam ma licencję, ten gania za tą dziewuchą. – Wrocławiu? Czemu we Wrocławiu? – zapytał Dawid. – Tam ostatnio logowała się jej komórka – wytłumaczył prokurator. – Mamy nagranie z monitoringu, jak kupuje bilet w kasie w Gliwicach i wsiada do pociągu. Potem ślad po niej zaginął. Ale sam możesz sobie wszystko w necie przeczytać. Zajrzyj sobie na jej fanpage na Facebooku. – Ma fanpage? – Jasne, że tak – prychnął Górnik. – Pół Polski za nią gania. Różni wariaci założyli jej stronę i teraz wspólnie tam kombinują, co się mogło z nią stać. Na razie mają same głupie pomysły, ale kto wie, może

wpadnie im coś mądrego do łba. Chociaż wątpię. – Monitorujecie to? – Od czasu do czasu. Mamy nadzieję, że pojawi się tam ten, kto jest odpowiedzialny za jej zniknięcie. Jakiś palant, który chce się poczuć ważny. Rzuci jakąś aluzję, zdradzi się szczegółem, którego nie powinien znać. – A to już pewne, że ktoś jej pomógł zniknąć? – Istnieje prawdopodobieństwo, że sama sobie coś zrobiła albo że przez cały ten czas siedziała na kąpielisku w Pławniowicach. Osobiście nie stawiałbym na to. Ale i tak już ci za dużo mówię. Dawid przyjrzał się dziewczynie ze zdjęcia. Plakaty z jej podobizną przez całe lato wisiały na wszystkich murach, latarniach i drzewach, aż wreszcie tak doskonale wtopiły się w tło, że przestał je zauważać. Były normalnym elementem gliwickiego pejzażu. Jak wbijająca się w niebo radiostacja, wojenne graffiti kibiców Piasta i Górnika czy zarzygani studenci politechniki w sobotni wieczór. – Ładna – mruknął. – Za młoda dla ciebie. Dawid uderzył dłonią o blat stołu. – Jak chodziliśmy do dziesiątki, to też była taka akcja, nie? Plakaty i telewizja. Jakiś chłopak zaginął. Ten, jak mu tam… – Zaczął pstrykać palcami, próbując sobie przypomnieć imię. – Korsarz – powiedział prokurator. – Właśnie! Korsarz! Chyba też go nie znaleźli. – Nie pamiętam. – Bo wiesz, może to jakaś seria jest. Najpierw Korsarz, teraz ta dziewczyna. Może mamy w mieście seryjnego zabójcę. Twarz prokuratora stężała, jakby ktoś trzasnął go w łeb zwiniętą w rulon gazetą. – Nie mamy – wyrzucił z siebie przez zaciśnięte zęby. – I zapomniałeś o tej twojej… jak jej było? Uderzył celnie. I mocno. – Ją wiadomo kto zabił – odpowiedział głucho Dawid. – Sąd nie podzielił twojego zdania. I zapłać za kawę. Górnik wyszedł, nie oglądając się za siebie. Dawid obserwował go, kiedy tamten przecinał rynek, kierując się w stronę parkingu na placu Inwalidów Wojennych. Wyjął portfel, odliczył kwotę za kawę i położył na jednej z filiżanek. Nie opuścił jednak lokalu. Zignorował urażoną brakiem napiwku kelnerkę i myślał o Alicji. W sumie Górnik miał rację. Mógłby się zainteresować sprawą. Zebrać materiały, wymyślić jakieś scenariusze, a potem zgłosić się do jej rodziców i zgarnąć kilka stówek za pozorowaną pracę. Musiał tylko mieć coś, żeby ich zainteresować, coś na co nie wpadł nikt przed nim. Postanowił, że na początek zajrzy na tę stronę z Facebooka. Tylko że właśnie tego Górnik chciał, prawda? Żeby zajął się tą dziewczyną. Olał sprawę Mateusza. Tak jak wszyscy olali Igę. No to gnojek się trochę przeliczy.

10

– To nie będzie miła rozmowa. Maria Polak oparła się o kuchenną futrynę z kubkiem herbaty w dłoniach. Wydawała się nieobecna i Dawid zastanawiał się, czy w ogóle go usłyszała. – Odbywam teraz niewiele miłych rozmów – odpowiedziała. – Właściwie to zdążyłam już zapomnieć, że one w ogóle istnieją. Chyba nie do końca wiedziałabym, jak się podczas takiej zachować. Dawid odwrócił się, żeby ukryć wyraz zmieszania na twarzy. Nie czuł się dobrze w tym mieszkaniu. Pachniało tam zjełczałym tłuszczem i starym jedzeniem. Najgorszy był jednak dźwięk. Z niedokręconego kranu kapała woda. W kącie grało radio – Kuba Strzyczkowski po raz kolejny próbował się dowiedzieć, czy Polacy są za, a nawet przeciw, a Dawid po raz kolejny nie potrafił zrozumieć, kto wpuszcza na antenę tych wszystkich pacanów, którzy uważają, że mają coś istotnego do powiedzenia. W mieszkaniu na górze jakaś emerytka odkurzała dywany odkurzaczem, który musiał pamiętać stan wojenny i który hałasował tak, że można by za jego pomocą próbować rozpędzić demonstrację „Solidarności”. Przez to wszystko przebijało się jednostajne tykanie zegara zawieszonego w przedpokoju. Za każdym ruchem wahadła Dawid miał wrażenie, że ktoś mu wbija szpilkę prosto w skroń. – O czym chciał pan porozmawiać? – zapytała kobieta. Dawid podniósł wzrok, zmuszając się równocześnie do myślenia. Idąc tutaj, miał przygotowany cały plan rozmowy. Teraz oczywiście zastąpiła go pustka. – O pani synu. – To już wiem. Wspominał pan. Ale o czym konkretnie? – Tak… – zawiesił głos. Spróbował zignorować zegar i zapach nieświeżego jedzenia. Maria odłożyła kubek z herbatą. Nachyliła się nad Dawidem, spoglądając mu prosto w oczy. – Chyba nie zaczął pan znowu zażywać narkotyków? – Nie – zaprzeczył energicznie. – Przepraszam. Mogę prosić o wodę? – Już pan prosił. Wskazała na napełnioną szklankę na stole. Zamrugał zaskoczony, ale nie zastanawiał się długo. Chwycił ją i wypił duszkiem zawartość. Zrobiło mu się lepiej. Zegar przycichł. – Chodzi o to, że… – zaczął ostrożnie, skupiając się na tym, żeby nie zgubić wątku – znam już dobrze akta sprawy. Te wszystkie prokuratorskie brednie. Ale nie znam Mateusza. A powinienem go poznać. Dowiedzieć się, jakim był człowiekiem. Żeby to zrobić, będę musiał panią zderzyć z pewnymi prokuratorskimi stwierdzeniami na jego temat. Rozumie pani dlaczego? – Nie – odpowiedziała gniewnie. – Nie rozumiem. Rozmawiałam z policją, z prokuraturą, z mecenasem Rosolskim. To wszystko jest opisane w aktach. Powinien pan to znać. – Znam. – To po co każe mi pan to wszystko jeszcze raz opowiadać? Dlaczego mam to znów przechodzić? Jak pan w ogóle śmie mi to proponować?! – zaczęła krzyczeć. Dawid otworzył usta, ale nie zdołał wydusić z siebie żadnego słowa. Żałował, że tu przyszedł. Mógł pójść do domu. Poudawać pracę, pisząc jakieś nędzne sprawozdania dla Rosolskiego. Ale Górnik go wkurzył. I teraz Dawid ma za swoje. Wściekłą histeryczkę na karku, jako nagrodę za to, że raz chciał

uczciwie popracować. – Pali pan? – zapytała niespodziewanie. – Tak. – Rzeczywiście. Wspominał pan o tym. Wyciągnęła w jego kierunku dłoń. Dopiero po chwili zorientował się, o co jej chodzi. Sięgnął do kieszeni kurtki. Podał jej całą paczkę papierosów. Wzięła ją, zatrzymała wzrok na ostrzegawczych napisach w cyrylicy i wyjęła jednego. Oddała resztę Dawidowi. Przez chwilę rozglądała się, szukając zapałek. Zanim zdążył zaproponować jej zapalniczkę, odpaliła kuchenkę gazową. Nachyliła się nad nią z papierosem w ustach i odpaliła od błękitnego płomienia. – Czy też mogę? – zapytał. Machnęła przyzwalająco dłonią. Z szafki wyciągnęła talerzyk o pofalowanych brzegach i położyła go na stole, gdzie miał służyć jako popielniczka. – Zacznie pan wreszcie? – zapytała. Kiwnął głową, zaciągając się głęboko, żeby zyskać jeszcze te kilka sekund. – Dlaczego nie wierzy pani, że mógł skoczyć? Zmarszczyła brwi. – Bo nie. Po prostu… – zawahała się, szukając odpowiednich słów. – Sama go wychowałam. Jego ojciec odszedł od nas. Dość wcześnie, kiedy Mateusz był jeszcze w podstawówce… Jak pańscy rodzice? – Słucham? – Pańscy rodzice. Rozwiedli się? – Nie. Mieszkają tu, w Gliwicach. – Więc pan nie zrozumie. – Nachyliła się nad talerzykiem i strzepnęła do niego popiół. – To zbliża matkę i dziecko. Tworzy się więź. Mocna. Ja bym wiedziała, gdyby coś się działo. Gdyby chciał coś sobie zrobić. Nie ukryłby tego przede mną. Nawet gdyby chciał. – Tak. – Nie wierzy mi pan? – Wierzę. Prychnęła lekceważąco. – Niech się pan nie przejmuje. Policja też mi nie wierzyła. Nawet Rosolski mi nie wierzył. Ale ja panu płacę i nawet jeśli mi pan nie wierzy, ma pan pracować tak, jakby pan wierzył. – Oczywiście. – Proszę pytać dalej. – Jaki był? – Mateusz? – Jej dłoń zawisła w połowie drogi do ust. – To był dobry chłopiec. Miał przyjaciół. Studiował socjologię, ale to nie był jego wymarzony kierunek. W zeszłym roku nie dostał się na informatykę. Chciał gdzieś przeczekać ten rok i powtórzyć maturę. Myślę, że by mu się udało. Dużo się uczył. Zależało mu. Miał plany, wie pan. Dużo planów. Przypomniał sobie pokój Mateusza. Nie widział tam żadnych książek, notatek ani zeszytów. Nic, co by wskazywało, że przygotowywał się intensywnie do egzaminu. – Jakich? – Studia. Podróże. Potem dobra praca. Po informatyce to nie byłby problem. Miał szansę na dobre

życie. – Zaciągnęła się papierosem i po chwili wypuściła z siebie dym cienką smużką. – Wie pan, że nie paliłam od… Od… chyba od kiedy jego ojciec nas opuścił. Wtedy po raz ostatni. Chciałam mu dawać dobry przykład. – To długo pani wytrzymała. – Myślałam, że się będę teraz krztusić. Kasłać. A czuję się, jakbym nigdy nie rzuciła. – Przyjrzała się trzymanemu między palcami na wpół wypalonemu papierosowi, a potem zgasiła go energicznym ruchem na talerzu. – Pan też niech skończy – oznajmiła oschle, uchylając okno. – Dobrze. – Dawid zaciągnął się jeszcze dwa razy. – Chciałabym, żeby mnie pan dobrze zrozumiał. Mateusz miał swoje nastroje. Potrafił być przygnębiony. Ale on miał tylko dwadzieścia lat! Szukał swojego miejsca w świecie. Pan pamięta przecież, jak to jest w tym wieku. Sam pan pewnie przez to przechodził, a wcale się pan nie zabił. – Tak. – Sam pan widzi. – Zamachała energicznie dłonią, jakby próbowała odgonić muchę. – Nie powinnam panu pozwolić palić. Nie pozbędę się teraz tego smrodu. – Przepraszam. – Mniejsza o to. Co pan jeszcze chciał wiedzieć? – Jego dziewczyna? – Kasia? Ładna. Miła. Trochę za płytka jak dla mnie, ale wie pan. Dla matki żadna nie jest wystarczająco dobra. – Rozstali się? Potwierdziła niechętnie. – Dwa, trzy miesiące wcześniej. Przeżywał to oczywiście, bo byli ze sobą od liceum, ale pogodził się z tym. – Dlaczego się rozeszli? – A dlaczego młodzi się rozchodzą? – Nie wiem. – Po prostu tak się wydarzyło. Młodzi tak robią. Nudzą się sobą szybciej. Chcą próbować nowych rzeczy. Pan ciągle jest ze swoją dziewczyną z liceum? – Nie miałem dziewczyny w liceum. – Ani jednej? – Tak się złożyło. – Dziwne. – Było, minęło. – Machnął ręką, dając znak, że nie chce kontynuować tematu. – Mateusz nie miał żadnych kłopotów? Nie wspominał o niczym? Nie martwił się? – Nie. Co najwyżej studiami i powtórzoną maturą, ale to normalne. Bardzo mu zależało, żeby w tym roku się dostać. – Rozumiem. Chciałbym zajrzeć do jego pokoju? Mogę? – Jeśli pan musi. Wstał z taboretu. Kobieta poszła za nim. W pokoju Mateusza nic się nie zmieniło od jego wczorajszej wizyty. Te same plakaty na ścianach. Zdjęcia na szafce. Książki na półkach i przygotowane w wieczór przed śmiercią wyjściowe ubranie.

Nawet jeśli było tu kiedyś coś, co mogło naprowadzić na jakikolwiek ślad, Maria już to na pewno znalazła. Jeśli się z nimi podzieliła, to powinien to znaleźć wśród papierów, które dostarczył mu Rosolski. Jeśli nie, to nie miał szans, żeby z niej to wydobyć. Zresztą, to ona mu płaciła. Było tylko jedno miejsce, którego zapewne nie sprawdziła. Wskazał na stojący na biurku komputer. – Czy mógłbym? – Uruchomić? Proszę. – Wolałbym wymontować dysk i zabrać ze sobą. Nie chcę pani zajmować więcej czasu niż to konieczne, a sprawdzenie wszystkiego trochę mi zajmie. Spojrzała na niego podejrzliwie. – Po co? – Może coś tam będzie. Coś, co pomoże nam dowiedzieć się prawdy o śmierci Mateusza. Podobnie jego telefon. Przyłożyła dłoń do ust. – Miał go przy sobie, kiedy… – nie zdołała dokończyć zdania. – Nic z niego nie zostało. Wyrzuciłam go, kiedy oddali mi jego rzeczy. Dawid jęknął w duchu, ale wykrzywił się w obowiązkowym współczującym grymasie. – W takim razie? – Raz jeszcze wskazał na komputer. Widział, że targają nią wątpliwości. Rozumiał, że to był komputer jej syna, ale przecież sama z niego nie korzystała. Mogłaby nie utrudniać mu pracy. Wreszcie zgodziła się. Dawid podziękował. Z plecaka wyjął multitoola, którego ze sobą nosił. Szybko odkręcił obudowę, odczepił przewody i wyjął dysk twardy. Przez cały ten czas matka Mateusza nie spuszczała go z oczu. Kiedy wreszcie opuszczał to mieszkanie, odczuwał tylko ulgę.

11

W pewnym sensie właśnie wskrzesił człowieka. Wystarczyła do tego tylko kieszeń na dysk twardy i kilka kabelków, którymi podłączył ją do swojego laptopa. Później zmienienie ustawień w BI O S -ie i już mógł załadować system z dysku zabranego matce Mateusza. Złamanie hasła było banalnie proste – wystarczyło wpisać imię. Później uruchomił przeglądarkę i wpisał adres najważniejszej strony dla każdego studenta – fa c e b o o k. c o m. Mateusz nie wylogował się przed swoim ostatnim lotem, więc teraz, ponad cztery miesiące po jego śmierci, Dawid wskrzesił jego wirtualną osobowość. Ciekawiło go, jak się poczują przyjaciele chłopaka (a łącznie miał ich stu osiemdziesięciu sześciu), kiedy zorientują się, że na czacie przy jego imieniu i nazwisku znajduje się mała zielona kropka oznaczająca – dostępny. Liczył na to, że otrzyma chociaż kilka wiadomości. Szybko sprawdził profil. Na pierwszy rzut oka nic ciekawego – chłopak lubił Kwejka, Korwin-Mikkego i Piasta Gliwice. Dawid zabrał się do przeglądania zawartości dysku. Pierwsza i najważniejsza rzecz – katalog z muzyką. Mateusz go rozczarował. Słuchał kiepskiego zagranicznego popu i jeszcze gorszego polskiego hip-hopu. Po chwili zastanowienia Dawid zdecydował się na uruchomienie pierwszej płyty The Knife, która jakimś cudem znalazła się pomiędzy albumami Tedego i Tiesto. Dźwięk dzwonka poinformował go, że na Facebooku przyszła wiadomość. Przełączył się na przeglądarkę i sprawdził nadawcę. Kasia Modrzecka. Takie imię nosiła dziewczyna Mateusza. Szybko przeczytał nadesłaną treść: „Kimkolwiek jesteś, chuju, wypierdalaj!”. Zastygł z palcami nad klawiaturą, zastanawiając się, czy powinien odpowiedzieć. Nie zrobił tego. Zamiast tego kliknął w awatar dziewczyny i wszedł na jej profil. Tak, to była dziewczyna Mateusza. Obejrzał udostępnione przez nią zdjęcia. Znalazł kilka fotografii gliwickiej starówki, parę z różnych koncertów, fotki jedzenia przygotowanego w domu z hasztagiem #foodporn i wreszcie z nią samą. Była niska. Musiała mieć najwyżej metr sześćdziesiąt. Długie blond włosy opadały jej niemal do pasa. Przesadnie mocno się malowała. Ale miała ładne oczy. Zielone. Sprawdził ostatnio otwierane strony. Mateusz nie kłopotał się z trybem prywatnym, więc w historii roiło się od adresów rozpoczynających się od redtube albo pornhub. Reszta historii wyglądała mało interesująco. Dużo Kwejka, Demotywatorów, Joe Monstera, YouTube’a i Chomika. Trochę Gazety, Onetu, Weszlo, Wyszlo i Sadistica. Niewiele studenckich rzeczy, głównie dotyczących socjologii. Na twardym dysku znalazł parę ściągniętych z internetu gier oraz setki zdjęć z różnych imprez, ognisk i wakacyjnych wyjazdów. Pomyślał, że powinien je przejrzeć w wolnej chwili. Do tego kilkanaście prac zaliczeniowych i wypracowań jeszcze ze szkoły. Dawid odgiął się na krześle i pomasował czoło. Spojrzał na zegarek. Dochodziła piętnasta. Dokładne sprawdzenie komputera zajmie mu jeszcze co najmniej kilka godzin, ale i tak miał przeczucie, że będzie to strata czasu. Nie znajdzie tam nic ciekawego. Wcześniej jednak pójdzie do sklepu. Kupi coś do jedzenia. Dźwięk z komputera tymczasem oznajmił przyjście kolejnej prywatnej wiadomości. Dawid kliknięciem otworzył odpowiednie okno. Post pochodził od jakiegoś Jacusia Sze, zatrudnionego, jak informował profil, w firmie „szlachta nie pracuje”. Jako awatar Jacuś Sze wykorzystał zdjęcie, kiedy

siedzi na murku z ustami zasłoniętymi chustą z napisem „Polska” i orłem w koronie. Miał szeroką, płaską twarz, jakby w młodości ktoś trafił go cegłówką. Wiadomość brzmiała: Hejkaziom! Szykuje się balecik, przydałoby się trochę stuffu. Dałbyś radę przywieźć jakoś Dziękóweczka:) Stuffu? – odpisał Dawid. Niom. Stuffeńku, staffeniusia. Zielonego staffeczka;) Masz coś? Holenderskiego może, chociaż krajowa produkcja też na propsie.

Chłopak mówił o marihuanie. Mateusz najwyraźniej handlował gandzią. Dawid uśmiechnął się szeroko. Miał nosa z tym Facebookiem. Chętnie, ziom, bym to zrobił, ale będzie problem – odpisał. Jaki? Nie słyszałeś? Ja nie żyję.

12

Facet miał oczy umęczonej sarny. Przesuwał produkty nad czytnikiem powolnymi ruchami, wsłuchany w monotonne piknięcia kasy fiskalnej. Był trochę młodszy od Dawida. Spod rękawka firmowego T-shirtu wystawały mu ciemne linie tatuażu. W innym życiu, wcześniej, pewnie pracowałby w kopalni, dumnie fedrując węgiel, albo wylewał tony surówki i miał skórę opaloną od żaru. Ale teraz, dzisiaj, jedną kopalnię zmieniono w jakieś Centrum Edukacji i Biznesu, drugą szykowano do zamknięcia, a dawną hutę wyburzono, tak że pozostał po niej tylko pokryty gruzem plac, na którym kiedyś miało powstać kolejne centrum handlowe. Wytatuowanemu nie pozostało więc nic innego niż przerzucanie produktów spożywczych nad laserowym czytnikiem. – Trzydzieści sześć pięćdziesiąt – powiedział tak szybko, że wyrazy zlały się w jeden ledwo zrozumiały, szeleszczący ciąg. Dawid dorzucił czteropak piwa do reszty zakupów i sięgnął do portfela. Podał kasjerowi stuzłotowy banknot. Kobieta zapytałaby, czy nie ma drobniej. Facet natomiast tylko stęknął i zabrał się do wydawania reszty, grzebiąc w kieszeniach kasy i wyciągając z niej ostatnie monety i banknoty. Obserwując wysiłki wytatuowanego, Dawid pomyślał, że powinien zadzwonić do Rosolskiego i poprosić o zaliczkę. Należała mu się. Zresztą i tak już sporo zrobił za darmo. Mógłby też coś wyciągnąć od Baliczki, ale musiałby mu najpierw coś podrzucić. Jakieś fotki, opowiastki, pomysły. Cokolwiek, żeby tylko przedłużyć tę i tak ciągnącą się za długo sprawę. – Reszta – wymamrotał kasjer. Dawid odebrał pieniądze i wziął torby z zakupami. Wyszedł z E.Leclerca na Tarnogórskiej. Wyciągnął z paczki papierosa. Zapalił. Brodaty żulik, który siedział niedaleko, już się podniósł z murku, żeby poprosić o fajkę, ale zrezygnował, kiedy rozpoznał Dawida. Dawid nigdy nie dawał papierosów żebrakom. Taka zasada. Jedna z niewielu, których się trzymał. Przeszedł na drugą stronę ulicy. Minął blok z nasprejowanym na bocznej ścianie napisem „Tu mieszka konfident”. Niestety, autor nie pokusił się o dorysowanie strzałki, więc nie było wiadomo, o które konkretnie mieszkanie mu chodzi. Dawid palił i myślał o Mateuszu. O jego skoku, marihuanie i zawartości komputera. Zastanawiał się, co tam może jeszcze znaleźć. I pewnie dlatego stracił czujność. Czekała na niego pod samą klatką. Schowana za samochodami, ale gdyby się nie zamyślił, bez trudu by ją dostrzegł. Dopadła go, kiedy szukał w kieszeni kluczy. – Cześć – powiedziała, zbliżając się. Aż podskoczył ze strachu, kiedy usłyszał jej głos. Klucze wypadły mu z ręki. – Kurwa – jęknął, schylając się i podnosząc pęk z betonowej płyty. – Cześć – powtórzyła. – No cześć, siorka, cześć. Czego chcesz? Ania wzniosła oczy do nieba. – Pogadać. – Gadajmy – powiedział, szukając odpowiedniego klucza. – Nie zaprosisz mnie do siebie?

Otworzył. – Zaproszę, zaproszę – rzucił przez ramię i wszedł do klatki. Puścił drzwi. Miał nadzieję, że się zamkną, zanim Ania zdąży wejść. Przytrzymała je, kiedy były dopiero w połowie drogi. Weszli w milczeniu na jego piętro. Nie odwracał się nawet. Słyszał, jak jej szpilki uderzają niczym młoteczek o kolejne stopnie. W mieszkaniu od razu skierował się do kuchni. Ania zdjęła skórzany płaszczyk i przez chwilę szukała wzrokiem miejsca, gdzie mogłaby go zawiesić. Wreszcie położyła go na oparciu krzesła. Poprawiła sukienkę i podparła się pod boki, obrzucając wzrokiem kawalerkę. – Ależ ty masz tu syf – stwierdziła. Nie skomentował jej uwagi. Przeszła do kuchni. Skrzywiła się lekko na widok brudnych talerzy w zlewie, a potem mocniej, kiedy otworzyła lodówkę i zajrzała do środka. – Jaki fetor! Czyściłeś ty ją kiedyś, chłopie? – Nie przypominam sobie – odpowiedział, szczerząc zęby. Sięgnął po papierosa. Płuca go jeszcze bolały po poprzednim, ale nie wyobrażał sobie spotkania z siostrą bez fajki. Musiał mieć coś, co go uspokoi. – Chcesz? – zapytał, wyciągając do niej paczkę, chociaż wiedział, że nie weźmie. – To ukraińskie gówno? – Białoruskie – sprostował i zaciągnął się. – Czego chcesz? – A nie poczęstujesz mnie czymś? – Częstowałem przecież. – Nie fajkami. – Sorki, siora. Ciasteczek nie mam, a wszystkie kubeczki są brudne – wskazał na zlew – więc z herbatki nici. – Świnia z ciebie. – Mów lepiej, czego chcesz. Ania sięgnęła po ścierkę. Wytarła nią blat kuchennego stołu, zrzucając na podłogę liczne okruszki, i dopiero wtedy się o niego oparła. – Dwie rzeczy. Pierwsza. Do ojca dzwonił Jarosław Gołąb. – Nie znam. – To wujek Mateusza Polaka. Dawid otworzył usta, pozwalając, żeby dym sam z nich wyleciał. Może i wyglądał głupio, jak karp wyciągnięty z baseniku w Tesco, ale przynajmniej nie dał po sobie poznać, jak bardzo jest zdziwiony. Gliwice nie były jakąś metropolią, ale to też nie była dziura, w której wszyscy o wszystkich wiedzą. W jakiś sposób informacja o tym, nad czym pracuje, zdążyła jednak już dotrzeć do wujka Mateusza i do ojca Dawida. – I? – Dowiedział się od swojej siostry, że zajmujesz się sprawą. Chce z tobą pogadać. Sięgnęła do przewieszonej przez ramię torebki i wyciągnęła z niej zapisaną karteczkę. Położyła ją na stole. – To adres – wyjaśniła. – Masz tam być jutro o jedenastej. – A jak nie? Przyglądała mu się przez moment. Spróbował się uśmiechnąć pod jej badawczym spojrzeniem, ale

musiał sam przed sobą przyznać, że słabo mu to wyszło. – Zawsze musisz być taki przekorny? – zapytała wreszcie. – Dobra, dobra. Pojadę do niego – powiedział pojednawczo. – A druga sprawa? – Spotkałam wczoraj Kamilę. Poczuł, jak ramiona same mu się napinają. Wsadził sobie papierosa w usta. Wyciągnął jedną z puszek piwa. Otworzył ją. Wyjął papierosa z ust, wziął łyk. Nieprzyjemnie smakowało. Mieszanina nikotyny i alkoholu szczypała w język. – Co u niej? – zapytał, kiedy przełknął. – Ma mieć wystawę fotografii. W Katowicach. Wiedziałeś? – Nie. – Pokazywała mi te swoje prace. Całkiem fajne te kolaże. – No. Nieźle sobie radzi z Photoshopem – przyznał, biorąc kolejny łyk. Ania poprawiła kosmyk włosów, który opadł jej na czoło. Zaczesała go za ucho, a potem mimowolnie pogładziła srebrny kolczyk. – Rozmawiałyśmy też o dziecku – powiedziała. – Bo wiesz, że jest w ciąży? Dawid agresywnym ruchem wyrzucił papierosa do przepełnionego zlewu. – No – odetchnął głęboko. – I? – Powinieneś coś z tym zrobić. – Proponowałem. Nie chciała. – Nie o tym mówiłam. – Jak się w ogóle dowiedziałaś? – To już widać. – Rodzice? – Jeszcze nie wiedzą. – I niech tak zostanie. – Nie możesz przed nimi ukryć dziecka. – To nie twój zasrany interes, co mogę, a co nie. Jasne? Wydęła usta, a potem zaraz je schowała, przygryzając dolną wargę. – Coś jeszcze? – zapytał. – Tak. – Co takiego? Ania wyprostowała się i odwróciła w jego stronę, tak żeby patrzeć mu prosto w oczy. – Powiedziałam jej, że jeśli nic nie zrobisz, powinna cię pozwać o alimenty. Powiedziałam też, że jeśli będzie trzeba, będę ją reprezentować w sądzie. Za darmo. Dawidowi zrobiło się nagle czerwono przed oczami. Zachwiał się, robiąc krok przed siebie i wyciągając dłoń w górę w pełnym wściekłości, chociaż pustym geście. – Co?! – wrzasnął i krzyknąłby coś jeszcze, ale nagle zabrakło mu słów. Zadrżał. Wycelował palec w Anię. – Ty suko – wycedził przez zaciśnięte zęby. Siostra w odpowiedzi uśmiechnęła się leciutko. Zbliżyła się do niego i klepnęła otwartą dłonią w zarumieniony ze złości policzek. – Ogarnij się wreszcie, bracik – poradziła mu. – I posprzątaj tu trochę. Aż dziw, że jeszcze nie masz

robactwa. A potem wyszła, zabierając ze sobą swój skórzany płaszczyk. Dawid został sam. Z niedopitym piwem, niedopałkiem w zlewie pełnym brudnych naczyń i pracującym cicho w kącie komputerem. Zrobił jedyną rzecz, którą był w stanie wymyślić. Dopił piwo, otworzył kolejne i wrócił na Facebooka.

13

Zaparkował seicento na parkingu przy warsztacie. Około południa był jedynym klientem. Doczekał do końca piosenki z radia i wysiadł z samochodu. Bramą wszedł do wnętrza garażu. Na podnośniku stał tylko jeden samochód. Oczywiście golf. Na oko dziesięcioletni i prawie na pewno sprowadzany z Niemiec. Poprzedni właściciel – według ogłoszenia typowy Helmut, który jeździł nim tylko do kościoła i z powrotem. Faktycznie – popowodziowy syf, gdzie pewnie do teraz waliło grzybem. Przy aucie pracował wytatuowany facet ze słuchawkami na uszach. Poruszał niemo ustami, powtarzając słowa lecącej z komórki piosenki. Dwóch innych, w granatowych kombinezonach, siedziało przy stoliku w kącie, grając w karty nad obowiązkowym kalendarzem z gołą babą. Na widok Dawida jeden z nich, chłopak z blond czupryną zaczesaną na bok i twarzą brudną od smaru, podniósł się z krzesła. – I co tam, szefie? Zdecydował się pan? – Słucham? – No tyle pan siedział w tym swoim batmobilu, że się zastanawialiśmy, czy w ogóle pan do nas zajrzy. Ale widzę, że się pan zdecydował. To co robimy? – Ja nie z samochodem. Przyjechałem do szefa. Blondyn poprawił grzywkę i dłonią wskazał na drzwi do części biurowej. Dawid podziękował, a mechanik wrócił do gry. Biuro okazało się niewielkim pomieszczeniem, w którym ledwo mieściły się krzesła dla klientów, stół wyłożony kolorowymi magazynami sprzed miesiąca, baniak z wodą i szerokie biurko. Siedziała przy nim blisko czterdziestoletnia kobieta, która uśmiechnęła się przyjaźnie na widok Dawida. Miała na sobie fioletowy żakiet, a z szyi zwisał jej naszyjnik z wielkich sztucznych pereł. Na przeciwległej ścianie znajdowały się następne drzwi, prowadzące do kolejnego pokoju. – Pan do nas z… – Kobieta zawiesiła głos, wciąż się uśmiechając. Dawid nie odpowiedział. Oglądał zawieszone na ścianie dyplomy, które informowały, że pracujący w warsztacie mechanicy najlepiej na świecie wymieniają świece, olej i opony. Wszystkie potwierdzone zamaszystym podpisem i poważnie wyglądającą pieczątką czegoś tam, skądś tam, ale ważne, że z zagranicy. – Ja do pana Gołębia. Kobieta spojrzała na Dawida z powątpiewaniem. – Był pan umówiony? – Aha. – Pana godność? – Dawid Wolski. Sięgnęła po telefon i pomalowanym na bordowy kolor paznokciem wybrała numer. Detektyw usłyszał dzwonek za ścianą, a później ktoś podniósł słuchawkę. – Tak, pani Aniu? – dobiegło zza drzwi. – Pan Wolski do pana, proszę pana – powiedziała kobieta. Ściana oddzielająca pokoje niemal zadrżała od głębokiego sapnięcia. – Niech go pani wpuści.

Kobieta bardzo powoli odłożyła słuchawkę. – Chyba wiem, gdzie iść – oznajmił Dawid. Następny pokój. Jeszcze mniejszy niż poprzedni. Na jednej ścianie kalendarz z oponami Bridgestone, na innych półki uginające się od segregatorów. Za komputerem Jarosław Gołąb, który wyprostował się, kiedy tylko Dawid przekroczył próg. Wysoki facet. Musiał mieć dwa metry albo trochę ponadto. Po czterdziestce, z wąsem na blisko pół twarzy, jak przystało prawdziwemu Ślązakowi, ale szczupły. I wysportowany. Miał na sobie obcisłą sportową koszulkę, jakby chciał podkreślić muskulaturę. – Pan Dawid Wolski? – zapytał głębokim głosem. – Zgadza się – odpowiedział Dawid, wyciągając przed siebie rękę, ale Gołąb od razu sięgnął po bluzę z kapturem i ubrał się w trzech szybkich ruchach. – Miał pan być godzinę temu. – Zaspałem. Gołąb zastygł, wpatrując się w Dawida spod ciemnych, gęstych brwi. Wyglądał, jakby się zastanawiał, czy nie przełożyć go przez kolano i nie dać mu kilka razy pasem na goły tyłek. – Gdyby nie chodziło o moją siostrę… – mruknął wreszcie, wznosząc oczy. – Pan pójdzie za mną. Wyszli na zewnątrz. Gołąb stanął przy seicento. – Pańskie? – zapytał, wskazując na ciągle stojący samotnie na parkingu samochód. – No. – Chyba trudno się dorobić w pańskim fachu, co? Dawid wzruszył ramionami. – Pan wprowadzi do warsztatu. Chłopcy zerkną. Zawsze coś znajdą. Co się da, to na poczekaniu zrobimy. – Gołąb mrugnął. – Na koszt firmy, rzecz jasna. – Dziękuję, nie trzeba. Chociaż to miła propozycja. I trochę dziwna. – Dlaczego? – Bo jest pan znajomym mojego ojca. A mój ojciec nie zna miłych ludzi. Gołąb machnął dłonią. Oparł się o ogrodzenie i obserwował przejeżdżające ulicą samochody. – Można tu palić? – zapytał Dawid, trzymając już w dłoni paczkę papierosów. – Nie. Dawid zastygł w pół ruchu, szukając wzrokiem znaku ostrzegającego przed zaprószeniem ognia, ale żadnego nie znalazł. Sprzeciw Gołębia uznał za drobną szykanę, ale schował papierosy do kieszeni. Swoją drogą właściciel warsztatu mógł też być fanatykiem zdrowego trybu życia. Jednym z tych, którzy spędzają znaczną część życia, uprawiając sporty, przygotowując sobie bezglutenowe posiłki i drżąc ze strachu przed skutkami biernego palenia. – O czym pan chciał porozmawiać? – zapytał. – O moim siostrzeńcu, oczywiście. Znalazł pan coś, co podważałoby wersję o jego samobójczej śmierci? – Przykro mi, ale to sprawa pomiędzy mną a pańską siostrą. Gołąb westchnął. Sięgnął do tylnej kieszeni spodni i wyciągnął z niej gruby zwitek banknotów. Ściągnął z niego gumkę recepturkę, wyjął trzy banknoty stuzłotowe oraz jeden dwustuzłotowy i podał Dawidowi. – Dla pana. I proszę się nie bać. Nic nie powiem siostrze.

Dawid wziął banknoty i schował najszybciej, jak potrafił. – To jak? – naciskał Gołąb. – W dniu samobójczego skoku pańskiego siostrzeńca klapa na dach była zamknięta. Od wewnątrz. Powinna być otwarta, bo przecież Mateusz nie miał jej jak zamknąć. Z całym szacunkiem, oczywiście, ale jak leżał na tym trawniku na dole… – Zrozumiałem – przerwał mu Gołąb. – I to tyle? – Na razie. – To nie było warte pięciu stówek. – Teraz to już trochę za późno na targowanie – usiłował zażartować Dawid. – Ano – zgodził się ponuro Gołąb i podrapał się po brodzie. – Tę kłódkę to przecież każdy mógł zamknąć. – Jest pan już kolejną osobą, która mi to mówi. – No proszę. To może trzeba posłuchać. Moim zdaniem powinien pan sobie odpuścić. Nic pan nie znajdzie. – Może. Ale pańska siostra chce czegoś innego. – Moja siostra jest w żałobie. Straciła jedynego syna. Nie myśli jasno. – Odniosłem inne wrażenie. Gołąb prychnął zniecierpliwiony. – Dobra. Ile pan chce, żeby się od niej odpierdolić? Dawid aż zachłysnął się własną śliną z wrażenia. W pierwszym momencie przez głowę przebiegł mu szereg czterocyfrowych liczb. Zastanawiał się, czy ta zaczynająca się od dziewiątki jest za wysoka i tylko wkurzy Gołębia, czy może powinien zagrać ryzykownie i zobaczyć, co się stanie. A potem przypomniał sobie Górnika, który jak z nut odpowiadał na każdą wątpliwość związaną ze śmiercią Mateusza. Najpierw to, teraz propozycja łapówki. Dawid poczuł, jak po plecach przebiega mu nieprzyjemny dreszcz. Coś z tą sprawą było mocno nie tak. Za bardzo im wszystkim zależało. Nagle te banknoty od Gołębia zaczęły parzyć Dawida w kieszeni. A jeśli to była pułapka? Zaraz facet zadzwoni do ojca, opowie o wszystkim, doda coś swojego i będzie po ptokach. Ojciec się wkurzy, zadzwoni do Rosolskiego, a potem do reszty swoich znajomych, którzy od czasu do czasu podrzucali Dawidowi zlecenia. Te głupie pięć stów mogło go drogo kosztować. – To raczej nie wchodzi w rachubę – powiedział, przełykając ślinę. Kombinował już, jak się wytłumaczy z przyjętych pieniędzy. Powie, że wziął łapówkę, żeby zdobyć zaufanie Gołębia. I że nie zdradził nic, czego nie było w aktach śledztwa (co było przecież prawdą i Dawid ucieszył się, że zapomniał wspomnieć o marihuanie). – Niech pan się nie wygłupia, tylko powie ile. – Bardzo mi przykro, ale nie mogę. Mam podpisaną umowę i decyzja o rezygnacji ze śledztwa nie należy do mnie. Poza tym – wziął głębszy oddech, próbując sobie przypomnieć to, co powiedziała mu Ewelina Baliczka – nawet jeśli ja odejdę, to na moje miejsce przyjdzie inny detektyw. Taki, który może mieć mniej etyczne i moralne podejście do tej sprawy niż ja. – Etyczne? Moralne? Przed chwilą wziąłeś ode mnie pięć stówek! – Chce je pan z powrotem? – zapytał Dawid, sięgając już do kieszeni. Gołąb zacisnął usta i splunął na bok.

– Trzymaj je pan sobie – westchnął. – Dobra. Pan sobie teraz myśli pewnie nie wiadomo co, ale to zupełnie nie tak. Kochałem tego chłopaka. I kocham swoją siostrę. I wszystko, co robię, robię z myślą o jej dobru. To jasne? – Nigdy w to nie wątpiłem. – Mateusz nie miał łatwego życia. Ojciec odszedł od nich, kiedy chłopak miał osiem lat. Poznał go pan? Albo rozmawiał o nim z Marysią? – Nie. – Nie pasowali do siebie. Ona jest delikatna. On był dupkiem. Takim, co cały czas chce wszystko wszystkim udowadniać. Kupiła to, chociaż ją ostrzegałem. I przez pierwsze lata to nie wiadomo było, kto chodzi bardziej w niego zapatrzony – Mateusz czy jego matka. Na twarzy Gołębia pojawił się wyraz głębokiego niesmaku. – Miał pozwolenia na broń – kontynuował. – I wszędzie z nią chodził. Żeby się popisywać. Kiedy tylko mógł, to wyciągał i kładł na stole. Zawsze chciał wszystkich uczyć strzelać. Nawet Marysię i Mateusza. Ją to chyba nawet kilka razy wyciągnął na strzelnicę. Ale najgorsze było to, że miał w dupie rodzinę. Tylko na te polowania z kolegami jeździł. A potem nas wszystkich zarzucał tymi pieprzonymi zwierzakami. Pamiętam, że od jednej sarny to wszyscy jakiegoś tasiemca albo innego gówna dostaliśmy. – Naprawdę? – No. Albo jej w ogóle nie zawiózł do przebadania, albo po pijaku zapomniał, albo weterynarz spartolił. W każdym razie, kiedy teraz widzę dziczyznę, to od razu mi się na rzyganie zbiera. – Dlaczego się rozeszli? – Normalnie. Chyba bez wyraźnego powodu. Tak długo się psuło, że w końcu się zepsuło. Jak w życiu. Tylko Marysia, niech pan tego jej nie mówi, sobie z tym nie poradziła. Ona potrzebuje kogoś, kto się nią zaopiekuje. Kogoś, na kim będzie mogła się oprzeć. Pan rozumie? – Chyba tak. – Wszystko to spadło na Mateusza. Pan sobie może wyobrazić, jak to wpłynęło na ośmioletniego chłopaka. – A pan się nią nie mógł zająć? – zapytał Dawid i natychmiast pożałował, czując na sobie spojrzenie Gołębia. – Próbowałem. Nie pozwoliła. – A Mateusz? – Różnie bywało. Czasami był twardy, czasami się załamywał. Szczególnie jeśli Marysia przechodziła przez trudniejszy okres, a takie były często. – Spotykała się po rozwodzie jeszcze z kimś? Jeśli mogę zapytać. – Nie. Wszystko, co miała, to włożyła w Mateusza. A to też mu nie pomogło. Bywały takie dni, że chciał od niej uciekać. Oderwać się. Normalnie, jak nastolatek, nie? Ale potem miał wyrzuty sumienia, że wydawało się, że się w rękach rozleci. W ogóle czasami… – przerwał w pół słowa. – Tak? Gołąb nachylił się do Dawida, patrząc mu prosto w oczy. – Powiem, ale jak powtórzysz Marysi, to cię zabiję. Jasne? – Jasne. – Ale ja nie żartuję.

Dawid zerknął na szerokie ramiona, umięśnione ręce i wielkie łapy Gołębia. Dał znak, że rozumie. Mechanik rozluźnił się trochę. – Mam córkę. Izę. Niedawno poszła do pierwszej komunii. Właściwie to dokładnie w ten dzień, kiedy się dowiedzieliśmy. Wychodziliśmy właśnie z kościoła, kiedy Marysia zadzwoniła. I dziwna sprawa. Moja pierwsza myśl była taka, że mógł gnojek poczekać, bo mojej córce komunię spierdolił. Ale nie o tym chciałem mówić. Mateusz bardzo lubił moją córkę. Nazywał ją „Potwór”. Dziwna rzecz, ale ona też go lubiła. Dużo czasu spędzali razem. Przychodził do nas często. Dla mojej żony to była świetna sprawa, bo zajmował się Izą. Chciała się bawić na placu zabaw, szedł z nią na plac zabaw. Chciała się bawić lalkami, brali lalki. Mieli budować z klocków, budowali. Dawid podrapał się po udzie, zastanawiając się, jaki jest finał tej opowieści. – Ja nie byłem taki zachwycony. Przez chwilę zastanawiałem się, czy Mateusz nie jest, ten… – Pedofilem? Gołąb skrzywił się, kiedy usłyszał to słowo, ale przytaknął. – Może nie aż tak. Ale czy wszystko jest z nim w porządku. Czy nie ma jakichś odchyłów. Ale nie miał. Po prostu lubił przebywać z moją córką. Udawać koniki Pony, przebierać Barbie w różne ciuszki i takie tam. Zastanawiałem się, dlaczego to robi. Potem mnie oświeciło. – Dlaczego to robił? – Bo to była dla niego proteza dzieciństwa. Takiego zwyczajnego. Prostego. Beztroskiego. Takiego, jak ma być. Bo swojego, normalnego, to on nie miał. Niestety, także przez moją siostrę. – Rozumiem. – Nie sądzę – mruknął Gołąb. – Byłem temu chłopakowi jak ojciec na tyle, na ile potrafiłem. Kochałem go. Ale powiem panu szczerze – i jeszcze raz: jeśli pan powtórzy siostrze, to zabiję – kiedy się dowiedziałem, że skoczył, nie byłem zdziwiony. Gołąb podszedł do seicento. Kucnął przy samochodzie i zajrzał pod podwozie. – Proszę uważać na Marysię i niech pan nie zrobi jej krzywdy – powiedział, oglądając auto. – Oczywiście. Tak jak mówiłem, mamy podpisaną umowę i obowiązują nas przepisy prawa, które zakładają… – Jasne, jasne. Gołąb wstał. Klepnął dach seicento otwartą dłonią. – Jakby co, to niech pan wpadnie do nas. Będzie zniżka. – Jakby co? – Jakby ktoś panu samochód zniszczył – powiedział grobowym głosem Gołąb. – Niech pan lepiej będzie ostrożny. Wrócił do warsztatu. Mateusz wsiadł do seicento. Zapalił silnik, a zaraz potem papierosa.

14

Czat na Facebooku Kimkolwiek jesteś, chuju, wypierdalaj! Dzień dobry. Przede wszystkim, bardzo chciałem przeprosić za to, że cię zaniepokoiłem. Rozumiem, że widok „dostępnego” Mateusza mógł być szokiem. Kim jesteś? Nazywam się Dawid Wolski. Jestem prywatnym detektywem. Na zlecenie mamy Mateusza zajmuję się sprawą jego śmierci. Po co? Przecież popełnił samobójstwo. Są pewne niejasności. Zastanawiałem się, czy nie moglibyśmy się spotkać. Porozmawiać przez chwilę na jego temat. Nie. Nie sądzę. Jestem teraz bardzo zajęta. Przepraszam. Bardzo mi na tym zależy. Znałaś Mateusza. Zerwaliśmy ze sobą. Wiem, jego mama mi mówiła. Ale przecież byliście ze sobą dość długo. Bardzo chciałbym się z tobą spotkać. Dzięki tobie mógłbym lepiej poznać Mateusza. Zrozumieć to, co się stało. Spotkamy się? … … … … Jesteś tam, Kasiu? Spotkamy się? Dobrze. Ale nie mów do mnie Kasia.

15

Na obiad zjadł hamburgera z placu Piastów – ogromną bułę z kotletem i nie pierwszej świeżości surówkami, obficie podlaną sosami prosto z ogromnych plastikowych butelek. W efekcie brzuch miał pełny i nieprzyjemnie ciężki, a koszulkę poplamioną wielobarwną miksturą ketchupu, musztardy i majonezu. Potem ruszył ulicą Zwycięstwa, która aspirowała do bycia reprezentacyjną ulicą miasta. Jako dziecko uwielbiał chodzić nią tam i z powrotem, oglądając wystawy sklepów, księgarń, cukierń i kawiarń. Teraz zmieniła się w monotonny ciąg banków. Uwieńczeniem tego spaceru był dom towarowy Ikar, modernistyczna bryła dawniej pełna stoisk niemalże ze wszystkim, teraz wynajęta w całości przez jakąś firmę informatyczną, która zmieniła budynek w kolejną ponurą kopalnię kodu. Wyjątkiem był parter, gdzie mieściła się kręgielnia. Dawid wszedł do środka. Wnętrze tonęło w przyjemnym mroku, rozświetlonym nielicznymi lampami i iluminowanym barem. Zamówił dużego lecha. Z czterech torów zajęty był tylko jeden. Trzech chłopaków w wieku około dwudziestu lat i jedna dziewczyna. Oni ubrani w irytujący sposób modnie, ona w białych rajstopach i czarnej sukience, obwieszona tandetną biżuterią, jakby szykowała się do występu na festiwalu w Opolu. Wziął swoje piwo i stanął blisko nich. Na tyle blisko, że musieli poczuć się nieswojo. Popijając, obserwował, jak grają. Początkowo udawali, że go nie zauważają, chociaż był tuż-tuż. Z zewnątrz wyglądało to tak, jakby był częścią ich paczki. Potem przestali rozmawiać. Uśmiechali się porozumiewawczo do siebie, lecz w miarę upływu czasu coraz rzadziej, niepewni, jak się powinni zachować w tej sytuacji. – Co jest!? – warknął wreszcie po zepsutym rzucie chłopak w dużej czapce z daszkiem i z rzadkim zarostem. Dawid upił lecha i mlasnął językiem. – Ja nie do ciebie – powiedział. Widział, jak pozostali zaskoczeni wymieniają się spojrzeniami. Dziewczyna postanowiła przejąć inicjatywę. – Przepraszam! – krzyknęła w stronę barmana. – Ten pan nam przeszkadza! Dawid udał zdziwienie. – Przeszkadzam?! Nie wiedziałem. Tylko tutaj stałem. Barman oparł się o blat baru i obrzucił Dawida zirytowanym spojrzeniem. – To stań może gdzie indziej, co? – zaproponował. Dawid wzruszył ramionami, a później wskazał palcem na dwóch stojących z tyłu chłopaków. – Szymon „Maja” Majka i Janek Skurzewski, czyli „Skóra”, prawda? Wzdrygnęli się, kiedy wymienił ich imiona, ksywy i nazwiska. – Was też znam – kontynuował, wskazując na kolesia w czapce i dziewczynę. – Ale mnie nie interesujecie. – Kim pan jest? – zapytał Skóra. Zabrzmiał niespodziewanie piskliwie. Jakby nie przeszedł jeszcze mutacji.

Dawid uśmiechnął się tajemniczo. – Pogadajmy. Zajęli miejsce przy jednym ze stolików. Dawid rozsiadł się na obitej czerwoną skórą kanapie pod ścianą. Skóra i Maja zajęli miejsce naprzeciwko niego. – O co chodzi? Czas nam leci – powiedział Maja. Był przysadzisty, z lekką nadwagą, ubrany w za dużą bluzę z kapturem i czerwoną koszulkę z napisem z serii „Keep Calm and…”. Dawid nie potrafił przeczytać końca tej sentencji, ale był pewien, że musi być niesamowicie zabawna. – Spoko, spoko. Znajomi za was zagrają – powiedział i wziął łyk piwa. Przyjrzał się Skórze. Chłopak był wyższy od kolegi. Na nogach miał converse’y i spodnie rurki, a do tego nosił luźną szarą koszulę z długim rękawem. Miał smukłą, pociągłą twarz, którą wydłużały jeszcze krótko ostrzyżone maszynką włosy. Dawid odniósł jednak wrażenie, że hipsterski styl nie pasuje do chłopaka i że on sam dobrze o tym wie. Prawdopodobnie wszyscy czuliby się szczęśliwsi, a świat zyskałby na spójności, gdyby Skóra nosił glany, zwykłe czarne dżinsy lub bojówki, a do tego koszulkę jakiegoś metalowego zespołu. – Mateusz Polak – rzucił Dawid. Wyobrażał sobie, że zbledną, na ich czoła wystąpią krople potu i że będą nerwowo przełykać ślinę. Zawiódł się. Wpatrywali się w niego tępo. – Jesteś z policji? – zapytał Maja. – Nie. – To spierdalaj. Zamierzali wstać i odejść. – A co z trawą? – zatrzymał ich. Zatrzymali się w pół ruchu, z tyłkami zawieszonymi kilka centymetrów nad skórzaną tapicerką. – Że co? – wymamrotał Skóra. – Mateusz handlował. – No nie wiem. Nie wiemy. Naprawdę? – odegrał, kiepsko zresztą, zaskoczenie Maja. – Naprawdę. – Bywa. Wyprostowali się. – A co, jeśli zaraz zadzwonię na policję i powiem, że mu pomagaliście? – Nie pomagaliśmy! – krzyknął Skóra. Barman wycierający bar spojrzał w ich kierunku. Dawid uspokoił go uniesionym w górę kciukiem. – Pomagaliście, nie pomagaliście. Jeśli przyjdzie do was policja z psami, to nic nie znajdą? Nic nie wywąchają? Żadnej torebeczki, fajnej grudy? Chłopacy pobledli, stwierdził Dawid z zadowoleniem. Nakazał im usiąść, a oni wykonali polecenie. – Kim jesteś? – zapytał Maja. – Prywatnym detektywem. Zajmuję się sprawą śmierci Mateusza. A wy mi odpowiecie na kilka pytań. – Jak pan nas tu znalazł? – wyszeptał Skóra. Jego głos znowu zrobił się piskliwy. – Taka praca – odpowiedział Dawid, wzruszając ramionami. Nie zamierzał się im przyznawać, że wszedł na Facebooka Mateusza i dzięki temu dowiedział się o ich cotygodniowym prywatnym wydarzeniu, jakim był wypad do kręgielni. – A teraz wy. Mateusz miał spać u ciebie w nocy, kiedy

zginął, prawda? – zwrócił się do Mai. – No – przyznał Maja. – Ale nie spał. Nie przyszedł. Nie pojawił się. Nie zdziwiło cię to? – Nie. Dawid spojrzał na chłopaka wyczekująco, mając nadzieję, że tyle wystarczy, żeby Maja rozwinął swoją wypowiedź. Nie doczekał się, więc musiał pomóc mu pytaniem. – Dlaczego? Maja opuścił wzrok, jakby wstydził się tego, co chciał powiedzieć. – No bo to takie desperackie dość było, nie? – Co takiego? – Cała ta akcja. Że do mnie wydzwania, mówi, że nie ma gdzie spać, bo rodzina mu się zjechała. I że musi u mnie. Tak truł, że się w końcu zgodziłem. Ale jak potem się okazało, że nie przyszedł, to się nie zdziwiłem. Pomyślałem, że sam wpadł na to, jak słabo to wygląda, i poszedł do siebie. Ja wiem, że mu było ciężko, ale bez przesady, nie? Już by nie robił z siebie takiej ofiary. – Dlaczego było mu ciężko? – Zerwał z Kasią. Wie pan o tym? – włączył się Skóra. – Wiem. – No i my, to znaczy cała nasza paczka, to jednak byliśmy bardziej kumplami Kasi niż Mateusza – wytłumaczył Maja. – A że tak niezręcznie było się spotykać razem, w sensie i z nią, i z nim, to Mateusz jakoś tak wypadł nam z obiegu. – Tak po prostu? – Ano. Dawid podrapał się po czole. Mateusz miał na Facebooku stu osiemdziesięciu sześciu przyjaciół. Większość z nich to na pewno były powierzchowne, w dużej mierze wirtualne znajomości, ale Dawid sądził, że akurat z tymi dwoma chłopak był dość blisko. Tymczasem okazuje się, że z powodu rozstania wypadł z paczki. Został odcięty. I był na tyle zdesperowany, żeby pod kiepskim pretekstem rodzinnej wizyty próbować na powrót nawiązać kontakt z dawnymi kumplami. Marnie. – Co się stało tamtej nocy? Bo byłeś z nim? – No. Spotkaliśmy się pod Neptunem. Poszliśmy do klubu. – Jakiego? – Hemingway. Dawid znał ten lokal. Mieścił się w jednej z kamienic na gliwickim rynku, gdzie zresztą stała też absurdalna fontanna z posągiem Neptuna. Z tego, co Dawid wiedział, upamiętniała wybudowanie Kanału Kłodnickiego, ale jemu zawsze kojarzyła się z hasłem, które wyczytał na drzwiach kibla w liceum. Brzmiało ono: „Gliwice żądają dostępu do morza”. Wtedy go rozśmieszyło. Teraz już nie. Hemingway był jednym z lepszych lokali w mieście, a przynajmniej miał takie ambicje, o czym świadczyła chociażby nazwa. Dawid był tam kilkakrotnie. – Dlaczego właśnie tam? – zapytał. – Bo Dorota tam pracuje – wyjaśnił Maja. – Kto to jest Dorota? – Przyjaciółka Kasi.

