Krew stracharza 10 - Joseph Delaney

Joseph Delaney Krew stracharza Cykl: Kroniki Wardstone Tom 10

Tytuł oryginalny: Spook’s Blood Przełożyła: Paulina Braiter Rok pierwszego wydania: 2012 Rok pierwszego wydania polskiego: 2013

Spis treści: Rozdział 1. Czas odbudowy...............................................................................................................................................................2 Rozdział 2. Święte przedmioty...........................................................................................................................................................5 Rozdział 3. Mnóstwo krwi...................................................................................................................................................................8 Rozdział 4. Ta, którą kochasz najbardziej.......................................................................................................................................10 Rozdział 5. Dziewczyna jeszcze nam się przyda............................................................................................................................14 Rozdział 6. Pół historii......................................................................................................................................................................17 Rozdział 7. Przeprawa jest niebezpieczna......................................................................................................................................20 Rozdział 8. Rozprawa na temat moroii............................................................................................................................................24 Rozdział 9. Siódmi synowie.............................................................................................................................................................29 Rozdział 10. Tchórzliwa panika........................................................................................................................................................33 Rozdział 11. Klątwa czarownic z Pendle.........................................................................................................................................36 Rozdział 12. Gorszy od śmierci........................................................................................................................................................38 Rozdział 13. Nie ujrzę świtu.............................................................................................................................................................40 Rozdział 14. Ruszam na Zachód.....................................................................................................................................................44 Rozdział 15. Wampirzy bóg.............................................................................................................................................................47 Rozdział 16. Wątpiodół....................................................................................................................................................................50 Rozdział 17. Pakt.............................................................................................................................................................................54 Rozdział 18. Najniebezpieczniejsze miejsce...................................................................................................................................59 Rozdział 19. Warunki umowy...........................................................................................................................................................63 Rozdział 20. Jak za dawnych czasów..............................................................................................................................................67 Rozdział 21. Puste oczodoły............................................................................................................................................................71 Rozdział 22. Od północy do świtu....................................................................................................................................................79 Rozdział 23. Tchórz.........................................................................................................................................................................81 Rozdział 24. Północ.........................................................................................................................................................................84 Rozdział 25. Krew stracharza..........................................................................................................................................................88

***

Dla Marie

-1-

NAJWYŻSZY PUNKT HRABSTWA KRYJE W SOBIE TAJEMNICĘ. POWIADAJĄ, ŻE ZGINĄŁ TAM CZŁOWIEK, GDY PODCZAS SROGIEJ BURZY PRÓBOWAŁ UJARZMIĆ ZŁO, ZAGRAŻAJĄCE CAŁEMU ŚWIATU. POTEM POWRÓCIŁY LODY, A KIEDY SIĘ COFNĘŁY, NAWET KSZTAŁT WZGÓRZ I NAZWY MIAST W DOLINACH ULEGŁY ZMIANIE. DZIŚ W OWYM MIEJSCU NA NAJWYŻSZYM ZE WZGÓRZ NIE POZOSTAŁ ŻADEN ŚLAD PO TYM, CO ZASZŁO DAWNO, DAWNO TEMU. LECZ JEGO NAZWA PRZETRWAŁA. NAZYWAJĄ JE... KAMIENIEM STRAŻNICZYM

Rozdział 1. Czas odbudowy.

Stracharz przysiadł na zwalonym pniu w swym ogrodzie w Chipenden. Przez gałęzie drzew przeświecały roztańczone promienie słońca, powietrze wibrowało od ptasich śpiewów. Był ciepły wiosenny poranek pod koniec maja - najpiękniejszy okres w Hrabstwie. Wyglądało na to, że sytuacja się poprawia. Ja siedziałem na trawie, łapczywie pochłaniając śniadanie, a tymczasem mój mistrz, dla odmiany wyraźnie zadowolony, uśmiechał się do siebie, patrząc w stronę domu. Dochodziły stamtąd odgłosy piłowania; czułem zapach trocin. Robotnicy odbudowywali dom, poczynając od dachu. Budynek spalili żołnierze wroga, teraz jednak wojna w Hrabstwie dobiegła końca i nastał czas odbudowy, mogliśmy wrócić do swego życia stracharza i jego ucznia, walczących z najróżniejszymi stworami z Mroku - boginami, duchami, widmami i czarownicami. - Nie pojmuję, czemu Alice odeszła ot tak, bez słowa - poskarżyłem się. - To do niej niepodobne. Zwłaszcza że wie, iż wkrótce ruszymy na wschód i nie będzie nas co najmniej parę dni. Moja przyjaciółka Alice zniknęła trzy dni wcześniej. Rozmawiałem z nią w ogrodzie, na moment odszedłem, by powtórzyć coś stracharzowi, uprzedzając, że wrócę za kilka chwil. Kiedy się zjawiłem, jej już nie było. Z początku się nie martwiłem, potem jednak nie przyszła na kolację i od tej pory jej nie widziałem. Stracharz westchnął.

-2-

- Wiem, że niełatwo ci się z tym pogodzić, chłopcze, ale możliwe, że odeszła na dobre. Ostatecznie przez dłuższy czas pozostawaliście razem, związani koniecznością użycia słoja krwi. Teraz Alice może wędrować swobodnie. A po tym, jak została zaciągnięta w Mrok i tam uwięziona, bardzo się zmieniła. Słowa mistrza zabrzmiały surowo. Mimo faktu, że Alice od lat nam pomagała, nadal jej nie ufał. Urodziła się w Pendle i przez dwa lata pobierała nauki u wiedźmy; John Gregory byłby zadowolony, gdyby już więcej jej nie spotkał. Podczas wyprawy do Grecji Alice sporządziła słój krwi, by nie dopuścić do nas Złego; w przeciwnym razie porwałby nas oboje w Mrok. Teraz już go nie potrzebowaliśmy. Uwięziliśmy Złego i odcięliśmy mu głowę - obecnie pozostającą pod pieczą Grimalkin, wiedźmy zabójczyni. Grimalkin uciekała przed sługami Złego. Gdyby udało im się połączyć głowę swego pana z jego ciałem, znów mógłby swobodnie krążyć po ziemi i z pewnością zemściłby się straszliwie. Skutki tego byłyby potworne nie tylko dla Hrabstwa lecz i dla całego świata: zaczęłaby się nowa era Ciemności. Ale na razie zyskaliśmy nieco czasu, by znaleźć sposób, który zniszczyłby Złego raz na zawsze. Ostatnie słowa mistrza zabolały mnie najbardziej. Zły zaciągnął Alice w Mrok; po powrocie uległa dramatycznej przemianie. Jej włosy zbielały, lecz prócz zmiany fizycznej obawiałem się też, że ucierpiała jej dusza - że bardziej zbliżyła się do Mroku. Alice lękała się tego samego. Może naprawdę już nie wróci? Może nie potrafi już przebywać w pobliżu ucznia stracharza? Po czterech latach wspólnego stawiania czoła niebezpieczeństwom bardzo się zaprzyjaźniliśmy i myśl o tym, że nasze drogi zaczynają się rozchodzić, bardzo mnie zasmuciła. Przypomniałem sobie coś, co powiedział mi kiedyś ojciec - choć był tylko zwyczajnym farmerem, nie brakło mu mądrości i gdy dorastałem, przekazał mi wiele prawd o życiu. - Posłuchaj, Tomie - rzekł pewnego razu. - Musisz pogodzić się z faktem, że na tym świecie wszystko podlega nieustannym zmianom. Nic nie pozostaje wiecznie takie samo. Musimy nauczyć się z tym żyć. Miał rację: byłem szczęśliwy, mieszkając w domu z rodziną. Teraz mama i tato umarli i nie zdołałbym już powrócić do swego dawnego życia. Miałem jednak nadzieję, że moja przyjaźń z Alice jeszcze nie dobiega końca. - Co to za miejsce: Todmorden? - spytałem, zmieniając temat. Dyskusje z mistrzem na temat Alice nie miały sensu. - Cóż, chłopcze, obowiązki nigdy nie zawiodły mnie do tego miasta, ale wiem o nim co nieco. Todmorden leży dokładnie na wschodniej granicy Hrabstwa, wyznaczonej przez rzekę Calder. Połowa miasta należy do Hrabstwa, połowa pozostaje poza nim. Bez wątpienia ludzie zza rzeki mają inne zwyczaje i tradycje. Przez ostatnie dwa lata sporo podróżowaliśmy - najpierw do Grecji, potem na wyspę Monę i w końcu do Irlandii. Każda z tych krain oznaczała nowe problemy i trudności do pokonania. Fakt, iż tym razem nasz cel nie jest aż tak odległy od domu, nie oznacza, że możemy pozwolić sobie na brak czujności. Pożar, prócz domu, strawił też bibliotekę mistrza - dziedzictwo wielu pokoleń stracharzy, pełne wiedzy o tym, jak walczyć z Mrokiem. Teraz zaś otrzymaliśmy wiadomość, że w Todmorden można znaleźć zbiór ksiąg na temat Mroku. Tydzień wcześniej tajemniczy gość uderzył późnym wieczorem w dzwon na wierzbowych rozstajach i pozostawił nam liścik. Choć krótki, okazał się nader treściwy:

Szanowny panie Gregory, z wielkim smutkiem dowiedziałam się o zniszczeniu pańskiej biblioteki w Chipenden. Proszę przyjąć wyrazy współczucia. Jednakże mam nadzieję, że zdołam jakoś panu pomóc, dysponuję bowiem bogatym zbiorem ksiąg na temat Mroku. Może niektóre przydałyby się panu? Jestem gotowa sprzedać je za rozsądną cenę. Gdyby był pan zainteresowany, proszę odwiedzić mnie wkrótce w Todmorden. Mieszkam w domu na końcu ulicy Krzywej. Jejmość Fresque

Z całej biblioteki mojego mistrza pozostała tylko jedna księga - Bestiariusz, który własnoręcznie napisał i zilustrował. Było to jednak coś więcej niż książka - żywy, stale uzupełniany dokument, spisywany przez jego uczniów, w tym także moją ręką. Stanowił zapis jego pracy i tego, co odkrył z

-3-

pomocą innych. Teraz mistrz miał nadzieję uzupełnić bibliotekę. Odmówił jednak zabrania książek z niewielkiego zbioru we młynie na północ od Caster, w którym niegdyś mieszkał Bill Arkwright, jego dawny uczeń. Mistrz miał nadzieję, że pewnego dnia znów osiądzie tam jakiś stracharz; wówczas nowy mieszkaniec także potrzebowałby owych ksiąg. John Gregory spodziewał się, iż wizyta w Todmorden stanie się pierwszym krokiem wiodącym do odnowy biblioteki. Początkowo mistrz zamierzał wyruszyć natychmiast, lecz przede wszystkim zależało mu na odbudowie domu, toteż godzinami ślęczał nad planami i rozpiskami robót z majstrem. Miał wykaz najważniejszych spraw do załatwienia i ukończenie nowej biblioteki było jedną z nich. Zachęcałem go, bo chciałem opóźnić wymarsz, by dać Alice szansę powrotu. - Jaki sens ma kupowanie nowych książek, skoro brak nam biblioteki, by je tam umieścić? spytałem. Stracharz zgodził się, dzięki czemu zyskałem więcej czasu. W końcu jednak nadeszła chwila, gdy mieliśmy wyruszyć na spotkanie z jejmość Fresque. Po południu, godzinę przed ruszeniem w drogę, ja też napisałem liścik. Zaadresowałem go do nieobecnej Alice.

Kochana Alice, dlaczego odeszłaś tak bez słowa? Martwię się o ciebie. Jeszcze dziś wyruszamy z mistrzem do Todmorden, by sprawdzić kolekcję książek, o której usłyszeliśmy. Powinniśmy wrócić za parę dni. Uważaj na siebie. Tęsknię za tobą. Tom

Gdy przypiąłem list do tylnych drzwi, poczułem chłód - pojawiające się czasami ostrzeżenie, że w pobliżu kręci się stworzenie z Mroku. Usłyszałem, jak ktoś się zbliża. Laskę odstawiłem wcześniej pod ścianę, toteż chwyciłem ją i obróciłem się twarzą do niebezpieczeństwa, unosząc broń w obronnej pozycji na ukos. Ku swemu zdumieniu ujrzałem przed sobą Alice. Uśmiechała się, sprawiała jednak wrażenie zmęczonej i wymizerowanej, jakby odbyła właśnie długą męczącą podróż. Chłód szybko znikał. Alice nie była wrogiem, lecz to krótkie ostrzeżenie mnie zaniepokoiło. Zastanawiałem się, w jakim stopniu została skażona Mrokiem. - Alice! Bardzo się o ciebie martwiłem. Dlaczego odeszłaś bez uprzedzenia? Postąpiła krok naprzód i bez słowa uścisnęła mnie mocno. Po paru chwilach odsunąłem ją. - Wyglądasz na porządnie zmęczoną, ale bardzo się cieszę, że cię widzę - oznajmiłem. - Twoje włosy odzyskują dawną barwę. Wkrótce staną się takie jak przedtem. Przytaknęła, lecz uśmiech zniknął z jej twarzy. Wyglądała teraz na bardzo poważną. - Mam ci coś bardzo ważnego do powiedzenia, Tomie. Najlepiej, żeby stary Gregory też tego wysłuchał. Wolałbym jeszcze chwilę porozmawiać z nią sam na sam, Alice jednak uparła się, że musimy natychmiast zobaczyć się ze stracharzem. Poszedłem po niego. Popołudnie było słoneczne, więc mój mistrz skierował się w stronę ławki w zachodnim ogrodzie. Obaj usiedliśmy, Alice natomiast stała. Z trudem powstrzymałem śmiech, bo przypomniało mi się, jak wiele razy stracharz stał tam, udzielając mi nauk, podczas gdy ja notowałem. Teraz wraz z mistrzem zamieniliśmy się w dwóch uczniaków. Lecz to, co miała nam do powiedzenia Alice, wkrótce przegnało uśmiech z mojej twarzy. - Uciekając z głową Złego, Grimalkin schroniła się w Wieży Malkinów - oznajmiła. - To długa historia, bez wątpienia sama opowie wam dokładnie, co ją spotkało... - Czy głowa Złego wciąż pozostaje przy niej, bezpieczna? - wtrącił stracharz. - Było ciężko, lecz Grimalkin jak dotąd zdołała ją ochronić. Łatwo jej jednak nie będzie. Mam złe wieści. Wyznawcy Złego zabili Agnes Sowerbutts. - Biedna Agnes - ze smutkiem pokręciłem głową. - Bardzo mi przykro. Agnes była ciotką Alice i w przeszłości kilka razy nam pomogła.

-4-

- Jedna z sióstr lamii także zginęła, pozostała jedynie druga, Slake. Tylko ona broni wieży. Oblegają ją i nie zdoła opierać się wiecznie. Z tego, co mówi Grimalkin, musisz się tam udać jak najszybciej. To bardzo ważne, Tomie. Lamie przestudiowały księgi twojej mamy i dowiedziały się, że to ona spętała Złego. Slake uważa, że analizując uważnie proces spętania, może zdołasz wymyślić, jak wykończyć go na dobre. Pęta w pewien sposób ograniczały moc Złego. Gdyby jednak udało mu się mnie zabić, rządziłby naszym światem przez sto lat, a potem musiałby powrócić w Mrok. Oczywiście dla istoty nieśmiertelnej to bardzo krótki czas. A gdyby udało mu się namówić do tego jedno ze swych dzieci, syna bądź córkę czarownicy, wówczas Zły mógłby przez wieczność władać światem. Istniał jeszcze trzeci sposób, który na to pozwalał: musiałby jedynie przeciągnąć mnie na stronę Mroku. - Zawsze podejrzewałem, iż to mama mogła go spętać - mruknąłem. Ostatecznie byłem jej siódmym synem spłodzonym z tatą, także siódmym synem i tym samym byłem wybrańcem - bronią w walce ze Złym. Pęta dotyczyły właśnie mnie, a jaki inny wróg Złego był dość potężny, by tego dokonać? Stracharz pokiwał potakująco głową, lecz nie sprawiał wrażenia zachwyconego. Każde użycie magii budziło w nim niepokój. W chwili obecnej sojusz z Mrokiem stanowił konieczność, ale mistrzowi się to nie podobało. - Też tak myślałam - przyznała Alice. - Ale jest jeszcze coś, Tomie. Niezależnie od tego, czego trzeba i niezależnie od innych wymagań, musisz to zrobić w wigilię Wszystkich Świętych. Wchodzi tu w grę siedemnastoletni cykl. To musi się stać w następne Halloween - trzydziestą czwartą rocznicę pęt narzuconych przez twoją mamę. To zaś oznacza, że zostało nam niewiele ponad pięć miesięcy... - Cóż, chłopcze - rzekł stracharz - lepiej udaj się jak najszybciej do Wieży Malkinów. To znacznie ważniejsze niż książki do nowej biblioteki. Z wizytą w Todmorden możemy zaczekać do twojego powrotu. - A pan nie idzie? - spytałem. Mistrz pokręcił głową. - Nie, chłopcze, nie tym razem. W moim wieku wilgoć Hrabstwa zaczyna niszczyć stawy i stare kolana bolą mnie bardziej niż kiedykolwiek. Tylko bym cię spowolnił. Z pomocą dziewczyny zdołasz dotrzeć niepostrzeżenie do wieży. Poza tym masz już za sobą lata nauki; czas, byś zaczął myśleć i zachowywać się jak stracharz, którym wkrótce zostaniesz. Wierzę w ciebie, chłopcze. Nie wysłałbym cię samego, gdybym sądził, że sobie nie poradzisz.

Rozdział 2. Święte przedmioty.

Po tej rozmowie spędziłem godzinę z psami. Szpon i jej dwa dorosłe szczeniaki, Krew i Kość, to wilczarze, szkolone do polowań na wodne wiedźmy. Należały do Billa Arkwrighta, stracharza, który zniknął, walcząc u naszego boku z Mrokiem w Grecji. Teraz uważałem je za własne - choć mój mistrz wciąż nie zgodził się dać im stałego domu. Obiecał, że zwróci uwagę na psy podczas naszej nieobecności, wiedziałem jednak, że jest zajęty planowaniem remontu domu; co więcej, dolegały mu kolana, toteż bez wątpienia przez większość czasu pozostawi je na łańcuchach. Zabrałem je na długi spacer, pozwalając, by się wyhasały. Po godzinie od powrotu ruszyliśmy w drogę. Maszerowaliśmy szybko. Dźwigając torbę i laskę, podążałem w ślad za Alice na wschód, w stronę Pendle. Zamierzaliśmy dotrzeć tam tuż przed

-5-

zachodem słońca, przekroczyć granicę pod osłoną ciemności, po czym skierować się wprost do Wieży Malkinów. Pod ubraniem, w pochwie wykutej dla mnie przez Grimalkin, dźwigałem Klingę Przeznaczenia, broń, którą podarował mi jeden z największych bohaterów Irlandii, Cuchulain. Wiedźma zabójczyni nauczyła mnie, jak się nią posługiwać, teraz miecz stanowił cenną dodatkową broń. Z parogodzinnym zapasem przeprawiliśmy się przez rzekę Ribble i zmierzając na północ, od zachodniej strony okrążyliśmy wielkie złowieszcze wzgórze, czując otaczający je chłód. Pendle to miejsce szczególnie zdatne do uprawiania magii Mroku. To dlatego mieszka tam tak wiele czarownic. My jednakże znajdowaliśmy się w bezpieczniejszej części Pendle: wioski trzech głównych wiedźmich klanów leżały na południowym wschodzie, za wzgórzem. Wiedzieliśmy, że klany są podzielone: część z nich popierała Złego, część się mu sprzeciwiała. Sytuacja była wielce skomplikowana, lecz jedno pozostawało pewne - uczeń stracharza nie byłby mile widziany w tym okręgu. Okrążyliśmy Downham, a potem północną stronę wzgórza i znów skręciliśmy na południe. Teraz z każdym krokiem zbliżaliśmy się do niebezpieczeństwa, toteż postanowiliśmy ukryć się w niewielkim zagajniku i zaczekać, aż zapadnie zmrok. Alice obróciła się do mnie, jej blada twarz jaśniała w półmroku. - Mam ci więcej do powiedzenia, Tomie - oznajmiła. - Równie dobrze mogę zrobić to teraz. - Zachowujesz się okropnie tajemniczo. Czy to coś złego? - spytałem. - Pierwsza część nie - choć druga może cię zmartwić, więc zacznę od łatwiejszej. Kiedy twoja mama spętała Złego, użyła dwóch świętych przedmiotów. Jeden z nich leży w skrzyni w Wieży Malkinów. Drugi może być wszędzie, musimy go odnaleźć. - Zatem jeden już mamy, to jakiś początek. Co to? - Grimalkin nie wie. Slake jej go nie pokazała. - Czemu nie? Dlaczego lamia miałaby o tym decydować? Jest strażniczką skrzyni, nie jej właścicielką. Alice zawahała się przez chwilę. - To nie był pomysł Slake, tylko twojej mamy. Nakazała, by nikt prócz ciebie nie wiedział co to ani tego nie oglądał. - Slake znalazła to w zapiskach mamy w skrzyni? - Nie, Tomie. - Alice ze smutkiem pokręciła głową. - Twoja mama objawiła się lamii i jej to powiedziała. Ze zdumieniem spojrzałem na Alice. Od śmierci mamy raz jeden miałem z nią kontakt, na statku w drodze powrotnej z Grecji - ale jej nie widziałem, poczułem jedynie ciepło. W owym czasie byłem pewien, że zjawiła się, by pożegnać się z synem. Lecz w miarę upływu czasu coraz bardziej wątpiłem, czy faktycznie takie zdarzenie miało miejsce. Teraz cale spotkanie wydawało mi się raczej snem niż jawą. Ale czy naprawdę mogła rozmawiać ze Slake? Po co miałaby mówić coś Slake? Czemu nie mnie bezpośrednio? Muszę to wiedzieć - jestem jej synem! Nagle poczułem gniew, usiłowałem nad nim zapanować, lecz oczy zapiekły mnie od napływających łez. Okropnie tęskniłem za mamą. Dlaczego nie skontaktowała się ze mną? - Wiedziałam, że to cię zmartwi, Tomie, ale proszę, postaraj się nie myśleć w taki sposób. Być może łatwiej jej przyszło nawiązać kontakt ze Slake. Ostatecznie obie są lamiami. I powinnam powiedzieć ci coś jeszcze. Grimalkin wspomniała, że siostry lamie mówiły o niej, jakby wciąż żyła. I że oddawały jej cześć. Nazywały ją Zenobią. Odetchnąłem głęboko, by się uspokoić. To miało sens. Mama była pierwszą z lamii - potężną i złą służką Mroku. Zmieniła się jednak: po ślubie z tatą w końcu odwróciła się od swojego dawnego życia i została nieprzyjaciółką Złego. - Może pomówi ze mną, kiedy dotrzemy do wieży? - rozważałem. - Niedobrze jest rozbudzać w sobie płonne nadzieje, Tomie. Ale owszem, to możliwe. Chciałabym cię prosić o coś jeszcze. To dla mnie ważne, ale zrozumiem, jeśli odmówisz. - Jeżeli to dla ciebie ważne, Alice, nie odmówię. Znasz mnie przecież. - Po prostu... W drodze do wieży będziemy przechodzić obok Wiedźmiego Jaru. Grimalkin mówiła, że jego część spłonęła od ognia podłożonego przez popleczników Złego, którzy ją ścigali, ale Agnes Sowerbutts mogła przetrwać. Była nie tylko moją ciotką, ale też przyjaciółką, Tomie. Bardzo mi pomogła. Jeśli wciąż tam jest, chciałabym porozmawiać z nią po raz ostatni.

-6-

- Sądziłem, że lepiej jest trzymać się z dala od martwych czarownic; im dłużej zostają w jarze, tym bardziej się zmieniają, zapominają o dawnym życiu, rodzinie i przyjaciołach. - W większości to prawda, Tomie - ich charakter zmienia się na gorsze, co oznacza, że żywe i martwe wiedźmy rzadko zadają się ze sobą. Ale Agnes umarła całkiem niedawno i jestem pewna, że wciąż mnie pamięta. - A co, jeśli jednak przeżyła? Nie możemy tak po prostu zapuścić się w dolinkę pełną martwych czarownic. Niektóre są naprawdę silne i niebezpieczne. - Grimalkin mówiła, że w tej chwili najpewniej pozostała tylko jedna. Ale miałyśmy z Agnes sygnał, używałam go, gdy chciałam się z nią spotkać. Sama mnie go nauczyła. To krzyk ptaka trupiarza. On ją sprowadzi. Słońce zaszło, w zagajniku zapadł mrok. Noc była pogodna, księżyc miał wzejść dopiero za kilka godzin, lecz niebo iskrzyło się od gwiazd. Trzymając się osłony żywopłotów, rozpoczęliśmy powolny marsz na południe, w stronę wieży i w końcu dotarliśmy do wschodniej granicy Wiedźmiego Jaru. Widzieliśmy stąd zniszczenia poczynione przez ogień - szerokie pasmo spalonych drzew przecinało jar na pół. Pożar musiał strawićmnóstwo martwych wiedźm, wiele sprzymierzonych ze Złym. Pojąłem, iż jego wyznawcy uczynią wszystko, byle tylko odzyskać głowę. Zatrzymaliśmy się pięćdziesiąt jardów od południowego krańca dolinki. Dostrzegłem tu ślady straszliwej bitwy stoczonej przez Grimalkin z czarownicami wroga. Wiedźma zabójczyni była niezwykle groźna, zastanowiły mnie jednak rozmiary ścigającej ją grupy - a także rola, jaką odegrała w tych wydarzeniach Alice. Moja towarzyszka uniosła dłonie do ust i posłała w ciemność upiorny krzyk. Trupiarz - albo kozodój - lata nocą, a jego okrzyk sprawił, że po plecach przebiegł mi dreszcz. Potężna wodna wiedźma Morwena używała jednego z tych ptaków jako swego pobratymca i pozostały mi po niej przerażające wspomnienia. Przypomniałem sobie, jak wyłoniła się z moczarów, zahaczyła mnie szponem i próbowała wciągnąć pod wodę, by wysączyć ze mnie krew. Nie potrafiłem odróżnić krzyku Alice od prawdziwego głosu ptaka, wyjaśniła jednak, iż lekko go zmodulowała, by Agnes poznała, że to ona. Co pięć minut powtarzała krzyk. Za każdym razem drżałem, słysząc jego upiorne echo wśród drzew. Za każdym razem, gdy rozpływał się w ciemności, serce biło mi mocniej: złe wspomnienia powracały falą. Szpon odgryzła palec wiedźmy i ocaliła mi życie. W przeciwnym razie czarownica zawlokłaby mnie w głąb bagna i zanim zdążyłbym utonąć, wyssałaby mi krew. Odepchnąłem od siebie te myśli i próbowałem zachować spokój, spowalniając oddech, tak jak nauczył mnie mistrz. Alice już miała się poddać, gdy po ósmej próbie poczułem nagły chłód. Było to ostrzeżenie, że zbliża się coś z Mroku. Wokół zapadła nienaturalna cisza. Potem zaszeleściła trawa, coś cicho mlaskało. Jakiś stwór przesuwał się ku nam po błotnistej ziemi. Wkrótce usłyszałem szuranie i sapanie. Po chwili ujrzeliśmy pełznącą ku nam martwą wiedźmę. To mogła być każda z nich, łaknąca krwi, biorąca nas za łatwą zdobycz, toteż zacisnąłem mocniej dłoń wokół laski. Alice szybko powęszyła dwukrotnie, szukając zagrożenia. - To Agnes - wyszeptała. Słyszałem, jak wiedźma obwąchuje ziemię, odnajdując drogę ku nam. A potem ją zobaczyłem: żałosne stworzenie, na widok którego żal ścisnął mi gardło. Zawsze była z niej czysta i porządna kobieta, dumna gospodyni; teraz miała na sobie poszarpaną suknię pokrytą błockiem, w tłustych włosach wiły się robaki. Cuchnęła zgniłymi liśćmi. Nie musiałem się martwić, że zapomniała; gdy tylko dotarła bliżej, zaczęła płakać, łzy ściekały jej po policzkach i skapywały w trawę. W końcu usiadła i ukryła twarz w dłoniach. - Wybacz, że tak się wlokłam, Alice! - zawołała, ocierając łzy grzbietem dłoni. - Kiedy zmarł mój mąż, sądziłam, że gorzej być nie może - tak bardzo za nim tęskniłam wiele długich lat - ale teraz widzę, że się myliłam. Nie mogę przywyknąć do takiego trwania. Żałuję, że ogień mnie nie strawił. Nigdy już nie wrócę do swojego domu, by wieść dawne wygodne życie. Nigdy już nie będę szczęśliwa. Gdybym choć zachowała siły. Mogłabym wówczas nocą wędrować i polować z dala od tego paskudnego jaru. Ale jestem za słaba, by schwytać cokolwiek większego. Mogę liczyć jedynie na chrząszcze, krety i myszy! Alice długą chwilę milczała. Mnie też nie przyszła do głowy żadna odpowiedź. Jak mógłbym pocieszyć nieszczęsną Agnes? Nic dziwnego, że większość żywych czarownic trzymała się z dala od martwych krewniaczek. Widok kogoś w tak opłakanym stanie mógł sprawić wyłącznie ból. Żadne słowa nie zdołałyby jej pomóc.

-7-

- Posłuchaj, Tomie, chciałabym zamienić parę słów tylko z Agnes. Nie wadzi ci to? - spytała w końcu Alice. - Oczywiście, że nie. - Wstałem szybko. - Zaczekam tam. Oddaliłem się, dając Alice kilka chwil na osobności z ciotką. Po prawdzie chętnie stamtąd odszedłem. Bliskość Agnes budziła we mnie smutek i niepokój. Po pięciu minutach Alice zbliżyła się ku mnie, jej oczy lśniły w blasku gwiazd. - A co, gdyby Agnes była naprawdę silna, Tomie... Zastanów się, co by to oznaczało? Nie tylko trwałoby jej się lepiej, na co zasłużyła, ale też byłaby bardzo użyteczną sojuszniczką. - O czym ty mówisz, Alice? - spytałem nerwowo, wiedząc, że moja przyjaciółka nie jest skłonna do próżnych rozważań. - A gdybym uczyniła ją silną? - Z pomocą magii Mroku? - Tak. Mogłabym to zrobić... Pytanie brzmi, czy powinnam. Jak sądzisz?

Rozdział 3. Mnóstwo krwi.

- Sądziłem, że po śmierci czarownicę opuszcza cała magia, pozostawiając jedynie żądzę krwi. Jak więc mogą jej pomóc twoje czary? - spytałem Alice. - To prawda, martwa wiedźma nie ma już magii w kościach. Ale mogę posłużyć się moją i na jakiś czas dodać jej sił - odparła. - Z czasem nowa moc osłabnie, lecz przez wiele lat ulżę jej trwaniu w jarze. Kiedy siły znów ją opuszczą, umysł i tak zacznie słabnąć, toteż nie będzie tęskniła za dawnym życiem. Nie ma w tym niczego złego. Alice nie przekonała mnie jednak do końca. - Ale co z jej ofiarami? Co z tymi, których zabije, pragnąc krwi? Teraz przynajmniej karmi się owadami i małymi zwierzątkami - nie ludźmi! - Będzie piła wyłącznie krew sług Złego: starczy jej na długo! A każdy zabity zmniejszy grożące nam niebezpieczeństwo i zwiększy prawdopodobieństwo, że uda nam się zniszczyć Złego po kres czasów. - Możesz być pewna, że ograniczy się tylko do nich? - Znam Agnes. Dotrzyma złożonej obietnicy - każę jej to przyrzec, nim cokolwiek uczynię. - Ale co z tobą, Alice? Co z tobą? - zaprotestowałem, lekko podnosząc głos. - Za każdym razem, gdy korzystasz ze swych magicznych mocy, przybliżasz się do Mroku. Dokładnie ten sam argument przywalałby mój mistrz. Byłem przyjacielem Alice i martwiłem się o nią; musiałem to rzec. - Korzystam z moich mocy, abyśmy przeżyli, żebyśmy mogli wygrać. Ocaliłam cię przecież przed czarownicą Scarabek i koźlimi magami z Irlandii, prawda? To magią powstrzymałam wiedźmy uciekające z głową Złego, przekazałam jej część Grimalkin, by mogła zabić naszych nieprzyjaciół. Gdybym tak nie zrobiła, ona by zginęła, ja także, a głowa Złego połączyłaby się z ciałem. To było konieczne, Tomie. Zrobiłam to, co niezbędne. Ta sprawa jest równie ważna. - Równie ważna? Na pewno nie chcesz pomóc Agnes, bo ci jej żal?

-8-

- A jeśli nawet, to co? - odparowała gniewnie Alice, jej oczy zalśniły. - Czemu nie miałabym pomagać przyjaciołom tak jak tobie, Tomie? Ale uwierz mi, to coś więcej, znacznie więcej. Coś się wydarzy, jestem tego pewna. Wyczuwam, jak coś zbliża się ku nam z przyszłości - coś mrocznego i strasznego. Być może Agnes zdoła nam pomóc. Żeby przeżyć, będziemy potrzebowali silnej Agnes. Zaufaj mi, Tomie, tak będzie najlepiej. Umilkłem, przepełniony straszliwym niepokojem. Alice coraz swobodniej posługiwała się magią Mroku. Przelała moc w Grimalkin, teraz chciała dodać sił martwej wiedźmie. Czym to się skończy? Wiedziałem, że cokolwiek powiem i tak nie posłucha. Nasza przyjaźń zmieniała się na gorsze. Alice nie ceniła już sobie moich rad. Przez chwilę patrzyliśmy po sobie gniewnie, lecz po kilku sekundach moja towarzyszka obróciła się na pięcie i wróciła do Agnes. Przykucnęła, położyła lewą dłoń na głowie martwej czarownicy i przemówiła do niej cicho. Nie słyszałem, co mówi, ale odpowiedź Agnes zabrzmiała głośno jak dzwon. Składały się na nią zaledwie dwa słowa: - Tak, przyrzekam. Alice zaczęła mówić śpiewnym głosem. Wypowiadała mroczne zaklęcie. Nuciła coraz głośniej i głośniej, szybciej i szybciej - aż w końcu rozejrzałem się nerwowo, pewien, że wszystkie martwe wiedźmy z jaru usłyszą ją i przyjdą po nas. Przebywaliśmy teraz na ich terenie: zaledwie parę mil na południe leżały trzy wioski tworzące Diabelski Trójkąt. W pobliżu mogli kręcić się szpiedzy, hałas z pewnością zdradzi im naszą obecność. Nagle Agnes wydała z siebie mrożący krew w żyłach wrzask i szarpnęła się do tylu, odrywając od Alice. Padła na trawę, jęcząc i skomląc, młóciła dokoła rękami i nogami, jej ciałem wstrząsały spazmy. Zaniepokojony, podszedłem do Alice. Czyżby zaklęcie poszło nie tak? - Za parę chwil się uspokoi - oznajmiła pocieszająco Alice. - Bardzo boli, bo to potężna magia, ale uprzedziłam ją, nim zaczęłyśmy. Pogodziła się z tym, o tak. Agnes jest bardzo dzielna. Zawsze była. Po paru chwilach Agnes przestała się zwijać i podniosła na czworaki. Kilka minut kasłała i krztusiła się, po czym wstała z ziemi i uśmiechnęła się do nas po kolei. W jej twarzy dostrzegłem ślad dawnej Agnes. Mimo brudnej skóry i obszarpanych, poplamionych krwią łachmanów wydawała się spokojna i pewna siebie. Lecz w jej oczach płonął głód, którego nigdy nie widziałem u żywej Agnes. - Chce mi się pić! - Rozglądała się dokoła zachłannym, skupionym wzrokiem; wyglądało to bardzo przerażająco. - Potrzebuję krwi! Potrzebuję mnóstwa, mnóstwa krwi! Ruszyliśmy na południe. Alice szła przodem, tuż za nią dreptała Agnes, ja zamykałem pochód. Co i rusz rozglądałem się dokoła i zerkałem za siebie. W każdej chwili spodziewałem się ataku. Nasi wrogowie - czarownice służące Złemu - mogli podążać za nami albo też przyczaić się na naszej drodze; mimo swego stanu, Zły nadal mógł się z nimi porozumiewać. Wykorzysta każdą sposobność, byle nas dopaść. A Pendle nawet w najlepszych czasach pozostawało miejscem bardzo niebezpiecznym. Maszerowaliśmy w całkiem niezłym tempie, a Agnes, która wcześniej jedynie mozolnie pełzała, teraz z łatwością dotrzymywała kroku Alice. Księżyc miał wkrótce wzejść - wiedziałem, że musimy dotrzeć do tunelu pod wieżą, nim jego światło ukaże naszą obecność wszystkim w okolicy. Zastanawiałem się, jak się miewa Slake, jedyna pozostała przy życiu lamia. W jakim stopniu przekształciła się w swoją skrzydlatą postać? Możliwe, że nie potrafi już mówić - co oznacza, że nie będę mógł porządnie jej wypytać. Musiałem dowiedzieć się jak najwięcej o owych świętych przedmiotach. Liczyłem też, że w jakiś sposób zdołam nawiązać kontakt z mamą. Wkrótce nasza trójka maszerowała już skrajem Wroniego Lasu. Nasz cel byl blisko: gęsty zagajnik, który wyrósł na starym opuszczonym cmentarzu. Wejście do tunelu mieściło się mniej więcej pośrodku. Docierało się do niego przez ossuarium, zbudowane dla nieboszczyków wywodzących się z majętnej rodziny. Choć większość kości usunięto, gdy cmentarz został zdesakralizowany, ich szczątki pozostały. Alice zatrzymała się nagle i ostrzegawczo uniosła rękę. Widziałem jedynie kilka nagrobków pośród chaszczy, usłyszałem jednak, jak węszy szybko trzy razy, szukając zagrożenia. - Przed sobą mamy czarownice, czekają na nas, to zasadzka. Musiały zauważyć nasze przybycie. - Jak wiele? - spytałem, ściskając mocniej laskę. - Są trzy, Tomie. Ale wkrótce wywęszą naszą obecność i dadzą znać pozostałym. - W takim razie muszą umrzeć szybko! - oznajmiła Agnes. - Są moje! Nim zdążyliśmy zareagować, pomknęła naprzód, przedzierając się przez gąszcz ku niewielkiej polanie otaczającej ossuarium. Czarownice w różnym stopniu radzą sobie z węszeniem

-9-

niebezpieczeństwa; o ile Alice jest w tym bardzo dobra, niektórym idzie to całkiem kiepsko. Co więcej, atak zaimprowizowany i natychmiastowy może kompletnie zaskoczyć wroga. Wkrótce na polanie rozległy się krzyki, piskliwe, rozdzierające, przepełnione grozą i bólem. Gdy doścignęliśmy Agnes, dwie czarownice już nie żyły, a ona pochylała się nad trzecią: ręce i nogi kobiety szarpały się spazmatycznie, a tymczasem ciotka Alice wysysała z jej szyi krew wielkimi haustami. Wstrząsnęła mną szybkość, z jaką Agnes się zmieniła: nie przypominała już wcale łagodnej, życzliwej kobiety, która tak często pomagała nam w przeszłości. Patrzyłem ze zgrozą, Alice jednak na widok mojego niesmaku wzruszyła tylko ramionami. - Zgłodniała, Tomie. Kimże jesteśmy, by ją osądzać? Na jej miejscu zachowalibyśmy się tak samo. Po paru chwilach Agnes uniosła głowę i uśmiechnęła się szeroko wargami splamionymi krwią. - Zostanę tu i dokończę - oświadczyła. - Wy ukryjcie się bezpiecznie w tunelu. - Wkrótce zjawi się więcej nieprzyjaciół, Agnes - przypomniała Alice. - Nie zostawaj zbyt długo. - Nie obawiaj się, dziecko, wkrótce was dogonię. A jeśli po nich przyjdą następne, tym lepiej! Z wielką niechęcią zostawiliśmy ją przy posiłku i ruszyliśmy w stronę ossuarium. Budynek wyglądał niemal tak, jak go zapamiętałem z ostatniej wizyty, niecałe dwa lata wcześniej, tyle że młodziutki jawor, który przebił jego dach, był teraz wyższy i szerszy, a liściasta kopuła okrywająca dom umarłych jeszcze grubsza, tak że wewnątrz zalegał gęsty mrok. Alice wyciągnęła z kieszeni spódnicy ogarek i gdy razem weszliśmy w mrok ossuarium, na końcu knota zamigotał płomyk, ukazując pokryte pajęczynami płaskie nagrobki, a także ciemną dziurę w ziemi prowadzącą do tunelu. Przyjaciółka ruszyła przodem, zaczęliśmy się czołgać. Po jakimś czasie tunel rozszerzył się i mogliśmy wstać, przyspieszając kroku. Dwakroć przystawaliśmy, by Alice mogła powęszyć, wkrótce jednak minęliśmy niewielkie jeziorko, niegdyś strzeżone przez zabójczego utopca - bezokiego trupa utopionego marynarza, zaklętego magią Mroku. Zniszczyła go jedna z lamii i nie pozostał po nim żaden ślad - rozczłonkowane ciało już dawno zatonęło w mule na dnie. Jedynie słaba nieprzyjemna woń przypominała, że kiedyś było to bardzo niebezpieczne miejsce. Wkrótce dotarliśmy do podziemnych wrót starożytnej wieży. Szybkim krokiem mijaliśmy ciemne, wilgotne lochy, w niektórych z nich wciąż pozostały szkielety ofiar torturowanych przez klan Malkinów. Teraz nie było tu już żadnych dusz: podczas poprzedniej wizyty mój mistrz dołożył wszelkich starań, by odesłać je wszystkie do światła. Niedługo znaleźliśmy się w olbrzymiej cylindrycznej podziemnej sali i ujrzeliśmy filar obwieszony łańcuchami: w sumie było ich trzynaście, do każdego uczepiono małe martwe zwierzę: szczury, króliki, kota, psa i dwa borsuki. Pamiętałem ich krew skapującą do zardzewiałego wiadra, teraz jednak stało obok puste, a martwe stworzenia skurczyły się i zaschły. - Grimalkin twierdziła, że lamie zbudowały ten szafot podczas rytuału - głos Alice zabrzmiał niewiele głośniej od szeptu. - To ofiara dla twojej mamy. Skinąłem głową. Podczas naszych poprzednich odwiedzin zastanawialiśmy się ze stracharzem, do czego miał służyć ów szafot. Teraz już wiedziałem. Miałem do czynienia z czymś, co zupełnie nie przypominało ciepłej, troskliwej osoby, którą zapamiętałem. Mama żyła znacznie dłużej niż zwykły człowiek i czas spędzony na farmie w roli kochającej żony i matki siedmiu chłopców był dla niej względnie krótki. Wcześniej była pierwszą z lamii; robiła rzeczy, o których wolałem nie myśleć. Dlatego właśnie nigdy nie zdradziłem mistrzowi jej prawdziwej tożsamości. Nie mógłbym znieść świadomości, iż wie o tym, czego dokonała, i że źle o niej myśli.

- 10 -

Rozdział 4. Ta, którą kochasz najbardziej.

Nie dostrzegliśmy ani śladu lamii, toteż rozpoczęliśmy wspinaczkę po spiralnych schodach wznoszących się wzdłuż ściany. Wysoko nad nami, na suficie, lamie powiększyły wylot klapy, zamieniając go w nieregularną dziurę, by móc łatwiej się przez nią przedostać. Wdrapaliśmy się wyżej i znów ruszyliśmy w górę po stopniach, w których szpiczaste trzewiki wielu pokoleń czarownic Malkinów wyżłobiły wyraźne zagłębienia. Echo naszych kroków odbijało się od murów. Wciąż przebywaliśmy pod ziemią, z ciemności w górze kapała woda. Powietrze było wilgotne, płomyk świecy Alice migotał w chłodnych przeciągach. Zaczęliśmy mijać cele, w których czarownice więziły niegdyś swoich nieprzyjaciół. Podczas ostatnich odwiedzin w wieży spędziliśmy w jednej z nich nieco czasu, wówczas lękaliśmy się o własne życie. Lecz kiedy dwie wiedźmy Malkinów przyszły nas zabić, Alice i Mab Mouldheel zepchnęły je ze schodów na spotkanie śmierci. Z wnętrza dobiegł jakiś dźwięk, zobaczyłem, jak Alice zerka na drzwi naszego dawnego więzienia. Uniosła świeczkę i skierowała się ku wejściu. Podążyłem za nią, dzierżąc w gotowości laskę, lecz to był jedynie szczur - śmignął koło nas i zbiegł po stopniach, wlokąc za sobą długi żmijowaty ogon. Gdy znów podjęliśmy wspinaczkę, Alice obejrzała się w miejsce, gdzie zginęła jej przeciwniczka. Zadrżała na to wspomnienie. O dziwo, owa naturalna reakcja uradowała mnie. Może i Alice, czerpiąc ze swych magicznych mocy, zbliżyła się do Mroku, nadal jednak odczuwała emocje i nie zhardziała tak bardzo, by zagubić samą siebie i w końcu porzucić swe wewnętrzne dobro. - Paskudne to były czasy - pokręciła głową. - Nie lubię wspominać tego, co tu uczyniłam. Mój brat, Jack, jego żona Ellie i ich maleńka córeczka Mary także tkwili uwięzieni w tej celi. Otwierając drzwi, czarownica wypowiedziała słowa, które zmroziły mnie do szpiku kości. „Małą zostaw mnie. Jest moja...” W tym momencie Alice i Mab zaatakowały. - Zrobiłaś, co musiałaś, Alice - pocieszyłem ją. - One albo my. I nie zapominaj, że przyszły zabić dziecko! Na szczycie schodów mieścił się magazyn. Za nim znajdowały się pokoje mieszkalne, niegdyś siedziba kręgu Malkinów i ich służby. Tam właśnie czekała skrzynia mamy - ta z notatnikami i przedmiotami. Była otwarta, obok niej stała lamia - Slake. Czarownice Malkinów wykradły skrzynie z naszej farmy i sprowadziły tutaj. W pozostałych dwóch ukrywały się dwie siostry mamy, lamie. Uwolniłem je, a one przepędziły wiedźmy z wieży. Od tego czasu najbezpieczniej było zostawić skrzynie pod ich strażą. Twarz Slake wyglądała teraz zwierzęco, jej ciało porastały zielonożółte łuski. Skrzydła miała niemal w pełni uformowane i złożone na ramionach. Czy nadal mogła mówić? W tym momencie, jak gdyby odczytując moje myśli, przemówiła chrapliwym gardłowym tonem. - Witaj, Thomasie Wardzie. Dobrze znów cię widzieć. Kiedy spotkaliśmy się ostatnio, nie mówiłam; wkrótce znów stracę tę zdolność. Mam ci wiele do powiedzenia, a zostało mało czasu. Nim udzieliłem odpowiedzi, ukłoniłem się. - Dziękuję bardzo za to, że strzegłaś skrzyni i jej zawartości, chroniąc je dla mnie. Ze smutkiem przyjąłem wiadomość o śmierci Wynde, twojej siostry. Teraz musisz się czuć okropnie samotna. - Wynde zginęła dzielnie - wychrypiała lamia. - To prawda, zostałam sama po tak wielu szczęśliwych latach w towarzystwie siostry. Jestem gotowa opuścić wieżę i poszukać innej

- 11 -

krewniaczki, lecz twoja matka poleciła mi, bym została, póki nie dowiesz się wszystkiego, czego możesz. Dopiero kiedy zniszczysz Złego, będę mogła swobodnie odlecieć. - Mówiono mi, że w skrzyni coś jest - święty przedmiot, który mógłby wspomóc mnie w mojej misji. Czy mógłbym go zobaczyć? - Przeznaczony jest wyłącznie dla twoich oczu. Nim ci go pokażę, dziewczyna musi wyjść. Już miałem zaprotestować, gdy odezwała się Alice: - W porządku, Tomie. Pójdę na spotkanie Agnes - oznajmiła z uśmiechem. - Jest z wami ktoś jeszcze? - Slake rozcapierzyła szpony. - Pamiętasz czarownicę zabitą u podnóża wieży? Nazywała się Agnes Sowerbutts, twoja siostra zaniosła jej ciało do Wiedźmiego Jaru - wyjaśniła Alice. - Wciąż pozostaje nieprzyjaciółką Złego. Jako potężna martwa czarownica będzie silną i użyteczną sojuszniczką. - W takim razie przyprowadź ją do nas - rozkazała lamia. Alice wyszła z pokoju, usłyszałem tupot szpiczastych trzewików na kamiennych stopniach. Sam na sam z lamią poczułem nagły niepokój, wytężyłem zmysły. Slake była niebezpieczna i złowroga, trudno odprężyć się w obecności podobnego stworu. - W sumie istnieją trzy święte przedmioty, których trzeba użyć, by zniszczyć Złego - wysyczała lamia. - Pierwszy już masz: Klingę Przeznaczenia, podarowaną ci przez Cuchulaina. To wielkie szczęście, że wpadła w twoje ręce, w przeciwnym razie musiałbyś znów wyruszyć do Irlandii, by ją odnaleźć. Slake posłużyła się słowem „szczęście", sugerującym, iż miecz trafił do mnie czystym przypadkiem. Ale sama jego nazwa świadczyła o czymś przeciwnym. To przeznaczenie złączyło mnie z nim. Mieliśmy być razem, razem mieliśmy doprowadzić do ostatecznego zniszczenia Złego. Albo też zginąć, próbując tego dokonać. - Oto drugi przedmiot - podjęła, sięgając do skrzyni. Jej szponiasta dłoń wyłoniła się, ściskając sztylet. Jedno spojrzenie wystarczyło, bym stwierdził, że jego smukłą klingę wykuto ze stopu srebra, metalu wyjątkowo skutecznego w walce z mieszkańcami Mroku. Lamia podała go mi rękojeścią naprzód i w chwili, gdy moje palce dotknęły broni, pojąłem instynktownie, że urodziłem się także po to, by ją nosić. Choć znacznie mniejszy, z wyglądu sztylet przypominał bliźniaka Klingi Przeznaczenia: jego rękojeść wykuto na kształt głowy skelta, ostrze zajmowało miejsce kościanej rurki, za pomocą której stwór wysysał krew ofiar. Skelt był śmiertelnie groźnym potworem mieszkającym w wąskich szczelinach w pobliżu wody. Gdy ktoś przechodził obok, wyskakiwał z nich i wbijał mu w szyję długą kościaną ssawkę. Kiedy odbywałem praktyki u stracharza Billa Arkwrighta, podobny stwór mnie zaatakował i Bill uratował mi życie, miażdżąc mu łeb kamieniem. Gdy tylko chwyciłem rękojeść sztyletu, z bliźniaczych rubinowych oczu poczęła kapać krew. - Czy jego także wykuł Hefajstos? - spytałem. Hefajstos był jednym ze Starych Bogów, tworzącym broń dla swych pobratymców - największym kowalem, jaki kiedykolwiek istniał. Slake pokiwała upiorną głową. - Tak, spod jego ręki wyszły wszystkie trzy święte przedmioty. Znane są pod nazwą „Mieczy bohaterów", choć po prawdzie dwa z nich to zaledwie sztylety. Niektórzy mówią, iż niegdyś służyły za miecze Segantiim, małemu ludowi, który zamieszkiwał północną część Hrabstwa. Przypomniałem sobie małe kamienne groby wyciosane w skałach i kryjące w sobie ciała Segantiich. W ich dłoniach sztylety w istocie zdawałyby się wielkie jak miecze. - Czy potrzebuję wszystkich trzech? - spytałem. - Wszystkich trzech trzeba użyć razem. Wiem, gdzie można znaleźć ostatni - choć spoczywa w miejscu niedostępnym śmiertelnikom. Został ukryty w Mroku i może go wynieść tylko ktoś dzielny, potężny i pomysłowy. - Nie jestem aż tak dzielny - mruknąłem - i wątpię, by starczyło mi mocy, lecz jeśli ktoś ma się zapuścić w Mrok, to muszę być ja. Powiedział mi to stary bóg Pan. Każdy potężny stwór w Mroku ma w nim własną siedzibę. Mrok to olbrzymie miejsce z wieloma królestwami, najpotężniejsze i najniebezpieczniejsze należy do Złego. - Twoja matka, Zenobia, wie dokładnie, gdzie można znaleźć ów przedmiot. Powie ci to sama i wyjaśni, co musisz uczynić.

