Cien przeznaczenia 08 - Joseph Delaney

Joseph Delaney Cień przeznaczenia Cykl: Kroniki Wardstone Tom 8

Tytuł oryginalny: The Spook's Destiny Przełożyła: Paulina Braiter Rok pierwszego wydania: 2011 Rok pierwszego wydania polskiego: 2012

Spis treści: Rozdział 1. Strzeżcie się bełkacza.....................................................................................................................................................2 Rozdział 2. Krew była wszędzie.........................................................................................................................................................5 Rozdział 3. Gość..............................................................................................................................................................................10 Rozdział 4. Lustro.............................................................................................................................................................................16 Rozdział 5. Killorglin.........................................................................................................................................................................23 Rozdział 6. Narzędzie tortur.............................................................................................................................................................26 Rozdział 7. Oblężenie Ballycarbery.................................................................................................................................................29 Rozdział 8. Chudy Shaun.................................................................................................................................................................33 Rozdział 9. Małe, zimne palce.........................................................................................................................................................37 Rozdział 10. W szponach Złego......................................................................................................................................................40 Rozdział 11. Kozioł z Killorglin.........................................................................................................................................................43 Rozdział 12. Stary Bóg Pan.............................................................................................................................................................47 Rozdział 13. Układ...........................................................................................................................................................................49 Rozdział 14. Głowa wiedźmy...........................................................................................................................................................52 Rozdział 15. Mroczny anioł..............................................................................................................................................................54 Rozdział 16. Smocze gniazdo..........................................................................................................................................................57 Rozdział 17. Słowa w lustrze...........................................................................................................................................................60 Rozdział 18. Szpony Morrigan.........................................................................................................................................................64 Rozdział 19. Ogar z Calann.............................................................................................................................................................66 Rozdział 20. Nikt nie usłyszy twojego krzyku..................................................................................................................................70 Rozdział 21. Zatrzymani w czasie....................................................................................................................................................74 Rozdział 22. Klinga Przeznaczenia..................................................................................................................................................76 Rozdział 23. Plamy krwi...................................................................................................................................................................79 Rozdział 24. Biedny Tom.................................................................................................................................................................82 Rozdział 25, I wszyscy upadną!.......................................................................................................................................................84

***

Dla Marie

-1-

NAJWYŻSZY PUNKT HRABSTWA KRYJE W SOBIE TAJEMNICĘ. POWIADAJĄ, ŻE ZGINĄŁ TAM CZŁOWIEK, GDY PODCZAS SROGIEJ BURZY PRÓBOWAŁ UJARZMIĆ ZŁO, ZAGRAŻAJĄCE CAŁEMU ŚWIATU. POTEM POWRÓCIŁY LODY, A KIEDY SIĘ COFNĘŁY, NAWET KSZTAŁT WZGÓRZ I NAZWY MIAST W DOLINACH ULEGŁY ZMIANIE. DZIŚ W OWYM MIEJSCU NA NAJWYŻSZYM ZE WZGÓRZ NIE POZOSTAŁ ŻADEN ŚLAD PO TYM, CO ZASZŁO DAWNO, DAWNO TEMU. LECZ JEGO NAZWA PRZETRWAŁA. NAZYWAJĄ JE... KAMIENIEM STRAŻNICZYM

Rozdział 1. Strzeżcie się bełkacza.

Nasza łódka rybacka, kołysząc się łagodnie, żeglowała powoli na zachód niesiona lekką bryzą w stronę odległego wybrzeża. Spoglądałem ku zielonym wzgórzom Irlandii, próbując jak najwięcej zapamiętać, nim zrobi się ciemno. Za dwadzieścia minut miał zapaść zmierzch. Nagle usłyszeliśmy ogłuszający skowyt, rybak niespokojnie uniósł wzrok. Niespodziewanie zerwał się potężny wicher. Czarne chmury pędziły ku nam z północy, atakując zygzakami błyskawic morze, które wrzało i burzyło się tak, że niewielka łódka podskakiwała niepokojąco. Trzy towarzyszące nam wilczarze zaczęły skomleć. Szpon, Krew i Kość, zwykle nieulękłe, nawet w najbardziej sprzyjających okolicznościach nie przepadały za morskimi podróżami. Klęczałem, przytrzymując się rufy. Uszy paliły mnie z zimna, oczy piekły od morskiej piany. Stracharz i moja przyjaciółka Alice skulili się pod okrężnicami, szukając osłony. Fale nagle urosły nienaturalnie szybko, tak przynajmniej sądziłem. Wyglądało na to, że zaraz się wywrócimy. Gdy opadaliśmy w kolejną dolinę, znikąd pojawiła się gigantyczna fala: stroma ściana wody wznosiła się nad nami, grożąc, że strzaska naszą łódeczkę w drzazgi i utopi nas wszystkich. Jakoś jednak udało nam się przetrwać i wspiąć się na jej grzbiet. Wówczas z góry runął grad odłamki lodu sypiące się na łódź obijały boleśnie głowy i ciała. Kolejna błyskawica rozbłysła niemal dokładnie nad nami. Spojrzałem na skłębione czarne chmury w górze - i nagle ujrzałem dwie kule światła.

-2-

Zapatrzyłem się w nie, zdumiony. Wisiały dość blisko siebie i skojarzyły mi się z oczami. A potem zobaczyłem, jak się zmieniają. To rzeczywiście były oczy - i to bardzo charakterystyczne, spoglądające z czarnej chmury. Lewe zielone, prawe niebieskie, zdawały się płonąć wrogością. Czyżbym je sobie wyobraził? Przetarłem twarz dłonią, uznawszy, że pewnie mam zwidy. Ale nie nadal tam były. Już miałem krzyknąć, by zwrócić uwagę Alice, lecz wówczas na moich oczach rozpłynęły się i zniknęły. Wiatr ustał równie nagle, jak wcześniej się zerwał, po niecałej minucie wielkie fale zniknęły. Sztorm pozostawił po sobie nieco bardziej wzburzone morze oraz wiatr, wiejący nam w plecy i szybko niosący ku lądowi. - Za pięć minut wysadzę was na brzeg! - zawołał rybak. - Wszystko ma swoje dobre strony, nawet sztorm. Znów pomyślałem o oczach w chmurze. Może tylko je sobie wyobraziłem? Uznałem, że później wspomnę o nich stracharzowi, ale na razie to nie najlepszy moment. - Dziwne, że burza pojawiła się tak nagle. Rybak pokręcił głową. - Ależ nie - nie zgodził się. - Na morzu widujemy najdziwniejsze rzeczy. To był zwykły szkwał. Często zjawia się bez zapowiedzi. Chociaż takie fale to już coś. Zupełnie jak gigantyczny przypływ. Ale moja stara łajba jest solidniejsza, niż się wydaje. - Sprawiał wrażenie bardzo zadowolonego z siebie. - Muszę wrócić do domu przed świtem, a teraz niesie nas całkiem porządny wiatr. Stracharz zapłacił mu sowicie, wydając niemal wszystkie pieniądze, co nie zmieniało faktu, że rybak bardzo ryzykował. Osiem godzin wcześniej wypłynęliśmy z wyspy Mona, zmierzając na zachód, ku Irlandii. Jako uciekinierzy z najechanego przez obce wojska Hrabstwa wraz ze stracharzem i Alice spędziliśmy wiele niebezpiecznych miesięcy na tej wyspie. Teraz jednak mieszkańcy Mony zaczęli odsyłać do Hrabstwa wszystkich schwytanych uchodźców - wprost w ręce okupantów. Organizowano dokładne poszukiwania. Uznaliśmy, że najwyższy czas ruszać w dalszą drogę. - Mam nadzieję, że tu przyjmą nas lepiej - mruknęła ponuro Alice. - Cóż, dziewczyno, nie będzie raczej gorzej niż ostatnim razem. Istotnie, na Monie niemal od pierwszej chwili musieliśmy salwować się ucieczką. - Nie powinniście mieć tu zbytnich kłopotów - zawołał rybak, przekrzykując zawodzenie wiatru. Niewielu waszych zapuściło się aż tutaj, a to wielka wyspa. Parę dodatkowych gąb do wyżywienia nikomu nie zawadzi. Możliwe też, że znajdziesz tu pracę jako stracharz. Niektórzy nazywają ją „Nawiedzoną Wyspą". Z całą pewnością nęka ją aż nadto duchów. Stracharze zajmują się walką z Mrokiem. To niebezpieczny fach; ja właśnie rozpocząłem trzeci rok terminu u mego mistrza, Johna Gregory'ego, który uczył mnie, jak się rozprawiać z wiedźmami, boginami i najróżniejszymi stworami nadprzyrodzonymi. Duchy zazwyczaj nie zagrażały żywym i szczególnie się nimi nie przejmowaliśmy. Większość nie wiedziała nawet, że nie żyje, wystarczyło przemówić do nich jak należy, by przekonać je do odejścia w Światło. - Nie mają tu własnych stracharzy? - spytałem. - To wymierający fach - odparł rybak. W łodzi zapadła niezręczna cisza. - Słyszałem, że w Dublinie nie ma ani jednego, a miasto z pewnością dręczą bełkacze. - Bełkacze? - zdziwiłem się. - Co to jest bełkacz? Rybak zaśmiał się. - Jesteś uczniem stracharza i nie wiesz, co to bełkacz? Wstydziłbyś się! Musisz bardziej uważać na lekcjach. Jego uwagi nieco mnie rozdrażniły. Mój mistrz, zatopiony w myślach, wyraźnie nie słuchał rybaka. Nigdy wcześniej nie wspominał o bełkaczu i byłem pewien, że nie ma też o nim wzmianki w bestiariuszu tkwiącym bezpiecznie w torbie mistrza. Sam napisał tę księgę: ilustrowany opis wszystkich stworów, z jakimi się zetknął i o których słyszał, wraz z instrukcjami, jak się z nimi rozprawić. Z całą pewnością o bełkaczu nie wspomniano w rozdziale o duchach. Zastanawiałem się, czy stracharz w ogóle wie, że istnieją. - O tak - podjął rybak - nie chciałbym pracować w waszym fachu. Mimo sztormów i swoich kaprysów morze to znacznie bezpieczniejsze miejsce niż kryjówka bełkacza. Strzeżcie się bełkacza! Lepiej już utonąć, niż wpaść w obłęd!

-3-

Na tym rozmowa się zakończyła: rybak wysadził nas na niewielkim drewnianym pomoście wychodzącym w morze z kamienistego nabrzeża. Trzy psy natychmiast wyskoczyły z łodzi. My wygramoliliśmy się nieco wolniej. W czasie podróży zmarzliśmy i zesztywnieliśmy. W chwilę później łódka odbiła od brzegu, a my dotarliśmy do końca pomostu i pomaszerowaliśmy po chrzęszczących głośno kamieniach. Wprawdzie nasze kroki słychać było w promieniu kilku mil, przynajmniej jednak nikt nie mógł zobaczyć nas w mroku. A poza tym jeśli rybak miał rację, nie groziło nam spotkanie z wściekłymi wyspiarzami. Niebo zasnuły gęste chmury, było już bardzo ciemno, lecz przed sobą widzieliśmy mroczny kształt budowli, którą z początku wzięliśmy za dom. Okazała się opuszczoną szopą na lodzie i w niej właśnie spędziliśmy noc. *** Świt przyniósł ze sobą lepszy dzień. Chmury odpłynęły, wiatr ustał. Choć wciąż zimny, późnolutowy ranek zwiastował nadejście wiosny. Rybak nazwał to miejsce Nawiedzoną Wyspą, lecz miałem nadzieję, iż trafniejsza okaże się inna nazwa, Szmaragdowa Wyspa - choć po prawdzie w Hrabstwie było równie zielono. Schodziliśmy po trawiastym zboczu, w dole widzieliśmy miasto Dublin, przycupnięte na obu brzegach wielkiej rzeki. - Co to jest bełkacz? - spytałem stracharza. Jak zwykle dźwigałem obie nasze torby i własną laskę. Mistrz maszerował szybko obok; razem z Alice ledwie dotrzymywaliśmy mu kroku. - Przyznam, że nie wiem, chłopcze. - Obejrzał się na mnie przez ramię. - To pewnie miejscowa nazwa czegoś, co już znamy - takie wyjaśnienie wydaje mi się najprawdopodobniejsze. Na przykład to, co zwiemy boginem, w innych częściach świata znane jest pod nazwą bogle albo nawet bogilec. Istnieje wiele odmian boginów, począwszy od krwiożerczych rozpruwaczy, aż po względnie nieszkodliwe stukacze, które jedynie tłuką w przedmioty, strasząc ludzi. Zdumiało mnie, iż jacyś ludzie nazywają je inaczej. Postanowiłem opowiedzieć mistrzowi o tym, co widziałem zeszłej nocy w czasie burzy. - Pamięta pan szkwał, który nas zaatakował? - spytałem. - W ciemnych chmurach dostrzegłem coś dziwnego: parę obserwujących nas oczu. Stracharz zatrzymał się, patrząc na mnie uważnie. Większość ludzi zareagowałaby niedowierzaniem, inni wyśmialiby mnie otwarcie. Wiedziałem, że to, co mówię, brzmi nieprawdopodobnie, ale mistrz traktował mnie poważnie. - Jesteś pewien, chłopcze? Groziło nam niebezpieczeństwo. Nawet rybak się bał - choć później starał się to ukryć. W takich sytuacjach umysł czasami płata nam figle. W chwilach przerażenia wyobraźnia działa na najwyższych obrotach. A jeśli dostatecznie długo wpatrujesz się w chmury, zaczniesz dostrzegać w nich twarze. - Jestem pewien, że to coś więcej niż wyobraźnia. Oczu było dwoje, jedno zielone, drugie niebieskie, i nie wyglądały przyjaźnie. Stracharz przytaknął. - Musimy zachować czujność. Jesteśmy w zupełnie obcym. kraju - mogą się tu kryć najróżniejsze nieznane zagrożenia. To rzekłszy, znów ruszył naprzód. Zdumiało mnie, że Alice nie wtrąciła się do rozmowy; słuchała jedynie z zatroskaną miną. Nieco ponad godzinę później w powietrzu poczuliśmy zapach ryb i wkrótce maszerowaliśmy już ciasnymi miejskimi uliczkami, zmierzając w stronę rzeki. Mimo wczesnej godziny wokół roiło się od ludzi, przepychających się i tłoczących dokoła, na każdym rogu nagabywali nas handlarze. Spotykaliśmy też muzyków - staruszka ze skrzypcami i kilku chłopców grających na fletach. Lecz mimo zamieszania nikt nie próbował nas zatrzymać albo odmawiać nam prawa pobytu w mieście. Uznałem, że to znacznie lepszy początek niż tamten na Monie. W mieście nie brakowało gospód, lecz większość wywiesiła w oknach tabliczki informujące, że są przepełnione. W końcu znaleźliśmy kilka z wolnymi miejscami, lecz pierwsza okazała się dla nas za droga. Mistrzowi zostało zaledwie parę groszy, miał nadzieję opłacić za nie trzy czy cztery noclegi i w tym czasie cokolwiek zarobić. W drugiej gospodzie bez słowa wyjaśnienia odmówiono nam noclegu.

-4-

Mistrz nie protestował. Niektórzy po prostu nie lubią stracharzy; boją się tego, że walczymy z Mrokiem, i myśli, że zło może czaić się w pobliżu. A potem w wąskiej bocznej uliczce, sto jardów od rzeki, znaleźliśmy trzecią gospodę z wolnymi miejscami. Stracharz przyjrzał jej się z miną pełną powątpiewania. - Nic dziwnego, że ma puste pokoje - mruknęła Alice, krzywiąc w grymasie urodziwą twarz. - Kto chciałby tu zamieszkać? Pokiwałem głową, zgadzając się z nią. Frontu gospody od dawna nie malowano, dwa okna na piętrze i jedno na parterze zabito deskami. Nawet szyld wymagał poprawek: zwisał na jednym gwoździu, kołysząc się niebezpiecznie przy każdym powiewie wiatru, jakby lada moment miał runąć na bruk. Gospoda nazywała się Pod Martwym Grajkiem, mocno sfatygowany szyld przedstawiał szkielet ze skrzypcami w dłoniach. - Cóż, trzeba nam dachu nad głową i nie możemy zbytnio kaprysić - uznał stracharz. - Poszukajmy gospodarza. Wewnątrz było ciemno i ponuro niczym w środku nocy. Częściowo sprawiały to zabite okna, ale też wysoki budynek naprzeciwko, pochylający się ku nam ponad wąską ulicą, zabierał światło. Na kontuarze naprzeciw drzwi płonęła świeca, obok stał niewielki dzwonek. Stracharz uniósł go i zadzwonił głośno. Z początku odpowiedziała mu jedynie cisza, potem jednak na schodach usłyszeliśmy kroki, jedne z dwojga wewnętrznych drzwi otwarły się i stanął przed nami gospodarz. Był przysadzistym mężczyzną o posępnej twarzy i długich tłustych włosach, opadających na postrzępiony kołnierz. Krzywił usta jak ktoś, kto czuje się pokonany w starciu ze światem, lecz kiedy ujrzał mego mistrza, jego kaptur, płaszcz i laskę, jego twarz odmieniła się cała. - Stracharz! - wykrzyknął, radośnie promieniejąc. - Na mą duszę, w końcu moje modły zostały wysłuchane! - Przyszliśmy spytać o pokoje - odparł mój mistrz. - Dobrze jednak rozumiem, że ma pan problem, w którym mógłbym pomóc? - Jest pan stracharzem, prawda? - Gospodarz z lekkim powątpiewaniem zerknął na szpiczaste trzewiki Alice. Kobiety i dziewczyny noszące szpiczaste trzewiki często podejrzewano o to, że są czarownicami. Tak właśnie było z Alice: przez dwa lata pobierała nauki u. swej matki, kościanej czarownicy Lizzie. Była moją bliską przyjaciółką i wiele razem przeszliśmy - magia Alice niejeden raz ocaliła mi życie lecz mój mistrz zawsze obawiał się, że pewnego dnia mogłaby znów zwrócić się ku Mrokowi. Zmarszczył brwi, po czym skupił wzrok na. gospodarzu. - Owszem, jestem stracharzem, a to mój uczeń, Tom Ward. Dziewczyna ma na imię Alice - pracuje dla mnie, przepisuje księgi i wykonuje inne roboty. Proszę mi opowiedzieć, czemu potrzeba panu moich usług. - Usiądźcie tutaj, psy zostawcie na podwórzu. - Mężczyzna wskazał ręką stół w kącie. - Podam wam śniadanie, a potem powiem, co trzeba zrobić. Gdy tylko zajęliśmy miejsca, przyniósł drugą świeczkę i umieścił na środku blatu. Potem zniknął w pomieszczeniu na zapleczu i wkrótce usłyszeliśmy skwierczenie tłuszczu, a zza drzwi napłynęła fala smakowitych zapachów. Po chwili zajadaliśmy już parujący bekon, jajka i kiełbaski. Gospodarz zaczekał cierpliwie, aż skończymy, a potem dołączył do nas i rozpoczął opowieść. - Nie mam w tej chwili ani jednego gościa i nie miałem od niemal sześciu miesięcy. Za bardzo się boją. Odkąd się zjawił, nikt nas nie odwiedza - toteż niestety nie mogę zapłacić pieniędzmi. Jeśli jednak się go pozbędziecie, pozwolę wam bez opłat przez tydzień zajmować trzy pokoje. Co pan na to? - Pozbędziemy się czego? - spytał stracharz. - Każdy, kto spotyka go po zmroku, w kilka minut popada w obłęd - poinformował gospodarz. - To bełkacz i to bardzo paskudny.

-5-

Rozdział 2. Krew była wszędzie.

- Co to dokładnie jest bełkacz? - spytał mój mistrz. - A nie wiecie? - zdziwił się gospodarz, na jego twarzy znów odbiło się zwątpienie. - W Hrabstwie, z którego pochodzę, nie mamy niczego takiego - wyjaśnił stracharz. - Proszę się zatem nie spieszyć i opowiedzieć o nim - wówczas zorientuję się lepiej, z czym mam do czynienia. - Bełkacz często pojawia się w ciągu tygodnia po tym, gdy ktoś się zabije. Tak właśnie stało się tutaj - zaczął gospodarz. - To była pokojówka, pracowała u mnie ponad dwa lata: dobra, robotna dziewczyna i śliczna jak z obrazka. Właśnie uroda ją zgubiła. Zwrócił na nią uwagę ktoś z wyższej sfery. Ostrzegałem ją, ale nie słuchała. Cóż, mówiąc w skrócie, ów mężczyzna złożył jej obietnice, których bynajmniej nie zamierzał dotrzymać. A nawet gdyby mówił szczerze, nie ma mowy, by rodzina zgodziła się na ich związek. Był młodzieńcem oczekującym wielkiego spadku i musiał dbać o swoje nazwisko. Pytam zatem - czy podobna, by poślubił biedną posługaczkę bez grosza przy duszy? Mówił jej, że ją kocha. Ona z pewnością kochała jego. Lecz, co łatwo przewidzieć, wszystko źle się skończyło. Pojął za żonę damę z tytułem - ponoć małżeństwo zaaranżowano wiele miesięcy wcześniej. Cały czas okłamywał biedaczkę i kiedy się dowiedziała, pękło jej serce. Niemądra istota poderżnęła sobie gardło. Niełatwa to śmierć. Usłyszałem, jak dławi się i krztusi i pobiegłem na górę sprawdzić, co się stało. Krew była wszędzie. - Biedna - wymamrotała Alice i wzdrygnęła się. Skinąłem głową, starając się przegnać z głowy wizję strasznej śmierci pokojówki. Samobójstwo to ogromny błąd, nieważne jak ciężkie wydaje się życie. Lecz nieszczęsna z pewnością czuła się zdesperowana i nie miała pojęcia, co począć. - Na deskach podłogi do dziś pozostały plamy - podjął gospodarz. - Mimo szorowania nie zdołaliśmy się ich pozbyć. Dziewczyna umierała bardzo długo. Sprowadziłem medyka, ale nie zdołał pomóc. Medycy są do niczego, daję słowo. Ja tam żadnemu nie wierzę. Trafiłaby z pewnością do żebraczego grobu, ale ciężko dla mnie pracowała, toteż powiedziałem, że sam zapłacę za jej pogrzeb. Nie żyła może od tygodnia, kiedy zjawił się bełkacz. Biedaczka ledwie spoczęła w grobie i... - Jakie były pierwsze oznaki jego przybycia? - przerwał mu stracharz. - Proszę się dobrze zastanowić. To ważne. - Słyszeliśmy dziwne stukanie w podłogę - charakterystyczny rytm: dwa szybkie uderzenia, potem trzy powolne. I znowu, raz po raz. Po paru dniach w miejscu, gdzie dziewczyna umarła, zaczęliśmy czuć lodowaty ziąb - dokładnie nad plamami krwi. W dzień później jeden z moich gości oszalał. Wyskoczył przez okno i połamał sobie na bruku obie nogi. Kości się zrosną, ale umysłu nie da się uzdrowić. - Z pewnością nie spał w tamtym pokoju? Nie wątpię, iż uprzedził go pan o stukaniach i zimnie? - Nie mieszkał w pokoju, w którym umarła pokojówka - to była służbówka na strychu, pod samym dachem. Bełkacz nawiedza miejsce, w którym doszło do samobójstwa, toteż zakładałem, że tam pozostanie. Teraz mówią mi, że może zapuścić się wszędzie, w całym budynku. - Dlaczego nazywają go bełkaczem? - wtrąciłem. - Z powodu hałasu, jaki robi, chłopcze - wyjaśnił gospodarz. - Bełkocze coś nieskładnie, gada i mamrocze do siebie: nie ma w tym sensu, ale brzmi przerażająco. - Z powrotem odwrócił się do mistrza. - To co, zdoła pan się go pozbyć? Księża niczego nie zdziałali. To miasto pełne księży, ale są równie bezużyteczni, jak medycy. Stracharz zmarszczył brwi. - Jak mówiłem, pochodzę z innego kraju - Hrabstwa leżącego za morzem, na wschodzie - wyjaśnił. - Muszę przyznać, że nigdy dotąd nie słyszałem o zjawisku, które pan opisuje. Można by sądzić, że wieści o czymś tak dziwnym już by do nas dotarły.

-6-

- Ach, ale widzi pan, bełkacze są tu nowe. Pierwsze zaczęły się pojawiać jakiś rok temu. Są jak zaraza. Najpierw widywano je na południowym zachodzie, stamtąd powoli rozprzestrzeniały się na wschód. Pierwszego zauważono w mieście tuż przed Bożym Narodzeniem. Niektórzy twierdzą, że to robota kozich magów z Kerry, bo oni zawsze maczają palce w mrocznej magii. Ale kto wie na pewno? Niewiele słyszeliśmy o irlandzkich magach - tyle tylko, że toczą nieustające wojny z posiadaczami ziemskimi. W bestiariuszu stracharza znalazła się o nich zaledwie krótka wzmianka. Ponoć oddawali cześć Staremu Bogu, imieniem Pan, w zamian za moc. Krążyły pogłoski, iż składają ofiary z ludzi. Paskudna sprawa. - Mam rację, domyślając się, że ten bełkacz ożywia się dopiero po zmroku? - spytał stracharz. Gospodarz przytaknął. - Cóż, w takim razie spróbujemy rozprawić się z nim dziś wieczorem. Pozwoli pan, że już wcześniej zajmiemy pokoje? Chcielibyśmy się przespać, by mieć dość sił na walkę z bełkaczem. - Ależ proszę. Jeśli jednak nie zdołacie go przepłoszyć, spodziewam się pełnej zapłaty za każdy spędzony tu dzień. Ja sam nie zostanę tu nawet minuty po zmroku - nocuję u brata. Zatem zapłacicie mi rano. - To uczciwe postawienie sprawy. - Mistrz uścisnął mu dłoń, by dobić targu. Większość ludzi woli trzymać się z dala od nas, lecz ten człowiek wpadł w poważne tarapaty finansowe i był wdzięczny za pomoc stracharza. Każde z nas wybrało sobie pokój. Przespaliśmy smacznie resztę ranka i popołudnie, umawiając się w kuchni godzinę przed zmierzchem. Ja jednak nie spałem zbyt dobrze: nawiedził mnie straszliwy koszmar. *** Byłem w lesie. Na niebie nie świecił księżyc, lecz drzewa jarzyły się nieziemskim srebrnym blaskiem. Samotny, bez broni, pełzałem na czworakach, szukając czegoś, czego bardzo potrzebowałem - mojej laski. I nagle pojąłem, że bez niej będę zgubiony. Do północy zostało zaledwie kilka minut i wiedziałem, że wówczas coś przybędzie po mnie - coś strasznego. Umysł miałem otumaniony, nie potrafiłem sobie przypomnieć, co to za stwór, ale wiedziałem, że przysyła go czarownica. Chciała się zemścić za coś, co jej zrobiłem. Ale co się ze mną działo? Czemu niczego nie pamiętałem? Czyżby rzuciła już na mnie urok? Gdzieś w dali zadźwięczał złowieszczo kościelny dzwon. Sparaliżowany strachem, odliczałem każde uderzenie. Po trzecim w panice zerwałem się z ziemi i puściłem biegiem. Gałęzie chłostały mnie po twarzy, kolczaste krzaki drapały nogi, gdy pędziłem rozpaczliwie wśród drzew w stronę niewidocznego kościoła. Teraz już coś mnie ścigało, ale nie biegło przez poszycie, nie poruszało się na dwóch nogach ani na czterech. Za plecami słyszałem gorączkowy trzepot olbrzymich skrzydeł. Obejrzałem się przez ramię i krew zamieniła mi się w wodę. Ścigała mnie gigantyczna czarna wrona i jej widok jeszcze wzmógł grozę sytuacji. To była Morrigan, Stara Bogini celtyckich czarownic, krwiożercza istota wydziobująca oczy konającym. Wiedziałem jednak, że jeśli tylko dotrę do kościoła, będę bezpieczny. Nie miałem pojęcia dlaczego - zazwyczaj kościoły nie dają wcale schronienia przed Mrokiem. Stracharze i ich uczniowie wolą polegać na narzędziach swego fachu i dogłębnej wiedzy dotyczącej praktycznych środków zaradczych, które można podjąć. Mimo to wiedziałem, że muszę dotrzeć do kościoła - inaczej zginę i stracę w Mroku duszę. Potknąłem się o korzeń, padając na ziemię. Z trudem dźwignąłem się na kolana i spojrzałem na czarną wronę. Przysiadła na gałęzi, która zatrzeszczała i ugięła się pod jej ciężarem. Powietrze przede mną zamigotało; zamrugałem gorączkowo, by odzyskać ostrość widzenia. Gdy w końcu znów zacząłem widzieć, ujrzałem straszliwy obraz. Przede mną stała wysoka postać w zbryzganej posoką czarnej sukni, opadającej niemal ku ziemi. Od szyi w dół postać miała kobiece kształty, głowa pozostała jednak wronia, o okrutnych, czarnych jak koraliki oczach i olbrzymim dziobie. Na moich oczach głowa zaczęła się zmieniać. Dziób skurczył się, oczy złagodniały, urosły i wkrótce widziałem już ludzką twarz. Nagle pojąłem, że ją znam! Należała do czarownicy, która już nie żyła - celtyckiej wiedźmy zabitej w Hrabstwie przez stracharza, Billa Arkwrighta. W owym czasie terminowałem u niego i widziałem, jak cisnął sztyletem. w plecy

-7-

czarownicy, a potem rzucił jej serce na pożarcie psom, by mieć pewność, że nie powstanie z martwych. Bill traktował czarownice bez litości - znacznie ostrzej niż mój mistrz, John Gregory. Czy jednak to naprawdę była ona? Widziałem ją wówczas z bliska i byłem pewien, że jej oczy miały tę samą barwę. I w tym momencie zrozumiałem, że to tylko sen, ale z rodzaju najgorszych: koszmar, w którym tkwimy uwięzieni i nie możemy uciec, nie możemy się obudzić. Ten sam sen nawiedzał mnie od miesięcy i za każdym razem wydawał się bardziej przerażający. Czarownica szła teraz ku mnie, wyciągając rękę, jej szpony lada moment miały rozedrzeć mi ciało. Walczyłem, by się obudzić. Stoczyłem prawdziwą bitwę, nim otworzyłem oczy i poczułem, jak strach powoli ustępuje. Minęło jednak dużo czasu, nim się uspokoiłem. Kompletnie rozbudzony, nie mogłem już zasnąć. Przez to nie byłem w najlepszym stanie do walki z bełkaczem - czymkolwiek się on okaże. *** Spotkaliśmy się w kuchni, ale nie planowaliśmy sutego posiłku. Wkrótce mieliśmy stanąć do walki z Mrokiem, toteż stracharz nalegał, abyśmy pościli i posilili się jedynie odrobiną sera. Mistrz tęsknił za swym ulubionym kruchym serem z Hrabstwa; gdziekolwiek trafiliśmy, zawsze narzekał, że miejscowe specjały mu nie dorównują. Teraz jednak ugryzł bez słowa kilka kęsów, po czym zwrócił się do mnie. - I cóż, chłopcze? - spytał. - Co o tym wszystkim myślisz? Spojrzałem mu w twarz. Wyglądała jak wyciosana z granitu, lecz na czole pojawiły się nowe głębokie bruzdy, a w oczach dostrzegłem zmęczenie. Już kiedy go poznałem, gdy niemal trzy lata temu odwiedził farmę mego ojca, by porozmawiać o terminie, brodę miał siwą. Jednakże wówczas dawało się w niej dostrzec także inne barwy - głównie odcienie rudości, brązu i czerni; teraz była całkowicie biała. Wyglądał starzej - wydarzenia ostatnich trzech lat odcisnęły na nim swe piętno. - Nie podoba mi się - odparłem. - To coś, z czym nie mieliśmy dotąd do czynienia, a takie starcia zawsze bywają niebezpieczne. - Zgadza się, chłopcze. Kryje się w nich zbyt wiele niewiadomych. Czym dokładnie jest bełkacz i czy okaże się wrażliwy na sól i żelazo? - Możliwe, że w ogóle nie ma czegoś takiego jak bełkacz - wtrąciła Alice. - Co dokładnie masz na myśli, dziewczyno? - spytał mistrz z lekką irytacją. Bez wątpienia uważał, że Alice wtyka nos w nie swoje sprawy, mieszając się do zadań stracharza. - Co, jeśli to dusze zmarłych, w jakiś sposób uwięzione i powodujące problemy? - spytała. - Magia Mroku mogłaby tego dokonać. Z twarzy stracharza zniknął grymas, mistrz z namysłem pokiwał głową. - Czy czarownice z Pendle znają podobne zaklęcie? - Kościane czarownice znają zaklęcie związujące ducha z jego własnym grobem. - Niektóre dusze i tak są z nimi powiązane, chłopcze. Nazywamy je zjawami cmentarnymi. - Ale te nie tylko się pojawiają, ale i straszą ludzi - przypomniała Alice. - Zaklęcia często używa się, aby zniechęcić nieproszonych gości do odwiedzania części cmentarza, by czarownice mogły w spokoju okraść groby. Kościane czarownice gromadziły ludzkie kości, posługując się nimi w swych czarach. Najbardziej ceniły sobie kości kciuków. Gotowały je w kotle, by zyskać magiczną moc. - Pójdźmy zatem krok dalej. Jeśli założymy, że chodzi o uwięzione dusze, to w jakiś sposób są zmuszane do tego, by doprowadzać ludzi na skraj obłędu. Wszystko to ma sens, ale od czego się zaczęło i czemu wciąż się powtarza? - spytał mistrz. - Jeżeli to zaklęcie - odparła Alice - to wyrwało się spod kontroli. Zupełnie jakby przywołało własną energię, szerząc zło i kierując się na wschód. Koścista Lizzie rzuciła raz potężne zaklęcie, które wyrwało się spod kontroli. Wtedy pierwszy raz widziałam, jak się przeraziła. Stracharz podrapał się po brodzie, jakby kręciło się w niej coś żwawego. - Owszem, to ma sens - zgodził się. - Cóż, w takim razie powinniśmy najpierw odwiedzić miejsce, w którym biedaczka się zabiła. Potrzebuję pomocy chłopaka, więc bez wątpienia i ty, dziewczyno, pójdziesz z nami. Ostatnie zdanie wypowiedział z nutą sarkazmu. Oboje z Alice znaleźliśmy się w poważnych tarapatach, a on nie mógł nic na to poradzić. Rok wcześniej, by ocalić życie wielu ludzi, w tym

-8-

stracharza i Alice, sprzedałem duszę Złemu - diabłu we własnej osobie, ucieleśnieniu Mroku. Połączone klany czarownic z Pendle wezwały go na ziemię i teraz z każdym dniem zyskiwał coraz większą moc; wkrótce na świecie miała zapanować nowa era Mroku. Tylko mroczna magia Alice powstrzymywała diabła przed przybyciem po moją duszę. Przyjaciółka umieściła w tak zwanym słoju krwi trzy krople swojej krwi i trzy mojej. Dopóki nosiłem słój w kieszeni, Zły nie mógł się do mnie zbliżyć - ale Alice nie mogła się oddalać, by i ją także obejmowała ochrona. Zawsze jednak pozostawało niebezpieczeństwo, że w jakiś sposób mogę stracić słój i znaleźć się poza zasięgiem czaru ochronnego. I nie tylko: kiedy umrę - nieważne czy stanie się to za sześć, czy za sześćdziesiąt lat - Zły będzie czekał, by odebrać to, co do niego należy, i poddać mnie wiekuistym torturom. Istniało tylko jedno wyjście: najpierw musiałbym w jakiś sposób zniszczyć go bądź uwięzić. i perspektywa ta niezmiernie mi ciążyła. Grimalkin, wiedźma zabójczyni klanu Malkinów, była nieprzyjaciółką Złego; wierzyła, że można go uwięzić w jamie po przebiciu szpikulcami ze stopu srebra. Alice skontaktowała się z nią i czarownica zgodziła się do nas dołączyć, by tego spróbować. Upłynęły jednak długie tygodnie, a Grimalkin więcej się nie odezwała; Alice obawiała się, iż mimo jej niezwykłych umiejętności walki spotkało ją coś złego. Hrabstwo zajęły obce wojska - być może wypowiedziały wojnę czarownicom z Pendle, zabijając je i więżąc. Tak czy inaczej, chwilowo jedyną ochronę zapewniał nam słój krwi. *** Niedługo po zmroku stracharz ze świecą w dłoni poprowadził nas schodami na strych - do ciasnego pokoiku na poddaszu, w którym żyła i umarła nieszczęsna służąca. Z łóżka zdjęto siennik, prześcieradła i poduszki. Z boku pod oknem, na podłodze, dostrzegłem ciemne plamy krwi. Stracharz postawił świecę na niewielkim stoliku i we trójkę rozsiedliśmy się wygodnie na podłodze przed zamkniętymi drzwiami. A potem zaczęliśmy czekać. Mogliśmy założyć, że jeśli bełkacz zapragnie tej nocy ofiar, przybędzie po nas. Ostatecznie poza nami w gospodzie nie było nikogo. Napełniłem kieszenie solą i żelazem - substancjami, które zazwyczaj działają niszcząco na boginy i w mniejszym stopniu na czarownice. Jeśli jednak teoria Alice była prawdziwa i mieliśmy do czynienia z uwięzioną niebezpieczną duszą, sól i żelazo na nic się zdadzą. Nie musieliśmy czekać długo na przybycie bełkacza. Coś niewidzialnego zaczęło stukać w podłogowe deski. Usłyszeliśmy dwa szybkie puknięcia, potem trzy powolne. Ta sekwencja powtarzała się raz po raz i nerwy miałem napięte jak postronki. A potem świeca zamigotała, w powietrzu pojawił się nagły lodowaty chłód. Wewnątrz siebie czułem jeszcze większe zimno - ostrzeżenie, jakie często wyczuwa siódmy syn siódmego syna, gdy zbliża się coś z Mroku. Dokładnie nad plamami krwi w powietrzu pojawiła się kolumna fioletowego światła; dobiegające z niej dźwięki potwierdziły, iż bełkacz w pełni zasłużył na swe miano. Glos był wysoki, dziewczęcy i syczący. Mamrotał bez sensu, raniąc mi uszy, sprawiając, że zaczynało kręcić mi się w głowie. Zupełnie jakby świat zakołysał się, a ja nie mogłem utrzymać równowagi. Wyczułem wściekłość bełkacza: bardzo chciał mnie zranić. Pragnął mojej śmierci. Bez wątpienia stracharz i Alice słyszeli te same niepokojące dźwięki, zerknąłem jednak w prawo i w lewo i żadne z nich nawet się nie poruszyło: jak zahipnotyzowani wpatrywali się jedynie . wybałuszonymi oczami w kolumnę światła. Mimo oszołomienia nadal mogłem się poruszać i postanowiłem działać, nim bełkot wniknie mi do głowy i zmusi, abym robił dokładnie to, co każe. Podniosłem się z ziemi i ruszyłem naprzód, wsuwając ręce do kieszeni portek: prawa chwyciła sól, lewa opiłki żelaza. Cisnąłem nimi jednocześnie wprost w kolumnę światła. Substancje złączyły się dokładnie u celu. Był to świetny rzut, niestety, jednak nic nie dał. Kolumna nadal migotała, drobinki soli i żelaza opadały nieszkodliwie, rozsypując się po podłodze przy łóżku. Bełkot zaczynał sprawiać mi ból. Zupełnie jakby ktoś wbijał mi w oczy ostre szpilki, a wokół czoła zaciskała się stalowa obręcz, powoli miażdżąc czaszkę. Poczułem narastającą panikę. Jak szybko nie będę mógł dłużej znieść bólu? Czy wówczas oszaleję? Czy męki sprawią, że sam także targnę się na własne życie? I wtedy, wstrząśnięty, coś sobie uświadomiłem. Bełkot nie był bezsensowną gadaniną. To jego szybkość i syczące dźwięki sprawiały takie wrażenie. W istocie jednak była to pradawna mowa, układająca się w słowa. Zaklęcie!

-9-

Świeca zgasła, pogrążając nas w ciemności - wciąż jednak widzieliśmy fioletowe światło. Nagle odkryłem, że nie mogę się poruszyć. Chciałem uciec z tego klaustrofobicznie ciasnego poddasza, ale nie mogłem - tkwiłem w miejscu jak przyrośnięty. Zakręciło mi się w głowie i straciłem równowagę. Poleciałem naprzód, lądując ciężko na lewym boku. Poczułem ostry ból, jakbym upadł na kamień. Podnosząc się z podłogi, usłyszałem drugi głos - kobiecy, także nucący w pradawnej mowie. Ów drugi głos rozbrzmiewał coraz donośniej, podczas gdy pierwszy cichł, aż w końcu zupełnie umilkł. Ku mojej uldze bełkot ucichł także. I wtedy w uszach zabrzmiał mi nieoczekiwany bolesny krzyk. Zrozumiałem, iż ów drugi głos należał do Alice - użyła własnego zaklęcia, by unicestwić bełkacza. Dusza nieszczęsnej dziewczyny była teraz wolna, ale wciąż cierpiała. Wiedziała, że nie żyje i tkwi uwięziona w Limbusie. I wtedy przemówił trzeci głos, niższy, męski - dobrze go znałem. To był stracharz. - Posłuchaj, dziewczyno - rzekł - nie musisz tu tkwić... Oszołomiony, przez moment sądziłem, że zwraca się do Alice, potem pojąłem, iż przemawia do duszy martwej posługaczki. - Odejdź do Światła - polecił. - Idź w stronę Światła! Odpowiedział mu bolesny jęk. - Nie mogę! - zapłakał duch. - Zabłądziłam we mgle. Nie mogę odnaleźć drogi. - Droga jest przed tobą. Patrz uważnie, a dostrzeżesz ścieżkę światła. - Odebrałam sobie życie. To było złe i teraz odbywam karę! Samobójcom i tym, którzy zginęli nagłą, gwałtowną śmiercią, zawsze znacznie trudniej jest odnaleźć drogę do Światła. Czasami latami błąkają się pośród mgieł Limbusa. Da się to jednak zrobić. A stracharz może pomóc. - Karzesz się bez potrzeby - oznajmił mój mistrz. - Nie musisz. Byłaś nieszczęśliwa. Nie wiedziałaś, co robisz. Chcę, żebyś dobrze się zastanowiła. Czy masz jakieś szczęśliwe wspomnienie z wcześniejszego życia? - Tak. Tak. Mam wiele szczęśliwych wspomnień. - Jakie jest zatem najszczęśliwsze, najszczęśliwsze ze wszystkich? - spytał. - Byłam bardzo mała, miałam najwyżej pięć, może sześć lat. Szłam z mamą przez łąkę w ciepły słoneczny ranek, zbierając stokrotki, słuchając brzęczenia pszczół i śpiewu ptaków. Wszystko było świeże, jasne, pełne nadziei. Mama uplotła wianek i założyła mi na głowę. Powiedziała, że jestem księżniczką i pewnego dnia spotkam księcia. Ale to tylko niemądre bajki. Prawdziwe życie wygląda inaczej. Może być niewiarygodnie okrutne. Spotkałam mężczyznę, myślałam, że to książę, ale on mnie zdradził. - Wróć do tej chwili. Cofnij się do czasu, gdy przyszłość wciąż leżała przed tobą, pełna ciepła, obietnic i nadziei. Skup się - polecił stracharz. - Teraz tam jesteś. Widzisz? Słyszysz ptaki? Obok stoi matka, trzyma cię za rękę. Czujesz jej dłoń? - Tak! Tak! - krzyknął duch. - Ściska mi rękę. Zabiera mnie gdzieś... - Prowadzi cię w stronę Światła! - wykrzyknął stracharz. - Widzisz przed sobą jego jasność? - Widzę! Widzę Światło! Mgła zniknęła! - Zatem idź! Wstąp w Światło. Wracasz do domu! Duch westchnął przeciągle, tęsknie, a potem wybuchnął śmiechem i był to radosny śmiech, po którym nastała przejmująca cisza. Mój mistrz dokonał tego, co zamierzał. Odesłał zbłąkaną duszę do Światła. - No cóż - rzekł złowieszczym tonem. - Musimy pomówić o tym, co się tu stało. Mimo odniesionego sukcesu nie był rad. Alice posłużyła się magią Mroku, by uwolnić od zaklęcia duszę dziewczyny.

- 10 -

Rozdział 3. Gość.

Po powrocie do kuchni zjedliśmy lekką kolację: pajdy przaśnego chleba z wędzoną szynką. Kiedy skończyliśmy, stracharz odsunął talerz i odchrząknął. - No dobrze, dziewczyno, teraz powiedz mi, co zrobiłaś. - Dusza pokojówki została uwięziona za pomocą mrocznego zaklęcia nakazu - oznajmiła Alice. Tkwiła uwiązana w gospodzie, zmuszona do wymawiania zaklęcia oszołomienia, które doprowadza każdego, kto je słyszy, na skraj obłędu. Tak bardzo ich przeraża, że zrobią wszystka, byle tylko uciec. - I co dokładnie zrobiłaś? - naciskał niecierpliwie stracharz. - Niczego nie pomijaj! - Posłużyłam się tym, czego kiedyś nauczyła mnie Koścista Lizzie - wyjaśniła Alice. - Dobrze sobie radziła z kontrolowaniem zmarłych. Kiedy już dostała od nich to, czego chciała - i jeśli wcześniej nie opierali się zbytnio - wypuszczała ich. Potrzebowała zaklęcia, aby ich uwolnić. Nazywa je avaunt - to stare słowo oznaczające „odejdź". - Czyli mimo moich ostrzeżeń znów użyłaś magii Mroku! - A co innego miałam zrobić? - Alice podniosła gniewnie głos. - Sól i żelazo nie działały! Jak mogły zadziałać, skoro nie mieliście do czynienia ze stworem z Mroku, lecz z udręczoną duszą młodej dziewczyny? A wkrótce wszystkim nam zagroziłoby niebezpieczeństwo. Zrobiłam zatem to, co musiałam. - I całe szczęście - poparłem Alice. - Dusza dziewczyny odeszła do Światła, a gospoda znów jest bezpieczna. Stracharz, choć wyraźnie głęboko poruszony, nie odzywał się więcej. Ostatecznie on sam nagiął już swoje zasady, pozwalając nam zatrzymać słój krwi. Czując, że to przede wszystkim ona jest powodem jego milczenia, Alice wstała z krzesła i tupiąc głośno, pomaszerowała na górę do swego pokoju. Spojrzałem na mistrza. Na widok bólu i wyrzutu w jego oczach ogarnął mnie smutek. Przez ostatnie dwa lata między nami powoli otwierała się przepaść z powodu posługiwania się mroczną magią. Musiałem spróbować to naprawić, ale sam nie wiedziałem, co rzec. - Przynajmniej rozprawiliśmy się z bełkaczem - powiedziałem. - Chyba opiszę to w notatniku. - Dobry pomysł, chłopcze. - Twarz stracharza lekko pojaśniała. - Ja też zrobię nowy wpis w bestiariuszu. Cokolwiek się stanie, musimy opisywać przeszłość i wyciągać z niej nauki. I tak, podczas gdy notowałem krótki opis spotkania w moim zeszycie, stracharz wyciągnąl z torby bestiariusz - jedyną księgę pozostalą z biblioteki spalonego domu w Chipenden. Jakiś czas obaj pracowaliśmy w milczeniu; przypadek zrządził, że skończyliśmy niemal w tym samym momencie. - Ucieszę się, kiedy ta wojna się skończy i będziemy mogli bezpiecznie wrócić do Chipenden rzekłem. - Czyż nie byłoby miło powrócić do dawnych zwyczajów? - O tak, chłopcze, byłoby. Bardzo tęsknię za Hrabstwem i chciałbym już odbudować swój dom. - Bez bogina nie będzie tak samo, prawda? - zauważyłem. W domu wraz z nami mieszkał też bogin, zazwyczaj niewidzialny, choć czasem pojawiający się pod postacią dużego rudego kocura. Dobrze służył stracharzowi, strzegł też domu i ogrodu. Kiedy dom spłonął i dach się zawalił, kontrakt między moim mistrzem i boginem dobiegł końca. Bogin mógł stamtąd odejść w każdej chwili. - Z całą pewnością. Sami będziemy musieli gotować i sprzątać, a ty będziesz przyrządzał śniadania. Nie wiem tylko, jak to zniesie mój biedny stary żołądek. Stracharz uśmiechnął się lekko. Zawsze żartował z moich kiepskich zdolności kulinarnych. Dobrze było widzieć, że znów tego próbuje.

- 11 -

Odrobinę się rozpogodził i wkrótce potem poszliśmy do łóżek. Przed snem myślałem tęsknie o naszym dawnym życiu i zastanawiałem się, czy utraciliśmy je na zawsze. Jednakże koszmary tej nocy jeszcze się nie skończyły. Już w pokoju dokonałem przerażającego odkrycia. Wsunąłem lewą dłoń do kieszeni portek i natychmiast pojąłem, co zadało mi ból, kiedy upadłem na bok. To był słój krwi. Czy został uszkodzony? Serce zaciążyło mi w piersi. Drżącą ręką ostrożnie wyciągnąłem z kieszeni niewielki słoik, zaniosłem do świecy i obejrzałem. Zadygotałem ze strachu. W ściance naczynia pojawiła się szczelina, długa na połowę jego wysokości. Czyżby słój mógł teraz pęknąć? Bliski paniki, przemknąłem do pokoju obok, do Alice, i zastukałem cicho. Kiedy otworzyła, pokazałem jej słój. Z początku wyglądała na równie zaniepokojoną, jak ja, lecz obejrzawszy go starannie, uśmiechnęła się pocieszająco. - Wydaje się w porządku, Tom. To tylko cieniutkie pęknięcie. Nasza krew wciąż tkwi w środku, co oznacza, że jesteśmy bezpieczni przed Złym. To naprawdę solidne słoje, niełatwo je stłuc. Nic nam nie grozi, więc się nie martw. Wróciłem do siebie i z ulgą pomyślałem, że jednak dopisało mi szczęście. *** Wkrótce po mieście rozeszła się wieść, że pojawił się stracharz, który potrafi pozbyć się bełkaczy. Toteż kiedy napawaliśmy się zapłatą za nasz wyczyn - tygodniowym pobytem w gospodzie - zaczęli nas odwiedzać inni szukający pomocy. Stracharz odmówił dalszej współpracy z Alice, niechętnie jednak pozwolił, bym ja się tym zajął. Toteż już w następną noc po pierwszym spotkaniu wyruszyliśmy z Alice zająć się kolejnym bełkaczem, tym razem nawiedzającym warsztat na tyłach kramu zegarmistrza. Jego właściciel popadł w długi i zabił się pewnej nocy, wypiwszy zbyt dużo wina. Krewni chcieli sprzedać kram, ale nie mogli, póki nawiedzał go bełkacz. Spotkanie przebiegło niemal dokładnie tak samo jak to w gospodzie. Po rytmicznych stukotach pojawiła się kolumna światła, a duch rozpoczął swoją śmiercionośną litanię. Jednakże ledwie zaczął mamrotać i bełkotać, Alice odpowiedziała własnym zaklęciem. Spisała się lepiej niż ja, bo załatwiła to szybko, ja natomiast potrzebowałem trzech prób, aby w końcu odesłać duszę zegarmistrza do Światła. Okazało się to niełatwym zadaniem: miał ciężkie życie, nieustannie liczył pieniądze i martwił się, że je straci. Nie potrafił przywołać zbyt wielu szczęśliwych wspomnień, które mógłbym wykorzystać. W końcu mi się udało i odszedł wolno. Wówczas jednak zdarzyło się coś, co przepełniło mnie grozą. Obok warsztatu zamigotała kolumna szarego światła. Najwyraźniej dołączyła do nas jeszcze jedna dusza. U szczytu kolumny ujrzałem parę oczu, wpatrzonych we mnie z bezbrzeżną wrogością. Jedno było zielone, drugie niebieskie: wyglądały zupełnie jak te, które dostrzegłem w sztormowej chmurze, i cofnąłem się przerażony. A potem kolumna zamigotała i zamieniła się w kobietę. Nieznajoma nie była obecna ciałem - świeca stojąca na ławie przeświecała przez półprzejrzystą ciemną suknię; mieliśmy do czynienia z wysyłanym zdalnie obrazem. Nagle rozpoznałem tę twarz. Patrzyłem na wiedźmę, którą zabił Bill Arkwright. Spojrzałem ponownie i z ukłuciem strachu uświadomiłem sobie, że jest to czarownica z nawiedzającego mnie koszmaru. - Mam nadzieję, że spodobał ci się mój sztorm! - zawołała z szyderczym wyrazem dwubarwnych oczu. - Mogłam cię wówczas utopić, ale zachowam cię na później. Przeznaczyłam dla ciebie co innego. Czekałam na ciebie, chłopcze, wiedziałam, że moje bełkacze w końcu cię tu zwabią. Jak ci się podobają? To najlepsze zaklęcie, jakie rzuciłam od wielu długich lat. Nie odpowiedziałem i czarownica skierowała wzrok ku Alice. - A to jest Alice. Obserwowałam waszą dwójkę. Widziałam, jak bliskimi jesteście przyjaciółmi. Wkrótce oboje schwytam w swoje szpony. W nagłym gniewie ruszyłem naprzód, stając między czarownicą i moją towarzyszką. Zjawa zaśmiała się szyderczo. - Ach! Widzę, że ci na niej zależy. Dziękuję za to, chłopcze. Potwierdziłeś to, co podejrzewałam. Teraz mam jeszcze jeden sposób, by cię zranić. I to właśnie zamierzam zrobić. Po wielokroć, z nawiązką odpłacę ci za to, co uczyniłeś!