– I zabrałeś kumpla do przyjaciółki byłej dziewczyny? – zdziwił się Dawid. – Niby tak, ale Dorota jest fajna. Jak nikt nie patrzy, to polewa bez liczenia. A kasa jest kasa. To akurat Dawid potrafił łatwo zrozumieć. Argumenty finansowe zawsze do niego szybko trafiały. – I co się wydarzyło? – Nic. Wypiliśmy kilka piwek. W pewnym momencie Mateusz się zmył. Trochę dziwne to było. Bo długo siedział, nic nie mówił, jakby zupełnie odleciał. Ale nie na wesoło. A potem, jakby go nagle trzepnęło. Wstał, powiedział do mnie „żegnaj” i wyszedł. – Nie wydawało ci się to podejrzane? – Wydawało. – I nic nie zrobiłeś? – Przecież mówiłem, że byłem po piwkach. – Ale się umawialiście, że będzie spać u ciebie, prawda? Nie próbowałeś go zatrzymać, dowiedzieć się, co się dzieje? – Przecież był dorosły, nie? Pomyślałem, że zmienił zdanie, i tyle. – Nic więcej się nie wydarzyło tamtego wieczoru? – Mówiłem, piliśmy piwko. – I co? Tyle? – Gadaliśmy. – O czym? – Nie pamiętam. Pewnie o studiach. O Kaśkę dopytywał. Co u niej. Ale ja nie jestem baba, nie plotkuję, więc to się szybko skończyło. Zresztą, tam jest głośno, więc słabo się gada. Głównie to laski obczajaliśmy. Dawid westchnął. Wszystko, co usłyszał, zgadzało się z tym, co wyczytał w aktach. Liczył, że przyłapie Maję na jakiejś nieścisłości, zdobędzie nowe informacji. Cokolwiek. Upił łyk piwa, zanim zdecydował się przejść do kolejnego tematu. – A tamten dach, z którego skoczył. Znacie go? Byliście tam? – Tak – przyznali prawie równocześnie. – Chodziliśmy tam czasami imprezować – sprecyzował Skóra. – Wypić kilka piw, wypalić blanta. – Skąd mieliście klucz na dach? Zauważył, że wymienili się szybko spojrzeniami. – Mateusz miał – powiedział Skóra. – Skombinował skądś. – Skąd? Skóra wzruszył ramionami. – Nie wiem – zapiszczał – on miał dziwne dojścia. Przez trawę. Znał ludzi. – Jakich ludzi? – No różnych. Nie chwalił się przecież. – Dużo palił? – Dużo – potwierdzili. – A skąd miał trawę? – Nie wiemy – powiedział Maja. – Nic nie mówił. Trzymał to dla siebie. Zresztą, trochę mu się nie dziwię. Wydaje mi się, że wiedział.

– Co wiedział? Nad stołem zapadła ciężka cisza. Maja ze Skórą wiercili się na swoich miejscach zażenowani. Przez moment przypominali nieznośnych uczniów, którzy zostali złapani na jakiejś strasznej psocie. Co oczywiście ustawiało Dawida w roli srogiego nauczyciela. Nie przeszkadzało mu to. – Wiedział, że od jakiegoś czasu to głównie ze względu na trawę z nim trzymaliśmy – odezwał się wreszcie Skóra. – Dobrą miał? – Dobrą – przyznał Maja, który nagle poczuł, że musi zacząć się tłumaczyć. – To nie do końca tak. Bo my się od liceum znaliśmy. Tylko jakoś tak. No liceum się skończyło, nie? I… – I kiedy mieliście wybrać pomiędzy kumplem a jego byłą, to wybraliście byłą. Znowu cisza. Teraz jeszcze gorsza, bardziej niezręczna niż poprzednia. Wręcz domagała się, żeby ją złamać. – Dlaczego? – spytał Dawid. Widział, jak Skóra przełyka ślinę. – Bo jej rodzice są dziani. Ma basen na chacie – powiedział chłopak takim tonem, jakby to wszystko tłumaczyło. I wyglądało na to, że naprawdę tak uważa.

16

Wypis z grupy na Facebooku „Znajdźmy Alicję!” Czy ktokolwiek przyglądał się rodzicom? Czy na ich konto po zaginięciu nie wpłynęła jakaś ładna sumka? Wcale, ale wcale bym się nie zdziwił, gdyby tak było. Coś im się dziwnie dobrze powodzi. Jak można mówić tak obrzydliwe rzeczy. Ja akurat znam tę rodzinę. Widzę, jak oni przeżywają każdego dnia! Jak są załamani, jak ta tragedia ich boli! Mówić takie rzeczy, jakie ty mówisz, to jest grzech! Dokładnie. Sama chciałam to napisać. Jak to zobaczyłam, to aż dech mi odebrało. Idź, synek, się wyspowiadaj lepiej z tego i niech ci wikary jakąś solidną pokutę da. Takiemu to tylko gacie ściągnąć, przełożyć przez kolano i przyłożyć parę razy pasem. Chociaż pewnie zaraz znalazłby się jakiś zwolennik bezstresowego wychowania i zadzwonił po PO licję. Ja wiem, że przesada z tym kontem, ale mam poważne pytanie: czy policja prześwietliła rodzinę? Sprawdzono ich? Kolejna komunistka. Bo co złe, to w rodzinie, nie? Zadzwoń lepiej do Brukseli, niech przyślą od razu jakieś komando. Chociaż pewnie są zajęci ustalaniem krzywizny banana. Zignoruję tego trolla. Niestety, jeśli Pan sobie poczyta, to zobaczy Pan, że ze statystyk wynika, że najczęściej w takich przypadkach winnymi są osoby z najbliższej rodziny, także rodzice. Dzisiaj jeszcze raz odtworzyłam sobie nagranie z rodzicami Ali i uderzyło mnie, jacy oni są spokojni. Gdybym to była ja, gdyby to moja córka zaginęła, to odchodziłabym od zmysłów. Po prostu szalałabym. A oni sobie stoją tam, jak gdyby nigdy nic. Albo raczej, jak gdyby wiedzieli. Statystycznie to każde z nas ma po jednym jajcu. Wydaje mi się, że błędnie interpretujesz ich zachowanie. Po pierwsze, ludzie różnie reagują. Po drugie, mogli być oboje na środkach uspokajających. Nie zdziwiłoby mnie to. Miałem w rodzinie osobę, która z pewnych powodów musiała brać regularnie valium, potem signopam, nitrazepam i dokładnie tak też wyglądała po zażyciu. Jakby jej nie było. Valium, signopam, nitrazepam, ktoś miał niezłą apteczkę. Weź mi nawet nie mów. To koszmar był. Najgorzej było, jak przychodziło uodpornienie i trzeba było szukać czegoś nowego albo zwiększać dawki. A nasz lekarz ani do jednego, ani do drugiego nie był skłonny. Ja bym nie ignorował wątku finansowego. Ja wiem, że to moralnie wątpliwe, ale przecież chcemy tylko pomóc. A jak chcemy pomóc, to nie możemy ignorować żadnego wątku i śladu. Chociażby po to, żeby go wykluczyć. Widzieliście, w jakim domu mieszkają jej rodzice. Całkiem, całkiem. A jej ojciec ma BMW ! A kim on niby jest. Kiedyś w telewizji słyszałam, że chyba w Bumarze pracuje. Prawda to? Prawda. Ale jako robol. Nikt ważny. A jak tam płacą? Jak w budżetówce, to sobie możesz wyobrazić. Do tego wszystkim im się poślady pocą, bo nie wiadomo, kiedy ich w końcu zamkną. W końcu ile można utrzymywać takiego nierentownego molocha. Odezwał się ten, co w Bumarze nigdy nie był! Teraz to tam zacierają tylko łapy do pracy, bo zaraz kontrakty popłyną szeroką strugą. Za niedługo podpisują z Indiami umowy na czołgi, w kolejce czeka Krab. Będzie robota na kilka ładnych lat. Już szampany chłodzą. Te szampany to chyba od lat w lodówce stoją. Z Indiami mieli podpisywać już chyba dwa lata temu i gówno z tego wyszło. Teraz pewnie będzie tak samo. A z Krabami to też nie wiadomo, jak będzie, bo nasi PO litycy to wolą dać Niemcom zarobić niż swoim. Tak jak było z Leopardami. Coś ci się popieprzyło, synek. Leopardy to za darmo nam dali. No dali, przestarzałe badziewie. Z serwisem pewnie w niemieckich firmach, jak znam życie. A Anders stoi i czeka. Można by go wyprodukować i dać zarobić Polakom. Tylko wiadomo, jacy są nasi. W żadnych niemieckich. W Bumarze robią modernizację. Trochę z tym zamieszania było, ale pracują. Proszę o zakończenie tego wątku. To nie jest forum ani o polityce, ani o czołgach. Kolejne komentarze będą kasowane. Ale to da się zarobić tyle w Bumarze na dom i BMW ?

Dom jest stary. Poza tym mogli go odziedziczyć. A BMW to teraz można z Niemiec sprowadzić za kilka tysięcy. To nowe jakieś? Jaki model, rocznik? Nie wiem. Można by sprawdzić i potem porównać. Kto wie, może coś ciekawego z tego wyjdzie. Nie wierzę, że wy tak na serio oskarżacie rodzinę. Nikt nikogo nie oskarża. Ale trzeba sprawdzić wszystkie możliwości. Właśnie. Wszystko jest możliwe. Poza tym wszyscy wiemy, jak jest w Łabędach. Ja nie wiem. Jak jest w Łabędach? Chciałabyś wiedzieć! What happens in Łabędy, stays in Łabędy. Kac Łabędy! O kurwa! To byłby dopiero hardcore! To jest poważna grupa. Wszystkich żartownisiów proszę o zrezygnowanie z kawałów albo o opuszczenie grupy. Inaczej będą banowani.

17

Bardzo chciał zobaczyć ten basen. Zastanawiał się, czy w ogóle istnieje. W innych sprawach Maja ze Skórą łgali aż miło, w tej też mogli. Nie miał jednak niczego, czym mógł podważyć ich wersję. Musiał więc z dobrą miną słuchać ich kłamstw i zastanawiać się, co ukrywają. Bo coś ukrywali. Podobnie jak Gołąb. Przecież facet nie chciał mu zapłacić kilku tysięcy za zostawienie sprawy tylko z troski o siostrę. Nikt nie kocha rodzeństwa aż tak bardzo. Obchodził posesję, szukając dogodnego miejsca do obserwacji. Niestety, otaczał ją wysoki płot, za którym dodatkowo rósł gęsty rząd tui. Dawid dostrzegał tylko skrawki piętrowego domku jednorodzinnego, dużego i eleganckiego, oraz równo przystrzyżony, soczyście zielony trawnik. Odwrócił się, słysząc dźwięk zamykanej furtki. Kasia Modrzecka szła do niego z psem na smyczy. Wyglądała prawie tak jak na zdjęciach. Ładne zielone oczy, niska. Tylko bardziej opalona. Z fajną sylwetką, chociaż trochę za małymi jak na gust Dawida piersiami. Zauważył, że musiała niedawno ściąć włosy. Teraz już odrastały, ale sięgały ledwie ramion, a nie pasa, tak jak na zdjęciach w internecie. Pewnie zrobiła to po rozstaniu z Mateuszem. Wiedział, że dziewczyny tak postępują. Obok niej dreptał rottweiler. Wielkie czarno podpalane bydlę z rozwartą paszczą pełną ostrych zębów, ogromnym różowym językiem i małymi oczkami. Nie miał obciętego ogona, co nadawało mu trochę przyjaźniejszy wygląd. Niewiele, ale jednak. – Gryzie? – zapytał Dawid, wskazując na psa i zmuszając się do uśmiechu. Chciał zacząć spokojnie, od lekkiej, przyjaznej rozmowy, żeby przynajmniej choć trochę zdobyć zaufanie dziewczyny i zatrzeć złe wrażenie, jakie wywołał niespodziewanym pojawieniem się na Facebooku jako Mateusz. Temat ukochanego czworonoga był do tego najlepszy. – Jak skurwysyn – odpowiedziała. Po czym dodała tonem pogróżki: – I na komendę. Przekleństwo zabrzmiało w jej ustach jak miażdżony metal. – Ale wygląda sympatycznie – stwierdził Dawid, próbując raz jeszcze naprowadzić rozmowę na przyjemniejsze tory. – To spróbuj go pogłaskać – zaproponowała. Wyciągnął rękę w kierunku psa. Rottweiler nawet na niego nie spojrzał, ale Kaśka ściągnęła smycz. Chciała mnie nastraszyć – pomyślał. I udało się jej – uznał po sekundzie. Dawid zdał sobie sprawę, że pies musi ważyć mniej więcej tyle, ile dziewczyna. Nie było szans, żeby go utrzymała, gdyby zaczął się szarpać. Cofnął dłoń i schował ją do kieszeni. Zakłopotany, odwrócił wzrok, udając zainteresowanie przejeżdżającym przecznicę dalej samochodem. – Idziemy! – rzuciła ostro Kaśka, nie wiadomo, czy do Dawida, czy do psa, i szarpnęła taśmową smyczą. Przeszli w milczeniu uliczką brukowaną kostką bauma, kierując się w stronę pobliskiego Lasu Łabędzkiego. Mijali domki jednorodzinne. Niektóre stare, jeszcze z lat osiemdziesiątych i wcześniejszych, inne nowe, wybudowane według kupionych w internecie za kilka tysięcy złotych projektów. – O czym chciałeś rozmawiać? – zapytała, kiedy weszli na gruntową drogę. Po jednej stronie mieli zieloną ścianę lasu, po drugiej ogródki działkowe. Ich właściciele próbowali wykorzystać w pełni

ostatnie chwile lata. W powietrzu unosił się zapach smażonej kiełbasy z grilla, a zza płotu dobiegał śmiech bawiących się dzieci. – O Mateuszu. Nachyliła się nad psem i Dawid przestraszył się, że zamierza spuścić go ze smyczy. Ale nie, podrapała tylko rottweilera za uchem, a ten zamerdał ogonem i jeszcze bardziej wywalił mięsisty jęzor. Może wcale nie był taki agresywny? – Nie mam wiele do powiedzenia. Chodziliśmy ze sobą. Długo, bo od drugiej klasy liceum. Potem zerwaliśmy. Nie wiem, dlaczego zrobił to, co zrobił. – Dlaczego zerwaliście? – A jakie to ma znaczenie? – Może mieć. Zatrzymała się, równocześnie szarpiąc smyczą. Pies obrócił łeb w jej stronę, przydreptał do niej i posłusznie usiadł obok jej nogi. – Pracujesz dla jego mamy? – Właściwie to dla adwokata, który pracuje dla jego mamy, ale tak, można powiedzieć, że dla niej – przyznał. – Naopowiadała ci coś? To kłamczucha. Nigdy mnie nie lubiła. Udawała, że lubi, ale nie lubiła. – Nie – zaprzeczył. – Wręcz przeciwnie. Powiedziała tylko, że się rozstaliście, ale Mateusz się z tym pogodził. Spojrzała na niego z niedowierzaniem, a potem wzruszyła ramionami. – Idziemy! Weszli w boczną ścieżkę, prosto w las. Biegający starszy mężczyzna w szarych dresowych spodniach i odblaskowej koszulce na widok rottweilera zdecydował się rozsądnie minąć ich szerokim łukiem. – To dlaczego się rozstaliście? Westchnęła. – To skomplikowane. – Proszę spróbować. Zamyśliła się. – Był niedojrzały. Jakby zatrzymał się w rozwoju na tej drugiej klasie liceum. Fartem zdał maturę. Potem dostał się na studia, na które brali każdego, byleby mieć słuchaczy. A i tam mu słabo szło. Poleciałby. A to już są studia! Czy to źle, że chciałam mieć chłopaka, który reprezentuje sobą jakiś poziom? Który ma na siebie jakiś plan? – Miał plan. Chciał zdawać po raz drugi maturę, żeby dostać się na informatykę. – Nie. To ona chciała, żeby zdawał maturę, żeby dostać się na informatykę. I pewnie by zdawał. Tak jak ostatnio. I znowu by się nie dostał. – Skąd wiesz? – Bo był słaby i się nie uczył – odpowiedziała, jakby to była oczywista oczywistość. – I to wszystko? Dlatego z nim zerwałaś? – zapytał po chwili Dawid. – To jedyny powód? – A nie wystarczy? – Tylko pytam. – To wszystko.

Bez słowa skręciła w następną ścieżkę, prowadzącą prosto w las i tak wąską, że nie mógł już iść obok niej, tylko za nią. Miało to tę zaletę, że dostał szansę, by się zastanowić nad tym, jak poprowadzić dalszy ciąg rozmowy. I przyjrzeć się jej tyłkowi przy okazji. – Rozmawiałem z Mają i Skórą – rzucił, schylając się, żeby przejść pod konarem. – I? – Powiedzieli mi coś ciekawego. Że po waszym rozstaniu niezręcznie było im się spotykać równocześnie z tobą i Mateuszem, więc musieli wybrać. I wybrali ciebie. Z Mateuszem się już prawie nie widywali. Co ty na to? Kaśka odgięła gałąź leszczyny, która stała jej na drodze. Puściła ją, kiedy przeszła. Dawid zdążył się zasłonić, ale i tak syknął z bólu, gdy witka uderzyła go w przedramię. Zapiekło. – To nie było tak – stwierdziła Kaśka, kiedy ścieżka zrobiła się wreszcie szersza i Dawid mógł się z nią zrównać. – A jak? – Inaczej. – To znaczy? – naciskał. – Mnie to zwisa, czy Skóra i Maja się z nim spotykali, czy nie. To nie są jacyś moi przyjaciele od serca. Jeśli przestali się z nim widywać, to dlatego, że wszyscy go mieli dość. Po prostu. I to nie ma nic wspólnego z naszym rozstaniem. – A mieli go dość, bo…? – Bo to wrzód był. Znowu odbili w bok, tym razem już nie w żadną ścieżkę, ale prosto w las. – Rozwiniesz? – poprosił. Doszli do niewielkiego pomniczka, który wziął się tu nie wiadomo skąd. Kamienny postument z żelaznym krzyżem na górze, ozdobionym kilkoma kwiatami. U podstawy stały dwa dawno wypalone znicze, a tuż obok nich leżała zmurszała kamienna płyta z napisem: „Cholera. 1838. Welczek”. – To masowy grób ofiar epidemii cholery – wyjaśniła. – Jest kilka takich w Gliwicach. – Ciekawe – powiedział, chociaż wcale tak nie myślał. Wiedział, że miasto jest stare. Wiedział nawet, że kiedyś żyli tutaj Niemcy. I nic go to nie obchodziło. Dziewczyna szarpnęła smyczą, kiedy pies próbował wysikać się na pomnik. Rottweiler spojrzał na nią z wyrzutem, ale podreptał kilka kroków w bok. – To jak z tym wrzodem? – zagaił Dawid. – O zmarłym nie powinno się mówić źle, nie? – Nikomu nie powiem. – Jego mamie też nie? Nie chcę jej robić przykrości. – Jego mamie też nie – skłamał. Nie do końca jednak. Nie wiedział jeszcze, czy zrelacjonuje kobiecie tę rozmowę. Ale jeśli opowieść o tym, co była dziewczyna myśli o jej ukochanym, zmarłym tragicznie synu, pomoże jemu samemu uzasadnić, za co właściwie bierze pieniądze, to nie zawaha się nawet chwili. – Mateusz potrafił być miły. Potrafił być czarujący. Dlatego się w nim zakochałam. Ale to był taki facet, w którego się tylko ładowało. Rozumiesz? – Nie za bardzo. – Nic nie dawał. Nie miał nic własnego. Wszystko pożyczone albo zabrane. Gesty, miny, pomysły.

Wszystko! Przez liceum przeszedł tylko dlatego, że ja nad nim stałam. Uczyłam się z nim, pomagałam mu odrabiać lekcje, przygotować się do odpowiedzi. Cały plan dla niego zrobiłam, co ma zrobić, żeby mieć porządne oceny. On i tak chciał się tylko bzykać. Wiesz, jak trudno się uczyć do matury, kiedy facet non stop wpycha ci łapy pod bluzkę? – To faktycznie musi być trudne – przyznał. Fuknęła wściekle jak mała kotka. – Czasami czułam się tak, jakbym była jego matką. Tylko pilnowałam, prosiłam, upominałam. I nic w zamian nie dostałam. Nic. Tylko trzy be. – Co to znaczy? – Tak na to mówił. Święta trójca. Browar, bzykanie i bakanie. – Towar musiał mieć niezły – powiedział. Spojrzała na niego zaskoczona. – Co masz na myśli? – Dilował, prawda? – Wiesz o tym? – No raczej. Gwizdnęła cicho. Pies podbiegł do niej. Pogłaskała go po łbie. Chwyciła za obrożę i szarpnęła raz. Rottweiler usiadł posłusznie. Z nim pod ręką musiała się czuć bezpiecznie. Za to Dawidowi zaczęło się robić nieswojo. Pies patrzył na niego tak jakoś dziwnie. Nie szczerzył zębów ani nie warczał, ale wpatrywał się z przesadnym zainteresowaniem w okolice jego krocza i mlaskał. – Dilował. I fajnie się z nim paliło. Ale to tylko tyle. – Musiał mieć kasę – zauważył Dawid, zmieniając lekko pozycję. Wolał stać bokiem do psa. – I miał. Ale nie wiem, na co ją wydawał. Na pewno nie na mnie. Na kolegów też nie. Pewnie ją chował jak jakaś wiewiórka. – Wiewiórka? – To wiewiórki chowają orzeszki w ziemi, a potem zapominają, gdzie je zakopały? – Chyba tak. – No to nie zdziwiłabym się, gdyby z nim tak było – westchnęła. – Chcesz wiedzieć, dlaczego z nim zerwałam? Sorry, myśl sobie o mnie, co chcesz, ale jestem za młoda, żeby mieć dziecko. I do tego jeszcze takie. Mateusz się nieźle maskował. Prawie trzy lata z nim byłam. Ale pewnego dnia powiedziałam „dość”. Myślę, że Maja i Skóra też się w końcu zorientowali, że Mateusz jest, jaki jest. I dlatego się z nim rzadziej widywali. Nie miało to nic wspólnego ze mną. – A jego mama? – Strasznie jej ściemniał. Myślę, że jej nienawidził. – Dlaczego? – Bo była dokładnie taka jak on. Przyglądał się jej, próbując wyczuć, czy naprawdę tak myśli. I wszystko wskazywało na to, że tak. Żadnego uśmieszku, żadnego mrugnięcia okiem. Tylko poważna, lekko zasmucona mina. – Chcesz wiedzieć coś jeszcze? Pokręcił przecząco głową. – Chciałabym teraz zostać sama, dobra?

Zgodził się. Odnalazł wzrokiem gruntową drogę, która powinna wyprowadzić go z lasu. Wszedł na nią, przeszedł kilka metrów i przystanął, żeby wyciągnąć papierosy. Zapalił. Odwrócił się. Dziewczyna ciągle stała przy pomniczku. Obok niej rottweiler rył z zapałem w ziemi, jakby próbował wykopać zmurszałe kości zmarłych na cholerę.

18

Wrócił do domu. Przygotował sobie kilka kanapek z kupioną po drodze kiełbasą śląską, która smakowała, jakby była zrobiona z odpadów górniczych (co tłumaczyłoby jej nazwę), ale z ketchupem i musztardą dawała radę. Zapalił papierosa, otworzył piwo. Pijąc, przypomniał sobie, że powinien zrobić pranie. Kosz w łazience był już przepełniony, a szafy zaczynały świecić pustkami. Jak tak dalej pójdzie, to nie będzie miał nic czystego, w co mógłby się ubrać. Ale teraz nie chciało mu się, i pranie, podobnie jak sprzątanie i zmywanie naczyń, odłożył na jutrzejszy dzień. Siadł przed komputerem. Odpalił dysk Mateusza i zaczął przeglądać jego zawartość. Chłopak robił dużo zdjęć. Głównie komórką. Dawid miał nadzieję, że odnajdzie rozbierane fotki Kaśki. Jasne, nie była w jego typie, ale chętnie by ją sobie pooglądał bez ciuchów. Albo przynajmniej w jakiejś fikuśnej bieliźnie. Myśląc o bieliźnie, przypomniał sobie o Ewelinie. I o tym, że powinien wymyślić, co zrobić z jej głupim, nudnym mężem. Miał świadomość, że to zlecenie prędzej czy później się skończy. A na drugie tak samo dobre przyjdzie mu sporo poczekać. Może je ciągnąć, ignorując Ewelinę, albo zrobić jednorazowy skok na kasę i rzeczywiście dostarczy jej jakieś kompromitujące materiały. Tylko co właściwie może znaleźć na Baliczkę? To, że je kebaba z budki? Albo ma zły krawat do koszuli? Wziął łyk piwa. Potem o tym pomyśli. Włączył edytor tekstu i szybko napisał, głównie metodą „kopiuj–wklej” z poprzednich materiałów, raport z obserwacji Eweliny. Dołączył go do maila, wysłał Baliczce i wrócił do poszukiwań nagich fotek na komputerze Mateusza. Miał też cień nadziei na odnalezienie jakiegoś filmiku. Nawet takiego kręconego komórką. Czekało go jednak rozczarowanie. Dawid nie rozumiał, jak można robić tyle zdjęć z imprez, ze spotkań, z pieprzonego jedzenia hamburgera w byle budce, a nie sfotografować własnej dziewczyny nago? Mateusz wydawał się być zupełnie pozbawiony fantazji. Dawid stęknął i dopił piwo. Sprawdził jeszcze daty. Rzeczywiście, zdjęcia z imprez skończyły się mniej więcej pod koniec marca. Najwyraźniej wtedy rozstał się z Kaśką, a kumple się od niego odcięli. Chociaż nie. Informacja o tym, że Mateusz nie jest już w związku, na Facebooka trafiła już trzeciego marca. Dziwne. Pewnie przez miesiąc koledzy zastanawiali się, co wolą – basen czy bakanie. Wybrali to pierwsze. Już miał wyłączyć komputer, kiedy dostrzegł w kącie pulpitu ikonkę World of Tanks – sieciowej gry, w której gracze walczyli ze sobą, kierując czołgami z okresu drugiej wojny światowej. Dawid spędził przy niej kiedyś kilkanaście godzin, aż mu się znudziło. Teraz uruchomił program, zajrzał na profil Mateusza i aż stęknął z wrażenia. Dodatkowe miejsce w garażu, limitowane pojazdy niemieckie, sowieckie, brytyjskie, a nawet francuskie, konto premium, sporo złota. To wcale nie było tak, że chłopak chomikował kasę z handlu marihuaną, upychał ją po kątach i chował w przemyślnych schowkach. O nie, wydawał ją aż miło. Ładował ją w komputerowe czołgi. Co za wrzód.

19

Krystian mieszkał na Waryniaku, w bloku, który nie był remontowany od czasu postawienia go w latach osiemdziesiątych. W rezultacie miał teraz kolor wyblakłej cytryny, gdzieniegdzie przyozdobionej szarymi plamami gołego betonu[4]. Z Krystianem dało się pogadać tylko rano. Dawid zaparkował niedaleko i cierpliwie czekał, aż żona Krystiana – Zosia, zwana pieszczotliwie przez wszystkich Szpilą (chociaż zdaniem Dawida Wredna Suka pasowała do niej bardziej) – wyjdzie do pracy. Ziewał, zły, że musiał wstać tak wcześnie, aż w końcu ją zauważył. Wyszła z klatki, z tą samą miną co zawsze, jakby ktoś jej wbijał pinezki pod paznokcie. Niosła przed sobą wielki bebech, w którym mieściły się dwa nienarodzone jeszcze owoce nasienia Krystiana. Dawid poczekał, aż Szpila wsiądzie do samochodu (pakowała się do niego chyba przez pięć minut, próbując na różne sposoby zmieścić brzuszysko za kierownicą) i odjedzie. Dopiero kiedy zniknęła za pobliskimi garażami, wysiadł z auta i pobiegł do klatki. Zadzwonił domofonem. Przez nieskończenie długą chwilę bał się, że się spóźnił i że Krystian wyszedł wcześniej, a w domu nikogo nie ma. Wreszcie usłyszał odgłos podnoszonej słuchawki. – Tak? – Dawid z tej strony. Wpuść mnie. Po drugiej stronie zapadła pełna zaskoczenia cisza. – Ale czego chcesz? – Wpuść mnie. Sprawę mam. Kolejna pauza. – Ale ja nie mam… – zawahał się. – No po prostu nie mam. – Ja nie po to. Inna sprawa. – Ale jaka? – No przecież nie będę ci przez domofon opowiadał! Wreszcie doczekał się brzęczyka domofonu. Wbiegł na drugie piętro, gdzie Krystian już czekał na niego w otwartych drzwiach. Miał na sobie spodnie od garnituru, białą koszulę i przewieszony przez kołnierz krawat w paski. Pracował w jednym z licznych banków na Zwycięstwa, gdzie sprzedawał kredyty albo coś podobnego, nie miał perspektyw na awans i dodatkowo nieustannie bał się zwolnienia. Do tego trzeba dołożyć kredyt mieszkaniowy we frankach, trzyletnią córeczkę, który półnaga wyglądała mu zza nogi, dwa kolejne dzieciaki w brzuchu wrednej żony i to wystarczyło, żeby powiedzieć, że Krystian miał w całej rozciągłości i na trwałe przejebane. Nic dziwnego, że próbował ratować domowy budżet, sprzedając zioło. – Czego chcesz? – syknął Krystian. – Przecież nie na klatce – powiedział Dawid, udając oburzenie, i wcisnął się do mieszkania. Uśmiechnął się do córki Krystiana i poklepał ją po blond główce. Dziewczynka zrobiła minę, jakby miała się zaraz rozpłakać, ale Krystian już brał ją na ręce w ochronnym geście. Zamknął drzwi. – Przecież wiesz, że Zosia nie lubi, jak tu przychodzisz. – Zosia nie lubi nikogo – sprostował Dawid. – To nie jest prawda.

– Jest. – Mama? – zapytała dziewczynka. Krystian spojrzał na nią szczerze przestraszony. – Nie, nie, kochanie. Nie mama. Inna Zosia. Prawda, wujku? Dawid dopiero po kilku sekundach zorientował się, że to on jest „wujkiem”. – Oczywiście, że inna Zosia – potwierdził. – Twoja mama jest super i wszystkich, wszystkich lubi. A najbardziej to wujka Stefana. Znasz wujka Stefana? Krystian spiorunował Dawida wzrokiem. Postawił dziewczynkę na ziemi. – Idź, kochanie, do pokoju. Włóż majteczki i rajtuzki. – Ale ja nie potrafię rajtuzek. – Potrafisz, potrafisz. Popchnął ją delikatnie w stronę pokoju dziecięcego, a potem chwycił Dawida za klapę kurtki i pociągnął w głąb mieszkania. – Co ty odpierdalasz!? – syknął. – Nic przecież. To przecież taki żart był. – Słaby żart. A Stefan był dawno i już to z Zosią przepracowaliśmy. Dawid otworzył szeroko usta. – O la, la! – zadrwił. – Przepracowaliśmy? To nie jest twoje słowo. Szpila cię go nauczyła. – Zosia. Nie lubi ksywy Szpila – poprawił go Krystian. – Czego? – Tatusiu! Rajtuzki! – rozległ się dziecięcy krzyk z sąsiedniego pokoju. – Zaraz, kochanie, tatuś przyjdzie! – Ale rajtuzki! – krzyk zabrzmiał w niebezpiecznie wysokich rejonach, żeby nagle przemienić się w płacz. – Kurwa… – wycedził niemal bezgłośnie Krystian. Spojrzał z nienawiścią w oczach na Dawida i popędził do pokoju dziecięcego. Dawid wykorzystał ten czas, żeby rozejrzeć się po mieszkaniu zapełnionym meblami od Agaty i Bodzia oraz absurdalną liczbą zabawek edukacyjnych. Wszędzie gdzie nie spojrzeć walały się puzzle, gry pomagające w nauce liczenia, książeczki do nauki języka angielskiego, wymyślne wycinanki, zeszyty ćwiczeniowe dla „zdolnego trzylatka” czy skomplikowane konstrukcje, które miały rozwijać zdolności manualne malucha. Na lodówce znalazł mnóstwo rysunków z koślawymi ludzikami, sercami i kwiatkami, a obok tego, na bajecznie kolorowej kartce, tygodniowy plan zajęć. Każdego dnia przedszkole. W poniedziałek i środę angielski dla maluchów, we wtorek tańce, czwartek to zabawa z literkami, a w piątek i sobotę z cyferkami. Niedziela była dniem wolnym. Szpila bardzo metodycznie rozplanowała ścieżkę kariery swojego dziecka. Prawdopodobnie wiedziała już nie tylko, na jakie studia pójdzie jej córka, ale też jaki będzie temat jej pracy magisterskiej. Płacz wreszcie ucichł. Dawid usłyszał, jak Krystian wychodzi z pokoju. – Włóż, kochanie, jeszcze sweterek, a potem znajdź lalę, którą chcesz wziąć do przedszkola, dobrze? – rzucił do córki. Krystian wrócił do Dawida. Wyglądał tak, jakby w krótką chwilę postarzał się o pięć lat. – To co chciałeś? – zapytał słabym głosem. – Ciężki poranek? – domyślił się Dawid.

– Nie drąż. Po prostu mów, czego chciałeś. – Mateusz Polak. – Nie znam. – Chłopak nie żyje. Podobno zabił się, skacząc z dachu bloku na Kopernika. – I? – Pracuję dla jego matki. Nie wierzy w samobójstwo syna. – Dalej nie wiem, co to ma wspólnego ze mną. – Handlował ziołem, tak jak ty. Krystian spłoszył się i gestem dał znak Dawidowi, żeby się zamknął. Ten uśmiechnął się szeroko. – No co ty?! Martwisz się, że ci CBŚ podsłuch założyło? – Dziecko jest w domu. – Przecież nic nie rozumie. – Ale powtarza. Ty wiesz, co będzie, jeśli z czymś takim w przedszkolu wystrzeli? Dawid wyszczerzył zęby. – Klientów ci nagoni! Przedszkolanki też się muszą zrelaksować. Takie dzieciaki potrafią dać w kość. Krystian parsknął wściekle. Dawid uznał, że to nie jest dobry moment na żarty. – Mateusz Polak – wrócił do głównego tematu. – Chcę wiedzieć, dla kogo pracował. Skąd brał zioło i takie tam. – Przecież nie wiem takich rzeczy. – Ale znasz paru ludzi, Krysek. Proszę cię tylko, żebyś popytał trochę. Zorientował się. Może ktoś coś wie. – Widząc minę Krystiana, dodał od razu: – Mam fundusz reprezentacyjny. Nie będziesz robił za darmo. Zanim Krystian zdążył odpowiedzieć, przerwał im tupot małych stópek. Dziewczynka podbiegła do ojca, chwyciła go za dłoń i mocno pociągnęła. – Tato. Nie wiem, gdzie jest lala. – Która? – No Basia. – A która to Basia? – zapytał Krystian. – Zresztą nieważne. W skrzyni sprawdzałaś? – Tak. – A pod stolikiem? Tam, gdzie sobie wczoraj bazę robiłaś? – Nie. – To sprawdź. Dziewczynka kiwnęła główką i popędziła z powrotem do swojego pokoju. Krystian pomasował czoło, wypuszczając równocześnie powietrze z płuc. – Dobra – stwierdził. – Chcę za to Wolfensteina, Dark Souls I I i najnowszego Battlefielda. Nówki, a nie używki. Wzrok obu mężczyzn powędrował w stronę pobliskiej półki, gdzie w stosikach leżały pudełka z grami na konsolę P S 3. Większość z nich miała ponad trzy lata, a więc musiała zostać kupiona jeszcze przed narodzinami dziecka. Trzy tytuły, które wymienił Krystian, były w miarę nowe. Razem kosztowały pewnie koło pięciuset złotych. Dawid rozumiał, dlaczego Krystian nie chciał gotówki. Gdyby dostał pieniądze, wewnętrzny przymus kazałby mu je wydać na ratę kredytu mieszkaniowego, przedszkole albo

inne pożyteczne rzeczy. Lub co gorsza, dorwałaby się do nich Szpila. – Dwie z trzech – zaryzykował Dawid. Pięć stów to jednak sporo. Krystian zagryzł wargę. – Battlefielda i Dark Souls – zdecydował. – Nie ma sprawy – stwierdził Dawid. – Nie boisz się tylko, że jak Szpila zobaczy, że masz nowe gry, to się wkurzy? – Położę na półce i będę udawał, że już tam stały. Może się nie zorientuje. – Kiedy będziesz coś wiedział? – Daj mi kilka dni. Dawid kiwnął głową. Pożegnali się krótko. Kiedy Dawid wychodził, usłyszał jeszcze, jak córeczka pyta ojca: – Tato, a czy mama lubi wujka Stefana bardziej niż mnie?

20

Sprawozdanie z czynności operacyjnych 11.09.2015 Opis: W dniu 11.09.2015 (piątek) dokonano czynności operacyjnych, tj. wizji lokalnej na osiedlu Kopernika, w bloku, z którego dachu miał skoczyć Mateusz Polak. Wizja została przeprowadzona w godzinach 12–17.

(Oczywiście Dawid mocno naciągnął. Po spotkaniu z Krystianem pojechał do domu. Przespał się co najmniej godzinę, zjadł śniadanie, wypił kawę, wypalił papierosa i na Kopernika był około trzynastej. Plan miał taki, że najpierw przepyta wszystkich emerytów, którzy siedzą po domach, a po szesnastej będzie łapał ludzi, którzy wracają z pracy. Nie chciało mu się. O wpół do piątej był już z powrotem u siebie). Celem przeprowadzenia wizji lokalnej było zebranie zeznań mieszkańców klatki na temat wydarzeń z nocy z 9 na 10 maja 2015, tj. nocy, kiedy Mateusz Polak miał popełnić samobójstwo, skacząc z dachu wyżej wymienionego bloku. Konkluzja: większość z wywiadowanych mieszkańców nie pamiętała nic szczególnego z nocy z 9 na 10 maja 2015 r. Znaleziono jednak osoby, które zeznały, że w nocy z 9 na 10 maja 2015 słyszały podejrzane odgłosy na klatce. Ich zeznania opisano w dalszej części raportu. Zeznania: Za najciekawsze należy uznać zeznania Elżbiety Krakowskiej, zamieszkałej na dziesiątym piętrze wyżej wymienionego bloku. Z racji miejsca zamieszkania miała możliwość słyszeć to, co wydarzyło się tamtej nocy na dachu.

(Z tych trzech godzin, które spędził w bloku, Dawid ponad godzinę siedział u Krakowskiej. Kobieta miała siedemdziesiąt lat i potrzebę, żeby z kimś porozmawiać. Opowiedziała Dawidowi o swoich dzieciach, z których jedno mieszka w Warszawie, a drugie w Kanadzie, o wnuczkach, życiu, zmarłym mężu, który pracował w palmiarni, gdzie opiekował się roślinami tropikalnymi i bardzo go tam cenili, a jak zmarł, to na pogrzeb przyszła delegacja z zakładu z wielkim wieńcem i jej się zrobiło głupio, bo wieniec od nich był większy od wieńca od niej. Dawid normalnie nie słuchałby jej dłużej niż pięć minut, ale zaproponowała mu herbatę, ciastka, pozwoliła palić u siebie w domu, a potem podała obiad. I gadała, gadała, gadała…) Elżbieta Krakowska potwierdziła, że tamtej nocy była w domu. Twierdzi, że ma bardzo lekki sen i w przeszłości wielokrotnie budziły ją odgłosy na klatce.

(Budziło ją także dziwne piszczenie w jej domofonie, ale o tym Dawid postanowił nie pisać). Wydawało się jej, że jacyś młodzi ludzie pojawiają się często w nocy w ich bloku. Nie wiedziała, co się z nimi działo. Na sugestię, że mogli wchodzić na dach, żeby tam imprezować, odpowiedziała, że to możliwe. Elżbieta Krakowska powiedziała, że po raz pierwszy obudziła się tamtej nocy około godziny dwunastej. Ktoś wchodził na górę i narobił strasznego huku. Potwierdziła, że mógł to być odgłos otwieranej klapy. Później zasnęła. Elżbieta Krakowska obudziła się po raz drugi w okolicach godziny trzeciej. Twierdzi, że spowodowały to odgłosy poważnej kłótni. Niestety, ma słaby słuch i nie może powiedzieć, do kogo należały owe głosy ani o co się kłóciły. Potem usłyszała hałas. Potwierdziła, że mogła to być zamykana klapa od dachu. Później usnęła i już do rana nic jej nie budziło. Aleksander Gorzym mieszka na siódmym piętrze wyżej wymienionego bloku. Okna jego sypialni, co istotne, wychodzą na tę stronę ściany, wzdłuż której spaść miał Mateusz Polak.

(Jak ten facet śmierdział! Jakby rozkładał się od środka!) Aleksander Gorzym powiedział, że doskonale pamięta noc, w której Mateusz Polak miał skoczyć z dachu wyżej wymienionego bloku. Nie potrafił jednak powiedzieć dlaczego. Aleksander Gorzym potwierdził, że słyszał jakieś hałasy na klatce tamtej nocy. Nie potrafił jednak sprecyzować, czym one konkretnie były.

Aleksander Gorzym zaznaczył, że każdej nocy, nawet w zimie, śpi przy otwartym oknie.

(Nic dziwnego, skoro tak śmierdzi. Gdyby spał przy zamkniętym, udusiłby się własnym odorem). W nocy z 9 na 10 maja 2015 obudził się, jak to określił, „w środku nocy”, ponieważ usłyszał, jak ktoś woła „ratunku!”. Krzyk miał się wielokrotnie powtarzać. Aleksander Gorzym twierdzi, że głos należał do kogoś młodego, a przynajmniej on takie odniósł wrażenie. Aleksander Gorzym, według własnych słów, wstał wtedy z łóżka i wyjrzał na dwór. Był pewien, że ktoś woła z podwórka. Zastanawiał się, czy nie powinien wezwać policji. Wołanie o pomoc jednak raptownie się urwało. Aleksander Gorzym jest obecnie zdania, że mógł słyszeć głos dobiegający z dachu, a nie, jak założył początkowo, z podwórka. Uwaga: pod koniec rozmowy okazało się, że Aleksander Gorzym odniósł wrażenie, że rozmawia z przedstawicielem policji. Należy podkreślić, że w żaden sposób podczas całej rozmowy nie dano mu powodu, żeby właśnie tak uważał.

(Tak naprawdę Gorzym odniósł takie wrażenie na początku, zwracając się do Dawida per „panie władzo”. Dawid nie zaprzeczał ani nie potwierdzał. Gdyby przyznał się, kim naprawdę jest, Gorzym nic by mu nie powiedział). Należy zauważyć, że dwa opisane powyżej zeznania kładą nowe światło na sprawę śmierci Mateusza Polaka. Zeznania żadnej z wymienionych wyżej osób nie znalazły się w aktach sprawy, chociaż obie osoby przyznały, że rozmawiały na ten temat z policją.

Pisanie przerwał Dawidowi dźwięk dzwonka telefonu. Dawid odebrał, wpatrzony w tekst na ekranie komputera. – Tak? – Pan Dawid Wolski? – Zgadza się. – Przepraszam, że przeszkadzam, ale zastanawiam się, czy moglibyśmy się dzisiaj spotkać. – Dlaczego? – Bo jestem ojcem Mateusza Polaka.

21

Hotel Qubus. Pastelowy klocek postawiono przy ruchliwej ulicy Dworcowej (chociaż do dworca kolejowego było stąd daleko), w miejscu, gdzie kiedyś znajdował się rozległy, błotnisty parking. Dawid nie potrafił się zdecydować, czy teraz jest tutaj ładniej czy brzydziej. Siedział w hotelowej restauracji, popijał najtańszą wodę mineralną i czekał na ojca Mateusza Polaka. Odczuwał niepokój. Telefon od tego mężczyzny wyprowadził go z równowagi. Niechętnie zgodził się na spotkanie. I zrobił to tylko dlatego, że słyszał w głosie faceta, że ten nie odpuści. A potem przypomniał sobie wszystko, co opowiadał o nim Gołąb. I wyobraził sobie, że stanie oko w oko z wielkim wrednym zakapiorem z kaburą pod pachą. W jego stronę zmierzał jednak mężczyzna w średnim wieku, średniej postury, z krótko przyciętą czarną brodą, przyjaznym uśmiechem na twarzy i bez żadnej broni wystającej zza paska. – Pan Dawid? – Tak. – Zbigniew Polak. Miło mi poznać. Usiadł naprzeciwko Dawida. – Mogę? – zapytał, wskazując na leżącą pomiędzy nimi kartę dań. – Jasne. Wziął menu i zaczął je przeglądać. Na przegubie miał bransoletkę z drewnianych różnokolorowych koralików. Po chwili przywołał kelnera. Zamówił espresso i wodę mineralną Perrier. – Pan coś chce? – zwrócił się jeszcze do Dawida, ale ten tylko wskazał na wciąż pełną szklankę z wodą mineralną. – To dziękujemy. Odgiął się na krześle i spojrzał prosto na Dawida. – Poprosiłem o to spotkanie – zaczął – bo po pierwsze, chcę panu pomóc. Po drugie, pewnie sam by pan w końcu do mnie zadzwonił. Doszedłem do wniosku, że im szybciej to załatwimy, tym lepiej. Nie mam racji? – Ma pan. – W takim razie proszę pytać. Dawid wykorzystał chwilę, kiedy pojawił się przy nich kelner z zamówieniem, żeby zastanowić się nad tym, co ma właściwie powiedzieć. – Pan w ogóle znał Mateusza? Polak jakby lekko posmutniał. – Marysia panu o mnie naopowiadała? – Właściwie to jej rodzina. – Jarek? – domyślił się mężczyzna. – Nigdy mnie nie lubił. Wszyscy oni mnie nie lubili. Powiedzmy sobie szczerze, mieli swoje powody. Częściowo słuszne. Ale to było lata temu. Człowiek się zmienia. A to, co oni robią, to już jest przesada. Jeszcze w takiej chwili. Wie pan, że nikt nie powiadomił mnie o śmierci Mateusza? Ani o pogrzebie? – Naprawdę? Przytaknął energicznie.

– Rozumiem jeszcze Marysię. Ona sama to przeżywała. Poza tym ma własne problemy. Ale Jarek? Naprawdę nie pomyślał? Dowiedziałem się przez przypadek. Po dwóch tygodniach. – W jaki sposób? – Nie mogłem nawiązać kontaktu z Mateuszem. Odnalazłem jego przyjaciół. Wie pan, teraz są te sieci społecznościowe. Skontaktowałem się z którymś. Dowiedziałem się. Przyjechałem natychmiast do Gliwic. Pojechałem do Jarka. Dowiedziałem się, gdzie leży mój syn, i popędziłem na cmentarz. Nawet nie byłem na pogrzebie. Po prostu. Nie pojmuję tego, naprawdę. Są między nami sprawy. Z przeszłości głównie. Ale żeby taka nienawiść? Proszę samemu powiedzieć… Dawid podrapał się za uchem. – To znaczy, trochę to rzeczywiście dziwne, ale przecież… – Proszę się nie kłopotać – przerwał mu Polak. – Rozumiem, że postawiłem pana w niezręcznej sytuacji. W końcu to Marysia panu płaci, prawda? – Tak. – Pytał pan, czy znałem Mateusza. Znałem. Na tyle, na ile to było możliwe. W trakcie rozwodu i później Marysia zadbała, żeby mnie od niego odciąć. A wie pan, jakie są sądy rodzinne. Zawsze biorą stronę kobiety. Teraz to się trochę zmienia, ale wtedy, kiedy braliśmy rozwód, nawet prokurator nie miał szans. – Jest pan prokuratorem? – Tak – odparł zdziwiony Polak. – Myślałem, że pan wie? – Chciałem potwierdzić. Bo wiem, że pan był – skłamał Dawid. Kilka rzeczy mu się rozjaśniło. Zastanawiał się, skąd Polak wiedział, że zajmuje się sprawą, i skąd miał jego numer telefonu. Teraz zagadka została rozwiązana. Adam Górnik musiał mu przekazać. – Od rozwodu nie mieszkam jednak i nie pracuję w Gliwicach. – Wiem. Prokurator podniósł filiżankę i upił łyk kawy. – O czym rozmawialiśmy? Aha. Mateusz. Marysia mnie odcięła od syna. Miałem tylko wysyłać alimenty. Każda inna aktywność wykraczająca poza ten zakres była niemile widziana. Próbowałem walczyć, ale… nie wiem, może za słabo się starałem. Poza tym nastawiła przeciwko mnie całą swoją rodzinę, a nawet część mojej. Naopowiadała o mnie straszne rzeczy. – Na przykład? – Że ją zdradzałem. Twierdziła, że mam kochankę. Koleżankę z pracy. – A nie miał pan? – zapytał Dawid, zanim zdążył ugryźć się w język. Polak jednak nie wyglądał na urażonego. – Nie. To była nietypowa sytuacja. Jeśli dobrze pamiętam, to było jakoś za środkowego Millera. SLD wzięło wtedy wszystko i się zaczęły dziać cuda. Jak po każdej zmianie władzy, miotła poszła w ruch. Każdy się bał o robotę. Koleżanka z pracy była żoną jednego z miejscowych działaczy. Bił ją. Byłem jedynym, który próbował jej jakoś pomóc. To było skomplikowane, bo ona się bała. Nie chciała zakładać mężowi sprawy. On zastraszył wszystkich dookoła, opowiadając, jakich teraz ma kumpli w Warszawie i czego to on nie może. Koniec końców okazało się, że gówno mógł, ale to już temat na zupełnie inną historię. No, ale była afera. Narobiłem sobie wrogów i to też jest jeden z powodów, dla których musiałem opuścić Gliwice.

– Rozumiem. – Marysia wymyśliła sobie, że ta moja koleżanka to jest tak naprawdę moja kochanka. I zaczęła mi robić awantury. A potem, co gorsza, jej. Męczyła ją głuchymi telefonami. Rozpowiadała plotki. Które w końcu dotarły też do jej męża, więc może pan sobie wyobrazić, że nie poprawiło to sytuacji. Najgorzej było jednak na komunii Mateusza. – Co się wtedy wydarzyło? – W tym samym kościele, w tym samym dniu komunię przyjmował też chrześniak mojej koleżanki. Chodził z Mateuszem do równoległej klasy. Moja koleżanka oczywiście też przyszła do kościoła. Kiedy Marysia ją zobaczyła… Jak na nią naskoczyła. Jaką awanturę zrobiła. Mateusz strasznie to przeżył. Miał wtedy coś czytać, ale ze stresu nie potrafił wydusić z siebie słowa. Polak przerwał na kilka sekund. Przetarł powieki wierzchem dłoni. – Rozstaliśmy się niedługo potem. Może to był błąd. Może powinienem bardziej się starać. Ale miałem problemy w pracy, w domu. Ta awantura na komunii tylko przelała czarę goryczy. Wtedy myślałem, że nie da się tak dłużej żyć i że muszę coś zmienić. No i zmieniłem. Przy okazji na lata straciłem Mateusza. – A co z pańską koleżanką? – Niestety… Nie dało się kopać z koniem. Nikt mnie nie wspierał, ludzie się ode mnie odwracali, a ona sama nie wiedziała, czego chce. Władowałem się w konflikt, którego nie mogłem wygrać. Zerwałem z nią kontakt. Byłem na nią zły. Słyszałem, że potem szukała u mnie pomocy. Ja już nie mogłem. Bardzo teraz żałuję. – Dlaczego? – Bo trzeba było jej pomóc – odpowiedział Polak. – Pan by nie pomógł? – Pomógłbym – skłamał Dawid i zaraz, żeby zmyć złe wrażenie, zapytał: – Jak się skończyła ta historia? – Jej męża wywalili w końcu z eseldówka. Nawet tamte skurwysyny nie chciały mieć z nim nic wspólnego. Odreagował na niej. Wylądowała w szpitalu raz i drugi. Trzeciego razu nie było, bo spakowała się i wyjechała gdzieś do Niemiec. Słyszałem, że teraz żyje z podcierania tyłków starym esesmanom. Dawid poczuł, że robi mu się sucho w gardle. Polakowi chyba też zaschło, chociaż z innych powodów. Obaj niemal równocześnie sięgnęli po szklanki z wodą. – Mateusz odezwał się do mnie – zaczął mężczyzna po blisko minucie milczenia. – Mniej więcej półtora roku temu. Sam mnie odnalazł. Kilka razy odwiedził. Oczywiście w tajemnicy, bo gdyby Marysia się dowiedziała, to wpadłaby w szał. Nie było idealnie, niech pan sobie nie myśli. To były trudne spotkania. Trudne rozmowy. Ale jakoś, krok po kroku, budowaliśmy tę relację. A więc tak, znałem go. Więcej. Kochałem go. Był moim synem. – Myśli pan – Dawid zebrał się w sobie, żeby zadać pytanie – że mógłby się zabić? – Nie wiem. W pierwszej chwili myślałem, że tak. Bo wie pan, on przeze mnie nie miał łatwego życia. Trudno mi się to mówi, ale to przecież moja wina. Może nawet głównie moja wina. A kiedy się z nim widziałem, to był taki… Kiedyś to się mówiło, że ktoś jest melancholijny. I on taki był. Zamknięty w sobie. Jakby coś go dręczyło. Dziewczyna mu dużo dawała. Naprawdę. Spotkałem ją raz. Przyjechał z nią. I przy niej był zupełnie innym człowiekiem. Słyszałem, że się rozstali?

– Jakiś czas przed tym wypadkiem. – Właśnie. Ale z drugiej strony. Marysia jest, jaka jest. Ma swoje wady i popełniała w życiu błędy. Ale w tej sprawie jej ufam. Wynajęła pana, bo nie wierzy w to, żeby Mateusz popełnił samobójstwo, prawda? – Tak. – Skoro ona nie wierzy, to ja też. I dlatego chciałem się z panem spotkać. Jeśli będzie pan kiedyś potrzebował pomocy, jakiejkolwiek, proszę się odezwać, dobrze? – Oczywiście. Polak dopił kawę i spojrzał na zegarek. – Pan wybaczy, ale muszę już iść. Chyba że chciałby pan o czymś jeszcze porozmawiać. – Nie. – Jakby co, ma pan do mnie numer telefonu – powiedział Polak, wstając, a potem rzucił do kelnera: – Pan doliczy mi to wszystko do rachunku, dobra? – i machnął hotelową kartą, pokazując numer pokoju. Pożegnali się uściskiem ręki. Polak wkrótce zniknął w hotelowej windzie, a Dawid został. Siedział jeszcze przez kilka minut nad niedopitą szklanką wody. Nie podobało mu się to, co usłyszał. Polak mógł wierzyć „Marysi”, ale Dawid nie miał już do niej za grosz zaufania. Sam był kłamcą i to całkiem niezłym, więc instynktownie wyczuwał, kiedy coś było nie tak. A w tej historii ewidentnie coś nie grało. Pytanie tylko, kiedy „Marysia” minęła się z prawdą i jak daleko.

