Jestem Grimalkin 09 - Joseph Delaney

Joseph Delaney Jestem Grimalkin Cykl: Kroniki Wardstone Tom 9

Tytuł oryginalny: I Am Grimalkin Przełożyła: Paulina Braiter Rok pierwszego wydania: 2011 Rok pierwszego wydania polskiego: 2013

Spis treści: Rozdział 1. Duże, zielone, gorzkie jabłko..........................................................................................................................................2 Rozdział 2. Nieznane zagrożenie......................................................................................................................................................7 Rozdział 3. Ty krwawisz...................................................................................................................................................................10 Rozdział 4. Zabij niedźwiedzia.........................................................................................................................................................15 Rozdział 5. Wieża Malkinów............................................................................................................................................................20 Rozdział 6. Szafot lamii....................................................................................................................................................................23 Rozdział 7. Przyrzeknij mi................................................................................................................................................................26 Rozdział 8. Co cię trapi, Agnes?......................................................................................................................................................31 Rozdział 9. Czy ona też tchórzy?.....................................................................................................................................................34 Rozdział 10. Jej duch wciąż żyje.....................................................................................................................................................37 Rozdział 11. Dar z piekła.................................................................................................................................................................40 Rozdział 12. Spełnią się dla mnie....................................................................................................................................................45 Rozdział 13. W towarzystwie czarownic..........................................................................................................................................49 Rozdział 14. Atak.............................................................................................................................................................................54 Rozdział 15. Walka na śmierć i życie...............................................................................................................................................56 Rozdział 16. Czy zawsze musimy uciekać?....................................................................................................................................59 Rozdział 17. To wielki dyshonor......................................................................................................................................................61 Rozdział 18. Jesteś tylko dziewczyną..............................................................................................................................................66 Rozdział 19. Wiedźmi jar..................................................................................................................................................................71 Rozdział 20. Grimalkin nie płacze....................................................................................................................................................75 Rozdział 21. Jedyna sojuszniczka...................................................................................................................................................77 Rozdział 22. Bezecna wiedźma.......................................................................................................................................................80 Rozdział 23. Och , panie Wilku!.......................................................................................................................................................84 Rozdział 24. Łowy............................................................................................................................................................................86 Rozdział 25. Żałosny to widok..........................................................................................................................................................87

***

Dla Marie

-1-

NAJWYŻSZY PUNKT HRABSTWA KRYJE W SOBIE TAJEMNICĘ. POWIADAJĄ, ŻE ZGINĄŁ TAM CZŁOWIEK, GDY PODCZAS SROGIEJ BURZY PRÓBOWAŁ UJARZMIĆ ZŁO, ZAGRAŻAJĄCE CAŁEMU ŚWIATU. POTEM POWRÓCIŁY LODY, A KIEDY SIĘ COFNĘŁY, NAWET KSZTAŁT WZGÓRZ I NAZWY MIAST W DOLINACH ULEGŁY ZMIANIE. DZIŚ W OWYM MIEJSCU NA NAJWYŻSZYM ZE WZGÓRZ NIE POZOSTAŁ ŻADEN ŚLAD PO TYM, CO ZASZŁO DAWNO, DAWNO TEMU. LECZ JEGO NAZWA PRZETRWAŁA. NAZYWAJĄ JE... KAMIENIEM STRAŻNICZYM

Rozdział 1. Duże, zielone, gorzkie jabłko.

Przyjrzyj się uważnie stojącemu przed tobą wrogowi. Czy widzisz te wybałuszone oczy i wykrzywioną furią twarz? Widzisz włochatą pierś? Czujesz odór niemytego ciała? Zachowaj spokój. Po co się bać? Możesz z nim wygrać. To w końcu tylko człowiek. Lepiej mi uwierz. Ja jestem Grimalkin. Kiedy dotarłam do serca lasu, zsunęłam z ramienia ciężki skórzany worek i położyłam go na ziemi przed sobą. Następnie uklękłam i rozplątałam zasupłany rzemień. Nozdrza natychmiast wypełnił mi ostry smród tego, co kryło się wewnątrz. Skrzywiłam się i uniosłam zawartość worka za włosy, tluste i pokryte zaschniętym błotem. Pod koronami drzew zalegał mrok, księżyc miał wzejść dopiero za godzinę. Lecz moje wiedźmie oczy dobrze widzą w ciemności, spojrzałam zatem na odrąbaną głowę Złego, diabła we własnej osobie. Straszliwy był to widok. Wcześniej zaszyłam mu powieki, by nic nie widział; usta wypchałam dużym, zielonym, gorzkim jabłkiem, owiniętym kolczastymi pędami róży, aby nie mógł mówić. Dobrze zajęłam

-2-

się moim wrogiem; dostał dokładnie to, na co zasłużył. Wbrew temu, co sugerował smród, ani głowa, ani też jabłko nie zaczęły gnić; pierwsze sprawiła jego moc, drugie - moja magia. Rozłożyłam worek na ziemi i położyłam na nim głowę. Potem usiadłam naprzeciwko, krzyżując nogi. Uważnie przyjrzałam się nieprzyjacielowi. O dziwo, wydawał się mniejszy niż wówczas, gdy cios miecza Toma Warda odrąbał mu głowę. Nadal jednak niemal dwukrotnie przewyższał rozmiarami przeciętnego człowieka. Czyżby kurczył się po odłączeniu od ciała? Sterczące z czoła rogi zakrzywiały się jak u barana; nos przypominał orli dziób. Okrutna to była twarz i zasłużyła na okrucieństwo, z jakim ją potraktowałam. Całe moje ciało opasywały niezliczone rzemienie z pochwami, w których kryją się moje narzędzia i broń. Z najmniejszej pochewki wyciągnęłam wąski, ostry haczyk osadzony na długiej rękojeści. Wepchnęłam go w otwarte usta Złego, wbiłam głęboko w zielone jabłko, a potem obróciłam i szarpnęłam. Przez sekundę poczułam opór, później jednak wyciągnęłam owoc, a wraz z nim kłąb różanych cierni. Opróżnione usta zamknęły się powoli. Widziałam tkwiące wewnątrz połamane zęby: sama strzaskałam je młotkiem, gdy wraz ze stracharzem i Tomem Wardem uwięziliśmy Złego. Wspomnienie to wciąż żyło w mej głowie i teraz oczyma duszy znów ujrzałam całą scenę. *** Bardzo długo czekałam na okazję skrępowania bądź zniszczenia Złego, mojego największego nieprzyjaciela. Już w dzieciństwie serdecznie go nie znosiłam: widziałam, jak subtelnie opanowuje mój klan, jak członkinie kręgu spełniają każdą jego zachciankę. Przez cały rok wypatrywały sabatu w wigilię Wszystkich Świętych, kiedy to odwiedzał nas najczęściej. Czasami pojawiał się w samym sercu ogniska; wówczas sięgały ku niemu, rozpaczliwie pragnąc dotknąć kudłatej skóry, nie zważając na płomienie, liżące nagie ręce. Narastała we mnie instynktowna odraza, wrodzona nienawiść - i wiedziałam, że jeśli czegoś nie zrobię, Zły stanie się skazą na moim życiu, mrocznym cieniem, padającym na wszystko, co uczynię. Był przebiegły, subtelny i chytry, często powoli osiągał swe cele. Nade wszystko lękałam się, że jak wiele innych czarownic, które kiedyś mu się sprzeciwiały, w końcu i ja znajdę się pod jego urokiem. Tego bym nie zniosła, musiałam zatem coś zrobić, by nie wpaść w jego sidła. I wiedziałam dokładnie co: istnieje jedyny pewny sposób, pozwalający czarownicy utrzymać Złego na dystans. To bardzo drastyczna metoda, lecz dzięki niej może uwolnić się na zawsze spod jego złowieszczej władzy. Raz jeden musi legnąć z nim w łożu i urodzić mu dziecko. Po tym, gdy Zły zbada potomka, nigdy już nie wolno mu się do niej zbliżyć - chyba że sama tego zechce. Większość dzieci Złego to pomioty, ohydne stwory Mroku, obdarzone ogromną siłą. Inne wyrastają na potężne czarownice. Lecz nieliczne, bardzo nieliczne, rodzą się jako zwykli ludzie, nieskażeni złem. Wiedziałam, że ryzykuję - mogłam urodzić mroczną istotę, uznałam jednak, iż warto, byle tylko pozbyć się Złego. Miałam niezwykłe szczęście. Urodziłam pięknego, kruchego chłopczyka, doskonałego pod każdym względem. Nigdy wcześniej nie zaznałam podobnej miłości. Gdy tuliłam jego ciepłe ciałko przy swoim, tak ufne, całkiem zależne ode mnie, czułam się cudownie - to była rozkosz większa niż cokolwiek, o czym śniłam. Nigdy nie wyobrażałam sobie i nie oczekiwałam podobnego szczęścia. To małe dziecko mnie kochało, a ja kochałam je. Zawdzięczało mi życie i po raz pierwszy byłam naprawdę szczęśliwa. Lecz na tym świecie podobne szczęście rzadko trwa długo. Dobrze pamiętam noc, gdy moje się skończyło. Słońce właśnie zaszło, był ciepły letni wieczór, wyszłam zatem do ogrodzonego murem ogrodu na tyłach mojej chaty, tuląc w ramionach dziecko i nucąc mu cicho kołysankę. Nagle nad moją głową zajaśniała błyskawica, poczułam drżenie ziemi pod stopami. Choć od pewnego czasu spodziewałam się odwiedzin Złego, nagle pojęłam, że zaraz przybędzie i serce ścisnęło mi się strachem. Jednocześnie jednak ucieszyłam się, bo wiedziałam, że kiedy ujrzy swego syna, odejdzie i nigdy już nie będzie mnie mógł odwiedzić. Pozbędę się go do końca życia. Wcześniej Zły zawsze objawiał mi się jako przystojny młodzieniec o ciemnych kręconych włosach, błękitnych oczach i ustach, których kąciki unosiły się często w ciepłym, przyjaznym uśmiechu. Przybiera jednak wiele postaci, tym razem pojawił się w tej, którą czarownice z Pendle nazywają „Jego Złowieszczą Wysokością"; ma ona budzić strach i grozę.

-3-

Zmaterializował się bardzo blisko miejsca, w którym stałam, i kiedy twarz omiótł mi jego cuchnący oddech, z trudem powstrzymałam mdłości. Był wielki - trzykroć wyższy ode mnie - miał zakrzywione baranie rogi, a olbrzymie nagie ciało porastały zlepione potem czarne kudły. Gdy tylko się pojawił, z wściekłym rykiem chwycił swego niewinnego synka i uniósł wysoko, gotów roztrzaskać go o ziemię. - Proszę! - błagałam. - Nie krzywdź go. Zrobię wszystko, ale proszę, daruj mu życie. Zamiast tego weź moje! Zły nawet na mnie nie spojrzał. Przepełniała go wściekłość i okrucieństwo. Strzaskał kruchą główkę dziecka o kamień. A potem zniknął. Długi czas szalałam z rozpaczy. Później jednak, po wielu dniach i bezsennych nocach ciągnących się niemiłosiernie, w mojej głowie pojawiła się myśl o zemście. Czy to możliwe? Czy zdołam zniszczyć Złego? Niemożliwe czy nie, taki właśnie cel sobie obrałam i tylko on pozwolił mi żyć dalej. Zaledwie miesiąc temu częściowo go osiągnęłam. Zły nie został zniszczony, ale przynajmniej na jakiś czas uwięziony. Dokonałam tego z pomocą starego stracharza, Johna Gregory'ego, i jego młodego ucznia, Thomasa Warda. Przebiliśmy Złego srebrnymi włóczniami, a potem przyszpililiśmy mu dłonie i stopy do skały w głębokiej jamie w Kenmare, w południowo-zachodniej Irlandii. Tam właśnie zostało pogrzebane jego ciało. Nadal z radością wspominam ową chwilę naszego zwycięstwa. Zły stał na czworakach, szarpiąc głową niczym wściekły byk i rycząc z bólu. Przyłożyłam pierwszy gwóźdź do jego lewej dłoni, trzy razy uderzyłam szeroką główkę młotkiem, przebijając ciało i przytwierdzając wielką włochatą łapę do skały. Jednak skupiona na swym zadaniu, zapomniałam o ostrożności. Wówczas to o mało nie zginęłam. Zły przekręcił łeb, szeroko otworzył usta i szarpnął się ku mnie, jakby chciał odgryźć mi głowę. Uniknęłam jednak śmiercionośnych szczęk i zamachnąwszy się młotkiem, rąbnęłam mocno, roztrzaskując jego przednie zęby na kawałki i pozostawiając jedynie zakrwawione pieńki. Niewiele rzeczy w życiu sprawiło mi podobną satysfakcję! Potem Tom Ward użył Miecza Losu, podarowanego mu przez Cuchulaina, największego z nieżyjących bohaterów Irlandii. Dwoma potężnymi ciosami uczeń stracharza przeciął szyję Złego, a ja zabrałam ze sobą odrąbaną głowę. *** Póki głowa i ciało nie złączą się ze sobą, diabeł pozostaje uwięziony. Lecz jego mroczni słudzy wciąż mnie ścigają. Chcą złączyć głowę z ciałem, wyciągnąć gwoździe i srebrne włócznie, by znów mógł swobodnie krążyć po świecie. Aby do tego nie dopuścić, pozostaję w ruchu; jednocześnie zyskuję na czasie, tak by stracharz i jego uczeń mogli odkryć sposób pozwalający ostatecznie zniszczyć Złego bądź odesłać go w Mrok. Nie mogę jednak uciekać wiecznie, moja siła nie jest niewyczerpana. Poza tym w mojej naturze leży walka, nie ucieczka. W tym konflikcie nie zdołam zwyciężyć - przeciwników jest zbyt wielu: zbyt wielu potężnych mieszkańców Mroku, by mogła ich pokonać nawet wiedźma zabójczyni klanu Malkinów. - Jak dobrze jest mieć cię w mojej władzy! - powiedziałam Złemu, siedząc przed nim. Przez moment odcięta głowa nie odpowiedziała, potem jednak usta otworzyły się powoli i po brodzie pociekła strużka krwawej śliny. - Rozpruj mi powieki! - ryknął basem. Jego wargi poruszyły się, lecz słowa zdawały się dobiegać z ziemi pod nami. - Niby czemu? Gdybyś widział, poinformowałbyś swoje sługi, gdzie mnie znaleźć. Poza tym twoje cierpienie mnie cieszy. - Nie wygrasz, wiedźmo! - warknął, odsłaniając połamane zęby. - Jestem nieśmiertelny, przetrwam dłużej niż sam czas. Pewnego dnia umrzesz, a wówczas będę czekał. Po tysiąckroć odpłacę ci za to, co mi zrobiłaś. Nie wyobrażasz sobie męczarni, jakie cię czekają. - Posłuchaj, głupcze. Słuchaj mnie dobrze! Nie rozważam dawnych klęsk, nie sięgam też myślami w przyszłość dalej, niż to konieczne. Żyję chwilą, interesuje mnie teraźniejszość. A ty przebywasz w niej, uwięziony przeze mnie. Teraz to ty cierpisz. Podlegasz mojej władzy! - Silna jesteś, wiedźmo - odparł cicho Zły. - Ale teraz ściga cię coś silniejszego i groźniejszego od ciebie. Twoje dni są policzone.

-4-

Nagle wszystko wokół ucichło i znieruchomiało. Wzmianka o czasie podsunęła mu pomysł kolejnej próby czegoś, co usiłował osiągnąć bez powodzenia, kiedy poprzednio wyciągnęłam go z worka. Zły dysponuje zdolnością spowalniania bądź zatrzymywania czasu - choć rozłączenie z ciałem ograniczyło jego zwykłe moce. Jednakże wolałam nie ryzykować. Wepchnęłam mu w usta okręcone ciernistymi gałązkami jabłko, a potem przekręciłam haczyk i wyciągnęłam. Twarz Złego wykrzywił bolesny grymas, pod zaszytymi powiekami ujrzałam oczy wybałuszające się w spazmie cierpienia. Znów jednak usłyszałam szmer wietrzyku wśród liści nad głową. Czas płynął dalej. Niebezpieczna chwila minęła. Z powrotem schowałam głowę do skórzanego worka, wbiłam wzrok w liściastą ciemność i skupiłam się. Jedno szybkie pociągnięcie nosem potwierdziło, że nadal jestem tu bezpieczna. W zagajniku porastającym wierzchołek wzgórza, tak idealnie położonym, nie czaiło się nic groźnego. Moi nieprzyjaciele nie mogli podejść niepostrzeżenie. Stopniowo liczba prześladowców rosła, zgubiłam ich jednak późnym wieczorem, a wkrótce potem sięgnęłam do resztek mojej cennej magii, by się nią osłonić. Musiałam korzystać z zapasów oszczędnie, bo były już na wyczerpaniu. Teraz dochodziła północ, zamierzałam tu odpocząć i odzyskać siły, śpiąc aż do świtu. *** Jakiś czas potem ocknęłam się nagle, wyczuwając niebezpieczeństwo. Ścigający wspinali się na wzgórze, zmierzając ku mnie; rozproszyli się tak, by okrążyć cały lasek. Jak to możliwe? Dobrze się zamaskowałam: nie powinni mnie byli odnaleźć. Zerwałam się z ziemi i zarzuciłam na ramiona skórzany worek. Zbyt długo uciekałam. Teraz, w końcu, nadszedł czas walki. Myśl ta dodała mi ducha. Po to właśnie żyłam: by sprawdzać siły w starciu z wrogiem, walczyć i zabijać. Ilu ich było? Przesunęłam palcami po kościach kciuków w moim naszyjniku i zaczerpnęłam z nich magiczną moc, a potem posłałam myśli w ciemność. Otaczało mnie dziewięć istot. Powęszyłam trzy razy, aby dowiedzieć się czegoś więcej. Dalej, niemal milę od wzgórza, wyczułam innych - może dwudziestu. Coś mnie zaskoczyło, znów powęszyłam. W dużej grupie pojawił się ktoś nowy, ktoś bądź coś, czego nie potrafiłam rozpoznać. Coś dziwnego. Co to takiego? Przypomniałam sobie słowa Złego: „coś silniejszego i groźniejszego od ciebie". Czy to właśnie miał na myśli? Może i tak, lecz chwilowo mogłam zapomnieć o większej grupie. Najpierw musiałam się rozprawić z bliższym zagrożeniem, zaczęłam zatem oceniać, jak wielkie niebezpieczeństwo stanowi owa dziewiątka. Naliczyłam wśród niej siedem czarownic. Co najmniej jedna z nich należała do najwyższej klasy i posługiwała się magią pobratymców. Być może tak właśnie mnie znaleźli. Czarownica mogła wybrać sobie na pobratymca dowolną istotę, od ropuchy aż po orła. Czasami decyduje się nawet na potężnego stwora z Mroku, choć nad nimi trudno zapanować. Możliwe zatem, że pobratymiec zdołał odnaleźć mój ślad, mimo spowijającego mnie płaszcza magii. Wyczułam też, że jeden z członków grupy wspinającej się na wzgórze to pomiot - dziewiąty zaś to człowiek, mroczny mag. Łatwo było uciec, idąc po linii najmniejszego oporu. Dwie z czarownic to młódki, ledwie nowicjuszki. Mogłam po prostu przebić się przez krąg między nimi i umknąć w ciemność. Ale tak nie postępuję. Musiałam im przypomnieć, kim jestem. Posłać wyraźną wiadomość wszystkim, którzy mnie ścigają, że mają do czynienia z Grimalkin, wiedźmą zabójczynią klanu Malkinów. Uciekałam tak długo, że przestali mnie szanować. Znów musiałam nauczyć ich strachu. Zawołałam zatem w dół ku mym wrogom: - Jestem Grimalkin i mogłabym wymordować was wszystkich! Ale zabiję tylko trójkę - tę najsilniejszą! Nikt nie odpowiedział, lecz las wokół jakby wstrzymał oddech. Oto cisza. Ja byłam burzą. ***

-5-

Teraz dobywam dwóch noży. W lewej dłoni ściskam długą klingę, która służy do walki wręcz; w prawej sztylet do rzucania. Wrogowie dotarli już do linii drzew, schodzę zatem ze wzgórza, wychodzę im na spotkanie. Najpierw zabiję maga, potem pomiota i w końcu wiedźmę z pobratymcem, najsilniejszą z nich wszystkich. Stąpam powoli, starając się nie hałasować. Niektórym z moich wrogów brak podobnych umiejętności albo może po prostu są nieostrożni. Mam doskonały słuch i moje uszy wychwytują odległe trzaski gałązek bądź słaby szelest spódnicy wśród poszycia. Zająwszy pozycję ponad magiem, zatrzymuję się. To tylko człowiek, najłatwiej będzie go pokonać spośród wybranej przeze mnie trójki. Mimo to bez wątpienia dysponuje mocą większą niż sześć zbliżających się czarownic. Wiedźma zabójczyni nie może sobie pozwolić na niedocenianie przeciwnika. Zabiję go szybko, potem zajmę się następnym. Spinam się niczym ostra metalowa sprężyna i skupiam na ataku, szukając maga, przenikając ciemność bystrymi oczami. To jeszcze młodzieniec, choć jednak dysponuje silną magią, fizycznie jest słaby i otyły. Dyszy ciężko po wspinaczce. Rzucam się do działania. Po trzech szybkich krokach, nie zwalniając biegu, ciskam sztyletem. Ostrze trafia maga prosto w serce. Mężczyzna pada do tyłu, ginie, nie zdążywszy nawet krzyknąć. Jego magiczna osłona okazała się zbyt słaba. Następny cel to pomiot. Widzę go: wielki, o szeroko osadzonych oczach i ostrych żółtych kłach, sterczących nad górną wargą. Podobne stwory, dzieci Złego i czarownicy, dysponują ogromną siłą, trzeba zatem zachowywać bezpieczną odległość, atakując z daleka. Jeśli chwycą nas w objęcia, mogą rozszarpać na kawałki. Każdy pomiot to brutalny osiłek, moralnie zepsuty, najgorsi bywają zdolni do wszystkiego. Gdyby moje dziecko okazało się podobnym potworem, utopiłabym je tuż po urodzeniu. Pędzę ku niemu ile sił w nogach, wyciągając ze skórzanej pochwy kolejny nóż. Rzucam bezbłędnie i trafiłabym go w gardło, okazuje się jednak, że jest chroniony. Czarownice wzmocniły go swą mocą, tworząc blokady, które odbiły klingę. Nóż odlatuje na bok, a pomiot rzuca się ku mnie, rycząc wściekle, w jednej dłoni dzierży wielką pałkę, w drugiej zębatą włócznię. Wymachuje pałką i dźga włócznią. Ja jednak odskakuję, zanim zdoła mnie dosięgnąć. Ciężki worek obija mi się o plecy, gdy znów zmieniam kierunek biegu. A potem długą klingą przecinam gardło pomiota; pada na ziemię dławiąc się, z rany na szyi tryska strumień krwi. Wciąż nie zwalniając, biegnę dalej. Teraz muszę zająć się trzecim przeciwnikiem - czarownicą z pobratymcem. Biegnę z lewej, z lewą, groźniejszą ręką od strony zbocza i wciąż zmierzających ku mnie pozostałych czarownic. Atakuje mnie wiedźma, lecz nie ta, której szukam. Uderzam ją w twarz rękojeścią noża i upada. Przeżyje, ale bez przednich zębów. Potężna czarownica wyczuła już mój atak. Obraca się ku mnie, posyłając wprost w me serce zatrute włócznie mrocznych czarów. Odtrącam je i kieruję się wprost ku niej. Słyszę łopot skrzydeł, coś opada mi na twarz z rozpostartymi szponami. To mały sokół - pustułka. Unoszę gwałtownie klingę, sokół wrzeszczy, pióra sypią się na mnie niczym zbryzgany krwią śnieg. Kiedy jej pobratymiec ginie, wiedźma krzyczy; krzyczy ponownie, gdy ranię ją po raz pierwszy. Drugi cios pozbawia ją życia i słyszę już tylko uderzenia własnych stóp o ziemię i świst oddechu, kiedy przyspieszam, zbiegając ze wzgórza i zrzucając osłonę drzew. Pędzę na wschód, pozostawiając nieprzyjaciół z ich martwymi towarzyszami. Biegnąc, odtwarzam w myślach wydarzenia ostatnich chwil. Zabójczyni zawsze musi oceniać zarówno swe zwycięstwa, jak i klęski; musi czerpać naukę z przeszłości. Ponownie zastanawiam się, w jaki sposób mnie odnaleźli. Czarownica była potężna, lecz za pobratymca miała tylko małą pustułkę. Ich połączona magia nie mogła przebić płaszcza, który utkałam wokół siebie. Nie, musiało to sprawić coś innego. I co to za dziwna istota, zbliżająca się ku mnie wraz z większą grupą prześladowców? Czy to ona mnie odkryła? Jeśli tak, musi być potężna. I to coś, z czym nigdy dotąd się nie zetknęłam. Coś nowego. Mądrze jest strzec się nieznanego. To właśnie nowe i nieznane zwiększa zagrożenie. Wkrótce jednak tamten stwór zginie. Jak mógłby liczyć na to, że mnie pokona? Jestem Grimalkin.

-6-

Rozdział 2. Nieznane zagrożenie.

Każdego dnia powtarzaj sobie, że jesteś najlepsza, najsilniejsza i najniebezpieczniejsza. Z czasem sama zaczniesz w to wierzyć. I w końcu tak się stanie. Tak było ze mną. Jestem Grimalkin.

Tuż przed świtem odpoczęłam godzinę, napiłam się zimnej wody ze strumienia i przełknęłam kilka ostatnich kęsów suszonego mięsa. Tak posilona, mogłam zacząć dzień. Nie miałam już prawie żadnych zapasów, potrzebowałam świeżej strawy, by nie stracić sił. Łatwo byłoby schwytać królika, prześladowcy jednak nadal mnie ścigali, nie mogłam sobie pozwolić na dłuższą chwilę odpoczynku. Większość nieprzyjaciół pozostała dwie mile z tyłu, lecz jeden wysforował się przed grupę i zbliżał coraz bardziej. Był to nieznany stwór, którego pierwszy raz wywęszyłam w lasku. Poruszał się szybciej niż ja. Choć nie wiedziałam, co grozi mi z jego strony, wkrótce będę musiała się zatrzymać i stawić mu czoło. Najpierw jednak spróbuję dowiedzieć się czegoś więcej. Wyjęłam zatem z futerału na ramieniu niewielkie lusterko, wymamrotałam zaklęcie i chuchnęłam na szklaną taflę. Po sekundzie w lustrze pojawiła się twarz. Należała do Agnes Sowerbutts. Agnes, choć pochodzi z Deane'ów, nie darzy swego klanu zbyt wielką miłością. Jakiś czas mieszkała z dala od Pendle i pomagała mi już wcześniej. Łączy nas pewna więź - wspólnota interesów. Agnes Sowerbutts jest ciotką Alice Deane, bliskiej przyjaciółki Toma Warda, ucznia stracharza. Znakomicie umie posługiwać się lustrem. Niewiele czarownic może jej dorównać, jeśli chodzi o odnajdywanie ludzi, przedmiotów i istot z Mroku. Trzyma się jednak na uboczu i tylko nieliczni wiedzą, że jest również potężną widzącą - znacznie lepszą niż Martha Ribstalk, największa widząca Malkinów, obecnie już nieżyjąca. Było zbyt ciemno, by Agnes mogła odczytać słowa z ruchu moich warg, chuchnęłam zatem na lusterko i wyraziłam swą prośbę, pisząc na jego powierzchni. Chciałam dowiedzieć się czegoś o ścigającym mnie stworze.

Co mnie ściga? Co się wydarzy, kiedy się spotkamy? Możesz mi pomóc? Wytarłam lusterko. Agnes jedynie uśmiechnęła się i przytaknęła. Uczyni, co w jej mocy. Pobiegłam zatem dalej, starając się utrzymać stały dystans między sobą i prześladowcą. Przy każdym kroku skórzany worek obijał mi się o plecy. Zdawało się, że głowa Złego z każdą godziną ciąży mi bardziej. Bez wątpienia mnie spowalniała. Ścigający nie ustępował, doganiając mnie stopniowo. Fakt ten bynajmniej mnie nie zmartwił. Nie zachwycała mnie ucieczka. Nie mogłam się już doczekać chwili, gdy stanę do walki.

-7-

Nadszedł świt, a wraz z nim szare niebo i mroźna mżawka, chłoszcząca mi twarz. Po jakiejś godzinie poczułam, że lusterko porusza się w futerale. Agnes próbowała nawiązać kontakt, zatrzymałam się zatem pod osłoną rozłożystego drzewa, wyciągnęłam lusterko i ujrzałam w nim twarz Agnes. Była to miła twarz o krągłych policzkach i pulchnym podbródku, lecz wystarczyło spojrzeć jej w oczy, by pojąć, że to dzielna kobieta, której nie wolno lekceważyć. Nazywa się Sowerbutts, bo wyszła za mąż za mężczyznę z Whalley i opuściła Roughlee, wioskę Deane'ów. W dziesięć lat później jej mąż umarł i Agnes wróciła do domu, tym razem jednak zamieszkała w domku na obrzeżach wsi. Choć nie mieszała się w sprawy klanu, wiedziała o nich wszystko. Niewiele rzeczy w Pendle umykało uwadze Agnes i jej lusterka. Teraz obdarzyła mnie powitalnym uśmiechem, lecz nim jeszcze przemówiła, dostrzegłam w jej oczach ostrzeżenie. Wiedziałam, że nie ma dla mnie dobrych wieści. Skupiłam się, wbijając wzrok w jej wargi, by odczytać, co do mnie mówi. - To, co cię ściga, to krecz. Stworzył go sojusz czarownic, pomiotów i magów, wyłącznie po to, by cię odnalazł i zabił. Jego matka to wilczyca, ojcem był demon. - Znasz może jego imię? Wiedza ta miała kluczowe znaczenie. Musiałam się dowiedzieć, jaką mocą dysponuje krecz. Z pewnością był podobny do wilka, lecz najważniejsze będą dary odziedziczone po ojcu. Mój własny klan, Malkinowie, także tworzył krecze. Ostatniego nazwaliśmy Tibb. Miał nam posłużyć do zniweczenia rosnącej mocy widzącej z klanu Mouldheelów. Krecze zazwyczaj powołuje się do życia w konkretnym celu. Ten miał zabić mnie. Agnes pokręciła głową. - Przykro mi - wymówiła bezgłośnie. - Informacje te skrywa silna magia. Ale jeszcze spróbuję. - Tak, będę wdzięczna. A czy wejrzałaś też w przyszłość? Czy zobaczyłaś wynik mojej walki z kreczem? - Jeśli wkrótce staniesz do walki, odniesiesz śmiertelną ranę. To jest pewne - poinformowała Agnes z ponurą miną. - A jeśli opóźnię starcie? - Wynik jest mniej jasny. Lecz twoje szanse przetrwania rosną wraz z upływem czasu. Podziękowałam jej, schowałam lusterko i ponownie ruszyłam biegiem, starając się wyprzedzić krecza. W głowie odtwarzałam słowa Agnes. Fakt, że mam do czynienia z kreczem, przekonał mnie, bym unikała go jak najdłużej. Podobne stwory nie żyją zbyt długo. Wiedziałam, że szybko się zestarzeje, po co zatem walczyć z nim, gdy jest w pełni sił. Nie mogłam dopuścić, by głowa Złego wpadła w łapy jego sług. To ważniejsze niż rosnące pragnienie, by walczyć z wrogiem. Wierzyłam w moc postrzegania, lecz nie zawsze widzące przepowiadają prawdę. Czasami, choć rzadko, zdarza się, że się mylą. *** Pamiętam pierwszą wizytę u widzącej, Marthy Ribstalk. Zamiast lustra spoglądała w parę nad pełnym krwi kotłem, w którym gotowała kości kciuków i palców, by pozbawić je martwego ciała. W owym czasie była najpotężniejszą adeptką tej odmiany mrocznych sztuk. Tak jak ustaliłyśmy, odwiedziłam ją godzinę po północy. Ribstalk zdążyła już wypić krew wroga i odprawić niezbędne rytuały. - Przyjmiesz moje pieniądze? - spytałam ostro. Spojrzała na mnie z pogardą, lecz przytaknęła, toteż wrzuciłam jej do kotła trzy monety. - Siadaj - poleciła surowo, wskazując zimne kamienne płyty przed bulgoczącym kotłem. W powietrzu wisiała ciężka woń krwi, z każdym oddechem metaliczny posmak na języku stawał się odczuwalny coraz wyraźniej. Posłusznie usiadłam, krzyżując nogi, i spojrzałam na nią przez kłęby pary. Ona sama wciąż stała po drugiej stronie kotła, tak że jej ciało górowało nad moim - taktyki tej często używają ludzie, pragnący dominować nad innymi. Ja jednak nie dałam się onieśmielić i spokojnie patrzyłam jej w oczy. - Co widzisz? - spytałam beznamiętnie. - Jaka jest moja przyszłość? Ribstalk długi czas milczała. Wyraźnie czerpała przyjemność z tego, że każe mi czekać. Chyba zirytowało ją, że zadałam pytanie, miast cierpliwie wysłuchać tego, co postrzegła.

-8-

- Wybrałaś sobie wroga - oznajmiła w końcu. - Zły to najpotężniejszy wróg, z jakim może zmierzyć się śmiertelnik. Wynik tego starcia powinien być oczywisty. Zły nie ma do ciebie dostępu, jeśli tego nie zechcesz, ale będzie czekać na twą śmierć, a potem pochwyci duszę i podda wiekuistym torturom. Jest jednak coś jeszcze, coś, czego nie widzę wyraźnie. Niepewność... Inna moc, która może się wtrącić. Dla ciebie to iskierka nadziei... Zawiesiła głos, postąpiła krok naprzód i spojrzała w kłąb pary. Ponownie zapadła długa cisza. - Jest ktoś jeszcze. Niedawno zrodzone dziecko... - Co to za dziecko? - wtrąciłam. - Nie widzę go wyraźnie - przyznała Martha Ribstalk. - Ktoś kryje je przed moim wzrokiem. A co do ciebie, nawet z jego pomocą jedynie ktoś świetnie władający bronią mógłby przeżyć, mając za wroga Złego. Tylko ktoś obdarzony szybkością i bezwzględnością wiedźmy zabójczyni. Jedynie najpotężniejsza ze wszystkich zabójczyń, bardziej mordercza nawet od Kernolde, zdołałaby tego dokonać. Nikomu innemu się nie uda. Na co zatem możesz liczyć ty? - zadrwiła. W owym czasie Kernolde była zabójczynią Malkinów, mocarną kobietą o niezwykłej sile i szybkości, która zabiła dwadzieścia siedem kandydatek, próbujących ją zastąpić - po trzy każdego roku, nastał bowiem właśnie dziesiąty rok jej panowania. Wstałam i uśmiechnęłam z góry do Marthy. - Zabiję Kernolde i zajmę jej miejsce. Zostanę wiedźmą zabójczynią Malkinów. Najpotężniejszą z nich wszystkich. Odwróciłam się i odeszłam, żegnana szyderczym chichotem widzącej. Lecz nie były to czcze przechwałki. Wiedziałam, że aby pokonać Złego, będę musiała nauczyć się jeszcze lepiej walczyć i zostać zabójczynią klanu Malkinów. A potem zawiązać sojusz z nieznanym mi dzieckiem. W końcu poznałam jego imię i nazwisko. Tom Ward. *** Biegłam dalej, starając się przyspieszyć kroku. Mżawka zamieniła się w ulewę, siekącą mi twarz i przemaczającą do suchej nitki. Gdy tak biegłam, zastanawiałam się nad sztuką widzenia. Zwykle czarownica posługuje się w niej lustrem, niektóre jednak zapadają w głęboki trans i oglądają urywki przyszłości w snach. Inne rzucają kości na północny wiatr i patrzą, w jakim ułożeniu wylądują. Można też rozpruć truchło martwego zwierzęcia i obejrzeć jego wnętrzności. Lecz spoglądanie w przyszłość to sztuka niepewna, choć wiele widzących twierdzi inaczej. Zawsze kryje się w niej element przypadku. Nie wszystko da się przewidzieć - a czarownica nigdy nie potrafi ujrzeć własnej śmierci: kto inny musi to zrobić za nią. Nie przepadałam za Marthą Ribstalk, była jednak dobra w tym co robiła i po owym pierwszym spotkaniu wiele razy zasięgałam jej rady. Podczas ostatniej rozmowy przepowiedziała czas i sposób mojej śmierci - upierała się, że nadejdzie za wiele lat, ale nie mogłam na tym polegać. Czas biegnie różnymi ścieżkami: być może skręciłam już w tę, która unieważniała proroctwo. Jeśli tak, wiem dokładnie, w którym miejscu. Sprzymierzyłam się z Johnem Gregorym i Thomasem Wardem. Zdecydowałam się posłużyć własnymi mrocznymi mocami do walki z Mrokiem i do zniszczenia Złego. To mogło odmienić wszystko. Teraz zaczęłam się wspinać i zwolniłam nieco. Dotarłam na szczyt wzgórza i obejrzałam się w stronę prześladowcy. Przykucnięta nisko, by krecz nie dostrzegł mojej sylwetki na tle nieba, nie mogłam się już doczekać chwili, gdy ujrzę go po raz pierwszy. Nie musiałam czekać długo. Wkrótce zobaczyłam, jak bestia stworzona przez mych wrogów wyłania się z kępy jaworów i przeskakuje przez rów, po czym znika w żywopłocie. Widziałam ją zaledwie przez sekundę, lecz to wystarczyło, bym pojęła, że mam do czynienia z czymś niebezpiecznym i śmiertelnie groźnym. Tak jak podejrzewałam, z daleka krecz przypominał olbrzymiego wilka. Wyglądało na to, że biegnie na czterech łapach, porastało go czarne futro, na grzbiecie mieniące się srebrem. Potem jednak pojęłam, że dwie przednie łapy to w istocie potężne muskularne ręce. Stwora zaprojektowano do walki i zabijania. Miał tylko jeden cel - moją śmierć. W walce będzie szybki i bardzo silny. Ręce upodabniały go do pomiota - mogły miażdżyć kości i odrywać członki. Bez wątpienia miał zatrute zęby i szpony. Jedno ugryzienie, nawet zadrapanie mogło

-9-

wystarczyć, by sprowadzić na mnie powolną, bolesną śmierć. Może to właśnie miała na myśli Agnes Sowerbutts, wspominając o groźbie „śmiertelnej rany". Instynkt nakazywał mi zawrócić i stanąć do walki, załatwić sprawę raz na zawsze i zabić krecza. Duma podpowiadała to samo. Chciałam sprawdzić się w pojedynku. Dowieść, że jestem silniejsza i lepsza od wszystkiego, co mogą posłać przeciw mnie. Och, panie Wilku! Czy jesteś gotów na śmierć? Lecz gra toczyła się o stawkę wyższą niż moje przeżycie i duma. W bitwie często ważną rolę odgrywa przypadek. Na ukrytym w trawie kamieniu można skręcić kostkę; wróg mniej zręczny ode mnie może szczęśliwie zadać morderczy cios. Zdarzało się już, że zabójczynie Malkinów ginęły w ten sposób - pokonane przez słabszych przeciwników. Bardzo trudno mi było wyobrazić sobie, bym w jakichkolwiek okolicznościach mogła ponieść klęskę, gdybym jednak przegrała, głowa Złego wpadłaby w ręce nieprzyjaciół i wkrótce znów krążyłby swobodnie po ziemi. Przyrzekłam ochronić głowę Złego przed jego sługami, toteż mimo żądzy walki postanowiłam uciekać, tak długo, jak tylko zdołam.

Rozdział 3. Ty krwawisz.

Spójrz - ty krwawisz! Może jesteś bliska śmierci. Co za straszny ból! Teraz wróg zbliża się, gotów odebrać ci życie. Czy to już koniec? Czy wreszcie cię pokonano? Nie! Dopiero zaczęłaś walczyć! Wierz mi, ja to wiem. Jestem Grimalkin.

Gdy tak biegłam, raz jeszcze rozważyłam w myślach wszystkie możliwości. Na walkę przyjdzie czas, teraz muszę uciekać. W którą stronę powinnam się udać? Jak dotąd nie planowałam swojej trasy. Po długiej, pełnej meandrów wędrówce przez Irlandię bezpiecznie przeprawiłam się z jej wschodniego wybrzeża do Hrabstwa, zastraszając samotnego rybaka. Po podróży większość z czarownic z Pendle zabiłaby go i zabrała mu krew bądź kciuki. Lecz ja, najniebezpieczniejsza z nich wszystkich, darowałam mu życie. - Nigdy nie znajdziesz się bliżej nagłej śmierci niż przez ostatnich kilka godzin - powiedziałam do niego, zeskakując na ląd w Hrabstwie. - Wracaj do swojej rodziny, żyj długo i szczęśliwie. Czemu tak się zachowałam? Moi wrogowie uznaliby to za słabość, dowód, że robię się miękka i gotowa do zastąpienia - że nie nadaję się już na wiedźmę zabójczynię klanu Malkinów. Jakże by się mylili! On mi nie zagrażał. Kiedy zabija się tak często jak ja, człowiek zaczyna się męczyć odbieraniem życia - zwłaszcza łatwym. Poza tym rybak błagał. Opowiadał mi o swej żonie, niedorosłych dzieciach, codziennych zmaganiach, by uchronić je przed głodem. Twierdził, że bez niego umrą. Wypuściłam go zatem i ruszyłam swoją drogą. Dokąd powinnam udać się teraz? Mogłabym ruszyć na północ, do krainy nieprzyjaznych wodnych wiedźm, krążących wśród wzgórz i jezior, lecz owe oślizgłe bandy wiernie służyły Złemu. Było też południe, tam jednak czaiło się inne niebezpieczeństwo. Wojska, które najechały Hrabstwo, dopiero niedawno zostały odparte w tamtym kierunku. Niemądrze byłoby skierować się ku nim.

- 10 -

Aby uchronić głowę przed wpadnięciem w łapy sług Złego, musiałam pozostawać w ruchu, ale potrzebowałam też odpoczynku. Istniało tylko jedno miejsce, w którym nie spodziewaliby się mnie prześladowcy. Mogłam wrócić do Pendle, siedziby mojego klanu. Czekali tam na mnie zarówno przyjaciele, jak i wrogowie. Niektóre czarownice uradowałyby się, gdyby Zły zaczął krążyć swobodnie po świecie, inne wolałyby go zniszczyć bądź odesłać w Mrok. Tak, ruszę do Pendle - w miejsce, gdzie będę mogła się schronić i odpocząć, odzyskać siły, uzupełnić magiczne zapasy. Wieżę Malkinów, niegdyś twierdzę mego klanu, obecnie zajęły dwie dzikie lamie -,,siostry" nieżyjącej matki Toma Warda. Czy mnie wpuszczą? Były nieprzyjaciółkami Złego, może zatem zdołam je przekonać, by udzieliły mi schronienia. Warto było spróbować, skręciłam zatem i pobiegłam wprost ku Pendle. *** Jednakże na długo, nim tam dotarłam, pojęłam, że najpierw będę musiała stanąć do walki z kreczem. Nie miałam wyboru. Lepiej zawrócić i stawić czoło nieprzyjacielowi, niż dać się powalić od tyłu. Dalsza ucieczka nie wchodziła w grę - stwora oddzielało ode mnie zaledwie sto jardów i zbliżał się szybko. Na myśl o walce serce zabiło mi mocniej. To dla niej żyłam... Przystanęłam na szczycie niewielkiego wzniesienia i obejrzałam się. Krecz przeprawił się właśnie przez wąską dolinkę i zaczął wbiegać na zbocze, czarne futro lśniło od deszczu. Spojrzał mi w oczy i dostrzegłam w nich nie tylko zapał. Rozpaczliwie pragnął zatopić we mnie kły, rozedrzeć moje ciało, rozgryźć kości. Tylko po to żył i desperackie pragnienie zwycięstwa doda pieprzyku naszemu pojedynkowi. Położyłam worek na ziemi. Nie chciałam zostawiać go nawet na chwilę bez ochrony, ale wiedziałam, że bez obciążenia będę walczyć lepiej. Teraz musiałam zrobić wszystko jak należy najlepiej, jak potrafię. Mój atak musi przebiec doskonale. Będę potrzebowała nie tylko umiejętności walki, ale i magii. Sięgnęłam do naszyjnika i zaczęłam kolejno dotykać kości kciuków, z lewej do prawej. Gdy mnich przesuwa palcami po paciorkach różańca, wspomaga swą pamięć, odmawiając modlitwy; mój rytuał to recytowanie zaklęć i wciąganie w głąb ciała mocy ukrytej w kościach. Każda pochodziła z ciała wroga zabitego w walce. Każdą wygotowałam starannie, póki mięso nie odeszło od kości. Wstępne zaklęcia - zaklęcia tworzenia - należy wyrecytować dokładnie, z idealną intonacją. Jeśli odmówi się je jak należy, kości wypływają na powierzchnię cieczy i tańczą wśród bąbelków, jakby pragnęły wyskoczyć. Każdą wyciąga się gołą ręką mimo bólu, nie może upaść na ziemię. Potem przewierca się i dodaje do naszyjnika. Im silniejszy nieprzyjaciel, tym większa moc ukryta w jego kości. Lecz moc owa nie jest nieskończona. Po jej wyczerpaniu kość trzeba zastąpić. Najpierw dotknęłam kciuka Janet Fox: była silna, walczyłyśmy dwie godziny w promieniach popołudniowego słońca. Zaczerpnęłam z niej resztki mocy; teraz będę musiała zastąpić kość nową. Kości Lydii Yellowtooth nie opróżniłam do końca. Lydia walczyła subtelnie - potrzebowałam nieco jej subtelności, uznałam jednak, że porcję zachowam na później. Dotykałam zatem dalej, wybierając kciuki. W końcu zebrałam to, czego potrzebowałam. Byłam gotowa. *** Pędzę w stronę krecza, ile sił w nogach. Z każdym krokiem rozsądna, rozważna część mego umysłu ostrzega, jak trudno będzie zwyciężyć. Stwór jest znacznie większy, niż oceniałam. Choć z kształtów przypomina wilka, rozmiarami przewyższa małego konia. Prócz muskularnych rąk o palcach zakończonych długimi szponami, na jego kudłatym ciele dostrzegam wypukłości. Nie są to skórzane pasy i pochwy; tworzy je jego ciało, ze środka wystaje różnego rodzaju broń. Ja jednak dysponuję instynktem wojowniczki i wielką wiarą w siebie. Nieważne, jakie mam szanse, i tak zwyciężę. Jestem Grimalkini

- 11 -

Nie zwalniając kroku, nakazuję sercu przestać bić. To sztuka, którą ćwiczyłam przez wiele długich lat. Moja krew cichnie, nie pulsuje, nie przepływa mocniej, przeszkadzając mi w celnym rzucie. Dobywam z pochwy noża i ciskam wprost w głowę stwora. Rzut jest bezbłędny, ostrze odnajduje cel. Jednakże, ku mej irytacji, klinga nie przebija skóry, lecz odbija się od kudłatej głowy i odlatuje na bok w wysoką trawę. Metalowy hełm nie mógłby ochronić krecza lepiej. I wtedy dostrzegam błysk krwi pośród czarnego futra. Skaleczyłam ciało, lecz czaszka pod nim jest mocna i gruba, chroniona kościaną barierą. Z pewnością reszta ciała nie jest aż tak dobrze broniona. Świadczy o tym płynność i gibkość ruchów stworzenia, które biegnie ku mnie z taką zręcznością i gracją. Musi mieć jakieś słabe punkty. Znajdę je i stwór zginie. Poddaję jego ciało kolejnej próbie, ciskając drugim nożem prosto w bok. Reaguje szybko, obraca się, i klinga chybia. Nakazuję sercu znów zacząć bić. Teraz krecz pędzi na mnie pod innym kątem. Nadal biegnę ku niemu, w lewej dłoni trzymam długie ostrze; to nim posługuję się w walce wręcz. Dopasowując się do moich ruchów, krecz także dobywa klingi z kieszeni na ramieniu. Również chwyta ją w lewą dłoń. Szpony prawej rozcapierza na moje przyjęcie. Ja jednak postanowiłam już, co dokładnie zrobię. Wiem, jak szybko wygrać w tej walce i podjąć ucieczkę z głową Złego. Zderzamy się z ogłuszającym szczękiem; krecz warczy, szczerząc ostre kły, i dźga mnie w głowę. Smród jego oddechu wypełnia mi nozdrza, gdy uskakuję przed klingą i wślizguję się pod niego stopami naprzód. Jadąc po mokrym trawiastym zboczu pod kudłatym ciałem, zadaję ciosy - w prawo, w lewo - trafiając obie tylne łapy, przecinając ścięgna. Stwór z krzykiem pada na zad; na trawę tryska krew. Ja jednak zdążyłam się już odturlać, wbiegam na zbocze w stronę skórzanego worka, który zdecydowanym gestem zarzucam na ramię. Patrzę w dół i uśmiecham się tryumfalnie. Stwór wyje, rozpaczliwie próbując wciągnąć się po zboczu w moją stronę na mocarnych przednich łapach. Och, panie Wilku! Teraz kulejesz! Tylne łapy ciągnie za sobą. Okaleczony nigdy mnie nie doścignie. Bez wątpienia stwórcy odnajdą stwora i zakończą jego męki. Cieszę się z tego, co osiągnęłam, spodziewałam się jednak trudniejszej walki. Mimo to dobrze jest zwyciężyć w starciu z wrogiem. Z lekkim sercem biegnę w stronę Pendle. Przepełnia mnie radość zwycięstwa. Nawet deszcz przestał padać. W chmurach pojawiają się przerwy, wkrótce zaświeci słońce. Co do innych prześladowców, pozostawiłam ich daleko w tyle. *** Usiadłam wygodnie na trawie, krzyżując nogi. Wyciągnęłam z worka głowę Złego i trzymając za rogi ułożyłam na zboczu, tak że znalazła się niemal na wysokości mej własnej. Wyrwałam z paszczy zielone jabłko i ciernie, czekając cierpliwie, aż podejmie rozmowę. Zawsze zaczynał dokładnie w ten sam sposób. - Rozpruj mi powieki! - ryknął niski, wibrujący głos, zdający się dobiegać z głębi trawiastego zbocza. - Po co znów się powtarzasz? Czy nigdy nie pogodzisz się ze swym losem? Twoje oczy pozostaną zaszyte. Ciesz się, że daję ci chwilę na rozmowę. Nie marnuj jej. Masz mi coś do powiedzenia? Coś, czego warto posłuchać? Zły nie odpowiedział, oczy pod powiekami poruszały się gorączkowo. W końcu usta otwarły się, jakby mówił do kogoś, niczego jednak nie słyszałam. - Rozmawiasz z kimś? - spytałam ostro. - Porozumiewasz się z jednym ze swych sług? Jeśli tak, trafisz z powrotem do worka! - Moi słudzy cały czas przemawiają do mnie, niezależnie do tego, czy mogę im odpowiedzieć. Mówią mi różne rzeczy. Właśnie dowiedziałem się czegoś bardzo ciekawego. Wargi wykrzywiły się złośliwie, jakby uradowały je te wieści, po brodzie pociekły krople posoki i śliny. Nie dałam Złemu satysfakcji i nie spytałam, czego się dowiedział - wiedziałam, że i tak mi powie. Musiałam tylko zachować cierpliwość. - Stało się - rzekł wreszcie. - Z tobą koniec - już jesteś martwa. Wkrótce odzyskam wolność.