- 12 -

Obraz rozpłynął się nagle i Alice podeszła do mnie. - Kto to był? - spytała. - Wyglądała, jakby cię znała. - Pamiętasz te oczy, które widziałem w chmurze podczas burzy? To była ona. Miała twarz celtyckiej wiedźmy zabitej przez Billa Akrwrighta. - Obojgu nam grozi niebezpieczeństwo. Ta czarownica włada nie lada magią, wyczuwam to. - Oczy Alice rozszerzyły się. - To ona odpowiada za przybycie bełkaczy. Żeby tego dokonać, musi być bardzo potężna. *** Już w gospodzie opowiedzieliśmy stracharzowi o naszym spotkaniu z wizerunkiem wiedźmy. - Praca stracharza bywa niebezpieczna - rzekł. - Mógłbyś przestać zajmować się bełkaczami, ale wtedy ucierpiałoby wielu ludzi - niewinnych, których można by ocalić, gdybyś dzielnie wykonał swe zadanie. Wszystko zależy od ciebie. Nie wiemy nic o tej wiedźmie, należy podejść do niej z wielką ostrożnością. Nie miałbym do ciebie pretensji, gdybyś zechciał odejść. Co zatem zrobisz? - Będziemy pracować dalej. Oboje. - Skinieniem głowy wskazałem Alice. - Dobry z ciebie chłopak; przypuszczałem, że tak właśnie odpowiesz... Nadal jednak smuci mnie to, że aby pozbyć się bełkaczy, musimy uciekać się do mrocznej magii - dodał mój mistrz. - Świat się zmienia. Może w przyszłości tak właśnie będą postępować stracharze walczący z Mrokiem: wykorzystywać go przeciw samemu sobie. Mnie się to nie podoba, ale pochodzę ze starego pokolenia. Należę do przeszłości, ty jesteś przyszłością, chłopcze. Będziesz miał do czynienia z nowymi zagrożeniami i rozprawisz się z nimi w inny sposób. Toteż Alice i ja podjęliśmy pracę i w ciągu sześciu dni wspólnie pozbyliśmy się bełkaczy z dwóch gospód, kolejnego kramu i pięciu prywatnych domów. Za każdym razem Alice używała zaklęcia, a ja przemawiałem do wyzwolonej duszy, wyprowadzając ją z Limbusa w Światło. Za każdym razem czuliśmy obawy, lecz wiedźma więcej się nie pojawiła. Czyżby blefowała i próbowała mnie spłoszyć? Niezależnie od jej zamiarów miałem jednak do wykonania robotę. W odróżnieniu od Hrabstwa w Irlandii najwyraźniej zwyczaj kazał płacić natychmiast za wykonaną pracę, toteż wkrótce nasze kieszenie wypełniły się pieniędzmi. I wtedy pojawił się gość, który przybył siódmego dnia, stawiając przed nami nowy cel. *** Siedzieliśmy przy swoim stałym stole, przy śniadaniu. Gospoda nadal świeciła pustkami, lecz właściciel wierzył, że sytuacja wkrótce się zmieni i kilka razy czynił aluzje, iż nasz wyjazd przyspieszyłby przybycie pierwszych klientów. Powszechnie wiedziano, że tu właśnie się zatrzymaliśmy, i choć bełkacz nie nawiedzał już gospody, niewielu ludzi gotowych było zamieszkać pod jednym dachem ze stracharzem. Mój mistrz doskonale to rozumiał. Postanowiliśmy, że wyprowadzimy się jeszcze tego samego dnia, zapewne kierując się na południe od rzeki Liffey przepływającej przez miasto. Właśnie przełykałem ostatni kęs bekonu i zbierałem resztki żółtka kawałkiem chleba z masłem, gdy w drzwiach wejściowych stanął obcy. Był to wysoki, prosty jak świeca mężczyzna o białych włosach i zaskakująco czarnej brodzie i wąsach. Już samo to wystarczyło, by zwrócić na niego uwagę na ruchliwych dublińskich ulicach, dodajmy jednak strój - elegancki płaszcz do kolan, starannie wyprasowane czarne spodnie i kosztowne buty, świadczące, iż mamy do czynienia z dżentelmenem pierwszej klasy - bez wątpienia przyciągnął spojrzenia wszystki.ch. W dłoni trzymał laskę z kości słoniowej z białą rączką w kształcie orlej głowy. Gospodarz pospieszył go powitać, skłonił się nisko, po czym zaprosił w swoje skromne progi, proponując najlepszy pokój. Nieznajomy jednak ledwie go słuchał - cały czas wpatrywał się w nasz stół. Nie tracąc czasu, postąpił parę kroków naprzód i zwrócił się do stracharza: - Czy mam przyjemność rozmawiać z Johnem Gregorym? - spytał. - A ty musisz być Tomem Wardem - dodał, patrząc na mnie. Alice pozdrowił jedynie szybkim skinieniem głowy. - Owszem, to ja - stracharz przytaknął. - A to mój uczeń. Przychodzi pan prosić nas o pomoc? Mężczyzna pokręcił głową.

- 13 -

- Przeciwnie, przychodzę zaofiarować wam swoją pomoc. Sukcesy, jakie odnosicie w uwalnianiu miasta od wielu nękających je zjaw, zwróciły uwagę potężnej i niebezpiecznej grupy. Mówię o kozich magach ze Staigue. Mamy własnych szpiegów, którzy poinformowali mnie, że magowie wysłali już zabójców do tego miasta. Jako słudzy Mroku nie mogą znieść waszej obecności w naszym kraju. To dlatego nieliczni pozostali przy życiu irlandzcy stracharze unikają większych miast i nie zatrzymują się nigdzie dłużej niż na parę dni. Stracharz przytaknął z namysłem. - Słyszeliśmy, że stracharze są tu wymierającym gatunkiem. Pańskie słowa mają sens, ale po co miałby nam pan pomagać? Czy nie naraża się pan przez to na niebezpieczeństwo? - Cały czas żyję w niebezpieczeństwie - odparł mężczyzna. - Pozwoli pan, że się przedstawię. Jestem Farrell Shey, przywódca Ligi Ziemskiej, stowarzyszenia posiadaczy ziemskich, od wielu lat toczącego wojnę z magami. Podczas terminu u Billa Arkwrighta spotkałem właściciela ziemskiego, który uciekł z Irlandii przed magami. Niewiele zyskał. Wysłali za nim jedną z celtyckich czarownic, by zabiła go w Hrabstwie, i zrobiła to, mimo że próbowaliśmy go chronić. - Cóż, w takim razie chętnie przyjmiemy wszelkie wsparcie - oznajmił stracharz. - A w zamian - odparł Shey - być może użyczy pan nam swej fachowej wiedzy. Czekają nas niebezpieczne miesiące - które części z nas ciężko będzie przeżyć: kozi magowie szykują się do kolejnego rytuału w Kiillorglin, nie możemy zatem dłużej zwlekać. Zabierzcie swoje rzeczy, a ja natychmiast wywiozę was z miasta. Uczyniliśmy, jak kazał. Po paru minutach pożegnaliśmy się z wdzięcznym gospodarzem i ruszyliśmy w ślad za Sheyern wąskimi alejkami. W końcu dotarliśmy na szerszą ulicę, gdzie czekał wielki powóz. Zaprzężony w szóstkę koni, zdawał się być zbudowany z myślą o szybkości - i rzeczywiście. Na koźle zasiadał woźnica w eleganckiej zielonej liberii, a obok niego rosły, czarnobrody mężczyzna z mieczem u pasa, który skłonił się Sheyowi i otworzył przed nami drzwi powozu, po czym wrócił na swoje miejsce. Siedząc wygodnie, ukryci przed oczami ciekawskich gapiów za koronkowymi firankami, wkrótce przeprawiliśmy się przez rzekę i ruszyliśmy na zachód; powolny stukot kopyt zamienił się w rytmiczny tętent rozpędzanych koni. Alice odwróciła się ku mnie, spojrzeliśmy sobie w oczy i odgadłem, iż myśli to samo co ja: wszystko działo się zbyt szybko. Ten Farrell Shey przywykł, że wszyscy go słuchają, nie musiał nas też długo przekonywać, abyśmy poszli za nim. W co właściwie się wpakowaliśmy? - Dokąd zmierzamy? - spytał stracharz. - Kierujemy się do Kerry na południowym zachodzie - wyjaśnił Shey. - Ale czy nie tam właśnie mieszkają kozi magowie? - wtrąciłem z coraz większym niepokojem. - W istocie - odparł. - Ale i my tam żyjemy. To piękna, lecz niebezpieczna część tej uroczej wyspy. A czasami, aby odeprzeć niebezpieczeństwo, trzeba wystąpić śmiało naprzód i stawić mu czoło. Wolelibyście zginąć w mieście, czekając, aż zjawią się zabójcy, czy też użyczyć nam swojej siły w próbie wytępienia magów na zawsze? - Użyczymy wam naszych sił - odparł stracharz. - Proszę w to nie wątpić. Alice i ja znów spojrzeliśmy po sobie. Stracharz wyraźnie podjął już decyzję. - Całe życie walczyłem z Mrokiem - poinformował Sheya - i będę to czynić aż do ostatniego dnia. *** Przez cały dzień powóz niósł nas na zachód, zatrzymując się tylko dwukrotnie podczas zmiany koni. Podróżujące z nami psy od czasu do czasu biegły obok, by rozprostować łapy. A potem gościniec zwęził się i zwolniliśmy. W dali wznosiły się ośnieżone wierzchołki gór. - To góry Kerry; mój dom leży na półwyspie Uibh Rathach - oznajmił Shey. - Ale dziś wieczór nie zdążymy tam dotrzeć. Niedaleko leży gospoda, którą zdołamy zabezpieczyć. - Zatem już teraz grozi nam niebezpieczeństwo? - zdziwił się stracharz. - Zawsze grozi nam niebezpieczeństwo. Nieprzyjaciele śledzą każdy nasz krok i czają się zarówno przed, jak i za nami. Ale proszę się nie martwić - jesteśmy dobrze przygotowani.

- 14 -

Budynek, w którym mieliśmy zanocować, stał na skraju lasu, wiódł doń wąski ubity trakt. Na zewnątrz nie dostrzegłem żadnego szyldu i choć Shey nazywał to miejsce gospodą, bardziej przypominało prywatny dom, zajęty na kryjówkę w niebezpiecznej okolicy. Tej nocy, po spacerze z psami, zjedliśmy suty posiłek złożony z obfitych porcji gulaszu z cebulą i ziemniakami, pełnego kawałków soczystej jagnięciny. Podczas posiłku mistrz zaczął wypytywać Sheya o kozich magów. Znał już ogólne odpowiedzi na niektóre pytania, ale tak właśnie zawsze postępował: w słowach Sheya mogły kryć się nowe, ważne informacje, decydujące o zwycięstwie bądź klęsce. Nasze przetrwanie mogło zależeć od tego, co tu usłyszymy. - Wspominał pan, że kozi magowie szykują się do swego rytuału w Killorglin...? - Zgadza się. - Shey pogładził czarny wąs. - To zawsze wywołuje kryzys. - Ale nadal mamy zimę, a słyszałem, że ceremonia odbywa się w sierpniu... - Obecnie zbierają się dwa razy do roku - wyjaśnił Shey. - Kiedyś czynili to raz w roku, późnym latem na Jarmarku Puka. Uwiązują na wysokiej platformie górskiego kozła i zostawiają tam; ich mroczne rytuały kończą się ofiarami z ludzi. Chodzi o to, by przekonać boga Pana, aby wniknął w ciało żywego kozła. Jeśli to uczyni, wzmocni ich magię tak, że mogą ścigać i zabijać nieprzyjaciół. Lecz jeżeli czary zawiodą, my z kolei zaczynamy ich ścigać. Próbując nas pokonać, obecnie starają się przywołać boga dwa razy do roku - zarówno w marcu, jak w sierpniu. W zeszłym roku ani razu im się to nie udało, lecz w całych długich dziejach konszachtów z Mrokiem nigdy trzy razy pod rząd nie ponieśli klęski. Do tego mają nowego przywódcę - niebezpiecznego fanatyka, magistra Doolana, który nie cofnie się przed niczym, by osiągnąć cel. To krwiożerczy łajdak, szczycący się przydomkiem Rzeźnika z Bantry. Urodził się na brzegu Zatoki Bantry na południu i faktycznie terminował u rzeźnika, nim odkrył w sobie powołanie do mrocznych sztuk. Nie zapomniał jednak, jak posługiwać się nożami. Zabija ludzi dla czystej przyjemności, odcinając im kolejno palce u rąk i stóp, zadając setkę ran, by przedłużyć konanie, nim w końcu odrąbie im głowy. Zatem nadchodzi dla nas niebezpieczny czas. Musimy założyć, że za miesiąc, jeśli ich nie powstrzymamy, wezwą Pana i zdobędą jeszcze więcej mrocznej mocy. - Przyrzekłem, że pomogę, ale jak zazwyczaj próbowaliście ich powstrzymać? - spytał stracharz. - Od stuleci toczymy z nimi wojnę: zwykle zmuszamy ich do starć zbrojnych - choć z ograniczonym powodzeniem. W kolistym forcie Staigue wznieśli niezdobytą twierdzę, lecz większość z nich musi zapuszczać się na czas ceremonii do Killorglin. Często zatem nękamy ich po drodze bądź atakujemy już w mieście. W przeszłości podobne metody jedynie opóźniały magów, kiedy jednak czary zawodzą, udaje nam się wybić ich całkiem sporo, nim zdołają wrócić do fortu. - Czy wiecie, po co udają się do Killorglin? - zastanawiał się głośno mój mistrz. - Dlaczego akurat tam? Czemu po prostu nie odprawią ceremonii za bezpiecznymi murami twierdzy? Shey wzruszył ramionami. - Uważamy, że targowisko w Killorglin musi być dla nich ważne: to miejsce, w którym naturalna moc Mroku wyłania się z ziemi. Z tego, co nam wiadomo, nigdy dotąd nie próbowali przeprowadzać rytuału gdzie indziej. Brzmiało to sensownie. Istotnie, na ziemi istnieją szczególne miejsca, w których łatwiej uprawiać mroczną magię: cale Hrabstwo przyciąga boginy, w jego granicach można znaleźć miejsca o wielkiej mocy, zwłaszcza wokół Wzgórza Pendle. Mimo licznych strumieni, przez które niełatwo im się przeprawiać, Pendle przyciągnęło kilka potężnych klanów czarownic. - Czy nie dałoby się wykurzyć magów z kryjówki raz na zawsze? - spytał mój mistrz. - To niemożliwe - odparł Shey. - Fort Staigue to niezwykłe miejsce, wzniesione przez pradawny lud, zamieszkujący tę wyspę ponad dwa tysiące lat temu. Próba przypuszczenia na niego szturmu zbyt wiele by kosztowała. Praktycznie rzecz biorąc, fort jest nie do zdobycia. - A celtyckie czarownice, panie Shey? - wtrąciłem. - Czy macie z nimi jakieś problemy? Myślałem o oczach w chmurze i wiedźmie, która zagroziła nam wkrótce po tym, jak rozprawiliśmy się z bełkaczem. Celtyckie czarownice bywały podobno sojuszniczkami magów. - Czasami szpiegują dla magów, ale nie tworzą klanów. Mamy do czynienia jedynie z nielicznymi samotnymi czarownicami - potrafią uprzykrzyć życie, lecz w odróżnieniu od magów nie stanowią poważnego zagrożenia - wyjaśnił Shey. - Tomowi może grozić z ich strony szczególne niebezpieczeństwo - poinformowała Alice. - W domu pomógł pozbyć się jednej z nich. Przed śmiercią wiedźma zagroziła, że Morrigan go zabije, jeśli odważy się kiedyś postawić stopę na tej wyspie.

- 15 -

- Zapewne to czcze groźby - odparł Shey. - Przez większość czasu Morrigan śpi; budzi się i odwiedza nasz świat tylko wezwana przez czarownice. Zdarza się to bardzo rzadko, bo niełatwo z nią pertraktować i często wyładowuje gniew na swych własnych sługach. Nie zamartwiaj się zatem przesadnie, chłopcze. Teraz najbardziej zagrażają nam magowie. A jutro, gdy ruszymy dalej w stronę Kerry, niebezpieczeństwo jeszcze wzrośnie. Przyniósł na stół mapę i rozłożył przed nami.

- Tu właśnie zmierzamy - puknął palcem w samo serce. - To mój dom. Nazywamy go Bożą Krainą. To dobre imię dla miejsca, które się lubi - tu jednak roiło się od złych magów praktykujących magię Mroku i bez wątpienia co najmniej jednej celtyckiej czarownicy. Przyjrzałem się uważnie mapie, starając się zapamiętać wszystko w ramach ćwiczeń pamięci. W pracy stracharza nigdy nie wiadomo, kiedy może się przydać znajomość ukształtowania terenu.

Rozdział 4. Lustro.

Tej nocy nawiedził mnie kolejny wyrazisty sen, odtwarzający przerażające zdarzenie z przeszłości ostatnią walkę celtyckiej wiedźmy z Billem Arkwrightem i ze mną w dawnych czasach w Hrabstwie. Teraz widziałem przed sobą czarownicę: biegła wśród drzew, wśród roztańczonych plam księżycowego światła. Ścigałem ją, zbliżałem się szybko, szykując srebrny łańcuch. Byłem pewny, że

- 16 -

zdołam ją skrępować. Właśnie miałem rzucić, kiedy skręciła tak, że między mną a moim celem znalazło się drzewo. Nagle przed czarownicą wyrosła barczysta postać Billa Arkwrighta; zderzyli się. Bill upadł, natomiast ona zachwiała się tylko na moment i umknęła jeszcze szybszym krokiem. Znaleźliśmy na otwartej przestrzeni, za lasem, i pędziliśmy w stronę trawiastego pagórka. Właśnie miałem rzucić srebrnym łańcuchem, gdy prosto w twarz zaświeciło mi jasne światło, oślepiając na moment. Ujrzałem sylwetkę czarownicy na tle okrągłych, żółtych drzwi. A potem nagle zrobiło się ciemno i cicho. Zatrzymałem się gwałtownie, głośno chwytając powietrze, i rozejrzałem dokoła. Powietrze było ciepłe, stało w całkowitym bezruchu. Wewnątrz, za drzwiami, na skalnych ścianach błyskały światła czarne wiedźmie świece. Widziałem także niewielki stolik i dwoje drewnianych krzeseł. Ku swej zgrozie uświadomiłem sobie, że znajduję się wewnątrz kurhanu! Podążyłem za czarownicą przez magiczne drzwi, które otwarła - i teraz stała przede mną z twarzą wykrzywioną wściekłością. Kilka razy odetchnąłem głęboko, by się uspokoić i spowolnić bicie oszalałego serca. - A cóż to za głupca zawiodłam do kopca? - zawołała. - Czy zawsze gadasz do rymu? - spytałem, starając się zbić ją z pantałyku. Zadziałało - wiedźma nie zdążyła odpowiedzieć, bo w chwili, gdy się odezwałem, rzuciłem srebrnym łańcuchem, który powalił ją na kolana, oplatając ciasno usta. Idealny rzut. Skrępowałem wiedźmę, lecz teraz miałem prawdziwy problem. Nie widziałem już drzwi. Jak wydostanę się z kurhanu? Może pozostanę w nim uwięziony na zawsze i już nigdy się nie obudzę... Przerażająca myśl. Starannie przeszukałem wnętrze komnaty, przesuwając palcami po miejscu, przez które najpewniej tam wszedłem. Na kamieniu jednak nie wyczułem nawet najmniejszej skazy. Znajdowałem się w jaskini bez wyjścia. Arkwright wciąż tkwił na zewnątrz, ja zaś znalazłem się w pułapce. Czy zatem to ja uwięziłem czarownicę, czy też ona mnie? Ukląkłem obok niej, patrząc jej w oczy, które zdawały się błyskać rozbawieniem. Pod łańcuchem rozchyliła wargi, wyszczerzając zęby w półgrymasie-półuśmiechu. Musiałem jak najszybciej opuścić to miejsce. Pozostawało mi tylko zdjąć łańcuch z ust wiedźmy, by mogła przemówić. Ale nie chciałem tego zrobić, bo nagle przypomniałem sobie, co się stało dalej. Świadoma część mnie - ta część, która wiedziała, że to sen - rozpaczliwie próbowała przejąć kontrolę. W jakiś sposób wiedziałem, że nie powinienem luzować łańcucha. Ale nie mogłem się powstrzymać. Byłem więźniem snu, zmuszonym wędrować tą samą ryzykowną ścieżką. Zsunąłem zatem łańcuch okalający jej usta. Teraz musiałem stawić czoło konsekwencjom. Uwolniona od łańcucha czarownica mogła rzucać mroczne zaklęcia i natychmiast zaczęła. Przemawiając w pradawnej mowie, wyrzuciła z siebie trzy szybkie frazy, każdą kończącą się rymem. Potem bardzo szeroko otworzyła usta, z których wyleciała gęsta chmura czarnego dymu. Zerwałem się z ziemi i odskoczyłem, patrząc, jak złowieszcza chmura rośnie. Powoli przesłaniała twarz czarownicy, gęstniejąc jeszcze bardziej i nabierając złowieszczego ciemnego kształtu. Widziałem teraz czarnopióre skrzydła, rozpostarte szpony i ostry dziób. Chmura zamieniła się w czarną wronę. Otwarte usta czarownicy stały się portalem wiodącym w Mrok! Wezwała swoją boginię, Morrigan! Nie był to jednak ptak zwykłych rozmiarów i proporcji, lecz olbrzymia, zniekształcona zjawa, zmieniona w coś groteskowego i złego. Dziób, nogi i szpony, wydłużone i rozciągnięte, sięgały ku mnie. Tymczasem głowa i ciało pozostały w dali, wydając się dziwnie małe. Wówczas jednak skrzydła także urosły, a potem rozpostarły się po obu stronach potwornego ptaka, wypełniając całą dostępną przestrzeń. Zatrzepotały, uderzając szaleńczo o ściany komnaty, roztrzaskując stolik tak, że pękł na dwoje. Szpony śmignęły ku mnie. Uskoczyłem i rozdarły ścianę nad moją głową, pozostawiając w litej skale głębokie rysy. Zginę tutaj! - pomyślałem. Nagle jednak poczułem w sobie wewnętrzną moc. Pewność siebie wyparła strach, towarzyszył jej gniew. Zadziałałem odruchowo, nie podejmując świadomej decyzji i z szybkością, która zaskoczyła nawet mnie, ruszyłem naprzód. Zbliżywszy się do Morrigan, wypuściłem z laski ukryte ostrze i ciąłem z lewa na prawo. Klinga wbiła się głęboko w pierś ptaka, pozostawiając krwawą czerwoną linię pośród czarnych piór. Uszy wypełnił mi mrożący krew w żyłach krzyk. Bogini zadygotała i zaczęła się kurczyć, malejąc szybko, aż w końcu stała się nie większa od mojej pięści. Potem zniknęła - choć czarne, poplamione krwią pióra wciąż opadały powoli na ziemię.

- 17 -

Znów ujrzałem czarownicę: pokręciła głową z wyraźnie zaskoczoną miną. - To niemożliwe! - zawołała. - Czym ty jesteś, skoro potrafisz tego dokonać? - Nazywam się Tom Ward - odparłem. - Jestem uczniem stracharza i zajmuję się walką z Mrokiem. Uśmiechnęła się ponuro. - Cóż, chłopcze, dziś stoczyłeś swą ostatnią walkę. W żaden sposób nie zdołasz umknąć z tego miejsca, a bogini wkrótce powróci. Za drugim razem nie pójdzie ci tak łatwo. Uśmiechnąłem się, zerkając na zbryzgane krwią pióra zaściełające ziemię. Potem spojrzałem jej prosto w oczy, starając się nie mrugnąć. - Zobaczymy. Następnym razem może odrąbię jej głowę... Oczywiście, blefowałem na całego. Starałem się udawać bardziej pewnego siebie, niż byłem w istocie. Musiałem przekonać wiedźmę, by otworzyła wyjście z kurhanu. - Nigdy nie odwiedzaj mojej krainy, chłopcze! - ostrzegła. - Morrigan jest tam znacznie potężniejsza. I mściwa. Podda cię niewyobrażalnym torturom. Cokolwiek zrobisz, trzymaj się z dala od Irlandii! *** Obudziłem się zlany potem, z sercem walącym w piersi i z ulgą odkryłem, że już niemal świta. Przypomniałem sobie mroczne dni na wyspie Mona, gdy z trudem walczyliśmy o przetrwanie. Wtedy to stracharza dręczyły koszmary. Na szczęście już minęły, najwyraźniej jednak ja je odziedziczyłem. Ostatnio rzadko zdarzało mi się przespać spokojnie całą noc. Wróciłem myślami do tego, co wydarzyło się potem w Hrabstwie. Zawarłem pakt z czarownicą. W zamian za otwarcie magicznych drzwi przyrzekłem, że będzie mogła odejść wolno, jeśli tylko opuści Hrabstwo i wróci do Irlandii. Lecz na zewnątrz, gdy tylko uwolniłem ją ze srebrnego łańcucha, Bill Arkwright cisnął jej nożem w plecy, zabijając na miejscu. Później wyciął jej serce i rzucił na pożarcie psom - w ten sposób zyskując pewność, że nie powróci z martwych. Niemożliwe zatem, by ta sama czarownica zjawiła się tu, w Irlandii, szukając zemsty. Próbowałem przekonywać sam siebie, nadal jednak czułem niepokój i zabobonny lęk przed przyszłością - zupełnie jakby coś wyszło ze snu, podążyło za mną i teraz czaiło się w pokoju. Nagle, w najdalszym kącie mojej sypialni, tuż przy drzwiach, rozległ się cichy szmer. Czyżby była to mysz albo szczur? Wytężyłem słuch, ale na próżno. Może się myliłem. I wtedy dźwięk się powtórzył. Tym razem przypominał krok, towarzyszył mu też kolejny odgłos - taki, który wypełnił mnie grozą. Usłyszałem syk i potrzaskiwanie płonącego drewna. Dźwięk ów przywołał wspomnienie jednego z najgorszych przeżyć w czasie terminu u stracharza. Zazwyczaj zwiastował nadejście Złego, którego kopyta wypalają ślady w podłodze. Serce podeszło mi do gardła, gdy jeszcze dwukrotnie usłyszałem to samo. Nozdrza wypełnił mi swąd płonących desek! Kiedy jednak już myślałem, że Zły lada moment zjawi się u mego boku, syk ucichł, a złowróżbna woń rozpłynęła się. Zapadła cisza. Czekałem bardzo długo, nim w końcu odważyłem się wstać z łóżka. Wreszcie, przywoławszy na pomoc całą swą odwagę, podniosłem się i ze świecą w dłoni poszedłem obejrzeć podłogę. Kiedy ostatnio widziałem Złego w tej postaci, pozostawił w deskach głębokie wypalone dziury. Tu dostrzegłem tylko słabe ślady na drewnie. Ich wygląd nie pozostawiał jednak wątpliwości: cztery rozszczepione racice, kierujące się od drzwi ku łóżku. Starając się nie pobudzić wszystkich, poszedłem po mistrza i Alice i przyprowadziłem ich do mojego pokoju. Stracharz pokręcił głową, Alice sprawiała wrażenie przerażonej. - Nie ma wątpliwości, chłopcze - oznajmił mistrz - to bez wątpienia Zły. Sądziłem, że słój ma go do ciebie nie dopuścić... - Pokaż mi go jeszcze, Tomie - zażądała Alice, wyciągając rękę. - Podczas starcia z pierwszym bełkaczem upadłem na słój - wyjaśniłem stracharzowi, podając słój Alice. - Ale pokazałem go jej i uznała, że wszystko w porządku. - Teraz nie jestem już taka pewna - mruknęła Alice, kręcąc głową z zatroskaną miną. Ostrożnie przesunęła palcem wzdłuż linii pęknięcia. Kiedy go uniosła, na jej skórze ujrzałem lekką czerwoną smugę.

- 18 -

- Na razie niemal nie cieknie - ale w słoju zamknęłam zaledwie sześć kropel krwi. Jego moc odpędzania Złego powoli słabnie. Kończy nam się czas... Nie musiała kończyć zdania. W miarę słabnięcia mocy słoja Zły będzie mógł podchodzić coraz bliżej i bliżej. W końcu porwie mnie w Mrok - zniszczy też Alice w zemście za to, że mi pomogła. - Sądziliśmy, że mamy mnóstwo czasu, by rozprawić się ze Złym - zwróciłem się do mistrza. - Teraz jednak sprawa robi się pilna. Słój w każdej chwili może zawieść. - Odwróciłem się do Alice. - Spróbuj może raz jeszcze nawiązać kontakt z Grimalkin. - Postaram się, Tomie. Mam tylko nadzieję, że nic jej się nie stało. Stracharz milczał, minę miał jednak ponurą. Z jego punktu widzenia wszystko wyglądało źle. Polegając na słoju krwi, już i tak sprzymierzyliśmy się z Mrokiem. Jeśli nie wezwiemy Grimalkin i słój w końcu pęknie, Zły przybędzie po mnie i Alice - po stracharza także, jeżeli spróbuje mu przeszkodzić. Lecz prosząc Grimalkin o pomoc, ponownie posługiwaliśmy się Mrokiem. Wiedziałem, że mistrz czuje się jak w pułapce - i to przeze mnie. *** Noc była zimna i bezwietrzna; kiedy rano ruszyliśmy na zachód do Kerry, ziemię pokrywała gruba warstwa szronu. Promienie porannego słońca odbijały się od nadal odległych zaśnieżonych szczytów. Alice znów nie udało się nawiązać kontaktu z Grimalkin. Posługiwała się lustrem, lecz mimo wszelkich starannych wysiłków wiedźma zabójczyni nie odpowiedziała. - Będę dalej próbować, Tomie - obiecała. - Ale boję się. Nie wiadomo, ile mamy czasu, zanim słój zawiedzie. Stracharz jedynie pokręcił głową, wyglądając przez okno i obserwując biegnące obok psy. Nie mieliśmy sobie nic do powiedzenia. Nic nie mogliśmy zrobić. Jeśli Grimalkin wkrótce nie odpowie, rychło nadejdzie koniec. Czekała nas śmierć i wiekuiste męczarnie. Po niecałej godzinie dołączył do nas oddział jeźdźców w szmaragdowozielonych tunikach. Eskorta sprawnie zajęła miejsca - dwóch przed powozem, czterech za nim. Cały dzień zmierzaliśmy na południowy zachód, droga stopniowo wznosiła się coraz bardziej; posępne góry przed nami wyrastały coraz wyżej w bezchmurne błękitne niebo. W końcu, gdy słońce zaczęło opadać ku zachodowi, ujrzeliśmy w dole morze i niewielkie miasteczko, przycupnięte u ujścia rzeki. - Oto Kenmare, moja rodzinna siedziba - oznajmił Shey. - To bezpieczna przystań, wolna od magów. Nigdy nas tu nie zaatakowali - przynajmniej dotąd. Mój dom stoi na skraju lasu na zachodzie. Ów dom okazał się elegancką rezydencją, zbudowaną na planie litery E: każde z trzech skrzydeł miało trzy piętra wysokości. Wstępu broniły solidne drzwi, okna na parterze zasłonięto okiennicami. Do tego całe domostwo otaczał wysoki mur. Na teren posiadłości można się było dostać jedynie przez bramę z kutego żelaza, szeroką ledwie na tyle, by przepuścić nasz pojazd. Z całą pewnością ogrodzenie nieźle chroniło przed możliwym atakiem. Zarówno przed, jak i za murem krążyły także patrole zbrojnych strażników. Nasz gospodarz okazał się niezwykle gościnny, tej nocy zjedliśmy sutą wieczerzę. - I co myślicie o naszym zielonym kraju? - spytał. - Przypomina mi dom - odparłem. - Jest podobny do Hrabstwa, w którym mieszkamy. Twarz Sheya rozjaśnił uśmiech. Odpowiedziałem jak należy, ale też szczerze. Każde słowo było prawdą. - To udręczone ziemie, które zamieszkuje dumny, lecz poczciwy lud - rzekł. - Lecz Wtórświat zawsze pozostaje tuż obok. - Wtórświat? - powtórzył stracharz. - Co to znaczy? - To miejsce, w którym mieszkają martwi irlandzcy bohaterowie, czekający na swe odrodzenie. Stracharz przytaknął, uprzejmość jednak nie pozwoliła mu ujawnić, co naprawdę myśli. Ostatecznie byliśmy gośćmi, a nasz gospodarz przyjął nas serdecznie. Mówiąc „Wtórświat", Farrell Shey zapewne miał na myśli Mrok. Nigdy nie słyszałem o irlandzkich bohaterach, lecz niektóre bezecne czarownice z całą pewnością powracały z Mroku i odradzały się na tym świecie. - W Hrabstwie niewielu mamy bohaterów, żywych czy martwych. - Alice uśmiechnęła się psotnie. Jedynie stracharzy i ich niemądrych uczniów. Mistrz zmarszczył brwi, ja jednak tylko się uśmiechnąłem. Wiedziałem, że Alice żartuje. Mój mistrz odwrócił się do Farrella Sheya.

- 19 -

- Może zechciałby nam pan opowiedzieć coś o waszych irlandzkich bohaterach. Jesteśmy tu obcy i chętnie dowiedzielibyśmy się o nich czegoś więcej. Shey uśmiechnął się. - Gdybym miał wspomnieć o wszystkich bohaterach Irlandii, siedzielibyśmy tu wiele dni. Opowiem zatem krótko o największym z nich wszystkich. Na imię miał Cuchulain, nazywano go także Ogarem z Calann. Przydomek ten zdobył, bo jako młodzian gołymi rękami walczył z potężnym i groźnym ogarem. Zabił go, roztrzaskując mu czaszkę o słup bramy. Był niewiarygodnie silny, wspaniale władał mieczem i włócznią, najbardziej jednak słynął z szału bojowego - graniczącej z obłędem wściekłości, w którą wpadał podczas walki. Jego mięśnie i całe ciało nabrzmiewały, jedno oko cofało się w głąb czaszki, drugie wybałuszało spod ciężkiego czoła. Niektórzy mówią, że w bitwie z każdego pora skóry tryskała krew, inni, że była to jedynie krew zabitych przeciwników. Wiele razy bronił ojczyzny, odnosząc wspaniałe zwycięstwa mimo przeważających sił wroga. Ale zginął młodo. - Jaki spotkał go koniec? - chciał wiedzieć stracharz. - Został przeklęty przez czarownice - odparł Shey. - Od ich zaklęcia uschło mu lewe ramię i ręka, ujmując połowę sił. Mimo to nadal walczył i pozbawił życia wielu wrogów. Zginął, gdy Morrigan, bogini rzezi, zwróciła się przeciw niemu. Kochała go, ale on odrzucił jej awanse. W zemście skierowała przeciw niemu swą moc. Osłabiony, odniósł śmiertelną ranę w brzuch i wrogowie obcięli mu głowę. Teraz czeka we Wtórświecie, póki nie nadejdzie czas, by powrócił i znów ocalił Irlandię. Jakiś czas jedliśmy w milczeniu; Sheya wyraźnie zasmuciło wspomnienie śmierci Cuchuiaina, tymczasem stracharz wyraźnie o czymś rozmyślał. Mnie natomiast poruszyła wzmianka o Morrigan. Spojrzałem w oczy Alice i przekonałem się, że wcześniejsze psotne ogniki zniknęły, zastąpione strachem. Myślała o grożącym mi niebezpieczeństwie. - Zaintrygowała mnie pańska wzmianka o owym Wtórświecie - rzekł w końcu stracharz, przerywając ciszę. - Wiem, że wasze czarownice potrafią przywoływać magiczne wrota, aby wejść do starożytnych kurhanów. Czy potrafią także odwiedzać ów Wtórświat? - Potrafią i często to czynią - odparł Shey. - W istocie inna nazwa Wtórświata to Wydrążone Wzgórza. Kopce te stanowią bramę do owej krainy. Lecz nawet wiedźmy nie mogą pozostawać tam zbyt, długo. To zabójcze miejsce, można w nim jednak znaleźć bezpieczne kryjówki. Zwą je sidhe i choć zwykłym ludzkim oczom wydają się podobne do kościołów, w istocie są fortami, które mogą przetrzymać nawet atak boga. Ale sidhe to siedziba bohatera: jedynie godni mogą przekroczyć jego próg. Pomniejsze istoty zostałyby zniszczone w jednej chwili - zarówno ich ciało, jak i dusza. Jego słowa przywołały obraz z powracającego koszmaru. Uciekając przed Morrigan, szukałem schronienia w czymś, co wyglądało jak kościół. Czyżby było to sidhe? Sny powoli zaczynały nabierać sensu. Czyżbym dowiadywał się z nich czegoś, zdobywał wiedzę, która może mi posłużyć w przyszłości? - Widzicie, tego właśnie pragną magowie - ciągnął Shey. - Czerpiąc dość siły z Pana, mają nadzieję pewnego dnia zawładnąć nad Wtórświatem, który kryje w sobie przedmioty, mogące obdarzyć ich niewiarygodną mocą. - Jakie przedmioty? - zainteresował się stracharz. - Zaklęcia? Moc magii Mroku? - Możliwe - mruknął gospodarz. - Ale też broń o wielkiej sile, stworzoną przez samych bogów. Niektórzy wierzą, iż ukryto tam młot bitewny wykuty przez boga kowala, Hefajstosa. Rzucony, nigdy nie chybia celu i zawsze powraca do ręki właściciela. Doolan, Rzeźnik, byłby zachwycony, gdyby zdobył coś podobnego! Stracharz podziękował naszemu gospodarzowi za informacje i wkrótce rozmowa przeszła na uprawę roli i nadzieję na obfite plony ziemniaków. Przez ostatnie dwa lata niszczyła je zaraza, kolejny taki rok doprowadziłby wielu ludzi na skraj głodowej śmierci. Ogarnęły mnie wyrzuty sumienia. Podczas naszego pobytu w Irlandii jadaliśmy doskonale, a tymczasem na wsiach ludzie głodowali. *** Zmęczeni po podróży, wcześnie poszliśmy spać. Alice zajęła pokój obok mnie, dość blisko, by pozostawać pod ochroną słoja krwi; stracharz kolejny, w głębi korytarza. Miałem właśnie się rozebrać i położyć, gdy usłyszałem stłumiony głos. Otworzyłem drzwi i wyjrzałem. Nie zobaczyłem nikogo. Przekroczyłem próg, znów usłyszałem głos i pojąłem, iż dobiega z pokoju Alice. Ale z kim rozmawiała? Oparłem się o drzwi, nasłuchując.

- 20 -

Niewątpliwie głos należał do niej, była jednak sama. Zdawała się nucić, miast uczestniczyć w rozmowie. Powoli uchyliłem drzwi i zakradłem się do środka, zamykając je ostrożnie, by nie narobić hałasu. Alice siedziała przed lustrem stojącym na toaletce, wpatrując się w nie w skupieniu. Obok migotała świeca. Nagle przestała nucić i zobaczyłem, że wymawia coś bezgłośnie w stronę lustra. Niektóre czarownice pisały na powierzchni zwierciadła, lecz te zręczniejsze czytały z ruchu warg. Zapewne próbowała skontaktować się z Grimalkin. Serce szarpnęło mi się w piersi, bo zamiast odbicia Alice, ujrzałem w lustrze zarys kobiecej głowy. Ze swego miejsca przy drzwiach nie zdołałem dostrzec rysów i na moment poczułem lodowaty chłód. Kiedy jednak zbliżyłem się nieco, chłód minął, bo poznałem twarz Grimalkin. W końcu Alice zdołała nawiązać kontakt. Nagle ogarnęła mnie nadzieja. Być może wiedźma zabójczyni wkrótce dotrze do Irlandii i pomoże nam uwięzić Złego, abyśmy nareszcie nie musieli polegać wyłącznie na mocy pękającego słoja krwi. Wiedziałem, że jeśli Alice przebudzi się z transu i zobaczy mnie, przeżyje wstrząs, toteż wyszedłem, zamykając cicho drzwi. W sypialni usiadłem na krześle, czekając na nią. Byłem pewien, że wkrótce się zjawi i opowie mi o rozmowie z Grimalkin. Nagle wzdrygnąłem się gwałtownie. Zasnąłem. Był środek nocy, świeczka niemal się już wypaliła. Zdziwiło mnie, że Alice nie złożyła mi wizyty, ale może także zasnęła. Podróżowaliśmy przez dwa dni i byliśmy bardzo zmęczeni. Rozebrałem się zatem i położyłem do łóżka. *** Obudziło mnie ciche pukanie. Usiadłem. Przez zasłony do pokoju przenikały promienie porannego słońca. Drzwi uchyliły się lekko i odkryłem, że stoi za nimi Alice. Uśmiechała się do mnie. - Jeszcze nie wstałeś, śpiochu? - spytała. - Już i tak spóźniliśmy się na śniadanie. Słyszę, jak rozmawiają. Nie czujesz zapachu boczku? Odpowiedziałem uśmiechem. - Do zobaczenia na dole! - rzuciłem. Dopiero kiedy wyszła i zacząłem się ubierać, uświadomiłem sobie, że nie wspomniała o rozmowie z Grimalkin. Zmarszczyłem brwi. Z pewnością sprawa była zbyt ważna, by zostawiać tę informację na później. Przez chwilę zastanawiałem się, czy wszystko to mi się nie przyśniło, ale mistrz zawsze podkreślał, jak ważne jest rozpoznawanie różnicy pomiędzy snem a jawą. Czasami stracharze miewają problemy ze stanem pomiędzy, wtedy właśnie wiedźmy i inni słudzy Mroku czasami próbują wpływać na ludzi i naginać ich do swej woli. Niezwykle ważne jest zatem, by umieć je rozpoznać. Nie - wiedziałem, że to nie był sen. Zszedłem na śniadanie i wkrótce zajadałem wieprzowe kiełbaski i bekon, a tymczasem mój mistrz wypytywał gospodarza o naszych nieprzyjaciół, kozich magów. Słuchałem tylko jednym uchem chciałem jak najszybciej pomówić na osobności z Alice i spytać o zeszłą noc. Czy Grimalkin w końcu wyruszyła nam na spotkanie? Czy dotrze tu, nim słój krwi zawiedzie? Dlaczego Alice nie wspomniała o rozmowie stracharzowi? Kryło się w tym coś dziwnego i niepokojącego. - Muszę się trochę przewietrzyć - oznajmiłem, wstając z krzesła. - Wyjdę na spacer. Psom też się przyda trochę ruchu. - Pójdę z tobą - oznajmiła Alice z uśmiechem. Oczywiście, na to właśnie liczyłem: nie mogła sobie pozwolić, by pozostać poza ochroną słoja krwi. - Lepiej nie zapuszczajcie się zbyt daleko od domu - ostrzegł Shey. - Kenmare to schronienie, ale choć strażnicy obserwują wszystkich przybywających do miasta gości, nie jest tu całkiem bezpiecznie. Nasi wrogowie niemal na pewno nas obserwują. - Właśnie, chłopcze. Uważaj - dodał stracharz. - Znaleźliśmy się w obcym kraju i mamy do czynienia z nieznanym. Skinąłem potakująco głową i wyszedłem z jadalni wraz z Alice. Poszliśmy do psiarni po Szpon, Krew i Kość i wkrótce znaleźliśmy się za bramą, maszerując szybko w dół zbocza. Był piękny słoneczny ranek, najlepszy, na jaki można liczyć pod koniec zimy; psy radośnie pobiegły naprzód, podążając tropem jakiegoś zwierzęcia i ujadając głośno.

- 21 -

Wypatrując ostrożnie wszystkiego co nieznane, zagłębiliśmy się w niewielki lasek, w którym ziemia wciąż bielała od szronu. Tam przystanąłem pod nagimi gałęziami jawora i natychmiast przeszedłem do rzeczy. - Wczoraj w nocy słyszałem, jak nucisz przed lustrem, Alice. Zajrzałem do twojego pokoju i zobaczyłem, że rozmawiasz z Grimalkin. Co powiedziała? Czy ruszyła już w drogę? Dziwię się, że nie wspomniałaś mi o tym sama... - Starałem się, by mój głos nie zdradzał irytacji. Alice, na moment zakłopotana, zagryzła wargę. - Przepraszam, Tom - rzekła. - Zamierzałam ci powiedzieć, ale uznałam, że lepiej będzie trochę zaczekać. Nie mam dobrych wieści. - Chcesz powiedzieć, że nie zdoła do nas dołączyć? - Zmierza tutaj, ale może minąć nieco czasu, nim uda jej się tu dotrzeć. Żołnierze wroga wtargnęli do Pendle, próbując przegnać wszystkie klany. Z początku powiodło im się, spalili kilka domów i zabili kilka czarownic. Lecz po zmierzchu klany przywołały gęstą mgłę i przeraziwszy ludzi, zagnały ich do Wiedźmiego Jaru, gdzie wielu spotkała śmierć. Tej nocy czarownice urządziły sobie ucztę. Nie zadowoliło to jednak Malkinów, bo wysłali Grimalkin, by zajęła się dowódcą najeźdźców, który schronił się w zamku Caster. Grimalkin o północy wspięła się na mury i zabiła go w łóżku. Odcięła mu kciuki, a na ścianie sypialni wypisała krwią klątwę. Zadrżałem. Wiedźma zabójczyni była bezlitosna i, jeśli wymagała tego sytuacja, okrutna. Nikt nie chciałby się jej narazić. - Po tym czynie wyznaczono cenę za jej głowę, wszyscy żołnierze wroga na północ od Priestown polują na nią - podjęła Alice. - Ma nadzieję dotrzeć do Szkocji, a tam znaleźć łódź, którą przeprawi się do Irlandii. - Nadal nie rozumiem, czemu wcześniej mi o tym nie wspomniałaś. - Przepraszam, Tom, ale naprawdę uważałam, że lepiej na jakiś czas ukryć przed tobą złe wieści. - Ale przecież nie są takie złe, Alice. Grimalkin uciekła i choć spóźniona, jednak tu zmierza. Alice spuściła wzrok, wbijając spojrzenie w czubki szpiczastych trzewików. - To jeszcze nie wszystko, Tomie... Niczego nie potrafię długo przed tobą ukryć, prawda? Widzisz, Grimalkin martwi się o ciebie. Chce zniszczyć Złego, o tak, ale uważa, że może tego dokonać jedynie z twoją pomocą. Wierzy w to, co powiedziała twoja mama - że znajdziesz sposób, by się z nim rozprawić. Teraz jednak widząca ostrzegła ją, że grozi ci niebezpieczeństwo - że zagraża ci śmierć z rąk martwej wiedźmy. - Co? Masz na myśli...? - Tak. Celtycką czarownicę, o której wspominałeś - tę, którą zabił stary Arkwright. Grimalkin twierdzi, że wróciła z martwych i cię ściga. Nagle oczami duszy znów ujrzałem wyraźne obrazy z koszmarnego snu. Czy stanowiły ostrzeżenie? Może dlatego sen powracał raz po raz. Ale jak mogła mnie ścigać akurat ta wiedźma? - To niemożliwe, Alice. Ona nie może wrócić. Bill Arkwright rzucił jej serce na pożarcie psom! - Jesteś pewien? Grimalkin wydawała się przekonana, że to ta sama. - Byłem tam, kiedy to zrobił, Alice. Widziałem, jak cisnął je Szpon i szczeniakom. Jeśli powiesi się czarownicę, może powrócić z martwych. Istnieją jednak dwa sposoby, by zyskać pewność, że już nie wróci. Jeden to spalenie, drugi - wycięcie serca i pożarcie go. Dlatego właśnie Bill Akrwright zawsze rzucał serca wodnych wiedźm swoim psom. Tak samo postąpił z celtycką czarownicą. Była to stara wypróbowana metoda stracharzy, która zawsze działała. Niemożliwe, by ta właśnie czarownica mogła powstać z martwych. - Pamiętasz, Alice, jak opowiadałem ci swój sen - ten o Morrigan? - spytałem. Przytaknęła. - No cóż, ostatnio co noc mam ten sam koszmar. Ściga mnie wielka czarna wrona. Jestem w lesie, biegnę w stronę kaplicy. To jedyne możliwe schronienie i muszę dostać się tam przed północą inaczej wiem, że zginę. Ale potem wrona odmienia kształt. Stoi niedaleko, ma ciało kobiety, ale głowę ptaka. - Nie ma wątpliwości, to na pewno Morrigan - wtrąciła Alice.