22

W Hemingwayu jak co piątek było dużo ludzi. Na szczęście wrześniowa noc należała do tych ciepłych, więc większość z nich siedziała w piwnym ogródku. Dawid minął dwóch znudzonych ochroniarzy i wszedł do środka. Podszedł do baru i oparł się o blat. Młody barman skończył nalewać piwo, postawił je na tacce obok dwóch innych. Kelnerka podziękowała mu szybko i poszła z zamówieniem do stolika. – Co podać? – zapytał chłopak, podchodząc do Dawida. – Jest Dorota? Barman sięgnął po świeżo wymyty kufel, namyślając się nad odpowiedzią. – Na dole. – Dzięki. Grają? – Jeszcze nie. Dawid oderwał się od baru i zszedł do piwnicy, gdzie mieściło się kilka stolików, parkiet do tańczenia i drugi bar. Ściany pomalowano na przyjemny niebieski kolor, który kontrastował z czerwienią odsłoniętych cegieł na łukach podtrzymujących strop. Za wykończenie robiły liczne drewniane ozdoby, schodki, puste półki. Bar miał kształt litery L. W jego zgięciu, mniej więcej na wysokości kolan klientów znajdował się portret Che Guevary. Alkohol nalewały dwie dziewczyny. Pierwsza, blondynka, była pod trzydziestkę. Dawid uznał, że jest za stara na koleżankę Mateusza, Kasi, Mai i Skóry. Druga pasowała. Krótko ścięte włosy nosiła ufarbowane na lśniący miedziany kolor, który współgrał z wypracowaną w solarium ciemniejszą cerą. Pod lewym okiem, na wysokości policzka, miała płaskie znamię pokryte drobnym meszkiem. Usiadł na krześle naprzeciwko niej. – Czym mogę służyć szanownemu panu? – zapytała, uśmiechając się szeroko, i Dawid pomyślał, że mógłby ją naprawdę polubić. Było coś w jej głosie. Jakaś taka szczerość, serdeczność i bezpośredniość, które budziły natychmiastową sympatię. – Piwo. – Leszek? – Książęce czerwone. – Robi się. Podeszła do kranu z piwem. Dawid przypatrywał się swojemu odbiciu w lustrze na ścianie. Poprawił włosy. – Spoko, dobrze wyglądasz – powiedziała, stawiając przed nim piwo. – Randka? – Nie. – To spoko. Bo nie wyglądasz aż tak dobrze! Zachichotała. – Dorota, prawda? – zapytał, podając jej banknot dziesięciozłotowy. Spojrzała na niego zdziwiona. Przez chwilę przyglądała mu się, próbując skojarzyć, skąd się mogą znać. – Koleżanka Kasi Modrzeckiej? – ciągnął.

– No. – Chciałem pogadać o Mateuszu Polaku. Sięgnęła po kufel i zaczęła nalewać kolejne piwo. – Sorry, ale mam ruch. – To zajmie tylko chwilkę. Był tutaj w noc, kiedy skoczył, prawda? – No był. Pogadaliśmy chwilę i tyle – odpowiedziała. Dawid drgnął zaskoczony. Maja nic nie wspominał, że Mateusz tamtej nocy rozmawiał z Dorotą. Dlaczego nie? Zapomniał? A jeśli nie? Z twarzy barmanki zniknął uśmiech. Wyglądała na zdenerwowaną. – O czym gadaliście? – Muszę iść. – A mam powiedzieć szefostwu, że polewasz znajomym bez płacenia? Stanęła jak wryta. Widział, jak pierś podnosi się jej gwałtownie w rytm przyspieszonego oddechu. – Za pięć minut mam przerwę na papierosa. Wejdź na podwórko od Średniej. Tam porozmawiamy. Spojrzał na zegarek i postukał w szkiełko. – Nie spóźnij się. Podniósł się z krzesła i przeszedł do pobliskiego stolika. Miał jeszcze pięć minut. Zdąży wypić swoje piwo.

23

Trudny siedział przy wejściu do baru i cisnął w Temple Run na komórce. Mógł, bo niewiele się działo. Jeszcze nie zaczęli grać, ludzie nie zdążyli się porządnie napić. Przez kilka najbliższych godzin powinien być luz. Poza tym w Hemingwayu nawet w najgorszą noc było dużo spokojniej niż w kilku innych lokalach, w których zdarzało mu się przez lata pracować. Chociażby w dawnym Bravo. Tam to odchodziły balety. Aż go ciarki przechodziły, kiedy teraz wspominał. Tutaj to co innego. Inna klientela. Porządniejsi ludzie. Jak ktoś się zapomniał, to wystarczyło go mocniej szarpnąć, żeby przywołać do porządku. – Doro idzie – powiedział Szary i wskazał na zmierzającą w ich stronę barmankę. Trudny mimowolnie wyprostował się i schował komórkę do kieszeni spodni. Lubił Dorotę. Nawet bardzo. Tylko że nigdy nie wiedział, jak do niej zagadać. Nie, żeby miał problem z dziewczynami, ale Dorota była klasę wyżej niż laski, do których zwykle startował. Studiowała, mądrze gadała. Głupio byłoby przed nią zrobić z siebie debila. No i ta różnica wieku. Dwanaście lat. Sporo. Mógłby być jej ojcem. Prawie, bo wcześnie zaczął. – Co tam, Doro? – rzucił. Dziewczyna nachyliła się nad nim i stanęła tak, żeby Szary nie widział jej twarzy. – Jest problem. Musisz mi pomóc. – Jaki problem? – Przyszedł jakiś koleś i pyta o chłopaka, którego pobiłeś. – Którego? Gorączkowo próbował przypomnieć sobie, o co może chodzić. Ale właściwie dlaczego na temat jego spraw ktokolwiek miałby rozmawiać z Dorotą? To było bez sensu. – No tego tutaj, który mnie zaczepiał! W maju! Pamiętasz? Nagle mu się rozjaśniło. – Każ mu spadać. – Nie mogę. Powiedział, że nakapuje szefostwu, że leję za darmo znajomym. – Wszyscy leją. – I co z tego? Trudny, proszę. – Spojrzała na niego wyczekująco, a miała takie oczy, że od razu zmiękło mu serducho. Fajna laska z niej była. – Gdzie ten facet? – Mam się z nim spotkać na podwórku. – Dobra. Trudny wytarł dłonie o dżinsowe spodnie i wstał ze stołka. – Szary, idę na faję. Szary pokazał mu, że nie ma sprawy. Dorota ruszyła pierwsza. Ochroniarz za nią. – Trudny! Odwrócił się i zobaczył, jak Szary robi z dwóch palców kółko, a potem wsadza w nie i wyjmuje palec wskazujący drugiej dłoni. – Będzie? – zapytał, nie przerywając gestu.

Trudny pokazał mu fucka. Przeszli na zaplecze. Ochroniarz otworzył drzwi najciszej, jak potrafił, i wyjrzał na zewnątrz. Podwórko było typową studnią, z czterech stron otoczoną wysokimi ścianami kamienic. Latarnia znowu nie działała, więc Trudny ledwo co dostrzegł stojącą przy śmietniku szczupłą sylwetkę. Facet był obrócony do nich tyłem i palił papierosa. – To ten? – zapytał szeptem. – Chyba. Ochroniarzowi to wystarczyło. Nigdy się nie pierdolił w tańcu, więc teraz po prostu podbiegł do Dawida, a potem z rozpędu kopnął go prosto w plecy. Dawid krzyknął i poleciał przed siebie z szeroko rozpostartymi rękami. Machał nimi jak jakiś ptak nielot, ale w niczym mu to nie pomogło. Padł na ziemię z miękkim pacnięciem. Papieros wyleciał mu z dłoni. Trudny sprzedał mu jeszcze kolejnego kopniaka w podbrzusze. Nie za mocnego, żeby nie zrobić mu trwałej krzywdy, ale wystarczająco silnego, żeby zabolało. Potrafił się w końcu kontrolować. Odczekał kilka sekund, patrząc, czy tamten będzie próbował wstać. Nie próbował. Leżał na ziemi, jęcząc żałośnie i trzymając się za plecy. Trudny uznał, że koleś jest miękki i tyle powinno mu wystarczyć. – Odpierdol się od Doroty – powiedział – bo jak nie, to spuszczę ci taki wpierdol jak temu chłopaczkowi, o którego pytałeś. Jasne? Facet stęknął w odpowiedzi. Sprawa była załatwiona. – Wracamy, Dora. Dziewczyna wyglądała na przestraszoną. Miał ochotę ją objąć, powiedzieć, żeby już się niczym nie przejmowała. Powstrzymał go głos leżącego na ziemi. – Spuściłeś wpierdol Mateuszowi w noc, kiedy skoczył? – wyszeptał Dawid. Trudny poczuł, jak włoski na karku stają mu dęba. – Co takiego? – zapytał, odwracając się. – Mateusz. Nie żyje. Albo skoczył, albo ktoś zepchnął go z dachu. A ty mu spuściłeś wpierdol tej samej nocy. – Dawid wyrzucał z siebie urwane słowa. – Pół prokuratury zastanawia się, skąd mu się wzięły ślady pobicia, a to byłeś ty. Koleś, ale masz przejebane. Ochroniarz zacisnął pięści, ale nie zrobił nawet kroku. – Kim ty jesteś? – Prywatnym detektywem. Wynajęła mnie jego matka. Wiedziałeś, że chłopak handlował dragami? Zioło, amfa, ecstasy, okazjonalnie koka. To dlatego go pobiłeś? Chodziło o narkotyki? O chłopie, ale na tobie siądą. – Nie wiem, o czym mówisz, człowieku! Jakie narkotyki!? Dora, o czym on mówi? Wiedziałaś o tym? – Wiedziała? – odezwał się Dawid, zanim dziewczyna zdążyła otworzyć usta. – Oczywiście, że wiedziała. Przecież to był jej kumpel. – Kumpel!? Kazałaś mi spuścić łomot twojemu kumplowi! – ryknął Trudny. – Nic ci nie kazałam. Sam mu wpierdoliłeś. Miała rację. Ale kiedy Trudny zobaczył, jak tamten chłopaczek, ten Mateusz, szarpie Dorę przez bar, jak na nią krzyczy, prawie ją bije, nie zważając na innych gości, stracił nad sobą kontrolę. Trzeba było skurwielowi dać nauczkę. Każdy facet by tak zrobił. – Mogłaś mi powiedzieć – warknął.

Zrobiło mu się gorąco. Ten Mateusz skoczył z dachu, tak? Zabił się. Jeszcze się okaże się, że to przez niego. Co mu groziło? Ale to było przecież dawno. W maju. Nie mogą się go czepiać za coś, co było w maju. On sam prawie o tym zapomniał, i gdyby barmanka mu nie przypomniała, nie wiedziałby, o co chodzi. – Czepiał się Doroty – zwrócił się Trudny do Dawida – tylko o to tu chodziło. Od tego tu jestem. Płacą mi za to. Dawid wstał z ziemi i oparł się o śmietnik. Krzywił się z bólu, masując sobie okolice nerek. – Chcę wiedzieć, o czym rozmawiali – powiedział, wskazując na Dorotę. – Ona i on. – Powiedz mu – kazał ochroniarz. – Ale mówiłam, że nie pamiętam. – Powiedz mu, kurwa, ale już! – ryknął Trudny. Dziewczyna pobladła i aż podskoczyła ze strachu. – Pytał o Kasię. Co u niej – odparła po chwili. – Co za Kasia? – zapytał Trudny. – Dziewczyna Mateusza – sprecyzował Dawid. – Tego, którego… – Wiem. – I tylko tyle? – dopytywał się Dawid. – No tyle. – Przecież widzę, że kłamiesz. Twój kolega nie pobiłby nikogo tylko dlatego, że z tobą rozmawiał. – Nie za to, że rozmawiał. Mateusz zaczął na mnie krzyczeć, szarpać. No, jakby mu odbiło. – To co, zapytał cię, co u Kasi, a potem zaraz poszedł z łapami na ciebie? Co ty, za debila mnie bierzesz? Dziewczyna szukała wzrokiem ratunku u Trudnego, ale tym razem nie mogła na to liczyć. Ochroniarz wyglądał tak, jakby się zastanawiał, czy nie powinien jej przyłożyć za kłopoty, w którego go wpakowała. Skapitulowała. – Powiedziałam mu, że Kasia ma nowego chłopaka. – I? – I zaczął się dopytywać, co to za jeden. A ja go nie znam. Nikt go nie zna. Wiem tylko, że jest z Wrocławia. Coś tam studiuje, ale nie wiem nawet co. A Mateuszowi jakby na łeb padło. Zaczął na mnie krzyczeć. Wydzierać się, żebym mu powiedziała, kto to jest. Nic do niego nie docierało. Coraz mocniej się nakręcał. A ja naprawdę nie wiem. Nie wiem, po prostu nie wiem – głos się jej załamał. Schowała twarz w dłoniach i zaczęła cichutko szlochać. – Dora – odezwał się ochroniarz. – Tak? – Spieprzaj do środka. Tylko doprowadź się do porządku, zanim pójdziesz za bar. – Dobrze. Błyskawicznie zniknęła we wnętrzu kamienicy. Ochroniarz pociągnął nosem, splunął i wskazał na Dawida. – Sorry za to. Myślałem, że… nic nie myślałem. Dupa mi zawróciła we łbie. – Zdarza się. – Jest dobrze?

– Jest. Ochroniarz uniósł otwartą dłoń, jakby chciał przybić z Dawidem piątkę, ale zrezygnował i uderzył z rozmachu we własne udo. Powinien już wracać, ale musiał dowiedzieć się jeszcze jednej rzeczy. – Będę miał problemy? Za tego chłopaka? – zapytał po chwili. – Nie wiem – odpowiedział powoli Dawid. – Chyba nie. Sam mówiłeś, że zaczął szarpać Dorotę. – No. – To dostał to, na co zasłużył.

24

Wypis z grupy na Facebooku „Znajdźmy Alicję!” Szukałem w necie informacji, ale nie znalazłem. Czy sprawdzano okoliczne sekty? Bo w Gliwicach i w ogóle na Śląsku trochę tego tałatajstwa jest. U nas mieszka chociażby ten Matuszewski. Przydałoby się zrobić nalot na Mohana, zobaczyć, co on wie o tej sprawie. Nawet jak nic nie wie, to przydałoby się zrobić nalot. Prewencyjnie. I powtarzać raz za razem, aż się stąd wyniesie. Jest tyle pięknych miejsc, w których mógłby zamieszkać. Kamczatka, Guantanamo :D Jest jeszcze Misja Czaitanii, Jehowici, Likanie, sataniści, Anioły Nieba, różni poganie. Nie zapominaj też o bardzo groźnej sekcie pancernej brzozy! Od siedmiu lat niszczą Polskę! Ich guru w nagrodę dostał stołek w Brukseli! Przypominam, że nie zajmujemy się polityką! Posypią się bany. Jako moderator tracę tutaj już cierpliwość. Bo pewnie sam siedzisz u nich w kieszeni. Panu już podziękujemy. Ban! Chciałabym wrócić do tematu sekt, bo wydaje mi się, że to ważny trop. Bo nie da się tak zniknąć, jak zniknęła Alicja. Nie zostawić żadnego tropu. Po prostu bez śladu. Nic nie ma. Moim zdaniem ktoś musiał jej w tym pomagać. To mogła być sekta. Mają pieniądze, mają miejsca, gdzie ją mogli ukryć. Takie młode dziewczyny są bardzo podatne właśnie na psychomanipulacje różnych guru. Jeszcze jak się zakochają. No dobrze, ale co możemy z tym zrobić? Jak to sprawdzić? My nie, ale policja już tak. Jest nas tu dużo, znamy różne miejsca, orientujemy się, co się dzieje w Gliwicach i okolicach. Powinniśmy zrobić wspólnie listę miejsc, w których albo mieszkają członkowie sekt, albo je wykorzystują do spotkań. Potem dostarczmy ją policji i niech zrobią tam przeszukania. To jest dobry pomysł, ale powinniśmy mieć coś więcej niż tylko domysły, żeby policja potraktowała nas poważnie. Wystarczy anonimowy donos, że widziano kogoś podobnego do Alicji pod adresem tym i tym. Nie mogą tego zlekceważyć. Jeszcze jak się dyskretnie da cynk prasie, że szykuje się taka impreza. Jak tylko policja poczuje, że ich pilnują kamery, to będą pracować, że aż im się z tyłków będzie kurzyć. I tak już pracują. Znam trochę temat od wewnątrz i wierz mi, że od dawna nie było w Gliwicach i na Śląsku sprawy, na którą przeznaczono by tak dużo środków, ludzi i pieniędzy. I jakie mają efekty. Trochę marne, nie? Sorry, ale to, o czym my sobie tutaj rozmawiamy, to są absolutne PO D STAW Y. PO D STAW Y! A oni się tym nawet nie zajęli. Te wszystkie sekty to powinny być od dawna sprawdzone i przetrzepane na wszystkie strony. Pewnie były. Co ty myślisz, że policja ot tak zdradza tajniki pracy operacyjnej. Przecież oni nie mogą się wszystkim dzielić. Tajniki pracy operacyjnej. Jasne. Skończmy na tym, że mam trochę odmienne zdanie na temat kompetencji polskiej policji. I też znam trochę temat od wewnątrz. A nasłuchałem się, nasłuchałem! Jest też coś, co wszyscy możemy zrobić i do czego serdecznie namawiam. Jeśli Alicja naprawdę jest w sekcie, to na pewno jest opanowana przez złe duchy. Bo to właśnie Zły wykorzystuje te sekty do swojego dzieła. Alicja może nawet nie wiedzieć, co się z nią dzieje. Powinniśmy wszyscy się modlić do Ducha Świętego, żeby przelał na nią swoją łaskę i żeby dziewczyna przejrzała na oczy i znalazła siły do walki ze Złym. Pięknie. Archiwum X nam się tutaj robi normalnie :D Agent Mulder się zaraz nam tutaj pojawi i opowie, że Alicję to tak naprawdę UFO porwało. I to piękna teoria. I jak wszystko do niej pasuje! Możesz nie wierzyć, ale się nie wyśmiewaj. I przede wszystkim poczytaj, co mówią w wywiadach egzorcyści. Co oni widzieli. Zły działa. Zły jest wśród nas. Największym zwycięstwem szatana jest to, że ludzie przestali w niego wierzyć! Moim zdaniem modlitwa na pewno nie zaszkodzi. Nawet jeśli Alicja nie jest w sekcie, możemy się modlić w intencji jej szybkiego odnalezienia. Na pewno u Świętej Anny były organizowane spotkania modlitewne w tej intencji.

I co? Ludziom się chyba już znudziło. Na fb ludzie też się wykruszają.

25

Następnego dnia rano Dawida rozpierało poczucie dumy i łupanie w czaszce. Znakomicie sobie poradził z tym ochroniarzem. Wziął go w imadło i wycisnął. Jaką minę miał tamten, kiedy usłyszał o kokainie, amfetaminie i prokuraturze. Dawid wciskał mu kit, jakby całe życie szyby wstawiał. Gorzej, że wyłaniał się z tego wszystkiego mało interesujący obrazek. Niesympatyczny chłopaczek traci dziewczynę i kumpli. Przeżywa rozstanie. Pewnego wieczoru chłopaczek dowiaduje się, że jego była ma nowego faceta, i dostaje konkretne bęcki od ochroniarza. Pijany, pobity i zrozpaczony skacze z dachu. Żegnaj, okrutny świecie, i end of story. Banalna historyjka, której w żaden sposób nie da się sprzedać klientce. Jasne, nie pasowały do tego kłamstewka Gołębia, Mai i Skóry, ale z drugiej strony, jeśli oni naprawdę nic nie ukrywali, tylko chodziło o jakieś nieistotne pierdoły? Wszedł do wanny, odkręcił ciepłą wodę i otworzył piwo. Tej nocy w drodze powrotnej odwiedził kilka knajp i wypalił całą paczkę białoruskich fajek. Nic dziwnego, że dręczył go kac i kłuło w płucach. Co właściwie miał po tych kilku dniach pracy? Niewiele. Zamkniętą kłódkę od klapy na dach, kłótnię na klatce i okrzyki „ratunku”. Ale to był sobotni wieczór. Mało osób pije w soboty, awanturuje się i wzywa pomocy? Dotarł do informacji, że chłopak handlował marihuaną. Ale tego też nie może powiedzieć klientce. Przecież nigdy nie uwierzy, że jej cudowny, mądry chłopiec sprzedawał N A RK O TY K I ! Cała reszta potwierdzała wersję o samobójstwie. Nawet zagadkowe ślady pobicia udało mu się wyjaśnić. Tylko co z tego? W żaden sposób nie zbliżył się do rozwiązania zagadki, co się stało wtedy tam na dachu. Jeśli w ogóle się coś stało. Chłopak był pijany. Może po trawie. Mógł po prostu podejść do krawędzi, żeby się wylać, i stracił równowagę. Bywa. Zacharczał, wydobywając z głębi gardła zalegającą tam flegmę. Podniósł się, splunął do sedesu i napił się piwa. Gorąca woda parzyła w skórę, więc dolał trochę zimnej. Łupanie utrudniało myślenie. Musiał coś znaleźć, coś wymyślić. Za parę dni spotka się przecież z tą kobietą. Będzie wypytywała o postępy. Co jej powie? W sumie, nawet jeśli Mateusz po prostu skoczył albo spadł, to i tak warto byłoby wyciągnąć z niej jeszcze kilka stówek. Wyszedł z wanny. Włożył szlafrok i poszedł z piwem do pokoju. Za sobą zostawiał na drewnianej podłodze mokre ślady stóp. Włączył komputer i uruchomił dysk Mateusza. Nie pamiętał, który to już raz przeglądał jego zawartość. Filmiki, dokumenty, zdjęcia, historię przeglądarki. Cokolwiek, co mogłoby być użyteczne. Wpadł na pomysł, że mógłby w sumie sprzedać konto Mateusza na World of Tanks. Skoro chłopak wpakował w nie tyle kasy, to na pewno da się je opchnąć na Allegro za kilkaset złotych. A może nawet parę tysięcy? Powinien się zorientować, ile to może być warte. Rozmyślania przerwał mu telefon. Syknął z bólu, kiedy dźwięk dzwonka wbił mu się w ucho. Odebrał, nie patrząc na wyświetlacz. Od razu niemal pożałował. – Cześć, pysiu. Mój ulubiony prywatny detektywie… Ewelina miała lekko zachrypnięty głos. Odrobinę przeciągała słowa. Musiała już coś wypić. Niby nie powinien na to zwracać uwagi, bo sam pił piwo, ale z jakiegoś powodu go to oburzało. – Cześć.

– Myślę o tobie, wiesz? O twoich mocnych ramionach, gorącym brzuchu, uśmiechu. I nie oszukujmy się. Myślę o twoim kutasie. Wiesz, co chciałabym z nim zrobić… – Nie mam teraz czasu – przerwał jej. Nie była to prawda. Miał czas. Nie miał ochoty. – …chciałabym go wziąć do ręki. Delikatnie gładzić palcami, aż zrobi się twardy. I wtedy oblizać. Jak loda, ze wszystkich stron, dopóki nie zrobi się lśniący od mojej śliny. A potem wsadziłabym go sobie głęboko do gardła. Tak głęboko, jak nie wsadzała sobie żadna kobieta, z którą byłeś. – Słuchaj… – Teraz ty. Teraz ty mi powiedz, co byś ze mną zrobił. – Mówiłem, że teraz nie mogę. – Pysiu. Powiedz mi. Powiedz mi, co byś ze mną zrobił. Całował piersi? Ssał sutki? Gryzł je? Już miał się rozłączyć, kiedy jego wzrok powędrował za okno. Było jasno. Była sobota. – Gdzie jest twój mąż? – przerwał jej. Była pod wpływem. Była znudzona. Mogło jej odbić. Mogła do niego zadzwonić z domu, a Baliczka słyszał wszystko, co mówiła. – Czemu o niego pytasz? Nie pytaj o niego. Nie interesuj się. Opowiadaj mi… – Gdzie jest twój mąż!? – wrzasnął. – Spoko. Pojechał na ryby czy gdzieś tam. Nie wiem. Może popływać. Coś brał. Przerwała. W słuchawce słyszał tylko jej urywany oddech. – I straciłam przez ciebie nastrój – stwierdziła nagle. – No to cześć – powiedział i wrócił do przeglądania zdjęć. Wszedł w katalog z lutego. Jakieś fotki z imprezy na rynku. – Czekaj! – Co takiego? – Znalazłeś coś? – Co? Na imprezie byli Skóra, Maja i Mateusz. Najwyraźniej chodzili od knajpy do knajpy, podobnie jak Dawid poprzedniej nocy. Podrywali panienki. Nawet Mateusz, chociaż wtedy musiał być jeszcze z Kaśką. – Na mojego męża. Czy znalazłeś coś, żebym mogła wyciągnąć od niego kasę podczas rozwodu!? – Nie. Jeszcze nie. – A masz w ogóle jakiś pomysł? – Nie wiem. Sama mówiłaś, że jest nudny. Może tylko mówi, że jeździ na ryby, a naprawdę obskakuje dziwki? – To dlaczego tego nie sprawdzasz? – Bo dopiero mi o tym powiedziałaś! – Powinieneś go śledzić. Non stop. Składać mi raporty! No weź się do pracy! Coś było nie tak z tymi zdjęciami. Czegoś brakowało. Przejrzał je wszystkie jeszcze raz. Zaczęli na rynku. Piwo na rynku, potem Gwarek. Seria fotek z jakimiś pannami. Wychodzą z Gwarka. Potem kolejny klub – tym razem Jazz. Nagle załapał. Brakowało prawie dziesięciu zdjęć. Zerknął na datę i godzinę wykonania fotografii. Brakowało materiału z dwóch godzin. Dlaczego? – To co zamierzasz zrobić? – dotarł do niego głos Eweliny. Zorientował się, że musiała mówić przez

cały ten czas, kiedy przerzucał fotki Mateusza. – Wiesz co. Przestań się zachowywać jak twój mąż – odpowiedział i się rozłączył. Znał ją. Wiedział, że teraz jest cała czerwona ze złości i za sekundę wybierze jego numer, żeby mu nawrzucać. Dlatego po prostu wyłączył telefon. Brakowało dziesięciu zdjęć. Dwóch godzin. Mateusz je wyrzucił. Wyszły nieostre? Nie, to mu nigdy nie przeszkadzało. Wrzucał na swój dysk wszystko jak leciało. Dlaczego więc je usunął? Co takiego się wydarzyło podczas tych dwóch godzin w lutym?

26

Zaparkował samochód i wszedł do warsztatu. Blondi natychmiast go zauważył i popędził w jego stronę, równocześnie dając znać koledze, że zajmie się nowym klientem. Krystian wyciągnął w jego stronę dłoń, żeby się przywitać, ale mechanik pokazał, że ma ręce całe w smarze. – Co będzie? – Żaróweczka i możecie oleju dolać, jeśli trzeba. Da się zrobić? – powiedział Krystian, wręczając mu kluczyki. – Żaróweczkę to zawsze gdzieś wepchniemy. Pan wejdzie do biura i poczeka. Krystian przeszedł do poczekalni. Podszedł do recepcjonistki. – Wymiana żarówki i dolewka oleju będzie. – Jaka żarówka? – H4 – zaryzykował, bo nigdy nie pamiętał dokładnie oznaczenia. Zresztą, to nie miało znaczenia. W końcu wszystkie lampy miał sprawne. – Dwadzieścia pięć złotych. Sięgnął po portfel, zapłacił i usiadł przy stoliku. Wziął „Auto Świat” i przeczytał artykuł o najbardziej korzystnych w zakupie używanych kombi oraz recenzję SU V -a od Kii. Z ciekawości sprawdził też, jak prowadzić ekonomicznie, i doszedł do wniosku, że nie miałby cierpliwości do takiej jazdy. Minęło dwadzieścia minut, więc wstał i wyszedł z biura. – Ale mechanik jeszcze nie powiedział, że gotowe – zawołała za nim recepcjonistka. – Ja już widziałem, że zrobione – odparł. Auto czekała na niego na parkingu. Przez chwilę zastanawiał się, czy w ogóle wjeżdżało do warsztatu. Blondi stał obok, machając kluczykami. – Wszystko w porządku? – zapytał Krystian. – W porządeczku. To oznaczało, że Blondi zabrał kopertę z pieniędzmi, nie miał uwag do kwoty, którą w niej znalazł, i na jej miejsce włożył paczkę z marihuaną. – Wymieniliśmy żarówkę – dodał Blondi, oddając kluczyki. Krystian próbował sobie przypomnieć, co to może znaczyć. To był kod na coś? Nie pamiętał. Ustalali go dość dawno. – Tę z lewej. Nie świeciło się. – Serio? – Serio. Krystian odetchnął z ulgą i uśmiechnął się szeroko. Dobra, miał jeszcze do załatwienia jedną sprawę. – Słuchaj, bo jest taka rzecz. – No? – Kojarzysz Mateusza Polaka? Blondi podniósł wysoko brwi i odgarnął grzywkę z czoła. – Nie, a co? – Bo ten. Bo on był doradcą kredytowym. Tak jak ja, nie? Ale już nie doradza, bo miał wypadek. I jego

klienci do mnie teraz przychodzą, czybym im też nie doradził. I jestem ciekawy, ten. Z którego banku polecał kredyty. Krystian poczuł, jak na policzki występują mu rumieńce. Kurde, ale to koślawo wyszło, pomyślał. A Blondi patrzył na niego jak na debila. – Sorry, stary, ale nic nie wiem. – Nic? – No nic. Nie znam się na kredytach. Krystian zamrugał. Blondi naprawdę nie zrozumiał? Przecież to było dość czytelne. Z drugiej strony, miał tę ksywę nie tylko ze względu na grzywkę. Krystian zaczął się zastanawiać, jak wyrazić się jaśniej, a przy tym nic nie mówić dosłownie. – Muszę spadać – powiedział Blondi i wskazał na warsztat. – Robota czeka. Trzymaj się. – Trzymaj się. Krystian podrzucił kluczyki od auta w dłoni. Niczego się nie dowiedział. Ale próbował. Te gry i tak mu się należały. I to właśnie powie Dawidowi, postanowił. Wsiadł do samochodu i pojechał do domu.

27

Dawid musiał wyleczyć kaca, dlatego z domu zebrał się dopiero wieczorem. Zresztą, wcześniej i tak nie miał pomysłu, co mógłby ze sobą zrobić. Postanowił odtworzyć lutową trasę Mateusza, Skóry i Mai. Podobnie jak oni, zaczął od pubów na rynku. Wypił piwo i poszedł dalej. Gwarek ominął szerokim łukiem, bo nigdy nie przepadał za tym lokalem. Za głośna muzyka, za dużo żelu, makijażu i brokatu. Poszedł od razu na plac Inwalidów Wojennych. Mateusz, Skóra i Maja zrobili sobie tu selfie. Ostatnie zdjęcie przed wykasowanymi. Wyciągnął wydruk i wyprostował. Stali wtedy na rogu, plecami do ulicy Zwycięstwa, a przodem do rynku. Głupio się uśmiechali. W ich oczach widział wypity alkohol i wypalone zioło. Była noc. W tle dostrzegł kiosk Ruchu i trzech młodych kolesi, z których jeden miał rude włosy. Dokąd mogli stąd pójść? Były dwa oczywiste miejsca. Pierwsze to klub muzyczny Jazz, w którym wbrew nazwie jazz grano już bardzo rzadko. Lokal żył z imprez dla studentów i licealistów. Jak wynikało z fotorelacji, odwiedzili go tamtej nocy. Czy tam powstały brakujące fotki? Raczej nie. Dlaczego Mateusz miałby wykasować część fotek z tego miejsca, a resztę zostawić? Bez sensu. Czyli musieli pójść gdzieś indziej. Kolejną opcją było Inferno. Klub go-go, znajdujący się tuż obok bramy prowadzącej do Jazzu. I to może miało sens. Wykasował zdjęcia, bo bał się, że Kaśka znajdzie fotki, jak jakaś laska macha przed nim cyckami. Proste i banalne rozwiązanie. Jak wszystko w tej sprawie. Ale znowu zostawił fotki, jak maca jakąś laskę w Gwarku! Macanie na dyskotece Kaśce by nie przeszkadzało, a pokaz go-go, gdzie dotykanie jest zabronione, już tak? Odwiedził Inferno. Lokal był przygnębiająco pusty. W centralnym miejscu ustawiono scenę z rurą do tańczenia. Wokół niej kilka loży, z których zajęte były ledwie dwie. Siedziało w nich paru facetów, których na pierwszy rzut oka bardziej interesowało piwo i orzeszki ziemne niż półnagie dziewczyny popijające tuż obok kolorowe drinki. One zresztą również wyglądały na znudzone. Dawid zamówił piwo (droższe niż to w lokalach przy rynku). Wziął łyk. Wtedy z głośników poleciała szybsza muzyka. Jedna z dziewczyn wstała z obrażoną miną, ale zaraz przykryła ją sztucznym uśmiechem. Weszła na scenę i zaczęła tańczyć wokół rury. Dawid obserwował w milczeniu pokaz. Dziewczyna była nawet ładna, dość wygimnastykowana, ale w jej występie nie widział nic podniecającego. Początkowo zastanawiał się, czy nie powinno go to martwić, ale miny innych gości wyrażały co najmniej identyczną obojętność, więc się uspokoił. – Może pan zamówić prywatny pokaz – poinformował go barman. – Tak tylko mówię. – Nie, dzięki. Ale może mi pan pomóc. – Dawid wyciągnął zdjęcie i pokazał je barmanowi. – Poznaje pan tego chłopaka? – Wskazał palcem na Mateusza. Barman nachylił się nad zdjęciem. – Nie udzielamy informacji na temat naszych klientów. Prywatność przede wszystkim. Pan z policji? – Nie. Jestem detektywem. Ten chłopak nie żyje. Prowadzę w tej sprawie śledztwo na zlecenie jego matki. Wydaje mi się, że mógł tu bywać. Barman raz jeszcze zerknął na fotografię. – Przykro mi, ale każdy mógłby tak powiedzieć. Dawid przez moment wahał się, czy nie spróbować dać barmanowi kilku dych łapówki, ale stwierdził,

że szkoda pieniędzy. – Jasne. Dopił piwo. Został wystarczająco długo, żeby zobaczyć jeszcze jeden pokaz. Tym razem tańczyła niska blondynka. Mniej zdolna od koleżanki, ale ładniej się uśmiechała. Tyle wystarczyło, żeby wśród widzów wywołać lekkie ożywienie. Ale tylko lekkie. Zapłacił i wyszedł. Na zewnątrz wyciągnął papierosy. Po wczorajszym przez cały dzień nie palił, ale teraz miał ochotę. – Nie spodobało się? Odwrócił się błyskawicznie. Tuż za nim stał rudy chłopaczek z pyzatą buzią. Jakieś dwa metry od niego dwóch innych. Jeden wysoki, z długimi włosami związanymi w kucyk i bojówkami wpuszczonymi w buty. Drugi był tęższy, krótko ostrzyżony i patrzył na Dawida bykiem. Obaj trzymali dłonie w kieszeniach kurtek. Dawid zastanawiał się, co tam mają. Gaz pieprzowy? Kastety? I czy zamierzają go skroić? Byli młodzi, ale było ich trzech, a on jeden. Dyskretnie zaczął rozglądać się za patrolem policji. Oczywiście, chociaż komisariat był kilkadziesiąt metrów dalej, nikogo w pobliżu nie było. – Tak sobie jest – odparł. – Drogo? – zapytał chłopaczek. Chciał wybadać, ile zostało Dawidowi pieniędzy? Dawid wzruszył ramionami. Uznał, że w razie czego uda mu się zbiec z powrotem do Inferno. Przeczeka tam, aż tych trzech zniknie, albo zadzwoni po patrol. – Normalnie – powiedział. – Tylko dziewczyny takie sobie. – Niefajne są. Wiem. Ciekawe skąd, pomyślał Dawid. Wpuszczali go już do środka? Mało prawdopodobne. – Znam fajniejsze – kontynuował pyzaty. – Chciałbyś? – Co takiego? – Fajną dziewczynę. Dawid zamrugał zaskoczony. Spojrzał na pyzatego, potem na jego dwóch kolegów. To o to chodziło? Chłopaczek był alfonsem? Ale ile on mógł mieć lat?! Siedemnaście? Osiemnaście najwyżej. – Wiesz co, nie musisz mówić teraz. Podaj mi swój numer telefonu, to wyślę ci sygnała. Dobra? – Sam nie wiem. – Podaj, co ci szkodzi. To tak na wszelki wypadek. No, jaką masz komórkę? Chłopak robił się natarczywy i widać było, że nie odpuści. A jego dwaj koledzy uważnie przyglądali się całej scenie. Dawid dla świętego spokoju podał swój numer. Pyzaty wpisał go z szybkością, na jaką stać tylko dzieciaka, który wychował się z komórką w dłoni, i już po chwili telefon Dawida zawibrował pojedynczym dzwonkiem. – No to teraz masz do mnie namiar. Trzymaj się. Chłopaczek klepnął Dawida po ramieniu i odszedł do swoich kumpli. Dawid ruszył szybkim krokiem w stronę ulicy Zwycięstwa. Skojarzył dopiero po kilkudziesięciu metrach. Gdy już znalazł się w bezpiecznej odległości, wyciągnął zdjęcie Mateusza. Uważnie przyjrzał się stojącej w tle trójce. Miał rację. Cholera, miał rację! – To dlatego wykasowałeś zdjęcia, Mateusz? – powiedział szeptem. – Też spotkałeś tego małego alfonsa?

28

Niedziela była dniem, w którym musiał pokłonić się Bestii. Odwlekał to tyle, ile się tylko dało, ale nadeszła chwila, kiedy nie mógł już kazać jej dłużej czekać. Wiadomość była prosta – chcesz się cieszyć darami Złego, musisz mu oddać rytualny pokłon. Złożyć ofiarę, upuścić własnej krwi, zbrukać się w jego mrocznej poświacie. Wiadomość została przekazana co prawda innymi słowami, ale jej sens był dokładnie taki. – Ojciec tyle dla ciebie robi. Przyszedłbyś wreszcie na obiad i zrobił mu przyjemność – naciskała przez telefon matka. W jej głosie brzmiała niewypowiedziana groźba. Dawid wiedział, że wraz z postępami choroby ojciec robił się coraz słabszy. Coraz więcej kontaktów z jego kolegami i współpracownikami brała na siebie matka oraz Ania. A byt Dawida zależał z kolei od tego, ilu z nich weźmie go jako swojego podwykonawcę. Wstał dość wcześnie, bo o dziewiątej. Wziął porządną kąpiel, ogolił się. Wybrał czyste ciuchy, jedne z ostatnich, jakie znalazł w szafie, i obiecał sobie, że tego dnia to już na pewno zrobi pranie. Najpierw kościół. Sztuczne uśmiechy. Wymiana rytualnych uścisków dłoni ze znajomymi, bo przyjaciół przecież nie mieli. Udawanie, że są szczęśliwą, kochającą się rodziną. Ania szła obok ojca. Dawid pozwolił, żeby matka wzięła go pod rękę. Msza była fajna. Nie musieli ze sobą rozmawiać. Wystarczyło, że siedzieli obok siebie, klepali formułki. Jedynym zgrzytem była taca. Matka rzuciła mu krzywe spojrzenie, bo jako jedyny z całej rodziny rzucił Mieszka zamiast Jagiełły. Ale to była tylko rozgrzewka. Lekkie poklepywanie się i groźne miny podczas ważenia zawodników. Teraz przyszła pora na wyjście na ring. Na pełne dwanaście rund ze srogim przeciwnikiem – matka rozstawiła talerze i postawiła wazę z rosołem. – Nałóżcie sobie – poleciła. Dawid poczekał, aż Ania sobie naleje, a potem sięgnął po chochlę. Nabrał rosołu i już miał wlać zupę do swojego talerza, kiedy powstrzymał go chrapliwy głos ojca. – Matce nalej. Posłusznie wykonał polecenie. Potem oddał chochlę, żeby matka mogła obsłużyć ojca. Dopiero wtedy przyszła kolej na niego. Pracowali w milczeniu, nabierając cierpliwie kolejne łyżki pełne rosołu i makaronu. – Dobra zupa – pochwalił ojciec, co było tradycyjnym sygnałem oznaczającym, że można rozmawiać. – Dziękuję. – Co u ciebie słychać, Dawid? – zapytał ojciec. – Bo u Ani to wiem. – Dobrze. Dzięki. – Pracujesz? – Pracuję. – Dla Rosolskiego, słyszałem? – Aha. I mam jeszcze jedną rozwodówkę. – To dla Rosolskiego ciekawe? – No.

– A rozwodówka? – Też ciekawa. – Studia byś wreszcie skończył, a nie bawił się w detektywa – włączyła się matka. Ojciec machnął dłonią, jakby odganiał natrętną muchę. – Dajże spokój – zaprotestował. – Pracuje przecież normalnie. Działalność ma. Podatki płaci. Wszystko jest w porządku. Nie każdy musi być od razu adwokatem. Dawid był równie zszokowany, jak reszta rodziny. Matka spoglądała na niego nieufnie, jakby podejrzewała, że uknuł z ojcem jakiś wymierzony w nią spisek. Ania skołowana, nie wiedziała, co się dzieje. I nic dziwnego. Rytualne najazdy całej rodziny na Dawida, frontalna szarża z pretensjami, bombardowanie gorzkimi wyrzutami, huraganowy ostrzał dętych morałów i wreszcie, w momencie, kiedy przedpole zostało już oczyszczone, brutalna okupacja rodzicielskimi kazaniami, były u nich tak naturalną częścią niedzielnych obiadów, jak u innych wspólne oglądanie Familiady. Tymczasem ojciec przerwał to wszystko, zanim pozostali zawodnicy zdążyli się rozgrzać i w spokoju skończyć rosół. Matka z Anią posprzątały przy stole. Wyniosły wazę i zamiast tego przyniosły rolady wołowe z kluskami i modrą kapustą. Ojciec do tego dostał jeszcze kieliszek wódki. – Dawidowi też nalej – polecił matce. – Przecież… – Duży już jest, nie? – nie pozwolił jej dokończyć. Niechętnie postawiła przed Dawidem drugi kieliszek i nalała mu Luksusowej. – Na dobre trawienie – powiedział ojciec, wznosząc szkło. Napili się. Wódka była mocno schłodzona. Gładko weszła w gardło, rozpalając dopiero żołądek. Wzięli się do jedzenia. Ania zaczęła opowiadać o jednej ze swoich spraw spadkowych. Dawid słuchał jednym uchem, przypatrując się bardziej ojcu, który udzielał córce porad. Schudł. Choroba odcisnęła na nim swoje piętno. Ciągle trzymał się prosto. Minę miał hardą, ale to były tylko pozory. Ojciec zawsze udawał. Nosił maski. Grał w swoim małym teatrzyku. To przecież od niego Dawid nauczył się kłamać. Ale do tej pory czuć było, że za tymi wszystkimi przedstawieniami kryje się jakaś moc, determinacja i zaciętość. Teraz zostało tylko zmęczenie. Naprawdę jest chory, pomyślał Dawid. Chociaż wiedział o tym wcześniej, dotarło to do niego po raz pierwszy. Naprawdę się zaniepokoił. Nie o niego. O siebie i o to, co się stanie ze zleceniami, które podrzucał mu ojciec. Skończyli jeść w dziwnym, niepokojącym spokoju. Nikt na nikogo nie krzyczał, nie było awantur ani jadowitych komentarzy. Przeszli do salonu, gdzie matka podała kawę i ciastka. Ojciec zajął miejsce w swoim ulubionym fotelu, antyku sprzed wojny, który odnowił kosztem kilku tysięcy złotych. Nad fotelem wisiało zdjęcie ojca z papieżem. Co prawda tym gorszym – Benedyktem XV I , bo na Jana Pawła I I nie zdążył się załapać. Dawid usiadł naprzeciwko. Z kredensu wziął popielniczkę, a z kieszeni spodni wyciągnął papierosy. Wsadził jednego do ust. – Co ty robisz?! – przeszkodziła mu matka, zanim zdążył wyciągnąć zapalniczkę. – Palę. – Przy ojcu?! Przecież wiesz, w jakim jest stanie! – Tato zawsze palił przy nas i nie było problemu! – I popatrz…

– Dajże spokój! – krzyknął ojciec. – Chłop chce zapalić, daj chłopu zapalić. To, kurwa, ani kościół, ani żłobek! Matka aż zachłysnęła się z wrażenia powietrzem i położyła sobie dłoń na piersi. Przez moment wyglądała jak obrażona dama z dziewiętnastowiecznego malowidła. Dawid zapalił i zaciągnął się głęboko. Papieros smakował jak nigdy. – Daj jednego – poprosił ojciec. Dawid przesunął paczkę w jego stronę. – Tadziu… – Od jednego przecież nie umrę – mruknął w odpowiedzi na ledwo zaznaczony protest żony. – Przynajmniej nie dzisiaj – dopowiedział sobie, wkładając papierosa i odpalając. Zaciągnął się, wydając z siebie błogi odgłos, który nagle się urwał, zmieniając się w potworny kaszel. Zrobił się przy tym czerwony. Gestem zatrzymał żonę, która już ruszała mu na pomoc. Kiedy się uspokoił, rzucił z obrzydzeniem papierosa do popielniczki i chwycił leżącą niedaleko niego paczkę. – Co to jest?! – Papierosy. – Ale jakie? To cyrylica? To ruskie papierosy?! – Białoruskie – sprostował Dawid. – Dlaczego palisz ruskie papierosy?! Ktoś ci nie płaci? Rosolski ci nie płaci?! O to chodzi? Czy inny kutas ci zalega?! – Nikt mi nie zalega. Dostaję kasę w terminie – przyznał szczerze Dawid. – To dlaczego palisz ruskie papierosy!? – Ojciec wzniósł ramiona w górę. – Noż kurwa jego pierdolona mać! Ja sobie żyły wypruwam! Latam po całym mieście, załatwiając ci zlecenia, daję ludziom słowo, że nie jesteś takim debilem, na jakiego wyglądasz i na jakiego się zachowujesz, i po co to wszystko? Po co ja z siebie małpę na mieście robię?! Żebyś ty mógł palić ruskie fajki?! Rzucił paczką prosto w Dawida, trafiając go tuż pod lewe oko. Wstał z fotela i ruszył w stronę schodów na piętro. – Co za gówno – powiedział, wychodząc. Dawid nie był pewien, czy mówił o papierosach, czy o nim.

29

Wypis z grupy na Facebooku „Znajdźmy Alicję!” @ nikt nie znika bez śladu To nie jest prawda. Przypominam, że do dzisiaj na przykład nie wiadomo, co się stało z Filipem Korsarskim. Jeśli dobrze pamiętam, miał mniej więcej tyle lat, ile Alicja. Kto to był? Chłopak. Zaginął jakoś w latach dziewięćdziesiątych. Nie znaleziono go do dziś. Podobno były akcje jak te z Alicją. Plakaty wszędzie, telewizja, artykuły w gazecie. Też niby policja ostro pracowała. Ale nic nie znaleźli. Nic. Jak kamień w wodę. Co sugerujesz? To tylko teoria, prawda? I trzeba by ją sprawdzić. Ale może warto się dowiedzieć, ile zaginęło w naszym województwie dzieciaków w podobnym wieku od lat dziewięćdziesiątych? Nie chcę nic sugerować, ale to może być sprawka jednej osoby. Seryjnego zabójcy. Ale na serio myślisz, że policja niczego by nie zauważyła? Że przez ile? Dwadzieścia lat giną na Śląsku dzieciaki i nikt nic nie skojarzył? A dlaczego nie? Pomyśl tylko. Jesteśmy na Śląsku. Nie ma drugiego takiego obszaru w Polsce, na którym na tak małej powierzchni żyłoby tak wiele ludzi. Jakieś 3 miliony! Co więcej, to nie jest tak jak w Warszawie (1 miasto) czy Gdańsku (3 miasta), ale u nas w aglomeracji jest 19 miast! Każde z własną komendą miejską, strukturami, bazami danych. Dodaj do tego Rybnik. Rzut kamieniem jest Bielsko, Częstochowa, a nawet Opole (inne województwo) czy nawet Kraków! (inne województwo). To chodzi o sam przepływ informacji! Wydaje mi się to mało prawdopodobne. Rosemary i Frank West zabijali od 1971 roku. Łącznie 10 osób, w tym własną córkę. Schwytano ich dopiero w 1994 bodajże. A to działo się w Wielkiej Brytanii. Sorry, ale jednak mam większe zaufanie do angielskiej policji niż do polskiej. Pomyśl tylko. Masz seryjnego zabójcę dzieci na Śląsku. Raz jedzie do Gliwic, porywa Filipa Korsarskiego, zabija, zakopuje w jakimś lesie albo nawet na własnym podwórku, jak Westowie. Potem pojedzie do Katowic i zgarnie jakąś dziewczynę. Potem do Siemianowic, Tychów, Rybnika, Zabrza, Bytomia, Rudy, a nawet na gościnne występy do Krakowa i Opola czy Kędzierzyna. I nikt nic nie kojarzy, bo to różne miasta. Policja nie wymienia się danymi. Nie łączą tego w całość. Aż wreszcie koleś wraca do Gliwic po Alicję. Nie uważasz, że to mogłoby się wydarzyć? No mogłoby. Co proponujesz w takim razie zrobić? Pierwszym krokiem do rozwiązania problemu jest uświadomić sobie, że problem istnieje. Wydaje mi się, że trzeba by zwrócić się na przykład do Itaki, prawda? Oni zbierają dane o zaginionych. Przejrzeć sprawy zaginięć dzieciaków z ostatnich dwudziestu lat. Sprawdzić, czy coś się nie zgadza, nie łączy. Nie ma żadnych punktów wspólnych. Jeśli coś znajdziemy, zebrać to w całość i wysłać do prokuratury, bo więcej nie zrobimy. To ogromna praca. Nikt nie mówił, że będzie łatwo. Notatka służbowa 13/09/2015 Odnośnie do sprawy Alicji Kowalczyk/Monitoring grupy „Znajdźmy Alicję” na portalu Fac ebook.c om . Należy sprawdzić osobę Franciszek Szumnicki. Franciszek Szumnicki wysunął tezę, że Alicja Kowalczyk padła ofiarą seryjnego zabójcy dzieci działającego na Śląsku od lat dziewięćdziesiątych. Podał modus operandi ewentualnego sprawcy, powołał się na zbieżność ze sprawą Rosemary i Franka Westa z Wielkiej Brytanii. Franciszek Szumnicki pisze o swojej tezie z dużym przekonaniem, potrafi ją bardzo dobrze uargumentować, a także opisać działania ewentualnego sprawcy. Może to sugerować, że opisuje on działalność realnej osoby, a nie tylko swoją hipotezę. Należy także sprawdzić sprawę zaginięcia Filipa Korsarskiego i ewentualne punkty zbieżne ze sprawą zaginięcia Alicji Kowalczyk.

30

Wpatrywał się w panoramę Gliwic sfotografowaną z dachu bloku na osiedlu Kopernika. Trafił na to zdjęcie, szukając odpowiedzi na pytanie, skąd Mateusz miał klucz na dach. Wpisywał w Google rozmaite kombinacje słów „klucz, dach, Kopernik, Gliwice, kłódka”, aż trafił na forum miłośników robienia zdjęć z wysokich obiektów. Dawid zarejestrował się na nim, a później wysłał wiadomość do autora fotografii. Skoro facet był na tym dachu, to musiał się na niego jakoś dostać. Czyli miał klucz. Mateusz mógł go zdobyć w identyczny sposób. W momencie, kiedy nacisnął przycisk „wyślij”, usłyszał pukanie do drzwi. Poszedł otworzyć. Dziewczyna była niższa od niego. Sięgała mu do ramienia. Gęste czarne kręcone włosy, nad którymi nieudolnie próbowała zapanować różowymi spinkami oraz gumkami, upodobniały ją do pudla. Czerwoną maleńką torebkę ze sztucznej skóry trzymała przed sobą jak tarczę. Miała za to ładną twarz. Delikatną, bladą. I była jeszcze w tym wieku, kiedy tandetny makijaż dodawał jej uroku, a nie odstręczał. Jezu, pomyślał Dawid, ile ona ma lat? – Wpuścisz mnie? – zapytała. Zrobił jej miejsce w przejściu i od razu pożałował. Nie powinien dzwonić do tego małego alfonsa, nie powinien zamawiać dziewczyny, nie powinien się w to wszystko pakować. Dziewczyna zlustrowała dokładnie jego mieszkanie. Jej mina wskazywała, że nie podobało jej się to, co zobaczyła. Może to i dobrze. Wejdzie, wyjdzie i będzie po wszystkim. Zero stresów i problemów. Ale nie. Ściągnęła kurtkę i rzuciła ją wraz z torebką na kanapę. Została w samej bluzeczce na ramiączkach, która odsłaniała koronkowe wykończenie staniczka. Dekolt ozdobiła sobie brokatem. – Gdzie jest toaleta? Chciałabym się odświeżyć. Pokazał jej. Odczekał, aż zamknie się w środku. Odetchnął głęboko. Potrzebował spokoju. Jasności myśli. Po pierwsze, jeszcze nic nie zrobił. I dopóki się nie upewni, ile ta mała ma lat, nie może nic zrobić. To było jasne. Po drugie, skoro nic nie zrobił, to może z nią pogadać. I tylko pogadać. Zapytać o to wszystko, o co chciał zapytać. A potem grzecznie wyprosić. Tylko co z kasą? Nie może jej zapłacić, bo jeśli policja znajdzie przy niej kasę z jego odciskami palców, to nigdy się z tego nie wyplącze. Ale ona pewnie będzie chciała zapłaty, nawet jeśli do niczego nie dojdzie. Teraz jednak po kolei, na spokojnie, póki siedzi w kiblu i się „odświeża”. Otworzył jej torebkę. Wyciągnął portfel. Zaczął przeglądać zawartość. Dwie dychy, kilka biletów i jest! Legitymacja szkolna! Szum spuszczanej wody. Szybciej! Pierwsze słowo, które go zmroziło. Gimnazjum. W Łabędach. Ale który rocznik? Chwyciła za klamkę. Gdzie to jest? Kątem oka zobaczył, jak otwiera drzwi. Szybko wrzucił portfel i legitymację szkolną do torebki i odłożył je na miejsce. Dziewczyna patrzyła na niego podejrzliwie. – Co robisz? – zapytała. – Nic.

– No dobra. Podeszła do kanapy. – Zaproponujesz mi coś do picia? – A co pijesz? – A co masz? Piwo? Wino? Może być wódka z sokiem. Za rozpijanie nieletnich też były paragrafy. – Mogę ci herbatę zrobić. – Góralską? – Z torebki. – To może pójdziemy najpierw do sklepu? Z teczki leżącej na biurku wyciągnął zdjęcie Mateusza. Pokazał je dziewczynie. – Znasz tego chłopaka? – Nie – odpowiedziała zaniepokojona. – A tych z tyłu. Szczególnie tego rudego? – Też nie. – Nie kłam. Przecież to twój kolega. Ten, do którego zadzwoniłem i który obiecał mi, że przyśle mi fajną dziewczynę. I popatrz, kto się pojawił. Ty. – Palcem wskazującym uderzył ją delikatnie w brokatowy mostek. Cofnęła się. Dawid okrążył ją łukiem, odcinając drogę do wyjścia. – To jeszcze raz. Znasz tego chłopaka? – Wskazał na zdjęcie Mateusza. – Mówiłam, że nie. – A jego kumpli? – Też nie. Odczep się. Chwyciła za kurtkę i torebkę. – Nigdzie nie idziesz. Jak długo się tym zajmujesz? – Niczym się nie zajmuję! – Nie kłam. Spróbowała przejść obok niego. Chwycił ją za ramiona i odepchnął delikatnie. Jęknęła bardziej ze strachu niż z bólu, kiedy uderzyła tyłkiem o kanapę. Wzrokiem szukała innej drogi ucieczki. Ale żadnej nie było. Jej usta zadrżały, jakby miała się zaraz rozpłakać. Nawet zrobiło mu się jej trochę żal. Pewnie po raz pierwszy wpadła w takie kłopoty. – Jeszcze raz. I teraz nie kłam, bo pożałujesz. Jak długo się tym zajmujesz? Znasz tego chłopaka? Kim jest… Nie zdążył zadać ostatniego pytania. Zmyliła go jej udawana bezradność. Czubkiem buta trafiła idealnie w krocze. Zanim zorientował się, co się dzieje, już zgiął się wpół, zaciskając zęby, a łzy napłynęły mu do oczu. Minęła go biegiem. Próbował ją jeszcze chwycić za koszulkę, ale wyślizgnęła mu się z łatwością. Ryknął i popędził za nią, chociaż każdy krok skutkował kolejną eksplozją w okolicach pachwin. Wyprzedzała go co najmniej o piętro, ale nosiła buty na obcasikach, więc miał nadzieję, że złapie ją na podwórku. Wypadła pierwsza, on tuż za nią. I przystanął, bo dziewczyna już skryła się za rudym i jego dwoma kolegami.