- 12 -

- Co takiego? Mama ze mną porozmawia? Kiedy? - dopytywałem się, podniecony. - Kiedy to nastąpi? - Pojawi się dziś w nocy w tej komnacie, lecz tylko ty ją ujrzysz. Jej słowa są przeznaczone wyłącznie dla twoich uszu. *** Tej nocy czekałem niespokojnie, siedząc obok skrzyni mamy. Pojedynczy płomyk świecy tańczył na pobliskim stole, rzucając na ściany trzepoczące cienie. Wcześniej rozmawiałem z Alice i wyjaśniłem jej sytuację. Nie wydawała się urażona. - To naturalne, Tomie, że po tak długiej rozłące twoja mama zechce rozmawiać tylko z tobą - rzekła. - W końcu to sprawa rodzinna, prawda? Posiedzę sobie tu z Agnes. Rano opowiesz mi o wszystkim. I tak Alice, Agnes i Slake ukryły się gdzieś w dolnej części wieży, pozostawiając mnie na samotnym, niecierpliwym i nerwowym czuwaniu. Zastanawiałem się, jaką postać przybierze mama. Czy ujrzę potężną lamię o śnieżnobiałych skrzydłach, jak u mitycznych aniołów, czy też ciepłą, wyrozumiałą kobietę, która opiekowała się mną w dzieciństwie? Wcześniej czekała mnie jeszcze jedna niespodzianka. Byłem gotów natychmiast przeglądać materiały ukryte w skrzyni w nadziei, że dowiem się czegoś więcej na temat rytuału, który muszę odprawić - jak można wykorzystać spętanie Złego do zniszczenia go na zawsze. Lecz Slake oznajmiła, że to już nie będzie konieczne. Najwyraźniej kierując się wskazówkami mamy, odszyfrowała, co trzeba, i zapisała instrukcje, które miała mi wręczyć po rozmowie z mamą. Z początku podniecenie i tęsknota nie pozwalały mi zasnąć. Stopniowo jednak zaczynałem odczuwać zmęczenie, głowa opadała mi coraz częściej. Co chwilę budziłem się gwałtownie, otwierając z trudem oczy, w końcu jednak musiałem głęboko zasnąć. A potem, niespodziewanie, ocknąłem się z sercem walącym w piersi. Świeca zgasła, ale w pokoju obok mnie płonęło inne światło - jasna kolumna. Przede mną stała mama - w postaci, jaką przyjęła w Grecji tuż przed ostatnią bitwą z jej straszliwą nieprzyjaciółką Ordyną. Znad wydatnych, ostro zarysowanych kości policzkowych spoglądały okrutne oczy drapieżcy. Poczułem nagły żal i z ust wyrwał mi się cichy krzyk, gdy serce jeszcze przyspieszyło biegu - nie podobała mi się w tej postaci. Zupełnie nie przypominała kobiety będącej matką mnie i moim braciom. Jej ciało pokrywały łuski podobne do tych Slake, z palców u rąk i nóg wyrastały ostre szpony, lecz złożone skrzydła wyglądały dokładnie tak, jak je zapamiętałem - białe i pierzaste. A potem, ku mojej uldze, zaczęła się zmieniać. Skrzydła skurczyły się gwałtownie, znikając w głębi ramion, łuski rozpłynęły się, zastąpione przez długą ciemną spódnicę i bluzkę oraz zielony szal. Największa zmiana zaszła w oczach: złagodniały, zniknęło z nich okrucieństwo, pojawiło się ciepło. W końcu uśmiechnęła się, promieniejąc miłością. To była mama, taka jak na farmie: kobieta, która kochała mego ojca, wychowała siedmiu synów i służyła miejscowym jako akuszerka i uzdrowicielka. Zdawało mi się też, że jest czymś więcej niż zjawą: wydawała się równie cielesna jak wtedy, w kuchni naszego domu. Po policzkach ściekały mi łzy, wystąpiłem naprzód, by ją objąć. Uśmiech zniknął z jej twarzy; mama cofnęła się i uniosła rękę, jakby chciała mnie powstrzymać. Patrzyłem na nią oszołomiony, łzy radości zniknęły, zastąpione łzami odrzucenia i bólu. Mama znów się uśmiechnęła. - Otrzyj oczy, synu - rzekła miękko. - Najbardziej na tym świecie pragnęłabym cię uścisnąć, ale to po prostu niemożliwe. Twoją duszę nadal spowija ludzkie ciało, moja ma już inną powłokę. Gdybyśmy się dotknęli, twoje życie dobiegłoby końca. A jesteś potrzebny na tym świecie. Wciąż masz przed sobą wiele pracy. Może nawet więcej, niż sądzisz. Otarłem oczy grzbietem dłoni i postarałem się uśmiechnąć. - Przepraszam, mamo, już rozumiem. Jak dobrze znów cię widzieć. - I ciebie także, synu. Teraz jednak musimy przejść do ważniejszych spraw. Nie mogę tu pozostać dłużej niż kilka minut. - Dobrze, mamo. Po prostu powiedz mi, co muszę zrobić. - Masz teraz sztylet, a także dzięki własnym staraniom miecz. Trzeci przedmiot znajdziesz w Mroku. Leży ukryty w samym sercu kryjówki Złego - pod tronem w jego cytadeli. Slake pokaże ci, jak odprawić rytuał. Mając owe trzy święte przedmioty, będziesz mógł zniszczyć Złego po wsze czasy. Ja dysponowałam tylko dwoma, lecz i tak zdołałam go spętać. Ty dokończysz to, co zaczęłam.

- 13 -

- Dołożę wszelkich starań - obiecałem. - Chcę, żebyś była ze mnie dumna. - Cokolwiek się stanie, Tomie, zawsze będę cię kochać i będę z ciebie dumna - ale teraz czas na najtrudniejsze... Nawet gdybym miała wszystkie trzy przedmioty, poniosłabym klęskę - bo najistotniejszą częścią rytuału jest ofiara z człowieka, którego kochasz najmocniej na tym świecie. Wstrząśnięty, otworzyłem usta, lecz nie wydostał się z nich żaden dźwięk. W końcu zdołałem przemówić. - Ciebie, mamo? Muszę złożyć w ofierze ciebie? - Nie, Tomie - odparła. - To musi być ktoś żyjący, a choć wiem, że wciąż mnie kochasz, jest ktoś żywy na tym świecie, kogo kochasz jeszcze bardziej. - Nie, mamo! - krzyknąłem. - To nieprawda! - Wejrzyj w swoje serce, synu, przekonasz się, że to prawda. Każda matka musi stawić czoło chwili, gdy jej syn pokocha mocniej inną kobietę. Mówiła coś, co w głębi ducha już wiedziałem. W końcu dotarło do mnie prawdziwe znaczenie jej słów. - Nie! Nie możesz tego żądać! - zaprotestowałem. - Tak, synu, mówię to ze smutkiem, ale nie ma innego sposobu. Aby zniszczyć Złego, musisz poświęcić Alice.

Rozdział 5. Dziewczyna jeszcze nam się przyda.

- Mam odebrać Alice życie?! - zawołałem. - Czy nie ma innego sposobu? - To jedyne wyjście, Tomie. Cena, którą trzeba zapłacić. Dziewczyna musi sama, z własnej woli poświęcić życie. Pozostawiam zatem twojemu osądowi, kiedy powiesz jej, co trzeba uczynić. Ja miałam przed sobą podobny wybór, lecz nie zdołałam go dokonać - ciągnęła mama. - Siostry próbowały mnie przekonać, żebym zabiła twojego ojca albo oddała im go na pożarcie. Później błagały, bym złożyła go w ofierze, aby wzmocnić magię. Bez wszystkich trzech świętych przedmiotów nie zdołałabym zniszczyć Złego, ale zwiększyłabym narzucone mu ograniczenia. Zdecydowałam inaczej, bo między mną a twoim ojcem rozkwitła już iskra miłości i ujrzałam przyszłość: to, że urodzę ciebie, siódmego syna siódmego syna, i uczynię z ciebie broń do zniszczenia Złego. Słowa mamy wstrząsnęły mną. Opisywała mnie jak przedmiot, coś do użycia w walce z wrogiem, nie umiłowanego syna. - Sądzę jednak, że ty okażesz się bardziej zdyscyplinowany - masz w sobie mocne poczucie obowiązku, jego nasienie zasadził twój ojciec, a pielęgnował John Gregory. I nie tylko: moja potężna krew płynie w twoich żyłach wraz z mymi darami. Użyj wszystkiego, co ci przekazałam. Musisz zniszczyć Złego niezależnie od ceny, inaczej skutki będą opłakane. Wyobraź sobie świat całkowicie podległy Mrokowi! Zapanują na nim głód, choroby, bezprawie. Rodziny podzielą się: brat będzie zabijał brata. Slugi Złego będą wędrować swobodnie, dręcząc mężczyzn, kobiety i dzieci, pożerając ich ciała i wysysając krew. A gdzie ty się znajdziesz, synu? Będziesz wiedział, że doszło do tego wszystkiego, bo zawiodłeś, i jeszcze gorzej - przestaniesz się tym przejmować, bo zatracisz samego siebie, oddasz swą duszę Złemu. Wszystko to się stanie, jeśli nie zaczniesz działać. Mieszkańcy Hrabstwa i całego wielkiego świata potrzebują cię, musisz dokonać tego dla nich. Jestem pewna, że

- 14 -

ich nie zawiedziesz - mimo osobistej ceny, jaką przyjdzie ci zapłacić. Przykro mi, synu, ale nie mogę zostać dłużej. Zniszcz Złego - to jest najważniejsze. To twoje przeznaczenie! Do tego się urodziłeś! Postać mamy zaczęła blednąć. - Proszę, mamo! - zawołałem z rozpaczą. - Jeszcze nie odchodź! Porozmawiajmy jeszcze. Musi istnieć inny sposób. Tak nie może być! Nie wierzę, że tego ode mnie żądasz! - Rozpływając się, mama zmieniła się z powrotem w złowrogą lamię o pierzastych skrzydłach. Ostatnią rzeczą, jaką ujrzałem, były jej okrutne oczy. A potem zniknęła. W komnacie natychmiast zapanowała ciemność, toteż drżącymi rękami wysunąłem z kieszeni hubkę oraz krzesiwo i zapaliłem świeczkę. Następnie usiadłem na podłodze obok skrzyni, oglądając hubkę, obracając ją raz po raz w palcach. Był to ostatni przedmiot, jaki podarował mi ojciec, gdy odchodziłem z domu, by wstąpić do terminu u Johna Gregory'ego. Ujrzałem teraz ojca oczyma duszy i wspomniałem dokładnie jego słowa: „Chcę, żebyś to wziął, synu. Może przyda ci się w nowej pracy. I wróć do nas niedługo. Owszem, opuszczasz dom, ale nie znaczy to, że nie możesz złożyć nam wizyty.” Hubka z całą pewnością okazała się przydatna w mojej pracy, wiele razy mi służyła. Biedny tato! Tak ciężko pracował na farmie, lecz nie mógł cieszyć się odpoczynkiem na starość. Przypomniałem sobie historię o tym, jak spotkał mamę w Grecji. Był wówczas marynarzem, znalazł ją przywiązaną do skały srebrnym łańcuchem. Mama zawsze była wrażliwa na słońce, nieprzyjaciele zostawili ją tam, by zginęła na górskim zboczu. Ale tato ją ocalił, osłonił przed blaskiem. Przed powrotem do Hrabstwa i rozpoczęciem nowego życia na farmie, tato mieszkał w jej domu, w Grecji. Nagle zrozumiałem coś, o czym wspomniał, opowiadając mi o tamtych czasach. Czasami po zmroku odwiedzały ich dwie siostry mamy, we trzy tańczyły wokół ogniska w osłoniętym murem ogrodzie; słyszał, jak się spierają, i przypuszczał, że siostry są mu przeciwne: patrzyły na niego ze złością przez okno, bardzo rozgniewane, a mama odprawiała go gestem dłoni. Owymi siostrami były lamie, Wynde i Slake, które mama przewiozła do Hrabstwa w swoich skrzyniach. Ciągle spierały się z nią i teraz pojąłem dlaczego. Próbowały ją przekonać, by wzmocniła pęta nałożone Złemu, składając w ofierze tatę Z zamyślenia wyrwały mnie czyjeś kroki, dźwięczące na schodach. Zorientowałem się, że to Slake, która nie chodziła już i nie poruszała się jak istota ludzka. Jej widok w migotliwym blasku świecy zmroził mnie do kości. Skrzydła miała złożone, lecz szpony rozcapierzone, jakby gotowe do ataku. Zamiast tego uśmiechnęła się, a ja wstałem z podłogi. - Czy Zenobia rozmawiała z tobą? - spytała głosem bardziej ochrypłym niż przedtem. Musiałem mocno się skupić, by zrozumieć, co mówi. - Tak, ale nie podoba mi się to, czego ode mnie żąda! - Ach! Masz na myśli ofiarę. Wspominała, że będzie to dla ciebie ciężkie, ale że jesteś posłusznym synem i nie braknie ci sił, by uczynić to, co konieczne. - Siła, obowiązek - to tylko słowa! - rzuciłem z goryczą. - Mama nie potrafiła tego dokonać. Czemu ja miałbym być lepszy? Patrzyłem na Slake, próbując opanować gniew. Gdyby mama uczyniła to, czego żądały lamia i jej siostra, tato zginąłby w Grecji, a moi bracia i ja nigdy byśmy się nie narodzili. - Uspokój się - rzekła. - Potrzebujesz czasu do namysłu: czasu, by rozważyć to, co trzeba uczynić. Zresztą nie możesz rozprawić się ze Złym, dopóki nie zdobędziesz trzeciego świętego przedmiotu. Jego odnalezienie to teraz najważniejsza sprawa. - Ów przedmiot spoczywa w Mroku; co więcej, pod samym tronem Złego - odparłem z wściekłością. - Jak niby mam go dostać w swoje ręce? - To nie ty musisz to zrobić. Dziewczyna jeszcze nam się przyda. Alice już spędziła jakiś czas w Mroku. Nie tylko względnie łatwo będzie jej tam powrócić, ale też poznała królestwo Złego. A dopóki jego głowa pozostaje rozłączona z ciałem, niebezpieczeństwo nie jest aż tak wielkie. - Nie! - krzyknąłem. - Nie mogę jej o to prosić. Po pierwszej wizycie w Mroku o mało nie postradała zmysłów. - Druga będzie łatwiejsza - nalegała Slake. - Dziewczyna stopniowo uodporni się na jego zły wpływ. - Ale jakim kosztem? - odpaliłem. - Coraz bardziej zbliżając się do Mroku, aż w końcu całkiem się mu odda? Lamia nie odpowiedziała. Zamiast tego sięgnęła do skrzyni i wyciągnęła kartkę papieru.

- 15 -

- Najpierw to przeczytaj - rzekła. - Choć napisane moją ręką, zostało podyktowane przez twą matkę. Przyjąłem kartkę i unosząc ją w drżących dłoniach, zacząłem czytać.

Mroczny Pan pragnął, bym powróciła na jego łono i ponownie się przed nim ukorzyła. Długi czas stawiałam opór, jednocześnie zasięgając regularnie rady przyjaciół i zwolenników. Niektórzy doradzali, bym urodziła mu dziecko - w ten właśnie sposób zazwyczaj czarownice pozbywają się go na zawsze. Lecz myśl ta wzbudziła we mnie odrazę. W owym czasie dręczyła mnie świadomość, że muszę wkrótce podjąć decyzję. Pewnego dnia nieprzyjaciele zaskoczyli mnie i schwytali...

Następnie mama ponownie opisała to, co już wiedziałem - jak przywiązali ją do skały srebrnym łańcuchem i jak uratował ją marynarz. Tym marynarzem był oczywiście tato - on sam opowiedział mi tę historię niedługo przed śmiercią. Resztę także znałem - to jak schronił się w jej domu. Lecz następne słowa zmroziły mnie do szpiku kości.

...Wkrótce zorientowałam się, iż mój zbawca darzy mnie miłością. Czułam wdzięczność za to, co uczynił, lecz był zwykłym człowiekiem i zupełnie mnie nie pociągał.

Na te słowa poczułem ból w sercu. Sądziłem, że mama i tato kochali się od początku. W każdym razie w ustach taty tak to brzmiało. On sam w to wierzył. Musiałem się zmusić, by czytać dalej.

Jednakże odkrywszy, że to siódmy syn siódmego syna, zaczęłam tworzyć w głowie plan. Gdybym zrodziła mu synów, siódmy dysponowałby szczególną mocą w walce z Mrokiem. I nie tylko: dziecko odziedziczyłoby także część moich atrybutów, darów, które jeszcze by je wzmocniły. Dzięki temu dziecko to mogłoby zniszczyć Złego. Niełatwo było podjąć decyzję. Gdybym urodziła mu siódme dziecko, może w końcu zdołałabym zniszczyć wroga. Ale przecież John Ward był tylko biednym marynarzem. Pochodził z rodu rolników, lecz nawet gdybym kupiła mu własną farmę, wciąż musiałabym żyć tam z nim, na zawsze czuć w nozdrzach smród obejścia.

Pomyślałem o biednym tacie i zdusiłem szloch. Mama ani słowem nie wspomniała o miłości. Obchodziło ją tylko zniszczenie Złego. Tato stanowił jedynie środek wiodący do owego celu. Może ja także?

Siostry doradzały, żebym go zabiła albo oddała im. Odmówiłam, bo zawdzięczałam mu życie. Musiałam wybrać: czy wypędzić go z mojego domu, by znalazł statek i powrócił w swoje strony, czy też odpłynąć wraz z nim.

- 16 -

Uniosłem wzrok znad kartki papieru i posłałem gniewne spojrzenie Slake, która w odpowiedzi rozcapierzyła z wściekłością szpony. To przecież jedna z dwóch lamii, które nalegały, by mama zabiła ojca!

Lecz aby drugie wyjście stało się możliwe, najpierw musiałam spętać mego wroga, Złego. Dokonałam tego podstępem. Umówiłam spotkanie w Święto Plonów - tylko Zły i ja. Starannie wybrawszy miejsce, rozpaliłam wielki ogień i o północy odprawiłam niezbędną inwokację, by sprowadzić go czasowo do naszego świata. Pojawił się w sercu płomieni, a ja pokłoniłam się przed nim i z pozoru ukorzyłam - pod nosem jednak mamrotałam już słowa potężnego zaklęcia, a w dłoni trzymałam dwa święte przedmioty. Mimo iż próbował mnie powstrzymać, z powodzeniem dokończyłam czaru, otwierając drogę do następnej części planu - która rozpoczęła się od podróży do Hrabstwa i zakupu farmy. I tak zostałam żoną farmera i urodziłam mu sześciu synów, a potem w końcu siódmego, którego nazwaliśmy Thomas Jason Ward; pierwsze imię wybrał ojciec, drugie ja, na pamiątkę Jazona, bohatera z mojej ojczyzny, którego niegdyś bardzo lubiłam. My, lamie, przywykłyśmy do odmiany postaci, lecz nie potrafimy przewidzieć zmian, jakie odciśnie na nas czas. W miarę upływu lat pogodziłam się ze swym losem i pokochałam mojego męża. Coraz bardziej zbliżałam się do Światła i w końcu stalami się uzdrowicielką i położną, zawsze gotową do pomocy sąsiadom. I tak ów człowiek, John Ward, mężczyzna, który ocalił mi życie, poprowadził mnie ścieżką, której nie przewidziałam.

Końcówka listu sprawiła, że poczułem się nieco lepiej. Przynajmniej mama pisała, że kochała tatę. Stopniowo się zmieniła i stała niemal człowiekiem. Nagle zadrżałem, pojmując, że teraz dzieje się coś odwrotnego: pozostawiała za sobą człowieczeństwo, zmieniając się w coś zupełnie innego od matki, którą pamiętałem. To, czego ode mnie wymagała, było nie do pomyślenia. - Mama mówiła, że trzymała w dłoniach dwa święte przedmioty - rzekłem do Slake. - Dlaczego drugi znalazł się teraz w Mroku? - Sądzisz, że łatwo było spętać Złego? - syknęła lamia, ponownie rozcapierzając szpony. Bardzo szeroko otworzyła usta, szczerząc zęby, z jej szczęk zaczęła kapać ślina. Przez moment sądziłem, że zamierza zaatakować, potem jednak powoli wypuściła powietrze i znów przemówiła: - Mimo magii Zenobii doszło do ciężkiej walki. Zły, ciśnięty w Mrok, wyrwał jej jeden z przedmiotów. Oto instrukcje Zenobii dotyczące rytuału... Przeczytaj je teraz! - poleciła, wręczając mi drugą kartkę. Zabrałem ją, złożyłem i schowałem do kieszeni. - Przeczytam jutro - oznajmiłem. - Już i tak dowiedziałem się zbyt wielu rzeczy, które nie przypadły mi do gustu. Slake warknęła nisko w głębi gardła, ja jednak odwróciłem się do niej plecami i wspiąłem po schodach na blanki. Nie chciałem jeszcze rozmawiać z Alice. Najpierw musiałem się zastanowić.

- 17 -

Rozdział 6. Pół historii.

Krążyłem po blankach Wieży Malkinów, tam i z powrotem, tam i z powrotem, niczym obłąkany. I gdy tak chodziłem, moje myśli miotały się tu i tam, uwięzione w labiryncie: nieważne, którą drogę ucieczki badały, zawsze powracały do dręczących mnie pytań. Czy powinienem powiedzieć Alice, że będzie musiała wrócić w Mrok? A potem, czy będę gotów do podobnej ofiary? Czy naprawdę mógłbym pozbawić Alice życia? Noc upływała powoli, a ja rozmyślałem, co muszę zrobić. W końcu oparłem się o mur, patrząc na zachód ponad drzewami Wroniego Lasu. Niebo stopniowo zaczęło jaśnieć, aż w końcu ujrzałem masyw Wzgórza Pendle. I wtedy w słabym świetle brzasku zacząłem czytać list opisujący rytuał, dzięki któremu być może w końcu zniszczymy Złego.

Zniszczenie Złego można osiągnąć w następujący sposób: po pierwsze, trzeba mieć przy sobie trzy święte przedmioty. To miecze bohaterów, wykute przez Hefajstosa. Najpotężniejszym z nich jest Klinga Przeznaczenia, drugim - sztylet zwany Rębaczem Kości, który oddała ci Slake. Trzeci to sztylet Posępny, czasem zwany Brzeszczotem Smutków, który musisz odzyskać z Mroku. Miejsce także jest ważne: musi szczególnie wzmacniać użycie magii. Co oznacza, iż rytuał należy odprawić na wysokim wzgórzu na wschód od Caster, znanym jako Wardstone, Kamień Strażniczy.

Doprawdy, dziwny zbieg okoliczności. Miałem spróbować zniszczyć Złego na wzgórzu nazywającym się tak jak ja! Zadrżałem, jakby ktoś przeszedł po moim grobie, i podjąłem przerwaną lekturę.

Najpierw należy złożyć ofiarę krwi, dokładnie w następujący sposób: trzeba rozpalić ogień, zdolny do dania potężnego ciepła. W tym celu należy zbudować kuźnię. Podczas rytuału wybrana ofiara musi wykazać się ogromną odwagą. Jeśli choć raz krzyknie bądź okaże ból, wszystko na nic rytuał się nie powiedzie. Z pomocą Rębacza Kości należy odciąć kciuk z prawej dłoni ofiary i cisnąć w ogień. Tylko jeśli nie krzyknie, możesz dokonać drugiego cięcia i usunąć kości z lewej dłoni. Je także wrzucasz do ognia. Następnie z pomocą Posępnego trzeba wyciąć ofierze serce i wciąż bijące rzucić w płomienie.

Nagle pojąłem pełne znaczenie tego, czego ode mnie żądała. Alice miała odzyskać z Mroku Brzeszczot Smutków, który następnie posłużyłby w ohydnej ceremonii do wycięcia jej serca. Miała

- 18 -

zapuścić się w Mrok, aby zdobyć broń, która pozbawi ją życia! To obrzydliwe! Zadrżałem na myśl o czymś takim. I wtedy usłyszałem, jak ktoś wspina się ku mnie po stopniach. Rozpoznałem stukot szpiczastych trzewików Alice i pospiesznie ukryłem list w kieszeni portek. W parę sekund później znalazła się na blankach obok mnie. - Widziałeś się z mamą? - spytała, kładąc mi dłoń na ramieniu. - Jak poszło? Sprawiasz wrażenie zmartwionego. Czuję, jak drżysz. - Jestem zmartwiony - przyznałem. - Strasznie się zmieniła. Zupełnie nie przypomina już mojej mamy. - Och, Tomie! - krzyknęła Alice. - Każdy się zmienia. Gdybyś miał nagle znaleźć się w głowie samego siebie z przyszłości, bez wątpienia wstrząsnęłoby tobą to, jak bardzo różnisz się od siebie sprzed lat, w jakim stopniu czas odmienił twoje myśli i uczucia. Nieustannie się zmieniamy, lecz na tyle stopniowo, że sami tego nie dostrzegamy. U lamii zmiana przebiega po prostu znacznie szybciej i wyraźniej. Twoja mama nic na to nie poradzi, Tomie. Taką ma naturę - ale nadal cię kocha. - Naprawdę? - obróciłem się ku niej. Wbiła we mnie wzrok. - O co chodzi, Tomie? Coś jest nie tak, prawda? Coś, o czym mi nie wspomniałeś. Patrząc w oczy Alice, podjąłem decyzję. Opowiem jej część tego, co wiem - to, że chcą, aby znów zapuściła się w Mrok. Ale nie ma mowy, abym zdradził, że do całkowitego zniszczenia Złego musiałbym złożyć ją w ofierze. To niemożliwe. Rytuał był koszmarem i wiedziałem, że nie zdołałbym potraktować tak nawet najgorszego wroga, a co dopiero najlepszą przyjaciółkę. Zatem tam, na blankach, w szarym świetle brzasku, pośród ochrypłych krzyków wron, powtórzyłem jej pół historii. - Jest coś, co muszę ci powiedzieć, Alice - zacząłem. - To straszne, ale musisz wiedzieć. Istnieją trzy święte przedmioty niezbędne do uwięzienia Złego po wsze czasy. Mam już pierwsze dwa - mój miecz i sztylet, Rębacza Kości. Lecz trzeci z mieczy bohaterów, także sztylet, ukryty jest w Mroku pod tronem Złego. Chcą, żebyś to ty wyprawiła się w Mrok i go zdobyła, Alice - ale zapowiedziałem, że ci nie pozwolę. Przez moment moja towarzyszka milczała, cały czas patrząc mi głęboko w oczy. - Co ci wiadomo o samym rytuale, Tomie? Czego wymaga? - Dowiem się później, kiedy zdobędziemy już trzy przedmioty - skłamałem. Potem długi czas milczeliśmy oboje. Patrzyłem w niebo, obserwując obłoczki pędzące na wschód, ich krawędzie zabarwiały się różem i czerwienią od wschodzącego słońca. I nagle Alice wpadła mi w ramiona i uścisnęliśmy się mocno. W tym momencie zrozumiałem, że nigdy jej nie poświęcę. Musiał istnieć inny sposób. Kiedy w końcu się rozłączyliśmy, spojrzała na mnie. - Jeśli nie da się inaczej, pójdę w Mrok i zdobędę to, czego potrzebujemy - oznajmiła. - Nawet o tym nie myśl! Musi być inne wyjście. - A co, jeśli nie ma, Tomie? Grimalkin nie zdoła po wsze czasy chronić głowy Złego przed naszymi wrogami. Oni nigdy się nie poddadzą. Wszędzie, gdzie się udamy, będzie niebezpiecznie, bo zawsze będą nas tropić. Czekali przecież na nas i tutaj, prawda? W końcu Zły powróci w pełni mocy. Wówczas porwie nas w Mrok na wiekuiste tortury. Teraz przynajmniej tylko jedno z nas musi tam pójść. Muszę udać się w Mrok, niezależnie od ceny, jaką przyjdzie mi zapłacić. I powrócę. Nie zostanę tam przecież na zawsze, prawda? - Nie, nie możesz odejść w Mrok - upierałem się. - Nie puszczę cię. - To moja decyzja, Tomie, nie twoja. Do Święta Zmarłych pozostało jeszcze ponad pięć miesięcy, lecz im wcześniej zdobędę sztylet, tym lepiej. - Nie możesz tam wrócić, Alice! - zawołałem. - Pamiętaj, jak to na ciebie wpłynęło poprzednio. - Wtedy było inaczej, Tomie. Wówczas porwał mnie Zły. Teraz go tam nie ma i dzięki temu Mrok osłabł. A ja dysponuję własną mocą. Dam sobie radę, nie martw się o mnie. Nie odpowiedziałem. Nawet gdyby Alice się udało, jedynie zbliżyłaby się do chwili, w której miała zginąć. Drugi list mamy tkwił w mojej kieszeni i wiedziałem, że tam pozostanie. ***

- 19 -

Przez resztę dnia pozostaliśmy w wieży, planując wyruszyć w drogę po zmroku, kiedy łatwiej będzie przemknąć się niepostrzeżenie. Gdy Alice zeszła do tuneli, by znów odwiedzić Agnes, odbyłem krótką rozmowę ze Slake. W jej obecności przeczytałem resztę listu mamy i zdołałem wypytać ją o wszystkie niejasne punkty. Im więcej się dowiadywałem, tym gorzej to wyglądało. Pod koniec dyskusji byłem bliski rozpaczy. W końcu nadeszła chwila rozstania. Alice czekała na mnie w pobliżu, a ja odwróciłem się do lamii. - Być może nigdy już tu nie wrócę - oznajmiłem. - Możesz odejść wolno. - Nie twoją rzeczą jest mnie odprawiać - syknęła Slake. - Zostanę tu aż do Święta Zmarłych. Wówczas, gdy rozprawisz się już ze Złym, spalę skrzynię i odejdę poszukać swoich sióstr. - A jeśli się z nim nie rozprawię? - To by oznaczało nieszczęście dla nas wszystkich. Jeśli zawiedziesz, lepiej nie myśleć o skutkach. Musisz uczynić to, co konieczne. - Nie tobie mówić mi, co mam robić! - odpaliłem. - Sam podejmuję decyzje. Jednakże masz moją wdzięczność. Gdybyś kiedykolwiek potrzebowała pomocy, wezwij mnie, a stanę u twego boku. Pożegnaliśmy się z lamią, Alice patrzyła na mnie ze zdumieniem, wiedziałem dlaczego: te ostatnie słowa wyrwały się z mych ust bez namysłu, pojąłem jednak, iż mówiłem szczerze. Owej nocy na Wzgórzu Pendle, gdy kręgi przywołały Złego, Slake i jej siostra walczyły, by nas ocalić. Gdyby nie ich interwencja, zginęlibyśmy. Potem Wynde oddała życie, strzegąc wieży. A choć trudno przyszło mi się z tym pogodzić, Slake była też mą krewną - toteż byłem jej winien podobne przyrzeczenie. - Wiesz, co sobie pomyślałam, Tomie? - spytała Alice, gdy ruszyliśmy w dół schodów. - Mówiłeś o tym, jak bardzo zmieniła się twoja mama, ale ty też się zmieniłeś. Złożyłeś Slake obietnicę, nie myśląc nawet o tym, co mógłby rzec stary Gregory. Jesteś teraz bardziej stracharzem niż on sam. Nie odpowiedziałem. Myśl o słabnącym mistrzu smuciła mnie, lecz wiedziałem, że Alice ma rację. Jak sam powiedział mi zeszłego dnia, musiałem zachowywać się i myśleć jak stracharz, którym się stanę. Zmierzaliśmy w niepewną przyszłość, lecz zbliżała się chwila przesilenia. Wkrótce wszystko się zakończy - na dobre albo złe. Agnes czekała na nas przy wylocie tunelu. Wokół jej głowy brzęczały muchy, usta okalały smugi zaschniętej krwi. Pachniała ziemią i stworami, które wiją się pod nią. - Wracamy do Chipenden - poinformowała martwą wiedźmę Alice. - Gdy tylko będę mogła, wrócę zobaczyć się z tobą. - Agnes skinęła głową, z włosów wypadła jej wijąca się szara larwa. - Jeśli będziesz w potrzebie, przyjdź do mnie do jaru. Ty także, Thomasie Wardzie. Ty też masz przyjaciółkę wśród martwych. Alice czule poklepała ją po ramieniu i ostrożnie ruszyliśmy w głąb tunelu, przechodząc przez ossuarium do zagajnika porastającego cmentarz. Alice powęszyła trzy razy. - Jest tu pół tuzina czarownic, ale wszystkie martwe. Agnes nie próżnowała! Pospieszyliśmy zatem na północ, a potem na zachód, okrążając Pendle i kierując się wprost do Chipenden. Agnes była naszą sojuszniczką i przyjaciółką, zauważyłem jednak, iż Alice nie wspomniała jej o planowanej wyprawie w Mrok. Martwe czarownice się zmieniały, pozostawiając za sobą troski ludzkiego życia, i Agnes nie była już kimś, komu Alice mogłaby się zwierzyć.

- 20 -

Rozdział 7. Przeprawa jest niebezpieczna.

Kiedy przechodziliśmy przez ogród stracharza, psy pomknęły ku nam, szczekając z podnieceniem, i musiałem poświęcić parę minut, głaszcząc je i dając się lizać. Sądziłem, że hałas zwabi mojego mistrza, ale nie dostrzegłem po nim ani śladu. Czyżby coś się stało? Może wyruszył gdzieś w sprawach stracharskich? Potem jednak ujrzałem dym wznoszący się z kuchennego komina i widok ten dodał mi otuchy. Kiedy wszedłem do środka, ujrzałem siedzącego przy ogniu nieznajomego, rozmawiał z Johnem Gregorym. Obaj mężczyźni wstali i obrócili się ku mnie. - To jest Tom Ward, mój uczeń - oznajmił stracharz. - A to dziewczyna, Alice, o której ci opowiadałem. Chłopcze, poznaj Judda Brinscalla, jednego z moich dawnych uczniów. Przybył tu aż z Todmorden, by nas tam odprowadzić. - Jejmość Fresque to moja przyjaciółka, Tomie - wyjaśnił z uśmiechem Judd. - Pochodzi z Rumunii, lecz teraz mieszka w Todmorden i przysłała mnie, bym się dowiedział, co opóźniło wizytę twego mistrza w jej bibliotece. Judd Brinscall był niższy od mistrza i drobniejszej budowy. Wyglądał na mężczyznę po czterdziestce, twarz miał jednak ogorzałą i pomarszczoną, co sugerowało, że większą część życia spędził na dworze. Jasne włosy zaczynały mu rzednąć, brwi jednak miał czarne, dziwnie kontrastujące z nimi. Nosił kaptur i płaszcz stracharza, lecz w odróżnieniu od naszych, jego był zielony z pasmami brązu i żółci. Pamiętałem jego imię i nazwisko - były jednymi z większych wydrapanych na ścianie mojego pokoju tu, w Chipenden - pokoju, który służył wszystkim chłopcom odbywającym termin u mistrza. - Patrzysz na mój strój - rzekł ze słabym uśmiechem Judd. - Kiedyś nosiłem niemal identyczny jak wasze, Tomie. Ale istnieje po temu powód. Kiedy zakończyłem naukę u pana Gregory'ego, zaproponował mi, bym popracował z nim jeszcze kilka miesięcy, szlifując umiejętności stracharza. Byłoby to niewątpliwie rozsądne, lecz wytrzymałem pięć długich lat nauki fachu w Hrabstwie i ogarnęła mnie gorączka podróży. Musiałem odwiedzić nowe miejsca, gdy wciąż byłem młody - zwłaszcza Rumunię, skąd pochodziła rodzina mojej matki. Podróżowałem daleko, przeprawiłem się przez morze i w końcu tam dotarłem. Dwa lata spędziłem, studiując u miejscowych stracharzy w prowincji Transylwania. Wówczas to zastąpiłem tą szatą moją własną. Zapewnia mi niezbędne maskowanie podczas wędrówek po lesie. - No dobrze, chłopcze - przerwał stracharz, odwracając się ku mnie z twarzą pełną troski. - Jak wam poszło w Wieży Malkinów? Usiądź i opowiedz mi o wszystkim. Toteż, podczas gdy Alice wciąż stała, zająłem miejsce przy stole i rozpocząłem opowieść. Z początku się wahałem, niepewny, czy mogę ujawniać tak wiele w obecności nieznajomego. Mistrz musiał dostrzec moje wahanie. - Wyrzuć to z siebie, chłopcze! Nie musisz niczego ukrywać w obecności Judda. Łączy nas długa historia. Opowiedziałem zatem mistrzowi część tego, czego się dowiedziałem - choć nie wspomniałem słowem o samym rytuale, na który z pewnością by się nie zgodził. powtórzyłem to samo kłamstwo, którym zwiodłem Alice - udawałem, że dowiem się, jak dalej postąpić, dopiero gdy w moich rękach znajdą się wszystkie trzy miecze bohaterów. I oczywiście nie ujawniłem najgorszego - że aby osiągnąć swój cel, musiałbym złożyć Alice w ofierze. Konieczność podobnego kłamstwa zasmuciła mnie, ale może nie tak bardzo jak kiedyś. Stawałem się twardszy i wiedziałem, że postępuję słusznie. Na moich barkach spoczywało wielkie brzemię odpowiedzialności, musiałem nauczyć się dźwigać je sam.

- 21 -

Kiedy skończyłem, obaj stracharze wbili wzrok w Alice. - I co, dziewczyno? - spytał mój mistrz. - Wiem, że prosimy o wiele, ale czy jesteś gotowa podjąć niezbędną próbę? Czy wrócisz w Mrok? - Musi istnieć inny sposób! - rzuciłem gniewnie. - Nie możemy żądać tego od Alice. Żaden z nich nie odpowiedział, obaj spuścili wzrok, wpatrując się w blat stołu. Ich milczenie mówiło wszystko. Ogarnęła mnie gorycz. Alice nic dla nich nie znaczyła, Judd Brinscall zaledwie ją poznał, a mój mistrz nigdy w pełni jej nie zaufał, mimo wszystkiego, co z nami przeszła, mimo tego, jak wiele razy ratowała nam życie. - Zrobię, co będzie trzeba - odparła cicho Alice. - Ale chcę mieć pewność, że to jedyna droga. Potrzebuję czasu do namysłu. I muszę pomówić z Grimalkin. Nie jest zbyt daleko, toteż pójdę jej poszukać. Powinnam wrócić za kilka dni. *** Następnego ranka Alice ruszyła na północ, by odnaleźć wiedźmę zabójczynię. Na skraju ogrodu pożegnałem ją uściskiem. - Cokolwiek zdecydujesz, Alice, nie odchodź w Mrok, póki się nie spotkamy. Przyrzekasz? - Przyrzekam, Tomie. Nie poszłabym przecież bez pożegnania, prawda? Patrzyłem, jak odchodzi w dal, gardło ścisnęło mi się od emocji. Po godzinie, zostawiwszy trzy psy pod opieką wioskowego kowala, wraz z mistrzem i Juddem Brinscallem także ruszyłem w drogę. Choć stracharz zrezygnował z wędrówki do Pendle, teraz, w drodze do Todmorden, sprawiał wrażenie radosnego. Kolana już mu nie dolegały i stąpał ze swą dawną energią. Podczas marszu rozmawialiśmy. - Wie pan, czego najbardziej mi brak ze starego domu? - spytał Judd. - Mnie dachu i biblioteki - zażartował stracharz. - I cieszy moje serce świadomość, że wkrótce mogę odzyskać jedno i drugie. - A mnie brak bogina! - wykrzyknął Judd. - Może i od czasu do czasu przypalał bekon, ale zawsze zmywał i chronił ogród przed intruzami. Z początku mnie przeraził, ale potem całkiem go polubiłem. - Mnie też przestraszył - dodałem. - Kiedy pierwszego dnia za wcześnie zszedłem na śniadanie, trzepnął mnie w ucho. Ale poza tym mam głównie miłe wspomnienia. - O tak - zgodził się mój mistrz. - Bogin ostrzegał nas przed zagrożeniem i kilka razy ocalił nam życie. Będę za nim tęsknił. Zatrzymaliśmy się na popas w wiosce Oswaldtwistle. Stracharz poprowadził nas wprost do jedynej gospody, „Pod szarym człowiekiem". - Chwilowo nie opływam w dostatki, lecz moje stare kości domagają się noclegu w ciepłym łóżku oznajmił. - Mogę za was zapłacić - wtrącił Judd. - Wiem, że ostatnio nie najlepiej się wam powodziło. - Nie, Judd, schowaj pieniądze, nie chcę nawet słyszeć. Nasze finanse były dość ograniczone, bo mistrz potrzebował większości zgromadzonych pieniędzy, by opłacić remont domu. Kiedy dostawał zlecenie, często sam musiał czekać na zapłatę, czasami aż do następnych żniw. Fakt, iż był teraz gotów zapłacić za nocleg, świadczył o tym, jak wielkie musiał czuć zmęczenie. Przez ostatnich parę lat walka z Mrokiem wiele go kosztowała. Był też jednak człowiekiem dumnym i nie pozwoliłby, by dawny uczeń płacił za jego utrzymanie. Paru miejscowych siedziało w kącie, plotkując przy wielkim palenisku i sącząc piwo z wysokich kufli, ale tylko my zamówiliśmy obiad. Łapczywie rzuciliśmy się na wielkie talerze wołowiny i pieczonych kartofli pływających w pysznym sosie. Spojrzałem na stracharza. - Mówił pan, że pańska praca nigdy nie zawiodła go do Todmorden... Zastanawiam się zatem, skąd jejmość Fresque wiedziała o tym, co spotkało pańską bibliotekę. Ty jej o tym powiedziałeś, Judd? - Owszem, ja. Zaledwie od paru tygodni jestem w Hrabstwie. Chciałem wrócić wiele miesięcy temu, lecz wciąż było okupowane przez wojska wroga. Gdy tylko się zjawiłem, sprawdziłem, co słychać u Cosminy Fresque, starej przyjaciółki z Rumunii, która była tak miła, by dać mi dach nad głową, dopóki nie stanę na nogi. Wspomniała, że ma do sprzedania trochę książek - toteż rzecz jasna

- 22 -

opowiedziałem jej o panu. Natychmiast wyruszyła do Chipenden i po drodze dowiedziała się, co spotkało pańską bibliotekę. - Powinna była nas odwiedzić, zamiast tylko zostawiać liścik - mruknął stracharz. - Nie chciała panu przeszkadzać w czasie odbudowy - wyjaśnił Judd. - Byłaby mile widziana - nalegał mój mistrz. - I ty także, Judd. Czemu nie przyprowadziłeś jej do domu? - Choć z radością bym was odwiedził, nie mogę sobie pozwolić na odrzucenie płatnych zleceń. Tuż za granicą Hrabstwa pojawił się bogin. Wezwał mnie obowiązek. - Todmorden to dziwna nazwa - zauważyłem. - Zastanawiam się, skąd się wzięła. Czy cokolwiek znaczy? - Wszystkie nazwy coś znaczą - odparł stracharz. - Po prostu niektóre są tak stare, że ich pochodzenie już dawno zostało zapomniane. Są tacy, którzy twierdzą, iż imię to wywodzi się z dwóch słów w dawnej mowie: tod - oznaczającego śmierć, i mor - także oznaczającego śmierć. - Ale inni temu przeczą - dodał Judd. - Twierdzą, iż ta nazwa znaczy: wioska bagiennego lisa. Stracharz uśmiechnął się. - Pamięć ludzka jest zawodna, prawda czasami ginie na zawsze, chłopcze. - Czy twój ojciec pochodził z Hrabstwa, Judd? - spytałem. - Istotnie, Tomie, ale umarł podczas pierwszego roku mojego terminu. A potem matka wróciła do Rumunii, by zamieszkać z rodziną. Przytaknąłem ze zrozumieniem. Mój własny tato także zmarł podczas pierwszego roku mojego terminu, a mama wróciła do Grecji. Przeżyliśmy podobną stratę i dobrze wiedziałem, jakie to uczucie. Wcześniej poznałem trzech dawnych uczniów mojego mistrza. Teraz wszyscy już nie żyli. Najpierw Morgan, który służył Mrokowi i został zabity przez Golgotha, jednego ze Starych Bogów. Potem ojciec Stocks, zamordowany przez wiedźmę Wurmalde. I wreszcie w Grecji Bill Arkwright, który zginął bohatersko, osłaniając nasz odwrót. Nienawidziłem Morgana, który prześladował innych, polubiłem jednak ojca Stocksa - a nawet Billa, choć z początku nie było mi łatwo. Teraz czułem to samo wobec Judda. Sprawiał wrażenie miłego człowieka. Życie stracharza bywa bardzo samotne. Miałem nadzieję, że zyskam nowego przyjaciela. *** Następnego dnia maszerowaliśmy na wschód przez wrzosowiska, aż do późnego popołudnia. Wreszcie, po tym jak minęliśmy kolejną niewielką wieś, w dole pod sobą ujrzeliśmy trzy doliny o stromych zboczach. W środkowej leżało miasteczko Todmorden. Przekonałem się, iż otacza je gęsty las, ciągnący się w górę zboczy. Stracharz poinformował, iż płynie tędy rzeka: jej drugi brzeg leżał poza granicą Hrabstwa. Sam układ miasta miał w sobie jednak coś dziwnego. Dzieliła je nie tylko rzeka, ale też pasmo drzew po obu stronach, jakby nikt nie chciał budować domu zbyt blisko wody. - Przykro mi, ale tu się rozstaniemy - oznajmił Judd. - Skoro przebyliśmy razem całą drogę, sądziłem, że poprowadzisz nas do drzwi jejmości Fresque i przedstawisz - odparł wyraźnie zaskoczony stracharz. - Niestety muszę odmówić. Widzi pan, mam niedokończoną sprawę na południe stąd. To bogin, o którym wspominałem. Przepędziłem go z jednej farmy, a on natychmiast zadomowił się na drugiej. Ale bez trudu znajdziecie dom pani Fresque. Spytajcie kogokolwiek o ulicę Krzywą. Jejmość was oczekuje. - Jaka ona jest, ta jejmość Fresque? - spytał stracharz. - Skąd ją znasz? - To miła kobieta, ale ma głowę do interesów i spraw praktycznych - odparł Judd. - Z pewnością się dogadacie. Poznałem ją podczas podróży. Ona pierwsza dała mi zakosztować rumuńskiej gościnności. - No cóż, obowiązki stracharza przede wszystkim - oznajmił mój mistrz. - Mamy jednak nadzieję, że zobaczymy się jeszcze przed wyjazdem. Spodziewam się, że spędzimy tu co najmniej jedną noc. - Oczywiście, spotkamy się jutro. Pozdrówcie ode mnie jejmość Fresque! Judd pożegnał nas skinieniem głowy i pomaszerował na południe. Bez dalszych ceregieli stracharz poprowadził mnie stromą dróżką w stronę miasta.

- 23 -

Na wąskich brukowanych uliczkach roiło się od śpieszących gdzieś ludzi. Widziałem uliczne kramy i handlarzy sprzedających jadło i błyskotki z tac. Todmorden wyglądało zupełnie jak każde inne miasteczko w Hrabstwie, lecz z jedną różnicą: wszyscy jego mieszkańcy mieli ponure, nieprzyjazne miny. Pierwszy człowiek, którego mistrz spytał o drogę, zignorował go całkowicie i minął bez słowa, unosząc kołnierz kurtki dla ochrony przed wiatrem. Druga próba zakończyła się nieco lepiej. Mistrz podszedł do starszego dżentelmena o rumianej twarzy, wspierającego się na lasce. Wyglądał jak farmer, miał szeroki pas i ciężkie wielkie buciory. - Mógłby nam pan wskazać drogę do ulicy Krzywej? - spytał mistrz. - Mógłbym, lecz nie jestem pewien, czy powinienem - odparł tamten. - Widzi pan, leży ona za mostem, na drugim brzegu rzeki. Tamtejsi ludzie to cudzoziemcy, lepiej trzymać się od nich z daleka! To rzekłszy, skinął głową i odszedł. Stracharz z niedowierzaniem pokręcił głową. - Trudno to pojąć, chłopcze - rzekł. - Zaledwie parę kroków przez rzekę i stajesz się „cudzoziemcem"! To przecież tylko ludzie, tacy sami jak my, pochodzący z innego hrabstwa! Dotarliśmy aż do wąskiego drewnianego mostu, stanowiącego jedyną widoczną przeprawę przez rzekę. Most wyraźnie się sypał - paru desek brakowało, inne częściowo spróchniały; był dość szeroki, by pomieścić konia i wóz, lecz tylko głupiec zaryzykowałby przejazd nim. Uznałem za dziwne, że nikt nie zechciał go na, prawić. Z tego miejsca część miasta za rzeką wyglądała zupełnie tak samo, jak ta w Hrabstwie. Za drzewami ujrzałem te same małe kamienne domy i brukowane uliczki, choć sprawiały wrażenie opuszczonych. Pomyślałem, że teraz się przeprawimy, ale stracharz wskazał gospodę po stronie Hrabstwa. - Oszczędźmy sobie kłopotu, chłopcze i poszukajmy kogoś, kto może nam udzielić dokładniejszych wskazówek. Jeśli przy okazji zapewnimy sobie nocleg, upieczemy dwie pieczenie przy jednym ogniu. Weszliśmy do niewielkiej gospody, na której szyldzie widniała nazwa „Rudy lis". Sala była pusta, lecz na kominku płonął ogień, a za barem łysiejący, skrzywiony mężczyzna w skórzanym fartuchu myl cynowe kufle. - Szukamy domu jejmości Fresque - oznajmił strracharz. - Mieszka na końcu ulicy Krzywej gdzieś za rzeką. Zechciałby nam pan łaskawie wskazać drogę? - To istotnie po drugiej stronie rzeki - odparł mężczyzna, nie odpowiadając na pytanie. - A przeprawa przez rzekę jest niebezpieczna. Niewielu z tej strony to robi. Będziecie pierwsi w tym roku. - Most z pewnością wymaga pilnych napraw - przyznał stracharz - ale nie wygląda, jakby miał zwalić się do rzeki. Czy pan jest karczmarzem? Mężczyzna odstawił wycierany kufel i kilka chwil wpatrywał się w stracharza ciężkim wzrokiem. Mój mistrz odpowiedział spokojnym spojrzeniem. - Tak, jestem karczmarzem. Potrzebujecie strawy i napoju, albo może łóżek na noc? - Może nawet wszystkiego naraz - odparł stracharz. - Wiele zależy od tego, jak się ułoży nasz interes. - Przejdźcie przez most - rzekł w końcu mężczyzna. - Potem skręćcie w trzecią ulicę po lewej. Prowadzi na Krzywą. Dom jejmości Fresque to ten duży na samym końcu, pod lasem. Osłaniają go drzewa, więc nie zobaczycie go, póki się nie zbliżycie. I trzymajcie się ścieżki. W okolicy żyją niedźwiedzie. - Dziękuję za wskazówki - stracharz obrócił się do wyjścia. - Możliwe, że zobaczymy się później. - Gdybyście potrzebowali pokojów, pamiętajcie, by wrócić przed zachodem słońca! - zawołał za nami gospodarz. - Wówczas zamykam i rygluję drzwi i jeszcze przed zmierzchem leżę bezpiecznie w łóżku. Jeśli macie dość rozumu, postąpicie tak samo.

- 24 -

Rozdział 8. Rozprawa na temat moroii.

- Jaka gospoda zamyka drzwi tak wcześnie? - spytałem mistrza w czasie marszu do mostu. - Najwyraźniej taka, która niechętnie wita obcych przybyszów, chłopcze. Dał nam to do zrozumienia. - Nie sądziłem, że w Hrabstwie zostały jeszcze jakieś niedźwiedzie - mruknąłem. - Są rzadkie. Ostatnio widziałem jakiegoś dwadzieścia lat temu. Najwyraźniej większość przeszła przez granicę i zamieszkała tutaj! - Stracharz uśmiechnął się. - W takim razie czego się boi karczmarz? - spytałem. - Dlaczego musi kłaść się do lóżka przed zachodem słońca i tak bardzo podkreślał, że zamyka wszystkie drzwi? - Wiem tyle, co i ty. Ale to miasteczko nie wydaje się zbyt przyjazne. Może po zmroku kręcą się tu rabusie? Może mieszkańcy nie dogadują się z ludźmi zza rzeki? Czasami rodziny dzielą spory i kłótnie. Niewiele trzeba, by mieszkańcy dwóch różnych hrabstw wyimaginowali sobie najróżniejsze punkty zapalne. Skręciliśmy w ulicę Krzywą i grunt pod naszymi stopami wkrótce zaczął podnosić się stromo. Nieliczne domy bez wyjątku stały puste, okna miały zabite deskami dla ochrony przed żywiołami. Wkrótce po obu stronach pojawiły się drzewa i im dalej szliśmy, tym bardziej się zagęszczały, w końcu utworzyły klaustrofobiczny liściany łuk nad naszymi głowami, przesłaniający słońce i rzucający mroczny cień na ziemię. - Zastanawiam się, czemu nazywają to miejsce ulicą Krzywą - mruknąłem. - Nie jest ani trochę przekrzywiona. Stracharz przytaknął. - Wydajesz się bardzo dziś zainteresowany słowami i ich znaczeniem, chłopcze. - Owszem, ciekawią mnie nazwy różnych miejsc - przyznałem. - Zwłaszcza te w Hrabstwie i sposób, w jaki ich znaczenie zmienia się z czasem. Czy to nie zabawne, że kiedyś słowo „pendle" oznaczało wzgórze, a w dzisiejszych czasach łączymy je ze sobą i mówimy o „Wzgórzu Pendle"? Jeszcze jedna nazwa miejsca skryła mi się w głowie, odkąd pierwszy raz przeczytałem o nim w instrukcjach mamy - Kamień Strażniczy, Wardstone, wzgórze leżące na wschód od Caster, o którego istnieniu wcześniej nie wiedziałem. Dlaczego nosiło moje miano? Czy to tylko zbieg okoliczności, że rytuał zniszczenia Złego musiał odbyć się właśnie tam? Moje myśli natychmiast powędrowały ku Alice i wszystkim strasznym rzeczom, jakie miałem jej zrobić. Drżąc, odepchnąłem od siebie tę myśl i zmusiłem się do skupienia na słowach stracharza. - Istotnie, to prawda. I masz rację, czasami miejsca noszą bardzo dawne nazwy, wywodzące się z ery, kiedy słowa te miały zupełnie inne znaczenie. Ich pochodzenie niknie pośród mgieł czasu. Nagle pojąłem, że wokół panuje głęboka, nienaturalna cisza. Już miałem wspomnieć o tym mistrzowi, nim jednak zdołałem się odezwać, przystanął i wskazał przed siebie - na budynek będący bez wątpienia siedzibą jejmości Fresque. - No cóż, chłopcze, nigdy odtąd niczego takiego nie widziałem. Nie jestem architektem, ale wiem, co cieszy oko, a ten dom to jakaś dziwaczna mieszanina stylów. Budynek był wielki, jego środkowa część miała kształt litery E, jak w przypadku wielu innych dworów z Hrabstwa. Kolejne fragmenty dodawano jednak w sposób wielce chaotyczny, jakby każdy nowy właściciel czul przymus budowania dalej, nie zważając na już istniejące różnorakie rodzaje kamieni i cegieł, a także na to, by wieże i wieżyczki miały w sobie choć odrobinę symetrii - budynkowi brakowało jakiegokolwiek wyczucia harmonii i równowagi. Lecz coś jeszcze pogłębiło mój niepokój.

- 25 -

Drzewa tłoczyły się wokół domu, jakby żądały, by je doń wpuścić. Większość ludzi wykarczowałaby młode drzewka, gdy tylko zaczęły rosnąć, albo przynajmniej je przycięła. Tu jednak niczego takiego nie zrobiono. Drzewa zwieszały gałęzie na dach bądź też opierały się o ściany, jakby próbowały je powalić. Jedno wyrosło nawet na środku ścieżki przed frontowymi drzwiami. Każdy, kto wchodził bądź wychodził z domu, musiał je wymijać. Do tego wszędzie panował półmrok; promienie słońca nie zdołały przeniknąć liściastego sklepienia. - Ktoś bardzo zaniedbał ten dom - zauważył stracharz. - Mam nadzieję, że biblioteka jest w lepszym stanie; zresztą wkrótce sami się przekonamy. Muszę przyznać, że zdumiał mnie ten widok. Judd twierdził, iż jejmość Fresque to niewiasta praktyczna. Dlaczego zatem pozwoliła tak bardzo rozrosnąć się drzewom? To nie miało sensu. Domu nie okalał mur ani płot, ścieżka wiodła wprost do wejścia. Okrążając drzewo blokujące drzwi, stracharz podszedł do nich i zastukał dwa razy. Nikt nie odpowiedział, toteż spróbował ponownie. Znów zauważyłem, jak bardzo zrobiło się cicho. Zupełnie jakby w pobliżu przyczaiło się coś wielkiego i groźnego, tak że wszystkie leśne stworzenia uciekły. Dom mego mistrza w Chipenden wyglądał zupełnie inaczej - tam o tej porze roku w powietrzu rozbrzmiewały niezliczone ptasie trele. Już miałem wspomnieć o tym mistrzowi, gdy usłyszałem zbliżające się kroki. W zamku zazgrzytał klucz i drzwi powoli otwarły się do wewnątrz. Przed sobą ujrzeliśmy dziewczynę, w jednej dłoni trzymała świecę, w drugiej wielki pęk kluczy. Była smukła i urodziwa, liczyła sobie najwyżej osiemnaście, dziewiętnaście wiosen. Nosiła prostą czarną suknię opadającą do kostek, kontrastującą z długimi złocistorudymi włosami, splecionymi nad czołem w koronę, zgodnie z obecną modą panującą wśród zamożnych mieszkanek Hrabstwa. W bladej twarzy ujrzałem usta pomalowane na czerwono, które na nasz widok wygięły się w uśmiechu. Mój wcześniejszy niepokój zniknął bez śladu. - Dzień dobry - powitała nas. - Pan musi być Johnem Gregorym, a ty jego uczniem, Thomasem Wardem. Tak wiele o was słyszałam. Jestem jejmość Fresque, lecz proszę, mówcie mi po imieniu. Nazywam się Cosmina. Natychmiast uderzył mnie jej akcent. Mówiła płynnie po angielsku, lecz bez wątpienia pochodziła z Rumunii, tak jak wspomniał Judd. I mimo niewątpliwej młodości, w jej oczach kryła się pewność i doświadczenie pasujące do znacznie starszej kobiety. - Radzi jesteśmy, że mogliśmy tu przyjść - odparł stracharz. - I nie możemy się już doczekać przejrzenia pani zbioru ksiąg. Judd Brinscall wskazał nam drogę, ale musiał odejść w ważnych sprawach. - Cóż, jest moim gościem, toteż zobaczymy się z nim później. Serdecznie zapraszam. Wejdźcie, proszę... - Z tymi słowy cofnęła się o krok, a my przekroczyliśmy próg ponurego domostwa. - Chodźcie za mną - poleciła. - Zaprowadzę was do biblioteki. Zawróciła na pięcie i ruszyła w głąb korytarza, wyłożonego boazerią pomalowaną na ciemny, lśniący brąz, Na samym końcu, dokładnie naprzeciw nas, widniały owalne drzwi. Jejmość Fresque wybrała z pęku klucz i przekręciła w zamku. Podążyliśmy za nią do środka. Natychmiast usłyszałem, jak stracharz wzdycha zdumiony. Znaleźliśmy się w obszernej okrąglej wieży. Wokół ścian zbudowano półkoliste drewniane regały, których każdy cal zajmowały książki. Pośrodku stał okrągły dębowy stół o lśniącym blacie oraz trzy krzesła. Naprzeciw wejścia znajdowała się druga para drzwi. To było atrium, koliste pomieszczenie sięgające aż do stożkowatego dachu. Dostrzegłem inne piętra - może sześć czy siedem - każde tak samo wypełnione książkami. Biblioteka musiała liczyć sobie tysiące tomów, była znacznie większa niż zbiór stracharza w Chipenden. - Jest pani właścicielką tego wielkiego księgozbioru? - spytał ze zdumieniem mistrz. - Podobno biblioteka tak naprawdę do nikogo nie należy - odparła. - To dziedzictwo z przeszłości. Jestem jedynie jej powierniczką i strażniczką. Stracharz przytaknął. Doskonale to rozumiał. Tak samo traktował własny księgozbiór. Nie była to kwestia własności, lecz zachowania dla przyszłych pokoleń stracharzy. Teraz jednak księgi spłonęły i boleśnie odczuł ich stratę. Ucieszyłem się: być może mój mistrz będzie mógł teraz uzupełnić zbiory. - Jestem bibliotekarką, lecz mam prawo wypożyczać księgi bądź sprzedawać te, które uznam za nieodpowiadające naszym wymogom - podjęła dziewczyna. - Czy mogę spytać, jak duży procent tego zbioru dotyczy Mroku? - zaciekawił się mistrz.

- 26 -

- Około siódmej części - wyjaśniła jejmość Fresque. - W istocie całe najniższe piętro. Może obejrzycie je spokojnie? Przyniosę wam drobną przekąskę. To rzekłszy, skłoniła się i wyszła drugimi drzwiami, zamykając je za sobą. - No chłopcze - rzekł z entuzjazmem stracharz - bierzmy się do pracy. Rozeszliśmy się zatem w przeciwne strony kolistego pomieszczenia i zaczęliśmy przeglądać tytuły po grzbietach. Wiele brzmiało intrygująco, mój wzrok przyciągnął wielki, oprawny w skórę tom zatytułowany: „Rozważania nad Mrokiem: jego pięta Achillesowa". Wiedziałem, że Achilles to bohater z greckiej historii. Tuż po narodzinach matka zanurzyła go w kotle, by przekazać mu dar odporności na rany. Niestety, trzymała go za piętę i ta część ciała nie zanurzyła się w miksturze. Później wróg trafił go strzałą w ową piętę i Achilles zginął. Księga ta zatem najpewniej miała informować czytelnika o tym, jak znaleźć ukryte słabe punkty stworów z Mroku, co może doprowadzić do ich zniszczenia. Pomyślałem, że warto by to zgłębić. Właśnie miałem zdjąć ją z półki, gdy stracharz wezwał mnie do siebie. - Chodź tu i zobacz, co znalazłem, chłopcze. W dłoni trzymał otwartą książkę, choć skromnych rozmiarów, najwyraźniej nader ważną. Zamknął ją i wskazał okładkę. Wysoko na brązowej skórze srebrnymi literami wytłoczono jedno słowo: Doomdryte Pod nim także wytłoczony w srebrze widniał obraz, który natychmiast rozpoznałem. Przedstawiał głowę i przednie łapy skelta. - To grimoire, chłopcze - wyjaśnił mistrz. - W teorii najniebezpieczniejszy, jaki kiedykolwiek istniał. Bez wątpienia to tylko kopia, lecz jeśli sporządzono ją wiernie, jej tekst nadal mógłby obdarzyć niewiarygodną mocą kogoś zajmującego się magią Mroku. Niektórzy twierdzą, iż Zły podyktował ją magowi, który później spróbował użyć jej magii, lecz przy tym zginął. Jeśli choć jedno słowo zaklęcia zostanie błędnie wymówione, mówiący ginie natychmiast. Gdyby jednak jakiemukolwiek magowi udało się kiedyś odczytać wszystko jak należy - a trwałoby to wiele godzin - zdobyłby moce równe bogom. Byłby odporny na wszelkie rany i mógł czynić bezkarnie największe zło. - Dlaczego na okładce widnieje głowa skelta? - spytałem. Rękojeści mojego miecza, Klingi Przeznaczenia i Rębacza Kości, sztyletu, który wręczyła mi Slake, wykuto na podobieństwo łbów skeltów. Widok podobnego obrazu na okładce najniebezpieczniejszego ze wszystkich grimoire'ów poruszył mnie i niespokojnie pomyślałem o mieczu. Czasami wydawał mi się niemal rozumny. Tuż przed walką z jego rubinowych oczu kapała krew. Choć nazywano go „mieczem bohatera", miał w sobie coś z Mroku, bo wykuł go jeden ze Starych Bogów. - Cóż, jak wiesz, chłopcze, skelty od dawna kojarzono z wiedźmami posługującymi się magią krwi zwłaszcza wodnymi. Często trzymają te stwory w klatce i wypuszczają, by wyssały krew więźniów. Gdy stwór opije się do syta, rozszarpują go żywcem na kawałki gołymi rękami i pożerają. To potraja moc magii krwi. Zawsze uważałem to za wyjątkowo odrażający rytuał, zatem ów stwór bez wątpienia nadaje się na ozdobę najgorszego z grimoire'ów. - Można by sądzić; że podobnie niebezpieczna książka tkwiłaby gdzieś w ukryciu - nie stała ot tak, na półce. Zastanawiam się, czy jejmość Fresque wie co to. - Bibliotekarka niekoniecznie musi czytać wszystkie swoje księgi, chłopcze. - Zatem chciałby pan zakupić ten tom do własnej kolekcji? - spytałem z jeszcze większym niepokojem. - Nie, chłopcze, nie do kolekcji. Chcę kupić tę książkę, by móc ją zniszczyć i tym samym nie pozwolić, aby wpadła w niepowołane ręce. W tym momencie drzwi naprzeciwko otwarły się i nasza gospodyni wróciła do pokoju, dźwigając tacę, którą ustawiła na stole. Były na niej nóż, trzy kufle wody i duży talerz z grubymi pajdami chleba oraz kurczęciem na zimno, a także dwa kawałki sera - jeden pochodził z Hrabstwa, drugiego nie rozpoznałem. Dostrzegłem, jak jejmość Fresque zerka na książkę w dłoniach stracharza i odniosłem wrażenie, że przez sekundę jej urocze rysy wykrzywił grymas irytacji, zniknął jednak tak szybko, że nie byłem pewien, czy go sobie nie wyobraziłem. Mistrz niczego nie zauważył; odwrócił się i właśnie odstawiał „Doomdryte" na półkę. - Musicie być głodni po podróży, częstujcie się, proszę. - Jejmość Fresque wskazała tacę.

- 27 -

Usiadłem obok stracharza; nasza gospodyni zajęła miejsce naprzeciwko, po drugiej stronie stołu. - Nie dołączy pani do nas? - spytał mistrz. Z uśmiechem pokręciła głową. - Już jadłam. Później przygotuję kolację. Jeśli chcecie, możecie tu zanocować. Stracharz nie przyjął zaproszenia ani też go nie odrzucił. Uśmiechnął się tylko, skinął głową i ukroił sobie kawałek sera z Hrabstwa. Ja poczęstowałem się kurczęciem. Często nie mogłem już patrzeć na ser - gdy szykowaliśmy się do walki z Mrokiem, stracharz nie pozwalał mi jeść niczego innego. - I co pan myśli o mojej bibliotece po pierwszym krótkim spojrzeniu? - spytała. - To niezwykła kolekcja - odparł mój mistrz. - Jest tu tak wiele ksiąg, z których można wybierać - co prowadzi mnie do dwóch pytań. Po pierwsze, z jak wieloma z nich jest pani gotowa się rozstać i po drugie, czy przyjmie pani zapłatę w ratach? W tej chwili mam na głowie kosztowne naprawy mojego domu. - Liczba tomów, które możecie zabrać, jest z konieczności ograniczona. Mogłabym się jednak zgodzić na sprzedaż około trzystu z nich. Cena zależy od książek - niektóre są bardzo rzadkie, inne można zastąpić z pewnych źródeł. Jest też kilka, z którymi nie mogę się rozstać, dokonajcie jednak wyboru i zobaczymy. Możliwe, że to nie będzie problem. Co do ceny, oczywiście, będziemy negocjować, lecz z pewnością zdołamy osiągnąć kompromis, który zadowoli obie strony. Nie musi się pan martwić zapłatą za wszystkie z góry. W istocie, jeśli pan woli, mogę przyjąć pieniądze w ratach przez kilka lat. Jedna kwestia nie dawała mi spokoju. Księgozbiór był doprawdy imponujący, czemu zatem jejmość Fresque chciała go zmniejszyć? Postanowiłem zapytać ją o to wprost. - Mógłbym się dowiedzieć, dlaczego sprzedaje pani część książek? Czy tylko po to, by pomóc panu Gregory'emu? - spytałem. Jejmość Fresque uśmiechnęła się i przytaknęła. - Częściowo po to, by pomóc twemu mistrzowi w odbudowaniu jego zbioru. Dokonał wiele dobrego i zasługuje na wsparcie w odtworzeniu kolekcji dla swoich spadkobierców. Muszę jednak przyznać, że ja sama także będę musiała dokonać napraw domu. Odziedziczyłam go zaledwie pięć lat temu, po śmierci wuja. Był człowiekiem starym i bardzo tradycyjnym oraz ogromnie kochał drzewa. Nie potrafił odłamać nawet gałązki, a co dopiero wyciąć tych, które zarosły teren wokół domu. Korzenie niektórych z nich uszkodziły fundamenty, toteż muszę zatrudnić leśnika, by się tym zajął. Będę też potrzebowała kamieniarza, by dokonał napraw samego budynku. - Dziękuję, jejmość Fresque. Pani propozycja podziału zapłaty na raty jest niezwykle szczodra i z konieczności muszę ją przyjąć - oznajmił stracharz - ale mogę zapłacić część z góry: dość dużo, by zdołała pani rozpocząć własne naprawy. Zauważyłem, że mistrz nie zwracał się do niej po imieniu, Cosmina, choć zachęcała nas do tego. Jej wyniosłe zachowanie i pewność siebie sprawiały, że podobna poufałość wyglądałaby dość niestosownie. Kiedy skończyliśmy posiłek, jejmość Fresque zabrała tacę i ruszyła do drzwi, byśmy mogli w spokoju podjąć przegląd książek. Gdy do nich dotarła, wskazała ręką sznur wiszący obok jednego z regałów. - Wystarczy go pociągnąć, a w moich pokojach za. dzwoni dzwonek. Proszę, wezwijcie mnie bez wahania, gdybyście czegoś potrzebowali - dodała z uśmiechem i wyszła. - Cóż, chłopcze, proponuję, abyśmy odkładali na stół wszystkie książki, które nam się spodobają. Nieważne, jeśli wybierzemy zbyt wiele. Później dokonamy ostatecznego wyboru, a resztę odstawimy na półki. Mistrz westchnął i pokręcił głową. - O co chodzi? - spytałem. - Nie cieszy się pan, mogąc wybierać z tak wielu? - Owszem, chłopcze, to wspaniale - ale wiem, że pewnych rzeczy nie da się odtworzyć. Pomyśl o wszystkich notatnikach zapisanych przez dawnych stracharzy, które trzymałem w Chipenden: historiach ich zmagań, opisach, jak rozwiązywali problemy i odkrywali nowe fakty dotyczące Mroku... To wszystko przepadło na zawsze. Nie znajdziemy tu podobnych materiałów. Okazało się jednak, iż stracharz się mylił, bo wkrótce znalazłem na półce książkę jednego z jego dawnych uczniów - w istocie samego Judda Brinscalla!

- 28 -

- Proszę spojrzeć! - zawołałem, wręczając mu ją. Był to cienki tomik zatytułowany „Rozprawa na temat moroii". Mistrz przytaknął z aprobatą. - Był dobrym uczniem, chłopcze, jednym z nielicznych, którzy z zadowoleniem dokończyli terminu. A podczas swych podróży uzupełnił naszą wiedzę. Moroii to rumuńskie żywiołaki. Widzę też, że zna się na rzeczy, bo napisał słowo przez dwa „i" na końcu, to właściwa forma liczby mnogiej. Musiał podarować tę książkę jejmości Fresque. Zdecydowanie chciałbym mieć ją w nowej bibliotece w Chipenden. Po trzech godzinach rozważań i wyborów zgromadziliśmy na stole około trzystu pięćdziesięciu tomów. - Robi się późno, chłopcze. Czas już, byśmy ruszali w drogę. Wrócimy jutro wczesnym rankiem oznajmił stracharz, kładąc mi dłoń na ramieniu. - Nie skorzystamy z oferty jejmości Fresque i nie zanocujemy? - Uważam, że najlepiej będzie wrócić do gospody. Jest kilka rzeczy, które muszę przemyśleć. Stracharz dwa razy szarpnął za sznur. Niczego nie usłyszałem, wiedziałem jednak, że gdzieś w głębi domu rozdźwięczy się dzwonek. Po minucie dołączyła do nas jejmość Fresque, na widok ksiąg na stole uśmiechnęła się. - Widzę, że nie próżnowaliście. - W istocie, teraz jednak jesteśmy zmęczeni - odparł stracharz. - Wrócimy zatem rankiem, jeśli można. - Nie zostaniecie na noc? - spytała z zawiedzioną miną. - Bylibyście mile widziani. Bardzo rzadko miewam gości i chętnie zaoferuję wam swój dom. - To bardzo miło z pani strony, ale nie chcemy robić kłopotów. Nim jednak wrócimy, jest jedna rzecz, o którą chciałbym spytać... Stracharz podszedł do stołu i uniósł książkę pióra Judda Brinscalla. - To dzieło Judda - czy mógłbym je kupić? - Judd dał mi książkę, wiedząc, że będzie tu bezpieczna. Myślę jednak, że lepiej pasowałaby do pańskich nowych zbiorów - odparła. - Przejrzałam ją: to doskonała praca na temat żywiołaków z mojej ojczyzny. - Większość życia spędziła pani w Rumunii? - spytał mój mistrz. - Tak, tam się wychowałam. Ale mój wuj opuścił kraj jako chłopiec i większą część życia przeżył w waszym Hrabstwie. Po jego śmierci przybyłam tu po spadek - dom, bibliotekę i skromny dochód z majątku. Nie mogę naruszyć kapitału, stąd konieczność sprzedaży książek. *** Pożegnawszy się, wyszliśmy i ruszyliśmy między drzewami ku rzece. Mój mistrz sprawiał wrażenie zatopionego w myślach. - Czy coś się stało? - spytałem. Stracharz przytaknął. - To tylko instynkt każe mi zachować ostrożność. Powiedz mi, chłopcze, gdy rozmawialiśmy z jejmością Fresque, czy czułeś choćby cień ostrzegawczego chłodu? Cokolwiek? Stracharz pytał, czy poczułem ziąb zwiastujący, iż w pobliżu czai się coś z Mroku. Jako siódmi synowie siódmych synów dysponujemy zdolnością wyczuwania czarownic, magów i innych sług Mroku. Pokręciłem głową. - Niczego nie czułem. Nawet najmniejszej wskazówki. - Ja także, chłopcze. Lecz pewne odmiany czarownic dysponują zdolnością blokowania naszej wrażliwości na te sprawy. - Ale wcześniej, tuż przed wejściem do domu, wyczułem coś złego. Miałem wrażenie, że jesteśmy obserwowani, że w pobliżu czai się coś groźnego - oświadczyłem. - Cóż, jeszcze jeden powód, by zachować ostrożność i przygotować się na wszystko.

- 29 -

- Myśli pan, że ona może być wiedźmą? - Nie wyciągam pochopnych wniosków, chłopcze, ale parę rzeczy nie daje mi spokoju. Dlaczego w bibliotece zgromadzono tak wiele ksiąg na temat Mroku? Po co ktoś miałby je skupować`? Czyżby jej wuja interesowały podobne sprawy? Gdyby nie fakt, że Judd się z nią przyjaźni, byłbym bardziej podejrzliwy. - Ufa pan Juddowi? Stracharz skinął głową. - Był dobrym uczniem i kiedyś powierzyłbym mu własne życie. Ale ludzie się zmieniają... - I jest coś jeszcze - dodałem. - Widziała, jak trzyma pan „Doomdryte" i przysiągłbym, że przez moment była wściekła. - W takim. razie zobaczmy, jak zareaguje jutro, gdy powiemy, że to jedna z ksiąg, które wybraliśmy.

Rozdział 9. Siódmi synowie.

Zostawiwszy za sobą uliczkę Krzywą, dotarliśmy do brzegu rzeki, przeprawiliśmy się przez most i pomaszerowaliśmy wprost do gospody. Pomarańczowa kula słońca wisiała tuż nad horyzontem, lecz drzwi były już zamknięte i zaryglowane. Stracharz kilka razy stuknął w nie swoją laską, ale gospodarz otworzył dopiero po chwili. Zerknął na zachodzące słońce. - Jeszcze pięć minut i przyszlibyście za późno - zauważył. - Z całą pewnością nie dostaniecie też kolacji. - Już jedliśmy - odparł mój mistrz. - Wystarczą nam dwa pokoje i śniadanie o pierwszym brzasku. Mamrocząc coś pod nosem, karczmarz zamknął i zaryglował za nami drzwi, a potem zaprowadził nas do izb. Już wychodził, gdy stracharz zadał mu pytanie. - Mamy nadzieję dobić jutro targu z jejmością Fresque i będziemy musieli przewieźć sporą liczbę książek. Zna pan kogoś, kto ma do wynajęcia konia z wozem? Mężczyzna skrzywił się i pokręcił głową. - Nikt po tej stronie rzeki nie zechce przeprawić się przez most. Trzymamy się swojego brzegu. Nim zdążyliśmy spytać o coś jeszcze, odszedł, nadal mamrocząc pod nosem. - Cóż, chłopcze, to będzie jutro zadanie dla ciebie. Ale najpierw pójdziesz ze mną do pani Fresque i pomożesz mi dokonać ostatecznego wyboru. Pożegnaliśmy się i rozeszliśmy do pokojów. Wkrótce odpłynąłem w pozbawiony marzeń sen. Z jakichś powodów jednak co i raz się budziłem. Noc wydawała się bardzo długa. *** Na śniadanie musieliśmy czekać ponad godzinę, bo karczmarz nie wstał, póki słońce nie wzniosło się nad horyzontem. Stracharz nie był zachwycony, ale nie narzekał. Zostawiliśmy torby w pokojach i ściskając w dłoniach laski, wkrótce znów maszerowaliśmy ulicą Krzywą. - Obsługa w tej gospodzie nie jest najlepsza - zauważyłem.

- 30 -

- To prawda, chłopcze - odparł mój mistrz. - Ale musimy wziąć poprawkę na kilka rzeczy. Karczmarz jest wyraźnie przerażony. Zaczynam podejrzewać, że po tej stronie rzeki kryje się jakaś groźba z Mroku. Albo może coś żyło tu w przeszłości. Chciałbym jak najszybciej wrócić do Chipenden z książkami, myślę jednak, że w bliskiej przyszłości winniśmy znów odwiedzić Todmorden. Kiedy jejmość Fresque zaprowadziła nas do biblioteki, zachowywała się nieco chłodniej, czy może z większym wahaniem. Rozejrzałem się dokoła i na moment zakręciło mi się w głowie. Uczucie to minęło szybko, lecz przez chwilę kształt pomieszczenia jakby się zmienił - wraz z atrium. Wczoraj przysiągłbym, że pokój wyglądał na idealnie kolisty. Dziś wydawał się bardziej owalny. Czyżbym to sobie wyobraził? Pewnie to po prostu zmęczenie, pomyślałem - w końcu niezbyt dobrze spałem. Nasza towarzyszka wskazała gestem stół. - To spośród nich zamierzacie dokonać ostateczne, go wyboru? - spytała. - Głównie tak - odparł stracharz. - Lecz raz jeszcze przejrzymy półki na wypadek, gdybyśmy coś przeoczyli. - Przykro mi, lecz jest tu książka, która nie może opuścić biblioteki - pokazała na „Doomdryte", którą odłożyła osobno. - Mnie też przykro - mistrz zmarszczył brwi. - Lecz muszę ją zdobyć. „Doomdryte" to niezwykle niebezpieczna księga, nie może wpaść w niepowołane ręce. Kupiłbym ją wyłącznie po to, by ją zniszczyć. Jestem gotów zapłacić naprawdę dużo, byle tylko ją stąd zabrać. Lecz znów musiałbym podzielić zapłatę na raty. Jejmość Fresque uśmiechnęła się. - Jeśli chodzi o tę książkę, mam związane ręce. W testamencie mojego wuja zawarto kodycyl wymieniający księgi, które muszą pozostać w zbiorze. Wśród nich wymienia i tę. Co roku zjawia się tu prawnik sprawdzający, czy książki nadal stoją na pólkach. Gdyby zniknęły, straciłabym dom. W jej słowach zabrzmiała ostateczna nuta, niepozostawiająca mistrzowi pola do manewru. - Czy Judd już się zjawił? - spytał zatem. - Chciałbym zamienić z nim kilka słów. - Wcześnie rano wyruszył w drogę w interesach - odparła, odstawiając zakazaną książkę na półkę, po czym odeszła bez słowa. W milczeniu podjęliśmy pracę. Wiedziałem, że mistrz rozmyśla gorączkowo, lecz nic nie mogliśmy zrobić, chyba że ukradlibyśmy książkę. John Gregory był zaś człowiekiem honoru, z pewnością nie złodziejem. W końcu, raz jeszcze przejrzawszy półki, zawęziliśmy nasz wybór do trzystu pięciu tomów. - No dobrze, chłopcze, tu już skończyliśmy, zmykaj zatem za rzekę i znajdź nam kogoś, kto zechce przewieźć te księgi do Chipenden. Przytaknąłem i ściskając w dłoni kij, ruszyłem między drzewa, zmierzając w stronę mostu. Było późne popołudnie, w ciepłym powietrzu głośno brzęczały senne owady. Ucieszyłem się, wychodząc spod liściastego sklepienia na otwartą przestrzeń. Niebo było bezchmurne, wiał lekki wietrzyk z zachodu. Przeprawiwszy się przez most z powrotem do Hrabstwa, zauważyłem, że w miasteczku, jeszcze wczoraj tak ruchliwym, zrobiło się niemal pusto. Nagle uderzyła mnie myśl, iż gospodarz mógł mieć rację - wynajęcie konia i wozu może być wcale niełatwym zadaniem. Okazało się jednak trudniejsze, niż sądziłem. Pierwsi dwaj mężczyźni, których zagadnąłem, pospieszyli naprzód bez słowa, w ich oczach dostrzegłem dezaprobatę. Wyraźnie niechętnie witano tu obcych. A może chodziło o to, że noszę kaptur i płaszcz stracharza oraz trzymam w dłoni laskę? Stracharze rozprawiali się z Mrokiem, toteż zawsze budzili niepokój w ludziach, niektórzy przechodzili nawet na drugą stronę drogi, byle nas uniknąć. Choć jednak przywykłem do podobnych reakcji, ta wydawała się nieco przesadna. Byłem pewien, że coś tu jest nie tak. W warsztacie stolarza po raz pierwszy dopisało mi szczęście. Właściciel odłożył na chwilę piłę i wysłuchał mojej prośby. Potem pokiwał głową. - Nikt z miejscowych nie zajmuje się czymś takim, ale stary Billy Benson ma konia z wozem i zawsze brak mu pieniędzy. Może się zgodzi za stosowną cenę. - Dziękuję. Gdzie go znajdę? - spytałem. - Oczywiście na farmie Bensonów - odparł tamten tonem sugerującym, że wszyscy to wiedzą. - Idź na północ, za miasto. Farma leży na granicy wrzosowisk. Sam zobaczysz ślady. Benson hoduje kilka mizernych owiec. - Jak to daleko? - spytałem. - Jesteś młody i silny. Jeśli się przyłożysz, obrócisz tam i z powrotem do zachodu słońca.

- 31 -

Po raz drugi dziękując stolarzowi, opuściłem warsztat i pobiegłem przed siebie. Jaki miałem wybór? Bez wątpienia stracharz nie ucieszy się, że nie było mnie tak długo, ale naprawdę potrzebowaliśmy środka transportu. Wkrótce zrozumiałem, iż raczej nie zdołam wrócić przed zmierzchem do Todmorden. Dotarcie na koniec krętej dróżki wiodącej przez wrzosowiska zajęło mi dobre dwie godziny. W czasie marszu znów przypomniałem sobie Alice i kłamstwa, którymi ją uraczyłem. Serce zaciążyło mi w piersi, ze zgrozą myślałem o przyszłości. Miałem wrażenie, że stajemy się sobie obcy. Odkąd coraz częściej zaczęła używać magii Mroku, podążaliśmy dwiema różnymi ścieżkami. Dom, do którego w końcu dotarłem, był niewielki i podniszczony, na dachu brakowało dachówek. Gdy zastukałem do drzwi, nikt nie odpowiedział, ucieszyłem się jednak na widok dwóch koni uwiązanych za domem oraz wozu, który, choć widział już lepsze czasy, miał przynajmniej cztery koła. Pan Benson bez wątpienia krzątał się przy owcach. Czekałem niemal godzinę, już miałem zrezygnować i wrócić do Todmorden, gdy ujrzałem starego żylastego farmera z owczarkiem collie przy nodze. - Znikaj stąd! - zawołał, wymachując kijaszkiem, - Nie lubimy tu nieznajomych! Znikaj albo poszczuję cię psem! Spokojnie czekałem, aż się zbliży. Pies nie wyglądał na szczególnie groźnego, lecz na wszelki wypadek uniosłem laskę. - Przychodzę zaproponować panu pracę - oznajmiłem. - Dobrze zapłacimy. Musimy przewieźć książki do Chipenden. Podobno ma pan wóz. - Owszem, mam i bez wątpienia przydałoby mi się trochę grosza. Ale książki? Książki, powiadasz? Różne już rzeczy przewoziłem w swym życiu: węgiel, łajno, baraninę, nawet ludzi, ale nigdy książki. Do czegoż to zmierza ten świat! Gdzie są te książki? - spytał, rozglądając się, jakby sądził, że leżą gdzieś w pobliżu. - W domu na końcu ulicy Krzywej - wyjaśniłem. - Krzywej? Ale to po drugiej stronie rzeki. Za żadne pieniądze tego świata nie zmusisz mnie do przejazdu tym mostem. - Czy to most pana trapi? W razie konieczności możemy przenieść książki na tę stronę. - Most jest solidniejszy, niż się zdaje, to stwory z drugiego brzegu mnie martwią. Zresztą i tak nie zdołałbym przeprowadzić tam koni. Bałyby się, że je pożrą. - Niedźwiedzie? - spytałem. - Owszem, może niedźwiedzie - ale może inni, o których lepiej nie myśleć. Cudzoziemcy! Wiedziałem, że dyskusja z kimś takim to strata czasu, toteż pośpiesznie zaproponowałem kompromis. - Czy przyjmie pan robotę, jeśli przeniesiemy książki przez most? - Owszem, przyjmę, byle tylko słońce świeciło wysoko na niebie - odparł pan Benson. - Będę tam jutro w południe. Ile zapłacicie? - To już zależy od mego mistrza, Johna Gregory'ego, mówił jednak, że będzie hojny, więc nie musi się pan martwić. Uścisnęliśmy dłonie i ruszyłem z powrotem do Todmorden. Wiedziałem, że będziemy musieli obrócić z książkami kilka razy, ale nie mogłem liczyć na lepszą umowę. A potem w głowie zabrzmiało mi słowo „cudzoziemcy" i po plecach przebiegł mi lodowaty dreszcz. W Hrabstwie ludzie nazywali czasem tym słowem przybyszów - nawet obcych z sąsiedniego hrabstwa. Pomyślałem jednak o jejmości Fresque. Przyjechała z Rumunii, naprawdę była cudzoziemką w naszym kraju, jak wcześniej jej wuj. Czyżby stracharza nie mylił instynkt? Czy naprawdę była groźna? Czy to jej bali się ludzie z tego brzegu rzeki? Nagle uświadomiłem sobie, że słońce zajdzie za niecałe pół godziny. Dotrę do domu już po zmierzchu! Czy mojemu mistrzowi może cokolwiek zagrażać? Puściłem się biegiem. Z pewnością stracharz nie został w bibliotece. Nie, na pewno wrócił do gospody. Jeśli jednak dotrę tam po zmroku, karczmarz mnie nie wpuści - a może zrobi to mistrz mimo protestów gospodarza? Słońce zaszło, nim jeszcze ruszyłem w dół, w stronę Todmorden. Gdy ujrzałem gospodę, było już zupełnie ciemno. Zacząłem walić do drzwi. Dźwięk odbijał się echem wzdłuż ulic i znów ogarnęło mnie dziwne uczucie - identyczne jak wtedy, gdy zbliżaliśmy się do domu Cosminy: jakby w pobliżu czaiło się coś niebezpiecznego, lecz niewidzialnego, jak gdyby cały świat wstrzymywał oddech.

- 32 -

Teraz naprawdę się bałem. Ponownie walnąłem w drzwi, tym razem laską. Tłukłem w nie i tłukłem, aż w końcu doczekałem się odpowiedzi, tyle że nie takiej, na jaką liczyłem. Spodziewałem się, że mistrz zejdzie na dół i mnie wpuści. Zamiast tego okno nad drzwiami otwarło się i odezwał się głos. - Znikaj stąd! I nie hałasuj, bo przyciągniesz kłopoty. To był gospodarz, lecz z otwartego okna nie padł nawet płomyczek światła; jego twarz kryła ciemność. - Proszę mnie wpuścić! - zawołałem. - Uprzedzałem przecież: nikt nie wejdzie po zmierzchu! - syknął na mnie. - Wróć jutro rano - jeśli wciąż będziesz dychał. - Proszę zatem powiedzieć mistrzowi, że tu jestem - błagałem, poruszony jego słowami. - Proszę powtórzyć, by zszedł i pomówił ze mną. - Marnujesz czas. Twojego mistrza tu nie ma. Nie wrócił. Jeśli wciąż przebywa w domu jejmości Fresque, już go nie zobaczymy. Najlepsze, co możesz zrobić, chłopcze, to zostać do świtu na tym brzegu rzeki! Na te słowa serce ścisnęło mi się w piersi; potwierdzały się moje najgorsze obawy. Stracharzowi groziło niebezpieczeństwo. Gospodarz zatrzasnął okno, zostawiając mnie samemu sobie. Zacząłem cały dygotać, nagle poczułem przemożne pragnienie, by posłuchać jego rady i zostać po tej stronie mostu. Ale jak mogłem zostawić mistrza? Może już było za późno, lecz musiałem spróbować go ocalić, niezależnie od ceny. Jak bardzo groźna mogła okazać się Fresque? Farmer Benson mówił - o „cudzoziemcach" pożerających jego konie. Wówczas zabrzmiało to wariacko, ale teraz rozważyłem znaczenie tych słów. Czy jedli też ludzi? Czy mogli być kanibalami? Przeprawiłem się przez rzekę i ruszyłem w stronę ulicy Krzywej; tam zatrzymałem się, nasłuchując. Słyszałem tylko wiatr wzdychający wśród drzew. A potem gdzieś w dali dwa razy zahukała sowa. Sierp księżyca wisiał tuż nad horyzontem, lecz jego światło nie mogło przeniknąć gęstego liściastego sklepienia, osłaniającego uliczkę. Przywodziła na myśli mroczny tunel, pełen nieznanych zagrożeń. Ściskając mocno w dłoni laskę, ruszyłem w stronę domu. Może stracharz przyjął zaproszenie i zdecydował się zanocować u jejmości Fresque. Jeśli tak, czy był tylko gościem, czy faktycznie coś mu groziło? Czy zamartwiałem się na próżno, dając się ponieść wyobraźni? Judd także mieszkał w tym domu, dwóch stracharzy powinno poradzić sobie z każdym zagrożeniem. Cóż, rzekłem do siebie, wkrótce się przekonam. Byłem w połowie drogi, gdy usłyszałem, jak po prawej coś się porusza. Coś wielkiego dreptało wśród drzew. Zatrzymałem się z walącym sercem, wypatrując zagrożenia, i uniosłem przed sobą ukośnie laskę. Dźwięki ustały. Gdy znów ruszyłem, zabrzmiały ponownie. Miałem wrażenie, że obok mnie stąpa wielkie zwierzę, jakby mnie odprowadzało. Czy to niedźwiedź? Jeśli tak, przynajmniej się nie zbliżał. Nagle wśród drzew ujrzałem dom i istota, która mi towarzyszyła, zniknęła bez śladu, zupełnie jakby rozpłynęła się w powietrzu. Mimo ciemnych okien dało się dostrzec zarysy budynku. Okrążyłem drzewo i podszedłem do frontowych drzwi. Ku memu zdumieniu stały otworem, wisząc na jednym zawiasie. Za nimi niczego nie widziałem. Wewnątrz zalegała nieprzenikniona ciemność. Oparłem laskę o ścianę, sięgnąłem do kieszeni portek i wyciągnąłem ogarek, który zapaliłem z pomocą hubki i krzesiwa. Dzierżąc go w prawej dłoni, a w lewej laskę, przekroczyłem próg. Natychmiast pojąłem, że coś jest bardzo nie tak. W powietrzu unosiła się silna woń zgnilizny i rozkładu, na boazerii dostrzegłem grubą warstwę kurzu. Co więcej, z framugi płatami złaziła farba. Wcześniej wszystko wewnątrz domu było czyste, wypolerowane i dobrze utrzymane. To nie miało sensu. Podszedłem do owalnych drzwi na końcu korytarza. Nacisnąłem klamkę, okazały się jednak zamknięte. Żaden problem, bo w kieszeni miałem specjalny klucz zrobiony przez brata stracharza Andrew, znakomite. go ślusarza, otwierający większość drzwi. Wsunąłem go do zamka, po sekundzie ustąpił. Schowałem klucz do kieszeni, po czym uchyliłem drzwi i uniosłem świecę, by oświetlić najniższy poziom biblioteki. To, co ujrzałem, wydawało się niemożliwe... niewiarygodne: półki były puste, wiele regałów zawaliło się. Nieliczne, które przetrwały, pokrywały grube warstwy pajęczyn. Zerknąłem w dół i ujrzałem odciski własnych stóp w grubej warstwie kurzu. Wyglądało to, jakby od wielu długich lat nikt nie przekraczał

- 33 -

progu tego pomieszczenia. Po stole, na którym wcześniej ułożyliśmy wybrane tomy, nie pozostał żaden ślad. Jak to możliwe, zastanawiałem się, przecież byłem tu z mistrzem zaledwie dziś rano? Powiodłem wzrokiem po górnych piętrach biblioteki. Światło świecy sięgało jedynie do pierwszego, ono wyglądało jednak równie żałośnie i nędznie, jak parter. Nagle po plecach przebiegł mi lodowaty dreszcz - ostrzeżenie, które często odbiera siódmy syn siódmego syna, gdy zbliża się coś z Mroku. Znikąd powiał silny wiatr. Płomyk świecy zamigotał i zgasł, pogrążając mnie w ciemności.

Rozdział 10. Tchórzliwa panika.

Przez moment ciemność zdawała się absolutna. Księżyc nie był w stanie przeniknąć zasłony drzew okrywającej dom i przez drzwi ani okna nie wpadał nawet najsłabszy promyk światła. Serce zabiło mi szybciej. Odetchnąłem głęboko, by się uspokoić i pojąłem, że się mylę - w pokoju było słabe źródło światła. Padało ono z jednego ze zniszczonych regaliów stojących obok owalnych drzwi. Oparta na nim samotna książka żarzyła się ostrym czerwonym blaskiem. Podszedłem krok bliżej. Tom oparto o tył regału, toteż wyraźnie widziałem tytuł. To była „Doomdryte", niebezpieczny grimoire, który mistrz pragnął zniszczyć. Po prawej usłyszałem niskie warknięcie, obróciłem się gwałtownie. To, co ujrzałem, sprawiło, że odruchowo cofnąłem się o krok. Z twarzy bestii spoglądały na mnie przerażające, złowrogie oczy. Stwór był całkiem łysy, miał wielkie szpiczaste uszy porośnięte długimi cienkimi włosami. Nad dolną wargą sterczały długie zakrzywione kły. Z całego ciała, z kształtu podobnego do ludzkiego i wysokiego na sześć stóp, promieniował pomarańczowy blask. Stwór nosił ciężkie buty i brudne, umazane błotem łachmany. Dłonie miał dwa razy większe od moich, każdy palec kończył się długim ostrym szponem. Potwór znów warknął i postąpił krok ku mnie. Cofnąłem się, unosząc kij w pozycji obronnej. Nie pamiętałem, bym kiedykolwiek wcześniej widział coś podobnego. Czy oglądałem choćby obrazek w bestiariuszu stracharza? Szkic z cudzego opisu? Jak przez mgłę coś sobie przypomniałem. Ale co...? Ze szczękiem wypuściłem z końca laski ukrytą klingę - wykutą ze stopu srebra i skuteczną w walce z większością stworów z Mroku. Byłem gotów do odparcia ataku, lecz nic to nie dało. Stwór okazał się niewiarygodnie szybki. W jednej chwili patrzył na mnie wściekle złowrogimi oczami, w następnej przemknął obok w pędzie, wyrywając mi z rąk laskę. Straciłem równowagę i runąwszy na kolana, ujrzałem go po drugiej stronie pomieszczenia. Oglądał uważnie kij. Nagle przełamał go na pół i odrzucił kawałki. - Ta mizerna broń w ogóle mi nie zagraża - warknął. - Jesteś młody, będziesz smakował lepiej niż twój mistrz! Na te słowa zadrżałem. Smakował? Czyżby ten stwór zabił i pożarł stracharza? Czy to miał na myśli? A zatem się spóźniłem? Na sekundę ogarnęła mnie rozpacz, potem jednak odepchnąłem uczucia i zmusiłem się do skupienia, tak jak uczyl mnie mistrz. Nagle przypomniałem sobie jejmość Fresque. Dom i biblioteka wyglądały teraz inaczej. Czy dziewczyna, którą widziałem, to była jej prawdziwa postać? Czy umiała odmieniać kształty? A może chodziło tu o coś zupełnie innego? Stwór powoli ruszył ku mnie: w każdej chwili mógł zaatakować. Toteż zadziałałem pierwszy, sięgając lewą dłonią pod szatę.

- 34 -

Dobyłem Klingi Przeznaczenia. W pokoju natychmiast pojawiło się trzecie źródło światła, dołączając do „Doomdryte" i grożącego mi, zębatego stwora. Źródłem tym był miecz. Zerknąłem na niego. Rubinowe oczy skelta płonęły, ściekały z nich krople krwi, kapiąc na podłogę. Klinga była głodna. Uniosłem miecz, a tymczasem potworny stwór patrzył na mnie ognistymi oczami. Nagle pomknęła ku mnie plama pomarańczowego światła. Ciąłem ją poziomo, kierując się bardziej instynktem niż umiejętnościami. Może mi się poszczęściło - nieważne, w każdym razie poczułem wstrząs i miecz o mało nie wyleciał mi z dłoni. W jakiś sposób zdołałem go utrzymać i ścisnąłem mocniej. Z rubinowych oczu wciąż wypływała krew, teraz jednak na ostrzu ujrzałem świeżą plamę. Stwór pojawił się za mną, zwrócony plecami do regałów. Przykucnął, pochylając głowę, jedną dłoń przyciskał do ramienia, z którego wylewała się krew. Zraniłem go, ale czy wystarczająco, by zyskać przewagę? - Gdzie mój mistrz? - rzuciłem. Odpowiedział niskim warknięciem. Czas słów już minął. Jeden z nas musiał tu zginąć. Postąpiłem ostrożny krok w stronę stwora, potem następny. Być może nadal mógł poruszać się szybciej, niż zdołam zareagować i rozszarpie mi gardło, nim się obronię. Przywołałem jeden ze swych darów - niezwykłą umiejętność odziedziczoną po matce. Umiałem spowalniać czas... zatrzymywać go. Było to trudne, lecz w walce szkoliła mnie Grimalkin, wiedźma zabójczyni, i kazała mi ćwiczyć tę umiejętność w warunkach bojowych. Skup się! Ściśnij czas! Zatrzymaj go! Stwór znów zaatakował, lecz serce biło mi miarowo i koncentrowałem się coraz mocniej. Plama pomarańczowego światła nabrała kształtów. Wyraźnie zdradzała swe zamiary, stwór bowiem szeroko otworzył paszczę, ukazując dwie pary zębów. Górne, długie zakrzywione kły, dolne mniejsze i cieńsze, niczym igły. Rozłożył szeroko ramiona, gotów uchwycić mnie w śmiertelny uścisk. Skup się! Ściśnij czas! Zatrzymaj go! Działało. Zaczynałem kontrolować czas. Każdy krok stwora stawał się coraz wolniejszy. Całe jego ciało kipiało nerwową energią, lecz mimo to ledwie się ruszał. Teraz ja biegłem ku niemu. Uniosłem miecz, wkładając w cios całą dostępną mi siłę - a także wściekłość i rozpacz, którą poczułem na wieść o moim mistrzu. Klinga przecięła szyję stwora, odrąbując mu głowę, która wylądowała ciężko na podłodze i odturlała się w kurz między regałami. Ciało przeszło chwiejnie jeszcze krok, z kikuta szyi tryskała czarna krew. A potem runęło mi do stóp, krew rozlała się wokół, tworząc szeroką kałużę. Zadawszy cios, poczułem dziwną satysfakcję. Zupełnie jakby miecz poruszał się ze mną: złączyliśmy się, by zadać idealny sztych. Grimalkin uczyła mnie nim władać, lecz najwyraźniej osiągnąłem coś więcej. To naprawdę była Klinga Przeznaczenia i nasze losy właśnie splotły się ostatecznie. Cofnąłem się, by uniknąć krwi, lecz nie schowałem miecza. Niektóre stwory z Mroku dysponują niewiarygodną mocą żywotną, musiałem zatem zachować czujność. Ten jednak zrobił coś innego. Pomarańczowe światło oświetlające stwora od wewnątrz nagle uniosło się, tworząc powolną krętą spiralę, która zawisła tuż nad ciałem, a potem umknęła, przenikając przez ścianę po lewej i znikając mi z oczu. Pomieszczenie wypełnił odrażający odór rozkładu. W blasku rubinowych oczu miecza nadal widziałem ciało leżące u stóp. Zaczęło bulgotać, otoczone obłokiem żrącej pary. Cofnąłem się, przyciskając dłoń do ust. Trup rozkładał się błyskawicznie. Co go opuściło? Dusza? Z jakim stworem miałem tu do czynienia`' Z ciężkim sercem przypomniałem sobie, co mówił o stracharzu. Czyżby mój mistrz naprawdę nie żył? Trudno się z tym pogodzić. Gardło ścisnęło mi się mocno. Nie mogłem opuścić domu, nie uzyskawszy pewności. Musiałem go poszukać. Zapaliłem ogarek i podszedłem do drugich drzwi; tych, których używała jejmość Fresque. Zakładałem, że prowadzą do jej pokojów, lecz ku swemu zdumieniu znalazłem się w ciasnym pomieszczeniu, z którego kamienne schody wiodły w dół, w mrok. Co się tam mieściło? Piwnica? Czy tam właśnie udawała się za każdym razem, gdy nas opuszczała? Czy to tam odzywał się dzwonek?

- 35 -

Ruszyłem w dół po stopniach, początkowo w prawej dłoni ściskałem miecz, w lewej unosiłem wysoko świecę. Potem przełożyłem miecz, bo schody skręcały w lewo, w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, i w ten sposób dysponowałem większą swobodą manewru. Liczyłem stopnie i wkrótce pojąłem, że piwnica musi leżeć bardzo głęboko. Dotarłem już do czterdziestu, gdy schody się wyprostowały i ujrzałem przed sobą coś jakby podłogę. Po kolejnych dwóch stopniach zatrzymałem się. W niewielkim kręgu żółtego światła, rzucanego przez świecę, widziałem kości rozrzucone po posadzce. Jedno spojrzenie wystarczyło, by stwierdzić, że są ludzkie: niektóre pokrywała krew. Wśród innych szczątków dostrzegłem czaszkę i fragment przedramienia. To była kryjówka stwora karmiącego się ludzkim ciałem i krwią. Zastanawiałem się, czy któreś z nich należą do mego mistrza. Nagle pojąłem, że może się tu kryć jeszcze jeden podobny stwór. Być może jejmość Fresque czeka tu na mnie w ciemności, gotowa do skoku. A potem usłyszałem dziwny świst, zimny wiatr znów zdmuchnął świecę. Czekałem, oddychając cicho, ogarek schowałem do kieszeni. Uchwyciłem oburącz miecz i przykucnąłem, gotów się bronić. Klinga znów rozjarzyła się światłem i gdy moje oczy przywykły do mroku, ujrzałem zbliżające się czerwone punkciki. Było ich co najmniej tuzin. Usłyszałem niskie warknięcie po prawej; kolejne wprost przede mną. Zacząłem drżeć i rubinowy blask miecza szybko przygasł. To były oczy - zbyt wiele oczu! Ile tych stworów tu żyło? W panice obróciłem się i pobiegłem po schodach, byle dalej od niebezpieczeństwa. Przemknąłem przez bibliotekę, wpadając na półki, czując spróchniałe drewno pękające pod stopami. Gdy nie mogłem znaleźć drzwi, znów ogarnęła mnie jeszcze mocniejsza groza. Lecz miecz rozbłysł przez moment, oświetlając mi drogę. pospieszyłem korytarzem i wypadłem z domu. Już na ścieżce puściłem się pędem. Ponownie usłyszałem hałas, jakby kroku dotrzymywał mi wielki stwór. To sprawiło, że jeszcze przyspieszyłem i wkrótce zostawiłem za sobą uliczkę Krzywą, mknąc przez wyludnione miasteczko. Nie zatrzymywałem się, póki nie dotarłem na drugi brzeg. Nawet tam nie czułem się bezpieczny, toteż odzyskawszy oddech, ruszyłem dalej, póki Todmorden nie zostało w dali. Maszerując, rozmyślałem o Juddzie. Jaką rolę odegrał w tym wszystkim? Odwiedził Chipenden, by przyspieszyć nasze przybycie do Todmorden. Z pewnością musiał wiedzieć, w co nas pakuje. Czułem wściekłość i gorycz. Czyżby jako kolejny uczeń stracharza przeszedł na stronę Mroku? Wreszcie na skraju wrzosowisk schowałem miecz do pochwy, wczołgałem się pod głogowy żywopłot i kompletnie wyczerpany zapadłem w głęboki sen bez marzeń. *** Ocknąwszy się, ujrzałem słońce wysoko na niebie. W ustach mi zaschło, ręce i nogi bolały, lecz najgorszy był wstyd. Uciekłem przed niebezpieczeństwem w piwnicy. Nie, nie tylko uciekłem: umknąłem w tchórzliwej panice. Od ponad trzech lat byłem uczniem stracharza, lecz nie przypomniałem sobie, bym kiedykolwiek wcześniej zachował się tak haniebnie. Wcześniej stawałem naprzeciw straszliwych stworzeń z Mroku i w jakiś sposób znajdowałem w sobie dość odwagi, by z nimi walczyć. Co zatem zmieniło się tym razem? Najwyraźniej lata strachu, walki z Mrokiem i nieustannego zagrożenia w końcu mnie złarnały. Czyżbym stracił odwagę? W takim razie jak miałem pracować jako stracharz? I musiałem rozważyć coś jeszcze gorszego. Co, jeśli mój mistrz nadal żył? To oznacza, że go porzuciłem. Zasłużył sobie na lepszy los - znacznie lepszy. Wstałem z ziemi i ruszyłem powoli w stronę Todmorden. Tym razem stanę do walki.

- 36 -

Rozdział 11. Klątwa czarownic z Pendle.

Dochodziło południe, lecz na ulicach nie dostrzegłem handlarzy ani kramów; w zachodniej części miasta kręciło się niewielu ludzi. Wędrując wąskimi uliczkami, naliczyłem najwyżej pół tuzina przechodniów. Starszy dżentelmen z laską, z którym rozmawialiśmy wcześniej, na mój widok przekuśtykał na drugą stronę ulicy. Bliżej rzeki ujrzałem pana Bensona siedzącego na wozie wśród drzew, kawałek drogi od mostu. - Gdzie te wasze książki? - spytał ostro. - Nie mam całego dnia. Powinny leżeć tu na stercie i czekać na załadunek. Moje konie zaczynają się niepokoić. Przez moment zastanawiałem się, czy nie poprosić by zaczekał, na wypadek, gdyby mistrz był ranny i potrzebował pomocy, natychmiast jednak pojąłem, że to strata czasu. Oba konie wywracały oczami i pociły się mocno. Musiałem radzić sobie sam. - Przykro mi - odparłem - ale nie będzie dziś żadnych książek. Oto coś za fatygę. Sięgnąłem do kieszeni portek, wyciągnąłem parę monet i podałem mu. - To wszystko? - spytał gniewnie, wyrywając mi je z ręki. - Za tyle nie warto nawet wstawać z lóżka! Dwa razy smagnął konie batem, zawrócił wóz i odjechał, nie oglądając się za siebie. Pomaszerowałem w stronę rzeki, gdy jednak dotarłem do chwiejnego drewnianego mostu, wstrząsnął mną dreszcz grozy. Po drugiej stronie czekali na mnie słudzy Mroku, a sądząc z płonących oczu w piwnicy, było ich mnóstwo - stanowczo zbyt wielu, bym poradził sobie z nimi sam. A przecież musiałem. Musiałem się dowiedzieć, co spotkało mojego mistrza, inaczej nie zdołam ze sobą żyć. Postąpiłem krok, potem kolejny. Stawiałem tak stopę przed stopą, póki nie znalazłem się na wschodnim brzegu rzeki. Jest dzień, rzekłem do siebie, świeci słońce. Moi wrogowie będą musieli skryć się w ciemności, gdzieś pod ziemią i będę bezpieczny, póki pozostanę w świetle słońca. Ale szukałem przecież stracharza. w pewnym momencie będę musiał wejść do piwnicy. Rozpocząłem wspinaczkę ulicą Krzywą w stronę domu jejmości Fresque. Idąc tak, przypomniałem sobie coś jeszcze - kolejny błąd, dalsze zaniedbanie obowiązków. Uciekając z domu, powinienem był zabrać ze sobą „Doomdryte" i zniszczyć ją. Mój mistrz z pewnością by tak postąpił. Wyobraziłem go sobie teraz, jak upomina mnie za ten błąd. Czy jeszcze kiedyś usłyszę jego głos? Pod drzewami panował półmrok, lecz tym razem nie słyszałem, by coś za mną podążało. Kiedy ujrzałem dom, pojąłem, że drzwi nie stoją już otworem. Okrążyłem drzewo, dobyłem Klingi Przeznaczenia i postukałem rękojeścią w drzwi. Niemal natychmiast usłyszałem zbliżające się kroki. Drzwi się otwarły, zobaczyłem jejmość Fresque. Marszcząc brwi, wskazała mój miecz. - Schowaj go! - poleciła. - Póki jestem u twego boku, nie będziesz go potrzebował. Gdy się zawahałem, jej wargi wygięły się w uśmiechu, lecz oczy pozostały zimne. Wciąż była młoda i ładna, teraz jednak zachowywała się wyniośle - coś, co wcześniej ukrywała. - Zaufaj mi - dodała nieco łagodniejszym tonem. - Zapraszam cię do środka. Kiedy z własnej woli przekroczysz ten próg, znajdziesz się pod moją ochroną. Cóż miałem robić? Choć była piękną młodą kobietą, wiedziałem, że z pewnością sprzymierzyła się z siłami Mroku. Jakaś część mnie pragnęła odepchnąć ją ż wedrzeć się do domu; inna uznała, że rozsądniej będzie przyjąć ofertę ochrony. Czyniąc tak, być może znajdę odpowiedzi na pytania, które wirowały mi w głowie. Kiedy schowałem miecz, uśmiech sięgnął także jej oczu.

- 37 -

- Wejdź swobodnie i nie lękaj się! - Odsunęła się na bok, przepuszczając mnie. - Chodź za mną poleciła, zmierzając korytarzem w stronę biblioteki. Boazeria była teraz czysta i lśniąca, dom pachniał słodyczą. Biblioteka znów wyglądała jak wtedy, gdy znalazłem się w niej ze stracharzem, na prostych półkach stały rzędami książki. A wybrane przez nas tomy znów spoczywały na stole. Najwyraźniej działała tu niezwykle potężna mroczna magia. Lecz jedna zmiana sprawiła, że zatrzymałem się tuż za progiem. Pośrodku posadzki leżał szkielet. Kości były stare, żółtobrązowe, brakowało też głowy. Zerknąłem w prawo i ujrzałem czaszkę leżącą pod regałem. Obok niej spoczywały kawałki mojej laski. To musiały być szczątki zabitego przeze mnie stwora. - To był mój towarzysz - jejmość Fresque gestem wskazała szkielet. - Przeżyliśmy razem szczęśliwie wiele długich lat, póki nie spotkał się z tobą zeszłej nocy! - Przykro mi, że go straciłaś - odparłem spokojnym głosem - ale to musiał być on albo ja. Myślę też, że zabił mojego mistrza, Johna Gregory'ego. - Owszem, istotnie by cię zabił, mylisz się jednak, sądząc, że przestał istnieć. Nie straciłam go -jedynie ciało, które zamieszkiwał od wielu lat. Wkrótce znajdzie kolejnego nosiciela. Mam nadzieję, że przypadnie mi do gustu! - rzekła z uśmiechem. - Potem w zemście za to, co uczyniłeś, zacznie cię szukać, by odebrać ci głowę. - Co z was za stwory? - spytałem. - Jestem strigoica, przez was zwana strzygą - odparła. - Kobieta z naszego ludu. Mój towarzysz to strzygoń. Pochodzimy z rumuńskiej prowincji Transylwanii, co oznacza „Ziemie za lasem". Jesteśmy demonami. - Gdzie jest Judd Brinscall? - spytałem. - Jaką rolę odegrał w tym wszystkim? Kiedy wstąpił na służbę Mroku? - Nie zaprzątaj nim sobie głowy. Jest bardzo bliski śmierci. Jego życie można mierzyć dniami, może nawet godzinami. - To jego nagroda za to, że nas zdradził? Jejmość Fresque zmarszczyła brwi i zacisnęła wargi. Najwyraźniej nie zamierzała odpowiedzieć. Zatem, mimo obaw o stracharza, zachowałem spokój i zadałem kolejne pytanie, zdecydowany dowiedzieć się wszystkiego, co zdołam, gromadząc wiedzę, tak jak uczyniłby to mój mistrz. - Po co tu przybyliście? - Istniało wiele powodów, lecz trzymaliśmy się na uboczu i jakiś czas żyliśmy tu szczęśliwie, starając się jak najmniej zakłócać żywoty innych. Potem polecono mi zwabić w to miejsce ciebie i twego mistrza. - Polecono? Kto ci to kazał? - Nie mogę rzec. Wiele istot z Rumunii obecnie mieszka tutaj. Większość przybyła całkiem niedawno. Niektóre są bardzo potężne. Nie mam wyboru, muszę ich słuchać. Mogą przywołać straszliwą istotę, która w mgnieniu oka by mnie unicestwiła. - Dlaczego nas tu zwabiliście? Żeby nas zabić? Zabiliście mojego mistrza, a teraz nadeszła moja kolej! - krzyknąłem, sięgając po miecz. - Jeśli dobędziesz klingi, stracisz moją ochronę! - warknęła jejmość Fresque. - Twój mistrz nie umarł, lecz rozpaczliwie potrzebuje pomocy. Uspokój się, a zaprowadzę cię do niego. Wypuściłem rękojeść miecza i przytaknąłem. Strzyga wskazała drzwi wiodące do piwnicznych schodów. - Jest tam, na dole - oznajmiła, ruszając ku nim. Otworzyła drzwi, a ja bardzo ostrożnie podążyłem w ślad za nią do niewielkiego pomieszczenia. Od zeszłej nocy mnóstwo się tu zmieniło. Stopnie były czyste, ściany pomalowane na zielono i omiecione z pajęczyn. W uchwytach zamontowanych w równych odstępach tkwiły pochodnie, oświetlając nam drogę. Czy stracharz był tu zeszłej nocy, uwięziony w ciemności i otoczony przez stwory z Mroku? Mogłem zostać i mu pomóc, lecz zamiast tego wpadłem w panikę i uciekłem. Wstydziłem się swego zachowania, trudno przychodziło mi je wyjaśnić. Nagle przypomniałem sobie klątwę czarownic z Pendle, którą kiedyś rzuciły na stracharza i coś ścisnęło mnie w gardle: „Umrzesz w mrocznym miejscu, głęboko pod ziemią, bez przyjaciela u boku.” Stanęliśmy na kamiennych płytach posadzki. W piwnicy widziałem tylko jeden mebel, drewniany stół, na którym ustawiono dużą czarną skrzynkę z wiekiem na zawiasach. Na owym wieku wytłoczono w srebrze podobiznę stwora, którego natychmiast rozpoznałem, Na jego widok ogarnął mnie chłód.

- 38 -

To był skelt. Czemu jednak jego łeb umieszczono na skrzynce? Przypomniałem sobie okładkę „Doomdryte" i rękojeść mego miecza. Zadrżałem. Wszystko to miało w sobie coś złowrogiego i serce zaczęło mi tłuc się w piersi. Jejmość F'resque podeszła wprost do stołu i uniosła wieko. - Oto twój mistrz - oznajmiła. W skrzynce tkwiła głowa stracharza.

Rozdział 12. Gorszy od śmierci.

Serce zaciążyło mi gwałtownie, a umysł zalała fala rozpaczy. Byłem zbyt wstrząśnięty, by odpowiedzieć. Czułem się odrętwiały, niezdolny pojąć to, co widziałem. Strzyga skłamała. Zabili mojego mistrza. - Wciąż może mówić - oznajmiła. - Lecz cierpi męczarnie i bez wątpienia nieustannie modli się o wyzwolenie. Może sam go spytasz? Powieki stracharza zatrzepotały. Spojrzał na mnie. Jego usta otwarły się, spróbował coś powiedzieć, jednak tylko chrypiał, a po brodzie spłynęła mu strużka krwi. Rysy wykrzywił ból, po czym powieki znów opadły. - Uczyniono to w zemście za to, co wraz ze sprzymierzeńcami zrobiliście Złemu - oświadczyła Fresque, - Twój mistrz nie zazna spokoju, póki nie spełnisz naszych żądań. By uwolnić jego duszę, należy spalić głowę. Jestem gotowa ci ją oddać - najpierw jednak musisz mi przynieść głowę Złego. Stracharz jęknął i znów otworzył oczy. Wymamrotał coś niezrozumiałego, toteż pochyliłem się naprzód, przysuwając prawe ucho do jego ust. Przez chwilę jakby się dławił, wywracając oczami, potem odchrząknął i znów spróbował. - Pomóż mi, chłopcze! - wyskrzypiał. - Uwolnij mnie stąd. To nieznośne - gorsze od śmierci. Co za ból. Straszliwy ból. Proszę, uwolnij mnie! Świat zawirował dookoła mnie. Oszalały z rozpaczy o mało nie upadłem. - Czy zdołasz znieść myśl, że twój mistrz pozostaje w tym żałosnym stanie dłużej niż to konieczne? - spytała jejmość Fresque. - Wiadomo nam o czarownicy noszącej głowę Złego. Nazywa się Grimalkin. Wezwij ją. Zwab w to miejsce, a w zamian pozwolimy ci wyzwolić mistrza z męczarni. Na jej słowa ogarnęły mnie mdłości. Aby zniszczyć Złego, miałem poświęcić życie Alice; teraz jego poplecznicy chcieli, bym doprowadził do śmierci Grimalkin, kolejnej sojuszniczki. Lecz zdradzenie Grimalkin byłoby tylko pierwszym skutkiem oddania głowy Złego jego sługom. Natychmiast zawieźliby głowę do Irlandii i złączyli z ciałem Złego, uwalniając go z jamy w Kenmare. Wówczas przyszedłby po mnie i Alice i porwał nas w Mrok, żywych bądź martwych. Perspektywa ta mnie przerażała, lecz wiedziałem wyraźnie, co muszę zrobić: przede wszystkim służyłem mieszkańcom Hrabstwa. Nie mogłem pozwolić, by Zły powrócił na ten świat - który wkrótce stałby się miejscem mrocznym i strasznym. Nie, nie mogłem tego zrobić. Mogłem jednak odebrać im siłą głowę mistrza i zapewnić mu spokój. Dobyłem miecza. W piwnicy powiał lodowaty wiatr, wszystkie pochodnie zgasły. W ciemności ujrzałem patrzące na mnie oczy. Każda para płonęła czerwienią, tak jak poprzedniej nocy - lecz tym razem było ich jeszcze więcej, usłyszałem też groźne pomruki i dźwięki brzmiące jak stukot szponów o kamienie. Obróciłem się, gotów się bronić - odkryłem jednak, że jestem otoczony. Skąd się tu wzięły?

- 39 -

Bałem się. Było ich zbyt wiele. Jakie szanse miałem w tym starciu? - Nie jest jeszcze za późno - syknęła na mnie w ciemności Fresque. - Natychmiast schowaj miecz, a znów znajdziesz się pod moją ochroną. Drżącymi rękami spróbowałem wsunąć Klingę Przeznaczenia do pochwy. Potrzebowałem trzech podejść, by w końcu to zrobić, wówczas jednak czerwone oczy zgasły, skrobanie ustało, a pochodnie ożyły, znów zalewając piwnicę żółtym światłem. - Jeszcze sekunda, a byłoby za późno. - Jejmość Fresque zatrzasnęła wieko skrzynki i obróciła się do wyjścia. - Chodź za mną. Teraz, kiedy dobyłeś miecza, nie możesz pozostać bezpiecznie pod ziemią. Moja ochrona ma swoje granice. Poprowadziła nas schodami do biblioteki. - Nie opóźniaj się z wezwaniem wiedźmy zabójczyni - ostrzegła. - Uwolnimy twojego mistrza w zamian za głowę Złego, lecz musi się to stać szybko. Każdy dzień opóźnienia oznacza dla niego coraz gorsze męki. Możemy mu zadać niewyobrażalny ból. - Gdzie jest reszta jego ciała? - spytałem, czując chłód wewnątrz na myśl o tym, co uczynili mistrzowi. - Chciałbym je pogrzebać. Wiedziałem, że będę musiał spalić głowę mojego mistrza, by uwolnić jego duszę z okowów mrocznej magii, lecz pogrzebawszy resztę ciała, poczułbym się lepiej. Kościół nie pozwalał, by stracharz spoczął w poświęcanej ziemi, może jednak znalazłbym życzliwego księdza, który odmówiłby kilka słów i pozwolił pochować mistrza obok cmentarza. Szybko straciłem nadzieję. - To niemożliwe - odparła zimno jejmość Fresque. - Nie potrzebowaliśmy reszty jego ciała, toteż rzuciliśmy je moroiim. To niezwykle głodne żywiołaki, które trzeba ugłaskać. Z gniewem i obrzydzeniem obróciłem się na pięcie i wyszedłem z domu. Skierowałem się w stronę rzeki, przeprawiłem przez most i usiadłem pod drzewami, by wszystko przemyśleć i rozważyć, co czynić dalej. Nie mogłem znieść myśli o tym, że mój mistrz tak bardzo cierpi - że zadają mu tak straszne męczarnie. Jednakże wiedziałem dokładnie, jaki mam obowiązek: na razie musiałem go opuścić. Jak mógłbym oszukać Grimalkin i zwabić ją tutaj, pozwalając, by głowa Złego wpadła w ręce strzygi i jej towarzyszy? To właśnie przed nimi ją chroniliśmy, zatem musiałem wykorzystać ten czas i znaleźć sposób, aby zniszczyć go na zawsze. Nie wiem, jak długo tam siedziałem, rozważając różne wyjścia, w pewnym momencie jednak zapłakałem, myśląc o stracharzu, który wiernie służył Hrabstwu i tak wiele wycierpiał, by je chronić. Był też dla mnie kimś więcej niż mistrzem; stał się przyjacielem. Zasłużył sobie na lepszy koniec. Miałem nadzieję, że kiedy ukończę termin, przestanie tak ciężko pracować, a ja przyjmę na siebie większe brzemię, póki w końcu mistrz się nie wycofa. Teraz odebrano nam wspólną przyszłość. Zostałem sam i było to smutne i przerażające uczucie. W końcu podjąłem decyzję i ruszyłem do gospody. Udałem się do siebie i z torby stracharza wyjąłem niewielki kawałek sera oraz dość pieniędzy, by zapłacić karczmarzowi. Obie torby zostawiłem w mojej izbie, zamknąłem ją na klucz i wróciłem na dół. Na mój widok gospodarz skrzywił się, lecz wkrótce pojaśniał, gdy wcisnąłem mu w dłoń srebrną monetę. - To za jeszcze dwie noce - oznajmiłem. - Znalazłeś swojego mistrza? - spytał. Nie odpowiedziałem, lecz kiedy odchodziłem, zawołał za mną: - Skoro do tej pory się nie zjawił, to z pewnością już nie żyje, chłopcze! Jeśli nie wrócisz do domu, skończysz tak samo! Skierowałem się w stronę mostu, skubiąc ser, który popiłem kilkoma haustami zimnej rzecznej wody. Pomyślałem o domu jejmości Fresque. Jak mógł być czysty i porządny za dnia, z biblioteką pełną książek, a w nocy zamieniać się w ruinę? Musiała tam działać potężna magia Mroku - zaklęcie ułudy. Zatem jakie było prawdziwe oblicze domu - dzienne czy nocne? Każdy stracharz musi rozwijać swój instynkt i ufać mu, mój podpowiadał mi, że to nocna ruina odpowiadała prawdzie. Zapytałem sam siebie: co doradziłby mi mistrz? Natychmiast pojąłem: radziłby, by mieć odwagę i zachować się jak stracharz! Odrzucę od siebie lęki. Siłą odbiorę głowę mistrza i w ten sposób zapewnię mu spokój, na który zasłużył. Miałem Klingę Przeznaczenia i byłem zdecydowany jej użyć.

- 40 -

Oczyszczę tę ohydną piwnicę, zabiję wszystkie stwory Mroku. I zaatakuję nocą, gdy wszystko jest takie, jakim się zdaje. Czas przestać się bać. Teraz ja stanę się myśliwym.

Rozdział 13. Nie ujrzę świtu.

Wkrótce po zmroku zacząłem raz jeszcze wspinać się ulicą Krzywą. Po drodze rozważałem z czym przyjdzie mi się zmierzyć. Bestiariusz stracharza został w Chipenden - była to pierwsza książka umieszczona w nowej bibliotece - toteż nie mogłem sięgnąć do źródła. Rozpaczliwie przeczesywałem pamięć w poszukiwaniu wspomnień o tym, co przeczytałem na temat rumuńskich stworów Mroku. Strzygoń i strzyga to demony, odpowiednio męski i żeński. Działały i żyły parami. Mężczyzna opętywał ciało nieboszczyka. Za dnia musiał ukrywać się przed słońcem, które mogło go zniszczyć. Kobieta zajmowała ciało żywej istoty i strzegła go za dnia. Bez wątpienia jejmość Fresque była kiedyś zwyczajną, miłą młodą kobietą, teraz jednak jej ciało zajął złowieszczy stwór z Mroku. Odrąbałem głowę jej towarzyszowi, twierdziła jednak, że go nie zniszczyłem. Zazwyczaj zabicie demona srebrną klingą unicestwiało go na dobre, lecz ci Rumuni wydawali się bardzo potężni. Widziałem, jak strzygoń opuszcza martwego, nosiciela; teraz będzie szukał kolejnego. Gdy go znajdzie, zabierze się za mnie. Inna rzecz martwiła mnie bardziej. Jejmość Fresque twierdziła, iż rozkazano jej zwabić nas w to miejsce - polecili jej to inni, którzy mogli przywołać istotę tak potężną, że zdołałaby „unicestwić ją w mgnieniu oka". Cóż to takiego? Czy w bestiariuszu stracharza czytałem o podobnym stworze? Niczego nie pamiętałem. Rumunia wydawała mi się taka odległa i nie wierzyłem, by zagrażali nam jej mieszkańcy Mroku. Ten rozdział zatem przeczytałem bardzo pobieżnie - przebiegając po nim wzrokiem, miast zapamiętać wszystko do wykorzystania w przyszłości. Pokręciłem głową, zirytowany na samego siebie. Od tej chwili muszę być bardziej dokładny; myśleć i zachowywać się jak stracharz, nie jak uczeń. Zbliżałem się już do mrocznego drzewnego korytarza. Po zaledwie kilku krokach usłyszałem niepokojące odgłosy po prawej. Zatrzymałem się, a cokolwiek to było, także przystanęło, wciąż jednak słyszałem powolny ciężki oddech. Miałem wybór: albo wędrować dalej ścieżką, póki nie dotrę do frontowych drzwi siedziby strzygi, albo też zatrzymać się i rozprawić z tym stworem raz na zawsze. Bez zwłoki dobyłem miecza. Rubinowe oczy Klingi Przeznaczenia natychmiast rozbłysły czerwienią, oświetlając to, z czym miałem do czynienia. Spomiędzy drzew zbliżał się ku mnie na czterech łapach olbrzymi niedźwiedź. Nagle wspiął się na tylne, górując nade mną i po raz pierwszy ujrzałem wyraźnie jego pazury. Przypominały długie zakrzywione sztylety i wydawały mi się ostre jak brzytwy, gotowe rozszarpać ludzkie ciało w strzępy. Niedźwiedź był niewiarygodnie silny, bez wątpienia w ciągu kilku sekund mógłby pozbawić mnie życia. Otworzył szeroko paszczę i ryknął, z jego zębów ściekała ślina. Zalał mnie gorący smród oddechu. Uniosłem miecz, gotów do walki. Nagle przyszedł mi do głowy inny pomysł. Cofnąłem się trzy kroki i znów znalazłem na ścieżce. Niedźwiedź natychmiast opadł na cztery łapy. Przyglądał mi się z uwagą, lecz nie atakował. Przypomniałem sobie udzielone ostrzeżenie - nie zbaczać ze ścieżki z powodu niedźwiedzi. Czy zatem byłem bezpieczny, pozostając na niej? Schowałem miecz i znów ruszyłem w stronę domu; niedźwiedź podążał za mną, ale nie próbował atakować. To musiał być strażnik patrolujący teren dokoła domu w służbie jejmości Fresque, tak samo

- 41 -

jak bogin stracharza strzegł kiedyś jego ogrodu w Chipenden. I wtedy w mojej głowie rozbrzmiało słowo: moroii! Jejmość Fresque mówiła, że rzucili ciało stracharza na pożarcie moroiim. Jak przez mgłę przypomniałem sobie, że czytałem o nich w bestiariuszu mistrza. Były to wampiryczne żywiołaki, czasami żyjące wewnątrz wydrążonych drzew. Potrafiły jednak opętać zwierzęta - najbardziej lubiły niedźwiedzie. Polowały na ludzi, miażdżąc ich na śmierć, a potem zawlekając do swej nory. Światło słońca mogło je zabić, toteż nie pokazywały się za dnia. I wtedy przypomniałem sobie coś jeszcze: moroi często służył strzydze i strzygoniowi. Słusznie zatem odgadłem: jejmość Fresque postawiła go na straży. Dlaczego jednak nie atakował ludzi na ścieżce? Odpowiedź pojawiła się w mojej głowie natychmiast: to dlatego, że samej ścieżki nie trzeba było strzec. Każdy, kto się na niej znalazł, był natychmiast widoczny dla osób w domu. Stanowiła też bezpieczne przejście dla mile widzianych gości. Pojąłem, że nie muszę walczyć z moroi. Wewnątrz domu czekało na mnie mnóstwo innych wrogów. Pozostanę bezpieczny, trzymając się ścieżki, mogę zatem oszczędzić sił. Pospieszyłem naprzód i gdy zbliżyłem się do domu, usłyszałem, jak niedźwiedź odchodzi między drzewa. Drzwi stały otworem, toteż dobyłem miecza i przekroczyłem próg. Tym razem nie zadałem sobie trudu z hubką i krzesiwem - byłem gotów do starcia z wrogami. Przepełniała mnie odwaga i to wystarczyło, by rubinowe oczy Klingi Przeznaczenia ożyły, rzucając czerwony promień oświetlający korytarz. Przeszedłem przez drugie drzwi, oczekując, że ujrzę zrujnowaną bibliotekę, pozbawioną książek pokrytą płachtami pajęczyn. Zamiast tego z ciemności wyjrzały na mnie dziesiątki czerwonych punkcików. Przez sekundę sądziłem, że to pary oczu - stwory z Mroku, szykujące się do ataku. Potem jednak zauważyłem, że patrzę na własne odbicia - czy raczej odbicia rubinowych oczu z rękojeści miecza. Biblioteka zniknęła; znalazłem się w sali pełnej luster, osadzonych w ozdobnych metalowych ramach i co najmniej trzykrotnie większych ode mnie. Ostrożnie postąpiłem krok w głąb sali, potem kolejny, Wszystkie lustra stały naprzeciw mnie, ustawione za sobą niczym talia kart opartych o ściany po obu stronach. Z początku odbijały ten sam obraz. Patrzyłem na młodego człowieka w kapturze i płaszczu ucznia stracharza, który zamiast zwykłej laski, uginając nogi, unosił przed sobą oburącz miecz, gotów do ataku. Potem, na moich oczach, tafle zwierciadeł zamigotały i obrazy zaczęły się zmieniać. Teraz wyjrzały z nich na mnie okrutne, wrogie twarze, gotowe na mnie skoczyć i pożreć mnie natychmiast. Niektóre zdawały się coś nucić; inne otwierały usta, jak gdyby wydawały z siebie zwierzęce ryki. Pozostawały jednak wyłącznie obrazami, w atrium panowała absolutna cisza. Nagle faktycznie coś usłyszałem, obróciłem się gwałtownie, oczekując niebezpiecznego potwora, ale to była tylko mysz, która machnęła ogonem i odbiegła w ciemność. Z powrotem popatrzyłem na lustra, odetchnąłem głęboko i przyjrzałem się odbiciom. Teraz patrzyły na mnie złowieszcze niewiasty, z ich potarganych włosów sterczały ciernie, miały ponure, wychudzone twarze istot, które wyczołgały się wprost z grobu. Czy to strzygi? Jeśli tak, czemu nie wybrały sobie młodszych nosicielek, tak jak jejmość Fresque? Łączyło je tylko jedno - wszystkie miały wargi czerwone od krwi. Zastanawiałem się, czy to może nie inny rodzaj mrocznych stworzeń. Przypominały wiedźmy. Jednego byłem pewien: już się nie bałem. Byłem wściekły! Wcześniej z luster wyglądały na mnie złowieszcze oczy, żałowałem tylko, że brak im ciał materialnych, bym mógł je rozrąbać mieczem. Uczyniłem zatem to, co mogłem - może nie osiągnąłem zbyt wiele, ale przynajmniej dałem ujście furii i poczułem się lepiej. Zacząłem wymachiwać rękojeścią miecza, idąc naprzód i obracając się w lewo, prawo i znów lewo, rozbijając każde napotkane lustro. Rozległ się brzęk i trzask tłuczonego szkła, odłamki eksplodowały, sypiąc się do mych stóp srebrnym deszczem, ciemność połykała kolejne rozmigotane obrazy. Wkrótce strzaskałem ostatnie zwierciadło, a rubinowe oczy Klingi Przeznaczenia nadal płonęły czerwienią. Lecz wyminąwszy pustą, ciemną ramę ostatniego lustra, poczułem nagłą rozpacz. Zamiast drzwi wiodących do piwnicy zobaczyłem gładką ścianę. Byłem gotów przebić się na dół i uwolnić cierpiącego mistrza. W razie konieczności oddałbym własne życie. Lecz pomyliłem się co do domu. Zakładałem, że po zachodzie słońca ukazuje swoje prawdziwe oblicze. Teraz zrozumiałem, że maskująca go magia jest znacznie bardziej skomplikowana. Dom potrafił się zmieniać, i to wielokrotnie. Szczątki mistrza zostały ukryte; w żaden sposób nie mogłem go uwolnić.

- 42 -

Oszołomiony i wściekły, odwróciłem się, podążając po własnych śladach. Opuściłem zmienny dom i pomaszerowałem ścieżką wśród drzew. Tym razem niedźwiedź opętany przez moroi nie zbliżał się. Wędrowałem ulicami, lecz nie przeprawiłem się przez rzekę. Zamiast tego usiadłem pod drzewem przy moście. Mieczem lub laską można walczyć z wrogiem, gdy stanie przed nami, lecz podobna broń w tej chwili na nic by mi się nie zdała. Musiałem ruszyć głową. Musiałem się zastanowić. To jednak okazało się niemożliwe. Na myśl o straszliwym stanie mistrza kipiały we mnie emocje. Nie mogłem pozbyć się widoku jego odciętej głowy. Za każdym razem, gdy zamykałem oczy, obraz powracał, by mnie dręczyć. Czułem ucisk w piersi i z trudem powstrzymywałem łzy. John Gregory nie zasłużył sobie na taki koniec. Musiałem mu pomóc. Musiałem coś zrobić, by go ocalić. Poruszony, zerwałem się na równe nogi. Byłem już na wrzosowiskach na zachód od Todmorden, lecz po niewłaściwej stronie. Może warto będzie spojrzeć z góry na tę część miasta. Co, jeśli istniała inna droga wiodąca do domu - może inne wejście? Albo może kolejny budynek, którego nie widziałem, a w którym trzymają teraz mojego mistrza? Wróciłem wąskimi ulicami i odszukałem drogę wiodącą na wzgórze. Minąłem drzewa i dotarłem do zamkniętej na trzy spusty bramy. Wspiąłem się na nią, zeskoczyłem po drugiej stronie i maszerowałem dalej przez pastwiska, zmierzając na północ. W końcu znalazłem się wysoko na skraju wrzosowisk. Wybrałem doskonałe miejsce. Na czystym niebie płonęły gwiazdy, dając dość światła, bym mógł wszystko ujrzeć. Daleko w dole widziałem uliczkę wiodącą do domu jejmości Fresque, ukrytą pod drzewami - o niej nie dowiem się nic więcej. Nie było innej ścieżki prowadzącej do domu; jedynie gęste zarośla, napierające ze wszystkich stron. Poszukałem wzrokiem niżej. Nic się nie poruszało; ulice były puste, domy przycupnęły blisko siebie, jakby szukały ochrony - potem jednak zauważyłem inne wielkie budynki na zboczu, każdy otoczony drzewami. Czy były to siedziby innych strzyg i strzygoni? Policzyłem je starannie: co najmniej trzydzieści, a być może wśród drzew kryły się też inne. Czekałem i patrzyłem. W pewnym momencie zahukała sowa, odpowiedział jej dobiegający z głębi lasu ryk niedźwiedzia. Wiatr znów się zrywał, gnając z zachodu ławicę chmur, która przesłaniała kolejne gwiazdy. Robiło się coraz ciemniej; teraz ledwie widziałem budynki. Nagle jednak zauważyłem cienką kolumnę żółtego światła, bijącą od ziemi wysoko w niebo. Na moich oczach światło pojaśniało i zmieniło kolor, najpierw na fioletowy, a potem ciemnoczerwony. Co było jego źródłem? Promieniowało z gęstej kępy drzew nieopodal najbliższych budynków. I wtedy ujrzałem pierwszą żółtą kulę światła szybującą z domu na wschód od niej. Natychmiast podążyła za nią druga, potem trzecia. Każda najpierw pojawiała się nad jednym z wielkich domostw. Policzyłem szybko, w sumie było ich dziewięć - zebrały się razem, tworząc grupę tańczących świetlnych kul, które okrążały kolumnę ciemnoczerwonego światła. Poruszały się niczym letnie meszki, wisząc w powietrzu, a potem śmigając naprzód, by zamienić się miejscami. Nagle odniosłem wrażenie, jakby coś sięgnęło w głąb mojego umysłu i szarpnęło mocno. Potem wrażenie powtórzyło się i wraz z owym dziwnym szarpnięciem ogarnął mnie przemożny przymus, by ruszyć w stronę lśniących kul. Jęknąłem ze strachu i zerwałem się na równe nogi. Widziałem już podobne istoty - wiedziałem, czym są i jakie straszliwe stanowią zagrożenie. Rumuńskie wiedźmy żyją samotnie, w ludzkiej postaci zazwyczaj nie tworzą kręgów, w odróżnieniu od innych rodzajów czarownic. Owe kule to były ich dusze, odłączone od ciał z pomocą magii animizmu; tylko w ten sposób zbierały się razem. Według bestiariusza mojego mistrza, w odróżnieniu od innych rumuńskich istot z Mroku, czarownice nie piły ludzkiej krwi, jeśli jednak napotkały człowieka, mogły w ciągu kilku sekund wysączyć zeń animus, siłę życiową. Oznaczało to szybką, pewną śmierć. Czułem ich moc. Wiedziały, że przybyłem do Todmorden wraz z mistrzem i że wciąż jestem gdzieś w okolicy. Nie znały jednak mego dokładnego położenia i próbowały mnie przywołać z pomocą mrocznej magii. Z początku przypominało to osobliwą, potężną muzykę w mojej głowie - nieco podobną do śpiewów syren przy wybrzeżu Grecji, które za pomocą melodyjnych krzyków wabiły nasz statek ku skałom. Zdołałem im się oprzeć: siódmy syn siódmego syna dysponuje pewną odpornością na moc czarownic i innych mrocznych istot. Teraz uczyniłem to samo, aż w końcu muzyka w mojej głowie ucichła i zniknęła. Może wyczuły moją rosnącą siłę, bo następne wezwanie użyło obrazów. Kule światła poruszały się znacznie szybciej, pulsując i zmieniając barwy w złożonym tańcu i poczułem, jak opuszcza mnie siła woli; mój umysł przypominał ćmę frunącą ku płomykowi świecy, który ją spali.

- 43 -

Skuliłem się na czworakach, walcząc z wezwaniem; po czole ściekały mi strużki potu. Stopniowo przymus, by pójść ku nim, osłabł i minął. Nadal jednak groziło mi niebezpieczeństwo - jeśli mnie zauważyły, już po mnie. Po dziesięciu minutach wspólnego tańca w górze, wokół i we wnętrzu czerwonej kolumny, dziewięć kul złączyło się, tworząc jedną wielką, która następnie pomknęła na północ i zniknęła. Dokąd odeszły? Czy polowały na wybraną ofiarę? Uderzyła mnie myśl, że zapewne unikały raczej zabijania zbyt blisko własnych domów, bo to przyciągałoby uwagę. Todmorden szybko by się wyludniło i zachodnią część Hrabstwa ogarnęłaby groza. Wiatr najpierw osłabł, a potem całkowicie ucichł, W rzecznej dolinie zapadła głęboka cisza. Nieliczne dźwięki wydawały się dziwnie wzmocnione. Usłyszałem upiorny skrzek trupiarza, wkrótce potem pohukiwanie sowy. W dali za rzeką zapłakało dziecko; potem ktoś zakasłał i zaklął. Po kilku chwilach dziecko umilkło - bez wątpienia matka zaczęła je karmić. To były naturalne odgłosy nocy ale usłyszałem coś jeszcze. Najpierw niski jęk, a po nim piskliwy krzyk, od którego zjeżyły mi się włosy na karku. Dźwięki dobiegały z dwóch różnych źródeł. Następnie dokładnie przede mną czyjś głos zaczął błagać: - Proszę, zostaw mnie dzisiaj! Tylko nie to, nie tak szybko. Jeśli znów to zrobisz, nie ujrzę świtu. Proszę, proszę, zostaw mnie! Zwabiony tym wezwaniem pomocy, w mgnieniu oka zerwałem się z ziemi i ruszyłem w dół zbocza. Wkrótce wspiąłem się na drewniany płot i znalazłem pod drzewami. Glos rozbrzmiewał bliżej i znacznie głośniej. - Och nie, błagam, nie. Już wystarczy. Nie bierz tak dużo. Proszę, przestań, bo moje serce nie wytrzyma! Błagam, nie zatrzymuj mi serca! Nie chcę umrzeć... Teraz biegłem i w biegu dobyłem miecza. Rubinowe oczy natychmiast rzuciły blask na mą ścieżkę i ujrzałem przed sobą koszmar. To był strzygoń, mógł być bliźniakiem tego, z którym walczyłem w domu Fresque; jarzył się nieprzyjemnym pomarańczowym blaskiem, głowę miał łysą, uszy wielkie i szpiczaste. Przykucnął nad mężczyzną odzianym w poszarpaną szatę; do połowy wyciągnął go z ciemnej dziury w ziemi, obok której leżał wielki głaz. Zęby wbił w szyję ofiary i wysysał jej krew.

Rozdział 14. Ruszam na Zachód.

Strzygoń odwrócił się, zobaczył, że biegnę ku niemu i odepchnął ofiarę na trawę. Zawirował na pięcie i zaatakował, rozdziawiając szeroko pysk gotów mnie ugryźć i rozcapierzając szpony, by rozedrzeć mi ciało. Nawet nie zwolniłem. Kierowała mną wściekłość, wszystkie tłumione dotąd emocje ostatnich dwudziestu czterech godzin przerodzone w płomienną furię. Skoczyłem na demona, ten jednak cofnął się szybko i koniuszek miecza chybił o niecały cal. Zamachnąłem się ponownie, lecz strzygoń uniknął i tego ciosu. Warknął, po czym postąpił krok naprzód, szykując się do ataku. Przypomniałem sobie szybkość, z jaką rzucił się na mnie demon w bibliotece i natychmiast zacząłem się skupiać, by spowolnić czas. Nagle poczułem, jak miecz porusza mi się w dłoni, z rubinowych oczu rękojeści zaczęła kapać krew. Ściskając go oburącz, ruszyłem krok w lewo, dwa w prawo, a potem z całych sił ciąłem pionowo wprost w głowę strzygonia. Klinga rozszczepiła czaszkę aż do szczęki i stwór runął mi do stóp. Z ogromną satysfakcją wyrwałem z niego miecz.

- 44 -

Tak jak oczekiwałem, ze zwłok demona wypłynęło pomarańczowe spiralne światło, kilka sekund wirowało w miejscu, a potem wystrzeliło w niebo, znikając nad wierzchołkami drzew. Zabiłem ciało, ale dusza wciąż była wolna. Czy teraz, jak towarzysz jejmości Fresque, także uda się na poszukiwanie innego nosiciela? Wciąż dygocząc z wściekłości, wsunąłem Klingę Przeznaczenia do pochwy i zawróciłem, by przyjrzeć się pełzającemu na kolanach człowiekowi. Patrzył na mnie oczami okrągłymi ze zdumienia. Lecz jego zdumienie nie dorównywało mojemu - to był Judd Brinscall! - Zdradziłeś nas! - krzyknąłem. - Poprowadziłeś prosto w szpony demonów! Próbował coś powiedzieć, otwierając usta, lecz nie dobyły się z nich żadne słowa. Pochyliłem się, położyłem mu dłoń na ramieniu i szarpnięciem podniosłem. Oparł się o mnie ciężko, bezwładnie, cały dygotał. Cuchnął krwią i ziemią, w której go uwięziono, Pamiętny tego, co spotkało mojego mistrza, przez moment zapragnąłem wepchnąć Judda z powrotem do jamy i zakryć ją głazem. Bez wątpienia inny strzygoń znalazłby go i wykończył. Zasłużył sobie na to! Zacząłem popychać go w kierunku dziury, nagle jednak przypomniałem sobie tatę i to, jak uczył mnie odróżniać dobro od zła. Nieważne, co zrobił Judd Brinscall, oddanie go strzygoniom byłoby złe. Zastanawiałem się też nad sytuacją samego Judda: czy za to, że nas zdradził, demony nagrodziłyby go, wypijając z niego krew? To nie miało sensu. I jeszcze coś... Ja sam uciekłem jak tchórz. Kimże byłem, by go osądzać? Ale tym mogłem martwić się później - najpierw musieliśmy uciec, zanim znajdzie nas coś innego. - Musimy stąd zniknąć - poinformowałem go. - Przeprawić się przez rzekę. Bardzo powoli ruszyliśmy w dół zbocza. Denerwowałem się, w każdej chwili oczekując ataku może strzygi, towarzyszki stwora, którego właśnie zabiłem. Albo może czarownice wrócą - dziewięć kul opadnie na nas i wyssie z nas życie, nie przelawszy nawet kropli krwi. Przed podobnym atakiem nie zdołałbym się obronić. Od czasu do czasu Judd pojękiwał jakby z bólu i wciąż musiałem zatrzymywać się, by odpocząć, bo szło się nam bardzo ciężko: praktycznie go niosłem. W końcu dotarliśmy do rzeki, a ja wiedziałem, że musimy przez nią przejść. Na drugim brzegu będzie bezpieczniej. Może stwory nie mogły przeprawić się przez płynącą wodę - choć dla czarownic w postaci kul nie stanowiłaby przeszkody: potrafiły bez żadnych kłopotów nad nią przelecieć. Byłem już kompletnie wyczerpany, w końcu jednak zdołałem przeciągnąć Judda przez most i razem padliśmy na ziemię na drugim brzegu. Mój towarzysz natychmiast zasnął. Zacząłem rozmyślać gorączkowo, próbując ustalić następny ruch. Musiałem skontaktować się z Alice, dać jej znać, co zaszło. Koniecznie też trzeba będzie ostrzec Grimalkin. Za wszelką cenę musiała utrzymać głowę Złego z dala od tego przeklętego miejsca. Lecz by to uczynić, potrzebowałem lustra. Będę musiał zaczekać do świtu, kiedy wrócę do gospody. Najwyraźniej zasnąłem, bo gdy otworzyłem oczy, słońce wznosiło się tuż nad wschodnimi wrzosowiskami. Wstałem z ziemi i ziewnąłem, przeciągając się, by rozluźnić zesztywniałe członki. Spojrzałem gniewnie na Judda leżącego u mych stóp; szatę miał podartą i poplamioną krwią w miejscu, gdzie wgryzł się strzygoń. Na jego szyi widniały jaskrawe fioletowe ślady nakłuć. Nagle otworzył oczy i usiadł, po czym jęknął i ścisnął dłońmi głowę. Cały drżał, oddychając głęboko. W końcu uniósł wzrok. - Gdzie jest twój mistrz?! - zawołał. - Nie żyje - odparłem szorstko, czując, jak gardło mi się zaciska. - Nie, jeszcze gorzej. Odcięli mu głowę, ale ona wciąż mówi. Użyli potężnej magii Mroku, jego dusza została uwięziona w głowie - i cierpi straszne katusze. Muszę go uwolnić. Musi odzyskać spokój. A wszystko to stało się przez ciebie! Czemu poprowadziłeś nas wprost w pułapkę? Twierdziłeś, że znasz jejmość Fresque. Z pewnością wiedziałeś, że to demon? Judd wpatrywał się we mnie bez słowa. - Jakież to wygodne, że akurat musiałeś odejść i rozprawić się z jakimś boginem, tak że sami odwiedziliśmy jej dom. Wiedziałeś co się stanie, prawda? - Owszem, wiedziałem. To długa historia, ale nie miałem wyboru. Wierz mi: nie chciałem tego robić. Przykro mi, że tak się stało. - Przykro! - wykrzyknąłem. - Łatwo powiedzieć, ale to nic nie znaczy. Przez kilka chwil przyglądał mi się w milczeniu, a potem odwrócił głowę. W końcu sięgnął ku mnie lewą ręką. - Pomóż mi wstać, Tomie!

- 45 -

Już na nogach zachwiał się, jakby miał upaść. Nie próbowałem go przytrzymać. W tym momencie, jeśli o mnie chodziło, mógł runąć na twarz i powybijać sobie wszystkie zęby. - Muszę coś zjeść. Jestem słaby, wyssał ze mnie zbyt wiele krwi - wymamrotał. Czy mogłem mu zaufać? Z całą pewnością nie działał już w zmowie z demonami. Musiałem zaryzykować. - Mam pokoje w gospodzie, o tam - wskazałem ręką. - A także pieniądze. Mogę nam kupić śniadanie. Judd przytaknął. - Będę wdzięczny, ale idź powoli. Jestem słaby jak nowo narodzony kociak. Dziś w mieście kręciło się mniej ludzi, poprowadziłem go w stronę gospody niemal pustymi uliczkami. Długo musiałem stukać do drzwi, nim karczmarz w końcu je otworzył. Pochylony naprzód, skrzywił się wrogo, jakby chciał mnie zastraszyć. - Dziwię się, że znów cię widzę, chłopcze! Musisz mieć więcej żywotów niż kot. - Tu obecny pan Brinscall skorzysta z pokoju mojego mistrza - oznajmiłem, wchodząc do środka. Najpierw jednak prosimy o obfite śniadanie. - O tak, proszę podać grube plastry szynki, jajka, kiełbasę i mnóstwo chleba z masłem. Och, i duży czajnik herbaty oraz cukier - wtrącił Judd. - Najpierw zobaczmy pańskie pieniądze! - warknął gniewnie gospodarz, mierząc wzrokiem okrywające Judda łachmany. - Ja zapłacę rachunek, i to srebrem - oznajmiłem. - W takim razie zapłać, nim znów przeprawisz się przez most! - rzucił, a potem bez słowa odmaszerował, by zająć się śniadaniem. - Mamy sobie wiele do wyjaśnienia, ale jestem wykończony. Co powiesz na to, byśmy najpierw zjedli, a porozmawiali później? - zaproponował Judd. Skinąłem głową. Nie mogłem na niego patrzeć, toteż jedliśmy w milczeniu. Judd wsypał do herbaty trzy duże czubate łyżki cukru, pociągnął łyk i uśmiechnął się. - Zawsze lubiłem słodycze, Tomie, ale teraz naprawdę tego potrzebuję. Nie odpowiedziałem uśmiechem; nie podobało mi się, ze zwraca się do mnie po imieniu. Cukier wyraźnie nie pomagał; wkrótce Judd zaczął zasypiać przy stole, toteż poklepałem go po ramieniu i zaproponowałem, by poszedł na górę i trochę się przespał. Gdy tak uczynił, dobrze wykorzystałem ów czas. Najpierw spróbowałem skontaktować się z Alice z pomocą niewielkiego lusterka w pokoju. Po niemal godzinie poddałem się. Uznawszy, że spróbuję później, wyciągnąłem z torby notatnik, przeprawiłem się przez most i wróciłem na wschodnie wrzosowiska. W promieniach słońca czułem się względnie bezpiecznie, toteż spokojnie naszkicowałem uproszczoną mapę Todmorden, skupiając się na położeniu wielkich domów wśród drzew po tej stronie rzeki. Na budynkach, z których w nocy wyleciały kule, postawiłem krzyżyki. Czterech byłem pewien, co do pozostałych pięciu miałem wątpliwości. Próbowałem też odnaleźć miejsce, gdzie ujrzałem ową dziwaczną kolumnę czerwonego światła. Trudno było dokładnie ustalić jej źródło, zaznaczyłem jednak ogólny obszar. Cokolwiek to było, bardzo zainteresowało czarownice. Potem wróciłem do siebie i znów spróbowałem porozumieć się z Alice. Bez powodzenia. Co się tam działo? Zazwyczaj odpowiadała znacznie szybciej. Zdrzemnąłem się na łóżku, myśląc o wszystkim, co zaszło. Dochodziło południe, gdy Judd zastukał do moich drzwi, Wyszliśmy z gospody, kierując się ku drzewom nad rzeką. To, co miał mi do powiedzenia, nie było przeznaczone dla uszu karczmarza ani czyichkolwiek innych. Usiedliśmy wygodnie, wpatrując się w wodę. Czekałem, aż zacznie. - Najpierw muszę podziękować ci za ocalenie życia, Tomie. Zeszłej nocy zginąłbym. Z początku wysysali jedynie odrobinę krwi co siódmą noc - moje ciało ledwie sobie z tym radziło. Lecz tej nocy pożywiali się już po raz trzeci, odkąd widzieliśmy się ostatnio. - Chcesz powiedzieć, że trzymali cię w jamie, zanim ruszyłeś do Chipenden? - Wypuścili mnie, żebym was tu sprowadził - wyjaśnił Judd. - Jak długo tam tkwiłeś? - spytałem. - Mniej więcej parę miesięcy. Dziwne, prawda? My, stracharze, umieszczamy w jamach czarownice. Nigdy nie sądziłem, że sam trafię do jednej z nich!

- 46 -

- Jak udało ci się przeżyć? Co jadłeś? - Na szczęście nie działo się to zimą, inaczej zamarzłbym na śmierć - wyjaśnił Judd. - Ale karmili mnie, o tak. Musieli utrzymać mnie przy życiu, by móc zdobyć niezbędną krew. Każda para - strzygoń i strzyga - ma własnych więźniów, którymi się żywi. Tak naprawdę woleliby polować i zabijać ofiary w okolicy, lecz to zwróciłoby na nich uwagę i miejscowi mogliby wezwać wojsko. A co do strawy, wrzucali do jamy surowe mięso. Żywiłem się surową baraniną, a czasem flakami. Skrzywiłem się na myśl o jedzeniu surowych wnętrzności. - Co ty byś zrobił, Tomie? - spytał, widząc grymas obrzydzenia na mojej twarzy. - Nie miałem wyboru: mogłem jeść albo umrzeć. Bez strawy, która uzupełniłaby straconą krew, zginąłbym po paru dniach. Przytaknąłem. - To prawda - zgodziłem się. - Robimy to co konieczne, byle tylko przetrwać. Postąpiłbym dokładnie tak samo. Wiedziałem, że ja także nie jestem bez winy. W ciągu trzech lat terminu u stracharza stopniowo wykraczałem daleko poza granice moralności i zasad wpojonych mi przez tatę i mamę. Nie byłem szczery z mistrzem i posługiwałem się magią Mroku, by powstrzymać Złego. - O tak, kręta to i długa droga, która doprowadza człowieka do takiej sytuacji - wymamrotał z goryczą Judd. - Jak mówiłem, podczas swych podróży zawędrowałem w końcu do Rumunii, gdzie dowiedziałem się wiele o wszystkich transylwańskich stworach z Mroku i o tym, jak z nimi walczyć. Tyle że w ostatecznym rozrachunku na nic mi się to zdało! Bo widzisz, w tamtym kraju wszystkie stwory współpracują ze sobą - żywiołaki, demony i czarownice knują piski i działają aktywnie, zabijając stracharzy. Wkrótce ja także stałem się ich celem. Czekają i obserwują, opracowując najlepszy sposób, jak cię zranić bądź niszczyć. Stanowiłem łatwą zdobycz. Bo wiesz, zakochałem się. Stracharze w Hrabstwie zazwyczaj się nie żenią, lecz w Rumunii panują inne zwyczaje. Poprosiłem o rękę pewną młodą kobietę, która się zgodziła. Kochaliśmy się i nie mogliśmy doczekać ślubu. Ale los chciał inaczej. Jej ciało opętała strzyga; te demony wolą żywych nosicieli niż umarłych. Poznałeś ją zresztą - zajęła cialo Cosminy Fresque. - Jejmość Fresque to kobieta, którą kochasz? I nosi w sobie demona? - Przypomniałem sobie urodę Cominy i pojąłem, dlaczego Judd tak bardzo ją pokochał. - Czy możemy cokolwiek zrobić? Czy da się jakoś Wypędzić z jej ciała strzygę? - Bardzo bym chciał, lecz opętanie przez rumuńskiego demona nie przypomina... nie jest takie samo, jak w Hrabstwie. Nie da się go odwrócić. Demon wypędza duszę, która nie może już wrócić. -Judd ze smutkiem pokręcił głową. - Uważaj ją zatem za zmarłą; ja też tak robię i muszę się nauczyć żyć ze swym bólem. Odeszła do Limbusa. Mam tylko nadzieję, że odnajdzie drogę do światła. Straciłem ją i miałem bardzo dużo czasu, by rozmyślać o swym szaleństwie i o tym, jak łatwo dałem się oszukać. - Jak zatem znalazłeś się tutaj, w Hrabstwie? - spytałem. - Z początku byłem zrozpaczony - odparł. - Przez niemal rok włóczyłem się niczym szaleniec, niezdolny pracować. Mogli mnie wówczas zabić - i zrobiliby to, gdyby nie rumuński stracharz, który mnie szkolił. Nie wiedziałem nawet, że tam był, lecz gdziekolwiek się udawałem, podążał tuż za mną i bronił mnie przed sługami Mroku pragnącymi odebrać mi życie. W końcu odzyskałem rozum, wówczas jednak skupiłem się wyłącznie na zemście. Chciałem zabić tę strzygę, a przynajmniej wypędzić ją z ciała ukochanej Cosminy. Szukałem jej wszędzie, w końcu dowiedziałem się, że wyjechała za granicę wraz ze swym towarzyszem. Ruszyłem zatem za nią. Czarownice - mówiłem ci, że ze sobą współpracują! - ostrzegły ich o moim przybyciu i byli gotowi. Jak głupiec wmaszerowałem wprost w pułapkę i wylądowałem w jamie jako strawa strzygonia. Po jakimś tygodniu przekazali mnie sąsiadom w głębi doliny. Często handlują między sobą ofiarami. Myślę, że chodzi o różne smaki krwi - od czasu do czasu lubią odmianę. - Czy zatem przyrzekli ci wolność w zamian za zwabienie tu mnie i stracharza? - zapytałem. - To oraz coś znacznie cenniejszego - odparł Judd. - Bo widzisz, jestem w połowie Rumunem i, jak mówiłem, nadal mam w tym kraju rodzinę: matkę i jej krewnych. Zagrozili, że jeśli nie posłucham, odbiorą im krew - pozabijają wszystkich. Oczywiście, nie mieli zamiaru mnie wypuścić. Po rozstaniu z wami ruszyłem na północ, starając się jak najbardziej oddalić od tego przeklętego miejsca. Zaledwie godzinę po zmroku doścignęli mnie i zawlekli z powrotem do jamy. Mam tylko nadzieję, że mojej rodzinie nic się nie stało. Dobrze rozumiałem nacisk, jaki na niego wywarli i współczułem mu, ale wciąż nie byłem zadowolony

- 47 -

Zdarzało się, że Mrok mnie także groził czymś podobnym. Lecz stracharz wpoił mi potężne poczucie obowiązku i oparłem się. Jak mógłbym zapomnieć, że zdrada Judda Brinscalla doprowadziła do śmierci mego mistrza? Przez chwilę obaj milczeliśmy, w końcu przerwałem krępującą ciszę. - Skąd tu, w Todmorden, wzięło się tak wiele rumuńskich stworów z Mroku? - Przybyły tu w poszukiwaniu miejsca i świeżych ofiar - wyjaśnił Judd. - W Rumunii jest ich tak wiele, że całe obszary, zwłaszcza w Transylwanii, pozostają pod ich panowaniem. Od lat rosły w siłę na granicy Hrabstwa, lecz ukrywały się, by nie zwracać na siebie uwagi. Kiedy zbierze się ich dostatecznie dużo i zyskają więcej sił, krew ofiar uwięzionych w jamach przestanie im wystarczać. Wówczas ruszą na zachód, W głąb Hrabstwa, zabijając do woli.

Rozdział 15. Wampirzy bóg.

Wizyta w Todmorden kosztowała mojego mistrza życie, ale nie zginął na darmo. Teraz, gdy dowiedziałem się o rosnącym niebezpieczeństwie i zagrożeniu dla całego Hrabstwa, może zdołam im przeciwdziałać. W przeciwnym razie mogłyby narastać niepostrzeżenie przez wiele lat. Najpierw jednak musiałem odzyskać głowę stracharza i spalić ją, by uwolnić jego duszę. Może wiedza Judda Brinscalla na temat rumuńskich istot z Mroku zdoła mi w tym dopomóc. - W jaki sposób da się zniszczyć strzygę? - spytałem, - To znaczy trwale, by nie mogła wrócić i opętać innego ciała. Zabiłem już dwóch nosicieli strzygoni, ale jejmość Fresque powiedziała mi, że pierwszy strzygoń, którego przegnałem z ciała, szybko znajdzie sobie nowe i wróci, by na mnie zapolować. - Dwa? Zabiłeś aż dwa? Który był pierwszy? - Towarzysz twojej nieprzyjaciółki. - Dobra robota, Tomie. - Judd uśmiechnął się ponuro. - Zatem Cosmina została już częściowo pomszczona. Istnieje wiele sposobów rozprawiania się ze strzygoniami i strzygami, lecz jedynie nieliczne dają trwałe skutki: nawet odcięcie głowy bądź przebicie kołkiem lewego oka wypędza ich tylko z ciała. Czosnek bądź róże mogą posłużyć do obrony, a choć sól zbytnio im nie szkodzi, fosa pełna słonej wody nie dopuszcza ich do domu. - Ta sama metoda, której używaliśmy przeciw wodnym wiedźmom - przypomniałem sobie. - Zgadza się, Tomie. Bez wątpienia spędziłeś ciężkich sześć miesięcy, obrywając po uszach od Billa Arkwrighta. Ja sam miałem dosyć i uciekłem do Chipenden przed upływem mojego pół roku dodał Judd. Ze smutkiem pokiwałem głową. - Bill nie żyje. Zginął w Grecji w walce z Mrokiem. - Cóż, nie mogę rzec, bym go lubił, ale przykro mi słyszeć, że umarł. Teraz północna część Hrabstwa stanie się znacznie niebezpieczniejszym miejscem. A co się stało ze Szpon i Kłem? Dobre to były psy, choć Kieł niezbyt mnie polubił: stosownie go nazwano. Pewnej nocy odgryzł mi kawał nogi, wciąż mam na niej bliznę! - Kieł nie żyje, zabiły go wodne wiedźmy. Ale Szpon ma się dobrze, urodziła dwa szczeniaki, Krew i Kość. Zostawiliśmy je w Chipenden u miejscowego kowala - wyjaśniłem.

- 48 -

- Wielka szkoda, bardzo by nam się przydały do walki z czarownicami - odrzekł Judd. - Wracając jednak do naszej rozmowy, aby na zawsze skończyć ze strzygą, która opętała żywe ciało, należy spalić je, nim demon opuści powłokę. Co do strzygonia w martwym ciele, jedyna pewna metoda to wystawić go na promienie słońca. Wiem sporo o walce z podobnymi stworami. Teraz musimy współpracować - chcę zadośćuczynić to, co zrobiłem, i wiele cię mogę nauczyć. Jedno jednak wyjaśnię od razu: nie musisz się obawiać, że strzygoń wróci, by cię zabić. W końcu znajdzie sobie następnego nosiciela, w którym zacznie kolejny etap swego istnienia i zapomni o Todmorden i poprzedniej towarzyszce. Cosmina po prostu próbowała cię przerazić, to wszystko. - Widziałem twoją książkę w bibliotece demonów - tę o moroiich - zauważyłem. - Napisałem ją w radośniejszych czasach. Demony odebrały mi ją, by biblioteka wyglądała bardziej przekonująco. Bo widzisz, siedziba każdej strzygi i strzygonia to złudne miejsce, dom iluzji. Za źródło iluzji służy im grimoire. On oraz moja książka to pewnie jedyne prawdziwe tomy. Teraz wytłumacz mi, po co chcieli tu ściągnąć ciebie i Johna Gregory'ego. Nigdy mi tego nie wyjaśnili. Opowiedziałem o naszej walce ze Złym i o tym, jak czasowo go uwięziliśmy. Potem dodałem, że Grimalkin ucieka z głową Złego, próbując uchronić ją przed wpadnięciem w ręce nieprzyjaciół. - Ponieważ wybrałeś się z nami, nie podejrzewaliśmy niczego złego. Dopiero po zabiciu mistrza strzyga wyjaśniła, czego żądają. Wywarto na nią nacisk, by zwabiła nas do Todmorden. Mówiłeś, że wszystkie rumuńskie stwory współpracują ze sobą i to zmierzając do wspólnego celu. Zabiły mego mistrza i uwięziły Jego duszę w głowie, by móc mnie szantażować. Chcą, abym wezwał Grimalkin, by mogły ją zabić i odebrać głowę Złego. Z całą pewnością tego nie zrobię, muszę więc odnaleźć głowę mistrza i ją spalić. Na pewno gdzieś ją ukryły. Pozostaje nam zatem przeszukać całą okolicę, sprawdzić domy wszystkich demonów. - Przykro mi, Tomie. Jeśli spróbujemy, zorientują się w naszych planach nim dotrzemy do pierwszego. Dniami i nocami jedna para oczu stale czuwa, wypatrując zagrożenia. Wyczują nas niemal natychmiast i wezwą czarownice, by pomogły im się bronić. Rumuńskie wiedźmy posługują się magią animizmu. W odróżnieniu od tych z Pendle, zazwyczaj używających krwi, kości bądź magii pobratymców, czerpią siłę życiową z ofiar, nawet ich nie dotykając. Ich kule znalazłyby nas w mgnieniu oka. Po kilku sekundach zginęlibyśmy, pozbawieni animusu. Później wiedźmy wykorzystałyby go do swych rytuałów i zaklęć, a Mrok jeszcze urósłby w siłę. - Co zatem możemy zrobić? - spytałem. Wiedziałem już większość z tego, co mi mówił, i wiedza ta mnie nie zniechęcała. Musiałem uwolnić duszę mistrza. Byłem zdecydowany spróbować. - Najpierw rozprawimy się z czarownicami - podjął Judd - eliminując je kolejno. To może dać nam chociaż cień szansy. W odróżnieniu od kobiet-demonów wiedźmy za dnia sypiają, wtedy zatem należy uderzyć. Nie mają towarzysza, który nad nimi czuwa. - Czy czarownice są potężniejsze od demonów? ' spytałem. - Tak, bez wątpienia - najniżej w hierarchii stoją moroii. Spróbujmy zatem najpierw zabić wiedźmy, zaskoczyć je we śnie. - No cóż, znam przynajmniej cztery domy tych czarownic - poinformowałem Judda. - Kiedy spałeś, wróciłem na wrzosowiska i zaznaczyłem je na mapie. Są tutaj - sięgnąłem do kieszeni portek, wyciągnąłem szkic i oddałem mu. Judd przyglądał mu się uważnie kilka minut, po czym posłał mi przenikliwe spojrzenie. - Co to? - spytał, wskazując znak na mapie. - W nocy widziałem dziwną kolumnę światła o nietypowym, ciemnoczerwonym odcieniu. Wypływała z ziemi pod drzewami, strzelając wysoko w niebo. Nigdy czegoś podobnego nie widziałem. Czarownice wyfrunęły z domu w postaci kul i krążyły wokół niej jakby w tańcu, co chwila wnikając w światło. Po jakimś czasie odleciały. Wkrótce potem strzygoń zaczął pić twoją krew i zszedłem ze wzgórza, żeby sprawdzić, czy mogę jakoś pomóc. Judd pokręcił głową, długi czas w milczeniu wbijał wzrok w ziemię. Najwyraźniej moje słowa nim wstrząsnęły. Zerknąłem na jego dłonie - drżały mocno. - Co się stało? - spytałem. - Robi się coraz gorzej. Z tego, co właśnie rzekłeś, wnioskuję, iż czarownice próbują przywołać Siscoi, największego i najpotężniejszego z rumuńskich Starych Bogów. Stracharze znają wiele skutecznych metod rozprawiania się ze zwykłymi stworami wampirycznymi, takimi jak wiedźmy, żywiołaki i demony, lecz bóg wampirów jest niezwykle niebezpieczny - w walce z nim pozostajemy bezradni.

- 49 -

Imię to zabrzmiało znajomo. Znów zirytowałem się na samego siebie, że niezbyt uważnie czytałem bestiariusz stracharza. Byłem pewien, że natrafiłem tam na wzmiankę o Siscoi. - Czy łatwo go wezwać? - spytałem. - Niektórych Starych Bogów bardzo trudno sprowadzić na nasz świat. - Istotnie, Tomie, i mogą zaatakować tych, którzy ich wezwali - odparł Judd. - Niektórzy chętnie korzystają z okazji zniszczenia osób sięgających w Mrok. Niestety, Siscoi jest inny: uwielbia, kiedy oddają mu cześć, i łaskawie spogląda na tych, którzy przez portal sprowadzają go na ten świat. Rumuńskie wiedźmy wzywają go o północy, może jednak zostać tylko do świtu. To dobra nowina. Zła jest taka, że choć jego królestwem jest Mrok, Siscoi może na jakiś czas wysłać swego ducha, by ożywił zmarłego bądź opętał żywego. Możesz zatem sądzić, że masz do czynienia ze strzygoniem, a potem zbyt późno zorientować się, że srebrna klinga na końcu twojej laski nie działa, bo to Siscoi. To byłby twój koniec. Nie pozostałoby już nic do zrobienia. - A co z tym? - spytałem, dobywając Klingi Przeznaczenia. Judd zagwizdał przez zęby, jego twarz rozjaśnił podziw. - Mogę obejrzeć? - spytał. Skinąłem głową i oddałem mu broń. - A zatem to tym mieczem zabiłeś dwóch nosicieli strzygoni - uważnie obejrzał rękojeść. - Co za zręcznie wykuty skelt, a te rubiny są przecież bezcenne. W jaki sposób zdobyłeś podobną broń? - Dostałem go na Wydrążonych Wzgórzach od Cuchulaina, jednego ze starożytnych irlandzkich bohaterów. Wykuł go Stary Bóg Hefajstos. Sporządził tylko trzy miecze, ten jest ponoć najlepszy. - Cóż, Tomie, obracasz się w wyrafinowanych kręgach. Powiadasz, że to dzieło jednego ze Starych Bogów? Zastanawiam się, czy ma dość mocy, by zabić któregoś z nich. - Użyłem go w walce z Morrigan. Nie zniszczył jej ale spowolnił, dając mi szansę ucieczki. - Walczyłeś z Morrigan? - Na Wydrążonych Wzgórzach, tuż po tym, jak Cuchulain dał mi miecz. - Wygląda na to, że miałeś termin pełen przygód. Ja nigdy nie opuściłem Hrabstwa. Nic dziwnego, że potem zapragnąłem podróżować i tak marnie skończyłem - Judd oddał mi miecz. - Ale nawet gdyby broń mogła zranić Siscoi, nie zdołałbyś się doń zbliżyć. Wampiryczne stwory bywają szybkie, lecz nic nie może się równać z nim. Zginąłbyś, zanim byś się obejrzał. Umiejętność spowalniania czasu być może umożliwiłaby mi zranienie Siscoi mieczem, nie oznaczało to jednak, że zdołałbym go zabić. Starzy Bogowie dysponują wielką mocą uzdrawiania. Klinga użyta w walce z Morrigan dała mi jedynie dość czasu, bym mógł uciec. Nie poprawiałem jednak Judda - uznałem, że niemądrze będzie zdradzać mu zbyt wiele. Nie wspomniałem też o Rębaczu Kości. Gdyby w przyszłości demony znów wywarły na niego nacisk, Judd mógłby im ujawnić wszystko, co o mnie wie. Zamiast tego zadałem pytanie: - Czym było światło świecące z ziemi? Jak wiedźmy wzywają Siscoi? - Tworzą wątpiodół - wyjaśnił Judd. - Najpierw szukają głębokiej szczeliny w ziemi. Musi leżeć w odpowiednim miejscu, w którym mroczna magia mocniej działa. Potem tygodniami wrzucają do środka krew i wnętrzności - głównie kawałki surowej wątroby. Połączone z rytuałami i mrocznymi zaklęciami, sprawiają one, że w dole gromadzi się potężna moc - owa kolumna to zaledwie jej ułamek, wymykający się na zewnątrz. Siscoi, pożerając wątpia i krew, hoduje sobie ciało. Gdy jest gotów, o północy przybywają czarownice, by odprawić ostatni rytuał. Potem Siscoi wychodzi z dołu odziany w ciało, rzeczywisty, tak samo jak Zły. Z tego, co opisałeś, wynika, iż czary wiedźm dotarły już do etapu, w którym Siscoi jest niemal gotów. Może wyłonić się w każdej chwili - być może nawet dziś o północy. - Po co miałyby wezwać go właśnie teraz? - spytałem. - Możliwe, że po prostu chcą oddać mu cześć. W zamian obdarzy je mocą. Ale naciskały już na ciebie, abyś sprowadził tu Grimalkin. Bardzo chcą odzyskać głowę Złego. Siscoi jest szybki, a obleczony w ciało może pokonywać wielkie odległości. Możliwe, że sam ruszy w ślad za Grimalkin. Ty możesz być następny na jego liście.

- 50 -

Rozdział 16. Wątpiodół.

- Musimy zatem znaleźć sposób powstrzymania Siscoi - oznajmiłem. Judd obdarzył mnie ponurym uśmiechem. - Niczego bardziej nie pragnę. O tej porze roku od północy do świtu mija cztery i pół godziny. W tym czasie mógłby wyrządzić olbrzymie szkody. Lecz mimo gruntownego szkolenia w Rumunii, nie mam najbledszego pojęcia, w jaki sposób można by z nim walczyć. A nawet gdybyśmy dysponowali odpowiednimi środkami, w parę sekund zjawiłyby się czarownice. Nie chciałem się jednak poddać. - Nie, gdybyśmy zrobili to za dnia. Wówczas wiedźmy śpią. Czy ostrzeżone, nadal mogłyby odłączyć od ciał dusze w świetle słońca? - Nigdy o czymś takim nie słyszałem - choć to możliwe. Zakładam, że myślisz o tym, by zaatakować Siscoi, gdy wciąż kształtuje się w jamie. Co dokładnie masz na myśli, Tomie? - Chciałbym spróbować jednej z najstarszych sztuczek w arsenale stracharza - soli i żelaza. Judd pokręcił głową. - Najpewniej tylko zmarnujemy czas. Sól i żelazo nie działają na rumuńskie wiedźmy, żywiołaki i demony. - Zazwyczaj nie działają także na Starych Bogów. Ale ma to miejsce wtedy, gdy są w pełni przebudzeni i gotowi rozszarpać ci ciało i kości. Siscoi nadal hoduje sobie nosiciela z krwi i wnętrzności w dole. Jestem pewien, że sól mogłaby poparzyć owo cenne, na wpół ukształtowane ciało, a żelazo pozbawić je sił. Może go nie powstrzymają, ale przynajmniej spowolnią, dając nam czas, byśmy odnaleźli mistrza. Co powiesz? Czyż nie warto spróbować? Załatwmy to teraz, póki słońce wciąż świeci! Możemy wsypać sól i żelazo do wątpiodołu, a potem rozprawić się kolejno ze śpiącymi. wiedźmami. - Ale musisz pamiętać o jeszcze jednym zagrożeniu, Tomie - ostrzegł Judd. - Strzygi już się przebudziły i strzegą swych towarzyszy. Nawet jeśli nie zagrożą nam kule czarownic, to one z pewnością tak. A są równie szybkie i groźne, jak strzygonie. - Ja też poruszam się szybko. I mam miecz - przypomniałem. Judd zmarszczył brwi. - Jeśli mam się na coś przydać, również potrzebuję broni. Za pasem pod płaszczem ukrywałem Rębacza Kości, sztylet, który dostałem od Slake. Nie zamierzałem jednak wypożyczać go Juddowi - był jednym z trzech świętych przedmiotów i nie mogłem ryzykować jego utraty. Toteż milczałem. Nie byłem pewien, czy w Todmorden znajdziemy skłonnego do pomocy kowala. Sądząc z dotychczasowego przyjęcia, nie oczekiwałem zbytniej życzliwości. Potem jednak przypomniałem sobie wioskę. Zerknąłem na słońce. - Zostało nam około siedmiu godzin - oznajmiłem. - Pamiętasz wioskę, przez którą przechodziliśmy po drodze? Był tam kowal i kram z jedzeniem, a dzieli nas od niej niecała godzina marszu. Moglibyśmy kupić w kramie worki soli - trzeba nam więcej niż trochę soli w kieszeniach - a u kowala opiłki żelaza i może też jakąś broń dla ciebie? Judd wstał z ziemi. - Doskonale, ruszajmy. ***

- 51 -

Maszerowaliśmy szybko pustymi ulicami. Czemu w mieście panował taki spokój? Zauważyłem, że gdy przechodziliśmy, parę zasłon poruszyło się w oknach. Wspięliśmy się po zboczu na zachodnie wrzosowiska i po trzech kwadransach dotarliśmy do kuźni. Z łatwością dostaliśmy duży wór opiłków żelaza, natomiast broń dla Judda okazała się problemem. Kowal zajmował się głównie podkuwaniem koni, naprawą pługów i wykuwaniem narzędzi. Nigdy w życiu nie pracował nad mieczem. Miał jednak kilkanaście siekier i toporów, farmerzy oczyszczali nimi swoje ziemie z drzew i krzewów. Nie miały co prawda podwójnego ostrza toporów bojowych, nie zrobiono ich też ze stopu srebra, ale we wprawnych rękach mogły zadać poważne rany. Judd wypróbował kilka, lecz nie wybrał największego. Oczywiście, nie rozmawialiśmy przy kowalu o naszych wymogach, zauważyłem jednak, że Judd zdecydował się na lekki, ostry i poręczny topór. Następnie odwiedziliśmy wiejski sklepik i wykupiliśmy niemal cały zapas soli. Wkrótce Judd zarzucił sobie topór na ramię i dźwigając worki, wróciliśmy do Todmorden. Gdy przeprawiliśmy się przez rzekę, poczułem, jak most dygocze i z niepokojem zerknąłem w dół. Wydawał się bardziej rozchybotany niż wcześniej, gotów zwalić się do rzeki. Miałem nadzieję, że nie będziemy musieli przeprawiać się po nim zbyt wiele razy. Słońce wciąż świeciło na czystym niebie, oceniałem, że pozostało nam pięć godzin dnia - dość czasu, by rozprawić się z Siscoi i zabić jak najwięcej wiedźm, powtarzałem w duchu, próbując dodać sobie odwagi. Nie rozmyślałem nad szczegółami tego, co musimy zrobić. Nasze zadanie było niezwykle niebezpieczne. Wrogowie współpracowali ze sobą i atak na jednego oznaczał atak na wszystkich. Gdyby zdołali szybko się zebrać, mieliby ogromną przewagę liczebną. Ja jednak odepchnąłem te myśli, kierowany poczuciem obowiązku wobec Hrabstwa i nadzieją, że w jakiś sposób zdołam uwolnić duszę mego mistrza. Wspięliśmy się na skraj wschodniego wrzosowiska i ponownie przycupnęliśmy wśród krzewów. - Popatrz, o tam - wskazałem. - To tam widziałem promień światła przeświecający przez drzewa. Judd skinął głową. - Które to domy czarownic? Wyciągnąłem mapę i wskazałem cztery zaznaczone budynki. - Myślisz, że to właśnie te? Musimy mieć pewność. - Tak, z całą pewnością widziałem wylatujące z nich kule. Są jeszcze inne możliwe, ale zaznaczyłem tylko te, co do których nie mam wątpliwości. - Gdy już uwiniemy się z tym - Judd wskazał ręką worki u naszych stóp - będziemy musieli zabić tę czwórkę czarownic, a potem szybko wrócić za rzekę i spróbować przeżyć noc. Przytaknąłem, po czym podnieśliśmy wory i ruszyliśmy w dół zbocza, zmierzając w stronę kępy drzew ocieniającej wątpiodół. Gdy tylko znalazłem się w półmroku, poczułem to - chłód ostrzegający siódmego syna siódmego syna, że w pobliżu czai się potężny stwór z Mroku. Judd zerknął na mnie z ukosa. - Ja też to czuję - zauważył. - Ale co, Siscoi hodującego nowe ciało? Czy coś jeszcze, na ziemi, co strzeże go przed intruzami? - Wkrótce się przekonamy - odparłem, maszerując naprzód. Dowiedziałem się nawet szybciej, niż sądziłem. Nie ostrzegło mnie nawet warknięcie. Atak nastąpił tak szybko, że, kompletnie zaskoczony, zdążyłem jedynie upuścić worek i sięgnąć po miecz. Z naprzeciwka biegł ku nam na czworakach wielki niedźwiedź, wyszczerzając zęby. Tuż przed nami wspiął się na tylne łapy, olbrzymia góra mięśni, futra i wściekłych oczu, gotowa nas rozszarpać. Nim jeszcze wyrwałem z pochwy klingę, Judd przecisnął się obok i zamachnął potężnie toporem. Ostrze trafiło w cel z mdlącym chrzęstem. Pierwszy cios wylądował wysoko na ramieniu niedźwiedzia. Zraniony stwór ryknął z wściekłości i bólu. Gdy Judd kolejnym zamachem wbił mu ostrze w szyję, niedźwiedź wrzasnął - ów piskliwy dźwięk równie dobrze mógłby wyrwać się z ludzkiego gardła. Judd zadał jeszcze trzy ciosy i wtedy niedźwiedź runął na bok, niczym wielkie drzewo powalone przez drwala. Mój towarzysz cofnął się o krok. - Szybki? - zerknął z uśmiechem na mój do połowy dobyty miecz. - Ja byłem szybszy! Kiedy zjawi się pierwsza strzyga, musisz spisać się lepiej! - Nie martw się, tak właśnie będzie - schowałem miecz. - To moroi, prawda? - Wskazałem gestem martwego niedźwiedzia. - Kiedy ostatnio go widziałem, pilnował ścieżki do domu Fresque.

- 52 -

- Może i tak, lecz najpewniej jest ich tu więcej, Tomie - oznajmił Judd. - Temu polecono strzec i patrolować teren wokół dołu. Choć drzewa dają mocny cień, a gałęzie chronią przed słońcem, moroii zazwyczaj nie wychodzą za dnia. Trzeba potężnej magii, by go tu sprowadzić. Rozmyślałem nad tym i uświadomiłem sobie, że istnieje znacznie łatwiejszy sposób rozprawienia się z moroii: to stwory, którymi rządzi przymus. Jeśli rzucisz przed nimi na ziemię orzechy, nasiona, jagody, gałązki czy nawet źdźbła trawy, natychmiast padną na czworaki jak w transie. Muszą przeliczyć i odnaleźć każde z nich, póki tego nie dokonają, niczego nie mogą zrobić. Do tego jedno przeliczenie nie wystarczy. Muszą powtórzyć całą procedurę, sprawdzając, czy otrzymają ten sam wynik. Wszystko to trwa czasem wiele godzin. My możemy wówczas uciec bądź zadać morderczy cios! Przytaknąłem z uśmiechem. Warto to wiedzieć na przyszłość. Uświadomiłem sobie, jak wiele wciąż muszę się nauczyć. Teraz, po śmierci mistrza, mój termin dobiegł przedwczesnego końca: musiałem zdobywać wiedzę wszędzie, gdy tylko nadarzy się sposobność - nawet od Judda. Nie mogłem pozwolić, by moje uczucia przeszkodziły w osiągnięciu celu. Musiałem stale uzupełniać bestiariusz, a nawet pisać własne księgi, Kontynuować dzieło mistrza. Wraz z Juddem ostrożnie wędrowaliśmy naprzód, szukając wylotu wątpiodołu. Nasze nosy odnalazły go wcześniej niż oczy. Wokół dołu panował morderczy smród, odór wnętrzności, gnijącego mięsa i ostra metaliczna woń krwi. Pod korzeniami wielkiego dębu leżał duży, nieregularny płaski kamień. Niemal pośrodku niego widniała owalna dziura o brzegach wciąż mokrych od krwi. Razem podeszliśmy bliżej i zerknęliśmy w mrok. Zadrżałem ze strachu i odetchnąłem głęboko, by się uspokoić. Miałem jednak powody, by się obawiać. Jeśli nie powstrzymamy go trwale, i to szybko, wkrótce Stary Bóg Siscoi wygramoli się z dołu. - Niczego nie widzę - powiedziałem. - Uwierz mi, Tomie, żaden z nas nie chce ujrzeć tego, co się tam kształtuje, ale wytęż słuch, a być może to usłyszysz. Nasłuchiwaliśmy. Z głębi skalnej szczeliny dobiegały słabe złowieszcze odgłosy. Wstrzymałem oddech, by usłyszeć je lepiej, i nagle niemal pożałowałem. Głęboko w dole, na szczęście ukryte przed naszymi oczami zasłoną ciemności, coś oddychało. Rytm był powolny, miarowy, sugerował ogromnego stwora. - Nosiciel faktycznie tam tkwi - zauważył Judd. - Ale nie martw się, w żaden sposób nie zdoła wyjść, póki Siscoi nie przejmie władzy nad jego ciałem. Może to nastąpić jedynie o północy, z pomocą wiedźm odprawiających zaklęcia i rytuały. - Z iloma musimy się rozprawić, by to powstrzymać? - spytałem. - Trudno orzec: nawet trzy ocalałe mogą utworzyć krąg. Lecz jedno jest pewne. Im mniej ich będzie, tym trudniej im to przyjdzie. Bez dalszych namysłów ostrożnie przechyliliśmy worki soli i żelaza, tworząc stosiki obok otworu. Potem, działając szybko, zmieszaliśmy ze sobą dłońmi obie substancje. - Gotów? - spytał Judd. Przytaknąłem, czekając, by zepchnąć mieszaninę w ciemność. - Cóż, zaraz przekonamy się, czy miałeś rację. Zrobimy to na trzy. Raz, dwa, trzy! Działając wspólnie, zgarnęliśmy sól i żelazo, które kaskadą posypały się w głąb dołu. Przez chwilę nic się nie działo, potem z głębi ziemi dobiegł nas wrzask bólu, a po nim ciche jęki. Judd uśmiechnął się szeroko. - Dobra robota, Tomie! Czasami stare zaufane metody faktycznie działają najlepiej. Siscoi nie będzie zachwycony, gdy odkryje, że uszkodziliśmy mu nosiciela. A teraz zajmiemy się pierwszą z czarownic; najpierw jednak opowiem ci o nich coś więcej. - Wstał z ziemi. - Gromadzą siłę życiową ludzi, by osiągnąć pewne cele, jednym z nich jest zdobycie bogactwa. Lubią mieszkać w wielkich domach i rządzić miejscowymi. - A zatem to dlatego tutejsi ludzie unikają stracharzy i nie są skłonni do współpracy. Boją się. Wiedzą, z czym mają do czynienia - pojąłem. - Zgadza się, Tomie. Bez wątpienia całe miasto jest przerażone. - Wiem o kulach i tym, że używają magii animizmu. Ale co dzieje się, gdy ich dusze wrócą do ciał? Czy przypominają czarownice z Pendle bądź lamie? - Podobnie jak inne czarownice, próbują postrzegać przyszłość, zniszczyć wrogów. Lecz najważniejsze jest wzywanie ich wampirzego boga, Siscoi. On obdarza je mocą i czyni jeszcze groźniejszymi. Jedno łączy je z lamiami - one także odmieniają swą postać. O ile jednak lamie

- 53 -

zmieniają się z udomowionych w dzikie w czasie tygodni czy nawet miesięcy, rumuńskie wiedźmy potrafią to robić w mgnieniu oka. W jednej chwili patrzysz na kobietę odzianą w piękne szaty, w następnej zębata zmora w łachmanach rzuca się na ciebie ze szponami. Tu właśnie trzeba uzupełnić bestiariusz Johna Gregory'ego: to prawda, że rumuńskie czarownice nie posługują się magią krwi, nie powstrzymuje ich to jednak przed pożeraniem ciał i jej wysysaniem. Większość ofiar pada bez życia, nim zdążą zareagować na niebezpieczeństwo. W chwilę później zostają rozdarte na strzępy. Zmarszczyłem brwi, w głowie kręciło mi się od tych wszystkich informacji. - Chodźmy i rozprawmy się z pierwszą... - zaproponował Judd. Opuściliśmy osłonę drzew i ruszyliśmy słoneczną łąką w stronę najbliższego z wielkich domów, z których wyłoniły się kule. Z tego co widziałem, prócz samotnego myszołowa szybującego na zachodzie, na całym wzgórzu nic się nie poruszało, słyszałem jednak odlegle odgłosy ludzkiej działalności dobiegające z drugiego, należącego do Hrabstwa, brzegu rzeki. Wspięliśmy się na stopień nad ogrodzeniem i znów ruszyliśmy na dół. Każdy z dużych domów otaczała jego własna ochronna kępa drzew i gdy zbliżyliśmy się do celu, ich korony znów przesłoniły słońce. Judd dał znak byśmy się zatrzymali, przyłożył palec do ust i nachylił się blisko, szepcząc mi do ucha. - Tu nie powinniśmy się natknąć na żadne ułudy - domy czarownic nie zmieniają kształtów - mogła jednak zastawić ostrzegawcze pułapki. Gdy tylko przekroczymy próg, przebudzi się. Nie ma zatem po co się skradać - i tak jej nie zaskoczymy. Wejdziemy szybko. Ja pójdę przodem; ty osłaniaj mi plecy zgoda, Tomie? Przytaknąłem. - Ty tu jesteś fachowcem - ustąpiłem cicho. Musiałem podejść do sprawy praktycznie i zmusić się, by zaufać Juddowi. Z konieczności działaliśmy razem. Dom był spory, mieliśmy do przeszukania mnóstwo izb. Judd nie tracił czasu. Pomaszerował wprost do drzwi frontowych i wyważył je kopniakiem. Dobywszy miecza, podążyłem za nim do środka. Znaleźliśmy się w niewielkim holu, z którego odchodziło troje drzwi. Wybrał środkowe. Mimo faktu, że nie dostrzegłem zamka, ponownie kopnął je lewym buciorem i wpadł do środka. Ujrzeliśmy obszerny salon. Rozejrzałem się zdumiony: wiedźmy z Hrabstwa zazwyczaj mieszkały w paskudnych norach pełnych brudnych naczyń, o sufitach zasnutych pajęczynami, brudnych posadzkach i walających się w kątach stertach kości, także ludzkich. Ten pokój jednak starannie wysprzątano i urządzono kosztownymi meblami. Na ścianach ujrzałem obrazy przedstawiające obce widoki - być może rumuńskie: na jednym wymalowano zamek na wysokim wzgórzu, górujący ponad zieloną puszczą. Przy kominku ustawiono dwa wygodne fotele i niewielką sofę, na palenisku wciąż żarzyły się węgle. Na półce nad nim stały trzy lichtarze: świece były zrobione z najlepszego pszczelego wosku, nie jak w Pendle czarne, z krwi ofiar zmieszanej z tanim zwierzęcym łojem. Ale w domu tym nadal mieszkały czarownice - stwory Mroku - i po plecach przebiegł mi znajomy lodowaty dreszcz. Na drugim końcu pokoju, po prawej, ujrzałem drzwi. Judd podszedł do nich i otworzył kopniakiem. Mimo półmroku nad jego ramieniem ujrzałem wielkie łoże pokryte fioletową jedwabną kapą. Ktoś w nim spał. Judd uniósł topór, szykując się do zadania szybkiego, mocnego ciosu. Nagle wyczułem, że coś jest nie tak. Czarownica nie leżała w łóżku; kryła się pod nim. W mgnieniu oka rzuciła się na nas z zębami i pazurami.

- 54 -

Rozdział 17. Pakt.

Jej szpony niemal już sięgnęły lewej nogi Judda, gdy dźgnąłem w dół mieczem, przebijając jej serce i przyszpilając twarzą w dół do drewnianej podłogi. Wiedźma szarpała się rozpaczliwie, próbując się uwolnić, warczała w głębi gardła, plując krwią i potrząsała z boku na bok długimi splątanymi włosami. Jej szponiaste dłonie zaciskały się i rozluźniały, przekręciła głowę, patrząc na mnie jadowicie ponurymi oczami. Oglądałem już paskudne wodne wiedźmy i drżałem na widok najohydniejszych staruch z Pendle, lecz ta czarownica okazała się doprawdy przerażająca. Skórę miała szorstką z pękami włochatych brodawek, porastającymi całą twarz niczym grzyby, a kiedy otworzyła usta, przekonałem się, że z jej szczęki wyrastają dwa czarne kły wystające poniżej dolnej wargi. Sięgnęła w tył, chwytając klingę i rozcinając sobie palce do kości, gdy próbowała ją wyrwać. Warkoty ustąpiły miejsca zdławionym bulgotom i krztuszeniu, z ust wytrysnęła krew, rozbryzgując się na podłodze. Cały czas trzymałem miecz, wbijając go coraz mocniej w deskę. Judd ostatecznie rozstrzygnął sprawę, gdy cięciem topora odrąbał jej głowę od ciała. - Dobra robota! - wykrzyknął. - Tym razem okazałeś się dość szybki. Najstarsza możliwa sztuczka! Odrzucił kołdrę, ukazując dwie poduszki starannie ułożone tak, by przypominały zarysy ludzkiego ciała. - Musiała się obudzić, nim jeszcze wyważyłem pierwsze drzwi. Wyciągnąłem z podłogi miecz i otarłem go o kapę, po czym schowałem do pochwy. Judd walczył toporem, ja klingą i nagle przyszło mi do głowy, że to rzadkość, by dwóch stracharzy nie używało lasek. Musieliśmy jednak przystosować się do sytuacji. - Trzeba dopilnować, by na pewno nie powróciła z martwych - oznajmiłem. - Czy zwykłe metody działają na rumuńskie wiedźmy? Judd pokręcił głową. - U nich pożarcie serca na nic się nie zdaje, ale spalenie owszem. Zazwyczaj jednak mija co najmniej miesiąc, nim zdążą ożywić ciało. Jeśli zabijemy wszystkie, zdążymy potem spalić je w ich domach. Nagle w pokoju zrobiło się jeszcze mroczniej, zerknęliśmy w okno. Judd podbiegł do niego i odciągnął zasłonę. Kiedy przekraczaliśmy próg domu, niebo było czyste, teraz jednak pędziły po nim deszczowe chmury. Z każdą minutą robiło się coraz ciemniej. Wypadliśmy z sypialni wiedźmy i zatrzymaliśmy się tuż za drzwiami. Niebo na północy rozświetliła błyskawica, w parę sekund później odpowiedział jej głuchy ryk gromu. - To nie jest naturalna burza - oznajmił Judd. - Do tej pory musiały się już pobudzić. Współpracując ze sobą, rumuńskie czarownice potrafią wezwać wiatr i zaciemnić niebo. Zapewne wiedzą, co zrobiliśmy. W następnej chwili rozwidlona błyskawica rozdarła nieboskłon; grzmot zabrzmiał ogłuszająco i niemal natychmiast. Potem w niesamowitej ciszy usłyszeliśmy odgłosy - trzask gałązek, szuranie stóp w trawie. Między drzewami ze wszystkich stron zbliżały się do nas niewidoczne istoty. - Biegnij, Tom - tędy! - zawołał Judd, pędząc w dół zbocza w stronę rzeki. Posłuchałem bez słowa protestu, depcząc mu po piętach. Czułem, że wrogowie zbliżają się ze wszystkich kierunków. Najbardziej przerażała mnie myśl, że pozostałe czarownice mogłyby zapuścić się za nami pod postacią kul. Choć noc jeszcze nie zapadła, mogło być dość ciemno, by im to umożliwić.

- 55 -

Wkrótce jednak biegliśmy już wąskimi ulicami, deszcz zaczynał bębnić o bruk. Od strony mostu dobiegały inne dźwięki. Gdy dotarliśmy do drzew, ujrzeliśmy na przeciwnym brzegu pół tuzina mężczyzn zbrojnych w siekiery. Atakowali podpory mostu. - Przestańcie! - zawołał Judd. - Przestańcie, ale już! Oni jednak pracowali dalej. Przyspieszyliśmy kroku, lecz nim dotarliśmy do brzegu, most z jękiem i trzaskiem runął do rzeki. Przez moment po naszej stronie pozostał jeszcze fragment, ale potem cała spróchniała konstrukcja zwaliła się do wody, gdzie natychmiast rozpadła się na kawałki i popłynęła w dół. Mężczyźni na drugim brzegu groźnie unieśli siekiery. - Zostańcie po tamtej stronie! - huknął jeden z nich. - Zagrażacie nam wszystkim. Nie jesteście tu mile widziani. Przeprawicie się na własną odpowiedzialność. Dlaczego akurat teraz zwalili most? Czy to pułapka, by uwięzić nas na wschodnim brzegu, tak aby łatwiej przyszło nas schwytać wiedźmom i demonom? Czyżby próbowali je ugłaskać? - Wkrótce się znudzą i odejdą - wyszeptał mi do ucha Judd. - Musimy zachować cierpliwość. Nie ma potrzeby nikogo ranić. Boją się, to wszystko. Miał rację. Gdybyśmy teraz przeprawili się przez rzekę, mężczyźni sprawiali wrażenie wystarczająco zdesperowanych, by stanąć do walki. Toteż usiedliśmy na pniu, zatopieni w myślach, a oni patrzyli na nas gniewnie ponad wodą. Na razie uciekliśmy, ale nastrój miałem ponury, W żaden sposób nie pomogłem mistrzowi, a teraz zaalarmowaliśmy czarownice. Następnym razem będą gotowe na nasze przybycie. Po jakimś czasie przepowiednia Judda się sprawdziła. Mężczyźni posłali pod naszym adresem kilka przekleństw, a potem odeszli między drzewa w stronę skupisk domów. Odczekaliśmy jeszcze pięć minut, po czym zsunęliśmy się po błotnistym brzegu i znaleźliśmy płytsze miejsce: bez wątpienia w dawnych czasach mieścił się tam bród. Potem, w portkach przemoczonych do kolan, pomaszerowaliśmy wprost do gospody, gotowi na kłopoty. Wątpiłem, by było to nasze ostatnie spotkanie z mieszkańcami miasteczka. - Prześpij się przed kolacją, Tomie - poradził Judd. - Kiedy zrobi się ciemno, możemy spodziewać się wszystkiego. Możliwe, że nie będziemy bezpieczni nawet na tym brzegu rzeki. Próbowałem zasnąć, lecz jedynie drzemałem niespokojnie. W myślach wirowały mi obrazy wszystkiego, co wydarzyło się przez ostatnich kilka dni. Nie dostrzegałem żadnego dobrego wyjścia z sytuacji. I wtedy nagle znów zacząłem myśleć o Alice. Zastanawiałem się, czy zdołała odnaleźć Grimalkin. Miałem tylko nadzieję, że dotrzymała słowa i nie wyruszyła bez pożegnania w Mrok. Lecz jakaś część mnie cieszyła się, że nie przyszła z nami do Todmorden: groziłoby jej tu straszliwe niebezpieczeństwo. Inna część rozpaczliwie łaknęła jej pomocy i wsparcia. Wcześniej już wielokrotnie pomagała mi wykaraskać się z ciężkich tarapatów i kilka razy ocaliła życie. Postanowiłem użyć lustra na stoliku, by znów spróbować się z nią skontaktować. Gdy tylko przyszło mi to do głowy, jego tafla pojaśniała. Zrozumiałem, czemu zacząłem myśleć o Alice. Ona też próbowała się ze mną porozumieć. W chwilę później jej twarz uśmiechała się do mnie z lustra, potem jednak przybrała zatroskaną minę i zaczęła szybko pisać palcem. Tekst pojawiał się odwrócony, lecz wcześniej już wiele razy rozmawialiśmy w ten sposób i przywykłem do jego odczytywania. Czy coś się stało. Tom? Spodziewałam się, że już dawno wrócisz do domu. Zgadła, że mam kłopoty, bo spóźnialiśmy się z powrotem do Chipenden. Powinniśmy byli tam dotrzeć dwa dni temu. Nagle pragnienie jej towarzystwa przezwyciężyło niechęć przed wciąganiem Alice w niebezpieczeństwo, toteż ukląkłem przed stolikiem, chuchnąłem na lustro i zacząłem pisać palcem wskazującym. Robiłem to bardzo powoli, starając się czytelnie kreślić litery. Starannie też dobierałem słowa. Nie powiedziałem, że mój mistrz nie żyje, bo chciałem jej to rzec osobiście. Później przyjdzie czas na wyjaśnienia. Demon porwał mego mistrza...

- 56 -

A potem oszczędzając czasu otarłem taflę grzbietem dłoni, przysunąłem do niego twarz i zacząłem wyraźnie wymawiać słowa. Robiłem to przesadnie i powoli, by łatwiej zrozumiała: - Demon jest potężny, ma wielu sojuszników. Grozi nam wielkie niebezpieczeństwo. Jeśli możesz, pomóż. Przybądź tu najszybciej, jak zdołasz, inaczej będzie za późno... Bardzo nie chciałem narażać Alice, lecz wiedziałem, że jej obecność może wszystko zmienić. Pomyślałem także o jej mrocznej magii. W czasie powrotnej podróży przez Irlandię, za każdym razem, gdy przeprawialiśmy się mostem nad płynącą wodą, czuła ból i z trudem ukrywała ten fakt przed mym mistrzem. Protestowałem, gdy dodała sił Agnes Sowerbutts, toteż prosząc teraz o pomoc, czułem się jak hipokryta i wiedziałem, że mistrzowi by się to nie spodobało. Czasami jednak, aby przeżyć, musimy w walce z Mrokiem posługiwać się jego mocami. Nim Alice zdążyła odpowiedzieć, lustro nagle pociemniało. Czekałem, spodziewając się, że znów nawiąże kontakt - ale na próżno. Nagle przyszła mi do głowy przerażająca myśl. Co, jeśli Alice znalazła już Grimalkin i sprowadzi ze sobą wiedźmę zabójczynię? Rumuńskie upiory pragnęły odzyskać głowę Złego. Gdyby worek znalazł się tutaj, bardzo ułatwiłoby im to zadanie. Powinienem był o tym pamiętać i ostrzec Alice, spodziewałem się jednak, że będziemy rozmawiać dłużej, Uniosłem lustro i wykrzyknąłem jej imię, ale nie odpowiedziała. Po jakimś czasie poddałem się i poszedłem zastukać do drzwi Judda. Wyszedł rozziewany, ocierając oczy. - Pora na kolację? - spytał. Zmarszczyłem brwi. - Nie jestem głodny. - Ja też nie, Tomie - odparł Judd - ale musimy zachować siły. To może być długa, niebezpieczna noc. - Mistrz nigdy nie jadł zbyt wiele, gdy miał walczyć z Mrokiem - przypomniałem. Judd przytaknął i obdarzył mnie cierpkim uśmiechem. - Doskonale to pamiętam: pozwalał nam tylko na parę kęsów sera z Hrabstwa. Czasami byłem tak głodny, iż mój brzuch sądził już, że poderżnięto mi gardło. Wróciliśmy na dół i nadąsany karczmarz podał nam posiłek do stołu przy kominku. Składała się na niego zimna baranina i czerstwy chleb, z trudem cokolwiek przełknąłem. Martwiłem się, co się stanie, gdy zapadnie noc. Judd też nie miał apetytu. Po jakimś czasie gospodarz zjawił się, by zebrać talerze. - Od jak dawna mieszka pan w Todmorden? - spytałem, próbując wciągnąć go w rozmowę i dowiedzieć się czegoś więcej o miasteczku. Wzruszył ramionami. - Dłużej, niż sięgam pamięcią. Urodziłem się tutaj i bez wątpienia tu umrę. Ale nie wtykam nosa w cudze sprawy - i wy powinniście robić tak samo. Teraz idę do łóżka - zakończył, krzywiąc się. Zrozumiałem, że nie wyciągniemy z niego żadnych informacji, toteż ucieszyłem się, że odszedł. Gdy tylko wspiął się na piętro, wraz z Juddem mogliśmy rozmawiać swobodnie. Zacząłem mu opowiadać o Alice i niektórych jej wyczynach z przeszłości. - Założę się, że Johnowi Gregory'emu z trudem przyszło to przełknąć - prawie jak nam dzisiejszą kolację! - zażartował. - Mnie samemu niełatwo uwierzyć, że sprzymierzył się z Mrokiem. Nigdy nie znałem równie jak on zasadniczego człowieka. - Nie miał zbyt wielkiego wyboru - wyjaśniłem. - Chodziło o przetrwanie - ale i tak było mu ciężko. Możliwe jednak, że Alice zdoła znaleźć to, czego szukamy. Potrafi wywęszyć mojego mistrza, poprowadzić nas wprosi w miejsce, gdzie trzymają jego głowę. Judd zgodził się ze mną. - To bez wątpienia prawda. Będą gotowi na nasze przybycie. Jeśli jednak dowiemy się dokładnie, gdzie go szukać, będziemy mogli załatwić wszystko szybko, Godziny mijały i nadal nic nie zapowiadało ataku. Lecz tuż przed świtem usłyszeliśmy głośne walenie do frontowych drzwi. Judd podniósł się z miejsca i naszykował topór. Dobyłem miecza, zastanawiając się, co teraz robić. Nie mieliśmy zamiaru otwierać drzwi, byłem też pewien, że gospodarz tego nie zrobi przed wschodem słońca. Czy lepiej zatem zaczekać, aż je wyważą, czy też przenieść walkę do nich, na zewnątrz? I wtedy usłyszałem zgrzyt podnoszonego okna.

- 57 -

- Gościsz w swoich progach dwóch łotrów, którzy popełnili zbrodnie przeciw mojemu ludowi! wykrzyknął kobiecy głos. - Oddaj ich nam, byśmy mogli ich ukarać. Ujrzałem grymas bólu przebiegający po twarzy Judda i nagle rozpoznałem ów głos zza okna. To była jejmość Fresque. Zrozumiałem, że Judd jest gotów wyjść z gospody i stawić czoło demonowi posługującemu się jej ciałem. - Nie! - Chwyciłem go za rękę, zatrzymując. - W pobliżu mogą ukrywać się inne strzygi. Przytaknął i odprężył się odrobinę. I wtedy z góry dobiegł głos karczmarza. - Załatwię to przed zmierzchem. Dotrzymamy warunków paktu, nie martw się. - Paktu? - Judd uniósł brwi. - Zastanawiam się, o co w tym chodzi... Coś czuję, że jegomość z góry powinien nam odpowiedzieć na kilka pytań. Usłyszeliśmy, jak gospodarz zatrzaskuje okno i zaczekaliśmy przy dogasającym ogniu, aż zejdzie. Gdy się zjawił, miał na sobie kurtkę i szalik. Nasz widok wyraźnie go zaskoczył. Bez wątpienia sądził, że smacznie śpimy w łóżkach. - Muszę wyjść - wypalił. - Wrócę w ciągu godziny i zajmę się śniadaniem. Nim jednak dotarł do drzwi, Judd zastąpił mu drogę, położył dłoń na ramieniu i stanowczo poprowadził w stronę kominka. - Na razie nigdzie pan nie wyjdzie. Mamy do pana kilka pytań! - rzucił i pchnięciem posadził mężczyznę w fotelu. Gospodarz patrzył na niego przerażonymi oczami. - Słyszeliśmy, jak rozmawiał pan z demonem! rzucił oskarżycielsko Judd. - Z demonem? Nie wiem, o czym pan mówi. - Zaprzecza pan, że rozmawiał z jejmością Fresque? Słyszeliśmy każde słowo. Powiedz nam zatem, mój dobry człowieku, co to za „pakt", który z nią zawarłeś? Gospodarz patrzył na niego bez słowa. Judd uniósł topór, jakby zamierzał ciąć go nim prosto w głowę. - Gadaj albo giń - rozkazał. - Jestem człowiekiem zdesperowanym i zważywszy, jak się sprawy mają, nie oczekuję, że pożyję zbyt długo. Jeśli będzie trzeba, zabiorę cię ze sobą. Co to za pakt? - To układ, który zawarliśmy z cudzoziemcami z drugiej strony rzeki. To on nas chroni i nie pozwala im nas pożreć. - No dalej, powiedz wszystko - naciskał Judd, kiedy tamten się zawahał. - Do czego się w nim zobowiązaliście? - Co tydzień dostarczamy im trzy wozy zwierzęcych flaków i krwi z okolicznych farm. Zostawiamy Je w workach i beczkach na tym brzegu rzeki, a oni przychodzą po zmierzchu, by je zabrać. A zatem stąd brali zapasy do wątpiodołu. Bez wątpienia z tego samego źródła pochodziło pożywienie dla nich i dla więźniów. Pakt wyjaśniał także, czemu czarownice w postaci kul nie ścigały nas za most. - A w zamian zostawiają was w spokoju? - spytałem. - Tak, nie zabijają ludzi po tej stronie rzeki. Ale musimy zamykać się w domach po zmierzchu: czasami przechodzą naszymi ulicami, zmierzając gdzieś dalej. Przygotowują mapy Hrabstwa na zachód stąd. - Mapy! - wykrzyknął Judd. - Ty głupcze! Nie rozumiesz, co się dzieje? Badają Hrabstwo, by zdecydować, jak najlepiej wyszukiwać kolejne ofiary! Nie rozumiesz, co robicie? Sprzedajecie innych ludzi, byle tylko pożyć dłużej. A teraz z tych samych samolubnych pobudek chcecie im oddać nas. Nie zaprzeczaj, słyszeliśmy każde słowo! Nigdzie nie pójdziesz. Możesz zostać tutaj i przyrządzić nam śniadanie - i oby było lepsze niż wczorajsza wieczerza! - Ale jeśli niczego nie zrobimy przed zmierzchem, pakt zostanie zerwany. Wymordują nas wszystkich! - wykrzyknął gospodarz. - My będziemy się tym martwić - odparł Judd. - Część mieszkańców miasta zniszczyła most - czy zatem i tak nie zerwali paktu? Jeśli istotnie, czas walczyć o wasze życie. - Most można odbudować. Kiedy was dostaną, wszystko wróci do normy. Przyrzekli nam to. - Normy? Nazywasz to normą, głupcze? - ryknął Judd. - Wynoś mi się z oczu. Śniadanie - tylko tym musisz się teraz zająć, byle szybko.

- 58 -

Karczmarz odbiegł, oglądając się z lękiem na Judda, który natychmiast zniżył głos, przemawiając mi do ucha. - Jak myślisz, kiedy zjawi się tu dziewczyna? - Na długo przed zachodem słońca - odparłem. - Zapewne podróżowała całą noc. - W takim razie widzę to tak, Tomie. Gdy tylko przybędzie, poprosimy, by wywęszyła to, co zostało z twojego nieszczęsnego mistrza. Odbijemy jego szczątki i ruszymy wprost do Chipenden, tam poszukamy pomocy. Może nawet będziemy musieli zwrócić się do wojska. Słowa Judda miały sporo sensu. Wróg dysponował ogromną przewagą liczebną. Będziemy potrzebowali wojska. Ale czy nas posłuchają i zechcą interweniować? Gospodarz właśnie zaczął smażyć śniadanie, gdy ktoś znów załomotał do drzwi. Podeszliśmy do okna i ujrzeliśmy na zewnątrz dwa tuziny miejscowych. Sprawiali wrażenie wściekłych i zdesperowanych; niektórzy trzymali w dłoniach pałki. Bez wątpienia jejmość Fresque uprzedziła ich o sytuacji. Albo może usłyszeli, jak krzyczała za oknem. - Otwierajcie! - ryknęli. - Natychmiast albo wyłamiemy drzwi! Nie odpowiedzieliśmy. Próby negocjacji z przerażonym tłumem nie miały sensu. Po jakimś czasie wycofali się w głąb ulicy, potem jednak znów się zbliżyli. Tym razem nieśli ciężki taran - solidny cylindryczny pień, okuty mosiądzem. Wątpiłem, czy drzwi wytrzymają i szybko okazało się, że mam rację. - Raz! Dwa! Trzy! - krzyknął ktoś i na trzy rozległ się ogłuszający trzask, gdy taran uderzył w drzwi. Te wygięły się pod jego ciosem, a karczmarz przybiegł pędem z kuchni. Wiedziałem, że zamek wkrótce ustąpi. Co wtedy? Walka mieczem ze stworami Mroku to jedno, lecz zaatakowanie przerażonych ludzi, mających ojców, braci i synów - coś zupełnie innego. Gospodarz ruszył naprzód, jakby zamierzał otworzyć drzwi i wpuścić tamtych do środka, ale Judd chwycił go za kołnierz i unieruchomił mocnym chwytem. Toczyłem walkę z samym sobą, niepewny jak postąpić. W każdym razie dobyłem miecza. Jeśli nas pojmają, trafimy do jam jako strawa strzyg. Drugie uderzenie zabrzmiało głośniej niż pierwsze, drzwi zajęczały, z sufitu posypał się deszcz tynku. - Niezbyt szanują twoją własność, co? - zauważył Judd, lecz gospodarz milczał. W przerwach między kolejnymi uderzeniami powietrze wypełniały krzyki i przekleństwa. W głosach zebranych dźwięczała determinacja. Wiedziałem, że drzwi ustąpią - to tylko kwestia czasu. Przy piątej próbie wpadły do wewnątrz i stanęliśmy naprzeciw napastników. Patrzyliśmy na nich w milczeniu, nagle jednak w oddali usłyszałem szczekanie psów. Było w nim coś znajomego, co zwróciło moją uwagę: coś, co rozpoznałem. Uszy wypełniało mi charakterystyczne ujadanie Szpon, Krwi i Kości. To musiała być Alice. Przyprowadziła ze sobą psy! Napastnicy odwrócili się nerwowo i nagle rozbiegli. Wiedziałem, że trzy wilczarze to przerażający widok, tamci jednak sprawiali wrażenie oszalałych z paniki. Wyszliśmy na brukowaną ulicę i w chwilę później pojąłem dlaczego. Alice towarzyszył ktoś jeszcze - Grimalkin., wiedźma zabójczyni. Biegła ku nam z otwartymi czarnymi ustami, odsłaniając spiłowane na ostro zęby. Z rzemieni okalających jej smukłe gibkie ciało zwisały klingi, w obu dłoniach ściskała sztylety. Co za szczęście, że mieszkańcy uciekli! Wiedziałem, że jest gotowa zabić. W zwykłych okolicznościach powitałbym ją chętnie, bo była potężnym sojusznikiem, teraz jednak na ramieniu dźwigała w skórzanym worku głowę Złego. Przybyła w jedyne miejsce, którego powinna unikać za wszelką cenę. Dokładnie tego pragnęły mroczne stwory z Rumunii. To była pułapka.

- 59 -

Rozdział 18. Najniebezpieczniejsze miejsce.

Odstąpiliśmy na bok, wpuszczając obie do środka, za nimi wbiegły psy. Potem jak najlepiej się dało zamknęliśmy drzwi i usiedliśmy przy największym stole w gospodzie. Karczmarz cały czas zerkał na Grimalkin, wyraźnie przerażony, podał nam jednak gorące śniadanie, nakładając hojnie na talerze szynkę, jajka i smażony chleb, aż w końcu nie byliśmy już w stanie zjeść nic więcej. - Co z psami? - spytałem. - Przebyły długą drogę, je też trzeba nakarmić. Przez chwilę zawahał się, wówczas jednak Grimalkin spojrzała na niego gniewnie i otworzyła usta, demonstrując ostre, szpiczaste zęby. Karczmarzowi zaczęły drżeć ręce, pospieszył do kuchni i wrócił z okrawkami mięsa dla psów. Podczas posiłku przedstawiłem sobie wszystkich i wyjaśniłem, jak wygląda sytuacja w Todmorden, relacjonując wszystko, co się zdarzyło, odkąd wraz z mistrzem i Juddem wyruszyliśmy z Chipenden. Gdy doszedłem do stanu, w jakim zastałem mistrza, słowa uwięzły mi w gardle i nie mogłem mówić dalej. Alice sięgnęła nad stołem i ze współczuciem położyła mi dłoń na ramieniu. Poczułem promieniujące z niej ciepło. Mimo ostatnich sporów, bardzo za nią tęskniłem. W tym momencie wtrącił się Judd Brinscall. - Proszę, zanim Tom podejmie swą historię, muszę ujawnić, jaką rolę sam w niej odegrałem. Nie będzie to przyjemne - naprawdę jest mi przykro i wstydzę się tego, co zrobiłem. Poczułem ulgę - oszczędził mi konieczności opowiedzenia wszystkim o jego zdradzie. I tak drżącym głosem Judd zrelacjonował swoją historię, nie próbując: się tłumaczyć, jedynie wyjaśniając, czym grożono jego matce i krewnym; opisał także, jak demon opętał ciało Cosminy Fresque. Kiedy skończył, pochylił głowę, wbijając wzrok w stół. Nikt nie próbował go pocieszać. Wciąż nie potrafiłem mu wybaczyć, Grimalkin patrzyła na niego, w oczach miała śmierć. Wówczas jednak sumienie kazało mi wyznać mój własny grzech. - Ja też nie mam się czym szczycić - przyznałem. - W pewnym momencie znalazłem się w piwnicy i próbowałem znaleźć mistrza. Nagle ujrzałem przed sobą demony. Było ciemno, a ich zjawiło się mnóstwo. Wpadłem w panikę... Uciekłem. I znów odpowiedziała mi cisza, aż w końcu Alice przemówiła i napięcie w pokoju zelżało. Zwracała się do mnie. - Co zobaczyłeś za drugim razem w piwnicy, Tomie? Co dokładnie pokazała ci strzyga? Poczułem ucisk w gardle i przez kilka sekund nie mogłem mówić. Oczyma duszy ujrzałem, jak Fresque unosi wieko skrzynki, ukazując tkwiącą wewnątrz grozę - Mieli w skrzynce głowę mojego mistrza. Dzięki mrocznej magii nadal żyła. Strzyga oznajmiła, że resztę jego ciała rzucili na pożarcie moroii. Mistrz rozmawiał ze mną, mówił, że cierpi nieznośny ból. Błagał bym uwolnił go od tych męczarni. Judd nagle uniósł głowę, spojrzał na mnie, po czym wstał i chwycił mnie za ramiona. - Powiadasz, że gdzie widziałeś tę glowę? - W domu Fresque. Judd trzy razy klepnął się mocno dłonią w czoło, jego oczy otwarły się szerzej. - Teraz rozumiem! - wykrzyknął. - Ile razy odwiedzałeś ten dom, Tomie? - Trzy... Nie, cztery razy - odparłem. - I czy mam rację sądząc, że jego wygląd zmieniał się za każdym razem? - Tak. Podczas ostatniej wizyty drzwi do piwnicy zniknęły. Ujrzałem tylko gładką ścianę.

- 60 -

- Posłuchaj mnie, Tomie. W tym domu nic nie pozostaje długo takie samo. Pamiętasz, co ci mówiłem o siedzibach strzyg i strzygoni? Demony czerpią moc z grimoire'u, by podtrzymać złudzenie. Nie chcę budzić niepotrzebnej nadziei, ale... Wiesz chyba, do czego zmierzam, prawda? Serce zatrzepotało mi w piersi i mimo ostrzeżenia przepełniła mnie nowa nadzieja. - Widziałem ich grimoire. Używali „Doomdryte", jednej z najpotężniejszych i najniebezpieczniejszych ksiąg. Chcesz zatem powiedzieć, że głowa w skrzynce mogła być złudzeniem... Że mój mistrz wcale nie zginął? Czy to naprawdę możliwe? - Jak już mówiłem, nie licz na zbyt wiele, ale owszem, to możliwe. Może on nadal żyje. Mogli uwięzić go w jednej z jam rozrzuconych na zboczu wzgórza, Jest silny jak na swój wiek, ale nie wytrzyma długo, jeśli zbyt często będą się nim karmić. Może już umarł. Ale powiem ci jedno: nie wiadomo mi o żadnym rumuńskim demonie ani czarownicy, którzy zdołaliby magią utrzymać żywą duszę w odrąbanej głowie. - Czemu wcześniej mi o tym nie powiedziałeś? - spytałem z nagłą złością. - Nie myślałem jasno, Tomie. Przepraszam. W owym czasie wiele myśli krążyło mi po głowie. - A co ze Złym? - Wskazałem worek u boku Grimalkin. - Odcięliśmy mu głowę, ale ona wciąż mówi. - To co innego, Tomie. Moc pochodzi z jego wnętrza, to część jego jestestwa. Uczynienie czegoś podobnego z Johnem Gregorym byłoby niemal niemożliwe. - Niemal? - Kto wie, co zdoła osiągnąć Mrok, gdy jego słudzy złączą swoje siły. Naprawdę musi im rozpaczliwie zależeć, by przywrócić Złego do dawnego stanu... - Judd urwał, marszcząc czoło. Podjąłem przerwaną historię, pod koniec z goryczą kręcąc głową. Obróciłem się do Grimalkin, siedzącej obok Alice, naprzeciw Judda i mnie. - Tego właśnie pragnęli - zakończyłem. - Żebym zwabił cię tutaj, tak by mogli odzyskać głowę Złego. To najniebezpieczniejsze miejsce, w jakim mogłaś się znaleźć. - Wyczułyśmy, że masz kłopoty, więc się nie obwiniaj. I tak tu zmierzałyśmy - odparła. - Od naszego ostatniego spotkania wiele razy zagrażało mi niebezpieczeństwo, dziecko, lecz zawsze udawało mi się je pokonać, czasem z pomocą innych - skinieniem głowy wskazała Alice. - Ale zgadzam się, że najważniejsze jest, by to - poklepała skórzany worek - nie trafiło w ręce naszych wrogów. Z tego, co mi mówiłeś, Stary Bóg, Siscoi, stanowi największe zagrożenie, nie powinniśmy zatem pozostawać tu dłużej niż to konieczne. - Nie mogę stąd odejść. Najpierw muszę spróbować uratować mistrza albo przynajmniej zyskać pewność, że istotnie nie żyje i odnalazł spokój. Alice, spróbujesz go dla mnie znaleźć? Nie prosiłbym cię o to, ale nie znam innego sposobu. - Oczywiście, że tak, Tomie - odparła. - To żaden kłopot. Mogę to zrobić teraz... Zamknęła oczy, odetchnęła głęboko i zaczęła mamrotać pod nosem. Zaskoczyła mnie. Spodziewałem się, że wejdzie na wzgórze i tam zacznie węszyć. Ona jednak niemal od niechcenia sięgnęła po magię Mroku; stało się to dla niej niemal drugą naturą. Po chwili otworzyła oczy i spojrzała na mnie. Gdy przemówiła, jej głos zabrzmiał lekko. - Trzymają go w jamie na północnym wschodzie, - Tylko jego głowę? - Z trudem wyrzucałem z siebie słowa. - Czy może całego? - Nie potrafię stwierdzić, Tomie. Wyczuwam jego ducha, to wszystko. Jedno i drugie jest możliwe. Tak czy inaczej najlepiej, abyśmy tam poszli i zabrali go, nim będzie za późno. Grimalkin jednak pokręciła głową. - Nie, Alice. Ja pójdę z Tomem. Ty weź worek i w razie potrzeby broń go swoją magią. - Wstała z miejsca i wręczyła go Alice. Potem obróciła się do Judda. - Idź z nią. Oboje zaczekajcie na szczycie zachodniego wrzosowiska. Postaramy się dołączyć do was jak najszybciej. Judd zgodził się bez słowa. Potężna Grimalkin przejęła stery, posłuszeństwo wydawało się czymś naturalnym. - Na wrzosowiskach mieszka farmer - wtrąciłem. - Nazywa się Benson. Ma konie i wóz. Zatrudniłem go, aby zawiózł książki do Chipenden - wściekł się, kiedy ich nie zastał i nie był zadowolony z zaoferowanej sumy. Lecz jeśli opłacicie go hojnie, moglibyśmy jego wozem zawieźć mistrza w bezpieczne miejsce. Zaczekajcie na nas na skraju wrzosowiska.

- 61 -

Wszyscy szybko zgodzili się na ten plan, toteż poszedłem na górę i przyniosłem obie torby, moją i stracharza. Jedną wręczyłem Alice, drugą Juddowi na przechowanie. - A co z karczmarzem? - spytałem. Grimalkin uśmiechnęła się złośliwie. - Jest przerażony, tak samo jak reszta mieszkańców tego miasta. W niczym nam nie zagraża. Niebezpieczeństwo kryje się na wzgórzu. Zatem bez dalszych ceregieli Alice i Judd ruszyli na zachód, a tymczasem my z Grimalkin pomaszerowaliśmy w stronę rzeki. Ulice były opuszczone, wokół panowała cisza, lecz wiedziałem, że zamknięte drzwi 1 okna nie pomogą tutejszym mieszkańcom. Gdyby mieli dość rozumu, powinni odejść. - Bez wątpienia tamci zauważą nasze przybycie - oznajmiła Grimalkin. - Po waszych wyczynach musieli zrobić się czujni. Lepszy byłby atak nocą, ale groźba wisząca nad twoim mistrzem sprawia, że nie marny wyboru. Musimy działać śmiało i szybko. Gdy tylko przeprawimy się przez rzekę, zacznij biec - i pamiętaj, by najpierw dobyć miecza. Do tej pory znaleźliśmy się pod drzewami i niemal dotarliśmy do brodu. Wbrew zdrowemu rozsądkowi liczyłem na to, że znajdziemy mistrza żywego. Nie mogłem znieść myśli o tym, co czeka na nas w jamie. Co, jeśli znajdziemy tylko głowę, nadal świadomą, i będę musiał ją spalić, by uwolnić jego duszę? Straszliwa to perspektywa. - Kiedy znajdziemy się w pobliżu wskazanego przez Alice miejsca, wywęszę jego dokładne położenie - oświadczyła Grimalkin. - Nasi nieprzyjaciele mogą zjawić się bardzo szybko. Gdy zaatakują, trzymaj się za mną i nie wchodź mi w drogę. Ty masz pilnować moich pleców. Zrozumiano? Przytaknąłem. W sekundę później przeprawiliśmy się przez rzekę i Grimalkin puściła się pędem naprzód. Biegłem tuż za nią, z trudem dotrzymując jej kroku. Wkrótce zostawiliśmy za sobą brukowane ulice i zaczęliśmy się wspinać. Nawet teraz ledwie zwolniła, mimo stromizny zbocza. Pogoda, wcześniej ładna i słoneczna, zaczynała się zmieniać. Ponownie stwory z Mroku wykorzystywały ją przeciw nam. Lecz tym razem zamiast burzy na Wzgórzu zaczęły snuć się pasma mgły. Gdy znaleźliśmy się niedaleko celu, Grimalkin przystanęła i powęszyła trzy razy, ja tymczasem czekałem za nią z dobytym mieczem, dysząc ciężko. Wskazała kępę drzew otaczających jeden z domów i natychmiast pomknęła ku niemu. Okazało się, że to głóg: zarośnięty żywopłot niegdyś oznaczający granice pola, za którym ciągnął się głęboki rów. Do tej pory mgła dotarła już do nas. Wkrótce zaczęła gęstnieć i zrobiło się ciemno. W żadnym razie nie przeszkodziło to talentom wiedźmy zabójczyni. Grimalkin podbiegła do najdalszego z drzew - tego najbliższego domu - i natychmiast znalazła jamę. Zamykał ją ciężki głaz, ona jednak chwyciła go mocno i odsunęła szarpnięciem, ukazując czarną, cuchnącą dziurę. Całkiem dobrze widzę w ciemności, ale niczego w niej nie dostrzegłem. - Możesz wstać, Johnie Gregory? - zawołała w mrok czarownica. - Jeśli tak, wyciągnij ręce w górę, jak najdalej zdołasz. To ja, Grimalkin, i mam ze sobą twojego ucznia, Toma. Czyżby widziała go swymi wiedźmimi oczami? Czy był cały? A może jedynie zawołała, by przekonać się, czy tam tkwi? Z dołu dobiegła mnie seria kaszlnięć; brzmiało to, jak. by starzec próbował przeczyścić gardło i chwycić w płuca powietrze. Przypomniałem sobie jednak, że głowa w skrzynce także kasłała i krztusiła się. Za chwilę poznamy prawdę. Teraz słyszałem już inne dźwięki, dobiegające od strony domu: kobiecy głos zawołał coś gniewnie w języku, którego nie rozpoznałem - to musiał być rumuński. - Szybko! Nie mamy wiele czasu - syknęła Grimalkin. Odpowiedział jej kolejny atak kaszlu z dołu, tym razem jednak mój mistrz przemówił. Ucieszyłem się, że wciąż żyje, lecz nie na takie słowa liczyłem. - Zostaw mnie w spokoju, wiedźmo! - zawołał drżącym głosem. - Nadszedł mój czas. Wolę umrzeć tutaj. Strasznie było słyszeć go w takim stanie, brzmiał jak słaby staruszek. Zajrzałem do jamy, moje oczy powoli przywykały do ciemności. Teraz w końcu go zobaczyłem i zalała mnie fala ulgi. Mistrz opierał się o ścianę szybu, patrząc na nas w górę. Sprawiał wrażenie przerażonego i pokonanego, lecz jego głowa wciąż tkwiła na szyi. - Twoja praca nie dobiegła jeszcze końca! - rzuciła Grirnalkin. - Podnieś ręce. Zbliżają się nieprzyjaciele - każda sekunda jeszcze bardziej naraża nas wszystkich.

- 62 -

- Proszę, mistrzu! - zawołałem. - Całemu Hrabstwu grozi wielkie niebezpieczeństwo. Mordercze demony i wiedźmy zamierzają wyruszyć na zachód. Próbują także wywołać Siscoi. Potrzebujemy twojej pomocy. Sarni sobie nie poradzimy. Nie zawiedź nas. Nie pozwól, by tak się to skończyło. Przez chwilę John Gregory milczał. Potem usłyszałem, jak wzdycha ciężko, ze znużeniem. Wyciągnął ręce ku górze. W następnej chwili Grimalkin sięgnęła do jamy i dźwignęła go, tak że stanął obok nas. Nigdy nie widziałem go tak starym i słabym. Cały dygotał, ledwie trzymał się na nogach. Szatę miał poplamioną - zakładałem, że własną krwią - a na jego szyi dostrzegłem głębokie ślady zębów. W oczach malowało się tak przejmujące znużenie i cierpienie, że serce ścisnęło mi się z bólu. Grimalkin bez słowa zarzuciła go sobie na ramię, jego ręce i głowa zwisały jej na plecy. W tym momencie usłyszałem kroki pędzące ku nam przez gęstniejącą mgłę, lecz szybkość ataku kompletnie mnie zaskoczyła. W rowie, który minęliśmy, czaiła się strzyga: nagle ujrzałem szponiaste palce sięgające ku mej twarzy. Pospiesznie ciąłem mieczem, tracąc równowagę i osuwając się na kolana w mokrej trawie. Przez sekundę sądziłem już, że nadszedł mój koniec, ale tym razem to demon upadł: w lewym oku strzygi tkwił wbity sztylet, po policzku spływała krew. Po pierwszym rzucie Grimalkin przyszykowała już drugie ostrze. Znów się odwróciła, przytrzymując stracharza za nogi i pobiegła w dół zbocza. Szybko podniosłem się z ziemi i ruszyłem w ślad za nią. Gdy uciekałem z Juddem, nic nam nie przeszkadzało, teraz jednak demony czekały na nas w gęstej mgle. Przebiliśmy się przez pierwszą linię, Grimalkin powaliła po drodze jakąś mroczną postać. Dostrzegłem coś wielkiego po prawej i ciąłem, czując nagły wstrząs., gdy klinga trafiła w cel. Stwór odskoczył z okrzykiem bólu - kolejny niedźwiedź opętany przez moroi. Wówczas jednak zaczęły się prawdziwe kłopoty. Wrogowie byli wszędzie, z mgły atakowały nas szpony i kły. Były tam nie tylko strzygi, ale i strzygonie; gęsta mgła przywołana mroczną magią pozwalała tym drugim atakować nawet za dnia. - Moje plecy! - krzyknęła Grimalkin. - Pamiętaj, co ci mówiłam. Pilnuj moich pleców, ja załatwię resztę. Zaczęła walczyć serio, płynnie i z wdziękiem, każdy cios przelewał krew wrogów. Lecz pilnowanie jej pleców okazało się trudnym zadaniem, bo ani na moment nie pozostawała w bezruchu. Z początku ciąłem na oślep mieczem, walcząc, by utrzymać się na nogach na śliskim zboczu i nie dopuścić zbyt blisko napastników. W samą porę dobyłem sztyletu i zdołałem dźgnąć zębatego strzygonia, który zanurkował pod Klingą Przeznaczenia. Stwór uniósł prawą rękę, by osłonić twarz. Kosztowało go to trzy palce. Nie na darmo sztylet nazwano Rębaczem Kości. Mimo iż Grimalkin dźwigała na ramionach stracharza, co oznaczało, że mogła walczyć tylko jednym ostrzem naraz, bez przerwy wirowała i uskakiwała, a każdy jej cios kończył się okrzykiem bólu. Nadal starałem się strzec jej pleców, unosząc obie klingi. W pewnym momencie spróbowałem też spowolnić czas, lecz walka toczyła się tak szybko i gwałtownie, że nie zdołałem się skupić. W końcu nie mogłem dłużej dotrzymać kroku Grimalkin: napastnicy nacierali ze wszystkich stron i z najwyższym trudem ich odpierałem. Ciążyły mi ręce; byłem wyczerpany. Wtedy jednak czarownica znów znalazła się u mego boku. - Tędy! - rozkazała. - Chodź za mną. Wyrąbała nam drogę ucieczki pomiędzy nieprzyjaciółmi i wkrótce pędziliśmy w dół zbocza, zostawiając za sobą we mgle wrogów. Potem nie natrafiliśmy już na żadne stwory z Mroku i w jakiś sposób zdołaliśmy przeprawić się przez bród. Wiedziałem jednak, że nie jesteśmy już bezpieczni na tym brzegu rzeki. Pakt przestał obowiązywać. Ulice były puste i ciche. W milczeniu wspinaliśmy się na zachodnie wrzosowisko. Czyżby mieszkańcy pozamykali i zabarykadowali drzwi, mimo że wciąż nie zaszło słońce? A może uciekli na zachód? - Postaw mnie - zawołał słabo stracharz. - Nie chcę być ciężarem. Daj mi iść. Grimalkin nawet nie odpowiedziała, jedynie przyspieszyła kroku. Gdy zostawiliśmy za sobą domy i znaleźliśmy się na przecinającym wrzosowisko trakcie, mgła zaczęła rzednąć i wkrótce zaświeciło jasne słońce. Obejrzałem się za siebie, lecz szary woal wciąż przesłaniał miasteczko i rzekę. Nie widziałem ani śladu Alice i Judda. Właśnie zaczynałem się martwić, gdy pojawili się w oddali. Czekali na nas obok wozu.

- 63 -

Kiedy się zbliżyli, zobaczyłem, jak oczy Bensona otwierają się szerzej ze strachu na widok Grimalkin. Dostał jednak sutą zapłatę i gdy ostrożnie posadziliśmy stracharza na wozie, zaciął konie, zachęcając je do biegu. Alice szybko oddała Grimalkin skórzany worek, ta zaś zarzuciła go sobie na ramię. Potem pobiegliśmy za wozem. Wycofywaliśmy się, lecz tylko tymczasowo. Mieliśmy obowiązek wrócić do Todmorden, by rozprawić się z tym zagrożeniem. Przez pierwsze pół godziny Grimalkin, Alice, Judd i ja biegliśmy obok wozu, wypatrując niebezpieczeństwa, potem jednak Benson obrócił się ku nam. - Jeśli dalej będę utrzymywał takie tempo, pozabijam konie! - zawołał, kręcąc głową. Zwierzęta pociły się, toteż na znak Grimalkin poluzował wodze, pozwalając, by zwolniły. Po zmroku odpoczęliśmy kilka godzin, na zmianę pełniąc wartę: Wkrótce znów ruszyliśmy w drogę. Spodziewany atak nie nastąpił i w miarę upływu godzin Chipenden zbliżało się coraz bardziej. Zazwyczaj fakt ten mnie uspokajał, lecz Połączona moc rumuńskich stworów mogła dosięgnąć nas nawet tutaj. Nigdzie nie było bezpiecznie.

Rozdział 19. Warunki umowy.

Pierwsza noc w Chipenden minęła bez żadnych incydentów, byliśmy jednak pewni, że wrogowie wkrótce zaatakują, toteż zachowaliśmy czujność. Mój mistrz nie czuł się dobrze - jakąś godzinę przed świtem słyszałem, jak krzyczy z bólu. Jak dotąd w domu brakowało łóżek, toteż ułożyliśmy stracharza możliwie najwygodniej na kuchennej podłodze. Opatulony w koce leżał na słomianym sienniku, chroniącym przed zimnem kamiennych płyt. Podbiegłem i odkryłem, że jęczy przez sen. Bez wątpienia dręczył go koszmar, w którym odtwarzał grozę uwięzienia i wysysania krwi. Zastanawiałem się, czy go nie obudzić, lecz po paru chwilach ucichł i oddech mu się uspokoił. Mnie natomiast trudno było zasnąć. Wkrótce po pierwszym brzasku wyszedłem na dwór, by rozruszać nogi i zbadać, jak daleko posunęły się prace nad domem. Robotnicy zamontowali już nowy dach i wymienili drzwi i okna, mieliśmy zatem przynajmniej schronienie przed żywiołami. Wewnątrz pozostawało jeszcze wiele do zrobienia. Sypialnie na górze nie nadawały się do użytku, bo podłogi albo całkiem spłonęły, albo też mogły runąć w każdej chwili. Tym właśnie miał teraz zająć się cieśla. Na razie odbudował podłogę w bibliotece, pomieszczenie to bowiem widniało wysoko na liście priorytetów mistrza. Później, gdy przed śniadaniem poszedłem sprawdzić, co ze stracharzem, ujrzałem, jak siedzi wsparty plecami o ścianę, patrząc na kominek. Po jednej jego stronie stało pół miski bulionu z kurczaka. Po drugiej, bardzo blisko, leżał jego bestiariusz. Na palenisku płonęły drwa; choć skromnie urządzona, kuchnia była pogodna i ciepła, lecz twarz mistrza wyrażała smutek i niepokój. Mimo ognia dygotał cały. - Czuje się pan choć trochę lepiej? - spytałem. - Lepiej niż przedtem, chłopcze - odparł słabym, drżą. cym głosem. - Ale brak mi apetytu i w nocy ledwie zdołałem się zdrzemnąć. Kiedy zaś przysnąłem, natychmiast powróciłem w objęcia wcześniejszego koszmaru. Zastanawiam się, czy kiedykolwiek jeszcze się wyśpię, - Teraz przynajmniej jest pan bezpieczny. Naprawdę sadziłem, że pan nie żyje.

- 64 -

Po raz pierwszy od chwili, gdy rozstaliśmy się w bibliotece domu jejmości Fresque, mieliśmy okazję naprawdę porozmawiać. Szybko zrelacjonowałem mu wszystko co zaszło - łącznie z rozmową z, jak sądziłem, jego głową. - Myślałem to samo, chłopcze - że naprawdę to zrobili. Poczułem straszliwy ból, gdy odcinali mi głowę, a potem tkwiłem uwięziony w skrzynce. Dławiłem się, walcząc o oddech. Było to najgorsze doświadczenie, jakie pamiętam z długich lat walki z Mrokiem. Potem znalazłem się w jamie i pojąłem, że nadal mam głowę na karku. Powinienem był poczuć ulgę, lecz wysysanie krwi okazało się niemal równie ohydne. Przy pierwszym ugryzieniu zbytnio nie boli, ale straszne to przeżycie tkwić w uścisku odrażającego stwora, tak bezradny i słaby, i czuć mozolne bicie serca w miarę, jak życie opuszcza ciało. Stracharz na moment przymknął oczy i odetchnął głęboko. - Sadziłem, że uwięziwszy Złego, poważnie osłabimy Mrok, okazał się jednak odporny. Jest równie silny jak przedtem - może nawet bardziej. Na wyspie Mona rozprawiliśmy się z Kościstą Lizzie, potem w Irlandii powstrzymaliśmy koźlich magów przed wywołaniem Pana i odcięliśmy głowę Złemu. Lecz na miejsce pokonanych zawsze znajduje się coś nowego. Teraz to rumuńskie stwory zagrażające Hrabstwu. Wygląda jednak na to, że dobrze się spisałeś, chłopcze. Jestem z ciebie dumny. Okazałeś się najlepszym uczniem, jakiego kiedykolwiek miałem - choć lepiej, by Judd Brinscall tego nie usłyszał - dodał z uśmiechem. Teraz ja szczerzyłem się od ucha do ucha: rzadko się zdarzało, by mistrz mnie pochwalił. Widząc moją radość, zmarszczył brwi. - Nie pozwól, by moje słowa uderzyły ci do głowy, chłopcze - wciąż masz przed sobą długą drogę. A teraz posłuchaj uważnie: możemy zrobić kilka rzeczy, by zwiększyć nasze szanse przeżycia. Starłem uśmiech z twarzy i przytaknąłem. - Atak demonów i czarownic niemal na pewno nastąpi nocą - dysponujemy zatem całym dniem, nim nam zagrożą. Zejdź do wioski, chłopcze i poproś, by kowal sporządził trzy laski z chowanymi ostrzami ze stopu srebra - jedną dla ciebie, jedną dla mnie, jedną dla Judda. Powiedz, że to pilne i że odbierzesz je przed zmrokiem. Jeśli mam umrzeć, chcę zginąć w walce! Potem złożysz wizytę kramarzowi, piekarzowi oraz rzeźnikowi i przyniesiesz zwykłe zamówienie. I możesz zrobić jeszcze jedno. To nic pewnego, ale warto spróbować. Pamiętasz bogina? Odnajdź go i spróbuj przekonać, by wrócił. Zawrzyj z nim nowy pakt. Jeszcze w młodości mój mistrz ułożył się z boginem, o którym z Juddem rozmawialiśmy w drodze do Todmorden; pakt trwający, dopóki dom wciąż miał dach, Zatem pożar uwolnił stwora. - Jak go znajdę? - spytałem. - Z trudem, chłopcze, ale zapewne nie odszedł zbyt daleko. Musisz sprawdzić miejsca leżące na liniach mocy. Mam przeczucie, że wybrał tę biegnącą na południe. Nikt nie zwrócił się do mnie, bym rozprawił się z boginem, przypuszczam zatem, iż ukrył się w opuszczonym budynku na południe stąd albo może gdzieś, gdzie ludzie je wznoszą. Kto wie, chłopcze - może przyrządza już śniadanie komuś innemu! Pójdź wzdłuż linii i sprawdź to. Możliwe też, że wrócił do starego tartaku, w którym pierwszy raz go spotkałem. Boginy to istoty kierujące się nawykami, często powracają w miejsce, gdzie kiedyś czuły się dobrze. Linie mocy to niewidzialne linie, wzdłuż których bogin przenosi się z miejsca na miejsce. Stracharz mógł mieć rację. Mówił, że tylko zgaduje, lecz jego instynkt rzadko się mylił. - Sądzisz, że zdołasz podążać wzdłuż linii bez mapy? A może wolałbyś, bym ci ją naszkicował? Mapy stracharza spłonęły w pożarze, lecz już dwa razy wcześniej wędrowałem z mistrzem wzdłuż linii mocy. - Pamiętam drogę - oznajmiłem. - Czytałeś kiedyś w bestiariuszu, jak ja sam dobiłem targu z boginem? - Przejrzałem kiedyś pobieżnie tę historię, ale nie czytałem uważnie - przyznałem. - Za często coś przeglądasz, za rzadko skupiasz się na lekturze, chłopcze. To jedna z twoich wad! Cóż, przeczytaj ją teraz. Może pomóc - wręczył mi książkę. Szybko znalazłem rozdział o boginach. Istnieją cztery etapy rozprawiania się z boginem: negocjacje, zastraszenie, uwięzienie i zabicie. W przypadku tego szczególnego bogina już pierwszy okazał się najlepszy. Po kilku wczesnych utarczkach, gdy mistrz zarobił potężny cios w głowę i zadrapania na policzku, w końcu zawarł umowę z boginem. Bardzo starannie odczytałem warunki ich kontraktu:

- 65 -

„Następnej nocy z lekką obawą przekroczyłem próg kuchni i przemówiłem do niewidzialnego bogina. - Twoją nagrodą będzie mój ogród! - zawołałem. - Prócz gotowania, zmywania, sprzątania i porządkowania będziesz także strzegł domu i ogrodu, broniąc go przed wszelkimi zagrożeniami. Bogin zawył, rozwścieczony. Jak śmiałem domagać się od niego jeszcze więcej pracy i powierzyć mu także opiekę nad ogrodem? Szybko zacząłem mówić dalej, wyjaśniając, na czym polega nagroda. - W zamian jednak za to ogród stanie się także twoim królestwem. Z wyjątkiem stworzeń uwięzionych w jamach i łańcuchach oraz moich przyszłych uczniów, krew każdego stworzenia znalezionego tam po zmroku będzie należała do ciebie. Jeśli jednak intruz będzie człowiekiem, najpierw będziesz musiał ostrzec go, wyjąc trzy razy. Oto umowa między nami, która przetrwa, dopóki ten dom nie straci dachu!" - Myśli pan, że jeśli znajdę bogina, zechce przyjąć te same warunki? - spytałem. Stracharz podrapał się po brodzie. - Co do boginów, im więcej im dajesz, tym więcej oczekują, musisz zatem wymyślić coś jeszcze. Negocjacje to zawsze pierwszy logiczny krok podczas rozprawy a boginem. Gdybyśmy jednak zdołali go przekonać, by znów strzegł domu i ogrodu, z pewnością rozprawiłby się z kilkoma strzygami i strzygoniami, gdyby tu przybyły. W odróżnieniu od znanych mi dotąd demonów, gdy strzyga i strzygoń wniknie w ludzkie ciało, zostaje tam uwięziony. To czyni je bardziej podatnymi na ciosy. - A wiedźmy? - spytałem. - Jeśli zbliżą się do nas pod postacią kul, mogą okazać się twardszym orzechem do zgryzienia - i oczywiście pozostaje jeszcze Siscoi. W starciu ze Starym Bogiem bogin nie miałby żadnych szans. Trzy lata wcześniej bogin bronił ogrodu przed złą istotą zwaną Morem. W tym czasie został ranny, ale przeżył. W owym czasie Mór stawał się coraz silniejszy, lecz swą mocą nie dorównywał jeszcze Starym Bogom. - Nadal warto spróbować - podjął mój mistrz. - Potrzebujemy wszelkiej dostępnej pomocy. - Zaraz po śniadaniu zejdę do wsi i poproszę kowala, żeby zabrał się do roboty i sporządził dla nas trzy laski - obiecałem. - Potem ruszę poszukać bogina. Stracharz pokręcił głową. - Przykro mi, chłopcze, ale wkrótce będziesz miał do czynienia z Mrokiem. Weź ze sobą kawałek sera z Hrabstwa - na razie będzie ci musiał wystarczyć. W brzuchu zaburczało mi z głodu. Jęknąłem w duchu. - Wiesz, chłopcze, kiedy tkwiłem uwięziony w jamie, modląc się o śmierć, by mnie wyzwoliła, miałem wiele czasu do namysłu. Choć w przeszłości winiłem cię za to, że zanadto zbliżyłeś się do Mroku, ja sam okazałem się nie lepszy. Zawsze byłem podejrzliwy w stosunku do młodej Alice i ostrzegałem cię przed nią, lecz przecież sam, wiążąc się z Meg, nie dopełniłem własnych obowiązków - mistrz umilkł. Meg była lamią: miłością jego życia. Mieszkał z nią przez wiele lat, obecnie wróciła do Grecji. - Zamknąłem umysł i nie dopuszczałem do siebie wielu spraw - podjął. - Muszę jednak przyznać, że moje kontakty z Mrokiem zaczęły się znacznie wcześniej. Początek stanowił pakt zawarty z boginem. To był mój pierwszy sojusznik z tamtej strony, pierwszy krok, który w końcu doprowadził do przymierza z Grimalkin. Słuchałem oszołomiony. Do czego on zmierzał? - W takim razie nie chce pan, żebym poszukai bogina? Zmienił pan zdanie? - Nie, chłopcze, to bardzo ważne, byś go odnalazł i zawarł kolejną umowę. Posłużenie się Mrokiem to jeden ze sposobów walki z Mrokiem i tak właśnie musimy uczynić. Po prostu wcale mnie to nie cieszy. Stare zasady, według których próbowałem żyć - musieliśmy je złamać, by przetrwać. Bardzo to smutne i niedobre. No dobrze, ruszaj już - lecz cokolwiek się stanie, pamiętaj, by wrócić na długo przed zmierzchem. Nagle jego twarz spoważniała. - Wybaczyłem Juddowi i mam nadzieję, że zdołasz uczynić to samo. Nikt nie jest doskonały, a on wiele przeszedł. Wiem o tym, bo ja także siedziałem w jamie strzygoni, pamiętajmy też o groźbach pod adresem rodziny. Zapomnijmy o całej sprawie, dobrze?

- 66 -

Przytaknąłem. Wiedziałem, że to już przeszłość. Bardzo się starałem wybaczyć Juddowi, choć przychodziło mi to z trudem. - Po śniadaniu Judd wyruszy do koszar w Burnley, by powiadomić wojsko o zagrożeniu dla Todmorden - podjął stracharz. - Przy odrobinie szczęścia wysłuchają, co ma do powiedzenia i poślą tam oddział. Musimy coś zrobić, by móc spokojnie zebrać siły. Może przynajmniej wrogowie przyczają się na jakiś czas, a to ocali życie kilku osób. *** Grimalkin, Judd i Alice siedzieli w ogrodzie, pałaszując bekon i jajka usmażone nad ogniem. Spojrzałem na nie tęsknie. Psy podbiegły radośnie, ciesząc się na mój widok. Kiedy już je pogłaskałem, usiadłem przy ogniu i poinformowałem pozostałych, o co prosi mistrz. - Warto spróbować - odrzekł Judd. - Brakuje mi bogina, to jedno z najsilniejszy wspomnień z terminu w Chipenden. Ten dom to jego miejsce i bez wątpienia bogin pomógłby nam go bronić. - Pójdę z tobą, Tomie - zaproponowała Alice. - Owszem, we dwójkę będziecie bezpieczniejsi. - Grimalkin wstała i zarzuciła na ramię worek. Później przeszukam okolicę, wyglądając śladów możliwego ataku. Mogli wysłać przodem zwiadowców, aby sprawdzić, gdzie się zatrzymaliśmy. - To oznacza, że postaram się jak najszybciej wrócić z Burnley, by mieć oko na Johna Gregory'ego - dodał Judd. - Zobaczę, może któryś z miejscowych pożyczy mi konia. Zgadzamy się jednak, że wszyscy powinni wrócić tu co najmniej parę godzin przed zachodem słońca? Jeśli ja sam nie zdążę, czy mogę na was polegać? Obiecaliśmy mu to i pomaszerowałem do wioski z Alice. Chętnie zabrałbym też psy, ale nie byłoby to mądre - psy i boginy nie dogadują się najlepiej i ich życiu groziłoby niebezpieczeństwo. Zazwyczaj czułem się swobodnie w obecności Alice, nawet gdy jedynie szliśmy w milczeniu. Nigdy nie czułem potrzeby sztucznego zapełniania ciszy. Teraz jednak coś mnie gryzło. Kończył się nam czas - za niecałe pięć miesięcy musiałem odprawić rytuał, który zniszczy Złego. Myśl o tym, że miałaby udać się w Mrok, sprawiała mi ból, lecz jeszcze gorsza była prawda, którą przed nią ukryłem: fakt, iż święty przedmiot, który miała odszukać - trzeci miecz bohatera, sztylet zwany Żałobnym - miał odebrać jej życie. Alice co chwila zerkała na mnie dziwnie. Czyżby w jakiś sposób dowiedziała się, że aby zniszczyć Złego, muszę ją złożyć w ofierze? Kto wie, co mogła teraz osiągnąć z pomocą swojej magii. Kiedy dotarliśmy do wioski, poczułem ulgę. W czasie wojny Chipenden odwiedził patrol nieprzyjaciół. Żołnierze spalili domy, pozabijali ludzi, reszta wieśniaków uciekła. Dobrze było widzieć, że wiele budynków już odbudowano i że znów zamieszkali w nich miejscowi. Odwiedziłem kowala, który obiecał, że po południu będę mógł odebrać trzy laski. Potem zajrzałem kolejno do sklepiku, do piekarza i do rzeźnika, uprzedzając, że stracharz wrócił, i prosząc o przygotowanie naszego zwyczajowego zamówienia. Załatwiwszy sprawy we wsi, mogliśmy się zająć kolejnym poleceniem mistrza. Teraz musiałem odszukać bogina oraz w jakiś sposób przekonać go, by powrócił do Chipenden i znowu zajął się strzeżeniem domu i ogrodu.

- 67 -

Rozdział 20. Jak za dawnych czasów.

Ufając przeczuciu stracharza, że znajdziemy bogina gdzieś na wskazanej przez niego linii mocy, pomaszerowaliśmy z Alice na wschód od Chipenden, kierując się wprost na południe od domu. Był słoneczny wiosenny ranek, szło się bardzo miło, choć nadal do pewnego stopnia krępowała mnie obecność dziewczyny. Dwakroć przeprawiliśmy się przez niewielką krętą rzeczkę, z pluskiem maszerując przez brody i w końcu dotarliśmy do pierwszej możliwej siedziby bogina: starej stodoły, która wciąż miała dach, choć zapadał się niepokojąco. - Od dłuższego czasu nikt z niej nie korzystał - zauważyła Alice. - Według mnie wygląda obiecująco. To niezłe miejsce na dom dla bogina. - Przyjrzyjmy się mu bliżej - zaproponowałem. Okrążyliśmy budynek, po czym weszliśmy do środka. Na belkach pod dachem gnieździły się ptaki, lecz jedynie ich świergot zakłócał ciszę. Nie wyczuwałem bliskiej obecności niczego z Mroku. Ruszyliśmy dalej na południe i w końcu dotarliśmy do niewielkiej chaty. Przypomniałem ją sobie z ostatniej przechadzki wzdłuż linii mocy. Wówczas mieszkał w niej robotnik rolny z żoną i dzieckiem, ale od tego czasu po Hrabstwie przetoczyła się wojna. Drzwi i okna zniknęły, z chaty pozostała jedynie skorupa. Dach wyglądał, jakby miał zawalić się do środka podczas najbliższej burzy. Poprowadziłem Alice do wnętrza, zerkając nerwowo na poczerniałe belki. I znów nie wyczułem niczego, co by wskazywało, że zamieszkał tu bogin - znalazłem jednak coś innego. W kącie dostrzegłem słabe migotanie, a potem zjawił się duch dziecka, dziewczynki, najwyżej pięcioletniej. Miała na sobie białą sukienkę zbryzganą krwią. Po policzkach płynęły jej łzy, wyciągając ręce, wzywała żałośnie mamę i tatę. Możliwe, że jej rodzice zginęli w pożarze albo też zamordowali ich żołnierze. Ona jednak wróciła w miejsce, gdzie była kiedyś szczęśliwa, szukając mamy i taty, którzy opiekowali się nią i kochali, aż do strasznego dnia, gdy i do tego zakątka dotarła wojna. - Och, pomóż jej, Tom, proszę! - krzyknęła Alice, gwałtownie ściskając mi dłoń, z jej oczu polały się łzy. Może i coraz częściej korzystała ze swych mocy czarownicy, nadal jednak zachowała dobre serce. W tym momencie zupełnie nie przypominała bezecnej wiedźmy. Podszedłem do zjawy, uklęknąłem tak, że moja twarz zrównała się z jej twarzą. - Posłuchaj mnie - rzekłem łagodnie. - Proszę, przestań płakać i posłuchaj uważnie. Przyszedłem ci pomóc. Wszystko będzie dobrze, naprawdę. Dziewczynka nadal płakała gorzko, toteż spróbowałem ponownie: - Nie chciałabyś znów spotkać mamy i taty? Nie pragnęłabyś zostać z nimi już na zawsze? Mogę ci powiedzieć jak. To łatwe. Duch dziecka otarł oczy grzbietem dłoni. - Jak? - spytał. Dolna warga dziewczynki wciąż drżała, lecz jej buzię rozjaśniła nowa nadzieja. - Musisz jedynie pomyśleć o szczęśliwym wspomnieniu z przeszłości. - Ale którym? Którym? Było ich tak wiele. Żyliśmy szczęśliwie, nim przyszli żołnierze - odparła. Szczęśliwi, szczęśliwi - cały czas byliśmy szczęśliwi. - Musisz mieć jakieś wyjątkowe wspomnienie. Zastanów się. Czy nie masz jednego, lepszego od innych? - nalegałem. Dziewczynka przytaknęła.

- 68 -

- Dzień, kiedy mama dała mi na urodziny białą sukienkę. Tato niósł mnie na barana! - Czy to ta sukienka? - zapytałem. - Ta, którą nosisz teraz? - Tak! Tak! Mama mówiła, że wyglądam ślicznie, jak księżniczka, a tato śmiał się i obracał mnie dokoła, aż zakręciło mi się w głowie. I kiedy dziecko zaśmiało się na to wspomnienie, plamy krwi zniknęły i sukienka zajaśniała taką bielą, że zabolały mnie oczy. - Widzisz teraz mamę i tatę? - powiedziałem łagodnie. - Spójrz w światło! Po jej policzkach znów popłynęły łzy, ale były to łzy szczęścia. Wiedziałem, że rodzice są tam i czekają na nią, wyciągając ręce i wzywając ją do siebie. Dziewczynka obróciła się do mnie plecami i odeszła. Wkrótce zbladła i zniknęła. *** Wraz z Alice bez słowa ruszyliśmy w dalszą drogę. Czułem się szczęśliwy, panujące między nami napięcie najwyraźniej zniknęło. Czasami dobrze jest być uczniem stracharza - czułem, że naprawdę coś osiągnąłem. W dziesięć minut później dotarliśmy do tartaku. Jak zauważył stracharz, boginy istotnie kierują się nawykami. Kiedyś dobrze mu się tu żyło i istniała spora szansa, że powrócił. Główne drzwi budynku spadły z zawiasów, wewnątrz nie było nikogo. Nie dostrzegłem żadnych śladów walki ani bezsensownych zniszczeń. Tartak po prostu opuszczono - zapewne dotarły tu wieści o zbliżającym się patrolu nieprzyjaciela, który zaatakował Chipenden. Robotnicy już nie wrócili. Trzeba będzie dużo czasu, nim wszystko w Hrabstwie wróci do normy. Gdy zbliżyłem się do długiego roboczego stołu, po plecach przebiegł mi nagły lodowaty dreszcz wiedziałem, że zbliża się coś z Mroku. W następnej chwili usłyszałem mruczenie, tak głośne, że pilniki i dłuta zadrżały na swych stojakach. To był koci bogin, a fakt, że mruczał, stanowił dobry znak. Wyraźnie mnie pamiętał. Toteż, nie tracąc czasu, rozpocząłem negocjacje, przemawiając głośno i wyraźnie. - Mój mistrz, John Gregory, prosi, abyś wrócił do Chipenden. Naprawiamy dom, ma już nowy dach. Dziękujemy ci za twą dotychczasową pracę i mamy nadzieję, że w przyszłości będziemy ją kontynuować na tych samych warunkach, jak przedtem. Zapadła długa cisza, potem jednak usłyszałem skrobanie bogina. Niewidzialnymi pazurami wydrapywał swoją odpowiedź w wielkim kawale drewna opartym o ścianę. Gdy dźwięki ucichły, podszedłem bliżej i odczytałem ją. - Gregory jest stary i zmęczony. Przyszłość należy do ciebie. To my zawrzyjmy pakt. Nie wiedziałem, jak zareagowałby na to mój mistrz i zawahałem się. - Zgódź się, Tomie! - rzuciła Alice. - Naprawdę jesteś przyszłością: wkrótce to ty zostaniesz stracharzem z Chipenden. Nie ma wątpliwości, bogin słusznie prawi. W odpowiedzi na jej słowa znów zabrzmiało mruczenie. Wzruszyłem ramionami. Najważniejsze było ściągnięcie bogina z powrotem do Chipenden, by pomógł nam odeprzeć nieuchronny atak. - Zgadzam się! - wykrzyknąłem. - To my dwaj zawrzemy pakt. Ponownie rozległo się skrobanie niewidocznych pazurów o drewno. Kiedy odczytałem słowa, przepełnił mnie niepokój. Tym razem moja cena jest wyższa. Musisz dać mi więcej. Stracharz miał rację. Bogina nie zadowalały już warunki poprzedniego paktu. Zastanowiłem się szybko. Co jeszcze mógłbym zaproponować? Nagle ogarnęło mnie natchnienie. Bogin mógł przemieszczać się wzdłuż linii mocy, a wiele z nich przebiegało przez dom; wiodły w niemal wszystkich kierunkach. - Oprócz zabijania stworów z Mroku, które próbują dostać się do ogrodu - oznajmiłem - mam dla ciebie jeszcze jedno zadanie. Czasami, gdy poluję na podobne istoty, grozi mi śmiertelne

- 69 -

niebezpieczeństwo; wówczas wezwę cię, byś walczył u mego boku. Będziesz mógł zabijać moich wrogów i wypijać ich krew! Jak masz na imię? Muszę je znać, by móc cię wezwać! Dopiero po długiej chwili pazury bogina zaskrobały o deskę. Może nie miał ochoty nikomu zdradzać imienia? W końcu jednak je ujawnił: Kratch. - Kiedy znajdę się w niebezpieczeństwie, trzy razy zawołam twoje imię! - obiecałem. Odpowiedziało mi niskie mruczenie. Pojąłem, że powinienem postawić jeszcze jeden warunek. - Oprócz tego, co już chronisz w ogrodzie, mamy jeszcze trzy wilczarze. Nie wolno ci ich tknąć. To nasi sprzymierzeńcy. Nie możesz też krzywdzić gości, których sam zaproszę do ogrodu. Zgadzasz się? Mruczenie stało się jeszcze głośniejsze i znów usłyszałem drapanie. Jak długo będzie trwał nasz pakt? Odpowiedź zabrzmiała mi prosto w głowie. Nie musiałem się nawet zastanawiać. Zupełnie jakby przemówił przeze mnie ktoś inny. - Pakt będzie trwać aż do trzech dni po mojej śmierci. W tym czasie musisz strzec moich sojuszników i wypijać krew nieprzyjaciół. Potem będziesz mógł odejść wolno! Nagle w półmroku przed nami pojawił się bogin, przyjmując postać wielkiego rudego kocura. Jedno ślepe oko przecinała pionowa blizna; zakładałem, że był to ślad po ranie, którą odniósł, walcząc z Morem. Kot podbiegł naprzód i otarł mi się o nogę, cały czas mrucząc, a potem nagle zniknął. - Udało ci się, Tomie! - wykrzyknęła Alice. Uśmiechnąłem się do niej, mocno zadowolony z siebie. - No cóż, Alice, nie będziemy mieli pewności, póki nie wrócimy do domu, ale mam nadzieję, że tak! - Czy naprawdę wezwałbyś bogina do pomocy? - spytała Alice. - To oznaczałoby, że nikt nie chroniłby domu. - Zgadza się - przytaknąłem. - Uczyniłbym to jedynie w największym niebezpieczeństwie. I z całą pewnością nie wezwałbym go do walki z Siscoi. *** Natychmiast pomaszerowaliśmy do wsi i odebraliśmy od kowala laski. Jak zwykle spisał się znakomicie i zapłaciłem mu z miejsca. Potem odwiedziłem trzy kramy, by zabrać zakupy - solidny zapas warzyw, boczku, szynki i jajek, nie wspominając już o świeżym gorącym chlebie. W drodze do domu ja dźwigałem ciężki jutowy worek pełen jedzenia, a Alice niosła, trzy laski. Tak blisko Chipenden powinienem czuć się bezpieczny, nadal jednak dręczył mnie niepokój. Z pewnością nieprzyjaciele wyruszyli za nami z Todmorden; słudzy Złego musieli być blisko. Na dróżce wiodącej do domu wypatrzyliśmy czyjąś postać i serce szarpnęło mi się w piersi. Potem jednak stwierdziłem, że to wysoka kobieta niosąca worek. Grimalkin! Wiedźma zabójczyni oparła się o bramę. Na ramię zarzuciła skórzany wór z głową Złego - ani na moment nie spuszczała go z oka. Uśmiechnęła się, ukazując szpiczaste zęby. - Udało ci się. Poszłam wywęszyć naszych wrogów, lecz po powrocie, gdy tylko postawiłam stopę w ogrodzie, usłyszałam ostrzegawczy warkot. Bogin wrócił i pragnie krwi! Chyba nie jestem tu mile widziana. Wspięliśmy się na bramę i pomaszerowaliśmy w głąb zbocza, w końcu dotarliśmy do granicy ogrodu. Tam przystanęliśmy. Spojrzałem między drzewa. - Obok mnie stoi mój gość, Grimalkin - zawołałem. - Pozwól jej bezpiecznie przejść, traktując tak samo uprzejmie jak mnie! Umilkłem, po czym ostrożnie poprowadziłem moje towarzyszki do ogrodu. Nie odpowiedział mi ostrzegawczy warkot. Bogin dotrzymał warunków umowy.

- 70 -

Nie musiałem wstawiać się za Alice - stracharz uczynił to jakiś czas temu. A Judd też był bezpieczny - dawni uczniowie, którzy ukończyli naukę u stracharza, zazwyczaj mogli bezkarnie odwiedzać jego dom. - Znalazłaś jakieś ślady wrogów? - spytałem Grimalkin. Pokręciła głową. - Zapuściłam się na południowy wschód, niemal na skraj Accrington, ale niczego nie znalazłam. O ile czarownice nie zjawią się w postaci kul, istnieje niewielka szansa, by ktoś zaatakował nas przed świtem. W kuchni przekonałem się, że stracharz przyjął dostawę nowego stołu i sześciu krzeseł, które ustawiono naprzeciw paleniska. Wstał już z ziemi, jedną ręką wsparty o oparcie krzesła, jego twarz rozjaśniał lekki uśmiech. - Czuje się pan lepiej? - spytałem. - Owszem, chłopcze - odparł. - Dobrze się spisałeś, ściągając tu bogina. I widzę, że przyniosłeś też zapasy - skinieniem głowy wskazał worek, który postawiłem na posadzce. - Miejmy nadzieję, że jutro rano przyrządzi nam śniadanie. Będzie jak za dawnych czasów! *** Judd Brinscall wrócił godzinę przed zmierzchem. Jego misja w koszarach w Burnley zakończyła się powodzeniem. Najwyraźniej do uszu dowódcy dotarły już meldunki o dziwnych zgonach w ciągu ostatnich kilku miesięcy i gdy usłyszał raport stracharza, bezzwłocznie podjął decyzję. Postanowił wysłać do Todmorden spory oddział - choć miał on wyruszyć z parodniowym opóźnieniem. Najwyraźniej wszyscy dostępni żołnierze byli zajęci likwidacją gangów rabusiów, którzy po zakończeniu wojny zajęli Clitheroe. Bez wątpienia przywrócą tam prawo i porządek, brakowało im jednak doświadczenia w walce z mrocznymi stworami. Obawiałem się trochę, jak sobie poradzą z tym, co czeka na nich w Todmorden, lecz zachowałem to dla siebie. Jeden z nas powinien wcześniej porozumieć się z żołnierzami - ale najpierw musieliśmy przeżyć noc. Spędziliśmy ją w ogrodzie. Trudno to nazwać uciążliwością - pogoda dopisywała i było tak ciepło, jak tylko bywa w Hrabstwie po zmroku. Choć wciąż słaby, stracharz mógł już trochę chodzić i znów pogratulował mi, że zdołałem namówić bogina do powrotu. Nie miałem serca wspomnieć, iż bogin uparł się, by zawrzeć pakt ze mną. Nie zmieniłoby to niczego i mistrz nie musiał o tym wiedzieć. Na zmianę pełniliśmy straż, lecz stracharz, Judd i ja spaliśmy z laskami pod ręką. Mnie przypadła pierwsza warta. Cały czas patrolowałem wewnętrzne granice ogrodu, miejsca, gdzie z trawnika zaczynały wyrastać drzewa. Aby zabić czas, sprawdziłem też wschodni ogród, upewniając się, czy martwe wiedźmy nadal tkwią bezpiecznie uwięzione w swoich grobach; zajrzałem też do boginów. Zastałem wszystko w najlepszym porządku. Byłem spokojny, pewny, że nasz bogin poradzi sobie z każdym nieproszonym strzygoniem. Najbardziej obawiałem się, że czarownice mogły sprowadzić już na ten świat Siscoi, który przybędzie po głowę Złego. Liczyłem, że wsypanie do wątpiodołu soli i żelaza trochę to opóźni. Po mnie wartę objęła Grimalkin, a ja spróbowałem zasnąć. Co chwila przysypiałem tylko po to, by zbudzić się z nagłym szarpnięciem. Jak przez mgłę zorientowałem się, że warty się zmieniły, a potem straszliwe wycie sprawiło, że zerwałem się na kolana. Coś wtargnęło do ogrodu i bogin rzucił mu wyzwanie.

- 71 -

Rozdział 21. Puste oczodoły.

W sekundę później zerwałem się na równe nogi, unosząc w dłoni laskę. Obok mnie mój mistrz próbował się podnieść, chwyciłem go pod pachę i podtrzymałem. Ktoś biegł między drzewami. Rozpoznałem krok - to była Grimalkin, pędząca ku źródłu zagrożenia. Tymczasem bogin znów zawył ostrzegawczo. Alice stała obok mnie, nie dostrzegłem natomiast ani śladu Judda Brinscalla. To on pełnił straż, mógł być wszędzie w ogrodzie. - Pójdę sprawdzić, czy Juddowi nic się nie stało - oznajmiłem. - Nie, chłopcze, zostań tutaj. Jeśli ma kłopoty, bogin jest na miejscu, a za moment dołączy do niego czarownica. - Owszem, Tomie. - Alice choć raz zgodziła się ze stracharzem. - Najlepiej zaczekać tutaj. Bogin ryknął po raz trzeci - i niemal natychmiast odpowiedział mu piskliwy krzyk, który nagle ucichł. W chwilę później ktoś ruszył biegiem ku nam. Uniosłem wyżej laskę, stracharz uczynił to samo. Odprężyliśmy się, widząc, że to Judd. - Byłem w zachodnim ogrodzie - oświadczył. - Wszędzie czysto. Uznałem, że najlepiej będzie, jak zostawię walkę boginowi. - Owszem, to najrozsądniejsze wyjście - przyznał stracharz. - Dobrze cię wyszkoliłem. Wiedźma z pewnością nie mogła się doczekać. Atak nastąpił z południa. Za parę chwil dowiemy się, co to było. Umilkliśmy, nawet wietrzyk ucichł. Staliśmy tam czujni, gotowi do walki. Po pięciu minutach Grimalkin wyłoniła się spośród drzew. - To był strzygoń - potwierdziła. - Bogin rozprawił się z nim, nim tam dotarłam. Nie zachwyciło go to, co schwytał, i rozszarpał go na strzępy. Wszyscy odetchnęliśmy z ulgą. Usiedliśmy przy dogasającym ognisku, lecz żadne z nas nie miało ochoty na sen. Przypuszczam, że wszyscy wyczuwaliśmy zbliżający się kolejny atak. Doszło do niego w niecałą godzinę. Alice nagle powęszyła dwa razy, bardzo głośno. - Czarownice, są prawie tutaj! - zawołała, zrywając się z ziemi i wskazując na wschód. Wszyscy wstaliśmy, przeszukując wzrokiem niebo. Noc była pogodna, na nieboskłonie lśniły setki gwiazd. Teraz kilka punkcików światła poruszało się. Naliczyłem osiem pędzących ku nam. Wkrótce zamieniły się w wyraźne kule, które przystanęły nad drzewami wschodniego ogrodu i rozpoczęły taniec, krążąc, wirując i zamieniając się miejscami. Stracharz i Judd mieli ponure miny. Unosili laski ukośnie, choć podobna broń na nic by się zdała w starciu z animistyczną magią rumuńskich wiedźm, które wkrótce zbliżą się, próbując wyssać z naszych ciał siłę życiową. Grimalkin szeptała coś Alice do ucha; ta przytaknęła, jakby zgadzała się z nią. Podejrzewałem, że zamierzają odeprzeć nieprzyjaciół magią. W Irlandii widziałem, jak ogromną, przerażającą mocą dysponuje Alice. Niechętnie jej używała, gdyż zbyt częste posługiwanie się magią przyspieszało jej przemianę w bezecną wiedźmą. Poza tym stracharz nie pochwalał takich działań. Kule zakończyły taniec i pomknęły ku nam, w tym momencie jednak bogin ryknął wściekle, rzucając upiorne wyzwanie czarownicom. Coś czerwonego śmignęło ku nim, a one rozproszyły się, ale za moment znów zebrały i zaatakowały. Ponownie odpowiedziało im wyzywające wycie i bogin znów pomknął w górę. Tym razem zabrzmiało kilka rozdzierających krzyków, a po nich błysnęło światło.

- 72 -

Kule po raz kolejny zebrały się nad drzewami - teraz jednak było ich tylko pięć - i po sekundzie rozproszyły się na wszystkie strony. - Poszło trochę za łatwo - zauważył stracharz. - Bez wątpienia je zaskoczył. Bogin rozprawił się z kilkoma, musimy jednak zachować czujność. Reszta w każdej chwili znów może spróbować. W końcu wymyślą jakiś sposób obrony przed nim. Ponownie usiedliśmy niespokojnie przy ognisku, lecz atak nie nadszedł i wkrótce niebo na wschodzie zabarwiły pierwsze łuny przedświtu. Cała nasza piątka ruszyła do południowego ogrodu, by zbadać miejsce walki. Szczątki nosiciela strzygonia walały się rozrzucone po całym ogrodzie czaszkę znaleźliśmy na drzewie, nabitą na cienką gałąź, z pustych oczodołów wystawały pędy. Oczywiście demon za jakiś czas znajdzie kolejnego gospodarza. - Musimy zebrać jak najwięcej kości i je pogrzebać - oznajmił w końcu mój mistrz. - To przecież szczątki niewinnego człowieka. Uczyniliśmy, jak kazał. Wróciłem do domu i po dłuższych poszukiwaniach znalazłem szpadel, który przetrwał pożar. Był mocno przypalony, ale cały, więc z jego pomocą wykopałem płytki grób pod drzewami. W mogile złożyliśmy wszystkie znalezione kości, a potem starannie zasypałem ją ziemią. Kiedy skończyłem, wbiliśmy wzrok w świeży pagórek. - Spoczywaj w spokoju - powiedział bardzo cicho stracharz. W jego ustach były to słowa najbliższe modlitwie. - Z pewnością bogin rozerwał go, bo poczuł się oszukany - dodał. - Krew w ciele strzygonia nie należała do niego, pochodziła wyłącznie z ofiar. Mój bogin woli świeżą krew! Miejmy nadzieję, że będzie w wystarczająco dobrym humorze, by podać nam śniadanie! Kiedy weszliśmy do kuchni, na stole czekało pięć parujących talerzy z szynką i jajkami oraz półmisek, na którym piętrzyła się wysoka sterta grubych pajd chleba z masłem. Bez zwłoki zasiedliśmy do posiłku. Boczek był nieco przepieczony, ale nikt z nas nie narzekał, wszyscy zajadaliśmy z apetytem. Wreszcie stracharz odsunął talerz i powiódł wzrokiem po zebranych, w końcu skupiając uwagę na mnie. - Czas porozmawiać - oznajmił. - Musimy przedyskutować nasze dalsze plany. - Obrócił się do Alice. - Pytałem cię już raz, dziewczyno, teraz muszę ponownie zadać to pytanie. Czy jesteś gotowa wyruszyć w Mrok i przynieść nam to, czego potrzebujemy? - Musi istnieć inny sposób! - zawołałem, nim Alice zdążyła odpowiedzieć. - Nie pozwolę na to. - Nie winię cię, chłopcze, że próbujesz ją chronić. Ale wiemy, co trzeba zrobić. Jak daleko jesteśmy gotowi się posunąć, by osiągnąć nasz cel? - Musimy zrobić to, co niezbędne. Ile jeszcze mam to nosić? - Grimalkin wstała z krzesła i poklepała skórzany worek. - Chodź ze mną, Alice. Chcę z tobą pomówić na osobności. Alice podążyła za wiedźmą zabójczynią do ogrodu, pozostawiając Judda, stracharza i mnie nad pustymi talerzami. - Zanim zajmiemy się Złym, musimy rozwiązać obecny problem - oznajmił stracharz. - To bardzo pilna sprawa. W tym ogrodzie jesteśmy względnie bezpieczni, ale co z biednymi ludźmi poza nim? Ci na wschód od Todmorden może stracili już życie. Musimy pomóc tym, którzy żyją. To nasz obowiązek. - Chce pan wrócić do Todmorden? - spytał Judd. - Wiedziałem, że w końcu będziemy musieli, ale chyba nie od razu! - Miną tygodnie, nim odzyskam dość sił, by podróżować, nie mówiąc już o skutecznej walce. Stracharz pokręcił głową. - Boli mnie, że muszę prosić innych, by wykonali to zadanie, ale nie mam innego wyjścia. Żołnierze z Burnley zapewne wyruszają już w drogę, aby zbadać Todmorden, walczyli jednak tylko w wojnach z innymi ludźmi, nie mają doświadczenia w starciach z Mrokiem. Musimy zapewnić im fachową pomoc. Judd, czy zechcesz pójść i zabrać ze sobą chłopaka? Nie oczekuję, że przekroczycie rzekę, ale przynajmniej pomóżcie tym po stronie Hrabstwa. Nasi nieprzyjaciele na początek zapewne zaatakują samotne domy za miastem. Ich mieszkańcy będą was potrzebować. - Oczywiście - odparł Judd. - Choć ludzie z miasteczka nie przyjmą nas chętnie. Będą się bali o własne życie. Mimo wszystko trzeba to zrobić. Natychmiast ruszamy. Przytaknąłem. Wiedziałem, że lepiej będzie stawić czoło wrogowi niż czekać, co przeciw nam pośle. W kuchni znów zapanowała cisza. Zastanawiałem się właśnie, dokąd poszły Alice i Grimalkin i co sobie powiedziały, gdy nagle usłyszałem odległy dźwięk dzwonu. Ktoś był na rozstajach i uderzał w niego, aby wezwać stracharza. Zazwyczaj sam chodziłem sprawdzić, w czym rzecz. To mogło być cokolwiek, począwszy od zbłąkanego bogina, a skończywszy na cmentarnym widmie. Czasami ludzie

- 73 -

po prostu się bali bez żadnego powodu; czasem niebezpieczeństwo groziło całej rodzinie i mój mistrz natychmiast ruszał w drogę, by się z nim rozprawić. - Wygląda na to, że ktoś ma kłopoty - zauważył stracharz. - Lepiej idź i zobacz, o co chodzi, chłopcze. - Dotrzymam ci towarzystwa - dodał Judd. - To może być podstęp mający wywabić jednego z nas z ogrodu. - Owszem, masz rację. Bezpieczniej wam będzie we dwóch - zgodził się mistrz. Zostawiliśmy za sobą ogród, zmierzając na rozstaje. - Zupełnie jak za dawnych czasów - zażartował Judd. - Kiedy schodziłem tu jako młody uczeń, zazwyczaj trząsłem się ze zdenerwowania: wiedziałem, że w ciągu godziny ruszymy z kolejnym zadaniem. - Ja także - przyznałem. Przecięliśmy łąkę i znów znaleźliśmy się wśród drzew. Rozstaje były już blisko, z zachodu napływały ciężkie deszczowe chmury. Z każdym krokiem robiło się coraz ciemniej. Nagle dzwon znów się odezwał. - Przynajmniej nadal tu są - mruknął Judd. - Czasami zdarzało się, że tracili odwagę i wracali tam, skąd przyszli. - Niektórzy ludzie bardziej boją się stracharza niż bogina! - dodałem. Obaj roześmialiśmy się i natychmiast umilkliśmy. Mimo półmroku widzieliśmy już, kto uderza w dzwon. Była to ładna młoda kobieta. Doskonale ją pamiętałem - wcześniej zwabiła nas do Todmorden, obiecując książki do nowej biblioteki stracharza. Jejmość Cosmina Fresque. Czy, dokładniej rzecz biorąc, demon odziany w jej ciało. - Przynoszę wam wiadomość - szansę przeżycia! - zawołała, wypuszczając sznur. Dzwon nadal tańczył na wietrze, dźwięcząc jeszcze kilka razy, zanim w końcu umilkł. Podeszliśmy, czujnie unosząc przed sobą ukośnie laski. Metal szczęknął dwukrotnie, gdy wysunęliśmy ukryte ostrza. - Dajcie nam to, czego chcemy! Oddajcie nam głowę naszego pana, Złego! - ciągnął demon. - Jeśli to zrobicie, powrócimy do naszego kraju, wasze domy będą bezpieczne, wasi ludzie w spokoju dożyją swych dni. - A co, jeśli jej wam nie oddamy? - spytał Judd. Wciąż zbliżaliśmy się do Cosminy - teraz dzieliło nas najwyżej dziesięć kroków. Stała pod dzwonem, zwrócona plecami do drzewa. Zerknąłem z ukosa na Judda i ujrzałem łzy, lśniące na jego policzkach. Może i była demonem, lecz miała twarz i ciało dziewczyny - dziewczyny, którą kochał. - Wówczas ziemie te zamienią się w krainę nieumarłych: będziemy tu rządzić, wysysając krew, kiedy tylko zapragniemy. - Oto nasza odpowiedź! - huknął Judd i pchnął klingą prosto w jej pierś. Uskoczyła na bok, by uniknąć ciosu, wówczas jednak zastosował manewr, którego nauczył nas stracharz. Przerzucił laskę z lewej dłoni do prawej i przebił ostrzem serce demona, przyszpilając go do pnia. Fresque wydała z siebie ogłuszający wrzask, z jej ust trysnęła krew, ściekając aż na buty. Potem wywróciła oczami, cała zadygotała i opadła bezwładnie. Runęłaby na ziemię, gdyby nie przytrzymująca ją klinga. Stop srebra musiał przebić jej serce: niemal. natychmiast z ciała wyłoniła się lśniąca pomarańczowa kula, na moment zawisła nad nami, a potem nabrała wysokości i pomknęła na wschód. Obaj staliśmy bez ruchu, wpatrując się w ciało Cosminy. W końcu Judd odwrócił się do mnie, z jego oczu płynęły łzy. - Zrób coś dla mnie, Tomie - rzekł. - Wróć do domu i przynieś mi szpadel. Muszę pogrzebać jej szczątki. Pobiegłem, krótko informując stracharza, co się wydarzyło, po czym zabrałem poczerniały szpadel z nowej szopy przy domu. Gdy dotarłem na rozstaje, Judd klęczał, trzymając dłoń trupa. - Jeśli chcesz, ja będę kopał - zaproponowałem. Powoli podniósł się z ziemi i pokręcił głową.

- 74 -

- Nie, Tomie, to moje zadanie. Dzięki, że mi go przyniosłeś. Teraz wracaj do domu. Dołączę do was, gdy tylko będę mógł. Nie wróciłem jednak natychmiast. Istniała możliwość, że demon nie przybył sam na rozstaje, toteż wróciłem między drzewa, obserwując z daleka Judda. Wykopał grób pod pniem i złożył w nim ciało Cosminy Nagle z jego ust wydarł się przeraźliwy krzyk cierpienia. Judd z całych sił uderzył w grób laską. Odciął głowę trupa - tylko w ten sposób mógł zyskać pewność, że żaden demon bądź inny stwór już go nie opęta. Słyszałem, jak szlocha, gdy zasypywał dziurę w ziemi, a potem zebrał kamienie i ułożył na wierzchu, tak by żaden pies bądź dzikie zwierzę nie wykopało ciała. Dopiero wtedy, gdy ukląkł z pochyloną głową, wpatrując się w swoje dzieło, zawróciłem do domu. Wykonał ciężkie zadanie. Jak ja bym sobie poradził, gdybym musiał złożyć w ofierze Alice? Nie mogłem o tym myśleć. Kończył nam się czas. Musiałem znaleźć inną metodę zniszczenia Złego, taką, która nie doprowadzi do jej śmierci. Ale mama, choć potężna, z trudem znalazła. sposób, który mi przedstawiła. Jak mogłem liczyć, że mnie uda się lepiej? Niech oni przyjdą do nas!

Następnego dnia, kilka minut po południu, byliśmy gotowi wypełnić życzenie stracharza. Zostawiając go w domu z psami i boginem, Grimalkin, Alice, Judd i ja ruszyliśmy raz jeszcze do Todmorden. Gdy opuszczaliśmy ogród, Alice podeszła do mnie. W ręce trzymała książkę. - Proszę - oznajmiła. - To dla starego Gregory'ego. Sama ją napisałam. Z uśmiechem odebrałem tomik i odczytałem tytuł; „Sekrety kręgów z Pendle". - Piszę w niej o najmroczniejszych tajemnicach znanych jedynie czarownicom. Nawet stracharze nie mają o nich pojęcia. Powinny się wam przydać. Twój mistrz nie przyjmie jej ode mnie, ale jeśli mu ją przekażesz, może umieści ją w nowej bibliotece. - Dziękuję, Alice. Oddam mu ją po powrocie. - Schowałem książkę do torby. - Dam mu też moje notatniki. Wszystko może pomóc. Ale chciałbym cię o coś spytać. O czym rozmawiałaś wczoraj z Grimalkin, kiedy odeszłyście na bok? - Takie dziewczyńskie sprawy, Tomie. Nic, co by cię interesowało. Spojrzałem na nią zirytowany, ale też urażony. - Nie spodobało ci się to, co? Nie lubisz, kiedy mam przed tobą tajemnice. A ty wszystko mi mówisz? Wstrząśnięty, otworzyłem usta. Czyżby w jakiś sposób dowiedziała się o wymaganej ofierze? Nim jednak zdążyłem odpowiedzieć, Alice odeszła, zostawiając mnie z Grimalkin. Nasza rozmowa mnie zasmuciła, uznałem jednak, że lepiej będzie nie zadawać dalszych pytań. Czułem się podle, oszukując Alice. Z szarego nieba siąpiła napływająca z zachodu mżawka, lecz w powietrzu nie czuło się chłodu. W Hrabstwie nazywamy taką pogodę latem. Obejrzałem się na Judda, wyraźnie nadal przygnębionego. Po jakimś czasie zrównał się ze mną i poklepał po plecach. - Ciało Cosminy spoczęło w grobie. Od bardzo dawna pragnąłem to uczynić. Czuję się, jakbym w końcu mógł zamknąć za sobą pewne drzwi. - Co teraz zrobisz? Wrócisz do Rumunii? - spytałem. - Nie, Tomie. Na jakiś czas mam dość podróży. Może powinienem przejąć działkę nieszczęsnego Billa Arkwrighta na północ od Caster? - Znakomity pomysł! - wykrzyknąłem. - Z pewnością nie brakowałoby ci zajęć wśród tylu wodnych wiedźm. A z tego co wiem, od ponad roku nie odwiedzał tamtych okolic nikt z naszego fachu. Mistrz mówił mi, że Bill zapisał w spadku młyn przyszłym stracharzom. Będziesz miał zatem dach nad głową. Maszerujące przed nami Alice i Grimalkin rozmawiały o czymś z przejęciem. Najwyraźniej szykowały jakiś plan, o którym mi nie wspomniały. Potem, gdy nadal zmierzaliśmy na północny wschód, okrążając Acklington, zwolniły nieco i zrównały się z nami. - Grimalkin musi z tobą porozmawiać w cztery oczy, Tomie - oznajmiła Alice.

- 75 -

Zerknąłem na wiedźmę zabójczynię, która skinę. la głową i wskazała kępę drzew po lewej. Ruszyla ku niej, ja podążyłem w jej ślady. - Zaczekamy tu na was! - zawołała Alice. Zastanawiałem się, dlaczego Grimalkin nie chce mówić przy niej i Juddzie. Bez wątpienia to on stanowił problem. Może po tym, jak zdradził stracharza, już mu nie ufała... Zresztą wkrótce się dowiem. Wiedźma zabójczyni zatrzymała się wśród drzew i obróciła ku mnie. Zsunęła z ramienia skórzany worek i położyła na ziemi między nami. - Zły chciał z tobą pomówić - oznajmiła. - Lecz sam musisz zadecydować, czy się na to zgodzisz, czy nie. Bez wątpienia zamierza cię zastraszyć albo zagrozić czymś nowym. Uważam jednak, że z jego słów możemy dowiedzieć się czegoś użytecznego. - A ty z nim rozmawiasz? - spytałem. Grimalkin przytaknęła. - Od czasu do czasu wymieniamy parę zdań. Ostatnio jednak mimo wszelkich zachęt nie chciał się odezwać. Twierdzi natomiast, że chętnie pomówi z tobą. - W takim razie wysłuchajmy, co ma do powiedzenia! Usiedliśmy na trawie, Grimalkin rozplątała rzemienie i wyciągnęła z worka głowę Złego, łapiąc ją za rogi i kładąc na ziemi naprzeciw mnie. Jej wygląd wstrząsnął mną. Wydawała się mniejsza niż wtedy, gdy odcięliśmy ją od ciała, twarz pokrywała zaschnięta krew. Jedno oko zniknęło - pozostała tylko okolona czerwienią, zaropiała dziura, powieki drugiego zszyto razem. Usta wypełniały pokrzyvvy i gałązki. - Go się stało z jego okiem? - spytałem. - Odebrałam mu je w zemście za śmierć moich towarzyszy - odparła Grimalkin. - Drugie na razie pozwoliłam mu zatrzymać. Sięgnęła naprzód i wyciągnęła z ust pokrzywy i gałęzie. Głowa, która wcześniej wydawała się martwa i nieruchoma, natychmiast ożyła. Zszyte powieki zadrgały, szczęka i wargi zaczęły się poruszać, odsłaniając pieńki pożółkłych zębów. - Wszystko mogło wyglądać zupełnie inaczej, Thomasie Wardzie - powiedział Zły niewiele głośniej od Szeptu. - Mogliśmy działać razem, ty jednak mnie odrzuciłeś i doprowadziłeś do takiego stanu. Teraz zapłacisz za to straszliwą cenę. - Jesteś moim wrogiem - odparłem. - Urodziłem się, by móc z tobą skończyć. - Oczywiście - głos Złego nabierał siły. - To twoje „przeznaczenie", a przynajmniej tak ci powiedziano, Wierz mi jednak, czeka na ciebie zupełnie inna przyszłość. Sądzisz, że jestem bezradny? Cóż, mylisz się. Uważasz, że skoro straciłem jedno oko i zaszyliście mi drugie, oślepłem? Mój duch widzi wszystko, co zechce. Znam dokładnie twój najczulszy punkt. Widzę tych, których kochasz, i sposób, w jaki można ich zranić. Sądzisz, że zatkanie ust odbiera mi głos? Cały czas rozmawiam ze swymi sługami, są równie liczni, jak gwiazdy na niebie. Z zapałem wykonują moje rozkazy. Pokonaj jednego, a inny natychmiast powstanie, by podjąć walkę. W końcu znajdziesz równego sobie - i to znacznie szybciej, niż przypuszczasz! - To tylko pusta gadanina - syknęła Grimalkin, chwytając głowę za rogi. - Przekonamy się! - zawołał Zły. - Jesteś siódmym synem i masz sześciu braci. Dziś jeden z nich zginie. A będzie tylko pierwszym, którego spotka ten los. Wkrótce staniesz się ostatnim z synów swojej matki! Zerwałem się z miejsca, w głowie wirowało mi od myśli o tym, co może spotkać moich braci. Tymczasem Grimalkin znów zapchała mu usta i schowała głowę do worka. - Nie przejmuj się - rzekła. - Myliłam się, narażając cię na to. I nie dowiedzieliśmy się niczego nowego. W każdej chwili mógł posłać swe sługi przeciwko twojej rodzinie. Grozi ci teraz, by tobą wstrząsnąć i nie pozwolić ci się skupić na najbliższym zadaniu. Przytaknąłem. Po powrocie z Irlandii dwa tygodnie wcześniej wysłałem list na farmę, pytając o zdrowie najstarszego brata Jacka, jego żony Ellie i ich dziecka; pytałem też o mojego brata Jamesa, który zamieszkał z nimi, by pomóc na farmie i zbudować sobie kuźnię. Odpowiedź brzmiała pocieszająco. Wszyscy miewali się dobrze i prócz utraty kilku zwierząt wojna jakoś ich ominęła. Od farmy dzieliła nas teraz daleka droga. A co do reszty braci, rozproszyli się po całym Hrabstwie. W żaden sposób nie zdołałbym im pomóc - musiałem po prostu odsunąć na bok troski.

- 76 -

Z powrotem dołączyliśmy do Alice i Judda. Powtórzyłem im, co mówił Zły i czym groził. Judd ze współczuciem pokiwał głową, Alice uścisnęła mi rękę. Chwilowo żadne z nas nie mogło niczego poradzić. - Gdzie zamierzałeś się zatrzymać? - spytała Judda Grimalkin. Judd zmarszczył czoło. - Moglibyśmy zostać na zachód od Todmorden, z dala od wioski - odparł. - W ten sposób nie będziemy rzucać się w oczy. - Ale przecież tego właśnie pragniemy: chcemy rzucać się w oczy! - wykrzyknęła wiedźma zabójczyni, jej oczy rozbłysły. - Powinniśmy zamieszkać w gospodzie. Niech oni przyjdą do nas. Kiedy przerzedzimy ich szeregi, ruszymy do ataku. Zupełnie jakbyśmy likwidowali gniazdo szczurów! - Czy to nie ryzykowne? - spytał Judd. - Utrzymując niezbędny dystans, zdołalibyśmy coś zrobić, nim w ogóle zorientowaliby się, że tam jesteśmy. - Owszem, może pomoglibyśmy kilku ludziom - odparła Grimalkin. - Lecz wkrótce i tak nadejdzie kryzys. Wykrycie nas to kwestia kilku godzin. A jeśli ujawnimy od samego początku swoją obecność, sami wybierzemy pole walki. Przestaną szukać innych ofiar i przyjdą do nas. - Uniosła skórzany worek. - Przyjdą po niego i zginą. Nasza walka z rumuńskimi stworami to tylko jedna z serii bitew, które toczyliśmy ze sługami Złego. Chcę załatwić to jak najszybciej, by móc zająć się prawdziwym problemem: jego ostatecznym zniszczeniem. Co powiesz, Tomie Wardzie? Zgadzasz się ze mną? Spojrzałem na Judda i wzruszyłem ramionami. - Przykro mi, ale muszę się zgodzić z Grimalkin - oznajmiłem. - Ja także - dodała Alice. Judd uśmiechnął się. - Wygląda na to, że zostałem przegłosowany. Zatem niechaj rozpocznie się bitwa. Maszerowaliśmy dalej jeszcze parę godzin. Tymczasem chmury odpłynęły, zapowiadając pogodną noc. Gdy słońce zaczęło znikać za horyzontem, rozbiliśmy obóz obok drogi. Alice złapała trzy króliki, za krótką chwilę obracały się już na rożnach nad ogniem, a na ich zapach ślinka napłynęła mi do ust. Nagle w oddali usłyszałem miarowe bicie werbla. Dźwięk zbliżał się i wkrótce odezwała się także piszczałka. Grano muzykę marszową. Przybyli żołnierze z Burnley. Zorientowawszy się, że nadciągają tą samą drogą i przejdą tuż obok, Alice i Grimalkin wycofały się między drzewa. W przeszłości dochodziło do starć między czarownicami z Pendle i wojskiem, toteż żołnierze z pewnością rozpoznaliby wiedźmę zabójczynię. - Nigdy nie pojmę, czemu noszą tak kolorowe kurtki! - zawołał Judd. - Nauczono mnie nosić szatę w stosownych barwach, by móc ukryć się w lesie. Oni dokładają wszelkich starań, by być widziani! Musiałem się zgodzić. Kurtki wojskowe w jaskrawym odcieniu czerwieni Hrabstwa sprawiały, że wyraźnie widzieliśmy oddział wśród drzew. Podeszliśmy do ścieżki. W sumie było ich trzydziestu, prócz jednego wszyscy maszerowali pieszo. Kolumną kierował konny oficer i gdy się zbliżyli, zauważyłem, że wygląda znajomo. Rumiana cera, przysadzista budowa... i czarny wąsik, który wszystko potwierdził - to był kapitan Horrocks, oficer, który dowodził oddziałem żołnierzy oblegającym Wieżę Malkinów. Uwięzili mnie wówczas pod fałszywym zarzutem zabójstwa ojca Stocksa. Czy on też mnie zapamiętał? Mieliśmy za sobą wojnę, a po mojej ucieczce z pewnością już o mnie zapomniał. Poza tym byłem teraz starszy i wyższy. Zrównawszy się z nami, kapitan uniósł rękę, zatrzymując kolumnę. Piszczałka i werbel ucichły. Słyszeliśmy jedynie oddech konia. Spuściłem wzrok, unikając jego oczu. - My się znamy... - rzekł cicho. Serce zatrzepotało mi w piersi. Czy powinienem uciekać? Księdza zabiła czarownica, Wurmalde, teraz jednak sama nie żyła i nie dysponowałem żadnymi dowodami, potwierdzającymi moją niewinność. Wciąż mogłem Zawisnąć za morderstwo, którego nie popełniłem. - Owszem. Jestem Judd Brinscall. To ja ostrzegłem pańskiego dowódcę o tym, co się święci w Todmorden. Gdy Judd przemówił, pojąłem swoją pomyłkę i odetchnąłem z ulgą. - Tak naprawdę ściągnął nas pan tu na walkę z cieniem - odparł cierpko kapitan. - Wy, stracharze, przyjmujecie pieniądze od łatwowiernych naiwniaków, twierdząc, że ponoć walczycie z Mrokiem, ale mnie nie oszukacie. Czarownice to jedynie żebraczki i łajdaczki. A co do ostatniej historii - zaśmiał się wzgardliwie - jest zupełnie niewiarygodna. Słucham rozkazów, więc muszę to zbadać. Lecz jeśli

- 77 -

znajdę choćby najmniejszy dowód wskazujący, że sprowadził nas pan tutaj pod fałszywym pretekstem, zawlokę was obu do Burnley w kajdanach! Czy wyrażam się jasno? - Zginęło wielu ludzi, kapitanie - odparł spokojnie Judd. - A zabójców znajdzie pan w ukryciu po drugiej stronie rzeki, tak jak tłumaczyłem. Jeśli jednak posłucha pan mej rady, rozbijecie na noc obóz i przeprawicie się o świcie. Nasi nieprzyjaciele są najsilniejsi w ciemności. - Tak pan przynajmniej twierdzi. Nie wątpię, że kilku mieszkańców zginęło i jeśli znajdziemy sprawców, szybko wymierzymy im sprawiedliwość. Ale nie przerazicie mnie chłopskimi bajaniami. Niedawno toczyliśmy wojnę, widziałem wiele śmierci - sceny rzezi, które zabiorę ze sobą do grobu. Po tym, cokolwiek czeka na nas w Todmorden, to drobnostka! Wyrażam się jasno? Judd nie odpowiedział i kapitan Harrocks, pogardliwie kręcąc głową, poprowadził naprzód swych ludzi. Część piechurów uśmiechała się, inni sprawiali wrażenie przerażonych, zwłaszcza biedny mały dobosz, maszerujący na tyłach. Po paru chwilach werbel i piszczałka znów się odezwały. Patrzyliśmy, jak kolumna znika pośród drzew, a potem wróciliśmy do przerwanej wieczerzy. *** Wstaliśmy wkrótce po wschodzie słońca i bez śniadania ruszyliśmy do Todmorden. Na wschodnim wrzosowisku wznoszącym się nad miasteczkiem zaczęliśmy mijać ludzi, zmierzających w przeciwnym kierunku - zwykle samotnych, lecz od czasu do czasu pojawiały się całe rodziny dźwigające tłumoki ze swym dobytkiem. To byli uciekinierzy opuszczający należącą do Hrabstwa część miasteczka. Żadnego z nich nie ucieszył nasz widok. Niektórzy mogli pochodzić z samego Todmorden i może wiedzieli, jaką rolę odegraliśmy w nadciągającym kryzysie; inni po prostu dostrzegli strój stracharza i zareagowali jak większość ludzi. Każdy, kogo próbowaliśmy zatrzymać, zbywał nas gniewnie. - Jak bardzo jest źle? - spytał Judd, zagradzając w końcu drogę starcowi, który z trudem maszerował błotnistą ścieżką, podpierając się kijem. - Mordują nasze dzieci! Co mogłoby być gorszego? Zabili też zbrojnych żołnierzy. Kto nas teraz ochroni? Wymieniliśmy z Juddem spojrzenia. Bez wątpienia jak ja miał nadzieję, że wrogowie dopadli najwyżej kilku mężczyzn z Burnley - może zwabili w pułapkę niewielki oddziałek zwiadowczy wysłany przez kapitana. Rzeczywistość okazała się jednak gorsza - znacznie gorsza! Żołnierze rozbili obóz na szczycie zachodniego wrzosowiska, niedaleko Todmorden. Teraz wszyscy nie żyli. Kapitanowi Horrocksowi obcięto głowę. Leżał na wznak, a odrąbany czerep tkwił wciśnięty między buty. Ognisko wciąż dymiło, a oni pozostali w miejscu, gdzie ich wyrżnięto, z rozszarpanymi gardłami. Niektórzy leżeli na wznak, zamordowani we śnie. Inni próbowali uciekać, żaden nie zdołał się oddalić. Wokół ich trupów roiło się od much. Od smrodu krwi poczułem mdłości. Minęliśmy ich bez słowa. Wymieniłem ponure spojrzenia z Alice i Juddem, jedynie Grimalkin patrzyła spokojnie przed siebie, twarz miała zaciętą. Wiele razy oglądała śmierć i bez wątpienia do niej przywykła. Zresztą tak czy inaczej, niczego byśmy tu nie zdziałali, zabitych było też zbyt wielu, abyśmy mogli pogrzebać wszystkich. Wkrótce maszerowaliśmy już w kierunku gospody. Przybyliśmy w chwili, gdy karczmarz miał właśnie zamknąć na klucz frontowe drzwi. Od naszej ostatniej wizyty zdążył je naprawić. - Nigdzie nie pójdziesz! - Judd wepchnął go do środka. - Macie czelność tu wracać? - odparł mężczyzna. - To przez was pakt został zerwany. Dotrzymując warunków umowy, wiele lat przeżyliśmy bezpiecznie. Teraz jesteśmy dla nich tylko strawą! - A którzy z mieszkańców zawarli ów pakt? - spytał Judd. - Byłeś jednym z nich? Tamten przytaknął. - Poszło nas trzech: burmistrz, sklepikarz i ja - trzej najbogatsi obywatele. Wówczas, ponad dwa lata temu, wszystko wyglądało inaczej. Nie mieliśmy pojęcia, jak szybko sytuacja zacznie się pogarszać i ilu ludzi odejdzie. Zrobiliśmy to dla nich wszystkich - by ratować im życie. Większość bała się nawet zbliżyć do cudzoziemców, ale my przeprawiliśmy się przez rzekę i podpisaliśmy pakt własną krwią. Zważywszy na okoliczności, było to najlepsze wyjście. Obiecali dać nam spokój, jeśli tylko dostaną to, czego potrzebują. Teraz jednak pakt został zerwany, a oni łakną zemsty. Muszę stąd uciekać. Kiedy zapadnie zmrok, już jakbym nie żył! Jejmość Fresque twierdziła, że jestem następny na liście!

- 78 -

Judd powiódł po nas wzrokiem i uniósł brwi. Wszyscy przytaknęliśmy. Nie było sensu zatrzymywać tu przerażonego karczmarza. Wystawiliśmy go na dwór i wyrzuciliśmy za nim bagaż. Potem zabarykadowaliśmy drzwi, czekając na pierwszy atak. Na zewnątrz wietrzyk niemal zupełnie ucichł, noc była ciepła. Nie roznieciliśmy zatem ognia, lecz usiedliśmy w niewielkiej salce jadalnej obok baru. Nie zapaliliśmy nawet świecy, pozwalając, by nasze oczy przywykły do ciemności. Po jakiejś godzinie usłyszeliśmy dobiegające z zewnątrz dźwięki - słabe węszenie i skrobanie do drzwi, jakby do środka chciało się dostać jakieś zwierzę. Czekaliśmy bez słowa. Potem naszych uszu dobiegł warkot, jakby stwór stracił cierpliwość i żądał, aby wpuścić go natychmiast. Nagle drzwi wygięły się do wewnątrz, trzeszcząc i skrzypiąc w zawiasach. Napastnikiem niemal na pewno był jeden z moroii, zajmujący ciało niedźwiedzia. A więc w taki sposób nasi wrogowie wedrą się do środka. Grimalkin poluzowała w pochwie sztylet do rzucania. Gdy w otworze pojawi się głowa niedźwiedzia, stwór zginie. Jej klinga przeszyje jedno z jego oczu. Lecz kiedy tylko drzwi pękły, niedźwiedź opadł na cztery łapy i odbiegł, nie czekając na cios. Usłyszałem, jak Grimalkin, poirytowana, gwiżdże przez szpiczaste zęby. Wokół znów panowała cisza, tyle że przez rozwalone drzwi widzieliśmy brukowaną ulicę. Niedaleko poruszały się jakieś postaci. Było ich trzy - dwie nosiły peleryny i wyglądały na kobiety; najbliższa trzymała w dłoni pochodnię i w jej migotliwym blasku ujrzałem okrutne usta i szponiaste palce. Bez wątpienia mieliśmy do czynienia z czarownicami. Lecz trzecia postać należała do mężczyzny, którego rozpoznałem: do karczmarza. A zatem nie zdołał uciec z miasteczka. Teraz był ich więźniem, ręce miał związane za plecami. Przypominało to niemal sztukę odegraną specjalnie dla nas, wkrótce jednak zrozumiałem, że to nie przedstawienie, ale kwestia życia i śmierci. - Teraz zobaczycie, co spotyka tych, którzy się nam sprzeciwiają! - wrzasnęła wiedźma dzierżąca pochodnię. Nie mogłem zrozumieć, co się wówczas stało. Coś jakby spłynęło z nieba i wylądowało dokładnie przed karczmarzem. Ale jak to możliwe? Czarownice nie potrafią latać. Pomysł, że miałyby fruwać na miotłach, to wyłącznie niemądry przesąd. Postać zbliżyła się do ofiary. - Nie! To nie moja wina! - krzyknął karczmarz głosem piskliwym ze zgrozy. - Oszczędź mnie, proszę, nie odbieraj mi życia, panie! Zawsze robiłem, co kazałeś, byłem szczodry, dawałem... Nagle rozległ się przeszywający pisk - brzmiał jak wrzask jednej ze świń, zarzynanych przez Ryja, rzeźnika z farmy. Zawisł w powietrzu, coraz słabszy i słabszy. Gospodarz osunął się na kolana, a potem runął na twarz. Grimalkin dobyła noża do rzucania i wystąpiła naprzód, jakby zamierzała zaatakować czarownice. Byliśmy gotowi pójść za nią, nim jednak cokolwiek zrobiliśmy, wrogowie przejęli inicjatywę. Jedna z postaci - ta, która spadła z nieba - skierowała się ku nam. W jej kroku było coś dziwnego. Zdawała się płynąć, nie maszerować. Podchodziła coraz bliżej i bliżej, aż w końcu wypełniła całe otwarte drzwi i zaczęła wsuwać się do środka. Po mojej lewej Alice uniosła ogarek i wymamrotała pod nosem zaklęcie, zapalając knot. W czasie terminu u stracharza oglądałem wiele koszmarnych widoków, lecz to, co ujrzałem w migotliwym żółtym świetle, przebiło je wszystkie. Ja sam zacząłem dygotać, serce próbowało wyrwać mi się z piersi - lecz Judd musiał być naprawdę przerażony tym, co objawiło się naszym oczom. Przed nami unosiła się kobieta. Patrzyliśmy na jej nagie ciało, ale coś było z nim strasznie nie tak. Skórę miała przejrzystą - płomyk świecy ukazywał to, co kryło się wewnątrz. Wydawała się niewypełniona do końca; brakowało ciała i kości, zamiast nich była pełna - może lepiej rzec: rozdęta od krwi. Skóra pozostała w całości poza dwoma śladami: poziomą blizną wokół szyi, w miejscu gdzie głowę przymocowano do ciała, i wypukłym szwem nad sercem. Należała do Cosminy. Wargi poruszyły się i stwór przemówił niskim męskim głosem: - Jestem Siscoi, władca krwi, pochłaniacz dusz! Bądźcie mi posłuszni albo czekają was cierpienia, jakich niewielu zaznało. Oddajcie nam to, czego szukamy, a okażę łaskę! Zabiję was szybko! Prawie bez bólu. Grimalkin cisnęła sztyletem wprost w gardło groteskowej postaci, lecz klinga poleciała w bok, jakby odbiła się od niewidzialnej tarczy.

- 79 -

Rozdział 22. Od północy do świtu.

Jeśli istotnie był to Siscoi, wyglądał zupełnie inaczej, i niż go sobie wyobrażałem. Nie posługiwał się nosicielem wyhodowanym z krwi i wnętrzności w dole. To bardziej przypominało osobliwe opętanie - a jednak skórę wypełniała krew i zważywszy na to, jak przed chwilą zginął karczmarz, część z niej najpewniej należała do niego. Bóg mógł zapewne wyssać i naszą krew - wszystkim nam groziło niebezpieczeństwo. Uniosłem laskę, szykując się do ataku. Zacząłem się skupiać. Posłużę się najpotężniejszym darem - zdolnością spowalniania czasu. Wcześniej zastosowałem go Z powodzeniem, gdy uwięziliśmy Złego, a był on znacznie potężniejszy od innych Starszych Bogów, toteż nie wątpiłem, że i teraz się uda. Ledwie jednak zacząłem, gdy Grimalkin warknęła ostro: - Ty się tym zajmij, Alice! W odpowiedzi Alice uniosła lewą dłoń i zaczęła mamrotać zaklęcie; wówczas jednak, zaskakując nas wszystkich, Judd przebiegł obok i z mrożącym krew krzykiem wbił klingę laski w ciało - dokładnie w miejsce, gdzie wcześniej przeszył serce Cosminy. Spodziewałem się, że i jego cios zostanie odbity, lecz ku memu zdumieniu przedziurawił skórę. Wokół niego eksplodowała krew. Tryskała wszędzie i przez chwilę zupełnie mnie oślepiła. Kiedy otarłem ją z oczu, choć nadal kapała z sufitu, zobaczyłem, że Judd klęczy na podłodze i szlocha. Patrzył na coś - wstęgę zakrwawionej skóry, niegdyś należącą do Cosminy. Dwie czarownice towarzyszące Siscoi natychmiast umknęły i nikt więcej już nas nie zaatakował. Reszta nocy upłynęła spokojnie. *** O świcie znaleźliśmy olej do lamp i z jego pomocą spaliliśmy skórę. Przez chwilę skwierczała na mokrych kamieniach, roztaczając wokół straszliwy smród, ale musieliśmy to zrobić. Judd nie miał sił, by ponownie pogrzebać ukochaną. Czekaliśmy w milczeniu aż do końca. Z szarego nieba siąpił deszcz, zmywając krew z naszych twarzy i włosów. - Możesz już o tym porozmawiać? - spytałem w końcu. - Czy to naprawdę był Siscoi? Jakiś rodzaj opętania? Judd przytaknął. - Owszem, to było opętanie. Siscoi umie ożywić skórę świeżo pogrzebanego trupa. Najpierw jednak jego sługi usuwają kości i odcinają skórę od mięśni. Potem bóg może odwiedzić bliskich krewnych nieboszczyka, rozkoszując się ich rozpaczą. Z początku skórę wypełnia jedynie powietrze. W miarę jak Siscoi zaczyna się posilać, skóra zmienia kolor na czerwony, od krwi ofiar. Proces ten wymaga potężnej mrocznej magii. Niezależnie jednak od tego, czy rozprawiłbym się z nim, czy nie, nie mógł pozostać długo w tej postaci. Ten rodzaj opętania trwa zazwyczaj ledwie kilka minut. Na myśl o tym, co nasi wrogowie uczynili z trupem, zrobiło mi się słabo. Po tym jak Judd pogrzebał ciało Cosminy, znów je wykopali, niemal na pewno tej samej nocy, i dokonali wszystkiego, co opisał. - Jakim cudem twoja klinga zadziałała, a moja nie? - spytała Grimalkin.

- 80 -

- Bliscy, krewni i ci, którzy kochali ofiarę, mają moc zakończenia opętania ostrzem; oszalałe z rozpaczy i oburzone wdowy używały do tego czasem nawet drutów do robótek. Oczywiście zazwyczaj ofiary nie walczą. Siscoi po prostu wysysa im krew i umierają. - Czy zraniłeś go klingą? - spytała Alice. - Czy teraz osłabnie? Judd pokręcił głową. - Bez wątpienia poczuł jakiś ból, ale tylko go rozzłościłem i stał się jeszcze bardziej zdeterminowany. Może na krótko opętywać zarówno żywych, jak i umarłych, bez pomocy portalu oraz magii czarownic. Najniebezpieczniejszy jest jednak, gdy ożywia nosiciela wyhodowanego z pomocą wiedźm. Wówczas ma czas od północy do świtu, by siać zamęt. Gdy do tego dojdzie, wolałbym nie być w pobliżu. - W takim razie powinieneś wracać do Chipenden - oznajmiła Grimalkin. Judd spojrzał na nią ze zdumieniem, jego rysy stwardniały. - Posłuchaj! Nie jestem tchórzem! - wykrzyknął gniewnie. - Po prostu opisuję fakty, to wszystko. Chcę zostać tutaj i odegrać swoją rolę, lecz jestem pewien, że wszyscy zginiemy. Grimalkin uśmiechnęła się do niego, nie pokazując zębów. - Nikt nie wątpi w twoją odwagę, mimo iż zdradziłeś Johna Gregory'ego. Doświadczyłeś rzeczy, które złamałyby większość ludzi. Ale dość już wycierpiałeś. Wróć i przez jakiś czas pomóż Johnowi Gregory'emu. Nieprzyjaciele wciąż mogą zaatakować jego dom i ogród. Judd otworzył usta, by znów zaprotestować, nagle jednak umilkł. Kątem oka dostrzegłem Alice mamroczącą coś do siebie. - Tak, masz rację - rzekł, wstając z miejsca z oszołomioną miną. - Pan Gregory potrzebuje mojej pomocy. Może mu grozić śmiertelne niebezpieczeństwo. Powinienem ruszać natychmiast - muszę wrócić do niego jak najszybciej. Zirytowało mnie to: Alice posłużyła się mroczną magią, by na niego wpłynąć. Gdy jednak otworzyłem usta, przyłożyła do warg palec i uśmiechnęła się słodko. Jakaś część mnie pragnęła zaprotestować - uważałem, że Judd bardziej się przyda tutaj. Wiedziałem jednak, że Alice musi mieć dobry powód. Milczałem zatem. Po pięciu minutach Brinscall zebrał swoje rzeczy, pożegnał się z nami zwięźle i wyruszył do Chipenden. - Dlaczego? - spytałem, kiedy wróciliśmy do gospody. - Potrzebujemy wszelkiej możliwej pomocy. - We troje jesteśmy wystarczająco szybcy, zręczni i silni, by uczynić to, co niezbędne - odparła Grimalkin. - Ty masz Klingę Przeznaczenia i Rębacza Kości - a także zdolności odziedziczone po matce. Alice włada potężną mocą, a ja jestem Grimalkin. Odesłanie go to przejaw litości, którą rzadko zdarza mi się okazywać. Mimo dawnych niepowodzeń, Judd to zręczny stracharz i potężny wróg Złego, a my potrzebujemy wszelkich dostępnych sojuszników. Musi przeżyć, by znów służyć naszej sprawie, gdyby okazało się to konieczne. Jeśli zostanie z nami, z pewnością zginie. Dziś w nocy musimy zaatakować wrogów i nie pozwolić, by Siscoi przybył na ten świat. - Dziś w nocy? Sądziłem, że zaczekamy, aż oni zaatakują nas i w ten sposób ich osłabimy? - W wątpiodole jest już nowe ciało, Tomie - wyjaśniła Alice. - I jeszcze dziś w nocy pozostałe przy życiu czarownice złączą siły, by otworzyć portal, pozwalając Siscoi je ożywić. - Skąd to wiecie? - spytałem. - Alice postrzegła - wyjaśniła Grimalkin. - Umiesz postrzegać? Alice przytaknęła z poważną miną. - To tylko jeden z talentów, które tak długo skrywała - wyjaśniła Grimalkin. - Postrzeganie nigdy nie jest do końca pewne: istnieje mnóstwo zmiennych, które mogą wpłynąć na ostateczny bieg wydarzeń wierzę jednak w informacje od niej. Te czarownice rzadko spotykają się w cielesnej postaci. Wolą szybować nad drzewami jako kule światła. Lecz dziś w nocy będzie inaczej: by otworzyć portal, muszą się spotkać, a Alice odkryła gdzie. Pozabijamy je wszystkie. - Skorzystają z domu, w którym mieszkała jejmość Fresque i jej towarzysz strzygoń - dodała Alice. To miało sens. Dzięki Juddowi wiedziałem, że rumuńskie czarownice bardzo strzegą swej prywatności i nie lubią wpuszczać do siebie innych wiedźm. - Ten dom nieustannie zmienia kształty - przypomniałem. - To może stanowić problem. Wewnątrz niczego nie można być pewnym.

- 81 -

- My się tym zajmiemy - odparła Grimalkin. - Przekonamy się, kto włada silniejszą magią przybysze z Rumunii czy czarownice z Pendle. Alice milczała, lecz jej wargi wygięły się w lekkim uśmiechu. *** Przez resztę dnia szykowaliśmy się do ataku. Miasto było wyludnione, tymczasem zamieszkaliśmy w kuźni. Tam Grimalkin naostrzyła swe sztylety i wykuła jeszcze trzy, zastępując te, których nie zdołała odzyskać. Ja nie musiałem ostrzyć Klingi Przeznaczenia - zawsze była gotowa i spragniona krwi - oczyściłem ją jednak starannie, a rubinowe oczy osadzone w rękojeści rozbłysły. Sztylet też nie wymagał ostrzenia, ale zająłem się srebrną klingą z nowej laski. Pokazałem Rębacza Kości Grimalkin; raz po raz obracała go w dłoniach, badając uważnie. - Potężna to broń - rzekła w końcu. - Mniejsza wersja miecza. Zastanawiam się, czy sztylet spoczywający w Mroku jest jego bliźniakiem. Gdy wymówiła te słowa, zerknąłem na Alice, serce ścisnęło mi się na myśl, że to ona ma go odnaleźć. Lecz Alice nie słuchała. Przez większość popołudnia siedziała ze skrzyżowanymi nogami na kamiennej posadzce, nie zważając na brzęki i huki z kuźni, oczy miała zamknięte. Gdy próbowałem coś do niej powiedzieć, nie odpowiadała. Zdawało mi się, że choć jej ciało przebywa z nami, umysł, a może też dusza, jest gdzieś daleko. W tajemniczy sposób skupiała swoje moce, szykując się do czekającej nas walki. W końcu niebo zaczęło ciemnieć. Byliśmy gotowi ruszyć do złowieszczego domostwa przy ulicy Krzywej.

Rozdział 23. Tchórz.

- Alice, zechcesz schować dla mnie ten worek? - poprosiła Grimalkin. - Jeśli wydarzy się najgorsze, wolałabym jak najbardziej utrudnić naszym wrogom jego odkrycie. Twoja magia jest silniejsza od mojej. W ustach wiedźmy zabójczyni był to prawdziwy komplement. Grimalkin nie tylko znakomicie władała wszelką bronią, ale też dysponowała silną magią. Widziałem jednak na własne oczy, do czego zdolna jest Alice i zastanawiałem się, jak wielką potęgą dysponuje. Świadomość, iż tak wiele przede mną ukrywała, mimo że od lat blisko się przyjaźniliśmy, sprawiała mi ból. Alice skinęła głową i sięgnęła po skórzany worek. Gdy to uczyniła, usłyszeliśmy ochrypły śmiech. Dźwięk jednak zdawał się dobiegać z ziemi pod naszymi stopami. Kamienne płyty wibrowały. - Przekonajmy się, co tak bawi starego durnia! - rzuciła Grimalkin. Rozplątała rzemień, uniosła głowę za rogi i umieściła na kowadle. Zły przedstawiał sobą okropny widok - gorszy jeszcze niż ostatnio. Jedno oko wciąż miał zaszyte, w miejscu drugiego ział gnijący oczodół. Z czoła złaziła płatami skóra, całą twarz pokrywały wrzody, jakby ukryte wewnątrz zło próbowało wydostać się na powierzchnię.

- 82 -

Grimalkin wyszarpnęła pokrzywy i gałązki, pozwalając mu przemówić. Tym razem śmiech dobiegł z ust, nie z ziemi. Trwał bardzo długo. Przyjrzałem się pieńkom zębów, które wiedźma strzaskała młotem, i zaschniętej krwi na twarzy. Znalazł się w ciężkich opałach - co mogło tak go rozbawić? - Wydajesz się mieć dobry humor, w istocie jednak nigdy nie byłeś słabszy ani bliższy ostatecznej klęski - rzekła Grimalkin, gdy śmiech w końcu ucichł. - Jesteś dumna i arogancka, wiedźmo! - warknął Zły. - Mimo dwojga oczu, dostrzegasz mniej niż ja. Siscoi to najpotężniejszy z mych obecnych sług - wkrótce uwolni mnie z niewoli i odbierze wam krew. Cóż za nierozwaga, sprowadzać mnie tak blisko niego. Nie mogłaś bardziej ułatwić mu zadania! - Straciłeś już wiele sług, głupcze - odparowała Grimalkin. - Szykuj się na utratę kolejnego. Zginęli bądź zostali pokonani przez tych, którzy stoją przed tobą. Jesteśmy najpotężniejszymi z wielu twoich wrogów. Nim ta noc dobiegnie końca, Siscoi zostanie zniszczony bądź zraniony tak mocno, że więcej nie przyda się twojej sprawie. Zły znów się roześmiał. - Nie dojdzie do tego, wiedźmo, bo chłopak, na którego chuderlawych barkach spoczywa wasza wątła nadzieja zwycięstwa, to tchórz. Raz już umknął w panice przed moimi sługami i zrobi to ponownie! Czy miał na myśli spotkanie w piwnicy domu Fresque? To prawda, wówczas wpadłem w panikę i uciekłem - później jednak zebrałem się na odwagę i wróciłem. Już miałem zaprotestować, gdy Grimalkin uśmiechnęła się do mnie i przyłożyła palec do ust, nakazując mi milczenie. - Dziś o północy chłopak zrobi to, co trzeba! - oznajmiła. - W takim razie dam mu do myślenia. Tak jak cię ostrzegałem, Thomasie Wardzie, twój brat James nie żyje. Moi słudzy poderżnęli mu gardło i wrzucili do rowu. Nigdy już go nie zobaczysz na tym świecie. Zły był ojcem kłamstw, lecz instynkt podpowiadał mi, że tym razem mówi prawdę. Serce zaciążyło mi w piersi jak ołów. Straciłem brata. Grimalkin uniosła głowę za rogi, po czym podeszła do kuźni i przytrzymała ją nad płonącymi węglami. Wkrótce Zły zaczął wrzeszczeć, a nozdrza wypełnił mi swąd palonego mięsa. Dopiero po długim czasie napchała mu w usta pokrzyw i gałązek i schowała łeb do worka. W końcu wręczyła go Alice, by ta ukryła Złego swymi czarami. *** Niedługo po jedenastej wyruszyliśmy do domu ,jejmości Fresque. Zamierzaliśmy zakłócić rytuał czarownic i jeśli się uda, zabić je wszystkie. Przecięliśmy miasto i ruszyliśmy w głąb uliczki Krzywej, pod sklepieniem drzew. Było bardzo ciemno, lecz oczy przywykały mi stopniowo do otoczenia. - Nie wywęszą nas? - wyszeptałem. Czarownice z Pendle potrafią bronić się przed wykryciem; siódmi synowie siódmych synów też pozostają odporni, ale rumuńskie wiedźmy różniły się od naszych. Kto wie, jakimi mocami dysponują? - Alice wkrótce się tym zajmie - poinformowała mnie Grimalkin. - Osłoni nas. Nasz atak kompletnie ich zaskoczy. Zadrżałem. Dobrze było mieć po swej stronie kogoś tak potężnego, lecz myśl o mocach Alice coraz bardziej mnie martwiła. Nagle usłyszeliśmy w krzakach coś dużego. Zbliżało się ku nam. - To moroi! - Grimalkin dobyła noża. - Dopóki pozostaniemy na ścieżce, będziemy bezpieczni - wyjaśniłem. - Oszczędź klingi. Mam własną broń, ale nie wykutą z metalu. Judd Brinscall nauczył mnie łatwego sposobu rozprawienia się z moroii. To rzekłszy, schyliłem się i zerwałem dwie duże garście trawy, po czym cisnąłem je w stronę wielkiego niedźwiedzia. Natychmiast opadł na cztery łapy i zaczął węszyć dokoła. - Liczy! - wyjaśniłem. - Rumuńskie żywiołaki mają obsesję: muszą liczyć i przeliczać każde źdźbło trawy. Dopóki nie skończy, nie może się stąd ruszyć.

- 83 -

Zostawiliśmy unieruchomionego moroi i znów ruszyliśmy ścieżką, aż w końcu wyrósł przed nami dom. Alice uniosła rękę, nakazując nam przystanąć. Potem zaczęła mamrotać pod nosem zaklęcie. Po plecach przebiegł mi lodowaty dreszcz. W końcu umilkła, głośno wciągnęła powietrze i wskazała palcem drzwi. - Gotowe - rzekła cicho. - Jesteśmy osłonięci - ukryci przed oczami wrogów. Unikając drzewa rosnącego pośrodku ścieżki, zbliżyliśmy się do wejścia. Przypomniałem sobie, jak postąpił Judd, wyłamując je kopniakiem. To był jednak dom, w którym mieszkały demony, spowity woalem ułudy. Ostrożność posłuży nam lepiej. Mieliśmy nadzieję zaskoczyć czarownice. Drzwi były zamknięte, lecz mój specjalny klucz szybko to załatwił i w chwilę później znaleźliśmy się w bibliotece. Wyglądała tak jak wtedy, gdy ujrzałem ją po raz pierwszy, przychodząc z mistrzem. Nad nami ciągnęło się atrium o ścianach wyłożonych książkami aż po imponujący, stożkowy dach. Na parterze jedna księga natychmiast przyciągnęła mój wzrok. Podszedłem do półki i wskazałem ją Grimalkin i Alice. To była „Doomdryte". - Musimy zniszczyć ją teraz - oznajmiłem. - Według Judda stanowi źródło mocy domu - to ona umożliwia złudzenia. - Nie - ucięła stanowczo Grimalkin. - Nie mamy czasu. Tej księgi bronią potężne zaklęcia. Chcesz zaalarmować wrogów? Alice unieszkodliwi złudzenia. Później przeniknę ich obronę i spalę ten dom aż do fundamentów. - Jeśli tak, zabierz najpierw „Doomdryte" i oddaj mnie albo mojemu mistrzowi, abyśmy ją spalili. Musimy mieć pewność. Na własne oczy musimy oglądać jej zniszczenie. - Zrobię, jak prosisz - odparła Grimalkin. - Ale najpierw zajmijmy się nieprzyjaciółmi. Otworzyłem drzwi naprzeciwko. Zamiast schodów wiodących w dół, ujrzeliśmy niewielki pusty przedpokój, a po drugiej stronie kolejne uchylone drzwi. Przez szczelinę dostrzegliśmy pięć czarownic siedzących w sporym pomieszczeniu. Meble odsunięto pod przeciwległą ścianę, odsłaniając deski podłogi. Dwie stały na straży, ręce splotły na piersiach, jedna patrzyła wprost na nas, szczęśliwie się zatem złożyło, że Alice osłoniła nas magią. Pozostałe trzy, głęboko skupione, zachowywały się nader osobliwie. Skulone na czworakach naprzeciwko siebie, niemal stykały się nosami. We włosy wplotły gałązki, ale nie przypadkowo; w ich układzie dostrzegłem porządek. Głowę każdej wiedźmy zdobił nastroszony pentagram. Między włosami była krew - dowód, że wbiły je sobie w czaszki w ramach rytuału przywołującego Siscoi. Grimalkin ruszyła naprzód, szykując się do ataku, potem jednak przystanęła i wyciągnęła prawą rękę, jakby natknęła się na niewidzialną przeszkodę. Wyraźnie poirytowana, obróciła się ku nam. - Mają barierę ochronną - wyszeptała. Alice podeszła do niej i sięgnęła oburącz. - Jest mocna - bardzo mocna. - Nie zatrzyma nas, ale to potrwa. - Zaczęła nucić cicho, ale nie tylko ona. Usta trzech skulonych czarownic także się poruszały, choć nie dobiegał z nich żaden dźwięk. W istocie wyłaniało się z nich coś białego i cienkiego - trzy ostre jak igły kawałki białej kości. Nagle czarownice wycofały się jednocześnie, jakby kierowane jednym umysłem. Wypluły kawałki kości, które upadły w taki sposób, że ich sześć końców utworzyło trójkąt. Wydawało się niemożliwe, by wiedźmy pomieściły w ustach tak wielkie kawałki. Natychmiast powtórzyły cały proces i na deskach spoczął drugi trójkąt, stykający się z pierwszym. Gdy uczyniły to po raz trzeci, pojąłem ich zamiary: chciały ułożyć pięcioramienną gwiazdę, magiczny pentagram. - Szybko! - syknąłem do Alice. - Musimy je powstrzymać, nim będzie za późno! Przytaknęła. Mimo jej mocy, połączone zaklęcia rumuńskich czarownic okazały się prawdziwym wyzwaniem. Na jej czoło wystąpiły krople potu. Grimalkin w obu dłoniach ściskała sztylety, spięta do ataku. Musiała jednak zaczekać. Gdy piąty kościany trójkąt wylądował na podłodze, trzy czarownice zakrzyknęły tryumfalnie. Potem kostkami lewych dłoni postukały jednocześnie trzy razy w deski. Kościany pentagram rozbłysnął; poszybował w górę, wirując, coraz większy i większy. To on musiał być portalem. Lada chwila Siscoi wtargnie do naszego świata! W tym momencie Alice przełamała w końcu powstrzymującą nas barierę i Grimalkin pomknęła naprzód. W tej samej chwili osłona, ukrywająca nas przed wzrokiem czarownic, także ustąpiła i dwie strażniczki rzuciły się pomiędzy zabójczynię a swoje siostry. Były silne i groźne, lecz żadna z nich nie

- 84 -

mogła się równać z Grimalkin. Krew bryznęła w górę, gdy wiedźma zabójczyni cięła i dźgała; rozległy się krótkie krzyki, a potem zapadła cisza. Ja sam deptałem jej po piętach. Zamiast wstać nam na spotkanie, trzy pozostałe przy życiu czarownice pobiegły ku nam na czworakach, szczerząc zęby i szpony, gotowe nas rozszarpać. Dźgnąłem w dół laską, przeszywając serce najbliższej i przygważdżając ją mocno do drewna pod wstrząsanym drgawkami ciałem. Uniosłem wzrok. Grimalkin zabiła jedną czarownicę i właśnie zajmowała się drugą, lecz wirujący pentagram znajdował się już dokładnie nad nią. Wewnątrz ujrzałem zwierzęcą, porośniętą łuskami twarz i ręce wampirzego boga, jego wargi wykrzywiały się w grymasie, ukazując ostre jak szpilki zęby i długie kły. Wydawał się zanurzony w gęstej, lepkiej czerwonej cieczy. Czy mogło to być coś poza jego ulubioną krwią? W Mroku kryje się wiele krain, każda ukształtowana i przystosowana do potrzeb i rozkoszy jej właściciela. Cóż zatem mogło odpowiadać mu bardziej, niźli ocean krwi? A potem rozległ się dźwięk przypominający szum wody, spadającej z wielkiego wodospadu na skały - tyle że to była krew. Wylała się z wylotu pentagramu, zachlapując podłogę tuż przed Grimalkin. Widzieliśmy, jak Siscoi obraca się zręcznie, otwierając szeroko paszczę; ostre jak brzytwa kły były gotowe rozszarpać wiedźrnę zabójczynię.

Rozdział 24. Północ.

Na chwilę serce podeszło mi do gardła. Wyglądało na to, że Grimalkin już nie żyje. Lecz Siscoi przeniknął wprost przez nią, a potem uniósł się i zniknął po drugiej stronie ściany. Zrozumiałem, że nadal pozostaje w postaci duchowej i na razie niczego nie może zrobić. Zmierzał jednak do wątpiodołu, gdzie czekało na niego nowe ciało, gotowe do opętania. Do północy zostało niecałych dwadzieścia minut. - Spóźniliśmy się! - krzyknąłem. Grimalkin stała tam zlana krwią, jak przymurowana. Nawet ona wiedziała, że przegraliśmy. Nagle usłyszałem w głowie głos. Natychmiast rozpoznałem do kogo należy. To był głos mamy! - Jeśli się zawahasz, wszyscy zostaniecie zniszczeni! Ty rozpocznij walkę z bogiem! Rozpraw się z nim, zanim wyjdzie z jamy! To twoja jedyna szansa! Ale tylko ty możesz tego dokonać, synu. Tylko ty możesz zabić wampirzego boga i przeżyć! Oczywiście nie mógłbym tak naprawdę zabić jednego ze Starych Bogów. Jakiż człowiek zdołałby to uczynić? Wiedziałem jednak, co ma na myśli mama. Gdybym zabił nosiciela, Siscoi nie mógłby się nim posłużyć i zagrożenie by minęło. - Musimy zabić ciało w dole, nim się wydostanie! - krzyknąłem. A potem bez dalszych wyjaśnień odwróciłem się i wypadłem z domu, Grimalkin i Alice biegły tuż za mną. Pędząc ścieżką, ujrzeliśmy moroii z pyskiem przy ziemi, nadal liczącego źdźbła trawy. Wkrótce skręciłem między drzewa i pojąłem, że bez najmniejszego trudu odnajdę wątpiodół: między pniami przed sobą widziałem promień ciemnoczerwonego światła. Gdy tam dotarłem, przekonałem się, że ktoś odciągnął na bok kamienne wieko jamy. To nam oszczędzi czasu i wysiłku. Odrzuciłem laskę i ściągnąłem płaszcz. W walce z Siscoi posłużę się Klingą Przeznaczenia i Rębaczem Kości. Grimalkin położyła mi dłoń na ramieniu. - Nie! - rzuciła. - Ja go zabiję, nie ty.

- 85 -

- Słyszałem głos mamy - odparłem. - Powiedziała, że tylko ja mogę tego dokonać i liczyć na to, że przeżyję. - I tak pójdę z tobą. Nie mogę pozwolić, byś sam stawił czoło Siscoi. Nawet twoja matka nie będzie rozkazywać Grimalkin. Pokręciłem głową. - Nie. Jeśli zginę, musisz walczyć dalej. Wciąż musisz chronić głowę Złego przed jego sługami, najdłużej jak to możliwe. Z pomocą Alice być może uda ci się znaleźć sposób pozwalający go zniszczyć. - Tylko nasza trójka razem może na to liczyć - oznajmiła stanowczo Grimalkin. - Musimy przeżyć, a w tym celu musimy trzymać się razem. Alice będzie strzegła wylotu jamy i jeśli Siscoi przejdzie obok nas, spróbuje powalić go swoją magią. My dwoje zejdziemy, lecz pozostawię go tobie. Tu, na górze, szczeliny strzegą moroii, możliwe, że na dole czekają inni strażnicy. Ktoś w końcu zdjął ten kamień. Pokiwałem głową. Jej słowa brzmiały sensownie. Alice podeszła do mnie i uścisnęła mnie mocno. - Och, proszę, bądź ostrożny, Tomie. Co bym poczęła, gdyby coś ci się stało? - Bądź gotowa, Alice, na wypadek gdybym zawiódł. Nade wszystko musisz powstrzymać Siscoi. Nie pozwól, by dostał w swoje ręce głowę Złego - nalegałem. To najważniejsze. - Wątpię, czy zdołam go powstrzymać, ale spróbuję - odparła. Podszedłem na skraj wątpiodołu i spojrzałem w dół. Jakaś część mnie sądziła, że idę na spotkanie śmierci, lecz w tym momencie pogodziłem się z tym. To był mój obowiązek: do niego przygotowywał mnie mistrz, całe moje szkolenie zmierzało do tej chwili. Wiedziałem, że czasami, aby ochronić innych, stracharz musi złożyć ostateczną ofiarę. Światło świeciło mi w oczy, oślepiając, i szybko odwróciłem głowę. Pomyślałem, że nie wolno mi patrzeć prosto w nie. Zerknąłem w górę, posłałem Alice uśmiech, skinąłem na Grimalkin, po czym wskoczyłem do dołu stopami naprzód. Z jednej strony otwór był szeroki, ja wybrałem drugi, węższy. Przypominało to zsuwanie się w dół kominem, mogłem kontrolować tempo stopami i łokciami. Zadanie jednak utrudniał śluz pokrywający kamienie - pozostałości krwi i wątpi wrzucanych do dołu przez czarownice. W powietrzu unosiła się ohydna metaliczna woń krwi, zmieszana ze smrodem zgnilizny, rozkładu i zepsutego mięsa. Do gardła podeszła mi żółć, o mało nie zwymiotowałem. Na moment musiałem się zatrzymać, czekając, aż żołądek się uspokoi. Pożałowałem, że nie odciąłem kawałka płaszcza, by omotać wokół nosa i ust, ale teraz było już za późno. Na ramiona posypał mi się grad kamyków i ziemi, strącony stopami Grimalkin, która podążyła za mną. Znów ruszyłem w dół i wkrótce pod sobą usłyszałem oddechy, a potem jęki, jakby cierpiało tam coś wielkiego. Daleko pode mną skalny występ częściowo przysłonił ciemnoczerwone światło, toteż mogłem spojrzeć w dół. Uczyniłem tak i natychmiast pożałowałem. Zobaczyłem pod sobą olbrzymią postać, ludzką z kształtu, lecz dwakroć wyższą ode mnie. Leżała na skalnej półce, zwijając się i wciągając chrapliwie powietrze - szybko zorientowałem się dlaczego. Olbrzymia twarz była przeżarta rozkładem, z pustych oczodołów wypływała maź. To był pierwszy, dawny nosiciel - ten, którego uszkodziliśmy z Juddem, wsypując w szczelinę sól i żelazo. Czy jego ruchy stanowiły bezrozumną reakcję pustego ciała, czy też w jakimś sensie był świadom? Czy odczuwał swe obrażenia niczym rozumna istota? Byłem pewien, że tak. Każda minuta zbliżała nas do północy. Nowy nosiciel musiał leżeć jeszcze niżej, głębiej w dole. Chciałem jedynie wykonać zadanie, lecz coś wewnątrz mnie nie mogło znieść widoku podobnego cierpienia. Kiedy zrównałem się z olbrzymią postacią, zaparłem się kolanami o skałę. Wiedziałem, że nie sięgnę sztyletem, toteż wysunąłem z pochwy Klingę Przeznaczenia. Starannie oceniłem odległość i choć w ostatniej chwili musiałem zamknąć oczy, zdołałem zrobić to, co konieczne, rozcinając gardło stwora. Kiedy uniosłem powieki, krew ściekała mu po piersi, spływając kaskadą w dół szczeliny. Olbrzymie ciało szarpnęło się, dygocząc, jakby próbowało zerwać niewidoczne łańcuchy, a potem z westchnieniem opadło na kamień i znieruchomiało. Tlące się w nim życie opuściło je. Dokonałem aktu łaski - ale czy także zmarnowałem cenne sekundy, potrzebne do rozprawienia się z Siscoi? Schowałem miecz i znów ruszyłem w dół. Tu skały były jeszcze bardziej zdradliwe, umazane świeżą krwią. Nagle, oślepiony światłem, pośliznąłem się i na moment straciłem uchwyt. Zamarłem na dłuższą chwilę, dygocząc ze strachu. Katastrofa była bardzo blisko, zdawało się, że jest nieunikniona. Potem zebrałem się na odwagę i podjąłem wędrówkę.

- 86 -

Wkrótce znalazłem się na szerokiej półce, gdzie mogłem stanąć oparty plecami o skałę i rozprostować dygoczące ręce i nogi. Pod sobą widziałem kolejny etap, a z trzech stron wokół mnie mieściły się okryte zasłoną ciemności otwory, przypominające wyloty licznych jaskiń. Nagle zrozumiałem, że Grimalkin miała rację: istotnie umieszczono tu na straży inne stworzenia. Teraz słyszałem nowe dźwięki - miarowe zbliżające się kroki, ciężkie oddechy i w końcu gniewny warkot. W sekundę później pojawili się wrogowie, ich oczy błyszczały w mroku niczym morze czerwonych punkcików. Na moment sytuacja skojarzyła mi się z piwnicą, w której, w obliczu przeważających sił nieprzyjaciela, umknąłem niczym tchórz. Lecz tym razem nie ucieknę. Dobyłem Rębacza Kości, ściskając go w prawej dłoni, w lewej trzymałem Klingę Przeznaczenia. Grimalkin zeskoczyła obok mnie, w obu rękach unosiła sztylety i razem wyszliśmy im na spotkanie. Dostrzegłem zęby i szpony, twarz zalał mi odrażający oddech strzygonia, pchnąłem jednak klingami i z satysfakcją poczułem, jak sztylet wbija się w ciało - choć było to martwe ciało demona. Mój miecz, z dłuższym ostrzem, spisywał się lepiej: odrąbałem nim głowę najbliższego strzygonia, która poturlała się po ziemi i wpadła do jamy. U mego boku Grimalkin cięła w prawo i lewo ze śmiercionośną precyzją, kosząc głowy i odpierając nieprzyjaciół z gwałtownością, która przeraziła nawet ich. Strzygonie były szybkie, lecz walcząc z tak bliska, straciły większość przewagi. Wymierzałem kolejne ciosy, aż w końcu napór zelżał. Wówczas Grimalkin pchnęła mnie w stronę jamy i stanęła na straży, unosząc sztylety w oczekiwaniu kolejnego ataku. - Schodź tam! - poleciła. - Zostało niewiele czasu. Ja ich powstrzymam! Nie protestowałem, z pewnością dochodziła już północ. Możliwe, że się spóźniłem, może Siscoi przejął już władanie nad nosicielem. Schowałem miecz i Rębacza Kości, a potem znów zacząłem zsuwać się w dół szybu. W miarę, jak się obniżałem, metaliczne szczęki, sapnięcia i krzyki bitwy w górze słabły; wkrótce ustąpiły miejsca innemu odgłosowi. Znów usłyszałem oddech... To był nowy nosiciel. Tym razem nie będzie ślepy. Wampirzy bóg z pewnością już go opętał i kiedy wybije północ, wyłoni się z dołu. Dźwięk stawał się coraz głośniejszy, aż w końcu poczułem na twarzy i dłoniach ów oddech. Zalała mnie fala ostrego odoru. A potem stopy odnalazły podłoże: stałem na dnie jamy. Obróciłem się i ujrzałem naprzeciw siebie Siscoi. Poprzedniego nosiciela trudno było dostrzec, bo oślepiało mnie światło bijące z dołu. Teraz ujrzałem jego źródło. Promieniowało z wielkiej postaci, którą teraz widziałem wyraźnie: pojąłem natychmiast, iż wampirzy bóg już ją opanował. Oczy miał szeroko otwarte i patrzył wprost na mnie. Ten nosiciel pozostał nietknięty. Siedział z nogami wyciągniętymi przed siebie, plecami oparty o skalną ścianę. Wielkie ciało pokrywały czerwone łuski, z każdego jaszczurczego palca u rąk i nóg wyrastały ostre szpony. Choć większy niż poprzedni, był dość szczupły, bardziej szybki niż silny. Głowę miał bezwłosą, wydłużoną, niemal trójkątną ze spłaszczonym nosem, sponad którego spoglądały szeroko rozstawione oczy drapieżcy. Zastanawiałem się, ile czasu zostało do północy? Jak długo, nim ten leniwy stwór zamieni się w oszalałą bestię poruszającą się szybciej niźli ogarnia oko? Odpowiedź nadeszła natychmiast. Bóg wciągnął w siebie głęboki chrapliwy oddech, po czym uniósł się na kolana i otworzył usta, odsłaniając zęby. Zaciskał je, napinając mięśnie gardła i szczęki. Miał cztery długie kły, reszta przypominała igły - ten stwór nie potrzebował przeżuwać pokarmu. A potem wargi poruszyły się i Siscoi przemówił nisko, przeciągle, jakby wciąż na wpół spał. - To dobrze, że przyszedłeś do mnie - rzekł. - Krew z twojego mizernego ciała stanie się dla mnie przekąską przed główną ucztą. Nie odpowiedziałem. Zamiast tego dobyłem Klingi Przeznaczenia i ruszyłem ku klęczącej postaci. Teraz miałem okazję wykorzystać dar spowalniania czasu. Skup się! Ściśnij czas! Zatrzymaj go! Postąpiłem kolejny krok, usiłując się skoncentrować. Skup się! Ściśnij czas! Zatrzymaj go! Wampirzy bóg roześmiał się, dźwięk ów odbił się echem od ścian szczeliny. Ogarnęła mnie rozpacz; całym swym jestestwem skoncentrowałem się na zatrzymaniu czasu. Lecz dar mamy najwyraźniej mnie opuścił. Jeśli szybko z niego nie skorzystam, moje życie dobiegnie końca. - Sądzisz, że twoje żałosne moce na mnie zadziałają? - spytał bóg. - Jestem Siscoi, dysponuję siłą i szybkością zdolną odparować wszystko, czym mnie zaatakujesz. Naprawdę wierzysz, że mój mistrz

- 87 -

posłałby mnie przeciw tobie, nie dając mi środków do skontrowania twoich sztuczek? Jego słudzy złączyli swe siły i przelali we mnie moc. Czyżby faktycznie był odporny na mój dar? Czy to w ogóle możliwe? Zły także manipulował czasem i kiedy zwabiliśmy go do jamy, aby przeszyć srebrnymi włóczniami i gwoździami, jedynie dzięki zaskoczeniu zyskałem przewagę. Jeśli inni słudzy Mroku dysponowali podobną mocą i w jakiś sposób przelali ją w Siscoi, moja sytuacja wyglądała beznadziejnie. Wtedy jednak w mojej głowie znów odezwała się mama. - Wpadnij w rozpacz, a zostaniesz pokonany i zniszczony. Nade wszystko musisz wierzyć w siebie. Jeśli naprawdę jesteś bronią, którą wykułam, by unicestwić Złego, teraz musisz tego dowieść. W przeciwnym razie wszystkie moje wysiłki spełzną na niczym i nie będziesz godzien nazywać się moim synem! Słowa te niczym sztylet wbiły mi się w serce. Jak mama mogła być tak okrutna? Czy rzeczywiście byłem tylko bronią - przedmiotem służącym do odniesienia zwycięstwa? Po wszystkich zmaganiach z Mrokiem, jak mogła sugerować, że nie jestem godzien? Oprócz niedawnej ucieczki z piwnicy, po ponad trzech latach walki z Mrokiem, zawsze dokładałem wszelkich starań, nie zważając na swoje szanse. Nie potrafiła tego docenić? Bardzo się różniła od ciepłej, czułej matki, którą znałem na farmie. Nagle przepełnił mnie gniew. Odetchnąłem głęboko i skierowałem go nie na mamę, lecz na Siscoi. Znów zacząłem się koncentrować i teraz poczułem, że czas spowalnia. Oczy boga zamigotały złowieszczo, ja jednak zrobiłem kolejny krok, unosząc miecz. Skupiłem się jeszcze bardziej. Oczy boga się poruszały, lecz migotanie zamieniło się w powolny ruch górnych powiek. A teraz z rubinowych oczu Klingi Przeznaczenia zaczęła kapać krew. Miecz był równie spragniony jak sam wampirzy bóg! Nagle poczułem ruch u pasa. Rębacz Kości poruszył się i obrócił, jakby chwyciła go niewidzialna ręka. On także pragnął dołączyć do bitwy. Właśnie miałem go dobyć, wówczas jednak zobaczyłem, jak wzrok Siscoi skupia się na kroplach krwi ściekających z Klingi Przeznaczenia. Krew fascynowała boga; odciągała jego uwagę. Wykorzystując to, zamachnąłem się mieczem w stronę olbrzymiej głowy. Wycelowałem dobrze i gdyby klinga dotarła do celu, rozszczepiłbym bezwłosą czaszkę Siscoi. Lecz nie do końca panowałem nad czasem. Bóg wciąż ze mną walczył i w chwili gdy miecz opadał, obrócił łeb. Odciąłem mu lewe ucho, które powoli poleciało na kamienie, obracając się niczym czerwony jesienny liść na wilgotnym mroźnym wietrze, który w Hrabstwie zwiastuje nadejście zimy. Bóg krzyknął. Jego ryk bólu i gniewu był tak donośny, że ściany jamy zadrżały i z góry posypały się niewielkie kamyki, ziemia i kurz. Odetchnąłem głęboko i poprawiłem postawę tak, jak uczyła mnie Grimalkin. Ponownie spróbowałem skupić umysł, teraz jednak Siscoi powstał z miejsca, górując nade mną. Zamachnąłem się mieczem w górę, z prawej w lewo; celowałem w szyję, z nadzieją, że zdołam odciąć głowę. Lecz nasza walka wkroczyła w nową fazę: moc Siscoi rosła, podczas gdy moja malała. Moja klinga poruszała się powoli, a tymczasem szponiasta dłoń opadała błyskawicznie ku mej twarzy. Bóg z łatwością uniknął miecza, poczułem palący ból, gdy szpony rozorały mi czoło. Opadłem na kolana, a on znów rzucił się na mnie. Ponownie nie zdołałem go uniknąć, choć udało mi się przeżyć. Tym razem rąbnął mnie pięścią, usiłując strzaskać mi czaszkę i ogłuszyć, by w spokoju wysączyć ze mnie krew. Jednak zdołałem się przekręcić, choć cios zbił mnie z nóg, i odturlałem się aż pod kamienną ścianę. Podniosłem się z trudem, świat wokół wirował, zalewały mnie fale mdłości. Próbowałem wstać, lecz nogi miałem zbyt słabe, by mnie utrzymały. Siscoi mógłby mnie wykończyć zanim bym się zorientował, nie śpieszył się jednak. Wiedział, że to już koniec. Zwyciężył. Przestałem panować nad czasem. Wówczas jednak usłyszałem kolejny głos. Nie zabrzmiał w mojej głowie, jak ten mamy. To był głos z przeszłości - głos Grimalkin, wiedźmy zabójczyni. - Czy to już koniec? Czy wreszcie cię pokonano? Nie! Dopiero zacząłeś walczyć! Wierz mija to wiem. Jestem Grimalkin. Słowa te ciskała we mnie raz po raz, gdy uczyła mnie władać Klingą Przeznaczenia. Przypomniałem sobie piwnicę w Irlandii, gdzie po raz pierwszy stanęliśmy do walki - byłem pewien, że zamierza mnie zabić; potem, w ciągu tygodnia nauczyła mnie walczyć w sposób, któremu nie zdołałby dorównać nawet twardy, zaprawiony w bojach Bill Arkwright. Słowa te podjudzały mnie, nakazywały nie ustępować, gdy byłem zbyt zmęczony. Raz jeszcze przypomniałem sobie jej głos. - Wstawaj i walcz! Teraz! Zabij swojego wroga! Zabij go, zanim on zabije ciebie! Bądź jak ja! Jak Grimalkin! Nigdy nie trać wiary! Nigdy się nie poddawaj!

- 88 -

Zmusiłem się, by wstać i uniosłem oburącz ostrze.

Rozdział 25. Krew stracharza.

Znów zacząłem koncentrować się na spowalnianiu czasu. Oczy zalewały mi pot i krew, ledwie widziałem. Otarłem je grzbietem prawej dłoni, a potem uchwyciłem mocniej miecz. Siscoi wpatrywał się we mnie, lecz czas znów zaczął zwalniać. Ja się poruszałem, on stał bez ruchu. Teraz naprawdę rozrąbię mu czaszkę - mogłem to zrobić. Postąpiłem krok, by cel znalazł się w zasięgu. Wówczas jednak, gdy zacząłem opuszczać ostrze, otworzył szeroko paszczę. Ponownie rzucił wyzwanie mojemu panowaniu nad czasem, narzucając mu własną wolę. Zerknąłem na ostre kły, nie stanowiły jednak natychmiastowego zagrożenia. Coś wysunęło się z ust Siscoi, tak szybko, że ledwie zdążyłem zareagować. Uskoczyłem w lewo i owo coś o włos chybiło mojej prawej skroni. Z początku sądziłem, że czymś we mnie splunął, wkrótce jednak pojąłem, że był to jego język. Długi na co najmniej sześć stóp, gruby i fioletowy, pokryty ostrymi kolcami przypominającymi cienkie haczyki, otarł się o skałę po mojej prawej, zamieniając górną warstwę w kamyki i pył. Gdyby trafił mnie w twarz, bez trudu oderwałby ciało od kości. Cofnąłem się szybko o trzy kroki. Język boga wycofał się do ust, Siscoi wykrzywiał się wściekle. Ruszył ku mnie, sięgając mi do gardła, ja jednak machnąłem w górę mieczem i trafiłem go w lewe ramię. Ponownie wrzasnął z bólu. Tym razem został ranny. Klinga Przeznaczenia przeniknęła ochronne łuski. Po ręce ściekała mu czarna krew, kapiąc na ziemię. Okazało się, że mogę się skutecznie bronić i to mnie zdziwiło. Do mocy Siscoi zaliczała się niewiarygodna szybkość, czemu zatem z niej nie skorzystał? Mogło to oznaczać tylko jedno - nie mógł! Do pewnego stopnia nadal panowałem nad czasem. W obliczu podobnego wroga nie zdołałem go zatrzymać, uczyniłem jednak dosyć, by móc walczyć. Naszykowałem miecz. Siscoi ponownie zaatakował i kierując się instynktem, skoczyłem naprzód, tnąc mocno. Tym razem nie trafiłem, ale zdołałem odeprzeć go o parę kroków. Potem wycofałem się tak szybko, jak mogłem, uskakując przed długim językiem pełnym śmiercionośnych haczyków. Nagle znalazłem się w skalnym pęknięciu; ucieczka na boki była niemożliwa. Wargi Siscoi wygięły się w uśmiechu, otworzył je szeroko. Język wystrzelił ku mnie niczym fioletowa rozmazana plama. Bóg zapędził mnie w pułapkę, nie miałem dokąd uciec. Pozostało tylko jedno: ruszyć naprzód! Uniknąłem języka i podszedłem tak blisko, że znalazłem się niecałą stopę od wroga. A potem, nim zdążył wycofać język, machnąłem mieczem w szerokim łuku, odrąbując go. Runął na ziemię, gdzie zwijał się i skręcał niczym olbrzymi wąż, a tymczasem z ust Siscoi wytrysnął czarny wodospad krwi, rozbryzgując się u stóp. Od wycia boga zadygotała ziemia, same kamienie zdawały się krzyczeć. Teraz miałem okazję go wykończyć. Kiedy skręcał się z bólu, znów ciąłem w szyję. Lecz w chwili, gdy sądziłem już, że wygrałem, wszystko poszło nie tak. Jedynie go osłabiłem - i odkryłem to na własnej skórze. Szponiasta stopa wystrzeliła w górę, jakby chciała mnie wypatroszyć. Unikając ciosu, odsłoniłem się na uderzenie lewej dłoni, która o mało nie wyrwała mi ręki ze stawu. Ból powalił mnie na kolana. Co gorsza, Klinga Przeznaczenia wyleciała mi z palców.

- 89 -

Siscoi rzucił się na mnie, wciąż plując krwią. Zdążyłem jedynie dobyć Rębacza Kości i dźgnąć go. Przebiłem mu pierś w dwóch miejscach, on jednak podniósł mnie jak dziecko, wprost ku otwartej paszczy. Jego kły wbiły mi się w szyję. Nie czułem bólu. Zaczął wysysać mi krew; pulsowała mi w żyłach, a serce biło coraz wolniej. Sytuacja wyglądała beznadziejnie, pamiętny jednak słów Grimalkin nadal walczyłem. Nie chciałem umrzeć. Pragnąłem znów zobaczyć Alice i swoją rodzinę. Siscoi odbierał mi przyszłość, której wyczekiwałem - życie stracharza. Szamotałem się, próbując się wyrwać i rozpaczliwie dźgałem wampirzego boga, lecz sztylet najwyraźniej nie działał i wkrótce zanadto osłabłem, by go utrzymać. Wyśliznął mi się z palców i poczułem jak serce bije jeszcze leniwiej. Opadałem w mrok, ku śmierci. I wtedy uszy wypełnił mi głośny krzyk. Czyżby to był mój głos? A może wydarł się z gardła Siscoi? Nigdy nie słyszałem dźwięku tak pełnego rozpaczy. Zupełnie jakby sama ziemia krzyczała w cierpieniu. A potem poleciałem w nieprzeniknioną ciemność. Moja ostatnia myśl dotyczyła Alice. Ostatnie słowa wypowiedziane w głowie przeznaczyłem dla mamy. - Przykro mi, mamo. Przepraszam, że cię zawiodłem. Starałem się jak mogłem. Spróbuj nie myśleć o mnie źle. *** Czekałem w ciemności, zdawało się, że całą wieczność. Serce już mi nie biło; nie oddychałem - ale nie czułem strachu. Odnalazłem spokój, pozostawiając za sobą wszelkie troski i zmagania. A potem usłyszałem dźwięk, który zapamiętałem z dzieciństwa: skrzypienie fotela na biegunach. Ujrzałem, jak w ciemności nabiera kształtów lśniąca sylwetka. To była mama - nie straszliwa lamia, lecz czuła, kochająca matka, którą tak dobrze znałem. Siedziała w fotelu i uśmiechała się do mnie, kołysząc w przód i w tył, jak wtedy, gdy była szczęśliwa i odprężona. - Jesteś wszystkim, na co mogłam liczyć - oznajmiła. - Wybacz mi moje wcześniejsze ostre słowa. Wówczas były konieczne. Jestem z ciebie dumna, synu. Jakie „ostre słowa" miała na myśli? Nic nie rozumiałem. Gdzie ja byłem? Umarłem? Wciąż z uśmiechem mama zaczęła rozpływać się w- ciemności. Teraz ujrzałem kolejną postać: dziewczynę w szpiczastych trzewikach, w czarnej sukience przewiązanej w pasie kawałkiem sznurka. Alice. - Przyszłam się pożegnać, Tomie. Tak naprawdę nie chcę iść, ale nie mam zbytniego wyboru, prawda? Zaczekaj na mnie, Tomie, proszę. Nie poddawaj się. Nigdy się nie poddawaj - rzekła. Dokąd się wybierała? Próbowałem spytać, lecz zniknęła, nim zdołałem wydobyć z siebie choć słowo. I nagle leżałem w łóżku. Znów oddychałem, serce biło mi miarowo. Między rozsuniętymi zasłonami ujrzałem ciemność. Pojąłem, że znalazłem się w swoim pokoju w gospodzie w Todmorden. Na stoliku obok stała świeca, w jej migotliwym blasku zobaczyłem kogoś siedzącego obok łóżka. Postać patrzyła na mnie. To była Grimalkin. - No, w końcu wróciłeś - rzekła. - Trzy dni i noce leżałeś nieprzytomny. Mimo starań Alice, która uleczyła ci ciało, obawiałam się, że twój umysł mógł zostać nieodwracalnie zniszczony. Z trudem usiadłem na łóżku. Czułem się słaby, zlany potem. Ale żyłem. - Co się stało? - spytałem. - Starałem się, jak mogłem. Przykro mi, ale nie byłem dość silny. Czy sama zdołałaś go wykończyć? Wiedźma zabójczyni pokręciła głową. - Nie, kiedy zeszłam tam, by cię wynieść, już nie żył. - Wysysał ze mnie krew, ale walczyłem do końca. Może przebiłem mu sztyletem serce? - To go nie zabiło - odparła Grimalkin - zrobiła to twoja krew. Pokręciłem głową. - Nie rozumiem...

- 90 -

- Twoja krew okazała się bronią - bardzo specjalną bronią. Krew stracharza, siódmego syna siódmego syna, połączona z krwią twojej matki, pierwszej i najpotężniejszej ze wszystkich lamii. Dla wampirzego boga okazała się śmiertelną trucizną - tak jak przewidziała twoja matka. Objawiła się Alice wkrótce po śmierci Siscoi i jej to powiedziała. Nagle przypomniałem sobie, jak bóg przybył odziany w skórę Cosminy - wciąż mógł na krótko opętywać innych. - Będzie pragnął zemsty! - powiedziałem do Grimalkin. - Wróci tu. Wciąż nam zagraża. Zabójczyni pokręciła głową. - Siscoi nikomu już nie zagraża. Nie tylko zniszczyłeś nosiciela; zabiłeś samego wampirzego boga. Straszliwy krzyk wzniósł się z ziemi aż po niebiosa. Twoja matka powiedziała Alice, że był to sam Mrok, wrzeszczący z rozpaczy po utracie jednego z najpotężniejszych Starych Bogów. Osłabiłeś naszych nieprzyjaciół. Głowa Złego znów umilkła i nie da się z niej wyciągnąć żadnej odpowiedzi - a wierz mi, próbowałam, i to bynajmniej nie delikatnie. Zdumiała mnie wiadomość, że moja krew doprowadziła do śmierci Siscoi. Mama z pewnością wiedziała to od początku. Ale zapłaciliśmy wysoką cenę. James zapewne nie żył, a Zły polecił swym sługom zabić innych moich braci. - On znów spróbuje - rzekłem. - Mówił, że ma więcej sług niż gwiazd na niebie. Nigdy się nie podda! - Zatem my musimy to zakończyć. Przytaknąłem. - Zabrałaś „Doomdryte"? - spytałem. - Kiedy poszłam spalić dom Fresque, biblioteka była pusta. Nie znalazłam ani śladu książek. Także „Doomdryte". Ale i tak go spaliłam. - W takim razie muszą ją mieć nasi wrogowie. - Należy tak założyć. Oto kolejne zagrożenie; coś, czemu będę musiał stawić czoło w przyszłości. - Gdzie jest Alice? - spytałem. - Wyruszyła w Mrok - odparła Grimalkin. - Na poszukiwanie trzeciego świętego przedmiotu. *** Dopiero po dwóch tygodniach odzyskałem dość sił, by wrócić do Chipenden. W tym czasie Grimalkin oczyściła wzgórze z pozostałych rumuńskich stworów. Spaliła też ich domy. Żadne z nich nie powróci z martwych. Lecz choć szukała „Doomdryte", nie znalazła go. Należąca do Hrabstwa część Todmorden także pozostała pusta, wszyscy mieszkańcy zniknęli. Poważnie wątpię, by śpieszyło im się do powrotu. Mogliśmy znów skorzystać z pomocy Bensona i jego wozu, wolałem jednak pójść pieszo, by stopniowo odbudować siły. Powrót do domu zabrał mi niemal trzy dni. Grimalkin mi towarzyszyła, każdego wieczoru rozmawialiśmy, kreśląc plany na przyszłość. Wszystko zależało od tego, czy Alice powróci z Mroku, przynosząc trzeci święty przedmiot. Nieustannie niepokoiłem się, myśląc o niej. Najgorsze było poczucie niemocy - w żaden sposób nie zdołałbym jej pomóc. Podczas pierwszej naszej rozmowy wiedźma zabójczyni wstrząsnęła mną do głębi. - Alice wie, że musisz ją złożyć w ofierze, Tomie - oznajmiła bez ogródek. Przez kilka chwil oddech zamarł mi w piersi, wbiłem wzrok w dogasający żar. - Skąd może wiedzieć? - spytałem w końcu. - Jak ci mówiłam, dysponuje bardzo silną magią. Postrzegła to. - Czy widziała własną śmierć? - spytałem z walącym w piersi sercem. - Widziała, jak szykujesz się, by odebrać jej życie, potem jednak lustro pociemniało. - Pociemniało? To chyba dobrze, prawda? To oznacza, że przyszłość wciąż pozostaje niepewna. Alice wspominała mi kiedyś o tym - mówiła, że przy zbyt wielu zmiennych przyszłości nie da się przewidzieć, więc lustro ciemnieje.

- 91 -

- Istnieje jeszcze inny powód. Czarownica nie może postrzec własnej śmierci. Muszę jednak wiedzieć - czy jesteś gotów złożyć Alice w ofierze, aby zniszczyć Złego? - Nie wiem, czy potrafię - przyznałem szczerze. - Za bardzo zależy mi na Alice. Jak mógłbym ją poświęcić? - Rozmawiałam o tym z Alice. Jeśli nie znajdziemy innego sposobu, jest gotowa zginąć z twoich rąk. - Musimy znaleźć inne wyjście! - Na pewno spróbujemy, ale kończy nam się czas. Już mamy czerwiec. *** W Chipenden zastaliśmy stracharza w nieco lepszym zdrowiu. Chodziło mu się łatwiej, nadal jednak wyglądał krucho i był cieniem mężczyzny, który cztery lata wcześniej przyjął mnie do terminu. Późnym popołudniem rozmawialiśmy przy kuchennym stole, patrząc, jak ogień migocze na palenisku. Uważałem, że jest za ciepło, lecz mistrz ciaśniej opatulił się płaszczem, jakby dla ochrony przed chłodem. Najpierw rozmawialiśmy o „Doomdryte". - Kto wie, gdzie jest teraz - rzekł ponuro. - Bez wątpienia w rękach sług Złego. Problem w tym, że ktoś może spróbować zaklęcia. - Mało jednak prawdopodobne, by mu się udało - odparłem, próbując dodać stracharzowi otuchy, choć po prawdzie także czułem przygnębienie; mój brat z pewnością nie żył i nie miałem pewności, że kiedykolwiek jeszcze zobaczę Alice. Nawet jeżeli wróci, czekał nas dalszy ból i groza. - To prawda, chłopcze. Pamiętasz, co napisałem o niej w bestiariuszu? - Częściowo - rzekłem niepewnie. - Wiem, że zaklęcie trudno jest dokończyć. - Częściowo! To nie wystarczy, chłopcze! Musisz lepiej się spisać. Najważniejsze, byś zaczął myśleć i zachowywać się jak stracharz. Chodź ze mną! - polecił. Mistrz poprowadził mnie do nowej biblioteki. Powoli wspinał się po schodach i nim dotarliśmy do drzwi, zabrakło mu tchu. - Proszę! - Pchnięciem otworzył drzwi, ukazując, co kryje się w środku. - I co o tym myślisz? Poczułem woń świeżego drewna i zobaczyłem rzędy pustych półek. - Wspaniała - odparłem. - Pełna obietnic. Teraz potrzebuje tylko nowych książek, i to całego mnóstwa. Wówczas zasłuży na miano biblioteki. Mówiąc to, uśmiechałem się. Stracharz odpowiedział uśmiechem; nie stracił poczucia humoru. Poprowadził mnie do regału naprzeciw okna. Na środkowej półce, oparte o siebie, stały trzy pierwsze tomy w nowej bibliotece. Odczytałem tytuły: „Bestiariusz stracharza", „Dzieje Mroku", „Czarownice z Pendle". Mistrz zaczął pracę nad dwiema pozostałymi, gdy ukrywaliśmy się na wyspie Mona. Ukończył, nim opuściliśmy Irlandię, by powrócić do Hrabstwa. Teraz uniósł bestiariusz i umieścił mi w dłoni. - Przeczytaj, co napisałem na temat „Doomdryte"! Zacząłem szybko przerzucać kartki, w końcu znalazłem właściwe miejsce. - Niewiele tego - zauważyłem. - Wystarczy, chłopcze, przeczytaj na głos cały fragment o grimoire'ach. - Są to starożytne księgi pełne zaklęć i opisów rytuałów, służących do przywoływania Mroku zacząłem. - Czasami używają ich czarownice, zwykle jednak służą magom. Zawarte w nich zaklęcia trzeba powtórzyć co do joty, inaczej można zapłacić życiem. Wiele owych sławnych ksiąg zaginęło bez śladu, na przykład „Patrixa" i „Klucz Salomona". Najniebezpieczniejsze i najpotężniejsze grimoiry zapisali jednak w Dawnej Mowie pierwsi mieszkańcy Hrabstwa. Pierwotnie służące do przywoływania demonów, księgi te kryją w sobie straszliwą mroczną magię. Większość z rozmysłem zniszczono bądź ukryto przed ludzkim okiem. Najbardziej tajemniczą i ponoć najniebezpieczniejszą z owych ksiąg jest „Doomdryte". Niektórzy wierzą, że została słowo po słowie podyktowana przez Złego magowi imieniem Lukrasta. Grimoire ów

- 92 -

zawiera tylko jedno długie zaklęcie mrocznej magii. Jeśli ktoś wypowie je dokładnie (w połączeniu z pewnymi rytuałami), obdarzy ona maga boskimi mocami, odpornością na ciosy i nieśmiertelnością. Na szczęście nikomu jak dotąd się to nie udało, zadanie wymaga bowiem całkowitego skupienia i wielkiej wytrzymałości: odczytanie księgi na głos trwa trzynaście godzin i ani razu nie można przerwać. Wystarczy jedno źle wymówione słowo, by sprowadzić na maga natychmiastową śmierć. Lukrasta jako pierwszy usiłował odprawić rytuał i jako pierwszy zginął. Wielu innych głupców podążyło później w jego ślady. Musimy mieć nadzieję, że „Doomdryte" nigdy nie zostanie odnaleziona. - Wystarczy, chłopcze - przerwał mi stracharz. - Dostrzegasz zatem niebezpieczeństwo? Rumuńskie stwory korzystały jedynie z mocy promieniującej z księgi, by karmić swoje złudzenia. Co jednak, jeśli ktoś użyje jej zgodnie z przeznaczeniem? Wzruszyłem ramionami. - Wydaje mi się mało prawdopodobne, by ktokolwiek mógł z powodzeniem ukończyć rytuał. - Jak bardzo nieprawdopodobne? Zły i jego słudzy wpadają w desperację, a to oznacza, że zastosują rozpaczliwe środki. Martwi mnie ta księga i ciebie też powinna, chłopcze! Może przebywać gdzieś w Hrabstwie. Zagrożenie jest bardzo bliskie. - A skoro mowa o książkach, mam coś do pana zbiorów! - oznajmiłem. Otworzyłem torbę i wyjąłem trzy tomy. Były to notatniki, które prowadziłem podczas trzech lat terminu. - Dziękuję, chłopcze - rzekł. - To dla nich najlepsze miejsce. Będziesz mógł przychodzić tutaj i sięgać do nich, gdy tylko pojawi się taka potrzeba. - I jeszcze jedną - dodałem lekko nerwowo, znów sięgając do torby. Nie miałem pewności, jak zareaguje stracharz. - Alice zamierzała złożyć relację z dwóch lat nauki u Kościstej Lizzie; zamiast tego napisała to, uznawszy, że bardziej nam się przyda. Stracharz wziął ode mnie książkę i odczytał tytuł z grzbietu - „Sekrety kręgów z Pendle". Otworzył na pierwszej stronie i przebiegł wzrokiem po równych rzędach pisma Alice. Nagle zatrzasnął książkę, patrząc na mnie twardo. - Uważasz, że jej miejsce jest na półkach tej biblioteki? - spytał ostro. - Traktuje o magii używanej przez czarownice, o ich mocnych i słabych punktach. Powinna bardzo nam pomóc! - nalegałem. - Cóż, chłopcze, to twoja decyzja - mruknął stracharz - bo to już twoja biblioteka. Póki nie oddasz jej następnemu stracharzowi. Tymczasem sam zadecydujesz, co znajdzie się na tych półkach. Kolana odmówiły mi posłuszeństwa, straciłem wiatr w żaglach - dodał ze smutkiem. - Został ci jeszcze rok do ukończenia terminu, lecz we wszystkim prócz nazwy od tej chwili zostałeś stracharzem z Chipenden. Więc zacznij myśleć jak stracharz! Wciąż będę ci doradzać, ale od tej pory brzemię tej pracy musi spocząć na twoich barkach. Co powiesz? - Dołożę wszelkich starań - odparłem. - Owszem, chłopcze, dołóż wszelkich starań. To wszystko, co każdy z nas może zrobić. *** Ponownie większość z tych wydarzeń opisałem z pamięci, jedynie w razie konieczności sięgając do notatników. Wczoraj otrzymałem list od najstarszego brata, Jacka. Pisał, że James zaginął, ale jeszcze nie tracą nadziei. Jack był pewien, że któregoś dnia wróci. Nie wiem, co odpowiedzieć. Czy lepiej pozwolić, aby na razie żył nadzieją? Gdybym powtórzył mu, co wiem, Jack i tak by mnie obwiniał. Uważa, że moja praca ucznia stracharza ściągnęła na naszą rodzinę wyłącznie nieszczęścia. Ma rację. Sądzę, że James nie żyje, zabity przez sługi Złego: gdyby nie to, że był moim bratem, nie pozbawiliby go życia. Codzienna praca stracharza trwa dalej, kiedy jednak na rozstajach rozlega się dzwon, teraz to ja rozwiązuję problemy. Sam rozprawiam się z duchami, boginami i od czasu do czasu wiedźmami. Mistrz wiele czasu spędza w ogrodzie. Wydaje się starszy, broda zupełnie mu posiwiała. Przypomina

- 93 -

mi starców oglądanych w dzieciństwie - tych, którzy siadali na rynku w wiosce Topley. Wyglądali, jakby wycofali się z życia i czekali na śmierć, zadowalając się wspomnieniami i obserwowaniem innych. Myślę, że John Gregory także czeka na śmierć, i to mnie smuci. To kolejne brzemię, które muszę dźwigać. Judd Brinscall zabrał ze sobą trzy psy i odszedł na północ od Caster, by urządzić się w wodnym młynie. Przejął terytorium strzeżone niegdyś przez Billa Arkwrighta i z zapałem oczyszcza je z niezliczonych wodnych wiedźm. Bardzo starałem się mu wybaczyć zdradę stracharza, nadal jednak nie mogę o niej zapomnieć. Potrzebuję więcej czasu. Co do Grimalkin, znów ucieka z głową Złego, nadal ścigana przez jego sługi. Zaproponowałem, że wypożyczę jej sztylet: kiedyś już odmówiła przyjęcia Klingi Przeznaczenia, teraz jednak zgodziła się wziąć Rębacza Kości. Odda go, kiedy Alice wróci z Mroku z trzecią bronią, by trzy święte przedmioty znalazły się w końcu w moim posiadaniu. Nasza walka z Mrokiem trwa dalej - ale tęsknię za Alice. Obecnie mamy początek sierpnia, właśnie skończyłem szesnaście lat. Rozpocząłem czwarty rok terminu u stracharza. Do Święta Zmarłych pozostały niecałe trzy miesiące, wówczas być może zdołamy dokończyć rytuał i raz na zawsze zniszczyć Złego. Każdego ranka budzę się z nadzieją, myśląc, że może nastał dzień, kiedy Alice powróci z wyprawy w Mrok. W miarę upływu godzin mój humor powoli się zmienia. Nadzieja stopniowo ustępuje miejsca rozpaczy. O zmierzchu dławi mnie żal i wierzę, że więcej jej już nie zobaczę. Nawet jeśli jej się powiedzie, dopiero wtedy rozpocznie się prawdziwa groza. List mamy nie tylko wyjaśniał, jak mam złożyć w ofierze Alice; opisał też inne aspekty rytuału. Wymaga on użycia żywego skelta. Stwory te budzą we mnie silne złowieszcze przeczucie - co i rusz natrafiam na ich wizerunki i wzmianki o nich. I dręczy mnie fakt, że głowa jednego zdobi rękojeści sztyletu i miecza. Wiele rozmyślam o czekającym nas zadaniu. Jeśli się nie uda, Zły w końcu zwycięży i rozpocznie się nowa era Mroku. Mistrz, niemający pojęcia o rytuale i jego wymogach, martwi się przede wszystkim zaginięciem „Doomdryte", złowieszczego grimoire'u, który widzieliśmy w bibliotece jejmości Fresque. Ma rację, że się tym trapi. W rękach naszych wrogów księga ta może okazać się niezwykle niebezpieczna. Mimo wszystkich wydarzeń nadal jestem uczniem stracharza - choć muszę zacząć myśleć i zachowywać się jak stracharz z Chipenden. Muszę przygotować się na czasy, kiedy Johna Gregory'ego już tu nie będzie - nawet jako doradcy. Thomas J. Ward

- 94 -