Clay Rita - Wczorajsze marzenia

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Candra Bishop stała w otwartych drzwiach gabine­ tu ojca i ponad wyłożonym cegłami patio patrzyła na zielone wzgórza, wolno płynącą rzekę Willamette i szczyt wygasłego wulkanu Mount Hood. Osadnicy, którzy wiele lat temu przebywali niebezpieczną drogę na zachód, by dotrzeć do tego skrawka raju, patrzyli na Mount Hood z oszołomieniem i zachwytem. Dla nich ten szczyt oznaczał koniec wędrówki. Portland w stanie Oregon, ze swymi wysokimi górami, szeroki­ mi, obfitującymi w ryby rzekami, zielenią wzgórz i bliskością Oceanu Spokojnego dla wszystkich był ziemią obiecaną. Dla wszystkich - oprócz niej. Ale teraz jej szansa nadeszła i ona też ma okazję udowod­ nić, że potrafi szukać owego ulotnego mirażu zwanego szczęściem Lub inaczej — wolnością. - Pieniądze ze sprzedaży domu i z licytacji firmy twojego ojca powinny wystarczyć na spłatę wszystkich długów - oznajmił wujek Ralph, adwokat jej ojca i przyjaciel rodziny. - Obawiam się jednak, że dla Roddy'ego zostanie tylko fundusz powierniczy, które­ go nie wolno naruszyć, dopóki nie skończy dwudziestu jeden lat, a dla ciebie, moja droga, zupełnie nic, oprócz ciężaru opieki nad nim. - Roddy nigdy nie stanie się dla mnie ciężaiem - odrzekła Candra, wpatrując się w pokryty śniegiem szczyt. Lekki wiatr igrał w jej ciemnych włosach i owijał prostą jasnoniebieską sukienkę dokoła szczup-

6

WC?ORAJSZt MABZEMA

lego ciała. Bez wątpienia Candra jest piękną dziew­ czyną, pomyślał Ralph; czy gdyby nie była tak piękna i uparta, Alicia traktowałaby ją lepiej? Wątpił w to. Roddy raczej nie będzie tak wysoki i przystojny, jak jego siostra. Może właśnie dlatego niewiele się nim zajmowano, aż do czasu gdy Candra skończyła szkołę i stała się jego „drugą mamą". Nie mogłaby troszczyć się o niego bardziej, nawet gdyby byl jej własnym dzieckiem. Ralph zakaszlał nerwowo. - Czy masz zamiar skorzystać z propozycji wuja i zamieszkać z nim? Candra spojrzała przez ramię na szczupłego łysie­ jącego mężczyznę. Nie zdziwiło jej, że Ralph wiedział o tej propozycji. Wuj zaoferował jej i Roddy'emu gościnę, w zamian za pomoc w prowadzeniu motelu, którego był właścicielem. Propozycja wypływała ra­ czej z poczucia obowiązku niż ze szczerego serca, niemniej jednak została wysunięta. Po wielu latach, spędzonych bez kłopotów finansowych, zarabianie na życie mogło się okazać trudnym zadaniem, ale za to Candra mogłaby utrzymać siebie i brata dzięki własnej pracy, a perspektywa niezależności mocno ją kusiła. - Myślę, że tak, chyba że masz jakieś inne propozy­ cje? - Uśmiechnęła się przekornie. Wiedziała, że dla Ralpha ta rozmowa jest równie przykra, jak dla niej. - Sądziłem, że ty i Jamie Dieterman... - Nie dokończył zdania, widząc, że uśmiech znika z twarzy dziewczyny. Mógł się domyślić, że teraz, gdy Candra straciła to, czego Dietermanowie potrzebowali najbar­ dziej, czyli pieniądze, matka Jamie'ego nie będzie życzyła sobie podtrzymywania tej znajomości. Jamie

7 i Candra pasowali do siebie idealnie, ale rodzina Dietermanów potrzebowała zastrzyku gotówki. Candra znów spojrzała na Mount łłood. — Czym innym jest małżeństwo z ukochaną córecz­ ką Uenry'ego Bishopa, a zupełnie czym innym ślub z sierotą bez grosza przy duszy. Oto historia jak z wiktoriańskiej powieści, prawda? A jednak licytator powiedział mi, że co roku tysiące firm bankrutuje i idzie pod młotek. Ula niego firma ojca to tylko jedna z wielu. — Mimo to szkoda, że Dieterman nie wykazał więcej charakteru. Przecież z twoją urodą... - zaczął mówić Ralph. — Oprócz urody - przerwała mu Candra - mam jeszcze młodszego brata, którym muszę się opieko­ wać, że już nie wspomnę o prowadzeniu motelu. Będę bardzo zajęta, zbyt zajęta, by w bliskiej przy­ szłości myśleć o małżeństwie. - Zrobiło jej się żal Ralpha. Wyobrażał sobie, że cały jej świat legł w gruzach, ona jednak z entuzjazmem oczekiwała zmiany w życiu. - Wydaje mi się, wujku, że jesteś romantykiem. — I ty też powinnaś być romantyczką, młoda damo! - odrzekł Ralph, rumieniąc się. - To jest potrzebne duszy jak woda kwiatom. — Tak jest, proszę pana. Będę o tym pamiętać, proszę pana. - Candra zasalutowała jak żołnierz, zachowując się w tej chwili w dawny, dobrze znany Ralphowi sposób. Taką ją pamiętał przed powtórnym małżeństwem jej ojca. Ralph nerwowo przeglądał rozrzucone na biurku papiery. Najwyraźniej nie uważał rozmowy za skoń­ czoną, nie wiedział jednak, co mówić dalej. Zerknął na

WCZORAJSZE

dziewczynę znad okularów, ale gdy napotkał pytające spojrzenie jej ciemnoniebieskich oczu, szybko odwró­ cił wzrok. - Co się stało? - zapytała cicho Candra, stając obok biurka. Ralph znów podniósł wzrok, ale słowa utkwiły mu w gardle. Candra wyglądała pięknie. Włosy, tak ciemne, że prawie czarne, podkreślały intensywny błękit jej oczu i delikatną jasną cerę. Była szczupła, o doskonałej figurze, ale tym, co najbardziej przycią­ gało uwagę większości ludzi, był jej sposób bycia, chłodny, pełen godności i iście królewskiej rezerwy. Candra bardzo rzadko pozwalała sobie na swobodne zachowanie. Bywała wówczas dowcipna, miła i bez­ pośrednia. Tylko w towarzystwie brata i kilkorga najbliższych przyjaciół stawała się taką, jaką była naprawdę. - Wujku? Ralph ocknął się z zadumy. - No cóż, pewien człowiek, pan Laurence, kupił trzy największe maszyny. To niezwykle korzystny dla nas kontrakt. Gdyby nie to, zabrakłoby nam kilku tysięcy dolarów do pokrycia długów twojego ojca. Kupujący postawił tylko jeden warunek: musisz mu doręczyć umowę kupna-sprzedaży osobiście w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. Candra wyprostowała się i nieświadomie zacisnęła dłonie w pięści. - Pan Laurence? Jak ma na imię? - Nie pamiętam.-Ralph pogrzebał w papierach na biurku i odnalazł właściwy dokument. -Tak, to jest to. Pan Scott Laurence. Dosyć tajemnicza postać. Nikt go nigdy nie widział. Przelicytował wszystkich telefonicz-

MARZENIA

9

nie i zażyczył sobie, żeby przekazać urządzenia do jednego z indiańskich rezerwatów. Zdaje się, że to jakiś odludek. Mieszka nad rzeką Rogue między Agness a Gold Beach. Zgodziłem się w twoim imieniu, bo to jest po drodze do San Francisco. - Podniósł wzrok i zauważył, że dziewczyna pobladła. - Coś nic tak? Mogę to odwołać i sam zawieźć dokumenty. - Nic, wszystko w porządku. Przez chwilę myś­ lałam, że to ktoś, kogo kiedyś znałam. - Candra podeszła do dużych przeszklonych drzwi. - Myś­ lałam, że to ktoś, kogo kiedyś znałam - powtórzyła szeptem. - Candro, wiesz o tym, że nic musisz przeprowa­ dzać się do wuja. Przecież prawie go nie znasz. On i twój ojciec nigdy się ze sobą nie zgadzali, szczególnie w interesach. Ty i Roddy możecie zamieszkać ze mną i z Dorą. Bylibyśmy z tego powodu niezmiernie szczęśliwi. Teraz już mogę ci pomóc, chociaż nie byłem w stanie nic zrobić, dopóki żyła Alicia. - Przełknął Ślinę, wypowiadając imię macochy Candry; bał się, że przywoła niedobre wspomnienia. - Nigdy by mi nie przyszło do głowy, że uda jej się przepuścić wszystkie pieniądze! - Potrząsnął głową i wytarł okulary białą chusteczką. Candra przeszła przez pokój i uścisnęła go lekko. - Wiem i dziękuję ci za tę propozycję -powiedziała powoli, starannie dobierając słowa, by go nie urazić. Ralph był jedyną osobą, z którą mogła rozmawiać swobodnie, i chciała, by ją zrozumiał. Nikt więcej jej nie obchodził. - Myślę, że lata spędzone w internacie przydały mi się na coś. Nauczyłam się ponosić za siebie odpowiedzialność. Oceniano mnie tam nie biorąc pod uwagę pieniędzy ojca, tylko moje własne zalety i osiąg-

10

WCZORAJSZE MARZENIA

nięcia. - Uśmiechnęła się przekornie. -A teraz okazuje się, że muszę się utrzymać dzięki tym osiągnięciom, i chcę się przekonać, czy mam jakieś zdolności. Wiem, że nie potrafię nic robić, ale umiem myśleć. - A co z Roddym? - zapyta) Ralph łagodnie. - Roddy będzie tam, gdzie ja. Zajmowałam się nim przez ostatnie sześć lat i nie widzę powodu, żeby to się miało teraz zmienić. - Ależ on nie jest twoim synem, tylko przyrodnim bratem! - Jakie to ma znaczenie? Już dawno zajęłam miejs­ ce jego matki. Zostanie ze mną - odrzekła stanowczo, zamykając dyskusję. - Ale czy nie sądzisz, że Roddy wolałby pozostać tutaj, w domu, do którego jest przyzwyczajony? - Myślę, że dla Roddy'ego słowo „dom" oznaczało dotychczas tylko większy dach nad głową i lepsze jedzenie, niż mieli inni. Dla siedmiolatka miejsce pobytu nie jest takie ważne. Inne rzeczy znaczą dla niego więcej. Obydwoje przekonaliśmy się o tym na własnej skórze. - Alicia musiała cię zranić bardzo głęboko - wes­ tchną! Ralph. - Przeciwnie. Na własnym przykładzie pokazała mi, k i m stałabym się, gdybym prowadziła taki tryb życia, jak ona. Uważam, że miałam szczęście, przeko­ nując się o tym w porę. Gdy miałam trzynaście lat i ojciec się z nią ożenił, byłam rozpieszczonym bacho­ rem. Potrafiłam okropnie ranić innych bez żadnego powodu. Poczuła, że pieką ją oczy; myślała, że za chwilę się rozpłacze. Czy uda jej się kiedyś zapomnieć wysokiego roześmianego chłopaka, który pni na gitarze dla

nieznośnej, przedwcześnie dojrzałej trzynastolatki? Ładnie mu odpłaciła. Zniszczyła przyjaźń, która zna­ czyła dla niej więcej niż cokolwiek w życiu. — Zachowywałam się okropnie - mruknęła, znów pogrążając się we wspomnieniach. Prawnik wsunął papiery do podniszczonej aktówki i zamknął ją z trzaskiem. Musiał wrócić do domu na kolacje, zanim Dora zacznie się martwić, a zbliżała się godzina szczytu. — Czy jesteś pewna, że nie sprawi ci kłopotu doręczenie kontraktu po drodze? - Pan Laurence dostanie swoje papiery w ciągu wyznaczonych czterdziestu ośmiu godzin. - Dobrze. Gdybyś mnie potrzebowała, po prostu zadzwoń. Niezależność to wspaniała rzecz, ale nie tak łatwa, jak się czasem wydaje. — Pocałował ją w policzek i wyszedł. Candra usłyszała odgłos zamy­ kanych drzwi. Po raz pierwszy od dnia pogrzebu ojca znalazła się w domu sama. Gdy wujek Ralph nadjechał, ostatni ze służących właśnie opuszcza! posiadłość. Roddy po­ szedł pożegnać się z kolegą. Ojciec i jego druga żona nigdy już tu nie powrócą, a wraz z nimi odeszło życie, jakie prowadziła tu do tej pory. Poczuła, że łzy spływają jej po policzkach, i potrząsnęła głową w bez­ silnej złości. Nie czas teraz na folgowanie sentymen­ tom. Trzeba pożegnać się z Gabriel Manor i rozpocząć nowe życie. Przez otwarte szklane drzwi wyszła na patio. Jak na pierwszą połowę marca, było niezwykle ciepło. Dobrze utrzymany trawnik ciągną! się aż do rzeki. Krzewy trzeba będzie niedługo przyciąć, ale o to zatroszczą się już nowi właściciele.

13 Candra spojrzała na wschód i pomiędzy drzewami dostrzegła dach sąsiedniego domu. Mieszkała tam Bettina Wallace, dopóki nie wybuchł skandal. Po zamieszaniu, wywołanym przez Candrę, Wallace'owie przeprowadzili sic, a ich dom kupił ktoś inny. Teraz jej d o m też kupi ktoś inny. Czy nowi właściciele będą o niego dbali tak, jak jej rodzina? Czy zauważą, z jaką miłością i troską traktowano tu każdą cegłę? Powiodła wzrokiem na zachód. Za kępą drzew stalą stajnia. Jej rodzina hodowała kiedyś konie, ale cztery lata temu Alicii udało się wreszcie przekonać ojca, żeby je sprzedał i przerobił stajnię na olbrzymią salę balową. Alicia nie znosiła koni i czas, który Henry przy nich spędzał, uważała za całkowicie zmarnowany. Zawsze była kapryśna i zaborcza, a mąż we wszystkim jej ulegał. Gdy już udało jej się pozbyć zwierząt, miała Henry'ego tylko dla sicbic. Wcześniej wokół panował nieustanny ruch; chłopcy stajenni czyścili konie, w żło­ bach piętrzyło się siano, w wiadrach mieszano zboże, zapach zwierząt łączył się z zapachem skórzanej uprzę­ ży. Świat był wtedy piękny. Candra nieustannie kręciła się wokół stajni. Usta jej się nie zamykały; swoimi marzeniami i nadziejami dzieliła się z Joshem, on zaś słuchał z uśmiechem jej paplaniny i udzielał mądrych rad. Był dla niej bratem, przyjacielem i nauczycielem. Aż do owego dnia... Chłodny wiatr szarpnął jej spódnicą, na ramionach pojawiła się gęsia skórka. Zeszła po schodkach, wąską, wyłożoną kamieniami ścieżką obeszła dom i znalazła się przed frontowymi drzwiami. Duży jednopiętrowy budynek wypełniony antykami budził wspomnienia. Te najwcześniejsze były piękne. Pochodziły z czasów, gdy jej matka jeszcze żyła i rodzice snuli wspaniale

plany na przyszłość. Potem matka zmarła, wydając na światmartwego chłopca. Wszystko się wtedy zmieniło. Ojciec odsunął się od Candry, jakby przywodziła mu na myśl rzeczy, o których nie chciał pamiętać, i po­ święcił się całkowicie pracy. Dzień i noc spędzał w fabryce mebli. Candrę wychowywała kucharka, ogrodnik, pokojówka, a w końcu Josh. Ale gdy Josh pojawił się w jej domu, była już zepsutym, rozkap­ ryszonym dzieckiem, które głośno domagało się speł­ niania wszystkich swych zachcianek. Miała wszystko - oprócz miłości ojca. Duży lincoln wjechał na podjazd i zatrzymał się obok niej. Z tylnych drzwi wypadł Roddy, ciągnąc za sobą swego najlepszego przyjaciela, Tima. Brązowe oczy Roddy'ego szukały w jej twarzy odpowiedzi na pytanie, którego jeszcze nie zdążył zadać. - Mama Tima mówi, że mogę przyjechać i zostać z nimi przez ostatni tydzień wakacji, zanim jeszcze zacznie się szkoła. Mogę? - Zachłystywał się słowa­ mi, patrząc na nią błagalnie. Kurczowo pochwycił Candrę za rękę, jakby miało mu to zapewnić pożą­ daną odpowiedź. Każdy chciał od niej jakiejś od­ powiedzi, ale tej jednej przynajmniej była w stanie udzielić. - To bardzo miło ze strony mamy Tima. Jestem pewna, że da się to jakoś urządzić - powiedziała z nadzieją, że uda jej się dotrzymać także i innych obietnic: obietnicy zapewnienia bratu dachu nad gło­ wą, jedzenia i ubrania. Wraz z Roddym patrzyła teraz na Tima wsiadające­ go z powrotem do samochodu. Pożegnała się już z Evelyn, matką Tima. Evelyn była jej bliską przyjaciół­ ką, jedną z niewielu osób, z którymi żal się jej było

rozstawać. Auto zawróciło i pojechało w stronę dużej metalowej bramy posiadłości. Candra poczuła, że ogarniają smutek. Kolejny etap życia przeminą); ona sama także musi się zmienić, czy tego chce, czy nie. Odwróciła się, położyła rękę na ramieniu Rod­ dy'ego i po kamiennych schodkach weszła do wnętrza Gabriel Manor. Czas już zaprowadzić chłopca do łazienki i nakryć stół do kolacji. Jeśli ma doręczyć te papiery, muszą wyjechać wcześnie rano. Naraz ogar­ nął ją chłód i zimny dreszcz przebiegł po plecach. Zignorowała to. Nic pora na głupie sentymenty!

ROZDZIAŁ DRUGI

Klimat w Oregonie był zmienny jak kapryśna kobieta. Wczoraj jeszcze dzień był chłodny, lecz ładny, dziś rano natomiast zrobiło się zimno, szaro i pochmurno. Idealny dzień na pożegnanie z Gabriel Manor, pomyślała Candra, siedząc nad kubkiem gorą­ cej kawy. Czas już obudzić Roddy'ego, ubrać go i nakarmić. Dolała sobie kawy, wyszła z kuchni i przez długi, wyłożony boazerią hol dotarła do krętej klatki schodo­ wej z drewna tekowego. Pakowanie było skończone, pozostało tylko wrzucić rzeczy do samochodu i od­ jechać. Na piętrze skręciła w lewo. Pokój Roddy'ego znajdował się obok jej pokoju. - Wstawaj, śpiochu! Trzeba się ubrać i zjeść śniada­ nie! - Ściągnęła kołdrę z zaspanego chłopca, który wtulił głowę w poduszkę. - Mmm, jeszcze pięć minut, proszę cię, Candro - wymamrotał. - Czekałam już pięć minut, zanim tu przyszłam. Teraz albo nigdy! - Ależ jesteś podła! -jęknął. Candra poczuła ból, chociaż wiedziała, że chłopiec nie miał nic złego na myśli. Ktoś już kiedyś powiedział jej te same słowa. Postanowiła nie wracać do wspomnień.

WCZOŁUSZE

- Może jestem podia, ale tylko wówczas, gdy nie mam wyboru - odparła ostro. - No, już. Musimy jeszcze zapakować rzeczy do samochodu. Roddy wstał z łóżka i z naburmuszoną miną pobiegł do łazienki. Westchnęła zdesperowana i wyszła z po­ koju. Ledwo zdążyła je przygotować, chłopiec już zbiegł ze schodów. Traktował podróż do wuja jak przygodę, ona zaś starała się nie wyprowadzać go z błędu. Siedmiolatki łatwo przystosowują się do nowych wa­ runków. Roddy na pewno zaakceptuje wuja i będzie słuchał jego poleceń; jej przyjdzie to z większym trudem. Po godzinie śniadanie było już zjedzone, naczynia pozmywane, a kuchnia lśniła czystością. Załadowali samochód po brzegi. W bagażniku znalazły się pudla z „ważnymi rzeczami", bez których Roddy nie wyob­ rażał sobie życia. Kilka jego ulubionych książek, mały album ze zdjęciami, drewniane pudełko peine kamy­ ków i kawałków kory - były to, zdaniem chłopca, przedmioty, bez których nie sposób się obyć. Pakowa­ nie zakończyli dopiero o pierwszej. No trudno, pomyś­ lała Candra, lunch można zjeść po drodze. Przystanęła obok samochodu, spoglądając po raz ostatni na dom. Lśniący, granatowy Cadillac Seville był prezentem od ojca na jej dwudzieste pierwsze urodziny i jedną z nielicznych rzeczy, które należały wyłącznie do niej. Uśmiechnęła się; w każdym razie przez jakiś czas nie będzie miała żadnych kłopotów z poruszaniem się! - Pożegnaj się z domem, Roddy. - Przeniosła wzrok na niedużego, ciemnowłosego chłopca, który stał obok niej i w milczeniu patrzył na budynek.

MAKZINU

17

- To tylko dom, Candro. Nie potrzebuję tego domu, skoro mam ciebie - odparł chłopiec, okazując więcej rozwagi niż większość dorosłych. Zanim wsiadł do samochodu, uścisnął jej dłoń, jakby pragnął ją pocieszyć. - Kierunek Kalifornia! — wykrzyknął, unosząc w górę zaciśniętą pięść. - Ty wariacie, nie jedziemy prosto do Kalifornii. - Ale w końcu tam dojedziemy - odrzekł. -1 wtedy będę mógł powiedzieć, że widziałem już trzy stany. Waszyngton, Oregon, gdzie się urodziłem, i Kalifor­ nię, gdzie będę chodził do szkoły. - Masz rację, mały - roześmiała się Candra. — Wiesz więcej, niż sądziłam. Muszę uważać, bo niedługo będziesz mądrzejszy ode mnie! Przekomarzając się, minęli bramę posiadłości. Do­ brze, że opuszczając dom potrafimy znaleźć powód do śmiechu, pomyślała Candra. Może to dobra wróżba na przyszłość. Od chwili gdy wyjechali na autostradę numer pięć, pogoda zaczęła się pogarszać; niebo pociemniało i gro­ madziły się na nim ciężkie, ponure chmury. Zanosiło się na wielką burzę. Candra miała nadzieję, że uda im się szybko dotrzeć do domu pana Laurence'a. Spojrzała na licznik. Przejechali już prawie sto sześćdziesiąt kilomet­ rów; zjazd z autostrady powinien być niedaleko. Naraz lunął deszcz i droga stała się prawie niewidoczna. - Sięgnij do mojej torebki i podaj mi kopertę, Roddy - poprosiła po chwili, wpatrując się w drogę. Ulewa powoli przechodziła w mżawkę. Deszczowe chmury pokrywały niebo aż po horyzont.

•

18

WCZORAJSZE MARZENIA

- Czy jeszcze daleko? - zapytał chłopiec, tłumiąc ziewnięcie, i podał jej dużą, białą kopertę. Zwolniła jeszcze bardziej i zerknęła na zapisane wskazówki. Zauważyła znak zjazdu do Canyonville i skręciła w drogę dojazdową, a z niej na następną, węższą szosę, która prowadziła do Agness. Mżawka na przemian słabła i znów się nasilała. Prowadzenie samochodu było trudne i męczące.

19 Drzwi otworzyły się i stanął w nich uśmiechnięty mężczyzna. Spod kapelusza i płaszcza przeciwdesz­ czowego widać było tylko brązowe oczy i ciemną, pomarszczoną twarz. Candra nagle uświadomiła so­ bie, że jej włosy wyglądają jak mokre strąki. Roddy takie był zupełnie przemoczony. Jeśli oboje zaraz się nic przebiorą, dostaną zapalenia płuc.

Od drogowskazu do posiadłości Laurence'a powin­ no być około dwóch kilometrów. Dostrzegła przy­ ćmione światła i w tej samej chwili samochód ostro zarzucił w lewo. Omal nie wylądowali w rowie.

- Dobry wieczór pani. Chyba powinniście oboje zdjąć z siebie te przemoczone ubrania, więc jeśli da mi pani kluczyki do samochodu, wyjmę bagaże. Na widok ciemnych oczu i łagodnego uśmiechu mężczyzny Candra poczuła ogromną ulgę. Była zbyt wyczerpana, by w tej chwili pytać o cokolwiek. Naj­ wyraźniej oczekiwano ich tu; mężczyzna wiedział dokładnie, kim są i dlaczego się tu znaleźli. Później zapyta go o nazwisko. Wyjął kluczyki z jej wyciągniętej ręki, pochyli! głowę i zawołał, przekrzykując odgłosy nadciągającej burzy:

Candra zatrzymała samochód i odetchnęła głębo­ ko, próbując zapanować nad zdenerwowaniem. - N o , to już koniec jazdy! Zdaje się, że złapałam gumę. Mam nadzieję, że ten starszy pan okaże się miły' i pozwoli nam u siebie przenocować. Przy tej pogodzie nie byłabym w stanic jechać dalej, nie mówiąc już o łataniu dętki! - Nacisnęła na pedał gazu i bardzo powoli podjechała pod dom. Odcinek, który przy dobrej pogodzie przejechałaby w dwie minuty, teraz przebyli w dziesięć. Zatrzymała się przed wielką stodo­ łą, przerobioną na budynek mieszkalny. Duża, oświet­ lona weranda, biegnąca dokoła frontowych i bocznych ścian, wyglądała jak bezpieczna przystań. Candra bez wahania chwyciła Roddy'ego na ręce i pobiegła w stro­ nę ganku.

- Wejdźcie do środka. W kominku pali się ogień, a na stole stoi wino. Zaraz wrócę. Niemusiał ich dłużej zachęcać do wejścia. Obydwoje byli przemarznięci. Od chwili gdy wyruszyli z Portland, temperatura stale spadała. Roddy szczękał zębami zzimna. Candra pociągnęła go za sobą do salonu i przy kominku zdjęła z niego mokry sweter, rozcierając jego przemarznięte dłonie. Roddy zawsze był wątłym chłop­ cem; wszystkie przeziębienia i choroby przechodził ciężej niż większość dzieci. Candra zaczęła się obawiać, że w żadnym wypadku nie będzie mogła ruszyć dziś w dalszą podróż. Chłopcu groziło zapalenie płuc. Miała tylko nadzieję, że ich gospodarz zrozumie sytuację i pozwoli im przenocować. Roddy mógłby spać na kanapie, a ona, jeśli nie będzie innego wyjścia, na podłodze.

Minęli Agness i jechali wzdłuż rzeki Roguew stronę wybrzeża Pacyfiku. Gdzieś tu po prawej stronie powi­ nien być skrót z niewielkim drogowskazem. Pojawił się wcześniej, niż przypuszczała; musiała ostro zahamo­ wać. Cudem uniknęła poślizgu i odetchnęła z ulgą, gdy niebezpieczeństwo minęło.

21 Zaciekawia] ją ich tajemniczy gospodarz. Miała wrażenie, że nie jest nim ów starszy mężczyzna w płasz­ czu nieprzemakalnym. Nie wyglądał na milionera-samotnika, który kupuje wysokiej klasy maszyny fabryczne tylko po to, by je podarować Indianom z rezerwatu. Na niskim stoliku stała karafka pełna wina. Candra nalała sobie szklankę i dała łyk Roddy'emu. Roze­ jrzała się po pokoju. Właściciel nie żałował pieniędzy na adaptację. Ściany salonu wyłożone były cedrem. Ogromny, kamienny kominek stanowił przegrodę, zasłaniając jakieś pomieszczenie, które znajdowało się za nim. Za plecami Candry, w miejscu, gdzie kiedyś przechowywano narzędzia rolnicze, teraz znajdowała się kompletnie wyposażona, nowoczesna kuchnia wy­ łożona drewnem w naturalnym kolor/c. Jasne ściany kontrastowały z talerzami z mosiądzu i cyny, które wisiały na ścianach pod szafkami. Podłoga była z wy­ polerowanego cedru, podobnie jak schody prowadzą­ ce na stryszek. Pod schodami podłoga podnosiła się na wyższy poziom. Znajdował się tam bardzo nowoczes­ ny i kosztowny zestaw mebli z chromu i szkła. Po obu stronach kominka stały dwa fotele, przed nimi dwa pufy, a pomiędzy nimi, przed paleniskiem, sofa po­ kryta grubą narzutą w rdzawoczerwonym kolorze. Drzwi po prawej stronie kominka na pewno prowadzą do pokoju gościnnego, pomyślała Candra i przypo­ mniała sobie o Roddym. Lcżal zwinięty w kłębek na sofie i przez na wpół przymknięte powieki patrzył w ogień. Pociągnął nosem. - Tenpanzarazprzyniesietwojeubranie.skarbie.Już za chwilę będzie ci sucho i ciepło - szepnęła, odgarniając wilgotne loki z czoła chłopczyka. Biedactwo. Cały jego

świat wywrócił się do góry nogami, a on jest taki grzeczny. - Wszystko w porządku, Candro, tylko jestem trochę głodny -wymruczał, ściskając ją mocno zarękę. - Tym też się zajmiemy, kochanie - odrzekła. W tej samej chwili drzwi otworzyły się z rozmachem i pojawił się w nich mężczyzna w żółtym płaszczu nieprzemakal­ nym. Jedną nogą popychał przed sobą walizki, a w rę­ kach niósł dwa duże pudełka. - Ależ nic potrzebował pan wnosić wszystkiego - zawołała Candra. - Potrzebuję tylko ubrania na zmianę dla mojego brata! Mężczyzna jednak wepchnął walizki do środka, postawił pudełka na podłodze, zamknął drzwi i uśmie­ chnął się. - Wydawało mi się, że będzie lepiej, jeśli wniosę tu wszystko. - Candra odniosła wrażenie, że nieznajomy mężczyzna jest cudzoziemcem. Nie była pewna, ale wydawało jej się, że mówi z hiszpańskim akcentem. Wyciągnął do niej spracowaną dłoń. - Jestem Pepe 0'Con, mechanik, stolarz, od czasu do czasu kucharz i strażnik tej posiadłości. Pan Laurence będzie tu za chwilę; właśnie kończy pracę. - Znów się uśmiechnął. - Czy mogę panią zaprowadzić do jej pokoju? - zapytał uprzejmie. Zachowywał się bardzo miło i swobodnie, Candra jednak miała wrażenie, że to wszystko zostało wcześ­ niej ukartowane. Powiedział „pani pokój", jakby wiedział z góry, że ma tu zamiar zostać na noc. Wzruszyła ramionami, wzięła Roddy'ego za rękę i poszła za Pepem, ignorując ogarniające ją niedobre przeczucia. Chłód, który nie miał nic wspólnego z temperaturą otoczenia, ogarniał ją w coraz większym

22

WCZOŁUSZE

WCZOKAJSZeMULZENU

stopniu i ostrzega) przed niebezpieczeństwem, którego nie była w stanie wyczuć wzrokiem, słuchem ani węchem. Próbowała zbagatelizować to przeczucie, ale była tak zmęczona, że nie potrafiła w zwykły sobie sposób utrzymać emocji na wodzy. Po schodach weszli na galerię, z której rozciągał się widok na położony niżej salon. Lakierowane belki sufitu, które wydawały się tak odległe, gdy patrzyła na nie z dołu, teraz były niemal na wyciągnięcie ręki i w przyćmionym świetle lśniły głęboką, nasyconą barwą. Pepe otworzył drzwi i cofnął się, by wpuścić ją do środka. Mało brakowało, a wpadłaby na niego. Po prawej stronic pokoju siary dwa jednakowe łóżka przykryte pomarańczowymi narzutami. Pomiędzy łóż­ kami znajdował się nocny stolik. Ściana po lewej stronie kryła w sobie lekko uchyloną szafę, a obok niej Candra dostrzegła jakieś drzwi. - Tam jest łazienka, proszę pani - wyjaśnił Pepe. -A za nią pokój pani. Łazienka łączy pokoje ze sobą. Proszę wykąpać chłopca, żeby się rozgrzał, a ja w tym czasie przyniosę bagaże. - Uśmiechnął się szerzej. - M a m nadzieję, że łóżka okażą się wygodne. Zauwa­ żyłem w samochodzie poduszkę chłopca. Przyniosę ją tu, żeby mu się lepiej spało. - Nie miałam zamiaru sprawiać ci kłopotu, Pepe. Chciałam tylko zostawić panu Laurence'owi papiery i jechać dalej, ale przy tej pogodzie i z przebitą dętką... - Pan Laurence to rozumie. Zanim zdążyła odpowiedzieć, wyszedł i cicho za­ mkną! za sobą drzwi. Chciała zapytać o wiele rzeczy, ale by!a zbyt zmęczona. Poczuła wyczerpanie i samo-

MAKZZNU

23

tność, lęk i rozpaczliwe znużenie. Dotarła zaledwie do pierwszego przystanku w swym nowym życiu, a już czuła się wyczerpana! Pomimo że było dopiero późne popołudnie, czuła się jak po nie przespanej nocy. Walczyła nie tylko z burzą, także z bolesnymi wspo­ mnieniami i z lękiem przed nieznaną przyszłością. Nie miała jednak czasu na rozmyślania; teraz należało zająć się braciszkiem. Rozebrała Roddy'ego z mokrych ubrań i napełniła wannę gorącą wodą. Po kąpieli nakarmi go i położy do łóżka. Usłyszała, że Pepe wnosi resztę bagaży do drugiego pokoju. Podała chłopcu myjkę. - Umyj się sam, kochanie, a ja przyniosę ci jakąś czystą piżamę. Uśmiechnęła się do sennego chłopca, otworzyła drzwi do swojej tymczasowej sypialni i oczy jej rozjaś­ niły się zachwytem. Pokój był podobny do sypialni Roddy'ego, ale urządzony w kolorach piasku i bieli. Stało w nim podwójne łóżko, przykryte biało-żóhą narzutą, a obok na podłodze leżał puszysty dywanik. Zasłony miały taki sam wzór jak tapety. Na ścianie wisiał obraz przedstawiający rzekę płynącą wśród łąk. Na brzegu rzeki rosły stokrotki. Przypomniało jej to Gabriel Manor i łzy nabiegły jej do oczu. Gdy już dotrą do motelu wuja, znów poczuje się bezpieczna. Gdy Roddy był już ubrany w ciepłą piżamę i szlaf­ rok, a Candra umyła się i poprawiła makijaż, zeszli na dół. Była pewna, że panu Laurence'owi nie będzie przeszkadzał strój chłopca. Dzień był tak męczący, że trudno wymagać od nich czegokolwiek oprócz czysto­ ści. Pepe był w kuchni. Wyjmował właśnie z piecyka coś, co, jeśli Candry nie mylił węch, było apetyczną

_

•

24

WCZOBAJSZE

MABHNU

potrawą z kurczaka i szparagów. Odwrócił się z uśmie­ chem i wskazał na duży stół. - Proszę usiąść. Pan Laurence zaraz tu będzie. Jeśli ma pani ochotę na drinka, tam stoi butelka wina. — Wsunął bułkę paryską do kuchenki mikro­ falowej, nastawi! stoper i zamknął drzwiczki. Roddy wspiął się na wysoki stołek przy ladzie barowej i za­ czął zasypywać go pytaniami. Interesowało go, czy rzeczywiście ten dom był kiedyś stodole, czy miesz­ kały tu kiedyś zwierzęta, a jeśli tak, to co się z nim stało. Candra nalała sobie kieliszek wina i wolnym kro­ kiem podeszła do wbudowanej w ścianę biblioteczki. Rzuciła okiem na tytuły książek. Było tu wszystko, od najnowszych bestsellerów szpiegowskich po Dickensa, i wszystkie bez wyjątku książki sprawiały wrażenie wielokrotnie czytanych. Zerknęła na torebkę, leżącą na małym stoliku. Dokumenty bezpiecznie spoczywały w środku. Gdy tylko pan Laurence pojawi się tu, będzie mogła mu je wręczyć wraz z przeprosinami za nadużycie jego gościnności. Ta myśl znów przywiodła ją do pytania: kim właściwie jest pan Laurence? - Pepe, kiedy spodziewasz się tu pana Laurence'a? - zapytała, odwracając się w stronę kuchni. Mężczyzna zajęty był rozmową z Roddym. Pod­ niósł głowę i z uśmiechem spojrzał ponad jej ramie­ niem na drzwi znajdujące się po prawej stronie. - Pana Laurence'a można się spodziewać już w tej chwili - powiedział głęboki, miękki glos za jej plecami. Candra zastygła. Nie, to niemożliwe! Dziewięć ostatnich lat gdzieś zniknęło i znów poczuła się młodą, zagubioną i wrażliwą trzynastolatką. Tak samo jak

WCZOŁUSZE

MABZENIA

25

dziewięć lat temu, bezsilny żal zmieszany z gniewem owładnął nią całkowicie. Powoli odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z gospodarzem domu. - Witaj, Candro. Witaj w Zaciszu Marzyciela. Joshua Laurence stał oparty o framugę drzwi z ramionami skrzyżowanymi na piersiach. Jego peł­ ne, zmysłowe usta zaciśnięte były w cynicznym gry­ masie. Zielone oczy lśniły jak szmaragdy. Na ten widok zaparło jej dech. Ciemne włosy miał mokre, jakby przed chwilą wyszedł z kąpieli. Odrzucił je z czoła niedbałym ruchem; Candrę ogarnęło wraże­ nie, jakby takim samym gestem chciał odsunąć na bok również ją. W milczeniu mierzył ją wzrokiem. Wpatrywała się w niego oczami błyszczącymi od kłębiących się w niej emocji, on zaś patrzył na nią tak, jakby pragnął swoim spojrzeniem rozbierać ją do naga. Zupełnie się nie zmienił przez te wszystkie lata, tylko delikatne zmarszczki dokoła oczu i ust sprawiały, że jego niegdyś szczera, łagodna twarz stała się obliczem wyrafinowanego cynika. Było to przerażające. Candra poczuła, że serce podchodzi jej do gardła. — Josh! - wyszeptała. Kieliszek wysunął się spomię­ dzy jej zesztywniałych palców i rozprysnął na tysiąc kawałeczków. Co się ze mną dzieje, pomyślała, tracę nad sobą panowanie jak wówczas, gdy widzieliśmy się po raz ostatni. Wciąż na niego patrzyła, nie uświadamiając sobie, że w pokoju zaległa nienaturalna cisza. Próbowała zebrać rozproszone myśli. Czy Josh zorganizował to spotkanie celowo? Czyżby chciał ukarać ją za to, co zrobiła wiele lat temu? Czy nadal aż tak jej nienawidził? Tc pytania głośno huczały w jej głowie. Zimne spo-

26 jrzenie jego oczu udzieliło odpowiedzi, której się obawiała. Ale jak w jaki sposób Josh zamierza się na niej zemścić? ROZDZIAŁ TRZECI

- Dlaczego, Josh? - zapytała w końcu głosem ochrypłym z przejęcia. - Dlaczego nienawidzisz mnie tak bardzo, że po tylu latach wciąż myślisz o zemście? - Słyszała własny głos jakby z bardzo daleka i miała wrażenie, że to ktoś inny wypowiada jej myśli. Całą uwagę skupiła na stojącym przed nią mężczyźnie. Nie zauważyła nawet, że Pepe wyciera z podłogi rozlane czerwone wino i zbiera odłamki szkła. Ona i Josh nie odrywali od siebie wzroku w niemej potyczce; niebyła tylko pewna, o co walczy. Oddychała z trudem i czulą, że jej dłonie, zaciśnięte w pieści, zwilgotniały. - Czy chcesz zabawić się moim kosztem? Josh podszedł do niej powoli, jakby skradał się w kierunku osaczonego zająca. Uśmiechnął się, lecz jego oczy lśniły zimnym blaskiem. - Czy przywiozłaś papiery, Candro? Jeśli dobrze pamiętam, obiecałaś zabawić się w posłańca. Wyciągnął rękę. Candra pochyliła się i podniosła swoją torebkę ze stolika. Dopiero w tej chwili zauwa­ żyła, że Pepe zbiera rozbite przez nią szkło. - Dziękuję, Pepe. Przepraszam, że byłam taka niezgrabna - powiedziała cicho, patrząc, jak zgarnia ostatnie kawałki kieliszka na śmietniczkę. W odpowie­ dzi uśmiechnął się, skinął głową i wrócił do kuchni. - No, no, ależ jesteś uprzejma - mruknął Josh.

28

WCZOŁUSZE HAIZDIU

29

- Ciekaw jestem, na kim chcesz zrobić wrażenie? Na Pepem czy na mnie? - Na pewno nie na tobie! - Candra wcisnęła dokumenty w jego wyciągniętą dłoń, zamknęła toreb­ kę i z oczami błyszczącymi gniewem rzuciła ją na sofę. - To znaczy, że coś się zmieniło. O ile dobrze pamiętam, zawsze starałaś się wywrzeć na kimś wraże­ nie - najczęściej na mnie - a jeśli to nie skutkowało, dostawałaś ataku histerii.

że Candra była przy nim. Z dziecinnym męstwem zamierzał bronić jej przed każdym, kto próbowałby ją zranić; broniąc siostry bronił siebie samego. Can­ dra zauważyła niezdecydowanie malujące się na jego twarzy i zrozumiała, co chłopczyk czuje. W przeszło­ ści często musieli tworzyć wspólny front przeciwko innym; Roddy wyczuł, że to kolejna taka sytuacja. Przytuliła go z czułością, chcąc rozwiać jego niepo­ kój.

- Miałam wtedy trzynaście lat. Większość osób w tym wieku jest trochę niezrównoważona. Wydawało mi się, że mogę ci ufać. Uważałam, że jesteś nieomylny. Byłeś moim opiekunem i zbawcą, aż do chwili gdy zdałam sobie sprawę, że nie jesteś taki, jak «yWł»m

- Wszystko w porządku, skarbie - szepnęła. — Ale teraz musisz ubrać się ciepło, bo pojedziemy do wujka Teda. Nic będziemy dłużej nadużywać gościnności pana Laurence'a.

- Dygnęła jak pensjonarka. - Powinnam ci podzięko­ wać za tę lekcję. Nauczyłam się nigdy nie wierzyć mężczyźnie. - Głos drżał jej z gniewu. Wiedziała, że nic powinna tak otwarcie okazywać mu nienawiści, lecz nie była w stanie zapanować nad sobą. - Nie mów mi tylko, że dojrzałaś psychicznie tak samo, jak fizycznie. -W jego głosie i spojrzeniu odbijała się ironia. Mierzył ją wzrokiem od stóp do głów. Jej włosy lśniły w blasku ognia płonącego na kominku. - Czy to możliwe, by księżniczka Candra musiała się czegokolwiek uczyć, tak jak my wszyscy, zwykli śmier­ telnicy? - Glos miał leraz o wiele ostrzejszy niż kiedyś, i Candra cofnęła się, jakby uderzył ją w twarz. Roddy, który do tej pory obserwował całą scenę w milczeniu, teraz ześliznął się ze stoika, podbiegł do Candry i chwyci) ją za rękę. Na jego małej twarzyczce i we wpatrzonych w siostrę dużych brązowych oczach widać było niepokój i troskę. Roddy był w stanie zaakceptować każdą zmianę w życiu, pod warunkiem

- Nie bądź śmieszna - odrzekł Josh stanowczo, ale już łagodniejszym tonem, jakby zdał sobie spra­ wę ze stanu uczuć dziecka. - Na dworze leje jak z cebra, a ty masz przebitą dętkę. Nie możesz stąd dzisiaj wyjechać. - Ale... -zaprotestowała, usiłując znaleźć jakikol­ wiek pretekst, który pozwoliłby jej uciec przed niena­ wiścią Josha. - Chyba nie spodziewasz się, że Pepe wyjdzie na takie zimno i deszcz, żeby naprawić twoje koło? i —zapytał z ironicznym uśmiechem. Wyraz jego twarzy dobitnie świadczył, co sądzi o niej i ojej samolubnych zachciankach. - Nigdy cię nie interesowały uczucia innych, chyba że przypadkiem odpowiadały twoim własnym życzeniom. Candra czuła zbyt wielki zamęt w myślach i była za bardzo zmęczona, by się z nim spierać. Wiedziała, że bez względu na to, co powie, jej słowa wywołają tylko kolejną ironiczną ripostę. Przesunęła ręką po czole.

- Czy jest tu w pobliżu jakiś hotel? Mogłabym zadzwonić po taksówkę. — Nie. Będziesz musiała pogodzić się z myślą, że' spędzisz tu całą noc, czy ci się to podoba, czy nic.—Nie czekając na jej odpowiedź, obrócił się płynnym ru­ chem. - Pepe, czy kolacja jest gotowa? Starszy mężczyzna skinął głową. Josh podszedł do stołu. Candra zawahała się, stojąc pośrodku pokoju i ściskając dłoń Roddy'ego. Zamęt w jej myślach powiększa! się. Spojrzała na brała i zauważyła, jak bardzo był zmęczony. Pomyślała, że zanim podejmie jakąkolwiek decyzję, w pierwszej kolejności musi zająć się chłopcem. Niechętnie podeszła do stołu. Pepe postawił przed nimi casserole, podgrzaną bulkę i sałatkę ze szpinaku. Josh napełnił dwa kieliszki białym winem, a Pepe przyniósł Roddy'emu dużą szklankę mleka czekolado­ wego. W odpowiedzi chłopiec uśmiechnął się do niego z wdzięcznością. Atmosfera przy stole była napięta. Jedynie obec­ ność Roddy'ego powstrzymywała Candrę i Josha od kłótni. Chłopiec jadł z apetytem, ale powieki mu się kleiły i od czasu do czasu z trudem powstrzymywał ziewnięcie. Candra jadła niewiele, chociaż kolacja była znakomita. Obecność Josha sprawiała jednak, że czuła się nieswojo. Po głównym daniu Pepe wniósł na stół galaretkę z pomarańczy, cytryn i limonów, czym bez reszty oczarował Roddy'ego. Candra zapomniała o obecno­ ści Josha, patrząc, jak chłopiec z apetytem je deser. Alicia wpadłaby w furię, gdyby podano jej tak niewy­ myślny przysmak. Candra patrzyła z miłością na chłopca, którego, choć w rzeczywistości był tylko jej

przyrodnim bratem, traktowała jak syna. Był jedyną osobą w jej życiu, która potrafiła przyjąć i odwzajem­ nić ofiarowaną miłość. — Zdaje się, że przynajmniej jedna osoba darzy cię pełnym zaufaniem, Candro. - Josh rozsiadł się wygod­ nie, patrząc na Roddy'ego. - Dziwi mnie, że jest to akurat dziecko. A może chodzi o to, że on nie wymaga od ciebie uczuć, które trzeba wyrażać w dojrzały sposób? Candra poczuła, że się rumieni. Rzeczywiście tak się zachowywała jako dziecko - była samolubna, wymagająca, egocentryczna. Przykład Alicii pokazał jej jednak, do czego może prowadzić takie za­ chowanie. Zmieniła się, choć Joshowi zapewne trud­ no byłoby w to uwierzyć. Uniosła głowę z deter­ minacją. Nie chciała, by zauważył, że te słowa ją zraniły. Josh pociągnął następny łyk chablis. — To dziwne, że Henry potrafił wykazać tyle in­ teligencji, gdy chodziło o interesy, ale jako ojciec pozwolił, by jego córka stała się rozpieszczonym bachorem. - Podnosząc kieliszek do ust zauważył, że Roddy wpatruje się w niego z urazą, a jego dolna warga drży. Josh przesunął dłonią po miękkich wło­ sach malca i uśmiechnął się. - Ale zdaje się, że za drugim razem lepiej mu się powiodło, więc może istnieją takie dzieci, których nie sposób dobrze wy­ chować. Biedny Henry. — Dla ciebie on nazywa się pan Bishop. - Resztki rozwagi opuściły Candrę. - Jak na kogoś, kto pra­ cował w jego stajni, ma pan bardzo wygórowaną opinię o sobie, panie Laurence. Niech się pan jednak nie łudzi. Nigdy pan nie dorówna mojemu ojcu.

Josh siedział niewzruszenie na krześle, wygodnie oparty, i jedną ręką obracał kieliszek. Miał minę zadowolonego kocura, jakby wybuch Candry sprawił mu przyjemność. - Czy chcesz, żebym zmienił zdanie co do zakupu urządzeń? — zapytał niebezpiecznie łagodnym tonem, z ironią unosząc jedną brew. Zbladła i spuściła głowę. Na pewno wiedział, że nikt inny nie kupi maszyn za tę cenę. - Nie. - W takim razie, panno Bishop, dla własnego dobra niech pani lepiej uważa na swoje zachowanie. - Nie mów tak do mojej siostry! Jesteś niedobry! - wykrzyknął Roddy drżącym głosem, otwierając szeroko błyszczące oczy. Prześliznął się obok krzesła Josha i wskoczył na kolana Candry, jakby chciał ją ochronić. Jego drobna pierś falowała; widać było, że z trudem powstrzymuje Izy. Josh uśmiechnął się łagod­ nie. Był to jego drugi uśmiech w ciągu tego wieczoru. Jego twarz w jednej chwili straciła chłodny, odległy wyraz i stała się ciepła i przyjazna. - Przepraszam, mały. Nie chciałem cię urazić-tłu­ maczył. Roddy słuchał tych słów ze zmarszczonymi brwiami. - M o ż e usiądziesz na swoim miejscu i zjesz deser? Obiecuję, że już będę grzeczny. - Zerknął w stronę kuchni. - Pepe przyrządził ten przysmak specjalnie dla ciebie. Ku rozczarowaniu Candry, ta taktyka poskutko­ wała natychmiast. - Pepe zrobił to specjalnie dla mnie? - Roddy spojrzał ponad ramieniem siostry na mężczyznę krzą­ tającego się po kuchni i wrócił na miejsce. Pepe uśmiechnął się i skinął głową.

- Co powinieneś powiedzieć, Roddy? - zapytała Candra, patrząc z miłością na zachwyconego chłopca. - Dziękuję, Pepe. To jest pyszne. Candro, czy możemy ugotować sobie coś takiego, gdy już będziemy u wujka? - Zobaczymy, skarbie - odrzekła Candra z na­ dzieją, że chłopiec szybko skończy deser i oboje będą mogli udać się na spoczynek. Nerwy miała napięte do granic możliwości i czuła, że nie zniesie dalszych stresów. - Czy ty będziesz gotować i sprzątać u wujka, Candro? - pytał Roddy z pełnymi ustami. - Czyja będę musiał pracować? Czy będziemy siedzieć zamknięci w piwnicy i żebrać o jedzenie? - Ro d tricku, cóż za pomysły! - Candra myślała, że spali się ze wstydu. Że też Roddy musiał mówić akurat przy Joshu o swoich dziecinnych obawach! - Tak było w filmie. Mały chłopiec, sierota, zaczął kraść, pamiętasz? Ale spotkał drugiego chłopca, który był złodziejem kieszonkowym, i razem śpiewali i tań­ czyli i świetnie się bawili! Candra wbrew sobie musiała się uśmiechnąć. - On mówi o „Oliverze Twiście" - wyjaśniła Joshowi i znów zwróciła się do chłopca. -Wujek Ted jest miłym człowiekiem i nic zamknie nas w piwnicy. Będę pracować jako jego sekretarka, nie jako sprzątaczka. Dosyć gadania. Czas do łóżka, bo za chwilę uśniesz przy stole. - Albo przekażesz Joshowi jeszcze jakieś informacje, dodała w duchu.

Candra zaprowadziła opornego chłopca do łóżka, pragnąc odwlec chwilę, w której będzie musiała zna-

34

WCZOBAJSZB MASZtKU

leźć się sam na sam z Joshem. Nawet w sypialni na górze czuła jego obecność tak wyraźnie, jakby stał tuź obok niej. Dała Roddy'emu pić, otuliła go kołdrą i poczytała na dobranoc. Potem, nie chcąc jeszcze schodzić na dół, poszła do swojego pokoju. N i e była jednak w stanie usiąść spokojnie; nerwowo chodziła po sypialni. Dlaczego? Dlaczego? W jej skołatanym umyśle pojawiało się coraz więcej pytań. Po co Josh po tylu latach zorganizował to spotkanie? W ciągu ostatnich tygodni wydarzyło się tak wiele; a teraz jeszcze i to! Drzwi sypialni otworzyły się niespodziewanie. Candra odwróciła się, zaskoczona, i zobaczyła opartego o framugę Josha. Jego twarz, skupiona, lecz bez śladu emocji, wyglądała jak maska. Candra poczuła, że blednie. Stali patrząc na siebie i czekając... na co? Josh pierwszy przerwał milczenie. - Wystarczy już tej zabawy w tchórza. Zejdź na dół. - Jestem zmęczona. - O wpół do ósmej? O co ci chodzi, Candro? Czy po tylu latach boisz się być ze mną sam na sam? Niechętnie postąpiła o krok do przodu, zaciskając dłonie w pięści. - Czego chcesz ode mnie, Josh? Przeprosin? Prze­ prosin za coś, co zrobiłam jako dziecko? Dobrze. Przepraszam jeszcze raz. - Nie oczekiwałem przeprosin. Nie potrzebuję ich. Na wypadek, gdybyś sama tego nic zauważyła, może powinienem ci powiedzieć, że ja też dorosłem. Musia­ łem się pogodzić z tym, co zrobiłaś kiedyś. A także z tym, że schowałaś się potem za plecami ojca. Nawet poznawszy prawdę, nie chciałaś odwołać swoich oska­ rżeń. Nie potrafiłaś stawić czoła sytuacji.

35 - Nie byłeś tego wart! Nadal jesteś śmieciem, tak samo jak dziesięć lat temu! - Ruchem ręki ogarnęła pokój. - K t o ci to wszystko kupił? Jakiej kobiecie sprzedałeś się tym razem? Czy to wtedy, gdy Bcttina dala ci złoty zegarek, poczułeś po raz pierwszy, że lubisz prezenty? Jak się czujesz w roli ogiera roz­ płodowego, zwierzęcia do wynajęcia? Zupełnie straciła nad sobą kontrolę. Chciała go zranić jak najboleśniej. Naraz uświadomiła sobie, co powiedziała, i ze strachem spojrzała na jego pobladłą twarz. - Ty cholerna wiedźmo! - warknął, chwytając ją za ramiona i przyciągając do swego szczupłego, silnego ciała. W jego zielonych oczach Candra dostrzegła nienawiść. Poczuła obezwładniający strach, który roz­ pełzł się po całym ciele. - O co ci chodzi, Candro? Czy żałujesz, że to nie ty byłaś tą dziewczyną, z którą rzekomo kochałem się w stodole? Czy ciekawi cię, jakie to jest uczucie leżeć w moich ramionach, czuć moje dłonie na swoim ciele, pieścić się i kochać ze mną? - Nie dał jej czasu na odpowiedź. Jego usta zmiażdżyły jej wargi w pocałunku, od którego zaparło jej dech. Przyciąg­ nął ją jeszcze bliżej i zamknął w uścisku. Złość i przestrach opuściły ją nagle, a na ich miejsce pojawiło się nowe uczucie, o wiele groźniejsze - pod­ niecenie. Nie potrafiła się przed nim obronić nawet wówczas, gdy uświadomiła sobie, że to ma być jego zemsta. Ujął dłonią jej głowę, wplatając palce we włosy. Candra przywarła twarzą do jego ramienia. Szok wywołany postępowaniem Josha już minął, a jego miejsce powoli zajmowało pochodzące gdzieś z głębi

36

WCZOHAISZB MABZENIA

duszy uczucie ciepła. Pocałunki stawały się coraz łagodniejsze. Walczyła ze sobą, aż wreszcie poddała się pragnieniu. Rozpaczliwie objęła go ramionami i przy­ warła twarzą do jego piersi; całe jej ciało lgnęło do niego. Minione dziewięć lat przestało istnieć; znów była dzieckiem, które go kochało i lękało się tego uczucia. Naraz Josh odsunął ją od siebie i popchnął na łóżko. Na twarzy miał niesmak i pogardę. Obrzucił wzrokiem jej sylwetkę, po czym zatrzymał spojrzenie na twarzy, jakby chciał odgadnąć jej uczucia. - Popraw ubranie i zejdź na dół. Skoro już przeko­ nałem się, jaka jesteś i na czym ci zależy, to może zawrzemy układ. - Otworzył drzwi i spojrzał na nią przez ramię. -Jeśli za pięćminut nie będzie cię na dole, sam po ciebie przyjdę. Gdy drzwi sypialni zamknęły się, z ust Candry wydobyło się westchnienie. Ukryła twarz w dłoniach. Jak mógł jej zrobić coś takiego? I jak to możliwe, że ona zareagowała na to z takim podnieceniem? Nikt, nawet Jamie, nie wzbudził w niej takiego pożądania. Zawsze była chłodna i zbyt opanowana, by dopuścić do takiej sytuacji. Aż do tej pory. Zakryła usta ręką. Wciąż czuła na nich dotyk jego warg. Czyżby Josh miał rację? Czy rzeczywiście zawsze pragnęła się dowiedzieć, jak smakują jego pocałunki? Odruchowo chciała odpowiedzieć: nie, ale jej umysł powtarzał: tak. - Chyba zwariowałam-mruknęła do siebie, czując drżenie ogarniające jej zmęczone ciało. Podniosła się i zeszła na dół. Josh siedział na sofie, a zmarszczki na jego twarzy wyraźnie się pogłębiły. Podał jej kryształową lampkę napełnioną złocistą brandy, stanął przed kominkiem i zapatrzył się

w ogień. Jedną rękę wsunął w tylną kieszeń spodni, w drugiej obracał kieliszek. Candra powtarzała sobie w myślach, że jutro stąd wyjedzie, a dziś wieczór nie da się już sprowokować. Josh nie może powiedzieć jej niczego, o czym by dotychczas nie wiedziała, i nie może zadać jej więk­ szego bólu, niż ona zadawala sama sobie. - Chciałbym cię przeprosić za tę scenę na górze - odezwał się niskim, schrypniętym głosem, nadal odwrócony do niej plecami. - Nie powinienem był tego robić, ale sama mnie sprowokowałaś. - Wiem - odrzekła znużonym głosem i naraz poczuła wyczerpanie, któremu nawet sen nie mógł zaradzić. -Jutro zostawię cię w spokoju, więc może do tego czasu zawrzemy rozejm? Wiem, że już o wiele za późno na przeprosiny, ale bardzo żałuję tego, co zrobiłam. Nigdy sobie tego nie wybaczyłam i przez wszystkie lata żyłam z tą świadomością. Ale... - zawie­ siła głos i rozejrzała się po pięknym, ze smakiem urządzonym pomieszczeniu - wydaje mi się, że nie ucierpiałeś przez to zbytnio... - przerwała, czując, że słowa uwięzły jej w gardle - podczas gdy ja pokutowa­ łam za to przez wszystkie następne lata. Podeszła do ogromnego okna. Padał teraz deszcz ze śniegiem. W blasku księżyca wszystko lśniło czystym, chłodnym blaskiem. - Dlaczego? - Głos Josha przerwał jej zadumę. Spojrzała na niego. N i c ruszył się z miejsca; nadal stał przy kominku i patrzył w ogień, jakby tam spodziewał się znaleźć odpowiedź na wszystkie pytania. Odchylił głowę do tyłu i pociągnął duży łyk brandy. - Co dlaczego? - Candra nie mogła oderwać oczu od jego umięśnionych ramion. ICiedyś był po prostu

•

38

'

WCZQRAJSZJEMAIZmU

silnym chłopcem; teraz, gdy dojrzał, wyglądał jak grecki atleta. - Dlaczego żałujesz tego, co zrobiłaś? Wzięła głęboki oddech, żeby uspokoić rozkołatane serce. Była zbyt zmęczona, aby prowadzić taką roz­ mowę. Powinna już leżeć w łóżku i wypoczywać przed jutrzejszym dniem. Wielokrotnie pragnęła spotkać się z nim i przeprosić za swoje zachowanie, chociaż żadne słowa nie mogły odkupić cierpienia, jakie mu zadała. Na to jednak było już za późno. - Bardzo szybko uświadomiłam sobie, co właściwie zrobiłam. Zrozumiałam to naprawdę... niejako dziec­ ko, tylko jako dojrzała osoba. Ty miałeś przeze mnie kłopoty i musiałeś opuścić Gabriel Manor; Bettina i jej rodzina wyprowadzili się, a ojciec ożenił się powtórnie, żeby dać mi „matkę", która miała opiekować się mną w okresie dojrzewania. Wszyscy ucierpieli przeze mnie. -Josh powoli odwróci! się w jej stronę. - Nie! Niepatrz na mnie. Łatwiej mi mówić, gdy nic widzę twojej twarzy - poprosiła, więc znów obrócił się twarzą do kominka. - Byłeś dla mnie wszystkim - powiedziała, zacinając się. - W tamtych czasach byłeś jedyną osobą, •a której mogłam się oprzeć. Byłam rozpuszczona i samolubna, ale potrzebowałam twojego towarzyst­ wa, twojego czasu, twojej uwagi. Byłam zaborcza, bo bałam się, że stracę cię zupełnie. Na swój dziecinny sposób byłam tak samolubna, że wolałam cię stracić, niż dzielić się tobą z kimś innym. - Josh nie poruszył się. Candra po chwili dodała: - Oddałabym wszystko, żeby można było cofnąć czas, ale to niemożliwe. W pokoju zapanowała pełna napięcia cisza. Naraz jedno z polan w kominku trzasnęło i przełamało się na pól. Obydwoje wrócili do rzeczywistości.

- Możesz to odwrócić. - Głośny szept odbił się echem o ściany salonu. Josh stanął tuż obok niej. - Nie rozumiem - Candra poszukała wzrokiem jego spojrzenia. Machnął ręką, jakby wszelkie wyjaś­ nienia były zbędne. - Czy masz zamiar wyjść za Jamie'ego Dietermana? - zapytał. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Pytanie nie miało sensu. Coraz bardziej bolała ją głowa. - Skąd wiesz, że się z nim spotykam? - Śledziłem losy starych znajomych - odrzekł obo­ jętnie. - Odpowiedz. - Nie... jeszcze się nie zdecydowałam - skłamała, nie bardzo rozumiejąc, dlaczego to robi. Może spra­ wił to lekki uśmieszek błąkający się w kącikach jego ust. - To znaczy, że nie — podsumował gładko. - W przeciwnym razie przygotowywałabyś się do ' ślubu, zamiast jechać do wuja. - My... postanowiliśmy, że przez wakacje oboje zastanowimy się, czy rzeczywiście chcemy się pobrać - znów skłamała, czując się jak w pułapce. Klamczucha.-Wjegooczachpojawirysięiskierki śmiechu. Candra poczuła, że serce zaczyna jej bić jak oszalałe. - W każdym razie to nic twoja sprawa! — wybuchnęła, stawiając kieliszek na stole. - Jestem zmęczona i chyba pójdę się położyć, panie Laurence. Prze­ prosiłam cię. Możesz te przeprosiny przyjąć albo nie, jak chcesz. Rano wyjeżdżam, więc nie musisz się martwić tym, czy wyjdę za mąż, czy nic. Nie sądzę, żeby informacje na ten temat miały dla ciebie jakiekol­ wiek znaczenie.

WCZORAJSZE

- Mam dla ciebie propozycję - powiedział, chwyta­ jąc ją za ramię. Odwróciła się powoli, zastanawiając się, co takiego Josh ma zamiar powiedzieć. Żałowała, że brakuje jej odwagi, by pohamować ciekawość i wyjść. Ciekawość zwyciężyła. - A cóż to za propozycja? Nie mam zwyczaju słuchać ofert, jakie prawdopodobnie zwykle przed­ stawiasz, więc chyba obydwoje tracimy czas. - Och, och, panno Bishop, znów próbujesz przesą­ dzać sprawę. Twój temperament nie zmienił się ani na jotę. — Patrzyła w jego oczy i czuła, że oblewa się rumieńcem, ale nie miała zamiaru poddawać się tak łatwo. - Dobrze, Josh. Mów, co masz do powiedzenia. — Uśmiechała się słodko, ale nie potrafiła się po­ wstrzymać od uszczypliwości. - Czy też może powin­ nam mówić teraz do ciebie: Scott? Zdaje się, że prowadzisz interesy pod wieloma różnymi nazwis­ kami. Wyprostował się gniewnie i Candra natychmiast pożałowała swoich słów. Spodziewała się, że zacznie na nią krzyczeć, on jednak zachowywał tym razem spokój. - Scott to moje drugie imię-wyjaśnił takim tonem, jakby mówił do dziecka. - Poznając w Portland wielu przedstawicieli świata biznesu, stwierdziłem, że używa­ nie tego imienia może mi ułatwić życie. - Jego głos brzmiał obojętnie i rzeczowo, ale dlatego właśnie wywarł na niej większe wrażenie niż krzyk i bardziej dał jej odczuć, jak bardzo Josh musiał wtedy cierpieć. Poczuła wyrzuty sumienia. - Zrobiłam ci krzywdę, prawda?-mruknęła. Pode­ szła do niego i położyła mu rękę na ramieniu.

MARZENIA

41

- Wybaczmi, proszę. Nic można żądać, by trzynas­ tolatka zachowywała się jak dorosła osoba. Josh wpatrywał się w nią pociemniałymi oczami. Pokiwał głową i odwrócił się. Jej dłoń zawisła w powie­ trzu. - Czy jesteś gotowa, żeby mnie wysłuchać? - zapy­ tał szorstko. - Tak - pochyliła głowę. Czuła takie zmęczenie, że było jej wszystko jedno. ^ - Sprzedałaś dom, a fabryka poszła na licytację. Masz zamiar zamieszkać u swojego wuja i pracować dla niego. Tak? - Tak, to prawda. - Podniosła swój kieliszek i wypiła łyk brandy. Alkohol przyjemnie rozgrzał jej gardło. - Ale nie mam zamiaru na nim pasożytować, jeśli tego się obawiasz. Będę zarabiać na swoje utrzy­ manie. To zostało jasno ustalone na samym począt­ ku. - Czy on będzie ci płacił pensję? Wypiła kolejny łyk brandy, wiedząc, że nie powinna tego robić. Zaczynało jej się kręcić w głowie. - N i e wiem. Nie rozmawialiśmy jeszcze o tym. Naraz poczuła wątpliwości. A jeśli wuj nie miał zamiaru jej płacić? Czy będzie musiała pracować za darmo i prosić o wszystko, czego Roddy będzie potrzebował, gdy jesienią pójdzie do szkoły? Czy wuj, który nawet nie zna jej dobrze i może wcale nie ma ochoty poznać, chciał jedynie okazać chrześcijańskie miłosierdzie? - Czy Roddy będzie z tobą? Jej zmęczona, pobladła twarz ożywiła się na chwilę. - Oczywiście, że tak! Roddy będzie ze mną, gdzie­ kolwiek się znajdę.

Josh skinął głową, jakby właśnie takiej odpowiedzi się spodziewał. - Czy jest tam niedaleko jakaś dobra szkoła? Czy są dzieci w wieku Roddy'ego, żeby miał się z kim bawić? Czy" będzie mógł biegać po lesie, grać w piłkę, chodzić na ryby i zajmować się wszystkim, co chłopcy w jego wieku chcą i potrzebują robić? - Nie... nie wiem. - Candra poczuła przytłaczający niepokój. Może za bardzo się pospieszyła z decyzją wyjazdu do wuja Teda? Właściwie wcale go nie znała; widziała go zaledwie raz albo dwa razy. Ale co innego mogła zrobić? Rodzice wprawdzie nauczyli ją, jak być znakomitą panią domu, ale czy poradzi sobie z prowa­ dzeniem motelu7 Wyprostowała się i uniosła wyżej głowę. Postano­ wiła, że nie okaże lęku, jaki zrodził się w niej pod wpływem słów Josha. Jest inteligentna. To może się na coś przydać. Poza tym to była szansa, jakiej pragnęła przez całe życie. Będzie samodzielna, zarobi na siebie i na Roddy'ego i stworzy im obojgu życie, które będzie im odpowiadało. Dlaczego więc nic potrafi przestać się martwić? - Wypij to - zawołał Josh niecierpliwie. Posłuchała go odruchowo i wysączyła bursztynowy płyn do dna. Natychmiast poczuła rozluźnienie. Na zewnątrz wciąż szalała burza, przy której pokój sprawiał wrażenie zacisznej przystani. - Chyba przez jakiś czas będę potrzebował sekreta­ rki — Josh wreszcie powiedział, o co mu chodzi i zwężonymi oczami wpatrywał się w jej zdumioną twarz. - Potrzebuję kogoś do pomocy. Mogę ci od razu wypłacić bardzo dobrą pensję. Sprawi mi też przyjem-

EENU 43 ność obecność Roddy'ego. To bardzo dobre miejsce do wychowywania dziecka. Są tu konie, kury i kilka krów. Zaraz za domem płynie rzeka, w której aż roi się od ryb; są też dobre szkoły, mili sąsiedzi i w pobliżu mieszka kilkoro innych dzieci. Candra nie mogła uwierzyć, że Josh nie żartuje. - Czy ty mówisz poważnie? - Tak, mówię poważnie - odparł ze zniecierp­ liwieniem. - Chyba że uznasz tę pracę za poniżają­ cą. - Ale dlaczego? - szepnęła. - Dlatego, że potrzebuję kogoś do pomocy, a właś­ nie ty się tu zjawiłaś. Pepe powinien się zajmować zwierzętami i pomagać przy przebudowie, która nie jest jeszcze zakończona, ale inne sprawy zabierają mu tyle czasu, że nie nadąża ze wszystkim. Ty mogłabyś zdjąć z niego część obowiązków. — Zawahał się. - Naprawdę potrzebuję sekretarki. Pomyślała, że powinna być ostrożna. Nie była w stanie myśleć jasno. Nie, nie powinna się zgodzić. - Dlaczego proponujesz mi tę pracę? Przecież na­ wet mnie nie lubisz. Josh wzruszył ramionami, odwrócił się i sięgnął po papierosa. - Jak chcesz. I tak będziesz musiała tu zostać przez dwa albo trzy dni. Wszystko wskazuje na to, że zła pogoda się utrzyma. W tej części Oregonu gwałtowne ulewy zdarzają się rzadko, więc drogi są prawdopodo­ bnie w opłakanym stanic. - Ale ja... - Jeśli sądzisz, że proszę cię o powtórkę tego, co zdarzyło się na górze, to pragnę cię uspokoić. Byłem na ciebie zły, ale już nie jestem. - Na jego zmysłowych

44

WCZORAJSZE MARZENIA

ustach pojawił się figlarny uśmiech. - Tą sprawą zajmuje się ktoś inny, zresztą bardzo kompetentnie. - Masz kochankę? - Candra aż zatrzęsła się na widok jego nonszalanckiego wzruszenia ramion. - K o ­ chankę! - powtórzyła zjadliwie. - Jeśli choć przez chwilę wydawało ci się, że będę tu sprzątać po twoich kochankach, to nigdy w życiu tak się nic pomyliłeś! - Och, och! Czy w tym wieku i w tej epoce nadal jesteś tak konserwatywna? - mruknął, zupełnie nie poruszony jej wściekłością. - Do cholery, masz rację, że jestem, i zamierzam wychować Roddy'ego na porządnego człowieka! Bę­ dzie miał zwyczajne życie rodzinne, w każdym razie na tyle zwyczajne, na ile będę mu to w stanic zapewnić. I nie ma w nim miejsca na kochanki! - Skoro tak, to nic będę jej tu przywoził, żeby nie ranić twojej wrażliwości - odparł Josh gładko. Candra nic mogła znaleźć argumentów do dalszej dyskusji. Była zbyt wściekła. Myśl o Josbu i innej kobiecie z jakiegoś powodu raniła ją bardziej, niż sama przed sobą przyznawała. - Idź się położyć, Candro, i rozważ moją propozy­ cję. Porozmawiamy rano -powiedziałłagodnie. Wyjął kieliszek z jej drżących palców i postawił go na stole. - Nie ma pośpiechu - dodał, obracając ją za ramię. Od jego dotknięcia przeszył ją dreszcz. Weszła po schodach na górę, przez cały czas czując na sobie jego wzrok. Stojąc na ostatnim stopniu odwróciła się i spojrzała w dół. Josh stał na środku pokoju, popijając brandy, i przez zasłonę dymu papie­ rosowego patrzył na nią ciemnozielonymi oczami. - Dobranoc, Candro. - Dobranoc, Josh - odpowiedziała.

WCZORAJSZE

MARZENIA

45

Z trudem dotarła do drzwi swojego pokoju. Zbyt dużo nazbierało się spraw, o których powinna pomyś­ leć. Rano będzie miała jasny umysł i wtedy zastanowi się, dlaczego Josh chce, żeby tu została. Musi mieć jakiś powód.

47

ROZDZIAŁ CZWARTY - Wstawaj, Candro! Obudź się! W nocy spadł śnieg! Proszę cię, chodźmy na sanki! - Roddy skakał po łóżku i szarpał siostrę za ramię z miną wyrażającą ogromne podniecenie. - Roddy, skąd ty masz tyle energii po wczorajszym dniu? - wymruczała Candra sennie, nakrywając głowę poduszką. Chłopiec jednak nadal ciągnął ją za rękę. - Przecież wczoraj tylko jechaliśmy samochodem -wyjaśnił cierpliwie, jakby to on był dorosłym, a jego siostra dzieckiem. - Ale gdybym wczoraj wiedział, że dzisiaj spadnie śnieg, to byłbym o wiele szczęśliwszy! - Nagle przestał skakać, jakby coś mu przyszło do głowy. - Candro?-zapytał z wahaniem. -Pan Laurence zachowywał się tak, jakby nas znał. Czy on nas zna? - Dawno temu pracował u tatusia, skarbie.-Cand­ ra usiadła na łóżku i odrzuciła włosy na ramiona. W jednej chwili poczuła się zupełnie rozbudzona. - Dlaczego pytasz? - Nie wiem. Na początku wydawało mi się, że go lubię, ale potem był dla ciebie niedobry - odpowiedział chłopiec szczerze. - Czy ty go lubisz? - Nie pamiętam go zbyt dobrze, Roddy. Gdy go poznałam, byłam małą dziewczynką. - Wyciągnęła rękę i uszczypnęła go pod żebro. Upadł na łóżko, zaśmiewając się do łez.

- Teraz wynoś się stąd, bo muszę się ubrać. Spo­ tkamy się za dziesięć minut w holu. Masz być gotów! Roddy zsunął się z łóżka i pobiegł do łazienki. - Będę gotów wcześniej niż ty! — wykrzyknął, rozpinając w biegu guziki piżamy i zatrzaskując za sobą drzwi. Candra pobłażliwie potrząsnęła głową i w kącikach jej ust pojawił się lekki uśmiech. Doszła do wniosku, że będzie musiała z nim porozmawiać. Nie wszyscy lubią hałasujące dzieci, a skoro mają tu zostać... - O czym ja myślę? - zawołała cicho, zdumiona, że podświadomie podjęła już tę ważną decyzję. Odsunęła poduszkę i usiadła, oplatając nogi ramio­ nami. Oparła głowę na kolanach i pogrążyła się w rozmyślaniach. Czy Josh rzeczywiście się zmienił? Kiedyś był wysokim, zgrabnym chłopakiem z uśmie­ chem na twarzy i przekornym błyskiem w zielonych oczach. Zawsze okazywał jej wiele cierpliwości, nawet wtedy, gdy zachowywała się nieznośnie. Dopiero gdy dorosła, zdała sobie sprawę, z jakim opanowaniem znosił jej humory. Gdy Josh zaczął pracować u jej ojca, miała dziewięć lat, a on, wówczas osiemnaslolatek, był dla niej kimś dorosłym. Od pierwszego spotkania przylgnęła do niego. W tamtych czasach był dla niej bratem, którego nigdy nie miała, nauczycielem, encyklopedią, punktem oparcia w życiu, które, choć upływało wśród ludzi, było bardzo samotne. Nikt nie poświęcał jej tyle uwagi, co on. Gdy skończyła trzynaście lat i zaczęła doj­ rzewać, pewnego dnia zauważyła Josha w towarzyst­ wie Bettiny Wallace, najmłodszej córki sąsiadów, lechali konno ścieżką nad brzegiem rzeki. Drzewa iłaniały ich gęstwiną chłodnych, zielonych cieni.

48

WCZOBAJSZE MARZENIA

Candra poczuła przeszywającą zazdrość. Nie rozumia­ ła tego uczucia, ale miała ochotę dopaść ich i zrobić obojgu coś złego. Później, gdy Josh wrócił i czyścił konia w stodole, Candra napadła na niego z furią zazdrosnej kobiety, której nie była w stanie pohamo­ wać. - Nie waż się z nią nigdy więcej spotykać. Josh! Słyszysz? Masz pracować dla mojego ojca, a nie uganiać się po lasach z tą dziewczyną! - krzyczała ze złością, ale on nadal spokojnie szczotkował lśniący bok zwierzęcia. - Co się dzieje? Zaczynasz dorastać? - zapytał pobłażliwie. Jego ton dolał jeszcze oliwy do ognia. - Jestem dorosła i pluję na takie dziewczyny jak Bettina! Wszyscy wiedzą, co to za ziółko! A ty wcale nie jesteś lepszy od niej, jesteś tylko chłopcem stajen­ nym u mojego ojca! Gdyby jej rodzice się o tym dowiedzieli, to by dostali ataku serca! Ja sama mogę im powiedzieć! Wówczas Josh rozzłościł się. Jeszcze nigdy nie widziała go tak zagniewanego. Wyprostował się, a kostki palców, w których ściskał szczotkę, zbiela­ ły. - Candro, to nie twoja sprawa, co robi Bettina. Jeśli piśniesz choć słowo komukolwiek, to spiorę ci tyłek tak, że nie będziesz mogła usiąść. Rozumiesz, młoda damo? - Mówił cichym, prawie zupełnie spo­ kojnym głosem, ale ton groźby i gniewny błysk w jego oczach uświadomiły jej, jak bardzo był wściekły. - To prawda, że możesz mi narobić kłopotów, ale nigdy więcej nie dręcz nikogo swoimi głupimi wybuchami zazdrości. - Nie jestem zazdrosna!

49 — To o co tak się awanturujesz? Zanim zdążyła pomyśleć, wybuchnęła: — Bo jesteś mój, i już! Nie chcę widzieć Bettiny obok ciebie! - Łzy spływały po jej policzkach. Objęła go mocno w pasie i przywarła do niego, jakby miał za chwilę zniknąć. Odruchowo otoczył ją ramionami i uspokajał. Był dla niej najbliższą osobą, a co najdziw­ niejsze, ona była tym samym dla niego. — Wystarczy już, Candro. - Jego glos brzmiał łagodnie i kojąco; słyszała w nim powstrzymywany śmiech. - Ale, Candro, ja nic należę do nikogo. Ludzi nie można mieć na własność, jak krowy czy szczeniaki. Mają oni swoje uczucia i potrzeby, tak jak i ty, i nie wolno ci zmuszać ich siłą do posłuszeństwa. Rozu­ miesz? Gorliwie przytaknęła, chcąc go udobruchać, a on ze śmiechem starł łzy z jej policzków. Tak naprawdę jednak zrozumiała jego słowa dopiero później. Potrząsnęła głową, żeby wrócić do rzeczywistości. Nie ma sensu pogrążać się we wspomnieniach. To wszystko już minęło. Wstała z łóżka, podeszła do okna i w milczeniu podziwiała okolicę. Śnieg wciąż padał. Drobne płatki wirowały na wietrze i zamarzały, osia­ dając na gałęziach drzew i parapecie. Sądząc po zaspach przy stodole i płocie, droga na pewno była nieprzejezdna. Josh miał rację. Wygląda na to, że będzie musiała zostać tu przez kilka dni, czy jej się to podoba, czy nie. Westchnęła ciężko, sięgając po miodowe dżinsy I brązową koszulę w kratę, które przygotowała sobie Wieczorem. Narzuciła na ramiona beżowy sweter. To na wypadek, gdyby na dole było chłodniej. Czas już podjąć wyzwanie... i zmierzyć się z Joshem.

WCZORAJSZE

Na stole stały cytrynowożółte talerze i wysokie szklanki wypełnione po brzegi sokiem pomarańczo­ wym. Śniadanie czekało na ladzie barowej. Roddy, zbyt niecierpliwy, by czekać na nią na górze, przyszedł już i czuł się jak u siebie w domu. Josh też tu by! i wyglądał na wypoczętego. - Dzień dobry, Candro. Wspaniale będzie patrzeć każdego ranka na twoją uśmiechniętą twarz - powitał ją z odrobiną sarkazmu w głosie. - Cieszę się, że ty i Roddy tu zostaniecie. - Naprawdę, Candro7 Hura! To wspaniale! - za­ wołał chłopczyk z radosnym uśmiechem na twarzy. - Nie mów z pełnymi ustami, to nieładnie - upo­ mniała go odruchowo. N i c wiedziała, jak ma zareago­ wać. Josh dobrze wiedział, że wspominając o tym w obecności Roddy'ego, zmusza ją poniekąd do przyjęcia swojej propozycji. - Zanim podejmę decyzję, chciałabym z tobą po­ rozmawiać na osobności - powiedziała i zauważyła, że oczy Josha zwęziły się. - Zakres obowiązków, wyso­ kość pensji, tego rodzaju rzeczy. - Oczywiście - odrzekł i pochylił się nad pełnym talerzem. Nie zmienił wyrazu twarzy, ale Candra czuła, że śmiał się z niej w duchu. A niech go diabli! -Jesteś gotowa? - zapytał po chwili. Szybko przełknęła resztę kawy i niechętnie poszła za nim w stronę drzwi znajdujących się w pobliżu kominka. Za nimi Candra dostrzegła długi korytarz. - Pokój gospodarczy. Gabinet - objaśniał Josh, wska­ zując mijane drzwi. Zatrzymał się przy końcu korytarza. - Sypialnia - powiedział. Candra zadrżała, on jednak zawrócił, otworzył drzwi gabinetu i gestem dłoni zaprosił ją do środka.

MASZEWA

51

Wyminęła go, spoglądając na niego spod rzęs. Zauważyła, że się uśmiecha. Znów bawił się jej kosz­ tem, tym razem dlatego, że bala się wejść do jego sypialni. Uniosła wysoko głowę. Miała nadzieję, że twarz ma chłodną i opanowaną. Pokój pełnił funkcję biblioteki. Na trzech ścianach mieściły się półki z książkami o różnych kształtach, kolorach i rozmiarach. Czwartą ścianę stanowiło wielkie okno, za którym poranne słońce wznosiło się nad sosnowym zagajnikiem. Wyglądało to jak natural­ nej wielkości obraz. Na środku pokoju stało duże, podniszczone biurko; wysoki stojący zegar odmierzał czas cichym tykaniem. - Proszę, usiądź. - Josh najwyraźniej chciał ją wyprowadzić z równowagi swoją przesadną uprzej­ mością, ale Candra postanowiła, że nie da się sprowo­ kować do kłótni. - Dziękuję - odrzekła uprzejmie i usiadła na pros­ tym krzesełku, ignorując brązową pluszową sofę stoją­ cą przed biurkiem. Ponad ramieniem Josha spojrzała w okno. Słońce przedarło się przez chmury i śnieg lśnił srebrzystą bielą. Candra poczuła się nagle jak w pułap­ ce; każdy nerw w jej ciele drżał, ostrzegając ją przed nieznanym niebezpieczeństwem. - N i e wiem, czy zdążyłaś już obejrzeć cały dom. Jest tu pięć sypialni, cztery na górze i jedna na dole, oraz trzy kompletnie wyposażone łazienki. — Josh przerwał na chwilę, jakby czekał na jej reakcję, ale ona nie oderwała wzroku od urzekającego krajobrazu za oknem. - Pepe mówi, że ten dom łatwo utrzymać w czystości, tylko że zajmuje to dużo czasu, chciałbym cię wiec prosić, żebyście obydwoje z Roddym sami sprzątali swoje pokoje. - Na chwilę opuścił wzrok.

WCZORAJSZE

- W tym pokoju zazwyczaj pracuję i tu znajdują się wszystkie kartoteki. — Usiadł, wziął do ręki ołówek i zaczął bezmyślnie obracać go w palcach. - Uważam, że Roddy powinien mieć jakieś obo­ wiązki. Dzieci muszą być odpowiedzialne za coś oprócz siebie samych. — Rozsiadł się w fotelu i w kąci­ kach jego ust pojawił się lekki uśmiech. Spodziewał się słów oburzenia i patrząc na wyraz twarzy dziewczyny, wiedział, że się nie rozczaruje. - Ach, tak - wybuchnęła gniewem Candra. - A co, twoim zdaniem, Roddy powinien robić, żeby zapraco­ wać na swoje utrzymanie? - Wyrzucać śmieci, pomagać Pepemu przy zwie­ rzętach, sprzątać po sobie. - Niespodziewanie uśmie­ chnął się, odsłaniając białe zęby. - A czego się spo­ dziewałaś, Candro? Zakaz zatrudniania dzieci obo­ wiązuje w tym kraju od dawna. Nie mogę zagonić go do roboty od świtu do zmierzchu. - Wiem o tym - odrzekła z powagą. - A wiec przestańmy mówić o moim bracie. Wolałabym, żebyś powiedział, czego ode mnie oczekujesz. Poza tym nie zdecydowałam jeszcze, czy przyjmę tę pracę. - Owszem, zdecydowałaś. Wiesz równie dobrze jak ja, że twój wujek wcale nie pali się do tego, żebyście u niego zamieszkali. Zaproponował ci to z poczucia obowiązku. Czy naprawdę odpowiada ci to, Candro? Chcesz mieszkać z krewnym, który będzie cię utrzymy­ wał z litości? Czy też wolisz pracować u mnie i za­ chować niezależność? — Otworzyła usta, on jednak gestem dłoni nakazał jej milczenie. - Jeśli masz zamiar opowiedziećmi uroczą bajeczkę o wujku Tedzie, to daj sobie z tym spokój; sprawdziłem już jego sytuację finansową i wiem, że jest kiepska. Zaharujesz się na

MARZENIA

53

śmierć, zanim twój wuj będzie mógł sobie pozwolić na to, żeby ci należycie zapłacić. Candra podejrzewała, że w tych słowach kryje się wiele prawdy. Nie mogła się jednak przyznać, że podziela jego obawy. Powinna wstać, podziękować mu i wyjść; nie zrobiła jednak tego. — Może się jeszcze okazać, że twoja propozycja nie odpowiada żadnemu z nas. Ja nigdy nie pracowałam jako sekretarka, a ty nigdy nie byłeś opiekunem małego chłopca. Josh powoli obszedł biurko i stanął oparty o jego krawędź. Candra patrzyła na niego wzrokiem myszy obserwującej skradającego się kota. Założył ręce na piersiach i mięśnie jego ramion napięły się. Nie mogła oderwać od niego wzroku. Z przerażeniem stwierdziła, że ma ogromną ochotę dotknąć go, poczuć pod palcami sprężystość jego skóry. - Nic, Candro. -Zwężonymi oczami wpatrywał się w jej twarz, z której powoli odpływał rumieniec. - Może masz rację, jeśli chodzi o małego chłopca, ale byłem kiedyś przybranym ojcem dla pewnej małej dziewczynki, dopóki nie zaczęła mi nieustannie przy­ pominać, że wyrasta na młoda damę. Myślę więc, że potrafiłbym zaopiekować się twoim bratem. Jego glos brzmiał łagodnie i kojąco. Candra poczuła kie zaskoczenie, że dopiero po chwili dotarło do niej znaczenie jego słów. — Czy rzeczywiście traktowałeś mnie jak córkę? — Wówczas tak — skinął głową. - Na wypadek, gdybyś o tym zapomniał, ja miałam 'ca. - Na wypadek, gdybyś teraz, po jego śmierci, 'ciała mi go przedstawiać jako świętego, pragnę ci

54

WCZO»AJSZŁMl*Z*NU

przypomnieć, jak niewiele poświęca! ci uwagi. Myślał o tobie tylko wtedy, gdy sprawiałaś mu kłopoty, pamiętasz? — To nieprawda. On po prostu nie wiedział, jak ze mną postępować. Miałam być jego synem, nie córką, i nawet nie byłam do niego podobna. Po śmierd matki tylko przypominałam mu o tym, co stracił. - Wstała z krzesła i odwróciła się szybko. Przez Izy spojrzała na tarczę starego zegara. - Próbował się mną zajmować, ale byłam zbyt młoda, by to zauważyć, i zbyt niecierp­ liwa. Josh zaklął pod nosem. Położy) ręce Da ramionach Candry i przyciągnął ją do siebie. Oparła się o niego plecami i naraz poczuła się bezpieczna, a gdy musnął ciepłym oddechem jej szyję, westchnęła lekko. — A jak wytłumaczysz zachowanie swojego ojca wobec syna, którego w końcu się doczekał? — Musiałbyś znać moją macochę, żeby to zro­ zumieć. Tatuś ożenił się z nią zaraz po tym... po twoim wyjeździe. Miała mi zastąpić matkę, którą straciłam, a jemu żonę, za którą ogromnie tęsknił. Ale wszyscy szybko przekonaliśmy się, że nikt nie jest w stanie zająć miejsca innej osoby. Alicia zewnętrznie może i była podobna do mojej matki, ale zupełnie się od niej różniła charakterem. Dłonie Josha przesunęły się po jej ramionach w dół i Candra bezwładnie oparła głowę na jego piersi. Powoli zamknęła oczy i reszta świata przestała istnieć. Po raz pierwszy od wielu miesięcy ogarnął ją zupełny spokój i poczuła się bezpieczna. Spokój jednak szybko uleciał i po chwili zabrakło jej tchu. Serce zaczęło bić jak oszalałe. Zadrżała. Ciepło rozchodzące się po całym ciele przerodziło się w tępy,

ZENU

55

promieniujący ból. Pragnęła czegoś, czego nie znała, i przejęło ją to lękiem. Ale gdy spróbowała się odsunąć, Josh przytrzymał ją mocniej i nie pozwolił jej wyśliznąć się ze swych ramion. Poddała się i znów oparła głowę na jego ramieniu. Ciepły oddech Josha owiał jej policzek. Poczuła dreszcze, gdy pocałował ją w szyję. - Co się z tobą dzieje, Candro? Czyżbyś się obawiała, że stopniejesz jak wosk w moich ra­ mionach? — W jego głosie brzmiała nutka pro­ wokacji. - Cóż za zmiana! Pamiętam, że jako dziewczynka biegłaś z drugiego końca pokoju, by rzucić mi się na szyję! Co się stało z tą dzie­ wczynką? Hmm? Kto by pomyślał, że wyrośnie z niej piękność, która jest w stanic uwieść każdego mężczyznę? Zanurzył twarz w jej włosach i leciutko musnął wargami jej ucho. Położył jedną dłoń na jej piersi i pieścił ją powoli i delikatnie. Serce zamarło w niej na chwilę, po czym zaczęło bić jeszcze szybdej. Z tru­ dem pochwyciła oddech i znów spróbowała się odsunąć, ale tym razem także jej się nie udało, poddała się więc, rezygnując z oporu. Pragnęła czuć jego dotyk równic mocno, jak on pragnął pieścić jej dało. Czuła przyśpieszone bide jego serca, słyszała urywany, chrapliwy oddech. Przywarła do niego mocniej. W jego podemniałych oczach błyszczała namiętność, jakiej jeszcze nigdy u niego nie widzia­ ła. Wilgotne usta wpiły się w jej wargi z gwałtow­ nością, od której zaparło jej dech. Przywarła do niego jak rozbitek chwytający koło ratunkowe. Opuścił dłonie niżej i przydągnął do siebie jej biodra. Jęknęła. Była mu zupełnie poddana. Oplotła ramionami jego kark i zanurzyła palce w gęstwinie

S7 włosów. Była zdana na jego łaskę i niełaskę i zupełnie nie miała ochoty się bronić. Garnęła się do niego rozpaczliwie, pragnąc, by ją posiadł, kochał się z nią, by nasycił jej tęsknotę. Pragnęła, by jej dotykał, by ugasił płomień, który w niej rozniecił. Nikt nigdy nie sprawił, żeby czuła się tak podniecona. Nikomu nie udało się rozpalić w niej nawet nikłej iskierki pożąda­ nia, tymczasem teraz czuła palące pragnienie, by rzucić wszystko na jedną szalę i zdobyć 10, do czego tęskniła. Wsunęła dłonie pod jego gruby sweter i dotknęła lekko wilgotnej skóry pokrytej na piersiach szorstkimi włosami. Drażniła go paznokciami, pragnąc, by reago­ wał tak mocno, jak ona. Zamruczał i zaczął ją całować jeszcze zachłanniej. Ich oddechy zlały się w jeden, ale oboje pragnęli czegoś więcej. - Pozwól mi kochać się z tobą, Candro - szepnął Josh ochryple. - Pragnę cię. Bóg jeden wie, jak bardzo cię pragnę. Była jak w transie. Nie otwierając oczu skinęła głową i znów poczuła jego usta na swoich. Był doświadczony i stanowczy; poddała mu się zupełnie i to uczucie całkowiego oddania sprawiało jej rozkosz. Należała do niego, a on jej pragnął; nic innego się nie liczyło. Niespodziewanie Josh odsunął się. Otworzyła oczy. Jego spojrzenie wędrowało po jej twarzy, od wilgot­ nych ust po rzęsy i powieki. Kciukiem obrysowywal kontur jej ust, zarys brwi, linię policzka. Wyczytał w jej twarzy odpowiedź i uśmiechnął się z satysfakcją i tri­ umfem. Ujął ją za rękę i poprowadził do drzwi. - Dokąd idziemy? - Cudowne uczucie oszołomienia zniknęło, a na jego miejsce pojawiała się ostrożność. - Do mojego pokoju.

Pociągnął ją w półmrok sypialni i w lej samej chwili Candra uświadomiła sobie swój błąd. Zawahała się, usiłując zapanować nad sytuacją. To byłby jej pierwszy raz i miała silne opory. Josh najwyraźniej to wyczul, bo na środku pokoju znów pochwycił ją w ramiona i całował aż do chwili, gdy nie była w stanie mu się oprzeć. Wszystkie wątpliwości gdzieś uleciały, pozo­ stało tylko przemożne pragnienie, by kochać się z nim natychmiast. Kręciło jej się w głowie i brakowało tchu. Jak przez mgłę usłyszała gardłowy glos Josha: - Wiedziałem, że będziesz taka. Byłem pewien, że gdy dorośniesz, staniesz się piękna i godna pożądania, ale nie przypuszczałem, że aż do tego stopnia. Teraz już wiem - wymruczał, delikatnie całując jej policzek. - Dotknij mnie, Candro. Obejmij mnie. Otoczyła go ramionami i zaczęła palcami pieścić jego skórę. - Rób tak - szepnął ochryple, kierując jej dłoń na swoją pierś. -1 tak - wymruczał, przesuwając jej drugą dłoń na swoje plecy. - Powiedz mi, czego chcesz, czego pragniesz, moja Candro. Poprowadziła jego rękę na swoją nabrzmiałą pierś i zamruczała z aprobatą, gdy zaczął ją pieścić. Tu było jej miejsce — w ramionach Josha. Była pewna, że on musiał czuć to samo, inaczej nie dążyłby do spełnienia z taką determinacją. Należał do niej, tylko do niej. - Candro! - Dziecięcy głosik rozległ się tuż za drzwiami. - Skaleczyłem się w palec! Josh zamarł w bezruchu i po chwili odsunął się od niej. - Już idę, kochanie! - zawołała Candra, ruszając do drzwi i poprawiając bluzkę. Wyszła z pokoju i obejrzała zadrapany lekko palec

" •

58

WCZORAJSZE MABZENU

Roddy'ego. Josh stanął tuż za nią. Odesłał chłopca do kuchni i kazał mu znaleźć Pepego. Gdy Roddy zniknął, znów chwycił Candrę w ramio­ na. - Przykro mi, że tak się stało, Candro - szepnął. - Dziś wieczorem będzie inaczej. Nikt nam nie prze­ szkodzi. - Dziś wieczorem nic się nie zdarzy. Josh. To był błąd. Poważny błąd. Dzięki Bogu Roddy mnie ocalił. - Jeszcze kilka minut temu gotów byłbym się założyć, że wcale nie chcesz zostać ocalona - odrzekł gniewnie. Candra poruszyła ustami, ale nie wydobyły się z nich żadne słowa. Czuła się dziwnie zobojętniała i nie potrafiła wymyślić żadnej riposty. Josh miał rację; nie wiedział przecież, że to zachowanie było zupełnie przeciwne jej naturze. - Czy nam się to podoba, czy też nie, zdaje się, że czujemy do siebie pociąg fizyczny. Czy nie sądzisz, że powinniśmy zostać kochankami? - zapytał szorstko i spojrzał uważnie na jej twarz, szukając w niej odpowiedzi, ale zobaczył tylko zmieszanie. W oczach Candry zebrały się łzy. Naraz znów poczuła się dzieckiem, ale tym razem nie miała u kogo szukać pociechy. Na pewno nie mogła schronić się w ramio­ nach Josha. - Zastanawiam się, czy rzeczywiście jesteś tak niewinna, jak wyglądasz, czy też po prostu grasz przede mną komedię — mruknął Josh jakby do siebie, zatrzymując spojrzenie przymrużonych oczu na jej lekko rozchylonych ustach i błyszczących oczach. Candra zesztywniała. Jeśli on tak myśli, to trudno! - Jestem znakomitą aktorką. Prawie tak dobrą jak

ty, gdy grasz pokrzywdzonego albo czułego kochanka. Ale ja jestem tylko amatorką, a ty zdecydowanie profesjonalistą! Jego usta zacisnęły się, a w oczach pojawiły się iskry gniewu. Odwrócił się do niej plecami, ignorując jej słowa. - Na twoim miejscu nie byłbym tak bardzo zado­ wolony z siebie. Jest kilka sposobów na poskromienie takiej złośnicy jak ty. - Nie martw się - odrzekła z goryczą. - Nie pozostanę tu drugo i nie sądzę, byś miał okazję, jak to L określiłeś, poskromienia złośnicy. Wyjadę, gdy tylko pogoda się poprawi! - Nie mam nic przeciwko temu. Póki tu jesteś, będę ci płacił, żebyś robiła to, o co cię prosiłem. W ten sposób w chwili wyjazdu będziesz miała trochę pienię­ dzy. Cieszę się, że wkrótce odzyskam upragniony spokój. -Z napoczętej paczki wyjął papierosa i zapalił go, nic spuszczając wzroku z pobladłej dziewczyny. Candra miała ochotę wymierzyć mu siarczysty policzek, ale pohamowała się w porę. Dlaczego nie miałaby zarobić trochę pieniędzy, skoro i tak musi poczekać z wyjazdem? W końcu jest dorosła, a to taka sama praca jak każda inna. Może w ten sposób udowodni mu, że nie jest już dzieckiem. Josh westchnął, jakby ta rozmowa bardzo go zmęczy­ ła. Podszedł do drzwi, otworzył je i wyszedł bez słowa. Candra wyszła do holu i usłyszała śmiech Rod­ dy'ego, który rozmawiał z Pepem. Chłopiec czuje się tu dobrze. A ona? Nigdy nie zapomni kpiącego wyrazu twarzy, z jakim Josh otworzy! jej drzwi. Od początku wiedział, że stawia ją przed wyzwaniem, a co gorsza, był pewien, że ona je przyjmie.

ROZDZIAŁ PIĄTY W chwile później Josh pojawi! się w kuchni i oznaj­ mił, że idzie pracować do biura w dawnym spichlerzu. Candra nie potrafiła się przełamać, by na niego spojrzeć, skinęła tylko głową w odpowiedzi. Nie odważyła się o nic zapytać, żeby nie ściągać na siebie jego gniewu. Miotały nią sprzeczne uczucia: wstyd, że nie potrafiła się powstrzymać i tak ochoczo odwzajem­ niała jego pieszczoty; lękliwe zadziwienie, że Josh potrafił rozbudzić ją w sposób, w jaki nie udało się tego dokonać żadnemu mężczyźnie; a do tego jeszcze - wiara w przeznaczenie. To przecież los sprawił, że zawieja unieruchomiła ją właśnie tutaj, w domu Josha. Pepe powiedział jej w skrócie, na czym polega zarządzanie domem. Wyjaśnił, jak działa centralka telefoniczna i czego można się spodziewać pracując dla Josha. Gdy w końcu zdobyła się na odwagę i zaczęła zadawać pytania, opowiedział jej także o spichlerzu. Josh kupił tę posiadłość mniej więcej dwa lata temu i przebudowywał ją w miarę możliwo­ ści. Spichlerz zosta! zaadaptowany na cele mieszkalne na samym początku. Na parterze znajdowała się sala gimnastyczna i sauna, a na piętrze biuro, gdzie Josh czasami pracował. - Pepe, czym właściwie Josh się zajmuje? - zapytała Candra z udawaną obojętnością. Nawet przed sobą nie

61 chciała przyznać, jak bardzo interesował ją ten czło­ wiek i wszystko, co go dotyczyło. - Różnymi rzeczami -odrzekł Pepe niejasno. -Dla każdej firmy robi coś innego. Lepiej zapytaj jego samego. Ja nie rozmawiam z nim o interesach. - Jak dawno go znasz? - Od czasu, gdy w wieku dwudziestu dwóch lat zamieszkał w rezerwacie Warm Springs. Hodował bydło, a potem zaczął pracować w tartaku. - Pepe wzruszył ramionami. - Gdy stamtąd wyjeżdżał, pojechałem razem z nim. Przenieśliśmy się do Los Angeles, potem do Portland, a później zamieszkaliśmy tutaj. - Do Portland? Kiedy to było? - Czyżby Josh zamieszkał w Portland już po śmierci jej ojca? Czy to dlatego tak wiele o niej wiedział? - Nic pamiętam, chyba kilka lat temu. Mieszkaliś­ my tam krótko. - Po jego minie zorientowała się, że nie powie już nic więcej. - Czy jesteś zadowolony zpracydlaJosha?—zapytała cicho. Zaskoczona była, że Pepe odnosi się do swego pracodawcy z takim szacunkiem. Nie był człowiekiem skłonnym do okazywania swych uczuć, ale widać to było i sumienności, z jaką wykonywał swoje obowiązki. - Jesteśmy przyjaciółmi - odrzekł po prostu i od­ ął się do niej plecami, by ułożyć polana przy kominku. Candra zabrała się do pracy. Usiadła przed nowiut, znakomitej jakości maszyną do pisania. Wszystko tym domu było znakomitej jakości i wspaniale one. Nawet układ pokoi gościnnych z rozaelającą je łazienką świadczy! o tym, że autorem nu przebudowy by! dobry architekt. Znała Josha na yle, że mogłaby się założyć o ostatniego dolara, iż

63 wszystkie pomysiy pochodziły od niego. Najwyraźniej był utalentowany w wielu dziedzinach. Uśmiechnęła się do własnych myśli i otworzyła szuflady biurka. Znalazła w nich papier i kalkę. Josh zostawił kilka listów do przepisania. Pomyślała, że potem pomoże Pcpcmu przygotować kolację, może nawet przyrządzi ją sama. Zawsze lubiła gotować i często to robiła, szczególnie po śmierci ojca, gdy Alicia zajęła się zarządzaniem fabryką. Pieniędzy było mało, wystarczały jedynie na utrzymanie tego, co Alicia nazywała „pozorami", i Bishopów nie stać było na zatrudnienie kucharza. Gdy wymagała tego okazja, do stołu podawała pokojówka. Teraz Candrzc przyda­ dzą się wyniesione z domu umiejętności i będzie miała okazję udowodnić, że nic jest bezużyteczna. Gdy kolacja była już gotowa, a Roddy ubrany w piżamę i szlafrok, Candra mogła wreszcie odpocząć. Obydwoje z Joshem usiedli przy kominku, popijając grzane wino przyprawione korzeniami. Zawarli rozejm. Josh opowiadał jej o renowacji stodoły. Za­ chowywał się chłodno i z dystansem, ale przynajmniej z niej nie kpił. - Dlaczego nie zatrudniłeś tu ekipy fachowców, którzy by przyszli i zrobili wszystko od razu? -zapyta­ ła. Siedziała wciśnięta w narożnik kanapy, sącząc wino i słuchając grającej cicho muzyki. Za oknem wirowały płatki śniegu, w kominku trzaskał ogień, płomienie rzucały na ściany ruchliwe cienie. Pokój był ciepły i przytulny. Nawet obecność Pepego, który nakrywał do stołu, nie psuła panującego nastroju. - Pracowało tu kilku przyjaciół Pepego. Przyjecha­ li i pomagali nam, dopóki nie skończyliśmy prac na zewnątrz. Ale gdy już dach był pokryty, budynek

uszczelniony i wzniesiono wszystkie wewnętrzne ścia­ ny, resztę wolałem zrobić sam. Brzmiało to tak, jakby mówił o napisaniu listu, a nie o poważnym przedsięwzięciu, jakim musiała być prze­ budowa dużego obiektu. Candra uniosła głowę i spo­ jrzała na Josha ponad brzegiem szklanki. Serce na­ tychmiast zaczęło jej bić szybciej, gdy on odpowiedział jej szerokim uśmiechem. - Lubię pracę fizyczną. Odpoczywam przy niej, tak jak niektórzy odpoczywają przy bieganiu czy grze w tenisa. - Nagle zmienił temat rozmowy. - A co z tobą? Co robiłaś przez te ostatnie lata, oprócz tego, że widywały cię „właściwe osoby we właściwych miejs­ cach" i dzięki temu pojawiałaś się w kronikach towa­ rzyskich gazet? - Uśmiechnął się lodowato i Candra poczuła, że ogarnia ją smutek. Przypomniała sobie, jak samotnie czuła się zawsze w tym tłumie, o którym mówił Josh. Czy wszyscy oceniali ją w taki sam sposób jak on? Podejrzewała, że tak, i zabolało ją to. - Starałam się nie zawieść oczekiwań Alicji — od­ rzekła w zamyśleniu. Życie nie wydawałoby się jej takie samotne, gdyby w wolnym czasie pomiędzy obowiąz­ kami towarzyskimi mogła zająć się czymś pożytecz­ nym. Alicia jednak nigdy na to nie pozwalała, a Cand­ ra nie chciała z nią walczyć w obawie, że macocha wyładuje swą złość na Roddym lub, co gorsza, na ojcu. Ojciec zaś miał już pierwsze objawy zbliżającego się zawału, który wkrótce nastąpił. - Zajmowałam się Roddym -odrzekła, nie przypu­ szczając nawet, jak wiele mówi w ten sposób Joshowi. Przyglądał jej się uważnie. Zauważył, że ożywia się tylko wtedy, gdy mówi o swoim bracie.

64

WCZORAJSZE MARZENIA

- Na początku, gdy tatuś umarł, nie robiłam nic - powiedziała Candra cicho, jakby do siebie. -Przypu­ szczam, że byłam w szoku. Alicia powiedziała mi, że firma ma przejściowe kłopoty finansowe, ale nigdy nie przyznała, że sprawy wyglądają aż tak źle. Myślę, że liczyła, iż wyjdę za mąż za bogatego człowieka. Wówczas mogłabym zapewnić jej byt na poziomie, do jakiego przywykła. W kominku trzasnęło polano i w górę strzelił snop iskier. Milczenie stawało się przytłaczające. - Ale co z tobą? Czy tęsknisz do takiego życia, jakie Alicia kochała, zanim zginęła w tym swoim porsche'u? - zapytał Josh. Jego głos nie wyrażał żadnych emocji, wpatrywał się jednak intensywnie w jej twarz, czekając na odpowiedź. Patrzyła w ogień, nie chcąc, by zauważył wyraz jej oczu, W jego obecności działy się z nią dziwne rzeczy. - Nie, zupełnie nie. - Trudno w to uwierzyć. - Dlaczego? Mówiłam ci przecież, że wiele się nauczyłam od czasów dzieciństwa. Dlaczego tak trud­ no uwierzyć ci w to, że dorosłam i zmieniłam się? - Nie wiem.-Pociągnął łyk wina.-Czasem bardzo trudno jest zapomnieć o przeszłości. — Zabrzmiało to, jakby mówił o pogodzie, lub, jeszcze gorzej, o kimś, kto go niewiele obchodził. Spojrzała na niego, czekając, że powie coś jeszcze, ale gdy się nie odezwał, sama przerwała milczenie. - Chcę, żebyś wiedział. Josh, jak bardzo było mi przykro. Byłam dzieckiem, które bawiło się w dorosłą osobę i zraniło twoje uczucia. Przez wiele łat żyłam nadzieją, że kiedyś spotkam cię przypadkiem i będę miała okazję wszystko ci wytłumaczyć. A potem

WCZORAJSZE

MARZENIA

65

zaczęłam mieć nadzieję, że już cię nigdy nie spotkam, bo było mi za bardzo wstyd. Josh powoli odwrócił się w jej stronę i spojrzał na nią badawczo. Westchnął głęboko. Na początku czułem się zraniony i byłem na ciebie zły. Uważałem, że mnie zdradziłaś, bo byliśmy sobie na tyle bliscy, że coś takiego nie powinno się zdarzyć. Potem poczułem gorycz, bo musiałem opuścić miejsce, które uważałem za swój dom. - Jego spo­ jrzenie nie wyrażało żadnych emocji. — A teraz powi­ nienem być ci wdzięczny. Gdyby nie to wszystko, możliwe, że nie byłbym tu, gdzie jestem teraz, tylko nadal pracowałbym jako chłopiec stajenny. - A kim teraz jesteś? - Sobą - machnął niejasno ręką. - To znaczy kim? - nalegała. - Jestem szefem czegoś w rodzaju firmy holdingowej. Mam udziały w tartaku, w studiu nagrań, |w wielu przedsiębiorstwach. - Podniósł się gwałtownie, kończąc rozmowę. Candra poczuła, że chciałaby dowiedzieć się więcej o tym zagadkowym człowieku. - Czy kolacja jest gotowa? - zapytał Josh. Pepe skinął głową z uśmiechem. Candra opuściła przytulne miejsce na kanapie. Postanowiła, że poczeka. Prędzej czy później jej cieka­ wość zostanie zaspokojona. Na moment pochwyciła spojrzenie Josha i zauważyła, że jego oczy pocicmniały. Zdawała sobie sprawę, że jej widok go podnieca. Poczuła przebiegający po plecach dreszcz i krew zaczęła szybciej krążyć jej w żyłach. Niespodziewanie Josh odwrócił głowę z niechęcią. - Czy ty rzeczywiście starasz sięmnie prowokować, zy też robisz to nieświadomie?

66

WCZORAJS7.F MiUZŁNIA

Nie mylił się. Candra chciała być prowokująca. Chciała, by Josh jej pragnął. Przygotowała na kolację zrazy wołowe z ziem­ niakami polanymi masłem i posypanymi pietruszką oraz fasolkę szparagową lekko przyprószoną startymi migdałami. Do tego była surówka z pomidorów i rzodkiewek, a na deser pudding czekoladowy. Cieszyła się tylko, że jej potrawy wszystkim smako­ wały. Zakończyli kolację w zgodnym milczeniu. Rozejm został umocniony. Posiedzieli jeszcze chwilę przy ka­ wie i papierosach, dopóki Candra nie spojrzała na Roddy'ego. Oczy same zamykały mu się ze zmęczenia, jednak zwyczajem wszystkich chłopców usiłował odwlec chwilę pójścia do łóżka. - Poczytaszmi,Candro?-poprosił,gdykazałamu przygotowywać się do snu. - Za chwilę przyjdę na górę, kochanie. Pomogę tylko Pepemu posprzątać ze stołu. - Wstała z krzesła i zaczęła zbierać talerze i sztućce. - Ty tymczasem wybierz sobie jakąś bajkę. Kilka twoich ulubionych książek jest w pudełku przy łóżku. Uśmiechnęła się do niego ciepło. Chłopiec odpowiedział jej uśmiechem i powłócząc nogami po­ człapał w stronę schodów. Po południu pomagał Pepemu w karmieniu zwierząt; podniecające, lecz nieoczekiwane rygory życia na farmie wyczerpały wszystkie jego siły. Josh podniósł się również, zebrał pozostałe naczynia i postawił je na ladzie. - Poczekaj chwilę, mały. Ja ci poczytam, a twoja siostra posprząta. - Naprawdę? - Oczy Roddy'ego zaokrągliły się ze zdumienia. Candra była zaskoczona, że chłopiec ma

ochotę przyjąć propozycję Josha. Czytanie przed snem było zawsze jej obowiązkiem. Czyżby była zazdrosna? Nie, nie może być tak zaborcza; Roddy potrzebował męskiego towarzystwa. Chłopiec spojrzał na nią z wahaniem. Przełknęła ślinę, skinęła głową i uśmiechnęła się. Nie zauważyła, że Josh bacznie ją obserwuje. Weszli razem na schody. Josh trzymał rękę na ramieniu chłopca. Candra odwróciła się do nich plecami. Ten widok budził w niej smutek. Wyglądali jak ojciec i syn. To jej ojciec, a nie Josh, powinien odprowadzać chłopca na górę. Poczuła, że coś ją ściska w gardle, i pośpiesznie zajęła się naczyniami. Wyciera­ ła talerz z takim zapałem, jakby chciała wymazać z pamięci widziany przed chwilą obraz. W jej rodzinie niewiele uwagi poświęcano dzieciom. Dlatego Candra starała się zrekompensować Roddy'emu brak czułości ze strony rodziców. Zaproponowała Pepemu, że skończy sprzątanie sama, pozwalając mu odejść do innych obowiązków. Gdy została sama w kuchni, zapatrzyła się w okno. Śnieg wciąż padał. Bajkowa sceneria przywiodła jej na myśl wspomnienia innych zimowych nocy, pod­ czas których odczuwała ten sam niepokój i zachwyt. Dawno temu spędzała takie wieczory w stodole z Joshem. On zajmował się zwierzętami lub naprawiał uszkodzone narzędzia. Potem zwykle siadali na be­ lach siana złożonych w kącie stodoły, pili gorącą czekoladę i rozmawiali. Josh opowiadał jej o rezer­ wacie indiańskim, w którym spędził lato, a ona mówiła o swojej matce, swych lękach i nadziejach na przyszłość. Była bardzo samotna i otwierała przed nim całe swe serce.

68

WCZOŁŁISZSMUKEM*

Wyraźnie poczuła siano pod stopami i kubek ciepłego kakao grzejący ręce. Wydawało jej się, że znów siedzi obok Josha, a on gra dla niej na gitarze swoją najuowszą piosenkę. Miała prawie trzynaście lat i czuła się wówczas bezpieczna i szczę­ śliwa. - Gdy dorosnę, wyjdę za ciebie, Josh -powiedziała zdecydowanie, gdy skończył grać balladę i położył gitarę na beli siana. Roześmiał się głęboko i dźwięcznie. Pochylił się i przesunął dłonią po jej potarganych włosach. - Nie ze mną, Candi. Będziesz wyładowywać swoje napady furii na jakimś innym biedaku, a ja usiądę z boku i będę się śmiał. - Dlaczego nic chcesz się ożenić?-zapytała niewin­ nie. — Jesteś już stary, na co czekasz? - Mam dwadzieścia dwa lata. Nie nazwałbym tego starością. Chcę mieć trochę czasu na to, żeby zobaczyć świat i osiągnąć coś w życiu, zanim osiądę gdzieś z żoną i gromadką dzieci. - Moich dzieci. - Nie, Candro - odpowiedział już poważniej, próbując przekazać jej wzrokiem to, czego nie po­ trafiła zrozumieć przy pomocy słów. — Nie twoich, kochanie. Ty jesteś kimś wyjątkowym, w każdym razie będziesz, gdy dorośniesz, a ja jestem tylko robotnikiem u twojego taty. Pewnego dnia spotkasz swego księcia z bajki, musisz tylko mieć oczy otwar­ te. - Ale ja chcę ciebie! - wykrzyknęła z zapałem, pragnąc pozbawić go wszelkich wątpliwości. Musi tak być, jak ona chce! On zaś, widząc jej determinację, uśmiechał się

WCZOŁUSZE

tylko i potrząsał głową. Nie chciał urazić córki swojego pracodawcy. Candra zastanawiała się teraz, dlaczego Josh wtedy poświęcał jej tyle uwagi? Nikt inny nie miał na to czasu i nie okazywał jej tyle zrozumienia. Czy to dlatego, że oboje byli nie kochanymi dziećmi i dzięki temu stali się dla siebie bliscy, bo nie zaznali miłości, za którą obydwoje tak bardzo tęsknili? Czy ich przyjaźń nie zrodziła się dlatego, iż oboje potrzebowali odrobiny zaintereso­ wania ze strony kogokolwiek? - Czy zastanawiasz się, jak stąd uciec?-wymruczał Josh prosto w jej ucho, przerywając zadumę dziew­ czyny. Zaskoczona, podniosła wzrok i ujrzała jego postać odbijającą się w szybie okiennej. Zdumiała ją siła własnych uczuć; jej ciało natychmiast odpowie­ działo na jego bliskość. — Przypomniałam sobie, jak ci się oświadczyłam - odpowiedziała ochryple, głosem niespodziewanie łagodnym. W szybie dostrzegła zaskoczenie na twarzy Josha. - W stodole? Pamiętam. Jednym tchem powiedzia­ łaś mi także, że jestem już stary. - Uśmiechnął się, a wokół oczu pojawiły się drobne zmarszczki. — Powiedz mi, Josh, skąd miałeś dla mnie tyle cierpliwości? Dlaczego traciłeś tyle czasu na to, żeby mi pomagać i wysłuchiwać moich zwierzeń? - Stanęła twarzą do niego, a on cofnął się o krok, jakby obawiał się jej dotknąć. Zauważyła to i serce jej się ścisnęło. A więc już jej nie pragnął. Patrzyła jednak uparcie w jego oczy, czekając na odpowiedź, - Powiedz mi. Skąd miałeś tyle cierpliwości? Tak jak teraz dla Roddy'ego. Odpowiedział dopiero po chwili.

wczoŁUS7rMAizra.u

- Chyba w tym czasie potrzebowałem rodziny i ty zaspokajałaś tę potrzebę. Teraz jestem starszy, ale to nie zmienia faktu, że wiem, jak czuje się samotny chłopiec... nawet jeśli ma pełną poświecenia siostrę - dokończył szeptem. Jego słowa brzmiały szczerze i Candra nagle poczuła do niego sympatię. Zawsze wiedziała, że Josh potrafi być troskliwy i wyrozumiały. Josh zrozumiał chyba, że za bardzo się odsłonił, i podjął próbę zamaskowania swych prawdziwych - Mam słabość do zbłąkanych dusz - uśmiechnął się. - Ktoś się musi nimi zajmować. - Nigdy nie opowiadałeś mi o swoich rodzicach, Josh. Co się z nimi stało? - Uniosła głowę i spojrzała mu w twarz. Pochylił się nad nią i Candra poczuła jego oddech na swoim policzku. - Byłem sierotą. Nie potrafiłbym zliczyć wszyst­ kich domów dziecka, z których uciekłem. Za któ­ rymś razem nie znaleźli mnie. Włóczyłem się po świecie, aż twój ojciec mnie zatrudnił i zamieszkałem u was. Candra wzięła głęboki oddech i poczuła zapach wody po goleniu zmieszany z zapachem mydła i jakąś nieokreśloną wonią mężczyzny. Ta mieszanka po­ działała na nią jak silny afrodyzjak. - Przepraszam. Nie wiedziałam. - Jest wiele rzeczy, o których nie wiesz, Candro — odpowiedział niskim, gardłowym głosem i znów poczuła przebiegający przez cale ciało dreszcz pod­ niecenia. - Więc powiedz mi o nich. Pomóż mi zrozumieć swoje postępowanie, Josh - prosiła błagalnym tonem.

71

- Dlaczego dzisiaj zachowałeś aę wobec mnie tak szlachetnie? Zaoferowałeś mi pracę i dom. Dlaczego? - Nic pytaj mnie o to, Candro, bo możesz się poczuć zawiedziona, jeśli odpowiedź nie będzie zgodna z twoimi oczekiwaniami. - Głos miał chłodny, ale jego oczy pociemniały i Candra przez chwilę upajała się swoją władzą nad nim. Pragnął jej! Widziała to w jego oczach. Miała wrażenie, że jakaś cienka nić splata ich ze sobą. Znaleźli się w innym świecie i nie potrzebowali już słów, żeby się porozumieć. Ich oczy wyrażały wszystko, czego nie potrafiły powiedzieć usta. Prag­ nęła wyciągnąć ramiona i przytulić się do niego, ale instynktownie wiedziała, że gdyby to zrobiła, on by się odsunął. Był ostrożny i nie ufał jej. - Naprawdę? - Zwilżyła koniuszkiem języka wy­ schnięte wargi. Josh głośno westchnął, wpatrzony w jej twarz. Candra stała nieruchomo, czekając z utęsk­ nieniem na chwilę, gdy jego usta dotkną jej sprag­ nionych warg. W wyobraźni widziała już ich dwoje splecionych ramionami, niemalże czuła smak pocałun­ ku i dotyk rozpalający jej ciało jak pochodnię. Naraz Josh od wrócił się i podszedł do drzwi. To podziałało na Candrę jak zimny prysznic. - Kotku, nie przyszedłem tu po to, by się do ciebie zalecać, tylko żeby ci powiedzieć, że Roddy czeka, byś mu powiedziała dobranoc. - Spojrzał na nią z ironią. — Możesz więc skończyć ten spektakl. Muszę przy­ znać, że jesteś jeszcze lepszą aktorką, niż sądziłem wcześniej. - Nie udawałam! - wykrzyknęła zdumiona, że mógł tak o niej pomyśleć. On jednak bez słowa wyszedł kuchni.

72

WCZORAJSZE MABZKN1A

Łzy uwięzły jej w gardle. Czulą się upokorzona. Całym jej ciałem wstrząsały dreszcze. Ze wszystkich sił zacisnęła ręce na brzegu szafki, aż ostra krawędź wbiła się we wnętrza dłoni. Po chwili uspokoiła się nieco i udało jej się przybrać obojętny wyraz twarzy. Powoli weszła na schody, unosząc wysoko głowę i zaciskając drżące dłonie w pieści. Nie, nie da mu tej satysfakcji, nie straci do tego stopnia panowania nad sobą w jego obecności, nie dopuści, żeby znów miał okazję potrak­ tować ją w taki sposób! Sztywno wyprostowana poszła do pokoju Roddy'ego. Jeszcze nigdy w życiu nie czuła się tak upokorzona. Jednak gdzieś w głębi duszy słyszała ironiczny śmiech. Nigdy także nie czuła się równie podniecona i pełna energii, jak w chwilach spędzanych z Joshem. Otworzyła drzwi pokoju Rod­ dy'ego, podeszła do łóżka i pocałowała śpiącego chłopca w czoło. Bezszelestnie przeszła przez łazienkę do swojej sypialni. Cicho zamknęła drzwi, ściągnęła z łóżka narzutę i mocno zacisnęła dłonie na poduszce. Potoki łez spływały po jej twarzy. Ukryła twarz w dłoniach i rozszlochała się gwałtownie, aż wreszcie wyczerpana bezwładnie opadła na łóżko.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Gdy się obudziła, był piękny, zimowy poranek. Zawieja jeszcze całkiem nie ucichła i głęboki śnieg otulał ziemię jak ciepła kołdra. Candra patrzyła na przepiękny krajobraz i ogarnął ją głęboki spokój, który jednak prysł w chwili, gdy przypomniała sobie ostatni wieczór. Przed zaśnięciem wypłakała morze łez. Szlochała spazmatycznie, nakrywając głowę poduszką. Ku swe­ mu zdumieniu rano nie zauważyła na swej twarzy żadnych śladów przepłakanej nocy. Oczy nie piekły, gardło nie bolało, mięśnie nie były zesztywniałe. To było dziwne. Nie płakała od czasu śmierci ojca; nad Alicią nic uroniła ani jednej łzy. Nawet wtedy, gdy dom został sprzedany, a fabryka poszła na licytację, nie załamała się. Ale ostatniego wieczoru... ostatniego wieczoru pewien mężczyzna wypowiedział kilka złoś­ liwych uwag i z tego powodu rozpłakała się jak mała dziewczynka. Zadrżała. To wspomnienie zabolało ją mocniej niż ystkie przeżycia ostatnich miesięcy. Ale już nigdy pozwoli się zranić. Uniosła głowę z detenninaq'a. jierze się, spakuje rzeczy Roddy'ego i zjedzą śniada.Potem sprawdzi samochód. W końcu zmiana kola :jest aż tak trudna! Usłyszałaz dołu śmiech Roddy'ego. Od dawna nie był

74

WCZOSAJSZ6MABZENIA

tak rozbawiony. Alicia nie lubiła hałasu w domu, chyba że robiła go sama lub któryś z jej przyjaciół. Jej zdaniem, dzieci nikt w domu nie powinien ani widzieć, ani słyszeć. Gdy ojciec zmarł, Candra spodziewała się, że niektóre rzeczy ulegną zmianie. Oczekiwała, że Alicia poczuje się matką, której Roddy rozpaczliwie potrzebował. Tak się jednak nie stało. Przez dom, tak tamo jak przedtem, przewijała się nieustanna procesja gości; Alicja po prostu ponad wszystko kochała życie towarzyskie. Candra włożyła dżinsy i beżowy sweter, nałożyła odrobinę tuszu na rzęsy i umalowała usta, na koniec musnęła lekko policzki różem, by ukryć bladość twarzy. Gdy skończyła makijaż, w całym domu pachniało już boczkiem i herbatnikami. Roddy i Josh byli w kuchni. Pepe wyszedł na dwór po drzewo. Roddy odliczał szklanki wody, którą dolewał do dzbanka ze skondensowanym sokiem pomarańczowym. Gdy zauważył w drzwiach Candrę, uśmiechnął się szeroko. - Candro, ja pomagam! - zawołał z zachwytem, wyciągając w jej stronę pustą szklankę. - Widzisz? - Oczywiście, że widzę - odrzekła, usiłując za­ chować powagę. Napotkała spojrzenie Josha. Na jego twarzy powoli pojawił się uśmiech, pod wpływem którego w kącikach oczu ukazały się zmarszczki. - Uczy się zasad życia w kawalerskim stanie. Nie sądzisz, że wszyscy mężczyźni powinni umieć poradzić sobie w kuchni? - zapytał zaczepnie, jakby w ogóle nie było wczoraj rozmowy. Spojrzała na niego kpiąco. Najwyraźniej zrozumiał jej spojrzenie, bo nagle spuścił wzrok. Ubijał jajka w miseczce w niebieskie kropki.

75 - Sądzę, że to bardzo rozsądne - Candra podeszła do Roddy'ego i zajrzała do dzbanka. - Ale może ja też mogłabym pomóc? Potrafię gotować. - W takim razie zapraszam do współpracy - prze­ rwał jej Josh chłodno. - Miejsce kobiety jest w domu. We wszystkich pokojach. - Włącznie z kuchnią, oczywiście. Wzruszył ramionami. - Jeśli tak uważa. Miałem na myśli inny pokój, ale...—Zawiesił głos i wzrokiem dał jej do zrozumienia, co chciał powiedzieć. Candra zarumieniła się. Nic przywykła do słownych utarczek z mężczyznami... a w każdym razie, do dyskutowania z tego rodzaju mężczyzną! Zjedli śniadanie w milczeniu. Roddy był za bardzo zajęty jedzeniem przygotowanych przez Pepego przy­ smaków, by zauważyć istniejące pomiędzy dorosłymi napięcie. Candra ze wszystkich sił starała się zachowy­ wać chłodno i spokojnie. Josh nie wygra tej rundy, pomyślała, nic z tego! Ale, gdy podniósł na nią wzrok, zapomniała o wszystkich urazach i poddała się magii jego uśmiechu. Josh przeciągnął się. Odchylił się na oparcie krzesła i mięśnie jego ud napięły się pod ciemną tkaniną spodni. - Świetnie. Przy podobnym śniadaniu miewam zawsze doskonały humor. Zobaczymy, co się będzie działo, gdy pani Jackson wróci i przekona się, że jakoś przeżyliśmy tu bez niej. Candra szybko podniosła wzrok, czując, że serce w niej zamiera. - Kim jest pani Jackson? - zapytała pozornie obojętnym głosem.

76

WCZORAJSZE MARZENIA

- To moja gospodyni. Teraz jest w Los Angeles. Pojechała odwiedzić rodzinę i zatrzymała się w apar­ tamencie, który tam posiadam. Wróci za dwa tygo­ dnie. Pepe i ja uznaliśmy, że poradzimy sobie przez jakiś czas sami i puściliśmy ją na zasłużony urlop. - Rozumiem. - Poczuła głęboką ulgę. Przez chwilę myślała... Mniejsza o to, westchnęła. To nieważne, bo Josh i tak nie jest dla ciebie. - Chciałabym dzisiaj sprawdzić samochód i zo­ baczyć, co trzeba przy nim zrobić - powiedziała cicho. Josh odpowiedział dopiero po chwili, jakby za­ stanawiał się nad doborem słów. - Oczywiście, Candro. Ale wiesz, że możesz tu zostać tak długo, jak zechcesz. Uniosła wysoko brwi. - Wczoraj wieczorem zrozumiałam, że nigdy nie dojdziemy do porozumienia. - Zacisnęła dłonie na kolanach, mnąc białą, wykrochmaloną serwetkę. -I nie mam zamiaru zostać niczyim chłopcem do bicia z powodu przeszłości, której nie jestem w stanie zmienić. - Oczy Josha pociemniały ze zdumienia i emocji, ale opanował się szybko. Wstał sztywno i starannie wsunął krzesło na swoje miejsce. - Masz zupełną rację. Żadne z nas nie jest w stanie zmienić przeszłości - odrzekł szorstko. - Muszę już iść do pracy. W gabinecie zostawiłem ci kilka listów do przepisania. Gdybyś czegoś potrzebowała, zawołaj mnie. Będę w spichlerzu. Przez całe przedpołudnie Candra usiłowała skupić się na pracy; przepisywała listy do różnych firm, w których Josh miał udziały, a w kilku przypadkach był jedynym właścicielem. Powiedziała sobie, że nie ma sensu naprawiać samochodu, dopóki trwa śnieżyca,

77 ale gdy tylko pogoda się poprawi, natychmiast stąd wyjedzie. Wkrótce nadeszła pora lunchu. Stół był nakryty tylko na dwie osoby, Candra jednak nie była za­ skoczona, gdy Josh pojawił się w kuchni pochmurny, ze zmarszczonym czołem. Nie wiedziała, dlaczego, ale miała przeczucie, że zobaczy go jeszcze przed kolacją. W milczeniu postarała się o jeszcze jedno nakrycie, starając się na niego nie patrzeć i nie zwracać na siebie jego uwagi. Gdy już zjedli, Roddy oparł się o stół łokciami. Oczy same mu się zamykały. Nadeszła pora na poobiednią drzemkę. Candra zdumiona była zmianą w zachowaniu Josha. Nadal ją ignorował, ale czuła łączącą ich niewidzialną więź. Czy to dlatego rano uśmiechnął się do niej, jakby łączył ich jakiś sekret, a potem jego twarz zobojętniała tak szybko? Ona sama zachowywała się z opanowa­ niem, nie mogła jednak zaprzeczyć, że gdy Josh był blisko, krew zaczynała szybciej krążyć w jej żyłach, L gdy ich oczy się spotykały, czuła zawrót głowy. — No, dobrze - mruknął Josh, wstając zza stołu i wkładając swój talerz do zlewu. Po chwili wyszedł, a Candra ułożyła Roddy'ego do drzemki. Dom naraz wydał jej się cichy i zupełnie pusty. Pepe był na zewnątrz. Posprzątała w kuchni i poszła do salonu. Nieobecność Josha sprawiła, że to pomieszczenie straciło dla niej wszelki urok. Zatrzymała się przed nagnetofonem i rzuciła okiem na starannie poukłada­ ne kasety. Prawie wszystkie miały napisy wykonane równym charakterem pisma; tylko na niektórych były firmowe etykiety. Czy nagrano je w studio Josha? Sna podziwu dla jego pedanterii wyjęła jedną z taśm i wsunęła ją do magnetofonu.

78

WCZORAJSZE

Pokój wypełniła łagodna muzyka. Zmysłowy głos kobiecy śpiewał smutną piosenkę. Candra mgliście przypomniała sobie te melodię jako przebój sprzed mniej więcej dwóch lat. Słowa były napisane jakby specjalnie dla niej. Wczorajsze sny, dav> są ze mną dziś i będą śnić się jutro. Wczorajsze sny, dawno zagubione Okrywają moje życie smutkiem. 1 nic nie zmieni tego, co się stało Nocne myśli aż do świtu trwają Wczorajsze sny, gdzieś w drodze zatracone Koronką wspomnień przędą moje jutro. Candra rozpoznała głos śpiewaczki. Była to Joan Macy, jasnowłosa piosenkarka, ostatnio bardzo popu­ larna. Była młoda i piękna, i miała talent, który sprawiał, że w jej ustach nawet najgorszy tekst brzmiał jak prawdziwa poezja. Ta piosenka była jej najwięk­ szym przebojem. Candra zwinęła się w kłębek na jednym z foteli stojących przy kominku. Słuchała nagrania z zamknię­ tymi oczyma. Uświadomiła sobie, jak bardzo przema­ wia do niej tekst piosenki. Wczorajsze sny to wciąż powracające wspomnienia, a każde z nich łączyło się z Joshem. Przez ostatnie dwa dni wzbudził w niej więcej uczuć niż ktokolwiekw jej życiu. Miała wraże­ nie, że za każdym razem, gdy go widzi, zaczyna budować zamki na łodzie, które on potem burzy jednym ruchem ręki. Musiała w końcu przyznać się przed sobą, że bardzo pragnęła jego miłości, a wiedzia­ ła, że właśnie to pragnienie nigdy się nie spełni. Josh

WCZORAJSZE

MARZENIA

79

mógł ją tylko zranić. Musi uważać, by znów nie wpaść w tę samą pułapkę. Potrząsnęła głową z niedowierzaniem. Dwa dni temu lękała się jego zemsty i marzyła o ucieczce, a dziś... Chyba zwariowałam, pomyślała. On przecież nigdy mnie nie pokocha, on mnie nienawidzi. Ostry dźwięk telefonu przerwa! jej zadumę. Telefon milczał przez całe przedpołudnie, dlaczego więc musiał zadzwonić właśnie teraz, gdy Pepe wyszedł z domu? Spojrzała na aparat, usiłując przypomnieć sobie, który przycisk do czego służy, ale czuła pustkę w głowic. Podniosła słuchawkę i powiedziała: - Halo, tu rezydencja pana Laurence'a. - Rezydencja pana Laurence'a? - powtórzył kobie­ cy głos z niedowierzaniem. - Gdzie jest Scott? Kto mówi? - Pan Laurence jest teraz zajęty, ale jeśli zostawi pani swoje nazwisko i numer telefonu, powiem mu, żeby zadzwonił - odrzekła chłodno. Wiedziała, że można przełączyć rozmowę do spichlerza, ale miała [zbyt mało czasu, by teraz rozszyfrowywać, do czego służą poszczególne przyciski aparatu. Poza tym, co sobie właściwie ta nieuprzejma kobieta wyobraża? - Kim pani jest? —jej rozmówczyni była ogromnie zaskoczona. - Jestem sekretarką pana Laureuce'a.- Dobrze jej tak! Nie będzie to dla niej miła wiadomość. - Sekretarką! Gdzie jest Pepe? O co tu chodzi? Co pani tam robi? - Glos kobiety brzmiał teraz o oktawę wyżej. - Odebrałem, Candro. Możesz odłożyć słuchawkę. Josh włączył się do rozmowy, odcinając Candrze możliwość dalszej konwersacji z tajemniczą kobietą.

80

WCZORAJSZE MARZENIA

- Tak, proszę pana - odpowiedziała uprzejmym, oficjalnym tonem i uśmiechnęła się lekko. Pomyślała z satysfakcją, że jej osoba również będzie teraz zagadką dla tej natrętnej i ciekawskiej osoby. Uśmiech jednak szybko zniknął zjej twarzy. Na pewno Josha łączy coś z tą kobietą. Wyczuła to w jej głosie. Candra wpatrywała się w świecący przycisk na apara­ cie; Josh nadal z nią rozmawiał. Gdy światełko zgasło, Candra spojrzała na zegarek. To nie była długa rozmowa. Uśmiechnęła się i poczuła ulgę. Poszła na górę i zajrzała do pokoju Roddy'ego. Odsunęła koc z jego policzka i pocałowała go lekko. Weszła do swojej sypialni, uczesała się i umalowała usta. Znów zeszła na dół i skręciła w korytarzyk prowadzący do spichlerza. W jej myślach panował chaos i serce -tłukło się w piersi. Czy kiedykolwiek będzie w stanic obojętnie znosić obecność Josha? Dlaczego myśl o tym, żemógłby już na zawsze zniknąć z jej życia, sprawiała taki ból? Ściany korytarza prowadzącego do spichlerza do połowy wysokości wyłożone były orzechową boazerią, a wyżej przeszklone. Podłoga była z czerwonej cegły w stylu meksykańskim, Candra dotarła do zamknię­ tych drzwi i zastukała w nie lekko. Nie usłyszała odpowiedzi. Wzięła głęboki oddech i nacisnęła klam­ kę, w duchu przygotowując się do konfrontacji z Joshem. Za drzwiami znajdowało się duże, okrągłe pomieszczenie o średnicy co najmniej piętnastu met­ rów. W lśniących cedrowych ścianach zamontowane były jarzeniówki. Najwyraźniej była to sala gimnas­ tyczna. Znajdowały się tam ciężarki, stół do masażu, rowery treningowe i inny sprzęt. W jednej z części pomieszczenia stał stół, tapczan i duża lampa. W pod-

WCZORAJ8ZE

MARZENIA

81

wyższenie podłogi wpuszczony był basen do masażu wodnego, wyłożony błękitnymi kafelkami. Czegoś takiego nie było nawet w Gabriel Manor! - Wszystko, co tylko można kupić za pieniądze, a nawet jeszcze więcej - mruknęła do siebie oszo, łomiona. Interesy Josha najwyraźniej przynosiły mu wystarczająco dużo pieniędzy, by mógł sobie pozwolić na życie w luksusie. Chłopiec stajenny, który zarabiał na życie zajmując się końmi, zaszedł daleko i stał się bardzo skomplikowanym mężczyzną; zbyt skomplikowanym, by Candra mogła go zro­ zumieć. Kręte schody wokół ścian prowadziły do wysokiego podestu i kończyły się następnymi drzwiami, za którymi prawdopodobnie znajdowało się biuro Josha. Candra powoli zaczęła wchodzić po schodach, przesuwadłonią po gładkiej, drewnianej poręczy. Zapukała do drzwi. Usłyszała wypowiedziane ostrym tonem: „Proszę" i nacisnęła klamkę z sercem dudniącym jak młot kowalski. Nie powinna była tu przychodzić. Trzeba było poczekać do kolacji. Teraz jednak nie mogła się już wycofać. Pokój był tej samej wielkości jak sala gimnastyczna na dole, ale od wysokości mniej więcq metra nad ziemią ściany zrobione były ze szkła. Dostrzegła ogromne biurko, dwie sofy, półki pełne książek i sprzęt stereo. Szklane ściany sprawiały, że nawet siedząc przy biurku czy leżąc na sofie można było patrzeć na skały, rzekę i rosnące wokół wysokie drzewa - wierzby, . świerki, dęby i sosny. Szron na ich gałęziach wyglądał jak lukier na świątecznym cieście. Na tle szklanej ściany wyraźnie rysowała się sylwetka Josha, który Stał tztywno wyprostowany i obserwował krajobraz. Był

—

82

—

—

.

.

.

'

WCZOIUSZBMABZENU

odwrócony do niej plecami, ale Candra czulą, że jest wściekły. Ciekawa była, czy na nią, czy też na kobietę, która dzwoniła? Na środku gabinetu stal wielki czarny fortepian. Wyminęła go i z lękiem podeszła do Josha. Idąc tutaj wymyśliła sobie usprawiedliwienie, które teraz zupełnie wyleciało jej z głowy. Patrząc na jego twarz z profilu zauważyła, że Josh mocno zaciska szczęki. - Chciałam przełączyć rozmowę, ale nie wiedzia­ łam, w jaki sposób to zrobić. - Czy to możliwe, by jej głos brzmiał tak spokojnie i chłodno?-Mam nadzieję, że nic miałeś z tego powodu żadnych kłopotów. Rozluźnił mięśnie i westchnął głęboko. - To nie ma znaczenia. Spodziewałem się tego; to była tylko kwestia czasu. - Rozumiem -mruknęła, niczego w gruncie rzeczy nie rozumiejąc. O czym on mówił? - Wygląda tu jak w studio nagraniowym - powie­ działa z braku lepszego tematu. - Naprawdę? - odrzekł, myśląc jednak o czymś innym. Cisza zawisła w powietrzu jak ciężka mgła. Po chwili znów przypomniał sobie o jej obecności. - Spójrz, Candro. Widzisz koniec tej chmury? Najdalej za godzinę śnieg przestanie padać, -Wskazał na widnokrąg. Niebo w górze zaciągnięte było czar­ nymi chmurami, ale na horyzoncie szybko rozszerzała się wstęga czystego błękitu. - Powinnaś zobaczyć ten widok przy ładnej pogodzie o zachodzie słońca. Cały pokój wypełnia się wtedy barwami tak jaskrawymi, że oślepiają. - Jego głęboki głos brzmiał jak pieszczota i Candra zadrżała. Josh szybkim ruchem sięgnął po szklankę whisky stojącą na biurku i pociągnął duży

•

WCZOIAJSZI!

MAKZmiA

83

łyk, jakby powiedział za wiele i odkrył się bardziej, niż zamierzał. Kostki lodu zagrzechotały, uderzając o szkło. W atmosferze znów pojawiło się napięcie. Candra nie odrywała oczu od horyzontu, ale nie widziała niczego. Oczy miała pełne łez. Obawiała się, że za chwilę te Izy spłyną jej na policzki. Co się z nią działo? - Josh? - zapytała cicho, kładąc rękę na jego ramieniu. Szybko odwrócił się i otworzył niewielką szafkę, która pełniła funkcję barku. Było tam wszyst­ ko, włącznie z zamrażarką do lodu. - Napijesz się ze mną? -zapytał zdawkowo. Cand­ ra czuła, że świadomie usiłował wprowadzić dystans między nimi. - Tak, chemie. - Szkockiej? - Owszem. Z wodą i lodem, proszę. - Dobiegające zza jej pleców brzęczenie kostek lodu w szklance ostrzegło ją, że Josh stoi tuż za nią. Czuła, że traci oddech. - Gdzie jest Roddy? - Spi. Zmęczył się rano. Pomagał Pepemu w kar­ mieniu koni i kur. - Roddy potrzebuje stałego rozkładu zajęć. - Będzie go miał, gdy dotrzemy do domu wuja. — Candra wypiła łyk whisky, ale prawie nie poczuła jej smaku, - Czy nie chcesz już być moją sekretarką i wolisz pracować dla swojego wuja? - Twojej przyjaciółce chyba nie podoba się moja obecność tutaj, a ja już dawno nauczyłam się, że nie należy ingerować w związki innych ludzi. To była trudna i bolesna lekcja, ale nigdy jej nie zapomniałam.

84

WCZORAJSZE MAB2ENLA

- Modliła się, by Josh powiedział, że nic go nie łączy z tą kobietą, ale widząc wyraz jego twarzy, zrozumiała, że doczeka się jedynie potwierdzenia swych obaw. - Byłabym głupia, gdybym została. - Nie wydaje mi się, żeby Joan miała tu wiele do powiedzenia. Potrzebuję kogoś do pomocy. - Od­ wrócił się od niej i znów pociągnął łyk whisky. - Chyba jednakma coś do powiedzenia. Czy to ona jest twoją kochanką, o której wspominałeś wcześniej? - Te słowa z trudem przeszły jej przez gardło, ale musiała się upewnić. - Joan Macy jest piosenkarką. - Joan Macy! Czy to ona jest twoją dziewczyną? Josh wreszcie odwrócił się powoli i stanął twarzą do niej. Promień słońca przesunął się po jego twarzy. Pragnęła dotknąć jej dłonią, poczuć pod palcami jego skórę, koniuszkami palców pieścić te tak zmysłowe wargi. Był piękny. Był marzeniem każdej kobiety. I należał do kogoś innego; czytała to w jego oczach. Poczuła w piersi dotkliwy ból. (

WCZOŁUSZEMABZENU

85

Josh szorstkim tonem. Wyczula, że jego cierpliwość jest na wyczerpaniu. Zatrzymała się, ale nie od­ wróciła. - Twoje aktorstwo nie robi na mnie żadnego wrażenia. Widziałem już takie sceny na ekranie. - Nie odgrywam przed tobą komedii. Nie widzę po prostu żadnego powodu, dla którego miałbyś ni cokolwiek wyjaśniać. - Położyła drżącą dłoń na klam­ ce i pochwyciła ją mocno, jakby się bała, że się przewróci. - Obydwoje jesteśmy skrępowani moją obecnością w tym domu. Wyjeżdżam rano. Dziękuję ci za to, że chciałeś pomóc mnie i Roddy'emu, chociaż jestem pewna, że tak samo zachowałbyś się wobec bezpańskiego psa - zakończyła gorzko. - Pepe wczoraj zmienił ci koło, ałc zanim wyje­ dziesz, trzeba załatać dętkę. Czy masz zamiar wyru­ szyć w podróż bez zapasowego koła? Candra zawahała się. - Załatwię to w jakimś warsztacie po drodze. - Nie. Jutro zabieram ciebie i Roddy'ego do Gold Beach. Zostawimy koło w warsztacie i pójdziemy zwiedzić okolicę. Candra spojrzała na jego twarz i poczuła wstrząs. Patrzył na nią w dziwny sposób. Zadrżała, gdy zro­ zumiała znaczenie tego spojrzenia. W końcu Josh przerwał milczenie i odezwał się ochryple:

- Candro... Ona jednak znała już odpowiedź i nagle poczuła, że nie ma siły kontynuować tej rozmowy. - Nie musisz mi niczego wyjaśniać. Josh. Zbyt wiele zdarzyło się między nami, byś był mi winien jakiekolwiek tłumaczenie. Ale w jednym miałeś rację. Ludzi nie można posiadać na własność. Zabawne, ale dopiero teraz to zrozumiałam. - Odwróciła się powoli, postawiła swoją szklankę na biurku i podeszła do drzwi. Uniosła głowę wysoko i wyprostowała się, lec/ oczy miała pełne łez.

- Czy i tym razem nie przyjmiesz mojej propozycji? Zawsze usiłowałaś wszystkim rządzić. - A czy ty zachowujesz się inaczej? Czy nic usiłujesz manipulować innymi? Czy nie starasz się teraz mani­ pulować mną?

- Do cholery, Candro! Przestań zachowywać się jak bohaterka melodramatu i chodź tutaj -powiedział

- Możliwe.alejazawszemamdotegojakiśpowód, a ty działasz bez zastanowienia, pod wpływem kap-

86

WCZORAJSZE MARZENIA

rysu, niezależnie od tego, czy wychodzi ci to na dobre, czy też nie. Candra spuściła głowę. Na wszystko miał gotową odpowiedź. Z Joshuą Laurcnce'em nie sposób było wygrać. Josh nalał sobie następnego drinka i napełnił także jej szklankę. Była pewna, że zazwyczaj tyle nie pije. Co się z nim dzieje? Pociągnęła łyk i uśmiechnęła się smutno. Mogła zadać to samo pytanie sobie. Nie znosiła szkockiej. Josh przypatrywał się jej uważnie. Powoli wyciągnął rękę, wyjął szklankę z jej dłoni i nie odrywając od niej wzroku, postawił obie szklanki na biurku. Przyciągnął ją do siebie i przycisnął do swej twardej piersi. Trzymając ją mocno przy sobie, pochylił głowę i wdy­ chał jej zapach. Oddychał głęboko, pełną piersią. Serce Candry zadrżało z radości. Wreszcie są razem. Wszyst­ ko inne wydawało się odległym snem. Wszelkie lęki i wątpliwości Candry odpłynęły gdzieś daleko i była pewna, że nie powrócą, dopóki Josh będzie ją trzymał w ramionach. Jego dłonie wolno przesunęły się po jej plecach i oparły na biodrach. Garnęła się do niego; jego dotyk upajał ją, potrzebowała go. Przytuliła głowę do jego piersi i usłyszała głośne bicie serca. - Candro, Candro - wymruczał. Musnął wargami jej twarz i szyję, wzbudzając płomień we wszystkich miejscach, których dotykał. Jego ręce pieściły ją deli­ katnie, a usta dotknęły jej spragnionych warg. Wszyst­ ko, co robił, podniecało ją tak, że zupełnie się zapo­ mniała. Nawet zapach szkockiej whisky działał na nią podniecająco. Po raz pierwszy w życiu zdała sobie sprawę z tego,

zrou

87

ile ten człowiek dla niej znaczy. Wiedziała, że nigdy nie przestanie go kochać - nie tylko jego ciało, ale także duszę, myśli, nawyki. Jego wzrok, gdy patrzył na nią z góry, sądząc, że czyta w jej myślach, sposób, w jaki odgarniał włosy do tyłu, gdy był poirytowany - kocha­ ła to wszystko miłością bez granic. Otworzyła szeroko oczy i podniosła głowę, chcąc spojrzeć mu w twarz. Ujęła dłońmi jego brodę i po­ czuła szorstki zarost. - Josh...? - szepnęła. Zrozumiałjej nie wypowiedziane pytanie i jego oczy rozjaśniły się. Odpowiedział jej pocałunkiem. Nagła radość przyprawiła ją niemal o zawrót głowy. On także ją kocha! Kocha! - Spójrz — szepnęła. - Burza się skończyła. - Nie tutaj. Tu dopiero się zaczęła. Jego dłoń wśliznęła się pod jej sweter i odnalazła i jedną delikatną pierś. Przesunął po jej czubku koniusz­ kami palców. Candra miała wrażenie, że płonie jak pochodnia; od tej pieszczoty przebiegły ją dreszcze. - Nie masz pojęcia, kochanie, jaka jesteś cudowna. Nawet święty nie potrafiłby stawić czoła takiej pokusie - mruknął Josh niskim głosem i zdjął z niej sweter. Zamknął jej oczy pocałunkami, tak że niczego już nie była świadoma oprócz jego dotyku. Poddawała się chętnie wszystkiemu, co z nią robił. Podniósł, całą drżącą, i zaniósł na sofę pod oknem. Położy! ją delikatnie, jakby była figurką z porcelany. Widziała, że jej pragnął, poznawała to po napięciu jego mięśni, po szczękach, które zaciskały się mocno, gdy przesuwał po jej ciele dłońmi. Po chwili był już obok niej. Jego usta, dłonie i długie, mocne nogi dotykały jej wszędzie, kojąc

88

WCZORAJSZE MABZBNIA

WCZORAJSZEMAKZENU

rozedrgane nerwy. On również drżał, unosząc się nad nią. Gładziła go po plecach, chcąc go upewnić, że pragnie go nad życie. Była jednocześnie uwodzoną i uwodzicielką; przychodziło jej to tak naturalnie, jak oddychanie. W całym ciele czuła tępy ból i instynktow­ nie wiedziała, że tylko Josh może ten ból ukoić. Przycisnęła się do niego mocniej, pragnąc zaspokoić pochodzącą z głębi ciała tęsknotę. Kołysał się wraz z nią, rozpalając ją coraz bardziej. - Spokojnie, kochanie. Spokojnie. To przyjdzie samo, obiecuję ci - wymruczał, całując jej ucho. Rozbierał ją powoli; jego dotyk palii ją, nie przynosząc żadnej ulgi. Ból nasilał się i coraz bardziej pragnęła się od niego uwolnić. Przerażało ją to; była zdana na łaskę Josha, a on nie miał zamiaru okazać jej miłosierdzia. Był tyranem i kochankiem, jednocześnie zadawał jej rozkosz i cierpienie.

być. W milczeniu wpatrywała się w niego błyszczącymi oczami. Jej dłonie także nie odrywały się od niego, gładziły jego opaloną skórę i mocne mięśnie, grające w popołudniowym świetle. Nie była w sianie myśleć; nie potrafiła wypowiedzieć ani słowa, jej usta ożywały tylko wtedy, gdy przywierały do jego ust. W przeciągu godziny Josh zmienił całe jej życie. - Teraz, skarbie, nie będziesz się już mogła ukry­ wać za zasłoną dziewiczej niewinności - wymruczał prosto do jej ucha i usłyszała w jego głosie nutę rozbawienia. Patrzyła w jego oczy, w których migotały iskierki śmiechu. Nadal jednak było tam także niedo­ wierzanie, nieufność, rezerwa, której nawet to, co się stało, nie potrafiło wymazać. Candra zastygła. W gło­ wie wirowały jej chaotyczne myśli. Wszystkie mięśnie jej ciala napięły się; oderwała ręce od Josha. Czy w ogóle go obchodziła? Czy on ją kochał, czy też była dla niego po prostu jeszcze jedną kochanką? - Jeśli kryłam się za „zasłoną dziewiczej niewinno­ ści", Josh, to dlatego, że wydawało mi się, iż twoim zdaniem nie miałam jej wcale — odrzekła cicho. - Wiem, że to ty mnie tu ściągnąłeś, ale nie rozuniiem, dlaczego i co chciałeś w ten sposób uzyskać. Teraz z kolei on zamarł. Candra z trudem opanowa­ ła chęć, by zarzucić mu ramiona na szyję i przyciągnąć do siebie. - Jeśli sądzisz, że to ja wmanewrowałem cię w tę sytuację, to chyba uważasz mnie za cudotwórcę. Nie mogłem przewidzieć zawici ani tego, że złapiesz gumę. - Ale chciałeś, żebym ci przywiozła te papiery. Dlaczego? - nalegała. Widziała, że Josh się odsuwa, ale lnie potrafiła się powstrzymać od zadawania pytań. Przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią-

- Proszę cię. Josh. Proszę -jęknęła. W odpowiedzi pocałował ją mocno. Odsunął się na chwilę i zrzucił z siebie ubranie. Znów znalazł się przy niej, przyjął dogodną pozycję i wszedł w nią. Powoli wkraczał na nowe terytorium, nie chcąc zranić ufającej mu kobiety. Po chwili byto już po wszystkim. Jedynie lekki opór powiedział mu, że dla niej był to pierwszy raz. Candra nie wiedziała, ze miłość może być aż tak piękna, ale gdy z jej ust wydobył się jęk pochodzący z głębi ciała, Josh odpowiedział takim samym jękiem. Ich ciała splotły się ze sobą, wilgotne od potu. Dłonie Josha ani na chwilę nie odrywały się od jej ciała. Gładził ją, uspokajając po cudownym przeży­ ciu, o którym wiedział, że było dla niej nowe. Leżała w jego ramionach, ufna i kochająca, wciąż oszoło­ miona głębią uczuć, które Josh potrafił z niej wydo-

89

90

WCZOŁUSZt MABZJNU

- Chciałem zobaczyć, kim się stałaś. Zastanawiałem się nad tym pizez wszystkie te lata. - Odsuną! ręce od jej ciała. Naraz poczuła chłód. Powróciło do niej uczucie, od którego przez cale życie usiłowała się uwolnić. Kiedyś zraniło ją odrzucenie przez ojca, potem przez Alicie, a teraz Josh także odsuwał się od niej. Nie wiedziała, co ma powiedzieć. Z kłopotu wyba­ wił ją dzwonek telefonu. Josh nie podnosząc się sięgnął po słuchawkę. - Halo? - Czy to tylko jej wyobraźnia, czy też naprawdę był zły? Nie słyszała, co mówił telefonujący, ale wiedziała, że był to mężczyzna. Josh odpowiadał monosylabami. Po chwili w słuchawce rozległ się ostry głos kobiecy. Candra patrzyła na Josha ze ściśniętym sercem. Prze­ sunął ręką po włosach i nerwowo chwycił się za ucho. - Tak, dobrze - powiedział, nadal odwrócony do niej plecami. Nie miała wątpliwości, że to prywatna rozmowa i że wolałby ją odbyć bez świadków. Wstała, ubrała się i wolno przeszła przez pokój. Gdy dotarła do drzwi, Josh mówił właśnie: - Dobrze, Joan. Zobaczę, co da się zrobić, ale na razie panuje tu zbyt duże zamieszanie. Candra zamknęła za sobą drzwi i szybko zbiegła ze schodów. Naraz zapragnęła znaleźć się jak najdalej stąd i udawać, że nie stało się nic, co mogłoby zmrozić ich pączkujący związek. Jakiś glos w jej duszy mówił jednak, że coś się stało. Coś, co miało wielkie znaczenie i nic już teraz nie będzie takie samo.Czy miało to znaczenie także dla Josha? Przypomniała sobie, jak powiedział, że jest bardzo dobrym aktorem. Czy to właśnie robił przez cały czas? Grał? Czy kochał ją, czy też tylko pożądał? Łzy piekły

WCZORAJSZE

MARZENU

91

ją pod powiekami. Każdy chciał jej z jakiegoś powo­ du... a żaden nic był tym właściwym. Czy Josh chciał po prostu, by grzała mu łóżko i prowadziła korespon­ dencję, żeby nic nie zakłócało jego stylu życia? Napięte nerwy drżały w niej, serce krzyczało: nie, zdrowy rozsądek jednak wysunął się na pierwszy plan, szep­ cząc zdecydowane: tak.

zmu

ROZDZIAŁ SIÓDMY Płomienie tańczyły w wykładanym ciemnymi ceg­ łami kominku, rzucając jasne refleksy na mosiężną kratę paleniska, Candra siedziała zwinięta w kłębek na kanapie i jak zahipnotyzowana patrzyła w ogień. Od Josha oddzielały ją dwie poduszki. Pila wino i patrzyła w płomienie, ale nic odwracała głowy w jego stronę. Pepe jak zwykle w milczeniu przygotował i podał kolację, po czym zniknął, gdy już oboje z Candrą posprzątali w kuchni. Candra położyła Roddy'ego do łóżka i niechętnie wróciła do salonu. Wiedziała, że dla nich obydwojga będzie to trudny do przetrwania wieczór, nie potrafiła jednak wymyślić żadnej wymó­ wki, która pozwoliłaby jej zostać na górze nic wy­ chodząc przy tym na idiotkę. W gabinecie za ścianą rozległo się bicie zegara. Candra niecierpliwie liczyła minuty, czekając chwili, gdy wreszcie będzie mogła wrócić do swojego pokoju. W powietrzu wisiało nieznośne napięcie. Candra miała ochotę przerwać milczenie, ale nie potrafiła wymyślić tematu rozmowy. Zastanawiała się, jak długo to jeszcze potrwa, dopóki wreszcie jedno z nicli nie zniesie napięcia i wybuchnie. - Candro. - Głos Josha przerwał ciszę. Drgnęła, zaskoczona, i omal nie upuściła kieliszka z winem. Zerknęła na niego szybko i znów opuściła wzrok.

93

- To musi się skończyć. Chyba zdajesz sobie z tego sprawę? - W jego glosie, niskim i chropawym, dźwię­ czały emocje, których wolała sobie do końca nie uświadamiać. Wypiła łyk wina, by uspokoić nerwy i zyskać na czasie. - Co masz na myśli? - Chodzi mi o to, że przyciąganie między nami staje me nie do zniesienia. Nie możemy nawet rozmawiać, a to już jest idiotyczne. - Czy chcesz powiedzieć, że zakłóciłam twój spo­ kój? Przeszkadzam ci? Ściągnął brwi i w jego oczach zamigotały niebez­ pieczne błyski. - Dobrze wiesz, że nie o to mi chodzi. W błękitnych oczach Candry odbiło się zmieszanie. - Czego ty ode mnie chcesz. Josh? - Nie chcę niczego od ciebie. Po prostu chcę ciebie. Oczy Candry rozszerzyły się ze zdumienia. Powie­ dział to takim tonem, jakby mówił o pogodzie! • Co takiego? - wychrypiała ledwo słyszalnym głosem. Josh odchylił się do tyłu i utkwił wzrok w płomie­ niach. - Słyszałaś. Chcę cię. Jutro wieczorem. W moim łóżku. Chcę się z tobą znowu kochać. - Czy mam się rozebrać już w tej chwili, czy też nogę najpierw wypić wino? Mam to zrobić powoli czy też od razu zrzucić z siebie ubranie, by ci udowo­ dnić, jak bardzo chcę być z tobą? - zapytała z sar­ kazmem, zaciskając mocno szklankę w drżącej dłoni i z trudem powstrzymując się, by nie rzucić jej Joi w twarz.

94

WCZORAJSZE MARZENIA

Na jego twarzy pojawił się uśmiech i Candra poczuła, że ma ochotę go uderzyć. - Właśnie dlatego kochanie się z tobą jest takie wspaniałe, Candro. Jesteś zupełnie nieobliczalna. Ten twój chłodny, wyrafinowany urok jest tylko przykryw­ ką dla bardzo impulsywnej natury. - Zawahał się, pochłaniając ją wzrokiem. - Powinienem był wiedzieć. Głośno postawiła kieliszek na stole i stanęła przed nim. - Zdaję sobie sprawę, że ta rozmowa powinna mi pochlebiać, i w pewien sposób tak jest. Ale odpowiedź brzmi: nie. Po chwili zaskoczenia Josh odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się. Głęboki, dźwięczny śmiech powiększył jeszcze oburzenie Candry. Po kilku minutach Josh uspokoił się. - Przepraszam, Candro. Nie powinienem był tego robić. — Nadal uśmiechał się pobłażliwie jak do dziecka. - Nie widzę nic zabawnego w tym, co powiedzia­ łam — odrzekła sztywno. - Wiem o tym, ale zastanów się. Pomyśl o tym przez chwilę. Od momentu, gdy weszłaś do tego domu, żadne z nas nie było w stanie utrzymać rąk zdała od drugiego. Nie musiałem cię zapraszać do mojego łóżka; wystar­ czyło, że wziąłem cię w ramiona i po kilku minutach byłaś gotowa nie proszona dać mi to, czego chciałem. - Pochylił się w jej stronę i Candra nagle zauważyła, że odległość między nimi zmniejszyła się. Wyciągnął rękę i przesunął czubkami palców po jej policzku, pocierając kciukiem jej dolną wargę. Przymruży! oczy z podniece­ nia, ale panował nad sobą o wiele lepiej niż ona. Candra drżała pod jego dotykiem, on zaś był zupełnie spokojny.

WCZORAJSZE

MABZENIA

95

- Ale chcę, żebyś do mnie przyszła z własnej, nieprzymuszonej woli. To musi być twoja i tylko twoja decyzja. Chcę, żebyś potrzebowała mojego dotyku, byś chciała znaleźć się w moich ramionach, żebyś pragnęła kochać się ze mną tak samo, jak ja tego pragnę. Chcę, żebyś pragnęła poznać moje ciało tak, jak ja pragnę odszukać ukryte zakamarki i czułe miejsca na twoim. — Jego głos działał na nią jak afrodyzjak; jednocześnie koił ją i podniecał. - Do miłości potrzebne są dwie osoby, Candro, a nie tylko jedna aktywna, a druga bierna. Chcę, żebyśmy razem dotarli na najwyższe szczyty doznań. - Dlaczego? - szepnęła. - Bo akt sam w sobie ma znaczenie tylko wtedy, gdy angażuje obydwie osoby i obydwu sprawia przyje­ mność. , - Nie.-Odchrząknęła,wciążniepotrafiącoderwać spojrzenia od jego oczu. -Chodzi mi o to, dlaczego ja? - Bo nasz związek nie opiera się tylko na przeszło­ ści. Zajmijmy się teraźniejszością. Ale zanim posunie­ my się dalej, chcę od ciebie tego rodzaju zaangażowa-

' nia.

- 1 mam ci je udowodnić w ten sposób, że przyjdę do ciebie z własnej woli, jako strona aktywna? - Boże drogi, pomyślała, to wszystko zaczyna mieć sens. Josh powoli skinął głową, wciąż zataczając kciu­ kiem kółka na jej szyi. - Tak będzie dobrze dla ciebie, Candro. Niewierze, że jesteś typem kobiety, która szybko wskakuje do łóżka mężczyzny, więc tego rodzaju zaangażowanie z twojej strony będzie zupełne. - Dlaczego ja? - powtórzyła. - Nic mam takiego doświadczenia jak ty.

96

WCZORAJSZE MARZENIA

Josh zaśmiał się. - Gdybym potrzebował doświadczonej kobiety, znalazłbym taką bez problemu. Ale ja chcę ciebie. Przytulił ją, a ona nie była w stanie się odsunąć. Pocałował ją namiętnie. Przywarła do niego i za­ rzuciła mu ręce na szyję. Pieści! cale jej ciało wolno i delikatnie. Wsunęła palce między włosy na jego karku, drugą dłonią dotknęła jego policzka. Poczuła pod palcami szorstki, jednodniowy zarost. Rzeczywi­ stość była bardziej podniecająca niż wszelkie wyob­ rażenia. Gdyby teraz zadał jej to pytanie, zgodziłaby się bez wahania. Wszystkie jej poprzednie wątpliwo­ ści w jednej chwili uleciały gdzieś daleko. Należała do niego. Josh niechętnie odsunął się od niej, wyprostował i westchnął. Przebiegł wzrokiem po jej nabrzmiałych od pocałunków ustach i przeniósł spojrzenie na szyję i piersi, falujące od szybkiego oddechu. Nie odrywał od niej oczu. - Tak jak powiedziałem, chcę, żebyś do mnie przyszła z własnej woli. Chcę, żebyś wiedziała, co robisz. Nie wystarcza mi, że mogę pocałunkami do­ prowadzić cię do stanu, w którym jesteś gotowa zrobić wszystko. - Migoczący ogień oświetlał jego twarz. - Chcę twojego zaangażowania w nasz związek. Spojrzenie wciąż miała zamglone; nie była w stanic zebrać myśli. Potrząsnęła głową, żeby się uspokoić, ale to nie pomogło. Josh znów się odezwał, jednak tym razem w jego głosie brzmiał chłód. - Jesteś odpowiedzialna za siebie i za to, co robisz. Chcę, żebyś sama podjęła tę decyzję. Poczuła się, jakby wylał na nią wiadro zimnej wody. - Bądź przygotowany na to, że powiem: nie.

97 - Zobaczymy - odrzekł, podnosząc się z kanapy. Ujął jej zaciśnięte na kolanach dłonie i przyciągnął ją do siebie. — Tymczasem chyba powinnaś się trochę przespać... sama. Jutro rano około dziesiątej wyjedzie­ my i zabierzemy twój samochód do Gold Beach, żeby załatać dętkę. - Jego oczy zwęziły się. - Ale chcę usłyszeć odpowiedź jutro wieczorem, jakakolwiek by ona była. Candra nie pamiętała, jak doszła na górę i znalazła się w swojej sypialni. Gdy ocknęła się z transu, stała przy oknie, a łzy spływały jej z oczu i kapały na sweter. Mroczne cienie tańczyły na śniegu, podkreślone wyraź­ nie pomarańczowym światłem księżyca w pełni. Poczu­ ła się jak jeden z tych cieni, w nieustannym ruchu, bezradna, bez żadnego stałego punktu oparcia. Co chwilę zmieniała decyzje i teraz właśnie podjęła kolejną. Tak długo, jak tu będzie, postara się, żeby z Joshem nie łączyło jej nic poza luźną znajomością. Wtedy będzie w stanie stąd wyjechać. Podjęła to postanowienie i natychmiast poczuła się lepiej. Roddy obudził się z katarem, ale tak był pod­ niecony perspektywą wyjazdu z Joshem do miasta, że nawet nie przyszło mu do głowy, by się na cokolwiek skarżyć. Wyjechali o zaplanowanym czasie. Josh prowadził. Candra siedziała obok niego, a Roddy z tyłu. Oczy chłopca biegały na wszystkie strony; nie mógł się wprost napatrzyć. Droga była dobra, słońce świeciło jasno i śnieg zaczynał tajać. - Ostatni śnieg w tym roku, a trzyma się tak mocno, jakby nie chciał pozwolić nadejść wiośnie

98

WCZORAJSZE MAKZENU

- mruknął Josh i odwrócił się do Candry z roz­ brajającym uśmiechem. Najwyraźniej chciał ją za­ chęcić, by podjęła właściwą decyzję. Uśmiechnęła się smutno w odpowiedzi. Była zdecy­ dowana nie ulec mu. Przez całe życie miała do niego słabość, ale postanowiła, że nic da mu następnej okazji, bymógłjązranić. Niezdawała sobie sprawy, że wyraz jej twarzy zmienił się, dopóki Josh jej tego nic uświadomił. - Dlaczego jesteś taka poważna, Candro? Odwróciła się do okna, żeby ukryć twarz. - Myślałam o tym, że wciąż jest to bardzo dzika okolica - skłamała. - Masz rację. Tu w lasach wciąż żyją pumy. Oczywiście nie wolno do nich strzelać, chyba że kogoś zaatakują, ale od czasu do czasu można zobaczyć ich ślady.

że kruchy mur, którym się otoczyła, zaczyna się rozpadać.Gold Beach było małym, prowincjonalnym miasteczkiem nad Oceanem Spokojnym, u ujścia rzeki Rogue. Kiedyś, gdy Candra była jeszcze mała, ojciec przywiózł ją lu na wakacje. Przez większość czasu był zajęty, ale raz zabrał ją na spacer wzdłuż wybrzeża. Doszli do Agatowej Plaży, gdzie można było rzeczywi­ ście znaleźć piękne agaty. Spędzili tam szczęśliwy dzień, a potem wrócili do domu, do Portland, i znowu zapanował miedzy nimi dystans, który ojcu zdawał się najbardziej odpowiadać. Czasami, szczególnie na kró­ tko przed śmiercią ojca, Candra widziała w jego oczach ten sam ciepły blask, co owego dnia na plaży. Zastanawiała się wtedy, czy żałował, że stosunki miedzy nimi popsuły się; wydawało jej się, że dostrzega na jego twarzy smutek.

- Naprawdę, Josh? - wykrzyknął Roddy, na wpół z podnieceniem, a na wpół z przestrachem, i jeszcze gorliwiej zaczął wpatrywać się w las po obu stronach drogi.

— Candro! - szepnął Josh łagodnie, ściągając ją z powrotem na ziemię. Uśmiechnęła się do niego promiennie, ale ten uśmiech zabarwiony był smut­ kiem.

- Naprawdę — zapewnił go Josh z uśmiechem. -Widziałem kiedyś jedną, gdy byłem z wizytą u pewnej rodziny o kilka kilometrów stąd. Siedziała na podwór­ ku i spokojnie czyściła sobie futro. Pióra kurczaka sterczały jej z pyska jak broda.

- Przypomniałam sobie wakacje, na których tu byłam z ojcem wiele lat temu. Spędziliśmy wtedy dzień na Agatowej Plaży. - Wakacje, które trwały tylko jeden dzień?-mruk­ nął Josh. — Ojciec załatwiał tu jakieś sprawy. - Candra zerknęła na Roddy'ego, który wciąż wyglądał przez okno, najwyraźniej wypatrując pumy. Jazda trwała krótko; już po półgodzinie zatrzymali się przed dużą stacją benzynową, przy której znaj­ dował się warsztat. Josh wysiadł z samochodu i przez kilka minut rozmawiał z kimś wewnątrz budynku, a obserwowała go przez chwilę, po czym od-

- I co się stało? - zapytał Roddy przyciszonym głosem. - Właściciel farmy wyszedł przed dom i wystrzeli! w powietrze. Chciał odstraszyć pumę, ale wydaje mi się, że sam bał się bardziej od niej. Puma po prostu podniosła się i poszła do lasu, spokojnie machając ogonem. Candra i Roddy roześmieli się. Candra ze wszyst­ kich sił starała się kontrolować swoje emocje, ale czulą,

100 wróciła sic i spojrzała na główną ulice. Miasteczko było stare i bardzo ładne. Główna ulica biegła wzdłuż wybrzeża. Po jednej stronie ulicy spoza sklepów przebłyskiwał ciemnym błękitem brzeg Oceanu Spokoj­ nego, po drugiej, tuż za niewysokimi budynkami, widać było ciemnozielony las. Josh otworzył drzwi, wyrywając ją z zamyślenia. - Naprawa koła zajmie trochę czasu, więc pomyś­ lałem sobie, że może Roddy miałby ochotę na małą podróż w górę rzeki. Hank - ruchem głowy wskazał mężczyznę w brudnym od smaru kombinezonie, który stal tuż za jego plecami, uśmiechając się szeroko — mówi, że jego szwagier, Sam, ma właśnie zawieźć rzeką przesyłkę. Masz ochotę na wycieczkę? Candra nie miała wyboru, gdyż Roddy już klaskał w dłonie z radości. W kilka chwil wyjęli popsute kolo i przejechali przez duży, nowy most łączący brzegi rzeki Rogue. Dotarli do celu, którym okazała się mała, znisz­ czona przystań z jeszcze bardziej zrujnowaną szopą na łodzie. Candra szybko przeniosła zatroskane spoj­ rzenie z Roddy'ego na Josha. - Przystań i stara szopa nie muszą świadczyć o łodzi, Candro. Obiecuję ci, że nic spotka nas żadne niebezpieczeństwo - powiedział Josh, odgadując jej myśli. Okazało się, że motorówka była nowa i lśniącoczerwona, a właściciel, młody, mniej więcej dwudziestole­ tni chłopak w dżinsach, flanelowej koszuli w kratę i futrzanej kamizelce, dobrze wiedział, jak się z nią obchodzić. Znał dobrze trasę i chętnie zgodził się zabrać troje pasażerów na wycieczkę. Położył na siedzeniu obok siebie dość dużą paczkę, przymocował

101 ją, zapali! silnik i powoli poprowadził łódź górę rzeki. Wiał chłodny wiatr i Candra naciągnęła Roddy'emu kaptur na głowę. Chłopiec chyba w ogóle tego nie zauważył, pochłonięty obserwowaniem jelenia, który właśnie pojawił się na pagórku nad rzeką. Śnieg stopniał już prawie zupełnie i tylko w rowach przebłyskiwały resztki lodu. Las skończył się i zobaczyli krowy pasące się na łąkach, po chwili jednak na brzegach rzeki znów pojawiły się drzewa. Josh wskazał na dużą skałę porośniętą drzewami i wczesnymi wiosennymi kwiatami. - Słoniowa Skala! - zawołał, przekrzykując szum silnika. - Ponad sto lat temu w tym miejscu do brzegu przybił szkuner i załoga wylądowała na tej skale. Wyryto na niej datę. Candra skinęła głową w odpowiedzi. Sam zbliżył się do prawego brzegu i przybił do małej przystani. Zgasił silnik i odwiązał paczkę. - Zaraz wrócę - krzyknął przez ramię, wspinając się na brzeg. Wszedł na wydeptaną ścieżkę, która opadała w dół. Nagła cisza ogłuszyła Candrę. Słychać było tylko uderzenia fal o burty łodzi i ostre krzyki mew, odbijające się echem w dolinie. - Gdy się mieszka w mieście, można zupełnie zapomnieć, że takie miejsca istnieją -szepnęła Candra. Josh rozejrzał się dokoła, jakby był tu po raz pierwszy. - Zawsze zapominam, że tu jest tak pięknie, dopóki nie pokazuję tego miejsca komuś obcemu. Wtedy zaczynam patrzeć na wszystko innymi oczami. Te słowa zgasiły Candrę. Josh mógł tu przyjechać z każdym. Jego ręka jednak odnalazła jej dłoń na burcie motorówki.

102

WCZOŁUSZE MAHZENU

- Ale twoje oczy są jaśniejsze i widzą wyraźniej niż oczy jakiejkolwiek innej osoby, którą mógłbym tu przywieźć, wiec ta wycieczka podwójnie mnie cieszy. Odpowiedziała mu promiennym uśmiechem; ona również cieszyła się z tej wycieczki. Sam wrócił po kilku minutach i wyruszyli z po­ wrotem do Golden Beach. Tym razem droga trwała o połowę krócej, gdyż płynęli z prądem. Dwadzieścia minut później wsiedli do samochodu i wrócili do warsztatu po koło. Candra spochmurniała, gdy uświa­ domiła sobie, że nie ma już żadnej wymówki, by odkładać wyjazd. Zjedli lunch w miejscowej kawiarni i wyruszyli do domu. Josh prowadził i uwagę miał zajętą tym, co działo się na drodze. Roddy rozglądał się nieustannie na prawo i lewo, wypatrując pum. Na jego twarzy widać było nadzieję i odrobinę lęku. Candra zerknęła na Josha i patrząc na jego profil, czuła przyspieszone bicie serca. Na jego twarzy jednak nie było żadnego wyrazu; wyglądała jak wyrzeźbiona z granitu. Gdy przyjechali do domu, Pepe już przygotowywał kolację. Candra dala się namówić Roddy'emu na zagranie w jedną z jego ulubionych gier. Rozłożyli planszę do gry na dywanie przed kominkiem i usiedli na podłodze po jej obydwu stronach. Przez cały czas śmiali się i żartowali. Pod koniec Roddy zdobył dużą przewagę i pokpiwał sobie z siostry. Nie przejmowała się tym; gra była dla niej znakomitym sposobem na odprężenie. Przez cały dzień nie mogła się uwolnić od myśli o pójściu wieczorem do sypialni Josha. Wyobrażała

103 sobie, że mogłaby się znaleźć w jego ramionach i kochać go tak, jak nie potrafiłaby kochać nikogo innego. Ta myśl napełniała ją jednocześnie lękiem i dziwnym podnieceniem, które było prawie nie do zniesienia. Jej umysł nieustannie krzyczał „nie", ale ciało tęskniło do ciepłych dłoni Josha, do ust, które potrafiły całować ją tak, że zapominała o wszystkim. Po całym dniu męczącego bicia się z myślami była zupełnie wyczerpana. Usłyszała jakiś szmer przy drzwiach. Podniosła głowę i zobaczyła Josha, który stał oparty o framugę z rękami skrzyżowanymi na piersiach i pobłażliwym uśmiechem na twarzy. - Nadal nie potrafisz wygrywać, Candro?- zapytał kpiąco. Zmusiła się do uśmiechu i wzruszyła ramionami. - Zawsze mi mówiłeś, że działam bez zastanowie­ nia. Kiedyś uważałam, że to nieprawda, ale teraz zgadzam się z tobą. - Twoja kolej, Candro! - zawołał Roddy z błysz­ czącymi oczami. Uśmiechnęła się, pogładziła go po głowie i rzuciła kostką. Roddy wygrał w następnej kolejce. Wykrzyknął z radości, stawiając swój pionek na linii mety. Pionek jego siostry znajdował się zaled­ wie w połowie drogi. Candra podniosła się. Napodłodze czuła siędziwnie bezbronna. Stojącmogla przynajmniej spojrzeć w twarz Josha. W jego oczach ujrzała przesłanie, którego nie sposób było nie zrozumieć. Poczuła, że robi jej się gorąco. - Dobrze, Roddy. Schowaj teraz grę i umyj się przed kolacją - powiedziała cicho. Miała nadzieję, że Josh przestanie jej się przypatrywać, jeśli ona odwróci i niego wzrok, ta nadzieja jednak okazała się płonna.

104

WCZORAJSZE MARZENIA

- Czy coś jest nie tak? - zapytała chłodno, gdy Roddy pobiegł już na górę. Swobodny uśmiech znik­ nął z twarzy Josha, a na jego miejsce pojawił się zimny, kpiący grymas, który Candra zdążyła już poznać. - Patrzę tylko na swoją pomocnicę. — Podszedł do barku i nalał sobie szkocką z wodą. - Nie ma lodu - mruknął. Candra poszła do kuchni, wyjęła z zamrażarki pojemniki na lód i napełniła kostkami ozdobne wiade­ rko stojące na ladzie. Odwróciła się i zamarła. Josh stal tuż za nią. Na chwilę oboje zastygli w bezruchu, czując, jak atmosfera wokół nich gęstnieje. Josh mocno pochwycił ją za ramiona. Patrzyli sobie w oczy. Candra poczuła, że musi przerwać tę chwilę. - Nie wiedziałam, że pijesz whisky o tej porze - powiedziała, ignorując drżenie, które odczuwała tylko wtedy, gdy on był blisko. Teraz zaś był zbyt blisko, by mogła myśleć rozsądnie. - Piję wtedy, kiedy chcę - odrzekł niecierpliwie, wpatrując się w jej twarz. Nigdy jeszcze tak się przed nią nie odsłonił; jego spojrzenie do reszty skruszyło i tak już nadwątlony mur, którym usiłowała się otoczyć. - Chcę, żebyś dzisiaj podjęła decyzję, Candro. Chcę, żebyś do mnie przyszła. Przyjdziesz? - Zacisnął dłonie tak mocno, że poczuła ból. - Wiem, że nic powinienem na ciebie naciskać, ale powiedz, czy przyjdziesz do mnie z własnej woli, nie wiedząc, co mogę ci zaoferować, oprócz samego siebie? Jej serce zaczęło bić jak szalone. Znów wyobraziła sobie, że jest w jego ramionach. Gdzie się podziały wszystkie postanowienia? - Dlaczego, Josh? - wykrztusiła z trudem.

WCZORAJSZE

MASZEWA

105

- Przyznam się do czegoś i wystawię się na twoje drwiny, ale wydaje mi się, że to jedyny sposób, żebyśmy mogli do czegoś dojść. - Wziął głęboki oddech i oparł się o ladę, biorąc ją w ramiona. Całe jej ciało naprężyło się za sprawą tego dotknięcia. Opar! dłonie na jej biodrach i gładził je przez spódnicę. - Myślałem o tobie, odkąd wyjechałem z domu twojego ojca. Budowałem swoje życie na nowo, ale śledziłem twoje. W miarę, jak dorastałem, dorastała także moja wyobraźnia. Kryło się w tobie wiele obietnic, Candro. Myślę, że nawet ty sama nie znałaś swoich możliwości, ale ja je znałem. Teraz przekona­ łem się, że ty także myślałaś o mnie. Czy nie sądzisz, że powinniśmy zbadać to dokładniej? - Otoczył dłońmi jej szyję i gładził kciukiem policzek i usta. - To, co miało się stać, już się stało, ale to ja do tego do­ prowadziłem. Teraz chciałbym, żeby zdarzyło się to powtórnie, ale już z twojej woli. - Uśmiechnął się, ale w tym uśmiechu nie było radości. - Jeśli dziś wieczo­ rem staniesz w drzwiach mojej sypialni, będę znał odpowiedź. - A jeśli nie? -zapytała szeptem, lękając się tego, co usłyszy. - Wtedy także będę znał twoją odpowiedź. - Nie­ chętnie, lecz stanowczo odsunął ją od siebie i obrócił twarzą do drzwi. - Tak czy inaczej, oboje będziemy wiedzieli, na ile każde z nas pragnie drugiego. W milczeniu wyszedł z pokoju. Candra patrzyła za nim, wciąż trzymając w dłoniach roztapiające się kostki lodu. Większy chłód ogarniał ją jednak, gdy myślała o podjęciu decyzji, o której mówił Josh. Jak może po prostu pójść do niego i oddać mu się w sposób, którego pragnął? Kochała go. Była tego

WCZOŁUSZgMAaZENU

WCZOŁUSZEMAIZBNIA

zupełnie pewna. Zawsze go kochała i w jakiś sposób właśnie to uczucie stało się kiedyś przyczyną jej okrutnego zachowania. Wiedziała także, że nikt i nic nie będzie w stanie zaspokoić pragnienia, jakie wzbudzała w niej ta miłość... oprócz tylko samego Josha. Czy powinna dać mu tę szansę i otworzyć się na ból, jaki mogło jej przynieść to wyznanie miłości? Przez całe życie pragnęła miłości, ale nigdy nie otrzymała jej od nikogo oprócz Josha. Teraz nadeszła jej kolej, by mu się odwdzięczyć. Nie mogła powstrzymać natłoku myśli. Uświado­ miła sobie, że nadal trzyma w ręku pojemniki z lodem. Odłożyła je i spojrzała na zegarek. Była piąta. Ma jeszcze przynajmniej pięć godzin na podjęcie decyzji. Nie mogła zrozumieć, skąd bierze się jej wahanie; wiedziała przecież, że pragnie znów znaleźć się w ra­ mionach Josha. Zastanawia się tylko, skąd wzięły się w niej takie purytańskie przekonania, choć zgóry znała odpowiedź. Obserwowała liczne romanse znajomych Alicii, a potem jej własnych. Zdrowy rozsądek mówił jej, że nicnie było warte posiadania, jeśli każdymógł to posiąść. Pomysł, by dawać siebie w prezencie każdemu, sprawiał, że prezent tracił na wartości. Trzymała się więc z daleka od przelotnych romansów, chociaż przyjaciele uważali ją z tego powodu za dziwaczkę.

106

Gdy Roddy znalazł się już w łóżku, nerwy Candry były napięte do granic możliwości. Przeczytała mu przed snem trzy bajki, jedną głupszą od drugiej. Usnął, zanim skończyła czytać ostatnią, ale dobrnęła do ostatniej linijki, żeby zyskać na czasie. Bała się chwili, gdy będzie musiała zejść na dół. Josh powiedział już wszystko, co miał do powiedzenia, i teraz czekał na jej odpowiedź. Dlaczego tak się zachowywał, skoro już wziął jej dziewictwo? Po co ten pośpiech, skoro przecież wcale nie znali się lepiej niż dwa dni temu? Tylko Josh znał odpowiedź na te pytania, a ona nie miała odwagi, by go poprosić o wyjaśnienia. Jeszcze nie.

Zanim Pepe podał kolację, zdążyła już nieco się opanować. Starała się unikać wzroku Josha i wolała patrzeć na jego opaloną szyję w miejscu, gdzie w roz­ chyleniu koszuli widziała ciemne kosmyki włosów. Josh z początku próbował wciągnąć ją w rozmowę, ale szybko się poddał, gdy zauważył, że przy każdym jego dowie Candra blednie. W końcu zupełnie przestał się odzywać, nawet do Roddy'ego.

107

W końcu wstała, przeciągnęła się i odłożyła ksią­ żkę na półkę. Zdecydowała, że nie będzie dłużej odwlekać rozmowy. Cicho zamknęła drzwi pokoju Roddy'ego i wyszła na podest schodów. Zatrzymała się raptownie, gdy na dole ujrzała Josha. Stał nieru­ chomo i wpatrywał się w nią pociemniałymi, błysz­ czącymi oczami. Jego spojrzenie przeszyło ją do głę­ bi duszy. Kochał ją! Żaden mężczyzna nie potrafił­ by patrzeć tak na kobietę, której nie kochał. Na jej twarzy powoli pojawił się uśmiech. Teraz już wie­ działa, jaką da mu odpowiedź. Zeszła jeden stopień w dół, ciałem i umysłem wyczuwając jego sekretne pragnienia. Josh ruszył na środek salonu. - Zdecydowałaś się. - To nie było pytanie, lecz stwierdzenie. W milczeniu skinęła głową i uśmiechnęła się nieśmiało. Westchnął, biorąc ją w ramiona i przytulając do siebie z niewypowiedzianą czułością. Przez chwilę stali nier nieruchomo.

108

WCZORAJSZE

Candra ujęła jego twarz w dłonie i spojrzała mu w oczy. - Przebiorę się i za chwilę zejdę - powiedziała ochryple. - Spotkamy się w twojej sypialni. Teraz na niego przyszła pora, by milczeć. Skinął głową i niechętnie wypuścił ją z objęć. Candra od­ wróciła się i powoli poszła do swojej sypialni. Obe­ jrzała się tylko raz i rzuciła mu prowokujące spoj­ rzenie. Odruchowo ruszył w jej stronę; pohamował się dopiero po chwili. Odwrócił się i wyszedł z salonu. Candra biegła po schodach jak na skrzydłach. W szaleńczym pośpiechu wyjęła z szafy jedyną koszulę nocną godną takiej okazji. Koszula miała jasnobrzoskwiniowy kolor, przy którym jej skóra wydawała się być rozświetlona od środka, i wąskie ramiączka; karczek przylegał do piersi, podkreślając ich kształt, a niżej lejący się materiał opadał w drobnych zakładkach. Szybko wzięła prysznic, skropiła się ulubionymi perfumami i włożyła koszulę. Czulą się niewiarygodnie podniecona. Policzki miała zaróżowione, a oczy błysz­ czące. Zerknęła w lustro i szybko uczesała rozpusz­ czone włosy. Bez wahania podeszła do drzwi pokoju Josha i tam, nagle, po raz pierwszy dotarł do niej glos rozsądku. Co ona, na Boga, robi? Uczucie jednak zwyciężyło rozsądek i otworzyła drzwi do sypialni. Josh leżał na łóżku z rękami założonymi pod głowę. Miał na sobie tylko czarne jedwabne spodnie od piżamy. Pochłaniał ją wzrokiem, ale nawet nic drgnął. Podeszła do niego powoli, stanęła przy krawędzi łóżka i zatrzymała na nim spojrzenie. Nadal się nie poruszył; odwaga Candry gwałtownie zmalała. - To nie jest łatwe, prawda? - Stanowczo zbyt dużo wiedział.

109 - Skąd mogę wiedzieć, czy mnie nie wydrwisz, nie odrzucisz? - zapytała szeptem, nie zdając sobie nawet sprawy, że wypowiada swoje myśli na glos. - Nie wiesz tego. - Dlaczegowiccmiałabymtakwieleznieśćtylkopo to, byś mógł mnie odrzucić? - Mężczyźni także tego nie wiedzą, Candro. Trud­ no jest okazać swoje uczucia i pragnienia wiedząc, że można spotkać się z odmową. - Uśmiechnął się. — Teraz już wiesz, jakie to uczucie, gdy trzeba zrobić pierwszy krok. To nie jest takie łatwe, jak się wydaje. lej postanowienie osłabło na chwilę. Wzięła jednak głęboki oddech, usiadła na łóżku i wyciągnęła rękę w stronę jego piersi, a potem przesunęła dłoń na brzuch. Josh oddychał głośno, ale nadal się nie poru­ szył. Mięśnie miał napięte w oczekiwaniu. - Jesteś taki piękny - szepnęła, przesuwając dłońmi po jego bokach. Pochyliła się i pokryła drobnymi pocałunkami jego szyję, od policzka aż po ramię. Czuła pod wargami jego czystą, pachnącą skórę. Przesunęła dłońmi po twardym brzuchu i natrafiła na supeł przy spodniach. Nie spuszczając oczu z jego twarzy, pociągnęła za pasek i rozwiązała go. Mięśnie jego twarzy zadrgały. Wciąż patrząc mu w oczy, zsunęła śliski jedwab w dół. Napięcie stawało się nie do zniesienia, nie mogła sobie jednak pozwolić na zaspokojenie własnych prag­ nień, dopóki nie otrzyma jakiegoś sygnału od niego. Musiał jej to okazać, zaufać jej, kochać ją na tyle, by przełamać choć jedną z tych niewidocznych barier. Jej serce waliło jak oszalałe, czuła jego bicie aż w gardle. Potrzebowała Josha, pragnęła go. Czy on tego nie dostrzegał? dosi

110

WCZORAJSZE MA»ZJ?NIA

Odpowiedział na to nie wypowiedziane pytanie, jakby czytał w jej myślach. - Jeszcze, Candro. Chcę od ciebie więcej. - Jak wiele? - Nie odrywając spojrzenia od jego oczu, powiodła dłońmi po jego udach. - Tyle, ile tylko potrafisz mi dać - wymruczał ochryple. Powoli pochyliła się i przywarła ustami do jego warg. Wyprostowała się na chwilę po to tylko, by znów powtórzyć wszystko od początku; i jeszcze raz. Draż­ niła jego dolną wargę aż do chwili, gdy już dłużej nie był w stanie tego znieść. Wysunął ręce spod głowy i przyciągnął ją do siebie, przywierając do niej całym swym silnym ciałem. Przez jedwab koszuli gładził ją po plecach; jego dotyk był pewny i mocay. Pieścił jej uda, a potem jego dłonie powędrowały wyżej i objęły jej nabrzmiałe piersi. Poczuła, że robi jej się gorąco; zakręciło jej się w głowie. Josh starał się ograniczyć aktywność, lecz Candra czuła jego napięcie, jakby ostatkiem sił wstrzymywał się przed zupełnym zatraceniem. Poczuła swoją moc. Widząc, że on nie potrafi się jej oprzeć, nabrała odwagi j drażniła go szybkimi, lekkimi pieszczotami, aż pojął, że dłużej tego nie zniesie. W tej chwili jednak Candra oderwała się od niego i stanęła obok łóżka dumnie wyprostowana. Powoli zsunęła z ramion ramiączka brzoskwiniowej koszuli. Josh wpatrywał się w nią spragnionymi, błyszczącymi oczami. - Jesteś prowokatorką. - Tak. Ale tylko przy tobie. - I robisz to bardzo dobrze. - Ty jesteś moim nauczycielem. Prowokowałeś mnie od pierwszej chwili, gdy tu przyjechałam. Tera/.

111 chcę, żebyś ty znalazł się w sytuacji, w jakiej ja byłam przez te ostatnie dni. - Na jej ustach pojawił się lekki uśmiech. Zręcznym ruchem zsunęła z ramion koszulę. Stała przed nim naga; powoli mierzył ją wzrokiem. - Czy podoba ci się to, co widzisz? - zapytała, uśmiechając się zalotnic, ale za tym pytaniem wciąż krył się cień lęku, że Josh znajdzie w niej jakąś wadę. - Podoba mi się - wymruczał. — Chodź do mnie. Natychmiast. Zbliżyła się. Szybko nakrył ją swym ciałem. Jego ciężar wgniótł ją w łóżko. Dobrze było czuć go na sobie. - Powinienem był wiedzieć, że taka będziesz. - Przesunął usta z jej szyi na pierś, drażniąc ją tak, jak ona przedtem drażniła jego. - A czego się spodziewałeś? - szepnęła mu prosto do ucha. - Miałem nadzieję... - Na co? - Że spotkam kobietę, która zna swoją zmysłowość i nic obawia się jej okazać, nawet gdy nie jest pewna, czy nie zostanie odrzucona. Kobietę, która potrafi dawać tyle samo, ile bierze. Ciebie. - Ostatnie słowo było stłumione, gdyż Josh przywarł ustami do jej piersi, szukając na ciele Candry tajemnych miejsc, co sprawiło, że poczęła drżeć w najwyższym napięciu. Teraz jednak on już się nie spieszył. - Poczekaj, kochanie. Będzie jeszcze lepiej - szep­ nął w zagłębienie jej szyi. - Poczekaj. - Próbowała czekać ale uczucia wymykały się spod kontroli rozumu .Przywarła do jego ramion, a on doprowadził ją do szczytu rozkoszy. Gdy już nie była w stanie znieść więcej . głośno wykrzyknęła jego imię.

112

WCZORAJSZE MARZENIA

Drżącą dłonią odgarnął wilgotne włosy z jej twarzy. W oczach miał czułość i... czy to była miłość? Pragnęła usłyszeć odpowiedź, chciała wiedzieć, ile dla niego znaczy, ale gdy otworzyła usta, by zadać to pytanie, on zamknął je pocałunkiem. - Porozmawiamy później, kochanie. Teraz chcę cię objąć i zasnąć ze świadomością, że nigdzie mi nie uciekniesz. - Dlaczego myślisz, że próbowałabym uciec? - za­ pytała, po raz pierwszy dostrzegając, jak bardzo jest zmęczona. - Nie wiem. Po prostu nie chcę ryzykować - wy­ mruczał sennie, przesuwając ramię i obejmując dłonią jej pierś. Westchnął głęboko i oboje zapadli w sen. Gdy Candra otworzyła powieki, pokój wypełniło jasne światło słońca. Josh pochylał się nad nią zuśmiechem na twarzy i kubkiem kawy w ręku. - Obudź się, śpiochu. Jest świt. Nie możesz przega­ pić pięknego spektaklu, przygotowanego przez samą Matkę Naturę. - Podał jej kubek i pocałował ją szybko. - Daję ci piętnaście minut, żebyś mogła się ubrać, a potem tu wtargnę. - Żeby mi pomóc? - zakpiła, usiłując zignorować złe przeczucia. Nie powiedział jej, że ją kocha. Ani wczoraj w nocy, ani dzisiaj rano. - Żeby dać ci klapsa za opieszałość. - Zamknął za sobą drzwi. Szybko wzięła prysznic i wytarła się; potem, owinię­ ta w aksamitny szlafrok Josha, przemknęła po scho­ dach i wśliznęła się do swojego pokoju.

Dzień był jak z bajki. Poszli oboje na długi spacer wzdłuż brzegów rzeki, trzymając się za ręce. Było wiele drobnych rzeczy, których o sobie nie wiedzieli, mnóstwo pytań, które pragnęli zadać i na które chcieli usłyszeć odpowiedzi. Chwilami jednak zapadała cisza, głęboka i nieruchoma jak wody rzeki. Pomimo wcześniejszych postanowień Candra nie zdobyła się na to, by zapytać Josha o to, co do niej czuje. Ostatnia noc wiele jej wyjaśniła, ale wciąż śmiertelnie obawiała się odrzucenia. Wolała poczekać i zyskać na czasie. Pomyślała, że wkrótce Josh wszystko jej wyjaśni i potem już zawsze będą żyli szczęśliwie.

Gdy już zjedli kolację i Roddy znalazł się w łóżku, Candrę znów ogarnęły wątpliwości, których nic uda­ wało jej się pozbyć. Schodząc po schodach zauważy­ ła Josha, który stał na dole z kubkiem kawy w ręku i wpatrywał się w nią. Ogarnęła ją fala ciepła. Z pewnością żaden mężczyzna nie mógłby patrzeć w ten sposób na kobietę, w której nie byłby zako­ chany. Nagle stukanie do drzwi zburzyło nastrój chwili. Obydwoje odwrócili się, zaskoczeni. Drzwi otworzyły się z rozmachem. Ze szczytu schodów Candra do­ strzegła dwoje ludzi wchodzących do holu. Jedną z tych osób była kobieta, od stóp aż do czubka jasnej głowy otulona futrem. - Josh, kochanie! Josh szybko podszedł do drzwi, ale Pepe ubiegł go i zamknął je cicho. Goście stanęli na progu salonu. Candra cofnęła się w cień na podeście i jednocześnie uświadomiła sobie, kim jest piękna blondynka. Joan

114

WCZOKAJSZEMAEZEMA

Macy stała w scenicznej pozie, z wyciągniętymi przed siebie ramionami. Pod długim do kostek futrem miała na sobie zapierającą dech w piersiach jedwabną czer­ woną suknię. Joan, niewidzialna kobieta na drugim końcu linii telefonicznej, kobieta, która śpiewała liry­ czne piosenki. Kochanka Josha. Candra ze ściśniętym sercem patrzyła, jak Josh obejmuje Joan i całuje w policzek. Joan oddała mu pocałunek, zostawiając na jego twarzy ślad krwisto­ czerwonej szminki. Josh odsunął się o krok, ona jednak niemiala zamiaru wypuścić go z objęć. Ujęła go pod brodę szczupłą, ozdobioną biżuterią dłonią i przy­ warła do jego ust w długim pocałunku. Candra nie mogła oderwać od nich oczu; jak zahipnotyzowana patrzyła na tę scenę, czując, ze serce jej pęka. Naraz z cienia wysunął się mężczyzna. On także miał na sobie długi płaszcz, nie futrzany, lecz z czegoś, co wyglądało na kosztowny kaszmir. - Ta pogoda jest zupełnie zwariowana! -poskarżył się. - Nie jestem w stanic pojąć, dlaczego Joan koniecznie musiała się z tobą teraz zobaczyć, skoro i tak miałeś przyjechać do Los Angeles za trzy dni! - Ściągnął płaszcz i podał go czekającemu Pepemu. -Ale Joan nie rozumie, co znaczy „nie". Jest okropnie uparta — dodał pobłażliwie. Pokój wypełnił się śmiechem Josha. Czy rzeczywiś­ cie w tym śmiechu brzmiała nuta napięcia? Candra nic była tego pewna. — Lepiej znasz Joan niżja. Bob—odrzekł Josh. —Ale skąd się tu wzięliście? - Spojrzał na śliczną Joan, uwieszoną u jego ramienia. — Gdy z tobą rozmawia­ łem, miałaś sesję nagraniową. Skończyłaś już? Gardłowy śmiech Joan przeszył boleśnie serce Canary.

115

- Kochanie, zachowywałeś się, jakbyś chciał, że­ bym się trzymała z daleka od ciebie. Nie ma lepszego sposobu, by zwrócić na siebie moją uwagę - wyjaśniła z udawaną nieśmiałością. - Chyba nie czujesz się rozczarowany? Miesiąc temu byłeś zły, gdy powiedzia­ łam, że nie mogę tu z tobą przyjechać, więc przyjecha­ łam teraz... i gotowa jestem wszystko ci wynagrodzić. — Oparła rękę na jego ramieniu, czekając na od­ powiedź. - Nie cieszysz się, że mnie widzisz? Candra poczuła, że coś ściskają za gardło. Uciekła do swojej sypialni, ignorując wołanie Josha. Jakaż była głupia! Histeryczny śmiech szybko prze­ szedł w płacz. Oparła się o komodę; obawiała się, że nie zdoła się utrzymać na drżących nogach. Jak mogła mieć nadzieję, że Josh zainteresuje się kimś tak naiw­ nym, niezręcznym i niedoświadczonym jak ona, skoro Joan Macy była jego kochanką? Wstrząsnął nią suchy szloch, ale nie pozwoliła sobie na łzy. Ze spuszczoną głową podeszła do okna i spojrzała na pogodne niebo, ale w oczach wciąż miała obraz pięknej Joan całującej Josha. Nie usłyszała odgłosu otwieranych drzwi, ale na­ tychmiast wyczula, że ktoś jest w pokoju. Odwróciła się i napotkała spojrzenie Josha. Stał oparty o za­ mknięte drzwi, a na jego twarzy malowało się zatros­ kanie. Patrzyła na niego, jakby widziała go po raz pierwszy w życiu. Był taki przystojny, taki męski, idealny partner dla Joan. Co tu robił, skoro Joan miała mu tak wiele do zaoferowania? Uniosła wysoko głowę; postanowiła, że nie pokaże po sobie, jak bolesna była dla niej scena na dole. Idź sobie, myślała; nie wytrzymam dłużej tego udawania. - Dlaczego nie zeszłaś na dół? - zapytał Josh

•—*

116

WCZOŁUSZ* MASZEWU

cichym, ochrypłym głosem. Czyżby obawiał się, że ktoś ich podsłucha? - Wydawało mi się, że... byłeś zajęty. Jestem tylko gościem w twoim domu i nie widziałam powodu, by ci przeszkadzać. - Nie jesteś gościem, do cholery! - Machinalnym gestem przygładził włosy. Wzrokiem błagał ją o zro­ zumienie, ona jednak wiedziała, żcmusi zignorować tę milczącą prośbę, jeśli nie chce, by ból stał się jeszcze większy. - Kim w takim razie jestem? Następną kochanką? Znajomą, która przypadkiem tu wpadła? Dawną przyjaciółką? - zawołała z goryczą i w jej głosie wyraźnie zabrzmiał gniew. Josh postąpił krok do przodu, Candra jednak uniosła dłoń, ostrzegając go, by nie podchodzi! bliżej. - Myślałem, że będę miał więcej czasu — mruknął. Spojrzała na niego zdziwiona, pragnąc, by powie­ dział coś jeszcze i pomógł jej uporządkować myśli. - To nic jest tak, jak myślisz, Candro. Uwierz mi. Skinęła głową ze znużeniem, chociaż w gruncie rzeczy nadal niczego nie rozumiała. - Przyjdziesz do mnie dziś w nocy?-zapytał cicho, ujmując dłonią jej podbródek i zaglądając w oczy. - Czy też to wszystko za bardzo cię zdenerwowało? Na twarzy Candry odbiło się niedowierzanie. - To znaczy, że mimo wszystko chcesz, żebym... - Potrząsnęła głową, żeby zebrać myśli. - Twoja kochanka tu jest, więc do czego ja ci jestem potrzebna? - Wpatrywała się w jego twarz, szukając w niej odpowiedzi, ale gdy zobaczyła na niej jedynie rumie­ niec, dotychczasowe wątpliwości zmieniły się w twardą pewność.