– To jest jakiś świr! Zajmij się nim, bo nie chcę skończyć jak Alicja! Rudy przytulił ją. Pomagierzy stanęli pomiędzy nim a Dawidem. Alfons uspokoił dziewczynę i ruszył do Dawida. – Co to było? – Nie twoja sprawa. Płacę i wymagam. – Nic mi nie zapłacił! Tylko zadawał pytania. Grzebał mi w torebce! Rudy zmarszczył brwi. Z powodu swojej pyzatej twarzy wyglądał jak dziecko, które się zastanawia, co dostanie od Świętego Mikołaja. – Zadawałeś pytania? Dawid kątem oka zauważył, jak długowłosy zakłada kastet na dłoń. – O ciebie, o jakiegoś chłopaka! – mówiła dziewczyna. – Jesteś psem? – zapytał rudy. – Tak – skłamał Dawid. – I lepiej spieprzaj stąd, zanim będziesz mieć prawdziwe kłopoty! – To pokaż legitymację. – Mam w mieszkaniu. Rudy przez chwilę kalkulował ryzyko. A potem jego twarz rozjaśniła się w paskudnym uśmiechu. – Myślę, że wcale nie jesteś psem. – Przekonaj się. – Przekonam się. Siuks! Długowłosemu wystarczał tylko jeden krok i zamach przerażająco długiej ręki. Jakby była zrobiona z gumy. Cios powalił Dawida na ziemię, a na oczy spadła mu ciemna zasłona. Kiedy otworzył powieki, w ustach czuł smak mokrej ziemi, a w uszach słyszał pisk. Przed sobą miał twarz rudego. Ogromną. Paskudnie wykrzywioną, w połowie pomalowaną czymś fioletowym. – Nie zadzieraj z nami, frajerze – powiedział rudy. A potem zniknął. Wszystko zniknęło. Został fiolet i piszczenie w uszach.

31

Aplikantka zajrzała przez szparę w drzwiach i chrząknięciem dała o sobie znać. Rosolski oderwał się od pasjansa i kliknięciem sprowadził okienko do paska zadań. Dziewczyna miała okrągłą twarz, duży nos i na domiar złego malutkie oczy. Adwokat wychodził jednak z założenia, że jeśli ma zatrudniać kobiety, to najlepiej takie brzydkie. Liczył na to, że będą bardziej przykładać się do pracy i później zachodzić w ciążę. Jeśli w ogóle. – Tak, pani Magdo? – Pan Wolski już przyszedł. – A pani Polak? – Jeszcze nie. Natomiast… – zawahała się – pan Wolski. Nie wiem, czy jest do końca dysponowany. – Jest pijany? – Nie. – Naćpany? – Nie. – To w czym problem?! Proszę go wpuścić. Aplikantka niepewnie otworzyła szerzej drzwi i Rosolski zrozumiał, o co jej chodziło. Detektyw wyglądał, jakby przejechał go walec. Chodził, z trudem stawiając kroki, dziwacznie wykrzywiony. Na lewej stronie czoła wyrósł mu ogromny, fioletowy guz. Do tego był blady, jakby rzygał przez całą noc. – Człowieku! Co ci się stało?! Pobił cię ktoś? Rosolski poderwał się z miejsca, bo w pierwszym odruchu chciał pomóc detektywowi podejść do krzesła. – Dwa razy – powiedział Dawid. – Raz w piątek, drugi raz wczoraj. – Jezu… To miało coś wspólnego ze sprawą? – Może. Nie wiem. Ale wmówimy jej, że tak. – Co mi panowie wmówicie? – zapytała Maria Polak, niespodziewanie pojawiając się w drzwiach. W garsonce, umalowana, uczesana, w butach na niskich obcasach i z teczką w dłoni wyglądała, jakby wyszła prosto ze stron poradnika „Jak przygotować się do rozmowy o pracę”. Dawid odwrócił się w jej stronę. Nawet jeśli jego stan zrobił na niej wrażenie, to nie dała tego po sobie poznać. – Dawid żartował – próbował ratować sytuację Rosolski – pani wie, jacy są ci młodzi. – Wiem – odpowiedziała gorzko. – Mój syn był młody. Pamięta pan? W pomieszczeniu powiało chłodem. Maria Polak minęła Dawida i zajęła miejsce przy biurku adwokata. Skórzaną teczkę położyła sobie na kolanach. Rosolski chrząknął. – Dawid, czy możesz? – wskazał na wolne krzesło. Zajął swoje miejsce. – Czy coś podać? – zapytał Rosolski, podnosząc się, żeby zawołać aplikantkę. – Nie przyszłam tutaj na kawę i ciasteczka. Chciałam się dowiedzieć, co udało się panom ustalić w sprawie śmierci mojego syna. Czy są jakieś nowe tropy? Podejrzani? Adwokat opadł na krzesło z cichym plaśnięciem. Poprawił mankiety koszuli. Włożył okulary do

czytania. Potem wziął do jednej ręki długopis, a do drugiej plik dokumentów, które leżały tuż przed nim. – Tak… – zaczął i zawiesił znacząco głos, jakby robił pauzę podczas przedstawienia teatralnego. – Pan Dawid przeprowadził szereg czynności detektywistycznych w ciągu ostatniego tygodnia. W ich wyniku ustaliliśmy nowe okoliczności zdarzenia, których nie zna prokuratura. Wydaje nam się, że wymagają one jeszcze pogłębienia, bardziej szczegółowego badania, ale ogólny kierunek działań zakreślony przez pana Dawida wydaje się nam bardzo obiecujący. – Znakomicie. Myślę, że każda matka zamordowanego syna chciałaby usłyszeć takie pokrzepiające słowa – syknęła jadowicie Maria Polak. – Ale może jednak przejdziemy do konkretów. Bo za konkrety panu płacę. Zresztą za dużo i za długo. – Dobrze. Po pierwsze, udało nam się dotrzeć do dwóch nowych świadków. Jeden z nich twierdzi, że w dniu śmierci Mateusza w klatce, z której syn korzystał, wychodząc na dach, doszło do kłótni. Drugi świadek słyszał okrzyki „Ratunku” mniej więcej w porze, kiedy Mateusz zginął. – Czy wiedzą panowie, kto się kłócił albo o co? – Jesteśmy w trakcie ustalania tych szczegółów. – Co jeszcze udało się panom zrobić? – Przeprowadzono wywiady z osobami, które znały Mateusza. Jego kolegami, byłą dziewczyną. Szczegółowo zbadano, jak wyglądały ostatnie chwile jego życia. Wytypowano kilka potencjalnych tropów, na których chcemy się skupić. – Jakich konkretnie tropów? Rosolski znacząco spojrzał znad szkieł okularów na Dawida. Ten zrozumiał, że teraz jego kolej na przejęcie pałeczki. Typowe. Adwokat przerzucił na niego ciężar rozmowy tak, jak przerzuca się gorącego kartofla. – Jeszcze za wcześnie, żeby mówić. Nie chciałbym… Nie chcielibyśmy wzbudzać w pani przesadnych nadziei. Wydaje mi się jednak, że na dniach będziemy mogli przygotować pełne sprawozdanie i tam zamieścić wszystkie zebrane przez nas przesłanki oraz wnioski, do których doszliśmy. Maria Polak ściągnęła usta w nieprzyjemnym, wrogim grymasie. Przenosiła wzrok to na Dawida, to na adwokata, jakby zastanawiała się, którego pierwszego ma dziabnąć. – Czyli przez te wszystkie dni jedyna konkretna rzecz, do której panom udało się dotrzeć, to tych dwóch świadków? Dość kiepski wynik. – Musi pani zrozumieć… – zaczął adwokat, ale Maria Polak nie pozwoliła mu skończyć. – Nie. To pan musi zrozumieć, że tu chodzi o prawdę na temat śmierci mojego syna. Kiedy rozmawialiśmy o zatrudnieniu detektywa, zachwalał pan tego młodego człowieka, twierdząc, że jest on bardzo zdolny i bardzo pracowity. Dodawał pan, że dzięki jego młodemu wiekowi uda mu się dotrzeć do osób, które z policją niekoniecznie chciałyby rozmawiać lub nie rozmawiałyby z nimi szczerze. Postanowiłam zaufać panu. I zawiodłam się. Nie dość, że polecany przez pana detektyw ma marne wyniki pracy, to dodatkowo podejmuje wobec mnie wrogie działania. Adwokat zamrugał kilka razy zdziwiony i spojrzał pytająco na Dawida. – Nie mam zielonego pojęcia, o czym pani mówi. – Rozmawiał pan z moim byłym mężem! – naskoczyła na niego Maria Polak. – Wypił pan sobie z nim kawkę i miło gawędził, ani mnie o tym nie informując po fakcie, ani nie uprzedzając przed faktem. To jest niewybaczalne!

Dawida zatkało. Przez chwilę znowu czuł się tak, jakby dostał kastetem. Nie rozumiał, co mógł zrobić nie tak i dlaczego Maria Polak go atakuje. Rosolski uniósł krzaczaste brwi, a usta wykrzywił w wyrazie oburzenia. Najwyraźniej tym razem postanowił dołączyć do pałowania Dawida. – Czy możesz to wytłumaczyć? – Pan Polak do mnie zadzwonił. Poprosił o spotkanie. Nie widziałem przeszkód, żeby się z nim nie zobaczyć. Chciałem zbadać, jaki on ma pogląd na tę sprawę. – A jaki on może mieć pogląd? – zapytała szyderczo Maria Polak. – Od kiedy nas opuścił, w ogóle nie interesował się Mateuszem. – Pan Polak twierdzi co innego. – Kłamie. – Pan Polak twierdzi, że w ciągu ostatniego roku czy dwóch spotkał się kilka razy z Mateuszem. – Kłamie! – krzyknęła Maria Polak i potrząsnęła kilkakrotnie głową, burząc przy tym tak misternie ułożoną fryzurę. – Kłamie – kontynuowała, kiedy się uspokoiła. – Nie interesował się Mateuszem. Nie spotkał się z nim, bo gdyby się spotkał, to ja bym o tym wiedziała. – Pan Polak… – zaczął Dawid, ale Rosolski gestem dłoni kazał mu się zamknąć. – Pan Polak – wykorzystała okazję Maria Polak – to pierwszej wody manipulator, łgarz i gnida. Nie wolno mu wierzyć. Nikt jeszcze na tym dobrze nie wyszedł. A ja jestem tego najlepszym przykładem. Innym jest Mateusz. Wnioski z tych przesłanek to niech sobie pan wyciągnie sam. Przez kilka chwil ani Rosolski, ani Dawid się nie odzywali. Cierpliwie czekali, czy Maria Polak będzie miała coś jeszcze do dodania. Ona jednak skończyła i tylko gniewnie zaciskała dłonie na skórzanej teczce na swoich kolanach. – No cóż… Dawid… – Rosolski obracał w dłoniach długopis, zastanawiając się nad dalszym ciągiem swojej wypowiedzi – pani Maria ma bardzo dużo racji, jeśli nie całkowitą. Niezależnie od tego, jakie wiadomości i jakie informacje mógł wnieść lub wniósł do sprawy pan Polak. Chociaż z tego, co rozumiem, to rozmowa z nim była raczej mało owocna. – To zależy, jak to oceniać. – Niezależnie od tego. Bo to nie ma teraz znaczenia dla istoty rozpatrywanego zagadnienia. Taka rozmowa, takie spotkanie było głęboką ingerencją w życie prywatne naszego klienta. Nie można robić takich rzeczy bez jednoznacznie wyrażonej zgody klienta. I nieważne, czy jest nim pani Maria, czy ktokolwiek inny – mówił Rosolski. Dawid słuchał tego z rosnącą irytacją i z każdą chwilą czuł, jak guz pulsuje mu coraz silniej i mocniej. – Mam nadzieję, że to zrozumiałeś? I będziesz stosował się do tych wytycznych w przyszłości? – zakończył Rosolski. – Tak. Zrozumiałem. Będę – wyrzucił z siebie Dawid. – To chyba mamy tę sprawę załatwioną. Obiecuję, że to się już więcej nie powtórzy. Bardzo panią przepraszam za zaistniałą sytuację i proszę o wybaczenie. Maria Polak przyjęła przeprosiny. Ale nie wyglądała na przekonaną. Idąc tutaj, prawdopodobnie planowała, że przeczołga ich trochę bardziej. Dawid wbrew sobie pomyślał, że Rosolski całkiem nieźle poradził sobie w tej sytuacji. A przynajmniej zminimalizował straty. – Chciałbym zapytać tylko o jedno – odezwał się Dawid, zanim adwokat zdążył go uciszyć. – Tak? Proszę pytać – powiedziała prowokacyjnie Maria Polak.

– Skąd pani wiedziała, że się z nim spotkałem? Z pani byłym mężem. – Zadzwonił do mnie i o tym opowiedział. – Tylko po to? – Właściwie to tak. „Właściwie”. Czyli było coś jeszcze. Coś, czym nie chciała się z nimi podzielić. Postanowił naciskać, chociaż wiedział, że zdrowiej dla niego byłoby się wycofać. Cokolwiek wyjdzie na jaw, Rosolski i tak mu zmyje głowę. – Z pani wypowiedzi wynika, że powiedział coś poza tym. Mogłaby pani powtórzyć jego słowa? Nie muszą być dokładnie takie same, oczywiście. Zaprzeczyła, zadzierając podbródek. – Nie wydaje mi się, żeby to było istotne. – Skoro pani Maria tak uważa – poparł ją Rosolski. – A ja uważam, że pani Maria się myli. Pan Polak, po pierwsze, przyjechał do Gliwic. Po drugie, odszukał mnie. Po trzecie, umówił się na spotkanie. Po czwarte, po wszystkim zadzwonił do pani Marii. To dość dziwne zachowanie jak na kogoś, kto nie interesuje się i nie interesował się życiem swojego syna, prawda?! Dlatego chciałbym wiedzieć, co pan Polak przekazał pani Marii podczas tej nieszczęsnej rozmowy telefonicznej. Przyparł ją do muru. Widział to po niej. Była jak sarna, która nagle zdała sobie sprawę, że jest na celowniku myśliwskiej lunety. I teraz tylko może czekać na strzał. – Powiedział – zaczęła, zwilżając językiem usta – że zrobił pan na nim dobre wrażenie. Że uważa, że podjęłam dobrą decyzję, wynajmując detektywa, i zadeklarował pomoc, w tym partycypację w kosztach śledztwa. Dawid nie potrafił uwierzyć we własne szczęście. Teraz mógł się już tylko zastanawiać, jak mocno jej przyłożyć. – Czyli pan Polak cieszy się, że wynajęła pani detektywa, który ma zbadać sprawę śmierci Mateusza, chce pomóc, a także płacić za nasze działania. Czy tak postępuje człowiek, który nie interesuje się losem własnego dziecka? Czy tak postępuje człowiek, który się z dzieckiem nie widział od ponad dziesięciu lat? Stężała. Zniknęła z niej pewność siebie, agresja. Został tylko ból. – Nie widział się z nim. Mateusz nigdy by mi tego nie zrobił. Nigdy nie spotkałby się z ojcem za moimi plecami. Już miał powiedzieć, co innego Mateusz robił za jej plecami, ale powstrzymał się. To nie miało sensu. Osiągnął swój cel. Pobił ją. Rozłożył na łopatki. Leżała teraz na deskach i Rosolski w roli sędziego mógł jej tylko liczyć. – Skoro pani tak uważa – mruknął Dawid niewyraźnie. Darował jej w ten sposób życie. Oszczędził druzgoczącego ciosu. Wątpił, żeby to doceniła.

32

Szpila nie trudziła się z parkowaniem. Był środek dnia, dużo miejsca. Wjechała równolegle tam, gdzie powinno się stawać prostopadle, i wybiegła z samochodu, zostawiając otwarte drzwi. W dłoni już trzymała klucze od klatki schodowej. Ktoś, kto by ją obserwował z okien bloku, zdziwiłby się, że kobieta w bliźniaczej ciąży może poruszać się z taką szybkością. Zaczęło się godzinę temu od telefonu przemiłej starszej pani, która mieszkała piętro nad nimi i której czasami robili zakupy. – Przepraszam, pani Zofio, że przeszkadzam w pracy. – Starsza pani zawsze była oficjalna i zaciągała po wschodniemu. Jej rodzina trafiła do Gliwic ze Lwowa, a ona sama mimo długich lat spędzonych na Ziemiach Odzyskanych nie zdołała pozbyć się akcentu. – Pani córeczka strasznie płacze. Cały czas, pani Zofio. Zeszłam tam nawet na dół, zapukałam, żeby pomóc może, ale nikt nie otwiera. Pani mąż to chyba sobie rady nie daje. Pomyślałam, że powinna pani wiedzieć. Szpila (wbrew słowom Krystiana lubiła swoją ksywę – była krótka, mocna i dosadna) pomyślała, że starsza pani zaczyna mieć omamy. To źle wróżyło na przyszłość. Krystian szedł do pracy na dziewiątą, więc od kilku godzin Jula powinna być w przedszkolu. Podziękowała starszej pani za troskę, powiedziała, że wszystko w porządku, i rozłączyła się. Ale nie potrafiła się już skupić na pracy. Zadzwoniła do przedszkola. Tam usłyszała, że Krystian nie przyprowadził dziś Julki na zajęcia. Zachorowała? Szpila zmartwiła się na tę myśl – przede wszystkim chciała, żeby jej dziecko było zdrowe, ale jednocześnie nie chciała się niczym zarazić. Była przecież w ciąży. Będzie musiała się izolować od córeczki, unikać kontaktu. Ostatnio Jula z trudem zniosła taką sytuację. Nic nie rozumiała. Dużo płakała. Buntowała się. Raz nawet uderzyła ją w brzuch. Tylko dlaczego Krystian się nie odzywał? Szpila wybrała jego numer, ale nie odbierał. Spróbowała kolejny raz i kolejny, ale ciągle włączała się poczta głosowa. Zadzwoniła bezpośrednio do banku. Tam powiedzieli jej tylko, że Krystian nie pojawił się dzisiaj w placówce i nie mają pojęcia, co się z nim dzieje. Martwili się, że coś mu się stało. Połączyła się z sąsiadką z góry. – Czy Julcia ciągle płacze? – zapytała tylko. – Ciągle. Porwała płaszczyk, torebkę i bez słowa wybiegła z firmy księgowej, gdzie pracowała. Teraz pokonywała po dwa, trzy schody naraz, co na obcasach i w ciąży było nie lada sztuką. Już na dole słyszała rozdzierający płacz córki. Wpadła do domu. Drzwi nie były zamknięte na klucz. Julkę znalazła w dużym pokoju. Półnagą, czerwoną od płaczu, mokrą od łez, spoconą i zasmarkaną. Wzięła ją w ramiona, podniosła, chociaż lekarz jej tego zabraniał, i przytuliła. Szepcząc do ucha matczyne zaklęcia, obeszła całe mieszkanie, ale Krystiana nigdzie nie było. Wszędzie widziała tylko ślady przerażonego dziecka, które zbiło jedną szklankę, przewróciło wazon, krzesło i zrobiło kupę na środku dywanu oraz siusiu przy drzwiach. Zadzwonił telefon. Nieznany numer. Odebrała. – Nie zawiadamiaj policji.

– Co takiego? – Nie zawiadamiaj policji. Wiemy, gdzie mieszkasz. Pomyśl o swojej córce. O swoim brzuchu. I o tym, że nawet nie wiesz, gdzie i ile zioła ukryliśmy w twoim domku. Co by powiedziały psy, gdyby je znalazły? Zioło? Marihuana? To o to chodziło? Krystian obiecał, że już się tym nie będzie zajmował. Obiecał jej! – Będziesz grzeczna, a twój mąż wróci cały i zdrowy. – Jeśli to jakiś żart… – To nie jest żart. Szpila przełknęła ślinę i mocniej przytuliła do siebie szlochającą Julkę. – Powiedzcie mojemu mężowi… – Tak? – Powiedzcie, że będzie miał szczęście, jeśli to wy go zabijecie.

33

Wreszcie wyszła ze szkoły. Dawid czekał na nią ponad dwie godziny, coraz bardziej wątpiąc, czy to ma jakikolwiek sens. Nie wiedział przecież, ile ma lekcji, na którą i czy w ogóle dzisiaj przyjdzie na zajęcia. Ale jednak się opłaciło. W pierwszej chwili jej nie poznał. W zielonej kurtce o militarnym fasonie, zwykłych niebieskich dżinsach i żółtych glanach zupełnie nie przypominała tamtej wypacykowanej lali, która odwiedziła go poprzedniego wieczoru. Bez makijażu była ładniejsza. – Cześć – powiedział, wyskakując z samochodu, kiedy przechodziła tuż obok. Zrobiła wielkie oczy, a potem cofnęła się o dwa kroki, wyciągając przed siebie ręce w obronnej pozie. – Ty! Spadaj! Mam zawołać Emila? – Emil! – powiedział, uśmiechając się szeroko. – To pewnie ten rudy, tak? W końcu do czegoś dochodzimy. To teraz powiedz mi jeszcze, jak ma na nazwisko. – Wal się. – Nie bądź niegrzeczna. Zrobimy tak. Albo teraz odpowiesz mi na wszystkie pytania, albo pójdę do dyrekcji – pokazał palcem na budynek szkoły – i opowiem dokładnie o tym, czym zajmujesz się po lekcjach. A potem powtórzę to samo twoim rodzicom. Co ty na to? Zacisnęła pięści i cała się spięła, jakby szykowała się właśnie do skoku. Wyglądała naprawdę uroczo. – Dobra. Zrób to – powiedziała – a potem ja opowiem swoją wersję. Że jesteś zboczeńcem, który zaczepia mnie od dłuższego czasu. Jestem wzorową uczennicą, działam w samorządzie i jestem przyboczną w drużynie harcerskiej. Ciekawe, komu uwierzą. – Zgoda – Dawid wzruszył ramionami – jeśli tego chcesz. Tylko się zastanów. Na pewno nie masz w domu niczego, na co cię nie stać? Lepsze ciuchy? Komórka? Kosmetyki? Twoi rodzice pewnie nie zadają żadnych pytań na ten temat. Udają, że nic nie widzą, bo cóż, to jest właśnie coś, co robią rodzice. Ale co będzie, kiedy ktoś im powie prosto w twarz, skąd miałaś kasę na te wszystkie bajery? Jak myślisz? Patrzyła mu hardo prosto w oczy. Ale nie długo. Widział, jak się łamie, aż wreszcie ze złości tupnęła żółtym glanem o betonowy chodnik. – Kurwa! Kim ty jesteś? – Prywatnym detektywem. I tyle ci wystarczy. Teraz ja. Zacznijmy od najważniejszych rzeczy – uśmiechnął się szeroko. – Naprawdę jesteś harcerką? – Jestem. – Można cię zamówić w mundurku? – Zamówić to se możesz bułkę w McDonaldzie! Rumieńce wystąpiły jej na policzki. – Dobra. Kolejna sprawa. – Czekaj – zatrzymała go w pół słowa. – Spadajmy stąd, dobra? – Czemu? – Bo przecież nie będziemy gadać przed szkołą, nie? Nie wiadomo, kto usłyszy. Miała rację. Nawet nie chodziło o podsłuchujących. Był dorosłym facetem, który rozmawiał z…

czternastolatką? Piętnastolatką? Tylko czekać, aż zainteresuje się nimi jakiś nauczyciel. – Wsiadaj – powiedział, gdy podeszli do jego samochodu. Poczekał, aż zajmie miejsce pasażera, i ruszył spod szkoły. – A więc jesteś prywatnym detektywem? – odezwała się, kiedy przejechali kilkaset metrów. – No. – To chyba mało opłacalny zawód. – Wskazała na wnętrze seicento. Kolejna osoba, która zwracała mu na to uwagę. Zaczęło go to wkurzać. – Za to można wpierdol dostać – mruknął w odpowiedzi. – A właśnie! – Tym razem to ona uśmiechnęła się szeroko. – Jak głowa? – Spytaj lepiej o jądra. – Jak jądra? – Powoli przestają boleć. – Szkoda. Trzeba było kopnąć mocniej. Zacisnął zęby i nic nie odpowiedział. Wjechał w ulicę Główną, którą nazwano tak chyba tylko po to, żeby zakpić z peryferyjnej dzielnicy, a potem skręcił na parking pod dawnym dworcem Gliwice Łabędy. To był niski parterowy budynek. Nikomu niepotrzebny. Popadłby w ruinę, gdyby ktoś nie postanowił go wyremontować, pomalować na niebiesko i zamienić w skład z antykami. Malutki pchli targ, gdzie można było znaleźć tony śmieci i prawdziwe cacuszka, jeśli tylko komuś chciało się szukać. Na zewnątrz, w ramach wystawy, postawiono kilka starych mebli, jakieś tajemnicze narzędzia rzemieślnicze czy rolnicze i skrzydła drzwi. Mimo że sam dworzec był nieczynny, na peronach ciągle stawały pociągi. Zaparkował niedaleko dawnej stacji. Wysiedli z samochodu. – Jak się nazywasz? – zapytał Dawid. – Nie wiesz? – Nie zdążyłem przeczytać. – Marta. – Dawid. Przeszli przez tory kolejowe na perony. Potem wzdłuż gęstych krzaków i drzew ruszyli szukać przejścia nad brzeg Kanału Gliwickiego. Dawid wyciągnął z paczki papierosa, zapalił, a potem podsunął marlboro dziewczynie. Spojrzała na nie z obrzydzeniem. – Nie znoszę smrodu – powiedziała. – Ojciec pali. Jak mu ręce capią! – Dym odgania komary – odparł. – To pal za nas dwoje. Zresztą mało ich teraz. Nie to co latem. – Dużo ich tu wtedy? – I jakie wielkie! Znaleźli wreszcie ścieżkę, która doprowadziła ich do niewielkiej polanki, tuż nad brzegiem rzeki. Kłodnica była czarna i gęsta, jakby w jej korycie płynęła smoła, a nie woda. Ale przynajmniej nie śmierdziała. Dawid pamiętał jeszcze czasy, kiedy znad powierzchni wody unosiły się kłęby przyprawiających o wymioty oparów. Otworzenie oczyszczalni ścieków to zmieniło, ale Dawid dalej nie odważyłby się zanurzyć w niej nawet małego palca. W trawie nieopodal leżały butelki po piwie, wódce i opakowania po papierosach. Najwyraźniej miejscówka była dość popularna wśród tutejszych.

– Chłopak, którego pokazywałem ci na zdjęciu. Pamiętasz? Przytaknęła. – Znasz go? – Przecież mówiłam, że nie. – A naprawdę? – A naprawdę go nie znam. Przyjrzał się jej. Położyła dłonie jedną na drugiej, głowę miała lekko opuszczoną, tak że puchate czarne włosy okalały jej twarzy, ale wyglądało na to, że nie kłamie. – Ten Emil, twój alfons. – On nie jest alfonsem. – A ty nie jesteś dziwką? – Nie jestem. – To kim jesteś? Ciekawiło go, jakiej odpowiedzi mu udzieli. Spodziewał się usłyszeć coś o damie do towarzystwa, koleżance, której daje się prezenty, lub czymś podobnym. Niewiele się pomylił. – Dziwka z tego żyje. A ja nie. Mogę w każdej chwili przestać. – Ale zdajesz sobie sprawę, że nie taka jest definicja tego słowa? – Wal się – mruknęła. Zaciągnął się papierosem po raz ostatni i wyrzucił niedopałek do rzeki. Przez chwilę się bał, że popełnił błąd i Kłodnica zaraz stanie w ogniu, ale kiep błyskawicznie zniknął w mętnym nurcie. – Poza tym nie zawsze dostaję pieniądze – dodała. – A co innego? – Rzeczy różne. – Co z nimi robisz? – Niektóre zatrzymuję. Inne sprzedajemy na Allegro. – My? – No z Emilem. Postanowił nie ciągnąć tego tematu. Musiał być ostrożny. Miał przecież w dłoniach skarb. Ta dziewczyna była potencjalną kopalnią informacji. I jak w każdej kopalni, złoża trzeba było wydobywać z ostrożnością i cierpliwością, żeby nie spowodować zawału. – Mówiłaś wczoraj, że nie chcesz skończyć jak Alicja. Pobladła. – Chodziło ci o Alicję Kowalczyk, prawda? – Nie. – Naprawdę chcesz, żebym pogadał z twoimi rodzicami? Znowu zacisnęła pięści. Chryste, ależ mu się to podobało. – Nie. – No to wracamy do Alicji Kowalczyk. To o nią ci chodziło? – Tak – szepnęła. – Policja o tym wie? Zaprzeczyła energicznie. Dawid już cieszył się w duchu. Ta informacja nie dotyczyła sprawy

Mateusza, ale afera związana ze zniknięciem Alicji to było coś dużo większego i ważniejszego. Mateusz to był kapiszon. Alicja – jak prawdziwy dynamit. – Też się zajmowała tym, co ty? – Aha. To ona mnie wciągnęła. – Serio? – No. – Jaka była? – Lewa. Podniósł pytająco brwi. – Sama tak o sobie mówiła – sprecyzowała Marta. – Bo była leworęczna, nie? Wiesz, co mówili o leworęcznych w średniowieczu? – Co? – Że są we władaniu szatana. Albo że są czarownicami. A Ala wierzyła, że to wszystko prawda. Że naprawdę słyszy diabła. Żartowała, ale z megapoważną miną. I ludzie się nabierali, że ona tak naprawdę. Poza tym miała swoje odpały. – To znaczy? – Dziwna była po prostu. Ja ją akurat lubiłam, ale inni nie za bardzo. Potrafiła być przemądrzała. Obiecywała cuda na kiju, a potem wszystko olewała. Opowiadała o sobie niestworzone historie. No i kradła. – Kradła? Co konkretnie? – Co jej pod łapę wpadło. W sklepie, w szatni na wuefie, jak u kogoś w domu była. – Była kleptomanką? Wzruszyła ramionami. – Zdaje się, że nie, bo jak nie chciała, to nie kradła. Mówiła mi, że robi to dla funu. Mnie nigdy nic nie zwinęła. Chyba. Dziewczyna kopnęła w rosnącą niedaleko kępę traw. – A jak zniknęła? – zapytał Dawid. – Nie wiem. – To dlaczego mówiłaś, że nie chcesz skończyć tak jak ona? Westchnęła. Podeszła do brzegu rzeki i zapatrzyła w widocznej w oddali zaporę Kanału Gliwickiego. – Ostatni raz rozmawiałam z nią tuż przed tym, jak miała jechać na jedno zlecenie od Emila. Potem już jej więcej nie widziałam. – Ale mimo to ciągle wozisz się z tym rudzielcem? – Tak. Bo po tym zleceniu Alicja wybyła do Wrocławia. I dopiero po paru dniach kontakt z nią się urwał. Ale to i tak jest dziwne. – Boisz się? – domyślił się. – A myślisz, że dlaczego Emil z Siuksem i Gilem czekali na mnie pod klatką? Powiedziałam im, że jak ich tam nie będzie, to ja nigdzie nie idę. Poczuł ukłucie na dłoni i zobaczył komara, który właśnie wbił mu się pod skórę. I tak miał już mieć bąbla, więc poczekał, aż owad napije się trochę jego krwi. Dopiero wtedy go zmiażdżył. Na jego ręce powstała w ten sposób czerwona plamka z czarnym zmiażdżonym odwłokiem pośrodku.

– Wiesz, do kogo wtedy pojechała? – Nie. – Próbowałaś się dowiedzieć? – Próbowałam, ale Emil powiedział, że to nie moja sprawa. Co miałam zrobić? – Iść na policję. – Przecież była potem we Wrocławiu – powtórzyła ze złością Marta. – Powiedziałabym wszystko policji i co? Sprowadziłabym tylko kłopoty na nią i na siebie, a jaki byłby z tego pożytek? Żaden! Odwróciła się do niego plecami, tak że ledwo zauważył łzy w jej oczach. Pozwolił jej się uspokoić. – Daj mi swój numer telefonu – poprosił. – Po co? – Na wszelki wypadek. Może będę chciał cię o coś jeszcze zapytać. Podała. Wpisał go do pamięci komórki. Wysłał sygnał, żeby upewnić się, że numer jest prawdziwy. Był. – Podwieźć cię gdzieś? Zaprzeczyła. Dawid ruszył ścieżką w stronę parkingu. Marta szła za nim. Przez całą drogę nie odezwali się do siebie słowem. Nie było już po co.

34

Wypis z grupy na Facebooku „Znajdźmy Alicję!” Moja znajoma widziała Alicję we Włoszech! Powiadomiłeś policję?! Znajoma miała to zrobić. Ale najpierw strzeli jej fotki, żeby mieć dowód. Kupują w tym samym sklepie. Ale to na sto procent ona. I teraz najważniejsze – chodzi tam z jakimś brudasem! Ma ten hidżab zakrywający włosy i znajoma mówi, że jeszcze trochę brakuje, a zacznie cała na czarno chodzić. Jak te inne brudaski! Serio? Skurwiła się z brązowym? Na to wygląda! Taki jeden brudas non stop przy niej chodzi. I tylko wszystkich lustruje, pilnuje, żeby się nikt do niej nie odzywał. Nawet sprzedawczyni. Tylko dać zakupy, zapłacić i do domu, z którego potem nie wychodzi. Dlatego tak trudno jej zrobić zdjęcie, bo najpierw trzeba tego brązowego od niej odciągnąć. To typowe dla takich gówniar. Pół Polski jej szuka, a ona się puszcza z jakimś Ahmedem. Mam nadzieję, że jak wróci do domu, to dostanie taki wpieprz od ojca, że jej raz na zawsze wybije ze łba głupie pomysły. I powinni ją też ubrać w taki worek od ziemniaków i wystawić na rynku z tabliczką, że wszystkich przeprasza. Powinna tam stać codziennie przez osiem godzin, żeby wszyscy ją sobie dobrze zapamiętali. A turyści będą sobie z nią zdjęcia robić! I dobrze. Będzie z tej afery jakiś pożytek. Można ustawić kolesia ze stołeczkiem, żeby opłaty za to zbierał. Zawsze jakiś grosz wpadnie. Przepraszam, ale nie można tak pochopnie oceniać tej sytuacji. Jasne. Bo to pewnie prawdziwa miłość, co? Wbrew rodzicom. Ahmed i Julia! Nie o to mi chodziło. I proszę nie używać tego agresywnego tonu. Obecnie w internecie obserwujemy wysoką aktywność przedstawicieli islamistycznych organizacji terrorystycznych, w tym Państwa Islamskiego, którzy łowią takie młode dziewczyny jak Alicja. Są mistrzami od psychomanipulacji, wmawiają różne rzeczy. Wysyłają zdjęcia różnych przystojnych mężczyzn na wielbłądach, że niby tam sami tacy arabscy książęta. I namawiają je na ucieczkę z domu. I to jest duży problem w Europie Zachodniej, że dziewczyny się na takie rzeczy łapią. Potem, jak już docierają do Syrii, to okazuje się, że nie czeka na nich żaden książę, tylko jakiś grubas z kałaszem. Siłą wydaje się je za mąż. Potem są więzione w domu i tylko mają zachodzić w kolejne ciąże, żeby rodzić następnych bojowników. Nie mają żadnych praw. Żadnej możliwości ucieczki. Jeśli Alicja jest taka głupia, że się na to nabrała, to mam nadzieję, że będzie tam rodzić tyle dzieci, aż jej dupa wybuchnie. Nie wiem, jak możecie tak pisać o biednej dziewczynie. Może naprawdę jest więziona? Każdy ma przecież prawo do błędu! Poza tym nie macie żadnego dowodu. Tylko opowieść, że ktoś ją widział we Włoszech. Poza tym konto pana, który to zaczął, wydaje mi się fałszywe. Czy jest jakaś możliwość, żeby to sprawdzić? Trolololo :DDD

35

– Zejdziesz? – A kto mówi? – Krystian. – Jesteś na dole? – No. – Po co? – Bo mam dla ciebie informacje, które chciałeś. – To dawaj. – Nie przez telefon. Zejdziesz? – Dobra. Dawid rozłączył się i odłożył komórkę na stolik. Przewrócił się na drugi bok. Po rozmowie z Martą wrócił do domu. Chciał spisać wszystko, czego się dowiedział, przygotować plan pracy na najbliższe dni, ale guz po ciosie Siuksa wciąż dawał o sobie znać. Kiepsko się czuł, więc w połowie zrezygnował i położył się po prostu spać. Musiał drzemać przez co najmniej kilka godzin, bo na zewnątrz było już szaro. Zwlókł się z łóżka. Włożył bluzę, wsunął stopy w klapki Kubota i zszedł na dół. Nie miał jeszcze gier dla Krystiana, ale uznał, że kupi mu je później. Albo i nie. Zależy, czy Rosolski mu to rozliczy. Za swoje przecież nie będzie kupował. Chyba że używane. Wyszedł z klatki na dwór. Krystian stał naprzeciwko, po drugiej stronie parkingu. Dawid ruszył w jego kierunku. Zdołał przejść ledwo kilka metrów, kiedy usłyszał za sobą jakiś ruch. Zanim zdążył zareagować, dostał cios prosto w nerki, a potem coś, chyba kaptur lub worek, spadło mu na głowę. Ktoś chwycił go pod ramię, pociągnął mocno, a potem podciął jednym ruchem. Dawid poleciał przed siebie. Machał rękami, żeby osłonić się przed spadającymi ciosami. Nie pomogło, bo uderzył o coś metalowego. Upadł, ale nie na beton, tylko na jakiś materiał. Ktoś wykręcił mu ramiona i spiął je kajdankami. Zabolało. Później usłyszał, jak zamyka się nad nim klapa bagażnika. Zdążył jeszcze pomyśleć, że to już trzeci raz w ciągu ostatnich czterech dni. Niezła średnia.

36

Nie wiedział, ile trwała jazda. Pół godziny, może godzinę. Tak jak w filmach sensacyjnych, próbował liczyć zakręty, zapamiętywać charakterystyczne odgłosy, słowem – rysować sobie w wyobraźni mapę odbytej podróży. Pogubił się po pięciu minutach. Przyszło mu z tego tyle, że tylko łeb go bardziej rozbolał. Stracił czucie w skutych dłoniach, ramiona i stawy paliły. Ostatni odcinek pokonali po wertepach. Podskakiwał, uderzając raz po raz o klapę bagażnika. W końcu samochód się zatrzymał, potem wykręcił na jakiejś małej przestrzeni (czego Dawid domyślił się po liczbie cofań i ostrożnej jeździe do przodu). Wreszcie silnik zgasł, ktoś otworzył bagażnik, a Dawida oślepiły wycelowane w niego światła reflektorów. Dwóch facetów wyciągnęło go na zewnątrz. Nie dał rady ustać na nogach i upadł na kolana. Przewróciłby się cały, ale w ostatniej chwili ktoś go przytrzymał i pociągnął do przodu, żeby po kilkunastu krokach rzucić na ziemię. I wtedy zdał sobie sprawę, że właśnie klęczy przed wykopanym w środku lasu grobem. – Sorry, stary, sorry, stary – jęczał obok niego Krystian. Krystian był w samej koszuli. Na twarzy miał ślady pobicia, z nosa ciekła mu krew. Płakał. Dla niego również przygotowano dół. – Co tu się dzieje? – To samo chcielibyśmy wiedzieć, cwaniaku – odezwał się nad nim tubalny głos. Spojrzał za siebie. Głos należał do dobrze zbudowanego mężczyzny w kominiarce. Mężczyzna w dłoniach trzymał pistolet. – Nie rozumiem, o co chodzi – odpowiedział Dawid, próbując zyskać na czasie i rozeznać się w sytuacji. Mężczyzna zamachnął się i kolba pistoletu spadła na Dawida. Prosto w guza. Krzyknął tak głośno, że aż zabrakło mu tchu. Padł jak długi. Zaczął się turlać, gryząc ziemię, i poczuł, jak wzdłuż nogawki spływa mu strużka moczu. – Co się stało? – Nic. Tylko lekko go jebnąłem. – Chryste panie. Może ma jakiś atak. – Podnieście go. Chwycili go, chociaż się szarpał. Usta miał pełne śliny, ziemi i krwi. Pociągnęli go nad grób. Któryś z nich (Dawid nie wiedział nawet, ilu ich jest), przyłożył mu lufę pistoletu do potylicy. – Teraz słuchaj, jeśli będziesz drążył, skąd Mateusz… Nie usłyszał kilku ostatnich słów albo nie potrafił ich zrozumieć. Nagle zakręciło mu się w głowie, a całe ciało gwałtownie się rozluźniło. Zupełnie nad tym nie panował. – Łapcie go! Znowu ktoś go chwycił za ramiona. Przytrzymał. – Jezu… Sam by się tam wpierdolił. Coś ty mu zrobił?! – Nic, no! – Może był już chory. – Czekajcie!

Mężczyźni zamilkli. Dawid usłyszał trzaśnięcie zamykanych drzwi samochodowych. Ktoś szedł w ich kierunku. Dawid ledwo uniósł wzrok. Biorąc pod uwagę to, jak się czuł, było to niemałe osiągnięcie. Pomyślał, że musi sobie później pogratulować. Mężczyzna z samochodu nie nosił kominiarki. Nachylił się nad Dawidem. Ten dopiero wtedy go rozpoznał. – To ty – powiedział Gołąb. Dawid przytaknął, bo to przecież była prawda. On to był on. – To ten koleś kazał ci się rozpytywać o Mateusza? – zapytał Gołąb Krystiana. – Tak, proszę pana. To był on. Zastraszył mnie. – Zamknij się. Gołąb delikatnie poklepał Dawida po policzkach, a potem uniósł mu lekko brodę. – Synek. Jak się czujesz, synek? Dobrze? Ile widzisz palców? – zapytał, wyciągając przed siebie dłoń. – Trzy. – Dobrze widzisz. Po co się interesowałeś Mateuszem? – Taka praca – odpowiedział Dawid z trudem. – A skąd wiedziałeś, że handlował? – Z Facebooka. Gołąb spojrzał pytająco na swoich ludzi, ale oni tylko rozłożyli ręce. – Ktoś jeszcze o tym wie? – Nikomu nie mówiłem. – I niech tak zostanie, jasne? Nikomu nie mówisz, przestajesz się tym interesować. Nie obchodzi cię, czy Mateusz sprzedawał, co sprzedawał ani od kogo kupował. Zrozumiałeś? – Tak. – Na pewno dobrze się czujesz? – Na pewno. Gołąb puścił go i otrzepał ręce. – Jedziemy – oznajmił i wrócił do samochodu. Jego ludzie po krótkiej chwili wahania poszli w jego ślady. Jeden z nich ściągnął kajdanki z rąk Dawida, żeby zaraz zniknąć we wnętrzu auta. Uruchomili silniki i kolumna samochodów ruszyła leśną ścieżką. Krystian wstał z klęczek. – Ej, a my?! – zawołał, kiedy mijał go ostatni wóz. Nikt mu nie odpowiedział. – A my?! – krzyknął jeszcze raz. Kolumna lekko przyspieszyła. Krystian zaczął za nimi biec, równocześnie wrzeszcząc i machając ramionami. Dawid przez kilka sekund obserwował go spod na wpół przymkniętych powiek, a potem zaczął rzygać do świeżo wykopanego grobu.

37

Kierowca autobusu spojrzał na nich z ukosa. Powoli podniósł dłoń do nosa i zaczął skubać w namyśle lewy płatek ucha. Krystian stał na pierwszym stopniu. W zakrwawionej koszuli, granatowych bokserkach i szarych, brudnych skarpetach. Sponiewierany, jakby pił przez ostatni tydzień. Za nim Dawid – blady jak ściana z fioletowym pulsującym guzem na pół czoła, zarzygany, uwalony ziemią, z jednym klapkiem Kubota, którego trzymał w dłoni. Resztki leśnego runa wystawały mu z włosów. – Pewnie nie macie pieniędzy? – Nie – potwierdzili równocześnie. Kierowca wyciągnął z nosa zielonoszarą kozę. Przyjrzał się jej, a potem pstryknięciem posłał pod swoje stopy. – Siadajcie z tyłu i udawajcie, że was nie ma. Podziękowali i natychmiast przeszli do ostatniego siedzenia. Dawid oparł się o zimną szybę i przymknął powieki. Kierowca włączył silnik i cały autobus zadrżał. Zapachniało spalinami i Dawidowi znowu się zebrało na wymioty. Powstrzymał się tylko dlatego, że nie chciał sprawdzać granic dobroci kierowcy P K S -u. Za to grzało porządnie, więc mógł rozgrzać zmarznięte stopy. Już się bał, że skończy się odmrożeniem. Autobus ruszył. Trasa wiodła przez kilkanaście mniejszych i większych śląskich wiosek aż do Gliwic. Kolejni pasażerowie obrzucali Krystiana i Dawida ciekawskimi spojrzeniami, wymieniali między sobą kąśliwe uwagi, ale ostatecznie skończyło się na udawaniu, że ich nie ma. – Szpila mnie zabije – powiedział Krystian, kiedy zbliżali się do Pilchowic. Autobus podskakiwał na nierównej wąskiej drodze, a wraz z nim podskakiwały światła miasta. – Zosia – poprawił go Dawid. Krystian spojrzał na niego tak, jakby chciał go zabić. I pewnie gdyby nie był taki słaby i taki przestraszony, spróbowałby. – To przez ciebie. Ty mnie w to wpakowałeś – powiedział tylko. Dawid nie skomentował. Krystian miał rację, ale co z tego? Przecież nie planował, że porwą ich jacyś gangsterzy, wywiozą gdzieś pod Kuźnicę Raciborską i zostawią. To było zdarzenie losowe. Jak powódź, huragan czy pożar z 1992 roku[5]. Niczyja wina. – Zabrali mi komórkę. Spodnie. Buty. Portfel. – Przestań narzekać. – Bo? – Narzygam na ciebie. Krystian rozważył groźbę i postanowił się zamknąć. Autobus zatrzymał się na przystanku w Pilchowicach. Kilka osób wysiadło. Kilka wsiadło. Zaczęła się kolejna odsłona spektaklu z oglądaniem Krystiana i Dawida, ukradkowym komentowaniem i ostatecznym zlekceważeniem. – Grasz w czołgi? – zapytał Dawid. – W World of Tanks? Gram. – Ile może kosztować… Czekaj. No z dziesięć czołgów. Raczej z wyższych poziomów. Do tego jakieś złoto, miejsce w garażu.

– To zależy, czy w promocji, czy bez. Ale bez promocji to nikt nie kupuje. Wyjdzie tak z kilka stów. Może trochę ponad tysiąc. – Mało – zdziwił się Dawid. – Mało? No tak, ty nie masz dziecka. – Myślałem, że więcej. – Całkiem sporo jak na darmową grę. – To prawda – przyznał dla świętego spokoju Dawid. Kilka stów, tysiąc. Zakładając, że nawet dwa, to ciągle niewiele. Mateusz handlował ziołem. Zgarniał pewnie ładną prowizję, skoro najwyraźniej sprzedawał towar należący do stryja. Co w takim razie stało się z resztą pieniędzy? Bo musiała być jakaś reszta. I to całkiem spora. Krystian trącił go łokciem. Dojechali do dworca kolejowego w Gliwicach. Dawid musiał zasnąć, bo nie pamiętał, kiedy wjechali do miasta. – Chcesz iść do mnie? – zapytał Dawid. – Pożyczę ci jakieś spodnie. Krystian spojrzał na swoje nogi. Poruszył nimi, jakby chciał sprawdzić, czy na pewno są gołe. – Nie – zdecydował.– Jeszcze gliny mnie zgarną i będę się musiał tłumaczyć. Uderzam na taksę. – Weźmie cię któraś? – To ma więcej sensu, niż przebijać się do ciebie na golasa. – Jak sobie chcesz. Wyszli z autobusu, dziękując kierowcy. Nie pożegnali się. Krystian wziął głębszy oddech i przebiegł przez plac przed dworcem kolejowym prosto na postój taksówek. Oczywiście zwrócił na siebie uwagę przechodzącego nieopodal patrolu, bo w tej okolicy zawsze było sporo policji. Dawid obserwował jego walkę z czasem – czy uda mu się dogadać z taksówkarzem, zanim dotrą do niego funkcjonariusze? Dał radę. Wsiadł do srebrnej taksówki. Policjanci wyglądali na odrobinę skołowanych tym rozwojem wydarzeń, ale najwyraźniej postanowili nie wgłębiać się w incydent. Powędrowali w stronę placu Piastów. – A co się wam właściwie, panowie, stało? – zapytał Dawida kierowca autobusu z wysokości swojego siedziska. – Nieporozumienie towarzyskie – odpowiedział. – Aha. To i tak mieliście panowie szczęście. Jak mój szwagier miał nieporozumienie towarzyskie z sąsiadem, to skończył z siekierą w plecach. Odratowali go, ale od tej pory prosto nie chodzi. – Ma pan rację. Mieliśmy szczęście – potwierdził Dawid. Chociaż uczciwie mówiąc, wcale nie był tego taki pewien.

38

W myślach określała swojego męża jako „on” lub po nazwisku – „Baliczka”. Nigdy nie używała imienia. Żadnych misiów, pysiów, żabek, króliczków, ukochanych, miłości jej żywota czy innych wstrętnych, różowych bzdur. Nie pozwalała sobie na jakiekolwiek miłe myśli na jego temat. Pielęgnowała złość, jad i urazę. Była w tym naprawdę dobra. Robiąc poranną kawę, przypominała sobie jego zapadłą klatkę piersiową, pokrytą czarnymi kręconymi włosami, które zbierały pot, piegowate, sflaczałe ramiona, bladą skórę nóg, pomarszczone kolana i pożółkłe stopy. Zalała kawę wrzątkiem, dosypała słodzika, a potem śmietanki z jednorazowego opakowania. Najgorsze było jego usposobienie. To, jaki był niekonfliktowy, to, jak wolał iść na spacer, kiedy tylko zmierzali w stronę kłótni. Był mistrzem uników, to musiała mu przyznać. Sensei ucieczek. Wielkim guru przeczekiwania, aż się wszystko samo ułoży. Nienawidziła go za to. Za ten spokój, opanowanie graniczące z apatią, przyziemność. Za to, że był jej mądrą decyzją, której podjęcia żałowała każdego dnia. Lubiła sobie wyobrażać, że go bije. Że leje go z jednej strony na drugą, kopie, uderza lampą, patelnią, zwiniętą w rulon gazetą, jak psa. I wkurzała się, bo wiedziała, że on by udawał, że nic takiego się nie dzieje. Nie zwracałby na nią uwagi. Kazał się uspokoić. A w najgorszym razie – sam by wyszedł na spacer, żeby dać jej czas na ochłonięcie. Zamarła z kubkiem przy ustach. Po drugiej stronie drogi, pod lasem, za drzewem, dostrzegła Dawida. Stał z aparatem, robił jej zdjęcia. Sięgnęła po komórkę. Wybrała jego numer. Odebrał. Zawiesił aparat na ramieniu, przyłożył do ucha komórkę. – Co robisz? – zapytała. – Jestem w domu. Sprawdzam jakieś rzeczy w internecie. – Słyszę szum lasu. – Tak. Mam takie nagranie. Muzykę relaksacyjną. Puszczam sobie czasami. Wzięła łyk kawy. – Widzę cię, Dawid. Przeklął niemo. Uśmiechnęła się pod nosem. Lubiła go. Lubiła go za to, że robił głupie rzeczy, których potem żałował. Tak się przecież rozpoczęła ich znajomość. I uwielbiała tę chwilę tuż po tym, kiedy się spuścił w niej lub na nią, a na jego twarzy pojawiał się grymas gorzkiej pogardy dla samego siebie. Znowu to zrobił, chociaż pewnie tysiąc razy powtarzał sobie, że to już ostatni raz, że więcej nie. Satysfakcja, którą wtedy odczuwała, była lepsza od orgazmu. Nie miała wątpliwości, że pewnego dnia znowu zrobi coś głupiego i ją zostawi. I też tego będzie żałował. Zadba o to. Ale głupi czy nie – przynajmniej był jakiś. – Robię fotki dla twojego męża. Że niby prowadziłem obserwację. Zależy mi na naturalności. – Wejdziesz? – Nie. Nie mogę. Mam spotkanie. Dlatego nie mówiłem ci, że jestem. Chciałem tylko strzelić kilka fotek i lecę. Nieźle kłamał. Ale ona była lepsza. Czytała w nim jak w książce.

– Szkoda. – No. Szkoda. – Myślałam, że wejdziesz, żeby… – odłożyła telefon na blat i włączyła tryb głośnomówiący – zrobić to. Zrzuciła szlafrok na ziemię i podciągnęła w górę koszulkę nocną, odsłaniając piersi. Dotknęła ich delikatnie, powoli, zaczynając pieścić okolice wokół sutków. Widziała, jak cały się spina. – Naprawdę. Nie mogę. Nie przeszkadzało jej to, że nie tylko on mógł ją zobaczyć. Każdy, kto przechodziłby ulicą, doskonale by ją widział. Ale mieszkali na totalnym zadupiu, gdzie nigdy nikt nie bywał. W grę jeszcze wchodził sąsiad, chociaż on pewnie był w pracy. Niestety. – Ale powinieneś – szepnęła. Położyła swoją dłoń na brzuchu i powoli zjechała palcami w dół, pod ciasny materiał bawełnianych majteczek. Dotykała się powolnymi, krągłymi ruchami. Była zupełnie sucha, ale on nie musiał o tym wiedzieć. – Tak bym chciała, żebyś tu był. W środku. Nie odpowiedział. Nachyliła się nad słuchawką. Oddychała chrapliwie, przerywając tylko na chwilę, żeby wydać z siebie stłumiony jęk. Zagryzła dolną wargę. Wszystko na pokaz. Wszystko fałszywe. – Dlaczego nie robisz zdjęć? – zapytała. Zesztywniał. Telefon jakby przylepił mu się do ucha. Jęknęła, przyspieszając ruch palcami. – Dlaczego nie robisz zdjęć?! – powtórzyła. Odłożył komórkę do kieszeni. Podniósł aparat fotograficzny do oka. Zastygł w idiotycznej pozycji. Jak jakiś korespondent wojenny, który dokumentuje wielką historię. Wreszcie nacisnął przycisk. Niemal widział zamykającą się migawkę. A potem jeszcze raz, jeszcze raz. Krzyknęła, jakby przeżywała orgazm, szarpnęła się w udawanym spazmie i opadła na blat kuchennego stołu. Obserwowała ukradkiem, jak chowa aparat fotograficzny, a potem sięga z powrotem po komórkę. – Muszę iść – usłyszała jego głos z głośnika. – Idź. Rozłączyła się, zanim zdążył powiedzieć coś więcej.

