Cook Robin - - Th

ROBIN COOK Oślepienie PrzełoŜył Zygmunt Bielski Kolosalna dawka stęŜonej kokainy pod naciskiem tłoka wydostała się ze strzykawki do Ŝyły łokciowej Duncana Andrewsa. Natychmiast odezwały się alarmy chemiczne. Niektóre komórki krwi i enzymy osocza rozpoznały cząsteczki kokainy jako część grupy związków zwanych alkaloidami; związki te wytwarzane są przez rośliny i naleŜą do nich takie fizjologicznie czynne substancje, jak kofeina, morfina, strychnina i nikotyna. Podejmując rozpaczliwą, choć daremną próbę obrony przed tą gwałtowną inwazją, enzymy osocza znane jako cholesterazy zaatakowały kokainę, rozkładając część obcych cząsteczek na fizjologicznie nieczynne fragmenty. Dawka była jednak przytłaczająca. W ciągu paru sekund kokaina przemknęła przez prawą stronę serca do płuc, a następnie do innych części ciała Duncana. Farmakologiczne skutki działania narkotyku zaczęły się pojawiać niemal natychmiast. Część cząsteczek kokainy dostała się do tętnic wieńcowych, powodując ich zwęŜenie i zmniejszenie dopływu krwi do serca. Jednocześnie rozpoczęło się przenikanie kokainy z naczyń

wieńcowych otaczającego sercowego.

do płynu zewnątrzkomórkowego cięŜko pracujące włókna mięśnia

Obcy związek zaczął tam zakłócać ruch jonów sodowych przez błony komórkowe, mający kluczowe znaczenie dla funkcji skurczowych mięśnia sercowego. W wyniku tego zdolność przewodzenia bodźców w sercu oraz jego kurczliwość zaczęły się zmniejszać. W tym samym czasie cząsteczki kokainy dotarły przez tętnice szyjne do mózgu i bez najmniejszego trudu przeniknęły barierę krew-mózg. Zaczęły krąŜyć między bezbronnymi komórkami mózgowymi, skupiając się w miejscach zwanych synapsami, przez które komórki nerwowe utrzymują łączność między sobą. Właśnie w synapsach działanie kokainy było najbardziej perfidne. Przejmowała na siebie nie swoją rolę. Chemiczne właściwości cząsteczki kokainy sprawiały, Ŝe jej zewnętrzna część była błędnie rozpoznawana przez komórki nerwowe jako neurotransmiter, czyli adrenalina, noradrenalina lub dopamina. Działając na zasadzie wytrycha, cząsteczki kokainy wnikały do molekularnych pomp absorbujących te neurotransmitery i blokując je, nagle zatrzymywały ich pracę. Wynik był łatwy do przewidzenia. PoniewaŜ reabsorpcja

neurotransmiterów była zablokowana, utrzymywał się ich efekt stymulujący. A stymulacja prowadziła do dalszego wyzwalania neurotransmiterów w ramach swoistej spirali pobudzenia. Komórki nerwowe, które normalnie wróciłyby do stanu uspokojenia, zaczynały reagować seriami impulsów. Aktywność komórek mózgowych stopniowo narastała, zwłaszcza w ośrodkach zadowolenia połoŜonych głęboko pod korą mózgową. Tutaj głównym neurotransmiterem była dopamina. Z przewrotną predylekcją kokaina zablokowała pompy dopaminowe, doprowadzając do gwałtownego wzrostu stęŜenia dopaminy. Obwody nerwowe unikatowo połączone dla zapewnienia przetrwania gatunku znalazły się w stanie silnego pobudzenia, wypełniając ekstatycznymi bodźcami linie przesyłowe do kory mózgowej. Ale ośrodki zadowolenia nie były jedynymi zaatakowanymi częściami mózgu Duncana, tylko jednymi z pierwszych. Wkrótce pojawiły się bardziej ponure efekty inwazji kokainy. Dotyczyły one filogenetycznie starszych ośrodków mózgu regulujących takie funkcje, jak oddychanie i koordynacja mięśni. Pobudzone zostały nawet obszary kontrolujące

termoregulację i odruch wymiotny. Sytuacja nie była więc dobra. Wśród gwałtownego napływu przyjemnych bodźców wytwarzał się stan złowróŜbny. Na horyzoncie powstawała ciemna chmura zapowiadająca straszliwą burzę neurologiczną. Kokaina miała ujawnić swe prawdziwe, mylące oblicze: sługi śmierci otaczającej się aurą oszukańczej rozkoszy.

PROLOG Myśli w głowie Duncana Andrewsa pędziły niczym pociąg bez maszynisty. Jeszcze przed momentem znajdował się w stanie tępego, narkotycznego osłupienia. Zawroty głowy i ocięŜałość zniknęły w ciągu paru sekund jak kropla wody padająca na skwierczącą patelnię. Poczuł napływ rozradowania i energii dający nagle wraŜenie siły i nieograniczonych moŜliwości. Ta nowa przenikliwość pozwoliła mu zorientować się, Ŝe był nieskończenie bardziej silny i mądry, niŜ kiedykolwiek to sobie uświadamiał. I właśnie gdy rozsmakował się w tej kaskadzie euforycznych myśli i skorygowanej ocenie swoich moŜliwości, ogarnęły go fale intensywnej rozkoszy dającej się określić jedynie jako czysta ekstaza. Krzyczałby z radości, gdyby tylko jego usta były w stanie wypowiedzieć odpowiednie słowa. Ale nie mogły. Myśli i uczucia kłębiły się w jego umyśle zbyt szybko, aby moŜna je było przedstawić słowami. Wszelkie odczuwane jeszcze parę minut temu obawy i wątpliwości rozpłynęły się w nowym uniesieniu i zachwycie. Ale podobnie jak otępienie, przyjemność była krótkotrwała. Rozanielony uśmiech na twarzy Duncana wykrzywił się w grymas przeraŜenia. Odezwał się głos

zapowiadający powrót ludzi, których się obawiał. W panice rozejrzał się po pokoju. Nie było w nim nikogo, lecz głos dalej mówił swoje. Spojrzał przez ramię do kuchni – była pusta. Odwrócił się w stronę korytarza i sypialni. I tam nie było nikogo, ale głos wciąŜ nie milkł. Teraz szeptał groźniejszą przepowiednię: czekała go śmierć. – Kim jesteś? – krzyknął Andrews i przycisnął ręce do uszu, jakby chciał nie dopuścić głosu do siebie. – Gdzie jesteś? Jak się tu dostałeś? Głos nie odpowiadał. Duncan nie wiedział, Ŝe wydobywa się z jego własnej głowy. Z trudem podniósł się na nogi. Ze zdziwieniem zdał sobie sprawę, Ŝe leŜał na podłodze. Wstając potrącił ramieniem stolik do kawy. Na podłogę spadła z brzękiem strzykawka, która tak niedawno przekłuła jego ramię. Spojrzał na nią z Ŝalem i nienawiścią, po czym wyciągnął rękę, aby ją zgnieść. TuŜ przed strzykawką ręka Andrewsa się zatrzymała. W jego szeroko otwartych oczach malowała się dezorientacja pomieszana z nowym strachem. Nagle poczuł wyraźnie, Ŝe setki owadów pełzają mu po skórze rąk. Zapominając o strzykawce, podniósł do góry otwarte

dłonie. Czuł, jak robactwo wije mu się na przedramionach, ale mimo usilnych starań nie dostrzegał niczego. Skóra wydawała się zupełnie czysta. Tymczasem świerzbienie rozszerzyło się na nogi. – Aaaaaa! – wrzasnął. Próbował wytrzeć ramiona, przypuszczając, Ŝe owady są zbyt małe, aby moŜna było je zobaczyć, ale świerzbienie tylko się wzmogło. Ciarki przeszły go ze strachu, gdy przyszło mu na myśl, Ŝe robaki muszą być pod skórą. Jakoś udało się im przeniknąć do jego ciała. MoŜe były w tej strzykawce... Gorączkowo zaczął się drapać, próbując umoŜliwić robakom wyjście. Czuł, jak poŜerają go od wewnątrz. Rozpaczliwie drapał się coraz mocniej, zagłębiając paznokcie w skórze, aŜ pojawiła się krew. Odczuwał świerzbienie wciąŜ się nasilało.

dotkliwy ból, ale

Mimo strachu przed robactwem przestał się drapać po wystąpieniu nowego objawu. Gdy podniósł swą zakrwawioną rękę, zauwaŜył, Ŝe się trzęsie. Patrząc w dół na siebie zobaczył, Ŝe całe jego ciało dygocze i Ŝe stan ten się pogarsza. Przez moment pomyślał o wezwaniu

pogotowia, ale właśnie wtedy zauwaŜył jeszcze coś. Był rozgrzany. Nie, był gorący! – O BoŜe! – udało się mu wykrztusić, gdy uświadomił sobie, Ŝe twarz ma zlaną potem. PrzyłoŜył drŜącą dłoń do czoła: było rozpalone! Spróbował rozpiąć koszulę, ale roztrzęsione ręce nie dały rady. RozdraŜniony i zdesperowany rozerwał koszulę i zrzucił ją z siebie. Guziki fruwały na wszystkie strony. To samo zrobił ze spodniami, które rzucił na podłogę. Rozebrany do krótkich spodenek nadal dusił się z gorąca. Nagle, bez Ŝadnego ostrzeŜenia, kaszlnął, zakrztusił się i zwymiotował silnym strumieniem, zachlapując ścianę poniŜej litografii podpisanej przez Salvadora Dali. Wtoczył się do łazienki. Wyłącznie siłą woli ustawił swe rozdygotane ciało pod prysznicem i puścił zimną wodę na pełny regulator. Łapiąc powietrze, stał pod kaskadą lodowatej wody. Ulga trwała krótko. Z ust Duncana bezwiednie wydobył się Ŝałosny krzyk, gdy palący ból przeszył mu lewą stronę klatki piersiowej promieniując w dół wewnętrznej strony lewej ręki.

Intuicyjnie wiedział, Ŝe doznał zawału serca. Prawą dłonią złapał się za pierś. Krew z rozdrapanych rąk mieszała się z wodą z prysznica i wirując znikała w odpływie. Zataczając się i niemal padając, Andrews skierował się z łazienki w stronę drzwi swego mieszkania. NiewaŜne, Ŝe był prawie nagi, potrzebował powietrza. Gotujący się mózg chciał eksplodować. Ostatkiem sił chwycił klamkę i otworzył drzwi wejściowe. – Duncan! – krzyknęła Sara Wetherbee. Nie mogła być bardziej zaskoczona. Właśnie chciała zapukać do drzwi, gdy Andrews gwałtownie je otworzył. Nie miał na sobie niczego poza mokrymi spodenkami. – Mój BoŜe! – zawołała. – Co się z tobą dzieje? Duncan nie poznał swej kochanki, z którą był związany od przeszło dwóch lat. Potrzebował powietrza. Przygniatający ból w piersiach rozszerzył się na całe płuca. Miał wraŜenie, jak gdyby otrzymywał kolejne ciosy noŜem. Chwiejnie zrobił krok do przodu, próbując ręką odsunąć Sarę z drogi. – Duncan! – krzyknęła znów Sara, uświadamiając sobie jego niemal całkowitą nagość, krwawiące zadrapania na

rękach, szeroko rozwarte, obłędne oczy i grymas bólu na twarzy. Nie dając się odepchnąć, chwyciła go za ramiona i powstrzymała. – Co się dzieje? Dokąd idziesz? Andrews się zawahał. Na krótką chwilę głos kochanki przebił się przez jego demencję. Otworzył usta, jak gdyby chciał coś powiedzieć. Ale nie wyartykułował Ŝadnych słów. Zamiast tego wydobył z siebie Ŝałosny jęk zakończony sapnięciem, gdy dygot przeistoczył się w spazmatyczne drgawki, a oczy zniknęły w górze głowy. Na szczęście juŜ nieprzytomny osunął się w ramiona Sary. Początkowo Sara daremnie usiłowała utrzymać go w pozycji pionowej. Nie była jednak w stanie tego zrobić, zwłaszcza Ŝe drgawki stawały się coraz gwałtowniejsze. MoŜliwie najłagodniej opuściła powykręcane ciało Duncana na próg, pozostawiając je w połowie na korytarzu. Niemal natychmiast po dotknięciu podłogi plecy Andrewsa wygięły się w łuk, a drgawki szybko przeszły w rytmiczne skurcze charakterystyczne dla napadu padaczki. – Ratunku! – krzyknęła Sara, rozglądając się po obu stronach korytarza.

Jak moŜna było oczekiwać, nikt się nie pojawił. Poza odgłosami wydawanymi przez Duncana słychać było jedynie perkusyjny rytm grającego w pobliŜu stereo. Rozpaczliwie poszukując pomocy, niezgrabnie przestąpiła nad wstrząsanym konwulsjami i nie kontrolującym wydalania ciałem kochanka. Krew i piana na jego ustach budziły w niej odrazę i strach. Desperacko chciała mu pomóc, ale poza wezwaniem pogotowia nie wiedziała, co robić. DrŜącym palcem wystukała numer 911 na telefonie w pokoju. Niecierpliwie czekając na połączenie, słyszała uderzenia głowy Duncana o parkiet. Mogła jedynie krzywić się za kaŜdym okropnym odgłosem i modlić, aby pomoc nadeszła jak najszybciej. Sara oderwała ręce od twarzy i spojrzała na zegarek. Była prawie trzecia nad ranem. Od przeszło trzech godzin siedziała na tym samym, pokrytym winylem krześle w poczekalni Manhattan General Hospital. Po raz nie wiadomo który rozejrzała się po zatłoczonym pomieszczeniu przesiąkniętym zapachem papierosowego dymu, potu, alkoholu i wilgotnej wełny. Na wprost niej widniał duŜy napis PALENIE WZBRONIONE, ignorowany przez prawie wszystkich. Obok poszkodowanych siedziały osoby towarzyszące. Były tam płaczące niemowlęta i przedszkolaki, pobici

pijacy, a takŜe osoby przyciskające ręczniki do skaleczonych palców lub innych części ciała. Większość patrzyła bez wyrazu przed siebie, zobojętniała na przedłuŜające się czekanie. Niektórzy byli ewidentnie chorzy, a nawet z bólami. Pewien dobrze ubrany męŜczyzna obejmował ramieniem swą równie dobrze ubraną towarzyszkę. Jeszcze przed paroma minutami zawzięcie kłócił się z pielęgniarką o budzącej respekt posturze, która wcale nie przejęła się groźbami wezwania adwokata, jeśli jego towarzyszka nie zostanie natychmiast przyjęta. W końcu i on zobojętniał i patrzył przed siebie zrezygnowany. Zamykając znów oczy, Sara wciąŜ czuła pulsowanie w skroniach. Prześladował ją wyrazisty obraz Andrewsa wstrząsanego drgawkami na progu jego mieszkania. NiezaleŜnie od tego, co jeszcze miało się wydarzyć, wiedziała, Ŝe nigdy nie zapomni tego widoku. Po wezwaniu pogotowia wróciła do Duncana. Przypomniała sobie nie wiadomo skąd, Ŝe przy napadzie konwulsji naleŜy choremu włoŜyć coś do ust, aby zapobiec przygryzieniu języka. Mimo usilnych starań nie udało się jej jednak rozewrzeć ściśniętych szczęk Andrewsa.

TuŜ przed przybyciem pogotowia drgawki wreszcie ustały. Sara najpierw poczuła ulgę, lecz wkrótce z rosnącym niepokojem zauwaŜyła, Ŝe Duncan nie oddycha. Po wytarciu piany i odrobiny krwi z jego warg, próbowała zastosować sztuczne oddychanie metodą ustausta, ale poczuła mdłości. Wówczas pojawili się sąsiedzi z korytarza. Jeden z nich powiedział, Ŝe był w słuŜbie medycznej marynarki, i podjął się wraz z kolegą dalszych zabiegów reanimacyjnych aŜ do przybycia pogotowia. Przyjęła to z wdzięcznością. Nie była w stanie pojąć, co się stało z Duncanem. Zaledwie przed godziną zatelefonował do niej i prosił, aby przyszła. Wydawało się jej, Ŝe jest trochę spięty i ma dziwny głos, ale mimo to była całkowicie nie przygotowana na znalezienie go w takim stanie. Raz jeszcze wzdrygnęła się na myśl o tym, jak zobaczyła go stojącego w drzwiach z pokrwawionymi rękami i szeroko rozwartymi, nieprzytomnymi oczami. Wyglądał jak szaleniec. Po raz ostatni widziała go, gdy przyjechali do Manhattan General. Obsługa karetki pozwoliła jej pojechać z nimi do szpitala. Przez całą jeŜącą włosy na głowie drogę kontynuowali zabiegi reanimacyjne. Po przyjeździe widziała jeszcze, jak odwozili go przez białe wahadłowe

drzwi do sali przyjęć ostrego dyŜuru. WciąŜ miała w oczach sanitariusza klęczącego na wózku i uciskającego klatkę piersiową Duncana. – Sara Wetherbee? – zapytał jakiś głos, wyrywając ją z zadumy. – Tak? – odpowiedziała podnosząc głowę. Przed nią stał młody lekarz w białym kitlu lekko spryskanym krwią. Na jego twarzy rysował się cień wyraźnego juŜ o tej porze zarostu. – Jestem doktor Murray – przedstawił się. – Czy mogłaby pani pójść ze mną? Chciałbym z panią chwilę porozmawiać. – Oczywiście – powiedziała z niepokojem. Wstała i podciągnęła na ramieniu torebkę, po czym pospieszyła za lekarzem, który odwrócił się na pięcie, prawie zanim zdąŜyła odpowiedzieć. Weszła przez te same białe drzwi, które przed trzema godzinami pochłonęły Duncana. Doktor Murray zatrzymał się tuŜ za nimi i odwrócił do niej. Z lękiem spojrzała mu w oczy. Był wyczerpany. Chciała dostrzec jakiś promyk nadziei, ale nie było Ŝadnego.

– Rozumiem, Ŝe jest pani przyjaciółką pana Andrewsa – powiedział lekarz głosem pełnym znuŜenia. Sara skinęła głową. – Normalnie najpierw rozmawiamy z rodziną – kontynuował. – Ale wiem, Ŝe pani przyjechała z pacjentem i od tego czasu czeka. Przykro mi, Ŝe dopiero teraz rozmawiam z panią, lecz tuŜ po panu Andrewsie przywieziono kilka osób z ranami postrzałowymi. – Rozumiem – powiedziała Sara. – Co z Duncanem? – Musiała zadać to pytanie, choć nie była pewna, czy chce usłyszeć odpowiedź. – Nie jest dobrze – odpowiedział Murray. – MoŜe być pani pewna, Ŝe nasi sanitariusze próbowali wszystkiego. Niestety, Duncan mimo to zmarł. Nie Ŝył w momencie przyjęcia. Przykro mi. Sara patrzyła lekarzowi w oczy. Pragnęła dostrzec w nich przebłysk tego Ŝalu, jaki właśnie w niej wzbierał. Ale dostrzegła tylko zmęczenie. Ten pozorny brak współczucia pomógł jej zachować spokój.

– Co się stało? – zapytała niemal szeptem. – Jesteśmy w dziewięćdziesięciu procentach pewni, Ŝe bezpośrednią przyczyną był rozległy zawał mięśnia sercowego, czyli atak serca – odparł doktor, najwyraźniej preferując słownictwo medyczne. – Ale wydaje się, Ŝe pierwotną przyczyną było przedawkowanie lub zatrucie narkotykiem. Nie znamy jeszcze poziomu narkotyku we krwi. Na to potrzeba trochę czasu. – Narkotyki? – spytała z niedowierzaniem Sara. – Jaki narkotyk? – Kokaina – odparł lekarz. – Sanitariusze przywieźli nawet uŜytą przez niego strzykawkę. – Nie wiedziałam, Ŝe Duncan zaŜywał kokainę. Mówił, Ŝe nie bierze narkotyków. – Ludzie zawsze kłamią na temat seksu i narkotyków – powiedział doktor Murray. – A z kokainą czasem wystarczy jeden raz. Mało kto zdaje sobie sprawę, jakie to potrafi być niebezpieczne. Popularność kokainy sprawiła, Ŝe wytworzyło się fałszywe poczucie bezpieczeństwa. Tak czy inaczej musimy skontaktować się z rodziną. Czy zna pani moŜe numer telefonu? Wstrząśnięta śmiercią Duncana i wiadomością, Ŝe

najwyraźniej zaŜywał kokainę, Sara monotonnym głosem wyrecytowała numer Andrewsów. Myślenie o narkotykach pozwalało jej uniknąć myślenia o śmierci. Zastanawiała się, od jak dawna Duncan brał kokainę. JakŜe trudno było to wszystko zrozumieć. Wydawało się jej, Ŝe znała go tak dobrze. Rozdział 1 NOWY JORK, LISTOPAD, PONIEDZIAŁEK, GODZ. 6.45 Nigdy nie zdarzyło się, aby dzwonienie starego, nakręcanego budzika nie wyrwało Laurie Montgomery z objęć głębokiego snu. Mimo Ŝe miała ten budzik od pierwszego roku studiów, nigdy nie przyzwyczaiła się do jego przeraźliwego terkotania. Zawsze podrywał ją z pościeli i nieodmiennie sięgała w jego kierunku gwałtownym ruchem, jak gdyby jej Ŝycie zaleŜało od moŜliwie najszybszego wyłączenia przeklętego dzwonka. Ten deszczowy listopadowy poranek nie okazał się wyjątkiem. Odstawiając budzik na parapet okna, czuła bicie swego serca. To dopływ adrenaliny działał jak co dzień skutecznie. Nawet gdyby mogła wrócić do łóŜka, nie udałoby się jej juŜ zasnąć. Tak samo było z Tomem, jej półtorarocznym

półdzikim burym kotem, który na dźwięk dzwonka ukrył się w głębi szafy. Pogodzona z początkiem nowego dnia, Laurie wstała, wsunęła stopy w pantofle z owczej skóry i włączyła lokalne wiadomości telewizyjne. Jej niewielkie mieszkanie z jedną sypialnią mieściło się w sześciopiętrowym domu czynszowym na Dziewiętnastej ulicy, między alejami Pierwszą a Drugą, na piątym piętrze od tyłu. Dwa okna wychodziły na ciasne, zarośnięte podwórka. W maleńkiej kuchence włączyła ekspres do kawy. Poprzedniego wieczora przygotowała odpowiednią porcję. Następnie weszła do łazienki i przejrzała się w lustrze. – Uch! – mruknęła, oglądając ślady pozostawione na twarzy przez kolejną nie dospaną noc. Jej oczy były podpuchnięte i zaczerwienione. Laurie nie była zwolenniczką wczesnego wstawania. Była zdeklarowanym nocnym Markiem, często czytała bardzo długo. Kochała czytanie, niezaleŜnie od tego, czy zagłębiała się w cięŜki tekst o patologii, czy w popularny bestseller. Jej zainteresowania były wszechstronne.

Na półkach miała wszystko, poczynając od dreszczowców i romantycznych opowieści, a kończąc na historii, naukach podstawowych, a nawet psychologii. Poprzedniego wieczora był to kryminał, który przeczytała do końca. Gasząc światło nie miała odwagi sprawdzić godziny. Rano postanowiła, jak zwykle, nigdy juŜ nie iść tak późno spać. Pod prysznicem była juŜ w stanie zacząć myśleć o problemach czekających ją w ciągu dnia. Obecnie pracowała piąty miesiąc jako lekarz sądowy w Biurze Głównego Lekarza Sądowego miasta Nowy Jork. Podczas poprzedniego weekendu miała dyŜur, co oznaczało, Ŝe pracowała zarówno w sobotę, jak i w niedzielę. Przeprowadziła sześć sekcji zwłok: trzy pierwszego dnia i trzy następnego. Kilka tych przypadków wymagało przed wypisaniem dodatkowego opracowania i zaczęła w myślach sporządzać listę niezbędnych czynności. Po wyjściu spod prysznica zaczęła energicznie się wycierać. Była zadowolona, Ŝe czekał ją dziś „papierkowy dzień”, co oznaczało, iŜ nie będzie wyznaczona do Ŝadnych dalszych sekcji. Miała więc czas na uzupełnienie dokumentacji. Czekała właśnie na materiały z laboratorium, od pracowników

dochodzeniowych biura, lokalnych szpitali i lekarzy na temat blisko dwudziestu przypadków. Ciągle zagraŜało jej przytłoczenie tym nawałem pracy. Z powrotem w kuchni Laurie nalała sobie kawy. Następnie, z kubkiem w ręce, wróciła do łazienki, aby się umalować i wysuszyć włosy. Włosy zawsze zabierały jej najwięcej czasu. Gęste i długie, miały kolor kasztanowy z rudawymi smugami, które raz w miesiącu zwykła podbarwiać henną. Była z nich dumna. UwaŜała, Ŝe są jej najatrakcyjniejszą cechą. Matka zawsze zachęcała do ich obcięcia, lecz Laurie lubiła, gdy sięgały poniŜej ramion, i chodziła z warkoczem lub włosami upiętymi do góry. W odniesieniu do makijaŜu zawsze wyznawała teorię, Ŝe „mniej znaczy więcej”. Odrobina cienia dla zaakcentowania niebieskozielonych oczu, kilka pociągnięć ołówkiem, aby lepiej uwidocznić jasne, rudawe brwi, nieco tuszu na rzęsy i była niemal gotowa. Brakowało tylko jeszcze trochę róŜu i szminki, które dopełniły rutynowego dzieła. Zadowolona, wzięła kubek i wróciła do sypialni. Nadawano właśnie program Dzień dobry, Ameryko. Słuchając jednym uchem, ubierała się w przygotowane poprzedniego wieczora ciuchy. Medycyna sądowa wciąŜ była głównie domeną męŜczyzn, lecz właśnie dlatego Laurie starała się podkreślać ubiorem swą kobiecość.

WłoŜyła zieloną spódnicę i pasujący do niej golf. Oglądając się w lustrze była zadowolona. Nie pokazywała się dotąd w tym stroju. Sprawiał on jakoś, Ŝe wyglądała na wyŜszą niŜ sto pięćdziesiąt sześć centymetrów i nawet szczupłej, niŜ wskazywałaby jej waga pięćdziesiąt kilogramów. Po wypiciu kawy i jogurtu oraz napełnieniu miski Toma kocim jedzeniem Laurie wciągnęła na siebie trencz. Następnie chwyciła torebkę, przygotowany zawczasu lunch oraz teczkę i wyszła z mieszkania. Chwilę zajęło jej zamknięcie odziedziczonej po poprzednim lokatorze kolekcji zamków w drzwiach. Odwracając się w stronę windy, wcisnęła guzik. Jak gdyby na zawołanie, w chwili gdy stara winda rozpoczęła z jękiem swą wędrówkę w górę, Laurie usłyszała zgrzyt zamków Debry Engler. Odwróciwszy głowę, patrzyła, jak drzwi mieszkania od frontu uchyliły się nieco, napinając łańcuch w środku i ukazując przekrwione oko sąsiadki. Nad okiem widać było kosmyk siwych, kędzierzawych włosów. Laurie odwzajemniła się wścibskiemu oku wyzywającym spojrzeniem. Debra robiła wraŜenie, jak gdyby czyhała za swymi drzwiami na kaŜdy odgłos z klatki schodowej. Działało to Laurie na nerwy. Wyglądało na naruszenie jej

prywatnego Ŝycia, mimo faktu, Ŝe klatka schodowa była terenem wspólnego uŜytkowania. – Lepiej wziąć parasolkę – powiedziała sąsiadka zachrypniętym głosem nałogowej palaczki. To, Ŝe Debra miała rację, jedynie wzmogło irytację Laurie. Rzeczywiście zapomniała o parasolce. Bez udzielania jakiejkolwiek zachęty draŜniącej czujności sąsiadki cofnęła się do drzwi i wykonała skomplikowaną czynność otwierania zamków. Gdy po pięciu minutach wchodziła do windy, widziała znów patrzące z zainteresowaniem przekrwione oko Debry. Irytacja minęła podczas wolnego zjazdu windą. Laurie myślami wróciła do przypadku, który najbardziej ją trapił podczas weekendu: do dwunastoletniego chłopca uderzonego piłką softballową w pierś. – Nie ma sprawiedliwości w Ŝyciu – mruknęła cicho, myśląc o przedwczesnej śmierci chłopca. JakŜe trudno było pogodzić się z tym, Ŝe umierają dzieci. Kiedyś wydawało się jej, Ŝe studia medyczne uodpornią ją na coś tak bezsensownego, ale tak się nie stało. Nie pomogła teŜ praca na patologii. A teraz, gdy zajmowała się medycyną sądową, przypadki te były jeszcze trudniejsze do zniesienia. A było ich tak wiele!

Do chwili wypadku ofiara softballu była zdrowym, pełnym Ŝycia dzieckiem. Laurie wciąŜ miała w oczach jego drobne ciało na stole sekcyjnym; okaz zdrowia, jak gdyby we śnie. Jednak musiała sięgnąć po skalpel i wypatroszyć go jak rybę. Gdy winda zatrzymała się nagłym szarpnięciem, Laurie z trudem przełknęła ślinę. Przypadki w rodzaju tego małego chłopca wywoływały u niej wątpliwości, czy wybrała właściwą specjalizację. Zastanawiała się, czy nie powinna była zostać pediatrą, co pozwoliłoby jej mieć do czynienia z Ŝyjącymi dziećmi. Wybrana przez nią dziedzina medycyny potrafiła być ponura. Wbrew sobie poczuła dla Debry wdzięczność za radę, gdy zobaczyła, jaka jest pogoda. Silnym podmuchom wiatru towarzyszył zapowiadany deszcz. Wygląd zaśmieconej ulicy nie był tego dnia przyjemny i budził w niej wątpliwości dotyczące nie tylko specjalizacji zawodowej, lecz takŜe lokalizacji jej mieszkania. MoŜe powinna była zamieszkać w nowszym, czystszym mieście, takim jak Atlanta, lub w mieście wiecznego lata, w rodzaju Miami. Otworzyła parasolkę i pochyliła się, aby stawić czoło wiatrowi, idąc w stronę Pierwszej alei.

Po drodze myślała o jednym z ironicznych aspektów dokonanego przez siebie wyboru kariery. Zdecydowała się na patologię z kilku powodów. UwaŜała na przykład, Ŝe stałe godziny pracy ułatwią jej połączenie medycyny z Ŝyciem rodzinnym. Problem polegał jednak na tym, Ŝe nie miała rodziny, jeśli nie brało się pod uwagę jej rodziców, ale oni tak naprawdę się nie liczyli. W istocie rzeczy nie miała nikogo bliskiego. Nigdy nie sądziła, Ŝe w wieku trzydziestu dwóch lat nie będzie miała dzieci, a tym bardziej, Ŝe będzie niezamęŜna. Krótka jazda taksówką z kierowcą, którego narodowości nie mogła się nawet domyślać, sprawiła, Ŝe znalazła się na rogu Pierwszej alei i Trzydziestej ulicy. Była zdumiona, Ŝe udało się jej złapać taksówkę. W normalnych warunkach kombinacja deszczu i godziny szczytu oznaczała brak takiej moŜliwości. Jednak tego ranka ktoś właśnie wysiadał z taksówki, akurat gdy dochodziła do Pierwszej alei. Ale nawet gdyby nie udało się jej złapać, nie byłoby tragedii. Jedną z dobrych stron mieszkania tutaj stanowiła odległość zaledwie jedenastu przecznic od miejsca pracy. Wielokrotnie chodziła piechotą w obie strony. Po opłaceniu kierowcy Laurie weszła na frontowe schody Biura Głównego Lekarza Sądowego miasta Nowy Jork. Sześciopiętrowy budynek biura był przytłoczony resztą

gmachów Centrum Medycznego Uniwersytetu Nowego Jorku oraz kompleksem zabudowań szpitala Bellevue. Jego fasada zbudowana była z glazurowanej na niebiesko cegły z aluminiowymi framugami okien i drzwi w nowoczesnym, nieatrakcyjnym stylu. Zazwyczaj nie zwracała uwagi na ten gmach, ale akurat w ten deszczowy listopadowy poniedziałek odniosła się do niego równie krytycznie jak do swej kariery i ulicy. Musiała przyznać, Ŝe było to przygnębiające miejsce. Kręciła głową, zastanawiając się, czy architekt mógł być naprawdę zadowolony ze swego dzieła, gdy zauwaŜyła, Ŝe hol recepcyjny jest przepełniony. Mimo porannego chłodu drzwi wejściowe były umocowane w pozycji otwartej i widać było, jak powoli wydobywa się zza nich dym papierosowy. Zaciekawiona, zaczęła z niejakim trudem przeciskać się przez tłum w stronę sali identyfikacyjnej. DyŜurująca zwykle recepcjonistka, Marlenę Wilson, najwyraźniej nie radziła sobie z co najmniej kilkunastoma osobami, które napierały na jej biurko zasypując ją pytaniami. Była to inwazja przedstawicieli środków przekazu błyskających światłami i uzbrojonych w aparaty fotograficzne, magnetofony i kamery telewizyjne. Było

oczywiste, Ŝe stało się coś niezwykłego. Po krótkiej pantomimie, mającej na celu zwrócenie na siebie uwagi Marlenę, Laurie udało się przedostać przez automatycznie otwierane wejście do części wewnętrznej. Odczuła pewną ulgę, gdy zamykające się drzwi odcięły gwar i gryzący dym papierosowy. Zatrzymując się, aby rzucić okiem do smętnej sali, gdzie rodziny identyfikowały zwłoki, z pewnym zaskoczeniem stwierdziła, Ŝe jest ona pusta. Przy takim zgiełku w części zewnętrznej spodziewała się zastać w niej jakichś ludzi. Wzruszywszy ramionami, udała się do biura identyfikacji. Pierwszą osobą, jaką zobaczyła, był Vinnie Amendola, jeden z laborantów z kostnicy. Nie zwracając uwagi na wrzawę w części recepcyjnej, popijał kawę ze styropianowego kubka i studiował strony sportowe w New York Post. Stopy oparł na brzegu jednego z szarych metalowych stolików. Jak zwykle przed ósmą rano był jedyną osobą w pokoju. Do niego naleŜało przygotowanie kawy dla reszty personelu. Biuro identyfikacji, w którym znajdował się duŜy ekspres do kawy, pełniło wiele funkcji, między innymi miejsca nieformalnych spotkań porannych. – A cóŜ takiego się tutaj dzieje? – zapytała Laurie, sięgając po dzienny plan sekcji. Nie figurowała dziś w

planie, ale zawsze interesowały ją nowe przypadki. – Kłopoty – odpowiedział Vinnie, odkładając gazetę. – Jakie kłopoty? – spytała. Przez otwarte drzwi do działu łączności zobaczyła, Ŝe obie sekretarki z dziennej zmiany były zajęte odbieraniem telefonów. Tablice rozdzielcze przed nimi mrugały, sygnalizując kolejne rozmowy. Laurie nalała sobie filiŜankę kawy. – Jeszcze jedno „morderstwo wśród złotej młodzieŜy” – odparł laborant. – Nastolatka uduszona chyba przez swego chłopaka. Seks i narkotyki. No wie pani, bogate szczeniaki. Wydarzyło się to koło „Tawerny na Trawniku”. Po hałasie wokół tego pierwszego przypadku, który wydarzył się parę lat temu, dziennikarze siedzą tu od chwili sprowadzenia ciała. Laurie cmoknęła. – Jakie to okropne dla wszystkich. śycie stracone i Ŝycie zrujnowane – powiedziała, dodając do kawy cukru i trochę śmietanki. – Kto się tym zajmuje? – Doktor Plodgett – odparł Vinnie. – Został wezwany

przez lekarza dyŜurnego i musiał pojechać na miejsce wypadku. Coś koło trzeciej nad ranem. – Ojej – mruknęła Laurie wzdychając. śal jej było Paula. MoŜna było się domyślić, Ŝe zajmowanie się tą sprawą będzie dla niego stresujące, bowiem podobnie jak ona miał stosunkowo małe doświadczenie. Był lekarzem sądowym zaledwie nieco ponad rok, Laurie zaś tylko przez cztery i pół miesiąca. – Gdzie jest teraz Paul? Na górze w swym pokoju? – Nie – odrzekł Amendola. – Jest na dole i robi sekcję. – JuŜ teraz? Skąd ten pośpiech? – spytała. – Nie mam pojęcia – odparł laborant. – Ale faceci schodzący ze zmiany cmentarnej mówili, Ŝe Bingham przyjechał koło szóstej. Paul musiał go zawiadomić. – Ten przypadek staje się ciekawszy z minuty na minutę – powiedziała Laurie. Pięćdziesięcioośmioletni doktor Harold Bingham był głównym lekarzem sądowym miasta Nowy Jork, co czyniło z niego postać o duŜym znaczeniu w świecie medycyny sądowej. – Chyba zejdę do jamy i zobaczę, co

się dzieje. – Na pani miejscu byłbym ostroŜny – powiedział Vinnie, składając z trudem gazetę. – Sam myślałem, Ŝeby tam pójść, ale mówią, Ŝe Bingham jest w złym humorze. To zresztą nic nadzwyczajnego. Wychodząc z pokoju, Laurie skinęła głową laborantowi. Aby ominąć tłum reporterów w części recepcyjnej, wybrała dłuŜszą drogę do wind przez dział łączności. Sekretarki były zbyt zajęte, aby się przywitać. Laurie pomachała ręką jednemu z dwóch przydzielonych biuru detektywów policyjnych. Siedział w swej klitce obok działu łączności i takŜe rozmawiał przez telefon. Po przejściu przez następne drzwi Laurie zajrzała kolejno do pokojów pracowników dochodzeniowych biura, aby się przywitać, ale Ŝadnego jeszcze nie było. Po dojściu do głównych wind nacisnęła guzik i jak zwykle musiała czekać na reakcję przestarzałego urządzenia. Patrząc w prawo, wzdłuŜ korytarza, mogła widzieć kłębiący się w części recepcyjnej tłum reporterów. Współczuła biednej Marlene Wilson. Jadąc na górę do swego pokoju na piątym piętrze, Laurie zastanawiała się, co moŜe oznaczać wczesna obecność Binghama nie tylko w biurze, lecz takŜe w sali sekcyjnej.

Jedno i drugie było zdarzeniem rzadkim i tym bardziej pobudzało jej zaciekawienie. PoniewaŜ jej współtowarzyszka z pokoju, doktor Riva Mehta, jeszcze się nie pojawiła, Laurie spędziła tam tylko kilka minut. Zamknęła swą aktówkę, torebkę i lunch w szafce z dokumentami, po czym przebrała się w zielony strój operacyjny. Nie miała robić sekcji, więc nie włoŜyła drugiej, zabezpieczającej warstwy odzieŜy ochronnej. Wróciwszy do windy, zjechała do podziemia, gdzie mieściła się kostnica. Nie było to prawdziwe podziemie, poniewaŜ w rzeczywistości znajdowało się na poziomie jezdni od strony Trzydziestej ulicy. Ciała przybywały do kostnicy i opuszczały ją przez rampę od tej strony. W szatni, której rzadko uŜywała jako takiej, preferując przebieranie się w swym pokoju, otrzymała osłony na obuwie, fartuch, maskę i kaptur. Tak ubrana, jak gdyby miała sama operować, wkroczyła na salę sekcyjną. „Jama”, jak ją dobrotliwie określano, była średniej wielkości salą o długości około siedemnastu i szerokości dziesięciu metrów. W swoim czasie, ale juŜ nie teraz, była uwaŜana za bardzo nowoczesną. Podobnie jak w wielu innych instytucjach miejskich dawał się odczuć brak funduszy na właściwe utrzymanie i modernizację.

Niezliczone sekcje pozostawiły plamy na ośmiu starych stołach z nierdzewnej stali. Nad kaŜdym z nich wisiały staromodne spręŜynowe wagi. WzdłuŜ ścian widać było zlewy, wywietrzniki, urządzenia rentgenowskie, oszklone szafki w starym stylu oraz wystające na zewnątrz rury. Okien nie było. Tylko jeden stół był zajęty: drugi od końca po prawej. Gdy drzwi zamknęły się za Laurie, wszyscy trzej ubrani w fartuchy, maski i kaptury lekarze zgrupowani wokół stołu podnieśli głowy, aby się jej przyjrzeć, po czym wrócili do swej ponurej pracy. Na stole leŜało alabastrowe, nagie ciało kilkunastoletniej dziewczyny. Oświetlał je bezpośrednio z góry pojedynczy szereg białoniebieskich jarzeniówek. Niesamowitość scenerii potęgował ssący odgłos wody ściekającej do odpływu u podstawy stołu. Laurie poczuła wyraźną ochotę, aby się odwrócić i wyjść, lecz stłumiła to uczucie. Zamiast tego podeszła w kierunku grupy. Znając dobrze wszystkich, rozpoznała kaŜdego mimo ochronnych ubiorów, w skład których wchodziły obok masek takŜe i gogle. Szef stał po drugiej stronie stołu, naprzeciwko niej. Był to krępy, niski męŜczyzna o grubych rysach i bulwiastym nosie. – Do diabła, Paul! – warknął. – Czy po raz pierwszy robisz sekcję szyi? Mam zapowiedzianą konferencję prasową, a ty grzebiesz się tu jak student pierwszego roku.