- 22 -

- Potem jednak głowa wrony zmienia się w ludzką. I wiem, że widziałem już kiedyś tę twarz. To czarownica, którą zabił Bill Arkwright. Jednak po co Morrigan miałaby przyjmować twarz martwej wiedźmy? - Może chce się zemścić za to, co zrobiliście z Billem Arkwrightem? - podsunęła Alice. - Oblicze martwej służki ma stanowić ostrzeżenie przed tym, co cię czeka. Wolałabym tego nie mówić, Tom, ale możliwe, że prześladuje cię coś więcej niż zwykły koszmar. Przytaknąłem. Choć przerażające, wydawało się to prawdopodobne. Senne majaki mogły być ostrzeżeniem pochodzącym wprost od Morrigan, należącej do grona najbardziej mściwych i krwiożerczych Starych Bogów. Czułem coraz większą obawę. Nie tylko czekała nas rozprawa z szykującymi się do rytuału kozimi magami, ale też najwyraźniej zagrażała nam Morrigan. Wprawdzie niedługo dołączy do nas Grimalkin - choć wówczas staniemy przed próbą uwięzienia Złego. Możliwe, że wkrótce będziemy musieli rozprawić się jednocześnie z trzema potężnymi istotami z Mroku. Sięgnąłem do kieszeni i wyciągnąłem słój krwi, unosząc go do światła i oglądając uważnie. Czy pęknięcie nieco się powiększyło? Takie miałem wrażenie. Oddałem go Alice. - Czy szczelina nie zrobiła się większa? - spytałem nerwowo. Alice długo oglądała słój, obracając go raz po raz w dłoniach. W końcu oddała mi go. - Możliwe, że nieco się wydłużyła - przyznała - ale nie wycieka przez nią krew. Nie martw się, Tomie. Kiedy zjawi się Grimalkin, uwięzimy Złego i nie będziemy już potrzebowali słoja. Powoli ruszyliśmy do domu, psy biegły nam u nogi. Tymczasem z zachodu napłynęły chmury, przysłaniając słońce. Wyglądało na to, że okres dobrej pogody dobiegł końca. W powietrzu pachniało deszczem.

Rozdział 5. Killorglin.

Kiedy wróciliśmy do domu Farrella Sheya, stracharz krążył nerwowo przed bramą. Minę miał zatroskaną. - Gdzie się podziewaliście? - spytał ostro. - Spodziewałem się, że wrócicie godzinę temu. Czyż nie ostrzegaliśmy, żebyście nie oddalali się zbytnio od domu? Sądziłem już, że spotkało was coś złego. - Ale nie odeszliśmy daleko - zaprotestowałem. - Po prostu rozmawialiśmy. Alice nawiązała kontakt z Grimalkin. W końcu ruszyła w drogę. Może to potrwać, ale przybędzie. To chyba dobre wieści, prawda? Oczywiście, nie wspomniałem stracharzowi o wszystkim. Dostatecznie trudno było mu współpracować z wiedźmą zabójczynią, lepiej, by nie znał szczegółów tego, co spotkało dowódcę żołnierzy wroga. - Owszem, chłopcze, bez dwóch zdań. - Mistrz odrobinę się rozpogodził. - Ale podczas waszej nieobecności podjęliśmy decyzje. W istocie zapadły one przy stole w jadalni, ty jednak wydawałeś się zaprzątnięty czymś innym. Za parę lat zakończysz szkolenie i sam zostaniesz stracharzem. Czas zacząć zachowywać się i myśleć jak stracharz. Powinieneś się skupić, a nie marzyć o niebieskich migdałach. - Przepraszam. - Skarcony, pochyliłem głowę. Wiedziałem, że go zawiodłem. - Co zatem zdecydowaliście? - Do tej pory posiadacze ziemscy atakowali magów tuż przed kozim rytuałem - wyjaśnił mój mistrz. Zazwyczaj, gdy tamci opuszczali fort, zmierzając do Killoxrglin. Lecz tym razem postąpią inaczej.

- 23 -

Farrell Shey ocenia, że minie tydzień, nim większość magów zbierze się w mieście. Zawsze jednak posyłają przodem kilku swoich, by wynajęli pokoje i zbudowali wieżę, na której umieszczą platformę, gdzie odbędzie się rytuał. Zamierza ukryć swoich ludzi w Killorglin i zaskoczyć tamtych, a my udamy się z nimi. Bo widzisz, spróbujemy schwytać jednego z kozich magów i go przesłuchać. Być może poznamy część tajemnic ceremonii - może nawet dowiemy się, jak ją powstrzymać albo odwrócić. Oczywiście, najtrudniej będzie dotrzeć do Killorglin tak, by nie dostrzegli nas szpiedzy magów. Shey zatem wzywa dziesiątki zbrojnych. Przez cały dzień będą przeczesywać okolice, usuwając wszelkie zagrożenia. - Lecz czy choćby z tego powodu magowie nie zorientują się, że coś się święci? - spytałem. - Owszem, chłopcze, to możliwe - ale nie będą wiedzieli dokładnie co. Lepsze to, niż pozwolić, by szpiedzy zameldowali w Staigue o naszym wyjeździe i o tym, dokąd się kierujemy. *** Ludzie Ligi Ziemskiej powrócili o zmierzchu, oświadczając, że cała okolica jest bezpieczna. Zostawiwszy zatem psy i nasze torby, wraz ze stracharzem i Alice pod osłoną ciemności ruszyliśmy do Killorglin w towarzystwie tuzina rosłych mężów pod dowództwem Sheya. Podróżowaliśmy pieszo przez góry, zataczając szeroki łuk i kierując się na północny wschód. Gęsta lodowata mżawka powoli zamieniała szlak w błoto. O świcie okrążyliśmy spore jezioro i dotarliśmy do miasteczka Killarney. Schroniliśmy się w stodole na przedmieściu i przespaliśmy cały dzień, a potem znów ruszyliśmy w dalszą drogę. Do tej pory deszcz ustał, tak więc maszerowało się łatwiej. Wkrótce podążaliśmy brzegiem zasnutej mgłą rzeki Laune i na długo przed świtem dotarliśmy do granicy Killorglin. Rozbiwszy obóz na wielkim błotnistym polu na skraju miasta, dołączyliśmy do dziesiątków przybyszy, ściągających na Jarmark Puka. Ogrzewając dłonie nad ogniem, spytaliśmy Farrella Sheya, skąd wzięły się takie tłumy. - Dziwię się, że tak wielu ludzi już się zjawiło - zaczął stracharz. - Sam jarmark zacznie się dopiero za kilka dni. W szarym świetle przedświtu pole kipiało życiem. Niektórzy rozstawiali kramy i sprzedawali jadło: pęta kiełbas, cebulę i marchew. Wielu przyprowadziło zwierzęta - konie galopowały po całym terenie, o mało nie tratując pieszych. - Ci ludzie nie wyglądają na zagłodzonych - zauważyłem. - Nawet w najgorszych czasach niektórym wiedzie się lepiej - wyjaśnił Shey. - Wierz mi, we wsiach znajdziesz mnóstwo głodnych gąb. Wielu ludzi będzie zbyt słabych, by przybyć do Killorglin. Mimo to jarmark rozrasta się z każdym rokiem. Nieważne, zimą czy latem, nawet przy złej pogodzie ściąga setki gości. Przybywają z odległości wielu mil. Część spośród nich to handlarze prowadzący zwierzęta na sprzedaż bądź wymianę, ale zjawiają się także rzemieślnicy oraz wróżbici, no i oczywiście złodzieje - zwłaszcza rzezimieszki. Miasto zapełnia się szybko i nie może pomieścić wszystkich. To pole jest tylko jednym z wielu, które wkrótce wypełnią się ludźmi aż po brzegi. - A co z magami? - spytał stracharz. - Zajmą większość miejsc noclegowych w mieście - zwłaszcza te wokół trójkątnego rynku pośrodku, gdzie zostanie wzniesiona platforma. Na czas trwania głównego festiwalu Killorglin praktycznie należy do nich. Lecz tym razem sprawimy im niespodziankę. *** Do miasta ruszyliśmy późnym rankiem, przeciskając się ciasnymi uliczkami w stronę centrum, gdzie urządzano jarmark. Brukowane serce Killorglin ciasno wypełniały kramy. Większość miasteczek ma rynki kwadratowe bądź prostokątne, ten jednak istotnie okazał się trójkątny; opadał ku alejce wiodącej w dół stromego zbocza, ku odległej rzece wraz z mostem. Shey przywdział płaszcz z szorstkiej wełny, by ukryć swój bogaty strój, toteż nikt nie zwracał na nas uwagi. Zmieszaliśmy się z tłumem ludzi i wynajęliśmy pokój w najwyraźniej najmniejszej i najbiedniejszej gospodzie na skraju ruchliwego rynku. Szybko odkryliśmy, że to doskonały wybór, bo w odróżnieniu od większości innych wchodziło się do niej z ulicy równoległej do zachodniego boku brukowanego trójkąta, toteż mogliśmy wchodzić i wychodzić, nie zwracając niczyjej uwagi.

- 24 -

- To ostatnia gospoda, na jaką zdecydowaliby się magowie. - Shey przygładził siwe włosy. - Cenią sobie wygody i są bardzo wrażliwi na punkcie swego statusu, toteż zawsze wybierają to co najlepsze. Jeśli w ogóle wynajmują tu pokoje, to wyłącznie dla swej służby. Wróciliśmy na pole, ludzie Sheya gotowali tam coś nad ogniskiem. Nim jednak słońce zaszło, dotarły do nas wieści, iż niewielka grupa magów przeprawiła się przez górskie przełęcze na północ od fortu Staigue i maszerując nocą, zmierza wprost w stronę Killorglin. Mieli tu dotrzeć przed świtem. Zjawiliśmy się w samą porę. Zabrawszy nieco prowiantu, wróciliśmy do pokoju z oknem wychodzącym na rynek, z którego mogliśmy wyglądać przybycia nieprzyjaciół, i rozpoczęliśmy czuwanie. Zaciągnęliśmy zasłony, pozostawiając jedynie wąską szczelinę. Niebo było bezchmurne, a księżyc, trzy dni po pełni, rzucał srebrzyste światło na puste ulice. Dwie godziny przed zmierzchem usłyszeliśmy stukot kopyt. Po chwili ujrzeliśmy dwóch jeźdźców, a za nimi czterech pieszych dźwigających na ramionach ciężkie toboły. - Ci konni to magowie - wyjaśnił Shey. - Pozostali to robotnicy, którzy zbudują platformę. Oba konie były karymi ogierami czystej krwi, hodowanymi z myślą o szybkości. Ich jeźdźcy nosili duże zakrzywione szable, rozszerzające się na końcu - zwane bułatami. Magowie zeskoczyli z siodeł i skierowali się ku najwyższemu punktowi brukowanego trójkąta. Byli to wysocy, potężnie zbudowani mężczyźni o ciemnych krzaczastych brwiach i krótkich szpiczastych brodach, zwanych kozimi, bo naśladują kępę włosów na podbródku kozła. Wskazali miejsca na bruku i czterech cieśli bezzwłocznie zabrało się do wznoszenia wysokiej drewnianej konstrukcji podtrzymującej platformę. W ich tobołach kryły się narzędzia i coś, co wyglądało na specjalnie przygotowane kawałki drewna. Dwóch z nich wkrótce odeszło, po kilku minutach wrócili, dźwigając dwie długie drewniane belki. Te musiano wyprodukować na miejscu, na zamówienie. Gdy tylko złożyli je obok narzędzi, znów odeszli, powracając z kolejnym ciężarem. Wkrótce nocną ciszę zakłócił stukot młotków i wieża zaczęła nabierać kształtów. Cieśle pracowali cały dzień, tymczasem magowie przykucali na ziemi bądź krążyli wokół rosnącej wieży, wydając polecenia. Mieszkańcy Killorglin trzymali się z dala od rynku. Tego dnia nie rozstawiono na nim żadnych kramów. - Czy oni boją się magów? - spytałem. - Dlatego nie urządzają dziś targu? - Boją się, o tak - odparł Shey. - Podczas budowy platformy zazwyczaj omijają to miejsce szerokim łukiem. Gdy jednak kozioł znajdzie się na miejscu, wracają i jarmark trwa dalej - choć większość kupuje wówczas dzbany piwa i butelki wina. Wielu ludzi upija się - może po to, by umknąć przed grozą, którą magowie ściągają do miasta. Dla innych to jedno z najważniejszych świąt w roku i bez żenady zażywają wszelkich uciech. - Kiedy zamierza pan spróbować porwać jednego z magów? - spytał stracharz. - O zmierzchu - odparł Shey. - Spalimy też drewnianą wieżę. Bez wątpienia ją odbudują, ale będą musieli sprowadzić świeże materiały ze Staigue. W ten sposób przynajmniej nieco opóźnimy ich przygotowania. - Czy będą się bronić mroczną magią? - zastanawiał się mój mistrz. - Mogą spróbować. Ale - Shey spojrzał na nas spokojnie - wierzę w naszą połączoną siłę. Jestem przekonany, że nam się powiedzie. - Cóż, mam swój srebrny łańcuch - oznajmił stracharz. - Chłopak także. On krępuje mocniej niż jakiekolwiek sznury. Srebrny łańcuch działa na czarownice i większość magów. Wszystko wydawało się proste: mieliśmy nad magami i ich robotnikami przewagę liczebną, na naszą korzyść przemawiał też element zaskoczenia. Wówczas jednak kątem oka zauważyłem minę Alice. Wyglądała na zaniepokojoną. - Co się stało, Alice? - spytałem. - To nie uwięzienie maga mnie trapi - rzekła. - Lecz to, co stanie się potem, gdy pozostali dowiedzą się, co spotkało ich towarzysza. Bo wówczas przyjdą po nas - a jest ich całe mnóstwo. - Wszystko zostało starannie przemyślane i zaplanowane, dziewczyno - oświadczył stracharz. Schwytane konie i inni więźniowie zostaną zabrani na południowy wschód, tam, skąd przyszliśmy. Lecz nasza czwórka wraz z ważnym więźniem skieruje się w inną stronę - w dół wybrzeża. Stoi tam Zamek Ballycarbery, dom jednego z posiadaczy ziemskich. To potężna forteca, w której będziemy mogli bezpiecznie przesłuchać schwytanego maga.

- 25 -

*** Słońce zaszło i gdy zaczęło robić się ciemno, nadszedł czas działania. Widoczna w dole budowla została już niemal ukończona: wysoka, kwadratowa, drewniana konstrukcja balansująca na bruku. Liczyła sobie trzydzieści stóp wysokości i górowała nad całym rynkiem. Niezwykłe osiągnięcie jak na jeden dzień pracy. Wyczerpani robotnicy pakowali narzędzia, tymczasem obaj magowie czekali cierpliwie z rękami splecionymi na piersiach, ich konie stały uwiązane do słupka w najdalszym rogu placu. Nasi ludzie donieśli, iż magowie wynajęli pokoje w największej gospodzie naprzeciwko i wkrótce udadzą się na nocleg. Opuściliśmy swoje stanowisko, zeszliśmy na dół, na ulicę, i ruszyliśmy w stronę rynku, starając się trzymać w cieniu. Stracharz i Shey maszerowali na przedzie. Powoli podkradaliśmy się do magów, wiedząc, że nasi zbrojni nadciągają z tyłu, odcinając im szanse ucieczki. Nagle spętane konie zaczęły wierzgać i rżeć niespokojnie. Musiały wyczuć nasz zapach. Zaalarmowani magowie dobyli bułatów i zajęli pozycję obronną, zwróceni plecami do siebie. Shey i mój mistrz wyskoczyli z cienia i popędzili ku wrogom, biegliśmy z Alice tuż za nimi. Słyszałem wykrzykiwane rozkazy i kroki w ciemności - to cały nasz oddział zmierzał do celu. Najbliższy mag uniósł broń, lecz stracharz w biegu cisnął srebrny łańcuch. Z donośnym brzękiem poszybował w górę, tworząc idealną spiralę. Był to dobry, celny rzut - łańcuch opadł na głowę i ramiona maga, przyciskając mu ręce do boków, tak że bułat z hałasem upadł na bruk. Część łańcucha zacisnęła się wokół oczu i ust, tak iż schwytany nie mógł widzieć ani mówić. Skrępowanie ust jest bardzo ważne, gdy ma się do czynienia z wiedźmą rzucającą mroczne zaklęcia. Magowie także posługują się zaklęciami, toteż mistrz wolał nie ryzykować. Drugi mag obrócił się gwałtownie ku Sheyowi, dwie klingi zderzyły się z metalicznym zgrzytem. A potem mag wrzasnął, upuścił bułat i runął na twarz. Pod jego ciałem zbierała się kałuża krwi. Czterej robotnicy padli na kolana, unosząc ręce nad głowy i błagając o życie. Ludzie Sheya okrążali nas i potrzebowali zaledwie paru minut, by związać cieśli sznurami i odprowadzić ich na bok wraz z końmi. Podczas gdy nasza eskorta szykowała się do marszu na południowy wschód, w stronę Killarney, stracharz, Shey, Alice i ja zabraliśmy naszego więźnia w stronę Zamku Ballycarbery nieopodal miasteczka Cahersiveen. Już poza miastem obejrzałem się i zobaczyłem ponad dachami czarny dym i czerwony blask. Ludzie Sheya spalili drewnianą platformę, robotnicy na próżno się wysilali. Wszystko poszło dobrze, ale nie mogłem powstrzymać obaw, iż pożar zadziała niczym wici, ściągając do Killorglin wszystkich nieprzyjaciół.

Rozdział 6. Narzędzie tortur.

Ballycarbery wyglądało na potężną fortecę, o grubych kamiennych murach, z jedyną, wychodzącą na zachód, bramą. Zamek nie miał jednak fosy ani zwodzonego mostu i doświadczenie w kwestii fortyfikacji podpowiadało mi, że to poważna słabość. Oznaczała, że wrogowie mogą podejść pod same mury. Forteca miała już za sobą dni swojej świetności. Kamienne ściany porastał bluszcz. Zdesperowani najeźdźcy mogliby dzięki niemu wspiąć się na blanki. Mag, wciąż skrępowany srebrnym łańcuchem stracharza, trafił do lochu, gdzie miał czekać na poranne przesłuchanie. Nam przydzielono wygodne łóżka w zamku - niewyspani, nie traciliśmy czasu. Sprawdzając przed snem słój krwi, nie mogłem powstrzymać myśli, że w przeszłości sytuacja często

- 26 -

wyglądała zupełnie inaczej. Kiedy trafiliśmy do podobnej twierdzy, tkwiliśmy uwięzieni w ciemnych wilgotnych lochach, czekając na śmierć, podczas gdy nasi wrogowie wydawali rozkazy. Znów miałem sen - ten sam koszmar, w którym ścigała mnie Morrigan pod postacią wrony. Zdawało mi się jednak, że tym razem jest nieco mniej przerażający niż wcześniej. Bogini nadal zbliżała się stopniowo, ja jednak biegłem szybciej, coraz bliżej docierając do niewidocznej kryjówki. Nagle ocknąłem się, zlany zimnym potem, z walącym sercem czułem jednak nową nadzieję. Czyżbym się uczył i po każdej podobnej nocy zyskiwał więcej sił? W tym momencie zdarzyło się coś znacznie straszniejszego niż jakikolwiek nocny koszmar. Usłyszałem głuche łup, łup, łup kroków zbliżających się do łóżka, towarzyszył im syk płonącego drewna. Próbowałem otworzyć oczy, powieki jednak zanadto mi ciążyły; krótkimi głośnymi haustami wciągałem powietrze w płuca, serce tłukło mi się boleśnie w piersi. Wyczułem coś wielkiego obok łóżka, coś, co sięgało ku mnie. A potem poczułem na twarzy gorący oddech, nozdrza wypełnił mi ostry smród. Koło mojego lewego ucha przemówił aż nadto znajomy głos. To był Zły. - Już niemal należysz do mnie, Tomie. Prawie mogę cię dosięgnąć. Jeszcze tylko trochę czasu i słój zawiedzie! Wówczas będziesz mój! Otworzyłem oczy, spodziewając się, że ujrzę wielki łeb o zakrzywionych rogach i paszczę pełną ostrych zębów. Lecz ku swej uldze nie zobaczyłem nikogo. Wygramoliłem się z łóżka i wkrótce pojąłem, że było to coś więcej niż sen: nocna zjawa pozostawiła w deskach podłogi wypalone ślady kopyt. Tym razem wydawały się głębsze niż owej nocy w gospodzie. Kończył mi się czas. Moc słoja krwi słabła z każdą chwilą. *** Nie wspomniałem Alice i stracharzowi o tym, co się stało. Po co jeszcze podsycać ich strach? I tak nic nie mogli poradzić. Pozostawało mi tylko liczyć, że Grimalkin wkrótce się zjawi. Po śniadaniu zeszliśmy z Sheyem i trzema zbrojnymi strażnikami do lochu, by rozpocząć przesłuchiwanie więźnia. - Nie dostał jadła ani wody - oznajmił Shey, gdy zbliżaliśmy się do drzwi celi. - To powinno nieco rozwiązać mu język. Dwaj strażnicy dołączyli do nas wewnątrz wilgotnej zimnej celi, trzeci zamknął nas tam z magiem, czuwając na zewnątrz. Shey nie ryzykował i z całą pewnością doceniał moc naszego nieprzyjaciela. Cela okazała się przestronna, wyraźnie zaprojektowana z myślą o przesłuchiwaniu więźniów. Choć nie było w niej miejsca do spania poza siennikiem w kącie, na środku stał stół i trzy krzesła, jedno z rzemieniami służącymi do przywiązywania przesłuchiwanego. Stracharz zręcznym ruchem odwinął srebrny łańcuch krępujący maga, którego następnie szybko zakneblowano i związano mu ręce za plecami. W końcu strażnicy przypięli go do krzesła, a potem mój mistrz i Shey usiedli naprzeciwko po drugiej stronie stołu. Na blacie stała świeca, na ścianie obok drzwi płonęła pochodnia, rzucając dość światła do naszych celów. Zauważyłem też duży dzban wody i dwa małe kubki. Wraz z Alice stanęliśmy za plecami stracharza i Sheya, dwaj strażnicy ustawili się obok krzesła więźnia. - Zadamy ci teraz kilka pytań. - Oddech Sheya parował w blasku świecy. - Mądrze będzie odpowiedzieć szczerze. Inaczej możesz się spodziewać poważnych konsekwencji. Zrozumiałeś? Mag przytaknął. Na znak Sheya strażnik wyciągnął knebel z ust więźnia, który natychmiast zaczął się krztusić i kasłać. Wyraźnie miał kłopoty z mówieniem. - Wody... Dajcie mi wody, proszę - wychrypiał w końcu. - Za chwilę dostaniesz wody - poinformował go Shey. - Ale najpierw musisz odpowiedzieć na nasze pytania. Odwrócił się do stracharza i skinął głową. - Dlaczego kozia ceremonia czasami się nie udaje? - spytał bezzwłocznie mój mistrz. - Nic wam nie powiem! - Mag skrzywił się z pogardą. - Ani słowa! - Tak czy inaczej, wydobędziemy to z ciebie - rzekł Shey. - Istnieje sposób łatwy albo trudny. Wybór należy do ciebie... - Nie obchodzi mnie, czy przeżyję, czy umrę. - W takim razie jesteś albo bardzo odważny, albo głupi! - warknął Shey. - Bez wątpienia to drugie dodał, sięgając do kieszeni i wyciągając niewielki metalowy przedmiot, który położył na blacie przed

- 27 -

magiem. Przypominał szczypce. - Przed śmiercią czeka cię ból. Straszliwy ból! Czy tego właśnie pragniesz?! Stracharz skrzywił się, w oczach mu błysnęło. - Do czego dokładnie to służy? - spytał ostro, wskazując narzędzie. Farrell Shey podniósł je i przekonałem się, że bardziej przypomina kowalskie cęgi. - To bardzo wszechstronny instrument - rzekł cicho. - Można go używać na najróżniejsze sposoby, by przekonać do mówienia niechętnego więźnia. Można nim miażdżyć palce albo wyrywać zęby. - Nie uznaję tortur! - W głosie stracharza dźwięczał gniew. - I tylko głupiec się do nich ucieka. Więzień na mękach powie wszystko, byle tylko je zakończyć. Wiele osób fałszywie oskarżonych o czary, przyznało się na torturach. Tymczasowa ulga trwa krótko, a potem nadchodzi znacznie większy ból egzekucji i śmierci. Odłóż zatem to narzędzie albo nie zostanę tu ani chwili dłużej. Poczułem się dumny, że jestem stracharzem. Bardzo honorowo podchodziliśmy do swojej pracy. Shey zacisnął gniewnie usta, lecz schował narzędzie tortur z powrotem do kieszeni. Bez wątpienia długie lata nieustannej walki między magami i posiadaczami ziemskimi podsycały tylko wrogość i obie strony dokonywały strasznych zbrodni. Mrok wzrastał w siłę i dotykał wszystkich, nawet tych, którzy mu się sprzeciwiali. W końcu ja także uciekłem się do pomocy Mroku, aby przeżyć, kimże więc byłem, by osądzać innych. Mój mistrz powoli powtórzył pytanie. - Kozia ceremonia - dlaczego czasem się nie udaje? Mag zawahał się, w końcu jednak wbił wzrok w stracharza. - To dlatego - wymamrotał - że to, co czynimy, nie cieszy naszego boga. - Czy to znaczy, że nie wiecie, co go cieszy? - zdziwił się stracharz. - Od stuleci odprawiacie swe mroczne rytuały. Z pewnością do tej pory już to odkryliście? - To zależy od wielu czynników. Zmiennych, których nie da się przewidzieć. - Jakich zmiennych? - Chce mi się pić. Zaschło mi w gardle. Dajcie mi wody, a powiem wszystko... Kierując się odruchem i nie czekając na odpowiedź Sheya, wystąpiłem naprzód, podniosłem dzban i nalałem odrobinę wody do bliższego z dwóch kubków, po czym uniosłem go do ust maga i przechyliłem. Jego jabłko Adama podskoczyło, gdy łapczywie przełykał płyn. Kiedy skończył, odezwałem się po raz pierwszy od chwili, gdy przekroczyłem próg celi. - Jak masz na imię? - spytałem. - Cormac - odrzekł mag. Shey skrzywił się, lecz stracharz skinął mi głową z uśmiechem, jakby spodobało mu się to, że przejawiam inicjatywę. - Zatem, Cormacu - rzekł - jakie to zmienne? - Ważny jest wybór właściwego kozła. Staje się uświęconym gospodarzem, do którego ciała wnika nasz bóg Pan. Nie przyjmie ciała, które go nie zadowoli. Początkowo wybieramy siedem kozłów. Potem musimy wyselekcjonować najlepszego. Niełatwe to zadanie. Nasi widzący całymi dniami nad tym dyskutują. Mój mistrz przytaknął. - Jakie są inne zmienne? - naciskał. - Musimy złożyć ofiary z ludzi - w sumie trzy. One także muszą być doskonałe. Jedna to kobieta, która sama wybierze śmierć, z własnej woli poświęcając życie. Pozostałe dwie to magowie, także z własnej woli oferujący życie bogu. Tym razem jedną z ofiar mam być ja. Drugi zginął z waszych rąk obok drewnianej wieży - posłał gniewne spojrzenie Sheyowi. Stracharz z namysłem pokiwał głową. - Zatem dwaj magowie, którzy zgłaszają się, by umrzeć, nadzorują budowę platformy? - Tak. Tak nakazuje pradawny zwyczaj. - Co więc się stanie teraz, skoro jeden z ochotników zginął? - Nazywał się Mendace, był dzielnym człowiekiem, jego śmierć z rąk wrogów zadowala Pana, jakby była częścią ceremonii. To nie zaszkodzi naszej sprawie. - A co z tobą, Cormacu? - spytał mój mistrz. - Gdybyś tu zginął, czy twoja śmierć także zadowoliłaby boga?

- 28 -

- Tak. Jeśli mnie zabijecie, przyłożycie ręki do rytuału. - Mag uśmiechnął się po raz pierwszy. - To dlatego się nie boję. Chętnie przyjmę śmierć. - A gdybyśmy zdecydowali się cię nie zabić? Cormac nie odpowiedział. Tym razem to stracharz się uśmiechnął. - Rozumiem, że kiedy rytuał się już rozpocznie, nie można wybrać zastępcy? Aby się powiódł, ofiarą musisz być ty i nikt inny! Jeśli zatem zatrzymamy cię tu w zdrowiu, zapewne nie uda się przywołać Pana... Mag spuścił głowę. Długi czas bez słowa wbijał wzrok w blat stołu. - Myślę, że milczenie Cormaca wystarcza za odpowiedź - rzekł w końcu stracharz, odwracając się do Sheya. - Osiągnęliśmy już nasz cel. Teraz musimy tylko zatrzymać tego człowieka tutaj. Czy da się obronić zamek przed atakiem pozostałych magów? - Każdą twierdzę da się zdobyć - odparł Shey. - A nasi wrogowie są naprawdę zdesperowani. Bardzo prawdopodobne, że przypuszczą szturm. - W takim razie musisz ściągnąć do obrony zamku jak najwięcej ludzi, a także zaopatrzyć go dobrze przed oblężeniem - poradził mój mistrz. - Wszystko układa się znakomicie. Wytrwajmy tutaj, a potem latem, nim spróbują ponownie i będą słabsi niż kiedykolwiek, ruszcie wprost na Staigue i wytępcie ich raz na zawsze. Oto moja rada. Shey uśmiechnął się. - To dobra rada, Johnie Gregory. Tak właśnie uczynimy. Trwająca stulecia wojna być może wreszcie się zakończy i to ich przegraną. Dziękuję ci. Alice słuchała w milczeniu przesłuchania, teraz jednak spojrzała twardo na więźnia. - Kim jest kobieta, która zgłosiła się na ofiarę? - spytała. Przez chwilę sądziłem, że mag nie odpowie, potem jednak popatrzył wprost na nią. - Jedna z czarownic, które się z nami sprzymierzyły. Alice przytaknęła, po czym wymieniła ze mną nerwowe spojrzenia. Zatem jedna z celtyckich wiedźm przebywała w okolicy i wybierała się do Killorglin, aby oddać życie w ofierze. Teraz bez wątpienia przybędzie tutaj, dołączając do oblężenia Zamku Ballycarbery.

Rozdział 7. Oblężenie Ballycarbery.

Shey rozesłał posłańców z informacją o tym, co się stało, i natychmiast rozpoczął przygotowania do obrony zamku. Z ulgą patrzyłem, jak kilkunastu ludzi oczyszcza mur z bluszczu, tak by wrogowie nie mogli się po nim wspiąć. Następnego dnia nadciągnęli pierwsi żołnierze Ligi. Było ich niewielu - w sumie najwyżej pięćdziesięciu - lecz każda grupka przynosiła ze sobą spory zapas prowiantu oraz broni i wkrótce zamek został doskonale zaopatrzony. Teraz mógł tylko czekać na oblężenie - choć jego załoga liczyła niecałe osiemdziesiąt osób. - Sądziłem, że zdołacie wezwać więcej ludzi do obrony waszej sprawy - zauważył stracharz, gdy z zachodniej blanki obserwowaliśmy przybycie, jak zapowiedział przywódca Ligi Ziemskiej, ostatnich posiłków. Grupa składała się z pięciu zbrojnych i dwóch niewielkich wozów zaprzężonych w osły, wyraźnie przeciążone i bliskie upadku. - Nie jest ani lepiej, ani gorzej, niż liczyłem - odparł Shey. - Każdy z naszych członków sam też musi się bronić i pozostawić sobie dość służby.

- 29 -

Stracharz przytaknął, jakiś czas rozważał jego słowa, spoglądając na opadające ku morzu słońce. - Kiedy zaatakują? - spytał. - Dziś w nocy bądź jutro - odparł Shey. - Przyjdą ze wschodu przez góry. - Ilu? - Według ostatnich szacunków zapewne stu pięćdziesięciu. - Aż tylu? - stracharz uniósł brwi ze zdumienia. - Jak wielu z nich to magowie? - Magów jest około piętnastu, plus pół tuzina uczniów. Zapewne dwie trzecie z tej grupy zjawi się tutaj. Reszta pozostanie w forcie Staigue. - A pozostali? Kim są ich słudzy i poplecznicy? - Skupiają pod swoimi rozkazami około trzydziestu zbrojnych i kolejnych dziesięciu, którzy pracują dla nich jako kucharze, rzeźnicy, garbarze i kamieniarze. Kiedy jednak dochodzi do bitwy, uzupełniają swoje szeregi zaciągiem pochodzącym z grona biedaków - ludzi mających jedynie nędzne chatki i spłachetek ziemi, żyjących na granicy głodu. Walczą u boku magów w zamian za strawę dla swoich rodzin, ale też ze strachu. Kto odmówiłby wezwania, kiedy w chacie zjawia się wysłannik magów? Ich rekruci są jednak kiepsko uzbrojeni i często osłabieni głodem. - A wy i wasze sługi bez wątpienia przez całą zimę dobrze się odżywialiście, jesteście silni i zdolni do walki - mruknął stracharz. Słyszałem dezaprobatę w głosie mistrza, Shey jednak wyraźnie jej nie zauważył. Zgadzałem się ze stracharzem. Musieliśmy stawić czoło Mrokowi i zagrożeniu ze strony magów, lecz, jak to często bywa na tym świecie, możni walczyli o ziemię bądź swą dumę, a tymczasem biedacy cierpieli. - To niewątpliwie prawda - odparł Shey. - W zamku będziemy mieć strawę i zapasy, tymczasem rekruci na zewnątrz otrzymają jedynie skąpe racje. Oceniam, że jeśli magowie nie zdołają przebić się przez mur, w niecały tydzień będą musieli się wycofać. Będziemy ich nękać całą drogę do fortu. I maże w końcu Staigue upadnie, dając nam zwycięstwo. *** Tej nocy spałem dobrze. Alice wyrwała mnie z głębokiego snu, potrząsając za ramię. Na dworze wciąż było ciemno, trzymała w ręku świecę. - Są tutaj, Tom! - zawołała zatroskanym głosem. - Magowie! I jest ich całe mnóstwo! Ruszyłem za nią do okna wychodzącego na wschód i wyjrzałem. Jak daleko sięgałem okiem, widziałem zmierzające ku nam światła. Nasi wrogowie zebrali imponującą armię. Nie dało się ich policzyć, lecz sądząc po światłach, była znacznie liczniejsza, niż zapowiadał Shey. - Nie martw się, Alice - próbowałem ją pocieszyć. - Mamy tu dość prowiantu, by wytrzymać kilka tygodni. A poza tym, kiedy minie pora ceremonii, oblężenie na nic im się nie zda i odejdą. W milczeniu siedzieliśmy razem przy oknie, trzymając się za ręce. Na dworze zaczęły rozbłyskiwać ogniska, otaczając pierścieniem zamek. Bez wątpienia Alice myślała o tym samym co ja: celtycka wiedźma jest tam teraz, siedzi przy jednym z owych ognisk. Czy to ona łaknie na mnie zemsty? Czy w ogóle wie, że tu jestem? Pocieszałem się myślą, że nie zdoła mnie dosięgnąć - powstrzymają ją grube zamkowe mury. Lecz nadzieja umknęła, gdy świt ukazał nam w pełni sytuację. Zaprzęg wołów powoli ciągnął coś w stronę zamku - wielką metalową rurę na kołach. Mieli działo oblężnicze - potężną osiemnastofuntową armatę! Wraz z Alice widzieliśmy w akcji jedno z takich dział. Żołnierze użyli go, aby przebić mury Wieży Malkinów. Strzelając niezwykle celnie, trafiali ciężkimi kulami niemal dokładnie w ten sam fragment muru, który w końcu nie wytrzymał, otwierając drogę napastnikom. Wiele jednak zależało od umiejętności puszkarzy. Czy okażą się dość doświadczeni, by pokonać fortyfikacje Zamku Ballycarbery? Shey i jego ludzie nie wydawali się poruszeni tym, co się stało. Po solidnym śniadaniu z miodu i owsianki dołączyliśmy z Alice do niego i stracharza na murze. - Wiedzieliście, że mają działo oblężnicze? - spytał mój mistrz. - Wiedziałem, że takim dysponują. Odlano je w Dublinie ponad pięćdziesiąt lat temu. Od tej pory użyto go dwa razy i okazało się niezwykle groźną bronią. Magowie kupili je i przewieźli tu w zeszłym roku. Lecz nasi szpiedzy donoszą, że brak im doświadczonych puszkarzy.

- 30 -

Działo zawleczono na miejsce od zachodniej strony zamku. Przyjrzałem się uważnie zgromadzonym wokół ludziom. Pamiętałem, że oblężeniu Wieży Malkinów towarzyszył ogłuszający hałas, widziałem jednak umiejętności strzelców - to, jak pracowali razem jako zespół, a każdy z nich oszczędnymi ruchami robił, co do niego należało. Wśród naszych obrońców znalazło się sześciu czy siedmiu łuczników. Teraz sięgnęli po długie luki i zaczęli celować, jednakże odległość okazała się zbyt wielka, wiał przeciwny wiatr i ich strzały nie dotarły do celu. Patrzyłem, jak kanonierzy wsuwają do lufy ciężką żelazną kulę i zapalają lont. Zatkali dłońmi uszy. Rozległ się głuchy huk, z wylotu lufy wzniósł się obłok dymu, a żelazna kula rozpoczęła lot. Nie doleciała do zamkowych murów i poturlała się po gęstej trawie, lądując w końcu w kępie ostów. Na ten widok obrońcy zasypali załogę szyderstwami. Nieprzyjaciel potrzebował pięciu minut, by znów wystrzelić. Ta kula trafiła bardzo nisko w mur. Uderzeniu towarzyszył ogłuszający trzask, parę odłamków kamienia posypało się w trawę. Nie był to dobry strzał, lecz tym razem nikt już nie drwił. Następny ponownie nie dotarł do celu, potem jednak każda kolejna kula trafiała w kamienne mury zamku. Hałas był ogłuszający, lecz pociski nie poczyniły zbyt wielu szkód. Shey ruszył pomówić ze swymi ludźmi, każdego po kolei klepał po plecach. Był dobrym dowódcą, dbającym o morale. - Potrzeba wielkiej precyzji, by za każdym razem trafiać dokładnie w to samo miejsce - pokazałem stracharzowi. - Tym puszkarzom brak umiejętności, by się przebić. - Miejmy zatem nadzieję, że nie uczą się szybko, chłopcze - odparł. - Bo przywieźli mnóstwo kul i mają tydzień na poprawę celności! Istotnie. Oprócz beczułek wody służącej do ochładzania lufy i wielu worków prochu obok działa piętrzyły się dziesiątki ułożonych w piramidy kul armatnich, a w dali czekały wozy z dalszą amunicją. Obecnie brakowało im tylko umiejętności pozwalających właściwie posłużyć się potencjalnie niebezpieczną bronią. Po około godzinie działo umilkło, a do bramy zamku zbliżył się jakiś człowiek. Nie miał broni, wymachiwał białą flagą, trzepoczącą na zachodnim wietrze. Zatrzymał się blisko bramy i wykrzyczał swoją wiadomość. Sprawiał wrażenie przerażonego. - Moi panowie żądają, byście uwolnili maga Cormaca i natychmiast przekazali go w nasze ręce. Jeśli tak uczynicie, zostawimy was w spokoju. Niezgoda będzie miała poważne konsekwencje. Zburzymy wasze mury i każdy, kogo schwytamy, zapłaci głową! Twarz Sheya wykrzywiła się z gniewu. Patrzyłem, jak łucznicy napinają łuki i celują w posłańca, od śmierci dzieliły go zaledwie sekundy. Lecz dowódca skinął ręką i opuścili broń. - Wróć i powiedz swoim panom, że odmawiamy! - huknął. - Ich czas niemal już minął. Wasi głupi puszkarze nie zdołają przebić murów tego zamku. Wkrótce to my urządzimy oblężenie. Zdobędziemy wasz fort i nie zostawimy z niego kamienia na kamieniu. Posłaniec odwrócił się i pomaszerował z powrotem do obozu wroga. Po pięciu minutach działo znów się odezwało. *** Stracharz uznał, że to dobra okazja, bym nadrobił nieco zaległości w nauce. Późnym popołudniem udzielił mi lekcji historii Mroku. Opowiadał właśnie o grupie magów zwanych kobalosami, którzy ponoć mieszkają na północy. Choć wędrują na dwóch nogach, nie są ludźmi, z wyglądu przypominają lisy albo wilki. Brak jednak dowodów na to, że istnieją naprawdę - traktują o nich jedynie zapiski jednego z pierwszych stracharzy, niejakiego Nicholasa Browne'a. Czytałem o nich już wcześniej i nic z tego nie było dla mnie nowiną, próbowałem zatem namówić stracharza, abyśmy zajęli się znacznie ciekawszym tematem. Ostatecznie mieliśmy do czynienia z wrogimi bezecnymi magami, wyznawcami Pana. - A Pan? - spytałem. - Co o nim wiadomo? Stracharz wyciągnął z torby bestiariusz i zaczaj przerzucać kartki, póki nie dotarł do rozdziału o Starych Bogach. Wręczył mi książkę. - Najpierw przeczytaj, potem pytaj - polecił. Zapis o Panu okazał się bardzo krótki, przeczytałem go szybko.

- 31 -

PAN (ROGATY BÓG) Pan to Stary Bóg, pierwotnie czczony przez Greków, który włada przyrodą i przyjmuje dwie charakterystyczne postaci cielesne. W jednej z nich jest chłopcem grającym na trzcinowych piszczałkach; jego muzyka ma tak wielką moc, że nie może jej dorównać żadna ptasia pieśń, a porusza nawet kamienie. W drugiej postaci jest przerażającym bóstwem przyrody, którego nadejście przepełnia ludzi grozą - to od jego imienia wywodzi się słowo „panika". Teraz jego strefa wpływów rozszerzyła się i oddają mu cześć także kozi magowie z Irlandii. Po ośmiu dniach, podczas których składają oni ofiary z ludzi, Pan przechodzi przez portal z Mroku i na krótko wnika w ciało kozła. Odmienia kształt owego zwierzęcia, czyniąc z niego przerażającego stwora...

- To naprawdę krótki opis - zauważyłem. - Niewiele wiemy o Panu, prawda? - Masz rację, chłopcze - odparł mój mistrz. - Toteż póki tu jesteśmy, musimy dowiedzieć się jak najwięcej. Odkąd poczyniłem te zapiski, wiele się zmieniło. Teraz wiemy, że ceremonia odbywa się dwa razy w roku, nie zaś raz. Lecz mnie zawsze najbardziej fascynowała dwoistość Pana. W jednej postaci to muzyk; wydaje się niemal zacny. Druga, przerażająca, bez wątpienia należy do Mroku. - Czemu w ogóle istnieje coś takiego jak Mrok? - spytałem. - I skąd się wzięło? - Nikt nie wie na pewno - możemy jedynie zgadywać. Niewiele mam do dodania do domysłów, które zapisałem wiele lat temu w bestiariuszu. Nadal jednak wierzę, iż Mrok karmi się złem ludzi. Ludzka chciwość i żądza władzy jeszcze go wzmacniają i czynią niebezpieczniejszym. Gdybyśmy tylko potrafili odmienić serca mężczyzn i kobiet, osłabilibyśmy Mrok, jestem tego pewny. Żyję jednak dość długo, by wiedzieć, że łatwiej byłoby powstrzymać przypływ, niż dokonać takich zmian. Pozostaje nam tylko nadzieja. - Jeśli zdołamy uwięzić Złego, uczynimy jakiś początek - podsunąłem. - Bez wątpienia, chłopcze - stracharz zmarszczył brwi. - Trudno sobie wyobrazić, by mogło być gorzej niż teraz. Nawet Farrell Shey, nieprzyjaciel Mroku, gotów jest posłużyć się torturami, byle tylko zwyciężyć. Pokazuje to, jak źle dzieje się na świecie. Nagle zorientowałem się, że działo umilkło. - Przestali strzelać - zauważyłem. - Może armata się przegrzała i lufa pękła. Trzeba mnóstwa wody, by ochłodzić lufę działa. Jeśli puszkarze o tym zapomną, armata może nawet wybuchnąć, zabijając wszystkich dokoła. Ci ludzie nie byli fachowcami. Całkiem prawdopodobne, że do tego właśnie dojdzie. Nim jednak stracharz zdołał odpowiedzieć, do drzwi zastukał posłaniec i natychmiast wszedł, nie czekając na zaproszenie. Pilnie wzywano nas na mury. Kiedy wspięliśmy się po schodach, potrącili nas zbrojni, także biegnący na górę. Coś musiało się dziać - czyżby nowe niebezpieczeństwo? Alice już tam była; podeszła do nas, gdy mrugaliśmy, oślepieni słońcem opadającym ku morzu. Osłaniając oczy, wskazała ręką. - Magowie zebrali się wokół działa - oznajmiła. - Coś kombinują. Shey naprawdę się martwi. Gdy tylko wspomniała imię dowódcy, ten ruszył ku nam. Żołnierze na blankach rozstąpili się, by go przepuścić. - Myślę, że chcą posłużyć się magią - rzekł. - W Killorglin nie zagrażało nam niebezpieczeństwo z Mroku, bo było ich tylko dwóch. Teraz zebrało się dziewięciu i łączą swoje siły. Spojrzałem w dół, na działo. Magowie ustawili się w krąg. Nagle pojąłem, że nie interesuje ich sama armata: puszkarze klęczeli na ziemi, a magowie kładli dłonie na ich głowach i ramionach. W jakiś sposób przekazywali im moc. Ale jaką? Wiedzę i umiejętności doświadczonych kanonierów? Zapewne tak.

- 32 -

Obrońcy na murach umilkli. Słyszeliśmy wzdychający w oddali wiatr znad morza i ciche śpiewy magów. Po plecach przebiegły mi fale lodowatego zimna. Nawet z tej odległości wyczuwałem działanie magii mroku. Była silna i niebezpieczna. Jak bardzo niebezpieczna odkryliśmy dziesięć minut później, gdy działo znów ożyło. Pierwsza kula trafiła prosto w mur, nisko, tuż po lewej stronie bramy. Podobnie druga i trzecia. Uderzały niemal dokładnie w to samo miejsce. A choć do zmierzchu została godzina, widzieliśmy już wyraźne uszkodzenia. Mur był gruby, lecz zewnętrzna warstwa kamieni zaczynała pękać. Na dole w trawie zebrał się stosik odłamków. Noc przyniosła chwilową ulgę. Strzały umilkły. Wiedzieliśmy jednak, że rano wróg bez wątpienia podejmie ostrzał i oceniałem, że do wieczora oblegający zdołają się przebić.

Rozdział 8. Chudy Shaun.

Świt przyniósł ze sobą chmury i zapowiedź deszczu, lecz puszkarze magów prowadzili ostrzał z tą samą nową celnością. Choć wiatr wiał z południa, zamiast jak dotąd dokładnie zza działa, nasi łucznicy zdołali zasypać okolice armaty strzałami, powodując godzinną zwlokę, podczas której nieprzyjaciel przestawiał działo. Zwiększona odległość nie zmniejszyła jednak celności obsługi i ten sam fragment muru poddawano ciągłemu ostrzałowi. Co pięć minut trafiały weń kolejne kule. Czasem przerwy przedłużały się, gdy puszkarze chłodzili wodą rozgrzaną lufę. Późnym popołudniem sytuacja zaczęła wyglądać rozpaczliwie: w murze pojawiła się niewielka dziura. Według Sheya jeszcze kilka trafień wystarczy, by poruszyć umocnienia w górze, a wówczas z muru pozostanie sterta gruzów, po której napastnicy bez problemu dostaną się do zamku. W rozpaczy wyprowadził dwudziestoosobowy oddział konnych przez główną bramę. Ruszyli wprost na działo, zamierzając zabić puszkarzy. Najpierw jednak przechwycili ich jeźdźcy wroga, a potem piechota. Mimo oporu wydawało się, że mają szansę: ludzie Sheya zbliżali się i przebijali ku działu. Jeszcze parę minut i osiągnęliby cel, wówczas jednak ktoś wtrącił się do walki. Rosły, muskularny mężczyzna o ogolonej głowie i koziej bródce skoczył pomiędzy walczących. W dłoniach trzymał wielki topór bojowy o podwójnym ostrzu i posługiwał się nim z morderczą wprawą. Zwalił z koni dwóch naszych żołnierzy, każdego jednym ciosem, i natychmiast szala się przechyliła. Wrogowie podjęli walkę z nowym zapałem, Shey musiał pospiesznie zaimprowizować odwrót w stronę bramy. Ledwie zdążyliśmy ją zaryglować, nim wróg dotarł do murów. Nie pozostał tam długo. Łucznicy Ligi zabili i zranili kilku napastników; reszta wycofała się za plecy puszkarzy. Spodziewałem się, że natychmiast rozpoczną ostrzał, zamiast tego potężny mężczyzna sam podszedł do zamku. Nie niósł białej flagi, lecz topór oparty o ramię. W odróżnieniu od posłańca wydawał się pewny siebie i maszerował zawadiackim krokiem. Shey z powrotem wspiął się na mury i stanął obok stracharza. - To jest magister Doolan, Rzeźnik, przywódca magów. Doolan zatrzymał się w dole i spojrzał na nas. - Kto tu zejdzie i stanie do walki? - huknął drwiąco. Nie uzyskawszy odpowiedzi, zaśmiał się z pogardą. - Co za banda tchórzy! Nie znajdzie się wśród was ani jeden prawdziwy mężczyzna? zawołał i zaczął przechadzać się przed murem, wyzywająco machając toporem. - Zabić go! - polecił łucznikom Shey.