39

Hobbyści to wariaci, pomyślał Dawid, i do tego świetnie się maskują. Ten wyglądał zupełnie normalnie. Szpakowaty pan w średnim wieku. Bez cech szczególnych. W okularach w cienkiej oprawie i koszuli w kratę. Ale kiedy zaczął mówić o dalekich obserwacjach, lunetach, aparatach fotograficznych, szkłach – jakby rozwalić tamę. Lało się z niego i lało, i nie było jak tego zatrzymać. Przedstawił się jako Janusz Bączek. W internecie występował jako Bączek_67. – W Gliwicach cierpimy z powodu zanieczyszczeń całego Śląska. W powietrzu jest tyle pyłów, że trudno trafić na dobre warunki do przeprowadzania obserwacji. Stąd taka szczególna rola miejsca. Jeśli nie mamy pogody, to nadrabiajmy chociaż wysokością – zaczął. – A Kopernik w Gliwicach jest jednym z najlepszych stanowisk, jakie mamy w mieście. No, może oprócz radiostacji. Ale tam niełatwo się dostać. Szczególnie po tym, co wyczynił pan kustosz[6]. Pan wie, dlaczego tutaj jest tak dobrze? – Nie. – Bo, proszę pana, osiedle wybudowano na najwyższym wzniesieniu w Gliwicach! Trzydzieści pięć metrów nad poziomem reszty miasta! W przyzwoitych dniach widać stąd całą aglomerację śląską. Proszę spojrzeć – otworzył na komputerze zdjęcia i podsunął Dawidowi laptop niemal pod sam nos – to panorama Gliwic. Na pierwszym planie wieża kościoła Wszystkich Świętych, potem osiedle Sikornik, a to wzgórze w tle… poznaje pan? – Nie za bardzo. – To Czantoria! – oznajmił. – Mam też gdzieś tu zdjęcie z Lysą Horą[7]. Chciałby pan zobaczyć? – Wolałbym nie. – Ale to w Czechach! – Bączek zaczął klikać w ikony na swoim komputerze, szukając właściwego zdjęcia. – Raz udało mi się nawet zobaczyć Tatry! Wyobraża pan sobie?! Same Tatry! – To chyba daleko. – Bardzo – przyznał. Wyglądał na tak zadowolonego z siebie, jakby opowiadał o tym, jak samodzielnie wspiął się na K2 i zjechał ze szczytu na nartach. Bączek znalazł zdjęcie i pokazał je Dawidowi. – Proszę, to Lysá Hora! Dawid absolutnie nie miał pojęcia, o czym facet mówi, ale zrobił pełną uznania minę. – Tatry też zaraz znajdę. – Bączek znowu dopadł do komputera. – Nie ma potrzeby. Ja właściwie trochę w innej sprawie. Bączek wyprostował się. Zdjął okulary i przetarł je rąbkiem koszuli. – W jakiej? – Pan robi zdjęcia z dachów bloków na osiedlu, prawda? – Zgadza się. – A zna pan blok, z którego zeskoczył Mateusz Polak? Bączek zmrużył oczy. – To ten chłopak z maja, prawda? – Tak. – Mój syn go znał.

– Naprawdę? – Jasne. Proszę za mną. Poprowadził Dawida do pokoju koło kuchni. Dawid miał ochotę walnąć się w twarz. Powinien sam zauważyć, że drzwi od jednego pomieszczenia są zamknięte. Bączek otworzył je szeroko. – Janek, pan chce zadać kilka pytań na temat Mateusza. Dawid zajrzał do środka i ujrzał rozwalonego na łóżku chłopaka, który właśnie ściągał słuchawki z uszu. – Cześć, Skóra – powiedział. – Wydaje mi się, że powinniśmy pogadać.

40

Wyszli na zewnątrz. Usiedli na pobliskim murku, znajdującym się na podwórku mniej więcej pośrodku osiedla Kopernika. Mieli doskonały widok na śmietnik przed blokiem. Brodaty bezdomny w ubłoconym polarze właśnie wybierał puszki z pojemnika na posegregowane odpady. Obok jego nóg położył się pies. Brązowy kundel, dość duży. I co dziwne, całkiem zadbany. – Masz inne nazwisko niż ojciec – zauważył Dawid. – Bo to mój ojczym, a nie ojciec. – Aha. Dawid sięgnął po papierosy. – Czyli jak to było? – zapytał, zapalając. – Twój ojczym załatwił klucze na dach, żeby strzelać te fotki, a ty… – Dorobiłem egzemplarz – przyznał Skóra. W jego głosie brzmiała skrucha i strach, jakby co najmniej przyznawał się do przejechania staruszki na pasach. Na czerwonym świetle. Po pijaku. I narkotykach. – A jak się dostawaliście do klatki? – Podpatrzyłem kiedyś, jaki ma kod jedna staruszka. Używaliśmy go, żeby dostać się do środka. Dawid przypomniał sobie „dziwne piszczenie”, o którym mówiła Elżbieta Krakowska. To musiał być Mateusz z kumplami, kiedy wchodzili do budynku na jej kod. – Po co to wszystko? Skóra wzruszył ramionami i splunął na ziemię. Bez Mai obok siebie zachowywał się tak, jakby nie do końca wiedział, co może powiedzieć, a co nie. – Tomek ma rację. – Tomek? – Ojczym – sprecyzował chłopak. – Tam na górze są naprawdę fajne widoki. Szczególnie w nocy. Całe miasto błyszczy. Kościoły są tak podświetlone, że aż chce się do nich pójść. Fajnie wtedy siedzieć na górze. Wypić browar. Wypalić skręta. Laski na to leciały. – Naprawdę? – Jasne! Na tym dachu Mateusz po raz pierwszy puknął Kaśkę. – Miał własne klucze? Skóra po chwili wahania przytaknął. – Dorobiłem mu. Dawid skończył palić, rzucił niedopałek na ziemię, obok innych, i przyglądał się, jak dogasa. Wszystko się ładnie układało. Szkoda tylko, że nie w tę stronę, co trzeba. Dziewczyna zrywa z Mateuszem. Mateusz dowiaduje się, że jego była ma nowego chłopaka. Napity i pewnie spalony idzie na dach, gdzie się po raz pierwszy bzykali, żeby się nad sobą poużalać, i nagle hop, bo czemu nie? Z górki na pazurki! Górnik miał rację. To nie była przemyślana decyzja, tylko głupi impuls. I to już cała historia. Został za nią trzy razy pobity, a doszedł dokładnie do tego samego, do czego doszła prokuratura kilka miesięcy temu. Jedyne, co może zrobić, to tylko ładnie ubrać to w słowa. Sam nie mógł uwierzyć, że mogło mu się wcześniej wydawać, że jest tu coś więcej. To przez Igę oczywiście. Powinien o niej zapomnieć. Przynajmniej spróbować. Miałby mniej kłopotów. Chryste, może

nawet wróciłby na te cholerne studia. – Lubiłeś go? – Mateusza? Tak. – A naprawdę? Skóra po raz drugi splunął na ziemię. – Nie wiem, skąd się wziął – stwierdził niespodziewanie.– Maja go chyba kiedyś przyprowadził, ale dlaczego? Facet był jak rzep. Nie dało się od niego odczepić. Trzeba było się odciąć. Ja bym tak nie mógł. Być takim rzepem. Przecież to, kurwa, wstyd jest. – Ale miał dobry towar – przypomniał Dawid, który poczuł nagłą potrzebę, żeby powiedzieć coś w obronie Mateusza. – Najlepszy. Żadnej chemii. Trudno taki dostać – przyznał Skóra. – Znasz kogoś, kto sprzedaje? – Znałem – odpowiedział Dawid, myśląc o Krystianie. Powinien do niego zadzwonić, zapytać, jak się trzyma. Albo przynajmniej wysłać te obiecane gry kurierem. – Nie wiem, czy dalej robi w tym interesie. – Szkoda. – No. Szkoda.

41

Wypis z grupy na Facebooku „Znajdźmy Alicję!” Myślicie, że rodzina zrobiła wszystko, co mogła? Co masz na myśli? Gdyby to była moja córka, to bardziej naciskałabym na policję, na prokuraturę. Jeździła po posłach, senatorach. Zatrudniłabym prywatnego detektywa, chociażby tego Rutkowskiego, co go nie znoszą, ale może on coś by dał radę zrobić. I jasnowidza, wróżkę, każdego, kto może pomóc. A oni… Może jestem niesprawiedliwa, ale mam wrażenie, że rozwiesili tylko plakaty, raz się pojawili w telewizji i teraz siedzą z założonymi rękami, czekając na cud. Ja bym tak nie potrafiła. Skąd wiesz, że tego wszystkiego nie zrobili? Nie muszą się przecież chwalić w telewizji. To bardzo skromni ludzie. Niezamożni wbrew temu, co się tu o nich mówi. To BMW jej ojca ma chyba już piętnaście lat i jest sprowadzone z Niemiec. Jest zadbane, więc ładnie wygląda, ale to nie jest drogi wóz. A i tak wzięli kredyty. Rzeczywiście, wynajęli ludzi, którzy jej szukali. Jeździli do jasnowidzów. Starają się, naprawdę. Poszliby z tym do prasy, do telewizji, narobiliby szumu wokół tej sprawy. Ja bym robiła. I był jeden program w telewizji. Właśnie! Jeden! To naprawdę są skromni ludzie. I zagubieni. Nie do końca wiedzą, co mają robić. Z tym programem to było tak, że na ekranie wszystko ładnie, cacy, rzecznik policji grzecznie opowiada, co to robią, jak się starają i tak dalej. A po programie to przyszli do nich i powiedzieli, żeby więcej takich rzeczy nie robili, bo to utrudnia im pracę. I że wszystkie swoje ruchy mają konsultować z nimi. Skurwysyny! O własne stołki się boją! Właśnie. Przecież jakby ta sprawa się zrobiła głośna, toby polecieli ze stołków w Gliwicach. Początkowo się starali, nie powiem. Ale później, kiedy już było wiadomo, że prędko jej nie znajdą, to skupili się na minimalizowaniu strat. Żeby tylko za dużo szumu wokół Alicji nie było. No i udało im się rodziców zastraszyć. Mówię to z wielką przykrością, ale tak właśnie było. Straszne. Ale może teraz powinni coś zrobić? Zrobić ten szum! Chociażby po to, żeby utrzeć nosa tym policmajstrom. Wątpię. Minęło już ponad pół roku. Kogo to zainteresuje? Nawet jeśli nie media, to przecież jest jeszcze Facebook. Jesteśmy my. Tutaj utworzyła się cała społeczność ludzi, którzy chcą im pomóc. Gdyby to było moje dziecko, to najmniej co bym robiła, to siedziała na tej grupie. Administrowała, aktywizowała. Serio? Chciałabyś? Po tym wszystkim, co mogli tutaj przeczytać na swój temat? Że sami są w to zamieszani, że są nieuczciwi, że ich córka była zepsutą dziewczyną, że teraz daje dupy Arabom we Włoszech? Naprawdę chciałabyś siedzieć i czytać to wszystko na swój temat? Właściwie to racja.

42

Baliczka miał jakieś trzydzieści pięć lat. Był bardzo szczupły. Ogromne zakola sprawiały, że jego głowa wyglądała jak jajko ozdobione ciemnym meszkiem. Trzymał ją zresztą wiecznie pochyloną i wyciągniętą do przodu, jakby był sępem czy innym kondorem wyglądającym padliny. Kiedy Dawid zobaczył go przez wizjer, miał ochotę siarczyście zakląć. Nie byli umówieni. A niezapowiedziana wizyta Baliczki była ostatnią rzeczą, na którą miał ochotę. Zresztą, biorąc pod uwagę niedawne wydarzenia, nie miał ochoty na jakąkolwiek niezapowiedzianą wizytę. Planował spokojny wieczór z serialami, kilkoma piwami i okazjonalną obserwacją Surfera i Pani Która Się Źle Prowadzi. Miał nadzieję, że tym razem ta druga zrobi wreszcie coś, czym zapracuje na swój przydomek. Bo samo prasowanie i gotowanie o dziwnych porach przestawało mu już wystarczać. Mimo tego otworzył drzwi. Przywitali się uściskiem dłoni. Ta Baliczki przypominała zdechłego śledzia. Mężczyzna ściągnął płaszcz, zawiesił na wieszaku. Z torby wyciągnął butelkę whisky Famous Grouse i podał ją Dawidowi. – Dostałem od klienta – powiedział. – W domu mi się już nie zmieści. Dawid wziął alkohol. Przez kilka sekund z grzeczności udawał, że przygląda się etykiecie, zanim odłożył butelkę na stół. – Co ci się stało? – zapytał Baliczka. Palcem pokręcił wzdłuż swojej twarzy, pokazując, o co mu chodzi. – Wypadek. – Ale nic poważnego? – Raczej nie. – To dobrze. Bo wygląda paskudnie. Dawid wzruszył ramionami. Wolałby, żeby przeszli już do konkretów. Baliczka opadł na oparcie kanapy. Przymknął powieki, jakby miał zaraz usnąć. – Coś znalazłeś? – zapytał w tej pozycji. – Nie – przyznał Dawid i zastrzegł zaraz: – ale to niczego nie wyklucza. Nie prowadzę obserwacji dwadzieścia cztery na siedem, więc może coś się dzieje, jak mnie tam nie ma. – Zazwyczaj jestem wtedy w domu. – Mimo to – Dawid rozpoczął desperacką walkę o pociągnięcie tego zlecenia jeszcze przez kilka tygodni – nie możemy na sto procent stwierdzić, że nic się nie dzieje. Z doświadczenia wiem, że niewierni małżonkowie są niewiarygodnie kreatywni. Kto wie, może to się nawet dzieje w chwili, kiedy jest pan w domu? Baliczka otworzył oczy. Cały się napiął. – W jaki sposób? – Może kiedy pan śpi? Albo kiedy jest pan w domu, ale pracuje? Bo pracuje pan w domu? – Zdarza się. – Pana żona może wtedy wyjść. Na zakupy albo do koleżanki. Niby na dwadzieścia minut, które przedłużą się do czterdziestu, a pan nawet tego nie zauważy. To często wystarczy. Baliczka pomyślał chwilę nad tym, co usłyszał.

– Nie – stwierdził. – To niemożliwe. Dawid rozważał, czy nie powinien pokazać mu zdjęć, które zrobił dzisiaj rano. Tych z Eweliną masturbującą się przy oknie. Całkiem nieźle wyszły. Mógłby zbudować wokół nich jakąś historię. Ale bał się, że Baliczka zacznie zadawać niewygodne pytania i koniec końców wszystkiego się domyśli. Musiał być ostrożny. Wpadł za to na inny pomysł. Zmontuje te zdjęcia w filmik. Wrzuci je do jakiegoś portalu porno. Po paru dniach wyśle link Baliczce, że niby przypadkiem go znalazł. To powinno na nowo rozbudzić podejrzenia mężczyzny i zapewnić Dawidowi jeszcze dwa, trzy tygodnie pracy. – Czyli nie ma nikogo? – zapytał mężczyzna. – Nie możemy tego wykluczyć. – Ale nic na to nie wskazuje? – Nic – przyznał niechętnie Dawid. Baliczka potarł się po czole. Jego palce zatańczyły po zakolach, jakby próbował tam znaleźć resztki włosów. – To niedobrze – powiedział szeptem. Dawidowi wydawało się, że się przesłyszał. – Słucham? – To niedobrze – powtórzył głośniej Baliczka i sam wyglądał na zdziwionego, że te słowa wychodzą z jego ust. – Gdyby tam był inny mężczyzna. Gdyby był… tobym chyba zrozumiał. Wiedział, jak postąpić. A tego nie rozumiem. Wyciągnął przed siebie palec i wskazał na butelkę. – Może się pan napić, jeśli chce. Chryste, pomyślał Dawid, facet się tu przyszedł wygadać. W sumie nic dziwnego. Żadnych kumpli nie ma. Poszedł do kuchni po dwie szklanki. Postawił jedną przed Baliczką, drugą przed sobą. Otworzył butelkę. Chciał nalać mężczyźnie, ale ten zasłonił szklankę dłonią. – Ja nie. Jestem samochodem. – Przejechał językiem po suchych wargach. – Chociaż mógłbym wracać taksówką. Jak zostawię tutaj auto, to coś się stanie? – Nie powinno – odpowiedział Dawid, nalewając mu słuszną porcję whisky. Sobie polał o połowę mniej. Baliczka upił drobny łyk i skrzywił się lekko, ale zaraz potem jednym haustem wypił prawie połowę szklanki. Zacisnął zęby i wstrząsnął nim dreszcz. – Nie wiem, co mam zrobić – zaczął. – Czasami wyobrażam sobie, że ma kochanka, wiesz? Robię to tylko po to, żebym mógł się wkurwić. Ale tak do czerwoności, tak jakbym miał zaraz cały wybuchnąć. Wyobrażam sobie wtedy, co bym zrobił z tym facetem. Jakbym mu przyłożył. Jakbym go lał, aż mi pięści zaczną krwawić. Dawid podniósł szklankę do ust, żeby ukryć uśmiech. Nie potrafił sobie wyobrazić, żeby Baliczka był w stanie kogokolwiek pobić. Szczególnie teraz, kiedy siedział tuż przed nim, dolewał sobie whisky do szklanki i wyglądał tak, jakby miał się zaraz rozpłakać. – A jej bym powiedział „wypierdalaj” – ciągnął Baliczka. – Tylko tyle. Tak właśnie bym zrobił. Ale jak mam postąpić teraz? Przecież tutaj nie ma nic. Nic nie ma! Wyrzucił ramiona w górę. Zaraz mu opadły, pokonane bezlitosnym prawem ciążenia.

– Opowiadałem ci, jak się poznaliśmy? – zapytał. – Nie. – W Bravo. Chodziłeś tam? – Tak. – Przyszła z przyjaciółmi. Ale całą noc tańczyła ze mną. Przerwał, żeby się napić. Dawid przyglądał mu się z niedowierzaniem. To była druga szklanka czy już trzecia? W jakim czasie? Minuty, dwóch? – To nie jest interesująca historia – stwierdził nagle Baliczka. Nie była, ale Dawid nie zamierzał tego przyznawać. Wyciągnął paczkę papierosów. Zapalił jednego i podsunął ją Baliczce. – Nie, dzięki. Rzuciłem lata temu – powiedział mężczyzna. Ale już trzydzieści sekund później z zawstydzoną miną sięgnął po fajkę. Odpalił. Zaciągnął się dymem. Zakasłał. – Wiesz, co jest najgorsze? – zapytał i odpowiedział sam, nie czekając na Dawida. – Że nagle nie ma powodu, żeby się starać, wiesz? To znaczy, robisz w życiu ileś tam rzeczy i nie robisz ich dla siebie. Bo gdybyś robił je dla siebie, tobyś ich nie robił, bo lepiej jest siedzieć na kanapie. Powiedz mi, po co mi taki wielki dom na kompletnym zadupiu? – Ładny jest. Baliczka machnął dłonią. – Jakbym był sam, tobym mieszkał tak jak ty. W takiej kawalerce. Bo co facetowi jest potrzebne więcej? Ale to wszystko zrobiłem dla niej. Chciała mieć dom, to postawiłem dom. Miał być przy lesie, to jest przy lesie. Miała być cisza, spokój, sielanka i to wszystko jest. A ten dom to jest tylko początek, rozumiesz? – Zbliżył do siebie kciuk i palec wskazujący na odległość nie większą niż dwa centymetr. – Wierzchołek góry lodowej. Palił przez dłuższą chwilę w milczeniu, zagubiony we własnych myślach. Zgasił niedopałek na podsuniętym przez Dawida talerzu i dolał sobie whisky. – Pewnie sobie nieźle tutaj poczynasz, co? – Nie rozumiem. – Z dziewczynami. Masz własne mieszkanie, ciekawą pracę. Taką sexy. Jezu, kto tak jeszcze mówi, pomyślał Dawid. – Pewnie masz dużo dziewczyn? – Tak – odpowiedział Dawid, bo takiej odpowiedzi oczekiwał Baliczka. – Jesteś wolny. Prawdziwie wolny. Nic nie musisz. Ukrył twarz w dłoniach. Zatrząsł się cały, jakby zaraz miał się rozpłakać. Tego Dawid wolał uniknąć… – Wiesz, kiedy po raz ostatni uprawiałem seks? Sześćdziesiąt pięć dni temu. Tyle trwało powstanie warszawskie[8]. Tego się nie da znieść. Jestem facetem, rozumiesz? Mam potrzeby. A teraz zmieniam się w kogoś innego, kogoś strasznego. Chodzę ulicami, patrzę na dziewczyny, kobiety, nawet te brzydkie, i myślę sobie, że bym je… – nie dokończył. Sięgnął po kolejnego papierosa. Zatrzymał się w pół drogi, kiedy zorientował się, że to ostatni. – Pal – powiedział Dawid – mam cały karton. – Dzięki.

Odpalił. – To pewnie żałosne. – Nie. – Szczególnie dla kogoś takiego jak ty. Kto nie ma z tym problemów. – Nie. Nie jest, stary. Każdy z nas ma gorsze dni, nie? – Wiesz, na czym się ostatnio złapałem? Byłem w kuchni. Rano. Ewelina jeszcze spała. Bo ona śpi, nie wiem, chyba do południa. Ale to nieważne. Ona śpi. Jestem w kuchni. Leci radio. Jakaś piosenka. Robię sobie kanapkę do pracy. I nagle zauważam… Rozumiesz, zauważam! Zauważam, że mam erekcję i ocieram się o blat stołu. Robiłem to totalnie bezwiednie. Dawid przyglądał się swojemu gościowi z niedowierzaniem. Nie do końca wiedział, jak powinien zareagować na takie wyznanie? Poklepać go po plecach? Pocieszyć? Przytulić? A może spoliczkować i kazać wziąć się w garść? Na to ostatnie miał oczywiście największą ochotę. Westchnął głęboko. Ile Baliczka wypił? Ile wypalił? Ale to stwarzało szansę. – Może w takim razie powinieneś… – Co takiego? – Przelecieć kogoś. Baliczka parsknął śmiechem. – Nie. Nie mógłbym. Nie potrafiłbym nawet. – Dlaczego nie? – Czy ty wiesz, jak dawno nie rozmawiałem tak po prostu z dziewczyną? – To jak jazda na rowerze. Tego się nie zapomina. Baliczka obrócił w palcach szklankę, oglądając falujący w niej bursztynowy płyn. – Nie. Nie potrafiłbym. Nie wiem jak. – Są jeszcze dziwki. Z nimi nie musisz rozmawiać. – To odpada. Zupełnie odpada. Nie ma – czknął – mowy. Dawid podrapał się po brodzie. Usiadł obok Baliczki. Zaryzykował i otoczył go ramieniem. – Idź do klubu. Zobaczysz, że to nie jest takie trudne. – Ja? Do klubu? Będę tam dziwnie wyglądał. Jestem stary. Tacy jak ja nie chodzą do klubu. – Chodzą, chodzą. Ty też możesz. Rozejrzeć się tylko. Zobaczysz, jakie są teraz dziewczyny. Że jeszcze tego nie straciłeś – trącił go palcem w pierś – bo z ciebie też był ostry ogier, co? – Tak? – Wybacz, jeśli przesadzam, ale twoja żona była kiedyś ostrą laską, co? – Była – przyznał Baliczka i uśmiechnął się lekko. – No właśnie. Jak byłeś w stanie wyrwać taką ostrą laskę, to teraz też ci się uda. Teraz jest łatwiej. – Naprawdę? – No. Chodź. Pójdziesz ze mną. – Sam nie wiem. – Nie mówię, że masz coś robić. Po prostu się rozejrzyj. Wiesz, to czasami wystarczy. – Do czego? – Kobiety to wyczuwają. Kiedy ich mężczyźni zaczynają się rozglądać. I wtedy bardziej się starają. Zaczynają walczyć o swoje. Z Eweliną może też tak będzie.

– Myślisz? – Nie zaszkodzi spróbować – powiedział Dawid i dolał Baliczce whisky. – To co? Pójdziesz ze mną? – Z tobą? – Ze mną. Baliczka przez moment się wahał. Dawid wsadził mu szklankę w dłoń. Baliczka wypił. Zamyślił się, a później zarżał. – A co tam! Idziemy! Wstał, lekko się zataczając. – Chcesz iść teraz? – A na co czekać? Dawid uśmiechnął się szeroko i klepnął Baliczkę w ramię. – Masz rację! Na co czekać! Idziemy! Baliczka wskazał na drzwi do ubikacji. – Tylko się wypryskam, dobra? – Jasne. Pędź. Dawid poczekał, aż Baliczka zniknie w ubikacji. Chwycił komórkę, przeszedł do kuchni i wybrał numer. Modlił się, żeby zdążyć. Na szczęście Marta szybko odebrała. – Co jest? – rzuciła. – Chcesz zarobić?

43

Kolejna dyskoteka urządzona w podziemiach kamienicy. Ceglane ściany odbijały fale ciężkiego rockowego grania, a wnętrze pachniało słodko sztucznym dymem. Dawid postawił przed Baliczką kufel piwa. Mężczyzna spojrzał na niego nieprzytomnym wzrokiem. Jego entuzjazm wyparował mniej więcej w połowie drogi do lokalu i Dawid musiał go niemalże siłą zaciągnąć na miejsce. Teraz pilnował, żeby Baliczka nie uciekł do domu, i spoglądał nerwowo na zegarek. Dyskoteka świeciła pustkami. Zajęte były z cztery stoliki, może pięć. Kilka osób siedziało przy barze. Na parkiecie tańczyły trzy dziewczyny, studentki albo licealistki, które nie wiedziały chyba do końca, po co tu przyszły. Wokół nich krążył, machając czupryną, długowłosy chłopak. Prawdopodobnie chciał zwrócić na siebie ich uwagę, jakoś zagadać, ale słabo mu to wychodziło. Dziewczyny ignorowały jego popisy. Wyglądało to dość przygnębiająco. W kieszeni Dawida zadzwonił telefon. Odebrał szybko, zerkając na Baliczkę. Ten wpatrywał się w czubki swoich butów, kiwając się na krześle. – To nie jest dobry pomysł – szepnął. – Jest, jest. Napij się piwa. – Dawid stuknął palcem w jego szklankę. – No? – ryknął do słuchawki. – Nie mogę wejść – ledwo usłyszał głos Marty. Wstał od stolika i odszedł kilka kroków w cichsze miejsce. – Czemu? – Nie chcą mnie wpuścić. – Gdzie jesteś? – Na zewnątrz. – Czekaj. Rozłączył się. Wrócił do Baliczki. Klepnął go w ramię. – Idę do kibla. Potem się zabawimy, dobra? – Dobra – odpowiedział mężczyzna, niebezpiecznie przechylając się na krześle. Dawid wiedział, że powinien z nim zostać, pilnować go, zanim ten sam sobie zrobi krzywdę, zarzyga się albo zaśnie. Ale nie mógł. Musiał pędzić po Martę. Wyszedł na zewnątrz. Dziewczyna już tam na niego czekała. Opatuliła się kurtką i podskakiwała w miejscu, żeby się trochę ogrzać. Faktycznie, noc była zaskakująco chłodna. – Co jest? – Ten palant nie chce mnie wpuścić. Dawid odwrócił się do siedzącego na wysokim taborecie ochroniarza. Epitet nie zrobił na tamtym żadnego wrażenia. W weekendowe noce nasłuchał się dość na swój temat, żeby nie zwracać uwagi na byle co. Czyścił paznokcie końcówką klucza. – Dlaczego pan nie chce wpuścić koleżanki? – Nie jest pełnoletnia – odparł ochroniarz, nie przerywając dłubania. – Jest. – To niech pokaże dowód. – Zapomniała.

Ochroniarz nie odpowiedział. Wyglądał na zmęczonego i znudzonego. – Plażo, proszę. Dawid sięgnął po portfel do tylnej kieszeni spodni. Wyciągnął z niego banknot stuzłotowy i podsunął go ochroniarzowi. Mężczyzna spojrzał na niego podejrzliwie. Odchylił się na krześle, wsadził dłonie do kieszeni czarnych dżinsów. Rozejrzał się, ale oprócz ich trojga nikogo w pobliżu nie było. Wtorki zazwyczaj tak wyglądały. Smętne i rozlazłe. Ochroniarz wstał z taboretu. Był o co najmniej dwadzieścia centymetrów wyższy od Dawida i pewnie tak co najmniej dwa razy większy. Dawid przestraszył się, że chce mu przyłożyć. Ale ten wziął banknot, złożył go na pół i schował do kieszeni. Potem wrócił na taboret. – Na twoją odpowiedzialność – mruknął. – Nie szalejcie. Żadnych procentów. Coś się stanie i natychmiast wylatujecie. – Jasna sprawa. Ochroniarz przybił Marcie pieczątkę na przedramieniu. Dawid poprowadził ją schodami w dół do piwnicy. Przeszli obok baru i schowali się za rogiem. Dawid zerknął w stronę swojego stolika. Miał szczęście, Baliczka ciągle przy nim siedział i był w miarę przytomny. – To ten – powiedział, wskazując mężczyznę. – Ojej – skrzywiła się Marta. – Wygląda jak modliszka. – Nic się nie bój. Nic ci nie odgryzie. Zdjęła kurtkę, położyła ją na pobliskiej ławie. Ładnie wyglądała. W tym dymie, półmroku rozjaśnianym tylko sztucznym światłem zawieszonych pod sufitem lampek przypomniała mu nagle te wszystkie piękne dziewczyny z jego liceum, do których nie miał odwagi zagadać. – Postawiłbyś mi coś – powiedziała, opierając się o bar. – On ci kupi. Wystawiła język. Dawid wrócił do Baliczki. Ten zauważył go dopiero po kilku sekundach. Czknął, wyprostował się z niemałym trudem i skupił wzrok na twarzy Dawida. – Długo cię nie było. – Sporo wypiłem – powiedział Dawid, a potem niepewny, czy przekonał Baliczkę, dodał – i kloca musiałem zrobić. – Zapaliłbym. Dasz? – Tutaj nie wolno. – To wyjdźmy. – Później – stwierdził stanowczo Dawid. Nie miał zamiaru wyprowadzać Baliczki, skoro dopiero co udało mu się wprowadzić Martę. Jeszcze tego brakowało, żeby mu się towarzystwo porozłaziło. Poza tym Baliczka naprawdę wyglądał tak, jakby miał dość. Zaczęłoby się od papierosa, a skończyło w taksówce. D J puścił trochę wolniejszą piosenkę. Marta wyszła na parkiet. Dawid miał nadzieję, że nie zacznie machać w ich kierunku cyckami, wypinać tyłka lub robić czegoś równie ostentacyjnego. Na szczęście zachowywała się rozsądnie. Kołysała się w takt muzyki, łagodnie, delikatne, podkreślając erotyczne ruchy tańcem dłoni. – Może tamta – zaproponował Dawid, pokazując Martę. Baliczka skierował wzrok na parkiet.

– Przecież to facet – zaśmiał się pijacko. Dawid odwrócił się i zaklął pod nosem. Chłopak z długimi włosami, teraz już bez koszulki, zauważył nową dziewczynę na parkiecie. Ponieważ z poprzednimi nic mu nie wychodziło, postanowił spróbować z Martą. Skakał wokół niej, machając włosami i napinając płaski bezwłosy brzuch. – Za nim! Ta z tymi napuszonymi włosami. Baliczka zmrużył powieki. – Rzeczywiście. Jest. Nie. Chyba nie dla mnie. – Dlaczego? – Jakaś młoda. Mogłaby być moją córką. Posmutniał. – Nie. Nie jest młoda – zaprotestował gorąco Dawid. – One się tak tylko malują. – Myślisz? – Jasne. Teraz są takie kosmetyki. One tak tylko młodo wyglądają. – Może. – Podobasz się jej. – Naprawdę? – No. Widzę, jak na ciebie zerka. Baliczka mimowolnie wypiął pierś, chcąc wyeksponować nieistniejącą przecież muskulaturę. Przetarł palcami powieki, a później policzki, jakby chciał trochę otrzeźwieć. Kąciki jego ust uniosły się. Łamał się. Sukinsyn się łamał. Piosenka skończyła się długą gitarową solówką. Długowłosy jakoś nabrał odwagi, bo nachylił się do Marty, żeby zagadać, ale dziewczyna zbyła go ruchem ręki. Nie zniechęciło go to jednak. Ciągle do niej mówił. – Młodzi – mruknął nostalgicznie Baliczka, spoglądając na nich. Sięgnął po kufel, a Dawid stłumił przekleństwo. Zdezorientowana Marta zeszła z parkietu, zanim zaczął się kolejny kawałek. Długowłosy ruszył za nią. Dawid musiał interweniować. – Gdzie idziesz? – zapytał go Baliczka. – Do kibla. – Przed chwilą przecież byłeś… – Mam słaby pęcherz. Sorry, zaraz będę. Odszukał Martę. Stała pod ścianą, w pobliżu baru. Długowłosy, ciągle bez koszulki, był tuż obok niej. Dopiero teraz widać było, jaki jest chudy. Sama skóra i kości. Na ramieniu miał wytatuowanego smoka. Gadał jak najęty. Oczy mu niezdrowo lśniły. Detektyw podszedł do nich. Trącił Martę palcem. – Idź do niego – rozkazał. Posłuchała z widoczną ulgą. Długowłosy, jakby był na niewidzialnej smyczy, już miał za nią popędzić, ale Dawid zastąpił mu drogę. Chłopak dopiero teraz go zauważył. – Co jest? – Zostaw ją. Nie życzy sobie twojego towarzystwa. – To twoja laska? – Nie.

– To w czym problem? – zapytał walecznie, wysuwając do przodu szczękę, jakby się prosił, żeby przywalić mu prawym hakiem. Dawid wyciągnął z portfela banknot pięćdziesięciozłotowy. – Starczy? Za straty moralne? Długowłosy najpierw zmienił się w wielki znak zapytania, a potem porwał banknot. Zmył się błyskawicznie, jakby się bał, że Dawid zmieni zdanie. Dawid zerknął do portfela. Ta impreza kosztowała go już sto pięćdziesiąt złotych. Zostały mu tylko dwie dychy i niewiele więcej na koncie. Miał nadzieję, że Marta sobie poradzi. Okrążył bar. Zobaczył, że Marta siedzi już z Baliczką przy stoliku. Chyba wszystko szło dobrze. Rozmawiali. Nachylali się ku sobie. Dziewczyna upiła łyk piwa z kufla mężczyzny. Nie protestował. Chociaż Dawidowi się to nie podobało. Ochroniarz ostrzegał przed procentami. Jeszcze tego brakowało, żeby ich teraz stąd wywalił. Ale Dawid nie mógł już zrobić nic więcej prócz trzymania kciuków i czekania. Wyszedł na zewnątrz. Zapalił papierosa. Ochroniarz zapytał, gdzie jest dziewczyna, którą wprowadził. Dawid odpowiedział, że zajmuje się nią kolega. Ochroniarz uspokoił się trochę, chociaż co pewien czas zerkał podejrzliwie na Dawida. Ten skończył palić i od razu sięgnął po następnego papierosa. Nie było sensu się spieszyć. Palił spokojnie, obserwując przechodzących gliwickim rynkiem ludzi. Wyrzucił niedopałek i zerknął na zegarek. Minęło piętnaście minut. Wrócił w dobrym momencie. Marta właśnie prowadziła Baliczkę do ubikacji. Zniknęli w środku. Dał im minutę. Mieli szczęście, że w knajpie były pustki. W piątek lub sobotę najpierw musieliby odstać swoje w kolejce. Potem najciszej, jak potrafił, wszedł za nimi. Zajął kabinę obok. Opuścił deskę klozetową. Stanął na niej. Przez przepierzenie na górze zerknął do Baliczki i Marty. On siedział na kiblu ze spuszczoną głową i spodniami. Ona na nim. Podniosła bluzkę, żeby widział jej zamknięte w staniku piersi. Spodnie i majtki zwisały jej na jednej nodze. Dawid wycofał się. Wyciągnął komórkę. Włączył aparat, wyciszył dźwięk migawki. Wysunął komórkę przez przepierzenie. Zrobił zdjęcie. Potem kolejne i jeszcze jedno. Wrócił do swojej kabiny. Zerknął na fotki. Całkiem niezłe. Kłopot w tym, że nie było widać twarzy Baliczki. Jeśli przyjdzie co do czego, to będzie się bronił, że to nie on, tylko ktoś podobny. Dawid po raz drugi wychylił się przez przepierzenie. Baliczka ciągle miał spuszczoną głowę. Jakby spał. Tylko że dyszał ciężko, a jego dłonie ściskały pośladki dziewczyny. Jeśli rzeczywiście nie uprawiał seksu przez sześćdziesiąt pięć dni, to długo to już nie potrwa. Dawid musiał zaryzykować. Wyciągnął ramię i delikatnie musnął dziewczynę. Marta niemal podskoczyła. Popatrzyła w górę, a Dawid przysunął palec do ust, dając jej znak, żeby była cicho. – Odchyl go – powiedział bezgłośnie. – Co? – zapytała niemo. – Odchyl… go… Zrozumiała. Najpierw przytuliła się mocniej do Baliczki. Potem chwyciła go za rzadkie włosy z tyłu i pociągnęła. Dawid schował się w swojej kabinie. W górze miał tylko dłoń z komórką. Zrobił szybko serię zdjęć. Sprawdził je i cmoknął z uznaniem. Twarz Baliczki była odsłonięta i wyraźna. Kretyn uśmiechał się błogo i miał przymknięte powieki, jakby właśnie dorwał się do maminego cycka. Nie miał szans, żeby się z tego wykręcić. Dawid wyszedł z ubikacji, już nie dbając o to, czy robi hałas, czy nie. A potem, zadowolony z siebie, poszedł prosto do domu.

44

Na śniadanie wyszperał w kuchni resztkę musli, które zalał wrzątkiem, bo nie miał mleka. Odczekał, aż wystygną, i siadł do komputera z kawą. Wchodził na różne strony internetowe, żeby zatrzymać się na facebookowej grupie poświęconej zaginięciu Alicji Kowalczyk. Przeczytał kilka postów. Zmartwił się, kiedy się dowiedział, że jej rodzice są mało majętni. Obejrzał film z nagrań monitoringu miejskiego, kiedy dziewczyna kupowała bilet kolejowy. Przyszło mu na myśl, że pociąg do Wrocławia zatrzymuje się na stacji Gliwice Łabędy. Dziewczyna mogła po prostu wracać w ten sposób do domu po pracowitej nocy. Ale jeśli tak było, to czemu kupiła bilet aż do Wrocka? I czy na pewno kupiła? Może kasjerce się coś pomyliło? I znowu, jeśli jechała tylko do Łabęd, to skąd się wzięła jej komórka w stolicy Dolnego Śląska? Ktoś jej ukradł? Zgubiła? To miało sens. Może dlatego nikt jej tam nie znalazł. Po prostu nigdy jej we Wrocławiu nie było. I jak się do tego wszystkiego miała jej mała, nieprzyzwoita praca na boku? Napił się kawy. Spróbował płatków. Rozmoczone w wodzie smakowały jak stare siano. Zmusił się, żeby zjeść kilka łyżek. Był głodny, niczego innego w domu nie było, a nie chciało mu się iść do sklepu. Doszedłem do czegoś, pomyślał z dumą. Teraz tylko musiał wymyślić, jak to wykorzystać. Trzeba by przycisnąć tego rudego. Dorwać go, kiedy będzie bez swoich przydupasów. Zastanowił się, czy zna kogoś, kto mógłby mu w tym pomóc. Może ten ochroniarz z Hemingwaya? W zamian za to, że Dawid nie doniesie na niego prokuraturze. Tylko że to była intryga grubymi nićmi szyta. Z takim człowiekiem lepiej nie przeciągać struny. Rozmyślania przerwał Dawidowi telefon. Spojrzał na wyświetlacz – Rosolski. Powinien mu przyporządkować jakąś melodię. Pomyślał, że Private Dancer Tiny Turner świetnie opisuje prawnika. Kłopot w tym, że adwokat był wystarczająco stary, żeby tę piosenkę znać (Dawid dowiedział się o niej z jednego odcinka Family Guya). Odebrał. – Co jest? – rzucił do słuchawki. – Maria Polak. Dawid zacisnął zęby, aż zazgrzytały. – No? Co z nią? – Chce otrzymać szczegółowe pisemne sprawozdanie z dotychczasowej twojej aktywności. – W słuchawce Dawid słyszał klikanie komputerowej myszy. Rosolski pewnie układał pasjansa. – Jezu… Się czepia. – Czepia się, ale płaci. – À propos. Przelałbyś coś. Mam pustki na koncie. – Przedstaw rozliczenie, to może… – W ramach zaliczki – przerwał mu Dawid. Klikanie przybrało na siłę. Adwokat teraz niemalże uderzał w przyciski. Dawid pomyślał, że albo pasjans wychodzi dzisiaj Rosolskiemu wyjątkowo źle, albo to był jednak jakiś inny problem – na przykład wolno buforujący się film na YouTubie. – Zastanowię się. Masz coś nowego? – Nic, o czym byś nie wiedział.

Rosolski sapnął jak górnik z pylicą. – Szlag by to. – No. – Dobra. To napisz to przynajmniej jakoś atrakcyjnie, co? Ponaciągaj we wszystkie strony, nawet jeśli potem ma wyglądać jak gumka w majtach twojej babci. I zawieź jutro pani Polak na jedenastą. Pod czaszką Dawida zadźwięczały dzwonki alarmowe. – Sam? – Sam, sam – potwierdził Rosolski. – Ja jestem poumawiany na spotkania, których nie mam jak przełożyć. Cwaniak, pomyślał Dawid. Gdyby miał jakąś bombę, to Rosolski gnałby do Marii Polak na złamanie karku. Ale skoro nie mają nic, to wystawia Dawida do odstrzału. Poświęci go, żeby samemu utrzymać się przy korycie. – Dawid… – Rosolski przypomniał o sobie. – Zrozumiałem. Jutro. Sprawozdanie u Marii Polak. Załatwię to. – Dzielny chłopak. Dawid rozłączył się i położył komórkę przy komputerze. Włączył edytor tekstu. Położył dłonie na klawiaturze. Odetchnął. Potem sięgnął do kurtki po paczkę papierosów. Zapalił. Zastanawiał się, co powinien napisać. Jak tym wszystkim zakręcić, żeby wyszło na jego. I nagle, w momencie, kiedy wypuszczał dym z płuc, doznał oświecenia. Nie będzie kłamać. Nie będzie naciągać. Napisze wszystko po prostu tak, jak było. Młody chłopak, zagubiony, traci dziewczynę, dowiaduje się, że ukochana ma nowego faceta, więc rzuca się z dachu. Nie było już sensu tego ciągnąć. Odda Marii Polak sprawozdanie, czy jej się podoba, czy nie, zgarnie od Rosolskiego swoją kasę i skupi się najpierw na Baliczce, a później na zagubionej Alicji Kowalczyk. Uśmiechnął się do siebie szeroko. – Kurwa – mruknął, żeby się utwierdzić w podjętej decyzji – przecież nie może mieć do mnie pretensji, że napisałem prawdę! Zaczął pracować, paląc jednego papierosa za drugim. Po jakiejś godzinie, kiedy był w połowie, znowu przerwał mu telefon. Tym razem od Eweliny Baliczki. – Co zrobiłeś mojemu mężowi? – usłyszał jej pełen pretensji głos. – A takie tam. – Ładne mi takie tam! – zaatakowała go. – Wali od niego wódą i fajkami! Cały dom mi zasmrodzi! A do tego jest taki skacowany, że nie poszedł do roboty. Rozumiesz? Utknęłam z nim na cały dzień! – A co? Miałaś jakieś plany? – Nie twój interes. – Nie złość się, Ewelinka – szepnął, w pełni świadomy, że jedyną rzeczą, jakiej nienawidzi bardziej od swojego imienia, jest jego zdrobnienie. – Będziesz jeszcze zadowolona, że z nim popiłem. Wiedział, że przykuł jej uwagę. – Masz coś? – Same słodkości – potwierdził. – Co dokładnie!? – zapytała rozgorączkowana. – Powiedz mi. Musisz mi powiedzieć. – Jutro. Przyjadę do ciebie, jakoś po południu. – Przecież nie wytrzymam do popołudnia. Mów.

– Nie przez telefon. – To przyjedź rano! – Nie dam rady. Mam umówione spotkanie na jedenastą. Wstrzymała oddech. – To ja do ciebie przyjadę – postanowiła nagle. – Jutro. Z samego rana. Zaraz jak ten palant pojedzie do roboty. Poczuł, jak cierpnie mu skóra. Ani trochę nie podobał mu się ten pomysł. Wystarczyło, że musiał gościć jej męża. – Lepiej nie. Mam tutaj bałagan, poza tym muszę się przygotować do tego spotkania. – Niczym się nie przejmuj. Będę o dziewiątej. Skapitulował, bo wiedział już, że nie odpuści. Niepotrzebnie się chwalił. – O dziewiątej, ale nie u mnie. W Forum. Postawisz mi śniadanie u Chopina – powiedział. Niech przynajmniej coś z tego ma. – Jesteś kochany, pysiu! Papatki! Rozłączyła się, a on przez długą chwilę zastanawiał się nad tym, jaka ponadtrzydziestoletnia kobieta mówi jeszcze „papatki”. Potem wrócił do pracy. Napisanie drugiej połowy sprawozdania zajęło mu już dwie i pół godziny. Stracił wenę i zapał. Kiedy skończył, nic mu się nie chciało. Przez resztę dnia postanowił zrobić sobie wolne. Poszedł tylko do sklepu po coś do jedzenia i picia. Przygotował obiad, zjadł, oglądając serial, a później raz jeszcze uruchomił dysk twardy Polaka. Tym razem jednak nie szukał w nim żadnych materiałów. Uruchomił World of Tanks na koncie Mateusza i do wieczora za pomocą różnych cudów hitlerowskiej techniki rozwalał sowieckie czołgi.

45

Palenie na pusty żołądek było złym pomysłem. Zawsze to sobie powtarzał, żeby potem popełnić ten sam błąd. Niczego się nie uczył. Zwinięty w supeł żołądek pulsował boleśnie, jakby był to przeszczep, który nie chciał się przyjąć. Właściwie, pomyślał z zerową wiarą w powodzenie tego planu, mógłbym rzucić to świństwo. Nawet białoruskie fajki kosztowały teraz majątek. Ale poranek tak się układał, że Dawid musiał zapalić. Wstał rano. Skończyła mu się kawa i czyste ubrania. Przypomniał sobie, że od kilku dni obiecywał sobie, że zrobi pranie. Oczywiście zapomniał. Wybrał z kosza na bieliznę te ciuchy, które najmniej śmierdziały, a potem poszedł na spotkanie z Eweliną Baliczką. I teraz tu był. Siedział przy maleńkim stoliczku i jadł ciasto bakaliowe. Kawiarnia Chopin znajdowała się na pierwszym piętrze centrum handlowego Forum. Jedynego, które mieściło się w centrum miasta, i jedynego, które jakoś tam wyglądało. Cała reszta, te wszystkie Tesco, Areny, Europy Centralne niczym w wyglądzie i zawartości nie różniły się od kontenera wypełnionego towarami z Azji PołudniowoWschodniej. Ewelina Baliczka wyłoniła się z ruchomych schodów. Mimo wczesnej pory wystrojona była jak na studniówkę. Dawid pomyślał, że pewnie założyła nawet czerwone majtki. Na szczęście i żeby pasowały do szminki, której nie powstydziłaby się sama profesor Staniszkis. Na widok Dawida uśmiechnęła się szeroko, prezentując garnitur perłowobiałych zębów, i popędziła w jego kierunku, stukając wysokimi na co najmniej siedem centymetrów obcasami. Tajemnicą pozostawało, w jaki sposób utrzymywała w nich równowagę. W ostatniej chwili zwolniła i rozejrzała się trwożliwie dookoła. – Czy to rozsądne? – zapytała teatralnym szeptem. Dawid sięgnął do plecaka. Wyjął kopertę A4 i rzucił ją na stół. – Teraz już tak. Trudno w to uwierzyć, ale Baliczka uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Przysiadła się do stolika. Zamówiła zieloną herbatę. Poczekała, aż kelner przyniesie zamówienie. Położyła dłoń na kopercie i spojrzała na Dawida pytająco. – Mogę? Akurat wsadzał kawałek ciasta do ust. Przeżuł dokładnie orzechy z rodzynkami, przełknął i popił czarną kawą. – Proszę. Obserwował jej twarz, kiedy sprawdzała zawartość. Najpierw wyciągnęła wypalony dysk D V D . Obejrzała go dokładnie ze wszystkich stron, to zbliżając, to oddalając od siebie, jakby spodziewała się, że w ten sposób odczyta zawartość. Wreszcie odłożyła go na stolik i otworzyła szerzej kopertę. Zauważyła w środku jeszcze dwie kartki. Wyciągnęła je delikatnie. Obejrzała, najpierw mrużąc oczy podejrzliwie, a później rozszerzając je w podnieceniu. – To to, co myślę? – Tak – potwierdził Dawid i poczuł przypływ dumy. Załatwił Baliczkę. Załatwił tego idiotę. Aż mu trochę było go szkoda. Ale tylko trochę, bo pomijając fakt, że był kretynem, to jednak na biednego nie trafiło.

– Żadnego Photoshopa? – upewniła się Ewelina. – Żadnego. Wszystko autentyczne. Włożyła wszystko z powrotem do koperty. – Wiedziałam, że sobie poradzisz. To jest świetne. Uratowałeś mnie. – Nie za darmo – przerwał jej podziękowania. – Chcę czterdzieści tysięcy. Dwadzieścia teraz. Dwadzieścia po rozwodzie. Teraz to właściwie dwadzieścia tysięcy i pięćset, bo muszę tej dziewczynie zapłacić. Otworzyła usta, ale nic nie powiedziała. Jej dłoń powędrowała w górę. Palcami dotknęła własnego policzka. – Dużo. – Jak dużo, to pięćdziesiąt – powiedział spokojnie. – Wiem, ile jest wart Baliczka. Wiem, ile z niego wyciągniesz. A to jest klucz do twojej wolności. Dlatego, zanim znowu przyjdzie ci ochota na targowanie, zastanów się, czy ci się to opłaca. I zastanów się, czy twój mąż nie zapłaci za nie więcej. Skończył mówić i napił się jeszcze kawy. Miał ją w garści. Ją i jej mężulka. I wyciśnie ich jak cytrynę. Rozkoszował się teraz zmieszaniem Eweliny, przykrym zaskoczeniem malującym się w jej oczach, drżącymi wargami i zastanawiał się, czy pięćdziesiąt tysięcy to jednak nie za mało. – Musisz zapłacić tej dziewczynie pięćset złotych? – upewniła się. – Tak. Czyli razem pięćdziesiąt tysięcy i pięćset złotych. Odetchnęła. Opuściła dłoń, która do tej pory, jak przylepiona, tkwiła przy jej policzku. – Gówno dostaniesz – stwierdziła. Dawid poprawił się na krześle. Spodziewał się takiej odpowiedzi. Ewelina potrafiła być uparta. I podobnie jak jej mąż nie błyszczała intelektem. Na szczęście był przygotowany. – Ewelina, Ewelina… Nie rób scen. Zastanów się. Jeśli teraz pójdę do twojego męża, jeśli opowiem mu, co razem robiliśmy, jeśli oddam mu te zdjęcia i opowiem, że to ty mnie namówiłaś do tej intrygi… Jak szybko wylecisz ze swojego pięknego domu bez pieniędzy, ciuchów i z odciskiem buta Baliczki na gołej dupie? Co się wtedy z tobą stanie, skoro w całym swoim życiu nie przepracowałaś uczciwie jednego dnia? Mówiąc to, odczuwał złośliwą satysfakcję. Teraz był ciekaw jej reakcji. Zacisnęła palce na filiżance i przez chwilę wyglądało to tak, jakby planowała oblać Dawida jej zawartością. Na wszelki wypadek zmienił pozycję na taką, dzięki której mógł się łatwo uchylić. – Ile ona ma lat? – zapytała nagle Ewelina. – Ta dziewczyna, której zapłaciłeś. Bo wygląda na strasznie młodą. Nie ma jeszcze osiemnastu. To na pewno. A czy ma piętnaście? Zrobił wszystko, co możliwe, żeby nie dać nic po sobie poznać. Ale ona już wiedziała, bo uśmiech wrócił na jej usta i teraz jej zęby nie przypominały pereł, tylko kły wściekłego psa. – Nie sprawdziłeś, prawda? Powiedz mi, Dawid, bo studiowałeś prawo… Ile się dostaje za stręczycielstwo? A ile za to, że jest się alfonsem nieletniej? Żołądek po raz kolejny zwinął mu się w supeł. I tym razem wcale nie od porannego papierosa. Ewelina Baliczka spokojnie dopiła swoją herbatę. Wzięła kopertę. Schowała ją do torby i wstała od stołu. Wskazała na pustą filiżankę. – Ty zapłacisz – rzuciła, odchodząc.

46

Wypis z grupy na Facebooku „Znajdźmy Alicję!” Przepraszam, jeśli to jest złe miejsce, ale nie wiem, gdzie mogę to napisać. Jeśli ktoś byłby tak uprzejmy i przekazał mój list rodzicom Alicji, byłabym wdzięczna. Ten list to mało, ale może im pomóc. Jeśli będą chcieli, oczywiście. Mogą się ze mną skontaktować. Porozmawiać. Bo wiem, co przeżywają. Nazywam się Celina Korsarska. Mój synek Filip zaginął w 1996 roku, w pierwsze dni wakacji. Rano wstał. Zjadł śniadanie. Ukradł mi dziesięć złotych z torebki i wyszedł, nie mówiąc, gdzie idzie. Nie był aniołem. Powtarzał klasę. Wszystko to z mojej winy, bo ja też zawaliłam w życiu kilka rzeczy. Chciałabym móc go za to przeprosić. Nie wrócił na obiad. Nie wrócił na noc. To się zdarzało wcześniej. Szedł do kolegi, na ognisko, upijał się. Wracał nad ranem. Szczególnie w wakacje. Do dziś nie mogę sobie darować, że od razu nie zareagowałam. Może gdybym poszła od razu na policję, gdyby od razu zaczęli szukać. Ale nie zrobiłam nic. Dopiero następnego dnia, i to po południu. Czas nie leczy takich ran. Minęło dziewiętnaście lat, a do tej pory, kiedy słyszę kroki na klatce, to moja pierwsza myśl jest taka, że to mój Filipek. Że wrócił. A nawet nie wiem, czy bym go poznała na ulicy. Mógłby przejść obok mnie, a ja nie zwróciłabym uwagi. Mówią, że matka zawsze pozna, ale to kłamstwo. Ja nie wiem. Nie wiem, czy on mnie by poznał. Minęło osiemnaście lat. Jestem stara. Druga myśl jest taka, że to policja. Że przyjdą do mnie i powiedzą, że go znaleźli. Jego ciało. Wreszcie. I będę go mogła pochować. Są takie dni, kiedy modlę się, żeby go wreszcie znaleźli. Nieżywego. Płaczę potem i myślę, że jestem zła, bo co to za matka, która życzy śmierci własnemu dziecku. Ale po dziewiętnastu latach? Jakie są szanse? Ksiądz mówi, że nie jestem zła. Że to normalne. Ale ja nie wiem. Nigdy nie nosiłam żałoby. Po jego zaginięciu zmieniłam się. Zaczęłam chodzić do kościoła, odstawiłam picie, dużo się modliłam. Myślałam, że jeśli się poprawię, to Bóg mi go zwróci. Nie zwrócił. Znowu zaczęłam pić. Jeszcze więcej i straszniej niż poprzednio. Zrobiłam krzywdę Filipkowi, ale jeszcze większą jego siostrze. Ale ją przynajmniej przeprosiłam. Nie przyjęła moich przeprosin. Odwróciła się do mnie plecami, ale nie mogę jej winić. To dobre dziecko. To moje picie było przeciwko Bogu. Chciałam mu pokazać, że jeśli nie zwrócił mi dziecka, kiedy go tak pięknie prosiłam, to już ja mu pokażę. Teraz wiem, że to było bluźnierstwo. Miałam szczęście. Raz w życiu. Nie zapomnieli o mnie. Ludzie, z którymi się modliłam, mój ksiądz. Ja odwróciłam się od Chrystusa, ale Chrystus nie odwrócił się ode mnie. I wspólnie ze swoimi pomocnikami krok po kroku wyciągnął mnie z tego bagna. Jezus nie może mi zwrócić Filipka, ale może mi pomóc przez to przejść. Nadać mojemu cierpieniu sens. Dziękuję mu za to codziennie w modlitwie. Za to, że przy mnie jest w tych najczarniejszych, najstraszniejszych chwilach. Że nawet wtedy, kiedy proszę o śmierć mojego dziecka, nie odtrąca mnie. Drodzy rodzice Alicji. Wiem, co przeżywacie. Ja przeżywam to samo, codziennie od osiemnastu lat. Nie mogę Wam zwrócić córki, ale mogę z Wami porozmawiać. Wspólnie pomodlić się o bezpieczny powrót Waszego dziecka do domu. Być może kiedyś będziecie chcieli to zrobić. Będę na Was czekała. Moje modlitwy i myśli są z Wami.

47

Wciąż zadawał sobie jedno pytanie – jak do tego doszło? W jednej chwili miał w dłoni wszystkie atuty, przed sobą świetlaną przyszłość, a już w drugiej stał ze spodniami opuszczonymi do kostek i dawał się dymać jak zwykła, głupia, marna szmata. Do tego Ewelinie! Ta idiotka miała przecież zamiast mózgu katalog Avonu. Jak do tego doszło? Mógł jej po prostu przypierdolić. Dlaczego tego nie zrobił? Walnąłby ją w twarz, jeden i drugi, zabrał zdjęcia i byłoby po wszystkim. Oddałby wszystko jej głupiemu mężowi i pewnie by jeszcze premię dostał. A tak. Czemu do cholery siedział tam jak osioł? Co z nim było nie tak? Miał ochotę uderzać się zaciśniętymi pięściami po czaszce tak długo, aż popękają mu wszystkie kości i dokopie się do mózgu. Debil! Do tego ciągle tutaj śmierdziało. Czy ta baba nigdy nie otwierała okien? Nie chciała, żeby wywiało powietrze, którym oddychał jej kochany synalek? Z chęcią rozbiłby najbliższe okno, żeby tylko wpuścić trochę powietrza. Ale tak naprawdę, to musiał zapalić. Uspokoić się. Przemyśleć kolejny krok. Pokazać Ewelinie, że nie warto z nim zadzierać. – Pan chyba sobie żartuje? – powiedziała Maria Polak, odkładając raport na stół. – Powtarza pan niemal słowo w słowo kłamstwa prokuratury. Spodziewał się właśnie takiej reakcji, ale pomimo tego coś go zapiekło w środku. Co było o tyle dziwne, że jeszcze poprzedniego wieczora był pewien, że w żaden sposób go to nie ruszy. W końcu robił tylko to, za co mu zapłacono, i co więcej – robił to dobrze. Uczciwie. A że przy okazji rozbił złudzenia tej kobiety i pokazał, że jej ukochany syneczek pewnie sam skoczył z dachu z powodu tak banalnego jak zawód miłosny – cóż, to już nie był jego problem. Ale teraz jej słowa, pełen urazy ton, spojrzenie skrzywdzonej suki – to wszystko było jak siarczysty policzek. Cholerna Ewelina. – Rozumiem, że może być pani rozczarowana, ale takie są właśnie nasze ustalenia. Był zdumiony, że udało mu się zmusić siebie samego do zachowania spokoju. Maria Polak poderwała się z miejsca. – Czy pan w ogóle coś zrobił? Cokolwiek! Bo to – postukała palcem w okładkę raportu – to jest przepisane, pan mnie słyszy, przepisane z akt prokuratury. Tutaj nie ma nic, nic! – Wykaz podjętych czynności znajdzie pani w załączniku. Będzie on podstawą rozliczenia… – Jeśli pan myśli, że coś panu zapłacę, to się pan grubo myli! Włoski na karku stanęły mu dęba. Zacisnął zęby, ale nic nie powiedział. To w sumie nie jego sprawa. Rozlicza się z Rosolskim. Wyciągnie od adwokata kasę, a mecenas niech już się sam martwi, co zrobić z Marią Polak. Jak dla Dawida, to może ją nawet pozwać. – Nie ma pan nic do dodania? Żadnego słowa wyjaśnienia? – zapytała. Zacisnął wargi. Maria Polak wyciągnęła ramię i wskazała na drzwi. – Niech się pan wynosi. Podniósł się z krzesła. Ruszył do przedpokoju, powłócząc nogami. – On was nic nie obchodzi! – krzyczała idąca krok za nim Maria Polak. – Mateusz! Nic was nie obchodzi! A był lepszy, lepszy od ciebie!

Przystanął. Obrócił się powoli, żeby popatrzeć jej prosto w twarz. Maria Polak celowała w niego palcem, jakby planowała wybić mu oko. – Był przystojny! Dobrze wychowany! Kochany! Miał plany na przyszłość! A ty co masz?! Co masz, detektywie od siedmiu boleści?! Zmrużył powieki. – Był małym gnojem, którego nienawidziła nawet własna dziewczyna. Zdziwił się, kiedy usłyszał swój głos. Zrobił krok do przodu, zmuszając Marię Polak do cofnięcia się. – Nie miał nic i nie miał nikogo – kontynuował. – Tolerowali go tylko dlatego, że sprzedawał dobrą trawę. To była jedyna rzecz, która go wyróżniała. Która sprawiała, że ludzie chcieli z nim przebywać. Szkoda, że pani nie sprzedaje. Może by wtedy panią ktoś odwiedzał. A nie tylko ja albo Rosolski. – Jak śmiesz. Dawida coś tknęło. Informacji o handlu marihuaną nie było w raporcie. A mimo to nie była zaskoczona. Czyli wiedziała. Albo się domyślała. Skąd? Nowe czołgi mogły kosztować góra koło tysiaka, przypomniał sobie. – Znalazłaś kasę Mateusza, prawda? – powiedział. – Pieniądze z dilerki. Sporo tego musiało być, co? To dlatego mnie zatrudniłaś? Nie chodziło ci o syna. Chciałaś wiedzieć, czy kasa jest czysta, prawda? Czy nikt jej nie będzie szukał!? Spoliczkowała go. Nawet nie poczuł bólu, chociaż w oczach pojawiły mu się łzy. Oddał jej. Zaciśniętą pięścią. Poleciała na podłogę. Spoglądał zaskoczony to na Marię Polak, to na swoją pięść i niespodziewanie stwierdził, że czuje się doskonale. Dlatego jeszcze ją kopnął na pożegnanie.

48

Nie pamiętał, jak trafił do domu, ale Baliczka już tam na niego czekał. Obok własnego samochodu. Ze łzami w oczach. Dopadł Dawida, zanim ten zdążył się zorientować, co się dzieje. – Musimy porozmawiać, musimy porozmawiać. – O czym? – Ewelina sama wynajęła jakiegoś detektywa, rozumiesz? Ona sama. Takiego, który nas śledził. Mnie śledził. Ma zdjęcia. Z klubu, jak byliśmy razem. Ja na nich… ja na nich… ja na nich… – zaczął się jąkać. – Co ty na nich? – Robię… Jakąś dziewczynę… – Baliczka położył sobie dłoń na piersi i oparł się o drzwi auta. – Prawie tego nie pamiętam, rozumiesz. Nie pamiętałem. Nie pamiętałem, dopóki nie zobaczyłem zdjęć. – To może jakiś Photoshop. Baliczka doskoczył do Dawida. Chwycił za ramiona. – Miałeś mnie pilnować. Pilnować! Dawid wyrwał się szarpnięciem. – Pilnowałem. Poszedłem na fajkę, ty nie chciałeś. Kiedy wróciłem, to ciebie nie było. Baliczka przyłożył dłoń do otwartych ust. – Jezu… Jezu… Mam przejebane, rozumiesz!? Mamy przejebane. – Spoko. Nie może być aż tak źle. – Ta mała była nieletnia. Ona była nieletnia. Ewelina ma mnie w garści. Nic nie mogę, nie mogę nic. Rozumiesz? Znowu chwycił Dawida za ramiona. Nagle jego nozdrza zadrgały, jakby był królikiem. Zbliżył się do Dawida. Pociągnął kilka razy nosem. – Dziwnie pachniesz – szepnął. – Co? – Ten zapach… To odświeżacz do powietrza… Z mojego domu… Obrazy uderzyły w Dawida serią. Ewelina Baliczka zaraz po seksie. Paląca papierosa i natychmiast obficie pryskająca wszystko dookoła odświeżaczem. Także Dawida. On sam obiecujący sobie, że zrobi pranie, a potem wybierający z kosza te ciuchy, które najmniej śmierdziały. – Może kupiliśmy takie same? – skłamał. – Byłem u ciebie. Nie używasz żadnego – wyszeptał Baliczka. Dawid już wiedział, dlaczego mężczyzna skojarzył się Marcie z modliszką. Coś się w nim zmieniło. W okamgnieniu. Powinien krzyknąć. Coś powiedzieć. Coś, co byłoby ostrzeżeniem. Ale tylko rzucił się na Dawida, wymachując pięściami, łokciami, kolanami i wbijając je w różne części jego ciała w chaotycznym tańcu. Dawid padł na beton. Zrzucił z siebie Baliczkę. Poderwał się z ziemi, ale tamten chwycił go za but, więc znowu upadł na jezdnię. Tylko po to, żeby zaraz ponownie mieć na sobie Baliczkę. Uratował go jakiś kierowca. Trąbił na nich, bo blokowali jezdnię. Dawid wykorzystał szansę. Uciekł. Już w drodze do klatki miał w dłoni telefon. Wybierał numer. – Przyjedź – poprosił.

49

Nie powinna, ale się zjawiła, pomyślał Dawid. Zawsze przychodziła. Kamila. Niespełniona artystka biegła w Photoshopie. Na jego widok podniosła dłoń do ust. – Co ci się stało? – zapytała. Nie odpowiedział. Przytulił się do niej. Wtulił twarz w pierś. Rozkoszował się jej ciepłem. Biciem serca. Wprowadził ją do środka. Zamknął za nią drzwi i pchnął w stronę łóżka. – Dawid… Coś musiał jej odpowiedzieć, ale przecież może nic nie mówić. Co to za różnica. A potem leżała już naga. W jego łóżku. Miała fajne cycki. Wielkie, takie jak lubił. I było za co chwycić. Ale ciąża była już widoczna. Który to był miesiąc? Jak szedł ten kawał? Że lekarz pozwolił parze w ciąży uprawiać seks. I to do samego porodu. A że facet był jurny, to uprawiali. I urodził im się syn. Syn podrósł. Podszedł do taty i zaczął go walić pięścią w głowę, pytając:„I co? Miło?”. Chociaż to nie było tak, bo to nie jest śmieszne. Nie mógł patrzeć na ten brzuch. Nie mógł się skupić. Odwrócił ją tyłkiem do siebie. Zacisnął zęby i zaczął się ruszać szybciej. Przynajmniej nie musiał się przejmować gumką. Przynajmniej nie musiał się przejmować gumką. Przynajmniej nie musiał się przejmować gumką. Przynajmniej nie musiał się przejmować gumką. Przynajmniej nie musiał się przejmować gumką. Przynajmniej nie musiał się przejmować gumką. Przynajmniej nie musiał się przejmować gumką. Przynajmniej nie musiał się przejmować gumką. Przynajmniej nie musiał się przejmować gumką. Przynajmniej nie musiał się przejmować gumką. Przynajmniej nie musiał się przejmować gumką. Przynajmniej nie musiał się przejmować gumką. Przynajmniej nie musiał się przejmować gumką. Przynajmniej nie musiał się przejmować Przynajmniej nie musiał się przejmować Przynajmniej nie musiał się przejmować Przynajmniej nie musiał się Przynajmniej nie musiał się P RZY N A J MN I EJ !

– Czemu nie odbierałeś? – zapytała. – Nie mogłem. – Co zrobimy? – Nie wiem jeszcze.

– Nie wiesz? – Nie. – Ale… – Potrzebuję czasu. – Miałeś czas. – Ale i tak muszę się nad tym wszystkim zastanowić. Przemyśleć. – Moi rodzice… – A moi rodzice?! – Wiedzą? – Nie. Nie wiedzą. Ale mój ojciec umiera. – Naprawdę? – Tak. Naprawdę. To kwestia roku. Niewiele więcej. – Nie wiedziałam. Co się dzieje? – Czy to ważne? – Chciałabym wiedzieć. – Nie o tym rozmawiamy! Jezu! Mój ojciec umiera! Rozumiesz? Nie mogę. Nie mam siły. Potrzebuję czasu, żeby sobie z tym wszystkim poradzić. Rozumiesz? Czasu! – Rozumiem. – To idź spać. … – Co robisz? – Palę. – Przestań. Nie przy dziecku! – Chryste! Na cholerę po nią dzwonił.

50

Wypis z grupy na Facebooku „Znajdźmy Alicję!” Zobaczycie. Dziewczyna zaraz się znajdzie. Za miesiąc, dwa. Rodzice wyciągną ją jak królika z kapelusza. Będzie pewnie opowiadała, że więził ją jakiś psychopata w piwnicy, jak tę małą z Austrii, ale to będzie kłamstwo. Bo prawda jest banalna. Mała zaciążyła, więc rodzice ją ukryli, żeby wstydu przed sąsiadami nie było. Zaginęła w kwietniu, tak? Niech będzie, że to był drugi miesiąc. W listopadzie urodzi, w grudniu ją znajdą. Zobaczycie. A dziecko albo wrzucą do beczki z kapustą, albo podrzucą do domu dziecka. W sumie na jedno wyjdzie, nie? Co za bzdura. Nie żyjemy w XIX wieku. Ale żyjemy w jebanym katolibanie, słodziutka! Nie może być tak, że nastolatka urodzi, bo będzie wstyd przed całą wsią i księdzem dobrodziejem. A nie oszukujmy się, Gliwice to taka większa wieś, a Łabędy to mniejsza wieś w tej większej wsi. A może to ksiądz ją właśnie zaciążył. Słyszałem, że tam w Łabędach jest jeden taki przystojniutki, co do niego panienki wzdychają. Alicja pewnie też wzdychała. Zobaczycie. Jakie to jest smutne. Kiedyś to miejsce to naprawdę była taka oaza w internecie. Zbierali się tu ludzie, którzy naprawdę chcieli pomóc. Szukali, wspierali siebie nawzajem i rodzinę, pozwalali dojrzeć w tym nieszczęściu promyczek dobra. A teraz. Co drugi to frustrat, który musi wylać z siebie całą żółć. Straszne. To prawda. Ale cały kraj taki. Czterdzieści milionów ludzi z sercami czarnymi od nienawiści. Nie wszyscy są tacy. Większość. Wystarczy tylko wyjść na ulicę. Posłuchać. Popatrzeć na napisy na murach. Włączyć telewizor. Jak w tym kraju ma być dobrze, jak jest tak źle? Jak mamy odnaleźć Alicję? Nie wiem.

51

Ledwo Krystian otworzył drzwi, już chciał je zamykać. Dawid przytrzymał je dłonią, a potem, przepychając się barkiem, wparował do wnętrza mieszkania. Było piątkowe popołudnie. Poranek minął mu na próbach pozbycia się Kamili z mieszkania. Co było o tyle trudne, że najpierw musiał zjeść z nią śniadanie. Sama zrobiła zakupy, kiedy spał. Przygotowała jajka, kakao, świeże pieczywo z żółtym serem. Czuł się tak, jakby trafił prosto we wnyki. Wreszcie wyszła, kiedy naopowiadał jej o ważnych spotkaniach, na które musi pojechać, i niebezpiecznych obserwacjach, które ma prowadzić. On skłamał, że zadzwoni. Ona uwierzyła, bo zawsze wierzyła. Podziękowała mu za noc i pocałowała w policzek. Poszedł się zdrzemnąć, ale sen przerwał mu telefon. Odebrał. – Przesadziłeś – usłyszał w słuchawce suchy i rzeczowy głos ojca. Dawid nie chciał wnikać, o co chodzi: o Baliczkę czy o Marię Polak. Pewnie o obie te sprawy. – Rosolski do mnie dzwonił. Opowiedział wszystko. – Bardzo jest wkurwiony? – Bardzo. – Przejdzie mu. – Nie sądzę. Brzmiało w tym prostym „nie sądzę” tak głębokie przekonanie, że całe ciało Dawida zesztywniało. To „nie sądzę” było najgorszą rzeczą, którą mógł usłyszeć. Ojciec żył z tego, że rozbudzał w ludziach fałszywą nadzieję. Żerował na niej jak pasożyt. Nie mógł więc jej odebrać szczerą diagnozą, bo wtedy zdechłby z głodu. Łgał więc w żywe oczy, że wszystko się dać załatwić, że są precedensy, paragrafy, układy, układziki, a rzeczy wcale nie są takie oczywiste, jakie się wydają. Był w tym naprawdę dobry. Ale były też sprawy beznadziejne. Każdemu adwokatowi się takie trafiały. Ktoś inny na pytanie klienta: „Panie mecenasie, czy nam się uda?” odpowiedziałby prawdziwie, bo tylko tyle można wtedy zrobić: „Nie, panowie. Mamy przejebane”. Ale nie ojciec. Ojciec mówił: „Nie sądzę”. Bo to „nie sądzę” zostawiało jeszcze cień szansy. Nędzną drobinkę wiary w szczęśliwe zakończenie, do której mógł się chciwie przyssać. – Wiesz, kto jeszcze się wkurzył? – zapytał ojciec. – Kto? – Matka. I Ania. Strasznie. Na twoim miejscu nie pokazywałbym się im przez jakiś czas na oczy. Matka się w końcu uspokoi. Jak zawsze. Ania raczej nie. Obie uważają, że powinienem coś z tobą zrobić. Porozmawiać, albo sam nie wiem. Rosolski też ciśnie. Ale wiesz co? – Co? – Nie chce mi się. – Nie? – Nie. Uważam, że po prostu w końcu dostałeś to, na co sobie solidnie przez ostatnie lata zapracowałeś. Gratuluję. Cokolwiek między nami było. Cokolwiek byłem ci winien. Skończyło się. – Tak? – Tak. Zdychaj, synek.

Poczekał, aż się rozłączy, i dopiero wtedy mu odpowiedział. – Ty też tatusiu. Ty też. Potem poszedł załatwiać zaległe sprawy i tak trafił do przedpokoju Krystiana. Szpila musiała dopiero co wrócić z pracy. Miała na sobie jeszcze żakiet, którego nawet nie próbowała zapinać z powodu ciążowego brzucha. Córka schowała się za jej nogami. Krystian chyba przez cały dzień był w domu. Miał na sobie dres, a jego twarz ciągle szpeciły ślady ich poniedziałkowej przygody. – Czego chcesz? – zapytała Szpila. – Przyniosłem gry – odpowiedział Dawid i wyciągnął pudełka z reklamówki. Krystian nawet się nie poruszył. Szpila klęknęła przy córce. Pogłaskała ją po policzku. – Pójdziesz teraz, kochanie, do sypialni rodziców, dobrze? Mamusia zaraz tam do ciebie przyjdzie, dobrze, skarbeńku? – Nie chcę. – Tam jest tablecik. Buzia dziecka rozciągnęła się w szerokim uśmiechu i dziewczynka popędziła w głąb mieszkania. Szpila podniosła się w górę z trudem. Podeszła do Dawida i zabrała mu gry. Przez długą chwilę przyglądała się okładce Dark Souls I I . – Co to jest? – zapytała. – Nie wiem – odpowiedział Krystian. – Taki erpeg – wtrącił Dawid. Niepotrzebnie, bo ani ona, ani on nie zwracali teraz na niego uwagi. – To po to było to wszystko?! – krzyknęła Szpila i niemal przycisnęła Krystianowi oba pudełka do twarzy. – Chodziło ci o gry!? – Nie. – Jesteś debilem! Kretynem! Rzuciła pudełkami o ścianę. Uderzając, otworzyły się i srebrne krążki upadły na podłogę. Dawid miał nadzieję, że się nie zarysowały. – Czego jeszcze tu stoisz? – Szpila zwróciła się teraz do niego. – Wynocha! Dawid nie ruszył się z miejsca. – Zastanawiałem się, czy Krystian ma jeszcze trochę maryśki – powiedział cicho. – Nic nie mam! – krzyknął mężczyzna. Szpila skręciła się całym ciałem. Przez chwilę wydawało się, że brzuch ją pociągnie i że ona poleci za nim na najbliższą ścianę. Musiała stanąć w rozkroku, żeby utrzymać równowagę. – Chyba sobie żartujesz! – syknęła, a gdyby jej wzrok mógł zabijać, Krystian już leżałby na ziemi. – Co takiego? – Ty myślisz, że ja nie wiem, kiedy kłamiesz? Krystian pobladł. Przełknął ślinę. Lewą dłonią miętolił materiał dresowych spodni, jak małe dziecko, którego mama złapała na zabawie siusiakiem. – Przynieś mu – rozkazała Szpila. Krystian po chwili wahania poszedł do ubikacji. Dawid usłyszał, jak spuszcza deskę, a potem na nią wchodzi i siłuje się z kratką wentylacyjną. Wreszcie wrócił z woreczkiem, wewnątrz którego znajdowały

się dwa skręty. Wręczył pakunek Dawidowi, który szybko schował go do kieszeni. – Ile? – zapytał Dawid, sięgając po portfel. – Gratis – odpowiedziała za Krystiana Szpila. – Pożegnalny prezent dla wiernego klienta. Bo ten sklepik już się zamyka. Wypchnęła zdecydowanym ruchem Dawida na klatkę i zamknęła drzwi na wszystkie możliwe zamki.

52

To był naprawdę dobry towar. Palił go na przemian z papierosami, popijał piwem i z bucha na buch czuł się coraz lepiej. W końcu przestało go ćmić i zaczynał jasno myśleć. Przynajmniej tak mu się wydawało. Było ciężko. Stracił Rosolskiego, a za Rosolskim pójdą pewnie inni klienci. Ci wszyscy mecenasi od rozwodówek z połowy Śląska, którzy podrzucali mu coś od czasu do czasu. Powinien ich wszystkich obdzwonić. Wcisnąć własną bajerę. Opowie, że Polakowa sama go najpierw zaatakowała, a on się tylko bronił. Może w ten sposób uratuje kilka zleceń w roku. Oczywiście jeśli wyszło na jaw, co zrobił Baliczce, to ma zupełnie przewalone. Jedyne, co mu zostanie, to zamknięcie działalności i szukanie roboty na kasie w Tesco. Z drugiej strony, parę osób mogła ta historia ubawić. Dobra, ale nawet jeśli stracił Rosolskiego i nawet jeśli całe Gliwice wiedzą o Baliczce, to ciągle ma asa w rękawie. Sprawę Alicji Kowalczyk. Dalej wie więcej niż policja i prokuratura. Jeśli w tym pogrzebie znajdzie parę nowych tropów, a może nawet samą dziewczynę, to ten cały syf przestanie się liczyć. Zostanie bohaterem. Facetem, który rozwiązał najtrudniejszą sprawę w regionie. Będzie jak Rutkowski, tylko bez tandetnych okularów i taniej opalenizny. Zaproszą go do telewizji. Może nawet dostanie własny program. Taki jak to całe W-11. Podobała mu się ta wizja. Siadł przed komputerem. Odpalił Facebooka. Przez chwilę walczył z pokusą, żeby nie wejść na profil Mateusza i nie postraszyć kilku jego znajomych. Albo napisać coś o jego matce. Ale nie. Zrobi to później. Zresztą lepiej odpuścić, bo jeszcze się okaże, że takie wygłupy kwalifikują się na nękanie. Otworzył profil grupy „Znajdźmy Alicję!” i powoli przebijał się przez ścianę postów, głupich wypowiedzi, jeszcze durniejszych teorii. Obejrzał zdjęcia Alicji, a potem wszedł na jej profil. Miała mocne ustawienia prywatności, więc nic tam nie znalazł. Tylko parę kiepskich fotek. Ciekawe, czy Marta znała hasło do jej konta. W sumie do niej też powinien zadzwonić. Powiedzieć, że z kasy nici. Wkurzy się i wyśle na niego tego swojego rudego koleżkę z ekipą. Ale tym się będzie martwić jutro. Przeczytał dwa artykuły prasowe na temat zaginięcia. Jeden z „Nowin Gliwickich”, drugi z „Polski The Times”. Nie znalazł w nich nic ciekawego. Włączył film z nagraniem z kamer przemysłowych z okolic dworca kolejowego, z dnia, kiedy zaginęła Alicja. Musiał przez chwilę poczekać, aż filmik na YouTubie się zbuforuje, więc wziął jeszcze bucha. Pomyślał, że byłoby dopiero zabawnie, gdyby teraz do domu wpadła mu policja. Straciłby licencję, jak nic. Filmik się załadował. Dawid uruchomił go. Obserwował, jak nad ranem Alicja idzie obok postoju taksówek. Mija ją słynny Człowiek w Szarym Płaszczu, którym tak się podniecali internauci. Obraz był niewyraźny i lekko zamazany. Zmiana kamery. Teraz ta z dworca. Alicja znajduje się w polu widzenia obiektywu. W poczekalni o tej porze nie ma prawie nikogo. Tylko jakiś bezdomny śpi na ławce. Alicja podchodzi do kasy. Sięga do torebki. Wyciąga portfel. Płaci. Bierze bilet. Stop! Zatrzymał film ze skrętem pomiędzy wargami. Jeszcze nie wiedział, co zobaczył, ale coś już zobaczył. Tylko co? Cofa nagranie. Puszcza jeszcze raz. Alicja znajduje się w polu widzenia obiektywu. W poczekalni o tej porze nie ma prawie nikogo. Tylko jakiś bezdomny śpi na ławce. Alicja podchodzi do kasy. Sięga do torebki. Wyciąga portfel. Płaci. Bierze

bilet. Stop! Jeszcze raz. Alicja znajduje się w polu widzenia obiektywu. W poczekalni o tej porze nie ma prawie nikogo. Tylko jakiś bezdomny śpi na ławce. Alicja podchodzi do kasy. Sięga do torebki. Wyciąga portfel. Płaci. Bierze bilet. Nagle do niego dociera. Co mówiła Marta? Że Alicja była lewa. Leworęczna. Ale dziewczyna na filmie do torebki sięga prawą dłonią. Prawą wyjmuje pieniądze, płaci i bierze bilet. To nie jest Alicja. To nie jest Alicja, powtarzał sobie w myślach, oszołomiony. Ale ma jej komórkę, bo przecież ta logowała się w stacjach bazowych po drodze do Wrocławia i w samym Wrocławiu. To była jednak tylko zmyłka. To dlatego nikt tam nie znalazł dziewczyny. Nigdy jej tam nie było. Nigdy nie opuściła Gliwic! Przez chwilę tylko wpatrywał się w ekran komputera i wsłuchiwał w przyśpieszone bicie własnego serca. Chciało mu się pić, ale nie poszedł po piwo do kuchni. Wrócił do początku filmiku i włączył pauzę. Powiększył ekran i wpatrywał się w lewy dolny róg ekranu. Na ciąg białych cyferek, które rozmywały się lekko na tle szarych obrazów z wnętrza gliwickiego dworca. Interesowała go data – 28.03.2015. Coś się jeszcze wydarzyło tamtego dnia. Coś ważnego. Przełączył się na Google i wpisał datę do wyszukiwarki. Wyniki Dużego Lotka i Godzina dla Ziemi. Reprezentacja przygotowuje się do niedzielnego meczu w Irlandii. Będzie 1:1. Nie tego szukał. Kolejna data: 27.03.2015. Naczelna Prokuratura Wojskowa stawia zarzuty kontrolerom ze Smoleńska. To w Polsce. Na świecie media żyją doniesieniami na temat katastrofy samolotu Germanwings w Alpach. Czyli znowu pudło. Otworzył stronę „Nowin Gliwickich” i d zi s i a j w gl i w i c a c h. p l . Już miał zacząć tam buszować, kiedy przypomniał sobie, co się wydarzyło w marcu. I komu. Mateusz. Wyrzucił skręta na podłogę i przygniótł bosą stopą. Syknął, kiedy się oparzył, ale prawie nie zarejestrował bólu. Wszedł na profil Mateusza. Sprawdzał wydarzenia, cofając się w czasie do stycznia 2015 roku. W końcu znalazł to, czego szukał. Informację o tym, że Mateusz jest „wolny”. Z 3 marca. Pod spodem lista przytulających się emotikonek i te durne teksty, że w morzu jest mnóstwo rybek. Mateusz wszystkie pracowicie lajkował. Potem seria spotkań z przyjaciółmi. Kręgle w Ikarze. Słowa uznania, że nie są już z Kaśką parą, ale ciągle potrafią się dogadać, skomentowane uśmiechniętą emotikonką w przeciwsłonecznych okularach, od której aż śmierdziało kłamstwem. Prywatna wiadomość od Mai o spotkaniu u Kaśki. Oglądanie filmów i coś mocniejszego. Czy Mateusz załatwi? Mateusz potwierdza, że załatwi. Data – 27 marca. Potem nic. Żadnych kumpli. Żadnych kręgli. Żadnych prywatnych wiadomości, imprez i wyjść na miasto. Dawid wziął łyk piwa, żeby uspokoić pędzące myśli. Już wiedział. Skóra i Maja wcale nie odcięli się od Mateusza, bo ten zerwał z Kaśką. Odcięli się od niego w dniu, kiedy zaginęła Alicja Kowalczyk. Dlaczego?

53

W warsztacie grało radio. Prezenter RMF FM opowiadał właśnie o jakimś głupim konkursie stacji i zapowiadał, że już zaraz połączą się ze szczęśliwym słuchaczem. Blondyn podniósł się znad otwartej maski samochodu. Grzywka opadła mu na oczy, a dłoń powędrowała w stronę leżącego nieopodal klucza francuskiego. Dawid machnął do niego ręką na powitanie. – Szef u siebie? – zapytał. – Tak. Ruszył do biura. Słyszał, jak Blondi podnosi klucz i idzie za nim. Otworzył drzwi, wszedł do środka. Bez słowa minął pracującą przy biurku kobietę. Blondas był tak blisko, że Dawid prawie czuł na karku jego oddech. Kolejne drzwi i znalazł się w biurze Gołębia, który właśnie podpisywał faktury. Na widok Dawida wyprostował się gwałtownie. Już otwierał usta, żeby wołać o pomoc, kiedy dostrzegł stojącego tuż za Dawidem blondyna. Dawid odwrócił się do niego. – Wchodzi? – zapytał. – Bo przy otwartych drzwiach gadać nie będziemy. Mechanik spojrzał pytająco na swojego szefa. Gołąb zastanawiał się przez moment, a potem gestem kazał mu odejść. – Pani Aniu! Zza framugi wyłoniła się sekretarka. – Pani pójdzie sobie papieroska zapalić, dobra? – Dobrze, panie Jarku – powiedziała bez zdziwienia w głosie. Najwyraźniej przyzwyczaiła się do takich sytuacji. Dawid i Gołąb stali bez ruchu, wpatrzeni w siebie, czekając, aż kobieta wyjdzie na dwór. – Masz tupet, żeby tutaj przychodzić – powiedział Gołąb, kiedy zostali sami. – Chcę porozmawiać o Mateuszu. – Gadaliśmy. – Ale wtedy nie wiedziałem wszystkiego – zaczął Dawid i wziął głęboki oddech. – Pięć minut. To wszystko, o co proszę. Wysłucha mnie pan. Jeśli pana nie przekonam, to okej. Zniknę i więcej pan mnie nie zobaczy. – Jakoś wątpię. – Słucham? – Znam takich jak ty. Jesteście jak wszy. Nigdy nie da się was do końca pozbyć. I zawsze wracacie. Dawid zmarszczył czoło. A potem mimowolnie się uśmiechnął. – To najpiękniejszy komplement, jaki słyszałem w życiu – powiedział. – To co, pięć minut? Gołąb pokazał mu krzesło przed swoim biurkiem. Dawid usiadł i zaczął mówić. Kiedy skończył, mechanik podszedł do okna. Odchylił żaluzję i przez kilka sekund obserwował panią Anię, która na parkingu prowadziła ożywioną rozmowę telefoniczną. – Co to według ciebie znaczy? – Jeśli Mateusz wiedział coś o zaginięciu Alicji, to nie wierzę, żeby sam skoczył. Zabili go. – Jeśli… – powiedział mocno Gołąb. – A jeśli nie?

– Jest tylko jeden sposób, żeby się dowiedzieć. – Alfons. Dawid potwierdził i cierpliwie czekał na odpowiedź na niezadane pytanie. Gołąb podniósł dłoń i podrapał się kciukiem po policzku. Miał minę, jakby coś go uwierało. – Wiesz, gdzie gnojek mieszka? – zapytał niechętnie. – Dowiem się. Gołąb prychnął. Podszedł do drzwi. Otworzył je. Wychylił się w kierunku warsztatu i gwizdnął przeciągle, aż uszy zabolały. Po kilku sekundach w biurze pojawił się blondas. – Blondi – powiedział Gołąb. – Dogadasz się z panem Dawidem i zawieziesz go tam, gdzie zwykle jeździmy. Wiesz, tam gdzie pan już był. – Jasne. Gołąb wrócił za biurko, do rozgrzebanych faktur. Blondas trącił detektywa, dając znać, że czas już wychodzić. – Aha – odezwał się Gołąb, w połowie składania podpisu. – I weźcie ze sobą dwie łopaty.

54

Czasem promienie słońca przebijały się przez ciągle gęste od liści korony drzew i wtedy było nawet przyjemnie. Można było wyciągnąć się na kocu, przykryć nogi polarem, przymknąć oczy i drzemać. W przeciwieństwie do wiosny i lata, teraz nie przeszkadzały komary, które jeszcze miesiąc wcześniej nie dawały żyć. Marta ściągnęła harcerski beret, sięgnęła do torebki po szczotkę i zaczęła rozczesywać włosy. Siedziała na punkcie z Dorotą, która była o dwa lata młodsza i dwa lata głupsza. Nie to, żeby była zła. Mogła trafić dużo gorzej. Na Putkę, która traktowała to wszystko śmiertelnie poważne i w życiu liczyły się dla niej tylko kolejne stopnie, sprawności i pochwały od szczepowego, bo sekretnie się w nim podkochiwała. To znaczy, myślała, że sekretnie, bo tak naprawdę wszyscy wiedzieli. Albo na Zielarę, która by non stop grała na gitarze, z krótkimi przerwami na uzupełnianie śpiewnika i czytanie Stachury. Co też było czasami miłe, ale przecież ile można słuchać o górach, co się w nie idzie, by cieszyć się życiem i oddać dłoniom halnego włosy? Nie, Dorota była okej. Tylko lubiła plotkować. I to strasznie. Dziób się jej nie zamykał. A Marta z przyczyn oczywistych plotkar nie lubiła. Jeśli czegoś się bała, to tego, że zaczną gadać na jej temat. – Marcin startuje do Myszy – mówiła Dorota. – Wiem od Siwego. Na obozie byli w jednym zastępie, a to się podobno na obozie zaczęło. Marcin mówił Siwemu na warcie, jak stali, że mu się Mysza podoba. A na pląsach to często do niej podbiegał. Pamiętasz? – Tak – odpowiedziała Marta dla świętego spokoju. – Częściej niż do innych dziewczyn. – No. – Bo mu się podoba! – zakończyła Dorota, jakby udowodniła właśnie jakieś szczególnie trudne twierdzenie matematyczne. – Tylko że on jej nie. Bo Myszy to bardziej… – Zbliżają się – przerwała jej Marta. Rzeczywiście, za drzewami pojawiły się zielone harcerskie mundury. Chłopcy wkrótce dostrzegli dziewczyny, bo popędzili w ich kierunku. Zastępowy, spocony młody chłopak, którego Marta nie kojarzyła, ustawił swoich podopiecznych w szeregu i zameldował się na punkcie. – Nieprzyjęte – oznajmiła Marta, która jako starsza stopniem dowodziła. Chłopak poczerwieniał na twarzy i odwrócił się do swojego zastępu. – Nie mamy czasu! – ryknął. – Porządek ma być. Baczność! Wyprężyli się jak struny. W tym momencie zadzwonił telefon Marty. Dziewczyna tym razem przyjęła meldunek. Stwierdziła, że i tak nie zdąży odebrać, więc poprowadziła harcerzy do koca, na którym siedziały. Dzwonek ucichł, tylko po to, żeby zaraz znowu się odezwać. – Zajmiesz się nimi, Dorota? – Jasne. Chodźcie do mnie. Widzicie, to jest mapa. Tutaj kompas… Marta wyciągnęła z plecaka komórkę. Spojrzała na wyświetlacz. Dawid. Detektyw. Przerwała połączenie. Zanim zdążyła schować telefon, znowu zadzwonił. W pierwszym odruchu chciała go wyłączyć, ale potem przestraszyła się, że Dawid gdzieś tu krąży po lesie, szuka jej, a jak znajdzie, to zrobi jej awanturę i wszystko się wyda.

– Muszę odebrać – rzuciła. – Spoko – odpowiedziała Dorota. Marta odeszła kilka kroków w głąb lasu i nacisnęła zieloną słuchawkę. – Potrzebuję adresu rudego. Jak mu tam, Emila, tak? – usłyszała. Przestraszyła się. Brzmiał poważnie, a to znaczyło, że szykuje się awantura. Nie chciała mieć z nią nic wspólnego. – Ciągle wisisz mi kasę – przypomniała mu, odchodząc od harcerzy. Byleby Dorota nic nie usłyszała. Ale ta wydawała się zaaferowana pilnowaniem zastępu, który próbował właśnie zorientować mapę. – Powiedziałem, że dostaniesz, to dostaniesz. Teraz adres. Czyli z obiecanymi pięcioma stówami mogę się pożegnać, pomyślała i aż ją zapiekło ze złości. Ale dobrze, że była szansa wykorzystać to jako pretekst do zakończenia tej rozmowy. – Nie ma kasy, nie ma gadania. – Ej, ale pamiętasz, że na tych fotkach to jesteś też ty? – powiedział, zanim zdążyła się rozłączyć. – Mówiłeś, że nie widać mojej twarzy – wysyczała do słuchawki. Pamiętała, że pilnowała się, żeby odwracać się od komórki, kiedy robił zdjęcia. Zasłaniała twarz własnymi włosami. – Na jednych widać, na innych nie. – Kłamiesz. – Zaryzykujesz? – zapytał. Z mocno bijącym sercem obserwowała, jak harcerze kończą wykonywać zadanie i odbierają wskazówkę, jak dotrzeć do kolejnego punktu. – Jesteś tam? – Tak. – To jak będzie? Chcesz, żeby fotki dostali twoi rodzice? Poczuła, że robi jej się słabo. Musiała się oprzeć o pień drzewa. – Przepraszam, ale chcieliśmy się odmeldować! – krzyknął do niej zastępowy. – Odmeldujcie się Dorocie! – odkrzyknęła Marta. – Odmeldujcie się? – w głosie Dawida pojawiła się nutka szyderstwa. – Co to za perwersje? Masz na sobie mundurek? – Nie twój zasrany interes. – Adres. I bez głupich numerów. Pamiętaj o fotkach. Jak będzie? – Wyślę ci – warknęła i rozłączyła się. Kiedy wróciła na koc, zastępu już nie było. Harcerze znikali właśnie za najbliższym zakrętem. Dorota przyglądała się jej z troską w oczach. – Wszystko okej? – zapytała. Marta pokazała koleżance wyciągnięty w górę kciuk. A później wystukała drżącymi palcami esemesa do Dawida.

55

– Zawsze zwozicie ludzi w to samo miejsce? – zapytał Dawid, nabierając kolejną szuflę i wyrzucając ją poza dziurę. Robiło się już szaro, w powietrzu czuć było wieczorny chłód. Las był zwykły, sosnowy i nudny. Drzewa sadzono od linijki, więc równo szły w górę i równo kołysały się w rytm podmuchów wiatru. Z rzadka tylko pomiędzy nimi wyrastały drobne i rachityczne samosiejki. – Zwykle. Ziemia już skopana, łatwo się robi – przyznał Blondi. – Gdzie indziej to albo twarda, albo korzenie, albo kamienie. – A często tu jeździcie? Blondi odsłonił zęby w uśmiechu. Miał krzywy zgryz. Bluzę dawno zdjął i zostawił w samochodzie. Był w samej koszulce bez rękawów. Ramiona miał drobne, ale pod cienką skórą widać było mięśnie tak twarde, jakby przez całe życie nic nie robił, tylko machał kilofem. Wokół lewego bicepsa wytatuowany miał drut kolczasty. – Nie twoja sprawa, nie? – Nie moja – przyznał Dawid i wrócił do kopania. Blondi mógł sobie mówić, że tutaj jest łatwiej, ale Dawid był już i tak mokry od potu, a na dłoniach miał bąble. Nie chciał sobie nawet wyobrażać, jak to jest kopać gdzie indziej. Nie przywykł do takiej roboty i był pewny, że następnego dnia będzie chodzić pogięty od zakwasów. Chociaż zakwasy są i tak lepsze od siniaków. – Znałeś go? – zapytał. – Kogo? – Mateusza Polaka. – Jasne – przytaknął Blondi. – Siostrzeniec szefa w końcu, nie? – Jaki był? Blondas wzruszył ramionami. – A po co ci to? – zapytał podejrzliwie. – Jej, z ciekawości pytam. Jak to taka tajemnica, to nie odpowiadaj. Mechanik poprawił grzywkę, żeby nie wpadała mu do oczu. Często to robił. Dawid na jego miejscu już dawno by ją sobie skrócił. Dla Blondiego stylówa była najwyraźniej ważniejsza niż wygoda. – Normalny był – odezwał się Blondi.– Trochę śmieszny. – Dlaczego? – Bo zawsze musiał być we wszystkim najlepszy. A nie był. – Nie rozumiem. Blondi wbił łopatę w ziemię i oparł się o stylisko. – No nie powiem ci teraz – zaczął, gestykulując energicznie. – Powiedzmy, no, że sobie grałeś w gałę, nie? I strzeliłeś dwie bramy. Mówisz o tym w warsztacie chłopakom, Mateusz to słyszy i od razu mówi, że on też grał, ale strzelił cztery. I ze wszystkim tak samo. Wypiłeś połówkę, to on zero siedem. Zjadłeś trzy kiełbasy, to on pięć. Kupiłeś tanio wóz, to on mówi, że dałeś się zrobić, bo on taki sam to tańszy może załatwić. Taki typ, nie?

– No. – Ale najlepsze było, jak się go łapało na kłamstwie. Że nie grał wcale w piłkę, bo go kumpel widział, jak browary na rynku łoił. A na samochodach to się w ogóle, kurwa, nie znał, tu go najłatwiej szło przyłapać. – I co wtedy? – Czerwony się cały robił, nie? Aż mu oko latało. I widać było, że jest wkurwiony, ale nic nie robił, bo się jednak bał. Ale chciałby ci przyłożyć, oj, chciał. Czasami go lubiliśmy podpuszczać, żeby się wygłupił, a potem patrzyliśmy się, jak się miota… – Blondi chciał coś dodać, ale zamarł w pół ruchu. Wyrwał jednym ruchem łopatę z ziemi, rzucił ją obok wykopu i klepnął Dawida w ramię. – Jadą – powiedział, wskazując na światła powoli zbliżających się samochodów. Wyszli z dziury. Blondi podszedł do swojego wozu. Otworzył bagażnik. Dawid podał mu szpadle, a odebrał wełnianą kominiarkę. Naciągnął ją sobie na twarz. Nie miała wycięcia na usta, tylko na oczy. Na materiale zbierała się ślina i wilgoć z wydychanego powietrza. Na języku osiadały denerwujące drobne kłaczki, które potem zsuwały się głębiej i nieprzyjemnie drapały gardło. Pierwszy wjechał samochód z Gołębiem. Wykręcił między drzewami tak, żeby stanąć naprzeciwko wykopanego dołu i oświetlać go reflektorami. Gołąb wysiadł z wozu, a razem z nim jeszcze jeden osiłek, którego Dawid nie znał. Również naciągnęli kominiarki. Dopiero wtedy dojechało drugie auto. Kierowca parkował tyłem, żeby w razie czego ułatwić sobie ucieczkę. Z wozu wysiadły kolejne dwie postacie. Dawid otworzył bagażnik drugiego wozu i zaraz odskoczył, bo więzień próbował go niezdarnie kopnąć. Blondi zachichotał. – Jaki narowisty. Gołąb uciszył go syknięciem. Jeden z bandytów poczekał na przerwę w wierzganiu więźnia i doskoczył do bagażnika, żeby wymierzyć znajdującej się tam osobie dwa ciosy pięścią. Dopiero wtedy wyciągnęli chłopaka. To był Emil. Miał rozbitą wargę, z której kapała krew, knebel na ustach i dłonie związane na plecach. Bandyci podciągnęli go do dołu i rzucili tuż przy jego brzegu. – Z tej strony ta impreza wygląda o wiele lepiej – szepnął Dawid. – Ano – potwierdził Gołąb. Rudy powoli podniósł się z ziemi. Dyszał, z trudem łapiąc oddech, i mrużył oczy oślepiony reflektorami. Rozglądał się dookoła. Nagle szarpnął się całym ciałem i popędził przed siebie, prosto między drzewa. Nie zdążył odbiec trzech kroków, kiedy jeden z ludzi Gołębia go złapał, zdzielił w brzuch i na powrót rzucił na ściółkę. Emil jęknął, a potem zaczął się skręcać. – Zdejmijcie mu tę szmatę, bo się zrzyga na śmierć – powiedział cicho Gołąb. Blondi wykonał polecenia szefa brutalnym szarpnięciem za węzeł knebla. Odsunął się zaraz potem na bok, bo rudy zwymiotował do rowu. Kiedy chłopak skończył, przez dłuższą chwilę nic się nie działo. Silniki samochodów cicho pracowały na jałowym biegu. Emil próbował dojść do siebie i wypluwał resztki wymiocin, flegmę i zabarwioną krwią ślinę. – Co jest… – wyjąkał wreszcie. Gołąb trącił łokciem Dawida. – Jest twój.

Ten wyciągnął z tylnej kieszeni spodni kilka przygotowanych wcześniej kartek. Podszedł do rudego. Klęknął przy nim, ale zachowując bezpieczną odległość na wypadek, gdyby chłopak wpadł na jakiś wyjątkowo głupi pomysł. – Alicja Kowalczyk – powiedział. – Nie znam, stary. To pomyłka. Dawid zamlaskał z dezaprobatą. Blondi rozpiął kurtkę. Zza paska spodni wyciągnął pistolet. Dawid nie widział z tej odległości, czy był prawdziwy, czy to była tylko replika. Tak czy siak wyglądał groźnie. Blondi podsunął go rudemu pod same oczy. Przytrzymał przez pięć sekund, żeby chłopak mógł się przypatrzeć, a potem chwycił Emila za włosy i pociągnął mocno w tył, równocześnie wsadzając lufę do ust. – To, żebyś zrozumiał, że to nie żarty – powiedział Dawid. – Możemy to załatwić na dwa sposoby. Szybko albo powoli. Co zabawne, kolegom tutaj bardziej odpowiadałoby powoli, bo jest parę rzeczy, które chcieliby z tobą zrobić. Pedalskich rzeczy, ale wiesz, z cwelem to nie grzech. A kiedy z tobą skończą, stary, to tak, tak, będziesz cwelem jak ta lala. Będziesz małą, grzeczną Emilką. To jak będzie? Szybko czy wolno? Rudy strzelił oczami na boki i energicznie potrząsnął głową. – Ej, kolego. Nie tak mocno, bo mi się palec omsknie – zachichotał Blondi. – Kurczę, nie zrozumiałem, bo coś masz w buzi – powiedział Dawid. – To jak będzie? Szybko? Rudy powoli skinął głową. – No dobra. Chociaż koledzy będą rozczarowani. Blondyn ostrożnie wysunął lufę z ust chłopaka i cofnął się o dwa kroki. – Alicja Kowalczyk – powtórzył Dawid. – Znam ją. Znam ją, kurwa. – Pracowała dla ciebie? – Tak jest. Tak jest. – Jako kto? – Woziłem ją do różnych facetów. Dawała dupy za kasę. – Czyli byłeś jej alfonsem? Rudy zawahał się, jakby nie potrafił się do tego przyznać, ale sytuacja nie sprzyjała roztrząsaniu semantycznych rozterek. – Tak. – 27 marca. Noc, kiedy zaginęła. Zawiozłeś ją do kogoś. Chłopak przełknął ślinę. Dawid chwycił go za kark. Ścisnął mocno, przyciskając rudego do ziemi. – Widzisz ten dół? Chcesz w nim skończyć? Chcesz w nim skończyć, Emilko? Puścił chłopaka. Odetchnął, żałując, że w kominiarce nie ma otworu na usta. Przy każdym słowie czuł na wargach lepką i wilgotną wełnę. – 27 marca. Zawiozłeś ją do kogoś? – Tak. – Do kogo? – Nie wiem. Dawid cmoknął z niezadowoleniem. Odszedł dwa kroki. Udał, że się drapie po karku. Czuł, że pod

kominiarką jego włosy spływają potem. – Rozpinajcie rozporki, chłopaki – rzucił. Rudy poderwał się na równe nogi. – Nie wiem! Nie wiem, kurwa, no naprawdę nie wiem! – krzyknął. – Siad! – ryknął Dawid. Chłopak, drżąc na całym ciele, posłusznie wrócił do pozycji siedzącej. Dawid uśmiechnął się. Podobała mu się nowa rola. – To jak było? – zapytał. – Zadzwonił do mnie jakiś koleś, powiedział, że potrzebuje dziewczyny na wieczór. Powiedziałem, że załatwię. Zadzwoniłem do Alicji. Alicja powiedziała, że okej, i pojechaliśmy. Nie znałem tego kolesia. – A widziałeś go? – No. Trochę. – Rozpoznałbyś go? – Tak. Chyba tak. Dawid sięgnął po przygotowane wcześniej kartki. Podsunął chłopakowi zdjęcie Skóry. – To ten? – Nie. – Jesteś pewien? – No. Schował zdjęcie i pokazał mu kolejne. Tym razem z Mają. – Ten? Rudy pokręcił przecząco głową. – Na sto procent? – Na sto dziesięć. Dawid zagryzł wargę. Sięgnął po ostatnią fotografię. – To ten. To ten! – krzyknął rudy, patrząc prosto na wydrukowaną na czarno-biało twarz Mateusza. Dawid nie musiał pytać, czy rudy jest pewien. To było słychać w jego głosie. Złożył kartkę na czworo i schował do kieszeni. Szlag. Nie podobało mu się to. Ta historia o wiele lepiej by się układała, gdyby dziewczynę zamówił Skóra albo Maja. Zerknął na stojącego nieopodal Gołębia, ale reflektory sprawiały, że nie widział nic więcej poza jego ciemną sylwetką. – Czyli co? Zawiozłeś ją. Co dalej? – Dalej to nie wiem. Nie widziałem jej więcej. – Nie widziałeś? – Nie. – I nie zainteresowało cię, że jedna z twoich dziewczyn zniknęła? Nic a nic? Kurwa, ty naprawdę zasługujesz, żeby cię przecwelić. – Nie, no. Bo potem ona była przecież we Wrocławiu. A poza tym do mnie jakiś koleś zadzwonił, mówił, że Alicja jest teraz z nim, że są szczęśliwi i żebym nikomu nic nie mówił, bo wtedy doniesie na mnie na psiarnię i pójdę do pierdla za stręczycielstwo. Groził, że Alicja wszystko im wyśpiewa. I doda, że ją zgwałciłem, pobiłem i takie tam. A ja jej nie tknąłem, serio. Sama chciała to robić. Sama się puszczała.

Dawid potrzebował kilku chwil, żeby ogarnąć ten potok słów. – A ty w to uwierzyłeś? – zapytał z niedowierzaniem. – Bo ona taka była. – Jaka? – No, że potrafiła odpierdolić taki numer. Pojechać gdzieś, nic nie mówić, wszystko mieć w dupie. Była taka. Dawid domyślał się, że prawdziwy powód był inny. Afera się zrobiła zbyt gruba. Rudy po prostu nie chciał się w nią pakować. Z radością rzucił się więc na pierwsze lepsze wytłumaczenie, które pozwoliło mu umyć ręce i zachować jako tako czyste sumienie. Ale chyba naprawdę nic więcej o sprawie nie wiedział. Przyjął zgłoszenie, zawiózł towar i wrócił do swojego Łabędowa. Pozostało już tylko jedno. Dawid nie potrafił sobie odmówić tej przyjemności. Zdjął kominiarkę. Odetchnął z ulgą i zbliżył twarz do Emila. – Poznajesz mnie? – zapytał. Poznawał. Widział to w jego oczach. Nagły strach, potem złość, a potem znowu przerażenie. Dawid wstał i z półobrotu kopnął rudego w plecy. Chłopak się zachwiał, przewrócił na bok, więc Dawid poprawił w taki sposób, żeby tamten wpadł do wykopanego rowu. Nie chciał, żeby tyle pracy poszło na marne. Chłopaczek nie miał szans na szczęśliwe lądowanie. Uderzył w ziemię, aż zadudniło. Krzyknął z bólu. A potem, po chwili szarpaniny, z trudem odwrócił się na bok i zwinął w kulkę, jęcząc żałośnie. Stojąc nad nim, Dawid sapał z zadowoleniem. Czuł się świetnie. Znakomicie. Teraz powinien jeszcze tylko znaleźć sposób, żeby dołożyć Baliczce. Ale i na to przyjdzie czas. – Możemy wracać? – zapytał Gołąb. Dawid skinął potwierdzająco.

56

Jechali w zmienionym składzie. Blondi prowadził. Dawid z Gołębiem siedzieli z tyłu. W radiu leciały właśnie wiadomości Radia ZET . Dawid wytarł się kominiarką jak ręcznikiem, a później rzucił ją na podłogę. Opadł całym ciałem na siedzenie, nie zważając na to, że pobrudzi tapicerkę, i pomyślał, że tak jak po seksie, teraz też chętnie by zapalił. Tylko że to było lepsze niż seks. Dawało więcej frajdy. – Powinniśmy teraz dorwać Maję. Skórę. Albo dziewczynę Mateusza! Tak, najlepiej dziewczynę. Wycisnąć z niej wszystko! Kątem oka dostrzegł, że Blondi, do tej pory nachylony nad kierownicą, jakby chciał się o nią oprzeć, teraz wyprostował się i niemal wbił się w zagłówek. Siedział w tej nienaturalnej pozycji z wyprostowanymi ramionami i przypominał kukłę z crash testów. Podsłuchiwał. Gołąb stukał palcem w kolano. – Nie – powiedział twardo. – Koniec. – Co?! Dlaczego?! – zaprotestował gorączkowo Dawid. Gołąb odwrócił się do Dawida. Jego skupioną twarz oświetlało tylko światło mijanych latarń. – Ściągnąłeś kominiarkę. – I? – Nie zakładamy ich dla zabawy, bo są wygodne albo dlatego, że są takie, kurwa, modne. Chodzi o to, żeby nas jeden z drugim ciołek nie rozpoznał. Żeby nie wiedział, co powiedzieć psom, kiedy go zapytają, kto go porwał. A ty sobie radośnie do niego z gołą gębą podbiegasz. I co teraz? Co będzie, jak do ciebie jutro zastuka patrol z psiarni? Ile będzie, zanim się rozprujesz? – Nie rozpruję się. – Pójdzie gnojek na psy, psy pójdą do ciebie, a ty ich wyślesz do mnie. Taki to będzie radosny łańcuszek. I to będzie twoja wina. – Gnojek nigdzie nie pójdzie. Przecież wie, że jak sypnie, to my go sypniemy o sutenerstwo – przypomniał Dawid. Gołąb nie wyglądał na przekonanego. Blondi lekko ściszył radio, żeby lepiej słyszeć. Gołąb to zauważył i trzepnął go w ucho. – Auu! – Ty się nie interesuj! Na drogę patrz! – Patrzę przecież. Gołąb pogroził mu zaciśniętą pięścią. – Powinniśmy zająć się teraz jednym z kumpli Mateusza. Skórą, Mają albo Kaśką. Oni wiedzą, dlaczego Mateusz zginął. Jak zginął – zaczął znowu Dawid. – Ściągnąłeś kominiarkę – powtórzył Gołąb. – A ta trójka, co ją wymieniłeś, to już nie są małe alfonsy jak ten, co go dzisiaj mieliśmy. To dzieciaki z porządnych domów. Z porządnymi rodzicami. Może nawet dzianymi. Im nie można robić takich rzeczy, bo wylądujemy w szambie po uszy. – To tym razem nie ściągnę tej pieprzonej czapki. – Nie można ci ufać – odpowiedział Gołąb, machając dłonią. – Jak mnie porwałeś, to podszedłeś do mnie bez kominiarki – przypomniał mu Dawid.

– Bo to byłeś ty! – ryknął mechanik, zbliżając twarz do Dawida i celując w niego palcem wskazującym. – I to byłem ja! To ja podejmowałem ryzyko, to ja podejmowałem decyzję! Ja, kurwa, mogę! Ty nie! Drgała mu szczęka. Wielki facet, ledwo mieszczący się na tylnym siedzeniu. Z dłońmi, które tylko czekały na to, żeby zmienić się w pięści. Ale coś nie grało w tym obrazku. W tym wybuchu nieszczerego gniewu. Za mocno, za szybko, a może wręcz na odwrót. Gołąb szukał wymówki, jakiegokolwiek pretekstu, żeby tylko móc powiedzieć „pas”. Chwycił się tej kominiarki jak tonący brzytwy, bo to była pierwsza i pewnie najlepsza rzecz, jaka mu wpadła w ręce. Tylko dlaczego? Przecież nie dlatego, że się bał. Robił takie numery za często, za dużo razy uszło mu to na sucho, żeby teraz naprawdę dopadły go wątpliwości. Musiała być inna przyczyna. – Ty myślisz, że on to zrobił – powiedział Dawid. – Myślisz, że to Mateusz ją zabił. Gołąb zastygł i Dawid wiedział, że właśnie trafił w sedno. Gołąb po kilku sekundach trącił Blondiego i pokazał mu pobliską zatoczkę autobusową. Auto zjechało na bok. Blondi wysiadł, obszedł wóz i otworzył Dawidowi drzwi. Ten zastanawiał się, co powinien teraz zrobić. Ale cokolwiek by powiedział, Gołąb by go i tak nie posłuchał. Wysiadł więc z auta. Blondi zamknął za nim drzwi, poklepał go na pożegnanie w plecy i powiedział. – Trzymaj się, chłopie. Fajnie było. Blondi wrócił na miejsce kierowcy. Odpalił silnik. Ruszył, ale tylko po to, żeby zaraz się zatrzymać. Cofnął. Gołąb otworzył okno od strony pasażera. – Dawid – rzucił. – Co takiego? – Nie znałeś go. I to było wszystko. Gołąb zamknął okno. Samochód odjechał. Dawid podszedł do rozkładu jazdy, zastanawiając się, ile będzie czekał na autobus, który zawiezie go do cywilizacji.

57

Wypis z grupy na Facebooku „Znajdźmy Alicję!” To tylko taki eksperyment myślowy. Telefon Alicji działał przynajmniej przez kilka tygodni po zaginięciu. To wiemy. Czyli można było do niej zadzwonić. Myślę, że to robiono. Policja i rodzice. Na sto procent nie odebrała, bo gdyby było inaczej, tobyśmy o tym wiedzieli. Ale pewnie włączyła się skrzynka głosowa. I teraz tak, powiedzmy, że jesteście rodzicami Alicji. Łączycie się ze skrzynką. I powiedzmy, że możecie zostawić tylko jedną wiadomość. Jak ona by brzmiała? A mamy jakieś ograniczenia czasowe? Liczbę słów, których możemy użyć? Nie. No, nie może być za długie. Wiadomo, bo to przecież skrzynka głosowa. Prawda? Wybór może być tylko jeden: I don’t know who you are. I don’t know what you want. If you are looking for a ransom, I can tell you I don’t have money. But what I do have are a very particular set of skills, skills I have acquired over a very long career. Skills that make me a nightmare for people like you. If you let my daughter go now, that’ll be the end of it. I will not look for you, I will not pursue you. But if you don’t, I will look for you, I will find you, and I will kill you. Good luck!

58

Jak co ranek, zaparzyła sobie kawę i przelała ją do wyblakłego od częstego mycia czerwonego kubka. Naczynie na boku miało napis wykonany przesadnie ozdobnymi literami: „Gdyby matki były kwiatami, ty byłabyś najpiękniejszym”. Kubek dostała od Mateusza kilka lat temu na swoje urodziny albo Dzień Matki. Nie pamiętała dokładnie. Zwykły szajs, który kupił w ostatniej chwili za dziesięć, góra dwadzieścia złotych. Nawet nie postarał się o elegancką torebkę. Zrobiło się jej wtedy przykro. Bo to nawet nie o pieniądze chodziło, tylko o to, że przecież mógł postarać się bardziej. Kiedy był mały, robił dla niej piękne laurki, wyklejanki z kolorowego papieru, a do tego bukiety z mleczy i stokrotek, które uzbierał na podwórku. Urósł, nie robił już laurek, ale bardziej niż z tego tandetnego kubka cieszyłaby się ze śniadania podanego do łóżka i dnia spędzonego razem. A on tylko wpadł do domu pomiędzy szkołą a wieczornym wyjściem z kolegami, rzucił głupawe: „Na pewno myślałaś, że zapomniałem” – i wręczył jej prezent, zapakowany w zwykłą sklepową jednorazówkę zaklejoną taśmą klejącą. Musiała zerwać folię, żeby dostać się do naczynia. Wyjęła je, zmusiła się do uśmiechu. Nic nie powiedziała. Schowała kubek do szafki i zapomniała, że istnieje. Odnalazła go przypadkiem już po śmierci Mateusza. Od tamtej pory używała codziennie. Śniadania nie robiła. Jeszcze za wcześnie. Poza tym i tak nie jadała, bo po co. Było przed szóstą. Na dworze jeszcze szaro. Lato ostatecznie odchodziło, ustępując miejsca jesieni, wilgoci, wczesnemu zmrokowi. Cieszyło ją to, bo przez ostatnie miesiące drażniły ją uśmiechnięte dzieciaki biegające po ulicach w krótkich spodenkach, ich szczęśliwe matki czytające na ławeczkach książki, młode dziewczyny w bluzkach na ramiączkach i obściskujące się pary na ławkach. To było złe. Dobrze, że znikało. Przyjdzie deszcz. Przyjdzie zimno. Maria przeszła do pokoju Mateusza. Usiadła na jego łóżku. Upiła łyk kawy, mocnej, czarnej i bez cukru. Po jego śmierci, a może tuż zaraz, jak tylko pojawiła się policja, albo trochę później, bo słabo pamiętała tamten dzień (wszystko jej się wtedy mieszało, myliło, ale to przecież normalne w takich okolicznościach), w każdym razie bardzo szybko, tak szybko jak się tylko dało, Maria zrobiła to, co każda matka zrobiłaby na jej miejscu – posprzątała u Mateusza w pokoju. Zebrała leżące na podłodze graty. Zrobiła mu porządek w szafkach, na półkach i biurku. Pościeliła łóżko, bo on przecież sam nigdy tego nie robił. Z szafy wyjęła eleganckie ubranie, w którym powinien pójść na komunię, i położyła na krześle. Żeby na niego czekało i dobrze wyglądało. A może to miało być na pogrzeb, do trumny, tylko o nim zapomniała i wybrała potem inne. W każdym razie wciąż leżało. Pieniądze też znalazła. Zwinięte w grube rulony. Schowane pod majtkami i skarpetkami. Tuż obok na wpół zużytej paczki prezerwatyw. Łącznie dwadzieścia osiem tysięcy siedemset trzydzieści złotych. Nie wiedziała wtedy, skąd je wziął. Nikogo nie pytała. Nikomu nie powiedziała. To prawda. Te pieniądze jej pomogły. Pozwoliły na wynajęcie adwokata i tego nieszczęsnego detektywa. Ale przecież nie było ich aż tak wiele, a poza tym już dawno ich nie było. Rozeszły się. Musiała się zapożyczyć u rodziny, żeby jakoś związać koniec z końcem. Podobno miał je z handlu marihuaną. Tak mówił ten detektyw. Początkowo nie wierzyła. Potem

poczytała i stwierdziła, że nawet jeśli handlował, to co z tego. Komu to szkodziło? Jaka krzywda ludziom się działa? Już wódka jest bardziej szkodliwa od tej marihuany, a za handel wódką nikogo nie ścigają. Poza tym przecież on tych pieniędzy nie wydawał. Zbierał na coś. Miał jakiś plan, żeby zacząć życie z przytupem. Otworzyć własny biznes może? Coś zrobić, coś osiągnąć. Stać się kimś. Najbardziej się bała, że wcale nie. Że nie miał żadnego planu, że nic nie chciał. Że zbierał te pieniądze, bo po prostu nie wiedział, na co je wydać. Taka myśl wszystko przecież niszczyła. Cały jej wysiłek. Całą jej pracę. Wszystko stawało się pozbawione sensu. To, co razem przeżyli, to, co ich czekało w przyszłości. Każde wspomnienie i każde marzenie. Najbardziej na świecie chciała go ochronić. Teraz już nie mogła, więc chciała bronić to, co z niego zostało. Czy to było za wiele? Wypiła łyk kawy, tak ciepłej, że parzyła w usta. Wstała z łóżka i podeszła do szafki. Popatrzyła na stojące na niej zdjęcia. Dwa obok siebie. Na jednym ona z Mateuszem. Na drugim on z Kasią. To pierwsze postawiła sama Maria po śmierci syna. Żeby pamiętać, że w ogóle było. Że ona była. To drugie cały czas tu stało. A zerwali ze sobą kiedy? W marcu. Jakoś na początku tego miesiąca. Pamiętała, że wrócił wtedy do domu niespodziewanie wcześnie i niespodziewanie trzeźwy. Wściekły i smutny jednocześnie. Nic nie powiedział. Wszedł, zrzucił buty, kurtkę, trzasnął drzwiami i to było wszystko. Od razu wiedziała, co się stało. Matki wiedzą. Dlaczego więc nie wyrzucił tej fotografii? Dlaczego ciągle stała tutaj, na honorowym miejscu, żeby mógł patrzeć na nią, kiedy kładł się spać i kiedy się budził? Podniosła zdjęcie. Nie wyglądał tutaj na szczęśliwego. Kaśka też nie. A byli ze sobą przecież długo. Może za długo. To niezdrowe w tym wieku. W takim wieku powinno się szukać. Próbować. Sprawdzać i badać. To jest ta jedna krótka chwila, kiedy życie stoi przed tobą otworem i możesz prawie wszystko. A Mateusz stracił tę szansę, spadając z dachu tego przeklętego budynku. I dlaczego? Po co? Co się stało? Dlaczego tego nie wiedziała? Dlaczego wciąż nie wiedziała? Poczuła, jak wzdłuż jej policzka spływa łza. Nie mogła sobie pozwolić na płacz. Na rozpacz. Nie teraz. Nigdy. A jednak płakała. Po raz pierwszy od tamtego dnia.

59

Wybór nie był trudny. Było ich troje: Maja, Skóra i Kaśka. Dawid nie wiedział, gdzie mieszka Maja. Kaśka miała tego swojego wielkiego groźnego kundla, więc też odpadała. Pozostawał Skóra. I to nawet dobrze. Wyglądał na najsłabszego. Takiego, którego najłatwiej było zastraszyć. Gołąb mógł sobie umywać ręce. Jego sprawa i jego sumienie. Ale Dawid zamierzał załatwić tę sprawę do końca. Wstał wcześnie. Wziął prysznic. Ubrał się. Znalazł nóż. Kuchenny co prawda, ale z solidną rączką i o dużym ostrzu. Do jednej kieszeni wsadził dyktafon. Do drugiej gaz pieprzowy. Na wszelki wypadek. Wcześniej zalogował się jako Mateusz na Facebooku i napisał do Skóry. Hejka, to ja! Ten detektyw? Tak. Słuchaj, pamiętasz, o czym ostatnio rozmawialiśmy na murku? O tych przyprawach, co miał Mateusz, co były bez żadnych sztucznych dodatków i konserwantów. No. Mam trochę. Chcesz? Serio? Skąd? Znalazłem sklep, z którego kupował Mateusz;) Poważnie? Poważnie. Chcesz czy nie? Jasne, że chcę? Ile? Się rozliczymy na miejscu. Przyjdź za godzinę za garaże na Koperniku. Na Perseusza, koło torów kolejowych. Wiesz gdzie? Pewnie. Ale czemu tam? Bo tak. Będziesz czy nie? Będę.

Pojechał na spotkanie. Garaże znajdowały się w idealnym miejscu. Na tyle blisko osiedla, że nie powinno to budzić podejrzeń Skóry, ale odcięte od niego ulicą Perseusza, a po bokach były chaszcze i nieużytki. Wybudowano je na planie kwadratu, pośrodku którego stał niski piętrowy budynek. Mieścił się w nim zakład sprzedający ciśnieniomierze. Dookoła niego poustawiano poprzecinane uliczkami klockowate białe garaże, przez co miejsce zmieniało się w niewielki labirynt. Dawid na spotkanie wybrał najbardziej oddaloną od osiedla część, tam gdzie garaże się kończyły, a zaczynał wąski pas ogródków działkowych. Za nimi biegły już tory kolejowe. W niedzielny poranek było tutaj pusto i spokojnie. Wyjął papierosa i zapalił. O dziwo, nie denerwował się. Robił to, co trzeba było zrobić. Z jakiegoś powodu wydawało mu się to oczywiste i niebudzące wątpliwości. Chociaż ręce mu się trzęsły. – Aleś się ukrył! – wykrzyknął wyłaniający się zza rogu Skóra. – Z pięć minut cię szukałem. Myślałem

już, że się spóźniłeś albo zgubiłeś. Dawid otworzył usta i pozwolił, żeby papieros wysunął mu się z warg i upadł na ziemię. – Naprawdę masz towar Mateusza? – zapytał podekscytowany Skóra. Dawid chwycił chłopaka za poły kurtki. Szarpnął nim, rzucił o ścianę i przygniótł całym ciężarem swojego ciała. Zaskoczyło go, że Skóra był taki lekki i że prawie nie stawiał oporu. Wyciągnął nóż i przyłożył go Skórze do szyi. – Alicja Kowalczyk. Co z nią zrobiliście? Skóra otworzył szeroko oczy. Jakby zmalał gwałtownie, ale to kolana się pod nim ugięły. Dawid przestraszył się, że chłopak zaraz się przewróci. – Stary, kurwa, nie wiem, o czym mówisz! – wyjąkał Skóra. Dawid chyba nigdy w życiu nie słyszał równie oczywistego kłamstwa. Wypowiedzianego w ogóle bez śladu przekonania. – Alicja Kowalczyk – powtórzył. – Mateusz ją wynajął. Zabrał na imprezę do Kaśki. Co z nią zrobiliście?! Co zrobiliście?! – Ale że co? Jak? No weź! Dawid na wpół ryknął, na wpół sapnął. Przesunął ostrze noża w górę, tak że niemal wbijało się w gałkę oczną Skóry. – Mam… dość… pierdolenia… Mów! Skóra rozglądał się gorączkowo w daremnych poszukiwaniach kogoś, kto mógłby mu pomóc. Dawid przycisnął go mocniej do ściany. Chłopak skapitulował. – Mateusz ją przyprowadził – jęknął. – Wiem! Co było dalej?! – Jezu… Człowieku. No mówił, że to jego laska jest. Chyba chciał, żeby Kaśka była zazdrosna. A wtedy Maja zażartował, że to pewnie dziwka. Od tego chłopaka, którego kiedyś spotkaliśmy, co nam swoje koleżanki z gimnazjum proponował. – I co? – No i Mateusz zaczął się pultać. Zawsze się tak pultał, jak się go przyłapywało na czymś, nie? Wszystko się wydało. Zaczęliśmy z niego ciągnąć łacha. – I? – I Mateusz powiedział, że to dziwka i specjalnie ją przyprowadził, żebyśmy mieli rozrywkę. I jak chcemy, to ona nam obciągnie. Albo ją możemy wziąć na kilka batów. – To właśnie zrobiliście? Zgwałciliście ją? Dlatego ją potem zabiliście? Przestraszyliście się, że wszystko powie? Skóra potrząsnął przecząco głową, nie potrafiąc przez chwilę wydobyć z siebie słowa. Był biały jak garaż, przy który stali. – Nie… Nie… – wyszeptał. – To co się stało?! Detektyw poruszył nożem, a chłopak jęknął, kiedy ostrze nacięło lekko skórę. – Kaśka się wkurzyła. Zaczęła krzyczeć na Mateusza, że sprowadza jej do domu dziwki. Dziewczyna też krzyczała, że nie jest żadną dziwką. Że miała być fajna impreza, a jest takie dno. I wtedy Kaśka ją wyrzuciła.

– I co dalej? – To tyle, stary. Tylko tyle. Kopnął Skórę kolanem w jądra. Chłopak krzyknął z bólu, w jego oczach pojawiły się łzy. Dawid go nie puścił. Ciągle trzymał, z nożem wycelowanym znów w szyję chłopaka. – Kłamiesz. Dziewczyna zaginęła. Wy ją widzieliście ostatni. Co się stało potem? – Jezu… Jezu… Dawid wykonał ruch, jakby znowu miał go kopnąć. Chłopak zamknął oczy i zapiszczał cichutko jak myszka. A potem zaczął mówić. Z początku gorączkowo, potem coraz ciszej, jakby tracił siły z każdym wypowiedzianym słowem. – Kaśka poszła coś sprawdzić, a jak wróciła, to powiedziała, że ta mała dziwka ukradła brylantowe kolczyki jej mamy. I teraz to Mateusz się wkurwił. Wybiegł za tą dziewczyną. Przyprowadził z powrotem. Zaczął ją przeszukiwać, krzyczeć, gdzie są kolczyki. Bił ją. Ale ona nie chciała ich oddać. Nie chciała. Mówiła, że nie wie, o co chodzi. Mateusz ją rozebrał siłą. Zdarł z niej ciuchy, wszystko przeszukał. A ona dalej nic. I wtedy… Wtedy zaniósł ją do basenu. Wrzucił do wody. Nie pozwalał jej wypłynąć. Trzymał ją pod wodą, potem wyciągał. Pytał o kolczyki. Ona nic nie odpowiadała, więc wsadzał ją z powrotem. Aż… Aż… Przestała się ruszać. Dawid odsunął się powoli od Skóry. Pozwolił mu osunąć się na ziemię. Dopiero wtedy zorientował się, że cały jest mokry od potu, a jego serce bije jak oszalałe. Bardzo chciał zapalić, ale bał się sięgnąć po paczkę papierosów. – Co było potem? Co zrobiliście z ciałem? Skóra zatrząsł się. – Nie wiem. Naprawdę. Nie wiem. Ja uciekłem. Dopiero potem… Potem powiedzieli mi, że wszystko jest załatwione. Ale nie wiem jak. Nie wiem. Przysięgam. Tym razem mówił prawdę. Chyba. Albo to Dawid nie miał już siły cisnąć dalej. Opuścił dłoń z nożem. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej dyktafon. Wciąż świeciła się na nim czerwona lampka nagrywania. Pozwolił, żeby Skóra dobrze mu się przypatrzył. Żeby wiedział, co go czeka. – Macie przejebane – powiedział Dawid. Miał to. Rozwiązał sprawę, którą żyły całe Gliwice od prawie pół roku. Teraz czekała go sława. Wywiady. Odebrane gratulacje. I najlepsze ze wszystkiego, głupia mina ojca, kiedy ten dowie się, czego udało się dokonać Dawidowi. Będzie pięknie. Skóra poderwał się w mgnieniu oka. Doskoczył do Dawida. Wyrwał mu dyktafon z dłoni i popędził przed siebie. Przez ułamek sekundy Dawid stał jak sparaliżowany, a potem rzucił się w pogoń za chłopakiem. Wypadli na uliczki pomiędzy garażami i biegli w stronę osiedla Kopernika. Dawid nie mógł pozwolić Skórze tam dobiec. To był jego teren. Za dużo świadków. Z drugiej strony, co z tego? Wezmą go za kibica Górnika goniącego kibica Piasta. Albo na odwrót. Nic nowego w tej okolicy. Przyspieszył i zaraz poczuł ból w mięśniach oraz kłucie w przeżartych nikotyną płucach. Skóra był dziesięć lat młodszy. Mniej palił. Mniej pił. Cholera, może nawet ćwiczył. I zyskiwał na odległości. Dawid nie potrafił go dogonić. Zacisnął zęby, pochylił się i krzyknął. Skóra zbliżał się już do ulicy Perseusza. Dwoma skokami pokonał nasyp i już był na chodniku. Usłyszał krzyk Dawida i odwrócił się. Widząc, jak ten jest daleko, uśmiechnął się.

I właśnie wtedy wpadł prosto pod autobus linii 710.

60

Dawid widział to wszystko jak w zwolnionym tempie. Skóra odwraca się. Uśmiecha. Przez chwilę wygląda tak, jakby planował pomachać Dawidowi ukradzionym dyktafonem. Gdyby to był film, to w tle leciałaby muzyka z Rydwanów ognia. Skóra daje krok na ulicę. Potem jeszcze jeden. Klakson. Pisk hamulców, ale chłopak wpakował się pod sam zderzak. Potężny solaris nie miał szans zahamować. Ciało Skóry wygięło się dziwacznie, jego głowa uderzyła w ogromną przednią szybę, zostawiając na niej krwawą plamę przypominającą ślad po futbolówce. Ciało zaraz potem wystrzeliło do przodu, przeleciało kilka metrów i upadło z miękkim plaśnięciem na jezdnię. Ramiona i nogi w czasie lotu falowały, jakby nagle wyjęto z nich wszystkie kości. Dawid stanął jak wryty, niemal się przy tym wywracając. Miał tyle rozsądku, żeby schować nóż za plecami i skoczyć pomiędzy garaże. Przywarł do ściany budynku, tuż pod niezgrabnym graffiti, którego autor informował o czynnościach seksualnych, jakim miał zamiar poddać kibiców Piasta Gliwice. Z ukrycia spoglądał na ulicę, próbując myśleć spokojnie. Skóra wciąż leżał na ulicy. Nie ruszał się. Jego czaszka zmieniła się w nieforemną bryłę, z której wypływała krew. Gdzie był dyktafon? Dostrzegł go na ulicy. Niedaleko od ciała. Najpierw się ucieszył, żeby zaraz potem bezsilnie obserwować, jak przejeżdża po nim jadący z naprzeciwka samochód. Terenowy SU V o szerokich oponach, które zmieliły urządzenie na tysiące drobnych kawałeczków i odprysków. Kierująca nim dziewczyna w ostatniej chwili dostrzegła Skórę. Zjechała w bok. Zatrzymała się po kilku metrach. Wysiadła z wozu. Podobnie uczynił kierowca autobusu, szpakowaty mężczyzna w lustrzanych okularach przeciwsłonecznych, w których odbijało się połamane ciało. Widząc spojrzenie dziewczyny, rozłożył ramiona w geście, który wyrażał równocześnie bezsilność i jakieś absurdalne przeprosiny, nie wiadomo do kogo kierowane. Do przypadkowej dziewczyny? Do leżącego na ulicy Skóry? Do powoli wychodzących z autobusów nielicznych niedzielnych pasażerów? Dawid postanowił nie czekać na rozwiązanie tej zagadki. Prawdopodobnie nikt go nie zauważył. Nikt nie widział, jak gonił Skórę z nożem. A nawet jeśli, to z daleka. Wycofał się za garaże. Wrócił do miejsca, gdzie groził chłopakowi. Pozbierał wszystkie niedopałki, które wpadły mu w ręce. Jeden z nich należał do niego. Wolał nie zostawiać teraz żadnych śladów, a ze śliny na filtrze można by pobrać piękną próbkę D N A . Dopiero po chwili dotarło do niego, że to nie ma sensu. Na ulicy leżał zmasakrowany dyktafon. To mało prawdopodobne, ale może jakiemuś upartemu technikowi kryminalistyki uda się ściągnąć z niego odciski palców Dawida. Gorsze było coś innego. Pieprzony Facebook. Wiadomości wysłane do Skóry. Co prawda Dawid logował się z konta Mateusza, ale przyznał się chyba, że on to on. Co dokładnie napisał? Chyba nie nazwisko? Ale to nie miało znaczenia. Jeszcze kilka innych osób wiedziało, że korzysta z tego profilu. Wyrzucił niedopałki ze złością i wbił je butem w ziemię. Miał ochotę wrzeszczeć. Ale nie chciał zwracać na siebie uwagi, więc zamiast tego kopnął w garaż, pozostawiając na ścianie wyraźny odcisk

podeszwy. Przez chwilę stał bez ruchu, przyglądając mu się z niedowierzaniem. Wyrwał kępę trawy i przetarł odcisk, zamalowując go jasnozieloną smugą. Niewiele to pomogło, ale nie miał czasu na nic więcej. Musiał się zmywać, zanim na miejscu pojawi się policja i zacznie szukać świadków. Pobiegł truchtem wzdłuż ogródków i torów kolejowych aż do samego skrzyżowania z ulicą Edisona, niemal pół kilometra dalej. Dopiero tam skręcił w stronę osiedla Kopernika i okrężną drogą ruszył do swojego samochodu. Wracając, słyszał zbliżające się syreny karetki. I drugi sygnał – należący chyba do policji. Nie miał szans. Ludzie zaczną zadawać pytania. Węszyć. Prędzej czy później wyda się, że to on gonił Skórę. Co gorsza, stracił najważniejszy dowód, który łączył Skórę, Maję i Mateusza z Alicją Kowalczyk. Co go podkusiło, żeby chwalić się tym dyktafonem? Miał ochotę wyjść z siebie, stanąć obok i samego siebie lać po twarzy, aż zmądrzeje. Widział ludzi, którzy zmierzali w stronę miejsca wypadku. Pewnie mieli nadzieję, że zdążą zobaczyć trupa, zanim pozbierają go z ulicy. Brakowało tylko, żeby nieśli ze sobą grille, piwo i kiełbachy. Kiedy wreszcie dotarł do seicento, już wiedział, co powinien zrobić. Jeśli i tak mają do niego dotrzeć, musi ich uprzedzić. Przedstawi własną wersję, zanim zdążą wymyślić oficjalną.

61

Komórka rozdzwoniła się podczas podniesienia. Dźwięk gitary ze Smoke on the Water przebijał się przez bicie w gong. Hania spojrzała na niego z naganą ponad głowami dzieci. Adam przeprosił ją bezgłośnie. Oberwie mu się za to po mszy. Już i tak nagrabił sobie tym, że nie poszedł do spowiedzi. Hania jeszcze przed ślubem, dziećmi i całym tym ich wspólnym życiem postanowiła, że do komunii zawsze będą przystępować razem. Miało to wzmacniać ich małżeństwo i utwierdzać w wierze. Zamysł był słuszny. Realizacja, głównie z powodu zachowania Adam, kulała. Z prostej przyczyny. Nie lubił spowiedzi. Przede wszystkim dlatego, że chociaż żywił dużo szczerego (chociaż niepozbawionego zdrowego dystansu) szacunku dla stanu duchownego i Kościoła, to od lat kłamał w konfesjonale. Tajemnica spowiedzi tajemnicą spowiedzi, ale do pewnych rzeczy prokuratorowi nie wypadało się przyznać nawet księdzu. W tym tygodniu nie odbył pokuty. Tym samym uniemożliwił im obojgu przyjęcie komunii. A dla Hani było to bardzo ważne. Niewyciszony dzwonek telefonu jeszcze pogorszył jego sytuację. Niezgrabnie wyjął aparat z kieszeni garnituru. Zignorował oburzone szepty siedzących obok starszych pań i odrzucił połączenie. Spojrzał na wyświetlacz. Dawid. Podniósł wysoko brwi. Nie miał pojęcia, czego może od niego chcieć. Miał jednak złe przeczucia. Nad Dawidem zbierały się czarne chmury, a Adam nie chciał stać obok niego, kiedy wreszcie z nich lunie. Telefon rozdzwonił się ponownie w jego dłoni. Adam tym razem błyskawicznie go wyciszył i wrzucił do kieszeni. Obrócił się do Hani. – Przepraszam – wyszeptał. Podniosła tylko wzrok w górę. Wiedział, że wróci do tematu już po mszy. – Oto wielka tajemnica wiary! – zaintonował ksiądz. – Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie – zaintonowali wierni. Telefon wciąż wibrował w kieszeni prokuratura. Wyszli z mszy, kiedy przez drzwi przewalił się pierwszy tłum. Adam trzymał w ramionach trzyletniego Jasia, Hania prowadziła pięcioletnią Zuzię. Ksiądz proboszcz stał przy drzwiach wyjściowych, żegnając się z wiernymi. Uścisnął najpierw dłoń Hani, później Zuzi, która grzecznie dygnęła, tak jak to robią księżniczki. Nauczyła się tego w przedszkolu od koleżanek, którym rodzice pozwalali oglądać zbyt wiele bajek o Barbie. Dopiero wtedy ksiądz podał rękę Adamowi. – Ależ ten wasz kawaler wyrósł – powiedział z uznaniem. – Rośnie jak na drożdżach – potwierdziła Hania. – A jak tam u pana, panie Adamie? Bezpiecznie mamy w Gliwicach? – Dbamy o to. – No nie wątpię, nie wątpię. To szczęść wam Boże. – Szczęść Boże. Proboszcz już zaczął się żegnać z kolejną rodziną. I wtedy Adam go zobaczył. Dawid stał na kościelnym placu. Prokurator postawił Jasia na ziemi i podał jego rączkę Hani.

– Pilnuj się mamy – powiedział, a potem zwrócił się do żony: – Idźcie do samochodu. Zaraz przyjdę. – Co się dzieje? – Zaraz przyjdę – powtórzył. Przebił się przez tłum wiernych prosto do Dawida. Zanim ten zdążył się odezwać, prokurator chwycił go pod ramię i odciągnął w bok. – Nieźle narozrabiałeś – powiedział, kiedy znaleźli się we w miarę odosobnionym miejscu w pobliżu zakrystii. Dawid drgnął przestraszony. – Już wiesz? – Całe Gliwice wiedzą. Przynajmniej te prawnicze. Masz tupet, chłopku. Najpierw przespać się z żoną klienta, a potem ją pobić. Ku zaskoczeniu prokuratora na twarzy Dawida odmalowało się coś, co przypominało ulgę. – To nie była ona. – Słucham? – To były dwie kobiety – sprecyzował Dawid. – Czekaj, czekaj… – Prokurator zaczął liczyć na palcach. – Z jedną się przespałeś? Z żoną klienta. Drugą pobiłeś? – Raz uderzyłem. Może dwa. Ale ona zaczęła. To była klientka. Prokurator już miał na końcu języka kolejne pytania, kiedy nagle przypomniał sobie, że nie chce ich zadawać. Nie chce mieć też nic wspólnego z kłopotami Dawida ani z nim samym. – Słuchaj, Dawid. Kiedy zacząłeś całą tę zabawę w prywatnego detektywa, wszyscy się z ciebie śmiali. Ja nie. – Nie? – Nie. Rozumiałem cię. Szanowałem twoją decyzję. I dalej ją szanuję. Jako jedna z nielicznych osób w tym mieście. Dlatego mogłem ci opowiedzieć jedną czy drugą rzecz poza oficjalnymi kanałami. Ale teraz, kolego, teraz to źle trafiłeś. Ani nie mogę ci pomóc, ani nie chcę. I tyle – powiedział Adam. Minął Dawida i ruszył w stronę kościelnego parkingu. Ale Dawid najwyraźniej nie zamierzał pozwolić mu odejść. – Wiem, co się stało z Alicją Kowalczyk. Adam przystanął. Odwrócił się na pięcie. – To świetnie. Gratuluję. W prokuraturze kolega ma dyżur, zgłoś się. Kolega się wkurzy, że go odrywasz od obiadu, ale przyjedzie i wtedy opowiedz mu wszystko. Albo wykręć 997. Jak wolisz. – Chcę opowiedzieć tobie. – O! A dlaczego to mnie spotkał taki zaszczyt? Dawid wyjął papierosa. Dłonie drżały mu jak u epileptyka. Za dużo palił. Pewnie za dużo pił. I prawie na pewno ćpał – uznał prokurator. – Słuchaj – kontynuował Adam. – Znalazłeś coś? To fajnie. Ale prawda jest taka, że takich jak ty mamy na pęczki. Teraz może zgłaszają się już rzadziej, ale pewnie jeden na tydzień się znajdzie. Może dwóch. I każdą ich chorą teorię musimy zweryfikować. Więc bądź grzecznym chłopcem i ustaw się w kolejce, bo ja nie mam zamiaru tracić wolnej niedzieli na sprawdzanie twoich fantazji. Dotarło? Dawid przełknął ślinę.

– Dotarło – wyszeptał przez zaciśnięte zęby. Rodzina czekała na prokuratora w samochodzie. Dzieciaki w fotelikach, bawiące się figurkami małych trolli z kolorowymi fryzurami, Hania z przodu, z nadąsaną miną. – Załatwiłeś, co miałeś załatwić? – zapytała Adama, kiedy włączył silnik. – Załatwiłem – potwierdził, wrzucając migacz i powoli ruszając. – A co to było, jeśli można zapytać? Zahamował. Wyprostował zaciśnięte na kierownicy palce. Nachylił się do Hani i pocałował ją w policzek. A potem, ponieważ nie protestowała, przesunął wargi w kierunku jej ust i pocałował po raz drugi. Poczuł, że się uśmiecha. – Nic istotnego, kochanie – odpowiedział, kiedy wreszcie wjechali na ulicę. – Nic istotnego.

62

Ilekroć Kaśka spoglądała na basen, widziała topiącą się dziewczynę. Później dowiedziała się ze łzawych ogłoszeń, że miała na imię Alicja. Chodziła do gimnazjum, kochała zwierzęta, a rodzice bardzo się o nią martwili. I, czego już na plakatach nie zamieszczono, była małą, tępą dziwką, która nie powinna się mieszać w nie swoje sprawy. Plakaty były zresztą najgorsze. W szczytowym momencie głupia gęba tej zdziry wisiała na co drugiej latarni i co trzecim budynku w mieście. Kaśka pracowicie zdzierała je w swojej okolicy na porannych lub wieczornych spacerach z psem, kryjąc się pod wełnianą czapą i kurtką ojca, która sięgała jej do kolan. Teraz było już lepiej. Temat się wyczerpał. Ale i tak co pewien czas twarz dziewczyny atakowała w najbardziej nieoczekiwanych momentach. Ostatnio we Wrocławiu. Na zwykłym słupie ogłoszeniowym tuż obok plakatu Miasta 44. Kaśka stanęła wtedy jak wmurowana, niezdolna się poruszyć i z trudem łapiąc powietrze. Z odrętwienia wyrwało ją dopiero szarpnięcie za rękaw. „Szukali jej tutaj”. „Wiem” – odpowiedziała, czując, jak strach ustępuje wściekłości. To dziwne, jak mocno można nienawidzić kogoś, kogo widziało się tylko raz w życiu i kto już nie żyje. To miał być spokojny wieczór. Rodzice wyjechali na biznesową konferencję na Mazury. Zaprosiła chłopaków, Kicię, Dorotę i Marylę. Chcieli coś wypić, zobaczyć głupi film, dobrze się bawić i wypalić trochę trawy. Z tego powodu pozwoliła przyjść też Mateuszowi. Był, jaki był, ale towar miał świetny i tani. Kłopoty zaczęły się od tego, że Kicia nie przyszła, bo post, a Maryla, bo jej chłopak… coś tam. Za to Mateusz przyprowadził tamtą. Nie wiadomo, co sobie myślał, ale nigdy nie miał wiele oleju w głowie, więc w sumie nie warto było nawet się nad tym zastanawiać. Po prostu przyprowadził. I chełpił się tą laską, jak chłop wracający z targu musiał się chełpić kupioną tam mleczną krową. A dziewczyna coś w sobie miała. Coś dziwnego i irytującego, bo Kaśka nie polubiła jej od pierwszego wejrzenia. A zwykle szybko łapie kontakt z ludźmi. Potem już było tylko gorzej. Maja zażartował, że mała to dziwka, Mateusz spąsowiał, zaczął coś tłumaczyć nieudolnie i wszystko się wydało. Mateusz, jak zwykle robiąc z siebie błazna, zaczął opowiadać, że przyprowadził ją specjalnie, żeby sobie koledzy poużywali. Dziewczyna zaczęła się awanturować, więc Mateusz zaczął na nią krzyczeć, że nie po to tyle jej zapłacił, żeby teraz się z nim kłóciła. I rzucił ją Mai. Maja ją złapał, przycisnął. Chyba chwycił za tyłek i zaraz podał Skórze, który próbował wsadzić jej rękę pod bluzkę. I tak sobie ją rzucali, obmacując po cyckach, tyłku, chwytając między nogami. Nic jej nie robili. Bo przecież Kaśka nie pozwoliłaby, żeby coś się stało. Chciała tylko, żeby dziewczyna dostała nauczkę, a poza tym patrzenie na to było jakieś takie strasznie interesujące. Pociągające. A kiedy już miała kazać im przestać, pojawiła się Dorota. Przyniosła z kuchni ogórka, przyłożyła sobie go do krocza i powiedziała, że chce, żeby zrobić jej laskę. Chłopcy uznali to za świetny pomysł. Dziewczyna wylądowała na kolanach. Broniła się, ale siłą wsadzili jej tego ogórka do ust. Dorota zaczęła poruszać biodrami i mruczeć jak laska z niemieckiego seks telefonu. Skóra albo Maja przytrzymywali dziewczynie głowę, żeby nie uciekła, i dociskali, żeby brała głęboko.

„Ssij, ssij!” – skandowali i oblizywali wargi. Nic się nie wydarzyło. Nie było żadnego gwałtu, bo to był ogórek, a nie kutas. Jakby się jej nie podobało, toby go po prostu odgryzła i wypluła. I to był koniec. Wyszła zapłakana, grożąc im, grożąc Mateuszowi, że pożałują, a Mateusz odgrażał się jej, że będzie musiała zwrócić mu kasę. Krzyczeli tak na siebie, a pozostali się zaśmiewali. Wtedy Kaśkę coś tknęło. Poszła na górę i zobaczyła, że kasetka na biżuterię jej mamy jest otwarta i brakuje brylantowych kolczyków. Ojciec dał je matce na którąś tam z kolei rocznicę. Były warte ponad trzy tysiące złotych. Chłopcy wybiegli za dziwką i sprowadzili ją z powrotem. A potem już się potoczyło. Od tego czasu, ilekroć patrzyła na basen, widziała tonącą dziewczynę. Basen miał siedem metrów długości, dwa i pół szerokości i zaledwie półtora głębokości. Wydawałoby się, że nikomu nic się tam nie może stać. Pomyłka. Jej tato traktował basen jako najwyższy przejaw swojego statusu i dowód sukcesu. Inni kupowali drogie samochody czy modne ostatnio kampery, a on kazał wybudować sobie basen, postawił nad nim szklaną altanę, wydawał setki złotych na chemikalia do czyszczenia oraz na ogrzewanie wody i samego pomieszczenia. Wszystko po to, żeby robić w nim tysiące długości, jedna za drugą, chociaż do pokonania tych głupich siedmiu metrów wystarczyło się trochę mocniej odbić i machnąć raz ramionami. Dodatkowo w weekendy urządzał w tej głupiej altanie rodzinne obiady. I co tydzień, tak długo jak trwał sezon pływacki, a dla ojca trwał od końca marca do co najmniej połowy października, Kaśka miała fundowany traumatyczny seans z Alicją w roli głównej. – Nie smakuje ci? – zapytała mama. Dziewczyna zmusiła się do uśmiechu. – Nie. Wszystko jest pyszne. Niedługo stąd wyjadę, pomyślała sobie. Niedługo zostawię to wszystko za sobą. Ta myśl zawsze ją pocieszała. Wzięła się w garść. Czasami czuła się jak nastolatka w ciąży. Miała coś wspólnego z młodymi matkami. I im, i jej groziło, że jakiś głupi bachor zniszczy im życie. Kaśka nie zamierzała na to pozwolić. W poniedziałek po tamtym koszmarnym weekendzie zaszła przypadkiem do pokoju rodziców. W kasetce na biżuterię zobaczyła brylantowe kolczyki za ponad trzy tysiące złotych. Okazało się, że mama wzięła je ze sobą na Mazury.

63

Nie spodziewała się gości. Nawet kiedy Mateusz żył, rzadko ktoś do nich zachodził. Czasami jego znajomi. Częściej to on wychodził. Znikał na cały dzień, wieczór, pół nocy. Dlatego dzwonek do drzwi był takim zaskoczeniem. Zamrugała kilkakrotnie, próbując się zorientować, gdzie jest. Ostatnio coraz częściej jej się to zdarzało. Wpadała w jakiś dziwny stupor i trwała w nim nieprzerwanie nawet kilka godzin. Normalnie martwiłaby się tym. Ale teraz nie miała po co ani dla kogo. Ciągle była w pokoju Mateusza. W dłoni trzymała jego fotografię z Kaśką. Dlaczego? Nie pamiętała, żeby ją brała z szafki. Dzwonek odezwał się po raz kolejny. Odłożyła fotografię i podeszła do drzwi. Wyjrzała przez wizjer. Dziwne, ale nikogo nie dostrzegła. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie ma omamów, ale w tej samej chwili znowu ktoś zadzwonił. Dopadła do judasza. Na korytarzu było pusto. Wyginała się na wszystkie strony, próbując dojrzeć jak najwięcej, ale nic to nie dało. Założyła na wszelki wypadek łańcuch i nacisnęła klamkę. W tej samej chwili drzwi uderzyły w nią wielką siłą, łańcuch pękł, a ona sama poleciała do tyłu, prosto na podłogę, boleśnie tłukąc sobie kość ogonową. Do mieszkania wpadł Dawid. Ocenił szybko wzrokiem sytuację, zamknął drzwi na zamek i wyciągnął przed siebie ręce, pokazując, że nie ma złych zamiarów. Co, biorąc pod uwagę okoliczności, było dość komiczne. – Przepraszam panią – powiedział powoli – ale inaczej nigdy by mi pani nie otworzyła. A musimy porozmawiać. Wziął głębszy oddech i wyrzucił z siebie jedno zdanie, które sprawiło, że jej ciało przeszył zimny dreszcz. – Wiem, dlaczego zginął Mateusz. Ponad godzinę później w kuchni siedzieli oboje nad szklankami dawno wystygłej herbaty. Słuchając Dawida, odczuwała na przemian przypływy gniewu i smutku. Huśtawka emocjonalna, którą z trudem znosiła. Były chwile, krótkie momenty, kiedy chciała zakryć sobie uszy i zacząć śpiewać głośno, żeby zagłuszyć docierające do niej słowa. Ale to w środku. Z zewnątrz nie dawała po sobie nic poznać. Dłonie na stole, ręce wyprostowane, wzrok skoncentrowany na jednym punkcie. Tak jak mama uczyła, że grzeczne dziewczynki mają siedzieć. – Nie wierzę, żeby ją zabił – powiedziała, kiedy Dawid zakończył swoją opowieść. – Ja też nie – stwierdził, ku jej zaskoczeniu. – Gdyby to zrobił, to dlaczego mieliby się go pozbywać? Wstał z krzesła. Podszedł do okna. Odgarnął szarą, niezmienianą od miesięcy firankę i wyjrzał na ulicę. Ostrożnie dobierał słowa. – Przez ostatnie dni sporo się dowiedziałem o Mateuszu. Nie twierdzę, że wiem, jaki był, ale na pewno wiem o nim sporo – zawahał się na krótki moment. – Uważam, że Mateusz był zamieszany w śmierć Alicji Kowalczyk. Uważam, że wiedział, co się stało z dziewczyną, że jakoś brał w tym udział. Ale nie wierzę w to, że to on ją zabił. Bo gdyby tak było, to ciągle by żył.

– To co się według pana stało? – zapytała cicho. – Wydaje mi się, że dręczyły go wyrzuty sumienia. Czy ostatnio, od czasu tego zaginięcia, zachowywał się inaczej? Coś się w nim zmieniło? Zrobił się zrzędliwy, a może na odwrót, przesadnie serdeczny? Zaobserwowała pani cokolwiek? Proszę się skupić. – Rzeczywiście. Wydawał się nieobecny. – Sama pani widzi! – powiedział i rozłożył szeroko ramiona. – Przypuszczam, nie, jestem pewien, że to go męczyło. Nie dawało spokoju. Nie pozwalało spać. Niezależnie do tego, jak był w to zamieszany, postanowił o wszystkim opowiedzieć policji. Przyznać się. Zachować się tak jak mężczyzna. I właśnie dlatego zepchnęli go z tego dachu. Bo im zagroził. – Ale kto? – Skóra, Maja, może sama Kaśka. Jedno z nich. – Pójdzie pan z tym do prokuratury? Nachylił się w jej kierunku. – Nie mam przecież nic konkretnego. Żadnego solidnego dowodu. – A ten alfons? – zapytała, z niejakim trudem wypowiadając ostatnie słowo. Dawid prychnął lekceważąco. – Wszystkiego się wyprze. A oni wezmą jego słowa za dobrą monetę. Sama pani widzi, że prokuratura od początku próbuje ukręcić tej sprawie łeb. Zresztą tak samo z Alicją Kowalczyk. Ja się mogłem dowiedzieć, co się z nią stało, a oni nie?! – Co pan sugeruje? – Jeśli do nich iść, to ze stuprocentowym, pełnym materiałem. Z czymś tak mocnym, że nie będą mogli tego zignorować. Z pełną historią, dzięki której pokażemy im, jak było naprawdę. Inaczej… – przerwał na moment, żeby na pewno dotarły do niej jego słowa – będzie tak, jak było. Miał rację. Śmierć jej syna nikogo nie obchodziła. Zaginięcie tej biednej dziewczyny również. Ważne było tylko dobre samopoczucie bandy bogatych dzieciaków. Jeśli czegoś nie zrobią, jeśli ona czegoś nie zrobi – będzie tak dalej. – Pomoże mi pani? – zapytał. – Pod jednym warunkiem.

64

– Dlaczego został pan prywatnym detektywem? – Tak jak mówiłem, narkotyki… – przerwał, bo przecież nie wierzyła w żadne jego słowo. – To było na trzecim roku studiów. Chyba. Miałem koleżankę. Nie tam. Tutaj. W Gliwicach. Nazywała się Iga. Poznaliśmy się w liceum. Spędzaliśmy razem mnóstwo czasu. – Mówił pan, że nie miał dziewczyny. – Bo nie miałem. Wpadłem we friendzone. – Co to takiego? – Strefa przyjaźni. Kiedy dziewczyna traktuje zakochanego w niej chłopaka jak przyjaciela. I tylko jak przyjaciela. Nie ma szans, żeby cokolwiek więcej się między nimi zdarzyło. – I pan był w niej zakochany? – domyśliła się. – Bardzo. – A ona w panu? – Ani trochę. Ale byłem jej najlepszym przyjacielem. – Nie wystarczyło to panu? Przetarł palcami włosy. Uśmiechnął się. – To było straszne. Najgorszemu wrogowi bym nie życzył. – I co się dalej stało? – Byłem na trzecim roku studiów w Krakowie. Wyjechałem, bo rodzice tak chcieli. Ale to blisko, więc często przyjeżdżałem. Widywałem się z Igą. Rzadziej oczywiście, bo ona miała swoje studia, ja swoje. Ale wciąż byłem w niej zakochany. – Podobno taka miłość jest najsilniejsza. – Jaka? – Platoniczna. Bo nigdy się nie spełnia. Nie mamy szans przekonać się, jakby było naprawdę. Zostają same marzenia. Milczał, zastanawiając się nad sensem jej słów. Potem sięgnął po papierosa. Pozwoliła mu zapalić. – Na trzecim roku studiów nagle dowiedziałem się, że Iga nie żyje. Została zgwałcona, a później zamordowana. Sprawcę dość szybko złapano. Sprawa trafiła do sądu. Wie pani, kto go bronił? – Kto? – Mój ojciec. Początkowo mu nie wierzyła. A potem wyraz niedowierzania na jej twarzy płynnie zmienił się w oburzenie. – Dlaczego? – Bo jest zajebisty. A jak się trzeba wybronić w takiej sytuacji, to się idzie do zajebistego adwokata. – Nie było tutaj konfliktu interesów? – Ojciec nie wiedział. Tłumaczył mi, że to tylko moja koleżanka z liceum, które już skończyłem. Nawet nie była dziewczyna. – Wybronił go? – Oczywiście, że tak. Pełne uniewinnienie w pierwszej i drugiej instancji.

– A tamten człowiek był winny? – Na sto procent. – I pański ojciec… – Ojciec twierdził, że na tym polega misja adwokacka. To jest sens tego zawodu. Że po jednej stronie jest oskarżony człowiek. A po drugiej państwo z całym swoim aparatem. Z prokuraturą, policją, wszystkimi technikami, laboratoriami, miliardami złotych w budżecie. I ten oskarżony może liczyć tylko na jedną osobę. Na swojego obrońcę. I że nawet jak bronimy winnego, to bronimy go, żeby dostał sprawiedliwy wyrok. Bo państwo jest bezlitosne. Jakby mogło, toby każdemu czapę dawało. Czy za morderstwo, czy za kradzież zegarka. – A jak taki adwokat wybroni naprawdę winną osobę? – To wina leży po stronie państwa. I to ono spieprzyło. I to ono powinno się wstydzić. My tylko robimy swoje. Wypełniamy swój obowiązek. Zaciągnął się papierosem. – Najgorsze jest to, że miał rację. Tak właśnie jest. A ja naprawdę chciałem zostać adwokatem. Bo chociaż się naoglądałem tego z bliska, widziałem, z jakimi ludźmi trzeba pracować, naprawdę w to wierzyłem. Właśnie w tę misję. – Teraz pan nie wierzy? – Teraz jestem wkurwiony. I byłem wkurwiony po wyroku. Ojciec powiedział mi pewnego dnia, żebym sobie wziął dziekankę i jak jestem taki pewny, że ten facet jest winny, to żebym sam poszukał dowodów. Znajdę, to go skażą. Nie znajdę, wrócę na studia, dokończę swoje. Nie wiem dlaczego, ale wydało mi się to świetnym pomysłem. Za dużo filmów się naoglądałem. Zrobiłem licencję detektywistyczną, bo wydawało mi się, że tak będzie łatwiej. – I znalazł pan? – Dowody winy? Nie. – A ten człowiek? – Ciągle chodzi wolny. Teraz mieszka gdzie indziej. Ja natomiast nigdy nie wróciłem na studia. Nie potrafiłem. A z czegoś trzeba było żyć. Ojciec zaczął mi podrzucać zlecenia przez znajomych. Rozwodówki najczęściej. I tak już zostało. Przypatrywała mu się, szukając na jego twarzy oznak kłamstwa. – To co zrobimy w sprawie Mateusza? – zapytała.

65

– Skóra nie żyje. – Co takiego? Co się stało? – Jego stary do mnie dzwonił. Podobno wpadł pod autobus dzisiaj rano. – Jezu Chryste. To był wypadek? – Podobno. – Podobno? Co to znaczy? – A jak myślisz? – Maja zaśmiał się w słuchawkę. – Najpierw Mateusz niby skacze z dachu. Teraz niby Skóra ma wypadek. Ciekawe, co będzie dalej, co? – Czy tobie zupełnie odbiło? – Mnie? I kto to mówi? Głębszy oddech. – Co ty właściwie sugerujesz? – Jakoś to się korzystnie tak przypadkowo wszystko układa, co, Kaśka? – Co takiego? – Właśnie to! Pamiętaj o jednym, Kaśka. Ja się zabezpieczyłem, rozumiesz? – Nie rozumiem! Co ty właściwie opowiadasz? – To se nie rozum! Tylko pamiętaj. Zabezpieczyłem się. To oznacza, że ani nie skoczę z dachu, ani nie wpadnę pod autobus, ani nie zrobię tego, co sobie wymyśliłaś. Tyle. – Maja! Przerwane połączenie. – Maja!

66

W poniedziałkowe przedpołudnie w McDonaldzie na ulicy Zwycięstwa siedzieli głównie wagarowicze z pobliskich szkół. Zażerali się hamburgerami i popijali je chrzęszczącą kostkami lodu colą. Z tłumu nastolatków wyróżniali się dwaj ubrani w niebieskie drelichy robotnicy, którzy przed posiłkiem rozlali do napoju ćwiartkę żołądkowej gorzkiej, i siedząca niedaleko wyjścia Maria Polak. Zamówiła kanapkę McRoyal i kubek kawy, bo wydawało się jej, że tak wypada, ale ani jednego, ani drugiego nie ruszyła. Dziewczyna przyszła trochę przed jedenastą. Była całkiem ładna. Trochę zbyt pulchna jak na współczesne standardy, ale Maria nigdy nie była ich wielką zwolenniczką. Dziewczyna w dłoni trzymała szarą kopertę formatu A4, za którą chowała ciążowy brzuszek. – Przepraszam, pani Kamila? – zapytała Maria, wstając. Dziewczyna przystanęła, zaskoczona. – Tak. – Dawid poprosił mnie, żebym się tu z panią spotkała. Dziewczyna popatrzyła na nią z powątpieniem i rozejrzała się dookoła, najwyraźniej szukając Dawida. – Jego nie będzie? – zapytała po chwili zawiedziona. – Musiał coś załatwić – wyjaśniła Maria. – Szkoda. – Czy coś pani kupić? Kamila pokręciła przecząco głową. – Usiądziemy? – zaproponowała Maria. Dziewczyna zgodziła się. Zajęła miejsce przy stoliku, kopertę ciągle trzymając przy sobie. Maria zauważyła, że jest umalowana. Ale nie tak jak do pracy, tylko tak, jak to się robi dla chłopaka. – To dla nas? – zapytała, wskazując na kopertę. Kamila przytaknęła. Kosmyk włosów opadł jej na czoło. Odgarnęła go zdecydowanym, nerwowym ruchem. – Mogę? Z ociąganiem, ale podała Marii kopertę. Kobieta wzięła ją, otworzyła i zajrzała do środka. Sprawdziła zawartość i poczuła, jak żołądek nagle jej się ściska, a w oczach pojawiają się łzy. Otarła je szybko wierzchem dłoni. – Tylko tyle zdążyłam zrobić. Dawid zadzwonił dość późno. – Jest pięknie – powiedziała Maria. – Naprawdę. Siedzący nieopodal robotnicy skończyli właśnie jeść. Jeden z nich beknął głośno, na co drugi zareagował śmiechem. – Ten chłopak to mój syn – dodała tonem wyjaśnienia Maria. – Naprawdę? – zainteresowała się uprzejmie Kamila. – Który? – Z czarnymi włosami. – Przystojny. Musi mieć pani z niego pociechę. – Nie żyje. – Ojej. – Kamila podniosła dłoń do ust.

– Nie wiedziała pani. – Nie. Przepraszam. Dziewczyna wyglądała tak, jakby chciała podbiec do Marii i ją uściskać. – Nic się nie stało. Czy jestem coś za to winna? – zapytała Maria i potrząsnęła kopertą.– Nie wiem, jak się dogadaliście z Dawidem. – Nie. Nic. Maria wstała. Podniosła swój płaszcz i włożyła go, odruchowo sprawdzając, czy portfel dalej jest na swoim miejscu. Był. – Czy Dawid prosił, żeby mi coś przekazać? – zapytała błagalnie Kamila. Wyglądała tak żałośnie, że Maria miała aż ochotę ją okłamać. Tych dwoje coś łączyło, a zaokrąglony brzuszek dziewczyny wyraźnie nawet wskazywał, co konkretnie. Maria nienawidziła się za to, że dała się wmanewrować w tę sytuację. Chciała coś powiedzieć. Pocieszyć tę dziewczynę. Tylko jak? A potem pomyślała sobie, że jeśli coś teraz powie, to to dotrze do Dawida. Jak on zareaguje? Czy się nie wścieknie i nie odwoła całej akcji? Problemy tej dziewczyny są jej problemami, pomyślała Maria, i ona sama musi sobie z nimi poradzić. Maria miała natomiast obowiązek odnaleźć zabójcę jej syna. I na tym powinna się skupić. – Nie – odpowiedziała. Dziewczyna spuściła wzrok, a Maria poczuła, że jednak nie da rady odejść stąd bez słowa, jak planowała. – Powiedział tylko – dodała po chwili – że do pani zadzwoni. Kamila uśmiechnęła się z wdzięcznością. Maria nie mogła znieść tego widoku. Wzięła leżącą na stoliku kopertę i wyszła z McDonalda. Myślała o Mateuszu.

67

Maria koniecznie chciała z nim iść, ale Dawidowi udało się ją przekonać, że lepiej będzie, gdy zostanie w domu. Prowadzili dość ryzykowną grę, gdyby Kaśka zobaczyła matkę Mateusza, mogłaby nabrać podejrzeń i zerwać kontakt. A wtedy z całej prowokacji nici. Maria po głębszym zastanowieniu zgodziła się z Dawidem. Była jednak widocznie niezadowolona. Nie poznała oczywiście całej prawdy. Nic nie powiedział jej o konfrontacji ze Skórą, śmierci chłopaka ani o tym, że jej brat handluje marihuaną. Nie chciał się narażać Gołębiowi. Dość miał już w tym mieście wrogów. Według wersji wydarzeń, którą poznała Maria, wszystkiego dowiedział się od alfonsa, dla którego pracowała Alicja. Rudy miał odprowadzić dziewczynę aż pod same drzwi domu Kaśki, a potem już więcej jej nie zobaczył. Niedzielny wieczór Dawid spędził przy telefonie. Najpierw rozmówił się z Martą. Dziewczyna ciągle była na niego zła. I nie dziwił się jej, bo w końcu pięćset złotych piechotą nie chodzi. Na szczęście ciągle się go bała, więc w sumie bez większych problemów spełniła jego prośbę. Potem telefon do Kamili. Musiał jej dokładnie wyjaśnić, czego od niej oczekuje. Oczywiście chętnie pomogła. Tak chętnie, że aż zrobiło mu się niedobrze. Chciała nawet do niego przyjść z własnym sprzętem. Wymigał się kiepskim samopoczuciem i bólem brzucha. Po odbiór materiałów, na wszelki wypadek, wysłał Marię. Trochę żałował, że okłamał tę kobietę. Wcale nie wierzył w to, że Mateusz zginął, bo chciał opowiedzieć o tym, co spotkało Alicję Kowalczyk. Istniała taka możliwość, ale Dawid miał wrażenie, że jest mało prawdopodobna. Cała ta sytuacja była dla niego ciągle mocno niejasna i nie do końca rozumiał, co się właściwie stało na tamtym dachu i dlaczego. Jednego był tylko pewny. Jeśli dalej chciał pracować w tym mieście jako detektyw i jeśli chciał uniknąć ewentualnej odpowiedzialności związanej ze śmiercią Skóry (pocieszało go, że do tej pory na lokalnych stronach internetowych sprawę przedstawiano jako wypadek), musiał mieć dowód na to, że opowieść chłopaka była prawdziwa. Kaśka wreszcie wyszła ze swojego domu. Dawid czekał na nią przeszło dwie godziny. Nudził się już, w komórce kończyła się bateria i na domiar złego zaczynało mu się chcieć siku. Dziewczyna prowadziła ze sobą psa. Dawid spodziewał się tego i zakładał, że złapie ją, kiedy wyjdzie na spacer z czworonogiem, ale gdzieś w głębi żywił irracjonalną nadzieję, że uda mu się uniknąć kontaktu z rottweilerem. Wredny kundel wyglądał jednak groźnie i jeśli naprawdę potrafił kąsać na komendę, to mogło zrobić się nieprzyjemnie. Dawid schował się za płotem w bocznej uliczce i poczekał, aż Kaśka przejdzie obok niego. Dopiero wtedy się wyłonił. – Cześć! – powiedział. Minęła go bez słowa, ze wzrokiem utkwionym w brukowanej ulicy. Zauważył, że ma na uszach słuchawki. Podbiegł do niej, chcąc klepnąć dziewczynę w ramię, ale zanim zdążył, rottweiler rzucił się w jego kierunku z szeroko rozwartą, pełną groźnych, obślinionych zębów paszczą. Dawid odskoczył do tyłu, ale niewiele by mu to pomogło, gdyby Kaśka w ostatniej chwili nie szarpnęła smyczą. – Siad! – krzyknęła. Pies nawet się nie zawahał. Karnie usiadł. Wciąż jednak warczał cicho, wpatrzony w Dawida i gotowy do kontynuowania szarży.

– Ty tutaj? – zapytała z niedowierzaniem dziewczyna. – Czego chcesz? Dawid odetchnął. Nogi miał jak z waty. Cała jego pewność siebie uleciała. Zapomniał filmowych, natchnionych przemów, które sobie układał, czekając na dziewczynę. W myślach pojawiały mu się za to coraz to nowe przekleństwa. – Mateusz – wyjąkał z siebie wreszcie. Kaśka machnęła dłonią. – Rozmawialiśmy już o nim. Powiedziałam wszystko, co wiedziałam. – Ale ja nie wiedziałem wtedy wszystkiego. – A teraz wiesz? – Tak – potwierdził. – Wiem, co się stało z Alicją. Zerknął nerwowo na psa. Czworonóg ciągle siedział cierpliwie. Teraz z wywieszonym jęzorem wyglądał nawet sympatycznie. – Za to ja się zgubiłam – odpowiedziała Kaśka. – Nie wiem, o czym mówisz. – Skończmy ten teatr, bo on do niczego nie prowadzi. Jesteś dziana. Albo twoi rodzice są. W każdym razie, chcę trzydzieści tysięcy złotych za milczenie. Dziewczyna zachichotała. Też się uśmiechnął, ale głównie po to, żeby ukryć zaskoczenie. Nie takiej reakcji się spodziewał. Pies, jakby wyczuwając nastrój, zaczął merdać ogonem. – Jesteś dokładnie taki sam jak Mateusz – stwierdziła. – Jemu też wydawało się, że coś wie i że z tego powodu coś mu się należy. – I dlatego zrzuciliście go z dachu? – Nic mu nie zrobiłam. – To co? Niby że sam skoczył? Wzruszyła ramionami. – Może – powiedziała. – On był wampirem. Jak ty. Żerował na nas. Na mnie. Ale powiedzieliśmy „dość”. I odcięliśmy się od niego. A wiesz, co się dzieje z wampirem, którego odcina się od pożywienia? – Co? – Umiera. Spojrzała na niego z ukosa, czekając na reakcję. Przełknął ślinę. Wyciągnął w stronę Kaśki kopertę i potrząsnął nią dwa razy, zachęcając dziewczynę, żeby ją wzięła. – Co to takiego? – spytała podejrzliwie. – Powód, żeby mi zapłacić. Mogła się odwrócić teraz na pięcie. Pójść dalej z tym swoim przeklętym kundlem, a Dawid nawet nie miałby odwagi jej gonić. Czekał więc z bijącym sercem i prawie krzyknął z radości, kiedy podniosła rękę i zabrała kopertę. Otworzyła ją. Zajrzała do środka. Wyjęła zdjęcia. Zaczęła je przeglądać, a Dawid widział, jak blednie, a jej usta zaczynają drżeć. Nie było łatwo je spreparować. Zdjęcia z domu Kaśki z Mateuszem, Skórą i Mają znalazł na komputerze Mateusza. Pochodziły z jednej z poprzednich imprez. Potrzebował też fotografii z Alicją. Te dostarczyła Marta. I wreszcie sama obróbka. Tutaj przydała się Kamila – magik od Photoshopa. Cała trudność polegała na tym, że nie wiedzieli, jak tamtego dnia byli wszyscy poubierani. Alicję trzeba było więc umieścić tak, żeby jej sylwetka była zamazana albo najlepiej zasłonięta, ale twarz wyraźna. Podobnie z innymi. Trzeba było przyznać, że Kamila poradziła sobie z tym świetnie. Pierwsze zdjęcie.

Głupie selfie Mateusza. Cholera wie, po co je robił. Kamila dołożyła obok głowy Mateusza głowę Alicji. I proszę, mieli już dowód na to, że dziewczyna była u Kaśki w domu. Kolejna fotka. Kaśka siedząca na kanapie, zasłaniająca się poduszką. Alicja na drugim planie, za meblem. Flesz oświetlał pierwszy plan, więc szczegóły ubrania zaginionej trudno było rozpoznać. Ze świętej pamięci Skórą było najłatwiej. Zawsze w converse’ach, spodniach rurkach i koszuli zarzuconej na T-shirt. Na każdej fotografii, jaką z nim znaleźli, wyglądał właściwie tak samo. Kamila dorzuciła go do kolejnego zdjęcia. Za nim schowała Alicję, a na pierwszym planie znalazła się głowa Kaśki, jakby dziewczyna przypadkiem weszła w kadr. Kamila wykonała doskonałą robotę. Ale i tak ryzyko wpadki było ogromne. Musiał to dobrze rozegrać. Pewnie. Ostrożnie. Jak profesjonalista. – Skąd to masz? – zapytała Kaśka i już wiedział, że połknęła przynętę. – Z komputera Mateusza. – Kłamiesz. Wszystko usunął. – Najwyraźniej nie wszystko. – Wszystko! – powtórzyła gwałtownie. Zaniepokojony krzykiem pani pies wstał i zastrzygł uszami. – Gdyby miał te zdjęcia, to sam by ich użył! – Wiesz co – zaczął Dawid z ociąganiem – trudno mi powiedzieć, co on był zrobił. Ty go znałaś. – Te fotki nie są prawdziwe! – zaatakowała szaleńczo. – Może tak, może nie – odparł nonszalancko. – Na pewno jednak wystarczą, żeby zainteresować wami prokuraturę. Uśmiechnął się. Wskazał na kopertę. – Zatrzymaj je sobie – powiedział. – Przemyśl sprawę. Trzydzieści tysięcy to nie jest dużo. Zadzwonię jutro. Wsadził ręce do kieszeni i odszedł bez słowa. Skręcił w najbliższą uliczkę, byleby tylko zniknąć dziewczynie z oczu. I wtedy zaczął biec. Bał się, że Kaśka puści za nim swojego rottweilera. A to bydlę było naprawdę straszne.

68

Śniło mu się, że tonie. Woda wlewała mu się do ust. Próbował ją wypluwać, ale nie było gdzie, więc wdzierała się głębiej, prosto do przełyku. Zalewała płuca. Całe jego ciało błagało o oddech, o chwilę wytchnienia. Próbował walczyć, wypłynąć na powierzchnię, chociaż miał coraz mniej siły, a każdy ruch wywoływał potworny ból. Z każdą chwilą słabła jego wola walki, a myśli wypełniał strach. Ale w końcu mu się udało. Sięgnął dna, odbił się od niego w desperackim skoku i przebił lustro wody. Powietrze smakowało słodko. Ulga trwała ułamek sekundy. Może krócej. Już tam na niego czekali. Ojciec z matką. Kamila z Anią, Marta z Alicją, Baliczka z Baliczkową, nawet Iga. Rzucili się na niego hurmem, wepchnęli pod wodę. I znowu strach, ból, ogień w płucach i dzika walka o jeszcze jeden oddech. Nawet jeśli to miałby być ostatni. Ale potem nagle, jak to zwykle we śnie, sytuacja się odwróciła. On stał na brzegu, oni byli w wodzie. Malutkie figurki w ogromnym, błękitnym basenie. Machali rękoma, błagali o pomoc, a on stał z wielkim białym kijem w dłoniach. Ilekroć ktoś wychylał łeb spod toni, Dawid wpychał go z powrotem. Jeśli ktoś podpływał do brzegu, wypychał go znów na środek. Tracili siły. Błagali. Tonęli. Umierali. A on się śmiał, bo to było okropne, ale cholernie zabawne. Otworzył oczy. Przez kilka sekund, a może minut, bo w nocy czas inaczej płynie, leżał bez ruchu. Przewrócił się na bok i spojrzał na zegarek. Na świecącym na zielono wyświetlaczu była trzecia dwanaście. Podniósł się. Odszukał po ciemku paczkę papierosów. Wyciągnął jednego i zapalił. Pościel była przyjemnie ciepła i wymięta, ale czuł, że nie uda mu się zasnąć. Wstał. Podszedł do okna. U Pani Która Się Źle Prowadzi ciągle świeciło się światło. Obserwował przez chwilę ruch w jej mieszkaniu, zastanawiając się, co robi. Okazało się, że wieszała pranie na wielkiej, zajmującej pół pokoju suszarce. W pewnym momencie zauważył, że podniosła wzrok, i był pewien, że ich spojrzenia się spotkały. A raczej zderzyły się jak rozpędzone pociągi, gdzieś w połowie drogi pomiędzy jego a jej oknem. Dopiero po chwili dotarło do niego, że pewnie dostrzegła pomarańczową kropkę zapalonego papierosa. Mimo to pomachał do niej. Nie wiedział, czy mu odpowiedziała. Może tak, może nie. Trudno było zinterpretować. Zastanawiał się, dlaczego robiła pranie o trzeciej w nocy. Może też się jej śniło, że topi swoich bliskich, a nie miała papierosów, którymi mogłaby ukoić skołatane nerwy. Albo wolała to zrobić, piorąc. Odpalił komputer i usiadł przed monitorem. Poczekał, aż się uruchomi, i włączył Firefoxa. Zalogował się na Facebooku, po raz pierwszy od bardzo dawna na swoim profilu, a nie Mateusza. Odszukał Kamilę i włączył okienko czatu. Zaczął pisać. Nie kocham Cię. Nigdy nie pokocham. Ani Ciebie, ani dziecka. Znajdź sobie kogoś innego, póki możesz.

Zastygł z palcem nad klawiszem „enter”, którego naciśnięcie spowodowałoby wysłanie wiadomości. I trwał tak, dopóki dopalający się papieros nie zaczął parzyć go w usta. Chwycił go więc ostrożnie w palce, zgasił na blacie biurka, a potem skasował to, co napisał, i wrócił do łóżka.

69

– Dzień dobry, panie profesorze! Siwowłosy mężczyzna przekręcał właśnie klucz w zamku. Odwrócił się w stronę głosu. Poprawił okulary, a potem uśmiechnął się życzliwie, widząc jasnowłosą studentkę, której imienia nie pamiętał. – A dzień dobry! Pani nie powinna być jeszcze na wakacjach? – Chyba w pracy, panie profesorze. Ale zamieniłam się na dyżury na kilka godzin, bo wiedziałam, że pan będzie. – No tak. Zapomniałem, że wy młodzi macie teraz inne priorytety. Praca, kariera, wpis do CV . Za moich czasów, to się te trzy miesiące po Polsce jeździło. Kosztowało życia. A to też ważne. Co pani robi? – Na słuchawkach siedzę. – To znaczy. – W call center. – A! Już wiem. To pani mnie wczoraj obudziła telefonem, próbując wcisnąć jakiś kredyt czy lokatę. – Mam nadzieję, że nie! – No ja też – powiedział profesor, udając groźny ton. – Ma pan chwilę? Profesor otworzył drzwi i zaprosił studentkę gestem do swojego pokoju. – Dla pani zawsze. Weszli do środka. Profesor położył teczkę na stole i usiadł za biurkiem. Studentka usiadła na krześle naprzeciwko. – Czym mogę służyć? – Chciałam zmienić temat pracy magisterskiej. Profesor zrobił z ust dziubek i cmoknął głośno. – Trochę późno, proszę pani. Będzie pani miała tylko rok na zebranie materiałów, opracowanie, zaproponowanie hipotez, wyciągnięcie wniosków, a potem napisanie pracy. Z drugiej strony, znam też takich, którzy napisali pracę od początku do końca w dwa tygodnie. Ale między nami mówiąc, to nie były dobre prace. – Ale zdali. – No zdali. Co poradzić. – Profesor rozłożył szeroko ramiona. – O czym chce pani pisać? – Słyszał pan o zaginięciu Alicji Kowalczyk? Profesor pokręcił przecząco głową. – To sprawa ze Śląska. Z Gliwic. – Pani jest stamtąd? – Nie. Ale mam tam znajomych. Stąd zainteresowanie. Krótko mówiąc: młoda dziewczyna, gimnazjalistka, wyszła z domu chyba pod koniec marca i do dziś nie wróciła. – Wie pani. To bardzo ciekawe, ale to chyba nie nasze pole badawcze, prawda? – Ale ja jeszcze nie skończyłam! – To proszę kontynuować.

– Na Facebooku zawiązała się grupa ludzi, którzy dyskutują, zastanawiają się, co się z nią mogło stać. Wysuwają różne hipotezy, weryfikują je, prowadzą takie miniśledztwa. Różne rzeczy robią. Niektórzy muszą na to poświęcać wiele, wiele godzin. To są naprawdę bardzo ogniste dyskusje na setki postów. Chciałabym więc zbadać taką grupę. Zastanowić się, jaka jest jej dynamika, zmapować powiązania i zależności, wyznaczyć główne ośrodki z liderami opinii i tak dalej. A potem zastanowić się, jak to wszystko, co się dzieje w wirtualu, przekłada się na real. I też odpowiedzieć na pytanie, kim są ci ludzie? Jakie mają potrzeby, że realizują je, poświęcając długie godziny na prowadzenie takiego śledztwa. – To bardzo ciekawe, co pani mówi. Ale ciekawsze by było, gdyby pani Smoleńskiem się zajęła. To zbadała. – Wie pan, myślałam o tym, ale są dwa problemy. Bo to jednak bardzo gorący temat. Polityczny. Ostry. A wie pan, nigdy nie wiadomo, na kogo się trafi w komisji. – O, proszę pani. Ale to trzeba mieć jakąś odwagę badawczą. Śmiałość, żeby podejmować kontrowersyjne tematy. Kiedy ma pani ją mieć, jak nie teraz? Poza tym, to wie pani, my sobie komisję dobierzemy. Pani się nie martwi. A drugi problem? – Drugi jest taki, że Smoleńsk to jest ogromny temat. Setki blogów, tysiące postów, hipotez, aktorów. Do tego działania w realu, które napędzają wirtual, i wirtual, który napędza real. To się wszystko zapętla i komplikuje. To strasznie ogromny temat. Nie do ogarnięcia w ten rok, szczególnie że tam się ciągle coś dzieje. A tutaj, z Alicją, temat jest mniejszy. Ale mechanizmy są przecież te same, co w Smoleńsku! – Tutaj to ma pani rację. Przynajmniej tak na intuicję. – Profesor podrapał się po brodzie. – No dobrze. Niech weźmie pani ten temat, a Smoleńskiem zajmiemy się na doktoracie, tak? Studentka roześmiała się. – Zobaczymy, panie profesorze. Zobaczymy. – Robiła coś już z tym pani? – Tak. Zarchiwizowałam sobie wszystkie posty i dyskusje, jakby miały zginąć. Przeczytałam je. Trzeba teraz zrobić jeszcze analizę, dobrać literaturę. – No oczywiście. – I pozwoliłam sobie na pewien eksperyment. – To znaczy? – Dołączyłam do tej grupy. To znaczy nie jako ja. Założyłam sobie kilka profili na Facebooku. Lipnych, ale dobrze wyglądają. – To legalne? – Póki Facebook się nie skapuje – uśmiechnęła się. – Ale się nie skapuje, bo dobrze je zrobiłam. – To znaczy? – Jest imię i nazwisko. Wypełniałam wszystkie tabelki z zainteresowaniami. Mam dużo znajomych. – O! Jak pani to zrobiła, skoro to są lipne profile? Wzruszyła ramionami. – Zrobiłam profil, wysłałam zaproszenia do jakiejś setki losowo wybranych osób. Zwykle do pięćdziesięciu się zgadza bez żadnego sprawdzania. Podołączałam do iluś tam grup, tam też wysyłam prośby o dołączenie do grona znajomych. Parę osób się zawsze zgodzi. Potem wysyłam zaproszenia do znajomych moich zdobytych w ten sposób znajomych i w ten sposób mam na lipnym profilu około dwustu przyjaciół. Więcej nie trzeba, żeby to wiarygodnie wyglądało.

– Aha. I co pani z tymi profilami robiła? – Dołączyłam do grupy o Alicji i włączałam się w różne dyskusje. Zarzucałam hipotezy, niektórych ludzi prowokowałam, innych wspierałam. Czasami nawet rozmawiałam sama ze sobą, oczywiście z dwóch różnych profili, żeby rozkręcić temat. Wszystko po to, żeby zobaczyć, co się stanie. W którą to się stronę potoczy. – I co? Wyszło pani coś ciekawego? – Moim zdaniem tak. Profesor założył sobie ręce za kark i odgiął się na krześle. Przyglądał się siedzącej przed nim studentce. Dziewczyna podobała mu się. W sensie naukowym. Była bystra. Miała dobre pomysły. Jeśli ten temat by wyszedł, to może rzeczywiście udałoby się ją zatrzymać na doktorat. – Niech pani pisze. – Super, panie profesorze. Dziękuję bardzo! – Żaden problem. Czyli teraz co? Trzymamy kciuki, żeby jej nie znaleźli, żeby nam się temat rozwijał, co? – zażartował. – No właśnie nie. – No oczywiście, że nie – żachnął się profesor. – Niech dziewczyna wróci do domu cała i zdrowa. Na twarzy dziewczyny pojawił się lekki rumieniec. Poprawiła się na krześle. – To też – powiedziała, siląc się, żeby nie zabrzmiało to niezręcznie. – Ale chodziło mi o to głównie, że wątek trochę umiera. Ludzie się nudzą, sam pan rozumie. – No tak. To nie Smoleńsk w końcu. – Właśnie. Więc jakby się wyjaśniło w końcu, przynajmniej trochę, to grupa by się ożywiła i byłoby więcej materiału. – To trzymamy kciuki za Alicję – uznał profesor. – I za pani magisterkę!

70

Odebrała telefon, zanim zdążył się na dobrze rozdzwonić. Przyłożyła go do ucha, podrywając się na równe nogi. – Możesz rozmawiać? – zapytał Dawid. – Tak – potwierdziła Kaśka, zamykając drzwi od swojego pokoju i ściszając głos. – Przyjrzałaś się zdjęciom? – Tak. – Podobają ci się? – Nie. Roześmiał się chrapliwie. – Tak właśnie myślałem. To jak będzie? Przez moment nie potrafiła wydobyć z siebie głosu. Przymknęła powieki. Policzyła w myślach do dziesięciu. – Będzie tak, jak chcesz – odpowiedziała. – Świetnie. – Ale to duża kasa. Nie zdołam jej zebrać szybko. – A ile dasz radę? – Na kiedy? – Na dzisiaj. – Jezu, nie wiem. Na koncie mam półtora tysiąca. – Na dzisiaj starczy – powiedział szybko Dawid. – Przyniesiesz mi je, ustalimy dalsze szczegóły. Jasne? Skinęła głową i zaraz dotarło do niej, że przecież nie mógł tego zobaczyć. – Tak – potwierdziła. – Świetnie. Wiesz, gdzie jest Bravo? – Wiem. Ale przecież zamknęli. – No właśnie. Widzimy się tam dzisiaj o dziewiętnastej. Masz być sama. Rozumiesz? – Tak. Rozłączył się. Kaśka powoli odłożyła telefon na biurko. Drżały jej dłonie. Chwyciła się za włosy i zacisnęła mocno palce. Pociągnęła mocno, jakby chciała wyrwać sobie kępę razem ze skórą. Podziałało. Strach nie odszedł. Zdenerwowanie nie zniknęło. Ale ból przywrócił jej to, co było najważniejsze – zdrowy rozsądek i pewność, że wszystko się dobrze skończy. W innej części Gliwic, przy kuchennym stole, Dawid odłożył telefon i napotkał pytający wzrok Marii. – Łyknęła to – powiedział. – A my robimy swoje.

71

Bravo, gliwicka dyskoteka, podobno kiedyś była słynna w całej Polsce. A przynajmniej tak twierdzą jej byli stali bywalcy, którzy wśród basów, świateł laserów i sztucznego dymu spędzili pół młodości i teraz starają się jakoś nadać temu czasowi chociaż odrobinę sensu. Lokal mieścił się w niskim piętrowym budynku, tak zwanym Zameczku Leśnym, gdzie dansingi urządzali jeszcze Niemcy. Czy co tam oni mogli urządzać, zastanawiał się Dawid. Pokazy tańców bawarskich? Festiwal piwa i kiełbasy? Zloty Hitlerjugend, połączone z technoorgietkami dla wyższych oficerów SA i SS ? Swego czasu przyjeżdżało tu pół miasta, pół pobliskiego Zabrza i pewnie ćwierć reszty śląskiej aglomeracji. Park Chorzowski, gdzie mieściła się dyskoteka, co noc wypełniały tłumy młodych ludzi. Chlejących, palących faje, ćpających i uprawiających przygodny seks w krzakach. Sodoma i Gomora made in Silesia. A przynajmniej tak Dawid słyszał, bo wtedy, kiedy on tu wpadał na rockoteki i koncerty, było w miarę spokojnie. Ale też prawda, że rzadko tam bywał. Tylko raz widział, jak z toalety wypadł wielki kudłaty facet przypominający niedźwiedzia, ze strzykawką wbitą ciągle w przedramię, i wrzeszczący: „Slayer, kurwa, Slayer!”, który następnie pobiegł do głównej sali, odpychając każdego, kto stanął mu na drodze. W 2006 roku z powodu złego stanu technicznego dyskotekę zamknięto. Od tamtego czasu budynek niszczał. Ale spełniał warunki, które Dawid stawiał miejscu spotkania z Kaśką. Musiało być bezpieczne i na względnym odludziu, gdzie nikt im nie będzie przeszkadzał. Planował skonfrontować Kaśkę z matką Mateusza i wszystkimi faktami, które udało mu się zebrać, wydusić z niej pełne zeznania na temat tego, co się stało z Alicją Kowalczyk, i z tym materiałem pojechać do prokuratury. Skoro udało się ze Skórą, powinno się też udać z Kaśką. Tym razem obiecał sobie, że po pierwsze, nikomu nie będzie machać dyktafonem przed nosem, a po drugie, przypilnuje, żeby nikt nie wpadł pod cholerny autobus. Trochę pomagało w tym to, że do najbliższej ruchliwej ulicy był spory kawałek. Dyskoteka mogła nie działać od blisko dziewięciu lat, ale budynek wciąż oblepiony był zielonymi reklamami Heinekena. Musiały być zrobione z jakiegoś niezniszczalnego tworzywa, bo prawie nie wyblakły. Główne wejście do lokalu było zamknięte na grubą, mocną kłódkę. Dawid z Marią obeszli zameczek dookoła, aż znaleźli otwarte boczne drzwi. Weszli do środka. Zapalili latarki. Już w pierwszym pomieszczeniu, wśród kupy gruzu, znaleźli przecinak do metalu. Ktoś go wykorzystał, żeby dostać się do środka, a później porzucił. – To na pewno dobry pomysł? – zapytała Maria. – Ma pani lepszy? – odpowiedział pytaniem Dawid. Kobieta zaprzeczyła ruchem głowy. Weszli do niewielkiej sali, oddzielonej od głównego pomieszczenia zakurzoną, szklaną ścianą. Jedna z szyb była popękana, a na jej środku znajdowała się dziura wielkości pięści. Za czasów świetności w Bravo były dwie sale, w których w zależności od potrzeb grano różne rodzaje muzyki. Najczęściej szybszą w większej i spokojniejszą w mniejszej. Teraz byli w tej drugiej. Dawid przeszedł za bar, gdzie znalazł kilka pustych butelek po piwie i pustą paczkę papierosów. Sprawdził zaplecze gospodarskie.

Przeszli do głównej sali. Smutno wyglądała. Pomieszczenie tonęło w brudnym półmroku. Na parkiecie, gdzie dawniej bawiły się setki ludzi, teraz leżało zbite szkło, gruz i betonowy pył. Miejsce, gdzie zasiadał D J , wyglądało tak, jakby ktoś przeorał je serią z A K -47. W jakiś dziwny sposób zachowały się jednak dekoracje. Kolumny podtrzymujące sufit udawały, że się łamią, a od spodu podgryzały je wyrzeźbione w gipsie płomienie. Nad sufitem od strony głównego wejścia zwisała gigantyczna czerwona kreatura przypominająca pająka, jakby żywcem wyjęta z okładek płyt Iron Maiden. Dawid zostawił Marię w głównej sali i sam obszedł resztę budynku. Trochę się obawiał, że bezdomni zrobili sobie z dyskoteki noclegownię. Ostatnie, czego teraz potrzebowali, to przypadkowi świadkowie. Na szczęście budynek był opuszczony. Wrócił do matki Mateusza. Spojrzał na zegarek. – Niedługo powinna przyjść – powiedział. – Proszę się ukryć w tamtym pokoju. – Wskazał na drzwi prowadzące do jednego z pomieszczeń gospodarczych. – Gdyby coś się działo, proszę spróbować uciec oknem. Szyba jest zbita. Powinno się udać pani przecisnąć przez kraty. – A pan? Wzruszył ramionami. Tej kwestii akurat nie przemyślał. – Jakoś sobie poradzę – odparł. – Proszę na siebie uważać – powiedziała Maria i przeszła we wskazane miejsce. Dawid odetchnął głęboko. Dłonią przeczesał włosy i poczuł pod palcami drobinki pyłu. Podniósł wzrok. Sufit był popękany, uginał się lekko pod niewidzialnym ciężarem, a gdzieniegdzie wystawały z niego, jak połamane kości, kawałki desek i żelazne pręty. Umieszczona na zewnątrz żółta tabliczka informowała, że budynek grozi zawalaniem. Dawid po raz pierwszy uwierzył, że to może być prawda. Przeszedł ciemnym korytarzem do głównego wejścia. Kucnął obok drzwi, zasłonięty przez ścianę, i przez brudną szybę obserwował drogę prowadzącą do Bravo. Zakładał, że właśnie nią będzie szła Kaśka. Przede wszystkim była to najbardziej naturalna i najwygodniejsza trasa prowadząca do dawnej dyskoteki. Niedaleko była ulica Chorzowska, parking i przystanek autobusowy. Nie zawiódł się. Po jakichś pięciu minutach z nisko wiszącej wieczornej mgły wyłoniła się dziewczyna. Ubrana była cała na czarno, włosy schowała pod czapką, a dłonie w kieszeniach skórzanego płaszczyka. Szła ze wzrokiem wbitym w ziemię, chociaż co pewien czas zatrzymywała się i rozglądała niepewnie dookoła. Poruszała się szybko, jakby chciała mieć to już za sobą. Przede wszystkim jednak była sama. Dawid wycofał się do głównej sali i schował za jednym z filarów. – Idzie – szepnął do Marii, która kryła się za wskazanymi drzwiami. Kobieta dała znak dłonią, że usłyszała. Czekali z bijącymi sercami, a sekundy nieznośnie dłużyły się, zmieniając w minuty. Wreszcie usłyszeli jakiś ruch obok bocznego wejścia. Ktoś wszedł do środka. Po kolejnej chwili zobaczyli za strzaskaną szybą sylwetkę Kaśki. Nie miała latarki. Drogę oświetlała sobie telefonem komórkowym. – Halo! – zawołała w głąb budynku. – Tutaj! – odpowiedział Dawid. Dziewczyna minęła szklaną taflę i przeszła do głównej sali. Pod glanami chrzęściły jej drobinki szkła. Rozglądała się dookoła, mrużąc oczy i ostrożnie stawiając kroki. Przeszła obok Dawida, nie zauważając go. Ten tylko na to czekał. Najciszej, jak potrafił, stanął tuż za nią. Maria ruszyła za nim. Dopiero kiedy upewnili się, że odcięli Kaśce drogę ucieczki, postanowili się ujawnić.

Dawid zakasłał. Kaśka podskoczyła i odwróciła się błyskawicznie. Najpierw zobaczyła Dawida. Potem matkę Mateusza. Cofnęła się o krok. – Co ona tu robi? – zapytała. – A jakie to ma znaczenie? – odpowiedział jej Dawid. Kaśka podniosła dłoń do ust, jakby chciała stłumić krzyk. – Właśnie – usłyszeli za sobą męski głos. Bardzo blisko. Detektyw poczuł, jak jego ciało sztywnieje, a koszulka pod pachami robi się mokra od potu. Spojrzał za siebie. – Cześć, Dawid. Cześć, Marysiu – powitał ich ojciec Mateusza. W dłoni trzymał pistolet.

72

Wyobraź sobie, że masz dwadzieścia lat. Dobra, ułatwmy to. Wyobraź sobie, że masz na imię Mateusz. Masz dwadzieścia lat. Lekko rąbniętą matkę i sprzedajesz marihuanę, którą sprowadza twój wujek. Niedawno udało ci się nawiązać kontakt z ojcem, który jest prokuratorem. Pracuje w innym mieście. Może we Wrocławiu? Wrocław pasuje do tej historii. I teraz najważniejsze. Miałeś dziewczynę. Dziewczynę, która była prawdopodobnie jedyną rzeczą, która ci się w życiu udała. I straciłeś ją. Prawdopodobnie nigdy nie szło ci dobrze z laskami. Nie do końca potrafisz z nimi rozmawiać, brakuje ci pewności siebie. Nie zawsze wiesz, jak się zachować. A najgorsze jest to, że wpadasz na same głupie pomysły. Kiedy twoja była zaprasza cię na imprezę, żeby wywołać jej zazdrość, wynajmujesz gimnazjalistkę, która będzie udawać twoją dziewczynę. A na koniec wieczoru ci obciągnie, bo to taka mała, która wszystko zrobi za kasę. Generalnie, dobry układ. Tylko że nie wychodzi. Coś się po drodze psuje. Najpierw śmichy-chichy, a potem, zanim się zorientujesz, kończysz z martwą gimnazjalistką w basenie. I teraz pytanie: co robisz? Masz dziesięć sekund na odpowiedź. Czas start! 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 0 Skończyłeś? Jaka jest twoja odpowiedź? Całkiem fajna. A teraz załóżmy, że dzwonisz po pomoc do swojego starego. W końcu kto lepiej ukryje ciało niż prokurator? Człowiek, który zna wszystkie sztuczki? Który wie, czego będą szukać policjanci? Który wie, jak będzie prowadzone śledztwo? Twój stary przyjeżdża. Pomaga. Ścina Kaśce włosy (bo przecież Alicja miała krótkie) i każe jej przebrać się w ciuchy zabitej gimnazjalistki, a potem kupić bilet do Wrocławia. Sam bierze ze sobą telefon dziewczyny. Włącza go w losowych momentach, zostawiając mylne tropy. Wszyscy myślą, że Alicja uciekła z domu. Pojechała do Wrocławia. Siedziała tam kilka dni i dopiero wtedy ślad się urywa. Sprytne, prawda? Co się dzieje z ciałem? Nie zajmujmy się teraz szczegółami. Sprytny papa prokurator na pewno coś wymyślił.

Plan wypala. Pół Śląska szuka dziewczyny, o sprawie robi się głośno, ale nikt jej nie wiąże z wami. Kumple się od ciebie odwracają, była dziewczyna nie chce z tobą gadać. Trochę ich rozumiesz, bo to odrobinę twoja wina, ale też lekko się wkurwiasz, bo przecież wszystko dobrze się skończyło. Po ponad miesiącu od tamtej nieszczęsnej imprezy idziesz z jednym kumplem do knajpy. Żeby go wyciągnąć, wciskasz mu kit o rodzinie, która zajmuje ci pokój i nie masz gdzie spać. Może nawet obiecujesz mu trochę darmowej trawki, żeby znowu wkupić się w towarzystwo. Spotykacie dziewczynę, która była z wami tamtego wieczoru. Tę od ogórka. Pamiętasz? Zaczynasz z nią rozmawiać. Dowiadujesz się, i słuchaj, bo to prawdziwa bomba, że Kaśka ma nowego chłopaka. Że jest z Wrocławia. Dorota jest głupiutka, więc nie kojarzy. A może nie chce kojarzyć. Albo nie mówi ci całej prawdy i w ostatniej chwili gryzie się w język. Ale ty już wiesz. Domyślasz się. Właśnie dowiedziałeś się, że ojciec posuwa twoją byłą dziewczynę. I teraz dochodzimy do najważniejszego, kluczowego pytania. Co robisz?

73

– Zbyszek? – zapytała szeptem Maria. – Nie wiedziałem, że tu będziesz. Przykro mi, że ten gnojek cię w to wciągnął. – Ale co ty tu robisz? Mężczyzna milczał. Celował z pistoletu to do Marii, to do Dawida. – To był twój pomysł? – zapytał tego drugiego. Dawid nie odpowiedział. Nie musiał. – Oczywiście, że twój. Jezu, jaki ty jesteś głupi. Odniosłem takie wrażenie już podczas naszego spotkania, bo jakoś usilnie starałeś się nie zadawać tych pytań, które powinieneś. Nawet zastanawiałem się, czy się nie zgrywasz. Że może wiesz więcej, niż mówisz. Ale jak potem Kaśka powiedziała mi, że wybrałeś to miejsce na przekazanie kasy, to już wiedziałem, że jesteś idiotą. Sam bym nie wymyślił bardziej sprzyjających okoliczności, żeby załatwić tę sprawę raz na zawsze. – Nie rozumiem – odezwała się Maria. – A co tu rozumieć? – zapytał Zbigniew Polak. – Twój syn był debilem. Spotkał się ze mną. Po latach sam się odezwał. Przyjechał do mnie. Ja tam idę wzruszony, że syn do mnie pisze. A wiesz, co on chciał? Żebym mu załatwił miejsce na prawie we Wrocławiu. Tylko o to mu chodziło. – Chciał studiować informatykę. – Chciał od ciebie uciec i przynajmniej w tym go rozumiem, bo jesteś wariatką. I wymyślił sobie, że ja mu to załatwię. – Przerwał na moment. Lufa pistoletu zatrzymała się na Marii. – Ale mimo wszystko, Marysiu. Chcę, żebyś wiedziała. Przykro mi, że tak to się kończy. Dawid ryknął dziko. Skoczył do przodu, równocześnie kuląc się instynktownie. Prokurator odwrócił się w jego stronę. Nacisnął spust. Huk przetoczył się przez opuszczoną dyskotekę. Kula świsnęła Dawidowi nad uchem i wbiła się w ścianę tuż za nim. Dawid ułamek sekundy później wpadł w Polaka. Zatoczyli się obaj. Polecieli na ziemię, na gruz i szkło. Dawid zadał cios na ślepo. Nawet nie wiedział, czy trafił, bo jego bok rozpierał ból. Chwilę później zabolała też szczęka. Przed oczami zatańczyły mu mroczki, ale machnął pięścią i poczuł po kłykciami coś miękkiego i wilgotnego. Jego ciało poderwało się w górę. Przetoczyli się i prokurator znalazł się na nim. – Wystarczy! – krzyknęła Maria. Zbigniew Polak zamarł z pięścią w górze. W czasie swojej szarży Dawid musiał wytrącić pistolet prokuratorowi, bo teraz matka Mateusza trzymała go w dłoniach i celowała w stronę byłego męża. Prokurator opuścił ramię. Wstał powoli. Zrobił krok w stronę kobiety. – Marysiu – powiedział. – Nie wygłupiaj się. Przecież nawet nie wiesz, jak się tym posługiwać. – Sam mnie nauczyłeś – odparła i nacisnęła spust. Dawid przywarł płasko do ziemi. Bał się rykoszetu. Niepotrzebnie. Kiedy podniósł ostrożnie wzrok, zobaczył, że prokurator leży na ziemi z postrzeloną nogą. Polak przyciskał dłoń do rany, spomiędzy palców płynęła mu ciemna krew. Zaciskał zęby, żeby nie wrzeszczeć z bólu. Tymczasem Maria wycelowała lufę w Kaśkę i powoli szła w jej kierunku. Przerażona dziewczyna rozglądała się dookoła, ale zamiast uciekać w stronę wyjścia, tylko cofała się, aż dotarła do ściany. Wtedy osunęła się na ziemię, jakby nagle opuściły ją wszystkie siły. Nad nią swoje ramiona rozpościerał

gigantyczny czerwony pająk o pysku wampira. Kobieta podeszła do Kaśki. Kucnęła tuż obok niej. Wciąż celowała do niej z pistoletu, ale drugą rękę położyła na włosach dziewczyny i pogłaskała ją w uspokajającym geście. – Spokojnie, kochanie. Nic ci się nie stanie. Chcę tylko wiedzieć, co się stało z moim synem. – Skoczył. Proszę pani, on skoczył. – To nieprawda. Przyłożyła lufę do szyi dziewczyny. Otoczyła ją drugim ramieniem, tuląc do swojej piersi. – Co się stało? Dawid wstrzymał oddech. Chryste, pomyślał, ona ją zabije. Zabije ją, a wtedy nigdy się z tego nie wyplączą. Skóra nie żyje, Kaśka zginie, prokurator się wykrwawi. Zostanie tylko on i Maria Polak. Potrójni, kurwa, zabójcy. – Zadzwonił do ciebie – usłyszał swój głos. – Tamtej nocy. Mateusz, do ciebie zadzwonił, prawda? Bał się, że go nie usłyszała. A potem bał się, że nie zrozumiała. – Tak. Zadzwonił do mnie. Odetchnął z ulgą. – Dlaczego? – zapytała Maria Polak. – Chciał porozmawiać. Na tamtym dachu. Ale to tylko tyle. Naprawdę… Dawid widział, jak palec Marii drży na spuście. – Nieprawda! – krzyknął. – Poszłaś tam. Poszłaś tam i się pokłóciliście! – Tak – potwierdziła. – Poszłam. Pokłóciliśmy się. Bardzo. Mocno. Zostawiłam go tam. – Zamknęłaś kłódkę – podpowiedział Dawid. – Zamknęłam kłódkę. Żeby został tam na noc. Przemyślał sobie wszystko. – Krzyczał „ratunku!”, kiedy odchodziłaś. – Żeby go ktoś otworzył. Ale potem przestał. Skoczył. Albo się pośliznął i sam spadł. Ja przepraszam. Nie chciałam, nie chciałam… – ostatnie słowa mamrotała przez łzy. Cała drżała. Maria mocniej przycisnęła do siebie Kaśkę. Przeniosła lufę, teraz przyciskając ją do policzka dziewczyny. Dawid widział już oczami wyobraźni ten fantazyjny krwistoszary wzór na ścianie, który powstanie, kiedy kobieta naciśnie spust. – To nie było tak – wyszeptała Maria. – Powiedz mi, co się tam stało. Co tam się stało naprawdę. Wyobraź sobie, że jesteś dwudziestoletnią dziewczyną. Masz marzenia. Masz plany. Masz całe życie przed sobą. I wyobraź sobie, że matka twojego byłego chłopaka właśnie przykłada ci pistolet do głowy. Że zadaje pytania, na które chce poznać odpowiedź. Co robisz? – Zrzuciłam go – wyszeptała Kaśka, na wpół mamrocząc, na wpół dusząc się własną śliną. – Popchnęłam. – Dlaczego? – Bo chciał o wszystkim powiedzieć. Powiedzieć, o tym, co się stało. Z Alicją. – To on jej coś zrobił? – Nie. Nie on. To był Skóra. To był Skóra, który ją zabił. Mateusz uciekł. Nic nie wiedział. A ja go

zepchnęłam. Nie chciałam do więzienia. Przepraszam. To ja go zepchnęłam… – rzęziła Kaśka. Lufa wędrowała teraz po ciele dziewczyny, jakby to była pieszczota. W dół, zataczając kręgi wokół policzków, składając pocałunki na szyi, żeby wreszcie wbić się pod jej piersi, wycelowana prosto w serce. Dziewczyna jęknęła przerażająco, jak ranne zwierzę. Maria nachyliła się nad Kaśką. Pocałowała ją w czoło. – Dziękuję – szepnęła. I wstała. Pistolet trzymała w rozluźnionej dłoni. Powoli poszła w stronę wyjścia z dawnej dyskoteki. W połowie drogi zostawiła broń. Dawid podchwycił spojrzenie prokuratora. Obaj to widzieli. Obaj wiedzieli, co trzeba zrobić. Ale Polak był ranny. Dawid dopadł broni, kiedy tamten był ledwie w połowie dzielącej ich odległości. – A, a, a! – Dawid pogroził mu palcem. Zerknął w stronę Marii. Kobieta zniknęła już w mniejszej salce. Kaśka wciąż siedziała pod ścianą i łkała cicho. Detektyw, tak jak mu pokazywali na szkoleniu na licencję, wyciągnął z pistoletu magazynek. – To biorę ze sobą. Odłożył broń. Magazynek schował do kieszeni. Poszedł za Marią. Kiedy był tuż przy szklanej ściance, zatrzymał go głos prokuratora. – Jeden pocisk został w komorze. Odwrócił się. Ocenił sytuację. Broń była w zasięgu ramienia prokuratora. Nie miał szans do niej dotrzeć. – To się zabij – powiedział i ruszył w stronę wyjścia.

74

Zatrzymał samochód przed niewielkim domkiem jednorodzinnym w Łabędach. Budynek był dość stary. Jeden z tych, które wybudowano jeszcze przed wojną dla urzędników pracujących przy budowie gliwickiego portu. Niski. Kryty czerwoną, pobrudzoną ciemnymi smugami dachówką. Na podwórku stało dwudziestoletnie BMW . W oknach ozdobionych kolorowymi zasłonami paliło się światło. Nie widzieli jednak, co się dzieje w środku. Dawid zgasił silnik. Spojrzał na siedzącą na fotelu pasażera Marię. Oczy miała nieobecne, jakby nie wiedziała, co się wokół niej dzieje. Bał się, że jest w szoku. – Wszystko w porządku? – zapytał cicho. – To tutaj? – odezwała się. – Tak. Nie poruszyła się. Sięgnął po paczkę papierosów. Podsunął jej, ale odmówiła. Sam wyciągnął jednego. Odpalił. Smakował paskudnie. Tak jak żaden nigdy nie powinien smakować. – Będą zadawać pytania – odezwał się w połowie fajki. – Prokuratura. Jeśli pani tam pójdzie. O to, co Mateusz zrobił. Czego nie zrobił. Będą badać sprawę. Sprawdzać wszystko – mówił i przerwał, żeby się zaciągnąć. Ręce mu drżały. – Pani rozumie? Nie zareagowała. – Może jest lepiej tak, jak jest – powiedział. Czekał, aż coś się stanie, ale nic się nie działo. Po prostu siedziała. Sztywna, blada, jakby sparaliżowana. Sięgnął do kluczyków, żeby uruchomić silnik, ale wtedy położyła swoją dłoń na jego dłoni. Otworzyła drzwi samochodu. – Jest pani pewna? – zapytał. – Nie. Ale tak trzeba. Wyszła z auta. Zachwiała się, kiedy jej stopy dotknęły ziemi, a później ruszyła przed siebie. Otworzyła furtkę i przeszła chodnikiem ułożonym z betonowych płyt pomiędzy więdnącymi jesiennymi kwiatami. Paląc papierosa, Dawid obserwował, jak Maria Polak puka do drzwi domu Alicji Kowalczyk. Przynajmniej będę sławny, pomyślał. Tyle dobrego.

Epilog. Kilka godzin wcześniej

Portier pracował w gliwickiej prokuraturze od dwudziestu lat. Zdążył się już napatrzeć na różne typy ludzi, którzy tutaj przychodzili. Byli więc bandyci. Tacy zwykli kryminaliści, którzy szli tutaj tak, jak inni szli do supermarketu czy do kościoła. Czyli normalnie. Ani się nie rzucali, ani nie denerwowali, ani nie oszukiwali. Oni wiedzieli, co zrobili, prokuratora wiedziała, co zrobili, szło o to, żeby załatwić urzędową sprawę i mieć to za sobą. Czysto, sprawnie, elegancko. Prawie jak dżentelmeni. Byli tacy, co pierwszy raz. Przestraszeni, mający wizje strasznych konsekwencji swoich podłych czynów. Niektórzy z nich próbowali ukryć strach pod maską bezczelności, ale portier bez trudu ich rozpoznawał. Byli świadkowie, którzy chociaż niewinni, czuli pewien respekt i spotkanie z prokuraturą budziło w nich jakieś tam obawy. W końcu kto wie, komu co nagle wyciągną? Mało to się czyta takich rzeczy w gazetach? Najrzadziej przychodzili tacy jak ten chłopiec. Przerażeni, trzęsący się. Ale podjęli już decyzję i trzymali się jej, jakby nie widzieli przed sobą innego wyjścia. Byli potulni. Nie sprawiali żadnych problemów. Ale portier się ich bał. Bo z doświadczenia wiedział, że tacy ludzie zrobili coś strasznego. Młodzi chłopcy, którzy dla zabawy zakatowali przypadkowego przechodnia, kierowcy, którzy po pijaku potrącili rowerzystę, a potem ukryli ciało głęboko w lesie, ci, którzy za mocno bili, zdjęci wstydem gwałciciele koleżanek z pracy i ci, których oślepił nagły atak wściekłości. Tacy, po których nigdy by się nie spodziewał. – Chciałem… – powiedział chłopak. – Pan poczeka – poprosił portier. – Zadzwonię po dyżurnego prokuratora. Dobrze? Potem siedzieli naprzeciwko siebie. Portier bał się, że chłopak zmieni zdanie. Że odwróci się na pięcie i wyjdzie. I co on wtedy miałby zrobić? Przecież nie każe go policji szukać, bo za co? A równocześnie – przecież chłopak był winny. Nie wiadomo czego, nie wiadomo dlaczego, ale był! I portier nie czułby się bezpiecznie, wiedząc, że ktoś taki chodzi po gliwickich ulicach. Po tych samych, po których spacerują jego dzieci. Drzwi otworzyły się ze skrzypnięciem i wszedł dyżurny prokurator. Jeden z tych, których portier lubił, więc nawet się ucieszył. Prokurator był uprzejmy, dbał o siebie, nie wywyższał się i ciężko pracował. A tacy ludzie jak ten chłopak przynosili ze sobą zwykle sprawy, które pomagały w karierze. Prokurator nazywał się Adam Górnik i portier wierzył, że zajdzie daleko. Górnik od razu wiedział, o co chodzi. Miał oko i instynkt. Podziękował gestem portierowi i podszedł do stojącego pod ścianą chłopaka. Młodzieniec wyprostował się na jego widok. Przez chwilę wydawało się, że rzuci się do ucieczki, ale to był tylko krótki atak paniki. – Szymon Majka – przedstawił się, mówiąc zdecydowanie za głośno. – Prokurator Adam Górnik. Czym mogę służyć? Chłopak wziął głęboki oddech. Przymknął powieki. Przekraczał ostateczną granicę. Wykonywał pierwszy krok na drodze, z której nie dało się zawrócić. – Wiem, co się stało z Alicją Kowalczyk. Górnik najpierw zmarszczył brwi, a później delikatnie ujął chłopaka za ramię. – Proszę w takim razie za mną.

Poprowadził Szymona Majkę na piętro. Portier rozluźnił się. Cokolwiek miało się wydarzyć, było już poza nim. Ale poczuł się lepiej. Zastanawiał się, czy się przypadkiem nie przesłyszał. Alicja Kowalczyk, powtórzył szeptem. Nikt tego głośno nie mówił, ale on wiedział, że wszyscy już stracili nadzieję na rozwiązanie sprawy. A tu jednak, niespodziewanie, dowiedzą się, co się z nią stało. Chyba. K O N I EC

Podziękowania

Podobnie jak poprzednie książki i ta nie powstałaby bez wsparcia i pomocy wielu osób. Jestem im winien podziękowania. Swoimi uwagami na temat Wampira podzielili się ze mną niezawodny Michał Cholewa, a także Tomasz Cichoń. Maciejowi Dudkowi jestem wdzięczny za to, że pozwolił Dawidowi zamieszkać w swoim mieszkaniu (mimo że Dawid, czego można się było po nim spodziewać, nie dorzucał się do czynszu). Z Krzysztofem Samkiem rozmawialiśmy o krakowskich blokowiskach (i nie tylko), a z Marcinem Baryłką o tym, co i jak można wyciągnąć z cudzego dysku twardego. Dzięki! Chciałem również podziękować wszystkim, którzy dzielili się ze mną swoimi doświadczeniami z World of Tanks. Niestety, tamta rozmowa toczyła się na Facebooku i zaginęła w odmętach internetu. Nie jestem więc w stanie wymienić Was z imienia i nazwiska. Dziękuję rodzicom, którzy nieustannie mnie wspierali, ale równocześnie sugerowali, żebym napisał jakąś powieść o Gliwicach. To napisałem. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Przede wszystkim chciałem podziękować mojej żonie Dagmarze. Bez niej nie dałbym rady. Akcja powieści dzieje się w Gliwicach. Wszystkie opisane miejsca w książce istnieją naprawdę. Możecie je Państwo odwiedzić, do czego zresztą zachęcam. Problematyczne może być wejście tylko do dawnej dyskoteki Bravo. Budynek jest zamknięty i w przerażającym stanie. Grozi zawaleniem. Sugeruję oglądanie go z zewnątrz. Mimo że miejsca są prawdziwe, postacie i wydarzenia są tylko i wyłącznie wytworem mojej wyobraźni. Wojciech Chmielarz

Przypisy

[1] W dzielnicy Ostropa aktywnie działa koło mniejszości niemiec​kiej w Gliwicach. Prowadzony jest m.in. chór Stroppendorfer Heimat​chor, a miejscowa szkoła przykłada dużą wagę do nauki niemieckiego jako języka mniejszości. Równocześnie, w przeciwieństwie do pozostałych dzielnic Gliwic, Ostropa ma charakter raczej wiejski niż miejski. [2] Wilcze Gardło zostało przyłączone do Gliwic dopiero w 1975 roku. Osiedle było przeznaczone dla funkcjonariuszy N SD A P , członków SA i SS . Początkowo nosiło nazwę Glaubenstadt (Wierne Miasto). Po wojnie zamieszkali tam reemigranci z Lotaryngii. [3] Szkieletor – biurowiec Naczelnej Organizacji Technicznej w Krakowie. Jego budowę zaczęto w 1975 roku i do tej pory nie ukończono. Posiada jedynie żelbetową konstrukcję, bez elewacji. [4] Mowa tutaj o kilku blokach na osiedlu Waryńskiego przy ulicy Gomułki (tak, tego Gomułki!), SD K P iL oraz Kasprzaka. Spółdzielnia Mieszkaniowa Stare Gliwice wybudowała budynki na gruncie rodziny Kamayów. Nie był to wielki problem w P RL -u, bo Kamayowie jeszcze w latach pięćdziesiątych wyjechali do Niemiec. W III RP nieruchomość kupił od Kamayów Franciszek Jopek. Zapłacił za nią 130 tysięcy euro i natychmiast poszedł do sądu, żądając rekompensaty od spółdzielni. Wywalczył 4,2 mln zł. Historia ta tłumaczy po części zły wygląd bloków na osiedlu Waryńskiego. Spółdzielnia, żeby spłacić Jopka, tnie wydatki na inwestycje i remonty. [5] Mowa o pożarze lasu w Nadleśnictwie Rudy Raciborskie. Był to największy pożar w powojennej Europie. [6] W czerwcu 2011 Andrzej Jarczewski, były kustosz Radiostacji Gliwic​kiej, wszedł na drewniany maszt. Oflagował się i odmówił zejścia. Protestował w ten sposób przeciwko jego zdaniem bezprawnemu zwolnieniu go z pracy. Po dwóch dniach ściągnęli go antyterroryści. [7] Po polsku Łysa Góra. Góra w paśmie Beskidu Morawsko-Śląskiego o wysokości ponad 1300 metrów n.p.m. Znajduje się w odległości około dziewięćdziesięciu kilometrów od Gliwic, co może tłumaczyć entuzjazm Bączka. [8] Powstanie warszawskie trwało sześćdziesiąt trzy dni.

Wydawnictwo Czarne sp. z o.o. w w w. c za r ne . c om. pl Sekretariat: ul. Kołłątaja 14, III p., 38-300 Gorlice tel. +48 18 353 58 93, fax +48 18 352 04 75 e-mail: ma te us z@ c za r ne . c om. pl, toma s z@ c za r ne . c om. pl, dominik@ c za r ne . c om. pl, e w a @ c za r ne . c om. pl, e dyta @ c za r ne . c om. pl Redakcja: Wołowiec 11, 38-307 Sękowa e-mail: r e da kc ja @ c za r ne . c om. pl Sekretarz redakcji: ma lgor za ta @ c za r ne . c om. pl Dział promocji: ul. Marszałkowska 43/1, 00-648 Warszawa tel./fax +48 22 621 10 48 e-mail: a gnie s zka @ c za r ne . c om. pl, dor ota @ c za r ne . c om. pl, zof ia @ c za r ne . c om. pl, ma r c ja nna @ c za r ne . c om. pl, ma gda . jobko@ c za r ne . c om. pl Dział marketingu: honor a ta @ c za r ne . c om. pl Dział sprzedaży: piotr. ba gins ki@ c za r ne . c om. pl, a gnie s zka . w ilc za k@ c za r ne . c om. pl, ur s zula @ c za r ne . c om. pl Audiobooki i e-booki: a nna @ c za r ne . c om. pl Skład: d2d. pl ul. Sienkiewicza 9/14, 30-033 Kraków, tel. +48 12 432 08 52 e​-mail: inf o@ d2d. pl Wołowiec 2015 Wydanie I