- 12 -

- Okaleczyłam krecza, którego stworzyli twoi słudzy. Nie rób sobie zatem nadziei. - Niedługo poznasz prawdę, wiedźmo - w istocie bardzo niedługo! - Co? Prawdę z ust Ojca Kłamstw? - roześmiałam się z pogardą. Pamiętając o wygodach Złego, zerwałam pęk pokrzyw i rozłożyłam w worku, szykując mu łoże. Potem wcisnęłam mu do ust zielone jabłko i cierniste pędy. - Śpij dobrze! Słodkich snów! - zawołałam i zawiązałam sznurek worka. Godzinę przed zachodem słońca zatrzymałam się i rozstawiłam pułapki na króliki. Był ciepły, miły wieczór, trawa już wyschła. Dotarłam do granic okręgu Pendle, na północnym wschodzie wyraźnie widziałam wzgórze. Postanowiłam użyć lustra, by nawiązać kontakt z Alice Deane i sprawdzić, czy wraz z Tomem Wardem i stracharzem dotarli bezpiecznie do Hrabstwa. Ostatni raz rozmawiałam z nią tydzień wcześniej. Mieli właśnie opuścić południowo-zachodnią Irlandię i ruszyć lądem do Dublina, a stamtąd popłynąć do domu. Mocno ich wyprzedziłam: wówczas wylądowałam już na południe od Liverpoolu i zmierzałam na północ, trzymając się blisko brzegu. W Ormskirk po raz pierwszy natknęłam się na sługi Złego. Wyciągnęłam zatem lusterko, wymówiłam magiczne słowa i czekałam cierpliwie, aż pojawi się Alice. Tafla pojaśniała i ujrzałam uśmiechniętą twarz. - Ufam, że wszystko dobrze? - spytałam. Alice przytaknęła. - Od trzech dni jesteśmy na miejscu. Stary Gregory zatrudnił już ludzi do odbudowy domu. Chwilowo sypiamy pod gwiazdami. A co z tobą? Czy głowa wciąż jest bezpieczna? - wymówiła. - Tak, dziecko - odarłam. - Mimo niebezpieczeństwa przeżyłam. Głowa jest nadal bezpieczna w moich rękach - ale nie mogę uciekać wiecznie. Powiedz Thomasowi Wardowi, by wytężył umysł! Musimy zniszczyć Złego - załatwić to raz na zawsze. Uśmiechnęłam się do Alice i odłożyłam lusterko, patrząc w stronę masywu wzgórza Pendle. Byłam już niemal w domu. Czy kiedy dotrę do Wieży Malkinów, lamie pozwolą mi się tam schronić? Jeśli nie, czy zdołam odebrać im wieżę siłą? Trudno byłoby pokonać dwie naraz, gdybym jednak weszła tunelem, może zdołałabym zwabić jedną do lochów. W teorii były moimi sojuszniczkami, lecz w razie konieczności zabiłabym obie. Poczułam, jak lusterko porusza się ponownie w skórzanym futerale. Kiedy je wyciągnęłam, ujrzałam patrzącą na mnie twarz Agnes Sowerbutts. Sprawiała wrażenie zatroskanej. - Okaleczyłam krecza - oznajmilam. - To niebezpieczeństwo minęło. - Bardzo chciałabym, by tak było - wymówiła bezgłośnie Agnes. - Wypatrzyłam stwora, odbitego w tafli niewielkiego jeziorka, gdzie przystanął, by zaspokoić pragnienie. Znów cię ściga, jedynie lekko kuleje. Wkrótce będzie mógł biec swobodnie. Zdołałam też postrzec imię jego ojca. Krecza spłodził Tanaki, jeden z ukrytych demonów przywoływanych z rzadka i z wielkim trudem. Niewiele o nim wiadomo poza tym, że obdarzony jest niezwykłą wytrzymałością. Gdy raz obierze kurs, nigdy z niego nie zbacza, póki nie osiągnie celu. I jeszcze jedno: każda klęska jedynie go wzmacnia. Po każdej walce staje się jeszcze groźniejszy. Krecz z pewnością odziedziczył po nim te cechy. Zyskał też wielką moc samouzdrawiania. Zmarszczyłam brwi i skinęłam głową. Okaleczenie powinno być trwałe - przecięte ścięgna się nie zrastają. Trudno będzie pokonać tego stwora. Nie mogłam już sobie pozwolić na luksus całonocnego snu. - Nie to jest jednak najgorsze - dodała Agnes, patrząc wprost na mnie, jej wargi poruszały się bezdźwięcznie. - Masz skaleczone czoło... Sięgnęłam palcem ku twarzy i ku swemu zdumieniu wymacałam rankę. Gdy cofnęłam rękę, na palcu ujrzałam smużkę krwi. Było to zaledwie zadrapanie, niewątpliwie pozostawione przez jeden ze szponów krecza. W ogniu walki niczego nie poczułam. Przypomniałam sobie słowa Agnes, że odniosę „śmiertelną ranę". - Ale przecież to tylko zadrapanie, nic poważnego? - rzekłam. - Rana jest drobna, lecz do krwi mogła dostać się trucizna. Chciałabyś, bym znów postrzegła i sprawdziła, co się stanie? Czułam się dobrze i nie sądziłam, że to konieczne, lecz przytaknęłam, by zadowolić Agnes i obraz w lusterku zniknął. Przez następną godzinę przyrządziłam i zjadłam dwa pulchne króliki, rozmyślając o kreczu. Jak sprytnie przygotowali go moi wrogowie? Może gruczoł u podstawy szponów wydzielał z

- 13 -

siebie substancję, która nie pozwalała ofierze poczuć bólu? To sztuczka stosowana przez pewnych drapieżców, po to, by ofiara nie opatrzyła zatrutej rany... aż będzie za późno. Nadal jednak niezbyt się martwiłam. Pełna nowej energii pobiegłam w noc ku Pendle. Czułam się silna. Nie miałam żadnych objawów zatrucia. Jeszcze nie. Zaczęły się, gdy wyniosły kształt Wzgórza Pendle wyłonił się z mroku przedświtu. *** Najpierw odczułam zakłócenia wzroku. W kącikach oczu pojawiły się błyski. Nigdy wcześniej nie doświadczyłam niczego podobnego i z początku nie zwracałam na to uwagi. Stopniowo jednak błyski stawały się coraz gorsze: potem zaczęłam tracić oddech, a tętno przyspieszyło gwałtownie. Starałam się nie zwracać uwagi na objawy - a także na worek, który z każdym krokiem zdawał się coraz cięższy. Wkrótce zaczęły uginać się pode mną nogi. Nagle odkryłam, że klęczę, wstrząsnęła mną fala mdłości. Zwymiotowałam kolację na trawę i pozostałam tak skulona, wymiotując i chwytając powietrze. Po paru minutach oddech mniej więcej powrócił do normy, z trudem dźwignęłam się z ziemi. Kiedy jednak spróbowałam pobiec, odkryłam, że nogi mam jak z ołowiu - mogłam jedynie iść, potykając się i przystając co parę kroków. W ciągu kilku minut mój stan jeszcze się pogorszył. Każdy urywany oddech, rozpaczliwie wciągany w płuca, niósł ze sobą ostry ból. Nie mogłam jednak pozwolić sobie na popas. Oczyma duszy widziałam krecza, jak przyspiesza i pędzi za mną. Nawet jeśli będę poruszać się powoli, każdy bolesny krok doprowadzi mnie bliżej Pendle. Fizycznie byłam niezwykle silna i odporna. Nadal też wierzyłam w siebie: byłam pewna, że zdołam pokonać działanie trucizny. Lusterko poruszyło się: wyjęłam je i znów spojrzałam w twarz Agnes Sowerbutts. Minę miała nietęgą, powoli pokręciła głową. - Trucizna działa powoli, lecz niesie niechybną śmierć - wymówiła. - Bez pomocy zapewne wkrótce umrzesz. Nie potrafię jednak orzec, co cię spotka: kiedy postrzegałam, lustro pociemniało. Pomyślałam, że nadal pozostała iskierka nadziei - ciemne lustro znaczyło jedynie, że przyszłość jest niepewna. - Potrafisz mi pomóc? - spytałam. - Jestem już stara, nie mogę wyjść ci na spotkanie. Jeśli jednak przybędziesz tutaj, dołożę wszelkich starań, by ci pomóc. Agnes była potężną uzdrowicielką. Gdybym tylko dotarła do jej chaty... Podziękowałam i schowałam lusterko do futerału. Cała dygotałam. Choć próbowałam zaprzeczać, nie mogłam dłużej odrzucać prawdy. Wiedziałam, że brak mi sił, by samodzielnie dotrzeć do wioski Deane'ów. Zawsze polegałam tylko na sobie; zazwyczaj też wędrowałam samotnie. Teraz wezbrała we mnie duma, stając pomiędzy mną i niezbędną pomocą. A zresztą kogo mogłabym poprosić? Komu zaufać? Nade wszystko potrzebowałam, by ktoś poniósł głowę Złego, nie pozwalając, żeby wpadła w łapy krecza. Nie miałam wśród klanów prawdziwych przyjaciół, pomogłam jednak kilku osobom bądź zawiązałam z nimi tymczasowy sojusz, jak z Alice Deane. Niestety, Alice przebywała zbyt daleko. Wróciła do Chipenden z Johnem Gregorym i Tomem Wardem. Przejrzałam w myślach listę osób, którym mogłabym zaufać, szybko jednak skreśliłam je wszystkie. Kiedy klany Pendle przywołały Złego, by znów krążył po ziemi, podzieliły się na trzy grupy: tych, którzy mu służą, tych, którzy mu się sprzeciwiają i w końcu tych, którzy czekają i obserwują, być może zamierzając sprzymierzyć się ze zwycięzcami konfliktu. Przez wiele miesięcy nie wracałam do Pendle i nie mogłam być pewna nikogo. Ruszyłam w stronę szarego masywu Wzgórza Pendle, moje myśli krążyły niczym ćma wokół świecy, powracając raz po raz do jednej i tej samej osoby. Istniał ktoś, kogo mogłam poprosić o pomoc. Była bardzo młoda, ale też silna i wiedziałam, że zdoła mnie wesprzeć. Wiedźmy zabójczynie różnią się od stracharzy: tradycyjnie nie przyjmują uczniów. Ja jednak nie przypominam moich poprzedniczek. W sekrecie wyszkoliłam pewną dziewczynę. Jak się nazywa? Thorne.

- 14 -

Rozdział 4. Zabij niedźwiedzia.

Bestia ma łapy dość długie, by powyrywać ci ręce i nogi, zębatą paszczę tak wielką, że z łatwością może odgryźć głowę. Jakie masz szanse w starciu z takim wrogiem? Żadnych; już jesteś martwa. Ja znam odpowiedź - to bardzo proste: zabij ją z daleka.

Thorne odnalazła mnie pięć lat temu, gdy miała zaledwie dziesięć lat. Siedziałam ze skrzyżowanymi nogami pod dębem, nieopodal wioski Barelight, rozmyślając nad następnym zadaniem: miałam znaleźć i uśmiercić coś, co nie było człowiekiem. W lesie na północny wschód od Pendle pojawił się zdziczały niedźwiedź, w ostatnim miesiącu zabił troje ludzi. W Hrabstwie nie zostało zbyt wiele niedźwiedzi, ten jednak musiał zginąć. Nie dostrzegłam zbliżającego się zagrożenia, bo nie sądziłam, że może je stanowić ktoś tak młody. Dziewczynka podeszła bardzo blisko i kopnęła mnie mocno w udo czubkiem szpiczastego trzewika. W mgnieniu oka zerwałam się z ziemi. Podniosłam ją za włosy i zakołysałam, tak że jej twarz znalazła się blisko mojej. - Jeżeli jeszcze raz to zrobisz - ostrzegłam - odetnę ci stopę. - Jestem odważna - odparła. - Zgadzasz się? Kto inny odważyłby się kopnąć wiedźmę zabójczynię? Przyjrzałam się jej bliżej. Mała kruszynka, sama skóra i kości, lecz w jej oczach dostrzegłam zdecydowanie rzadko spotykane u kogoś tak młodego. Zupełnie jakby z owej twarzyczki spoglądało na mnie coś znacznie starszego i potężniejszego. Nie zamierzałam jednak słuchać tych bzdur. - Nie jesteś odważna, tylko głupia! - odpaliłam. - A teraz uciekaj. Wracaj do matki, na pewno znajdzie ci robotę. - Nie mam matki ani ojca. Mieszkam z brzydkim wujkiem, który codziennie mnie bije. - A ty go kopiesz? - Tak, i wtedy bije mnie jeszcze mocniej. Znów przyjrzałam się dziewczynce, po raz pierwszy dostrzegając sińce na jej rękach i ciemną śliwę pod lewym okiem. - Czego ode mnie chcesz, dziecko? - Chciałabym, żebyś zabiła mojego wujka. Roześmiałam się i postawiłam ją na ziemi, potem uklękłam, by móc znów spojrzeć jej prosto w oczy. - Gdybym go zabiła, kto by cię karmił i ubierał? - Będę pracować. Sama się wykarmię. Zostanę wiedźmą zabójczynią, jak ty. - Aby zostać wiedźmą zabójczynią naszego klanu, musiałabyś mnie zabić. Potrafisz to zrobić? Jesteś tylko dzieckiem. Tradycja nakazywała, by każdego roku trzy wyszkolone czarownice rzucały wyzwanie aktualnej zabójczyni klanu. Lecz od wielu lat nikt nie wyzwał mnie do walki. Po zabiciu piętnastej kandydatki

- 15 -

położyłam kres tym praktykom, bo zmęczyło mnie i znudziło zabijanie. Uznałam to za niemądre marnotrawstwo, powoli pozbawiające sił klan Malkinów. - Niedługo będę tak duża jak ty, ale cię nie zabiję - oznajmiła dziewczynka. - Pewnego dnia zginiesz, wtedy będę gotowa cię zastąpić. Klan będzie potrzebował mocnej zabójczyni. Naucz mnie! - Wracaj do domu, dziecko. Wracaj i jeszcze mocniej kopnij swego wuja. Ja cię nie wyszkolę. - W takim razie jutro wrócę i znowu cię kopnę! To rzekłszy, odeszła i więcej o niej nie myślałam. Następnego dnia jednak pojawiła się ponownie i stanęła obok mnie. Właśnie ostrzyłam w kuźni nową klingę. - Czy znów kopnęłaś swego wuja brzydala? Nie potrafiłam powstrzymać uśmiechu, który rozjaśnił mi twarz, gdy oparłam na kowadle gotowy nóż. Dziewczynka nie odpowiedziała. Postąpiła krok naprzód i spróbowała mnie kopnąć, ja jednak byłam gotowa. Trzepnęłam ją mocno i wywróciłam. Nie rozzłościła mnie, lecz miałam dosyć jej wybryków i zamierzałam pokazać, że nie ma ze mną żartów. Ona jednak okazała się uparta i - owszem odważna. Znów spróbowała kopnąć. Tym razem chwyciłam nóż i wycelowałam w jej gardło. - Jeszcze przed wieczorem, dziecko, ta nowa klinga zakosztuje krwi! Uważaj, żeby nie twojej. Potem zarzuciłam sobie dziewczynkę na ramię i poniosłam do lasu. Późnym popołudniem odnalazłam tropy niedźwiedzia; o zmierzchu dotarłam do jego jamy, jaskini na lesistym wzgórzu. Na zewnątrz, na ziemi walały się kości. Niektóre należały do ludzi. Słyszałam, jak zwierzę porusza się w swej norze. Wkrótce wyczuło nasz zapach i w chwilę później wyłoniło się na czterech łapach. Niedźwiedź był wielki, brązowy i wściekły; jego pysk i łapy pokrywały plamy krwi. Choć niedawno się posilił, wciąż wyglądał na wygłodniałego. Chwilę gapił się na nas, ja odpowiedziałam spokojnym spojrzeniem i syknęłam, by go sprowokować. Uniósł się na tylnych łapach i wydał z siebie wściekły ryk. Postawiłam dziewczynkę na ziemi obok mnie. - Jak się nazywasz? - spytałam. - Thorne Malkin. Wręczyłam jej nóż, który tego ranka wykułam. - No dobrze, Thorne, idź, zabij dla mnie tego niedźwiedzia! - poleciłam. Thorne spojrzała na zwierza, który zbliżał się ku nam, otwierając pysk, gotów do ataku. Po raz pierwszy dostrzegłam lęk w jej oczach. - Jest za duży - odparła. - Nic nie jest za duże, by móc zginąć z ręki wiedźmy zabójczyni. Zabij dla mnie niedźwiedzia, a zgodzę się cię szkolić. Wówczas pewnego dnia zajmiesz moje miejsce. - A jeśli on zabije mnie? Uśmiechnęłam się. Niedźwiedź był już bardzo blisko. - Wówczas odczekam, póki nie zacznie cię pożerać. Kiedy skupi się na tym, sama go zabiję. I wtedy zdarzyło się coś, czego nie oczekiwałam. Dziewczynka dygotała ze strachu, wyglądało na to, że lada moment rzuci się do ucieczki. I tego właśnie chciałam. Zamierzałam wyleczyć ją z głupich pomysłów i marzeń o zostaniu wiedźmą zabójczynią. I rzeczywiście pobiegła, lecz nie w tę stronę, w którą myślałam. Thorne uniosła nóż, krzyknęła i rzuciła się wprost na niedźwiedzia. Kiedy dobyłam drugiej klingi i cisnęłam, zaledwie sekundy dzieliły ją od śmierci. Rzadko chybiam i tym razem trafiłam doskonale, sztylet wbił się aż po rękojeść w lewe oko niedźwiedzia. Zwierz zachwiał się i zaczął upadać - lecz Thorne wciąż biegła ku niemu. W chwili, gdy dźgnęła go w lewą tylną łapę, martwy niedźwiedź runął na nią. Miała szczęście, że nie zginęła na miejscu, przygnieciona jego ciężarem ani nie została ranna. Kiedy ją wyciągnęłam, była umazana niedźwiedzią krwią, lecz poza tym nietknięta. Zaimponowała mi swoją odwagą; zasłużyła, by ujść z tego cało. - Zabiłam go! - krzyknęła tryumfalnie. - Teraz musisz mnie wyszkolić. Uniosłam głowę niedźwiedzia i wskazałam ręką sztylet, wbity w lewe oko. - To ja go zabiłam - odparłam. - Ciebie tylko zjadłby na kolację. Ale teraz to my go zjemy. Ten niedźwiedź od dawna żywił się ludzkim mięsem; dziś my zjemy jego serce. I rzeczywiście - podczas gdy Thorne zbierała chrust, ja wycięłam z truchła niedźwiedzia to, czego potrzebowałam: serce i dwa miękkie kawałki mięsa z zadu. Wkrótce rozpaliłam ogień, a mięso

- 16 -

skwierczało na rożnie. Kiedy się upiekło, przekroiłam serce na pół i jedną połówkę wręczyłam dziewczynce. - Dobre - zauważyła. - Nigdy wcześniej nie próbowałam niedźwiedziego mięsa. - Niewiele zostało ich w Hrabstwie, lecz na wypadek, gdybyś kiedyś jakiegoś spotkała, powinnaś wiedzieć parę rzeczy. Nigdy nie dźgaj go w łapę - w ten sposób tylko go rozzłościsz. I nigdy nie podchodź blisko. Takie zwierzę należy zabijać z daleka. Są niezwykle silne: kiedy niedźwiedź raz cię pochwyci, już nie żyjesz. Może wyrwać ci ręce i nogi bądź jednym kłapnięciem zmiażdżyć czaszkę. Thorne z namysłem przeżuwała mięso. - Będę o tym pamiętać, kiedy następnym razem wyruszymy na polowanie na niedźwiedzia. O mało się nie roześmiałam, słysząc owo „my", i uśmiechnęłam się do niej. - Bałaś się, dziecko, a jednak mnie posłuchałaś i zaatakowałaś niedźwiedzia. Zatem owszem, zacznę cię szkolić. Dam ci miesiąc, byś mogła dowieść swej wartości. Uniosłam nowy nóż, którym Thorne zraniła niedźwiedzia. - Proszę - wręczyłam jej go. - Teraz należy do ciebie. Zasłużyłaś sobie. To twoja pierwsza broń. I tak zaczęłam uczyć Thorne, czyniłam to jednak w sekrecie. Istniały po temu trzy powody. Po pierwsze, gdyby ktokolwiek z moich wrogów dowiedział się o tym, dziewczynka stałaby się celem. Chwytając bądź raniąc Thorne, mogliby próbować wywrzeć nacisk na mnie. Po drugie, byłam zazdrosna o swoją reputację: nadal chciałam budzić strach i uchodzić za bezwzględną i niezależną. Właśnie dlatego wycinałam na pniach drzew znak nożyczek. Po trzecie, tradycja nakazuje, by następczynię wiedźmy zabójczyni wybierać w walce. Uznałam, iż najlepiej będzie, jeśli po mojej śmierci tradycja ta przetrwa: czarownice będą mogły wówczas walczyć ze sobą o ów tytuł. Nie chciałam, by wyglądało na to, że osobiście wybieram protegowaną. Jeśli Thorne miała zostać następną zabójczynią, będzie musiała zasłużyć na to w zwykły sposób. Nie wątpiłam, że sobie poradzi. Miesiące płynęły szybko, wszystko szło jak należy. Dziewczyna była odważna i posłuszna - a to też bardzo ważne. Wolę pracować sama, lecz jeśli mam wspólniczkę, ja muszę wszystkim rządzić, nie ma miejsca na jakiekolwiek wątpliwości. *** Pamiętam, jak Thorne pierwszy raz zademonstrowała swą prawdziwą wartość i pojęłam, jak dobrą stanie się kiedyś zabójczynią. Na północnym krańcu Hrabstwa mieszkają wodne wiedźmy. Nie darzą przyjaźnią klanów z Pendle, niedawno zamordowały jedną z Malkinów, która podróżowała na południe przez ich terytorium. Klan posłał mnie, bym w odwecie zabiła trzy z nich. Thorne nie brała udziału w walce z wodnymi wiedźmami. Była tam, by obserwować i się uczyć. Zabiłam trzy, zgodnie z rozkazem; potem, wybrawszy polanę w lesie, nabiłam ich głowy na tyczki, pozostawiając na okolicznych drzewach swój znak. To była wiadomość: nie tylko zemsta, ale i ostrzeżenie.

Teraz wiem, że po wszystkim winnam była natychmiast ruszyć z powrotem do Pendle. Zamiast tego spędziłyśmy z Thorne owocny dzień na brzegach jeziora, które niektórzy nazywają Coniston. Nadal ją uczyłam, trenowałyśmy intensywnie. Słońce zaszło właśnie za drzewa, gdy zaczęłyśmy ćwiczenia z nożem. Próbowałam nauczyć ją, jak zachować spokój i zapanować nad gniewem. Ona miała klingi; ja walczyłam gołymi rękami. - Zrań mnie! - krzyknęłam i uderzyłam ją w twarz, po czym odskoczyłam. Thorne, z twarzą wykrzywioną wściekłością, zawirowała ku mnie, unosząc ostrza, próbując mnie zranić. Podeszłam bliżej i trzepnęłam ją jeszcze mocniej, tym razem dwa razy, w oba policzki, tak że do oczu napłynęły jej łzy. - Zachowaj spokój, dziewczyno! To tylko ból! - zadrwiłam. - Myśl! Skup się! Zrań mnie!

- 17 -

Znów chybiła i ponownie ją spoliczkowałam. Walczyłyśmy na brzegu jeziora, zapadał już zmierzch; z powierzchni wody wznosiły się ku nam smużki mgły. Thorne odetchnęła głęboko, zobaczyłam, jak jej rysy się odprężają. Tym razem wyprowadziła fintę i pierwszy nóż zbliżył się tak bardzo, iż poczułam jego oddech na skórze ramienia. Uśmiechnęłam się z uznaniem, cofając szybko, by uniknąć następnego pchnięcia. Stałam zaledwie kilka cali od brzegu; jezioro było głębokie. Atak nastąpił nagle, zaskakując nas obie. Walczyłam zwrócona plecami do wody i Thorne pierwsza dostrzegła stwora. Jej oczy rozszerzyły się wstrząśnięte, obróciłam się zatem i zerknęłam przez ramię, widząc pędzącą ku mnie śmierć. Bestia miała ręce i długie palce o ostrych szponach, bardziej przypominała rybę niż człowieka: z koszmarnej twarzy spoglądały zimne oczy dorsza, w otwartej paszczy ujrzałam ostre zęby, ciało miała długie, giętkie jak u węgorza, zakończone wąską płetwą. Próbowałam się uchylić, stwór jednak wyłonił się z wody, uniesiony na ogonie, chwycił mnie za ramię i szarpnął w tył. Gdy moja głowa zanurzyła się w chłodną toń, pojęłam, że nie mam pod ręką noża. Walczyłam z Thorne bez broni, moje rzemienie, pochwy i klingi leżały na trawiastym brzegu. Jeszcze jednak nie zginęłam - paznokciami lewej dłoni wydłubałam prawe oko stwora; potem wgryzłam mu się w palce aż do kości. Okazał się jednak niewiarygodnie silny i wciągał mnie coraz głębiej w mętną wodę. Nie miałam czasu, by nabrać głęboko powietrza, zrozumiałam, że znalazłam się w prawdziwych tarapatach. Wówczas jednak ujrzałam inną postać w wodzie obok i poczułam, jak ktoś wciska mi w dłoń nóż. Użyłam broni szybko - i bardzo skutecznie. Nie byłam też sama. Obok mnie walczyła Thorne; razem poszatkowałyśmy stwora na kawałki. O świcie zebrałyśmy szczątki na brzegu jeziora. Nigdy wcześniej nie oglądałam niczego podobnego, bez wątpienia jednak był to pomiot. Przybierają najróżniejsze postaci; ten wyraźnie przystosował się do życia w wodzie. Zły posługuje się czasami podobnymi istotami, aby zniszczyć swoich wrogów. Sam nie mógł się do mnie zbliżyć, toteż posłał jedno ze swych dzieci. Bez wątpienia owego dnia Thorne ocaliła mi życie; dołączenie do mnie w wodzie wymagało ogromnej odwagi. W nagrodę wygotowałam kciuki stwora i oddałam jej. Były to pierwsze kości, jakie zawiesiła na swym naszyjniku. *** Po powrocie do Pendle odbywałyśmy lekcje kilka razy w tygodniu, od czasu do czasu zabierałam też Thorne na dłuższe wyprawy, podczas których szukałam tych, których nasz klan skazał na śmierć. Patrzyłam, jak z młodej, zapalczywej dziewczynki wyrasta na potencjalną wiedźmę zabójczynię, która pewnego dnia zajmie moje miejsce. Wojna i wyprawa do Irlandii sprawiły, że nie widziałam jej od kilku miesięcy, jednak byłam przekonana, iż natychmiast odpowie na moje wezwanie. Spojrzałam zatem w lustro i zanuciłam zaklęcie. Po chwili ujrzałam twarz Thorne. Dziecko, które rzuciło się na niedźwiedzia, już dawno zniknęło. Wciąż zachowała łagodne oczy o szafirowych tęczówkach, lecz jej pociągła twarz o ostrym nosie i szerokich wargach należała do wojowniczki. Ciemne włosy przycinała krótko, na lewym policzku miała niewielki tatuaż: sylwetkę niedźwiedzia. Zrobiła go na pamiątkę owego dnia, kiedy zgodziłam się ją szkolić. - Jesteś ranna! - wymówiła, odsłaniając zęby. - Co się stało? Zabroniłam jej je spiłować przed końcem szkolenia, toteż jej rzadkie uśmiechy nie budziły grozy. Opowiedziałam o kreczu i truciźnie, lecz to odcięta głowa Złego martwiła mnie najbardziej, toteż wyjaśniłam, co dźwigam w skórzanym worku. Dlatego właśnie wezwałam Thorne. - Cokolwiek się wydarzy, nie można pozwolić, by głowa wpadła w łapy sług Złego - zakończyłam. Jeśli umrę, będziesz musiała ponieść za mnie to brzemię. - Oczywiście, ale ty nie umrzesz. Gdzie jesteś? - Na południowy zachód od Pendle, jakieś pięć mil od wzgórza. - Wytrzymaj jeszcze trochę - wkrótce do ciebie dołączę. Jak daleko za tobą jest krecz? - Trudno stwierdzić - odparłam. - Najwyżej parę godzin. - W takim razie staraj się pozostać w ruchu. Pamiętaj, co mi kiedyś powiedziałaś - „dopiero zaczęłaś walczyć".

- 18 -

Po tych słowach lusterko pociemniało i Thorne zniknęła. Walcząc z bólem, z trudem dźwignęłam się z ziemi i ruszyłam chwiejnie na wschód, dysząc ciężko. Posuwałam się bardzo powoli i po jakimś czasie wyobraźnia zaczęła płatać mi figle: zdawało mi się, że słyszę krecza, biegnącego wśród drzew, zbliżającego się z każdą chwilą, gotowego do ataku. W pewnym momencie obróciłam się gwałtownie, by na niego spojrzeć, ale niczego nie zobaczyłam. Potem ocknęłam się, leżąc na wznak, deszcz padał mi na twarz. W panice otworzyłam oczy. Gdzie się podział skórzany worek? Sięgnęłam ku niemu, lecz go nie znalazłam. - Jest bezpieczny. Mam go u siebie - oznajmił znajomy głos. Thorne klęczała koło mnie z zatroskaną miną. Spróbowałam usiąść, ona jednak łagodnie pchnęła mnie na ziemię. - Odpoczywaj - poleciła stanowczo. - Daj miksturze czas, by zadziałała. Po drodze tutaj wstąpiłam do Agnes. Choć to nie lek, powinien dać ci trochę czasu. Po tym, jak wyplułaś pierwszy łyk, zdołałam wlać ci większość do gardła. - A krecz? Jest blisko? Thorne pokręciła głową. - Nie wyczuwam jego nadejścia. - Jeśli zdołamy dotrzeć do Pendle, jakiś czas będziemy bezpieczne. Czarownice, które stworzyły stwora, pochodzą z południowo-zachodniej części Hrabstwa. Nie odważą się zapuścić na nasz teren. - Obyś miała rację - odparła Thorne. - Lecz klany są podzielone. Część z nich może je wpuścić. A teraz spróbuj wstać. Pomogła mi się podnieść, zachwiałam się jednak i musiała mnie podtrzymać. Choć miała zaledwie piętnaście lat i nie do końca jeszcze dorosła, niemal dorównywała mi wzrostem i w każdym calu wyglądała na wiedźmę zabójczynię. Ubierała się podobnie do mnie - jej ciało okalały rzemienne pasy z pochwami, w których kryła się broń. Uśmiechnęłam się do niej. - Wciąż jestem za słaba, by podróżować. Zostaw mnie i zabierz worek. To on jest najważniejszy. - Zrobimy to razem - odparła stanowczo Thorne. - Pamiętasz, jak kiedyś mnie niosłaś? - Kiedy polowałyśmy na niedźwiedzia? Tak, doskonale pamiętam. Myślałam o tym wcześniej. - Teraz ja poniosę ciebie. To rzekłszy, Thorne zarzuciła mnie sobie na ramię i dźwigając w lewej dłoni skórzany worek, ruszyła biegiem na wschód. Zmierzałyśmy w stronę chaty Agnes Sowerbutts na obrzeżach Roughlee, wioski Deane'ów. Dziwnie się czułam, kiedy mnie tak niosła. Walczyłam sama z sobą: jakaś część mnie wściekała się na myśl o słabości i czuła niechęć do Thorne, że tak mnie traktuje; inna z wdzięcznością przyjmowała pomoc, świadoma faktu, iż umiejętności Agnes Sowerbutts to teraz jedyna szansa przeżycia. Po jakimś czasie ostry ból w płucach powrócił, gdy mikstura przestała działać. Męczarnie narastały, aż w końcu ledwie mogłam oddychać i znów straciłam przytomność. *** Następne, co pamiętam, to niesamowity krzyk, jakby w pobliżu krążył ptak trupiarz. Poczułam zmianę temperatury, powietrze znieruchomiało. Thorne już mnie nie niosła; znalazłam się pod dachem, osłonięta od deszczu. Leżałam na łóżku, ktoś pochylał się nade mną; jak przez mgłę ujrzałam zatroskaną twarz Agnes Sowerbutts. Poczułam, jak unosi mi głowę, nagle usta wypełnił paskudny płyn. Przełknęłam odrobinę i omal nie zwymiotowałam. Bardzo chciałam wypluć resztę, zwalczyłam jednak to pragnienie. Agnes usiłowała mi pomóc. Była moją jedyną nadzieją. Zmusiłam się zatem, by przełknąć kilka łyków. Po jakimś czasie poczułam, jak z żołądka powoli rozchodzi się ciepło, sięgając palców. Ból minął. Chyba na krótko zasnęłam. Potem jednak znów się obudziłam, moim ciałem wstrząsały drgawki. Pierś przeszywały błyskawice bólu, każdy oddech był niczym sztylet dźgający w serce. Ręce i nogi pulsowały, ciążyły jak ołów. Lekarstwo, które podała Agnes, nie działało zbyt długo. Otworzyłam oczy, niczego jednak nie ujrzałam. Wokół zalegała ciemność. Czyżby jad odebrał mi wzrok? I wtedy usłyszałam głos Agnes.

- 19 -

- Trucizna jest zbyt potężna. Ona umiera. Przykro mi, nic więcej nie mogę zrobić.

Rozdział 5. Wieża Malkinów.

Krew, kość i pobratymcy dobrze służą większości czarownic, lecz stare sposoby to nie jedyna droga ku mocy. Nie ma nic złego w tradycji, ja jednak wolę zachować otwarty umysł. Jestem Grimalkin. - Proszę, spróbuj jeszcze raz - błagała Thorne. - Ona nadal walczy, wciąż jest silna. Grimalkin zasłużyła na jeszcze jedną szansę. Jej głos słyszałam jak z wielkiej oddali. Zmagałam się z sennością, w końcu jednak znów straciłam przytomność, odpływając powoli w sen, mroczniejszy i głębszy niż jakiekolwiek przedtem. Czy to była śmierć? Jeśli tak, Thorne została sama. Jak długo zdoła chronić głowę Złego przed jego zwolennikami? Opowiedziałam jej co nieco o przymierzu z Alice Deane, Tomem Wardem i Johnem Gregorym. Czy zrozumie, że musi zwrócić się wprost do nich i poprosić o pomoc? Próbowałam zawołać Thorne, wyjaśnić, co należy zrobić, nie byłam jednak w stanie mówić. Tkwiłam uwięziona w swoim ciele, zmuszona znosić ból, który rósł z każdą chwilą. Nie zamierzałam leżeć w agonii i czekać, aż ciało powoli wyzionie ducha. Istniał sposób, pozwalający umknąć bólowi. Mogłam oderwać się od ciała i wyjść na spotkanie śmierci. Znam się nieco na magii szamanów. Większość czarownic w Pendle to prawdziwe konserwatystki: we wczesnym wieku klan poddaje je próbom, sprawdzając, do którego rodzaju magii Mroku - krwi, kości bądź pobratymców - nadają się najlepiej. Później nigdy już nie przychodzi im nawet do głowy, że mogłyby spróbować czegoś innego. Ja jednak jestem inna. Mój umysł pozostaje elastyczny, otwarty na wszelkie nowości. Zawsze chętnie uczę się nowych sztuczek. Może to dlatego, iż jako wiedźma zabójczyni wiele podróżowałam i spotykałam się z innymi kulturami i metodami korzystania z Mroku. Między innymi poznałam rumuńską wiedźmę, mieszkającą w północno-wschodniej części Hrabstwa. To ona nauczyła mnie nieco szamanizmu. Oczywiście nauka jego sekretów i ćwiczenie praktyczne mogą zabrać całe życie. Ja miałam na to zaledwie kilka miesięcy, skupiłam się zatem na jednym aspekcie owej sztuki - umiejętności odłączania duszy od ciała. Podobny proces wiąże się z ryzykiem. Pewien mag posłał duszę w Mrok i został pożarty przez demona. Zdarza się też, że nie potrafimy odnaleźć powrotnej drogi do ciała. Z tej przyczyny rzadko posługiwałam się ową umiejętnością i zawsze zachowując wielką ostrożność. Teraz jednak jakie to miało znaczenie? Umierałam. Wkrótce wokół mnie zamkną się mgły Limbusa, nieważne, czy opuszczę ciało, czy też nie. Tak przynajmniej znów będę widzieć - w pewnym sensie. Proces wymaga zazwyczaj wymówienia kilku kluczowych słów z odpowiednią intonacją, równie ważne jednak jest pragnienie ucieczki. Nie panowałam już nad swym ciałem, nie mogłam nawet poruszyć wargami, by wymówić słowa zaklęcia. Okazało się jednak, że sama wola, podsycana desperacją, wystarczyła. Chwilę później

- 20 -

unosiłam się nad łóżkiem, na którym leżało moje ciało. Thorne siedziała na krześle, ukrywając twarz w dłoniach. Obok spoczywał skórzany worek. Na niewielkim stoliku obok migotała świeca. Spojrzałam z góry na swą znużoną twarz, otwarte usta, wciągające szybkie, płytkie oddechy. Nigdy nie przypuszczałam, że tak się to zakończy. Nie powinno tak być. Grimalkin nie powinna umrzeć w ciepłym łóżku - powinna odnaleźć śmierć w bitwie, jak przystało wojowniczce. Po namyśle jednak zrozumiałam, że tak właśnie się stało. To krecz mnie zabił. Zadrapanie zatrutym szponem stało się moją klęską - początkiem śmierci. Odpłynęłam dalej, przenikając przez zamknięte drzwi. Byłam teraz jedynie niewielką lśniącą kulą światła, niewidzialną dla większości ludzi. Najsilniejsze czarownice i stracharze mogliby mnie dostrzec, lecz tylko w ciemnych miejscach. Nawet blask świecy sprawiał, że stawałam się niewidoczna. Ja jednak widziałam wyraźnie nawet w mroku - choć dostrzegałam tylko jeden kolor. Wszystko miało odcień zieleni, żywe istoty jaśniały, rozświetlone energią życiową. Frontowa izba chaty Agnes wyglądała dokładnie tak, jak ją zapamiętałam: przytulna, czysta, lecz zagracona. Wzdłuż ścian ustawiono półki pełne książek i rzędów słojów z maściami, suszonymi ziołami, korzeniami. Przede wszystkim bowiem Agnes była uzdrowicielką. Siedziała na stołku przy kominku w niewielkiej izbie, czytając książkę. Podpłynęłam bliżej i odszyfrowałam tytuł na grzbiecie: „Antidota na śmiertelne trucizny". A zatem posłuchała Thorne i jeszcze się nie poddała. Choć wrogowie stworzyli krecza specjalnie po to, by mnie zabił, nie oznaczało to, że wymyślili całkiem nową truciznę. Przywołanie samego stwora i tak wymagało ogromnej siły i zasobów, drogo za to zapłacili. Wyposażyli go w wiele metod, pozwalających mnie zabić, trucizna była tylko jedną z nich, mogli zatem po prostu wybrać najbardziej zabójczą ze wszystkich. Jeśli Agnes uda się ustalić jaką, być może miałam jeszcze szansę. Płynęłam dalej, z łatwością przenikając przez ścianę chaty. Przede mną wznosił się długi, potężny masyw Wzgórza Pendle. Pomknęłam ku niemu, przyspieszając. W każdej chwili mogłam umrzeć, nie wolno mi jednak tracić nadziei. Nadal mogłam jeszcze coś zrobić i jeśli wyzdrowieję, być może pomoże mi to uchronić głowę Złego. Postanowiłam odwiedzić Wieżę Malkinów i przekonać się, jak się tam sprawy mają - gdzie dokładnie zamieszkały obie lamie. Pofrunęłam w stronę Wroniego Lasu i wkrótce przemykałam już nisko nad wierzchołkami drzew. Byłam niewidzialna, toteż groźne padlinożerne ptaki, gniazdujące pośród liściastych gałęzi, nie dostrzegły mnie. Jasny zielony półksiężyc rzucał na wieżę mizerne promienie. Posępną twierdzę okalała fosa, mury wieńczyły blanki, a dostępu do środka strzegły wielkie, nabijane żelazem odrzwia. Niegdyś miał w niej swoją siedzibę krąg Malkinów, teraz jednak w wieży zamieszkały dwie dzikie lamie. Przed wojną i okupacją przez siły wroga, krąg polecił mi je zabić i odzyskać wieżę. Odmówiłam, oznajmiając, że lamie są zbyt silne i każda próba niechybnie doprowadzi do mej śmierci. Jedna z członkiń kręgu wykrzywiła się pogardliwie. - Nigdy nie sądziłam, że nadejdzie dzień, kiedy Grimalkin uzna przeciwnika za zbyt potężnego! zadrwiła. W odwecie złamałam jej rękę i powiodłam gniewnym spojrzeniem po twarzach pozostałych wiedźm. Bały się mnie i szybko odwróciły wzrok. Tak naprawdę jednak skłamałam. Byłam pewna, że uzbrojona i wypoczęta zdołałabym pokonać lamie - zwłaszcza gdybym mogła zaaranżować walkę tak, by walczyć z nimi kolejno, w wybranym przez siebie miejscu. Jednakże chwilowo ich obecność w wieży służyła moim celom. Wewnątrz bowiem stały skrzynie, własność mojego sprzymierzeńca, Thomasa Warda, a jedna z nich kryła w sobie wiedzę i przedmioty należące do jego matki: pewnego dnia mogły one wspomóc nas w walce ze Złym i jego sługami. Pod strażą lamii skrzynie były bezpieczne. Gdybym zbliżyła się, odziana w ciało, skierowałabym kroki do tunelu wiodącego do lochów, głęboko pod wieżą i stamtąd wdrapałabym się do środka. Spotkanie groźnej lamii w ciasnym zamkniętym pomieszczeniu dawałoby mi przewagę. Obie strażniczki umiały latać, niemądrze byłoby wyjść im na spotkanie pod gołym niebem. Wkrótce po tym, jak krąg odprawił rytuał przywoływania Złego, brałam udział w bitwie na szczycie Wzgórza Pendle. Zaatakowała nas banda wieśniaków z Downham i szybko byśmy się z nimi rozprawili - lecz interwencja lamii przechyliła szalę. Mimo celności moich rzutów, nie ustępowały. Co najmniej pół tuzina razy trafiłam je nożami, lecz łuski lamii okazały się lepszą osłoną niż najtwardsza zbroja. Tej nocy zginęło wiele czarownic.

- 21 -

Zbliżając się do fosy, poczułam szarpnięcie, jakby coś ciągnęło mnie z powrotem do ciała. Nigdy jeszcze nie zapuszczałam się tak daleko. Cienka, niewidzialna nić łącząca mnie z ciałem w każdej chwili mogła pęknąć, powodując natychmiastową śmierć. Zawsze się tego obawiałam. Może to dlatego niektórym szamanom nie udaje się odnaleźć drogi powrotnej i giną: oddalają się za bardzo i nić pęka. Lecz teraz jakie to miało znaczenie? I tak byłam bliska śmierci. Jeśli Agnes nie znajdzie lekarstwa, pozostało mi niewiele czasu. Przeleciałam nad fosą, przeniknęłam przez grube kamienne mury wieży i ujrzałam komnaty mieszkalne. Panował w nich bałagan jak wtedy, gdy żołnierze posłużyli się osiemnastofuntową armatą, aby przebić mur. Mój klan uciekł wówczas tunelami, porzucając niedokończone posiłki. Później Mouldheelowie podczas krótkiej okupacji wieży załatali wyrwę - a potem ich z kolei przegnały lamie. Posadzkę zaściełały gruzy, w sąsiednim magazynie ujrzałam stosy gnijących ziemniaków i zapleśniałej marchwi, uznałam zatem, że mam szczęście, iż moja dusza nie czuje zapachu. W każdym kącie wisiały pajęczyny, uginające się pod ciężarem zaschniętych muszych trucheł. Po kamiennych płytach biegały żuki i karaluchy. Zaś w samym środku śmietnika ujrzałam wielką, zamkniętą na klucz skrzynię, należącą do matki Toma. Była bezpieczna. W tym momencie dostrzegłam coś, co mnie zdumiało. Na skrzyni nie było żadnych pajęczyn. Wyglądała nawet na odkurzoną. Obok zaś piętrzył się niewielki stosik książek. Czy wyjęto je ze środka? Jeśli tak, kto je czytał? Ponieważ lamie strzegły skrzyni, Tom Ward zostawił ją otwartą. Lecz niedawno odwiedził ją ktoś jeszcze i bez wątpienia grzebał w środku. Ogarnął mnie gniew. Gdzie się podziewały lamie? Jak mogły na to pozwolić? Poszybowałam w górę schodów i na blanki, gdzie ujrzałam kolejne dwie skrzynie: niegdyś kryły w sobie uśpione lamie. Teraz stały wydane na pastwę żywiołów, podobnie jak kamienie dokoła, porastał je mech. Ponieważ widziałam wszystko w odcieniach zieleni, nie mogłam stwierdzić, czy drewno gnije, czy też nie. Rozejrzałam się po okolicy. Ze wszystkich stron wieżę otaczały drzewa Wroniego Lasu. Wszystko wokół trwało w ciszy i bezruchu. Nagle jednak usłyszałam odległy krzyk, przypominający wrzask ptaka trupiarza, tyle że niższy - zupełnie jakby wyrwał się z gardła znacznie większego stworzenia. A potem przed zieloną tarczą księżyca przemknęła sylwetka. To była lamia, zmierzająca z powrotem ku wieży. Śmignęła ku mnie - czworo pierzastych skrzydeł, pokryte czarnymi łuskami ciało. Zauważyłam, że trzyma coś w szponach. Dwakroć okrążyła wieżę, po czym upuściła ofiarę na blanki, obok miejsca, gdzie się unosiłam. Jej łup z głuchym odgłosem uderzył o kamienne płyty, wokół bryznęła krew. To była martwa owca. Lamia polowała. Ale gdzie się podziewała jej siostra? Lamia ponownie pomknęła ku wieży, odruchowo sięgnęłam po noże. Wówczas dopiero przypomniałam sobie, w jakim jestem stanie. Nawet gdybym wciąż nosiła ciało, nie było to najlepsze miejsce na potyczkę. Lamia wylądowała na skrzyni, wbijając w drewno - wyraźnie nie zgniłe ani spróchniałe zakrzywione szpony. Wyglądała przerażająco; nawet gdyby nie umiała latać, trudno byłoby ją pokonać. Była większa ode mnie - gdyby stanęła prosto, mogła sobie liczyć dziewięć, nawet dziesięć stóp. Tylne kończyny miała mocarne, mogła w nich unosić wielki ciężar, owce, nawet krowy, przednie bardziej przypominały ludzkie ręce, delikatne, mogące chwycić broń; szpony na nich były tylko nieco dłuższe niż zwykłe paznokcie, lecz niewiarygodnie ostre, zdolne wbić się w czyjąś twarz albo poderżnąć gardło. Lamia spojrzała wprost na mnie i nagle pojęłam, że mnie widzi. Była noc, lecz księżyc z pewnością rzucał dość światła, by mnie ukryć. Musiała zatem dysponować niezwykle bystrym wzrokiem albo też posługiwała się potężną magią Mroku. Otworzyła usta, ukazując ostre kły i przemówiła do mnie ochrypłym, głuchym szeptem. - Kim jesteś, wiedźmo? Czego tu szukasz? Nie mogłam odpowiedzieć. Być może istniał sposób, w jaki bezcielesna dusza może porozumiewać się z innymi, lecz tej szamańskiej sztuczki nigdy nie poznałam. Zdumiał mnie także fakt, że dzika lamia potrafi mówić. Sugerowało to, że zaczyna powolną przemianę w postać „udomowioną", niemal ludzką; wówczas jedynie linia żółtozielonych łusek, biegnących wzdłuż kręgosłupa, zdradzałaby jej prawdziwą naturę. - Siostro, chyba mamy tu szpiega. Odpraw ją! Dzika lamia nie patrzyła już na mnie; przekrzywiła głowę i przymrużonymi oczami popatrzyła na drzwi. Obróciłam się, podążając za jej wzrokiem. W drzwiach stała kobieta, patrzyła wprost na mnie.