- 33 -

Zaczęli strzelać do maga. Nie miał broni i zdawało się, że zaraz zginie. Lecz z jakiejś przyczyny wszystkie strzały chybiały albo nie docierały do celu. Czyżby odpierał je za pomocą magii? Skoro magowie umieli zaklęciem zamienić nowicjuszy w fachowych kanonierów, bez wątpienia potrafili też osłabić łuczników. Wówczas jednak jedna ze strzał pomknęła wprost ku niemu, wydawało się pewne, że przeszyje serce olbrzyma, on jednak zakręcił swym toporem jak piórkiem i odbił pocisk w trawę. Ze śmiechem odwrócił się do nas plecami i. niespiesznie powrócił do swoich. Każda z wypuszczanych za nim strzał spadała na ziemię. Działo natychmiast odezwało się ponownie. *** W końcu zaczęło zmierzchać i puszkarze przestali zasypywać pociskami osłabione miejsce w zachodnim murze, wiedzieliśmy jednak, że następny dzień będzie krytyczny: spodziewaliśmy się, że gdy tylko mur runie, nieprzyjaciel przypuści atak na zamek. Niedługo po zmroku spotkaliśmy się z Sheyem. - Jutro, zapewne wczesnym rankiem, zamek upadnie - przyznał. - Proponuję, byście, gdy tylko przebiją się przez mur, uciekli, zabierając ze sobą więźnia. Mogę przydzielić wam do ochrony czterech żołnierzy. Ja sam zostanę tutaj z resztą moich ludzi. Będziemy walczyć i drogo sprzedamy życie. Stracharz z powagą pokiwał głową. - To najlepsze wyjście. Ale czy nas nie zobaczą? - Od południowej strony w murze zbudowano małe ukryte wyjście, zasłonięte krzakami i pryzmą ziemi. Wróg skupi swą uwagę na wyłomie. Macie spore szanse ucieczki. - Musimy utrzymać maga przy życiu i z daleka od nich - rzekł stracharz. - Dokąd mamy się udać? Czy istnieje inne schronienie? - Nie, musicie wrócić da mojego domu w Kenmare. To najbezpieczniejsze miejsce. - Shey pokręcił głową i westchnął. - Ale nie pójdzie wam łatwo. Czeka was niebezpieczna przeprawa. Na południu i wschodzie rozciągają się rozległe bagna. Proponuję, abyście skierowali się w stronę rzeki Inny, a następnie podążyli wzdłuż niej w góry. Moi ludzie znają drogę. Przeprowadzą was, omijając Staigue szerokim łukiem od północy i unikając fortu. Potem skręcicie na południowy wschód do Kenmare. - Nie byłoby lepiej, gdybyśmy wymknęli się teraz, na długo przed świtem? - podsunąłem. - Może i wyjście jest dobrze ukryte, ale szpiedzy mogli donieść o nim magom. W ciemności mielibyśmy większe szanse. Alice uśmiechnęła się z aprobatą, lecz przez moment sądziłem, że stracharz zlekceważy mój pomysł. On jednak podrapał się po brodzie i przytaknął. - Chłopak może mieć rację - rzekł do Sheya. - Czy byłby to jakiś problem? - Ależ nie. Za godzinę możecie opuścić zamek. Rozpoczęliśmy zatem przygotowania. Żołnierze przyprowadzili z lochu maga i obwiązali go sznurami. Założyli mu także przepaskę na oczy i knebel, by nie mógł wezwać pomocy, nogi jednak pozostawili wolne. Wówczas pożegnaliśmy się z Sheyem, życząc mu powodzenia w zbliżającej się bitwie. Czterej żołnierze przydzieleni do naszej eskorty wskazywali drogę do południowej bramy; wspiąwszy się na kamienne stopnie, nasłuchiwali uważnie odgłosów z zewnątrz. Kiedy uznali, że droga jest wolna, dali sygnał dowódcy niewielkiego oddziału zbrojnych, czekającego obok. Oddział ten stacjonował tu, by zapobiec atakowi na bramy z zewnątrz. Dowódca przekręcił w zamku wielki klucz. Metalowe drzwi otwierały się do wewnątrz. Uchyliły się powoli, ukazując stertę kamieni i ziemi. Dwaj jego ludzie, uzbrojeni w łopaty, wystąpili naprzód i szybko oczyścili przejście, nagle na policzkach poczuliśmy chłodny powiew. Podczas gdy pracowali, stracharz powiódł wzrokiem po naszych twarzach i odezwał się głosem niewiele donośniejszym od szeptu: - Gdyby coś poszło nie tak i musielibyśmy się rozdzielić, spotkajmy się nad rzeką. Było zupełnie ciemno. Ponieważ nie mogliśmy zabrać pochodni ani latarni, musieliśmy trzymać się razem. Jakieś pięć kroków od bramy wznosił się kopiec ziemi, mający ukryć ją przed obserwatorami nadal jednak istniała możliwość, że żołnierze wroga czekają na zewnątrz. Co, jeśli magowie odkryli istnienie tajnego wejścia? Potężna wiedźma z Pendle z pewnością zdołałaby je wywęszyć.

- 34 -

To była najniebezpieczniejsza chwila. Czterej żołnierze wyszli pierwsi, wspinając się po stromym zboczu i ukrywając w krzakach na szczycie. Nasłuchiwaliśmy, lecz na zewnątrz panowała cisza. Droga ucieczki zdawała się wolna. Stracharz pchnął przed sobą potykającego się więźnia, Alice i ja ruszyliśmy za nimi. Uklękliśmy w trawie, słuchając cichego odgłosu zamykanych drzwi. Teraz zostaliśmy sami; w razie ataku nie mogliśmy już oczekiwać pomocy żołnierzy z zamku. Wspięliśmy się na zbocze i przykucnęliśmy obok eskorty. W dali, na południu, zachodzie i wschodzie płonęły ogniska. Wróg otaczał nas ze wszystkich stron, lecz między ogniskami ziały luki, niektóre większe niż inne. Część nieprzyjaciół będzie pełnić warty, nasłuchując niebezpieczeństwa, liczyliśmy jednak na to, że większość już zasnęła. Zaczęliśmy czołgać się w dół wzgórza, jeden za drugim. Na dole podkradliśmy się bliżej, trzej żołnierze szli pierwsi, potem stracharz z czwartym, prowadząc między sobą więźnia. Alice dreptała tuż za nimi, ja zamykałem pochód. Co kilka minut zatrzymywaliśmy się i zastygaliśmy w bezruchu, przypadając do mokrej ziemi. Po jakimś kwadransie niemal zrównaliśmy się z pierścieniem ognisk okalających zamek. Znajdowaliśmy się w połowie drogi między dwoma z nich, odległymi o pięćdziesiąt kroków. Widziałem wartownika stojącego przed szałasem ze zwierzęcych skór rozpiętych na drewnianym rusztowaniu. Inni, którzy nie zmieścili się w namiocie, spali na ziemi, grzejąc się przy ognisku. To była najtrudniejsza część naszej ucieczki. Gdyby nas teraz dostrzeżono, dziesiątki zbrojnych dotarłoby do nas w ciągu paru sekund. Znów ruszyliśmy naprzód, pozostawiając za sobą ogniska. Gościnna ciemność czekała, by nas pochłonąć i ukryć przed okiem nieprzyjaciół. Po raz kolejny odpoczęliśmy, leżąc twarzami do ziemi. I wówczas, gdy znów zaczęliśmy pełznąć naprzód, jeden z naszych żołnierzy zakasłał. Natychmiast zamarliśmy. Zerknąłem w lewo i przekonałem się, że wartownik pełniący straż przed najbliższym namiotem, zmierza ku nam. Wstrzymałem oddech. Zatrzymał się, ale nadal patrzył w naszą stronę. Słyszałem, jak żołnierz przede mną dławi się i krztusi. Walczył z nieznośnym pragnieniem odkaszlnięcia. Jeśli mu się nie uda, narazi życie nas wszystkich. Przegrał tę walkę i zakasłał donośnie. Wartownik krzyknął coś i dobywając miecza, rzucił się ku nam. Odpowiedziały mu inne krzyki, dołączyli do niego kolejni żołnierze wroga. Zerwaliśmy się z ziemi i pomknęliśmy pędem naprzód. Teraz pozostawało liczyć na to, że zdołamy w ciemności zgubić prześladowców. Nasza eskorta uciekała ile sił w nogach, my także. Przez parę chwil Alice pędziła tuż przede mną, potem jednak minąłem stracharza, który zmagał się ze skrępowanym Cormakiem. Złapałem maga za drugie ramię i razem pociągnęliśmy więźnia. Okazało się to jednak beznadziejne. Kiedy się obejrzałem, ujrzałem pochodnie i usłyszałem tupot stóp. Ścigający zbliżali się szybko. Grunt pod stopami stawał się coraz bardziej niepewny, nierówny i pełen kałuż. Znaleźliśmy się na skraju bagna. Bez wątpienia prowadziły przez nie bezpieczne ścieżki, ale zdążyliśmy się już rozproszyć. Nasi przewodnicy uciekali gdzieś z przodu i obawiałem się, że natrafimy na niebezpieczne trzęsawisko, które wessie nas w toń. Największe zagrożenie deptało nam po piętach, toteż działając równocześnie i instynktownie, wraz ze stracharzem wypuściliśmy więźnia, popychając go na kolana i obróciliśmy się, unosząc w gotowości laski, by stawić czoło napastnikom. Pamiętam, że zastanawiałem się, gdzie podziała się Alice. Była bez broni, nie mogła stanąć i walczyć, ale też nie mogła sobie pozwolić, by oddalić się zanadto od dającego jej ochronę słoja krwi. Potem jednak musiałem się skupić na chwili obecnej. Brodaty mag unoszący w prawej dłoni miecz, w lewej pochodnię, pędził wprost na mnie, celując w moją głowę, jego wargi rozciągnęły się, ukazując zęby. Wyglądał niczym dzikie zwierzę. Nie zwracając uwagi na miecz, pchnąłem końcem laski, celując w jego czoło. Cios dotarł do celu, a siła rozpędu maga dodała mu jeszcze mocy. Mężczyzna runął na ziemię, upuszczając broń. Za nim jednak postępowali kolejni, otaczali nas zewsząd. Przez kilka chwil stałem zwrócony plecami do mistrza. Ponownie niemal w tej samej chwili nacisnęliśmy przyciski i wypuściliśmy ukryte w laskach klingi. Teraz musieliśmy zabijać albo zginąć. Walczyliśmy rozpaczliwie, wirując i dźgając, w końcu jednak po naporem napastników rozdzieliliśmy się. Zagrożony ze wszystkich stron, bez pomocy i wsparcia, zaczynałem się już męczyć; ataki nie ustępowały. Sądziłem, że już po mnie, nagle jednak dostrzegłem swoją szansę. Trzej żołnierze napierali mocno, ale tylko jeden miał w dłoni pochodnię. Wytrąciłem mu ją i upadla, gasnąc na mokrej ziemi i pogrążając nas w ciemności. W zamęcie pobiegłem na, jak sądziłem, południowy wschód, w stronę rzeki Inny. Stracharz powiedział nam, byśmy się tam spotkali, jeśli coś pójdzie nie tak. Z całą pewnością poszło nie tak i coraz bardziej martwiłem się o Alice. Jeżeli zanadto oddaliła się od słoja krwi, Zły po nią przybędzie.

- 35 -

Próba ucieczki z zakładnikiem okazała się katastrofą. Umykaliśmy rozproszeni, a magowie z pewnością odnaleźli więźnia. Teraz będą mogli przeprowadzić ceremonię. Ligę czekały mroczne czasy. W pewnym momencie przystanąłem i obejrzałem się, nasłuchując. Nie dostrzegłem ani śladu pościgu, lecz moje oczy przywykły już do ciemności i widziałem odległe ogniska, nie większe niż małe punkciki światła w mroku. Szedłem zatem dalej, nieco ostrożniej, sprawdzając laską głębokość wody przede mną. Raz czy dwa ocaliło mnie to przed utonięciem bądź wciągnięciem w bagno. Mimo to wciąż potykałem się o duże kępy trawy bądź zanurzałem po kolana w lodowatej, cuchnącej wodzie. To, co zapadło mi w pamięć z mapy Sheya, nie dawało zbyt wielu wskazówek odnośnie tego, jak długo powinna trwać wędrówka i jaka okaże się trudna. Pamiętałem, że aby dotrzeć do rzeki, muszę trzymać się północnej strony gór. Poza tym nieszczególnie zapamiętałem okolicę. Wiedziałem jednak, że gdzieś na południowym skraju wzgórz mieści się fort Staigue. Część magów i ich służących pozostała w nim - za wszelką cenę zatem musiałem go unikać. *** Trudno było ocenić upływ czasu, wreszcie jednak niebo przede mną zaczęło się rozjaśniać, stąd wiedziałem, że wkrótce nastanie świt. Miałem nadzieję, że wówczas zorientuję się, gdzie leżą góry, i znajdę rzekę, okazało się jednak inaczej. Wkrótce ujrzałem napływające ku mnie smużki mgły, która spowiła mnie szybko. W nieruchomym powietrzu słyszałem jedynie własny oddech i mlaskanie butów w błocie. Poza tym wokół panowała cisza. Później, w pierwszym brzasku dnia ujrzałem wyrastający z mgły domek. Zza drzwi wyłonił się wysoki chudy mężczyzna ze szpadlem na ramieniu. Miał na sobie kurtkę z kapturem, podobnym do mojego, lecz na jego czole nie dostrzegłem śladu włosów. Z daleka przypominał kopacza torfu szykującego się do ciężkiej pracy i chcącego jak najlepiej wykorzystać krótki zimowy dzień. Ruszył mi naprzeciw i obdarzył szerokim uśmiechem. Wtedy dopiero dostrzegłem, jak bladą i pociągłą ma twarz. Nie była to twarz kogoś, kto pracuje na świeżym powietrzu. - Wyglądasz, jakbyś zabłądził, chłopcze. Dokąd zmierzasz? - spytał głosem ostrym jak rechot starej ropuchy. Skóra na jego policzkach napinała się mocno, z bliska zdawała się lekko żółta, jakby niedawno chorował. Oczy miał głęboko osadzone, jak gdyby zapadały się w czaszkę, otoczone ciężkimi powiekami i fałdami skóry. - Idę w stronę rzeki - oznajmiłem. - Mam się tam spotkać z przyjaciółmi. - Nieco zboczyłeś ze szlaku, powinieneś skręcić o tam - wskazał ręką nieco bardziej na wschód. Maszerowałeś całą noc? Przytaknąłem. - Cóż, w takim razie pewnie zmarzłeś i zgłodniałeś. Jejmość Scarabek da ci coś do jedzenia i pozwoli ogrzać się przy ogniu - wskazał ręką frontowe drzwi domku. - Zastukaj cicho, by nie obudzić małego i poproś o śniadanie. Powiedz, że przysyła cię Chudy Shaun. Mężczyzna wyglądał dziwnie, ale bardzo potrzebowałem strawy i schronienia. Podziękowałem skinieniem głowy, zbliżyłem się do domku i zastukałem lekko w drzwi, starając się nie czynić zbytniego hałasu. Z wnętrza dobiegło mnie szuranie bosych stóp, drzwi uchyliły się odrobinę. W środku było ciemno, wydało mi się jednak, że dostrzegam jedno niemrugające oko. - Przysyła mnie Chudy Shaun - powiedziałem zniżając głos, by nie obudzić dziecka. - Powiedział, że poczęstuje mnie pani śniadaniem. Jeśli to nie kłopot... Przez chwilę, która zdawała się trwać całe wieki, kobieta nie odpowiadała. Potem jednak drzwi otwarły się bezszelestnie i ujrzałem niewiastę w zielonym wełnianym szalu. To musi być jejmość Scarabek, pomyślałem. Wydawała się smutna i podobnie jak Shaun miała bardzo bladą skórę oraz zaczerwienione oczy sugerujące, że albo niedawno płakała, albo też nie spała całą noc. Zapewne dziecko nie pozwalało jej zasnąć. - Wejdź - rzekła łagodnie. Pamiętam, że pomyślałem, jak bardzo jej głos różni się od ochrypłego skrzeku Chudego Shauna. - Ale laskę zostaw na dworze. Nie potrzebujemy tu pomocy stracharza. Bez zastanowienia posłuchałem i oparłem laskę o ścianę obok okna, po czym przekroczyłem próg. Domek był niewielki i przytulny, na palenisku płonął torfowy ogień. Obok stały dwa zydle, a pod ścianą niewielka kołyska na biegunach; nim Scarabek zniknęła w kuchni, poruszyła nią, by uspokoić dziecko.

- 36 -

W kilka chwil później powróciła, w dłoniach niosąc niewielką miskę, którą mi wręczyła. - Proszę, to wszystko, co mam, odrobina owsianki. Jesteśmy biedni, czasy mamy ciężkie i muszę myśleć o swojej rodzinie. Podziękowałem jej i zacząłem zajadać palcami cienką owsiankę. Była zimna i nieco oślizgła, ale po tym, co powiedziała gospodyni, starałem się nie okazywać niesmaku. Tak naprawdę nie była najgorsza - jedynie nieco osobliwa i lekko pikantna. O dziwo jednak, zaschło mi po niej w ustach. - Dziękuję - rzekłem, kiedy skończyłem, zjadając wszystko do ostatniego kęsa. - Czy mógłbym też prosić o kubek wody? - Nie potrzebujesz wody - odparła tajemniczo Scarabek. - Może położysz się przed ogniem i dasz odpocząć swoim młodym kościom aż do zmroku? Kamienne płyty mimo bliskości ognia były zimne i twarde, nagle jednak ogarnęło mnie ogromne znużenie i jej propozycja zabrzmiała rozsądnie. Wyciągnąłem się zatem przed kominkiem. - Zamknij oczy - rozkazała Scarabek. - Tak będzie mądrzej. Wszyscy poczujemy się lepiej, kiedy zapadnie zmrok. Pamiętam, iż pomyślałem, że to dziwna uwaga. Poczułem w głowie zamęt. Co miała na myśli? Jak mrok mógł sprawić, że „wszyscy poczujemy się lepiej"? Co więcej, słońce wstało zaledwie pół godziny wcześniej. Minie kolejnych dziewięć godzin, nim znów zacznie zmierzchać. Czy oczekiwała, że przeleżę tu cały czas? I czy nie miałem czegoś do załatwienia? Musiałem się z kimś spotkać. Ale nie mogłem sobie przypomnieć z kim ani gdzie.

Rozdział 9. Małe, zimne palce.

Otworzyłem oczy; w domku było ciemno, ja sam zmarzłem i zesztywniałem. Ogień zgasł, lecz na kominku płonęła świeca. Czułem ogromne znużenie, chciałem znów zamknąć oczy i pogrążyć się w głębokim śnie. Właśnie miałem to zrobić, gdy zobaczyłem coś i sapnąłem z troską. Kołyska dziecka przewróciła się i leżała na boku. Noworodek wysunął się z niej do połowy, wciąż opatulony w wełniany kocyk. Próbowałem zawołać jego matkę, lecz gdy otworzyłem usta, wydobył się z nich jedynie cichy skrzek. Uświadomiłem sobie nagle, że oddycham bardzo szybko; serce trzepotało mi w piersi przerażająco nieregularnie i bałem się, że lada moment stanie. Nie mogłem poruszyć nawet palcem. Czyżbym poważnie zachorował? Może złapałem na bagnach jakąś gorączkę? Nagle wydało mi się, iż kocyk dziecka się poruszył. Wzdrygnął się lekko, a potem zaczął rytmicznie podnosić się i opadać, sugerując, że dziecko nadal oddycha i przeżyło upadek. Ponownie próbowałem wezwać matkę, lecz zdołałem jedynie krzyknąć cicho i wysiłek ten tak bardzo pobudził moje serce, że zacząłem dygotać cały, lękając się, iż zaraz umrę. Wtem zorientowałem się, że wełniany kocyk porusza się jakby inaczej. Zdawał się powoli do mnie zbliżać. Jak duże było dziecko? Dość duże, by umieć raczkować? Choć koc okrywał je całe i nie mogło widzieć, dokąd zmierza, kierowało się wprost ku mnie. Może słyszało mój oddech? Szukało ciepła i oparcia? Dlaczego Scarabek nie przyszła sprawdzić, co się z nim dzieje? I wtedy usłyszałem dziwny dźwięk. Dobiegał od strony dziecka. Mimo panującej w pokoju głębokiej ciszy, nie słyszałem oddechu -jedynie rytmiczne postukiwanie. Brzmiało to jak zgrzytanie zębów. Nagle ogarnął mnie lęk. Niemowlęta nie mają zębów!

- 37 -

Nie, to musiało być co innego. W chwili, gdy myśl ta pojawiła się w mojej głowie, po plecach przebiegł mi lodowaty dreszcz, ostrzeżenie, że w pobliżu czai się coś z Mroku. Rozpaczliwie próbowałem poruszyć rękami i nogami, nadal jednak pozostawały sparaliżowane. Leżałem na podłodze, patrząc bezradnie. Kiedy dziecko podpełzło bliżej, wełniany kocyk jakby zatrząsł się i usłyszałem głośne sapnięcie, jak gdyby coś, co skrywało się pod nim, długi czas wstrzymywało oddech, a teraz rozpaczliwie łaknęło energii niezbędnej do olbrzymiego wysiłku. Dotarło do mojej stopy i zatrzymało się na parę chwil. Ponownie usłyszałem dźwięk przywodzący na myśl głęboki oddech, lecz tym razem rozpoznałem ów odgłos: mój pierwszy domysł okazał się błędny. To było węszenie, jak u wiedźmy, pozwalające zebrać informacje na temat każdego. Stwór zostawił mój but i zaczął przesuwać się wzdłuż ciała, zatrzymując się przy piersi. Ponownie bardzo głośno pociągnął nosem. Wzdrygnąłem się, gdy rozpoczął wspinaczkę. Czułem przesuwające się po moim ciele cztery niewielkie kończyny. Nawet przez ubranie wydawały się bardzo zimne, niczym kawałki lodu. Cokolwiek to było, dotarło w końcu do mej twarzy i poczułem narastającą panikę. Serce waliło mi jak oszalałe. Co to było? Jaki straszliwy stwór ukrywał się pod ruchomym kocykiem? Próbowałem przekręcić się na bok, ale nie miałem sił. Zdołałem jedynie odrobinę unieść głowę. Nie mogłem też odepchnąć stwora rękami - drżały bezradnie po bokach, podczas gdy po czole ściekały mi strużki potu wpadające do oczu. Nie mogłem się bronić. Stwór dotarł do mego gardła i uniósł się lekko na małych rączkach, jakby chciał spojrzeć mi w twarz. Kocyk zsunął się, toteż ujrzałem oblicze owej istoty. Spodziewałem się potwora i moje obawy ziściły się w pełni - choć nie tak, jak oczekiwałem. Głowa była nie większa niż u dwu-trzymiesięcznego dziecka, lecz twarz należała do malutkiego starca: pełna złości i rozpaczliwego pragnienia. I bardzo przypominała Chudego Shauna, kopacza torfu, który przysłał mnie tu na śniadanie. Nagle zrozumiałem, że choć istotnie zostałem nakarmiony owsianką, ja także miałem stać się posiłkiem - strawą dla tego groteskowego stwora. W tym, co zjadłem, musiała kryć się usypiająca mikstura, która osłabiła mnie i pozbawiła mocy. Teraz stwór otworzył szeroko usta, ukazując długie, ostre jak szpilki zęby, celujące w moje gardło. Poczułem na szyi małe zimne palce, a potem nagłe ukłucie bólu, gdy zęby przebiły skórę. Stwór zaczął chłeptać głośno i czułem, jak wysącza z mego ciała krew - a wraz z nią życie. Nie miałem siły, żeby stawić opór. Ból nie był wielki, czułem tylko, iż odpływam w stronę śmierci. Nie mam pojęcia, jak długo to trwało, lecz następną rzeczą, jaką ujrzałem, była Scarabek maszerująca przez pokój, jej cień tańczył na suficie w blasku świecy. Podeszła do mnie i ostrożnie oderwała ode mnie stwora. Gdy go uniosła, poczułem szarpnięcie w gardle, kiedy wysunęły się z niego zęby. Zaniosła potworka do kołyski nadal leżącej na boku i ponownie opatuliła w kocyk. Zaczęła śpiewać niskim głosem - kołysankę, którą ludzka matka mogłaby zanucić swojemu dziecku. Następnie ustawiła kołyskę, umieściła stwora w środku i ostrożnie okryła, by nie zmarzł. Potem wróciła, patrząc na mnie z góry. Przekonałem się, iż jej twarz się zmieniła. Wcześniej musiała posłużyć się zaklęciem maskującym. Teraz ujrzałem, kim była naprawdę, i rozpoznałem ją natychmiast. Nie miałem wątpliwości: to była celtycka wiedźma z moich snów. Te same oczy - jedno zielone, drugie niebieskie - które widziałem w chmurach, gdy zbliżaliśmy się do Irlandii i kiedy rozprawiliśmy się z bełkaczem w Dublinie. Zadrżałem, widząc płonące w nich zło. Ale jak to możliwe? Jak mogła powrócić z martwych, skoro psy pożarły jej serce? - Tom Ward! O, jakże łatwo wpadłeś w moje ręce! Odkąd zbliżyłeś się do tych brzegów, obserwowałam cię i czekałam! - zawołała. - Wystarczyło najprostsze zaklęcie, żeby zwabić cię do mego domu. Jak pięknie posłuchałeś, zostawiając na progu swą cenną laskę. Teraz znalazłeś się całkowicie w mej mocy. Moje życie wkrótce się skończy, poświęcę duszę na ofiarę dla boga Pana. Ty także zginiesz, najpierw jednak będziesz straszliwie cierpiał za to, co zrobiłeś mojej siostrze. Siostrze... Czyżby były bliźniaczkami? Wyglądały identycznie. Chciałem ją spytać, ale brakowało mi sił nawet, żeby zaczerpnąć tchu. Jak wiele krwi wyssał ze mnie potworek? Walczyłem, by nie stracić przytomności, lecz świat zaczął wirować i osunąłem się w ciemność. Czarownica przyrzekła, że będę cierpiał, ja jednak już czułem się bliski śmierci - choć nie odczuwałem strachu, jedynie straszliwe znużenie. ***

- 38 -

Nie mam pojęcia, jak długo pozostawałem nieprzytomny, ale gdy się ocknąłem, usłyszałem głosy: kobietę i mężczyznę, rozmawiających cicho. Próbowałem zrozumieć, co mówią - coś o kurhanach i podróży na północ. W końcu znalazłem dość sił, by otworzyć oczy. Oboje stali nade mną - czarownica Scarabek i mężczyzna zwany Chudym Shaunem. Czy jednak naprawdę był mężczyzną, czy czymś innym? Ściągnął kaptur, odsłaniając głowę, wychudzoną niemal jak u trupa. Pod cienką, suchą jak pergamin skórą wyraźnie widziałem zarys czaszki; na łysinie odłaziła całymi płatami. - W lewej kieszeni płaszcza ukrywa śmiercionośną broń - oznajmiła Scarabek. - Odbierz mu ją, Shaun, ja nie mogę jej dotknąć. Chudy Shaun sięgnął do mojej kieszeni. Nie miałem siły, by się przeciwstawić, toteż bez trudu wyciągnął mój srebrny łańcuch. Gdy to uczynił, dostrzegłem ból na jego twarzy: wzdrygnął się i upuścił go na ziemię, poza moim zasięgiem. - Skrępował nim moją siostrę, zanim zginęła. Ale nie będzie go już potrzebował. Jego życie jako ucznia stracharza dobiegło końca. Teraz zabierzemy go na północ, Shaun - oznajmiła wiedźma. Mam zamiar mocno go zranić i pozwolić, by zakosztował choć po części cierpień, jakich doświadczyłam. Byłem zrozpaczony utratą łańcucha, przynajmniej jednak Shaun nie odkrył słoja krwi w mojej kieszeni. Chudy Shaun podszedł bliżej, podniósł mnie i zarzucił sobie na ramię, tak jak mój mistrz dźwigał spętane czarownice, zanim umieszczał je w dole. Przytrzymywał mnie za nogi, toteż głowa zwisała mi blisko jego pięt. Nie miałem sił, by stawić opór, czułem też otaczający go osobliwy piżmowy zapach, odór wilgotnych podziemnych jam. Najbardziej jednak zdumiało mnie to, jak niezwykle zimne miał ciało - choć czułem i słyszałem, jak oddycha, miałem wrażenie, że dźwiga mnie nieboszczyk. Co ciekawe, choć ciało miałem bez sił, umysł dziwnie się przebudził. Posłuszny naukom stracharza, starałem się dokładnie ogarnąć sytuację. Opuściliśmy domek i skierowaliśmy się na północ. Scarabek maszerowała pierwsza, tuląc do piersi stwora w wełnianym kocyku, jakby było to prawdziwe dziecko. Może to jej pobratymiec? Zazwyczaj czarownice karmiły pobratymców własną krwią, czasami jednak dodawały także krew innych. Najczęstsi pobratymcy to koty, szczury, ptaki i ropuchy, lecz czasami wiedźmy posługiwały się czymś bardziej egzotycznym. Nie potrafiłem nazwać stwora, którego niosła, z pewnością nie było o nim wzmianki w bestiariuszu stracharza. Miałem jednak do czynienia z czarownicą z obcej krainy, nie znałem zatem jej mocy i nawyków. Na wschodzie niebo zaczynało już jaśnieć. Musiałem przespać cały dzień i noc. Mgła podniosła się, odsłaniając masyw dwóch gór wyrastających przed nami i po prawej. A potem dostrzegłem coś jeszcze - charakterystyczny kształt kurhanu - i odkryłem, że zmierzamy wprost ku niemu. Był niewielki, zaledwie dwakroć wyższy od rosłego mężczyzny i porośnięty trawą. Gdy dzieliło nas od niego pięć jardów, ujrzałem potężny rozbłysk żółtego światła. Kiedy przygasło, zobaczyłem sylwetkę wiedźmy na tle okrągłych drzwi. W chwilę później wietrzyk ucichł, powietrze natychmiast się ociepliło; otoczyła nas ciemność, znajdowaliśmy się wewnątrz kopca. Nagle błysnęła jasność, to wiedźma trzymała w dłoni czarną świecę, którą właśnie rozpaliła zaklęciem. We wnętrzu kurhanu stał stół, cztery krzesła i łóżko, które pokazała ręką. - Na razie połóż go tam - poleciła i Chudy Shaun bezceremonialnie rzucił mnie na materac. - Czas znów go nakarmić. Leżałem tam kilka minut, próbując się poruszyć. Osobliwy paraliż nadal mnie nie opuścił. Czarownica zniknęła w innym pomieszczeniu, Shaun jednak stał bez ruchu, wpatrując się we mnie i ani razu nie mrugając. Czułem, że wracają mi siły, oddech i serce powoli się uspokajały. Domyśliłem się jednak, iż Scarabek poszła przyrządzić kolejną porcję zaprawionej trucizną owsianki. Gdybym tylko zdołał w pełni zapanować nad rękami i nogami! Po paru chwilach wróciła z niewielką miską w dłoni. - Unieś mu głowę, Shaun - rozkazała. Chudy Shaun chwycił mnie za ramię prawą ręką, niemal pionowo unosząc tufów. Tym razem wiedźma miała też małą drewnianą łyżkę. Uniosła ją ku mnie, przytrzymując czoło, a tymczasem Shaun lewą ręką szarpnął mi w dół szczękę, zmuszając do otwarcia ust. Czarownica pakowała mi do nich łyżkę za łyżką pikantnej owsianki, aż w końcu musiałem przełknąć albo się zadławić. Gdy mikstura zniknęła w moim gardle, wiedźma uśmiechnęła się.

- 39 -

- Na razie wystarczy. Puść go - rzekła. - Zbyt wiele by go zabiło, a mam co do niego inne plany. Chudy Shaun z powrotem położył mnie na łóżku i stanął obok Scarabek. Wpatrywali się we mnie, ja tymczasem poczułem, jak zasycha mi w ustach, a pomieszczenie zaczęło wirować. - Chodźmy przyprowadzić dziewczynę - usłyszałem jak przez mgłę. - On będzie tu bezpieczny. Dziewczynę, jaką dziewczynę? - zastanawiałem się. Czy mieli na myśli Alice? Ale potem serce znów zaczęło mi trzepotać i osunąłem się w ciemność. Na jakiś czas straciłem przytomność, wciąż jednak nawiedzały mnie sny o lataniu i spadaniu. Z dziwnego powodu czułem przymus, by zeskoczyć z urwiska i rozłożyć szeroko ręce, niczym ptasie skrzydła. Wówczas jednak spadałem jak kamień z mrocznego nieba, a niewidoczna ziemia pędziła mi na spotkanie. *** Poczułem, jak ktoś potrząsa mym ramieniem, potem zimna woda zalała mi twarz. Otworzyłem oczy i ujrzałem Chudego Shauna: patrzył na mnie z góry, twarz omiótł mi jego cuchnący oddech. Widząc, że się ocknąłem, Shaun cofnął się, ukazując jeszcze dwie osoby. Jedną była czarownica, drugą Alice. Serce szarpnęło mi się w piersi. Alice była rozczochrana, ręce miała związane z tylu. - Och, Tom! - krzyknęła. - Co oni ci zrobili? Wyglądasz na chorego... Wiedźma jednak przerwała jej. - Martw się o siebie, dziecko! - zawołała. - Twój czas na tej ziemi niemal dobiegł końca. W ciągu godziny oddam cię twemu ojcu, Złemu.

Rozdział 10. W szponach Złego.

Gdy Chudy Shaun znów mnie podniósł, usłyszałem, jak Scarabek wykrzykuje słowa mrocznej magii. W sekundę później staliśmy na zewnątrz kurhanu. Znów było ciemno, na niebie świecił sierp księżyca, w powietrzu czuło się mróz, na grząskiej ziemi zaczynał już formować się szron. Ruszyliśmy na północ. Wiedźma chwyciła Alice za włosy, ciągnąc ją obok siebie. Pobratymiec został w kurhanie. Alice już wcześniej znalazła się poza ochroną słoja krwi, zastanawiałem się zatem, czemu Zły po nią nie przybył. Oboje oczekiwaliśmy, że kiedy tylko nadarzy się sposobność, zemści się na nas. Czy zatem czarownica zamierzała go teraz przywołać? Jeśli tak, słój krwi nie pozwoli mu się zbliżyć. Czy wiedziała o jego istnieniu? Czy zamierzała stłuc naczynie i oddać nas oboje Złemu? Kraina wokół, mroczna i posępna, była pozbawiona drzew, pokrywały ją za to gęsto krzaki i chaszcze. I właśnie do jednego z owych gąszczy doprowadziła nas w końcu wiedźma. Zaciągnęła Alice do rozłożystego ciernistego krzaka i przywiązała za włosy do splecionych gałęzi. Ja tymczasem patrzyłem z ramienia Chudego Shauna, przerażony tym, co widzę. Scarabek trzy razy okrążyła kępę krzaków z prawa na lewo, nucąc mroczne zaklęcia. Alice rozpłakała się. Dostatecznie znała się na magii, by wiedzieć dokładnie, co robi czarownica. - Och, Tomie! - krzyknęła. - Zawarła pakt ze Złym. Ciebie też chce zranić. On wkrótce się tu zjawi. - I to szybko! - zgodziła się Scarabek. - Czas zatem zabrać cię dalej, by Zły mógł przybyć i zabrać dziewczynę. Odejdź stąd! - poleciła Chudemu Shaunowi.

- 40 -

Spodziewałem się - miałem nadzieję - że przywiążą mnie obok Alice. Wiedźma nie była świadoma faktu, że wciąż miałem w kieszeni słój krwi, toteż z pewnością Zły by mnie nie zranił. Zamiast tego jednak Shaun skierował się w górę zbocza, dalej od Alice. Kiedy się zatrzymał, patrzyliśmy na nią z wysoka. Alice wydawała się maleńka, nadal jednak widziałem, jak szamocze się rozpaczliwie, próbując uwolnić uwięzione w gałęziach włosy. Wkrótce odkryłem, jak bardzo myliłem się co do Scarabek: wiedziała wszystko! - Jesteśmy już dość daleko - oznajmiła. - A dziewczyna znalazła się poza ochroną zrobionego przez siebie słoja. Oto zatem pierwszy ból, który cię czeka - będziesz patrzył, jak Zły odbiera twojej ładniutkiej przyjaciółeczce życie i duszę! Wielce się ucieszył, mogąc zadać ci cierpienie. Ale nie obawiaj się. Nie pozwolę mu ciebie dopaść. Zamierzam oddać cię Morrigan. Nagle błyskawica rozdarła niebo na zachodzie, ciemne chmury nabiegły znad morza, przysłaniając gwiazdy. Po sekundzie usłyszeliśmy huk grzmotu, a potem w ciszy rozległ się nowy dźwięk oddalone, lecz bardzo ciężkie kroki. Każdemu z nich towarzyszył głośny syk. Choć Zły nadal pozostawał niewidzialny, zaczynał się już materializować. Wkrótce pojawi się pod postacią olbrzyma zwanego przez wiedźmy „Jego Straszliwą Wysokością", stworzoną po to, by budzić strach i grozę u każdego, kto go ujrzy. Niektórzy mówią, iż sam ów widok wystarcza, by skonać w miejscu ze strachu. Bez wątpienia dotyczyło to ludzi nerwowych, ja jednak oglądałem go już z bliska w tym wcieleniu, podobnie Alice, i oboje przeżyliśmy to spotkanie. Znajdowaliśmy się zbyt daleko, by ujrzeć zbliżające się odciski stóp. Były gorące jak ogień rozszczepione kopyta Złego wypalały ślady w drewnianej podłodze, natomiast w zimnym bagnie sprawiały jedynie, że grunt rozstępował się z sykiem, wyrzucając w górę kłęby pary. Choć chmury zasnuły już niemal połowę nieba, księżyc nadal pozostawał nietknięty przez ciemną nadciągającą zasłonę i w jego blasku ujrzałem, jak Zły materializuje się w pełni. Nawet z tak daleka wydawał się wielki, potężny i muskularny, o torsie masywnym jak beczka. Całe ciało porastały włosy, grube i szorstkie niczym sierść wołu. Z głowy sterczały wielkie zakrzywione rogi, ogon unosił się łukiem nad ziemią. Serce podeszło mi do gardła, gdy Zły skierował się wprost ku Alice, na próżno usiłującej wyrwać się z kolczastych gałęzi. Słyszałem wyraźnie jej przerażone krzyki. Próbowałem wyśliznąć się z uchwytu Chudego Shauna, okazał się jednak bardzo silny. Osłabiony, nie zdołałem sobie poradzić. Zły, górujący nad Alice, sięgnął potężną lewą łapą i wplótł palce w jej włosy, tak jak wcześniej wiedźma. Jednym szarpnięciem oddzielił dziewczynę od krzaka i uniósł wysoko, aż ich twarze się zrównały. Kiedy oderwał jej włosy od gałęzi, krzyknęła ponownie i zaczęła płakać. Zły pochylił się bliżej, jakby chciał odgryźć jej głowę. - Tom! Tom! - krzyczała. - Żegnaj, Tomie. Zegnaj! Na te słowa serce zaciążyło mi w piersi, z trudem chwytałem oddech. Czy to już koniec? Czy to naprawdę koniec? Zły chwycił w swe szpony moją przyjaciółkę, a ja w żaden sposób nie mogłem jej uratować. Jak jednak mam dalej żyć bez Alice? Z oczu popłynęły mi łzy i zaszlochałem gwałtownie. Czułem ból nadchodzącej straty, ale też cierpienie wynikające z więzi, jaka łączyła mnie z Alice. Byliśmy sobie tak bliscy, że wiedziałem dokładnie, co przeżywa. Czułem to samo, co ona. Alice nigdy już nie powróci do tego przyjaznego świata, wkrótce trafi po wsze czasy w mrok pełen bólu i grozy, gdzie jej dusza pozostanie zdana na łaskę Złego. On już z pewnością wymyśli niekończące się tortury, by odpłacić jej za zdradę i ból, jaki mu zadała. A wszystko przeze mnie. Ta świadomość była dla mnie zbyt ciężka; nie mogłem jej znieść. W chwilę później wszystko się skończyło. Rozbłysło światło, zagrzmiał grom, w twarze buchnęła nam fala gorącego powietrza. Zacisnąłem powieki, a gdy je otworzyłem, Zły zniknął, zabierając ze sobą Alice. Poczułem w żołądku kolejne ukłucie bólu. Alice znalazła się teraz poza tym światem i nigdy jeszcze nie czułem się taki samotny. Podczas gdy Chudy Shaun dźwigał mnie w milczeniu, Scarabek maszerowała tuż za mną, zasypując mnie okrutnymi drwinami. Choć uśmiechała się z zachwytem na widok mych łez, płynących obficie niczym lejący się z nieba deszcz, nie obchodziły mnie bezduszne słowa czarownicy. Płakałem za Alice i za sobą. Teraz świat ogromnie się zmienił. Straciłem mamę i tatę; obie te śmierci wstrząsnęły mną do głębi, ale teraz czułem się inaczej. To był ból wykraczający poza wszystko. Nazywałem Alice przyjaciółką, trzymaliśmy się za ręce, siadaliśmy obok siebie. Lecz dopiero teraz, gdy Zły porwał ją na zawsze, w pełni pojąłem prawdę. Kochałem Alice i straciłem ją.

- 41 -

*** Zabrawszy stwora z kurhanu, wróciliśmy do domku i Chudy Shaun cisnął mnie na łóżko niczym worek zgniłych kartofli. Scarabek obrzuciła mnie pogardliwym spojrzeniem. - Choćbyś wypłakał całe morze łez - syknęła - twój smutek nawet nie zbliży się do mojego. Kochałam moją siostrę jak siebie samą, bo w istocie była mną, a ja nią! - Co to znaczy? - spytałem. Mimo cierpienia w głębi ducha wciąż pozostawałem stracharzem. Mistrz nauczył mnie wykorzystywać każdą sposobność do dowiadywania się czegoś nowego o nieprzyjaciołach, by mieć większe szanse zwycięstwa w walce. - Byłyśmy bliźniaczkami - odparła. - Czarownicami bliźniaczkami, tak rzadkimi, że w całej krainie wcześniej tylko raz słyszano o podobnych. Miałyśmy wspólny umysł kontrolujący dwa ciała. Patrzyłam na świat jej oczami, a ona moimi. - Ale twoje oczy różnią się od jej. Jedno jest niebieskie, a drugie zielone. Dlaczego? - spytałem ciekawie. - Kiedyś miałam zwykłe, niebieskie oczy, lecz po śmierci siostry zapuściłam się na Wydrążone Wzgórze w poszukiwaniu mocy - wyjaśniła wiedźma. - Wszyscy, którzy zostają tam zbyt długo, zmieniają się. Byłyśmy sobie bliższe, niż potrafisz pojąć. Doświadczałam wszystkiego tego, czego ona. Czułam ból, który ona czuła. Byłam tam, kiedy ją zdradziłeś i zabiłeś. Wraz z jej śmiercią utraciłam połowę siebie. - Skoro tam byłaś, to wiesz, że jej nie zabiłem - zaprotestowałem. - Zrobił to mój mistrz, Bill Arkwright. - Nie kłam! Współpracowaliście ze sobą. Zaplanowaliście jej śmierć. Oszukałeś ją, to był podstęp. Słabo pokręciłem głową. - Nieprawda. Dotrzymałbym swojej części umowy. - Czemu miałabym wierzyć uczniowi stracharza? A zresztą, to, co mówisz, nie ma znaczenia i w żaden sposób nie wpłynie na moje plany. - Co teraz zamierzasz ze mną zrobić? Uznałem, że lepiej dowiedzieć się najgorszego. Mimo rozpaczy wciąż rozważałem swoje szanse poszukując jakiejkolwiek możliwości ucieczki. Srebrny łańcuch nadal leżał na ziemi, w miejscu, gdzie upuścił go Chudy Shaun. Kiedy jednak zerknąłem na niego kątem oka, Scarabek posłała mi złośliwy uśmiech. - Zapomnij o nim. Twoje dni władania podobną bronią już się skończyły. Kiedy nakarmisz Konala, będziesz zbyt słaby, by go unieść. Za godzinę znów zrobi się głodny. - Konal to twój pobratymiec? Czarownica pokręciła głową. - Nie, Konal to mój ukochany syn, a jego ojcem jest Chudy Shaun, strażnik kurhanów, którego czas na tej ziemi dobiega końca. Strażnik ma tylko jednego syna, zrodzonego z wiedźmy - dziecko, które zastąpi go i podejmie jego pracę. - Strażnik? Czemu go tak zwą? - To właściwe miano. Strażnicy doglądają licznych kurhanów rozsianych po tej krainie. Kiedyś kryły się w nich kości starożytnych zmarłych, teraz stanowią schronienie celtyckich czarownic. Shaun strzeże ich mocy, nie pozwalając, by wygasła, i zaspokaja głód tych, którzy je wznieśli, bo ich dusze nigdy nie oddalają się od kurhanów. Oddaje im krew. Nagle przyszła mi do głowy straszliwa myśl. Czy Chudy Shaun potrzebował krwi tak jak jego syn? Zerknąłem na strażnika, który obdarzył mnie złowieszczym uśmiechem. - Widzę strach na twej twarzy - rzekł. - Sądzisz, że także chcę wyssać z ciebie krew. Mam rację? Skuliłem się. Czyżby umiał czytać w myślach? - Cóż, tego akurat nie musisz się obawiać. Oddaję im krew zwierząt. Strażnik bardzo rzadko potrzebuje ludzkiej krwi. Ale jeśli ogarnie go przemożne pragnienie, wypija ją z ofiar aż do końca.

- 42 -

- Nic z tego jednak ciebie nie dotyczy, bo tobie został najwyżej tydzień życia - wtrąciła wiedźma. Wkrótce znajdziemy się w Killorglin i tam znów poznasz, co to cierpienie. Dość już rozmawialiśmy. Shaunie, przynieś owsiankę! Znów nakarmili mnie siłą, tym razem nieco oszczędniej, a potem, gdy leżałem bezradny i spragniony, z zaschniętym gardłem, a świat wokół zaczynał wirować, czarownica przyniosła do mnie dziecko. Częściowo odwinęła Konala z kocyka i położyła go obok mojej szyi. Po sekundzie poczułem ukłucie ostrych zębów i stwór zaczął powoli wysysać ze mnie krew, tymczasem Scarabek patrzyła uśmiechnięta. Wciąż myślałem o tym, co spotkało Alice, rozpacz ściskała mi pierś i gardło, dławiąc. Ulżyło mi zatem, gdy w miarę upływu krwi i działania zatrutej owsianki osłabłem i osunąłem się w litościwą nieświadomość.

Rozdział 11. Kozioł z Killorglin.

Pamiętam bardzo niewiele. Musieliśmy jechać konno - jakby z daleka słyszałem tętent kopyt, i coś podrzucało i potrząsało moim ciałem. Nie wiem, czy leżałem na wozie, czy też przywiązany do końskiego grzbietu, być może jedno i drugie. Następną rzeczą, jaką pamiętam, jest zakurzony strych. Siedziałem na stercie brudnej słomy. Wokół piętrzyły się śmieci, z sufitu zwisały gęste zasłony olbrzymich pajęczyn pełnych zasuszonych szczątków much; pająki czaiły się w mrocznych kątach, gotowe skoczyć na kolejną ofiarę. Przez jedyne okno - świetlik osadzony w ukośnym suficie nade mną - wpadało światło dnia. Słyszałem skrzeki i piski mew chodzących po dachu. Byłem sam, ręce nadal miałem związane za plecami, natomiast nogi wolne. Choć oszołomiony, za drugim podejściem zdołałem wstać z miejsca. Słyszałem też inne odgłosy: od czasu do czasu stukot kopyt, krzyczących śpiewnymi głosami handlarzy. Podejrzewałem, że znalazłem się z powrotem w Killorglin. Nacisnąłem klamkę, drzwi okazały się jednak zamknięte, zacząłem zatem krążyć po strychu, szukając czegoś, co pomogłoby mi w ucieczce. Może znajdę coś ostrego, czym przetnę więzy... Gdy tylko zacząłem szukać, na strychu pociemniało. Czyżby na zewnątrz ciemna chmura przesłoniła słońce? Może zbliżała się burza? Dźwięki uliczne stopniowo cichły, aż w końcu zza murów mego więzienia nie dobiegał najmniejszy odgłos: tkwiłem uwięziony w kokonie ciszy. Potem zaczęła spadać temperatura, ostrzegając, że zbliża się coś z Mroku. Usiadłem w kącie, oparty plecami o ścianę, by nic nie dopadło mnie z tyłu. Nie miałem niczego, czym mógłbym się bronić. Gdybym tylko zdołał uwolnić ręce! Siedząc tak skrępowany, czułem się bezbronny i odsłonięty. Usłyszałem głos szepczący mi do ucha. Z początku przypuszczałem, że to może bełkacz i wzdrygnąłem się ze strachu, potem jednak pojąłem, iż mam do czynienia z innym rodzajem ducha. W słowach, choć nie do końca wyartykułowanych i zrozumiałych, kryła się złowieszcza moc. W chwilę później odezwały się następne duchy - nie miałem pewności jak wiele. Były jednak bardzo blisko i dostrzegałem rozbłyski gniewnego fioletowego światła, gdy krążyły po mrocznym strychu, zbliżając się coraz bardziej. Chude palce zaczęły szarpać mnie za uszy, a potem potężne dłonie zacisnęły się wokół gardła. To był duch dusiciel i to potężny, a ja nie mogłem z nim walczyć. Siódmy syn siódmego syna dysponuje pewną odpornością na siły niebezpiecznych duchów, nigdy jednak dotąd nie zetknąłem się z równie mocną zjawą; zacząłem się dławić, gdy niewidzialne palce miażdżyły mi krtań. Nie mogłem zaczerpnąć powietrza i rozpaczliwie próbowałem przypomnieć sobie jakąś część szkolenia, która mogłaby mi pomóc. Sapnąłem, czując, że tracę przytomność.