WCZORAJSZE

MARZJW1A

117

- Ona nie ma nic wspólnego z nami ani z naszym związkiem -mruknął niewyraźnie i pocałował ją. Cała złość Candry natychmiast gdzieś uleciała i pozostało tylko jedno pragnienie: należeć do niego całkowicie. Na dźwięk głosów za drzwiami Josh oderwał usta od jej ust. - Kochanie, gdzie jesteś? Jak ty traktujesz swoich gości! - W powietrzu ostro zabrzmiał kobiecy śmiech i śmiech rozbawionego mężczyzny. - Na twoim miejscu, Joan, dopilnowałbym, żeby Josh zapłacił za swoją niegościnność! - zaśmiał się mężczyzna, a Joan zawtórowała. Drzwi sypialni Cand­ ry otworzyły się i przez chwilę zapanowało niezręczne milczenie. Joan spojrzała na Candrę zwężonymi ocza­ mi, szybko oceniając sytuację. - Kochanie, czy to twoja nowa sekretarka? - spyta­ ła, podchodząc do Josha i zaborczym gestem ujmując go pod ramię. - Czy nie masz zamiaru przedstawić mnie tej pani? Josh nadal patrzył na Candrę, jakby nie usłyszał pytania. - Zdaje się, że ostatnio nie zważasz na dobre maniery — powiedziała Joan słodko, spoglądając na niego spod rzęs - więc może sama się przedstawię. Jestem Joan Macy, narzeczona Josha. Candra pobladła i oparła się o komodę, by nie stracić równowagi. Zakręciło jej się w głowie. W końcu spojrzała na Josha oskarżycielskim wzrokiem, błaga­ jąc go w milczeniu, by zaprzeczył. Złość na twarzy Josha potwierdziła jej najgorsze obawy. To była prawda. - Zejdź na dół, Joan. Za chwilę tam przyjdę -powiedział Josh cichym, nie dopuszczającym sprzęci-

wu głosem. Kobieta uwolniła jego ramie i cicho wyszła z pokoju, zabierając ze sobą zdumionego przyjaciela. Candra poczuła, że nogi się pod nią uginają. Gdy Josh podtrzymał ją silnymi ramionami, w milczeniu zaczęta okładać go pięściami. Nic bronił się i przy­ jmował te uderzenia spokojnie. Stał bez słowa; Candra nienawidziła go za to jeszcze bardziej. Ramiona już zaczynały ją boleć, ale nie przestawała go bić, aż w końcu, zupełnie wyczerpana, opuściła je bezwładnie. Szlochając, głośno wciągała powietrze. Zupełnie nic była w stanie zapanować nad sobą. Josh powoli i delikatnie przytuli! ją do piersi i gładził po plecach, próbując pocieszyć. Ślepo przyjmowała tę pieszczotę, tuląc się do niego i szukając w jego ramionach bezpiecznego schronienia jak bezdomny kociak. Po chwili zdała sobie sprawę z tego, co robi, i odsunęła się. Wyciągnęła przed siebie ramiona, nie pozwalając mu zmniejszyć dystansu między nimi. - Świat jest pełen niespodzianek, Josh, ale najwięk­ szą niespodzianką dla mnie jest to, że się zaręczyłeś — powiedziała ochryple, usiłując nie stracić resztek godności. - Powinieneś był uprzedzić mnie wcześniej. Przywiozłabym ci prezent. Może zafundowałabym wam wycieczkę po rzece Rogue. - Candro, pozwól mi... - zaczął błagalnie, ona jednak roześmiała się histerycznie. - Na pewno wiedziałeś, co robisz, Josh. To byt genialny pomysł, żeby zabawić się moim kosztem akurat w tym okresie mojego życia. Wątpię, czy jakikolwiek inny moment byłby chociaż w połowie równie odpowiedni! Ale teraz zostałam już ukarana za wszystkie grzechy dzieciństwa i zabawa jest skoń­ czona. - Ostatnie słowa stłumił szloch, Candra jednak

opanowała się i podjęła: -1 dziękuję ci za potwier­ dzenie wszelkich moich wątpliwości dotyczących two­ jego szlachetnego charakteru. - Candro, niczego nie rozumiesz, a jesteś zbyt zdenerwowana, by mnie teraz wysłuchać. Porozma­ wiam z tobą o mojej „szlachetności charakteru" jutro rano. - Spojrzał na nią i wzrok mu nagle złagodniał, a na twarzy pojawiło się współczucie. - Jutro rano, po całej nocy, którą spędzę kochając się z tobą i trzymając i cif w ramionach. Wtedy już nie będziesz miała innego wyboru, jak tylko posłuchać głosu rozsądku. - Czyjego rozsądku, Josh? Mojego czy twojego? —Odwróciła się i podeszła do okna. Czuła się zraniona i zdradzona, i do oczu znów nabiegły jej łzy. - Wiedz, że nie chcę cię nigdy więcej widzieć. Nigdy. A teraz wynoś się stąd. Natychmiast! Drzwi zamknęły się cicho. Candra opadła na podłogę i oparła głowę na kolanach. Szloch wstrząsnął jej ciałem, ale łzy nie chciały popłynąć. Postanowiła, że nie pozwoli się skrzywdzić. Podniosła się z podłogi i z wysiłkiem stanęła przy oknie. Wiedziała, że nie uda jej się usnąć. Od czasu do czasu jej zamyślenie przerywał wybuch śmiechu na dole, ale z całej siły starała się ignorować te odgłosy. O wiele później usłyszała kroki w holu i domyślała się, że goście idą spać. Na korytarzu rozległy się jakieś szepty, a potem zapadła cisza. Czy Josh pocałował Joan na dobranoc? Czy obejmował ją i tulił do siebie? Nie była w stanie o tym myśleć. Po plecach przebiegł jej zimny dreszcz. Włożyła koszulę nocną i długi szlafrok, jedno i drugie w jasnoniebieskim kolorze, który pod­ kreślał barwę jej oczu. Nie miała jednak zamiaru iść do sypialni Josha, Tę decyzję podjęła już wcześniej i była pewna, że jej nie zmieni. Jej ciało domagało się

120

WCZOHAJSM MARZENIA

uwolnienia od napięcia, które wywoływała sama myśl o Joshu, ale rozsadek mówił jej, że miała szczęście: w samą porę przekonała się, że być pożądaną to nie to samo, co być kochaną. Znów usiadła przy oknie i zapatrzyła się w mrok. W dwóch sąsiednich pokojach nadal paliło się światło. Jasne prostokąty odbijały się wyraźnie na zboczu wzgórza za domem. Po chwili jedno ze świateł zgasło, a zaraz potem drugie. Dopiero wtedy zauważyła, że światło w pokoju Josha nadal się pali. Ze swego miejsca widziała majaczącą na tle lampy jego sylwetkę. Zdenerwowała się, gdy uświadomiła sobie, że on też ją widzi. Wyciągnął rękę i pomachał nią. Szybko od­ sunęła się od okna i stanęła na środku pokoju. Zacisnęła dłonie w pieści, żeby powstrzymać się przed otwarciem drzwi. Nic, nie pójdzie do niego. Dobiegł ją cichy jęk z pokoju Roddy'ego. Weszła tam na palcach, uważając, żeby go nie obudzić. Czoło miał gorące; musiał mieć podwyższoną temperaturę. Candra zawsze nosiła w torebce aspirynę dla dzieci, obudziła więc chłopca i kazała mu połknąć tabletki. Natychmiast znowu zasnął. Pocałowała go lekko w czoło i zmarszczyła brwi. Dala mu ostatnie dwie pastylki. Przypomniała sobie, że widziała buteleczkę leku w kuchni. Postanowiła zejść na dół. Po cichu zeszła po schodach i skierowała się do kuchni. Nad ladą zawsze świeciła się mala lampka. Oczy Candry szybko przywykły do półmroku. Znalaz­ ła aspirynę i właśnie otwierała butelkę, gdy usłyszała czyjeś kroki. Z miejsca, w którym stalą, widziała cały salon i schody. Po schodach, z gracją gwiazdy filmo­ wej, która występuje przed kamerą, schodziła piękna Joan, otulona jasnoróżowym peniuarem, dosko-

121 nale podkreślającym zalety jej figury. Zeszła na dół i skręciła w stronę sypialni Josha. Zupełnie nieświadomie Candra poszła za nią. Joan głośno zastukała, do ciężkich, drewnianych drzwi. Candra stała o kilka metrów za nią, na skraju cienia. Josh nie mógł jej zauważyć. Drzwi otworzyły się i ukazała się w nich jego sylwetka. Miał na sobie tylko czarne, jedwabne spodnie od piżamy. - Kochanie, czyżbyś był zaskoczony? - zapytała Joan gardłowym głosem, który bezlitosnym echem odbił się w uszach Candry. - Co prawda powiedziałeś, że porozmawiamy rano, ale nie mogę się już doczekać. Porozmawiajmy teraz - uśmiechnęła się. - Albo zrób­ my coś innego. - Zarzuciła mu ramiona na szyję i przyciągnęła jego twarzdo swojej. Pocałowała go lekko w usta, po czym jej wargi zaczęły pieścić jego piersi. Zjej gardła wydobywały się niskie, kocie pomruki. Josh zanurzył dłonie w jej jasnych włosach i dopiero wtedy Candra poruszyła się. Zrobiła to jednak nie dość ostrożnie i Josh zauważył, że ktoś stoi w mroku. Podniósł głowę i napotkał jej spojrzenie. Candra i odwróciła się szybko i zatrzymała się dopiero w swoim pokoju. Zgasiła górne światło i oparła się o drzwi. Wydawało jej się już, że zdołała zabić w sobie miłość do Josha. To, co czuła wiele lat temu, widząc go z Bettiną, wróciło do niej teraz, zwielokrotnione. Nigdy jeszcze nie zaznała takiego bólu jak ten, który teraz przeszywał jej ciało. Nie mogła schwycić od­ dechu; wstrząsał nią niepohamowany szloch. Ucichła, gdy ktoś zaczął się dobijać do drzwi jej pokoju. - Candro, otwórz! - domagał się Josh. - Idź stąd! Zostaw mnie w spokoju! - szepnęła.

122

WCŁOKAJSZE MABZENU

- Chcę z tobą porozmawiać! Teraz! - Nie, - Daj jej spokój. Josh! Przecież nic się nie stało - rozległ się głos Joan. - Nic rozumiem, kochanie, dlaczego jesteś taki zdenerwowany. Na litość boską, przecież ona tylko pracuje dla ciebie, nie jest w końcu twoją przyszłą teściową! Jeśli jest taka wrażliwa, to mogła przecież nas nie podglądać! Josh chyba odszedł od drzwi Joan, gdyż jego słowa były teraz zatarte, ledwo słyszalne. - Idźspać, Joan. Porozmawiamy rano-powiedział i Candra usłyszała jego kroki oddalające się koryta­ rzem w stronę schodów. - Zupełnie nic nie rozumiem - wymruczała Joan. W końcu stukot obcasów powiedział Candrze, że tego wieczoru jej rywalka postanowiła uniknąć konfron­ tacji. Candra chodziła boso po podłodze. Co jakiś czas wyglądała przez okno i za każdym razem widziała światło w sypialni Josba. On też nie spał, ale nie było to dla niej żadną pociechą. Usnęła wreszcie o czwartej nad ranem, ale obudziła się już o wschodzie słońca, nie czując zupełnie nic. Szybko spakowała rzeczy swoje i Roddy'ego. Porusza­ ła się jak automat; prawdziwa Candra przebywała gdzieś w innym świecie. Zajrzała do Roddy'ego. Nadal miał niewielką gorą­ czkę, ale oddychał równo. Westchnęła z ulgą, włożyła dżinsy i miękki pulower. Cicho zeszła do kuchni. Przy odrobinie szczęścia uda jej się zrobić śniadanie dla Roddy'ego i wyjechać, zanim ktokolwiek się obudzi. Rozejrzała się po kuchni. Było tu przytulnie. Dziw-

123 ne, że tak szybko przyzwyczaiła się do tego domu. Nie powinna jednak była rzucać się z motyką na słońce. Szczęście nie spada nikomu prosto z nieba. W każdym razie nie jej. Skoncentrowała się na tym, co robiła. Nalała do szklanki soku pomarańczowego i wyjęła z lodówki jajka. - Ty też nie mogłaś spać. Drgnęła, zaskoczona. Nie słyszała, żeby ktoś wcho­ dził. Nie mogła spojrzeć Joshowi w twarz, po prostu nie mogła. - Spałam na tyle dobrze, że udało mi się wcześ­ nie wstać — filrłflmala, zamykając drzwiczki lodówki. - Akurat — odrzekł łagodnie. — Przez połowę nocy chodziłaś po pokoju. Wiem, bo sam nie spałem tej nocy. - Och, tak? Sumienie cię dręczyło? - zapytała ironicznie, starając się zająć czymś ręce, żeby Josh nie zauważył, jak drżą.

WCZORAJSZE

ROZDZIAŁ ÓSMY

- Wysłuchasz mnie wreszcie, czy też dalej będziesz udawać, ze jesteś zajęta? - zapytał Josh niecierpliwie, przesuwając dłonią po karku, jakby chciał rozmaso­ wać zesztywniałe mięśnie. - Czy nie sądzisz, że po ostatniej nocy żadne wyjaśnienia nie są już potrzebne? To wszystko zostało zaaranżowane, żebyś mógł zemścić się na mnie, praw­ da? - Candra odwróciła się twarzą do niego. W jej oczach widniała frustracja i gniew. - Sam powiedz, czy to nie przypomina tej sceny w stodole sprzed lat? Co spodziewałeś się, że zrobię tym razem? Powiem Pepemu? Czy nadal myślisz, że jestem tą trzynastolatką, która bez przerwy zawracała ci głowę? - Prychnęla z niechęcią. - N o cóż, ja dorosłam, nawet jeśli ty tak nic uważasz. Nic mnie nie obchodzi twoje życie osobiste i na pewno nie może mnie ono zranić. To nie moja sprawa, co robisz. Nie wiem, z jakiego powodu dałeś mi tę lekcję, ale ponieważ nie lubię powtórek, więc bądź tak uprzejmy i daj mi kluczyki do samochodu. Wyjedziemy z Roddym zaraz po śniadaniu. - Dokąd? - Do mojego wujka. To miała być próba, prawda? No cóż, próba się skończyła i jadę dalej. Tym razem nic będę się wtrącać w twoje życie, Josh. Nie sądzę, żebyś był tego wart.

MARZENIA

125

- Wciąż ten sam rozpieszczony bachor. Kiedy przestaje ci się podobać, rzucasz wszystko i odcho­ dzisz. - Naprawdę uważasz, że to jest właśnie to? Zaba­ wa? - Roześmiała się szorstko. - Powinnam była wiedzieć. Obydwoje byli tak zajęci sprzeczką, że nie zauważyli stojącej przy ladzie Joan, aż do chwili gdy ta się odezwała. - Kochanie, a cóż ty takiego zrobiłeś, by zasłużyć sobie na gniew swojej sekretareczki? - zawołała, podchodząc do Josha i kładąc mu rękę na ramieniu. Uśmiechnęła się promiennie, ale ostre linie wokół ust świadczyły, że śledzi sytuację w napięciu. - Doprawdy, kochanie, musisz być bardziej miry dla swoich pracow­ ników. Ta biedna dziewczyna wygląda, jakby bała się ciebie śmiertelnie. Josh nie odrywał oczu od Candry. Żadne z nich nie odpowiedziało ani słowem i cisza stawała się nieznoś­ na. W końcu Joan uścisnęła ramię Josha, by zwrócić na siebie jego uwagę. - Kochanie, może nas sobie przedstawisz? - Joan, to jest Candra Bishop. Candro, to jest... 'moja narzeczona, Joan Macy - powiedział Josh schry­ pniętym głosem. Candra spojrzała na jego twarz, ale nie było na niej żadnego wyrazu. - Candra? No, no, cóż za poufałość! - Joan po­ stąpiła krok do przodu. Nadal miała na sobie ten sam egzotyczny peniuar. Jej makijaż był jednak bez za­ rzutu, podobnie jak włosy, spływające kaskadą na plecy. - Co robiłaś wczoraj w nocy, Candro? - zapyta­ ła, zwężonymi oczami patrząc to na Candrę, to na Josha.

126

WCZORAJSZE M i m u

- Szukałam aspiryny dla mojego brata. -Machnęła ręką w stronę lady, na której wciąż stała otwarta butelka. - A pani co robiła? Czy też jest to oczywiste? -Wjej głosie zabrzmiało potępienie. Czuła narastającą złość. - Jest oczywiste, że to nie twoja sprawa -mruknęła kobieta. - Ma pani rację. To nie moja sprawa. A teraz przepraszani, ale muszę nakarmić Roddy'ego i skoń­ czyć pakowanie. - Pakowanie? - powtórzyła Joan. - Czy to znaczy, że wyjeżdżacie? - Ta wiadomość wyraźnie poprawiła jej humor. - Ona nigdzie nie pojedzie. Zostaje tutaj - Josh zazgrzytał zębami i po raz pierwszy na nią spojrzał. Widać było, że z trudem panuje nad sobą. Candra z hukiem odstawiła patelnię, czując, że za chwilę wybuchnie. - Zapewniam cię, że nie zostanę! Dzisiaj wyjeżdżam! - Nie pojedziesz, do cholery! - wykrzyknął Josh, zapominając o obecności Joan, która przysłuchiwała się ich kłótni z ustami otwartymi ze zdumienia. - Nie będziesz mi mówił, co mogę robić, a czego nie. Josh! Już nigdy więcej! Zajmij się swoimi sprawam i i przestań się wtrącać w moje! Wzburzeni, patrzyli na siebie z nienawiścią. Josh postąpił krok do przodu, Candra zaś cofnęła się, czując, że zimny dreszcz przebiega jej po plecach. - Candi! - Głos Roddy'ego przerwał tę scenę. Candra spojrzała na galerię. Nawet z tej odległości widziała, że twarz chłopca była zaczerwieniona od gorączki. Stał na górze w piżamie i zaciskając dłonie na poręczy chwiał się na nogach.

127 Candra wbiegła szybko na schody, pochwyciła go w ramiona i zaniosła z powrotem do sypialni. Ot­ wierając drzwi, zerknęła przez ramię i zauważyła, że Josh prowadzi Joan do holu i dalej, prawdopodobnie do swojej sypialni. Roddy był chory. Gorączkę miał teraz o wiele większą, a do tego jeszcze zaczął go boleć żołądek. Zmieniła mu przesiąkniętą potem piżamę na czystą i położyła do łóżka. Zebrała brudne rzeczy i wyszła, obiecując, że za chwilę przyniesie aspirynę. Dała chłopcu tabletkę i zeszła do pralni. Stojąc przy pralce słyszała podniesione głosy. W pierwszej chwili myślała, że dochodzą z sypialni Josha, potem jednak uświadomiła sobie, że z gabinetu. - Mówiłeś mi, że mieszka tu twoja sekretarka i dziecko, wiec sądziłam, że to starsza kobieta! Co ja mam teraz myśleć? Zawsze postępowałam z tobą uczciwie, Josh! Czy nie mogłeś mnie jakoś uprzedzić? Jeśli chciałeś zerwać nasze zaręczyny, to trzeba było powiedzieć mi o tym! - Wystarczy już, Joan — odezwał się Josh. - Nie wystarczy! Muszę z tobą poważnie poroz­ mawiać. Chcę wiedzieć dokładnie, co się tu dzieje i dlaczego! Udziel mi więc odpowiedzi! Podobno jesteś mój. - Ja nie należę do nikogo, Joan. Nawet do ciebie, - Mamysię pobrać zamiesiąciterazmi to mówisz? -Jej glos uniósł się jeszcze wyżej. -Myślę, że najwyższy czas, by o tym porozmawiać. Ustalmy wszystko teraz, Josh. Ręce Candry drżały. Ledwo trzymała się na nogach. Oparła się o pralkę i ze ściśniętym sercem słuchała słów Joan. Nie mogła nic poradzić na to, że każde słowo

128 wypowiadane za drzwiami docierało do niej; mogła tylko wyjść - i tak zrobiła, biegiem dopadając scho­ dów. Biegła z pochyloną nisko głową, nie patrząc przed siebie, i na korytarzu wpadła na mężczyznę, który przyjechał z Joan poprzedniego wieczoru. Miał na sobie błękitną jedwabną piżamę i szlafrok w tym samym kolorze. Czy w tym domu wszyscy dziś muszą paradować w negliżu? - Przepraszam - mruknęła Candra, chwytając go za ramię, żeby odzyskać równowagę. Musiała się w tej chwili na kimś oprzeć. - Nie ma za co - zaśmiał się człowiek o imieniu Bob. -A wiec to pani jest nową... hm... sekretarką. To właśnie z pani powodu przyjechaliśmy tu. - Pokiwa! głową na widok jej zdumionego spojrzenia. -Tak, tak. Joan ani na chwilę nie spuści Josha z oka, gdy zacznie podejrzewać, że jest choć cień szansy na to, że ktoś inny go usidli. Nasza Joan jest bardzo zaborcza. - To miło. Czy obydwaj jesteście z nią zaręczeni? Na twarzy mężczyzny pojawiło się zdumienie. Po chwili wybuchnął śmiechem, ale jego zmrużone oczy były poważne. - Jeśli o mnie chodzi, możecie ją sobie wziąć obydwaj! -Candra odsunęła się od niego i przytrzyma­ ła poręczy schodów. - Ona wygląda jak klacz medalist­ ka, on z kolei świetnie się nadaje do pracy w stajni! - Zauważyła jakiś ruch za plecami i powoli odwróciła się w tamtą stronę. Joan i Josh stali w drzwiach. - Wydaje ci się chyba, że znasz go bardzo dobrze, skoro potrafisz określić, kim jest, a kim nie jest -powiedziała Joan słodko, ale jej oczy rzucały gniewne błyski.

129 — Zapytaj go - odparowała Candra. - Jest twój, jeśli tylko potrafisz go przy sobie utrzymać. Joan wciągnęła oddech i z napięciem przeniosła wzrok z Candry na Josha. — Jak na kogoś, kto przybył do tego domu znako­ micie kontrolując swoje zachowanie, bardzo szybko zdziczałaś - rzucił Josh zimnym tonem. — Szybko się uczę, zwłaszcza jeśli moim instruk­ torem jest ekspert - Candra odwróciła się i weszła na schody. — Candro! Wracaj natychmiast! - krzyknął Josh, ona jednak, nie zwracając na niego uwagi, skupiła się na pokonywaniu kolejnych stopni. Myślała tylko o tym, żeby nie upaść, zanim dotrze do pokoju. — Co właściwie...? - zapytał Bob, całkiem zdezo­ rientowany. — 7amlrnij fiicl — mmlm^! Insh fMy f^unrirfl Hntąrła do drzwi swojego pokoju, usłyszała za plecami jego kroki i trzaśniecie drzwi wyjściowych. W godzinę później przeszła przez łazienkę do pokoju Roddy'ego. Czoło miał nadal rozpalone. Candra nigdy jeszcze nie czuła się tak rozdarta. W żaden sposób nie mogła go teraz zabrać do samochodu i wyjechać stąd; musiała poczekać, aż chłopiec poczuje się lepiej. Dała mu jeszcze jedną tabletkę aspiryny i znów dotknęła czoła; było gorące i suche. Delikatnie wytarła go chłodnym, wilgotnym ręcznikiem, żeby temperatu­ ra przestała rosnąć. Siedziała patrząc na niego ze zmarszczonym czołem, gdy drzwi otworzyły się i Josh wsunął się do pokoju. Przystanął przy łóżku i położył rękę na czole chłopca. — Potrzebny jest lekarz. - W jego głosie nie było już złości, złość brzmiała w nim teraz troska. Uśmiechnął się do

130

WCZOŁUSZEMABZENU

chłopca i pogładził go po głowie. - Zaraz po niego zadzwonię. - To nie jest konieczne. Daj mi adres, a ja zawiozę tam Roddy'ego. - Uspokój się, Candro, i rób, co ci każę. Przestań się zachowywać jak rozkapryszona dziewczynka i po­ myśl o chłopcu. Musisz się odpowiednio zająć Roddym. On jest najważniejszy, rozumiesz? - Wracaj do swojej narzeczonej i przestań się wtrącać w moje sprawy! - Candra podniosła się, wzburzona, z oczami błyszczącymi upokorzeniem i gniewem. - Zostaniesz tu z Roddym, dopóki mały nie po­ czuje się na tyle dobrze, by mógł z tobą wyjechać - ciągnął Josh, nie zrażony jej zachowaniem. - Może do tego czasu uda mi się to wszystko jakoś rozsupłać. - Ach, tak? A ja mam zapewne przez ten czas udawać, że pracuję dla ciebie, żebyś miał się z kim zabawić, gdy twoja przyszła żona będzie przygotowy­ wać się do wesela? — odparowała gorzko. Spojrzał na nią z niesmakiem i podszedł do drzwi. - Idę zadzwonić po lekarza, a ty zostań tutaj i zajmij się Roddym. - Spojrzą! jej prosto w oczy; jego twarz złagodniała, gdy zauważył, że podbródek jej drży. - Och, Candro, nie wyciągaj wniosków zbyt pochopnie, bo nie jest tak, jak myślisz. Może się okazać, że dotrzesz w ten sposób do punktu wyjścia. - Drzwi zamknęły się szybko; nie zdążyła odpowie­ dzieć. Roddy jęknął. Candra dotknęła jego czoła. Nadal było gorące. Po kilku minutach Bob wsunął głowę przez drzwi i powiedział, że lekarz wkrótce przyjedzie. Skinęła głową i skupiła całą uwagę na chłopcu. Gdy

131 w końcu usną], wstała, oparła ręce na biodrach i roz­ masowała zesztywniałe plecy. Siedziała pochylona nad Roddym ponad dwie godziny. To, plus poranne napięcie, zrobiło swoje. Czuła się wyczerpana. Josh stanął w drzwiach i obrzucił ją zatroskanym spojrzeniem. - Spi? - zapytał cicho. Candra skinęła głową. Josh postawił na komodzie tacę. - Nie wiem, czy to się nadaje do jedzenia, ale wszystko jest lepsze od pustego żołądka. Candra nie była tego taka pewna, szczególnie gdy spojrzała na spalone grzanki, ale nie miała siły się z nim spierać. Dopiero teraz usłyszała brzęk naczyń w ku­ chni. - Pepe? -zapytała, spoglądając na odrobinę dżemu truskawkowego, do której przywarły okruchy grzanki. - Joan. - Josh stanął przy oknie; jego szerokie ramiona odznaczyły się wyraźnym konturem na tle prześwietlonej słońcem szyby. - Obawiam się, że nie jest najlepszą kucharką na świecie. - Musi mieć inne talenty — odrzekła Candra bez zastanowienia. Wyobraźnia wciąż podsuwała jej obraz Joan i Josha poprzedniego wieczoru. - Na pewno. - Josh myślał o czymś innym. Podał jej kubek z kawą. - Wypij to. To chyba jedyna rzecz na tej tacy, którą mogę ci polecić. Candra piła kawę z nadzieją, że Josh pójdzie sobie, zanim ona załamie się i wybuchnie płaczem z żalu za wszystkim, co w życiu straciła. - Candro?-Przesunął palcami po jej szyi i dotknął podbródka, zaglądając jej w oczy. - Czy jesteś już w stanie posłuchać moich wyjaśnień? - zapytał cicho, lecz stanowczo.

132

WCZOŁUSZE MARZENIA

Ręce o p a d ł y jej bezwładnie. Była zbyt zmęczona, by zaprotestować. Skinęła głową, przyznając w końcu przed sobą, że pragnie usłyszeć to, co Josh chce jej powiedzieć, nawet jeśli miał zamiar zaproponować jej, żeby poszła sobie do diabła. - Wiem, że spotkanie z Joan było dla ciebie szo­ kiem. Miałem zamiar wyjaśnić ci sytuację, ale zanim zdążyłem to zrobić, ona stanęła w drzwiach. - Uśmie­ chnął się lekko; ona także spróbowała się uśmiechnąć. - To nie była zemsta. Wiesz o tym, prawda? Skinęła głową, upajając się dotykiem jego dłoni na swojej skórze. - Wiem. Wydaje mi się nawet, że rozumiem. Ale czy twoja przyjaciółka to zrozumie? Na jej miejscu na pewno bym ci nie ufała. Nie na tyle, żeby wyjść za ciebie za mąż. — Strzał był celny. Josh pobladł; opanował się jednak i zacisnął szczęki. Chciała go zranić równic mocno, jak on zranił ją. Podniosła głowę z determinacją i odsunęła się od niego. - Wydaje mi się, że oboje odpokutowaliśmy już za to, co się zdarzyło wiele lat temu. Najlepsze, co możemy zrobić, to dać sobie nawzajem spokój. Nic chcę ranić ciebie ani Joan i z pewnością nie jestem na tyle masochistką, by pragnąć, byś mnie ponownie zranił. - A czyja mogę cię zranić, Candro? - zapytał Josh ze smutkiem w oczach. Odwróciła wzrok; na jej twarzy pojawiło się napię­ cie. - Tak - przyznała w końcu. -1 nie wydaje mi się, żebym potrafiła dobrze to znieść. I tak mam w sobie dosyć poczucia winy, jeśli chodzi o ciebie. - Jakiego rodzaju poczucia winy? - Joan stała

133 w drzwiach z dłonią mocno zaciśniętą na klamce. — I dlaczego, gdziekolwiek się pojawię, znajduję was obydwoje razem? Co się tu dzieje? - Idź na dół, Joan. Porozmawiamy później - po­ wiedział Josh szorstko. - Chcę o tym porozmawiać teraz! Jeśli coś się zmieniło w naszych planach, nie chcę być ostatnią osobą, która się o tym dowie. Nie pozwolę, żeby wszyscy się ze mnie śmiali! - wykrzyknęła Joan, ściszając głos dopiero wtedy, gdy Candra wskazała jej śpiącego chłopca. - Nigdy nawet nie zauważałeś, że na świecie istnieją kobiety, dopóki mnie nie spotkałeś. Twoim zdaniem, żadna nie była ciebie warta! A potem zaczęłam śpiewać twoje piosenki i stały się one przebojami! Candra pobladła i gwałtownie odwróciła głowę, spoglądając na Josha rozszerzonymi ze zdumienia oczami. - To ty jesteś Joshua Scott, autor piosenek? - szep­ nęła i poczuła jeszcze większy żal. Tę wiadomość także zatrzymał dla siebie. - Powinnam była wiedzieć, ale jakoś nigdy to do mnie nie dotarło. - Dygnęła z ironicznym uśmiechem, chociaż łzy napływały jej do oczu. - Gratuluję. Nie miałam pojęcia, że pracuję dla wielkiego Joshuy Scotta! Udało ci się wystrychnąć mnie na dudka, prawda? Wyobrażam sobie, jak musia­ łeś się ze mnie śmiać w duchu. Przykro mi tylko, żemój ojciec nie może cię teraz zobaczyć. Zawsze powtarzał, że mógł cię źle osądzić. - Wyprostowała się powoli i podeszła do drzwi, pizy których stała Joan. -A teraz, jeśli nie macie nic przeciwko temu, pozwólcie, że pójdę odpocząć do swojego pokoju. Lekarz powinien być tu wkrótce. Poza tym jestem pewna, że ty i twoja narzeczona macie wiele spraw do omówienia.

134

WOOŁUSZIMA1UN1A

- Candro! - Josh ruszył w jej stronę, ale wycofała się i potykając się wyszła pospiesznie z pokoju z oczami błyszczącymi od łez. - Wszystko w porządku. Nie musisz mi niczego wyjaśniać. Będę wobec ciebie tak szlachetna, jak ty byłeś wobec mnie. Zostawię ci mój popiół do posypy­ wania głowy i włosiennicę, gdy już nie będą mi potrzebne. — Josh zbliżył się do niej z groźną miną, ale zatrzymała go gestem dłoni. - Jako że odbyłam już wyznaczoną przez ciebie pokutę, powinieneś dostać te rzeczy wkrótce. Możesz je schować, nie mam zamiaru bowiem już nigdy ich używać. Gdy doszła do swojego pokoju i zamknęła drzwi, poczuła pustkę w głowie, lecz wyraźnie jej ulżyło. Wciąż wyprana z wszelkich uczuć wróciła do pokoju Roddy'ego i przez okno patrzyła na krajobraz. Lekarz przyjechał późnym popołudniem, zmęczony i nie w humorze. - Obawiam się, że to angina - powiedział. - Przez następne dwa tygodnie chłopiec będzie brał anty­ biotyki. Powinien leżeć w łóżku, dobrze przykryty, i pić dużo płynów. Czy zawsze był taki szczupły? - Tak, on wszystko szybko spala - skinęła głową Candra. - Ale ostatnio jego waga utrzymywała się na stałym poziomie. - Wzmocni się w tym klimacie - lekarz z uśmie­ chem pogładził Roddy'ego po głowie.—Jeszcze trochę tu pomieszkasz, mały, a zaczniesz wyglądać jak drwal! Roddy roześmiał się ochryple. - Cieszę się, że tutaj można się z czegoś pośmiać, bo na dole panuje straszne zamieszanie. - Joan stanęła w drzwiach. Ubrana była w szare wełniane spodnie i czarny kaszmirowy sweter, który podkreślał złoty

WCZOŁUSZCMUZENU

135

kolor jej włosów. Wydęła usta z rozbawieniem, ob­ rzucając Candrę badawczym wzrokiem. Candra jed­ nak była już zupełnie opanowana i potrafiła już zachowywać się z dystansem. - Pan doktor właśnie zapewnił mnie, że Roddy powinien być zupełnie zdrowy za dwa tygodnie. - Czy to znaczy, że nie wyjeżdżasz? - zapytała Joan bez owijania w bawełnę. - To znaczy, że muszę tu zostać jeszcze przez tydzień, jeśli Josh się na to zgodzi. - Josh nigdy nie był głupi ani niegościnny - powiei dział lekarz z naciskiem, przenosząc wzrok z jednej kobiety na drugą. - Wątpię, czy ktokolwiek z nas mógłby powiedzieć, że prowadziliśmy przykładny tryb życia, Jim -odrzek­ ła Joan, przeciągając słowa. A więc znali się. Jak miło to usłyszeć. Wszyscy znali wszystkich, oprócz Candry. Obca osoba... znowu. Joan przerwała jej zamyślenie. - Skoro będziesz tu jeszcze przez jakiś czas, to może zajęłabyś się kuchnią? Pepe musiał wyjechać do San Francisco, więc ktoś musi się zająć gotowaniem. - Panno Macy, nie zatrudniłam się tu jako kuchar­ ka - odrzekła cicho Candra. - N i e to miałam na myśli. Nie umiem dobrze gotować, ale widziałam, że rano radziłaś sobie zupełnie nieźle, a ja potrafię zajmować się dziećmi. - Wzruszyła ramionami z zakłopotaniem. - N i e jestem tak zupełnie pozbawiona serca, jak sądzi większość ludzi. Mog­ łabym pomóc ci zaopiekować się Roddym. Ostrze cierpienia przebiło się przez pancerz Candry. Myśl o Joan, Joshu i ich dzieciach zabolała ją. Będzie jednak musiała utrzymać swój dystans.

136

WCZOŁUSZ«MA«ZD«A

- Dobrze, Joan - odrzekła z rezygnacją. - Ale daj mi pięć minut. -Wyciągnęła rękę do lekarza i uśmiech­ nęła się z wdzięcznością. - Bardzo dziękuję, doktorze Jefferson. Potrafi pan sobie dobrze radzić z dziećmi i ich zmartwionymi opiekunami. Lekarz odpowiedział jej ciepłym uśmiechem i przy­ trzymał jej dłoń w swojej. - To żaden kłopot. Wpadnę tu jeszcze w tygodniu, żeby zobaczyć, jak mały się czuje. Jeśli będzie pani czegoś potrzebowała, proszę do mnie zadzwonić. - Podniósł czarną lekarską torbę i skierował się do drzwi. Odwrócił się już na progu, - Będę w pobliżu w porze kolacji, gdybyście chcieli zaprosić mnie na drinka lub na domowe ciastko. - Z przyjemnością, ale to dom Josha. Ja jestem tylko gościem - przypomniała mu Candra łagodnie. - Josh z pewnością będzie rad, że jego przyjacie­ le mogą znaleźć się w tak znakomitym towarzyst­ wie. - O czym ty mówisz, Jim? - przerwała mu zacieka­ wiona Joan. - Obawiam się, że nie sposób zerwać z przeszłością - powiedziała pośpiesznie Candra. - Doktor Jefferson ma namyśli to, że jeszcze dwa miesiące temu należałam do tak zwanych wyższych sfer w Portland. - Oczywiście, powinnam była się domyślić! Teraz wiem, dlaczego twoje nazwisko wydawało mi się znajome. Jesteś córką Alicii Bishop. - Nie, Alicia nie była moją matką, tylko drugą żoną mojego ojca. - Candra pochyliła głowę, próbując ukryć zmieszanie. Joan popatrzyła na nią uważnie. - Spotkałam ją kilka razy w San Francisco, tuż po

137 śmierci jej męża. Muszę powiedzieć, że zupełnie nie jesteś do niej podobna. - Nie ma się czemu dziwić. Doktor Jefferson i Joan zauważyli, że ta rozmowa męczy Candrę, i ruszyli do wyjścia. Lekarz na scho­ dach przekazał jej jeszcze ostatnie instrukcje. Candra otuliła Roddy'ego kołdrą i zeszła do kuchni. Była już piąta, a kolacja powinna być podana około siódmej. Trzeba było się zająć przygotowaniem przyzwoitego posiłku. Wszystko inne mogło poczekać.

139

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Candra zajęta była gotowaniem obiadu, gdy w ku­ chni pojawił się uśmiechnięty Bob z drinkiem w ręku. Ubrany był w dres i wyglądał, jakby właśnie skończył jakąś ciężką pracę. - Trzeba mieć dużo odwagi, żeby zdecydować się na objęcie stanowiska szefa kuchni i naczelnego pomywacza w tym domu. Gospodyni Josba zawsze była na medal. Nawet Pepe zdejmuje kapelusz przed jej umie­ jętnościami kulinarnymi. - W tej chwili, nawet gdybym była najgorszą kucharką na świecie, nie miałoby to żadnego znacze­ nia. Pepe podobno jest w San Francisco. - Candra podniosła wzrok na Boba. - Chyba że ty masz ochotę mnie zastąpić? - zażartowała, przez moment zachowu­ jąc się z dawną swobodą. Podniósł ręce do góry w geście kapitulacji. - Tylko nie ja! Moim mocnym punktem jest parze­ nie dobrej kawy. Do wszystkiego innego mam dwie lewe ręce. Candra zaśmiała się na widok udawanego przeraże­ nia na jego twarzy. - Jak poznałaś Josha? - zapytał Bob. Candra spojrzała na niego nieufnie, ale jego twarz nie wyrażała nic prócz ciekawości. - Josh pracował dla mojego ojca, gdy był nastolat-

Idem - odrzekła, w skupieniu krojąc marchewkę w kostkę. - A ty jak go poznałeś? - Joan przyprowadziła go do mnie i powiedziała, że chce śpiewać jego piosenki. - Przygryzł w skupieniu dolną wargę. - Widzisz, jestem agentem Joan. Teraz robię to samo dla Josha, chociaż z nim jest trudno pracować. Tak bardzo unika rozgłosu, że muszę stawać na głowie, by zarobić swoją prowizję. - Rozumiem - mruknęła Candra, unikając jego spojrzenia. - Joan i Josh byli ze sobą już cztery lata i dopiero w zeszłym roku udało mi się uzyskać jego zgodę na publiczną prezentację ich dwojga jako pary. Na pewno zdajesz sobie sprawę, jak wiele znaczy reklama. Poma­ ga w sprzedaży książek i pism, nie wspominając już O płytach. A najlepszą reklamą jest gorący romans. Gdy wezmą wreszcie ślub, sprzedaż powinna wzrosnąć o jakieś dwadzieścia procent, a jeśli będziemy mieli szczęście, to nawet o trzydzieści. - Pociągnął łyk ze szklanki i patrzył na Candrę uważnie, chcąc ocenić efekt swych słów, nie podniosła jednak na niego wzroku i rozmowa szybko zeszła na inne tematy. W końcu Bob wyszedł z kuchni. Sałatka owocowa oproszona wiórkami kokosowymi była już w lodówce. Ziemniaki i marchewka znajdowały się w naczyniach, w których miały zostać podane, i czekały na wstawienie do kuchenki mikrofalowej. Pokrojone w cienkie plasterki ogórki ze śmietaną i z koperkiem stały na ladzie; przystawka z brokułów i sera znajdowała się w piecyku wraz z ziemniakami i pieczenia. Candra wytarła ręce i rozejrzała się po kuchni z zadowoleniem. Szósta trzydzieści i wszystko już gotowe. Wolnym krokiem weszła na schody. Zdecydowała,

140

WCZORAJSZE MARZENIA

że włoży do kolacji śliwkową suknię, która odkrywała ramiona. Kolor sukni podkreślał blask jej włosów, zwiniętych w mały węzeł na karku. Lata spędzone z Alicią i jej przyjaciółmi wreszcie na coś miały się przydać.

Poranne powietrze było chłodne i rześkie. Resztki śniegu skrzypiały pod stopami Candry, gdy szła ścież­ ką wzdłuż brzegu rzeki. Prawie przez całą noc nie spała. W mroku pokoju patrzyła na księżyc wędrujący po niebie. Wszyscy poszli spać i w domu było cicho. Potem usłyszała na korytarzu ostrożne kroki. Ktoś przystanął na chwilę u szczytu schodów, a potem niemal bezszelestnie poszedł w stronę salonu. Kroki ucichły, ale Candra dobrze wiedziała, kto to był i dokąd zmierzał. Wpatrywała się w sufit, a łzy spływały jej po policzkach i wsiąkały w poduszkę. Teraz Josh otwiera drzwi, tak jak przedtem. Światło padające z pokoju złoci jego skórę i nadaje jej ciepły, brązowy odcień. Otacza Joan ramionami, całuje ją... Odwróciła się na drugi bok i zaszlochała w poduszkę. Dlaczego miłość tak boli? Odłamała gałązkę z suchego drzewa i szła dalej. Rzeka Rogue. Nieokiełznana Rzeka. Josh wybrał sobie stosowne miejsce do zamieszkania. On też był trochę nieokiełznany. Jednego dnia trzymał ją w ra­ mionach, a w następnego brał w objęcia inną kobietę. Był czuły, ocierał łzy z jej twarzy, a potem wyrzucał z siebie słowa, które przeszywały ją na wylot. Ale chociaż często odgrażała się, że wyjedzie, nie potrafiła sobie wyobrazić, że mogłaby żyć z dala od niego

WCZORAJSZE

MARZENU

141

- w każdym razie dopóty, dopóki on chciał ją widzieć tutaj. Usłyszała za plecami tętent końskich kopyt i w na­ stępnej chwili ujrzała Josha na kasztanowym koniu. W zimnym powietrzu z jego ust unosił się obłoczek pary. Miał na sobie dżinsy, brązowy golf i zapiętą na zamek błyskawiczny kamizelkę obramowaną kożu­ chem. Jego ciemne włosy przykryte były kowbojskim kapeluszem. Ściągnął lejce i zatrzymał konia tuż obok niej. Chciała odbiec, ale osaczył ją między brzegiem rzeki a wielkim drzewem i wiedziała, że nie ma odwrotu. Musiała zostać i nadrabiać miną. - Dzień dobry, a gdzie jest Joan? - Zdziwiona była, że jej głos brzmi tak spokojnie. Josh zacisnął gniewnie usta. - Chcę z tobą porozmawiać. - Wydajemi się, że powiedzieliśmy sobie już wszys­ tko, co było do powiedzenia. Zmęczenie w jego oczach świadczyło o tym, że on także spędził bezsenną noc. Czy spędził ją z Joan? Znów przeszyło ją ukłucie bólu. - Czymaszzamiarmniewysłuchać?-Patrzyłnajej twarz, szukając w niej odpowiedzi. Czy rzeczywiście w tym wzroku było milczące błaganie? - Sytuacja się skomplikowała... Candra nie ufała sobie na tyle, by się odezwać. Wsunęła zziębnięte dłonie do kieszeni i patrzyła na rzekę. Josh zsiadł z konia i stanął obok niej. Ujął ją za łokieć i poprowadził w stronę domu. Koń poszedł za nimi. - Wiedziałem, że kiedyś znów cię zobaczę, Candro. Choćby po to, by zaspokoić swoją ciekawość. Nie wiedziałem tylko, kiedy to się stanie. Po wyjeździe

142

WCZIMAJSZBMA1ZENU

z Portland czas płynął szybko. Zajmowałem się inte­ resami. Ale często o tobie myślałem. - Naprawdę? Dlaczego? Zawahał się, wyjął jej rękę z kieszeni i zamknął w swojej ciepłej dłoni. - Na początku nienawidziłem cię za to, że skłama­ łaś. Powiedziałaś wszystkim, że widziałaś, jak kocha­ łem się z Bettiną, a nigdy do niczego takiego nie doszło. - Spojrzał na nią, a ona niechętnie skinęła głową, wiedząc, że to prawda. - Ale najbardziej nienawidziłem twojego ojca, za to, czym się przez niego stawałaś. Wychowywał cię bez żadnej troski i zrozumienia i każdego dnia bardziej odbijało się to na twoim zachowaniu. - Przystanęli i Josh zwrócił się twarzą do niej. Uniósł jej podbródek dłonią i lekko przesunął kciukiem po ustach. Candra poczuła, że robi jej się gorąco. Josh, zadowolony z jej reakcji, znów ruszył, trzymając ją za rękę. - Gdy powiedziałaś ojcu, że widziałaś, jak kocha­ łem się z Bettiną w stodole, nie miałaś pojęcia, że twoje słowa otworzyły puszkę Pandory. - Mówił cicho, patrząc prosto przed siebie. Candra szła obok z po­ chyloną głową. Nie było sposobu, by uniknąć tej rozmowy. Mogła tylko czekać, aż Josh skończy, a potem odejdzie i zostawi ją w spokoju. - Twój ojciec zaczął sobie przypominać różne incydenty związane z nami - ciągnął Josh. -Tak jak wtedy, gdy znalazł nas w stodole tulących się do siebie. Płakałaś, bo nie mógł cię zabrać ze sobą do Nowego Jorku, choć wcześniej obiecał, a ja próbowałem cię pocieszyć. Miałem dzie­ więtnaście lat i traktowałem cię wtedy jak młodszą siostrę. Candra ze zdumieniem zerknęła na jego ukrytą

WCZORAJSZE

MA&ŁENU

143

w cieniu twarz. Nie pamiętała tego zdarzenia. Wiele razy szukała pociechy u Josha. Zaskoczyło ją teraz, że ojciec, który przeważnie zupełnie jej nie zauważał, pamiętało tym. - Twój ojciec czuł się winny wobec ciebie i wyłado­ wał swoje poczucie winy na mnie. Oskarżył mnie, że ciebie także usiłuję uwieść. - Zauważył jej zdumienie, uścisnął mocniej jej dłoń i mówił dalej. - Potem, oczywiście, wszyscy uznali, że najlepiej będzie po­ zwolić sprawie przyschnąć, i nigdy nie wniesiono oficjalnego oskarżenia. Bettiną i jej rodzice przeprowa­ dzili się, a mnie wyrzucono z pracy. - Nie miałam o tym pojęcia. Nigdy tego nie chciałam. - Głos Candry drżał od przepełniających ją emocji. Po raz pierwszy dokładnie zdała sobie sprawę, jaki łańcuch zdarzeń powstał w wyniku jej wybuchu zazdrości. Josh znów zatrzymał się i odwrócił twarzą do niej. - Teraz wiem o tym. Wiedziałem już od pierwszego wieczoru, gdy tu przyjechałaś, tylko musiało minąć trochę czasu, zanim przyznałem się do tego przed sobą. Byłaś zazdrosna i czułaś się zraniona, ale nigdy nie było w tobie okrucieństwa. Nie jesteś tego rodzaju osobą, Candro. - Skąd wiesz? - W końcu odważyła się spojrzeć mu w oczy. Brakowało jej tchu. - Widziałem, jak zajmowałaś się Roddym, dzięko­ wałaś Pepemu za pomoc, z poświęceniem przepisywa­ łaś moje listy. Na początku chciałem jedynie wziąć na tobie odwet. Żyłem tą myślą przez dwa czy trzy lata. Potem pewnego dnia zauważyłem, że już nic myślę z nienawiścią. Budowałem nowe życie, o wiele lepsze od poprzedniego. Zacząłem sobie przypciminać nasze

144

WCZOŁUSZEMAŁZBMA

spotkania, konie, innych robotników. Przez kilka lat miałem w Portland cudowny dom, Candro. - Uśmie­ chnął się łagodnie i ona też po chwili odpowiedziała mu uśmiechem. - I odniosłeś wielki sukces jako autor piosenek - dodała. - Nie od razu, ale to też nadeszło. -Josh spojrzał na szybki nurt rzeki. Candra miała wrażenie, że myślami jest gdzieś daleko. Znów zaczął iść; koń ruszył za nimi. - Tak naprawdę, moja kariera zaczęła się, gdy Joan zaśpiewała jedną z moich piosenek, „Dziewczynka o złocistych oczach". Po jakimś czasie poznała mnie z Bobem. Byl jej agentem, jednym z najlepszych w tym biznesie. - To ty napisałeś tę piosenkę? - Candra wpatrzyła się w niego ze zdumieniem. - To była jedna z moich ulubionych melodii. Dlaczego nie wiedziałam? - Nikt nigdy nie pamięta autorów piosenek - za­ śmiał się, mocniej ściskając jej dłoń. - Chyba że robią sobie reklamęw inny sposób. Właśnie dlatego zaręczy­ łem się z Joan. - Rozumiem. - Poczuł, że się odsunęła, i mocniej pochwycił jej rękę. - Nie, nie rozumiesz! To ciężka praca, Candro. Każdy usiłuje wyrwać swoją porcję tortu, nie zawsze zachowując przy tym dobre maniery. Walczyłem o swoje piosenki, nagrania, zmieniałem muzyków i aranżacje, żeby pasowały do tego, z czym przy­ chodziło nam się zmagać. Potem wracałem do domu i siedziałem w pustym mieszkaniu, oglądając telewizję i jedząc obiad z puszki, bo obydwaj z Pepem byliśmy zbyt zmęczeni, by przygotować coś lepszego. - Wziął głęboki oddech. - Miałem do wyboru to albo kolejne

WCZORAJSZE

MMZOOA

145

przyjęcie z jeszcze jednym zestawem twarzy, które wszystkie wyglądały tak samo, - Och, Josh - mruknęła Candra. Rozumiała go całym sercem. Ona także wiedziała, czym jest samo­ tność. Dotknęła jego policzka, jakby chciała zetrzeć z niego bruzdy spowodowane brakiem snu. Pochwycił jej dłoń i podniósł do ust. - Pozwólmi skończyć, Candro -mruknął. -Potem będę cię całował, aż zabraknie ci tchu. Joan i ja byliśmy dobrymi przyjaciółmi. Dobrze nam się razem praco­ wało, i zaczęliśmy wkrótce odnosić sukcesy. W końcu posłuchaliśmy sugestii Boba i zaręczyliśmy się dla celów reklamowych. To był pomysł Boba, ale przeko­ nał nas do niego bez trudu. Obydwoje byliśmy samotni i zmęczeni pracą. Żadne z nas nie było związane z nikim innym, wydawało się więc, że robimy słusznie. Ameryka uwielbia zakochanych - dokończył z gorzką nutą w glosie, ale za chwilę się uśmiechnął. - Stary, dobry Bob. - Candra wiedziała, że jeśli powie jeszcze choć słowo, głos jej się załamie i wszyst­ kie splątane uczucia z całą siłą wyjdą na wierzch. Nic dziwnego, że Josh był taki zły, widząc, że jego plany biorą w łeb. Josh nagle zacisnął palce na jej ramionach, obraca­ jąc ją twarzą do siebie. - Nie zachowuj się, jakbyś wszystko rozumiała, Candro, skoro w gruncie rzeczy niczego nie rozumiesz. Będę ci to wyjaśniał aż do skutku, jeśli będzie trzeba. Musisz naprawdę zrozumieć! Zamiast rozpłynąć się we łzach, poczuła, że ogarnia ją gniew. Jak on śmie przypuszczać, że jest taka tępa! Strząsnęła z siebie jego ręce i z błyszczącymi oczami cofnęła się o krok.

146

WCZORAJSZE MARZENI.

— Masz rację. Nie rozumiem, ale co to za różnica? Przecież jesteś zaręczony. I wiem już, co o mnie myślisz. Bardzo wyraźnie określiłeś swoje stanowisko. Jestem bogatym biedactwem, które nagle zubożało! Kimś, kogo można pocieszyć, żeby mieć satysfakcję, że się spełniło dobry uczynek! Jestem jeszcze jedną kobie­ tą w twoim życiu, kimś rezerwowym w twojej stajni wielbicielek. Kimś, z kim można pójść do łóżka, gdy w pobliżu nie ma kogoś lepszego! - Wołała, nie zwracając uwagi na to, że jego oczy pociemniały z gniewu, a wszystkie mięśnie napięły się. - Jestem już zmęczona graniem w twoje gry. Powiedziałeś mi kiedyś, że chcę mieć ludzi na własność. Może miałeś rację, ale ty robisz to samo! Czy posiadanie kogoś nie wyraża się przez manipulację? Czy ty nie manipulujesz mną, Joan, Bobem, nawet Roddym? Chcesz ode mnie dowodu miłości, a potem zapraszasz Joan do swojego łóżka! - Łzy spływały jej po policzkach. Otarła je dłonią, zostawiając na twarzy brudne smugi. - Ale ja tego nie kupuję! Nie mogę już znieść tej huśtawki. Lubisz mnie, nienawidzisz mnie, pragniesz mnie, prag­ niesz Joan! Masz narzeczoną, ale jesteście tylko „dob­ rymi przyjaciółmi"! Bzdury! Wściekłość wygasła równie nagle, jak się rozpaliła, i Candra pobladła, zdając sobie sprawę, jak bardzo się tym wybuchem odsłoniła. Josh wyciągnął rękę i z wa­ haniem znów włożyła w nią swoją dłoń, pochylając nisko głowę. - Kochasz mnie-powiedział Josh cicho. Zadrżała. Nie była w stanie na niego spojrzeć, bo bała się, że zobaczy triumf w jego oczach. Zacisnął jej dłonie w swoich, zmuszając ją do odpowiedzi.

WCZORAJSZS

MARZENIA

147

- Powiedz to - zażądał. - Na litość boską, powiedz to! - Nie! Głos Josha był ochrypły z emocji. - Candro, powiedz proszę. Kochasz mnie? - Tak - szepnęła cicho, nie podnosząc wzroku. Jęknął i pochwycił ją w ramiona, przyciągając tak blisko do siebie, na ile tylko pozwalały ich ciepłe okrycia. Candra poczuła, że kręci jej się w głowie. Przywarła do jego kamizelki i przyciągnęła go bliżej. W głowie jej wirowało od tego odkrycia: on ją na pewno kocha, na pewno! - Spójrz na mnie, Candro - poprosił Josh, przesu­ wając palcami po jej szyi. Przybliżył jej twarz do swojej; w oczach obydwojga odbijało się takie samo szczęście. - Kocham cię, Candro. Nigdy się nie dowiesz, jak bardzo cię kocham. - Pocałował ją lekko i delikatnie, - Muszę załatwić tę sprawę w Los Angeles, a potem wrócę i zajmiemy się naszymi planami - obiecał. - A co z Joan? - Było jasne, że Josh nie kochał Joan, Candra jednak czuła w głębi duszy, że dziew­ czyna naprawdę była w nim zakochana, a w dodatku miała wrażenie, że Josh o tym nie wiedział. - Joan zeszła na dół wczoraj wieczorem i roz­ mawialiśmy o tym. Zaręczyny zostały zerwane. Wie, że cię kocham -powiedział stanowczo. - Nie zapraszałem jej do mojego pokoju, Candro. Byłem zupełnie pewien, że to ty, i dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że Joan przejęła inicjatywę. - Ale dlaczego, Josh? Nie rozumiem. - Serce roz­ sadzała jej miłość do niego, ale nadal nie rozumiała motywów, jakimi się kierował. Zachmurzył się, zanim odpowiedział.

148

WCZOAJSZIMAIZIMA

- Nie byłem pewny twoich uczuć. Wiedziałem, że cię obchodzę, ale nie miałem pojęcia, jak bardzo. Myślałem, że przekonam się o tym, jeśli cię zmuszę, byś wykazała więcej zaangażowania. Candra roześmiała się radośnie i zarzuciła mu ramiona na szyję. - Ty wariacie! Chyba zawsze byłam w tobie zakocha­ na, tylko że obawiałam się to okazać. A gdy usłyszałam o twoich zaręczynach, miałam taki zamęt w głowie, że chciałam uciec jak najdalej i schować się w mysiej dziurze. Obydwoje roześmieli się i w tym śmiechu dźwięczała głęboka ulga. Wspólnie zaprowadzili konia do stajni. Na twarzy Candry pojawił się cień. - Co się dzieje, kochanie? - zapytał Josh z czułoś­ cią, zatrzymując się pośrodku ścieżki i znów przyciąga­ jąc ją do siebie. - Co cię martwi? Candra westchnęła głęboko i przesunęła dłońmi po jego kamizelce. - Biedna Joan. Ale cieszę się, że będziemy razem. - Nie mogło być inaczej. Nie rozumiesz tego? Słuchała, jak ich serca biją wspólnym rytmem. - Teraz wszystko rozumiem - odrzekła cicho. Jego usta dotknęły jej warg w długim pocałunku. Przywarła do niego. Ubrani byli zbyt grubo, by mogła poczuć ciepło jego ciała. Mruknęła z niezadowoleniem. Josh odsunął się, oddychając nierówno. - W wyobraźni widzę to, czego teraz nie mogę podziwiać. Jeśli nie chcesz, żebym się z tobą kochał w błocie i śniegu, to lepiej wracajmy do domu. W godzinę później Josh wyjechał, zabierając ze sobą Joan i Boba. Candra stała w oknie, patrząc na ślady kół samochodu na podjeździe. Obiecał, że wróci za tydzień. Obiecał...

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Jeszcze w trzy dni po wyjeździe Josha do Los Angeles Candrę przepełniała radość. Wydawało jej się, że lada chwila uniesie się do góry jak dziecięcy balonik, i miała ochotę wykrzyczeć swe szczęście całemu światu. Potem jednak ogarnęły ją wątpliwości. Gdy Josh już wróci, czy będzie ją kochał tak, jak sobie to wyob­ rażała? A może jego miłość była tylko snem? Josh jednak dzwonił co wieczór i po każdym jego telefonie wątpliwości Candry znikały. Roddy szybko wracał do zdrowia; lekarstwa prawie się już skończyły i przybywało mu na wadze. Zaczął znów schodzić na dół. Uwielbiał siedzieć na sofie przed kominkiem słuchając, jak Candra czyta mu jedną z jego ulubionych książek. Chciał szybko wyzdrowieć i znów pomagać Pepemu. Pod koniec trzeciego dnia Candra poczuła, że już dłużej nie zniesie bezczynności. Po kolacji wyrzuciła Pepego z kuchni i sama ją posprzątała. Potem nie­ świadomie zaczęła chodzić w jedną i w drugą stronę przed kominkiem. Jestem taka niespokojna, bo zanosi się na burzę, myślała, wiedząc, że nie jest to właściwy powód jej dziwnego zachowania. Pepe w milczeniu podał jej szklankę wina z laską cynamonu. - Dziękuję ci, Pepe. Chyba przydałoby mi się trochę ruchu. Gdy tylko pogoda się poprawi, pojadę

150

WCZOBAJSZBMABZENIA

po. zakupy. - Glos miała wysoki i napięty. Była zdenerwowana i pragnęła, żeby Josh teraz zadzwonił i jeszcze raz powiedział, że ją kocha. Czy pracował w tej chwili? Czy był z Joan? Czy spędzali razem dużo czasu? - Może zużyjesz trochę energii w sali gimnastycz­ nej? - zapytał cicho Pepe. Owróciła się i spojrzała na niego ze zdumieniem. - Po masażu wodnym będzie ci się lepiej spało. - Skąd wiesz, że nie sypiam dobrze? - Widziałem światło w twoim pokoju. - Przepraszam, jeśli ci to przeszkadza - odrzekła cicho, nagle zawstydzona. Czy Pepe wiedział, że tęskniła za ramionami Josha, że tak mocno pragnęła jego pocałunków, iż nie mogła spać, czekając na jego powrót? - Nie przeszkadza mi to. Gdybyś to ty wyjechała, a Josh został tutaj, on także nie mógłby spać. - Myśląc o nowych piosenkach? - Myśląc o tobie - odrzekł Pepe sucho, jakby siłą " wyciągnęła z niego tę informację. - Jagokocham.-Jakdobrzebyłopowiedziećtona głos! Pepe uśmiechnął się. - Wiem - odrzekł łagodnie. Zabrał jej szklankę i zaniósł do kuchni. -Może przyniesiesz swój szlafrok, a ja napełnię basen. To ci pomoże się rozluźnić. W chwilę potem wsunął głowę przez drzwi, powie­ dział jej, że wszystko gotowe i poszedł do swojego mieszkania, które przylegało do stodoły. Rozebrała się w pustej sali gimnastycznej. W panu­ jącej dokoła ciszy znów pogrążyła się w rozmyś­ laniach. Jak w każdym pomieszczeniu w całym domu, na półeczce stał tu mały magnetofon kasetowy. Wsu­

nęła do środka taśmę. Z magnetofonu rozległa się jedna z piosenek Josha. Candra westchnęła i powoli osunęła się do basenu. Strumienie ciepłej wody z bąbel­ kami piany rozluźniły jej napięcie. Westchnęła z przyjemnością, zanurzając się głębiej. Kosmyk włosów wysunął się z luźnego węzła na czubku głowy. Próbowała go wsunąć z powrotem i naraz zastygła na widok uchylających się drzwi. Smuga światła padającego z korytarza rozszerzała się coraz bardziej i Candra ze zdumieniem zobaczyła w drzwiach Josha. Wszedł do środka. Promienny uśmiech na jej twarzy powiedział mu, jak wielką przyjemność sprawił jej swoim widokiem. Z jej prowokacyjnie rozchylonych ust wydobyło się tylko jedno słowo: - Josh! On zrozumiał to jako zaproszenie. Podszedł do niej i zatrzyma! się przy brzegu basenu. Candra obronnym gestem zasłoniła rękami piersi. - Kiedy wróciłeś? - zapytała bez tchu. Serce jej bilo jak oszalałe. - Wydaje mi się, że w samą porę - odrzekł, wodząc wzrokiem po jej ciele, które wyłaniało się z piany. Oczy mu pociemniały i szybkimi ruchami zaczął rozpinać koszulę. Candra patrzyła na niego jak urzeczona. Trwało to całe wieki, trwało to tylko sekundę, i już byl przy niej. Jego brązowe ciało lśniło w półmroku. Woda miękko falowała wokół nich, unosząc ich ciała na spotkanie ze sobą, i wreszcie jego usta dotknęły jej warg. Otoczył ją ramionami i przyciągnął do siebie. Dotykali się, odsuwali i znów się dotykali. Candra poczuła narastające pragnienie i była pewna, że Josh dostrzega to w jej oczach. Już wtedy, gdy całował ją

WCZMAJSZEMMZIWU

WCZOUJSZEMUZIKU

nad rzeką, chciała, by to się stało. Zawsze go pragnęła. Wspomnienie jego ramion nie pozwalało jej zasnąć w nocy i kazało błąkać się po pustym domu.

szczęśliwa. Chyba wtedy właśnie zakochałem się w to­ bie. To jest obraz, który wszędzie ze sobą nosiłem. Oparł twarz na jej ramieniu, wdychając słodki zapach jej skóry. Ich splecione ze sobą ciała dotykały, się, przylegały do siebie, unosiły razem w cieplej wodzie. Josh podniósł głowę; oczy błyszczały mu w półmroku.

152

- Boże, jak mi ciebie brakowało! - jęknął Josh, zanurzając jedną dłoń pod wodę, by objąć jej pierś. Drażnił ją, aż nabrzmiała; wiedział, że ta pierś należy już jedynie do niego. - Kocham cię, Candro. - Ja też cię kocham - szepnęła w odpowiedzi. Sięgnęła ręką do jego podbródka, szorstkiego od jednodniowego zarostu, powiodła palcami po brwiach i policzkach. Przesunęła dłoń po podbródku i dotknęła spragnionych ust. Było tak, jak powinno być. Właśnie tak powinna wyglądać miłość. - Wiedziałem, że cudownie będzie móc cię dotykać - powiedział Josh, trzymając ją blisko przy sobie. - Po wyjeździe z Portland raz czy dwa razy próbowałem do ciebie zadzwonić, ale mieszkałaś wtedy w internacie. Martwiłem się o ciebie. - To Alicia wymyśliła szkolę z internatem. Sądziła, że w ten sposób nie będę sprawiać kłopotów i zniknę z jej życia - szepnęła Candra, pokrywając jego usta lekkimi pocałunkami. - Widziałem cię kiedyś. Miałaś jakieś szesnaście lat. Przejeżdżaliśmy z Pepem przez Portland. Zapar­ kowaliśmy samochód przy podjeździe, nie gasząc silnika, i czekaliśmy za bramą. Po kilku minutach wyszłaś na schody i czekałaś na swoją macochę. - Ukrył twarz na jej szyi, lekko ją drapiąc zarostem. Sprawiało jej to przyjemność. - M i a ł a ś na sobie żakiet koloru rdzy, spodnie i rozpuszczone włosy, proste i błyszczące. Ale najciekawsza ze wszystkiego była twoja twarz. Widać na niej było, że nie czujesz się

153

- Jesteś równie piękna, jak w moich marzeniach. - Ty też-odpowiedziała ochryple, a on zaśmiał się. Poczuła wibracje jego ciała. Wyprężyła się, pragnąc znaleźć się bliżej, roztopić się w nim zupełnie. Jego ręce nie przestawały wędrować po jej ciele od pełnych piersi do talii, wzbudzając płomień, który czekał na chwilę, gdy będzie mógł wybuchnąć z pełną mocą. - Wyjdziesz za mnie. -Tak. - Jutro. -Tak. - Jaka posłuszna - zażartował, drażniąc delikatnie zębami jej ucho. Jego usta zaatakowały jej wargi gwałtownie i namiętnie. Pod zamkniętymi powiekami Candra zobaczyła gwiazdy, a jej ciało stało się miękkie jak wosk. Reagowała na każde jego najlżejsze do­ tknięcie z niespotykaną siłą. Josh drażnił się z nią i zadawał jej wymyślne tortury, rozgrzewając krew do temperatury wrzenia. Kusił ją z wyrachowaniem, dotykał, aż do chwili gdy z okrzykiem osiągnęła spełnienie. Wtedy z zadowoleniem przymrużył zielone oczy i przytulił ją do siebie, gniotącjej piersi w uścisku. Dłonie Candry nie ustawały w wędrówce po jego ramionach. Język Josha zagłębił się w jej ustach, dostarczając jej tak intensywnej przyjemności, że jęknęła. Wziął ją

154

WCZOŁU8ZE MASZ1NU

WCZOłAJSZIMUZENlA

w wodzie namiętnie i czule. Znal ją lepiej niż ona sama siebie, wiedział, czego pragnie i do czego doprowadzi ją każdy jego dotyk. W końcu Candra zaczęła błagać o spełnienie, wykrzykując jego imię. Nadal ją tor­ turował, aż wreszcie on także nie był już w stanic znieść więcej i wziął to, co tak szczodrze zostało mu ofiarowa­ ne. W chwili ekstazy Candrze zabrakło tchu. Ot­ worzyła szeroko oczy, wpatrując się w jego źrenice. Unosili się w basenie spleceni ramionami, podczas gdy woda chłodziła ich rozpalone ciała. Josh przytulił ją do siebie.

- Josb, czy nie będziesz miał nic przeciwko temu, żeby opiekować się także Roddym? - zapytała cicho, wciąż niepewna swego szczęścia.

- Jesteś cudowna - wymruczał, całując ją w czubek nosa. -1 nieśmiała, i piękna, i prowokująca. - Przypieczętowywał tę wyliczankę pocałunkami na jej ustach, powiekach, policzkach. Było jej dobrze. - Josh? - Hmmm? - Przesunął ustami po jej pełnej piersi, zatrzymując się na jej czubku. - Co teraz? - Weźmy ślub. Natychmiast. Westchnął i przeciągnął dłonią po wilgotnych wło­ sach. - Filmowanie tych wiadomości specjalnych w Los Angeles było męczarnią. Tym bardziej że ty zostałaś tutaj. - A jak jasięczułam, siedząc tu i czekając na ciebie? - uśmiechnęła się. - Gdybym cię tu nie zastał, przeszukałbym cały stan, żeby cię znaleźć. Uwierz mi, że wiem, co mówię, gdy ci oświadczam, że już mi nie uciekniesz, Candro. Będziesz od tej chwili już na zawsze ze mną, w moich ramionach. Skinęła głową. Czuła, że oto spełnia sic jej najwięk­ sze pragnienie.

155

- Roddy jest teraz częścią naszej rodziny. Nie wyobrażam sobie bycia z tobą bez niego. - Głos miał ciepły i mówił z humorem, jakby jej obawy były rzeczywiście bezpodstawne. - Jesteś pewien? - zapytała uszczęśliwiona. - Jestem pewien. - Pogładził lekko jej policzek i pocałował w usta. - Chodź, moja damo. Odprowadzę cię do sypialni. Ubrali się, wyłączyli magnetofon i zgasili światło. Powoli, czule objęci, poszli korytarzem. Candra nie miała ochoty rozstawać się z Joshcm. Przecież odnale­ źli się dopiero przed chwilą. Josh wyminął schody i zatrzymałsię o krok od swojej sypialni. Spojrzał na nią błyszczącymi oczami, zaciska­ jąc dłoń na jej dłoni. Znów poczuła podniecenie. Stali na progu jego pokoju, wsłuchując się w swoje oddechy. - Chodź tu - powiedział Josh ochryple. - Chcę, żebyś spała dziś ze mną. Candra bez oporu weszła za nim do pokoju. Łóżko oświetlone blaskiem księżyca wyglądało niczym ołtarz miłości. Josh przesunął drżącymi dłońmi po jej szczup­ łej talii i zatrzymał je na piersiach. - Jesteś właśnie taka, jak sobie wyobrażałem... a nawet piękniejsza - wymruczał z twarzą zanurzoną w jej włosach. Teraz ona zadrżała. Wziął ją na ręce i delikatnie położył na łóżku. Jedwabna narzuta była przyjemnie miękka i chłodna. Po chwili Josh znalazł się przy niej i objął ją ramionami. - Bądź ze mną zawsze, Candro - szepnął. - Zostań w moich ramionach do końca życia. Nigdy się tobą nie

156

WCZOIAJKZE MABZENIA

nasycę. Nie chcę, żebyśmy kiedykolwiek byli roz­ dzieleni, także tej nocy. Przysunęła się do niego blisko, wsłuchując się w równe bicie jego serca. W myślach dźwięczały jej słowa jego piosenki. „Wczorajsze sny to obietnice jutra". A jutro jest dzień jej ślubu... Czy jakakolwiek obietnica mogłaby być piękniejsza?