- 22 -

Przyjrzałam się jej uważnie i pojęłam, że w istocie to bardziej zwierzę niż człowiek. Druga lamia zmieniła się już do tego stopnia, że miała ręce oraz nogi i stała wyprostowana. Nadal jednak pozostawała potworem i potrzebowała jeszcze czasu, by dokończyć przemiany. Dychała ciężko, niczym drapieżnik gotów do skoku, ręce miała zbyt długie, sięgające dobrze poniżej kolan. W spoglądających z dzikiej twarzy oczach ujrzałam inteligencję, mocne kości policzkowe zdradzały zaczątki urody. Wykrzyknęła tylko jedno słowo: Avaunt! - ciskając je ku mnie z namacalną mocą. Było to słowo z pradawnej mowy; zaklęcie. To samo można wyrazić mrocznym zaklęciem Precz. Przeganiała mnie i w postaci duchowej brakło mi mocy, żeby stawić opór. Poczułam, jak niewidzialna nić, wiążąca mnie z umierającym ciałem, napina się i szarpie, ściągając mnie z blanków. Wcześniej jednak zobaczyłam coś jeszcze. Druga lamia trzymała w lewej dłoni oprawną w skórę księgę. Czyżby zabrała ją ze skrzyni matki Toma? I nagle leciałam ponad Wronim Lasem, ściągana ku chacie. Wszystko wokół rozmazało się, z łoskotem wylądowałam wprost we własnym ciele i znów poczułam ból. Próbowałam otworzyć oczy, byłam jednak zbyt zmęczona. Potem usłyszałam kolejny łoskot i pojęłam, że to moje serce. Biło powoli, z wysiłkiem; miałam wrażenie, że zaraz się zatrzyma, znużone pompowaniem krwi krążącej po umierającym ciele. Moje życie wiedźmy zabójczyni dobiegło końca. Dobrze jednak wyszkoliłam Thorne. Pozostał ktoś, kto zajmie moje miejsce. Zamknęłam oczy i osunęłam się w głęboką ciemność, przyjmując śmierć. To już koniec, nic więcej nie mogłam zrobić.

Rozdział 6. Szafot lamii.

Wieża Malkinów to mroczny duchowy dom naszego klanu. Wiele z nas opłakuje jej utratę, ja jednak o to nie dbam, bo każde miejsce, w którym walczę, jest dla mnie domem. Moje noże też mają dom - w sercach moich wrogów.

Nie była to jednak chwila mojej śmierci. Ocknęłam się i poczułam, że Agnes obmywa moje czoło. Uśmiechając się, pomogła mi usiąść i podparła plecy poduszkami. - Bardzo mocno spałam - rzekłam. - Owszem - leżałaś w śpiączce prawie trzy dni. - Jestem uleczona? - spytałam. Czułam się słaba, kręciło mi się w głowie, ale gorączka minęła i znów oddychałam normalnie. Umysł miałam ostry, sprawny i czujny. Uśmiech zniknął z jej twarzy. - Nie jestem pewna, czy „uleczona" to właściwe określenie. Po wielu próbach i błędach w końcu znalazłam antidotum, które ocaliło cię od śmierci. Nie mam jednak pewności, czy w pełni odzyskasz zdrowie. - Co to dokładnie znaczy? - spytałam ostro. Nagle dosłyszałam gniew i wrogość w moim głosie. Wybacz - dodałam - dziękuję, że uratowałaś mi życie.

- 23 -

Agnes przytaknęła. - Zrobiłam, co w mojej mocy - podjęła - lecz czasami, choć usuwamy truciznę z ciała, pozostają wyrządzone przez nią szkody. Możesz cierpieć na trwałe osłabienie. Jad mógł uszkodzić płuca, serce bądź inne narządy wewnętrzne. Czasami uszkodzenia są trwałe; mogą pojawiać się okresy choroby, poza tym jednak ofiara czuje się dobrze. Odetchnęłam głęboko, starając się przyswoić to, co mówiła Agnes. Znaczenie tych słów było jasne. W pracy wiedźmy zabójczyni musiałam polegać na własnej sile i sprawności fizycznej. Bez tego będę narażona na ataki, które wcześniej by mi nie zagrażały. - Uważasz zatem, że zostałam trwale okaleczona? Agnes westchnęła. Widziałam, że bardzo starannie dobiera słowa. - Myślę, że to prawdopodobne. Nigdy nie widziałam, by ktoś tak bardzo jak ty ucierpiał od trucizny i w pełni doszedł do siebie. Skinęłam głową. - Dziękuję ci za szczerość. Pozostaje mi tylko liczyć, że ja będę pierwsza. Z całą pewnością postaram się odzyskać dawną sprawność. A teraz powiedz - gdzie jest Thorne? Ufam, że głowa nadal pozostaje bezpieczna w jej rękach? - Jest bezpieczna. Teraz leży w swojej izbie, śpi, lewą ręką ściskając worek, jak zawsze. Lecz poza tymi czterema ścianami kryją się zagrożenia. Nie możecie zostać tu zbyt długo. Czarownice kierujące kreczem zażądały prawa wejścia do Pendle, ale im odmówiono. Jednakże niektórzy je wspierają i doszło już do potyczek między rywalizującymi grupami. Zbliża się wielka bitwa; jeśli przeciwnicy Złego przegrają, krecz przybędzie tu po ciebie. Skinęłam głową. - Lepiej zatem, bym odeszła jak najszybciej. - Dokąd pójdziesz? - Do Wieży Malkinów, gdzie nawet krecz nie zdoła mnie dosięgnąć. Kiedy głowa Złego znajdzie się za tymi murami, będzie bezpieczna, poza zasięgiem wrogów. - A co z tymi, które jej strzegą? - W razie konieczności rozprawimy się z nimi. - Zabierzesz ze sobą Thorne? - Tak. To ledwie dziewczyna, niechętnie narażam ją na takie niebezpieczeństwo, lecz jaki mam wybór? Zawartość tego worka jest najważniejsza. Poza tym być może lamie mnie wpuszczą. Ostatecznie jestem ich sojuszniczką. - Będziesz musiała je o tym przekonać. Dzikie lamie kierują się własnymi zasadami i nie zawsze myślą logicznie. - Sytuacja uległa zmianie. Jedna z nich jest bliższa ludzkiej niż dzikiej postaci. Druga, choć wciąż lata, może już mówić. Obie odmieniają postać na udomowioną. - Skąd to wiesz? - spytała Agnes. - Widziałam lamię krążącą wokół wieży, nie zdołałam jednak przeniknąć jej osłony. Wzniosły potężne magiczne bariery. Nie odpowiedziałam. Wiedźma strzeże własnych sekretów, nigdy nie zdradza innym więcej, niż to konieczne. Bez wątpienia Agnes także miała własne tajemnice. Spuściłam nogi z łóżka, Agnes pomogła mi wstać. Choć chwiejnie, zdołałam bez pomocy podejść do drzwi frontowych. Usiadłam na stołku przy kominku, Agnes przyrządziła rosół. Po paru minutach Thorne wyłoniła się z izby, trzymając w dłoniach skórzany worek. Na mój widok otworzyła ze zdumienia usta, potem uśmiechnęła się i usiadła na podłodze u mych stóp. - Dobrze cię widzieć całą i zdrową - rzekła. - Ależ nie, dziecko. W tej chwili mam zaledwie dość sił, by usiedzieć na tym stołku. Lecz owszem, śmierć będzie musiała przyjść do mnie kiedy indziej. - Kiedy wlejesz go w siebie, poczujesz się lepiej. - Agnes wręczyła mi miskę bulionu. - Uważam jednak, że musisz spędzić tu jeszcze co najmniej dzień, nim gdziekolwiek wyruszysz. Przytaknęłam. Miała rację. Choć rozpaczliwie pragnęłam dotrzeć do schronienia w Wieży Malkinów, niemądrze byłoby podjąć tę próbę w mym obecnym stanie. ***

- 24 -

Następnego wieczoru, raz jeszcze podziękowawszy Agnes, pożegnałyśmy się i poprowadziłam Thorne do Wieży Malkinów. Szłyśmy powoli, bo nadal czułam się słabo, lecz oddychałam już swobodnie i nie doskwierał mi ból. Wkrótce zostawiłyśmy daleko za sobą wioskę Roughlee, w oddali widziałyśmy Wroni Las. Nie tam jednak zmierzałyśmy - a przynajmniej nie od razu. Naszym pierwszym celem było wejście do tunelu, wiodącego do lochów wieży. Kiedyś znała je tylko przywódczyni klanu, obecnie wiedziało o nim całe Pendle, lecz obecność lamii utrzymywała z daleka nawet najpotężniejsze czarownice. Wkrótce znalazłyśmy się w zagajniku, okalającym dawny cmentarz. Nagrobki pochylały się pod dziwacznymi kątami, w ziemi ziały zdradzieckie jamy, ukryte w poszyciu - puste groby, z których usunięto ciała. Przed nami, skąpana w jasnych promieniach księżyca, wznosiła się ruina grobowca; korzenie młodego jawora przebiły sklepienie, cień drzewa padał na dach i wejście. Z kieszeni na udzie wyciągnęłam małą świeczkę z czarnego wosku, wymamrotałam zaklęcie i na końcu knota zamigotał płomyk. Thorne uczyniła podobnie; poprowadziłam ją do wnętrza mauzoleum, przeciskając się przez gęste zasłony pajęczyn. Na podłodze leżały ludzkie kości, wyrzucone z miejsca ostatniego spoczynku przez tych, którzy dostali się do tunelu; nad nimi, na sześciu kamiennych półkach, spoczywały szczątki umarłych - niegdyś członków bogatej rodziny. Teraz współdzieliły wygody i bogactwa śmierci. Wczołgałam się na najniższą półkę, przeciskając między płytami i znalazłam w tunelu. Pachniało w nim wilgotną ziemią, sklepienie było bardzo niskie, zmuszając mnie do pełznięcia na czworakach. Zerknęłam przez ramię, Thorne uśmiechnęła się szeroko. Od dawna pragnęła zwiedzić te tunele i dotrzeć do wieży. Teraz jej życzenie miało się spełnić. Oby tylko koszt nie okazał się zbyt wysoki. Przez długie minuty powoli skradałyśmy się naprzód. Szło nam ciężko, bo musiałam popychać przed sobą skórzany worek i unosić świeczkę, w końcu jednak znalazłyśmy się w komorze o ścianach z ubitej ziemi. Naprzeciwko nas otwierał się wylot kolejnego tunelu, tym razem znacznie większego, o sklepieniu wspartym na podporach. - Czy chcesz, żebym teraz poszła przodem i poniosła worek? - spytała Thorne. - Ależ proszę, dziecko, idź pierwsza. Worek jednak to moje brzemię. Moja towarzyszka wystąpiła naprzód, powęszyła, wypatrując zagrożenia, a potem skinęła szybko głową i ruszyła naprzód. Bez wahania podążyłam za nią. Ufałam jej ocenie, a w chwili obecnej była zapewne sprawniejsza, silniejsza i bardziej wyczulona na niebezpieczeństwo. Po jakimś czasie dotarłyśmy do sadzawki, pełnej stęchłej wody barwy błota. Mieszkał w niej niegdyś mroczny stwór, utopiec, stworzony przez krąg Malkinów, aby strzegł tunelu. Utopiec to wielkie, napuchnięte ciało utopionego marynarza; ożywia je dusza, uwięziona w nim wolą stwórców. Podobny stwór zazwyczaj bywa ślepy, bo zanim ciało zostanie wyciągnięte z wody, ryby zwykle zdążą wyjeść mu oczy. Ukrywa się pod powierzchnią i wyczuwszy nadejście intruza, sięga, chwytając ofiarę za kostki, a potem wciąga ją do wody i topi. Utopce są silne i niebezpieczne, ten jednak zginął, zabity przez jedną z lamii, która rozdarła go na strzępy. Teraz pozostał po nim jedynie słaby smród zgnilizny i śmierci. Ostrożnie wędrowałyśmy okalającą staw wąską, śliską ścieżką i dalej, w głąb tunelu. Nadal nie wyczuwałyśmy niebezpieczeństwa, choć lamie mogły kryć się gdzieś przed nami, poza zasięgiem węszenia. Mogłam użyć kości z naszyjnika, aby to zbadać, uznałam jednak, że lepiej nie naruszać i tak niewielkich zapasów magii. W końcu dotarłyśmy do solidnych drewnianych drzwi, osadzonych w kamieniu i zwisających luźno na zawiasach. To było wejście do lochu. W dniach, kiedy żył tu klan Malkinów, pozostawało zamknięte na klucz. Thorne znów powęszyła, po czym przekroczyła próg i znalazłyśmy się w mrocznym, wilgotnym korytarzu. Po obu stronach ciągnęły się cele. Z sufitu ściekała woda, nasze kroki odbijały się echem od mokrych kamiennych płyt. Wszystkie drzwi stały otworem, wewnątrz nie pozostał żaden żywy więzień, lecz w migotliwym blasku świec ujrzałyśmy ludzkie kości, części szkieletów, odziane w przegniłe szmaty, wciąż przykute do ścian. Wielu brakowało kończyn, odgryzionych i odciągniętych w kąt przez stada szczurów, które niegdyś nawiedzały lochy. Teraz nie było po nich śladu i wkrótce odkryłam dlaczego. Po chwili znalazłyśmy się w dużej okrągłej komnacie o wysokim sklepieniu, kamienne stopnie biegły ku poszarpanej dziurze. Niegdyś mieściła się tam klapa, dająca dostęp do piętra wyżej, lecz lamie

- 25 -

powiększyły otwór, by zapewnić sobie łatwy dostęp. Mój wzrok szybko powędrował od niej do kręgu pięciu kamiennych filarów. Każdy obwieszono kajdanami i łańcuchami - to tu torturowano więźniów. Najdalszy filar - ten obok drewnianego stołu, pełnego narzędzi, takich jak noże i cęgi - wyglądał jednak inaczej. U jego stóp stał duży drewniany kubeł, do którego ściekała krew. Z mroku w górze zwisało trzynaście łańcuchów, każdy kończył się na różnej wysokości i na każdym wisiało martwe zwierzę. Były tam szczury, króliki, zające, tłusty borsuk, pustułka oraz czarno-biały kot. Większość nie żyła i ich krew już dawno ściekła do kubła. Lecz dwa, wielkie szare szczury o długich wąsikach, nadal poruszały się, gdy krew spływała z nich kropla za kroplą. - Czemu lamie zrobiły coś takiego? - wyszeptała Thorne, patrząc okrągłymi oczami. - To jest szafot lamii... Nikt nie wie, do czego naprawdę służy. Niektórzy sądzą, że to ostrzeżenie, być może ma inne znaczenie. Bez wątpienia w wiadrze w końcu zbiera się dość krwi, by im się to opłaciło - odparłam. - Ale lamie potrafią upolować i zabić znacznie większą zdobycz - na przykład owcę. Może po prostu lubią smak małych stworzeń? Niektóre wiedźmy z Pendle wolą krew szczurzą od ludzkiej. Jeśli jednak tak, czemu akurat trzynaście łańcuchów? To sugeruje jakiś rytuał. Być może to rodzaj magii lamii - zastanawiałam się głośno. Wpatrzone w upiorny obraz, nagle obie wyczułyśmy niebezpieczeństwo i uniosłyśmy wzrok ku dziurze w suficie. Powęszyłam szybko. - Lamia - ta skrzydlata! - ostrzegłam. W sekundę później z góry opadło ku nam coś wielkiego. Spadało szybko, przyciskając skrzydła do ciała, niczym jastrząb nurkujący ku ofierze.

Rozdział 7. Przyrzeknij mi.

Po co zabijać słabych, skoro można walczyć z silnymi? Po co kłamać, kiedy można mówić prawdę? Wiedźma zabójczyni musi mieć swój honor i zawsze dotrzymywać słowa.

W ostatniej chwili lamia rozpostarła szeroko skrzydła, poszybowała, oddalając się od ściany, i zaczęła okrążać komnatę. Potem znów opadła ku nam. Thorne dobyła noża. Pokręciłam głową. - Nie bądź głupia! - zawołałam, chwytając ją za rękę i ciągnąc w stronę wąskiego korytarza. Tam miałybyśmy większe szanse niż w obszernej sali, gdzie lamia mogła atakować z góry. Przypomniałam sobie, jak moje klingi odbiły się od jej łusek w czasie bitwy na Wzgórzu Pendle. Szybko dotarłyśmy do wylotu korytarza. Lamia wylądowała pośrodku komnaty i pomknęła ku nam na czterech nogach. Ta odmiana skrzydlatej lamii, zwana wengirą, występuje stosunkowo rzadko, lecz jest niezwykle niebezpieczna. Łatwiej byłoby negocjować niż walczyć, wiedziałam jednak, że w razie potrzeby zabiję ją. Zatrzymała się niecałe sześć stóp od nas i stanęła na uniesionych tylnych łapach, groźnym gestem wyciągając ku nam przednie. Wiedziałam, że podobne stwory poruszają się bardzo szybko. Za

- 26 -

sekundę mogła na nas skoczyć. Odłożyłam zatem worek, zasłoniłam sobą Thorne i dobyłam długiej klingi. Zamiast jednak nas zaatakować, lamia przemówiła: - Kim jesteś, wiedźmo? To głupota z twojej strony po raz drugi wkraczać do naszej siedziby! Thorne spojrzała na mnie ze zdumieniem. Nie wspominałam jej, że wcześniej odwiedziłam wieżę w postaci duchowej. - Jestem Grimalkin, zabójczyni mego klanu, dawnych właścicieli tej wieży. Przybywam w pokoju. Jestem sojuszniczką Thomasa Warda, a zatem waszą także. Walczymy ze Złym: to nasz wspólny wróg. - A co to za dziecko, które kuli ci się za plecami? Thorne wystąpiła naprzód i wycelowała nożem w lamię. - Nazywam się Thorne, służę Grimalkin. Jej wola to moja wola. Jej wrogowie to moi wrogowie, sojusznicy - moimi sojusznikami. Nie kulę się przed nikim i niczego się nie boję! - Odważne słowa, dziecko. Lecz sama odwaga nie ochroni cię przed moimi szponami i zębami. - Nie groziłabyś nam, gdybyś wiedziała, kim naprawdę jest Grimalkin - warknęła Thorne. - To największa zabójczyni Malkinów, jaka kiedykolwiek żyła. Nikt z klanu nie śmie rzucić jej wyzwania. Niektórzy wrogowie konali ze strachu w łóżkach, słysząc, że na nich poluje. - Doszły mnie już słuchy o jej niezwykłej reputacji - odparła lamia. - Ale sama przeżyłam wiele stuleci i opowieść o moich czynach pozbawiłaby tchu tysiąc minstrelów. Co was sprowadza do tej wieży? - Szukamy chwilowego schronienia - odparłam. - Wrogowie nas ścigają. Nie boimy się jednak o siebie, a o to, że nasze brzemię mogłoby wpaść w ich ręce - uniosłam worek. - W środku tkwi odrąbana głowa Złego. Przebiłam jego ciało i pogrzebałam w jamie za morzem, daleko stąd. Nasi wrogowie pragną połączyć obie części jego ciała i przywrócić mu siłę. Tom Ward szuka sposobu, który pozwoli nam zniszczyć go raz na zawsze, potrzebujemy jednak czasu, by zdążył tego dokonać. Głowa musi pozostać bezpieczna. Lamia na moment przymknęła oczy, jakby zamyślona. Potem przytaknęła powoli i wskazała szponiastym palcem dziurę w suficie. - Wyczułyśmy uwięzienie Złego i jego ból. Wszyscy słudzy Mroku poczuli to w chwili, gdy się stało. Chciałabym zobaczyć tę głowę, podobnie moja siostra. Chodźcie za mną do wieży. To rzekłszy, wyskoczyła w powietrze i poszybowała w górę. Chwilę później zniknęła w dziurze. - To może być podstęp - mruknęła Thorne. - Kiedy znajdziemy się na otwartej przestrzeni, znów może zaatakować. Skinęłam głową. - Musimy jednak podjąć ryzyko. Uniosłam worek i świecę, minęłam dwie najbliższe kolumny i rozpoczęłam wspinaczkę po kręconych schodach. Przecisnąwszy się przez nierówną dziurę w sklepieniu, ujrzałyśmy wielką podziemną podstawę wieży w kształcie walca. Nie zauważyłam ani śladu lamii. Z góry kapała woda, bez wątpienia przesiąkająca między kamieniami fosy. Ostrożnie ruszyłyśmy dalej wąskimi, krętymi schodami, śliskimi i zdradzieckimi. Po lewej miałyśmy szyb; upadek oznaczałby pewną śmierć, po prawej zakrzywioną ścianę, w równych odstępach osadzono w niej drzwi, za którymi kryły się ciemne wilgotne cele dla więźniów. Zaglądałam do wszystkich, okazały się jednak zupełnie puste. Nie było w nich nawet kości. W końcu dotarłyśmy do niegdysiejszej głównej klapy; ona także zamieniła się w poszarpaną dziurę w kamieniach, by ułatwić przejście lamiom. Za dziurą krył się magazyn. Powiodłam wzrokiem po rzędach worków gnijących ziemniaków i cuchnącym, oślizgłym stosie czegoś, co kiedyś było rzepą. Kiedy odwiedziłam wieżę w postaci duchowej, nie czułam smrodu, teraz jednak porażał, jeszcze gorszy niż wówczas, gdy mieszkał tu krąg Malkinów. Za drzwiami wiodącymi do rozległej sali migotała pochodnia. Unosząc świecę, przekroczyłyśmy próg. Skrzydlata lamia przysiadła na zamkniętej skrzyni; na stołku obok siedziała jej siostra, w dłoni trzymająca książkę. Pochodnia osadzona w uchwycie na ścianie oświetlała lewe części ciał obu czarownic; ich długie cienie sięgały niemal do muru. Większość sali spowijała ciemność.

- 27 -

- Oto nasi goście, siostro - wychrypiała skrzydlata lamia. - Ta młoda nazywa się Thorne. Wyższa, ze śmiercią w oczach i okrutnymi ustami, to Grimalkin, wiedźma zabójczyni. Czarownica na stołku spróbowała powitać nas uśmiechem, zdołała jednak tylko wykrzywić twarz w grymasie. Zęby miała nieco zbyt długie, by mieściły się w ustach, oddychała głośno. Kiedy jednak przemówiła, jej głos zabrzmiał miękko, nie ochryple. - Nazywam się Slake - oznajmiła. - Moja siostra to Wynde, na pamiątkę naszej matki. Zdaje się, że macie nam coś do pokazania. Położyłam na posadzce skórzany worek i rozwiązałam go. Potem powoli wyciągnęłam głowę Złego i uniosłam za rogi, zwróconą twarzą do lamii. Na jej widok obie uśmiechnęły się groteskowo. - Zielone jabłko to sprytny sposób uciszenia go - zauważyła z aprobatą Slake. - Podoba mi się, jak owinęłaś je cierniami - dodała Wynde. - Ale dlaczego po prostu nie zniszczyłaś głowy? - chciała wiedzieć Slake. - Mogłybyśmy ugotować ją w kotle i zjeść. - Lepiej na surowo - wychrypiała Wynde, trzepocząc skrzydłami, jej zwierzęcą twarz rozjaśniło nagłe podniecenie. - Ja wezmę język, siostro. Ty możesz zjeść oczy! - Już wcześniej zastanawiałam się, czy nie zniszczyć głowy, ale nie odważyłabym się - przerwałam im. - Kto wie, co by się wówczas stało? Jakie byłyby konsekwencje? Nie jest to zwykła czarownica, którą można odesłać w Mrok na zawsze, po prostu zjadając jej ciało. Mamy do czynienia z uosobieniem Mroku, diabłem we własnej osobie. Pożerając głowę, mogłybyśmy go uwolnić. Zły umie zmieniać kształt, wedle woli rosnąć i maleć. Na swobodzie dysponuje straszliwymi mocami - części zapewne wciąż nie znamy. Przebiłam jego ciało srebrnymi włóczniami, został zatem uwięziony i pozbawiony mocy. Bezpieczniej zachować głowę osobno, by sługi nie mogły wyciągnąć włóczni i go ożywić. - Masz rację - przyznała Slake. - Głupio byłoby ryzykować, gdy gra toczy się o tak wysoką stawkę. Bardzo kochałyśmy naszą nieżyjącą siostrę i przyrzekłyśmy chronić jej syna, Thomasa Warda, o którym wspominałaś. Powiedz mi jednak - czy jest już bliższy odkrycia pewnego sposobu zniszczenia Złego? Pokręciłam głową. - Nadal szuka odpowiedzi. Zastanawiał się, czy w tej skrzyni kryje się coś, co mogłoby mu pomóc. Slake uśmiechnęła się, wyszczerzając zęby i postukała palcem w trzymaną w dłoni książkę. - W tym samym celu przeglądałam skrzynię - aby na zawsze wyeliminować Złego. Jak dotąd niczego nie znalazłam. Może podczas pobytu tutaj zechcecie nam pomóc? Uśmiechnęłam się i przytaknęłam. Lamie właśnie zaoferowały nam schronienie. - Chętnie pomogę - rzekłam. - Lecz bez wątpienia za murami wkrótce pojawią się wrogowie. - Niech sobie przychodzą i wkraczają na moje tereny łowieckie poza murami wieży - wtrąciła Wynde. - Czeka mnie świetna zabawa - najlepsze łowy od wielu lat. *** Tego wieczoru zjadłyśmy z Thorne do syta. Wynde, skrzydlata lamia, złapała kolejną owcę i upuściła ją dla nas na blanki - już wcześniej wysączyła z niej krew. Zarżnęłam zwierzę i zaniosłam do środka najsoczystsze kawałki, by upiec na rożnie. Wentylacja w komnacie była kiepska i dym rozszedł się dookoła. Nie przeszkadzał mi jednak: piekące oczy przywiodły na myśl szczęśliwe czasy dzieciństwa, gdy przez wiele godzin patrzyłam, jak służba kręgu szykuje i przyrządza posiłki. - Kim był pierwszy człowiek, którego zabiłaś? - spytała Thorne, gdy zajadałyśmy późną wieczerzę. - Przecież już to wiesz, dziecko. Opowiadałam ci wcześniej tę historię - wiele razy. - No to opowiedz jeszcze raz, proszę. Nigdy mnie nie nudzi. Jak mogłam odmówić? Bez pomocy Thorne leżałabym martwa na zachód od Pendle. Zaczęłam zatem opowieść. - Po tym, co Zły zrobił memu dziecku, pragnęłam go zranić i wiedziałam, gdzie go znajdę. W owym czasie upodobał sobie klan Deane'ów, toteż w wigilię Wszystkich Świętych zlekceważyłam świętujących Malkinków i ruszyłam do Roughlee, wioski tego klanu.

- 28 -

Przybyłam o zmierzchu i ukryłam się w niewielkim zagajniku, z którego roztaczał się widok na miejsce ich sabatów. Nie obawiałam się, że mnie wykryją: wiedziałam, że będą podniecone, zaprzątnięte przygotowaniami, a poza tym osłoniłam się najsilniejszym znanym mi zaklęciem. Łącząc magię, czarownice Deane'ów z głośnym trzaskiem rozpaliły ognisko. A potem krąg, trzynaście najpotężniejszych wiedźm, ustawił się wokół ognia; ich słabsze siostry czekały nieco dalej. W chwili, gdy dotarł do mnie smród płonących kości, czarownice Deane'ów zaczęły przeklinać swoich wrogów, zsyłając śmierć i zniszczenie na wszystkich, których wymieniły. Ludzie słabi i starsi bądź nieostrożne wiedźmy mogą paść ofiarą podobnych klątw, w większości jednak to strata czasu, bo wszystkie czarownice potrafią się bronić przed podobną mroczną magią. Wkrótce ogień się zmienił: żółte i pomarańczowe płomienie przybrały barwę jaskrawej czerwieni pierwszy znak, że wkrótce przybędzie Zły. Usłyszałam pełne wyczekiwania westchnienia zebranych i skupiłam całą swą uwagę na ogniu, wśród którego zaczął się materializować. Choć Zły potrafi stawać się większy bądź mniejszy, tym razem przybrał postać pełną złowieszczego majestatu, by wywrzeć wrażenie na swych wyznawczyniach. Stał pośrodku ogniska, płomienie lizały mu kolana - wysoka, barczysta postać, trzy razy większa od przeciętnego mężczyzny, o długim giętkim ogonie i zakrzywionych baranich rogach. Ciało porastały gęste czarne kudły i ujrzałam, jak wiedźmy z kręgu sięgają przez płomienie, pragnąc dotknąć mrocznego pana. - Jak się czułaś? - spytała podniecona Thorne. - Denerwowałaś się, choć trochę bałaś? Ja z pewnością bym się bała! Teraz mówisz, że niczego się nie lękasz, ale wtedy byłaś młoda, miałaś najwyżej siedemnaście lat i zamierzałaś zaatakować Złego na oczach wrogiego klanu. - Z całą pewnością się denerwowałam, dziecko, ale też przepełniało mnie podniecenie i gniew. Jeśli towarzyszył mi strach, to ukryty tak głęboko pod innymi emocjami, że sama go nie wyczuwałam. Wiedziałam, że diabeł nie pozostanie długo wśród płomieni. Musiałam uderzyć natychmiast! Porzuciłam zatem kryjówkę pośród drzew i puściłam się biegiem prosto ku ognisku. Wypadłam z ciemności, w obu dłoniach dzierżąc klingi; trzecią ściskałam w zębach. Nienawidziłam Złego i byłam gotowa na śmierć, porażona jego mocą bądź rozszarpana na strzępy przez Deane'ów. Posłałam ku niemu myśli, wytężając wolę. Choć dysponowałam mocą odegnania go, tym razem uczyniłam coś przeciwnego: nakazałam mu zostać. Wbiegłam w lukę pomiędzy wiedźmami na skraju zgromadzenia. W miarę jak tłum się zacieśniał, zaczęłam odpychać najbliższe łokciami i ramionami; widziałam zwracające się ku mnie gniewne, zaskoczone twarze. W końcu dotarłam do kręgu i cisnęłam pierwszym sztyletem. Trafił Złego w pierś, wbijając się po rękojeść. Zły wrzasnął przeciągle i głośno. Boleśnie go zraniłam i jego krzyk cierpienia brzmiał w moich uszach niczym muzyka. On jednak obrócił się w płomieniach, toteż następne dwa noże, mimo że utkwiły głęboko w jego ciele, nie do końca dotarły do planowanego celu. Przez moment patrzył wprost na mnie, widziałam jego pionowe czerwone źrenice. Nie dysponowałam niczym, czym mogłabym się obronić przed mocą, jaką władał. Co gorsza, wiedziałam, że po śmierci znajdzie mnie, na wieki poddając moją duszę męczarniom. Teraz w myślach kazałam mu odejść. Zastanawiałam się, czy to uczyni, czy też najpierw mnie zniszczy? On jednak po prostu zniknął, zabierając ze sobą płomienie, tak że wokół zapadła nieprzenikniona ciemność. Zakaz okazał się prawdziwy. Nosiłam jego dziecko, toteż nie mógł pozostawać w mojej obecności, chyba że sama sobie tego życzyłam. Wokół mnie wybuchł zamęt, wrzaski wściekłości i strachu; wiedźmy uganiały się we wszystkie strony. W ciemności wyśliznęłam się z tłumu i uciekłam. Oczywiście wiedziałam, że poślą za mną zabójczynie. Oznaczało to, że będę musiała zabić albo zginąć. Biegłam na północ, poza Wzgórze Pendle, potem skręciłam na zachód, w kierunku odległego morza, nadal pędząc ile sił w nogach. Wiedziałam dokładnie, dokąd zmierzam, z góry zaplanowałam całą trasę: stawię czoło przeciwnikom na równinach na wschód od ujścia rzeki Wyre. Spowiłam się w płaszcz mrocznej magii, lecz zdawałam sobie sprawę, że nie starczy mi mocy, by ukryć się przed wszystkimi, którzy za mną podążą. Niektóre czarownice dysponują szczególną siłą, pozwalającą przeniknąć podobne maskowanie. Musiałam zatem podjąć walkę w miejscu, gdzie mogłabym zyskać przewagę. W okolicy tej leżą trzy wioski, ułożone w jednej linii, biegnącej mniej więcej z południa na północ, i połączone wąskim traktem, czasami nieprzejezdnym z powodu przypływów. Ze wszystkich stron ciągną się bagniste moczary. Podczas przypływu do rzeki wpada morska woda, okalają ją rozległe słone bagniska, a na północny wschód od Staumin, na morskim brzegu sterczy wzgórze Arm, niewielkie suche wzniesienie pośród kęp traw i zdradzieckich kanalików, które wypełniały się słoną wodą, chwytając w pułapkę nieostrożnych podróżnych.

- 29 -

Po jednej stronie płynie rzeka, po drugiej rozciągają się bagna i nikt nie może ich przebyć, nie będąc widzianym. Każda wiedźma, która zapuszcza się w te okolice, cierpi nieznośny ból, ja jednak zacisnęłam tylko zęby i dotarłam na wzgórze, po czym zaczęłam czekać na prześladowczynie, wiedząc, że będzie ich więcej niż jedna. W oczach klanu Deane'ów popełniłam straszliwą zbrodnię. Wiedziałam, że jeśli mnie schwytają, umrę powoli, w wielkich męczarniach. Pierwsza nieprzyjaciółka zjawiła się o zmierzchu, powoli wędrując po trawiastych bagnach. Jako czarownica dysponuję wieloma umiejętnościami i talentami. Jeden z nich okazał się teraz bardzo użyteczny. To dar, który ze mną dzielisz, Thorne. Gdy zbliża się nieprzyjaciel, natychmiast wiem, ile jest wart: znam jego siłę i zdolności walki. Czarownica wędrująca ku mnie była niezła, ale nie należała do pierwszej ligi. Bez wątpienia talenty tropicielskie i zdolność przenikania magicznej zasłony doprowadziły ją do mnie jako pierwszą. Zaczekałam, aż się zbliży, a potem pokazałam się jej. Stałam na owym niewielkim pagórku, wyraźnie widoczna na tle gasnących czerwonych lun zachodniego nieba. Wiedźma puściła się ku mnie, w obu dłoniach ściskała noże. Nie uskakiwała, nawet nie próbowała uniknąć trafienia. Nadeszła decydująca chwila: ona albo ja. Jedna z nas musiała zginąć. Wyciągnęłam zatem zza pasa ulubiony nóż do rzucania i cisnęłam w nią. Nie chybiłam. Klinga trafiła ją w gardło. Czarownica wydała cichy gulgot, osunęła się na kolana i runęła twarzą w trawę. Tak, dziecko, była pierwszym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek zabiłam, i przez moment poczułam ukłucie żalu. Szybko jednak minęło, bo skupiłam się na własnym przetrwaniu. Ukryłam ciało czarownicy za wysoką kępą traw, wciskając je w błoto. Nie wycięłam jej serca. Starłyśmy się w honorowej walce i przegrała. Pewnej nocy miała powrócić z martwych i zacząć czołgać się po bagnach w poszukiwaniu ofiary. Ponieważ już mi nie zagrażała, nie zamierzałam jej tego odmawiać. - Jeżeli zginę przed tobą - wtrąciła Thorne - przyrzeknij mi, że wytniesz mi serce. Wolę odejść prosto w Mrok. Nie chcę trwać dalej jako martwa wiedźma, kręcąc się po jarze i czekając, aż odpadnie kolejny kawałek mego ciała. Skinęłam głową. - Jeśli takie jest twoje życzenie, nie odmówię. Gdybym ja jednak zginęła pierwsza, pozostaw moje serce nietknięte. Trwanie w jarze jest lepsze niż znoszenie wiecznych męczarni w Mroku z rąk Złego. Jeśli go nie zniszczymy, będzie na mnie czekał - i na ciebie także, Thorne. Jesteś pewna, że nie zmienisz zdania? Thorne pokręciła głową. - Znajdziemy sposób, by go zniszczyć i wtedy będziemy mogły bezpiecznie odejść w Mrok, gdzie nasze miejsce. Pewnego dnia odrodzę się w nowym ciele: znów zostanę wiedźmą zabójczynią i spróbuję osiągnąć jeszcze więcej niż w tym życiu! Uśmiechnęłam się. Czarownice powracają nie tylko jako mroczne, wampirze stwory. Czasami odradzają się także w zupełnie nowym ciele i żyją po raz drugi, a nawet trzeci. - A teraz proszę, dokończ historię - nalegała Thorne. - Posłały też za tobą inne, prawda? Przytaknęłam. - Tak, na nadejście kolejnych czekałam niemal trzy dni. Były dwie, nadeszły razem. Walczyłyśmy w promieniach zachodzącego słońca: pamiętam, że w jego świetle rzeka poczerwieniała niczym krew. Byłam młoda, silna i szybka, miałam jednak do czynienia z weterankami podobnych walk, dysponującymi mnóstwem sztuczek, których nie znałam. Zraniły mnie ciężko i do dziś noszę blizny pozostałe po owym spotkaniu, wiele się jednak nauczyłam. Walka trwała ponad godzinę, było groźnie, w końcu jednak zwycięstwo przypadło mnie i bagno pochłonęło ciała kolejnych dwóch czarownic klanu Deane'ów. Dopiero po trzech tygodniach odzyskałam dość sił, by móc podróżować, w owym czasie jednak klan nie przysłał kolejnych mścicielek. Ślad ostygł, mało też prawdopodobne, by ktokolwiek rozpoznał mnie owej nocy, kiedy zaatakowałam Złego. - Do dziś dnia Deane'owie nie wiedzą, że to byłaś ty, prawda? - spytała Thorne. - Zgadza się, dziecko - tylko tobie opowiadałam tę historię. Miejmy nadzieję, że nigdy się nie dowiedzą, inaczej moje dni jako wiedźmy zabójczyni byłyby policzone. Cały klan polowałby na mnie. Nigdy by nie zapomniały.

- 30 -

Rozdział 8. Co cię trapi, Agnes?

Wiedźma zabójczyni z konieczności wędruje sama. Rzadko zawiera sojusze, lecz wysoce je sobie ceni i boleśnie odczuwa ich utratę.

Wkrótce Thorne zasnęła przy palenisku. Po siostrach lamiach nie pozostał nawet ślad. Udały się w podziemia wieży - nie potrafiłam odgadnąć w jakim celu. Wdrapałam się zatem po schodach na blanki. Księżyc nie świecił i wiał porywisty wiatr; ciemne chmury przepływały po niebie z zachodu. Przeniknęłam wzrokiem ciemność, spoglądając wiedźmimi oczami na drzewa Wroniego Lasu. Widziałam wrony w gniazdach i borsuka, drzemiącego nieopodal nory, poza tym jednak nic się nie poruszało. Powęszyłam trzy razy, by mieć pewność, lecz nie wyczułam zagrożenia. Dziwne. Spodziewałam się, że wypatrzę co najmniej jednego szpiega. Zadowolona wróciłam na schody, gdy nagle w kącikach oczu rozbłysły mi światełka. Zrobiło mi się słabo, worek z głową Złego nagle wydał się bardzo ciężki. Świat wokół zawirował, o mało nie upadłam głową naprzód, zdołałam jednak osunąć się na kolana. Wszystko spowiła ciemność, serce waliło mi ciężko. Zaczęłam oddychać powoli, miarowo i w końcu odzyskałam wzrok. Kiedy chwila słabości minęła, wolno podniosłam się z ziemi. Czy były to właśnie owe skutki otrucia przez krecza, przed którymi ostrzegała mnie Agnes Sowerbutts? Gdybym dostała podobnego ataku podczas walki z wrogiem, z pewnością bym zginęła. Co za straszne osłabienie. Zawsze pokładałam ogromną wiarę we własne zdolności i umiejętność pokonania każdego wroga oraz zapanowania nad każdą sytuacją. Nagle mój świat wywrócił się do góry nogami. Nie do końca nad wszystkim panowałam. Wstrząśnięta, usiadłam u stóp schodów i jakiś czas odpoczywałam z głową opartą na kolanach. Musiałam zasnąć, bo następne, co pamiętam, to ruch lusterka w futerale. Nim jeszcze otworzyłam oczy, trzymałam je w dłoniach. W lusterku ujrzałam twarz Agnes. Przez moment sądziłam, że postrzegła to, co mnie spotkało, i chce udzielić porady, potem jednak dostrzegłam strach na jej twarzy i pojęłam, że dzieje się coś złego. Zaczęła mówić bezdźwięcznie tak szybko, że musiałam skupić się całkowicie, by odczytać ruch warg. - Na południe od Roughlee doszło do gwałtownej bitwy. Zwolennicy Złego zwyciężyli. Zaprosili do Pendle krecza i tych, którzy go stworzyli, wkrótce połączą siły, by cię zniszczyć. Nawet Wieża Malkinów nie będzie bezpieczna. Uciekaj na północ, póki jeszcze możesz! - Ale co z tobą? Co cię trapi, Agnes? - spytałam cicho. - Widzę, że wargi drżą ci ze strachu. - Idą po mnie, Grimalkin. Nie potrafię postrzec, w jakim celu. Kiedy próbuję, mimo moich mocy lustro gaśnie. Wiadomo powszechnie, że wiedźma nie może przewidzieć swojej własnej śmierci. Kiedy mój nieszczęsny mąż zginął, szalałam z rozpaczy i nigdy nie będę tak szczęśliwa, jak wtedy, gdy żyliśmy razem. Przywykłam jednak do tego życia - przynajmniej jest mi ciepło i wygodnie. Miałam nadzieję, że spędzę tak jeszcze wiele lat. Nie jestem gotowa na śmierć. - Posłuchaj, Agnes, natychmiast uciekaj ze swej chaty i skieruj się w stronę wieży. Nieważne jak powoli to zrobisz. Znajdę cię i bezpiecznie zabiorę do środka. - Już za późno! Za późno dla mnie! Słyszę, jak walą do drzwi. Na zewnątrz zebrało się wiele czarownic. Słyszę ich gniewne wrzaski! Zaraz zginę! Nagle lusterko pociemniało. Agnes znalazła się w rękach wroga i nie mogłam jej już pomóc. Wiedziałam jednak, że pomszczę Agnes i odpłacę nieprzyjaciołom po trzykroć za wszystko, co jej uczynią.

- 31 -

*** O świcie na murach opowiedziałam pozostałym o Agnes i o wszystkim, czego się dowiedziałam. Zaczynał padać deszcz, teraz czułam już zapach wrogich wiedźm, czających się wśród drzew. - Dlaczego ruszyli wprost do domku Agnes, by ją schwytać? - spytała Thorne. - Mimo iż Agnes trzymała się na uboczu, wiedziano powszechnie, że nie popiera Złego. Deane'owie jednak mogli najpierw pochwycić innych, czynnie działających w tej sprawie. Podejrzewam, iż posłużyli się widzącą i powiązali ją ze mną. Może wiedzą, że odwiedziłyśmy jej chatę i że mi pomogła. Jeśli tak, dowiedzą się też o tobie. Thorne wzruszyła ramionami. - To i tak była tylko kwestia czasu. Nie da się wiecznie skrywać sekretu - a z pewnością nie wśród czarownic. Ale przecież możemy coś zrobić? - nalegała. - Wiele zawdzięczamy Agnes. Przez ostatnie cztery lata była dla mnie jak babcia - i prawdziwa przyjaciółka. Musimy jej pomóc. Nie zniosę myśli, że jest sama, przerażona, w okrutnych rękach bezlitosnych wrogów! Jak możemy na to pozwolić? Pokręciłam głową. - Będzie ich zbyt wiele. I możliwe, że Agnes już nie żyje. Przykro mi z jej powodu - była także moją przyjaciółką - przede wszystkim jednak musimy chronić głowę Złego przed wpadnięciem w ich łapy. To nasze główne zmartwienie. - Ale Agnes też jest naszym zmartwieniem! Tak wiele jej zawdzięczamy. Nie mogę uwierzyć, że pozwolisz, by zginęła. Jesteś Grimalkin! Nie zapominaj o tym. A może trucizna krecza tak bardzo cię zmieniła? - Zamilcz! - poleciłam. - Owszem, jesteśmy jej wiele winne, ale mamy ważniejszy cel. Bądź mi posłuszna, inaczej przestanę cię szkolić. - Wkrótce nadejdzie czas, kiedy nauczysz mnie już wszystkiego! Uśmiechnęłam się drwiąco, wyszczerzając zęby. Czasami Thorne tak bardzo się nakręcała, że eksplodowała wściekłością. Taką miała naturę, musiała jednak nauczyć się dyscypliny i pamiętać, gdzie jej miejsce. W tym momencie zaatakowała. Skoczyła na równe nogi i kopnęła mnie w lewe ramię. Chwyciłam ją za stopę i przekręciłam, tak że runęła ciężko na ziemię. Zerwała się jednak w mgnieniu oka. Przeturlalyśmy się po kamiennych płytach, Thorne walczyła niczym dzika kotka, drapiąc i gryząc. Odczekałam kilka chwil, by wyładowała gniew i napięcie, a potem zakończyłam tę bzdurę. Wbiłam mocno palce w oba jej nozdrza i dźwignęłam ją z ziemi. Nie zwalniając uchwytu, rzuciłam Thorne mocno o mur wieży obok stopni, tak że głośno wypuściła powietrze. Przekręciłam jej głowę na bok, otworzyłam szeroko usta, gotowa ugryźć ją w gardło. Nie zamierzałam ciężko jej zranić, lecz odrobina bólu będzie stosowną nauczką. W ostatniej możliwej chwili Thorne trzy razy uderzyła stopą o ścianę. To był znak, że się poddaje, więc ją wypuściłam. Stała tam chwiejąc się, blada, z lewego nozdrza ściekała jej krew zmieszana ze śluzem. Lecz jak zwykle po podobnym starciu oczy jej lśniły. Wpatrywałyśmy się w siebie i w końcu po paru sekundach kąciki jej ust uniosły się w uśmiechu. Pozdrowiłam ją skinieniem głowy i znów usiadłam. Obie lamie wpatrywały się w nas zdumione, dla mnie jednak nie było to nic nowego. Wiele razy walczyłyśmy; stanowiło to część szkolenia Thorne. Od czasu do czasu musiałam jej przypomnieć, gdzie jest jej miejsce. Dziewczyna nie tylko bywała nieostrożna, ale czasami miała zbyt wysokie mniemanie o sobie. - Pójdę sprawdzić, co się święci - oznajmiła Wynde. Wystartowała z muru i opadła ku drzewom. Trzy razy okrążyła wieżę, a potem nabrała wysokości i pofrunęła na południe w stronę Roughlee. Czekałyśmy w milczeniu, z włosów ściekała nam woda. Kiedy Wynde wróciła dziesięć minut później, nie przyniosła dobrych wieści. Wylądowała wdzięcznie, po czym pomknęła po schodach, chroniąc się przed deszczem i przycupnęła na swej skrzyni, czekając, aż do niej dołączymy. - Co widziałaś, siostro? - spytała Slake. - Wiele czarownic zmierzających w stronę Wroniego Lasu. Wszystkie niosą broń, lecz przychodzą tu na śmierć - oznajmiła Wynde, woda spływała jej ze skrzydeł, tworząc wielką kałużę na posadzce. Zdążyłam się już zabawić.

- 32 -

Zerknęłam w dół i przekonałam się, że tylne nogi lamii pokrywają świeże plamy krwi. Jucha spłynęła też do kałuży pod skrzynią. Wynde zabiła już co najmniej jednego z naszych wrogów. Zirytowało mnie, że sama nie mogłam tego zrobić. Posiadanie skrzydeł daje wielką przewagę. - Sądzisz, że zamierzają zaatakować? Może przyjdą tunelami? - spytała Thorne. - Najpierw musiałyby dotrzeć do wejścia - odparła Wynde. - Parę z nich mogłoby się przedostać. Zagajnik wokół grobowca to niezła zasłona - wtrąciłam. - Ale z łatwością możemy bronić tunelu. Wystarczy jedna z nas, by powstrzymać napastników. Na razie nie grozi nam niebezpieczeństwo. - W takim razie zejdę teraz do tuneli - oświadczyła Slake. - Zostanę do zmroku, potem któraś z was mnie zastąpi. Przytaknęłam i lamia przecięła magazyn, znikając na schodach wiodących do dolnych części wieży. - Gdyby tylko Agnes zdołała tu dotrzeć - Thorne westchnęła. - Zastanawiam się, co ją spotkało. Nie umiem przestać myśleć o tym, co mogą jej zrobić. *** Dowiedziałyśmy się tuż przed południem. Obserwowałyśmy z murów grupę czarownic, która wymaszerowała spomiędzy drzew i ruszyła wprost ku nam. Wynde szykowała się już do startu i ataku, poprosiłam jednak, by zaczekała. - Ale dlaczego? - spytała, przygważdżając mnie spojrzeniem dzikich oczu. - Ponieważ mają ze sobą Agnes, która nadal żyje - odparłam, wskazując ręką postać na czele grupy zbliżającej się do wieży. Zerknęłam z ukosa na Thorne i dostrzegłam, że jej oczy rozszerzyły się z troski na te słowa. Wiedziałam, że cokolwiek nastąpi, nie będzie przyjemne, a nam przypadnie tylko patrzeć. Agnes miała ręce związane na plecach, jej szyję okalał stryczek, którego drugi koniec tkwił w rękach maszerującego przodem, czarnobrodego maga. Oczekiwałam, że na jej twarzy ujrzę grozę, wydawała się jednak spokojna. Czy była świadoma bliskości własnej śmierci i pogodziła się z nią? A może wciąż liczyła na ratunek - choćby ze strony skrzydlatej lamii? Skupiłam uwagę na magu. Powęszyłam szybko trzy razy. Natychmiast wiele się o nim dowiedziałam. Władał potężną magią Mroku i był przywódcą tych, którzy stworzyli krecza. W dodatku umiał sobie radzić w walce i dysponował taką mocą, że powinnam na niego uważać. Tylko głupiec zlekceważyłby podobnego maga. - Tego zabiję jako następnego! - oznajmiła Wynde. - Gdybym miała twoje skrzydła, już bym to zrobiła - syknęła Thorne. - Zamilczcie! - uciszyłam je obie. - Posłuchajmy, co ma nam do powiedzenia. Grupa podeszła do skraju fosy i zatrzymała się. Natychmiast mag uniósł głowę i wykrzyknął swe żądania donośnym, wyniosłym głosem. - Jestem Bowker - oznajmił. - Wybrany przywódcą sług Złego. Macie czas do zachodu słońca, by oddać nam to, co nasze. Jeśli odmówicie, jako pierwsza zginie wasza przyjaciółka i sojuszniczka, ta stara czarownica. Za bardzo lubi zaglądać w lustra! Jej śmierć nie będzie lekka. Obrócił się na pięcie i poprowadził swoją grupę z powrotem między drzewa, szarpiąc szorstko sznur okalający szyję biednej Agnes - wyraźnie usłyszałam jej jęk bólu. Wynde zatrzepotała skrzydłami, szykując się do ataku. - Nie! - ostrzegłam. - Jeśli to zrobisz, natychmiast zabiją Agnes. Lamia pokręciła głową. - On i tak ją zabije. Kiedy znajdą się między drzewami, odzyskają przewagę. Muszę uderzyć teraz, póki są na otwartej przestrzeni! Wystartowała z muru, nabrała wysokości, po czym runęła ku grupie czarownic, atakując od tyłu. Usłyszałyśmy krzyk bólu i Wynde znów wzleciała wysoko. W szponach trzymała jedną z wrogich wiedźm; kiedy wzleciała na wysokość dwakroć wyższą od otaczających drzew, wypuściła ją. Nie umiałam stwierdzić, czyjej ofiara już nie żyła, ale spadając, nie krzyknęła, a ciało uderzyło ciężko o ziemię.