Daj mi ten skalpel! – Bingham wyrwał Plodgettowi instrument z ręki i pochylił się nad ciałem. Ostrze z nierdzewnej stali błysnęło odbitym światłem. Laurie podeszła do stołu po prawej stronie Paula. Wyczuwając jej obecność, odwrócił głowę i na moment ich oczy się spotkały. Dostrzegła, Ŝe był juŜ mocno zdenerwowany. Starała się wesprzeć go wzrokiem, ale on odwrócił głowę. Przeniosła spojrzenie na laboranta, który unikał patrzenia w jej stronę. Atmosfera była wybuchowa. Spuściła oczy, aby zobaczyć, co robi szef. Szyja denatki została otwarta nieco przestarzałym cięciem od brody do szczytu mostka. Oddzielona i odsunięta na bok skóra przypominała dekolt bluzki z wysokim kołnierzykiem. Lekarz był w trakcie oddzielania mięśni od chrząstki tarczowej i kości gnykowej. Laurie mogła dostrzec ślady przedśmiertnego urazu w postaci krwotoku do tkanek. – WciąŜ nie rozumiem jednego – warknął Bingham bez odrywania się od pracy. – Dlaczego nie zabezpieczono rąk? Czy mógłbyś, proszę, mi to powiedzieć? Oczy Laurie i Paula znów się spotkały. Wiedziała od razu,

Ŝe nie ma Ŝadnego wytłumaczenia. Chciała mu jakoś pomóc, ale nie widziała takiej moŜliwości. Podzielając zakłopotanie kolegi, odsunęła się od stołu. Mimo, Ŝe zadała sobie trud przebrania się, aby móc popatrzeć, wyszła z sali sekcyjnej. Napięcie było tam zbyt wielkie. Nie chciała pogarszać sytuacji Paula stwarzając szefowi większe audytorium. Po zdjęciu wierzchniej warstwy odzieŜy ochronnej i powrocie na górę Laurie zasiadła za biurkiem i wzięła się do pracy. Najpierw musiała uzupełnić to, co się dało, w sprawie trzech sekcji wykonanych przez siebie w niedzielę. Pierwszym przypadkiem był ten dwunastoletni chłopiec. W drugim miała do czynienia z ewidentnym przedawkowaniem heroiny, lecz zrekapitulowała fakty. Przy ofierze znaleziono akcesoria uŜywane przez narkomanów. Wiadomo było, Ŝe człowiek ten się do nich zaliczał i uŜywał heroiny, a podczas sekcji zauwaŜono na jego przedramionach liczne stare i nowe ślady wstrzyknięć doŜylnych. Na prawym ramieniu miał wytatuowane: „Urodzony, aby przegrać”. Wewnętrznie miał typowe oznaki śmierci z niedotlenienia wraz z pienistym obrzękiem płuc. Mimo Ŝe nie było jeszcze wyników badań laboratoryjnych, Laurie nie miała wątpliwości, Ŝe przyczyną śmierci było przedawkowanie narkotyku oraz Ŝe śmierć była przypadkowa.

Trzecia sprawa nie była bynajmniej tak prosta. Dwudziestoczteroletnia stewardesa została znaleziona przez swą współlokatorkę na podłodze przed łazienką. Była dotąd zdrowa i poprzedniego dnia wróciła z rejsu do Los Angeles. Nie zaŜywała narkotyków, a przynajmniej nikt o tym nie wiedział. W trakcie sekcji Laurie nie wykryła niczego. Wszystko wyglądało zupełnie normalnie. Zaintrygowana tym przypadkiem zleciła personelowi dochodzeniowemu znalezienie ginekologa zmarłej. Rozmawiała z nim i zapewnił, Ŝe pacjentka była całkowicie zdrowa. Widział się z nią zaledwie przed paroma miesiącami. PoniewaŜ miała niedawno do czynienia z podobnym przypadkiem, Laurie poleciła pracownikowi dochodzeniowemu dostarczenie jej wszystkich aparatów elektrycznych z łazienki zmarłej. Na jej biurku stało tekturowe pudło z notatką informującą, Ŝe poza jego zawartością nie znaleziono niczego innego. Paznokciem przerwała taśmę, którą zaklejono pudło, odchyliła klapy i zajrzała do środka. Były tam elektryczna lokówka i suszarka do włosów. Wyciągnęła je obie i połoŜyła na biurku.

Z dolnej prawej szuflady wyjęła przyrząd pomiarowy zwany omomierzem. Badając najpierw suszarkę, sprawdziła opór elektryczny pomiędzy bolcami wtyczki a samą suszarką. W obu wypadkach pomiar wykazał nieskończoną liczbę omów, czyli brak moŜliwości przepływu prądu. Podejrzewając, Ŝe moŜe znów zmierza w złym kierunku, sprawdziła lokówkę. Tym razem, ku jej zdziwieniu, rezultat był pozytywny. Pomiędzy jednym z bolców a obudową lokówki omomierz wykazał zero omów, czyli moŜliwość swobodnego przepływu prądu. Za pomocą prostych narzędzi ze swego biurka, takich jak śrubokręt i szczypce, rozkręciła lokówkę i natychmiast znalazła odchylony drucik dotykający obudowy. Było teraz dla niej jasne, Ŝe biedna stewardesa padła ofiarą poraŜenia prądem o niskim napięciu. Jak to często bywa, ofiara została poraŜona, lecz przed wystąpieniem śmiertelnej arytmii serca zdąŜyła odłoŜyć lokówkę i wyjść z łazienki. Przyczyną śmierci było poraŜenie prądem, a sama śmierć była przypadkowa. Po dokonaniu „autopsji” lokówki Laurie wyjęła aparat fotograficzny i ułoŜyła poszczególne części w sposób uwidaczniający wadliwe połączenie. Patrząc przez

wizjer, była zadowolona. Nie mogła powstrzymać uśmieszku, uświadamiając sobie, jak inna była jej praca od tego, co wyobraŜali sobie ludzie. Nie tylko wyjaśniła zagadkę przedwczesnej śmierci tej biednej kobiety, lecz być moŜe uratowała inną osobę przed takim samym losem. Zanim jednak zdąŜyła zrobić zdjęcie lokówki, zadzwonił telefon. Była tak skoncentrowana, Ŝe na ten dźwięk omal nie podskoczyła, i podniosła słuchawkę z ledwie maskowaną irytacją. Telefonistka pytała, czy mogłaby porozmawiać z lekarzem dzwoniącym z Manhattan General Hospital. Dodała, Ŝe chciał rozmawiać z szefem. – Dlaczego więc łączy go pani ze mną? – zapytała Laurie. – Szef jest zajęty w sali sekcyjnej, a nie mogę znaleźć doktora Washingtona. Ktoś powiedział, Ŝe rozmawia z dziennikarzami. Zaczęłam więc wydzwaniać do innych lekarzy i pani odpowiedziała pierwsza. – Niech pani łączy – rzekła z rezygnacją Laurie. Osunęła się z powrotem na fotel. Była pewna, Ŝe rozmowa będzie krótka. Jeśli ktoś chciał rozmawiać z szefem, to z pewnością nie zadowoli go rozmowa z osobą najniŜszą w hierarchii.

Po uzyskaniu połączenia Laurie przedstawiła się i podkreśliła, Ŝe nie jest szefem, lecz jednym z lekarzy sądowych. – Mówi doktor Murray – usłyszała. – Jestem starszym lekarzem rezydującym. Chciałbym porozmawiać z kimś na temat przypadku przedawkowania i zatrucia narkotykiem. Denata przywieziono dziś rano juŜ nieŜywego. – Czego chciałby się pan dowiedzieć? – zapytała Laurie. Zgony spowodowane narkotykami były w biurze lekarza sądowego zjawiskiem codziennym. Jej uwaga przesunęła się częściowo znów na lokówkę. Miała lepszy pomysł na zdjęcie. – Zmarły nazywał się Duncan Andrews – relacjonował lekarz. – Biały, trzydzieści pięć lat. Został przewieziony do szpitala w stanie zatrzymania krąŜenia i oddychania, podczas gdy temperatura w głębi ciała wynosiła 41,8°C. – Uhm... – mruknęła ze spokojem Laurie. Trzymając słuchawkę wciśniętą między ramieniem i uchem przestawiała części lokówki. – Nie było wyraźnych oznak zawału – kontynuował doktor Murray – więc zrobiliśmy EEG.

Było płaskie. Badanie laboratoryjne surowicy wykazało obecność kokainy w stęŜenia dwudziestu mikrogramów na mililitr. – Coś takiego! – wykrzyknęła zdumiona Laurie. – To piekielnie duŜo! Jaką drogą została wprowadzona, doustnie? Czy był to jeden z tych „mułów” usiłujących przemycić kokainę w połkniętych prezerwatywach? – Bynajmniej. Ten facet to jakieś cudowne dziecko z Wall Street. I to nie było doustnie, ale doŜylnie. Laurie z trudem przełknęła, starając się nie wzbudzać dawnych, nie chcianych wspomnień. Nagle wyschło jej w gardle. – Czy w grę wchodziła takŜe heroina? – spytała. W latach sześćdziesiątych popularność zdobyła mieszanka heroiny i kokainy zwana „szybką kulą”. – śadnej heroiny – odrzekł doktor Murray. – Tylko kokaina, ale oczywiście końska dawka. Jeśli miał temperaturę 41,8 stopnia w chwili mierzenia, to Bóg jeden wie, jaka była wcześniej. – No cóŜ, wygląda to dosyć prosto – stwierdziła Laurie. – Na czym polega problem? Jeśli zastanawia się pan, czy

jest to przypadek dla lekarza sądowego, to mogę panu powiedzieć, Ŝe tak. – Teraz wiemy, Ŝe jest to taki przypadek. Nie o to chodzi. Sprawa jest bardziej skomplikowana. Faceta znalazła jego dziewczyna, która przyjechała z ciałem. Ale potem zjawiła się takŜe jego rodzina. A muszę pani powiedzieć, Ŝe ta rodzina ma dobre koneksje, rozumie pani. W kaŜdym razie pielęgniarki znalazły w portfelu Duncana Andrewsa kartę dawcy narządu i zawiadomiły koordynatora dawców. Nie wiedząc, Ŝe jest to sprawa dla lekarza sądowego, koordynator zapytał rodzinę o zgodę na pobranie rogówek, poniewaŜ poza kością była to jedyna tkanka nadająca się jeszcze do wykorzystania. Rozumie pani, Ŝe nie zwracamy zbytniej uwagi na karty dawców organów, jeśli nie ma zgody rodziny. Ale ta rodzina wyraziła zgodę. Powiedziała nam, Ŝe stanowczo pragnie spełnić wolę zmarłego. Osobiście uwaŜam, Ŝe ma to jakiś związek z ich pragnieniem uwierzenia, Ŝe syn zmarł z przyczyn naturalnych. Ale tak czy inaczej chcieliśmy porozumieć się z wami dla zasady, zanim podejmiemy jakieś działania. – Rodzina rzeczywiście się zgodziła? – zapytała Laurie. – Jak mówię, byli bardzo zdecydowani – odparł doktor Murray. – Dziewczyna twierdzi, Ŝe kilkakrotnie

rozmawiała ze zmarłym na temat problemu braku narządów do transplantacji i w odpowiedzi na ubiegłoroczny apel w telewizji razem udali się do Banku Organów na Manhattanie, aby zapisać się jako potencjalni dawcy. – Pan Duncan Andrews musiał zaaplikować sobie niezłą dawkę kokainy. Czy zostawił jakiś list mówiący o samobójstwie? – Nie. Nie był takŜe w depresji, przynajmniej dziewczyna tak twierdzi. – Wygląda to na dość niezwykłą sytuację – zauwaŜyła Laurie. – Osobiście nie sądzę, aby zastosowanie się do Ŝyczenia rodziny miało wpływ na wynik sekcji. Ale nie jestem upowaŜniona do decydowania o tak zasadniczej sprawie. Mogę tylko dowiedzieć się u kierownictwa i niezwłocznie pana powiadomić. – Byłbym wdzięczny – powiedział doktor Murray. – Jeśli mamy coś robić, to lepiej wcześniej niŜ później. Laurie odwiesiła słuchawkę, z pewną niechęcią odwróciła się od rozmontowanej lokówki i wróciła do kostnicy. Bez wkładania na siebie zwykłej odzieŜy ochronnej wsunęła głowę przez uchylone drzwi. Natychmiast spostrzegła, Ŝe Binghama juŜ nie było.

– Szef zostawił cię, Ŝebyś sam dokończył? – zawołała do Paula. Plodgett odwrócił się w jej kierunku. – Dzięki ci, BoŜe, za drobne przysługi – powiedział głosem lekko przytłumionym przez maskę. – Na szczęście musiał pojechać na górę na tę zapowiedzianą przez siebie konferencję prasową. Przypuszczam, Ŝe sądzi, iŜ jestem w stanie zaszyć ciało. – Daj spokój, Paul – rzuciła Laurie, pragnąc podnieść go na duchu. – Pamiętaj, Ŝe przy stole sekcyjnym Bingham traktuje kaŜdego jak nieudacznika. – Postaram się pamiętać – odparł Paul bez przekonania. Laurie cofnęła głowę i drzwi się zamknęły. Skierowała się do schodów po drugiej stronie kostnicy. Nie warto było czekać na windę, aby dostać się piętro wyŜej. Korytarz na pierwszym piętrze zatłoczony był przez dziennikarzy i udało się jej dotrzeć jedynie do podwójnych drzwi sali konferencyjnej. Nad głowami reporterów widać było łysinę Binghama, od której odbijało się jaskrawe światło włączone dla kamer telewizyjnych.

Odpowiadał na pytania z sali i obficie się pocił. Laurie natychmiast zorientowała się, Ŝe w Ŝaden sposób nie będzie mogła omówić z nim problemu doktora Murraya. Stojąc na palcach zaczęła szukać wzrokiem wśród stłoczonych ludzi Calvina Washingtona, zastępcy głównego lekarza sądowego. Jako dwumetrowy, waŜący sto dwanaście kilogramów Murzyn był zwykle łatwy do zauwaŜenia w tłumie. W końcu dostrzegła go stojącego blisko drzwi prowadzących z sali konferencyjnej do biura szefa. Przeszła przez główną część recepcji oraz biuro szefa i dotarła do Calvina. Będąc tuŜ przy nim zawahała się. Doktor Washington miał wybuchowe usposobienie. Jego postura i nastroje sprawiały, Ŝe większość ludzi, nie wyłączając jej, czuła się w jego obecności trochę zastraszona. Laurie zebrała się jednak na odwagę i dotknęła jego ramienia. Natychmiast gwałtownie się odwrócił i ogarnął ją spojrzeniem swych ciemnych oczu. Nie był zadowolony, to dawało się zauwaŜyć. – O co chodzi? – zapytał zduszonym szeptem. – Czy mogę z panem chwilkę porozmawiać? – spytała. – Jest to sprawa zasadnicza dotycząca przypadku w

Manhattan General. Zerkając na swego spoconego szefa, Calvin ruszył do wyjścia. Przeszedł obok Laurie i zamknął drzwi od sali konferencyjnej. Pokręcił z niezadowoleniem głową. – To drugie „morderstwo wśród złotej młodzieŜy” juŜ teraz zaczyna wyglądać paskudnie. O BoŜe, jak ja nienawidzę dziennikarzy! Nie chodzi im o prawdę, jakakolwiek by ona była. Nie są niczym innym niŜ sforą psów goniących za sensacyjnymi plotkami, a biedny Harold stara się wytłumaczyć, dlaczego ręce nie zostały zabezpieczone na miejscu zbrodni. Co za cyrk! – A dlaczego nie zostały zabezpieczone? – spytała Laurie. – Dlatego, Ŝe lekarz dyŜurny o tym nie pomyślał – odpowiedział zdegustowany Washington. – A gdy dojechał tam Plodgett, ciało było juŜ w karetce. – Jak lekarz dyŜurny mógł pozwolić na ruszenie ciała przed przybyciem Paula? – A skąd ja mam wiedzieć?! – wybuchnął doktor. – Cały ten przypadek jest skopany. Jedna obsuwa po drugiej. Laurie poczuła się nieswojo.

– Niechętnie o tym mówię, ale na dole zauwaŜyłam inny potencjalny problem. – Co takiego? – spytał Calvin. – Wydaje mi się, Ŝe ubranie ofiary leŜało w worku plastikowym na jednym ze stolików. – Do diabła! – wykrzyknął Washington. Podszedł do telefonu Binghama i wcisnął połączenie z „jamą”. Gdy tylko usłyszał jakiś głos, krzyknął, Ŝe ktoś sam znajdzie się na stole sekcyjnym, jeśli ubranie ofiary „mordu wśród złotej młodzieŜy” pozostanie w plastikowym worku. Nie czekając na odpowiedź, trzasnął słuchawką w widełki. Następnie spojrzał złym wzrokiem na Laurie, jak gdyby posłaniec był winny złej wiadomości. – Nie wyobraŜam sobie, aby jakiś grzyb mógł tak szybko zniszczyć ewentualne dowody – powiedziała. – Nie o to chodzi – warknął Calvin. – Nie jesteśmy gdzieś na głuchej prowincji. Nie moŜna tolerować podobnych wpadek, zwłaszcza przy takim rozgłosie. Wygląda na to, Ŝe cała ta sprawa jest pechowa. Ale co to za problem w Manhattan General?

W sposób moŜliwie zwięzły Laurie opowiedziała Washingtonowi o przypadku Duncana Andrewsa i o prośbie lekarza zajmującego się sprawą. Podkreśliła, Ŝe rodzina pragnie, aby Ŝyczenie zmarłego zostania dawcą zostało spełnione. – Gdybyśmy w tym stanie mięli przyzwoitą ustawę o lekarzach sądowych, sprawa ta w ogóle by nie istniała – burknął Calvin. – Myślę, Ŝe powinniśmy zastosować się do Ŝyczenia rodziny. Proszę powiedzieć lekarzowi, Ŝe moŜe wziąć oczy, lecz najpierw powinien je sfotografować. Powinien takŜe pobrać próbki ciała szklistego z głębi oka do badań toksykologicznych. – Zaraz dam mu znać – powiedziała Laurie. – Dziękuję. Washington machnął z roztargnieniem ręką. Otwierał juŜ drzwi do sali konferencyjnej. Laurie przeszła z powrotem przez sekretariat szefa i zasygnalizowała recepcjonistce, aby wpuściła ją do głównego holu. Musiała tam omijać techników środków przekazu i stąpać nad kablami zasilającymi telewizyjne jupitery. Konferencja prasowa Binghama wciąŜ trwała. Laurie nacisnęła górny przycisk windy.

– Ojej! – pisnęła, czując, jak ktoś rozmyślnie szturchnął ją palcem w Ŝebra. Odkręciła się na pięcie, aby obrugać sprawcę. Spodziewała się, Ŝe będzie to kolega, ale stał przed nią nieznajomy w wieku trzydziestu paru lat. Był w rozpiętym trenczu, miał rozluźniony krawat i nieco dziecinny uśmiech. – Laurie? – zapytał. Nagle go rozpoznała. To Bob Talbot, reporter Daily News, którego znała jeszcze z college’u. Nie widziała go od dłuŜszego czasu, toteŜ w nieoczekiwanej sytuacji poznała go dopiero po chwili. Mimo irytacji uśmiechnęła się. – Gdzie się podziewałaś? – spytał Bob. – Nie widziałem cię całe wieki. – Chyba ostatnio trochę mniej udzielałam się towarzysko – przyznała Laurie. – Mam duŜo pracy, a poza tym przygotowuję się do egzaminów specjalizacyjnych. – Znasz to powiedzenie o samej pracy bez Ŝadnej zabawy – powiedział Talbot. Kiwnęła głową i próbowała się uśmiechnąć. Nadjechała winda. Laurie wsiadła i przytrzymała ręką drzwi.

– Co myślisz o tym nowym mordzie? – zapytał Bob. – Naprawdę zrobił się szum. – Tak być musiało – odparła Laurie. – To jak na zamówienie dla prasy bulwarowej. Poza tym wygląda na to, Ŝe juŜ coś sknociliśmy. Jest to chyba podobne do pierwszego przypadku. Trochę za podobne jak dla moich kolegów. – O czym ty mówisz? – spytał reporter. – Po pierwsze, ręce ofiary nie zostały zabezpieczone. Nie słyszałeś, co mówił doktor Bingham? – Tak, ale on mówił, Ŝe to nie ma znaczenia. – Ma znaczenie – oświadczyła Laurie. – Poza tym ubranie ofiary znalazło się w worku plastikowym. Tego się nie robi. Wilgoć pobudza wzrost mikroorganizmów, które mogą mieć wpływ na dowody. To jeszcze jedna wpadka. Niestety, lekarz sądowy zajmujący się tą sprawą jest jednym z młodszych. Powinien to być ktoś o większym doświadczeniu. – Zdaje się, Ŝe chłopak juŜ się przyznał – powiedział Bob. – Dlaczego więc uwaŜasz, Ŝe to takie waŜne? Laurie wzruszyła ramionami.

– Zanim dojdzie do procesu, moŜe zacząć mówić inaczej. Wtedy wszystko zaleŜeć będzie od materiału dowodowego, jeśli nie będzie świadków, a w tego typu sprawie rzadko bywa świadek. – MoŜe masz rację – rzekł Talbot kiwając głową. – Zobaczymy. Na razie powinienem wracać na konferencję prasową. MoŜe poszlibyśmy w tym tygodniu na kolację? – MoŜe – odparła Laurie. – Nie chcę się krygować, ale naprawdę muszę się pouczyć, jeśli chcę zdać te egzaminy. Zadzwoń, to pogadamy. Bob kiwnął głową, a Laurie puściła drzwi windy. Nacisnęła piątkę. JuŜ w swym pokoju zatelefonowała do doktora Murraya w Manhattan General i powtórzyła mu, co powiedział doktor Washington. – Dziękuję za fatygę – rzekł lekarz, gdy skończyła. – Dobrze jest mieć jakieś wytyczne w takich okolicznościach. – Niech pan dopilnuje, aby zdjęcia były dobre – poradziła Laurie. – Jak nie będą, to zasady mogą się zmienić. – Nie ma obawy. Mamy własny dział fotograficzny. To będzie profesjonalna robota.

Po odwieszeniu słuchawki Laurie wróciła do elektrycznej lokówki. Zrobiła pół tuzina zdjęć pod rozmaitymi kątami i w róŜnym oświetleniu. Mając to z głowy, zajęła się ostatnim i najbardziej dla niej bulwersującym przypadkiem z niedzieli: dwunastoletnim chłopcem. Wstała od biurka, wróciła na pierwsze piętro i odwiedziła Cheryl Myers z personelu dochodzeniowego. Wyjaśniła, Ŝe potrzebuje świadków uderzenia chłopca piłką. Nie mając Ŝadnych wskazówek z sekcji, musiała uzyskać bezpośrednie relacje, by uzasadnić diagnozę commotio cordis, czyli śmierci spowodowanej uderzeniem w klatkę piersiową. Cheryl obiecała, Ŝe zaraz się tym zajmie. Po powrocie na piąte piętro Laurie skierowała się do laboratorium histologii, aby zobaczyć, czy nie da się przyspieszyć przygotowania materiałów pobranych z ciała chłopca. Wiedząc, jak roztrzęsiona była rodzina, chciała jak najszybciej zakończyć swój udział w tragedii. Przekonała się, Ŝe rodziny jak gdyby łatwiej godziły się z losem, z chwilą gdy dowiadywały się prawdy. Atmosfera niepewności wokół śmierci z nie ustalonych przyczyn sprawiała, Ŝe Ŝałoba była trudniejsza do zniesienia. Będąc na histologii, zabrała preparaty przygotowane z

próbek pobranych podczas sekcji w ubiegłym tygodniu. Zeszła z nimi kilka pięter niŜej i zabrała wyniki z działów toksykologii i serologii. Po powrocie do swego pokoju rzuciła wszystko na biurko i zabrała się do pracy. Poza krótką przerwą na lunch spędziła resztę dnia na przeglądaniu preparatów z histologii, sprawdzaniu wyników badań laboratoryjnych, telefonowaniu i zamykaniu moŜliwie największej liczby pozycji w kartotece. Bodźca dodawała jej świadomość, Ŝe następnego dnia miała być wyznaczona do co najmniej dwóch, a moŜe nawet czterech sekcji. Gdyby pozostała w tyle z papierkową robotą, zostałaby przez nią zalana. W Biurze Głównego Lekarza Sądowego miasta Nowy Jork nigdy nie było chwili spokoju, bowiem trafiało do niego co roku od piętnastu do dwudziestu tysięcy przypadków. To z kolei oznaczało około ośmiu tysięcy sekcji. Na kaŜdy dzień przypadały średnio dwa przypadki zabójstw i dwa śmiertelne przedawkowania narkotyków. Około czwartej po południu Laurie zaczęła zwalniać tempo. Ilość i natęŜenie pracy zrobiły swoje. Kiedy po raz setny zadzwonił telefon, odpowiedziała zmęczonym głosem. Gdy uświadomiła sobie, Ŝe mówi sekretarka doktora Binghama, pani Sanford, odruchowo wyprostowała się w fotelu. Nie co dzień zdarzało się, aby wzywał ją szef.

– Doktor Bingham chciałby się z panią widzieć w swym biurze, jeśli moŜna – powiedziała sekretarka. – Zaraz schodzę – odparła Laurie. Uśmiechnęła się do siebie na uŜyty przez panią Sanford zwrot „jeśli moŜna”. Znając doktora, było to prawdopodobnie jej tłumaczenie polecenia „niech mi tu pani jak najszybciej ściągnie doktor Montgomery”. Po drodze bezskutecznie starała się odgadnąć, czego szef moŜe od niej chcieć, ale nic nie przychodziło jej do głowy. – Proszę wejść – powiedziała pani Sanford. Spojrzała na Laurie znad okularów do czytania i uśmiechnęła się. – Proszę zamknąć drzwi! – rozkazał Bingham, gdy Laurie znalazła się w jego gabinecie. Siedział za swym masywnym biurkiem. – Proszę siadać! Laurie usłuchała. Gniewny ton szefa był pierwszym ostrzeŜeniem przed tym, co miało nastąpić. Natychmiast zorientowała się, Ŝe nie usłyszy pochwał. Patrzyła, jak doktor zdjął okulary w cienkiej drucianej oprawce i połoŜył je na bibularzu. Jego grube palce poruszały się zaskakująco zręcznie.

Wpatrywała się w twarz szefa. Szaroniebieskie oczy były zimne. Na końcu nosa zarysowana była ledwo widoczna siateczka cieniutkich naczyń włosowatych. – Czy pani wie, Ŝe mamy biuro prasowe? – zaczął doktor Bingham. Mówił sarkastycznym, gniewnym tonem. – Tak, oczywiście – odpowiedziała. – To musi pani takŜe wiedzieć, Ŝe pani Donnatello jest odpowiedzialna za wszelkie informacje udzielane prasie i szerokiej publiczności. Laurie skinęła potwierdzająco głową. – I musi pani takŜe zdawać sobie sprawę, Ŝe poza mną cały personel tego biura powinien zachowywać dla siebie swoje prywatne opinie na temat spraw dotyczących pracy lekarzy sądowych. Nie odpowiedziała. Nie wiedziała, dokąd zmierza rozmowa. Nagle Bingham zerwał się z fotela i zaczął tam i z powrotem chodzić za biurkiem. – Nie jestem natomiast pewien – kontynuował – czy jest pani świadoma faktu, Ŝe pełnienie funkcji lekarza sądowego wiąŜe się ze znaczną odpowiedzialnością o charakterze społecznym i politycznym.

Zatrzymał się i spojrzał na nią. – Czy pani rozumie, co mówię? – Myślę, Ŝe tak – odparła Laurie, ale wciąŜ coś istotnego w tej rozmowie do niej nie docierało. Nie miała pojęcia, co było przyczyną przemowy szefa. – „Myślę, Ŝe tak”, to mało – parsknął. Przystanął i pochylił się nad biurkiem ze wzrokiem utkwionym w lekarce. Bardziej niŜ czegokolwiek Laurie pragnęła zachować spokój. Nie chciała stwarzać wraŜenia osoby emocjonalnej. Nie znosiła takich sytuacji. Konfrontacje nie były jej mocną stroną. – Ponadto – warknął szef – naruszanie reguł dotyczących poufnych informacji nie będzie tolerowane. Czy jest to jasne? – Tak – odpowiedziała Laurie powstrzymując łzy. Nie była zasmucona ani zła, tylko wytrącona z równowagi. ZwaŜywszy na ilość pracy, jaką ostatnio wykonywała, nie sądziła, Ŝe zasłuŜyła na taką tyradę. – Czy mogę zapytać, o co tu chodzi? – Jak najbardziej – odparł Bingham. – Pod koniec mojej

konferencji prasowej na temat morderstwa w Central Park wstał jeden z reporterów i zadał pytanie, z którego wynikało, Ŝe konkretnie pani powiedziała, iŜ nasz zakład postępuje niewłaściwie w tym przypadku. Czy pani powiedziała coś takiego dziennikarzowi, czy nie? Laurie skurczyła się na swym siedzeniu. Usiłowała spojrzeć szefowi w oczy, ale musiała odwrócić wzrok. Poczuła, jak ogarnia ją fala zakłopotania, winy, złości i niechęci. Była wstrząśnięta brakiem rozsądku Boba, nie mówiąc juŜ o braku poszanowania dla jej zwierzeń. Odzyskując głos powiedziała: – Napomknęłam coś w tym rodzaju. – Tak myślałem – powiedział napuszony Bingham. – Wiedziałem, Ŝe ten reporter nie byłby aŜ tak bezczelny, Ŝeby coś takiego zmyślić. No cóŜ, doktor Montgomery, niech się pani uwaŜa za ostrzeŜoną. To na dziś wszystko. Potykając się Laurie wyszła z biura szefa. W swym upokorzeniu nie śmiała nawet spojrzeć na panią Sanford, gdyŜ obawiała się utracenia kontroli nad wstrzymywanymi łzami. W nadziei Ŝe nie natknie się na nikogo, wbiegła na górę po schodach, nie czekając na windę.

Była wdzięczna losowi za to, Ŝe jej współpracowniczka z pokoju, jak się wydawało, wciąŜ była na sali sekcyjnej. Po zamknięciu drzwi na klucz Laurie usiadła za biurkiem. Czuła się załamana, jak gdyby wszystkie miesiące jej cięŜkiej pracy zostały obrócone wniwecz przez jedną lekkomyślną niedyskrecję. W nagłym przypływie zdecydowania sięgnęła po telefon. Chciała zatelefonować do Boba Talbota i powiedzieć mu, co o nim myśli. Ale zawahała się i odłoŜyła słuchawkę. W tym momencie nie miała siły na nową konfrontację. Głęboko odetchnęła i powoli wypuściła powietrze. Próbowała zabrać się z powrotem do pracy, lecz nie była w stanie się skupić. Otworzyła więc aktówkę i włoŜyła do niej plik niekompletnych akt. Po zabraniu innych swoich rzeczy zjechała windą na najniŜszą kondygnację i wyszła na Trzydziestą ulicę przez rampę przy kostnicy. Nie chciała ryzykować spotkania z kimkolwiek na terenie recepcji. Stosownie do jej nastroju deszcz wciąŜ padał, gdy szła Pierwszą aleją w kierunku południowym. Między budynkami po obu stronach ulicy unosił się całun gryzących spalin i miasto wyglądało chyba jeszcze gorzej niŜ rano. Laurie szła z podniesioną głową, aby nie widzieć oleistych kałuŜ, śmieci i spojrzeń bezdomnych

ludzi. Nawet budynek, w którym mieściło się jej mieszkanie, wydawał się brudniejszy niŜ zwykle, a czekając na windę czuła zapach stu lat smaŜonej cebuli i tłustego mięsa. Wysiadając na piątym piętrze spojrzała groźnie na przekrwione oko Debry Engler, jak gdyby prowokując ją do odezwania się. Po wejściu do mieszkania trzasnęła drzwiami tak mocno, Ŝe przekrzywił się na ścianie oprawiony w ramki sztych Klimta kupiony w Metropolitan Museum. Nawet podniecony Tom nie był w stanie podnieść jej na duchu, ocierając się o jej łydki, gdy wieszała płaszcz i chowała parasolkę do wąskiej szafy w przedpokoju. Weszła do sypialni i opadła w fotel. Zignorowany Tom wskoczył na oparcie fotela i zaczął mruczeć prosto w prawe ucho Laurie, a gdy to nie odniosło skutku, próbował łapą chwytać ją za ramię. W końcu zareagowała, biorąc kota na kolana, po czym zaczęła go odruchowo głaskać. Deszcz uderzał o szyby niczym ziarenka piasku, a Laurie snuła smętne rozwaŜania nad swoim Ŝyciem. Po raz drugi w tym dniu myślała o tym, Ŝe nie wyszła za mąŜ. Krytyczne uwagi matki wydawały się jej bardziej uzasadnione niŜ zwykle. Znów zastanawiała się, czy

dokonała właściwego wyboru w swym zawodzie. Co będzie za dziesięć lat? Czy widziała siebie pogrąŜoną w tym samym grzęzawisku codziennego samotnego Ŝycia polegającego na zmaganiu się z papierkową robotą powiązaną z sekcjami, czy teŜ miała przejąć bardziej administracyjne obowiązki, podobnie jak Bingham? Z duŜym zaskoczeniem po raz pierwszy uświadomiła sobie, Ŝe nie odczuwa pragnienia zostania szefem. Do tej chwili, zarówno w college’u, jak i na studiach medycznych, zawsze starała się być najlepsza i aspirowanie do stanowiska szefa byłoby z tym zgodne. DąŜenie do osiągania najlepszych wyników było dla niej rodzajem buntu, próbą sprawienia, aby jej ojciec, wybitny kardiochirurg, wreszcie ją docenił. Ale to się nie udało. Wiedziała, Ŝe nigdy nie będzie w stanie zastąpić ojcu swego starszego brata, który zmarł przedwcześnie w wieku dziewiętnastu lat. Laurie westchnęła. Przygnębienie nie pasowało do niej, a fakt, Ŝe była przygnębiona, przygnębiał ją jeszcze bardziej. Nigdy nie przypuściłaby, Ŝe okaŜe się tak wraŜliwa na krytykę. MoŜe i wcześniej była nieszczęśliwa, ale przy takim obciąŜeniu pracą nie zdawała sobie z tego sprawy. ZauwaŜyła, Ŝe mruga czerwone światełko aparatu

nagrywającego rozmówców podczas jej nieobecności. Najpierw je ignorowała, ale im ciemniej robiło się w pokoju, tym bardziej dokuczliwe stawało się mruganie. Po wpatrywaniu się w światełko przez dalsze dziesięć minut górę wzięła ciekawość i Laurie wysłuchała nagrania. Telefonowała jej matka, Dorothy Montgomery, prosząc, by zadzwoniła, gdy tylko wróci do domu. – Masz ci los! – powiedziała głośno Laurie. Zastanawiała się, czy dzwonić, znając zdolność matki do wyprowadzania jej z równowagi nawet w najpomyślniejszych okolicznościach. Nie czuła się na siłach przełknąć akurat w tej chwili kolejnej dawki jej nietolerancji i nieproszonych rad. Wysłuchała nagrania po raz drugi i po wytłumaczeniu sobie, Ŝe matka robiła wraŜenie naprawdę zatroskanej, zatelefonowała. Dorothy odezwała się po pierwszym dzwonku. – Dzięki Bogu, Ŝe zadzwoniłaś – powiedziała zdyszanym głosem. – Nie wiem, co zrobiłabym, gdybyś się nie odezwała. Myślałam juŜ o wysłaniu telegramu. Urządzamy jutro wieczorem przyjęcie i chcę, Ŝebyś przyszła. Będzie ktoś, z kim chciałabym cię zapoznać. – Mamo! – rzekła z irytacją Laurie. – Nie jestem pewna, czy nadaję się na przyjęcie. Miałam zły dzień.

– Nonsens! – wykrzyknęła matka. – Tym bardziej powinnaś wyrwać się z tego twojego okropnego mieszkania. Będziesz się świetnie bawić. To ci dobrze zrobi. Chcę, Ŝebyś poznała doktora Jordana Sheffielda. To znakomity okulista, znany na całym świecie. Tak mówi twój ojciec. A najlepsze jest to, Ŝe ostatnio rozwiódł się z jakąś okropną kobietą. – Nie interesuje mnie randka w ciemno – odparła z rozdraŜnieniem Laurie. Nie mogła uwierzyć, Ŝe matka nie tylko nie uświadamia sobie jej stanu psychicznego, lecz chce ją skojarzyć z jakimś rozwiedzionym specjalistą od gałek ocznych. – JuŜ chyba czas, abyś poznała kogoś odpowiedniego – stwierdziła Dorothy. – Nigdy nie mogłam zrozumieć, czym cię zafrapował ten Sean Mackenzie. To nieustatkowany łobuz, miał na ciebie zły wpływ. Cieszę się, Ŝe wreszcie zerwałaś z nim na dobre. Laurie przewróciła oczami. Matka była dziś w wyjątkowej formie. Nawet jeśli było trochę prawdy w tym, co mówiła, ona nie miała ochoty akurat teraz tego słuchać. Laurie spotykała się z Seanem z przerwami od czasów college’u. Od samego początku nie wszystko układało się między nimi dobrze. I choć nie był naprawdę łobuzem, to

ze swym motocyklem i krnąbrnym charakterem miał w jej oczach coś w rodzaju atrakcyjności człowieka wyjętego spod prawa. Był okres, gdy jego „artystyczna” osobowość ekscytowała ją. W tamtych czasach była nawet wystarczająco zbuntowana, aby kilkakrotnie próbować z nim narkotyków. Ale miała nadzieję, Ŝe ich ostatnie zerwanie będzie naprawdę ostatnim. – Bądź u nas o siódmej trzydzieści – poleciła Dorothy. – I chcę, Ŝebyś miała na sobie coś atrakcyjnego, jak ten wełniany kostium, który dostałaś ode mnie na urodziny w październiku. I uczesz włosy do góry. Chciałabym dłuŜej porozmawiać, ale mam tyle rzeczy do zrobienia. Zobaczymy się jutro, kochanie. Pa. Laurie odsunęła od ucha słuchawkę i z niedowierzaniem przyglądała się jej w zaciemnionym pokoju. Jej matka przerwała rozmowę. Nie wiedziała, czy zakląć, śmiać się czy płakać. OdłoŜyła słuchawkę na widełki. W końcu się roześmiała. Jej matka to rzeczywiście niezły model. Odtwarzając w myśli rozmowę, nie mogła uwierzyć, Ŝe miała ona miejsce. Było to, jak gdyby rozmawiały na

róŜnych długościach fal. Chodząc po mieszkaniu, Laurie zapaliła światła i zasunęła firanki. Odgrodzona od świata, rozpuściła włosy i rozebrała się. Poczuła się jakoś lepiej. Niedorzeczna rozmowa z matką wyrwała ją z depresyjnych rozmyślań. Wchodząc pod prysznic, przyznała się przed sobą, Ŝe w sytuacjach zawodowych była skłonna zachowywać się zbyt emocjonalnie. Świadomość tego irytowała ją. Nie miała nic przeciwko ubieraniu się po kobiecemu, ale nie chciała robić wraŜenie kruchej, zmiennej kobietki. Na przyszłość miała zamiar zachowywać się bardziej profesjonalnie. Uświadomiła sobie takŜe błąd, jaki popełniła zwierzając się Bobowi. Musiała zachowywać swoje opinie dla siebie, zwłaszcza jeśli w grę wchodziła praca. Miała szczęście, Ŝe Bingham jej nie zwolnił. Stojąc pod mocno tryskającym prysznicem, zaplanowała zrobienie sobie sałatki i pouczenie się później do egzaminów. Potem pomyślała o jutrzejszym przyjęciu u rodziców. Choć jej pierwsza reakcja była zdecydowanie negatywna, zaczęła się zastanawiać. MoŜe będzie to ciekawy przerywnik w jej zrutynizowanym Ŝyciu? Zaczęła teŜ myśleć o tym, jak nieznośny okaŜe się nowo rozwiedziony okulista, a takŜe ile moŜe mieć lat.

Rozdział 2 NOWY JORK, QUEENS, PONIEDZIAŁEK, GODZ. 21.40 – Muszę coś robić – powiedział Tony Ruggerio. Niespokojnie wiercił się na przednim siedzeniu pasaŜera w naleŜącym do Angela Facciolo czarnym samochodzie marki Lincoln Town Car. – Siedzimy juŜ cztery noce przed sklepem spoŜywczym D’Agostino. Nie mogę wytrzymać takiej bezczynności, rozumiesz? Dla mnie musi się coś dziać, byle co, cokolwiek. – Nerwowo omiatał wzrokiem błyszczącą od deszczu ulicę. Samochód był zaparkowany obok hydrantu na alei Roosevelta. Angelo powoli odwrócił głowę. Spojrzał spod opuszczonych powiek na tego młodo wyglądającego dwudziestoczteroletniego „szczyla”, który został mu przydzielony. JuŜ sama pobudliwość i impulsywność Tony’ego działały mu na nerwy. UwaŜał, Ŝe „szczyl”, który miał przezwisko „Zwierzak”, wcale nie ułatwiał mu pracy, i dał temu wyraz w rozmowie z Cerino. Ale to nie poskutkowało. Równie dobrze mógł mówić do ściany. Cerino powiedział, Ŝe atutem szczyla jest brak poczucia strachu, Ŝe jest on rozhukany i ambitny, nie ma

skrupułów i rzadko odzywa się u niego sumienie. Dodał teŜ, Ŝe potrzebuje więcej takich ludzi jak Ruggerio. Facciolo nie był tego tak pewny. Tony był niewysoki – miał raptem metr siedemdziesiąt – i Ŝylasty. Brak imponującej postury starał się nadrobić umięśnieniem. Regularnie ćwiczył na sali American Gym w Jackson Heights i mówił Angelowi, Ŝe stosuje odŜywki białkowe i od czasu do czasu sterydy. Miał łagodne rysy, charakterystyczne dla mieszkańców południowych Włoch, a jego włosy były czarne, błyszczące i gęste. Lekko spłaszczony i przesunięty w prawo nos nosił ślady uprawiania amatorskiego boksu. Tony, dorastając w Woodside, nie skończył szkoły średniej, w której często wdawał się w bójki z powodu swej postury oraz siostry Mary, określanej przez siebie mianem „widokowy”. Zawsze starał się chronić siostrę, bo uwaŜał, Ŝe wszyscy osobnicy płci męskiej mają wobec kobiet takie same zamiary jak on. – Nie mogę juŜ tu dłuŜej wytrzymać – powiedział. – Muszę wyjść z wozu. – Sięgnął w kierunku drzwi. Facciolo połoŜył mu rękę na ramieniu.

– Spokojnie! – powiedział z wystarczającą groźbą w głosie, aby powstrzymać Ruggerio. Cerino miał w pewnym sensie rację, tworząc z nich parę. „Elegant” Angelo znakomicie uzupełniał porywczego Tony’ego. Wyglądał starzej niŜ na swoje trzydzieści cztery lata. Ruggerio był niski, Angelo zaś wysoki i chudy, o rysach ostrych i kanciastych. I podczas gdy Tony był draŜliwy na punkcie swego wzrostu, Facciolo odczuwał to samo na punkcie swej cery. Na jego twarzy widniały ślady niemal śmiertelnego przypadku ospy wietrznej w wieku sześciu lat oraz silnego trądziku od trzynastego do dwudziestego pierwszego roku Ŝycia. W odróŜnieniu od zwariowanego i impulsywnego Ruggerio Angelo był ostroŜny i wyrachowany; był okazem z dziedziny patologii społecznej, człowiekiem pozornie spokojnym, którego charakter został ukształtowany przez nie kończącą się serię pobytów w rodzinach zastępczych i wreszcie przez odsiadkę w więzieniu o zaostrzonym rygorze... Obaj męŜczyźni byli raczej próŜni w kwestii ubioru. Tony’emu nie udawało się jednak nigdy stworzyć w pełni wraŜenia postaci, do jakiej aspirował; ubrania, choćby najdroŜsze, zawsze źle leŜały na jego nieproporcjonalnie umięśnionym ciele. Natomiast Angelo pod względem

elegancji ubiorów mógł konkurować nawet z wymuskanym Johnem Gottim. Nie ubierał się jaskrawo, ale za to bardzo starannie. Nosił wyłącznie garnitury, koszule, krawaty i buty marki Brioni. Podobnie jak ćwiczenie mięśni było u Ruggerio reakcją na jego mizerną posturę, tak wybredność w doborze strojów była u Facciolo reakcją na jego dziobatą cerę, na temat której nie tolerował Ŝadnej wzmianki. Tony znów rozparł się na siedzeniu i zerknął w stronę Angela. Był on jednym z niewielu ludzi, których Ruggerio się obawiał, których szanował, a nawet im zazdrościł. Facciolo miał powiązania, był ustawionym facetem o legendarnej reputacji. – Paulie powiedział mi, Ŝe Frankie DePasquale pojawi się w tym sklepie – powiedział Angelo. – Spędzimy tu więc na czekaniu następny miesiąc, jeśli będzie trzeba. – O Chryste! – mruknął Tony. Zamiast wyjść z samochodu, sięgnął do swej luźno

zwisającej kurtki i wyjął berettę bantam kalibru 0.25. Zwolnił i wyjął magazynek, po czym przeliczył osiem nabojów, jak gdyby jeden z nich mógł zniknąć od czasu, gdy je ostatnio liczył pół godziny temu. Gdy nacisnął spust pustego pistoletu, Angelo przewrócił oczami. – OdłóŜ to kopyto – polecił. – Co się z tobą dzieje? – Dobrze juŜ, dobrze – powiedział Ruggerio, wsuwając z powrotem magazynek i wkładając broń do kabury pod pachą. – Nie przejmuj się, co? Rzucił okiem na Facciolo, który przez moment wpatrywał się w niego. Tony podniósł do góry ręce. Wystarczająco znał Angela, aby wiedzieć, Ŝe był zirytowany. – Pistolet schowany. MoŜesz się odpręŜyć. Facciolo nie odpowiedział. Znów patrzył w stronę wejścia do sklepu D’Agostino, obserwując ludzi wchodzących i wychodzących. Ruggerio cięŜko westchnął. – JuŜ miesiąc temu te skurwysyny rzuciły kwasem w twarz Pauliemu. MoŜe zmyli się, zwiali z miasta. Ja bym tak zrobił. Następnego dnia juŜ by mnie tu nie było.

Pojechałbym na Florydę albo gdzieś na wybrzeŜe. MoŜemy tu siedzieć na darmo. Pomyślałeś o tym? – Frankiego widziano – powiedział Angelo. – Widziano go tu, u D’Agostino. – Ale jak to się stało? – spytał Tony. – Jak oni w ogóle zbliŜyli się do Cerino? – To nie było skomplikowane. Vinnie Dominick urządził spotkanie z Cerino. Miało nie być Ŝadnej broni. KaŜdy miał zostawić kopyto w swoim samochodzie. UŜyliśmy nawet wykrywacza metalu zabranego przez Cerino z lotniska Kennedy’ego. Gdy Terry Manso zaczął podawać kawę, chlusnął Pauliemu w twarz filiŜanką kwasu. Wiemy, Ŝe DePasquale był w to zamieszany, bo przyjechał razem z Manso. – Jak Frankiemu udało się uciec? – W chwili gdy Paulie dostał kwasem, światła zgasły. Potem zrobił się dom wariatów, Paulie wrzeszczał, a wszyscy rzucili się w ciemnościach na podłogę. Ja stałem przy oknie od frontu. Rozwaliłem je krzesłem i dałem nura na zewnątrz. Wtedy właśnie zobaczyłem, jak Terry wybiegał frontowymi drzwiami. Frankie wskakiwał juŜ do samochodu. To

wszystko działo się tak szybko, Ŝe niewielu ludzi mogło zareagować. – Jak udało ci się dostać Manso? – zapytał Tony. – To był wyścig – odpowiedział Facciolo. – Manso przegrał. Mój samochód był na wprost restauracji, a kopyto leŜało na przednim siedzeniu, na wypadek gdyby coś źle wyszło. ZdąŜyłem dwa razy strzelić, gdy Terry próbował wsiąść do samochodu. Nie dał rady. Dostał obie kule w plecy. – Ilu ludzi było w to zamieszanych? – Ruggerio był ciekawy tej historii z kwasem od czasu gdy o niej usłyszał, ale bał się poruszać ten temat. – Tak jak ja to widzę, co najmniej dwóch poza Manso i DePasqualem – odparł Angelo. – Upewnienie się jest jednym z powodów, dla których chcemy porozmawiać z Frankiem. – Chryste, to się w pale nie mieści! – Tony pokręcił głową. – Nie wyobraŜam sobie, ile ludzie Lucii musieli obiecać za coś takiego. – Nikt nie wie na pewno. Mówi się nawet, Ŝe te gnojki zrobiły to na własną rękę, myśląc, Ŝe ludzie Lucii dadzą

im za jaja nagrodę. Ale z tego co wiemy, ludzie Lucii w ogóle się od tego odcinają. – Taki brak szacunku – mruknął Ruggerio. – Kwasem w twarz. Chryste! – To mi o czymś przypomina. Czy masz ten kwas do akumulatora? – Tak, jasne. Jest na tylnym siedzeniu w starej torbie lekarskiej doktora Travino. – Dobrze. Pauliemu się to spodoba. To ładny akcent. Ruggerio przeciągnął się. – Co byś powiedział, gdybym wyszedł z wozu tylko na sekundę? Chciałbym zrobić parę pompek. Czuję napięcie w ramionach. Angelo zaklął pod nosem i powiedział Tony’emu, Ŝe siedzenie z nim w samochodzie przypomina pilnowanie dwuletniego dzieciaka. – Przepraszam. Zwykle mam więcej ruchu. – Ruggerio splatając ręce zaczął serię ćwiczeń izometrycznych. W trakcie jednego z nich przerwał i wpatrzył się w coś przez boczną szybę. –

Hej, czy to nie Frankie DePasquale podchodzi tu z boku? – spytał podekscytowany. Facciolo pochylił się naprzód, aby móc spojrzeć. – Wygląda całkiem podobnie. – Nareszcie! – wykrzyknął Ruggerio, sięgając niezręcznie po broń i odwracając się w kierunku drzwi. Poczuł na ramieniu rękę Angela. Spojrzał ze zdziwieniem na swego mentora. – Jeszcze nie teraz – powiedział Facciolo. – Musimy mieć pewność, Ŝe chłopak jest sam. Nie moŜemy tego skopać. To moŜe być nasza jedyna szansa, a Paulie nie chce nowych kłopotów. Niczym pies myśliwski z trudem powstrzymujący się przed skokiem na wypłoszoną zwierzynę, Tony patrzył, jak Frankie DePasquale zniknął w zatłoczonym sklepie spoŜywczym. Ku jego zaskoczeniu Angelo zapuścił silnik. – Dokąd jedziesz? – zapytał. – Tylko trochę się cofnę – wyjaśnił Facciolo. – Wygląda na to, Ŝe Frankie jest sam.

Zgarniemy go, gdy znów się pokaŜe. Cofnął samochód do przystanku autobusowego. Nie zgasił silnika. Czekali. Po dwudziestu minutach DePasquale wyszedł ze sklepu z torbami zakupów w obu rękach. Angelo i Tony patrzyli, jak szedł prosto w ich kierunku. – Wygląda jak nastolatek – mruknął Angelo. – Bo nim jest – odparł Tony. – Ma osiemnaście lat. Był w klasie mojej siostry, zanim zaczął zadawać się z niewłaściwymi ludźmi i wyleciał ze szkoły. – Teraz! – krzyknął Facciolo. Obaj błyskawicznie wyskoczyli z samochodu i stanęli przed zaskoczonym Frankiem. Ten szeroko otworzył oczy i szczęka mu opadła. – Cześć, Frankie – zagadnął spokojnie Angelo. – Powinniśmy porozmawiać. W odpowiedzi DePasquale upuścił zakupy. Torby pękły przy zetknięciu z mokrym chodnikiem i do rynsztoka potoczyły się puszki z pastą pomidorową. A on sam

odwrócił się i zaczął uciekać. Tony dopadł go błyskawicznie, chwycił brutalnie od tyłu i przewrócił na jezdnię. Szybko przeszukał unieruchomioną ofiarę, znajdując mały, pospolitego typu pistolet. Schował go do kieszeni i odwrócił przeraŜonego chłopaka twarzą do góry. Z bliska Frankie wyglądał nawet młodziej niŜ na osiemnaście lat. Odnosiło się wraŜenie, Ŝe jeszcze się nie golił. – Nie rób mi krzywdy! – powiedział błagalnie. – Zamknij się! – warknął Ruggerio. Ten gówniarz był obrzydliwie miękki. Facciolo podjechał do nich samochodem i wyskoczył nie wyłączając silnika. Kilku przechodniów zatrzymało się, patrząc spod parasoli, co się dzieje. Angelo przepchnął się pomiędzy nimi. – Proszę się rozejść! – zawołał. – Jesteśmy z policji. – Machnął przy tym starą policyjną odznaką, którą nosił w kieszeni właśnie na takie okazje. Fakt, Ŝe widniał na niej napis „Ozone Park”, podczas gdy oni znajdowali się w Woodside, nie robił tu Ŝadnej róŜnicy. Dla osiągnięcia poŜądanego efektu istotny był kształt i błysk metalu. Mały tłumek zaczął się rozchodzić.

– To nie policja! – wrzasnął Frankie. Tony zareagował przystawieniem mu do głowy swej beretty bantam. – Jeszcze jedno słowo, a przejdziesz do historii. – Bierzemy go! – nakazał Facciolo. Chwycili z obu stron chłopaka pod ramiona i zawlekli do samochodu. Po otwarciu tylnych drzwi wepchnęli go do środka głową naprzód. Ruggerio wsiadł za nim, Angelo zaś wskoczył z drugiej strony na siedzenie kierowcy. Z piskiem opon pojechali w kierunku zachodnim od alei Roosevelta. – O co wam chodzi? – zapytał Frankie. – PrzecieŜ nic wam nie zrobiłem. – Zamknij się! – rzucił z przedniego siedzenia Facciolo. Patrzył uwaŜnie we wsteczne lusterko. Gdyby spostrzegł jakieś niepokojące oznaki, skręciłby w bulwar Queens. Wszystko było jednak w porządku, jechał więc nadal prosto. Aleja Roosevelta przeszła w Greenpoint i Angelo się odpręŜył. – No dobrze, gnojku – powiedział zerkając we wsteczne lusterko. – Czas porozmawiać.

Widział w lusterku Frankiego wciśniętego w kąt, jak najdalej od Tony’ego. Ten trzymał swój pistolet w lewej ręce spoczywającej z tyłu na oparciu siedzenia. Ani na moment nie spuszczał z oczu chłopaka. – O czym chcecie rozmawiać? – spytał Frankie. – O numerze, jaki ty i Manso wykręciliście Pauliemu Cerino – odparł Facciolo. – Na pewno domyśliłeś się, Ŝe pracujemy dla pana Cerino. Oczy chłopaka przesunęły się od twarzy Ruggerio do jego pistoletu, a następnie do oblicza Angela we wstecznym lusterku. Był przeraŜony. – Ja tego nie zrobiłem – mówił w panice. – Ja tylko tam byłem. Manso to wymyślił. Zmusili mnie do pojechania tam. Nie chciałem, ale oni grozili mojej matce. – Jacy „oni”? – spytał Facciolo. – To znaczy Terry Manso – odparł Frankie. – Właśnie on. Nagle rozległ się nieprzyjemny odgłos. To Ruggerio uderzył DePasqualego lufą pistoletu w twarz.

Frankie wrzasnął i przycisnął dłonie do twarzy. Między palcami zaczęła się sączyć struŜka krwi. – Za kogo nas masz? Za idiotów? – zapytał drwiąco Tony. – Na razie nie rób mu krzywdy – rzekł Angelo. – MoŜe jeszcze pójdzie nam na rękę. – Nie bijcie mnie więcej, proszę – powiedział płaczliwie chłopak. Ruggerio zaklął pogardliwie i wcisnął lufę pistoletu między palcami do ust Frankiego. – Twój mózg zachlapie cały środek tego samochodu, jeśli nie zmądrzejesz i nie przestaniesz kręcić. – Kto jeszcze był w to zamieszany? – spytał ponownie Facciolo. Tony cofnął lufę, aby DePasquale mógł mówić. – Tylko Manso – załkał chłopak. – I zmusił mnie do pojechania z nim. Zdegustowany Angelo pokręcił głową. – Najwyraźniej nie idziesz nam na rękę, Frankie. Pamiętaj o światłach. W chwili gdy Manso chlusnął kwasem,

zgasły światła. To nie był przypadek. Kto majstrował przy światłach? I samochód. Kto prowadził samochód? – Nic nie wiem o światłach – powiedział płacząc DePasquale. – Nie pamiętam, kto prowadził. Ktoś, kogo nie znam. Ktoś, kogo sprowadził Manso. Facciolo znów z niezadowoleniem pokręcił głową. Nic juŜ nie przychodziło łatwo. Nie cierpiał takiej brudnej roboty. Miał cichą nadzieję, Ŝe chłopak puści farbę zaraz po wciągnięciu go do samochodu, ale najwyraźniej miało być inaczej. Zerkając we wsteczne lusterko, dostrzegł na moment twarz Tony’ego w migającym świetle mijanych latarni ulicznych. Widniał na niej uśmiech wskazujący, iŜ jest on zadowolony z sytuacji. Nawet Angelo pomyślał sobie, Ŝe Ruggerio potrafił niekiedy budzić strach. Gdy dotarli do rejonu nabrzeŜa Greenpoint w Brooklynie, skręcił w prawo w ulicę Franklina, potem w lewo w ulicę Java. Teren był zaniedbany, zwłaszcza blisko nabrzeŜa. WzdłuŜ ulicy ciągnęły się opuszczone magazyny. Siedemdziesiąt pięć do stu lat temu tętniło tutaj Ŝycie, lecz to juŜ się od dawna zmieniło, pominąwszy parę pojedynczych zakładów, takich jak fabryka Pepsi-Coli

dalej w kierunku Newtown Creek. W zaułku, którym ulica Java kończyła się ślepo nad Rzeką Wschodnią, Angelo wjechał w bramę ogrodzenia z drucianej siatki. Napis nad bramą głosił: AMERICAN FRESH FRUIT COMPANY. Samochód zaczął się trząść na nierównej brukowanej nawierzchni, lecz Facciolo nie zwalniał. Gdy nie mógł juŜ jechać dalej, zaparkował. – Wszyscy wysiadać – polecił. Zatrzymali się w cieniu wielkiego magazynu zbudowanego na pirsie wchodzącym blisko sto metrów w wody Rzeki Wschodniej. Naprzeciwko, po drugiej stronie rzeki, widniał monumentalny masyw rozświetlonych budynków Manhattanu. Tony wysiadł, trzymając w ręku lekarską torbę doktora Travino, i gestem ręki przywołał Frankiego. Angelo otworzył zasuwane od góry wejście do magazynu i wskazał drogę chłopakowi. Ten zawahał się na pogrąŜonym w ciemnościach progu. – Powiedziałem wam wszystko, co wiem. Czego ode mnie chcecie?

Popchnięty mocno przez Ruggerio, Frankie potykając się wszedł do środka. W przepastnej hali rozległ się echem odgłos zwiastujący włączenie światła przez Facciolo. Jarzeniówki początkowo świeciły słabo, lecz w miarę jak posuwali się naprzód, wlokąc opornego DePasqualego, stawały się coraz jaśniejsze. Wkrótce ukazały się wielkie sterty zielonych bananów wypełniających magazyn. – Proszę – jęknął Frankie, lecz Angelo i Tony nie zwracali na niego uwagi. Doszli do samego końca hali, gdzie otworzyli obłoŜone drewnem drzwi. Facciolo włączył światło, którego źródłem była pojedyncza Ŝarówka zwisająca na drucie z sufitu. W pokoju znajdowało się stare metalowe biurko bez szuflad i kilka krzeseł, w podłodze widniał duŜy otwór. Widoczna przez otwór oleista woda Rzeki Wschodniej kłębiła się wokół pali wspierających pirs. – Mówię prawdę – Ŝałośnie zawodził DePasquale. – To wszystko wina Manso. Zmuszono mnie, bym pojechał. Nic więcej nie wiem. – No pewnie, Frankie – zgodził się Angelo. – PrzywiąŜ go do jednego z krzeseł – dodał, zwracając się do

Ruggerio. Tony połoŜył na biurku torbę doktora Travino i otworzył ją. Wyjął z niej długi sznur bieliźniany. Następnie, z perfidnym uśmiechem, polecił chłopakowi usiąść na jednym z drewnianych krzeseł. Frankie usłuchał; podczas gdy Ruggerio go przywiązywał, Facciolo zapalił papierosa. Tony szarpnął parokrotnie sznurem, aby sprawdzić, czy węzły trzymają. Zadowolony wstał i kiwnął głową w stronę Angela. – Jeszcze raz, Frankie – rzekł Facciolo. – Kto uczestniczył w tym numerze z kwasem? Kto oprócz ciebie i Manso? – Nikt – załkał DePasquale. – Mówię prawdę. Angelo pogardliwie dmuchnął mu dymem w twarz. – Pora na eliksir prawdy – zdecydował spoglądając na Ruggerio. Tony wyjął z torby doktora Travino małą buteleczkę z kroplomierzem i podał Angelowi, który delikatnie odkręcił zakrętkę i ostroŜnie powąchał zawartość. Gdy poczuł zapach, szybko cofnął głowę.

– Mocne jak cholera – stwierdził. Zamrugał parę razy i otarł łzy z kącików oczu. – A moŜe jeszcze chciałbyś zmienić zdanie? – zapytał spokojnie, podchodząc do Frankiego. – Mówię prawdę – upierał się DePasquale. Angelo spojrzał na Ruggerio. – Potrzymaj mu głowę do tyłu. Tony chwycił garść włosów tuŜ nad czołem chłopca i szarpnął jego głowę do tyłu. – Powiedz mi, Frankie – zapytał Facciolo, pochylając się nad głową chłopaka – czy kiedykolwiek słyszałeś powiedzenie „oko za oko, ząb za ząb”? Dopiero wtedy DePasquale uświadomił sobie, co się dzieje. Ale mimo jego prób zaciśnięcia oczu Angelowi udało się opróŜnić zakraplacz pod jego dolną prawą powiekę. Lekko syczący dźwięk podobny do odgłosu wody w zetknięciu z gorącą patelnią poprzedził przeszywający wrzask, jaki rozległ się, gdy kwas siarkowy dotarł do delikatnych tkanek oka.

Facciolo zerknął na Tony’ego i zobaczył, Ŝe wyraz zadowolenia na jego twarzy przeszedł w szeroki uśmiech. Zastanowił się, do czego zmierza świat z takim nowym pokoleniem. Ten szczyl, Ruggerio, świetnie się bawił. Dla Angela nie była to rozrywka, lecz biznes. Nic mniej, nic więcej. Odstawił buteleczkę z kwasem siarkowym na biurko i pociągnął kilka razy papierosa. Kiedy krzyki Frankiego przeszły w przerywane szlochanie, pochylił się w jego stronę i łagodnie spytał, czy chce zmienić swoją wersję. – Mów do mnie! – rozkazał, gdy wydawało się, Ŝe chłopak go ignoruje. – Mówię prawdę – wykrztusił Frankie. – Do jasnej cholery! – mruknął Facciolo wracając po kwas. – Potrzymaj mu znów głowę do tyłu – rzucił przez ramię do Tony’ego. – Poczekajcie! – jęknął DePasquale. – Nie róbcie mi juŜ tego. Powiem wam, co chcecie wiedzieć. Angelo odstawił z powrotem kwas i podszedł do Frankiego. Spojrzał na łzy spływające z zaciśniętych oczu chłopaka, zwłaszcza z miejsca, które zakroplił kwasem.

– Dobrze, Frankie – zaczął. – Kto był w to wmieszany? – Musicie znaleźć coś na moje oko – jęczał Frankie. – Nie mogę wytrzymać! – Zatroszczymy się o ciebie, jak tylko powiesz nam to, co chcemy wiedzieć – obiecał Facciolo. – No, Frankie. Zaczynam tracić cierpliwość. – Bruno Marchese i Jimmy Lanso – wymamrotał chłopak. Angelo spojrzał na Ruggerio. Ten kiwnął głową. – Słyszałem o Brunie. To miejscowy chłopak. – Gdzie moŜemy znaleźć tych facetów, jeśli chcielibyśmy z nimi porozmawiać? – spytał Facciolo. – Ulica Pięćdziesiąta Piąta, trzydzieści dwadzieścia dwa, mieszkanie jeden –

osiem

odpowiedział Frankie. – TuŜ przy bulwarze Północnym. Angelo wyjął kartkę papieru i zanotował adres.

– Czyj to był pomysł? – spytał. – Manso – odparł DePasquale płacząc. – O tym mówiłem prawdę. On wpadł na pomysł, Ŝe jeśli to zrobimy, wszyscy zostaniemy Ŝołnierzami Lucii, członkami ścisłego grona. Ale ja nie chciałem tego robić. Oni mnie zmusili. – Dlaczego nie powiedziałeś nam wszystkiego w samochodzie, Frankie? – zapytał Facciolo. – Oszczędziłbyś nam sporo kłopotu, a sobie trochę bólu. – Bałem się, Ŝe tamci mnie zabiją, jeśli dowiedzą się, Ŝe wam powiedziałem – szlochał chłopak. – A więc bardziej obawiałeś się swoich przyjaciół niŜ nas? – spytał Angelo. To wystarczyło, aby poczuł się uraŜony. Stanął z tyłu za Frankiem – Ciekawe. Ale to niewaŜne. Teraz nie musisz martwić się swoimi przyjaciółmi, bo my się tobą zajmiemy. – Musicie znaleźć coś na moje oko – błagał DePasquale. – Oczywiście – odparł Facciolo. Bez chwili namysłu płynnym ruchem wyciągnął swój pistolet typu Walther TPH Auto i strzelił Frankiemu w tył głowy tuŜ powyŜej

karku. Głowa chłopaka poderwała się do przodu, po czym opadła na klatkę piersiową. To nagłe zakończenie zaskoczyło Tony’ego, który skrzywił się i zrobił krok w tył, spodziewając się krwawej jatki. Ale nic takiego nie nastąpiło. – Dlaczego nie dałeś mi tego zrobić? – spytał Ŝałośnie. – Zamknij się i odwiąŜ go – polecił Angelo. – Nie jesteśmy tu dla twojej rozrywki. Pracujemy, nie pamiętasz? Po odwiązaniu Frankiego Facciolo pomógł przenieść bezwładne ciało do otworu w podłodze. Rozkołysali je, licząc do trzech, i wrzucili je do wody. Angelo patrzył jeszcze przez krótką chwilę, aby upewnić się, Ŝe prąd wyniósł ciało na środek rzeki. – Wracajmy do Woodside i złóŜmy reszcie towarzyską wizytę – powiedział. Pod podanym przez DePasqualego adresem znajdował się niewielki dwupiętrowy budynek z mieszkaniem na kaŜdej kondygnacji. Drzwi zewnętrzne były zamknięte, lecz mechanizm zamka dał się otworzyć kartą kredytową i po

paru minutach byli juŜ w środku. Ustawili się po obu stronach drzwi do mieszkania numer jeden i Facciolo zapukał. Odpowiedzi nie było, choć z ulicy widzieli, Ŝe pali się światło. – Wywal – nakazał Tony’emu, wskazując głową wejście. Ten zrobił parę kroków wstecz, po czym kopnął w drzwi. Framuga pękła i drzwi się otwarły. W mgnieniu oka obaj znaleźli się w środku małego mieszkanka, z pistoletami ściśniętymi w obu rękach. Mieszkanie było puste, jeśli nie liczyć kilku nie dopitych butelek piwa na stoliku do kawy. Telewizor był włączony. – Co o tym myślisz? – zapytał Tony. – Musieli się przestraszyć, kiedy Frankie nie wrócił. – Angelo zapalił papierosa i przez chwilę się zastanowił. – Co dalej? – Wiesz, gdzie mieszka rodzina tego Bruna? – Nie, ale mogę się dowiedzieć.

– To się dowiedz – powiedział Facciolo. Rozdział 3 MANHATTAN, WTOREK, GODZ. 7.55 Był wspaniały ranek, gdy Laurie Montgomery szła na północ Pierwszą aleją, zbliŜając się do Trzydziestej ulicy. Nawet miasto Nowy Jork, wymyte do czysta przez dwa dni deszczu, wyglądało dobrze w chłodnym, rześkim powietrzu. Z całą pewnością się ochłodziło i poniekąd był to niepokojący zwiastun nadchodzącej zimy, ale świeciło słońce i wiał wiaterek wystarczający do rozwiania spalin samochodów jadących w kierunku Laurie. SpręŜystym krokiem zmierzała w stronę biura lekarza sądowego. Uśmiechnęła się do siebie na myśl o tym, jak inaczej czuła się dziś rano w porównaniu z wczorajszym samopoczuciem, gdy wychodziła do domu. Reprymenda Binghama była nieprzyjemna, lecz zasłuŜona. Postąpiła niewłaściwie. Gdyby była na miejscu szefa, równieŜ by się rozgniewała. ZbliŜając się do frontowych schodów, zastanawiała się, co przyniesie nowy dzień. Szczególnie podobało się jej w pracy to, Ŝe niewiele moŜna było w niej przewidzieć. Dziś wiedziała tylko tyle,

Ŝe została wyznaczona „na sekcje”. Nie miała pojęcia, jakiego rodzaju przypadki i intelektualne zagadki czekają ją tego dnia. Prawie za kaŜdym razem, kiedy przeprowadzała sekcję, miała do czynienia z czymś, czego jeszcze nigdy nie widziała, a czasem z czymś, o czym nawet nigdy nie czytała. Była to praca, w której ciągle dokonywało się odkryć. Tego ranka w części recepcyjnej panował względny spokój. WciąŜ kręciło się parę osób z prasy w oczekiwaniu na dalsze wiadomości w sprawie drugiego „mordu wśród złotej młodzieŜy”. Wczorajsze zabójstwo w Central Park znalazło się na pierwszych stronach prasy bulwarowej i było relacjonowane w lokalnych wiadomościach porannych. TuŜ przed wewnętrznymi drzwiami Laurie się zatrzymała. Na jednej z winylowych kanap spostrzegła Boba Talbota pogrąŜonego w rozmowie z innym reporterem. Po krótkim wahaniu podeszła do kanapy. – Bob, chciałabym chwilkę z tobą porozmawiać – powiedziała. – Przepraszam, Ŝe przerywam – dodała, zwracając się do jego towarzysza. Talbot z chęcią wstał i odszedł z nią na bok. Jego zachowanie ją zaskoczyło. Oczekiwała, Ŝe będzie raczej skonfundowany i skruszony.

– No, no, widzę ciebie juŜ drugi dzień z rzędu – zauwaŜył. – Jest to przyjemność, do której mógłbym się przyzwyczaić. Laurie wygarnęła mu prosto z mostu. – Nie mogę uwierzyć, Ŝe nie uszanowałeś moich zwierzeń. To, co ci wczoraj powiedziałam, było przeznaczone wyłącznie dla ciebie. Bob był wyraźnie zbity z tropu reprymendą. – Bardzo mi przykro. Nie myślałem, Ŝe to, co mówiłaś, jest tajemnicą. Nie zastrzegłaś tego. – Mogłeś sam na to wpaść – zezłościła się Laurie. – Nie trzeba być fizykiem atomowym, Ŝeby domyślić się, jak taka wypowiedź wpłynie tu na moją pozycję. – Przykro mi – powtórzył Talbot. – To juŜ się nie powtórzy. – Masz rację, to się nie powtórzy. Laurie odwróciła się na pięcie i poszła w kierunku wewnętrznych drzwi, ignorując reportera, który chciał jeszcze coś dodać. Jednak, mimo Ŝe go zignorowała, jej gniew nieco opadł.

Ostatecznie mówiła wczoraj prawdę. Przeszła jej przez głowę myśl, Ŝe powinna bardziej niŜ Bobem przejmować się społecznymi i politycznymi aspektami swej pracy, o których wspomniał Bingham. Jedną z atrakcyjnych stron anatomii patologicznej w ogóle, a medycyny sądowej w szczególności było dla niej to, Ŝe miała tam do czynienia z prawdą. Myśl o pójściu z jakiegokolwiek powodu na kompromis budziła w Laurie niepokój. Miała nadzieję, Ŝe nigdy nie będzie musiała wybierać między skrupułami a politykowaniem. Marlene Wilson automatycznie otworzyła dla niej wewnętrzne drzwi i Laurie poszła wprost do biura identyfikacji. Jak zwykle siedział tam Vinnie Amendola pijący kawę i przeglądający wiadomości sportowe. Gdyby nie dzisiejsza data na gazecie, mogłaby przysiąc, Ŝe od wczoraj w ogóle nie wychodził. Jeśli zauwaŜył Laurie, nie okazał tego po sobie. W biurze była takŜe jej współtowarzyszka z pokoju na górze, Riva Mehta, drobna Hinduska o ciemnej karnacji i niskim, aksamitnym głosie. Nie widziały się w poniedziałek. – Wygląda na to, Ŝe dziś jest twój szczęśliwy dzień – zaŜartowała Riva. Nalewała sobie kawy przed pójściem

na górę. Wtorek miał być dla niej papierkowym dniem. – A to dlaczego? – spytała Laurie. Vinnie zaśmiał się nie podnosząc głowy znad gazety. – Masz denata pływaka – odpowiedziała Riva. Pływakiem nazywano ciało zanurzone przez pewien czas w wodzie. Nie były to na ogół mile widziane przypadki, poniewaŜ często znajdowały się w stanie zaawansowanego rozkładu. Laurie spojrzała na grafik sporządzony rano przez doktora Washingtona. Figurowały w nim sekcje przewidziane na ten dzień oraz osoby do nich wyznaczone. Przy jej nazwisku widniały dwa przypadki przedawkowania narkotyków i jedno zabójstwo RP. Skrót „RP” oznaczał ranę postrzałową. – Ciało wyłowiono dziś rano z Rzeki Wschodniej – kontynuowała Riva. – Czujny straŜnik zauwaŜył, gdy przepływało obok portu morskiego przy ulicy Południowej. – Pięknie – powiedziała Laurie. – Nie jest tak źle – wtrącił Vinnie. – Nie było w wodzie długo. Kwestia tylko paru godzin.

Laurie z ulgą kiwnęła głową. Oznaczało to bowiem, Ŝe prawdopodobnie nie będzie musiała robić sekcji w sali wydzielonej dla zwłok w stanie rozkładu. W takich przypadkach dokuczał jej nie tyle fetor, ile izolacja. Sala ta mieściła się na uboczu, po drugiej stronie kostnicy. A ona znacznie bardziej wolała mieć kontakt z resztą personelu. W głównej sali sekcyjnej stale odbywała się wymiana poglądów. Często mogła nauczyć się tyle samo z przypadków powierzonych kolegom, co ze swoich. Spojrzała na nazwisko i wiek ofiary: Frank DePasquale. – Biedny chłopak miał tylko osiemnaście lat – powiedziała. – Takie marnotrawstwo. I jak większość takich zabójstw sprawa prawdopodobnie nigdy nie będzie wyjaśniona. – Pewnie nie – zgodził się Vinnie, przekładając niezgrabnie kolejną stronę gazety. Laurie pozdrowiła Paula Plodgetta, który właśnie pojawił się w drzwiach. Miał podkrąŜone oczy. Zapytała, jak idzie jego słynna sprawa. – Nie pytaj – powiedział Paul. – To koszmar. Laurie nalała sobie filiŜankę kawy i sięgnęła po trzy

teczki z danymi na temat czekających ją przypadków. KaŜda teczka zawierała roboczą kartę przypadku, częściowo wypełnioną kartę zgonu, zestaw danych medycznych i prawnych, dwa arkusze na notatki z przebiegu sekcji, telefoniczne zawiadomienie o śmierci otrzymane przez dział łączności, raport dochodzeniowy, kartę sprawozdania z sekcji oraz zlecenie laboratoryjnego badania na obecność przeciwciał HIV. Wertując te materiały, spojrzała na nazwiska w dwóch pozostałych przypadkach: Louis Herrera i Duncan Andrews. Przypomniała sobie z wczorajszego dnia nazwisko Duncan Andrews. – O ten przypadek pytała mnie pani wczoraj – odezwał się głos znad jej ramienia. Odwróciła się i spojrzała do góry w czarne jak węgiel oczy Calvina Washingtona. Podszedł i połoŜył palec przy nazwisku Andrewsa. – Jak zobaczyłem to nazwisko, pomyślałem sobie, Ŝe zechce pani się tym zająć. – Bardzo mi to odpowiada – stwierdziła Laurie. KaŜdy z lekarzy sądowych miał własny sposób postępowania w dniu wykonywania sekcji. Niektórzy zabierali materiały i schodzili bezpośrednio na dół. Laurie miała inny modus operandi.

Lubiła zanosić wszystkie papiery do swego pokoju na górze, aby moŜliwie najracjonalniej zaplanować dzień. Z kawą w jednej ręce, własną aktówką w drugiej i dokumentacją nowych przypadków pod pachą, skierowała się do windy. Gdy doszła do działu łączności, zawołał ją sierŜant Murphy, jeden z policjantów oddelegowanych do biura lekarza sądowego. Wyskoczył z policyjnej klitki, ciągnąc za sobą drugiego męŜczyznę. SierŜant był energicznym, rumianym Irlandczykiem. – Doktor Montgomery, chciałbym przedstawić pani detektywa porucznika Lou Soldano – powiedział z dumą. – Porucznik jest jednym z szefów wydziału zabójstw komendy w śródmieściu. – Miło poznać panią doktor – rzekł Lou i wyciągnął rękę. Był przystojnym, śniadym, średniego wzrostu męŜczyzną o wyrazistych rysach i bystrych oczach, w tym momencie w nią wpatrzonych. Miał krótko przycięte włosy, co wydawało się pasować do jego krępej, umięśnionej sylwetki. – Mnie równieŜ miło – odpowiedziała Laurie. – Nie widujemy tutaj zbyt wielu poruczników policji. – Czuła się trochę speszona jego utkwionym w nią wzrokiem.

– Niezbyt często wypuszczają nas z klatki – stwierdził Soldano. – Jestem zazwyczaj przywiązany do biurka, ale lubię wymknąć się od czasu do czasu, zwłaszcza w niektórych sprawach. – Mam nadzieję, Ŝe się tu panu spodoba. – Laurie uśmiechnęła się i zamierzała pójść dalej. – Chwileczkę, pani doktor! – zatrzymał ją Lou. – Powiedziano mi, Ŝe została pani wyznaczona do sekcji Franka DePasqualego. Czy nie zrobiłoby pani róŜnicy, gdybym na to popatrzył? Mam juŜ zgodę doktora Washingtona. – Nie ma sprawy – odparła Laurie. – Jeśli jest pan w stanie to wytrzymać, to proszę bardzo. – Widziałem juŜ parę sekcji – oznajmił porucznik. – Nie sądzę, aby były jakieś problemy. – Świetnie. Nastała niezręczna cisza. Przez chwilę nikt się nie odzywał. Wreszcie Laurie uświadomiła sobie, Ŝe on czeka na jakieś ustalenia. – Idę do swego pokoju – zakomunikowała. – Zwykle najpierw odwalam papierkową robotę.

Czy chciałby pan pójść ze mną? – Bardzo chętnie – odpowiedział. W windzie przyjrzała mu się bliŜej. Soldano był atletycznie zbudowanym, najwyraźniej inteligentnym męŜczyzną, przypominającym nieco swym mało zadbanym wyglądem telewizyjnego detektywa Columbo, rozsławionego przez Petera Falka. Kanty na jego spodniach dawno juŜ zniknęły. Mimo Ŝe było dopiero niewiele po ósmej rano, na twarzy wyraźnie widać było cień mocnego zarostu. Jakby czytając w jej myślach, Lou przesunął dłonią po obu stronach twarzy. – Wyglądam chyba okropnie – powiedział. – Jestem na nogach od czwartej trzydzieści, kiedy ciało DePasqualego podpłynęło do brzegu. Nie miałem okazji się ogolić. Mam nadzieję, Ŝe to pani nie razi. Nie próbuję naśladować Dona Johnsona z Miami Vice. – Nie zauwaŜyłam – skłamała Laurie. – Ale dlaczego detektyw porucznik tak interesuje się osiemnastoletnią ofiarą zabójstwa? Czy jest w tej sprawie coś szczególnego, o czym powinnam wiedzieć? – Właściwie nie – odparł Soldano. – To zainteresowanie

bardziej osobiste. Zanim zostałem awansowany na porucznika i przeszedłem do wydziału zabójstw, przez sześć lat byłem w wydziale zwalczania zorganizowanej przestępczości. W przypadku DePasqualego te dwa obszary zachodzą na siebie. Był on bowiem młodym bandziorem z obrzeŜa przestępczej organizacji rodziny Lucia. Mógł mieć tylko osiemnaście lat, ale miał juŜ na koncie długą listę wykroczeń. Winda zatrzymała się na piątym piętrze i Laurie dała znak do wyjścia. – Jak juŜ pewnie się pani domyśla – ciągnął Lou idąc za nią korytarzem – śmierć DePasqualego była ewidentną egzekucją. – Naprawdę? – zapytała Laurie. Jak dotąd nic nie było dla niej ewidentne. – Z całą pewnością. Zobaczy pani, Ŝe został zastrzelony z bliska pociskiem małokalibrowym w podstawę mózgu. Jest to zwykła, sprawdzona metoda. śadnej babraniny, Ŝadnego kłopotu. Weszli do pokoju. Laurie przedstawiła porucznika Rivie, która juŜ pilnie pracowała. Następnie wzięła dla niego krzesło i postawiła je koło

swego biurka. Oboje usiedli. – Widziała juŜ pani takie przypadki egzekucji w stylu gangsterskim, prawda? – spytał Lou. – Nie jestem pewna – odpowiedziała wymijająco Laurie. Nauczyła się tego jeszcze w czasach studenckich. Nie chciała stwarzać wraŜenia osoby niedoświadczonej. – Zazwyczaj są oznaką tarć między rywalizującymi organizacjami – oświadczył Soldano. – A w tym wypadku oznaczałoby to tarcia między rodzinami Lucia i Vaccarro. Są to główni gracze w dzielnicy Queens, a ich interesów pilnują bossowie średniego szczebla – Vinnie Dominick i Paul Cerino. Domyślam się, Ŝe Paul Cerino maczał palce w zlikwidowaniu biednego Franka DePasqualego, a jeśli tak było, to nic nie sprawiłoby mi większej przyjemności od przygwoŜdŜenia go aktem oskarŜenia. Ścigałem tego faceta przez całe sześć lat swojej pracy w wydziale zwalczania zorganizowanej przestępczości. Nigdy nie udało mi się postawić go przed sądem. Ale gdybym mógł powiązać go z cięŜką zbrodnią w rodzaju skasowania DePasqualego, to znalazłbym się na duŜej fali. – CięŜar spada więc na nas – stwierdziła Laurie otwierając teczkę DePasqualego.

– Gdyby pani lub waszemu laboratorium udało się coś znaleźć, byłbym dozgonnie wdzięczny – powiedział Lou. – Potrzebujemy jakiegoś punktu zaczepienia. Problem z takimi facetami jak Cerino polega na tym, Ŝe stawiają zbyt wielu prawników pomiędzy sobą a przestępstwem popełnionym na swoje zlecenie i rzadko udaje się nam wystarczająco uzasadnić stawiane im zarzuty. – A niech to! – wykrzyknęła nagle Laurie, która słuchając porucznika, przeglądała jednocześnie teczkę DePasqualego. – Co się stało? – spytał detektyw. – Nie zrobili zdjęcia DePasqualemu. – Laurie sięgnęła po telefon i wykręciła numer kostnicy. – Przed sekcją musimy mieć zdjęcie rentgenowskie. To niestety opóźni sprawę. Przykro mi, ale najpierw będę musiała załatwić inny przypadek. Lou wzruszył ramionami. Laurie poleciła laborantowi, który odebrał telefon, aby jak najszybciej zrobił zdjęcie DePasqualego. Odpowiedział, Ŝe się postara. Gdy odkładała słuchawkę,

drzwi wypełniła postać Calvina Washingtona. – Laurie – powiedział – mamy problem, o którym powinna pani wiedzieć. Laurie wstała, gdy wszedł. – Co takiego? – spytała. ZauwaŜyła, Ŝe Calvin pytająco spogląda na Lou. – Doktorze Washington, wydaje mi się, Ŝe poznał juŜ pan porucznika Soldano. – Ach, tak – przyznał lekarz. – Poznaliśmy się dziś rano. Proszę się mną nie przejmować. To tylko początki Alzheimera. Uścisnął dłoń Lou, który wstał, gdy Laurie go przedstawiała. – Siadajcie oboje – rzekł Washington tubalnym głosem. – Laurie, muszę panią ostrzec, Ŝe mieliśmy juŜ pewne naciski z biura burmistrza w sprawie Duncana Andrewsa. Wygląda na to, Ŝe zmarły miał znaczące koneksje polityczne. Będziemy więc musieli pójść im na rękę. Chcę, Ŝeby pani starannie poszukała jakiejś naturalnej przyczyny śmierci, aby moŜna było odsunąć narkotyki na dalszy plan. Rodzina wolałaby to tak przedstawić. Laurie spojrzała w górę na twarz doktora, jakby

oczekując, Ŝe szeroko się uśmiechnie, mówiąc, iŜ był to tylko Ŝart. Ale wyraz twarzy Calvina się nie zmienił. – Nie jestem pewna, czy zrozumiałam – oznajmiła. – Trudno mi powiedzieć to jaśniej – rzekł Washington. Jego osławiona niecierpliwość zaczynała być widoczna. – Czego pan ode mnie chce, Ŝebym kłamała? – spytała Laurie. – Nie, do diabła! – warknął Calvin. – Czy muszę pani narysować mapę? Proszę tylko, aby pani wychyliła się na tyle, ile moŜna, okay? Niech pani znajdzie coś takiego jak płytka miaŜdŜycowa w tętnicy wieńcowej, tętniak, cokolwiek, i potem szeroko to opisze. I nie ma co być taką zaskoczoną i przykładną. Polityka odgrywa tutaj rolę i im szybciej pani to zrozumie, tym lepiej będzie dla nas wszystkich. Po prostu niech to pani zrobi. Odwrócił się i wyszedł równie szybko, jak się zjawił. Lou gwizdnął i usiadł. – Twardy facet – stwierdził. Laurie pokręciła głową z niedowierzaniem. Odwróciła się w stronę Rivy, która nie przerwała swej pracy. – Słyszałaś to? – zapytała.

– Mnie teŜ się to zdarzyło – odpowiedziała lekarka nie podnosząc głowy. – Tylko Ŝe w moim przypadku chodziło o samobójstwo. Laurie westchnęła, usiadła za biurkiem i spojrzała na porucznika. – Nie wiem, czy jestem gotowa poświęcać dla polityki rzetelność i etykę. – Nie wydaje mi się, aby właśnie tego chciał od pani doktor Washington. Laurie poczuła rumieniec na twarzy. – CzyŜby? Przykro mi, ale myślę, Ŝe właśnie tego. – Nie chcę mieszać się do pani roboty – rzekł Soldano – ale w moim odczuciu doktor Washington chce, aby połoŜyła pani nacisk na kaŜdą naturalną, znalezioną przez siebie, moŜliwą przyczynę śmierci. Resztę moŜna pozostawić do interpretacji. Z jakiegoś powodu robi to w tym przypadku róŜnicę. To jest świat rzeczywisty kontra światowi udawanemu. – No cóŜ, wydaje się pan dość zblazowany, jeśli chodzi o zamazywanie szczegółów –

powiedziała Laurie. – W anatomii patologicznej mamy zajmować się prawdą. – Zaraz – rzekł Lou. – Czym jest prawda? Odcienie szarości są prawie we wszystkim w Ŝyciu, dlaczego więc nie w śmierci? Ja akurat pracuję w wymiarze sprawiedliwości. Prawda, sprawiedliwość – to ideały, do których dąŜymy. Ale jeśli myśli pani, Ŝe polityka czasem nie odgrywa pierwszoplanowej roli w sposobie wymierzania sprawiedliwości, to sama się pani oszukuje. Zawsze istnieje jakaś luka między prawem a sprawiedliwością. Witamy w rzeczywistym świecie. – On mi się wcale nie podoba – stwierdziła Laurie. Wszystko to przypominało jej wątpliwości na temat kompromisów, jakie miała przychodząc przed półgodziną do pracy. – Nie musi się pani podobać – powiedział porucznik. – Niewielu ludziom się podoba. Laurie otworzyła teczkę Duncana Andrewsa. Przerzucała zawartość, dopóki nie natrafiła na raport pracownika dochodzeniowego. Po chwili czytania spojrzała na detektywa. – Zaczynam rozumieć szerokie tło – oznajmiła. – Denat był kimś w rodzaju cudownego dziecka kół finansowych,

w wieku zaledwie trzydziestu pięciu lat został pierwszym wiceprezesem firmy obsługującej banki inwestycyjne. Na dodatek piszą tu, Ŝe jego ojciec ubiega się o miejsce w Senacie. – Nie moŜna tego bardziej upolitycznić – stwierdził Lou. Laurie kiwnęła potwierdzająco głową i wróciła do czytania raportu dochodzeniowego. Gdy dotarła do części opisującej zidentyfikowanie zwłok, natrafiła na nazwisko Sary Wetherbee. W rubryce określającej stosunek świadka do zmarłego wypełniający wpisał „sympatia”. Laurie pokręciła głową. Znalezienie drogiej sercu osoby nieŜywej po przedawkowaniu narkotyku budziło w niej przykre skojarzenia. Błyskawicznie jej myśli cofnęły się o siedemnaście lat do czasów, gdy jako piętnastolatka była pierwszy rok w Langley School. Pamiętała ten jasny, słoneczny dzień, jak gdyby było to zaledwie wczoraj. Przeszła obok Metropolitan Museum, przybranego w łopoczące na wietrze sztandary. Skręciła w lewo przy Osiemdziesiątej Czwartej ulicy i weszła do wielkiego domu rodziców po zachodniej stronie Park Avenue. – Jestem! – zawołała, rzucając torbę z ksiąŜkami na stół w przedpokoju. Odpowiedzi nie było. Słychać było

jedynie odgłosy z ulicy przerywane trąbieniem taksówek. – Czy jest ktoś w domu? – zawołała ponownie i usłyszała jedynie echo w przestronnych korytarzach. Zaskoczona, Ŝe mieszkanie jest puste, weszła przez pomieszczenie kamerdynera do kuchni. Nie było nawet pokojówki. Przypomniała sobie wtedy, Ŝe był to piątek, wolny dzień Holly. – Shelly! – krzyknęła. Jej starszy brat będący na pierwszym roku w college’u przyjechał do domu na weekend, przedłuŜony z okazji Dnia Kolumba. Laurie spodziewała się zastać go w kuchni lub w zacisznym, połoŜonym na uboczu pokoju. Zajrzała tam, lecz nie znalazła nikogo, choć włączony był telewizor z wyciszonym głosem. Przez chwilę patrzyła na nieme dowcipy południowego programu rozrywkowego. Wydało się jej dziwne, Ŝe telewizor nie jest wyłączony. Podejrzewając, Ŝe ktoś mimo wszystko jest w domu, wznowiła przegląd mieszkania. PogrąŜone w ciszy pokoje wywołały jej niepokój. Zaczęła poruszać się szybciej, pobudzana dziwnym przeczuciem. Przed sypialnią Shelly’ego zawahała się, po czym

zapukała. PoniewaŜ nie było odpowiedzi, zapukała ponownie, a nie słysząc odzewu, sprawdziła, czy drzwi są otwarte. Były. Uchyliła je i weszła do środka. TuŜ przed nią leŜał na podłodze jej brat, Shelly. Miał twarz białą jak porcelana za szybą serwantki w jadalni. Z nosa sączyła mu się krwawa piana. Na ramieniu miał gumową opaskę uciskową. Na podłodze, obok częściowo rozchylonej dłoni, leŜała strzykawka widziana przez Laurie poprzedniego wieczora. Na brzegu stolika widoczna była przezroczysta koperta. Laurie domyśliła się, co było w środku, gdyŜ Shelly mówił jej o tym wieczorem. To musiała być „szybka kula”, którą się chwalił, mieszanka kokainy z heroiną. Kilka godzin później tego samego dnia Laurie przeŜyła najgorszą konfrontację w swoim Ŝyciu. TuŜ przed nosem miała gniewną twarz ojca z posiniałą skórą i wytrzeszczonymi oczami. Nie posiadał się z wściekłości. Jego kciuki wpijały się w miejsca, gdzie trzymał ją za ramiona. TuŜ obok matka szlochała w chusteczkę. – Czy wiedziałaś, Ŝe twój brat zaŜywał narkotyki?

Wiedziałaś? Odpowiedz mi! – domagał się ojciec, ściskając ją jeszcze mocniej. – Tak – wykrztusiła Laurie. – Tak, tak! – Dlaczego nam nic nie powiedziałaś?! – krzyknął. – Gdybyś powiedziała, Ŝyłby. – Nie mogłam – wybuchnęła płaczem. – Dlaczego? – krzyknął ojciec. – Dlaczego? – Bo... bo prosił, Ŝeby nie mówić. Musiałam mu obiecać. – No tak, ta obietnica go zabiła – syknął ojciec. – Zabiła go tak samo, jak ten przeklęty narkotyk. Laurie poczuła rękę na ramieniu i podskoczyła. Nagle wróciła do teraźniejszości. Zamrugała, jak gdyby budząc się z transu. – Czy wszystko w porządku? – zapytał Lou, który wstał i chwycił ją za ramię. – W zupełności – odpowiedziała nieco zakłopotana, uwalniając się z jego uchwytu. – A więc na czym stanęliśmy?

Miała przyspieszony oddech i czoło zroszone potem. Spojrzała na leŜące przed nią papiery, starając się przypomnieć sobie, co wydobyło na wierzch tak dawne i bolesne wspomnienia. Jak gdyby było to wczoraj, pamiętała rozterkę spowodowaną konfliktem lojalności wobec brata i rodziców oraz straszliwą winę i brzemię odczuwane w wyniku dokonanego przez siebie wyboru. – O czym pani myślała? – spytał Soldano. – Wyglądało na to, Ŝe jest pani gdzieś bardzo daleko. – O fakcie, Ŝe zmarłego znalazła jego dziewczyna – odparła Laurie, spoglądając znów na nazwisko Sary Wetherbee. Nie miała zamiaru dzielić się swą przeszłością z porucznikiem. Do dziś trudno jej było rozmawiać o tym tragicznym wydarzeniu z przyjaciółmi, a co dopiero z obcym. – To musiało być bardzo cięŜkie przeŜycie dla tej biednej kobiety. – Ofiary zabójstw są niestety często znajdowane przez osoby im najbliŜsze – stwierdził detektyw. – To musiał być okropny wstrząs – rzekła Laurie. Współczuła Sarze Wetherbee. – CóŜ, ten przypadek Duncana Andrewsa to na pewno nie jest zwykłe przedawkowanie.

Porucznik wzruszył ramionami. – Nie jestem pewien, czy z kokainą bywają zwykłe przypadki. Odkąd stała się modna w latach siedemdziesiątych, widuje się ofiary śmiertelne na wszystkich szczeblach społecznych, od sportowców i artystów poprzez biznesmenów i studentów aŜ do śródmiejskich bandziorów. To dość demokratyczna plaga. MoŜna powiedzieć, Ŝe wszystkich zrównuje. – Tu, w biurze lekarza sądowego, mamy zwykle do czynienia z narkomanami z niŜszego końca skali – oświadczyła Laurie. – Ale generalnie ma pan rację. – Uśmiechnęła się. Lou robił na niej wraŜenie. – Czym się pan zajmował przed wstąpieniem do policji? – Co pani ma na myśli? – Czy studiował pan w college’u? – Oczywiście! – obruszył się Soldano. – CóŜ to za pytanie? – Przepraszam – powiedziała Laurie. – Nie wiedziałam, Ŝe to draŜliwy temat. – A ja nie chciałem być opryskliwy – usprawiedliwiał się

porucznik. – Czasem jestem trochę skrępowany, gdy mówię o swoim wykształceniu. Chodziłem tylko do miejscowego college’u na Long Island, a nie do wieŜy z kości słoniowej w rodzaju Ivy League. A gdzie pani studiowała? – Wesleyan University w Connecticut. Słyszał pan o tej uczelni? – Pewnie, Ŝe słyszałem – odparł detektyw. – Czy myśli pani, Ŝe wszyscy oficerowie policji to nieuki? Wesleyan University. MoŜna się było domyślić. Jak śpiewa Billy Joel, wy, dziewczęta z eleganckich dzielnic, Ŝyjecie w eleganckim świecie. – Skąd pan wie, Ŝe jestem z Nowego Jorku? – Akcent, pani doktor. Jest równie charakterystyczny jak mój z Rego Park w Long Island. – Rozumiem – rzekła Laurie. Nie podobała się jej myśl, Ŝe jest jak otwarta księga. Zastanawiała się, co jeszcze mógłby powiedzieć o niej ten człowiek, mający doświadczenie zdobyte przez lata pracy w słuŜbie dochodzeniowej. – To, gdzie się chodzi do szkoły, jest mniej waŜne od tego, co się tam robi – zmieniła temat. – Nie powinien pan przejmować się

miejscem swoich studiów. Najwyraźniej uzyskał pan dobre wykształcenie. – Łatwo pani mówić. Ale dziękuję za komplement. Laurie spojrzała na papiery leŜące na biurku. Nagle poczuła coś w rodzaju wyrzutów sumienia z powodu swojej uprzywilejowanej młodości spędzonej w prywatnej szkole średniej, Wesleyan University i w Columbia Medical School. Miała nadzieję, Ŝe to, co powiedziała, nie zabrzmiało protekcjonalnie. – Jeszcze tylko szybko spojrzę na trzeci przypadek – rzekła. – Louis Herrera, lat dwadzieścia osiem, bezrobotny, znaleziony w pojemniku na śmieci za sklepem spoŜywczym. Pewnie zmarł w narkomańskiej melinie i został dosłownie wyrzucony. To jest właśnie taki przypadek przedawkowania, jakie zwykle widujemy. Jeszcze jedno smutne, zmarnowane Ŝycie. – Pod pewnymi względami moŜe bardziej tragiczne niŜ tego bogatego faceta – dodał porucznik. – Chyba miał w Ŝyciu o wiele mniej moŜliwości wyboru.

Laurie pokiwała głową. Punkt widzenia Lou był orzeźwiający. Sięgnęła po telefon i zadzwoniła do Cheryl Myers z wydziału dochodzeniowego. Poprosiła ją o zebranie wszystkich dostępnych danych medycznych na temat Duncana Andrewsa. Dodała, Ŝe poszukuje jakiegoś medycznego problemu, który mógłby wiązać się z wynikami sekcji. Odkładając słuchawkę, spojrzała na Soldano. – Nic na to nie poradzę, ale czuję się, jakbym oszukiwała – stwierdziła. Następnie wstała i zebrała wszystkie papiery. – Nie oszukuje pani – zapewnił ją detektyw. – Poza tym, czemu nie poczekać, aŜ będzie pani miała wszystkie informacje, włącznie z wynikami sekcji? Wtedy moŜe się pani martwić. Kto wie, a nuŜ wszystko się wyjaśni? – Dobra rada – powiedziała Laurie. – Chodźmy na dół i bierzmy się do roboty. Zazwyczaj przebierała się w swym pokoju, lecz ze względu na porucznika postanowiła skorzystać z szatni. Gdy wysiedli na dole z windy, skierowała Lou na stronę męską, sama zaś poszła na Ŝeńską. Po pięciu minutach spotkali się w holu. Laurie miała na sobie warstwę normalnego stroju roboczego, na niej następną

nieprzepuszczalną i wreszcie duŜy fartuch. Na głowę załoŜyła kaptur, a z szyi zwisała jej maska. Soldano miał na sobie jedną warstwę stroju roboczego, kaptur, a w ręku trzymał swoją maskę. – Wygląda pan na jednego z lekarzy – stwierdziła Laurie, sprawdzając wzrokiem, czy prawidłowo się ubrał. – Czuję się, jak gdybym szedł na operację, zamiast oglądać sekcję – powiedział detektyw. – Nie miałem tego wszystkiego na sobie poprzednim razem. Czy na pewno muszę wkładać tę maskę? – Na sali sekcyjnej kaŜdy nosi maskę. Ze względu na AIDS i inne problemy z zakaŜeniami przepisy zostały znacznie zaostrzone. Jeśli pan jej nie włoŜy, to Washington przemocą pana wyrzuci. Głównym korytarzem kostnicy doszli do stalowych drzwi chłodni, w której mieściły się przegrody dla poszczególnych ciał. Te chłodzone pomieszczenia usytuowane były w środku kostnicy w kształcie wielkiej litery „U”. – To miejsce jest naprawdę ponure – zauwaŜył Lou. – Chyba tak – przyznała Laurie. – Ale nie robi juŜ takiego

wraŜenia, jak się człowiek przyzwyczai. – Wygląda jak plan filmowy do hollywoodzkiego dreszczowca – powiedział porucznik. – Kto wymyślił te niebieskie kafelki na ściany? A co z tą cementową podłogą? Dlaczego nie jest czymś pokryta? Niech pani spojrzy na te wszystkie zacieki. Laurie przystanęła i przyjrzała się podłodze. Choć była czysto zamieciona, zacieki były paskudne. – JuŜ dawno miała być pokryta kafelkami – odparła. – Sprawa jakoś utknęła w gąszczu nowojorskiej biurokracji, tak mi przynajmniej mówiono. – A co robią tutaj te wszystkie trumny? – spytał Lou. – To ładny akcent – dodał, wskazując na sięgający niemal sufitu stos prostych sosnowych skrzyni. Inne trumny były ustawione pionowo. – Chowane są w nich ciała na cmentarzu Potter’s Field – wyjaśniła Laurie. – W Nowym Jorku mamy wiele nie zidentyfikowanych ciał. Po sekcji trzymamy je w chłodni przez kilka tygodni. Jeśli nikt się po nie nie zgłasza, to są w końcu grzebane na koszt miasta. – Czy nie moŜna by gdzieś indziej przechowywać tych

trumien? To wygląda na wyprzedaŜ. – Dziwne skojarzenia. Jestem juŜ tak przyzwyczajona do ich widoku, Ŝe chyba nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Laurie pierwsza weszła na salę sekcyjną, przytrzymując drzwi dla detektywa. W przeciwieństwie do poprzedniego ranka wszystkie stoły były zajęte przez ciała opatrzone identyfikacyjnymi kartonikami przywiązanymi do duŜego palca nogi. Na pięciu z ośmiu stołów sekcje były juŜ w toku. – No, no, doktor Montgomery zaczyna przed południem – powiedział Ŝartobliwie któryś z lekarzy, mający jak inni twarz przesłoniętą maską. – Niektórzy wolą spróbować, jaka jest woda, zanim skoczą do basenu – odcięła się Laurie. – Ma pani szósty stół – poinformował ją jeden z laborantów znad zlewu, gdzie spłukiwał kawałek jelita. Laurie spojrzała na Lou, który zatrzymał się tuŜ przy drzwiach. Zobaczyła, jak z trudem przełknął ślinę. Choć mówił, Ŝe widział juŜ sekcje, miała uczucie, Ŝe ta

„taśmowa” metoda pracy to dla niego trochę za duŜo. Zapach przepłukiwanego jelita teŜ nie był najprzyjemniejszy. – MoŜe pan w kaŜdej chwili wyjść – powiedziała. Porucznik podniósł rękę. – Wszystko w porządku. Jeśli pani moŜe to wytrzymać, to i ja mogę. Laurie podeszła do stołu numer sześć. Za nią podszedł Lou. Następnie pojawił się ubrany w fartuch i maskę Vinnie Amendola. – Dzisiaj jesteśmy razem, pani doktor – oznajmił. – Świetnie – odparła. – Przynieś wszystko, co potrzeba, i zaczynamy. Laborant pokiwał głową i poszedł w kierunku szafek z instrumentami. Laurie ułoŜyła swoje notatki w dogodnym miejscu i spojrzała na Duncana Andrewsa. – Przystojny męŜczyzna – powiedziała. – Nie myślałem, Ŝe lekarze tak reagują – rzekł Lou. –

Wydawało mi się, Ŝe wszyscy przestawiacie się na obojętność lub coś takiego. – Bynajmniej – zaprzeczyła Laurie. Blade ciało Duncana leŜało na stalowym stole, jak gdyby odpoczywał. Oczy miał zamknięte. Jedyną, poza bladością, nienormalną rzeczą w jego wyglądzie były zadrapania na przedramionach. Laurie wskazała je palcem. – Te głębokie zadrapania są prawdopodobnie wynikiem tak zwanej formikacji, czyli halucynacji dotykowej polegającej na wraŜeniu robactwa pełzającego pod skórą lub na niej. Występuje w amfetaminą.

zatruciach zarówno

kokainą,

jak i

Soldano pokręcił głową. – Nie mogę pojąć, dlaczego ludzie zaŜywają narkotyki – powiedział. – Nie mieści mi się to w głowie. – Robią to dla przyjemności – oświadczyła Laurie. – Narkotyki takie jak kokaina oddziałują niestety na te części mózgu, które w procesie ewolucji rozwinęły się w tak zwany ośrodek wynagradzania. Jego funkcją jest

zachęcanie do zachowań sprzyjających przedłuŜaniu gatunku. Jeśli walka z narkotykami ma się powieść, to trzeba uznać, a nie ignorować, fakt, Ŝe narkotyki mogą wywoływać przyjemne wraŜenia. – Coś mi się wydaje, Ŝe nie ma pani zbyt dobrego zdania o kampanii pod hasłem „Wystarczy powiedzieć nie” – zauwaŜył porucznik. – Rzeczywiście nie mam, bo jest głupia – stwierdziła Laurie. – Albo przynajmniej krótkowzroczna. Myślę, Ŝe politycy, którzy to wymyślili, nie mają pojęcia, jak wygląda dorastanie w dzisiejszym społeczeństwie, zwłaszcza wśród dzieci miejskiej biedoty. Narkotyki są dostępne i gdy młodzieŜ, próbując je, przekonuje się, Ŝe dają przyjemność, zaczyna myśleć, Ŝe władze takŜe kłamią mówiąc o stronach negatywnych czy niebezpiecznych. – Próbowała pani kiedyś tego? – Próbowałam takich narkotyków jak kokaina. – Naprawdę? – Czy jest pan zaskoczony? – spytała Laurie.

– Chyba tak, do pewnego stopnia. – Dlaczego? Detektyw wzruszył ramionami. – Nie wiem. Pewnie dlatego, Ŝe nie wygląda pani na osobę tego typu. Laurie roześmiała się. – On chyba bardziej niŜ ja wygląda teraz na kogoś w tym typie – powiedziała wskazując na Andrewsa. – Ale załoŜę się, Ŝe gdy Ŝył, teŜ nie wyglądał na osobę tego typu. Tak, próbowałam narkotyków w college’u. Mimo tego, co spotkało mego brata, a moŜe właśnie dlatego. – Co wydarzyło się pani bratu? – spytał Lou. Laurie spojrzała na ciało Duncana Andrewsa. Nie miała zamiaru wspominać o Shellym. Uwaga na jego temat wymknęła się jej, jak gdyby rozmawiała z kimś bliskim. – Czy pani brat przedawkował? Laurie przeniosła wzrok z ciała Duncana na porucznika. Nie potrafiła skłamać.

– Tak – odpowiedziała. – Ale nie chcę o tym rozmawiać. – Dobrze – zgodził się Soldano. – Nie chcę być wścibski. Laurie znów zajęła się ciałem Duncana. Przez moment wyobraziła sobie, Ŝe na tym zimnym stole leŜy przed nią ciało brata. Z ulgą zobaczyła, Ŝe wraca Vinnie z rękawicami, naczyniami na próbki, utrwalaczami, etykietami i rozmaitymi instrumentami. Chciała juŜ zaczynać i zostawić wspomnienia poza sobą. – No to do dzieła – powiedział Amendola i zaczął przyklejać etykietki do słojów na próbki. Laurie wyjęła z opakowania rękawice i nałoŜyła je. WłoŜyła takŜe gogle i rozpoczęła staranne zewnętrzne oględziny ciała Duncana Andrewsa. Po obejrzeniu głowy skinęła na detektywa, aby podszedł z przeciwnej strony stołu. Rozsuwając włosy Duncana, pokazała liczne siniaki. – ZałoŜę się, Ŝe miał co najmniej jeden napad drgawek – oznajmiła. – Spójrzmy na język. Otworzyła usta Duncana. Język był w kilku miejscach skaleczony. – Właśnie tego się spodziewałam – powiedziała. – A

teraz zobaczmy, ile ten facet zaŜywał kokainy. Posługując się małą latarką i wziernikiem, zajrzała Duncanowi do nosa. – Nie ma perforacji. Wygląda normalnie. Chyba wiele nie wąchał. Wyprostowała się. ZauwaŜyła, Ŝe uwaga Lou była zwrócona na sąsiedni stół, gdzie odpiłowywano właśnie sklepienie czaszki. Oczy ich spotkały się. – Wszystko w porządku? – zapytała. – Nie jestem pewien – odparł porucznik. – Czy pani naprawdę robi to codziennie? – Średnio trzy do czterech dni w tygodniu. Chce pan na chwilę wyjść? Mogę dać panu znać, gdy będziemy robili DePasqualego. – Nie, nic mi nie będzie. Jedźmy dalej. Co teraz? – Zwykle sprawdzam oczy – powiedziała Laurie. Przyjrzała się bacznie Lou. Ostatnią rzeczą, jakiej sobie Ŝyczyła, byłoby, Ŝeby zemdlał i uderzył głową w betonową podłogę. Zdarzyło się to juŜ jednemu z

odwiedzających. – Proszę kontynuować – rzekł Soldano. – Nic mi nie jest. Laurie wzruszyła ramionami, po czym połoŜyła kciuk i palec wskazujący na powiekach Duncana i podniosła je. Detektyw złapał oddech i odwrócił się. Na moment wzdrygnęła się nawet Laurie. Oczu nie było! Obrzękłe czerwone oczodoły były wypełnione splamionymi na róŜowo kawałkami gazy. Nadawało to ciału niesamowity widok. – No dobrze! – oświadczył porucznik. – Wystawiła mnie pani na strzał i się udało. Muszę to przyznać. – Odwrócił się znów do niej. Część skóry twarzy widoczna między jego maską a kapturem była kredowo blada. – Spróbuję zgadnąć: to było coś w rodzaju próby inicjacyjnej dla Ŝółtodzioba. Laurie zaśmiała się nerwowo. – Przykro mi, Lou – powiedziała. – Zapomniałam, Ŝe oczy zostały wyjęte. Naprawdę. To był

ten przypadek, w którym rodzina nalegała, aby spełnić Ŝyczenie zmarłego, który chciał być dawcą narządu. Jeśli moŜna pobrać oczy w ciągu dwunastu godzin, to często mogą być wykorzystane, o ile nie ma jakichś przeciwwskazań. Czasem moŜe upłynąć nawet więcej niŜ dwanaście godzin, jeśli ciało było ochłodzone. – Nie przeszkadza mi, jeśli ktoś mi zrobi kawał – stwierdził detektyw. – Ale to nie był kawał – przekonywała Laurie. – Przykro mi. Naprawdę. Dzwoniono do mnie wczoraj w tej sprawie, ale przy wszystkim innym, co się wydarzyło, zapomniałam. Właśnie przypomniało mi się, Ŝe w tym przypadku ofiara wprowadziła kokainę doŜylnie. Zobaczmy, czy uda się znaleźć miejsce wstrzyknięcia. Odwróciła prawą rękę Duncana dłonią do góry, aby móc sprawdzić zgięcie w łokciu. Vinnie zrobił to samo z lewą ręką. – Jest tutaj – powiedziała Laurie, wskazując maleńki ślad nakłucia nad jedną z Ŝył na wysokości łokcia. – Nie wiedziałem, Ŝe kokainę moŜna brać doŜylnie – wyznał Soldano.

– Jest brana na wszystkie sposoby, jakie dają, a czasem nie dają się wyobrazić – powiedziała Laurie. – DoŜylnie nie zdarza się często, ale bywa. Mówiąc to wróciła myślami do wieczora poprzedzającego znalezienie martwego brata w jego sypialni. Shelly właśnie przyjechał z Yale i Laurie przyszła do jego pokoju, aby posłuchać o college’u. Na jego łóŜku leŜała otwarta saszetka z przyborami do golenia. – Co to jest? – spytała, podnosząc paczkę prezerwatyw. – Daj mi to! – krzyknął Shelly, najwyraźniej poirytowany znalezieniem przez młodszą siostrę czegoś takiego. Laurie zachichotała, gdy wyrwał jej z ręki prezerwatywy. W czasie gdy chował je w głębi górnej szuflady szafki, zajrzała znów do saszetki. Zobaczyła coś bardziej niepokojącego niŜ interesującego. Delikatnie wyjęła z torebki strzykawkę o pojemności dziesięciu centymetrów sześciennych, tę właśnie, którą miała zobaczyć następnego dnia. – A to co? – zapytała. Shelly podszedł i próbował zabrać jej strzykawkę, ale

zrobiła unik. – Wziąłeś ją z gabinetu ojca, prawda? – Daj mi to, bo znajdziesz się w duŜym kłopocie – warknął i przyparł Laurie do ściany. Ściskała strzykawkę w obu rękach za plecami. Dorastając w Nowym Jorku, wiedziała, co to znaczy, gdy nastolatek ma strzykawkę. – Szprycujesz się? – zapytała. Shelly siłą odebrał jej strzykawkę i schował w szafce obok prezerwatyw. Następnie odwrócił się do siostry, która stała bez ruchu. – Próbowałem parę razy – powiedział. – Nazywają to „szybka kula”. Wielu facetów w szkole to bierze. To Ŝadna wielka sprawa. Ale nie chcę, abyś mówiła cokolwiek mamie ani tacie. Jeśli powiesz, to juŜ nigdy się do ciebie nie odezwę. Rozumiesz? Nigdy. Reminiscencje Laurie przerwał nagle tubalny głos Calvina Washingtona. – Co, do diabła, się tutaj dzieje? – krzyknął. – Dlaczego nawet nie zaczęliście tego przypadku? Przyszedłem, aby

dowiedzieć się, czy znaleźliście cokolwiek, co moglibyśmy wykorzystać, a wy jeszcze nawet nie zaczęliście. Do roboty! Laurie natychmiast zaczęła działać. Zakończyła oględziny, odnotowując, poza innymi spostrzeŜeniami, kilka siniakowatych krwawych podbiegnięć na ramionach Duncana. Następnie wzięła skalpel i niezawodnym ruchem dokonała tradycyjnego cięcia w kształcie litery „Y” od końców ramion do wzgórka łonowego. Z pomocą Vinniego szybko i w milczeniu usunęła mostek i odkryła narządy wewnętrzne. Lou starał się nie przeszkadzać. – Przykro mi, jeśli przedłuŜam pani pracę – powiedział, gdy Laurie zrobiła krótką przerwę, aby laborant mógł uporządkować buteleczki do próbek. – Nie ma problemu – odparła. – Wyjaśnię więcej, gdy weźmiemy się do DePasqualego. Chcę tylko skończyć z Andrewsem. Jeśli Calvin się zdenerwuje, to naprawdę mogą być kłopoty. – Rozumiem. Czy wolałaby pani, abym wyszedł? – Nie, bynajmniej. Tylko niech się pan nie przejmuje, jeśli przez jakiś czas nie będę na pana zwracać uwagi.

Po zbadaniu wszystkich narządów wewnętrznych in situ kilkoma strzykawkami pobrała płyny ustrojowe do badań toksykologicznych. Przestrzegała wraz z Vinniem precyzyjnej procedury, aby właściwa próbka znalazła się w odpowiedniej buteleczce. Następnie zaczęła kolejno wyjmować narządy. Najwięcej czasu zajęło jej serce, wreszcie takŜe i ono zostało wyjęte. Gdy Amendola zabrał Ŝołądek i jelita do wypłukania nad zlewem, Laurie starannie zbadała serce, pobierając liczne próbki do badań mikroskopowych. Następnie pobrała podobne próbki z innych narządów. Laborant był juŜ wówczas z powrotem na miejscu. Bez Ŝadnych poleceń zabrał się do głowy, odpreparując skórę. Po sprawdzeniu czaszki Laurie dała mu znak, aby piłą elektryczną przeciął ją naokoło tuŜ powyŜej uszu. Detektyw trzymał się z daleka, gdy Laurie wyjęła mózg i z chlupotem umieściła go w naczyniu podstawionym przez Vinniego. NoŜem podobnym do rzeźnickiego zaczęła kroić plastry, jak gdyby miała do czynienia z kawałkiem mięsa do smaŜenia. Działali w sprawnym, dobrze wyćwiczonym duecie, nie wymagającym wypowiadania wielu słów. Pół godziny później Laurie wyprowadziła porucznika z sali sekcyjnej. Pozostawiając w szatni kitle i fartuchy, pojechali na drugie piętro do bufetu na kawę. Mieli około

piętnastu minut, podczas których Vinnie miał zabrać szczątki Duncana i „wystawić” następny przypadek – Franka DePasqualego. – Dziękuję, ale chyba przez parę dni nic nie będę jadł – odpowiedział Lou na propozycję posilenia się czymś z automatów w bufecie. Laurie nalała sobie drugą filiŜankę kawy. Siedzieli przy plastikowym stoliku w pobliŜu kuchenki mikrofalowej. Na sali było jeszcze około piętnastu rozmawiających z oŜywieniem osób. Widząc, Ŝe inni palą, Soldano wyjął paczkę marlboro i zapalił papierosa. Wyjął go z ust, widząc wyraz twarzy Laurie. – Czy nie będzie pani przeszkadzać, jeśli zapalę? – spytał. – Skoro pan musi. – Tylko jednego. – No cóŜ, Duncan Andrews nie miał na oko Ŝadnych schorzeń – powiedziała. – I nie sądzę, abym coś znalazła w badaniach histologicznych. – Ma pani tylko dołoŜyć wszelkich starań. W najgorszym

razie moŜe pani wszystko zepchnąć na Washingtona. Niech on zdecyduje, co robić. To jego sprawa jako jednego z szefów. – Ten, kto robi sekcję, musi podpisać kartę zgonu – odparła Laurie. – Ale mogę spróbować. – Zaimponował mi sposób, w jaki operowała pani tym noŜem na sali sekcyjnej... – Dziękuję za komplement. Dlaczego jednak wydaje mi się, Ŝe jest tu jakieś „ale”? – Po prostu jestem zdziwiony, Ŝe tak atrakcyjna kobieta jak pani wybrała taki rodzaj pracy. Laurie przymknęła oczy i westchnęła z irytacją. – Ta uwaga podszyta jest męskim szowinizmem – stwierdziła wpatrując się w niego. – To niestety osłabia wymowę pańskiego komplementu. Czy chciał pan powiedzieć: „Co taka ładna dziewczyna robi w takim miejscu?” – Zaraz, zaraz, przepraszam – zaprotestował Lou. – Wcale nie o to mi chodziło. – Mówienie o moim wyglądzie i moich umiejętnościach oraz ich łączenie rzutuje negatywnie na jedno i drugie –

oświadczyła Laurie. Pociągnęła łyk kawy. Wyczuwała, Ŝe porucznik jest zbity z tropu zakłopotany. – Nie chcę na pana naskakiwać – dodała – ale mam dość tłumaczenia się z wyboru zawodu. Mam takŜe dość słuchania tego, Ŝe mój wygląd i płeć mają jakikolwiek związek z tym, co robię. – MoŜe lepiej przestanę się odzywać – powiedział Soldano. Laurie spojrzała na zegar ścienny. – Chyba powinniśmy zejść na dół. Vinnie na pewno ma juŜ DePasqualego na stole – oznajmiła, dopijając resztkę kawy. Detektyw zgasił papierosa i pospieszył za nią. Po pięciu minutach byli znów w fartuchach i oglądali na sali sekcyjnej zdjęcia rentgenowskie Franka DePasqualego. Na zdjęciach przednio-tylnych i bocznych głowy widać było jasny zarys pocisku spoczywającego w tylnym dole czaszki. – Miał pan rację co do lokalizacji pocisku – stwierdziła Laurie. – Jest właśnie u podstawy mózgu. – Egzekucje gangsterskie skomentował Lou.

są

bardzo skuteczne

–

– Mogę w to uwierzyć, poniewaŜ pocisk w podstawie mózgu trafia w jego pień. Tam właśnie są Ŝywotne ośrodki takich czynności, jak oddychanie i akcja serca. – Myślę, Ŝe jeśli musiałbym odejść, to jest to jeden z dobrych sposobów – oświadczył porucznik. Laurie spojrzała na policjanta. – To przyjemna myśl. Soldano wzruszył ramionami. – W mojej branŜy myśli się o tym. Laurie spojrzała znów na zdjęcie. – Miał pan takŜe rację co do małego kalibru. Na moje oko jest to dwadzieścia dwa lub najwyŜej dwadzieścia pięć. – Takich zwykle uŜywają – potwierdził detektyw. – Po większych jest po prostu zbyt wiele babraniny. Laurie poszła przodem do stołu numer sześć, na którym leŜały doczesne szczątki Frankiego. Ciało było nieco obrzękłe; prawe oko bardziej spuchnięte

od lewego. – Wygląda młodziej niŜ na osiemnaście lat – powiedziała Laurie. – Bardziej na piętnaście – zgodził się Lou. Laurie poleciła Vinniemu odwrócić ciało, aby moŜna było obejrzeć tył głowy. Chronioną przez rękawicę ręką rozsunęła mokre, splątane włosy, ukazując okrągłą ranę wlotową otoczoną spulchnioną obwódką otartej skóry. Po dokonaniu pomiarów i zdjęć starannie zgoliła otaczające włosy, aby całkowicie odsłonić ranę. – Strzał najwyraźniej oddano z bliskiej odległości – oznajmiła, wskazując na ślady prochu wokół rany. – Jak bliskiej? – spytał porucznik. Laurie zastanowiła się chwilę. – Powiedziałabym siedem do dziesięciu centymetrów. Coś takiego. – Typowe – stwierdził Soldano. Laurie dokonała kolejnej serii pomiarów i zdjęć. Następnie czystym skalpelem wydobyła fragmenty resztek prochu z maleńkich punktowych ranek. Uderzając ostrzem

skalpela w wewnętrzną stronę probówki, zabezpieczyła ten materiał do analizy laboratoryjnej. – Nigdy nie wiadomo, co chemicy mogą nam powiedzieć – rzekła podając laborantowi probówki do oznaczenia. – Potrzebujemy punktu zaczepienia detektyw. – Wszystko mi jedno jakiego.

–

powiedział

Gdy Vinnie skończył oznakowywanie probówek, pomógł Laurie odwrócić Franka na plecy. – Co się stało z prawym okiem? – spytał Lou. – Nie wiem – odparła Laurie. – Na zdjęciu nie wyglądało, Ŝeby pocisk naruszył oczodół, ale nigdy nie wiadomo. Powieka była sinawa. Przez szparę powiekową widać było obrzękłą spojówkę. Laurie delikatnie przesunęła powiekę w górę. – Uch – jęknął Soldano. – To nie wygląda dobrze. Pierwszy nie miał w ogóle oczu, a ten sprawia wraŜenie, jakby miał oko przejechane przez cięŜarówkę. Czy to mogło się stać, kiedy płynął Rzeką Wschodnią? Laurie pokręciła głową. – To stało się przed śmiercią. Widzi pan te wybroczyny

pod śluzówką? To znaczy, Ŝe serce pracowało. On Ŝył, gdy to się stało. Pochyliła się i z bliska obejrzała rogówkę. Patrząc na odbicia świateł na jej powierzchni, mogła dostrzec, Ŝe jest nierówna. A ponadto mlecznobiała. Laurie przesunęła w górę lewą powiekę. W przeciwieństwie do oka prawego rogówka była tu czysta; oko patrzyło bez wyrazu w sufit. – Czy pocisk mógł być tego przyczyną? – spytał porucznik. – Nie sądzę – odparła Laurie. – Wygląd rogówki wskazuje raczej na poparzenie chemiczne. Pobierzemy próbkę dla toksykologii. Przyjrzę się temu dokładniej pod mikroskopem. Muszę przyznać, Ŝe nie widziałam jeszcze czegoś takiego. Laurie kontynuowała oględziny. Wskazała na przeguby dłoni. – Widzi pan te otarcia i wgłębienia? – Tak. Co z tego wynika? – Powiedziałabym, Ŝe ten biedak był związany. MoŜe uszkodzenie oka było wynikiem jakiejś tortury.

– To są wredni ludzie – stwierdził Lou. – Denerwuje mnie to, Ŝe zasłaniają się tym tak zwanym kodeksem etyki, podczas gdy naprawdę jest to świat, w którym pies poŜera innego psa. A jeszcze bardziej denerwuje mnie to, Ŝe ich wyczyny stawiają w złym świetle wszystkich Amerykanów pochodzenia włoskiego. Badając ręce i nogi Franka, Laurie zapytała, dlaczego przestępcze rodziny Vaccarro i Lucia są skłócone. – Chodzi o teren – odparł detektyw. – Oni wszyscy muszą spać w jednym łóŜku, w Queens i w części okręgu Nassau. Ciągle skaczą sobie do gardeł o teren. Są bezpośrednimi konkurentami w handlu narkotykami, lichwie, prowadzeniu domów gry, paserstwie, wymuszaniu okupów, kradzieŜach samochodów, porywaniu ludzi... Zajmują się właściwie wszystkim, co moŜna wymyślić. Nieustannie ze sobą walczą i zabijają się, ale to jest ciągły impas, tak więc na swój sposób muszą takŜe się dogadywać. To przedziwny świat. – I ta cała przestępcza działalność odbywa się nawet dziś? – spytała Laurie. – Jak najbardziej – odparł Soldano. – A my znamy tylko wierzchołek góry lodowej.

– Dlaczego policja czegoś nie zrobi? Porucznik westchnął. – Staramy się, ale to nie jest łatwe. Potrzebujemy dowodów. Jak juŜ mówiłem, trudno je zdobyć. Bossowie są bezpiecznie odizolowani, a zabójcy to zawodowcy. Nawet gdy ich na czymś przyłapiemy, to muszą jeszcze zostać osądzeni i nic nie jest pewne. My, Amerykanie, zawsze tak obawialiśmy się tyranii władz, Ŝe od strony prawnej dajemy przestępcom fory. – Trudno uwierzyć, Ŝe tak niewiele moŜna zrobić – powiedziała Laurie. – MoŜna coś zrobić, jeśli tylko mamy konkretne dowody. Weźmy tego Franka DePasqualego. Jestem na dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewien, Ŝe Cerino ze swymi ludźmi ponosi odpowiedzialność za jego śmierć. Ale nie mogę zrobić niczego bez jakiegoś dowodu, jakiegoś punktu zaczepienia. – Myślałam, Ŝe policja ma informatorów. – Mamy informatorów – potwierdził Lou. – Ale nikogo, kto naprawdę coś wie. Ludzie, którzy rzeczywiście mogliby coś wskazać, bardziej boją się siebie nawzajem niŜ nas.

– No cóŜ, moŜe uda mi się coś znaleźć podczas tej sekcji – rzekła Laurie, zwracając się z powrotem w stronę ciała Franka DePasqualego. – Kłopot polega na tym, Ŝe ciała wyłowione z wody bywają na ogół wyprane z dowodów. Mamy oczywiście pocisk. Mogę go panu dać. – Wezmę wszystko, co dostanę – powiedział detektyw. Laurie i Vinnie zabrali się do sekcji. Na kaŜdym etapie wyjaśniała Lou, co robią. Jedyna róŜnica w porównaniu z sekcją Duncana polegała na sposobie potraktowania mózgu. U Franka Laurie i wielką starannością prześledziła drogę przebytą przez pocisk. Zwróciła uwagę, Ŝe nie zbliŜył się do spuchniętego oka. Pamiętała takŜe, aby nie dotknąć pocisku metalowym instrumentem. Po wydobyciu umieściła go w plastikowym pojemniku, aby nie pozostawić na nim zadrapań. Następnie, po wysuszeniu, zaznaczyła podstawę pocisku, sfotografowała go i zapieczętowała w niewielkiej kopercie. Koperta, wraz z pokwitowaniem, była obecnie gotowa do przekazania policji, czyli siedzącemu na górze sierŜantowi Murphy’emu lub jego zmiennikowi. – To był niezwykły ranek – powiedział porucznik przy wyjściu z sali sekcyjnej. – Wiele się nauczyłem, ale myślę, Ŝe daruję sobie pani trzeci przypadek. – Dziwię się, Ŝe wytrzymał pan dwa – stwierdziła Laurie.

Zatrzymali się przed szatnią. – Przejrzę materiał mikroskopowy z ciała Franka DePasqualego i dam panu znać, jeśli znajdę coś ciekawego. Myślę, Ŝe ciekawe moŜe być tylko oko. Ale kto wie? – No cóŜ, miło było... – powiedział Lou i przestąpił z nogi na nogę. Laurie spojrzała w ciemne oczy porucznika. Miała wraŜenie, Ŝe chce ją jeszcze o coś zapytać, ale jakoś nie moŜe się zdecydować. – Jadę na górę na kawę – oznajmiła. – Czy ma pan ochotę na jeszcze jedną przed wyjściem? – Brzmi to zachęcająco – odparł bez wahania Soldano. W bufecie znaleźli się przy tym samym stoliku, co przedtem. Laurie nie mogła zrozumieć, dlaczego pewny siebie detektyw stał się niespokojny i nieporadny. Patrzyła, jak wyjął papierosy i niezgrabnie zapalił jednego. – Od dawna pan pali? – spytała dla podtrzymania rozmowy. – Od dwunastego roku Ŝycia. W mojej dzielnicy

wypadało palić. Po tym stwierdzeniu zgasił zapałkę i głęboko się zaciągnął. – Czy zastanawiał zaprzestaniem?

się

pan

kiedykolwiek

nad

– Oczywiście – odrzekł porucznik. – Łatwo jest rzucić palenie. Od roku robię to co tydzień. Ale mówiąc powaŜnie, chciałbym przestać. Tylko, Ŝe w komendzie jest trudno. Prawie wszyscy palą. – śałuję, Ŝe nie udało się nam znaleźć niczego przełomowego w sprawie DePasqualego – powiedziała Laurie. – MoŜe pocisk w czymś pomoŜe. Specjaliści od balistyki są dość pomysłowi. Ops! – syknął, usiłując wyjąć z popielniczki upuszczonego tam papierosa. – Lou, czy nic się nie stało? – zapytała Laurie. – Wszystko w porządku – odpowiedział pospiesznie, po czym ponowił próbę i tym razem udało mu się wyjąć papierosa. – Wydaje mi się, Ŝe coś pana niepokoi.

– Mam po prostu wiele spraw na głowie. Ale chciałbym panią o coś zapytać. Czy jest pani męŜatką? Wbrew sobie Laurie uśmiechnęła się i pokręciła głową. – To jest dopiero niespodziewane pytanie. – Zgadzam się – powiedział detektyw. – W tych okolicznościach jest ono ponadto niezbyt profesjonalne. – TakŜe i temu nie mogę zaprzeczyć – przyznał porucznik. Laurie zawahała się, jak gdyby toczyła ze sobą minispór. – Nie – odrzekła w końcu. – Nie jestem męŜatką. – No to w takim razie... – zaczął Lou z trudem dobierając słowa – ...moŜe któregoś dnia moglibyśmy pójść na kolację. – Pochlebia mi pan, poruczniku Soldano – zaczęła niepewnie Laurie – ale zazwyczaj nie łączę swego Ŝycia prywatnego z pracą. – Ani ja. – A gdybym powiedziała moŜe i jeszcze się zastanowiła?

– Świetnie – odparł detektyw. Laurie wyczuła, Ŝe teraz Ŝałował swego zaproszenia. Nagle wstał. Ona takŜe zaczęła się podnosić, ale dał jej gestem znak, aby pozostała. – Proszę skończyć kawę. Mogę zaświadczyć, Ŝe naleŜy się pani przerwa. Ja po prostu zjadę na dół, przebiorę się i wyjdę. Niech pani się do mnie odezwie. Pozdrowił ją ruchem ręki i odszedł. Przy drzwiach odwrócił się i znów pomachał. Laurie podniosła dłoń w odpowiedzi, gdy jego postać znikała juŜ z pola widzenia. Był rzeczywiście trochę podobny do Columbo: inteligentny, lecz nieporadny i trochę niezorganizowany. Miał jednocześnie swoisty urok człowieka z niŜszych warstw oraz odświeŜającą, rzeczową bezpretensjonalność, która do niej przemawiała. Robił takŜe wraŜenie samotnego. Skończyła kawę i wyprostowała się. Wychodząc z bufetu uświadomiła sobie, Ŝe Lou przypominał jej takŜe pojawiającego się co jakiś czas okresowo przyjaciela, Seana Mackenzie’ego. Jej matka z pewnością uznałaby porucznika za równie nieodpowiedniego. Laurie zastanawiała się, czy przyczyną, dla której pociągają ją

tego typu ludzie, nie jest przypadkiem to, Ŝe spotkaliby się z dezaprobatą jej rodziców. Jeśli tak było, to kiedy miała wyzbyć się na dobre tej przekorności? JuŜ w windzie przyszło jej na myśl, Ŝe po tym, gdy Soldano zaskoczył ją swym pytaniem, sama nie zapytała go, czy jest Ŝonaty, postanowiła zrobić to, jeśli zatelefonuje. Spojrzała na zegarek. Wszystko szło dobrze: jeszcze tylko jedna sekcja, a było wciąŜ przed południem. Laurie sprawdziła adres zanotowany na kartce papieru, po czym spojrzała w górę na imponujący budynek mieszkalny przy Piątej alei. PołoŜony był na wysokości ulic siedemdziesiątych, tuŜ obok Central Park. Profilowana markiza z niebieskiego brezentu rozciągała się od wejścia do krawęŜnika. TuŜ za oszklonymi drzwiami z kutego Ŝelaza wyczekiwał portier w liberii. Gdy zbliŜyła się do drzwi, odźwierny je otworzył i uprzejmie zapytał, czym moŜe słuŜyć. – Chciałabym mówić z zarządcą domu – powiedziała Laurie. Rozpięła płaszcz i gdy portier borykał się ze starego typu systemem połączeń wewnętrznych, usiadła na skórzanej kanapie i rozejrzała się po holu. Był udekorowany ze smakiem, w powściągliwych, stonowanych kolorach. Na

stoliku stały świeŜe jesienne kwiaty. Nie było jej trudno wyobrazić sobie Duncana Andrewsa wkraczającego pewnym krokiem do holu, zabierającego korespondencję i czekającego na windę. Zerknęła na rząd skrytek pocztowych dyskretnie przysłoniętych chińską drewnianą kratką. Zastanawiała się, która naleŜała do Duncana i czy czekają na niego jakieś listy. – Czy mogę pani w czymś pomóc? Laurie wstała i znalazła się naprzeciwko wąsatego Latynosa. Nad kieszenią koszuli miał wyhaftowane imię „Juan”. – Jestem doktor Montgomery z biura lekarza sądowego – przedstawiła się. Otworzyła portfel, aby pokazać swą błyszczącą odznakę lekarza sądowego, która przypominała wyglądem odznakę policyjną. – Czym mogę pani słuŜyć? – zapytał Juan. – Chciałabym obejrzeć mieszkanie Duncana Andrewsa – odpowiedziała. – Zajmuję się jego badaniem pośmiertnym i chciałabym zobaczyć miejsce wypadku. Laurie celowo posługiwała się oficjalnym językiem. W rzeczywistości nie czuła się dobrze w tej roli. Choć

przepisy w niektórych stanach wymagały od lekarzy sądowych wizytowania miejsc zgonu, nie było tak w biurze nowojorskim, gdzie przyjęto zasadę powierzania tych obowiązków personelowi dochodzeniowemu biura. Przebywając jednak na staŜu w Miami, wielokrotnie odbywała takie wizyty. W Nowym Jorku brakowało jej dodatkowych informacji uzyskiwanych tą drogą. Ale nie to było powodem, dla którego odwiedzała mieszkanie Duncana Andrewsa. Nie spodziewała się znaleźć niczego, co wniosłoby nowe elementy do sprawy. Kierowała się bardziej osobistymi pobudkami. Sytuacja, w której uprzywilejowany, odnoszący sukcesy młody człowiek traci Ŝycie dla kilku chwil wywołanej przez narkotyk przyjemności, przywodziła jej na myśl los brata. Ta śmierć rozbudziła w niej poczucie winy tłumione przez siedemnaście lat. – Tam jest przyjaciółka pana Andrewsa. W kaŜdym razie widziałem, jak pół godziny temu jechała na górę – poinformował zarządca. Zwracając się do odźwiernego, zapytał, czy pani Wetherbee wyszła. Portier zaprzeczył. Juan odwrócił się do Laurie.

– To mieszkanie siedem C. Zawiozę tam panią. Laurie zawahała się. Nie spodziewała się nikogo w tym mieszkaniu. Właściwie nie chciała rozmawiać z nikim z rodziny, a tym bardziej z dziewczyną Andrewsa. Ale zarządca był juŜ w windzie i trzymał dla niej otwarte drzwi. PoniewaŜ przedstawiła się w oficjalnej roli, uwaŜała, Ŝe nie moŜe się wycofać. Juan mocno zapukał w drzwi mieszkania. Gdy nie otwarto ich natychmiast, wyciągnął spory pęk kluczy i zaczął je przerzucać. Drzwi otworzyły się, właśnie gdy zamierzał wsunąć do zamka jeden z kluczy. Stała w nich kobieta wzrostu Laurie z kręconymi blond włosami. Była w podkoszulku i marmurkowych dŜinsach. Na policzkach widoczne były świeŜe ślady łez. Zarządca przedstawił Laurie jako osobę ze szpitala, po czym przepraszając, ulotnił się. – Nie przypominam sobie, abym widziała panią w szpitalu – powiedziała Sara. – Nie jestem ze szpitala. Jestem z biura lekarza sądowego – wyjaśniła Laurie.

– Czy będzie pani robić sekcję ciała Duncana? – JuŜ ją zrobiłam. Chciałam tylko obejrzeć miejsce wypadku. – Oczywiście – rzekła Sara robiąc krok do tyłu. – Proszę wejść. Laurie weszła do mieszkania. Świadomość, Ŝe ingeruje w bolesne przeŜycia tej biednej kobiety, sprawiała, iŜ czuła się bardzo nieswojo. Poczekała, aŜ Sara zamknie drzwi. Mieszkanie było obszerne. Nawet z przedpokoju widać było bezlistne drzewa Central Park. Podświadomie pokręciła głową na myśl o bezsensowności uŜywania narkotyków przez Duncana Andrewsa. Przynajmniej z pozorów wydawało się, Ŝe miał on znakomite Ŝycie. – Duncan upadł właściwie tutaj przy drzwiach. – dziewczyna wskazała na podłogę. Na jej policzkach pojawiły się nowe łzy. – Właśnie miałam zapukać, gdy otworzył drzwi. Wyglądał, jak gdyby zwariował. Próbował wyjść prawie nagi. – Przykro mi to mówić, ale tak się często zdarza – powiedziała Laurie. – Narkotyki mogą mieć takie działanie na ludzi. Kokaina moŜe powodować wraŜenie,

Ŝe człowiek się pali. – Nawet nie wiedziałam, Ŝe on brał narkotyki – wyznała szlochając Sara. – MoŜe gdybym zjawiła się tu wcześniej po jego telefonie, nie doszłoby do tego. MoŜe gdybym została w sobotę wieczorem... – Narkotyki są przekleństwem – stwierdziła Laurie. – Nikt się nie dowie, dlaczego Duncan je brał. Ale to był jego wybór. Nie moŜe pani obwiniać siebie. – Przerwała. – Wiem, co pani czuje – powiedziała wreszcie. – Ja tak znalazłam swego starszego brata. – Naprawdę? – zapytała Sara przez łzy. Laurie skinęła potwierdzająco głową. Po raz drugi tego dnia podzieliła się tajemnicą, do której nie przyznała się nikomu przez siedemnaście lat. Ta praca rzeczywiście zaczynała ją wciągać, ale w sposób, jakiego nigdy się nie spodziewała. Przypadek Duncana Andrewsa poruszył ją jak Ŝaden inny dotąd. Rozdział 4 MANHATTAN, WTOREK, GODZ. 18.51

– Chryste! – jęknął Tony. – I znowu czekamy. KaŜdej nocy czekamy. Myślałem wczoraj wieczorem, gdy wreszcie złapaliśmy tego gnojka DePasqualego, Ŝe sprawy zaczną iść do przodu. Ale nie, znów siedzimy tu i czekamy, jak gdyby nic się nie stało. Angelo pochylił się do popielniczki, strzepnął popiół z papierosa, po czym znów odchylił się do tyłu. Nie powiedział ani słowa. Wcześniej tego popołudnia obiecał sobie, Ŝe będzie ignorować Ruggerio. Obserwował oŜywiony ruch na chodnikach. Ludzie szli z pracy do domów, spacerowali z psami lub wracali z zakupów w sklepie spoŜywczym. Samochód stał w strefie zastrzeŜonej dla samochodów dostawczych na Park Avenue pomiędzy ulicami Osiemdziesiątą Pierwszą a Osiemdziesiątą Drugą, zwrócony w kierunku północnym. Po obu stronach alei wznosiły się wysokie budynki mieszkalne, których pierwsze piętra zajmowały pomieszczenia biurowe przedstawicieli wolnych zawodów. – Wyjdę zrobić parę pompek – powiedział Tony. – Zamknij dziób, do cholery! – warknął Facciolo mimo swego uprzedniego postanowienia. –

Braliśmy juŜ to wczoraj wieczorem. Nie wychodzi się na robienie pompek, kiedy czekamy na akcję. Co się z tobą dzieje? Chcesz, Ŝeby zapalił się tu neon albo coś takiego dla powiadomienia glin, Ŝe tu siedzimy? Mamy nie zwracać na siebie uwagi. Nie jesteś w stanie tego zrozumieć? – Dobrze – rzekł Ruggerio. – Tylko się nie wkurzaj. Nie będę wychodził. Mocno sfrustrowany Angelo wypuścił powietrze przez zaciśnięte wargi i zaczął rytmicznie bębnić w kierownicę dwoma palcami prawej ręki. Nawet przy jego wyuczonym spokoju Tony był cięŜki do wytrzymania. – Jeśli chcemy obrobić biuro doktora, to czemu tam nie idziemy? – spytał po chwili Ruggerio. – Nie ma sensu tracić tyle czasu. – Czekamy na sekretarkę – odpowiedział Angelo. – Chcemy mieć pewność, Ŝe nie ma tam nikogo. Poza tym ona nas moŜe wpuścić. Nie chcemy wywaŜać Ŝadnych drzwi. – Jeśli ona nas wpuści, to się tam znajdzie i biuro nie będzie juŜ puste. Nie ma w tym sensu. – Zaufaj mi. To jest najlepszy sposób zrobienia tego, co

mamy zrobić. – Nikt nigdy niczego mi nie mówi – poŜalił się Tony. – Cała ta operacja jest dziwaczna. Włamywanie się do biura doktora to wariactwo jeszcze większe niŜ włamanie do Banku Organów na Manhattanie. Tam przynajmniej zgarnęliśmy kilka setek w gotówce, ale co, do diabła, znajdziemy w biurze lekarza? – Jeśli nie potrwa to zbyt długo, będziemy mogli sprawdzić, czy tam takŜe nie ma jakiejś gotówki – obiecał Facciolo. – MoŜemy takŜe poszukać percodanu i takich rzeczy, jeśli cię to uszczęśliwi. – Trudny sposób zdobycia paru piguł – stwierdził Ruggerio. Mimo irytacji Angelo się roześmiał. – Co sądzisz o starym doktorze Travino? – spytał Tony. – Czy myślisz, Ŝe on wie, o czym mówi? – Osobiście mam wątpliwości – odparł Facciolo. – Ale Cerino mu ufa i to jest waŜne. – Ale posłuchaj, Angelo. Powiedz mi, po co tam idziemy. Czy Paulie nie jest zadowolony z tego doktora?

– Cerino kocha tego faceta. UwaŜa, Ŝe jest najlepszy na świecie. Właśnie dlatego tam idziemy. – Ale dlaczego? Powiedz mi to i się zamknę. – Po karty z jego kartoteki. – Wiedziałem, Ŝe to wariactwo – skomentował Ruggerio – ale nie Ŝe aŜ takie. Co zrobimy z kartami z kartoteki? – Obiecałeś, Ŝe się zamkniesz, jak ci powiem, czego szukamy. No więc zamknij się! A poza tym masz nie zadawać tylu pytań. – Właśnie na to narzekałem – utyskiwał Tony. – Nikt mi nie mówi, co się dzieje. Gdybym wiedział więcej, mógłbym zrobić więcej, mógłbym więcej pomóc... Facciolo zaśmiał się sarkastycznie. – Widzę, Ŝe mi nie wierzysz – poskarŜył się Ruggerio. – Ale taka jest prawda. Wypróbuj mnie! Jestem pewien, Ŝe miałbym jakieś pomysły nawet na taką robotę. – Wszystko idzie świetnie – zapewnił go Angelo. – Nie planowanie jest twoją mocną stroną, a rozwalanie ludzi. – To prawda – zgodził się Tony. – To lubię najbardziej. Bum! I po wszystkim. śadne takie skomplikowane numery.

– Przez najbliŜszych parę tygodni będzie tyle rozwalania, Ŝe nawet ty będziesz zadowolony. – Nie mogę się doczekać. MoŜe to wyrówna cały ten czas stracony na czekaniu. – Właśnie nadchodzi – zauwaŜył Facciolo. Wskazał na krępą kobietę wychodzącą z jednego z budynków. Jedną ręką zapinała czerwony płaszcz, drugą przytrzymywała na głowie kapelusz. – Dobra, idziemy – zarządził. – Ale trzymaj kopyto schowane i nie wtrącaj się do rozmowy. Angelo i Tony wyszli z samochodu i podeszli do kobiety w chwili, gdy ustawiała się w kolejce do taksówek. – Pani Schulman! – zawołał Facciolo. Kobieta odwróciła się w jego stronę. Jej nieufna wyniosłość rozwiała się z chwilą, gdy go rozpoznała. – Dobry wieczór, panie... – usiłowała przypomnieć sobie nazwisko. – Facciolo – podpowiedział Angelo. – Oczywiście. Jak się miewa pan Cerino?

– Znakomicie – odparł Facciolo. – Całkiem dobrze radzi sobie z laską, ale poprosił mnie, abym przyjechał tu porozmawiać z panią. Czy ma pani minutę? – Myślę, Ŝe tak – odpowiedziała sekretarka. – O czym chciałby pan porozmawiać? – To sprawa poufna. Wolałbym, aby pani zechciała na moment wejść do samochodu. – Angelo gestem wskazał na czarny town car. Najwyraźniej zdetonowana tą prośbą, pani Schulman bąknęła coś na temat umówionego wkrótce spotkania. Facciolo włoŜył rękę do kieszeni marynarki i wysunął swój automatyczny pistolet marki Walther na tyle, aby sekretarka mogła zobaczyć kolbę. – Niestety muszę nalegać – oświadczył. – Nie zajmiemy pani wiele czasu, a potem na pewno podrzucimy panią w jakieś dogodne miejsce. Pani Schulman zerknęła na Tony’ego, który uśmiechnął się. – Dobrze – zgodziła się – pod warunkiem Ŝe nie potrwa to zbyt długo.

– To będzie zaleŜało od pani – rzekł Angelo, znów wskazując na samochód. Ruggerio poszedł pierwszy i otworzył drzwi z szarmanckim ukłonem. Sekretarka wsunęła się na przednie siedzenie. Tony usiadł z tyłu, Facciolo zaś zajął miejsce kierowcy. – Czy to ma coś wspólnego z moim męŜem, Dannym Schulmanem? – zapytała. – Danny Schulman z Bayside? – spytał Angelo. – To pani stary? – Tak. – Kto to jest Danny Schulman? – spytał z tyłu Ruggerio. – Ma lokal w Bayside o nazwie „Crystal Palace” – odparł Facciolo. – Chodzi tam sporo ludzi Lucii. – Ma bardzo dobre koneksje – powiedziała pani Schulman. – MoŜe chcielibyście panowie z nim porozmawiać. – Nie, to nie ma nic wspólnego z Dannym – zaprzeczył Angelo. – Chcemy tylko wiedzieć, czy w biurze doktora nikogo nie ma.

– Nie ma, wszyscy juŜ wyszli. Pozamykałam wszystko jak zwykle. – To dobrze – rzekł Facciolo – poniewaŜ chcemy, aby pani tam wróciła. Interesują nas pewne karty z kartotek doktora. – Jakie karty? – spytała sekretarka. – Powiem pani, gdy będziemy w środku – odparł Angelo. – Ale zanim pójdziemy, chciałbym, aby pani wiedziała, Ŝe jeśli zrobi pani coś nierozsądnego, będzie to ostatnia nierozsądna rzecz w pani Ŝyciu. Czy wyraziłem się jasno? – Całkiem jasno – odrzekła pani Schulman, która jakby trochę odzyskała spokój. – To nie jest wielka sprawa – dodał Facciolo. – To znaczy jesteśmy cywilizowanymi ludźmi. – Rozumiem – stwierdziła sekretarka. – Okay! Chodźmy – powiedział Angelo, otwierając po swojej stronie drzwiczki samochodu. – Dobry wieczór, panno Montgomery – powiedział George, jeden z portierów w budynku, gdzie mieszkali rodzice Laurie. Był tam od zawsze. Wyglądał na sześćdziesiąt lat, lecz naprawdę miał siedemdziesiąt dwa.

Lubił przypominać Laurie, Ŝe to właśnie on otwierał drzwi taksówki, gdy matka przywiozła ją ze szpitala do domu zaledwie kilka dni po jej urodzeniu. Po krótkiej pogawędce z George’em Laurie pojechała na górę do mieszkania rodziców. Tyle wspomnień! Nawet zapach tego miejsca był znajomy. Ale bardziej niŜ cokolwiek innego mieszkanie to przypominało jej ten okropny dzień, w którym znalazła swego brata. Przez dłuŜszy czas po tragedii niemal pragnęła, aby rodzice się przeprowadzili, tylko dlatego, by nie musiała ciągle przypominać sobie o tym zdarzeniu. – Witaj, kochanie! – powitała ją śpiewnym głosem matka, otwierając drzwi do przedpokoju. Dorothy Montgomery pochyliła się i nadstawiła córce policzek. Wokół niej unosił się zapach drogich perfum. Jej szaroniebieskie włosy były krótko przystrzyŜone w stylu widywanym ostatnio na okładkach magazynów kobiecej mody. Była drobną, pełną Ŝycia kobietą wyglądającą młodziej niŜ na swoje sześćdziesiąt kilka lat dzięki drugiej operacji plastycznej twarzy. Odbierając płaszcz Laurie, Dorothy przyjrzała się krytycznym okiem strojowi córki. – Widzę, Ŝe nie ubrałaś się w ten wełniany kostium, który

dostałaś ode mnie. – Rzeczywiście nie, mamo. – Laurie przymknęła oczy. Miała nadzieję, Ŝe matka chociaŜ na początku da jej spokój. – No cóŜ, mogłaś przynajmniej włoŜyć sukienkę. Laurie powstrzymała się od odpowiedzi. Wybrała na ten wieczór Ŝakardową bluzkę ozdobioną sztuczną biŜuterią oraz wełniane spodnie zakupione z katalogu zamówień pocztowych. Przed godziną myślała, Ŝe był to jeden z jej najlepszych strojów. Teraz nie była tego taka pewna. – NiewaŜne – powiedziała Dorothy po powieszeniu płaszcza córki. – Chodź, chcę, abyś przywitała się ze wszystkimi, a zwłaszcza z naszym honorowym gościem, doktorem Sheffieldem. Matka poprowadziła Laurie do pokoju zarezerwowanego wyłącznie na przyjęcia. Było tam osiem osób, z których kaŜda trzymała drinka w jednej ręce i kanapkę w drugiej. Laurie znała większość gości, małŜeństwa od lat zaprzyjaźnione z jej rodzicami. Trzech męŜczyzn było lekarzami, jeden bankierem. śony, podobnie jak jej matka, nie pracowały zawodowo. Tak jak i ona poświęcały swój czas działalności charytatywnej.

Po zdawkowych uprzejmościach Dorothy pociągnęła córkę za sobą do biblioteki, gdzie Sheldon Montgomery pokazywał Jordanowi Sheffieldowi rzadko spotykane egzemplarze ksiąŜek medycznych. – Sheldonie, przedstaw swoją córkę doktorowi Sheffieldowi – powiedziała rozkazująco Dorothy, przerywając męŜowi w pół zdania. Obaj męŜczyźni podnieśli głowy znad ksiąŜki trzymanej przez Montgomery’ego. Wzrok Laurie przesunął się z arystokratycznej, choć surowej twarzy ojca na Jordana Sheffielda; była przyjemnie zaskoczona. Spodziewała się, Ŝe będzie wyglądał bardziej na okulistę, Ŝe będzie starszy, tęŜszy, nieruchawy i o wiele mniej atrakcyjny. Ale stojący przed nią męŜczyzna był uderzająco przystojny. Miał blond włosy w odcieniu piaskowym, opaloną twarz, jasnoniebieskie oczy i męskie, kanciaste rysy. Nie tylko nie wyglądał na okulistę, ale nawet na lekarza. Robił raczej wraŜenie zawodowego sportowca. Był nawet wyŜszy od ojca, który mierzył sto osiemdziesiąt osiem centymetrów. I w przeciwieństwie do ojca, ubranego w garnitur w szkocką kratę, miał na sobie ciemnobrązowe sportowe spodnie, niebieski blezer i białą, rozpiętą na szyi koszulę. Był bez krawata.

Laurie podała rękę doktorowi, a ojciec ich sobie nawzajem przedstawił. Uścisk dłoni Jordana był pewny i mocny. Spojrzał jej prosto w oczy i przyjemnie się uśmiechnął. Natychmiast zauwaŜyła, Ŝe Sheffield przypadł ojcu do gustu, bowiem ten klepnął lekarza po ramieniu, nalegając, aby napili się jeszcze trochę szkockiej specjalnego gatunku, trzymanej zazwyczaj w ukryciu podczas wizyt gości. Ojciec wyszedł po ten cenny trunek, pozostawiając córkę samą z Jordanem. – Pani rodzice są niezwykle gościnni – stwierdził doktor. – Potrafią być – odparła Laurie. – Lubią przyjmować gości. Na pewno cieszyli się na pańskie przyjście dziś wieczór. – I ja się cieszę, Ŝe tu jestem – rzekł Jordan. – Ojciec mówił o pani same miłe rzeczy. Ciekawy byłem spotkania z panią. – Dziękuję – powiedziała Laurie. Była nieco zdziwiona, Ŝe ojciec w ogóle o niej wspominał, a tym bardziej, Ŝe mówił dobrze. – Ja teŜ byłam ciekawa. Szczerze mówiąc, jest pan inny, niŜ się spodziewałam.

– A czego się pani spodziewała? Laurie poczuła się nagle lekko zakłopotana. – No cóŜ, myślałam, Ŝe będzie pan wyglądał na okulistę. Sheffield serdecznie się roześmiał. – A jak właściwie wygląda okulista? Powrót ojca z dolewką dla gościa pozwolił jej uniknąć dalszych wyjaśnień. Ojciec powiedział, Ŝe chce pokazać mu stare instrumenty chirurgiczne przechowywane w swoim gabinecie. Idąc za gospodarzem, Jordan uśmiechnął się porozumiewawczo do Laurie. Podczas kolacji doktor Sheffield najbardziej przyczynił się do rozluźnienia atmosfery. Potrafił oŜywić nawet najbardziej powściągliwych przyjaciół rodziców Laurie. Po raz pierwszy od bardzo dawna w pokoju panowała ogólna wesołość. Ojciec zachęcał Sheffielda, aby opowiedział trochę ciekawostek na temat swych sławnych pacjentów. Jordan chętnie spełniał to Ŝyczenie i robił to w sposób doprowadzający wszystkich do śmiechu. Nawet Laurie przestała myśleć o swym pełnym wydarzeń dniu, słuchając zabawnych opowieści o bogatych i sławnych ludziach

przewijających się codziennie przez jego gabinet. Specjalnością Sheffielda była przednia część oka, a zwłaszcza rogówka. Robił takŜe niektóre operacje plastyczne, w tym kosmetyczne. Miał pacjentów z kręgów gwiazd filmowych i rodzin królewskich. Rozbawił wszystkich niemal do łez historyjką o księciu z Arabii Saudyjskiej, który zjawił się w jego gabinecie z kilkoma tuzinami słuŜących. Następnie rzucił kilka nazwisk pacjentów ze świata sportu. Na końcu wspomniał, Ŝe od czasu do czasu trafia mu się takŜe jakiś mafioso. – To znaczy ktoś z mafii? – spytała niedowierzająco Dorothy. – Dokładnie tak – odpowiedział doktor. – Bóg mi świadkiem. Autentyczni gangsterzy. Właśnie w tym miesiącu zajmowałem się niejakim Paulem Cerino, który jest najwyraźniej powiązany ze światem przestępczym w Queens. Laurie zakrztusiła się białym winem, kiedy Jordan wymówił nazwisko „Paul Cerino”. Zaskoczyło ją, Ŝe słyszy je po raz drugi tego samego dnia. Wszyscy spojrzeli na nią z niepokojem i rozmowa nagle się urwała. Zamachała ręką uspokajająco i udało się jej

powiedzieć, Ŝe nic się nie stało. Gdy odzyskała normalną mowę, zapytała okulistę, na co leczy się u niego Cerino. – Poparzenie oczu – odparł Sheffield. – Ktoś chlusnął mu kwasem w twarz. Na szczęście był na tyle przytomny, aby niemal natychmiast przepłukać oczy wodą. – Kwas! Jakie to okropne – powiedziała Dorothy. – Nie takie okropne jak zasada. Zasada moŜe przeŜreć rogówkę na wylot. – A jak z oczami u Cerino? – spytała Laurie. Myślała o prawym oku Franka DePasqualego, zastanawiając się, czy nie znajdzie się tu poszukiwany przez Lou punkt zaczepienia. – Kwas spowodował zmętnienie obu rogówek – odrzekł Jordan. – Ale fakt, Ŝe przepłukał oczy, uratował spojówkę przed duŜymi zniszczeniami. Powinny więc się udać przeszczepy rogówek, które będziemy wkrótce robić. – Czy nie boi się pan mieć do czynienia z takimi ludźmi? – zapytał jeden z gości.

– Bynajmniej – odparł doktor. – Oni mnie potrzebują. Jestem dla nich uŜyteczny. Nie zrobiliby mi krzywdy. W istocie rzeczy jest to dla mnie dość zabawne i ciekawe. – Skąd pan wie, Ŝe ten Cerino jest gangsterem? – spytał ktoś inny. Sheffield parsknął śmiechem. – To rzuca się w oczy. Przychodzi z obstawą kilku facetów, którzy pod marynarkami najwyraźniej coś mają. – Paul Cerino jest znanym gangsterem – wtrąciła Laurie. – To jeden z bossów średniego szczebla w przestępczym klanie Vaccarro, który aktualnie jest w stanie wojny z rodziną Lucia. – Skąd ty to wiesz? – spytała Dorothy. – Robiłam dziś rano sekcję ofiary gangsterskiej egzekucji. Władze uwaŜają, Ŝe był to bezpośredni rezultat tej wojny i bardzo chciałyby powiązać to zabójstwo z Paulem Cerino. – To obrzydliwe! – powiedziała matka z niesmakiem. – Wystarczy, Laurie. Pomówmy o czymś innym. – To nie jest odpowiedni temat do rozmowy przy stole – zgodził się ojciec. – Musi pan wybaczyć mojej córce –

dodał, zwracając się do Jordana. – Od czasu gdy skończyła studia medyczne i zajęła się anatomią patologiczną, zaniedbuje niekiedy wymogi etykiety. – Patologią? – zapytał doktor, zwracając się w stronę Laurie. – Nie mówiła mi pani o tym. – Nie pytał mnie pan – odparła Laurie. Uśmiechnęła się do siebie na myśl o tym, Ŝe Sheffield był zbyt zajęty mówieniem o swoich sprawach, aby zadawać jej pytania. – Właściwie to jestem lekarzem sądowym i obecnie pracuję tu, w Nowym Jorku, w Biurze Głównego Lekarza Sądowego. – MoŜe porozmawiajmy o nowym sezonie w Lincoln Center – zaproponowała Dorothy. – Nie bardzo się znam na medycynie sądowej – oświadczył Jordan. – Mieliśmy na uczelni tylko dwa wykłady na ten temat i powiedziano nam, Ŝe nie będzie z tego egzaminu. CóŜ więc zrobiłem? – Doktor opuścił głowę i zachrapał udając śpiącego. Sheldon roześmiał się. – My mieliśmy tylko jeden wykład i teŜ go opuściłem – wyznał.

– Myślę, Ŝe powinniśmy zmienić temat – stwierdziła Dorothy. – Problem z Laurie polega na tym – powiedział ojciec, zwracając się do gościa – Ŝe nie wybrała chirurgii, gdzie miałaby do czynienia z Ŝywymi ludźmi. W naszym programie torakochirurgii mamy dziewczynę, która jest nadzwyczajna, równie dobra jak męŜczyzna. Laurie teŜ mogłaby być taka. Laurie musiała sięgnąć do najgłębszych rezerw opanowania, aby nie zareagować gwałtownie na tę niemądrą, tendencyjną uwagę ojca. Zamiast tego zaczęła spokojnie bronić swej specjalności. – Medycyna sądowa jak najbardziej zajmuje się Ŝywymi ludźmi poprzez wypowiadanie się w imieniu nieŜyjących – stwierdziła. Następnie opowiedziała historię z lokówką, wskazując, jak ustalenie przyczyny śmierci moŜe uratować Ŝycie innej osobie. Gdy skończyła, zapadła kłopotliwa cisza. Wszyscy patrzyli na swoje nakrycia, zabawiając się zastawą. Nawet Sheffield był dziwnie powaŜny. Milczenie przerwała wreszcie Dorothy, oznajmiając, Ŝe deser i koniak zostaną podane w sąsiednim pokoju. Zanim

goście

się

tam

zebrali,

Laurie

zaczęła

przemyśliwać nad opuszczeniem przyjęcia. Patrząc, jak inni swobodnie nawiązują rozmowy, zastanawiała się, czy nie odwołać na bok matki i nie posłuŜyć się wymówką, Ŝe ma dziś znów „wieczór nauki”. Nim jednak zdąŜyła podjąć decyzję, u jej boku pojawiła się z tacą dyskretna pokojówka zaangaŜowana na ten wieczór. Laurie wzięła kieliszek koniaku, odwróciła się, wyszła na korytarz i skierowała się w stronę gabinetu ojca. – Czy mogę się do pani przyłączyć? – spytał Jordan, który wyszedł za nią z pokoju. – Proszę bardzo – odpowiedziała nieco zaskoczona, sądziła bowiem, Ŝe nikt nie zauwaŜył jej wyjścia. Próbowała się uśmiechnąć. Po wejściu do gabinetu usiadła w skórzanym fotelu klubowym, doktor zaś oparł się wygodnie o masywny magnetowid. Z pokoju, w którym znajdowali się goście, słychać było odgłosy zabawy. – Nie chciałem wyśmiewać się z pani specjalizacji – powiedział. – Tak naprawdę patologia jest dla mnie fascynująca.

– CzyŜby? – zapytała Laurie. – Podobała mi się ta historia o lokówce. Nie miałem pojęcia, Ŝe moŜna przez taki przyrząd zostać śmiertelnie poraŜonym prądem, jeśli nie upuści się go do wanny podczas kąpieli. – Mógł pan to wtedy powiedzieć – zauwaŜyła Laurie. Wiedziała, Ŝe nie jest zbyt uprzejma, ale w tym momencie nie była w nastroju do uprzejmości. Sheffield potwierdził ruchem głowy. – Przepraszam, ale chyba miałem jakieś opory wobec pani rodziców. Jest dość oczywiste, Ŝe nie są entuzjastami wybranej przez panią specjalizacji. – AŜ tak oczywiste? – Bez wątpienia. Nie chciało mi się wierzyć, słuchając uwagi pani ojca o tej kobiecie z ich programu torakochirurgii. A pani matka ciągle starała się zmienić temat rozmowy. – Trzeba było usłyszeć komentarz mojej matki, kiedy oznajmiłam jej, Ŝe wybieram medycynę sądową. Zapytała: „A co ja powiem ludziom w klubie, gdy będą mnie pytać, czym się zajmujesz?” To dosyć dobrze oddaje

jej zdanie. A mój ojciec, klasyczny przykład kardiochirurga! On uwaŜa, Ŝe wszystko poza chirurgią, a zwłaszcza chirurgią klatki piersiowej, jest dla słabych, nieśmiałych i niedorozwiniętych. – Niełatwo tę parę zadowolić. Musi pani być z tym cięŜko. – Szczerze mówiąc, w ciągu lat przysporzyłam im trochę zmartwień. Byłam dość niesfornym dzieckiem: spotykałam się z nieokrzesanymi typami, jeździłam motocyklami, późno przychodziłam do domu, jak to zwykle bywa. MoŜe wyrobiłam u rodziców nawyk podejrzliwości wobec wszystkiego, co robię. Oni nigdy nie byli dla mnie jakimś szczególnym oparciem. Tak naprawdę raczej mnie ignorowali, zwłaszcza ojciec. – Mogę z pewnością powiedzieć, Ŝe teraz ojciec wyraŜa się o pani z uznaniem. Jest tak praktycznie zawsze, kiedy spotykamy się w towarzystwie chirurgów. – To dla mnie coś nowego – wyznała Laurie. – Czy ktoś chce jeszcze koniaku? – zapytał Sheldon, który wetknął głowę w drzwi, wymachując przy tym butelką. Jordan grzecznie odmówił, Laurie zaś jedynie pokręciła głową. Ojciec powiedział, aby krzyknęli, jeśli zmienią

zdanie, po czym się wycofał. – Dosyć – rzekła Laurie. – Ta rozmowa jest o wiele za powaŜna. Nie miałam zamiaru wszystkim psuć nastroju. Właściwie była niezadowolona, Ŝe aŜ tyle powiedziała Sheffieldowi. Zwierzanie się w taki sposób osobie na dobrą sprawę obcej nie było do niej podobne. Czuła się jednak nieswojo przez cały dzień, od czasu gdy dostała przypadek Duncana Andrewsa. – Nie zepsuła pani niczego – zapewnił doktor, po czym spojrzał na zegarek. – Robi się późno, a ja mam rano operować. Pierwszy przypadek, o siódmej trzydzieści rano, to angielski baron, który zasiada w Izbie Lordów. – Naprawdę? – zainteresowania.

zapytała

Laurie

bez

zbytniego

– Chyba juŜ na mnie czas – dodał Jordan. – Chętnie podwiozę panią do domu, oczywiście jeśli zamierza pani wyjść. – Z przyjemnością skorzystam – odparła Laurie. – Myślałam o wyjściu od czasu, gdy wstaliśmy od stołu. Po stosownych poŜegnaniach, podczas których Dorothy wytknęła córce, Ŝe ma o wiele za lekki płaszcz na tę porę

roku, Jordan i Laurie wyszli i skierowali się do windy. – Matki! – westchnęła Laurie, gdy zamknęły się za nimi drzwi. Gdy zjeŜdŜali w dół, doktor zaczął opowiadać o plejadzie znanych osobistości, które nazajutrz miały się zjawić w jego gabinecie. Laurie nie była pewna, czy chciał jej zaimponować, czy teŜ jedynie podnieść ją na duchu. Kiedy wyszli na zimne listopadowe powietrze, skierował konwersację na temat chirurgicznych aspektów swej praktyki. Laurie kiwała głową, udając, Ŝe słucha, ale w rzeczywistości czekała na jakiś sygnał z jego strony, czy mają pójść do samochodu w lewo czy w prawo. Na chwilę przystanęli przed frontem budynku, gdy Jordan mówił o liczbie zabiegów operacyjnych wykonywanych przez siebie w ciągu roku. – Wynika z tego, Ŝe ma pan duŜo pracy – zauwaŜyła Laurie. – Mogłoby być więcej – przyznał Sheffield. – Gdyby to ode mnie zaleŜało, to robiłbym dwa razy tyle zabiegów co obecnie. Chirurgia jest tym, co sprawia mi przyjemność; w tym jestem najlepszy.

– Gdzie stoi pański samochód? – spytała w końcu trzęsąca się z zimna Laurie. – Och, przepraszam. Jest właśnie tu – odpowiedział, wskazując na długą czarną limuzynę stojącą dokładnie na wprost budynku. Jak na komendę wyskoczył z niej kierowca w liberii i otworzył tylne drzwi dla Laurie. – To jest Thomas – oznajmił Jordan. Laurie pozdrowiła go i wsiadła do samochodu. PotęŜnie zbudowany Thomas wyglądał, jak gdyby dorabiał sobie jako wykidajło w nocnym lokalu. Wnętrze limuzyny było eleganckie i luksusowe, wyposaŜone w komórkowy telefon, dyktafon i faks. – No, no – powiedziała Laurie – wygląda na to, Ŝe jest pan gotów do pracy i rozrywek. Doktor uśmiechnął się. Był najwyraźniej zadowolony ze swego stylu Ŝycia. – Dokąd? – zapytał. Laurie podała swój adres na Dziewiętnastej ulicy i włączyli się w ruch pojazdów. – Nie wyobraŜałam sobie, Ŝe ma pan limuzynę – rzekła Laurie. – Czy nie jest to trochę ekstrawaganckie?

– Być moŜe trochę – przyznał Sheffield. Jego białe zęby lśniły w półmroku. – Ale jest takŜe i praktyczna strona tej ostentacji. Dyktuję wszystko, co mam do podyktowania, w drodze do pracy i z powrotem, a nawet pomiędzy moim biurem a szpitalem. Tak więc samochód w pewnym sensie sam za siebie płaci. – To ciekawy sposób podejścia do sprawy. – Nie chodzi tu tylko o uzasadnienie – powiedział doktor i zaczął opowiadać o innych organizacyjnych ulepszeniach słuŜących zwiększeniu wydajności w pracy. Słuchając tego Laurie nie mogła powstrzymać się od porównań pomiędzy Jordanem Sheffieldem a Lou Soldano. Trudno byłoby znaleźć dwie bardziej odmienne osobowości. Jeden był skromny, drugi ostentacyjnie zakochany w sobie; jeden prowincjonalny, drugi wyrafinowany; tam zaś, gdzie jeden był niezręczny, drugi był gładki i pomysłowy. Jednak mimo tych róŜnic obaj byli dla Laurie na swój sposób atrakcyjni. Gdy skręcali w Dziewiętnastą ulicę, Jordan nagle przerwał swój monolog. – Nudzę panią tą gadaniną o zawodowych sprawach – rzekł.

– Widzę, Ŝe jest pan zaangaŜowany – odpowiedziała Laurie. – To mi się podoba. Sheffield wpatrzył się w nią. Jego oczy błyszczały. – Nasze dzisiejsze spotkanie naprawdę sprawiło mi przyjemność – wyznał. – Szkoda, Ŝe nie było więcej czasu na rozmowę. A moŜe spotkalibyśmy się jutro na kolacji? Laurie uśmiechnęła się. Był to dzień niespodzianek. Nie umawiała się z nikim od czasu kolejnego zerwania z Seanem Mackenzie’em. Mimo swego narzucającego się charakteru doktor wydał się jej jednak interesujący. Impulsywnie uznała, Ŝe poznanie go trochę lepiej mogłoby być zabawne, nawet jeśli był aprobowany przez jej rodziców. – Bardzo chętnie – zgodziła się. – Świetnie – odparł Jordan. – Co pani powie na „Le Cirque”? Znam tamtejszego kierownika sali i będziemy mieli bardzo dobry stolik. Czy odpowiada pani ósma godzina? – Ósma? Jak najbardziej – odpowiedziała Laurie, choć zaczęła mieć wątpliwości, gdy zaproponował „Le Cirque”. Na pierwsze spotkanie wolałaby mniej oficjalny lokal.

– Która to godzina, do diabła? Chyba wyczerpała mi się bateria w zegarku – powiedział Tony. Poruszył przegubem i lekko postukał palcem w szkiełko. Angelo wyprostował rękę i spojrzał na swego piageta. – Jedenasta jedenaście. – Bruno chyba nie wyjdzie – rzekł Ruggerio. – Czemu nie wchodzimy, Ŝeby sprawdzić, czy tam jest? – Dlatego, Ŝe nie chcemy, aby zobaczyła nas pani Marchese – odparł Facciolo. – Jeśli nas zobaczy, będziemy musieli takŜe ją załatwić, a to nie byłoby słuszne. Ludzie Lucii mogliby zrobić coś takiego, ale nie my. A poza tym popatrz. Ten gnojek właśnie wychodzi. Angelo wskazał na wejście do małego dwupiętrowego domku, gdzie ukazał się Bruno Marchese. Ubrany był w czarną skórzaną kurtkę, świeŜo odprasowane dŜinsy marki Guess oraz – mimo wieczorowej pory – okulary przeciwsłoneczne. – Popatrz na te okulary – rzucił Facciolo. – Pewnie wydaje mu się, Ŝe jest Jackiem Nicholsonem. Chyba idzie na jakieś spotkanie towarzyskie. Problem z wami,

młodymi polega na tym, Ŝe macie rozum ulokowany w jajach. – Bierzmy go – odezwał się Tony. – Poczekaj, niech skręci za róg. Zgarniemy go, gdy będzie przechodził pod torami kolejowymi. Pięć minut później, wtulony w tylne siedzenie, Marchese wpatrywał się w uśmiechnięte oblicze Tony’ego. Uprowadzenie poszło jeszcze łatwiej niŜ z Frankiem. Zniszczeniu uległy tylko okulary Bruna, które wylądowały w rynsztoku. – Dziwi cię nasz widok? – spytał po krótkiej chwili Facciolo, spoglądając na Bruna we wsteczne lusterko. – O co tu chodzi? – zapytał Marchese. Tony zaśmiał się. – O, twardy facet. Twardy i głupi. MoŜe przyłoŜyć mu parę razy gnatem? – Chodzi o sprawę Cerino – rzekł Angelo. – Chcemy się o tym dowiedzieć od ciebie. – Nic o tym nie wiem – odparł Bruno. – Nawet o tym nie słyszałem.

– To dziwne – stwierdził Facciolo. – Wiemy od twojego przyjaciela, Ŝe brałeś w tym udział. – Od kogo? – spytał Marchese. – Frankiego DePasqualego – odpowiedział Angelo, obserwując, jak zmienia się wyraz twarzy Bruna. Nie bez powodu chłopak był przeraŜony. – Frankie coś zmyślał. Ja nic nie wiem o Ŝadnej sprawie Cerino. – Jeśli nie wiesz, to dlaczego ukrywasz się w domu matki? – zapytał Facciolo. – Nie ukrywam się – odparł Marchese. – Zostałem wyrzucony z dawnego mieszkania, więc przeniosłem się tu na parę dni. Angelo pokręcił głową. W milczeniu jechali dalej do posesji American Fresh Fruit Company. Po przybyciu na miejsce Angelo i Tony zaprowadzili Bruna do tego samego pokoiku, gdzie rozmawiali z Frankiem. Marchese szybko spuścił z tonu, gdy zobaczył dziurę w podłodze.

– Dobrze, panowie – powiedział. – Co chcecie wiedzieć? – To juŜ lepiej – stwierdził Facciolo. – Najpierw usiądź. Gdy Bruno spełnił polecenie, Angelo pochylił się w jego stronę. – Opowiedz nam o tym – rozkazał, po czym zapalił papierosa i wypuścił dym w kierunku sufitu. – Nie wiem wiele – zaczął Marchese. – Ja tylko prowadziłem samochód. Nie byłem w środku. Poza tym oni mnie do tego zmusili. – Jacy oni? – spytał Facciolo. – I pamiętaj, jeśli będziesz mi teraz wciskać jakiś kit, to będzie z tobą bardzo niedobrze. – Terry Manso – odparł Bruno. – On wszystko wymyślił. Ja nawet nie wiedziałem, co się dzieje, aŜ było juŜ po wszystkim. – Kto jeszcze brał w tym udział oprócz ciebie, Manso i DePasqualego? – zapytał Angelo. – Jimmy Lanso. – Kto jeszcze? – Nikt więcej – zapewnił Marchese.

– Co robił Jimmy? – spytał Facciolo. – Wszedł do budynku wcześniej, aby rozpracować instalację elektryczną. To on wyłączył światło. – Kto zarządził tę akcję? – spytał Angelo. – Powiedziałem juŜ, Ŝe to był pomysł Manso. Facciolo raz jeszcze głęboko się zaciągnął i odchylił głowę do tyłu, wypuszczając dym. Zastanawiał się, czy powinien jeszcze o coś zapytać tego gówniarza. Kiedy uznał, Ŝe nie, zerknął na Tony’ego i kiwnął głową. – Bruno, chciałbym cię prosić o przysługę – rzekł. – Chciałbym, abyś przekazał wiadomość Vinniemu Dominickowi. Myślisz, Ŝe mógłbyś to dla mnie zrobić? – Bez problemu – odpowiedział Marchese. Jego głos jak gdyby odzyskał trochę dawnej twardości. – Chodzi mi o to, abyś... – zaczął Angelo, ale nie dokończył. Wzdrygnął się na odgłos wydany przez bantama Tony’ego. Strzał z pistoletu kogoś innego zawsze

wydawał się głośniejszy. PoniewaŜ Bruno nie był przywiązany do krzesła, jego ciało osunęło się na podłogę. Facciolo stanął nad nim i pokręcił głową. – Myślę, Ŝe wiadomość dotrze do Vinniego – powiedział. Ruggerio spojrzał na swój pistolet z mieszaniną podziwu i zadowolenia, po czym wyjął chusteczkę i wytarł wylot lufy. – Za kaŜdym razem idzie mi to coraz łatwiej – stwierdził. Angelo nie odpowiedział. Przykucnął przy ciele Bruna i wyciągnął jego portfel. Było w nim kilka banknotów studolarowych i parę o mniejszych nominałach. Wręczył jedną setkę Tony’emu, a resztę schował do kieszeni. Następnie wsunął portfel z powrotem na miejsce. – PomóŜ mi – zwrócił się do Ruggerio. Razem przenieśli Bruna nad dziurę i wrzucili go do rzeki. Podobnie jak Frankie, Bruno bez kłopotów szybko odpłynął, zatrzymując się tylko przez moment na jednym z pali pomostu. Facciolo otrzepał spodnie z kurzu, który wzbił się z

podłogi przy upadku ciała Bruna. – Jesteś głodny? – zapytał. – Jak wilk – odparł Ruggerio. – Chodźmy do Valentina na ulicy Steinwaya – zaproponował Angelo. – Mam ochotę na pizzę. Kilka minut później town car Angela wyjeŜdŜał przez bramę z drucianej siatki. Na skrzyŜowaniu ulicy Java i alei Manhattan Facciolo skręcił w lewo, po czym dodał gazu. – To zdumiewające, jak łatwo jest kogoś rozwalić – powiedział Tony. – Pamiętam, jak byłem dzieciakiem, wydawało mi się, Ŝe to wielka sprawa. Był taki facet, który mieszkał w sąsiednim bloku. Słyszeliśmy, Ŝe kogoś skasował. Wyczekiwaliśmy przed jego domem tylko po to, aby zobaczyć, jak wychodzi. To był nasz bohater. – Jaką chcesz pizzę? – spytał Angelo. – Pepperoni – zdecydował Ruggerio. – Pamiętam, Ŝe gdy pierwszy raz rozwaliłem kogoś, to tak się podnieciłem, Ŝe dostałem sraczki. Miałem nawet niedobre sny. Ale teraz to tylko rozrywka. – To jest robota – rzucił Facciolo. – Chciałbym, abyś to

zrozumiał. – Z której listy będziemy pracować po jedzeniu? – spytał Tony. – Ze starej czy z nowej? – Ze starej – odpowiedział Angelo. – Na wszelki wypadek chcę, aby nową zobaczył Cerino. Nie ma sensu przysparzać sobie roboty. Rozdział 5 MANHATTAN, ŚRODA, GODZ. 6.45 Z miejsca, w którym stała, Laurie widziała swego brata idącego w stronę jeziora. Szedł szybko; obawiała się, Ŝe zacznie biec. Myślała, Ŝe wie o grzęzawisku i o tym, Ŝe jest niebezpiecznie głębokie. Ale on szedł dalej, jak gdyby go nic nie obchodziło. – Shelly! – krzyknęła. Albo nie zwracał na nią uwagi, albo nie słyszał. Krzyknęła znów najgłośniej, jak potrafiła, ale on wciąŜ nie reagował. Zaczęła za nim biec. Był juŜ tylko o krok od obrzydliwego mułu. – Stój! – krzyknęła. – Nie podchodź do wody! Odejdź! Ale Shelly nadal szedł przed siebie. Zanim dobiegła do brzegu, był juŜ do pasa pogrąŜony w błocie. Odwrócił się

w stronę brzegu. – PomóŜ mi! – zawołał. Laurie zatrzymała się tuŜ przy brzegu. Sięgnęła w jego stronę, ale ich ręce nie mogły się zetknąć. Odwróciła się i krzyknęła, wzywając pomocy, lecz nie było nikogo w zasięgu wzroku. Odkręcając się z powrotem do brata, zobaczyła, Ŝe zanurzył się juŜ po szyję. W jego oczach widać było przeraŜenie. PogrąŜając się dalej, otworzył usta i wrzasnął. Krzyk Shelly’ego zlał się z odgłosem dzwonka, który wyrwał Laurie ze snu. WciąŜ pragnąc pomóc bratu, wyrzuciła gwałtownie rękę, strącając budzik z parapetu okna. Tym samym ruchem przewróciła szklankę wody i zawadziła o ksiąŜkę, którą czytała poprzedniego wieczora. Budzik, szklanka i ksiąŜka spadły na podłogę. Nagły ruch Laurie oraz hałas spadających rzeczy tak wystraszyły Toma, Ŝe najpierw wskoczył na stolik, przewracając większość jej kosmetyków, a następnie na karnisz nad oknem. Nie będąc w stanie się tam utrzymać, uczepił się pazurami firanki i ściągnął wszystko na podłogę.

Cały ten rwetes i zamieszanie spowodowały, Ŝe Laurie nieprzytomnie wyskoczyła z łóŜka. Upłynęło kilka sekund, zanim dzwonek rozbudził ją na dobre. Schyliła się i wyłączyła budzik. Przez chwilę stała w tym bałaganie łapiąc oddech. Chyba od studenckich lat nie miała tego koszmarnego snu i jego efekt bardziej wytrącił ją z równowagi niŜ nieporządek panujący w pokoju. Na czoło wystąpiły jej krople potu i czuła, jak serce bije w piersi. Gdy doszła wreszcie do siebie, poszła do kuchni po śmietniczkę, aby zebrać rozbite szkło. Następnie podniosła kosmetyki i ułoŜyła je na stoliku. Karnisz był zbyt powaŜnym zadaniem. Postanowiła zostawić je na później. Tom schował się pod kanapą w drugim pokoju. Nakłoniła kota do wyjścia, wzięła go na kolana i głaskała przez parę minut, dopóki nie zaczął mruczeć. Dziesięć minut później miała właśnie wejść pod prysznic, gdy zadzwonił dzwonek u drzwi. A cóŜ to znowu? – pomyślała. Z ręcznikiem w ręku podeszła do domofonu i spytała, kto dzwoni.

– Thomas – brzmiała odpowiedź. – Jaki Thomas? – Kierowca doktora Sheffielda – usłyszała w odpowiedzi. – Jestem tu, aby dostarczyć coś od doktora. On sam nie mógł przyjechać, bo juŜ operuje. – Zaraz zjadę – powiedziała Laurie, po czym pospiesznie ubrała się w dŜinsy i podkoszulek. – Wcześnie dziś pani wstała – zauwaŜyła Debra Engler czuwająca, jak zwykle, u swoich drzwi. Laurie ucieszyła się, gdy nadjechała wreszcie winda. Thomas uchylił czapki na Laurie widok i wyraził nadzieję, Ŝe jej nie zbudził. Miał dla niej podłuŜne białe pudło przewiązane szeroką czerwoną wstąŜką. Podziękowała i wróciła na górę. PołoŜyła pudło na stole kuchennym, rozwiązała czerwoną kokardę, otworzyła je i rozchyliła znajdujący się wewnątrz delikatny biały papier. W środku widniało kilka tuzinów długich czerwonych róŜ. Na wierzchu leŜała karta z napisem: „Do wieczora, Jordan”. Laurie złapała oddech. Nikt nie wykonał nigdy wobec niej

tak efektownego gestu i nie wiedziała, jak zareagować. Nie była nawet pewna, czy właściwe jest przyjęcie tych kwiatów. Ale co miała robić? Nie mogła przecieŜ ich odesłać. Podniosła jeden, wciągnęła w nozdrza słodki, wiosenny zapach i wpatrzyła się w ciemnorubinowy kolor. Mimo iŜ otrzymanie róŜ wytrąciło ją nieco z równowagi, musiała przyznać, Ŝe było to romantyczne i pochlebiające. Sięgnęła po swój największy wazon, umieściła w nim część kwiatów i po napełnieniu wodą przeniosła do pokoju. Przyszło jej na myśl, Ŝe mogłaby się przyzwyczaić do bukietu w swoim mieszkaniu. Efekt był zdumiewający. Po powrocie do kuchni zamknęła pudło i zawiązała kokardę. Jeśli tuzin róŜ mógł tyle zrobić dla jej mieszkania, moŜna było tylko domyślać się, co zrobią dla jej pokoju w pracy. – O BoŜe! – wykrzyknęła, spojrzawszy na zegarek. W panicznym pośpiechu zrzuciła z siebie ubranie i wskoczyła pod prysznic. Była juŜ niemal ósma trzydzieści, czyli dobre pół godziny później niŜ zwykle, gdy Laurie zjawiła się w biurze. Poczuwając się do winy, poszła prosto do biura

identyfikacji, mimo Ŝe ze względu na kwiaty wolałaby najpierw wpaść do swego pokoju. – Doktor Bingham chce się z panią widzieć – powiedział Washington na jej widok. – Ale proszę szybko wracać Mamy dziś duŜo roboty. Laurie połoŜyła teczkę i pudło z kwiatami na pustym stoliku. Była trochę zmieszana, Ŝe weszła tu z róŜami, ale jeśli Calvin coś zauwaŜył, to nie okazał tego. Po szybkim przejściu części recepcyjnej stanęła przed panią Sanford. Pamiętając ostatnią wizytę w gabinecie szefa, była, mówiąc oględnie, niespokojna. Starała się dociec, czego moŜe chcieć tym razem, ale nie była w stanie nic wymyślić. – W tej chwili rozmawia przez telefon – poinformowała sekretarka. – Czy zechce pani usiąść? To nie powinno potrwać dłuŜej niŜ chwilę. Laurie podeszła do kanapy, ale zanim usiadła, Bingham był juŜ wolny. Głęboko wciągając powietrze, weszła do gabinetu szefa. Gdy podchodziła do jego biurka, miał pochyloną głowę i coś notował. Pozwolił jej stać, aŜ skończył, po czym podniósł wzrok.

Przez chwilę wpatrywał się w nią swymi szaroniebieskimi oczami. Wreszcie pokręcił głową i westchnął. – Po kilku miesiącach pracy bez zarzutu wygląda na to, Ŝe ujawnia się u pani talent do popadania w kłopoty. Czy pani doktor nie lubi swojej pracy? – Oczywiście, Ŝe lubię, panie doktorze – odparła zaalarmowana Laurie. – Proszę usiąść – rzekł Bingham. Splótł dłonie i oparł je zdecydowanym gestem na biurku. Laurie usiadła na samym brzegu krzesła naprzeciw szefa. – To moŜe nie podoba się pani praca akurat w tym zakładzie – powiedział. Było to na wpół pytanie, na wpół stwierdzenie. – Wręcz przeciwnie – stwierdziła Laurie. – Bardzo mi się tu podoba. Dlaczego sądzi pan, Ŝe nie? – PoniewaŜ jest to dla mnie jedynym wytłumaczeniem pani postępowania. Laurie spokojnie wytrzymała jego wzrok.

– Nie mam pojęcia, o jakim postępowaniu pan mówi – odparła. – Mówię o pani wczorajszej wizycie w mieszkaniu zmarłego Duncana Andrewsa, dokąd pani uzyskała podobno wstęp pokazując słuŜbową odznakę. Była tam pani, czy teŜ zostałem błędnie poinformowany? – Byłam – potwierdziła Laurie. – Czy Calvin nie mówił pani, Ŝe jesteśmy w tej sprawie naciskani przez biuro burmistrza? – Powiedział coś takiego – stwierdziła Laurie. – Ale jedyny poruszony przez niego aspekt tego nacisku dotyczył oficjalnej przyczyny śmierci. – Czy nie przyszło pani w związku z tym na myśl, Ŝe jest to w jakimś sensie draŜliwa sprawa i Ŝe moŜe naleŜałoby pod kaŜdym względem zachować ostroŜność? Laurie zastanowiło, kto mógłby poskarŜyć się na jej wizytę. I dlaczego? Z pewnością nie Sara Wetherbee. Nagle uświadomiła sobie, Ŝe szef czeka na odpowiedź. – Nie sądziłam, Ŝe odwiedzenie miejsca wypadku nie spodoba się komuś – odrzekła w końcu. – To prawda, Ŝe pani nie pomyślała – zauwaŜył Bingham.

– Jest to boleśnie oczywiste. Czy moŜe mi pani powiedzieć, dlaczego pani tam poszła? PrzecieŜ ciała tam nie było. Zrobiła pani juŜ nawet, do diabła, sekcję. A poza tym mamy personel dochodzeniowy do tego rodzaju rzeczy; personel, który został ostrzeŜony, aby nie mieszać się do tego właśnie przypadku. I to znów prowadzi mnie do pytania: po co pani tam poszła? Laurie usiłowała znaleźć wytłumaczenie pozbawione akcentów osobistych. Nie chciała mówić szefowi o okolicznościach śmierci swego brata, zwłaszcza teraz. – Doktor Montgomery, zadałem pani pytanie – powiedział Bingham, nie słysząc odpowiedzi. – Nie znalazłam niczego podczas sekcji – wyjaśniła w końcu Laurie. – Nie było Ŝadnej patologii. Chyba poszłam z desperacji, aby przekonać się, czy na miejscu nie znajdzie się jakaś inna wiarygodna przyczyna poza narkotykiem, który ewidentnie znajdował się w jego organizmie. – I to w dodatku po zwróceniu się do Cheryl Myers o sprawdzenie jego stanu zdrowia w przeszłości. – Tak jest – powiedziała Laurie.

– W normalnych warunkach – stwierdził doktor – taka inicjatywa mogłaby zasługiwać na pochwałę. Ale w istniejących okolicznościach zwiększyło to problemy naszego biura. Ojciec zmarłego ma znaczące koneksje polityczne; dowiedział się, Ŝe pani tam była, i podniósł wielki raban, jak gdybyśmy chcieli storpedować jego kampanię na senatora. A do tego wszystkiego dochodzi to drugie morderstwo w Central Park, które spowodowało juŜ wystarczająco duŜo kłopotów z biurem burmistrza. Więcej nam nie potrzeba, czy pani rozumie? – Tak jest, panie doktorze – odpowiedziała Laurie. – Mam nadzieję – rzekł Bingham, przenosząc wzrok na papiery leŜące na biurku. – To na dziś wszystko, pani doktor. Wychodząc z biura szefa, Laurie głęboko wciągnęła powietrze. Jeszcze nigdy nie była tak bliska zwolnienia z pracy. Dwa nieprzyjemne wezwania w ciągu dwóch dni. Nie mogła oprzeć się myśli, Ŝe trzeci raz będzie oznaczać koniec. – Sprawy z szefem załatwione? – spytał Washington na jej widok. – Mam nadzieję – odpowiedziała Laurie.

– Ja teŜ, poniewaŜ jest mi pani potrzebna w najlepszej formie – oznajmił i wręczył jej kilka kartonowych teczek. – Ma pani dziś cztery przypadki. Dwa przedawkowania podobne do Duncana Andrewsa i dwóch pływaków. Dodam, Ŝe świeŜych pływaków, a poniewaŜ robiła pani wczoraj tego samego rodzaju przypadki, to pomyślałem sobie, Ŝe będzie pani najszybsza. Dzisiaj mamy kupę roboty dla wszystkich. Musiałem kilku osobom dać pięć przypadków, więc moŜe pani uwaŜać się za szczęściarę. Laurie przerzuciła zawartość teczek, aby sprawdzić, czy czegoś nie brakuje. Następnie zabrała je wraz ze swoją teczką i pudłem kwiatów do pokoju na górze. Przed rozpoczęciem pracy poszła do laboratorium i poŜyczyła największą będącą na widoku butlę. W pokoju wyjęła róŜe z pudła, ułoŜyła je w butli i nalała wody. Po umieszczeniu kwiatów na stoliku cofnęła się parę kroków i na jej twarzy pojawił się uśmiech – tak bardzo kontrastowały z otoczeniem. Usiadła przy biurku i sięgnęła po pierwszą teczkę. Nie było jej dane zajść zbyt daleko. W chwili gdy ją otwierała, rozległo się pukanie do drzwi. – Proszę wejść – powiedziała. Drzwi otwarły się powoli i ukazała się w nich twarz Lou

Soldano. – Mam nadzieję, Ŝe zanadto pani nie niepokoję – rzekł. – Jestem pewien, Ŝe się pani mnie nie spodziewała. Wyglądał, jak gdyby w ogóle nie kładł się spać poprzedniej nocy. Miał na sobie to samo źle skrojone, wymięte ubranie i był wciąŜ nie ogolony. – Nie przeszkadza mi pan – odezwała się Laurie. – Proszę wejść. – Jak się pani dziś miewa? – spytał, po czym usiadł i połoŜył kapelusz na kolanach. – Poza drobnym starciem z szefem chyba całkiem dobrze. – To chyba nie z powodu mojej wczorajszej obecności tutaj? – zapytał Lou. – Nie – odparła Laurie. – Z powodu czegoś, co zrobiłam wczoraj po południu, a pewnie nie powinnam była. Ale zawsze jest łatwo mówić po fakcie. – Mam nadzieję, Ŝe nie ma pani nic przeciwko temu, Ŝe dziś znów tu przychodzę, ale macie tu ponoć dwa następne przypadki podobne do biednego Frankiego. Wyłowione zostały prawie w tym samym miejscu przez tego samego nocnego wartownika. Znalazłem się więc z powrotem w

Porcie Morskim przy ulicy Południowej o piątej rano. Ooo! – przerwał nagle, zauwaŜając butlę postawioną przez Laurie. – Niczego sobie kwiaty. Wczoraj ich tu nie było. – Podobają się panu? – spytała. – Robią wraŜenie, nie powiem – przyznał porucznik. – Od wielbiciela? Laurie nie wiedziała, jak odpowiedzieć. – Chyba moŜna by tak to określić. – No cóŜ, to miłe – skomentował Soldano. Spojrzał w dół na kapelusz i wyprostował jego rondo. – W kaŜdym razie doktor Washington powiedział, Ŝe wyznaczył pani te przypadki i oto jestem. Czy będzie pani przeszkadzało, jeśli znów się poprzyglądam? – Bynajmniej – odparła Laurie. – JeŜeli czuje się pan na siłach wytrzymać jeszcze dwie sekcje, to chętnie pana wezmę. – Jestem niemal pewny, Ŝe co najmniej jeden z tych zgonów ma związek ze śmiercią Frankiego – stwierdził detektyw, pochylając się w przód na swym krześle. – Nazwisko Bruno Marchese. Wiek ten sam co Frankiego i

mniej więcej ten sam szczebel w organizacji – Wiemy aŜ tyle juŜ teraz, poniewaŜ przy denacie znaleziono jego portfel, tak samo jak u Frankiego. Ktokolwiek go zabił, najwyraźniej chciał, aby o śmierci natychmiast się dowiedziano, jakby z ogłoszenia – Z Frankiem myśleliśmy, Ŝe to szczęśliwy przypadek. Kiedy zdarza się drugi raz, wiemy, Ŝe było to rozmyślne. Jesteśmy zaniepokojeni: moŜe się szykować coś powaŜnego, jak na przykład wojna na całego między tymi dwiema organizacjami. Jeśli tak jest, to musimy temu zapobiec. W kaŜdej wojnie ginie wielu niewinnych ludzi. – Został zabity w ten sam sposób? – spytała Laurie, szukając teczki Bruna. – Ten sam – potwierdził Lou. – Egzekucja w stylu gangsterskim. Strzał z bliska w tył głowy. – I pocisk małego kalibru – dodała Laurie, odkładając teczkę Bruna i sięgając po telefon. Wykręciła numer kostnicy. Gdy ktoś odebrał, poprosiła Vinniego. – Czy dziś znów jesteśmy razem? – spytała. – Jest pani uwiązana ze mną przez cały tydzień –

odpowiedział laborant. – Mamy dwóch pływaków – powiedziała Laurie. – Bruno Marchese i... – tu spojrzała na porucznika. – Jak nazywa się drugi? – Nie wiem – odparł Soldano. – Nie było identyfikacji. – Brak portfela? – spytała Laurie. – Gorzej. Brakuje głowy i rąk. Tutaj nie chcieli Ŝadnej identyfikacji. – Pięknie! – rzuciła sarkastycznie Laurie. – Bez głowy sekcja będzie niewiele warta. Trzeba dopilnować, aby Bruno Marchese i ten człowiek bez głowy mieli zrobione zdjęcia rentgenowskie – dodała zwracając się do Vinniego. – JuŜ nad tym pracujemy – odpowiedział Amendola. – Ale to jeszcze chwilę potrwa. Jest kolejka. Wczoraj wieczorem była w Harlemie jakaś wojna gangów, mamy więc pełno ran postrzałowych. A poza tym to ciało bez głowy to nie męŜczyzna, a kobieta. Kiedy pani tu będzie? – Niedługo – odpowiedziała Laurie. – Nie zapomnij o zestawie do badania gwałtu u kobiety.

OdłoŜyła słuchawkę i spojrzała na detektywa. – Nie powiedział mi pan, Ŝe jeden z pływaków to kobieta. – Nie miałem szansy – odparł Lou. – No cóŜ, to nie ma znaczenia – stwierdziła Laurie. – Przypadki, które pana interesują, nie będą niestety pierwsze. Przykro mi. – Nie szkodzi – odrzekł porucznik. – Lubię patrzyć, jak pani pracuje. Laurie przejrzała materiały w teczce kobiety bez głowy. Następnie zajęła się jednym z narkomanów. Dotarła tylko do raportu dochodzeniowego, po czym sięgnęła po ostatnią teczkę i zajrzała równieŜ do tego raportu. – To zdumiewające – rzekła spoglądając na Lou. – Doktor Washington powiedział, Ŝe są to takie same przypadki jak Duncana Andrewsa. Nie miałam pojęcia, Ŝe mówił tak dosłownie. Co za zbieg okoliczności! – Czy to przedawkowania kokainy? – spytał detektyw. – Tak – odpowiedziała Laurie. – Ale nie na tym polega zbieg okoliczności. Jeden to bankier, druga była redaktorką w wydawnictwie.

– Co w tym takiego zdumiewającego? – zapytał Soldano. – Pochodzenie. Cała trójka to ludzie młodzi, nie obarczeni, rodzinami, odnoszący sukcesy w wolnych zawodach. Nie są to przypadki przedawkowań, z jakimi mamy tu zazwyczaj do czynienia. – Zapytam raz jeszcze: co w tym takiego niezwykłego? Czy nie są to właśnie ludzie z kręgów yuppies, które spopularyzowały kokainę? CóŜ to za wielka niespodzianka? – Fakt, Ŝe brali kokainę, nie jest niezwykły – zaczęła powoli Laurie. – Nie jestem naiwna. Za fasadą materialnego sukcesu mogą kryć się powaŜne przypadki uzaleŜnienia. Ale przedawkowania, jakie do nas trafiają, to zwykle ludzie naprawdę przegrani. Odmiany typu „crack” uŜywa wielu biedaków z niŜszych klas. Od czasu do czasu widujemy lepiej sytuowanych ludzi, ale zwykle, zanim zabiją ich narkotyki, tracą wszystko inne: pracę, rodzinę, pieniądze. Te ostatnie przypadki po prostu nie wyglądają mi na typowe przedawkowania. Zaczynam się zastanawiać, czy w narkotyku nie było jakiejś trucizny. Gdzie ja połoŜyłam ten artykuł z American Journal of Medicinel – zapytała, zwracając się raczej do siebie. – O, jest tutaj.

Wyciągnęła kserokopię artykułu i podała porucznikowi. – Kokaina z ulicy jest zawsze czymś zaprawiona, zwykle sacharydami lub zwykłymi środkami pobudzającymi, ale czasem jakimiś dziwacznymi substancjami. Artykuł opisuje serię zatruć spowodowanych kokainą zaprawioną strychniną. – No, no – powiedział Soldano przeglądając artykuł. – To byłaby niezła podróŜ. – Szybka podróŜ tu, do kostnicy – potwierdziła Laurie. – Widząc w ciągu dwóch dni trzy raczej nietypowe przypadki przedawkowania u osób o tak podobnym pochodzeniu społecznym, zastanawiam się, czy nie dostały one kokainy z tego samego skaŜonego źródła. – Myślę, Ŝe szansa na to jest niewielka – rzekł detektyw. – Zwłaszcza przy tylko trzech przypadkach. I całkiem szczerze, nawet jeśli pani domysły są słuszne, nie interesuje mnie to zbytnio. – Nie interesuje? – Laurie nie mogła uwierzyć własnym uszom. – W obliczu wszystkich problemów tego miasta, rozmiarów przemocy i przestępczości na ulicach, trudno mi wzbudzić w sobie współczucie dla trójki waŜniaków,

którzy w wolnym czasie nie mają nic lepszego do roboty, niŜ łamać prawo uŜywając narkotyków. Szczerze mówiąc, o wiele bardziej obchodzą mnie biedne wyrzutki w rodzaju tej bezgłowej pływaczki na dole. Laurie była oszołomiona, ale zanim zdąŜyła odpowiedzieć, zadzwonił telefon. Gdy podniosła słuchawkę, zaskoczył ją głos Jordana Sheffielda. – Skończyłem pierwszy zabieg – oznajmił. – Poszło idealnie. Jestem pewien, Ŝe baron będzie zadowolony. – Miło słyszeć – powiedziała Laurie, zerkając ukradkiem na Lou. – Czy dostała pani kwiaty? – zapytał Jordan. – Owszem, w tej chwili na nie patrzę – odparła. – Dziękuję. Właśnie to zalecał lekarz. – Ładnie powiedziane – zaśmiał się Sheffield. – Pomyślałem sobie, Ŝe będzie to dobry sposób powiadomienia pani, Ŝe z niecierpliwością czekam na nasze wieczorne spotkanie. – To moŜe mieścić się w tej samej kategorii co pańska limuzyna – skomentowała Laurie. – Trochę jakby ekstrawaganckie. Ale doceniam to, Ŝe pan o

mnie pomyślał. – No cóŜ, chciałem się tylko zameldować. Muszę wracać na zabieg – zakończył Jordan. – Zobaczymy się wieczorem. – Przepraszam – powiedział porucznik, gdy Laurie odłoŜyła słuchawkę. – Mogła mi pani powiedzieć, Ŝe to rozmowa prywatna. Wyszedłbym na korytarz. – Zwykle nie miewam tu prywatnych rozmów – odparła Laurie. – To mnie zaskoczyło. – Tuzin róŜ, limuzyna. To musi być interesujący facet. – Jest interesujący – potwierdziła Laurie. – Co więcej, powiedział wczoraj wieczorem coś, co moŜe pana zainteresować. – Trudno w to uwierzyć, ale zamieniam się w słuch – oświadczył Soldano. – Ten człowiek, który dzwonił, jest lekarzem. Nazywa się Jordan Sheffield. MoŜe pan o nim słyszał, podobno jest dosyć znany. W kaŜdym razie powiedział mi wczoraj, Ŝe opiekuje się człowiekiem, który pana tak interesuje: Paulem Cerino.

– Coś takiego! – wykrzyknął detektyw. Był zaskoczony i zaciekawiony. – Jordan Sheffield jest oftalmologiem – wyjaśniła Laurie. – Momencik – powiedział Lou. Podniósł rękę, sięgając jednocześnie drugą do kieszeni marynarki, skąd wyciągnął wymiętoszony notatnik i długopis. – Niech ja to zapiszę – dodał, po czym przygryzając język, zanotował nazwisko Jordana. Następnie poprosił Laurie, aby mu przeliterowała słowo „oftalmolog”. – Czy to to samo co specjalista od optometrii? – zapytał. – Nie – odparła Laurie. – Oftalmolog, czyli okulista, jest lekarzem medycyny przeszkolonym w chirurgii i leczeniu schorzeń oka. Optometria zajmuje się korygowaniem wad wzroku za pomocą okularów i szkieł kontaktowych. – A optycy? – spytał Lou. – Zawsze mi się to myliło. Jakoś nikt mi tego nigdy nie wytłumaczył. – Optycy realizują recepty na okulary od okulistów lub specjalistów od optometrii. – Teraz, gdy juŜ mam w tym rozeznanie, niech mi pani powie o doktorze Sheffieldzie i Paulu Cerino. – To jest najciekawsza część – stwierdziła Laurie. –

Jordan powiedział, Ŝe leczy u pana Cerino poparzenia oczu kwasem. Ktoś chlusnął Paulowi Cerino kwasem w oczy, aby go oślepić. – A to ci historia – skwitował porucznik. – To mogłoby wiele wyjaśnić. MoŜe na przykład te dwie gangsterskie egzekucje ludzi Lucii. A co z okiem Frankiego? Czy mógł to być kwas? – Tak – potwierdziła Laurie. – To mógł być kwas. Trudno będzie to ustalić, bo ciało było w wodzie, ale generalnie uszkodzenie oka zdecydowanie odpowiadało poparzeniu kwasem. – Czy moŜe pani spróbować udokumentować przez laboratorium, Ŝe to był kwas? To moŜe prowadzić do tego punktu zaczepienia, na który czekam z utęsknieniem. – Oczywiście, Ŝe spróbujemy – zapewniła Laurie. – Ale jak juŜ mówiłam, jego pobyt w rzece moŜe to utrudnić. Zbadamy takŜe pocisk z najnowszego przypadku. MoŜe będzie taki sam jak u Frankiego. – Od miesięcy nic mnie tak nie podnieciło – stwierdził Soldano. – Chodźmy – powiedziała Laurie. – Zobaczmy, co da się zrobić.

Razem zeszli do laboratorium. Laurie odnalazła dyrektora, którym był toksykolog, doktor John DeVries. Był to wysoki, chudy męŜczyzna z zapadniętymi policzkami i bladą cerą naukowca, ubrany w poplamiony, o kilka numerów za mały kitel. Laurie przedstawiła sobie obu panów, po czym zapytała, czy są jakieś wyniki próbek z poprzedniego dnia. – Jakieś mogą być – odpowiedział DeVries. – Czy ma pani numery rozpoznawcze? – Oczywiście – odparła Laurie. – Proszę do mojego biura – powiedział dyrektor i zaprowadził ich do wąskiej klitki pełnej ksiąŜek i czasopism naukowych. Pochylił się nad biurkiem i nacisnął kilka klawiszy swego komputera. – Jakie są numery rozpoznawcze? – spytał. Laurie podała numer Duncana Andrewsa, po czym doktor wprowadził go do komputera. – W krwi i moczu była kokaina – powiedział czytając z ekranu. – I to najwyraźniej w duŜym stęŜeniu. Ale była to tylko chromatografia cienkowarstwowa.

– Jakieś zanieczyszczenia lub inne narkotyki? – spytała Laurie. – Jak dotąd, nie – odparł DeVries wstając. – Ale gdy tylko będziemy mieć czas, zrobimy chromatografię gazową i spektrometrię masową. Mamy tu duŜo roboty. – To było przedawkowanie kokainy, ale trochę nietypowe, bo wydaje się, Ŝe zmarły nie uŜywał jej regularnie. A jeśli nawet brał narkotyki – czemu rodzina kategorycznie zaprzecza – to nie przeszkadzały mu one w Ŝyciu. Odnosił duŜe sukcesy, był solidnym obywatelem, do którego nie pasuje przedawkowanie. Tak więc jego śmierć była moŜe niezwykła, ale nie nadzwyczajna. Kokaina moŜe być narkotykiem warstw wyŜszych, ale teraz, juŜ następnego dnia, mam dwa nowe przypadki przedawkowania u ludzi z tych kręgów. Obawiam się, czy pewna partia kokainy nie jest zatruta jakąś domieszką. To moŜe być przyczyną śmierci tych, wydawałoby się, okolicznościowych uŜytkowników. Byłabym naprawdę zobowiązana, gdyby pan zbadał te próbki raczej wcześniej niŜ później. MoŜe uda się nam uratować komuś Ŝycie. – Zrobię, co się da – obiecał dyrektor. – Ale, jak juŜ mówiłem, jesteśmy zajęci. Czy chciała pani teraz dowiedzieć się czegoś o jakimś innym przypadku?

Laurie podała numer rozpoznawczy Franka DePasqualego i doktor znów wpatrzył się w ekran. – Tylko ślad kannabinolu w moczu. Poza tym niczego nie ma na ekranie. – Pobraliśmy próbkę tkanki z oka – powiedziała Laurie. – Znaleźliście tam coś? – Nie mamy jeszcze wyników – odrzekł DeVries. – Oko wyglądało na poparzone – dodała Laurie. – Teraz podejrzewamy kwas. Czy moglibyście poszukać kwasu? To moŜe być waŜne, jeśli uda się udokumentować. – Zrobię, co się da. Laurie podziękowała dyrektorowi i dała Lou znak, aby poszedł za nią do windy. Idąc kręciła głową. – Wydostanie od niego informacji przypomina wyciskanie wody z kamienia. – On wygląda na wykończonego – zauwaŜył porucznik, – Albo nienawidzi swojej pracy. Jedno albo drugie. – Na jego obronę trzeba powiedzieć, Ŝe jest zajęty –

przyznała Laurie. – Podobnie jak wszędzie tutaj, jego fundusze są mizerne i wciąŜ się kurczą, więc z personelem jest u niego kiepsko. Ale mam nadzieję, Ŝe znajdzie czas na poszukanie skaŜenia w przypadkach z narkotykami. Im dłuŜej o tym myślę, tym większej nabierani pewności. Kiedy doszli do wind, Laurie spojrzała na zegarek. – Muszę się pospieszyć – powiedziała podnosząc oczy na Lou. – Nie mogę dopuścić, aby mieli do mnie pretensje i doktor Washington, i doktor Bingham, bo będę szlifować bruki, szukając nowej pracy. Detektyw spojrzał jej w oczy. – Nie dają pani spokoju te przedawkowania, prawda? – Owszem, tak – przyznała Laurie. Przesunęła wzrok na wskaźnik pięter. Uwaga Soldano przywiodła jej na myśl koszmarny sen z ranka. Miała nadzieję, Ŝe nie wspomni o jej bracie. Na szczęście otworzyły się drzwi i wyszli. Przebrali się w stroje robocze i weszli do głównej sali sekcyjnej. Roiło się tam jak w ulu; wszystkie stoły były zajęte. Laurie zauwaŜyła, Ŝe przy pierwszym stole pracował nawet Washington. Roboty musiało być rzeczywiście co niemiara, bowiem nie zajmował się on

zwykle rutynowymi przypadkami. Pierwszy przypadek Laurie był juŜ na stole. Vinnie miał dla niej przygotowane wszystkie, jego zdaniem, potrzebne akcesoria. Zmarły nazywał się Robert Evans, miał lat dwadzieścia dziewięć. Laurie rozłoŜyła swoje papiery i przeistoczyła się w swe zawodowe wcielenie, rozpoczynając staranne oględziny zewnętrzne. Była w połowie, gdy zauwaŜyła, Ŝe porucznik nie stoi naprzeciwko, lecz na uboczu. – Przepraszam, Ŝe pana zaniedbuję – powiedziała. – Rozumiem – odparł Soldano. – Proszę robić swoje i mną się nie przejmować. Widzę, Ŝe wszyscy jesteście bardzo zajęci, a ja nie chcę przeszkadzać. – Nie będzie pan przeszkadzać. Chciał pan popatrzyć, więc niech pan podejdzie i patrzy. Detektyw podszedł ostroŜnie do stołu z rękami załoŜonymi do tyłu. Spojrzał w dół na Roberta Evansa. – Znalazła pani coś ciekawego? – Ten biedny człowiek miał drgawki tak samo jak Duncan Andrews – odpowiedziała Laurie.

– Świadczą o tym charakterystyczne siniaki i mocno przygryziony język. Jest u niego coś jeszcze. Niech pan spojrzy tutaj, na zagłębienie w łokciu. Widzi pan ten ślad ukłucia? Pamięta pan to samo u Duncana Andrewsa? – Oczywiście. To jest miejsce, gdzie doŜylnie wstrzyknął kokainę. – Właśnie. Innymi słowy, pan Evans wprowadził kokainę w ten sam sposób co pan Andrews. – A więc? – Mówiłam panu wczoraj, Ŝe kokainę moŜna zaŜywać na wiele sposobów – kontynuowała Laurie. – Ale wąchanie czy teŜ nazywając to po lekarsku insuflacja jest normalnie stosowanym sposobem rekreacyjnym. – A palenie? – Myśli pan o cracku. Chlorowodorek kokainy w postaci soli słabo się ulatnia i nie nadaje się do palenia. Aby się nadawał, musi zostać przekształcony w wolny produkt podstawowy: crack. Istotne jest to, Ŝe choć kokaina w zwykłej postaci moŜe być wstrzykiwana, zazwyczaj tak nie bywa. Fakt, Ŝe uŜyto jej w ten sposób w obu tych przypadkach, jest dziwny,

choć nie bardzo wiem, co o tym sądzić. – Czy w latach sześćdziesiątych wstrzykiwanie kokainy nie było częste? – spytał Lou. – Tylko w połączeniu z heroiną w postaci tak zwanej szybkiej kuli – odparła Laurie. Przymknęła na chwilę oczy, wciągnęła głęboko powietrze i wypuściła je wzdychając. – Czy dobrze się pani czuje? – zapytał porucznik. – Całkiem dobrze – odpowiedziała. – MoŜe jesteśmy świadkami początku nowej mody? – rzucił Soldano. – Mam nadzieję, Ŝe nie – odrzekła Laurie. – Ale jeśli tak, jest to zbyt zgubne w skutkach, aby długo utrzymało się w modzie. Piętnaście minut później, gdy zagłębiła skalpel w piersi Evansa, detektyw wzdrygnął się. Mimo Ŝe męŜczyzna nie Ŝył i nie było krwi, Lou nie mógł pozbyć się myśli, Ŝe przecinana jest taka sama ludzka tkanka jak jego własna.

Wobec braku widocznych oznak patologii Laurie szybko skończyła wewnętrzną część sekcji Roberta Evansa. W czasie gdy Vinnie zabierał ciało i miał przywieźć Bruna Marchesego, Laurie i porucznik poszli obejrzeć zdjęcia rentgenowskie Bruna i kobiety bez głowy. – Pocisk jest mniej więcej w tym samym miejscu – stwierdziła Laurie, wskazując na jasny punkt w zarysie czaszki męŜczyzny. – Wygląda na nieco większy kaliber – zauwaŜył Soldano. – mogę się mylić, ale nie sądzę, aby pochodził z tej samej broni. – Zaimponuje mi pan, jeśli okaŜe się, Ŝe tak jest. Następnie Laurie obejrzała wprawnym okiem zdjęcie całego ciała Bruna. Nie dostrzegając Ŝadnych odchyleń od normy, zmieniła je na zdjęcie nieszczęsnej kobiety. – Dobrze, Ŝe zrobiliśmy to zdjęcie – stwierdziła. – Tak? – powiedział detektyw, wpatrując się w mglisto zarysowane cienie. – Czy nie widzi pan nieprawidłowości? – spytała Laurie. – Nie – odparł Lou. – W ogóle nie rozumiem, jak wy, lekarze, coś tu dostrzegacie. To znaczy pocisk rzuca się w

oczy, ale reszta wygląda jak plątanina smug. – Nie mogę uwierzyć, Ŝe pan nie widzi – powiedziała Laurie. – No dobrze, jestem ślepy – rzekł porucznik. – A więc niech mi pani powie! – Głowa i ręce! – wykrzyknęła Laurie. – Nie ma ich! – O kurwa! – rzucił Soldano gardłowym szeptem, aby nie usłyszeli sąsiedzi z pobliskiego stołu. – No przecieŜ to jest nieprawidłowość – zaŜartowała znów Laurie. Po obejrzeniu zdjęć Laurie i detektyw wrócili do stołu, właśnie gdy Vinnie przekładał Bruna z wózka na blat. Lou chciał mu pomóc, ale Laurie nie pozwoliła, gdyŜ nie miał rękawic. Aby oszczędzić na czasie, rozpoczęła oględziny od strony grzbietowej. Rana wlotowa wyglądała podobnie jak u Frankiego, choć ślady prochu tworzyły nieco szerszy krąg, co wskazywało na większą odległość broni w momencie strzału. Po zrobieniu zdjęć i pobraniu próbek Laurie i Vinnie przewrócili ciało na plecy.

Laurie zaczęła od sprawdzenia oczu. Były normalne. – Po tym, co mówiła pani na górze, miałem nadzieję, Ŝe moŜe oczy coś nam powiedzą – rzekł porucznik. – Ja teŜ – przyznała Laurie. – Bardzo chciałabym dać panu ten punkt zaczepienia. – To moŜe być waŜne – zauwaŜył Soldano. – Jeśli Paul Cerino dostał kwasem w oczy i to samo spotkało Franka DePasqualego, to na pewno jest jakieś powiązanie. Myślę, Ŝe warto będzie wyskoczyć na Queens i pogadać z Paulem. Po zakończeniu oględzin Laurie wzięła skalpel od laboranta i rozpoczęła badanie wewnętrzne. TakŜe i tu, wobec braku objawów patologii, wszystko poszło bardzo szybko. Natychmiast po zakończeniu sekcji Bruna Amendola odwiózł go i przyciągnął drugie ciało wyłowione z wody. Gdy Laurie pomagała mu przenieść je na stół, ktoś stojący przy pobliskim blacie zawołał: – Laurie, skąd masz to ciało? Z krainy marzeń? Gdy ucichły śmiechy, detektyw pochylił się do ucha

Laurie. – To był niewybredny dowcip – szepnął przekornie. – Chce pani, Ŝebym dołoŜył temu facetowi? Laurie zaśmiała się. – Czarny humor – zauwaŜyła. – Zawsze odgrywał rolę w tej branŜy. Następnie zbadała miejsca odcięcia rąk i głowy. – Rozczłonkowanie nastąpiło po śmierci – stwierdziła. – Miło słyszeć – rzekł Lou. ZauwaŜył, Ŝe jego tolerancja obniŜa się z kaŜdym przypadkiem. Trudniej było mu wytrzymać przy tym okaleczonym ciele niŜ przy innych. – Dekapitacji i obcięcia rąk dokonano w prymitywny sposób – kontynuowała Laurie. – Proszę spojrzeć na ślady piły na wystających kościach. Oczywiście część tkanek została obgryziona przez ryby lub kraby. Porucznik zmusił się do spojrzenia, choć nie miał na to ochoty. Zaczynało mu być trochę niedobrze.

– Reszta tułowia wygląda w porządku – zakończyła Laurie. – Nie ma śladów ludzkich ugryzień. Soldano znów z trudem przełknął ślinę. – Czy spodziewała się pani takich śladów? – spytał słabym głosem. – Gdy w grę wchodzi gwałt – powiedziała Laurie – to niekiedy widuje się ślady ugryzień. Trzeba o tym pomyśleć, bo inaczej moŜna je przeoczyć. – Postaram się to zapamiętać. Laurie starannie obejrzała klatkę piersiową i brzuch. Godna uwagi była jedynie blizna wzdłuŜ Ŝeber po prawej stronie. – To moŜe okazać się waŜne dla celów identyfikacyjnych – rzekła wskazując na bliznę. – Myślę, Ŝe była to operacja pęcherzyka Ŝółciowego. – A jeśli ciało nie zostanie zidentyfikowane? – spytał detektyw. – Pozostanie przez kilka tygodni w chłodni – odparła Laurie. – Jeśli do tego czasu nie uda się nam ustalić

toŜsamości, to skończy w jednej z tych sosnowych trumien z korytarza. Laurie otworzyła zestaw do przypadków gwałtu i wyjęła zawartość. – Wszystko to jest prawdopodobnie bez znaczenia, zwaŜywszy na to, Ŝe ciało przebywało w rzece, ale spróbować warto. Pobierając niezbędne próbki, zapytała Lou, czy sądzi, Ŝe ten przypadek jest powiązany ze sprawami Franka lub Bruna. – Nie mogę mieć pewności, ale mam swoje podejrzenia. Wielu ludzi, włącznie z policyjnymi nurkami, poszukuje tej głowy i rąk. Powiem pani jedno: ktokolwiek wrzucił tę kobietę do wody, nie chciał, aby została zidentyfikowana. Biorąc pod uwagę prądy i pływy w Rzece Wschodniej, fakt znalezienia jej mniej więcej tam, gdzie wyłowiono Frankiego i Bruna, wskazuje, Ŝe wrzucono ją w tym samym miejscu. A więc tak, myślę, Ŝe moŜe tu być jakiś związek. – Jak ocenia pan szanse znalezienia głowy i rąk? – Na niewielkie – odparł porucznik. – Mogły zatonąć w miejscu wrzucenia ciała albo wcale nie zostać wrzucone

do rzeki. Laurie była juŜ na etapie badania wewnętrznego. Odnotowała, Ŝe ofiara przeszła dwie operacje. Były nimi zgodnie z przypuszczeniem usunięcie pęcherzyka Ŝółciowego oraz usunięcie macicy. Po uporaniu się przed południem z trzema spośród czterech swoich przypadków Laurie uznała, Ŝe moŜe zaproponować Lou wyskoczenie na małą kawę. Detektyw chętnie się zgodził, mówiąc, Ŝe przyda mu się wzmocnienie po przejściach poranka. Poza tym musiał juŜ iść do biura. Po obejrzeniu sekcji obu „pływaków” nie miał uzasadnienia dla pozostania dłuŜej. Powiedział Ŝartem, Ŝe Laurie będzie musiała zrobić ostatnią sekcję bez jego pomocy. Po zdjęciu gogli, fartucha i kitla Laurie zaprowadziła Soldano do ekspresu w pokoju identyfikacji. Znajdował się on zaledwie piętro wyŜej, poszli więc schodami. Laurie usiadła w fotelu, podczas gdy porucznik przysiadł na rogu biurka. Podobnie jak poprzedniego dnia, jego zachowanie nagle zmieniło się, gdy miał wychodzić. Stał się niezręczny i skrępowany, oblał nawet kawą swój kitel.

– Przepraszam – powiedział, wycierając plamy serwetką. – Mam nadzieję, Ŝe to zejdzie. – Niech pan nie będzie śmieszny, Lou – rzekła Laurie. – Te kitle miały juŜ o wiele gorsze plamy niŜ z kawy. – Pewnie ma pani rację – odpowiedział. – Czy coś jeszcze chodzi panu po głowie? – zapytała. – Tak – odparł detektyw wpatrując się w swoją kawę. – Zastanawiałem się, czy nie zechciałaby pani wyskoczyć ze mną dziś wieczorem na coś do zjedzenia. Znam świetne miejsce w dzielnicy włoskiej na ulicy Mulberry. – Chciałabym panu zadać pytanie – odezwała Laurie. – Wczoraj zapytał pan, czy jestem męŜatką. Sam nie powiedział mi pan, czy jest Ŝonaty. – Nie jestem Ŝonaty. – A był pan kiedyś? – Tak, byłem – odparł. – Od paru lat jestem rozwiedziony. Mam dwójkę dzieci, siedmioletnią dziewczynkę i pięcioletniego chłopca. – Widuje się pan z nimi?

– Oczywiście. A jak pani myśli? Miałbym nie widywać się z własnymi dzieciakami? Dostaję je na kaŜdy weekend. – Nie musi pan się tłumaczyć – rzekła Laurie. – Po prostu byłam ciekawa. Wczoraj po pańskim wyjściu uświadomiłam sobie, Ŝe zapytał pan o mój stan cywilny, nie mówiąc mi o swoim. – To przeoczenie. No, ale co z kolacją? – Obawiam się, Ŝe mam juŜ plany na dzisiejszy wieczór. – CóŜ, świetnie – stwierdził Lou. – Najpierw przesłuchanie na temat mojego stanu cywilnego i rodzinnego, a potem odmowa. Pewnie spotyka się pani z tym lekarzem od róŜ i limuzyny. Ja chyba nie jestem w jego lidze. – Nagle wstał. – No cóŜ, pora na mnie – dodał. – Myślę, Ŝe jest pan nadmiernie draŜliwy i niemądry – skomentowała Laurie. – Powiedziałam tylko, Ŝe dziś wieczorem jestem zajęta. – Nadmiernie draŜliwy i niemądry, tak? Zapamiętam to sobie. Było to jeszcze jedno pouczające przedpołudnie. Bardzo pani dziękuję. Jeśli znajdzie pani coś ciekawego

w sprawie któregoś z pływaków, proszę do mnie zadzwonić. Powiedziawszy to, porucznik wrzucił swój plastikowy kubek do stojącego obok kosza i wyszedł z pokoju. Laurie pozostała przez chwilę na miejscu, popijając swoją kawę. Wiedziała, Ŝe uraziła go i świadomość tego nie była dla niej przyjemna. Ale jednocześnie uwaŜała, Ŝe zachował się niepowaŜnie. DostrzeŜony przez nią wczoraj urok człowieka z „niŜszych warstw” jakby trochę przybladł. Po dopiciu kawy wróciła na salę sekcyjną do swego czwartego w tym dniu przypadku: Marion Overstreet, lat dwadzieścia osiem, redaktor duŜego nowojorskiego wydawnictwa. – Czy potrzebuje pani czegoś szczególnego do tej sekcji? – spytał Vinnie, który najwyraźniej chciał juŜ zaczynać. Laurie przecząco pokręciła głową. Spojrzała na młodą kobietę leŜącą na stole. Tak zmarnowane Ŝycie. Zastanawiała się, czy osoba ta ryzykowałaby branie narkotyków, gdyby mogła przewidzieć tak straszliwą cenę. Sekcja poszła szybko. Laurie i Vinnie tworzyli zgrany

zespół. Rozmowa ograniczała się do minimum. Przypadek był bardzo podobny do zgonów Duncana Andrewsa i Roberta Evansa, włącznie z faktem, Ŝe Overstreet nie wąchała kokainy, lecz ją wstrzyknęła. Było tylko kilka drobnych niejasności do sprawdzenia przez Cheryl Myers lub kogoś innego z personelu dochodzeniowego. O dwunastej czterdzieści pięć Laurie wyszła z głównej sali sekcyjnej. Po przebraniu się w normalny strój osobiście zaniosła próbki ze zrobionych tego dnia sekcji do działu toksykologii. Chciała jeszcze raz porozmawiać z głównym toksykologiem i znalazła Johna DeVriesa jedzącego lunch w swym biurze. Na biurku stał staromodny pojemnik z termosem wbudowanym w zdejmowane wieko. – Skończyłam te dwa przypadki przedawkowania – oznajmiła Laurie. – Przyniosłam próbki toksykologiczne. – Proszę zostawić je na stole przyjęć w laboratorium – polecił. W obu rękach trzymał kanapki. – Czy udało się znaleźć jakieś skaŜenie w próbce Andrewsa? – zapytała z nadzieją. – Minęło tylko parę godzin od czasu, gdy pani ostatnio tu

była. Dam pani znać, jeśli coś znajdę. – MoŜliwie jak najwcześniej – próbowała zachęcić go Laurie. – Nie chcę zawracać głowy, po prostu jestem coraz bardziej przekonana, Ŝe jest tam jakieś skaŜenie. Jeśli tak jest rzeczywiście, to chciałabym je wykryć. – Jeśli jest, to je znajdziemy. Niech nam pani tylko da szansę, na Boga. – Dziękuję, będę cierpliwa – odrzekła Laurie. – Po prostu... – Wiem, wiem – przerwał John. – Wiem juŜ, o co chodzi. Naprawdę! – JuŜ mnie nie ma – powiedziała Laurie, podnosząc ręce w górę na znak poddania. Po powrocie do swego pokoju zjadła niewielki lunch, przedyktowała wyniki zrobionych sekcji i zabrała się do „papierkowej roboty”. Nie mogła jednak uwolnić się od myśli o przypadkach przedawkowań narkotyków. Niepokoiła ją perspektywa dalszych takich przypadków. Jeśli było w mieście jakieś źródło skaŜonej kokainy, oznaczało to, Ŝe będą następne zgony. W tej chwili piłka była na boisku Johna.

Nic więcej nie mogła zrobić. A moŜe jednak mogła? Jak zapobiec tym zgonom? Kluczem było ostrzeŜenie szerokich kręgów społeczeństwa. Czy Bingham właśnie nie pouczył jej o spoczywających na nich obowiązkach społecznych i politycznych? Z myślą o tym sięgnęła po słuchawkę. Połączyła się z biurem szefa i zapytała panią Sanford, czy doktor Bingham znalazłby dla niej chwilę. – Myślę, Ŝe mogłabym panią wcisnąć – powiedziała sekretarka. – Ale musiałaby pani przyjść zaraz. Doktor Bingham będzie wychodził na lunch do Urzędu Miasta. Wchodząc do gabinetu szefa, zorientowała się, Ŝe nie zamierza on poświęcić jej więcej niŜ minutę swego czasu. Gdy zapytał, czego sobie Ŝyczy, Laurie jak najzwięźlej przedstawiła fakty dotyczące trzech przypadków przedawkowania kokainy. Podkreśliła pochodzenie zmarłych, fakt, Ŝe nic nie wskazywało, aby którakolwiek z ofiar znajdowała się w szponach nałogu, oraz Ŝe u wszystkich narkotyk został wprowadzony doŜylnie. – Widzę obraz sytuacji – stwierdził Bingham. – Do czego

pani zmierza? – Obawiam się, Ŝe jesteśmy świadkami początku serii – wyjaśniła Laurie. – Niepokoi mnie moŜliwość toksycznego skaŜenia jakiejś partii kokainy. – Czy nie sądzi pani, Ŝe gdy się ma tylko trzy przypadki, jest to dość daleki skok myślowy? – Chodzi mi o to, Ŝe chciałabym ograniczyć to do tych trzech przypadków. – Cel godny pochwały – zauwaŜył doktor. – Ale czy ma pani pewność co do tego rzekomego skaŜenia? Co mówi o tym John? – Szuka – odparła Laurie. – Nie znalazł niczego? – Jeszcze nie – przyznała Laurie. – Ale jak dotąd wykonał tylko chromatografię cienkowarstwową. – No to myślę, Ŝe musimy poczekać na DeVriesa – zakończył szef i wstał. Laurie nie ruszyła się z miejsca. Skoro dobrnęła juŜ tak daleko, nie miała zamiaru jeszcze rezygnować.

– Pomyślałam, Ŝe moŜe powinniśmy wydać oświadczenie dla prasy, jakieś ostrzeŜenie. – Nie wchodzi w rachubę – odparł Bingham. – Nie mam zamiaru stawiać na szali rzetelności tego zakładu, kierując się supozycją opartą na trzech przypadkach. Czy nie przychodzi pani do mnie trochę przedwcześnie? Czemu nie poczeka pani na wyniki od Johna? Poza tym wydanie takiego oświadczenia wymagałoby podania nazwisk i organizacja Andrewsa natychmiast napuściłaby na mnie burmistrza. – To była tylko propozycja – przypomniała Laurie. – Dziękuję, pani doktor – powiedział Bingham. – A teraz panią przeproszę, bo juŜ jestem spóźniony. Reakcja szefa na jej sugestię była dla Laurie przykrym rozczarowaniem, ale bez konkretniejszych dowodów nie mogła forsować sprawy. Jej jedynym pragnieniem było zrobienie czegoś, zanim na jej harmonogramie pojawią się nowe tego rodzaju przypadki przedawkowań. Wtedy właśnie przyszło jej do głowy, Ŝe podczas staŜu w Miami uczestniczyła w czynnościach dochodzeniowych na miejscu wypadku. MoŜe gdyby w przyszłości odwiedziła takie miejsca, udałoby się jej natrafić na jakąś znaczącą poszlakę.

Udała się do wydziału dochodzeniowego, którego szefa, Barta Arnolda, zastała siedzącego przy biurku. Między dwiema z jego niezliczonych rozmów telefonicznych powiedziała mu, Ŝe chciałaby zostać powiadomiona o wszelkich nowych przypadkach przedawkowali podobnych do trzech, z którymi właśnie miała do czynienia. Opisała je bardzo wyraźnie. Bart zapewnił ją, Ŝe powiadomi resztę personelu oraz lekarzy dyŜurujących w nocy. Gdy zamierzała wrócić do swego pokoju, przypomniała sobie, Ŝe powinna się zwrócić o wyznaczenie jej do sekcji wszelkich nowych przypadków przedawkowań. Oznaczało to spotkanie z Washingtonem. – Zawsze odczuwam niepokój, gdy ktoś z druŜyny chce się ze mną zobaczyć – powiedział Calvin, gdy Laurie wsunęła głowę do jego pokoju. – O co chodzi, doktor Montgomery? Lepiej, Ŝeby nie było o wyznaczeniu terminu urlopu. Przy obecnym obciąŜeniu postanowiliśmy zawiesić wszystkie tegoroczne urlopy. – Urlop! Chciałabym! – rzekła z uśmiechem Laurie. Mimo szorstkiego sposobu bycia Washingtona lubiła go i szanowała. – Chciałam panu podziękować za wyznaczenie mi tych dwóch przypadków przedawkowań dziś rano.

Doktor podniósł brwi. – To coś nowego. Nikt jeszcze nie dziękował mi za wyznaczenie do konkretnej sekcji. Dlaczego wydaje mi się, Ŝe za tą wizytą kryje się coś więcej? – Bo jest pan z natury podejrzliwy – zaŜartowała Laurie. – Naprawdę były to dla mnie ciekawe przypadki. Więcej niŜ ciekawe. Chcę nawet prosić, aby kierować do mnie wszystkie podobne, jakie się u nas pojawią. – Zwykły robol szukający roboty! – stwierdził Calvin. – To wystarczy, aby biednemu administratorowi serce rosło. Proszę bardzo. MoŜe ich pani mieć, ile dusza zapragnie. Ale Ŝebym nie popełnił jakichś błędów, co pani rozumie przez podobne? Gdyby pani wzięła wszystkie przedawkowania, siedziałaby pani tutaj na okrągło. – Przypadki przedawkowań lub zatruć u ludzi dobrze sytuowanych – wyjaśniła Laurie. – Takie jak te, które dał mi pan dziś rano. Ludzie w wieku dwudziestu, trzydziestu lat, wykształceni, w dobrym stanie zdrowia.

– Osobiście dopilnuję, aby pani ich wszystkich dostała – obiecał niefrasobliwie Washington. – Ale muszę panią od razu ostrzec. Jeśli pani zwróci się o nadgodziny, to nie zapłacę. – Mam nadzieję, Ŝe nie będzie nadgodzin – odparła Laurie. Wróciła do swego pokoju i zabrała się do pracy. Pozytywna rozmowa z Calvinem zrekompensowała rozmowę z szefem i będąc trochę spokojniejszą, mogła się skoncentrować. Była w stanie zrobić więcej, niŜ się spodziewała, i zakończyła sporo spraw, w tym większość sekcji z weekendu. Miała nawet czas na pocieszenie rodziny załamanej przypadkiem „śmierci w kołysce”. Mogła zapewnić rodziców, Ŝe nie było w tym Ŝadnej ich winy. Jedynym problemem, jaki pojawił się popołudniem, był telefon od Cheryl Myers.

wczesnym

Powiedziała ona, Ŝe nie była w stanie uzyskać Ŝadnych informacji na temat medycznej przeszłości Duncana Andrewsa, jego jedyna styczność ze szpitalem miała miejsce przed blisko piętnastu laty, gdy złamał rękę podczas szkolnego meczu futbolowego.

– Czy chcesz, abym dalej szukała? – zapytała po krótkiej przerwie Cheryl. – Tak – odpowiedziała Laurie. – To nie zaszkodzi. Spróbuj cofnąć się do jego dzieciństwa. Laurie wiedziała, Ŝe właściwie liczy na cud, ale nie chciała niczego zaniedbać. Dopiero wtedy będzie mogła przekazać cały problem Calvinowi Washingtonowi. Doszła do wniosku, Ŝe Lou ma rację: jeśli kierownictwo chce ze względów politycznych wypaczyć obraz sprawy, niech samo to zrobi. Późnym popołudniem myśli Laurie wróciły do zgonów narkotykowych. Kierując się impulsem postanowiła sprawdzić, gdzie mieszkali Evans i Overstreet. Złapała taksówkę na Pierwszej alei i pojechała w rejon południowy Central Park. Mieszkanie Evansa było w pobliŜu ronda Kolumba. Po przyjeździe na miejsce poleciła taksówkarzowi, aby poczekał. UwaŜnie przyjrzała się budynkowi. Starała się przypomnieć sobie, kto jeszcze mieszkał w tej okolicy. Była prawie pewna, Ŝe jakaś gwiazda filmowa. Prawdopodobnie dziesiątki gwiazd filmowych mieszkały gdzieś niedaleko. Rejon ten, z widokiem na Central Park i połoŜony blisko Piątej alei, był jednym z najlepszych na rynku nieruchomości. Na Manhattanie trudno było o

lepszy. Stojąc w tym miejscu, próbowała wyobrazić sobie Roberta Evansa z teczką w ręku wkraczającego pewnym krokiem do budynku, podnieconego perspektywą czekającego go wieczorem towarzyskiego spotkania. Trudno było pogodzić ten obraz z jego przedwczesną i bezsensowną śmiercią. Wsiadając z powrotem do taksówki, Laurie podała adres Marion Overstreet na Zachodniej Sześćdziesiątej Siódmej ulicy, jedną przecznicę od Central Park. Był to przyjemny dom z piaskowca; tym razem nawet nie wysiadła. Popatrzyła tylko na tę okazałą rezydencję i znów spróbowała wyobrazić sobie młodą redaktorkę w prawdziwym Ŝyciu. Następnie poleciła zdezorientowanemu kierowcy, aby odwiózł ją z powrotem do zakładu medycyny sądowej. Po porannej konfrontacji z Binghamem w związku z wizytą w mieszkaniu Duncana Andrewsa nie zamierzała wchodzić do mieszkania Ŝadnej z nowych ofiar. Chciała jedynie obejrzeć te domy z zewnątrz. Nie wiedziała, co ją do tego skłoniło, i gdy wróciła do biura, przyszło jej na myśl, Ŝe był to niedobry pomysł. Wypad ten przygnębił ją, gdyŜ urealnił postacie ofiar i ich tragedię. W biurze natknęła się na współlokatorkę z pokoju, Rivę,

która wyraziła uznanie dla piękna rzucających się w oczy róŜ. Laurie podziękowała i wpatrzyła się w bukiet. W jej obecnym nastroju kwiaty oddziaływały na nią inaczej. Podczas gdy rano sugerowały coś radosnego, teraz wydawały się raczej symbolem smutku, niemal Ŝałobnym w swej wymowie. Lou Soldano był nadal poirytowany przejeŜdŜając mostem Queensboro z Manhattanu do Queens. Czuł, Ŝe postąpił głupio, wystawiając się tak łatwo na odmowę. Właściwie co sobie wyobraŜał? Ona była w końcu lekarką, wychowaną po wschodniej stronie Manhattanu. O czym mieliby rozmawiać? O baseballowych druŜynach Mets i Giants? Chyba nie. On sam pierwszy przyznałby, Ŝe nie był najbardziej wykształconym człowiekiem w mieście i Ŝe poza egzekwowaniem prawa i sportem niewiele znał się na innych sprawach. • Czy widuje pan swoje dzieci? – powiedział głośno, kpiąco naśladując o wiele wyŜszy głos Laurie. Wydał z siebie krótki okrzyk i uderzył kilka razy w kierownicę, uruchamiając przez pomyłkę klakson swego chevroleta caprice. Kierowca samochodu jadącego przed nim odwrócił się i wykonał nieprzyzwoity gest. • To samo dla ciebie – burknął Lou. Miał ochotę włączyć

alarmowe światło i zatrzymać faceta, ale tego nie zrobił. Nie robił takich rzeczy. Nie naduŜywał swoich uprawnień, choć regularnie robił to w myślach. • Trzeba było jechać mostem Triboro – mruknął, gdy ruch zatrzymał się na Queensboro. Za połową mostu aŜ do skrzyŜowania z bulwarem Północnym nieustannie powtarzały się przerwy w ruchu. Porucznik miał czas przypomnieć sobie swoje poprzednie spotkanie z Paulem Cerino. Miało ono miejsce mniej więcej przed trzema laty, gdy właśnie awansował na detektywa w randze sierŜanta. Był wówczas wciąŜ w wydziale zwalczania zorganizowanej przestępczości i od co najmniej czterech lat śledził poczynania Cerino. Zaskoczyło go więc, gdy telefonistka na posterunku powiedziała mu, Ŝe dzwoni pan Paul Cerino. Nie mając pojęcia, dlaczego Cerino chce z nim rozmawiać, z wielkim zainteresowaniem podniósł słuchawkę. – Jak się masz? – zapytał Paul, jak gdyby byli starymi przyjaciółmi. – Zrób coś dla mnie. Czy nie wpadłbyś do mnie do domu po południu po pracy? Zaproszenie do domu gangstera było czymś tak dziwnym,

Ŝe Soldano nie chciał nikomu o tym mówić. W końcu przyznał się jednak swemu partnerowi, Brianowi O’Shea, który uznał przyjęcie zaproszenia za szaleństwo. • A jeśli on chce cię załatwić? – spytał Brian. • Daj spokój! – powiedział Lou. – Nie dzwoniłby tutaj, na posterunek, gdyby chciał mnie skasować. Poza tym nawet gdyby się na to zdecydował, sam nie brałby się do tego. To jest coś innego. MoŜe on chce pertraktować. MoŜe chce mi nadać kogoś innego. Wszystko jedno co, idę. To moŜe być duŜa sprawa. Tak więc pojechał, licząc na jakieś waŜne informacje, które mogłyby nawet przynieść mu pochwałę od szefa. Było to oczywiście wbrew zdaniu Briana, który uparł się, aby jechać i czekać w samochodzie. Uzgodnili, Ŝe jeśli Lou nie wyjdzie po półgodzinie, O’Shea wezwie specjalną grupę uderzeniową. Soldano z wielkim niepokojem wchodził na frontowe stopnie skromnego domu Cerino na ulicy Clintonville w Whitestone. Nawet wygląd tego domu zwiększał jego niepokój. Coś tutaj było nie w porządku. Uwzględniając wielkie pieniądze, jakie musiały napływać do Paula ze

wszystkich jego nielegalnych operacji i legalnej firmy American Fresh Fruit Company, dla Lou było niezrozumiałe, dlaczego mieszkał w tak niewielkim, bezpretensjonalnym domu. Zerkając na Briana, którego zastrzeŜenia jedynie wzmogły jego niepokój, i upewniając się ostatni raz, Ŝe jego policyjny smith and wesson znajduje się na swoim miejscu, nacisnął dzwonek. Drzwi otworzyła pani Cerino. Soldano wciągnął głęboko powietrze i wszedł do środka. W tym momencie wybuch śmiechu wycisnął mu łzy z oczu. Po trzech latach tamto wydarzenie było jeszcze w stanie wywołać taki efekt. WciąŜ śmiejąc się, Lou zerknął na samochód jadący po jego lewej stronie. Kierowca patrzył na niego jak na wariata, który śmieje się jadąc w tak uciąŜliwych warunkach. Mimo to detektyw nadal jednak był w stanie śmiać się z szoku, jakiego doznał, gdy przygotowany na najgorsze wszedł do domu Paula. Całkowicie nieoczekiwanie znalazł się na przyjęciu wydanym dla niego z okazji awansu na detektywa w stopniu sierŜanta! W tamtym czasie Lou był właśnie po rozwodzie z Ŝoną, więc jego awans przeszedł nie zauwaŜony poza pracą.

Gangster skądś się o tym dowiedział i postanowił wydać dla niego przyjęcie. Byli tam małŜonkowie Cerino oraz ich dwaj synowie, Gregory i Steven. Podano tort i napoje. Soldano nawet wyszedł, aby przyprowadzić Briana. Ironia sytuacji polegała na tym, Ŝe Lou i Paul byli wrogami od tak dawna, Ŝe stali się niemal przyjaciółmi. Wiedzieli w końcu tak wiele o sobie. Dojazd do Paula zajął porucznikowi niemal godzinę, a gdy wchodził na stopnie przed domem, pora była mniej więcej ta sama co w dniu niespodziewanego przyjęcia. Lou miał wszystko w pamięci, jak gdyby wydarzyło się to wczoraj. Przez frontowe okna widać było, Ŝe wewnątrz pali się światło. Na dworze zapadał zmierzch, mimo Ŝe była dopiero siedemnasta trzydzieści. Nadchodziła zima. Detektyw nacisnął dzwonek i usłyszał jego przytłumiony odgłos. Drzwi otworzył starszy z chłopców, Gregory, wyglądający na mniej więcej dziesięć lat. Poznał Lou, przyjaźnie go powitał i zaprosił do środka. Gregory był dobrze wychowanym chłopcem. – Czy tata jest w domu? – zapytał Soldano. Zanim chłopak zdąŜył odpowiedzieć, z pokoju wyszedł

Paul w skarpetkach i z laską o czerwonej końcówce w ręku. W tle słychać było grające radio. – Kto tam? – spytał. – Detektyw Soldano – odrzekł Gregory. – Lou! – powiedział Cerino, idąc prosto w jego kierunku i wyciągając rękę. Porucznik uścisnął dłoń Paula, starając się dostrzec jego oczy schowane za odblaskowymi okularami przeciwsłonecznymi. Cerino był rosłym męŜczyzną z umiarkowaną nadwagą sprawiającą, Ŝe jego drobne rysy ginęły w mięsistej twarzy. Miał ciemne, krótko ostrzyŜone włosy i duŜe, wyraziście ukształtowane uszy. Na obu policzkach widoczne były czerwone placki świeŜo zagojonej skóry. Lou domyślał się, Ŝe były to ślady kwasu. – Napijesz się kawy? – zaproponował Paul. – Albo trochę wina? Nie czekając na odpowiedź, zawołał Glorię. Ponownie zjawił się Gregory wraz ze swym młodszym bratem, ośmioletnim Stevenem. – Wchodź i siadaj – zaprosił Cerino. – Co słychać?

OŜeniłeś się? Detektyw wszedł za gospodarzem do duŜego pokoju. Widać było, Ŝe Paul dobrze zaadaptował się do swojej zmniejszonej sprawności widzenia, przynajmniej we własnym domu. Nie pomagał sobie laską, idąc do radia, aby je wyłączyć, ani w drodze do ulubionego fotela, w którym zagłębił się z westchnieniem. – Z przykrością usłyszałem o twoim problemie z oczami – powiedział Soldano, siadając naprzeciw niego. – Takie rzeczy się zdarzają – odparł filozoficznie Cerino. Do pokoju weszła Gloria i przywitała się z Lou. Podobnie jak Paul miała nadwagę – była kobietą z duŜym biustem i miłą, łagodną twarzą. Jeśli wiedziała, czym jej mąŜ zarabiał na Ŝycie, nigdy tego nie okazywała. Zachowywała się jak typowa, niezbyt zamoŜna gospodyni z przedmieścia, która musiała oszczędzać na domowym budŜecie. Porucznik zastanawiał się, co Cerino robi z pieniędzmi, które musiały do niego napływać. Po pozytywnej odpowiedzi detektywa dotyczące kawy Gloria wyszła do kuchni.

na

pytanie

– Dopiero dziś usłyszałem o twoim wypadku – kontynuował Lou. – Nie zawiadamiałem wszystkich przyjaciół – odparł Paul z uśmiechem. – Czy mieli z tym coś wspólnego ludzie Lucii? – spytał porucznik. – MoŜe Vinnie Dominick? – AleŜ skąd! To był wypadek. Chciałem uruchomić samochód i wystrzelił akumulator. Dostałem kwasem w twarz. – Daj spokój, Paul – powiedział Soldano. – Przyjechałem tu taki kawał, aby się wspólnie z tobą poŜalić. MoŜesz przynajmniej powiedzieć mi prawdę. Ja juŜ wiem, Ŝe ktoś chlusnął ci kwasem w oczy. Pytanie tylko, kto za tym stoi. – Skąd o tym wiesz? – zapytał Cerino. – Powiedział mi ktoś, kto wie. W rzeczy samej wiadomość ta pochodzi z całkowicie pewnego źródła. Od ciebie! – Ode mnie? – Paul był autentycznie zaskoczony. Gloria wróciła z kawą dla detektywa. Gdy ten poczęstował się cukrem, wyszła z pokoju, a za nią

chłopcy. – Rozbudziłeś moją ciekawość – wyznał Cerino. – Wyjaśnij mi, w jaki sposób ja stałem się źródłem tej plotki o moich oczach. – Powiedziałeś swemu lekarzowi, Jordanowi Sheffieldowi. On powiedział lekarce sądowej nazwiskiem Laurie Montgomery, a ona powiedziała mnie. A powodem, dla którego rozmawiałem z lekarką sądową, było to, Ŝe pojechałem tam, aby być przy sekcjach dwóch ofiar zabójstw. Nazwiska mogą być ci znane: Frankie DePasquale i Bruno Marchese. – Nigdy o nich nie słyszałem. – To ludzie Lucii. A jeden z nich, co ciekawe, miał oko poparzone kwasem. – Okropne – powiedział Cerino. – Nie robią juŜ akumulatorów takich jak kiedyś. – A więc dalej twierdzisz, Ŝe dostałeś w oczy kwasem z akumulatora? – Oczywiście. Bo tak właśnie było. – A jaki jest stan oczu?

– Całkiem dobry, biorąc wszystko pod uwagę. – To znaczy co? – To znaczy to, co mogło się wydarzyć – odparł Paul. – Ale lekarz mówi, Ŝe będę całkiem w porządku, jak tylko zrobi mi operację. Najpierw muszę trochę poczekać, ale jestem pewien, Ŝe o tym wiesz. – O czym ty mówisz? Ja się na oczach nie znam i wiem tylko, ile ich powinno być. – Ja teŜ wiele nie wiedziałem – przyznał Cerino. – Przynajmniej do czasu tego wypadku. Ale teraz ciągle się uczę. Dawniej myślałem, Ŝe przeszczepia się całe oko. Wiesz, jak z wymianą lampy radiowej starego typu. Po prostu wstawić wszystkimi wtykami we właściwe miejsca. Ale tu jest inaczej. Oni przeszczepiają tylko rogówkę. – To są dla mnie same nowe rzeczy. – Chcesz zobaczyć, jak wyglądają moje oczy? – Nie jestem pewien. Paul zdjął swe odblaskowe okulary. – Uch – jęknął Lou. – WłóŜ z powrotem okulary.

Współczuję ci, Paul. To wygląda okropnie, jakbyś miał w oczach dwie białe szklane kulki. Cerino zachichotał wkładając okulary. – Myślałem, Ŝe taki twardy gliniarz jak ty ucieszy się, Ŝe jego stary wróg się wyłoŜył. – Nie, do diabła! – wykrzyknął porucznik. – Nie chcę, Ŝebyś był kaleką. Chcę, Ŝebyś siedział w pudle. Paul roześmiał się. – Ciągle próbujesz, co? – Wsadzenie ciebie jest wciąŜ jednym z moich ostatecznych celów Ŝyciowych – zgodził się Soldano. – A znalezienie tego oparzenia kwasem w oku Frankiego DePasqualego daje mi jakąś nadzieję. W tej chwili nasuwa to powaŜne podejrzenia, Ŝe miałeś coś wspólnego z zamordowaniem tego chłopaka. Rozdział 6 MANHATTAN, ŚRODA, GODZ. 20.45 Z początku Laurie uwaŜała sytuację za moŜliwą do

tolerowania przez jej wyjątkowość, lecz gdy wskazówka zbliŜyła się do dwudziestej czterdzieści pięć, zaczęła odczuwać irytację. Kierowca Sheffielda, Thomas, pojawił się dokładnie o umówionej ósmej godzinie i zadzwonił do jej mieszkania. Gdy jednak Laurie zeszła do samochodu, okazało się, Ŝe nie ma tam Jordana. Był wciąŜ zajęty, wykonując pilną operację. – Mam panią zabrać do restauracji – powiedział Thomas. – Doktor Sheffield zamówił stolik. Zaskoczona takim obrotem sprawy, Laurie zgodziła się. Czuła się dziwnie wchodząc sama do tak eleganckiej restauracji, lecz niepokój ten szybko rozproszył czekający na nią kierownik sali, który dyskretnie zaprowadził ją do stolika w pobliŜu okna. Przy stoliku chłodziła się w kubełku z lodem butelka meursault. Natychmiast pojawił się kelner od napojów i pokazał jej markę wina. Gdy potakująco skinęła głową, otworzył butelkę, nalał niewielką ilość, poczekał na jej zgodę, po czym napełnił kieliszek. Wszystko to odbyło się bez słów.

Wreszcie, pięć minut przed dziewiątą, pojawił się Jordan. Wszedł posuwiście na salę, a choć pomachał ręką do Laurie na powitanie, nie podszedł do niej natychmiast. Zamiast tego zatrzymał się przy kilku stolikach na zatłoczonej sali, aby się przywitać. Wszyscy witali go chętnie, pojawiały się uśmiechy, rozmowy stawały się Ŝywsze. – Przepraszam – powiedział, gdy wreszcie usiadł obok Laurie. – Operowałem, ale chyba tyle Thomas pani powiedział. – Owszem – potwierdziła Laurie. – Co to była za pilna operacja? – To właściwie nie był nagły wypadek – odparł Sheffield, nerwowo przestawiając sztućce. – Moja praktyka ostatnio wzrosła i muszę wciskać do terminarza przypadki oczekujące na zwolnienie się dla mnie miejsca na sali operacyjnej. Jak wino? Pojawił się właśnie kelner od win i nalał na próbę doktorowi. – Wino jest świetne – oceniła Laurie. – Wygląda na to, Ŝe zna pan tu wielu ludzi.

Jordan pociągnął z kieliszka i na moment spowaŜniał, starannie degustując wino. Po przełknięciu kiwnął aprobująco głową, dał znak, aby napełnić kieliszek, i spojrzał na Laurie. – Zwykle wpadam tu na paru swoich pacjentów – powiedział. – Jak upłynął pani dzień? Mam nadzieję, Ŝe lepiej niŜ mnie. – CzyŜby jakieś kłopoty? – spytała Laurie. – Masa kłopotów – odpowiedział Sheffield. – Najpierw moja sekretarka, która pracuje u mnie od prawie dziesięciu lat, rano się nie zjawiła. Nigdy dotąd nie zdarzyło się jej to bez uprzedzenia. Próbowaliśmy się do niej dodzwonić, ale nie było odpowiedzi. A więc cały dzienny harmonogram poplątał się, zanim przyjechałem ze szpitala. Następnie, co jeszcze pogorszyło sprawę, odkryliśmy, Ŝe poprzedniego wieczora ktoś włamał się do biura i ukradł drobną gotówkę, a takŜe wszystkie percodany, jakie mieliśmy pod ręką. – To okropne – stwierdziła Laurie. Przypomniała sobie, Ŝe wie, co znaczy zostać obrabowanym. Pewnego razu jej pokój na uczelni został splądrowany. – Są zniszczenia? – spytała. W jej pokoju włamywacze zniszczyli wszystko,

czego nie mogli wynieść. – Nie – odparł doktor. – Ale dziwne jest to, Ŝe włamywacz dobrał się do moich kartotek i uŜywał kserokopiarki. – To wygląda na coś więcej niŜ zwykłe włamanie – zauwaŜyła Laurie. – Właśnie to mnie niepokoi – powiedział Jordan. – Nie przejmuję się drobnymi pieniędzmi i paroma percodanami. Ale nie podoba mi się to, Ŝe ktoś buszował w moich kartotekach, kiedy mam tak wysokie rachunki przychodów. Dzwoniłem juŜ do swojego księgowego, aby wszystko sprawdził; chcę upewnić się, czy nie wprowadzono tam jakichś duŜych zmian. Zaglądała pani do menu? – Jeszcze nie. – Po przyjściu Sheffielda irytacja Laurie stopniowo ustępowała. W odpowiedzi na gest doktora pojawił się kierownik sali z dwoma jadłospisami. Jordan, który jadał tam często, miał wiele sugestii. Laurie zamówiła z karty specjalności dnia, dołączonej do głównego menu. Jedzenie uznała za znakomite, choć trudno jej było odpręŜyć się w tej frenetycznej atmosferze. Natomiast

Sheffield był w swoim Ŝywiole. Kiedy czekali na deser i kawę, Laurie zapytała go o skutki oblania kwasem oka. Natychmiast podchwycił ten temat, rozwodząc się szeroko o reakcji spojówki zarówno na kwasy, jak i zasady. Laurie straciła zainteresowanie w połowie jego wywodu, lecz nie odwracała wzroku. Musiała przyznać, Ŝe był to atrakcyjny męŜczyzna. Zastanawiało ją, jak udawało mu się utrzymać tak wspaniałą opaleniznę. Odetchnęła z ulgą, gdy podanie deseru i kawy przerwało zaimprowizowany wykład Jordana. Przy pierwszym kęsie pozbawionego czekoladowego zmienił temat.

mąki

tortu

– Chyba powinienem się cieszyć, Ŝe ci złodzieje nie zabrali cennych rzeczy, takich jak Picassy w poczekalni. Laurie odjęła od ust filiŜankę kawy. – Ma pan Picassa w poczekalni? – Podpisane rysunki – odpowiedział doktor jak gdyby nigdy nic. – Około dwudziestu. To naprawdę jest biuro o najnowocześniejszym standardzie i nie chciałem skąpić na część dla oczekujących. W końcu tam pacjenci spędzają

najwięcej czasu. Roześmiał się po raz pierwszy od chwili, gdy usiadł. – To jest jeszcze bardziej ekstrawaganckie od limuzyny – skomentowała Laurie. W rzeczywistości miała bardziej zdecydowany pogląd. Taka ostentacja w przybytku medycyny wydawała się jej nieprzyzwoita, zwłaszcza wobec gwałtownie rosnących kosztów opieki zdrowotnej. – To jest nie byle jakie biuro – oświadczył z dumą Jordan. – Najbardziej podoba mi się to, Ŝe przesuwają się pacjenci. Nie ja idę do nich, oni przychodzą do mnie. – Nie jestem pewna, czy rozumiem. – Pięć pokojów, w których badam zbudowanych jest na urządzeniu rotacyjnym.

pacjentów,

Widziała pani restauracje obracające się na szczytach budynków. To jest coś w tym rodzaju. Gdy naciskam guzik w swoim biurze, całe urządzenie się obraca i przywołany przeze mnie pokój do badań ustawia się przede mną. Inny guzik podnosi ścianę. To prawie jak przejaŜdŜka w Disneylandzie.

– Brzmi to nader imponująco – powiedziała Laurie. – Drogie, ale robi wraŜenie. Przypuszczam, Ŝe pańskie koszty ogólne muszą być dość wysokie. – Astronomiczne – potwierdził Sheffield, co zabrzmiało, jak gdyby był z tego dumny. – Tak wysokie, Ŝe bardzo nie lubię chodzić na urlop. To zbyt kosztowne! Nie sam urlop, lecz pozostawienie nie wykorzystywanego biura. Mam takŜe dwa gabinety do zabiegów ambulatoryjnych. – Chciałabym kiedyś zobaczyć to biuro – wyznała Laurie. – Bardzo chętnie je pani pokaŜę – odparł doktor. – A właściwie dlaczego by nie dziś? To tuŜ za rogiem, na Park Avenue. Laurie uznała to za świetny pomysł. Jordan zajął się rachunkiem i wyszli. Pierwszym pomieszczeniem, do którego weszli, był jego prywatny gabinet. Boazeria na ścianach i meble były wykonane w całości z wypolerowanego na wysoki połysk drewna tekowego. Obicia były z czarnej skóry. Nowoczesny sprzęt okulistyczny wystarczyłby na wyposaŜenie niewielkiego szpitala.

Następnie weszli do poczekalni wyłoŜonej mahoniem. Rzeczywiście, na ścianach wisiały rysunki Picassa. Na końcu krótkiego korytarza wychodzącego z poczekalni znajdował się okrągły pokój z pięciorgiem drzwi na obwodzie. Po otworzeniu jednych Jordan poprosił Laurie, aby usiadła na fotelu dla pacjenta. – Teraz proszę się nie ruszać – powiedział, gdy to zrobiła. Czekając nieruchomo, Laurie miała uczucie, jak gdyby pokój się poruszał, choć oczy mówiły jej co innego. Nagle ten rzeczywisty lub wyimaginowany ruch ustał i oświetlenie pokoju przygasło. Jednocześnie podniosła się ściana na wprost, łącząc pokój Laurie z prywatnym gabinetem doktora, który podświetlony z tyłu siedział w fotelu za biurkiem. – Jak to mówią: jeśli Mahomet nie przyjdzie do góry, to góra przyjdzie do niego? To działa na tej samej zasadzie. Lubię, gdy moi pacjenci wiedzą, Ŝe są w rękach, które wiele potrafią. Naprawdę wierzę, Ŝe pozwala im to szybciej zdrowieć. Wiem, Ŝe to brzmi trochę jak hokus-pokus, ale u mnie się sprawdza.

– Jestem pod wraŜeniem – przyznała Laurie. – Gdzie pan przechowuje swoją dokumentację? Sheffield poprowadził Laurie innymi wiodącymi z gabinetu do długiego korytarza.

drzwiami

Na jego końcu znajdował się pokój bez okien z rzędem segregatorów, kserokopiarką i terminalem komputerowym. – Wszystkie karty pacjentów są w segregatorach – poinformował. – Ale poza tym większość z nich jest zapisana na twardym dysku komputera. – Tu właśnie buszowali włamywacze? – spytała Laurie. – Tak jest – odparł Jordan. – A to jest kserokopiarka. Bardzo starannie prowadzę swoją dokumentację. ZauwaŜyłem, Ŝe ktoś w tym grzebał, bo zawartość niektórych teczek ułoŜona jest nie po kolei. Wiem, Ŝe kopiarka była uŜywana po zamknięciu biura, bo sekretarka odnotowuje na koniec kaŜdego dnia liczbę wykonanych kopii. – A teczka Paula Cerino? – spytała Laurie. – Czy ona takŜe była ruszana? – Nie wiem – odparł doktor. – Ale to dobre pytanie.

Poszukał w szufladzie „C” i wyjął z niej brązową kartonową teczkę. – Miała pani rację – stwierdził po przerzuceniu zawartości. – Tutaj teŜ ktoś zaglądał. Widzi pani tę kartę informacyjną? Powinna być na górze, a była na samym dole. – MoŜna jakoś ustalić, czy została skopiowana? Sheffield zastanowił się przez chwilę i pokręcił głową. – Nie przychodzi mi nic na myśl. Do czego pani zmierza? – Nie jestem pewna – zaczęła Laurie – ale moŜe to włamanie powinno skłonić pana do większej ostroŜności. Wiem, Ŝe uwaŜa pan leczenie Paula Cerino za rodzaj atrakcji, ale musi pan zdawać sobie sprawę, Ŝe jest to najwyraźniej niebezpieczny facet. A moŜe waŜniejsze jest to, Ŝe ma on bardzo niebezpiecznych wrogów. – Myśli pani, Ŝe Cerino mógł zorganizować to włamanie? – zapytał Jordan. – Naprawdę nie wiem – odparła Laurie. – Ale tak czy inaczej jest to moŜliwe. MoŜe jego wrogowie nie chcą, aby pan go wyleczył. Jest wiele najrozmaitszych moŜliwości. Wiem tylko tyle, Ŝe ci faceci grają na

powaŜnie. W ciągu ostatnich dwóch dni robiłam sekcje dwóch młodych męŜczyzn zamordowanych w stylu gangsterskim, a jeden z nich miał w oku ślady wyglądające na poparzenie kwasem. – Niech pani tak nie mówi – rzekł doktor. – Nie próbuję pana straszyć dla zabawy. Mówię to po to, aby się pan zastanowił, w co się pan wdaje lecząc tych ludzi. Powiedziano mi, Ŝe dwie waŜne mafijne rodziny, Vaccarro i Lucia, skaczą sobie w tej chwili do gardeł. Właśnie dlatego oblano Cerino kwasem twarz. On jest jednym z bossów rodziny Vaccarro. – No, no – powiedział Sheffield. – To stawia sprawy w innym świetle. Teraz mnie pani zaniepokoiła. Na szczęście Cerino zostanie wkrótce przeze mnie zoperowany, więc wszystko to będę miał za sobą. – Czy Cerino ma wyznaczony termin? – spytała Laurie. Doktor pokręcił głową. – Niezupełnie – odparł. – Jak zwykle, czekam na materiał. – No cóŜ, myślę, Ŝe powinien pan zrobić to jak najszybciej. I nie rozgłaszałabym daty ani godziny. Jordan ułoŜył karty w teczce Cerino w prawidłowej

kolejności i wsunął ją ponownie do szuflady segregatora. – Chce pani obejrzeć resztę biura? – Pewnie. Sheffield poprowadził ją w głąb kompleksu pomieszczeń, pokazując kilka pokojów przeznaczonych do specjalistycznych badań okulistycznych. Najbardziej zaimponowały jej dwie najnowocześniejszego typu sale operacyjne wyposaŜone we wszelkiego rodzaju sprzęt pomocniczy. – Zainwestował pan w to fortunę – powiedziała, gdy dotarli do ostatniego pomieszczenia, którym było laboratorium fotograficzne. – Nie ulega wątpliwości – potwierdził doktor. – Ale to naprawdę się opłaca. W tej chwili zarabiam od półtora do dwóch milionów dolarów brutto rocznie. Laurie przełknęła ślinę. Była to suma oszałamiająca. Choć wiedziała, Ŝe jej ojciec, kardiochirurg, musiał mieć bardzo duŜe dochody na pokrycie kosztów swego stylu Ŝycia, nigdy dotąd nie rzucono w nią tak astronomicznymi liczbami. W zestawieniu z kłopotami amerykańskiej medycyny, a takŜe skąpym budŜetem zakładu medycyny sądowej robiło to wraŜenie nieprzyzwoitego

marnotrawstwa zasobów. – A moŜe chciałaby pani wpaść i zobaczyć moje mieszkanie? – zapytał Jordan. – Jeśli podoba się pani biuro, zakocha się pani w mieszkaniu. Zostało zaprojektowane przez tych samych ludzi. – Dobrze – odpowiedziała raczej odruchowo. WciąŜ przetrawiała usłyszaną rewelację. Gdy wracali z powrotem przez biuro, zapytała go o sekretarkę: – Czy miał pan od niej jakąś wiadomość? – Nie – odparł doktor, najwyraźniej wciąŜ poirytowany tą absencją. – Nie zatelefonowała i nie było odpowiedzi u niej w domu. Mogę tylko przypuszczać, Ŝe ma to coś wspólnego z tym jej nic niewartym męŜem. Gdyby nie była tak dobrą sekretarką, pozbyłbym się jej tylko ze względu na niego. Ma restaurację w Bayside, ale angaŜuje się takŜe w ciemne interesy. Wyznała mi to w zaufaniu, aby móc kilka razy poŜyczyć na wykupienie go za kaucją. Nigdy nie był skazany, ale spędził sporo czasu w areszcie śledczym na Rikers Island. – Brzmi to, jak gdyby sam był gangsterem – stwierdziła Laurie.

Gdy ponownie znaleźli się w samochodzie, zapytała Sheffielda o nazwisko zaginionej sekretarki. – Marsha Schulman – odparł. – Dlaczego pani pyta? – Tak sobie, z ciekawości – odrzekła Laurie. Podjechanie pod wieŜowiec Trump Tower nie zabrało Thomasowi wiele czasu. Odźwierny otworzył dla Laurie drzwi wozu, lecz ona pozostała na miejscu. – Jordanie – powiedziała, spoglądając na niego w mrocznym świetle wnętrza limuzyny – czy pogniewa się pan, jeśli poproszę o odroczenie wizyty w mieszkaniu? Właśnie sprawdziłam godzinę, a muszę rano wstać do pracy. – Bynajmniej – odpowiedział doktor. – Doskonale rozumiem, ja sam mam o świcie operację. Ale jest warunek. – Jaki mianowicie? – Taki, Ŝe jutro znów zjemy kolację. – Wytrzyma pan ze mną dwa wieczory z rzędu? – spytała Laurie. Od czasów szkoły średniej nikt tak na nią nie „napierał”, pochlebiało jej to, lecz zachowywała

ostroŜność. – Z przyjemnością – odparł, Ŝartobliwie naśladując angielski akcent. – Dobrze – zgodziła się Laurie. – Ale wybierzmy miejsce mniej oficjalne. – Załatwione – powiedział Jordan. – Lubi pani lokale włoskie? – Uwielbiam. – A więc będzie to „Palio” – oznajmił. – O ósmej. Vinnie Dominick przystanął przy wejściu do restauracji „Vesuvio” na Corona Avenue w Elmhurst i korzystając z odbicia w szybie wystawowej, przygładził sobie włosy oraz poprawił krawat marki Gucci. Następnie gestem polecił Freddiemu Capuso otworzyć drzwi. Od pierwszych lat szkoły średniej nazywano Vinniego „księciem”. UwaŜany był za przystojnego faceta, mającego duŜe powodzenie u dziewcząt w okolicy. Miał rysy pełne, lecz dobrze wyrzeźbione. Preferował zadbany wygląd, jego wybrylantynowane ciemne włosy zaczesane były wprost do tyłu. Wyglądał znacznie młodziej niŜ na

swoje czterdzieści lat i w odróŜnieniu od większości rówieśników dumny był ze swojej sprawności fizycznej. W szkole średniej był gwiazdorem koszykówki i później nie odszedł od tego sportu, grając wieczorami trzy razy w tygodniu w sali St. Mary’s Gym. Wchodząc do restauracji, rozejrzał się po sali. Szybko dostrzegł osobę, której szukał: Paula Cerino. W restauracji było jeszcze kilku konsumentów, bowiem kuchnia była czynna do jedenastej, lecz większość klienteli juŜ opuściła lokal. Było to dobre miejsce i czas na spotkanie. Dominick szedł do stolika Paula jak stary, dobry przyjaciel. Kilka kroków za nim szli Freddie i Richie. Gdy znalazł się przy stoliku, dwaj męŜczyźni siedzący z Paulem wstali. Vinnie poznał, Ŝe byli to Angelo Facciolo i Tony Ruggerio. – Jak się masz, Paul? – spytał. – Nie mogę narzekać – odparł Cerino wyciągając do niego rękę. – Siadaj, Vinnie – powiedział. – Napij się wina. Angelo, nalej człowiekowi wina. Gdy Dominick siadał, Angelo nalał mu kieliszek wina ze

stojącej na stole otwartej butelki brunello. – Chcę ci podziękować za zgodę na spotkanie ze mną – zaczął Vinnie. – Traktuję to jako grzeczność. – Kiedy usłyszałem, Ŝe jest to waŜne i dotyczy rodziny, jak mogłem odmówić? – Najpierw chciałem powiedzieć, jak bardzo ci współczuję w związku z twoim problemem z oczami – rzekł Dominick. – To straszna tragedia i nigdy nie powinno było do niej dojść. I teraz w obecności tych ludzi chcę przysiąc na grób mojej matki, Ŝe nic o tym nie wiedziałem. Te gnojki zrobiły to na własną rękę. Przerwał. Przez chwilę nikt się nie odzywał. Wreszcie przemówił Cerino: – O czym jeszcze myślisz? – Wiem, Ŝe twoi ludzie rozwalili Frankiego i Bruna – oznajmił Vinnie. – I mimo, Ŝe to wiemy, nie było z naszej strony odwetu. I nie będzie. Dlaczego? Bo Frankiego i Bruna spotkało to, na co zasłuŜyli. Działali na własną rękę. Nie szli równym krokiem. Nie planujemy takŜe odwetu, poniewaŜ waŜne jest, abyśmy się dogadali. Ja nie chcę wojny. To stawia na nogi władze.

Psuje nam obu interesy. – A skąd mam wiedzieć, Ŝe mogę uwierzyć w ten pokojowy gest? – zapytał Paul. – Działam w dobrej wierze – odparł Dominick. – Czy prosiłbym o takie spotkanie w miejscu wybranym przez ciebie, gdybym nie podchodził do sprawy powaŜnie? Co więcej, aby dowieść mojego pragnienia załatwienia tej sprawy, jestem gotów powiedzieć ci, gdzie ukrywa się Jimmy Lanso, czwarty i ostatni spośród nich. – Naprawdę? – spytał Cerino. Po raz pierwszy podczas tej rozmowy był rzeczywiście zdziwiony. – I gdzieŜ by to miało być? – W zakładzie pogrzebowym jego kuzyna. Dom Pogrzebowy Spoletto w Ozone Park. – Doceniam twoją szczerość – rzekł Paul. – Ale czuję, Ŝe za tym kryje się coś więcej. – Chcę poprosić cię o przysługę – przyznał Vinnie. – Poprosić cię jako kolegę, abyś wykazał dobrą wolę wobec mnie. Chcę cię prosić, abyś oszczędził Jimmy’ego Lanso. To rodzina. On jest siostrzeńcem męŜa siostry mojej Ŝony. Dopilnuję, aby ten gówniarz został

ukarany, ale chciałbym cię prosić jako przyjaciela, abyś go nie rąbnął. – Na pewno powaŜnie się nad tym zastanowię – oświadczył Cerino. – Dziękuję – powiedział Dominick. – Jesteśmy w końcu cywilizowanymi ludźmi. Szczeniaki mogą popełniać błędy. My mieliśmy róŜnice zdań, ale szanujemy się i rozumiemy nasze wspólne interesy. Jestem pewien, Ŝe weźmiesz to wszystko pod uwagę. Vinnie wstał. – RozwaŜę to wszystko – zapewnił Paul. Dominick odwrócił się i wyszedł z restauracji. Cerino podniósł swój kieliszek. – Angelo, czy Vinnie spróbował swego wina? – zapytał przez ramię. – Nie – odparł Facciolo. – Tak myślałem – rzekł Paul. – I on mówi, Ŝe jest cywilizowany? – Co z Jimmym Lanso? – zapytał Angelo.

– Zabijcie go – polecił Cerino. – Odwieźcie mnie do domu, a potem zróbcie to. – A jeśli to jest pułapka? – spytał Facciolo. Paul pociągnął łyk wina. – Bardzo wątpię – powiedział. – Dominick nie zełgałby mówiąc o rodzinie. Angelo bynajmniej nie był zadowolony z sytuacji. Na samą myśl o domu pogrzebowym przechodziły go ciarki. Poza tym nie wierzył, aby Vinnie Dominick mówił prawdę, obojętne czy w sprawach interesów, czy rodziny. Jego zdaniem były duŜe szanse, iŜ będzie to pułapka, mimo odmiennej opinii Cerino. A jeśli miałaby to być pułapka, to włamanie do Domu Pogrzebowego Spoletto mogło okazać się bardzo niebezpieczne. Uznał więc, Ŝe jest to dobra okazja, aby puścić przodem Tony’ego, który od roku narzekał, Ŝe nie pozwala mu się samodzielnie działać. – No i jak to widzisz? – spytał, gdy zaparkowali naprzeciw zakładu pogrzebowego. Był to dość duŜy drewniany dom z greckimi kolumnami podtrzymującymi od frontu mały ganek. – Myślę, Ŝe jest bardzo dobrze – odpowiedział Ruggerio.

Oczy błyszczały mu z podniecenia. – Nie chodzą ci trochę ciarki po skórze? – Nie – odparł Tony. – Kuzyn mego wuja miał taki dom. Pracowałem tam nawet któregoś lata, gdy musiałem się zatrudnić po warunkowym zwolnieniu. Nie jest to na pewno normalna urzędnicza praca, ale dla naszych celów nawet się nadaje. My go rozwalamy, oni go balsamują. Wszystko załatwi się w zakładzie. – Tony roześmiał się. – Kapujesz? – Pewnie, Ŝe tak – obruszył się Angelo. – No to do roboty – rzucił Ruggerio. – Widzę światło z tyłu. To musi być pokój do balsamowania i tam na pewno ukrywa się Lanso. – Mówisz, Ŝe pracowałeś w zakładzie pogrzebowym? – spytał Facciolo, rozglądając się, czy nikt nie nadchodzi. – Przez jakieś trzy miesiące – odrzekł Tony. – PoniewaŜ orientujesz się w takim terenie, to moŜe lepiej pójdź pierwszy – powiedział Angelo, starając się stworzyć wraŜenie, jak gdyby właśnie wpadł na ten pomysł. – Jak go dopadniesz,

zamrugaj światłem. Przez ten czas ja zostanę tutaj i będę pilnować na wypadek jakiejś pułapki. – To mi się podoba – oświadczył Ruggerio i zniknął. Jimmy Lanso wstał z rozkładanego łóŜka, podszedł do małego telewizorka i wyłączył głos. Podobnie jak w ciągu ostatnich kilku nocy wydawało mu się, Ŝe usłyszał jakiś szmer. WytęŜył słuch, lecz był w stanie usłyszeć jedynie bicie własnego serca oraz lekkie dzwonienie w uszach od nadmiaru zaŜywanej aspiryny. Poza krótkimi drzemkami nie spał prawie wcale od sześćdziesięciu godzin i stał się znerwicowanym, wyczerpanym strzępem człowieka. Ukrywał się w zakładzie pogrzebowym od czasu opuszczenia wraz z Brunem mieszkania w Woodside po tym, jak Frankie nie wrócił ani nie zadzwonił. Miniony miesiąc był dla niego koszmarem. Od czasu głupiego wybryku z kwasem Ŝył w ciągłym strachu. Dopóki ta brudna sztuczka nie zakończyła się fiaskiem, był przekonany, Ŝe udział w niej „ustawi” jego karierę. Zamiast tego wydawało się, Ŝe zagwarantował sobie własną śmierć. Pierwszym okropnym wstrząsem było zastrzelenie Terry’ego Manso,

gdy próbował wsiąść do samochodu. Teraz dowiedział się, Ŝe zarówno Frankiego, jak i Bruna znaleziono nieŜywych w Rzece Wschodniej. Nie mogło to potrwać długo, zanim dopadną takŜe i jego. Jedyna nadzieja była w tym, Ŝe jego wuj rozmawiał ze swym szwagrem od strony Ŝony, Vinniem Dominickiem, który obiecał załatwić sprawę. Ale dopóki nie otrzymał wiadomości, Ŝe wszystko jest w porządku, Jimmy nie mógł się odpręŜyć, nawet na sekundę. W pokoju do balsamowania usłyszał przytłumione stuknięcie. To nie była jego wyobraźnia. Przy ściszonym telewizorze nie było wątpliwości. Zamarł bez ruchu, nadsłuchując, czy odgłos się powtórzy. Na czole wystąpiły mu krople potu. PoniewaŜ utrzymywała się cisza, zdobył się na odwagę, aby sprawdzić, co się dzieje, i podszedł do drzwi pokoju gospodarczego, który był jego kryjówką. Otwierając drzwi najciszej, jak było moŜna, powoli ogarniał wzrokiem nie oświetlony pokój do balsamowania. WzdłuŜ jednej ściany było kilka wysokich okien, przez które docierało trochę światła ulicznej latarni, lecz większość pomieszczenia była pogrąŜona w

mroku. Widział dwa przykryte prześcieradłami ciała zabalsamowane wieczorem przez kuzyna, bowiem leŜały one na wózkach pod ścianą naprzeciw okien. Ich białe całuny wydawały się jarzyć w półmroku. Na środku pokoju znajdował się stół do balsamowania, lecz Jimmy z trudem mógł jedynie dostrzec jego zarys. Pod ścianą naprzeciw widać było kontur duŜej oszklonej szafy i kilka porcelanowych zlewów umocowanych poniŜej okien. Sięgnął drŜącą ręką w głąb i zapalił światło. Natychmiast zauwaŜył przyczynę podejrzanych odgłosów. DuŜy szczur na stole do balsamowania wpatrywał się w Jimmy’ego złymi, błyszczącymi oczami. Następnie zeskoczył ze stołu, pobiegł do kratownicy w podłodze i zniknął w czeluści ścieku. Lanso poczuł jednocześnie obrzydzenie i ulgę. Nienawidził szczurów, lecz nie znosił takŜe ukrywania się w domu pogrzebowym. Był roztrzęsiony i przychodziły mu na myśl wszystkie przeczytane w wieku dziecięcym komiksy-horrory. Wyobraźnia podsuwała mu najrozmaitsze wytłumaczenia dochodzących do niego odgłosów, toteŜ zobaczenie szczura było czymś o wiele lepszym niŜ widok jednego z zabalsamowanych nieboszczyków chodzącego po sali niczym w Opowieściach z krypty.

Jimmy szybko podszedł do duŜego metalowego pudła wielkości kufra. Przesunął je po podłodze na kratownicę, w której zniknął szczur. Następnie skierował się w stronę swego pokoju, nie zaszedł jednak daleko. Przez drzwi do składziku usłyszał znów przytłumione stuknięcie. Sądząc, Ŝe to równieŜ szczur, chwycił miotłę, którą posługiwał się przy sprzątaniu. Z myślą o zatłuczeniu szczura nagłym ruchem szeroko otworzył drzwi. Zrobił nawet krok naprzód, zanim zamarł w bezruchu. Z twarzy odpłynęła mu krew. Przed nim stała postać, której twarz ukryta była w mroku. Zduszony okrzyk wydobył się z jego ust, gdy próbował się cofnąć Miotła wysunęła mu się z ręki i z hałasem upadła na wyłoŜoną kafelkami posadzkę. Sprawdziły się jego najkoszmarniejsze obawy Jeden z nieboszczyków oŜył. – Cześć, