Wiktor Wolski 01 - Brudna gra - Palasz Nikodem

NIKODEM PAŁASZ

BRUDNA GRA

Projekt okładki: Agencja Interaktywna Studio Kreacji (studio-kreacji.pl) Redakcja: Marianna Zielińska Redakcja techniczna: Zbigniew Katafiasz

Skład wersji elektronicznej: Robert Fritzkowski Korekta: Maria Śleszyńska Zdjęcia na okładce: © ghoststone/istockphoto © lifeonwhite/Depositphotos © Nightcom/Depositphotos © by Nikodem Pałasz © for this edition by MUZA SA, Warszawa 2014 Wszelkie podobieństwo do realnych osób i wydarzeń jest przypadkowe i niezamierzone. Opisane osoby i wydarzenia są fikcją i wytworem wyobraźni autora. ISBN 978-83-7758-658-7 Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA Warszawa 2014 Wydanie I

Dla D. B. L.

Człowiek powinien mieć dwa życia. Jedno dla siebie, drugie dla innych. Italo Svevo, Jedno życie, przeł. Z. Ernstowa

A we mnie samym wilki dwa, oblicze dobra, oblicze zła

walczą ze sobą nieustannie, wygrywa ten, którego karmię.

Luxtorpeda, Wilki dwa

Bohaterowie Świat tenisa: Artur Malewicz – gwiazda tenisa, triumfator Wimbledonu, były numer jeden na świecie Piotr Grabek – przyjaciel Artura Malewicza Max Lubov – menedżer Artura Malewicza Stefan Goszczanin – pierwszy trener Artura Malewicza Dawid Baudouin – tenisista, deblowy partner Artura Malewicza Olaf Ciszowski – były fizjoterapeuta Artura Malewicza Remigiusz Kopeć – prezes Polskiej Federacji Tenisa Ziemnego Andrzej Starkiewicz – wiceprezes Polskiej Federacji Tenisa Ziemnego Robert Mościcki – współpracownik PFTZ, lekarz reprezentacji Polski w tenisie Emil Reluga – właściciel magazynu i redaktor naczelny „tenisLife” Policja: Wiktor Wolski – młodszy inspektor, szef Wydziału do Walki z Terrorem Kryminalnym i Zabójstw Marek Janik – podkomisarz w Wydziale do Walki z Terrorem Kryminalnym i Zabójstw Agnieszka Stańczyk – aspirant sztabowy w Wydziale do Walki z Terrorem Kryminalnym i Zabójstw Dominik Papież vel Domino – aspirant sztabowy w Wydziale do Walki z Terrorem Kryminalnym i Zabójstw Jan Morawiec – szef Komendy Stołecznej Policji John Edwards – Europol Eryk Zaleski – patomorfolog Politycy: Adam Kownacki – minister spraw wewnętrznych Janusz Łabędź – minister w Kancelarii Premiera Aldona Nowak-Piotrowska – minister w Urzędzie do Spraw Sportu Inni: Jerzy Malewicz – ojciec Artura Malewicza Joanna Frankel-Malewicz – matka Artura Malewicza Jan Grabek – milioner, ojciec Piotra Grabka Lena Nowicka – dziennikarka śledcza

Róża Borska – szefowa agencji towarzyskiej Monika Ostrowska – kochanka Artura Malewicza Martyna Wiechlina – kochanka Artura Malewicza Anna Rostovska – narzeczona Piotra Grabka Alicja Struga – szefowa marketingu Europe Premium Hotels Profesor Klemens Sołomerecki – przyjaciel Wiktora Wolskiego

– Szczęście. – Słucham? – Pierwsze skojarzenie, jakie przychodzi panu na myśl? – zapytał terapeuta. – Nie wiem… – Wolski wiercił się na fotelu. – To bez sensu. – Kiedy mówię: szczęście, co ma pan przed oczami? Wolski milczał przez chwilę, a potem zaczął mówić: – Idziemy z Klaudią, moją żoną, i dziećmi na spacer. Jesteśmy w Bieszczadach, pchamy przed sobą wózki. Ona pcha wózek z Kacperkiem, ja z Natalką. Rozmawiamy o remoncie mieszkania. Czeka nas mnóstwo pracy. Wyburzymy jedną ścianę, przebudujemy wyjście na taras, odnowimy kuchnię. Nienawidzę użerać się z robotnikami…

Więcej na: www.ebook4all.pl

Prolog Kolejna szalona noc w jego życiu dobiegała końca. Londyńskie słońce budziło świat do życia. Jakby w zwolnionym tempie za oknami Marriott Hotel County Hall pojawiał się poranek. Tamiza szumiała spokojnie, a może to był szum w jego głowie. Po takiej imprezie mogło szumieć. Nie pamiętał, ile wypił drinków, ile wypalił skrętów. Ale to nieważne. Zasłużył na to. I zasłużył na nią. Spojrzał na jej nagie ciało. Leżała obok, piersi falowały w rytm oddechów. Piękny widok. Najpiękniejszy, przyznał w myślach. Zamknął oczy. Spokojnie, spokojnie. Jak to było? Najpierw kilka toastów w O2 Arena, potem impreza w Automat Club, później w domu… czyżby McCartneya? Eltona Johna? Spokojnie. W głowie zaczęły mu wirować obrazy sprzed kilku godzin. Londyn nocą był dla niego taki sam jak nocny Paryż czy Amsterdam – pijany. Pojawiły się strzępki wspomnień z imprezy: kłębiące się wokół niego kobiety, obściskujący go mężczyźni, taniec, whisky, samochody, szampan. Przypomniał sobie chwilę, w której ją zobaczył. Przeszła obok, piękna jak bogini. W życiu nie widział takiego zjawiska. Nie zauważyła go albo udała, że nie zauważa. Potem długo grała komedię, że go nie rozpoznaje. Był zachwycony, kiedy dowiedział się, że jest Polką. Tańczyli, pili, trochę palili, tańczyli, znowu pili. I tak w kółko przez całą noc. Przynajmniej dopóki nie urwał mu się film. Tak do końca się nie urwał, coś tam pamiętał. Przyszli do pokoju, całowali się, był szampan. Przez chwilę miał wrażenie, że przestała oddychać. Poczuł przypływ paniki, przyłożył ucho do jej piersi. Oddychała, poruszyła się. Chyba powiedziała coś przez sen czy jęknęła. Nie mógł jej zrozumieć. Która to może być godzina? Opuścił nogi na podłogę. Wstał. Pokój zawirował, ale po chwili się uspokoił. Rozejrzał się. Westminster Suite, ekskluzywny apartament – sześćset pięćdziesiąt funtów za noc – mieszczący się w starym londyńskim hotelu, jednym z najelegantszych w mieście, nie wyglądał najlepiej. Wszędzie walały się porozrzucane ubrania: smoking w nieładzie na fotelu, buty na stole, koszula na telewizorze, sukienka na lampce nocnej. Jego wzrok przykuł stanik zwisający z oparcia fotela. Na podłodze, obok dużej ciemnej plamy, leżały dwie puste – albo prawie puste – butelki Dom Pérignon 1949 Vintage po tysiąc pięćset funtów każda. Na biurku dostrzegł opróżnioną do połowy butelkę Johnniego Walkera Blue Label i szpilki dziewczyny. Nie mam kaca, to dobrze. Jeszcze jestem pijany. To dobrze. Podszedł do lustra. Piękna gęba. Gęba mistrza, pomyślał. – Jesteś mistrzem – powiedział po cichu. – Jesteś, kurwa, mistrzem świata. A reszta to chuj. Wszedł do łazienki, włożył szlafrok, na chwiejących się nogach stanął nad sedesem i zaczął sikać. Spojrzał w dół. Bladożółty łuk kończył swój bieg w czeluściach ogromnego

srebrnego pucharu. – O kurwa, ale wali – wysapał. – Ktoś tam narzygał czy co…? Nachylił się. Jego puchar w kiblu? – Kto to, kurwa, tu wrzucił?! – krzyknął. Nikt mu nie odpowiedział. Wyjął puchar z sedesu i wstawił pod prysznic. Odkręcił kurek. Strumienie wody zmywały wymiociny z napisu „World Champion”. Janko Tomjanović – Artur Malewicz 6:7, 6:1, 5:3 Cisza na trybunach go przeraża. Pierdolić to, myśli. Wszystko pierdolić. Nie wygram tego finału, chuj z wami. Spakuję się i spierdalam do Polski. Za godzinę będę sobie spokojnie siedział w macdosie i wpierdalał big maca. Jutro polecę tym porannym lotem o ósmej czterdzieści. Goodbye, London! Oby jak najszybciej być w domu. Jego rozmyślania przerywa potężny serwis aktualnego numeru jeden na świecie. Odpowiada mu z bekhendu niemal bez zastanowienia. Linia. „Deuce”, rozlega się w hali głos sędziego. I burza braw. Linia? – dziwi się w duchu. Już myślał, że będzie w szatni, a tu linia i równowaga. Kurwa, ile ta męka będzie jeszcze trwać? Trzecia piłka meczowa obroniona. Ileż można? Następny serwis Tomjanovicia trafia w siatkę. Drugi serwis i as. Palec wskazujący Artura wędruje do góry. To jest silniejsze od niego, jakaś iskra nadziei tląca się nawet w najgorszej sytuacji. „Mister Malewicz asked for a challenge”. Gwar na trybunach, Tomjanović patrzy na sędziego, rozkłada ręce, robi zdziwioną minę. To jego stary numer: gra na emocjach. Kibiców, sędziego, rywala. Fani Serba wiwatują. Jest o dwie piłki od swojego kolejnego triumfu w World Championships. A może nawet o jedną piłkę? – zastanawia się Artur. Już widzi te nagłówki: „Tak jak Fibak wieki temu, znów Polak był przed szansą na zwycięstwo w finale tej ważnej imprezy. I znowu porażka. Polacy ciągle przegrywają”. Wielki ekran zawieszony pod dachem O2 Arena pulsuje białym i niebieskim światłem. Wszyscy obecni w hali podnoszą głowy i patrzą, jak komputerowa symulacja decyduje o losach meczu. O życiu i śmierci tenisowych gladiatorów. Aut. Jęk zawodu. Sędzia ogłasza wyrok: „Advantage Mister Malewicz. Mister Malewicz one challenge remaining”. Kolejny serwis Serba, krótka wymiana i Tomjanović trafia w siatkę. Artur dostaje gema w prezencie. Od Tomjanovicia, a może od losu. Jest młody, ale zbyt doświadczony, by nie wiedzieć, że takich prezentów się nie marnuje. Wygrywa gładko swoje podanie. Return w siatkę i trzy asy. Jak by powiedział znany komentator: „Mecz zaczyna się od początku”. Weszła do łazienki, kiedy brał prysznic. Odsunęła drzwi kabiny. – Mam coś dla ciebie – wymruczała i wcisnęła się obok niego. Zrobiło się ciasno. Ciepła, prawie gorąca woda spływała po ich ciałach. Budzili się do życia. W ręce trzymała Johnniego Walkera Blue Label. – Proszę – rzuciła i zaczęła wlewać mu whisky do ust.

Zabrał jej butelkę i zrobił to samo. Wypili pół flaszki, podając ją sobie w przerwach między pocałunkami. Dawno nikt nie zrobił na nim takiego wrażenia jak ona. A może nigdy? Normalnie już dawno by ją wyprosił z pokoju hotelowego. W miarę taktownie, ale stanowczo – gdyby była zwykłą dziewczyną poznaną poprzedniego wieczoru. Gdyby była dziwką, po prostu kazałby się jej wynosić. Od czasu afery w Sztokholmie nie brał już dziwek do hoteli, w

których nocował podczas turniejów. – Impreza się nie kończy. Lecimy do Polski – rzucił. – Kiedy? – Teraz, zaraz. Do Warszawy. Polecimy prywatnym samolotem Piotra. – Super. Ale poczekaj, muszę skoczyć do domu po rzeczy. Jakoś się ogarnąć… – Nie ma sprawy. Zaraz do niego zadzwonię i dowiem się, o której możemy startować. Samolot mamy do dyspozycji. Poczeka na nas. – Zaśmiał się. – Pewnie, Art. Na mistrza każdy samolot poczeka. – Ha, ha, jasne, że każdy… – Załatwić jakiś towar? – Nie, skołujemy coś na miejscu. Zresztą mnie już trawy wystarczy, zostanę na razie przy whisky i szampanie. – Myślałam o czymś mocniejszym. – Wszystko załatwimy w Warszawie… Spokojnie. Wyszli spod prysznica. Włożyli miękkie hotelowe szlafroki. Artur wyjął z lodówki wytrawnego szampana Drappier Carte d’Or Brut. Zadzwonił do room service i zamówił sok ze świeżych pomarańczy. Gdy go dostarczono, nalał szampana do wysokich kieliszków i dodał soku w proporcjach jeden do jednego. Podał jej kieliszek. Usiedli na kanapie w drugim pokoju. – To Buck’s Fizz w moim wykonaniu. Spróbuj. Sok pomarańczowy i wytrawny szampan. Zamoczyła usta i opadła na miękkie oparcie kanapy. – Pyszne. Szybko wypili drinka. Zrobił następnego. – Co jeszcze potrafisz? Grasz w tenisa, robisz świetne drinki. Jakieś inne ukryte talenty? – Chyba nie. – Udał, że się zastanawia. – Może jeszcze mam smykałkę do prowadzenia samochodu. – Większość facetów tak myśli – wypaliła. – A pewnie prowadzisz jak stary dziadek w kapeluszu. Zaczęli się śmiać. – Gdzie moje telefony? Nie widziałaś moich telefonów? – Co prawda, znamy się krótko, ale nie musisz od razu posądzać mnie o kradzież twoich komórek. – Uśmiechnęła się. – Żartowałam. – No tak… – Gdzieś je tu kładłeś wczoraj. Chyba coś nagrywałeś, pamiętasz? – Nie, niewiele pamiętam. – Ale to pamiętasz. – Rozchyliła szlafrok. – Słabo… Musisz mi odświeżyć pamięć. – Chętnie. – Nachyliła się do niego. Złapał ją za piersi i pocałował.

– Najpierw znajdź moje telefony. Kiedy nie wiem, gdzie są, robię się nerwowy. Zadzwonił telefon na biurku. Art szybko wstał, aż zakręciło mu się w głowie. Podniósł słuchawkę. – Tak? – Żyjesz, Art? – Żyję, zawsze żyję. Ale ty chyba nie bardzo? – O mnie się nie martw. – Jakie plany? – To, co ustaliliśmy wczoraj, jest nadal aktualne. To znaczy to, co ustaliliśmy, zanim wróciliście do hotelu. Chyba że coś się zmieniło? Ślub w City Hall i wesele w Buckingham? Pippa nie będzie szczęśliwa z tego powodu. – Usłyszał w słuchawce rechot Piotra. Popatrzył ukradkiem na dziewczynę. Nie zauważyła tego spojrzenia. Przynajmniej taką miał nadzieję. Zawsze starał się być taktowny wobec kobiet, nawet tych poznawanych w barach czy klubach. – Party goes on! – rzucił do słuchawki. – Monika chce na chwilę wpaść do domu po jakieś rzeczy. O której lecimy? – O czwartej. Macie czas do drugiej. – A w Warszawie? – Już wszystko zleciłem komu trzeba… Dobra logistyka to podstawa. Zarezerwujemy dwa apartamenty w Hiltonie. Wszystko będzie gotowe na świętowania ciąg dalszy. – Żeby tylko media się nie dowiedziały, paparazzi i inne dupki. – Załatwione. Jak zawsze. – No i cool! Rozłączyli się i od razu zobaczył swoje telefony. Oba leżały na parapecie. Samsung Galaxy S III zdobiony kryształami Swarovskiego przez Amosu Couture, wart dwa tysiące funtów, oraz tani model Samsunga – Ace Hugo Boss – za niecałe trzysta funtów. Były wyłączone. Włączył je. Po chwili pokazały się informacje, na które czekał. Popatrzył na galaxy. – Mam dwieście sześćdziesiąt dziewięć SMS-ów i sto czterdzieści sześć nieodebranych połączeń – powiedział. – Potrzebuję pięciu minut. – Wziął do ręki telefon i wybrał numer. – Jestem. – No, do kurwy nędzy, ja pierdolę! Czy ty naprawdę na łeb upadłeś? – Słuchaj, Max. – Fuck! – Max. – Are you crazy? – Okej, Max. – Nie okej, nie ma okej. Żadnego okej. Posłuchaj, kurwa, posłuchaj mnie! Prezes Samsunga przylatuje z Korei, kurwa, do ciebie, kurwa! – krzyczał Max. – Wszystko gotowe, siedzimy w knajpie, miałeś, kurwa, być na kolacji, tak? Na godzinę miałeś wpaść, tak? Pierdolę Nike, mamy kontrakt jeszcze trzy lata, chuj z nimi. Ich szef też czekał na ciebie

dwie godziny, nie doczekał się, byliśmy umówieni, nie pamiętasz? Ale chuj z Nike. Fuck them. Samsung, kurwa, poleciał se z powrotem do Seulu, kurwa! Bye, bye. Za trzy miesiące kończy się kontrakt, nic nie jest dogadane. Zwlekali aż do dziś, do tego pierdolonego finału. A ty sobie jaja robisz? Are you fucking nuts? – Max, daj coś powiedzieć… – Będzie chuj z kontraktem. A czytałeś umowę? Umów nie czytasz, ale ci przypomnę. Mamy zakaz konkurencji na rok. I ni chuja! Będziesz dzwonił, kurwa, z budki telefonicznej. – Dobra, nie tragizuj. Popełniłem błąd, wiem, za błędy trzeba płacić. I zapłacę.

– Art, ja nie mam siły. Ręce mi opadają. Byliśmy umówieni na te sześć wywiadów. Na mur-beton. Nie na dwadzieścia sześć, ale na sześć. Tylko sześć… BBC, Sky, CNN. Kurwa, tak się nie da pracować. Zachlałeś? Gdzie zachlałeś? – Wyszło, jak wyszło, nie żałuję. Trudno. Szkoda Koreańca, ale nic straconego. Nie oni, to Sony, zresztą jaki ja mam od nich bonus za zwycięstwo w World Championships? – Sto tysięcy. – Dolarów?

– Funtów. Nawet nie wie, kurwa, w jakiej walucie mu płacą – syknął Max. – No i dobra. Musiałem się odstresować. Czasami chcę mieć coś dla siebie, chyba to rozumiesz. – Już nie mam siły, Art. Sorry, ale… – Max zamilkł na chwilę. – Słuchaj… – Co jest, Max? – Odchodzę. Sorry. – Jak odchodzisz? Gdzie? – zapytał, nie do końca rozumiejąc, co Max próbuje mu powiedzieć. Max Lubov był najlepszym menedżerem, z jakim kiedykolwiek współpracował. Był twardy i nieustępliwy, co Art szczególnie w nim cenił. I aż do tej chwili okazywał anielską cierpliwość. – Rezygnuję, po prostu muszę odpocząć, zastanowić się nad przyszłością. Rozstańmy się jak przyjaciele. Zrobię ci jeszcze jedną konferencję prasową. Oby jak najszybciej. No i tyle. – Rozumiem – Art mruknął po dłużej pauzie. – Rozumiem. W porządku. Pogadamy o tym jeszcze. – Kiedy chcesz zrobić konferencję? Najlepiej jutro w Warszawie. Dasz radę? – Poczekajmy z tymi mediami chwilę. Daj mi trzy, cztery dni. W piątek zróbmy. – Znasz moje zdanie. Konferencja prasowa pięć dni po finale jest jak kotlet schabowy z Biedronki odgrzewany w mikrofali tydzień po terminie ważności. – Wiem, ale tym razem się nie ugnę. Załatwiaj wszystko na piątek. Do tego czasu żadnych wywiadów. Żadnych. – To kretynizm, ale okej. Your last wish. Zdzwonimy się w czwartek. Cześć. – Cześć. Słuchaj, Max… – zaczął, ale nie zdążył już nic więcej powiedzieć, bo Lubov się rozłączył. Monika nie bardzo wiedziała, jak ma się zachować. Stała w części sypialnianej przy oknie.

Starała się nie słuchać. Starała się udawać przed Artem, że nie słucha. Patrzyła na Tamizę, Big Bena. Napawała się tym widokiem. Pierwszy raz w życiu spała w takim hotelu. A Marriott Hotel County Hall robił wrażenie. Zewsząd spoglądały na nią setki lat historii imperium brytyjskiego. Ten hotel przytłaczał ją i pociągał zarazem. A może to raczej ekskluzywne życie ją pociągało. Zdawała sobie sprawę, że ta impreza potrwa jeszcze dzień, góra dwa i koniec. Fajna zabawa, raz się żyje. Ale morze wódki i noc spędzona ze znanym tenisistą, o którym zresztą wcześniej niewiele słyszała, nie zmienią jej życia jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. A może zmienią? Artur odłożył słuchawkę i ruszył ku Monice, która gapiła się przez okno. Usłyszawszy jego kroki, odwróciła się do niego. Patrzył na nią i milczał. Pozwoliła, żeby szlafrok zsunął się jej z ramion i opadł bezszelestnie na podłogę. – Przepraszam, nie chciałam podsłuchiwać. Masz jakieś kłopoty? Mogę w czymś ci pomóc? – zapytała. – Nic takiego. Już o tym zapomniałem – zapewnił ją. – Są poważniejsze problemy na świecie. – Uśmiechnął się delikatnie. Na przykład takie: przelecieć cię na łóżku czy na podłodze, dodał w myślach i zbliżył się do niej na odległość oddechu. Janko Tomjanović – Artur Malewicz 6:7, 6:1, 5:5 Artur czuje, że gra jak natchniony. Każde uderzenie jest precyzyjne. Tnie powietrze z forhendu jak samurajskim mieczem. Piłki roztrzaskują się na liniach, bezradny Tomjanović dyszy ze złości po każdej wymianie. O takiej grze mówił w wywiadach: „Zagrałem magię. Sam nie wiem, skąd to potrafię”. Do tej pory zagrał trzy takie mecze: w ćwierćfinale Australian Open w zeszłym roku, w finale turnieju w Miami w tym roku i w ćwierćfinale Wimbledonu trzy lata temu. Każdy z nich wygrał, broniąc wcześniej po kilka piłek meczowych. W każdym wychodził z nieprawdopodobnych opresji. W każdym ratowały go słynne pociski. I w każdym pokonał ówczesny numer jeden. To po wygranym z Ferenderem ćwierćfinale Wimbledonu trzy lata temu zyskał w mediach przydomek „Pocisk”, „Bullet”. Od razu spodobało mu się to przezwisko. Na swojej stronie internetowej nazywał się od tamtego czasu Artur „Bullet” Malewicz. Pseudonim „Bullet” tak go zainspirował, że obejrzał nawet film Bullet z Mickeyem Rourkiem, Tupakiem i Adrienem Brodym. Ale nie znalazł w historii Butcha „Bulleta” Steina, granego przez Rourke’a, analogii do swojego życia. Tak mu się przynajmniej wtedy wydawało. Teraz forhendowe pociski rozstrzeliwują Tomjanovicia. W końcu Serb wali rakietą w kort. Złamana. Kolejny gem dla Arta. Wie, że na ekranach telewizorów na całym świecie pojawia się w tej chwili jego twarz i podpis: Serving for the Championship. Do końca, do końca, szumi mu w głowie. Grasz do końca. Za wszelką cenę musi utrzymać maksymalną koncentrację. Gem zaczyna się znakomicie. Pierwszy serwis i as. Piętnaście–zero. Trzy dobre piłki i wygra ten finał. „Do końca. Do końca”, zaczyna cicho szeptać, a właściwie burczeć pod nosem. Kolejny serwis, siatka. Drugi – liftowany, trudny do odbioru, z wysokim kozłem. Janko odpowiada idealnym returnem, ale nogi Artura są dziś szybkie. Szybkie jak nigdy. Biega do każdej piłki. Janko atakuje po linii, nic z tego, on już tam jest. Janko po krosie, Artur dopada do piłki i wystrzeliwuje z forhendu kolejny pocisk. Piłka trafia jakieś pięć centymetrów przed linią. Serb nawet się nie rusza. Zostaje na środku i spogląda na sędziego. Ale tam nie ma

ratunku. Trzydzieści–zero. Artur wyciera twarz ręcznikiem, bierze kilka głębszych oddechów. Ustawia się do serwisu i potrząsa ramionami, jakby chciał zrzucić z nich niewidzialny ciężar. Wyrzucający serwis osiąga prędkość dwustu piętnastu kilometrów na godzinę. Serb rewanżuje się błyskawicznym returnem. Artur może jedynie odprowadzić piłkę wzrokiem. „Brawo”, mówi i klaszcze kilka razy, uderzając dłonią w struny rakiety trzymanej nad głową. Publiczność w hali O2 szaleje. Za to kochają go kibice tenisa na całym świecie. I sponsorzy. Zawsze honorowy, nieskazitelny, choć pełen emocji. Nie raz i nie dwa płakał po wygranym czy przegranym meczu na oczach kamer. Nie raz i nie dwa potrafił takim symbolicznym aplauzem nagrodzić przeciwnika za piękne zagranie. Trzydzieści–piętnaście. Znowu serwuje, Tomjanović odpowiada, grają spokojnie. Długa wymiana. Obaj mają świadomość, że to może być najważniejsza wymiana meczu. „W takich chwilach nie ryzykuj. Czekaj na błąd przeciwnika”, zawsze mówił mu trener. „Ryzyko jest okej, ale wtedy, gdy masz kontrolę nad sytuacją albo kiedy nie masz już nic do stracenia. Nie ryzykuj przy najważniejszej piłce”. Zaryzykował. Serb spodziewał się kolejnego strzału z bekhendu, ale on wytrzymał do ostatniej chwili i zagrał mu delikatny skrót. Tomjanović rusza do piłki, a ta spokojnie leci i leci, aż wreszcie odbija się tuż za siatką. Janko zgarnia piłkę rakietą i jakimś cudem przerzuca na drugą stronę. To nie mogło być precyzyjne zagranie. Nie po takim skrócie. Artur cierpliwie czeka na piłkę i gra woleja na środek kortu przeciwnika. Serb zrywa się jeszcze do biegu, ale bardziej po to, żeby zrobić dobre wrażenie, niż powalczyć o punkt. Nic nie może już zrobić. Czterdzieści –piętnaście. Pierwsza piłka meczowa. W głowie pustka. Po długiej wymianie Serb podejmuje ostatnią szaleńczą próbę odwrócenia losów tego meczu i biegnie do siatki. Art próbuje go przelobować, co kończy się efektownym smeczem rywala. Czterdzieści–trzydzieści. Druga piłka meczowa. Artur zaczyna swój rytuał. Idzie po ręcznik do tego samego chłopaka, drapie się w nos, ociera niewidzialny pot z czoła. Potrząsa ramionami, bierze głębszy oddech. Trzy razy odbija piłkę od ziemi, wyrzuca ją w górę i uderza. Trzy sekundy później w hali rozlegają się słowa sędziego: „Gem, set and match Malewicz”. Skończył się długi sezon, zaczynają się owacje na stojąco i niekończąca się impreza. Wtuliła się w niego. Niezręczna cisza. Co teraz? – pomyślała. Przed piętnastoma minutami zasypywała go pocałunkami, drapała, gryzła, aż krzyczał z rozkoszy. A wcześniej to ona wyła i piszczała, kiedy w nią wchodził, kiedy ją ściskał. Mocno, chwilami za mocno, ale to było przyjemne. Podobało się jej. Co teraz? Czuła zawroty głowy. Nie zdążyła do końca wytrzeźwieć, a już znowu zaczynała być pijana. Lot do Polski, do Warszawy. Po co? Czy to zaproszenie było wciąż aktualne? Może za chwilę okaże się, że zmienił zdanie. Poranny seks po pijaku, a teraz powie, że przeprasza, ale plany się zmieniły. No dobra, nic takiego się przecież nie stanie. Zabawiła się i tyle. Takie noce zdarzały się jej, odkąd zamieszkała w Londynie. Z Polakami, z Anglikami. Nigdy nie robiła sobie nadziei, nie miała złudzeń. Rano starała się zachowywać z klasą. Podobała się Anglikom, miała wiele propozycji płatnego seksu, wszystkie kategorycznie odrzucała. Zdarzały się nawet oferty matrymonialne. Nie traktowała ich poważnie. Nie szukała faceta na stałe, a już na pewno nie chciała się zakochać. Musiała być niezależna,

żeby w odpowiednim momencie wrócić do Polski bez żadnych sentymentów. Odciąć się od tej londyńskiej historii bez emocji. Jeśli już miała iść z kimś do łóżka, to wolała przypadkowe znajomości. Takie jak ta z Arturem. Nie poleci tym samolotem do Polski. Powie, że musi zabrać coś z domu, i zniknie. – Zamówić coś do jedzenia? – Nie, dzięki – odpowiedziała szybko, wyrwana z rozmyślań. – Nie jesteś głodna? – Jestem, jestem. Przepraszam, zamyśliłam się. – Spojrzała na niego. – Na co masz ochotę? Czegoś nie jesz, bo nie możesz, coś jesz, bo musisz? – Oprócz drobiu jem wszystko. – Zobaczmy. – Wziął ze stolika menu. Zaczęli je wspólnie studiować. – A może zamiast… – zaczął. – Może zjemy coś, a potem… Pomyślałem sobie, że szkoda czasu, żebyś jeździła do domu po rzeczy. Jeżeli czegoś potrzebujesz, to wybierzmy się razem na zakupy. A potem pojedziemy na lotnisko. Mam co świętować, chciałbym sprawić ci jakąś przyjemność, no wiesz. Przepraszam, nie pomyśl sobie, że… – Nic sobie nie pomyślałam. Jeszcze. – To dobrze. To znaczy chyba rozumiesz…

Musiała przyznać, że bardzo się starał, by propozycja wypadła naturalnie, choć z zakłopotanego spojrzenia, jakim ją obrzucił, wywnioskowała, że nie do końca jest zadowolony z tego, jak to rozegrał. Postanowiła zbytnio się nad nim nie znęcać. – Ale ja naprawdę nie mam się w co ubrać. – Uśmiechnęła się. – Dziś wieczorem kolejna impreza, a ja mam tylko tę sukienkę, którą miałam na sobie wczoraj. O innych rzeczach nie wspomnę. – No tak. No właśnie o tym mówię. Zrobimy takie zakupy, że wszystko będziesz miała. Zgoda? – Zgoda – odparła. Będę tego żałować, dodała w myślach. Artur zabrał ją na zakupy do Harrodsa. Kupował wszystko, co jej się spodobało. Ledwo zdążyli na samolot, który co prawda mógł na nich czekać, ale na nikogo nie czeka się w nieskończoność. Na pokładzie rozpoczęła się kolejna impreza. Szampan, whisky, koniak. Prosto z lotniska pojechali do Hiltona. Wszyscy byli pijani, poza tymi, jak oceniła Monika, którzy udawali, że są pijani. Większość pijanych udawała, że jest trzeźwa, do momentu kiedy znaleźli się w hotelu.

Część pierwsza ŚLEDZTWO

Więcej na: www.ebook4all.pl

Poniedziałek, 22.15 Profesor nalał hennessy do kryształowych kieliszków. – Pamiętasz te kieliszki? – zapytał Wiktora, który przez chwilę zastanawiał się, czy staruszek bardziej przypomina E.T., czy Mistrza Yodę.

– Tak. – Siadaliśmy tu z twoim tatą, tak jak my dziś siedzimy, i sączyliśmy sobie koniaczek, czasami do rana. – Profesor popadł w zadumę. Wiktor rozejrzał się po pokoju, w którym czas od dawna stał w miejscu. Gdyby wziąć pod uwagę tylko meble, można by pomyśleć, że zatrzymał się tu sto lat temu. Uśmiechnął się na tę myśl. O tym, że cywilizacja dotarła jednak i tutaj, świadczyło kilka drobnych szczegółów. MacBook leżący na biedermeierowskim biurku projektu Josefa Danhausera, pięćdziesięciocalowy telewizor wiszący na ścianie obok zdjęć miedziorytów Friedricha Gottloba Endlera oraz oryginalnych monorytów Władysława Lama i akwafort Piranesiego. Miniwieża Philips stojąca na intarsjowanej sekreterze z połowy osiemnastego wieku, iPod leżący obok srebrzonej secesyjnej żardyniery od Norblina i stylizowanego na empire świecznika z tysiąc dziewięćset dziesiątego roku. Dziś też posiedzimy do rana, pomyślał. – A jak tam nasz brooklands? – odezwał się po chwili profesor. Wiktor się uśmiechnął. Jednak E.T. Za małe uszy na Yodę. – Dziękuję, dobrze – odparł. – Sprawuje się staruszek? – Bez zarzutu. Żyleta. W końcu dbają o niego mechanicy policyjni. – Dasz się przejechać? – zapytał profesor z błagalną miną. Parsknęli śmiechem niemal jednocześnie. – Kiedy tylko pan zechce, profesorze. – Może w przyszłym tygodniu? – Stoi tu, na ulicy, gdyby profesor chciał zerknąć i sprawdzić organoleptycznie. – A pewnie. Staruszek wstał i podszedł do okna. Przez kilka minut rozkoszował się „najpiękniejszym widokiem świata”, jak zawsze mawiał. Brooklands był jedną z dwóch słabości profesora. Drugą – dobry koniak. Może znalazłyby się inne, ale Wiktor o nich nie wiedział. – Żadna, nawet najpiękniejsza kobieta, nie zrobiła na mnie takiego wrażenia jak ten brooklands, kiedyśmy go z twoim ojcem zobaczyli na jednej z ulic w Manchesterze. No,

chyba że rozebrana kobieta. – Nie było łatwo go zdobyć, co? – Wolski znał historię swojego samochodu na pamięć, ale pozwolił profesorowi oderwać się na chwilę od rzeczywistości. Lubił słuchać tej opowieści, za każdym razem różniącej się detalami od poprzedniej. Przypominała mu inne czasy. Te lepsze. – To był rok dziewięćdziesiąty. Luty. Któryś tam nasz wyjazd zagraniczny na jakieś nudne sympozjum w Manchesterze. Idziemy sobie spokojnie Oxford Road, spacerkiem, bo do wykładu zostało dobre czterdzieści minut. Patrzymy, a tu podjeżdża ten potwór, staje. Ford capri 280 brooklands. No i wysiada z niego nie kto inny, jak sam Mark Hugse. – Ten Hugse? – zapytał Wiktor, uśmiechając się w duchu. – Tak, tak. Ten! Gwiazda Manchesteru we własnej osobie! Jak wiesz, byliśmy z twoim ojcem fanami piłki i na każdym wyjeździe staraliśmy się tak ustawić sobie plan zajęć, żeby mieć czas obejrzeć jakiś mecz. No a Manchester?! Uwielbialiśmy ich. Jakaś stara ciotka Hugse’a, daleka ciotka, była z pochodzenia Polką. Pamiętasz Arka Malińskiego? – Nie bardzo. – Kiedy wybuchł stan wojenny, Arek był akurat na Wyspach, a konkretnie w Walii, we Wrexham. To miasto, z którego pochodzi Hugse. Przygarnęła go, tego Arka, jakaś walijska rodzina. Jak się później okazało, była to rodzina Hugse’a. – Niebywałe! – zakrzyknął Wiktor, wiedząc, że takiej właśnie reakcji spodziewa się po nim profesor. – Tak! No to podchodzimy do Hugse’a z pozdrowieniami od ciotki z Wrexham. On staje jak wryty i patrzy na nas. Tak się niefortunnie złożyło, że ciotka miesiąc wcześniej zmarła. Nie wiedzieliśmy o tym, no bo skąd. – Dobrze, że nie dostaliście w gębę.

– Ryzyko zawsze jest. Wyjaśniamy, że jesteśmy Polakami i że nasz przyjaciel mieszkał u jego ciotki podczas stanu wojennego. W pięć minut opowiedzieliśmy mu wszystko. No i po tych kilku minutach nerwowej opowieści… Nerwowej, bo faktycznie miał taki wyraz twarzy, jakby się zastanawiał, czy nam przywalić, czy rzucić funciaka na wino, padliśmy sobie w ramiona. To był dziewięćdziesiąty rok, inne czasy, Wiktorku. Oni jeszcze kojarzyli Wschód z komunizmem. Gdy się mówiło „stan wojenny”, to zawsze robiło wrażenie. Zresztą ta walijska rodzina niemal zaadoptowała tego Arka. Mieszkał u nich chyba ze trzy lata. A skoro my byliśmy przyjaciółmi przyjaciela jego ciotki, to tak jakbyśmy byli jego przyjaciółmi. Ach, ci Walijczycy… serce na dłoni. Zaprosił nas na trening, do domu i oczywiście na niedzielny mecz. Niejedna pinta później poszła. – A samochód? – Siedzieliśmy ostatniego wieczoru u niego w domu i nagle pyta, jak może nam pomóc. Spojrzeliśmy z Heńkiem na siebie i niemal w tej samej chwili wypaliliśmy: „Sprzedaj nam to capri!”. Oczywiście nie mieliśmy przy sobie za dużo pieniędzy, wtedy funt był dla Polaka tyle wart, że jak się piwo w pubie zamawiało, to głowa bolała już przed wypiciem. A on na to: „Kochani! Sprzedaj? Jakie sprzedaj?”. W wolnym tłumaczeniu, oczywiście. „Ja mam pięć samochodów, tym jeżdżę po bułki, a właściwie to wyciągam go raz na miesiąc. Dostałem od jakiegoś dilera, nawet nie pamiętam od którego. Stary jest, ma już ze cztery lata. Chętnie go wam oddam”. I tak wróciliśmy wtedy z Anglii fordem. Trochę nas to jednak kosztowało, a ile

potem formalności. No, ale warto było. Co to za maszyna. Dwa i osiem litra, sto sześćdziesiąt koni, silnik V6. I ta muzyka wydobywająca się spod maski, kiedy przekręcisz kluczyk. Piękne czasy. – Faktycznie. Pamiętam, jak przyjechaliście nim z ojcem. Miałem wtedy dziewiętnaście lat. Robił wrażenie. Gdy pierwszy raz usiadłem za kierownicą, poczułem się jak Steve McQueen. – Wiktor się zaśmiał. – McQueen jeździł w Bullitcie mustangiem. – Profesorze – jęknął Wiktor i spojrzał na przyjaciela z wyrzutem.

Zadzwoniła jego komórka. Spojrzał na ekran iPhone’a. Cztery drukowane litery układały się w słowo klucz: „SZEF”. Wiktor już wiedział, że ma spierdolony wieczór. – Przepraszam – powiedział do profesora. – No – burknął do telefonu. – Przyjeżdżaj na Nowaka-Ostoi dwanaście. Tylko szybko. – Gdzie to? – Ekskluzywne osiedle Blue Heaven. Dwa kilometry za Miasteczkiem Wilanów, w kierunku na Powsin. – Co jest? Konkret jakiś. – Nowaka-Ostoi dwanaście! Tylko szybko. Weź ekipę. – „SZEF” się rozłączył. – Weź ekipę! A co to, SWAT jakiś jesteśmy? Naoglądał się seriali – wymamrotał Wiktor. – Przepraszam. Będę musiał lecieć. Profesor skinął głową. Popatrzyli z wyrzutem na butelkę hennessy, opróżnioną do połowy. – Cholera, muszę wziąć taryfę. Nie planowałem dziś roboty. Zadzwonił po taksówkę, a potem wybrał pierwszy kontakt z ulubionych. – Cześć, Aga, wieczór w pracy – powiedział, zanim jeszcze usłyszał w telefonie jej głos.

– Tu Robert, Agusia jest zajęta. Zaraz oddzwoni. – Zaraz to ma być na ulicy Nowaka-Ostoi dwanaście. Jak oddzwoni, to straci pracę. A teraz, wiadomo, bezrobocie i kryzys. W policji praca pewna, pensja co miesiąc. Za dziesięć minut na Nowaka-Ostoi dwanaście. Zapamiętałeś? I nie baw się jej telefonem, bo wybuchnie. – Wiktor się rozłączył. Uściskał się z profesorem, włożył kurtkę i wyszedł. Schodząc, sprawdził w telefonie lokalizację. Taksówka już czekała. – Dobry wieczór. Na Norweską poproszę. – Dobry, dobry. – Właściwie to piękny wieczór. – A Norweska to będzie… Bo jakoś mi się nie kojarzy. – Nie ma pan nawigacji? – Jeszcze się nie dorobiłem. – Dwa kilometry za Miasteczkiem Wilanów, na Powsin. – Jaki numerek? – Pan jedzie, powiem, gdzie stanąć.

– Przez centrum jechać czy Wisłostradą? – Wisłostradą. Jechali pustymi ulicami Warszawy. Wiktor spojrzał na deskę rozdzielczą wysłużonego mercedesa e-klasse. Pewnie zrobił dwieście tysięcy, jeszcze zanim wyjechał z Berlina. Ale zegar działał. Było wpół do jedenastej. Kierowca manewrował znanymi tylko sobie skrótami. – O, widzi pan ten słup? – zapytał taksówkarz.

– Co? Słucham? Jaki słup? – Pytanie wyrwało go z zamyślenia. – Ten. O, tutaj, po prawej stronie. Kierowca zwolnił. Wiktor popatrzył na kilka zniczy stojących pod latarnią. Ogniki ledwo się tliły, choć wciąż można było dostrzec żar. Zaraz pewnie zgasną, pomyślał. – Szkoda chłopaka – rzucił taksówkarz. – Znam jego rodziców, poczciwi ludzie. Matka była przeciwna, jak chciał se kupić motor. Ale uparty był. Niejeden motocyklista ma w Warszawie grób na ulicy. I nic do nich nie trafia. Na słupie miał dom i grób, skwitował w duchu Wiktor. Wyskoczyli na Wisłostradę. Wolski czuł w ustach smak koniaku od profesora. Zamyślił się, bezwiednie patrząc na obrazy, które migały za oknem mercedesa. Zobaczył siebie jako dziesięciolatka biegającego z matką po skarpie niedaleko Nowego Miasta. Miał wrażenie, że jedzie maluchem ojca po kocich łbach na podjeździe z Wisłostrady do tunelu pod Starym Miastem. Widział dziadka, który zabierał go nad Wisłę i opowiadał o pomniku sapera. Monstrualna twarz wojaka wydawała mu się wtedy magiczna. Zawsze podziwiał jego wielkie dłonie rozbrajające minę. Przemknęli obok starego stadionu Legii, na którym oglądał z ojcem jeden z ostatnich meczów Zibiego w polskiej lidze. W niecałe dwadzieścia minut dotarli do Wilanowa. Po kolejnych dwóch wjechali na teren osiedla Blue Heaven. Wiktor wysiadł na Norweskiej. Jak na listopad noc była całkiem ciepła. Przeszedł jakieś pięćset metrów i stanął. Spojrzał w górę, wysoko. Niebo było bezchmurne, pełne gwiazd. Wziął głęboki oddech. Rytuał skończony, wchodzimy w światła sceny, pomyślał. Kiedy skręcił w Nowaka-Ostoi, zobaczył coś, co przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Kilka rządówek zatarasowało ulicę. Wszędzie „borowiki” i nieumundurowani funkcjonariusze. Widział już różne rzeczy, ale dziś się tego nie spodziewał. Podszedł bliżej i wyjął legitymację. – Chwila – burknął gburowaty typek i stęknął do niewidocznej słuchawki: – Wolski. Wiktor Wolski… Jasne. – Spojrzał na Wiktora. – Dwie minuty. – Mamy dwie minuty? Świetnie. W dwie minuty to ja wypijam herbatę. Pan pozwoli, że skoczę tu obok. Widziałem małą kawiarenkę, czynna jeszcze. Jak pana wyleją, to może znajdzie pan tam pracę na zmywaku albo w ochronie. Zapytam przy okazji. – Wiktor odwrócił się i zaczął iść. – Zaraz, zaraz, proszę pana! – zawołał gburowaty. Wiktor odwrócił się powoli. W tym momencie podeszła do nich Agnieszka. – Cześć, Wiktor! – przywitała się chłodno. Za chłodno jak na ciepły listopadowy wieczór, pomyślał. – Pan Wolski pójdzie ze mną – rzuciła do gburowatego. – O co tu chodzi? – zapytał, kiedy zrobili parę kroków. – BOR, ABW, wywiad? Co jest? – Najpierw to cię muszę, szefie, chyba, hmm, opie… ochrzanić.

– Chciałaś powiedzieć: opierdolić? – Popatrzył na nią i uśmiechnął się pod nosem. Poczuł na twarzy delikatny powiew wiatru. Jej długie rude włosy nocą… – Przemknęło mu przez głowę i wzdrygnął się na samą myśl o krwi. – Wiem, co chciałam powiedzieć. Dlaczego nastraszyłeś Roberta? – A kto to jest Robert? – Przestań. – A! Ten męski głos w twoim telefonie… – Dlaczego mówisz takie rzeczy? – Dlaczego dajesz służbowy telefon takim dupkom? – Skąd wiesz, że to dupek? Jak możesz tak mówić? Mam teraz przez ciebie duży problem. Nie mogę… – Urwała. Widział, że aż kipi ze złości. – Nie wiedział, że pracujesz w policji? – Nie wiedział – wysyczała przez zaciśnięte zęby. – Kiedyś cię zamorduję. – I będzie to zbrodnia doskonała, bo poza mną w tym mieście nikt nie łapie morderców. – Cześć, szefie – przerwał im rozmowę Marek, wyciągając rękę do Wiktora. Udawał, że nie zauważa rozdrażnienia Agnieszki, choć na pewno tego nie przeoczył. Uścisnęli sobie dłonie. – Cześć. Niezły wieczór, co? – zaczął Wiktor. – E tam. Nie pierwszy i nie ostatni. – Wieczór z PlayStation? SMS przerwał ci finał Ligi Mistrzów? – rzuciła Aga. – Nie, do finału jeszcze nie doszedłem. Teraz jestem w połowie sezonu. Ściągnąłem do Manchesteru City Messiego i Szczęsnego. Negocjuję z Lewandowskim. Mam taką drużynkę, że szok. Byłem w trakcie pierwszej połowy derbów z United. Po golu Beckhama prowadziliśmy jeden do zera. – Sprowadziłeś tego emeryta do City? Pogięło cię? – Ej, dzieciaki! Czekają na nas – wtrąciła się Agnieszka.

– Czekają, idziemy – powiedział Marek. – Potem wam opowiem resztę. – Nam opowie – syknęła pod nosem Aga.

– Kto czeka, jeśli można wiedzieć? – zapytał Wiktor. – Sama góra gór. Szef gada, my zostajemy. Taki rozkaz – poinformował Marek, wskazując wielkiego czarnego vana. – Rozkaz – powtórzył Wiktor, kierując się w stronę wozu. Rządówka? W środku siedziało trzech mężczyzn i jedna kobieta. Zapowiada się ciekawie, przeszło mu przez głowę. – O, jest pan inspektor – powiedział na powitanie SZEF. – Dobry wieczór państwu. Prawda, że ciepły dziś wieczór? W końcu noc listopadowa – wypalił Wiktor. – Widzę, że pan inspektor w świetnym humorze. – Tak mi się skojarzyło, panie ministrze. Kojarzenie faktów to ważna umiejętność w moim fachu. – Przedstawię państwa – zaczął SZEF. – Wiktor Wolski, młodszy inspektor, Wydział do

Walki z Terrorem Kryminalnym i Zabójstw. Pan minister spraw wewnętrznych Adam Kownacki, akurat panowie się znają. Pani Aldona Nowak-Piotrowska, minister w Urzędzie do Spraw Sportu. – Miło mi, my się nie znamy – powiedział Wiktor, uśmiechając się do niej. Podali sobie ręce. Miała delikatny uścisk dłoni. Miła w dotyku, pomyślał. – Oraz pan Janusz Łabędź, minister w Kancelarii Premiera. – Czołem – szepnął Łabędź do Wiktora. – Dobry wieczór – odparł Wiktor i bardzo mocno uścisnął spoconą dłoń Łabędzia. Czołem? Na pewno był w harcerstwie. – Dobra, dziękujemy panu nadinspektorowi Morawcowi za miły wstęp i po tych uprzejmościach przejdźmy do rzeczy – zaczął Kownacki. – Powiem wprost. Tkwimy po uszy w gównie, pani wybaczy mój francuski. – Jestem przyzwyczajona – mruknęła Nowak-Piotrowska. Jej odpowiedź spodobała się Wiktorowi. Ponownie się do niej uśmiechnął. Uśmiech pozostał nieodwzajemniony. – Czegoś takiego jeszcze w Polsce nie było. Takiego morderstwa.

– Jeśli to morderstwo – zauważył Wiktor. – Pan to ustali. Ale jak ktoś dostaje w łeb pucharem, to raczej sam się nie zaje… przepraszam, sam się nie uderzył nim w głowę. – Nie byłem jeszcze na miejscu zbrodni, nic nie wiem – odparł Wiktor. – To ktoś znany? – Bardzo znany. Artur Malewicz. Wielki Polak! Wiktor w pierwszej chwili nie mógł sobie przypomnieć, skąd zna to nazwisko. Malewicz, Malewicz? – To rodzina tego malarza? – zapytał. – Ale on był Rosjaninem, z tego co pamiętam. Ten słynny Malewicz. Co prawda pochodzenia polskiego, ale jednak Rosjanin.

– Nie wiem, czyja to rodzina, pan to ustali w toku śledztwa. – Trzecia rakieta świata – dodała pani minister. Kosmonauta, kurwa? – zaklął w duchu Wiktor. No nie, tego tylko brakowało. Trzeba było nie patrzeć w gwiazdy. – Hermaszewskiego to znam – odezwał się na głos.

– Wolski! – syknął nadinspektor Morawiec. – Wielki Polak i wielki sportowiec. Symbol naszego kraju – dodał – Łabędź. – To tak, jakbyśmy stracili Wałęsę albo… Wiktor już chciał powiedzieć, że może Chopina, ale jego już dawno straciliśmy. Skojarzył wreszcie TEGO Malewicza. To dlatego była tu minister z Urzędu do Spraw Sportu. – Pan premier był wielkim fanem talentu świętej pamięci Malewicza – ciągnął Łabędź. – Jest szczególnie zainteresowany tą sprawą. Powiedzmy sobie szczerze: Malewicz rozsławił nasz kraj w świecie, był naszą dumą. A skończył tak tragicznie i tak młodo. – Nasz polski Ikar wzleciał do gwiazd, a potem bezlitośnie zrzucono go z firmamentu – powiedział z żalem Wolski. – Tak, to smutne. Jesteśmy tu, żeby ustalić priorytety – włączył się Kownacki. – Sprawa

jest najwyższej wagi państwowej! Co przed chwilą zaznaczył pan minister. Zajmuje się tym tylko stołeczna i koniec. Nie chcę, żeby przy sprawie kręciły się służby. Ma pan, inspektorze, moje pełne wsparcie i w razie potrzeby wsparcie Kancelarii. O przebiegu śledztwa raportuje pan do mnie, do pana ministra Łabędzia oraz, oczywiście, do pana nadinspektora. Pani minister jest do pana dyspozycji, jeżeli będzie taka potrzeba. – Na pewno będzie – rzucił Wolski. – Nie muszę dodawać, że sprawa ma wymiar międzynarodowy. Trzeba bardzo uważać – wtrącił Łabędź. – Na co? – zapytał Wiktor. – Na wszystko – odparł Kownacki. – Media jeszcze nic nie wiedzą. Ale przeciek może się zdarzyć w każdej chwili. Zaraz zaroi się tu od tych cholernych sensatów i dziennikarzyn. Postaramy się to utrzymać w tajemnicy tak długo, jak się da. Ma pan półtorej, maksymalnie dwie godziny, zanim sprawa wyjdzie na jaw. Do roboty, panie inspektorze. Wolski wysiadł z samochodu i podszedł do czekających w pobliżu Agnieszki i Marka. – I jak? – zapytał Marek. – Grubo – odparł Wiktor. Usłyszał jakieś zamieszanie obok jednego z rządowych samochodów tarasujących ulicę. – A to co? – zapytał sam siebie. Jakiś grubas, wyglądający, jakby przed chwilą urwał się z Oktoberfest i w pośpiechu zmienił bawarski tracht na garnitur, energicznie wymachiwał rękami i podniesionym głosem próbował tłumaczyć coś funkcjonariuszom w cywilu. Wiktor podszedł do nich i machnął legitymacją. – Policja, co się tutaj dzieje? – No, wreszcie ktoś kompetentny – dyszał grubas. – Panie komisarzu, nie chcą mnie przepuścić. Jestem prezesem Polskiej Federacji Tenisa Ziemnego, tutaj mieszka mój przyjaciel, nasz reprezentant Artur Malewicz. Chcę wiedzieć, co się stało. – Proszę ze mną – powiedział Wolski. – Ten pan może wejść – zwrócił się do funkcjonariusza. – Dziękuję. Wreszcie ktoś kompetentny, wreszcie. – Wiktor Wolski.

– Miło mi. Remigiusz Kopeć, prezes Polskiej Federacji Tenisa Ziemnego. – Przepraszam za pytanie, nie znam się za bardzo na sporcie. Skoro pan reprezentuje Polską Federację Tenisa Ziemnego, to znaczy, że jest jeszcze jakiś inny rodzaj tenisa? Wodny? – zapytał Wiktor. Kopeć spojrzał na niego zdziwiony. – Tenis stołowy. Inaczej ping-pong – odparł. – A! Jasne. Stołowy i ziemny. Dobre. Rywalizujecie ze sobą jakoś? – Słucham? – Stołowy, ziemny… No na pewno jakoś rywalizujecie. Nie? – Ale jak?

– A kometka zalicza się do ziemnego czy stołowego? – Badminton to badminton. Zupełnie inna dyscyplina. A kim pan właściwie jest, panie Wolski? – Kopeć był lekko poirytowany. – Inspektor Wolski, komenda stołeczna policji. Przysłano mnie tu, ale w zasadzie to sam nie bardzo jeszcze wiem, o co chodzi. – Dziwne. Tutaj się chyba coś wydarzyło? Czy wie pan, co się stało z Malewiczem?

– A co się miało stać? – No… nie wiem dokładnie. To znaczy nic nie wiem. – Zawiadomił pan media? – Ja? – spytał coraz bardziej poirytowany Kopeć. – Niby dlaczego? – Jak się coś dzieje ważnego, to chyba robi się konferencje prasowe, brunche czy coś takiego? Każdy robi, PZPN robi. Wy nie robicie? – Robimy, ale to musi być specjalna okazja. Wie pan, jakieś wydarzenie. – A nie ma? – Rozumiem, że ma pan na myśli niedzielne zwycięstwo Malewicza w World Championships? – Może. Kim był dla pana Malewicz? – No wie pan…? Przyjacielem, no, dobrym znajomym. Można też powiedzieć, że współpracownikiem. Reprezentował federację, reprezentował Polskę w Pucharze Davisa. To mistrz Wimbledonu, najwybitniejszy polski tenisista, a federacja wspierała go na początku kariery. Ale zaraz, czy to jest przesłuchanie? – Skądże znowu. O, jest mój szef. – Wiktor wskazał na Marka. – Panie Marku, uwolniłem pana prezesa. – Uwolniłem? – prychnął zirytowany Kopeć. – Z rąk naszych bezdusznych służbistów. Może pan zaprowadzić pana prezesa do ministra. – Wolski mrugnął do Marka i skinął głową w stronę rządowego vana, z którego wysiadł kilka minut wcześniej. – A my z koleżanką aspirant poczekamy na pana na górze. Nie zaczniemy bez pana. – A czego państwo nie zaczniecie? – dopytywał się Kopeć. – Pan wybaczy, prezesie, to już nie pańska rzecz. Zapraszam na spotkanie. – Marek wskazał Kopciowi vana. Po pięciu minutach spotkali się przed drzwiami mieszkania Malewicza.

Pierwszy dzień śledztwa, wtorek, 1.40 1 – Kawa! – krzyknęła Aga od drzwi. – Dopiero weszliśmy, już gotuję wodę! – odkrzyknął Wiktor z kuchni. Słyszał, jak dziewczyna zdejmuje płaszcz, a potem robi kilka kroków do dużego pokoju, gdzie już siedział Marek. Kiedy do nich dołączył, rozglądała się z niesmakiem dookoła. – Kiedy szef ostatni raz tu sprzątał? Wiktor stanął naprzeciwko niej z kubkiem w dłoni. – Będziesz mi przysrywać cały wieczór? – Dlaczego od razu przysrywać? – zapytała. – Grzecznie pytam.

– Sprzątam w soboty, a dziś jest dopiero poniedziałek. Więc, jak sobie obliczysz w pamięci, mam jeszcze pięć dni do następnego sprzątania. – Obliczyłam w pamięci, że minęły dwa od ostatniego niby-sprzątania. Nie sądziłam, że mieszkanie może tak wyglądać w dwa dni po sprzątaniu. – Nie planowałem waszej wizyty. – Wiktor wrócił do kuchni, ale zaraz się z niej wychylił. – Skoro już jesteście, to mogę wam zaproponować jajecznicę. Do tej kawy. – Ja chętnie – powiedział Marek. – Jajecznica o drugiej w nocy zawsze mile widziana. – Na cebuli? – Jasne! – Z kiełbasą? – Wiadomo! – rzucił Marek. – Dobra. Pomóc ci? – zapytała Aga. – Zrobię kawę, pokroję cebulę i kiełbasę, a ty możesz to wszystko usmażyć, jeśli chcesz. – Chcę – powiedziała Aga i ruszyła do kuchni. Po chwili na progu zjawił się też Marek. – Pomóc wam? – Dzięki, ale dwoje wystarczy – odparł Wiktor i podał mu kubek kawy. – To ogarnę trochę w pokoju, na stole – zaoferował się Marek i wyszedł z kuchni. Wiktor sprawnie posiekał cebulę, a kiełbasę pokroił z precyzją najlepszego chirurga. Masło skwierczało na patelni. Teraz do gry weszła Aga, a on usiadł spokojnie na ławce rezerwowych. Przyglądał się jej wprawnym dłoniom. Rude włosy nocą, majaczyło mu w głowie. Aga wrzuciła cebulę i przemieszała ją. Potem dodała kiełbasę. Po chwili po

mieszkaniu rozszedł się zapach najlepszej w mieście nocnej jajecznicy na kiełbasie. Wiktor poczuł głód. Wrzucił pieczywo do tostera. Kilka minut później siedzieli przy stole. – Słuchajcie, to właściwie jest śniadanie – stwierdził Marek, przełykając kolejny kęs chleba tostowego. – Kawa, jajecznica – Tak. Parząc na porę, bardzo wczesne śniadanie – zgodziła się Aga.

– Skoro jest pierwsze śniadanie, potem drugie śniadanie, to w takim razie jemy teraz przedśniadanie – orzekł Wiktor. – A to co? – zapytała Aga. W mieszkaniu słychać było stłumiony stukot. Aga i Marek przestali jeść. Wiktor kontynuował przedśniadanie. – Rury? – zapytał Marek. – Tak. Codziennie w nocy ten idiota wali w rury. – Jaki idiota?

– Nie wiem. Sąsiad. Chyba z góry. Albo z dołu. – Co noc? Wstaje i wali w rury? – Tak, ale przeważnie tego nie słyszę, bo śpię. – I nic z tym nie zrobisz? – zdziwiła się Aga. – A co? Mam wpaść do niego z antyterrorystami i zagrozić, że jak nie przestanie, to go zapuszkuję? – Wystarczy kulturalnie poprosić. Znasz taką formę? – zapytała. – To stara żoliborska kamienica. Nieremontowana od co najmniej dwunastu lat. Równie dobrze może być tak, że jak ktoś coś włączy na którymś tam piętrze, to tu się odzywa. To moja wersja, że sąsiad wali w rury. Tak naprawdę chyba nikt dokładnie nie wie, gdzie tu co jest przerdzewiałe i co od czego trzeszczy. – Ładna ta kamienica, ale faktycznie przydałby się remont. U ciebie w mieszkaniu też. – Aga popatrzyła na Wiktora. – Chcesz, to ci pomogę, powiedz tylko kiedy – rzucił Marek. – Wchodzę w to, mogę malować ściany – dodała Aga. – Dzięki. Doceniam wasze chęci, ale na razie jeszcze nie chcę tu nic zmieniać. Mam sentyment do tego mieszkania. Skrzypiąca podłoga, nieszczelne okna, cieknący kran. Dobrze się tu czuję. – Wiktor uśmiechnął się i puścił oko do Marka. – Stare meble – wtrąciła z przekąsem Aga. – To antyki! Po mojej babci, jeśli chcesz wiedzieć. Zresztą tak jak całe mieszkanie. Meble przetrwały powstanie i jeszcze mnie przetrwają. Obawiam się jednak, że waszego remontu mogłyby nie przetrwać. Ta komoda obok ciebie ma sto pięćdziesiąt lat. Tak jak stół, przy którym siedzimy. – O Boże! – krzyknął Marek. – Nie założyłem plastikowych worków na buty przed wejściem. A może masz filcowe kapcie? – Dobra, dobra, koniec żartów, do roboty – zarządził Wiktor.

– Do roboty – powtórzył Marek. – Marek – zaczął Wiktor. – Jak się zachowywał Kopeć, kiedy go prowadziłeś do vana? – Pytał, kto na niego czeka. Gdy zapukałem w okno i otworzyli drzwi, Kownacki go nie poznał. Nadinspektor też nie. Wyglądali na mocno zdziwionych. Pani minister najmniej, właściwie w ogóle nie wyglądała na zdziwioną. Powiedziała tylko: „O, pan prezes”. Kopeć się przedstawił. Zaprosili go do środka i tyle. – Pani minister gra tu jakąś rolę. Zobaczymy. – Wiktor się zamyślił. Wypił łyk kawy. – Dziwny typ z tego prezesa Kopcia. – Aga się skrzywiła. – Jest jakiś taki… Nie wiem, jak to powiedzieć. Fizycznie odrażający. Wiktor zerknął na nią nieco zdziwiony, a potem spojrzał na Marka, który też wyglądał na zaskoczonego jej stwierdzeniem. – Pogadamy z nim? – spytał Marek. – Po kolei. Co się wydarzyło? – Przestępstwo umyślne, szefie – odparł Marek. – Zabójstwo – dodała Aga. – Okej. Gdzie? – Moim zdaniem u niego w mieszkaniu. Nie sądzę, żeby ktoś przenosił ciało z innego miejsca. Nic na to nie wskazuje. Choć oczywiście z ostateczną oceną warto poczekać na wynik wszystkich ekspertyz – podsumowała Aga.

– Kiedy? – zapytał Wiktor. – Wygląda na to, że jakąś godzinę przed przybyciem matki Malewicza – odparł Marek. – No, ale czekamy na opinię medyka sądowego. – Jak dokonano przestępstwa? – Zero śladów włamania – zaczęła Aga. – Malewicz musiał znać napastnika. Witają się w przedpokoju, przechodzą do pokoju. W pokoju jest więcej śladów. Krew na dywanie, na kanapie, odciski palców, butów. Myślę, że to się wydarzyło właśnie tam. Kłótnia. Impuls. Napastnik porywa to, co ma pod ręką. Uderza Malewicza w głowę. Ten upada na kanapę. Morderca wpada w panikę. Nachyla się nad nim i uderza go jeszcze dwa razy. Gdy dociera do niego, co się stało, zaczyna planować. Chce upozorować rabunek. Idzie do drugiego pokoju. Przeszukuje szuflady. Bierze zegarki, telefony, tablet, żeby to wyglądało na kradzież. Ale nie szuka na ślepo. Musiał wcześniej wiedzieć, gdzie Malewicz trzyma zegarki. Musiał już kiedyś u niego być. Szybko zgarnia to wszystko, wyciera odciski palców i ucieka. Dlatego był tam bardzo krótko. I dlatego matka Malewicza miała szczęście, że na niego nie wpadła. Obstawiam, że Malewicz znał zabójcę. – Albo inaczej – powiedział Marek. – Ślady butów sugerują, że to facet. Dzwoni do drzwi. Malewicz otwiera. Nie znają się. Tamten o coś prosi. Malewicz idzie do pokoju. Tamten wchodzi za nim. Widzi puchary, trofea. Bierze kryształowy puchar i wali go. Z zimną krwią. Uderza, żeby zabić. Dlatego, kiedy Malewicz leży nieprzytomny, poprawia dwa, trzy razy. Potem spokojnie przeszukuje mieszkanie. Ale coś go płoszy. Szybko chwyta to, co znalazł, i ucieka. – A ciuchy na podłodze w przedpokoju?

– Według mnie ta sterta rzeczy potwierdza moją teorię – oświadczyła Aga. – W

przedpokoju stała sportowa torba Malewicza. Sprawca wyrzucił jej zawartość na podłogę, żeby mieć gdzie schować fanty. Nie miał nic ze sobą, bo nie przyszedł go okraść ani zabić. – Albo wziął torbę, bo miała jakieś znaczenie – podrzucił Marek. – Dla niego. A może były na niej ślady krwi? Albo jakieś inne ślady. Albo w środku było coś, co należało do sprawcy. Części garderoby? Nie miał czasu szperać w torbie. Wyrzucił z niej wszystko na podłogę. Znalazł coś, co do niego należało, zabrał to i przy okazji torbę. Może, uderzając Malewicza, skaleczył się. A potem, gdy przeszukiwał torbę, zostawił na niej ślady krwi, więc chciał usunąć dowód. – Musimy więc dokładnie przebadać te rzeczy z przedpokoju – podsumował Wolski i rzucił kolejne pytanie: – Jak morderca dostał się na klatkę? Są kamery. Wideodomofon. – Dlatego uważam, że się znali – odparła Aga. – Wejdę do każdej klatki z domofonem w dwie minuty – wtrącił Marek. – Wideodomofon. Dziewiąta wieczorem. Na listonosza nie da rady – zaprotestowała.

– Wejdę o dziewiątej wieczorem do każdego bloku z domofonem i wideodomofonem. Aga rzuciła mu ironiczne spojrzenie.

– A ty co, Spiderman jesteś? – Dobra, spokój. Dlaczego popełniono przestępstwo? – spytał Wolski. – Aga, twierdzisz, że upozorowano rabunek. Marek? – Zabójstwo na tle rabunkowym. – Okej. No to ostatnie pytanie… Kto dokonał przestępstwa? – zapytał Wiktor. – Właśnie – rzuciła Aga. – Musimy ustalić, co dokładnie robił Malewicz przez ostatnie czterdzieści osiem godzin – zaczął Wiktor. – A konkretnie od tego niedzielnego zwycięstwa. Od momentu, kiedy zszedł z kortu. Aga! Billingi! Żadnej komórki nie znaleźliśmy, może jednak uda się ją namierzyć. Tabletu też nie ani laptopa. Wszystkiego dowiesz się od operatora. Marek, rano zlecasz sprawę IT, a w południe dzwonisz do nich sprawdzić, co wyciągnęli z jego poczty. Stwórz dossier Malewicza. Wszystko. Dużo tego będzie, ale trudno. Poczytamy. Aga, ustal, gdzie Kopeć będzie jutro… to znaczy dzisiaj po południu, odwiedzimy go we dwoje.

– Monitoring mediów? – zapytała Aga. – Tak. Dokładny monitoring od teraz. Prasa, internet, telewizja. Lokalne, ogólnopolskie, wszystko. Niech spływa codziennie. Nie co dwa dni! Łukasz ma to analizować i zdawać mi codziennie krótki raport z całego dnia o siedemnastej. Marek, ustalisz, kto pierwszy podał informację o morderstwie i skąd się dowiedział. – Dobra. – Aga. Zanim będziemy mieli pełny raport z sekcji, poproś Leszka o analizę krwi. Ma ją przynieść do mnie. Tylko do mnie. Przynieść. Nie przysłać e-mailem. Jeżeli wykryje alkohol, narkotyki czy inną chemię, nikt nie może się o tym dowiedzieć przede mną. Łącznie z tobą, Aga. – Okej. – Marek, sąsiedzi! Wyślij jakiegoś aspiranta. Do wszystkich z bloku Malewicza. Niech pyta. Standardowo. Najpóźniej pojutrze ma łazić po osiedlu ze zdjęciami i węszyć. Sklepy, kioski,

warzywniaki, gabinety kosmetyczne. Wszystkie punkty usługowe na całym osiedlu. – Jasne. Czyje zdjęcia? – Ustalimy to, kiedy nam przedstawisz dossier Malewicza. Pewnie trenera, masażysty, jakiegoś kumpla. Na pewno zdjęcie prezesa Kopcia. Co do reszty, myślę, że będziemy wiedzieli jutro. Po południu zajrzyj do techników, może już coś będą mieli. Może odciski palców pasują do jakichś z bazy, może trafimy z DNA. – Jasne. A jak trafimy z DNA, to do końca roku będę wam robił kanapki do pracy – skwitował ze śmiechem Marek. – Przyjmuję zakład, chociaż wiem, że szansa jedna na milion. – Aga przewróciła oczami. – Taki zakład to lipa. – I powtarzam to, co mówiłem podczas oględzin: chcę mieć wszystkie odciski z tych jego trofeów – powiedział Wiktor. – Puchary, patery, kryształowe i szklane badziewia. Wszystkie odciski!

– Z tych stojących obok tego, które zginęło i którym prawdopodobnie dostał w łeb? – zapytał Marek. – Tak, właśnie. – A te z gabloty w drugim pokoju? – Wszystkie. Z gabloty też. – Dobra. – Upewnij się, że zdjęli odciski z wszystkich pucharów. Jeżeli nie, to jutro mają wrócić do tego mieszkania i to zrobić. – Tak jest! – Na dziś tyle – powiedział Wiktor. – Już? – zapytała Aga. – Już. Jutro rano w firmie omówimy resztę. Jedźcie do domów. Chwilę trwało, zanim się pozbierali, ale w końcu został sam. Spojrzał na pozostałości po przedśniadaniu. Nie chciało mu się tego sprzątać. Poszedł do łazienki. Niebieska lampka nad lustrem oświetlała błękitne kafelki pokryte wzorami przypominającymi rozgwiazdy, muszle i kraby mutanty. Niebieska kotara nad wanną osłaniała część prysznicową. Choroby morskiej można się nabawić w tej łazience, skwitował w duchu. Kostka glicerynowego mydła spoczywająca spokojnie na granatowej gąbce, która leżała na skraju wanny, przypominała o konieczności – przynajmniej częściowego – umycia się przed snem. Zdjął koszulę i rzucił na pralkę. Odkręcił kran. Ochlapał pachy i twarz ciepłą wodą. Umył zęby. Ablucje na dziś skończone. Rano się wykąpię, zdecydował w myślach. Spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Przeczesał ręką włosy. Nie. Nie wyglądał na swoje lata. Dałby sobie maksymalnie trzydzieści pięć. Może sześć. Prawie żadnych zmarszczek. No dobra, trochę wokół oczu. Śniada zdrowa cera. Intensywnie zielone oczy. Zielone! Ale nie takie wyblakłe, jak u Morawca. Ten to ma niby zielone, tyle że ta zieleń taka, jakby mu kot w nią naszczał. Prawie nie miał siwych włosów. Klasyczny jasny blond. Jak z reklamy farby do włosów. Mógłby reklamować jakąś dla facetów: „Wystrzelaj sobie wszystkie siwe włosy. Poleca Wiktor Wolski. Komenda Stołeczna Policji. Kampania społeczna na rzecz przeciwdziałania depresji wśród siwych i łysych współfinansowana przez Ministerstwo Zdrowia”. Dobra. Spadam,

pomyślał. Po chwili rzucił się na łóżko. Po pięciu minutach ogarnął go sen. Sen sprawiedliwego policjanta.

2 Dochodziła czternasta. Siedzieli w małej salce numer siedemdziesiąt dwa na drugim piętrze Pałacu Mostowskich. Klimatyzacja nie działała, ale w końcu po co komu klimatyzacja w listopadzie? – skomentował w duchu Wiktor. Niewygodne oparcie krzesła wpijało mu się w plecy. Marek otworzył laptopa. Z niewiadomych przyczyn miał dziś na sobie ciemnogranatowy garnitur, czarną koszulę i czarny krawat. – A ty dziś na pogrzeb idziesz? – zagadnęła go Aga. – O co ci chodzi? – rzucił w jej kierunku Marek. – Popatrz na szefa. Zawsze ten sam luz z klasą. – Aga mrugnęła do Wolskiego. – Czarne pięćsetjedynki, skórzana marynarka. Co prawda, gdyby włożył do tego kowbojki, to można by pomyśleć, że gdzieś tu kręcą film z Eastwoodem. – Ale nie włożył – zauważył Wiktor. – Więc mamy luz z klasą. A ty? – Aga spojrzała na Marka. – Pomyliłaś profesję. Powinnaś zostać modelką – odgryzł się. – Modystką – wtrącił Wiktor z uśmiechem. – Albo szafiarką. – Dzięki – mruknęła. Wolski odwrócił się do Marka. – A tak serio, masz jakąś uroczystość? – Nie. Po prostu – zaczął Marek – pomyślałem sobie, że śledztwo będziemy prowadzić w zamożnym środowisku, tenis, milionerzy, to trzeba jakoś wyglądać. A co? – Brawo! Kamuflaż! – krzyknął Wiktor. – A ty, Aga, zamiast nabijać się ze współpracowników, sama powinnaś o tym pomyśleć.

– Żebyście się nie zdziwili. – Dobra, młody, zaczynaj – poprosił Wiktor. – Artur Alan Malewicz, pseudonim Pocisk, a właściwie „Bullet”. – Kabotyn! Sam sobie wymyślił to przezwisko? – parsknęła Aga. – Pseudonim. Poczekaj, po kolei – odparł Marek. – Urodził się dwudziestego szóstego maja tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego siódmego roku w Zawierciu… Wiktor słuchał, ale co chwilę się wyłączał. Jak na razie nie było nic, na co można by zwrócić uwagę. Młodość w Zawierciu, podstawówka, pierwsze treningi, pierwsze zwycięstwa, medale mistrzostw Polski, Europy. Marek mówił dalej: – Pierwszy poważny sukces odniósł w wieku szesnastu lat, kiedy awansował do finału seniorskiego turnieju Poznań Porsche Open. Przegrał z niewiele starszym od niego Hiszpanem Miguelem Ferrerem, późniejszym triumfatorem wielu turniejów najwyższej rangi i finalistą Roland Garros. Podczas tego turnieju doszło do konfliktu pomiędzy

Malewiczem a jego ówczesnym trenerem Stefanem Goszczaninem. Przestali ze sobą pracować. Goszczanin ma dziś siedemdziesiąt jeden lat, mieszka w Katowicach. – Czekaj. Ten Goszczanin. Co o nim mamy? Coś o tym konflikcie? – Niewiele, wszystko już powiedziałem. Żadnych szczegółów o konflikcie. To było osiem lat temu, w necie nic nie znaleźliśmy. W naszych zasobach też. – Ustalcie adres tego Goszczanina i pojedziemy do niego z wizytą. Jutro pojedziemy. Ja i Aga. Mów dalej. – Po rozstaniu z Goszczaninem Malewicz wyjechał do Hiszpanii do akademii Juana Manuela Horatia, byłego znanego zawodnika. – Marek wpatrywał się w ekran laptopa. – Mieszkał tam blisko dziewiętnaście miesięcy i stamtąd jeździł na różne turnieje. W Polsce był w tym okresie tylko kilka razy. Pogorszeniu uległy jego relacje z ojcem, który po rozwodzie z matką Malewicza przeszedł załamanie nerwowe. Wyjazd, od strony finansowej, umożliwił mu Jan Grabek. – Ten Grabek? – wtrąciła Aga. – Tak, ten Grabek. Od lat w pierwszej dwudziestce najbogatszych Europejczyków. – No to porozmawiamy sobie z panem Grabkiem – zawyrokował Wiktor. – A teraz ciekawostka – rzucił Marek. – Pobyt Malewicza w akademii Horatia kosztował Grabka trzysta tysięcy dolarów. Nie tyle samego Grabka, ile Grabex Fashion Group. Powiedzmy, że na jedno wychodzi. Później wspierał Malewicza, mniej więcej do dwudziestego pierwszego roku życia. W sumie wydał na niego milion dolarów. – O, proszę. Dobrze zainwestowane pieniądze – stwierdziła Aga. – Co ciekawe, połowa z tych trzystu tysięcy została przelana bezpośrednio na konto akademii, a druga połowa trafiła do Malewicza przez Polską Federację Tenisa Ziemnego. Do realizacji tego projektu PFTZ stworzyła coś jakby drużynę. Nazywało się to Grabex Club Poland. Do klubu zakwalifikowano jeszcze kilkoro zawodników i zawodniczek. Byli to: Maciej Tarnowski, Dawid Baudouin, Marcin Kochanek oraz – uwaga – Piotr Grabek, a z dziewczyn: Magda Pogoda, Anna Rachoń i Monika Benoit. Na resztę klubu Grabex przeznaczał na początku pięćdziesiąt tysięcy dolarów rocznie. Później, z roku na rok, wsparcie finansowe rosło. – Ile Grabek na to wydał? Na ten klub – zapytał Wiktor. – Projekt trwał niecałe pięć lat. W sumie Grabex wydał na to około sześciuset tysięcy dolarów. – Grabek wpakował milion sześćset tysięcy dolarów w tenis? – Aga pokręciła głową z niedowierzaniem. – I co z tego miał? To z powodu syna? – Jego syn szybko skończył karierę – odparł Marek. – Kontuzja. Praktycznie wypadł z klubu, zanim na dobre do niego wszedł. – Może po prostu kocha tenis – zauważył Wiktor. – Za taką kasę to i mnie mógłby pokochać – odparła Aga i odrzuciła na plecy długie pukle rudych włosów. Wiktor spojrzał na nią ze zdziwieniem. – Żart – dodała po chwili. – Nic dziś nie łapiecie.

– Po zakończeniu szkolenia w akademii – kontynuował Marek – Malewicz szybko awansował do czołowej setki rankingu najlepszych tenisistów. Dzięki pieniądzom Grabka grał w wielu turniejach, jeździł po świecie. Ale niczego wielkiego nie zwojował. Aż do tego pamiętnego Wimbledonu. – Zależy dla kogo pamiętnego. Ja nic nie pamiętam – mruknęła Aga. – Ostatnie trzy lata to, można powiedzieć, pasmo nieustających sukcesów Malewicza. Zrobiło się o nim głośno na całym świecie, kiedy trzy lata temu pokonał Ferendera w ćwierćfinale Wimbledonu. – Marek spojrzał na Agę. – Jego pięciosetowy mecz z legendą tenisa przeszedł do historii jako jeden z najbardziej zaciętych i najpiękniejszych. Historycy Wimbledonu umieścili go na trzecim miejscu wśród legendarnych pojedynków tego turnieju. – Zajebiście – skomentował Wiktor. – I co dalej? – Wygrał finał i od tego momentu jego kariera znacznie przyspieszyła. I finanse też ruszyły do przodu. Tamten sezon zakończył na dziesiątym miejscu na świecie. Teraz ostatnie dwa lata. – Tylko nie zasypuj nas wynikami meczów w postaci miliona cyferek – zastrzegła Aga. – Spoko. W ciągu ostatnich dwudziestu czterech miesięcy wygrał szesnaście turniejów, same duże i prestiżowe, do tego dziesięć razy był w finałach, z czego trzy razy w finałach Wielkiego Szlema. Ale turnieju wielkoszlemowego już w singlu nie wygrał. W deblu wygrał US Open i Roland Garros. Przez sześć tygodni, od połowy lutego do końca marca tego roku, był numerem jeden na świecie. Pokonał wszystkich zawodników z czołowej dwudziestki rankingu. Przegrywał rzadko. Ale znalazłem taką zależność. Przegrywał albo z zawodnikiem z pierwszej dziesiątki, albo z totalnym kelnerem. – Jakieś przykłady? – wtrącił Wiktor. – Proszę bardzo: w ubiegłym roku w Rzymie przegrał mecz drugiej rundy z mało znanym Włochem Grazzinim, który w rankingu był dziewięćdziesiąty siódmy. Tłumaczył się kontuzją barku, której doznał w pierwszym secie. Inny taki mecz to porażka w pierwszej rundzie turnieju w Rotterdamie ze słabym Filipińczykiem, który miał wtedy ranking dziewięćdziesiąty dziewiąty, najwyższy w karierze. – Wrócimy do tego. – W ciągu tych dwóch lat Malewicz zarobił tylko na korcie ponad piętnaście milionów dolarów. Z kontraktów reklamowych otrzymywał rocznie od dziesięciu do dwunastu milionów dolarów. – Niezły spadek ktoś dostanie – rzuciła Aga. – Teraz trochę o jego nieruchomościach. W Warszawie ma, przepraszam, miał dwa mieszkania. Jedno widzieliśmy. Poza tym dom w Konstancinie wart około czterech milionów złotych. – Marek zmrużył oczy i wpatrywał się ekran. – W Gdańsku miał mieszkanie, w Sopocie miał, w Krakowie dwa mieszkania. Oprócz tego dziesięć hektarów ziemi na Mazurach. To tyle, jeśli chodzi o Polskę. Poza Polską dom na Lazurowym Wybrzeżu, dom w Marbelli, apartament w Nowym Jorku. Samochody… – Nieważne. Pomiń te samochody – wszedł mu w słowo Wiktor. – Dobra. Sponsorzy Malewicza to Nike, Samsung, AirChina, Hugo Boss, Rolex, BMW, Boston Financial Securities. Niedawno podpisał kontrakt z Chanel. A do tego ma umowy

lokalne z polskimi firmami. Cisowianka Perlage, Apart, Alma, Lotto. Jego, że tak powiem, sprawami zajmuje się międzynarodowa agencja One Million Stars z Nowego Jorku. Mają takie gwiazdy jak Roggi Ferender, Cristi Rinaldo, Kith Bryante, Triger Weeds, John McEnree czy – uwaga – Hidi Kloom! – Niesamowite. Ciekawe, czy się spotykali z Hidi na korytarzach tej agencji – wystrzeliła Aga. – Nie wiem, pewnie tak. A co, zazdrościsz jemu czy jej? – spytał Marek – Zazdroszczę tobie, że miałeś tak prostą robotę – warknęła. – Co wiemy o jego najbliższym otoczeniu? – zmienił temat Wiktor. – Jego menedżerem jest kanadyjski Żyd polskiego pochodzenia Max Lubov. Mówi płynnie po polsku. Ma bliską rodzinę w Łodzi, którą często odwiedza. Procesują się z miastem o zwrot jakiejś kamienicy. Jedną kamienicę na Piotrkowskiej już odzyskali. – Spotkamy się z nim. – Lubov mieszka w Londynie. – Przyjedzie na pogrzeb, to się spotkamy – stwierdził Wiktor. – A jak nie przyjedzie? – zapytała Aga. – Postaramy się, żeby przyjechał. Czy ten Lubov jest gejem? – No, tego, szefie, nie udało mi się dowiedzieć. Ma żonę, ale jak wiadomo to o niczym nie świadczy – odparł zmieszany Marek. – Kochankę ma? Na pewno ma. – Nie mam pojęcia.

– Dobra, sam się dowiem. Kto jeszcze? – Oprócz menedżera jego team tworzy kilka osób. Trener John LeMarr, Amerykanin. Sparingpartner Pavel Pospichal, Czech. Trener przygotowania ogólnego Michael Patrick, Amerykanin. Fizjoterapeuta Arek Kubicki, Polak. Lekarz Dimas Jimenez, Hiszpan. – Sporo ich – rzuciła Aga. – Udało mi się ustalić, że skład tego teamu często się zmienia. Co prawda, z trenerami LeMarrem i Patrickiem Malewicz współpracował od trzech lat, ale resztę wymieniał praktycznie co sezon. – Dużo tego jeszcze? – Aga poprawiła się na krześle. – Nie. Teraz o kasie. Miał trochę akcji różnych spółek. Polskich, zagranicznych. Tutaj jest wykaz. – Marek podał Wiktorowi i Agnieszce po jednej kartce. – W zeszłym roku stracił na akcjach paru amerykańskich spółek notowanych na Wall Street. Prawdopodobnie utopił około miliona dolarów. Umoczył też w funduszach, jakieś pół miliona. Co ciekawe, nie ma akcji żadnej ze spółek Grabka. – Temu akurat się nie dziwię – oświadczyła Aga. – Za duże ryzyko. – Wiemy coś na temat testamentu? Kto co dziedziczy? – zapytał Wiktor. – Nie ma pewności, testament jest chyba w kancelarii jego matki. – Czyli nic nie wiemy o testamencie. Dobrze. To znaczy niedobrze. Ale to nic. Będzie dobrze. Wróćmy do paru kwestii. Kobiety albo mężczyźni w życiu denata?

– Kobiety. Wiemy niewiele. O wcześniejszym okresie nic. A w ciągu ostatnich dwóch lat przez pół roku był w związku z francuską modelką Amélie Vigneron, a przez kilka miesięcy spotykał się z czeską tenisistką Petrą C¶echovą. I tyle. – Co wiemy o relacjach z ojcem? – drążył Wiktor. – Tak jak mówiłem, rodzice Malewicza się rozwiedli. Niedługo potem ojciec, Jerzy Malewicz, przeżył załamanie nerwowe, trafił do szpitala psychiatrycznego. – Na długo? – Na dwa lata. W tamtym okresie matka z młodym Malewiczem przenieśli się do Warszawy. Otworzyła tutaj kancelarię. – Dwa lata! To niezłe załamanie – powiedział Wiktor. – Jakaś gazeta próbowała analizować tę sytuację między ojcem a synem, ale powstał tylko nędzny artykulik o niczym. Autor stawia tezę, że pokłócili się o kontrolę nad kasą, która miała przypłynąć od Grabka. – Adres ojca. Do tego informacje, gdzie bywa, co robi w wolnych chwilach, co robi, kiedy jest zajęty, gdzie je, gdzie śpi, gdzie sra, z kim się parzy. Wszystko. – Będzie. – A relacje z matką?

– Bardzo bliskie. Matka, Joanna Frankel-Malewicz, jest prawnikiem. Jej kancelaria zarządza nieruchomościami Malewicza w Polsce. – Coś jeszcze? – zapytała Aga. – Bo zrobiłam się głodna i chętnie… – Najlepsze zostawiłem na koniec. – O, proszę. – Wiktor się uśmiechnął. – Będzie suspens. Chodźmy na kawę.

3 Wypili lurę z automatu i wrócili do sali. – Sprawdziłem wszystkich, którzy pracowali z Malewiczem przez ostatnie cztery lata. – Brawo! – Aga klasnęła kilka razy teatralnie. – Nasz tytan pracy w akcji. – No to dawaj – ponaglił Wiktor. – W ciągu ostatnich czterech lat przez jego team przewinęło się czternaście osób. Po sezonie, w którym były te nieudane dla niego International Summer Games, wymienił cały skład z wyjątkiem fizjoterapeuty Olafa Ciszowskiego. – Gdzie mieszka ten Ciszowski? – zapytał Wiktor. – W Warszawie, na Woli. – Okej. Dawaj dalej. – Wtedy pojawili się dwaj trenerzy, którzy zostali do dziś. Czyli LeMarr, były tenisista, i Patrick od przygotowania ogólnego. – Pewnie są nieosiągalni, co, Sherlocku? – zapytała Aga. – Na stałe mieszkają na Florydzie. W…

– Welcome to Miami, bienvenido a Miami. – Aga zanuciła przebój Willa Smitha. – Tak, w Miami – potwierdził Marek. – No cóż, raczej się tam nie wybierzemy – zauważył Wiktor. – Chcę pogadać z tym LeMarrem. Pogadać! Nie przesłuchiwać. Aga, załatw to, porozmawiamy przez Skype’a. – Yes, sir! – Prześlę wam e-mailem listę pozostałych członków teamu. Ale co znalazłem… – Aż drżę z niecierpliwości – rzuciła Aga. Marek popatrzył na nią z politowaniem i pokręcił głową. – Olaf Ciszowski zakończył współpracę z Malewiczem, czy raczej Malewicz z Ciszowskim, dwa lata temu. Wcześniej nasz gwiazdor kilka razy wypowiadał się w mediach o swoim fizjoterapeucie w samych superlatywach. Mam trzy wywiady, w których go chwali. Ale jakiś czas po rozstaniu Ciszowski udzielił wywiadu „Naszej Rzeczywistości”. Niezbyt pochlebnie wyrażał się o Malewiczu. Mówił niejasno, pozostawiając wiele niedopowiedzeń. Wywiad robiła Lena Nowicka. – Lena Nowicka… Jakie to niedopowiedzenia? – zapytał Wiktor. – Sami zobaczcie. – Marek podsunął im kserokopie wywiadu. Wolski przebiegł wzrokiem odbitkę: – Pracowaliście razem trzy lata, od kogo wyszła ta decyzja o zakończeniu współpracy? Czy Malewicz po prostu wywalił pana z drużyny? – Nie wywalił mnie. Kim on jest, żeby mnie wywalać? – Ale nie układało się wam ostatnio? Zgadłam?

– Podchodzę do swoich obowiązków profesjonalnie. Nie mieszam spraw prywatnych z pracą. – Czyli był jakiś konflikt na tle prywatnym? Pozasportowym? – Nie będę tego komentował. – Kiedy zaczęliście współpracować?

– Kilka miesięcy przed International Summer Games. – No i po tamtym nieudanym turnieju Malewicz wymienił wokół siebie wszystkich oprócz pana. Dlaczego? – Jego proszę pytać. Ja mogę mówić tylko za siebie. Jestem dobrym fachowcem, najlepszym, z jakim do tej pory Malewicz współpracował. Tego, co dobre, się nie zmienia. – Sugeruje pan, że jego były trener, lekarz i sparingpartner byli do niczego? – Proszę spojrzeć na wyniki. W rok po tamtych fatalnych Summer Games Malewicz wygrał Wimbledon i zaczął się najlepszy okres w jego karierze. Wnioski nasuwają się same. – W pana wypowiedziach czuję żal, gorycz. A może poszło o pieniądze? – Pieniądze zmienią każdego. Powodują, że ludzie przestają przestrzegać umów, zapominają o danym komuś słowie, zaczynają myśleć egoistycznie. Kasa zmienia ludzi. Tyle mam na ten temat do powiedzenia. Pierwsza odezwała się Aga: – No dobra, może i się pokłócili. – Wzruszyła ramionami. – To ta twoja sensacja?

– Poczekaj. Niedługo potem Ciszowski wszystko odszczekał. – Tak? – rzuciła Aga. – Gdzie? – zapytał Wiktor. – W kilku miejscach, między innymi w magazynie „tenisLife”, na portalach tennispassion.com.pl czy na tylko-sport.eu. Tłumaczył, że tamten wywiad w NR-ce nie był autoryzowany, że dziennikarka źle go zrozumiała. I tak dalej. – To faktycznie daje do myślenia. Namierzamy go – zadecydował Wiktor. – A jak tam technicy? Czy przekazali już jakieś informacje? Te rzeczy z przedpokoju, które mogły wypaść z jego torby? – Badają, jeszcze nic nie znaleźli – odparł Marek. – Niech się pospieszą. Odciski palców? – Nie pasują do żadnych z bazy – poinformowała Aga.

– Kiedy wyniki sekcji? – Do wieczora będą – zapewniła. – Jest tylko ta analiza krwi, którą ci rano dałam.

– E-maile? Dziewczyna pokręciła głową. – Informatycy uwijają się jak w ukropie, ale jeszcze nic. – Okej. – Wolski machnął ręką. – Na początek porozmawiamy sobie z tym Ciszowskim, z prezesem Kopciem, trenerem Goszczaninem, ojcem denata i Piotrem Grabkiem. Do dzieła! – A stary Grabek? – zapytała Aga. – Później, później. „Wszystko ma swoją kolej, miejsce i czas”. – Wolski popatrzył na Agę. – Gogol. Biel koperty raziła go w oczy. A może raczej jej zawartość. Siedział przy biurku i wpatrywał się w prostokąt, w którego lewym rogu widniało logo Komendy Stołecznej Policji. Syrenka – dumnie wpatrzona w prawo, z uniesionym nad głowę mieczem. Właściwie to ona patrzy w lewo. To znaczy w swoje prawo, ale na kopercie w lewo. Czyli w którą stronę patrzy? – zastanowił się Wiktor. Z tą syrenką jest jak z prawem. Jedni patrzą tak, a drudzy na to samo inaczej. A jak pan minister Kownacki spojrzy na zawartość tej koperty? Aga przyniosła mu zaklejoną kopertę z samego rana. Później rozmawiał z Leszkiem przez telefon. „Chemik” zdradził Wiktorowi kilka faktów, które tylko potwierdziły jego przypuszczenia dotyczące sportu zawodowego: szambo.

4 Wiktor włączył laptopa. Wszedł do internetu i wstukał w wyszukiwarce: „John LeMarr”. Kliknął na trzeci link od góry. John LeMarr (urodzony 23 marca 1962 roku w Miami) – amerykański tenisista, najwyżej w światowym rankingu sklasyfikowany na 21 miejscu (22 lipca 1986 roku).

Tenisista zawodowy od 1981 roku. Zakończył karierę w 1996 roku. Znany z agresywnej gry i ekspresyjnego zachowania na korcie LeMarr zyskał sobie przydomek „Crazy Killer”. Mimo że wielokrotnie pokonywał najlepszych tenisistów świata (Lodela, McEnree, Bückera, Willenadera), nigdy nie przebił się do czołowej dwudziestki rankingu. Jego kariera kilkakrotnie była przerywana kontuzjami. Największym sukcesem LeMarra był awans do finału US Open w 1983 roku. Co ciekawe, przez większość tego sezonu nie grał z powodu kontuzji nadgarstka. Do treningów wrócił miesiąc przed turniejem. W trzecim secie finałowego pojedynku odnowiła mu się kontuzja, przez co uległ Johnny’emu McEnree 6:2, 6:3, 5:7, 2:6, 1:6. Stylem gry, opartym na sile fizycznej i piorunującym forhendzie, przypominał wielkiego Czecha Ivo Lodela. Obaj zawodnicy grali ze sobą sześciokrotnie, a bilans ich meczów jest remisowy. Ekspresyjnym zachowaniem przebijał słynącego z kłótni z sędziami Johnny’ego McEnree. W jednym z wywiadów LeMarr powiedział: „Johnny to przy mnie grzeczny chłopiec”. Na szczególną krytykę naraził się swoją postawą podczas ćwierćfinału Barcelona Open w 1985 roku, gdzie w proteście przeciwko decyzji sędziego zszedł kortu, oddając mecz. W parze z McEnree wygrał trzy turnieje Wielkiego Szlema w deblu (dwukrotnie US Open 1985, 1987 oraz Australian Open 1990). Podczas US Open 1985 para McEnree–LeMarr pobiła niechlubny rekord w punktach karnych za kłótnie z sędziami. W sumie podczas całego turnieju otrzymali ich aż 34. W karierze singlowej wygrał 12 turniejów, 22 razy grał w finałach. Trzy razy dochodził do półfinałów Wielkiego Szlema, raz grał w finale. W grze podwójnej wygrał 21 turniejów, w tym trzy wielkoszlemowe, 16 razy grał w finałach. Jako zawodnik nigdy nie zagrał w Pucharze Davisa. Jednak jako kapitan dwa razy doprowadził reprezentację USA do zwycięstwa w tym cyklu rozgrywek. Ponadto jako nieformalny kapitan doprowadził do finału Pucharu Davisa reprezentację Holandii. Po zakończeniu kariery zawodniczej zajął się pracą trenerską. Jako trener osiągnął znacznie większe sukcesy niż jako gracz. Wprowadził do czołowej dziesiątki trzech zawodników, z których jeden dotarł do pierwszego miejsca w rankingu. Ponadto dwaj jego podopieczni zwyciężali w turniejach Wielkiego Szlema. Od trzech lat trener Artura Malewicza, który w tym czasie wygrał Wimbledon i awansował na pierwsze miejsce w światowym rankingu najlepszych tenisistów.

5

Wiktor zaparkował brooklandsa na chodniku obok starej, ale porządnie wyremontowanej kamienicy na Dolnym Mokotowie. Do kamienicy przyklejono nowoczesny pięciopiętrowy budynek. Zaprojektowała go Marta Rosenberg, wschodząca nadzieja światowej, no i oczywiście polskiej, architektury. Laureatka Europejskiej Nagrody Fundacji Miesa van der Rohe stworzyła niebanalną budowlę, której piękna Wolski nie rozumiał. I nie krył się z tym. – W tym maszkaronie ma siedzibę Polska Federacja Tenisa Ziemnego? – zadał retoryczne pytanie, kiedy wysiedli z samochodu. – Tak – odparła Aga. – Na pewno chcesz znać szczegóły na temat budowy. – Mów. Zatrzymali się. – Ta stara kamienica należy do federacji – zaczęła. – Wiele lat temu federacja otrzymała od miasta grunt w użytkowanie wieczyste pod budowę przyszłej nowej siedziby, centrum szkoleniowego i hotelu dla zawodników. Trzy lata temu zawarła umowę ze spółką International Construction na realizację tej inwestycji, wnosząc jako aport działkę, która ma około dwu tysięcy metrów kwadratowych, i w zamian otrzymując udziały w spółce. W akcie notarialnym wartość aportu określono na milion złotych. Z tym że według pewnych obliczeń była to suma kilkakrotnie zaniżona. Prawdopodobnie federacja poniosła szkodę majątkową w wysokości paru baniek. – I co się z tym dalej dzieje? – Sprawę bada NIK. Zajęli się nią na początku tego roku. Co będzie dalej? Nie wiem. Może NIK powiadomi prokuraturę? A może nie? Może to podchodzi pod dwieście dziewięćdziesiąt sześć paragraf jeden kodeksu karnego? A może nie? – Przestępstwo nadużycia zaufania w obrocie gospodarczym – powiedział Wiktor do siebie. – Co mówi prezes Kopeć? – Tłumaczył się, że są różne szacunki wartości tej działki. – Sprawdzasz International Construction? – Oczywiście. Weszli do nowoczesnego biurowca. W holu natknęli się na wychodzącego prezesa. – Dzień dobry, panie prezesie – powitała go Aga. – Nie poznaje nas pan? – dorzucił Wolski. – Przepraszam, ale… – Kopeć się zawahał. – Ach! Pan komisarz. Przepraszam, że w pierwszej chwili… Cały czas jestem w szoku. – Możemy porozmawiać? – Będzie mały kłopot, bo właśnie lecę na spotkanie. – Baryton Kopcia zabrzmiał w uszach Wiktora nieco fałszywie. – To trzeba je odwołać. Jesteśmy tu na polecenie premiera. – Wolski wywrócił oczami, jakby chciał mu dać do zrozumienia, że nie chce, ale musi. – Rozumiem. Kopeć zawrócił i poprowadził ich do przeszklonej windy. Kiedy wsiedli, nacisnął guzik pierwszego piętra. – Czy jak tą windą jeżdżą panie w krótkich spódnicach – zaczął Wolski, puszczając do

niego oko – to z dołu wszystko widać? No wie pan, jak się tam stanie blisko tych drzwi i spojrzy w górę? – Nie wiem – burknął Kopeć z miną, która mówiła tylko jedno: „Znowu jest koło mnie ten idiota!”. Już na piętrze wskazał im drzwi w głębi korytarza, poprosił, żeby się rozgościli, i obiecał, że dołączy do nich, gdy tylko odwoła umówione spotkanie. Sala konferencyjna, w której się znaleźli, była nowoczesna, z wygodnymi krzesłami i działającą klimatyzacją. Za przeszklonymi ścianami rozciągał się piękny widok na park. – Przez chwilę poczułem się jak w Kryminalnych zagadkach Miami – mruknął Wiktor. – Zazdrościsz? – zapytała Aga.

– Are you kidding me? – rzucił, doskonale imitując pieskie spojrzenie i charakterystyczny ruch głowy porucznika Horatia Caine’a. Roześmiała się. – Możemy spokojnie rozmawiać – oświadczył Kopeć, wchodząc do sali. – Przełożyłem spotkanie. Zaraz pani Grażynka przyniesie kawę. Wolski przyjrzał mu się uważnie. Ostentacyjnie pognieciony garnitur, poplamiony krawat, rozpięta pod szyją koszula, wypastowane, ale mocno przechodzone buty, kupione zapewne w Deichmannie trzy sezony temu. Artystycznie zmierzwione pozostałości po włosach na głowie. Nalana i spocona twarz, wyglądająca, jakby właśnie wyszedł z sauny albo z namiotu Paulanera podczas Oktoberfest. Po co te pozory? – zastanowił się w duchu. Prezes opadł ciężko na krzesło naprzeciwko nich i głośno westchnął. – Coś takiego, coś takiego. – Pokręcił głową. – To niewiarygodne.

– Wszyscy są wstrząśnięci – rzuciła Aga. – Tak, proszę pani. Ja osobiście jestem zdruzgotany. Kompletnie rozbity.

– Ciężko pracować w takiej chwili, prawda? – włączył się Wolski. – Tak. Widzę, że nieobce jest panu to uczucie – odparł Kopeć. Wiktor zabębnił palcami po blacie. – Musimy ruszyć z kopyta, panie prezesie. Sprawa ma najwyższy priorytet. Premier jest bardzo poruszony.

– Premier? Pan premier był fanem naszego Arturka. Nieraz z premierem dyskutowaliśmy o jego meczach, zwycięstwach i porażkach. A wie pan, że nasz premier świetnie gra w tenisa? – Nie wątpię – odparł Wolski. – Pomoże nam pan? – Oczywiście. Jestem cały do państwa dyspozycji. – Pańska wiedza, znajomość tematu może być bardzo cenna. – Boję się, że bez pana niewiele zdziałamy – dorzuciła Aga. Wiktor spojrzał uważniej na Kopcia, ale ten zachowywał się tak, jakby nie wyczuł w jej głosie ironii. Albo udawał, że nie wyczuwa. – Nie ma o czym mówić. Co chcecie wiedzieć? – Jakim człowiekiem był Malewicz? Jak by pan opisał jego charakter? – zapytał Wolski.

– Och! – zaczął z emfazą prezes. – Artur to był wspaniały człowiek i wielki sportowiec. Uczciwy wobec siebie i otoczenia. Mówię to szczerze. Nie dlatego, że tak trzeba powiedzieć, bo odszedł. Zawsze tak uważałem. Do tego był bardzo ciepłym i rodzinnym chłopakiem. To taki typ człowieka, który nie potrafi przejść obojętnie obok ludzkiej krzywdy. Brał udział w wielu akcjach charytatywnych. I nie dlatego, że musiał, tylko dlatego, że chciał. Spotykał się z dzieciakami na całym świecie, organizował w szkołach zajęcia tenisowe dla uczniów z biednych rodzin. Dzielił się tym, co zdobył ciężką pracą. Bo był cholernie pracowity. To był tytan pracy ten nasz Artur. Na treningach wylewał siódme poty. I proszę, jak daleko zaszedł. Był zdeterminowany. Gdy sobie obrał jakiś cel, dążył do niego bez względu na wszystko. – Po trupach? – spytał Wolski. – No, to chyba niezbyt fortunne określenie w tej sytuacji – zauważył Kopeć, spoglądając na Wiktora z niesmakiem. – Był po prostu konsekwentny. – Dlatego osiągnął sukces? – Tak. No i dlatego, że miał talent. – Przyjaźniliście się, panie prezesie? – zapytała Aga. – Byliśmy blisko, wspierałem Artura od początku. Właściwie to ja go odkryłem. Udało mi się pozyskać fundusze na rozwój jego kariery. Opiekowałem się nim, a on traktował mnie jak ojca. To coś innego niż przyjaźń. To coś więcej. – Kopeć otarł niewidzialną łzę. – Z góry przepraszam za moje następne pytanie, śledztwo idzie w różnych kierunkach – wytłumaczył się Wolski. – Czy Malewicz lubił, że tak powiem, korzystać z życia? Kopeć westchnął. – To był jeszcze młody chłopak. Każdy młody chłopak ma różne chwile w swoim życiu. Pewnie czasami lubił się zabawić. Ale żeby kiedyś przesadził, nie słyszałem. – Lubił ekstremalne emocje? – rzuciła Aga. – Co pani ma na myśli? – Może eksperymentował z używkami? Narkotyki? – wtrącił Wiktor. – Artur? Nigdy! – oburzył się prezes. – A skąd pan wie? – zapytał Wiktor. – Przecież robione są badania antydopingowe. Wyszłoby. Wie pan, jakieś piwo to zawsze można wypić, kieliszek wódki przy toaście czy coś tam. Ale narkotyki? Absolutnie. – Jest pan pewien czy tylko tak się panu wydaje? – Mam przekonanie graniczące z pewnością. Zdarzyło się, że widziałem go po paru piwach. To wszystko. – Czy miał wrogów? Albo osoby mu niechętne? – ponownie włączyła się Aga. – Gdy ktoś odnosi sukces, to zawsze ma wrogów. To normalne. W sporcie, w biznesie, w życiu. – A skąd pan o tym wie? – Aga uniosła brwi. – Że to normalne? – Znam życie, droga pani. Sukces rodzi wielu wrogów. Są tacy, którzy zwyczajnie zazdroszczą, inni czują się odtrąceni. – Co konkretnie ma pan na myśli? – Wolski pochylił się nieco w stronę prezesa.

– Nie chcę rzucać na nikogo podejrzeń. Ale Artur musiał podejmować w życiu różne decyzje. Czasami trudne. W drodze na szczyt towarzyszyło mu wielu ludzi. Jedni odchodzili, drudzy przychodzili, a on szedł dalej. Do góry. – Miał swój cel – wtrąciła Aga. – Tak. – Po drodze można kogoś zranić, skrzywdzić, podeptać. – Niekiedy droga na szczyt jest wyboista. Jeśli idzie grupa, to musi ją prowadzić lider. A najsłabsi odpadają. Jak w naturze. Jak w dżungli. Gdy się ma obrany cel, trzeba iść do przodu, nie można stać w miejscu czy cofać się po kogoś słabszego. Artur grał o najwyższą stawkę, o bycie numerem jeden na świecie. O swoje miejsce w historii. Tutaj nie można trochę wygrać. Tutaj albo się wygra, albo jest się kompletnie przegranym. Bycie drugim się nie liczy. Nie ma sentymentów. Jeśli komuś pasuje sześćdziesiąte czy osiemdziesiąte miejsce w światowym rankingu, to okej. Z tego też można przyzwoicie żyć. Ale jemu to nie wystarczało. Chciał przejść do historii, być wymieniany obok takich sław jak Berog, McEnree, Ferender, Canors, Anderassi. – Wie pan, w naturze jest też tak – zaczął Wolski. – Weźmy klucz lecących gęsi. Owszem, prowadzi lider, ale gdy osłabnie, zastępują go lecący najbliżej partnerzy, dają mu odpocząć, nabrać sił. A kiedy osłabnie ostatni z klucza, to go nie zostawiają. Najbliżej lecące ptaki dostosowują tempo lotu do najsłabszego. Ostatni nie jest skazany na śmierć. Grupa wspiera się nawzajem. Dzięki temu mogą zalecieć bardzo daleko. – Nie znam się na gęsiach. – A na szczurach? – rzuciła Aga. – O co pani chodzi? – To, co pan mówi, skojarzyło mi się z wyścigiem szczurów. Mam rację? – Do pewnego stopnia tak. – Kopeć pokiwał głową. – Ale tylko do pewnego stopnia. Chodzi o to, że tenisista… Art poświęcił całe swoje życie, żeby osiągnąć ten cel. Przelał hektolitry potu, przebiegł tysiące kilometrów, wycisnął tony ciężarów. Poświęcił swoje życie osobiste, rodzinne. Ktoś zainwestował w to masę pieniędzy. I teraz jeden słabszy element miałby zniweczyć cały ten trud? Nie. Art nie mógł i nie chciał sobie na to pozwolić. – Jeśli coś przestawało działać, robił czystkę? – Widzę, że na siłę szuka pani sensacji – zirytował się prezes. – Jaką czystkę? Po prostu wymieniał ludzi w swoim zespole i tyle. – Bez skrupułów? – Nie stać go było na skrupuły. – I być może właśnie dochodzimy do ważnej konkluzji – wszedł mu w słowo Wiktor. – Ktoś z tych odrzuconych mógł szukać zemsty. Jak pan myśli, panie prezesie? Kopeć poprawił się na krześle. – Nic nie myślę. Opowiadam o realiach, wnioski musicie wyciągać państwo sami. – Ale przyzna pan, że coś może być na rzeczy. – No… – Prezes zrobił niezadowolona minę. – Tak. – Proszę pana – zaczął Wolski – zadam panu jeszcze jedno pytanie. Być może

najtrudniejsze w pańskim życiu. – Zrobił pauzę. – Kogo pan podejrzewałby o to morderstwo? – Ależ ja nie mogę! – Hipotetycznie. – Panie komisarzu! – Inspektorze – wtrąciła Aga. Wolski nie spuszczał wzroku z prezesa. – Zapytam inaczej. Kogo według pana powinniśmy przesłuchać w związku z tą sprawą? – No, to już prędzej. – Kopeć zastanowił się albo udawał, że się zastanawia. – Ale tylko tak hipotetycznie? – zastrzegł. – Oczywiście. – Może pierwszego trenera Arta, Goszczanina. Może byłego lekarza, Nowaczka, i byłego trenera przygotowania fizycznego, Langera. Pomyślałbym też o ojcu Arta, te relacje warto zbadać, bo bywało różnie. – Ktoś jeszcze? – Nie wiem. – Gdyby pan prezes sobie o kimś przypomniał, proszę dać znać. – Wolski wstał. – Na razie tyle. Nie będziemy nadużywać pańskiej gościnności. Podali sobie ręce. Wsiedli do samochodu. Aga wyjęła z kieszeni dyktafon i wrzuciła go do torebki. – Kłamał w co drugim zdaniu – zaczęła. – Myślę, że częściej. – Wiktor się uśmiechnął. – Dużo wie, nic nie chce powiedzieć. – Przyciśniemy go. Ciekawią mnie relacje federacji z Urzędem do Spraw Sportu. – Zakładamy podsłuch? – Zobaczymy. Dowiedz się, czy w tym biurowcu są lokale do wynajęcia. – Jasne. – Zauważyłaś, że nie lubi tego Goszczanina? – Może. – Sugeruje, że warto przesłuchać ojca Malewicza. Próbuje odsunąć podejrzenia od federacji. A tutaj może się coś kryć. Koniecznie prześwietl International Construction. Kopciowi trzeba się będzie dokładniej przyjrzeć.

6 Wiktor połknął już cztery tabletki od bólu głowy. Nie pomagały. Ponad piętnaście lat temu przestał boksować, a konsekwencje starych walk czuł do dziś. A może to nie od boksu? – zastanowił się. Może po prostu się starzeję. Zarwę dwie noce i jestem do niczego. Kiedy ten

dzień wreszcie się skończy. Siedział przy swoim biurku i pił czarną kawę. Piątą dzisiaj. Bezmyślnie wpatrywał się w monitor. Podeszła do niego Aga. – Dolać szefowi mleka? – Bez żartów! – A może mleczka skondensowanego? – zapytała słodkim głosem. – I co jeszcze? – warknął. – Mleko z tuby mogę szefowi wycisnąć. Takie, jakim szef pewnie się raczył w dzieciństwie. Wszyscy za nim przepadali, brat mi opowiadał. – Brat? A może nowy chłopak? Przyznaj się, masz faceta w moim wieku? – Szef to ma czasem denne te żarty. Przychodzę kulturalnie poflirtować, a ten z takimi tekstami. Przecież ty mógłbyś być moim ojcem. – No, no. – Wiktor pogroził jej palcem – Tak wcześnie to się za moich czasów w życie intymne nie wchodziło. A i nawet teraz wątpię, żeby dwunastolatki… Aga zachichotała. – Nie wytrzymam! Żeby w tym wieku już sobie lat odejmować. – Co odejmować? – żachnął się Wolski. – Od kawy się zaczęło niewinnie, a ty mnie tu obrażać będziesz? – Dobrze już, zapomnijmy o tym. Zapomnę o tych piętnastu latach różnicy między nami. Albo szesnastu. – Z tymi szesnastoma to grubo przesadziłaś. – Wolski udał oburzenie. – Dobra, dobra. Wiem, że piętnaście. – A ty służbowo do mnie przyszłaś przeszkadzać w piciu kawy czy prywatnie? – Służbowo. – Słucham. – Mamy korespondencję. – Co? – Chłopaki już zrobili system. Ściągnęli z serwera e-maile Malewicza. Chce szef przejrzeć? – I dopiero teraz mówisz? – Wiktor zerwał się z krzesła. – Teraz. Jakby szef był bardziej uprzejmy, tobym już dawno powiedziała, a nie… – Dobra, dawaj, smarkulo, te e-maile. Ile tego jest? – Nie tak dużo. Jakieś tysiąc dwieście z ostatnich dwóch lat. – Podziel to na trzy części. Ja, ty, Marek. Czytamy. – Się robi. – Aga uśmiechnęła się, zasalutowała i poszła do swojego biurka.

Wiktor włączył laptopa. Ściągnął na dysk pliki z pocztą elektroniczną Malewicza i odpalił LINK E-mails, stworzony przez polskich programistów z Laboratorium Informatyki Śledczej AGH. Program wczytał foldery z zawartością kilku skrzynek e-mailowych tenisisty z ostatnich dwóch lat. LINK E-mails zapewnił Wiktorowi dwie godziny dobrej zabawy. Z naciskiem na dobrej.

Filtrował wiadomości, szukając różnych słów kluczowych. Hasłem dnia było nazwisko „Ciszowski”. Ale nie pomijał innych: Kopeć, Grabek, Goszczanin. Segregował nadawców, odbiorców, daty, załączniki. Program wypluwał diagramy, tabelki i wizualizacje danych w postaci grafów, przypominających puch owocujących dmuchawców. W końcu wydrukował kilka stron i wsadził do teczki. No! – pomyślał – będzie się działo!

7 Wiktor zwlekał cały dzień z wizytą u Morawca. Czekał na wszystkie informacje. Analizował to, co już ma. Kiedy wszedł do gabinetu komendanta stołecznego, dochodziła dwudziesta pierwsza. Nadinspektor zapisywał coś w notatniku. Ogromna makata z wielkim białym orłem na czerwonym tle dawała do zrozumienia, że nie jest to byle gabinet byle policjanta. Błyszczące policyjne emblematy na ścianach i bezkształtne puchary sterczące w witrynie jak osamotnione topole na mazowieckich równinach przypominały o niegasnącej chwale polskich służb mundurowych. Dwudziesty piąty raz w życiu Wiktor zlustrował wystrój gabinetu szefa. Mógłby go opisać w trzech słowach: czystość, ład i porządek. Po chwili Morawiec skończył zapiski, zamknął notes i spojrzał na Wolskiego. – A po co to w dzisiejszych czasach ręcznie pisać? – rzucił Wiktor. – Nie lepiej tablet jakiś kupić? – Na tablety nie ma budżetu. Siadaj i gadaj. – Komendant wskazał mu palcem fotel. Nadinspektor Jan Morawiec miał czterdzieści dziewięć lat. Był wysokim żylastym blondynem o bladozielonych oczach. Obsesyjnie dbał o tężyznę fizyczną. Codziennie o szóstej rano biegał. Dwa razy w tygodniu siłownia, raz strzelnica, raz basen. Zawsze w nienagannym mundurze, starannie uczesany i ogolony. Jego wygląd zadawał kłam teorii, że im wyższe stanowisko w policji, tym więcej sadła. Zresztą nowa fala w policji diametralnie zmieniała jej wizerunek. W warszawskich komendach powiatowych czy rejonowych rzadko można było spotkać otyłego komendanta niczym z filmów o francuskim żandarmie. Co innego na prowincji. Morawiec miał tylko dwie słabości, zupełnie niepasujące do ascetycznego i sportowego trybu życia. Marlboro i szkocką. – Temat jest delikatny. – Wiktor podał nadinspektorowi kopertę. – Zrobiliśmy testy krwi na obecność różnych substancji. W środku są wyniki. – No i? – Morawiec położył zamkniętą kopertę na biurku. – Dwa i pół promila alkoholu, marihuana, kokaina. – Czy to sportowiec, czy diler jakiś? – Komendant spojrzał ze zdziwieniem na Wiktora. – Dilujący sportowiec, wysportowany diler. A może po prostu lubił pojechać po bandzie. Odniósł życiowy sukces, może chciał się zabawić, wyluzować? – Kto jeszcze wie o tych wynikach? – Tylko pan i ja, szefie. No i Chemik. – Ale będzie bigos. – Morawiec przetarł ręką czoło. – Nie lubimy zrzucać z piedestału naszych bohaterów narodowych, prawda, Wiktorze? – Nie lubimy. Nie lubimy też płacić podatków, ale płacimy. Nie lubiliśmy szpinaku, ale

zajadaliśmy się nim jako dzieci, bo nam go wciskano. Chwilę siedzieli w milczeniu. Morawiec zaczął przygryzać dolną wargę, jak to często miał w zwyczaju, kiedy się nad czymś intensywnie zastanawiał. Oho! Zaraz będzie eksplozja intelektu, pomyślał Wiktor. – Dobra, niech Kownacki decyduje, czy ujawnimy to mediom, czy nie. Zadzwonię do niego. Robi się ciekawie, kurwa jego mać. Co jeszcze? Mów! – Zginął od uderzenia czymś kryształowym, najprawdopodobniej pucharem, w głowę. Stało tam kilka różnych trofeów, jednego brakuje. Sprawca walnął go dwa razy, drugi cios był śmiertelny. To drugie uderzenie zadał po tym, jak Malewicz upadł na kanapę. Dobił leżącego, nieprzytomnego. Prawdopodobnie Malewicz był i tak nieźle zamroczony, jeszcze zanim otrzymał ciosy, sądząc po analizie krwi. Mamy fragmenty kryształu, który odłupał się z narzędzia zbrodni. Ale nie podczas uderzenia. Sprawca, wychodząc czy wybiegając z pokoju, zawadził pucharem o framugę drzwi. Stąd ukruszenie. Prawdę mówiąc, te kawałki kryształu gówno nam dają. Wątpię, żeby wstawił ten puchar do lombardu. A przecież nie będziemy go szukać na dnie Wisły. Z sekcji niewiele wynika, więc daruję sobie szczegóły. Dla mnie najistotniejsza informacja jest w tej kopercie. Odciski palców nietrafione. Technicy znaleźli ślady biologiczne, ale z DNA na razie też pudło. Według mnie upozorowano napad rabunkowy. – Dlaczego tak uważasz? – Zginęły komórki Malewicza, miał dwie. Zginął tablet, portfel, laptop, kolekcja zegarków. – Ile warta ta kolekcja? – Jakieś czterysta, może pięćset tysięcy złotych. Ustalamy to dokładnie. – Pół miliona? – Tak. Tyle. Miał kilkanaście zegarków najlepszych marek, w tym parę roleksów. Rolex był jego sponsorem. – No to mamy motyw. Dla mediów – powiedział Morawiec. – Dlaczego uważasz, że upozorowany? – Jeżeli sprawca przyszedł go okraść, to dlaczego nie wziął obrazów? Zauważyłem na ścianach oryginały warte około czterech milionów złotych. Poza tym porcelana i rzeźby za, lekko licząc, pół miliona. A do tego jajko Fabergé. Oryginał. Jedno z czterdziestu sześciu carskich jaj, które przetrwały rewolucję. – Skąd wiesz, że oryginał? – Znam się. – Wiktor uśmiechnął się cierpko. – A poza tym sprawdziłem. Kupił je na aukcji w Genewie za cztery miliony dolarów. Wystawione było z prywatnej kolekcji. Może kryzys dopada też milionerów? – I tak sobie to trzymał w mieszkaniu na komodzie? – Nie. Schował w szufladzie. Obok zegarków. Albo mądrze inwestował, albo po prostu lubił otaczać się drogimi przedmiotami. Ktoś mu doradzał, dowiemy się kto. – Wygląda mi to na dziuplę lepszego pasera. – Morawiec się zaśmiał. – Coś w tym jest – mruknął Wiktor. – Czuję przez skórę, że nie był miłośnikiem sztuki. Raczej chciał gdzieś upchnąć zarobione pieniądze. Może miał więcej do upchnięcia, niż zarabiał?

– Takie jajko to albo trzymasz na widoku w pięknej witrynie, albo w sejfie. Ale w szufladzie? Przecież złodziej go tam nie włożył – stwierdził nadinspektor. – Sprawdziliśmy odciski. Na szklanym pudełku, w którym było jajko, technicy znaleźli tylko odciski palców Malewicza, na samym jajku też tylko jego. Złodziej mógł znać wartość jajka i bał się dużej afery. Nikt nie będzie szukał po świecie złotego roleksa. A za jajkiem Fabergé puszczą się tłumy prywatnych detektywów i kilku niezłych policjantów. – Brzmi rozsądnie. – Moim zdaniem dobrze przygotowany włam to kilkanaście milionów w fantach. W takim mieszkaniu zabijasz gościa za dziesięć zegarków, tablet i komórkę? Sprawca wyjął zegarki z pudełek. Zegarek za pięćdziesiąt tysięcy złotych jest odpowiednio zapakowany, ma swój certyfikat, gwarancję i tak dalej. Jego wartość bez tego entourage’u drastycznie maleje. Nawet u pasera. – Sprawdzisz pochodzenie tych dzieł sztuki i ich wartość? – Już to robimy. Za wcześnie jeszcze na hipotezy… – Wiktor zawiesił na chwilę głos – ale to może być jakiś trop. Przyznasz, że czynny sportowiec, zarabiający miliony dolarów, tak bardzo interesujący się dziełami sztuki, że trzyma w szufladzie jajko Fabergé, to raczej osobliwy przypadek. – Pranie kasy na rynku sztuki to nic nowego. Dzieło sztuki jest warte tyle, ile ktoś za nie zapłaci. Jak się nazywa ta organizacja we Włoszech? – Morawiec zastanawiał się sekundę. – ARCA! – Association for Research into Crimes against Art – powiedział Wiktor. – Współpracowałem z nimi i z włoską policją podczas śledztwa w sprawie tej kopii Rembrandta, znalezionej w Milanówku. – Pamiętam. W razie czego wiesz, co robić. Włosi na pewno nam pomogą. – Tak. Zawodowy tenisista dużo lata po świecie. Różne kontakty, różne rynki sztuki – dodał Wiktor. – Sprawdźcie, jak często latał do Chin. Ich rynek sztuki jest wart miliardy dolarów. A jeżeli dojdziesz do wniosku, że trzeba zaangażować w to Financial Action Task Force, to daj mi znać. Mam tam swojego człowieka. – Ja też – odparł Wolski i od razu ugryzł się język. – Tak? – zdziwił się Morawiec. Wiktor uśmiechnął się na wspomnienie Vittorii Corsini, długonogiej Włoszki, która nieoczekiwanie włączyła się w sprawę kopii Rembrandta. – Ale to już chyba nieaktualny kontakt – powiedział. – Aha. – Morawiec nie wyglądał na przekonanego. – Pozwól, że na razie nie będę informował Krajowego Zespołu do Walki z Przestępczością przeciwko Dziedzictwu Narodowemu – rzucił Wiktor ironicznie. – Nie lubisz współpracy z Komendą Główną? – Lubię. Ale nie z tymi baranami od sztuki. – Do dziś nosisz w sercu zadrę, bo cię nie przyjęli? – Chyba nie żałujesz? – odciął się Wiktor.

– Ślady włamania są? – zmienił temat Morawiec. – Nie. Żadnych śladów włamania. I teraz najciekawsze. Moja ulubiona część. Byliśmy na miejscu już w niecałe dwie godziny po zdarzeniu. Szybko. Zawiadomiła nas matka Malewicza, która zjawiła się w jego mieszkaniu jakiś kwadrans po dwudziestej drugiej. Zgon nastąpił około dwudziestej pierwszej czterdzieści pięć. Sądząc po tym, co zginęło, złodziej mógł przebywać w apartamencie najwyżej dwadzieścia minut po zabójstwie. Minęli się z matką o kilkanaście minut. – Co widać na nagraniach z monitoringu? – zapytał nadinspektor. – No właśnie. Otóż kamery są ustawione tak, że widać, kto wchodzi na klatkę schodową i kto wychodzi. Na korytarzach przed windą nie ma kamer. Nie widać wjazdu do garażu. Widać tylko wejście na klatkę i środkową część garażu, oprócz tego, co zasłaniają słupy. Cztery słupy po lewej, cztery po prawej stronie garażu. Środek garażu, który obejmuje kamera, to pusty kawałek betonu, słupy i samochody. To znaczy bagażniki lub maski, zależy, jak kto parkuje. Przodem czy tyłem do ściany. Garaż na dziewiętnaście samochodów. Dziesięć po lewej i dziewięć po prawej, patrząc od wjazdu. Na końcu garażu, po prawej, jest wejście do wnęki, z której wsiada się do windy lub wchodzi na schody. To wejście do wnęki widać w połowie, połowę zasłania ostatni słup. Jeżeli idąc do windy, wyjdziesz zza prawej strony słupa, to cię nie widać. Co może być naturalne tylko w przypadku ostatniego samochodu parkującego po prawej stronie. Dla kierowcy ostatniego samochodu jest to najkrótsza droga do windy lub na schody. Jeżeli wysiądziesz z windy i ruszysz od razu w lewo, to w kamerze cię nie widać. Nie wiem, czy wyrażam się jasno. – Łapię. – Po trzech krokach dochodzisz do ściany – kontynuował Wiktor. – Idąc wzdłuż niej, mijasz zaparkowane prostopadle samochody i tak możesz przejść cały garaż. Kamera już tego nie widzi. Chyba że ktoś zaparkuje tak blisko ściany, że się nie przeciśniesz. Wtedy musisz albo przeskoczyć przez maskę czy bagażnik, albo obejść samochód i wpaść w oko kamery. Nie mamy głosu, nie wiemy, czy winda się otwiera, nie słyszymy podnoszącej się bramy garażowej. Sprawca mógł w ten sposób opuścić garaż, jeżeli miał pilota do bramy. Albo jeżeli ktoś właśnie wjeżdżał lub wyjeżdżał. – Świadkowie? – Jeden świadek zeznał, że wjechał na parking około godziny dwudziestej pierwszej piętnaście. Gdy już stanął na swoim miejscu, po lewej stronie garażu, zauważył w lusterku wstecznym jakąś postać przemykającą wzdłuż ściany. W pierwszej chwili się przestraszył, ale potem wysiadł i spojrzał w tamtą stronę. Nikogo już nie było, a brama się zamykała. Ale zdążyła opaść zaledwie do połowy, więc jeżeli to był sprawca, mógł bez problemu przez nią wyjść. – Trzeba dokładnie przejrzeć zapis kamer. Cały dzień zabójstwa, minuta po minucie. – Jasne. – Wolski kiwnął głową. – Malewicz ma trzy miejsca garażowe. Tego wieczoru do domu przywiózł go Piotr Grabek, a konkretnie jego kierowca. Nie wiemy jeszcze, czy Grabek był w środku. Limuzyna zatrzymała się w garażu przy bmw Malewicza o godzinie dwudziestej pierwszej zero dwa. Malewicz przepakował coś z bagażnika do bagażnika. Potem z limuzyny wysiadła jakaś kobieta i poszli z Malewiczem do windy. Cały czas stoją tyłem do kamer. Żadna z kamer nie zarejestrowała wyjścia tej kobiety z domu. Więc być może to ją zauważył świadek o dwudziestej pierwszej piętnaście.

– Godzina zgonu niemal pokrywa się z jej wyjściem – powiedział Morawiec, akcentując słowo: „niemal”. – Coś mi tu nie gra. Sprawdzę kilka scenariuszy, ale brakuje mi około pół godziny… – Między jej wyjściem a zabójstwem – wpadł mu w słowo Morawiec. – Chyba że to nie ona wychodziła. – Jak w takim razie wydostała się z budynku? – Daj mi dobę, powiem ci więcej. – Jasne. Słabe te kamery. Alarm? – Miał bardzo dobrze zabezpieczone mieszkanie. Alarm na obu piętrach, bo to mieszkanie dwupoziomowe, prawie sto osiemdziesiąt metrów kwadratowych. Czujki wszędzie, na każdym oknie. Najnowszy system zabezpieczeń. Nienaruszony. – Coś jeszcze? – zapytał Morawiec. – Tak. To. – Wiktor położył na biurku szefa kartkę. – Mamy pierwszego podejrzanego. Nadinspektor rzucił okiem na kilka krótkich e-maili. ----- Original Message ----From: [email protected]

To: [email protected] Sent: Friday, January 29, 11:34 AM Subject: $ Art, tracę cierpliwość. Gdzie moja kasa!!!??? OC ----- Original Message ----From: [email protected] To: [email protected] Sent: Wednesday, February 10, 7:11 PM Subject: $$$ Art, przeginasz. Czekam na to, co mi się należy. Kiedy się wreszcie rozliczysz??? Ostrzegam Cię. Pójdę do mediów… OC ----- Original Message ----From: [email protected] To: [email protected]

Sent: Wednesday, February 10, 11:59 PM Re: Subject: $$$ Olo! Zadzwonię, pogadamy. O nic się nie martw. Art – Kim jest ten Ciszowski? – zapytał Morawiec. – Były fizjoterapeuta Malewicza. Malewicz widocznie był mu winien jakieś pieniądze. Wkrótce po ich rozstaniu Ciszowski udzielił wywiadu, w którym niezbyt dobrze wyrażał się o swoim byłym szefie. Potem to wszystko odwołał. – Zdejmijcie go szybko. Zanim media coś zwęszą. – Jasne. – To tyle? – Co Kopeć robił na miejscu zbrodni? – zapytał Wolski. – Pani minister go zawiadomiła. – Aha. Ale po co? – Jej zapytaj. Kownacki był nieźle wkurzony. Ochrzanił ją za to. Nie słyszałem, ale wiem – powiedział Morawiec. – Szybko przyjechał. – Coś sugerujesz? – Chciałbym zarzucić druty na panią minister i Kopcia.

– Co do Kopcia załatwimy. Ale dlaczego chcesz podsłuchiwać panią minister? – Przeczucie. Instynkt. – To już się robi grubsza sprawa. – Mam z tym iść do Kownackiego?

– Ja z nim pogadam. Zobaczymy, co powie, ale tu raczej musi być zgoda premiera. No dobra, coś jeszcze? – Morawiec wyraźnie się niecierpliwił. – Wszystko. Reszta jutro. – W porządku. Działaj. – Jasne. – Wolski wstał i podszedł do drzwi. – Wiktor! – zawołał za nim Morawiec. Wolski odwrócił się do szefa. – Tylko proszę, nie przeszarżuj. Wiktor skinął głową i wyszedł bez słowa.

8

Wolski zaparkował capri i wysiadł z samochodu. Szedł ulicą do swojej kamienicy. Droga ta zazwyczaj zajmowała mu dziesięć minut. Tego wieczoru, a właściwie tej nocy, był zmęczony jak pies gończy po niezłym polowaniu. Wlókł się powoli, głośno wciągając w płuca zimne powietrze. Jakiś samochód za jego plecami zwolnił i toczył się w rytm stawianych przez niego kroków. Wiktor zatrzymał się. Samochód również. Tylne drzwi czarnego rolls-royce’a phantoma znajdowały się teraz na wyciągnięcie ręki. Opuściła się szyba i Wiktor zajrzał do środka. – Zapraszam, możemy porozmawiać? – Oczywiście. – Wolski otworzył drzwi i usiadł na tylnym siedzeniu. – Jan Grabek, miło mi. – Wiktor Wolski, mnie również. – Przepraszam, że niepokoję o tak późnej porze… – Nie szkodzi. Właśnie wracam z pracy. – Ma pan pół godziny? A więcej? Zapraszam na kolację. – Nie, dziękuję. Ale z przyjemnością zamienię z panem parę słów. Tutaj. – Wolski spojrzał wymownie na kierowcę. – Proszę pojeździć w kółko – powiedział Grabek do kierowcy i przycisnął przycisk. Dźwiękoszczelna szyba miała zapewnić im dyskrecję. Samochód ruszył. – A wie pan, że chciałem z panem porozmawiać? – zaczął Wiktor. – Jestem do pana dyspozycji. O Malewiczu, jak rozumiem? – zapytał Grabek. – Tak. Ale to miłe, że pan pierwszy się do mnie pofatygował. – Wolę wyprzedzać fakty. – Żeby wyprzedzać fakty, trzeba mieć dobre informacje – rzucił Wiktor. – Żeby mieć dobre informacje, trzeba umieć słuchać – odparł milioner. – Czasem wystarczy po prostu zapłacić. – Czasem tak. Grabek się uśmiechnął. Wyglądał dokładnie tak, jak na okładce ostatniego „Forbesa”. Mocno opalony, farbowane blond włosy zaczesane do tyłu, oczywiście bez śladu siwizny. Nienaturalnie niebieskie oczy, wzmocnione szkłami kontaktowymi. Garnitur z Londynu od Anderson & Sheppard, leżący idealnie, mimo paru kilogramów nadwagi. – Więc słucham, proszę pytać, panie inspektorze – zaproponował Grabek, wciąż pokazując w uśmiechu idealne uzębienie. Zęby warte pięćdziesiąt tysięcy dolarów, pomyślał Wiktor. – Dobrze się znaliście? – zapytał. – Dosyć. Lubiłem go, nawet bardzo. Trochę traktowałem go jak… – Grabek się zawahał – syna. Mój też grał, ale kontuzja uniemożliwiła mu kontynuację kariery. Cóż. Bywa. A w Malewiczu dostrzegłem ogromny talent, kiedy miał szesnaście lat. Przyjaźnili się z moim synem, obserwowałem często ich obu. Kiedy Piotrek zerwał więzadła kolanowe, okazało się, że już nie będzie grał zawodowo. Wtedy postanowiłem wesprzeć Artura. Podobał mi się jego charakter. Był trochę podobny do mnie. Zawzięty, uparty, wytrwały. Jeśli coś sobie obrał za cel, konsekwentnie do tego dążył. Dzięki takim cechom odniosłem sukces w biznesie. A on w

tenisie. – Czasem jednak trzeba iść na kompromis. Warto widzieć, kiedy można ustąpić pola – wtrącił Wiktor. – Tak, ma pan rację. W biznesie tak. Ale nie w sporcie. Nie w tenisie! Pewnie w piłce, w boksie czasem trzeba iść na jakiś układ, na ustępstwa. Żeby potem coś zyskać. Wie pan, trzeba czasem przegrać, żeby potem wygrać. – Grabek znów się uśmiechnął. – Ale nie w tenisie. Tu liczą się tylko ciężka praca, talent i charakter. To nie jest sport dla grzecznych chłopców. – Pięknie powiedziane – rzucił Wiktor. – Musisz kroczyć od zwycięstwa do zwycięstwa. Tu się nie da z nikim umówić na jakiś układ. Przegrywasz, spadasz w rankingu i nie masz co liczyć na grę w największych turniejach. Przez ostatnie trzy dekady mieliśmy w Polsce dziesiątki zawodników, którzy mimo talentu nic nie osiągnęli. Musisz iść twardo do przodu. Najpierw wejść do czołowej setki rankingu, a potem się tam utrzymać. Artur był pierwszym Polakiem od trzydziestu lat, któremu udało się wejść do pięćdziesiątki. A potem wyżej. – Wróćmy do waszych relacji – powiedział Wolski. – Przez te niemal dziesięć lat polubiliśmy się, nabraliśmy do siebie szacunku. Nazwałbym tę relację przyjaźnią. Ale też biznesem. Dałem mu pieniądze. Dałem, bo tak postanowiłem. Bo widziałem w nim następcę Fibaka. Doskonale pan jednak wie, że w życiu nic się za darmo nie dostaje. Potraktowałem to jak biznes. Nie dlatego, że chciałem coś w zamian. Tylko dlatego, że tak trzeba. Tak jest zdrowiej. Rozumie pan? – Oczywiście. Na czym to polegało? – Stworzyliśmy z federacją drużynę. Dofinansowanie dostało kilku zawodników i kilka zawodniczek. Podpisali umowy z PFTZ. W zamian mieli odprowadzać procent od wygranych na szkolenie młodych. Nie mieszałem się w to. Nawet nie wiem, czy zawodnicy faktycznie płacili te procenty. Pewnie nie wszyscy. Ale z Malewiczem zawarłem też oddzielną umowę. Dostał dodatkowe fundusze. Jedna z moich firm dofinansowała karierę Artura w zamian za procent od jego zarobków przez pięć lat od momentu wejścia do pierwszej setki rankingu. Powiem szczerze, nie interesowałem się później tym projektem od strony finansowej. Ta inwestycja na pewno już dawno się zwróciła. Artur był zadowolony. Powiedziałem mu kiedyś, że jeśli będzie potrzebował więcej, niech po prostu da znać. Nie potrzebował. – Zakończenie współpracy z trenerem Goszczaninem i przejście pod skrzydła pana drużyny było burzliwe. – Wiem, że coś tam było, ale nie znam szczegółów. To nie moja sprawa. Nie ingerowałem w to. Nie mam czasu na takie detale. – Goszczanin bardzo przeżył rozstanie – powiedział Wiktor, spoglądając na złotego roleksa na nadgarstku Grabka. – Może. Nie wiem. Ale trzeba iść do przodu. Wtedy Artur nie miał innego wyjścia. – Dostał propozycję nie do odrzucenia?

– Nikt by nie odrzucił takiej propozycji. Jak widać opłaciło się. To znaczy opłacało się. Do poniedziałku. – Grabek spuścił głowę i westchnął. – Straszne. Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Zdjął na chwilę maskę czy założył? – zastanawiał się Wiktor, patrząc na smutną twarz

biznesmena. – Chyba się pan nie rozklei, panie prezesie? – rzucił. – Nie – odparł twardo Grabek. – Ale to tak, jakby zmarł mój syn. Tego bólu nie da się zagłuszyć. Trzeba z nim żyć. – Zrobimy, co się da, żeby to wyjaśnić. – Proszę pamiętać, że zawsze jestem do pana dyspozycji. Gdyby czegoś było trzeba, proszę dać znać. Jeżeli trzeba będzie wesprzeć środkami finansowymi… – Nie trzeba będzie – przerwał mu Wiktor. – A coś innego? Mam dostęp do informacji. – Jakich? – Różnych. Dużo wiem, wiele się mogę dowiedzieć. Potrzebuje pan czegoś? – Nie. Grabek przeczesał dłonią farbowane włosy. – Ma pan jakieś podejrzenia, inspektorze? – Zawsze mam jakieś podejrzenia. – Zdradzi mi pan coś? – Ale po co? Po co panu ta wiedza? Milioner wzruszył ramionami. – Ciekawość. – Nie, to nie ciekawość. Pan wie bardzo dużo. Proszę powiedzieć, czego pan nie wie, a chciałby się dowiedzieć ode mnie. Proszę mówić otwarcie. Będzie prościej. Grabek milczał, patrzył przez okno na zalany deszczem Żoliborz. Wiktor też zerknął na ulicę. Ludzie wpadali w kałuże, samochody ochlapywały przechodniów, rowerzysta z plecakiem lawirował między zderzakami na ostrym kole. Liście oblepiały szyby zaparkowanych aut. Deszcz je spłukiwał. A potem spadały kolejne liście i przyklejały się do karoserii. I tak będzie w kółko, do pierwszego śniegu. Ekskluzywne wnętrze rolls-royce’a pasowało do Grabka jak ulał. A może to on pasował do wnętrza? Czego może ode mnie chcieć? – zastanowił się Wolski. Zaraz się dowiemy. Akt drugi, scena trzecia. – Mój syn – powiedział biznesmen, wciąż spoglądając przez okno. – No? – mruknął Wiktor. – Oczywiście nie powie mi pan, czy Piotr jest w gronie podejrzanych? – Panie prezesie, właśnie wszczęliśmy śledztwo. Nie ma jeszcze podejrzanych. Albo powiem inaczej. Wszyscy są podejrzani. – Nieźle pan blefuje. Gra pan w pokera? – zapytał Grabek. – Jeśli życie to poker, to w pewnym sensie gram codziennie – odpowiedział Wiktor. – W pewnym sensie życie to poker. – Najpierw muszę z nim porozmawiać. Potem zobaczymy. Jeśli jako ostatni widział Malewicza żywego, to jak pan pewnie wie z filmów, będzie w gronie podejrzanych. – A odciski placów?

– Ode mnie się pan tego nie dowie. Mówię otwarcie. Jeśli ma pan przełożenie gdzieś wyżej, to proszę pytać. Ja chciałbym jeszcze trochę w policji popracować. I to w stołecznej, a nie w powiecie sejneńskim na posterunku w Puńsku. Z całym szacunkiem dla Puńska. – Dobrze. – Grabek odchrząknął. – Chcę o czymś panu powiedzieć. Jeśli jeszcze tego pan nie wie. – Zamieniam się w słuch. – Zrobię wszystko, czego policja będzie ode mnie potrzebować. Między nami, jeżeli będzie pan musiał kogoś zaszantażować dla dobra śledztwa, proszę się do mnie zwrócić. Pomogę. Mam kwity na… – Każdego? – rzucił Wiktor. – Na wielu. I to z różnych sektorów, że tak się wyrażę. – Nie potrzebuję wiedzieć więcej. Na razie. – Chciałbym panu zaproponować pewien układ – ciągnął Grabek. – Brzmi niebezpiecznie – mruknął Wiktor. – Proszę posłuchać. Staram się wychowywać syna twardą ręką. Ale wie pan, jak się ma dziesięć miliardów dolarów, to, wbrew pozorom, ciężko wychowywać syna twardą ręką. – O tak! Rozumiem pana. Mój ojciec nie miał może dziesięciu miliardów, ale miał te same problemy. – W ogóle ciężko jest wychowywać kogoś, kto w wieku dwudziestu lat jest współwłaścicielem jednego z największych na świecie koncernów modowych. Piotrek miał w życiu kilka trudnych momentów. Narkotyki, alkohol, hazard. To były jego główne problemy. – Były? – Mam nadzieję. Były. Trafił na odwyk. Dostał ultimatum. Jeżeli wróci do hazardu i narkotyków, dostaje kopa w dupę. Koniec opieki tatusia. Zabiorę mu wszystko. Wszystko. Przyjął warunki. – Trzyma się? – Od pana chcę się tego dowiedzieć. To może wyjść w śledztwie. Jeśli wyjdzie, muszę o tym wiedzieć. Robi obowiązkowo badanie krwi i moczu co trzy miesiące. Tylko co z tego? Wszystko można sfałszować, podrobić, kupić. Zresztą nieustanna kontrola nie ma sensu. Nie o to chodzi. Chcę mu ufać. Ale jeszcze nie wiem, czy mogę. Rozumie pan? – Rozumiem. – Świetnie. Mogę na pana liczyć? – You scratch my back and I’ll scratch yours, jak mówią Anglicy – powiedział Wiktor i podał Grabkowi rękę. Zmęczony wspinał się po schodach na drugie piętro. Stać go na każdą informację. Dlaczego zależy mu na współpracy ze mną? – pytał sam siebie. Układ z Grabkiem może sporo kosztować. Ale chyba mimo wszystko warto skorzystać z tej oferty. Czy stary czuje… a może wie, że jego syn jest w to zamieszany? Trzymaj przyjaciół blisko, a wrogów… Przekręcił klucz w zamku. Nareszcie. Mistrz dedukcji zasłużył na odpoczynek.

Drugi dzień śledztwa, środa, 6.15 1 Pociąg do Katowic ruszył o czasie. W przedziale byli sami. Wiktor rozparł się w fotelu. Aga, która siedziała naprzeciw niego, wzięła do ręki książkę. Wiktor przyjrzał się dokładnie swojej podwładnej. Przez chwilę studiował jej długie rude włosy, opadające na ramiona. Ciekawe, czy ten kolor włosów jest naturalny, czy coś tam kombinuje? – Pogodziłaś się już ze swoim chłopakiem? – rzucił. – Z tym, który odebrał telefon. – Nie. Nie jest już moim chłopakiem – odparła, nie odrywając wzroku od książki. – Ale dziękuję, że pytasz – dodała sarkastycznie. – Jeśli to przez ten telefon wtedy, to… – Wiktor zawiesił głos. Spojrzała na niego. – Sorry. Nie wiedziałem. – Spodziewaj się zemsty. – Miła jesteś. – Ja tylko odpłacam pięknym za nadobne. – Naprawdę mi przykro. Przepraszam, Aga. – Wiem, że nie jest ci przykro. Ty w ogóle masz jakieś uczucia, toksyczny mutancie?

– Mam. Chyba mam. Jak każdy. – Ty nie jesteś jak każdy, Wiktorze Wolski. Ty jesteś… – Zawahała się. Spojrzeli sobie prosto w oczy. – No dobra, nie będę cię męczyć. Rozstaliśmy się, ale to nie był udany związek. Nie ma o czym mówić. – Przepraszam, że pytam. To twój kolejny nieudany związek, odkąd przyszłaś do policji. Mam rację? – Owszem. Ale nie rozpaczam z tego powodu. I nie dorabiaj sobie ideologii, że czekam na ciebie. Albo coś w tym stylu. – Zamachała palcem przed jego nosem. Wiktor się zaśmiał. Aga również. – Tak tylko pytałem. Wiem, że pracującym w tym zawodzie nie jest łatwo ułożyć sobie sprawy osobiste. – Chcesz mi strzelić jakąś gadkę motywacyjno-umoralniającą dla policjantek z prowincji po trzyletnim stażu w stołecznej? – Nie. Chcę pogadać. Normalnie, bez podtekstów. Jak facet z facetem. – Wiktor, lubię cię. Ale nie będę ci się zwierzać. Powiem tylko, że ten ostatni to było totalne nieporozumienie. Makler giełdowy. Strasznie monotematyczny gość. Bez przerwy gadał o pracy. Wymiękłam. Trochę się wystraszył, gdy się dowiedział, że pracuję w policji. – Aga zaczęła się śmiać. – Myślał, że to jakaś prowokacja. Że chcemy go dopaść. Może coś tam

faktycznie ma na sumieniu, tylko kogo to obchodzi. – No to związek nie miał już szans. – To była dobra okazja, żeby się rozstać. Ale wtedy naprawdę byłam na ciebie wkurzona. Nie myśl sobie, że udawałam. – Wiem. Pamiętam. Nigdy bym sobie nie pomyślał, że udawałaś. – Przed nim też był idiota. Aktor. – Aktor? Czekaj, ten Filipiak. Mówiłaś o nim. Grał w Klanie? – Grał? Jakie grał? Wystąpił w dwóch odcinkach i powiedział dwa zdania. Pijaka pod sklepem udawał. Bo graniem bym tego nie nazwała. Raz powiedział: „Ej, koleś, kopsnij śluga, nie bądź ziła”. A druga kwestia to: „Czi pan sianowny byłby tak upsiejmy i poczęstował zmęcionego ziciem artiste papierosem tudzieś dwoma?”. I to cała jego rola. Wiktor zachichotał. Aga świetnie naśladowała głos zachrypniętego warszawskiego menela. – Aktor… – wykrztusił, wciąż nie mogąc pohamować śmiechu. – Słuchaj, on się do tych dwóch kwestii przygotowywał z miesiąc. Codziennie przed lustrem odgrywał te sceny na tysiąc sposobów. Nie dało się u niego siedzieć. A jak do mnie przychodził, to też. Musiałam go oglądać i oceniać. Która wersja lepsza? Która bardziej realistyczna? Na warszawiaka, na Ślązaka, na krakusa. Na menela, na inteligenta, na pedzia, na macho. O matko! Nie pamiętam jednej trzeciej tych wersji. – Współczuję. – Wiktor aż skręcał się ze śmiechu. – A kiedy zaproszono go na casting do roli policjanta, czwartoplanowej roli w jakimś nowym serialu, to możesz sobie wyobrazić, jakie przeszłam piekło. – Wyobrażam sobie. – Błagał, żebym załatwiła mu mundur. Wciąż wypytywał mnie o moją pracę. Gdy powiedział, że mam go rzucić na ziemię i skuć, trząsnęłam drzwiami. – Nieźle. – Wiktor otarł łzę. – Niesamowicie. – Słuchaj, a ty trzecią zimę będziesz w tym płaszczyku posuwał? – Że co? – zapytał zaskoczony. – Czasami, gdy na ciebie patrzę, to mi się zimno robi. – Szkoda, że nie gorąco. – Też żałuję. Na Columbo się robisz, czy jak? – Teraz to mi przywaliłaś! – Nieśmiertelne czarne lewisy w stylu Stevena Seagala jakoś przeżyłam. Ale ten płaszczyk aż krzyczy, żeby go wreszcie w spokoju zostawić. Chodź, skoczymy na jakieś zakupy. Nie narzucam się, tylko z dobroci serca to proponuję. Jak kumpel kumplowi. Nawet fajny facet jesteś, oczywiście jak na swoje lata, ale jak się zafiksujesz na jakimś ciuchu, to do bólu, co? Do ostatniej nitki. Chyba nie ma drugiej takiej osoby, która by tak płynnie przeskakiwała z tematu na temat jak Aga, westchnął w duchu Wiktor. Gdybym jej nie znał, tobym sobie teraz pomyślał, że na mnie leci. – Dobra. – Pokiwał głową.

– Dobra? I już? Nie będzie walki ostatniego Mohikanina mody męskiej? – Nie. Poddaję się. Biała flaga. A teraz chciałbym się zdrzemnąć. Mogę? – Możesz – odpowiedziała Aga i wróciła do książki.

2 Goszczanin mieszkał na peryferiach Katowic. Taksówka zatrzymała się kilka numerów przed jego domem. Wysiedli. – Ale rudera – szepnęła Aga, kiedy stanęli przed furtką. – Rzeczywiście, nie wygląda najlepiej. Nie sądzę, żeby miał za co zrobić remont. – Tu się chyba nic nie zmieniło od lat siedemdziesiątych, co? – Aga ruchem głowy wskazała posesję Goszczanina. – Ty powinieneś te czasy dobrze pamiętać. Parterowy budynek z płaskim dachem pokrytym papą wyglądał na opuszczony. Szary tynk w wielu miejscach był popękany, w kilku już odpadł ze ścian. Naderwane rynny zwisały z dachu, gotowe spaść w każdej chwili. Działka miała jakieś pięćset, może pięćset pięćdziesiąt metrów kwadratowych. Była w opłakanym stanie. Jeszcze dziesięć lat temu może rosła tu jakaś trawa. Dziś zastąpiło ją błoto. Kilkanaście tui egzystowało przy ogrodzeniu. Ale była to egzystencja skazana na rychłą śmierć. Nawet ekipa z programu Tak odmienimy twój dom, że go nie poznasz i cała rodzina będzie ci cholernie zazdrościć niewiele by tu wskórała. Chyba żeby zrównali to wszystko z ziemią i postawili coś nowego, pomyślał Wiktor. Miał zamiar podzielić się tym spostrzeżeniem z Agą, ale właśnie w tym momencie otworzyły się drzwi i na progu stanął właściciel rudery. Pierwszy trener Malewicza był niskim, krzepkim facetem. Na pierwszy rzut oka nie wyglądał na swój wiek. Trzymał się prosto, nie miał nadwagi. Lekko przerzedzone włosy zaczesywał na bok. Kiedyś mogły być czarne, ale dziś Goszczanin był siwy niczym gołąbek pokoju. Jak na trenera tenisa przystało, miał na sobie dres Nike. – Przykro nam, że spotykamy się przy tak smutnej okazji – powiedział Wiktor. – To boli jak nie wiem co. – Goszczanin odwrócił się do nich bokiem, ruchem ręki zapraszając do środka. Wtedy zobaczyli lewą stronę jego twarzy. Cały policzek, aż do ucha, był poparzony. Bladoczerwona plątanina zrostów i blizn przywoływała na myśl facjatę Freddy’ego Kruegera. Z bliska można było dostrzec, że czas odcisnął swoje piętno na starym trenerze. – Wchodźcie państwo, zapraszam. Skromnie tu, ale to dom otwarty. Ciągle ktoś wpada pogadać. Byli zawodnicy, trenerzy z dawnych lat, czasem nawet jakiś dziennikarz się zabłąka. W środku nie było lepiej. Wnętrze jak z lat siedemdziesiątych. No, może wczesne osiemdziesiąte, ocenił Wiktor. W pokoju, do którego zaprowadził ich Goszczanin, dominowała meblościanka z mnóstwem bibelotów. Na środku masywny telewizor JVC. Nad nim czterogłowicowy magnetowid Panasonic i odtwarzacz DVD. Na jednej z półek spora kolekcja kaset VHS. Na innej – kilkadziesiąt płyt DVD. Półka nad telewizorem była zastawiona ceramicznymi i szklanymi figurkami. Żaba, słoń, krowa, ryba, baletnica. Baletnica? – zastanowił się Wiktor.

– Artur też wpadał? – zapytał trenera. – Gdzież on by miał czas wpadać do Katowic? – Goszczanin westchnął. – To dobry chłopak. Ale wiem, jakie jest życie tenisisty. Gdy się tyle gra i trenuje, lata po świecie, to nie ma czasu na nic innego. My to czasami inaczej widzimy z naszego grajdołu, ale ja doskonale wiem, jak jest. Wolski nie wyczuł żalu w jego słowach. Na stoliku przed nimi leżała kupka zdjęć. Wziął jedno z nich do ręki. Młodziutki Malewicz stał obok Goszczanina. Obaj przybrali identyczne pozycje: oplatali rękami rakiety, które trzymali na piersiach. W tle kort, byle jakie ogrodzenie, dalej las. – Tak. Mój stary trener zawsze mi mówił – zaczął Wiktor – pójdziesz w świat, ale idź bez żalu, nie oglądaj się za siebie. Kto wie, gdzie byłbym dziś, gdyby nie… – Odruchowo dotknął prawego kolana. – Nie miał chłopak lekkiego życia. – Pokiwał głową i podał zdjęcie Goszczaninowi. – A pewnie, że nie. Widzę, że pan się na tym zna – powiedział trener. – Stare dzieje, nie ma o czym mówić. – Tenis? – Stołowy. – A jednak! Coś nas łączy. – Goszczanin uśmiechnął się smutno. – Miałem piętnaście lat, kiedy do naszego miasteczka przyjechał Andrzej Grubba. – Wolski patrzył przez okno gdzieś w dal i snuł swoją opowieść. – Był świeżo po zdobyciu brązu drużynowo na Mistrzostwach Świata w Pradze, nie… w Göteborgu. To było jakoś przed jego wyjazdem do Niemiec. Ale o tym wtedy nie wiedzieliśmy. Zresztą to nieważne. Dwóch chłopaków dostało szansę gry z mistrzem. Trener wybrał mnie i takiego Olka Kopasia, wołaliśmy na niego Kulfon, bo miał taki śmiesznie spłaszczony nos. Kulfon z nim pograł, zabawa to była, a nie gra. Spalił się. Potem ja. Miało być góra dziesięć minut. Graliśmy półtorej godziny. Zagraliśmy cztery pełne sety. Myślałem, że umrę. Ze zmęczenia, ze szczęścia, z niedowierzania. Grubba schodził do szatni na ostatnich nogach, cały mokry. Nie uwierzycie, ale… wygrałem z nim seta. Wygrywałem nieprawdopodobne wymiany, walczyłem o każdą piłkę, on też. Na początku mnie zlekceważył, nie przypuszczał, że tak to się potoczy. Potem pokazał klasę, długo mu się opierałem. Ona grał butterflyem, ja stomilem. – Wolski zaśmiał się do siebie. – Nigdy potem ani nigdy przedtem tak nie grałem. Kilka miesięcy później złamałem nogę, grając w piłkę. I koniec. – Boże – szepnął Goszczanin. – Jakbym słyszał historię Artura. Tylko u niego, na szczęście, zakończyło się to o niebo lepiej. – Na szczęście. – Kiedy miał szesnaście lat, pojechaliśmy na mały turniej do Czech. Akurat w tym samym ośrodku, gdzie miał być rozgrywany nasz turniej, trenował przez kilka dni Jir¶i Novac¶ek. Ten Jir¶i Novac¶ek! Novac¶ek był wtedy w wybornej formie, pierwsza dziesiątka rankingu, kilka tygodni wcześniej pokonał samego Anderassiego w Szanghaju. Miał na rozkładzie Kafelkova, Rioosa, Moię czy Juana Carlosa Navarrę. Po prostu wybitny czeski zawodnik. A do tego nadzwyczaj sympatyczny. Kiedy trenował na korcie obok nas, zobaczył Artura i po treningu zaproponował mu sparing. Umówiliśmy się na następny dzień. Dwa sety i ewentualnie super tie-break. Art nie mógł zasnąć, taki był przejęty. Przegadaliśmy wtedy pół

nocy. To nie było najlepsze dla jego formy fizycznej, ale rewelacyjne dla psychiki. Tenis to gra głowy. Jeśli źle się nastawisz do meczu, do przeciwnika, to czasami jesteś przegrany już przed pierwszą piłką. – Wiem coś o tym – wtrącił Wiktor. – Pamiętam tę noc, jakby to było wczoraj. Mówiłem mu: „Spokojnie, Arturku, ty nie masz nic do stracenia. A on wszystko. To on będzie pod presją. Faworytowi zawsze trudniej. Najpierw cię zlekceważy. A jak przegra pierwszego seta, zaczną się nerwy. Prawdziwe nerwy. Ale szybko je opanuje i zacznie grać swój najlepszy tenis. Chyba że mu na to nie pozwolisz. Najtrudniejszy nie będzie początek. Najciężej będzie wtedy, gdy wygrasz pierwszego seta i w drugim będziesz musiał stawić czoło swoim słabościom. Swoim myślom. Poczujesz się lepszy, będzie ci się wydawać, że zaraz ograsz wielkiego mistrza, że naprawdę jesteś od niego lepszy! Nie uda ci się odpędzić tych myśli. To jest silniejsze od każdego z nas. Ale musisz być na to przygotowany! Na to, że przyjdzie słabszy moment. Że pojawią się emocje. Że ręka zacznie drżeć. Przetrwasz to! Przetrwasz, bo będziesz wtedy myślał tylko o jednej piłce. Tylko o kolejnej wymianie! Zapomnisz o wyniku meczu. Będziesz grał, jakby było zero do zera. Jakby wynik nie miał znaczenia. Jakby to była niedzielna gierka z kolegą z podwórka. Rozumiesz? Myśl tylko o następnej piłce, szybko zapominaj o nieudanych zagraniach albo o jego pokazowych akcjach. Tylko ty i piłka”. Goszczanin zamilkł. Cały się trząsł, jakby właśnie przygotowywał swojego zawodnika do finału Wimbledonu. Minęła dłuższa chwila, nim wrócił do swojej opowieści. – Nastawiałem go, jakby miał grać finał Wielkiego Szlema. – Zaśmiał się nerwowo. – Na koniec powiedziałem mu tak: „Największy strach pojawi się, gdy będziesz dwie piłki od wygrania meczu. Nie znasz jeszcze tego strachu, bo nie grałeś dotąd z zawodnikiem z czołowej dziesiątki rankingu. Zapamiętaj dobrze to uczucie. Dwie piłki od wygrania meczu z legendą. Może dwie piłki od przejścia do historii tenisa. Wtedy przed oczami ma ci się wyświetlić wielki neon z napisem: GRAM DO KOŃCA! DO KOŃCA! DO KOŃCA! Grasz do ostatniej piłki. Dopóki sędzia nie krzyknie: «Gem, set i mecz Malewicz», walczysz o każdą piłkę i nieważne, czy to pierwsza, piąta czy ostatnia piłka meczu. Piłka meczowa ma być dla ciebie taka sama jak każda inna”. – Jaki był wynik? – zapytała Aga.

Goszczanin jakby ocknął się z letargu i dopiero teraz uświadomił sobie, że w pokoju, oprócz niego i Wiktora, siedzi jeszcze rudowłosa policjantka. – Sprawdziły się moje słowa. Artur wygrał pierwszego seta. Kompletnie zaskoczył Novac¶ka. Grał konsekwentnie naszą taktykę, czyli serv and volley, a do tego często stosował skróty. Poza tym doskonale tego dnia returnował. W pierwszym secie wyszedł nawet na trzy do zera, a potem na cztery do jednego w gemach. Ostatecznie wygrał siedem do pięciu. W drugim secie przyszedł kryzys. Novac¶ek grał jak natchniony. Pokonał Artura sześć do dwóch. No i, żeby wyłonić zwycięzcę, trzeba było zagrać super tie-breaka, czyli do dziesięciu wygranych punktów, przy założeniu, że muszą być dwa punkty przewagi – powiedział Goszczanin, patrząc na Agę. – No i? – zapytała, udając ciekawość. – Lepiej zaczął Novac¶ek. Prowadził już cztery do zera. Wtedy Arturek się ocknął. Dostał takiej mocy, że sam się dziwiłem. Zdobył pięć punktów z rzędu. Potem była walka punkt za punkt. Kiedy Artur przegrał piłkę przy swoim serwisie, zrobiło się dziewięć do ośmiu dla

Novac¶ka. Pierwsza piłka meczowa. Obroniona! Potem dziesięć do dziewięciu dla Novac¶ka i druga piłka meczowa! Obroniona! Jedenaście do dziesięciu dla Novac¶ka. Obroniona! Arturek obronił trzy piłki meczowe, wyobrażacie sobie? – Nieprawdopodobne – szepnął Wolski. – Aż wreszcie Artur pokazał przebłysk geniuszu, który doprowadził go potem do zwycięstwa w Wimbledonie i pierwszego miejsca na świecie. Wygrał dwie piłki z rzędu i super tie-breaka czternaście do dwunastu. Goszczanin skończył opowieść i zapadł się w fotel, jakby sam rozegrał ten mecz przed chwilą. – Jaki on był? – zapytał Wiktor. – Dobry, uczciwy, skromny. Złego słowa na niego nie powiem. Poza tym cholernie pracowity i zawzięty. Strasznie zawzięty, na korcie i poza nim. Nigdy nie odpuszczał. Rówieśnicy nie lubili go za to. Za tę jego zawziętość. Za charakter. Bo on miał, proszę pana, charakter. A w sporcie, żeby odnieść sukces, trzeba być charakternym. Mięczak daleko nie zajdzie. – Co to znaczy charakterny? Potrafił dać w mordę? – Nie łobuz, nie, nie. Ale zadziorny i uparty. Zawsze chciał postawić na swoim. Odważny, nie bał się nikogo. Gdy wychodził na mecz z chłopakiem starszym o dwa czy trzy lata, to mówił, że go rozniesie. A jeśli przegrał, to zawsze powtarzał: „Następnym razem go dopadnę. Jestem lepszy. Wiem to”. Tak sobie mówiłem, że on wyszedłby z gołymi rękami na niedźwiedzia, jakby trzeba było. Wojownik!

– To dlaczego się rozstaliście? Dobry układ powinien trwać. – Ciężko mi o tym mówić, chociaż… chociaż nie. Powinienem komuś się wreszcie wygadać. – Goszczanin westchnął. – Zawsze wiedziałem, że mogę go doprowadzić tylko do pewnego poziomu. Zakładałem, że będziemy pracować razem, dopóki Artur nie skończy osiemnastego, dziewiętnastego roku życia. A jak wejdzie do pierwszej dwusetki czy w okolice sto pięćdziesiątego miejsca w rankingu, to dalej trzeba będzie szukać pomocy gdzie indziej. Może za granicą. Zakładałem, że zanim skończy dwadzieścia lat, powinien się bić o pierwszą setkę, jeździć na eliminacje turniejów wielkoszlemowych. Kiedy miał piętnaście lat, poznał Piotrka Grabka. – Syna? – wtrąciła Aga. – Tak, syna Jana Grabka. Piotrek grał trochę. Choć naprawdę nie było o czym mówić. Ani talentu, ani pracowitości. Od tamtego turnieju, na którym się poznali, byli prawie nierozłączni. Razem jeździli na wszystkie zawody. Piotrek często nie miał rankingu nawet na eliminacje, pomagał Arturowi jako sparingpartner. Ale odpowiadało im to. Zagrali kilka razy debla, oczywiście to Artur ciągnął ten debel. Nawet wygrali jakiś tam mały turniej, jednak Piotrek nie miał przed sobą żadnej przyszłości w tenisie, a Artur był naszym największym talentem od czasów Skoneckiego. Więc chyba się pan nie zdziwi, gdy powiem, że nie byłem za tym, żeby razem jeździli na turnieje, żeby grali debla, trenowali wspólnie. Bałem się, że Piotrek pociągnie go w dół. – Ale nie pociągnął – zauważył Wiktor. – Wtedy coś się zaczęło powoli psuć między nami. Piotrek nakładł mu do głowy, że tylko zagraniczna akademia zrobi z niego zawodowca. Potem w jakiś sposób namówił ojca, żeby

zainwestował w Artura. – Kłóciliście się? – Bywały ostre wymiany zdań. Jak mówiłem, zawsze chciał postawić na swoim. Choć to nie było tak, że weszliśmy w stały konflikt. Ten temat wracał, krążył wokół nas, potem zamierał i znowu wracał. Ale na pewno narastał. Pamiętam, że po pierwszej takiej ostrej wymianie zdań sprawa ucichła na kilka miesięcy. Później się dowiedziałem, że jego matka cały czas prowadziła rozmowy z Janem Grabkiem na temat inwestycji w karierę syna. Wcześniej rodzice nigdy nie wtrącali się w sprawy między mną a Arturem. Mogliśmy liczyć na ich wsparcie, ale stali z boku. To dawało mi dużą swobodę działania. I przynosiło efekty. Rzadko w tenisie zdarzają się tacy rodzice. No, ale dlatego pewnie postanowił tę sprawę załatwić sam. Później średnio raz w miesiącu poruszał ten temat. – Aż przyszedł Poznań? – Tak. Artur wygrał z Novac¶kiem miesiąc przed Poznaniem. Był w świetnej formie, którą przecież ja mu zbudowałem. Po pokonaniu Novac¶ka nie było tygodnia, żeby nie padało hasło: akademia, wyjazd, zawodowstwo. Podczas turnieju w Poznaniu konflikt osiągnął apogeum. – Trener westchnął głęboko. Opuścił ramiona, jakby przygniótł go niewidzialny ciężar. – Pan czuł, że do tego dojdzie – odezwała się miękko Aga. – Prędzej czy później. – Czułem. Ale gdzieś tam tliła się nadzieja, że później. Nic nie wiedziałem o ogromnych pieniądzach, które Grabek chciał wpakować w polski tenis. Pamiętam, jak na tym turnieju Grabek z prezesem federacji siedzieli w loży VIP-ów, na finały przyjechał premier. Wie pani, co mnie najbardziej zabolało? – Tak? – Przypadkowo podsłuchałem rozmowę telefoniczną prezesa PFTZ. Nie wiem, z kim rozmawiał, ale mam dziewięćdziesiąt procent pewności, że był to Andrzej Starkiewicz. Kopeć powiedział mu: „Za wszelką cenę musimy Malewicza zabrać temu staremu dziadowi. Dokończ to, proszę cię”. To zdanie mam w uszach do dziś. – Kto to jest Andrzej Starkiewicz? – zapytał Wolski. – Szara eminencja federacji, a zarazem prawa ręka Grabka od spraw tenisowych. Dzisiaj na stanowisku wiceprezesa PFTZ. Tak naprawdę tylko on mógł w federacji rozporządzać pieniędzmi, które dostawali od Grabka. – Richelieu? – Świetnie pan to ujął. Taki Richelieu. A Malewicz był d’Artagnanem. – Goszczanin się zaśmiał. – Co działo się dalej? – Po meczu półfinałowym, który Artur wygrał, zostaliśmy sami w szatni. Było późno, prawie nikogo w budynku, tylko ochroniarze kręcili się po korytarzach. Pamiętam, jak Art powiedział: „Trenerze. Podjąłem decyzję. Szanuję trenera, ale to koniec”. „Dlaczego? – spytałem – dlaczego teraz?” A on mi na to: „Nigdy nie ma dobrego czasu na rozstanie. Lepiej dzisiaj czy jutro? A może za miesiąc? Zawsze będzie albo za późno, albo za wcześnie”. „Zmieniłeś się”, powiedziałem mu. Wtedy popatrzył na mnie i wyszeptał: „Wszyscy się zmieniają. Szanuję trenera i nigdy nie zapomnę, co trener dla mnie zrobił. Nigdy. Ale to już koniec”.

Goszczanin sięgnął do stosu zdjęć i zaczął je poprawiać. Jego ruchy były automatyczne, jakby ciałem przebywał we własnym domu, lecz duchem wciąż w tamtej szatni w Poznaniu. Po chwili zreflektował się, odłożył fotografie i kontynuował opowieść: – Podszedł do mnie. Uściskaliśmy się bez słowa. Spakował się i wyszedł. Tak szesnastolatek zwolnił swojego trenera. – Boli do dziś? – zapytał Wiktor. – Nie. Już nie. Choć bolało, długo bolało. Człowiek czasami jest sam dla siebie za miękki. Rozczula się nad sobą, rozdrapuje rany. Ale ja mu wybaczyłem. Dzisiaj widzę, że dobrze zrobił. Postawił na swoim. Tak trzeba w życiu. Dobrze zrobił. Teraz mam nową nadzieję, to moje drugie życie. – Tak? Niech pan powie coś więcej? – zaciekawiła się Aga. – Och, to wspaniały chłopak. Trenuję go dopiero od dwóch lat. Trafił do mnie jako dwunastolatek, wcześniej trenował z Mazgajem, też dobry trener. Boże, co za talent. Co za talent! – Następca Artura? – Kto wie? Kto wie? Chłopak ma czternaście lat i wierzcie mi, jest lepszy niż Artur w jego wieku. Świeć Panie nad jego duszą. Arturek był wspaniały. Mówiłem wam. Mimo to wierzę, że Hubert go przerośnie. W sensie sportowym. Ma coś, czego Arturowi brakowało. Ma w sobie taką wewnętrzną pokorę. Taką skromność. Dobrze go rodzice wychowali. – Wygrywa już? – Wygrywa, a jakże. Ech… teraz są inne czasy. W przyszłym roku puszczę go na Mistrzostwa Polski Juniorów i na Młodzieżowe Mistrzostwa Polski też. A co! Pokona niejednego osiemnastolatka. Zobaczycie, że wróci z medalem. – Będziemy trzymać kciuki – powiedział Wiktor i uśmiechnął się do Goszczanina. – Trzymajcie, kochani. Trzymajcie. Dynamit w łapie. Czternaście lat, a taki dynamit. I już ma metr osiemdziesiąt. Może być najlepszy na świecie. Doprowadzę go do tego. Doprowadzę. – Na pewno – przytaknęła Aga. Wszyscy zamilkli. Słychać było tylko dochodzący zza okna warkot młotów pneumatycznych. Pierwszy odezwał się Goszczanin. – Ma pan dzieci? – zapytał, patrząc na Wolskiego. – Nie. – Artur był dla mnie jak syn. Rozumie pan? Kurczę, na tym świecie jest tyle sierot, pomyślał Wiktor, a wychodzi na to, że Malewicz miał czterech ojców. Nie za dużo jak na jednego chłopaka? Posiedzieli jeszcze przez chwilę, a potem zaczęli się zbierać. Wolski zatrzymał się w przedpokoju. – Przepraszam za pytanie. Co się panu stało w twarz? Goszczanin spojrzał mu prosto w oczy. – Podobno niechcący podpaliłem się podczas smażenia kotleta. Nie pamiętam ani kotleta, ani patelni, ani kuchni, w której wtedy byłem.

Wolski kiwnął głową i wyszli z Agą bez słowa.

3 W pociągu nie byli sami w przedziale. Wyszli na korytarz, żeby porozmawiać. – Nie wiedziałam, że trenowałeś ping-ponga – rzuciła Aga z uśmiechem. – Ruda, ja w życiu rakietki do ping-ponga nie miałem w ręce. – Tak mi się coś wydawało. – Nie, przepraszam, na koloniach parę razy grałem. Byłem słaby. – Przyznałeś się do jakiejś słabości. Nie wierzę! – Żartowałem. Tak naprawdę wygrałem mistrzostwa kolonii w singlu i w deblu. W deblu grałem lewą ręką. – Zaczyna się. – Aga przewróciła oczami. – Czasami trudno rozszyfrować, kiedy mówisz serio, a kiedy żartujesz. – Alkoholik – stwierdził po chwili Wolski. – Jakoś się jeszcze trzyma. Ale może być ciężko. Nie wiem, czy przyjedzie na pogrzeb. Jeśli nie przyjedzie, to znaczy, że popłynął. – Tak. Znam ten typ aż za dobrze – odparła. – Trzeba wierzyć, że wytrzyma. – Kochał Malewicza jak własnego syna. – Wiktor potarł w zamyśleniu podbródek. – Do dzisiaj nie może przeżyć tego rozstania. Nie chodzi o to, jak zakończyli współpracę. To kwestia dumy. Ten Malewicz przypadkowo powiedział mu mądrą rzecz. Kiedy się rozstać? Kiedy skończyć taki układ? Nigdy nie będzie dobrego momentu. Po porażkach, po sukcesach? – Nawet gdyby chłopak wygrał Wimbledon jako jego podopieczny – dodała Aga – i po finale powiedział mu, że to koniec, też by nosił zadrę w sercu do śmierci. – Swojej lub Malewicza – wtrącił Wiktor. – Nie ma alibi na tamtą noc. Mieszka sam. – Niech jakiś aspirant przeleci się po osiedlu Malewicza ze zdjęciem Goszczanina. Taką twarz ciężko zapomnieć. – Myślisz, że mógł zabić? – zapytała Aga z powątpiewaniem w głosie. – Malewicz zdmuchnąłby go ruchem ręki. Stary nie porywałby się chyba na wyższego od siebie o głowę, silnego faceta. A poza tym nie wygląda na kogoś, kto w piętnaście minut ogarnąłby całe to zamieszanie. Sprawca był szybki i w miarę opanowany. A ten, kiedy mówi o czymś, co miało miejsce osiem lat temu, rozkleja się jak meble z hipermarketu. To co dopiero by było, gdyby zobaczył nieprzytomnego Malewicza zalanego krwią? – Pozory mylą – powiedział Wiktor, mając przed oczami figurkę baletnicy znad telewizora w pokoju Goszczanina. – Pozory mylą.

4

Passat stał na ulicy Staszica. Mimo że dopiero dochodziła szósta, panował już zmrok. Przez strugi deszczu nawet z bliskiej odległości trudno było dostrzec, co dzieje się na zewnątrz. Cały czas obserwowali bramę. – Jak twoje studia? – zapytał Wiktor. – Jeszcze rok i będę miał drugi fakultet – odparł Marek. – Tak się zastanawiam, po co ci właściwie licencjat z kryminalistyki? Skończyłeś prawo. Przecież to ty mógłbyś tam wykładać. – Lubię się uczyć. Wiesz, mam dwie pasje w życiu. Gry komputerowe i pracę. Żeby być lepszym w pracy, trzeba się stale dokształcać. – Słusznie – przytaknął Wiktor. – Mnie dokształciło życie.

– Dopiero w policji odkryłem w sobie ten ciąg do wiedzy. – Marek się uśmiechnął. – To mi jakoś pomaga odreagować. Zrobiłem zaocznie prawo, teraz robię tę kryminalistykę. Komenda dopłaca, to dlaczego się nie uczyć, nie? Tylko z językami słabo. Z angielskim, kurczę. – No, stary, jak chcesz zrobić karierę w Interpolu, to angielski musisz znać perfekt. – Uważasz, że miałbym szansę na Interpol? – Spokojnie. Myślisz o tym na serio? – Pewnie. – Wolałbyś robić karierę tam niż tutaj? Jeszcze rok, dwa i może zostaniesz naczelnikiem jakiegoś wydziału. Może naszego? A może MSW cię weźmie? Albo Komenda Główna.

– Szczerze, to wolałbym tam. Haga, Lyon, Londyn, Bruksela. To jest świat. Spójrz za okno. To nie jest kraj moich marzeń. – Nie? A dlaczego? – To, że jestem w policji, czyli na państwowym wikcie, nie zmienia faktu, że chciałbym żyć inaczej. Lepiej. Ale też w branży. Chciałbym, żeby mnie było stać na fajne mieszkanie, fajny samochód, pięćdziesięciocalowy telewizor. Czy za dużo wymagam? Wiem, jaki wybrałem zawód, nie jestem maklerem czy biznesmenem. Nie potrzebuję jednak dwudziestometrowego jachtu, ferrari i stumetrowego apartamentu w Malibu. Wystarczy mi odrobina normalności. Ryzykuję życie w tej cholernej robocie. – Wszyscy ryzykujemy – zauważył Wiktor. – Tak. Ale czy wszyscy potrafimy sobie z tym poradzić? Nie ma roku, żeby któryś z nas nie zginął. Nie ma roku, żeby ktoś nie odszedł ze służby z załamaniem nerwowym czy depresją. Nie ma roku, żeby jakiś policjant nie trafił do psychiatryka. Albo żeby któryś z nas nie postrzelił kogoś po służbie. A jeśli stajesz w czyjejś obronie na ulicy, jeśli chcesz pomóc, gdy komuś spuszczają łomot, jeśli postrzelisz kogoś albo zastrzelisz w obronie własnej, to robią z ciebie przestępcę, wyrzutka, pijaka, narkomana i co tam jeszcze wymyślą. Dajesz z siebie wszystko, zasuwasz na sto dwadzieścia procent przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. I co masz w zamian? Uścisk dłoni nadinspektora. Wiktor patrzył na bramę. Wbrew pozorom uważnie wsłuchiwał się w każde słowo Marka. – Chciałbym ci jakoś pomóc – zaczął. – Wiktor, lubię cię i szanuję. Ale jak mi pomożesz? Kredyt w banku załatwisz? Mieszkam teraz sam, wynajmuję mieszanie, wiesz. Gdy zapłacę czynsz, prąd i tak dalej, to mi zostaje…

Nie chcesz wiedzieć ile. Byłem w banku. Zamierzałem wziąć kredyt. Jestem samotny, bez żony, bez dzieci. Nie mam zdolności kredytowej. W żadnym banku nie mam zdolności kredytowej. „Jeśli weźmie pan pół miliona kredytu na mieszkanie, to za mało zostanie panu na życie. Rok pan pospłaca, a potem przestanie, bo nie będzie pana stać”. Tak mi powiedziała jedna taka laska w banku. – A Sylwia? – zapytał Wiktor. – Rozstaliśmy się. – Wyprowadziła się? – Tak. – Kiedy? – Wiktor spojrzał na Marka.

– Niedawno. Nie było sensu tego ciągnąć – powiedział Marek. – Jak: nie było sensu? Przecież wy… – Wolski nie dokończył. – Chciała, żebyśmy mieli dziecko. – No i?

– Nie teraz, Wiktor, nie mogę teraz! – Marek kręcił głową. – Może za dwa, trzy lata. Ale nie teraz. W zeszłym miesiącu postrzelili Piotrka i akurat wtedy jakoś tak się to skumulowało. Pomyślałem sobie, że niewiele trzeba. I co ona potem powie mojemu synkowi? Za pięć lat. „Tatusia zastrzelili źli panowie, ale tatuś jest w niebie”. Do dupy z takim niebem, ja chcę żyć tu, na ziemi. Mnie wieczne zbawienie nie interesuje. – Za dwa, trzy lata nie będzie lżej. – Ale może będzie inaczej. Może gdzie indziej. Gdyby udało mi się gdzieś wyjechać, zaczepić w Interpolu czy Europolu, czy w Brukseli. Gdziekolwiek. Tam jest inaczej, Wiktor. Stać by mnie było chociażby na porządną polisę na życie. Taką, żeby w razie czego dostali po mnie kupę kasy. Milion może. Nie chcę, żeby moje dzieci chodziły do szkoły w tym kraju, rozumiesz? – Tego akurat nie rozumiem. Ale to twoja wizja. Szanuję to. Walcz o Sylwię. Nie odpuszczaj. – Może będę walczył, Wiktor. Może będę. Z klatki wyszła starsza kobieta i poczłapała w kierunku pobliskiego warzywniaka. Skrzypnęły zawiasy i po chwili stare drzwi się zatrzasnęły.

– Wyjdziemy z wozu, gdy ta staruszka wróci – powiedział Wiktor. – Skąd wiesz, że wróci? – Zawsze wracają. – Wolski się zaśmiał. Po kilkunastu minutach kobieta pojawiła się w ich polu widzenia z siatką pełną zakupów. Podeszli do niej, kiedy wstukiwała kod na domofonie. – To on! – rzucił Marek. – Ciszowski! Niewysoki chłopak w grubej puchowej kurtce z czerwonym kapturem na głowie zbliżał się do bramy od strony podwórka. Kiedy usłyszał Marka, błyskawicznie się odwrócił i zaczął uciekać. – Dawaj za nim! – krzyknął Wiktor, ale Marek już zerwał się do biegu.

Wpadli na podwórko, kaptur był kilkanaście kroków przed Markiem, Wiktor biegł z tyłu. Jak ja nie lubię joggingu, pomyślał. Widział, że Marek przyspiesza, jednak uciekający był w niezłej formie. Cały czas utrzymywał bezpieczny dystans, biegnąc wzdłuż bloku. Po prawej stronie minęli szkołę. Kaptur skręcił w lewo, a zaraz potem w prawo i po chwili był na Wawelberga. Metr przed nim zahamował samochód, kierowca zatrąbił i już chciał ruszyć dalej, gdy przed maską przemknął mu pościg. Kaptur skręcił w Działdowską i zobaczył radiowóz. – Policja! Stać! – zawołał Marek. Uciekający zwolnił. – Stój, bo strzelam! Chłopak się zatrzymał. – Ręce do góry. Na ziemię! Powoli! – zakomenderował Marek. W lewej dłoni trzymał policyjną blachę, w prawej glocka. – Ale tu jest strasznie mokro, ubrudzę się – powiedział chłopak, podnosząc ręce. – Nie wiedziałem, że jesteście z policji. Nie uciekałbym. Mogę się nie kłaść? Marek podszedł do niego. – Kurczę, no przepraszam za tę ucieczkę. Serio jesteście z policji? – Nie, z hufca harcerskiego – rzucił Wiktor, który pojawił się obok. – Komenda Stołeczna, młodszy inspektor Wiktor Wolski. A ten sprinter to podkomisarz Marek Janik. Mamy przyjemność z panem Olafem Ciszowskim, jak sądzę? – Tak – powiedział cicho uciekinier i uważnie przyjrzał się ich odznakom. – Kurczę, chyba naprawdę jesteście z policji. – A ty, Czerwony Kapturku, myślałeś, że kto cię, kurwa, goni? Wilk? – rzucił Marek. – Jeszcze raz bardzo przepraszam, że uciekałem. Byłem pewien, że to znowu te bambry Malewicza. – Kto? – zapytał Wiktor. – No ci kolesie od… – Ciszowski się zawahał. – Nie chciałem panów obrazić. – Bez urazy. Chętnie o tym posłuchamy – powiedział Marek. – Ale nie ma o czym – oświadczył Ciszowski. – Za późno na wykręty, panie Olafie. – Ja… Skuli go i zaprowadzili do passata stojącego na Staszica. Marek usiadł za kierownicą, Wiktor z tyłu, obok Ciszowskiego. – Chcemy pogadać o Malewiczu i jego bambrach. No i niestety, dla ciebie niestety, mamy e-maile, w których mu groziłeś. – A mogą panowie mnie już rozkuć? – Mogą. Kiedy Wolski uwolnił mu ręce, fizjoterapeuta głęboko westchnął. – Dlaczego mu groziłeś? – zapytał Marek. – Ale to było dwa lata temu…

– Zemsta najlepiej smakuje na chłodno – powiedział Wolski. – O co panu chodzi? – zaperzył się Ciszowski. – Drogi panie Olafie. Dla mnie nie ma znaczenia, czy pan te listy wysyłał miesiąc temu, rok temu, czy dwa lata temu. Myślę, że dla sądu i prokuratora też nie będzie to istotne. Jest motyw i cześć. – Panowie! Jakiego sądu? Jakiego prokuratora? Wszystko wam powiem. Nie mam nic do ukrycia. Tu nie ma potrzeby do sądu… – Słuchamy. Co to za goście od Malewicza? – To może zacznę od początku? – Bardzo proszę. Ale nie obrazi się pan, że kolega bezboleśnie wyrwie panu z głowy kilka włosów? – Co?

– Do badania DNA. Jeżeli jest pan niewinny, to nie ma się czego obawiać. Będzie się pan musiał również zgłosić do komendy, żebyśmy mogli zdjąć odciski palców. Ciszowski popatrzył na policjantów ze zdziwieniem i kiwnął głową. Marek wrzucił próbki do plastikowej torebki. – Ale ja nie jestem w jakiejś ukrytej kamerze, co? – zapytał fizjoterapeuta. – Nie. Proszę mówić. Swobodnie, powoli i wyraźnie – odparł cicho Wolski. – No więc zaczęliśmy współpracę dobre półtora roku przed tym, jak zaczął przebijać się do czołówki. I jakieś dziesięć miesięcy przed International Summer Games. Kompletnie mu tam nie wyszło na turnieju tenisowym podczas tej imprezy. I pewnie dlatego postanowił zmienić całą swoją ekipę. Oprócz mnie. – Dlaczego oprócz ciebie? – rzucił Marek. – Powiem nieskromnie, że w tym, co robię, jestem najlepszy. – Faktycznie nieskromnie – skomentował Wolski. – Przez kilka lat byłem najlepszym fizjoterapeutą w turze. To znaczy w całym cyklu turniejów. Zanim zacząłem współpracować z Malewiczem na stałe, przez dwa pełne sezony pracowałem na kilkunastu turniejach rocznie. Wimbledon, Roland Garros, Miami, Rzym. Ale jeździłem też na mniejsze. Nicea, Barcelona, Marsylia. Poznaliśmy się na jakimś niewielkim turnieju w Niemczech. Gdy się zorientował, że jestem Polakiem, to tylko do mnie przychodził na masaże czy z jakimiś urazami. Spotykaliśmy się na wielu turniejach. W końcu zaproponował, żebym dołączył do jego teamu. – Zamiast kogo? – Wtedy nie miał na stałe swojego fizjo. Ja byłem pierwszy. Początkowo jego drużyna była niewielka. Stopniowo się rozrastała. Płacił dobrze. Ale oprócz oficjalnej umowy zawarliśmy gentelmen’s agreement, że będzie mi odpalał jeden procent od swoich wygranych. – Jeden procent? – zdziwił się Marek. – Mało? Dużo? – Ciszowski się zaśmiał. – Za zwycięstwo w Wimbledonie zarobił milion euro. Gdy zaczął regularnie wygrywać, zgarniał kupę szmalu. Ten jeden procent to dla mnie dodatkowe kilkadziesiąt tysięcy euro rocznie. – W końcu przestał płacić? – drążył Wiktor.

– Kiedy już wyciągał z kortu grube miliony, to mu odbiło… – Fizjoterapeuta się zawahał. – Zresztą nie. Zawsze taki był. Potem stał się nie do zniesienia. – To znaczy jaki był? Ciszowski milczał. Patrzył w oczy Wolskiemu i żuł gumę. Ciekawe, że nie zgubił jej podczas ucieczki, pomyślał Wiktor. – Pieprzony socjopata – syknął Ciszowski.

– A konkretnie? – Zawsze uważał się za kogoś lepszego od innych. Szanował może trzech, czterech graczy, a większość tenisistów miał za nieudaczników, którzy potrafili coś osiągnąć tylko dzięki dodatkowemu wspomaganiu albo dziwnym układom. Gdy jakiś tenisista spoza pięćdziesiątki coś ugrał, od razu to zgryźliwie komentował. Mówił: „Widziałeś, jak niemożliwe staje się możliwe? Ciekawe, na czym jedzie?”. – Przyjemniaczek – skwitował Marek. – Był bezwzględny. I manipulował ludźmi. Bez przerwy. Kręcił wszystkimi dookoła, tak żeby zawsze jego było na wierzchu. Przed mediami grał równego kolesia, zawsze uśmiechniętego, życzliwego. Ale w środku, w teamie, panował jednoosobowy terror. Niby się przyjaźniliśmy, zawsze jednak czułem, że w razie czego jest gotowy przekroczyć wszelkie granice.

– W razie czego? – Kiedyś miał grać z pewnym Holendrem, który pokonał go wcześniej trzy razy. Wieczorem przed meczem była impreza. W kilkunastu poszli do knajpy, potem do klubu. Sami tenisiści. Chcieli skończyć o przyzwoitej porze, żeby wszyscy mieli równe szanse następnego dnia. Był wśród nich ten Holender. Malewicz poprosił mnie wcześniej, żebym załatwił mu pewien specyfik powodujący rozwolnienie. Jestem przekonany, że dosypał go do drinka temu Holendrowi. Gość pewnie srał całą noc, bo ledwo stał na nogach podczas meczu. Malewicz wygrał w dwóch setach: sześć do dwóch i sześć do zera. – Rozumiem, że się nie wydało? – Skąd. Ale domyśliłem się, co zrobił. Po meczu zapytałem go, czy lekarstwo pomogło. Nic nie powiedział, tylko spojrzał na mnie tym swoim wzrokiem. Nie potrafię tego opisać, ale kiedy tak patrzył, to człowieka przechodziły dreszcze. – Współczuję – mruknął Marek. – Przed finałami czy półfinałami stawał się nie do zniesienia. A już szczególnie na Wielkich Szlemach. Był napięty jak struna. Wściekał się o drobiazgi. Robił awantury o źle złożony ręcznik albo zbyt zimną wodę do picia. Jeśli ktoś się spóźniał, był gotowy z miejsca wywalić go z teamu. Więc nikt się nie spóźniał. – Zalazł ci za skórę, co? – zapytał Wiktor. – Tak. Był tyranem, a dziennikarze i kibice traktowali go jak Boga. I ten jego wzrok bazyliszka. Patrzył tak na przeciwnika i media się zachwycały tym jego władczym spojrzeniem. Że niby jest w nim moc, agresja, pewność siebie na korcie. Dla nas to było spojrzenie chorego człowieka. Kiedy próbowałeś przeciwstawić mu się w dyskusji, przedstawić swoje zdanie czy chociażby na luzie zażartować z niego, to zaraz mroził cię tym swoim bazyliszkiem.

– Powiedziałeś, że dla was to było spojrzenie chorego człowieka. Jak to dla was? Dla kogo? – Budował team dla siebie i trzymał go żelazną ręką. Każdego z nas traktował przedmiotowo. Mnie, doktorka, sparingpartnera, trenera przygotowania ogólnego. Trochę lepiej miał LeMarr, ale bez przesady. Wymienialiśmy opinie na różne tematy. A prawda jest taka, że każdy widział to podobnie. W najgorszej sytuacji byli sparingpartnerzy. Potrafił ich zwalniać za to, że za długo wiązali sobie buty. Prawdę powiedziawszy, ta jego ciemna strona przerażała nas wszystkich. – LeMarr to chyba silna osobowość, wybitny coach. On też się podporządkował Malewiczowi? – Wiktor nie krył sceptycyzmu w głosie. – Zarabiał tyle, że dumę schował do kieszeni. A poza tym sukcesy Malewicza były również jego sukcesami. Wartość LeMarra na rynku trenerskim rosła z roku na rok. To równy facet. Na początku próbował być twardy, ale Artur szybko pokazał mu, gdzie jego miejsce. W teamie był drugi po Malewiczu, więc praktycznie kierował całym zespołem. – Terror terrorem, ale sukcesy przyszły – stwierdził Marek. – Tak. To podejście, widać, sprawdzało się. A że wszystkim, prędzej czy później, wyszło bokiem, to inna sprawa – powiedział Ciszowski. – A jak to było z waszym rozstaniem? – zapytał Wiktor. – Jego sposób myślenia porównałbym do działania płatnego zabójcy. Jest cel, trzeba go osiągnąć, eliminując wszelkie przeszkody – odparł fizjoterapeuta. – Cel uświęca środki – skwitował Marek. – Właśnie. Nie zastanawiał się i nie wahał, gdy chciał kogoś zwolnić. Po prostu to robił. Sam albo rękami LeMarra. Siedzieliśmy w kawiarni w Paryżu. Zbliżał się koniec sezonu. Gadaliśmy o ostatnim meczu. I nagle wypalił, że w przyszłym roku nie będziemy już razem pracować. Wtedy był mi winien jakieś sześćdziesiąt pięć tysięcy euro. Zapewnił mnie, że się rozliczymy co do centa. – Ile zapłacił? – Dziesięć tysięcy i powiedział, że reszta później. Czekałem, czekałem. Aż w końcu zacząłem do niego pisać te e-maile. Aj, głupi byłem! – Fakt – rzucił Marek. – W końcu się spotkaliśmy. Nie był miły. Zapytał, czy mam te dziesięć tysięcy, które mi dał. Miałem. Powiedział, że nie dostanę od niego więcej kasy. Ale powie, na kogo i kiedy mam postawić te dziesięć, to sobie odbiję z nawiązką. – Postawiłeś? – zapytał Marek. – Tak. Trzy tygodnie później dostałem cynk i obstawiłem. Wygrałem osiemdziesiąt tysięcy. – No to pięknie! – Owszem, ale miałem długi. Sporo wydałem. I za jakiś czas poszedłem do niego i poprosiłem, żeby znów mi dał jakiś cynk. Wtedy pojawili się ci goście. Stłukli mnie, przystawili pistolet do głowy i powiedzieli, że jeśli jeszcze raz wspomnę o obstawianiu meczów tenisowych, to mnie zastrzelą, a moją matkę spalą z jej kotami. – Twoja matka hoduje koty? – zapytał Wiktor. Ciszowski popatrzył na niego ze zdziwieniem.

– Persy – jęknął. – Rozpoznałbyś tych gości? – rzucił Marek. – Nie wiem. – Biali? Czarni? Owłosieni? Jak wyglądali? – Jeden lekko zaciągał. Jakiś Rusek albo Ukrainiec. – Coś charakterystycznego? – Tak! Ten, który zaciągał, miał na szyi tatuaż węża. Widać było głowę, obrzydliwa otwarta paszcza. I kawałek tułowia, resztę zakrywała koszula, nie wnikałem w to za bardzo. To znaczy w jego wygląd… – A co takiego miałeś na Malewicza? Z czym chciałeś iść do mediów? Tak mu napisałeś w e-mailu. Z tą historyjką o Holendrze w sraczu? – Nie. Tego i tak nikt by mu nie udowodnił. – Fizjoterapeuta się zaśmiał. – Coś się wydarzyło przed International Summer Games. Nie wiedziałem, co się dzieje, ale szybko zorientowałem się, że coś nie gra. Byliśmy na zgrupowaniu kadry tydzień przed wylotem na zawody. Robili mu różne testy i badania. Nie byłem w to wtajemniczony, trochę jednak powęszyłem, trochę podsłuchałem i domyśliłem się. Prawdopodobnie wykryli u niego doping. I ktoś z federacji to zatuszował. Nigdy nikomu nie mówiłem, co tam się wydarzyło. Ale gdy ociągał się z rozliczeniem, to stwierdziłem, że pójdę na całość. To był trochę blef, bo nie miałem stuprocentowej pewności, że przed Summer Games wpadł na dopingu. Jednak blef się udał. – Sprytne. – Wolski pokiwał głową z uznaniem. – Kto może widzieć o tym, co się tam wydarzyło? – Myślę, że prezes Kopeć, wiceprezes Starkiewicz. Może Dawid Baudouin i Nowajczyk, ówczesny trener Malewicza. Wątpię, żeby doktor teamu Gontarczyk był w to zamieszany. Ale kto wie? Aha! No i Mościcki, doktor Mościcki. To równy gość. Warto z nim pogadać. – Dzięki za podpowiedź. Bez niej chyba nie wiedziałbym, jak prowadzić śledztwo – rzucił Wolski. Fizjoterapeuta chyba nie wyczuł sarkazmu w jego głosie i ciągnął dalej: – Z tym Nowajczykiem ciężko będzie pogadać, bo mieszka w RPA i trenuje tamtejszą kadrę. A Gontarczyk chyba w Chinach siedzi. – Gdzie byłeś w noc zabójstwa? – zapytał Marek. – Nie wiecie? – To my zadajemy pytania. – W Wiedniu. Coś jeszcze, panowie? – Nie. Możesz iść pobiegać. Ruch na ulicach zdecydowanie się zmniejszył, więc szybko dojechali do Pałacu Mostowskich. Marek zaparkował obok capri. – Myślisz, że trzeba powiadomić CBA? – zapytał. – Nie teraz. Za wcześnie. Na razie nic nie wiemy, domyślamy się. Wpieprzą nam się w

śledztwo, narobią bałaganu, spłoszą kogoś – odparł Wiktor. – Nie to, że ich nie doceniam. Czasem po prostu lepiej udawać, że się wie mniej. – Rozumiem. – Jeżeli Malewicza łączyło z federacją coś nielegalnego, to musimy to odkryć. Może ktoś w PFTZ wiedział o wpadce dopingowej, miał jakieś dokumenty i próbował go szantażować? Albo odwrotnie, to Malewicz miał na kogoś haka? – Trzeba wykombinować, kto i co mógł wiedzieć. – Zajmiemy się tym, a na razie dzięki za podwózkę – powiedział Wiktor i wysiadł z samochodu. Zanim zatrzasnął drzwi, pochylił się i spojrzał na Marka. – Jeśli chcesz, mogę ci załatwić za darmo konwersacje z takim jednym Anglikiem. Jest mi winien przysługę. Znajdziesz czas? – Znajdę, dzięki. – Dobra. Zadzwonię do niego i jutro dam ci namiary. Spadaj już do domu. Cześć.

5 Nie ma to jak noc w prosektorium, westchnął w duchu Wolski, spoglądając na Malewicza, który wyglądał jak mumia faraona tuż przed zabalsamowaniem. Nie lubił widoku trupów. Unikał tego jak ognia. Ale czasem trzeba. – No dobra, powiedz mi wreszcie coś, czego nie wiem albo się nie domyślam – rzucił, wbijając wzrok w Eryka.

Od pół godziny debatowali nad ciałem tenisisty. Uznany patomorfolog Eryk Zaleski przedstawił suche fakty. Do Wiktora należała ich interpretacja. Albo nadinterpretacja. – Jest tu coś, kochany, co zostawiłem ci na deser. – Wiesz, że uwielbiam, gdy mówisz o jedzeniu przy pracy – odparł Wolski z przekąsem. – Swojej pracy. Eryk się uśmiechnął. Ten czterdziestodwuletni niski mężczyzna z lekką nadwagą był kompletnym przeciwieństwem Wiktora. W sensie fizycznym i psychicznym. Całe życie nosił okulary jak denka od butelek, stronił od sportu i wszelkiego ryzyka. Zaczął łysieć już przed trzydziestką. Długo walczył z tą przypadłością za pomocą różnorakich medykamentów. Wcierał, wmasowywał, wklepywał w czaszkę przeróżne płyny przez dobre osiem lat. Łykał tabletki, wdychał zdrowe opary, aż w końcu dał za wygraną. Na tym odcinku natura go pokonała. Na szczęście studia medyczne pozwoliły mu uwierzyć, że człowiek często potrafi zapanować nad siłami natury. Czy inaczej mówiąc, przeznaczeniem. Właściwie to Eryk uległ naturze w jeszcze jednej kwestii. Przed tym nie bronił się wcale. No, może prawie wcale. Bo czymże jest tych kilka pierwszych lat podstawówki wobec wieczności? – No, wyduś to wreszcie z siebie – burknął Wolski, odwracając oczy od prześladującego go dzisiaj uśmieszku Eryka. – A co ja z tego będę miał, kochany? – Eryk, kurwa, jesteś w pracy! O co ty się ze mną targujesz? – Wiktor udał wzburzenie. Eryk milczał i uśmiechał się pod nosem.

– No dobra – Wolski dał za wygraną. – O co się droczysz? – Jest coś istotnego. Ale drobiazg. I tak się zastanawiałem, czy ująć to w raporcie… – Eryk zawiesił głos. Byli tak różni. A przeciwieństwa się przyciągają. Choć może nie zawsze z wzajemnością. – Mów, o co chodzi, a ja ci powiem, czy ująć – zadecydował Wiktor. – Ale wiesz… – Przestań. – Wiktor – jęknął Eryk. – Eryk, do cholery. – Proszę cię. – Jesteśmy w pracy! – krzyknął Wiktor, tracąc resztki cierpliwości. – Ty zawsze jesteś w pracy. – I dlatego nigdy nie będziemy o tym gadać. Capisci?

– Brutal – syknął Eryk. – W innym kraju to by podchodziło pod molestowanie w pracy – rzucił Wiktor. – Ale ja przecież nie wykorzystuję swojego stanowiska… – zaczął Eryk. – A teraz to, przepraszam bardzo, co robisz? – Oj, taka tam zabawa. – Eryk, nie umówię się z tobą. Okej? Patomorfolog zrobił obrażoną minę. Jednak po kilku sekundach jego piegowatą twarz ponownie rozjaśnił uśmiech. – No dobra. Odpuszczam. Ale mam jeden warunek. Wiktor westchnął. On się nigdy nie podda, pomyślał. – Załatwisz mi numer do pewnego aspiranta z drogówki – strzelił Eryk. – Dobra, niech ci będzie – stęknął Wiktor. Nie musiał udawać cierpienia. Wyrachowana bestia, skomentował w duchu. – No to patrz – powiedział szybko Eryk, jakby z obawy, żeby Wolski się nie rozmyślił. – Gdzie? – Tutaj. Na brodzie z lewej strony. – Nic nie widzę. Lekarz wskazał palcem na brodę Malewicza. – Tutaj. Mikrouraz. Prawie niedostrzegalny. – I co to jest?

– To ślad pierścionka. Wygląda na to, że ktoś uderzył Malewicza i że ten ktoś miał na palcu pierścionek. Uderzenie było lekkie. – Ślad pierścionka? Kamienia, to znaczy oczka? – Ślad korony pierścionka. Wygląda na sporą, kwadratową. Ale to nie wszystko. Eryk podszedł do biurka i wyjął z szuflady małe szklane pudełeczko.

– Mam to – powiedział, podając pojemnik Wolskiemu. – Malutki kawałek czegoś, co znalazłem na brodzie tego przystojniaka. Wiktor wziął do ręki szkło. – Ale tu nic nie ma. – Jest. Przyjrzyj się. Odprysk jakiegoś kamienia. Daj do laboratorium. Zobaczymy, co to takiego. Wolski schował pudełko do kieszeni. – Czyli albo dostał pięścią, albo z liścia, tyle że grzbietem dłoni. – Tak jakby. – Stąd ślad korony pierścionka. – Wiktor się zamyślił. – Mówisz: lekkie uderzenie? – Tak, ślad jest bardzo słaby. – Kobieta? – Może? – Jeśli uderzyła zewnętrzną stroną dłoni, to raczej musi być leworęczna. Popatrzył na brodę denata. Trzeba by się długo i wnikliwie przyglądać twarzy zmarłego, żeby znaleźć taki detal. Bardzo lekkie uderzenie. Początek kłótni? Perwersyjna gra? – A kiedy mniej więcej dostał ten cios? – zapytał. – Tuż przed zabójstwem. To znaczy chwilę przedtem, zanim dostał w głowę kryształem. Milczeli, wpatrując się w faraona. W końcu Wolski przerwał ciszę: – Zrób dwa raporty. Z dzisiejszą datą ten normalny. A z jutrzejszą datą poprawiony, z informacją o śladzie pierścionka. Tylko ten drugi niech się na jakieś dwa tygodnie zawieruszy w papierach. O którego to aspiranta chodziło?

Trzeci dzień śledztwa, czwartek, 10.00 1 Do Milanówka pojechali policyjnym passatem. Lało, więc Marek zaparkował samochód pod rozłożystym kasztanem, który chronił przed deszczem. Pięćdziesiąt metrów dalej stał dwupiętrowy dom z czerwonej cegły. Na fasadzie widniały zaśniedziałe mosiężne cyfry oznaczające rok budowy: 1911. Budynek otaczał ogród – niewielki, ale dobrze utrzymany. W rogu działki stała mała szklarnia. – To jego dom? – zapytał Marek. – Nie. Stary Malewicz zajmuje dwa pokoje na dole. Dom należy do kurii. Ciekawostka historyczna: w czasie wojny ukrywali się w nim żołnierze AK – powiedziała Aga. – Mieszka sam? – zapytał Wiktor. – Tak. Ale w całym domu są jeszcze czterej inni lokatorzy – wyjaśniła. – Dobra. Zmiana planów. Ja idę do Malewicza, wy pogadacie z sąsiadami – zarządził. Wysiedli z samochodu. Przeskakując między kałużami, w ciągu kilku sekund pokonali odległość od samochodu do furtki, która na szczęście była uchylona. – Usain Bolt nie powstydziłby się takiego startu – rzucił Marek, kiedy stanęli pod daszkiem przed drzwiami domu. Wolski omiótł wzrokiem sylwetkę Jerzego Malewicza, po czym wpatrzył się w jego twarz. Zapadnięte policzki, kilkudniowy siwy zarost, zaczesane na bok mocno szpakowate włosy, podkrążone oczy. Te oczy, pomyślał Wolski. Coś z nimi nie tak. Jakby nieobecne. Brązowe tęczówki poruszały się powoli, to w prawo, to w lewo. Nie zatrzymały się na nim jeszcze. – Bardzo panu współczuję – powiedział. – Dziękuję – szepnął Malewicz. – Przepraszam, że poprosiłem o tę rozmowę. Wiem, że to trudny okres dla pana i że pan przeżywa to wszystko, a policja nie daje panu spokoju. – Nie, nie ma najmniejszego problemu, muszę… – Malewicz się zawahał. – Chętnie z kimś porozmawiam o Arturze. Bardzo chętnie. Wiem, co się stało. To znaczy wiem, że to morderstwo. I jeżeli mogę w czymś pomóc, to jestem. Może na coś się przydam. – Postaram się nie przedłużać tej wizyty – zapewnił Wolski. – Nie. Proszę pytać o wszystko. – Dziękuję. – O wszystko – powtórzył Malewicz. – Odpowiem nawet na trudne pytania. Osobiste.

Może herbaty z miodem? – Nie, dziękuję – odparł Wolski. – Herbata z miodem jest bardzo dobra dla zdrowia – powiedział dobitnie Malewicz, cedząc każde słowo. – To źródło energii. A miód korzystnie wpływa na serce i układ krążenia. Ale nie można go dodawać do herbaty, jeżeli woda ma więcej niż czterdzieści stopni. Powyżej tej temperatury miód traci swoje lecznicze właściwości. Gospodarz patrzył przed siebie, jakby nie widział Wolskiego. Ubrany był starannie, żeby nie powiedzieć elegancko. Uprasowane w kant spodnie, jasna koszula w kratę, sweter w serek. Ładny sweter, pomyślał Wiktor, patrząc na naszywkę z zielonym krokodylkiem. Lacoste. – Jednak dziękuję za herbatę – powiedział. – To był dobry chłopak. Dobry człowiek. Tylko gdzieś tam się po drodze pogubił. – Pogubił się? – Wolski uniósł brwi. – Tak. Wszystko szło dobrze. Wszystko było dobrze. Treningi, szkoła, rodzina. A potem się zaczęło. Skończył się jakiś etap, zaczął inny. – Jaki etap się skończył? – zapytał Wiktor. – Etap niewinności. Czystości. Szczęśliwości.

– A zaczął się? – Piekło na ziemi. Próbowałem go chronić. Ostrzegałem, chciałem czuwać nad nim. Ale mi nie dali. – Kto panu nie dał? – Oni – szepnął gospodarz. – Słyszy pan te głosy? – dodał po chwili, podnosząc palec wskazujący. Wolski milczał. Takiej rozmowy się nie spodziewał. Wiedzieli, że ojciec Malewicza odsunął się na bok, zdystansował od kariery syna. Ale on się chyba w ogóle usunął na bok. Na bok życia. W pokoju unosił się dziwny zapach. Wiktor ocenił go jako ledwo wyczuwalną mieszaninę stęchlizny ze swądem spalonej patelni. Może z lekką domieszką domestosa. Pomieszczenie korespondowało z wyglądem gospodarza. Było schludne. Meble made in Ikea, na ścianach tapeta made in Praktiker, na podłodze wykładzina made in Leroy Merlin. Z całością kłócił się tylko zabytkowy żyrandol, przedwojenny. Na Kole wart byłby ze trzy i pół tysiąca, ocenił w myślach. – Czy mógłby pan sprecyzować, kto panu nie dał chronić syna? – zapytał Malewicza. – To nie są ludzie. To wampiry. Krwiopijcy, którzy żerują na innych. Wczoraj na Arturze, dziś na kimś innym. Jutro może na panu. – Malewicz po raz pierwszy spojrzał Wolskiemu prosto w oczy. To spojrzenie zmroziło Wiktora na ułamek sekundy. – Musi pan być gotowy. – Będę. Artur nie był? – odpowiedział szybko. – Nie był. I dlatego dał się omotać. Kiedy próbowałem go chronić, jego matka odseparowała mnie od niego. Umieściła w zakładzie. Zamknęła. Ale często mnie odwiedzał. Zawsze go wtedy ostrzegałem. – Co mu pan mówił?

– Czytaj Biblię. Słuchaj głosu Pana. Żyj zgodnie z własnym sumieniem. Szatan jest blisko. – Słuchał? – zapytał Wiktor, próbując się opanować. Tego mi tylko brakowało, pomyślał. – Nie. Bo oni byli silniejsi ode mnie! – wypalił Malewicz. – Czy wśród nich była matka Artura? – Nie tylko ona. – Kopeć? – Nie tylko on. – Grabek?

– Nie tylko on. – Starkiewicz? – Nie tylko on. – Goszczanin? Malewicz ponownie spojrzał na niego. – Goszczanin to dobry człowiek. Uczciwy. Czyta Biblię. Mógł go ochronić. Ale oni byli silniejsi. Jego też dopadną. Już niedługo. – Kto jeszcze? – dopytywał się Wolski. – Wszyscy. Wiktor zagryzł nerwowo wargi. Zastanawiał się, jak poprowadzić tę rozmowę. Rzadko zdarzało się, żeby przesłuchiwany wytrącił go z równowagi. Malewiczowi się to udało. – Czy mogli skrzywdzić Artura? – zapytał. – Cały czas go krzywdzili. – Nie przeciwstawiał się? Nie walczył z nimi? – Nie mógł. A może, kiedy zaczął walczyć, zabili go? – Z kim próbował walczyć? – Kopeć, Grabek, Starkiewicz to żołnierze szatana. Zamącili Arturowi w głowie. Dopóki ich nie było, wszystko szło dobrze. Najpierw wysłali ten szatański pomiot, tego lubieżnika… Piotra Grabka. Omamił Artura. Potem już tylko przepaść. Myśleli, że nie wiem, co się dzieje z moim synem. A ja wiedziałem. Do ostatniego dnia wiedziałem. Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży, szukając, kogo pożreć[1]. – A co konkretnie pan wiedział? – Wykorzystywali go. Cały czas – szepnął Malewicz. – Panie Jurku. Nawet jeśli ma pan rację, musimy mieć dowody. – Dowody są w piśmie. – Jakim piśmie? – zapytał z nadzieją Wolski.

– Świętym. W Piśmie Świętym. Dzieci, nie dajcie się zwodzić nikomu; ten, kto postępuje sprawiedliwie, jest sprawiedliwy, tak jak On jest sprawiedliwy. Kto grzeszy, jest dzieckiem diabła, ponieważ diabeł trwa w grzechu od początku. Syn Boży objawił się po to, aby zniszczyć dzieła diabła. Ktokolwiek narodził się z Boga, nie grzeszy, gdyż trwa w nim nasienie Boże; taki nie może grzeszyć, bo się narodził z Boga. Dzięki temu można rozpoznać dzieci Boga i dzieci diabła: każdy,

kto postępuje niesprawiedliwie, nie jest z Boga, jak i ten, kto nie miłuje swego brata. – Ale jakie to grzechy? Pan je zna, panie Jurku? – Mnie się nie spowiadali. – Mimo to pan wie, prawda? Panie Jurku? Zapadła cisza. Wolski czuł, że ta rozmowa, z pozoru chaotyczna, niekonkretna, może przynieść coś nowego. Wpatrywał się w oczy Malewicza. Przez chwilę miał wrażenie, że zobaczył w nich twarz Artura. – Nie będziesz mówił fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu twemu. – Tak, ale… – zaczął Wiktor. – Nie będziesz pożądał domu twojego bliźniego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do twego bliźniego.

Wiktor słuchał i czekał. Po chwili ciszy Malewicz mówił dalej: – Nie będziesz cudzołożył. Nie będziesz kradł. Nie będziesz zabijał! – Malewicz spojrzał Wolskiemu w oczy. – Panie Jurku – zaczął Wolski, nie odwracając wzroku. – Ja to rozumiem. Ale w sądzie potrzebne są fakty, konkrety. – Przecież wszyscy będziemy osądzeni. – Jeżeli faktycznie jest tak, jak pan mówi, to musimy chronić innych. Innych młodych zawodników. Nie czekajmy na Sąd Ostateczny, bo dla tych młodych niewinnych chłopaków czy dziewcząt to my jesteśmy sądem. Tutaj, na ziemi. Chrońmy ich. Sam pan tak mówił. – Są pewne dokumenty – oświadczył Malewicz i zawiesił na chwilę głos. – Artur tylko mnie mówił prawdę. Ja wiem. On miał te dokumenty. Chciał z tym skończyć. – Z czym? – Z tym wszystkim: z kłamstwem, cudzołóstwem, kradzieżą. – Kto kradł, kłamał, cudzołożył? Kto? – Oni. Oni wszyscy. Dokumenty. Artur miał te dokumenty – szeptał Malewicz. – Miał te dokumenty. – Gdzie one są? Malewicz spojrzał na Wolskiego. – Nie wiem. Szukajcie. – Ale gdzie? – Błogosławcie Pana, błyskawice i chmury, chwalcie Go i wysławiajcie na wieki. Malewicz zamilkł. Wolski wahał się przez chwilę, ale nic nie powiedział. Siedzieli bez słowa jeszcze dziesięć minut. W końcu Wolski wstał i wyszedł. – Słuchajcie, kobieta, z którą rozmawiałem, miała nierówno pod sufitem – powiedział Marek w samochodzie pod kasztanem. – Staruszek, z którym ja gadałam, też wydawał się jakby z innej planety – dodała Aga.

– No to mamy komplet. Ojciec Malewicza pasuje do nich jak ulał – rzucił Wiktor. – Cały czas pytała mnie, czy słyszę głosy – relacjonował Marek. – Mówiąc szczerze, nie słyszałem. – Pokręcił głową zniechęcony. – Nie była w stanie nic mi powiedzieć. Czy ktoś odwiedza Malewicza? Czy zna jego syna? Jak długo tam mieszka? Nic. – Za to mój dziarski starzec gadał jak najęty – oświadczyła Aga. – Opowiadał mi o egipskiej kampanii Napoleona. Co chwilę wtrącając zdania po francusku. Kosmita. – Malewicz mówił więcej. Być może wskazał mi pewien trop. Sprawdzimy to. Wracajmy do komendy. Wycieczka w zaświaty skończona.

2 Wolski siedział sam w sali numer pięćdziesiąt cztery. Zamknął oczy i czekał. Po chwili otworzyły się drzwi i do środka wszedł niewysoki, ogolony na zero mężczyzna. Czerwone polo od Tommy’ego Hilfigera opinało umięśnioną klatkę piersiową. Wolski miał wrażenie, że koszulka zaraz pęknie. Obcisłe dżinsy G-Star uwydatniały muskularne uda, ukształtowane przez godziny treningu i tony odżywek. Na nadgarstku połyskiwała złota bransoletka, na palcu złoty sygnet. Oliwkowej karnacji mógłby mu pozazdrościć niejeden Hiszpan. Opalenizna w listopadzie oznaczała albo dłuższy urlop, albo regularne wizyty w solarium. To jest styl, pomyślał Wiktor. Tap madl pierdolony. – Dominik… Nie przypominam sobie, żebym ci dawał urlop? – rzucił. – Co? – Byłeś na Costa Brava? – Aaa, to. – Oliwka wyszczerzył się do Wolskiego. – Kamuflaż do akcji. Musiałem trochę na solarkę pochodzić. – Namierzasz szajkę szmuglującą z Chin podrabiane lampy do opalania? – zapytał Wiktor z ironicznym uśmiechem. Mięśniak opadł na krzesło, zmęczony, jakby właśnie skończył przerzucać ciężary w praskiej siłowni. Uśmiech szybko zniknął z twarzy Wolskiego. – Domino! Ja cię kiedyś normalnie gołymi rękami zajebię – warknął. – Za parę wizyt w solarium, szefie? – jęknął Dominik. – Nie o tym mówię. Proszę cię, nie rób ze mnie wała! – Jak pragnę zdrowia, nie wiem, o co chodzi. – Jasne, że nie wiesz. Wiktor wpatrywał się w twarz trzydziestolatka z taką wściekłością w oczach, że mięśniak odwrócił wzrok. – No co jest, szefie? – Ile lat u mnie jesteś? – Trzy. – A w policji? – Dwanaście.

– O jedenaście za długo – powiedział Wiktor. – No co? – Od dwóch lat kryję cię przed wewnętrznymi. – Wiem, szefie, jestem wdzięczny. – Zamknij się i słuchaj. Pięć dni temu znowu u mnie byli. W domu! Myślisz, że wpadli, żebyśmy sobie wspólnie fajny film obejrzeli przy piwku? Domino milczał. Kciukiem obracał sygnet na palcu. – Powtórzę pytanie, wyraźnie i powoli. Czy myślisz, że wpadli, żebyśmy sobie wspólnie fajny film obejrzeli przy piwku? – zapytał Wiktor. – Nie – jęknął Domino. – No to się mylisz, bracie. Bo właśnie po to wpadli. Tylko piwka jakoś nie przynieśli. – Wiktor wpatrywał się w oczy Dominika, które z sekundy na sekundę coraz bardziej się rozszerzały. – Taka, kurwa, komedyjka kręcona z ukrytej kamery. Napakowany łysy palant tłucze jakąś laskę. Potem kumpel tej laski, trzęsąc się jak galareta, daje łysemu kasę i mówi: „Pięć tysięcy, tak jak się umawialiśmy”. Na zakończenie łysy wyjmuje glocka i przystawia lasce do czoła ze słowami: „I morda w kubeł, bo zajebię”. Będziesz nominowany do Oscara za rolę pierwszoplanową. Myślę, że masz szanse na statuetkę. Nawet Clooney tak by tego nie zagrał. – To było podczas akcji – zaczął mięśniak. – Proszę cię, Domino, wysil swoje dwie szare komórki, które obijają się gdzieś w tej czaszce wypalonej chińską solarką! To już koniec! Gdzie ta kasa? – No dobra, szefie. Ale to nie tak było. Wrobili mnie. Faktycznie, byłem z nimi umówiony na spotkanie. – Mów, ile wziąłeś. – Prawie nic. Ja tylko… – zająknął się Domino. – Ile, kurwa?! – krzyknął Wiktor. – Pięć tysięcy. – To słyszałem! Dźwięk jest w dolby! Ile w sumie od nich wziąłeś? Mówią, że płacą ci od pół roku. – Czterdzieści. Najpierw dziesięć, potem sześć rat po pięć – jąkał się Domino. – Czy to oni napadli na Bank Spółdzielczy w Legionowie? – Tak. – Ile zajebali? Bank podał, że sto tysięcy. Ile naprawdę? – Dwieście pięćdziesiąt. Wiktor milczał. Zamknął oczy. A mogłem spokojnie skończyć filologię, zostać na uczelni, dorabiać, dając korepetycje nadzianym laskom, czasem którąś bzyknąć. Po chuj mi to było, pomyślał. – Masz te czterdzieści kafli? – zapytał Dominika. – Mam dwadzieścia. – Ja pierdolę! Znowu grasz? Ruletka? Poker?

– Nie, potrzebowałem na remont mieszkania. Wiktor zaczął się śmiać. Najpierw po cichu, potem coraz głośniej. W końcu nie mógł się powstrzymać i ryczał ze śmiechu, a po policzkach spłynęło mu kilka łez. Dominik patrzył na niego, co chwilę obgryzając skórki przy paznokciach. – W życiu nie słyszałem… – wycedził Wolski, nie mogąc opanować śmiechu – większej bzdury. Policjantowi brakuje do remontu mieszkania, więc namierza przestępców, którzy napadli na bank, i proponuje im spółę. Kurwa! Bracia Coen by czegoś takiego nie wymyślili. A jakie kafelki wybrałeś do łazienki? Dopiero po kilku minutach udało mu się opanować. Otarł łzy i spojrzał na podwładnego. – Jaki masz teraz pomysł, geniuszu? – zapytał. – Nie wiem. – Ale jak wyciągnąć od nich kasę, to wiedziałeś, bicepsie? – To było proste. – Domino, czasem się zastanawiam, jak to się stało, powiedz, jak to się stało, że ty się nazywasz Papież, co? Gdybyś się nazywał Kowalski, Nowak, Nowakowski, Morawski, to jakoś bym to przeżył. Ale Papież?! Przez wzgląd na nazwisko powinieneś częściej zastanawiać się nad konsekwencjami tego, co robisz. – To nie moja wina – wysapał Dominik. – Że się tak nazywam. – Wiem, niestety. – Wiktor westchnął ciężko. – Ile razy wyciągałem cię z szamba? – Sporo. – Sporo! Pozwól, że odświeżę ci pamięć: pobicie świadka, postrzelenie podejrzanego, próba wymuszenia łapówki, jazda po pijanemu, picie alkoholu na służbie. I tak dalej. Ale żeby wziąć czterdzieści tysięcy od pary, która napadła na bank? Przeszedłeś sam siebie. – Wiem, że przegiąłem.

– I nie pierdol mi o remoncie mieszkania. Myślałeś, że jesteś sprytny, a tymczasem to oni zrobili cię w chuja, co? – Na to wychodzi.

– Jak ich namierzyłeś? – W sumie to nie było takie trudne. Dokładnie przejrzałem zapis kamer z napadu. Mieli kominiarki i byli ubrani na czarno. Normalnie, dżinsy, swetry, ale na czarno. Amatorzy. Byłem pewien, że popełnili jakiś błąd przed napadem albo już po kradzieży. Objeździłem wszystkie stacje benzynowe w okolicy. Pytałem, rozglądałem się i na jednej ktoś z obsługi przypomniał sobie, że była taka para ubrana na czarno. Mniej więcej pół godziny przed napadem. Sprawdziłem zapis kamer z tej stacji. Miałem ich. – Geniusz! Geniusz i debil w jednym! Myślałeś, że to się nie wyda? – Wiktor pokręcił głową. – I co teraz, szefie? – zapytał Dominik. – Masz trzy dni na przedstawienie mi jakiejś legendy. I przychodzisz z kasą w zębach. – Tylko trzy? – Ciesz się, że nie dwa.

– Uuuuu – stęknął Domino. – Za godzinę przejedziesz się ze mną do mieszkania Malewicza. Nie wziąłem cię do siebie za ładny wygląd i karnację Iglesiasa. Pokaż, że jesteś jeszcze coś wart. Że ten twój węch psa, którym kiedyś mi zaimponowałeś, nie rozpłynął się w podróbkach francuskich perfum. – No co szef? – A pojutrze jedziesz ze mną zgarnąć Lesiaka. Przyda nam się wspólne wyjście w teren. – Lesiak? To ten od bomby w Blue City? – Tak. – W sobotę? – Coś ci nie pasuje? – Pasuje. A nie powinniśmy tam pojechać z antyterrorystami? Może mieć w domu niezły arsenał. – Dlatego zgarniemy go pod domem. Znam jego rozkład dnia. – Gdzie mieszka ten Lesiak? – Na Chomiczówce. A teraz spadaj, bo duszę się już od twojej wody toaletowej. – Armani – oświadczył z dumą Domino. – Srani.

3 Wiktor i Dominik stali na środku pokoju. Po raz dwunasty przeanalizowali hipotetyczny przebieg wydarzeń. – Szefie, co ci powiem, to ci powiem, ale chatę miał wyjebistą – rzucił Domino. – Nie mów. – No. Miał koleś kasę. I wiedział, na co ją wydawać. Weszli na piętro. Dominik obejrzał łazienki, kuchnię, pokoje. Zajrzał do szaf, kredensów, szuflad. – Czy twój nos psa tropiącego wyniuchał coś, co mogło umknąć dziesiątkom gliniarzy i techników, którzy przewalili się przez ten kwadrat? – zapytał Wolski. – Spokojnie, spokojnie. Domino zachowywał się tak, jakby rzeczywiście obwąchiwał teren. – Czysto tu, prawie jak w szpitalu. Sprzątaczkę miał, nie? Usiedli na niewygodnych, ale z pewnością drogich krzesłach w kuchni. – Słucha szef, mam taki pomysł… – Dominik się zawahał. – A gdybyśmy tak zwinęli dywany? – Które? – No, wszystkie? – Chcesz zwinąć te wszystkie dywany, w tych wszystkich pokojach?

– No. We dwóch migiem się uwiniemy… – No to dawaj. Szkoda czasu. Zaczęli rolować dywany. Duży pokój na dole zostawili sobie na koniec. Najpierw jedna sypialnia, potem druga i trzecia. Szybko przestawiali meble i skrupulatnie skręcali dywany w gigantyczne cygara. – O! – stęknął Domino, podnosząc jeden koniec zwiniętego grubego persa. – Proszę bardzo. – Co? – Tam! – Domino położył delikatnie dywan na ziemi, wyjął z kieszeni pęsetę i podniósł coś z podłogi. – Guzik? – Guzik.

4 Siedzieli w ogromnym gabinecie na trzydziestym piętrze biurowca Grabex Fashion Group. Za przeszkloną ścianą rozciągała się wieczorna panorama Warszawy, jakby byli na tarasie widokowym Pałacu Kultury i Nauki. Z tą różnicą, że tu nie było krat. Czerwone światła samochodów uciekały w nieznane. Pobliskie biurowce odsłaniały swoje wnętrza, ukazując setki oświetlonych pomieszczeń z równo poustawianymi biurkami. Między nimi uwijały się sprzątaczki, ciągnąc za sobą odkurzacze. Szklane potwory sięgające nieba powoli zapadały w sen. Warszawski Manhattan, pomyślał Wiktor. Piotr Grabek rozpierał się w skórzanym fotelu za wielkim szklanym biurkiem, na którym stał laptop i kilkanaście teczek z dokumentami. Ale dobrze skrojony garnitur, jasnofioletowa koszula i ciemnofioletowy krawat nie czyniły z niego prezesa. – Kiedy się ostatni raz widzieliście? – zapytała Aga. Grabek odsunął laptop na bok i popatrzył na dziewczynę. Podoba się kobietom, skomentował w duchu Wolski. Ale nie dlatego, że jest dobrze zbudowanym wysokim blondynem o błękitnych oczach. Nie dlatego, że na lewym policzku ma niewielką bliznę, dodającą męskości jego chłopięcej twarzy. Nawet gdyby przypominał Quasimodo, dziewczyny i tak by za nim szalały. Nic tak nie przyciąga kobiet do faceta, jak czerwone ferrari w garażu i miliony dolarów na koncie. – W poniedziałek około wpół do dziewiątej wieczorem – odparł Grabek. – Pana samochód odwiózł Malewicza do domu. Na Nowaka-Ostoi był dwie minuty po dwudziestej pierwszej – włączył się Wiktor. – Być może. Artur umawiał się z moim kierowcą, ale nie wiem na którą. Miał mój samochód do dyspozycji. – Gdzie się ostatnio widzieliście? – W Hiltonie. – W Hiltonie? – zdziwił się Wiktor.

– Tak – potwierdził Grabek. – Co tam robiliście? – zapytała Aga. – Świętowaliśmy jego sukces. – Hucznie? – Normalnie. – Rozmawiałem z pana ojcem – zaczął Wolski. – Umówiliśmy się, że nie będzie kłopotów. Ale żeby pana chronić, muszę znać więcej szczegółów. I musi pan być ze mną szczery. – O co panu chodzi? – warknął Grabek. – Pana kierowca zeznał, że pan również był w samochodzie. – No dobra, złapał mnie pan. Ostatni raz widzieliśmy się z Arturem w garażu. – Czy na tej imprezie było coś oprócz marihuany i alkoholu? – zapytała Aga.

– Co? Nie wiem, o czym mówicie. Wypiliśmy trochę whisky, ale żadnych narkotyków. Żadnej trawy! – Współpracuj, Piotr – powiedział Wolski. – Po co ci kłopoty? Wiemy o twoim odwyku, wiemy o umowie z ojcem. Jeśli chcesz, mogę ci zdradzić, co wykazała analiza krwi Malewicza. – Nie chcę. – Niektóre substancje utrzymują się w organizmie bardzo długo. Jedziemy do szpitala na pobranie krwi i moczu? Coś mi się wydaje, że twoja analiza wyjdzie podobnie do tej Malewicza. Jeśli to tylko alkohol, to chodź, pojedziemy na badanie. Mam do tego prawo, w każdej chwili mogę zrobić ci badanie krwi. – Wolski klepnął się w kieszeń kurtki. – Tutaj jest stosowny dokument podpisany przez prokuratora. Ale po co mam go wyciągać z kieszeni? Grabek zamilkł. Wolski sączył espresso, Aga delektowała się zieloną herbatą. – No dobra. Ale to zostanie między nami? – odezwał się w końcu syn biznesmena. – Jasne. Sprawy rodzinne mnie nie interesują. Chcę dopaść mordercę. I to szybko. Mów po kolei. – W niedzielę wieczorem, po meczu, Art spotkał się z mediami na miejscu, w Arenie O2. Była konferencja prasowa. Potem ruszyliśmy w miasto. Do klubów. Hide, później Automat. Zawsze gdy jesteśmy w Londynie, to w którymś z nich się bawimy. Spotkaliśmy znajomych. Były kobiety, alkohol, trawa. Nic mocniejszego. Ale trawa była. W środku nocy wróciliśmy do hotelu. Następnego dnia polecieliśmy moim samolotem do Warszawy. I kontynuowaliśmy imprezę w Hiltonie. Chyba jeszcze w Hide Artur poznał jakąś Polkę. Monikę. Spędzili noc w jego pokoju w Marriotcie. To znaczy resztę nocy. Zabrała się z nami do Polski. – Pokaż jej zdjęcie, masz w telefonie. – A skąd pan…? – No pokaż. Grabek wyjął komórkę i pokazał zdjęcie Moniki. – Ładna – zauważyła Aga. Grabek wzruszył ramionami. – Jak każda.

– Lubiliście się bawić po jego sukcesach – bardziej stwierdził, niż zapytał Wolski. – Nie tylko po sukcesach. – Tak? – rzuciła Aga. – W ogóle lubiliśmy się bawić, co w tym złego? – Nic. Dopóki nie trafiasz na odwyk. Dopóki ojciec nie chce cię wydziedziczyć, a jest z czego. Dopóki policja nie zatrzymuje cię i grozi ci wyrok za posiadanie i handel. – Dobra, dobra, zrozumiałem mesydż. – Gdyby nie ojciec, dawno byś siedział, w najlepszym wypadku. Bo w najgorszym tobyś spał na Powązkach, a nie w Hiltonie. – Kto by go na Powązki przyjął? – prychnęła Aga. – Za kasę to i na Powązki można się dostać. – Coś mi się od życia należy – burknął właściciel fioletowego krawata. – Pan nie rozumie, co to znaczy być synem Grabka. Moje dzieciństwo to był koszmar, a odkąd zacząłem grać w tenisa, piekło na ziemi. Miałem być drugim Anderassim, trzecim Canorsem i chuj wie czym jeszcze. To tyran, sadysta jebany, pracoholik, perfekcjonista. A do tego matka alkoholiczka. Jego przeważnie nie było, a ona piła non stop. Mam syndrom DDA. – Nie wyjeżdżaj mi tu z psychoanalizą. Problemy rodzinne rozwiązujcie sobie sami – wtrącił Wolski. – Wszyscy tylko widzą jego kasę. Grabek mecenasem sportu, Grabek mecenasem kultury. Grabek otwiera stadion, Grabek finansuje remont teatru. Grabek z ministrem i premierem, Grabek kupił to, Grabek sprzedał tamto. A ja to normalnie pierdolę. Mam tego dosyć. W rankingu na najgorszego ojca świata zająłby pierwsze miejsce. – Malewicz miał podobne relacje ze swoim ojcem? – O nie. Jego stary to jest gość z innej planety. Artur go szanował. Ludzie myśleli, że się do niego nie przyznaje albo że go nienawidzi. Ale to nieprawda. Znałem Arta jak nikt. Znałem go lepiej niż jego własna matka. Wszyscy myśleli, że stary Malewicz ześwirował i że zamknęli go w psychiatryku. Ale on tylko leczył się na nerwy. Ja to rozumiem. – Nie wątpię, że wiesz coś o tym – mruknęła pod nosem Aga. – Potem żona zaczęła go odsuwać od syna. Właściwie od razu go odsunęła i zajęła się karierą Artura. Szybko się rozwiedli. Kiedy poznałem Arta, już byli po rozwodzie. Już matka na wszystkim położyła łapę. Do czasu. Gdy zaczął zarabiać większe pieniądze, to się uniezależnił. Nie to, że jej nie kochał. To w końcu matka, nie? Zresztą fajna, inteligentna babka. Potrafiła robić kasę, inwestowała pieniądze Arta, zarządzała nieruchomościami. Była okej. Ale w pewnym momencie każdy facet chce się uniezależnić. On mógł. – Dzięki tobie? – Ma pan na myśli kasę ojca? Trochę tak, ale głównie dzięki sobie. Odkąd się poznaliśmy na jednym turnieju, chyba z dziesięć lat temu, spędzaliśmy ze sobą masę czasu. Trenowaliśmy razem, jeździliśmy na turnieje. Ale Art mi odjeżdżał, w sensie tenisowym. Nie miałem mu tego za złe. Na początku jeszcze byliśmy w stanie grać przeciw sobie jak równy z równym, mniej więcej na tym samym poziomie. Jednak on szybko zrobił gigantyczny skok. Jestem pewien, że Ferender, gdy miał osiemnaście lat, nie był lepszy od niego. Potrafiłem z nim wygrywać, kiedy mieliśmy po piętnaście czy szesnaście lat. Znałem jego słabe strony, na

przykład bekhend. Cały czas grałem mu na ten bekhend. I znałem też jego mocne strony. Czyli wolej, serwis. Wkurzał się, że mu w kółko zagrywam skróty. Nie potrafił wtedy zagrać dobrego skrótu. A jedyne, w czym ja byłem dobry, to właśnie skróty. Ode mnie się ich nauczył. – Namówiłeś ojca, żeby w niego zainwestował – powiedział Wiktor. – Niespecjalnie musiałem namawiać. Rozmawialiśmy o tym kilka razy. O akademii tenisowej na Zachodzie. Najpierw mnie chciał tam wysłać. Zaproponowałem, żeby wziąć Arta. Z tego narodził się pomysł drużyny. Ja, na szczęście, odniosłem poważną kontuzję. – Na szczęście? – zapytała Aga. – O tak. Miałem fart. I mówię to całkiem serio. Zerwałem więzadła kolanowe. Operacja, rehabilitacja. Nie wróciłem już do tenisa. Ale pomysł drużyny się rozwinął. – Nie chciałeś być w tej drużynie? – Teoretycznie byłem jej członkiem przez jakiś czas. Choć tylko na papierze. Nie wróciłem do tenisa po kontuzji. – Dlaczego?

– Bo ja nienawidzę tenisa. Naprawdę. Gdy ktoś taki jak Anderassi mówi, że nienawidzi tenisa, a wcześniej zarobił dzięki niemu kilkadziesiąt milionów i wygrał parę Wielkich Szlemów, to po porostu pierdoli. Ojciec katował mnie tenisem od czwartego roku życia. Tylko inaczej niż w przypadku Anderassiego, ja nie miałem być dla niego maszynką do zarabiania pieniędzy. Dla niego mógłbym wygrać Wimbledon za darmo. Więcej! On by dopłacił, żebym mógł wygrać Wimbledon. A ja to miałem w dupie. Ja chciałem grać w piłkę. I grałem. W każdej wolnej chwili. Byłem naprawdę dobry. Ale skurwysyn mi zabronił. Bo to groziło kontuzją. Marzył, żebym wygrał Roland Garros w Paryżu. Owszem, chciałem grać w Paryżu. W Paris Saint-Germain. Czujecie to? – Chyba tak. – Na szczęście w Arcie znalazł obiekt swojej miłości i niespełnionych ambicji. Rzeczywiście zerwałem więzadła kolanowe. Ale robiłem wszystko, żeby rehabilitacja postępowała jak najwolniej. Żeby już nie musieć wracać do tenisa. Płaciłem lekarzom za lewe wyniki badań i za cudze prześwietlenia. Byle tylko jak najdłużej być niesprawnym. Oficjalnie. – Byłeś przy Arcie prawie cały czas. – Tak. Ojciec kupił bajkę, że będę jego aniołem stróżem. Takie tam. Byłem niby szefem jego teamu. Nie menedżerem, ale kimś w rodzaju dyrektora zespołu. Gdy się przebił do czołówki, to sobie odpuściłem. Od dwóch lat jestem w firmie ojca, jednak cały czas przyjaźniliśmy się z Artem. – Jak to było z finansami Grabex Club Polska? – Ojciec co roku dawał federacji określoną kwotę, którą dzielono między zawodników i zawodniczki. Umowa była taka, że będą oddawać PFTZ jakiś procent z wygranych. Na szkolenie młodzieży. – Ile procent? – Nie wiem dokładnie, każdy miał inny zapis w umowie. Od dziesięciu do dwudziestu. – A ile miał oddawać Malewicz? – zapytała Aga. – Art jako jedyny był z tego zwolniony.

– Bo jego obowiązywała druga umowa z Grabexem – rzucił Wiktor. – Tak. Grabex Fashion Group zawarł indywidualną umowę z Artem. Art dostawał co roku określone pieniądze. A od momentu, kiedy wszedłby do pierwszej setki, miał oddawać pewną część kwot zarobionych na korcie. Przez pięć lat. To była dobra inwestycja. Opłaciła się Grabexowi. Zresztą obu stronom się opłaciła. Art miał sporo pieniędzy wtedy, kiedy najbardziej ich potrzebował. Wyjazdy na turnieje, hotele, przeloty, trenerzy. To kosztuje. – Cofnijmy się o kilka lat. Czy rozstanie z Goszczaninem było dla Malewicza trudne? – Bo ja wiem? Stary już był za słaby na ten poziom. Art o tym wiedział, nie miał wątpliwości czy skrupułów. Musiał w końcu od niego odejść. I tyle. W tenisie zmiana trenera to normalka. Tak uważam. – Malewicz też tak uważał? – Dojrzał do tego. Pewnie, że trochę to przeżywał. Ale krótko. – Zazdrościłeś Artowi jego kariery? – zapytała Aga. – Zazdrościłem? Co wy? Czego? Sławy? Nie potrzebuję jej. Kasy? Mam więcej. Tenisa nie znosiłem. – A kobiet? – zapytał Wolski. – Jakich kobiet? Kobiet? – parsknął Grabek. – Traktował je, przepraszam panią, przedmiotowo. Albo za nie płacił, albo miał, powiedzmy, krótkie romanse. Stosowaliśmy tę samą metodę. – Pan ma chyba narzeczoną? To Anna Rostovska, prawda? – powiedziała Aga. – Zgadza się. Anna Rostovska. – Grabek kiwnął głową. – Ale ja mówię o przeszłości. – Czy Malewicz miał kogoś na stałe? – Art mniej więcej raz na dwa miesiące spotykał miłość swojego życia. Najlepsza, najpiękniejsza, najmądrzejsza… Najdłużej z miłością życia wytrwał może z pięć tygodni.

– Dobra, wróćmy do tamtego wieczoru. Co z tą Moniką? Musimy więcej o niej wiedzieć. Jak się nazywa? – Nie mam zielonego pojęcia. Serio. Monika. Pokazałem wam zdjęcie. Nic więcej nie wiem. – Dziewczyna leci twoim samolotem z Londynu do Warszawy, jest na twojej imprezie, a ty nic o niej nie wiesz? – Leciała z Artem. Takich dziewczyn widziałem dziesiątki w ciągu ostatniego roku. – Kolejna miłość jego życia? – Niewykluczone. Ale nie mieliśmy czasu pogadać. – Kto będzie coś o niej wiedział? – Może mój kierowca, może obsługa samolotu. Moja sekretarka poda wam namiary. – Ty mi podasz. Dziesięć minut po naszym wyjściu, na e-maila. – Wolski rzucił na biurko swoją wizytówkę. – O której dotarliście do Hiltona? – zapytała Aga – Słuchajcie, byłem pijany, upalony. Jak większość gości. – Grabek się skrzywił. – Nie pamiętam dokładnie. Około szóstej.

– Chcę mieć nazwiska wszystkich, którzy byli w tym samolocie i tych, co bawili się na imprezie w hotelu – powiedział Wolski. – To się da jakoś załatwić. – Dzisiaj. – Dobra. – Dzisiaj do końca dnia nazwiska. – Wiktor wstał. – Weź się w garść i do roboty. Ty coś tu w ogóle robisz czy tylko siedzisz za biurkiem i udajesz prezesa? – Całymi dniami w Fifę napieprza na kompie. Znam ten typ – mruknęła Aga. Grabek zrobił obrażoną minę i spojrzał na ekran swojego laptopa. – Nie muszę grać w Fifę. Ojciec kupił mi klub piłkarski. Ja się bawię w realu. – Jeśli chcesz, żeby ta zabawa trwała dłużej, rób to, o co proszę – rzucił Wolski w drzwiach.

5 Kolejny zimny wieczór. Przestało padać. Wiktor zaparkował brooklandsa i szedł do domu. Do kamienicy miał jakieś pięćset metrów. Ukłonił się mijającej go sąsiadce. Zażywna starsza pani wyprowadzająca swojego ratlerka odpowiedziała mu miłym uśmiechem. Zmęczenie i cisza wieczornej ulicy stępiły jego zmysły. Stracił czujność. – Wiktor Wolski? – usłyszał zza pleców. Zanim zdążył się odwrócić, potężny cios w kark zwalił go z nóg. Upadł, ale szybko przeturlał się na bok. Błąd. Wpadł prosto pod nogi drugiego napastnika. Kopniak w twarz oszołomił go, ale nie pozbawił instynktu zachowawczego. Kątem oka dostrzegł but, zbliżający się z drugiej strony do jego twarzy. Odbił się lewą ręką od chodnika, prawą chwytając czyjąś nogę i przyciągając do siebie. Tamten runął. Wiktor błyskawicznie rzucił się w jego stronę, jednocześnie wyprowadzając cios lewą ręką. Trafił w splot słoneczny. Leżący zacharczał. Wolski wstał, opierając się kolanem o jego brzuch. Kiedy był na nogach, zorientował się w sytuacji. Nie wyglądało to najlepiej. Przed nim stał łysy osiłek z pięściami uniesionymi na wysokość twarzy. Na oko sto dwadzieścia kilo. Po jego lewej stronie balansował na nogach nieco mniejszy gość, chudy, o suchej, wyblakłej jak kartka papieru twarzy, wyposażony w nowoczesny sprężynowiec. Tatuaż na szyi schodził pod kołnierz kurtki. Wąż! – Już po tobie, Wolski – syknął właściciel noża ze śpiewnym akcentem. Ostrze świsnęło koło twarzy Wiktora. Odskoczył. W tym czasie z ziemi podniósł się ten trzeci. Krótko ostrzyżony troglodyta z blizną na lewym policzku. – Nie daruję ci – wysapał. Otoczyli go. Nie jest dobrze, pomyślał Wolski. Sprężynowiec co chwilę świstał w powietrzu. – No chodź, chodź – szeptał Kartka Papieru z wężem na szyi. Rosjanin? Ukrainiec? – zastanawiał się Wiktor. Najlepszą obroną jest atak. Ale czy na pewno? Kogo tu zaatakować? Lepiej spieprzać. Popatrzył w oczy troglodycie. Jest z nich najsłabszy, bo już go napocząłem. Uderz w najsłabsze ogniwo i uciekaj, nakazał sobie w duchu. Zamarkował ruch do przodu i odwrócił się w prawo, robiąc krok i wyprowadzając

swój legendarny lewy prosty. Trafił od razu tam, gdzie mierzył. To nie sparing, to walka o życie. Więc uderzył w grdykę. Precyzyjnie. Troglodyta złapał się za szyję i zwalił na kolana. Po chwili leżał twarzą w kałuży. Wiktor przeskoczył go, nie przewidział jednak, że łysy osiłek to rugbista. Przelatując nad leżącym, już widział siebie znikającego za rogiem kamienicy. Za wcześnie pomyślał o zwycięstwie. Jak tenisista, który jeszcze przed piłką meczową widzi się pod ciepłym prysznicem. Do ziemi przyciągnęło go sto dwadzieścia kilo, które rzuciło się ku niemu lotem pantery. Łysy trzymał jego biodra w żelaznym uścisku niczym obrońca na boisku do rugby. Game over, pomyślał Wiktor. Rugbista siedział na nim okrakiem i okładał go pięściami. Z gali MMA się urwał czy co? Spojrzał w górę i zobaczył nad sobą sprężynowiec. Zanim stracił przytomność, usłyszał strzał.

6 – Panie Wiktorze, panie Wiktorze – rozległ się anielski głos w jego uszach. Otworzył oczy i od razu zamajaczyły wokół niego jakieś obrazy. Nieostre. To tak wygląda raj? – zapytał samego siebie. Kiedy pochylająca się nad nim sylwetka nabrała ostrości, ujrzał twarz prawdziwie anielskiej urody. – Jestem w niebie? – szepnął. – Jeszcze nie – usłyszał chrapliwą odpowiedź gdzieś z boku. Spojrzał w stronę, z której dochodziły słowa. – O Boże! Jednak w piekle! Doznał szoku na widok Jana Grabka. Aż usiadł na łóżku. Poczuł silny ból… wszystkiego. Rozejrzał się dookoła. Był w swoim łóżku, w swojej sypialni, w swoim mieszkaniu. – Oooo…. – stęknął. – Niech pan leży – powiedział Grabek. – Jest pan już bezpieczny. – Co pan tu robi? Co się stało? – zapytał Wiktor. Grabek spojrzał na niego uważnie. – Pamięta pan coś? – Napadło mnie tych trzech, jednego powaliłem. Potem chciałem go przeskoczyć. Przygniótł mnie ten wielki. I… – I? – I tyle. – No to panu opowiem, żeby zaspokoić pańską ciekawość. – Biznesmen poprawił się na krześle. – Będę wdzięczny. – Kiedy gruby okładał pana pięściami, a nożownik szykował się do egzekucji, wkroczyli moi ludzie. – Pana ludzie? Co tu się dzieje?

– Niestety, tamci uciekli. Jeden z nich prawdopodobnie został ranny. – Ale skąd…? – Moi ludzie? Staram się chronić moje interesy na różne sposoby. – Interesy? Nie robię z panem interesów. Grabek zaśmiał się krótko. – Tak się tylko panu wydaje. – Nie radzę grać w tę grę – rzucił Wiktor. – Żartowałem. To po prostu przeczucie. Kazałem im pana…

– Obserwować? Śledzić? – Chronić. – Na jedno wychodzi. – Ale życie panu uratowali – oświadczył z satysfakcją Grabek. Wolski milczał i patrzył spod oka na swojego nieoczekiwanego wybawcę. – A ta pani, która przed chwilą wyszła z pokoju, to pewnie Miss World? – To dyplomowana pielęgniarka. Opiekowała się panem… – Długo byłem nieprzytomny? Która jest godzina?

Grabek zerknął na swojego roleksa. – Jakieś trzy i pół godziny. Dochodzi druga w nocy. Dostał pan zastrzyk przeciwbólowy… – Ile się należy za opiekę medyczną? – zapytał Wiktor, wstając z łóżka. – O kurrrr… – Radziłbym jeszcze poleżeć.

Wolski opadł ciężko na prześcieradło. – Czuję się, jakby mnie przejechała ciężarówka. – Opiekę medyczną ma pan u mnie gratis. Przyjaciołom pomagam bezinteresownie. – Czyżby? – Wiktor rzucił Grabkowi wymowne spojrzenie. – Tak. Nie ma o czym mówić. A co do śledztwa… – Biznesmen zawiesił głos. – Jest pan pewien, że panuje nad sytuacją? – Nigdy nie czułem się pewniej – stęknął Wiktor, krzywiąc się z bólu. – Trzeba ustalić, kto próbował pana zabić. – Albo nastraszyć. – Nie wyglądali na ludzi, którzy lubią bawić się w Halloween. – Pozwoli pan, że sam się tym zajmę. Grabek nie odpowiedział. Wstał i popatrzył Wiktorowi w oczy. – Na mnie już czas. – Jeszcze raz dzięki za wszystko. – Pielęgniarka może zostać do rana – dodał milioner. – Dziękuję, ale w tym stanie nie dałbym rady.

Czwarty dzień śledztwa, piątek, 10.00 1 Wiktor stał przy automacie do kawy i próbował odzyskać wrzuconą dwuzłotówkę. Według niego wszystkie automaty w Pałacu Mostowskich były zepsute. – Żeby tak nas okradać – syknął, wciskając kilkanaście guzików naraz. – Spokojnie – odezwał się Marek, podchodząc do niego. – Zaraz wypluje. Do niego trzeba z czułością. – Stuknął trzy razy i moneta wyleciała odpowiednią rynienką.

– Nie wiedziałem, że masz też fakultet z elektroniki stosowanej. – Jeszcze dużo o mnie nie wiesz. – Ciekawe. – Nie najlepiej wyglądasz – zauważył Marek. – Byłeś u lekarza czy coś? – Czy coś – burknął Wiktor. – Mówiłem ci, wszystko okej. Najważniejsze to namierzyć tego z tatuażem. Jestem pewien, że to ten sam, który napadł na Ciszowskiego. – Ciekawe, dlaczego chcieli się dobrać do ciebie? – W Wiadomościach nie mówili. Masz coś konkretnego? – Tak, mam dane dziennikarki, która pierwsza napisała o zabójstwie Malewicza. Lena Nowicka. Portal CityNews. – Dawaj. Marek podał mu teczkę. – Masz tutaj parę informacji i trochę jej materiałów. Resztę posłałem ci e-mailem. Dziś o siedemnastej będzie w Zachęcie. Jakiś znany malarz organizuje wystawę. Nowicka jest na liście gości. – Dzięki. – Tak jak prosiłeś, przejrzałem też korespondencję Malewicza, szukając informacji o Annie Rostovskiej. – No i? – Surprise! Narzeczona Grabka jawi nam się w nowym świetle. – Marek uśmiechnął się i podał Wiktorowi kilka kartek. – Sam zobacz. – A jak twoje sprawy z Sylwią? – zapytał Wiktor, zerkając na wydruki. – Jakoś się układa. – Jakoś? – Wróciliśmy do siebie. Wprowadziła się. Ustaliliśmy, że na razie poczekamy z dzieckiem.

– Masz pół roku na to, żeby poprawić angielski. Ale tak poprawić, że jak Obama przyjedzie do Polski, to tylko po kolorze skóry ma cię odróżnić od Amerykanina. Jasne? – A przyjeżdża? – Zajmij się angielskim. – Dobra, dzięki za tego gościa, Michaela. – Spróbuję załatwić ci staż w policji w Nowym Jorku, ale morda w kubeł! I angielski perfekt! Is that clear? – Clear! Marek uśmiechnął się i ruszył w stronę swojego biurka. – Ej! Marek! – krzyknął za nim Wiktor. – Chodziło mi oczywiście o Afroamerykanina! Żeby nie było, że rasistą jestem – dodał pod nosem.

2 Wolski zaczął przeglądać informacje o dziennikarce. No i wreszcie nasze drogi się przecinają, pomyślał. Po półgodzinie podniósł słuchawkę i wystukał numer, zaczynający się kierunkowym do Londynu.

– Hallo? – Czy mogę mówić z posterunkowym Opasłym Wąsikiem? – Wiiiiktor! – zawołał w słuchawce męski głos. – Posterunkowy Opasły Wąsik jest w terenie. – Malcolm, czy ktoś kiedyś widział cię w terenie? – Obaj wybuchnęli śmiechem. – Co słychać w Polsce? – Zmiany, zmiany, zmiany.

– Pamiętam. Pamiętam wszystko, czego się nauczyłem od ciebie podczas szkolenia w Aberdeen. „Do samego końca, mojego lub jej”. – Malcolm się zaśmiał. – Kiedy przylatujesz? Scotland Yard stoi przed tobą otworem! – To się okaże. Zależy, jak się sprawa rozwinie. – Jaka sprawa? – zapytał Malcolm. – No właśnie. – Wolski chrząknął. – Dzwonię w interesach. – Brzmi zachęcająco. – Przede mną stoi mała paczuszka, w której są bezpiecznie zapakowane cztery butelki najlepszej polskiej wódki. – Fuck! Mów, co mam zrobić, żeby ją przechwycić? – Potrzebuję informacji o dwóch osobach. Jedna, powiedzmy, mieszka w Londynie. Druga była tam na stażu. – Już zapisuję – rzucił Malcolm. – Max Lubov. Lena Nowicka. – Wolski przeliterował. Podał też daty urodzenia i numery paszportów.

– Okej. Rozumiem, że poza protokołem? – Jeśli się da? – Da się. – Jeżeli faktycznie coś z tego będzie, to pójdzie to oficjalnymi kanałami. Przylecę przesłuchać tego Lubova. Zrobimy to wspólnie. Na razie badam teren. – Załatwione. A tak przy okazji, jeszcze raz dzięki za pomoc. Michael jest niezmiernie wdzięczny. – Nie ma o czym mówić, Malcolm. Dla ciebie wszystko. Już mi się odwdzięcza. – W marcu będzie w Nowym Jorku konferencja, przylatujesz? – Do marca jeszcze tyle czasu. Ponad trzy miesiące. Ale postaram się urobić przełożonych. – Mogę pomóc? Może załatwić jakieś pisemko z New York City Police Department? Pamiętasz Larry’ego z Brooklynu? – Z Larrym jestem w stałym kontakcie. I chyba bez jego pomocy się nie obejdzie – rzucił ze śmiechem Wiktor. – Musimy się wspierać. – Malcolm też się zaśmiał. – No, ale to jeszcze trzy miesiące, na razie jest tu urwanie głowy. Słyszałeś pewnie. – Malewicz? Ty to prowadzisz? Tak myślałem, że ty. To jestem spokojny. – Zobaczymy. – Czekaj! Tak mi się teraz skojarzyło. Przecież w ambasadzie brytyjskiej w Warszawie pracuje mój kuzyn Andy. Jest byłym tenisistą. Może taki kontakt ci się przyda? – Dobry pomysł. A jak znalazł się w ambasadzie w Warszawie? – Grał w tenisa w latach osiemdziesiątych. Po zakończeniu kariery poszedł na studia czy dokończył przerwane studia, nie pamiętam. Stosunki międzynarodowe. Ożenił się Polką, dobrze mówi po polsku. Jakoś trafił do dyplomacji. No, a że znał język, to go wysłali do Polski. Długa historia. Nieważne. Podam ci namiary na niego w e-mailu. To daleki kuzyn, nie widzieliśmy się od kilku lat. Ale jak się na mnie powołasz, to będą najlepsze referencje. – Malcolm zaśmiał się hałaśliwie. Kiedy się pożegnali, Wiktor wrócił do przeglądania dokumentów. Ślad pierścionka na twarzy Malewicza? Rostovska? – zastanowił się. Albo ta Monika, którą przywiózł z Londynu? A młody Grabek? Na pewne był zazdrosny. Czy wiedział? Które z nich za tym stoi? Jeszcze raz popatrzył na e-maile z początku tego roku. ----- Original Message ----From: [email protected] To: [email protected] Sent: Wednesday, February 25, 11:04 PM Subject: Ana, nie wiem, czy to dobry pomysł robić ten wyjazd we czworo. Mam wrażenie, że igramy

z ogniem. Odpuśćmy. Po pierwsze, nie chcę dłużej ciągnąć tej znajomości z Sylvie. A po drugie i ważniejsze, myślę, że nie powinniśmy za często być razem przy Piotrku. Może coś wyczuje… Nie wiem… Jest o Ciebie zazdrosny i podejrzliwy. Wyjazd do Dubaju wydaje mi się OK. Ale po co pchać się do Stanów, do Indian Wells i Miami? Przylecisz potem do mnie do Monte Carlo czy do Barcelony, spędzimy razem dwa, trzy dni… Przemyśl to, kochanie, proszę. Twój Art ----- Original Message ----From: [email protected] To: [email protected] Sent: Wednesday, February 25, 11:12 PM Subject: Art, kochany, wspólny wyjazd do Stanów to prawie miesiąc razem. Miesiąc! Być obok Ciebie to już dużo! Nawet wtedy, kiedy nie mogę się do Ciebie przytulić, dotknąć Cię, pocałować. To nic. Będę się powstrzymywała, kontrolowała. Zobaczysz. Nie będzie takich numerów jak w Rotterdamie. Obiecuję. Chociaż swoją drogą było cudownie i chętnie bym to powtórzyła. A Ty? Przyznaj, że Ci się podobało? Twoja na zawsze A. ----- Original Message ----From: [email protected] To: [email protected] Sent: Wednesday, February 25, 11:18 PM Subject: Kochanie, podobało się, podobało :) Uwielbiam, gdy mnie zaskakujesz. Ale zostawmy na razie takie numery… numerki ;) Adrenaliny mam sporo i bez tego. Piotrek mógł w każdej chwili wrócić do hotelu. Szalona! A. ----- Original Message -----

From: [email protected] To: [email protected] Sent: Wednesday, February 25, 11:27 PM Subject:

Kochany mój, to zgodzisz się na Stany? Proszę, błagam… zrobię, co zechcesz… Przyjedź do mnie prosto z lotniska. Czekam A. ----- Original Message ----From: [email protected] To: [email protected] Sent: Saturday, July 23, 9:16 PM Subject: Art, długo myślałam o projekcie fundacji, o którym rozmawialiśmy. Całą sobą popieram ten pomysł. To wspaniałe. Jasne, że się w to włączę. Chyba nie miałeś co do tego wątpliwości. Jednak lepiej poczekać z założeniem tej fundacji. Może rok, może dwa. Teraz, kochany, najważniejszy powinien być dla Ciebie tenis. Zawsze będę Cię wspierać w tym pomyśle. Przemyśl wszystko na spokojnie, proszę. ILY A.

3 Podziemny parking policyjny był dobrze oświetlony. Wiktor z gąbką w ręce uważnie studiował fakturę karoserii brooklandsa. Przed spotkaniem na najwyższym szczeblu musisz lśnić, mruknął w duchu. Jesteś jak stary dobry glina. Lata mijają, a ty wciąż świecisz tym samym blaskiem. A nawet lepiej. Z wiekiem świecisz coraz mocniej. Wrócił do szorowania kochanej skorupy, kiedy zadzwonił telefon. – Jest coś, co może się panu przydać, tak sobie pomyślałem – powiedział Piotr Grabek. – Co takiego? – zapytał oschle Wolski. – Mniej więcej dwa lata temu Artur miał taką sprawę z pewną dziewczyną – zaczął niepewnie Grabek. – Jaką sprawę? Mów konkretnie. – Była z nim w ciąży. No, jest coś jeszcze, pomyślał Wiktor. Może się do czegoś przydać ta niedorajda. – Była? – zapytał młodego Grabka. – Była. Bo usunęła. Poznali się na imprezie, Artur ją przeleciał. Nie wiem, jak to się stało, że zaszła. Ale zaszła. Było z tym trochę kłopotów. Zapłacił jej. – Nazwisko, imię, adres.

– Chyba Wiechlina czy Wiochlina. Imienia nie pamiętam. – Chyba? – Na pewno. Wiechlina. Marta albo Monika. Imię na „M”, ale naprawdę nie pamiętam. Mieszkała w Legionowie. – Ile ma lat? – Dwadzieścia parę. – Co jeszcze o niej wiesz? Coś charakterystycznego? – Pamiętam, że trochę się jąkała. To znaczy Art opowiadał, bo ja widziałem ją może ze dwa razy. – Dzięki. Wiktor rozłączył się i od razu wybrał numer Marka. – Musisz namierzyć pewną laskę z Legionowa. – Kogo? – zdziwił się Marek. Wolski przekazał mu, co usłyszał od Grabka. Wyglądało na to, że młody próbuje odsunąć od siebie podejrzenia. Ciekawe. Sprawdzimy to, pomyślał i wrócił do przerwanej czynności. Musisz lśnić! Musisz lśnić!

4 Budynek dzisiejszej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów został oddany do użytku w 1903 roku i był reprezentacyjną częścią koszar Korpusu Kadetów imienia Aleksandra Suworowa. Po odzyskaniu niepodległości gmach pełnił różne funkcje. Rezydowała w nim Szkoła Podchorążych Piechoty, później mieścił się tam Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych. Podczas bombardowania Warszawy w 1939 roku zniszczeniu uległo skrzydło południowe GISZ i spłonęły zbiory Centralnej Biblioteki Wojskowej. Za czasów okupacji hitlerowskiej mieściły się tutaj koszary SS. W gruzach, pozostałych po bombardowaniu, przylegających do ogródka jordanowskiego, oddziały SS i policji niemieckiej rozstrzeliwały podczas powstania warszawskiego polskich więźniów. Mężczyzn, kobiety, dzieci, starców. Wolski siedział w skrzydle południowym na niewygodnym skórzanym fotelu naprzeciwko premiera. Zaczęły go boleć plecy. Dzieliło ich szerokie biurko, na którym leżał zamknięty laptop i niewielki stos teczek. Obok komputera stała porcelanowa filiżanka. Wolski zatrzymał wzrok na pięknej lampie gabinetowej z przełomu lat dwudziestych i trzydziestych ubiegłego wieku. – Panie inspektorze! – powiedział premier. – Młodszy inspektorze – szybko wtrącił Wiktor. – Dzisiaj młodszy, jutro starszy – rzucił premier. Nie ma takiego stopnia w policji: starszy inspektor, pomyślał Wolski. Ale jeśli pan premier taki wprowadzi, to czemu nie? Starszy inspektor Wiktor Wolski, do usług. – Cieszę się, że pan premier znalazł dla mnie czas – powiedział. – O nie, to ja dziękuję, że przyjął pan zaproszenie. Wiem, że ma pan teraz urwanie głowy.

– Normalka – mruknął Wiktor, spoglądając na wielkiego białego orła, który rozpościerał skrzydła nad głową Prezesa Rady Ministrów. – Chcę, żeby pan wiedział, panie inspektorze, że dla mnie policjant to jeden z najcięższych zawodów. Bardzo szanuję pracę policji. Wykonujecie kawał dobrej roboty. Dla nas, dla naszego kraju. I niejednokrotnie ryzykujecie życie. Dziękuję. – Premier jeszcze raz uścisnął dłoń Wiktora. Tak, pewnie, westchnął w duchu Wolski. To dlatego chcecie obciąć nam emerytury. O kasie na nowe samochody czy komputery można zapomnieć. Dziura budżetowa. A chronić obywateli i łapać przestępców trzeba. – Wiem, że ostatnio było trochę trudnych momentów – zaczął premier, jakby potrafił czytać w myślach. – Ale, niestety, sytuacja tego wymaga. Emerytury mundurowe, przywileje górników, kolejarzy… Jest kryzys. Żeby uniknąć losu Grecji, musimy podejmować niepopularne decyzje. Po to, żeby nasze dzieci i wnuki miały lepiej. – Ja się do polityki nie mieszam. – I słusznie. Cenię taką postawę. – Dobrze, że się rozumiemy, panie premierze. – Wolski zmusił się do uśmiechu, który miał wyglądać i wyglądał sztucznie. – Tylko czasem, gdy słyszę, że powiatowe komendy nie mają na benzynę, to mi się nóż w kieszeni otwiera. Panu premierowi się nie otwiera? Premier przez chwilę nie wiedział, czy to pytanie serio, czy może żart. Zaczął się śmiać. Wolski również. Żenująca sytuacja. I dobrze, pomyślał. – Pan jest z Wydziału Kryminalnego? – zapytał premier. – Jestem szefem Wydziału do Walki z Terrorem Kryminalnym i Zabójstw. W tym momencie w sprawę Malewicza zaangażowanych jest w sumie ponad dwadzieścia osób. Głównie z naszego wydziału, ale nie tylko.

– Rozumiem. Premier się zamyślił. Wolski uznał, że wychodzi mu to całkiem dobrze – to udawanie, że się zamyśla. – Bardzo mnie zasmuciła wiadomość o śmierci Artura Malewicza – powiedział po chwili szef rządu. – O zabójstwie – poprawił Wolski. – Wie pan, przeżywam to w sposób szczególny. Ojciec Malewicza – premier przełknął ślinę – był moim przyjacielem. Robi się ciekawie, pomyślał Wiktor. Zaraz wyjmie królika z kapelusza. – Oczywiście nie widzieliśmy się od wielu lat. Ale w liceum siedzieliśmy w jednej ławce. Cztery lata. Świetny chłopak. Zdolny. Co tam zdolny, geniusz! Jednym rzutem oka potrafił przeczytać całą stronę. I od razu znał na pamięć. – Niemożliwe. – Możliwe. Miał głowę nie od parady. Ileż to razy ściągałem od niego na klasówkach! – Naprawdę? – Wiktor udał zdziwienie. Po chwili uśmiechnął się życzliwie. – Wszyscy czuliśmy, że daleko zajdzie. Na studiach trzymaliśmy się cały czas bardzo blisko. Na jednej imprezie poznaliśmy dwie fajne dziewczyny. Jurek się potem ożenił z

Joanną. – A pan premier? – Co? A, nie. Ja nie. Nie wtedy. Swoją żonę poznałem później. Pamiętam do dziś, jak wolne tańczyliśmy. On z Aśką, a ja z… – Premier urwał w pół zdania. – Potem nasze drogi się rozeszły – dorzucił po kilku sekundach. – Zachorował. – Tak, to przykre. Wiem o chorobie. Nerwy. Ale już wyszedł na prostą. – Spotkałem się z nim kilka dni temu. – Tak? I co u niego? Jak to wszystko znosi? – Nieźle. Nieźle jak na taką tragedię. – Widzi pan, panie inspektorze, bardzo zależy mi na wyjaśnieniu tej sprawy. Z kilku powodów. Zależy mi ze względu na ojca Artura. To przede wszystkim. Ale musimy też pamiętać, że to jest sprawa międzynarodowa. Malewicz był wizytówką naszego kraju. To był nie tylko wielki sportowiec, ale także wielki Polak. – Był symbolem naszego kraju – wtrącił Wiktor. – To tak, jakbyśmy na przykład Wałęsę stracili. – O! Doskonale pan to ujął. Rozumie pan skalę? – Naturalnie. To największy kaliber. – Tak. – Premier spojrzał podejrzliwie na Wolskiego. – Został pan zarekomendowany do tej sprawy przez ministra Kownackiego. Ufam, że to dobry wybór. – Nie mnie oceniać. Ale zrobię, co w mojej mocy. A nawet i więcej. – Wierzę. Mówi się o panu wyłącznie pozytywne rzeczy. – Niemal wyłącznie. – Wolski uśmiechnął się półgębkiem.

– Czasem trzeba być niepokornym, jeżeli ma to doprowadzić do celu. Coś o tym wiesz, pomyślał Wolski.

– Oczekuję od pana, panie inspektorze – ciągnął premier – skutecznego działania. Jeżeli dobro śledztwa będzie tego wymagało, ma pan wolną rękę. Mogą wyniknąć różne sprawy, proszę zwracać się od razu do ministra Kownackiego. To dochodzenie, o czym pan już wie, ma najwyższy priorytet. Proszę rzucić wszystko inne, co pan robi. Śledztwo dotyczące Malewicza jest teraz dla pana numerem jeden. Wiktor patrzył na szefa rządu i przytakiwał. Myli śledztwo z dochodzeniem. I co ja mu powiem? – zastanawiał się. – Tak zrobiłem, panie premierze – odezwał się w końcu. – Doskonale. – Premier pokiwał głową. – Z jednej strony przeżywam to wszystko, jakbym stracił kogoś z rodziny. Syn dawnego przyjaciela. A z drugiej… Oczy całego świata zwrócone są na nas. I nie na pana patrzą, tylko na mnie. Rozumiemy się? – Tak jest. – Jaki mamy status sprawy w tym momencie? – Mamy wstępną listę podejrzanych, ale jeszcze za wcześnie, żeby wysnuwać jakieś wnioski. Potrzebujemy kilku dni.

– Kto jest na liście podejrzanych? Wolski zamilkł i spojrzał prosto w oczy premiera. – Mogę panu premierowi przesłać raport. – Nie, nie potrzebuję. Kownackiemu wyślij. To znaczy, proszę wysłać. Ja chcę tylko znać nazwiska. – Wolałbym poczekać z podaniem listy, aż wszystkich przesłuchamy. Mogą dojść kolejni. – Ale na tym etapie śledztwa kto jest podejrzany? – naciskał premier. – Mogę niepotrzebnie kogoś skrzywdzić. – Nic się nie stanie. To tylko między nami. – Piotr Grabek, trener Goszczanin, Remigiusz Kopeć, Jan Grabek, pani minister Aldona Nowak-Piotrowska, dziewczyna, która ostatnia widziała Malewicza żywego… – Co? – Premier wstał i spojrzał na Wolskiego szeroko otwartymi oczami. – Minister Nowak-Piotrowska? – Prosił pan o wstępną listę. Za nami kilka dni śledztwa. Niewiele mogę powiedzieć. Takie sprawy potrafią się ciągnąć tygodniami, miesiącami, latami. Na przykład sprawa generała Papały czy Olewnika. – Dobrze, dobrze! Ja tu nie chcę żadnego Papały ani Olewnika. Jakimi latami? Cały świat na nas patrzy. Unia patrzy. Rosja patrzy. W końcu Malewicz pokonał kilku Rosjan. – Nawet turniej w Moskwie wygrał. – Właśnie! Moskwę zdobył! Jak hetman Żółkiewski w tysiąc sześćset dziesiątym roku! Rosja patrzy! A pan mi mówi „latami”, panie inspektorze?! – wykrzyknął premier. – Minister Nowak-Piotrowska podejrzana?! – To wstępna wersja. Bardzo wstępna. Pani minister to może być fałszywy trop. Proszę teraz nikogo nie oceniać, panie premierze. Za wcześnie. – Panie inspektorze! Jeżeli minister mojego rządu jest podejrzana, to przecież z tego będzie skandal na całą Europę. – Być może jutro albo pojutrze już nie będzie podejrzana. Tu się wszystko zmienia jak w kalejdoskopie. Rozumie pan, panie premierze? Szef rządu ponownie usiadł w fotelu. Oparł łokcie na biurku i złączył dłonie, tak że palce utworzyły piramidkę. – Proszę mnie powiadomić, gdy tylko minister Nowak-Piotrowska zniknie z listy podejrzanych. Jeśli nie zniknie w ciągu kilku dni, będę musiał podjąć stosowne kroki. – Oczywiście. Natychmiast pana premiera poinformuję. – Nie wyobrażam sobie, żeby to się ciągnęło latami. – Nie na wszystko mamy wpływ. Morderca może już dawno być za granicą. – Gdzie? – Na przykład w Londynie. – Jest jakiś trop? – Badamy go w tej chwili. – To współpracujcie z nimi. Z Anglikami.

– Wymiana informacji dla dobra sprawy? – Dla dobra sprawy. Tak! Formalnie, nieformalnie, nie interesuje mnie to. Jeśli nie da się inaczej, może pan działać nieformalnie. O wszystkim ma wiedzieć Kownacki. – Tak jest. – Proszę zrobić co się da, żeby to nie trwało miesiącami. Może być pan pewien, że nie zapomnimy o panu. Powiem wprost. Jeżeli uda się panu szybko doprowadzić sprawę do końca, może pan liczyć na awans i znaczną gratyfikację. – Szybko to znaczy w ile? Pół roku? – Pół roku to za długo. Trzy miesiące. – O! – Wiktor udał zdziwienie. – Opłaci się to panu. – Dobrze, przyjmuję te warunki. – Wolski spojrzał na premiera, siląc się na powagę. – Ale mam w związku z tym pewną propozycję. – Słucham. – Jeżeli ujmiemy zabójcę w ciągu dwóch miesięcy, to prosiłbym o zakup nowego sprzętu dla Komendy Stołecznej. Konkretnie laptopów. Trzydzieści sztuk. Zrezygnuję nawet z tej gratyfikacji finansowej. – Ciekawy pomysł. – Trzydzieści laptopów. I jeszcze dorzućmy dziesięć drukarek. Dwa miesiące. – Wie pan… targować się o taką rzecz? – To będzie także pana sukces, panie premierze. – Pan już coś wie? – Nie. Ale mam przeczucie. – Przeczucie? – Tak. Przeczucie. Wierzę w intuicję. – Podczas naboru do policji badają wam intuicję? – Nie badają. Bo przyjmowaliby same baby. Premier się roześmiał. Wolski również. – Dobry pan jest. – Pan też, panie premierze. To jak? Stoi? – Stoi. Do roboty. Uścisnęli sobie ręce. Wolski wyszedł.

5 Droga do Zachęty zajęła mu dwadzieścia minut. Kiedy szedł alejkami Ogrodu Saskiego, zaczął padać deszcz. Postawił kołnierz. Minął ławkę, na której całował się ze swoją pierwszą prawdziwą dziewczyną. Liceum. Uśmiechnął się do siebie. Skręcił w alejkę, gdzie, już w

wieku późniejszym, zwykł z kolegami degustować wino Sophia. Fontanna przypomniała mu niedzielne wyprawy do parku i nerwowe oczekiwanie na zmianę warty przed Grobem Nieznanego Żołnierza. Ile mogłem mieć wtedy lat? Siedem? Osiem? – zapytał sam siebie. Wiało. Zmarzł przez te kilkanaście minut drogi z Pałacu Mostowskich. Do cholery z taką jesienią, pomyślał. Wbiegł na schody Zachęty. W środku było już cieplej. Rozglądając się, ruszył w stronę szatni. Podał szatniarce kurtkę i dwa złote. – Pani kochana, jacyś dziennikarze się tu kręcili? – Kręcili się, panie. Wszędzie ich pełno. Na pierwszym piętrze pewnie będą. Widziałam, jak przed chwilą wchodził na schody ten… aktor. Ten… – Olbrychski – podpowiedział. – Jaki tam Olbrychski? Ten gruby z tego serialu. – Dobra, dziękuję. – Wolski poszedł na piętro. Grubego aktora dostrzegł od razu. Udzielał wywiadu. Wiktor przechodził z sali do sali, wędrując spojrzeniem po zebranych, szukając. W końcu ją znalazł. Stała obok jakiegoś obrazu i rozmawiała przez telefon. Starała się mówić cicho i dyskretnie, zasłaniając co chwilę usta ręką. Podszedł bliżej. Stanął za jej plecami, wpatrując się w obraz. Usłyszał fragmenty rozmowy: „Sprawdź jeszcze raz. Nie wiem, sprawdź, proszę cię”. Potem znowu zakryła usta ręką. Odsunęła się od Wolskiego. Skończyła rozmawiać. – Niesamowite, prawda? – zapytał, spoglądając na nią. – Ten obraz. – Tak. – Dziewczyna obrzuciła go niechętnym wzrokiem i odwróciła się, żeby odejść jak najdalej od natręta. – A pani to się bardziej interesuje sportem czy sztuką? – Słucham? – Dziewczyna stanęła zdziwiona. – O co panu chodzi? – Czytałem pani artykuł o Malewiczu. – My się znamy? – Nie. Ale zaraz się poznamy. Wiktor Wolski. – O! Pan inspektor. – Uścisnęła jego wyciągniętą rękę. – Nareszcie. Lena Nowicka, ale ja się chyba nie muszę przedstawiać. – Nie. Widzę, że cieszy się pani z tego spotkania. – Wolski nie dał się zbić z pantałyku. – To doskonale, bo mamy do pogadania. – Świetnie. Nawet miałam do pana dzwonić. – A ma pani mój numer? – Oczywiście. – A skąd? Bo ja go pani nie dawałem. – Tajemnica. – To może się przejdźmy, porozmawiamy w miłych okolicznościach – rozejrzał się dookoła – przyrody. Chodzili wolno po salach Zachęty. Wolski dyskretnie przyjrzał się dziennikarce. Miała krótkie czarne włosy, nastroszone jak u kuraka. Z jej ładną, ale trochę chłopięcą twarzą

kontrastowały dwa kolczyki. Jeden w nosie, drugi w lewej brwi. Czarna skórzana kurtka, niezakrywająca nawet pośladków, nie była chyba najlepszym wyborem na tę pogodę. Po chwili przeszły go ciarki na myśl o ohydnej aurze, czekającej na nich na zewnątrz. Może grzeje ją ten czarny golf? Albo wewnętrzny ogień, skomentował w duchu. Przez ramię miała przewieszoną czarną skórzaną torbę. Obrazu buntowniczki dopełniały granatowe lewisy i długie buty, wyglądające tak, jakby zaraz miały wsiąść na motor. – Skąd się pani dowiedziała o morderstwie? – Tajemnica dziennikarska. – Może pani uchyli jej rąbek? – zapytał Wolski. – Raczej nie. – Nie chce pani czy nie może? Nowicka zastanawiała się przez chwilę. Wiktorowi spodobała się jej fryzura i pasujący do niej zawadiacki wyraz twarzy, który właśnie przybrała. – Jedno i drugie. – Dobrze. Powiem tak. Ma pani dwa wyjścia. Współpracować trochę lub współpracować bardzo. Jeżeli zdecyduje się pani na pierwszą opcję, to powie mi pani teraz, co wie na temat morderstwa, i się rozstaniemy. Nie musimy się widzieć aż do momentu, kiedy wezwiemy panią na przesłuchanie. Uznam, że to konieczne, ponieważ jako pierwsza dziennikarka w Polsce napisała pani o zabójstwie Malewicza. Co włącza panią w krąg podejrzanych. – Hm – mruknęła dziewczyna. – Opcja druga – kontynuował Wiktor. – Współpracujemy bardzo. Teraz mówi mi pani wszystko, co wie. Jesteśmy w stałym kontakcie i przekazuje mi pani to, czego się dowiedziała na mieście. Nowicka patrzyła na niego chłodnym i trochę przestraszonym wzrokiem. Ale Wolski wiedział, że to nie strach. To kamuflaż. – Ta druga opcja wiąże się ze znaczącym bonusem dla pani – dodał. – Pani niefortunna wpadka w Londynie zniknie z akt. Będzie pani mogła znowu latać na Wyspy. To ostatnie zdanie, a może coś innego, wywołało u dziewczyny dziwną reakcję. Wybuchnęła głośnym śmiechem. Zwiedzający spojrzeli na nią, kilka osób się uśmiechnęło. Dziennikarka ruszyła do kolejnej sali. Wolski za nią. – Druga opcja jest możliwa. Dodatkowo zaoferuję panu coś, czego się pan nie spodziewa – zaczęła oficjalnym tonem. – Ale na moich warunkach. No, powiedzmy na warunkach wspólnie uzgodnionych. Ujawnię panu, co wiem. Będziemy regularnie współpracować, tylko że to musi działać w dwie strony. Będzie mi pan czasem podrzucał jakieś ciekawostki ze śledztwa. – Spojrzała mu prosto w oczy. – Zgoda? – Proponuję pani umowę życia, a pani się jeszcze targuje? – Negocjuję. Targować to się można na targowisku. A my jesteśmy chyba w Zachęcie, nie? – Zastanowię się. – Ej, niech pan nie udaje. Stoi? – Wyciągnęła do niego rękę. – Co ma pani dla mnie? To coś ekstra? – Wolski uścisnął jej dłoń.

– Chodźmy na kawę. Pan zaprasza. Wyszli z Zachęty. Wiatr wiał im w oczy. Jak w życiu. Skręcili w prawo. Lena prowadziła. – Lubi pan sushi? – Nie stać mnie na sushi. – Policyjna pensyjka? Myśli pan, że w to uwierzę? Na pana stanowisku to ile się wyciąga miesięcznie? – Moralnie nie stać mnie na taki luksus, kiedy wiem, że koledzy policjanci siedzą całymi nocami w radiowozach, marzną i wpieprzają zapiekanki. Nie chodzę na sushi. – To niedobrze. Skoro chce pan wejść w środowisko tenisowe, a moim zdaniem powinien pan, jeżeli śledztwo ma pójść do przodu, to musi pan polubić sushi, rasistowskie kawały i burdele. No, do tego ostatniego nie namawiam. Wolski nic nie odpowiedział. Ta niespełna trzydziestoletnia dziewczyna zaczynała mu się podobać. Nie w sensie fizycznym. Jakoś inaczej. Nie mógł tego zdefiniować, czuł jednak, że będą nadawać na tych samych falach. I wyglądało na to, że sporo wie o temacie, który chciał zgłębić. Minęli bar sushi i usiedli w małej kawiarni kilkanaście metrów dalej. Zamówiła cappuccino, Wolski – espresso. – Przygotowuję, właściwie przygotowywałam duży materiał o polskim tenisie – zaczęła Lena. – Musi pan wiedzieć… – Przejdźmy na ty – wtrącił Wiktor. – Niech ci będzie, ale to chyba kobieta proponuje? – Jestem z policji. Mogę wszystko. – A blachę masz? – Wolski wyjął blachę i położył na stoliku. Lena nawet na nią nie zerknęła, tylko kontynuowała swoją opowieść: – Musisz wiedzieć, że tenis to trochę inny sport niż wszystkie. W Polsce. Każdy, kto zaczyna trenować, w pewnym wieku zdaje sobie sprawę, że tutaj się nie gra o medale, tytuły, puchary czy uściski dłoni VIP-ów. Tu się gra o wielką kasę. – Wiem, ile zarabiał Malewicz. – Tacy jak on rodzą się w Polsce raz na dwadzieścia pięć albo trzydzieści lat. Właściwie to nie, rodzą się częściej, utalentowanych u nas nie brakuje. Ale z różnych przyczyn na sam szczyt dociera jeden na ćwierć wieku. – Jakie to przyczyny? – Brak kasy, nienormalni rodzice, słaba głowa… Mam na myśli mentalność, a nie alkohol. Słaby charakter, ogólnie rzecz ujmując. Czyli na przykład talent, ale leniwy. Talent, ale nie ma pieniędzy na to, żeby jeździć na turnieje za granicę. Albo mistrz treningu. Na treningu pokonałby samego Ferendera, a wszystkie ważne mecze przegrywa, bo się spala. I tak dalej. Upiła łyk kawy i spojrzała na Wolskiego. – Dużo jest patologii. Opowiem ci taką historię. Był kiedyś prawdziwy talent, geniusz kortu. Kiedy miał piętnaście lat, ogrywał wszystkich. Ferendera ogrywał w juniorach. Czaisz? Wszyscy mówili, że rośnie nam drugi Fibak. Super. Miał osiemnaście lat i pojechał sam na jeden turniej za granicę. Zniknął. Zagrał jeden mecz albo i nie zagrał, nieważne. Zapadł się

pod ziemię. Po dwóch tygodniach się odnalazł. W burdelu. Siedział tam, chlał, zabawiał się. Korzystał z życia. No i jakoś drugim Fibakiem nie został. – A rodzice? Powiedziałaś: nienormalni rodzice. – To w tenisie osobny rozdział. Potrafią terroryzować swoje dziecko, trenera, sędziów. Wszystkich dookoła. Ale największą krzywdę robią swoim dzieciom. Dręczą je fizycznie i psychicznie. Nieraz zdarzało się, że rozwścieczony tatuś wpadał na kort po meczu i tłukł swoją pociechę czym popadło. A jeden to nawet zostawił syna, który przegrał mecz, w obcym mieście. Chłopak miał trzynaście lat. Dwa dni pałętał się gdzieś, zanim ktoś mu pomógł i odwiózł do domu. – Co? – Autentycznie. Smutne, ale prawdziwe. Powinieneś wybrać się na mistrzostwa Polski do lat dwunastu albo czternastu. Popatrzeć z boku na tych oszołomów, co myślą, że mają drugą Higgins albo trzeciego Anderassiego. – Czy władze federacji coś z tym robią? – A robią. Jak zawsze. Ruchy pozorowane. Stworzyli jakąś fikcję w postaci Szkoły Honorowych Rodziców. Lipa. Jak wszystko w PFTZ. – O tym miał być ten twój materiał? Celowałaś w Pulitzera? – Nie o tym. To są detale. Teraz ty mi coś powiedz. Potrzebuję jakiejś świeżej informacji ze śledztwa. – Lena, nie przeginaj. Co od ciebie usłyszałem? Na razie tylko jakieś historyjki z przeszłości. I dosrywanie tenisistom. Co ty taka zajadła na nich jesteś? Tenisista cię jakiś rzucił? A może trener? Albo działacz federacji? – Dobra, dobra. Spokojnie. – Burdele i rasistowskie kawały. Potem ci coś opowiem. Lena westchnęła i teatralnie przewróciła oczami, ale podjęła wątek: – Trenujesz, trenujesz, trenujesz. Jeździsz na turnieje, zbierasz punkty i marzysz o pierwszej setce. Nie to, że rano do wypicia na kaca. O pierwszej setce rankingu. W tenisie być w setce na świecie to już jest życiowe osiągnięcie, o którym można będzie wnukom opowiadać. A one potem swoim wnukom. Szczególnie w Polsce. Na palcach jednej ręki można policzyć Polaków, którzy przebili się do setki. A i tak jeszcze ci dwa wolne palce zostaną, żeby wziąć kieliszek, nie? – No. – A na takich turniejach to się różne rzeczy dzieją. Wiesz, z dala od domu, od rodziny, żony, dziewczyny, kochanki. Kiedy jakiś, dajmy na to, Argentyńczyk przyjeżdża do Polski albo do Czech, nawet na mały turniej, to chce coś mieć z życia. Może nigdy nie przebije się do setki, może nigdy nie zagra w Wielkim Szlemie. Ale co w Polsce pobzyka i wypije, to jego, nie? Na każdym poziomie jest to samo. Im lepsze i bardziej prestiżowe turnieje, tym elegantsze dziwki i droższe alkohole. Choć nie ma reguły. Podobno był taki, co miał słabość do tirówek. Jeździł dużo samochodem. Stać go było na drogie panienki i dobre burdele. A on wolał gdzieś przy trasie zatrzymać się na loda. Zdarza się. – Może po prostu oszczędny? – Może. Albo debil. Współczuję ich żonom i partnerkom. Na turniejach pełna rozwiązłość,

a te biedne czekają w domach, czasem przy dzieciach. Myśli taka, że jak capnie nadzianego tenisistę, to będzie miała raj. Wydaje się jej, że Pana Boga za nogi złapała. – To się może każdej zdarzyć, jeśli wyjdzie za dupka. Nie musi być tenisistą – zauważył Wiktor. – Niby tak. Ale zawodowy tenis to ciągłe podróże. Dziesięć miesięcy w roku poza domem, co tydzień w samolocie. Różne miasta, strefy czasowe, różne kultury, różne cipki. Aż się prosi, żeby korzystać. Znałam takiego tenisistę, Czecha, który zaliczył wszystkie lepsze burdele Europy, a może nawet i świata. Golden Key w Amsterdamie, Love and Rockets w Brisbane, Babilon w Wiedniu, Whites Gentlemen’s Club w Londynie, Scores w Nowym Jorku i tak dalej, i tak dalej. W każdym mieście, w którym był turniej. Potem się niby ustatkował, ożenił, urodziło mu się dziecko. Z tym że cały czas grał i jeździł na turnieje. I ta żona czasem mu towarzyszyła, niekiedy nawet z maleństwem. Przy niej odgrywał troskliwego męża, jego kumple też udawali, wdzięczyli się do dzidziusia, chwalili kolegę, jaki to kochający ojciec. A kiedy żoneczka zostawała w domu, to na kolejnym turnieju hulaj dusza. Odreagować trzeba, nie? – Widzę, że masz niezłe rozeznanie w temacie – rzucił Wiktor. – Robiłam research do artykułu. – A Malewicz? – Malewicz był taki sam. Bzykał, co się ruszało. Tylko że gdy zaczął wygrywać naprawdę duże turnieje, gdy zobaczył, że nie tylko do setki, ale i do dwudziestki, a potem do dziesiątki da się wejść, to trochę się zmienił. Podkreślam: trochę. Podpisał kilka kontraktów reklamowych, więc bardziej uważał. Po aferze w Sztokholmie przestali tak często zapraszać prostytutki do hoteli. W Szwecji od kilkunastu lat zabronione jest korzystanie z płatnego seksu. Można sprzedawać, ale nie można kupować. Sprytne, nie? – Bardzo. – Na twarzy Wolskiego pojawił się wymuszony uśmiech. – A co tam się wydarzyło? Lena przeczesała dłonią nastroszone włosy. – Tenisiści przyjechali na turniej, pozapraszali panie do pokoi hotelowych, a tymczasem policja zrobiła nalot. Ci, którzy nie zaprosili, chyba poszli dać na mszę dziękczynną. Ale władze turnieju nie wykluczyły nikogo z imprezy. Zarzutów nie postawiono, sprawa ucichła. – A kogo konkretnie złapali? – Nazwiska zapiszę ci na kartce i przyniosę na następne spotkanie. – Uśmiechnęła się przebiegle. – Dzięki – burknął Wolski. – Podam ci adres ulubionej agencji towarzyskiej Malewicza w Warszawie, jeśli chcesz. – Chcę. – Na następnym spotkaniu – powiedziała Lena. – Szantażuj dalej. Dobrze na tym wyjdziesz – odparował Wolski. – Kiedyś Malewicz poszedł do burdelu w Wiedniu. I wyobraź sobie, spotkał tam Polkę. Choć to nic takiego, Polacy są wszędzie. Nie tylko go rozpoznała, ale także okazało się, że oboje są z tego samego miasta, z Zawiercia, i że mają wspólnych znajomych. – Skąd to wiesz?

– Znajomy znajomego mi powiedział. Oni między sobą nie kryją się z takimi historyjkami. Wręcz przeciwnie, chwalą się, kogo i gdzie przelecieli. – Chyba trochę przesadzasz, jadąc tak na tenisistów. A inni sportowcy to święci? Piłkarze, siatkarze, pływacy. – Gdy piłkarz idzie do burdelu, to nikogo nie dziwi. Rinaldo, van Persel, Rohoney, Banezma, Roberro i wielu innych mają jakieś grzeszki na koncie. Ale jaki jest wizerunek piłkarza? Piłkarz to nadziany głupek, nie? A tenisistów uważa się za inteligentnych. Tacy sportowcy z wyższej półki. – Machnęła ręką. – Gówno prawda. Większość to takie same tłumoki jak inni. Jeśli ktoś wali całe życie w małą zieloną piłeczkę, to profesorem raczej nie zostanie. Siano w głowie i tyle. – Ostra jesteś.

Spojrzała na niego karcąco. – Tenisiści to bardzo seksistowskie i szowinistyczne środowisko. Czytałeś pewnie wywiady Malewicza. Da się to wyczuć? – Da się. – Jego ostatnie wypowiedzi dla prasy wydają się stonowane, zresztą przeważnie pisali je za niego inni. Dlatego były nudne jak flaki z olejem. Ale to, co mówił trzy, cztery lata temu… to jest lektura. Na przykład ostro sprzeciwiał się łączonym turniejom kobiet i mężczyzn. Wielkie Szlemy – wiadomo, nie ma rady. Ale inne turnieje? Bzdura. Baby zajmują im tylko korty treningowe, opóźniają ich mecze, robią tłok w stołówce, beczą po meczach, są krzykliwie i tak dalej.

– Myślałem, że generalnie lubił kobiety. – Generalnie lubił. Ale nie wtedy, gdy przeszkadzały mu w pracy. A do tego, jak kiedyś powiedział, tenisistki są brzydkie i niezgrabne. Poza kilkoma wyjątkami, które potwierdzają tę smutną regułę. Wolał typ hostessy. – Rasizm? – To jest środowisko białych. Oczywiście możesz zaprotestować i wymienić paru czarnoskórych tenisistów z czołówki, ale to nic nieznacząca garstka. Wszyscy biali opowiadają między sobą rasistowskie kawały i zarykują się ze śmiechu. Ulubiony dowcip Malewicza, który w kółko opowiada znajomym, gdy się zaleje… Opowiadał, przepraszam. Świeć Panie nad jego duszą. „Miasteczko w Alabamie, na środku ulicy leży martwy Murzyn. Klatkę piersiową ma podziurawioną kulami, głowę rozłupaną kijem bejsbolowym. Nachyla się nad nim szeryf i mówi: W życiu nie widziałem tak brutalnego samobójstwa”. – No cóż, program Stop Racism chyba by się tam nie przyjął – skwitował jej słowa Wolski. – Raczej nie. – Ale to nie znaczy, że Malewicza zabiła kobieta. Albo Afroamerykanin. – Wszystko jest możliwe. Podrzucę ci jeszcze dwa tropy. Reluga i Starkiewicz. Starkiewicz to człowiek Grabka w federacji. Zarządzał jego pieniędzmi. Reluga robi interesy z Kopciem. Pogadaj z nimi. A teraz dawaj, co masz. Wolski napisał coś na serwetce i odwrócił ją w kierunku dziewczyny, a potem zgniótł i włożył do kieszeni. Wyciągnął portfel i podał Lenie wizytówkę. – Tu masz mój prywatny e-mail. Adres burdelu w Warszawie, w którym bywał Malewicz,

poproszę. I nazwiska panów przyłapanych in flagranti w Sztokholmie. – Dobra. – Słuchaj… – Zamilkł, a po chwili dodał: – Chcę, żebyś wiedziała, że zazwyczaj tego nie robię. W ogóle tego nie robię. Lena próbowała coś powiedzieć, ale nie dał jej dojść do głosu. – Poczekaj. Zanim powiesz o jedno słowo za dużo albo za mało, musisz coś wiedzieć. Nie ufam ludziom. Nikomu nie ufam. A już na pewno nie zaufałbym dopiero co poznanej dziennikarce. Co prawda, bardzo inteligentnej i atrakcyjnej, ale mimo wszystko dopiero co poznanej. Z całym szacunkiem. Może to lekkomyślne, zaufałem ci jednak, bo… nasi ojcowie się przyjaźnili. Na studiach byli na jednym roku. Wolski rozgrywał swoją grę. To dopiero pierwszy set, ale od tego, jak się wejdzie w mecz, może zależeć końcowy sukces. Lena otworzyła szeroko oczy. – Co? – Byli na jednym roku. Na historii sztuki. Skończyli studia w siedemdziesiątym drugim. – Co to ma znaczyć? Co ty jeszcze o mnie wiesz? – Tym razem dziewczyna była naprawdę zdenerwowana. Nie musiała udawać. – Teraz ja powiem ci coś w ramach bonusu. Twój ojciec żyje. – Co? – Wyglądała na nieźle wkurzoną. – Czy to jakaś prowokacja policyjna?

– To dłuższa historia. Twój ojciec się nie utopił… Czy nie tak mówiła ci matka? Musiał uciekać z Polski. Ale żyje. – Co ty opowiadasz? Zmarł dwadzieścia lat temu! – Nie. Przykro mi, ale nie. To znaczy nie jest mi przykro, bo to chyba dobra wiadomość, chociaż po dwudziestu latach może szokować. – Szokować? – Twój ojciec, tak jak mój, pracował na uniwersytecie. Mój zginął w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym. Został zamordowany. Twój uciekł kilka miesięcy później. Śledztwo w sprawie zabójstwa mojego ojca szybko zamknięto, akta zniknęły. To był specyficzny czas. Zmiana ustroju zmiotła ze sobą wiele spraw. W tym i sprawę zabójstwa mojego ojca. Twojego uśmiercono na papierze. – Wiktor patrzył na nią, ale miał wrażenie, że dziewczyna go nie widzi. – Mój ojciec nie żyje. Przepraszam pana. – Raptownie wstała i wybiegła z kawiarni. Wracał do firmy w strugach deszczu. Kołnierz nie pomagał. Biegł alejkami Ogrodu Saskiego, starając się omijać kałuże. Chwilę postał w bramie. Czekał, aż deszcz ustanie. Kiedy wieczorem jechał do domu, włączył w samochodzie muzykę na maksa. Z głośników waliło The Black Keys: Well your mama kept you, but your daddy left you,

and I should have done you just the same, but I came to love you, am I going to bleed? Any old time you keep me waiting, waiting, waiting.

Piąty dzień śledztwa, sobota, 9.00 1 Dominik wysiadł ze srebrnego forda mondeo, zrobił kilka kroków i zatrzymał się, żeby zapalić papierosa. Spojrzał na zegarek. Wiktor odruchowo zerknął także na swój. Dochodziła dziewiąta rano. O dziewiątej Lesiak wychodził do spożywczego po świeże bułki. Dominik wyjął komórkę i przyłożył do ucha, udając, że rozmawia, ale czujnie obserwował wejście do klatki. W kąciku ust trzymał papierosa. Wolski stał pod blokiem. W ręce miał kartkę papieru i udawał, że czyta. Po chwili otworzyły się drzwi i z klatki wyszedł wysoki szczupły mężczyzna w zielonej wełnianej czapce. Miał na sobie wojskową kurtkę M65, bojówki i wysokie skórzane buty. Najemnik z Chomiczówki, pan Lesiak we własnej osobie. Niezły psychol, pomyślał Wiktor, oceniając, że tamten jest wyższy od niego o pół głowy. Dominik ruszył szybko w ich kierunku. – Przepraszam, szukam numeru siedem. Marii Dąbrowskiej siedem – odezwał się Wolski, nie patrząc na faceta w M65. – To tu – bąknął pseudowojskowy. – Mam przesyłkę na Dąbrowskiej siedem, mieszkania czterdzieści dwa. Ale chyba pomylili się w adresie, powinno być… – Wiktor zawahał się, zmarszczył czoło i spojrzał niepewnie na Lesiaka. – Co? Ja mieszkam pod czterdzieści dwa – powiedział wysoki. – Pan Nowak? – Pomyłka – odparł bojówkarz i chciał go minąć. – Przepraszam, czy byłby pan tak uprzejmy i pomógł mi… – zaczął Wolski, zastępując mu drogę. Kątem oka zobaczył zbliżającego się Dominika. Nagle coś błysnęło, Wiktor zareagował o ułamek sekundy za późno. Ale sztylet WZ98 nie był przeznaczony dla niego. Ostrze z głuchym świstem przeszyło powietrze i utkwiło w klatce piersiowej Papieża. Wolski uderzył instynktownie. Prawy hak wylądował pod mostkiem najemnika. Ten zachwiał się, ale utrzymał równowagę, a potem zrobił pół kroku do tyłu i zanim Wiktor wyprowadził kolejny cios, strzelił lewym prostym. Trafił w usta. Krew trysnęła z górnej wargi Wolskiego, głowa odskoczyła mu do tyłu. Lesiak wyprowadził prawy sierpowy, tym razem celując w szczękę. To uderzenie miało powalić przeciwnika na ziemię. Tyle że Wiktor zrobił błyskawiczny unik i ponownie strzelił hakiem pod mostek. Wojskowa kurtka zamortyzowała uderzenie, lecz cios był na tyle silny, żeby pozbawić bojówkarza tchu na dobre trzy sekundy. Zanim zorientował się, co się dzieje, leżał na chodniku, powalony lewym podbródkowym Wolskiego, który skuł go błyskawicznie i wyciągnął komórkę. – Policjant został ranny! Przyślijcie karetkę, szybko! – krzyczał do telefonu, klęcząc nad Dominikiem. – Szybko, do cholery!

Podał adres i objął kolegę. Nóż trafił kilka centymetrów poniżej lewego obojczyka, kilkanaście centymetrów nad sercem. – Nie mogę ci tego wyjąć, bo się wykrwawisz, Dominik! Słyszysz mnie? – Jest dobrze – powiedział cicho policjant. W miejscu papierosa, w kąciku ust pojawiła się strużka krwi. – Możesz oddychać?

– Pewnie – zacharczał Dominik. – Będzie dobrze, zobaczysz! Będzie dobrze. Będzie dobrze… – powtarzał w kółko Wiktor. – Z szefa to zawsze był równy gość – wyszeptał Papież i spojrzał mu w oczy. – Przestań się podlizywać, mięśniaku. – Ale… – Policjant zaczął odpływać. – Będzie dobrze – powiedział Wolski. – Nie zasypiaj, słyszysz? Nie zamykaj oczu. Zostań ze mną. Dominik! Domino! Papież zamknął oczy. Wiktor zdjął kurtkę i delikatnie okrył nią rannego. Usłyszał wycie syren. Szybciej, ponaglał ich w duchu, szybciej. Uniósł głowę, wypatrując ambulansu. – Gdzie oni są, kurwa mać! – krzyknął. Tuż obok człapała staruszka, podpierając się laską. Na dźwięk słowa „kurwa” odwróciła głowę i przyspieszyła. Kilkanaście metrów dalej alejką szła matka z wózkiem. Maleństwo gaworzyło, a kobieta uśmiechała się do niego, potrząsając grzechotką. Wolski spojrzał na swoje ręce, lepkie od krwi. Nie teraz, Dominik, kurwa twoja mać, nie teraz!

Szósty dzień śledztwa, niedziela, 8.00 1 Wiktor spał w sumie może pięć godzin. Kiedy o szóstej trzydzieści zerwał go na nogi budzik w telefonie, nie wiedział, ani gdzie jest, ani jaki to dzień tygodnia. Powoli wracał do rzeczywistości. Całą sobotę spędził w Centralnym Szpitalu Klinicznym MSW, przy Dominiku. Operacja trwała dwie godziny. Kiedy przed pierwszą w nocy wychodził ze szpitala, stan Papieża był stabilny. Zza chmur wyszło słońce, wreszcie przestało padać. Brooklands mknął pustymi w niedzielny poranek ulicami Warszawy. Gdy jechał Marszałkowską w kierunku placu Konstytucji, wydawało mu się, że jest sam w całym mieście. Jak w filmie, pomyślał. Zaraz zaatakują mnie obcy albo jakieś mutanty. Wjechał na teren Serve & Volley Tennis Club. O tej porze roku zieleń nie prezentowała się najlepiej. Zza kilkunastu wysokich tui wyglądały brudnoszare kopuły balonów. Pięćdziesiąt metrów dalej stał dwupiętrowy budynek klubowy, dopraszający się remontu. Na jego tyłach cztery smutne korty ziemne zapadły w zimowy sen. Bez siatek i linii wyglądały jak ceglana pustynia. Zaparkował obok lśniącego bielą terenowego saaba. Obejrzał go dokładnie. Z tyłu zauważył naklejkę z logo PFTZ: zarys sylwetki tenisisty i czerwono-białe litery. Poszedł w kierunku budynku, z którego wyszło czterech facetów z wielkimi torbami na plecach. Zbliżał się do nich i wsłuchiwał w skrawki rozmowy. – Absolutnie! Absolutnie najlepszy serwis w turze. Bez dwóch zdań – przekonywał kolegów starszy pan w białym dresie i czerwonej puchowej kurtce Nike. – Nie masz racji, Stefanie, nie zgodzę się – odparł niższy od niego o głowę mężczyzna w szarym dresie i wełnianej czapce.

– A widziałeś finał w Miami z Delgado? Dwadzieścia osiem asów – rzucił właściciel białego dresu. – Asy to nie wszystko. Asami meczu nie wygrasz. Dobry serwis jest ważny. Ale jeśli przestaniesz trafiać pierwszym, to już nie pograsz. Przypominam ci zeszłoroczny mecz z Marcosem. Przestała mu wchodzić jedynka i Marcos go zmasakrował returnami – odezwał się trzeci. Niewysoki, szczupły albinos w granatowym dresie z trzema paskami na ramionach i spodniach. Na głowie miał bejsbolówkę z napisem „US Open”. – Ale gdy mu wchodzi, to jest to najlepszy serwis świata. A wchodzi mu w dziewięciu meczach na dziesięć. Zgodzisz się? – dorzucił basem czwarty, blisko dwumetrowy drągal o twarzy frankensteina. – Przepraszam, pan Andrzej Starkiewicz? – Wolski przeciął ich spór, zwracając się do czapeczki US Open.

– Tak, a o co chodzi? Z kim mam przyjemność? – Wiktor Wolski, Komenda Stołeczna. Możemy porozmawiać? – Ale… – Starkiewicz się zawahał. – Dobrze. – Zatrzymał się i rzucił do kolegów: – Panowie, dołączę do was za chwilę. – Potem podszedł do Wolskiego. – Chodzi o Malewicza? – Tak. Przepraszam, że przerwałem trening. – Nie ma o czym mówić. Co niedzielę gramy tu debla. Ale, jak widzę, pan o tym wie. – Zabójcza pora. Niedziela, ósma rano. Zazdroszczę wytrwałości. – Lata praktyki. – Starkiewicz wzruszył ramionami. – Możemy gdzieś usiąść? Potrzebuję pana pomocy. Piętnaście minut rozmowy – powiedział Wiktor. – Chodźmy do kawiarenki klubowej. Albo nie. Wie pan, tutaj mają taką małą salkę konferencyjną. Załatwię, żeby nam na chwilę udostępnili. – Doskonale. Po kilku minutach siedzieli obok siebie przy dużym stole konferencyjnym. Budynek w środku wyglądał nieco lepiej niż na zewnątrz. Ładna recepcjonistka, zwisające na żyłkach z sufitu drewniane rakiety, nowa terakota na podłodze i kolorowe zdjęcia na ścianach, przedstawiające legendarnych tenisistów w akcji, tworzyły klubowy klimat. Idąc na pierwsze piętro, gdzie mieściła się salka konferencyjna, Wiktor odprowadzał wzrokiem kolejne gwiazdy w antyramach. Berog, Canors, Anderassi, Helweet, Delgado, Ferender, Malewicz. – Co chce pan wiedzieć? – zapytał Starkiewicz, kiedy już usiedli. – Czy Malewicz mógł mieć wrogów? – Ostro pan zaczyna. – Szkoda czasu. Pana koledzy już się chyba rozgrzewają. – Rozumiem. Jednak na to pytanie nie potrafię odpowiedzieć. Nie wszyscy się lubią w naszym polskim tenisowym piekiełku. Ale żeby mordować, wie pan… Starkiewicz się zamyślił. Kiedy zdjął czapeczkę US Open i spojrzał na Wolskiego, w jego oczach malowała się obojętność. A może pogarda? Dla kogo? Dla czego? Wiktor odniósł wrażenie, że ten jeszcze kilka minut temu żwawy pięćdziesięciolatek zamienił się w podstarzałego, zimnego satyra. Pociągła twarz, białe brwi, rzęsy i włosy, jasna skóra były świetnym kamuflażem, odwracającym uwagę od jego wnętrza. Ale na niego ten kamuflaż nie działał. – Nie sądzę. Malewicz obracał się w wielkim świecie – kontynuował Starkiewicz. – Czy ktoś mu zazdrościł sukcesu? Pewnie wielu. Dużo w życiu widziałem. Na korcie i dookoła niego. Działam w federacji od kilkunastu lat. Dla dobra polskiego tenisa, oczywiście. Czy miał wrogów? Nie wiem. Czasem spierał się z ludźmi. Jak wszyscy. Konflikty są częścią każdej kariery. – Z panem też się spierał? – Nie mieliśmy żadnych zatargów. – Pan zarządzał pieniędzmi Grabex Club Polska? – Powiedzmy, że tak.

– Na tym tle także nie było sporów? Z nim? Albo z innymi zawodnikami? – Nie nazwałbym tego sporami, ale różnicą zdań. Przez pierwsze kilka lat, kiedy Grabex był mocno zaangażowany w ten projekt, zawodnicy dostawali sporo pieniędzy. Z czasem jednak fundusze się skurczyły. Gdy było mniej do dzielenia, pojawiły różnice zdań. Grabex Club Polska zakończył działalność cztery lata temu. Malewicz wypłynął na szerokie wody. Poza tym dwóm, trzem zawodnikom udało się zrobić karierę. Nie taką na miarę Malewicza. Ale grając w drugiej setce, też da się żyć. – A reszta? – Wszyscy mieli pieniądze na trenerów i na wyjazdy na turnieje. Trzem się udało. Reszcie nie. Kiedy skończyło się finansowanie, nie mogliśmy znaleźć nowego sponsora. Zawodnicy byli zdani sami na siebie. Większość nie przetrwała tej próby.

– Brutalne – powiedział Wolski. – Normalne – poprawił go albinos. – Tenis to drogi sport. Rodzice, którzy posyłają dziecko do szkółki tenisowej, muszą sobie zdawać z tego sprawę. – Federacja nie pomaga? – Po pierwsze, od kilku lat mamy poważne problemy finansowe. Nie stać nas na to, żeby wspierać dużą grupę zawodników i zawodniczek. A po drugie, nawet gdyby były większe pieniądze, to wsparcie trafiłoby tylko do garstki najbardziej utalentowanych. – Nie pomagacie ubogim rodzicom, których dzieci uprawiają tenis? – Panie inspektorze – Starkiewicz się uśmiechnął – nie jesteśmy organizacją charytatywną. Otrzymujemy środki z budżetu państwa, przeznaczamy je na cele statutowe. Rozliczamy się z pieniędzy i wyników przed Urzędem do Spraw Sportu. Dostajemy dotacje tylko dla najzdolniejszych w danej grupie wiekowej. I na reprezentację Polski. Co cztery lata walczymy o dodatek na przygotowania kadry do International Summer Games. Nie stać nas na wspieranie biedaków, którym rodzice zafundowali kosztowne hobby. – A kto ich wybiera, tych najzdolniejszych, którym pomagacie finansowo? – Decyduje ranking. Tutaj niczego się pan nie doszuka – oświadczył Starkiewicz. – Nie robimy wyjątków. Na tak zwane konsultacje jeździ mała grupka najwyżej notowanych dziewcząt i chłopców.

– Ja się niczego nie doszukuję. Staram się tylko jak najwięcej dowiedzieć. Jak to się stało, że to pan zarządzał tymi pieniędzmi? – Zarządzałem, to za dużo powiedziane. Pan Grabek wybrał mnie, żebym kontrolował realizację programu i zdawał mu raporty. To wszystko. Z czasem udowodniłem, że może na mnie polegać. – Jak pan to udowodnił? – Pomogłem mu w kilku prywatnych sprawach. – Pan pomógł Grabkowi? Ktoś z takimi pieniędzmi szukał prywatnej pomocy u działacza federacji? Zastanawiające. – Wiktor spojrzał w bladoniebieskie oczy albinosa. – W pewnych kwestiach, nazwijmy to, międzynarodowych, federacja może zdziałać więcej niż prywatna, nawet bardzo majętna, osoba. – Kto zadecydował o włączeniu Malewicza do programu? – zmienił temat Wolski.

– Decyzje były podejmowane w wąskim gronie. Ja przedstawiałem propozycje, a pan Grabek i prezes federacji decydowali. Jeśli chodzi o Malewicza, to nikt nie miał żadnych wątpliwości. Był murowanym kandydatem. Dyskusja była co do reszty. – Czy wejście Malewicza do programu wymagało od niego rezygnacji ze współpracy z jego ówczesnym trenerem? – Nie wymagało, ale jakoś tak wyszło, że się wtedy rozstali. – Starkiewicz rozłożył ręce w geście mówiącym „nic na to nie poradzę”. – Pamięta pan dokładnie, jak to było? Chodzi mi o okoliczności tego rozstania?

– Nie zajmowałem się tym za bardzo. Rozstali się i tyle. Co tu rozpamiętywać? Wolski kolejny raz popatrzył uważnie na Starkiewicza, który bawił się teraz daszkiem czapeczki. Zabiłeś go? – zadał mu bezgłośne pytanie. – To tyle. Dziękuję za rozmowę – rzucił. – Nie ma sprawy. Gdyby potrzebował pan jeszcze mojej pomocy, to jestem do dyspozycji. Proszę pamiętać. Każda niedziela o ósmej rano. Zeszli do recepcji. Wiktor poczuł zapach kawy. Lavazza, pomyślał. Starkiewicz oddał klucz do sali konferencyjnej. Podali sobie ręce. Wolski zrobił kilka kroków w stronę drzwi wyjściowych, ale po chwili zawrócił. Człowiek Grabka rozmawiał cicho z ładną recepcjonistką. – Aha, jeszcze jedno – odezwał się Wiktor. – Tak? – Starkiewicz przerwał rozmowę i spojrzał na niego pytająco. – Co pan robił w tamten poniedziałek między dwudziestą a dwudziestą drugą? Tak dla formalności pytam. Albinos zerknął na dziewczynę. Uśmiechnął się niezdarnie, sam chyba nie wiedział do kogo. Do niej czy do Wiktora. Po chwili ujął Wolskiego pod ramię i odprowadził kilka kroków w bok. – W poniedziałek wieczorem byłem w domu z żoną. Około dziewiątej wyszedłem na spacer z psem. Na jakieś dwadzieścia minut. Rozmawiałem z sąsiadem. O psach. Dokładnie pamiętam. – Dziękuję. To mi wystarczy. Na razie. Odwrócił się na pięcie, wyszedł z budynku i ruszył w stronę swojego samochodu. Przez chwilę miał ochotę porysować kluczykiem świeżutką karoserię białego saaba. Ciekawe, czy Starkiewicz dobierał karoserię do koloru włosów? – Nie lubię skurwysyna – powiedział do siebie. – Nie lubię od pierwszego wejrzenia i nic na to nie poradzę. Wsiadł do wozu i zapalił silnik. Przez chwilę wsłuchiwał się w symfonię sześciu cylindrów brooklandsa, która zawsze koiła mu nerwy. A potem ruszył powoli po chrupiącym żwirze.

2 Błądził między alejkami z kwiatami w ręce. Właściwie to nie błądził, tylko szedł tak wolno,

jakby miał nadzieję przekonać samego siebie, że chodzi bez celu. Że przyszedł tu tylko na spacer, a nie do swoich najbliższych. Położył kwiaty na marmurze pokrytym wodą, zapalił znicz. Wytarł ławeczkę z kropel deszczu i usiadł. Pokręcił głową, jakby chciał zaprzeczyć temu, co oczywiste. – Nie tak miało być. To miało być proste aresztowanie – powiedział do siebie. – A tymczasem omal nie doprowadziłem do śmierci Domina. Może mnie zawieszą? Kolejny raz przez moją brawurę mogło dojść do tragedii. Co jest ze mną nie tak? Dlaczego ciągle ryzykuję? Kilka alejek dalej para staruszków przeciskała się między grobami, zażarcie dyskutując. Do uszu Wiktora dolatywały pojedyncze słowa. Nie zważając na nic, kontynuował: – Jestem już tym wszystkim zmęczony. Mam dosyć. Nie widzę sensu w tym, co robię. To chyba nie jest dobry znak, co? – Westchnął. – Przepraszam, nie przyszedłem tu użalać się nad sobą. Kogo teraz szukam? Technicy zbadali odprysk z pierścionka. To rubin. Czyżby odrzucona kochanka? Zazdrosna narzeczona? Upiorna przygoda jednej nocy? Pierścionek z rubinem. Leworęczna. Znicz zgasł. Wolski wstał i zapalił go ponownie. Zaczynało coraz mocniej wiać. Ciemne chmury zwiastowały niechybną ulewę. Nie była to miła niedziela. – Popieprzona ta sprawa i wszystko, co się wokół niej dzieje. Robi się niebezpiecznie. Ale kiedy w tej robocie jest bezpiecznie? Jacyś goście próbowali mnie skasować i traf chciał, że na ratunek pospieszyli mi ludzie Grabka. – Wiktor zaśmiał się do siebie. – Przecież to na kilometr śmierdzi prowokacją. Para staruszków znikła z pola widzenia. Wolski rozejrzał się dyskretnie. W zasięgu wzroku żywej duszy. Był sam. Albo tak mu się tylko wydawało. – Ta Lena dość dużo wie. Czy nie za dużo? Nasze drogi ponownie się przecięły. Podsunęła mi pewne tropy. Agencja towarzyska, w której bywał Malewicz. Czuję, że tu coś może być. Zaczęło padać. Postawił kołnierz. – I ten cholerny guzik, który Domino znalazł w mieszkaniu Malewicza. Gdybym powiedział Morawcowi, czyje odciski palców na nim znaleźliśmy, to zesrałby się ze strachu.

Siódmy dzień śledztwa, poniedziałek, 10.00 1 Wiktor podszedł do biurka Agi. Przeglądała coś w laptopie. Spojrzał na ekran. Znowu dmuchawce, pomyślał. Diagram billingów wygenerowany przez program LINK wyglądał jak kilka połączonych ze sobą puszków mleczy, kiedy z żółtych kwiatów zamieniają się w dmuchawce. Właściwie te rośliny błędnie nazywa się mleczami, to mniszek pospolity. I nie są to puszki, ale owoce. Kiedy dmuchnie się w owocostan, biały puch unosi się w powietrze. Weź kilka pojedynczych owoców dmuchawca, połącz ze sobą i będziesz miał diagram rozmów telefonicznych Malewicza. – Jak Domino? – zapytała Aga i podniosła wzrok. Wiktor pokiwał głową. – Stabilny. Jest stabilny… – Spałeś ostatnio czy robisz się na zombie? – Spałem. Dzięki, że pytasz. – Miał dużo szczęścia, co? – On? – zapytał, jakby nie rozumiejąc pytania. – Obaj mieliście dużo szczęścia. – Ta… Aga odwróciła głowę w stronę ekranu. – Wpadniemy do niego dziś po pracy, z Markiem. – Jasne. W porządku. – Gdybyś czegoś potrzebował… – Namierz tego Relugę – przerwał jej Wiktor. – Trzeba będzie z nim pogadać. – Dobra. – Jest coś w tych billingach? – zapytał, wskazując ekran laptopa ruchem głowy. – Na razie nic szczególnego. Sprawdzamy. – A zgoda prokuratora na billingi Kopcia? – Ma być dziś.

2 Siedzieli w ciasnej kawiarence szpitala przy ulicy Szaserów. Dookoła kręcili się lekarze,

pielęgniarki, piżamowcy i cywile. Jeden z takich cywilów siedział naprzeciwko Wiktora. Sączył lurę pobraną z automatu po przyciśnięciu okienka z napisem „kawa z mlekiem”. Płyn nie przypominał ani kawy, ani mleka. – Bardzo dziękuję, że pofatygował się pan do mnie i że nie musiałem jechać do Pałacu Mostowskich. – Nie ma sprawy, panie doktorze. Przy okazji spotkam się ze znajomym – skłamał Wiktor. Poczuł żal. Szkoda mu było tego faceta, którego los tak ciężko doświadczył. Pół roku wcześniej przeżył wypadek samochodowy. Jego żona zginęła, a pięcioletni syn leżał teraz w śpiączce, w szpitalu. – Może to pytanie nie na miejscu, ale… jak synek? Doktor Robert Mościcki westchnął i wzruszył ramionami. Miał czterdzieści dwa lata, metr dziewięćdziesiąt pięć wzrostu i mocno szpakowate włosy. Zdjął okulary i przetarł szkła kawałkiem koszuli. – Dziękuję. Bez zmian. Wierzę, że będzie dobrze. Że się obudzi, że wszystko będzie dobrze – odparł. – Musi być. Trzeba wierzyć – powiedział Wolski. – Wiem. Wierzę. Przekrwione oczy doktora sugerowały jednak coś innego. Ciężko oddychał. Co chwilę obgryzał paznokcie lub skórki. Kolejna zarwana noc. Biedny chłopiec. Biedny facet. Kurwa, co to życie z nami wyrabia? Dobra, weź się w garść, upomniał się w duchu Wiktor. – Nadal pan pracuje? – zapytał lekarza. – Trochę. Powiedzmy, na jedną czwartą etatu. Sprzedałem udziały w klinice. Ale niech pan nie myśli, że wziąłem jakieś kokosy. – Mościcki zaśmiał się smuto. – Nie myślę, panie doktorze. – Robert. – Lekarz wyciągnął do Wolskiego rękę. – Proszę mówić do mnie po imieniu. – Wiktor. – Uścisnęli sobie dłonie i wypili po łyku kawowomlecznej lury. – To twoja sprawa, nie jestem ze skarbówki. – Ludziom się wydaje, że lekarze zarabiają miliony – zaczął Mościcki. – Dwa lata temu przestałem współpracować z kadrą i w ogóle z federacją. Otworzyliśmy we dwóch klinikę. Ortopedia, chirurgia, rehabilitacja, traumatologia. Ciężko było. Zasuwaliśmy po kilkanaście godzin dziennie. Sam robiłem ponad sto operacji rocznie. Powoli szło do przodu. Może nie zarabialiśmy kokosów, ale zaczęliśmy wychodzić na swoje. To, co zainwestowaliśmy, zwróciło się po roku. Miało być coraz lepiej. Więc pracowaliśmy coraz więcej. Za bardzo się w tym zapędziłem. Zawsze coś zdobywa się kosztem czegoś. W tym przypadku kosztem rodziny. Tak sobie liczyłem, że jeszcze rok, dwa i odpuszczę. Gdy klinika zyska odpowiednią renomę, gdy zacznie dobrze prosperować, będę miał więcej czasu. Dla żony, dla synka. – Skąd mogłeś wiedzieć. Przepraszam, że to powiem, ale to się może zdarzyć każdemu. Wiesz… – Tak, wiem. Masz rację. Ale spotkało mnie. Tego czasu już nie będzie – szepnął doktor. – Będzie, Robert, będzie. Siedzieli chwilę w milczeniu, bezmyślnie obserwując przemykających obok lekarzy, chorych i gości.

– Chcesz coś wiedzieć o mojej pracy z kadrą? – zapytał Mościcki. – Tak. Jeśli możesz… – Mogę. – Pracowałeś z tenisistami kilka lat – powiedział Wolski. – Dokładnie pięć. Kilkanaście zgrupowań i meczów Pucharu Davisa i do tego International Summer Games. – Dlaczego tamta impreza nie wyszła Malewiczowi? – Powiem ci, że teraz mam wszystko w dupie. Liczy się tylko mój syn. Reszta mi wisi. Dlatego nie zależy mi na ukrywaniu czegokolwiek. Tym bardziej, że Malewicz już nie żyje. Mościcki przerwał na chwilę. Wiktor zauważył, że jego rozmówca przygląda się dziewczynce z zabandażowaną głową. Rodzice prowadzili małą, trzymając ją za ręce. Wyminęła ich pielęgniarka, biegnąca z dużą paczką w dłoniach. Kilkanaście metrów dalej łysy staruszek zachwiał się, oparł o poręcz schodów, a po chwili osunął na podłogę. – Summer Games mu nie wyszły z dwóch powodów – odezwał się w końcu lekarz. – Po pierwsze, był wtedy za młody, za mało doświadczony. Miał ranking, był dobry, potrafił wygrywać z niezłymi zawodnikami. Jeszcze nie z czołówką, ale już było widać, że ma ogromny potencjał. Mówiło się, że to murowana dwudziestka rankingu. Co najmniej. Zobacz, wystrzelił rok po tych zawodach. Ale wracając do Summer Games… Po pierwsze, zabrakło doświadczenia. A po drugie, umierał ze strachu, że wpadnie na jakiejś kontroli antydopingowej. – Co? Doping? – zdziwił się Wolski. – Był młody i głupi. Dlatego wpadł. Potem zmądrzał i brał tak, żeby go nie złapali. Zobacz, kto z tenisistów wpada na kontrolach. Cieniasy. Mogę podać ci ze trzydzieści nazwisk, o których nigdy nie słyszałeś. Nie tylko ty. Na moment uwagę Wiktora przyciągnęło zamieszanie wokół łysego staruszka. Pielęgniarz przyjechał z wózkiem i próbował go na nim posadzić. Podszedł do nich doktor. Coś mówił i gestykulował, ale byli za daleko i żadne słowo nie dotarło do stolika, przy którym siedział z Mościckim. – Na przykład Ginluca Coloresi, Ivo Kutrov, Philippo Megero, Andy Carmone. Żaden szanujący się kibic tenisa nie zna tych nazwisk – kontynuował lekarz. – Czasem zdarzają się wpadki trochę bardziej znanych. Takich jak Corie, Odasenik, Gisquete, Volardi, Rodeski. Tylko że ci bardziej znani jakoś się z tego wywijają. Wiesz, jak się tłumaczył Volardi? Że całował się w nocnym klubie z dziewczyną, która wcześniej wzięła kokainę. Dlatego u niego we krwi wykryto ten narkotyk. I co? Uwierzyli. Sprawa umorzona. Rodeski? Zanieczyszczone suplementy. Sprawa umorzona. Odasenik to samo. Wielu takim sprawom ukręcono łeb. Natasza Korionkowa? W tym sporcie najlepsi nie mają prawa wpaść. I nie wpadają. A czy biorą, to inna sprawa. – Dużo o tym wiesz. – Odszedłem z federacji, ale śledzę różne doniesienia z branży. Doping jest problemem. A ci, co wpadną, znajdują sobie bardzo ciekawe wymówki. Jedna z tenisistek wpadła, gdy miała szesnaście lat. Wykryli u niej nandrolon. Tłumaczyła się, że znalazł się w jej krwi, bo organizm sam go wyprodukował po aborcji. – Co takiego?

– Tak. Inny gość, kiedy wpadł na finasterydzie, tłumaczył się, że ten związek był w preparacie na porost włosów. Jeszcze inny, po metyloheksanaminie, obwieścił, że walczył ze snem i że to przez jet lag. Brał jakiś specyfik, a w jego składzie, pechowo, była zabroniona substancja. I tak dalej, i tak dalej. – Czy nikt tego nie bada? Nie ma rzetelnych dochodzeń? To wszystko jest jakieś chore! – Właśnie, chore. – Mościcki się zaśmiał. – I ciągle przybywa chorych sportowców. Szczególnie groźna jest astma! Wiesz, że w Summer Games w Atlancie wzięło udział trzystu osiemdziesięciu astmatyków? Cztery lata później było ich już ponad sześciuset. – Lekarz potarł zaczerwienione oczy. – W pewnym momencie zaczął rozpowszechniać się doping z wykorzystaniem agonistów receptorów beta dwa. – A po ludzku?

– Agoniści receptorów beta dwa działają jak środki androgenno-anaboliczne – powiedział Mościcki. – Jakieś przykłady? – Salbutamol i klenbuterol stosowane w dużych ilościach mają działanie anaboliczne, prowadzą do zwiększenia siły generowanej przez mięśnie. Inne substancje rozkurczają mięśnie gładkie zlokalizowane w obrębie układu oddechowego i zwiększają wydolność oddechową organizmu, co zwiększa wytrzymałość sportowca. Beta dwa agoniści mogą również nasilać lipolizę. – Czyli? – zapytał Wiktor. – Spalanie podskórnej tkanki tłuszczowej. – No dobra, a w tenisie? – Już jesteśmy w domu. Tenisiści biorą salbutamol i klenbuterol. Ale nie tylko. – A badania antydopingowe? – Doping w tenisie to temat rzeka. Nikt się do tego nie wziął dogłębnie. Międzynarodowe organizacje tenisowe chronią swoje terytoria. Są różne domysły, są powiązania. Jest taka akademia tenisowa w Hiszpanii. TennisValissi w Barcelonie. Konsultacje medyczne prowadził tam niejaki Esteban Ignacio del Morales. Doktorek zamieszany w aferę z tą amerykańską gwiazdą kolarstwa… – Która pięć razy wygrała tour. – A do tego trzy największe toury w jednym sezonie. – Geniusz – rzucił z ironią Wiktor. – Oczywiście nie wiadomo, jak to się skończy z Amerykaninem. Ale wszystko wskazuje na to, że doktor del Morales ma sporo na sumieniu. A w akademii TennisValissi regularnie trenowało kilku czołowych tenisistów. Ponoć władze światowej federacji badają tę sprawę. Zobaczymy. Mówi się też, że niejaki doktor Furente, który wspomagał kolarzy, mógł pracować także z byłym numerem jeden, słynnym Hiszpanem Delgado. Podkreślam: mówi się. To żaden dowód. – A ty jak uważasz? – zapytał Wolski. – Niełatwo oddzielić plotki od faktów, gdy się ma jedynie szczątkową wiedzę. Wątpię, czy kiedykolwiek udowodnią cokolwiek jakiejś gwieździe tenisa. Według mnie wielu wspomagało się na jakimś tam etapie kariery. Ale to moje prywatne zdanie, off the record. Nie

powiedziałbym tak w żadnym oficjalnym wywiadzie, w telewizji czy w prasie. – Jasne – rzucił Wiktor. – Za tym biznesem stoją ogromne pieniądze. Organizacje tenisowe nie pozwolą na zszarganie opinii i utratę milionów dolarów. A nie zapominaj także o interesie koncernów farmaceutycznych. – Legalnie sprzedają lekarstwa, które sportowcy wykorzystują do dopingu?

– Otóż to. Z całym szacunkiem, za ciency jesteśmy na takie rozgrywki. To nie nasz poziom. Nie nasza liga. – Mościcki znowu się zaśmiał. – Podam ci taki przykład. W Stanach organizowany jest wyścig kolarski Tour of Montana. Sponsorem głównym jest firma, która, uważaj, produkuje EPO. – EPO to? – EPO to erytropoetyna. Ulubiony specyfik kolarzy. Ale nie tylko kolarzy. To hormon pobudzający wzrost erytrocytów. Czyli, mówiąc po ludzku, pobudza produkcję czerwonych krwinek, przez co ładuje do krwi dodatkowy tlen. Gdy mięśnie dostają dodatkowy tlen, to możesz zapierdalać, że hej! W medycynie EPO stosuje się jako wspomaganie walki z rakiem czy przy leczeniu anemii. No i wracając do Tour of Montana, w pierwszej edycji wyścigu jakoś zapomniano przebadać kolarzy pod kątem obecności EPO w ich organizmach. Z tym że najpierw ogłosili, iż żaden kolarz podczas wyścigu nie miał pozytywnego wyniku testu na EPO. A po roku, podkreślam: po roku, przypomnieli sobie, że nie miał, bo… Bo nie zrobili kolarzom testów na obecność EPO we krwi. Jaja, nie? – Jaja – przytaknął Wiktor.

– Dla pełnego obrazu dodam, że pierwszą edycję Tour of Montana wygrał sam Flynn Lerdis. Czołowy koksiarz wśród kolarzy, który sypie kolegów aż miło. Sam się zresztą jakiś czas temu przyznał do stosowania EPO i sterydów. – A koncerny farmaceutyczne z tym nie walczą? – Walczą. WADA, czyli Światowa Agencja Antydopingowa, współpracuje z kilkoma firmami. Tylko co z tego, że dwa lub trzy duże koncerny współpracują z WADA, skoro wciąż są lekarze, którzy mają to gdzieś: wypisują recepty i zarabiają krocie. A do tego dochodzą podróbki z Chin czy z Indii. Koncern może sobie robić kampanię razem z WADA, a taki Furente i tak wie, co i ile ma przepisać, żeby sportowcowi było dobrze. Ceny zastrzyków rosną. Dobry program dla kolarza może go kosztować pięćdziesiąt, sześćdziesiąt tysięcy dolarów rocznie. Zresztą nie wierzę w uczciwe intencje tych firm farmaceutycznych. Moim zdaniem dla nich każdy klient to klient. – Malewicz brał? Mościcki dokończył lurę. Rzucił okiem w miejsce, gdzie przed chwilą rozegrała się scena z łysym staruszkiem. Wiktor widział, jak wsadzili go na wózek i gdzieś powieźli. – Malewicz miał swojego prywatnego doktora – odezwał się po chwili lekarz. – Mariana Gontarczyka z Warszawy. On mu to wszystko ustawiał. Ja nie brałem w tym udziału. Ale byłem blisko i nie jestem idiotą. Zresztą po badaniach przed Summer Games wszyscy w kadrze wiedzieli. To były wewnętrzne testy podczas krótkiego zgrupowania kadry. Przyleciał na to zgrupowanie prosto z jakiegoś turnieju. Nie pamiętam, co to był za turniej, jakiś mały. Ale dobrze mu tam poszło, dotarł do finału. Był mocno nakręcony. Mówił, że jedzie na International Summer Games po medal. Gdy tylko przyjechał, to wzięliśmy go na badania. I

bach! Nabrał głupek tego syfu i ten jego doktorek, też idiota zresztą, jakoś nie pomyślał, że zaraz wielka impreza i będą badania. Panika była, że szok. – Co wziął? – Salbutamol właśnie. – I co Malewicz zrobił, kiedy to wyszło we krwi? – Wiem, że dzwonili do jakiegoś lekarza do Stanów czy do Hiszpanii albo do Hiszpana w Stanach. Ponoć ta porada kosztowała kilka tysięcy dolarów. Ale co było dalej, nie wiem. Może coś wziął, żeby to wypłukać? Nie wiem. Leciał na Summer Games z duszą na ramieniu. Ledwie doleciał, a już myślał, jak by tu wrócić. Szybko przegrał pierwszą rundę w singlu i zwiał, aż się kurzyło. – I to nie wyszło na światło dzienne? – zapytał Wiktor. – Wszystko ugotowało się we własnym sosie. Kto wiedział? Na pewno prezes Kopeć, lekarz Malewicza, jego ówczesny trener Mietek Nowajczyk, Starkiewicz, ja, Dawid Baudouin. Teraz to już nie ma żadnego znaczenia. – Dawid Baudouin? – Tak. Partner deblowy Malewicza. Mieli grać debla na tej imprezie. – Jego też badaliście?

– Tak. Był czysty. Wtedy był czysty – powiedział Mościcki z naciskiem na „wtedy”. – A co z Malewiczem? Nikt nic nie powiedział? Nie doniósł? Nie sprzedał mediom?

Mościcki pochylił się ku niemu nad stołem. – Pomyśl, Wiktor, w czyim interesie było, żeby to nagłośnić? Zaszkodziłoby każdemu, a już na pewno złamało Malewiczowi karierę. Inna sprawa, czy mu się nie należało. Możesz mi wierzyć lub nie, ale żałuję, że wtedy milczałem. Zależało mi na pracy, byłem naiwny. Liczyłem, że będę w tym układzie dłużej. Potem zmieniłem zdanie i odszedłem. Nie mogłem już patrzeć na to bagno. Ale żałuję, naprawdę żałuję, że milczałem. Wolski popatrzył na niego spokojnie. – Nie potępiam cię. I nie oceniam. Każdy ma prawo podjąć decyzję zgodną z własnym sumieniem w danej chwili. Każdy ma prawo do błędu. Dzisiaj wiesz, że powinieneś był wtedy zrobić co innego. Myślę, że to się liczy. Czasu nie wrócisz. Na szczęście to nie był błąd, który kosztował czyjeś życie. – Głupi byłem. Nienawidzę siebie z tamtego okresu. – Lekarz gwałtownie wyprostował się na krześle. – Dużo Malewicz brał? Kto mu to dostarczał? – Wszystkim się zajmował Gontarczyk. Gdy to wyszło, któregoś wieczoru na tym zgrupowaniu posiedzieliśmy trochę dłużej. Gadaliśmy, ciągnąłem go za język. Nie chciał mówić. Ale coś tam się dowiedziałem. Malewicz w tamtym okresie kariery brał różne rzeczy. Salbutamol, klenbuterol, geranaminę, czyli metyloheksanaminę. Kilka miesięcy później zmienił lekarza. I zaczął wygrywać duże turnieje, wspiął się na szczyt. Wątpię, że przestał brać. Po prostu brał inteligentniej. – Gdzie on teraz jest? Ten Gontarczyk. – Chyba jest lekarzem jakiejś chińskiej drużyny piłkarskiej. W zeszłym roku był, a czy teraz

jest? Nie wiem. – Chińskiej? – zapytał Wiktor dla formalności. Pamiętał, że to samo mówił Ciszowski. – Tak. Szanghaj coś tam. – No to raczej prędko nie pogadamy. Za oknem rozległ się sygnał karetki. Żaden z nich nie zwrócił na niego uwagi. – Zeznam to przed sądem, jeśli będzie trzeba. – Przed sądem? – zdziwił się Wiktor. – No bo chyba coś z tym zrobisz, nie?

– Z dopingiem? – Wiktor się zawahał. Co ja mam właściwie z tym zrobić? – zapytał samego siebie w duchu. To nie moja sprawa. Malewicz nie żyje. Czego się dziś dowiedziałem? Że brał doping. No i co z tego? – Ktoś to musi wreszcie ruszyć – nie ustępował Mościcki. – A kto jak nie policja? Agencja antydopingowa nie ma siły przebicia. Gdy zbierzesz zeznania tych, co wiedzą o wpadce Malewicza, to się, że tak powiem, worek z bramkami rozwiąże. Jeśli ich dobrze podejdziesz, to Starkiewicz i Kopeć pękną. Baudouin też. Policji będą się bali. Agencję antydopingową mają w dupie. – Tak… – Mogę zacząć mówić o tym głośno. Nie oczernię innych tenisistów. Nie będę się wdawał w dywagacje o Delgado czy Tomjanoviciu. Ale o Malewiczu powiem mediom, co wiem. Tylko muszę mieć od policji, to znaczy od ciebie, zielone światło. Zobaczysz. Gdy to się ruszy w mediach, zaraz pojawi się więcej świadków. Trzeba przełamać zmowę milczenia dotyczącą dopingu w polskim sporcie, a w szczególności w tenisie. Nie może być tak, że nastolatki faszerują się tym syfem, jakby cukier do herbaty dodawały. Do czego to doprowadzi? – Tak. Trzeba przełamać… – Wiktor się zamyślił. – Masz rację. Trzeba wreszcie coś z tym zrobić.

3 Długo szukał miejsca do zaparkowania. Nie znalazł ani na Łowickiej, ani na Madalińskiego, ani przy obskurnym śmietniku na Różyckiego. Krążył po okolicy dwadzieścia minut. Wreszcie stanął na Kieleckiej i miał do przejścia ponad kilometr. Popatrzył na ekskluzywny czteropiętrowy budynek z odległości kilkudziesięciu metrów. Elegancka szklana bryła była dziełem brytyjskiego architekta. Artystyczna zbitka szkła, marmuru, stali i jasnego drewna robiła na niektórych piorunujące wrażenie. Pięknie utrzymana zieleń dookoła, zimowy ogród na dachu i basen dopełniały czaru. Z podziemnego garażu wyjechało właśnie czarne bmw 760i. Niezła chatka. Cena za metr przekracza pewnie dwadzieścia tysięcy, pomyślał. Wszystko piękne i harmonijne. Jak na biurku Morawca. Wystukał numer na domofonie. – Słucham – odezwał się ciepły kobiecy głos. – Od pana Jana – powiedział. Wjechał windą na ostatnie piętro. Aż gwizdnął, rozglądając się po korytarzu. Prawdziwa

Francja-elegancja. Miękka wykładzina tłumiła odgłos kroków. Zadzwonił trzy razy. Odczekał chwilę i zadzwonił jeszcze raz. Drzwi się otworzyły. – Do Róży – rzucił. – Zapraszam – powitał go miły głos, należący do wysokiej brunetki z dużym biustem. Mocno opalona dziewczyna miała włosy spięte w kok, tylko kilka kosmyków opadało zalotnie na szyję. Ubrana była w granatową mini, schludną białą bluzkę i czarne pończochy. Na nogach czarne szpilki. Żadnej biżuterii. Wygląda, jakby zaraz miała iść na maturę, pomyślał Wiktor. Studwudziestometrowy apartament z ogromnym patio podzielony był na kilka pomieszczeń. Idąc korytarzem za maturzystką, która z racji wieku chyba kilka razy powtarzała klasę, policzył drzwi. Pięcioro. Cztery pokoje i łazienka. – Był pan umówiony? – zapytała brunetka i wskazała na sofę. – Nie, ale jestem z polecenia. – Proszę poczekać. Podać coś do picia? – Nie, dziękuję.

– Może zdejmie pan okrycie? – Nie. To potrwa chwilę. Musimy omówić pewne szczegóły. – Aha – powiedziała brunetka i zniknęła w jednym z pokoi. Living room? – pomyślał. Raczej fucking room.

Urządzony ze smakiem, nowoczesne drogie meble, skórzane fotele, dwie duże sofy, ciemne, nieprzepuszczające światła rolety. Na ścianie ogromny telewizor. Jednak bezguście, pomyślał. Z pokoju można był wyjść na patio. Rolety na drzwiach opuszczono tylko do połowy, więc widział wszystko na zewnątrz. Patio miało jakieś siedemdziesiąt, może osiemdziesiąt metrów kwadratowych. Ładnie zagospodarowane, ocenił w duchu, widząc kwiaty, pnącza, rośliny doniczkowe i fontannę. Prawdziwy ogród japoński. A gdzie gejsze? – Pani Róża zaraz przyjdzie. Może jednak zechciałby pan się czegoś napić? – zapytała gejsza w stroju maturzystki. W pokoju był barek. Za barem kilka szklanych półek. Na nich drogie alkohole. – Nie, dziękuję. Po chwili do pokoju weszła druga dziewczyna. Też brunetka, z prostymi włosami opadającymi do ramion, nieco niższa od swojej koleżanki. Nadęte od kwasu hialuronowego usta rozchylały się w uśmiechu. Na oko miała sto siedemdziesiąt centymetrów wzrostu, ale obcasy Manolo Blahnika dodawały jej jeszcze dziesięć. Ubrana w elegancki biznesowy żakiet na dwa guziki od Moi-M¶me, czarne pończochy i krótką spódnicę do kolan wyglądała jak dyrektor finansowy jakiegoś funduszu powierniczego z Wall Street. Biust 70E, ocenił Wiktor. – Róża. – 70E podała mu rękę. – Wiktor. – Uścisnął jej dłoń z lekką odrazą, której nie okazał. Nie znosił prostytutek. Jak pomyślę, ile fujarek ściskała tą ręką, to się wyrzygam. Więc nie myślę, westchnął w duchu. Policjant, który nie znosi zwłok, prostytutek i tanich perfum. Oto ja. Dobra, do roboty. – Napatrzył się pan? – Bizneswoman uśmiechnęła się do niego. – Napatrzyłem się już w policyjnej kartotece.

Róża drgnęła. Zaczęła teraz patrzyć na mnie jakoś inaczej. Złudzenie? – zastanowił się Wolski. – Wiktor Wolski, stołeczna. – Pokazał blachę. Dziewczyna udawała, że uważnie przygląda się okazanej legitymacji. – Artur Malewicz – zaczął wprost. – Nie znam – rzuciła. – To ciekawe. – Uśmiechnął się. – Bo byliście parą przez kilka miesięcy, nie? – Pan mnie chyba z kimś pomylił. – Tak. Na pewno. Z tą z Luksemburga. Obie jesteście feministkami? – O co panu chodzi? – Zatrzepotała rzęsami. – Kiedy Malewicz był tutaj ostatnio?

– Nie wiem, o czym pan… – zaczęła. – Dobra, jedziemy do mnie. – Wolski wstał. – Jest pani podejrzana o zabójstwo Artura Malewicza. Wszystko wskazuje na to, że to pani jest kobietą, która wyszła od niego tamtego wieczoru. – Co?! Nie! Błagam. Niech pan poczeka. – Złożyła dłonie jak do modlitwy. – Przestań mi tu aktorzyć, tylko gadaj! Bo ci taki kipisz zrobimy w tym twoim gniazdku, że znajdziemy, co będziemy chcieli – warknął jak spuszczony ze smyczy bulterier. – Tamtej nocy miałam klientów. Tutaj byłam. Z dwoma panami. Nie zabiłam go. Nie mam z tym nic wspólnego. – Nazwiska. – Nie mogę. – Przygryzła dolną wargę. – No nie, ty jaja sobie ze mnie robisz. – Wolski spojrzał na nią tak, jakby patrzył na rozkładające się od kilku dni zwłoki. – To znane osoby – szepnęła. – Proszę, panie komisarzu. – Nazwiska, kurwa, bo stracę cierpliwość. Już straciłem. – Może pan mieć kłopoty, jeśli panu powiem. – Politycy? Bo jeśli to politycy, to chyba nie masz alibi, się okazuje. – No – przytaknęła. Wolski widział, że dziewczyna jest zdenerwowana, ale stara się panować nad emocjami. – Słuchaj… – zaczął i zawiesił głos. – Nie chcę afery politycznej. Jeśli potwierdzą, że tu byli, temat zamykamy. Dowiem się dyskretnie. Nic nie trafi do akt. Nie znacie się i nie znaliście. Napisz mi na kartce. Róża kiwnęła głową, że rozumie. Płynnym ruchem ręki odrzuciła kosmyk włosów z twarzy. Wiktor spojrzał na 70E. Sztuczne?

– Na razie mów o Malewiczu – rzucił. – Jeśli był w Polsce, to wpadał niekiedy. Raz w miesiącu, może dwa, nie częściej. Nie miał czasu. – Z kim? Z kim tu przychodził?

Popatrzyli sobie w oczy. Miała szkła kontaktowe, które nadawały jej tęczówkom nienaturalnie zielony kolor. – Chcę się dowiedzieć, kto zabił Malewicza, nie obchodzą mnie twoi klienci. Powtarzam: nie chcę afery politycznej, obyczajowej. Nie interesuje mnie to. Jasne? Jeżeli pomożesz mi znaleźć mordercę, odczepię się. Musisz mi zaufać. Nie masz wyboru, Róża. Z kim? – Przychodził czasem sam, czasem z trenerem, z Piotrem też. Czasem we trzech. On, Piotr i taki drugi tenisista. Marcin Kochanek. Raz był z jakimś nadzianym kolesiem, ale go nie znam. Straszny cham i bufon. – Nie oceniaj ludzi po pozorach. Może to kochający mąż i ojciec. A ty o nim, że bufon. Cham. Może udawał? – Tak tylko, przepraszam. – Żartowałem. – Aha. – Dalej. – Dwa razy z Janem Grabkiem. – Od kiedy? Ile to trwa? – Cztery lata. Wtedy mieliśmy lokal gdzie indziej. – Byliście ze sobą? Jeśli tak to można nazwać? – Tak. Przez rok. – Dlaczego się rozstaliście? Róża wzruszyła ramionami. – Właściwie to się nie rozstaliśmy, tak konkretnie. Samo jakoś się skończyło. – Gdzie wcześniej miałaś lokal? Ile metrów? – Dwa pokoje na Pradze Południe. – Rozwinęłaś się. Chyba przez ostatnie trzy lata, co? – W sumie tak. – A skąd taki rozwój biznesu? Pomagał ci jakoś? – Trochę – przytaknęła, uciekając spojrzeniem w bok. – Konkretnie. – Podsyłał mi klientów. Najpierw byłyśmy we dwie, z koleżanką. Potem dołączyły do nas jeszcze dwie. – A dziś ile was jest? – drążył Wolski. – Czternaście dziewczyn. Ale tu nikt nikogo nie zmusza. Każda pracuje na swój rachunek. – Podniosła głowę i popatrzyła na niego wyzywająco. – Nie interesuje mnie to. Na czym polegała pomoc Malewicza? – Miał sporo znajomych wśród biznesmenów, bogatych ludzi, sportowców. Rozdawał wizytówki. – Miał od tego prowizję? – Skąd! Absolutnie! Zresztą nie musiał nikogo namawiać. Jesteśmy profesjonalne,

dyskretne. To się spodobało. I jakoś poszło. Jeden drugiemu nas polecał. Oferujemy najwyższą jakość. Naprawdę. Facet musi sobie czasem ulżyć. Pan nie? – Nie zapędzaj się tak. Jeden się zapędził i wylądował w kostnicy. – Ja tak tylko – powiedziała słodkim głosem i zalotnie spuściła wzrok. – Czy wyglądam na kogoś, kto korzysta z płatnej miłości? – A kto wygląda? Cristi Rinaldo? Hogh Grunt? Panie komisarzu, to najstarszy zawód świata. – Ej, ej! Prrrr! Nie dorabiaj sobie ideologii do dawania dupy. Nie przyszedłem tutaj na herbatkę i pogaduchy. – Proszę pamiętać, że zawsze mamy oferty promocyjne dla nowych klientów. – Tak? – Oczywiście! – A jakie to oferty, jeśli można wiedzieć? Tak dla Cristi Rinaldo, na przykład? – Dla Cristi czy dla pana? – Powiedzmy dla pana Cristi. – Trzy w cenie jednej, pięć w cenie dwóch. – Godziny?

– Nie, dziewczyny. Na całą noc. Promocja. – A w cenie zero? – To cola zero. – Umiesz robić interesy. Pizzerię mogłabyś pani prowadzić z tymi promocjami. A dodatki do pizzy by były? – Byłyby. Do wyboru. – Chcę obejrzeć pokoje.

– Bardzo proszę. Wstali. Wolski obejrzał wszystkie pomieszczenia. Pokój kąpielowy, bo łazienką trudno było to nazwać, miał około trzydziestu metrów kwadratowych, ogromne jacuzzi, prysznice, płonące świece. Cztery pokoje, w których gejsze przyjmowały klientów, miały różne wystroje. Był pokój – a jakże – japoński, z lustrami na ścianach i suficie. Był w stylu kolonialnym. Był cały różowy, obity jakimś pluszem. Kurwa, kurwa, kurwa, pomyślał Wolski. Co za zepsuty świat! – Podoba się panu u nas, komisarzu? – zapytała Róża. – Inspektorze. – Przepraszam. Inspektorze. Podoba się panu, inspektorze? – Kartka z nazwiskami – powiedział do niej.

– Moment – odparła. Stali w przedpokoju. Wyjęła z komody różową kartkę i długopis. Zapisała coś, po czym wręczyła karteluszek Wolskiemu. – Proszę. A wracając do promocji, to na przykład ja… mogłabym pierwszy raz nieodpłatnie z panem. Pierwsze trzy razy. Może pięć?

Wiktor popatrzył na nią z bliska. – A takie pieczątki jak na kuponach w kawiarni to byś mi pani stawiała za każdym razem? – Postawię panu, co pan zechce. Nawet pieczątkę. – Lubisz to, co robisz? Te rzeczy, które widzisz? – zacytował Davida Millsa z filmu Siedem. – Nie. Ale takie jest życie. – Wiesz co? – No? – Wpadnę tu jeszcze. – Zapraszam. Szybciej niż się spodziewasz, pomyślał.

Wolski wyszedł. Wyjął telefon. – Marek. Obserwacja tej agencji. Dwadzieścia cztery na dobę. Mysz się nie może prześlizgnąć bez naszej wiedzy. Wszystko jak leci nagrywamy. Najlepiej zajmijmy mieszkanie obok. – Jasne. A co szefie? – Jesteśmy blisko czegoś dużego.

4 Za oknami było już ciemno. Wiktor szedł pustym korytarzem, stukając obcasami jak modelka na wybiegu. Korytarz ciągnął się w nieskończoność, jarzeniowe światło drażniło mu oczy. Nie lubił szpitali. Ale kto je lubi? Wszedł do jednej z sal i stanął nad łóżkiem chorego. Ostatni punkt programu i do domu, pomyślał. – Śpisz? Halo! Śpisz? – Jak mogę spać, skoro ktoś mi się tu drze nad uchem. – Widzę, że humor dopisuje. – Wiktor się uśmiechnął. – Szefie, jak widzę szefa, to od razu mi lepiej. – Nie podlizuj się, Domino. Nie musisz. Wewnętrzni byli u ciebie? – Nie – odpowiedział Dominik niepewnie. Wyglądał całkiem dobrze jak na kogoś, kto w ostatniej chwili uciekł kostusze. Widać, że brakowało mu solarium i kosmetyczki, ale obwód klatki piersiowej nie zmalał ani o centymetr. Bicepsy też niczego sobie. Pielęgniarki szpitala MSW musiały szaleć za nim przy basenie. Choć z pewnością nie był to basen, o jakim marzył. – To dobrze. Już nie przyjdą – poinformował Wiktor. – Jak to? – A tak to. Sprawa załatwiona. Prowadziłeś tajną akcję. Tamci mieli cię doprowadzić do swoich szefów, którzy planowali kolejne napady na banki. Tu masz szczegóły. Wkuj to na

blachę. – Rzucił na łóżko szarą teczkę. – Jasne. A kasa? – Dostałeś dwadzieścia. I tyle masz oddać. – A oni? Ta para, co napadła na bank? – Zająłem się tym. – Boże, szefie. Jak mam dziękować? – Przestań. Mało brakowało, a przeze mnie wąchałbyś kwiatki od spodu. – To nie wina szefa. Taka praca. Ryzyko zawodowe.

– Ale to wszystko popierdolone. Dzięki temu, że mało życia nie straciłeś, wewnętrzni się od ciebie odpierdolili. I jeszcze medal dostaniesz. Może nawet awans. – Awans?! Nie!

– Tak! A z kolei ja mam przesrane przez tego Lesiaka. Nie powinniśmy byli go zdejmować tylko we dwóch. Mam nadzieję, że sprawa rozejdzie się po kościach. Zresztą teraz na tapecie jest Malewicz. Trochę jednak przeszarżowałem. – Z drugiej strony patrząc, to szef mi życie uratował. – Dominik się uśmiechnął. – Ale najpierw je naraziłem – powiedział Wiktor. Popełniłem błąd. Mogłeś już nie żyć, pomyślał. Koniec z błędami. Koniec!

Więcej na: www.ebook4all.pl

Ósmy dzień śledztwa, wtorek, 10.30 1 Umówili się w MiTo Café przy Waryńskiego. Anna Rostovska przyszła pierwsza. Wolski wpadł spóźniony kilka minut. – Przepraszam panią, korki. – Nic nie szkodzi. – Uśmiechnęła się do niego. Smutny uśmiech, przeszło mu przez głowę. – Zamówiła pani już coś? – Tak, czarną kawę. Zaraz podadzą. Chyba. – To momencik. Wolski podszedł do kontuaru i zamówił espresso. Popatrzył na Rostovską z boku. Celowo przedłużał ten moment. Udawał, że zastanawia się, co jeszcze zamówić. Jak się mówi o takich kobietach? Zjawiskowa? Kogoś mu przypominała. Kogo? Wrócił do stolika. – Przykra sprawa. – Bardzo. – Dziewczyna spuściła głowę. – Przeżywa to pani. – Tak. Taka już jestem. – Długo byliście razem? – zapytał Wolski. Drgnęły jej ramiona. Prawie niezauważalnie, ale jednak. Nawet gdyby nie czytał ich e-maili, po minucie zorientowałby się, że mieli romans. Ale to nie ona go zabiła. Takie przeczucia nigdy go nie myliły. Chociaż zawsze mógł być ten pierwszy raz. Wysoka, szczupła, krótko ostrzyżona blondynka o niebieskich oczach. Już wiem, pomyślał. Charlize Theron z Żony astronauty. – Prawie rok – odparła bez wahania. – Piotr Grabek, pani narzeczony, wiedział? – Czy myśli pan, że gdyby wiedział, to byłby jeszcze moim narzeczonym? – Różne rzeczy w życiu widziałem. Nietrudno się domyślić, że Grabek, Piotr Grabek, staje się głównym podejrzanym. – A może jego ojciec? – Dlaczego pani tak uważa?

Spojrzała mu prosto w oczy. – Ojciec Piotra nie był wielkim entuzjastą naszych zaręczyn. Delikatnie mówiąc. Ale nie jestem pewna, czy to może mieć związek ze sprawą. – Może mieć. Nie wiem jeszcze. Muszę z nim porozmawiać. – Niech pan porozmawia. – Więc jak z Piotrem? Dowiedział się? Pokręciła głową. – Nie wiem. Naprawdę nie wiem. – Jak to się zaczęło? – Jestem z Piotrem już trzy lata. Zaręczyliśmy się rok temu. Nasze rodziny nie przepadają za sobą. Ale powiedzmy, że się tolerują. Artur był od lat przyjacielem Piotra. Poznaliśmy się dawno temu. Chyba na początku, gdy zaczęłam spotykać się z Piotrem. Często jeździliśmy razem na turnieje, gdy Artur grał. Jedenaście miesięcy temu polecieliśmy razem na Australian Open. Już w dwa dni po przylocie okazało się, że Piotr musi pilnie wracać do firmy. Wynikły jakieś sprawy. To nieistotne. Nawet nie wiem, o co tam chodziło. Spakowaliśmy się, ale w ostatniej chwili Piotr zaproponował, żebym została. I zostałam. – Malewicz zagrał fantastyczny turniej. – Tak. Chyba najlepszy. Do finału grał najlepszy turniej w życiu. – Co się stało w finale?

– Nie wiem. Nie mam pojęcia. Już dzień przed finałem nie był sobą. Coś tam się wydarzyło. Ale naprawdę nie wiem co. – Przecież była tam pani z nim. – Tak. Ale nie non stop. Trenował, chodził na siłownię, na zabiegi odnowy biologicznej, biegał, spotykał się z fizjoterapeutą. Sporo czasu poświęcał jednak na sport. – Uśmiechnęła się. – Przez cały turniej grał świetnie, był w fantastycznej formie. – Wtedy zaczął się wasz romans? – Tak. Powiem nieskromnie, że to go jakoś uskrzydliło. Był taki naładowany pozytywną energią. I nagle dzień przed finałem dół. Jakiś dół. Nie wiem. Depresja. Zmienił się nie do poznania. Zamknął się w sobie, chodził jak struty. – Może ranga finału go przerosła? – zasugerował Wolski. – Nie, nie to. Byłam tam z nim dwa tygodnie. Nie czuł żadnej presji, grał na luzie. Od początku deklarował, że przyjechał wygrać. Mówił, że czuje się jak artysta, a ja jestem jego muzą. – Rostovska się uśmiechnęła. Ale w oczach miała łzy. – Czy wtedy coś brał? Narkotyki, jakieś środki wspomagające? – Nie. Wtedy nic nie brał. – Romans rozwijał się z miesiąca na miesiąc? – Można tak powiedzieć. Z początku traktowaliśmy to jako zabawę. Taki skok w bok. – A później? – Z czasem zaczęło się to zmieniać w coś poważniejszego. Tamte dwa tygodnie to jedne z najpiękniejszych chwil w moim życiu. Chciałam, żeby to uczucie wracało. I czasem wracało.

Z nim. – Kiedy pani poczuła, że to coś poważniejszego? – Pod koniec sierpnia, tuż przed US Open, już wiedzieliśmy, że łatwo się z tym nie uporamy. Poleciałam do niego do Stanów. Mieliśmy dla siebie trzy dni. Potem przyleciał Piotr. – Co chcieliście z tym zrobić? – Nie wiedzieliśmy. Artur miał czasami wyrzuty sumienia, że robi coś takiego przyjacielowi. A ja, że robię to narzeczonemu. Pocieszaliśmy się nawzajem. – Kolejny nostalgiczny uśmiech. – Mówił, że on ma gorzej. Że łatwiej znaleźć nowego narzeczonego niż przyjaciela. Powiedział mi też kiedyś, że zna Piotra aż za dobrze i że zasługuję na kogoś lepszego. Rzuciłam, że może on jest lepszy. Wie pan, co odpowiedział? – Nie. – Że zasługuję na kogoś lepszego od nich obu razem wziętych. Ale ja wiedziałam o jego, nazwijmy to, słabości do kobiet, alkoholu i dobrej zabawy. – Często palił trawę? – Czasami na imprezie. Nie często, bo bał się kontroli antydopingowej. Ale popalał. – Coś jeszcze brał?

– Nie będę tego ukrywać, bo pewnie wiecie albo się domyślacie… Raz czy dwa wzięliśmy razem kokainę. Mówił, że musi uważać na kontrole, ale w razie czego wie, co robić. – Czyli co? – Nie mam pojęcia. Powiedział, że wie, kiedy może brać, i w razie czego wie, co robić. I tyle. Nie wiem co. Nie wiem, o co mu chodziło. – Chciała się pani rozstać z Piotrem? – Nie. Chcieliśmy jeszcze poczekać. Zobaczyć, jak się sprawy rozwiną. – Jakie sprawy? – Tak ogólnie – szepnęła. Siedzieli chwilę w milczeniu. W kawiarni było kilka osób. Wysoki brunet w kaszkiecie zamawiał kanapkę. Jakaś para przy stoliku obok głośno się śmiała. Trzy dziewczyny siedzące w głębi lokalu wpatrywały się w iPada, co chwilę szepcząc coś między sobą.

– Nie bała się pani, że Piotr się dowie? – zapytał Wiktor. – Bardziej bałam się, że jego stary to wytropi i mu doniesie. Tego się bałam bardziej. Jego ojciec jest nieobliczalny. – Tak? – Tak. Swoje wiem. To szaleniec. Zresztą zna pan normalnego miliardera? Bo ja nie. – A pani ojciec? – Nie jest miliarderem. A poza tym to pieniądze rodziny, nie jego. To trochę inna sytuacja. Mój ojciec jest normalnym facetem. Grabek jest niepoczytalny. Szalony! – O co chodziło z tą fundacją? – zmienił temat Wolski. Rostovska popatrzyła na niego z zaciekawieniem. – Artur miał taki pomysł. Zresztą zaraził mnie tą fundacją. Bardzo chciał pomagać

dzieciakom. Mówił, że to najważniejsza rzecz, jakiej może w życiu dokonać. Stworzyć fundację, która będzie wspierała biedne utalentowane dzieci na całym świecie. Kiedyś spotkał się w Stanach z tym amerykańskim kolarzem… To miało być krótkie spotkanie, a zamieniło się w obiad połączony z kolacją. Długo gadali. Także o fundacji tego Amerykanina. Choć nie tylko. Artur był nim zafascynowany. Kilka razy opowiadał mi o tym spotkaniu. Największe wrażenie zrobiło na nim to, co tamten stworzył ze Stronger Foundation. Podobnie było z Anderassim. Poznali się na jakiejś pokazówce w Tokio. Artur był zafascynowany działalnością charytatywną Anderassiego. – Co pani o tym myślała? – Z początku byłam nieco sceptyczna. Uważałam, że sobie nie poradzi. Że nie będzie w stanie połączyć działalności w fundacji z grą. – A później zmieniła pani zdanie? – Tak. Artur chciał, żebym to ja kierowała jego fundacją. – Zgodziła się pani? – Owszem. Mieliśmy wrócić do tego tematu po Nowym Roku. Wolski dyskretnie obserwował Rostovską. Patrzył na jej dłonie. Elegancki manicure, złoty pierścionek z dużym brylantem, pasujący do kolczyków. Złota bransoletka na prawym nadgarstku, na lewym – stylowy damski rolex.

– No dobrze, zapytam jeszcze raz. To ważne. Czy myśli pani, że Piotr się o was dowiedział? – Nie jestem pewna. Ale chyba nie. Od pewnego czasu pogorszyło się między nami. Nie sądziłam, że to mógłby być powód. Jakoś o tym nie pomyślałam. Może byłam za mało czujna? – Dlaczego nie poleciała pani do Londynu na finały? – No właśnie chodziło o to, że ostatnio trochę się z Piotrem poróżniliśmy. Przy okazji wyniknęły pewne sprawy rodzinne i musiałam zostać w Polsce. Właściwie to był pretekst. Sprawy rodzinne wykorzystałam do tego, żeby móc nie lecieć. Chciałam sobie wszystko przemyśleć. Sama. Na spokojnie. Taki tydzień dla siebie był mi bardzo potrzebny. – Można wiedzieć, co to za sprawy rodzinne? – zapytał Wiktor. – Moja ciotka, która mieszka w Zamościu, bardzo choruje. Choruje od kilku lat, ale teraz się jej pogorszyło. Chciała ze mną porozmawiać, pobyć. Pojechałam na ponad tydzień do Zamościa. – A o czym chciała rozmawiać? – Wolski postanowił drążyć ten temat. Rostovska popatrzyła na niego uważnie. Westchnęła. – Chodzi o testament. Jestem z ciocią bardzo zżyta. Należą do niej różne nieruchomości w Zamościu. Kilka kamienic, dwa domy. Tak naprawdę chciała ze mną to omówić. Jeśli już pan musi wszystko wiedzieć, to chciała mi przepisać większość swojego majątku. Ciocia ma osiemdziesiąt jeden lat. Jest bardzo sprawna intelektualnie. Testament zmienia co kilka miesięcy. Chciała mi zapisać jeszcze więcej, niż zapisała. Sprzeciwiłam się. Poprosiłam, żeby nie zmieniała testamentu. A jeżeli chce zmienić, to niech więcej przekaże swoim dzieciom. Synowi i córce. Tyle że ciocia nie ma z nimi dobrych relacji. On mieszka w Anglii, ona w Warszawie. Rzadko się widują z matką, raz w roku. Tak czasem w życiu bywa. Kochają swoją

matkę, choć oddalili się od niej, to fakt. Ciocia martwi się, że dzieci wyjechały, że nie ma z nimi kontaktu. Wolski patrzył na nią uważnie, słuchał jej słów w milczeniu. Dopiero gdy skończyła opowiadać, zadał kolejne pytanie: – Kiedy pani wróciła do Warszawy? – W dzień po zabójstwie Artura, we wtorek. Wróciłam, kiedy tylko się dowiedziałam. Gdyby nie to, zostałabym jeszcze kilka dni w Zamościu. – Jak się pani dowiedziała o morderstwie? – Od Piotra. Zadzwonił do mnie we wtorek rano. To znaczy dzwonił kilka razy. Nie odbierałam. W końcu wysłał SMS-a, że stało się coś strasznego. Oddzwoniłam. Nie wierzyłam w to, co mówi. Potem włączyłam telewizor. Koszmar. – Co pani wtedy pomyślała? – Że to nieprawda. Że to niemożliwe. Do dziś nie mogę w to uwierzyć. Żałuję, bardzo żałuję… – Zawiesiła głos. – Czego pani żałuje? – Że pół roku temu nie rozstałam się z Piotrem i nie związałam na poważnie z Arturem – wyszeptała. – Mielibyśmy dla siebie te pół roku. I na pewno to by się nie wydarzyło. Wiem to, czuję. Gdybym była bardziej odważna, gdybym wiedziała wtedy, czego chcę. Żyłby. Na pewno żyłby dziś. Na pewno. Patrzyli sobie w oczy. Po jej policzkach ciekły łzy. Nie pierwszy raz tego dnia. – Przykro mi. Kiedy ginie ukochana osoba… Wiem, że to boli. Wciąż patrzyła mu prosto w oczy. – Przeszło pani przez myśl, że mógł to zrobić Piotr? – zapytał po chwili Wiktor. – Nie. Nie zrobił tego – odparła. – Skąd pani wie? – Znam go. Potrafi się wkurzyć, ale nie aż tak. Nie aż tak, żeby zabić. – Ale aż tak, żeby uderzyć? Spuściła wzrok. Patrzyła na swoje ręce, w których zgniatała serwetkę. – Tak. – Jest wybuchowy? – W zasadzie nie. Choć gdy coś go wkurzy, potrafi pokazać złość. Przygryzła wargę. Wolski czuł, że powinien pociągnąć ten temat. Odpuścił jednak. Zamiast tego rzucił: – Artur też nie miał łatwego charakteru. A do tego latał po całym świecie, bywał w różnym towarzystwie. Czy myśli pani, że udałoby się wam? Że to byłby lepszy związek niż z Piotrem? W końcu Piotr to pani narzeczony. – Chyba wiem, co chce mi pan powiedzieć. Artur był niepokorny. To oczywiste. Wiem, że lubił kobiety. Nie byłam zazdrosna. Ja miałam Piotra, on też zawsze kogoś miał. Może pan pomyśli, że to nienormalne, ale nam to odpowiadało. Mnie to odpowiadało. Wiedzieliśmy, że zawsze mamy siebie. To był nie tylko seks. To coś więcej, nie potrafię tego opisać. A poza tym

– uśmiechnęła się – w naszej sytuacji, to znaczy w mojej sytuacji, lepiej, że Artur miał jakieś, nazwijmy to, alibi. Jakąś kobietę. Miałam nadzieję, że Piotr jest dzięki temu mniej podejrzliwy. Zdarzało się, że jeździliśmy gdzieś we czworo, na jakieś turnieje. – Ryzykowne – zauważył Wiktor. – A co w życiu nie jest ryzykowne? Pana praca nie jest ryzykowna? Czy tak rzadko stąpa pan po krawędzi? Przekracza ją, żeby potem wrócić na drugą, bezpieczną stronę? Wolski nie wiedział, czy to jest pytanie, czy stwierdzenie. Zaskoczyła go. Choć właściwie nie powinienem być zaskoczony takim pytaniem.

– No tak, tyle że moja praca to nie najlepszy przykład. – Przeciwnie. Uważam, że pana praca to świetny przykład. Pan szuka prawdy, walczy o sprawiedliwość. Czyż nie? Trochę to patetycznie zabrzmiało, ale trafiłam w sedno. Tak? – Tak, szukam prawdy. Można tak powiedzieć. Tutaj pani trafiła. Ale… – Nie balansuje pan na krawędzi? – Czasami nie mam wyboru. Ja nie mam wyboru. Ale pani ma. – Jest taka stara piosenka Aerosmith. Zna pan? Anna zaczęła nucić melodię, którą Wiktor doskonale znał. Potem przez cały dzień ten kawałek nie mógł mu wyjść z głowy. Livin’ on the edge – You can’t help yourself from fallin’ Livin’ on the edge – You can’t help yourself at all Livin’ on the edge – You can’t stop yourself from fallin’

2 Wiktor wygooglował Andy’ego Woodgate’a i zaczął czytać. Andy Woodgate (urodzony 15 lipca 1965 roku w Londynie) brytyjski tenisista, najwyżej w światowym rankingu sklasyfikowany na miejscu 78 (22 lipca 1989). Tenisista zawodowy od 1984 roku. W latach 1987–1989 najwyżej klasyfikowany tenisista brytyjski. W okresie tym występował w reprezentacji daviscupowej Wielkiej Brytanii. Jego styl gry określany jest mianem serve & volley. Dysponował solidnym serwisem, słynął z bogatej palety zagrań. Był zawodnikiem praworęcznym, o bekhendzie jednoręcznym. Za swoje najlepsze uderzenia uznawał serwis i forhend. Największe sukcesy Woodgate’a w singlu to finał turnieju w Rotterdamie w 1988 roku, finał w Kitzbühel (1989), finał w Linzu (1989) oraz dwukrotnie półfinał Wembley (1987, 1989). Najlepszy wynik w Wielkim Szlemie to trzecia runda Wimbledonu (1988, 1989). Wygrał trzy turnieje w deblu: Rotterdam (1988), Wembley (1988), Kopenhaga (1989). Za swój największy sukces indywidualny uważa wygraną ze słynnym Czechem Ivo Lodelem w 1989 roku podczas turnieju w Rotterdamie (7:5, 7:5). W roku 1988

przegrał dramatyczny pojedynek w trzeciej rundzie Wimbledonu. Po pięciosetowej walce uległ późniejszemu triumfatorowi turnieju, Szwedowi Svenowi Endebergowi 3:6, 7:5, 7:5, 6:7 (18), 8:10. Mecz rozgrywano dwa dni i był dwukrotnie przerywany: raz z powodu deszczu i raz z uwagi na zapadające ciemności. Woodgate miał w tym pojedynku pięć piłek meczowych, z czego dwie przy własnym serwisie. Uważa się, że zwycięstwa w tym meczu pozbawiły go krzywdzące decyzje sędziów. Brytyjczyk słynął z honorowej postawy na korcie. Podczas meczu z Johnnym McEnree (druga runda turnieju Roland Garros, 1988) Woodgate zakwestionował korzystną dla siebie decyzję sędziego przy swojej piłce setowej. Po zweryfikowaniu śladu sędzia przyznał rację Woodgate’owi i odebrał mu punkt. Miało to miejsce w kluczowym momencie meczu, kiedy Woodgate mógł przełamać podanie McEnree, wygrać kolejnego seta i wyjść na prowadzenie. Po zakończeniu tego pojedynku, w którym McEnree ostatecznie zwyciężył 6:4, 4:6, 7:5, 6:1, publiczność zgotowała Woodgate’owi owację na stojąco, do której przyłączył się sam McEnree. Na koniec sezonu 1988 Brytyjczyk otrzymał wyróżnienie federacji za postawę godną sportowca, jednak odmówił jej przyjęcia. Zakończył karierę przedwcześnie, w wyniku poważnej kontuzji barku w roku 1991.

3 Andy Woodgate czekał na Wiktora w kawiarni przy placu Trzech Krzyży. Spokojnie popijał herbatę i kończył jedzenie tostu. Raczej nie było to klasyczne English breakfast. Zobaczywszy zbliżającego się Wolskiego, poderwał się od stołu. Nie wyglądał na byłego tenisistę. Ale właściwie jak powinien wyglądać były sportowiec? – zastanowił się Wiktor. Jak Geiscaine, wrak człowieka? Jak wieloryb Robert Koniecki? A może jak Muhhamand warzywo Alee? Anglik miał dobrych kilka kilogramów nadwagi, blisko sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu i krótko przystrzyżone jasne włosy z widocznymi pasemkami siwizny. Ubrany w spodnie khaki, granatowy kardigan, granatową koszulę w kratę i bordową muszkę wyglądał jak podstarzały prezenter telewizji śniadaniowej. Niby elegancki, a jednak trochę przerysowany. – Jeśli wyobraża pan sobie, że tenis to biały sport, to spotka pana duże rozczarowanie! – powiedział Woodgate. – Nie wyobrażam sobie. Wiem już tyle, że nie mam złudzeń co do tego koloru. Biel to w naszej kulturze niewinność, dziewictwo. A widzę, że tutaj do niewinności i dziewictwa daleko. – Brawo! Bardzo słuszna uwaga – stwierdził przerysowany Anglik. – Skoro Malcolm pana rekomenduje, to jest pan na pewno łebskim facetem. Mój kuzyn nie zadaje się z byle kim. Jak mogę panu pomóc? Wiktor się uśmiechnął. – Prowadzę śledztwo w sprawie zabójstwa Artura Malewicza. Rozmowa z kimś z branży, z kimś niezwiązanym bezpośrednio z zamordowanym, może mieć dla mnie istotne znaczenie. – Rozumiem. Ale ja wypadłem z tej branży dwadzieścia lat temu.

– Jeśli ktoś potrafi wygrać z Ivo Lodelem, to bez względu na to, kiedy ostatni raz grał w dużym turnieju, jest na pewno skarbnicą wiedzy, drogi panie. – O, przygotował się pan! – Wiktor zauważył błysk w oku Woodgate’a – Pięknie! Podobają mi się tacy ludzie jak pan i Malcolm. Chwytacie świat za jaja! O to chodzi! – Nie przecenia mnie pan? Przecież nawet się nie znamy. – Znam się na ludziach, panie inspektorze.

– Z Lodelem pan wygrał, a dlaczego z Endebergiem przegrał? – O! To jest to! Widzę, że zmierza pan prosto do celu. Dobry z pana glina, podświadomie czuje pan, gdzie jest trup pochowany. – Czasem czuję, czasem nie – odpowiedział Wiktor wymijająco. – Rok tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty ósmy. Wimbledon. Byłem w życiowej formie. Miałem pięć piłek meczowych. Ale żeby tam pięć! Zaserwowałem asa przy piłce meczowej! I net wywołali. Wyobraża pan sobie? Nie było netu. Dałbym sobie rękę uciąć, że piłka nawet nie musnęła siatki. Drugi meczbol walnąłem w linię, a sędzia, że aut. Nie mogłem tego wygrać. Po prostu nie mogłem. – Dlaczego? – Układ. Taki jest układ. To znaczy był. Wiedziałem o tym. Po co taki gość jak ja miałby wygrać z gwiazdą? Komu by się to opłaciło? Chyba tylko bukmacherom. Ale ja się w bukmacherkę nie bawiłem. – Dlatego nie przyjął pan nagrody za honorową postawę? – Jasne. Chcieli mnie udobruchać. Miałem ich w dupie. – Ich? Czyli kogo? – Władze organizacji. To był duży układ. Władze, sędziowie, lekarze badający zawodników.

– A zawodnicy? – Powiem tak. Byli równi i równiejsi. Jedni mogli więcej, inni mniej. Nie chcę za dużo mówić, bo to już nic nie zmieni. Nie wiem, jak jest dziś. W którą stronę to poszło. Mogę sobie tylko wyobrazić, że stary układ zastąpił nowy. Gdy oglądam niektóre mecze, to śmiać mi się chce. – Dlaczego? – Sędziowanie, zachowanie zawodników. – Jakieś konkretne przykłady? – Nie podam panu konkretnych meczów, nie pamiętam. Oglądam tenis i na bieżąco przychodzą mi do głowy pewne skojarzenia. To wszystko. – A właściwie dlaczego oddał pan piłkę McEnree? – Wiedziałem, że nie wygram tamtego meczu. To nie był mój dzień, grałem z kontuzją. Pozostawało kwestią czasu, kiedy mnie dopadnie. Więc postanowiłem ukraść mu show. Nieźle się z Johnnym znaliśmy. Zaliczyliśmy kilka wspólnych imprez. – Imprez? Jakich imprez? – Mam na myśli imprezy towarzyskie, nie turnieje tenisowe. W latach osiemdziesiątych

potrafiliśmy się bawić. To był – Anglik zamyślił się – tennis, sex, drugs and rock’n roll. Oczywiście nie każdy w pełni korzystał z wszystkich członów tej nazwy. – Drugs? – Kokaina i haszysz pojawiały się na imprezach. Amfetamina też. Niektórzy w chwilach szczerości przyznawali się do używek. Kiedyś w wywiadzie Yannick Yoha się przyznał, a po latach McEnree czy Anderassi. Z kolei Willenader i Novacik wpadli na kokainie w latach dziewięćdziesiątych. Kuc¶era chyba też wpadł. Coś tam się mówiło o innych. O Berogu, Gerlantisie. Duże nazwiska, nie? Ktoś chyba nawet wymyślił takie określenie „The coke generation”. – Jak jest teraz? – Nie mam pojęcia. Ale tam, gdzie są pieniądze, seks i rock’n roll, to często pojawia się ich dobry przyjaciel „drug”. – Pan brał? – Jakie to ma dziś znaczenie? – Anglik machnął teatralnie ręką. – Ale odpowiem panu. Zdarzyło mi się kilka razy palić trawę. Po inne rzeczy nie sięgałem. Mnie w zupełności wystarczały trawa i whisky. A w większości przypadków tylko whisky. – Szkocka? – Tylko szkocka. Wiktor wracał do samochodu, kiedy zadzwoniła komórka. – Na pierwszą przywiozą do nas tę lambadziarę z Legionowa – powiedział Marek. – Dobra. Daj ją do sali numer pięćdziesiąt cztery. Nie będziemy jej straszyć.

4 Martyna Wiechlina spokojnie popijała kawę z automatu w jednej z niewielkich, skromnie urządzonych salek na drugim piętrze Pałacu Mostowskich. Salkę numer pięćdziesiąt cztery trudno byłoby nazwać konferencyjną, ale do pokoju przesłuchań w pałacowych kazamatach sporo jej brakowało. Dwanaście metrów kwadratowych, stolik, cztery krzesła, zakratowane okno, beżowe, niedawno odmalowane ściany. W pewnych okolicznościach można by uznać to pomieszczenie za przytulne. Ale teraz takich okoliczności nie było. – Ile byś jej dał? – zapytał Marek Wolskiego. Obaj stali w otwartych drzwiach i zerkali w stronę dziewczyny. – Gdybym nie był tym, kim jestem, to dwadzieścia osiem – odparł Wiktor. – Może nawet trzydzieści. Ale doświadczenie każe mi odjąć dziesięć. – Zgadza się. Teraz ma dwadzieścia lat. Skończyła miesiąc temu. Kiedy zaszła w ciążę z Malewiczem, nie miała osiemnastu. – Ech, ta dzisiejsza młodzież. – Wolski westchnął. Dziewczyna miała opaleniznę niczym z Costa del Sol, długie proste blond włosy i krzykliwy makijaż. Jej duże kolczyki przypominały Wolskiemu felgi brooklandsa. Z tą

różnicą, że kolczyki były złote, a felgi srebrne. Miała na sobie obcisły biały sweter uwydatniający ogromny biust i legginsy w panterkę. Na nogach czarne kozaki. Nie białe? – zdziwił się w duchu Wiktor. Na krześle obok spoczywała różowa puchowa kurtka. Dziewczyna żuła gumę z zapalczywością czarnej pantery. A raczej panterki. – Od razu zaznaczam, że nie mam za dużo cza… czasu, za godzinę muszę być w robocie. Nie ma przebacz – odezwała się, gdy usiedli naprzeciwko. – Dobra, Marek, widzę, że nie pogadamy – powiedział Wolski, wstając. – Zatrzymujemy panią na czterdzieści osiem – dodał, nie patrząc na Wiechlinę. – Z prawem do jednego telefonu? – zapytał Marek, kiedy wychodzili. – Czy bez? Czekamy na prokuratora? – Zaraz, pa… panowie! Jakie czterdzieści o… osiem? Co jest gra… grane? – Panterka zerwała się z krzesła. – Będziesz normalnie gadać czy mamy zastosować specjalne środki włącznie z najazdem antyterrorystów na twoich starych dziś w nocy? – Antreto… – zacięła się. – Kogo? Na kogo? Marek i Wiktor usiedli z powrotem przy stoliku. – Nie interesują nas twoje drobne sprawki – zaczął Wolski. – Ten handelek na Allegro podróbkami markowych ciuchów, toreb i pasków. W dupie mamy to, że w wakacje dorabiasz sobie w Sopocie z niemieckimi emerytami. Jesteś tu w związku z morderstwem Malewicza. Rozumiesz? – Ma… Malewicza? – Panterka przestała żuć gumę. – Ale skąd wiecie? Ja prze… przecież nie mam z tym nic wspólnego. – Teraz od ciebie zależy, jaki zarzut ci postawimy – powiedział Wolski. – I czy w ogóle jakiś postawimy. Dwa lata temu przerwałaś ciążę. To może mieć dziś poważne konsekwencje dla kilku osób. Jeżeli Malewicz nakłaniał cię do tego, to popełnił przestępstwo. A ty miałaś motyw, żeby go zabić. – Artykuł sto pięćdziesiąty trzeci paragraf jeden kodeksu karnego – zaczął Marek. – Kto stosując przemoc wobec kobiety ciężarnej lub w inny sposób bez jej zgody przerywa ciążę albo przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem doprowadza kobietę ciężarną do przerwania ciąży, podlega karze pozbawienia wolności od sześciu miesięcy do lat ośmiu. – Malewicz już kary nie poniesie. Ale mamy motyw. Mogłaś szukać zemsty. Mów, jak to było – warknął Wolski. – Od początku. Raczej do pracy za godzinę nie zdążysz. – Ja go nie za… zabiłam, nie miałam z tym nic wspólnego, przysięgam. Nie było ża… żadnej zemsty – oświadczyła Panterka, mocno gestykulując. – On mnie do niczego nie zmuszał. – Jak się poznaliście? – W sumie widzieliśmy się dwa ra… razy. Pierwszy raz w klubie Blue Egoist, w Warszawie. – Wiedziałaś, kim był? – Nie, ale szybko się do… dowiedziałam. Koleżanka go rozpoznała i powiedziała, że to znany tenisista. Przystojny był, widać, że nadziany i lubił się bawić. Miał swoją za… zamkniętą salkę w klubie. Zaczepił mnie na parkiecie, tańczyliśmy, a potem zaprosił mnie do tej salki.

– I co tam robiliście? – Piliśmy szampana, było tam kilku jego kolegów i kilka dziewczyn. Nie znałam ich. Potem znowu trochę tańczyliśmy, a kiedy wróciliśmy, sa… salka była pusta. Zaczęliśmy się całować, później uprawialiśmy seks. – Zabezpieczył się? – Tak.

– Co było dalej? – To był piątek. Zapytał, czy w sobotę też chcę się zabawić. Powiedziałam, że tak i umówiliśmy się na następny wieczór w klubie Orion. Miałam przy wejściu powołać się na nie… niego. – Tam spotkaliście się drugi raz i zaszłaś w ciążę? Niebywałe? – Wolski popatrzył na nią uważnie. – Mów wszystko, żeby mieć szansę wywinąć się z tego. – Zastawiła na niego pułapkę, a on wpadł, pomyślał. To się nazywa zdeterminowana osiemnastolatka. – Znaczy się, zanim poszłam do tego Oriona, to se policzyłam i wychodziło, że mam owu… lację. Teoretycznie. Wtedy przyszedł mi do głowy ten pomysł. Mieć dziecko z taką gwiazdą to by było coś. Przez pół dnia szukałam w internecie sposobów. Wiedziałam, że taki kąsek może się szybko nie tra… trafić. – Jak to zrobiłaś? – Miałam kilka zaplanowanych opcji na tamten wieczór. Spo… sporo pił, ja udawałam, że piję. Nie chciał uprawiać seksu. Kiedy już był pijany, namówiłam go na seks oralny. Po tym, jak to zrobiliśmy, poszłam do łazienki i wyplułam spermę do przygotowanej torebki. Potem przelałam ją do strzykawki i pobiegłam do sa… mochodu. Wstrzyknęłam sobie i przeleżałam dwie godziny na tylnym siedzeniu. – Szansa jedna na tysiąc? – Nie wiem, może. Ale zadziałało. – Jak to potem rozegrałaś? – Kiedy zrobiłam test i okazało się, że jestem w ciąży, zadzwoniłam do niego. Spotkaliśmy się po dwóch tygodniach, gdy wrócił z jakiegoś turnieju. Z początku nie uwierzył. Próbowałam mu wmówić, że może to się stało podczas pierwszego stosunku, w pią… piątek. Zwyzywał mnie od najgorszych i poszedł. Zadzwoniłam do niego dzień później i powiedziałam, co zrobiłam. I że się nie wykręci, zrobimy badania i okaże się, że jest o… ojcem. – Uwierzył? – Chyba tak. Umówiliśmy się za kilka dni. Przyszedł z jakimś prawnikiem, próbowali mnie postraszyć paragrafami. Wtedy wyparłam się prawdziwej wersji, powiedziałam, że współżył ze mną, a moje koleżanki widziały, że cały wieczór spędziliśmy razem. Że lekarz podał mi dokładną datę zapłodnienia i to było wtedy, kiedy uprawialiśmy seks w jego salce w klubie Blue Egoist. Wiadomo, że dokładnego dnia nie da się określić. Dzień wte czy we… wewte jest nie do wykrycia. – Zmiękli? – Wtedy jeszcze nie. Cały czas mnie straszyli. Wyszłam i tyle. Czekałam. Bo i tak byłam w wygranej sytuacji, nie? Nie szantażowałam go ani nic. Czekałam.

– Aż zadzwonił? – Tak. Po tygodniu zadzwonił. Spotkaliśmy się kolejny raz. Zapytał wtedy, ile chcę za usunięcie ciąży. – Co mu powiedziałaś? – Długo się z nim kłóciłam, że nie chcę usunąć i koniec. – Ile zaproponował? – zapytał Marek. – Dwadzieścia tysięcy złotych za to, że usunę. Chlusnęłam mu wtedy w gębę wo… wodą, bo akurat szklanka stała na stole. Nie miałam skrupułów. Znam takich jak on. Bzyknąć panienkę to chętnie. A potem kolejna i kolejna. Jak wpadł, to jego wina. – Nalegał, żebyś usunęła? – Tak. Mówił, że nie ma innego wyjścia. Próbował mnie nawet straszyć. Ale straszyć to one se mógł! Dorabiałam w barze u gościa z Pragi. Powiedziałam Ma… Malewiczowi, że chłopaki ze Szmulek łapy mu połamią, jak mnie straszyć będzie. – Przestał straszyć i podbił stawkę? – zapytał Wolski. – Zaproponował pięćdziesiąt tysięcy. Odmówiłam. – Który to był tydzień ciąży? – Jedenasty. – No i co dalej? – W końcu powiedział, że albo biorę stówę i usuwam, albo koniec. Że on i tak jest zameldowany w Monte Carlo, gdzie trzyma większość ka… kasy. I nigdy go nie dorwę. Zgodziłam się. Wtedy postawił warunek: sam znajdzie lekarza. A ja mu na to: „Nie!”. Powiedziałam, że ja wybiorę lekarza, a on zapłaci. Że może ze mną wysłać kogoś znajomego. I że wezmę zaświadczenie od lekarza. – Dają takie zaświadczenia? – zdziwił się Marek. Panterka wzruszyła ramionami. – Za pieniądze wszystko dadzą. Ustaliliśmy, że znajdę lekarza, umówię wizytę i dam mu znać kiedy. Jego kumpel mnie zawiezie i po zabiegu odwiezie do domu. Przelew miał być na moim koncie rano, w dniu za… zabiegu. – Nieźle to wykombinowałaś – parsknął Marek. – No. Przyjechał po mnie taki jeden jego kumpel. Nie przedstawił się, ale pamiętałam go z imprez w Blue Egoist i Orionie. – Poznałabyś go? – zapytał Wolski. – Musowo. Bożyszcze tłumów to on nie był, ale twarz zapa… miętałam. Bliznę taką miał. – Chcesz się czegoś napić? – Chętnie. Jeszcze kawy. Wiktor szepnął coś na ucho Markowi, który po chwili wyszedł z sali. Wrócił z kubkiem kawy i wydrukowanym zdjęciem Piotra Grabka. – To ten? – zapytał Panterkę. – Tak. Ten. – Jak się zachowywał? – chciał wiedzieć Marek.

– W porządku gość. Nie powiem. Zdenerwowany był. Odwiózł mnie do domu. Pytał, czy wszystko w porządku. Cały się trząsł, jak wracaliśmy od lekarza. Bałam się, że będziemy mieć wy… wypadek, taka była z niego galareta. – Rozumiem, że transakcja została zrealizowana? – rzucił Wolski. – Tak. Malewicz przelał kasę. Potem zadzwoniłam do niego i powiedziałam, że nie ma się czym martwić. Że sprawa załatwiona. Jego kumpel na pewno zresztą wszystko potwierdził. – I tyle? – Na razie tyle – odparła. Dziewczyna napiła się kawy i rozejrzała po sali. – Pewnie palić tu nie można? – Zapal – powiedział Wiktor. Wiechlina wyjęła papierosy i złotą zapalniczkę. Zaciągnęła się kilka razy. Popiół strzepywała do kubka. Siedzieli w milczeniu. – Ciekawe, czy ten gówniarz zdawał sobie sprawę, że popełnia przestępstwo? – odezwał się w końcu Marek. – Artykuł sto pięćdziesiąty drugi kodeksu karnego… – Nie popełnił – przerwała mu Panterka. – Chyba nie zna pani tego paragrafu – włączył się Wolski. – Grabek popełnił przestępstwo. Kto udziela kobiecie ciężarnej pomocy w przerwaniu ciąży… – Nie udzielił mi pomocy w przerwaniu ciąży. – Nie musi go pani bronić. Prawie się nie znacie – powiedział Marek. – Wcale go nie bronię. Mam go w du… dupie. Nie popełnił przestępstwa, bo ja nie usunęłam tej ciąży. Gdyby było jakieś bardziej stosowne określenie niż grobowa cisza, to na pewno Wiktor by go użył, opisując to, co zapadło w salce numer pięćdziesiąt cztery. Obaj z Markiem siedzieli bez ruchu, wpatrzeni w jej wymalowane oczy. – Jak to? – wyrwało się w końcu Markowi. – A tak to. Nie jestem frajerką. A poza tym, może jestem prostą dziewczyną, ale daleko mi do jakiejś porąbanej dzieciobójczyni. Sama wychowywałam się w takich warunkach, że szkoda gadać. A z takim ojcem, to dzieciaczek miałby jak w puchu, nie? – No – burknął Marek. – Gdzie jest dziecko? – zapytał Wiktor. – W domu. Przeważnie zajmują się nim rodzice, to znaczy dziadkowie. Kiedy jestem w pracy. Ale kocham go nad życie. Żebyście sobie nie myśleli. – Chłopiec? – Chłopiec. Artur. Tak jak tata – odpowiedziała Panterka z dumą na twarzy. Ewidentnie odzyskała rezon. Nie na długo, pomyślał Wolski. – Ile ma lat? – Półtora roku. – Jak ma na nazwisko?

– No, teraz jeszcze tak jak ja. – Pewnie wiesz, że syn Malewicza będzie jednym ze spadkobierców jego, powiedzmy to wprost, fortuny? – zapytał Wiktor. – No, chyba tak. – A czy zdajesz sobie sprawę, że jesteś w związku z tym najpoważniejszą podejrzaną w śledztwie? Nawet jeżeli nie uwzględnił dziecka w testamencie, a na pewno tego nie zrobił, skoro o nim nie wiedział, możesz liczyć na kilkanaście milionów złotych dla małego jako zachowek.

– Ale ja mówiłam, że nie mam nic wspólnego z tym morderstwem. Zabili go, to dlaczego mam teraz nie ujawnić naszego dziecka i skorzystać na tym? – zapytała Panterka z rozbrajającą szczerością. – Komu zleciłaś zabicie Malewicza? Chłopakom ze Szmulek? – włączył się Marek. – Nie! Broń Boże! Przysięgam! Nie wra… wrabiajcie mnie w to. – Zacznij rozglądać się za dobrym adwokatem. Zacznij się szybko rozglądać – powiedział Wolski. Kiedy szli korytarzem, Marek zgniatał w ręce plastikowy kubek po kawie. – Masz pojęcie, jaki skurwysyn? – Facet nie miał skrupułów – zgodził się Wiktor. – Ale nie on jeden na tym świecie. Tylko rzadko który zapłaci sto tysięcy za usunięcie ciąży. – Co o niej myślisz? – Na śmierci Malewicza zarobi niezłe pieniądze. Grube miliony. Obserwujcie ją, załatw z prokuratorem zgodę na podsłuch i rewizję w mieszkaniu. – Mogła to komuś zlecić. – Sprawdź jej gacha. Pogadaj z rodzicami. Gówniara ma dwadzieścia lat, ale cwana jak stary lis. – Wolski uśmiechnął się pod nosem. – Czyżby aż tak ryzykowała? Dziecko ma dopiero półtora roku. Mogła spokojnie odczekać kilka lat i zgłosić się do Malewicza, kiedy zarobiłby jeszcze więcej. A gdyby był żonaty, to już w ogóle. Szantaż gotowy. I miałaby na niego parę rzeczy. Nakłanianie do aborcji, groźby karalne, nieślubne dziecko. Mogłaby grać o dużą stawkę. I wygrałaby. A może wybrała krótszą drogę?

5 Minęła dwudziesta pierwsza. Wolski wszedł do sklepu spożywczego na rogu Waryńskiego i Nowowiejskiej. Kupił bułkę i colę. Potem przeszedł na drugą stronę ulicy. Przez minutę udawał, że wpatruje się w wystawę kiosku, ale w końcu wrócił pod sklep spożywczy. Był już pewien, że facet, który od rana włóczy się za nim, to ten z wężem na szyi. Wsiadł do zaparkowanego na Nowowiejskiej brooklandsa. Włączył silnik, policyjne radio i czekał. Minutę. Wrzucił wsteczny, wycofał, po czym powoli ruszył. Wjechał na rondo przy Politechnice, skręcił w Lwowską. Gdy zatrzymał się na

światłach, wiedział, że tamten jedzie za nim. Wrzucił kierunkowskaz w prawo. Skręcił w Koszykową i zatrzymał się tuż za przejściem dla pieszych. Po kilku sekundach czarny opel insignia skręcił za nim w prawo i zaraz zahamował, żeby nie uderzyć w tył samochodu Wolskiego. Opel szybko minął brooklandsa, ale Wiktor zdążył dostrzec zarys twarzy kierowcy. Był pewien. Z piskiem opon ruszył za nim. – Marek, jesteś? – Jestem – rozległo się w głośniku. – Jadę za nim. Zorientował się. Myślę, że będzie próbował uciec. Jesteśmy na placu Konstytucji. Zawracamy na Marszałkowską w kierunku centrum. – Dobra. Jadę do was. – Nie. Zawiadom patrole, żeby czekały. Na razie niech się nie włączają. Zablokujemy go, ale jeszcze nie teraz. – Może być uzbrojony? – Nie mam pojęcia. Wbrew pozorom nie jestem wszystkowiedzący. Insignia przyspieszyła. Ford capri – brooklands, rocznik 87, o pojemności 2,8 – utrzymywał stałą odległość. Ruch na ulicach był już niewielki. Jechali coraz szybciej. Od placu Konstytucji do ronda przy Novotelu dwa razy przejechali na żółtym świetle. Capri miał już na liczniku sto dwadzieścia. Szybko mijali kolejne przecznice. Ktoś zatrąbił. Opel wciskał się pomiędzy zwężenia a inne samochody. Sienkiewicza, Świętokrzyska i Rysia zaledwie mignęły z prawej strony. Sto czterdzieści na godzinę. Opel ostro skręcił w Królewską. Wolski za nim. Lekko go zarzuciło. Ścigany wóz odskoczył na kilkanaście metrów. Na czerwonym świetle skręcił za Victorią w lewo, na plac Piłsudskiego. – Jesteś, Wiktor? – Tak, robi się gorąco. – Czekamy. Widzę cię na GPS-ie. – Czekajcie. Opel zwolnił do stu na godzinę, wjechał na parking przy Hotelu Europejskim, przejechał przez Krakowskie i ruszył Karową. – Kryterium Karowa. Mierz czas! – krzyknął Wiktor. Było ślisko. Samochody mknęły Karową w dół, tańcząc na bruku jak na lodzie. Koła co chwilę traciły przyczepność. Opel uderzył w krawężnik, ale jechał dalej. Skręcił w Browarną i mocno przyspieszył. Wiktor wcisnął pedał gazu. Brooklands pruł do przodu z prędkością stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. Mam jeszcze spory zapas, kolego, mruknął w duchu Wolski. Nie spodziewałeś się, co? Nie uciekniesz mi. Zmniejszał odległość od opla. Tamten wcisnął hamulec i skręcił w Oboźną pod górę. Wiktor powtórzył manewr. Po lewej zostawili Dynasy. Poniżej skarpy, między Dynasami a Topiel znajdował się przed wojną tor kolarski. Klemens Wolski, dziadek Wiktora, był zapalonym cyklistą i ścigał się tam niejeden raz. Ten specjalista od sprintu dotrzymywał kroku samemu Józefowi Langemu. Obok welodromu, przy pałacyku, w którym mieściła się siedziba Warszawskiego Towarzystwa Cyklistów, stała wówczas piętrowa rotunda projektu Karola Kozłowskiego. Budynek powstał w roku 1896 i mieścił pierwotnie Panoramę Tatr. W 1913 roku w

rotundzie otwarto w teatr. Dziś zostało z niej już tylko ceglane przyziemie. Nie czas na wspominki! Będzie ostry zakręt, upomniał się w duchu Wiktor. Kiedy samochody wspięły się na górę, przed Harendą opel skręcił w lewo, minął Teatr Polski i wyskoczył w prawo na Świętokrzyską. Capri zawadził o krawężnik przed teatrem, zarzuciło go i uderzył w kosz na śmieci. Stracił prędkość i kilka metrów, ale wciąż był blisko. Wolski zobaczył blokadę z trzech radiowozów. Opel ściął zakręt i znalazł się na Nowym Świecie. Capri szedł za nim z poślizgiem. Jechali w kierunku palmy. – Zamykajcie most Poniatowskiego po tamtej stronie Wisły i zjazd z mostu na Wisłostradę. Nowy Świat przed placem Trzech Krzyży, Aleje przed Smykiem. Musicie zdążyć! – Słyszeliście? Dalej! – Wolski usłyszał w radiu wykrzykującego polecenia Marka. Drogę od Świętokrzyskiej do palmy pokonali w kilkanaście sekund. Ponad sto sześćdziesiąt na godzinę. Przecznice mignęły błyskawicznie. Ordynacka, Foksal. Wiktor zaczął hamować. – Widzisz go? Jedzie na most! – krzyknął do Marka. – Jesteśmy tam. Opel nie zwolnił przed palmą. Z prędkością stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę przeciął rondo de Gaulle’a i wjechał w Aleje Jerozolimskie w kierunku mostu. Rozpierdolił felgi o krawężnik, jak nic, pomyślał Wolski. On sam objechał rondo przepisowo, z poślizgiem na łuku. Po chwili byli na moście. Insignia jakieś trzydzieści metrów przed brooklandsem. Po drugiej stronie widać już było łunę migających kogutów. Ścigany wóz zwolnił do stu dwudziestu na godzinę. Ścigający też. Opel zahamował raptownie. Kierowca postawił go w poprzek ulicy. Wiktor stanął jakieś dwadzieścia metrów od niego. Na wprost czarnego bezkształtnego kadłuba opla. Zanim zdążył wysiąść, usłyszał dwa strzały i huk dziurawionej karoserii. Położył się na przednich siedzeniach. – Słyszałeś? Strzela do mnie. Dawaj tu antyterrorystów! Szybko! – Są w drodze – odpowiedział Marek. – Podjedźcie do mnie. Sam mam tu leżeć, do cholery? – Jedziemy. Wciąż leżąc, otworzył drzwi od strony pasażera. Kolejny strzał przeszył powietrze. I blachę starego brooklandsa. No pięknie, pomyślał Wiktor, jeszcze mi będzie samochód dziurawił. Pięćdziesiąt metrów dalej, po drugiej stronie opla zatrzymały się dwa radiowozy. Z głośnika rozległ się głos policjanta wzywający kierowcę insignii do poddania się. W odległości kilkunastu metrów od capri stanęły dwa kolejne radiowozy. – Wiktor, jesteś cały? – odezwało się radio. – Cały. Ale nie mogę się ruszyć, bo mi łeb odstrzeli. – Leż spokojnie, zaraz cię wyciągniemy. Antyterroryści będą za dziesięć minut. – Może włączę sobie jakąś muzyczkę w oczekiwaniu? Co polecasz? – Czekaj, wychodzi z samochodu! – Co? – Wychodzi z samochodu. Idzie w twoją stronę! Nie wstawaj! Celuje do ciebie! Z głośnika rozległ się głos:

– Proszę rzucić broń i położyć się na ziemi z rękami na głowie. Powtarzam. Proszę rzucić broń… Kierowca opla podniósł ręce. Powoli wszedł na chodnik i tyłem przesunął się do barierki. – Proszę rzucić broń i położyć się na chodniku! Kierowca oparł się plecami o barierkę, błyskawicznie skierował pistolet w kierunku radiowozów stojących trzydzieści metrów od niego i zaczął strzelać. Dwa pociski przeszyły policyjnego hyundaia, zanim rozległa się kanonada. Kilkanaście kul podziurawiło tułów kierowcy. Oddając drugi strzał, mężczyzna raptownie rzucił się na barierkę, na ułamek sekundy zawisł na niej i zanim serce przestało mu bić, leciał w czarny dół na spotkanie z Wisłą.

6 Wiktor leżał w wannie z zamkniętymi oczami. Z kranu płynęła gorąca woda. Na umywalce stała pusta szklanka po whisky. Oparł głowę o ścianę. W zwisającej za wanną ręce trzymał iPhone’a. Muzyka sączyła się do jego uszu przez białe słuchawki. McCartney krzyczał do niego: You don’t know what it’s like To listen to your fears You can talk to me You can talk to me

You can talk to me If you’re lonely, you can talk to me. Ale nie słyszał sugestii Beatlesów, mimo że głośność była ustawiona na maksymalną. Słyszał strzały, brzęk pękającej szyby samochodu, syreny. Dochodziła dwunasta, kiedy zadzwoniła. – Widziałam w telewizji. No i dowiedziałam się, że tam byłeś. Hej! Wiktor! – Co? – zapytał bezwiednie, wyrwany z amoku. – Jesteś tam w ogóle? – Jestem. – Musimy pogadać. – Lena – zaczął. – Możesz do mnie przyjechać? – Mogę. Podał jej adres, wyszedł z wanny i włożył świeże ciuchy. Poruszał się po mieszkaniu jak w letargu. Popatrzył na zdjęcie Klaudii, Natalki i Kacperka. Trochę szczęścia, a już bym się z wami spotkał, moi kochani, pomyślał. Przyjechała do niego po dwudziestu minutach. – Wejdź. Herbaty?

Stanęła naprzeciw niego w przedpokoju. Wyglądała jak zjawa. Blada, rozczochrana, zmoczona deszczem, z wpatrzonymi w niego wielkimi, pięknymi oczami. – Pojawiasz się nagle w moim życiu, przedstawiasz jako policjant, a potem komunikujesz mi, że mój ojciec żyje. Że nie utonął ponad dwadzieścia lat temu, tylko że sobie spokojnie żyje w Anglii! I myślisz, że będę piła z tobą herbatkę? – Rozmawiałaś z matką? – zapytał Wiktor. – Słuchaj! Od naszego spotkania w Zachęcie życie mi się tak popieprzyło, że sobie sprawy nie zdajesz.

– Nie zdaję sobie. Ale mi się tu nie rozklejaj. Albo działamy razem, albo nie. Możesz się wypłakać w rękaw swojemu chłopakowi. Miałem dzisiaj – Wiktor się zawahał – kłopoty w pracy. Tak się mówi w waszym normalnym świecie? Bez pościgów samochodowych, strzelanin i popaprańców na moście? – Wiktor…

– Goniłem jakiegoś wariata ulicami Warszawy, rozpieprzyłem wóz, potem ten wariat próbował mnie zastrzelić. Miałem dziś ciężki dzień, więc… – Nie dokończył. – Rozmawiałam z matką. Wyobraź sobie: rozmawiałam! I coś słaby ten twój wywiad, bo chłopaka nie mam – prychnęła. – Co ci powiedziała matka? – Powiedziała, że… – głos jej się załamał – że to prawda. Powiedziała, że ojciec żyje. Przez dwadzieścia lat utrzymywała mnie w przekonaniu, że nie żyje. Co za pokręcona, chora sytuacja. Nie miałam siły kłócić się z nią o to. To wszystko bez sensu. Wiktor przytulił ją, objął mocno. Bardzo mocno. Przycisnęła się do niego całym ciałem. Oparła głowę na jego ramieniu. – Przykro mi. Przepraszam, że… – Nic już nie mów – szepnęła. – Pocałuj mnie. Wpiła się w jego usta jak wampir. Całowała mocno, jakby chciała zagryźć go na śmierć. Bólem odpłacić za to, że namieszał w jej życiu. Zaczął ją rozbierać. Kilkoma szarpnięciami ściągnęła mu koszulę. Trzy guziki poleciały na podłogę. Przez chwilę mocował się z jej lewisami. Unbuttoned. Wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. Na łóżku walka trwała dalej. Rozerwał jej stanik, nie tracąc ani sekundy na licealną zabawę w rozpinanie jedną ręką. Rzucili się na siebie zajadle jak dwa wilki, bijące się o przywództwo w watasze. Walczące na śmierć i życie alfa i beta. Zbuntowany, zajadły i silny młody – kontra stary, doświadczony basior, który zanurzał już kły w niejednej sierści. Tym razem żadne z nich nie wygra. Do następnego starcia. Ale czy będzie następne? Przez godzinę nie odrywali się od siebie. Nawet przez sen. Drzemali. – Wiktor. Wiktor. Otworzył oczy. Leżała obok niego. – Żyję? Czy ten facet mnie trafił i leżę obok anioła? – Trafił i leżysz obok diabła. – Nieźle się zaczyna pobyt w piekle. – Kim ty właściwie jesteś, Wiktorze Wolski? Borewiczem naszych czasów?

– Raczej Sherlockiem przyszłości. – Opowiedz mi wszystko po kolei. O moim ojcu. O naszych ojcach. Wszystko. – Dobra – zaczął Wiktor po chwili milczenia. – Nasi ojcowie byli na jednym roku. Historia sztuki. Ich profesorem, później promotorem i protektorem był profesor Klemens Sołomerecki. Obaj zostali potem jego doktorantami. Często jeździli na różne konferencje czy sympozja. We trzech, we dwóch. W tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym dziewiątym roku byli razem na trzech konferencjach. W Berlinie, w Paryżu i w Pradze. W tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym z profesorem jeździł już tylko mój ojciec. W kwietniu został zamordowany. A twój ojczulek zniknął. Profesor, z którym mam kontakt do dzisiaj, twierdzi, że twojego ojca też próbowano zamordować. Żeby chronić siebie i rodzinę, upozorował z twoją matką utonięcie. Ktoś im pomagał, żeby to wszystko wyszło wiarogodnie. I wyszło. – Wyszło. Fakt – przytaknęła Lena. – Z trudem, ale udało mi się odszukać twojego ojca. Namierzyłem go siedem lat temu. Widziałem się z nim w Newcastle w zeszłym roku. Cały czas szukam mordercy mojego ojca. Tyle. – Niewiele tych informacji. – Wiedziałem mniej i rozwiązywałem sprawy – oświadczył, a w duchu dodał: Za dużo chciałabyś się dowiedzieć jednej nocy. – Co ci powiedział mój ojciec? – Myślałem, że dzięki niemu uda mi się wyjaśnić tę zbrodnię. Ale niestety, tak się nie stało. Nie chciał nic powiedzieć. Akta sprawy mojego ojca zginęły. Wszyscy martwili się wtedy o swoje dupy. Kto by szukał zabójcy doktora UW? Palili dokumenty na potęgę. Niszczyli lub ukrywali, co się dało. Wrzucili tę teczkę do ogniska razem z tysiącami innych. – Jak wygląda mój ojciec? Co robi?

– Jest samotny, mieszka skromnie. Pracuje w małej księgarni na obrzeżach miasta. Siwiuteńki, szczupły. Dba o siebie, dużo jeździ rowerem. – Pytał… – Lena zamilkła. – Prosił, żebym cię odszukał. Tak się o tobie dowiedziałem. Nie miał żadnego kontaktu z twoją matką przez te dwadzieścia lat. Znalazłem cię. Zadzwoniłem do niego potem i powiedziałem mu, że u ciebie wszystko w porządku. Co więcej miałem mu powiedzieć? Leżeli w milczeniu. Przez okno wpadały smugi światła z latarni ulicznej. Deszcz przestał padać, tylko od czasu do czasu ciszę zakłócał silnik jakiegoś zbłąkanego samochodu. – Może powinniście się spotkać? – zasugerował Wiktor. – Może – szepnęła. – Chcesz, żebym ci w tym pomógł? Trzeba zachować ostrożność. – Później pogadamy. Okej? – Okej. – Co dalej ze śledztwem w sprawie twojego ojca? – Sprawa utknęła na jakiś czas. Aż do zeszłego tygodnia. Dopóki nie pojechałem przesłuchać Goszczanina, wydawało mi się, że już nie ruszę tego śledztwa dalej. – Co tam się stało?

– Profesor oraz nasi ojcowie na konferencji w Pradze kupili gdzieś na targu staroci porcelanowe figurki. To była właściwie jedna figurka, ale składająca się z trzech części. Trzy porcelanowe baletnice. Gdy je złączysz, tańczą obok siebie. Ale mogą też stać oddzielnie. Taki bezwartościowe badziewie. Każdy miał swoją część. Twój ojciec tuż przed zniknięciem oddał figurkę profesorowi. Wymyślili sobie taki kod, że gdy ktoś od profesora pojawi się u niego, musi mieć tę figurkę. – Miałeś? – Pewnie. No i mam u siebie dwie figurki. Twojego ojca i profesora. Figurka mojego ojca zniknęła z mieszkania. Prawdopodobnie… – Zawahał się. – Na pewno podczas zabójstwa. – Co ma z tym wspólnego Goszczanin? – Figurkę należącą do mojego ojca widziałem u niego na półce w meblościance. – Skąd pewność, że to ta sama baletnica? – Była obtłuczona w tym samym miejscu. Wyglądała identycznie. Oczywiście nie mam pewności. To może być przypadek. Ale każdy trop warto zbadać. – Pewnie. – Ty to zbadasz – powiedział Wiktor. – Ja? – zdziwiła się Lena.

– Pojedziesz zrobić z nim wywiad o Malewiczu. Przypadkiem zapytasz o tę figurkę. Stoi na półce obok kryształopodobnej żaby. Zresztą zauważyłem, że Goszczanin ma upodobanie do badziewnych figurek. Nie przestrasz się krasnala bez nogi i słonia mutanta. – W porządku. – Powiedz, co z twoim artykułem o tenisie? Piszesz? Skończyłaś? – Skończyłam. Jak wiesz, pracowałam w „Naszej Rzeczywistości”. Zrobiłam świetny materiał. Bomba. Najwyższy poziom dziennikarstwa śledczego. Pracowałam nad nim prawie dziesięć miesięcy. Trzy miesiące temu zaniosłam do naczelnego. Przeczytał i poprosił mnie o rozmowę. Wtedy nie wiedziałam, że poleciał z tym do nowego właściciela. Joachim Nowak kupił NR-kę, to znaczy „Naszą Rzeczywistość” pół roku wcześniej. Sporo się zaczęło zmieniać. Pojawiła się cenzura. – Lena się skrzywiła. – Nieważne. W moim artykule opisywałam środowisko tenisowe z burdelami, alkoholem, narkotykami i hazardem. Rzuciłam też pewne światło na możliwość defraudacji funduszy Urzędu do Spraw Sportu. – Co? – zdziwił się Wiktor. – Tak, tak – powiedziała dumnie. – W kilka dni dowiedziałeś się bardzo dużo. Sam musiałbyś na to zasuwać z rok. – Ty mnie chyba nie doceniasz? – Może. Przechodząc do finału, stary mi tego nie puścił. Później się dowiedziałam, że nasz nowy właściciel jest przyjacielem Relugi, naczelnego „tenisLife”. Znasz? – Relugę? – Nie, magazyn „tenisLife”? Czytałeś? – Tak, przeglądałem kilka numerów. – Rodzina „tenisLife” to mafia. Mówię serio – rzuciła z uśmieszkiem. – „Rodzina” oczywiście w przenośni. Opletli swoimi mackami całą federację, a Kopeć ma udziały w tym

biznesie. – Wyciągają bokiem pieniądze z federacji? – Pewnie, że tak. Według mnie zamieszany jest w to ktoś z Urzędu do Spraw Sportu. Jakaś wysoko umocowana osoba. – Pani minister? – Może? Ustal to. Wiem jedno. Dyrektor Miarczyński był kiedyś wiceprezesem federacji. Potem wzięli go w ministry. Nie zapomniał, skąd wyszedł i wobec kogo być lojalnym. Załatwił kilku osobom z rodziny „tenisLife” niezłe fuchy, takie kontrakciki na okrągłe sumki. No i przepycha dotacje dla federacji. Ile się da i na co się da. – Jakie kontrakciki? – W sporcie dużo się dzieje, budowane są hale, boiska, baseny. Znajomi mogą robić różne rzeczy przy tych inwestycjach. Realizowanych za publiczne pieniądze. – Masz na to wszystko dowody? – Na to, że pieniądze wypływają z PFTZ, to nie. Dlatego nie pisałam o tym wprost. Rzuciłam tylko cień podejrzenia. Nie mam dojścia do kont federacji. Ale ty podobno możesz wszystko. Sprawdź. Wyśledź. A teraz najlepsze. Szef nie puścił tego do druku, więc poawanturowałam się trochę. Wtedy zaczęły się głuche telefony, dziwne SMS-y. W końcu zorientowałem się, że ktoś za mną łazi. Odpuściłam. Przeczekam. – Byłaś z tym na policji? – zapytał Wiktor. – Co ty, przestań. Przecież nic by nie zrobili. Nie znasz policji? – Spojrzała na niego. – Opowiedz mi więcej o funduszach z Urzędu do Spraw Sportu. Nie masz dowodów, ale coś wiesz?

– Pogadałam tu i tam, powęszyłam i coś wiem. Mechanizm jest taki: federacja składa jakiś wniosek. Na przykład o dofinansowanie przygotowania kadry do International Summer Games. Dostają z urzędu, powiedzmy, pięćset tysięcy złotych. Z tego część idzie na przygotowania, a część przepływa różnymi kanałami do właściwych osób. – I zawodnicy się na to godzą? – Godzą się, bo dostają swoją działkę. Wolą mieć sto niż zero. Ręka rękę myje, nie? – Jak jeszcze ta kasa wypływa z federacji? – Różne dziwne firmy organizują różne projekty na zlecenie zarządu. Wyprowadzają kasę na obsługę medialną imprez sportowych firmowanych przez PFTZ, na organizację turniejów czy corocznej gali. Na promocję tenisa, na programy szkoleń dzieci. Sposobów jest wiele. Gdyby te pieniądze wydawali w drodze uczciwych przetargów, to okej. Ale za większością firm, które w nich wygrywają, stoi Reluga. – Jak długo to trwa? – Latami. Według mnie federacja od osiemdziesiątego dziewiątego roku jest, nazwijmy to, przechowalnią. Przechowują się tam odpowiednie osoby, które po osiemdziesiątym dziewiątym gdzieś się musiały podziać. Przechowują się tam również pieniądze, które potem trafiają do właściwych rąk. Sprawdź listę prezesów i członków zarządu federacji od osiemdziesiątego dziewiątego do dziś. Wnioski nasuwają się same. Tego wątku osobowego akurat nie rozwijałam w swoim artykule. Nie chcę stracić nogi albo głowy w jakimś wypadku.

– Przecież to niezła afera. Weźmiemy się do tego! – Zobacz, przez tyle lat nikt tego nie ruszył, myślisz, że tobie się uda? – Lena spojrzała mu prosto w oczy. – Są kryci przez ludzi na odpowiednich stołkach. Układ może rozpieprzyć tylko głośna afera medialna. A oni już się zatroszczyli, żeby panią dziennikarz uciszyć. Zwolnili mnie. Dlatego teraz jestem w zasranym CityNews. Chyba tracę już do tego zapał. Do tych śledztw, brudów, afer. – Tak spokojnie o tym mówisz? – Odpuściłam, nie warto. – Zawsze warto. – Za jaką cenę? Połamanych nóg, przetrąconego karku?

– Możemy cię chronić – powiedział Wiktor. – Bajki. Stary jesteś, a… – Lena ugryzła się w język – naiwny.

Wiktor popatrzył na nią. Przeczesał ręką jej krótkie rozczochrane włosy i pocałował ją. – Dużo udało ci się ustalić. Świetnie to zrobiłaś.

– Dzięki. Nie pocieszaj mnie. Nie potrzebuję. – Obiecuję ci, że to ruszę. – Super. Trzymam kciuki. – Dasz mi ten artykuł? – Pewnie. I jest jeszcze coś. – Głos jej zadrżał. Albo tak się Wiktorowi wydawało. – Były plotki… Nic nie udało mi się ustalić, warto jednak w tym pogrzebać. Tomasz Raczkowski, trener, współpracownik federacji. – Co z nim? – Podobno lubi młode zawodniczki. Za bardzo lubi. Nie chcę rzucać na nikogo oskarżeń, ale wiesz… – Wiem.

Przytulili się do siebie. Wiktor zamknął oczy. W pokoju panował półmrok. Na stoliku obok łóżka dopalała się świeczka. – Wiktor. – Tak? – Zorganizujesz mi to spotkanie z ojcem? – Zorganizuję. Śpij. Podniósł się i zdmuchnął świeczkę. Szybko zasnęli. Nie obudził ich nawet stukot rur.

Dziewiąty dzień śledztwa, środa, 12.00 1 Passat zaparkował na ulicy Elbląskiej. Sto metrów dalej stało kilka czarnych samochodów, pięć policyjnych furgonów i dziesięć radiowozów. Obok nich kręciło się kilku ludzi w cywilu i kilku policjantów mundurowych. Metalowe bramki ograniczały dojazd do cmentarza. Przed nimi, w szeregu, stali uzbrojeni po zęby funkcjonariusze prewencji. – Wszyscy gotowi? – zapytał Wolski przez radio. – Wszyscy na posterunkach, panie inspektorze. – Wiecie, co mnie interesuje. Wszystko usłyszeliście na odprawie. Przypominam, bezpieczeństwo prezydenta, premiera i pomniejszych oficjeli zostawiamy naszym przyjaciołom z innych służb. Kamery? – Gotowe. Sprawdzone. – Mikrofony? – Gotowe, szefie. – Foto? – Na posterunku, wasza wysokość. – Zdjęcia mają być pierwszorzędnej jakości. Wszystkie. Będzie sporo ludzi, trzaskajcie kogo się da. – Jasne, inspektorze – rozległo się w słuchawce, którą Wolski miał w uchu. – Starajcie się, jakby chodziło o zdjęcie Jennifer Lopez w kąpieli, jasne? Żeby nie było tak jak na weselu Borkowskiego, tak? Połowa zdjęć spierdolonych. Tak? – Będzie dobrze. Gwarantuję, wasza świątobliwość. – Dobra, dobra. Wolę dziesięć razy się upewnić, niż potem pluć sobie w brodę. – Albo w zupę. – Bez odbioru. – Idziemy? – zapytała Aga. – Jeszcze chwila. Wolski włączył radio. Z głośników popłynęła muzyka. Po chwili rozległ się znajomy głos prezentera: „Za kilka minut na warszawskim Cmentarzu Wojskowym na Powązkach rozpocznie się smutna ceremonia pogrzebowa. Będziemy żegnać wielkiego sportowca, wielkiego Polaka Artura Malewicza. Swoją obecność na uroczystościach zapowiedzieli między innymi prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, premier rządu oraz kilku ministrów. Do Polski przyleciało wielu międzynarodowych działaczy sportowych, wielu znanych

tenisistów. Słowo pożegnania wygłosi pan premier…”. – Wiktor sięgnął do wyłącznika i przerwał transmisję. – Jak to słyszę, szefie, to się czasem dziwię. Przecież ten Malewicz to… – zaczął Marek. – Ja to się codziennie czemuś dziwię – wszedł mu w słowo Wolski. – Na przykład po jaką cholerę sprowadziłeś sobie do Manchesteru Saganowskiego? Kosecki to rozumiem, nic jeszcze nie pokazał, ale można go wziąć przez sentyment do starego. Ale Saganowski? – Klub podstarzałych miłośników PlayStation – szepnęła Aga i wywróciła oczami. – Zawsze lubiłem Sagana. – Legię z Manchesteru chcesz zrobić? – Nie – rzucił Marek. – A w ogóle co to za atrakcja wziąć sobie taki klub i wszystko wygrywać? Kupujesz Messiego, Beckhama. Bez sensu! Weź coś z trzeciej ligi angielskiej i wprowadź do Premiership. Talentów szukaj, co? – E, tam. Stadiony, Liga Mistrzów, gwiazdy. To jest gra. Jestem jak Mourinho, tylko że dwa razy lepszy. Z Realem trzy razy wygrałem Ligę Mistrzów. Podolski królem strzelców Primera Division. Co to za drużynka była. – Marek zatopił się we wspomnieniach. – Beznadzieja – stwierdziła Aga. – Dajcie spokój z tą Fifą, bo się porzygam. To gówno, a ekscytujecie się tym jak dzieci. – Tak, wiem, GTA to najlepsza gra świata – rzucił ironicznie Marek. – Uważaj na słowa. Oczywiście, że najlepsza. W ogóle nie rozumiem, jak można grać w coś takiego jak Fifa. – A w GTA można? – Synku, gram w GTA od czternastego roku życia. I zrozum jedno. Nie ma lepszej gry. I nie będzie. A twoja Fifa… – Idziemy – przerwał jej Wolski. Wysiedli z samochodu. Każde z nich trzymało w ręce małą wiązankę. – Szefie. Muszę przyznać, że chyba nigdy nie widziałam szefa tak odstawionego. Ten gajerek… – Aga, proszę cię – syknął Wiktor.

– Szef wygląda zupełnie jak Tommy Lee Jones w Men in Black. Wolski zatrzymał się i łypnął na nią spod oka. – W której części? – wypalił. – No… w jedynce. Oczywiście, że w jedynce. Ruszyli dalej. – Mogłaś się bardziej wysilić. Gdybyś powiedziała, że się prezentuję jak Harvey Keitel we Wściekłych psach, tobym może nawet o podwyżkę dla ciebie wystąpił do nadkomisarza. Ostatnio jesteśmy jakoś tak blisko z szefem. Minęli zaparkowane u wylotu Elbląskiej czarne samochody i policyjnego hyundaia. Kiwnęli dyskretnie głowami do siedzących w radiowozie policjantów. Byli jakieś pięćdziesiąt metrów od bocznej bramy. Rozdzielili się.

2 Podeszli do niego, kiedy wsiadał do taksówki. Max Lubov miał na sobie czarny garnitur od Armaniego i długi filcowy płaszcz od Ermenegildo Zegny. Szyję fantazyjnie omotał szalem od Dolce & Gabbany. Był niskim szczupłym blondynem o świdrującym spojrzeniu. – My pana podwieziemy. – Sorry, I don’t understand. – Panie Maksie, szkoda czasu na jakieś szopki – rzucił ostro Wolski. – Może pan ruszać. Policja – powiedziała Aga do kierowcy i pokazała odznakę. – A kto mi za kurs zapłaci, panienko? – Mam zrobić przeszukanie auta? – Auta niekoniecznie, ale może mnie? – zagadnął taksówkarz. – Marek, wezwij narkotyki. Trzeba będzie rozebrać tę skorupę. Rekwirujemy wóz, panie kierowco. Opis zgadza się z… – Nie dokończyła. – Dobra, dobra. Już mnie nie ma. – Taksówka ruszyła z piskiem opon. – Panienko! – syknęła Aga. – Zapamiętam sobie te numery rejestracyjne. – Jestem obywatelem Kanady – zaczął Lubov.

– Wiem, wiem – mruknął Wolski. – Nic panu nie grozi. Jest pan w rękach stróżów prawa. Lepiej nie robić scen. Bez słowa poszedł z nimi. Wsiedli do passata. Marek za kierownicą. Obok niego Aga. Wolski i menedżer Malewicza z tyłu. – Do Marriotta? – Tak. Mam dzwonić po adwokata? – warknął Lubov. – Przepraszam za to zajście – powiedział spokojnie Wiktor. – Czasem, wie pan, musimy tak dla pozorów… Adwokat nie będzie potrzebny. Pan nie jest podejrzany, choć jestem pewien, że morderca był na pogrzebie. – What? – Chcę z panem porozmawiać. Pół godziny. Dziś wieczorem poleci pan sobie do Londynu, do swojej Nancy, do Edith. Zagra pan z przyjaciółmi w pokerka i zapomni o całym świecie. I nigdy więcej się nie spotkamy. Okej? Lubov spojrzał na Wolskiego. Powiedzieć, że zdziwienie rysuje mu się na twarzy, to jakby nazwać Fałata landszafciarzem, pomyślał Wiktor. – Okej. – Menedżer westchnął z rezygnacją. – Co chce pan wiedzieć? – Jak układała się współpraca z Malewiczem? – Tak na poważnie to pracowałem dla niego jakieś trzy lata, choć znaliśmy się dłużej. To były dobre lata. Dla niego i dla mnie. To ja go poleciłem szefom. Uważałem, że ma potencjał. Kilka razy w roku przyjeżdżam do Polski, oglądam różne turnieje juniorskie. Malewicza odkryłem, gdy miał szesnaście lat. Podpisaliśmy najpierw wstępne porozumienie, a potem, po dwóch latach, agreement. Przez dłuższy czas nic z nim nie robiliśmy. Kiedy zaczął wygrywać, powoli, systematycznie zaczęliśmy w niego inwestować nasz czas i pieniądze. Ostatnie trzy

lata to był bardzo intensywny okres. – Co to znaczy, że inwestowaliście w niego pieniądze? – Zarabiamy na tym, że dostajemy procent od kontraktów sponsorskich zawodnika. Ale zanim pojawią się sponsorzy, czy inaczej mówiąc, zanim przyciągniemy do niego firmy gotowe płacić kupę kasy za jego wizerunek, musimy ten wizerunek stworzyć. Poznałem Artura jako juniora i uznałem, że ma nieprzeciętny talent. Czekaliśmy, czy go nie zmarnuje. A potem w odpowiednim momencie zabraliśmy się do tworzenia nowego Malewicza. Takiego, którego pokochają miliony kibiców, a sponsorzy będą pchać się drzwiami i oknami. – Jak to robicie? – zainteresowała się Aga. – A to niech już zostanie naszą tajemnicą – Lubov posłał jej kpiący uśmiech. – Chociaż mogę wam kilka rzeczy powiedzieć. Ustalamy zachowanie na korcie, określamy styl ubierania, nadzorujemy życie prywatne. Marek uniósł brwi. – Ustalacie zachowanie na korcie? – Na przykład ma rozerwać koszulkę po meczu, a kwadrans później zdjęcie z gołą klatą obiega cały świat. – Życie prywatne? – Nie wyobrażacie sobie chyba, że ktoś, kto reklamuje garnitury po dziesięć tysięcy dolców za sztukę, będzie się spotykał publicznie z jakąś lambadziarą. Nawet jeśli prywatnie to lubi. – Kto zadecydował o podpisaniu umowy? Jego rodzice? Trener? – Matka. To z nią prowadziłem rozmowy. – A trener Goszczanin? – Nigdy się z nim nie kontaktowałem. Nie interesował mnie. Partnerem była matka Arta. – A ojciec? – zapytała Aga. – Spotkałem go trzy lub cztery razy w życiu. Nie decydował o kluczowych sprawach. – Czy prezes federacji miał tu coś do powiedzenia? – Nie. To nie jego biznes. – Malewicz był przez pewien czas członkiem Grabex Club Polska – przypomniał Wiktor. – To nie miało z nami nic wspólnego. – Nie? – Zajmujemy się szukaniem reklamodawców dla tenisistów. Dbamy o ich wizerunek, współpracę z mediami. Często nadzorujemy wypełnianie przez nich zobowiązań wobec sponsorów. Ale nie odpowiadamy za szkolenie. Chociaż tu też możemy pomóc, jeśli ktoś poprosi. – Malewicz poprosił? – Nie. – Jakie były relacje między wami? – zapytała Aga. – Proszę pani. – Menedżer westchnął głęboko. – Złożone. Przyjaźniliśmy się. Ale łączył nas biznes. To była szczególna zależność. Ja załatwiałem mu kontrakty reklamowe, a on mi płacił prowizję. Mówiąc w skrócie. Bo prowizja trafiała do agencji, a potem moja część do mnie.

Pilnowałem, co ma mówić i gdzie, jak ma się ubrać na przyjęcie i kiedy z niego wyjść, z kim się spotkać, do kogo uśmiechnąć. Pracownicy naszej firmy organizowali różne sprawy. Spotkania z dziećmi czy niepełnosprawnymi, jakieś aukcje charytatywne, także kontakty z fanami, Facebook, website i tak dalej. – Wypłacał panu jakieś bonusy bez pośrednictwa agencji? – zapytał Wolski. Lubov spojrzał na niego uważnie, ale zaraz przeniósł wzrok na Agę. – Formalnie nie było takiej możliwości – odparł. – A grał pan z nim w pokera? – rzucił Wolski. – Grałem. – Kto częściej wygrywał? Menedżer odwrócił głowę i spojrzał przez szybę. Skąpana w deszczu Warszawa z pewnością nie nastraja go pozytywnie, pomyślał Wolski. Lubov poprawił szal od Dolce & Gabbany. Milczał. Wiktor postanowił przerwać tę ciszę: – Ma pan alibi na tę noc, kiedy zginął Malewicz. Sprawdziłem. Widzi pan, mam szerokie możliwości. I chcę znaleźć zabójcę Malewicza. Nie interesują mnie kwestie etyczne, podatkowe, małżeńskie. Proszę, żeby był pan ze mną szczery i trochę mi pomógł. Jeżeli zastanawia się pan nad tym, czy dzwonić do adwokata, czy nie, to skrócę pana męki. Nie dzwonić. Ale jeśli nie będzie pan ze mną szczery, to pierwszą rzeczą, jaką zobaczy pan na lotnisku Heathrow po wylądowaniu, będzie pozew rozwodowy. Owszem, pocieszy pana piękna Edith, myślę jednak, że nie na długo. Kolejną kwestią… – Okej, okej – przerwał mu Lubov. – Przymykałem oko na jego różne wybryki. I zdarzało się, że wygrywałem od niego większe sumy w pokera. To znaczy dawał mi wygrywać. Gdyby szefowie i nie daj Boże sponsorzy dowiedzieli się o różnych numerach, jakie wykręcał, to… Procesom nie byłoby końca. – Był pan jego wsparciem. Opoką. Chronił go pan. Wiele panu zawdzięczał. I to chyba nie tylko w sprawach materialnych? – zapytał Wiktor, wpatrując się w menedżera. – Kilka razy wyciągnąłem go z takiego gówna… – Lubov pokręcił głową. – Wydawał fortunę na łapówki, prezenty. Ciągle wsiadał za kierownicę po alkoholu. Palił trawę na turniejach, zapraszał dziwki do hoteli. Łaził po burdelach do białego rana. Zapominał o spotkaniach ze sponsorami, olewał dziennikarzy. Gdy zaczął zarabiać większe pieniądze, opłacał nawet kilku ludzi od testów antydopingowych, żeby móc czasem spokojnie palić trawkę. Dwa razy coś poszło nie tak i wykryto u niego ślady marihuany. Na zatuszowanie obu tych przypadków wydał pół miliona. Nie uczestniczyłem w tym, wiem jednak o wszystkim, bo mi opowiadał. – No, ale chyba coś się ostatnio poprawiło? – Tak. Zaczął bardziej uważać od zeszłego roku. Przestraszył się, gdy jedna z dziewczyn, z którymi miał przelotne romanse, zaszła z nim w ciążę. Co chwilę był zakochany. Tylko że on się chujem zakochiwał. Mniej więcej raz w miesiącu spotykał kobietę swojego życia. Niektóre się na to nabierały. Szkoda mi ich było. Jednej nocy spotykał kobietę życia, ale nie przeszkadzało mu to pójść sobie dzień później do burdelu. – Co z tą w ciąży? Kim była? – Kto?

– Ta w ciąży – zapytał Wolski. – Jakaś szmata z Brazylii czy z Chile. Nie pamiętam. Dał jej pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Usunęła. Wolski nie chciał drążyć tego tematu, chociaż domyślał się roli Lubova w tej sprawie. Wolał poruszyć nowy wątek. – Hazard – rzucił.

– Był nałogowym hazardzistą, miał z tym problem. Ja wiem, kiedy odejść od stołu. – Akurat, palancie, pomyślał Wolski. – On czasem sobie z tym nie radził. – Mógł przez to mieć problemy? – Nie sądzę. Stać go było na przegrywanie sporych sum. Nie miał długów. – Ustawianie meczów? – Nic o tym nie wiem. Naprawdę. Wszczęli przeciw niemu śledztwo, ale umorzyli. To było poza mną. Naprawdę nic nie wiem. – Lubov klepnął się w serce, jakby dając do zrozumienia, że mówi szczerze. – Ale coś pan podejrzewał? – zapytała Aga. – Tak, jednak nigdy go o to nie zapytałem. Czasem lepiej wiedzieć mniej. – Czyli domyślał się pan czegoś i nic z tym nie zrobił. – Proszę pani. Świat jest pełen brudu. Gdyby chcieć cały ten brud posprzątać, to wszyscy bylibyśmy śmieciarzami. – Ja tam się śmieciarzem nie czuję – rzucił Wolski. Lubov przybrał bardziej oficjalny ton: – Nie byłem na żadnym meczu, który sensacyjnie przegrał z jakimś dużo słabszym frajerem – oświadczył. – Może to nie przypadek? Może to planował, żeby było jak najmniej świadków czy bliskich mu osób? Nie wiem. Nigdy nie poruszał tego tematu. O śledztwie raz się przy mnie wypowiedział jednym słowem: „Bzdura”. – Co by pan zrobił, gdyby dotarła do pana informacja, że Malewicz ustawił jakiś mecz? Gdyby miał pan dowody? – drążyła Aga. – Na emeryturze napisałbym o tym w książce pod tytułem Kurwy i dziwki światowego tenisa.

– Zaczął pan pisać? – Mam ją w głowie. – Rozdział o ustawianiu meczów też? – Wolski patrzył uważnie na Lubova. – Powiedzmy, że ten jeszcze nie. Chwilę jechali w milczeniu. – Ale jakiś draft do rozdziału o ustawianiu meczów toby pan napisał, co? – nie ustępował Wiktor. – Do tego rozdziału jeszcze bym musiał długo robić research – odparł Lubov. – A gdzie robiłby pan ten research? – ponownie włączyła się Aga. – Wszędzie. Na małych turniejach, na średnich, na dużych, na wielkich. W Monte Carlo, w Poznaniu, w Trnavie, w Rotterdamie, w Wiedniu, w Nowym Jorku.

– Na Wielkich Szlemach też? – Pewnie. Research musi być pogłębiony. Ale tak jak powiedziałem, najpierw trzeba go zrobić. Teraz nawet draftu do tego rozdziału nie podjąłbym się pisać. – Dobry researcher to skarb. Wie, gdzie szukać. Proszę dać znać, gdyby chciał się pan zatrudnić w policji na etacie poszukiwacza informacji. Potrafimy się odwdzięczyć. – Dzięki, nie jestem zainteresowany. I raczej nie będę. Resaerchu też nie zamierzam robić. Wystarczy mi wiedza na temat dziwek i alkoholu. To, co widziałem, wystarczy na dwie grube powieści.

– A nie przeszkadzało mu to wszystko w grze? – zainteresował się Marek, spoglądając na Lubova w lusterku wstecznym. – W treningach? To chlanie, te imprezy, ten tryb życia? – Gdy po dwóch stronach siatki stoi dwóch skacowanych gości, to i tak wygra lepszy. – A kiedy wychodzi skacowany i nieskacowany? – To zależy. Skacowany Art był lepszy od stu nieskacowanych. Zresztą Art był poza wszystkim sprytny i wyrachowany. Jeśli szli gdzieś w kilku zawodników, a wśród nich ten, który miał przeciwko niemu grać następnego dnia, to Art pił mniej niż rywal. Im dłużej trwał turniej, tym bardziej o siebie dbał. Kiedy toczyła się pierwsza czy druga runda, mógł popić, bo przeciwnik był słabszy. Ale jeśli awansował dalej, to już nie brał kieliszka do ręki. Po wygranym finale robił sobie dwa dni luzu. Pił, dymał, imprezował, a potem z powrotem ostry reżim treningowy. Młody organizm wiele zniesie. – Do czasu. – Ale to mu dawało jakąś odskocznię od stresów, napięcia na korcie, mediów. Potrafił w dwa dni odreagować, zrzucić cały stres, który w nim siedział po jakimś dużym turnieju. Zawsze się stresował. Doszedł do pierwszego miejsca na świecie, ale nerwy go zżerały przed każdym meczem. Przecież od tego wygranego Wimbledonu przegrał cztery finały Wielkiego Szlema. To się w nim gromadziło. Choć tych finałów nie przegrał przez głowę. Podczas meczu potrafił się skoncentrować. Był mocny psychicznie. Brakowało mu za to doświadczenia. Ale w ciągu ostatniego roku dojrzał. Pokazał to w finale World Championships. Przyszły rok miał należeć do niego. Zamierzał wygrać Australię, Wimbledon i US Open. – Pamięta pan waszą ostatnią rozmowę? – Tak. Umawialiśmy się na konferencję prasową i powiedziałem mu, że chcę zakończyć z nim współpracę. – Jak zareagował? – Przyjął to do wiadomości. Chciał o tym jeszcze pogadać, ale uciąłem rozmowę. Miałem dość, potrzebowałem odpocząć. Czułem, że zrobiłem to, co miałem do zrobienia, i czas na nowe wyzwania. – Rozumiem. I chyba się panu nie dziwię. – Wolski spojrzał z udawanym współczuciem na Lubova i pokiwał głową. Lubov także kiwnął głową. – Ma pan jakieś przypuszczenia, kto mógł go zabić? Gdyby miał się pan zabawić przez chwilę w Sherlocka Holmesa. – Dostawał czasem dziwne e-maile od fanów, zdarzały się pogróżki. Wątpię jednak, żeby jakiś kibic zrobił coś takiego. Raczej obstawiałbym którąś z byłych kochanek. Albo męża jakiejś

kochanki. – Jakie to melodramatyczne – rzuciła Aga. – Dużo czytam Danielle Steel – odparł Lubov. – Dzięki. Pomógł nam pan. – Nie ma sprawy – mruknął menedżer. – Tej rozmowy nie było. Może pan być spokojny – dodał Wiktor. Lubov rzucił mu ironiczne spojrzenie. – Jak się czegoś dowiem, dam wam znać – powiedział, po czym wysiadł, trzasnął drzwiami i ruszył w stronę wejścia do Marriotta.

3 Biuro firmy tenisLife S.A. wydawcy magazynu „tenisLife”, mieściło się w nowoczesnym biurowcu na tyłach centrum handlowego Reduta. Brooklands zaparkował obok majestatycznego mercedesa s 600 pullman. Ford capri wyglądał przy nim jak rewolwerowiec z Dzikiego Zachodu przy uzbrojonym po zęby terminatorze z Komanda Foki. I nie chodziło o film z Charliem Sheenem. – Ma duszę – szepnął Wolski, patrząc na swój samochód. – Co? – rzuciła Aga. – Mówię, że mój ma duszę. – Kiwnął głową w kierunku brooklandsa. – Nie to co te nowoczesne blaszane skorupy. – Masz na myśli to żelazko? – Aga wskazała palcem capri. – Gdybyś nie był moim szefem, nigdy bym do tego nie wsiadła. – Blachara. – Złomiarz. Kiedy weszli do jego gabinetu, Reluga siedział w fotelu, wpatrując się w drzwi, jakby na nich czekał. – Zapraszam, panie inspektorze. Straszna tragedia, straszna. Cały czas jestem w szoku. Ogromna strata dla polskiego sportu – wyrecytował naczelny „tenisLife”. – Znaliście się? – zapytał Wolski. – Proszę pana, siedzę w tej branży od trzydziestu lat, mam magazyn tenisowy i kilka portali. Ja wszystkich znam. – Mordercę też? – wszedł mu w słowo Wolski. – Jeśli mi pan zdradzi, kto nim jest, to powiem panu, czy go znam. – Myślałem, że może pan mi to zdradzi? – To raczej pańska rola, nie moja. – Reluga przywołał na twarz nieszczery uśmiech. – Na szczęście.

– Na pewno ma pan swoją teorię – włączyła się Aga. – Dlaczego pani tak uważa? – Tak czuję. Kobieca intuicja. – To się pani myli. – Spojrzał na nią karcącym wzrokiem. – Nic nie wiem o tym morderstwie. Skąd miałbym wiedzieć? Nie zajmuję się plotkami. – Czyli jednak jakieś plotki są – zauważył Wiktor. Siedzieli naprzeciwko Relugi, który oparł łokcie na biurku i splótł palce. W granatowej marynarce i białej koszuli bez krawata prezentował się jak prezes yacht clubu, a nie wydawnictwa. Od razu widać, że wysportowany, skonstatował w duchu Wiktor. A opalony, jakby właśnie wrócił z żagli na Morzu Egejskim. Zaraz, zaraz. Z profilu podobny do Jeana Reno. Nie! Dużo przystojniejszy. Ideał po prostu. – Plotki zawsze są. – Polski Reno westchnął ciężko. – To specyficzne środowisko. – Jakie środowisko ma pan na myśli? – zapytała Aga. – Tenisowe. – A kto się zalicza do tego środowiska? – rzucił Wiktor. – Zawodnicy, trenerzy, działacze, sponsorzy, media. – Kto najczęściej generuje plotki? – Panie inspektorze, czy to jest przesłuchanie? – Nie. Rozmowa. Chce pan pomóc w śledztwie? – Może i chcę. Ale dlaczego państwo akurat do mnie z tym przyszli? – zapytał Reluga, mocniej akcentując słowa „do mnie”. – Ktoś powiedział, że może mieć pan ciekawe informacje – odparł Wiktor. – Kto? – A przepraszam, to już moja tajemnica. – O jakie informacje chodzi? Nie rozumiem. – Czy wie pan coś, co mogłoby mieć istotny wpływ na śledztwo? – Wątpię. – Nie chce pan pomóc. – Bo nie wiem jak. Doprawdy nie wiem, o co państwu chodzi. Jeżeli chce mnie pan przesłuchać, to proszę mi przysłać wezwanie na komendę. Przyjdę z mecenasem. – A po co od razu z mecenasem? – Zawsze lubię się zabezpieczyć. – Niepotrzebnie… – zaczął Wolski. – Wiem lepiej – wszedł mu w słowo polski Reno. – Niepotrzebnie się pan tak denerwuje. – Wcale się nie denerwuję, panie inspektorze. Chcę pomóc, ale nie wiem jak. Nie ułatwia mi pan tego. – To co mi pan powie na temat plotek? Kto plotkuje i o czym?

– Malewicz nie stronił od kobiet. Miał też różne relacje ze sponsorami. A jak jedno połączy się z drugim, to… – Prezes urwał i uniósł brwi. – Co pan sugeruje? – zapytała Aga. – Że Malewicz miał romans z… – Tym razem to Wolski zawiesił głos. – Jakiś czas temu ktoś rozgłaszał plotki, że miał romans z dyrektorką jednej z firm. – Jednej z firm? Powinien pan w wolnych chwilach układać krzyżówki – stwierdził Wolski. – Czy naprawdę mamy zacząć komplikować sobie życie? – Alicja Struga, Europe Premium Hotels. Podobno. Choć sądząc po jej wyglądzie, plotki rozsiewa sama zainteresowana. Tym bardziej może coś być na rzeczy. – A jeśli miała inne walory? – rzuciła Aga. – Nie wiem. Nie sprawdzałem. – Co jest takiego niezwykłego w tym, że miał z nią romans? – zapytał Wiktor. – Powiem wprost. Moim zdaniem Struga bardzo chciała mieć z nim romans. Tylko jej się nie udało. Lubi pokazywać się w gronie młodych przystojnych mężczyzn. Lubi obnosić się ze swoimi znajomościami wśród tenisistów, umawia się z nimi na kortach Serve & Volley Tennis Club w Warszawie. – Po co umawia się z nimi na kortach? – zainteresowała się Aga. – Chodzi oczywiście o grę. Jakoś udaje jej się namawiać zawodników albo znanych trenerów, żeby z nią pograli. Czasem ktoś się zgodzi. A ona potem obnosi się z tym… – Skrzywił się z niesmakiem. – Do tego Struga uważa, że dysponuje ogromną tenisową wiedzą. Aż dziw, że Ferender nie wziął jej do swojego teamu na drugiego trenera. – Wydał dźwięk przypominający parsknięcie. – Nie lubi jej pan – bardziej stwierdził niż zapytał Wolski. – Wręcz przeciwnie, panie inspektorze. Bawi mnie jej zachowanie.

– Kupuje reklamy w pana magazynie i portalach? – Tak. Europe Premium Hotels to dobry klient. Pytaliście o plotki, to mówię. Czy jest w nich ziarno prawdy albo jakiś motyw, sprawdźcie sami. – Kiedy pan widział Malewicza po raz ostatni? – zmienił temat Wolski. – Na finale w Londynie.

– Rozmawialiście po meczu? – Nie. Nie było okazji. – Nie świętował z nim pan? – Miałem inne zobowiązania. – W niedzielę wieczorem? – Oprócz tego, że jestem biznesmenem, to jestem także dziennikarzem. Dziennikarz pracuje siedem dni w tygodniu. Jeżeli pan nie zauważył, gazety ukazują się w poniedziałek rano. – Pisał pan jakiś tekst? Kiedy i gdzie się ukazał? – Pisałem, ale ostatecznie się nie ukazał. Wybraliśmy inny. – Rozumiem. Chyba jednak złożył pan gratulacje Malewiczowi?

– Tak. Wysłałem mu SMS-a. – Zaprosił pana na imprezę? – A jakie to ma znaczenie? – Tak tylko pytam. To nie przesłuchanie. Próbuję ustalić, co Malewicz robił tamtego wieczoru. Nic więcej. – Zaprosił, ale odmówiłem. – Jak pan ocenia relacje Malewicza z jego pierwszym trenerem? Pytam pana, bo zna pan wszystkich i pewnie nie jest dla pana tajemnicą ta historia z Poznania. – Owszem. Byłem wtedy na tym turnieju. Wszystko widziałem. Uważam, że Malewicz dobrze zrobił, rozstając się z Goszczaninem. Może zakończył tę współpracę bez specjalnych uprzejmości, może o pół roku za wcześnie. Ale to było nieuchronne. Musiał się rozwijać, dostał od Jana Grabka ogromną szansę na wyjazd do akademii Juana Manuela Horatia. Nie mógł nie skorzystać. – Dlaczego nie mógł nie skorzystać? – Proszę mi wierzyć, w Polsce taka szansa zdarza się raz na dwadzieścia lat. Nie ma chętnych do finansowania tenisa. Wie pan, ile kosztuje wychowanie dzieciaka na takiego mistrza jak Malewicz? – Nie mam pojęcia. – Miliony. – Nie! – Aga aż sapnęła. – Tak. Od szesnastego, siedemnastego roku życia zawodnik potrzebuje sto pięćdziesiąt, dwieście tysięcy złotych rocznie. Kto mu tyle da? Jeśli rodzice są bogaci, to świetnie. Ale to się rzadko zdarza – perorował prezes. – A ci, którzy mają pieniądze, przeważnie nie mają talentu. Oczywiście można próbować zaistnieć, dysponując mniejszą kwotą, tyle że to nie takie proste. Młody tenisista już od dwunastego roku życia musi jeździć po świecie, grać z najlepszymi. Włochy, Hiszpania, Niemcy, Czechy, Meksyk, Indie, Maroko, Francja. I tak rok po roku. Od dwunastego roku życia! Turniej za turniejem. Powrót do domu, treningi i kolejne wyjazdy. – To jakiś koszmar! A gdzie szkoła? Edukacja? – ironizował Wiktor. – Jaka szkoła? Ich szkoła nazywa się „uniwersytet życia”. – No tak… i w pewnym momencie pojawiają się narkotyki, alkohol, płeć przeciwna. – Nie przesadzajmy. – Nie przesadzam, niech pan przyzna. – Pewnie, że słabsi, ci, co nie mają takiej determinacji, siły charakteru, mogą się w tym wszystkim zagubić. Ale nie można demonizować. – Selekcja naturalna – wtrąciła Aga. – W pewnym sensie. Tyle że jak ktoś nie ma tego czegoś, tego daru od Boga, to Ferenderem nie będzie. – Malewicz miał? – Miał. Był genialnym tenisistą. Liczyłem, że najbliższe trzy, cztery sezony to będą jego lata. Mógłby zdominować wszystkich.

– Skąd ta pewność? – Znam się na tym. Mógł wygrać kolejny turniej Wielkiego Szlema. Nawet kilka. Wimbledon, US Open, Australian Open. Nadchodził jego czas. – Żal? Reluga pokiwał głową. – Żal, ogromny żal. – Lubiliście się? – zapytała Aga. – Znaliśmy się, ale nie powiem, że byliśmy w bliskiej przyjaźni. Normalna znajomość. – A ta jego relacja z Goszczaninem? Czy Goszczanin bardzo przeżył tamto rozstanie? – zagadnął Wiktor. – Nie wiem. Pewnie tak. Długo razem pracowali. To mogło go przybić. Chyba nawet zaczął popijać. – Uuuu. Niedobrze – skomentował Wolski zmartwionym głosem. – Wie pan, z alkoholikami różnie bywa – rzucił Reluga. – Co pan sugeruje? – Nic. – Naczelny „tenisLife” zrobił świętoszkowatą minę. – Stwierdzam fakt. – Ale że co? Że miał motyw? Ten Goszczanin? – dopytywał się Wiktor. – Mógł mieć. Nie będę się w to jednak mieszał. – Myśli pan, że byłby do tego zdolny? – Nie wiem. Ludzie po pijaku robią różne rzeczy. – A pan co robił w poniedziałek między dwudziestą a dwudziestą drugą? – Czyli jednak przesłuchuje mnie pan? – Skądże znowu! Przepraszam, że pytam. To formalność. Ale jak pan woli. Żeby zadać to jedno pytanie, mogę pana wezwać na komendę.

– W porządku. Byłem w domu. Żona i dzieci są świadkami. – No dobrze, to my już będziemy lecieć. Jakby się panu coś przypomniało, gdyby uznał pan, że coś może być istotne dla śledztwa, to proszę dzwonić. – Oczywiście. Wolski podał Reludze wizytówkę. – A czy od pani też dostanę numer telefonu? – zapytał polski Reno, zwracając się do Agi z błyskiem w oku. – Dziewięć dziewięć siedem – odparła i wyszli. Siedzieli w capri obok majestatycznego pullmana, do którego podszedł ochroniarz ze szmatą i zaczął czyścić felgi. – Aga. Wszystko o Reludze. Wszystko, co da się wyciągnąć. Jak zdążysz do piątku, dam ci wolny weekend. Popatrzyła na niego z niedowierzaniem.

– Mam paść na kolana z wdzięczności? – Wystarczy, jak umyjesz mi samochód. – W kostiumie kąpielowym mam go myć czy bez? – Wiesz co – zaczął Wiktor – sam sobie umyję. Widzę, że nie wiesz, co to szacunek dla legendy.

4 Dochodziła siedemnasta. Wiktor zszedł na parter Pałacu Mostowskich, gdzie przy wejściu czekał na niego wysoki brunet o ciemnej karnacji i urodzie latynoskiego kochanka. – Witam, Wiktor Wolski, Komenda Stołeczna. – Dzień dobry, Dawid Baudouin. Uścisnęli sobie dłonie. Wiktora owiał intensywny zapach perfum przystojniaka. Dobry gust, ciekawe co to? – zastanowił się. – Proszę za mną – powiedział. – Dawid? David? Davide? – Po polsku Dawid. Jestem Polakiem, gram dla Polski, chociaż moja mama jest Francuzką. Mieszka w Marsylii. A żeby było śmieszniej, urodziłem się w Madrycie. – Dziękuję, że znalazł pan czas. – Nie ma sprawy. To chyba mój obowiązek, tak czy inaczej. – Dawid uśmiechnął się rozbrajająco. Zęby jak z reklamy pasty Colgate, pomyślał Wolski. Wchodzili po schodach na pierwsze piętro.

– Obowiązek? Wobec czego? – zapytał niby od niechcenia. – Raczej: wobec kogo. Wobec Artura. Prawdę mówiąc, sam myślałem, żeby zgłosić się do kogoś na policję. Nie bardzo wiedziałem do kogo. A poza tym przy moim trybie życia długo bym się z tym pewnie zbierał. Gdy pan zadzwonił, to w pewnym sensie kamień spadł mi z serca.

– Dziękuję, że przyjechał pan do nas, do komendy. – Nie ma sprawy – powtórzył Baudouin. Weszli do niewielkiej salki. Usiedli naprzeciw siebie. – Kawy? Herbaty? – Nie, dziękuję. Panu Kolgejtowi policyjna kawa śmierdzi, skwitował w duchu Wiktor. – Mam specjalną dietę – dodał tenisista. – Powiedział pan, że kamień spadł panu z serca? – Wolski udał zdziwienie. – Tak jakby. – Dlaczego chciał pan rozmawiać z kimś z policji w sprawie Malewicza? – Od jakiegoś czasu miałem wrażenie, że coś złego dzieje się z Arturem. Czy raczej wokół

niego. Pomyślałem sobie, że może to mieć związek… – Dobrze się znaliście? – Dosyć. Jakieś cztery lata temu zaczęliśmy grać razem debla. Ja głównie gram debla. Nie wiem, czy orientuje się pan w rankingach i turniejach. – Może mnie pan oświecić. – Wolski wykonał zachęcający gest dłonią. – Turnieje mają różną rangę. Najważniejsze są Wielkie Szlemy, potem tak zwana seria mistrzów, inaczej mówiąc Gold Tournaments. Bardzo prestiżowe turnieje, duża kasa do wygrania. Niżej są turnieje rangi premium, czyli Silver Tournaments. Dobrze opłacane, nieźle obsadzane. Najniżej jest ranga medium. Bronze Tournaments. Średnia kasa, ale da się żyć. Poniżej tych grup są turnieje, w których, mówiąc w skrócie, grają zawodnicy spoza pierwszej setki rankingu. – Czyli? – Między rankingiem sto a dwieście pięćdziesiąt, czasem trzysta. Zależy od turnieju, dzikich kart i tak dalej. – A co jest poza rankingiem trzysta?

– Jeśli ktoś jest niżej w rankingu, to tak jakby nie istniał. Tych nieistniejących jest z tysiąc. Mniej więcej. – A pan? – W singlu jestem przeważnie między osiemdziesiątym a sto dwudziestym miejscem. Teraz, na koniec sezonu, osiemdziesiąty ósmy. Bycie w pierwszej setce to przyzwoite pieniądze. Nawet jak człowiek lokuje się gdzieś między sześćdziesiątym a dziewięćdziesiątym miejscem, spokojnie wyciągnie pół miliona dolarów rocznie. Jeżeli dorzucić do tego dobre występy w deblu, to jakieś sześćset, może nawet siedemset rocznie. Mam słaby ranking singlowy. Ale i tak pozwala mi grać w Wielkich Szlemach bez eliminacji. Czasem gram elimki w Gold czy Silver Tournaments. Czasem zagram w jakimś turnieju Bronze. Właściwie tylko w Polsce i we Francji. Mam za to dobry ranking deblowy. Głównie dzięki udanym występom z Arturem. Choć nie tylko z nim. Razem grywaliśmy maksymalnie osiem turniejów w roku. Do tego gram jeszcze dziewięć, dziesięć z innymi partnerami. – To częste u tenisistów z pierwszej setki? Że łączą debel i singel? – Singliści często grają debla. Trochę treningowo, trochę żeby zarobić. Ale żeby być wysoko w rankingu singlowym i deblowym to raczej rzadkość. – Artur nie miał z tym problemu? Żeby grać singla i debla? – Bez problemu godził grę singlową i deblową. Tak jak mówiłem, graliśmy razem maksymalnie osiem turniejów w sezonie. Więcej debla nie grał. Trzy Wielkie Szlemy, kilka turniejów Gold, czasem jakiś Silver. Wimbledon zawsze odpuszczał w deblu. Wtedy skupiał się na singlu. Powiem tak. Traktował debla treningowo. Ale grał na sto procent. Bo on zawsze na korcie dawał z siebie sto procent. Czy na treningu, czy na rozgrzewce, czy podczas pokazowej gierki. Nigdy nie odpuszczał. Prawie nigdy. – Prawie? Baudouin zastanowił się chwilę. Przetarł ręką czoło. Czym mnie teraz Kolgejt zaskoczy? – zadał sobie pytanie Wolski. – Właściwie to… – tenisista się zawahał, a po chwili mówił dalej: – Artura już nie ma, więc

mu chyba nie zaszkodzę. Chcę być wobec siebie uczciwy. Staram się żyć zgodnie z pewnymi zasadami. Ta sprawa uwiera mnie od kilku lat. Miotam się, nie wiem, co zrobić. Ja – Baudouin spojrzał Wolskiemu w oczy, głos mu drżał – miałem dwa lata temu propozycję ustawienia meczu. Pewien facet, który mówił po polsku z takim śpiewnym akcentem, spotkał się ze mną dwa razy. Raz na turnieju w Rzymie, a potem, jakieś trzy tygodnie później, na jakiejś mniejszej imprezie w Niemczech. Odmówiłem. Proponował mi wtedy od dziesięciu do pięćdziesięciu tysięcy dolarów za mecz. Nigdzie tego nie zgłosiłem. Ale opowiedziałem o tym po pewnym czasie Arturowi. – I co on na to? – W ogóle nie wyglądał na zdziwionego. Powiedział coś, co mnie zszokowało. – Co takiego?

– Że każdy powinien postępować w zgodzie ze swoim sumieniem. I dodał: „Jeżeli ktoś ma sumienie w kolorze dolara, to jego sprawa. Ja mam. A ty?”. Potem zaczął się śmiać. Próbowałem ciągnąć go za język, ale nic więcej nie powiedział. Mówił, że żartował. Czułem jednak, że raczej starał się mnie wybadać. Widział, że jestem mocno zirytowany całą tą sprawą. Długo myślałem o tej rozmowie. Potem, kiedy graliśmy razem debla, przyglądałem mu się uważnie. Przeważnie szło nam bardzo dobrze. Kilka finałów, kilka zwycięstw. No i te najważniejsze, Australian Open i Roland Garros. To były piękne chwile. Ale pamiętam też dziwne mecze. – Dlaczego dziwne? – zapytał Wiktor. – Kiedy przegrywasz po walce, minimalnie, kiedy czujesz, że dałeś z siebie wszystko, jest okej. Kiedy jednak widzisz, że ty zapierdalasz na maksa, a twój partner daje dupy, to coś cię ściska w środku. Chcesz mu przypierdolić, wygarnąć, ale się powstrzymujesz. To twój partner, jesteście drużyną, powinieneś go wspierać. A potem masz kaca przez trzy dni. Zamykasz się w sobie. – Ile było tych dziwnych meczów? – Kilka. Generalnie to on był siłą napędową naszego debla. Był silnikiem, a ja kołami. – Baudouin się uśmiechnął. – Sam potrafił wygrać spotkanie, gdy mi nie szło. Ale zdarzały się też mecze, kiedy był tak skacowany, że to ja grałem pierwsze skrzypce. I też nieraz dawaliśmy radę. Jednak te kilka meczów nie daje mi spokoju do dziś. – Jak to wyglądało? Niech pan poda jakiś przykład.

– Był w formie. Graliśmy półfinał dużego turnieju w Paryżu. Wszystko wyglądało świetnie. Dosyć słaba, przewidywalna para po drugiej stronie siatki. Nasza ulubiona nawierzchnia. Artur w formie, wypoczęty. Od trzech tygodni nie pił. Na końcówkę sezonu zawsze się mobilizował. I ten koszmarny mecz. Dobry pierwszy set. Wygrany w niecałe pół godziny sześć do jednego. Pierwszy gem drugiego seta również dla nas. A potem koszmar. Serwis siadł mu kompletnie. Miał sześć debli, to znaczy podwójnych błędów serwisowych. W tym dwa na zakończenie swoich dwóch gemów serwisowych. Po pierwszym gemie drugiego seta zaczął koncertowo pierdolić wszystko. Robiłem, co mogłem. Ale czasami odnosiłem wrażenie, że mam przed sobą trzech przeciwników. Walił po autach, woleje posyłał w siatkę. Drugiego seta przegraliśmy cztery do sześciu. W super tie-breaku miał dobry początek. Zagrał asa. Miałem nadzieję, że zacznie grać. Gdzie tam. Dno. Przegraliśmy cztery do dziesięciu. – Miał pan jakieś podejrzenia?

– Z początku nie. Zawsze może się zdarzyć słabszy dzień. Potem na spokojnie przeanalizowałem cały mecz w głowie. I doszedłem do wniosku, że się podłożył. – Rozmawiał pan z nim o tym, co się stało? Baudouin pokręcił głową. – Nie. Kiedy jednak zrozumiałem, że ten mecz był ustawiony, nie mogłem ot tak, przejść sobie do następnego turnieju, jak gdyby nigdy nic. Nie gadałem z nim o tym. Może to głupie, ale unikałem go przez jakiś czas. Nie graliśmy razem przez ponad miesiąc. To był zły miesiąc. Nic nie ugrałem. Nie będę jednak z siebie robił ofiary. – Ile dokładnie było tych dziwnych meczów? – Cztery. Nie. Pięć.

– Kiedy i gdzie? – Ta porażka w Paryżu dwa lata temu, przegrany finał w Rzymie w tym roku, przegrana w pierwszej rundzie US Open w zeszłym roku, ćwierćfinał Roland Garros. I jeszcze porażka w półfinale w Pekinie. Wolski zastanowił się chwilę. – A nie miał pan nigdy wrażenia, że również jakiś wygrany mecz był, mówiąc wprost, ustawiony? – zapytał. – Że wygraliście za łatwo?

– Wie pan, że miałem. Ale nie patrzyłem tak na to. Faktycznie. Kilka takich meczów mogło być. – Kiedy? – Na początku tego roku graliśmy turniej w Australii. Mało trenowałem, długo leczyłem kontuzję nadgarstka. Pierwszą rundę jakoś wygraliśmy, Art ciągnął. Drugą też. W ćwierćfinale czekali na nas Dolan i Merx. Najlepsza para deblowa ostatnich trzech sezonów. Byli w świetnej formie. Widziałem ich mecz dzień wcześniej. Byli naprawdę rewelacyjni. Powiedziałem Artowi, że obawiam się tego meczu. Że może być kiepsko. Był spokojny. Jak zawsze. Powiedział, że nie mam się czego obawiać, bo on by postawił każde pieniądze, że wygramy. I że mamy grać na Dolana, bo to nie będzie jego dzień. Tak też zrobiliśmy. I wygraliśmy. – Opowie pan to w sądzie? – Jeśli będzie trzeba. Ale to są tylko moje przypuszczenia. – Powiedział pan, że ktoś panu proponował ustawianie meczów. – Tak. Myślę jednak, że co najmniej połowa zawodników z pierwszej dwusetki otrzymuje takie propozycje. – Wspomniał pan, że coś niedobrego działo się z Malewiczem. – Faktycznie. Kilka razy dziwnie się zachowywał. Jak nie on. Bywał smutny, zdystansowany, jakby nieobecny. Popiliśmy raz i wyznał, że ma pewne problemy z Kopciem. Mówił ogólnikami. Tak jakby chciał się wygadać, a jednocześnie nie powiedzieć za dużo. Że mają z Kopciem inne wizje tenisa. Że ich drogi powinny się rozejść. Ale o co chodziło? O jakie wizje? Nie wiem. Nie chciał powiedzieć, co konkretnie ma na myśli. – Tak to opisał? Że mają inne wizje? – Tak. Inne wizje tenisa.

– A niech mi pan powie, czy Malewicz wspomagał się w jakiś niedozwolony sposób? – Środki dopingujące? Artur? Nie. To nie on. A ma pan jakieś przypuszczenia? – Baudouin popatrzył na Wolskiego. – Badam to – odparł Wiktor. – Niemożliwe. – Tenisista pokręcił przecząco głową. – A doping w tenisie? – Bzdura. Tenis to dyscyplina bardzo techniczna. No i głowa. Co komuś da, że się nażre czegoś zwiększającego wydolność, skoro przegra szybko w dwóch setach? Bo przeciwnik jest lepszy technicznie i potrafi utrzymać koncentrację czy zachować zimną krew w kluczowych momentach. Siła fizyczna czy wydolność decydują o końcowym wyniku może w trzydziestu procentach. Reszta to technika i odporność psychiczna. – Tak pan mówi? – Tak. Każdy tenisista, każdy trener to panu powie. – Aha. – Jestem z panem szczery. Popatrzyli sobie prosto w oczy. Kolgejt wytrzymał spojrzenie Wolskiego. – Alicja Struga – rzucił Wiktor. – Co z nią? – zapytał Baudouin niepewnie. – Nic. Co może pan o niej powiedzieć? – Europe Premium Hotels sponsorują mnie od roku. Znamy się. – Znała Malewicza? – Tak. Struga zna wiele osób z branży. Kilka razy grała z Arturem w tenisa. Ale żadnych kontaktów biznesowych nie mieli. – A inne? Na przykład towarzyskie? – Nie wiem, co robili poza kortem. Choć wątpię, żeby to była jakaś bliska znajomość. Raczej za nią nie przepadał. – Widzę, że chyba nikt za nią nie przepada. A pan? – Toleruję ją. Jest pracownikiem mojego sponsora. – Proszę mi szczerze powiedzieć, to ona załatwiła panu ten kontrakt sponsorski? – W pewnym sensie tak. Decyzje podejmowała góra. Ona to zarekomendowała. – I co z tego ma? – zapytał Wiktor. – Gramy razem w tenisa. Regularnie, gdy jestem w Polsce. Staram się bywać rzadko. – W porządku. To wszystko. Chyba że chciałby pan coś jeszcze dodać. – Nie. Powiedziałem wszystko. Wolski odprowadził gościa do wyjścia. – Wie pan, jeszcze jedna rzecz – rzucił. – Pamięta pan, jak wyglądał facet, który proponował panu ustawianie meczów? – Tak. Myślę, że tak.

– Proszę poczekać pięć minut. Zaraz wrócę. Wolski pobiegł do swojego biurka. Po ośmiu minutach wrócił do Baudouina. – Czy to on? – zapytał, podając Kolgejtowi wydruk. – Tak. To on. Pamiętam tę twarz doskonale. To on. – Dziękuję. Bardzo mi pan pomógł. – Nie ma sprawy. Do widzenia. Uścisnęli sobie ręce. Tenisista wyszedł. Wolski przez chwilę wpatrywał się w wydruk, po czym wrócił do swojego biurka, zastanawiając się, dlaczego Baudouin kłamał w sprawie dopingu.

5 Wiktor zaparkował brooklandsa przed bramą niskiego murowanego budynku, z zewnątrz przypominającego stary nieczynny magazyn spożywczy. Kiedyś rzeczywiście był to magazyn, dziś mieścił się tam warsztat samochodowy. Zresztą powiedzieć o tym miejscu: warsztat samochodowy, to jakby nazwać Messiego niedzielnym grajkiem. Po chwili brama się otworzyła i stanął przed nią niewysoki grubas z włosami do pasa. Skórzana kurtka nie dopinała się mu na brzuchu. Nie było takiej potrzeby. Dżinsy miały więcej dziur niż szwajcarski ser. Wpatrując się w capri, czochrał dłonią kozią bródkę. – Cześć, Lawiro – rzucił Wolski, wysiadając z samochodu. – Jaki chuj cię tak urządził? – Sztywny. – Był wtedy czy jest teraz? – Jest teraz. Przybili piątkę. Skrzyżowali ręce na piersiach i popatrzyli na brooklandsa. Przednia szyba uszkodzona, drzwi od strony kierowcy podziurawione kulami, felga pogięta. – Nie chciałbym być na jego miejscu – stwierdził Lawiro. – Masz na myśli brooklandsa? – Nie, tego gościa. – O mało kiedyś nie byłeś – zauważył Wolski. – I do dziś nie wiem, czy mam być ci wdzięczny, czy cię nienawidzić. – Lawiro skończył lustrację samochodu. – Chodź. Weszli do budynku. Oczom Wolskiego ukazał się znajomy widok. Z głośników waliło Whatever it takes P.O.D. Trzy rozbebeszone wozy stały na podnośnikach. Ich karoserie wdzięczyły się w jaskrawym świetle lamp jak hostessy podczas salonu samochodowego w Genewie. Jaskrawoczerwona carrera, żółty chevrolet camaro i błękitne subaru impreza. Mechanicy uwijali się przy nich jak mrówki wokół królowej. – Jakiś nocny wyścig? – zapytał Wiktor, kiedy usiedli w kantorku Lawira. – Taaaa. – Lawiro westchnął. – Ale nie pytaj o szczegóły. Obaj będziemy się czuli

niekomfortowo. – Na kiedy zrobisz mi furę? – Zależy, jak szybko znajdę szybę. – Dwa dni. Pasuje? – Trzy. – Dobra, trzy. Ale jest jeszcze coś. – No co ty nie powiesz? Mam ci bagażnik zapełnić heinekenem? Wiktor wyjął z kieszeni zdjęcie i podał właścicielowi warsztatu.

– Nie znam – mruknął Lawiro i odgarnął włosy. – To poznaj pana sztywnego. Ośmielił się podnieść rękę na brooklandsa. – Samobójca. – A najpierw próbował ze mną. Lawiro spojrzał na Wiktora. – Bez jaj. Gadaj, o co chodzi. – Dowiedz się, kto to jest i dla kogo pracuje. Tydzień temu napadł na mnie z dwoma kumplami. Jakoś się wywinąłem. Przedwczoraj postanowił dokończyć dzieła. Goniłem go brooklandsem i skończył na dnie Wisły. Prawdopodobnie Rusek albo Ukrainiec. My go nie namierzyliśmy. Żadnych śladów w bazie. Nic. Facet znikąd. – Niewąsko. – Tutaj masz jeszcze portrety pamięciowe, to znaczy z mojej pamięci… tych, co z nim wtedy byli. Nie są najlepsze, może jednak ci się poszczęści. Wolski położył na stoliku dwie kartki z podobiznami napastników. Lawiro wstał i schował wszystko w szafce zamykanej na klucz. – Nie zaproponowałem ci kawy, ale widzę, że już musisz lecieć. – Potrafisz czytać w myślach. Będę o tym pamiętał.

Dziesiąty dzień śledztwa, czwartek, 11.00 1 Wolski wszedł do nowoczesnego wieżowca w centrum Warszawy. Kiedy wypadł z obrotowych drzwi, jego oczom ukazał się ogromny pusty hol, na którego końcu ulokowano małą recepcję. Wchodzących do biurowca witał delikatny zapach cytryn. Po kilkunastu krokach woń zamieniała się w inną, ostrzejszą. Kawa z nutką cynamonu. Rozpylają to czy co? – zastanowił się w duchu. Schludna, bo inaczej nie dało się o niej powiedzieć, żeby jej nie obrazić, recepcjonistka skierowała go na trzydzieste trzecie piętro. Przeszedł przez bramkę dla gości. Ochroniarz, równie estetyczny, kiwnął głową i łaskawie pozwolił mu podejść do wind. Kolejna recepcjonistka, skomentował w myślach, otwierając szklane drzwi. Ile ich jeszcze będzie, kolejne kręgi piekła przechodzę czy co? Poprosiła, żeby zaczekał chwilę w małej salce konferencyjnej. Usiadł przy pustym stole. Po chwili otworzyły się drzwi i pojawiła się w nich następna młoda dziewczyna. – Dzień dobry, panie inspektorze – rzuciła z uśmiechem. – Dzień dobry. – Pani mecenas zaraz do pana przyjdzie. Kawy, herbaty? A może coś mocniejszego? – Nie przestawała się uśmiechać. Wolski odwzajemnił uśmiech. – Pół litra i ogórki – zaordynował z wdziękiem Borewicza. Dziewczyna parsknęła śmiechem. Ale po chwili sama przywołała się do porządku.

– To w barze naprzeciwko. Jeszcze go nie wyburzyli. – W takim razie skoczę tam później. Dziewczyna spoważniała. Jakby właśnie dotarło do niej, w jakiej sprawie Wolski przyszedł porozmawiać z jej szefową. – Pani mecenas już idzie. To kawa? – Kawa. Po trzech minutach recepcjonistka postawiła przed Wiktorem filiżankę kawy. Czekał. – Dzień dobry, panie inspektorze. Wolski wstał. – Chciałbym wyrazić głęboki żal z powodu śmierci syna. Współczuję pani. Bardzo pani współczuję. Joanna Frankel-Malewicz wyglądała smutno i wyniośle. Ubrana była w białą bluzkę z jedwabnej organzy od Stelli McCartney, czarną marynarkę i spodnie również od Stelli McCartney. Na nogach miała czarne klasyczne buty w stylu Décolleté od Christiana

Louboutina. Włosy ścięte tuż nad linią ramion były perfekcyjnie ułożone. Żaden nie miał prawa ruszyć się choćby o milimetr. – Dziękuję. Usiądźmy. Na twarzy kobiety Wolski dostrzegł ślady kilku nieprzespanych nocy. Maskowała je starannym makijażem. Ale domyślił się, że topi smutki w drogim koniaku. Nie wyglądała na swoje pięćdziesiąt lat. Botoks i inne wynalazki, zawyrokował w myślach. Gdyby nie ostatnie wydarzenia, mogłaby uchodzić za czterdziestolatkę. Skalpel też był w akcji. – Wiem, że to nie jest najlepszy moment… – Nie będzie dobrego momentu. Kiedy umiera dziecko… kiedy zostaje zamordowane… to chyba nie ma dobrego momentu na rozmowę. – Wiem coś o tym – szepnął. Spojrzeli na siebie. Przez kilka sekund żadne z nich nie chciało, nawet nie próbowało odwrócić wzroku. Ona zobaczyła w jego oczach smutek i gorycz, on w jej – ból i bezsilność. To poczucie bezsilności minie, ból zostanie na zawsze, pomyślał. – Pani… – Zawahał się. Chciał powiedzieć „zeznania”, ale szybko zdał sobie sprawę, że byłoby to niestosowne. – Pani relacja na gorąco… z miejsca zbrodni jest bardzo pomocna. – To dobrze. Mam nadzieję, że pomogłam. Pana kolega był bardzo wyrozumiały. – Chciałbym porozmawiać o czymś innym. – Proszę pytać. – Pani syn był wielkim człowiekiem. Wielkim sportowcem. Zapytam o kilka spraw mogących naprowadzić nas na ślad… Z góry przepraszam za pytania, które… – Nie ma takich pytań, które coś tam. Nie ma, panie inspektorze. Jestem tu po to, żeby ułatwić panu złapanie tego bydlaka, który zamordował mi syna. Rozumiemy się? – Głos jej drżał. – Zarządzała pani pieniędzmi syna? Inwestowała pani te pieniądze? – Wolski szybko przeszedł do konkretów. – Tak. Moja kancelaria zajmowała się wieloma sprawami. Oprócz tego, że prowadzę kancelarię prawną, mam też udziały w firmie zajmującej się doradztwem w zakresie inwestowania w dzieła sztuki oraz w firmie zarządzającej nieruchomościami. – Ile ma pani udziałów w tych firmach?

– Mam pakiet większościowy w obu spółkach. – W co jeszcze inwestował Malewicz… przepraszam… pani syn? – Fundusze inwestycyjne, akcje i temu podobne. Ale zajmował się tym na własną rękę. To znaczy miał kogoś od tego. – W Warszawie? – Nie, w Stanach. Do mnie należały kwestie prawne oraz inwestycje w dzieła sztuki i nieruchomości. Lubił wydawać zarobione pieniądze. Więc podzieliliśmy jego dochody na trzy części. Mniej więcej. Ja dbałam o jedną trzecią, druga część to inwestycje w Stanach, co do których nie miałam nic do powiedzenia. – A trzecia część? – Nazwijmy to wydatki bieżące Artura. Czyli pieniądze na trenera i cały team, który dla

niego pracował, na turnieje, na przygotowania i na przyjemności. – Może pani oszacować cały majątek syna? – Około stu milionów złotych. – Czy Artur spisał testament? – Tak. Zostanie odczytany w przyszłym tygodniu. – Zna pani jego treść? – Owszem. Byłam z synem u notariusza. – Czy może pani powiedzieć mi…

– Mogę. Wszelkie ruchomości, w tym dzieła sztuki, samochody i inne, przechodzą na mnie. Nieruchomości zostają podzielone mniej więcej po połowie między mnie a mojego byłego męża, ojca Artura. W przypadku ojca Artura z zastrzeżeniem, że przez dziesięć lat nie może ich sprzedać. Ma je trzymać i wynajmować. Moja firma została zobowiązana do zarządzania jego częścią nieruchomości. Oczywiście cały zysk z wynajmu jest do dyspozycji Jerzego. – Rozumem – rzucił Wiktor. – Akcje, udziały, papiery wartościowe, papiery dłużne i wszelkie inne udziały w funduszach przechodzą na własność jego fundacji Become Master. – Zostań Mistrzem? Ale nie ma żadnej fundacji Malewicza. – Zgadza się. Fundacji jeszcze nie ma, powołuje ją testamentem. Miał się tym zająć za jakieś dwa, trzy lata. Ale cały czas krążył wokół tego myślami. Fundacja ma wspierać utalentowaną młodzież z biednych rodzin na całym świecie. Z naciskiem na Afrykę, Ameryką Południową, Europę Wschodnią. Jest szczegółowy plan działania i gotowy statut. Moja kancelaria została zobowiązana do założenia fundacji i zarządzania nią. – Pani będzie prezesem tej fundacji? – Nie. Artur w testamencie przekazał swój apartament w Nowym Jorku dla Anny Rostovskiej, pod warunkiem że zgodzi się być prezesem Become Master przez najbliższe pięć lat. – Ciekawe. A co z gotówką? – Ponad trzysta tysięcy dolarów Artur przekazał na różne organizacje. Sto dwadzieścia tysięcy dolarów na Wielką Orkiestrę, pięćdziesiąt tysięcy dolarów na fundację Ewy Błaszczyk, dwadzieścia pięć tysięcy dolarów na Stronger Foundation, dwadzieścia pięć tysięcy dolarów na Caritas Polska, dwadzieścia pięć tysięcy dolarów na pogram UNICEF Trzysta Sześćdziesiąt Pięć, dwadzieścia pięć tysięcy dolarów na Polski Komitet Narodowy UNICEF oraz trzydzieści tysięcy dolarów na klub tenisowy, w którym zaczynał. – Sporo – mruknął Wolski. – Osoby prywatne też otrzymają pewne sumy. Jego pierwszy trener, Stefan Goszczanin. – Poznałem go. – Dostanie sto tysięcy dolarów. Jakaś Brazylijka, kompletnie nie wiem, o co chodzi, sto pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Reszta zostanie podzielona po połowie pomiędzy mnie i jego ojca. Z tym że ojciec nie otrzyma całej kwoty do dyspozycji, tylko kwartalną pensję w wysokości trzydziestu tysięcy złotych. Do końca życia. To najważniejsze zapisy. – Matka

Malewicza zamilkła. Wolski patrzył na nią uważnie. Orkiestra, Caritas, UNICEF? A jednak miał wyrzuty sumienia wobec Goszczanina. Nie pasowało mu to wszystko do opinii o Malewiczu, jaką wyrobił sobie w czasie śledztwa. – Czy Goszczanin mógł wiedzieć o testamencie, o spadku? – Nie sądzę. Nikt nic nie wiedział. Tylko ja i Artur.

– A pani były mąż? – Wątpię, żeby Artur powiedział mu o zapisach testamentu. – Jak pani myśli, dlaczego zobowiązał Annę Rostovską do kierowania fundacją? Dlaczego przekazał jej apartament? Kim była dla niego? – Szczerze mówiąc, nie znam tej historii. Wiem, że się przyjaźnili. Art czasem o niej wspominał. Jest narzeczoną jego przyjaciela, Piotra Grabka. – Mieli romans? – Nie wiem. Ale jak znam mojego syna, to nie wdawałby się w romans z narzeczoną przyjaciela. Oj, jak słabo znasz swojego syna, uśmiechnął się w duchu. Albo tylko udajesz, że tak mało o nim wiesz? – Proszę o szczerość, pani Joanno. Nie przeszło pani przez myśl, że Artur może mieć romans z tą kobietą? – Przeszło. Jednak odrzuciłam tę możliwość. Trzeba się trzymać w życiu jakichś zasad. Mieć jakiś kręgosłup moralny. – Artur miał? – Nie wiem. Wiem, że ja mam. – Dlatego nie dopuszcza pani do siebie myśli, że Artur mógł mieć z nią romans? Że może ją kochał? – Nie. I tak mi lepiej. – Nie zapytała go pani. Kobieta zaprzeczyła ruchem głowy. Wiktor napił się kawy. Dobra. Nespresso. – Pani małżeństwo się rozpadło. Przepraszam, uprzedzałem, że niektóre pytania… – Nie mam z tym problemu. Mówiłam panu. Może pan pytać o wszystko. – Jak Artur to przeżył? – Przeżywał to bardzo. – Westchnęła. – Kochał ojca. Mnie także. Co do tego nie miałam wątpliwości. Jerzy też nie miał. Rozwiedliśmy się, kiedy Artur skończył czternaście lat. Rok później Jerzy trafił do szpitala. Rozwiedliśmy się, ponieważ… – Urwała w pół zdania. Wolski dokończył kawę i czekał. Nie pospieszał jej. Nie było sensu. – U Jerzego zdiagnozowano początki choroby psychicznej. Różnie to się mogło rozwinąć. To nie jest tak, że zostawiłam męża w chorobie. Nasz związek od kilku lat był już fikcją istniejącą wyłącznie na papierze. Mieszkaliśmy razem, ale jakby oddzielnie. Nie wytrzymaliśmy próby czasu. Każde z nas żyło swoim życiem. Potem Artur zaczął trenować. Z roku na rok coraz intensywniej, zaczął jeździć na turnieje. Zaangażowaliśmy się w ten

tenis oboje z mężem. To trochę zepchnęło na dalszy plan nasz związek, a właściwie temat rozwodu. W końcu wróciłam do tego, ustaliliśmy wszystko. Nie było problemów. Sam rozwód poszedł szybko. Ale dla Artura na pewno nie było to łatwe. Staraliśmy się jakoś mu to wszystko wytłumaczyć. Nie wiem, czy zrozumiał. Zaczął coraz więcej trenować, uciekał w tenis. Kilkanaście miesięcy po rozwodzie choroba Jerzego dała o sobie znać. Wyszedł ze szpitala dopiero po dwóch latach. Jest inny. Czy całkiem zdrowy? Nie wiem. Nie mamy kontaktu. Jeśli chce pan znać więcej szczegółów na temat choroby Jerzego… – Nie chcę. To mi wystarczy. Czy Artur miał kontakt z ojcem po rozwodzie? – zapytał Wiktor.

– Tak. W niczym go nie ograniczałam. Artur mieszkał ze mną. Z ojcem widywał się, kiedy tylko miał ochotę. Nie wypytywałam go o to, nie sprawdzałam. Czasem tylko, gdy rzuciłam mimochodem, czy widział się z Jerzym, mówił mi kiedy i gdzie, ale opowiadał o tych spotkaniach raczej niechętnie. – A gdy ojciec trafił do szpitala, widywali się? – Z tego, co wiem, odwiedzał go od czasu do czasu. – Jaka była relacja Artura z trenerem Goszczaninem? – Goszczanin był, jak pan pewnie już wie, pierwszym trenerem Artura – zaczęła z wyraźną ulgą w oczach, że Wolski zmienił temat. – I jak widać z testamentu, mój syn pamiętał o nim cały czas. – Dlaczego tak go pamiętał? Zapisał mu sporą kwotę. – Myślę, że łączyła ich silna relacja. Może zastępował mu w pewnym okresie ojca? A może, kiedy Jerzego zabrakło, Artur mógł liczyć na wsparcie Goszczanina? To porządny facet, uczciwy, pracowity. Natomiast z punktu widzenia czysto sportowego to i tak za długo razem trenowali. Artur powinien był się z nim rozstać już rok wcześniej. – Tak? – Wolski udał zdziwienie. – Zdecydowanie. Rozstali się, kiedy Artur miał szesnaście lat. Trafił do lepszego trenera. Potem każdy następny trener był lepszy od poprzedniego. Dlatego tak daleko zaszedł. Nie bał się zmian. To bardzo ważne: nie bać się zmian. Jeżeli coś się chce w życiu osiągnąć, nie wolno bać się zmian. Czasami robi się krok do tyłu, żeby potem zrobić trzy do przodu. Ale jeśli się stoi w miejscu, to się nigdzie nie dojdzie. – Rozumiem. Choć dla Goszczanina to rozstanie musiało być chyba bolesne. – Artur sam chciał z nim o tym porozmawiać. Zbierał się do tego kilka miesięcy. To dla obu było bolesne. Jednak syn szybko zrozumiał, że to konieczny krok. Jakoś poszło. Rozstali się jak mężczyźni. – Czyli? – Uścisnęli sobie dłonie i każdy poszedł w swoją stronę. Bez scen, łez i temu podobnych. – Ale Goszczanin mógł czuć żal do Artura z powodu tego rozstania, prawda? – Nie wiem. Nie wyobrażał sobie chyba, że będzie go trenował przez dwadzieścia lat. – Czy mieli ze sobą kontakt w ostatnich miesiącach? – Nie wiem. Podejrzewa go pan? Przepraszam za to pytanie. – Matka Malewicza popatrzyła Wolskiemu prosto w oczy.

– Nie mogę powiedzieć. – Wzruszył ramionami. – Artur przyjaźnił się z Piotrem Grabkiem, prawda? – Tak. – Co pani powie o Grabku? – No cóż. – Kobieta wahała się na chwilę. – Sympatyczny chłopak, trochę postrzelony. Przyjaźnili się blisko dziesięć lat. Jeden za drugim wskoczyłby w ogień. – Nie rywalizowali ze sobą? – Myślę, że nie. To inny rodzaj przyjaźni. Zresztą odniosłam wrażenie, że Grabek nie podchodzi do tenisa poważnie. Ta kontuzja była chyba dla niego wybawieniem. – Uśmiechnęła się smutno.

– Jak to? – Zdarzyło nam się kilka razy otwarcie porozmawiać. Zawsze był ze mną szczery. Pamiętam, jak kiedyś powiedział wprost, że już mu się nie chce wracać do treningów, meczów i tego wszystkiego. Tak to określił. Akurat przechodził wtedy rehabilitację. Może nie kochał tenisa jak mój syn, ale wiem, że był dobrym duchem Artura, jego wsparciem. Na pewno ma swój wkład w to, co Artur osiągnął. – Pewnie tak jest, skoro pani tak mówi. Spojrzała na niego, jakby chciała go o coś zapytać. Ale nie zapytała. Postanowił ją nieco zachęcić. – Czy jest coś, co chciałaby pani mi powiedzieć? Po chwili ciszy pokiwała głową. – Tak, panie inspektorze. Jest coś takiego. – Słucham. – Artur miał u mnie sejf. Dosłownie. Zainstalowano go w moim domu, ale należał do niego. – Sejf? – Wiktor zmarszczył czoło i kolejny raz spojrzał jej w oczy. – Sejf – potwierdziła. – Zna pani jego zawartość? – Nie, panie inspektorze. Nie znam nawet szyfru. Artur zawsze mówił, że jeśli coś mu się stanie, to mam ten sejf otworzyć i przekazać zawartość policji. Zupełnie nie wiem, o co chodzi. Nie wiem, dlaczego tak mówił. – Kto w takim razie zna szyfr? – ożywił się Wolski. – Szyfr jest w biurku w jego apartamencie w Nowym Jorku. Powiedział, że tak się zabezpieczył. Szyfr w biurku tam, a sejf tu. I tylko ja o nim wiem. – No dobrze. To kto ma klucze do tego apartamentu? Pani? – Nie. Z tego, co wiem, to chyba ma je Anna Rostovska. – Długa droga. Ale… – Nie dokończył, tylko spojrzał na nią wymownie. Od razu zorientowała się, co mu chodzi po głowie. – Gdyby pan miał nakaz od prokuratora… – rzuciła. – Będę u pani z nakazem. Otworzymy sejf bez szyfru.

– Zatem czekam na państwa. Proszę jedynie o informację, kiedy i o której mam być w domu.

2 Hiszpańska restauracja Castilla la Nueva przy Nowym Świecie wyglądała jak żywcem przeniesiona z Valdepe¶as. Nawet o tej porze roku wnętrze wydawało się opromienione słońcem La Manchy. Uśmiechnięte opalone kelnerki, przystojni śniadzi kelnerzy, wszędobylski kucharz w białym kitlu i z ogromną czapą na głowie. I wszechobecne zapachy. Szafran, bazylia, oregano, rozmaryn, majeranek, czosnek. Z rozmowami gości mieszkały się melodyjne brzęki kieliszków, być może wypełnionych el vínculo lub brunello di montalcino, jak ocenił Wiktor. – Ładnie tu – powiedział Marek. Piotr Grabek rozłożył ręce jak gospodarz zachwalający swoje skromne progi. – Prawda? – podchwycił. – To moje oczko w głowie. Koncept Nowa Kastylia, czyli Castilla la Nueva, podobnie jak włoska Cucina Toscana są w całości moje. – Za pieniądze ojca? – wtrącił Wolski. Grabek udał, że nie słyszy. – Mają panowie na coś ochotę? Podał im menu. Usiedli w tylnej części restauracji. Stoliki dookoła nich były puste. Goście siedzieli dużo dalej. Wolski przejrzał kartę w milczeniu. Arroz con liebre, gachas, migas ruleras, ajo puerco, gazpacho manchego, atascaburras, otaje de garbanzos y collejas, carcamusas toledanas. – Nie lubię kuchni hiszpańskiej – oświadczył. – A to nie ma problemu, proszę. – Grabek podał mu drugą kartę. – Jak wspomniałem, mam dwie restauracje. Tę, w której siedzimy, i włoską, na Starym Mieście, Cucina Toscana. – Hobby? – zapytał Marek. – Pasja! Zatrudniam wyłącznie włoskich i hiszpańskich kucharzy. – Grabek uśmiechnął się z dumą. – Tutaj też nam, oczywiście, przygotują włoskie dania. Mój koncept łączy kuchnię toskańską i hiszpańską z regionu Kastylii-La Manchy. – Ciekawy pomysł – burknął Wolski. – Jeśli miałbym coś polecić z kuchni toskańskiej, to na początek zuppa di farro. – Grabek gestykulował jak przystało na właściciela hiszpańsko-włoskiej knajpy. – Jest wyśmienita, dodaje się do niej oliwę, fasolę, warzywa i aromatyczne zioła. No i oczywiście farro. Farro to jedna z najstarszych odmian pszenicy, uprawiana w Toskanii już przez starożytnych Rzymian. Jako danie główne rekomenduję bistecca alla Fiorentina. Czyli befsztyk po florencku! Mamy kucharza prosto z Florencji. Przyrządza najlepsze krwiste befsztyki w Warszawie. Ale deser już koniecznie hiszpański! Mam coś wspaniałego. Regionalne miguelitos. – Poprosimy wodę mineralną. Gazowaną – rzucił Wolski. – Nic więcej? – Nic. Tylko dwie szklanki wody – powiedział Wiktor chłodno, jakby dla zrównoważenia gorącej atmosfery panującej w lokalu.

– Dlaczego chciał pan ze mną rozmawiać? Dałem wam wszystko. – W ułamku sekundy z oblicza Grabka opadł entuzjazm, z jakim rozwodził się o walorach kuchni południowej. – Tak, dzięki. Sprawdzamy wszystkie trupy. – Trupy? – Przepraszam. Oczywiście: tropy. Chciałem powiedzieć tropy – wycedził Wolski i spojrzał Grabkowi prosto w oczy. – Drobne przejęzyczenie. Co łączyło Malewicza z Alicją Strugą? – zapytał. – Z tą wariatką? – Grabek uśmiechnął się nerwowo. – Dlaczego tak o niej mówisz? – wtrącił się Marek. – Bo to napalona wariatka. Czasami korzystaliśmy z jej uprzejmości, nocowaliśmy w jej hotelach w Polsce czy Europie. Ale nieoficjalnie. Formalnie Malewicz z jej firmą nie współpracował. To znaczy z Europe Premium Hotels. Ciągle do nas wydzwaniała, pisała SMSy, że koniecznie musimy się umówić na tenisa. Nikt nie chciał z nią grać. Ale raz na jakiś czas ktoś się skusił i stracił godzinę na korcie z tą starą babą. – Starą? – Grubo po pięćdziesiątce. – Grabek parsknął. – Dawid Baudouin grywał z nią najczęściej. Opłaciło mu się, jakoś go tam w końcu Premium Hotels chyba sponsorowały. – Słuchaj, Piotrek… dlaczego kłamiesz? – zapytał Marek. – Co? – To nie ma sensu – dodał Wiktor. – Co nie ma sensu? – Grabek spoglądał ze zdziwieniem to na Wiktora, to na Marka. – Mówię prawdę. – Ta twoja gra – szepnął Wolski. – Jaka gra? O co panu chodzi? – Spokojnie, nie denerwuj się. Czy w Toskanii mają zieloną herbatę? Może sobie wypijesz? Koi nerwy. – Jestem spokojny. Tylko nie rozumiem, co pan sugeruje – oświadczył Grabek, zgniatając w dłoni serwetkę. – Zrozumiesz. Wszystko zrozumiesz. Ale najpierw chcę, żebyś wiedział, dlaczego nie rozmawiamy teraz w komendzie. I dlaczego nie siedzisz w kajdankach. – Co? – Robię to dla twojego ojca. Zasłużył na trochę spokoju na stare lata. Więc ciesz się ostatnimi dniami wolności. Może spędźcie je razem z tatą – powiedział Wiktor. – O czym pan do cholery mówi? – Nie możemy namierzyć tej dziewczyny. A może nie ma żadnej Moniki? – Słucham? – Może ją zmyśliłeś. – Niemożliwe, że jej nie ma. Nie zmyśliłem jej! Przysięgam! – Słuchaj i nie przerywaj. Na razie nie ma takiej osoby. Szukamy. Jeśli zmyśliłeś tę historyjkę, to siedzisz po uszy w gównie.

– Ale kierowca… – No właśnie. Kierowca! Też zapadł się pod ziemię. A to twój jedyny świadek. Tylko on może zaświadczyć, że z Malewiczem była wtedy jakaś dziewczyna. – Niemożliwe! – Grabek zacisnął pieści. – Zapadł się pod ziemię? Znajdę go! Wszystko dokładnie pamiętam. – Sam powiedziałeś, że byłaś pijany i upalony. Może ci się ta Monika przywidziała? – Wolski puścił oko do Grabka. – Była tam na sto procent. – Okej, zostawmy Monikę. Przejdźmy do Anny. Anny Rostovskiej. – Wiktor spojrzał uważnie na Grabka. Grabek zbladł. – Co? – Anna Rostovska to twoja narzeczona? – zapytał Marek. – Tak. – Jak długo jesteście ze sobą? – rzucił Wolski.

– Jakieś trzy lata. – Od kiedy jest oficjalną narzeczoną? – drążył Marek. – Rok. – A od kiedy o nich wiedziałeś? – włączył się ponownie Wiktor. Grabek nie patrzył teraz ani na niego, ani na Marka. Spoglądał na stół, na stojącą przed nim filiżankę po café con leche. Pustą już. – Chyba nie myślicie, że zabiłem Arta z zazdrości o… o…? – zająknął się. – Na twoje nieszczęście myślimy. – Nie. Nie. Nie. – Piotr machał głową jak gitarzysta Behemotha na koncercie. – Co wy sobie myślicie? Co to za jakaś szopka? O niczym nie wiem. Chcę adwokata. Nic więcej nie powiem. – Mamy ich korespondencję e-mailową – powiedział Marek. – Nie wierzę – wyszeptał Grabek.

– Jesteś w czarnej dupie, kolego. Tatuś na pewno znajdzie jakiegoś prawnika. Długo nie posiedzisz. – Wiktor wstał. – Aha, znaleźliśmy twoje odciski palców na miejscu zbrodni. I wygląda na to, że jesteś ostatnią osobą, która widziała Malewicza żywego. Mamy jeszcze inne… zresztą nieważne. Idziemy już. Ogarnij się, człowieku. Wolski zarzucił kurtkę na ramiona. Marek sięgnął po szalik. – Niech pan poczeka. Zaczekajcie chwilę – powiedział cicho Grabek. – Usiądźcie. Wolski popatrzył na Grabka. Na to czekał. Usiedli. – Wyglądasz jak kupa gówna, wiesz? – rzucił. – To nie tak. Ja… ja wiedziałem, ale to nic nie zmieniało. To znaczy… – Grabek przełknął głośno ślinę – byłem wkurzony. Domyślałem się czegoś od pół roku. Mieliśmy się pobrać. Potem wszystko zaczęło się pieprzyć. Nie wiem… nie rozumiałem. Ile to trwało? Jak długo byli ze sobą? – Od stycznia.

– Tak myślałem. Ale czy znali się wcześniej? Przecież to ja ich sobie przedstawiłem. – Nie znali się – powiedział Wiktor. – To nie było nic poważnego – zaczął Grabek. – Art miał w tym czasie masę innych kobiet. Normalnie na dziwki chodził. Nie rozumiałem tego związku z Anną. Miałem nadzieję, że to jakoś umrze śmiercią naturalną. – I umarło. Ale nienaturalną. – Nie w tym sensie… O Boże. Grabek przetarł drżącymi rękami twarz. Po policzkach spłynęły my łzy. Spojrzał na Wolskiego. – Twoja sytuacja nie wygląda najlepiej – stwierdził Marek. – Przysięgam, nie zabiłem go. Artur był dla mnie jak brat. Kobiety zawsze wprowadzają zamieszanie… Przysięgam na moją matkę, że go nie zabiłem. – Kochasz ją? Tę swoją Annę – zapytał Marek. – Kocham. Kochałem. Nie wiem.

– Zabójstwo z miłości, jakie to piękne. – Marek przyłożył dłoń do serca. – Romantyczne. Zbrodnia to niesłychana, pani zabija pana. Choć w tym przypadku odwrotnie. – Nie zabiłem go, rozumiesz! – wycedził przez zęby Grabek. – Cały czas byłem w Hiltonie. Do rana. Odwiozłem go i wróciłem do hotelu. – Sprawdzamy to. Ale wiesz… wszyscy byli pijani i upaleni. Słabe alibi w sądzie. – To jakaś kompletna bzdura. – Kiedy to zaplanowałeś? – Nic nie zaplanowałem! – Dobra, jak chcesz. Za godzinę spotykam się z twoim ojcem. Przykro mi. – Monika. Musicie ją odnaleźć! Musicie! Poszła z nim do mieszkania. – Szukamy. Jednak na razie wygląda na to, że się dobrze schowała – Wolski popukał w czoło Grabka – w twojej głowie. Wstali i ruszyli w kierunku wyjścia. Po kilku krokach Wiktor zawrócił. – Aha, jeszcze jedno. Tak mi się skojarzyło – rzucił. – Powinniście puszczać tutaj ten przebój sprzed lat. Pasowałby. Jak to szło… Zuppa Romana? – Zrobił oko do Grabka i wyszedł. Na Nowym Świecie przywitał ich silny podmuch, który omal nie ukradł Markowi szalika, kiedy próbował zawiązać go wokół szyi. Ludzie szli pod wiatr, pochyleni do przodu, jakby ta pozycja miała uchronić ich przed porwaniem przez wicher. Zaczęło padać. – Pęknie? – zapytał Marek, kiedy stanęli w bramie, żeby przeczekać deszcz. – Na pewno udało nam się go sprowokować. Teraz obserwujemy ptaszka dwadzieścia cztery na dobę. Może popełni jakiś błąd. – Co z tą Moniką? – Jutro zdejmiemy ją z Agą. – Pojechać z wami? – Nie. Ty będziesz miał na oku Grabka. Kontroluj chłopaków, żeby czegoś nie spieprzyli.

– A co z kierowcą, który odwiózł Malewicza do domu? Nie da się ukryć jego zeznań. – No i nic nie będziemy ukrywać. Niech się Grabek trochę podenerwuje. Popełnił błąd, wysiadając z tego samochodu. Niech trochę pocierpi, zanim prawda wyjdzie na jaw. Zadzwoniła komórka Wiktora. – Co jest, Aga? – Podsłuch tej Wiechliny! Trafiliśmy! I to nieźle! Nasza gwiazda umówiła się dziś wieczorem z jakimś facetem na, jak się wyraziła, „sfinalizowanie transakcji”. – Tak się wyraziła? „Sfinalizowanie transakcji?” – Dokładnie to „sfi… sfi… sfinalizowanie transakcji”. – Bardzo śmieszne. Gdzie i o której? – O dziesiątej wieczorem. „Tam, gdzie ostatnio”. – Aha. Tam, gdzie ostatnio. Wiktor zastanawiał się chwilę. – Dobra. Zaraz wracamy do biura i ustalimy szczegóły. Ale plan jest taki. Równo o dwudziestej drugiej wchodzimy do jej mieszkania w Legionowie, tam, gdzie mieszka ze starymi. Ty, Aga, kierujesz tą akcją. My z Markiem i antyterrorystami jedziemy za nią, obserwujemy to sfinalizowanie transakcji i zdejmujemy ich. – Jasne. A nie mogę pojechać z wami? – Aga, to rozkaz. Przeszukacie mieszkanie, zabezpieczycie wszystko, co według ciebie będzie miało związek ze sprawą Malewicza. Zrozumiałaś? – Każde słowo.

3 Passat lawirował krętymi uliczkami na Gocławiu. W końcu wcisnął się pomiędzy rozdeptany trawnik a betonowy gazon, pełen niedopałków i zużytych prezerwatyw. – Tu się nie parkuje! – usłyszał Wiktor, wysiadając z samochodu. Spojrzał na niskiego zażywnego staruszka, który hardo wpatrywał się w niego, gotowy bronić do ostatniej kropli krwi każdego skrawka chodnika przed blokiem. Widać, że zastrzyk insulinowy nadmiernie go pobudził. A może wystarczyło podwójne espresso? Wiktor pokazał blachę. – Co to za emblemat? – zachrypiał obrońca chodnika. – Pan z elektrowni? – Komenda Stołeczna, szanowny panie. – Glina – powiedział z szacunkiem staruszek i puścił oko do Wiktora, ruchem głowy wskazując na auto. – Popilnować? – Pan wybaczy, ale nie mam drobnych – rzucił Wolski i odwrócił się. – Co pan! Jakie drobne? Dla kolegi po fachu przypilnuję za darmo. Żeby pies jakiś nie oszczał kołpaka czy dzieciak nie opluł. – Po fachu? – zdziwił się Wiktor. – Stołeczna?

Starszy pan podszedł bliżej i konspiracyjnym szeptem rzucił: – ORMO. Może mi pan zaufać. – Skoro tak pan mówi – mruknął Wolski i zatrzasnął za sobą drzwi do klatki. Dominik leżał na kanapie, przykryty kocem, na którym spoczywały dwa telefony i kupa pilotów. Sony, Philips, Samsung, Cyfra Plus, Cyfrowy Polsat. Jego żona podała kawę w szklankach i kanapki. Wiktor zjadł dwie, rozglądając się po pokoju. Mieszkanie Papieża stanowiło niebywałą mieszankę bezguścia i elektronicznych technologii XXI wieku. Między półkami błyszczącej najtańszej meblościanki Black Red White wisiał ogromny telewizor 3D. Marki Sony. Na kremowej komodzie stały PlayStation, Xbox i zestaw kina domowego. – Szef je kanapki, Kasia zrobiła. – Dominik się uśmiechnął. – Dogadza mi teraz. – Słyszałeś o napadzie na bank w Nowej Hucie? – zapytał Wiktor. – Coś tam słyszałem. – No i? – No i co? – burknął Dominik. – Chyba jesteś ekspertem od tych spraw? – Co szef?

– Może mógłbyś pomóc kolegom z Krakowa? – Ale po co? Do pokoju weszła żona Dominika. Rok starsza od niego, małżeństwem byli od ośmiu lat. Wiktor wiedział, że przyjechała do Katowic z Sokółki. Zaczęła studia, poznała Domino, nie skończyła. Na Podlasiu zostawiła trójkę starszego rodzeństwa i schorowanych rodziców. Pracowała jako kelnerka. Papież spotkał ją w klubie, zakochał się od pierwszego wejrzenia. Wysoka, o dobre piętnaście centymetrów wyższa od męża, przeciętnej urody, zawsze uśmiechnięta. Dominik mówił, że od razu zwrócił uwagę na jej długie nogi, zgrabny tyłek i kręcone włosy, teraz ufarbowane na jasny blond. Sześć lat temu przyjechali do Warszawy, kiedy Papież dostał etat w Komendzie Stołecznej. – Może zrobić wam więcej kanapek, co? – zapytała, zaciągając po białostocku. – Ja dziękuję – odparł Wiktor. – Były pyszne, ale więcej nie wcisnę.

Kiedy Kasia wyszła, kontynuował temat. – Przypomnij mi, na której stacji benzynowej widzieli tę parę, co napadła na bank? – Shell na Modlińskiej. A co? – Pojechałem tam i nie znalazłem żadnego pracownika, który by ich widział. – Może już nie pracuje? – Od pół roku nikogo nie zwolnili, nikt nie odszedł. – Może bał się powiedzieć? – Ciebie się nie bał, a mnie się bał? – Wiktor pokręcił głową ze śmiechem. – Czy mnie się ktoś może bać? – No nie wiem. – Dominik się zawahał.

– Pojedziesz ze mną do niego, okej? – Jasne. Popatrzyli sobie w oczy. Domino wytrzymał spojrzenie. – Dobra. Dasz radę pojutrze? – Dam.

4 Opuszczona hala przemysłowa w Legionowie wyglądała jak ostatni bastion socrealistycznej myśli architektonicznej. Jeszcze się bronił przed bezlitosnym upływem czasu, ale wszystko wskazywało na to, że wydawał z siebie ostatnie tchnienie. Tynk odpadał ze ścian niemal co chwilę. Dach przeciekał w wielu miejscach. Chyba łatwiej byłoby policzyć kawałki, w których nie przeciekał. Śmierdziało odchodami i stęchlizną. Ze ścian i podłóg wystawały stalowe pręty. Tak jakby ktoś na siłę próbował pozbawić to miejsce ostatnich bezcennych artefaktów. Minęła dziesiąta. Blade światło księżyca i przeraźliwa cisza tworzyły nastrój niczym z dobrego hollywoodzkiego horroru klasy C. A może nawet B, skonstatował w duchu Wolski. Przed czymś, co kiedyś było bramą wjazdową do hali, zatrzymał się biały peugeot 206. Po kilku minutach podjechało srebrne audi A4 z włączonymi światłami. Z peugeota wysiadła dziewczyna. Potem otworzyły się drzwi audi i wyłoniło się z nich dwóch łysych facetów w dresach Adidasa. Jeden w białym, drugi w granatowym. Wolski nie widział dokładnie ich twarzy, ale z daleka wyglądali jak reprezentanci Kazachstanu w zapasach. – Masz kasę? – rzucił Granatowy Dres. – Mam – odpowiedziała dziewczyna.

– Były dodatkowe koszty – burknął Biały. – Ja… ja… jakie dodatkowe koszty, co? Co wy se w chu… chuja lecicie? – Nic na to nie poradzę. – Granatowy wzruszył ramionami. – Sprawa zrobiła się głośna. Wiesz… – Co wiesz? Co wiesz? – Dziewczyna wypluła pod nogi gumę do żucia i podniosła głos. – To wasz problem! Układ był jasny. Wyjęła z torebki jakieś zawiniątko i podała Granatowemu. – Bierz umówioną kwo… kwo… kwotę i mnie nie wkur… wkur… – Stawiasz nas w bardzo niekonfrontowej sytuacji – powiedział Biały Dres. – W jakiej? Że co? – Jesteśmy zmuszeni regenocjować naszą umowę – dodał z uśmiechem Granatowy Dres i schował paczkę do kieszeni. Biały wyjął z kiszeni nóż i uśmiechnął się do dziewczyny. – Sama rozumiesz. Na kilka sekund zapadła cisza. Dziewczyna sięgnęła do torby i w jej dłoni pojawił się pistolet.

– Co wam się wydaje, bliźniaki pie… pie… pierdolone, że na frajerkę trafiliście, w mordę kopane! – Strzelała słowami jak karabin maszynowy, celując z pistoletu to w jednego, to w drugiego. – Już po was, ja wam to mówię, już po was! – Martyna, no co ty! My tylko tak! – Granatowy podniósł ręce. – Nie będziemy się upierać! – Teraz! Wchodzimy! – rzucił Wolski do mikrofonu. Kilka policyjnych samochodów błyskawicznie pojawiło się przed halą. Silne światła punktowe skierowane na Martynę Wiechlinę i dwóch dresiarzy pozbawiły ich możliwości szybkiej reakcji. Przez głośnik rozległ się wszechobecny głos Wielkiego Brata: – Policja. Jesteście otoczeni. Proszę rzucić broń i położyć się twarzą do ziemi. Powtarzam. Proszę rzucić broń i położyć się twarzą do ziemi. Jeżeli nie rzuci pani broni, będziemy strzelać bez ostrzeżenia. Po kilkunastu sekundach snop światła z helikoptera rozjaśnił scenę. Panowie w dresach wyglądali w światłach rampy jak dwaj identyczni mimowie, odstawiający jakiś groteskowy epizod. Dziewczyna rzuciła broń i posłusznie położyła się na ziemi. Bliźniacy po chwili zrobili to samo.

5 – Jak poszło? – zapytał Wiktor, kiedy Aga pojawiła się w drzwiach. – Jest nieźle. Znaleźliśmy trzy zegarki. Drogie. Roleksy.

– Brawo. Takie właśnie zginęły z mieszkania Malewicza – powiedział Morawiec. – Jutro idą do analizy – dodała Ruda.

Patrzyli na Martynę Wiechlinę przez lustro weneckie. Siedziała bez ruchu przy pustym stole, wpatrzona w jarzeniówkę. Znowu ma te kolczyki, pomyślał Wiktor. – Ile było kasy w tej torebce? – zapytał Morawiec. – Pięć tysięcy. – Za pięć tysięcy zabili Malewicza? – zdziwił się nadinspektor. – Może to rata? – rzucił Marek. – Czekaj, czekaj – zaczęła Aga. – Czy jej kolczyki nie wyglądają jak felgi od tego twojego żelazka? – Żelazka? – zdziwił się Morawiec. – To szef nie wie, że to auto z duszą? – zapytała Aga. Morawiec się uśmiechnął. – Widzę, że humory dopisują – rzucił cierpko Wolski. – Chodź, Marek. Zobaczymy, czy dzień skończy się tak dobrze, jak się zaczął. Weszli do pokoju przesłuchań, zostawiając za szybą podekscytowaną widownię. Dramaturgia spektaklu zapoczątkowanego pod halą w Legionowie sięgała zenitu. Marek zdjął dziewczynie kajdanki. Usiedli naprzeciwko niej.

– Dostałabym gumę do żucia? Próbuję rzucić palenie i wie pan… – Skąd ja pani teraz wezmę gumę? Mam skoczyć na stację benzynową czy do Tesco dwadzieścia cztery ha? – Tak tylko spy… spytałam. – Gdzie synek? – No w domu, z dziadkami. – Tak pani myśli? – Marek uniósł brwi. – A co? – A to, że godzinę temu zrobiliśmy nalot na pani mieszkanie w Legionowie. – Nie no, ludzie! Co jest? A… a… a… al-Kaida jestem czy jak? Co tu się dzieje? – A roleksy to pani kolekcjonuje czy rodzice mają takie kosztowne hobby? – zapytał Wolski. – O Matko Boska! – jęknęła Wiechlina. – Gdzie jest mój synek? – Został przewieziony do Domu Małego Dziecka w Warszawie – odparł Marek. – Co? Co wy sobie wy… wy… wyobrażacie? Oddajcie mi dziecko, skurwysyny! Dziewczyna rzuciła się przez stół na Marka. Zanim zdążył zareagować, wbiła mu się paznokciami w twarz. Dwa różowe tipsy prysnęły na podłogę, ale kilka ugrzęzło w miękkiej skórze. Wiktor skoczył na Wiechlinę z szybkością czarnej pantery. Złapał wpół i ściągnął ze stołu na ziemię. Przez chwilę kłębili się na podłodze, aż ją obezwładnił. – Spokój! Spokój, mówię! – Sprawnie skuł jej ręce na plecach. Do salki wpadła Aga. – Chodź, Marek, musimy to opatrzyć. W porządku? To dziwka jedna! – syknęła. – A ty co, suko? Myślisz, że jesteś le… le… lepsza? – rzuciła Wiechlina w jej kierunku. Aga bez słowa strzeliła ją w twarz otwartą dłonią, po czym wyszła z Markiem z pokoju. Wiktor posadził dziewczynę na krześle i usiadł naprzeciwko. – I po co to? Potrzebny ci dodatkowy paragraf? – zapytał. – Nie macie prawa porywać mi dziecka! – Wierz mi, dobrze wiemy, do czego mamy prawo, a do czego nie! Znaleźliśmy u ciebie w domu zegarki, które zginęły z miejsca zabójstwa Artura Malewicza. A do tego… – Zegarki? Ze… ze… ze… zegarki? Robicie mi tu Afganistan za kilka po… po… po… podróbek? Dziecko mi porywacie za jakieś gównia… niane chi… chi… chi… chińskie zegarki? – Nie kłam! Próbujesz się wykręcić, ale już za późno. Skąd masz te zegarki? Z domu Malewicza? Gdzie reszta? – Jaka reszta? Nie ma żadnej reszty. Miałam dwadzieścia roleksów, zostały te trzy, resztę sprze… sprze… sprze… sprzedałam. I tyle. – Gdzie? Komu? – A różnym takim. Bliźniacy, co im gazowcem groziłam pod ha.. ha… halą, jak nas zgarnęliście, kupili od mnie trzy. Po sto pięćdziesiąt za sztukę sprzedaję. A od żółtka biorę za pięć dych. Ta cała wasza akcja w stylu Jamesa Bonda więcej ko… kosztowała niż te zegarki i

parę torebek. Torebki też znaleźliście? Wiktor popatrzył na nią z wściekłością. No to mamy wróbla w garści. A raczej gówno, a nie wróbla. Chciał wstać i iść do domu, jednak wrodzone poczucie obowiązku kazało mu dokończyć to przesłuchanie. – Dobrze wiedzieć, na co idą pieniądze z naszych po… po… podatków. – Za atak na policjanta będziesz miała sprawę. Obiecuję ci. A teraz gadaj o bliźniakach. Tylko szybko. – Kiedy oddacie mi dziecko? – Jutro rano wypuścimy twoich rodziców i dziecko też. – Sta… starych wsadziliście? Za co, kurwa? Za niepłacenie abonamentu radiowotelewizyjnego czy za brak sztucznej szczęki? – Przypomniało nam się, jak twój stary, kiedy był jeszcze nauczycielem WF-u w podstawówce, tak pobił ucznia, że chłopak wylądował na pogotowiu. Tylko że wtedy, w osiemdziesiątym ósmym, jakoś mu to uszło na sucho. Dziś ten chłopak pracuje w stołecznej i ma ochotę na rewanż. – Zostawcie staruszka. – Wiechlina się skrzywiła. – Powiem, jak było, ale mu odpuśćcie. – Nie ma się nad kim litować. Sadysta dostanie za swoje. Ciebie też katował, gdy byłaś dzieckiem? – Jest chory na serce. – Od kiedy tak się mówi na pół litra? – Odpuść pan. – Mów o bliźniakach. Wiechlina westchnęła i pokiwała głową. – Miałam taki układ z bli… bliźniakami. Pół roku temu kupiłam samochód za piętnaście tysięcy. Ale ubezpieczyłam na trzy… dzieści. – Dobra ubezpieczalnia. PZU? – zapytał Wiktor. – Warta – odparła Wiechlina. – No i oni za piątkę mieli go zniknąć, ten sa… sa… samochód. Dycha na czysto. To wszystko. Wiktor spojrzał wymownie w stronę lustra weneckiego. Potem popatrzył na kolczyki w kształcie felg. – Warto było atakować policjanta? Dziewczyna wzruszyła ramionami. – Kiedy mnie puścicie? Wiktor też wzruszył ramionami, wstał i wyszedł z pokoju.

Jedenasty dzień śledztwa, piątek, 8.20 1 Władek Krygier, specjalista od otwierania sejfów, czekał oparty o swój wóz, kiedy Wolski zaparkował służbowego passata przed domem Joanny Frankel-Malewicz. Razem podeszli do drzwi i po kilku minutach Wiktor wręczył nakaz prokuratorski matce Malewicza. – Proszę za mną – powiedziała. Ogromny dom w podwarszawskim Konstancinie przypominał muzeum sztuki. Ale tylko w środku, bo z zewnątrz nie robił wielkiego wrażenia. Z ulicy widać było jednopiętrową posesję z zagospodarowanym poddaszem, solidne, podmurowane ogrodzenie, zadbany ogród. Ledwie jednak przekroczyli próg, a już mogli się przekonać, że właścicielka lubi zachowywać pozory skromności. Przeszli przez hol do drugiej, nowszej części domu, gdzie dobudowano kilka efektownych pomieszczeń. Przestrzeń biurowa połączona została z zimowym ogrodem i pokojem rekreacyjnym. Kobieta otworzyła jakieś drzwi i gestem zaprosiła ich do środka. – Tu jest sejf. – Wskazała na róg pokoju.

– Widzę – burknął Władek. Nigdy nie był towarzyski, pomyślał Wiktor. Gabinet, bo to najpewniej był gabinet pani domu, wyglądał tak, jakby co godzinę pucował go zastęp pokojówek. Obowiązkowo w granatowych sukieneczkach, białych fartuszkach obszytych koronką, z białymi czepeczkami na głowach i w koronkowych rękawiczkach. Kosztowne antyki, obrazy, rzeźby. Wie, w co inwestować, stwierdził Wolski.

– Napiją się panowie czegoś? – Ja dziękuję – bąknął technik. – A ja z przyjemnością wypiłbym espresso, jeśli można? – powiedział Wiktor. – Zapraszam w takim razie ze mną, panie inspektorze. Wolski spojrzał na technika. – Daj znać, kiedy skończysz. – Wiadomo. Przeszli do ogrodu zimowego, gdzie podano im kawę. Otaczały ich drzewka cytrusowe i inna roślinność ciepłolubna. Siedzieli w wygodnych i drogich fotelach ogrodowych. Wiktor mógł teraz dokładnie obejrzeć ogród, rozciągający się na tyłach domu. Mimo jesiennej pory, zimna i częstych deszczy ogród wyglądał naprawdę nieźle. Ciekawe, ile wynosiła pensja ogrodnika? – Jak się pani trzyma? – Dziękuję, jakoś się trzymam – odparła matka Malewicza i skinęła głową. – Dowiedział się

pan czegoś nowego? – Cały czas pojawiają się nowe rzeczy. – Wiktor się zawahał. – Jest coś, o czym powinna pani wiedzieć. I tak wkrótce wyjdzie to na jaw. Chyba lepiej, żeby usłyszała pani o tym ode mnie. Joanna Frankel-Malewicz spojrzała na Wolskiego ze zdziwieniem. – Zabrzmiało groźnie. Co to takiego? Wiktor pociągnął ostatni łyk kawy, dając sobie trochę czasu. – Dwa lata temu Artur wdał się w krótki związek z pewną dziewczyną – zaczął ostrożnie. – Jak krótki był to związek? – Bardzo krótki. – Pół roku? – Krócej – odparł. – Nie to jest w tym momencie najważniejsze. Istotny jest fakt, że dziewczyna zaszła w ciążę. – Słucham? – Matka Malewicza otworzyła szeroko oczy. Oczy jak pięć złotych, pomyślał Wolski. – Tak. Zaszła z nim w ciążę i urodziła to dziecko. – Niemożliwe – szepnęła.

– Potwierdzą to oczywiście badania. Ale ja jej wierzę. – Na jakiej podstawie pan jej wierzy? Przecież teraz każda może coś takiego powiedzieć o Arturze! Kto to jest? – Mamy zeznania tej kobiety i zeznania jej koleżanki. Sprawdziliśmy ją. Dostała od niego sto tysięcy złotych za usunięcie ciąży. Nie usunęła. Piotr Grabek pojechał z nią na zabieg. Ale go oszukała. Jego i Artura. Urodziła to dziecko. Chłopiec ma teraz półtora roku. – Boże, to niemożliwe. Ciąża, aborcja? Artur chciał ją przekupić? O czym pan mówi? – Przykro mi. Wolski uważnie się jej przyglądał. Nie udawała. Wyglądało na to, że naprawdę nie wiedziała. Kręciła przecząco głową, ręce jej drżały. – Artur? Dziecko? – Spojrzała na niego, ale Wolski miał wrażenie, że go nie widzi. Z holu usłyszał głos technika: – Panie inspektorze! Wiktor! Zrobione!

Stanął naprzeciwko sejfu i włożył rękawiczki chirurgiczne. Był w pokoju sam. Technik czekał w holu, a matka Malewicza gdzieś zniknęła. Zajrzał do środka. Sejf był pusty. A raczej prawie pusty. Leżał tam niewielki notes Moleskine i koperta. Co to jest? Tyle zachodu o jeden zeszycik? Wziął go do ręki i zaczął kartkować. Och ty w życiu! Jak powiedział pułkownik Hans Landa? Bingo. How fun! Otworzył kopertę i wyjął z niej kilka zdjęć i karty pamięci. Już wiedział, że ten dzień zaliczy do udanych.

2

Jechali ponad trzy godziny. O trzynastej stanęli pod blokiem na osiedlu Nowa Huta. Dwa radiowozy stały zaparkowane w bocznych uliczkach. Były niewidoczne z okien budynku, do którego weszli. Dotarli po schodach na drugie piętro. Wolski nacisnął dzwonek. Coś zacharczało za drzwiami. Jakby pudla zarzynali, pomyślał. Cisza. Przycisnął ponownie i zacharczało jeszcze raz. Coś mignęło w wizjerze. – Do kogo? – rozległ się zachrypnięty głos. – Do pani, pani Ostrowska! – krzyknął Wiktor. – Proszę szybko otwierać, bo gaz się ulatnia. Szybko! – Jaki gaz? – Ziemny, proszę pani. Ziemny. Mamy czujniki. Jest pani sama? – Z córką. – Zaraz przyjedzie straż pożarna, oknem trzeba będzie wychodzić. – Oknem? – Tak, oknem, można spaść z drabiny strażackiej, proszę szybko otworzyć. Tylko sprawdzimy. Koleżanka sprawdzi, jest upoważniona. – Tak, to ja. Agnieszka Stańczyk – dodała Aga, machając kartką. Drzwi się otworzyły. – Ile pani ma lat? – zapytał Wolski. – Słucham? – Gdzie córka? – W pokoju, u siebie. Tam. Po lewej. Wiktor i Aga weszli do mieszkania obok zdziwionej lokatorki. Aga została przy drzwiach. Wolski ostrożnie poszedł dalej. Przeciskał się przez zagracony korytarzyk. – Pani Moniko! – Zaraz, zaraz, gdzie pan idzie? Kuchnia jest tu! – zawołała za nim kobieta. – Widzę – mruknął Wolski. – Jesteśmy z policji. – Aga zamknęła drzwi. Pokazała blachę.

Ostrowska sprawiała wrażenie zdezorientowanej. – Policja zajmuje się gazem? – Czasami. – Pani Moniko. – Wolski otworzył drzwi do pokoju. – Musimy porozmawiać. – Pokazał blachę policyjną. Naprzeciw niego stała młoda dziewczyna. Przez chwilę w jej twarzy widać było niezdecydowanie, jakby nie wiedziała, czy ma usiąść, czy stać tak dalej. Chyba nie będziesz uciekać? Piękna. Za piękna na to. Ale właściwie na co? – Jak się pani pewnie domyśla, jestem tu w związku z… – Z czym? – Dziewczyna odzyskała pewność siebie. – Z kim. Z Malewiczem. – Proszę spokojnie usiąść – usłyszał głos Agi. – Kolega porozmawia z pani córką i sobie pójdziemy.

Wolski zamknął drzwi do pokoju dziewczyny. – Nikt pani o nic nie oskarża. Możemy pogadać? – zapytał. – Chyba tak – powiedziała niepewnie dziewczyna. – Możemy napić się herbaty? – Nie – odparła szybko. Dziewczyna była wysoka, co najmniej metr siedemdziesiąt pięć. Miała długie proste włosy w kolorze ciemny blond, ściągnięte z tyłu gumką, błękitne oczy, jasne brwi i duże mięsiste usta jak u Angeliny Jolie, stworzone do całowania. Ciuchy w stylu vintage z londyńskiego second-handu, może z Beyond Retro, Oxfam albo Absolute Vintage, leżały idealnie na jej perfekcyjnej figurze. – A ja bym się napił. Jest taka możliwość? – Może. – Wzruszyła ramionami.

– Aha. To poczęstuje mnie pani tą herbatą czy mam pójść po nią do sklepu? Dziewczyna otworzyła drzwi i krzyknęła:

– Mamo, zrób herbatę panu policjantowi! – A pani? – Już dziś piłam. – Chyba nie jest pani zaskoczona tą wizytą? Dziewczyna usiadła na tapczanie. Wolski obok niej. W bezpiecznej odległości. – W sumie to nie jestem – odpowiedziała na jego pytanie. – Miałam, co prawda, nadzieję, że nikt mnie z nim nie połączy. Ale jak widać, jesteście nieźli w tym, co robicie. – Współpraca międzynarodowa. Namierzyliśmy panią przez Londyn. – Tak? – Tak. Okazuje się, że tam wiedzą o pani znacznie więcej niż tutaj. Wysłaliśmy im pani zdjęcie i proszę. – Aresztujecie mnie? – To zależy. – Od? – Od tego, co mi pani powie. – Na jaki temat? – Na pewno nie na temat klęski nieurodzaju w Bangladeszu. – Niech pan pyta. – Gdzie i w jakich okolicznościach poznałaś Malewicza? – Na imprezie w klubie Hide, w Londynie. To było po jego zwycięstwie w tym turnieju. Nie znam się na tenisie. Nawet go nie rozpoznałam na początku. Bawiliśmy się. I tyle. – Jak się bawiliście? Ze szczegółami. – Pan jest jakimś zbokiem? Podnieca się pan, gdy ktoś opowiada przy panu o seksie? – Podniecam się, gdy siedzę obok mordercy. Albo morderczyni. Podniecam się na samą

myśl o dożywociu dla szmaty, która zabiła, żeby ukraść kilka zegarków i dwa telefony. – Wolski wstał i wyjął zza pleców kajdanki. – Koniec szopki. Nie chcesz gadać, to nie. Wstawaj! – Zaraz. Pan poczeka! Moment! Nikogo nie zabiłam, przysięgam! – Przysięgać to sobie możesz w kościele. Ja mam twarde dowody. A zaraz będę miał jeszcze twardsze – rzucił Wiktor. Dziewczyna spojrzała na niego z przerażeniem.

– Mam na myśli twoje odciski palców. Jestem jakoś dziwnie spokojny, że będą takie same jak te na miejscu zbrodni. – Nie, to nie tak! Byłam u niego, ale to nie ja. Niech pan posłucha, błagam pana. – Masz dziesięć minut. Gadaj. O wszystkim. Jesteś ostatnią osobą, która widziała go żywego. Udowodnij mi, że to nie ty. Potrafisz? – Poznaliśmy się w klubie Hide. Wprowadziła mnie tam koleżanka, która akurat sypia z jednym nadzianym angolem. Malewicz zaczepił mnie, zaczęliśmy gadać. Wypiliśmy parę drinków. Podobał mi się. Powiedziałam sobie, okej, na jedną noc może być. Naprawdę nie wiedziałam, kto to jest. Dopiero po jakimś czasie skojarzyłam, że to ten sportowiec. Potem bawiliśmy się w klubie Automat. Nigdy wcześniej tam nie byłam. – Jedna wielka impreza, co? – Tak. Imprezowaliśmy w Londynie całą noc. Poznałam jakichś jego znajomych. Piotr, Marek, John, Wiktor. I jakieś kobiety. Dużo kobiet. Wstawiłam się. – Co wzięliście? – Paliliśmy trawę, mieli też kokainę. Ja nie wzięłam, on wziął. Przy mnie wciągnął kreskę. Pojechaliśmy na imprezę do jakiegoś domu. Potem wylądowaliśmy w jego hotelu. W Marriotcie. Kochaliśmy się. Zasnęliśmy. Rano zaczęliśmy pić whisky, wzięliśmy prysznic i jeszcze raz uprawialiśmy seks. Przygoda jak każda inna. No może trochę bardziej… ekskluzywna. Rano żadnych narkotyków. Potem zaproponował, żebyśmy polecieli do Polski prywatnym samolotem jego kumpla. – Tak po prostu? – Tak. Też mnie to zdziwiło. Zastanawiałam się, czy lecieć. Nawet chciałam jakoś zniknąć. – Ale pomyślałaś sobie, że to może być dobry sposób, żeby uciec z Anglii, co? Prywatny samolot, dyskrecja. Po kłopocie. – To nie tak. Ja… Pan wie? – Wiem. O ironio, tak cię namierzyliśmy. – Zna pan szczegóły? – Wiem tyle co policja angielska – odparł Wiktor i spojrzał jej w oczy. – Powiem panu prawdę. Pan jest Polakiem, zrozumie mnie pan. Anglicy… szkoda słów. Pracowałam w małym hoteliku w dzielnicy Highbury, niedaleko Highbury Park – zaczęła. – Szefem hotelu był Hindus. Stary kretyn, który mylił Polskę z Portugalią. Przez rok wszystko było okej. Pracowałam legalnie, imprezowałam, trochę odkładałam. A potem ten stary zaczął się do mnie przystawiać. Najpierw robił delikatne aluzje, wie pan. Potem stało się to już męczące. W końcu, skurwysyn, próbował mnie zgwałcić. Uciekłam mu. Nie był agresywny,

tylko nachalny. Zaczął mnie obmacywać, próbował położyć, zresztą nieważne. Nie groził mi nożem, nie uderzył, więc postanowiłam z nim pogadać. Przeprosił. Powiedziałam, że zapomnę o wszystkim, że chcę pracować jeszcze miesiąc i odchodzę. Zgodził się. A potem nakręcił tę całą aferę z narkotykami, z kradzieżą. Nie mam z tym nic wspólnego. Wrobił mnie z zemsty. – Chyba pani wierzę. – Chyba? – To już dużo. Mam w Londynie kogoś, kto może pani pomóc. Zaufana osoba. Sprawdzi wszystko. Jeżeli mówi pani prawdę, będziemy w stanie to odkręcić. Ale to jest tam, a martwy Malewicz tu. Niech pani mówi dalej. – No więc jednak stwierdziłam, że faktycznie skorzystam z okazji i polecę do Polski. Malewicz zaproponował, że zrobimy przed wylotem zakupy. Nie wróciłam do mieszkania, zostawiłam wszystko. Trochę ciuchów, kosmetyki, parę książek, stara wieża. – Niewiele tego było. – W porządku. Miałam mniej. – Rozumiem. – Pojechaliśmy do Harrodsa. Kupił mi sporo rzeczy, sporo wydał. Naprawdę sporo. Ale nie naciągałam go. – Co ci kupił? – Bieliznę, sukienki, spodnie, bluzkę, sweter, trzy pary butów, zegarek, kolczyki, naszyjnik, kapelusz. No i wszystko, czego potrzebuję do zrobienia dobrego makijażu. – Ile wydał? – zapytał Wiktor. – Nie mam pojęcia. Z ręką na sercu. Wiem tylko, że kolczyki kosztowały trzy tysiące funtów, a naszyjnik pięć. – Po jednym dniu znajomości wydał na ciebie kilkanaście tysięcy funtów? To co wy robiliście tej nocy? – Wolski się uśmiechnął. Ona też. – Był trochę szalony. I lubił poczuć, że ma władzę, kontrolę nad wszystkim. Pozwoliłam mu na to. Znam ten typ. – Zakochałaś się w nim? – Mogłabym się zakochać. Ale musiałabym go lepiej poznać. – A dlaczego go lepiej nie poznałaś? Monika przejechała ręką po włosach. Westchnęła. – Z Harrodsa pojechaliśmy prosto na lotnisko. – O której to było? – Do samolotu wsiedliśmy około trzeciej czasu londyńskiego. Na pokładzie imprezowaliśmy dalej. Ale bez narkotyków. W Warszawie szybko znaleźliśmy się w Hiltonie. Bawiliśmy się w dwóch apartamentach na jakimś wysokim piętrze. Około ósmej wieczorem Artur zaproponował, żebyśmy pojechali do niego. Piotr, taki jego kumpel, odwiózł nas. To znaczy jego kierowca prowadził. My siedzieliśmy z tyłu we troje. – O czym rozmawialiście w samochodzie?

– O niczym konkretnym. – To ważne, przypomnij sobie. – Nie pamiętam, oni gadali o jakimś filmie. Nie znałam go. Potem wysiedliśmy na podziemnym parkingu, Artur przełożył nasze zakupy do swojego samochodu i poszliśmy do windy. – No i teraz najważniejsze… – Mówię, jak było. – Dobra, dawaj dalej. – Weszliśmy do jego mieszkania. Zaproponował mi drinka. A potem… – No? – Zapytał, czy to prawda, że w samolocie proponowałam Piotrowi seks za pieniądze. Wolski milczał. Patrzył na nią. Chciał zadać jej pytanie, ale się powstrzymał. – A pan jak myśli? – Po kilkunastu latach pracy w policji nauczyłem się nie odpowiadać na takie pytania. Tobie jednak odpowiem. Myślę, że Piotr chciał ci wyświadczyć przysługę. Niedźwiedzią, jak to się mówi. – Dobry pan jest. Dzięki. Ten palant zaczął się do mnie przystawiać w samolocie. Artur tego nie widział. Spławiłam go. I tak się zemścił. – Pokłóciliście się z Malewiczem? – Wkurzyłam się, wymieniliśmy kilka ostrych zdań. Nazwał mnie dziwką i takie tam… Powiedziałam mu, żeby się ode mnie odwalił. Zabrałam to, co miałam pod ręką, i wyszłam. To znaczy właściwie nic nie miałam. Płaszcz, torebka. – I tyle?

– Tyle. Nie zabiłam go. Po co miałabym go zabijać? Takich kłótni miałam w swoim życiu sporo. Jakbym po każdej miała zabijać, toby mnie policja całego świata szukała. Nawet nie wzięłam tych rzeczy z jego samochodu. Wierzy mi pan? – O której od niego wyszłaś? – Około dziewiątej. Byłam u niego może dziesięć minut. Wierzy pan? – zapytała ponownie. – Może ci wierzę, ale musimy to sprawdzić. – Co sprawdzić? Jak? Wiktor klepnął się dłońmi po udach. – Niestety, musisz pojechać z nami do Warszawy. – Jak to? Przecież wszystko powiedziałam. – Taka jest procedura. Musimy pobrać materiał DNA, wziąć odciski palców, spisać zeznanie. – Nigdzie nie jadę. – Znowu zaczynasz. – Wyjął kajdanki. – Mam cię skuć? Jeżeli jesteś niewinna, to nic ci nie grozi. Ale musisz z nami pojechać.

– Do jasnej cholery! – Jedno mogę ci obiecać. Twoją londyńską sprawą jutro zajmie się mój zaufany człowiek w Londynie. Myślę, że to odkręcimy. – Ale mi pocieszenie – jęknęła. – Mam wziąć szczoteczkę do zębów? – Weź. Dziewczyna zaczęła pakować rzeczy do torby. – Mogę zobaczyć twoją biżuterię? Kolczyki, pierścionki, bransoletki. – A po co? – No wiesz… czynności służbowe. Jeśli nie chcesz pokazać po dobroci… – Dobra. Proszę. Dziewczyna podała Wolskiemu niewielki kuferek. Postawił go na biurku, otworzył delikatnie i zaczął przyglądać się zawartości. – To z rubinem? – Co? – Ten pierścionek. Ten kamień to rubin, prawda? – Owszem. I co z tego? Wiktor wyjął z kieszeni pęsetę i małą torebeczkę, a potem ostrożnie umieścił w niej pierścionek. – Ten kuferek też bierzemy. Sorry, taka praca. Kiedy szli do windy, dziewczyna zapytała: – Po co ta szopka z gazem? – A bo ludzie nie lubią, kiedy do nich puka policja. Ty lubisz? – rzucił Wiktor.

3 Świst rakiety. Potężny serwis posyła piłkę w kierunku Delgado z prędkością dwustu trzydziestu kilometrów na godzinę. As. Jego dziewiąty w meczu. Hiszpan opuszcza głowę i przechodzi na drugą stronę kortu. Teraz Malewicz serwuje na pole przewagi. Kolejny dobry serwis. Hiszpan odpowiada, ale trafia w siatkę. Trzydzieści do zera. Po chwili dziesiąty as. Czterdzieści do zera dla Malewicza. Polak kończy gema akcją serv & volley. Błyskawiczny gem i błyskawiczny set. Sześć do dwóch dla Malewicza. Zaczynają drugi set. Serwuje Delgado. Ale to nie jest jego gem. To nie jest jego gra. Dwa dobre returny. Potem prosta piłka wysłana przez Hiszpana w aut. As. A po chwili podwójny błąd serwisowy. Hiszpan próbuje jeszcze powalczyć w tym gemie. Ale wszystko, co udaje mu się ugrać, to dwie wygrane wymiany. Przełamanie w pierwszym gemie. Malewicz jest nie do zatrzymania. Podskakuje za linią końcową. Coś do siebie pokrzykuje. Jest pobudzony. Ale rękę ma pewną. Spokojnie wygrywa kolejne wymiany. Nie boi się iść do siatki. Serwuje asy. Hiszpan, zwycięzca dziesięciu turniejów wielkoszlemowych, jest bezradny. Walczy, robi, co może. Ale niewiele może tego wieczoru w Monte Carlo. W drugim secie również wygrywa zaledwie dwa gemy.

Król mączki schodzi pokonany. Powiedzieć „pokonany”, to nie powiedzieć nic o tym meczu. Schodzi rozbity. Malewicz triumfuje. Podpisuje się na kamerze, rozdaje autografy. Wysyła pocałunki w cztery strony świata. Podchodzi do niego Thomas Maier – austriacka legenda tenisa – który w tym roku pełni honory gospodarza imprezy. Krótki wywiad na oczach tłumu i kamer. – Jak się czujesz? – pyta Maier. – Wspaniale. Pewnie tak samo jak ty w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym trzecim, kiedy tu wygrałeś – żartuje Malewicz. – O! Brawo! Dobrze się przygotował! Wikipedia? – Po pytaniu Maiera trybuny wybuchają śmiechem. Rozlegają się brawa. – Nie, mama mi opowiadała do snu, gdy byłem mały. – Znowu śmiech na trybunach. – Trudny mecz? Wyglądało, że wygrałeś łatwo. Ale wiem, że pozory często mylą. – Tak. Masz rację. Nie było łatwo. Wynik nie oddaje tego, co się tu działo. I tego, co działo się w mojej głowie. Grać z takim mistrzem w finale prestiżowej imprezy to naprawdę coś wyjątkowego. Nogi mi drżały na rozgrzewce… – Ale opanowałeś tremę? – Tak. Już podczas rozgrzewki napięcie ze mnie opadło. Potem szybko złapałem swój rytm. Pilnowałem własnego serwisu i czekałem na okazje do przełamania. – Nie bądź taki skromny. Potrafiłeś wiele razy zagrać efektownie, na granicy ryzyka. To się podobało! Prawda? – Maier odwraca się do publiczności. Rozlegają się głośne oklaski i okrzyki. – Udało mi się. – Polak się uśmiecha. – Czasem trzeba użyć jakiejś tajnej broni. Zagrać niekonwencjonalnie. Jeśli raz ci wyjdzie, nabierasz pewności siebie. Starasz się to powtórzyć. Ale musisz bardzo uważać. Zbytnia pewność siebie może cię zgubić. Czasem jedna czy dwie nieprzemyślane akcje potrafią zniweczyć trud całego seta. Pojedynczy gem może wiele zmienić. Tracisz gem przez własną głupotę i możesz przegrać cały mecz. – Lubisz grać przeciwko Toniemu Delgado? – Bardzo. W meczach z Tonim to moja pierwsza wygrana na mączce. Cieszę się. Muszę wam powiedzieć, że gra przeciwko niemu to dla mnie zawsze wielki zaszczyt, ponieważ uważam go za jednego z najwybitniejszych tenisistów w historii. Podziwiałem i podziwiam jego grę. Jest wybitny, genialny. Dzięki, Toni, za to, że byłeś i jesteś wzorem do naśladowania i moją inspiracją. – Malewicz uśmiecha się, a po policzkach spływa mu kilka łez. Publiczność odpowiada owacją na stojąco. Wolski wypił łyk gorzkiej kawy. Była druga trzydzieści sześć. Obejrzał już trzy mecze Malewicza. Spojrzał na kupkę DVD leżących na stoliku. Zajebisty weekend, pomyślał. Jedno piwo na deser, jeden mecz i spać. Poszedł do lodówki po piwo. Włączył kolejne DVD, na którym czarnym markerem było napisane: „Malewicz–Songa, półfinał Rzym, 2 maja”. Kiedy na początku drugiego seta wlewał kolejną porcję złotego płynu do szklanki, nie odrywając wzroku od telewizora, kamera pokazała publiczność oklaskującą wspaniałe zagranie Malewicza. Wiktor zamarł. Piwo sączyło się dalej, wypływając ze szklanki na antyczny stolik z końca XIX wieku. Korniki będą miały imprezę. Złapał pilota, przewinął obraz kilkanaście sekund wstecz. Puścił ponownie.

– Niesamowite – powiedział do siebie. Przewinął jeszcze raz i jeszcze raz. Włączył pauzę i wpatrywał się w ekran, jakby zobaczył ducha.

Dwunasty dzień śledztwa, sobota, 10.00 1 Pachniało kawą. Lubił to. Aromat caffè vergnano rozchodził się po lokalu, sprawiając wrażenie, że cały świat przeniósł się na chwilę do małej kafejki w Turynie. Albo w Neapolu. Wiktor delektował się tym złudzeniem. Kelnerka uwijała się, lawirując między stolikami i roznosząc na srebrnej tacy coraz to nowe filiżanki. Gdy go mijała po raz kolejny, poczuł bogactwo smaku i zapachu arabiki… nuty cytrusowe, kwiatowe, przyprawy, pieczony chleb, wiśnie, czekoladę. Zamówił cappuccino. Rozejrzał się po kawiarni. Obstawa Grabka już tu jest, pomyślał. Sprytnie się maskują. Amatorzy dobrej kawy? Kelnerka postawiła przed nim filiżankę i mrugnęła do niego, może rozpoznając smakosza czarnego napoju. – Ładna piana. Sama pani robiła? – Barista przygotował, proszę pana. – Barista? To jakiś Włoch u was pracuje? – Słucham? – To chyba włoskie nazwisko? Nie mylę się, prawda? Kelnerka spojrzała na niego. Nie wiedziała, czy się uśmiechnąć, czy udać obojętność. – A, wiem! Brazylijczyk! Zgadłem? – Zgadł pan. Brazylijczyk. Tylko rodziców ma na Podlasiu. O, tam stoi. – Kiwnęła głową w kierunku baru. Chudy blondyn krzątał się koło ekspresu. Uśmiechnęła się do Wolskiego. – Jaki ten świat mały. – Wolski odwzajemnił uśmiech. Obok nich stanął Jan Grabek. – Dla mnie podwójne espresso i szklanka wody – wychrypiał. – Już podaję – rzuciła kelnerka, obróciła się na pięcie i zniknęła między stolikami.

– Dzień dobry, panie prezesie. – Dobry? To się okaże. – Grabek opadł na krzesło. Wolski zastanawiał się, czy mebel wytrzyma. Mocne materiały teraz robią. A takie niepozorne to krzesełko, pomyślał. – Fakt. Dla pana chyba nie najlepszy. Grabek zmierzył go wzrokiem. – Co? – burknął. – Chociaż nie. Dla pana to jednak będzie dobry dzień. Dla pana dobry. – Zamieniam się w słuch – wycedził biznesmen. – Tomasz Raczkowski. Potrzebuję wszystko na jego temat. Wszystko, co da się ustalić bez tortur i łamania praw człowieka. Gdzie, kiedy i kogo trenował. Z kim je, z kim mieszka, z kim

żyje, z kim żył. Głównie chodzi mi o jego relacje z młodymi zawodniczkami. Podejrzewamy go o molestowanie nieletnich. Temat wyszedł przy okazji śledztwa w sprawie Malewicza. Przez ostatnie dwa lata trenował młode zawodniczki w Uzbekistanie. Tam też coś się wydarzyło. Dobrze byłoby ustalić co. – Rozumiem. – Grabek spojrzał badawczo na Wolskiego. – Już dziś zaczniemy działać. – Mogę trochę poczekać, jeśli trzeba. Byleby materiał był obszerny. – Będzie. Będzie lepszy, niż gdyby to FBI robiło. – Nie wątpię. Przejdźmy dalej. Trochę spraw się nazbierało. – Wolski podał Grabkowi kilka zdjęć. – Co to? – To coś, co spokojnie sobie leżało w sejfie Malewicza. Pamiątka z wakacji? Milioner popatrzył na odbitki.

– Piękny jacht. To pański? – zapytał Wiktor. Grabek spojrzał na niego z wściekłością w oczach. Gdyby wzrok mógł zabić, byłby już martwy. Bazyliszek dla ubogich, pomyślał Wolski. – Skurwysyny – syknął biznesmen. – Ładna ta pani ze zdjęcia. Polka, prawda? Ma walory. – Co pan… – Grabek zrobił się czerwony na twarzy. Przypominał piec martenowski, który zaraz wypluje z siebie gorącą lawę. – Ale to jeszcze nic. W sejfie był notes. Taka jakby lista płac. To znaczy kto, kiedy, ile płacił. I za co. Ale za co to tak ogólnie, bez szczegółów. Milioner popatrzył na Wiktora spode łba. – Kurwa, jaki notes?

– Nazwiska, kwoty. – Kurwa, jakie nazwiska? – Grabek z trudem powstrzymywał wybuch wściekłości. – Nazwiska klientów agencji… – Róża, ta kurwa! – przerwał mu Grabek.

– Tak. Róża Borska jest prostytutką, jeśli to chciał pan powiedzieć. – Malewicz i Róża… mogłem się domyślić… ale byłem głupi – syczał milioner. – Spokojnie. Różą ja się zajmę. – Ale… – Powtarzam, biorę ją na siebie. W sejfie były też karty pamięci z tymi zdjęciami. Ustalę, czy są jakieś kopie. – Nie wierzę. Ja ją za… – Groźby karalne w obecności funkcjonariusza? – Skąd pewność, że uda się panu to załatwić? A jeśli będzie zeznawać? – Nie o tym. Nic o tych zdjęciach w papierach śledztwa nie będzie. Z notesu Malewicza zginęła jedna kartka. I tyle. – Notes Malewicza? Nie wierzę. – Grabek kręcił głową.

– A jednak. W jego sejfie. Grafolog już potwierdził. Zresztą na tamtych kartkach są tylko jego odciski palców. – Ale czy na pewno… – Grabek zawiesił głos. – Sam otworzyłem sejf. Nikt tego nie widział. Kartka z pańskim nazwiskiem i kwotami poszła z dymem. Karty pamięci dobrze zabezpieczyłem. – Mógł mi pan te karty przynieść. – Nie mogłem, wiem, co robię – odburknął Wiktor. – Nie będę teraz tego tłumaczył. Maj dwa tysiące dziesiąty, Cannes, dziesięć tysięcy euro. Zgadza się? – Taaa… – Wrzesień tego samego roku, Marbella, piętnaście tysięcy euro. – Dobra, niech pan przestanie – syknął Grabek. – Potwierdzam jedynie fakty. – A Piotr tam jest? Na tych listach? – Nie ma go. Milioner pokręcił głową z niedowierzaniem. – Jak on mógł? Po co? – Skrupulatny był. Ten notes to kompendium wiedzy… takie jego zabezpieczenie na wszelki wypadek. Ale jak widać, nie pomogło. – Prowadzili ten biznes razem z Różą? – Nie skomentuję, dla dobra śledztwa. – Nie, no, nie wierzę. – Grabek zaczął się śmiać nerwowo. – To jest nieprawdopodobne. – Ja też się zdziwiłem. I to bardzo. – Co jeszcze było w tym notesie? – Reszta pana nie dotyczy.

Grabek znowu pokręcił głową. Nie miał nic do powiedzenia. – Raczkowski! – przypomniał Wiktor i wstał.

– O! Widzi pan, przez to wszystko bym zapomniał. – Grabek podał mu kopertę. – Zaproszenia na galę.

2 Dochodziła czternasta, kiedy passat wjechał na stację Shell. Zaparkował z boku. Po chwili Dominik wskazał na faceta w czerwonym kombinezonie, kręcącego się obok myjni. – To ten. – Jesteś pewien? – zapytał Wiktor. – Na sto procent. – Idziemy. Dominik z trudem wysiadł z samochodu, lewą rękę miał na temblaku. Podeszli do

pracownika stacji. Niepozorny, pomyślał Wolski. Mężczyzna wyglądał na jakieś czterdzieści lat, był niewysoki, miał brązowe oczy i czarne kręcone włosy. Krągłe policzki zdobiły długie baki. – Witam. Pan Stefan Adamski, prawda? Pamięta mnie pan? – zapytał Dominik. Pracownik spojrzał na niego wystraszonym wzrokiem. – Tak – odpowiedział cicho.

– Komenda Stołeczna. Możemy porozmawiać? – rzucił Wiktor. – Panowie – jęknął mężczyzna – ja mam żonę i dwójkę dzieci. Nie chcę kłopotów. Bardzo panów proszę. – Nie będzie żadnych kłopotów – zapewnił Wolski. – To zajmie dziesięć minut. Poproszę pana szefa… – Nie! Błagam, tylko nie to. Szef nie wie, że z panem rozmawiałem. – Adamski wskazał na Dominika. – Tak – powiedział Papież, odwracając się do Wiktora. – Obiecałem panu, że zachowamy dyskrecję. Zabezpieczyliśmy nagrania, ale o tym, że to pan ich rozpoznał, nie było w raporcie ani słowa. – Jak szef się dowie, że gadałem z policją, to mi jaja urwie. To furiat, nienawidzi gliniarzy. A gdzie ja teraz pracę znajdę? Żonę w zeszłym miesiącu zwolnili z Biedronki. – Rozumiem. – Chodźmy za myjnię. Staniemy i pogadamy w spokoju – zaproponował Adamski. Stanęli na tyłach budynku. Mężczyzna zapalił papierosa. Po chwili pojawił się drugi pracownik Shella. Łysy, w okularach, z sumiastym wąsem. – Co jest? – zapytał. – Jacuś, proszę cię, kryj mnie przed starym, jakby co. Ja tu z panami zamienię parę słów. Dobra? Dziesięć minut. – Dobra. Ale będziesz mi wisiał za to pięć fajek – wychrypiał Sumiasty Wąs i poszedł. Wiktor dyskretnie przyglądał się pracownikom Shella. Wiedział, że Dominik go obserwuje, więc udawał obojętność i znudzenie. – Dobra, nie chce mi się tu stać nie wiadomo ile. Podobno rozpoznał pan tę parę. – Podał pracownikowi dwa zdjęcia. – Tak. Już mówiłem. Tankowali. – Czy coś zwróciło pana uwagę? – Nie, zachowywali się normalnie. – To dlaczego ich pan zapamiętał? – A bo tak śmiesznie wyglądali. Ubrani na czarno jak te, wie pan, wampiry z tego filmu – Adamski się zawahał – Świt czy Zmierzch, nie pamiętam. Moja córka to ogląda na okrągło. – Ile czasu spędzili na stacji? – zapytał Wiktor. – Kilka minut. Zatankowali, zapłacili i poszli.

Wolski odwiózł Papieża na Gocław. Zaparkował w swoim ulubionym miejscu, ale ORMOwca dziś nie było. – Teraz mi wierzysz? – zapytał Dominik, zanim wysiadł. – Od początku ci wierzyłem. Chciałem sprawdzić, czy czegoś nie pominąłeś. – I co? – Dominik spojrzał na niego uważnie. – Jesteś dobrym gliną – rzucił Wiktor. – Cześć.

3 Kiedy pędził Wisłostradą, zadzwoniła komórka melodią While My Guitar Gently Weeps Beatlesów. To Marek. – Jedziemy za nimi. Po tym jak odjechaliście, ci dwaj zapakowali się do czarnego land cruisera, zdjęli kombinezony Shella i odjechali. Zaraz przejmie ich Witek, ja się zwijam.

– Dobra. Wyrzucili gdzieś te kombinezony po drodze? – Nie. Mają je raczej ze sobą. Nie widziałem, żeby coś wylatywało przez okno. – Poślijcie za nimi dwa wozy. Powiedz Witkowi, żeby uważał, czy czegoś nie wyrzucają po drodze. Musimy mieć te kombinezony.

4 Tym razem nie było P.O.D., nie było samochodów na podnośnikach. Lawiro siedział w swoim kantorku i popijał czarną kawę. Obok kubka z czarnym płynem stała butelka Jacka Danielsa. – Kawa po góralsku? – zapytał Wiktor, siadając przed długowłosym mężczyzną. – Jakbyś zgadł. Chcesz? – Nalej. Ale bez kawy. Lawiro postawił na stole dwie szklanki. Napełnił je złocistym płynem, po czym obaj wychylili swoje porcje. – Jeszcze? – Nie, dzięki. – Ten z tatuażem to Sasha Razov – zaczął bez wstępu Lawiro. Wyjął z szuflady kluczyki do brooklandsa i rzucił Wiktorowi. – Białorusin albo Rosjanin. Jeden chuj. Ale nie pracował dla naszych przyjaciół ze Wschodu. Wygląda na to, że robił dla Niemców. – Niemców? – zdziwił się Wiktor. – Takich z korzeniami nad Bosforem. – Jakim cudem turecka mafia próbowała mnie sprzątnąć? – A tego to już nie wiem, stary. Wbrew pozorom nie chodzę za tobą krok w krok i nie

śledzę twojego pożycia intymnego. Może naraziłeś się jakiejś dziwce na wakacjach w Alanyi. – Dobrze kombinujesz. Tyle że nigdy w Turcji nie byłem. A w Niemczech zaledwie parę razy. Ale poza niemiecką drogówką nikomu nie podpadłem. – No to nie mam koncepcji. – Coś więcej o nim? – Właściwie to nic. Ciężki temat. Wiem jeszcze tylko, że często latał do Hamburga. Może tam rezydują? Ale oni tu żadnych interesów nie prowadzą, więc nie wiem… Dziwna sprawa. Rozumiesz… Ruscy, Białorusini, Ukraińcy, żółtki działają u nas od lat. Normalka. Ale Turcy z Niemiec? – Lawiro wzruszył ramionami. – Żaden nawet knajpy w Warszawie nie ma. – A tamci dwaj? – To gnojki. Wynajął ich na jedną robotę. Chłopaki z Łodzi. Tutaj masz adresy, ale nic z nich nie wyciągniesz. – Lawiro podał Wiktorowi kartkę. – Jeden podobno ranny w ramię. Ty to jesteś Rambo. – Uśmiechnął się i nalał sobie whisky. – A co ty tak sam pijesz? – Wiktor spojrzał wymownie na butelkę. – Kobieta cię rzuciła? Bank się upomniał o kredyt? Kupon ci nie wszedł? – Jakbyś zgadł. Nalać ci jeszcze? – Strzemiennego.

Płyn zabulgotał w szkle. – Wszystkiego po trochu, stary, wszystkiego po trochu. – Lawiro westchnął. – Ale nie z takiego gówna już wychodziłem. – Wiem. Inaczej nie gadałbyś teraz ze mną – powiedział Wiktor, wychylił szklankę i wyszedł.

Trzynasty dzień śledztwa, niedziela, 11.05 1 Zapalił znicz, postawił na płycie i usiadł. Ławeczka była mokra, ale nie chciało mu się odgarniać wody. Siedział w milczeniu. Zamknął oczy. Głośno oddychał. Z kącika lewego oka popłynęła samotna łza. Poczekał, aż skapnie z policzka. – I co teraz? – zapytał samego siebie. – Co teraz, stary? Nikt nie odpowiedział.

– Średnio raz na tydzień ktoś próbuje pozbawić mnie życia. – Pokiwał głową. – Może to i dobrze… Przynajmniej już wiem kto. Turecka mafia z Niemiec. Śmiesznie, nie? Jak to się wiąże z Malewiczem? Popatrzył przed siebie. Kilkaset metrów dalej mignęła jakaś czarna sylwetka. Ludzie Grabka? – Dużo w życiu widziałem. Ale czy sportowiec może prowadzić dobrze prosperującą agencję towarzyską? – Uśmiechnął się pod nosem. – A jego była kochanka zawiaduje tym biznesem? Fotografowali klientów, żeby ich potem szantażować? Może zawiedziony klient chciał się z nim rozliczyć po swojemu? A może ci Turcy też mają w tym udziały? Dlatego ten gość z tatuażem za mną łaził. Coś na pewno łączyło Malewicza z tymi Turkami. Wpatrywał się w miejsce, w którym chwilę wcześniej zobaczył kogoś w czarnym płaszczu. – Pan sportowiec okazuje się niezłym skurwysynem. Nie przypuszczałem, że doping jest tak obecny w tenisie. Koksował jak Ben Johnson. A nawet lepiej, bo go nie złapali. To znaczy złapali, ale się wykręcił. Cwaniak. Czy doping to tło, czy przyczyna morderstwa? Ktoś mógł go szantażować, przyszedł odebrać pieniądze, pokłócili się i… Otarł łzę, która płynęła po policzku. – To od wiatru – powiedział. Zamyślił się. – Malewicz miał romans z narzeczoną przyjaciela. Guzik z jego odciskami palców znaleźliśmy na miejscu zbrodni. Jest motyw. Wygląda jednak na to, że ostatnia widziała Malewicza żywego jego kochanka z Londynu. I to ona uderzyła go w twarz. Na szczęce został ślad jej pierścionka. Może któreś z nich kłamie. Grabek podrzucił nam trop tej Wiechliny. Jakby chciał odsunąć od siebie podejrzenia. Być może po kłótni Malewicza z Moniką wrócił do mieszkania?

2

Wiktor skończył zmywać naczynia i ułożył się na kanapie. Już zaczynał drzemać, kiedy zadzwonił telefon. – Możemy się spotkać, panie inspektorze? – Kaśka? – zapytał zdziwiony Wiktor. – Co się stało? Coś z Dominikiem? – Nie. Tak ogólnie, pogadać chciałam. – Jasne – odparł zaskoczony. – Może jakoś się złapiemy w przyszłym tygodniu? – Dzisiaj. Musimy dzisiaj. Dominik pojechał na dwa dni do rodziny. Jutro wraca. Mogę tylko dzisiaj. Proszę – mówiła drżącym głosem. Wiktor znał żonę Dominika, ale niezbyt dobrze. Kilka razy rozmawiali na policyjnych imprezach. Nigdy wcześniej do niego nie dzwoniła. Coś się dzieje. Jest źle, pomyślał. – Jasne. Może być dzisiaj. – Gdzieś niedaleko centrum, dobrze? – Dobrze. – Jest taki bar na Grójeckiej osiemdziesiąt osiem. Za godzinę? – Będę. Patrzył na jej smutną, zniszczoną twarz. Na pierwszy rzut oka wszystko było okej. Wysoka blondynka, zgrabne nogi, gustowny płaszczyk, ciepły uśmiech. Ale po dwudziestu latach w policji Wiktor potrafił, z wnikliwością aparatu rentgenowskiego, prześwietlić pacjenta, zanim ten otworzy usta. Pod makijażem i powierzchownym ciepłem, emanującym od tej dziewczyny z Sokółki, kryły się zmęczenie, napięcie i strach. – Nie mam do kogo się zwrócić – zaczęła. – Siostra mi powtarza, że tak bywa w małżeństwie. Ale ja wiem, że to coś innego. To coś gorszego.

– Powiedz mi – szepnął Wiktor. – Tak się nie da żyć. Poznaliśmy się w Katowicach, to pan wie. Dominik pracował w Komendzie Wojewódzkiej. Pierwszy rok małżeństwa był super. – Uśmiechnęła się, jakby na wspomnienie tamtych czasów. – A potem? – Nie wiem, czy Dominik się zmienił, czy zawsze taki był…? Coś się zaczęło dziać. On… – Urwała. Wiedział, co zaraz usłyszy. Siedzieli w milczeniu. Kelnerka przyniosła dwie herbaty i ciastka. Wiktor przesunął cukiernicę w stronę żony Dominika. W kawiarni było pusto, oprócz nich zawitał tu tylko jeden klient. Kilka stolików dalej mocował się z opakowaniem chustek, klnąc pod nosem. Kelnerka nudziła się za ladą barową, grając na smartfonie w Angry Birds. Wolski spojrzał przez okno. Szare postaci, skulone pod parasolami, przemykały chodnikiem, omijając kałuże. Wymarzona sceneria do takich wyznań, pomyślał. – Spokojnie – odezwał się do niej cicho. – Powiedz, co czujesz, nie zastanawiaj się. Pomogę ci. – Mówił, że to stres. Że go nie zrozumiem. Z pracy wracał albo zmęczony, albo pijany, albo zestresowany. Albo w ogóle nie wracał. Twierdził, że musi się odstresować z kolegami.

Zaczęły się kłótnie, awantury. Ale jakoś to przetrwałam. Kiedy dostał szansę wyjazdu do Warszawy, miałam nadzieję, że będzie lepiej. – Poprawiło się na jakiś czas? – Tak. Przez kilka miesięcy było w porządku. A potem znowu. Wódka, awantury. Wracał z pracy i znikał na całe dnie, a czasem i noce. Nasze życie rodzinne, domowe, przestało istnieć. Pogadać o sprawach domowych, o mnie, o nas? A gdzie tam. Marzenie ściętej głowy. – I przez ostatnie cztery lata żadnej poprawy? – Jak z kryminalnego przeszedł do pana te trzy lata temu, to mówił, że wszystko się zmieni. Że przełożony to w porządku gość. Że wreszcie go doceniają, że skończą się problemy finansowe. I w ogóle wszystkie problemy. – Skończyły się? – Skończyła się agresja słowna, zaczęła fizyczna – rzuciła, uciekając wzrokiem w bok. – Po szpitalu jest gorzej? – zapytał Wiktor. – Bez zmian. – Wzruszyła ramionami. – Ani lepiej, ani gorzej. Wiktor zacisnął pieści pod stołem. Biedna dziewczyna, pomyślał. Kolejna żona policjanta. Przed ślubem z gliniarzami powinni tym dziewczynom pokazywać statystyki. Jak to było? Mężowie odreagowują w domu problemy związane z pracą w policji. Stresy narastające podczas służby odbijają się na sytuacji rodzinnej. Zanika więź małżeńska. Żony policjantów często zmagają się z syndromem odrzucenia i tracą poczucie własnej wartości. Boże! Albo rozwód, albo się z tego bagna nie wyrwie. Ale przecież jej tego nie powiem.

– Czasem sobie myślę, że może żona policjanta powinna mieć jakieś szczególne cechy charakteru, żeby znosić to wszystko i mieć siłę mu pomóc. Wskaźnik rozwodów wśród małżeństw, w których mąż lub żona pracują w policji, wynosi siedemdziesiąt trzy procent. Częściej zdarzają się one jedynie w środowisku prawniczym, dziennikarskim oraz wśród lekarzy. – Udało mi się wybłagać wizytę u psychologa. Był raz i powiedział, że więcej nie pójdzie. Walczyłam, długo o nas walczyłam. Starałam mu się pomóc za wszelką cenę. Ale już nie mam siły – szepnęła, ocierając łzy. – Dlaczego nikt nie zastanawia się nad tym, że ta praca niszczy życie rodzinne? Dlaczego nikt w policji nie chce tego widzieć? Pan jest jego szefem, pan powinien wiedzieć, jak mu pomóc. Nam pomóc. Raport opracowany na zlecenie stołecznej policji kończą postulaty, by większy nacisk położyć na szkolenia dotyczące kontaktów interpersonalnych oraz radzenia sobie ze stresem, a także wyczulić kadrę kierowniczą na sytuacje kryzysowe, w których ich podwładni potrzebują pomocy ze względu na trudności w życiu osobistym wynikające z obciążeń zawodowych. Amen! – Przepraszam, że przyszłam z tym do pana, ale to ponad moje siły. Jestem u kresu… Ostatnio Dominik nie jest sobą. To znaczy, ja już nie wiem, kiedy jest sobą, a kiedy nie. – Co się dzieje ostatnio? – Jest wyjątkowo nerwowy. Nie potrafię tego opisać. – Po tym jak został ranny? – Nie, już wcześniej. Ostatnie trzy miesiące to koszmar! – Obiecuję ci, że pogadam z nim o tym. Weźmie dłuższy urlop. Wyjedziecie gdzieś.

– Dziękuję. – Albo wiesz co? Najpierw zabiorę go gdzieś na weekend. Pojedziemy we dwóch na Mazury, pogadamy. Muszę ją ochronić przed tym, co się na pewno wydarzy, pomyślał. Dominik spada w przepaść. Oby nie pociągnął jej za sobą. Nie zasłużyła na to. Kasia nie wstrzymywała już łez. Wiktor objął ją, wtuliła się w niego i płakała. Co chwila jej ramionami wstrząsał spazm. – Będzie dobrze. Zobaczysz, wszystko się ułoży. Pomogę ci, Kasiu. Damy radę, obiecuję ci. Słyszysz? – szeptał, czując, że spełnienie tej obietnicy może go wiele kosztować.

3 Było po dziewiątej wieczorem, kiedy brooklands zaparkował na ulicy Kościelnej. Po kilkunastu krokach Wolski stanął przed znajomą kamienicą. Dom z 1930 roku miał ściany pokryte wyblakłym różem. Wiktor lubił ten kolor, dlatego że lubił tę kamienicę. Zadzwonił domofonem. Usłyszał trzaski. – Wiktor – wyartykułował głośno i wyraźnie. Zabrzęczał zamek. Wolski pchnął ciężkie metalowe drzwi i zagłębił się w półmroku. Po prawej miał włącznik światła. Nie potrzebował go. Znał doskonale topografię klatki. Skręcił w lewo, pokonał dwa schodki i stanął w holu. Szybko wbiegł na drugie piętro. Odchyliło się jedno skrzydło wysokich, drewnianych rzeźbionych drzwi. Wyjrzała zza nich chuda głowa staruszka. Uśmiech rozświetlał pomarszczoną twarz E.T. – Wiktor! Wchodź! Kiedy stanął w przedpokoju, niższy od niego o dobre trzydzieści centymetrów dystyngowany starszy pan objął go czule. Wiktor oplótł gospodarza ramionami, delikatnie, jakby obejmował wazon z chińskiej porcelany z czasów panowania dynastii Ming. Tak żeby go nie stłuc, a jednocześnie poczuć jego wartość. – Chodź, chodź – szepnął profesor Sołomerecki. Przeszli do pokoju. Gdyby nie macBook i telewizor LCD, mogliby się przenieść w czasie. Antyki trzymały się dobrze, podobnie jak ich właściciel. – Siadaj. – Gospodarz wskazał na empirowy fotel. – Świetnie wyglądasz. – Pan również, profesorze. Wydaje się, że młodnieje pan z wiekiem. – Wituś, Wituś, niepoprawny komplemenciarz. – Profesor zaśmiał się wesoło. – Ale ja nie jestem panienką na wydaniu, nie musisz mi się podlizywać. Na dźwięk słowa „Wituś” Wolski zadrżał wbrew swojej woli. Odruch Pawłowa? Tylko dwie osoby tak do niego mówiły. Pan profesor i tata. – Komplement powinien być prawdziwszy od prawdy – powiedział. – Co jest prawdą dziś, okazuje się fałszem jutro – rzucił profesor. – Druzgocąca prawda ginie, gdy zostanie rozpoznana – odparował Wiktor. – I poznacie prawdę, a ona was wyzwoli.

– Amen. – Herbaty? – zapytał profesor. – Akurat woda się zagotowała. – Chętnie. Może pomóc? – Wiktor szybko pożałował, że o to zapytał. Profesor spojrzał na niego z wyrzutem. – A rebus gerendis senectus abstrahit – powiedział. – Starość odrywa od życia codziennego – przetłumaczył Wiktor i dodał: – Cyceron. – Lubił te ich gry w cytaty. Kiedyś potrafił godzinami bawić się tak z ojcem. – Ale potrafię jeszcze zrobić herbatę, więc pozwól mi rozkoszować się twoją wizytą. Starszy pan poczłapał do kuchni. Wiktor usiadł i rozejrzał się po pokoju. Niby taki sam jak zawsze, a mimo to odnosił wrażenie, że coś się zmieniło. Jego wprawne policyjne oko nie potrafiło wychwycić przyczyny tego stanu. MacBook jest, biedermeierowskie biurko Danhausera na swoim miejscu, sekretera z połowy osiemnastego wieku – stoi. Na ścianach też bez zmian: akwaforty Koloseum i Bazylika Świętego Sebastiana za Murem Piranesiego, monoryty Lama z serii Don Kichot, obraz Świt w miasteczku Eleszkiewicza. Zatrzymał wzrok na przedwojennym świeczniku w stylu empire, wyprodukowanym przez Towarzystwo Akcyjne Fabryk Metalowych Norblin, Br. Buch, T. Werner w 1911 roku. Sprzed pierwszej wojny światowej, pomyślał i uśmiechnął się pod nosem. A Aga z Markiem drwili, że to u niego jest muzeum. Po chwili go olśniło. Kiedy profesor przyszedł z filiżanką herbaty, Wolski zapytał bez ogródek: – Panie profesorze, pan posprzątał? – Ha, ha! – zaśmiał się staruszek – Zauważyłeś! Nie były to wielkie porządki, ale jednak. Może koniaku? – Chętnie. Rozsiedli się wygodnie w salonie, który raczej powinno się nazywać minisalonem. Mieszkanie nie było duże. Trzy niewielkie pokoje, które przed wojną – drugą wojną światową – były częścią większego apartamentu. Komuniści dzielili takie apartamenty na kilka mniejszych i „rozdawali”. Przed poszatkowaniem właścicielami mieszkania, podobnie jak całej kamienicy, byli rodzice Klemensa Sołomereckiego. Wiktor czuł, jak twarde oparcie klasycystycznej osiemnastowiecznej sofy w stylu Ludwika XVI wpija mu się w plecy. W powietrzu unosił się charakterystyczny dla tego miejsca zapach. Pociągnął nosem. – Korniki tego jeszcze nie jedzą? – zapytał, klepiąc dłonią w wyściełaną poręcz starego mebla, który pamiętał jeszcze insurekcję kościuszkowską. – Odpowiednia konserwacja to podstawa. Terpentyna. – Czuję – skwitował Wiktor z uśmiechem. – A teraz mów, z czym przychodzisz – rzucił Sołomerecki. Wiktor nachylił się do profesora. Światło lampki oświetlało z boku twarz starszego pana, wydobywając z niej siateczkę zmarszczek, przypominającą stare ryciny. – Gdy przyjechałem na miejsce zbrodni, kilka rzeczy wpadło mi do głowy. Kilka nietypowych skojarzeń. Spojrzałem na Agnieszkę, na jej włosy, i to przebiegło mi przez myśl.

– Co? – Rude włosy nocą – wystrzelił Wiktor. Profesor się zamyślił. Zamknął oczy. – Don Kiszot Grochowiaka. Pięknie obrzydliwy wiersz. Turpizm – powiedział po chwili. – Kiedy rozmawialiśmy w samochodzie z ministrem Kownackim, z Morawcem, z Łabędziem z Kancelarii Premiera i z minister Aldoną Nowak-Piotrowską, jeszcze zanim wszedłem do mieszkania, w którym znaleziono ofiarę, to gdzieś tam w mojej głowie pojawił się Ikar. Takie miałem skojarzenie podczas tej rozmowy. Cały czas, kiedy myślę o tej sprawie, chodzi mi po głowie ten Ikar. A teraz profesor przywołuje Don Kichota. – To też może być Grochowiak. Miałeś jeszcze jakiś inne skojarzenia? – Nie. To wszystko. Profesor zaczął deklamować:

– Don Kiszot przebył wiele, wiele dróg… Kobiety, dzbany, rude włosy nocą A Sanczo osła tłukł, tak jak mógł, Osioł zaniemógł. A Pansa szedł boso. Wyrecytował cały wiersz, a potem wstał i wziął z półki książkę. Poszukał właściwej strony i wręczył ją otwartą Wiktorowi. Wiktor zaczął czytać na głos: – Oto Ikar wzlatuje. Kobieta nad balią zanurza ręce. Oto Ikar upada. Kobieta nad balią napręża kark. Oto Ikar wzlatuje. Kobieta czuje kręgosłup jak łunę. Oto Ikar upada. W kobiecie jest ból i spoczynek. Gdy skończył, popatrzył na profesora. – Ikar i Don Kichot. Ciekawe połączenie. Sprawa tego tenisisty Malewicza? – zapytał staruszek. – Tak. – Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu… Wiktor milczał. – To ciekawe wskazówki – zaczął starszy pan. – Jeśli chodzi o tego Don Kichota z wiersza Grochowiaka, to jest on piękny, poetycki, wzniosły. Piękny rycerz na pięknym koniu, pięknie walczy, pięknie żyje. Dostrzega, że tak powiem, walory otaczającego świata. Wystawne przyjęcia, wspaniałe kobiety, wreszcie wielka miłość. – Malewicz – szepnął Wiktor. – A za nim jedzie cham i prostak – kontynuował profesor. – Szkaradny i odrażający Sancho Pansa. Przyziemny, płaski, bezduszny. Je byle co, podróżuje na wychudłym ośle, który wkrótce zdycha, i prostak musi iść piechotą. Ale idzie. Podąża za pięknym Don Kichotem. Nie ma wspaniałych kobiet ani nie prowadzi wystawnego życia. Ale żyje! Przeżył pięknego Don Kichota. Żyje i, że się tak wyrażę, robi swoje.

Cisza. Zza okna dochodziły odgłosy ulicy. – Kto kręcił się przy Malewiczu? – zagadnął profesor. – Było kilka takich osób. Młody Grabek, menedżer Lubov, może Anna Rostovska? Trener Goszczanin? Milczeli. – Tak. Ten Don Kichot to jakby Malewicz, a kto jest jego Sancho Pansą? – zapytał Wiktor. – Przejdźmy do Ikara. Tutaj też mamy przeciwstawione sobie piękno i brzydotę. Grochowiak mówi nam, że świata nie da się opisać, nie pokazując jego brzydoty. Tego, co nam się nie podoba, ale tak naprawdę jest częścią naszego życia. – Naszą codziennością – wtrącił Wolski. – Właśnie. Praczka, balia, jej brzydka twarz, bolące i przygarbione plecy. Proza życia. Brzydota?

– Piękno i brzydota. – Wiktor się zamyślił. – Malewicz i? – Spojrzał na Sołomereckiego. – Malewicz to przecież też Ikar. – Może być. Tak. Malewicz to Ikar. Wzniosły i piękny Ikar na nieboskłonie, a na dole brzydka obolała praczka nad balią. Szare życie – podsumował profesor. – Malewicz łączy w sobie cechy Don Kichota i Ikara. Młody, piękny, szalony. Osiąga wielki sukces i ginie. A życie toczy się dalej. Sancho Pansa dalej chędoży dziewki, płodzi potomków, obżera się kiszką. – Znajdziesz Sancho Pansę, to znajdziesz mordercę. – Albo odwrotnie. – Wiktor zaśmiał się cicho. W kieszeni zaczęła mu brzęczeć komórka. Wyjął telefon. „Lena”. – Przepraszam, muszę odebrać. – Wiktor, Wiktor! To straszne, o Boże, nie wiem, co robić – usłyszał głos Leny. – Spokojnie, co się stało? – Jestem w Katowicach, tak jak ustaliliśmy, i… – Co jest? Spokojnie. – Goszczanin nie żyje. – Co? Lena się rozpłakała. Słyszał łkanie w słuchawce. Nie mógł jej pomóc. Mógł tylko do niej mówić. – Gdzie jesteś? – Jestem przed jego domem. Siedzę w samochodzie. – Sama? – Sama. – Opowiedz mi, proszę, co się stało? – Przyjechałam tu o dwudziestej, tak jak się z nim umówiłam, na ten wywiad. – Głos jej drżał. – Dzwoniłam do furtki. Nie otwierał. Widziałam światło, dzwoniłam kilka razy. Jestem pewna, że ktoś tam się poruszył i… – zawahała się. – I co?

– Poczekałam chwilę, pojeździłam godzinę po okolicy i właśnie tu wróciłam. Przełożyłam rękę przez kraty, otworzyłam furtkę, podeszłam do drzwi domu. Zapukałam. Nic. Zapukałam znowu. Cisza. Nacisnęłam na klamkę, wchodzę, a on wisi. – Powiesił się? – Wisi na haku pod sufitem. Na sznurku znaczy… – Dotykałaś czegoś?

– Nie. Chyba nie. – Zamknij samochód od środka. Odjedź stamtąd. Szybko. Dasz radę? – Tak. – Pojedź na najbliższą stację benzynową. Widziałaś jakąś po drodze? – Tak. – Podaj mi numery rejestracyjne swojego auta. Lena z trudem wycedziła kilka cyfr. Profesor patrzył na Wiktora z niepokojem. – Pojedź na stację i czekaj. Wszystko załatwię. Zaraz zjawi się tam policja. Znajdą cię na tej stacji i zaopiekują się tobą. Opowiedz im, co widziałaś. Przyjadę po ciebie. Będę za półtorej godziny! – Dobrze. – Miej komórkę w pogotowiu. Jakby co. – Jakby co? Wiktor, jakby co? – Tak na wszelki wypadek. Zaraz do ciebie zadzwonię. Spokojnie, kochanie, tylko spokojnie. Panujemy nad sytuacją. Rozłączył się i spojrzał na profesora. – Goszczanin powiesił się w swoim domu. – Niebezpieczny ten Sancho Pansa – powiedział jakby do siebie profesor. – Na razie – rzucił Wiktor i wybiegł z mieszkania profesora.

Czternasty dzień śledztwa, poniedziałek, 13.20 1 Szef Komendy Stołecznej rozparł się w fotelu i zapalił papierosa. Sączyli dobrą piętnastoletnią whisky. Haig Dimple. Rzadko zdarzało się, żeby nadinspektor zapraszał go do siebie do gabinetu i pił w jego obecności. Właściwie to chyba pierwszy raz się zdarzyło, pomyślał Wolski. – Skąd te przecieki, Wiktor? – zaczął Morawiec. – Nie wiem. Nie pracuję w kanalizacji. – Nie rób sobie jaj. Proszę cię, nie rób sobie jaj. – Mówię prawdę, panie nadinspektorze. No skąd ja mam widzieć? Pan popyta w kadrach czy gdzie. Może w Wydziale Komunikacji Społecznej. Gdybym mógł to ustalić, dawno bym wiedział. – Ale to jest prawie niemożliwe. Skąd wiedzieli o wynikach testów krwi Malewicza? O notesie? – Wiele osób o tym wiedziało. – Wolski splótł dłonie i zakręcił młynka kciukami. – Co do swoich ludzi jestem w stu procentach pewny, że są w porządku. To nie od nich. – Skąd ta pewność? – Intuicja. – Ty i ta twoja cholerna intuicja! Jutro mam wywiad w telewizji z tą dziennikarką, tą… – Morawiec zmełł w ustach kolejne przekleństwo. – Oby żadnych przecieków do jutra nie było. Co jej powiem, jak mi wyskoczy z czymś na żywo w telewizji? – „Bez komentarza”. Tak jej szef może odpowiedzieć, jeśli baba coś walnie. – Nie bądź taki Durczok! Ciekawe, jak byś piał, gdyby to ciebie wzięli na ten wywiad. Morawiec zaciągnął się głęboko. – Szefie, pan rzuci te fajki. To już e-papierosy lepiej… – zaczął Wiktor. – To może jeszcze e-prezerwatywy mi polecisz? – A są takie? Na czym to polega? – A idź… Wiktor bardzo cenił brak poczucia humoru u swojego szefa, czyli Komendanta Stołecznej Policji. Doceniał fakt, że Morawiec próbował być przy nim dowcipny na swój wyszukany sposób. E-prezerwatywy! Co on wymyślił! – Niezłą kupę mamy z tym Malewiczem. Jak ty to widzisz, Wiktor? – Morawiec przybrał poważniejszy ton.

– No tak – zaczął oficjalnie Wolski. – Jest parę tropów. – To wiem. Zastanówmy się, którym tropem posłać psy. – Morawiec pochylił się w stronę biurka, by strzepnąć popiół z papierosa do popielniczki. – Wątek osobisty numer jeden. Goszczanin – rzucił Wiktor. – Był i się zmył. – Sprzedawczyni ze spożywczaka rozpoznała go na zdjęciu. Według niej podobny facet kręcił się koło domu Malewicza w dniu zabójstwa. Kupował bułkę i wodę. Pokazali jej kilka zdjęć, w tym Kopcia, młodego Grabka, Relugi, Starkiewicza. Rozpoznała tylko Goszczanina. – Co z tym samobójstwem? – zapytał Morawiec. – Ktoś to samobójstwo upozorował. Na pierwszy rzut oka dobrze to zrobił. Ale to pozory. Jestem pewien, że to nie było samobójstwo. No i mamy list. – Co wyszło z analizy tego listu?

– Nic specjalnego. Odciski są tylko Goszczanina. To była jego kartka, jego długopis. Jego pismo. Ale to żaden problem, miał w mieszkaniu masę kartek. Ktoś go zmusił, żeby się przyznał. – Co on tam napisał dokładnie? – Cytuję z pamięci. „Nie wytrzymałem tego, nie zasługuję na to, to ja go zabiłem. To był wypadek. Straszny wypadek. Przepraszam”. – Bzdura – podsumował szef Komendy Stołecznej.

– Jasne, że bzdura – zgodził się Wolski. – Napisał, bo musiał, i potem ktoś go powiesił. A wcześniej upił. – Drugi wątek osobisty? – Młody Grabek – zaczął Wiktor. – Od roku narzeczona zdradzała go z Malewiczem. Domyślał się, potem miał już pewność. Mógł to zrobić. Tego wieczoru jego kierowca odwiózł Malewicza z Moniką Ostrowską na Nowaka-Ostoi. Grabek też był w samochodzie. Rozstali się w garażu. Grabek i kierowca ruszyli z powrotem do hotelu, w którym była impreza. Ale po kilkunastu minutach młody poprosił kierowcę, żeby się zatrzymał. Powiedział, że się przejdzie i wróci do hotelu piechotą. – Jest motyw. Mógł wrócić do Malewicza. – Mógł. Ale czy wrócił wtedy do mieszkania Malewicza, czy nie, tego nie wiemy. Trzeci wątek osobisty: Monika Ostrowska. Znali się kilkadziesiąt godzin. Ostatnia widziała go żywego. Przyznała, że się pokłócili. Na spodniach i koszuli Malewicza znaleźliśmy jej DNA. Choć trudno żeby nie było, skoro mieli romans od półtora dnia. – Motyw? – zapytał Morawiec. – Motywu raczej nie widzę. Kłótnia, nerwy, przypadek. Jej odciski palców są na miejscu zbrodni. Ale u niego bywało mnóstwo ludzi, kiedy wracał do kraju. Są tam odciski wielu osób. Dla mnie to żaden dowód. Morawiec się zamyślił. Pociągnął spory łyk haig dimple. – Czwarty wątek osobisty – rzucił po chwili. – Ten jego fizjoterapeuta. – Ciszowski. Jest czysty. – Wolski pokręcił głową. – Podczas zabójstwa był w Wiedniu. Nie znaleźliśmy u Malewicza jego odcisków ani DNA.

– Wachlina odpadła z wiadomych względów. – Morawiec chrząknął. – Wiechlina – poprawił szefa Wiktor. – No i jest wątek hazardowy – dodał. – Grał i przegrywał? – Tak, ale było go na to stać. Nie sądzę, żeby z kimś zadarł. Nie szedłbym tym tropem. – Doping – wycedził nadinspektor przez zęby, przygryzając papierosa. – Marek spotkał się z szefem krajowej agencji antydopingowej. Dużo informacji. Złożony temat. Tyle że większość to informacje… nieformalne. Nie zezna tego w śledztwie. Na Malewicza nic nie mają. Nigdy nie wpadł na dopingu. Ale okazuje się… swoją drogą, czego to się człowiek w tej pracy nie dowie… że w tenisie doping do duży problem. Wiem to od Mościckiego, byłego lekarza kadry. – Biorą? – Biorą, ale są rzadko badani. – Wiktor wzruszył ramionami. – Niewielu wpada. Organizacje tenisowe skutecznie bronią swoich interesów. W grę wchodzi duża kasa. Miliony dolarów. Zawodnicy prawdopodobnie na własną rękę przekupują odpowiednich urzędników WADA i lokalnych agencji antydopingowych. Poważniejsze sprawy się tuszuje. Wpadają płotki. Największe gwiazdy nie mają prawa wpaść. Chyba że pojawi się jakiś skruszony. Albo jakiś doktorek wpadnie z całym laboratorium i księgą przyjęć. Była taka historia w kolarstwie. Operacja Furente. Chodzi o doktora Furente.

– Bagno – stęknął z obrzydzeniem Morawiec i zgasił papierosa, solidnie wgniatając go w popielniczkę. – Bagno jak cholera. Światowe federacje z roku na rok zmniejszają liczbę wykonywanych testów krwi u zawodników. – A polska federacja? – Polska federacja też specjalnie nie pomaga. Jednak doping w tenisie to sprawa międzynarodowa. – Co biorą? – Och, różne rzeczy. Gra na najwyższym poziomie to ogromny stres. Narkotyki mają go zmniejszyć czy w ogóle wyeliminować. Na przykład kokaina i marihuana. Amfetamina. Co jeszcze? Cała apteka nowoczesnego sportowca, czyli efedryna, nandrolon, lidokaina, salbutamol, klenbuterol, hydrochlorotiazyd, amiloryd, metyloheksanamina. No i jeszcze parę innych syfów. Podobno podczas mistrzostw Polski w tenisie złapano na czymś kilku siedemnastolatków. To jest jak gangrena. – Sportowcy, kurwa ich mać! – rzucił Morawiec. – Sport mi tak zbrzydnie po tej sprawie, że gdybym jakiś uprawiał, tobym przestał. – Wolski spochmurniał. – Nie uprawiaj, będziesz zdrowszy – stwierdził nadinspektor i sięgnął po kolejnego papierosa. – Notes Malewicza może być punktem zwrotnym – kontynuował Wiktor. – Powoli go rozszyfrujemy. Anglicy sprawdzają wątek Lubova. Czekamy. Jeżeli Malewicz faktycznie dawał w łapę pracownikom WADA, którzy go kontrolowali, to mamy grubszą aferę międzynarodową. – Myślisz, że to może mieć związek z morderstwem?

– Może tak, może nie. Ale na pewno wybuchnie skandal. Możemy pomóc WADA, choć w zasadzie to chyba poza naszym kręgiem zainteresowań. – Wątek pani minister. – Tak. Piękna pani minister. No cóż. Ustaliliśmy, że Malewicz zadzwonił do niej kilka tygodni temu. Aga rozmawiała z nią o tym. Chciał się umówić na spotkanie w cztery oczy. Miał jej o czymś powiedzieć po zakończeniu sezonu. – No i nie zdążył. Wie, o czym mieli rozmawiać? – zapytał Morawiec. Wolski pokręcił głową. – Spytała go, ale nie powiedział. – Tu może coś być. – Komuś mogło zależeć, żeby milczał? – zastanowił się na głos Wiktor. – Aż tak, by zabić? – Zdecydowanie tak – potwierdził nadinspektor. – No i nasza burdelmatka Róża. Jutro akcja. To delikatna sprawa, rozumiesz. – Machnął dłonią, w której dopalał się papieros. – Musimy to odseparować od reszty śledztwa. Zdejmujemy ją, ale po cichu. Fakt, że Malewicz był w to zamieszany, nie może na razie ujrzeć światła dziennego. Badamy ten wątek dyskretnie. Widziałeś, jakie nazwiska pojawiają się w notesie Malewicza? – Tak. Cisza w eterze. – Właśnie. I pilnuj tej Róży. Przesłuchaj ją i ma trzymać mordę na kłódkę. Nie nagrywaj tego przesłuchania. Spisz, co mówiła, i tyle. – Morawiec popatrzył wymownie na Wiktora. – Jasne. – Pilnuj, żeby nie wykręciła żadnego numeru. – Nie wykręci – obiecał Wolski. – Sprawa delikatna jak chińska porcelana. – Delikatna? To śmierdzi aferą dwudziestolecia. Anastazja Potocka to przy tym pryszcz. – Anastazja Potocka? – zdziwił się Morawiec. – Ta… Nie pamięta pan? Seksafera w Sejmie, że niby Miller, Kwaśniewski i inni. Komedia po prostu. Nikt o tym nie pamięta. – A! Ta! Ależ wyciągnąłeś ją z lamusa. Morawiec wypił łyk kawy i wyczekująco spojrzał na Wolskiego. – Mamy tu chyba jeszcze ustawianie meczów. – „Fryzjera” w tenisie też mieli?! – Morawiec podniósł głos. – Wygląda na to, że tak. Ale kto jest tym Fryzjerem? Coś jest na rzeczy. Może motyw tego zabójstwa? Malewicz ułożył się z kimś i się nie wywiązał. Ktoś się nie wywiązał i był mu winien pieniądze. Myślę, że ktoś w Polsce, w federacji, może coś o tym widzieć. Może nawet jest zamieszany. – O kim myślisz? – Kopeć? Albo Starkiewicz? – powiedział Wolski. – Chyba nie obejdzie się bez Europolu – stwierdził Morawiec. – Mam przeczucie, że jeśli chodzi o handel meczami, to Malewicz jest kluczem. Jeśli to złamiemy, pęknie bańka w całej Europie. A może i dalej. Klucz jest tutaj. W notesie. Sami go

jednak nie rozgryziemy. – Wygląda na to, że nie mamy wyjścia. Musimy podzielić się wiedzą z notesu Malewicza. – Niechętnie, ale chyba trzeba – przyznał Wiktor. – Musimy to robić, że tak powiem, wybiórczo. Skontaktuj się z Edwardsem z Europolu. Przekaż mu numery kont, które znaleźliśmy w notesie. Te kwoty i daty, które zapisał, też. I zorganizuj spotkanie. Wyłożymy karty na stół. Oczywiście nie mam na myśli całej talii. Ale o burdelu Róży cisza! – Jasne. – Coś jeszcze? – I na zakończenie dodam… – Wiktor się zawahał. – No? – W tej sprawie, to znaczy właściwie obok… pojawia się… – Jak obok? – zjeżył się Morawiec. – Pojawia się wątek pedofilski. – Co?! – Morawiec niemal krzyknął. – Co my, jakąś puszkę Pandory znaleźliśmy? Jeszcze mi tu, kurwa, zamachu na prezydenta brakuje! A może znalazłeś na dodatek tonę trotylu w jego piątym samochodzie zaparkowanym pod siódmym domem? – To dotyczy kogoś w federacji. Nic jeszcze nie wiem. Mój informator podrzucił mi pewne wskazówki. – Dobra, mów jaśniej. – Jaśniej nie mogę. Jednak chcę, żebyś o tym wiedział. Sprawdzam to. Jeżeli się potwierdzi, przekażę komu trzeba z kryminalnego. – Ale co konkretnie? – Chyba dwieście kk. – Pracownik federacji?

– Raczej współpracownik. Więcej nie powiem. Daj mi trochę czasu. – Nie wierzę! To przechodzi ludzkie pojęcie. Sportowiec zamordowany… Miał być sportowiec, kurwa, a nie jakiś pierdolony lucyfer. – Szkoda, że szef wcześniej na to nie wpadł. Dalibyśmy taki kryptonim sprawie: Lucyfer. Albo „Lucyfer z Blue Heaven”. Dobre, nie? – Zajebiste.

2 W pokoju panował półmrok. W szyby waliły ciężkie krople deszczu. Było chłodno, kaloryfery wymagały odpowietrzenia. Do sypialni wpadało mętne zimne światło latarni ulicznej. To chyba już czas na śnieg, a nie deszcz, pomyślał Wiktor. Ciągle ten deszcz i deszcz. Nie znosił tej pory roku. Ani to jesień, ani to zima. – Słuchaj, a właściwie dlaczego zostałeś policjantem? – odezwała się Lena, wyrywając go z

zamyślenia. Podała mu kieliszek wina, który wypił jednym haustem. Odstawił kieliszek na podłogę i szczelniej okrył się kołdrą. – Chodź. Zimno się zrobiło. Lena wciąż stała nad łóżkiem. Dlaczego kobiety, które spędzają noc u faceta, zawsze łażą po domu w jego koszuli? To jest jakiś kod? Muszę to rozpracować, pomyślał. – Odpowiesz mi? – nie ustępowała.

– Słuchaj, a właściwie dlaczego mnie o to pytasz? – Nie chcesz, to nie mów. Jeśli to tajemnica. Ale nie wyglądasz mi na typowego gliniarza. Za inteligentny jesteś, kolekcjonujesz płyty winylowe, nie zawsze gadasz o pracy. I wydajesz się raczej za bardzo… – przez chwilę szukała właściwego słowa – oczytany. Wiktor się uśmiechnął. – Położysz się wreszcie czy będziesz mnie przesłuchiwać na stojąco? Lena usiadła na łóżku i owinęła się kocem. – Gadaj.

– Część tej tajemnicy już znasz. Miałem dziewiętnaście lat. Byłem w klasie maturalnej. – Spojrzał na nią. – Wiesz… w maju matura, a w kwietniu mordują mi ojca. – Przykro mi… – W porządku. Zdałem, choć uwierz mi, nie było to łatwe. Potem jakoś tak z rozpędu poszedłem na historię sztuki. Chciałem na filologię angielską, ale tak wyszło. Chyba zrobiłem to dla ojca, a nie dla siebie. Zawsze marzył, żebym… Zresztą nieważne. Po roku dostałem się na filologię i ciągnąłem dwa kierunki. Planowałem, że po skończeniu filologii spróbuję dostać się do łódzkiej filmówki, na reżyserię. Zaśmiał się gorzko. – Marzenia… – rzucił. – Kto ich nie ma? – Wtedy wydawało mi się, że świat stoi przede mną otworem. Pisałem pierwsze nieudolne scenariusze. Zaczęliśmy z kumplami robić jakieś filmiki. I powoli docierało do mnie, co się wydarzyło. Po roku, dwóch… Powoli mijało oszołomienie, amok. Zachłystywaliśmy się nową rzeczywistością, kapitalizmem i tym wszystkim, co przyszło do Polski. Dla mnie i moich kumpli to był jak przeskok na inną planetę. Wychowywaliśmy się w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, gdzie guma balonowa Donald, Polo Cockta, Lilly Chips i zegarek z melodyjkami to był luksus. – Pokolenie niedzieli bez Teleranka? – Lena się uśmiechnęła. – Właśnie. No i jak już zdobyłem atari falcon zero trzydzieści, jamnika, to znaczy radiomagnetofon dwukasetowy i pierwsze lewisy, to dotarło do mnie, że mam coś więcej do zrobienia. Kiedy miałem dziewiętnaście lat, zamordowano mojego ojca. Czternastego kwietnia tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego roku. Był to wtedy dla mnie i dla mojej matki szok. I pierwsze zetknięcie z policją. Nową policją, która zastąpiła milicję. Dziesięć miesięcy po wyborach czerwcowych mordują człowieka. Co robi policja-milicja? Nic. Dlaczego? Bo właśnie milicja zmienia się w policję. Pech chciał, że w kwietniu nastąpiła oficjalna przemiana MO w policję. Co to był za sajgon.

– To smutne, co mówisz. – Mniej więcej trzy lata później podjąłem decyzję, której konsekwencje ponoszę do dziś. Skończyłem historię sztuki, rzuciłem filologię i zgłosiłem się do tej nowej policji. Żeby robić porządek. – Wiktor uśmiechnął się smutno. – Ale przede wszystkim, żeby złapać tego skurwysyna, który zamordował mojego ojca. To było straszne morderstwo. Nie mówiłem ci tego wcześniej. Przed śmiercią był torturowany. No i chyba najbardziej szokujące jest to, że teczka tej sprawy trafiła ponad rok później do ogniska razem z tysiącami innych, które palili wtedy ubecy. Ale to już wiesz. – Tylko dlatego poszedłeś do policji? – „Tylko”? – Przepraszam, nie to chciałam… – Lena przygryzła dolną wargę. – Przepraszam. Milczeli. – To, czego jeszcze nie wiesz – przerwał w końcu ciszę Wiktor – to fakt, że czterej kolejno prowadzący sprawę funkcjonariusze rozpływali się w niebycie. – Jak to? – Śledztwo najpierw prowadził taki jeden Zaczyk. W kilkanaście tygodni po przemalowaniu MO na policję popełnił samobójstwo. Zachlał, a potem się powiesił. Zresztą on bez przerwy chlał. Gdy mnie przesłuchiwał, też był pijany. – Ale realia – skwitowała Lena. W mieszkaniu rozległ się znajomy stukot. – Już druga – zauważyła z uśmiechem. – Chyba kiedyś pójdę tam na górę i zwrócę mu uwagę. Nie rozumiem gościa, to może być jakiś psychopata. Wali w te rury codziennie o drugiej w nocy. – Co dalej? – zapytała, kiedy stukot ucichł. – Co z pozostałymi, którzy prowadzili sprawę?

– Po Zaczyku śledztwo przejął Kromer. Kompletny idiota. I dlatego zrobił błyskawiczną karierę. Znów przesłuchiwał mnie i matkę. A potem dostał szybki awans i wyjechał do Krakowa. Od dawna na emeryturze. Spotkałem się z nim kilka lat temu. Nie pamiętał szczegółów sprawy. Zajmował się nią niecałe pół roku. W chwili szczerości przyznał mi się, że nawet nie zagłębiał się w dokumentację. Przesłuchał, uzupełnił teczkę i czekał na obiecany wcześniej awans. Typowa milicyjna menda i do tego z demencją. – Ładne masz zdanie o kolegach. – To nie jest mój kolega. Po tym idiocie był dziwny koleś. Kaliński. Ten zniknął w sensie dosłownym. Pracował niecały rok i zaginął w styczniu dziewięćdziesiątego drugiego. – O! Czy było jakieś śledztwo w sprawie tego zniknięcia? – Praktycznie nie. Wtedy sporo ludzi ginęło bez śladu, funkcjonariusze też. – Kto był ostatni? – Dawidowicz. Do śledztwa zabierał się bardzo powoli. Od zabójstwa minęło prawie dwa i pół roku, kiedy spotkaliśmy się w takiej knajpie na Mokotowskiej niedaleko placu Trzech Krzyży. Dziś już nie ma tego lokalu. Taki, wiesz, w starym peerelowskim stylu. – Nie miałam przyjemności. – Żałuj. Fajna knajpa. Gadaliśmy długo. To jakoś wtedy, w kilka dni po tej rozmowie,

podjąłem decyzję o wstąpieniu do policji kryminalnej. – O czym gadaliście? – Głównie to żalił mi się na swój los. Na ciężki los milicjanta, jak się kilkanaście razy przejęzyczył. Tak jakby miał wyrzuty sumienia. Mówił coś o śledztwie. Ale niewiele. Przepraszał, że nic nie może zrobić. Długo siedzieliśmy. Pił dużo, ja mniej, ale też niemało. Wtedy miałem mocną głowę. – No, to atut w twoim zawodzie. – Tak. Ten Dawidowicz strasznie się tam spił. Kiedy już był półprzytomny, to w kółko mnie przepraszał. I mamrotał, że tej sprawy nie da się wyjaśnić. A na koniec się popłakał. Odwiozłem go do jego domu na Pradze. I tyle. Potem okazało się, że akta zniknęły już kilka miesięcy wcześniej. No i sprawę umorzono. – A co się z tym Dawidowskim potem działo? – Dawidowiczem. – Mówię przecież. – Zwolnił się i wyjechał za granicę. Niby do pracy w Niemczech. – Niby? – Ślad się urwał. – Faktyczne, trochę to dziwne. – Gdybym miał akta tej sprawy… – Wiktor mimowolnie zacisnął pięści. – Na pewno je zniszczyli? – Tak, szukałem wszędzie. Poszły z dymem jak setki tysięcy innych dokumentów. – Wicher historii przypadkiem zmiótł sprawę kryminalną dotyczącą zabójstwa normalnego człowieka. – Chyba nie przypadkiem. – Jak to? – Jest jeszcze coś. – Tak?

– Nalej wina – poprosił. Lena napełniła jego kieliszek. Od razu wypił do dna, tak jak poprzedni. Popatrzył za okno. Deszcz powoli ustawał. Perkusja parapetu kończyła grę. Krople ściekały w dół szyby, tworząc za sobą przezroczyste ślady. Kilwater kropli na szybie. Zaraz zniknie. – Siedem lat temu moja rodzina zginęła w wypadku samochodowym – powiedział cicho. – O Boże, nie wiedziałam, tak mi przykro. – Lena chwyciła go za rękę. – Moja żona jechała z dziećmi nad morze. – Z dziećmi? – szepnęła.

– Bliźniaki, dziewczynka i chłopiec. Mieli po trzy latka. – Boże. – Wjechał w nich TIR. Kierowca był pijany. Przeżył, ale nic nie pamiętał… – To koszmar! – Lena rzuciła się na niego. Mocno go przytuliła.

– Spokojnie. Jak widzisz, jakoś się trzymam. – Wiktorze, ale dlaczego… – Poczekaj – przerwał jej. – Jak wiesz, oprócz normalnej pracy w policji cały czas węszyłem wokół sprawy zabójstwa ojca. Spotykałem się z ludźmi, rozmawiałem. Potem trafiłem na twojego ojca. Nie było łatwo, ale dzięki kontaktom w Londynie i kilku zbiegom okoliczności zdołałem go namierzyć. Wydawało mi się, że powoli łapię jakiś konkret. Że jest ślad. Tak naprawdę, to pierwszy raz spotkałem się z twoim ojcem już siedem lat temu. Dużo się wtedy dowiedziałem. A przynajmniej tak mi się zdawało. Bezwiednie wskazał mi pewien trop. Trop ten prowadził do Konsulatu Generalnego Rosji w Krakowie. – Konsulat Generalny Rosji? – Tak. Zacząłem tam węszyć. Rozmawiałem z kilkoma osobami. Byłem umówiony z facetem, który pracował w tym konsulacie w latach dziewięćdziesiątych. I wtedy to się stało. – Co? Wiktor, co się stało? – Ten wypadek. – To może mieć związek? Dlaczego tak przypuszczasz? Przecież powiedziałeś, że to był wypadek. – Oficjalnie to był wypadek. Badania jednoznacznie wykazały, że zawinił pijany kierowca. – No? Więc dlaczego to łączysz? – Wypadek miał miejsce czternastego kwietnia. W ten sam dzień, w którym zginął mój ojciec. Przypadki się zdarzają, ale nie aż takie. To było ostrzeżenie. Sygnał dla mnie. Lena patrzyła na Wiktora. Ściskała jego rękę. – Wiktorze, przeżyłeś straszną tragedię, współczuję ci. Tak mi przykro, nie wiem, co powiedzieć. – Wierzysz mi? – Tak. Ale czy… – zawahała się – jest jeszcze coś, co łączy te dwa morderstwa? – Jest. Detal. Coś, o czym wiem tylko ja. – Czyli? – W pokoju ojca, w którym go zamordowano… w którym go matka znalazła martwego… pośród wielu książek leżała ta jedna. Biblia. Ojciec był ateistą, miał Biblię, nigdy jednak nie widziałem, żeby ją czytał. Policja nie zwróciła na to uwagi. Ale ja dokładnie przeszukałem cały pokój. Wiesz, tam były setki książek. Koło lampki, na stosie innych, leżała Biblia. A w niej zaznaczony fragment z Księgi Koheleta. Wiktor przerwał i zamyślił się. Wziął głęboki oddech. – Kiedy tej nocy po wypadku wróciłem do domu, na stole leżała ta sama Biblia. Otworzona na stronie, gdzie był ten zaznaczony fragment. – Jaki to fragment? – Wszystko ma swój czas, i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem:

Jest czas rodzenia i czas umierania, czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono, czas zabijania i czas leczenia, czas burzenia i czas budowania, czas płaczu i czas śmiechu, czas zawodzenia i czas pląsów, czas rzucania kamieni i czas ich zbierania, czas pieszczot cielesnych i czas wstrzymywania się od nich, czas szukania i czas tracenia, czas zachowania i czas wyrzucania, czas rozdzierania i czas zszywania, czas milczenia i czas mówienia, czas miłowania i czas nienawiści, czas wojny i czas pokoju.

– Czas zabijania… – szepnęła Lena. – Czas wojny – powiedział Wiktor, patrząc jej prosto w oczy.

Piętnasty dzień śledztwa, wtorek, 10.45 1 Zadzwonił domofonem. Podał hasło. Kiedy stanął przed drzwiami, czuł, że jest blisko. Bardzo blisko czegoś dużego. Czasami to przeczucie pojawiało się znienacka.

– Dzień dobry panu. – Tym razem otworzyła sama Róża. – O! Pan inspektor. Przyszedł pan po pieczątki? – Tak. I mam dla pani biżuterię w prezencie. – Lubię biżuterię. Zapraszam do środka. – Pani przodem. Weszli do living roomu. Usiedli. Popatrzył na nią. W głowie zamajaczyło mu: „Świata nie da się opisać, nie pokazując jego brzydoty. Tego, co nam się nie podoba, ale tak naprawdę jest częścią naszego życia”. – Coś do picia?

– Na razie dziękuję. Proszę wyciągnąć przed siebie ręce i zamknąć oczy. Zastosowała się do jego prośby. Dłonie miała otwarte. Wolski wyjął z kurtki kajdanki i zatrzasnął jej na nadgarstkach. – Lubi pani taką zabawę? – Co? – Róża spojrzała na niego przestraszona. Nie wiedziała, czy to żart, perwersyjna gra, czy aresztowanie. – Wspomniała pani ostatnio, że dodatki mogą być. – Mogą, ale czy… – Proszę usiąść – polecił Wolski drugiej dziewczynie, która stała za barem. Nie ruszyła się. Wyciągnął glocka i skierował w jej stronę. – Siadać! Tutaj. – Wskazał na sofę. – Kto jeszcze jest w mieszkaniu? – W pokoju różowym jest akurat Ola z klientem. – Możecie wchodzić – powiedział do niewidocznego mikrofonu. Po chwili w mieszkaniu zaroiło się od policjantów w cywilu. Marek, Aga i pozostali przeszukiwali lokal. – Aha, byłbym zapomniał. Tu jest nakaz prokuratorski. Ale już chyba go pokazałem? – Po co ta szopka? – Jakoś pani nie ufam, Różo. Wolałem zrobić to w taki sposób. – Nic nie powiem. Chcę adwokata. Nic nie powiem! – To się zaraz okaże. Chodźmy.

– Gdzie? Wstali. Wolski zaprowadził ją do pokoju kolonialnego. Po chwili dołączyła do nich Aga. – Sejf Malewicza – rzucił Wiktor. – To koniec, kochana Różo, pani kariery. Może w więzieniu trafi się pani robota na stołówce. – Chcę zadzwonić do adwokata. – Po kolei. Zamknij się i słuchaj. Fajny masz apartamencik. Ale to Malewicza, prawda? Kupiony na podstawioną osobę. Ile płaciłaś czynszu? – Ja nic nie wiem. – Nagrywasz spotkania z klientami. Szantażowałaś kogoś? – Co? Nikogo nie szantażowałam! – Od mojej poprzedniej wizyty jesteś pod obserwacją. I włamaliśmy się do twojego telefonu. Znaleźliśmy kilka filmów. Nagranie pana X z tą blondyną całkiem udane. Szantażowaliście go z Malewiczem, tak? A kiedy przyszłaś do Arturka po kasę, zaczął się stawiać. Zabiłaś go w kłótni, tak? – W co wy mnie, kurwa, próbujecie wrobić? Nikogo nie zabiłam. – Czy pani też to widziała, pani podkomisarz? – Wiktor zwrócił się do Agi. – Naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza. – Tak. – Aga strzeliła Wolskiego otwartą dłonią w twarz. – O! I są ślady. Zrobimy obdukcję. Może nawet trzeba szyć. – Dzięki – odparł Wolski. – Co, do jasnej…

– Twoje alibi jakoś się rozpłynęło we mgle. Próbowałaś mnie okantować, szmato? Leżysz i srasz pod siebie! – krzyczał Wolski. – Szantaż, sutenerstwo, zabójstwo, handel narkotykami! Jesteś już zajebana na amen. Jeszcze fikasz? No nie! Aga, trzymaj mnie. Bo nie ręczę za siebie. Róża patrzyła na nich z przerażeniem. – Za sutenerstwo możesz dostać dwa lata, ale za szantaż, zabójstwo i dilerkę… – Ruda pokiwała głową, udając zatroskanie. – Co ty myślisz, że my tu nie znajdziemy amfetaminy albo innego gówna? Tapety ze ścian pozrywamy, jacuzzi rozwalimy, a znajdziemy – warknął Wolski. – Co? – jęknęła Róża. – W sejfie Malewicza były listy z nazwiskami twoich klientów, niektórzy bardzo znani, niektórzy mniej. Sportowcy, aktorzy, biznesmeni. Polska i nie tylko. Pierwsze zapisy mają daty sprzed trzech lat. Obok każdego nazwiska podana jest kwota i twoje imię. No chyba że to jednak chodzi o Różę Luksemburg? Lista za poprzedni rok kończy się sumą blisko stu tysięcy euro. Czy powiesz teraz coś, co pozwoli nam i prokuratorowi uwierzyć, że to nie ty zabiłaś Malewicza? Bo może by ci się to nie opłacało? – Wolski patrzył jej prosto w oczy. – Jeżeli pójdziesz na współpracę, masz szanse na łagodniejszy wyrok – rzuciła Aga. – Zakładając, że to nie ty zabiłaś Malewicza. – Nie ma świadków, że byłaś z kimś w tamtą noc – włączył się Wiktor. – Ale taki świadek zawsze może się znaleźć – dodał. – Może nawet mam kogoś, kto potwierdzi, że był tu z tobą

tamtego wieczoru między dwudziestą a dwudziestą drugą. – Wyciągnął z kieszeni kartkę. – Zobacz sobie. – Podetknął jej pod nos. – Aha – powiedziała Róża. – Co: aha? Zeznania wiarygodnego świadka. W każdej chwili mogę to spalić, wyrzucić do śmieci. Albo włączyć do akt. Szybka decyzja. Gadasz? – Chwila. – Zagryzła nienaturalnie pełne wargi, a potem spojrzała hardo na Wolskiego. – To był jego pomysł – oświadczyła. – Zaczęliśmy się spotykać cztery lata temu. Potem przyszło mu do głowy, żebym zebrała koleżanki, to wprowadzi nas w środowisko nadzianych palantów. Sam tak powiedział. Przez jakiś czas działałyśmy na Targówku. Zaczęło się kręcić, więc przeniósł nas do tego apartamentu. Spisałam umowę wynajmu z jakimś facetem. Nie wiedziałam, że to apartament Malewicza.

– No i co dalej? – Interes się rozwijał. Wtedy Art zaproponował, żebyśmy wypłynęli na szersze wody, jak to określił. Zaczęliśmy wysyłać dziewczyny za granicę. Na imprezy, na turnieje tenisowe. Mamy grono atrakcyjnych dziewczyn, z najwyższej półki. Najpierw obsługiwałyśmy tenisistów, trenerów, potem pojawili się biznesmeni i nadziani frajerzy, którzy kręcą się wokół tenisa. Art uważał, żebyśmy nikomu nie wchodzili w drogę. – Odpalał komuś działkę? – zapytała Aga. – Nie wiem. Brał ode mnie trzydzieści pięć, czasem czterdzieści procent utargu. W zależności od klienta. Ja brałam od dziewczyn trzydzieści procent ich zarobków z wyjazdu. Z tych trzydziestu płaciłam jemu. Gotówką. – Nie próbowały oszukiwać? – Jakoś nie. – Co na nie mieliście? Filmy? Zdjęcia? Mów! – Filmy. Każdej mogliśmy zniszczyć życie. Pamiętały o tym. Bo przecież nie chwalą się krewnym i znajomym, jak zarabiają. Nie oszukiwały. – Za kogo brał te czterdzieści procent? – Gdy trafiali się bardziej ekskluzywni klienci, którzy płacili więcej. Szejkowie, milionerzy.

– Dokąd wysyłaliście dziewczyny? – Lazurowe Wybrzeże, Paryż, Londyn, Rotterdam, Rzym, Mediolan. Nowy Jork przy okazji US Open. Były nawet zamówienia z Australii. Ale tam nie ryzykowaliśmy. Za daleko, za duże koszty. To Artur był mózgiem wszystkiego, ja tylko odbierałam telefony i załatwiałam formalności. – Zmuszał cię do tego? – Nie, nie. Tylko… byłam u niego jakby zatrudniona. I tyle. – Ale podatków nie płaciłaś? – syknęła Aga. – Masz zarejestrowaną działalność w Raszynie. Salon masażu. Przychody salonu znamy, podateczki skromniutkie. – Wycelowała palec w Różę. – Ile w tym roku zarobiłaś na tej działalności z Malewiczem? – Sporo. – Zapisał sobie blisko sto dwadzieścia tysięcy euro – rzucił Wiktor. – Ile ty zarobiłaś? Sto? Sto pięćdziesiąt? – drążył.

Róża milczała. – Ile masz dziewczyn? – zapytała Aga. – W sumie od piętnastu do dwudziestu pięciu. Zależy od okresu. Dwanaście pracuje w Polsce na stałe. Ktoś zapukał. – Wejść! – krzyknął Wolski. W drzwiach ukazała się głowa Marka. – Szefie, znaleźliśmy to. Szukamy dalej. – W ręce trzymał małe przezroczyste torebeczki z białym proszkiem. Aga cmoknęła. – Trochę za dużo jak na własny użytek. Wolski się zamyślił. – Aga – rzucił – możesz nas zostawić na chwilę? – Jasne, szefie. – Dzięki. Zostali sami. Popatrzył na Borską bez emocji i dostrzegł niepewność malującą się w jej oczach.

– Dobra. Wszystko ładnie nam opowiedziałaś. Powiedzmy, że na razie wystarczy. – Siedzieli naprzeciwko siebie. Nachylił się do niej. – Słuchaj… – Spojrzał na nią i ruchem głowy pokazał, żeby zbliżyła do niego twarz. Niemal stykali się policzkami. Wolski zaczął szeptać: – Mam dla ciebie propozycję. Układ, który da ci wolność. Między nami mówiąc, nie interesuje mnie, kto z kim się pieprzy. To, co nam powiedziałaś do tej pory, to będą twoje oficjalne zeznania. Podpiszesz je dziś. Resztę biorę na siebie. Nie pochwalam tego, co robisz, ale szukam zabójcy, a nie afery obyczajowej. Jest tak: zapominasz o całej sprawie na zawsze. Zapominasz o Malewiczu, o notesie Malewicza, zapominasz o mnie. Nie martw się o dziewczyny, ktoś musi dostać po dupie. Ale to nie będziesz ty. Masz odłożoną kasę, bierzesz ją i znikasz. Sprawa będzie biegła swoim torem, wszystko pójdzie na Malewicza. – Ale jak… – Słuchaj. Teraz cię aresztujemy. Ale ustalę z prokuratorem, że za tydzień, dwa wyjdziesz, i wtedy znikniesz… – Wiktor wziął oddech. – Albo uciekniesz. Załatwię ci ucieczkę. Wszystko ustawię. W najgorszym przypadku najdalej przed końcem roku będziesz wolna. Choć myślę, że szybciej. Dużo szybciej. Wyjedź do ciepłych krajów, najlepiej zniknij na jakiś czas z Europy. – Dlaczego? – Powiem ci dlaczego. – Wolski wyjął z teczki kilkanaście kartek. – Podpiszesz to. – Co to jest? – A to są twoje oświadczenia. Moja i twoja polisa na życie. Już nic więcej nie zeznasz i znikniesz. Ale ja sobie te oświadczenia zatrzymam. – Pokaż. – Przeczytam ci… W skrócie… Oświadczam, że ja niżej podpisana utrzymywałam intymne stosunki z panem… i tutaj imię i nazwisko, w okresie takim i takim. Pan taki i taki zapłacił mi za

usługi seksualne tyle i tyle. Spotykaliśmy się tutaj i tutaj. Nie ujawniłam tego faktu podczas przesłuchania w dniu bla, bla, ponieważ bałam się zemsty ze strony pana takiego i takiego. Pan taki i taki po każdym odbytym stosunku informował mnie, że jeżeli ujawnię fakt łączącej mnie z nim intymnej relacji, mogę doznać uszczerbku na zdrowiu. No to tak z grubsza. W dwóch przypadkach dodajesz zdanie, że cię kilka razy pobił w czasie lub po stosunku i dołączasz obdukcję. W jednym oświadczeniu piszesz, że zmuszał cię do zażywania wraz z nim narkotyków. I takie tam. – Ile tego? – A co cię to obchodzi? Podpisujesz czy załatwić ci pryczę przy oknie? Chcesz być twarda i mi się postawisz? Powiedzmy, że cię nie zgwałcą pierwszego dnia szczotką do czyszczenia kibli. Powiedzmy, że nie trafisz do szpitala i że nie zdechniesz od razu w pralni od wewnętrznego krwotoku. Powiedzmy, że się nie powiesisz w areszcie śledczym po tygodniu. Ale czy zdajesz sobie sprawę, o co toczy się gra? Wiesz, z kim spałaś? Ty i twoje dziewczyny? Wiesz, komu muszę jutro pokazać całą listę Malewicza? Nie chcesz wiedzieć. Próbuję cię chronić, do cholery. Bez mojej ochrony nawet nie dojedziesz do aresztu śledczego. Musisz pojechać ze mną i z Agą, tą, co tu… Wsadzę cię i ustalę, z kim trzeba i co trzeba. Okej, mam w tym swój interes. Chcę mieć na nich te haki. Swoją polisę. Ale oboje na tym dobrze wyjdziemy. Decyduj. – Jaką mam gwarancję? – Moje słowo. – Słowo psa. – Uśmiechnęła się półgębkiem. – Nie. Wiktora Wolskiego. To prywatna oferta, nie urzędowa. – Dobra. Dawaj długopis. – Róża zaczęła podpisywać kartki. – Muszę zadzwonić. – Gdzie są filmy i zdjęcia? Kilka odbitek było w jego sejfie. Gdzie są pozostałe? – Wszystko jest w moim laptopie – szepnęła. – Gdzie jeszcze? Na jakimś dysku przenośnym? Na serwerze? W chmurze? – Tylko w moim laptopie. Artur nie chciał tego trzymać. Zgrywaliśmy i szybko kasowaliśmy z innych nośników. Popatrzył jej w oczy. Nie odwracała wzroku. – Wiesz, że to jest gra o twoje życie? – Słowo honoru. Są tylko w moim laptopie. – Ktoś o nim wie? O tym laptopie. – Nikt. Tylko Artur o nim wiedział. – Gdzie ten laptop? – zapytał Wiktor. – U mnie w mieszkaniu na Targówku. – Cholera! Mamy mało czasu. Daj klucze. – Co? – No, klucze do mieszkania daj. Pojadę po niego. Mamy umowę, nie? – Są w mojej torebce. Hasło do laptopa: ARTURM2009. Wszystko dużymi literami. Folder „Ania” – rzuciła. – Laptop jest w łazience. Telefon!

– Ryzykuję… ale dzwoń z tego. – Wiktor podał jej prywatną komórkę. Róża skończyła podpisywać oświadczenia – Tylko tyle? – zapytała. – Nie interesują mnie płotki. – Ostro idziesz. – Dzwoń. Szybko. Wystukała numer. – To ja. Tak. Trzeba zrobić zakupy, duże zakupy. Dużo sałaty. Jedziemy na wieś. – Rozłączyła się i oddała telefon Wolskiemu. – Dzięki. – Okej. – Ty mnie chyba lubisz? Trochę udajesz twardziela, trochę skurwysyna, ale dobry z ciebie facet. – Przestań! – Myślisz, że gdyby nie ta sytuacja… w ogóle… to coś mogłoby być między nami? – Zawsze jesteś w pracy? – Nie. Pytam prywatnie, nie urzędowo. – Another time, another place. Zbieraj się.

2 Na Targówek dojechał w pół godziny. Incognito, czyli bez koguta i powoli, przepisowo, tak żeby radar nie cyknął mu żadnego zdjęcia po drodze. Dyskretnie włożył gumowe rękawiczki. Wjechał windą na dziewiąte piętro. Wszedł do mieszkania. Zaczął się rozglądać. Meble z IKEA, sofa i fotele Kler, plazma Panasonic, miękka droga wykładzina na podłodze. Obejrzał wszystkie trzy pokoje. Sprawdził zawartość szuflad, szafy, komody. Zajrzał do lodówki. Pięć piw Żywiec. Napiłbym się, pomyślał. Wszedł do łazienki. Chyba świeżo po remoncie? – zastanowił się. To sobie gniazdko uwiła. A w tę łazienkę wpakowała chyba całe oszczędności. Na ścianach czarne płytki pokryte delikatną grafiką i szklana mozaika, dająca efekt głębi. Glazurę przecinał pasek z wzorem przypominającym sierść tygrysa. Na środku czarna wanna, obudowana kryształkami w stylu Swarovskiego. A może to oryginalny Swarovski? Armatura THG Paris nie pozostawiała wątpliwości, że zadbano tu o każdy szczegół. Pierwszy raz widział czarną wannę. Popatrzył na perfumy ustawione w równym rządku. Chanel Coco, Chanel No. 5, Gucci Guilty, Balenciaga Paris, Victoria’s Secret Bombshell, Giorgio Armani Diamonds, Belle D’Opium YSL. A co robi tu męski Angel? Na półce z czarnego marmuru leżało kilka czerwonych ręczników. Podniósł ten leżący na samej górze. Wziął laptopa, po czym ostrożnie wyszedł z mieszkania. Wsiadł do brooklandsa i pojechał w kierunku centrum. Kilkanaście razy skręcał i zawracał, chcąc się upewnić, że nikt za nim nie jedzie. Wreszcie zatrzymał się w miejscu, gdzie nie mogła go dosięgnąć żadna kamera przemysłowa. Odpalił komputer. Wpisał hasło. Szybko

znalazł folder „Ania”. Kliknął. Kilkaset zdjęć, kilkadziesiąt filmów. Szybko przeglądał fotografie, zatrzymując się na każdej przez najwyżej trzy, cztery sekundy. How fun, pomyślał. Włączył pierwszy film, po chwili drugi i trzeci. Po kilku minutach już wiedział, że odkrył skarb, o jakim nie śniło się nawet archeologom eksplorującym piramidy Azteków. Wybrał numer Anny Rostovskiej. Na wszelki wypadek nie wykasował go z telefonu i teraz się przydał. – Przepraszam za dziwne pytanie. Jakich perfum używał Artur Malewicz? – Przeważnie Bleu de Chanel. – A nie Angel? Nigdy nie używał Angela? – Nie. Nigdy.

3 Kiedy Wiktor i Aga weszli do gabinetu Kopcia, ten pożerał właśnie późny obiad w postaci potężnego kebabu. Sosy ściekały mu po palcach, kapiąc na biurko. Na szczęście tłusta plama na krawacie była widoczna tylko z bliska. – Najmocniej przepraszam – powiedział z pełnymi ustami prezes. – Nie spodziewałem się wizyty. – Proszę sobie nie przeszkadzać – rzuciła Aga. – Poczekamy, aż pan zje. – Dziękuję – wymamrotał Kopeć. – Dobry? – zapytał Wiktor. – Co? – Pytam, czy ten kebab dobry. Bo pachnie znakomicie – powiedział Wiktor. – Doskonały. Przepraszam, że nie mogę poczęstować, ale… – Nie spodziewał się pan – dokończyła Aga. – Właśnie – odparł Kopeć. Aga usiadła. Wiktor przechadzał się po obszernym gabinecie, oglądając uważnie wszystkie memorabilia. Pokój Kopcia był połączeniem nowoczesności i bezguścia. Z tym że jedno nie wyklucza drugiego. W tym gabinecie było coś, co nie dawało Wolskiemu spokoju. W budynku wartym dziesiątki milionów tandetność tego pomieszczenia aż szczypała w oczy. Badziewne plastikowe puchary, pordzewiałe medale rozłożone równiutko w gablocie, pożółkłe dyplomy na ścianach. I masa zdjęć. Jakby ktoś próbował ułożyć z nich puzzle, tylko mu nie wyszło. Wszędzie zdjęcia. Na biurku, na komodzie, w gablocie, na ścianie. Na wszystkich prezes Kopeć w rozmaitych konfiguracjach. Klęczy obok siatki z rakietą w ręce, a przy nim Anderassi. Stoi na tle Statuy Wolności i obejmuje się z Ferenderem. Siedzi przy suto zastawionym stole i wznosi toast z Canorsem. Leży na leżaku na Copacabanie, a metr dalej opala się Kurtuen. W cieniu palm, w samych kąpielówkach prężą torsy z Malewiczem. Jest nawet Kopeć w objęciach byłego prezydenta, Kopeć klękający przed papieżem i Kopeć na korcie ze znanym reżyserem filmowym. – Piękna dzisiaj pogoda, prawda? – wypalił Wolski.

– Tak, bardzo ładna – zgodził się prezes. Oblizał się po ostatnim kęsie i popił kawą. – Choć to tylko pozory. Takie ostatnie tchnienie jesieni. Zaraz wtargnie zima. – Być może. Ale chyba nie będziemy rozmawiać o pogodzie? – zapytał Kopeć. – Nie – odparł Wiktor. – Po prostu nie wiem, jak zacząć. Prezes spojrzał na Wolskiego z niepokojem. – Nie rozumiem. – Nikt nie kocha posłańca, który przynosi złe wieści. – Co się stało? – Kopeć podniósł nieco głos.

– Czuję się trochę jak bohater tragedii Sofoklesa – oświadczył Wiktor. – Sofoklesa? O czym pan mówi, inspektorze? – Powoli puzzle zaczynają się układać. – Wiktor wykonał nieokreślony gest ręką. – Mam przykrą wiadomość. – Co się stało? No do cholery, niech pan mówi! – niecierpliwił się prezes.

– Aż chciałoby się powtórzyć za Dylanem: If ye cannot bring good news, then don’t bring any. – Proszę mówić jaśniej? Co to ma znaczyć? – Goszczanin – wtrąciła Aga. – Co Goszczanin? – Powiesił się w niedzielę wieczorem w swoim domu – powiedziała. – Za godzinę nadamy oficjalny komunikat. Na razie utrzymywaliśmy to w tajemnicy, dla dobra śledztwa. – Co?! Niemożliwe? Jak to? – Kopeć wstał z fotela. – Co pani opowiada? To jakiś głupi żart? Wolski podszedł do biurka. – Panie prezesie, spokojnie. Przykro mi. Bardzo mi przykro. Ale to prawda. Popełnił samobójstwo. – Matko Boska. Matko Boska. Co się na tym świecie wyrabia? – Kopeć przetarł ręką czoło. – Ale to nie wszystko. – Nie! Jest coś jeszcze? – Goszczanin zostawił list. Przyznał się w nim do zamordowania Malewicza.

– Co takiego? Goszczanin zamordował Artura? – Kopeć wpadł w fotel, podniósł ręce, jakby chciał złapać się za głowę, ale po sekundzie opuścił je na biurko z hukiem. – Co za dramat! – Nie powiedziałem, że zamordował. Powiedziałem, że przyznał się do zamordowania. A to są dwie różne rzeczy – zauważył Wolski. – Nie rozumiem. – A powinien pan.

– Dlaczego? Wolski usiadł w fotelu obok Agi, naprzeciwko prezesa.

– Bo jest pan inteligentnym człowiekiem – odparł. – Zna pan życie. Wszystko wskazuje na samobójstwo. I prawdopodobnie tak jest. Ale wie pan… – Zamyślił się na moment, nie

patrząc na Kopcia. – W każdym samobójstwie coś mnie zawsze niepokoi. – Co na przykład? – Nie wiem. Nie potrafię tego określić. To taka generalna refleksja. – Aha. Taka ogólna, generalna refleksja. A co to ma wspólnego z tym przypadkiem? Co się tu wyrabia? – Nic. Tak się po prostu, wie pan, głośno zastawiam. – Nad czym? – zapytał Kopeć. – A nie dziwi pana, że Goszczanin mógł zabić Malewicza? – zapytał Wiktor, jakby nie usłyszał pytania Kopcia. – Może dziwi. – I co pan myśli? Dlaczego mógłby to zrobić? – Nie wiem. To nie ja jestem od tego, żeby szukać motywów zbrodni, panie inspektorze. – Przyszedłem do pana po pomoc. Pan chyba jak nikt inny znał relacje między nimi. Jest pan przecież prezesem od lat. Widział pan wiele, słyszał pan wiele. Może coś pan sobie przypomina? – No ale na przykład co? W jakim kontekście? – Coś, co może dotyczyć relacji Goszczanin–Malewicz. Jakieś spięcia? Kłótnie? Groźby? – Musiałbym się chwilę zastanowić. – Mamy czas. Milczeli. Kopeć zamknął oczy. Oddychał głośno i powoli. Wolski wsłuchiwał się w tykanie zegara w kształcie piłki tenisowej, wiszącego na ścianie. Aga rozejrzała się dookoła. Wiktor ruchem głowy wskazał jej gablotę z pucharami. Na tabliczkach wygrawerowane były odległe daty. 1928, 1934, 1938, 1955. – No cóż, panie inspektorze, może coś tam sobie przypominam. – Tak? Wolski pochylił się w stronę prezesa. – Kiedy się rozstali, zadzwonił do mnie.

– Malewicz? – zapytała Aga. – Nie, Goszczanin. Chciał się spotkać, ale odmówiłem. Nie bardzo miałem wtedy czas. Czułem, że będzie mi się chciał wyżalić. Może źle zrobiłem. Może trzeba było się wtedy spotkać. Być może popełniłem straszny błąd. – Tego nie wiemy. A o czym rozmawialiście przez telefon? – Całej rozmowy nie pamiętam. Przypominam sobie jednak, że był zdenerwowany i powiedział, że tak się nie robi, że jeszcze wszyscy go popamiętają. Coś w tym rodzaju. Wtedy to zlekceważyłem. Myśli pan, że po tylu latach…? – Kopeć spojrzał badawczo na Wolskiego. – Bardzo możliwe. Chęć zemsty? Niewykluczone. – W zeszłym roku mieliśmy galę rocznicową. Zaprosiliśmy wielu działaczy, zawodników, trenerów. Goszczanina również. Odebrał nawet medal honorowy za zasługi dla polskiego tenisa. Rozmawialiśmy chwilę za kulisami po wręczeniu medalu. W cztery oczy. – O! To ważne. I co? – zapytał Wiktor.

– Nie wyglądał na zdenerwowanego, był raczej spokojny, wyważony. Ale to, co powiedział, w świetle tego, co zrobił… to znaczy, co być może zrobił, nabiera innego sensu. – Co powiedział? – Powiedział mniej więcej tak: „Mam gdzieś ten medal. Gdyby Artur mi go wręczał, naplułbym mu w twarz. Ale to nie koniec. Jeszcze się spotkamy. Jeszcze wam udowodnię”. – Tylko tyle? – Tylko? – Kopeć spojrzał na Wolskiego. – Aż tyle. Przecież to groźba. – Ale co udowodni? – Nie wiem. Może już wtedy planował to morderstwo? – Mocno powiedziane – rzuciła Aga. – A może kogoś po prostu trenował? – zasugerował Wiktor. – Może chciał wyszkolić nową gwiazdę. Kogoś jeszcze lepszego od Malewicza. Może to miał na myśli, mówiąc: „Jeszcze się spotkamy. Jeszcze wam udowodnię”? – A kogo on tam mógł trenować? – parsknął Kopeć.

– Nie trenował? – Może i kogoś tam trenował. Zdaje pan sobie jednak sprawę, ile to musiałoby trwać, żeby coś mógł komuś udowodnić? Wiele lat. Jeżeli ten jego zawodnik miał coś osiągnąć, to kiedy? Bzdura. – Według pana Goszczanin miał motyw? – dociekała Aga. – Nie mnie to oceniać. Ale według mnie Goszczanin był niespełna rozumu. Do tego alkoholik. Uważałem, że nie powinien pracować z młodzieżą. – Z tego, co wiem, od pięciu lat nie pił – poinformował Wolski. – Tak? Nic o tym nie słyszałem.

– Tak. Wie pan, nie możemy wyrzucać alkoholików poza nawias życia społecznego – dodał Wiktor. – A kto go wyrzuca? Sam się wyrzucił. A poza tym miał przecież wolną rękę. Mógł robić inne rzeczy. Mógł być parkingowym, czy ten, tym, ochroniarzem. Z młodzieżą nie powinien pracować. – Mówi pan o nieżyjącym trenerze – wtrąciła Aga. – Przepraszam, trochę się zdenerwowałem. Jak pomyślę, że zamordował Artura, to… – Kopeć zamilkł. – No cóż, na nas już czas. Wstali i uścisnęli rękę Kopcia. Aga wyszła z gabinetu, Wiktor zatrzymał się w drzwiach. – Aha, jeszcze jedno. Przepraszam, ale dla formalności, rozumie pan. Muszę zapytać. Co pan robił przedwczoraj wieczorem? – Byłem w domu. Żona może potwierdzić. – Dziękuję, panie prezesie. Do zobaczenia. – Do widzenia.

Wsiedli do samochodu. – Wrócimy na chwilę do firmy, a dopiero potem pojedziemy do mieszkania Róży. Muszę jeszcze coś sprawdzić. – Mało czasu. – Damy radę. Mam nadzieję, że Marek ściągnął już techników. Zapalił silnik i pomknął w kierunku Pałacu Mostowskich.

4 Na dziewiątym piętrze obskurnego bloku na Targówku roiło się od glin. – A co tu się dzieje? – zapytała zażywna siwowłosa staruszka, podchodząc do Agi. – Bomba jakaś? Aga spojrzała wymownie na Wolskiego. Ruchem głowy dał jej do zrozumienia, że może pogadać z lokatorką, i usunął się na bok. – Nic takiego. Jakby była bomba, to pani już by tu nie było. Proszę wrócić do swojego mieszkania. – Mam prawo wiedzieć! Wolski zerknął z boku na zaciętą twarz kobiety. Świdrujące oczy, okolone siatką zmarszczek, aż kipiały od determinacji. – Ja tu mieszkam dwadzieścia jeden lat! – wykrzyczała do Agi. – Pod sto osiemnaście. Wszystko wiem o tym domu, proszę pani, znam każdego lokatora. Do niedawna byłam przewodniczącą wspólnoty, proszę pani. – Do niedawna? – zapytała Aga rozbawiona. – A! – Staruszka machnęła ręką. – Sprawa polityczna. Wyeliminowała mnie pewna grupa interesów. Sama pani wie, jak to jest. Że niby budżet przekroczony. Zaczęliśmy ocieplać blok, a potem ceny skoczyły. I co poradzić? Zostawić na zimę rozbebeszoną robotę? Trzeba było dobrać kredyt. Naprawdę, tyle zrobiłam dla tego bloku. Szkoda słów… Przecież ani grosza nie wzięłam dla siebie. – Czasami tak jest, że człowiek chce dobrze. A inni oceniają nas przez pryzmat swojej moralności. To, że on by ukradł, nie znaczy, że ktoś inny myśli tak samo – powiedziała Aga. – Pięknie to pani ujęła. Policjantka, a taka rozsądna – szepnęła kobieta. Wolski omal nie parsknął śmiechem. Aga chciała chyba coś dodać, jednak staruszka nie dała jej dojść do słowa. – Ale widać, że niewiele wie pani o życiu. Dziwię się, że tak młode i niedoświadczone osoby przyjmują do policji. Męża tam pani szuka czy jak? Teraz już Wiktor musiał zagryźć wargi, żeby się nie roześmiać. Ruda musi być nieźle wkurzona. – O czym to ja mówiłam? – stęknęła staruszka. – Aha! Przecież ziemniaki muszę kupić. Lecę już. Pa! – Zaraz, zaraz! – Aga przeszła do kontrataku. – Mówiła pani, że zna tu wszystkich. A

lokatorkę spod sto dwadzieścia? Zna ją pani? – No przecież powiedziałam, że znam tu każdego. Zbędne pytanie, młoda damo. Pewnie, że znam. – Co może pani o niej powiedzieć? – Oficjalnie do protokółu czy prywatnie pytasz, dziecinko? – A jak pani woli? Staruszka odchrząknęła. – Powiem ci, co wiem, ale nieformalnie, okej? – Okej – odpowiedziała Aga łagodniejszym tonem. – Mówi się, że to podobno jakaś artystka. Wiesz, kochanie, szołbyznes. – Aha, szołbyznes – powtórzyła Aga, przytakując.

– Ale jakby dawanie dupy to był szołbyznes – prychnęła staruszka – to ja bym była Sophia Loren. – Naprawdę? – Nie wyglądam? – Na Sophię Loren? – Na jaką Sophię Loren? – Staruszka westchnęła. – Oj, co ty wiesz o życiu, dziecko. – Pani… – Dawne dzieje. Ale swój swojego rozpozna. Tak, tak, oficjalnie to artystka. I niech tak zostanie. Technik włamał się właśnie do mieszkania Róży. Wiktor odwrócił się w stronę Agi i pokazał jej gestem, że powinni już iść. – Ciao, maleńka. – Staruszka mrugnęła do Agi, po czym wyjęła z torebki paczkę mentolowych marlboro i ruszyła korytarzem. Aga zerknęła na jej przygarbione plecy. – Mieszkania sto osiemnaście. Warto będzie z nią jeszcze pogadać, nie? – rzuciła do Wiktora. – Koniecznie – mruknął, wskazując jej otwarte drzwi. W przedpokoju minęli kilku kolejnych techników, którzy zadeptywali miękką, drogą wykładzinę. Rozdzielili się, żeby obejrzeć mieszkanie. Po paru minutach Wolski zauważył, że Ruda wchodzi do łazienki. Chwilę później dołączył do niej Marek. Ruszył w ich stronę. – Czarna wanna – usłyszał głos Agi. – Widziałeś kiedyś czarną wannę? – Może to dla Murzynów? – odpowiedział jej Marek. – Widać miała klientelę z całego świata. – Jeśli to żart, to słaby – syknęła.

– Jaki żart? – Wiktor stanął obok nich. – Elegancka łazienka – zauważył. – Chcesz się wykąpać? – spytała Aga, wskazując głową wannę z kryształkami Swarovskiego. – Z tobą?

– Widzę, że humor ci dopisuje. – Spojrzała na niego z niesmakiem. – Obaj macie dziś taki żartobliwy nastrój? Ale to podpada już pod molestowanie w miejscu pracy. – W miejscu pracy – mruknął Wiktor. – Trafiłaś w dziesiątkę. Faktycznie tu pracowała. Lubiła brać robotę do domu. – Nigdzie nie ma komputera. Wiemy z IP, że miała tu notebooka, ale nie znaleźliśmy go jeszcze – poinformował Marek. Technicy sprawdzali to, co kilka godzin wcześniej przejrzał Wiktor. Tylko w ich wykonaniu wszystko trwało o wiele dłużej. Zdejmowali odciski palców i wyczyniali te swoje techniczne sztuczki, co do których zawsze był sceptyczny. Jeszcze raz obszedł pokoje, a potem wrócił do łazienki. Spojrzał na buteleczkę Angela od Thierry’ego Muglera. Wziął ją do ręki i powąchał. – Hmmm. Ładny zapach. Skąd ja go znam? – Szefie! – krzyknęła Aga. – Co jest? – Wiktor aż podskoczył. – Rękawiczki!

– Co? O cholera… – Popatrzył na swoje dłonie. – Jak to się mogło stać? Zapomniałem włożyć… – Matko Boska, z kim ja pracuję? Amatorzy – rzuciła Aga. Wiktor odstawił flakon na miejsce. – Szlag… kręciłem się tu po mieszkaniu, może czegoś dotknąłem… aj… – burknął do siebie, ale na tyle głośno, żeby wszyscy go usłyszeli. – Aga. Ja już lecę. Zajmij się… – powiedział. – I niech wezmą odciski z tych perfum. – Z tych też? – spytała, uśmiechając się ironicznie. – Żartujesz sobie. – Zajmij się. Ja dzisiaj… – Zawiesił głos. – Wiesz…

Machnął ręką i wyszedł z mieszkania. Czuł w nosie duszący zapach Angela. Już wiedział, skąd go zna.

5 Wolski nalał sobie piwa do szklanki, włączył telewizor i usiadł wygodnie na kanapie. Wziął telefon i wystukał SMS. „21.15 TV News24”. Z książki adresowej wybrał „Aga”, „Marek” i wysłał. – Zaczęło się? – zapytała Lena, wychodząc z łazienki. – Zaraz się zaczyna. Jest piwo, kupiłem chipsy. Mam zrobić popcorn? – Nie trzeba. Jak patrzę na Kopcia, robi mi się niedobrze. Lena wycierała mokre włosy ręcznikiem frotté z logo Komendy Stołecznej. Na ekranie pojawiła się twarz znanej dziennikarki Moniki Czuryłło. – Dzisiaj moimi gośćmi są nadinspektor Komendy Stołecznej Policji, pan Jan Morawiec,

oraz prezes Polskiej Federacji Tenisa Ziemnego, pan Remigiusz Kopeć. – Dobry wieczór pani – powiedział Morawiec. – Witam – burknął prezes. – Dziś całym krajem wstrząsnęła wiadomość o śmierci Stefana Goszczanina, byłego trenera zamordowanego tenisisty Artura Malewicza – zaczęła dziennikarka. – To jakiś koszmar. Czarna seria? Seryjny morderca w polskim sporcie? Co się dzieje? – Pozwoli pani i pan prezes, że powiem kilka słów na początek – odezwał się Morawiec. – Prowadzimy śledztwo w sprawie zabójstwa Artura Malewicza. – Na jakim ono jest etapie? Są podejrzani? – zapytała prowadząca. – Mogę dokończyć? – Proszę. – Tak jak powiedziałem, prowadzimy śledztwo. Na tym etapie nie możemy ujawnić zbyt wielu szczegółów. – Ale dlaczego? Detektyw Ruczanowski ma już sprawcę. Podobno. Tak twierdzi – dopytywała się dziennikarka. – Proszę nie mieszać do tej sprawy pana Ruczanowskiego. – Ale on sam się wmieszał. To nie ja go wmieszałam. Niestety, przykro mi. Może jest szybszy od policji? – zapytała Czuryłło. – Przesłuchujemy świadków, prowadzimy postępowanie dowodowe. Na miejscu zdarzenia zabezpieczyliśmy ślady… – Jakie ślady? – rzuciła dziennikarka.

– Ślady substancjonalne, w tym ślady obiektowe, odbitki nawarstwione i odwarstwione – zaczął ze swadą Morawiec. – Ślady energii, w tym ślady oddziaływania i odwzorowania. – O czym pan do mnie mówi, panie komendancie?! – żachnęła się dziennikarka. – To jest po polsku? Przecież nikt pana nie rozumie. – Pani redaktor… – A detektyw Ruczanowski bez odcisków palców i śladów DNA poinformował media, dziś wczesnym popołudniem, że ma dowody w sprawie zabójstwa Artura Malewicza – zaczęła dziennikarka.

– Bardzo proszę dać mi powiedzieć to, co mam do powiedzenia. – Ma dowody, iż za zabójstwem Malewicza stoi syn znanego biznesmena. Czy to prawda? – Nie będę tego komentował – oświadczył Morawiec. – Chciałbym jeszcze… – Czy zanosi się na kolejny serial z udziałem detektywa Ruczanowskiego? – przerwała mu Czuryłło. – Nie odniosę się do informacji przekazywanych przez pana Ruczanowskiego. – Skoro policja nie chce nam nic powiedzieć, to może prezes federacji odniesie się do słów detektywa? – Bardzo chętnie. Proszę państwa. Pani redaktor – zaczął ostro Kopeć. – Spotkała nas, mam na myśli nie tylko świat tenisa, ale nas, Polaków, wielka tragedia. Mistrz Wimbledonu, reprezentant kraju, a zarazem ambasador Polski w świecie został brutalnie zamordowany.

Dajmy pracować policji! Przestańmy bezczelnie wtrącać się w śledztwo. Mówię to zarówno do pani, jak i do bezwzględnych mediów plotkarskich! – Wypraszam sobie! Ja się nie wtrącam do śledztwa – zaprotestowała dziennikarka. – To ja sobie wypraszam! Proszę mi nie przerywać! – Kopeć podniósł głos. – Nie dała pani dokończyć panu nadinspektorowi, ale proszę się wreszcie uspokoić i nie odstawiać nam tu Gembarowskiego. Dziennikarka spojrzała zdziwiona na Kopcia. – Co ma z tym wspólnego Gembarowski? Porównanie nie na miejscu. – Ja osobiście mam dość sytuacji, kiedy to media lepiej wiedzą od policji. Kiedy to lansuje się jakichś pseudodetektywów na stróżów prawa. To nie jest rejalityszoł. To poważna sprawa o zasięgu międzynarodowym. Dosyć tego. Dajmy policji pracować. Czy możemy wysłuchać, co ma do powiedzenia pan nadinspektor? – Proszę – odparła dziennikarka. – Dziękuję. Tak jak wspomniałem, Komenda Stołeczna Policji – zaczął po raz kolejny Morawiec – prowadzi śledztwo w sprawie zabójstwa Artura Malewicza. Wczoraj w godzinach wieczornych znaleziono zwłoki Stefana Goszczanina. Przyznaję, że trener Goszczanin mógł być jednym z podejrzanych. Podkreślam: „mógł być”, a nie: „był”. I zaznaczam: jednym z podejrzanych, nie jedynym. Prawdopodobnie była to śmierć samobójcza. Razem z prokuraturą zajmujemy się wyjaśnieniem obu spraw. – Prawdopodobnie? Czyli nie jesteście pewni, czy to było samobójstwo? – zapytała Czuryłło. – Badamy różne okoliczności – odparł Morawiec. – A jakie fakty może pan ujawnić, jeśli chodzi o śledztwo w sprawie śmierci Malewicza? – Mamy nowych świadków. Nic więcej nie mogę powiedzieć. Zapewniam jednak panią, że robimy wszystko, co w naszej mocy, aby jak najszybciej znaleźć sprawcę. W tym momencie zespół śledczy tworzy dwanaście osób. Są różne tropy. Rozwiązanie tej sprawy to dla nas najwyższy priorytet. – Czy te dwie śmierci jakoś się łączą? – Niewykluczone. – A coś więcej? – Nie można wykluczyć ewentualności, że oba zgony są jakoś powiązane. Ale nie mogę też postawić tezy, że zabójstwo Malewicza na pewno ma związek ze śmiercią jego byłego trenera. Nie ukrywam, że napływają do nas różne informacje w obu tych sprawach. Zajmujemy się ich weryfikacją. – Były jakieś zatrzymania? – Tak, ale nie mogę potwierdzić, czy te osoby mają związek ze sprawą. – A czy może pan potwierdzić, że w przypadku Malewicza był to napad rabunkowy? – Nie mogę tego jednoznacznie potwierdzić, choć nie wykluczamy takiej możliwości. Faktycznie z mieszkania Malewicza zginęły przedmioty o znacznej wartości. – Jakie to przedmioty? – zapytała prowadząca. – Między innymi zegarki i sprzęt elektroniczny – odparł Morawiec.

– Jaka była ich wartość? – Nie mogę powiedzieć. – Przyznają panowie, że jest to trochę niepokojące. Najpierw zostaje zamordowany zawodnik, potem w niejasnych okolicznościach ginie jego trener. Czy ktoś zostanie otoczony policyjną ochroną? Matka? Ojciec Malewicza? – Nie planujemy w tym momencie takich działań.

– Co na to środowisko tenisowe, panie prezesie? – Środowisko tenisowe jest przygnębione tą stratą, szanowna pani. Straciliśmy przede wszystkim przyjaciela, a dopiero potem tenisistę. Dzisiejsza wiadomość o śmierci Goszczanina przygnębiła nas jeszcze bardziej. Nie bałbym się określenia, że środowisko tenisowe jest zdruzgotane tą wiadomością. Trener Goszczanin był wybitnym specjalistą. Za zasługi dla polskiego tenisa został odznaczony medalem honorowym. Prywatnie darzyłem go ogromnym szacunkiem, bo znałem jego zaangażowanie i trenerską wiedzę. Straciliśmy dwóch przyjaciół w ciągu kilkunastu dni. Czekamy na wyjaśnienie tych spraw. Jesteśmy do dyspozycji policji. – No właśnie, chciałam zapytać, czy federacja angażuje się w jakiś sposób w wyjaśnienie sprawy Malewicza? Może zatrudnicie detektywa Ruczanowskiego? – Proszę przestać z tym Ruczanowskim, to nie jest śmieszne. Zawsze miałem panią za poważną i niezależną dziennikarkę – odparował Kopeć. – Wspieramy policję, jak tylko możemy. Ja sam jestem do dyspozycji organów ścigania dwadzieścia cztery godziny na dobę. Jesteśmy pewni, że policja zrobi wszystko, aby złapać sprawcę. – Czy przy zwłokach Goszczanina znaleziono jakiś list? Pytanie do pana nadinspektora. – Rzeczy osobiste pana Goszczanina zostały zabezpieczone. Faktycznie była przy nim pewna koperta, ale jeszcze za wcześnie, żeby coś więcej na ten temat powiedzieć.

– To mógł być list pożegnalny. A może ujawnia w nim jakieś fakty z życia Malewicza? – dopytywała się Czuryłło. – Nie mogę nic powiedzieć. – To może być kluczowe dla sprawy – nie ustępowała dziennikarka. – Właśnie dlatego nie mogę nic powiedzieć. – A czy możliwe jest, że Goszczanin przyznał się do zabójstwa Malewicza? W studiu zapadła cisza. – Dlaczego stawia pani taką tezę? – odezwał się po chwili Kopeć. – Pytam. Jestem tu, żeby zadawać pytania. A panowie, żeby na nie odpowiadać. – Mogę tylko powtórzyć to, co już powiedziałem – odparł Morawiec. – Jest za wcześnie, żeby ujawniać informacje na temat tej koperty. – Jeżeli Goszczanin przyznałby się w tym liście do zabicia Malewicza, to śledztwo zostałoby zamknięte? – Nie skomentuję tego – oświadczył Morawiec. – Rozumiem, zostawmy to. Mam pytanie do pana prezesa. – Zamieniam się w słuch – burknął Kopeć.

– Czy to wszystko może mieć negatywny wpływ na polski tenis? – Dlaczego? – Czy wręcz na polski sport? Przecież niedawno pewien portal podał informację, że we krwi Malewicza, badanej po jego zabójstwie, wykryto alkohol i narkotyki. Malewicz był stawiany za wzór dla młodzieży, a teraz jawi się chyba w nieco innym świetle? – Pani redaktor. Ta rozmowa zmierza w niebezpiecznym kierunku – zaczął Kopeć. – Zamiast przyjrzeć się faktom, operujemy pogłoskami, plotkami. Przytacza pani słowa jakiegoś Ruczanowskiego, kieruje się pani oszczerstwami jakiejś plotkarskiej gazety. Zaraz mi pani powie, że wróżbita Maciej przewidział śmierć Malewicza dwa lata temu, stawiając tarota. Bądźmy poważni. Proszę odnosić się tylko do potwierdzonych przez policję czy Urząd do Spraw Sportu informacji. Inaczej utoniemy w powodzi kłamstw i oszczerstw. Wszyscy utoniemy. Ja, pan, pani, telewidzowie. – Społeczeństwo – rzuciła Czuryłło. – Właśnie – przytaknął prezes. – To zweryfikujmy jeszcze jedną informację, która pojawiła się na jednym z portali. Czy to prawda, że w sejfie Malewicza znaleźliście jakiś notes? Notes zawierający poufne dane na temat znanych osób? – Nie mogę tego skomentować. Dla dobra śledztwa – odparł Morawiec. – No ale chyba może pan powiedzieć, że jest notes, nawet jeśli nie ujawni pan, co zawiera? Albo że notesu nie ma. Coś może pan powiedzieć. – Nie mogę. – Czy w tym notesie są dane obciążające w jakiś sposób polskich polityków? Coś, co dotyczy premiera? – Nie skomentuję tego. – Coś, co dotyczy polskich biznesmenów z pierwszych stron gazet? – Skończmy tę rozmowę, pani redaktor. Nie mam nic więcej do powiedzenia. – Morawiec patrzył na nią bez wyrazu, jakby było mu już wszystko jedno. Rozmowa zakończyła się tradycyjną grzecznościową formułką. Lena popatrzyła na Wiktora. – Widziałeś, jaki bezczelny ten Kopeć? Kłamie bez drgnienia powiek. – Przycisnę go. Jeszcze mamy czas – odparł Wiktor. – Mówię ci, to jedyna szansa na udupienie go i ujawnienie jego machlojek. – Ale najpierw musimy mieć dowody, zeznania. – Masz mój cały materiał – przypomniała. – Wiem. – Wiktor westchnął. – Wszystko wiem. Ale posłuchaj. Po kolei. Zbieram dowody, zeznania. Muszę złamać kogoś w środku, w federacji. Inaczej się do nich nie dobierzemy. – Za wolno działasz. – Pozwól, że robotą operacyjną zajmę się sam, okej? – Założę się, że Kopeć czuje pismo nosem. Niszczy dowody, zaciera ślady.

– Posuwamy się do przodu metodą małych kroków. Systematycznie, powoli zajmujemy teren. Blitzkrieg nic by tutaj nie dał. – Tą metodą małych kroków to możesz sobie walczyć z siedmioma krasnoludkami. One też robią małe kroki. Kopeć chodzi, że użyję bajkowej metafory, w siedmiomilowych butach. A ty chcesz gonić go w kapciach? – Nie wtrącam się w twoją pracę dziennikarską, jakakolwiek by ona była. – Co to znaczy: jakakolwiek by ona była? – Nic. – Nic? Próbowałeś mnie zranić? – Nie, skądże! – Uważasz, że wykonuję jakąś gównianą robotę, tak? Ty dokonujesz wielkich rzeczy, ścigasz przestępców, jesteś stróżem prawa, a ja sobie coś tam dłubię, tak? Hobby takie mam, tak? Jak jakaś kura domowa, tak? Jedna robi na drutach, inna piecze ciasta, a ta sobie pisze coś tam, tak? – Nie tak. – Clint Eastwood się znalazł! – Źle mnie zrozumiałaś. – Cholerny Brudny Harry! – Chodziło mi o to, że bez względu na to, o czym i jak piszesz, to twoja sprawa… – Serpico za dychę! – Tłumaczę ci… – Niedorobiony Bullitt! – Dziewczyno! – Frank Drebin! – Ale… – Nie wierzę w twoje słowa! Plączesz się… – Nie chciałem cię zranić ani zrobić ci przykrości. Po co się kłócić? – To ty się kłócisz. Ja tylko… – Nie dokończyła. Wiktor wpił się w jej usta. Udawała, że się broni. Dobrze udawała. Przez pięć sekund.

Szesnasty dzień śledztwa, środa, 10.28 1 – Szefie, dziś jest ta gala. Idziemy, czy coś się zmieniło? – Aga dopadła do biurka Wiktora, prawie dysząc. – Porannej kawy nie dadzą się napić. Co się dzieje? – zapytał. – Widzę, że jesteś spóźniona do pracy. Ale dlaczego dyszysz? – Nie dyszę – wycedziła. – Po prostu biegłam. – Dla zdrowia? – Dla nadrobienia straconego czasu. – A ty co, Prousta się naczytałaś? – Idziemy na tę galę czy nie? – Idziemy. Ja, ty, Marek. Impreza zaczyna się o dziewiętnastej. – No to ja poproszę o zgodę na wcześniejsze wyjście dziś z pracy. – Mało masz roboty? – warknął. – Jeśli się nie zgodzisz, to odmawiam wykonania zadania. Nie idę na galę. – Co jest, do cholery? – Nie mam butów. Wiktor wytrzeszczył oczy. – Co? – Normalnie. Butów nie mam. Do sukni wieczorowej. Nie idę. – Jakiej sukni wieczo… – Ugryzł się w język.

– O pierwszej wychodzę. Tak? Muszę kupić buty, tak? Wiktor uważniej przyjrzał się Rudej. – Ty mówisz serio. – Nigdy nie byłam bardziej poważna. – Ale my tam na tej gali… – zaczął. – A może mam przyjść w mundurze? – Dobra. O pierwszej jesteś wolna. – To może ja też dziś wcześniej się urwę? – rzucił Marek, który nagle pojawił się obok Agi. – A co? Będziesz robił makijaż? – syknęła Aga. – Nigdzie się nie urwiesz – powiedział Wiktor. – Najwyżej do chińczyka po lunch.

Aga zaśmiała się i znacząco spojrzała na Marka. – To ona może iść sobie na zakupy, a… – Spokój mi tu. Bo wezmę na galę chłopaków z drogówki i dziewczyny z laboratorium! – odgryzł się Wiktor.

2 Nagrody Sport & Biznes przyznawano co roku. Gale odbywały się w Multikinie w Złotych Tarasach. Postmodernistyczne statuetki Złotego Gladiatora, zaprojektowane przez znanego artystę z kręgów warszawskiej ASP, wręczano w kilkunastu kategoriach. Trafiały do osób, teoretycznie, najbardziej zasłużonych dla biznesu sportowego. Przyznawano również statuetki honorowe, które otrzymywali sportowcy, trenerzy lub działacze. Dla podniesienia prestiżu ceremonii co kilka lat honorowym Gladiatorem nagradzano jakiegoś zmarłego sportowca bądź działacza. W tej kategorii nie było tym razem konkurencji. Malewicz, ze znaną sobie lekkością, zostawił wszystkich w tyle. Nagrodzonych wybierała kapituła składająca się z kilku wpływowych biznesmenów, określających się mianem mecenasów sportu. Wśród nich był Jan Grabek, który podarował im zaproszenia na galę. – Ta z lewej, obok Starkiewicza? – zapytał Wiktor. – Czekaj, niech się przyjrzę – powiedział Marek. – Tak, To ona. Alicja Struga, szefowa marketingu Europe Premium Hotels. – Co wiemy o jej współpracy z Malewiczem? – Firma Europe Premium Hotels nie sponsorowała go. Ale Malewicz i ta Struga wymienili między sobą za dwadzieścia e-maili, ze trzydzieści SMS-ów i było też kilkanaście rozmów telefonicznych. Kiedy był w Polsce, nocował czasem w jej hotelach. Mailował na jej temat z Piotrem Grabkiem i Dawidem Baudouinem. – No i? – Delikatnie mówiąc, nie przepadali za nią. Baudouin napisał, że gdyby nie te hotele, toby jej w ogóle nie chciał znać. Ciągle próbowała się z nimi umawiać na tenisa. Grali z nią czasem po to, żeby wykorzystać znajomość, a nie z sympatii. Wydaje jej się, że zna się na tenisie i że tenisiści ją lubią. Ale jest w dużym błędzie. Zanim rozpoczęła się część oficjalna z wręczaniem statuetek i mowami dziękczynnymi, goście delektowali się zakąskami i markowym alkoholem w części barowej. Multikino pękało w szwach. Między dziewiętnastą a dwudziestą tylko wokół baru przewinęło się ponad dwieście elegancko ubranych osób, w większości mężczyzn. Panie siedziały na fotelach i miękkich sofach, czekając na drinki przynoszone przez swoich oblubieńców lub na łut szczęścia. Same gwiazdy. Można się poczuć jak w Hollywood, pomyślał Wolski, ocierając się ramieniem o znanego aktora Piotra Adaczyka. Robiło się tłoczno. Marcin Denniec niechcący nadepnął Wiktorowi na nogę i z uśmiechem przeprosił. Gwiazda seriali Tobiasz Kurelak pozdrowił go, machając ręką z drugiego końca sali. Prawdopodobnie z kimś go pomylił. Justyna Kowalska w długiej bordowej sukni wyglądała zjawiskowo, kiedy przemknęła obok,

niczym na biegówkach. Kulomiot Tadeusz Majkowski dominował nad otoczeniem wzrostem i posturą. Artur „Diabolo” Włodarski uścisnął rękę Wiktorowi i zaraz zniknął. Na tle tej szarej masy wyglądała jak anioł. Rudy anioł, pomyślał Wolski, spoglądając na Agę, która rozmawiała właśnie z Relugą. Zauważył, że polski Reno nie czuje się swobodnie. Zbyt teatralnie gestykulował i co chwilę spoglądał na byłą gwiazdę tenisa, a dziś konesera sztuki, pijącego drinka przy barze. Tenisista uśmiechał się do naczelnego tenisLife, dyskretnie pokazując na zegarek. Aga ubrana była w czarną suknię do kostek, z dużym wycięciem z przodu, srebrnymi kryształkami u gorsu i odsłoniętymi plecami. Rude loki spływały jej na plecy, odkrywając szyję i eksponując dekolt. Grzywka opadała na bok, jeden rudy kosmyk zawędrował aż na policzek. – Patrz, kto rozmawia z Grabkiem – powiedział Marek, podając Wiktorowi drinka. – TVP szuka sponsora, żeby załatać dziurę w budżecie. Płacisz abonament? – Nie zadawaj głupich pytań. Podejdźmy do Strugi, zanim się zacznie część oficjalna. Mamy jeszcze pół godziny. Brnęli przez tłum gwiazd. – Pani Alicja Struga. Figura trzydziestolatki, twarz siedemdziesięciolatki – rzucił Marek, kiedy przeciskali się między gośćmi gali. – Celna uwaga. – Wiktor! – krzyknął mu ktoś nad uchem. – Aleks? Ty tutaj? – Wolski udawał zdziwionego. – Ja tutaj to normalne, ale co glina robi w tym towarzystwie? Przeniosłeś się do skarbówki? Szukasz tych, co nie płacą podatków? Mógłbyś tu coś złowić. – Poznajcie się. Mój kolega, Marek, a to Aleks… – zaczął Wiktor. – Czarnej Pantery nie musisz mi przedstawiać. – Marek uśmiechnął się szeroko. – Miło cię poznać. Uścisnęli sobie ręce. Aleks Smorczewski poklepał Wiktora po plecach. – Dobrze się trzymasz, dziadku. – W przeciwieństwie do ciebie, równolatku – odparował Wolski, kłując przeciwnika palcem w brzuch. – A na serio, to jesteś w pracy czy prywatnie? – zapytał Aleks. – W pracy. Komenda Stołeczna w akcji. Tylko mnie nie wydaj. – Spokojnie. Boksujesz gdzieś? – zapytał Smorczewski. – Tak. W takim klubie na Pradze. Wpadłbyś kiedyś, gdy będziesz w Warszawie. – Może. Zdzwonimy się. Czarna Pantera zniknął w tłumie. Marek odprowadził pięściarza z Poznania pełnym uwielbienia spojrzeniem. – Skąd ty znasz Smorczewskiego? – zapytał Wiktora. – Boksowałem kiedyś, przecież wiesz. – Wiem. Ale chyba nie z nim? – Może z nim… – Wiktor się rozejrzał. – Stare dzieje, nie ma o czym mówić.

– Człowieku, plakat ze Smorczewskim wisiał u mnie nad łóżkiem! Oglądałem wszystkie jego walki. Był niepokonany przez dwanaście lat. Pięćdziesiąt jeden zwycięstw i tylko jedna porażka. To mistrz świata! Legenda! – Dla ciebie legenda, dla mnie kumpel. Do roboty! Alicja Struga miała pięćdziesiąt osiem lat. Od dwudziestu pracowała w tej samej firmie. Z wykształcenia weterynarz, przeszła w Europe Premium Hotels przez kilka szczebli kariery i tyle samo łóżek. Potrafiła zadbać o siebie, co było widać w każdym jej geście. Ubrana w markowe ciuchy, niewysoka, szczupła. Pomarszczona szyja i zmęczone oczy dodawały jej lat. Samotnie sączyła drinka, wpatrując się w niebo nad Warszawą. – Chciałbym zaproponować pani nasze towarzystwo. – Chętnie. Ale z kim mam przyjemność? – Wolski. Wiktor Wolski, i Marek Janik. Komenda Stołeczna. – O! – Staniemy gdzieś z boku? – Jasne. Z przystojnymi gliniarzami zawsze chętnie wypiję. – Kiedy ostatni raz widziała pani Malewicza? – Po finale w Londynie. – Gdzie dokładnie? – Zamieniliśmy parę słów w korytarzu, po meczu. – O czym rozmawialiście? – O meczu, proszę pana! – rzuciła. – Pogratulowałam mu, podziękował. Powiedział, że było ciężko. Krótka rozmowa o niczym. – Nie spędziła z nim pani tego wieczoru? – zapytał Marek. – Proszę pana! – Struga udała oburzenie. – Przepraszam. Chciałem powiedzieć – Marek się zawahał – czy nie świętowaliście w większym gronie. – Byłam tam ze swoimi klientami. Służbowo. Dzień wcześniej zjedliśmy lunch z Malewiczem i jego trenerem. Nie miałam czasu na świętowanie sukcesu. Następnego dnia o siódmej rano mieliśmy samolot do Warszawy. O jedenastej byłam w pracy. – Dobrze pani znała Malewicza? – zapytał Wolski. – W miarę. Do czego pan zmierza? – Krążą plotki. – Tak? A jakie? – O pani rzekomym romansie z Malewiczem. Kobieta roześmiała się głośno. Kilka osób stojących parę metrów dalej popatrzyło na nią i też się uśmiechnęło. – Bzdura – rzuciła. – Mogłabym być jego matką. – Naprawdę? – mruknął Wolski. – Nie powiedziałbym. – Miły pan jest. Jeśli jednak takie plotki krążyły, to nie ma w nich źdźbła prawdy. Znamy

się, czasem graliśmy w tenisa czy zjedliśmy wspólnie lunch. Ale to normalna znajomość. Jak wiele innych. Nic więcej nie ma i nie było. – Może te plotki rozsiewał ktoś zazdrosny o tę pani zażyłość z Malewiczem? Jakaś kobieta? – zapytał Marek. – Możliwe. Zazdrośnic nie brakuje – przytaknęła i spojrzała w bok. Wolski podążył wzrokiem za jej spojrzeniem. Grupa kilku młodych dziewczyn i trzech mężczyzn rozmawiała głośno, co chwilę wybuchając śmiechem. Wszyscy byli ubrani wieczorowo, w rękach mieli drinki. Wśród nich stał Dawid Baudouin. – Baudouina znam. A kim jest reszta? – zapytał. – Maciej Tarnowski i Marcin Kochanek. Tej brunetki krótko ostrzyżonej nie znam. A te pozostałe to Anna Rachoń, Magda Pogoda i Monika Benoit. – Tenisistki – skwitował Marek. – Klub w komplecie. Brakuje tylko Grabka i Malewicza. – Tak – powiedziała Struga. – Czy któraś z nich miała romans z Malewiczem? – zapytał Wolski. – Nie wiem. Ale nie zdziwiłabym się, gdyby przeleciał wszystkie. – Widzę, że dobrze znała pani jego gusta. – Jestem po prostu dobrym obserwatorem. Znałam trochę Artura… Zakochana? Odrzucona? – zastanowił się Wiktor. – Co pani robiła wieczorem w poniedziałek, dzień po finale? – zapytał. – W noc zabójstwa? Od dwudziestej do dwudziestej trzeciej trzydzieści byłam na służbowej kolacji. Może to potwierdzić dziesięciu świadków. – Gdzie była ta kolacja? – Restauracja Flakon przy placu Trzech Krzyży. Struga uśmiechnęła się do Dawida Baudouina. Odwzajemnił uśmiech, a potem spojrzał na Wolskiego i pozdrowił go skinieniem głowy. – Czyli tylko przyjaźń? – drążył Marek. – Słucham? – rzuciła rozkojarzona.

– Pani i Malewicz? Tylko przyjaźń? – Tak. Powiedziałam już. – I niczego przed nami pani nie ukrywa? – Niczego. – Nie spędziliście choć jednej nocy? – zapytał Marek. – Nie. – Po miłej kolacji, kilku kieliszkach wina? – prowokował Wiktor. – Wszystko może się zdarzyć. – Ale się nie zdarzyło – wycedziła przez zęby. – Nie spałam z nim, nie mieliśmy romansu. Nic mnie z Arturem nie łączyło, poza znajomością. – Zezna to pani w sądzie? – zapytał Wolski. – Nie rozumiem?

– Jeżeli będzie pani świadkiem, nie twierdzę, że oskarżoną, to zezna to pani pod przysięgą? W sądzie? Dodam, że za składanie fałszywych zeznań grozi kara pozbawienia wolności do lat trzech. Artykuł dwieście trzydziesty trzeci paragraf jeden kodeksu karnego. – Dlaczego miałabym być świadkiem? – Rozmawiała z nim pani w przeddzień zabójstwa. – To były trzy zdania w przelocie! Czy to konieczne? Dlaczego mam być tym świadkiem?

– Niestety, te plotki… – zaczął Marek. – Panowie, bądźcie poważni! Może i były takie plotki! Może o nich wiedziałam! Może nawet, jak większość normalnych zdrowych kobiet, miałam na niego ochotę! Ale to nigdy nie wykroczyło poza niezobowiązującą znajomość. Nie mam w tej sprawie nic więcej do powiedzenia. – Obawiam się, że będziemy musieli przeszukać pani dom – powiedział twardo Wolski. Struga wcisnęła swój kieliszek Markowi. Wyjęła z torebki klucze i uderzyła nimi Wolskiego w pierś. Złapał ją za dłoń. Kiedy cofnęła rękę, trzymał klucze w garści. – Proszę bardzo! Możecie sobie wszystko sprawdzić. Mieszkam sama. – Wrócimy z nakazem. – Po co wam nakaz? Nie mam nic do ukrycia. Dopóki tu jestem, możecie przetrzepać całą chałupę. Wolski oddał jej klucze. – Na razie to nam wystarczy. Proszę się nie denerwować. Zaraz sobie pójdziemy. – Panowie – szepnęła. – Czy z tym sądem to na serio? Będę świadkiem? Wolałabym tego uniknąć. – Na razie za wcześnie, żeby coś powiedzieć – odparł chłodno Wolski. – Nie chciałabym, żeby pracodawca się dowiedział. Rozumiecie. Ja – zawahała się – mam pięćdziesiąt osiem lat. Jeżeli teraz mnie zwolnią, nie znajdę już pracy. Naprawdę nic nas nie łączyło. Mogę to potwierdzić na piśmie. Ale zeznawać w sądzie? Panowie! Bądźcie ludźmi. – Nie jesteśmy ludźmi, proszę pani – powiedział Wiktor. – Jesteśmy policjantami.

Siedemnasty dzień śledztwa, czwartek, 6.35 1 – Nie lubię latać – szepnął Morawiec, kiedy weszli do terminalu na Okęciu. Wolski spojrzał na niego zdziwiony. Morawiec cały czas go czymś zaskakiwał. – Są na to różne sposoby… – zagaił. – Nie będę od rana pił – uciął nadinspektor. – A poza tym mamy dziś po południu spotkanie. Daj spokój.

– Okej. Tak tylko zasugerowałem. Zresztą do Amsterdamu leci się jedynie dwie godziny. Ani się obejrzymy, a będziemy na miejscu. Potem autostradą do Hagi. Sześćdziesiąt kilometrów. Ale samochodem szef chyba lubi jeździć? – A idź w cholerę! Wieczorem wypiję dla rozluźnienia. – Słusznie – stwierdził Wiktor. – Nie żebym był uprzedzony do Europolu. Tylko jakoś zawsze po spotkaniach z nimi mam wrażenie, że więcej mówią, niż robią. Wolski nie odpowiedział. Przeszli przez przestronną halę, wciąż jeszcze błyszczącą nowością, i stanęli w krótkiej kolejce do check-in. Wiktor pierwszy podszedł do stanowiska, przy którym czekała uśmiechnięta kobieta. Spojrzał na tabliczkę z imieniem. „Renata” – Dzień dobry. – Dzień dobry. Proszę dowód. Albo paszport. – Miejsce przy oknie poproszę – powiedział, podając dokument. – Zobaczę, co da się zrobić – odparła wpatrzona w monitor. – Pani Renato… – zaczął. – Tak? – Widzi pani tego gościa za mną? Tego wysokiego w szarym garniturze, granatowy krawat, płaszcz w ręce. Kobieta wychyliła się, żeby spojrzeć na Morawca. – Jest strasznie spięty. Pierwszy raz leci samolotem. Wie pani – Wiktor puścił do niej oko – jakby mogła go pani jakoś tak… uspokoić. No nie wiem. Ja już sam się przez niego zaczynam denerwować. Uśmiech, kilka miłych słów. Rozumie pani? No sam nie wiem, co robić. Kobieta uśmiechnęła się życzliwie. – Coś wymyślę. Wiktor wziął swoją kartę pokładową i stanął kilkanaście metrów dalej. Dyskretnie obserwował Morawca. Po chwili szef podszedł do niego i ruszyli do stanowiska, przy którym

odbywała się kontrola bagażu podręcznego. – Widziałeś? – zapytał Morawiec. – Co? – Nic nie zauważyłeś? – Co miałem zauważyć? – Kurwa, człowiek stara się być uprzejmy, a tu… – Nadinspektor pokręcił głową. – No co? – Normalnie rwała mnie ta babka.

– Rwała? – A jak! Leciała na mnie – szeptał Morawiec. – E tam. – Jakaś wariatka. Cały czas się szczerzyła. I jeszcze mówiła, że gdybym czegoś potrzebował, to mam się bez wahania zgłosić do jej koleżanki na pokładzie. Że niby te stewardesy mi we wszystkim udzielą pomocy. I jeszcze oko do mnie puściła na koniec. Masz pojęcie? – Nieprawdopodobne! – rzucił Wolski. – No! Ten LOT to jakaś latająca agencja towarzyska czy jak? Ładnie się, kurwa, zaczyna. Może nie najwyższych lotów ten żart, ale zawsze coś się dzieje, pomyślał Wiktor i w tym momencie zadzwoniła jego komórka. – Co jest, Marek?

– Wiktor, trafiony, zatopiony! Odciski palców Strugi, które zdjęliśmy z tego kieliszka z Multikina, pasują do pucharu z Londynu. Tego, który zdobył w przeddzień zabójstwa. Stał na komodzie obok narzędzia zbrodni. – Dobrze. Bardzo dobrze – powiedział Wiktor. – Nie mogę rozmawiać. Na razie. W pięć minut po wejściu do samolotu Morawiec zasnął. Nawet nie zdążył się dobrze przypiąć pasami. Wiktor otworzył laptopa i kolejny raz obejrzał fragmenty meczów Malewicza. Wyjął notes i zaczął robić notatki.

2 Siedziba Europolu w Hadze tonęła w strugach ulewnego deszczu. Wolski doskonale znał ten budynek. Morawiec również. Siedzieli w niewielkiej sali konferencyjnej. Pięciu facetów w garniturach, przy ścianie flipchart. Wygląda to raczej na spotkanie działu sprzedaży jakiejś holenderskiej korporacji, a nie top secret meeting w siedzibie Europolu, skomentował w duchu Wiktor. – Szanowni panowie – zaczął John Edwards – jest mi niezmiernie miło powitać panów w naszym biurze. Cieszę się, że współpraca między nami kwitnie. Chciałbym skorzystać z okazji, żeby podziękować za pomoc przy akcji Golden Arrow. Gdyby nie wy, sukces nie byłby możliwy.

– Och, dziękuję, robiliśmy tylko to, co do nas należy. Jesteśmy zawsze do dyspozycji w takich sytuacjach – powiedział nadinspektor. – Współpraca z Wydziałem do Spraw Narkotyków i Przestępczości Zorganizowanej Europolu to dla nas zaszczyt. A współpraca z jego szefem – Morawiec lekko skłonił głowę, patrząc na Edwardsa – to niezapomniane doświadczenie. – Jeszcze raz dziękuję. Wykazaliście się nie tylko profesjonalizmem, ale także ogromnym zaangażowaniem. To cenię szczególnie. – Edwards spojrzał na Wiktora i uśmiechnął się. Poczciwy brytol, pomyślał Wolski. – Chciałbym także przypomnieć panom, że jestem miłośnikiem historii waszego kraju i waszego oręża. Skończyłem niedawno książkę Normana Daviesa o powstaniu warszawskim. Jestem pod ogromnym wrażeniem waszej walki o niepodległość. Naprawdę, tu nie ma nic z patetycznych przemówień naszych przywódców. – Edwards się uśmiechnął. – Podziwiam Polaków. – John, zawsze jesteś tak uprzejmy… – zaczął nadinspektor. – Ale po remisie na Wembley w siedemdziesiątym trzecim nie był pan tak łaskawy dla nas, nieprawdaż? – zapytał Wolski. – Wiktor, uwielbiam twoje angielskie poczucie humoru – odpowiedział Edwards. – Pozwólcie, panowie, że przedstawię. Jest z nami Dieter Mass, nowy oficer łącznikowy. – Witam. – Niemiec podał rękę Morawcowi, później Wolskiemu. – Z Carlem widzieliście się już na korytarzu… Dziękujemy za informacje, które przesłaliście w sprawie Malewicza – kontynuował Edwards. – Carlo przeanalizował je, sprawdził i wygląda na to, że sprawa jest poważna. Carlo, prosimy. – Tak, dzięki. Parę słów ode mnie – odezwał się Carlo z wyraźnym włoskim akcentem. – Sprawa Malewicza idealnie wkomponowała nam się w prowadzone przez nas dochodzenie o kryptonimie Operacja VETO. Mamy wsparcie Interpolu i Eurojustu. Joint Investigation Team zajmuje się sprawą ustawiania meczów w trzynastu krajach. Nad sprawą pracują śledczy w ośmiu krajach. Piłka nożna, tenis i tak dalej. Wątek Malewicza może mieć ogromne znaczenie dla pracy JIT. Jeśli chodzi o mecze tenisa, nie mieliśmy wcześniej zbyt wielu dowodów. Według naszych informacji sprawa tenisa dotyczy pięciu państw. Piłkę nożną mamy już dobrze opanowaną. Ale tenis to coś nowego. Owszem, Międzynarodowa Federacja Tenisa prowadziła wewnętrzne dochodzenia w sprawie ustawiania meczów. Wszystkie jednak umorzono. To nas zresztą nie interesuje. My mamy swoje tropy. Dieter zajmuje się sprawą w Niemczech. Dieter. – Wygląda na to, że w Niemczech funkcjonuje zorganizowana grupa przestępcza, która ma wpływ na wyniki meczów tenisowych w całej Europie – zaczął Dieter. – Według naszych obserwacji grupą kieruje niejaki Mauro Turkimaz. We współpracy z Interpolem udało nam się ustalić, że grupa Turkimaza działa tylko w Europie. Ale blisko współpracuje z podobnymi organizacjami w Azji. – Ciekawe. To, co mówisz, podsunęło mi pewną myśl. Klocki zaczynają do siebie pasować – powiedział Wolski. – Główna siedziba grupy Turkimaza to Hamburg. Morawiec i Wolski spojrzeli na siebie. – Oczywiście to jeszcze nie dowód. Ale ten facet z mostu Poniatowskiego… – Wolski nie

dokończył. – Z jakiego mostu? – zapytał Edwards. – O co chodzi? – Po kolei – odparł Wiktor. – Teraz my powiemy wam parę rzeczy. Jak wiecie, prowadzimy śledztwo w sprawie zabójstwa Artura Malewicza. Ciekawie się to wszystko rozwija. Ze zwykłego śledztwa dotyczącego zabójstwa zrobiła nam się sprawa międzynarodowa. – Tak… – zgodził się Edwards, choć nadal wyglądał na nieco zdezorientowanego. – Tak bywa. – Porozmawialiśmy z Maxem Lubovem, kiedy odwiedził Polskę. To menedżer Malewicza. – I? – zapytał Carlo. – Po pierwsze, Malewicz prawdopodobnie brał udział w procederze fałszowania wyników kontroli antydopingowych. Wydaje nam się, że chodzi o wysokie łapówki, choć to na razie tylko przypuszczenia. Lubov twierdzi, że Malewicz przeznaczał spore sumy, by tuszować swoje wpadki. – Rzeczywiście ciekawie to brzmi – mruknął Edwards. – Lubov dzień przed zabójstwem poinformował Malewicza, że kończy z nim współpracę. – No! – Po drugie, myślę, że możemy mieć do czynienia z ustawianiem meczów tenisowych. Być może ślady z Niemiec prowadzą do Polski. Do Malewicza. – Ten Lubov… – zaczął Carlo – Lubov nie chciał o tym powiedzieć wprost. Ale myślę, że coś jest na rzeczy. Obejrzyjmy zapis rozmowy z Lubovem. Wiktor wziął do ręki pilota. Przyciskiem zasunął żaluzje, ekran opuścił się automatycznie. Zatonęli w półmroku. Włączył rzutnik. W ciszy obejrzeli rozmowę Wolskiego i jego ekipy z Lubovem, nagraną w samochodzie, w drodze z cmentarza do Marriotta. Angielskie tłumaczenie było widoczne na dole ekranu. – Czy możesz odtworzyć jeszcze raz? – poprosił Edwards. – Jasne – odpowiedział Wiktor. Obejrzeli rozmowę ponownie. – Daj teraz, proszę, ten kawałek, kiedy rozmawiacie o ustawianiu meczów.

– Dobra. W sali po raz trzeci rozległ się głos Lubova: – Ustawianie meczów? – Nic o tym nie wiem. Naprawdę. Wszczęli przeciw niemu śledztwo, ale umorzyli. To było poza mną. Naprawdę nic nie wiem. – Ale coś pan podejrzewał? – Tak, jednak nigdy go o to nie zapytałem. Czasem lepiej wiedzieć mniej. – Czyli domyślał się pan czegoś i nic z tym nie zrobił. – Proszę pani. Świat jest pełen brudu. Gdyby chcieć cały ten brud posprzątać, to wszyscy bylibyśmy śmieciarzami. – Ja tam się śmieciarzem nie czuję.

– Nie byłem na żadnym meczu, który sensacyjnie przegrał z jakimś dużo słabszym frajerem. Może to nie przypadek? Może to planował, żeby było jak najmniej świadków czy bliskich mu osób? Nie wiem. Nigdy nie poruszał tego tematu. O śledztwie raz się przy mnie wypowiedział jednym słowem: „Bzdura”. – Co by pan zrobił, gdy dotarła do pana informacja, że Malewicz ustawił jakiś mecz? Gdyby miał pan dowody? – Na emeryturze napisałbym o tym w książce pod tytułem Kurwy i dziwki światowego tenisa. – Zaczął pan pisać? – Mam ją w głowie. – Rozdział o ustawianiu meczów też?

– Powiedzmy, że ten jeszcze nie. – Ale jakiś draft do rozdziału o ustawianiu meczu toby pan napisał, co? – Do tego rozdziału jeszcze bym musiał długo robić research. – A gdzie robiłby pan ten research?

– Wszędzie. Na małych turniejach, na średnich, na dużych, na wielkich. W Monte Carlo, w Poznaniu, w Trnavie, w Rotterdamie, w Wiedniu, w Nowym Jorku. – Na Wielkich Szlemach też? – Pewnie. Research musi być pogłębiony. Wiktor wyłączył film. Żaluzje cały czas były opuszczone. Zapalił światło. – Lubov coś wie – zaczął Carlo. – Jestem tego pewien. – Gdzie on mieszka na stałe? – zainteresował się Dieter. – W Londynie – odparł Wiktor. – To musimy poprosić o wsparcie kolegów ze Scotland Yardu – rzucił z uśmiechem Edwards. – Z tym nie będzie problemu. – Lubov może być kluczowy dla sprawy – kontynuował swoją myśl Carlo. – Chętnie z nim porozmawiam. – Coś wie, daje nam wyraźny sygnał. Może się domyśla, może… – Morawiec spojrzał na wszystkich znacząco. – Poczekajcie. Jest jeszcze coś – rzucił Wiktor. – Następny element łamigłówki, który wskazuje na to, że inny klucz może leżeć w Wiśle. – Gdzie? – zapytał Dieter. – Vistula, taka polska rzeka. Płynie przez Warszawę – wytłumaczył Niemcowi, a w duchu dodał: Twój dziadek na pewno by wiedział. – Aha. Okej. – Dieter uśmiechnął się przyjaźnie. Wiktor przez chwilę szukał czegoś w laptopie. – Puszczę wam kolejną rozmowę. Tym razem z Dawidem Baudouinem. Zobaczcie. Włączył film. Na ekranie pojawił się przystojny facet o latynoskiej urodzie. – Właściwie to… Artura już nie ma, więc mu chyba nie zaszkodzę. Chcę być wobec siebie uczciwy. Staram się żyć zgodnie z pewnymi zasadami. Ta sprawa uwiera mnie od kilku lat. Miotam się, nie

wiem, co zrobić. Ja… miałem dwa lata temu propozycję ustawienia meczu. Pewien facet, który mówił po polsku z takim śpiewnym akcentem, spotkał się ze mną dwa razy. Raz na turnieju w Rzymie, a potem, trzy tygodnie później, na jakiejś mniejszej imprezie w Niemczech. Odmówiłem. Proponował mi wtedy od dziesięciu do pięćdziesięciu tysięcy dolarów za mecz. Nigdzie tego nie zgłosiłem. Ale opowiedziałem o tym po pewnym czasie Arturowi. – I co on na to? – W ogóle nie wyglądał na zdziwionego. Powiedział coś, co mnie zszokowało. – Co takiego? – Że każdy powinien postępować w zgodzie ze swoim sumieniem. I dodał: „Jeżeli ktoś ma sumienie w kolorze dolara, to jego sprawa. Ja mam. A ty?”. Potem zaczął się śmiać. Próbowałem ciągnąć go za język, ale nic więcej nie powiedział. Mówił, że żartował. Czułem jednak, że raczej starał się mnie wybadać. Widział, że jestem mocno zirytowany całą tą sprawą. Długo myślałem o tej rozmowie. Potem, kiedy graliśmy razem debla, przyglądałem mu się uważnie. Przeważnie szło nam bardzo dobrze. Kilka finałów, kilka zwycięstw. No i te najważniejsze, Australian Open i Roland Garros. To były piękne chwile. Ale pamiętam też dziwne mecze. – Widziałem kilka meczów tego Baudouina. To Polak? Myślałem, że Francuz – powiedział Carlo. – Ojciec Polak, matka Francuzka – wyjaśnił Wiktor. Resztę rozmowy z Baudouinem oglądali w ciszy. – I co powiecie? – zapytał Wiktor, kiedy film się skończył. – Mamy przynajmniej sześć meczów do sprawdzenia. Bardzo dobry trop. Świetna robota, Wiktorze – oznajmił Edwards i puścił do niego oko. – Po nitce do kłębka – powiedział Dieter. – Pogadamy jeszcze z tym Baudouinem. Trzeba będzie namierzyć gościa, który mu proponował ustawienie meczu. – A to po kolei. – Wiktor się uśmiechnął. – Rozmawialiśmy też z fizjoterapeutą Malewicza. – Włączył kolejny film.

– W końcu się spotkaliśmy. Nie był miły. Zapytał, czy mam te dziesięć tysięcy, które mi dał. Miałem. Powiedział, że nie dostanę od niego więcej kasy. Ale powie, na kogo i kiedy mam postawić te dziesięć, to sobie odbiję z nawiązką. – Postawiłeś? – Tak. Trzy tygodnie później dostałem cynk i obstawiłem. Wygrałem osiemdziesiąt tysięcy. – Mam jeszcze jedną niespodziankę – powiedział Wiktor, kiedy skończyli oglądać przesłuchanie Ciszowskiego. – Czuję się jak na spotkaniu ze Świętym Mikołajem – rzucił Edwards. Wolski otworzył kolejny plik w swoim laptopie. Włączył film, po chwili go zatrzymał i zaczął mówić: – Obejrzałem dziewięć meczów Malewicza. Te, o których mówił Baudouin, oraz trzy mecze z tego roku. Z drugiego kwietnia, dziesiątego maja, siódmego czerwca. Dlaczego? Malewicz po każdym z tych trzech meczów wysłał dziwnego e-maila do prezesa Polskiej Federacji Tenisa Ziemnego. Oto te listy. Przeczytam wam. Są krótkie. ----- Original Message -----

From: [email protected] To: kopec–[email protected] Sent: Saturday, April 02, 11:09 PM Subject: Chyba powinien być Pan zadowolony. Jest pięknie, nie?! ----- Original Message ----From: [email protected] To: kopec–[email protected] Sent: Friday, May 10, 10:44 PM Subject: Mission completed. :) ----- Original Message ----From: [email protected] To: kopec–[email protected] Sent: Saturday, June 07, 9:55 PM Subject:

The Eagle has landed! Wiktor sięgnął po jeszcze jedną kartkę.

– A dodatkowo czwartego lipca wysłał jeszcze jeden e-mail. Zaraz wam przeczytam. ----- Original Message ----From: [email protected] To: kopec–[email protected] Sent: Tuesday, July 04, 9:07 AM Subject: Prezesie, nie zmieniłem zdania. To, co mówiłem, postanowione. I to jest koniec. I mówiłem Ci, że się nie ugnę. Game over. Chciałem tylko, żebyś wiedział. Powiedziałem i tego się będę trzymał. Uprzedziłem. Uprzedzam jeszcze raz. Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy. AM – Dodam, że to ostatnie zdanie to fragment Biblii, który w całości brzmi tak: Jeśli mówimy,

że nie mamy grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy. Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, Bóg jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości. – Niby nic, a jednak… – zaczął Morawiec. – Wydaje nam się, że Malewicz celowo wysłał te e-maile do prezesa. Żeby zostawić ślad. W razie czego. Ślad dla kogoś. Może dla nas. – Obejrzyjcie te dziewięć meczów – włączył się ponownie Wolski. – Łatwo je zdobyć. Ale mamy też na DVD. – Wyjął płytę i podał Edwardsowi. – Nie znam się na tenisie, za to znam się na ludzkich instynktach, na mowie ciała. Potrafię z kilku gestów odczytać to, czego inni nie widzą. Szczególnie gdy pełni emocji oglądają mecz, ekscytując się wynikiem. My, psy, mamy takie umiejętności. – Uśmiechnął się porozumiewawczo do policjanta z Europolu. – Zobaczcie. Włączył fragment meczu, który miał nagrany na laptopie. – Na pewno znacie się na tenisie lepiej niż ja – powiedział. – Obejrzyjcie na spokojnie cały zapis. Chciałbym wam tylko pokazać, co zwróciło moją uwagę. Mecz Malewicz–Fabrice Songa. Pierwszy set sześć do dwóch dla Polaka. W drugim jest trzy–dwa dla Malewicza, który właśnie przełamał serwis Songi. Schodzą na przerwę, siadają. Mijając się, nie patrzą na siebie. Wstają. Malewicz będzie serwował. Spójrzcie. Idzie po ręcznik do chłopca podającego piłki. Pierwsze pytanie: po co, skoro dopiero wstał z ławki? Ale okej, mogło być gorąco. I to spojrzenie. Oddaje ręcznik, odwraca się i teraz. Patrzy gdzieś na trybuny. W tym momencie kurs na Songę wynosił dwadzieścia trzy do jednego. Postawienie trzech lub czterech tysięcy funtów dałoby niezłą sumkę.

Na ekranie realizator pokazuje skupioną twarz Malewicza na zbliżeniu. Polak serwuje. As. Prowadzi w drugim secie trzy do dwóch i dobrze zaczyna kolejnego gema. Następny mocny serwis. Dwieście dwadzieścia kilometrów na godzinę. Songa instynktownie uderza z forhendu. Return leci w aut. Jest już trzydzieści do zera. Teraz Malewicz trafia pierwszym serwisem w siatkę. Drugie podanie. Minimalny aut. Trzydzieści do piętnastu. Polak przeciera twarz ręcznikiem. Serwuje. Songa odpowiada. Malewicz z bekhendu wzdłuż linii. Songa po krosie. Długa wymiana. W końcu Malewicz podcina piłkę i próbuje iść do siatki. Zła decyzja. Francuz z łatwością go lobuje. Po trzydzieści. Atomowy serwis tym razem nie robi wrażenia na przeciwniku. Francuz strzela z bekhendu pod nogi Malewicza. Nieudany forhend Polaka ląduje na siatce. Trzydzieści do czterdziestu. Break dla Songi. Malewicz celebruje ten moment. Przeciera twarz ręcznikiem. Długo ogląda piłkę, którą rzucił mu ball boy. Powoli przygotowuje się do serwisu. Głęboki oddech. Świst rakiety. As. Dwieście trzydzieści sześć kilometrów na godzinę. Równowaga. Kolejny pierwszy serwis mknie z zawrotną prędkością. Songa odbiera. Zapowiada się długa wymiana. Grają bezpiecznie, przez środek. Nikt nie chce zaryzykować. Raz, dwa, trzy, cztery. Kolejne piłki przelatują nad siatką. Wydaje się, że Malewicz ma już piłkę na rakiecie, kiedy nagle zmienia decyzję i zagrywa delikatny skrót. Za lekko. Nieprecyzyjnie. Songa już zerwał się do sprintu. Niepotrzebnie, piłka trafia w siatkę. Przewaga, odbiór. Silny, pewny pierwszy serwis nie robi krzywdy przeciwnikowi. Piłka wraca na stronę Polaka. Malewicz śle swój forhendowy pocisk. „Aut!” – krzyczy sędzia liniowy. Główny nie zmienia tej decyzji. Jest gem dla Songi i remis po trzy w drugim secie.

Wiktor zatrzymał film. – Co my tu mamy? Walczą, Songa wygrywa tego seta w tie-breaku siedem do sześciu. I cały mecz: dwa do sześciu, siedem do sześciu i siedem do sześciu. Niby nic. Ale w każdym z tych meczów jest ten moment. Ręcznik po odpoczynku na ławce przed swoim serwisem, spojrzenie na trybuny. Powtarzalne, choć naturalne. I z pozoru w ogóle niebudzące podejrzeń. – No tak. Ale to mógł być przypadek. – Owszem, gdyby nie fakt, że podczas jednego z tych meczów spojrzał na trybuny na tego faceta. Wiktor przewinął film do tyłu i zatrzymał obraz. Patrzyli na twarz niepozornego człowieka. Ciemne włosy, biała bluza. W ręce trzymał tenisową czapeczkę. Po chwili wszyscy odwrócili się w stronę Wiktora. – No i? – spytał Carlo.

– Ten człowiek dwa razy próbował mnie zabić. Ostatnim razem na moście Poniatowskiego. Goniłem go samochodem przez pół miasta. A potem do mnie strzelał. Trafiła go policyjna kula. Utonął w Wiśle. I to on proponował ustawienie meczu Dawidowi Baudouinowi. Nazywał się Sasha Razov i według mojego informatora pracował dla tureckiej mafii. Carlo, Dieter i Edwards otworzyli szeroko oczy i spojrzeli na Wiktora, rozdziawiając usta. – What the fuck?

3 – Wreszcie mogę się napić, wyluzować – wysapał Morawiec i rozparł się w miękkim skórzanym fotelu. – Whisky, dwa razy – powiedział Wiktor do kelnerki. – Z lodem – dodał nadinspektor. Siedzieli w holenderskim pubie obok hotelu Royal, w którym nocowali. Pierwszą kolejkę wypili błyskawicznie. Zamówili drugą.

– Widziałeś ich miny, kiedy im powiedziałeś, że ten gość próbował cię zastrzelić? – Morawiec się zaśmiał. – Tak. Byli w szoku, nie? – odpowiedział Wiktor. – No. – Nadinspektor pokiwał głową. – Dobrze się to wszystko układa. Mamy jasny plan. Złamiemy to nasze ogniwo, a potem przekazujemy im sprawę i dalej drążą sami. Uważam, że to w porządku. Nie bardzo chce mi się babrać w jakichś dochodzeniach z ustawianiem meczów tenisowych. Nasz rodzimy Fryzjer powinien nam wystarczyć. – Na szczęście to nie u nas te ustawki były robione. Niech sobie szukają w świecie. Niech sprawdzają Wimbledony i te inne – dorzucił Wiktor. – Musimy złamać Kopcia. Zgadzam się, że to on może być polskim ogniwem. Malewicz wskazuje na niego zza grobu. Teraz trzeba go inteligentnie podejść – stwierdził Morawiec.

– Do tego pojawia nam się motyw zabójstwa Malewicza. Wygląda na to, że Malewicz chciał wyjść z jakiegoś układu. Przypominam, że zamierzał się spotkać z panią minister i o czymś porozmawiać. Może o tym? Ostentacyjnie pisał do Kopcia po przegranych meczach. Może Malewicz wszedł w coś, z czego chciał się wymiksować. Może planował ujawnić całą sprawę? Może nie pozwolili mu wyjść z tego układu? – Jaka jest rola Kopcia w tym wszystkim? Kto zamordował Goszczanina i upozorował samobójstwo? Zabójca Malewicza? – zapytał nadinspektor. – I ten list, w którym Goszczanin się przyznaje? – Złamię Kopcia. Mam pewien plan. Ale spokojnie, podzielę się z nim, gdy go dopracuję. – No i wszystko, co zbierzemy na temat dopingu, przekazujemy do Europolu. Oni to przedstawią WADA. I będą się z tym męczyć. – Wszystko? Numery kont z notesu Malewicza, zeznania świadków? – Wszystko.

Skończyli drugą kolejkę. Zaordynowali trzecią. – Zamówmy jeszcze coś do przegryzienia. Może jakieś frytki? – rzucił Morawiec. – Ale oni tu frytki podają z majonezem. – Co? Frytki z majonezem? Może jeszcze, kurwa, szarlotkę z keczupem? Wiktor zaczął się śmiać. Zamówili chipsy ziemniaczane. – Porządny chłop z tego Edwardsa – powiedział Morawiec.

– Szefie – zaczął Wiktor, starając się, by zabrzmiało to bardziej serio – jest jedna rzecz, o której musisz wiedzieć. – Co takiego? – zapytał nadinspektor. – Kilka tygodni temu Edwards, oczywiście nieformalnie, zapytał mnie, czy nie jestem zainteresowany dołączeniem do ich grupy. – Aha. – Morawiec spojrzał podejrzliwie na Wiktora. – Nieformalnie. Dlatego nie było żadnej oficjalnej drogi. To była tylko rozmowa. – No i? – zapytał spokojnie nadinspektor. – Rozmawiałem z nim dzisiaj chwilę. Powiedziałem mu, jak to widzę. – A jak to widzisz? – Na razie nie jestem zainteresowany. – Na razie? – Na pewno przez najbliższy rok chcę pracować w stołecznej. Nie zamierzam niczego zmieniać. Jest trochę roboty. – Jest, jest. – Więc nie ma o czym mówić. Może za rok, za dwa. – Dziękuję. Dziękuję, że mi o tym mówisz. I dziękuję, że zostajesz. To dla mnie ważne. Gdybyś odszedł, straciłbym wartościowego policjanta. Co ja mówię… straciłbym jednego z najlepszych policjantów w naszym kraju. Potrzebujemy dobrych. Najlepszych! Szczególnie w Warszawie. Ty znasz to miasto jak nikt. Z jego ścierwem i gnojem, w którym wszyscy brniemy po pachy. Wiesz… Widzisz, co się dzieje.

– Widzę i dlatego… – Wiktor nie dokończył. – Poczekaj. Czekaj, Wiktor. – Nadinspektor machnął ręką. – To, co przed chwilą powiedziałem, to prawda. Ale to tylko jedna strona medalu. Jest prawda czasów, w których żyjemy, i prawda ekranu. – Zaśmiał się ze swojego dowcipu i opróżnił szklaneczkę whisky. – Musisz robić to, co jest dobre dla ciebie. Nie patrz na to, co dookoła. To wszystko jest nieważne. Ty jesteś dla siebie najważniejszy. Myśl o sobie, człowieku! Stołeczna była, jest i będzie. A ty masz tylko jedno życie. – Ale… – Wiktor próbował coś wtrącić. – Nawet jak jeden pies zerwie się z łańcucha, to karawana idzie dalej. Wiktor! Co cię trzyma w Polsce, człowieku? Miałeś kilka okazji, żeby się wyrwać. Zawsze odkładasz tę decyzję o rok, o dwa. Po chuj? Jesteś najlepszy w Warszawie. Będziesz najlepszy w Hadze. Jestem pewien. Europol? Interpol? Nie czekaj. Ty już ludziom w kraju dość pomogłeś. Teraz pomóż sobie. Pomyśl o sobie. Człowieku, ocknij się. Zakończ sprawę Malewicza i wyjeżdżaj z wieńcem laurowym na skroniach. Odejdź, póki jesteś na górze, póki jesteś najlepszy. Póki cię tam chcą. Wyjedź z tego pojebanego kraju, Wiktor! Wolski patrzył w oczy swojego szefa. I nie wierzył. Nie wierzył w to, co słyszy. Nie wierzył w to, co czuje. – Mam jeszcze coś do załatwienia – powiedział spokojnie. – Nie masz. Myślisz, że masz. Ale nie masz. Nie rozwiążesz sprawy ojca. Już nie ma tych akt i nigdy nie będzie. Nie wskrzesisz swojej rodziny. Współczuję ci. To straszne. Ale nie zawrócisz czasu. Nie próbuj ściągnąć na siebie większej tragedii. Nie rozumiesz? – Jest pewien trop. – Jaki trop, Wiktorze? Nie ma tropu. Nie ma żadnego tropu. Jest tylko w twojej głowie. Chroń to, co jeszcze masz, i spierdalaj. Chroń to, co jeszcze możesz ochronić. Wolski zamknął oczy. Wyjechać, kiedy jest się w pół drogi? Uciec? Jak daleko jeszcze do celu? Jak daleko do dna? Czy może być gorzej? Czy może przytrafić mi się coś gorszego, coś straszniejszego niż utrata najbliższej rodziny? Staczam się w tym poszukiwaniu, ale chcę tego. Chcę stracić wszystko. Wszystko! Chcę katastrofy! Chcę się zgnoić, chcę spaść w przepaść. Cały czas na krawędzi, cały czas na granicy upadku. Na granicy śmierci? Nie, nie chcę umierać. Chcę cierpieć i spaść na sam dół. Wtedy będę mógł się podnieść i zacząć wszystko od nowa.

Słyszał te fragmenty z Fight Clubu. Słyszał je wyraźnie: Pytam: Ile mi brakuje do stoczenia się na dno? – Brakuje ci tyle – mówi Tyler – że nie możesz sobie nawet wyobrazić, co to jest dno[2]. Wiktor otworzył oczy. Leżał na łóżku. Hotelowy budzik wył niemiłosiernie. Siódma. Za dwie godziny muszą być na lotnisku.

Osiemnasty dzień śledztwa, piątek, 16.45 1 Siedzieli w małej kawiarence na Saskiej Kępie. Wolski pił espresso. Struga zamówiła cappuccino. – Nie jest pani w komfortowej sytuacji. – Nie rozumiem – rzuciła szefowa marketingu Europe Premium Hotels. – Zbyt delikatnie się wyraziłem. Jest pani w czarnej dupie. – O czym pan mówi? Wolski położył na stoliku złożoną wpół kartkę. – Co to jest? – zapytała Struga, nie patrząc na stół. – Na miejscu zbrodni znaleźliśmy pani odciski palców. – Co? – prychnęła kobieta. – To niemożliwe!

– A jednak. Proszę zobaczyć: to ekspertyza daktyloskopijna, która potwierdza moje słowa. – Przesunął kartkę w jej kierunku. – A pani odciski do sprawdzenia zdjęliśmy z kieliszka, który dała pani Markowi w Multikinie. Struga wzięła kartkę. Wpatrywała się w nią przez dłuższą chwilę. Zamknęła oczy. Siedzieli w milczeniu kilka minut. Do kawiarni wszedł niewysoki mężczyzna w płaszczu. Na głowie miał czarny kaszkiet, szyję owinął grubym wełnianym szalikiem. Zaszył się w kącie, rozłożył gazetę i zaczął czytać, niemal w całości za nią znikając. – Gdzie były moje odciski? Gdzie dokładnie? – Na trofeum z Londynu – powiedział Wiktor. – Oczywiście! Wszystko jasne. – Struga uśmiechnęła się szeroko. – Mówiłam panu, że spotkałam się z Arturem na korytarzu w hali O2 w Londynie. Niósł wtedy ten puchar. Chwilę wcześniej dostał go za zwycięstwo z Tomjanoviciem w finale. Dał mi na moment do potrzymania. Pewnie, że mogą być na nim moje odciski. Ale na szczęście wszystko się wyjaśniło. – Nie dla sądu i nie dla prokuratora – powiedział z kamienną twarzą Wolski. – Nie znaleźliśmy tego żelastwa w Londynie. Powiem jeszcze raz. Powoli i wyraźnie. Był na miejscu zbrodni. Pani odciski palców były na miejscu zbrodni. – Bzdura! – Podsumujmy fakty. Oprócz odcisków mamy pani romans z Malewiczem… – Stop! Koniec tego! Nie było żadnego romansu! – Mam świadków, którzy potwierdzają pani zażyłe relacje z Malewiczem. Rozumie pani,

że w świetle tych faktów współpraca Malewicza z Europe Premium Hotels, nawet nieoficjalna, a może: zwłaszcza nieoficjalna, budzi dodatkowe podejrzenia. Pani szefom się to nie spodoba. – Panie komisarzu… – Inspektorze. – Panie inspektorze! To jakieś koszmarne nieporozumienie. Opowiada pan brednie.

– Proszę uważać na słowa. – Przepraszam, zdenerwowałam się. Czy tutaj można palić? – Raczej nie. – Muszę wyjść zapalić. – Radzę się wstrzymać z papierosem. Jeśli teraz pani wyjdzie, będę zmuszony panią aresztować. Jeśli spokojnie porozmawiamy, to może tego unikniemy. – Aresztować? Za co? – Za zabójstwo Malewicza. Mamy dość dowodów, by panią aresztować. O resztę zatroszczy się prokurator. – To jakaś kosmiczna bzdura! Dzwonię do adwokata. – Świetnie, a ja do pani szefa. Pana Lefebvre’a. Musimy go przesłuchać. Nie chciałbym być w pani skórze po tym przesłuchaniu. Struga spojrzała na niego z nienawiścią i bezradnością zarazem. – Chce mi pan zniszczyć życie? – Nie ja. Dowody panią zniszczą. – Po co pan się chciał ze mną spotkać? Żeby mnie zgnoić? – Żeby powiedzieć, że ja pani wierzę – powiedział z naciskiem na „ja”. – Wbrew dowodom. Kobieta roześmiała się nerwowo. Wzięła łyk cappuccino i westchnęła. – O co panu chodzi? Nie rozumiem tego wszystkiego. Najpierw mnie pan straszy. A teraz… – Spojrzała na niego niepewnie.

– Może faktycznie popełniła pani kilka błędów – zaczął Wiktor. – Może wzięła pani do ręki ten puchar i w ten sposób zostawiła na nim swoje linie papilarne. A potem, cóż, znaleźliśmy go na miejscu zbrodni. Bo miejsce zbrodni to mieszkanie Malewicza, więc gdzie indziej miałoby stać to trofeum. Może rzeczywiście nie mieliście romansu ani nawet jednorazowego seksu. Łączył was tylko tenis i kilka lunchów. Ale żeby pani pomóc, muszę mieć pewność. – Pomóc? – Sama pani powiedziała, że ma pięćdziesiąt osiem lat i nie znajdzie już pracy. Nawet jeżeli za rok oczyści się pani z zarzutów, to nie będzie do czego wracać. Mam rację? – Raczej tak. – Więc żeby pani pomóc, muszę mieć pewność. – Pewność, że co? – Że warto pani pomóc.

– Jak mam pana o tym przekonać? – Pomóc mi złapać mordercę? – Chętnie, tylko jak? – Jest pani gotowa zrobić wszystko, żeby się z tego wyplątać? – zapytał Wolski. – Tak – powiedziała cicho. – Wszystko? – Tak. Co mam zrobić? Podeszła kelnerka. Struga poprosiła o wodę gazowaną. Wolski zamówił jeszcze jedno espresso. Przez chwilę obserwował wydarzenia za oknem. Czerwony fiat punto uderzył w bok srebrnego mercedesa vito, który wymusił pierwszeństwo. Jechali wolno, więc nie było rannych. Kierowcy wysiedli z samochodów, gestykulowali, kłócili się. Wiktor czuł, że ma przeciwnika na linach. Teraz wystarczy zadać ostateczny cios. – Jak dobrze zna się pani z żoną Relugi? – Z Krystyną? Kilkanaście lat. Ona chyba nie…

– Ona nie zabiła. Ale pozwoli pani, że dla dobra śledztwa pominę pewne szczegóły. Pani będzie miała do odegrania swoją rolę. Aż tyle i tylko tyle. – Jaką rolę? – Struga poruszyła się niespokojnie. – A co z moją sprawą? – Daję pani słowo, że jeżeli dobrze wywiąże się pani ze swojego zadania, trofeum z Londynu nie znajdzie się wśród dowodów w sprawie o zabójstwo Malewicza. – Boże! Jakie zadanie? – dopytywała się. – Co mam zrobić? – Dłonie jej drżały. – Spokojnie. Zaraz pani wszystko wytłumaczę – odparł Wolski. – Jeżeli się pani dobrze spisze, to obiecuję bonus. – Jaki bonus? Dla mnie bonus? – Tak się składa, że mam przyjaciela we francuskiej policji. Po wszystkim dam pani coś na Lefebvre’a. Coś, co uczyni panią nietykalną, dopóki on będzie pani szefem. – Nie wierzę – rzuciła Struga. – Co pan jeszcze wyciągnie z kapelusza? – To całkiem spory kapelusz. Mam co z niego wyciągać. Wchodzi pani w to? – Wchodzę. – Oczy zaświeciły jej nadzieją. – Co mam zrobić?

2 Motel był tak obskurny, że gdyby w kiblu pływały zwłoki szczura, wcale by to Wolskiego nie zdziwiło. Pięć kilometrów za Nadarzynem, jakieś siedemset metrów od głównej drogi wyłaniał się z lasu niepozorny dwupiętrowy budynek, który lata świetności miał dawno za sobą. A istniała nawet taka możliwość, że go w ogóle ominęły. W restauracji panował iście romantyczny półmrok, w związku z czym menu należało czytać z latarką. Ale Wiktor nie potrzebował karty dań. Doskonale wiedział, co serwuje szef kuchni, a zarazem właściciel przybytku, Gruby Rycho. Parking znajdował się na tyłach motelu. Z drogi nie było widać zaparkowanych samochodów, co pozwalało zachować maksimum dyskrecji. Z wyjątkiem stałych bywalców

nikt obcy tu nie zaglądał. Więcej atutów to miejsce nie miało. Kawa po turecku, którą zamówił Wiktor, została podana w szklance. Po chwili kelner, ubrany adekwatnie do wystroju wnętrza, przyniósł zieloną herbatę i postawił przed Różą. – Masz gust – szepnęła Borska, rozglądając się dookoła. – Aż dziw, że serwują zieloną herbatę. – Znak czasów. Trzeba reagować na potrzeby rynku – rzucił, po czym zerknął na zegarek. Była dziesiąta wieczorem. Róża uśmiechnęła się. Wyglądała zupełnie inaczej niż ostatnio, kiedy złożył jej propozycję nie do odrzucenia. Miała krótkie rude włosy, okulary, czarny dres, czarne adidasy. Zmieniła się nie do poznania. – Randka w takim miejscu! Na pewno nie można o tobie powiedzieć, że nie jesteś oryginalny. A na następną gdzie mnie zaprosisz? Do oczyszczalni ścieków? – Nie sądzisz, że gdyby to była randka, to przyniósłbym ci kwiaty? – O matko! Jaki szarmancki! – W twoim fachu raczej się takich nie spotyka, co? – Zdziwiłbyś się. – Może golonkę?

– Nie jestem głodna. Wiktor popatrzył na podstarzałą parę siedzącą dwa stoliki dalej. Jedli rzeczoną golonkę i popijali piwem. Jakby cały świat dla nich nie istniał. Tylko oni, mięsiwo i tyskie. Róża popatrzyła w tym samym kierunku. – Jakie to romantyczne. Spotykasz się tu z dziewczynami? – Nie. To miejsce przesłuchań. Dyskretne, ciche. Nikt się nie wtrąca. Mam dobry układ z właścicielem. Jak kogoś muszę przycisnąć, korzystam z zaplecza. – Wiesz… chciałabym być przyciśnięta przez ciebie – westchnęła i spojrzała mu w oczy – ale chyba w innym miejscu. – Cóż, nie zawsze można wybierać. Z głośników sączyła się nastrojowa muzyka. Dire Straits. Mógłby być to bardzo przyjemny początek weekendu. Atmosferę zakłócały jedynie odgłosy dochodzące z toalety, gdzie jakiś pijaczek zwracał skonsumowane wcześniej danie. Być może nóżki, specjalność zakładu. W każdym razie na reklamację nie miał co liczyć. – Baudouin – powiedział Wolski. Róża wzruszyła ramionami. Spojrzał na nią i pogroził jej palcem. – Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłem… – No ale co ja mam… – Dobrze się zastanów, zanim coś powiesz. Uciekła spojrzeniem w bok i wpatrywała się w ścianę pokrytą boazerią, powypaczaną w wielu miejscach, przesiąkniętą ohydnym zapachem starego oleju. Wszechobecny smród przenikał także ubrania. Wolski wiedział, że zostanie na nich przez wiele godzin. – Masz z nim romans? Był zazdrosny o Malewicza? Zabił go z miłości?

– Nie! To znaczy tak. – To znaczy jak? – Skąd o nas wiesz? – zapytała. – Mów wszystko. Mam cię znowu szantażować? Grozić, że cię wsadzę, i tak dalej? Nie wygłupiaj się, tylko gadaj. Skąd wiem? Wiem! Używa perfum Angel, nie? – No tak. Ale… – Albo wsadzę Baudouina, albo nie. Zależy, co mi powiesz. Może powinienem wsadzić was oboje? – Tak, mamy romans. To znaczy mieliśmy. I co? – Róża wciąż nie patrzyła na Wolskiego. – Baudouin kłamie, a przy okazji sam podrzuca nam pewien trop. O co chodzi? Wygląda na to, że chce odsunąć od siebie naszą uwagę. Dlaczego? – Bo… – zawahała się – ożeż kurwa! – No kurwa, kurwa. Kurwa i policjant. Odcinek trzeci. – Bo to był jego pomysł z tym nagrywaniem, z tymi zdjęciami! – No pięknie! A teraz próbujesz wybielić siebie czy szukasz frajera na kajak? – Na jaki kajak? – Nie zmieniaj tematu. Mieliście romans i on wpadł na pomysł?

– Tak. Dokładnie tak! Spotykaliśmy się od dwóch lat. Z przerwami, wiesz, jak to jest. No i jakiś czas temu Dawid podrzucił taki pomysł. Że będziemy nagrywać moich klientów, robić im zdjęcia. – Ach, ci tenisiści. Co jeden to bardziej obrotny – rzucił Wiktor. – Zgodziłam się. Zainstalowaliśmy kamery, wynajęliśmy zaufanego fotografa. No i jakoś tam, wiesz, kilku gości skaleczyliśmy na parę złotych. Wiktor pokiwał głową. Wyjął z kieszeni notes, długopis i położył przed Różą. – Kogo i na ile. Pisz. No, pisz! Po trzech minutach dziewczyna oddała notes. Wolski spojrzał na listę nazwisk. I mało nie zakrztusił się kawą. – Senator Dubrawski! Czy was poje… – Z nim to akurat była prosta sprawa. Trochę się potargował, ale szybko zapłacił. Masz na moim kompie film. Pali trawę, przebiera się w damskie ciuszki, bzyka dwie panienki. Takie tam… – Trzysta pięćdziesiąt tysięcy? – Dotrzymaliśmy słowa. Zawsze dotrzymujemy. – Solidna firma. – Żebyś wiedział.

– Powinniście się starać o godło Teraz Polska. Z Grabkiem też tak chciałaś pograć? – To wyszło przypadkiem. Grabkowi zrobiliśmy tylko zdjęcia. Wszystkie trafiły ostatecznie do Artura. – Malewicz się o tym dowiedział? Że nagrywacie klientów i ich szantażujecie?

– Sama mu powiedziałam. W tajemnicy przed Dawidem. – I co? – Wkurzył się. Był wściekły na mnie, na Dawida. – Rozmawiał o tym z Baudouinem? – Nie. Kazał mi z tym skończyć. Powiedziałam Dawidowi, że koniec filmowania. I tyle. Od roku nic nie nagrywaliśmy. – Jak się dzieliliście? Gdzie ta kasa? – Pół na pół po odjęciu kosztów. – Gdzie kasa? – Ja ukryłam pieniądze, a co on zrobił ze swoją dolą, tego nie wiem. Wiktor popatrzył na drzwi do toalety. Były otwarte, ze środka nie dochodziły już żadne odgłosy. Pijaczek drzemał w kącie pod umywalką. – Myślisz, że Baudouin mógł zabić Artura? – zapytała Róża. – A miał powód? Był o ciebie zazdrosny? – Raczej nie był. Tworzyliśmy luźny związek. Ciekawe, co jeszcze kryje ta cwana dupa? – pomyślał. – Nie byłaś ze mną szczera. Nie mogę ci ufać. – O co ci chodzi? – spytała, a jej wpatrujące się w niego oczy powiększyły się do niewiarygodnych rozmiarów. Milczał. Co ten makijaż robi z twarzy, westchnął w duchu. – Nie wygłupiaj się, Wiktor. – Nie mogę ci ufać – powtórzył powoli i dyskretnie kiwnął na kelnera. – Przecież wiesz, że każdy chce jakoś przeżyć. Wiktor. – Zostaniesz tu na dłużej. A potem zobaczymy. – Gdzie zostanę? Co zobaczymy? Kelner podszedł do niej od tyłu i przyłożył do twarzy gazę nasączoną eterem. Śpiącą zawlekli na drugie piętro i położyli na łóżku w pokoju numer siedemdziesiąt siedem.

Dziewiętnasty dzień śledztwa, sobota, 12.44 1 Brooklands pędził na sygnale Wałem Miedzeszyńskim. Momentami przekraczał sto osiemdziesiąt kilometrów na godzinę. Slalomem mijał samochody. Raz o mało nie wpadł na jakiegoś lanosa. Wiktor cudem wyprowadził auto z poślizgu. Wjeżdżając na osiedle, musiał zwolnić. Pięć furgonów i kilkanaście radiowozów zablokowało ulice. Nad domami krążył helikopter. Policjanci rozwieszali biało-niebieską taśmę między blokami. Zaczęła się ewakuacja osiedla. Wiktor spojrzał w górę. Na dachach zobaczył snajperów.

Podbiegł do grupy policjantów stojących pod blokiem, obok czarnego vana. Kilkanaście metrów dalej zaparkowały karetka i dwa radiowozy. – Szybciej nie mogłem! Jak sytuacja? – Dobrze, że jesteś. Dominik zabarykadował się w mieszkaniu. Z nikim nie chciał gadać. Tylko z tobą. Teraz w ogóle się nie odzywa ani nie odbiera telefonu. Sąsiedzi słyszeli strzały. Nie wiemy, czy Kaśka żyje. – Wysoki szpakowaty brunet w czarnym płaszczu wyrzucał z siebie słowa z prędkością kałasznikowa. – Spierdoliliście robotę! – Wiktor wycelował palec w niewysokiego, łysego mężczyznę w krótkiej skórzanej kurtce. – Uważaj, co mówisz – syknął łysy. – Bo co? – warknął Wiktor. – Ktoś za to beknie! I mam nadzieję, że to będziesz ty, Łapa. – Odpierdol się! – Przez ciebie giną ludzie, giną policjanci! – krzyknął i próbował rzucić się na łysego, ale przytrzymało go dwóch policjantów. Wysoki w płaszczu mocno objął Wolskiego. – Daj spokój, nie teraz – powiedział. – Adam, przez tego chuja Kaśka może już nie żyje! Mieli zdjąć po cichu tych dwóch gości w Skierniewicach – wysyczał, a po chwili wrzasnął w stronę łysego: – Moi ludzie wystawili ich wam na tacy! Wiedzieliście, że są uzbrojeni! Że mogą się bronić! – Znowu spojrzał na wysokiego. – Odkąd wyjechali z Shella, nie spuszczaliśmy ich z oka. Antyterroryści mieli wejść do mieszkania i, kurwa, zrobić to, co do nich należy. I co? – Wiktor, uspokój się – prosił wysoki. – Byłeś tam? – rzucił łysy. – Marek był. Dzwonił do mnie dziesięć minut temu. Wiem wszystko. To była jatka. I to przez ciebie! Jeden z nich nie żyje, drugi ciężko ranny. Ilu twoich ludzi oberwało? Łysy kipiał z wściekłości. – A czy zameldował ci, że kiedy moi ludzie weszli do mieszkania w Skierniewicach,

nadziali się na miny pułapki i ścianę ognia? – Rafał Łapiński, szef Biura Operacji Antyterrorystycznych Komendy Głównej Policji stał teraz przed Wolskim z zaciśniętymi pięściami. – Nie ty będziesz mnie oceniał! – Dobra, puśćcie mnie – odezwał się Wiktor do kolegów. – Idę do Dominika. – Włóż kamizelkę – powiedział jeden z nich, podając mu kevlar. – Nie – rzucił i poszedł.

2 Wiktor stał chwilę bez ruchu. Wreszcie zapukał. Cisza. Zapukał jeszcze raz, mocniej. Kilkanaście metrów za nim, w załomie czekali antyterroryści.

– Dominik, to ja! – krzyknął. – Domino! Za drzwiami dał się słyszeć jakiś nieokreślony hałas. Jakby ktoś przesuwał coś ciężkiego po podłodze. – Jesteś sam?! – zawołał Dominik. – Tak. Wpuść mnie. – Nie. Gadamy przez drzwi. – Co się dzieje, Dominik? – Od kiedy wiedziałeś? – Nie wiedziałem. – Nie kłam, Wiktor. Przypominam ci, że mam zakładnika. – To nie zakładnik, to twoja żona – powiedział Wolski. – Jak ona się czuje? – W porządku. – Wypuść ją, pogadamy w cztery oczy. Tylko ty i ja. – Nie próbuj ze mną tych negocjacyjnych sztuczek. Jestem gliną, zapomniałeś? – Nie zapomniałem, Domino, jesteś dobrym gliną. Najlepszym. – Nie pierdol! – Domino, pomogę ci. Nie martw się, pomogę. Przecież gdyby cię nie było, wtedy na Chomiczówce, to już dawno bym leżał w drewnianej jesionce. Myślisz, że tego nie doceniam? Jestem ci coś winien. – Nic mi nie jesteś winien. Niczego od ciebie nie oczekuję. Od kiedy wiedziałeś? – Ja z tym nie mam nic wspólnego. Uwierz mi. Jestem tu, żeby ci pomóc. Nawet nie wiem, co się stało. Dominik, powiedz mi, kurwa, co się tu dzieje? – Od kiedy wiedziałeś? Kiedy byłeś u mnie w szpitalu, wiedziałeś? Gadaj, bo ją zastrzelę. Wiktor usłyszał jęk kobiety. A przynajmniej tak mu się wydawało. – Zastrzelę jak psa, rozumiesz?! – krzyczał Dominik. – Gadaj! Wolski zastanawiał się chwilę, próbował się skupić, wyciszyć, przynajmniej na kilka sekund. Ważył na szali argumenty. Musiał podjąć decyzję, która może kosztować ludzkie

życie. Także jego życie. – Powiem ci wszystko, jeżeli ją puścisz! – krzyknął w końcu. – Nie ty tu stawiasz warunki. – Powiem ci, co z twoimi wspólnikami, powiem ci, jak was namierzyliśmy. Ale puść ją. Słyszysz? – Zacznij, kurwa, mówić! – wrzasnął Dominik. – Obstawiliśmy Shella. Domyślałem się, że coś będziesz kombinował. Nie wiedziałem tylko co. Zorientowałem się od razu, że to podstawieni pracownicy. Chłopcy pojechali za nimi do Skierniewic. Potem obaj byli cały czas pod obserwacją. Dwie godziny temu do ich mieszkania weszli antyterroryści. – To widziałem telewizji. – Ty też byłeś pod obserwacją. Wejście antyterrorystów okazało się nieudane, wiedzieliśmy, że nie da się tego ukryć przed mediami. Od razu zapadła decyzja, że ciebie też zdejmujemy. W twoim mieszkaniu słychać było strzały. Co się stało? – Postrzeliłem Kasię. Pokłóciliśmy się. – Żyje? Dominik! Jak ona się czuje? – Wiktor walił pięścią w drzwi. – Domino! – Żyje – powiedział po chwili Papież. – Sytuacja nie jest beznadziejna. Wypuść ją i pogadamy, co robić, żebyś jakoś z tego wyszedł.

– Okłamałeś mnie. Przyszedłeś do szpitala jak dobry wujek. Że niby wszystko załatwione, wyciszone. A tak naprawdę zastawiłeś na mnie pułapkę. Jakie masz dowody? – Jakie mam dowody? Powiem ci, jakie mam dowody! W ich mieszkaniu w Skierniewicach znaleźliśmy pieniądze z napadu na bank spółdzielczy w Legionowie i na ten w Nowej Hucie. Broń. Kilkanaście sztuk z tych skradzionych dwa lata temu z magazynu uzbrojenia Komendy Wojewódzkiej w Katowicach. Jak widzisz, twoja sytuacja nie jest wesoła. Ale jeszcze nie tragiczna. Nikt przez ciebie nie zginął. Wciąż możemy to odkręcić, jeżeli pójdziesz na współpracę. Jego słowa odbijały się echem w korytarzu. Wiktor siedział na podłodze, oparty plecami o ścianę. W ręce trzymał odbezpieczonego glocka. – Współpracuję z nimi od czterech lat – odezwał się po chwili Dominik. – Ten z baczkami to Wiesiek Magoła, ten łysy to Arek Ejbin. Na początku to były drobne rzeczy. Jakieś niewielkie łapówki. Chroniłem ich. Wymuszali haracze od drobnych sklepikarzy, czasem jakiś włam zrobili. To z nimi wymyśliłem, żeby zajebać tę broń z komendy w Katowicach. Miałem tam kumpla, Tomka Kropisza, służyłem z nim trzy lata, zanim się przeniosłem do stołecznej. On namówił jeszcze jednego. Szczegóły znasz. Kropisz się zastrzelił rok temu. Niby wypadek, ale ja tam nie wiem. – A ten drugi? – Służy do dziś. – Kto to? – Nie powiem ci. Niech se chłopak żyje. – A z bankami?

– To naprawdę ta para napadła. Frajerzy. Oni ich namierzyli i wspólnie taki plan ułożyliśmy, że ich oskubiemy z wszystkiego, co zajebali z tego banku. Wiesz, ile naprawdę tego było? Siedemset tysięcy. Mnie płacili, że niby ich kryłem. – Nowa Huta? – No to już oni. Magoła i Ejbin. Dominik zamilkł. Wiktor słyszał bicie własnego serca. Odłożył glocka na podłogę i przetarł twarz dłońmi. Ciszę przeszył huk wystrzału. Kiedy antyterroryści wtargnęli do mieszkania, znaleźli dwa ciała. Dominik był jeszcze ciepły, jego żona nie żyła od dwóch godzin.

Dwudziesty dzień śledztwa, niedziela, 11.00 1 Wiktor wszedł pewnym krokiem do dusznej salki na pierwszym piętrze. W nozdrza uderzył go intensywny zapach potu. Kilka osób okładało wielkie worki treningowe, zwisające z sufitu. W większości byli to faceci, ale zauważył też dwie dziewczyny. Przyglądał się ćwiczącym przez chwilę, po czym poszedł do szatni przebrać się. Kiedy wrócił na salę, rozciągał się przez piętnaście minut, potem skakał na skakance. – Tarczujemy? – zapytał go trener Janek Szuwarga. – Dziesięć minut, a później chętnie bym powalczył – odparł Wiktor. – Fajnie, że jesteś – powiedział Janek, ale zabrzmiało to dość sztywno. – Dawno cię nie było. Przytyłeś. – Pięć tygodni. Wreszcie mam z czego uderzyć – zażartował Wiktor, klepiąc się rękawicą po brzuchu. – To się okaże – rzucił Janek i uśmiechnął się chłodno. Trener rzadko okazywał uczucia, nigdy nie był zbyt gadatliwy, chyba że w narożniku podczas walki. Wiktor wiedział, że ich przyjaźń przetrwała próbę czasu, i bez względu na to, ile się nie widzieli, zawsze mogli na siebie liczyć. Tarczowali piętnaście minut, pot lał się z Wiktora, koszulkę można by wyżymać. – Dosyć – wysapał. – Chcę walczyć. – Jesteś pewien? – zapytał trener. Janek miał pięćdziesiąt sześć lat, krótkie szpakowate loki i ksywę „Diabeł”. Kiedyś boksował w Gwardii, ale szybko przestał i zajął się trenerką. Przez jego ręce przewinęło się kilkuset pięściarzy, w tym paru późniejszych mistrzów świata. Janek zawsze wierzył, że Wiktor będzie jednym z nich. Jakże musiał się rozczarować, kiedy Wolski, po zdobyciu amatorskiego, a potem akademickiego mistrzostwa Polski, powiedział mu, że rzuca boks. – Przecież widziałeś, jestem w formie. Wytrzymam trzy rundy bez problemu – zadeklarował Wiktor, czując, że oszukuje sam siebie. – Nie jest źle. Dobra. Dam ci tego amatora, jest w twoim wieku – powiedział Janek i wskazał ruchem głowy rozgrzewającego się w rogu sali grubego czterdziestolatka w czarnej koszulce z napisem „Piwo ukształtowało to wspaniałe ciało”. – Jaja sobie robisz? – warknął Wolski. Janek uśmiechnął się szyderczo. – Żartowałem – odparł. – Mam tu chłopaka, kiedyś dobry amator, walczył w średniej. Przeszedł na zawodowstwo na początku roku. Wygrał jedną walkę zawodową, też w kategorii średniej. Chociaż uważam, że następną powinien stoczyć w superśredniej. Teraz

waży jakieś osiemdziesiąt kilo. Do każdej walki zbija kilogramy. Może za dwa, trzy lata wystawię go w półciężkiej. Ale na razie jest jeszcze za słaby. A ty, ile dziś ważysz? – Osiemdziesiąt dziewięć. – Niedługo będziesz mógł walczyć w ciężkiej. Nie myślałeś o jakiejś głośnej walce? Może z Gołotą? Albo z Saletą? – Janek uśmiechnął się szeroko, pokazując pożółkłe uzębienie. – Wolałbym Lennoxa Lewisa, ale on przedwcześnie zakończył karierę – odgryzł się Wiktor.

– Gdybyś nie rzucił boksu, to zamiast amatorskim czy akademickim mistrzem Polski, byłbyś… – Nie ma o czym mówić. – Wiktor machnął rękawicą. – A trener jeszcze trzyma na biurku moje zdjęcie ze Smorczewskim?

– Chłopcze, znokautowałeś w drugiej rundzie mistrza świata! Jak mógłbym wrzucić to zdjęcie do szuflady? – Mieliśmy wtedy po szesnaście lat. A Aleks mistrzem świata został dziesięć lat później. – Nieważne – powiedział trener. Wiktor uderzył rękawicą o rękawicę. – Dawajcie mi tego młodego! Założyli kaski i weszli na ring. – Darek, Wiktor. Walczycie trzy rundy po dwie minuty! – krzyknął trener. – Chyba że któryś z was będzie miał dość. Boks! Stuknęli się rękawicami na przywitanie. Zaczęło się. Wiktor czuł adrenalinę i lekką tremę, serce biło mu mocniej, jak zawsze na początku walki. Pierwsze trzydzieści, może czterdzieści sekund, pierwszy cios, pierwszy unik i wszystko minie. Będzie tylko on i przeciwnik. Napięcie zniknie. Wokół ringu zgromadziło się kilkanaście osób. Zawodnicy, trener, pracownicy klubu. – Dawaj, Darek! – krzyknął ktoś z boku. – Garda, Wiktor, garda! – podpowiedział inny głos. Wiktor nie widział ich i nie słyszał. Obok ringu mogłaby stanąć Angelina Jolie w kostiumie kąpielowym, a nie oderwałby wzroku od przeciwnika nawet na sekundę. Za dużo nokautów widział w swoim życiu. Z początku obaj byli ostrożni, badali się. Wiktor chodził nisko na nogach, gardę trzymał wysoko. Przeciwnik cztery razy uderzył lewym prostym, trzy razy trafił w rękawice, raz Wiktor się uchylił. – Jedziesz, młodzian! – Ruszaj się! Kolejny prosty i sierp wylądowały na rękawicach Wiktora. Balansował tułowiem, jakby tańczył cza-czę. Jego nogi wciąż były szybkie, mimo że skończył boksować na poważnie niemal piętnaście lat temu. Bo zwycięstw w policyjnych igrzyskach World Police and Fire Games w 2007 i 2009 roku nigdy nie traktował zbyt poważnie. Co chwilę odskakiwał lub odchylał się, unikając kolejnych sierpowych. Odpowiadał rzadko, skupiając się na obronie. Nie daj się trafić, nakazał sobie w myślach. Obserwuj go i czekaj. Kilka razy strzelił lewym prostym, po czym szybko odskoczył. Raz trafił w szczękę. Doskocz, przypieprz, odskocz, uśmiechnął się w myślach. Ale Darek nie zamierzał śmiać się

razem z nim. Z biegiem czasu młodzian napierał coraz bardziej. W ciągu ostatnich kilkudziesięciu sekund pierwszej rundy zasypał Wiktora lawiną ciosów i kombinacji. Podwójny lewy prosty na głowę. Prawy prosty na tułów, lewy sierp na głowę. Lewy prosty na głowę, prawy podbródkowy, prawy sierp, lewy sierp, prawy prosty w głowę. Nie były to jednak ciosy, które mogłyby zrobić Wiktorowi krzywdę. Wreszcie koniec pierwszej rundy. Odpoczynek. – Dobrze, Wiktor, brawo! Dobra runda! – krzyczeli widzowie. – Trzymaj go w półdystansie, Darek! – doradzali fani młodziaka. – Uważaj na lewe proste! Wiktor przez całą pierwszą rundę starał się unikać ciosów, był pasywny. Walczyli w półdystansie, oberwał trzy razy, ale nie były to mocne ciosy, nawet ich nie poczuł. Dwa razy klinczował, próbując uśpić przeciwnika i wytrącić go z rytmu. – Darek, idź ostrzej na emeryta! – krzyknął ktoś z boku.

– Sam jesteś emeryt! – odparował inny głos. Druga runda zaczęła się podobnie jak pierwsza: Wiktor balansował na nogach, robił uniki, parował ciosy rękawicami. Przeciwnik uderzał mocniej, szybciej, ale nie skaleczył go ani razu. Dopiero grad szybkich ciosów zepchnął Wiktora w narożnik. Niski unik i odskok. Czekał. Przyjął serię na rękawice. Odskoczył. Darek wszedł w półdystans i zaatakował ze zdwojoną energią. Widać było, że czuje się pewnie. Może zbyt pewnie. Seria ciosów znowu posłała Wiktora na liny. Zrobił dwa szybkie uniki, w lewo, w prawo i odbijając się plecami od lin, odskoczył w bok. Potężny sierp o milimetry minął jego nos i trafił w pustkę. Darek stracił równowagę, poleciał za uderzeniem. Teraz! Kiedy chłopak próbował przyjąć pozycję, posłał mu trzy piorunujące proste. Lewy, prawy, lewy. Młodzian dostał w rękawice, minimalnie opuścił prawą rękę. Wystarczyło. Czwarty prosty, najmocniejszy, przedarł się przez gardę i celnie trafił w szczękę. Darek cofnął się, widać było, że jego ręce słabną. Wiktor, nisko na nogach, zrobił krok do przodu i naparł na przeciwnika. Uderzał energią całego ciała. Zasypał młodego morderczą serią. Prawy, lewy, prawy. Potem potężny hak od dołu na korpus. Chłopak skulił się, zasłaniając twarz wielkimi rękawicami. Lewy, a zaraz potem prawy sierp spadły na jego głowę. Na koniec lewy hak na korpus i prawy sierp na szczękę. Trafiony. Darek osunął się na linach. – Stop! – krzyknął Janek. Serce mało nie wyskoczyło Wiktorowi z piersi, w głowie czuł pulsowanie. Z trudem łapał oddech. Zaraz odetnie mi prąd, pomyślał. Dobrze, że go liczą. – Jeden, dwa, trzy, cztery – liczył głośno trener. Wiktor zobaczył, że Darek wstaje i na osiem przyjmuje postawę, gotowy do dalszej walki. – Dasz radę? – zapytał Janek chłopaka. Darek skinął głową i podniósł rękawice do twarzy. Na ułamek sekundy ich spojrzenia się spotkały. Wiktor dostrzegł w oczach przeciwnika coś, co znał z ringu i z sali przesłuchań. Blady strach. Wolski poczuł krew. Był jak rekin, który najpierw krąży wokół ofiary, bada sytuację, czeka na najlepszy moment do ataku. A kiedy poczuje, że przeciwnik krwawi, nic go nie powstrzyma przed dokończeniem jatki. W jego uderzeniach pojawiły się agresja, nienawiść i złość. Złość na Dominika, na Malewicza, na siebie, na cały świat. Kolejna seria. Darek próbował klinczować, Wiktor sprytnie odepchnął młodego na liny, żeby go wykończyć. Uderzał, żeby zabić. To już nie był ring. Przed sobą nie widział Darka, widział siebie. Trochę zarozumiałego i zadufanego w sobie policjanta,

traktującego innych gliniarzy z wyższością, podejrzanych z lekceważeniem, a świadków z chłodną ironią. Widział faceta, który wydał kolegę. Skorumpowanego, ale jednak kolegę. Doskonale wiedział, że gdyby sam poszedł zdjąć Lesiaka, być może już by nie żył. Prawy podbródkowy zakończył sprawę. Na ring wpadło kilka osób, odepchnęli go i doskoczyli do leżącego. Ale Wiktora tam już nie było. Stał pośrodku długiego ciemnego tunelu, na którego końcu działo się coś, co było poza jego kontrolą i zasięgiem. Dopiero po dłuższej chwili zaczęły do niego docierać odgłosy z ringu. – Darek, Darek! Otwórz oczy. Darek! – krzyczał ktoś. – Darek! – Co się stało? – odezwał się Darek trochę nieprzytomnie i zaraz dodał: – Gdzie ja jestem? – No! – jęknął ktoś z ulgą – Ale nas wystraszyłeś.

2 Jak każdej niedzieli Wiktor szedł alejkami cmentarza na spotkanie z najbliższymi. Tym razem zapalił trzy znicze. Po raz setny czytał napisy wyryte na pomniku. „Klaudia Wolska, Kacperek Wolski, Natalka…”. Zaczął płakać. Nie były to pojedyncze łzy, spływające powoli z kącików oczu. Łkał głośno, zasłoniwszy rękami twarz. Spazmy targały ciałem, wodospad łez zalewał dłonie, które mocno przyciskał do policzków. Kiedy wrócił do samochodu, nie włączył silnika. Siedział kilkanaście minut w ciszy. Jechał Wisłostradą. Było pusto. Przyspieszył. Miał na liczniku jakieś sto dziesięć kilometrów na godzinę. Zjechał na lewy pas, żeby minąć ciężarówkę. Zamyślił się. Po kilkudziesięciu sekundach zobaczył w lusterku silne światła. Czarne audi siedziało mu na zderzaku. Kierowca migał długimi, podjechał blisko. Za blisko. Wolski zwolnił do dziewięćdziesięciu. Światła audi wciąż migały. No to już po tobie, kimkolwiek jesteś, skurwysynu. Źle trafiłeś, pomyślał. Zjechał na prawy pas. Audi śmignęło obok. Wiktor wyjął koguta i przyczepił na dachu. – No, pokaż, co potrafisz – powiedział na głos i wcisnął pedał gazu do podłogi. Po kilku minutach brooklands siedział na zderzaku audi. Spojrzał na licznik. Wskazywał sto piętnaście mil na godzinę. To jakieś sto osiemdziesiąt pięć kilometrów, przeliczył w myślach. Włączył koguta i zamigał światłami. Audi zwolniło, zjechało na prawy pas. Przejechali jeszcze kilometr i zatrzymali się na poboczu. Wolski wyciągnął pistolet, wysiadł i wycelował w kierowcę. – Policja! Wypierdalaj z wozu! – krzyknął do niego. Z samochodu wyskoczył młody mężczyzna, podniósł ręce. – Ale… – zaczął. – Morda, skurwysynu! Na kolana i ręce na kark! – Kierowca ukląkł. – Kto tam siedzi z tyłu? – wrzasnął Wolski. – Wysiadać! Z samochodu wysiadła dziewczyna w dresie adidasa. – Ile masz lat? – Wolski zwrócił się do dziewczyny. – Dwadzieścia pięć.

– Tak? Ciekawe, bo wyglądasz na siedemnaście. Dokumenty masz? – Mam, o tutaj. – Sięgnęła do samochodu. – Stój! Nie ruszaj się! Na kolana i ręce na kark, bo ci wpierdolę w brzuch cały magazynek. Przerażona dziewczyna uklękła obok kierowcy. Chłopak milczał i z przerażeniem wpatrywał się w Wolskiego. – Co my tu mamy? Próba zastraszenia policjanta, niebezpieczna jazda, nieletnia prostytutka, narkotyki. – Nie jestem prostytutką. Jestem… – Proszę pana, bardzo pana przepraszam, nie chciałem – zaczął kierowca. – Zamknij się, gnoju. Zamknijcie się. I tak was nie słucham. Wolski stanął obok chłopaka. – Nie interesuje mnie, co masz do powiedzenia, gnoju. Gdzie masz portfel, dokumenty? – W samochodzie. Wolski przeszukał audi. Znalazł dokumenty. Dziewczyna faktycznie miała dwadzieścia pięć lat. Chłopak dwadzieścia osiem. Zabrał ich telefony i dokumenty. Wsiadł do brooklandsa. Sprawdził przez radio, czy nie są poszukiwani, sprawdził, czy telefony nie są kradzione. Chłopak i dziewczyna przez cały czas klęczeli z rękami na karkach. – Dlaczego chciałeś mnie zepchnąć z drogi? – Nie chciałem pana zepchnąć, przepraszam, spieszyłem się. – Czyj to samochód? – Jej ojczyma. – Ojczym wie, że go sobie pożyczyliście? – Wie. – Co robisz, gdzie pracujesz? – Mam sklep z odzieżą sportową w Ciechanowie. – A ty? – Wolski zwrócił się do dziewczyny. Po policzkach ciekły jej łzy. – Co robisz? – Pracuję w firmie ojczyma. – A ojczym jaką ma firmę? Co robi ta firma? – Hurtownia kosmetyczna. Pracuję na recepcji. – Zabieram wam dokumenty. Jedziecie ze mną do Komendy Stołecznej. Samochód zostaje tutaj. Ściągniemy go na policyjny parking i przeszukamy. – Błagam pana, błagam, niech pan nam daruje. Piotrek nie chciał – zaczęła dziewczyna.

– Co, kurwa, nie chciał?! Nie chciał mi wjechać w dupę?! Samochód mi chciałeś rozjebać?! Zabić mnie chciałeś, tak?! – Wolski krzyczał w twarz chłopakowi, który zamknął oczy. Cały się trząsł. – Proszę mi wybaczyć. Zrobiłem głupotę. To się już nie powtórzy, nigdy. Przysięgam. – Pierdolisz! A jutro znowu będziesz chciał kogoś postraszyć, co? – Nie będę.

– Nie wierzę ci, rozumiesz? Nie wierzę. Już za późno. Wiktor wyciągnął z wozu dwie pary kajdanek. Podszedł do nich od tyłu. Skuł im ręce za plecami. Cały czas klęczeli. Dziewczyna łkała. Chłopak spuścił głowę. – Chcesz mi coś jeszcze powiedzieć, gnoju? – zapytał kierowcę. – Zrobię wszystko, wszystko, co pan zechce, tylko błagam, proszę nam darować – wyszeptał chłopak.

– Wszystko? – Tak. – Dobrze – odpowiedział Wolski. Zdjął dziewczynie kajdanki. – Wsiadaj na tylne siedzenie – rozkazał jej. – Do audi na tylne. Dziewczyna zrobiła, co kazał. Chłopak patrzył na niego z przerażeniem. Wiktor zatrzasnął drzwi. Podszedł do kierowcy. – Wstawaj. Chłopak wstał.

– A ty tu siedź! – krzyknął do dziewczyny. Przeszli kilka kroków. – Co pan chce, żebym zrobił? – Loda. – Co? – Masz mi zrobić loda. Tutaj, w krzakach. – Kiwnął głową, wskazując pobliskie zarośla. – Dziewczyna nie będzie wiedzieć, twoja męska duma nie ucierpi. Oczy chłopaka rozszerzyły się do niewiarygodnych rozmiarów. – Chyba, że wolisz do pierdla. Chłopak zaczął się trząść. Duża ciemna plama pojawiła się na jego spodniach. – O! Zeszczałeś się – stwierdził Wolski. – Dobra, dawaj te ręce. – Uwolnił go z kajdanek. – Wypierdalaj. Chłopak ani drgnął. – Zjeżdżajcie stąd. Szybko. I pamiętaj, nie podjeżdżaj do samochodów pod zderzak. A jakby ci do głowy przyszło składać jakąś skargę, to musisz wiedzieć, że cię dorwę wszędzie, Piotrze Kowalik, synu Mariana i Haliny z domu Michalskiej. A wtedy nie będzie już tak miło jak dziś. Chłopak wciąż stał w miejscu. – Wy-pier-da-laj – powiedział do niego Wolski. – Czy mam twoją laskę wziąć w obroty? Może będzie bardziej chętna niż ty. Chłopak w kilku skokach dopadł do samochodu i ruszył z piskiem opon. Wiktor po chwili zorientował się, że trzyma w ręce pistolet. Schował go do kabury i poszedł do samochodu. Siedział za kierownicą, ale nie zapalał silnika. Co to było, człowieku, co to było? – zadał sobie w duchu pytanie. Wpatrując się w odbicie swoich oczu w lusterku wstecznym, zaczął mówić do siebie słowami Tony’ego Montany: – What you lookin’ at? You need people like me. You need people like me so you can point your

fuckin’ fingers and say: „That’s the bad guy”. Uderzył pięścią w kierownicę. – Come on. Make way for the bad guy. There’s a bad guy comin’ through! Włączył silnik i powoli ruszył. Mam nadzieję, że złożą skargę, pomyślał, kiedy dojeżdżał do domu.

3 Wiktor, Marek i dwaj technicy gnieździli się w policyjnym furgonie, napakowanym monitorami i sprzętem elektronicznym. Samochód stał kilkanaście metrów od domu Strugi w Chyliczkach pod Piasecznem. Aga siedziała w passacie zaparkowanym dwieście metrów dalej na początku jednokierunkowej ulicy. – Która godzina? – zapytał Wiktor. – Dochodzi jedenasta – odparł Marek. – Ale emocje – rzucił Wolski, ziewając. – Poczekaj… będzie się działo. – Ile już wypiły? – Kończą drugą butelkę. – Cholera! Gówno z tego będzie – burknął Wiktor. – Nie traćmy nadziei – odezwał się filozoficznie jeden z techników. – Aha, a wracając do prezesa… – No. – Kiedy prokurator dał zgodę na prześwietlenie billingów i kont Kopcia, zacząłem grzebać. Okazuje się, że Kopeć był w tym roku cztery razy w Hamburgu. Kolejny lot miał zarezerwowany na wtorek, czyli dzień po zabójstwie Malewicza. Ale w poniedziałek, w noc zabójstwa zadzwonił na infolinię i skasował tę rezerwację. Dokładnie o dwudziestej drugiej dwadzieścia siedem. – O dwudziestej drugiej dwadzieścia siedem? Nie mógł wtedy wiedzieć, że Malewicz został zamordowany. Dlaczego odwołał rezerwację? – Wiktor się zamyślił. – Dobra robota. Wpatrywali się w monitor, na którym Alicja Struga i Krystyna Reluga tańczyły dookoła stołu w rytm przeboju Bailamos Enrique Iglesiasa. – Ja cię naprawdę lubię – wymamrotała Struga, obejmując żonę Relugi. – Ja ciebie też. Szefowa marketingu EPH przyciszyła muzykę. Opadły na sofę. Ich głosy było słychać bardzo wyraźnie. – Krysiu, ile my się już znamy? Dwanaście lat? – zapytała Struga, nalewając wino do kieliszków. – No, będzie dwanaście – odparła Relugowa. – Ale ten czas leci.

– No, leci. – Krysiu, mam delikatną sprawę. Chciałam się z czymś do ciebie zwrócić. – Gadaj, stara, o co biega – powiedziała żona Relugi i wychyliła spory łyk wina. – Mam już pięćdziesiąt osiem lat. Całe życie na etacie. Nie tak jak ty z Emilem. – A daj spokój, stara, harówka tylko. – Słuchaj, Krysiu! No ja mam odłożone sto tysięcy. Zainwestować chciałam. – To inwestuj! – Sama wiesz, że to nie takie proste. Teraz takie czasy, że nigdzie nie ma pewnego zysku. Co powinnam zrobić? – Ja ci, stara, nie doradzę. – Nie znasz żadnego sposobu… może coś słyszałaś, Krysiu? Ty wiesz, jaką ja będę miała emeryturę? Grosze! Powiedz, gdzie mogę wsadzić tę stówę, żeby coś z tego było. – Złoto kup czy coś. – Relugowa opróżniła kieliszek i nalała sobie następny. – Co ty, nie pijesz? – Piję, piję. – Struga wzięła łyk. – Słuchaj. Bo ja kiedyś gadałam z Arturem. – Z jakim Arturem? – zapytała żona naczelnego „tenisLife”, wpatrując się w pustą butelkę. – Malewiczem. – Gadałaś z nieboszczykiem? – wybełkotała Relugowa. – Wywoływałaś duchy? – Nie, słuchaj. Rok temu gadałam. On wtedy przegrał z takim słabym Hiszpanem w pierwszej rundzie. Spotkaliśmy się kilka dni później. I ja mu mówię, że kiepsko u mnie z kasą. Że jakbym wiedziała, tobym postawiła na tamtego Hiszpana parę tysięcy dolarów i miałabym niezły zysk. – To trzeba było postawić! – A skąd miałam wiedzieć?

– No nie wiem – jęknęła żona Relugi. – No właśnie.

– No widzisz. – A może wiesz? – drążyła Struga. – Co? – No wiesz… – Co wiem? – zapytała Relugowa. – No gdzie i na kogo postawić? – Ja się tym kompletnie nie interesuję, Alu! – Krysiu, proszę cię, mam nóż na gardle. – Pokaż. – Relugowa podniosła się, zachwiała i z powrotem opadła na sofę. – Nie bądź taka – szepnęła Struga. – Jaka?

– Ja też chcę zarobić. – Czy ja ci bronię? Ale to nie takie proste. Sama wiesz, jak jest. No co ja ci mogę pomóc. – A Emil nie może? – Co Emil? – Nie może mi podpowiedzieć? Podzielę się zyskiem – naciskała Struga. – To Emila pytaj. Ja się w jego interesy nie mieszam. Wino masz jeszcze? Struga poszła do kuchni. Usiadła na krześle i zanim wyjęła z lodówki wino, zaklęła pod nosem. Wiktor patrzył na nią i jadł kanapkę z szynką. – Dobra. Nic z tego nie będzie. To kretynka – rzucił. – Która? – zapytał Marek.

– Struga. Relugowa jest albo bardzo cwana, albo faktycznie nic nie wie. Tak czy inaczej, nic z niej nie wyciągnie. Przyznaję się do porażki. Mój pomysł nie wypalił. – Uwaga, w waszą stronę jedzie taksówka – usłyszeli głos Agi. Skoda octavia w barwach korporacji „Twój szczęśliwy grosik” zatrzymała się pod domem Strugi. Spojrzeli na ekran. – Mam dla ciebie niespodziankę, moja kochana. Zaraz się rozchmurzysz! – krzyknęła Relugowa, kiedy Struga wróciła z winem. – Co? – zapytała gospodyni z nadzieją w głosie. – Surprajz! Do pokoju wszedł młody mężczyzna w stroju strażaka.

– Co pan, tu się nie pali… – zaczęła Struga. – Oj pali się, pali! Straż pożarna przyjechała na sygnale. Uauauauaua! – zawołała żona Relugi. Wiktor przetarł oczy z niedowierzaniem. Marek zakrztusił się kawą na widok strażaka. – Aga! – powiedział Wiktor. – Jesteś tam? – Jestem, a co? – Podjedź tu, zmienisz mnie. Ja już mam na dzisiaj dosyć tej telewizji. Technicy przybliżyli się do monitora. – Jeszcze czipendejlsa nam tu brakowało – rzucił pod nosem Wolski, wysiadając z samochodu.

Dwudziesty pierwszy dzień śledztwa, poniedziałek, 21.35 1 Tym razem Grabek wybrał na spotkanie piaszczyste nabrzeże Wisły, poorane betonowymi występami. W krzakach czekali jego ochroniarze. Wieczór nie był pogodny. Wolski z niechęcią przedzierał się przez chaszcze. Zmarznięty, podrapał sobie twarz i rozciął rękę o kikut urwanej gałęzi. Zaklął pod nosem. – Ale pan wybrał miejsce, cholera jasna! – krzyknął do Grabka z odległości kilkunastu metrów. Wiatr zagłuszył jego słowa. – Pięknie tu, prawda? – zapytał Grabek, kiedy Wolski się do niego zbliżył. Stali na kawałku betonu wdzierającym się w nurt rzeki. Wiktor rozcierał obolały policzek. Z rozciętej skóry na ręce sączyła się krew. – Ciężko tu się dostać. – A bo ze złej strony pan szedł. Trzeba było tamtędy. – Grabek wskazał na prześwit wśród zarośli. – Zaparkował pan przy ulicy i zszedł po skarpie. Zupełnie niepotrzebnie. Sto metrów dalej jest utwardzony parking i łagodne zejście. Trochę zarośnięte, ale da się przejść bez problemu. Policja powinna wiedzieć takie rzeczy. – Może policja rzeczna? – Może. – Grabek spojrzał uważnie na Wolskiego. – Niech pan to opatrzy. Wiktor obejrzał rozciętą rękę. Strzały na moście mnie nie dosięgły, a dopadła mnie gałąź Grabka, pomyślał. Rana była głęboka. Bolało. – W porządku. Bywało gorzej – mruknął. Grabek wyjął komórkę. Zadzwonił do ochroniarza i nakazał mu przynieść z samochodu bandaż. – To miejsce z mojego dzieciństwa – zaczął Grabek i stanął plecami do wiatru. – Tutaj się bawiliśmy z chłopakami. Mimo że od wojny minęło dobre kilkanaście lat, zdarzało nam się znaleźć prawdziwe skarby. – Tak? A jakie? – Wolski pochlapał sobie kurtkę krwią. Silny wiatr uderzał go co chwilę w twarz. Stłuczony policzek umazany był krwią z rozciętej ręki. Stanął plecami do wiatru, ramię w ramię z biznesmenem. Co on się chce, kurwa, zaprzyjaźnić? – warknął w duchu. Podróż sentymentalną do czasów dzieciństwa sobie urządza? Ale sobie rękę rozharatałem przez niego. – Łuski, czasem pociski. A raz nawet znaleźliśmy granat. Szkoda, że cię nie rozerwało. Miałbym teraz całą rękę, pomyślał Wiktor. – Piękne wspomnienia – rzucił. – Pewnie się jeszcze kąpaliście? Woda czysta była, nie to

co teraz? – A pewnie. I ryby łowiliśmy. Stali w milczeniu. Grabek patrzył przed siebie. Ochroniarz przyniósł bandaż i pomógł Wolskiemu opatrzyć rękę. Kiedy wrócił w zarośla, milioner przeszedł do konkretów. – Panie Wiktorze, to dla pana. Raczkowski – powiedział i podał mu pendrive’a. Wolski schował go do kieszeni. – Jakby coś jeszcze trzeba było w sprawie tego skurwysyna… – Grabek zawiesił głos. – Jasne. – Poczytałem trochę tych materiałów. Ja bym go powiesił za jaja. – Podzielam pańską opinię. Poczekajmy na wyniki śledztwa. – Co pan ma dzisiaj dla mnie? – Zacząć od dobrych wieści czy złych? – Niech pan się nie wygłupia!

– To od dobrych. Udało mi się ustalić, co z kopiami tych zdjęć. Tych, wie pan, z sejfu… – Wiem – zachrypiał Grabek. – Proszę mówić jaśniej. – Nie było kopii, te karty pamięci były jedyne. Zniszczyłem je. Grabek spojrzał Wiktorowi w oczy. – Dziękuję. Dobra robota. Ale ja stosuję zawsze zasadę ograniczonego zaufania… – Zawsze? – Skąd będę miał pewność, że jednak gdzieś nie ma kopii… – Stuprocentowej nigdy pan nie będzie miał. Powiem tak. – Wolski odchrząknął. – Niech pan nie szuka Róży. Ona już zapłaciła swoją cenę. I oddała wszystko, co miała. Może mi pan wierzyć, że zrobiłem, co się dało, żeby ukręcić temu łeb. Żeby pana ochronić. – Wierzę – powiedział Grabek. Ale Wiktor czuł, że go nie przekonał. – No chyba nie myśli pan, że zatrzymałem sobie jakieś kopie? – Rozumiem, że nie powinienem tak myśleć? – Nie. Nie szukam wrogów. Więcej można zyskać na przyjaźni niż… – zawahał się – strachu.

– W porządku. A ta druga, gorsza informacja? – Zanim do tego przejdę… rozumiem, że jesteśmy kwita? – Kwita? – Wie pan, nie lubię długów. Pan mi uratował życie, a ja panu dupę. Czyli na jedno wychodzi. – Tak. Jesteśmy kwita – powiedział powoli Grabek. – No to idziemy dalej… To nie jest łatwe. To, co powiem, nie spodoba się panu. – Słyszę wiele rzeczy i nie zawsze mi się podobają. – Nie wątpię. – Więc słucham.

– Pański syn – zaczął Wiktor. – Piotr był jak dotąd głównym podejrzanym. Teraz mamy niezbite dowody. Już nie jest podejrzanym. Będzie oskarżonym. Grabek milczał. Pokręcił przecząco głową. – Nie wierzę, kurwa. Nie wierzę – wysyczał z wściekłością. – Ja też nie. Nie uwierzyłbym na pana miejscu, to znaczy na miejscu ojca. Ale mamy dowody, potwierdzone DNA, zeznania świadków, odciski, guzik.

– Jaki znowu guzik? – Znaleziony na miejscu zbrodni. Z jego odciskami palców. – Kurwa. – Tamtego wieczoru odwiózł Malewicza do domu. Gdy wracali, poprosił kierowcę o zatrzymanie samochodu. Wysiadł, żeby się przejść. Kierowca wrócił do Hiltona sam. Piotr pojawił się w hotelu mniej więcej godzinę po śmierci Malewicza.

– Nie wierzę! – Na miejscu zbrodni były odciski palców, DNA Piotra, no i ten nieszczęsny guzik z jego koszuli. Dziewczyna, z którą Malewicz był tego wieczoru i z którą poszedł do mieszkania, wyszła od niego po kilku minutach. Pokłócili się i wybiegła. Nawet nie zdążyła wejść do pokoju, gdzie Malewicz został zamordowany. W pokoju nie ma jej odcisków palców. Są tylko w łazience i w przedpokoju. Odciski Piotra są wszędzie. – Co jeszcze? – Na nagraniach z kamer widać, jak dziewczyna wychodzi. Potem w kadrze pojawia się wchodzący mężczyzna. Twarz niewyraźna, kamery zarejestrowały przede wszystkim plecy i tył głowy. Wzrost, waga identyczne jak Piotra. Daje się zauważyć, że wchodzący lekko utyka. A wiemy, że Piotr czasem tak chodzi, prawda? Oczywiście, nie widać twarzy Piotra, więc linia obrony będzie to mocno forsować. Utykających, leworęcznych blondynów metr osiemdziesiąt pięć, osiemdziesiąt kilo wagi w Polsce nie brakuje. No ale te odciski. DNA… – Co za syf! – Syf to mało powiedziane. Jest też motyw. Jego narzeczona, Anna Rostovska, miała od roku romans z Malewiczem. – Co? – Nie wiedział pan?

– Skąd? Skąd miałbym wiedzieć? – W końcu to narzeczona syna. – Co mnie obchodzi… – Grabek przerwał. Miał łzy w oczach. A jednak udało się go zmiękczyć, pomyślał Wiktor. – No ale przecież weźmie pan najlepszych adwokatów – stwierdził. – Nie w tym rzecz. Grabek opuścił głowę. Zamknął oczy. Wolski patrzył na niego z boku. Czuł ból skaleczonej ręki i rozkosz zwycięstwa. – To wszystko jest… – zaczął Grabek. – Tu nie chodzi o adwokatów. Ten proces to byłaby moja klęska, porażka życia. Największa porażka mojego całego życia. Gdyby chodziło o jakąś

defraudację, łapówkę, niepłacenie podatków. Ale to jest zabójstwo przyjaciela. Kogoś, kto był dla mnie jak drugi syn. Jeżeli Piotrek go zabił, to jakim ja byłem ojcem. Jaką byliśmy rodziną? Rodziną Adamsów, skwitował w duchu Wolski. – Dlaczego on to zrobił? Dlaczego? – Nie jest powiedziane, że to zrobił. Dowody wskazują na niego, ale… – Boże, taka plama na rodzinnym nazwisku. – Grabek charczał. – To niewybaczalne. Jak on mógł. – Nie wini pan Rostovskiej? – A co mi tam ta Rostovska. Pieprzył ją i inne pieprzył, co to ma do rzeczy? Ona jest nikim. Nie mogę zrozumieć dlaczego? Dlaczego zabił Artura? Przez kobietę? Nie wierzę, to niemożliwe, to nie Piotr. – Zazdrość? – Jaka tam zazdrość? Przecież wymieniali między sobą dziewczyny. Raz jeden miał, raz drugi. Myśli pan, że nie wiem, jak jest? Piotr nie zrobiłby czegoś takiego. – A może nie zna pan swojego syna? Może Piotr się zmienił? Może naprawdę kochał tę Rostovską? – Kochał? – Grabek parsknął śmiechem. – Co pan opowiada! – Może nie zna pan syna? – powtórzył Wiktor. – Może ma pan wyobrażenie o jakimś chłopaku sprzed kilku… kilkunastu lat, którym Piotr już dawno nie jest? – Co pan opowiada? Wolski wyjął dyktafon i puścił nagranie. Słuchali w milczeniu. Wisła szumiała, ale nie na tyle głośno, żeby zagłuszyć słowa Piotra. I jego ból w głosie, kiedy mówił… Pan nie rozumie, co to znaczy być synem Grabka. Moje dzieciństwo to był koszmar, a odkąd zacząłem grać w tenisa, piekło na ziemi. Miałem być drugim Anderassim, trzecim Canorsem i chuj wie czym jeszcze. To tyran, sadysta jebany, pracoholik, perfekcjonista. A do tego matka alkoholiczka. Jego przeważnie nie było, a ona piła non stop. Wydawało się, że wiatr porywa poszczególne zdania. I niesie je tak, żeby celniej trafiały. Grabek otwiera stadion, Grabek finansuje remont teatru. Grabek z ministrem i premierem, Grabek kupił to, Grabek sprzedał tamto. A ja to normalnie pierdolę. Mam tego dosyć. W rankingu na najgorszego ojca świata zająłby pierwsze miejsce. – Chce pan więcej? – zapytał Wiktor. Grabek skinął głową. Wolski puścił kolejny fragment. Milioner z pierwszych stron gazet wyglądał na człowieka, który zobaczył ducha. Własnego ducha. – Ma pan jeszcze jakieś wątpliwości? – zapytał Wiktor. – Przepraszam za tę uwagę, ale życie rodzinne to nie spółka giełdowa. Wszelkie manipulacje prędzej czy później wyjdą na światło dzienne. – Brak mi słów. Po raz pierwszy w życiu zwyczajnie brak mi słów. Nie wiem, co powiedzieć. – Zabrzmi to koszmarnie, ale dla pana chyba lepiej, że zabił Malewicza niż siebie. Myślę, że nieraz był blisko samobójstwa. Uciekał w narkotyki, w imprezy. Może uzna pan to za tanią

psychoanalizę z brazylijskiego serialu, jednak on chyba w tym wszystkim odreagowywał… – Wolski nie dokończył. – Wiem. Nie musi pan już nic mówić. Rozumiem. Nie będę się tu rozklejał. Przyłapał mnie pan na chwili słabości. Stało się. – I się nie odstanie. – Odstanie się.

– To znaczy? – zapytał Wolski. – Odstanie się, panie inspektorze. Stali teraz twarzą w twarz. Wiatr wymierzał im razy, policzki stawały się coraz bardziej czerwone. Wiktor słyszał bicie własnego serca. Fale Wisły uderzały w betonowe kloce i rozbryzgiwały się wokół nich. Przez moment wydawało mu się, że słyszy pisk mew. Tonęli w mroku. Z odległości kilkudziesięciu metrów musieli być ledwo widoczni. Dwie niewyraźne sylwetki na tle czarnej rzeki. W pierwszej chwili myślał, że się przesłyszał. – Słucham? – wycedził. – Ile? – zapytał Grabek. A jednak się nie przesłyszał. – Nie rozumiem. Konkretnie, proszę – powiedział. – Ależ rozumie pan – mruknął biznesmen. – Ile to będzie kosztować? – Zależy co? – zapytał Wiktor. – Mam iść z tym wyżej czy będzie pan pośredniczył? A może chce pan to sam rozegrać? – To już niech zostawi pan mnie. – Dobrze. – Mam usunąć jakiś dowód? – Jaki dowód? – Grabek wykrzywił usta i wycedził: – Sprawę ma pan tak poprowadzić, żeby nawet nie zasiadł na ławie oskarżonych. Nawet jako świadek nie może się w sądzie pojawić. – A jak niby mam to zrobić? Jak pan to sobie wyobraża? Nagle główny podejrzany, lada moment oskarżony, znika ze sprawy? Był Grabek i nie ma Grabka? To jest śledztwo w sprawie o zabójstwo, a nie pokaz magii w cyrku. Tu nie ma kapeluszy, królików i zaczarowanej, kurwa, różdżki! – Coś da się chyba zrobić, do cholery? – Da się. Zawsze się da. – Ile? – A ile pan proponuje? – Milion euro. Wolski pokręcił przecząco głową. – Dwa miliony. – Nie o to chodzi. – A o co?

– Jest pewna możliwość. – Jaka? Niech pan mówi. Grabek wpatrywał się z bliska w Wiktora. – Sprawa między mną, panem a nadinspektorem Morawcem – zaczął Wolski. – Do załatwienia. Po naszej stronie są świadkowie. Będziemy mieć ich zeznania, że w momencie zabójstwa Piotr był gdzieś tam widziany.

– No! – Informacja o guziku znalezionym na miejscu zbrodni zniknie z raportu, który jutro pójdzie do ministra Kownackiego i Kancelarii Premiera. Wiktor wyjął z kieszeni małą przezroczystą torebkę i podał Grabkowi. – Niech pan to wrzuci do Wisły. Grabek przez chwilę wpatrywał się w mały plastikowy guzik od koszuli. – Ktoś o nim jeszcze wie? Oprócz nas dwóch. – Policjant, który… – Wiktor przełknął ślinę. Głos mu się załamał. Nie spodziewał się po sobie takiej reakcji. – Chłopak, który go znalazł, nie żyje. Teraz wiemy o tym tylko pan i ja. – Rozumiem. No więc ile? Ile mam zapłacić? – zapytał Grabek. – Nic. – Co? – W sensie materialnym nic. Bo w sensie niematerialnym, chcę wszystko, co pozwoli mi wypierdolić w kosmos Kopcia i jego federację. Ceną jest pana człowiek w federacji. Starkiewicz! – Andrzej? – A jest jakiś inny Starkiewicz? – Załatwione – odparł bez wahania milioner. – Macie Starkiewicza. Powie wszystko, co wie. Wszystko. – Pana interesy będą bezpieczne? – zapytał Wolski, bardziej żeby zrobić dobre wrażenie, niż z głębokiej troski. – Nie robiłem z federacją żadnych interesów, wszystko jest czyste. – I on, i Kopeć mogą trafić za kratki. Ze Starkiewiczem nie będzie układu. Jeżeli coś ma na sumieniu, dostanie normalny wyrok. Chcemy dorwać Kopcia, a przy okazji pana człowiek może oberwać. – Załatwione. Co jeszcze? – Na razie to wszystko. Właściwie to wszystko. Może kiedyś będę potrzebował pana pomocy, to się zgłoszę. Ale to już raczej w ramach przyjaźni. Jeśli chodzi o interesy, będziemy kwita. – Tylko tyle? – Tylko tyle. – Jest pan pewien? – Tak.

Uścisnęli sobie ręce. Wolski zrobił kilka kroków i zawrócił. – A tak z innej beczki… nie myślał pan o kupnie gazety „Nasza Rzeczywistość”? Pozwalniali się najlepsi dziennikarze. Porządek trzeba by tam zrobić. – Pomyślę o tym. Wolski odszedł. Przy krzakach się obejrzał. Ledwo go widział. Grabek stał nad Wisłą w całkowitej ciemności

2 Dochodziła północ. Wiktor sączył koniak i po raz kolejny przeglądał wydruki, które przyniósł z firmy. Po raz dwudziesty czytał e-mail od Janaíny i wywiad z Malewiczem autorstwa Lubova. ----- Original Message ----From: [email protected] To: [email protected] Sent: Tuesday, May 18, 4:17 PM Subject: My baby Kochany! Piszę do Ciebie, bo zdecydowałam, że powinieneś wiedzieć o mojej sytuacji.

Odkąd wyjechałeś, nie miałam od Ciebie żadnych wiadomości. A już minęło 14 tygodni. Rozumiem, że masz swoje sprawy. Treningi, turnieje i inne rzeczy. Wiadomo. Czas, który spędzaliśmy razem w Brazylii i Meksyku, był piękny. Nie wiem, czy tak się mówi, ale dla mnie było jak w bajce. I wiem, że dla Ciebie też. Tak przecież wtedy mówiłeś. Wiele sobie wzajemnie obiecaliśmy. A teraz mam dla Ciebie wspaniałą wiadomość! Jestem taka szczęśliwa. I chcę się z Tobą podzielić mym szczęściem. To coś niezwykłego… będziesz tatusiem! Wspaniale, prawda? Jestem w ciąży! Będziemy mieć dziecko. Wiem, że twoje życie jest trudne i wymagające. Ale bedę cierpliwa i wyrozumiała. Damy radę. Razem. Wiele o nas myślałam w ciągu tych ostatnich tygodni. Zrobię wszystko, by uczynić Cię szczęśliwym. Wiem, czuję… że to, co się zaczęło między nami, to coś magicznego, coś wyjątkowego. Najukochańszy! Odezwij się. Wszystko zaplanujemy. Masz we mnie wsparcie. Zawsze. Stworzymy naszemu dziecku szczęśliwy dom. Kocham Cię! Na zawsze Twoja Janaína Naiwna dziewczyna, westchnął w duchu. Malewicz na pewno był zachwycony, kiedy dowiedział się, że po dwóch tygodniach bzykanka w Brazylii i Meksyku zostanie tatusiem. O niczym innym nie marzył. Zapewne o Janaínie mówił wtedy Lubov. Wolski sięgnął po kartki z korespondencją od menedżera.

----- Original Message ----From: [email protected] To: [email protected] Sent: Tuesday, April 08, 9:07 AM Subject: Hi, przesyłam ci wywiad, którego udzieliłeś „Time & News”. Przejrzyj przynajmniej. Żebyś wiedział, o czym gadałeś. Trochę tam powymyślałem, zobacz to! Zamierzam wysłać im tekst jutro z rana. Time & News: W jakim wieku rozpoczął pan treningi tenisowe? Malewicz: Oczywiście ja tego nie pamiętam (śmiech). Ale mama mówi, że miałem pięć lat. Dostałem rakietę na gwiazdkę. I tłukłem piłką o ścianę. Najpierw w mieszkaniu albo na korytarzu. Sąsiadki mnie przeganiały z korytarza. Potem waliłem o ścianę bloku. To mnie dozorca przeganiał. I tak chyba ze dwa lata. Aż mnie rodzice zapisali do sekcji w klubie. Okazało się, że walenie o ścianę to był niezły trening. Serio. Gdy trafiłem do klubu, byłem najlepszy w swojej grupie wiekowej i nawet ogrywałem niektórych ośmioi dziewięciolatków (śmiech). Time & News: Czyli talent objawił się od razu?

Malewicz: Nie. To ciężka praca. Nie miałem techniki, nie potrafiłem dobrze trzymać rakiety, ustawiałem się na wyczucie. Ale w ciągu tych dwóch lat przez kilkaset godzin odbijałem piłkę o różne ściany. Dlatego byłem dobry, a nie dlatego, że objawił się we mnie jakiś talent. Kiedy nie było gdzie odbijać, bo mnie przeganiali, to szedłem między dwa bloki. Były oddalone od siebie może o dwa metry, może o trzy. Tak kiedyś budowano. Ściana obok ściany. I tam był zawsze spokój. Tylko że strasznie mało miejsca. A ja grałem. Wymyślałem sobie różne ćwiczenia, rozgrywałem w głowie wielkie mecze. I bardzo często grałem tam woleja. Starałem się, żeby piłka nie spadła na ziemię. Tam było tak mało miejsca, że tylko to miało sens. Nie pozwolić piłce odbić się od ziemi. I liczyłem. Jak pani myśli, ile razy byłem w stanie odbić piłkę od ściany, żeby nie spadła na ziemię? Ile? Time & News: Nie wiem. Dwadzieścia, trzydzieści? Malewicz: Więcej. Time & News: Pięćdziesiąt? Malewicz: Sto pięćdziesiąt. Time & News: Niebywałe. Malewicz: I dzisiaj wolej to jedno z moich najlepszych zagrań. Time & News: A kiedy ten talent się objawił? Malewicz: Miałem chyba niecałe trzynaście lat. Już wcześniej wygrywałem jakieś turnieje dla dzieciaków. Ale cały czas nie traktowałem tego poważnie. To znaczy

zawsze się przykładałem do treningów. Kochałem ciężko trenować. Tylko nie wiedziałem… nie zastanawiałem się, po co to robię. I wtedy, gdy miałem trzynaście lat, trener pierwszy raz zgłosił mnie do turnieju do lat szesnastu. Mój kochany trener rzucił mnie na głęboką wodę. Nigdy mu tego nie zapomnę (śmiech). Przeszedłem eliminacje. Pokonałem wtedy chyba trzech starszych ode mnie zawodników. Jeden miał szesnaście lat, dwaj po piętnaście. Dosyć łatwe mecze, przeciwnicy niezbyt wymagający. Powiedziałbym wręcz… niezbyt ambitni. W pierwszej rundzie trafiłem na szesnastolatka. Dobry był, chyba dwudziesty piąty czy dwudziesty siódmy w Polsce. Wygrałem 7:5, 7:5. Sam się zdziwiłem. I nagle pojąłem, że oni wcale nie są ode mnie dużo lepsi. Że potrafię z nimi wygrywać. Dotarłem do ćwierćfinału, gdzie czekał na mnie faworyt całej imprezy. Szesnastolatek. Rozstawiony był z jedynką. Jasio Nowaczyk z Legii. W rankingu chyba piąty w Polsce. Gramy. On się napina, mocno serwuje, skacze, coś tam krzyczy na sędziego. A ja gram swoje. To, co ustaliliśmy z trenerem. I wygrywam pierwszego seta 6:4. Rakietę połamał w ostatnim gemie. W drugim secie już było ciężej. Wszystko mu wychodziło, ja się trochę pogubiłem. Wygrał 6:2. Ale trzeci set to coś jakby olśnienie. Jasio szaleje, kłóci się z sędzią, serwuje asy, dużo biega. Widać, że energia go rozpiera. Że chce mnie rozjechać, zabiegać. A ja gram spokojnie i punktuję go jak bokser. A to skrót mu zagram, a to do siatki podejdę, a to asa zaserwuję w ważnym momencie. Pękł jak zapałka. 7:5 i awansuję do półfinału. Time & News: Wygrał pan ten turniej? Malewicz: Nie. Przegrałem w półfinale w trzech setach. Nie miałem już siły. Ale podczas tamtego turnieju zdałem sobie sprawę, że mogę zajść naprawdę wysoko. Time & News: To była długa droga, prawda? Do tego miejsca, gdzie pan jest teraz. Malewicz: Bardzo długa. I ona cały czas trwa. Jeszcze sporo przede mną do zdobycia. I do nauczenia się też. Time & News: Jest pan profesjonalistą. Ciężko pracuje pan na treningach, dba o dietę, o przygotowanie ogólnorozwojowe, kontakty z mediami, kibicami. Poważnie podchodzi do tego, co robi. To chyba niezbyt częste u polskich sportowców? Malewicz: Nie można tak mówić. Nie można generalizować. Jest wielu polskich sportowców, którzy odnoszą ogromne sukcesy na świecie czy w Europie. Są znani, rozpoznawalni, zawsze dobrze przygotowani do zawodów. Wielu solidnie trenuje i są tego efekty. Ale oczywiście są też tacy, którzy nie podchodzą do swojej pracy profesjonalnie. Tyle że to normalne. Na całym świecie tak jest. Ci, którzy ciężej pracują, odnoszą sukcesy. Jednak trzeba też pamiętać, że sport rządzi się swoimi prawami. I nie zawsze ta ciężka praca przekłada się na wynik. Z różnych przyczyn. Mimo to nie można powiedzieć, i będę zawsze protestował, że polscy sportowcy nie odnoszą sukcesów, bo za mało trenują czy są nieprofesjonalni. Time & News: Ale przyzna pan, że ogromne pieniądze, które idą z budżetu państwa na sport, nie przekładają się na medale najważniejszych imprez? Malewicz: Dotknęła pani innej ważnej kwestii. Jak te pieniądze są wykorzystywane?

Jak pożytkują je związki, federacje sportowe? Nad tym trzeba się pochylić, a nie oskarżać sportowców o brak profesjonalizmu. Time & News: Nikogo nie oskarżam. Malewicz: Nie mówię tego do pani. Podaję tylko pewien przykład. Time & News: Przejdźmy do nieco innej kwestii. Czy stawia pan sobie w życiu jakieś cele pozasportowe? Malewicz: To poważny temat. Pewnie, że tak. Myślę o kilku projektach. To kwestia przyszłości, ale mam takie cele. Time & News: Zdradzi mi pan coś więcej? Malewicz: Po zakończeniu kariery chciałbym założyć fundację, która będzie wspierać utalentowaną młodzież z ubogich rodzin. Utalentowaną sportowo, muzycznie, plastycznie. Time & News: To piękny cel. Ale na co czekać? Dlaczego nie założy pan takiej fundacji już dziś? Malewicz: Z prostej przyczyny. Chcę, żeby to była moja fundacja. Chcę w niej działać, chcę nią kierować i żyć nią na co dzień. Nie chcę fundacji wydmuszki, której dam nazwisko, sto tysięcy dolarów i cześć. Wizerunek tenisisty ocieplony. Nie! Nie o to mi chodzi. Chcę pomagać, ale nie na papierze, tylko naprawdę. Przyjdzie na to czas. Time & News: Rozumiem. Czy myśli pan o karierze politycznej? Malewicz: Nie. W tym momencie nie. Ale nie wiem, co będzie za dziesięć lat. Może pomyślę. Time & News: A założy pan kiedyś rodzinę? Malewicz: Na pewno (śmiech). Jednak życie na walizkach nie sprzyja związkom. Dziesięć miesięcy w roku spędzam w podróży, na turniejach, poza domem. Jak tu myśleć o związku? Zawodowy sportowiec płaci wysoką cenę za sukces. A myślę, że największe sukcesy jeszcze przed mną. Na razie wybieram samotność. ----- Original Message ----From: [email protected] To: [email protected] Sent: Tuesday, April 08, 11:36 AM Subject: Max, PILNE! Wywiad OK. Ale koniecznie wyrzuć ten fragment: Time & News: Ale przyzna pan, że ogromne pieniądze, które idą z budżetu państwa na sport, nie przekładają się na medale najważniejszych imprez? Malewicz: Dotknęła pani innej ważnej kwestii. Jak te pieniądze są wykorzystywane?

Jak pożytkują je związki, federacje sportowe? Nad tym trzeba się pochylić, a nie oskarżać sportowców o brak profesjonalizmu. Time & News: Nikogo nie oskarżam. Malewicz: Nie mówię tego do pani. Podaję tylko pewien przykład. Usuń to! Aha… no i skąd ty te dwa bloki wziąłeś, gdzie trenowałem woleja?!?? Dobre story! AM

Więcej na: www.ebook4all.pl

Dwudziesty drugi dzień śledztwa, wtorek, 9.45 1 Wolski otworzył drzwi i wszedł do ciemnego pomieszczenia. – Cześć. Przepraszam za spóźnienie. Ale nasz gość chyba się nie skarżył? – Cześć. No raczej nie – odpowiedział Morawiec. Wolski podał rękę Adze, nadinspektorowi i Markowi. Zza lustra weneckiego obserwowali mężczyznę, który siedział przy pustym stole. Rzut oka na Starkiewicza wystarczył, by stało się dla Wiktora jasne, że Grabek wywiązał się ze swojej części umowy. Albinos kulił się na krześle, wyglądał jak śmiertelnie wystraszony wielki biały gołąb. – Co ci się stało? – zapytała Aga, wskazując rękę Wolskiego. – Co? – Spojrzał na nią. – A, to. Nic, draśnięcie. – Nie wygląda na draśnięcie. Dużo tego bandaża – stwierdziła. – Kiedy ostatnio zmieniałeś opatrunek? – Wczoraj. To nic.

– Może chodźmy najpierw do apteczki. – Potem. Po przesłuchaniu. – Szef chce podkreślić efekt grozy, co? – Tak jakby – odparł Wolski, zerkając na brudny bandaż, w kilku miejscach przesiąknięty krwią. Aga westchnęła ciężko. Wiktor przeniósł wzrok na Starkiewicza, który wyglądał na człowieka załamanego, pogodzonego ze swoim losem. Wiceprezes federacji w niczym nie przypominał pewnego siebie, tryskającego energią podstarzałego, ale jednak tenisisty, z którym rozmawiał kilkanaście dni temu na kortach. – Showtime! – szepnął i wyszedł. Po chwili pojawił się w drugim pomieszczeniu. Usiadł naprzeciw białowłosego mężczyzny. Sala przesłuchań w Pałacu Mostowskich nie była przytulnym miejscem. W niczym nie przypominała sali konferencyjnej, w której przesłuchują podejrzanych w serialu CSI: Kryminalne zagadki Miami. W Warszawie Horatio Caine musiałby rozmawiać z podejrzanymi

w małej, dusznej salce bez okien. Sztuczne światło drażniło oczy. Betonowe, nieotynkowane ściany sprawiały wrażenie tymczasowości. Wielkie lustro wyglądało jak tafla czarnego lodu. Aż czuło się bijący od niego chłód. Za nim widownia czekała na krew. – Czy mógłbym prosić o szklankę wody? – powiedział cicho Starkiewicz. – Tak. O plastikowy kubeczek wody. Ze zrozumiałych względów nie podajemy przesłuchiwanym szkła. Na słowo „przesłuchiwanym” Starkiewicz drgnął. Przez chwilę Wolskiemu wydawało się, że jego białe brwi i włosy stały się niemal przezroczyste.

– Rozumiem. Dziękuję. Wolski spojrzał wymownie w lustro. Po chwili Aga przyniosła dwa kubki z wodą. Starkiewicz pił jak zraniony zwierz przy wodopoju. – Chyba bardzo się panu chciało pić. – Wolski podsunął mu również swój kubek z wodą, nietknięty jeszcze. – Zaschło mi w gardle – wyjaśnił niemal szeptem Starkiewicz. – Proszę mówić – zaczął Wolski. – Od czego mam zacząć? – Od czego pan chce. Zamieniam się w słuch. – Kopeć z Relugą stworzyli z federacji swój prywatny folwark. Mechanizm do zarabiania pieniędzy. Potrafili wyciągać kasę z organizacji na różne sposoby. A do tego przyzwoicie się maskowali. Przyzwoicie, choć nie idealnie. Kilka rzeczy jest tak oczywistych, aż się dziwię, że policja jeszcze się do tego nie wzięła. – Dziwi się pan? – Przepraszam, tak mi się powiedziało – odparł Starkiewicz. – Dalej. – Wyciągali pieniądze na podstawione firmy. Oficjalnie Kopeć nie był udziałowcem żadnej z nich. Na przykład taka obsługa bieżącej działalności federacji. Gdzie się dało, brali podwykonawców. To znaczy federacja brała. Autsorsowała, jak to się dziś mówi. Wszystkie zewnętrzne kontrakty robią dla federacji albo firmy Relugi, albo związane z Relugą, albo odpalające mu działkę. Wszystkie przetargi są ustawiane. Na zakup piłek, rakiet, siatek, obsługę medialną imprez. No i sprawy związane z drukiem. Sporo się tego drukuje w federacji. Plakaty, ulotki, książeczki informacyjne, bloczki, protokoły. I tak dalej… Robi to drukarnia należąca do brata żony Relugi. – Nie ma przypadku. – Reluga ma ponad sześćdziesiąt procent udziałów w firmie, która jest dystrybutorem siatek, rakiet, piłek, i firma ta wciąż wygrywa przetargi. Ósmy rok z rzędu. No… – Starkiewicz uśmiechnął się pod nosem. – Nie ma przypadku. A weźmy kontrakt na stroje reprezentacji Polski. Zrobili pseudoprzetarg. Według moich informacji Reluga otrzymał piętnaście procent za pośrednictwo w tym dilu. Inna sprawa. Kilka lat temu żona Relugi założyła spółkę Tennis Fun. Zajmowali się rozgrywkami amatorskiego tenisa. W zeszłym roku federacja kupiła od niej sto procent udziałów w tej spółce. – Co jeszcze?

– Budowa Narodowego Centrum Tenisa w Zakopanem. Niewielka inwestycja, to nie jest Stadion Narodowy. Szumnie się nazywa, choć to nic takiego. Korty, zaplecze socjalne, hotel na kilkanaście pokoi, sala treningowa, sala odnowy, sale konferencyjne, restauracja i takie tam. Całość kosztowała w sumie może dwadzieścia pięć milionów. – Faktycznie niewiele. – Niewiele, ale też można zarobić – rzucił Starkiewicz. – Jak? – zapytał Wiktor. – Budowała to spółka jego szwagra. Znaczy Relugi. Wykończeniówkę robiła firma, która masowo wykupuje reklamy w magazynie „tenisLife” i portalach Relugi. Wydaje u niego na reklamę kilkadziesiąt tysięcy rocznie. – A skąd pochodziły pieniądze na budowę? – Z Urzędu do Spraw Sportu i od prywatnych sponsorów. – Nieźle, nieźle. – Do tego same korty w NCT budowała firma, w której większość udziałów ma Kelox. – Kelox? – Tak. Firemka zarejestrowana na Cyprze. Pośrednio należy do Relugi, który poprzez inną spółkę ma w Keloksie blisko dziewięćdziesiąt procent udziałów. Dziesięć należy do jego żony. Kelox jest udziałowcem kilkunastu polskich firm, których działaniem w kraju steruje Reluga. – Dosyć to złożone. – Tak. Latami budował te układy, łańcuchy powiązań, te wszystkie firmy satelity. Ale nie jest to aż tak perfekcyjnie zagmatwane, żeby tego nie rozwikłać. Trzeba tylko wiedzieć, gdzie szukać. – Dobrze, że pan wie. Starkiewicz westchnął. – I co mi z tej wiedzy? – To się jeszcze okaże. Nie jest pan na straconej pozycji. Chyba że udowodnimy panu morderstwo Goszczanina. – Co? – No to wtedy zdecydowanie byłby pan na straconej pozycji. Starkiewicz zbladł. Jeżeli można bardziej zblednąć, kiedy jest się bladym z natury, to Starkiewicz tego dokonał. – Nie zabiłem Goszczanina. Ani Malewicza. – Spokojnie. Wiem. Rozmawiamy tylko o federacji, tak? – Tak. – Starkiewicz pociągnął łyk wody z kubka. – No to dalej. Nowa siedziba federacji. International Construction. – Niewiele wiem. Kopeć rozgrywał to sam. Zresztą z tego, co się orientuję, to NIK przy tym już węszy. – I coś wywęszy? – W tej sprawie trzeba przycisnąć byłego prezesa International Construction. To za jego kadencji zawarto te umowy i to z nim Kopeć ustalał szczegóły. Szacuję, że bokiem mógł

wziąć pół bańki. Może więcej. Tylko że prezes JC teraz chyba siedzi na Seszelach. Ale Reluga na pewno maczał w tym palce. – Dobra, co jeszcze o Reludze? – Obsługa medialna wszystkich wydarzeń. Mecze reprezentacji, sukcesy Malewicza, pod które podpinała się federacja, konferencje prasowe. Wszystkim zajmowała się żona Relugi. To znaczy jej firma SportPressario. Na zlecenie federacji. A poza tym federacja wiele razy mówiła wprost organizatorom różnych imprez tenisowych w Polsce: trzeba wziąć SportPressario do obsługi medialnej! – I brali? – Przeważnie brali. – Dlaczego? – Lepiej dobrze żyć z federacją. To przecież PFTZ decyduje, gdzie będą rozgrywane imprezy mistrzowskie. Letnie i zimowe mistrzostwa Polski do lat dziesięciu, dwunastu, czternastu i tak dalej do dwudziestu jeden, czyli mistrzostw młodzieżowych. No i oczywiście mistrzostwa seniorów. Jest trochę tych turniejów. Kluby występują do federacji o organizację takich zawodów, a jeśli wcześniej ich szefowie postawili się federacji w jakiejkolwiek kwestii, to nie mają co liczyć na wybór. Warto robić to, co sugeruje federacja. A skoro prosi pan prezes, nie sposób odmówić. – Pan prezes Kopeć. Jego miejsce w tym układzie. – Jest w jej centrum. Nie wiem, w jaki sposób rozlicza się z nim Reluga. Pewnie Kopeć ma jakieś konta w Szwajcarii czy na Cyprze. – To akurat już wiemy. Namierzyliśmy jego konta. – Tak? No właśnie. – Co o Kopciu? – Kopeć to bezwzględny skurwysyn. Dla niego liczy się tylko kasa. Tenis jest przy okazji. – A dla ciebie? – Wolski zrezygnował już z form grzecznościowych. – Dla mnie tenis jest całym życiem. Przy okazji zarabiam. Mam pensję w związku. Dużo wiem, dlatego mnie nie ruszają. – I dają premie. – Nie będę się bronił przed premiami. – Jasne. Mów o Kopciu. – Kopeć oprócz interesów z Relugą zarządzał w imieniu federacji pieniędzmi z Urzędu do Spraw Sportu. Sam uczestniczyłem w pozyskiwaniu tych środków. Ale potem te fundusze rozpływały się w różnych kierunkach. – Co konkretnie robiłeś? – Chodziłem do urzędu na spotkania z wysoko postawionymi oficjałami. Przekonywałem, że tenis to ważna dyscyplina sportowa. Przygotowywałem różne wnioski o dotacje. Wszystko szło sprawniej, od kiedy do urzędu trafił Miarczyński, który był wcześniej wiceprezesem federacji. – Przepychał dotacje? – Przepychał. Oprócz rokrocznie zabudżetowanych kwot, które dostawaliśmy jak każda

federacja w Polsce, mieliśmy sporo dodatkowych dochodów. – Na co szła ta dodatkowa kasa? – Na różne cele. Oficjalnie na szkolenie młodzieży, turnieje mistrzostw krajowych, no i przede wszystkim przygotowania do International Summer Games. – Konkrety. To, co oficjalne, mnie nie interesuje. – Na przykład Summer Games. Federacja dostała milion złotych w ramach specjalnego programu. – Mówisz o tej imprezie, na której Malewicz dał ciała? – zapytał Wiktor. – Taaa. – No i? – No i spora część tej kwoty poszła na inne cele federacji. Na same przygotowania przeznaczono mniej więcej jedną trzecią. – Nie wydało się? – Nie, bo zostało inteligentnie zaksięgowane. Ale żeby to dobrze zaksięgować i udokumentować, trzeba było w to wciągnąć zawodników. Malewicz był tu kluczową postacią. Osobiście z nim to ustaliłem. Zgodził się. Sto pięćdziesiąt tysięcy z tego miliona trafiło bezpośrednio do jego kieszeni. Mniej więcej połowa została w federacji, reszta poszła na przygotowania i inne wydatki. Zresztą powiedzmy sobie szczerze, w tenisie przygotowania do Summer Games to fikcja. Przecież oni grają cały rok, co tydzień są na jakimś turnieju, trenują bez przerwy. Więc de facto nie ma czegoś takiego jak przygotowania do Summer Games. Ewentualnie dodatkowy lekarz, fizjoterapeuta, może trener koordynator. A tak naprawdę tenisiści po prostu z tej kasy opłacali sobie bilety samolotowe, swojego stałego trenera i fizjoterapeutę. I to się nazywało przygotowania do Summer Games. Oni na tym zarabiali. A te głąby w Urzędzie do Spraw Sportu nic nie rozumieją. Wolski popatrzył na Starkiewicza. Miał ochotę mu przyłożyć, tak dla zasady, ale się powstrzymał. – A ci, którzy naprawdę trenują do Summer Games, dla których to wielka szansa, bo raz na cztery lata… ci trenują pod mostem, w starych ciuchach, w śmierdzących salach. Tylko że to oni zdobywają medale – rzucił Wiktor. – Mogli wybrać tenis. Ktoś im bronił? – Skoro Malewicz chciał brać udział w International Summer Games, to może powinien wybrać podnoszenie ciężarów albo kajaki. Moja prywatna opinia jest taka, że Malewicz brał kasę, która mu się nie należała. Ile medali zdobył polski tenis? Ile? W całej historii International Summer Games. – Zero. – Żenada. Opowiedz więcej o tej imprezie. O zgrupowaniu przed wylotem. Starkiewicz spojrzał z zaciekawieniem na Wolskiego. – Tak, wiem. Chcę to usłyszeć od ciebie – powiedział Wiktor. – Tydzień przed imprezą było zgrupowanie. Oficjalnie wydaliśmy na nie… – Starkiewicz zastanowił się chwilę – nie pamiętam, ale sporo. Robiliśmy mnóstwo wewnętrznych badań i testów. Wtedy Malewicz wpadł. Ale to był nie pierwszy raz. Pierwszy raz wpadł podczas

mistrzostw Polski seniorów, w których grał, mając siedemnaście lat. Doszedł wtedy do finału. – Na czym wpadł przed Summer Games? – Na salbutamolu. – I co? – Tak jak przy innych jego wpadkach, ukręciliśmy sprawie łeb. Tym razem nie było to trudne, bo w końcu chodziło o wewnętrzne badania federacji. Wiedziało o tym, oprócz mnie i Kopcia, kilka osób. Ale stres był ogromny. – Kto jeszcze wiedział? – Gontarczyk, który zresztą sam mu to podawał, trener Nowajczyk, Baudouin i Mościcki. Baliśmy się, że Malewicz wpadnie podczas badania na International Summer Games. Tam nie mieliśmy przełożenia. Taka wpadka mogłaby zniszczyć mu karierę. Afera międzynarodowa, zawieszenie na dwa lata. Więc ustaliliśmy, że szybko odpada z turnieju, że wycofujemy go z debla. I tyle. Każdy na tej imprezie swoje zarobił. Federacja, Malewicz. Po co było ryzykować? – Ile zarobiłeś? – Dostałem na koniec roku premię pięćdziesiąt tysięcy złotych. Popatrzyli sobie w oczy. – Ale podatek zapłaciłem. – To dobrze. Dzięki tobie jest z czego wypłacać nam pensje – syknął Wolski. – Czy Malewicz zaczął jakoś wracać do tamtych spraw? – Tak. Raz, jeden raz, Kopeć mi się wyżalił. Nie wiem, dlaczego to powiedział. Może chciał się poradzić albo wygadać. Może szukał haków na Malewicza. Mówił, że Artur chce ujawnić ten przekręt. Zamierzał rzekomo poinformować o wszystkim Urząd do Spraw Sportu. To znaczy powiedzieć im, że wzięliśmy pieniądze na przygotowania, a większość trafiła do naszych kieszeni. To była chaotyczna rozmowa przy wódce. Ciągnąłem go za język. Ale niewiele więcej powiedział. Potem zacząłem węszyć. Podpytywałem delikatnie Malewicza. Nie udało mi się niczego ustalić. – Dlaczego Malewicz miałby ujawnić to urzędowi? Sam był w to zamieszany. – Nie wiem. Może chciał mieć haka na Kopcia? – Po co był mu hak na Kopcia? – Robili jakieś tam interesy. Chyba. Nie znam szczegółów. Wiem, że coś tam spiskowali. – Co to mogło być, skoro robili to za twoimi plecami? – Nie wiem. – A może Malewicz z Kopciem ustawiali mecze? – Szczerze powiem, że nie mam pojęcia. Naprawdę. Gdybym wiedział cokolwiek, powiedziałbym panu. Nie wiem. Coś śmierdziało, ale gdzie? Nie wiem. Malewiczowi zdarzało się przegrywać różne dziwne mecze. Jednak dochodzenie międzynarodowej federacji tenisowej w tej sprawie zostało umorzone. Wie pan, znam się na tenisie. Dużo widzę. I widziałem dwa jego mecze, co do których mam pewność, że się podłożył. Ale nikt go za rękę nie złapał. Mogło chodzić o coś innego. Nie o hazard, a o jakąś przysługę.

– Jaką? – zapytał Wiktor. – Gość mu dostarczył jakiś dopalacz w zamian za zwycięstwo w meczu? Chciał przelecieć czyjąś siostrę albo dziewczynę? Założyli się o coś przy wódce, a kto przegrał zakład, musiał się podłożyć? Możliwości jest wiele. – Dobra, co jeszcze załatwiał wam dyrektor Miarczyński? – Pozałatwiał robotę rodzinie Relugi. Mówiąc skrótowo. – A nieskrótowo? – Wszystko jest do sprawdzenia. Nie znam szczegółów. Jakieś fuchy przy budowie boisk, promocji imprez pod patronatem Urzędu do Spraw Sportu. Dla żony Relugi, dla szwagra i tak dalej.

– Okej. Sprawdzimy. Teraz Tomasz Raczkowski. Zapadła cisza. Wolski widział strach w oczach Starkiewicza. I zobaczył coś jeszcze. Jego ciało dyndające pod sufitem w celi na Rakowieckiej. Facet tego nie wytrzyma, pomyślał. Ale gdy się żyje w kłamstwie przez kilkanaście lat, to się tego sporo nazbiera. Aż kolejna kropla okazuje się tą, która już nie mieści się w naczyniu i woda zaczyna się przelewać przez jego brzegi. – Mów, nie masz odwrotu. To dla mnie żadna tajemnica, że wiedziałeś. Starkiewicz głośno westchnął. Betonowe ściany przyjęły to westchnięcie bez żalu. – Wiedziałem – wyszeptał. – No i? – Nie mieliśmy dowodów. Były pogłoski, plotki. Od kilku lat pojawiały się pewne sygnały, że Raczkowski lubi… – Starkiewicz przerwał. Wolski milczał. Czekał, aż przesłuchiwany będzie kontynuował swój monolog. – Czy mogę prosić o szklankę wody? – zapytał Starkiewicz. – Możesz. Po chwili do sali wszedł Marek. Postawił przed nimi dwa kolejne kubki. Wyszedł bez słowa. Starkiewicz szybko wypił swoją wodę. Wolski patrzył na drżącą rękę trzymającą kubek. – Raczkowski zmarnował życie kilku młodym dziewczynom – odezwał się po chwili Starkiewicz. – Skrzywdził je. Miały wtedy trzynaście, czternaście lat. Ale starsze też lubił. Takie piętnastolatki czy szesnastolatki. Jeździli razem na turnieje. Pokoje mieli obok siebie. Przychodził do nich w nocy. Mówił, że za pierwszym razem lepiej zrobić to z trenerem niż z kimś obcym. Tłumaczył, że w ten sposób wprowadza je w dorosłość. Żadna z nich już nie trenuje. Jedna wyjechała z rodzicami do Kanady. Nie wiem, co się dzieje z pozostałymi. – A ty go, jak gdyby nigdy nic, zapraszałeś na szkolenia, na wykłady dla trenerów, na konferencje organizowane przez federację? Starkiewicz milczał. – Ile ich było? – zapytał Wolski. Bez odpowiedzi. – Ile było tych dziewczyn??! – wydarł się Wiktor. Starkiewicz opuścił głowę i zakrył ją rękami. Jego ramiona zaczęły drżeć. Wolski wstał i

podszedł do niego. Szarpnięciem zerwał ramiona oplatające siwowłosą głowę. – Teraz masz wyrzuty sumienia, skurwysynu? Nachylił się do Starkiewicza, tak żeby ich twarze zbliżyły się na odległość kilku centymetrów. – Skurwysynu pierdolony, dlaczego nie powiedziałeś o tym policji?! Wtedy! – wykrzyczał mu prosto w twarz. – Dlaczego, szmato?! Mogłeś uratować którąś z tych dziewczyn! – Strzelił Starkiewicza pięścią w nos. Trysnęła krew. Potem złapał go za koszulę i rzucił nim o ścianę. Dopadł do niego i walił jak w worek. Zanim Marek i Morawiec wpadli do sali, zdążył złamać mu nos i rozbić łuk brwiowy.

2 Wiktor zaparkował w cichej bocznej uliczce, niedaleko Alei Niepodległości. Nie wyłączał silnika. Na zewnątrz temperatura spadła do pięciu stopni. Wnętrze brooklandsa było mocno nagrzane. Ekwilibrystycznym ruchem zdjął marynarkę i rzucił ją na tylne siedzenie. Wyłączył wycieraczki. Pozwolił, żeby deszcz zalał przednią szybę tak, by nic nie było przez nią widać. Chciał być przez chwilę niewidzialny. Wyłączył muzykę i siedział w ciszy. Zza szyby dobiegały stłumione dźwięki z Alei Niepodległości. Ruch o tej porze był już mniejszy. Przejechała karetka na sygnale. Wiktor ściskał w ręce komórkę. Która godzina? Dochodzi ósma. Która w Londynie? Siódma? W Hadze? Ósma. Dobra, stary, wybierz ten numer, ponaglił się w myślach. Stuknął palcem w ekran. Po kilku sygnałach usłyszał znajomy głos. – Hi, Wiktor. – Cześć, John. Co słychać? – zaczął Wolski. – W porządku. A u ciebie? – zapytał grzecznościowo Edwards. – Świetnie. – Wiktor przełknął ślinę. – Przepraszam, że dzwonię tak późno… – No co ty, Wiktor – wszedł mu w słowo policjant z Europolu. – Jeszcze jestem w pracy. A ty już po? – Tak. Dziś wyjątkowo już po. – Oglądałeś niedzielny mecz Chelsea? – zapytał Anglik. – Tak. Fantastyczny mecz – odparł Wiktor. – I chyba muszę przyznać ci rację. Lampard, mimo swoich lat, był świetny. Odszczekuję to, co powiedziałem, że w tym wieku powinien kopać ogródek, a nie piłkę. Edwards zaśmiał się do telefonu. – Mówiłem ci, mówiłem! – Aczkolwiek muszę dodać, że sędzia ułatwił im sprawę. Czerwona kartka dla Falcao to nieporozumienie. – Nieporozumienie? – oburzył się Anglik. – Jak ktoś kopie przeciwnika w jaja, to tylko czerwień się należy! – Po pierwsze, nie w jaja, ale w udo. A po drugie, przypomnę ci, że dziesięć minut wcześniej Ashley Cole wyciął w polu karnym Falcao i nie tylko kartki nie było, ale nawet faulu nie odgwizdał ten baran. To znaczy sędzia.

– Zobaczymy w następnej kolejce. Gramy u siebie z Manchesterem. Niebiescy ich rozniosą! Po prostu rozniosą. Co najmniej trzy do zera. – Jedziesz na ten mecz? – Nie. Nie mogę – odparł Edwards z żalem w głosie. – Rozumiem. Słuchaj, John… – zaczął Wiktor. – Tak? – Pamiętasz naszą rozmowę w Hadze? Twoją propozycję? – Jasne. – Czy gdybym zmienił zdanie, to byłaby aktualna? – Oczywiście, Wiktor – odpowiedział bez zastanowienia Edwards. – Przemyślałeś sprawę? – Przemyślałem. Zgadzam się.

– Doskonale. Zatem rozpoczniemy oficjalną procedurę. To może potrwać jakieś sześć, góra osiem tygodni. Ale pogadam, z kim trzeba, żeby to przyspieszyć. Zresztą wszelkie akceptacje były już dwa lata temu. Zrezygnowałeś ze względu na sprawy rodzinne. Wniosek był jakby w zawieszeniu. A ponieważ z naszej strony nic się nie zmieniło, pójdzie błyskawicznie. – Najdalej za dwa tygodnie zamykam sprawę Malewicza. – Doskonale. Szybko się uwinąłeś. Masz sprawcę na widelcu? – Praktycznie tak. To już końcówka. – Dobrze. Tak jak mówiłem, na początek widzę cię w JIT. Włączysz się w sprawę Operation VETO. Bardzo nam się przydasz. Ty chyba nieźle mówisz po hiszpańsku, prawda? – Tak, przyzwoicie. Dogadam się. – Są pewne wątki hiszpańskie. Ale o tym później. Bardzo się cieszę. Lepiej późno niż wcale – powiedział Edwards. – Ja też się cieszę. To nie była łatwa decyzja. – Wiem. Dlatego nie naciskałem, nie poganiałem. – Szanuję to.

– Pomożemy ci znaleźć jakieś fajne lokum. Poproszę Arethę, żeby już się rozglądała. – Dzięki. – A jak twoje sprawy rodzinne? Okej? – Już wszystko w porządku. Tutaj, na miejscu, zrobiłem wszystko, co było w mojej mocy. Więc – Wiktor zawiesił na chwilę głos – więc wszystko okej. – Cieszę się. Rozmawiałeś z Morawcem? – Tak. Gadaliśmy o tym trochę. – I? – Właściwie to on mnie namówił. Ta rozmowa pomogła mi podjąć decyzję. Porządny z niego gość. – Tak. Morawiec to kawał porządnego skurczybyka. – Edwards się zaśmiał. – Dobry glina. Lubię go. A wiesz, że on też miał kiedyś propozycję z Europolu?

– Nie wiedziałem. – Jakieś cztery lata temu. Wiem też, że był blisko przejścia do Interpolu. Trochę o tym gadaliśmy. – I co się stało? – Wtedy nie był jeszcze szefem stołecznej policji. Powiedział, że przeanalizował wszystkie plusy i minusy. I że chce zostać w Polsce. Że jest dużo do zrobienia. Że chce pracować w kraju. Doceniam to. Nawet nie wiesz, Wiktor, jak bardzo to doceniam. Mógł więcej zarabiać, robić karierę w międzynarodowych strukturach. A wybrał Polskę. – Morawiec? – szepnął Wiktor. – Ech, wy, Polacy! Jak ja was uwielbiam. I nie rozumiem.

– Nie wiem, czy my siebie rozumiemy. – No dobra – rzucił Edwards. – Jutro uruchamiam procedurę. – Tak. Dzięki. Daj znać, jak to idzie. – Jasne.

– Trzymaj się. – Cześć. Do zobaczenia w Hadze. Wiktor się rozłączył. Nie ma już odwrotu z tej drogi. Teraz jeszcze Lena. Muszę załatwić to z Leną. Będzie ciężko. Włączył wycieraczki i ruszył.

3 Deszcz ustał. Wiktor od dwudziestu minut wpatrywał się w sufit. Jakiś samochód przejechał ulicą. Słyszał warkot silnika i chluśnięcie kałuży. Diesel, pomyślał. Przekręcił się na bok. Nie mógł zasnąć. Leżał bez ruchu, po ciemku. Światło księżyca wpadało do sypialni przez brudną szybę. Regał z książkami ginął w półmroku. Oryginalna gdańska komoda, która swoją wielkością przytłaczała sypialnię, wyglądała w wątłym świetle księżyca jak jedna z wieżyczek na moście Poniatowskiego. Nie mógł odpędzić tego skojarzenia. Kiedy zamykał oczy, widział człowieka spadającego z mostu do Wisły. Tylko nie mógł rozpoznać jego twarzy. Nie, mógł ją rozpoznać. To była twarz Dominika Papieża. W głowie huczało mu jedno zdanie z Ojca Chrzestnego: If anything in this life is certain, if history has taught us anything, it is that you can kill anyone. W mieszkaniu rozległ się głuchy stukot. Nie! Nie! Nie teraz! Stukot nasilał się. Wiktor odruchowo spojrzał na zegarek. Druga w nocy. Tym razem ci nie daruję. Wstał, szybko wciągnął dżinsy i sweter. Na bose stopy włożył swoje mocno sfatygowane najki. Wziął blachę, a za pasek, pod sweter, wetknął glocka. Wyszedł z mieszkania. Pstryknął przełącznikiem światła. Nic. Żarówka przepalona. Klatkę omiatała tylko poświata wpadająca z ulicy. Na twarz padały mu smugi niebieskiego neonu, którego kawałek wystawał znad dachu od podwórka. Czekaj, zaraz sobie postukasz, myślał, wbiegając na górę po schodach. Stąpał uważnie, żeby nie skręcić nogi. Niewiele było widać. Stanął przed drzwiami. Jakoś dawno nie był na tym piętrze. Próbował przeczytać nazwisko na mosiężnej tabliczce. Rozanin, Różanin, Roznanin? Kurwa. Za ciemno. Zapukał. Cisza.

Zapukał jeszcze raz. – Proszę otworzyć – powiedział cicho. – Jest tam kto? Przecież słyszałem. Zapukał głośniej. I znowu nic. – Proszę otworzyć, policja – powiedział. W odpowiedzi usłyszał tylko echo klatki schodowej. Coś zaskrzypiało piętro niżej. A może dwa piętra niżej. Stara kamienica. Czasem człowiek czuł się tu jak Trelkovsky z Chimerycznego lokatora. Chociaż przecież to on był tu starym lokatorem. Nacisnął klamkę. Drzwi ustąpiły. Wszedł do środka. – Jest tu kto? Halo! Rozejrzał się. W mieszkaniu panował półmrok. Kiedy jego oczy przyzwyczaiły się do szarości, naciągnął rękaw swetra na dłoń i włączył światło. To znaczy miał nadzieję, że włączy światło. Tu też przepalona żarówka? – pomyślał, kiedy włącznik nie zadziałał. Co my tu mamy. Stare meble, stół, krzesła, fotel. Telewizor. Telewizor? To jest telewizor? Ta ja miałem lepszy w latach osiemdziesiątych. Rubin? Jowisz? Uran? Tak, to uran t601. Mieliśmy taki sam. T601. Symbol jak u terminatora. Wiktor ostrożnie poruszał się po mieszkaniu. A to co? Gramofon. Stary gramofon. Drewniane pudło z wielka tubą. – Halo! Jest tu kto?! – zawołał jeszcze raz. A może? – przeszło mu przez głowę. Ale nie. Nie czuć żadnego intensywnego zapachu. A już na pewno zapachu trupa. Nie. To nie to. Czuć kurz. Może trochę stęchliznę. Mieszkanie wyglądało na opuszczone. Warto by tu wrócić w dzień. Lampa stojąca. Abażur. Dziurawy. Zasłony z grubego materiału. Miękki dywan. Czuć, że stary i dawno nieodkurzany. Wiktor dotknął oparcia fotela. Spora warstwa kurzu. To jest dopiero muzeum. Co to za obrazy? Zegar ścienny. Nie chodzi. Znowu zaczęło lać. Rozmyte deszczem światło latarni, wpadające przez okno, było za słabe. Wiktor nie potrafił w półmroku rozróżnić kolorów. Fotel mógł być zielony, ale równie dobrze granatowy. Szkoda, że nie wziąłem telefonu, westchnął w duchu. Oświetliłbym cokolwiek. Zrobił kolejny krok. Podłoga zaskrzypiała. Wydawało mu się, że słyszy ruch w kącie pokoju. Zamarł na chwilę. To tylko złudzenie. Powoli, tak żeby o nic nie zahaczyć, przeszedł do kuchni. Kuchenka pamiętała chyba Gierka. Jeszcze brakuje frani w łazience, pomyślał. Kuchnia wyglądała w półmroku na wysprzątaną. Żadnych zapachów. Ani kawy, ani herbaty, ani spalenizny. Gdyby tu się coś przypaliło rok temu, wyczułby to. Sterylnie tu. Zbyt sterylnie. Ktoś tu w ogóle bywa? Niesymetrycznie umieszczone szafki kuchenne wyglądały w nocy jak zwisający nad podłogą masyw górski. Co to jest? Cerro Torre, Torre Egger i Aguja Standhardt? Na podłodze w kuchni gres. Dosyć śliski. Chyba stary. A co w szafkach? Delikatnie otworzył jedną z nich. Naczynia. W drugiej? Szklanki, naczynia. W trzeciej? Naczynia. Powoli otworzył wszystkie szafki. Sprawdził lodówkę. Wyłączona. Pusta. Ale chyba z lat dziewięćdziesiątych. Bez trudu trafił do łazienki. Rozkład mieszkania był identyczny jak u niego. Uchylił drzwi. W łazience nic nie zobaczę, bo nie ma okna. Mogę tylko powąchać. Nic. Nie ma zapachu mydła, dezodorantu, prania. Kran nie kapie. Prawie po omacku przeszedł do drugiego pokoju, położonego nad jego sypialnią. Drzwi były otwarte. Okno wychodziło na podwórze. Pokój był pusty. W świetle księżyca, wpadającym od tej strony do mieszkania, zobaczył kilka dużych pudeł stojących na podłodze. Podszedł do nich. Otworzył jedno. Co to jest? Książki? Otworzył drugie, trzecie i czwarte. Wszędzie książki. Ktoś się wprowadza czy wyprowadza?

Wziął do ręki jedną z książek i w świetle księżyca przeczytał z trudem: Bibljoteka Dzieł Wyborowych Jacques Cazotte Diabeł Zakochany. Podszedł bliżej okna. Spojrzał na jedną z ostatnich stron. Bibljoteka Dzieł Wyborowych i miesięcznik ilustrowany „Z całego świata”. Redaktor: Stanisław Lam. Wydawca: Feliks Gadomski. Rok 1925. Sprawdził tłumacza: Julian Tuwim. Otworzył książkę na przypadkowej stronie i zaczął czytać. O władzo łez! Niewątpliwie jesteś najmocniejszym pociskiem miłości! Podejrzenia moje, postanowienia, przysięgi – wszystko jest zapomniane. Chcąc osuszyć źródło tej rosy drogocennej, nadto zbliżyłem się do tych ust, gdzie świeżość łączy się ze słodką różaną wonią; a gdym chciał się od nich oddalić, dwa ramiona, których białości, miękkości i kształtu nie potrafiłbym opisać, stały się więzami, z których niepodobna mi było się uwolnić… Przerzucił kartkę. O, droga moja Biondetto! – odpowiadam, czyniąc jednak pewien wysiłek, ty mi wystarczasz: wypełniasz wszystkie pragnienia serca mego… Nie, nie, odparła żywo, Biondetta nie powinna ci wystarczać: nie jest to moje imię; dałeś mi je: ono mi schlebiało; nosiłam je z przyjemnością; lecz trzeba, abyś wiedział, kim jestem… Jestem Djabłem, kochany Alwarze, jestem Djabłem. Wiktor przeskoczył na następną stronę. Sprawy nasze układają się, mówi do mnie, nie podnosząc dostrzegalnie owego tonu głosu, do którego mnie przyzwyczaiła. Przybyłeś, aby mnie odszukać: poszłam za tobą, służyłam ci, dogadzałam; wreszcie czyniłam wszystko, czegoś zapragnął. Chciałam cię posiąść i, aby to osiągnąć, trzeba było, żebyś mi się oddał z dobrej woli. Niewątpliwie, winna jestem pierwszą twą uległość kilku sztuczkom; co do drugiej – wiedziałeś, w czyje ręce się wdajesz, i nie będziesz mógł osłonić się twą nieświadomością. Odtąd więzy nasze, Alwarze, są nierozwiązalne, lecz, aby spoić nasz związek, jest rzeczą ważną, abyśmy się lepiej poznali. Ciebie umiem już na pamięć, zatem, aby wyrównać nasze szanse, powinnam pokazać się tobie taką, jaką jestem. Wiktor zamknął książkę. Na mnie chyba już czas, pomyślał. Włożył książkę z powrotem do pudła. Ostrożnie wrócił do zalanego czernią przedpokoju. Jeszcze raz omiótł wzrokiem mieszkanie. Niewiele mógł zobaczyć. Wyszedł i delikatnie zamknął za sobą drzwi. Na klatce było teraz jeszcze ciemniej niż w mieszkaniu. Wolno i bezszelestnie schodził po schodach, kiedy usłyszał za sobą jakiś szmer i głośny pisk. Błyskawicznie wyszarpnął zza paska glocka i odwrócił się, celując w ciemność. Zaskrzypiały drzwi wejściowe do kamienicy, po czym rozległ się cichy trzask i klatkę rozświetliła jasność. Jakieś trzy metry od Wolskiego siedział kot i spokojnie wpatrywał się w lufę pistoletu. W pysku trzymał mysz. Jej tylne łapki dwa razy wierzgnęły konwulsyjnie. Po czym kot wstał, minął Wolskiego i dostojnie zszedł schodami. – Raptus, ty morderco – rozległ się czyjś szept. – Zostaw to świństwo i chodź do pana. Wróciłem z pracy i mam dla ciebie coś pysznego. Chodź. Wolski usłyszał chrzęst klucza w zamku. A, to ten tramwajarz z pierwszego piętra, przeszło mu przez myśl. Schował broń i bezszelestnie wrócił do swojego mieszkania.

Dwudziesty trzeci dzień śledztwa, środa, 9.15 1 Pod starą kamienicę na Dolnym Mokotowie podjechały dwa furgony policyjne, z których wyskoczyło dwunastu policjantów ubranych na czarno, z karabinami, w kaskach i kominiarkach. Dwóch antyterrorystów obstawiło wejście do przylegającego do kamienicy przeszklonego budynku projektu Marty Rosenberg. Pozostałych sześciu wpadło do środka. W ciągu kilkudziesięciu sekund od ich wejścia Kopeć leżał na podłodze w swoim gabinecie skuty, z twarzą przyciśniętą butem do beżowej wykładziny w brązowe wzorki, przypominające nieco piłeczki tenisowe. Po chwili obok furgonów stanęły kolejne samochody. Z jednego wysiedli Wolski i nadinspektor Morawiec. Z drugiego minister Kownacki w obstawie dwóch „borowików”. Z dwóch passatów wysypało się siedmiu funkcjonariuszy w cywilu. Trzy radiowozy zatarasowały ulicę z jednej strony, dwa kolejne z drugiej. Kownacki, Morawiec i Wolski weszli do biura PFTZ. Po pięciu minutach stali nad Kopciem. – Będziesz próbował uciekać? – zapytał Kownacki. – Nie słyszę? – Nie – wymamrotał Kopeć spod buta. – Rozkuć go – rozkazał szef MSW. – Siadaj – powiedział Morawiec, kiedy antyterroryści zdjęli Kopciowi kajdanki. – Panowie, poczekajcie za drzwiami. Dzięki – rzucił Kownacki do facetów w czerni. Usiedli na niewygodnych krzesłach przy szklanym stoliku, w rogu gabinetu Kopcia. – Tylko nie rób głupstw – ostrzegł prezesa nadinspektor. – Za drzwiami czeka dwunastu uzbrojonych gości. Rozprują ci flaki, jeśli przyjdzie ci do głowy uciekać albo coś. – Ale co… co to? – zająknął się Kopeć. – To sobie teraz pogadamy, panie prezesie, na poważnie – zaczął Wolski. – Tak? – stęknął Kopeć. – Widzi pan, panie prezesie, jak to czasem detal może wszystko zmienić w życiu człowieka. Prawda? Nikt się nie odezwał. – Wie pan – kontynuował Wolski – śledztwa czasem ciągną się tygodniami, miesiącami, latami. Czasem sprawy pozostają nierozwiązane. A czasem jakaś mała rzecz, detal, igła w stogu siana i trach! Jest przełom. Śledztwo rusza z kopyta. Albo co więcej, zamyka się jak… jak… – Wolski udawał, że szuka porównania. – Jak klapa więziennego kibla – wtrącił Kownacki. – Dziękuję, z ust mi pan to wyjął, panie ministrze. O notesie Malewicza, to pewnie pan

wie z mediów. Ale notes to początek układanki. Wie pan, co to jest chmura? – Wolski spojrzał pytająco na prezesa. – Nie taka na niebie, nie, nie. No dobra, powiem panu. W chmurze można przechowywać dane. I dostęp do nich ma się ze wszystkich urządzeń. Bo te urządzenia, kiedy tylko znajdą się w zasięgu Wi-Fi, to się, że tak powiem, synchronizują. Wrzucają dane w chmurę i wszystkie mają dostęp do tych danych. Może pan mieć w chmurze tablet, komórki, laptopa. Bardzo słusznie pan postąpił, zabierając z mieszkania Malewicza laptopa, tablet i komórki. Tylko nie wziął pan pod uwagę, że wszystkie jego dokumenty zapisane były w chmurze. My się do tej chmury dostaliśmy. Legalnie oczywiście. A tam… – No – odezwał się Kownacki. – Właśnie. Wiktor wpatrywał się w prezesa. Kopeć poczerwieniał na gębie, na której odcisnęła się faktura wykładziny w piłki. Odcisk schodził bardzo powoli. W przeciwieństwie do strachu, który rósł w Kopciu odwrotnie proporcjonalnie do znikania śladów wykładziny. Przełknął ślinę, ręce mu się trzęsły. Nie każdy dobrze reaguje na atak antyterrorystów, którzy powalają człowieka na ziemię jak kłodę, skuwają kajdankami i dla swojego bezpieczeństwa przytrzymują twarz butem przy podłodze. Kopeć najwyraźniej należał do tych osób, które na swój sposób mocno to przeżywają. Zapadała cisza. Pierwszy przerwał ją Wolski. – Znaleźliśmy różne dokumenty, e-maile, listy z nazwiskami, numerami kont – powiedział. – Pan je pewnie zna. Na przykład jest tam taka tabelka: daty, wyniki meczów. Tyle że z samej tej tabelki niewiele wynika. Niby coś się tam można domyślić. Ale to mało. Aż tu nagle… – Teatralnie zawiesił głos. – Malewicz postanowił się zabezpieczyć na wszelki wypadek – włączył się Morawiec. – Druga część tej tabelki istniała tylko w formie papierowej. Połączone dają nam pełen obraz. Dowód jakich mało. Notes. – Panowie… – zaczął Kopeć łamiącym się głosem. – Dobrze się zastanów, mendo, zanim coś powiesz – warknął Kownacki. – I nie wyjeżdżaj mi teraz z żadnym adwokatem, bo cię własnoręcznie uduszę w obecności policji. – Nas tu nie ma – stwierdził Morawiec.

– Więc wracając do sprawy – powiedział Wolski – złożyliśmy sobie te tabelki w jedną całość i wie pan co? Jakkolwiek by liczył, to w zeszłym roku z Malewiczem ustawiliście tyle meczów, że gdyby to wpadło w ręce FBI, to… – Już byś siedział, szmato, w jednym z ich więzień w Bieszczadach – dokończył minister. – Co ty sobie myślisz, że z tymi ich więzieniami w Polsce to ściema? Są i działają. I dla takich jak ty nie potrzeba ekstradycji. Wrzucają cię tam i szlus. Znasz ich metody. Oglądasz telewizję. – Pytanie, czy cię im wydamy – wtrącił Morawiec. – Ważne pytanie! – dodał Kownacki. – Panowie, dajcie coś powiedzieć – jęknął Kopeć. – Posłuchaj – zaczął minister – ty nie masz wyjścia. Powiesz wszystko. Tu. Teraz. A jeśli nie zaśpiewasz nam jak Pavarotti, to my tu mamy, podkreślam, MY, nie ty, kilka możliwości. Na przykład idziesz siedzieć za zabójstwo i pedofilię. – Jaką pedofilię? – Morda w kubeł! Za zabójstwo i pedofilię. Jesteś skompromitowany, a w pierdlu to ci z

dupy zrobią… – Złotą polską jesień – wszedł mu w słowo Wolski. – Dzięki, Wiktor – powiedział Kownacki i dodał, patrząc na Kopcia: – Dwóch miesięcy nie przeżyjesz. – Do tego próba zabójstwa policjanta, czyli mnie, panie prezesie – uzupełnił Wiktor. – Zakładam, że Razov działał na pańskie zlecenie.

– No i jest jeszcze taka możliwość… – wtrącił Morawiec. – Guantanamo, kochany. Guantanamo – rzucił Wiktor. – Jak? – wyrwało się Kopciowi. – Federalni prowadzą międzynarodowe śledztwo w sprawie ustawiania meczów. Interpol też. Możemy wybierać, jak się z tobą zabawić. Możemy cię na przykład po prostu wydać Stanom Zjednoczonym. – Kownacki zawiesił głos, jakby się nad czymś zastanawiał. – Polak w pierdlu w USA, na przykład w Nowym Meksyku. Wyobrażacie to sobie, panowie? – Jak w tym filmie ze Stallone’em… Osadzony. – Wiktor pokiwał głową. – Jeśli nie widziałeś, to w celi sobie obejrzysz. Klimatycznie. – Będziesz jak ten… Rocky w meksykańskim pierdlu – rzucił Morawiec i zaśmiał się Kopciowi w twarz. – Tylko że ty za cienki na Stallone’a jesteś – powiedział Kownacki. Kopeć patrzył na nich z rosnącym przerażeniem. Ślad po wykładzinie już prawie zniknął. – Inna opcja, takie wyjście awaryjne, to samobójstwo. Z pomocą Bożą. – Panowie, panowie. Ja… – zaciął się Kopeć.

– Zamieniamy się w słuch. Może jest jakaś szansa na uratowanie ci życia – oświadczył Kownacki. – I zrozum, śmieciu. My nie negocjujemy. Nazbierało ci się tyle, że jedyne, co możesz zrobić, żeby nie zamienić swojej przesranej sytuacji na podwójnie przesraną, to gadać. Nazwiska, daty, kwoty. Wszystko. I przysięgam, jak mnie wkurwisz, zrobimy ci Blidę i sprawiedliwości stanie się zadość. – Wiktor, włącz kamerę – poprosił Morawiec. Wolski uruchomił sprzęt. – Panowie, wszystko tylko nie pedofilia. Nie pedofilia. Ja mam wnuki. To on tylko… – Kopeć próbował mówić składnie. – Trener Raczkowski. Tomek Raczkowski. Ja… On miał takie specyficzne podejście do zawodniczek. Taką teorię, że zawodniczkę trener musi nauczyć wejść w życie, w dorosłe. Kobietę z niej zrobić. Przysięgam, nie miałem z tym nic wspólnego. Nigdy! – Ilu dziewczynom życie zmarnował? – Nie wiem dokładnie. Czterem, pięciu. – A może dziesięciu? – Nie, dziesięciu nie. Sześciu. – Kopeć cały się trząsł. – Od dawna wiedziałeś? – Sześć, siedem lat będzie. – Dlaczego nie poinformowałeś policji? – Nie wiem – wystękał. – Nie wiem.

– Kto jeszcze wiedział? – Wszyscy – wyszeptał Kopeć ledwo słyszalnym falsetem. – Wszyscy. – To, że Starkiewicz wiedział, już ustaliliśmy. Wiemy o wszystkim, o czym wiedział wiceprezes. A wiedział dużo. Bardzo dużo. Więcej, niż ci się wydaje. – Starkiewicz? Starkiewicz wam powiedział? Co powiedział? – O Raczkowskim, o tobie, o Miarczyńskim, o Malewiczu, o Reludze i tak dalej, i tak dalej. Wszystko nam wyśpiewał. Teraz twoja kolej! – Wolski podniósł głos. – Starkiewicz? Nie wierzę – szepnął prezes federacji. – Lepiej uwierz – powiedział minister. – Pogrążył cię całkowicie. Kradłeś państwowe pieniądze, ustawiałeś przetargi, kryłeś w związku pedofila. No i Malewicz. Jesteś potąd… – Przejechał palcem po czole. – Potąd w gównie jesteś. Dajemy ci małą, malutką, maluteńką szansę na to, żebyś nos z tego gówna wystawił. Przynajmniej oddychać będziesz. Rozumiesz? Wyrażam się jasno? – W federacji o Raczkowskim to każdy wiedział. Dyrektor, wiceprezes, lekarz, fizjoterapeuta, trener kadry. – I nikt z tym nic nie zrobił? I jeszcze go na szkolenia trenerów zapraszaliście? – Tak. – Kopeć spuścił oczy. – Czy to prawda, że ty razem z nim sypiałeś z tymi dziewczynkami? – Ja?! Nigdy! Przysięgam! Nigdy! Panowie, ja mam wnuki, błagam. Ja nigdy.

– A ty wiesz, że ten najazd antyterrorystów nakręciło kilka kamer? Od nas zależy, czy to pójdzie dziś wieczorem w telewizji, czy nie. A jak pójdzie, to z jakim podpisem: Oskarżony o pedofilię. Oskarżony o morderstwo. O dwa morderstwa. O kradzież państwowych pieniędzy. O kierowanie grupą przestępczą. Masz dzieci, wnuki, rodzinę. Wstyd na kilka pokoleń – powiedział Morawiec. – Dobra. Zostawmy na razie tego Raczkowskiego. Powiedzmy, że ci wierzymy. Teraz Malewicz! Mów prawdę, kamery cię nagrały. Zachowywałeś się jak amator. A myślałeś, że sprytny jesteś, co? – zapytał twardo Kownacki. – Kamery? – Dużo kamer. Nie wiesz, że praktycznie cała Warszawa jest monitorowana? Gadaj. – Pojechałem do niego. Chciałem porozmawiać. On… – Kopeć się zawahał. – Malewicz chciał z tym skończyć. Gadaliśmy na ten temat dwa, trzy razy. Nie chciał już brać udziału w ustawianiu meczów. Mówił, że ma jakiś bezpieczniejszy interes na boku. Że za dużo ryzykuje. Nie rozumiał, że nie mógł się teraz wycofać! Rok temu może by mógł. Ale nie teraz! Teraz mieliśmy umowę z tym Turkiem. – Mauro Turkimaz. – Wiecie? – Wiemy. Gadaj dalej. – Ten Turkimaz to wariat. Jest bezwzględny. Na moich oczach zastrzelił człowieka. – Gdzie? – W Hamburgu. Byłem u niego obgadywać interesy.

– Kiedy? – W zeszłym roku, na jesieni. – Kogo zastrzelił? – Takiego chłopaczka. Miał może z osiemnaście lat. Jakiś kurier, który dla nich pracował czy ktoś taki. Przyjechał do jego domu pod Hamburgiem. Przywiózł mu jakąś paczkę. Ten Turkimaz wpadł w szał. Nie znam tureckiego. Darł się jak wariat. A potem wyjął pistolet i go normalnie zastrzelił. Przy mnie, normalnie. Głos Kopciowi drżał, czoło zlało się potem, a ręce trzęsły, jakby siedział na wirówce. – A ty co? – A ja nic. Mało nie zesrałem się ze strachu, ale nic po sobie poznać nie dałem. Tacy to są ludzie. Nienormalni. Jednak dawali nieźle zarobić. – To, co widziałeś, może ci dupę uratować. Zobaczymy. Na czym polegała twoja współpraca z Turkiem? – Jego łącznikiem był… – Sasha Razov? – zapytał Wiktor i rzucił na stół zdjęcie człowieka z mostu. – Tak. To on. – Kopeć wziął do ręki fotografię. – Razov. Rosjanin. To znaczy właściwie Białorusin z rosyjskim paszportem. Był niby łącznikiem, choć tak naprawdę to raczej kimś w rodzaju rezydenta Turkimaza na Europę Wschodnią. Mieszkał w Warszawie, ale poruszał się po całej Europie. On albo jego człowiek potwierdzali ze mną wynik i przebieg danego meczu. Ja to potem przekazywałem Malewiczowi. Razov pojawiał się na ustawianych meczach lub przysyłał kogoś innego z grupy Turkimaza. – Dlaczego chciał mnie zabić? – zapytał Wolski, patrząc prosto w oczy Kopcia. – To przypadek. Nie wiem! Naprawdę. Panowie, przysięgam, nie wiem. Ja tylko z nim rozmawiałem o panu. Ja mu tego nie zleciłem. Przysięgam! – Kopeć spuścił wzrok. – Mógł mnie zabić, ty cholerna szmato. – Wolski wstał i zamierzył się, ale Morawiec w porę go złapał i siłą usadził z powrotem na krześle. – Spokojnie, Wiktor, spokojnie. Dostanie za swoje – wycedził przez zęby. – Rola Relugi w tym wszystkim? – zapytał Kownacki. – Sporo inwestował. Ja odpowiadałem za mecze Malewicza, ale miałem też dostęp do wielu informacji. Razov dawał mi cynk, gdzie i na co można jeszcze postawić. Mówiłem Reludze, który wysyłał swojego człowieka z kasą. A to do Londynu, a to do Paryża, a to do Bangkoku. Przepływ informacji był dobry. Każdy na tym zarabiał. Wygranymi dzieliłem się z Relugą. – Raczej on z tobą? – No tak. – Malewicz też inwestował? – Tak – odparł Kopeć. – Czy część pieniędzy, które masz na kontach na Cyprze i Bahamach, należy Malewicza? Nie rób takiej miny. Wiemy o tych kontach. – Tak, część należy do Malewicza – potwierdził prezes.

– Ile meczów Turkimaz ustawiał w ciągu roku? – zapytał Wolski. – Dostawałem cynk o dwudziestu pięciu, trzydziestu meczach. Plus mecze Malewicza. Z moich obserwacji wynika, że jest w to zaangażowanych około czterdziestu tenisistów. Żaden nie ustawił w sezonie więcej niż osiem meczów, ale nie mniej niż pięć. – Ponad dwieście meczów rocznie? Nieźle – rzucił Kownacki. – Czasami przebitki nie były wielkie. Ale pewne. Czasami robili dramaturgię i wchodziło się w trakcie meczu – powiedział Kopeć. – Wygrywa gładko pierwszego seta, a w drugim się zacina? Malewicz był w tym mistrzem – dodał Morawiec. – Nie tylko on – wysapał prezes.

– Inne sztuczki? – Zawodnik symuluje kontuzję i z tą kontuzją nieoczekiwanie wygrywa. Modyfikacji jest wiele. Ale Artur zaczął się wyłamywać. Miał kryzys po finale Australian Open na początku roku. – Finał Wielkiego Szlema też ustawiliście? – Wiktor pokręcił z niedowierzaniem głową. – To chyba największy szwindel Turkimaza. Do układu namówił co najmniej sześciu zawodników. Po rozlosowaniu drabinki ustawili to tak, że trzech ledwo wygrywa swoje mecze, męczą się. Jakaś pięciosetówka, niby kontuzja. A trzech idzie gładko. Bez straty seta, do półfinału. Przed półfinałem najnormalniej w świecie porównali notowania, przeanalizowali i powiedzieli, kto ma wygrać. Albo raczej, kto ma nie wygrać. Nie twierdzę, że jedynka i dwójka były w układzie. Ale wystarczy, że ich przeciwnik był. Artur doszedł gładko do finału, bez straty seta. Drugi finalista ledwo się doczłapał i do tego z kontuzją. Więc wszyscy zakładali, że jak będzie pięć setów, to Artur musi wygrać. Oj, ogromne pieniądze wtedy poszły. – Jego przeciwnik finałowy nie był w układzie? – zapytał Morawiec. – Nie musiał być – odparł Kopeć. – Malewicz nie chciał przegrać? – zapytał Wolski. – Nie chciał, ale musiał.

– Sport dwudziestego pierwszego wieku – parsknął Kownacki. – To była grubsza sprawa. Gdyby wtedy Artur wygrał, to byłby jego koniec – oświadczył prezes. – Wtedy pewnie zaczął przygotowywać sobie polisę na życie. Sejf, notes, dokumenty, zapiski. – Pewnie tak – mruknął ze smutkiem Kopeć. – Powiedziałeś, że byłby to jego koniec. Co masz na myśli? – zapytał Wiktor. – Przypadkowa kontuzja na siłowni. Zanieczyszczona odżywka. I tak dalej. Wiktor patrzył z obrzydzeniem na tłustą twarz prezesa. Prowokacja szła bardzo dobrze. Kopeć myślał, że wszystko wiedzą. Był w szoku, a takim najłatwiej manipulować. – Jak to dokładnie było z Malewiczem tego wieczoru? – zapytał. – Pokłóciliście się? – Najpierw długo czekałem na klatce schodowej. Siedziałem cicho ze trzy godziny. Wiedziałem, gdzie w bloku nie ma kamer. Wszedłem garażem, szedłem przy ścianie…

– Tak, wiemy. – Potem przyjechał z jakąś dziwką. – A może to była porządna dziewczyna? – Nie wiem. Ale wątpię. Chyba się pokłócili, wybiegła z jego mieszkania zapłakana. Odczekałem chwilę i zapukałem. Myślał, że to ona wraca. Szybko otworzył. Zdziwił się, ale wpuścił mnie do środka. Był pijany i jakby zamroczony. Zdenerwowałem się. Zaczął się na mnie drzeć. Ubliżać mi. Złapałem coś, co miałem pod ręką. Walnąłem go. Byłem w stresie, w jakimś amoku. – Ale poprawiłeś mu, kiedy upadł. – Upadł i coś tam wymamrotał. Uderzyłem jeszcze raz – szepnął Kopeć.

– Szybko się zwinąłeś. Miałeś szczęście. Jeszcze chwila, a spotkałbyś się z jego matką. – Gdy tylko zobaczyłem, co się stało, złapałem jego torbę, wyrzuciłem z niej rzeczy, zapakowałem laptopa, telefony, iPada, zegarki. – Dlaczego Goszczanin? – zapytał Kownacki. – Goszczanin zaczął mnie szantażować. Był wtedy pod domem Malewicza. Czekał na niego. Widział mnie. Potem skojarzył fakty. Zadzwonił, żeby się spotkać. Powiedział, że był tam i mnie widział. Odparłem, że to pomyłka. Potem zadzwoniłem do niego z telefonu na mieście. Zaproponowałem spotkanie. – Gdzie? – U niego w Katowicach. Pojechałem tam. Powiedział, że już od dłuższego czasu nosił się z zamiarem, żeby porozmawiać z Malewiczem o finansowym wsparciu jakiegoś chłopaka, którego trenuje. Kiedy Malewicz wygrał finał, stwierdził, że nie ma co czekać. Przyjechał do Warszawy w poniedziałek. Kręcił się po osiedlu. Czekał. – Czego chciał od ciebie? – Zagroził, że powie policji, że mnie tam widział. W zamian za milczenie chciał, żeby federacja wsparła finansowo jego zawodnika, żeby załatwiała mu dzikie karty, wysłała na swój koszt na kilka dużych turniejów w Stanach. – Zgodziłeś się, tak? – Powiedziałem, że to bzdura. Że byłem tam przypadkiem. Ale zgodziłem się przyjechać do Katowic i omówić szczegóły finansowania chłopaka.

– Jak on się nazywa, ten chłopak? – zapytał Wiktor. – Nie mam pojęcia. Wolski wstał i podszedł do ściany. Zdjął z niej zdjęcie Kopcia. – A to zdjęcie gdzie robione? – To? – Kopeć się zawahał. – Chyba w Hiszpanii. – Kogoś wam przypomina ten obleśny grubas w kapeluszu, stojący obok wysokiego i przystojnego Malewicza? – zapytał Wiktor, pokazując zdjęcie Kownackiemu i Morawcowi. – Wyglądają jak Don Kichot i Sancho Pansa. – Kownacki zaśmiał się, a po chwili dodał: – Przepraszam, nie chciałem pana urazić, panie prezesie.

Dwa tygodnie później Bankier Piotr Blank kupił barokowy pałac przy Senatorskiej w 1776 roku za sześć tysięcy dukatów. Ta późniejsza rezydencja prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego była niemym świadkiem wielu jasnych i ciemnych kart polskiej historii. Król Stanisław August Poniatowski bywał tutaj na obiadach, podczas których być może omawiał z bankierem warunki kolejnych pożyczek. Na tych murach są ślady krwi Polaków, protestujących pierwszego listopada 1906 roku przeciw represjom zaborcy, zmasakrowanych szablami przez carskie wojsko. To tutaj urzędował podczas hitlerowskiej okupacji nazista Ludwig Leist. Tu zginął Krzysztof Kamil Baczyński. Dzisiaj mieści się w nim Urząd do Spraw Sportu. Temperatura w jednej z sal pałacu, być może projektowanej przez Kamsetzera albo Zuga, sięgała zenitu. Dochodziła dwudziesta druga. Kownacki, Łabędź, Morawiec, Wolski i NowakPiotrowska rozmawiali już niemal od godziny. Spocony nadinspektor co chwilę zerkał nerwowo na Wolskiego. – Zabił Malewicza i Goszczanina! Zdemaskowaliśmy mordercę i z tego powinniśmy się cieszyć – stwierdził Kownacki. – Cieszyć? – zapytał Wolski. – A z czego tu się cieszyć? Przecież uniknie kary! – Nie ominie pana awans, inspektorze – powiedział szef MSW.

– Dostanie pan nagrodę od premiera w postaci znacznej gratyfikacji finansowej. Komenda Stołeczna Policji otrzyma bonus w postaci trzydziestu laptopów – dodał Łabędź. – Naprawdę? – zdziwił się nadinspektor Morawiec. – To niezwykłe! Fantastycznie! Nie spodziewałem się. – Zawdzięczacie to inspektorowi Wolskiemu, który… – Mam w dupie nagrodę. Sprawa nie jest zakończona – wszedł mu w słowo Wiktor. – Zakończona. Sprawa morderstwa jest zamknięta – oświadczył Kownacki. – Natomiast śledztwo w sprawie molestowania nieletnich zawodniczek przez trenera Raczkowskiego jest w toku. – Sprawa Raczkowskiego to jedno. Ufam chłopakom, którzy to prowadzą. Ale mamy jeszcze ustawianie meczów, stręczycielstwo. Mamy zeznania, notes Malewicza, jego e-maile. Mamy aferę dopingową! – Malewicz nie żyje – powiedziała Nowak-Piotrowska. – Sprawa niedozwolonego wspomagania nie istnieje, bo nie ma winnego. – Ależ jest! – zaprotestował Wolski. – Są nie tylko świadkowie, ale także osoby zamieszane w handel zakazanymi substancjami. Gontarczyk ustawiał Malewiczowi cały proces wspomagania, sprowadzał dla niego to świństwo. Trzeba go ściągnąć do Polski. Są zeznania Kopcia, Starkiewicza. – Przecież wiesz, że zawarliśmy z Kopciem i Europolem korzystny układ – zaczął Kownacki. – Kopeć przekazał nam szczegóły dotyczące defraudacji funduszy z Urzędu do Spraw Sportu, czym zajął się NIK. No i sypnął ludzi ustawiających mecze. Wykryliśmy ważne ogniwo w łańcuchu światowego hazardu związanego ze sportem. Zabłysnęliśmy w Europie!

Niech to dalej ciągną w Europolu czy Interpolu. Kopeć będzie świadkiem koronnym i cześć! Nie potrzebujemy więcej kłopotów z tą sprawą. Wiktor patrzył prosto w oczy Kownackiego. – Musieliśmy położyć coś na szalę. – Minister wzruszył ramionami. – A Starkiewicza i Relugę wsadziliśmy. I tego Baudouina za szantaż i wyłudzenia też. Nie wystarczy ci? – Co mnie obchodzą Starkiewicz, Reluga i ten pajac? Musimy ujawnić publicznie cały proceder. I prawdę o Malewiczu! Że ustawiał mecze, że zarabiał na prostytucji, że się wspomagał dopingiem. Musimy oskarżyć Gontarczyka. – Co do stręczycielstwa to jest jedna oskarżona. Róża Borska. Z tym że akurat nie znamy miejsca jej pobytu. A z Gontarczykiem jak to sobie wyobrażasz? GROM go porwie w Chinach i przywiezie do Polski? To nie bin Laden. Kogo to obchodzi? – Kownacki patrzył uważnie na Wolskiego. – Wszystkich to obchodzi! Mnie to obchodzi. Może rodziców, których dzieciaki grają w tenisa, też to obchodzi! – Wiktor, daj spokój – rzucił Morawiec. – Et tu, Brute – szepnął Wolski bardziej do siebie niż do nich. – Co tu ujawniać – zabrała głos minister Nowak-Piotrowska. – Mamy program antydopingowy, rozwijamy go. Staramy się chronić młodzież. WADA bada wszelkie tropy związane z korupcją w ich organizacji. To wewnętrzny problem Światowej Agencji Antydopingowej. Malewicz był idolem tysięcy dzieciaków, nastolatków. Wzorem dla młodzieży. Po co to burzyć? Gdybyśmy ujawnili, że się koksował, że ustawiał mecze, to praktycznie zniszczylibyśmy tenis. Odpłyną sponsorzy, czarny PR zaszkodzi wszystkim. – Nie zaszkodzi, ale oczyści. – Wolski patrzył na panią minister. – To może być początek oczyszczenia środowisk sportowych z patologii. Uświadomimy opinii publicznej zagrożenia. Powinniśmy pokazać ludziom, jak wyglądał proceder wyprowadzania pieniędzy z federacji. – I przy okazji zniszczmy piękny etos polskiego sportowca – przerwał mu drwiąco Łabędź. – Jakiego sportowca? To był narkoman, stręczyciel, bandyta! Przestępca, zamieszany w defraudację państwowych pieniędzy. – Może i był – powiedział Kownacki. – Ale nie żyje. Nie kopie się leżącego. W tym przypadku martwego. Za udział w defraudacji odpowiedzialność poniosą Reluga i jego żona. – A Kopeć wyjdzie z tego bez szwanku – nie ustępował wzburzony Wiktor. – Niezupełnie. Do końca życia będzie się za siebie oglądał. Wystawił Turkimaza. – A poza tym, Malewicz nie był taki zły – stwierdziła minister. – Spójrzmy na to z innej strony. Na mocy jego testamentu powstanie fundacja, która będzie pomagać setkom dzieci. To są miliony dolarów. Zburzenie jego wizerunku zniszczy tę fundację, zanim jeszcze powstała. Dajmy jej szansę. Dajmy szansę tym dzieciom. – Właśnie – podchwycił Kownacki. – Przecież Malewicz przekazał setki tysięcy złotych na różne fundacje, organizacje charytatywne. Na Wielką Orkiestrę dał pieniądze. To wielki gest, sam pan przyzna. To walka z wiatrakami, pomyślał Wiktor. Nic z tego nie będzie. – Jestem przekonana, że gdybyśmy to wszystko ujawnili, mogłoby to zrobić więcej złego niż dobrego – dodała minister Nowak-Piotrowska.

– Nie zrobimy nic złego. NIC ZŁEGO – powiedział powoli Wolski. – Zrobimy to, co trzeba. To jest nasz świat. W nim żyjemy. Obok kłamstwa, dopingu, wykorzystywania ludzi. Nie udawajmy, że tego nie ma. Ktoś powiedział, że świata nie da się opisać, nie pokazując jego brzydoty. Tego, co nam się nie podoba, ale tak naprawdę jest częścią naszego życia. Naszą codziennością. Taki jest dziś sport i nie bójmy się o tym mówić. – Zgadzam się z panem – oświadczył Kownacki. – Ale tylko częściowo. W takim świecie żyjemy. Nie okłamujemy się. Nie chcemy jednak, żeby taki obraz sportu pokazywały media. Nie chcemy, żeby media miały z tego pożywkę. – Nie okłamujemy siebie, ale okłamujemy innych – skontrował jego słowa Wiktor. – W pewnym sensie tak. Ale dla ich dobra. – Już to kiedyś chyba słyszałem. – Wolski zaśmiał się szyderczo. – Dla naszego dobra strzelano do robotników w stoczni w siedemdziesiątym? Dla naszego dobra w Poznaniu mordowano kolejarzy w pięćdziesiątym szóstym? Dla naszego dobra Jaruzel wprowadził stan wojenny? O zbawca, kurwa! – Chyba się pan zagalopował? – zaczął Morawiec. – Dyskutujemy, każdy ma prawo do własnego zdania. Może faktycznie te metafory są zbyt brutalne, ale… ja was próbuję przekonać, wy mnie. Czy mam państwu przypomnieć, skąd wywodzi się nasz premier? Z ruchu walczącego z władzą, która przez pięćdziesiąt lat decydowała za obywateli. Ujawnijmy wszystko, niech ludzie sami ocenią Malewicza. Dla jednych być może pozostanie idolem, inni go wyklną, oplują. – To chyba zbytnie uproszczenie – zaczął Łabędź.

– Powiedzmy ludziom, że ten gość koksował, ustawiał mecze i handlował dziewczynami. Już jakaś szkoła sportowa nadała sobie imię Malewicza. Gdzieś nazwano ulicę jego nazwiskiem. Ma być patronem kortów Legii. Ludzie! Panie ministrze! – To dla nas wszystkich trudna decyzja. Ale nie ugnę się, mimo iż częściowo się z panem zgadzam – obwieścił Kownacki. – Zostanie tak, jak jest. – Róbcie, jak chcecie – powiedział Wolski i machnął ręką. Wstał i wyszedł z sali. Po wyjściu z Urzędu do Spraw Sportu wsiadł do brooklandsa. Wyjął z kieszeni miniaturowy dyktafon.

– Stare metody zawsze najlepsze. – Spojrzał na dyktafon, uśmiechnął się i powiedział do siebie: – Metoda na Michnika zawsze najskuteczniejsza. Odtworzył fragment rozmowy: Zgadzam się z panem. Ale tylko częściowo. W takim świecie żyjemy. Nie okłamujemy się. Nie chcemy jednak, żeby taki obraz sportu pokazywały media. Nie chcemy, żeby media miały z tego pożywkę. Wolski wyłączył dyktafon. Brooklands ruszył z piskiem opon. W powietrzu czuć było zbliżającą się mroźną zimę. A może tak mu się tylko zdawało?

Część druga WIKTOR

1 – Hej, Serpico! Wolski odwrócił się. Kilka metrów od niego stał wysoki blondyn, szyję miał owiniętą grubym szalikiem. Szczerzył się do Wiktora jak suchar do chleba. – Parówa! – krzyknął Wiktor. – Stary łachu! – rzucił tamten i opletli się ramionami. Po kilku klepnięciach w plecy oderwali się do siebie. – Co ty tutaj robisz? – zapytał Parówa.

– No jak to? To moje miasto. Żyję tutaj, pracuję i pewnie tu umrę. To takie dziwne, że spotykasz mnie na ulicy w Warszawie? – Dziwne. Bo myślałem, że raczej jesteś gdzieś na stażu. Z twoimi możliwościami? W Stanach, w Londynie, w Hadze? Albo wykładasz gdzieś kryminalistykę. Na przykład na uniwersytecie Yale. Miałeś przecież różne propozycje. – Miałem. – A co poza tym? Nie widzieliśmy się chyba… – Blondyn się zawahał. – Trzy lata. – dokończył Wiktor. – Właśnie.

– Szybko minęło. – Słuchaj – zaczął Parówa – jeśli jesteś po robocie, to chodź, skoczymy na jakieś piwko. Wpadłem do Warszawy na tydzień, kurczę, i spotykam na ulicy dawnego kumpla. Chodź, wyluzujemy się, zanim wrócę do kieratu. – Samochodem jestem. – O! Przy okazji zobaczę, jak tam staruszek brooklands. – Dobra, ale na Żoliborzu, okej? Zostawię furę pod domem i gdzieś pójdziemy, pasuje? – Może być. Wsiedli do samochodu Wiktora. – Czasy się zmieniają, a brooklands ciągle ten sam – rzucił z uśmiechem Parówa. – Nie uwierzysz, miesiąc temu miałem z nim niezłą historię. Wyobraź sobie, ścigałem brooklandsem pewnego gościa. Uciekał insignią dwa zero. Nie miał szans. – Jak skończył? – W Wiśle. Niestety. – Ostro było. Ale facet żyje? – zapytał Parówa. – No, niestety, nie. – O cholera. A ten brooklands to jakiś ten… ta… z tego filmu, horroru… – Christine – podpowiedział Wolski.

– Dzięki! Christine! Co? To Christine jakaś? – Nie. Facet zatrzymał się na moście Poniatowskiego, wyskoczył z samochodu i zaczął strzelać. – Trafiłeś go? – Nie ja. Miałem wsparcie. – Co to za wariat? – Daj spokój, sprawa zamknięta. Nie ma o czym mówić. A co u ciebie? – Jak wiesz, odszedłem ze służby trzy lata temu. Miałem dość, szczególnie po sprawie z tym szaleńcem. – Ilu on wtedy zamordował? Ten Skorpion z Mokotowa? – zapytał Wiktor. – Pięć osób? – Pięć. I zastrzelił dwóch policjantów, kiedy go zdejmowaliśmy. Skurwysyn. Marek Kowalski i Witek Gołaś… Dobre chłopaki. – Wiem… Chwilę milczeli. – Ale sprawę poprowadziłeś wzorowo. Dostałeś nawet awans – przypomniał Wiktor. – A w dupie z awansem. Miałem już tego wszystkiego dość. Do dzisiaj mam wyrzuty sumienia z powodu tej akcji. – Nic nie mogłeś zrobić. – Może mogłem. Zginęło dwóch porządnych chłopaków. Jeden zostawił żonę i dziecko. – Parówa, to nie była twoja wina, do cholery!

– Ciągle rozpatruję w głowie różne scenariusze tamtej akcji. Mogło być inaczej. Jechali w ciszy. Wolski zaparkował brooklandsa na Żoliborzu. Po dziesięciu minutach siedzieli w przytulnej knajpie, na samym końcu sali. – Dwie wódki – zamówił Parówa, kiedy podeszła do nich kelnerka. – Coś jeszcze? Wolski przeleciał wzrokiem kartę dań. Co tu zjeść. Przystawka? Smalec ze skwarkami, jabłkiem, cebulą doprawiany czosnkiem, do tego kiszone ogórki? Danie główne? Kotlet schabowy z gotowanymi ziemniakami i sałatką pomidorową? Kawałki kurczaka na ostro z surówką z białej kapusty i frytkami? A może pieczona na chrupko gicz wieprzowa z kiszoną kapustą i pieczonymi ziemniakami? Albo medaliony z jelenia w czerwonym winie z pomarańczą? Czy schab z dzika prosto z grilla nadziewany porzeczkami…? – Proszę przynieść butelkę zimnej wódki – powiedział. – Macie coś takiego jak deska mięs, deska serów? – zapytał Parówa. – Tak, proszę pana. Mamy zestaw mięs i serów. W zestawie mięs dla dwóch osób proponujemy… – To proszę podać oba. – To znaczy zestaw mięs i serów czy dwa zestawy mięs? – Zestaw mięs i serów, proszę pani – zadecydował Parówa. – Macie tu pszeniczne? – rzucił Wiktor.

– Tak. Mamy piwo pszeniczne z naszego browaru. – No to jeszcze do tego dla mnie półlitrowe piwo pszeniczne, a dla ciebie? – Wiktor spojrzał na Parówę. – To samo. Kelnerka poszła realizować zamówienie. – Co teraz robisz? – A nie uwierzyłbyś. – Parówa pokiwał głową – Nie uwierzyłbyś. Siedzę za biurkiem. Tak. Po tej sprawie odszedłem. Zrobiłem studia podyplomowe z zarządzania projektami unijnymi. Trochę prawa unijnego, trochę papierologii, dupologii i innych takich i proszę. Jestem urzędnikiem, że tak powiem.

– Ale gdzie? – Załapałem się przy projekcie unijnym związanym z bezpieczeństwem w szkołach podstawowych, gimnazjach i liceach w województwie zachodniopomorskim. Unia daje kasę na to, żebyśmy dbali o dzieciaki. Zero przemocy, zero narkotyków, zero sekt, zero subkultur młodzieżowych. Czyli fikcja, nie? Ale kasa z Unii idzie, to robimy. Jestem ekspertem w sprawach bezpieczeństwa. Głównie za biurkiem, choć czasem po szkołach też się przejadę, zobaczyć co i jak. – Ale ćwiczysz coś? – Stary, nie miałem broni w ręce od trzech lat. – Parówa się zaśmiał. – O siłowni czy sali gimnastycznej nawet nie wspomnę. Grałem parę razy w kosza z dzieciakami w takim jednym liceum. Ale daj spokój. Zero formy. Kałdun rośnie. Na razie mi to pasuje. – Poklepał się po brzuchu. Kelnerka postawiła przed nimi pół litra i dwa piwa. Wypili po pięćdziesiątce. Popili pszenicznym. Wiktor popatrzył dyskretnie na dawnego kolegę i jego kałdun. No i gdzie ten bandzioch, Parówa? – skomentował w duchu. Jakoś go nie widzę. Coś mi tu nie gra. Parówa za biurkiem? Niemożliwe. Wygląda, jakby był w świetnej formie, a udaje jakiegoś zabiurkowego zdechlaka. Po co? – Mogłeś zrobić wielką karierę w policji – rzucił. – Albo innych służbach. Byłeś najlepszy. Nie tęsknisz? – Nie tęsknię. A poza tym, to ty byłeś najlepszy. Ja tylko dobrze strzelałem. Naczelnikiem zostałem trochę na wyrost. Dopiero teraz żyję naprawdę. Bez stresu, bez strachu, że ktoś przeze mnie zginie. Bez wyrzutów sumienia. Bez kaca co dwa, trzy dni. Przejąłeś po mnie schedę, źle ci? Byłeś i jesteś najlepszy. – Parówa znowu pokiwał głową. – Przesadzasz. – O nie, nie, stary. Dobrze wiem, w czyich rękach zostawiłem wydział. Tylko dziwi mnie, dlaczego ty się stamtąd jeszcze nie zawinąłeś. Szesnaście lat w policji… – Piętnaście – poprawił go Wiktor. – Dlaczego nie rzucisz służby? Jest życie poza policją. Uwierz mi. Spójrz na mnie. – To nie jest takie proste. Kiedy w to wejdziesz, nie możesz się wyrwać. Sam wiesz, jak to jest. Nawet jeżeli ludziom wydaje się, że widzą, jacy chcieliby być, to przeważnie nie mają odwagi, żeby się na to zdobyć. – Gadanie.

– A poza tym, gdzie miałbym odejść? – Wiktor wyczuł, że mimo tej z pozoru luźnej rozmowy Parówa jest lekko spięty. O co chodzi? Dla kogo pracujesz, Parówa? – zastanowił się. Przypadkowe spotkanie na ulicy? Z Parówą? Prawie niemożliwe. A może to nie było przypadkowe spotkanie? Bada mnie? – Życie jest za krótkie, żeby dać się zastrzelić jakiemuś szajbusowi, nie? – Racja. Ale mnie to nie grozi. – Że cię ktoś zastrzeli? – Nie. Za krótkie życie. Już i tak żyję dłużej, niż powinienem – odparł Wiktor. Kelnerka podała danie wieczoru. Chwilę jedli w milczeniu. Ciszę mąciły mlaśnięcia rozrywanego zębami mięsa. – A ty… – Parówa się zawahał – cały czas węszysz w sprawie ojca? – Próbuję, ale utknąłem. Tego chyba nigdy nie uda się rozwikłać. Gdybym miał akta tej sprawy z dziewięćdziesiątego roku… – Wiktor machnął ręką. – Spalone. Wypijmy za tych, co na morzu. Sięgnęli po kieliszki i opróżnili je do dna. – Dlaczego pytasz o sprawę mojego ojca? – Wiesz, że zawsze usiłowałem cię w tym wspierać. Myślę czasem o tobie i twojej sprawie. Mnie możesz ufać, wiesz o tym? – Parówa spojrzał Wiktorowi w oczy. No właśnie nie wiem, pomyślał Wiktor. – Tak. Wiem, Witek. Wiem o tym – odparł. – Są jakieś nowe tropy czy nic? Zresztą jak nie chcesz, to nie mów.

– Jest wiele rzeczy, których nauczył mnie ojciec. Na przykład: trzymaj przyjaciół blisko siebie, ale wrogów jeszcze bliżej. – Twój ojciec? – Nie powiedziałem, że mój. – Co chcesz mi powiedzieć? – Nic. Ale jak będę miał ci coś do powiedzenia, to do ciebie zadzwonię. A teraz przepraszam cię, stary, idę się odlać. – Wiktor wstał i poszedł do toalety. Kiedy wrócił do stolika, nachylił się po cichu nad Parówą i raptownie złapał go dwiema rękami: jedną za ramię, drugą za biceps. – Uuuuu! – krzyknął mu do ucha. Parówa aż podskoczył. Wiktor skręcał się ze śmiechu. – Stary numer, ale cię zaszedłem od tyłu. – Rechotał do rozpuku. – Dałeś się podejść jak dziecko! – Wiktor, ty się nigdy nie zmienisz. – Parówa uśmiechnął się nienaturalnie. No, jeśli to są mięśnie urzędnika, który siedzi od trzech lat za biurkiem, to ja jestem Batmanem, pomyślał Wolski. Trenujesz, stary, więcej ode mnie. Mógłbyś zabić gołymi rękami. Nawet w policji nie byłeś tak wyrzeźbiony, kolego. CBA? A może wywiad? Po co ta legenda z projektem unijnym? Po co pytania o sprawę ojca? – Masz kogoś? – wypalił Parówa. – To znaczy kobietę.

– Aaaa. – Wiktor machnął ręką, udając, że udaje, że się tym nie przejmuje. – Jest taka jedna. Nic takiego. – No! Powiesz coś? Jak na przesłuchaniu, pomyślał Wiktor. To nie mogło być przypadkowe spotkanie. – Taka jedna – powtórzył. – No mów. Stary, nie bądź taki. Ciężko się z tobą dziś gada. Zdrowie! Następna kolejka spłynęła w ich gardła. Na talerzu zostały jeszcze dwa pieczone skrzydełka, pięć krążków panierowanej cebuli i ser mozzarella. Wiktor sięgnął po skrzydełka. – Znamy się dopiero jakieś trzy miesiące. – To już coś. Jest z branży? – zapytał Parówa. – Z branży? Co ty, nie. Na szczęście nie. To pielęgniarka. – To dobrze. – Co dobrze? – zapytał Wiktor. – Dobrze, że nie z branży. Na pewno wam się ułoży – powiedział Parówa. – Zmieniłeś się. – Ja? – Tak, Parówa, ty. Nie poznaję cię. Kiedyś dmuchałeś panienki na lewo i prawo, a teraz mi wstawiasz kawałki w stylu: Mikey, dlaczego nie powiesz tej miłej dziewczynie, że ją kochasz? Kocham cię z całego serca, jeśli wkrótce znowu cię nie zobaczę, to chyba umrę. – Wiktor… – Czekaj, czekaj! Chyba wiem! Chyba się domyśliłem, cholero jedna! Wycelował palcem w pierś Parówy. Udał, że do niego strzela i dmucha w lufę pistoletu. Po chwili wyjął z kieszeni policyjną blachę i położył na stole. Parówa zbladł. – Witek! Nie wierzę. Nie ty. Nie wierzę. – Ale Wiktor! – Parówa próbował coś powiedzieć. – Nie ty. Każdy, ale nie ty. – Wiktor ponownie wycelował palcem w pierś dawnego kolegi. A dokładnie w jego serce. – Ty się po prostu zakochałeś! Zabujałeś się, palancie. Mam rację?! – No słuchaj… – zaczął Parówa. Wiktor dostrzegł ledwo zauważalną ulgę w jego oczach. – Przysięgnij mi na tę odznakę, że tak nie jest. – Nie przysięgnę! – Wiedziałem! Wiedziałem! – Wiktor wychylił szybko kieliszek wódki. – Ostatni Mohikanin, to znaczy, chciałem powiedzieć, Casanova Komendy Stołecznej. A niech cię cholera… – Życie. – Życie, życie. Wiedziałem, że coś tu nie tak. Że to nie ten Parówa. Chrzani mi o stabilizacji, o bezpieczeństwie. Pyta o kobietę. No, stary, nie spodziewałem się. Ale gratuluję. Chyba nie myślałeś, że to przede mną ukryjesz? Przede mną, starym psem? – Zaczął się głośno śmiać, a Parówa od razu do niego dołączył. Ulga? Co, konfidencie? – skwitował w duchu Wolski.

– Jeszcze pół litra! – zawołał do kelnerki. – I dwa pszeniczne. – Wiktor, poczekaj. – Wiem, brachu. Chciałeś się napić, pogadać ze starym kumplem. Bo? – Wiktor zawiesił głos. – Bo chcesz się żenić i masz pełne gacie, co? No, przyznaj się? No, dawaj! – Przejrzałeś mnie na wylot. Masz rację, cholera. Stary jestem, a głupi. – Nie wiedziałeś, jak zacząć, co? – Wiktor śmiał się na całe gardło. – Obrączki masz? – Nie, bo… Słuchaj. Ja… – szukał słów Parówa – ja się właśnie chcę zaręczyć. I tego. Wiesz. Mam pierścionek. – Skąd ona jest? Pracuje przy tym projekcie? – Tak. Tam ją poznałem. – Przepraszam, stary, że zapytam. Jesteś jej wierny? – Absolutnie. Absolutnie! – wyznał Parówa. – Jak to się ludzie zmieniają. – Wiktor śmiał się już ciszej. – Nasz Don Juan usidlony. – Wiesz, jak jest. – Zazdroszczę ci – powiedział Wolski. – A ty? – Nie, to początek dopiero. Na razie chodzimy do łóżka. Ale u ciebie, widzę, sporo zmian. Sporo. Kelnerka znowu postawiła przed nimi piwa i butelkę wódki. Wiktor nalał do kieliszków, popatrzył na Parówę i zachęcił: – No to opowiadaj. Przecież widzę, że aż cię język świerzbi.

2 Głośna muzyka nie przeszkadzała im w konwersacji. Wiktor i Aga siedzieli na miękkich fotelach w rogu sali. Na szklanym stoliku obok stało kilkanaście pustych szklanek i dwie butelki po wyborowej. Wystrój klubu miał przypominać piwnicę, co nie było trudne, ponieważ mieścił się w piwnicy. Ściany z gołych czerwonych cegieł, przytłumione światło oraz czarne skórzane kanapy i fotele pozwalały poczuć się prawie dekadencko. Marek, Morawiec i dwóch innych kumpli Wiktora z wydziału piło teraz przy barze. Kilku kryminalnych tańczyło na drugiej sali. Koleżanki z Wydziału Ruchu Drogowego z trudem dotrzymywały im kroku. Muzykę było słychać wszędzie. Polało się morze wódki. Ale nikt nie miał dość. – Ty wiedziałeś, że Eryk Zaleski… – Aga nie dokończyła, tylko wskazała ruchem głowy patomorfologa, dyskretnie trzymającego za rękę aspiranta z drogówki. – Taaa… – burknął Wiktor. – Daj spokój, nie ma o czym mówić. – Fajne pożegnanie, nie? – zmieniła temat Aga. – Ekstra. Słuchaj, a kto to wszystko przygotował? Ten tort? Te hostessy w strojach nowojorskich policjantek? Założę się, że maczałaś w tym palce. – Ja? Nic o tym nie wiedziałam. Serio. – Kłamiesz. Wiem, kiedy kłamiesz. – Ja nigdy nie kłamię – ostro zaprotestowała Aga. – Znowu kłamiesz. – Kurczę. Będzie mi tego brakować. – No co ty? – Trochę. – Będziemy do siebie dzwonić, pisać – szepnął Wiktor. – Przestań się nabijać. Wiktor patrzył na nią. Ładna ta Ruda, pomyślał. Agnieszka miała na sobie czerwoną bluzkę, uwydatniającą biust, i czarne legginsy, podkreślające jej zgrabne nogi w wysokich szpilkach. Na nadgarstkach pobłyskiwały złote bransoletki, pasujące do łańcuszka na szyi. Uczą je gdzieś tak prowokacyjnie się ubierać? Na jakichś tajnych policyjnych kursach? – Kurczę, zazdroszczę ci. – Westchnęła. – Daj spokój. – Pojeździsz sobie do tej Hagi. Będziesz robił karierę. Też bym tak chciała. – Naprawdę? – spytał Wiktor. – Pewnie. – Co wy, wszyscy młodzi, chcecie wyjechać z tego kraju? Przecież my tu drugą Irlandię budujemy! Te wieżowce, te centra handlowe, te fitness cluby! Dla kogo to wszystko? Chcecie uciec z tonącego statku?

– A ty nie uciekasz? – Nie planowałem tego. Tak wyszło. Na pewno nie myślałem o wyjeździe, kiedy byłem młody, kiedy miałem tyle lat co ty czy Marek. Zarobić podczas wakacji w Szwecji czy w Anglii, to tak. Ale zawsze chciałem żyć tu, w Polsce, w Warszawie. Jakkolwiek by to zabrzmiało, czuję, że tu jest moje miejsce. W tym mieście Niemcy rozstrzelali dwóch braci mojego dziadka. Dziadek walczył w powstaniu. Jego starsza siostra była łączniczką, a mama, moja prababcia, lekarzem w szpitalu powstańczym na Konopczyńskiego. Przepraszam, gdy wypiję, robię się czasem męcząco sentymentalny. – Podoba mi się to. – Aga patrzyła na niego z uwagą. – Co? – Nieważne. – Machnęła ręką. – Aga. – No? – Ściągnę cię tam. Do Europolu. – Jaja sobie robisz. – Nie. Serio mówię. – Pewnie chcesz, żebym za to poszła z tobą do łóżka? Wykluczone! – Słuchaj, zobaczę, jak to się wszystko ułoży. Ale oni potrzebują tam dobrych ludzi. A ty jesteś dobra. Polecę cię. – Komplement z twoich ust? Przesłyszałam się chyba. – Nie – odparł Wiktor.

– Ciekawe. – Chciałbym tam z tobą pracować. Miałby mi kto robić kawę. – To kup sobie ekspres. Najlepiej taki na kapsułki. – Dobra rada.

– A tak swoją drogą, to ty zaczynasz tam pracę pierwszego marca? – Tak wyszło.

– Praktycznie masz dwa tygodnie wolnego. Niewiarygodne. Co będziesz robił tyle czasu? – Za tydzień lecę do ciepłych krajów na kilka dni. Pierwszy tak długi urlop od trzech lat. Wracam i przeprowadzka. Mam trochę spraw do pozałatwiania w związku z tym wyjazdem. – Wiktor uśmiechnął się do swoich myśli. – Ciekawe, kto przyjdzie na twoje miejsce. – Nie wiem. – Są jakieś przecieki? – Jest kilka nazwisk na giełdzie. Z naszych wchodzą w grę Jacek Kowalski i jeszcze być może Mietek Kołodziej. Albo przyślą kogoś z zewnątrz. Nie wiadomo. – Jacek jest okej, Mietek też. – Aga spojrzała w stronę baru. – Daleko im do ciebie. Ale byliby nieźli. – Nie znałem cię od tej strony. Ludzkiej znaczy.

– A co mi tam. Masz kilka miłych słów na odchodnym. Wiktor rozlał do kieliszków resztkę wódki. Wypili, Aga popiła sprite’em. – Mam do ciebie prośbę. – A jednak! Wiedziałam, że coś knujesz. Za miły byłeś. – Aga się ożywiła. – Właściwie to dwie prośby – rzucił Wiktor. – No, to już gruba przesada! – Mogłoby to być polecenie służbowe. W końcu wciąż jestem twoim szefem. – Formalnie do poniedziałku. Dziś jest piątek. W weekend nie pracuję. Teoretycznie. No dobra, mów. Ale zaznaczam! Będzie cię to kosztować. – Domyślam się. – Wiktor uśmiechnął się do niej. – Mieszkanie nade mną. Pamiętasz te stuki w rurach? – Tak. – Sprawdź je, proszę. Wygląda na to, że nikt tam nie mieszka. – Skąd wiesz? – Byłem tam. Poszedłem którejś nocy. Drzwi były otwarte, więc wszedłem. – Oj, nieładnie. – Dziwne to mieszkanie. Nie było światła, więc niewiele widziałem. Kupa staroci. – Jak u ciebie? – weszła mu w słowo Aga. – Nie! Skąd! Ja mam rodzinne antyki, rodzinne pamiątki. Ale generalnie telewizor i kuchenkę mam z dwudziestego pierwszego wieku. – Gratuluję. – W tamtym mieszkaniu są sprzęty jak z Muzeum Techniki. Telewizor z lat osiemdziesiątych, kuchenka to chyba z czasów Gierka. Dziwnie to wszystko wygląda. Kurz, stęchlizna. – Czyli to nie on stukał? Ten niby sąsiad z góry? – No nie. Zresztą stukanie ustało. Sąsiad z dołu zgłosił w wodociągach i coś tam zrobili. To nie to. Ale przy okazji wyszło coś ciekawego z tym mieszkaniem. – Dobra. A druga sprawa? – Parówa, to znaczy Witek Nowak. Ty go nie pamiętasz. Byłaś wtedy nowa, zresztą w innym wydziale. Odszedł ze służby trzy lata temu. Był naczelnikiem przede mną. – Pamiętam go. Ty mnie chyba nie doceniasz. – Chyba nie. Sprawdź go. Ale dyskretnie. – Co jest? – Spotkałem go niedawno na ulicy. Niby przypadkiem. Jednak na moje wyczucie to nie było przypadkowe spotkanie. Rozumiesz? – Nie bardzo. Ale na razie to mi wystarczy. Sprawdzę. Ile on może mieć lat? Tylko proszę, nie mów, że w twoim wieku. To bardzo szeroki margines. – No co? Nie wyglądam na swoje lata. – Znowu Piotruś Pan się odezwał tam w środku? Hello! Tutaj jestem.

– Ma teraz jakieś czterdzieści dwa albo czterdzieści trzy lata. Wysoki, wysportowany blondyn, niebieskie oczy. – Wystarczy. Znajdę. O piątej rano z klubu wyszli ostatni goście: Wiktor, Marek, Aga, Jacek i Ewelina, energiczna aspirantka z Wydziału Ruchu Drogowego. Pod drzwi wejściowe podjechały cztery taksówki. Do pierwszej wsiadł Marek. Do drugiej Jacek i Ewelina. Aga spojrzała Wiktorowi w oczy. Zawahała się. – Słuchaj, Wiktor…

– Tylko nie powiedz czegoś, czego będziesz potem żałować – przerwał jej z uśmiechem. – Ja… – Aga wciąż patrzyła na niego. Rozbawiony chciał coś powiedzieć, ale uciszyła go ruchem ręki. – Wiem, że tamtego dnia byłeś wcześniej w mieszkaniu tej prostytutki. – Co? W jakim znowu mieszkaniu? O czym ty mówisz? – Uśmiech wciąż nie znikał z twarzy Wiktora. – W mieszkaniu Róży. Sąsiadka cię rozpoznała. Musieliśmy włamać się nie dlatego, że zgubiła klucze, co? Teraz już zniknął. – Nie mów nic, czego będziesz potem żałować – powiedziała Aga, pocałowała go w policzek i wsiadła do taksówki.

3 Siedzieli przy kawiarnianym stoliku. Lena piła cappuccino. Przed nią na talerzu czekała na swoją kolej wuzetka. Wolski zjadł ciastko, a teraz sączył colę. Słabe słońce przebijało się przez chmury i wpadało leniwie do kawiarni na Nowym Świecie. Wyjątkowo ciepły luty, pomyślał Wiktor. – Czyli Kopeć się wywinie? – zapytała Lena. – Niezupełnie. Nie może się wywinąć, bo zamordował dwie osoby. – Co za paranoja! To jak? Trochę się wywinie? – Układ jest taki, że dzięki niemu można będzie oskarżyć Turkimaza i rozbić jego grupę. Będzie świadkiem koronnym… – Czyli się wywinie! – Lena patrzyła na niego z wściekłością. – Facet zamordował dwie osoby, zdefraudował przez te wszystkie lata kilka milionów, brał udział w ustawianiu meczów, a do tego tuszował doping. Pięknie! I pojedzie na zieloną wyspę grzać dupę na słońcu! Rewelacja! – To nie tak. – A jak? – zapytała, patrząc ze złością w jego oczy. – To nie jest takie proste – zaczął. – Świata nie da się podzielić na złych i dobrych. Nawet jeżeli jest jakaś granica między tymi dobrymi a złymi, to wszyscy bez przerwy przekraczają ją w jedną i drugą stronę. I tylko raz na jakiś czas jedni pokazują drugim, kto tu rządzi. Raz górą są ci, raz tamci. Niby są dwie strony muru, ale żeby dopaść tych złych, musisz przez ten mur przejść. Czasem zostaje się tam na zawsze, czasem się wraca… ale to już inna historia. – Nie rozumiem cię. Właściwie to rozumiem, ale nie akceptuję tego. – Każdy z nas ma jakieś słabości czy swoje mroczne tajemnice. I jakby dobrze poszukać, to każdego można by za coś wsadzić do pudła. Możemy teraz wyjść na ulicę i założę się, że osiem na dziesięć losowo zaczepionych osób będzie miało coś na sumieniu. Coś, za co mogliby trafić za kratki przynajmniej na kilka miesięcy. – Chrzanisz. – Sorry, że to powiem, ale spójrz na siebie. Nawywijałaś w Londynie, co? Mało brakowało, a wylądowałabyś w więzieniu. W trzech przypadkach na pięć coś takiego uszłoby ci płazem. Ale miałaś pecha. A właściwie to szczęście w nieszczęściu. – To nie fair, co mówisz. Jakie to ma znaczenie? Rozmawiamy o mordercy! – A tak przy okazji, sprawa zniknęła z akt. You’re free. – Wiktor uśmiechnął się do niej ciepło. – Dziękuję – burknęła. – Kopeć będzie świadkiem koronnym na procesie w Niemczech. Dzięki jego zeznaniom udało się wsadzić Turkimaza i zebrać masę dowodów w sprawie ustawiania meczów na całym świecie. Złamać Kopcia to jak złamać Enigmę.

– Już wypinasz pierś do orderów? – Ironizujesz. – No, pochwal się! Słucham! – Może dostanę awans. – Brawo. – Wiem, jak bardzo mi pomogłaś. Doceniam to, jestem twoim dłużnikiem. – Super, że to doceniasz. – Udało się zatrzymać Raczkowskiego. Będzie oskarżony o molestowanie nieletnich. Mamy dowody, świadków. Reluga siedzi, Starkiewicz siedzi. To nie jest sukces? – Dlaczego chcecie za wszelką cenę wyciszyć sprawę Malewicza? Wybielić go? Dlaczego nie ujawnicie jego roli w całym tym procederze ustawiania meczów? I tego, że był ohydnym oszustem i handlował dziewczynami? – Nie zmienimy tego, co się stało. Wszystko idzie na konto Kopcia, defraudacja funduszy z Urzędu do Spraw Sportu, ustawianie meczów. Ale przyznano mu status świadka koronnego. Zeznaje i znika. Uwierz mi, nie będzie miał łatwego życia. Będzie się czuł jak w więzieniu, codziennie trzęsąc się o swoje życie. Ludzie Turkimaza zrobią wszystko, żeby go dopaść. – A sprawa burdelu Malewicza? – Zabrał ją ze sobą do grobu. – I ty się na to godzisz? – Jestem tylko pionkiem.

– Jedna klika. – Lena machnęła ręką. Siedzieli kilka minut w ciszy. Szybko zjadła swoją wuzetkę.

– Dostałam propozycję powrotu do „Naszej Rzeczywistości”. Nie jestem głupia. To twoja robota? – Nie. Skąd! – Mam kierować działem krajowym. Awans. Chcesz mi zatkać usta? – Masz bujną wyobraźnię. – Wydawnictwo kupiła jakaś firma z Francji. Wiesz coś o tym? – Zejdź ze mnie. Nie mam pojęcia, o co chodzi. – Akurat! – Myślisz, że jestem aż tak wszechmocny? Cieszę się, że we mnie wierzysz, ale tym razem mnie przeceniasz.

– Dziwnie się dzisiaj zachowujesz. Chcesz mi coś powiedzieć? – Spojrzała mu prosto w oczy. – Nie wiesz, jak zacząć? – Dostałem ofertę z Europolu. Przyjąłem ją. Wyjeżdżam do Hagi. – Kiedy? – zapytała chłodno. – Za dwa tygodnie. – O! Miło, że mi mówisz.

– Leno… – zaczął. – No to baw się dobrze – powiedziała, podnosząc się z krzesła. – Poczekaj. Porozmawiajmy. – Wiktor złapał ją za rękę. – Nie rób scen. Gliną może jesteś dobrym, ale… – Nie dokończyła. – Cześć. Przyślij pocztówkę z wiatrakami, chodakami i co tam jeszcze oni mają. Patrzył, jak wychodzi z kawiarni, i nie mógł się ruszyć. Ty idioto. Spieprzyłeś to koncertowo. Zawahał się. No rusz się wreszcie! – ponaglił się w myślach. Wybiegł z kawiarni i dogonił ją. – Masz, będziesz wiedziała, co z tym zrobić. Spojrzała na kopertę, którą jej wciskał w dłoń. – To jest nagranie… – Nie dokończył. – Cześć! Odwrócił się i po chwili zniknął za rogiem.

4 – Pogubiłem się trochę – powiedział cicho Wiktor i pociągnął łyk koniaku. – Zdarza się. Ważne, żeby się potem odnaleźć – odparł profesor Sołomerecki. Siedzieli w tym samym pokoju co zawsze. Wiktor na niewygodnej sofie w stylu Ludwika któregoś tam, profesor na miękkim fotelu. – Nienawidzę prostytutek, sutenerstwa i wykorzystywania młodych dziewczyn, nienawidzę takich rzeczy, ale musiałem zawrzeć z nią ten układ. – Wiktor pokręcił głową. – Są rzeczy, które trzeba zrobić, i robi się je, ale nigdy o nich nie mówi. Nie próbuje się ich usprawiedliwiać. Są nie do usprawiedliwienia. Po prostu się je robi. A potem o nich zapomina. Wolski się uśmiechnął. – Ojciec Chrzestny[3]. – Pamiętaj o tym. – Dzięki tej sprawie mam w ręku kilkunastu najważniejszych ludzi w tym kraju. Te filmy, zdjęcia, jej oświadczenia… – Wiktor zacisnął pięści. – Rozwikłam sprawę ojca, mojej żony i dzieci. Kiedyś to rozwikłam! Dopadnę ich, nieważne jak i nieważne kiedy. Ale dorwę wszystkich. Sączyli w ciszy koniak. Wiktor patrzył na wiszące na ścianie upiorne monoryty Władysława Lama z lat dwudziestych, przedstawiające Don Quijote w różnych scenach. Don Kichot w gotyckiej komnacie przy stole z książkami, Sancho Pansa i pies. Głowa Don Kichota. Don Kichot w młynie. Don Kichot i Sancho Pansa żegnają dwie wieśniaczki odjeżdżające na mułach. Sancho Pansa i osiołek. Don Kichot walczy z wiatrakiem. – Jak wpadłeś na to, żeby zastawić pułapkę na Kopcia? – Szczerze mówiąc, podejrzewałem go od początku. Od chwili, kiedy zobaczyłem go na miejscu zbrodni. Po tym jak uderzył Malewicza, wpadł w panikę. Nie wiedział, czy go zabił, czy nie. Po godzinie wrócił, żeby zobaczyć na chłodno, co się stało. Był zaskoczony tym, że sprawa tak szybko się wydała. – Przypadkowo. – Tak. Do Malewicza przyjechała matka. Przypadek. Gdyby nie to, pewnie znaleźliby martwego Malewicza dzień później. W tym czasie Kopeć byłby już w Hamburgu. Kiedy dowiedziałem się, że w godzinę po morderstwie odwołał lot, byłem pewien na sto procent. – Gruba ryba z tego Kopcia. – Kiedy zaczęliśmy podejrzewać Malewicza o ustawianie meczów, domyśliłem się, że najlepszym pomocnikiem byłby w tym biznesie Kopeć. Właśnie taki Sancho Pansa. Prezes federacji jest poza wszelkimi podejrzeniami. Nawet nie przyjaźnili się za bardzo, nie obnosili ze swoją bliską relacją. Kopeć grał rolę dobrego, nieco rubasznego wujka. Po jakimś czasie Malewicz chciał się już z tego wycofać. Czuł, że za dużo ryzykuje, a poza tym wiedział, że w takiej formie może wygrać z każdym, osiągnąć bardzo dużo. Układ w pewnym sensie mu to uniemożliwiał. Najlepszy dowód to jego porażka w finale Australian Open.

– To prawdziwy skandal. Niewiarygodne, jak dzisiejszy sport schodzi na psy. Skala tego procederu przeraża! Co dziś jest czyste? Szachy? – Wracając do tematu – zaczął Wiktor – Malewicza mieliśmy już rozpracowanego. Szukałem haka na Kopcia, chciałem go sprowokować, żeby sam się przyznał. Dzięki Grabkowi złamałem Starkiewicza. Potem wymyśliłem tę pułapkę. Że niby wszystko wiemy, robimy najazd na jego biuro, minister, komendant stołecznej. Z grubej rury. Kownacki dobrze odegrał rolę, którą mu napisałem. Pod tym względem zachował się w porządku, bez szemrania zaakceptował cały mój plan. Podejrzewałem, że Kopeć zmięknie, gdy go wmanewrujemy w aferę pedofilską. Szkoda, że ten Kownacki okazał się na koniec takim dupkiem. – A Grabek zgodził się współpracować za uścisk dłoni? – Nie. – Wiktor się roześmiał. – Jasne, że nie. Tym, co go ostatecznie przekonało do współpracy, było oskarżenie jego syna o to zabójstwo. Hipotetyczne oskarżenie. Piotr Grabek może i miał motyw, ale za bardzo kocha życie i jego uciechy, żeby miał ryzykować parę lat w pudle. Zabić za kobietę? To nie Grabek. Kobiety traktuje jak alufelgi. Zmienia je, kiedy mu się zachce, a stać go na każdą. No… na wiele. Z Rostovską zaręczył się na pokaz. Nigdy jej nie kochał. Młody Grabek przede wszystkim kocha siebie. Aczkolwiek na dowody w tej sprawie można było spojrzeć tak, żeby zrobić go głównym oskarżonym. – I przez chwilę tak spojrzałeś? – Przez chwilę. Stary Grabek to kupił i wystawił mi Starkiewicza. No i tak po nitce do kłębka. Kopeć wydał Relugę i opowiedział o całym procederze ustawiania meczów. Wspaniałomyślnie oddaliśmy go Europolowi na świadka koronnego. – Bagno. – Ustawianie meczów i doping to gangrena współczesnego sportu. Jednak stręczycielstwo to coś, co wykracza poza ramy wyobraźni! Chyba nawet Coben by czegoś takiego nie wymyślił. – Rzygać się chce – stwierdził filozoficznie profesor. – Ten skurwiel Malewicz wykorzystywał swoje kontakty w świecie sportu i biznesu, żeby wprowadzać tam panienki i zarabiać na tym. Sportowiec! Wizytówka kraju! – A Róża? Wiktor zamoczył usta w koniaku i zamyślił się. – Puściłem ją – odpowiedział po chwili. – Ale przyda mi się w przyszłości, więc trzymam ją na krótkiej smyczy. Napięcie puszczało. Koniak działał. – Zastanawia mnie rola Parówy w tym wszystkim. Tacy ludzie nie pojawiają się przypadkowo w naszym życiu. Dla kogo pracuje? Dlaczego pytał o sprawę ojca? – Sprawdziliście go? – Tak. – Wiktor pokiwał głową. – No i? – Nie ma go i nigdy nie było. Zniknął z akt policji i w ogóle rozpłynął się jak senna mara. – Służby?

– Raczej tak. Tym bardziej dziwne, że chciał ze mną gadać. Równie dobrze może być po mojej albo po ich stronie. – Tych, którzy zabili twoją rodzinę… – szepnął profesor. – Właśnie. – Czuję, że wkrótce się dowiemy, co jest na rzeczy. – Staruszek spojrzał na francuski osiemnastowieczny zegar stołowy. – No dobra, włączaj telewizor! – zaordynował. Jacek Wilk przywitał swoich gości: szefową Urzędu do Spraw Sportu Aldonę NowakPiotrowską, ministra spraw wewnętrznych Adama Kownackiego i ministra w Kancelarii Premiera Janusza Łabędzia. Prowadzący, jak zawsze elegancki i dobrze uczesany, po krótkim wstępie zwrócił się do szefa MSW: – Panie ministrze, czy rozwiązanie sprawy zabójstwa Malewicza to sukces polskich służb? – Zdecydowanie! Policja wykonała doskonałą robotę. W dwa miesiące udało nam się rozwikłać jedną z najtragiczniejszych zbrodni w powojennej historii tego kraju. – No, spokojnie. Nie szafujmy wielkimi słowami – zaoponował Wilk. – Ależ, panie redaktorze! Patrząc na to w szerszym wymiarze – zaczął Łabędź. – Nie jednostkowym, ale szerszym, społeczno-kulturowym, mamy do czynienia z brutalnym zamachem na naszą wolność, którą z takim trudem wyrwaliśmy komunistom w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym dziewiątym. Sukces policji to jasny sygnał dla przestępców i innych złoczyńców. W Polsce po osiemdziesiątym dziewiątym nikt nie będzie bezkarnie mordował sportowców, artystów czy polityków. – Odwołuje się pan do zabójstwa Zdzisława Beksińskiego? – zapytał redaktor. – Kogo? – Łabędź zaciął się na ułamek sekundy. – A tak. Też, panie redaktorze. Ale nie tylko o to chodzi.

– Nikt nie będzie bezkarnie mordował sportowców, artystów czy polityków. Świetnie! – wtrącił prowadzący. – A górników, lekarzy, szewców i uczniów liceów można? – Nie upraszczajmy tego. Nie można tak stawiać sprawy. Mówimy o zabójstwie osoby publicznej – bronił się Łabędź. – To ogromna strata dla polskiego sportu – wtrąciła minister Nowak-Piotrowska. – Ale nie tylko, bo czuję, że ta sprawa jest bolesna dla wszystkich Polaków. Straciliśmy kogoś, kto w pewnym sensie był znajomym każdego z nas. Emocje, których nam dostarczał, były czymś wzniosłym, czymś pięknym. Kiedy gościł w naszych domach podczas transmisji z największych sportowych imprez, czuliśmy z nim niesamowitą więź. Byliśmy dumni, że Polak ogrywa Niemców, Rosjan, Hiszpanów, Szwedów. Nie wstydźmy się tego, to takie ludzkie. Będzie nam brakować Artura Malewicza. – I dlatego najważniejsze jest, że ujęliśmy sprawcę – zakończył Kownacki. – No dobrze, ale dlaczego nie ujawniono, kto to zrobił? – A to już jest inna kwestia, panie redaktorze – powiedział szef MSW. – Dzięki śledztwu i wyjątkowo sprawnym działaniom polskiej policji udało nam się zdemaskować międzynarodową grupę przestępczą, która była pośrednio zamieszana w to zabójstwo. Dlatego nie możemy ujawnić personaliów sprawcy.

– A afera pedofilska w środowisku trenerskim? – rzucił Wilk. – Nie łączmy tych spraw. Ta afera to zupełnie inne śledztwo, prowadzone od dawna. Potwierdzam, że miały miejsce pierwsze aresztowania. Fakt, zbiegły się z rozwiązaniem sprawy Malewicza, lecz to przypadek. – Czy podczas śledztwa wyszły na jaw jakieś fakty z życia Malewicza, które zostały utajnione? Ukryte przed opinią publiczną? Były przecież różne przecieki… – Redaktor nie dokończył. – Ależ, panie redaktorze, nie będziemy się zajmować doniesieniami tabloidów. Zresztą z tego, co wiem, rodzina zamordowanego rozważa skierowanie sprawy na drogę sądową. – Chodzi o informacje, że we krwi Malewicza wykryto kokainę? Czy że namawiał swoją kochankę do usunięcia ciąży i zapłacił jej sto tysięcy za to, żeby poszła na zabieg? – Nie zniżajmy się do tego poziomu – wtrącił Łabędź. – Zawsze miałem pana za poważnego, rzetelnego dziennikarza… – Czy regularne wizyty Malewicza w domach publicznych były… – Stop! Przepraszam, ale to, co pan mówi, to jakieś science fiction – rzucił Kownacki.

– Tak? To posłuchajmy. Dodam, że głos oficera operacyjnego został elektronicznie zniekształcony. Na ekranie ukazała się niebieska plansza z zapisem rozmowy, która dobiegała z głośników. Przecież wiesz, że zawarliśmy z… i Europolem korzystny układ. …przekazał nam szczegóły dotyczące defraudacji funduszy z Urzędu do Spraw Sportu, czym zajął się NIK. No i sypnął ludzi ustawiających mecze. Wykryliśmy ważne ogniwo w łańcuchu światowego hazardu związanego ze sportem. Zabłysnęliśmy w Europie! Niech to dalej ciągną w Europolu i Interpolu. …będzie świadkiem koronnym i cześć! Nie potrzebujemy więcej kłopotów z tą sprawą. Kamera pokazała twarze gości w studiu. Kownacki, Łabędź i Nowak-Piotrowska milczeli. Mieli zaciśnięte usta. Szef MSW zrobił się czerwony na twarzy. Łabędź blady. Z głośników dochodził dalszy ciąg rozmowy: Co tu ujawniać. Mamy program antydopingowy, rozwijamy go. Staramy się chronić młodzież. WADA sprawdza wszelkie tropy związane z korupcją w ich organizacji. To wewnętrzny problem Światowej Agencji Antydopingowej. Malewicz był idolem tysięcy dzieciaków, nastolatków. Wzorem dla młodzieży. Po co to burzyć? Gdybyśmy ujawnili, że się koksował, że ustawiał mecze, to praktycznie zniszczylibyśmy tenis. Odpłyną sponsorzy, czarny PR zaszkodzi wszystkim. W studiu cisza. Po wysłuchaniu całego nagrania wyłączyli telewizor. Profesor spojrzał na Wiktora. – Podjąłem decyzję. Na razie wyjeżdżam popracować w Europolu. Muszę zdobyć nowe kontakty w międzynarodowych strukturach. Potem wrócę i… – A co z Leną? – zapytał profesor. – Rozstaliśmy się. – To znaczy, ty od niej odszedłeś? – No tak – powiedział Wiktor. – Dla jej dobra. Profesor zaśmiał się, kręcąc głową.

– Co ty gadasz, Wituś? Wiktor nie odpowiedział. Rozlał do kieliszków to, co zostało na dnie butelki hennessy, i poszedł po następną.

5 Upał spowalniał wszystko. Wolski siedział na tarasie, wpatrzony w bezkres Morza Śródziemnego. Lazurowa tafla, gdzieniegdzie naznaczona białymi igiełkami żagli, zlewała się na horyzoncie z błękitem czystego nieba. Po prawej stronie rozciągała się piękna zielona wyspa, na której brzegach przed laty opaleni starożytni Rzymianie uprawiali z kurtyzanami wyszukaną miłość. Na stoliczku stała filiżanka czarnej kawy. Pyszne włoskie espresso. Aromat napoju mieszał się z zapachem spieczonego wybrzeża Amalfi. Wiktor wdychał tę mieszankę zapachów z nieukrywaną rozkoszą. – Pięknie – usłyszał za plecami głos. – Pięknie – odparł. – Można się przysiąść? – Naturalnie. Ładne widoki nie wyczerpują się od patrzenia. Pokontemplujmy razem. Obok Wiktora usiadł postawny, opalony, mocno szpakowaty mężczyzna. Na szerokim nosie spoczywały okulary marki Ray-Ban. Na oko mógł mieć około pięćdziesięciu pięciu, góra pięćdziesięciu ośmiu lat. Ubrany był w białe spodnie, białą marynarkę i różową koszulę Burberry. Na nogach miał granatowe mokasyny firmy Paul Smith. Przez chwilę siedzieli w ciszy. – Gratuluję. – Dziękuję. A czego? – zapytał Wolski. – Zamknięcia sprawy, etatu w Hadze. A do tego sukcesu na międzynarodową skalę. – E tam… – Proszę nie być skromnym. – Byłem tylko ogniwem. – Raczej kołem zamachowym. – Jest pan zbyt uprzejmy, panie prezydencie. – Jestem wdzięczny. – Nie ma o czym mówić. Nawet nie wiem, o co panu chodzi, panie prezydencie – rzucił Wiktor z lekkim uśmiechem. – Jak by to powiedzieć… Od zakończenia kadencji prowadzę specyficzny styl życia. I pracy. Spotykam wielu ludzi. Jeżdżę po świecie z wykładami. Prawie nie mieszkam w domu. Ja żyję swoim życiem, żona swoim, dzieci swoim. Układamy sobie jakoś swoje sprawy. Zabiegam o eksponowaną funkcję w… międzynarodowych strukturach. Czekam na swoją kolej, że tak się wyrażę. Na chwilę zaczepiłem się… zresztą nieważne. Mam wielu wpływowych znajomych. Choć wbrew pozorom grono przyjaciół się kurczy. Jednak ci, który zostają, to prawdziwi przyjaciele. Oddani. Lojalni. Wspieramy się nawzajem. W dość nieoczekiwany sposób dołączył pan do tego ekskluzywnego grona, panie Wiktorze.

Wolski spojrzał na byłego prezydenta. Nie, nie gardzę tobą. Jesteś mi obojętny, pomyślał. – Jeżeli kiedykolwiek będzie pan czegoś potrzebował, proszę mnie szukać. Jakiś kłopot, problem, trudna sprawa. Prezydent wyjął z kieszeni różową kartkę złożoną na pół. Zapalił zapalniczkę, podpalił kartkę i wrzucił ją do popielniczki. – Sposób, w jaki rozwiązał pan sprawę Malewicza, budzi mój najwyższy podziw. A to, jak rozegrał pan wątek tej Róży! Klasa. Nawet słówko nie przeciekło do prasy. Brawo. – Dziękuję – powiedział cicho Wiktor. – Ktoś inny na pana miejscu mógłby próbować to wykorzystać. Materiały, które dostały się w pana ręce, te zdjęcia, filmy, notatki… mogłyby sporo namieszać. Nikt nie lubi afer obyczajowych. Niech pan wypoczywa, panie Wiktorze, należy się panu – powiedział prezydent, wstając. – Panie prezydencie… – Wolski stanął obok niego. – Tak? – Proszę, nalegam, aby ta koperta, którą znalazłem na szafce nocnej… żeby zniknęła. Nie wprowadzajmy do tego dramatu niepotrzebnego rekwizytu. – To od mojego wdzięcznego przyjaciela.

– Wiem. Ale niech zostanie tak, jak jest. Dobrze? Zapamiętam to, co pan powiedział. Uściśnijmy sobie ręce i tyle. Bardziej niż na dobrach doczesnych zależy mi na… – Wolski zawiesił głos i spojrzał prosto w ray-bany rozmówcy – na przyjaźni. – To zrozumiałe. Nie ma tematu. Aha, mam jeszcze jedną prośbę. – Tak? – Czy mógłby pan przekazać mi te kilka brakujących kartek z notesu Malewicza? – Oczywiście. Są w teczce na komodzie, w moim pokoju. – Doskonale. A teraz ja mam coś dla pana. Bonus, którego się pan na pewno nie spodziewa. Wolski popatrzył na prezydenta ze zdziwieniem. Prezydent kiwnął ręką na kogoś, kto czekał w cieniu, kilkanaście metrów dalej. Podszedł do nich mężczyzna w ciemnych okularach i położył na stoliku spore kartonowe pudło. Kiedy wrócił do cienia, prezydent powiedział: – Proszę. Teraz to pańska własność. – Co to jest? – Coś, czego pan szuka. Od lat. Z pozdrowieniami od Parówy. Wiktor spojrzał na pudło. Nie rozumiał. – Proszę otworzyć. Wolski zdjął kartonową przykrywkę. Nie lubił niespodzianek. Niechętnie zerknął do środka i zamarł na ułamek sekundy. Podniósł głowę i spojrzał w twarz prezydenta. Patrzył na swoje zniekształcone odbicie w czarnych szkłach ray-banów. – Ale to nie… – zaczął. – Możliwe. I prawdziwe. Zasłużył pan na nią. Do widzenia.

Prezydent podał mu dłoń. Kiedy zniknął we wnętrzu willi, Wolski opadł na krzesło. Poczuł się jak bokser, który dostaje nokautujący cios w najmniej oczekiwanym momencie. Przez całą walkę prowadzi na punkty. Unika ciosów, celnie trafia przeciwnika, wygrywa rundę za rundą. Sam nie daje się dopaść. Wchodzi w zwarcia, ale każde obraca na swoją korzyść. Atakuje przeciwnika seriami, odskakuje, kiedy trzeba. Zaraz ostatni gong. Dwunasta runda. Prowadzi pewnie na punkty, lada moment sędzia podniesie jego rękę. Będzie mistrzem świata, tutaj nie może być niespodzianki. Przeciwnik słania się na nogach. Ile jeszcze do końca? Minuta? Trzydzieści sekund? Już widzi się w szatni. Całuje pas mistrzowski, klęka i chwilę modli się w ciszy, potem gorący prysznic. A tu nagle trach! Jeden cios. Ostatni. Nie wiadomo skąd. Nawet go nie zauważył. To niemożliwe, nieprawdopodobne! A jednak. Nie spodziewał się tego lewego haka. Przecież tamten ani razu nie trafił go hakiem przez te dwanaście rund. Dlaczego? Jak to możliwe? Cios powala go na deski. W uszach tylko szum. A potem cisza. I pustka. Kiedy odzyskuje przytomność, nie ma już przeciwnika, nie ma sędziego ani kibiców. Jest tylko otwarte pudełko na stoliku. A w nim gruba teczka z napisem „Zabójstwo Henryka Wolskiego, 14.04.1990 r.”.

Podziękowania Dziękuję Kancelarii Wodzicka Opalski, a w szczególności mecenasowi Wojciechowi Opalskiemu za pomoc przy powstawaniu tej książki.

[1] Wszystkie cytaty biblijne według: Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Biblia Tysiąclecia, Wydawnictwo Pallottinum, Poznań 2002. [2] Chuck Palahniuk, Fight Club. Podziemny krąg, przeł. Lech Jęczmyk, Wydawnictwo Niebieska Studnia, Warszawa 2006. [3] Mario Puzo, Ojciec Chrzestny, przeł. Bronisław Zieliński, Spółdzielnia Wydawnicza Czytelnik, Warszawa 1989.

Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA ul. Marszałkowska 8 00-590 Warszawa

tel. 22 6211775 e-mail: [email protected] Dział zamówień: 22 6286360 Księgarnia internetowa: www.muza.com.pl Konwersja do formatu EPUB: MAGRAF s.c., Bydgoszcz