- 33 -

Atak lamii był bardzo nieostrożny. Do tej pory mag mógł poderżnąć Agnes gardło. Jasne, dzikie stworzenia rządzą się własnymi prawami, a ona sama, w odróżnieniu ode mnie, nie żywiła ciepłych uczuć wobec Agnes, która dopiero co ocaliła mi życie. Lamia zabiła jeszcze dwukrotnie, nim grupa dotarła pod osłonę drzew. Tracąc przewagę lotu, Wynde pofrunęła ku nam i wylądowała na blankach. - Czemu nie zaatakowałaś maga? - spytałam. - Po jego śmierci może udałoby ci się unieść Agnes w bezpieczne miejsce. Lamia przyjrzała mi się zmrużonymi, okrutnymi oczami, na wargach miała krew. - Mag przyniósł ze sobą broń - coś, z czym nigdy dotąd się nie zetknęłam. Trzymał w garści czaszkę małego gryzonia i kiedy ją we mnie wycelował, na moment straciłam równowagę i o mało nie runęłam na ziemię. Nie mogłam się do niego zbliżyć, nie ryzykując upadku z nieba. Przytaknęłam bez słowa. Najgorsze już się stało. Trudno powiedzieć, czy Agnes Sowerbutts zapłaci za to życiem. Spodziewałam się, że i tak ją zabiją. O zmierzchu zaczęły się krzyki.

Rozdział 9. Czy ona też tchórzy?

Czarownica nie powinna lękać się własnej śmierci. To tylko zachód słońca i obietnica Mroku, naszego prawdziwego domu.

Torturowali Agnes, a ja nic nie mogłam zrobić. Thorne zatkała dłońmi uszy i zaczęła jęczeć. - Biedna Agnes! - wykrzyknęła. - Czym sobie na to zasłużyła? - Niczym, dziecko. Nie słuchaj. Zejdź do tuneli i zastąp Slake na warcie. Ja zamienię się z tobą po świcie. Resztę nocy spędziłam, patrząc z murów wraz z dwiema siostrami lamiami. Sfrustrowana Wynde skrobała szponami kamienie. Tuż po świcie krzyki ucichły. A potem spomiędzy drzew wyleciało ciało. Wylądowało na skraju polany. Nawet z tej odległości rozpoznałam Agnes. - Polecę ją zabrać - oznajmiła Wynde. - Uważaj, to może być pułapka! - ostrzegłam, jednocześnie żałując, że sama nie mogę czegoś zrobić - czegokolwiek, zamiast tkwić tu i patrzeć. Nade wszystko chciałam stanąć do walki i pomścić śmierć Agnes. Bardzo prawdopodobne jednak, że nasi wrogowie czekali tuż za linią drzew. Gdyby mag użył swojej broni - czaszki i sprawił, że Wynde runie z nieba, dziesiątki z nich mogłyby wyroić się dokoła w parę sekund. Ale lamia ze swą zwykłą porywczością sfrunęła z muru i chwyciła ciało. Potem pomknęła ku nam i delikatnie złożyła je u mych stóp. Agnes nie żyła, oczy miała szeroko otwarte. Jej ubranie wisiało w strzępach, prześladowcy pozostawili ślady na nieszczęsnym, starym ciele. - Nie wycięli jej serca - zauważyła Wynde. - Mogłabym ją zanieść do jaru. Czy tego właśnie chciała? Nie wiedziałam, czego pragnęła Agnes, bo nigdy o tym nie rozmawiałyśmy. Pośmiertne łowy z Wiedźmiego Jaru odpowiadały niektórym czarownicom. Inne, tak jak Thorne, uważały je za okropne i

- 34 -

wolały odejść wprost w Mrok. Nie byłam pewna, musiałam jednak podjąć decyzję, toteż zdecydowałam się na jar. Miałam nadzieję, że postępuję właściwie. - Tak, proszę, zanieś tam jej ciało i pogrzeb gdzieś w centrum dolinki. Wykop płytki grób i zasyp liśćmi. Wynde, uderzając mocnymi skrzydłami, wzleciała nad wieżę powolną spiralą, po czym skierowała się na północ, w stronę Wiedźmiego Jaru. Wkrótce widziałam już tylko ciemną plamkę na szarym niebie, malejącą powoli. Po godzinie wróciła i poinformowała, że pogrzebała Agnes pod rozłożystym dębem w samym sercu dolinki. Podziękowałam jej i zeszłam do tuneli, by zastąpić Thorne. - Zabili Agnes - powiedziałam łagodnie. - Przynajmniej teraz nasi wrogowie nic już jej nie zrobią. Thorne nie odpowiedziała, jedynie skinęła głową, kiedy jednak mijała mnie, wracając na górę, dostrzegłam, że oczy ma pełne łez. Po tych wydarzeniach spędziłam na straży cały długi dzień. Czas płynął bardzo powoli. W pewnym momencie zapuściłam się aż nad niewielki staw, niegdyś strzeżony przez utopca. Nie dostrzegłam jednak ani śladu nieprzyjaciół. Może pojęli, że z łatwością zdołamy obronić wieżę. W tej zamkniętej przestrzeni mogłyśmy zabić ich całe mnóstwo. A krecz był za duży, by zmieścić się w tunelu. Nie mogłyśmy jednak tkwić tu wiecznie, oblężone. W pewnym momencie, i to niedługo, będziemy musiały wyrwać się z zamknięcia i pokazać naszym przeciwnikom, co oznacza walka. Wracając do lochów, raz jeszcze zatrzymałam się pod szafotem lamii, zastanawiając się, do czego służy. Postanowiłam, że kiedy nadarzy się sprzyjająca chwila, zapytam jedną z nich. Niedługo potem zjawiła się Slake i zajęła moje miejsce, toteż znów wróciłam na wieżę. Choć nie miałam apetytu, zjadłam parę plastrów zimnego mięsa, by nie stracić sił, a potem wspięłam się na mury. Ciężarny księżyc zalał polanę srebrzystym światłem. Wszystko wyglądało spokojnie, wywęszyłam jednak kilkanaście nowych wiedźm, przyczajonych wśród drzew, a także krecza. Pojawił się również Bowker, mag, wyszedł z lasu i spojrzał ku nam. Zauważyłam, że zatrzymał się zaledwie sześć kroków od granicy drzew. Z łatwością mógł się wśród nich schronić, nim Wynde do niego dotrze. - Powiadają, że jesteś odważna, Grimalkin! Nazywają cię największą wiedźmą zabójczynią, jaka kiedykolwiek żyła! - zawołał, a jego drwiący głos odbijał się echem od drzew i murów. - Jak to jednak możliwe, skoro chowasz się w tych murach? Tchórzysz i nie śmiesz stanąć do walki z kimś mocniejszym od siebie. Spójrz! Oto twoja śmierć! Krecz wybiegł z lasu niczym olbrzymi wilk. Szeroko otworzył szczęki, jego futro odbijało się ciemną plamą od srebrzystej trawy. Wydawał się jeszcze większy i potężniejszy niż wówczas, kiedy z nim walczyłam. Zatrzymał się niedaleko fosy i wspiął na tylne łapy, balansując na nich. A potem sięgnął lewą ręką do fałdy skórnej na ramieniu i dobył długiej wąskiej klingi. Nie przypominał już wilka; stojąc tak, wyprostowany, ze lśniącymi zębami i mieczem w dłoni, wyglądał jak demon, stwór z koszmarnych snów. A potem, ku memu zdumieniu, przemówił. Wcześniej nie przypuszczałam, że jego złowieszczy twórcy obdarzyli go zdolnością mowy. - Chodź i zmierz się ze mną na trawie, jeśli się odważysz, Grimalkin! - huknął niskim, grzmiącym głosem. - Zatańczmy razem, klinga przeciw klindze. Dołącz do mnie w śmiertelnym tańcu. - Pewnego dnia cię zabiję! - zawołałam. - Ale nie dzisiaj. Teraz jednak mam ważniejsze sprawy. Uniosłam skórzany worek. - Oto głowa waszego pana! Każdej nocy rozmawiamy. Każdej nocy uczę go czegoś nowego o bólu. Z powodu waszej bezczelności tej nocy będzie cierpiał trzykroć mocniej! Na moje słowa z gardeł wiedźm ukrytych w lesie wyrwał się chóralny jęk. - A ta skrzydlata wiedźma u twego boku? - warknął krecz, dobywając drugiej klingi. - Czy ona też tchórzy? Zabiła wielu z nas, porywając z powietrza, korzystając z przewagi, jaką dają skrzydła. Ale czy się odważy stanąć do walki ze mną? Stojąca obok Wynde warknęła gniewnie i zatrzepotała skrzydłami. - Nie słuchaj - poradziłam cicho. - Musimy oszczędzać siły na właściwy moment. - Te słowa nie powinny pozostać bez odpowiedzi - syknęła lamia. - Sama powiedziałaś - to tylko słowa - odparłam cicho. - Nie słuchaj. Ten stwór stara się nas sprowokować do nieostrożnego ataku: „tchórzostwo" i „odwaga" to tylko etykietki - słowa wymyślone przez niemądrych ludzi, by podbudować sobie ego i poniżyć przeciwników. W walce musimy myśleć chłodno, beznamiętnie i trzeźwo. Tak postępuje zabójczyni i to ci doradzam. Kiedy nadejdzie właściwa chwila, zabijemy krecza. Ty wypijesz jego krew, a ja zabiorę mu kciuki i powieszę sobie na szyi.

- 35 -

- Proszę, Grimalkin, daj mi jeden - błagała Thorne. - Zobaczymy, dziecko - uśmiechnęłam się ponuro. - Dostaniesz to, na co zasłużysz. - Szepczecie między sobą niczym słabeusze! - Krecz wzniósł ku nam klingi. - Grupka słabych kobiet, nie zasługujących na miano czarownic. - Zabiję dla ciebie tego stwora, Grimalkin! - syknęła Wynde. - Nie ryzykuj - ostrzegłam. - Jest bardzo silny i szybki, a jego szpony wydzielają śmiertelną truciznę. Co więcej, kości ma twarde jak zbroja, a głowę dobrze chronioną. Nim jednak zdołałam rzec coś więcej, Wynde wzbiła się z muru i zaczęła krążyć wokół wieży, miarowo uderzając skrzydłami. Kiedy zbliżyła się do miejsca, w którym stał mag, skręciła i opadła ku niemu, rozcapierzając szpony. Sądziłam, że mężczyzna posłuży się swą tajemniczą kościaną bronią, on jednak po prostu wycofał się między drzewa i Wynde znów zaczęła nabierać wysokości, gotowa zaatakować krecza. Pojęłam, że pragnęła po prostu przegonić Bowkera z polany, by móc bez przeszkód rozprawić się ze stworem. Krecz czekał, wpatrzony w lamię, trzymając w górze obie klingi. Wynde wisiała teraz bardzo wysoko, z ziemi zdawała się nie większa niż paznokieć. Nagle runęła niczym kamień, prosto ku przeciwnikowi, wszystko rozegrało się bardzo szybko: dostrzegłam błysk ostrzy, wyciągnięte szpony lamii, a potem w powietrze wzbił się kłąb futra i piór. Wynde rozpostarła skrzydła i odpłynęła, ponownie nabierając wysokości. Na czole krecza, tuż nad oczami, widniały dwie jaskrawe szramy. Lamia zraniła go do krwi, wiedziałam jednak, że czaszka pod futrem jest bardzo twarda. Przypomniałam sobie, jak odbił się od niej mój nóż. Cisnęłam nim celnie, z dostateczną siłą, by przebił ludzką czaszkę i utkwił po rękojeść w mózgu. Gruba kość krecza odbiła go równie łatwo, jak świeżo wykuty hełm, wprost z kowadła doświadczonego zbrojmistrza. Stwór dysponował też zdolnością szybkiego uzdrawiania. Wynde musiałaby go zabić, a potem rozedrzeć na strzępy - może nawet pożreć serce, by się nie odrodził. Zerknęłam na lamię, znów pikującą w stronę krecza. W pierwszym ataku straciła parę piór, wiedziałam jednak, że jej ciało chronią twarde łuski. W bitwie na Wzgórzu Pendle moje własne klingi nic przeciw niej nie zdziałały, a przecież w płatnerstwie przewyższają mnie tylko starzy bogowie, tacy jak Hefajstos. Broń krecza nie zdoła przebić brzucha Wynde. Będzie musiał zaatakować wrażliwsze miejsce, choćby gardło. Trudno jednak dosięgnąć podobnego celu i stwór musiałby zaryzykować, jednocześnie się odsłaniając. Tym razem Wynde zaatakowała wolniej, opadając na krecza pod znacznie mniej stromym kątem, bliższym raczej czterdziestu pięciu stopniom. Natychmiast zrozumiałam, że celuje w brzuch. Krecz także to dostrzegł, opadł na cztery łapy i obrócił się. Nie do końca uniknął lamii, która rozdarła mu bok szponami, pozostawiając pięć długich, czerwonych ran. Nadal jednak nie były to poważne obrażenia i stwór wstał ponownie, dobywając kling. Jak dotąd żadne z przeciwników nie odniosło poważniejszych ran. Bardzo bałam się o Wynde. To, czego próbowała, wiązało się z ogromnym niebezpieczeństwem. Jakże pragnęłam dołączyć do niej w walce, wiedziałam jednak, że zejście z murów zabierze mi mnóstwo czasu, a na dole czeka jedynie śmierć. Miałam obowiązek chronić głowę Złego, nie zaś składać własną w bezsensownej ofierze. Następny atak lamii przebiegł tak samo jak poprzedni. To był błąd, bo krecz się przygotował. Tym razem opadł na cztery łapy, kiedy jednak Wynde uderzyła szponami, wstał i pchnął ją w gardło lewym ostrzem. Wynde jakby zawahała się, niepewna, co robić. Potem zadrżała i znów wzleciała w górę. Unosiła się jednak z wysiłkiem. - Jest ranna! - wykrzyknęła Thorne. - Mocno ją zranił. Miała rację. Widziałam krew kapiącą z lamii i plamiącą trawę. Sądziłam, że wycofa się na mury. Lecz Wynde, podobnie jak Thorne, nie zważała na ryzyko i natychmiast znów zaatakowała. Tym razem się nie patyczkowała. Zamiast uderzyć szybko i odlecieć w bezpieczne miejsce, zderzyła się z kreczem z wielką siłą i zaczęła chlastać i szarpać szponami, walcząc z bliska. Prawą ręką ściskała ramię stwora, przytrzymując go i raz po raz atakując drugą. On jednak też nie próżnował, widziałam błysk jego ostrzy w promieniach księżyca, czerwonych od krwi, gdy raz po raz wbijał je w jej ciało. Wokół sypały się zbryzgane krwią pióra. Jęknęłam w duchu, świadoma, że lamia przegrywa. Czemu nie wypuściła wroga i nie uciekła, póki wciąż miała dość sił? Lepiej się wycofać i wrócić do walki kolejnego dnia. Niektóre klęski są tymczasowe. Liczy się tylko ostateczne zwycięstwo.

- 36 -

A potem brodaty mag Bowker wypadł spośród drzew, biegnąc ku walczącym. Z odległości sześciu kroków wycelował w lamię swą czaszką gryzonia: powietrze zamigotało, a Wynde zadrżała. Teraz było już za późno na ucieczkę. Krecz powalił ją na trawę obok siebie; jedno ze skrzydeł wygięło się pod nienaturalnym kątem i wiedziałam, że nawet gdyby chciała, nie zdołałaby już wzlecieć. Jakiś czas walczyła i wyglądało na to, że krecz nie wie, co z nią począć, obawiając się zębów i szponów lamii. Potem jednak z lasu wybiegła horda czarownic. Wrzeszczały z radości, unosząc noże. Trzy niosły długie tyczki, do których przywiązały sznurami klingi; najpierw posłużyły się nimi, dźgając raz po raz odsłonięte części ciała lamii, szarpiącej się w uścisku krecza. To były wiedźmy z klanu Deane'ów. Szybko wywęszyłam ich imiona: Lisa Dugdale, Jenny Croston i Maggie Lunt. Wiedziałam, że ich nie zapomnę. Wkrótce zapłacą mi własnym życiem. Wynde raz po raz dygotała, była jednak dzielna i mimo straszliwych cierpień nie wydała z siebie żadnego dźwięku. Patrzyłyśmy w milczeniu z murów wraz z Thorne. Pomyślałam ojej siostrze, Slake, strzegącej tuneli, nieświadomej tego, co spotkało Wynde. Co za szczęście, że tego nie widziała - z pewnością rzuciłaby się na pomoc siostrze i również zginęła. Czarownice były już blisko, nie potrzebowały swych tyczek, bo lamia znieruchomiała - pewnie już nie żyła. One jednak nie ryzykowały i nadal siekały jej ciało. W chwilę później pojęłyśmy dlaczego. Krecz stanął na tylnych łapach. Ręce, czerwone od krwi, nie dzierżyły już kling. W lewej tkwiło nadal bijące serce Wynde. Na moich oczach stwór rozdarł je na dwoje i zaczął pożerać. Krew plamiła mu zęby i ściekała z otwartego pyska.

Rozdział 10. Jej duch wciąż żyje.

Jedni oddają cześć mrocznym bogom; inni służą światłu. Ja jednak stąpam samotnie. Jestem Grimalkin.

Patrzyłam w milczeniu, bezsilna, i w moim sercu narastał gniew. Krecz dopilnował, by lamia nie powróciła. Nie dla Wynde było trwanie martwej wiedźmy. Odesłal ją prosto w Mrok. Kiedy skończył pożerać serce lamii, krzyknął do nas doniośle: - Wkrótce to samo uczynię z tobą! Twoje dni są policzone. Twoje serce jest moje, Grimalkin. Oto los, który czeka wrogów mego pana! - Za to, co uczyniliście, zabiję was wszystkich! - zawołałam. - Każde z was, co do jednego, zginie z mojej ręki. Uciekajcie i kryjcie się - ja jednak będę na was polować aż do końca świata. Przysięgam! Krecz i mag jedynie wybuchnęli śmiechem i czarownice natychmiast dołączyły do nich - na polanie zabrzmiała kakofonia dzikich chichotów i szaleńczych okrzyków rozbawienia. Uznałam, że nadszedł czas na odpowiedź, którą zrozumieją, toteż schyliłam się, rozwiązałam skórzany worek i wyciągnęłam głowę Złego. Uniosłam ją za rogi twarzą do muru. - Teraz zranię tego, którego kochacie najbardziej; tego, któremu wszyscy służycie! Oto cena, jaką wasz pan zapłaci za wasze czyny! I sam się z wami rozliczy! Dobyłam sztyletu i wbiłam go w prawe oko Złego, gwałtownie obracając ostrze.

- 37 -

Głowa nie mogła krzyknąć, bo usta miała wypchane zielonym jabłkiem i różanymi cierniami. Mimo to usłyszałam straszliwy ryk, dobiegający z ziemi pod naszymi stopami. A potem z jej wnętrza zagrzmiał głos. - Zawiedliście mnie! Biada wam wszystkim! Tych, którzy zawiodą mnie po raz drugi, czekają wiekuiste męki! Każde z was będzie po tysiąckroć znosić moje cierpienia! Ziemia zadygotała, wieża zadrżała. Jaskrawa błyskawica rozdarła niebo z północy na południe, towarzyszący jej grzmot był tak głośny, że zagłuszył przerażone krzyki czarownic. Ja jednak widziałam ich otwarte usta, oczy przepełnione grozą z powodu tego, co uczyniłam i co powiedział Zły. Uganiały się dokoła niczym bezgłowe kury, a tymczasem potężna wichura smagała drzewa, uginając i trzęsąc ich gałęziami. W końcu zapanował spokój. Spojrzałam z góry kolejno na każdą wiedźmę, tak by dostrzegły śmierć w moich oczach. - Opuśćcie to miejsce! Odejdźcie daleko! - krzyknęłam. - Jutro w nocy, o tej samej porze wrócę na mury. Jeśli zobaczę bądź wywęszę kogokolwiek w tym lesie, wyłupię waszemu panu drugie oko. Czy wyrażam się jasno? Z dołu nikt nie odpowiedział. Wszyscy milczeli - nawet brodaty mag i krecz. Z pochylonymi głowami odwrócili się i wycofali powoli pod osłonę drzew. Thorne patrzyła na mnie lśniącymi oczami. - Pokazałaś im! To ich uciszyło! - wykrzyknęła. Przytaknęłam ponuro. - Ale na jak długo? - spytałam. Z oczodołu Złego ściekała czarna posoka. Splunęłam mu na czoło, a potem z powrotem schowałam odrażającą głowę do worka. - Jeśli do jutrzejszej nocy znikną stąd, odejdziemy - oznajmiłam. - Czy nie jesteśmy tu bezpieczniejsze niż gdziekolwiek indziej? - spytała Thorne. - Nie w tym rzecz, dziecko. Bez skrzydlatej lamii, która mogłaby polować, w końcu pomrzemy z głodu. I nie tylko - wrogowie zbiorą się tu coraz liczniej i liczniej. Żadne oblężenie nie może trwać wiecznie. Skrzywiła się. - To dokąd pójdziemy? - Jest kilka możliwości, żadna z nich jednak nie dorównuje wieży. Pozwól, że się zastanowię. Tymczasem powinnyśmy zejść do lochów i powiedzieć Slake, co spotkało jej siostrę. Ruszyłyśmy do magazynu i dalej przez klapę, spiralnymi stopniami do wilgotnych i chłodnych podziemi. Kiedy tam dotarłyśmy, wyczułam obecność lamii. Wyszła już z tuneli. Zastałyśmy ją klęczącą u stóp szafotu. Martwe zwierzęta nadal wisiały na łańcuchach, lecz krew nie kapała już do kubła pełnego po wręby. Nieopodal płonęła samotna pochodnia. Nie wyczuwałam niebezpieczeństwa. W mroku poruszało się tylko kilka szczurów. Slake mamrotała coś do siebie, kołysząc się rytmicznie z boku na bok. Z początku sądziłam, że rzuca zaklęcie, nucąc magiczne formuły, lecz jej głos nagle zabrzmiał gorączkowo, jakby rozpaczliwie pragnęła, by jej wysłuchano. Uniosła ręce ku szafotowi i trzy razy skłoniła się głęboko. Czy była to jakaś ceremonia? Czy modliła się do swego boga? A jeśli tak, jakiego? Skinęłam na Thorne i cofnęłyśmy się między cienie za kolumnami. - Niech najpierw zrobi, co musi. Pomówimy z nią, gdy będzie gotowa - wyszeptałam. Po paru minutach Slake pokłoniła się nisko, a potem wstała. Sięgnęła po kubeł zwierzęcej krwi i z gardłowym krzykiem uniosła go do ust, pijąc łapczywie. Trzy razy wykrzyknęła, natychmiast potem żłopiąc krew. Za trzecim razem pojęłam, że to jakieś słowo - może czyjeś imię. Opróżniwszy kubeł, odstawiła go do stóp szafotu, odwróciła się i ruszyła ku nam. Pojęłam, iż mimo skupienia na dziwnym rytuale, lamia cały czas była świadoma naszej obecności. Ukłoniła się nam, choć nie tak głęboko jak szafotowi. Przód jej sukni nasiąkł krwią wyciekającą z kubła. O dziwo, jej twarz wyglądała mniej ludzko niż wtedy, gdy po raz ostatni widziałam ją na murach. Dzikie oczy spoglądały znad ust przypominających czerwoną ranę, zadaną przez jej własne, ostre zęby. - Przykro mi, że muszę przekazać ci złe wieści - powiedziałam cicho. - Twoja siostra zginęła, dzielnie walcząc z kreczem. A potem bezlitosny stwór pożarł jej serce.

- 38 -

Na twarzy lamii nie odbił się nawet ślad emocji. - Ja już wiedziałam - odparła. - Wyczułam chwilę jej śmierci. Dlatego właśnie się modliłam. - Do kogo się modlisz? - spytałam. - Oczywiście do bogini wszystkich lamii. Zmarszczyłam brwi. - Nie słyszałam o takiej. - Nazywamy ją Zenobią. Była z nas pierwsza - przodkini nas wszystkich. Wyruszyłaś z nią do Grecji. To matka Thomasa Warda, ucznia stracharza. - Ale przecież została unicestwiona, podczas walki z Ordyną. Choć nie byłam świadkiem owego wydarzenia, Tom Ward opowiedział mi o tym, jak matka w skrzydlatej postaci trzymała Ordynę w śmiertelnym uścisku. Podczas tej walki cytadelę pochłonęła kolumna ognia i poniosła w Mrok. - Nie unicestwiona - jej duch nadal żyje. Przemawia do nas. Podczas modlitwy udzieliła mi instrukcji. Przypomniałam sobie, jak bliskie więzi łączyły Toma Warda z matką. Skoro przemówiła do tej lamii, to z pewnością do niego także? - Instrukcji... co do czego? - spytałam. - Poleciła mi zostać tu bez siostry i bronić wieży przed wrogami. Nade wszystko muszę strzec skrzyni, która zawiera informacje mogące wspomóc jej syna w próbie zniszczenia Złego. - Przeszukałaś już przecież skrzynię i odczytałaś księgi. Czego się dowiedziałaś? Powiedz mi, a ja mu przekażę. - To nie takie proste, wręcz przeciwnie. Wiele stuleci temu Zenobia spierała się ze Złym. Na próżno próbowała go zniszczyć, choć zdołała spętać za pomocą czarnej magii, w ten sposób ograniczając jego moc. Oto warunki owego ograniczenia: jeśli Zły sam zabije Thomasa Warda, będzie władał tym światem sto lat, a potem musi odejść tam, skąd przyszedł. Jeżeli jednak zyska pomoc jednego ze swych dzieci, które go zastąpi - syna bądź córki wiedźmy - wówczas będzie mógł rządzić tym światem bez końca. Istnieje też trzeci sposób: gdyby zdołał przeciągnąć chłopaka na stronę Mroku, jego królestwo także będzie trwać do kresu świata. Badając sposób, w jaki zdołała go spętać, być może uda nam się zrozumieć, co uczynić dalej - w jaki sposób można w końcu ostatecznie zniszczyć Złego ciągnęła Slake. - Zenobia wierzy, że jej synowi uda się dostrzec coś, co sama przeoczyła. Być może istnieje jakiś haczyk, luka, którą można uzupełnić czymś nowym i skutecznym. Już wcześniej słyszałam o tym spętaniu od Alice Deane. Teraz po raz pierwszy zyskałam potwierdzenie, że to dzieło matki Toma. Ograniczenie mocy Złego okazało się kluczowe - w przeciwnym razie zabiłby Toma Warda lata temu. Podejrzewałam, że Zły nadal ma nadzieję przekabacić chłopaka. Z całą pewnością uczeń powoli zmierzał w stronę Mroku: wystawiając na próbę swoje przekonania, używał słoja krwi i sprzymierzał się z czarownicami. Podejrzewałam jednak, iż nienawiść, jaką darzy go diabeł, i żądza zemsty każą mu zabić chłopaka, gdy tylko uwolni się ze swych pęt. - Jeżeli zostaniesz tu, w tej wieży, jak przeżyjesz bez zapasów? - spytała Thorne. - Będę polować - odparła lamia. - Siostra i ja miałyśmy nadzieję, że dowiemy się tego, czego trzeba, a potem umkniemy z tego schronienia w ludzkiej postaci, zanosząc wiadomość uczniowi. Teraz jednak wszystko się zmieniło. To, czego szukamy, wykracza poza nasze rozumienie. Wkrótce chłopak będzie musiał tu wrócić i sam odczytać księgi. Rozpoczęłam już proces powrotu do dzikiej postaci. Przez kilka tygodni będę musiała zadowalać się krwią i mięsem szczurów, kiedy jednak wyrosną mi skrzydła, pofrunę w niebo, polując na większą zdobycz - najpierw na zwierzęta, a potem na tych, którzy zabili mi siostrę. Skinęłam głową. - Ale czy zdołasz samotnie bronić wieży? - Z początku będzie ciężko, ale tak. Później, kiedy w pełni się przemienię, nie odważą się zaatakować. Krecz zaś jest za duży, żeby wejść do tuneli. - W takim razie najlepiej będzie, jeśli odejdziemy z Thorne, póki możemy. Poza tym - dodałam z ponurym uśmiechem - nie podzielam twojego upodobania do szczurów. Slake przytaknęła. - Wyruszycie natychmiast?

- 39 -

- Nie, dopiero jutro o tej samej porze. Najpierw okrążę mury z głową Złego. Tuż po śmierci twojej siostry w zemście wyłupałam mu sztyletem oko. Jeśli wrogowie pozostaną w pobliżu, to samo uczynię z drugim, tak jak im przyrzekłam. Wiedzą jednak, że pan rozliczy ich za swoje cierpienia. Spodziewam się, że las będzie pusty, co pozwoli nam oddalić się nieco, nim wyruszą w pościg. - Dokąd się udamy? - wtrąciła Thorne. - Sądzę, że najlepsze będzie Clitheroe. - Mówią, że to zrujnowane miasto pełne bandytów i rzezimieszków - zauważyła Thorne. - W takim razie czy istnieje lepsze miejsce? - odparłam ze słabym uśmiechem. Przez długi czas zamek Clitheroe opierał się armiom najeźdźców. Kiedy w końcu zagłodzeni obrońcy poddali się, wróg w zemście ściął ich wszystkich i spalił miasto. Teraz pozostała z niego tylko ruina, lecz fortyfikacje wciąż stały. Wróg został już pokonany i odparty na południe, lecz niewielu dawnych mieszkańców powróciło do Clitheroe, by odbudować domy. Zamiast tego ruiny stały się kryjówką morderców i rabusiów, plądrujących ziemie na zachód od Pendle. Bez wątpienia z czasem wojska położą kres podobnym niecnym praktykom, obecnie jednak zrujnowany zamek był tym, czego potrzebowałyśmy. Całkiem możliwe, że zdołamy dostać się do Clitheroe, przejąć go od tych, którzy go zajmują i schronić się w jego murach. Najpierw jednak musiałyśmy opuścić niepostrzeżenie Wieżę Malkinów i uciec na północ przez las.

Rozdział 11. Dar z piekła.

Prawdziwy rycerz kieruje się ścisłym kodeksem honorowym, według którego żyje. Nie może odrzucić wyzwania i zawsze dotrzymuje słowa. Ja także mam własny kodeks, ale bardziej elastyczny.

Przez resztę czasu spędzonego w wieży odpoczywałyśmy, by zebrać siły na czekającą nas wyprawę, lecz posilałyśmy się bardzo oszczędnie kawałkami upolowanej przez Wynde owcy. Slake będzie jej potrzebowała bardziej niż my; wkrótce, aby przeżyć, będzie musiała chwytać szczury. Podczas gdy Thorne strzegła tuneli, a Slake pełniła wartę na murach, postanowiłam raz jeszcze pomówić ze Złym. Miałam zamiar wywrzeć na niego nacisk i ułatwić nam ucieczkę z wieży, wyciągnęłam zatem głowę ze skórzanego worka i położyłam na niskim stoliku. Potem, wyjąwszy jabłko i ciernie, usiadłam przed nim, krzyżując nogi, by nasze twarze znalazły się na tej samej wysokości. - Jeśli możesz mówić, przemów teraz do swych sług. Każ im odejść! Jeżeli nie opuszczą tego lasu, wyłupię ci drugie oko. - Czym jest zło? - spytał, całkowicie lekceważąc moje słowa. - Sam mi powiedz! - odparowałam. - To ty powinieneś wiedzieć! Usta wygięły się, odsłaniając pieńki połamanych zębów. - Jedynym złem jest odmawianie sobie tego, czego naprawdę pragniesz. Co oznacza, że ja nie czynię zła, bo zawsze narzucam innym swoją wolę. Biorę to, czego zapragnę! - Wszystko przekręcasz - rzuciłam oskarżycielsko. - Nic dziwnego, że nazywają cię ojcem kłamstw.

- 40 -

- Cóż jest lepsze - korzystać z własnych mocy aż do ich granic i poddawać się nieustannym próbom, czy też hamować naturalne pragnienia? Lepiej czynić to pierwsze, rozwijać się i dorastać. A ty, Grimalkin? Co różni ciebie ode mnie? Ty także wyznajesz tę zasadę. Pokręciłam głową. - Lubię poddawać się próbom i rozwijać własne zdolności oraz siłę, lecz nie kosztem słabych. Ty zawsze ranisz innych dla czystej przyjemności. Co to za rozkosz - krzywdzić tych, którzy nie mogą się bronić? - Największa rozkosz ze wszystkich! - ryknął Zły. Istniało jedno pytanie, którego nigdy mu nie zadałam, bo trudno mi było ująć je w słowa. Teraz jednak spytałam i emocje ścisnęły mi gardło tak mocno, że ledwie zdołałam to wykrztusić. - Dlaczego zabiłeś moje dziecko? - rzuciłam. Miałam wrażenie, że rozpacz zaraz mnie zadławi. - Nasze dziecko, Grimalkin! Nasze dziecko! Zrobiłem to, bo mogłem. A także po to, by cię zranić! Zrobiłem to, bo nie mogłem go ścierpieć! Osiągnąwszy wiek męski, to dziecko stałoby się moim śmiertelnym wrogiem, i to bardzo niebezpiecznym. Teraz jednak zastąpił go inny chłopak, Thomas Ward. I jego także zniszczę. Nie mogę pozwolić, by wyrósł na mężczyznę. On również musi zginąć, tak jak twoje dziecko. Po pierwsze, zrobię to, bo mogę! Po drugie, by nie dopuścić, aby zniszczył mnie. Po trzecie, by cię zranić, Grimalkin. Bo bez niego stracisz ostatnią nadzieję na zemstę! Bez jednego słowa wepchnęłam do paskudnych ust jabłko i ciernie i ukryłam głowę w worku. Cała dygotałam z wściekłości. Później, wraz z Thorne, zaczęłyśmy grzebać w książkach ukrytych w dużej skrzyni, nie znalazłyśmy jednak niczego ciekawego. Przeczytałam coś zapisanego na pojedynczej kartce - relację matki Toma z tego, jak spętała Złego. Lecz w odróżnieniu od wyblakłego inkaustu innych ksiąg, ten tekst wyglądał jak napisany niedawno - z pewnością nie jej ręką.

Mroczny władca życzył sobie, bym powróciła na jego łono i znów oddała mu hołd. Długi czas opierałam się, cały czas zasięgając porad swych przyjaciół i sprzymierzeńców. Niektórzy radzili, bym urodziła mu dziecko - w ten sposób czarownice pozbywają się go na zawsze. Lecz nawet myśl o tym była zbyt odrażająca. W tym czasie dręczyła mnie świadomość, że muszę wkrótce podjąć kluczową decyzję. Wrogowie moi pochwycili mnie z zaskoczenia, skrępowali srebrnym łańcuchem i przykuli do skały, by o świcie zniszczyły mnie żarłoczne promienie słońca. Życie uratował mi marynarz, John Ward, który osłonił mnie przed nim i uwolnił ze srebrnego łańcucha. Później schroniliśmy się w moim domu i wkrótce pojęłam, że mój zbawca darzy mnie uczuciem. Mimo wdzięczności za to, co zrobił, nie pociągał mnie - był tylko zwykłym człowiekiem. Jednakże kiedy dowiedziałam się, że to siódmy syn, w moim umyśle powstał zarys planu. Gdybym zrodziła mu synów, siódmy dysponowałby niezwykłymi mocami w walce z Mrokiem. I jeszcze więcej: dziecko to odziedziczyłoby także pewne moje atrybuty i dary, które wzmocniłyby jego własną siłę. Dzięki temu dziecko to pewnego dnia być może zdołałoby zniszczyć Złego. Niełatwo było się zdecydować. Gdybym urodziła siódmego syna, być może w końcu udałoby mi się zniszczyć wroga. Ale John Ward był tylko biednym marynarzem. Pochodził z rodziny farmerów. Nawet gdybym kupiła mu własną farmę, nadal musiałabym żyć tam wraz z nim i stale znosić smród jego obejścia. Moje siostry doradzały, bym go zabiła albo im oddała. Odmówiłam, bo zawdzięczałam mu życie. Miałam do wyboru, przepędzić go z mego domu, tak by znalazł sobie statek i wrócił do siebie, albo też wrócić wraz z nim. Lecz aby umożliwić to drugie, najpierw musiałam spętać mego wroga, Złego. Uczyniłam to podstępem. Zaaranżowałam spotkanie w święto sierpniowe - miałam tam być tylko ja i Zły. Starannie wybrawszy miejsce, rozpaliłam wielkie ognisko i o północy

- 41 -

wypowiedziałam stosowne formułki, sprowadzające go tymczasem do naszego świata. Pojawił się w samym sercu płomieni, a ja skłoniłam się przed nim i udałam posłuszeństwo - w sekrecie jednak mamrotałam słowa potężnego zaklęcia, a w dłoni trzymałam dwa święte przedmioty.

Gdy czytałam te słowa, odniosłam wrażenie, iż Zenobia nienawidziła Złego równie mocno jak ja i przywołując go, podjęła podobne do mego ryzyko. Dobrze było walczyć u jej boku w Grecji. A teraz, choć pozbawiona ciała, nadal pozostawała liczącą się postacią. Cieszyłam się, że mam ją po swej stronie. Czytałam dalej.

Mimo jego zmagań, z powodzeniem zdołałam go spętać, w ten sposób przygotowując następny etap mojego planu - planu, który rozpoczął się od wyjazdu do Hrabstwa i zakupu farmy. I tak zostałam żoną rolnika i urodziłam mu sześciu synów, a po nich siódmego, którego nazwaliśmy Thomas Jason Ward; pierwsze imię wybrał mu ojciec, drugie ja, na pamiątkę bohatera mej ojczyzny, którego niegdyś darzyłam uczuciem. My, lamie, przywykłyśmy do odmieniania naszej postaci, lecz zmian, jakie niesie ze sobą czas, nie da się przewidzieć. W miarę upływu lat pogodziłam się ze swym losem i pokochałam męża. Coraz bardziej zbliżałam się do Światła, aż w końcu zostałam uzdrowicielką i położną, pomagającą sąsiadom. I stało się, iż człowiek - John Ward który mnie ocalił, wskazał mi drogę, jakiej nie przewidziałam. *** Nie pojmowałam, jak te informacje mogłyby pomóc Thomasowi Wardowi w zniszczeniu Złego, lecz w połączeniu z innymi zapiskami w skrzyni mogły mieć jakieś znaczenie. Najważniejsze, by uczeń stracharza zjawił się tu i sam dokładnie przeszukał pamiątki po matce. Postanowiłam znów nawiązać kontakt z Alice, kiedy nadarzy się okazja, i polecić jej, by sprowadziła go do wieży. - Kto to napisał? - spytałam Slake. - Ten tekst wyszedł spod mojej ręki - odparła. - Pierwotnie Zenobia zapisała go szyfrem i rozrzuciła po różnych notatnikach. Objawiła się nam obu w wizji i przekazała mi klucz do owego szyfru. - Co to za święte przedmioty, o których wspomina? - Jeden z nich znajduje się w skrzyni - odparła. - Gdzie jest ten drugi? - Nie wiem. - A ten w skrzyni? Co to? Pokaż mi go! - zażądałam. Slake pokręciła głową i spojrzała na mnie z ukosa. - Nie mogę. Zenobia rozkazała, by pokazać go jedynie Thomasowi Wardowi. Skinęłam głową. - W takim razie strzeż go pilnie aż do chwili, gdy Tom powróci w to miejsce. Mówiłaś, że musi zjawić się wkrótce. Jak bardzo to pilne? - Musi mnie odwiedzić jeszcze przed Świętem Zmarłych. W przeciwnym razie może być za późno. - Istotnie, sprawa zniszczenia Złego jest bardzo pilna - odparłam. - Ale dlaczego w to Święto Zmarłych? Czemu jest takie ważne? - Podobne święta tworzą pewien cykl. Najpomyślniejsze następuje co siedemnaście lat. W październiku miną trzydzieści cztery - dwakroć po siedemnaście - odkąd Zenobia spętała Złego. - Mamy zatem czas do święta. Slake przytaknęła. - I tylko tyle.

- 42 -

Gdyby nie drobny problem ścigającego nas krecza i innych nieprzyjaciół, udałabym się prosto do Chipenden i sprowadziła Thomasa Warda do wieży, by rozpoczął przeszukiwanie skrzyni. Jak jednak miałam ich tu ściągnąć i narazić na niebezpieczeństwo? Najpierw muszę zniszczyć nieprzyjaciół. A czasu zostało niewiele. Zbliżał się już koniec kwietnia. *** W końcu nadeszła pora ucieczki na północ. Wdrapałam się na mury, niosąc w dłoni skórzany worek, Thorne i Slake stąpały po bokach. Spojrzałam ponad polaną w stronę ciemnej linii otaczającego nas lasu. Na niebie wisiały ciężkie chmury, z zachodu wiał słaby wietrzyk. Gęsty mrok pozwoli nam uciec niepostrzeżenie. Powęszyłam szybko trzy razy. Krecz i mag odeszli, lecz jedna wiedźma pozostała - może szpieg? Dam ja jej do myślenia! Rozwiązałam worek, wyciągnęłam odrąbaną głowę Złego i uniosłam wysoko, kierując jego twarz w stronę miejsca, w którym, jak wiedziałam, ukrywała się czarownica. - Czuję krew wiedźmy! - zawołałam. - Czy nie słyszałaś mojego wczorajszego ostrzeżenia? Wina za to, co zaraz uczynię, spadnie na ciebie i tylko na ciebie. Wyobraź sobie, jakie męki zgotuje ci Zły, by zapłacić za to, co zrobiłaś. To rzekłszy, dobyłam sztyletu i przygotowałam się do wbicia ostrza w nietknięte oko Złego. Spomiędzy drzew dobiegł rozpaczliwy krzyk, a potem tupot biegnących stóp niknący w dali. Uśmiechnęłam się i znów splunęłam na czoło Złego. - Na jakiś czas możesz zachować swoje drugie oko - oznajmiłam i schowałam go do worka. Następnie wraz z Thorne podziękowałyśmy Slake i pożegnałyśmy się, czując jej smutek. Przez stulecia dzieliła życie z siostrą; teraz pozostała sama. Uciekłyśmy tunelami. Przy wyjściu nie wyczułyśmy żadnych zaczajonych wrogów, toteż skierowałyśmy się na północ, blisko Wzgórza Pendle, na zachód od Wiedźmiego Jaru. Martwa czarownica odzyskuje świadomość, dopiero kiedy promienie księżyca w pełni padną na jej zasypany liśćmi grób. Od tej chwili dzieliło nas jeszcze kilka dni - w przeciwnym razie skręciłabym do jaru i przywitała się z Agnes Sowerbutts. Na południe od wioski Downham zboczyłyśmy na zachód, zmierzając w dół, ku Clitheroe. W mieście nie dostrzegłyśmy żadnych świateł, lecz na murach zamku płonęło ognisko, potwierdzając, że istotnie, jest zamieszkany. Nagle ujrzałam błyski, pochodziły jednak z wnętrza mojej głowy: migotliwe ostrzeżenia w kącikach oczu. Tym razem minęło pięć minut, nim pojawiły się inne objawy. Straciłam równowagę, potknęłam się i upadłam na kolana. Poczułam ostry ból w piersi, z trudem chwyciłam oddech. Thorne próbowała pomóc mi wstać, ale ją odepchnęłam. - Nie, dziecko, zostaw mnie - za chwilę mi przejdzie. Minęła jednak długa godzina, nim świat przestał wirować wokół mnie i zdenerwowana Thorne zdołała dźwignąć mnie z ziemi. Lepiej byłoby odpocząć jeszcze przed wkroczeniem w ruiny miasta, lecz nie mogłyśmy sobie pozwolić na dalsze opóźnienie. Wkrótce nieprzyjaciele wywęszą, w jakim kierunku odeszłam, i krecz znów podąży naszym śladem. Dysząc ciężko, poprowadziłam Thorne w stronę przedmieść. Budynki okalające zamek wciąż spowijała ciemność, lecz w pobliżu mogli czaić się bandyci. Zatrzymałam się i uklękłam w trawie, dając sygnał, by Thorne przykucnęła obok. - Słyszałam pogłoski, iż Clitheroe zajęła więcej niż jedna banda - oznajmiłam. - Najsilniejsza z nich zapewne zamieszkała w zamku, słabsze chronią się w ruinach miasta. - Bez wątpienia spierają się i walczą ze sobą - zauważyła Thorne. - Tak - i to daje nam przewagę, bo oznacza, że nie zdołają zebrać wszystkich sił. Zaczęłam węszyć na przedmieściach, wypatrując zagrożenia, wyczułam jednak tylko śpiących ludzi. Ruszyłyśmy ostrożnie naprzód, mijając pierwsze budynki i zagłębiłyśmy się w wąskie, zasypane gruzami uliczki. Większość domów nie miała dachów, wokół cuchnęło brudem i zgnilizną. Zaczęłyśmy wspinać się na wzgórze, na którym stał zamek, bez przeszkód wędrując ulicami, w końcu jednak dotarłyśmy do wysokiego, zewnętrznego muru fortyfikacji. Nie było fosy, brama stała otworem. Tuż przed nią, na

- 43 -

ławce obok żarnika pełnego płonących węgli, siedział mężczyzna. Zerwał się chwiejnie na nogi, patrząc na mnie ze zdumieniem. A potem z cieni za jego plecami wyłoniła się barczysta postać. - Patrzcie, chłopcy! Kobiety! - zawołał rosły mężczyzna. - Cóż za dar od niebios! Otworzyłam usta i uśmiechnęłam się szeroko, wyszczerzając szpiczaste zęby. Zrzedła mu mina. - Jest takie stare powiedzenie - darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. Ale lepiej znać prawdę - pokręcił z niedowierzaniem głową. - Tak - odparłam cicho. - Jesteśmy darem z piekła. Thorne podeszła do mnie bliżej i dobyła sztyletów. - Zwykli mężczyźni! Jaką mielibyście szansę w walce z nami? - zadrwiłam, także dobywając ostrzy, z nadzieją, że sprowokuję dwóch bandytów do nieostrożnego ataku. Wyczułam innych, ukrywających się w pobliżu. Wielkolud uniósł ciężką włócznię i wycelował w nas, z cienia wybiegło kilku innych, dołączając do niego szybko. Zbili się w ciasną grupkę za jego plecami, każdy uzbrojony w inną broń. Niektórzy wyglądali jak dawni żołnierze - zapewne dezerterzy, bo na południu Hrabstwa wciąż toczyła się wojna. Jeden nosił nawet postrzępiony mundur z epoletem z czerwoną różą. W sumie było ich zaledwie dziewięciu, a wysoki bandzior z włócznią niewątpliwie im przewodził. - Trzymaj się blisko mnie, dziecko, i strzeż moich pleców - wyszeptałam do ucha Thorne. - Najpierw zabiję tego z włócznią. Pobiegłam wprost ku niemu. Był wielki i silny, ale niezgrabny, i z łatwością odparowałam jego pchnięcie. Gdy moja klinga przebiła mu serce, otworzył szeroko oczy w bolesnym zdumieniu i runął do mych stóp. Thorne załatwiła dwóch z tyłu, ja skupiłam się na ranieniu jak największej liczby pozostałych. Zabiłam ich przywódcę i to wystarczyło. Chciałam jedynie przepędzić ich z zamku. Chwilę później uciekli, większość krwawiła. - A teraz na mury - rzuciłam. Weszłyśmy do środka i ostrożnie wspięłyśmy się wąskimi spiralnymi schodami, wypatrując zagrożenia. Mury wyglądały na opuszczone, lecz ognisko wciąż płonęło i czułam czyjąś obecność jednej osoby: mężczyzny, młodego. Czy czekał na nas w zasadzce? Kiedy zbliżyłyśmy się do ogniska, pojęłam, że nie byłby do tego zdolny. Leżał pod murem, zakneblowany i związany jak prosiak - najwyżej piętnastolatek. Uklękłam obok, a on wzdrygnął się, patrząc na mnie wielkimi, przerażonymi oczami, gdy przecinałam mu więzy. Schowałam nóż do pochwy, posadziłam chłopca i wyjęłam mu z ust knebel. Twarz miał brudną, pokrytą siniakami, lewe oko zapuchnięte. Lecz mimo dowodów złego traktowania okazał się całkiem przystojny, miał jasne włosy i błękitne oczy. - Jak się nazywasz, chłopcze? - spytałam. Kiedy przemówiłam, znów się wzdrygnął. Wpatrywał mi się w usta, pewnie wstrząsnął nim widok moich zębów. Nie miałam wobec niego złych zamiarów, lecz z satysfakcją dostrzegłam strach w czyichś oczach. Stanowił potwierdzenie tego, kim byłam. Lubiłam budzić grozę i szacunek. - W-Will - odparł, zająkując się lekko. - No cóż, Willu, co uczyniłeś, by zasłużyć sobie na takie traktowanie? - Mój ojciec jest rycerzem. Ci bandyci porwali mnie i zabili moją eskortę. Próbują wymienić mnie na okup, ale ojciec nie może sobie pozwolić na żądaną sumę. Ma rozległe włości, zamieszkuje je jednak wielu biednych farmerów i brak mu pieniędzy. Jutro zamierzali odciąć mi palec i mu posłać. - Twoi rodzice muszą bardzo się martwić. To straszna rzecz, kiedy ktoś porywa dziecko. - Mama zmarła trzy lata temu na zarazę, która szalała w północnych krainach. Lecz owszem, ojciec bardzo mnie kocha. - Cóż, jesteś wolny, możesz do niego wrócić, chłopcze - oznajmiłam. - Ale w tej chwili opuszczenie twierdzy to nie najlepszy pomysł. Na dole kręcą się ludzie, którzy bez namysłu poderżnęliby ci gardło. Gdzie leży twój dom? - Na północy, na granicy Hrabstwa. Najwyżej pięć godzin marszu stąd. - Ojciec wie, gdzie cię przetrzymują? - Możliwe, ale oznajmili, że mnie zabiją, gdyby on lub jego ludzie spróbowali mnie odbić.