- 43 -

Niespodziewanie nacisk na gardło osłabł, a szepczące głosy ucichły. Ulga trwała zaledwie sekundy, potem odezwał się niski, przerażający głos - głos Złego: - Przyprowadziłem twoją przyjaciółeczkę, Alice - rzucił szyderczo. - Chciałbyś ją usłyszeć? Nim zdążyłem odpowiedzieć, usłyszałem czyjeś szlochanie. Dźwięki zdawały się dobiegać z oddali, była to jednak bez wątpienia płacząca dziewczyna. Czy to naprawdę Alice, czy też kolejny podstęp Złego? Nie bez kozery jeden z jego tytułów brzmiał Ojciec Kłamstw. - Boi się i cierpi, Tomie. Wątpisz w to? Wkrótce do niej dołączysz. Mogę już niemal cię dosięgnąć. Jesteś blisko - bardzo, bardzo blisko. I rzeczywiście. Choć go nie widziałem, twarz omiatał mi gorący, cuchnący oddech, wyczuwałem też bliskość czegoś wielkiego i straszliwego. Zły pochylał się nade mną, próbując mnie pochwycić. - Chciałbyś pomówić ze swoją przyjaciółką, Tomie? Może to dźwięk twego głosu złagodzi nieco jej cierpienie... - wychrypiał. Wbrew rozsądkowi zawołałem ją. Nie mogłem znieść słuchania, jak płacze w ciemności. - Alice! Alice! To ja, Tom! - zawołałem. - Trzymaj się, bądź silna. W jakiś sposób wyciągnę cię stamtąd! Sprowadzę do domu! - Kłamca! - odkrzyknęła Alice. - Nie okłamuj mnie. Nie jesteś Tomem. Dość już mnie oszukałeś. - To ja, Alice, przysięgam. - Diable! Demonie! Zostaw mnie w spokoju! Jak miałem ją przekonać, że to naprawdę ja? Co mogłem powiedzieć, by dowieść tego bez cienia wątpliwości? Nim zdołałem cokolwiek wymyślić, Alice zaczęła krzyczeć, jakby cierpiała straszny ból. - Proszę, przestań mnie ranić, przestań! Przestań! Więcej nie wytrzymam. Proszę, nie rób tego! Wówczas przestała błagać, lecz znów wybuchnęła płaczem, jęcząc na mękach. - Dość już słyszałeś, Tomie? - spytał Zły. - Wkrótce ty także doświadczysz podobnych męczarni. To, co teraz cierpi, jest gorsze niż jakiekolwiek próby, którym poddaję czarownice. Pomyśl o kłuciu ostrymi szpilkami, wyobraź sobie ciężar kamieni przygniatających pierś, poczuj płomienie, coraz mocniej liżące stos. Ciało płonie, krew wrze. Tak, bardzo boli, ale w końcu śmierć przynosi ukojenie. Dla Alice jednak nie ma podobnej ucieczki: jest uwięziona w Mroku na wieczne cierpienie. Wieczne! To oznacza, że będzie trwać bez końca! A wkrótce wrócę i po ciebie. Moc słoja niemal już się wyczerpała. Wyczułem, jak Zły się oddala, krzyki Alice stopniowo cichły, aż w końcu znów ogarnęła mnie cisza. Dygotałem, wstrząśnięty. W żaden sposób nie mogłem pomóc Alice i nie potrafiłem znieść tej świadomości. Stopniowo wszystko wróciło do normy: z zewnątrz znów zaczęły dobiegać krzyki ulicznych handlarzy, na strychu robiło się coraz jaśniej. Podniosłem się z miejsca i doprowadzony niemal do obłędu tym, co usłyszałem, zacząłem miotać się od ściany do ściany, póki nie runąłem na ziemię i znów nie straciłem przytomności. *** Kiedy ponownie się ocknąłem, Chudy Shaun szarpał mnie za ramię. Siedziałem oparty plecami o ścianę przy drzwiach. Na podłodze obok stała miska pełna ciemnej parującej cieczy i łyżka. Shaun zanurzył łyżkę i uniósł ją powoli do moich ust. Próbowałem się odwrócić, on jednak wolną ręką przytrzymał mi głowę i przycisnął mocno łyżkę do warg. Większość płynu rozlała się, ale nie poczułem znajomego ostrego smaku - to nie była zatruta owsianka. Smakowało jak zupa ogonowa. - Nie ma w tym nic, co mogłoby ci zaszkodzić - oznajmił Chudy Shaun. - To tylko posiłek uśmiechnął się złowieszczo - który ma jeszcze trochę utrzymać cię przy życiu. Nie byłem pewien, czy mu uwierzyć, ale brakowało mi sił, aby stawić opór i pozwoliłem nakarmić się zupą do końca. Potem Shaun otworzył kluczem drzwi i wyniósł mnie ze strychu, ponownie zarzuciwszy na ramię niczym wór kartofli. Zapadł już zmierzch, rynek opustoszał, tylko grupka postaci w płaszczach zebrała się wokół wysokiej drewnianej budowli umieszczonej w najwyższym miejscu opadającego trójkątnego placu. Najwyraźniej magowie odbudowali wieżę. Obok niej stał wielki kamienny blok z dziwnym zakrzywionym zagłębieniem na górze. Widziałem już raz podobny w wiosce Topley, niedaleko farmy, gdzie przyszedłem na świat. Nie używano go od

- 44 -

ponad stu lat, lecz nikt nie zapomniał, do czego służył. To był kamień katowski. Ofiara opierała na nim głowę, zanim kat ją ściął. Chudy Shaun opuścił mnie na ziemię i stanąłem tam, chwiejąc się lekko. Czyjaś dłoń chwyciła mnie za rękę i spojrzałem w oczy wiedźmy. - Przywitaj się z nowym kolegą! - zadrwiła. - Obu was czeka paskudna niespodzianka. W drugiej dłoni trzymała obrożę wielkiego kozła. Z przodu między rogami kolczastym drutem poplamionym krwią przywiązano mu do głowy koronę z brązu. - Poznaj króla Puka! - mówiła Scarabek. - Będziecie dzielić między sobą platformę, a także towarzyszący temu zaszczytowi ból i obłęd. Nim noc upłynie, wezwiemy Pana. Kozła zaprowadzono na platformę z desek i uwiązano srebrnymi łańcuchami okręconymi ciasno wokół tylnych nóg i zamocowanymi do żelaznych pierścieni. Teraz magowie mogli podnieść zwierzę. Mnie także wepchnięto na platformę, zmuszono, bym ukląkł obok kozła, i zawiązano przepaską oczy. Ręce nadal miałem skrępowane za plecami. Deski zaczęły skrzypieć i jęczeć, gdy za pomocą systemu lin i bloków czterej mężczyźni powoli dźwignęli nas w górę. Gdy platforma dotarła na szczyt drewnianego szafotu, tamci uwiązali bezpiecznie liny. Kozioł zaczął beczeć i szarpać się, nie mógł się jednak uwolnić. Usiadłem, w jakiś sposób zdołałem, kręcąc głową i ramionami, zsunąć przepaskę. Szybko rozejrzałem się dokoła. Jak okiem sięgnąć nie dostrzegłem żadnego strażnika. Spojrzałem na brukowany rynek i otaczające go dachy. W dali majaczył niewyraźny zarys mostu nad rzeką. Stracharz we mnie zaczął oceniać szanse ucieczki. Z każdą chwilą robiło się coraz ciemniej. Nie licząc magów, a także ich popleczników, miasto zdawało się wyludnione. Bez wątpienia mieszkańcy ukrywali się za zamkniętymi, dobrze zabarykadowanymi drzwiami. W dole usłyszałem pierwsze śpiewy i po plecach przebiegł mi lodowaty dreszcz. Magowie rozpoczęli przywołanie. Pierwsze zaśpiewy nie wywarły pożądanego efektu, zauważyłem jednak, że wiatr najpierw osłabł, a potem w ogóle ucichł, powietrze znieruchomiało. Wydawało mi się też nienaturalnie ciepłe, niemal jak w pogodną letnią noc. Magowie tymczasem rozstawili na bruku krąg świec otaczający podstawę drewnianej wieży naliczyłem ich trzynaście; następnie utworzyli linię i zaczęli powoli przesuwać się dokoła w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, stopniowo nucąc coraz głośniej. Kozioł, dotąd szarpiący łańcuchy i beczący desperacko, teraz znieruchomiał i umilkł - zupełnie jakby zamienił się w posąg. Potem jednak, po dziesięciu minutach dostrzegłem, że cały dygocze. Glosy wznosiły się coraz donośniej, zakończone przenikliwym krzykiem dobiegającym z trzynastu gardeł. W tym momencie kozioł zadygotał i wypróżnił się nagle; cuchnąca masa rozlała się po deskach, częściowo skapując na bruk w dole. Od smrodu zrobiło mi się niedobrze, cofnąłem się na sam skraj platformy, rad, że brązowa fala zatrzymała się tuż przede mną. Kiedy znów spojrzałem w dół, magowie odchodzili. Pojąłem, że nie da się ze związanymi rękami zsunąć z wieży, uznałem zatem, iż lepiej będzie oszczędzać siły. Oparłem plecy o szeroki słup, przysunąłem do siebie kolana i próbowałem zasnąć. Na próżno jednak. Pod wpływem zatrutej owsianki przespałem większość poprzednich dwóch dni i obecnie nie czułem senności. Spędziłem zatem długą, nieprzyjemną noc z kozłem na wysokiej platformie, rozpaczliwie próbując wymyślić plan ucieczki. Trudno jednak było mi się skupić - stale powracałem myślami do tych samych pytań. Co się stało z mistrzem po tym, jak uciekliśmy z zamku? Czy zdołał uniknąć schwytania? Przede wszystkim jednak gryzła mnie rozpacz po utracie Alice. Myśli te krążyły bez końca w mojej głowie, brakowało wśród nich natomiast strachu. Wiedziałem, że w ciągu najbliższych paru dni czeka mnie śmierć, a jednak z jakiejś przyczyny zupełnie się nie lękałem. Strach pojawił się tuż przed świtem, w słabym blasku zachodzącego księżyca. Nagle zauważyłem, że kozioł przypatruje mi się uważnie. Spojrzeliśmy sobie w oczy i przez moment świat zawirował. Pysk zwierzęcia zmieniał się, rozciągał, wykrzywiał w niemożliwym stopniu. Wówczas zacząłem się bać. Czy ta przemiana świadczyła, że Pan wnika do jego ciała? Wciąż żywiłem nadzieję, że rytuał nie zadziała, teraz jednak z dreszczem zgrozy pojąłem, iż całkiem możliwe, że magom się udało. Być może znalazłem się na jednej platformie ze Starym Bogiem, słynącym z tego, iż sprowadza strach i obłęd na wszystkich, którzy znajdą się w jego pobliżu. Nagle kozioł zabeczał głośno i chwila grozy minęła. Zerwał się zimny wiatr z północnego wschodu. Zadygotałem.

- 45 -

*** O świcie magowie wrócili na plac i opuścili platformę na ziemię. Ściągnęli mnie na bruk, a tymczasem, na szczęście, ktoś zmył z desek koźle odchody. Rozwiązano mi ręce, ktoś wcisnął do nich miskę gorącej zupy i dwie grube pajdy chleba. - Nie chcemy, żebyś umarł nam zbyt szybko - rzucił złośliwie jeden z magów. Zajadałem łapczywie, a tymczasem inni magowie nakarmili i napoili kozła. Otoczony dziesiątkami czujnych oczu, nie miałem szansy ucieczki. Odebrawszy mi pustą miskę, magowie cofnęli się, przepuszczając potężnego mężczyznę o ogolonej czaszce, który wystąpił naprzód. Natychmiast go poznałem. - Pokłoń się, chłopcze! - syknął mi do ucha czyjś głos. - To magister Doolan. Kiedy się zawahałem, ktoś brutalnie pochwycił moją głowę z tyłu i opuścił siłą. Gdy tylko zdołałem wyprostować szyję, spojrzałem w twarz najpotężniejszego z kozich magów, tego, którego zwali Rzeźnikiem z Bantry. Patrząc mu w oczy, przekonałem się, że należą do fanatyka: płonęły absolutną pewnością siebie człowieka nieustępliwego, który uczyni wszystko dla swej sprawy. - Jesteś tu po to, by cierpieć, chłopcze - rzekł, podnosząc głos, aby zebrani usłyszeli każe słowo. Twój ból to nasz dar dla Scarabek, w podziękowaniu za to, że hojnie zgodziła się oddać życie naszej sprawie. Życie ucznia stracharza powinno stać się godnym dodatkiem do naszych ofiar. Twój los posłuży też jako nauka dla wszystkich, którzy chcieliby się nam sprzeciwić. Wskazał ręką katowski kamień i uśmiechnął się zimno, a potem znów związano mi ręce i dźwignięto w górę. Po godzinie trójkątny brukowany plac wypełnił się kramami. Pasterze przeganiali ulicami bydło i zamykali w zagrodach. Z czasem ludzie robili się coraz śmielsi i głośniejsi, siedzieli w drzwiach bądź opierali się o ściany z kuflami piwa w dłoniach. Nastał pierwszy dzień trzydniowego jarmarku i mieszkańcy Killorglin - wraz z tymi, którzy przybyli wiele mil, by się tu znaleźć - rozpoczynali zabawę. Kiedy słońce zniknęło za domami, rynek znów się wyludnił. Magowie opuścili platformę i ściągnęli mnie na bruk. Magister Doolan czekał tam już ze swym wielkim podwójnym toporem. Teraz ubrany był w czerń jak kat, nosił skórzane rękawice i długi skórzany rzeźnicki fartuch. Lecz jego ciało opasywały liczne rzemienie, do których zamocowano noże i inne metalowe narzędzia. Przypominało mi to Grimalkin, wiedźmę zabójczynię, która w podobny sposób nosiła broń. Mag odwrócił się i zmierzył mnie wzrokiem, jakby oceniał rozmiar potrzebnej trumny, a potem uśmiechnął się złowrogo. Przez jedną przerażającą chwilę sądziłem już, że zabije mnie tu i teraz. Myliłem się jednak. Nie dostrzegłem ani śladu wiedźmy, lecz obok kata czekał Cormac, mag, którego wcześniej przesłuchiwaliśmy. Wyglądało na to, że nadeszła chwila jego śmierci. Zapłonęły świece, magowie zebrali się wokół kamienia. Cormac ukląkł i oparł szyję w zagłębieniu na górze. Pod jego głową czekał metalowy kubeł. Ktoś przyprowadził kozła i postawił obok wiadra. Ku memu zdumieniu zwierzak wysunął język i trzy razy polizał maga po policzku, a potem zabeczał cicho. Słysząc to, pozostali z uśmiechem pokiwali głowami. Wyraźnie sobie gratulowali. Wyglądało na to, że rytuał przebiega jak należy. Doolan rozpiął kołnierz koszuli Cormaca, odsłaniając kark. Potem uniósł topór o podwójnym ostrzu. Jeden z magów zaczął dmuchać w niewielki instrument składający się z pięciu cienkich metalowych cylindrów związanych w rzędzie. Wydawany przezeń dźwięk, piskliwy i przeciągły, skojarzył mi się z wiatrem świszczącym wśród trzcin na brzegu jeziora. Dźwięczała w nim melancholia - smutek rozstania i nieuchronności śmierci. Magowie zaczęli nucić chórem, śpiewając przeciągły lament. Nagle zarówno glosy, jak i fletnia umilkły, zobaczyłem, jak topór opada szybkim łukiem. Zamknąłem oczy i usłyszałem brzęk metalu o kamień, potem coś runęło ciężko do wiadra. Kiedy uniosłem powieki, Doolan trzymał za włosy głowę Cormaca i potrząsał nią nad kozłem tak, że z odciętej szyi bryzgały krople krwi. Wkrótce kozioł zapewne pozostający pod wpływem mrocznego zaklęcia - zaczął łapczywie spijać z wiadra krew nieboszczyka. W pięć minut później byli gotowi, by znów podnieść platformę. Tym razem już mnie nie karmili. Zresztą i tak nie byłem głodny, czułem mdłości po tym, co obejrzałem. Jednakże gdy unieśli mi do ust kubek wody, zdołałem przełknąć cztery czy pięć łyków.

- 46 -

Znów w górze, obserwowałem magów: procedura wyglądała dokładnie tak samo jak poprzedniej nocy. Raz po raz okrążali świece, wędrując z prawej w lewo. Tym razem, gdy pieśń osiągnęła ogłuszające crescendo, kozioł jedynie odwrócił głowę i spojrzał prosto na mnie. Czy kozy potrafią się uśmiechać? Mogę tylko rzec, że zdawał się ze mnie drwić i po plecach przebiegł mi dreszcz. Byłem teraz pewien, że rytuał działa. W każdej chwili Pan mógł wniknąć w ciało kozła, a wówczas siedziałbym na maleńkiej platformie obok niego, czekając, aż dopadną mnie strach i szaleństwo. Noc zdawała się nie mieć końca. Magowie odeszli, wiatr zawodził po dachach, ciskając mi w twarz fale lodowatego deszczu. Odwróciłem się do niego plecami, pochyliłem głowę i zacząłem kiwać nią gwałtownie, dopóki kaptur nie opadł mi na włosy. Potem skuliłem się, usiłując jak najbardziej osłonić ciało przed gniewem żywiołów. Nic to jednak nie dało i wkrótce przemokłem do suchej nitki. Kozioł zaczął beczeć, coraz głośniej i głośniej; po jakimś czasie miałem wrażenie, że nawołuje me imię, a potem śmieje się obłąkańczo. Ze związanymi rękami nie mogłem zatkać uszu, by stłumić hałas. Wreszcie niebo pojaśniało, po paru godzinach na rynku znów zaroiło się od ludzi. Po raz kolejny zapadła ciemność i deszcz niemal ustał, gdy magowie opuścili platformę. Zszedłem na bruk. Dygotałem z zimna. Byłem przeraźliwie głodny i z radością przyjąłem talerz baraniny i suchego chleba, który wręczyli mi prześladowcy, gdy tylko rozwiązali mi ręce. Pożarłem wszystko łapczywie. Instynkt podpowiadał mi, że coś się wydarzy. Czy nadeszła kolej na ofiarę czarownicy? Na tę myśl żołądek ścisnął mi się nerwowo. Przed śmiercią bez wątpienia zechce w pełni się na mnie zemścić. Jeżeli jednak to mnie czekała śmierć, po co mieliby mnie karmić? Czas płynął. Magowie wyraźnie się denerwowali. A potem zjawił się Doolan dźwigający na ramieniu topór. - Scarabek zniknęła - warknął. - Trudno mi uwierzyć, że mogłaby tak nas zawieść. - A co ze strażnikiem kurhanów, panie? - spytał jeden z magów. - Jego też nie znaleźliśmy, ale nie możemy się teraz poddać! - zawołał Rzeźnik. - Nie, skoro dotąd wszystko szło tak dobrze. Złożyliśmy już dwie ofiary - zwrócił się ku mnie, patrząc twardymi, okrutnymi oczami. - Najpierw zabijemy chłopaka, by było ich trzy. To pozwoli zyskać nam trochę czasu i ucieszyć Pana, zanim powróci Scarabek. Wokół rozeszły się pomruki aprobaty, Doolan zaczął naciągać rękawice. Silne ręce chwyciły mnie i powlokły w stronę katowskiego kamienia.

Rozdział 12. Stary Bóg Pan.

Było ich po prostu zbyt wielu - nie miałem szansy oprzeć się takiej połączonej sile. Magowie pchnęli mnie na kolana, w sekundę później dotknąłem gardłem zimnego mokrego kamienia. Cały się trząsłem. Od strachu przed toporem jeszcze gorsza była świadomość, iż w chwili śmierci natychmiast znajdę się w mocy Złego. Znów zacząłem się szamotać, ale ktoś trzymał mnie za włosy, naginając głowę w dół i odsłaniając gotową na cios szyję. Wyprostowane ręce naciągnięto tak mocno, że lada moment mogły wyskoczyć ze stawów. Byłem bezbronny. Poczułem, że topór się unosi. W oczekiwaniu na nieuniknione zacisnąłem powieki. To już koniec. Pomyślałem o stracharzu. Zawiodłem go. I wtedy, dosłownie w ostatniej sekundzie, usłyszałem zbliżające się kroki. - Czekajcie! - wykrzyknął znany mi głos. Należał do Chudego Shauna, strażnika kurhanów. - Gdzie jest Scarabek? - spytał Rzeźnik.

- 47 -

- Z własnej woli położy głowę na kamieniu, nie lękajcie się - odparł Shaun. - Ręczę za to własnym życiem.. Po co mielibyście zabijać chłopaka? Jeszcze z nim nie skończyła. Nadal. pozostał jutrzejszy dzień. Gwarantuję, że do tej pory się tu zjawi. - Zatem raz jeszcze spytam: gdzie jest teraz? - Uwięziona, ale wkrótce wyruszę ją uwolnić. Nie zabrano jej daleko... - Schwytali ją nasi wrogowie? Liga? - Wrogowie, owszem, lecz nie ci, których znamy - odparł Shaun. - Muszą być jednak potężni, skoro zdołali ją zaskoczyć. Ale pożałują. Wkrótce przyjdzie im stawić czoło mojemu gniewowi. Jestem strażnikiem kurhanów. Pożałują, że w ogóle się urodzili! Choć mówił o gniewie, Chudy Shaun sprawiał wrażenie bardzo spokojnego, nie okazywał emocji. Zastanawiałem się, czy to w ogóle człowiek. Silne ręce podniosły mnie z kamienia; stałem dygocząc, podczas gdy magowie odeszli, by omówić przyniesione przez Shauna wieści. Słudzy nadal trzymali mnie za ręce. Zresztą byłem zbyt słaby, by spróbować ucieczki. Doolan powrócił i stanął przed Chudym Shaunem. - Masz czas do jutra, do tej samej pory. Wówczas odprawimy ostatni, czwarty rytuał i zabijemy chłopaka zamiast niej. Aby nasze wysiłki się powiodły, Scarabek musi się zjawić i z własnej woli poświęcić życie. Shaun przytaknął i natychmiast odszedł. Magowie związali mi ręce i znów zawlekli na platformę obok kozła. Szybko dźwignęli nas w powietrze, ja zaś ukląkłem wstrząśnięty. O włos uniknąłem śmierci; czułem już opadający topór. Kiedy doszedłem do siebie, zacząłem rozmyślać o tym, co powiedział Chudy Shaun. Kto mógł schwytać Scarabek? Była potężna - niełatwo ją pokonać. Może to stracharz? Ostatecznie Shaun twierdził, że dokonał tego ktoś „nieznany". Jeśli tak, mojemu mistrzowi zagrażało śmiertelne niebezpieczeństwo. *** Noc mijała bardzo wolno i na długo przed świtem kozioł zaczął beczeć żałośnie, jakby cierpiał. W jasnych promieniach księżyca ujrzałem krople krwi wyciekające z ran na głowie zwierzęcia, w miejscu, gdzie wbił się w nią kolczasty drut. Krew spływała strużkami, okalając oczy i ściekając aż do pyska, skąd zlizywał ją językiem. Teraz krzyki kozła uległy dramatycznej przemianie: stały się donośne, dźwięczało w nich wyzwanie. Pragnąłem odwrócić wzrok, ale nie zdołałem. Musiałem patrzeć, jak jego pysk zaczyna się odkształcać i zmieniać w coś na poły ludzkiego, na poły zwierzęcego. Następnie nadeszła groza - uczucie przerażenia przed czymś ohydnym i strasznym - różniła się jednak od tej wyzwalanej przez czarownice. Miałem już do czynienia z podobnymi zaklęciami i zwykle wiedziałem, jak je pokonać. Teraz jednak działo się coś więcej i zawierało w sobie dodatkowy element: przymus. Nagle zapragnąłem przysunąć się do kozła, dotknąć go. Nie mogąc się powstrzymać, podpełzłem na kolanach i znalazłem się tak blisko, że moją twarz owionął cuchnący oddech stwora. Kozioł uległ już pełnej przemianie. Klęczałem przed obliczem Pana. Miał ludzką twarz, w której pozostała odrobina zwierzęcia: dziką, pomarszczoną, ogorzałą od wiatru i słońca. Rogi zniknęły, lecz kopyta pozostały, oprócz nich jedynym śladem zwierzęcia były oczy: wąskie czarne szczeliny źrenic połyskiwały szaleńczo. Pan dźwignął się z czworaków i stanął, górując nade mną, jego kopyta wciąż krępowały srebrne łańcuchy. A potem zaśmiał się głośno i przeciągle - z niepohamowanym gorączkowym rozbawieniem szaleńca. Czyż nie słynął z tego, że doprowadza ofiary do obłędu? Ja jednak nadal myślałem jasno i logicznie. Owszem, bałem się i oddychałem głęboko, by się uspokoić, lecz póki co zdawało się raczej, że to nie ja oszalałem, lecz on. Czyżby bycie uczniem stracharza pomogło mi zachować rozsądek? Gdy tylko myśl ta zaświtała mi w głowie, wszystko wokół zawirowało i runąłem w nieprzeniknioną ciemność. Poczułem, że spadam. Zupełnie jakby drewniana wieża rozleciała się pode mną, strącając mnie w dół, ku zimnemu, twardemu brukowi.

- 48 -

*** Usłyszałem wiatr świszczący wśród trzcin i wodę szemrzącą melodyjnie na kamieniach. Leżałem na wznak; natychmiast otworzyłem oczy i usiadłem. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłem, były moje ręce. Krępujący je sznur zniknął. Znajdowałem się na trawiastym brzegu połyskującej srebrzyście rzeki. Uniosłem głowę, spodziewając się ujrzeć księżyc, niebo jednak było ciemne. I wtedy zauważyłem, że wszystko dookoła jarzy się słabym srebrzystym blaskiem. Na skraju rzeki wysokie trzciny kołysały się rytmicznie w powiewach lekkiego wiatru wiejącego ku mnie wzdłuż jej nurtu. One także połyskiwały srebrzyście. Gdzie ja byłem? Jak to możliwe? Czy to sen? Jeśli tak, to niezwykle realistyczny: czułem niesiony z wiatrem zapach kwiatów, a ziemia pode mną wydawała się niezwykle twarda. Z lewej strony wyrastał las, który ciągnął się aż na drugi brzeg. Widziałem liściaste drzewa o gałęziach uginających się od kwiatów, w powietrzu rozchodziła się słodka woń. Przypominało to pełnię lata, nie mroźne przedwiośnie w Killorglin. Podniosłem się i wówczas usłyszałem nowy dźwięk. Z początku sądziłem, że to świst wiatru wśród trzcin, potem jednak rozpoznałem wyraźne nuty, które wzbudziły we mnie tęsknotę. Pragnąłem usłyszeć więcej. Ruszyłem zatem w górę strumienia, podążając w stronę dźwięku. W końcu dotarłem na dużą kolistą łąkę na skraju rzeki i ujrzałem niezwykły widok. Łąkę wypełniały setki zwierząt - głównie królików i zajęcy, ale dostrzegłem także kilka lisów i parę borsuków. Wydawały się zahipnotyzowane - wszystkie szeroko otwartymi, niemrugającymi oczami wpatrywały się w miejsce, skąd dobiegała muzyka. Drzewa dokoła obsiadły niezliczone różnobarwne ptaki. Na kamieniu na polanie siedział młody chłopak grający na flecie; instrument, choć zrobiony z pojedynczej trzciny, wydawał z siebie niezwykłe dźwięki. Chłopak miał długie włosy, bardzo bladą twarz, ubrany był w strój upleciony z liści i trawy. Po bokach w pełni ludzkiej twarzy wyrastały uszy, wydłużone i nieco szpiczaste. Stopy miał białe, paznokcie tak długie, że zwijały się w spirale. Z lektury bestiariusza stracharza wiedziałem, że to musi być Pan. W najłagodniejszej, chłopięcej postaci tego boga uważano czasami za siłę dobra, ucieleśnienie mocy przyrody. Teraz spojrzał na mnie i przestał grać. Zwierzęta z lasu natychmiast rozpierzchły się, uwolnione z czaru muzyki. Po paru sekundach zostaliśmy na polanie sami. - Gdzie ja jestem? - spytałem. Czułem się spokojny, w ogóle się nie bałem. - Jakie to ma znaczenie? - zapytał chłopak. Uśmiechnął się miło, lecz jego następne słowa przepełniły mnie nagłą grozą. - Sprowadziłem cię do krainy, w której mieszkam. To miejsce, które nazywasz Mrokiem i którego lękasz się najbardziej!

Rozdział 13. Układ.

Powiodłem wzrokiem po drzewach, wciąż migoczących srebrzystym blaskiem. Czy to naprawdę mógł być Mrok? Z całą pewnością nie wyglądał tak, jak się spodziewałem. Ale Pan miał rację. Oto, czego bałem się najbardziej - że po śmierci trafię w Mrok. Oczekiwałem jednak, iż zawlecze mnie tam Zły. - Nie sądziłem, że Mrok będzie taki - przyznałem głosem niewiele donośniejszym od szeptu. - To dlatego, że to nie jest Mrok - odparł słodko Pan. - Ale przecież sam powiedziałeś...

- 49 -

- Słuchaj mnie uważnie, chłopcze. Powiedziałem, że to miejsce, które wy nazywacie Mrokiem. W istocie to świat cieni leżący pomiędzy Limbusem a samym Mrokiem. To miejsce spoczynku. Dla mnie to Wydrążone Wzgórza, lecz mieszkańcy Irlandii nazywają je Tech Duinn - albo czasami Wtórświatem. Ich bogowie lubią to miejsce, podobnie jak martwi bohaterowie. Lecz większość ludzi nie może pozostać w nim zbyt długo - ich wspomnienia rozpływają się w srebrnym blasku, a oni sami są zagubieni w tej krainie na zawsze. Jedynie bohaterowie mogą przetrwać. Teraz jednak nie musisz się lękać, bo jest tu wyłącznie twoja dusza. Ciało wciąż tkwi na platformie wraz z cuchnącym zwierzakiem. - A Morrigan? Czy i ona tu jest? - rozejrzałem się nerwowo wśród drzew. - Czasami przychodzi, ale nie w tej chwili. - Czy ja umarłem? - chciałem wiedzieć. - Jeszcze nie - odparł Pan. - Ale jeśli zostaniesz tu zbyt długo, z pewnością umrzesz. Twoje ciało ledwo oddycha. Musisz do niego wrócić i to jak najszybciej, nie traćmy zatem czasu. Sprowadziłem cię tutaj, byśmy mogli porozmawiać. Potrzebowałem do tego wszystkich swych sił: wciąż czuję zew ciała kozła i coraz trudniej przychodzi mi opierać się mrocznym czarom magów. Pobyt w waszym świecie doprowadza mnie do obłędu, a potem zarażam nim innych. - O czym chciałeś porozmawiać? - spytałem. Czyżby faktycznie zamierzał odesłać mnie do naszego świata? - Musisz coś dla mnie zrobić. W nagrodę unikniesz szaleństwa. Ostrożnie pokiwałem głową. Czego mógł ode mnie chcieć jeden ze Starych Bogów? Co mogłem zdziałać, czego on by nie potrafił? - Musisz jedynie uwolnić kopyta kozła od krępujących je srebrnych łańcuchów. - Jak mam to zrobić? Związali mi ręce - przypomniałem. - Coś wymyślisz, jestem tego pewien. - Pan uśmiechnął się. - A potem, kiedy już mnie uwolnisz, ja dokonam reszty. - Reszty? Co wówczas zrobisz? - Opuszczę ciało kozła i wymknę się spod panowania magów. Podobne przywołanie to dla mnie okropność. - Sądziłem, że Starzy Bogowie lubią, gdy oddaje się im cześć. - Magowie tak naprawdę mnie nie czczą - nie z szacunkiem; po prostu wykorzystują do swoich celów. Za pomocą rytuałów zmuszają mnie, abym wniknął w ciało kozła i krok za krokiem pozbawiają mocy. To mnie osłabia, a ich wzmacnia. - Czy zyskali już jakąś moc? - zapytałem. - Trochę, ich mroczna magia przez jakiś czas pozostanie silniejsza. - Postaram się - obiecałem - ale chciałbym od ciebie czegoś jeszcze... Pan uniósł brwi. - Mam przyjaciółkę, Alice. Została żywcem uwięziona w Mroku. Mógłbyś ją odnaleźć i uwolnić? - Kto ją tu sprowadził? - Zły - odparłem. - W takim razie to beznadziejne - rzekł bóg. - W Mroku istnieje wiele różnych krain. Ja sam mam tam swoje królestwo. Każdy z nas ma własną krainę, tworzoną przez jego moc. Zły włada największą i narzuca w niej własne prawa. To straszne miejsce dla śmiertelnika, żywego czy martwego. Gdybym mógł, pomógłbym jej. Jestem jednak bezradny. A teraz musimy już wracać. Brak mi sił, by utrzymać nas tu dłużej. Przytaknąłem i Pan znów zaczął grać na flecie. Wokół nas rozległy się szelesty i trzepot skrzydeł, zwierzęta wracały na polanę, wezwane magiczną melodią. Nagle flet ucichł; wszystko zaczęło się rozpływać i świat wokół ponownie pociemniał. *** Odkryłem, że leżę na platformie. Z trudem usiadłem na deskach i spojrzałem w dół na rynek, sprawdzając, czy nikt nie patrzy. Potem przyjrzałem się kozłu. Zabeczał, toteż odwróciłem się do niego plecami i uniosłem ręce do pyska zwierzęcia. Wymyśliłem, jak uwolnić się z pęt.

- 50 -

Kozioł powąchał linę, a potem zaczął przegryzać ją z zapałem. Raz czy dwa skubnął moją skórę i wzdrygnąłem się, potrzebował jednak zaledwie paru minut, by mnie uwolnić. Pomasowałem dłonie, by przywrócić krążenie i skupiłem uwagę na problemie uwolnienia kozła. Krępujące go srebrne łańcuchy zaprojektowano tak, by uwięziły nie tylko ziemskie zwierzę, ale i istotę z Mroku. W żaden sposób nie zdołałbym rozgiąć ogniw gołymi rękami. Owszem, dysponowałem specjalnym kluczem otwierającym większość zamków. Ponieważ jednak nie wiedziałem, kiedy jeszcze mógłby mi się przydać, uznałem, że choć być może zdołałbym rozgiąć nim ogniwo, nie warto go niszczyć, chyba że nie znajdę innego sposobu. Skupiłem zatem uwagę na mocowaniach łączących łańcuchy z deskami. Księżyc świecił jasno i wyraźnie wszystko widziałem. Samo drewno było świeże i mocne, nie ma mowy, abym zdołał je oderwać. Potem jednak przekonałem się, iż łańcuch przymocowano do dwóch niewielkich żelaznych pierścieni przykręconych do drewna śrubami. Czy dałoby się je odkręcić? Magowie raczej nie podejrzewali, że ktoś mógłby się pokusić. Może nie dokręcili ich zbyt mocno? Zastanawiałem się chwilę, po czym znów przeszukałem kieszenie i w końcu znalazłem monetę. Wsunąłem jej krawędź w główkę śruby i nacisnąłem. Nie ustępowała. Naparłem z całych sił, aż w końcu drgnęła. Wkrótce palcami wykręciłem śrubę do końca. Z drugą poszło znacznie trudniej. Zrozpaczony, już sądziłem, że nie zdołam jej obruszyć, a szczelina w główce zaczęła się wyrabiać, w końcu jednak śruba drgnęła. Wreszcie oderwałem od desek żelazny pierścień, uwalniając kozła. Zwierzak spojrzał na mnie i zabeczał głośno. Wyraźnie się spiął, a potem, ku memu zdumieniu, zeskoczył z platformy. Patrzyłem ze zgrozą, jak kozioł leci ku ziemi i z głuchym łoskotem uderza o bruk. Nie krzyknął w chwili zderzenia, lecz jego nogi zadygotały parę razy, a na ziemi rozlała się kałuża krwi. Korona spadła mu z głowy i odturlała się w głąb rynku. Nagle pojąłem, że to dzięki śmierci kozła Pan zamierzał się uwolnić. Bóg nie opuścił naszego świata cicho i spokojnie: znikąd zerwała się skowycząca wichura, która wybijała wszystkie wychodzące na rynek okna i zrywała dachówki, roztrzaskując je o bruk. Drzwi wylatywały z zawiasów, nocne powietrze rozdzierały krzyki. Przerażony, że lada moment mogę runąć, zacząłem zsuwać się z platformy, wyszukując stopami kolejne podpory drewnianego szafotu. Nie musiałem się obawiać - wiatr atakował magów, którzy zajęli pokoje przy rynku; praktycznie nie dotykał stojącej spokojnie w samym oku burzy wieży. Księżyc oświetlał całą okolicę tak, że nie miałem się gdzie ukryć i gdy dotarłem na dół, ujrzałem magów zmierzających ku drewnianej budowli. Na widok truchła kozła jeden z nich krzyknął boleśnie. Puściłem się biegiem przez trójkątny rynek w stronę ulicy na dole, lecz ktoś uzbrojony w długi zakrzywiony nóż zagrodził mi drogę. Ominąłem go, zmierzając ku rzece, lśniącej w dali niczym srebrna wstęga. Za nią rosły drzewa rzucające długie cienie. Gdybym przeprawił się przez most, miałbym szansę uciec. Obejrzałem się i odkryłem, że mnie ścigają. Próbowałem przyspieszyć, lecz ciało nie reagowało, wciąż osłabione niedojadaniem, a także długimi dniami i nocami na platformie wystawionej na ataki żywiołów. Prześladowcy niemal mnie doganiali. Ja jednak zbliżałem się do mostu. Nadal istniała szansa, że zdołam się przeprawić i umknąć między drzewa. Nadzieja jednak nie przetrwała zbyt długo. Usłyszałem tętent galopujących kopyt i pojąłem, że za moment zostanę schwytany bądź zginę. Pierwszy jeździec zjawił się z prawej. Dostrzegłem błysk miecza w blasku księżyca i uskoczyłem w lewo, gdy opadł ku mojej głowie. Nie potrafiłem stwierdzić, czy cios miał mnie zabić, czy też jeździec chciał ogłuszyć mnie płazem. Jego towarzysze szybko mnie otoczyli i grożąc bronią, czekali, aż zjawią się piesi. W chwilę później pochwyciły mnie szorstkie ręce i zawlokły z powrotem w stronę rynku. Magister Doolan czekał przy wieży z ponurą miną. - Zapłacisz za to, co zrobiłeś, chłopcze! - Dwa razy walnął mnie w głowę tak, że zadzwoniło mi w uszach. - Chętnie sam powoli pokroiłbym cię na kawałki, ale zamiast tego oddam cię wiedźmie. Ona najlepiej potrafi zadać ból. Słudzy szybko związali mi ręce i nogi, po czym rzucili na koński grzbiet. Wokół siebie słyszałem krzątaninę - to magowie i ich poplecznicy szykowali się do wyjazdu z Killorglin. Wkrótce ruszyliśmy w drogę, długim orszakiem zmierzając na południe. Bez wątpienia magowie obawiali się, iż Liga wykorzysta tę sposobność do ataku, toteż pędziliśmy tak szybko, że piesi musieli biec, by dotrzymać koniom kroku.

- 51 -

Przez chwilę zakosztowałem wolności. Teraz wyglądało na to, że zmierzamy do kryjówki magów, fortu Staigue. Według Sheya nie da się go zdobyć. Kiedy znajdę się w środku, to już jakbym był martwy. Oddadzą mnie czarownicy. Mimo wszystko z pewną satysfakcją pomyślałem, że magowie musieli poniechać ceremonii. Nie udała się. I to ja ją powstrzymałem.

Rozdział 14. Głowa wiedźmy.

O świcie dotarliśmy daleko pomiędzy południowe wzgórza. Deszcz rozpadał się na dobre, tak więc przemokłem do suchej nitki. Wisiałem twarzą do dołu na końskim grzbiecie, podskakując w rytm kroków zwierzęcia, widziałem zatem głównie błotnistą drogę. Pierwszy raz ujrzałem fort Staigue, kiedy prześladowcy ściągnęli mnie z konia i rozwiązali nogi. Uniosłem głowę, nad nami wznosił się gigantyczny kamienny mur, którego kamienie ułożono zręcznie bez pomocy błota i zaprawy. Nazywano go „kolistym fortem" i słusznie, bo dokładnie tak wyglądał - wielki obronny kamienny krąg. Wszyscy zsiadali z koni, wkrótce odkryłem dlaczego. Do środka można się było dostać jedynie bardzo wąską bramą, stanowczo zbyt ciasną dla konia. Wewnątrz po raz pierwszy mogłem przyjrzeć się dokładniej twierdzy magów. Nie miała dachu, lecz jej mury wznosiły się bardzo wysoko: na blanki, z których można było odpierać ataki, wiodło dziewięć poziomów kamiennych stopni. Udeptana ziemia wewnątrz przypominał miękkie błoto, tu i ówdzie wznosiły się drewniane budynki. Kamienny fort był wyraźnie bardzo stary, natomiast owe budowle względnie nowe. Niektóre wyglądały na domy, lecz środkowa, okrągła, zapewne służyła innym celom i właśnie ku niej mnie poprowadzono. Nie od razu weszliśmy do środka. Musiałem usiąść w błocie, otoczony przez czterech uzbrojonych w miecze strażników. Czekaliśmy, a tymczasem wąską szczelinę, przez którą dostaliśmy się do fortu, założono kamieniami. Zrobiono to tak fachowo, iż po wejściu nie pozostał żaden ślad. Zakładałem, że ktoś pozostał na zewnątrz, by zabrać konie w bezpieczne miejsce. W końcu strażnicy dźwignęli mnie z ziemi, Rzeźnik jako pierwszy wszedł do obszernego budynku. Wewnątrz stał okrągły postument, bejcowany i błyszczący, a na jego powierzchni wyryto wielki pentagram z rodzaju tych, za pomocą których magowie przyzywają demony bądź inne nadprzyrodzone stwory. Pośrodku ustawiono kilka krzeseł i stół. Postument otaczało głębokie błocko, dostrzegłem co najmniej dziewięciu zbrojnych strażników stojących w nim po kostki. Na podeście czekało siedmiu bosych magów, a przy krawędzi przystanął Chudy Shaun. Tulił do siebie swego syna Konala, nadal opatulonego w koc. Na twarz naciągnął kaptur, pochylał głowę, kryjąc ją w cieniu. Doolan podszedł na skraj drewnianej konstrukcji. - Gdzie jest Scarabek? - warknął do Shauna. - Nie udało mi się: mimo moich starań wciąż pozostaje więźniem. Lecz uzyskałem zgodę na wymianę jej na chłopaka. Radzę, abyście go wypuścili. - Shaun wskazał mnie skinieniem głowy. Wówczas odzyskacie Scarabek, która będzie mogła się poświęcić podczas następnej próby rytuału. - Ale kto ją schwytał? - spytał gniewnie wódz magów. Chudy Shaun uniósł głowę i lewą ręką odciągnął kaptur, odsłaniając twarz. Nim jeszcze przemówił, zrozumiałem, kim jest nieprzyjaciel, który go pokonał. Wyciął na czole strażnika swój znak, z którego nadal sączyła się krew.

- 52 -

- Nazywa się Grimalkin: to zabójczyni z potężnego klanu czarownic zza wody. Nigdy dotąd nie spotkałem się z kimś tak niebezpiecznym. W starciu z nią cała moja siła i magia na nic się zdały. Byłem skazany na jej łaskę - przyznał Shaun. Nagle poczułem nową nadzieję. Zjawiła się Grimalkin! - Jest sama - spytał Doolan - czy też ma wsparcie innych członków klanu? - Sama. - W takim razie można się z nią rozprawić. Shaun odwrócił wzrok. - Choć nie udało nam się wywołać boga, próba wydała owoce - w głosie Rzeźnika dźwięczała głęboka pewność siebie. - Wzmocniła naszą magię. Zabójczyni jest sama; jeśli napełnimy maga naszą połączoną siłą, wystarczy jeden z nas, by ją zabić. Osobiście stanę się jej katem! Doolan skłonił głowę i zaczął mamrotać pod nosem. Przemawiał w pradawnej mowie - posługiwał się mroczną magią. Gdy się odezwał, siedmiu innych magów uklękło w ciasnej grupce na skraju postumentu i nuciło przez jakąś minutę, po czym wszyscy umilkli. Następnie kolejno podchodzi do Doolana i wyciągali ręce, kładąc dłonie na jego głowie, ramionach, górze pleców i piersi. Znów zaczęli nucić. W odpowiedzi człowiek zwany Rzeźnikiem zamknął oczy i zadygotał. Przypomniałem sobie, jak odprawiali podobny rytuał z puszkarzami podczas oblężenia Zamku Ballycarbery. Nim magowie nasycili ich mocą, strzelcy radzili sobie kiepsko, potem stali się morderczo celni i przebili mur zamku. Doolan sam w sobie był niezwykle groźnym przeciwnikiem. Jak bardzo niebezpieczny się stanie? Czy naprawdę zdoła zagrozić Grimalkin? W końcu magowie umilkli i cofnęli ręce. - Teraz ruszę w drogę! - Rzeźnik wyszczerzył zęby. - Przyniosę nam głowę naszej nieprzyjaciółki. Wyszedł, a mnie wywleczono za nim. Zastanawiałem się, jak opuści fort. Z pewnością nie będą usuwali kamieni blokujących wejście? Mag skierował się ku najbliższym stopniom wiodącym na blanki na szczycie muru. Obok nich stała żelazna kolumna. Przywiązano do niej długą, mocną linę. Doolan chwycił jej koniec i pociągnął za sobą na górę. Patrzyłem, jak zrzuca ją z muru, potem chwycił sznur i zniknął mi z oczu. Zjechał tak aż na ziemię. Po paru chwilach krzyknął; wówczas jeden ze strażników podbiegł do kolumny i wciągnął linę. Wkrótce na murze pojawił się jej koniec i zsunął po stopniach niczym wąż. W tym momencie zmuszono mnie, bym znów przykucnął w mokrym błocie. Rozpoczęło się czekanie. *** Czekaliśmy cały dzień, na próżno. Pilnujący mnie strażnicy zmieniali się dwukrotnie. Znów cały przemokłem, dygotałem z zimna i wilgoci i konałem z głodu. W końcu o zmierzchu usłyszałem odległy krzyk. Brzmiał, jakby ktoś bardzo cierpiał. - To tylko zwierzę - mruknął strażnik i splunął. Jednakże doświadczenie ucznia stracharza podpowiadało mi, że był to raczej człowiek. Od czasu do czasu któryś z magów wspinał się na mury i wyglądał w noc. Do tej pory, nawet biorąc pod uwagę okoliczne wzniesienia, na wschodzie powinien pojawić się księżyc. Lecz ciężkie chmury zapowiadały nowy deszcz i zrobiło się jeszcze ciemniej. Choć na wbitych w mur hakach wisiały latarnie; z jakichś powodów rzucały bardzo słabe światło, zupełnie jakby otaczająca je ciemność była gęsta i lepka. Słyszałem rozmowy magów, lecz stłumione i niewyraźne. Nagle za murem zagrzmiał niski donośny głos. - Opuśćcie linę! Natychmiast go rozpoznałem. Należał do Rzeźnika. Czyżby mu się udało?

- 53 -

Strażnik zrzucił koniec liny i w chwilę później na murze pojawił się Doolan; żołnierz przysunął lampę tuż do jego twarzy. Doolan pierwszy ruszył na dół. Kiedy zeskoczył na ziemię i zbliżył się do pierwszej latarni na murze, zorientowałem się, że trzyma coś w lewej dłoni. Z okrągłej chaty wyłonił się Chudy Shaun, za którym dreptało pół tuzina magów. Czekali za moimi plecami, a tymczasem Doolan maszerował w błocie. Prawą dłonią dobył zza pasa długiego zakrwawionego noża; w lewej tkwiła trzymana za włosy odcięta głowa. Poczułem nagłe mdłości. Rzeźnik uniósł ją wysoko, tak by magowie mogli się przyjrzeć. Rozpoznałem tę twarz - piękną i okrutną, o wydatnych kościach policzkowych i pomalowanych na czarno wargach. - Patrzcie! Oto głowa czarownicy! - huknął. Spoglądałem w twarz wiedźmy zabójczyni. Grimalkin nie żyła.

Rozdział 15. Mroczny anioł.

Serce uciekło mi w pięty. A zatem wszystko stracone. Nie miałem już nadziei na ucieczkę. Grimalkin stanowiła także naszą jedyną szansę uwięzienia Złego. Poczułem głęboki smutek. Owszem, była bezecną wiedźmą, zabójczynią klanu Malkinów, ale walczyliśmy ramię w ramię. Bez pomocy Grimalkin już nie żyłem. - Gdzie jest Scarabek? - spytał Chudy Shaun. - Zupełnie bezpieczna - odparł Doolan. - Ale została ranna w czasie walki. Poszedłem przodem, aby powiadomić was o wszystkim. Zgodziła się, bym to ja rozprawił się z chłopakiem i zabił go powoli, tak jak na to zasłużył. Zacznę już teraz - dodał, unosząc nóż i zlizując krew z długiej klingi. Podniesiono mnie z ziemi i rozcięto więzy. A potem Shaun chwycił mnie za włosy i zawlókł w stronę wodza magów. - Śmierć przyszła po ciebie, chłopcze! - krzyknął. - Spójrz w jej złowieszcze oblicze! Rzeźnik Doolan uśmiechnął się ponuro. A potem powiedział coś bardzo dziwnego. - Śmierć przysłała w zastępstwie swego mrocznego anioła. Mrocznego anioła? Co to miało znaczyć? Spojrzałem na Doolana i przekonałem się, że dzieje się z nim coś dziwnego. Wokół głowy jarzyła się fioletowa aureola, a jego twarz zdawała się topnieć. Zmieniał się. Teraz wargi miał czarne, jego czoło zdawało się węższe, kości policzkowe wydatniejsze. Twarz nie przypominała już oblicza wodza magów. To była Grimalkin. Jak zwykle nawet strój wiedźmy zabójczyni służył do zadawania śmierci: jej ciało oplatały krzyżujące się skórzane pasy, każdy z kilkoma pochwami kryjącymi w sobie noże i nożyczki, którymi odcinała kciuki pokonanych wrogów. Z lewego ramienia zwisał niewielki jutowy worek. Zastanawiałem się, jaką nową broń w sobie kryje? Wargi umalowała na czarno, a kiedy je rozchyliła, ujrzałem przerażające spiłowane w szpic zęby. Wyglądała niebezpiecznie: zabójczyni w każdym calu. Najwyraźniej posłużyła się magią Mroku, by oszukać oczy nieprzyjaciół. Ogarnęła mnie nagła radość: jeszcze nie zginąłem. W lewej dłoni Grimalkin dzierżyła odrąbaną głowę Doolana; obecnie cisnęła ją z pogardą w błoto u swych stóp. Jednym płynnym ruchem, ze straszliwą siłą rzuciła w moją stronę długim nożem. Lecz nie ja stanowiłem cel, a Grimalkin rzadko chybiała.

- 54 -

Chudy Shaun krzyknął, jego ręka podskoczyła, po czym wypuściła moje włosy. Odwróciłem się, patrząc jak pada na kolana w błocie, w jego piersi tkwił wbity po rękojeść nóż. Magowie dokoła zaczęli cofać się w panice, byle dalej od czarownicy. Grimalkin pobiegła naprzód, chwyciła mnie za lewe ramię i przesunęła za siebie. Pośliznąłem się w błocie i upadłem na czworaki. Teraz stała między mną a nieprzyjaciółmi, na ugiętych nogach, gotowa do ataku. Jeden ze strażników cisnął włócznią w jej pierś. Celował dobrze i działał szybko, lecz w ostatniej chwili Grimalkin odtrąciła grot krawędzią dłoni, jednocześnie rzucając kolejnym nożem. Strażnik zginął, nim jeszcze odbita włócznia upadla na ziemię. Podniosłem się szybko. - Biegnij na schody! Użyj liny! - zawołała czarownica, wskazując mur. Zrobiłem, jak kazała, lecz po długich dniach i nocach niewoli i złego traktowania brakowało mi sił. Nogi poruszały się ciężko, błoto więziło stopy, jeszcze mnie spowalniając. Obejrzałem się przez ramię i przekonałem, że jak dotąd Grimalkin nie próbowała nawet pójść w moje ślady. Walczyła z kilkunastoma magami i strażnikami, wirując w miejscu i zadając ciosy. Słyszałem krzyki i jęki agonii, gdy jej klingi raniły i wbijały się w ciała, odpierając przeciwników. Dotarłem do schodów i zacząłem się wspinać, jak najszybciej mogłem; nogi ciążyły mi jak ołów. Już na blankach ponownie spojrzałem za siebie. Grimalkin wycofała się i walczyła przy żelaznej kolumnie, do której uwiązano linę. Nagle dostrzegłem ogromne niebezpieczeństwo. Kiedy opuści to miejsce i sama spróbuje uciec, magowie przetną sznur. Z pewnością była świadoma zagrożenia. Wgramoliłem się na szczyt muru i rozpocząłem zjazd w dół. Kręciło mi się w głowie. Raz po raz obracałem się na linie, z trudem utrzymując ją w dłoniach. W końcu, zdyszany i osłabiony wysiłkiem, dotarłem na ziemię i spojrzałem w górę. Zza umocnień dobiegały krzyki. Potem na szczycie muru pojawiła się Grimalkin i rozpoczęła szybki zjazd. Serce podeszło mi do gardła, nagle jednak stanęła u mego boku, wskazując na wschód. - Nasza najlepsza szansa to podążyć w tę stronę, wzdłuż wybrzeża! - rzuciła. Nie czekając na odpowiedź, pobiegła naprzód. Starałem się dotrzymać jej kroku, lecz coraz bardziej mnie wyprzedzała. W końcu zatrzymała się i cofnęła ku mnie. Obejrzałem się, w dali migały pochodnie. - Jest ich zbyt wielu, aby walczyć - rzekła. - Wkrótce poślą też po konie. Musisz poruszać się szybciej. Zależy od tego nasze życie. Mój umysł starał się, jak mógł, lecz ciało nie było w stanie sprostać wymogom. - Nie mogę - odparłem. - Całymi dniami trzymali mnie związanego i bardzo mało jadłem. Żałuję, ale po prostu brak mi sił. Bez jednego słowa czarownica chwyciła mnie za nogi i zarzuciła sobie na ramiona, niczym worek pierza. A potem skierowała się na wschód. *** Grimalkin biegła co najmniej godzinę. Raz przeskoczyła przez strumień, innym razem na zboczu pośliznęła się i upadła na kolana. Nim się obejrzałem, wniosła mnie do kryjówki i opuściła na ziemię. Wówczas zapadłem w głęboki sen. Kiedy się ocknąłem, Grimalkin gotowała coś nad ogniem, dym ulatywał w górę kominem. Usiadłem i rozejrzałem się dokoła. Był dzień, a my schroniliśmy się w opuszczonej chacie. Nie dostrzegłem żadnych mebli, przed nami z kryjówki wyraźnie korzystały zwierzęta. Na kamiennej posadzce przy drzwiach walało się owcze łajno. Chata nie miała drzwi, jedyne okno było wybite. W środku wiało, lecz dach pozostał cały i przynajmniej chronił przed deszczem. Wiedźma zabójczyni przykucnęła przy palenisku, powoli obracając dwa nabite na rożny króliki. Uśmiechnęła się do mnie, odsłaniając ostre zęby. Nagle, zdumiony, zobaczyłem, że pod ścianą w kącie naprzeciwko stoi moja laska. - Zabrałam ją z domku Scarabek i zostawiłam tu po drodze do Staigue - wyjaśniła Grimalkin. Czujesz się lepiej? Przytaknąłem. - Tak. I dziękuję, że ocaliłaś mi życie. Ponownie. - Skinąłem dlonią w stronę ognia. - Nie martwi cię lecący z komina dym? Czy oni wciąż nas szukają?

- 55 -

- Tak, ale tu nas nie znajdą - osłoniłam to miejsce magią. Kiedy zapadnie noc, ruszymy w dalszą drogę. - Dokąd zmierzamy? - zastanawiałem się głośno. - Do Kenmare, na spotkanie twojego mistrza. - Rozmawiałaś z nim już? - Tak. Zdołał tam wrócić - choć Alice mu nie towarzyszyła i nie odzywała się do mnie więcej. Znalazła się daleko poza osłoną słoja krwi. Pochyliłem głowę. - Słój krwi już jej nie pomoże - rzekłem ze smutkiem. - Celtycka czarownica Scarabek oddała Alice Złemu, który porwał ją do swego królestwa. - Biedna dziewczyna - mruknęła Grimalkin. - A zatem straciliśmy ją. Nic już nie możemy dla niej zrobić. Szkoda, że o tym nie wiedziałam. Wypuściłam Scarabek. Wypełniła swoje zadanie - użyłam jej po to, by cię uwolnić. Trzeba ją było zabić. Słysząc te słowa, poczułem ukłucie w sercu. Potwierdziły to, co myślałem o Alice, lecz powiedziane ustami zabójczyni miały w sobie coś nieodwracalnego. - Scarabek znów będzie mnie szukać - poinformowałem ją. - Byłem z Billem Arkwrightem, kiedy zabił jej siostrę bliźniaczkę. Chce się zemścić, nim odda mnie Złemu. - Nie musisz się obawiać, przy moim boku będziesz bezpieczny - odparła Grimalkin. - Poza tym zabrałam z domu wiedźmy coś jeszcze. Wręczyła mi jutowy worek, który wcześniej zauważyłem. Otworzyłem go i ku swej radości przekonałem się, że kryje w sobie mój srebrny łańcuch. - Schowaj go - poleciła Grimalkin. - Nawet niesiony w worku oparzył mi palce. Nie mogę znieść jego bliskości. No, jedz. Musisz odzyskać siły. - Podała mi rożen ze smakowitym mięsiwem. Jakiś czas posilaliśmy się w milczeniu. Królik był przepyszny. Konałem z głodu i tak niecierpliwie wgryzałem się w mięso, że poparzyłem sobie wargi. - Jak twój mistrz przyjął wieści o słoju krwi? - spytała Grimalkin. - Nie mówił do mnie zbyt wiele, wydawał się przygaszony i zatopiony w myślach. Z pewnością niełatwo mu znieść fakt, iż jego ucznia chroni mroczna magia. - Przyjął to bardzo źle - odparłem, odruchowo sprawdzając, czy słój nadal tkwi w kieszeni. - Przez chwilę sądziłem, że natychmiast go rozbije - na zawsze skazując nas na uwięzienie w Mroku. Potem jednak ustąpił, zupełnie jakby twój plan natchnął go nową nadzieją. Życie ostatnio źle go traktowało, dom i biblioteka spłonęły do gołej ziemi - stracił dziedzictwo, którego miał strzec. Od tej pory nie jest już sobą. - Cóż, z pewnością nie oczekiwał, że po wydarzeniach w Grecji znów zostaniemy sojusznikami. To też musi być dla niego niełatwe - zauważyła. - Czy Alice wspominała ci, że słój pękł i jego moc zaczęła słabnąć? - Owszem, ważne zatem, byśmy jak najszybciej rozprawili się ze Złym - przytaknęła Grimalkin. - Jak zdołałaś uciec ze Szkocji? - Przeraziłam biednego rybaka i nastraszyłam go tak, że mnie tu przywiózł - odparła z groźnym uśmiechem. - Zapłaciłam, darując mu życie. - A co słychać w Hrabstwie? - Zlizałem z palców resztki smakowitych króliczych soków. - W tej chwili sytuacja wygląda bardzo źle. Ludzie nie mają niczego - żołnierze wroga odebrali im wszystko. Ale przecież wojsko nie zostanie tam na zawsze. - Nadal jednak musimy czekać, nim wrócimy do domu - domyśliłem się. Pomyślałem o rodzinie mieszkającej w Hrabstwie. Jak radzili sobie z okupacją wroga? Całkiem możliwe, że żołnierze splądrowali farmę i odebrali zwierzęta, by posłużyły im za strawę. Czy moi bracia, Jack i James, próbowali stawić opór? Jeśli tak, mogli nawet zginąć. - Nieprzyjaciel zapuścił się za daleko; zanadto rozproszył swe siły, zaczyna brakować mu zapasów, a nie podbił jeszcze północnych Hrabstw. Za ich plecami gromadzą się Szkoci z nizin, wiosną dołączą do nich górale. Wówczas przypuszczą wspólny atak, a mieszkańcy Hrabstwa znów powstaną - my, czarownice, też zrobimy swoje. Wielu zginie. Odeprzemy nieprzyjaciela na południe, a potem do morza. Nasze widzące to przepowiedziały.

- 56 -

Widzące czarownice naprawdę potrafiły przewidzieć przyszłość, wiedziałem jednak, że czasami się mylą, toteż nie skomentowałem. Zamiast tego skierowałem myśli Grimalkin ku najpotężniejszemu wrogowi. - Naprawdę wierzysz, że zdołamy uwięzić Złego? - Czy gdyby było inaczej, przybyłabym aż tutaj? - Obdarzyła mnie krótkim uśmiechem. - Musimy jednak omówić wszystko z Johnem Gregorym. Próba będzie bardzo niebezpieczna i może zakończyć się śmiercią nas wszystkich. Podejmujemy wielkie ryzyko, owszem, lecz wierzę, że nie na darmo. Ważne jest jednak także miejsce uwięzienia Złego. Musi być możliwe do ukrycia przed tymi, którzy zechcieliby go uwolnić. - Z pomocą mrocznej magii? - Tak, osłonię to miejsce płaszczem magii mroku - przytaknęła wiedźma zabójczyni. - Musi jednak leżeć na uboczu. Nie możemy pozwolić, by ktoś natknął się na nie przypadkiem. *** Po zmroku ruszyliśmy w kierunku Kenmare. Czułem się znacznie lepiej, cieszyłem się też, że mam w dłoni laskę, a w kieszeni znajomo pobrzękuje srebrny łańcuch. Większość drogi przebyliśmy w milczeniu, zaprzątały mnie jednak myśli o nieszczęściu Alice i w końcu znów poruszyłem ten temat. - Czy naprawdę dla Alice nie ma już nadziei? Nie da się jej uwolnić? - Obawiam się, że niczego nie zdziałamy. Chciałabym, by było inaczej. - Ale co, jeśli zdołamy uwięzić Złego? Czy to niczego nie zmieni? - Kiedy zniszczymy słój krwi, przybędzie, by cię pochwycić. Alice porzuci w Mroku i dziewczyna tam pozostanie. Wiem, że trudno się z tym pogodzić - pociesz się jednak myślą, że gdy uwięzimy go i odetniemy od królestwa, jej cierpienia z pewnością zmaleją. Zły nie będzie już torturował jej osobiście. Grimalkin nie zdołała mnie pocieszyć. Pomyślałem o Alice, uwięzionej w Mroku, samotnej, przerażonej, cierpiącej katusze. Przypomniałem sobie słowa Pana: „Zły włada największą krainą i narzuca w niej własne prawa. To straszne miejsce dla śmiertelnika, żywego czy martwego.”

Rozdział 16. Smocze gniazdo.

Do Kenmare dotarliśmy na dwie godziny przed świtem i stanęliśmy pod wysokim murem okalającym ufortyfikowaną siedzibę Sheya. Grimalkin, zatrzymana przez kilku agresywnych strażników przy bramie, dobyła noża i wyszczerzyła zaostrzone zęby. W świetle latarni wyglądała jak prawdziwa przerażająca czarownica, więc ludzie, chociaż mnie poznali, obawiali się jej i szykowali do ataku. Było ich pięciu, nie sadziłem jednak, by mieli większe szanse w starciu z Grimalkin. Jednakże rozsądek zwyciężył i przekonałem ich, by jeden pobiegł do domu obudzić Sheya i stracharza. Strażnik wrócił szybko, mamrocząc przeprosiny, po czym zaprowadzono nas do środka. Przez krótką chwilę rozmawiałem w cztery oczy z mistrzem, opowiadając mu, co się stało. Kiedy dotarłem do miejsca, w którym Zły zniknął, unosząc ze sobą w Mrok przerażoną Alice, poczułem ucisk w gardle i do oczu napłynęły mi łzy. Stracharz położył mi dłoń na ramieniu i poklepał lekko.

- 57 -

- Żadne słowa nie mogłyby cię pocieszyć, chłopcze. Postaraj się być silny. Wraz z Grimalkin dołączyliśmy do stracharza i Sheya w gabinecie we wschodnim skrzydle, gdzie na kominku płonął torfowy ogień. Nie spodziewałem się, że jeszcze kiedyś zobaczę przywódcę Ligi Ziemskiej żywego - sądziłem, że z pewnością zginął, gdy magowie przebili mur zamku Ballycarbery. Wyjaśnił jednak, iż siły wroga chciały jedynie uwolnić uwięzionego przez nas maga, by móc go złożyć w ofierze. Kiedy osiągnęli swój cel, natychmiast zakończyli oblężenie. - Dobrze się spisałeś, chłopcze! - pogratulował mi Shey. - Jeden z naszych szpiegów przyniósł wieści. Magister Doolan nie żyje. Sam jeden powstrzymałeś rytuał. Trzeba było odwagi, by uwolnić kozła i zepchnąć go z platformy. - Tak naprawdę nie byłem sam - odparłem, po czym opowiedziałem o wizycie na Wydrążonych Wzgórzach i o tym, jaką rolę odegrał Pan. Wszyscy słuchali w milczeniu, ale kiedy skończyłem, Shey poklepał mnie po plecach. - Byłeś niewiarygodnie dzielny. Większość ludzi na sam jego widok straciłaby zmysły. - Istotnie, ale my jesteśmy siódmymi synami siódmych synów - wyjaśnił stracharz. - W podobnych sytuacjach fakt ten daje nam moc, której innym braknie. - Może - mruknęła Grimalkin. - Ale Tom jest kimś jeszcze. Pamiętaj, w jego żyłach płynie także krew matki. Naprawdę wierzysz, że Pan zniżyłby się do współpracy z tobą, Johnie Gregory? Poważnie wątpię. Stracharz nie odpowiedział, ale też nie zaprotestował. Zamiast tego podniósł z półki należącą do Sheya mapę Kerry. Rozwinął ją i rozłożył na blacie. - Czy mam rację, sądząc, że ponownie znaleźliście się w impasie? - spytał, patrząc wprost na przywódcę Ligi Ziemskiej. Shey przytaknął. - Niestety tak. Owszem, rytuał zakończył się przedwcześnie, ale magowie zyskali nieco mocy i każdy kolejny atak na nich byłby wielce ryzykowny. - Zamierzamy spróbować czegoś bardzo niebezpiecznego, lecz jeśli nam się uda, pomożemy też waszej sprawie - oznajmił stracharz. - Chcemy spróbować uwięzić Złego - diabła we własnej osobie. Jeżeli nam się powiedzie, moc Mroku i wszystkich jego sług osłabnie. I owszem, to dotyczy także magów. Potrzebne nam teraz ustronne miejsce - odpowiednie do uwięzienia Złego. To twój kraj - co proponujesz? - Wskazał palcem mapę. Shey podniósł się z miejsca, oparł dłonie o stół i zaczął uważnie oglądać mapę, przesuwając palcem wskazującym wzdłuż południowo-zachodniego wybrzeża w stronę Cahersiveen, a potem skręcając w głąb lądu. - W tym miejscu stoją ruiny kościoła - puknął palcem o papier. - Kealnagore. Miejscowi uważają, że są nawiedzone, toteż trzymają się z daleka. Lepsze miejsce trudno znaleźć. - Trochę za blisko fortu Staigue - zaprotestował stracharz. - Z całą pewnością nie życzymy sobie, by jeden z magów zabłąkał się w okolicy - zwłaszcza w trakcie próby uwięzienia! Shey przesunął palec na wschód i postukał w Kenmare. - Może zatem tutaj? To chyba najbezpieczniejszy obszar, jeśli chodzi o magów. Istnieje też miejsce, którego unika większość miejscowych: kamienny krąg tuż za wioską. - Także jest nawiedzony? - spytał stracharz. Gospodarz pokręcił głową. - Coś z pewnością się tam kryje, ale chyba nie duch. Raz odwiedziłem Kenmare w ramach zakładu i sam to poczułem - choć niczego nie dostrzegłem. Jest tam bardzo strasznie, zwłaszcza po zmroku. Cały się trząsłem - wiedziałem, że w pobliżu coś się czai, coś wielkiego i przerażającego. Nawet za dnia ludzie omijają to miejsce szerokim łukiem. - W takim razie proponuję, abyśmy poszli obejrzeć ów nawiedzony kamienny krąg. - Stracharz uśmiechnął się. - Być może tego właśnie szukamy! *** Był jasny, pogodny ranek, ziemię pokrywał lekki nalot szronu. Jak dotąd słońce wciąż nie przygrzewało i nasze oddechy parowały w rześkim powietrzu. Ponieważ kamienny krąg leżał

- 58 -

niedaleko domu Sheya, ruszyliśmy w drogę przed śniadaniem, gdy tylko zrobiło się jasno. Pogoda idealnie nadawała się na spacer, zabraliśmy zatem psy. Biegły naprzód, ujadając radośnie, ciesząc się, że mogły wyjść z domu i że znów jesteśmy razem. Wkrótce w dali ujrzeliśmy kamienny krąg. Został wzniesiony na niewielkim wzgórzu, z trzech stron otoczonym lasem. W czasie podróży ze stracharzem widywałem już podobne kręgi, ułożone ze znacznie większych kamiennych monolitów. Tutejsze przypominały zwykłe głazy. Naliczyłem dwanaście. Kiedy dotarliśmy do kręgu, wilczarze nagle zaczęły skomleć; ułożyły się na jego skraju i nie chciały iść dalej. Natychmiast coś wyczułem. Po plecach przebiegł mi lodowaty dreszcz. W pobliżu czaił się stwór z Mroku. Lecz ku memu zdumieniu mistrz obdarzył mnie rzadkim uśmiechem. - Lepiej być nie mogło, chłopcze! - rzucił. - Mamy tu smoka i to wyjątkowego! To smocze gniazdo! Ruszyliśmy za nim między kamienie. Shey oglądał się nerwowo. Nawet Grimalkin sprawiała wrażenie spiętej, położyła dłoń na rękojeści największego noża. Jak przez mgłę przypomniałem sobie, że czytałem o podobnych stworach w bestiariuszu mojego mistrza. - Większość ludzi sądzi, że smok to olbrzymi jaszczur zionący ogniem i dymem, lecz prawdziwy smok to żywiołak - wyjaśnił stracharz. - To duchy powietrza, niewidzialne, lecz niewiarygodnie wielkie. Ten zapewne ułożył się wewnątrz tego wzgórza. Ich życie mija w innym tempie niż nasze, ludzkie. Dla nich nasze życie trwa zaledwie mgnienie oka. Większość ludzi ledwie wyczuwa obecność smoka, ten jednak jest wyjątkowo silny. Czujecie promieniujące z niego zło? Wystarczy, by odstraszyć ciekawskich - a tego dokładnie pragniemy. - Jednakże jego obecność nie przeszkodziłaby prawdziwemu słudze Mroku - dodał, marszcząc brwi i odwrócił się do Sheya. - Nie możemy zagwarantować, że obszar ten na zawsze pozostanie bezpieczny i w waszych rękach. - Mogę go zamaskować - wtrąciła Grimalkin. - Nawet gdyby magowie obozowali tuż przy kamieniach, nie podejrzewaliby, co się kryje w kręgu. Oczywiście istnieją inni potężni słudzy Mroku, którzy zdołaliby przeniknąć moją magię. Ale zacznijmy od najważniejszego... - Tak, nie ma sensu zwlekać. Zabierzmy się do przygotowań - zgodził się stracharz. - Spróbujemy uwięzić go tutaj, w samym środku kręgu, w splotach smoka. Potrzebna mi pomoc kamieniarzy, a także dobrego robotnika znającego się na linach. I muszą to być ludzie, którzy potrafią trzymać później język za zębami. Zdołasz takich dla mnie znaleźć? - spytał Sheya. - Znam doskonałego miejscowego kamieniarza - odparł gospodarz. - Liniarz może okazać się trudniejszy do znalezienia, ale popytam. - Ja także czegoś potrzebuję - oświadczyła Grimalkin. - Muszę przygotować włócznie i ćwieki, którymi skrępujemy Złego. Zauważyłam, że za domem macie obszerne stajnie - czy jest tam także kuźnia? - Tak oraz znakomity kowal. Każę mu, by ci pomógł. - Kuźnia wystarczy. Pracuję sama - Grimalkin zmarszczyła czoło. - Chciałabym zacząć jak najszybciej. - Oczywiście, zabiorę cię tam natychmiast - odparł nerwowo Shey; wyraźnie nie czuł się dobrze w obecności wiedźmy. - Doskonale - mruknął stracharz. - A tymczasem ja i chłopak zaczniemy szykować dół. *** Już w domu, po lekkim śniadaniu, zabraliśmy torby i parę solidnych szpadli. Wyglądało na to, że pogoda raczej się pogorszy, zatem lepiej było jak najszybciej rozpocząć przygotowania. Kopanie w deszczu to mało przyjemna rozrywka. - No cóż - mruknął stracharz, gdy postawiłem nasze torby i szpadle w kręgu. - To dobre miejsce. Daj mi łopatę, chłopcze! Wbił ją z satysfakcją głęboko w ziemię i sapnął. - Kopanie powinno pójść względnie łatwo. Najpierw jednak wyznaczę granice jamy. - Wyjął z torby składany pręt mierniczy. - Lepiej niech będzie duża: bez wątpienia Zły zjawi się w tej samej postaci jak ostatnio, dół musi być zatem trzy razy większy niż zwykły na bogina. Mam nadzieję, że odzyskałeś już siły po ostatnich przeżyciach, chłopcze.

- 59 -

Oznaczało to, że będziemy musieli przerzucić mnóstwo ziemi. Bez wątpienia to mnie przypadnie większość pracy, choć nadal czułem się osłabiony i wiedziałem, że czekają mnie potem bóle mięśni i pleców. Patrzyłem, jak stracharz za pomocą drewnianych kołków i szpagatu bardzo precyzyjnie wytycza zarys jamy w miękkiej ziemi. Kiedy skończył, sięgnąłem po największy szpadel i zabrałem się do roboty. Miałem przed sobą długi dzień. Mistrz głównie patrzył, lecz co jakąś godzinę pozwalał mi odpocząć i sam zaczynał kopać. Z początku myślałem o biednej Alice, lecz po jakimś czasie moje myśli umknęły w obliczu otępiającej monotonii ciężkiego kopania. W pewnym momencie przerwałem, by chwilę odetchnąć i oparłem się ciężko o stylisko łopaty. - A co z kamiennym wiekiem? - spytałem. - Będzie znacznie cięższe niż zwykle, a nie ma tu żadnych gałęzi, z których można by je spuścić. Kiedy więziliśmy boginy, robotnik zazwyczaj mocował swój bloczek i liny do gałęzi i z ich pomocą opuszczał kamień. To dlatego zawsze kopaliśmy jamy pod dużymi drzewami. - Robotnik będzie musiał zbudować mocny drewniany żuraw, chłopcze. Z belką, na której zawiśnie wieko. To utrudni pracę i wymaga dodatkowego czasu. Nie tylko będzie musiał być dobry w swym fachu i trzymać gębę na kłódkę, ale też wraz z pomocnikiem musi wyróżniać się odwagą. Pamiętasz, co spotkało biednego Billy'ego Bradleya? Bill przede mną terminował u Johna Gregory'ego. Stracharz zachorował i musiał wysłać go samego, by uwięził niebezpiecznego bogina rozpruwacza. Niestety, coś poszło nie tak. Kamienne wieko przygniotło palce Billy'ego i bogin, kiedy wypił już krew z zanęty, odgryzł mu je. Billy zmarł z powodu wstrząsu i utraty krwi. Ze smutkiem skinąłem głową. - Robotnicy wpadli w panikę - przypomniałem. - Zgadza się, chłopcze. Gdyby zachowali spokój, mogliby w parę sekund podnieść wieko i uwolnić Billy'ego, który wciąż by żył. Potrzebni nam doświadczeni ludzie, których niełatwo wystraszyć. Nagle przyszła mi do głowy nowa myśl - napis na kamieniu... - Gdzie pozostawimy po wszystkim znak? - spytałem. - Wyryjemy go na wierzchu i pod spodem umieścimy nasze imiona, by wszyscy wiedzieli, kto uwięził samego Złego? - Z pewnością stanowiłoby to największe osiągnięcie mojego życia - odparł mistrz. - Ale tym razem nie zostawimy znaku. Nikt nie może wiedzieć, że on tu jest. Wieko przygnieciemy głazem. Dzięki temu w przyszłości ludzie uznają, iż stanowi on część kamiennego kręgu i nie zechcą go ruszyć. - W każdym razie, chłopcze - podjął - dość już odpoczywałeś; skończmy z próżnymi rozmyślaniami i wracajmy do pracy! Zamiast pogłębiać cały zarys jamy, może spróbujesz pokopać w miejscu, gdzie teraz stoisz. Sprawdźmy, jak ci idzie głębiej. Dotąd pracowałem metodycznie, zgodnie ze znakami pozostawionymi przez stracharza, mniej więcej na równym poziomie. Lecz jego słowa miały sens. To dobra rada, postanowiłem zapisać ją na przyszłość; bez wątpienia mój mistrz wiedział to z doświadczenia. Musieliśmy sprawdzić, czy zdołamy osiągnąć niezbędną głębokość. Zacząłem zatem wkopywać się w głąb. Nagle ogarnął mnie chłód: czyżby smok wyczuł, że naruszam jego gniazdo?

Rozdział 17. Słowa w lustrze.

- 60 -

Następnego dnia natrafiliśmy na warstwę skały i nie mogliśmy wkopać się głębiej. Miałem nadzieję, że dół będzie dostatecznie duży, by posłużyć naszym celom. Późnym popołudniem, kiedy skończyłem, odwiedziła nas Grimalkin. Na ramieniu dźwigała coś owiniętego w worek - bez wątpienia wykute przez siebie włócznie. - Czy ten dół jest wystarczająco duży? - spojrzała z powątpiewaniem na jamę. - Mam nadzieję. Planowaliśmy głębszy, ale przeszkodziła nam skała. - Widywałam już Złego w znacznie większej postaci. - Grimalkin poważnie się martwiła. - Był olbrzymem, potworem. - Jeśli będzie aż tak duży, być może nic nie zdziałamy - rzekłem. - Pamiętaj, że urodziłam jego dziecko - dziecko, które zabił. Nie może się do mnie zbliżyć, chyba że sama zechcę. To może być naszą ostatnią linią obrony. - Uśmiechnęła się, wyginając wargi i odsłaniając ostre jak igły zęby. - Możliwe też, iż warstwa skalna jeszcze nam pomoże - dodała. Wykułam włócznie, a także krótsze ćwieki. Kamień stanowi dobrą podstawę do uwięzienia. - Cóż - mruknął stracharz - jesteśmy gotowi, bardziej już nie będziemy. Teraz możemy odpocząć i zebrać siły na czekające nas dziś starcie. Grimalkin pokręciła głową. - Nie, najpierw trzeba zrobić coś jeszcze. Uklękła i rozłożyła na ziemi worek, ukazując paliki i ćwieki. Nie dostrzegłem nawet śladu stopu srebra. Wydawały się wykute ze zwykłej stali. - Potrzebuję srebra, żeby połączyć je ze stalą - oznajmiła. Wiedziałem, że nie mam wyboru. Będę musiał ofiarować jej swój łańcuch. Co prawda był kluczowym narzędziem stracharza, a także prezentem od mamy, lecz oddając go, umożliwiłbym uwięzienie Złego. - Możesz użyć tego - rzekłem, podając jej łańcuch. Stracharz jednak zmarszczył brwi. - Nie, chłopcze, pewnego dnia będzie ci jeszcze potrzebny. Weźmiemy mój. Czy można zrobić z niego lepszy użytek? Poza tym mój dawny mistrz, Henry Horrocks, miał własny łańcuch i odziedziczyłem go po jego śmierci. Teraz spoczywa w bezpiecznym ukryciu u mego brata Andrew w Adlington - w jego warsztacie ślusarskim. Pewnego dnia, gdy będziemy mogli wrócić do Hrabstwa, odbiorę go. Na twarzy stracharza dostrzegłem cień smutku. Łańcuch dobrze mu służył przez wiele lat. Ciężko było się z nim rozstać. *** Grimalkin potrzebowała niemal dwóch dni, by przygotować właściwą broń. Z kuźni za domem dobiegał nieustanny brzęk i rytmiczne uderzenia młota. Stopiła srebrny łańcuch mego mistrza, a potem odlała z niego pasma, które zręcznie skuła z żelazem palików i ćwieków o szerokich główkach. Po południu drugiego dnia jeden ze służących Sheya przyniósł wiadomość, że Grimalkin chce pomówić ze mną na osobności. Wszedłem do szopy, w której mieściła się kuźnia. Nie chcąc przeszkadzać, nie odezwałem się i czekałem cierpliwie w kącie, przyglądając się, jak wykuwa włócznie. Czarownica nosiła grube skórzane rękawice chroniące skórę przed żelazem i srebrem. Długa ostra włócznia w jej dłoniach miała kształt smukłej spirali, skręconej ciasno ze stopu srebra i żelaza. Była ostatnia z kompletu czterech, a już wcześniej Grimalkin ukończyła ćwieki. W końcu zadowolona odłożyła gotową broń na ławę, obok kowadła, po czym odwróciła się, przygważdżając mnie wzrokiem. - Posłuchaj - jej oczy lśniły ognistą czerwienią, odbijając blask kuźni - dziś w nocy go uwięzimy niezależnie od ceny. W razie potrzeby chętnie oddam własne życie. Skinąłem głową. - Obawiam się, że w chwili gdy Zły pojmie, że znalazł się w dole, zatrzyma czas. A ja nie będę dość silna, by go powstrzymać. Choć przysięgam, że się postaram. Zmarszczyła brwi.

- 61 -

- Często rozmyślałam o Złym i o jego mocach. Kiedy w przeszłości zatrzymywał czas, zawsze czynił to jako pierwszy. Może zatem zamiast się bronić i próbować mu przeszkodzić, zaatakujesz i sam powstrzymasz czas, gdy tylko Zły się zjawi. - Parę razy w przeszłości mi się udało, lecz raczej nie na długo. Mimo to dołożę wszelkich starań zapewniłem. - Jeśli ci się uda i tym razem, czas w okolicy dołu zatrzyma się dla wszystkich - oprócz ciebie. Zły szybko zrozumie sytuację, lecz wtedy zdążysz już wbić włócznię głęboko w jego brudny brzuch. Przytaknąłem. To mogło zadziałać. Grimalkin miała rację. Przejmę inicjatywę i uderzę pierwszy. *** Staraliśmy się usilnie przespać choć kilka godzin przed zmierzchem. Musieliśmy być silni, czujni i wypoczęci, aby zmierzyć się z czekającym nas zadaniem. Uznałem, że nie warto się rozbierać sprawdziłem jednak szybko słój krwi tkwiący w kieszeni; mimo pęknięcia nadal nie dopuszczał do mnie Złego. Potem położyłem się na zasłanym łóżku i zamknąłem oczy. Wkrótce zapadłem w głęboki, pozbawiony majaków sen. Nagle jednak wyczułem coś dziwnego i ocknąłem się gwałtownie, siadając na łóżku. Lustro na stoliku obok migotało. Pojawiła się w nim twarz. To była Alice! W jej okrągłych oczach odbijała się groza, na ten widok boleśnie ścisnęło mi się serce. Lustro zaszło mgłą. Alice wyraźnie chuchnęła na powierzchnię swojego. Potem zaczęła pisać i powoli zobaczyłem jej wiadomość.

Litery w lustrze były odwrócone: Pomóż mi, Tom! Mogę wrócić z twoją pomocą! Czy naprawdę zdołałaby uciec z Mroku? Nagle przepełniła mnie nowa nadzieja. Szybko chuchnąłem na lustro i na zamglonej powierzchni wypisałem odpowiedź:

Jak mogę pomóc? Alice znów zaczęła pisać, lecz słowa pojawiały się bardzo wolno. Czyżby cierpiała? Co było nie tak?

Odczytałem to z łatwością, szybciej, niż jej zabrało napisanie: Pan znalazł dla mnie przejście. Ale nie mogę przedostać się sama, prawda? Potrzebuję twojej pomocy, Tom. Czy naprawdę istniało przejście do naszego świata? Pan zapewne odszukał Alice w podzięce za moją pomoc. Ale przecież twierdził, że nic nie poradzi - że Zły jest zbyt silny. I jak to możliwe, by użyła lustra do nawiązania kontaktu z Mroku? Czy to dlatego wypisanie każdej wiadomości zabierało jej tak wiele czasu? Szybko chuchnąłem na lusterko.

Gdzie jest to przejście, Alice? Tym razem odpowiedź pojawiła się szybciej.

- 62 -

Gniazda smoka? Tak właśnie stracharz nazwał kamienny krąg, w którym zamierzaliśmy uwięzić Złego.

Masz na myśli kamienny krąg w Kenmore? Lustro zamigotało i pociemniało. Serce ścisnęło mi się w piersi. Alice zniknęła, nim zdołała mi przekazać najważniejszą informację. Lecz w chwili, gdy ogarnęła mnie rozpacz, lustro ponownie wypełniło światło i palec Alice zaczął pisać bardzo powoli.

Prosiła, żebym przybył sam - to miało sens. Grimalkin mówiła stracharzowi, że Pan ułożył się ze mną wyłącznie z powodu mojej mamy. Pójście samopas było niebezpieczne, ale jeśli to jedyne wyjście, nie miałem wyboru. Odsunąłem zasłonę i wyjrzałem przez okno. Zapadał zmierzch; wkrótce zrobi się zupełnie ciemno. Słyszałem, jak stracharz porusza się w sąsiednim pokoju. Z sakiewek ukrytych w torbie zaczerpnąłem szybko soli i żelaza. Następnie wziąłem srebrny łańcuch i okręciłem się nim w pasie, ukrywając pod koszulą. Niosąc w jednej dłoni buty, a w drugiej laskę, na palcach wykradłem się przez drzwi pokoju i zdołałem zejść na dół, nie spotykając nikogo. Jeden ze służących zobaczył, jak siadam na stopniu i naciągam buty. Skinął głową, ja także pozdrowiłem go skinieniem, po czym ruszyłem ścieżką w stronę głównej bramy. Nie dostrzegałem żadnych strażników Sheya, zazwyczaj jednak nie czuwali na widoku. Zapewne ukryli się wśród drzew, obserwując każdy mój krok, ale nie miało to znaczenia. Dano im do zrozumienia, co zamierzamy uczynić w kamiennym kręgu, ale nie dość, by ich przerazić. Sądzili, że to rytuał mający osłabić mroczną moc magów; kiedy zobaczyli, że zmierzam w tamtą stronę, uznali zapewne, iż po prostu wyruszyłem przed innymi. Wkrótce znalazłem się w lesie, coraz bliżej kamieni - smoczego gniazda. Wędrowałem ostrożnie po mokrym gruncie, od czasu do czasu pod moją stopą trzaskała gałązka. Tuż przy ziemi zalegała biała mgła, nadal jednak pozostało dość światła, bym nie musiał się obawiać zderzenia z pniem bądź potknięcia o zwalone drzewo. W końcu wyłoniłem się u stóp wzgórza i spojrzałem w górę na kamienie, ledwo widoczne na tle bezchmurnego nieba. Najjaśniejsze gwiazdy już wzeszły, lecz księżyc miał pojawić się dopiero za kilka godzin. Serce waliło mi w piersi. Czy naprawdę zdołam odzyskać Alice?

Rozdział 18. Szpony Morrigan.

Maszerowałem w górę wzgórza, dygocząc, gdy po plecach przebiegł mi lodowaty dreszcz. Było to zwykłe ostrzeżenie, że w pobliżu czai się istota z Mroku, ale skupiony na zadaniu, nie zwracałem na nie uwagi.

- 63 -

W chwilę później stałem już w kamiennym kręgu, obok jamy wykopanej dla Złego. Słyszałem jedynie bicie własnego serca i szybki oddech. Mgła zdawała się gęstnieć i unosić wężowymi splotami. Powoli obróciłem się na pięcie, starannie sprawdzając otoczenie. Opary wypływały z ziemi, obficie się kłębiąc. Wydało mi się to niezwykłe. Czy mógł to być oddech smoka? Nie, to przecież bzdura. Smoki nie są ognistymi jaszczurami o gorącym oddechu, lecz olbrzymimi duchami, żywiołakami powietrza. To tylko zwykła mgła. Nagle naprzeciwko jamy coś zamigotało. Znalazłem się twarzą w twarz z Alice. Serce zatrzepotało mi się w piersi, wówczas jednak odkryłem, że Alice się nie uśmiecha; wcale nie ucieszyła się na mój widok, wyglądała na przerażoną. Twarz miała umazaną błotem, widziałem białka oszalałych oczu błyskające spod potarganych włosów, wargi wykrzywiały się w grymasie grozy. Wyglądała, jakby stała za migoczącą zasłoną, kusząco zwiewną i cienką. Z pewnością łatwo byłoby ją przekroczyć... W tym momencie Alice wyciągnęła ku mnie lewą rękę, która przeniknęła do mojego świata. - Pomóż mi, Tom! - zawołała, zdawało się, że krzyczy, lecz jej głos był stłumiony i słaby. - Musisz mnie przeciągnąć. Sama nie dam rady! Bez wahania chwyciłem ją mocno, lewą ręką ściskając dłoń Alice. Zdawała się bardzo zimna, zupełnie jakbym trzymał dłoń trupa. Szarpnąłem mocno, lecz Alice stawiała opór. Czyżby utknęła? Czy coś ją zatrzymywało? Pociągnąłem jeszcze mocniej, wówczas jednak ucisk na mojej dłoni wzmógł się i stał bolesny. Zupełnie jakby Alice usiłowała zmiażdżyć mi palce. I wtedy, gdy poczułem, że wlecze mnie ku sobie wbrew mej woli, twarz Alice zaczęła się zmieniać. To nie była ona. Trzymałem za rękę Scarabek! Próbowałem stawić opór, lecz trawa okazała się śliska, moje stopy nie znalazły oparcia, laska wypadła mi z ręki - i zostałem wciągnięty w migotliwą zasłonę, przejście do Mroku. Rozbłysło oślepiające żółte światło, Scarabek szarpnęła mnie za rękę, a potem nagle zwolniła uchwyt tak, że poleciałem na bok. Mocno uderzyłem o ziemię i przeturlałem się kilka razy, aż w końcu zatrzymałem się pod pniem. Uderzenie sprawiło, że nie mogłem złapać tchu. Szybko podniosłem się na kolana, dysząc, i rozejrzałem dokoła. Byłem w lesie, pośród olbrzymich drzew. Już to samo w sobie wyglądało dziwnie, wszystko jednak jarzyło się srebrzystą poświatą - zupełnie jakby promieniowała zewsząd - z drzew, ziemi i nieba - i jedno pojąłem na pewno: opuściłem znany mi świat. Nagle zrozumiałem. To nie był Mrok. Znów znalazłem się w Tech Duinn, Wydrążonych Wzgórzach miejscu, do którego zabrał moją duszę Pan. Spojrzałem na Scarabek. Obdarzyła mnie złośliwym uśmiechem, wyglądała jednak, jakby się rozpływała. Przypomniałem sobie słowa Sheya. Czarownice nie mogły tu zostać zbyt długo. - Zostawię cię tu, chłopcze! Oddaję cię Morrigan. Przyjdzie po ciebie o północy, wraz z dwunastym uderzeniem dzwonu. Tego z pewnością nie zapomnisz! I postaraj się też nie zapomnieć, kim jesteś! zawołała drwiąco. A potem zniknęła, pozostawiając mnie mojemu losowi. Wstałem z ziemi, echo jej ostatnich słów wciąż rozbrzmiewało mi w głowie. Zapomnienie - oto największe niebezpieczeństwo. Co takiego powiedział mi Pan? „Wspomnienia rozpływają się w srebrnym blasku, a oni sami błąkają się tu na zawsze. Jedynie bohaterowie mogą przetrwać...” Miał na myśli bohaterów Irlandii - starożytnych wojowników, takich jak Cuchulain. Mimo swej magii nawet celtycka wiedźma nie mogła pozostać tu długo. Jaką zatem ja miałem szansę? Znalazłem się we Wtórświecie - zarówno ciałem, jak i duchem. Jak mógłbym przetrwać walkę z Morrigan? Owszem, miałem w kieszeniach sól i żelazo oraz srebrny łańcuch obwiązany wokół pasa. Jednakże nic z tych rzeczy nie mogło zaszkodzić bogini. Przypomniałem sobie walkę z Ordyną w Grecji i to, jak po prostu strząsnęła z siebie łańcuch, który na nią rzuciłem. Nie jestem do końca pewien, co się wtedy stało - nagle jednak poczułem, że pełznę na czworakach. Czułem się oszołomiony i zdezorientowany. Szukałem laski, która wypadła mi z dłoni. Gdzie się podziewała? Rozpaczliwie potrzebowałem broni, wiedziałem instynktownie, że bez niej nie przeżyję. Północ zbliżała się z każdą chwilą, a wówczas przyjdzie po mnie straszliwy potwór. Ale jaki? Jakiś demon? Pamiętałem tylko, że przysłała go czarownica. Pragnęła zemsty za coś, co jej zrobiłem. Ale co takiego? Co to było? Dlaczego nie mogłem sobie tego przypomnieć? W moim umyśle wirowały fragmenty wspomnień odłamki, których nie mogłem do siebie dopasować. Czyżby rzucono na mnie mroczny czar? Nagle poczułem zimno, przejmujące zimno. Coś nadciągało z Mroku.

- 64 -

W panice zerwałem się na równe nogi i rozpaczliwie rzuciłem się pomiędzy drzewa, nie zważając na chłoszczące mnie gałęzie i cierniste krzaki, drapiące i rozdzierające skórę. Musiałem uciec. Słyszałem, jak coś mnie ściga, ale nie po ziemi.. Powietrze wypełniał gorączkowy trzepot olbrzymich skrzydeł. Obejrzałem się przez ramię i pożałowałem, że to zrobiłem, bo widok, który ujrzałem, wzmógł tylko grozę i panikę. Ścigała mnie niewiarygodnie wielka, czarna wrona. Strzęp wspomnień zaskoczył na miejsce. Wrona to była Morrigan, krwiożercza Stara Bogini celtyckich czarownic. Drapała swoje ofiary, skazując je na śmierć. Nawiedzała pola bitew i wydziobywała oczy umierającym. Drugi fragment wspomnień odnalazł właściwe miejsce. I ten przyniósł ze sobą nadzieję. Wiedziałem, że wciąż jeszcze mam niewielką szansę ucieczki. Przede mną leżał jakiś kościół; kiedy znajdę się w środku, będę bezpieczny przed gniewem bogini. Czy zdołam jednak do niego dotrzeć, nim Morrigan mnie pochwyci? Tak wiele razy śniłem o tym, teraz jednak wszystko działo się naprawdę. Gdyby nie ów powracający koszmar, skąpany w srebrzystym blasku, świat Wydrążonych Wzgórz pochłonąłby wszystkie moje wspomnienia. Zastanawiałem się, czy umiejętność czerpania wiedzy ze snów to kolejny dar odziedziczony po mamie. Kościoły zazwyczaj nie stanowią schronienia przed Mrokiem. Owszem, księża tak sądzą, lecz stracharze nie. Mimo to w jakiś sposób wiedziałem, że muszę dotrzeć do tego kościoła - inaczej czeka mnie śmierć. Biegłem, ile sił w nogach, nie zważając na przeszkody, takie jak zwalone pnie czy korzenie. W końcu potknąłem się i upadłem. Podniosłem się na kolana, patrząc na prześladowczynię. Przede mną stała straszliwa istota w czarnej zakrwawionej sukni sięgającej do kostek, pół kobieta, pół wrona. Stopy miała bose, palce zamiast paznokciami kończyły się szponami - podobnie te u dłoni - a na szyi tkwiła wielka opierzona głowa ze śmiercionośnym dziobem. Powoli zaczęła się zmieniać. Dziób zmalał, ptasie oczy odmieniły się, aż w końcu głowa stała się ludzka. Trzeci fragment wspomnień zaskoczył na miejsce. Znałem tę twarz. Należała do celtyckiej wiedźmy Scarabek. Bez wątpienia Morrigan przybrała jej postać, by mi przypomnieć o zbrodni przeciw czarownicy, która ją czciła. I wówczas w dali usłyszałem uderzenie dzwonu. Czy był to dzwon kościelny? Jeśli tak, mogłem podążyć za owym dźwiękiem do źródła i poszukać schronienia! Uznałem, że warto spróbować, toteż przy drugim uderzeniu zerwałem się z ziemi i puściłem biegiem w stronę dźwięku. Nagle zastanowiłem się, z jak daleka dobiega. Czy dotrę tam na czas? Trzecie uderzenie zabrzmiało bardzo blisko, czułem jednak za sobą Morrigan, zbliżającą się coraz bardziej, z każdym szybkim krokiem. Zerknąłem przez ramię i odkryłem, iż jej twarz znów zastąpiła wielka wronia głowa. Ostry dziób otwierał się szeroko, szpiczaste szpony sięgały ku mnie, gotowe rozedrzeć mi skórę, okaleczyć ciało i rozrzucić połamane kości. Teraz jednak wśród drzew dostrzegłem srebrzysty zarys budynku, zaledwie kaplicy z niewielką dzwonnicą. Obym tylko dotarł do niej na czas! Kiedy jednak się zbliżyłem, kształt budynku zaczął migotać i zmieniać się powoli. Ostre kąty zaokrągliły się, wieża zniknęła i zobaczyłem przed sobą kurhan, tyle że pod kopułą porośniętego trawą dachu kryła się budowla z lśniącego białego kamienia. Teraz widziałem otwarte drzwi pod misternie rzeźbionym nadprożem; wewnątrz zalegała nieprzenikniona ciemność. Szpony Morrigan sięgnęły ku memu lewemu ramieniu, ja jednak odskoczyłem i zanurkowałem przez niewielkie kwadratowe wejście do owej mrocznej kryjówki. Gdy wylądowałem, ziemia wydała mi się miękka; pokrywała ją żółta słoma, przeturlałem się parę razy, nim w końcu zamarłem. Zaczekałem, aż oczy przywykną mi do ciemności, i wkrótce mogłem obejrzeć otoczenie. Parę razy odetchnąłem głęboko, a potem przykucnąłem, rozglądając się dokoła. Pośrodku wysokiego sklepienia tajemniczej kaplicy wisiał siedmioramienny złocisty kandelabr, osadzone w nim

- 65 -

wysmukłe świece były błękitne i niemal przezroczyste. Lecz ich słaby blask nie dosięgał czterech kątów pomieszczenia, w których zebrały się kałuże nieprzeniknionej ciemności. Jednakże, co najdziwniejsze, tajemniczy srebrzysty blask zniknął bez śladu. Kaplica istotnie stanowiła schronienie przed Wtórświatem i mój umysł, wcześniej poważnie otępiały, znów zaczął działać sprawnie. Przypomniałem sobie wszystko, co mnie spotkało. Nagle usłyszałem cichy warkot, a potem ciężkie kroki. Spośród cieni wyłonił się potwornych rozmiarów ogar. Zacząłem się trząść. Szpon i dorosłe szczeniaki, Krew i Kość, były groźnymi bestiami, lecz ten pies wzrostem dorównywał koniom pociągowym z Hrabstwa. Sam był równie wielki i silny, jak trzy wilczarze razem wzięte. Czyżby strzegł tego miejsca? Jeśli tak, nie miałem większych szans w walce z podobną istotą. Nie musiałem się jednak bronić, bo wówczas z cienia wyłonił się jeszcze większy potwór i położył gigantyczną dłoń na głowie ogara, uspokajając go.

Rozdział 19. Ogar z Calann.

Był to prawdziwy olbrzym o głowie zwieńczonej wzburzoną grzywą szorstkich rudych włosów. W prawej dłoni trzymał włócznię, u pasa zwisał mu miecz. Nagle moją uwagę znów przyciągnęły jego płomiennorude włosy. Choć nie wiał nawet najsłabszy wiatr, zdawały się poruszać. Zjeżone, falowały lekko niczym podwodne rośliny, kołysane słabym prądem. - Jesteś tu bezpieczny, chłopcze - rzekł nieznajomy niskim, donośnym głosem, siadając obok niezwykłego psa. - Ta bestia cię nie tknie. To tego, co zostało na zewnątrz, musisz się lękać. Ja także obawiam się Morrigan, ale nie może tutaj wejść. To jest sidhe - azyl. Masz jakieś imię? Zaschło mi w gardle, musiałem przełknąć ślinę, nim zdołałem odpowiedzieć. - Tom Ward. - A czymże się zajmujesz, Tomie? Co cię tu sprowadza? - Jestem uczniem stracharza. Mój mistrz i ja walczymy z Mrokiem. Czarownica podstępem wciągnęła mnie do tego Wtórświata - chce, bym stał się łupem Morrigan. - Cóż, dopóki pozostaniesz w sidhe, Morrigan nie zdoła cię tknąć. Nawet bogini nie może przekroczyć tego progu. Niemądrze jednak byłoby zostawać tu zbyt długo. Tu czas płynie inaczej. Nie mija w tym samym tempie jak na ziemi, lecz porusza się naprzód wielkimi skokami. Zbliża się północ. Wkrótce dzwony wybiją godzinę. Po dwunastym uderzeniu czas nagle skoczy naprzód: jedna spędzona tu sekunda może równać się wielu długim latom w twoim świecie. Wszyscy, których znasz, zdążą umrzeć. Idź szybko, póki wciąż masz do czego wracać. - Bardzo chcę wrócić, ale nie znam drogi. I jak mam wymknąć się Morrigan? - Mógłbyś stanąć naprzeciw niej. Ja sam walczyłem z nią już wcześniej, zawsze jednak kończy się to bólem i budzę się tutaj, czekając, aż wrócą mi siły. - Kim jesteś? - spytałem. - Kiedyś nazywali mnie Ogarem z Calann, bo zabiłem tego tu psa gołymi rękami. Teraz, w zaświatach, jesteśmy ze sobą złączeni. Przypomniałem sobie opowieść Sheya. - A zatem ty jesteś Cuchulainem - jednym z największych bohaterów Irlandii! Słysząc moje słowa, olbrzym uśmiechnął się. - Czy tak mnie opisują, Tomie? To mi się podoba. Co jeszcze o mnie mówią?

- 66 -

- Powiadają, że spoczywasz tutaj i powrócisz, gdy Irlandia będzie cię potrzebować. Cuchulain zaśmiał się. - Ja miałbym wrócić? Nie sądzę! Jedno życie, choć krótkie, w zupełności mi wystarczy. Skończyłem już z zabijaniem ludzi. Nie, nie wrócę, to pewne. Ale mam szczery zamiar pomóc wrócić tobie. Naszła mnie ochota do walki - choć muszę cię ostrzec, że mogę nie być najlepszym towarzyszem. Podczas bitwy ogarnia mnie wielki szał, czerwona mgła zaćmiewa mi oczy. W tym stanie zabijałem nie tylko wrogów, ale i przyjaciół. Potem żałowałem, lecz nie odwracało to wcześniejszych wydarzeń. Nie ożywiało zmarłych. Strzeż się zatem! Moja propozycja jest szczera - możesz ją przyjąć bądź nie. Lecz nie zwlekaj z podjęciem decyzji. Olbrzymi ogar położył się na ziemi i zasnął. Wewnątrz sidhe zapadła cisza. Po paru chwilach głowa Cuchulaina opadła na pierś, jego oczy zamknęły się. Jeśli przyjmę pomoc bohatera, nie mam gwarancji, że naprawdę zdoła mnie ochronić przed Morrigan. Czyż sam nie powiedział, że każda ich walka kończyła się bólem i cierpieniem? Zawsze przegrywał. Musiałem też pamiętać o szale bitewnym - walcząc z nią, równie łatwo mógłby zabić mnie. Ale jeśli tu zostanę, pomyślałem, równie dobrze mógłbym ,już nie żyć. Nigdy więcej nie zobaczę nikogo, na kim mi zależy. Choć zrozumiałem już, że straciłem Alice na zawsze, nadal pozostawała rodzina. A także stracharz i Grimalkin. Stracę nawet szansę uwięzienia Złego i stanę się obcy w nieznanym świecie. Miałem obowiązek walczyć z Mrokiem. Musiałem ukończyć szkolenie i zostać stracharzem. Nie, muszę opuścić sidhe - i to jak najszybciej, nie zważając na ryzyko. - Znasz drogę powrotną do mojego świata? - spytałem Cuchulaina. Pies warknął przez sen, bohater poklepał go po głowie, wciąż nie otwierając oczu. - Znam kilka przejść, które tam wiodą; najbliższe leży nieopodal. Zdołamy pokonać połowę drogi, nim bogini zorientuje się, że opuściliśmy schronienie. - Muszę stąd uciec - oznajmiłem. - Pomożesz mi? Cuchulain otworzył jedno oko i obdarzył mnie krzywym uśmiechem. - Serce bije mi żywiej! - wykrzyknął. - Czuję w powietrzu zapach krwi Morrigan. Warto spróbować. Tym razem mógłbym wygrać. Tym razem mógłbym odrąbać jej głowę! - roześmiał się. - Widzisz, jestem wiecznym optymistą. Nigdy się nie poddaję. To najważniejsza cecha, która czyni z nas bohaterów. Nigdy się nie poddawać, nawet gdy wszystko wydaje się beznadziejne! I sądzę, że ty także ją masz, chłopcze. Ty też jesteś bohaterem! - Nie wydaje mi się - pokręciłem głową. - Jestem zwykłym uczniem stracharza, często się boję w obliczu Mroku. Cuchulain uśmiechnął się. - Nawet bohaterowie czasami się boją, Tomie. Potrzeba odwagi bohatera, by to przyznać. Poza tym jesteś tu, w sidhe, i wciąż oddychasz. Gdybyś był słabszy, zostałbyś zniszczony w momencie, w którym przekroczyłeś próg tego miejsca. Podniósł się z ziemi i wziął długą włócznię. - Nie masz żadnej broni, Tomie? - spytał ostro. - Zwykle używam laski stracharza, ale zgubiłem ją, gdy przeciągnięto mnie przez przejście do tego świata. Mam tylko sól, żelazo i swój srebrny łańcuch... - Sól i żelazo nie zaszkodzą Morrigan, a łańcuch skrępuje ją jedynie na chwilę. Odmieni swą postać i wyśliźnie z niego w mgnieniu oka. Proszę, weź ten sztylet - rzekł, sięgając za pazuchę skórzanego kaftana i wręczając mi broń. - Uderz ją mocno. Poczuje go, zważ na moje słowa. Cuchulain uważał tę klingę za sztylet, był jednak potężnym mężczyzną, dwakroć wyższym od kowala z Chipenden. Tak naprawdę wręczył mi miecz, bardzo niezwykły, bez wątpienia wykuty dla króla. Miał ozdobną rękojeść w kształcie głowy jakiejś bestii. To był skelt, stwór kryjący się w szczelinach nieopodal wody i wysysający krew swych ofiar. Jego długi pysk tworzył ząbkowane ostrze miecza; w miejscu oczu tkwiły dwa duże rubiny. Miało to sens - w Irlandii było pełno bagien i wody, z pewnością mieszkały w nich skelty, toteż miecz wykuto na ich podobieństwo. Ująłem rękojeść w lewą dłoń i sprawdziłem równowagę. Tkwił pewnie w mojej ręce - niemal jakby zrobiono go dla mnie. I wtedy odkryłem, że klingę wykuto ze stopu srebra. Podobna broń mogła zniszczyć demona. Choć nie sprawdzała się w walce ze Starymi Bogami, mogła zranić Morrigan i zyskać dla mnie chwilę cennego czasu, umożliwiając ucieczkę.

- 67 -

Nagle ujrzałem ściekającą z miecza krew, tworzącą na ziemi niewielką czerwoną kałużę. Przez moment sądziłem, że skaleczyłem się o ostrą klingę, potem jednak ku swemu zdumieniu pojąłem, iż to łzy wypływające z dwojga rubinowych oczu. Cuchulain uśmiechnął się szeroko. - Polubił cię, chłopcze! - wykrzyknął. - Bardzo cię polubił! Kiedy pierwszy raz go ująłem, też zapłakał krwią, ale tylko odrobinę, nie tak jak teraz! Należysz do tej klingi. Jesteś jej własnością. Będziesz do niej należał do dnia swej śmierci. Jak mogłem należeć do miecza? Z pewnością to ja byłem jego właścicielem. Jednakże uznałem, że szkoda czasu na sprzeciwianie się Cuchulainowi. - Jesteś gotów, Tomie? - spytał. Przytaknąłem. - Musimy poruszać się szybko. Gdy tylko wyjdziemy z sidhe, skręć ostro w lewo. Po pięćdziesięciu krokach dotrzemy do brodu. Niełatwa to przeprawa, lecz po drugiej stronie leży jaskinia. Wbiegnij wprost do środka i nie zwalniaj. W zamykającej ją ścianie jest przejście do świata ludzi - lecz by przez nie przeniknąć, musisz biec ile sił w nogach, najszybciej, jak potrafisz. Zrozumiałeś? Znów przytaknąłem. - Jestem gotów - oznajmiłem. Cuchulain chwycił włócznię i wypadł biegiem z sidhe. Olbrzymi ogar pędził u jego boku. Ja puściłem się za nim, unosząc miecz. Ponownie zalało nas owe mdlące srebrzyste światło. Natychmiast skupiłem myśli w obawie o swą pamięć. Na zewnątrz nie dostrzegłem ani śladu Morrigan. Cuchulain i jego pies oddalali się ode mnie, z trudem dotrzymywałem im kroku. Potem jednak zobaczyłem przed sobą rzekę, grubego srebrnego węża, wijącego się między drzewami. Nagle znalazłem się obok Cuchulaina. Czyżbym zdołał przyspieszyć, czy też on zwolnił kroku? Zerknąłem w prawo i przekonałem się, że bohater się chwieje. Kiedy wychodziliśmy z sidhe, jego lewe ramię i ręka były silne i muskularne. Teraz uschły, osłabły tak, że ledwie ściskał w nich włócznię. Na moich oczach przerzucił ją do prawej ręki i potykając się, ruszył naprzód, coraz wolniej, jakby miał zaraz upaść. Przypomniałem sobie opowieść Sheya: za życia Cuchulain został dotknięty klątwą czarownicy. Czy teraz Morrigan odnowiła zaklęcie, porażając go swą mocą? W tym momencie usłyszałem nowy dźwięk - ochrypłe krakanie wron. Gałęzie drzew przed nami uginały się pod ich ciężarem. Czy pośród nich znajdowała się Morrigan? Odpowiedź nadeszła szybko. Potworna wrona, dorównująca wzrostem Cuchulainowi, leciała wprost ku nam, otwierając dziób i rozcapierzając szpony. Gdy Morrigan śmignęła pośród drzew, uskoczyłem w lewo, lecz Cuchulain uniósł włócznię i dźgnął. Wokół posypały się pióra, bogini krzyknęła. Zranił ją i wylądowała ciężko. Potem jednak znowu pofrunęła ku niemu, rozcapierzając szpony. Odwróciłem się, gotów przyjść mu z pomocą i mocniej ścisnąłem w dłoni miecz. Teraz zmagali się ze sobą, szpony bogini szarpały ciało, dostrzegłem jednak także sypiące się na ziemię splamione posoką pióra. Oboje krwawili. Morrigan wrzeszczała niczym wiedźma banshee, Cuchulain ryczał i wył jak zwierz. Przysunąłem się bliżej, czekając na okazję, by dźgnąć nożem. Zobaczyłem, że pies także ich obserwuje. Czemu nie pomagał swemu panu? Przyjrzałem się uważnie Cuchulainowi i dostrzegłem, że zaczyna się zmieniać. Ogarniała go furia bitewna. Jedno oko wybałuszyło się mocno, zjeżone włosy pogrubiały niczym ostre kolce jeża. Skóra na twarzy falowała, zęby szczerzyły się we wściekłym grymasie, jakby pragnął odgryźć głowę walczącej z nim wronie. Pobiegłem naprzód, unosząc miecz, by uderzyć boginię. Na szczęście, nie dotarłem dość blisko bo oznaczałoby to mój koniec. Oszalały z wściekłości Cuchulain sięgnął lewą ręką i chwycił ogara za kark. Mimo że ręka uschła, szaleńczy gniew dodał jej sił. Uderzył psem o najbliższe drzewo. Masywny pień zadygotał od siły zderzenia, a czaszka ogara pękła niczym skorupka jajka, obryzgując ziemię i drzewa krwią oraz kawałkami mózgu. Cuchulain odrzucił na bok psie truchło, po czym spojrzał za nim. Przez moment jego oczy spoczęły na mnie, groza przymurowała mnie do ziemi. Potem obrócił się dalej, zamiast jednak z nową siłą rzucić się na Morrigan, zaatakował olbrzymi dąb! Raz po raz kłuł go włócznią, cały las rozbrzmiewał odgłosami kolejnych ciosów. Połamane gałęzie sypały się na srebrzystą trawę. Potem zaczął wbijać w pień ostry grot. Z każdym trafieniem zagłębiał się coraz bardziej, w powietrzu fruwały dębowe drzazgi. Ja jednak nie patrzyłem już na Cuchulaina. Przyglądałem się olbrzymiej wronie, która zmieniała się na moich oczach.

- 68 -

Raz jeszcze Morrigan przybrała postać Scarabek. Z uśmiechem ruszyła ku mnie. Oślepiony furią, Cuchulain już jej nie zagrażał. Teraz to ja byłem celem! Obróciłem się i tak jak kazał, pomknąłem biegiem ku rzece. Kiedy dotarłem na brzeg, z rozpaczą odkryłem, że głęboka woda rwie szybko naprzód. Nie zdołałbym przeprawić się przez ten nurt. Gdzie się podział bród? Morrigan szła ku mnie niemal leniwie, jakby miała do dyspozycji cały czas tego świata... Cały czas tego świata? To coś, czego mnie brakowało. Zbliżała się północ; gdy tylko dzwon uderzy dwanaście razy, w naszym świecie upłyną lata. Powiodłem wzrokiem po brzegu rzeki i zauważyłem kamienie. Sterczały po mojej lewej stronie - w sumie osiem, ledwie widoczne nad powierzchnią wody. Morrigan zobaczyła, dokąd zmierzam, i puściła się biegiem, ja jednak pierwszy dotarłem do brodu i skoczyłem ze wszystkich sił ku pierwszemu kamieniowi. Był mokry i śliski, omal nie straciłem równowagi. Zdołałem jednak przeskoczyć na drugi, a potem trzeci. Gdy dotarłem do piątego, obejrzałem się. Morrigan także skakała z kamienia na kamień. Miałem nadzieję, że nie zdoła przeprawić się przez płynącą wodę. Lecz choć przybrała postać czarownicy, była boginią, tak więc rzeka nie stanowiła dla niej przeszkody. Został jeszcze tylko jeden kamień, z niego dotrę na brzeg. Jednakże Morrigan była już bardzo blisko. Nie uda mi się. Odwróciłem się zatem i uniosłem miecz, szykując się do obrony. Rzuciła się na mnie, wyciągając ręce, jej szpony zalśniły srebrzyście. Z całej siły zamachnąłem się mieczem. Trafił ją mocno w prawe ramię. Trysnęła krew, bogini krzyknęła i z ogłuszającym pluskiem runęła do wody. Teraz miałem szansę. Przeskoczyłem na ostatni śliski kamień, a z niego z walącym sercem na brzeg. Widziałem już przed sobą wejście do jaskini, ciemny otwór w srebrzystym urwisku. Pospieszyłem ku niemu. W pewnym momencie obejrzałem się. Morrigan powstała i znów mnie ścigała. Nawet nie biegła. Czy sądziła, że nie zdołam uciec? W jaskini panował mrok, ale nie była tak ciemna, jak z początku sądziłem - połyskiwała tym samym tajemniczym srebrzystym światłem, blaskiem oświetlającym cały Wtórświat oprócz sidhe. Obejrzałem uważnie zamykającą ją ścianę. Wydawała się twarda - i solidna. Pobiegłem ku niej, tak jak kazał Cuchulain, lecz w ostatniej chwili odrobinę zwolniłem i wzdrygnąłem się z obawą. Uderzyłem o twardą skałę - potężny cios wstrząsnął całym moim ciałem. Poleciałem do tyłu, miecz wyśliznął mi się z palców i przez chwilę leżałem oszołomiony. Bolała mnie głowa i kolana. W ustach czułem smak krwi. Co poszło nie tak? Może Morrigan rzuciła jakiś czar? Czy dlatego szła za mną spokojnie, nie próbując nawet pobiec? Podniosłem się na kolana i poczołgałem do miecza. Chwyciłem go lewą ręką i zdołałem wstać ciężko, po czym, zbolały, ruszyłem powoli do wylotu jaskini. Kiedy tam dotarłem, boginię dzieliło ode mnie zaledwie kilkanaście kroków. Zbliżała się z każdą chwilą. Odetchnąłem głęboko, by uspokoić nerwy, i uniosłem miecz w gotowości. Im bardziej się jednak zbliżała, tym bardziej traciłem pewność siebie. Przekonałem się, że suknię ma nietkniętą - nie pozostał na niej żaden ślad zadanej przeze mnie rany. Tak potężna bogini umiała się szybko uzdrowić. Srebrne ostrze mogło ją zranić i. spowolnić - ale nie zniszczyć. Pozwalało jedynie zyskać nieco czasu... Czas! Gdy tylko myśl ta pojawiła się w mojej głowie, w oddali zabrzmiał pierwszy dzwon północy. Wiedziałem, że kiedy odezwie się dwunasty, czas w moim świecie skoczy naprzód. Rozpaczliwie zastanawiałem się, co począć dalej, i przypomniałem sobie słowa Cuchulaina o przejściu. Zabrzmiał drugi dzwon. Ruszyłem w pełnym pędzie - na ścianę trzeba było wpaść szybkim biegiem. W ostatnim momencie zwolniłem i wzdrygnąłem się. Choć trudno mi było wyobrazić sobie zderzenie mocniejsze niż ostatnie, musiałem spróbować. To moja jedyna szansa powrotu do znanego mi świata. Najpierw jednak trzeba rozprawić się z Morrigan... Teraz biegła ku mnie, wyciągając szpony, w jej oczach płonął dziki ogień. Kiedy skoczyła, dzwon odezwał się po raz trzeci. Umknąłem w lewo, a ona chybiła, rozdzierając szponami skałę obok mojej głowy. Teraz ja uderzyłem mieczem, cios jednak zadałem niezgrabnie i w pośpiechu. Klinga odbiła się od kamienia, siłę zderzenia. poczułem w całej ręce. Dzwon znów zadźwięczał. Następnych kilka sekund upłynęło jak we mgle. Wiedziałem, że muszę szybko zakończyć walkę. Wśród własnych ciężkich oddechów, warkotów Morrigan i szurania butów o kamień słyszałem powolne, miarowe dźwięki dzwonu. Do tej pory straciłem już rachubę. Ile zostało do dwunastego?

- 69 -

Powróciłem myślami do skalnej ściany. Musiałem wierzyć, że zdołam przez nią przeniknąć. Zacząłem skupiać myśli. O dziwo, gdy to uczyniłem, poczułem, jak miecz wibruje mi w dłoni, z lewego rubinowego oka wypłynęła kropla krwi. Kiedy bogini znów pomknęła ku mnie, udałem, że atakuję z lewej, po czym w ostatniej chwili zmieniłem kierunek, zadając szybkie, niemal poziome cięcie. Cios okazał się idealnie wymierzony. Miecz wbił się gładko niczym w masło i odciął jej głowę, która uderzyła o ziemię z obrzydliwym chrzęstem, a następnie poturlała się, podskakując po zboczu w stronę srebrnej rzeki. Przez moment bezgłowe ciało Morrigan stało, kołysząc się, z kikuta szyi tryskała krew. Potem, zamiast upaść, bogini ruszyła, potykając się, w dół zbocza, w ślad za swą głową. Uznałem jednak, iż jest mało prawdopodobne, by złapała ją, nim wpadnie do rzeki. Nie tracąc czasu, pospieszyłem do jaskini. Biegłem coraz szybciej i szybciej, wprost na kamienną ścianę. Potrzebowałem całej siły woli, by nie zwolnić, nie wzdrygnąć się, nie uskoczyć. Poczułem potężny cios, a potem wszystko poczerniało. W dali usłyszałem odległe uderzenie dzwonu. A potem zapadła cisza.

Rozdział 20. Nikt nie usłyszy twojego krzyku.

Nim jeszcze otworzyłem oczy, poczułem na twarzy chłodny wietrzyk i trawę pod zesztywniałym ciałem. Usiadłem i rozejrzałem się dokoła; w dłoni wciąż ściskałem zakrwawiony miecz. Było niemal zupełnie ciemno. Znajdowałem się pośrodku kamiennego kręgu w Kenmare. Ale czy zdążyłem z powrotem? Ile minęło czasu - stulecie? Wstałem z ziemi i ruszyłem w stronę dołu. W słabym świetle trudno było orzec, lecz wyglądał tak samo. Gdyby został porzucony, po zaledwie paru miesiącach zarósłby trawą i chaszczami. Potem dostrzegłem leżącą na ziemi laskę i jej widok dał mi prawdziwą nadzieję. Stracharz przyszedłby mnie szukać. Znalazłby laskę i zabrał ją - nie zostawił na ziemi. Podniosłem zatem kij i ruszyłem do domu Sheya. Kiedy dotarłem do bramy, wokół krążyło dwóch strażników, pozdrowili mnie jednak skinieniem głowy, jak gdyby nic się nie stalo. W korytarzu czekali stracharz i Grimalkin: Wiedźma zabójczyni dźwigała paliki owinięte w worek, stracharz ściskał w dłoni laskę. Poczułem ogromną ulgę. Najwyraźniej w naszym świecie minęło mniej czasu niż we Wtórświecie. Oboje spojrzeli na mnie ze zdumieniem. - Jesteś ranny, chłopcze? - spytał mistrz. Pokręciłem głową. - Kilka siniaków i skaleczeń, ale nic poważnego. - Co się stało? Gdzie się podziewałeś? - naciskał. - Ten miecz! - wykrzyknęła Grimalkin i nim zdążyłem odpowiedzieć, w jej oczach błysnęło zdumienie. - Pokaż mi go! Odłożyła naręcze włóczni, a ja wręczyłem jej swoją broń. Wiedźma zabójczyni obejrzała ją uważnie, unikała jednak dotknięcia klingi ze stopu srebra. Spojrzała na mnie. - Wiesz, co to jest? - zawołała, przyglądając się osobliwym znakom wygrawerowanym na rękojeści i dotykając rzeźbionego łba skelta. Pokręciłem głową. Co miała na myśli?

- 70 -

- To miecz bohatera wykuty przez jednego ze Starych Bogów, zwanego Hefajstosem - wyjaśniła. Stworzył tylko trzy takie, a ten jest z nich najlepszy! Uśmiechnąłem się do niej. - Spotkałem bohatera! - potwierdziłem. - To było we Wtórświecie. Dał mi ten miecz. Bez niego nie wróciłbym tutaj. Zaatakowała mnie Morrigan, a ja odciąłem jej głowę. - Morrigan się uleczy - powiedziała Grimalkin. - Możesz na to liczyć. Myślałam jednak o czekającej nas walce ze Złym. Ta broń daje nam znacznie większą szansę powodzenia. Znana jest pod innym mianem, właściwym tylko jej - i być może lepiej określającym, czemu służy. Nazywano ją „Klingą Przeznaczenia". Ten, kto nią włada, dokona tego, do czego się urodził. - Ja w to nie wierzę - przerwał stracharz. - Sami kształtujemy swą przyszłość naszymi czynami. Nie istnieje coś takiego jak przeznaczenie. To tylko złudzenie - z perspektywy czasu wydaje nam się, że je widzimy. - Nie zgadzam się - upierała się Grimalkin. - Tak też sądziłem, więc możemy tylko pozostać przy swoich zdaniach - rzekł mój mistrz. - Chłopak jest obolały i zmęczony. Jeśli chcemy uwięzić Złego, musimy być w jak najlepszej formie. Zaczekamy z tym do jutra. Grimalkin przytaknęła. - Idź zatem do łóżka, chłopcze. - Stracharz spojrzał na mnie surowo. - Opowiesz nam o wszystkim rano. *** Gdy się ocknąłem, poczułem, że ktoś - albo coś -jest w moim pokoju. Widziałem wysoką sylwetkę na tle szarego światła świtu przenikającego przez zasłony. Usiadłem szybko i wtedy pojąłem, że to Grimalkin. - Wstawaj, chłopcze! - poleciła. - Mamy dziś wiele do zrobienia. Zasnąłem na zasłanym łóżku, ubrany w koszulę i portki. Teraz podniosłem się posłusznie. Czarownica podeszła bliżej; górowała nade mną, wyższa o całą głowę. - Zdejmij koszulę. Gdy się zawahałem, Grimalkin uśmiechnęła się, czarne wargi rozchyliły się, ukazując ostre zęby. - Widywałam już cherlawe żebra - zadrwiła. Wówczas dostrzegłem, że w lewej dłoni trzyma szary strój. Rozpiąłem koszulę i zsunąłem ją. Grimalkin zaczęła starannie dopasowywać przyniesione okrycie. Nagle zatrzymała się, zauważywszy znak na moim ramieniu, w miejscu, gdzie Alice wbiła mi w ciało paznokcie. - To znak Alice, prawda? - spytała. Przytaknąłem i serce ścisnęło mi się na myśl, że nigdy już nie zobaczę przyjaciółki. Skupiłem uwagę na okryciu, które dopasowywała Grimalkin. Była to jakby koszula, tyle że wyściełana na ramionach. Kolejny wyściełany fragment biegł ukośnie, od prawego ramienia ku lewemu biodru. Czarownica zapięła ją szybko zręcznymi palcami, a potem z pochwy przy jednym z pasów przecinających jej ciało wyciągnęła parę nożyczek. Wzdrygnąłem się i cofnąłem o krok. Właśnie tymi nożyczkami odcinała kciuki swym nieprzyjaciołom. Niektórzy mówili, że robiła tak, kiedy jeszcze oddychali. Ale to nie mych kości chciała. Szybko odcięła nieco materiału, skracając dół koszuli, a potem rękawy, tak że sięgały mi ponad łokcie. - To jest koszula ochronna - wyjaśniła. - Nosisz ją, aby rzemienie i pochwa nie ocierały ci skóry. Teraz uniosła w dłoni długi pas; zamocowała do niego pochwę, podobną do tych, które nosiła sama. Szybko zabrała się do roboty. Skróciła go nożyczkami, a potem za pomocą igły i nici kilkoma zręcznymi szwami przyczepiła pas do koszuli. Kiedy skończyła, uniosła miecz i wręczyła mi go. - Wsuń go do pochwy! - poleciła. - Mam to zrobić prawą ręką? - spytałem.

- 71 -

- Którąkolwiek, lecz ponieważ swoją główną broń, laskę, trzymasz w lewej, miecza powinieneś dobywać drugą. Uczyniłem posłusznie, jak kazała. - Teraz wyciągnij go, jak najszybciej potrafisz. Posłuchałem. - Schowaj i wyciągnij ponownie... Gdy to zrobiłem, Grimalkin przesunęła nieco skórzany pas i tym razem kilkunastoma szwami przyszyła go mocno do koszuli. - A teraz - rzekła z ponurym uśmiechem - czas zejść do piwnicy... *** Piwnica mieściła się głęboko pod mieszkalną częścią domu. Podążyłem za wiedźmą długimi spiralnymi kamiennymi schodami. Piwnica okazała się pusta, nie licząc stołu odsuniętego pod najbliższą ścianę. Oświetlał ją tuzin pochodni, osadzonych w uchwytach na ścianach. Kamienna podłoga wyglądała na niedawno zamiecioną. Grimalkin zamknęła pospiesznie ciężkie drewniane drzwi, przekręciła klucz w zamku, wyjęła go i cisnęła na stół. - Po co tu przyszliśmy? - Poczułem nagłą suchość w ustach. - Po pierwsze, mamy tu mnóstwo miejsca - odparła. - Ale nie tylko to - tu, w piwnicy, nikt nie usłyszy twojego krzyku. Cofnąłem się szybko. Grimalkin postąpiła krok ku mnie. - Nie masz dokąd uciec, Thomasie Wardzie. - W jej cichym głosie dźwięczała groźba. - Raz przebiłeś mnie swą laską. Musisz za to zapłacić - a ja zawsze odbieram długi. Nie zadowoli mnie nic poza twoim życiem, dobądź zatem miecza i broń się - jeśli potrafisz! Istotnie, kiedyś przebiłem jej ramię ostrzem z laski, przyszpilając ją do drzewa. Działałem wówczas w samoobronie - ścigała mnie, gotowa pozbawić życia. Od tej pory jednak walczyliśmy ramię w ramię; sądziłem, że jesteśmy sojusznikami i że Grimalkin przybyła do Kenmare pomóc nam uwięzić Złego. Czyżby wszystko to było kłamstwem? Czy naprawdę tak bardzo łaknęła zemsty? Czy uratowała mnie z fortu tylko po to, by własnoręcznie zabić w tej piwnicy? Balem się tak bardzo, że trzęsły mi się kolana. Ledwie zdołałem wyciągnąć z pochwy miecz, nim zaatakowała. Dobywszy dwóch noży jednocześnie, Grimalkin skoczyła ku mnie. Uniosłem Klingę Przeznaczenia i zdołałem odbić ten trzymany w lewej dłoni, obracając się tak, iż drugi o niecały cal minął moje lewe ucho. Nim zdążyłem odzyskać równowagę, wiedźma znów śmignęła ku mnie. W panice ciąłem, celując w jej głowę, ona jednak odskoczyła i uśmiechnęła się ponuro, po czym wyprowadziła pchnięcie w moje lewe ramię. Okazałem się nie dość szybki i poczułem ostry ból, gdy nóż przeciął skórę. Jak ciężko zostałem ranny? Zerknąłem tam i ujrzałem krew ściekającą w dół ręki. Sprawdzenie rany okazało się poważnym błędem - który o mało nie kosztował mnie życia. Gdy tylko spuściłem z oka Grimalkin, ta wykorzystała sposobność i przypuściła wściekły atak. Potknąłem się pod jego naporem, jakimś cudem jednak żaden z noży nie dotarł do celu. Odturlałem się i zerwałem z podłogi. Grimalkin znów się zbliżyła, jej oczy lśniły, otworzyła szeroko usta, jakby zamierzała wgryźć się w moje ciało. Śmiertelnie groźne, spiłowane na szpiczasto zęby stanowiły jedną z najbardziej przerażających cech wiedźmy zabójczyni. Zaczynała ogarniać mnie czarna rozpacz. Jaką miałem szansę w starciu z Grimalkin? Jak mogę liczyć na to, że pokonam najgroźniejszą zabójczynię, jaką wydał klan Malkinów? Pojąłem, że pozostała mi tylko jedna słaba nadzieja. W jakiś sposób w ogniu bitwy będę musiał się skupić i spróbować spowolnić czas. Ów dar odziedziczony po mamie więcej niż raz ocalił mi już życie. Teraz znów musiałem spróbować. Nim jednak zdołałem wcielić plan w życie, Grimalkin zaatakowała. Nagle wezbrał we mnie gniew. Co ona wyprawiała? Nie zasłużyłem na śmierć w tej piwnicy. A jeśli zabije mnie teraz, Zły będzie czekał, by pochwycić moją duszę. Z nowo odkrytą pewnością siebie postąpiłem krok naprzód i zamachnąłem się z całych sił mieczem, zmuszając czarownicę, by odchyliła się szybko, a potem uskoczyła na bok. Znów zaatakowałem, tym razem przerzucając broń z prawej ręki do lewej.

- 72 -

To stracharz nauczył mnie tej sztuczki, gdy ćwiczyliśmy walkę na kije. Tak właśnie zraniłem ją poprzednio. Teraz o mało znów jej nie zaskoczyłem, uskoczyła jednak w bezpieczne miejsce i znów rzuciła się ku mnie. Odetchnąłem głęboko i zacząłem się skupiać, sięgając po skrytą głęboko moc. Skup się! Ściśnij czas. Spowolnij. Niech się zatrzyma! Grimalkin zbliżała się ku mnie krokami lekkimi, niemal jak w tańcu. Balansowała na palcach, uginając kolana, po czym uskoczyła w lewo i uniosła rękę, aby zadać śmiertelny cios w serce. Lecz poruszała się coraz wolniej, a ja zareagowałem szybciej. Moja klinga przechwyciła jej ostrze i wytrąciła je z dłoni czarownicy. Połyskując w blasku pochodni, sztylet zabójczyni raz po raz wirował w powietrzu, powolny jak piórko, spadając leniwie na posadzkę. Wówczas jednak zatrzymał się. Zastygł, zamrożony w przestrzeni, wisząc nad podłogą. Zdołałem zatrzymać czas! Cofnąłem miecz, celując w szyję czarownicy. Grimalkin była bezradna. Wygrałem. Patrzyłem, jak klinga opada ku odsłoniętemu gardłu czarownicy. I wtedy zauważyłem coś jeszcze. Grimalkin tkwiła uwięziona w czasie, bezradna, ale też patrzyła mi w oczy - i uśmiechała się. Uśmiechała się, z moim mieczem zaledwie kilka cali od szyi! W ostatniej chwili szarpnąłem broń do góry, omijając cel. Potem cofnąłem się i przykucnąłem. Dlaczego jej nie zabiłem, kiedy miałem okazję? Co było ze mną nie tak? Na wyspie Mona nie zdołałem zabić Kościstej Lizzie, gdy nadarzyła się sposobność. Wówczas powstrzymało mnie to, że wiedźma była matką Alice. Ale co działo się tutaj? I nagle zrozumiałem. Odprężyłem się, pozwalając, by czas znów zaczął płynąć. Grimalkin szybko schowała drugi sztylet i ruszyła ku mnie. Wciąż się uśmiechała. Pojąłem, że wszystko to było próbą. Czarownica mnie sprawdzała. Po chwili przemówiła: - Kiedyś zwróciłam się do Marthy Ribstalk, najlepszej z widzących w Pendle, a ona powiedziała mi, że właśnie przyszło na świat dziecko kryjące w sobie moc, która może w jakiś sposób zniweczyć władzę Złego. Mimo potężnej mocy Marthy ktoś ukrywał to dziecko przed jej wzrokiem. Teraz sądzę, że była to twoja matka, a ty jesteś dzieckiem - i moim sprzymierzeńcem w walce z zaprzysiężonym wrogiem. Razem nam się uda. Tak właśnie ma być. Naszym przeznaczeniem jest zniszczyć Złego. Ręce zaczęły mi się trząść. Teraz, gdy walka dobiegła końca, poczułem głęboką ulgę. - Chciałam zasiać w tobie lęk. Chciałam wywrzeć nacisk tak, byś musiał walczyć, jakby chodziło o twoje życie. Dzięki temu mogłam sprawdzić, jak władasz mieczem, i zorientować się, co trzeba zrobić, byś zapanował nad nim lepiej. Rozmawiałam z Johnem Gregorym i wyjaśniłam, że potrzebuję co najmniej tygodnia, by cię wyszkolić. Zgodził się. Kiedy osiągniesz wymagany poziom, spróbujemy uwięzić Złego. To nasza najlepsza szansa. - Będę walczył ze Złym tym mieczem? Grimalkin znów się uśmiechnęła. - Nie do końca. Ale musisz bardzo przyłożyć się do nauki, bo mieszkańcy Mroku, sługi Złego, będą cię szukać. Będą próbowali cię zabić, toteż musisz nauczyć się jak najlepiej władać tym mieczem. To może przeważyć szalę pomiędzy życiem a śmiercią. Jak mówiłam, miecz nosi inne miano - Klinga Przeznaczenia - i mimo tego, co twierdzi twój mistrz, każdy jego powiernik, póki ma go w swej pieczy, wypełnia swoje przeznaczenie - to, czego miał dokonać w tym życiu. - To brzmi zupełnie jak predestynacja - zaprotestowałem. - Przekonanie, że przyszłość jest ustalona i niezmienna. Tu akurat zgadzam się ze stracharzem. Wierzę, że każdy z nas dysponuje wolną wolą, swobodą wyboru. - Moje dziecko, być może to prawda, ja jednak wierzę, że masz przeznaczenie. Urodziłeś się, by zniszczyć Złego. Do tego walczysz z Mrokiem. Teraz zaś, gdy zdobyłeś tę klingę, wzbudzisz w nim prawdziwy lęk! Pamiętasz, jak odrąbałeś głowę Morrigan? Nagle pojąłem, czego Grimalkin ode mnie oczekuje. - Chcesz, żebym to samo zrobił ze Złym? - Przebijemy go włóczniami, a potem zetniemy mu głowę. Następnie pogrzebię ją gdzie indziej. To da nam czas, by znaleźć trwałe rozwiązanie i zniszczyć go raz na zawsze. - Przed chwilą o mało cię nie zabiłem - przypomniałem. - Próba posunęła się za daleko. Grimalkin pokręciła głową.

- 73 -

- Dobrze wiem, kiedy umrę. Martha Ribstalk przewidziała także to. Nie czeka mnie śmierć z twojej ręki. Skinąłem głową. Wiedziałem, że stracharz uznałby wiarę Grimalkin w przepowiednie za wyjątkową głupotę.

Rozdział 21. Zatrzymani w czasie.

Bill Arkwright szkolił mnie kiedyś przez pół roku, przykładając szczególną wagę do fizycznej strony fachu stracharza, zwłaszcza walki - pojedynków na kije. Był wymagającym nauczycielem, czasami niemal okrutnym i każde starcie kończyłem z nowymi guzami i sińcami. Było to bolesne, wyczerpujące doświadczenie. Lecz okazało się drobnostką w porównaniu z tym, co przeszedłem przez tydzień, jakiego zażądała Grimalkin. Najbardziej doskwierała mi czysta żywa groza, jaką czułem, walcząc z wiedźmą zabójczynią. Nie tylko wyglądała złowrogo, ale też w jej oczach błyskała przerażająca dzikość i nigdy nie wiedziałem, której klingi dobędzie z niezliczonych pochew. Dysponowała także siłą fizyczną. Musiałem trzymać się poza jej zasięgiem. Gdy tylko mnie złapała, nieodmiennie lądowałem na plecach, pozbawiony tchu, z ostrzem przy gardle. Kilka razy także mnie zraniła - dobrze byłoby mieć pod ręką Alice z jej leczniczymi ziołami i okładami. Ból towarzyszący utracie najlepszej przyjaciółki bynajmniej nie zmalał, nie mogły się z nim równać nawet rany zadawane przez ostre noże Grimalkin. Wkrótce całkiem nieźle radziłem sobie z mieczem - obecnie będącym niemal przedłużeniem mego ciała - lecz wiedźma zabójczyni szybko oznajmiła, że to zaledwie początek tego, czego muszę się nauczyć. Dodała, iż po każdej walce na śmierć i życie z przeciwnikiem zamierzającym mnie zabić, stanę się lepszy - oczywiście, zakładając, że przeżyję. Jedną z umiejętności, które musiałem powtarzać raz po raz, było zatrzymywanie czasu w trakcie walki. Z każdym dniem radziłem sobie coraz lepiej. Dowiodłem już, że z pomocą tej sztuczki mogłem podołać przeciwnikowi nawet tak groźnemu jak Grimalkin. Ów tydzień intensywnej nauki aż nazbyt szybko dobiegł końca i byliśmy gotowi stawić czoło największemu wyzwaniu ze wszystkich. *** Po zachodzie słońca opuściliśmy dom Sheya i wkrótce stanęliśmy nad jamą. Wyruszyliśmy w trójkę - stracharz, Grimalkin i ja. Miałem na sobie płaszcz, pod którym skrywałem tkwiącą w pochwie Klingę Przeznaczenia. W kieszeni portek tkwił słój krwi. W czasie gdy pobierałem nauki u czarownicy, stracharz uzupełniał swój bestiariusz, uaktualniając stare informacje i dodając nowy rozdział, opisujący przygotowania do walki ze Złym. Przez wszystkie lata spędzone u mego mistrza sądziłem, że Alice weźmie udział w tym zadaniu lecz stało się inaczej. Odeszła na zawsze i musiałem się z tym pogodzić. Liniarz wraz z pomocnikiem czekali obok wielkiej drewnianej ramy, którą wznieśli nad dołem. Obaj wyglądali na przerażonych, lecz jak dotąd spisali się świetnie: na bloczku i olinowaniu wisiał poziomo wielki płaski kamień, który miał zamknąć jamę. Z boku spoczywał drugi, który mieliśmy umieścić na wieku. W skałę wbito pierścień, by łatwiej dało się go podnieść.

- 74 -

Obok dołu piętrzyła się sterta ziemi, którą z takim trudem wykopałem. Zmieszaliśmy ją z mnóstwem soli i żelaza - mało prawdopodobne, by zadziałały na Złego, stracharz jednak uznał, że jeśli osłabią go choć odrobinę, warto spróbować. Jeżeli uda nam się uwięzić wroga, zasypiemy mieszaniną dół. A jeżeli się nie uda... Zły szybko zemści się za to, co zrobiłem; najpierw zajmie się mną, potem zabije stracharza i Grimalkin. A wówczas nasze dusze będą czekały wiekuiste męki. Zauważyłem, że Grimalkin niesie dwa worki: w jednym tkwiły ćwieki i włócznie, drugi, skórzany, wyglądał na pusty. Położyła oba na ziemi i przywdziawszy skórzane rękawice, starannie odpakowała cztery długie włócznie. Obok nich leżało kilkanaście długich, srebrnych ćwieków z szerokimi główkami oraz dwa krótkie młotki, którymi mieliśmy wbić je w ciało Złego. Jeden z nich wręczyła stracharzowi. Uzgodniliśmy, że mój mistrz i ja zajmiemy pozycje w jamie, gotowi zaatakować Złego z dołu, a Grimalkin spróbuje z góry przeszyć mu włócznią serce. Wówczas, jeśli nam się powiedzie, przybijemy go do skały. Do tej pory słońce już zaszło i zaczął zapadać zmrok, lecz dół oświetlało siedem lamp: trzy zawieszone na drewnianym rusztowaniu, pozostałe ustawione na ziemi w czterech narożnikach. Stracharz zsunął się na dno jamy, ja podążyłem za nim. Mimo skalnej warstwy, która przeszkodziła nam w kopaniu, dół był bardzo głęboki: głowa mistrza ledwie sięgała krawędzi. Wiedźma zabójczyni wręczyła każdemu z nas po włóczni. Były smukłe i giętkie, zakończone ostro. Zajęliśmy ze stracharzem miejsca w przeciwległych kątach doku. Nad nami Grimalkin chwyciła oburącz trzecią włócznię - czwarta leżała na ziemi obok - i w napięciu spojrzała w dół. Stracharz odchrząknął. - Oto chwila, na którą tak długo czekaliśmy - rzekł uroczyście. - Jedno bądź więcej z nas może stracić życie. Warto jednak zapłacić tę cenę, jeśli tylko uda nam się uwięzić Złego. Dążymy do tego samego celu i dziękuję wam obojgu, że stoicie u mego boku. Słowa mistrza zdumiały mnie. Naprawdę podziękował czarownicy za jej pomoc! Grimalkin obdarzyła go lekkim uśmiechem i pozdrowiła skinieniem głowy. - Już czas. - Stracharz popatrzył na mnie. - Daj mi słój krwi. Zaschło mi w ustach, ręce drżały, byłem jednak zdecydowany zrobić to, co trzeba. Skupiłem się na opanowaniu oddechu i uspokojeniu się. Nerwowo wyciągnąłem z kieszeni słój, przeszedłem przez jamę i wręczyłem go mojemu mistrzowi. To dziwne, pomyślałem, że Alice i ja tak bardzo się zamartwialiśmy, iż pęknięty słój może stracić moc i pozwolić, by Zły nas porwał. A teraz stracharz miał go zniszczyć. Szybko wróciłem na swoje miejsce. Przez chwilę stracharz patrzył z niesmakiem na niewielkie gliniane naczynko, po czym uniósł je wysoko. - Pęknięcie słoja pozwoliło Złemu wiele razy zbliżyć się do ciebie - rzekł. - Podejrzewam, że stale czai się w pobliżu, czekając, aż będzie mógł się zemścić. Spodziewam się zatem, iż zjawi się tu, gdy tylko słój pęknie. Bądźcie gotowi. Nagłym konwulsyjnym ruchem stracharz wyrzucił słój z jamy, trafiając w jeden z solidnych drewnianych słupów podtrzymujących żuraw. Słój pękł z głośnym trzaskiem i o mało nie ugięły się pode mną kolana. Stało się. Zły zjawi się w parę sekund. Alice wierzyła, że kiedy stracimy ochronę, zareaguje natychmiast. Jednakże sekundy zamieniały się w minuty... i nic się nie działo. Ogarnął mnie niepokój. Może minie wiele dni, nim Zły się pojawi? W takim przypadku trudno będzie zachować czujność. Nie tego się spodziewaliśmy. A potem poczułem mocne drżenie pod stopami. Ziemia się poruszała. Nagle lampy zamigotały złowieszcza i ich blask zaczął słabnąć. Wkrótce jarzyły się już słabo, jeden z -robotników krzyknął głośno ze strachu. Dokładnie nad nami rozbrzmiał odgłos przypominający huk gromu i na moment pogrążyliśmy się w nieprzeniknionej ciemności. Nadciągał Zły. Zacząłem się koncentrować, zbierając siły. Jeśli za szybko zatrzymam czas, Zły nie zdoła wejść do jamy. Jeśli zrobię to za późno, sam przejmie kontrolę - i to ja stanę się jego więźniem, zastygłym w czasie niczym mucha w bursztynie, on zaś będzie mógł robić, co zechce. Lampy ponownie rozbłysły i w jamie między mną a stracharzem z ogłuszającym hukiem, od którego świat zadrżał w posadach, pojawił się Zły. Promieniował ostrym czerwonym światłem. Mimo przerażenia poczułem nadzieję. Przybył. Zdołamy to zrobić. Skup się! Ściśnij czas! Zatrzymaj!

- 75 -

Zły trzykrotnie przerastał stracharza, miał szeroką pierś, długi ogon, nogi zakończone kopytami i zakrzywione baranie rogi. Porastały go gęste czarne włosy. Jego źrenice wyglądały jak dwie pionowe szczeliny, otaczała go chmura ostrego zwierzęcego smrodu, od którego ścisnął mi się żołądek. Lecz mimo zgrozy stwierdziłem z ulgą, że jama jest jednak wystarczająco duża. Zły nie poruszał się - do tej pory panowanie nad czasem stało się dla mnie niemal drugą naturą - to samo jednak dotyczyło stracharza i Grimalkin. Wszystko tkwiło w bezruchu i ciszy. Serce nadal mi biło, wciąż oddychałem. Zatrzymałem czas. Teraz musiałem przebić Złego... Ruszyłem, by pchnąć go włócznią, ta jednak poruszała się bardzo powoli. Co gorsza, moje serce zwalniało biegu: każde wysilone uderzenie trwało dłużej niż poprzednie. Zły walczył, próbując unieruchomić mnie w czasie i uwolnić siebie. Czyżbym czekał zbyt długo? Jak mogę liczyć na to, że dorównam jego sile? Musiałem jednak spróbować. Nie mogłem się teraz poddać. Zaciskając zęby, pchnąłem srebrną włócznią wprost w jego brzuch - przekonałem się jednak, iż przesuwa się jeszcze wolniej. Jeżeli zawiodę, Zły zabije całą naszą trójkę. Będzie to koniec wszystkiego, co próbowaliśmy osiągnąć. Z całych sił pchałem broń w jego stronę, próbując się skoncentrować. Czułem się jednak jak sparaliżowany. Grimalkin... pomyślałem. Czy nie mogłaby po prostu zapragnąć, by odszedł? Nadzieja ta jednak minęła natychmiast. Bo niby jak? Była jak ja, uwięziona w ułamku chwili, rozpaczliwie zastanawiająca się, co począć. Nie mogła odpędzić Złego, bo wówczas uniknąłby jej włóczni. Grimalkin we mnie wierzyła: ufała, że pokonam diabła. Ale co, jeśli mi się nie uda? I wtedy świat przed moimi oczami zaczął ciemnieć.

Rozdział 22. Klinga Przeznaczenia.

Choć mrok zasnuwał mi oczy, wciąż walczyłem, ponownie próbując skupić się na zadaniu. Nawet w obliczu klęski nie mogłem się poddać. Nie teraz. Przypomniałem sobie radę, której udzielił mi Cuchulain: muszę walczyć dalej, nieważne, jak beznadziejnie wyglądają sprawy. A myśl o tym, co Zły zrobił Alice, dodała mi energii. Nawet jeśli nie zdołam odzyskać przyjaciółki, mogę przynajmniej zranić Złego. Choć przegram, będę walczył do samego końca. I wtedy, w chwili, gdy zdawało się, że nie ma już nadziei, nagle coś się zmieniło. Poczułem, jak coś odrobinę ustępuje. Serce zabiło mi w piersi - z początku powoli, potem coraz szybciej i szybciej! Znów panowałem nad czasem, krew pulsowała mi w żyłach. Zły stał przede mną, wielki, przerażający - ale nieruchomy. Teraz to on zastygł, a ja się ruszałem. Wbiłem srebrną włócznię w jego bok. Przez moment poczułem opór, potem z rany wytrysnęła czarna krew. Pchnąłem w górę jeszcze mocniej, głębiej we włochate cielsko. Zły wrzasnął tak głośno, że ów dźwięk niemal przebił mi bębenki; krzyk bólu i wściekłości niósł w sobie moc, która mogła rozedrzeć ziemię i wycisnąć krew z kamieni. Uderzył mnie z taką siłą, że straciłem panowanie nad sobą - i nad czasem. W tym momencie Zły wyrwał się z paraliżu, obrócił ku mnie i zamachnął olbrzymią pięścią. Uskoczyłem, poczułem, jak pięść przelatuje obok, muskając moje włosy. Czas znów płynął swobodnie i moi towarzysze mogli zaatakować. Zły ryknął po raz drugi, gdy stracharz wraził włócznię w kudłaty brzuch, powalając go na kolana.

- 76 -

Nad nami rozbłysła rozdwojona błyskawica, której natychmiast zawtórował niski huk gromu. Rozpętała się burza, ulewny deszcz smagał ziemię. Zdawało się, że przybyła znikąd. Uniosłem głowę i zobaczyłem Grimalkin, balansującą na palcach. Celowała starannie. Wiedźma zabójczyni nigdy nie chybiała - czy i tym razem trafi? Serce znów podeszło mi do gardła, lecz nie musiałem się obawiać. Z całych sił pchnęła w dół i jej włócznia przebiła plecy Złego, przeszyła całe ciało, po czym w fontannie czarnej juchy jej zakrwawiony koniec wyłonił się z piersi. Grimalkin przebiła mu serce na wylot srebrnym grotem. Ale czy to wystarczy? Błyskawica znów zajaśniała, rozdzierając niebo, wściekłe potoki deszczu wlewały się do jamy, gdy wiedźma zabójczyni drugą włócznią przeszyła ciało Złego o cal od pierwszej. Teraz w jego sercu tkwiły dwa srebrne ostrza. Z przeraźliwym, bolesnym jękiem Zły pochylił się, z otwartego pyska wyciekły mu krew i ślina. Grimalkin zeskoczyła do jamy z lewej strony. W jednej dłoni trzymała młotek, w drugiej, okrytej rękawicą, garść srebrnych ćwieków. Tymczasem stracharz skierował się ku prawej ręce Złego. Potwór klęczał, zarzucając głową niczym zraniony byk i rycząc z bólu. Czarownica wykorzystała okazję i wbiła ćwiek w jego lewą dłoń, po czym trzy razy uderzyła w główkę młotkiem, przyszpilając wielką włochatą łapę do skały. Diabeł obrócił łeb, otworzył szeroko paszczę i pochylił się ku niej, jakby chciał odgryźć jej głowę. Ona jednak, gibka niczym kot, uniknęła morderczej paszczy i rąbnęła go młotkiem prosto w twarz, roztrzaskując przednie zęby, tak że pozostały jedynie zakrwawione, połamane pieńki. Patrzyłem, jak mój mistrz szybko wbija ćwiek w prawą dłoń Złego; mięśnie jego ramion napięły się, gdy zaczął uderzać ciężkim młotkiem z siłą i szybkością, zadającą kłam jego wiekowi. W parę sekund później, działając wspólnie, stracharz i Grimalkin zdołali przyszpilić także kostki Złego. Gdy znów ryknął z bólu, czarownica skinęła na mnie. - Jego głowa! - krzyknęła. - Teraz! Odrąb mu głowę! Zrób to! Dobyłem miecza bohatera i zbliżyłem się do Złego; gdy to uczyniłem, z obojga rubinowych oczu zaczęła ściekać krew. Uniosłem wysoko klingę, odetchnąłem głęboko, napiąłem mięśnie i z całych sił zadałem cios w szyję diabła. Bryznęła czarna krew, gdy ostrze wgryzło się w ciało. Lecz kiedy uderzyło o kość i ścięgno, poczułem przeszywający ból ręki. Zły wrzasnął, miecz utknął w ranie i potrzebowałem paru sekund, by go wyszarpnąć. - Jeszcze raz! - huknęła Grimalkin. - Już! Ponownie obróciłem miecz w to samo miejsce. Tym razem opór okazał się słaby i klinga oddzieliła od szyi wielki łeb Złego. Głowa runęła do jamy i potoczyła się aż do stóp Grimalkin. Spojrzałem w oczy stracharzowi, nie dostrzegłem w nich zwycięskiego błysku. Jedynie skinął głową. Grimalkin chwyciła odrąbany łeb za zakrzywione rogi i uniosła wysoko. Z kikuta szyi ściekała czarna krew, napuchnięte wargi Złego poruszyły się nad połamanymi zębami, jakby próbował coś powiedzieć. Potem jednak oczy uciekły w głąb czaszki i widać było tylko białka. Grimalkin wyskoczyła z dołu i wepchnęła głowę do nowego skórzanego worka. Zawiązawszy go bezpiecznie, wróciła do nas. Tymczasem bezgłowe ciało Złego wciąż dygotało i zwijało się w drgawkach. Wraz ze stracharzem sięgnęliśmy po szpadle i szybko zaczęliśmy zasypywać jamę stertą ziemi, zmieszanej z solą i żelazem. Zerknąłem na żuraw. Obaj robotnicy zniknęli. Uciekli. Wciąż w strugach deszczu, we trójkę, jak najszybciej zasypywaliśmy jamę. Przemoczeni do suchej nitki, pracowaliśmy gorączkowo, pragnąc ukryć przed światem potworną bestię, bo wciąż nie wiedzieliśmy, do czego jest zdolna. Zastanawiałem się, czy nawet pozbawiona głowy nie zdoła się uwolnić. Stopniowo jednak Zły poruszał się coraz słabiej, jęki dobiegające z głębi worka także cichły. Jakiś czas później liniarz z pomocnikiem wrócili. Do tej pory niemal zasypaliśmy już truchło Złego, choć ziemia wciąż poruszała się i kołysała. Obaj mężczyźni, zawstydzeni, wymamrotali słowa przeprosin. Stracharz jedynie poklepał ich po plecach. Dwie dodatkowe pary rąk przydały się do pracy - choć dokładne zasypanie dołu i udeptanie ziemi zabrało nam niemal kolejną godzinę. Wreszcie stanęliśmy obok ze spuszczonymi głowami, piersi unosiły nam się i opadały ciężko z wysiłku. Nadszedł czas, by opuścić na jamę płaskie kamienne wieko. Do tej pory deszcz już ustał, lecz nasze stopy ślizgały się w błocie, toteż musieliśmy bardzo uważać. Sam Iiniarz obsługiwał łańcuch. Wraz z Grimalkin chwyciliśmy jedną stronę kamiennej płyty, tymczasem stracharz i pomocnik zajęli się drugą. Wieko opadło gładko, w ostatniej chwili cofnęliśmy ręce i runęło na miejsce, idealnie dopasowane. Następnie pomocnik przewlókł łańcuch i zahaczył go o pierścień osadzony w głazie. Wkrótce unieśli go w powietrze i położyli pośrodku kamiennego wieka. W końcu robotnik odkręcił żelazny pierścień, a

- 77 -

my zgarnęliśmy pozostałą ziemię, pokrywając nią wieko i usypując resztę wokół głazu. Kiedy wyrośnie trawa, będzie wyglądał jak kamień stojący w środku pierścienia dwunastu. Ludzie nigdy się nie domyślą, że w kamiennym kręgu Kenmare spoczywa uwięziony Zły. Grimalkin jednak jeszcze nie skończyła. Do grozy smoka dorzuciła własne zaklęcie maskujące ukrywające obecność Złego przed sługami Mroku. Stracharz odwrócił się plecami, nie patrząc, jak dokańcza rytuału, okrążając trzy razy kamienie; wędrując, nuciła potężne zaklęcie. Wreszcie przystanęła obok. Najwyraźniej jednak nam się udało. Wielka bestia spoczywała uwięziona, mimo wysiłków nie zdołała się uwolnić. Jakiś czas staliśmy tam bez słowa, nie mogą uwierzyć, czego dokonaliśmy. - Zły nie został uwięziony na zawsze, prawda? - odważyłem się spytać niewiele głośniej od szeptu. Pewnego dnia tak czy inaczej się uwolni. - Nic nie trwa wiecznie, chłopcze. - Stracharz zmarszczył brwi. - Ale teraz nie może opuścić tej powłoki, bo przebiliśmy mu ciało srebrem i został przygwożdżony do skały. A odcięcie głowy jeszcze wzmacnia moc uwięzienia. Pozostanie tu, póki nie znajdziemy sposobu, by unicestwić go na dobre. Najbardziej obawiam się tego, że ktoś inny może go uwolnić. To w tej chwili największe zagrożenie. - Tak się nie stanie - wtrąciła Grimalkin. - Jak powiadasz, dopóki głowa i ciało się nie złączą, Zły pozostanie uwięziony. Z początku zamierzałam pogrzebać głowę w innym miejscu - może daleko za morzem. Teraz jednak znalazłam lepszy sposób. Głowa należy do mnie. Będę jej strzegła. Zamierzam wrócić do Hrabstwa i cały czas trzymać ją przy sobie. Mieszkańcy Mroku będą mnie ścigać. Pojawią się, próbując odzyskać głowę i dostarczyć ją tutaj, ja jednak zabiję ich, jednego za drugim. Będę to czynić, póki zdołam - spuściła wzrok - choć to prawda, że nie mogę wiecznie uciekać i walczyć. W końcu przybędzie ich zbyt wielu i kiedyś mnie dopadną. - Popatrzyła wprost na mnie. - Zatem gdy ja będę z nimi walczyć, ty wykorzystaj ten czas i znajdź sposób, by zabić go na zawsze. Dobyłem miecza i uniosłem go ku niej rękojeścią naprzód. - Weź go - rzekłem. - Pomoże. Grimalkin pokręciła głową. - Nie. Mam własną broń, a ty potrzebujesz go bardziej. Pamiętaj, słudzy Złego ciebie także zaczną ścigać. Dowiedzą się, co tu się stało i jaką rolę odegrałeś. Poza tym jesteś teraz powiernikiem Klingi Przeznaczenia. Zorientujesz się, gdy nadejdzie czas, by przekazać ją innemu. Wbijając srebrne włócznie w ciało Złego, zasialiśmy lęk we wszystkich mieszkańcach Mroku, nieważne jak potężnych. Teraz wiedzą, co to znaczy strach. A w chwili, gdy odrąbałeś mu głowę, zmieniłeś swoje przeznaczenie. Kiedyś byłeś ściganym, zwierzyną, teraz stałeś się łowcą Mroku. To rzekłszy, nie oglądając się za siebie, chwyciła skórzany worek, zarzuciła go sobie na lewe ramię i odbiegła w noc. Stracharz spojrzał na mnie surowo. - Lepiej do końca nie wierzyć jej słowom. Tak naprawdę po zawarciu owego głupiego paktu miałeś szczęście, że zyskałeś jeszcze jedną szansę, chłopcze. - Pokręcił głową. - Ale w jednym ma rację: czeka nas jeszcze ostateczna rozprawa ze Złym. Na razie zyskaliśmy tylko nieco czasu. Musimy go dobrze wykorzystać.

Rozdział 23. Plamy krwi.

Zostaliśmy w domu Sheya; tymczasem pączki na głogowych żywopłotach rozwinęły się w liście, a w ciepłych promieniach słońca rozkwitły pierwsze nieśmiałe wiosenne kwiaty. Od czasu do czasu

- 78 -

porywiste wiatry nadal przynosiły deszcze z zachodu, kiedy jednak znikały chmury, słońce grzało naprawdę. Wkrótce z domu dotarły dobre wieści. Tak jak przewidywała Grimalkin, Szkoci z nizin i gór dołączyli do sojuszu wolnych północnych hrabstw. Na północ od Kendal doszło do wielkiej bitwy. Wróg został odparty na południe, ale wojna jeszcze się nie zakończyła. Wojska nieprzyjaciela przegrupowały się nieopodal Priestown i kolejna bitwa wydawała się nieunikniona. Każdego dnia czekałem niecierpliwie na wieści. Bardzo chciałem wrócić do domu. Odkąd jeden ze strażników strzegących rezydencji zniknął tajemniczo bez śladu, ich liczbę podwojono. Pamiętałem ostrzeżenie Grimalkin, nie dostrzegłem jednak ani śladu sług Mroku. W długiej wojnie między magami i posiadaczami ziemskimi ponownie zapanował niespokojny impas, trwający od stuleci. Mimo najszczerszych wysiłków, tak naprawdę niczego nie zmieniliśmy. Pewnego dnia rankiem, gdy na bezchmurnym niebie świeciło słońce, wyszedłem na spacer z psami. Poprzedniej nocy nie spałem dobrze. Rozmyślałem o Alice. Ból z powodu jej straty nie pozwalał mi zasnąć. Psy wyczuły coś pierwsze. Cała trójka przestała szczekać i zatrzymała się gwałtownie. Spoglądały w stronę lasu, pół mili na zachód. Nagle, ze Szpon na przedzie, pomknęły w tamtym kierunku, ujadając radośnie. Zawołałem je, ale nie posłuchały, nie miałem zatem wyboru i musiałem pobiec za nimi. Wątpiłem, by chodziło o królika czy zająca. Zazwyczaj Szpon, Krew i Kość słuchały rozkazów i nieważne, jak wyraźny znalazły trop, przywołane przybiegały do nogi. Co się z nimi działo? Gdy dotarłem do lasu, psy wyprzedzały mnie znacznie, pędząc wśród drzew. Słyszałem coraz słabsze szczekanie. Zirytowany, zwolniłem kroku. Natychmiast zauważyłem, że pod sklepieniem młodych zielonych liści panuje dziwna cisza. Wiatr ucichł, nie odzywał się żaden ptak. Nic się nie poruszało. I wtedy usłyszałem odległy dźwięk fletni. Znałem już tę muzykę. To był Pan! Zacząłem biec. Z każdym krokiem muzyka stawała się coraz głośniejsza. W chwilę później wypadłem na polanę. Bóg, ponownie pod postacią chłopca odzianego w zieleń, siedział na pniu z uśmiechem na twarzy. Wokół niego zebrał się krąg oczarowanych zwierząt: gronostajów, fretek, królików, zajęcy, a także trzy psy. Wszystkie wpatrywały się w niego, zafascynowane. Gałęzie w górze uginały się pod ciężarem ptaków. A u jego stóp ujrzałem dziewczynę w zabłoconej białej sukience. Leżała na wznak, z głową opartą o pień. Choć młoda, włosy miała zupełnie białe. Nie popielatozłociste, lecz białe jak u staruszki. Jej stopy okrywały szpiczaste trzewiki. Wstrząśnięty, rozpoznałem ją nagle: to była Alice. Pan przestał grać i opuścił fletnię. Wszystkie zwierzęta, oprócz moich psów, natychmiast umknęły między drzewa. Nad. głową usłyszałem trzepot skrzydeł odfruwających ptaków. Szpon, Krew i Kość ruszyły ku mnie i zaskomliły cicho. Teraz, gdy muzyka ucichła, zaczęły się bać. Wpatrywałem się w Alice, głowę wypełniał mi wir oszołomionych myśli i emocji. Po części przepełniała mnie radość. Alice wróciła, a nie sądziłem już, że kiedykolwiek ją zobaczę. Lecz coś wyraźnie było nie tak i poczułem lęk. Nim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, Pan przemówił pierwszy. - Nie zapomniałem o tobie ani o twojej prośbie. Z wdzięczności za to, że uwolniłeś mnie z ciała kozła, sprowadziłem twoją przyjaciółkę - rzekł melodyjnym głosem. - Kiedy uwięziłeś Złego, mury otaczające jego królestwo osłabły i zdołałem się tam dostać. To, co uczyniłeś, było odważne, ale głupie. Jego słudzy pragną teraz twojej głowy. Wcześniej czy później ją dostaną. Przepełniały mnie sprzeczne odczucia, radość z powodu odzyskania Alice i zgroza po tym, co ją spotkało. - Co jest z nią nie tak? - wymamrotałem, klękając obok. Wstrząsnęła mną zmiana, jaka w niej zaszła. Pogładziłem twarz dziewczyny, ona jednak cofnęła się niczym dzikie zwierzę, z oczami przepełnionymi paniką. - Przebywała w królestwie Złego i oglądała rzeczy, których nie powinien widzieć żaden żyjący śmiertelnik. Bez wątpienia poddano ją też licznym męczarniom. Obawiam się, że mogła stracić rozum. - Czy kiedykolwiek dojdzie do siebie? - Kto wie? - Pan uśmiechnął się lekko. - Zrobiłem wszystko, co w mojej mocy. Muszę ci jednak podziękować za to, że rozprawiłeś się ze Złym. Dzięki temu osłabiłeś wyznawców magii Mroku na całym świecie. Magom brak teraz sił, by mnie przywoływać. Będę mógł zachować swą magię dla siebie!

- 79 -

Uśmiechnął się ponownie i zaczął powoli znikać. Przez parę sekund widziałem jeszcze widmową przejrzystą postać, potem rozpłynęła się bez śladu. Po sekundzie ptaki zaczęły śpiewać, a wśród drzew zaszumiał wietrzyk. Obróciłem się do leżącej przede mną postaci. - Alice! To ja, Tom. Co ci się stało? - zawołałem. Ona jednak nie odpowiedziała, patrzyła tylko na mnie wielkimi oczami, pełnymi strachu i oszołomienia. Próbowałem pomóc jej wstać, lecz wyrwała mi rękę i skuliła się za pniem. Pomijając białe włosy, wyglądała jak moja przyjaciółka, Alice, którą pamiętałem, lecz jej umysł wyraźnie uległ przemianie. Czy w ogóle mnie sobie przypominała? Czy znała swoje własne imię? Nie wyglądało na to. Pochyliłem się, chwyciłem ją za przegub i spróbowałem postawić na nogach. Chlasnęła mnie paznokciami lewej dłoni, drapiąc policzek i ledwie chybiając celu w postaci mojego oka. Zerknąłem na nią czujnie. Co miałem robić? - Chodź, Alice! - Wskazałem ręką drzewa. - Nie możesz tu zostać. Wracajmy do domu. Już w porządku - wróciłaś z Mroku. Teraz jesteś bezpieczna. I posłuchaj - udało nam się! Zdołaliśmy uwięzić Złego! Alice wpatrywała się we mnie ponuro, lecz nie odpowiadała. Jeśli nie chciałem zawlec jej siłą, pozostawało tylko jedno wyjście. Zawołałem psy. - Przyprowadźcie Alice do domu. Przyprowadźcie Alice! - zawołałem, wskazując ją, a potem w stronę siedziby Sheya. Trzy wilczarze podbiegły do niej szybko i warknęły. Alice obejrzała się na nie z twarzą wykrzywioną lękiem. Bardzo nie chciałem jej tego robić, ale nie miałem wyboru. W żaden sposób nie zdołałbym jej przekonać, a musiałem jakoś zaprowadzić ją do domu. Przez chwilę pozostawała w miejscu jak przymurowana. Dopiero gdy Szpon warknęła ostrzegawczo i wyszczerzyła zęby, Alice ruszyła naprzód. I tak psy zaczęły popędzać ją przed sobą niczym zbłąkaną owcę. Trwało to bardzo długo, bo Alice co chwilę próbowała umknąć i wilczarze musiały zaganiać ją we właściwym kierunku. Nie szło to łatwo, im samym także groziło niebezpieczeństwo. Od czasu do czasu rzucała się na nie, warcząc i machając ostrymi jak brzytwa paznokciami. Powrót do domu, piętnastominutowy spacer, zabrał nam ponad godzinę. Już na miejscu pojąłem, że moje kłopoty dopiero się zaczęły. *** - Straciła rozum - oznajmił stracharz. - I nie ma gwarancji, że kiedykolwiek go odzyska. Trudno się zresztą dziwić. Niektórym wystarczyło jedno spojrzenie na stwory z Mroku, by popaść w obłęd, zaś ta biedaczka spędziła dużo czasu w królestwie Złego. Alice kuliła się w kącie podwórka otoczona przez trzy psy. Od czasu do czasu jej oczy błyskały przebiegle i atakowała. Nad prawym okiem Szpon widniało już głębokie krwawe zadrapanie. - Musi istnieć jakiś sposób, by ją uleczyć - upierałem się. Stracharz wzruszył ramionami. - Shey posłał po miejscowego medyka, podejrzewam jednak, że na nic się nam nie zda, chłopcze. Cóż lekarze wiedzą o Mroku i jego mocy? - Może mogłaby pomóc czarownica? - podsunąłem. Tak jak oczekiwałem, stracharz zmarszczył gniewnie czoło. - Mam na myśli zacną czarownicę, uzdrowicielkę - poprawiłem się szybko. - W Hrabstwie jest takich parę. Choćby jej ciotka, Agnes Sowerbutts. - Najpierw musielibyśmy wrócić do Hrabstwa - przypomniał stracharz. Przytaknąłem. Na razie nie było to możliwe. Miałem tylko nadzieję, że bitwa odbędzie się szybko i będziemy mogli wkrótce popłynąć do domu. Tak jak przewidział stracharz, medyk w niczym nie pomógł. Zostawił tylko leki, które miały sprowadzić sen. O zmierzchu spróbowaliśmy podać je Alice, okazało się to jednak niełatwe. Potrzebowaliśmy pomocy trzech służących Sheya, by ją przytrzymać. Mimo to wypluła pierwsze trzy łyki. Dopiero gdy zatkali jej nos, została zmuszona, by przełknąć. Kiedy zasnęła, położyliśmy ją do łóżka i zamknęliśmy na klucz drzwi pokoju. ***

- 80 -

Obudziłem się nagle, czując, że coś jest nie tak. Natychmiast usłyszałem tupot szpiczastych trzewików na drewnianej podłodze i usiadłem gwałtownie. Pokój Alice mieścił się tuż obok mojego. Szybko wygramoliłem się z łóżka, naciągnąłem koszulę, portki i buty. Zastukałem do drzwi Alice, a potem przekręciłem klucz tkwiący w zamku. Łóżko było puste, przesuwane okno otwarte szeroko, tak że zimny powiew wydymał zasłony, wpadając do pokoju. Pobiegłem do okna i wyjrzałem. Ani śladu Alice. Sypialnia leżała na pierwszym piętrze, toteż przecisnąłem się przez okno, zeskoczyłem na żwirową ścieżkę i pobiegłem przez ogród. Zacząłem wołać ją cicho, by nie obudzić całego domostwa. Jej obłęd i tak już mocno nam zaszkodził, wolałem nie wykorzystywać przesadnie gościnności Sheya. I wtedy w dali dostrzegłem sylwetkę dziewczyny - ale zupełnie nie tam, gdzie tego oczekiwałem. Alice nie skierowała się ku bramie. Wspięła się na otaczający ogród mur i już prawie go pokonała. Pobiegłem ku niej, lecz na długo przed tym, nim dotarłem na miejsce, zniknęła mi z oczu. Zastanawiałem się, gdzie się podziała. Czy chciała po prostu uciec? Dotarłem do muru i zacząłem się wspinać. Za pierwszym razem nie udało mi się. Nie znalazłem zbyt wielu uchwytów, a kamienie były śliskie od deszczu, toteż spadłem, lądując ciężko. W wydaniu Alice wydawało się to takie łatwe. Za drugim razem zdołałem wgramolić się szybko na szczyt muru. O mało nie skręciłem sobie kostki, toteż nie ryzykowałem: obróciłem się ostrożnie, nie wypuszczając z rąk kamieni i opuściłem się na rękach, po czym zeskoczyłem na brukowany dziedziniec. Raz jeden przeturlałem się, ale szybko skoczyłem na nogi i spojrzałem w ciemność, próbując odnaleźć Alice. Księżyc nie świecił i musiałem polegać wyłącznie na blasku gwiazd. Jednak choć widzę w ciemności lepiej niż większość ludzi, nie dostrzegłem ani śladu uciekinierki. Skupiłem się zatem, zamknąłem oczy i wytężyłem słuch. Dokładnie przed sobą usłyszałem pisk, a potem głośny szelest i trzepot. Pobiegłem w stronę dźwięku. Usłyszałem kolejne wrzaski i pojąłem, że dobiegają z dużej drewnianej zagrody, w której Shey trzymał kury. Im bardziej się zbliżałem, tym głośniejsze dźwięki dobiegały z zagrody. Ptaki trzepotały, gdacząc w panice. Z głęboką obawą przywołałem mroczne wspomnienie z dzieciństwa. Pewnej nocy do kurnika ojca dostał się lis. Gdy zjawiliśmy się, zaspani, wyrwani z łóżek ogłuszającą kakofonią, pięć kur już nie żyło. Wszędzie walały się krew i pióra. Lecz tym razem to nie lis przeraził kury, tylko Alice. Nie widziałem jej, ale pośród wrzasków oszalałych ptaków słyszałem coś tak groteskowego, że z początku mój umysł nie chciał się z tym pogodzić. Jak sparaliżowany, przykucnąłem niedaleko drewnianej zagrody. Potem dobiegły mnie krzyki i tupot ciężkich butów. Nim się zorientowałem, ktoś uniósł płonącą pochodnię, ukazując przerażający obraz. Alice klęczała pośrodku zagrody, otaczały ją martwe i konające ptaki. Niektóre miały poodrywane głowy bądź skrzydła. Jedna bezgłowa kura wciąż ganiała dokoła. Alice w obu dłoniach trzymała martwe ptaki. Pożerała je na surowo, jej usta pokrywały plamy krwi.

Rozdział 24. Biedny Tom.

Alice stała się drapieżnikiem, nie lepszym niż dzikie zwierzę ogarnięte żądzą krwi. Jej widok w takim stanie wstrząsnął mną do głębi. Stracharz miał rację: całkowicie straciła rozum. Czy pozostała w niej choćby cząstka znanej mi Alice, czy też zmieniła się w kogoś zupełnie obcego?

- 81 -

Strażnik trzymający pochodnię zaklął. Kolejny uniósł pałkę i ruszył w stronę wejścia do zagrody. Alice zerwała się z ziemi, przez moment sądziłem, że go zaatakuje. Potem jednak skoczyła. Był to niewiarygodny skok, który przeniósł ją wysoko nad głową mężczyzny i furtką za jego plecami. Wylądowała w błocie przed zagrodą. A potem, nie oglądając się za siebie, odbiegła w ciemność. Raz jeden spojrzałem na zdumione twarze strażników, po czym odwróciłem się na pięcie i rzuciłem za nią. Zmierzała w stronę niestrzeżonej bramy i choć biegłem ile sił w nogach, rozpaczliwie pragnąc ją doścignąć, zdawała się dysponować nienaturalną siłą. Oddalała się ode mnie z każdym krokiem, a tupot jej szpiczastych trzewików uderzających o ziemię stawał się coraz cichszy. Wkrótce z trudem chwytałem oddech i zacząłem odczuwać zmęczenie. Zwolniłem, zmierzając w tę samą stronę. Z pewnością Alice nie zdoła długo utrzymać podobnego tempa. Od czasu do czasu przystawałem, nasłuchując. Niczego jednak nie słyszałem - jedynie westchnienia wiatru pośród drzew i od czasu do czasu niesamowite krzyki nocnych stworzeń. W końcu na niebo wzeszedł sierp księżyca, a wtedy, wykorzystując wpojone mi przez stracharza umiejętności tropicielskie, wkrótce odnalazłem ślady stóp Alice na skraju zagajnika; potwierdzały, że wciąż podążam jej śladem. Powoli zaczął ogarniać mnie niepokój. W zwykłych okolicznościach nigdy nie opuściłbym domu bez laski, lecz tak bardzo martwiłem się o Alice, że pobiegłem za nią instynktownie, bez namysłu. Co do Klingi Przeznaczenia, zostawiłem ją w pochwie zrobionej przez Grimalkin. Mój srebrny łańcuch tkwił w torbie, nie napełniłem nawet kieszeni solą i żelazem. Byłem zupełnie bezbronny - przemarznięty do szpiku kości, w samych portkach i koszuli. Nieprzygotowany do walki, z każdym krokiem oddalałem się od domu, wychodząc naprzeciw niebezpieczeństwu. Czyż nie ostrzeżono mnie, że mieszkańcy Mroku zechcą się zemścić za rolę, jaką odegrałem w uwięzieniu Złego? Podczas gdy ja tropiłem Alice, coś mogło polować na mnie. Poruszony tą możliwością, zatrzymałem się i powoli obróciłem dookoła, przeszukując wzrokiem okolicę. Niczego nie zauważyłem ani nie wyczułem. Nie ogarnął mnie chłód, który zazwyczaj ostrzegał przed bliskością istot z Mroku. Toteż, nadal zdenerwowany i bardzo czujny, ruszyłem dalej. Nie mogłem zostawić tu Alice samej, niezależnie od ryzyka. Minęła kolejna godzina i znalazłem więcej wskazówek świadczących, że nadal podążam we właściwą stronę. Oprócz odcisków stóp wypatrzyłem strzęp oddarty od sukienki Alice, gdy przeciskała się przez gąszcz ciernistych krzaków. Kształt i głębokość śladów świadczyły o tym, że już nie biegła, toteż przyspieszyłem kroku w nadziei, że w końcu zdołam ją doścignąć. Maszerowałem tak, póki nie dotarłem na skraj lesistego wzgórza. Następne odnalezione tropy sprawiły, że serce ścisnęło mi się z lęku. Część z nich nie należała do Alice. Dostrzegłem także ślady walki, ziemię zdeptaną na błoto - i zbryzganą krwią. Oceniałem, że Alice została schwytana przez grupkę ludzi. Czułem się strasznie głupio - uczeń stracharza pozbawiony broni! - ale jak mogłem teraz porzucić przyjaciółkę? Ostrożnie zatem zagłębiłem się między drzewa, przystanąłem i wytężyłem słuch. Wokół zalegała głęboka, przejmująca cisza. Zupełnie jakby wszystko wstrzymywało oddech. Powoli, starając się nie hałasować, postąpiłem kilka kolejnych kroków i znów zacząłem nasłuchiwać. Cisza. Mój niepokój rósł z każdą chwilą. Musiałem działać szybko. Improwizować. Na ziemi po lewej dostrzegłem złamaną gałąź. Podniosłem ją i z radością stwierdziłem, że jest mocna, nieco grubsza i dłuższa niż moja laska. Lepsze to niż nic, uznałem. Pospieszyłem dalej, z każdym krokiem grunt pod nogami stawał się coraz bardziej stromy. Gdy zbliżyłem się do wierzchołka wzgórza, wyczułem, że ktoś mnie obserwuje. Jednakże pierwsze dostrzeżone oczy nie należały do człowieka. Uniosłem głowę. Drzewa w górze obsiadło stado wron. Zauważyłem szpiczaste dzioby i lśniące czarne pióra, ostre jak brzytwy szpony obejmujące gałęzie. Serce zabiło mi szybciej. Czy była tu Morrigan? Ptaki siedziały bez ruchu, kiedy jednak opuściłem wzrok, zobaczyłem coś, od czego ze strachu zaschło mi w ustach. Dokładnie przede mną, na ziemi, siedział mężczyzna, oparty plecami o pień drzewa. Wyglądał, jakby na mnie patrzył, lecz w miejscu oczu ziały czarne dziury. Zbliżyłem się o krok, potem kolejny. Nagle, wstrząśnięty, odkryłem, że to trup. Zielona barwa wilgotnego, spleśniałego ubrania świadczyła o tym, że był jednym ze strażników Sheya. Zapewne znalazłem mężczyznę, który zaginął jakiś tydzień wcześniej. Tkwił przywiązany do drzewa, nie miał oczu. Wrony już się pożywiły. Przynajmniej umarł i nie będzie dłużej cierpieć. Nie czułem także chłodu, który świadczyłby, że jego duch pozostał w pobliżu. Nie, chłód ogarnął mnie dopiero, gdy wyminąłem go i ruszyłem ku kolejnemu drzewu. Siedziała tam Alice, w tej samej pozycji, oparta plecami o pień, z rękami przywiązanymi do niego szpagatem, uniesionymi do góry pod kątem czterdziestu pięciu stopni. Skrępowano ją bardzo

- 82 -

mocno - widziałem, jak więzy wpijają się w ciało. Do tego jej śnieżnobiałe włosy skręcono w węzeł i przybito do drzewa, odginając szyję pod nienaturalnym kątem. Jęczała cicho. Pobiegłem ku niej i ujrzałem krew zaschniętą na szpagacie. Wówczas Alice spojrzała na mnie. Wciąż miała oczy, ale widziały nie więcej niż puste dziury w twarzy nieboszczyka. Przeniknęła przeze mnie wzrokiem, jakbym w ogóle nie istniał. Kiedy ukląkłem przed nią, jęknęła. Cała się trzęsła. Łagodnie dotknąłem jej czoła. Jak miałem rozwiązać ręce Alice, nie sprawiając jej bólu? - Alice - zagadnąłem cicho. - Tak mi przykro. Spróbuję ci pomóc, ale to może trochę boleć. Nagle po plecach przebiegł mi lodowaty dreszcz. Zbliżało się coś z Mroku. - Spróbuj pożałować samego siebie, chłopcze! - krzyknął ktoś za mną. - Wkrótce to ty poczujesz ból. Obróciłem się gwałtownie, rozpoznając ten głos i stanąłem twarzą w twarz z czarownicą Scarabek. Konal tkwił w nosiłkach na jej plecach, znad ramienia wiedźmy wyglądała jego niesamowicie stara twarz. Nieco dalej czekało pół tuzina brodatych magów uzbrojonych w szable. Z prawej i z lewej dobiegały szelesty: kolejni zbrojni wyłaniali się spomiędzy drzew. Zostałem otoczony. - Łapcie go! - poleciła czarownica. Magowie rzucili się naprzód. Uderzyłem najbliższego gałęzią, wymachując nią rozpaczliwie, by ich do siebie nie dopuścić. Lecz w starciu ze zbrojnymi na nic mi się nie zdała. Dwa cięcia i w mojej dłoni pozostał tylko krótki drewniany kikut. - Rzuć to albo następny cios odetnie ci rękę! - ostrzegł najbliższy mag. Posłuchałem i odrzuciłem odłamek gałęzi. Magowie natychmiast pochwycili mnie brutalnie, wykręcając boleśnie ręce za plecy. Potem zawlekli mnie w stronę drzewa naprzeciw Alice i posadzili na ziemi twarzą do niej. Scarabek stanęła nade mną. - Bogini Morrigan gniewa się! - zawołała. - Na zbyt wiele sobie pozwoliłeś! Osłabiłeś ją na Wydrążonych Wzgórzach, nie zapomni ci tego. Potem uwięziłeś Złego - w ten sposób szkodząc wszystkim nam, służącym Mrokowi. Rozkazała, byś za to zginął w powolnych męczarniach. Nie dla ciebie szybka śmierć mego wiernego męża, Shauna. Przywiążemy cię do tego drzewa i pozwolimy, by wrony Morrigan wydziobały ci oczy. A potem pokroimy cię na kawałki, powoli, poczynając od palców. Odetniemy je staw po stawie, rzucając kolejne kęsy wygłodniałym dziobom tam, w górze. Zedrzemy ci mięso z kości, tak że pozostanie tylko szkielet. Przywiązać go! - rozkazała. Walczyłem ze wszystkich sił, zebranych było jednak zbyt wielu. Oddarli rękawy mojej koszuli, po czym przycisnęli mnie do pnia i znów wykręcili ręce. Magowie szybko i boleśnie omotali mi przeguby szpagatem, o mało nie wyrywając rąk ze stawów, gdy związywali oba końce. Nie chciałem dać Scarabek satysfakcji i pokazać po sobie, że cierpię. Uniosłem głowę i ujrzałem przed sobą wiedźmę. - Przez ciebie zginął mój Shaun. - Lewą dłoń unosiła niczym sokolnik. Lecz nie sokół na niej przysiadł, ale wielka czarna wrona o zachłannych oczach, otwierająca szeroko dziób. - Zaczniemy od lewego oka - oznajmiła czarownica. I wtedy za jej plecami ktoś przemówił. Alice. - Biedny Tom! - zawołała. - Biedny Tom cierpi. - Owszem, dziewczyno. - Scarabek odwróciła się ku niej z szyderczym uśmiechem. - Cierpi bez dwóch zdań, lecz to dopiero początek. Wrona rozpostarła skrzydła i przyfrunęła mi na lewe ramię. Poczułem ostry nacisk szponów, okrutne oczy spojrzały w moje. Starałem się odwrócić głowę, ptak jednak podskoczył bliżej i wycelował dziobem w moje lewe oko.

- 83 -

Rozdział 25, I wszyscy upadną!

Zacisnąłem powieki, odchylając się, ile to tylko możliwe, i przekrzywiając głowę, by utrudnić wronie dosięgnięcie celu. Wiedziałem jednak, że to na nic. Za moment zostanę ślepcem. Nagle Scarabek wrzasnęła. Poczułem, jak wrona rozluźnia szpony zaciśnięte na moim ramieniu. Teraz nacisk zniknął. Czyżby paskudny ptak odleciał? Ostrożnie uniosłem powieki i ku swemu zdumieniu zobaczyłem wronę leżącą na ziemi obok mnie. Nie poruszała się. Szeroko otwarte oczy lśniły jak szkło. Co się z nią stało? Czyżby nie żyła? - Tom cierpi! - krzyknęła Alice. - Nie rań go więcej! Czarownica z miną pełną niedowierzania przyglądała się martwej wronie. W końcu odwróciła się do Alice. - Ty! - wrzasnęła. - Ty to zrobiłaś! - Nie powinnaś ranić Toma - odparowała Alice. - Nie zasłużył na to. Może zamiast tego spróbujesz ze mną? Scarabek dobyła zza pasa noża i postąpiła krok ku niej. - Tak właśnie zrobię, dziewczyno - warknęła szyderczo. - Sama się tobą zajmę. - Nie możesz mnie skrzywdzić - oznajmiła Alice. - Nie masz dość sił. Paru magów zaśmiało się, lecz niezbyt głośno. Słowa Alice, przywiązanej do drzewa i bezradnej w obliczu uzbrojonej w nóż czarownicy, wydały się obłąkańcze. Jej śliczną twarz wykrzywiał grymas widziałem podobny na twarzy jej matki, Kościstej Lizzie, nim rzuciła mroczne, złowieszcze zaklęcie. I wtedy to poczułem. Zupełnie jak gdyby ktoś wbił mi w kręgosłup odłamek lodu. Chłód zawsze ostrzegał mnie, że zbliża się coś z Mroku - poczułem go, kiedy znalazłem się blisko wiedźmy i magów. Lecz to ostrzeżenie miało w sobie siłę i intensywność przerastającą wszystko, czego dotąd doświadczyłem. I wtedy, ku memu zdumieniu, Alice rozerwała szpagat wiążący jej ręce, szarpnięciem uwolniła przybite do pnia włosy i stanęła naprzeciw czarownicy. Z jej pokaleczonych przegubów ściekała krew, zdawała się jednak nie czuć bólu. Uśmiechała się i nie był to ładny uśmiech. Przepełniała go wrogość. Scarabek zawahała się i opuściła klingę. Wówczas Alice odwróciła się, skłaniając głowę ku drzewu. Co chciała zrobić? Kiedy znów obróciła się w stronę czarownicy, jej twarz przypominała wykrzywioną maskę. Scarabek z nagłym gniewnym wrzaskiem skoczyła, unosząc nóż. Nie widziałem, co się wówczas stało, bo zasłaniała mi Alice. Nagle jednak napastniczka uniosła rękę i z okrzykiem bólu osunęła się na kolana. Alice zaśmiała się histerycznie, gdy Scarabek przekręciła się ku mnie i ponownie dźwignęła z ziemi. Czarownica jakby zapomniała o swej przeciwniczce. Teraz zbliżała się do mnie, bardzo wolno, chwiejnie. Nadal jednak trzymała w ręce nóż i wyraźnie widziałem, co zamierza. Zauważyłem, że magowie wpatrują się w nią, pobladli z przerażenia. Chciała pokroić mnie na kawałki - bez wątpienia zatrzymując dla siebie kości kciuków. Poczułem panikę. Wówczas jednak zerknąłem na jej twarz i natychmiast pojąłem, czemu krzyknęła. W zielonym oku tkwił gwóźdź, po policzku spływała krew. Alice musiała wyrwać go z pnia zębami i z wielką siłą i celnością splunąć nim prosto w oko czarownicy. Scarabek znów się zachwiała, nadal zmierzając ku mnie. Gdy to zrobiła, Konal wydal z siebie mrożący krew w żyłach pisk. Nawet śmiertelnie ranna, czarownica wciąż miała w sobie dość życia, żeby władać nożem. Wyglądało na to, że nic mnie nie uratuje. I wtedy usłyszałem huk dobiegający z trzewi ziemi, a cały świat nagle ożył. Nad głową gałęzie podskakiwały i zwijały się, jakby olbrzymia dłoń potrząsała i kręciła pniem. Czarownica z lękiem zerknęła w górę. Niebezpieczeństwo jednak nadeszło z przeciwnej strony.

- 84 -

Niespodziewanie w ziemi otwarła się szeroka szczelina. Z ogłuszającym, zgrzytliwym rykiem rozszerzała się, zmierzając ku Scarabek szybciej niż biegnący człowiek. W ostatniej chwili wiedźma próbowała odskoczyć, za późno jednak. Ziemia pochłonęła ją i zatrzasnęła się z niskim wibrującym hukiem; teraz wystawały z niej jedynie palce lewej dłoni czarownicy. Stado wron zerwało się do lotu, wrzeszcząc ochryple. A potem ziemia pod moimi stopami zaczęła kołysać się i szarpać, poszycie leśne zamieniło się w ocean, po którym przepływały kolejne fale. Zdawały się promieniować z miejsca, w którym stała Alice, pośród hałasu słyszałem, jak nuci zaklęcie w pradawnej mowie. Magowie i ich słudzy rozbiegli się na wszystkie strony. Drzewa pochylały się pod osobliwymi kątami, gwałtowne ruchy wyrywały z ziemi korzenie. A potem nagle wszystko ucichło i znieruchomiało, zupełnie jakby cały świat wstrzymał oddech, wstrząśnięty tym, co ma nastąpić. Teraz poruszała się tylko jedna postać, jeden nowy dźwięk zakłócił ciszę. Alice wirowała, tańcząc w trawie z wyciągniętymi rękami. Poranione przeguby nadal krwawiły. Oczy miała zamknięte, uśmiechała się i nuciła coś pod nosem. Obracała się coraz szybciej i szybciej i śpiewała, dostatecznie głośno, bym zrozumiał słowa.

Krąg, różany krąg, pełna cierni dłoń. Krąg, różany krąg, pełna cierni dłoń. Zaśmieję się w głos i zatańczę doń. I wszyscy upadną!

Zachichotała i powtórzyła ostatnią linijkę, jakby szczególnie jej się spodobała. - I wszyscy upadną! W tym momencie, jak gdyby straciła równowagę, runęła ciężko na ziemię, rozchichotana. Potem uniosła głowę i roześmiała się głośno; minęła długa chwila, nim umilkła. W końcu jej twarz przybrała poważny wyraz. Alice popełzła ku mnie i wkrótce dotarła tak blisko, że nasze nosy niemal się stykały. - Mogę sprawić, że wszyscy upadną, Tom. Czy nie tak? Nawet Grimalkin, najsilniejsza z nich wszystkich. Jej także mogłabym to zrobić. Nie wierzysz mi? Patrzyła mi w oczy z napięciem. Przytaknąłem, tylko po to, by ją ugłaskać. Maje przeguby piekły i pulsowały, miałem wrażenie, że zaraz zwymiotuję, w gardle wzbierała mi żółć. Teraz Alice przesunęła głowę i uniosła usta do mojej lewej dłoni. Chwyciła zębami okalający rękę szpagat i przegryzła. Sapnąłem z bólu. Następnie uczyniła to samo z drugą ręką. Opuściłem je, ciesząc się, że jestem wolny. Nieważne, jakie mroczne moce przywołała Alice, w tym momencie naprawdę mnie to nie obchodziło. Odzyskałem swoje życie, choć sądziłem już, że straciłem wszystko. Alice opasała palcami i kciukami mój lewy przegub. Poczułem nagły ostry ból, a potem mrowienie promieniujące z jej kciuków do moich palców i dalej, w górę ręki, do łokcia. Pulsujący ból zaczął słabnąć. To samo uczyniła z drugą ręką, a potem pochyliła się i objęła mnie mocno, pomagając wstać. - Myślisz, że dasz radę iść, Tom? - spytała. Przytaknąłem. - W takim razie lepiej będzie, jeśli stąd pójdziemy. Ci, którzy uciekli, w końcu dojdą do siebie. To magowie, przywykli do obcowania z Mrokiem. Spojrzałem na Alice. Poza barwą włosów wydawała się niemal sobą. - Czujesz się lepiej, Alice? - spytałem. Zagryzła górną wargę i pokręciła głową. W jej oczach zalśniły łzy. - Lepiej? Nigdy już nie będzie ze mną lepiej, Tomie. Ale chcę być z tobą. Pragnę tego bardziej niż czegokolwiek na tym świecie. I to właśnie ocaliło nas oboje. Westchnąłem ciężko. - Musimy pomówić o tym wszystkim. Skąd wzięłaś tyle mocy? - Nie teraz, Tomie. Potrzebuję trochę czasu. Po powrocie nie znajdziemy chwili spokoju - nie po tym, co się wydarzyło - ale przyjdź jutro w nocy do mego pokoju, a powiem ci tyle, ile mogę. Czy wczoraj mówiłeś prawdę? Rzeczywiście zdołaliście uwięzić Złego? Przytaknąłem.

- 85 -

- Tak, to prawda. Znów jesteśmy wolni, Alice. Uśmiechnęła się i ujęła moją dłoń. - W takim razie mamy trochę czasu, Tom - odrobinę oddechu, by móc wymyślić, jak rozprawić się z nim na zawsze. Zmarszczyłem brwi. - Najpierw jednak musimy wrócić do domu Sheya. Choć po tym, co się zdarzyło w kurniku, wątpię, czy będziemy tam mile widziani. Pamiętasz, co się stało? - Pamiętam wszystko - odparła ze smutkiem Alice. - Jutro spróbuję ci to wyjaśnić. Kiedy ruszyliśmy w drogę, obejrzałem się za siebie. Cztery czy pięć wron dziobało coś w trawie. Jedna zerwała się do lotu, przepływając nisko nad nami, a potem wzbiła się i usiadła na gałęzi. W dziobie trzymała palec martwej wiedźmy. Jeszcze mocniej ścisnąłem dłoń Alice. Jak dobrze znów być razem. *** Już w domu potrzebowałem całej siły perswazji, by uchronić Alice przed gniewem Sheya. W końcu jednak, z pomocą stracharza, zdołałem przekonać jego i jego ludzi, że pozostawała pod wpływem zaklęcia, teraz jednak odzyskała zmysły. Zażegnawszy pierwszy kryzys, postanowiliśmy na razie nic nie mówić stracharzowi. Wiedziałem, że mistrz zastanawia się, co naprawdę zaszło, rozumiał jednak, iż to nie najlepsza chwila, by nas wypytywać. Nie musieliśmy nawet tłumaczyć, skąd wzięły się skaleczenia wokół naszych przegubów. Nim dotarliśmy do domu, niemal kompletnie się zagoiły - nie pozostawiając żadnych blizn świadczących o tym, co nas spotkało. Uzdrowienie to akt dobra, lecz tak potężna moc mogła pochodzić wyłącznie z Mroku. Mimo wyczerpania niewiele spałem tej nocy. Rankiem kurier z Dublina przyniósł nam wieści o wojnie. Stracharz zjawił się osobiście, by mi je powtórzyć. - Dobre nowiny, chłopcze, naprawdę dobre nowiny. Wróg poniósł klęskę w wielkiej bitwie na północ od Priestown i uciekł w pośpiechu do południowej granicy Hrabstwa. Teraz wycofuje się na całego. Możemy wracać do domu, chłopcze, do Hrabstwa. Będę mógł odbudować dom, znowu zbierać i pisać księgi do nowej biblioteki. W jego oczach lśniły łzy, łzy radości i nadziei. Lecz mimo dobrych wieści z przerażeniem myślałem o czekającej mnie rozmowie z Alice. Co spotkało ją w Mroku? Czym się stała? Czy już nigdy nie dojdzie do siebie? Czy w końcu stała się bezecną czarownicą? Sposób, w jaki poprzedniej nocy zabiła naszych wrogów, wyraźnie to sugerował. *** Gdy wszyscy poszli już spać i w domu zapadła cisza, poszedłem pomówić z Alice. Tym razem nie zastukałem nawet do drzwi sypialni. Spodziewała się mnie, a poza tym nie chciałem ryzykować, że obudzę stracharza, którego pokój leżał nieco dalej, w głębi korytarza. Alice siedziała na brzeżku łóżka, wyglądała przez okno w ciemność. Kiedy wszedłem, cicho zamykając za sobą drzwi, obróciła się ku mnie i uśmiechnęła. Uniosłem świecę z toaletki i postawiłem na parapecie. Potem przysunąłem sobie krzesło i usiadłem naprzeciw niej. - Jak się czujesz? - spytałem. - W porządku, Tom. A przynajmniej nie tak źle, póki nie myślę o tym, co mnie spotkało. - Chcesz porozmawiać? Czy to pomoże, czy tylko pogorszy sprawę? - Nie chodzi o to, czy chcę o tym mówić, Tomie. Zasłużyłeś, by dowiedzieć się wszystkiego. Potem zdecydujesz, czy nadal chcesz być moim przyjacielem. - Cokolwiek mi powiesz, pozostanę nim - oznajmiłem. - Zbyt wiele razem przeszliśmy, by teraz się rozstać. I potrzebujemy się nawzajem, aby przetrwać. Bez ciebie już bym nie żył - czarownica pokroiłaby mnie na kawałeczki i rzuciła na żer wronom.

- 86 -

- Nie mogę odwrócić tego, co zrobiłam. I nie uczyniłabym tego, nawet gdybym mogła - w przeciwnym razie straciłabym cię na zawsze, a wraz z tobą własne życie. Ale... mnie się to podoba, Tom. To jest właśnie najgorsze. Cieszyłam się, gdy zniszczyłam tamtą wiedźmę. Wcześniej, kiedy raniłam bądź zabijałam coś z Mroku, po wszystkim czułam się źle, ale nie tym razem. Podobało mi się, że mogłam wypróbować swoje siły. Podobało mi się zwycięstwo. Zmieniłam się. Teraz jestem jak Grimalkin. Ona tak właśnie się czuje. Uwielbia walczyć. Zabiłam - i nie przejęłam się tym! - Sądzisz, że to dlatego, że spędziłaś tak wiele czasu w Mroku? - spytałem, nie podnosząc głosu. Czy właśnie pobyt tam cię zmienił? - Na pewno, Tomie, i nic nie mogę na to poradzić. Kiedy wróciłam z Mroku, z początku nie sądziłam, że jestem tutaj naprawdę. Myślałam, że nadal jestem tam. To dlatego się bałam i uciekałam przed tobą. Ci, którzy służą Złemu, często tak właśnie mnie nabierali. Raz już sądziłam, że odesłali mnie do naszego świata. Zobaczyłam cię na skraju lasu. Naprawdę myślałam, że to ty. Uśmiechnąłeś się do mnie i uścisnąłeś mi dłoń. Ale to była tylko sztuczka. Powoli zamieniłeś się w diabła. Patrzyłam, jak twoja twarz się zmienia, a z czoła wyrastają kręcone rogi. I zrozumiałam, że tak naprawdę nie opuściłam Mroku. Sądziłam zatem, że słowa Pana to kolejny podstęp i że znów stanie się to samo. Myślałam, że jesteś diabłem o ludzkiej twarzy. Przytaknąłem. Uważałem, że Alice oszalała, lecz jej słowa miały głęboki sens. To naturalna reakcja kogoś, kto sądził, że świat nie jest prawdziwy, że to tylko złudzenie przywołane przez Mrok, by go torturować. - Ale jak się zorientowałaś, że tym razem to ja? - spytałem. - Choć przywiązali mnie do drzewa i mieli zabić, to nadal mógł być podstęp. - Kiedy tkwiłam uwięziona w Mroku, diabeł udający ciebie nie odsłonił rąk. Tam jednak, gdy tylko oderwali rękawy od twojej koszuli, zobaczyłam na twej skórze mój znak. Jest on czymś bardzo wyjątkowym dla mnie i dla ciebie - nawet Zły we własnej osobie nie zdołałby go podrobić! Blizny, które pozostawiła na mej ręce, nigdy nie zniknęły. Było to piętno Alice, oznaczało, że należę tylko do niej i do żadnej innej czarownicy. Pokiwałem głową, ale pomyślałem o czymś jeszcze. - A co z kurnikiem, Alice? Co się wtedy stało? Dlaczego to zrobiłaś? Alice zadrżała, pochyliłem się ku niej i objąłem ją za ramiona. Dopiero po długiej chwili odpowiedziała. - Chciałam jedynie uciec i kierowałam się do muru. Ale potem poczułam ciepłą krew krążącą w ich żyłach i nic nie mogłam na to poradzić. Tak bardzo zapragnęłam napić się krwi! Pobyt w Mroku mnie zmienił, Tomie. Nie jestem już taka sama, prawda? Chyba teraz należę do Mroku. Co, jeśli nie zdołam przeprawić się przez płynącą wodę? Stary Gregory natychmiast zorientuje się, czym się stałam. To była naprawdę niepokojąca perspektywa. Gdyby mistrz zdobył niezbity dowód, że Alice jest teraz mroczną wiedźmą, uwięziłby ją w jamie na resztę życia. Nieważne, jak dobrą przyjaciółką się okazała, uczyniłby to, wiedziony poczuciem stracharskiego obowiązku. Powróciłem myślami do słów wypowiedzianych kiedyś przez mamę: „Przyszła na świat z sercem czarownicy i nie ma wyboru, musi podążać tą ścieżką.” Potem jednak mama dodała, że istnieje wiele różnych rodzajów czarownic: Alice mogła okazać się zacna, nie bezecna. Istniała też trzecia możliwość, że znajdzie się gdzieś pomiędzy dobrem i złem. „Ta dziewczyna może stać się utrapieniem twojego życia, klątwą, trucizną niszczącą wszystko, co zrobisz” - powiedziała. - „Albo też może okazać się najlepszym, najsilniejszym przyjacielem, jakiego kiedykolwiek poznasz.” Ja sam nie miałem wątpliwości, że prawdziwe jest to drugie. Ale czy to możliwe, by Alice stała się bezecną wiedźmą i nadal pozostała moją sojuszniczką? Miałem jeszcze jedno pytanie: - Alice, skąd wzięłaś tę całą moc? Czy zdobyłaś ją, bo tak długo przebywałaś w Mroku? Alice przytaknęła, lecz jej mina zdradzała powątpiewanie. Sądziłem, że próbuje coś przede mną ukryć. Potem powoli przemówiła: - Myślę, że przyniosłam ze sobą moc z Mroku - zawiesiła głos i spojrzała na mnie. - Ale zawsze miałam jej w sobie więcej, niż ci pokazywałam, Tom. Ktoś mnie ostrzegł, by jej nie używać - by pogrzebać ją głęboko i spróbować o niej zapomnieć. Wiesz czemu, Tom? Pokręciłem głową.

- 87 -

- Bo za każdym razem, gdy posługujesz się mroczną mocą, ona cię odmienia. Krok za krokiem zbliżasz się do Mroku, aż w końcu stajesz się jego częścią. Wówczas zatracasz siebie i nigdy już nie możesz powrócić do tego kogoś, kim byłeś dawniej. Doskonale to zrozumiałam. Dlatego właśnie stracharz tak bardzo bał się o nas oboje. Przypomniałem sobie coś jeszcze. Coś, co powiedziała mi kiedyś mama, gdy wspomniałem, jak samotny czuję się w roli stracharza. „Jak możesz być samotny? Masz przecież siebie. Jeżeli kiedyś zatracisz samego siebie, wówczas naprawdę będziesz sam.” Niedokładnie pojąłem jej słowa, teraz jednak rozumiałem. Chodziło jej o wierność samemu sobie, iskrę dobra, która czyni z nas tych, kim naprawdę jesteśmy. Gdy ta iskra zgaśnie, wówczas gubimy się i stajemy się naprawdę sami. Towarzyszy nam tylko Mrok. *** Większość wydarzeń opisałem z pamięci, w razie konieczności sięgając do notatnika. Jutro ruszamy w drogę powrotną do Hrabstwa. Pierwszy etap to wędrówka przez Irlandię. Lecz drogę przecina nam wiele rzek i strumieni. Czy Alice zdoła się przez nie przeprawić? Czas pokaże. Stracharz nic o tym nie wie, wydaje się też silniejszy, sprawniejszy i pogodniejszy niż przez ostatnie dwa lata. Wciąż dysponujemy większością pieniędzy, które zarobiliśmy, rozprawiając się z bełkaczami w Dublinie. Mistrz mówi, że przydadzą się do rozpoczęcia budowy domu, począwszy od dachu, kuchni i biblioteki. Co do Grimalkin, jak dotąd się nie odzywała. Pozostaje nam tylko mieć nadzieję, że zdołała uniknąć bądź zabić prześladowców i że wciąż chroni głowę Złego. Oprócz laski i srebrnego łańcucha dysponuję teraz trzecią bronią - mieczem podarowanym przez Cuchulaina, Klingą Przeznaczenia. Będę potrzebować jej ostrza, by się bronić przed mieszkańcami Mroku, którzy zaczną mnie ścigać w zemście za uwięzienie Złego. Szybko zbliża się czas, gdy przestanę być tylko uczniem; stanę się stracharzem i zamierzam być równie dobry, jak mój mistrz. Prócz tego jestem też synem swojej matki, która przekazała mi wyjątkowe dary. Mrok może mnie ścigać, nadejdzie jednak chwila, gdy stanie się, jak przepowiedziała matka. Tak jak mówiły mama i Grimalkin, to ja stanę się myśliwym, a Mrok będzie umykał przede mną. Zbliża się mój czas, nadchodzi bardzo szybko. Wojna na zawsze odmieniła Hrabstwo, lecz nadal pozostaje w nim Mrok, z którym trzeba walczyć. Mam tylko nadzieję, że moja rodzina nie zginęła. Mimo wszystkiego, co się stało, wciąż jestem uczniem stracharza i zmierzamy z powrotem do Chipenden. W końcu wracamy do domu. Thomas J. Ward

- 88 -