- 44 -

Przytaknęłam, po czym zerknęłam z murów na otwartą bramę. Tuż za nią zebrała się grupa zbrojnych, patrzących ku nam. Czas zamknąć wrota i odstraszyć wszystkich dość głupich, by mogli chcieć zapuścić się za nie. - Zostań z chłopcem, Thorne - poleciłam. Zeszłam po schodach i dalej przez dziedziniec, przeskakując ciała trzech zabitych bandytów. Wiedziałam, że słowa stanowiłyby tylko stratę czasu. Mimo śmierci przywódcy, bez wątpienia bandyci wzbudzą w sobie pijacką odwagę i zaatakują przed świtem. Możliwe jednak, że zdołam ich przepłoszyć, toteż nie zwalniając, pomacałam kości naszyjnika i zaczęłam nucić pod nosem słowa zaklęcia. Szkoda, że musiałam znów sięgnąć do magicznych zapasów, bo wiedziałam, że będą mi potrzebne później, lecz zaklęcia ułudy nie kosztują zbyt wiele. Poza tym dobrze je znałam, a to dodatkowa oszczędność. Było to zaklęcie zwane Grozą, ujrzałam, jak oczy bandytów rozszerzają się, a ich twarze wykrzywia przerażenie. Moje oblicze wyglądało dla nich teraz jak maska demona, włosy zamieniły się w wijące węże o rozdwojonych językach żmii. Uciekli, nim dotarłam do nich, zatem wrzasnęłam coś pod adresem ich oddalających się pleców i zamknęłam bramę. Nie miałam niczego, czym mogłabym ją zaryglować, toteż chwyciłam oba skrzydła mocno i wymówiłam kolejne krótkie zaklęcie, by je ze sobą połączyć, przynajmniej na jakiś czas. Wiedziałam, że nie zatrzymam w ten sposób potężnego krecza ani bandy zawziętych czarownic. Lecz pierwszy był zbyt wielki, by wspiąć się wąskimi schodami na mury, a pozostałe mogłam zabijać pojedynczo podczas wspinaczki. To uczyniwszy, wróciłam do zamku. Spodziewałam się, że krecz przybędzie przed świtem.

Rozdział 12. Spełnią się dla mnie.

Zabijam każdą ofiarę, na którą poluję. Jeśli wciąż nosi ciało, rozetnę je. Jeśli oddycha, powstrzymam ów oddech.

Tej nocy nie spałyśmy - cały czas czuwałam, węsząc w ciemności, wypatrując zagrożenia. Nie musiałyśmy jednak głodować. Na murach znalazłyśmy świeże truchła zwierząt i upiekłyśmy pół świniaka na rożnie nad ogniskiem, a potem podzieliłyśmy mięsiwo na trzy porcje. Byłam jednak świadoma, że od tej pory trzeba będzie racjonować jadło i szykować się do oblężenia. Chwilowo trudno było ocenić, jak długo będziemy musiały tu zostać. Chłopiec był nerwowy, nieśmiały i milczący, nie osłabiło to jednak jego apetytu. Choć sam się nie odzywał, słuchał z uwagą naszej rozmowy, a jego twarzą nadal wstrząsały nerwowe tiki. Wzrok co chwila wędrował ku skórzanemu workowi, który wyraźnie straszliwie go fascynował. Możliwe, że sprawiły to dobiegające z niego dziwne dźwięki. Mimo wielkiego zielonego jabłka i różanych cierni, Zły od czasu do czasu jęczał cicho bądź syczał, jakby wypuszczał z ust powietrze. - I co, Thorne? - spytałam. - Czy pod moją nieobecność kontynuowałaś ćwiczenia? Thorne uśmiechnęła się do mnie.

- 45 -

- Każdego dnia, bez wyjątku, powtarzam mantrę, której mnie nauczyłaś. Jestem najlepsza, najsilniejsza i najgroźniejsza - oznajmiła niewiele głośniej od szeptu. - W końcu w to uwierzę. Te słowa spełniły się dla ciebie - pewnego dnia spełnią się też dla mnie! - Czy nadal ćwiczysz co dzień z nożami? - zerknęłam na chłopca i dostrzegłam z zachwytem strach, który błysnął mu w oczach, gdy usłyszał moje pytanie. Przytaknęła, po czym przełknęła kęs wieprzowiny. - Ostatnio trenowałam rzucanie. Nadal brakuje mi kilku lat, bym osiągnęła pełnię sił. Do tej pory będę zabijać nieprzyjaciół na odległość. Kiedy stanę się wyższa i cięższa, podejdę bliżej! Tego też mnie nauczyłaś! - To rozsądne. Słuchasz tego, co ci każę, i postępujesz właściwie. Nie mogłam sobie wymarzyć lepszej uczennicy. - Twoje wczesne szkolenie nie było tak szczęśliwe - zauważyła Thorne, wyraźnie rada z pochwały, bo też i rzadko jej udzielam. - To prawda. - W takim razie opowiedz mi jeszcze raz tę historię. Z pewnością Will też chciałby posłuchać prawda? Chłopak przytaknął, rozpaczliwie próbując zgadzać się z każdym jej słowem. - Dlaczego zatem ty mu nie opowiesz? - podsunęłam. - Dość często mnie o nią prosiłaś. Do tej pory powinnaś znać wszystko na pamięć! Thorne wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się. - Czemu nie - rzekła i obróciła się do Willa. - Po pierwsze, lepiej najpierw wyjaśnię, że wiedźmę zabójczynię klanu Malkinów zazwyczaj wybiera się w walce. Kandydatki muszą stawić czoło obecnej zabójczyni w starciu na śmierć i życie. Lecz te, które chcą zyskać sobie prawo walki, muszą najpierw przejść okres intensywnego szkolenia. Grimalkin postanowiła zostać zabójczynią Malkinów dość późno. Dołączyła do dwóch kandydatek, uczących się od sześciu miesięcy. Co gorsza, tylko pół roku pozostało do trzech dni wyznaczonych na wyzwania. Miała zatem bardzo mało czasu, by poznać podstawy fachu zabójczyni. Pierwszy dzień szkolenia okazał się katastrofą. Pozostałe dwie uczennice były słabe - skazane na śmierć z rąk Kernolde, ówczesnej zabójczyni klanu Malkinów. W miarę upływu dnia Grimalkin coraz bardziej się irytowała. W końcu tuż przed zmierzchem dała ujście swoim odczuciom. Siedziała na podłodze, patrząc na Grista Malkina, niezdarnego nauczyciela, który ględził coś o walce nożem, każdym słowem dowodząc swej głupoty i bezużyteczności - nie miał o tym pojęcia. Za nim stały dwie najpaskudniejsze stare wiedźmy z klanu. Obie były czarownicami, i to tak brzydkimi, że na ich brodawkach wyrastały brodawki, a na brodach więcej szczeciny niż na tyłku jeża! Mówiąc to, Thorne zaśmiała się głęboko, w gardle, w odpowiedzi Will obdarzył ją słabym uśmiechem i zarumienił się aż po korzonki jasnych włosów. - Wiedźmy miały dopilnować, by uczennice nie posłużyły się magią przeciw Gristowi Malkinowi podjęła Thorne. - W końcu Grimalkin straciła cierpliwość, wstała z ziemi i krzyknęła do niego. Uśmiechnęłam się, patrząc, jak Thorne zrywa się na równe nogi i wykrzykuje słowa, zupełnie jakby ona była mną, a Will - Gristem. - „Jesteś głupcem, Grist! Przygotowałeś już przed nami dwadzieścia siedem pokonanych kandydatek. Czego zatem potrafisz nas nauczyć, prócz tego, jak przegrać i zginąć?" - Wykrzyczała te słowa tak gwałtownie, że Will autentycznie się wzdrygnął. Thorne posłała mu złośliwy uśmiech. - Szkoda, że nie widziałeś Grista teraz. Pod koniec tamtego roku przestał uczyć, postarzał się i obrósł sadłem. To starcie z Grimalkin go wykończyło. Przez długi czas milczał - podjęła i znów usiadła - patrzył w oczy Grimalkin, a jego durną, tłustą twarzą wstrząsał gniewny tik. Ale Grimalkin w ogóle się nie bała, spokojnie wytrzymała jego spojrzenie. To on pierwszy odwrócił wzrok. W głębi ducha bał się, choć starał się tego nie okazywać. „Wstawaj, dziewczyno!" - polecił Grist. Grimalkin posłuchała, uśmiechała się jednak i patrzyła na niego szyderczo. - „Zetrzyj z twarzy ten uśmiech. Nie patrz na mnie!" - ryknął. -,,Spójrz prosto przed siebie. Okaż szacunek swojemu nauczycielowi!" - Zaczął powoli okrążać Grimalkin. Nagle chwycił ją w potężny, niedźwiedzi uścisk, tak mocny, że jedno z jej żeber pękło z ostrym trzaskiem. Potem cisnął nią mocno na ziemię, uważając, że to zakończy sprawę. Lecz co uczyniła Grimalkin? Czy leżała tam, jęcząc z bólu? Nie! W mgnieniu oka zerwała się z ziemi i lewą pięścią złamała mu nos, uderzając tak mocno, że zwaliła go z nóg. Potem walczyła jak zabójczyni. Nie wolno pozwolić roślejszemu przeciwnikowi zbliżyć się do siebie, toteż utrzymywała go

- 46 -

na dystans. Walka szybko dobiegła końca. Każdy cios padał zręcznie i z precyzją. Po chwili zbiła Grista Malkina na kwaśne jabłko. Jedno oko, napuchnięte, zamknęło się, w sekundę później na czole pojawiła się głęboka szrama, z której krew popłynęła do drugiego oka. Grimalkin powaliła go na kolana. - Mogłabym cię teraz zabić! - zawołała. - Ale jesteś tylko mężczyzną, niewartym fatygi. I tak Grimalkin musiała uczyć się sama. Oczywiście już wcześniej dobrze poznała las i tajniki wykuwania broni. Pracowała jednak ciężko, jadła do syta i stopniowo nabierała sił, co dzień pływając, by zwiększyć własną wytrzymałość - choć zima była długa i mroźna, najgorsza od wielu lat. Wykuła także sobie najlepsze ostrza, jakie umiała, i nosiła je w pochwach na własnym ciele. Potem, w mroźnym lesie daleko na północy, w samym środku zimy stawiła czoło watasze wygłodniałych wilków. Okrążyły ją, zbliżając się powoli; z ich pysków ciekła ślina, w głodnych oczach lśniła śmierć. Grimalkin trzymała w obu dłoniach noże do rzucania. Kiedy pierwszy wilk skoczył, klinga odnalazła jego krtań. Drugi także zginął. W końcu dobyła długiego ostrza, gdy trzeci wilk rzucił się ku niej. Tak łatwo, jakby strącała główkę mlecza patykiem, odrąbała mu łeb. Nim wataha podkuliła w końcu ogony i umknęła, przed Grimalkin leżało siedem martwych wilków, a ich krew plamiła czerwienią biały śnieg. Wreszcie nadszedł dzień starcia Grimalkin z Kernolde, toteż wróciła do Pendle. Kernolde z łatwością zabiła pierwsze dwie kandydatki - w niecałą godzinę, nawet się nie spociła. W końcu nadeszła pora Grimalkin... - Skoro jesteście takie silne i dzielne, dlaczego schroniłyście się w tym zamku? - przerwał Will. Myślę, że mój tato jest odważniejszy od was obu! Obie spojrzałyśmy na niego ze zdumieniem. Kątem oka dostrzegłam grymas gniewu, przebiegający po twarzy Thorne. W uspokajającym geście położyłam jej dłoń na ramieniu. Potem odpowiedziałam chłopcu. - Oczywiście, że twój ojciec jest dzielny - zgodziłam się i uśmiechnęłam, nie otwierając ust - bo jakiż syn nie myślałby tak o ojcu, który dobrze go traktuje? To rycerz, odwaga stanowi część jego natury. Czy minstrele wyśpiewują na jego cześć pochwalne pieśni? - Owszem! Walczył i pokonał wielu wrogów, lecz jego największym wyczynem było zabicie Wielkiego Gadźca, który oblegał nasz zamek. - To gadźce są prawdziwe? - spytała Thorne. - Sądziłam, że to tylko bajeczki opowiadane o zmroku, by nastraszyć dzieci. - Owszem, są - odparłam. - Gadźce to niebezpieczne stwory, porośnięte twardą łuską, o paszczach pełnych potężnych kłów. Wiele z nich ma długie wężowe ogony, którymi oplatają ofiary i wyciskają z nich życie. Zazwyczaj wysysają krew bydła, lubią też jednak pożerać ludzi w całości - krew, ciało i kość. W Hrabstwie występują bardzo rzadko - podjęłam - i w całym swym życiu widziałam tylko jednego. Czaił się w długiej trawie na brzegu jeziora; zaciekawił mnie i chciałam przyjrzeć się mu z bliska. Gdy się zbliżyłam, umknął do wody i szybko odpłynął. Był nie większy od psa - ale niektóre gadźce bywają większe, tak przynajmniej słyszałam - nazwałeś go wielkim gadźcem: czy był wyjątkowo duży? - spytałam chłopca. - Większy niż jakikolwiek dotąd widziany - odparł. - Znacznie większy od konia. Ojciec kazał wykuć sobie specjalną zbroję - pokrytą ostrymi metalowymi szpikulcami. Kiedy gadziec oplótł się wokół niego, przebiły mu ciało, a potem ojciec rozsiekał go na kawałki swoim mieczem. Uśmiechnęłam się, ukazując zęby. Ponownie się wzdrygnął. - Mówiłeś, że choć twój ojciec jest rycerzem, nie ma bogactw. Ilu ludźmi dysponuje? - Ma kilku ludzi, lecz ci, którymi dowodzi, zostali dobrze wyszkoleni. Jest wśród nich ośmiu mistrzów łuczników, uzbrojonych w długie łuki. Spodobało mi się to, co mówił. Pojęłam, iż ów rycerz w kolczastej zbroi i jego łucznicy mogliby znacznie ułatwić mi zabicie krecza. - Posłuchaj, chłopcze - rzekłam do Willa. - Ja także jestem dzielna, podobnie Thorne. Schroniłyśmy się w tych murach, bo ściga nas wielu potężnych nieprzyjaciół. Samo to nie przeszkodziłoby mi stawić im czoła w walce, lecz za pomocą magii Mroku stworzyli straszliwego potwora, pół człowieka, pół wilka. Póki nie znajdę sposobu, by go zniszczyć, muszę ukrywać się w podobnych twierdzach. Sądzę jednak, iż zamek twego ojca mógłby okazać się dla nas lepszy. Co więcej, twój dzielny ojciec i jego łucznicy mogliby mnie wesprzeć w walce z wrogami. Jeśli pomogę ci stąd uciec i dostarczę bezpiecznie do niego, sądzisz, że udzieli nam schronienia? Czy połączy z nami swe siły i pomoże nam zwyciężyć?

- 47 -

- Jestem tego pewien! - zawołał Will, jego oczy zalśniły. - Dostarcz mnie bezpiecznie do niego, a przyrzekam, że ci pomoże. Obróciłam się do Thorne. - Przyszłyśmy tu kierowane desperacją. Trudno byłoby bronić tego zamku - słudzy Złego mogliby oblegać go tygodniami i nas zagłodzić. Teraz mamy szansę zyskać prawdziwe schronienie. Podróż nie będzie łatwa, lecz kiedy tam dotrzemy, będziemy znacznie bezpieczniejsze niźli tutaj. Co powiesz? Thorne zgodziła się, toteż obróciłam się do chłopca, patrząc mu prosto w oczy. - Nawet jeśli cię uratujemy, pozostaniemy czarownicami. Większość ludzi, zwłaszcza mężczyzn, nienawidzi nas i boi się, nie mamy pewności, czy twój ojciec dotrzyma przyrzeczenia złożonego przez jego syna. - Daję wam moje słowo - odparł Will. - Mój ojciec to człowiek honoru, będzie związany tym, co przyrzekłem. Zastanowiłam się szybko. Czy chłopak naprawdę mógł przekonać ojca, by dotrzymał jego obietnicy? Możliwe. Rycerze - podobnie jak inni mężczyźni - różnili się charakterami: niektórzy byli dobrzy, inni źli, większość balansowała gdzieś na granicy. Jednakże zazwyczaj trzymali się swojego rycerskiego kodeksu. Nade wszystko wierzyli w honor i dotrzymywali słowa. Spojrzałam na bramę. Wkrótce przybędzie krecz. Mimo mej magii, w końcu wyważy wrota, a wówczas ludzcy słudzy Złego zaatakują. Z początku ich odeprzemy, ale jak wielu się tu zjawi z najdalszych stron świata, by odzyskać jego głowę? W końcu z nimi przegramy. *** Jakiś czas przysnęłam, pozostawiając Thorne na straży. Obudził mnie szmer głosów. Powoli uniosłam powiekę. Thorne i chłopak siedzieli bardzo blisko siebie, niemal się stykając, i rozmawiali cicho, z ożywieniem, zatopieni w swym własnym, prywatnym świecie. Po raz pierwszy widziałam, by Thorne okazywała zainteresowanie jakiemuś chłopcu, osiągnęła jednak wiek, w którym właściwy mógł ją zafascynować. Wyraźnie się polubili i ich widok przypomniał mi moje pierwsze spotkanie ze Złym. Byłam wtedy młoda, niedawno skończyłam szesnaście lat. Oczywiście nie wiedziałam, że spotykam Złego. Mijałam ruiny kaplicy - porzuconej przez kościół po tym, jak miejscowi mieszkańcy odeszli bądź wymarli; biskup desekralizował ziemię dziesięć lat wcześniej i obecnie rozpościerał się tam tylko gąszcz roślin pomiędzy pustymi grobami. Młody mężczyzna stał w cieniu i przyglądał mi się. Zirytowało mnie to i szykowałam się już do rzucenia drobnego zaklęcia - niezbyt dotkliwego, czegoś, co sprawiłoby, by nagle wypróżnił się w portki bądź by wymiociny podeszły mu do gardła. Wówczas jednak zrobił coś, co sprawiło, że zapomniałam o irytacji. Uśmiechnął się do mnie. Nigdy jeszcze nikt nie uśmiechał się do mnie w taki sposób, z podobnym ciepłem i wyraźną sympatią. W dodatku był przystojny, wysoki - zawsze lubiłam wysokich mężczyzn - i nim jeszcze nastał świt, pocałowaliśmy się i tuliliśmy w swoich ramionach. Dopiero Agnes Sowerbutts mnie oświeciła. Powiedziała, że towarzyszył mi diabeł! Z początku trudno mi było uwierzyć. Z pewnością to nie Zły! Jak ten piękny i łagodny młodzian mógł pasować do straszliwej bestii, pojawiającej się płomieniach kościanego ogniska w wigilię Wszystkich Świętych? I jak mogłam być taka głupia i równie łatwo dać mu się oczarować? Czułam niesmak i wściekłość na samą siebie - darzyłam Złego głęboką nienawiścią i nie chciałam uwierzyć w słowa Agnes. Kiedy jednak pogodziłam się z prawdą, pojęłam, co muszę zrobić: urodzić mu dziecko. Wówczas na zawsze uwolnię się od niego. Spojrzałam na Thorne, gawędzącą radośnie z nowym przyjacielem. Nie wiedziała, że ją obserwuję w przeciwnym razie nie siedziałaby tak blisko niego. Niemądre dziecko, nie wiesz, że większość mężczyzn kryje w sobie diabła? Nie powiedziałam tego jednak głośno. Musimy chwytać chwile szczęścia, gdzie tylko zdołamy. Nie zamierzałam odmawiać jej tych paru uroczych chwil. ***

- 48 -

Chmury odpłynęły, niebo na wschodzie szybko jaśniało. Wiedziałam, że wkrótce wzejdzie słońce. Lepiej odejść teraz, pod osłoną resztek ciemności. - No dobrze, chłopcze - w zamian za to, co nam przyrzekłeś, odstawimy cię do zamku ojca! oznajmiłam nagle. Oboje, Thorne i Will, wzdrygnęli się, gdy tak gwałtownie przerwałam im miłą rozmowę. Zaskoczeni, szybko, z zakłopotaniem odsunęli się od siebie. Kiedy wstaliśmy z ziemi, wbiłam wzrok w chłopca i ponownie wyszczerzyłam zęby. - Cały czas idź między nami i bez pytania słuchaj moich poleceń. Zrozumiano? Will przytaknął, toteż zarzuciłam na ramię skórzany worek i pierwsza ruszyłam stopniami. Thorne podążała z tyłu. Przebiegliśmy przez dziedziniec do bramy. Wymówiłam słowa zwalniające zaklęcie i otworzyłam ją. Czy ktoś nas obserwował? Powęszyłam szybko i w moje nozdrza uderzyły fale strachu, pijaństwa i rosnącego podniecenia. Bandyci nie byli jeszcze gotowi do ataku. Za bardzo zajęła ich gorzałka, by mieli pilnować bramy. Pomknęłam na północ w dół wzgórza, pozostała dwójka podążała tuż za mną. Wkrótce znaleźliśmy się w labiryncie ciemnych wąskich uliczek. Większość była opuszczona, lecz na rogu jednej zastąpił nam drogę pijak, otwierając ze zdumienia usta. Pchnęłam go mocno i wpadł w sąsiednie drzwi, a my biegliśmy dalej. I wtedy to poczułam. Nozdrza wypełnił mi charakterystyczny smród krecza. Stwór dotarł już do miasta.

Rozdział 13. W towarzystwie czarownic.

Ten, kto jada z diabłem, musi mieć długą łyżkę. Ten, kto wędruje z wiedźmą, też powinien trzymać się z daleka.

Zatrzymałam się gwałtownie i znów powęszyłam. Stwór nadciągał z północy i podążał naszym śladem. Thorne pociągnęła nosem, jej twarz rozjaśnił uśmiech. - Bandyci są między nami i naszymi nieprzyjaciółmi. To powinno być ciekawe! Zleją się w portki! Biegliśmy dalej i wkrótce usłyszeliśmy odległy zwierzęcy ryk, a po nim krzyki i wrzaski strachu i wściekłości. Pijani mężczyźni nie mieli żadnych szans w starciu z naszymi wrogami, ale mogli nieco spowolnić pościg. Obejrzałam się na chłopca: dyszał ciężko z wysiłku. Nawet jeśli był sprawny, uwięzienie go osłabiło. Znów się zatrzymałam, oddałam worek Thorne i chwyciłam chłopaka. Szarpnął się, ale nie stawiał oporu, gdy zarzuciłam go sobie na ramię. Uciekałyśmy dalej, odrobinę wolniej. Słabość nie powróciła, brakowało mi jednak zwykłej energii. Starałam się odrzucić wszelkie wątpliwości co do własnej formy, dręczyły mnie jednak niczym ból zęba. Mimo to próbowałam z optymizmem patrzeć w przyszłość. Jak dotąd ataki słabości nie następowały w chwilach bezpośredniego zagrożenia. Mimo obaw Agnes, że trucizna mogła trwale uszkodzić mi ciało, nadal miałam nadzieję w pełni dojść do siebie.

- 49 -

Późnym rankiem jeszcze bardziej zwolniłyśmy i maszerowałyśmy szybko naprzód. Wyglądało na to, że krecz został z tyłu, choć bez wątpienia nadal nas ścigał. Teraz zagrożenie pojawiło się przed nami. Podążaliśmy ziemnym traktem, środkiem wąskiej, pozbawionej drzew doliny, po obu stronach ciągnęły się niskie wzgórza. Dwakroć dostrzegłam sylwetkę na tle nieba. Obserwowano nas. Zatrzymałam się i postawiłam Willa na ziemi. - Jak daleko stąd do zamku, chłopcze? - spytałam. - Niecała godzina. Ludzie mojego ojca już teraz nas eskortują - machnął ręką w stronę wzgórz. - Widziałam ich - odparłam. - Bez wątpienia posłali już wieści, że przybywasz w towarzystwie czarownic. W dziesięć minut później na horyzoncie przed nami ujrzeliśmy chmurę kurzu. To był konny, galopujący wprost ku nam. Wywęszyłam troskę zabarwioną lekką obawą. - To mój ojciec! - wykrzyknął Will, gdy jeździec się zbliżył. Rycerz miał na sobie lekką kolczugę, dosiadał jabłkowitej klaczy. Nie nosił hełmu, u pasa wisiał mu jednak miecz, a na ramieniu tarcza. Zatrzymał wierzchowca przed nami, zagradzając nam drogę, i dobył broni, celując prosto w nas. - Cofnijcie się i przepuśćcie mojego syna! - polecił. Był w średnim wieku i, wedle mej oceny, miał lekką nadwagę. Tak naprawdę nie zagrażał ani mnie, ani Thorne. Bez wątpienia od czasu wyczynów młodości nieco się zapuścił, nadal jednak nie brakło mu odwagi. Niewielu mężczyzn śmiałoby stanąć naprzeciw dwóch czarownic uzbrojonych jedynie w miecz. - Jest wolny, może iść, dokąd zechce - odparłam. - Opuść miecz! - Nie próbuj mi rozkazywać, wiedźmo! - warknął. - Ale one mnie uwolniły, ojcze, i pomogły uciec prześladowcom - wtrącił Will. - Teraz ich wrogowie je ścigają, a ja zaproponowałem im schronienie w naszym domu. Obiecałem, że pomożesz im walczyć z niebezpiecznym wrogiem, który je prześladuje. Dałem słowo. Po twarzy rycerza przebiegł grymas gniewu. Czułam, że to człek uczciwy, lecz bynajmniej nie zachwycony przyrzeczeniem syna. - Dziękuję za to, że go uwolniłyście - odparł, opuszczając miecz i chowając do pochwy. - Za to jestem waszym dłużnikiem. Lecz stawia mnie to w mocno niezręcznej sytuacji. Jestem człowiekiem bogobojnym; w zamku mam kaplicę, w której co niedziela odprawiają mszę. Sam biskup odwiedza mnie dwa razy do roku, by pobłogosławić ołtarz i modlić się za chorych. Mój kapelan będzie oburzony. - Słowo honoru, ojcze! - zawołał Will piskliwym głosem. - Dałem im słowo! Rycerz przytaknął. - Co się stało, to się stało. Pojadę z moim synem. Mój dom znajdziecie, maszerując dalej prosto. Otworzymy przed wami bramę. Jestem sir Gilbert Martin, a wy jak się nazywacie? - Ja jestem Grimalkin, a to jest Thorne - oświadczyłam. Dostrzegłam strach na jego twarzy i ucieszyłam się, że sława mnie wyprzedziła. Chciałam, żeby się bał, bo dzięki temu będzie skłonniejszy do współpracy. - Jedź z ojcem, chłopcze - dodałam, odwracając się do Willa. - Wkrótce do was dołączymy. Słysząc to, chłopak pobiegł naprzód, ojciec pochylił się, chwycił go za ręce i pomógł mu wsiąść na konia. Potem bez słowa pogalopowali w dal. - Sądzisz, że wpuści nas do zamku? - spytała Thorne. Wzruszyłam ramionami. - Mam pewne wątpliwości. Wkrótce się dowiemy, ile jest wart honor dla takiego człeka. Myślę jednak, że to, co nas tam czeka, będzie lepsze niż to, co podąża za nami. Ruszyłyśmy zatem dalej wąskim traktem, póki nie ujrzałyśmy przed sobą zamku; przed nim płynęła wąska, rwąca rzeka. Umocnienia miał dość skromne, składała się na nie jedynie wewnętrzna twierdza, zobaczyłam jednak fosę i most zwodzony, a także niewielką obronną wieżę zwieńczoną blankami. Wokół rozciągały się pola uprawne miejscowych farmerów, tu i ówdzie widziałam chaty, ale nikt dokoła nie pracował. Z dwóch domów pozostały tylko poczerniałe zgliszcza. Wojna dotarła nawet do tego odległego zakątka Hrabstwa. Przeprawiłyśmy się przez rzekę, brodząc w sięgającej kolan wodzie. Kiedy mijałyśmy pierwszą chatę, zajrzałam przez okno, by potwierdzić swoje podejrzenia. Miałam rację: na stole pozostał niedokończony posiłek. Mieszkańcy uciekli w pośpiechu. W chwilach zagrożenia farmerzy, robotnicy i służba rycerzy chronili się za murami zamku. Ale co takiego

- 50 -

rycerz uznał za zagrożenie? Czy obawiał się dwóch czarownic, czy też tego, co je ścigało? Być może jednego i drugiego? Wkrótce się dowiemy. Kiedy się zbliżyłyśmy, dostrzegłam postaci obserwujące nas z murów. W górze zabrzęczał i zazgrzytał podciągany na kołowrocie łańcuch i most zwodzony opuścił się powoli, kiedy jednak na niego wkroczyłyśmy, przekonałyśmy się, że krata i widoczne za nią solidne, nabijane żelazem wrota wciąż pozostają zamknięte. Wówczas z góry dobiegł nas głos. Nie należał do rycerza, lecz do jednego z jego sług. Powęszyłam i pojęłam, że to chwalipięta - ale też człek, który umiał zabić z zimną krwią i zarabiał na życie przemocą. - Zdejmijcie broń! Połóżcie u swych stóp! Pokręciłam głową. - Moje noże zostają pod ręką. Znów powęszyłam, wyczułam zagrożenie. To byli zbrojni, silnie podenerwowani. Ale poczułam też dyscyplinę. Posłuszni rycerzowi, czekali na rozkazy. Nikt nie odpowiedział, lecz usłyszałam dobiegające z góry szmery. Najwyraźniej dyskutowali na temat mej odmowy. W sekundę później zadźwięczały łańcuchy, krata zaczęła się podnosić. Thorne pochyliła się ku mnie. - To może być pułapka - wyszeptała mi do ucha. Przytaknęłam, ale nie odpowiedziałam. Czy mogłyśmy zaufać temu rycerzowi? Powęszyłam - tym razem dalekosiężnie, próbując odczytać przyszłość, zwłaszcza groźbę śmierci. Węszyłam w imieniu Thorne. Nie umrze tutaj - byłam tego pewna. Ciężkie drewniane wrota otwarły się do środka, skrzypiąc na zawiasach. Jakieś dziesięć kroków dalej stał rycerz, za plecami miał kolejną zamkniętą kratę. Wciąż nie zdjął z siebie kolczugi, ale zostawił gdzieś miecz. Gestem wezwał nas do siebie, wraz z Thorne przekroczyłyśmy próg i pokonałyśmy pięć kroków. Gdy się zatrzymałyśmy, krata za nami zaczęła opadać. Obejrzałam się szybko i przekonałam, że brama wciąż stoi otworem. - Witam was w moim domu - powiedział sir Gilbert łagodnym, uprzejmym tonem. - Wewnątrz murów nie noszę broni, proszę więc, abyście uczyniły tak samo. Zdejmijcie noże i połóżcie u swych stóp. - Twoje zwyczaje nie są moimi - odparłam. - Moje nakazują mi zawsze mieć pod ręką ostrza. - Ofiaruję wam schronienie, ale na swoich warunkach! Dobyłam jednego z noży i wycelowałam w niego. Gdy tylko to uczyniłam, dwaj łucznicy zajęli miejsca za nim, wsuwając groty strzał między kraty. Zerknęłam w lewo i w prawo. W kamiennych ścianach ziały szczeliny. Celowali do nas z trzech stron. Strzały wystrzelone z długich łuków poruszają się bardzo szybko i z wielką siłą. Potrafią nawet przebijać zbroje. Lecz mimo wielkiego zagrożenia zachowałam spokój, analizując sytuację i rozważając możliwe wyjścia. - Zanim dosięgnie mnie strzała - zagroziłam - mój nóż utkwi w twojej szyi. Istotnie, mogłam zabić rycerza równie łatwo, jak przegonić muchę z czoła. Od śmierci dzieliła go niecała sekunda. Mogłyśmy także zabić łuczników za jego plecami. Nie byłam jednak pewna, czy zdołamy uczynić to samo z ludźmi ukrytymi za murami. A nawet gdyby mi się udało, wciąż tkwiłybyśmy uwięzione między kratami, bez drogi ucieczki. - Wówczas cała nasza trójka zginie - odparł rycerz. - Byłaby to wielka strata i zupełnie niepotrzebna. Uratowałyście mi syna, za to jestem wdzięczny i dotrzymam jego słowa. Ofiaruję wam schronienie w naszych murach. Czekają na was napoje, strawa i czyste ubrania. Błagam, odłóżcie broń, a wszystko będzie dobrze. Spojrzeliśmy sobie w oczy i odczytałam jego zamiary - mówił szczerze - w odpowiedzi zatem uklękłam, zaczęłam wyjmować noże i układać na ziemi. Po chwili wahania Thorne poszła w moje ślady. Kiedy znów się podniosłam, sir Gilbert się uśmiechał. - To wszystko? - spytał. - Mam twoje słowo, że w worku na ramieniu nie ukrywasz broni? - Nie ma w nim broni, daję słowo - odparłam. - A co w sobie kryje? - Coś, co cały czas musi być przy mnie. Jeśli zechcesz, pokażę ci później. Ale wówczas pożałujesz. Rycerz uniósł rękę, łucznicy za jego plecami cofnęli się na bok i krata zaczęła się unosić. Gestem polecił nam pójść za sobą i znalazłyśmy się na zamkowym dziedzińcu. Po lewej, na obszernym placu,

- 51 -

najdalszym od wieży wewnętrznej, zebrali się robotnicy i farmerzy z rodzinami; piekli coś nad żarnikami. Towarzyszyły im owce, krowy i kozy; najwidoczniej zabrali ze sobą całą swą żywiznę. Zauważyłam niewielu żołnierzy, lecz ośmiu łuczników pozostało przy bramie, tyle że pochowali strzały do kołczanów. Potem zauważyłam postać w dali. Odziany w czarną księżą sutannę mężczyzna patrzył na nas, marszcząc brwi. On z pewnością nie powita nas z otwartymi ramionami. Podążyłyśmy za sir Gilbertem do wewnętrznej wieży. Tuż za progiem czekała na nas służka. Starsza i dostojna, miała na sobie szarą sukienkę, siwiejące włosy ściągnęła w ciasny kok. - Oto Mathilde - przedstawił rycerz. - Zaprowadzi was do komnaty. Kiedy umyjecie się i odziejecie stosownie, wskaże wam drogę do sali bankietowej. To rzekłszy uśmiechnął się, skłonił i odszedł. - Tędy, proszę - Mathilde podreptała korytarzem. Podążałyśmy posłusznie za nią. Zauważyłam, że unika naszego wzroku, bez wątpienia lękała się złego oka. Otworzyła nam drzwi i pospiesznie odeszła. Oczy Thorne otworzyły się szeroko na widok bogactwa otoczenia; wcześniej znała jedynie wiedźmie chaty i domy biedoty. Komnata była obszerna, ściany zawieszono gobelinami opowiadającymi jakąś historię: rycerz walczył z wielkim zębatym stworem pośrodku rwącej rzeki. Bez wątpienia miał to być sir Gilbert, pokonujący gadźca. Rozejrzałam się szybko: dwa łoża, dwa wysokie krzesła i stolik z dużym dzbanem wody. Na obu łóżkach ułożono jasnozielone suknie. - Stosownie odziane! - uniosłam brwi i uśmiechnęłam się do Thorne. - Nosiłaś kiedyś w życiu podobną sukienkę? Thorne pokręciła głową. Nie uśmiechała się. - Najpierw oddałyśmy broń, teraz mamy się przebrać za niemądre dwórki. Nie ma tu łuczników, którzy zmusiliby nas do wypełnienia woli sir Gilberta. Czemu miałybyśmy posłuchać? - Nie zaszkodzi ci zobaczyć, jak żyją inni. Powinnyśmy zmyć smród z naszych ciał i przebrać się w czyste stroje. Wkrótce zjawi się krecz, toteż raduj się chwilą oddechu. A poza tym chłopcu spodoba się sukienka! Thorne pokraśniała po korzonki włosów, zbyt jednak się zawstydziła, by odpowiedzieć, odwróciłam się zatem i ułożyłam pochwy i rzemienie obok łóżka. Zdjęłam z siebie brudny strój i umyłam się, a tymczasem Thorne się dąsała. Potem przywdziałam dłuższą z dwóch sukien. Kiedy skończyłam, dziewczyna niechętnie rozpoczęła własne ablucje. W końcu stanęła przede mną w zielonej sukience. - Cóż z ciebie za piękna dama! - zadrwiłam. - I bardziej niż gotowa zająć miejsce na dworze! Twarz Thorne wykrzywiła furia. Rzuciła się ku mnie, gotowa wydrapać mi oczy. Cofnęłam się o krok i uśmiechnęłam, wyciągając rękę, by ją powstrzymać. - Tylko żartuję, dziecko. Nie obrażaj się. A teraz przywołaj swój najlepszy uśmiech, abyśmy zdołały oczarować tego rycerza i nagiąć do naszej woli. Kiedy wyszłyśmy z komnaty, Mathilde czekała nerwowo na korytarzu; poprowadziła nas wprost do sali bankietowej. Raz jeden zerknęła na skórzany worek, który dźwigałam w lewej dłoni. Ujrzałam, jak wstrząsa nią dreszcz. Może wyczuła ukryte wewnątrz zło. Niektórzy ludzie są wrażliwi na takie sprawy. Wreszcie dotarłyśmy na miejsce. Sala okazała się wielka, o belkowanym suficie, zapewne mogłaby pomieścić setkę ludzi. Stało w niej sześć długich stołów. Tylko przy jednym z nich, owalnym, stojącym naprzeciw głównego wejścia, zasiadali ludzie - dwie osoby: sir Gilbert i jego syn. Mieli na sobie eleganckie stroje z ciemnoniebieskiego jedwabiu, jak przystało dworskim panom. Jednak ojciec wyglądał lepiej w kolczudze. Teraz doskonale widziałyśmy jego spory brzuch - najwyraźniej z upływem lat przywykł do wygód i łatwego życia. Gdy się zbliżyłyśmy, obaj powstali z uśmiechem, zauważyłam jednak, że ich wzrok wędruje ku workowi, który postawiłam obok krzesła. Zastanawiałam się, gdzie się podziewa krecz i reszta sługusów Złego. W każdej chwili mogli dotrzeć do zamku. - Witajcie. Siądźcie, proszę - powiedział sir Gilbert; wraz z synem zaczekali, aż zajęłyśmy z Thorne miejsca, po czym uczynili to samo. Zjawiła się służba, stawiając na stole półmiski z mięsiwami i chlebem. - Mamy wiele do omówienia, ale musicie być głodne. Najpierw zatem zjedzmy, później porozmawiamy.

- 52 -

Nie potrzebowałam dodatkowego zaproszenia. Gdy jedliśmy, służba nalewała nam wielkie kielichy miodu, lecz obie z Thorne sączyłyśmy go powoli. Musiałyśmy zachować trzeźwe głowy, by móc negocjować z rycerzem. Udzielił nam schronienia - ale na jak długo? To wciąż pozostawało nierozstrzygnięte. Kiedy skończyliśmy, służba zebrała talerze, pozostawiła jednak kielichy. Sir Gilbert splótł przed sobą palce i przyjrzał się nam kolejno. - Raz jeszcze muszę wam podziękować za to, że ocaliłyście mi syna i przywiodłyście do domu. Mówi, że ściga was dziwaczny stwór, o jakim wcześniej nie słyszałem. Chciałbym dowiedzieć się czegoś więcej. - Ów stwór to krecz, hybryda człowieka i wilka, stworzony mroczną magią tylko po to, by mnie ścigać. Jest sprytny i drapieżny, dysponuje wielką siłą. Potrafi posługiwać się bronią, a jego szpony powleka śmiertelna trucizna. Dodatkowo jego głowę i górę tułowia chronią grube kościane grzebienie, a ranny potrafi się uzdrowić. - Jak można go zabić? - spytał rycerz. - Możliwe, iż wystarczyłoby wycięcie serca i zniszczenie go w ogniu bądź zjedzenie. Lecz aby mieć pewność, trzeba też go rozczłonkować i posiekać na kawałki. - Nie jest sam? - Towarzyszy mu banda czarownic i potężny mroczny mag, Bowker. Ich połączone siły czynią z nich groźnego przeciwnika. - A cóż takiego uczyniłaś, że tak na ciebie polują? Wyciągnęłam rękę i postawiłam worek na blacie. - W tym worku kryje się głowa Złego - oznajmiłam. - Został tymczasowo uwięziony, a my szukamy sposobu, który pozwoli zniszczyć go na zawsze. Nasi wrogowie pragną połączyć głowę z ciałem i uwolnić go. - Trudno mi w to uwierzyć - rzekł rycerz z wyrazem niedowierzania na twarzy. - Twierdzisz, że nosisz w worku głowę diabła we własnej osobie? To właśnie chcesz mi powiedzieć? - Został wezwany na ten świat przez kręgi czarownic z Pendle. Teraz tkwi uwięziony w ciele i cierpi męczarnie. Nie wierzysz mi? Potrzebujesz dowodu? - spytałam ostro. Z worka dobiegł słaby jęk i coś, co zabrzmiało jak sapnięcie. Will i jego ojciec wzdrygnęli się, rycerz jednak natychmiast zapanował nad sobą. - Jestem człowiekiem żyjącym spokojnie, zajmuję się własnymi sprawami. Chwytam za broń tylko w słusznej sprawie. Niewiele wiem o wiedźmach i magii Mroku i wierzę, że wiele z tego można przypisać ignorancji i zabobonom. Mam jednak otwarty umysł i bardzo chciałbym zobaczyć zawartość worka. - W takim razie spełnię twe życzenie. Rozwiązałam rzemienie, chwyciłam głowę Złego za rogi i uniosłam, demonstrując rycerzowi i jego synowi. Obaj zerwali się z krzeseł, wstrząśnięci. Chłopak wyglądał, jakby chciał uciec z sali. Głowa raz jeszcze jęknęła słabo, ciało wokół zranionego oka poruszyło się. Z oczodołu do szeroko otwartych ust biegła szeroka smuga zaschniętej juchy. Jeśli to możliwe, głowa wyglądała jeszcze ohydniej niż wcześniej.

- 53 -

Rozdział 14. Atak.

Wasza magia mnie nie przeraża, bo dysponuję własną. A boginy, duchy i widma nie zagrażają mi bardziej niźli stracharzowi.

- Ona wciąż żyje! Jak to możliwe?! - Sir Gilbert pobladł gwałtownie. - Ciało to tylko powłoka - odparłam. - Dla Złego przyjęta postać jest niczym nałożony strój. Potrafi przybierać ich wiele, a jego duch przetrwa najgorsze rany; teraz mieszka w dwóch częściach ciała. I musi pozostać w nich uwięziony. Jeśli jego sługi połączą głowę ze skrępowanym ciałem, odzyska wolność i wywrze straszliwą zemstę, tak w tym życiu, jak i poza nim. Niedawno krążył po ziemi i świat zbliżył się do Mroku bardziej, niż ktokolwiek pamięta. Jednym z objawów była wojna nękająca Hrabstwo i niosąca ze sobą śmierć, głód i okrucieństwa. Jego tymczasowe uwięzienie już i tak poprawiło sytuację. Toteż utrzymanie go w takim stanie leży również w waszym interesie. Sir Gilbert wpatrywał się w głowę Złego. - Błagam, ukryj tę ohydę w worku. Nie jest to widok, który winny oglądać oczy śmiertelników. Uczyniłam, jak prosił, i wszyscy usiedliśmy. - Walczyłeś na wojnie? - spytałam. Rycerz pokręcił głową. - Nie jestem już młodzieniaszkiem i mnie nie wezwano. Zostałem w domu, próbując chronić swoich ludzi. Mieliśmy szczęście - żyjemy na uboczu i odwiedził nas tylko jeden patrol, pod koniec kampanii. Z początku moi ludzie schronili się w zamku, kiedy jednak żołnierze wroga zaczęli palić ich chaty, zorganizowałem wycieczkę na czele niewielkiego, zawziętego oddziału. Straciliśmy dwóch z naszych, ale zabiliśmy wszystkich wrogów - jedenastu z nich leży w nieoznaczonych grobach. Żaden nie umknął, by złożyć raport. - Czy mamy wystarczające zapasy? - spytałam. - W tych murach chroni się wiele gąb do wyżywienia, ale głodować zaczęlibyśmy dopiero po kilkutygodniowym oblężeniu. Jednak nie byłoby to przyjemne i po powrocie do zwykłego życia spowodowałoby poważne reperkusje. W zamku możemy utrzymać ograniczoną liczbę bydła i musielibyśmy zacząć je zabijać. Biorąc pod uwagę zniszczenia wojenne, trudno byłoby uzupełnić stado. - Sądzę, że możemy to zakończyć względnie szybko - oznajmiłam, bo podczas podróży do zamku w mojej głowie powstały zarysy planu; teraz ujęłam go w słowa. - Z twoją pomocą moglibyśmy przenieść bitwę na teren wroga. Część z tej grupy to czarownice, lecz twój syn mówi, że wasi łucznicy są mistrzami w swoim fachu, a mroczna magia nie zdoła odbić wszystkich strzał. Co do krecza, możliwe, że sam zdołasz tego dokonać - w ten sam sposób, w jaki zabiłeś Wielkiego Gadźca. Will uśmiechnął się, jego twarz jaśniała dumą. - Obejrzyjcie gobeliny, zdobiące waszą komnatę - rzekł. - Opowiadają historię tego, co się wydarzyło piętnaście lat temu. Pokazują, jak mój ojciec zabił Wielkiego Gadźca, który pustoszył okoliczne ziemie. Czego raz dokonał, może powtórzyć w ten sam sposób. Thorne odwróciła się do niego i także uśmiechnęła. Kiedy spojrzeli sobie w oczy, dostrzegłam, że rodzi się między nimi więź. Ojciec przytaknął, podejrzewam jednak, że z mniejszym entuzjazmem niż syn.

- 54 -

*** Dopiero po zmierzchu wróciłyśmy z Thorne do naszego pokoju. W lichtarzach obok łóżek migotały świece. Uniosłam jedną i podeszłam do pierwszego gobelinu; w sumie było ich pięć. Przedstawiono na nim gadźca plądrującego obejście - na polu leżały rozrzucone truchła owiec. W paszczy trzymał człowieka, widziałam tylko jego nogi. Sam gadziec był olbrzymi. Nigdy nie słyszałam historii o tak wielkim. Bez wątpienia hafciarka dla lepszego efektu mocno przesadziła z rozmiarami. Na drugim gobelinie gadziec zbliżał się do zamku, a rycerz wyjeżdżał mu na spotkanie. Między nimi płynęła rzeka. Na trzecim rycerz zsiadł z konia i wszedł do wody, brodząc w niej w pełnej zbroi; gadziec pędził ku niemu, szeroko rozdziawiając paszczę. Czwarty gobelin przedstawiał obu zwartych w walce i wyraźnie widziałam, czemu rycerz zawdzięczał swe ostateczne zwycięstwo. Walczące postaci zapełniały cały gobelin: ujrzałam szpikulce, pokrywające zbroję sir Gilberta. Gadziec oplótł go ciasno cielskiem i ogonem, szpikulce przebijały stwora i rozdzierały na strzępy, krwawił z kilkunastu miejsc, a tymczasem rycerz rąbał go trzymanym oburącz mieczem. Na ostatnim gobelinie sir Gilbert tryumfalnie dźwignął w górę łeb potwora, a strumień unosił w dal fragmenty jego ciała. - Czy naprawdę mógłby tak samo rozprawić się z kreczem? - spytała Thorne. - Możliwe, dziecko. Warto spróbować. Jeśli wraz z ludźmi rycerza zajmiemy pozostałych, jego ochronna zbroja może pozwolić mu rozsiekać krecza na kawałki. Wygląda na to, że pod naciskiem syna gotów jest spróbować, a ja jestem skłonna go do tego zachęcić. *** Nasi wrogowie przybyli następnego ranka - około dwudziestu, w towarzystwie krecza i Bowkera. Nie przeprawili się przez rzekę, przez chwilę przyglądali się zamkowi, a potem rozbili obóz przy największym z farmerskich domów i rozpalili ogniska. Całe przedpołudnie trzymali się z daleka, a my obserwowaliśmy ich z murów. Lecz co godzinę zjawiały się nowe bandy czarownic. Wieczorem oceniłam, że ich liczba wzrosła do ponad setki. Oprócz zagrożenia zewnętrznego, w zamku narastało też napięcie. - To ten ksiądz. Widziałam, jak podburzał ludzi - Thorne wskazała ręką miejsce, gdzie farmerzy obozowali ze swymi zwierzętami. - Stałam przy bramie, a on wytykał mnie palcem. - To ksiądz, dziecko, niczego innego nie możemy oczekiwać. A ci ludzie z naszego powodu musieli schronić się za murami. Nic dziwnego, że darzą nas niechęcią. Tego wieczoru ponownie spożyłyśmy posiłek z rycerzem i jego synem i Thorne opowiedziała gospodarzowi o księdzu. - Nie musicie się nim martwić - odparł sir Gilbert. - Ojciec Hewitt już ze mną rozmawiał i domagał się, abym przepędził was z zamku. Odmówiłem, sprawa zamknięta. To mój kapelan, towarzyszy nam od wielu lat. W istocie, gdybym zmarł przed czasem, ojciec Hewitt zostałby opiekunem mojego syna, póki ten nie osiągnie wieku męskiego. Jest jednak księdzem, a wy czarownicami, toteż dzieli was naturalna wrogość. Niewiele może zdziałać prócz podburzenia swojej trzódki. Ja jednak jestem ich panem i są mi posłuszni we wszystkim. Nic wam tu nie grozi. - Jesteśmy za to wdzięczne - odparłam. - Z niezwykłym zainteresowaniem obejrzałam gobeliny w naszej komnacie. Zakładam, że wciąż masz tę zbroję. - W rzeczy samej. Kazałem wykuć ją specjalnie na tę okazję i okazała się niezwykle skuteczna w starciu z gadźcem. Po prawdzie stwór nie był aż tak wielki, jak sugerują hafty - dodał z uśmiechem ale nadal niebezpieczny i zabił wielu ludzi, jak również mnóstwo sztuk bydła. - Ojciec jest mądry i bardzo dzielny - oznajmił z dumą Will. - Minstrele wciąż opiewają jego czyny. - Musisz być bardzo dumny z ojca - uśmiechnęłam się do chłopca, potem jednak z powrotem zwróciłam się do sir Gilberta: - Podobna zbroja może okazać się nie tak skuteczna w walce z kreczem, bo on sam dysponuje własną kościaną zbroją. Jeśli go zaatakujemy, musimy działać wspólnie i uczynić to, nim przybędzie jeszcze więcej sług Złego. Ich liczba będzie rosła z każdym dniem. Jeżeli jednak zniszczymy krecza, będziemy mogły opuścić wasz dom, a oni pójdą za nami. Wasze życie wróci do normy.

- 55 -

- W takim razie uczynimy to jutro - oznajmił rycerz. - Musimy znaleźć sposób, by zwabić ich bliżej zamku, w zasięg strzał moich łuczników. Pokiwałam głową. - Coś wymyślę. Jutro zakończymy sprawę. Zwrócicie nam noże? - Oczywiście. Razem opuścimy zamek, z bronią niezbędną do odniesienia zwycięstwa. Jednakże myliłam się i wydarzenia wcale nie potoczyły się tak, jak oczekiwałam.

Rozdział 15. Walka na śmierć i życie.

Lepiej walczyć, niż być jedynie widzem. Wiedźma zabójczyni łaknie walki.

Przed świtem zjadłyśmy śniadanie, a potem ku uldze Thorne zdjęłyśmy z siebie zielone suknie i ponownie przywdziałyśmy stroje zabójczyń. Nie mogłam się już doczekać nadchodzącej bitwy i czułam się lepiej w stroju swego fachu. Nie mogłam ryzykować i zabrać ze sobą głowy Złego, należało zatem ją ukryć. W tym celu znów sięgnęłam do resztek zapasów magii. Za pomocą wielu bawełnianych nici, które wyskubałam z rąbka sukni, zawiesiłam skórzany worek na belce sufitowej w najciemniejszym kącie komnaty. Następnie dokładnie go zamaskowałam. Teraz tylko potężna czarownica lub mag zdołaliby go znaleźć; a nawet im nie poszłoby łatwo. Sir Gilbert, odziany w kolczastą zbroję, czekał na nas na dziedzińcu w otoczeniu swych ludzi. Podobnie nasze noże. Jak dobrze było wsunąć każdy z nich do właściwej pochwy! Ranek był szary i mglisty, powietrze chłodne i wilgotne. Przyjrzałam się naszemu oddziałkowi, oceniając szanse zwycięstwa. Mężczyźni wyglądali na pewnych siebie i zdyscyplinowanych. Oprócz rycerza w śmiercionośnej zbroi, naliczyłam ośmiu mistrzów łuczników i kolejnych piętnastu zbrojnych. Wszyscy poruszali się pieszo. Sir Gilbert oznajmił, że nie będą narażać swoich koni. Wróg miał olbrzymią przewagę liczebną, jednak istniała spora szansa, że zdołamy osiągnąć tymczasowe zwycięstwo. Opisałam swój plan rycerzowi, a on go zaakceptował. Chodziło o to, by zniszczyć krecza i zabić jak najwięcej czarownic, a potem wycofać się do zamku. Później, pod osłoną nocy, uciekniemy wraz z Thorne; reszta czarownic ruszy za nami, a mieszkańcy zamku i otaczających go ziem powrócą do swej spokojnej egzystencji. Wtedy jednak wszystko zaczęło iść nie tak. Żołnierz czuwający na blankach wydał ostrzegawczy okrzyk. Nieprzyjaciel się zbliżał. Z daleka oceniłam ich liczbę. Istotnie, było ich dobrze ponad setkę, na czele maszerowali krecz i mroczny mag. Zatrzymali się dwieście jardów od fosy, krecz samotnie wystąpił naprzód. Kiedy znalazł się wprost pod nami, dźwignął się na tylne łapy, dobył klingi i grzmiącym głosem wykrzyknął słowa wyzwania. Serce ścisnęło mi się w piersi. Nie wyzywał do walki mnie, lecz rycerza. - Sir Gilbercie Martinie, pozdrawiam cię! Jako zabójca Wielkiego Gadźca słyniesz ze swych tryumfów. Mam życzenie zetrzeć się w pojedynku z kimś o podobnej sławie. Pokonaj mnie, a ludzie ci rozejdą się i nie będą cię już kłopotać. - A co, jeśli przegram walkę? - zawołał rycerz. - Chcę poznać wszystkie warunki.

- 56 -

- Stracisz życie, a oblężenie będzie trwać dalej. To wszystko. Przyjmujesz moje wyzwanie? - Przyjmuję i stanę z tobą do walki przed murami. Zgadzasz się? Mam twoje słowo? - Masz moje słowo. Będziemy walczyć na brzegu rzeki, tam gdzie pokonałeś Wielkiego Gadźca. Twoi ludzie muszą pozostać za murami zamku. Moi wycofają się daleko za rzekę. - A zatem zgoda! - odparł sir Gilbert. Słysząc to, krecz lekko skłonił głowę, wyszczerzył zęby w złośliwym uśmiechu i pobiegł szybko ku rzece. O mało nie wykrzyknęłam własnego wyzwania pod jego adresem, lecz rycerz dał już słowo: nie mogłam ingerować. Mimo to jednak próbowałam go przekonać: - To podstęp! - ostrzegłam. - Taki stwór nie myśli jak ty. Podobnie jego towarzysze, słudzy Złego Ojca Kłamstw. Nie mają pojęcia o honorze. Jeśli zejdziesz tam sam, zginiesz. Chcą odzyskać głowę Złego i nie zamierzają się rozchodzić, póki jej nie zdobędą. - Może i tak - odparł sir Gilbert, obracając się ku mnie. - Ale jestem rycerzem i nie wolno mi odrzucić wyzwania na pojedynek. To kodeks, wedle którego żyję. Nawet jeśli stwór zamierza mnie oszukać, nie wszystko stracone. Kiedy wyjdę, zamkniecie główną bramę, ale nie na klucz. Nie podnoście też mostu. Na pierwszą oznakę zdrady przyjdźcie mi z pomocą. Niewiele się to różni od tego, co zaplanowaliśmy. - Nie mogę się zgodzić - ostrzegłam. - Plan zakładał, że opuścimy zamek jako zwarty oddział i będziemy chronić twój tył i flanki, podczas gdy ty zaatakujesz krecza. Teraz masz walczyć sam, z daleka od nas. Jeśli dojdzie do zdrady, możliwe, że nie zdążymy na czas z pomocą. Sir Gilbert skłonił głowę, przyjmując moje uwagi, nie zmienił jednak zdania i bez słowa zszedł na dół, czekając na otwarcie bramy i opuszczenie zwodzonego mostu. Kiedy wrota stanęły otworem, rycerz uścisnął dłoń syna w krótkim pożegnaniu. Will wyglądał na bardzo dumnego z ojca, lecz dolna warga drżała mu nerwowo i wiedziałam, że boi się o niego. Sir Gilbert opuścił przyłbicę hełmu i ruszył w stronę rzeki. Drzwi zamknęły się powoli, lecz nie na klucz. Łucznicy i zbrojni czekali tuż za nimi, unosząc w pogotowiu broń. Ja jednak poprowadziłam Thorne z powrotem na mury, skąd mogłyśmy lepiej obserwować pojedynek. Sir Gilbert zbliżał się do brodu, widziałam krecza czekającego na przeciwległym brzegu. Po magu i czarownicach nie pozostał nawet ślad, lecz sto jardów dalej pojawiła się ściana gęstej mgły, zasnuwająca oba brzegi rzeki, bez wątpienia przywołana magią - czarownice mogły z łatwością się w niej ukryć i czekać znacznie bliżej walczących niż my. Powęszyłam i natychmiast wyczułam niebezpieczeństwo. To była pułapka - nie wątpiłam w to ani przez chwilę. Ale co mogłam zrobić? Ostrzegłam rycerza, lecz on mnie nie posłuchał. Gdy tylko opuścił błotnisty brzeg i wkroczył do płytkiej rzeki, krecz skoczył ku niemu, pędząc na czterech łapach niczym olbrzymi wilk, wzbijając wokół siebie zasłonę wody. Sir Gilbert nie przewidział jego szybkości i zbyt późno dobył miecza. Olbrzymia bestia zacisnęła szczęki na jego prawej ręce i mocno ugryzła. Nawet z daleka usłyszałam krzyk bólu rycerza. A co z kreczem? Z metalowych płyt otaczających rękę sir Gilberta sterczały ostre szpikulce. Teraz z pewnością wbiły się w szczęki potwora. Stopniowo zmieniał się i zyskiwał na sile. Czy stał się niewrażliwy na ból? A może potrafi go pokonać i narzucić sobie swą wolę, mimo znoszonych cierpień? To uczyniłoby go niezwykle niebezpiecznym. Tylko śmierć by go powstrzymała. Z wielkim wysiłkiem rycerz uwolnił rękę. Gdy to uczynił, z otwartego pyska bestii pociekła krew, plamiąc wodę. Na zbroi też dostrzegłam plamy krwi - czy jednak należała do sir Gilberta, czy do krecza? Nawet z tej odległości widziałam wgięty metal, otaczający rękę rycerza, który próbował unieść miecz, gdy krecz znów zaatakował. Stwór wydawał się jeszcze większy: dźwignął się na tylnych łapach, górując nad przeciwnikiem. Z każdym mijającym dniem stawał się coraz potężniejszy. Choć ranny, sir Gilbert nie stracił odwagi i wytrwał w miejscu, przekładając miecz do drugiej ręki. Broń była ciężka, tak naprawdę powinien posługiwać się nią oburącz. Mimo to lewą ręką - bez wątpienia słabszą - wyprowadził pchnięcie prosto w brzuch stwora. Tym razem krecz poczuł ból i wydał z siebie przenikliwy wrzask, a tuż po nim ryk wściekłości. Wrzask ów sprawił, że poczułam się znacznie lepiej. Krecza można było zranić. Owszem, chciałam, by rycerz z nim skończył, lecz tak naprawdę pragnęłam sama go zabić. Od bardzo dawna nie łaknęłam już tak bardzo czyjegoś bólu i śmierci. A jednak nie mogłam ruszyć przeciw niemu, dopóki rycerz nie ustąpił. Dzielny był z niego człek i nie mogłam pozbawić go szansy zwycięstwa.

- 57 -

Sir Gilbert i krecz zderzyli się mocno: spleceni w walce runęli do płytkiej wody, turlając się raz po raz, aż w końcu dotarli na dalszy brzeg, gdzie wciąż zmagali się w błocie. Tego dokładnie pragnął sir Gilbert: teraz bestia nabiła się na szpikulce, podobnie jak wcześniej gadziec - oby spotkał ją ten sam los! Lecz kiedy tak walczyli, odniosłam wrażenie, że rycerz przegrywa. Próbował użyć miecza przeciw kreczowi, był jednak zbyt blisko i jego ciosy odbijały się od twardego grzbietu bestii, nie czyniąc jej szkody. Sir Gilbert nie był już młodzieniaszkiem. Zaczynało brakować mu sił. W dodatku kolce jego zbroi nie działały na bestię tak dobrze jak na gadźca. Nagle, ku swej rozpaczy, zobaczyłam, jak krecz zaciska szczęki na głowie rycerza i zagryza mocno; usłyszałam zgrzyt zgniatanej zbroi. Szczęki miał mocarne, zdolne do potężnego nacisku; teraz jego zęby wbiły się w czaszkę mężczyzny. Usłyszałam jęki rozpaczy z ust zbrojnych rycerza, wiedziałam, że Will z przerażeniem ogląda porażkę ojca. I wtedy zdarzyło się to, czego obawiałam się i oczekiwałam. Czarownice pod wodzą Bowkera wypadły z mgły i wrzeszcząc oraz wiwatując puściły się biegiem ku brzegowi i wciąż zmagającym się przeciwnikom. Większość dzierżyła w dłoni noże. Tak jak wcześniej, trzy na przedzie uzbrojone były w klingi przywiązane do długich tyczek, by móc dźgać i ciąć z daleka. Rycerza czekał ten sam los, który spotkał lamię; różnica była taka, że tym razem dysponowaliśmy zawziętym i całkiem sporym oddziałem, który mógł interweniować. Jeszcze nie wszystko stracone. Strażnik krzyknął ostrzegawczo do tych w dole; usłyszałam zgrzyt otwieranej bramy. - Trzymaj się blisko mnie i nie próbuj niczego głupiego! - ostrzegłam Thorne. Gdy dotarłyśmy do bramy, ta stała już otworem, a ludzie rycerza pędzili w stronę rzeki. Will stał obok z dwoma zbrojnymi, patrząc tęsknie w stronę bitwy. Jako jedyny spadkobierca zamku i ziem nie mógł dołączyć do walki. Szybko zbliżyłyśmy się do oddziału, gestem jednak poleciłam Thorne, by została z tyłu. Kiedy obie grupy się zderzą, lepiej zdołamy ocenić, w którym miejscu najskuteczniej podjąć walkę. Spojrzałam przed siebie i przekonałam się, że z mgły po naszej stronie rzeki wyłoniły się kolejne czarownice. Pędziły nam na spotkanie, wymachując bronią. Te na przeciwległym brzegu otaczały rycerza i krecza - bez wątpienia próbowały zabić sir Gilberta, podczas gdy bestia wciąż ściskała w szczękach jego głowę, powtarzając to, co spotkało Wynde. Już dwukrotnie nie mogłam zapobiec śmierci, teraz jednak wciąż istniała szansa uratowania rycerza. Będą musiały zdjąć mu zbroję, żeby zabić. To potrwa, dając nam trochę czasu. Ludzie rycerza zatrzymali się gwałtownie. Przez moment sądziłam, że zamierzają zawrócić i uciec - zbliżająca się horda wyglądała przerażająco i wielokrotnie przewyższała nas swą liczebnością. Lecz nasz oddział był naprawdę zdyscyplinowany, usłyszałam głos wykrzykujący rozkaz: - Strzelać! Ośmiu łuczników napięło łuki i wypuściło strzały, które pomknęły wprost ku swym celom. Każda trafiła wiedźmę. Zobaczyłam, jak co najmniej trzy padły, kolejne dwie potknęły się i obróciły. A tymczasem łucznicy zdążyli już nałożyć nowe strzały z kołczanów na ramionach i ponownie napinali łuki. Znów padł rozkaz i ze świstem kolejna salwa strzał trafiła naszych wrogów, z jeszcze lepszym skutkiem. Do tej pory czarownice niemal już do nas dotarły - dzieliło nas niecałe trzydzieści jardów lecz trzecia salwa załamała ich atak i wiedźmy rozproszyły się. Nie uciekły jednak, lecz zaczęły nas okrążać, rozpraszając się, by stanowić trudniejszy cel. Pierwsze strzały padły jednocześnie, teraz padło inne polecenie. - Strzelajcie bez rozkazu! Na te słowa każdy z łuczników zaczął wybierać własne cele - to mniej skuteczna taktyka, bo czarownice sięgnęły już po mroczną magię. Nuciły zaklęcia w Pradawnej Mowie, najczęstszym była Groza. Jej moc nie zadziałała na mnie i Thorne, byłyśmy bowiem chronione przed podobnymi czarami - lecz w oczach łuczników i zbrojnych przeciwniczki przybrały teraz odrażające kształty, ich twarze zamieniły się w demoniczne karykatury, ubłocone włosy w gniazda wijących się, jadowitych węży. Zaklęcie działało aż nazbyt dobrze: zobaczyłam, jak oczy najbliższego łucznika rozszerzają się ze strachu, luk dygotał mu w dłoniach tak mocno, że wystrzelona strzała runęła na ziemię. Musiałam działać szybko, inaczej wszystko będzie stracone. Teraz potrzebowałam całej swej siły, by przenieść walkę na teren wroga. Krecz i mag musieli zginąć!

- 58 -

Rozdział 16. Czy zawsze musimy uciekać?

Z ostrą klingą w dłoni wiedźma zabójczyni ginie w walce z wrogami. Czemu ja miałabym skończyć inaczej?

Przesuwając palcami po kościanym naszyjniku, użyłam zaklęcia, które po łacinie nazywają Imperium, lecz klanowi Mouldheelów, którzy zawsze lubią robić wszystko po swojemu, znane jest jako Posłuch. Częściowo stanowi narzucenie woli, toteż ważne jest, by wypowiedzieć je odpowiednim tonem. Jeśli jednak czyni się to właściwie, inni słuchają natychmiast. Wokół mnie rozpętał się chaos i strach, i to pomogło. Mój głos przeciął niepewność, skierowałam go ku najbliższym walczącym: trzem łucznikom, dwóm żołnierzom i Thorne. - Chodźcie za mną! - poleciłam, idealnie dostrajając głos. Odwrócili się jak jeden mąż i spojrzeli mi w oczy. Tylko Thorne próbowała stawić opór, ale ona poniuchałaby mnie bez żadnej magii. Pozostali byli czujni, elastyczni i całkowicie posłuszni. Puściłam się biegiem ku rzece, gdzie rycerz wciąż zmagał się z kreczem na przeciwległym brzegu. Pozostali biegli tuż za mną, gdy jednak dotarłam do pierwszej z otaczających nas czarownic, Thorne podsunęła się do mnie z prawej. Walczyłyśmy razem, jak jedna istota, zmierzająca wprost do celu: cztery nogi i cztery ręce, kierowane jednym umysłem. W lewej dłoni trzymałam nóż, zamachnęłam się nim krótkim śmiercionośnym ciosem - i najbliższa przeciwniczka zginęła. Kącikiem oka zobaczyłam, jak Thorne zabija drugą wiedźmę. Nasz śmiercionośny oddziałek z łatwością przebił się przez cienki krąg nieprzyjaciół. Kiedy jednak przeprawiliśmy się przez bród, ujrzeliśmy co najmniej dziewięć czarownic, stłoczonych wokół miejsca walki i dźgających rycerza. Lisa Dugdale opierała się na swej tyczce, próbując wrazić ostrze w miejsce, w którym hełm łączył się z szyją, stanowiące zawsze słaby punkt zbroi. Sir Gilbert jednak pod spodem nosił kolczugę, która dodatkowo go chroniła. Największą groźbę nadal stanowił krecz, wciąż ściskający w szczękach głowę rycerza; jego zęby wgniotły metal hełmu. Sir Gilbert jęczał z bólu, wciąż próbując się uwolnić. Miecz wypadł mu z garści, lecz uzbrojoną pięścią raz po raz tłukł krecza w łeb. Wiedziałam, że muszę działać szybko, bo czarownice za nami wkrótce się przegrupują i odetną nas od zamku. - Użyjcie luków! - poleciłam i trzej łucznicy posłuchali natychmiast, wypuszczając trzy strzały w tłumek. Jedna wbiła się w najbliższą czarownicę, powalając ją na plecy w błoto. Po drugiej salwie krecz potrząsnął ciałem rycerza niczym pies szczurem, a potem uwolnił ofiarę i pobiegł prosto ku nam. Spojrzałam mu w oczy i odkryłam, że nadal stanowię główny cel. Wybrałam nóż i cisnęłam nim prosto w bestię; wbił się aż po rękojeść w prawe oko potwora. Dwie strzały także dosięgły celu. Jedna odbiła się od ramienia, lecz druga wleciała wprost w otwartą paszczę krecza i przebiła gardło. Ale to Thorne ostatecznie rozstrzygnęła sprawę. Niezwykle celnie cisnęła nożem i trafiła stwora w lewe oko. Teraz był ślepy. Krecz skręcił nagle i umknął między drzewa, skomląc niczym zbity pies. W parę sekund później dotarliśmy do sir Gilberta. Dwaj żołnierze dźwignęli go z błota i ponieśli. Nie było czasu sprawdzać, w jakim jest stanie, ale nie wyglądał dobrze. Ze zgniecionego hełmu kapała krew. Ruszyliśmy z powrotem przez rzekę i dołączyliśmy do tych z oddziału, którzy przeżyli walkę. Sierżant wydał rozkaz i zbrojni utworzyli ciasny kordon wokół łuczników i żołnierzy dźwigających rannego rycerza. Lecz my z Thorne walczyłyśmy obok, powoli wycofując się w stronę bramy zamku.

- 59 -

Nie dostrzegłam ani śladu maga i to w połączeniu z ucieczką krecza wyraźnie odebrało ducha przeciwniczkom. Choć wciąż miały ogromną przewagę liczebną, niewiele atakowało bezpośrednio, a te, które to czyniły, ginęły z ręki mojej bądź Thorne; czterej łucznicy, którzy przeżyli bitwę, również nie próżnowali, zabijając kolejne podążające w oddali wiedźmy. W końcu dotarliśmy do zamku; obrońcy zatrzasnęli za nami kratę i podnieśli most. Straciliśmy trzecią część naszego oddziału; ci, co przeżyli, odnieśli wiele ran. Mimo to przede wszystkim musieliśmy zająć się zdrowiem sir Gilberta. Zołnierze zanieśli go do wielkiej sali i ułożyli ostrożnie na stole, gdzie służba zaczęła zdejmować kolczastą zbroję. Will patrzył z rozpaczą na jęczącego z bólu ojca; z pogniecionego hełmu wciąż wypływała krew. Rękę także miał mocno okaleczoną i zdjęcie rękawa kolczugi okazało się zbyt trudnym zadaniem. Pozostawiając kolczugę w spokoju, spróbowali ściągnąć hełm, on jednak krzyknął boleśnie. Uniosłam rękę uprzedzając, by przestali, i przecisnęłam się przez zebranych, by obejrzeć go z bliska. Potem pokręciłam głową. - Hełmu nie da się zdjąć - oznajmiłam. - On umiera. Możecie tylko podać mu coś, co ukoi ból. Zęby krecza wbiły metal głęboko w czaszkę rycerza. Hełm naciskał na mózg, który wkrótce spuchnie i go zabije. Oceniałam, że pozostało mu najwyżej kilka godzin życia. - Nie! Nie! To niemożliwe! - zawołał jego syn i wybuchnął płaczem. Thorne podeszła do niego i objęła go pocieszająco ramieniem, on jednak odepchnął gniewnie jej rękę, patrząc na nią oczyma pełnymi nienawiści. Cofnęła się, na jej twarzy odbiło się zdumienie i ból. Wystąpiłam naprzód, sama położyłam dłoń na ramieniu chłopaka i przemówiłam do niego łagodnie: - Twój ojciec był dzielnym człowiekiem, Willu, i jego czyny nie zostaną zapomniane. Musisz być silny. Z czasem ty obejmiesz tu rządy. Chłopak cofnął się przede mną, znów ujrzałam na jego obliczu gniew. - Obym nigdy was tu nie sprowadził! - krzyknął. - To przez was zginął mój ojciec! - Żałuję, że tak się stało - odparłam łagodnie. - Ale nie możemy zmienić przeszłości. Odwróciłam się i wezwałam Thorne. Razem wyszłyśmy z sali, kierując się do naszej komnaty. W korytarzu na zewnątrz spotkałyśmy księdza w towarzystwie dwóch żołnierzy. Bez wątpienia wezwano go, by modlił się za sir Gilberta. Mijając nas, posłał mi spojrzenie przesycone nienawiścią, ja jednak ledwie na niego zerknęłam. Już w pokoju wyjaśniłam Thorne nową sytuację. - Grozi nam niebezpieczeństwo - ostrzegłam - i możliwe, że wkrótce znów będziemy musiały walczyć na śmierć i życie z tymi, którzy zaledwie chwilę temu byli naszymi sojusznikami. Dziewczyna popatrzyła na mnie ze smutkiem. - Will wyglądał na wściekłego. Sądziłam, że jesteśmy przyjaciółmi - rzekła z goryczą. - Myślisz, że zwróci się przeciwko nam? - Jego życzenia nie mają tu znaczenia, Thorne. Jest jeszcze chłopcem, zbyt młodym, by objąć rolę ojca. Nie pamiętasz, co mówił sir Gilbert? Po jego śmierci, do dnia osiągnięcia pełnoletności przez chłopaka, jego opiekunem zostanie ksiądz. To opiekun będzie rządził zamkiem. Czas zatem, abyśmy stąd uciekły, inaczej schronienie zamieni się w więzienie, które zdołamy opuścić dopiero po śmierci. Istnieje jeszcze jeden powód do ucieczki - dodałam. - Krecz został oślepiony. Sądzę, że znów się uleczy, ale to trochę potrwa. Powinnyśmy zatem ruszać natychmiast i jak najbardziej oddalić się od niego. - Ale dokąd mamy się skierować? - Thorne wyglądała na bliską rozpaczy. - Czy zawsze musimy uciekać? Will był pierwszym chłopcem, którego polubiłam. Ciężko mi rozstać się z nim w gniewie. Może powinnam z nim pomówić, kiedy się nieco uspokoi? - Zmarnowałabyś tylko czas, Thorne. Niebezpiecznie jest zostać tu nawet chwilę dłużej. Kiedy znajdziemy się poza murami zamku, powinnyśmy się rozdzielić - poradziłam. - Nasi wrogowie są zbyt liczni i nigdy nie zrezygnują. W końcu mnie dościgną i zabiją. Ale po co ty także miałabyś ginąć? Klan będzie potrzebował dobrej zabójczyni, która mnie zastąpi. To właśnie ty, dziecko. Thorne pokręciła głową. - Nie, nie zostawię cię. Jeśli zginiesz, ja zaopiekuję się głową. Czy nie na to właśnie liczyłaś? Przytaknęłam, pojmując, że podjęła już decyzję. Przygotowałam się do zabrania worka, natychmiast jednak wyczułam niebezpieczeństwo. Ostrzeżenie nadeszło jednak zbyt późno. Drzwi się

- 60 -

otwarły, do środka wkroczyło czterech łuczników z uniesionymi łukami. Za nimi stąpało kolejnych czterech zbrojnych i ksiądz, ojciec Hewitt. - Odłóżcie broń albo zginiecie! - polecił. Był rosłym, barczystym mężczyzną o rumianej twarzy. Fizycznie bardziej przypominałby farmera niż księdza, gdyby nie czarna sutanna, nowiutka, z lśniącymi srebrnymi guzikami, i buty uszyte z najlepszej skóry. Nagle ujrzałam błyski w kącikach oczu, ostrzeżenie, że znów dopadnie mnie słabość. Musiałam szybko wydostać nas z zamku. - Czy w ten sposób przemawiacie do sojuszniczek, które jeszcze niedawno walczyły u waszego boku? - spytałam ostro. - Sir Gilbert właśnie umarł, teraz ja tu rządzę. Nie można zawierać sojuszu z czarownicami. Czarownicy żyć nie dozwolisz! - zawołał. - Jeśli zatem złożymy broń i tak zginiemy później? Co to niby za wybór? Wolę umrzeć tutaj i powiadam wam - nie wszyscy z was przeżyją. Jestem Grimalkin i wybrałam już tych, których zabiję. - Poddajcie się nam - rzekł ksiądz, nagle łagodniejszym, rozsądniejszym tonem - a Święty Kościół urządzi wam sprawiedliwy proces. Błyski w moich oczach stawały się coraz jaśniejsze. Jeśli miałyśmy uciec, musiałam działać natychmiast. - Słyszałam już o podobnych „uczciwych procesach" - prychnęłam. - Co dokładnie zrobicie? Zmiażdżycie nam ciała kamieniami, czy też utopicie w najbliższym głębokim stawie? Oto moja odpowiedź! To rzekłszy, dobyłam dwóch ostrzy i wycelowałam w księdza. On jednak uśmiechnął się ponuro z pewną siebie miną i wymówił tylko jedno słowo. - Strzelać! Czterej łucznicy wycelowali w nas i wypuścili strzały.

Rozdział 17. To wielki dyshonor.

Moja szybkość w walce to nie mroczna magia; to magia tego, kim jestem, magia mojej istoty. Jestem Grimalkin!

Wiedźma zabójczyni musi być szybka. Dysponuję tą szybkością. Ale czy wystarczy w starciu z mistrzami łucznictwa z tak bliska? A co ż Thorne, której brak jeszcze paru lat do osiągnięcia pełni sił? Wszystkie te myśli przebiegają mi przez głowę, podczas gdy ciało reaguje instynktownie. Jak doskonale zaprojektowany mechanizm. Wyszkoliłam je tak, że samo stało się bronią: każde ścięgno, mięsień i kość współpracuje z innymi; w podobnych sytuacjach nie potrzebuje mózgu, by mu rozkazywał. Myśl jest zbyt wolna. Nurkuję naprzód, turlając się po ziemi. Zatrzymuję serce. Unoszę klingę w lewej dłoni i odbijam nią strzałę. Czas zdaje się płynąć bardzo powoli. Myślę o Tomie Wardzie, który

- 61 -

ma moc spowalniania czasu i wybucham śmiechem! Wiedźma zabójczyni też to potrafi - lecz w inny sposób. Zabójczyni porusza się tak szybko, że to ruchy innych wydają się spowolnione. Lecz to nie magia Mroku. To magia mojej istoty, magia tego, kim jestem, magia tego, jak wytrwale się szkoliłam. Jestem Grimalkin! Istnieję w chwili obecnej i zadaję śmierć. Odbijam kolejną strzałę i zerkam w prawo. Thorne idealnie mnie naśladuje. Nurkujemy, rozdzielamy się, łączymy i znów dzielimy, niczym woda płynąca wśród ostrych skał. Dobrze ją wyszkoliłam, nie mogłam marzyć o lepszej uczennicy. Kiedy umrę, zastąpi mnie. Nikt z Malkinów nie zdoła pokonać jej w walce. Teraz jestem wśród wrogów i moje noże odnajdują ich ciała. Łucznik krzyczy i umiera. Muszę zapomnieć, że tak niedawno walczyłam u ich boku. Zwarliśmy się i nie mogą użyć łuków. Sytuacja się zmieniła. Przeżyjemy my albo oni. Oni także to wiedzą. Na tym polega walka. Musimy zabijać albo ginąć. Toteż zabijam. Zabijam raz po raz, krzyki umierających wydają się bardzo odległe. Pozwalam sercu uderzyć raz jeden, krew przepływa moimi żyłami. Obracam się, idę, wiruję i znów tnę. Wokół bryzga krew nieprzyjaciół; jeszcze parę sekund i dotrę do księdza. Przekroczywszy jego trupa, ruszymy ku bramie. To wykonalne. Możemy zwyciężyć. Możemy uciec. Wtedy jednak, zbyt szybko, oddech więźnie mi w gardle, a w piersi rozkwita ból. Słabość powala mnie na kolana. To trucizna krecza. Walczę z nią, ale świat wokół ciemnieje. Czy to śmierć? Ostatkiem sił myślę o Thorne. Jest taka młoda, a teraz także umrze. Przez moment czuję żal, że naraziłam ją na to niebezpieczeństwo. A potem zapada ciemność i zapominam o wszystkim. *** A jednak nie umarłam. Ocknęłam się, czując w ustach smak krwi, mocno skrępowana w mrocznym miejscu. Moje dłonie i stopy uwięziono w żelaznych kajdanach; metal sprawiał mi ból, czułam, jak pali skórę. Leżałam na wznak, rozciągnięta pod wilgotną ścianą. Przekręciłam się w lewo, lecz w połowie obrotu coś mnie zatrzymało. Kolejny łańcuch ciągnął się od moich stóp do żelaznego pierścienia w kamiennej posadzce. Zdołałam usiąść i oprzeć się plecami o mur. Było bardzo ciemno, lecz moje oczy czarownicy przenikały nawet najgęstszy mrok. Wokół cuchnęło śmiercią. W ciągu lat zginął tu co najmniej tuzin ludzi. Sir Gilbert wyglądał na dobrotliwego, wyraźnie jednak zdarzało mu się kogoś uwięzić i niektórzy stracili życie w tym podziemnym lochu. Ciekawe, jakie popełnili zbrodnie? Nie miało to jednak znaczenia. Moją zbrodnię stanowił fakt, że byłam czarownicą. Ze strony księdza mogłam spodziewać się jedynie bólu i śmierci. Widząca kiedyś przewidziała moją śmierć, miałam zginąć w walce, z nożem w dłoni, nie bezradna, zakuta w łańcuchy. Ale widzące czasami się mylą ich proroctwa nie zawsze się sprawdzają. Pocieszałam się myślą, że przynajmniej nie znajdą głowy Złego. Za dobrze ją ukryłam. Tylko bardzo potężni wyznawcy mrocznej magii mogli odkryć jej położenie, a najpierw musieliby dostać się do zamku. Tak jak mówił rycerz, jego mury mogły znieść wiele tygodni oblężenia. Każdy dzień rozłąki głowy Złego z ciałem dawał Tomowi Wardowi więcej czasu na znalezienie sposobu, by zniszczyć go na zawsze. Atak słabości najwyraźniej minął, teraz jednak nie miało to już znaczenia. Zakuta w żelazne łańcuchy, nie mogłam raczej liczyć na ucieczkę. Nadal nosiłam rzemienie, lecz pochwy były puste; odebrano mi broń. Wciąż jednak pozostała mi jedna - a także resztka magii. Zachowałam je na czarną godzinę. Musiałam starannie wybrać moment ich użycia. Potem bowiem stanę się bezradna. I wtedy usłyszałam pierwszy krzyk. Był słaby, piskliwy i zawisł w powietrzu: krzyk kobiety - kogoś cierpiącego nieznośny ból. Znów się powtórzył i na jego dźwięk włosy na karku zjeżyły mi się ze zgrozy. Kogoś poddawano torturom. Czy to była Thorne? W sekundę później serce zaciążyło mi w piersi, bo moje przypuszczenia się potwierdziły. - Proszę! Proszę! - błagała. - Nie rób tego! Wszystka tylko nie to! Thorne była odważna i nieulękła. Jakie tortury sprawiły, że zaczęła błagać tak przenikliwym, drżącym głosem?

- 62 -

Nie mogłam stać z boku i słuchać, jak cierpi. Najpierw jednak musiałam sprawdzić dokładnie, jak wygląda sytuacja, a dysponowałam środkami, by to uczynić bez zbytniego nadwerężania resztek zapasów mocy. Mogłam użyć magii szamanów i ponownie oddzielić duszę od ciała. Zanuciłam niezbędne słowa, idealnie odtwarzając ich kadencję, i skupiłam wolę. Przez sekundę wszystko dokoła pociemniało, a potem unosiłam się w powietrzu nad uwięzionym ciałem, w świecie mieniącym się odcieniami zieleni. Spojrzałam na samą siebie, na zamknięte oczy i ciało, oddychające powoli, miarowo, a potem popłynęłam ku drzwiom lochu; mój duch bez trudu przez nie przeniknął. Znalazłam się w korytarzu, z łatwością odnalazłam pomieszczenie, w którym torturowano Thorne. Była to następna cela po lewej. Drzwi stały otworem, wartownik jaśniejący zielenią sił życiowych stał na zewnątrz, zwrócony plecami do ściany. Gdy tylko znalazłam się w środku, jednym spojrzeniem ogarnęłam sytuację. Thorne leżała na wznak, przywiązana grubymi sznurami do metalowego stołu. Na nagich ramionach i rękach ujrzałam krew. Rosły mężczyzna, nagi do pasa, pochylał się nad nią - pierś miał włochatą, skóra lśniła od potu. W prawej dłoni trzymał szpikulec - wbijał wąskie ostrze raz po raz w ciało Thorne. Próbowali odnaleźć miejsce, w którym miał dotknąć jej Zły; miejsce nie czujące bólu, dowodzące, że jest czarownicą. Wszystko to było zupełnie zbędne - niewątpliwie byłyśmy czarownicami, nie zaprzeczałyśmy. Lecz ksiądz trzymał się blisko z uśmiechem na wąskich wargach. Wyraźnie świetnie się bawił. I nagle zrozumiałam, co sprawiło, że Thorne zaczęła krzyczeć i błagać. Nie miało to nic wspólnego ze szpikulcem ani znoszonym przez nią ogromnym bólem. Jej przerażenie wzbudziło coś, co trzymał ksiądz. To była para nożyczek należących do mnie; tych samych, którymi odcinałam kciuki martwych wrogów. Reszta mojej broni leżała w równym rządku na drewnianym stoliku w najdalszym kącie pomieszczenia. Ksiądz jednak musiał wiedzieć coś o zwyczajach czarownic, bo wybrał właśnie nożyczki. Kości kciuków, wygotowane w kotle, po odprawieniu właściwych rytuałów obdarzają swojego właściciela mroczną magią. Utrata kciuków to jedna z najgorszych rzeczy, jakie mogą spotkać czarownicę. To wielki dyshonor: jej wszelkie dotychczasowe osiągnięcia natychmiast tracą znaczenie. Dla wiedźmy zabójczyni to straszliwy los. Z osoby stojącej ponad innymi, natychmiast staje się pośmiewiskiem. Choć czarownica może przeżyć odcięcie kciuków, większość ginie od wstrząsu. Lecz nawet jeśli straci je po śmierci, ma to swoje skutki. Powszechnie wierzy się, iż tak okaleczona martwa wiedźma nie może się odrodzić i powrócić, by znów stąpać po ziemi. Na zawsze musi pozostać w Mroku. Nic dziwnego, że Thorne krzyknęła z przerażenia na podobną groźbę. Dla niej hańba i utrata szacunku były czymś najgorszym. Nie tylko miała nadzieję zostać największą zabójczynią Malkinów; pragnęła, by jej sława przetrwała po śmierci. Dwa cięcia nożyczek księdza mogły jej to odebrać. Szybko zorientowałam się w sytuacji, dostrzegając kolejnych dwóch wartowników stojących pod ścianą. Musiałam zatem rozprawić się z czterema mężczyznami w celi i jednym na korytarzu. Wycofałam się szybko, odsyłając duszę do ciała, jak najprędzej umiałam. Otworzyłam oczy i sięgnęłam do ostatnich zasobów magii, przekręcając szyję i wysuwając język jak najdalej. Owinęłam go wokół naszyjnika i wciągnęłam do ust ostatnie pełne mocy kości. Zaczęłam je ssać, powoli wchłaniając w ciało resztki magii. Potem wypuściłam je i skupiłam się na samotnym wartowniku przed drzwiami celi. Resztki mojej magii nie wystarczyłyby, by zmusić go do wejścia i uwolnienia mnie z łańcuchów. Mogłam go jednak sprowadzić w inny sposób - budząc w nim wątpliwości. Miał obowiązek strzec korytarza i bronić wstępu do sali tortur, jednocześnie jednak pilnując, bym pozostała bezpiecznie uwięziona. Użyłam prostego zaklęcia, które wzbudziło w nim niepokój co do mej osoby. W sekundę później wsunął klucz w zamek, przekręcił, otworzył drzwi i wszedł do celi. Postąpił dwa kroki, wpatrując się we mnie uważnie. Wstrzymałam oddech. To, czego zamierzałam spróbować, było bardzo trudne i wiedziałam, że będę mieć tylko jedną szansę. Mój lewy dolny ząb mądrości jest pusty w środku. Sama wywierciłam w nim głęboką, wąską dziurę narzędziem wykutym specjalnie do tego celu. W zębie tym kryje się maleńka igła, pokryta trucizną, która osłabia ludzką wolę, sprawiając, że dany człowiek poddaje się rozkazom innych. Przez wiele lat wyrabiałam w sobie odporność na tę truciznę, zażywając ją w niewielkich dawkach i stopniowo je powiększając; dzięki temu mogę przechowywać w ustach zatrutą igłę bez żadnych skutków ubocznych.

- 63 -

Końcem języka odsunęłam sztuczną górę zęba i wyssałam z dziury igłę. W sekundę później trzymałam ją między wargami. Wiele razy ćwiczyłam ten manewr, lecz igła była maleńka, a wartownik wciąż stał daleko i nie mogłam być pewna powodzenia. W ostatniej chwili zaczął się odwracać. Jakiś instynkt samozachowawczy musiał ostrzec go przed niebezpieczeństwem. Spóźnił się jednak. Z wielką siłą wyplułam ku niemu igłę, która wbiła się w bok szyi, tuż pod prawym uchem. Mężczyzna zachwiał się i o mało nie upadł, na jego twarzy odbiło się oszołomienie. - Spójrz na mnie! - poleciłam. - Słuchaj wszystkiego, co mówię, i bez pytania bądź posłuszny każdemu słowu! Strażnik popatrzył na mnie. Trucizna zaczynała już działać. Oddychał ciężko przez otwarte usta, z dolnej wargi kapała ślina, ściekając po brodzie. - Uwolnij mnie z łańcuchów! - poleciłam i zrobił to, co kazałam, trucizna jednak sprawiała, że poruszał się powoli i niezgrabnie grzebał kluczem w zamku. W każdej chwili ksiądz mógł odciąć Thorne kciuki, musiałam jednak zachować spokój i cierpliwie czekać na wyswobodzenie. W końcu byłam wolna. Odebrałam strażnikowi broń - dwa sztylety i ciężką pałkę. Teraz mogłam go zabić, ale nie było takiej potrzeby. Zamiast tego kazałam mu się położyć i zasnąć głęboko. Nim wyszłam z celi, już chrapał. Licząc, że nie usłyszę krzyku Thorne, na palcach przemknęłam przez korytarz. Gdy tylko stanęłam w drzwiach celi, zaatakowałam. Ksiądz ściskał lewą dłoń Thorne, rozchylając nożyce i szykując się do odcięcia pierwszego kciuka. Szybciej niż myśl cisnęłam nożem trzymanym w lewej dłoni. Moja własna broń, zwłaszcza ta przeznaczona do rzucania, idealnie nadaje się do tego - jest doskonale wyważona. Nieustannie też ćwiczę. To była obca broń, przeznaczona do walki wręcz, nie do rzutów, toteż nie ryzykowałam. Zwykle celuję w gardło bądź oko - jedno i drugie zabiłoby księdza na miejscu. Tym razem wbiłam mu klingę głęboko w ramię - to łatwy cel, a ból sprawił, że upuścił nożyczki. Poza tym jednak miałam co do niego inne plany - w razie konieczności zawsze mogłam zabić go później. Drugim sztyletem i pałką zaatakowałam strażników. Nie myślałam; moje ciało działało samo, kierując się długimi latami szkolenia, a tymczasem mózg wibrował ekstazą walki. Poruszałam się tak szybko, że pierwszy zginął, nim zdążył krzyknąć; drugi prawdopodobnie przeżył, lecz cios w skroń ogłuszył go z miejsca. Wszystko trwało zaledwie dwie sekundy. Za nimi stal barczysty kat, wciąż ściskający w dłoni szpikulec, którym torturował Thorne. Teraz dźgnął nim ku mnie, ja jednak odtrąciłam ostrze pałką i zabiłam go, wbijając sztylet pod żebra, prosto w serce. Ksiądz klęczał na podłodze, jęcząc z bólu. Odrzuciłam pałkę i kiedy wyrwałam mu z rany nóż, wrzasnął; posłużyłam się nim, by przeciąć krępujące Thorne sznury. Krzyk księdza mnie nie zaniepokoił - był wysoki, piskliwy i przypominał wrzaski torturowanej dziewczyny. Wiedziałam, że nie zwróci niczyjej uwagi. Musiałyśmy wydostać się z zamku i zamierzałam użyć księdza jako zakładnika. Główną przeszkodę w ucieczce stanowili pozostający przy życiu łucznicy. Mogli nas zabić z daleka. - Jesteś bezpieczna - powiedziałam Thorne, pomagając jej wstać ze stołu. - Wiem, że cię zranili i że to, co przeżyłaś, mogłoby złamać umysł nawet bardzo silnej wiedźmy. Musisz jednak zebrać się do kupy i przygotować do walki. Jesteś gotowa, czy może potrzebujesz paru chwil, by się opanować? - Jestem już gotowa - odparła Thorne, posyłając mi odważny uśmiech, jej głos zabrzmiał ochryple i słabo. W tym momencie byłam z niej dumna; stała się kimś więcej, niż mogłam kiedykolwiek przypuszczać. - W takim razie najpierw musimy zabrać głowę Złego. Poutykawszy w pochwach noże i nożyczki, oddarłam rąbek sutanny księdza i zakneblowałam go. Gdy pociągnęłam klechę za sobą, nie próbował stawiać oporu; sprawiał wrażenie przerażonego. Bez przygód dotarłyśmy do naszej komnaty i wkrótce skórzany worek tkwił bezpiecznie na moim ramieniu. Popychając przed sobą księdza, wyszłyśmy na dziedziniec. Na dworze było ciemno, niebo zasnuły ciężkie chmury, do świtu pozostały co najmniej trzy godziny. To utrudniłoby strzał łucznikom. Przed kratą, zwrócony do niej plecami, pełnił wartę żołnierz. Gdy się zbliżyliśmy, uniósł migoczącą pochodnię. Najpierw oświetliła postać księdza i ujrzałam, jak wyraz twarzy mężczyzny zmienia się, gdy szacunek i posłuszeństwo zastąpiły niedowierzanie i strach na widok przerażonej miny zakładnika i zakrwawionego rękawa sutanny.

- 64 -

Przycisnęłam mu ostrze do gardła. - Opuszczamy zamek. Przygotuj nam drogę albo on zginie! Żołnierz drżącymi rękami zaczął podnosić kratę, kręcąc kołowrotem. Brzęki łańcucha rozbrzmiewały donośnie w ciemności. Wiedziałam, że zwrócą czyjąś uwagę. Inni zaczną się zastanawiać, czemu ktoś opuszcza zamek lub przybywa do niego o tej porze. - Kto idzie? - zawołał głos z murów. - Pokażcie się! Podeszłyśmy bliżej muru i ukryłyśmy się w cieniu. Krata unosiła się bardzo powoli. W końcu zawisła dość wysoko, abyśmy zdołały pod nią przejść. - Wystarczy. Teraz otwieraj bramę. Zrób to szybko! - rzuciłam, chwytając księdza za włosy i przyciskając mu nóż do gardła. Przerażony żołnierz posłuchał pospiesznie i szybko otworzył wrota, ciągnąc je do siebie, tak że stanęły otworem, ukazując zewnętrzną kratę i most zwodzony. Nie czekając, zabrał się za drugi kołowrót; tym razem krata uniosła się szybciej. Moich uszu jednak dobiegły wykrzyczane rozkazy i kroki biegnące ku nam po ciemnym dziedzińcu. Nie weszłyśmy w bramę w obawie, że łucznicy mogą wycelować do nas z boków, tak jak to uczynili, kiedy tu przybyłyśmy. Przygotowałyśmy się na atak, moje bystre oczy wypatrzyły napastników. To nie byli łucznicy, jedynie trzej żołnierze zbrojni w piki. - Są twoi, Thorne! - syknęłam. Wiedziałam, że po torturach dobrze będzie, jeśli jak najszybciej znów zacznie działać. - Cała trójka? - Tak, ale załatw ich szybko. Thorne skoczyła im na spotkanie, tak jak ją nauczyłam. Była szybka i walczyła niemal doskonale. Częściowo nabyła tych umiejętności podczas długich godzin ćwiczeń, istniały jednak rzeczy, których nie da się nauczyć; Thorne urodziła się z tym talentem i z gracją uniknęła pospiesznych pchnięć pik żołnierzy. Jej noże błysnęły, w parę sekund niosąc śmierć całej trójce. Widziałam, że w niecałe dwa lata Thorne mi dorówna. A co potem? W końcu zdoła mnie pokonać, tak jak ja pokonałam Kernolde. Myśl ta nie budziła we mnie lęku, lecz radość. Nie chciałabym żyć, kiedy zaczną zawodzić mnie moce. Dobrze wiedzieć, że mam godną następczynię. Żołnierz opuszczał już most zwodzony, lecz w ciemności pędziły ku nam kolejne kroki. Tym razem nie kazałam Thorne atakować. Jeden z nadchodzących był niższy niż pozostali. To był Will, syn nieżyjącego rycerza. Grupa zatrzymała się dwadzieścia kroków od nas - pięciu mężczyzn, u boków chłopca stąpało dwóch pozostałych przy życiu łuczników. - Uwolnijcie ojca Hewitta! - krzyknął chłopak. - To grzech ranić księdza! - Każ swoim ludziom odłożyć broń, a daruję mu życie - odparłam cicho. - Jeśli odmówisz, zabiję tego żałosnego księżynę i jego śmierć obciąży twoje sumienie. - To przez ciebie zginął mój ojciec! - wrzasnął histerycznie Will. - Teraz ty także zginiesz! Położył dłonie na ramionach łuczników. - Celujcie nisko! - zawołał. - Spróbują uchylić się przed strzałami! Łucznicy unieśli łuki i wystrzelili.

- 65 -

Rozdział 18. Jesteś tylko dziewczyną.

Postanowiłam urodzić Złemu dziecko, by uwolnić się od niego na zawsze; a kiedy podjęłam już tę decyzję, nic nie mogło mnie powstrzymać. Teraz mam zamiar go zniszczyć i nic mnie nie powstrzyma.

Pchnęłam księdza przed siebie, jak tarczę, powalając go na kolana. Zgodnie z rozkazem żołnierze wystrzelili nisko i strzała wbiła mu się w pierś. Jęknął z bólu i runął na ziemię, martwy jak kamień. Zerknęłam w lewo i przekonałam się, że Thorne odbiła drugi pocisk nożem. Nim łucznicy zdołali sięgnąć do kołczanów, nasze noże wbiły się w ich lewe oczodoły i łuki wysunęły się z martwych palców, gdy padli na ziemię u stóp chłopca. Cofnął się o krok, jego twarz wykrzywiła groza. Co jednak byśmy zyskały na jego śmierci? Był tylko dzieckiem i jego świat właśnie stanął na głowie. Na obliczu Thorne odbiła się cała gama uczuć. Gniew i oburzenie na Willa, który próbował nas zabić, ale też smutek i żal. Wiedziałam, że czuje się zdradzona. - Ksiądz nie żyje, Willu - oznajmiłam z ponurym uśmiechem. - Twój opiekun porzucił swoje obowiązki. Teraz ty tu rządzisz. Czyń to mądrze i godnie! Will spojrzał na Thorne; próbował coś powiedzieć, lecz most prawie już opadł i nie mogłyśmy czekać. Pobiegłam po śliskim drewnie, Thorne pędziła tuż za mną. Przeskoczyłam pozostałą szczelinę, lądując na miękkiej ziemi na brzegu fosy. Z murów ze świstem pomknęły ku nam strzały, my jednak biegłyśmy szybko, klucząc, a ci ludzie kiepsko radzili sobie z łukami. Po paru sekundach rozpłynęłyśmy się w ciemności. Prawdziwe niebezpieczeństwo kryło się teraz przed nami. Czy krecz zdołał już odzyskać siły? Czy mag i czarownice zorientują się, że opuściłyśmy zamek? Nie znałam odpowiedzi na pierwsze pytanie, najpewniej jednak szpiedzy obserwowali twierdzę. Z pewnością usłyszeli strzały i widzieli opuszczany most. Już teraz alarmują inne wiedźmy. Puściłyśmy się zatem biegiem, zmierzając na wschód, w stronę słońca. Dokąd mamy uciec, zastanawiałam się gorączkowo, jaka jeszcze kryjówka pozostała? Moje myśli szarpały się na wszystkie strony, szukając czegoś, co nie istnieje. Owszem, pozostało jeszcze jedno miejsce, które mogłyśmy wykorzystać, choć możliwe, że napotkamy tam więcej wrogów niż przyjaciół. Skręciłam zatem i przyspieszyłam kroku. - Dokładnie przed nami leży Wiedźmi Jar! - zawołała Thorne, biegnąc obok mnie. - Tak, tam właśnie zmierzamy, dziecko. Może okazać się dobrym miejscem do walki. *** Wkrótce na horyzoncie wyrosło Wzgórze Pendle. Kształtem przypominało olbrzymiego wieloryba gigantycznego morskiego ssaka, którego dostrzegłam kiedyś podczas jednej ze swych podróży przez wielkie północne morze, leżące za granicami Hrabstwa. Jakiś czas odpoczęłyśmy w lesie, przekonane, że zdołałyśmy dostatecznie oddalić się od prześladowców. Nie zamierzałyśmy zbliżać się do jaru przed nocą. Odwróciłam się do Thorne. - Jak się czujesz, dziecko? - spytałam. Zastanawiałam się, czy to, co przeżyła w lochu, nie wpłynęło na jej zdolność walki.

- 66 -

- Czuję? - warknęła. - O co ci chodzi? - O chłopaka? - Tak, o chłopaka, a także o tortury fizyczne, jakie ci zadali. - Chłopak jest dla mnie nikim. Czy wszyscy mężczyźni to podobni głupcy? - Nie wszyscy, ale znajdzie się wśród nich aż nadto durniów dla kobiet, które ich pragną. Nie myśl jednak zbyt źle o Willu. Stracił ojca - przez to, że zawarł z nami umowę, zapoczątkował łańcuch wydarzeń, który doprowadził do jego śmierci. Zapomnij o nim. To już przeszłość, a zresztą nigdy nie mógłby stać się częścią twojego życia. Jesteś czarownicą, niedługo zostaniesz pełnoprawną zabójczynią. On ma zostać rycerzem. Pochodzicie z dwóch różnych światów. - Tak, spróbuję o nim zapomnieć. Wyrzucę go z pamięci. Thorne umilkła, więc po jakimś czasie znów się odezwałam: - A tortury? - Z początku ból, jaki zadawał mi szpikulec, był straszny - odparła Thorne. - Lecz po jakimś czasie straciłam wrażliwość i radziłam sobie z nim lepiej. Ksiądz się zorientował i zagroził, że odetnie mi kciuki. Napawał się moim strachem, naprawdę zamierzał mi je odciąć. Widziałam to w jego oczach. Nie mogłam znieść tej myśli. Nigdy w życiu nie czułam podobnej grozy i rozpaczy. Odebrałby mi wszystko, czym byłam i mogłam zostać. Stałabym się niczym - zhańbionym obiektem wyzwisk i kpin. - No cóż, na szczęście do tego nie doszło, dziecko. Byłaś dzielna, doskonale znosiłaś ból. Ksiądz nie żyje, a ty wciąż możesz walczyć. Zniszczymy naszych wrogów i zwyciężymy. - Czy w jarze będziemy bezpieczne? Czy znajdziemy tam sojuszniczki? - Żadne miejsce na świecie nie jest dla nas bezpieczne, dziecko. Wszystko zależy od tego, kogo spotkamy najpierw. Niektóre z martwych wiedźm mogą darzyć nas sympatią; większość po prostu zapragnie naszej krwi. Ale będą bronić swojego terytorium. Jeśli zdołamy dostać się w serce jaru, obronią go przed zagrożeniem ze strony tych, którzy nas ścigają. - To w Wiedźmim Jarze walczyłaś z Kernolde i zostałaś zabójczynią, prawda? - spytała Thorne. - W rzeczy samej, dziecko. Minęło wiele lat, lecz wciąż mam wrażenie, jakby to było wczoraj. - Opowiedz mi o tym - poprosiła. - Dobrze znasz tę historię. Kilka razy wysłuchałaś jej z mych własnych ust. Wiatr wzdychał wśród drzew. Wytężyłam słuch, szukając niebezpieczeństwa. Niczego nie znalazłam. Nasi wrogowie wciąż przebywali daleko. - W takim razie opowiedz mi ją jeszcze raz, proszę. Niektóre historie zmieniają się za każdym razem. Dobry gawędziarz przypomina sobie nowe rzeczy i zapomina o tym, co najmniej istotne. Westchnęłam, ale rozpoczęłam opowieść. Bo czemuż by nie? Przynajmniej na jakiś czas dzięki niej mogłyśmy zapomnieć o niebezpieczeństwie, które czyhało tak przed, jak i za nami. - Pojedynek zawsze odbywał się na północ od trzech wiosek: Malkinów, Deane'ów i Mouldheelów; dokładne miejsce walki wybierała zabójczyni. Kernolde wybrała Wiedźmi Jar, zazwyczaj wykorzystywała do pomocy zmarłe czarownice; jej jako jedynej udało się to osiągnąć. Wyssały krew wielu kandydatkom, nim Kernolde obcięła im kciuki na dowód zwycięstwa. - Czy to nie było oszustwo? Mogła wykorzystywać w ten sposób martwe czarownice? - spytała Thorne. - Niektórzy może tak sądzili, lecz Kernolde od wielu lat była zabójczynią Malkinów. Budziła strach w klanie. Kto ośmieliłby się kwestionować jej metody? - Słyszałam, że niektóre z martwych wiedźm są naprawdę silne, mogą zapuszczać się na odległość wielu mil w poszukiwaniu ofiary. Ile takich mieszka w tej chwili w jarze? - Do jesieni było ich pięć, lecz jak wiesz, nawet martwe wiedźmy nie trwają wiecznie na tym świecie. Stopniowo słabną, części ich ciał zaczynają gnić i odpadać. Dowiedziałam się od Agnes, że zima zebrała swoje żniwo; teraz pozostały już tylko trzy naprawdę silne. - Z kim się sprzymierzą - z tobą, czy z naszym wrogiem? - To nie jest pewne, dziecko. Ale jeśli co najmniej dwie staną u naszego boku, szala zwycięstwa przechyli się na naszą stronę. Thorne przytaknęła, głęboko zamyślona. - Opowiedz mi więcej o Kernolde. - Kernolde często zwyciężała bez pomocy martwych sojuszniczek. Świetnie posługiwała się nożami, linami, pułapkami i dołami pełnymi zaostrzonych palików. Gdy pokonała bądź zraniła przeciwniczkę, nieodmiennie ją dusiła. Lubiła powoli zadawać śmierć pokonanym.

- 67 -

Wiedziałam o tym wszystkim, nim rozpoczęła się moja walka; rozmyślałam o niej bardzo długo i w ciągu ostatnich miesięcy wiele razy odwiedzałam jar. Zazwyczaj czyniłam to za dnia, kiedy martwe czarownice spały, a Kernolde polowała na swe ofiary. Obwąchałam każdy cal tego lasu; znałam każde drzewo, każde źdźbło trawy; położenie każdej jamy i pułapki. A było ich mnóstwo. Niektóre pretendentki, stające do walki z Kernolde, ginęły, nim jeszcze do niej dotarły. Byłam zatem gotowa: stałam niedaleko jaru w cieniu drzew, tuż przed północą, kiedy miał się rozpocząć pojedynek. Wysoko po mojej lewej wznosił się potężny masyw Wzgórza Pendle, jego wschodnie zbocza zalewał blask księżyca w pełni, wiszącego wysoko na południowym niebie. Po chwili na szczycie zapłonęło ognisko, iskry wystrzeliły w powietrze, dając znać, że nadeszła pora pojedynku. Natychmiast zrobiłam coś, czego nie uczyniła przede mną żadna kandydatka. Większość zakradała się do dolinki z lękiem, niespokojna, w obawie przed tym, co ją czeka. Niektóre okazywały większą odwagę, lecz nadal postępowały ostrożnie. Ja jednak byłam inna. Ja wyraźnie zaanonsowałam swoją obecność donośnym głosem. - Pozwól, że ja to powiem, Grimalkin. Proszę! - przerwała mi Thorne. Skinęłam głową, a ona wstała, przybrała bardzo poważną minę i wykrzyknęła słowa wypowiedziane przeze mnie wiele lat wcześniej: - „Jestem tutaj, Kernolde! Na imię mam Grimalkin i przynoszę ci śmierć!" - zawołała ile sił w płucach. - „Przybywam po ciebie, Kernolde! Przybywam po ciebie! I nikt, żywy ani umarły, nie zdoła mnie powstrzymać!" Usiadła i przez chwilę obie śmiałyśmy się głośno. - Mówiłaś poważnie? - spytała w końcu. - Naprawdę wierzyłaś we własne słowa? - Do pewnego stopnia wierzyłam. Nie były to do końca czcze przechwałki, choć oczywiście częściowo się popisywałam. Moje zachowanie stanowiło efekt długich rozważań i kalkulacji. Wiedziałam, że krzyki ściągną ku mnie martwe czarownice i tego właśnie pragnęłam. Teraz wiedziałam, gdzie ich szukać. Zawsze należy zbadać miejsce walki i zlokalizować wszelkie zagrożenia. Większość martwych czarownic porusza się powoli i byłam pewna, że zdołam je wyprzedzić. To najpotężniejszych musiałam się obawiać. Jedną z nich nazywano Grobową Gertrude, ze względu na przerażający i ohydny wygląd; jak na kogoś nieżyjącego od ponad stulecia, była zarówno silna, jak i szybka. Wędrowała daleko poza jar w poszukiwaniu krwi. Lecz tej nocy czekała w jego granicach, była bowiem najbliższą wspólniczką Kernolde, hojnie nagradzaną krwią za pomoc w każdym kolejnym zwycięstwie. Odczekałam około kwadransa, dość długo, by nawet najpowolniejsze czarownice zdążyły się zbliżyć. Wywęszyłam już starą Gertrude. Od pewnego czasu znajdowała się blisko granicy jaru, wolała jednak nie zapuszczać się na otwartą przestrzeń - cofnęła się między drzewa, by wolniejsze siostry zaatakowały mnie pierwsze. Słyszałam szelest liści i kilka cichych trzasków gałązek pod szurającymi stopami. Były powolne, ale nigdy nie wolno lekceważyć martwej wiedźmy. Dysponują wielką siłą i gdy raz cię chwycą, niełatwo się od nich uwolnić. Wkrótce zaczynają wysysać krew, póki nie osłabniesz i nie możesz już dłużej walczyć. Wiedziałam, że niektóre będą leżały na ziemi, ukryte wśród suchych liści i błota, gotowe wyciągnąć rękę i złapać mnie w biegu za kostkę. Wpadłam między drzewa. Wywęszyłam już Kernolde - czekała dokładnie tam, gdzie się spodziewałam, pod gałęziami najstarszego dębu w dolinie. To było jej drzewo; w nim przechowywała swoją magię - ośrodek jej mocy. Z radością opowiadałam tę historię Thorne i raz jeszcze przeżywałam walkę, dzięki której zostałam wiedźmą zabójczynią. Od tej pory zwyciężyłam w wielu bojach. Lecz owa pierwsza wygrana sprawiła mi największą radość, bo wówczas tak naprawdę zaczęła się historia Grimalkin. - Z liści wyłoniła się sięgająca ku mnie ręka. Nie zwalniając kroku, wyrwałam sztylet z pochwy na lewym udzie i przyszpiliłam martwą wiedźmę do grubego, poskręcanego korzenia drzewa. Zapamiętaj moją radę, Thorne. Nigdy nie przybijaj czarownicy za jej dłoń - wówczas będzie mogła ją oderwać. Zawsze wbijaj klingę w przegub, pamiętaj. Tak właśnie uczyniłam. Następna zjawiła się z prawej, szurając, promień księżyca oświetlił jej twarz. Po brodzie ściekały strużki śliny, kapiąc na poszarpaną suknię, pokrytą ciemnymi plamami. Wiedźma zaczęła bełkotać przekleństwa, złakniona mojej krwi. Zamiast niej jednak doczekała się noża, który wyszarpnęłam z pochwy na prawym ramieniu i cisnęłam ku niej. Ostrze trafiło ją prosto w gardło, odrzucając do tylu. Przyspieszyłam kroku. Czterokroć jeszcze moje klingi wbijały się w martwe ciała. Do tej pory musiałam już zostawić za sobą pozostałe czarownice; te wolniejsze i okaleczone przeze mnie. Lecz Kernolde i jej potężna stara

- 68 -

sojuszniczka wciąż czekały. Owego dnia nosiłam zaledwie osiem pochew, każdą z ostrym nożem. Teraz pozostały mi tylko dwa. Przeskoczyłam przez wilczy dół, potem drugi. Choć przysypano je liśćmi i błotem, wiedziałam, że tam są. W końcu drogę zagrodziła mi Grobowa Gertrude. Zatrzymałam się, czekając na jej atak. Niechaj przyjdzie do mnie! Splątane włosy opadały jej aż do kolan. Istotnie wyglądała jak grobowa mara - doskonale ją nazwano! Z lewego nozdrza wysunął się robak i upadł na ziemię. W oślizgłym gąszczu przesłaniającym jej całą twarz, prócz jednego złowieszczego oka, roiły się żuki i larwy. Dostrzegłam pojedynczy długi ząb, sterczący ponad górną wargą i niemal sięgający lewego nozdrza. Pobiegła ku mnie, roztrząsając liście i wyciągając ręce, by rozszarpać mi twarz bądź ścisnąć za gardło. Jak na nieboszczkę była szybka, bardzo szybka. Ale nie dość szybka. Z pochwy na biodrze lewą ręką dobyłam największej klingi. Jak wiesz, to ostrze nie zostało wykute do rzucania; bardziej przypomina krótki, ostry jak brzytwa miecz. Skoczyłam naprzód na spotkanie Grobowej Gertrude i jednym cięciem odrąbałam jej głowę. Czerep odbił się od korzenia i odturlał na bok. Pobiegłam dalej, raz jeden oglądając się przez ramię: czarownica macała wśród stert gnijących liści, między którymi wylądowała jej głowa. - Czy wciąż można ją spotkać w jarze? - spytała Thorne. - Od czasu do czasu ktoś ją widuje - odparłam. - Słabnie już, a rozum opuszcza ją szybciej niż siły. Bez wątpienia przyspieszyłam ten proces. Ale wracając do mojej historii: po załatwieniu Gertrude byłam gotowa na spotkanie z Kernolde. Czekała na mnie pod swoim drzewem; z jego gałęzi zwieszały się sznury, gotowe, by przyjąć moje związane ciało. Ocierała się plecami o korę, czerpiąc siłę niezbędną do walki. Ja jednak się nie bałam - bardziej kojarzyła mi się ze starą niedźwiedzicą czochrającą pchły niż morderczą wiedźmą zabójczynią, budzącą lęk w sercach wszystkich. Biegnąc ile sił w nogach, dobyłam ostatniego noża do rzucania i cisnęłam wprost w jej gardło. Obrócił się w powietrzu, zmierzając pewnie do celu, ale Kernolde lekceważącym machnięciem ręki odtrąciła go na bok. Niezrażona, przyspieszyłam jeszcze kroku, szykując się do zadania ciosu długą klingą. Wtedy jednak ziemia otworzyła mi się pod stopami, serce szarpnęło w piersi i runęłam w głąb wilczego dołu. Pamiętam, jak bardzo to mną wstrząsnęło. Byłam tak pewna siebie, lecz spadając, pojęłam, że nie doceniłam przeciwniczki. Nie miałam już szansy na szybkie zwycięstwo - byłam jednak wytrwała oraz wciąż zdecydowana przeżyć i walczyć dalej. Księżyc świecił wysoko na niebie. Spadając, ujrzałam sterczące w dole ostre paliki, czekające, by mnie przebić. Rozpaczliwie obróciłam się w powietrzu, próbując ich uniknąć, ale okazało się to niemożliwe. Zdołałam jedynie przyjąć pozycję, w której miałam najmniej ucierpieć. Powiedziałam najmniej? I tak okropnie bolało. Palik mocno mnie zranił - przebił zewnętrzną część uda; do dziś dnia pozostała mi blizna. Zsunęłam się po nim i uderzyłam ciężko o ziemię, a powietrze umknęło mi z płuc. Długa klinga wyleciała z dłoni, lądując poza zasięgiem. Leżałam tam, próbując chwycić oddech i opanować palący ból nogi. Paliki były ostre, cienkie i bardzo długie - miały ponad sześć stóp - w żaden sposób zatem nie zdołałabym zsunąć z niego nogi i się uwolnić. Przeklęłam własną głupotę. Sądziłam, że jestem bezpieczna, lecz Kernolde wykopała kolejną pułapkę - zapewne poprzedniej nocy. Bez wątpienia wiedziała o moich wycieczkach do jaru i zaczekała do ostatniej chwili. Wiedźma zabójczyni musi stale adaptować się do sytuacji i uczyć się na własnych błędach. Nawet leżąc tam, w obliczu niechybnej śmierci, pojęłam swoją głupotę. Byłam zbyt pewna siebie. Przysięgłam, że jeśli przeżyję, zawsze będę pamiętać o zachowaniu podstawowej ostrożności. W górze pojawiła się szeroka, okrągła jak tarcza księżyca twarz Kernolde. Spojrzała na mnie bez słowa. Byłam szybka i znakomicie władałam nożami, a także silna, lecz nie tak silna jak ona. Nie bez kozery nazywano ją Kernolde Dusicielką. Jak już wspominałam, po odniesionym zwycięstwie zazwyczaj zawieszała ofiary za kciuki i powoli je dławiła. Lecz nie tym razem. Widziała, czego już dokonałam, i nie zamierzała ryzykować. Byłam przeświadczona, że tu zginę. Zaczęła zsuwać się w głąb dołu, by chwycić potężnymi dłońmi moje gardło i wycisnąć z ciała oddech i życie. Byłam spokojna, jeśli trzeba, gotowa na śmierć - ale wymyśliłam już pewien plan. Wciąż miałam niewielką szansę przetrwania. Kiedy Kernolde dotarła na dno jamy i ruszyła ku mnie, lawirując między palikami, rozprostowując i zaciskając potężne, umięśnione dłonie, przygotowałam się na ból - nie ten, który mi zada, lecz ten, który zadam sobie sama. Ręce i ramiona miałam bardzo silne. Paliki były cienkie, lecz solidne, giętkie, nie kruche. Ale musiałam spróbować. Chwyciłam ten, który przebił mi nogę, i zaczęłam go zginać tam i z powrotem, tam i z powrotem, uginałam i obracałam palik, a każdy ruch budził w ciele nowe fale bólu. Zacisnęłam jednak zęby, pracując jeszcze, szybciej, aż w końcu ustąpił i pękł, łamiąc mi się w rękach.

- 69 -

Szybko podniosłam nogę ponad odłamek i uklękłam, by stawić czoło Kernolde. Krew spływała mi po udzie, wsiąkając w ubitą ziemię wilczego dołu. W dłoniach trzymałam palik, niczym włócznię, celując wprost w jej ciało. Zanim dosięgnie rękami mego gardła, przebiję jej serce. Widząc, że się uwolniłam i jestem gotowa do walki, Kernolde zatrzymała się zdumiona, szybko jednak doszła do siebie i zaatakowała mnie w inny sposób. Zaczerpnęła wiele mocy zgromadzonej w drzewie, teraz zatem skupiła się, po czym zaczęła ciskać we mnie odłamkami Mroku. Najpierw spróbowała Grozy. Zaczęłam szczękać zębami, jak nieboszczka podczas sabatu w Święto Zmarłych. Jej magia była silna, ale nie dość silna. Zebrałam się w sobie i odtrąciłam zaklęcie. Wkrótce jego skutki ustąpiły i teraz wadziło mi nie bardziej niż zimny wiatr, wiejący z arktycznych lodowców, kiedy zabiłam wilki i porzuciłam ich krwawiące truchła w śniegu. Następnie przywołała niespokojnych zmarłych, posyłając przeciwko mnie duchy, które uwięziła w Limbusie. Przywarły do mojego ciała, ciągnąc rękę do ziemi; tylko z najwyższym trudem utrzymałam w dłoniach palik. - Czy kiedykolwiek zdarzyło ci się uwięzić duszę w Limbusie? - zaciekawiła się Thorne. - W przeszłości owszem, ale już tego nie robię. To dlatego nie nauczyłam cię tej sztuki. Jako zabójczynie jesteśmy kimś lepszym od zwykłych kościanych czarownic. Owszem, posługujemy się magią, lecz nasza największa siła kryje się w umiejętnościach walki i w potędze umysłu. To właśnie ona pozwoliła mi zwalczyć duchy Kernolde. Były silne, wzmocnione magią Mroku; jeden z nich, dusiciel, ścisnął mnie za gardło tak mocno, jakby sama Kernolde je chwyciła. Najgorszy okazał się duch pomiota, stwora spłodzonego przez Złego i czarownicę. Przesłonił mi oczy i wepchnął do uszu długie, lodowate palce, tak iż miałam wrażenie, że głowa zaraz mi się rozpuknie. Ja jednak walczyłam, krzyknęłam w ciemność i ciszę: - Wciąż tu jestem, Kernolde! Nadal musisz się ze mną zmierzyć. Jestem Grimalkin, twoja śmierć! Wzrok przejaśnił mi się natychmiast, palce pomiota zniknęły z uszu z lekkim puknięciem, po którym dźwięki powróciły. Ciężar napierający na ręce zniknął i z trudem podniosłam się z ziemi, celując szpikulcem. Wówczas Kernolde rzuciła się na mnie - wielka, paskudna kobieta-niedźwiedzica o dłoniach dusicielki. Ja jednak nie chybiłam. Wbiłam włócznię prosto w jej serce i padła u mych stóp, a jej krew wsiąkała w ziemię, mieszając się z moją. Kernolde krztusiła się, próbując coś powiedzieć, pochyliłam się zatem i przyłożyłam ucho do jej ust. - Jesteś tylko dziewczyną - wyskrzeczała. - Po tylu latach pokonała mnie zwykła dziewczyna. Jak to możliwe? - Twój czas minął, mój właśnie się zaczyna - odparłam. - Ta dziewczyna pozbawiła cię życia, a teraz zabierze twoje kości. Patrzyłam, jak umiera; potem, odciąwszy jej kciuki, bardzo potężne i przez wiele miesięcy dostarczające mi magicznej mocy, podniosłam ciało z jamy, używając do tego jej własnych sznurów. Wreszcie zawiesiłam ją za stopy, by o świcie ptaki obdziobały ją do kości. To uczyniwszy, bez przeszkód przeszłam przez jar - martwe czarownice trzymały się z daleka. Grobowa Getrude pełzała na czworakach, wciąż grzebiąc wśród gnijących liści w poszukiwaniu swojej głowy. Bez oczu mogło się to okazać trudne i zapewnić jej zajęcie na długi czas. Gdy wyłoniłam się spośród drzew, klan czekał, by mnie powitać. Uniosłam kciuki Kernolde, a oni skłonili głowy w uznaniu tego, czego dokonałam; nawet Katrise, przywódczyni trzynastoosobowego kręgu, pokłoniła się przede mną. Kiedy unieśli głowy, dostrzegłam w ich oczach nowy szacunek, a także lęk. Po tym zwycięstwie mogłam rozpocząć prawdziwą misję zniszczenia mojego wroga, Złego. Paliki w dole podsunęły mi pewien pomysł. A gdybym tak wykuła ostry szpikulec ze stopu srebra i w jakiś sposób nabiła na niego Złego? - Czy tak właśnie z nim postąpiłaś, zanim odrąbałaś mu głowę? - spytała Thorne. Przytaknęłam. - Owszem, dziecko - z pomocą Toma Warda i jego mistrza, Johna Gregory'ego, przebiłam Złego srebrnymi włóczniami, a potem przyszpiliłam mu dłonie i stopy do skały. Potem uczeń stracharza odciął mu głowę, a ja umieściłam ją w skórzanym worku. Jamę zasypaliśmy ziemią, a potem przykryliśmy wielkim płaskim kamieniem, na nim zaś ustawiliśmy głaz. Dopóki głowa nie połączy się z ciałem, Zły pozostaje uwięziony. - Nigdy się nie połączy - oznajmiła Thorne. - Nawet jeśli jedna z nas zginie, druga nadal będzie jej strzegła. Aż w końcu pewnego dnia na zawsze zniszczymy Złego.

- 70 -

Z worka dobiegł głuchy jęk. Zły słuchał naszej rozmowy i wcale mu się nie spodobała. W długiej ciszy niemal słyszałam myśli Thorne. Gdy w końcu się odezwała, przemówiła z napięciem. - Czy kiedykolwiek odcięłaś kciuki wrogowi jeszcze za jego życia? Bez wątpienia wciąż pamiętała o groźbie utraty własnych, nim jednak zdołałam się opanować, syknęłam gniewnie. - Po prostu niektórzy mówią, że robisz to z tymi, których nienawidzisz najbardziej - wyjaśniła szybko Thorne. - Moi wrogowie muszą się mnie bać - odparłam. - Nożyczkami odcinam ciało trupów; wrogów klanu, zabitych w walce. Potem zabieram im kciuki, które noszę wokół szyi jako ostrzeżenie dla innych. Co jeszcze mogłabym zrobić? Gdybym nie była groźna i bezlitosna, nie przetrwałabym nawet tygodnia w moim fachu. - Ale co z żywymi? Czy kiedykolwiek zrobiłaś to żywym? - nalegała Thorne. Drążenie tematu wymagało odwagi, bo wyraźnie okazałam jej złość, ale też odwaga stanowiła jedną z zalet Thorne. Pytanie to jednak ukazało co innego: jej wadę. Bywała nieostrożna. Nie wiedziała, kiedy się wycofać. - Nie życzę sobie o tym mówić - odparłam cicho. - Koniec tematu.

Rozdział 19. Wiedźmi jar.

Wejrzałam w Ciemność, w największy Mrok, i teraz nie boję się już niczego.

Godzinę po zmierzchu dotarłyśmy do jaru, lecz ;trzymałyśmy zatrzymałyśmy się pod rozłożystymi konarami samotnego dębu, sto jardów od najbliższych drzew. - Zawołaj ją - wyszeptałam. Pierwsza pełnia już minęła. Gdzieś pomiędzy drzewami Agnes Sowerbutts ocknęła się i rozpoczęła swoją nową egzystencję jako martwa czarownica. Z czasem, gdy ciało wiedźmy powoli gnije, zdarza się, że ona sama gorzknieje i zaczyna nienawidzić wszystkich, z którymi przyjaźniła się i których kochała za życia. Lecz te pogrzebane w jarze nie od razu zapominają o swych miłościach, nienawiściach i przyjaźniach. Do pewnego stopnia wciąż będzie to dawna Agnes i miałam nadzieję, że pomoże nam wejść bezpiecznie do jaru - a przynajmniej opisze obecną sytuację. Thorne wydała z siebie przeciągły, żałosny krzyk - podobny do głosu ptaka trupiarza, lecz subtelnie odmieniony, sygnał, którym posługiwała się zawsze, podchodząc do chaty Agnes. Przedstawiłam je sobie niedługo po rozpoczęciu szkolenia i Agnes wzięła małą pod swe skrzydła, ucząc ją przyrządzania eliksirów, a od czasu do czasu, gdy opuszczałam Pendle, ofiarując dach nad głową. Czekałyśmy w milczeniu. Odległe drzewa szeleściły cicho, lecz nic żywego bądź martwego nie zapuściło się na otwartą przestrzeń. Po pięciu minutach poleciłam Thorne, by znów spróbowała. Ponownie zaczekałyśmy, a tymczasem wiatr wzdychał wśród konarów dębu. To była noc nagłych deszczy, w tym momencie padało szczególnie mocno; przez jakiś czas słyszałyśmy jedynie bębnienie kropel o ziemię. Potem deszcz minął, równie szybko, jak się pojawił, i na niebie zaświecił księżyc. Wówczas to ujrzałam ciemną postać, pełznącą ku nam przez polanę. Bez wątpienia była to martwa

- 71 -

czarownica. Słyszałam, jak węszy i siorbie, nosem dotykając niemal mokrej trawy, suknia wlokła się za nią niczym śliski cień. Dopiero gdy uniosła głowę, w promieniach księżyca rozpoznałam Agnes. Śmierć już zdołała odmienić ją na gorsze. W końcu dotarła pod osłonę dębu, sapiąc i chrypiąc, i usiadła z trudem, opierając plecy o gruby pień. Przez chwilę żadna z nas się nie odzywała; słuchałam kropel wody, ściekających z liścia na liść podczas długiej, powolnej wędrówki ku ziemi. Przyjrzałam się Agnes uważnie - wyglądała zaiste żałośnie. Niektóre martwe czarownice zachowują siłę - mogą biec wiele mil, polując na ludzi; inne są słabe, te prowadzą żałosną egzystencję, czołgając się w błocie i zgniliźnie, szukając małych stworzeń, takich jak szczury i myszy. Jeśli istotnie tak właśnie stało się z Agnes, pożałowałam jej. Zawsze była z niej dumna kobieta; choć na pierwszy rzut oka jej domek wydawał się zagracony, w istocie flaszki i słoje stały na półkach w idealnym porządku, a wewnątrz panowała nieskazitelna czystość - nawet jednej drobinki kurzu. Niewiele czarownic dbało o porządek; Agnes stanowiła wyjątek. Przebierała się co dzień, a jej szpiczaste trzewiki lśniły tak bardzo, że można w nich było zobaczyć swoje odbicie. Thorne, wstrząśnięta, na moment ukryła twarz w dłoniach. Mną także poruszyła zmiana, jaka zaszła w Agnes w tak krótkim czasie. Postrzępioną suknię pokrywała warstwa błota. Bez wątpienia Agnes czołgała się wśród chaszczy w poszukiwaniu ofiary. Niegdyś czyste i lśniące włosy obecnie wisiały w tłustych strąkach, roiło się w nich od białych, tłustych robali, wychudzoną twarz pokrywały smugi błota i krwi. Nie było sensu udawać, że wygląda lepiej niż w istocie. Agnes zawsze była miła, lecz bezpośrednia i szczera, toteż nie przebierałam w słowach. - Wielce mnie smuci twój widok w takim stanie, Agnes - powiedziałam łagodnie. - Czy możemy ci jakoś pomóc? - Nigdy nie sądziłam, że upadnę tak nisko - odparła, kręcąc głową, tak że robaki posypały jej się na kolana. - Za życia byłam silna, miałam nadzieję, że pozostanę taka po śmierci. Lecz dręczy mnie pragnienie! Dręczy i dręczy, a nie mogę zdobyć dosyć krwi. Nie jestem dość silna, by polować na większe stworzenia bądź ludzi. Radzę sobie tylko z małymi gryzoniami. Króliki są dla mnie za szybkie. - Czy inne ci nie pomagają? Czy silniejsze nie wspierają słabszych od siebie? - spytała Thorne. Agnes pokręciła głową. - Martwe czarownice polują samotnie i dbają wyłącznie o siebie. - Zatem przynajmniej dziś zaspokoisz pragnienie do syta - oznajmiłam. Obróciłam się do Thorne. Przynieś Agnes coś dużego. W mgnieniu oka dziewczyna odbiegła. - Wciąż mam przy sobie głowę Złego - poinformowałam Agnes. - W naszym najlepszym interesie leży, by pozostała oddzielona od ciała. Pomożesz? Zbliżają się nieprzyjaciele i musimy się schronić w jarze. Potrzebujemy, by część martwych sióstr walczyła wraz z nami. - Inne tu rządzą - wychrypiała Agnes. - Ja jestem słaba, moje słowo niewiele się liczy w tym mrocznym miejscu. - Czy wiedźmy z jaru są za Złym czy też przeciw niemu? - Martwe wiedźmy, czy to silne, czy słabe, dbają jedynie o krew. Jeśli w ogóle o czymś myślą, to o krwi, która wypełnia im umysł. Mam nadzieję, że nigdy się taka nie stanę. Wspomnienia z życia są dla mnie cenne i chcę je zachować możliwie jak najdłużej. Jednak lepiej nie próbuj przeciągnąć ich na swą stronę. Zabiją każdą żywą istotę, która wkroczy do jaru - ciebie także, jeżeli cię złapią. - Ile z tych silnych kręci się w pobliżu? - Nasłuchiwałam szelestów i trzasków, dobiegających z jaru, świadczących o zbliżaniu się słabszych czarownic. - Tylko dwie. Trzecia odeszła dwie noce temu, lada chwila jednak może wrócić. - Tak też sądziłam. Jeśli zatem zdołamy się dostać do serca jaru przed przybyciem wrogów, martwe czarownice zostaną naszymi sojuszniczkami, czy tego zechcą, czy nie. Uniosłam wzrok i ujrzałam Thorne, maszerującą przez polanę. W każdej dłoni trzymała dużego, szarpiącego się zająca. Dotarła do nas i podała je Agnes. Martwa wiedźma chwyciła jedno z przerażonych zwierząt, natychmiast wbiła mu zęby w szyję i zaczęła wysysać krew. Po chwili zając przestał się szarpać; był martwy. Wówczas zabrała się za drugiego. - Dobra z ciebie dziewczyna, Thorne! - zawołała Agnes, kiedy skończyła. - To najsłodsza krew, jaką piłam, odkąd przybyłam do tej ponurej doliny.

- 72 -

- Żałuję, że nie mogę zrobić nic więcej - odparła Thorne. - Zawsze byłaś dla mnie dobra, Agnes, i twój widok sprawia mi ból. Nagle wyczułam zagrożenie, powęszyłam z wiatrem. W pobliżu czaili się wrogowie. - Są najwyżej dziesięć minut stąd - poinformowałam Thorne. - To ryzyko, ale musimy schronić się w jarze już teraz, nim będzie za późno. - Odwróciłam się do Agnes. - Idź za nami najszybciej, jak zdołasz. Poprowadziłam Thorne na skraj dolinki. Wewnątrz wciąż pozostały jamy i wilcze doły - dzieła Kernolde sprzed wielu lat. Niektóre wyminęłam, przez inne przeskakiwałam. - Musimy poruszać się szybko. Rób dokładnie to co ja. Wbiegłam do jaru, podążając tą samą trasą, co wiele lat temu, gdy walczyłam z Kernolde. Tym razem jednak nie sięgały ku mnie martwe dłonie, chwytające za kostki. Poprzednim razem wykrzyczałam wyzwanie i zwabiłam ku sobie czarownice; teraz zdołałyśmy je zaskoczyć i pozostawały rozproszone wśród drzew. Tylko dwie najszybsze i najsilniejsze być może zdołają nas doścignąć. Miałyśmy szczęście, bo trzecia opuściła już jar, wyruszając na łowy. Może zapuścić się wiele mil dalej i wrócić dopiero za kilka dni. Albo też pojawić się w każdej chwili. Wciąż wyraźnie widziałam w myślach położenie każdej pułapki i wkrótce przeskoczyłam nad pierwszą. Nawet nie oglądałam się, by sprawdzić, czy Thorne jest bezpieczna. Dziewczyna biegła równie pewnie jak ja, reagowała tak samo szybko. Niedługo potem przeskoczyłam nad drugim i trzecim wilczym dołem, w pewnym momencie jednak odbiłam w lewo, by uniknąć długiej wąskiej jamy, której nie dałoby się przeskoczyć: na jej końcu pień drzewa tworzył barierę. Przypomniałam sobie, jak Kernolde mnie oszukała i o mało nie pokonała - wykopując dodatkowy dół, o którym nie wiedziałam, i wypełniając go ostrymi palikami. Nagle uderzyła mnie pewna myśl. A co, jeśli wykopała inne jamy? Co, jeśli były tu takie, o których nie wiedziałam? Uspokoiłam się, biegnąc ostrożnie przez jar. Możliwe, że inne pułapki też istniały. Lecz dopóki podążam tą samą trasą co ostatnio, z pewnością nic mi się nie stanie. Wkrótce ujrzałam przed sobą drzewo Kernolde, pradawny dąb, w którym gromadziła swoją magię. Mimo niszczycielskiego działania żywiołów część sznurów wciąż dyndała na gałęziach. Kiedyś Kernolde wieszała na nich pokonanych wrogów. Skinęłam na Thorne i obie zatrzymałyśmy się gwałtownie. Wskazującym palcem pokazałam jej jamę. Nadal częściowo przesłaniały ją chaszcze i gałęzie, na których wiele jesieni pozostawiło grubą warstwę czarnych, gnijących liści. Na skraju jednak dostrzegłam dużą dziurę, przez którą przeleciałam niegdyś na spotkanie palików w dole. Okrążyłyśmy pułapkę i oparłyśmy plecy o potężny pień drzewa, jak kiedyś Kernolde. Dziwnie się czułam, wracając w to miejsce po tak wielu latach. Moje życie zatoczyło krąg, doprowadzając mnie tutaj; w jakiś sposób wyczułam, że wkrótce czeka mnie kolejne kluczowe starcie. Po prawej coś zaszeleściło. Ktoś się zbliżał - bez wątpienia jedna ze słabszych czarownic, nikt groźny. Po paru chwilach usłyszałam nowe dźwięki: trzask gałązek pod stopami, ciężkie, pewne kroki kogoś, kto nie obawia się ujawnić swojej obecności. Wkrótce ujrzałam martwą czarownicę. Była wysoka, lecz nawet gdybym znała ją za życia, teraz wyglądałaby jak ktoś obcy. W miejscu prawego oka ziała czarna dziura, brakowało jej też ciała po tej stronie twarzy, tak że widziałam czaszkę i kości. Pozostałe oko spoglądało na mnie z nienawiścią. Było w niej coś niezwykłego. Za skórzanym pasem, podtrzymującym zbryzganą krwią spódnicę, tkwił długi nóż o zakrzywionej rękojeści w kształcie baraniego rogu. W dłoni ściskała długą, cienką włócznię. Martwe wiedźmy zazwyczaj nie używają broni. Wystarcza im niezwykła siła, pazury i zęby. Nagle pojęłam, kto to, i wszystko zrozumiałam. To była Igła, jedna z moich poprzedniczek, wiedźma zabójczyni, pokonana przez Kernolde. Siostra z klanu powinna stać się cenną sojuszniczką, lecz nienawistne spojrzenie sugerowało coś innego. Przepełniał je obłęd. - Przekroczyłaś granice - syknęła Igła. - Tutaj ja rządzę. To miejsce umarłych, nie żywych. Przybywasz rzucić mi wyzwanie, Grimalkin? - Po co żywi mieliby wyzywać umarłych? - spytałam ostro. - Twój czas przeminął. Kernolde cię pokonała, a ja pokonałam ją. Pewnego dnia mój czas także dobiegnie końca i zajmę swoje miejsce obok ciebie. Powinnyśmy się sprzymierzyć. Nadciąga niebezpieczny wróg. - Kernolde użyła podstępu. Wykorzystała do walki umarłe. Gdyby walczyła uczciwie, pokonałabym ją i z czasem ty także zginęłabyś z mojej ręki. Sprawdźmy się zatem. Walczmy teraz. Tylko my dwie. - Najpierw pomóż mi pokonać wspólnego wroga - poprosiłam. - Co powiesz?

- 73 -

- Co to za wróg? - Słudzy Złego. Pragną tego, co dźwigam w worku. Rozwiązałam go, uniosłam głowę Złego i pokazałam Igle. Czarownica uśmiechnęła się groteskowo, jej biała czaszka zalśniła w promieniu księżyca. - Nie darzę Złego miłością - rzekła. - Ale też nie darzę nią ciebie! Nazywają cię największą zabójczynią Malkinów. To kłamstwo! Schowałam z powrotem głowę Złego i właśnie miałam zawiązać rzemienie, gdy w jedynym oku Igły zapłonął ogień szaleństwa i pobiegła ku mnie, mierząc włócznią w moje serce. Upuściłam worek z głową i szykowałam się do walki. Najpotężniejsze martwe wiedźmy są szybkie i bardzo silne, znacznie silniejsze niż ktokolwiek z żywych. Mogłyby rozerwać mnie na sztuki gołymi rękami. Tu jednak miałam do czynienia z kimś jeszcze gorszym: Igła była kiedyś wyszkoloną zabójczynią, cieszącą się niezwykłą reputacją. Niełatwo ją będzie pokonać. Thorne dobyła noża, ruszyła do mego boku, ja jednak powstrzymałam ją gestem - duma nakazywała mi w pojedynkę rozprawić się z martwą zabójczynią. W ostatniej chwili wygięłam ciało i ostrze włóczni minęło mnie o cal. Moja klinga tkwiła w dłoni, nie użyłam jej jednak. Kiedyś w tym samym jarze odrąbałam głowę martwej czarownicy. Aby powstrzymać Igłę, musiałabym zrobić coś podobnego - może nawet posiekać ją na strzępy. Postanowiłam raz jeszcze spróbować ją przekonać. Nadal miałam nadzieję, że się sprzymierzymy. - Pomóż mi pokonać naszych wrogów, a wówczas będziemy walczyć - zaproponowałam. - Walczmy teraz! - wykrzyknęła. - Zabiję cię, potem wytnę ci serce i odprawię w Mrok. Twoje kciuki także zabiorę. Stracisz honor i zostaniesz wymazana z dziejów zabójczyń Malkinów. Będziesz niczym. Pobiegła ku mnie, znów unosząc włócznię. Widziałam, że nie zdołam przemówić jej do rozsądku przez długie lata spędzone wśród umarłych pielęgnowała w sobie gniew. Stałam zwrócona plecami do jamy, dokładnie wiedziałam, co zrobić. Ponownie uskoczyłam przed pchnięciem włóczni, lecz tym razem sama wymierzyłam cios pięścią w tył jej głowy. Igła bez jednego krzyku runęła do jamy. Kiedy jednak nabiła się na paliki Kernolde, zaczęła zawodzić jak upiór. - Słyszałam, że martwe czarownice nie czują bólu. Thorne zerknęła na Igłę, nadzianą na długie, wąskie szpikulce. Każdy miał ponad sześć stóp długości. Cztery przebily jej ciało i zsunęła się na nich na samo dno wilczego doiu. Jeden wraził się w lewe ramię, drugi przeszył gardło, trzeci pierś, czwarty brzuch. Zauważyłam złamany palik, z którego się uwolniłam. Przez moment znów poczułam dawny ból. - To, co słyszałaś, nie jest prawdą - odparłam. - Ona wciąż cierpi, przede wszystkim jednak krzyczy z wściekłości, że nie zdołała mnie zabić. Wie, że przegrała i co gorsza, że pokonałam ją z wielką łatwością. Ciało ma wciąż silne, lecz jej umysł gnije i pogrążyła się w obłędzie. Przeceniłam ją - jest tylko cieniem dawnej siebie. Niemal jej żałowałam, bo nisko upadła z wyżyn, po których kiedyś stąpała jako zabójczyni. Miałam tylko nadzieję, że ja sama nigdy się tak nie stoczę. Teraz w przerwach między krzykami usłyszałam inne dźwięki - szelesty w poszyciu. Zbliżały się pozostałe martwe wiedźmy, zwabione wrzaskiem Igły. Potem jednak usłyszałam coś jeszcze. Thorne i ja powęszyłyśmy, tym razem jednak nie magicznie - próbując odkryć zagrożenie bądź ocenić siłę wroga. Było to coś, co rozpoznałby nawet zwykły człowiek, coś, co przepełnia strachem każdego gajowego. Czułam dym, płonące drewno i nagle pojęłam, co zrobili wrogowie. - Podpalili jar! - krzyknęła Thorne. Zarzuciłam worek na ramię. Gdy tak uczyniłam, z zachodu powiał silny wiatr, skowycząc wśród drzew. Nasi przeciwnicy z pomocą mrocznej magii przywołali ogień i wichurę, mokre poszycie go nie powstrzyma. Teraz płomienie ogarną jar, pochłaniając wszystko na swej drodze. Wrogowie nie będą musieli wchodzić do środka i walczyć z martwymi wiedźmami. Zostaną na polanie na wschód od jaru, czekając, aż uciekniemy przed ognistym piekłem.

- 74 -

Rozdział 20. Grimalkin nie płacze.

Spodziewam się gwałtownej śmierci, ale zabiorę ze sobą wielu wrogów!

Jakie miałyśmy wyjście poza ucieczką na wschód? Już słyszałam trzask płonącego drewna. Kłęby ciemnego dymu przesłoniły tarczę księżyca. - Pobiegniemy tuż przed linią ognia, potem opuścimy jar i zabijemy każdego, kto stanie nam na drodze - poinformowałam Thorne. Łatwo powiedzieć, lecz trzymanie się tuż przed ogniem okazało się ciężkim zadaniem. Po pierwsze, od dymu oczy piekły nas i zaczęły łzawić, wstrząsały nami gwałtowne ataki kaszlu. Po drugie, ogień przesuwał się bardzo szybko, przeskakując z rykiem z drzewa na drzewo, z gałęzi na gałąź; w każdej chwili mógł nas ogarnąć i powolny bieg wkrótce zamienił się w szybki sprint. Wraz z nami uciekały zwierzęta, parę zajęcy, dziesiątki piszczących szczurów, niektóre przypalone, inne płonące w biegu. Pomyślałam o biednej Agnes. Jeśli ogień ją ogarnął, przynajmniej będzie cierpieć krótko i jej żałosna egzystencja w jarze dobiegnie końca. Wiedziałam jednak, że część mieszkanek przetrwa - ostrymi szponami przekopie się przez liście i głębiej, w miękką, mokrą ziemię. Miały środki i doświadczenie wielu lat w podobnym stanie. My nie mogłyśmy na to liczyć - brakowało nam czasu. Drzewa zaczynały się przerzedzać, lecz dym przesłaniał nam widok. Nagle wyczułam coś zbliżającego się z tyłu i obróciłam się na spotkanie nowego zagrożenia. To była martwa wiedźma druga najsilniejsza; jej oczy i strój płonęły, gdy przemykała obok, nie zwracając na nas uwagi. W biegu wrzeszczała - płomienie ją pochłaniały i pojęła, że jej czas na Ziemi dobiegł końca. Wkrótce jej dusza odejdzie w Mrok. Gdzie się podziewał krecz? Bez wątpienia czekał gdzieś przed nami. Gdy opuściłyśmy osłonę drzew, z lewej zaatakowała nas czarownica - tym razem żywa, z oddziału wroga. Thorne powaliła ją, nie zwalniając kroku i jeszcze przyśpieszyłyśmy. Mimo skowytu wiatru i ryku ognia usłyszałam upiorne wycie krecza za plecami. Potem zaczął ujadać, złakniony naszej krwi; krzyczał głośno, rytmicznie, jakby ścigała nas sfora wygłodniałych psów. - Jesteście moje! - ryknął głosem grzmiącym pośród nocy. - Nie zdołacie uciec! Wypiję waszą krew i rozszarpię ciała na strzępy! Pożrę wasze serca i będę wysysał szpik z potrzaskanych kości! Teraz skręcałyśmy na południe - nasza ścieżka zaprowadzi nas na wschód od Wroniego Lasu. Pomyślałam o lamii, wciąż strzegącej wieży. Gdyby tylko miała dość czasu, by odmienić postać, może by nas dostrzegła i przyleciała na ratunek. Ale było na to za wcześnie. Nie mogłam liczyć na jej pomoc. I nagle, w biegu, kątem oczu znów ujrzałam ostrzegawcze błyski. Czy starczy mi czasu, by doprowadzić Thorne w bezpieczne miejsce? Zbyt szybko jednak ogarnęła mnie słabość; poczułam trzepot w piersi, oddech stał się płytki, urywany. Zaczęłam zwalniać, Thorne obejrzała się na mnie z troską. Zatrzymałam się łapiąc za boki, świadoma nieregularnych uderzeń serca i dygotania nóg. Teraz trzęsło się całe moje ciało. Trucizna krecza znowu dawała o sobie znać. - Nie! Nie! Nie teraz! - krzyknęłam, zmuszając się do ruszenia naprzód, czerpiąc z ostatnich zasobów sił i wytężając do granic wolę. Nic z tego jednak. Zdołałam uczynić zaledwie kilkanaście chwiejnych kroków, potem znów się zatrzymałam. Thorne przystanęła i zawróciła, stając przy mnie.

- 75 -

- Biegnij dalej! - krzyknęłam. - Możesz ich prześcignąć, ja nie. To skutki działania trucizny. Pokręciła głową. - Nie odejdę bez ciebie. Zsunęłam z ramienia worek i podałam jej. - To jest najważniejsze. Weź go i uciekaj. Za żadną cenę nie pozwól, by wpadł w ręce wroga. - Nie mogę cię zostawić na śmierć. - Możesz i musisz - wepchnęłam jej w ręce worek. - A teraz biegnij! Byłam pewna, że umrę. Nic więcej nie mogłam począć. Wyczerpałam do cna zapas sił. Thorne zarzuciła worek na ramię - było już jednak za późno. Tuż za nami rozległo się wycie i z dymu wybiegł krecz. Bestia znów się zmieniła od naszego ostatniego spotkania. Jej oczy wyglądały jakoś inaczej. Choć przebite przeze mnie i Thorne nożami, odrosły, ale nie takie same. Nad każdym z nich jaśniał cienki grzebień białej kości. Co gorsza, sam krecz stał się jeszcze większy. Jego przedramiona wydawały się silniejsze, szpony ostrzejsze i dłuższe. W czarnym futrze dostrzegłam więcej siwych plamek. Czyżby już się starzał? Krecze zazwyczaj żyły bardzo krótko. Tibb, ostatni stworzony przez Malkinów, przeżył zaledwie kilka miesięcy. Jednym płynnym ruchem Thorne dobyła noża z pochwy na ramieniu i cisnęła wprost w prawe oko bestii. To był dobry rzut, idealnie celny. Nim jednak klinga dosięgła celu, kościany grzebień się poruszył. Opadł w dół, zasłaniając i chroniąc oko, tak że ostrze odbiło się, nie czyniąc mu szkody. Dzięki mocy odziedziczonej po ojcu demonie, bestia cały czas się uczyła i rozwijała. Wystarczyło raz wykorzystać słabość podczas walki, a przy następnym spotkaniu już jej nie było. Chronione przez kościane powieki oczy nie stanowiły już łatwego celu. Odetchnęłam głęboko, próbując uspokoić rozdygotane ciało i cisnęłam nożem w gardło krecza, w miejsce tuż pod lewym uchem. Stwór wydawał się szybszy niż kiedykolwiek: uniósł lewą rękę i odtrącił pocisk. Znów się zachwiałam, w oczach rozbłysły mi ogniste plamy, do gardła podeszła żółć. Wówczas zobaczyłam, co zamierza zrobić Thorne. - Nie! - krzyknęłam. Na próżno. Była dzielna, lecz czasem nieostrożna i ta niebezpieczna słabość teraz ją zgubiła. Znowu widziałam dziesięciolatkę, biegnącą na niedźwiedzia, z nożem w lewej dłoni. Był to ten sam nóż, jej pierwszy; ten, który jej podarowałam, kiedy siedziałyśmy przy ognisku, zajadając niedźwiedzie mięso. Była szybsza i znacznie groźniejsza niż dziecko, które zraniło niedźwiedzia w tylną łapę. Krecz jednak przewyższał siłą każdego niedźwiedzia. Ja zaś nie mogłam powtórzyć rzutu, który zabił bestię, nim ta zabiła Thorne. Klęczałam na ziemi, świat dokoła wirował, mój umysł osuwał się w ciemność. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczyłam, był krecz, otwierający szeroko paszczę i wgryzający się dziko w lewe ramię Thorne. Walczyła, dobywając prawą ręką drugiego ostrza i wbijając je raz po raz w głowę i ramię stwora. A potem wszystko zniknęło. *** Nie wiem, jak długo tak leżę, ale oceniam, że nie dłużej niż godzinę. Powoli dźwigam się na kolana i natychmiast wstrząsają mną mdłości; raz po raz wymiotuję, aż w końcu z ust cieknie mi jedynie żółć. Krecz zniknął. Co się stało? Dlaczego mnie nie zabił, gdy leżałam tam bezbronna? Wstaję chwiejnie i zaczynam szukać śladów. Nic nie świadczy o obecności innych czarownic - znajduję jedynie zabłocony krąg, w którym Thorne walczyła z bestią, a potem tropy krecza wiodące na północ. Czy poniósł Thorne w paszczy...? Ruszam jego śladem. Stopniowo wracają mi siły, a oddech zaczyna spowalniać, odzyskując normalny rytm. Idę śladem krecza niemal na skraj Wiedźmiego Jaru. Drzewa wciąż płoną, ale czar minął i wiatr zmienił kierunek. Wyraźnie widzę, że ponad połowa jaru została nietknięta pożarem. Środkiem jednak biegnie szeroki, czarny pas zwęglonych drzew. I wtedy widzę coś na ziemi, nieopodal płonącego pniaka. To ludzkie ciało.

- 76 -

Czy należy do martwej wiedźmy, która uciekła z dolinki? Ruszam ku niemu, z każdym krokiem zwalniając. Tak naprawdę nie chcę podejść bliżej, bo w głębi ducha wiem już, do kogo należy. Stratowane błoto klei się do nóg. Zebrało się tu wiele czarownic. W chwilę później potwierdzają się moje najgorsze obawy. To ciało Thorne. Nie ma wątpliwości. Nie ma nadziei. Leży na wznak, martwa jak głaz. Otwarte oczy patrzą przed siebie, twarz wykrzywia grymas grozy i bólu. Trawa jest mokra od krwi. Okaleczono jej dłonie. Zabrali jej kciuki, odcięli od ciała, kiedy jeszcze żyła. Klękam obok niej ze łzami w oczach. Grimalkin nie płacze. Ale teraz płaczę. Mija czas. Nie wiem, jak dużo. Kucam przy ogniu, piekąc mięso na rożnie. Obracam je powoli, by dobrze się wysmażyło. Potem rozłamuję na dwoje palcami i zaczynam powoli jeść. Istnieją dwa sposoby, pozwalające zyskać pewność, że czarownica nie powróci z martwych. Pierwsze to spalenie, drugie zjedzenie jej serca. Dopilnowałam zatem podwójnie, by życzenie Thorne się spełniło. Spaliłam już jej ciało. Teraz zjadam serce. I wciąż płaczę. Skończywszy, zaczynam mówić, wiatr porywa moje słowa, unosząc je między drzewa na cztery krańce Ziemi. - Za życia byłaś dzielna, bądź też taka po śmierci. Nie zważaj na szyderstwa czarownic. Twoje kciuki nie mają znaczenia. Zabrały ci je, ale nie mogły odebrać odwagi; nie mogły zniweczyć tego, kim byłaś. Gdybyś przeżyła, stałabyś się największą wiedźmą zabójczynią klanu Malkinów. Zajęłabyś moje miejsce, przewyższyła wyczyny, twoje imię budziłoby trwogę wśród wrogów. Jeśli martwisz się reputacją, nie warto. Kto zdoła rzec: „Zabraliśmy jej kości"? Nie zostanie nikt taki, bo nikt nie przeżyje. Zabiję ich wszystkich. Zabiję każdego z nich. Spoczywaj zatem w spokoju, Thorne, bo nie rzucam słów na wiatr. Dotrzymam obietnicy. Jestem Grimalkin.

Rozdział 21. Jedyna sojuszniczka.

Jestem łowczynią, a także kowalem, poznałam sztukę wykuwania broni. Mogę wykuć ostrze specjalnie dla ciebie: stalową klingę, która niechybnie odbierze ci życie.

O świcie raz jeszcze ogarniam sytuację i otrząsam się z żalu i gniewu. Muszę zachować chłodny, logiczny umysł. Muszę myśleć i planować. Dlaczego krecz mnie nie zabił? Może przed śmiercią Thorne walczyła tak zawzięcie, tak mocno go poraniła, że nie mógł się rozprawić z nami obiema? Lecz, gdy tylko pomyślałam te słowa, wiedziałam, że to niemożliwe. Byłam nieprzytomna. Krecz mógł ją zabić, a potem spokojnie rozprawić się ze mną.

- 77 -

Nie - odpowiedź była jasna - od mojej śmierci jeszcze ważniejsze było odzyskanie worka z głową Złego. To stanowiło podstawowy cel potwora. Stworzono go, by mnie zabił, lecz miałam stanowić jedynie środek wiodący do celu - zdobycia głowy i wskrzeszenia Złego. Thorne niosła worek na ramieniu. Kiedy krecz chwycił ją w swe szczęki, dopadł także worek. Zatem zabrał głowę Złego wprost do swych stwórców. Ci szybko odcięli Thorne kciuki i porzucili ją na pewną śmierć. Teraz zmierzali na wybrzeże. Muszą wrócić do Irlandii, by połączyć głowę z ciałem. Co zatem mogłam począć? Musiałam podążyć za nimi i spróbować ich powstrzymać. Lecz siedząc tak w szarym świetle poranka, odrzuciwszy gniew, wiedziałam, że mam niewielkie szanse powodzenia. Zużyłam już całą magię, wyczerpałam wszelkie zapasy. Niełatwo będzie je uzupełnić. Nie mogłam ufać własnemu zdrowiu. W każdej chwili mógł mnie nawiedzić kolejny atak słabości. I byłam sama. Sama przeciw tak wielu. Potrzebowałam pomocy, ale do kogo mogłam się zwrócić? Odpowiedź nadeszła natychmiast: Alice Deane. Była jedyną sojuszniczką, jaka mi pozostała. Ostatnio wszyscy, którzy mi pomagali, zginęli. Zwróciłam się do Agnes i Thorne i obie zapłaciły za to życiem. Tak wielu umarło, łącznie z lamią Wynde i rycerzem, którego przekonałam, by wspomógł moją sprawę. Czy mogłam uczynić to ponownie i tym samym narazić Alice? Czy mam prawo żądać, by kolejna przyjaciółka ryzykowała dla mnie życiem? Grimalkin nie powinna zadawać podobnych pytań. Takie myślenie to oznaka słabości. Muszę działać i nie zastanawiać się zbyt wiele nad możliwymi konsekwencjami. Nie zamierzałam jednak prosić o pomoc Thomasa Warda ani Johna Gregory'ego. Uczeń był zbyt cenny, by go narażać. Możliwe, że tylko on zdoła w końcu zniszczyć Złego. Nie, nie mogłam go w to angażować. Kiedy odzyskam głowę i zabiję krecza, odprowadzę Toma Warda do Wieży Malkinów. Im szybciej, tym lepiej. Co do stracharza, czasy jego świetności minęły, a poza tym miał zbyt wiele skrupułów. Nie zdobyłby się na to, co musiałam zrobić. Zatem poproszę Alice. Dwie czarownice działające razem oto najlepsze rozwiązanie. Może też zechce mi użyczyć swojej siły. Wyciągnęłam z futerału lusterko i przygotowałam się do nawiązania kontaktu. Trzykroć próbowałam, lecz nie zdołałam jej wywołać. Nawet tak słaba magia przekraczała moje możliwości. Straciłam całą moc, musiałam ją uzupełnić. Pozostawało mi zatem tylko jedno - pójść do niej. Ruszę do Chipenden, gdzie stracharz zaczął odbudowywać swój dom. *** Podążyłam śladami nieprzyjaciół, od północy mijając Pendle i zmierzając w stronę doliny Ribble. Tam ślady skręcały na zachód, lecz nie przeprawiały się przez bród; podążały południowym brzegiem rzeki. To oznaczało, że nie kierują się do Sunderland Point. Wrogowie zmierzali do Liverpoolu, tam zamierzali zdobyć łódź. Poruszając się najszybciej, jak mogłam, niechętnie porzuciłam trop i przeprawiłam się przez Ribble, zmierzając na północny zachód. Najpierw musiałam odwiedzić Chipenden. Traciłam wprawdzie połowę dnia, nadal jednak powinnam doścignąć czarownice, nim pożeglują do Irlandii. Ominęłam łukiem wioskę i zaczęłam się wspinać dróżką, wiodącą do granicy posiadłości stracharza. Kiedyś nie ryzykowałabym wejścia do ogrodu. Lecz Alice wspomniała, że strzegący go bogin odszedł, bo kontrakt, wiążący go z Johnem Gregorym, zakończył się z chwilą pożaru domu i zawalenia dachu. Mimo to powoli i ostrożnie wkroczyłam między drzewa zachodniego ogrodu. W dali widziałam dom stracharza. Gdy się zbliżyłam, dostrzegłam też stoły na koziołkach, sterty desek i inne materiały budowlane. Ktoś niewidoczny piłował drewno. Położono już dach, z komina ulatywała cienka spirala dymu. Nagle usłyszałam odległe głosy; głosy, które rozpoznałam. Choć brakowało mi magii, pewne umiejętności wiedźmy są wrodzone - zwłaszcza węszenie. To byli Alice i Tom Ward, uczeń stracharza. Jego mistrz im nie towarzyszył. Bez wątpienia ogrzewał stare kości przy ogniu. Podkradłam się zatem bliżej i przykucnęłam za pniem dużego drzewa.

- 78 -

- To nie w porządku, Tom - poskarżyła się Alice. - Nic się nie zmieniło. Nieważne, co robię, stary Gregory nigdy mi nie zaufa. Dlaczego nie mogę pójść z wami? Spróbuj znów z nim pogadać. - Postaram się - odparł Tom - ale wiesz, jaki bywa uparty. Chce ruszyć jutro wczesnym rankiem, ale pewnie nie będzie nas tylko kilka dni, Alice. Możesz wygodnie zaczekać tutaj. - Pewnie i tak będzie mi tu lepiej! - odparowała Alice. - Wy dwaj idźcie sobie i grzebcie w stosach zapleśniałych książek. A teraz wracaj do domu, Tom. Ja pójdę na spacer, żeby wszystko przemyśleć. Po przechadzce poczuję się lepiej. - Nie bądź taka, Alice. To nie moja wina i dobrze o tym wiesz. Alice jednak nie słuchała: ruszyła powoli w moją stronę i po chwili Tom skłonił głowę, zawracając do domu. Przechodząc obok, Alice zerknęła w moim kierunku. Znów wstrząsnął mną widok jej siwych włosów - pozostałości po porwaniu w Mrok i męczarniach, jakich zaznała z rąk Złego i jego sług. Uśmiechnęła się i powędrowała dalej, opuszczając ogród i przeprawiając się przez pola w stronę dróżki. Wywęszyła moją obecność i domyśliła się, że nie chcę, by Tom mnie zobaczył. Podążyłam za nią w stronę drogi i dalej, w cień drzew. Przed opuszczeniem Irlandii Alice nawiązała ze mną kontakt i opowiedziała o swoich przeżyciach w Mroku. Wciąż nie mogłam przywyknąć do widoku jej siwych włosów. Kiedy się zbliżyłam, oczy Alice rozszerzyły się. - Gdzie jest głowa Złego? - spytała ostro. - Mają ją nasi wrogowie, Alice. Zdobyli ją wczoraj, a teraz zmierzają z nią na wybrzeże - najpewniej do Liverpoolu. Potrzebuję twojej pomocy! Alice wyglądała na przestraszoną - i nie bez powodu. Gdyby sługom Złego udało się połączyć głowę z ciałem, ich pan znów wędrowałby po Ziemi. Tom i Alice nie mogli już liczyć na ochronę słoja krwi. Przede wszystkim chwyciłby ich i zawlókł w Mrok, gdzie czekałyby ich wiekuiste męki. - Jakiej pomocy? Co mogę zrobić? - Chodzi o moją magię, Alice. Zużyłam ją całą. - Magia to nie wszystko. Jesteś Grimalkin. Możesz posłużyć się nożami. Polować na nich kolejno. Co z tobą nie tak? Nigdy nie widziałam cię takiej! Czego ode mnie chcesz? - Noże nie wystarczą, Alice. Nieprzyjaciół jest zbyt wielu. Potrzebuję własnej magii, by odbić ich czary, zamaskować się i zachować element zaskoczenia. I pozostaje jeszcze krecz - stworzony specjalnie, by mnie zabić i odebrać głowę. To potężny przeciwnik. Zabił już jedną z lamii strzegących Wieży Malkinów. Jego szpony powleka śmiertelna trucizna. Ciężko mnie zranił, Alice; i wciąż mam napady słabości. - Moja ciotka, Agnes Sowerbutts, może ci pomóc. Niektórzy pewnie się nie zgodzą, ja jednak uważam, że to najlepsza uzdrowicielka w Pendle. - Próbowała. Zawróciła mnie z progu śmierci, lecz trucizna pozostawiła trwałe spustoszenia. Nie uwierzysz, jak bardzo jest źle. Agnes nie żyje. Oni ją zabili. Zabili też Thorne i odcięli jej kciuki, kiedy jeszcze żyła i... Zamierzałam powiedzieć coś jeszcze o odwadze Thorne i o tym, jak mnie ocaliła po walce z kreczem, ale nie mogłam, bo gardło ścisnął mi żal. Kiedy do Alice dotarło pełne znaczenie moich słów, jej oczy zaokrągliły się ze zgrozy. - Potrzebuję więc trochę twojej magii, Alice. Masz jej mnóstwo. Przelej część we mnie. - Nie! - wykrzyknęła, zaciskając pięści. - Nie zrobię tego. Sama odbuduj swoje zapasy! Poradzisz sobie. Alice miała na myśli, że powinnam kogoś zabić, odciąć kciuki ofiarom i odprawić stosowne rytuały. Owszem, to było możliwe, ale brakowało czasu. - Jeszcze dzień i tamci pożeglują do Irlandii z głową Złego. Nie zdążę uzupełnić zapasów magii zwykłymi metodami. Przekaż mi część swojej mocy, Alice. Uzdrów mnie. Masz jej więcej, niż potrzebujesz. Potrafisz to zrobić. Alice była wyjątkową czarownicą - z rzadko spotykanego rodzaju. Choć nie praktykowała rytuałów krwi, kości bądź pobratymców, dysponowała własną, wrodzoną mocą - olbrzymią wrodzoną mocą, stanowiącą część jej istoty, część bycia Alice. - Nie mogę jej tknąć i dobrze o tym wiesz! - odpaliła Alice. - Jeśli użyję Mroku, sama stanę się jego częścią. A przecież tego nie chcę, prawda? - Już wcześniej z niej korzystałaś - rzuciłam oskarżycielsko.

- 79 -

- To prawda. Zrobiłam to w Irlandii, by ocalić Toma, i nie mogę ryzykować powtórki. - Musisz zaryzykować. W przeciwnym razie Zły przyjdzie po ciebie, i to wkrótce. Jak długo zajmie im odkopanie go z jamy i połączenie głowy z ciałem? Nawet licząc podróż morską i jazdę przez Irlandię do Kerry, może się tu zjawić w ciągu tygodnia. Przyjdzie też po Toma! Oto, ile czasu ci pozostało, Alice, jeśli mi nie pomożesz. Długi czas Alice milczała; w końcu przemówiła, niewiele głośniej od szeptu: - No dobrze, pójdę z tobą. Ruszymy za nimi i zobaczymy, jak się sprawy mają, ale niczego nie obiecuję. Zaczekaj tutaj - pójdę uprzedzić Toma. - Nie, to byłby błąd. Nie chcemy narażać jego ani jego mistrza. Poza tym jutro dokądś się wybierają. Podsłuchałam waszą rozmowę w ogrodzie. Nie będzie ich parę dni; zanim wrócą, wszystko i tak się zakończy. - Chcą się udać na wschód, na granicę Hrabstwa - wyjaśniła Alice. - Stary Gregory słyszał o zbiorze ksiąg na temat Mroku. Ma nadzieję zdobyć ich część i odtworzyć swoją bibliotekę. Masz rację. Nie mieszajmy do tego Toma ani starego Gregory'ego. I tak bez dalszych ceregieli ruszyłyśmy na zachód. Po paru godzinach odnalazłyśmy ślad nieprzyjaciół i maszerowałyśmy w stronę wybrzeża.

Rozdział 22. Bezecna wiedźma.

Alice Deane ma potencjał, by zostać najpotężniejszą czarownica w dziejach.

Bardzo ostrożnie podążałyśmy za naszymi wrogami, stopniowo ich dościgając; kiedy wywęszyłyśmy, że rozbili na noc obóz, dzieliły nas od nich zaledwie dwie mile. Zatrzymałyśmy się w niewielkim zagajniku, patrząc, jak ich ogniska rozbłyskają niczym świetliki. Byłyśmy blisko, już teraz groziło nam niebezpieczeństwo. Skoro my mogłyśmy ich wywęszyć, to oni nas także. Całkiem możliwe, że wyślą część oddziału, by się z nami rozprawiła. - Alice, musisz posłużyć się swoją magią, by nas osłonić. Mimo moich wysiłków, krecz zdołał mnie odnaleźć, toteż zaklęcie musi być najsilniejsze, jakie zdołasz rzucić. Alice przytaknęła, po czym usiadła oparta plecami o pień drzewa, zamknęła oczy i zaczęła mamrotać do siebie. Księżyc świecił na niebie, rzucając na ziemię rozedrgane cienie. W jego blasku przyjrzałam się twarzy towarzyszki. Nawet bez siwych włosów wyglądała starzej. Wciąż należała do dziewczyny, lecz kryła się w niej dojrzałość wykraczająca poza jej wiek. Zbyt wiele widziała. Kiedy otworzyła oczy, na moment przeżyłam wstrząs. Wciąż były młodzieńcze i ładne, odniosłam jednak wrażenie, jakby spoglądała na mnie starożytna, potężna istota; coś nieludzkiego, żyjącego na Ziemi od zarania czasu. Trwało to zaledwie sekundę i zniknęło, gdy się uśmiechnęła, mimo to jednak zadrżałam. - Zrobione - oznajmiła. - Już nas nie znajdą. - W takim razie musisz spróbować mnie uleczyć - oznajmiłam. - Zrób to teraz. Najpierw mnie ulecz, a potem przekaż część magii.

- 80 -

Uśmiech zniknął z jej twarzy. - Nie jestem pewna, czy sobie poradzę - odparła. Przekazanie mi mocy było możliwe. Czarownice z Pendle robią to czasem - choć niechętnie; są jak lichwiarze, oczekują, że później zyskają trzy razy więcej. Możliwe jednak, że Alice nie zdoła mnie uzdrowić. Agnes się nie udało, a leczenie stanowiło jej specjalność. Czasami sama moc po prostu nie wystarczy. Jak się jednak okazało, Alice nie wątpiła w swoje zdolności - bała się skutków. - To prawdziwa mroczna magia, zbyt wiele może mnie kosztować. - Tym razem to ona zadrżała. Mogę stać się w pełni bezecną wiedźmą. To dlatego stary Gregory mi nie ufa. Zawsze wierzył, że tak skończę. Wzruszyłam ramionami. - Bycie bezecną wiedźmą nie jest takie złe, Alice. Ja sama nią jestem. Nie będziesz gorsza ode mnie. Nie możesz walczyć z własną naturą. Może do tego się urodziłaś. - Istnieją gorsze czarownice od ciebie, Grimalkin. Ty kierujesz się kodeksem honorowym. Nie zabijasz dla zabawy, lecz tylko tych, którzy zasłużyli na śmierć. Uwielbiasz polować na silnych przeciwników, którzy nie poddadzą się bez walki, ale nie tłamsisz słabszych. Inne czarownice tak robią, napawają się własną mocą i uwielbiają krzywdzić ludzi. Nie chcę stać się jedną z nich. Boję się, że czerpiąc z mocy, którymi mnie obdarzono, tak właśnie skończę. Lepiej nie zapominaj, kim jestem - córką Złego! - Zawsze będziesz tym, co ci przeznaczył los, Alice. Tak jak Tom Ward, masz przed sobą drogę, którą musisz podążyć, wykonać niezbędne kroki, inaczej nigdy nie spełnisz swoich możliwości. A teraz mnie ulecz i przekaż część mocy. Zrób to, proszę - w przeciwnym razie Zły znów zacznie krążyć po Ziemi. Przyjdzie po ciebie, a potem po Toma. Alice zadygotała, w końcu jednak skinęła głową. - Nie mam wyboru, prawda? Uklęknij z twarzą na północ, a ja zrobię, co mogę. Posłuchałam, padając na kolana i zwracając się ku północy - w stronę świata, najkorzystniej wpływającą na uzdrawianie i przekaz magii. Alice położyła mi dłonie na czole. - Najpierw spróbuję cię uleczyć - oznajmiła niewiele głośniej od szeptu. Sama nie wiem, czego oczekiwałam. Dla uzdrowicielek, takich jak Agnes Sowerbutts, zioła i wyciągi z roślin są równie ważne, jak słowa i rytuały. Wiedziałam, że Alice także podaje ludziom leki i nosi je w skórzanej sakwie, teraz jednak przyłożyła mi tylko dłonie do głowy. Nawet nie zanuciła zaklęcia. - To naprawdę trudne - rzekła po chwili. - Trucizna wniknęła głęboko. Dostała się do każdej cząstki twego ciała. W niektórych miejscach uszkodzenia są subtelne, w innych wyraźne i bardzo rozległe. Będę musiała użyć więcej magii, ale boję się, że cię zranię. Istnieje nawet możliwość, że proces mógłby cię zabić - uprzedziła. - Nie troszcz się o to - odparłam. - Wolę zginąć, niż pozostać słabszą wersją siebie. - To twój wybór. Ale jeśli umrzesz, kto odzyska głowę Złego? - W obecnym stanie i tak nie zdołam jej odzyskać, więc jaka to różnica? Jeśli umrę, idź, sprowadź Thomasa Warda. Działajcie razem. Tylko we dwoje macie szansę w walce z naszymi wrogami. Poczułam, jak palce Alice zadrżały lekko, potem wpiła je w moją czaszkę i świat wokół zawirował. Mój oddech stopniowo przyspieszał, podobnie tętno. Zaczęłam się trząść. W brzuchu i piersi czułam ostre bóle, jakby coś niewidzialnego wbijało mi raz po raz igłę w ciało. Szybko proces osiągnął punkt krytyczny. Serce waliło mi tak szybko, że poszczególne uderzenia zlewały się w jedno, krew zdawała się wibrować w żyłach. Miałam wrażenie, że umieram. Potem jednak z czubków palców Alice wypłynęła fala ciepła i upadłam na twarz, na moment tracąc przytomność. Poczułam, jak Alice podnosi mnie na klęczki i otworzyłam oczy. - Jak się czujesz? - spytała. - Słabo - odparłam, świadoma, że serce znów bije mi wolno i miarowo. - Udało ci się? - Tak, jestem tego pewna - Alice uśmiechnęła się z dumą. - Ostatnie ślady trucizny i jej skutków zniknęły z twego ciała. Jej wyczyn był doprawdy imponujący - więcej, zdumiewający. Tam, gdzie Agnes, mimo swych zdolności i wiedzy, nie zdołała znaleźć lekarstwa, Alice się udało. Wciąż była dziewczyną - lecz jak

- 81 -

potężna się stanie, gdy dorośnie i osiągnie pełnię sił czarownicy? Czy mogłam mieć u boku lepszą sojuszniczkę? Poczułam, że jest nadzieja, by pokonać Złego. - Dziękuję ci za to, Alice. Teraz użycz mi niezbędnej magicznej mocy - mocy odzyskania głowy Złego i rozprawienia się z wrogami. Ponownie Alice położyła na mnie dłonie. Przez moment zwlekała, wyczułam jej wahanie i spojrzałam gniewnie. Potem odetchnęła głośno i zaczęła nucić zaklęcie przekazania; po kilku sekundach poczułam mrowienie, które z głowy pobiegło w dół szyi, aż do serca, a potem kończyn. Oddała mi część swojej magii - całe mnóstwo magii. Moc wlewała się wprost w moje ciało. Nie będę musiała czerpać jej z naszyjnika; będzie dostępna, kiedy tylko zechcę. Proces ten trwał bardzo długo. Czułam się wspaniale. Przepełniła mnie nowa nadzieja. W końcu uwierzyłam, że nam się uda. *** O pierwszym brzasku znów podążyłyśmy tropem nieprzyjaciół, teraz widziałam już jasno, że nie zmierzają jednak do Liverpoolu. Ich szlak wiódł bardziej na zachód. Kierowali się wprost ku morzu, wiele mil na północ od miasta. - Nie chcą zwracać na siebie niepotrzebnej uwagi, prawda? - rzuciła Alice. - Tak wiele czarownic i krecz - lepiej dla nich nie wchodzić nikomu w paradę. Liverpool to bardzo ruchliwy morski port. Ma własną milicję, która dba o interesy bogatych kupców. Ci żołnierze amatorzy nie przyjęliby mile bandy czarownic, wchodzących do miasta. Szukają zatem spokojniejszego miejsca. Może jednej z wiosek na północy? Stamtąd poślą parę wiedźm do Liverpoolu, by zastraszyły kapitana i załogę. - A jeśli odeślą tych parę czarownic prosto do Irlandii z głową? W takim razie będą potrzebować jedynie niewielkiej rybackiej łodzi - wtrąciłam. - Podążyłabyś za nimi? - spytała Alice. - Jeśli trzeba, owszem - odparłam. - Ale miejmy nadzieję, że do tego nie dojdzie. Jak się okazało, obie się pomyliłyśmy. Wędrowałyśmy teraz po porośniętej mchami równinie i mimo magii Alice było nas widać na tle nieba, toteż pozwoliłyśmy, by ścigani oddalili się o kolejną milę. Wówczas w dali ujrzałyśmy kotwiczący u brzegu statek - duży trójmasztowiec pod pełnymi żaglami. Właśnie zmieniał się przypływ i żaglowiec był gotów do drogi. Wrogowie przygotowali wszystko z góry, wynajęli statek i musieli za pomocą lustra przekazać wiadomość innym wiedźmom, czekającym na pokładzie. Ruszyłyśmy biegiem, kiedy jednak dotarłyśmy do brzegu, ujrzałyśmy w oddali krecza i parę czarownic. Stali na piasku, przyglądając się statkowi - który zaczynał już zawracać, a wiatr wydymał żagle. Większość wrogów znalazła się na pokładzie. Mieli ze sobą głowę Złego. Przybyłyśmy za późno. - Będę musiała ruszyć za nimi. Potrzebujemy własnej łodzi - wskazałam ręką odległą wioskę. - To Formby; znajdziemy tam rybaków. Alice pokręciła głową. - Mają wielki statek i mnóstwo żagli. Dopłyną do Irlandii na długo przed rybacką łodzią. Przygotowali wszystko, o tak. Szybkie zaprzęgi koni już czekają, żeby zabrać ich na południowy zachód. Dotrą do Kenmare na długo przed tobą. Oczami duszy znów ujrzałam wioskę Kenmare: kamienny krąg, wielki głaz w jego sercu i ziemię skrywającą płaski kamień, pod którym spoczywało ciało Złego, nabite na srebrne włócznie. Zobaczyłam, jak nieprzyjaciele wykopują je, uwalniają i łączą z głową. Ujrzałam wściekłość na twarzy potwora, trawiącą go żądzę zemsty. Urodziłam mu dziecko, więc nie mógł do mnie przyjść, jeśli sama się nie zgodzę. Ale Alice i Tom jako pierwsi padną ofiarą jego gniewu, a wraz ze śmiercią Toma na zawsze stracę ostatnią szansę zniszczenia Złego. W końcu ja także umrę, a nawet martwa wiedźma nie może wiecznie kryć się w jarze. Z czasem trafię w Mrok, on zaś będzie na mnie czekał - dla nieśmiertelnych czas nie ma znaczenia. - Musisz użyć swojej magii, Alice. Nie możemy pozwolić im uciec. To oznaczałoby koniec dla nas wszystkich: ciebie, mnie, Toma i Johna Gregory'ego. Z pewnością coś zdołasz poradzić. - Istnieje sposób, ale słono za niego zapłacę! - Głos Alice ociekał goryczą. - Lecz jaki mam wybór? Wszystko zmawia się przeciw mnie. Zupełnie jakby z góry miało się wydarzyć. Nie mam wyboru, muszę podążać wyznaczonym szlakiem.

- 82 -

Uniosła ręce i wycelowała w niebo; potem zaczęła nucić. Z początku brzmiało to tylko jak zwykła piosnka, śpiewana pod nosem, kiedy jednak zaczęła wirować, jej głos stopniowo wznosił się coraz wyżej i wyżej. Z południowego wschodu wiał wiatr, wypełniający żagle statku, teraz jednak nagle ucichł. Patrzyłam, jak żagle opadają. Czy to właśnie próbowała osiągnąć Alice Deane? Za pomocą magii uwięzić statek i nie pozwolić mu pożeglować do Irlandii? Jeśli tak, jak długo zamierzała go tu utrzymywać? - Co chcesz zrobić, Alice? - spytałam ostro. Musiał istnieć lepszy sposób rozprawienia się z naszymi wrogami. Alice jednak nie odpowiedziała; pogrążona w głębokim magicznym transie, zbierała swe moce. Nie musiałam się martwić, bo po paru sekundach nastąpiła dramatyczna zmiana. Wiatr znów się zerwał, lecz tym razem z innego kierunku. Od zachodu, od morza, wiejący nam wprost w twarze. Wzbił z plaży tumany piasku i posłał ku mnie morską pianę, parząc mi policzki - zasłoniłam je dłońmi, zerkając przez rozcapierzone palce. Ujrzałam, jak czarownice i krecz obracają się i kulą na piasku, zwróceni plecami do fal - byli znacznie bliżej morza, słony pył wodny palił ich jak ogień. Słona woda jest dla czarownic śmiertelnie groźna. Te na pokładzie nosiły ochronne kapelusze i rękawiczki - może też wydziergane na drutach maski, kryjące twarze - i ukrywały się w ładowni. Mimo gorączkowych wysiłków załogi, statek zawracał, coraz szybciej i szybciej, a wzbierające fale zaczęły unosić go ku brzegowi. Alice nadal nuciła i wirowała, przenikliwy skowyt wiatru niemal zagłuszał jej słowa. Znad morza napływały czarne chmury, huragan wciąż popychał statek. Nie ma mowy, by załoga zdołała zawrócić. Wkrótce wpadną na mieliznę. Lecz czarownice czekała gorsza niespodzianka. Niebo na zachodzie rozdarła rozwidlona błyskawica, po niecałej sekundzie moich uszu dobiegł niski grzmot, niczym warkot olbrzymiej, mściwej bestii. Drugi rozbłysk nastąpił dokładnie w tym samym momencie. Trzeci piorun rozświetlił całe niebo i trafił w środkowy maszt statku, który natychmiast stanął w ogniu. Zapłonął cały żagiel, a potem, chwilę później, drugi i trzeci. Słyszałyśmy krzyki i wrzaski ludzi na pokładzie, niesione ku nam wiatrem. Co będzie pierwsze? Czy statek wpadnie na mieliznę, czy też spłonie? Tak czy inaczej, nie było to zdecydowanie miejsce dla czarownic. Albo zginą w płomieniach, albo też zanurzą się w słonej wodzie. I wtedy ujrzałam postaci zsuwające się po linowej drabince do dwóch małych szalup, uczepionych rufy statku. Jedna z czarownic wrzasnęła, wpadając w fale. Szarpała się gwałtownie, po sekundzie utonęła. Pozostałe zdołały stłoczyć się w łodziach. Niektóre może nawet przeżyją. Zerknęłam na Alice i ujrzałam uniesienie na jej twarzy. Radowała się swoją mocą, napawała nią. I czemuż by nie? Dała właśnie niewiarygodny pokaz magii. Nawet po tygodniach przygotowań cały klan Malkinów zapewne nie zdołałby dorównać temu spontanicznemu pokazowi czystej mocy. Teraz nadeszła najlepsza pora do ataku. Powinnam wybić wiedźmy, gdy będą schodzić na brzeg krecza także, jeśli wejdzie mi w drogę. W tym momencie jednak Alice przestała się kręcić i runęła na ziemię. Szybko podbiegłam i uklękłam obok. Przez jedną straszną chwilę sądziłam, że jej duch opuścił ciało. Zdarza się czasem, że czarownica zanadto się wysili i zużyje tak wiele mocy, iż jej ciało przestaje funkcjonować. Choć Alice ledwie oddychała i była o włos od śmierci, w jakiś sposób zdołała uczepić się życia. Westchnęłam z ulgą. Najbliższy kryzys został zażegnany. Chwilowo nasi wrogowie nigdzie nie odejdą. Podniosłam zatem Alice, zarzuciłam na ramię i wycofałam się z wybrzeża. Schroniłam się na porzuconej farmie. Z domu zostały tylko trzy ściany, zapewnią jednak osłonę przed zimnym zachodnim wiatrem. Dach nie ochroni nas przed deszczem - pozostały z niego jedynie drewniane belki, żebra, nad którymi księżyc w trzeciej kwadrze przeświecał pomiędzy rozpędzonymi plamami chmur. Jeśli wrogowie wciąż mają głowę Złego, odbiorę im ją później. Być może zatonęła na dnie morza. To przynajmniej ochroni ją przed czarownicami. Bez wątpienia jednak z czasem zdołają ściągnąć kogoś, kto zanurkuje i ją odzyska. Tymczasem jednak niebezpieczeństwo minęło: mogłam rozprawić się z nimi spokojnie, zabijając kolejno. Zadrżałam z rozkoszy. Długo na to czekałam i zamierzałam się rozkoszować każdym kęsem zemsty. Postanowiłam zająć się Alice i wrócić do nich po zmroku. Otworzyła oczy i spojrzała na mnie, potem spróbowała usiąść. Wysiłek okazał się zbyt wielki, toteż dodającym otuchy gestem położyłam jej dłoń na ramieniu. Powieki Alice opadły.

- 83 -

- Śpij - poleciłam cicho. - Jesteś wyczerpana. Stawiła opór, na próżno usiłując znów otworzyć oczy; po kilku chwilach po rytmie oddechu oceniłam, że zapadła w głęboki sen. Istotnie, tak potężna magia musiała ją zmęczyć, ale też podałam jej coś, co miało sprawić, że pośpi co najmniej do świtu. Wykorzystałam mieszankę dwóch ziół. Wypiła trzy łyki, to wszystko, lecz dość do moich celów. Spojrzałam na jej włosy i uśmiechnęłam się. Przy skórze robiły się ciemne. Wkrótce odrosną równie czarne, jak wcześniej. Ale czy jej umysł ozdrowieje równie szybko? Poważnie w to wątpiłam. Niewiele osób ucierpiało z rąk Złego tak bardzo jak Alice. *** Rozbitkowie ze statku zebrali się w lesie, trzy mile na południe od nas. Niepostrzeżenie podeszłam do nich blisko i wywęszyłam, jak się sprawy mają. Teraz przeprowadzałam ostatni zwiad, tym razem osłaniając się potężną magią. Zbliżyłam się. W sumie z ich grupy pozostała najwyżej trzydziestka, lecz ku mej radości ujrzałam, że osiem czarownic cierpiało na skutek zetknięcia ze słoną wodą, dwie zatrute tak mocno, że czekała je niechybna śmierć. Węszyłam wielokrotnie, by dowiedzieć się jak najwięcej. Cudownie się czułam, odbierając przygnębienie i zniechęcenie wrogów. Większość czarownic wyraźnie się bała; ostatecznie zawiodły swego pana, Złego. Obawiały się jego gniewu. Z pomocą swej magii odkryły już, w jaki sposób został zniszczony statek, i bały się Alice oraz mocy, którą dysponowała. Lecz mnie lękały się także. Tylko mag i krecz wciąż wierzyli, że zdołają mnie pokonać. Co jednak najważniejsze, dowiedziałam się, że nadal mieli przy sobie głowę Złego. Zabrał ją mag, Bowker. Zależało mu przede wszystkim na niej. Uśpiłam Alice, bo chciałam ją chronić; gdyby ze mną poszła, istniała możliwość, że ktoś ją zrani. Ale też pragnęłam osobiście zemścić się na wrogach. Poza tym zawsze wolałam pracować sama.

Rozdział 23. Och , panie Wilku!

Czy jesteś moim wrogiem? Człekiem silnym, zręcznym i szybkim? Wyszkolonym wojownikiem? Dla mnie to bez znaczenia. Uciekaj! Biegnij do lasu! Dam ci parę chwil wyprzedzenia - godzinę, jeśli zechcesz. Ale nigdy nie okażesz się dość szybki. Wkrótce doścignę cię i zabiję.

Nim zostawię śpiącą Alice, znów myślę o biednej Thorne i żal ściska mi żołądek. Kontruję go jednak, wspominając szczęśliwe chwile, które ze sobą dzieliłyśmy, to, jak stawała się coraz silniejsza, zręczniejsza, lepsza, niż śmiałam oczekiwać. W końcu, zanim porzucę wspomnienia, mój umysł powraca do pytania, które kiedyś mi zadała: - Czy kiedykolwiek odcięłaś kciuki wrogom, którzy jeszcze żyli?

- 84 -

Wówczas odmówiłam odpowiedzi. To moja sprawa, nie powinna zajmować innych. Odpowiada mi jednak, jeśli wrogowie tak myślą. To dlatego wycinam symbol nożyczek na drzewach, by ich ostrzec. Teraz jestem gotowa - gotowa zabić, zabić ich wszystkich. Stałam się matką śmierci. Drepcze tuż za mną, uczepiona spódnicy, chichocze radośnie, pozostawiając na zielonej trawie czerwone, krwawe ślady stóp. Czy słyszycie jej śmiech? Nasłuchujcie go w krakaniu wron i kruków, które wkrótce posilą się ciałem moich ofiar! Stoję na skraju lasu. Dzięki uleczeniu i zastrzykowi magii Alice jestem silna; być może silniejsza niż kiedykolwiek przedtem. Osłoniłam się tak dobrze, że wrogowie nie mają pojęcia o mojej obecności. Perspektywa bitwy mnie podnieca; jestem gotowa walczyć i zabijać. Choć oczekują ataku, nie znają dokładnie chwili, gdy nadejdzie, ani kierunku, z którego nastąpi. Dzięki temu zachowuję element zaskoczenia. Noże czekają gotowe w pochwach, podobnie nożyczki. Kiedy zabiję nieprzyjaciół, odbiorę im kciuki. Dzięki temu jeszcze bardziej zwiększę zapas mocy. Muszę odzyskać głowę Złego i ochronić przed tymi, którzy pragną ją zdobyć. Potrzebuję zatem wszelkiej dostępnej magii. Muszę też zwrócić Alice to, co pożyczyłam. Bez wątpienia któregoś dnia będzie jej potrzebne. Atakuję. Jestem szybka, och, jakże szybka. Nigdy jeszcze nie byłam szybsza. Jedna z czarownic biegnie ku mnie z lewej. Dobywam noża i ciskam płynnym ruchem. Klinga trafia wiedźmę w gardło, a ta pada ciężko - pierwszy zabity wróg. Gdzie się podziewa krecz? Węszę i natychmiast pojmuję, że jest daleko w dole, po lewej. Rozdziela nas wielu nieprzyjaciół. Nieważne. Zabiję ich wcześniej. W lewej dłoni ściskam długą klingę. Wymierzam cios i zabijam pędzącą ku mnie wiedźmę. Do tej pory wszystkie mnie już wywęszyły. Gromadzą się, zagradzając mi drogę między drzewami. Zwalniam zatem i skręcam lekko, by pociągnąć je za sobą. W końcu zatrzymuję się na niewielkiej polanie, czekając, aż zaatakują. Okrążają mnie i zbliżają się szybko między drzewami. Nie mogą się już doczekać chwili, gdy mnie dopadną. Krąg staje się coraz ciaśniejszy, słyszę tupot stóp, rozbrzmiewający coraz głośniej i głośniej. Po sekundach pierwsze wypadną spośród drzew i znajdą się na polanie. Jestem gotowa. Oto miejsce kaźni. Daleko poza kręgiem noży krecz nadal czeka, z magiem u boku. Och, panie Wilku! Wkrótce nadejdzie kolej na ciebie! Najodważniejsze z czarownic podbiegają szybko. I giną jako pierwsze. Wiruję w piruecie, tnę i tańczę, dźgam i pcham, aż powietrze wypełnia się wrzaskami, przekleństwami i krzykami nieprzyjaciół; a moje stopy ślizgają się w ich krwi. Za nimi pojawiają się kolejne: Lisa Dugdale, Jenny Croston i Maggie Lunt. To trójka z Pendle, która przywiązała noże do długich tyczek. Próbują dźgać z daleka - tak by nie ryzykować własnym zdrowiem. To one zabiły lamię Wynde, gdy leżała bezbronna ze złamanym skrzydłem w szczękach krecza; to one tchórzliwie próbowały przebić zbroję rycerza, kiedy leżał powalony, zdany na ich łaskę. Z głęboką radością tysiąckrotnie odpłacę im tym samym. Je zatem okaleczam, zamiast zabić z miejsca. Uciekają, kuśtykając, w nadziei, że ukryją się w bezpiecznym miejscu. Później na nie zapoluję. To będzie smakowita zemsta. Czarownice wycofują się i zaczynają uciekać. Teraz pozostali już tylko mag i krecz. Bowker występuje naprzód, z workiem na ramieniu, i celuje w moją głowę czaszką małego gryzonia. Nuci i coś niewidzialnego, lecz śmiercionośnego przepływa ku mnie; dzwoni mi w uszach. Chwieję się i omal nie padam, nagle robię się słaba i bezbronna. Bowker ze śmiechem rusza ku mnie, wciąż celując bronią w moją głowę; w drugiej dłoni unosi nóż. - To ja odciąłem kciuki dziewczynie, Grimalkin! A teraz zabiorę i twoje! - krzyczy. Jest dziesięć kroków ode mnie, kiedy zbieram siły, czerpiąc z magii, którą przelała we mnie Alice. Jest mocniejsza od jego broni, potężniejsza niż wszystko, czym dysponuje. Wyszczerzam zęby, dobywam z pochwy sztylet i ciskam nim w maga. Ostrze wbija się w jego nogę, a on pada na kolana. Widząc śmierć w moich oczach, obraca się i ucieka, kuśtykając między drzewa, pozostawiając za sobą na trawie ślad krwi. Wciąż dźwiga głowę Złego, lecz nie ucieknie daleko. Wkrótce będzie mój. - Panie Wilku! - krzyczę. - Teraz kolej na ciebie! Jestem tutaj! Jestem Grimalkin! Teraz będziemy walczyć na śmierć i życie!

- 85 -

Krecz biegnie ku mnie, wyciągając przednie łapy, zamierza rozedrzeć mnie na sztuki. Unosi się na tylnych nogach i z góry tnie pazurami. Obracam się i uskakuję, unikając ostrych, zatrutych szponów. Rękojeść mojego noża trafia go mocno w pysk, zamieniając go w krwawą miazgę. Przypominam sobie, że to samo uczyniłam ze Złym, i uśmiecham się. - Och, panie Wilku! Jakie miałeś wielkie zęby! Śmieję się, a on potrząsa głową, z pyska sypią się połamane zęby, niektóre czerwone od krwi. Kipi wściekłością, ja zaś odbiegam; teraz warczy i obraca się, niczym wściekły pies, próbujący złapać własny nieuchwytny ogon. Jest jednak powolny, taki powolny, a ja zręczna i gibka. Tańczymy razem; to taniec śmierci, który mi przyrzekł. - Och, panie Wilku! Jakie miałeś wielkie oczy! Mówię prawdę, bo moje noże odebrały mu je, wnikając szybciej niż myśl prosto pod kościane osłony. Teraz krecz znów jest ślepy. Tym razem nie będzie miał czasu, aby dojść do siebie. Tym razem czeka go jedynie śmierć. Tnę i dźgam, niczym w szale. Lecz każdy cios jest starannie wymierzony, każde cięcie wyliczone i precyzyjne - aż w końcu krecz słabnie, a jego krew wsiąka w ziemię. - Och, panie Wilku! Jakie miałeś wielkie serce! Teraz trzymam w dłoni serce krecza. Z początku wciąż bije, wkrótce jednak milknie i zaczyna stygnąć. Siekam je na kawałeczki i rozrzucam po ziemi krwiste strzępy. Potem ćwiartuję ciało i rozrzucam z wiatrem. Kruki i wrony porządnie się posilą. Lecz jego kciuki zatrzymuję. Później dołączą do innych wokół mojej szyi.

Rozdział 24. Łowy.

Moja ulubiona broń to długi nóż; używam go do walki z bliska. Sądzisz, że zdołasz mnie pokonać? Już tkwi w twoim sercu!

Krecz już nie żyje, a ja dotrzymuję słowa; Zabójcy Thorne także muszą umrzeć. Zaczynam zatem łowy. Łamię kręgosłup Lisy Dugdale. Zawieszam ją na dębie za palce u nóg; Wysączam z niej krew; zabieram kości. Topię Jenny Kronston w głębokim, zimnym stawie. Przytrzymuję jej głowę pod wodą, patrzę, jak się szarpie. Wysączam z niej krew i zabieram kości. Maggie Lunt błaga niczym przerażone dziecko. Zabijam ją szybko; mój nóż przebija jej serce. Wysączam z niej krew i zabieram kości. W końcu chwytam i zabijam maga Bowkera;

- 86 -

Zabieram mu kości; wysączam zeń krew. I tak Thorne zostaje pomszczona - któż bowiem pozostał, by rzec: „Zabraliśmy jej kości"? Nikt, bo wszyscy nie żyją. A ja odcięłam im kciuki. Jestem Grimalkin.

Rozdział 25. Żałosny to widok.

Wyczuwam twoją groźbę! Jak jesteś silny? Godzien mojego czasu? Czy mam cię poszukać w lustrze?

Siadam na ziemi, krzyżując nogi, pod osłoną głogowego żywopłotu, i wyciągam głowę Złego z worka ze skóry. Kładę ją przed sobą na trawie. Wiedźmy nie próbowały przeciąć szwów na jego oku, wyciągnęły jednak z ust zielone jabłko i różane ciernie. Głowa jęczy, odsłaniając żółte pieńki zębów. - Znów zwyciężyłam! - krzyczę. - Mimo wysiłków twoich sług nadal pozostajesz w moich rękach. Krecz i reszta bandy nie żyją! Zły nie odpowiada. Nawet kiedy trącam mocno kijkiem powiekę zaszytego oka, nie reaguje. Głowa jest zimna, nieruchoma, cicha, zupełnie jakby Zły ją porzucił i powrócił w Mrok. Ale to niemożliwe, bo tkwi w niej uwięziony. Nie odpowiada, bo chwilowo został pokonany. Zwyciężyłam, jego ludzie zginęli, a on nie może znieść rozmowy ze zwycięzcą. Głęboko go zraniłam i bardzo mnie to cieszy. Nie mam już pod ręką jabłka ani cierni; zamiast tego zbieram garść pokrzyw oraz gałązek głogu i bardzo mocno wpycham wszystko do ust Złego. A potem z uśmiechem tryumfu znów chowam głowę do worka. Ta część walki ze sługami Złego już się zakończyła. Bez wątpienia wkrótce pojawi się nowa groźba. Najważniejsze zatem, by Tom Ward wyruszył do Wieży Malkinów i zbadał to, co pozostawiła mu w spadku matka. Udzielę mu wszelkiej pomocy, aby zdołał odkryć sposób, w jaki na zawsze zdołamy zniszczyć Złego!

- 87 -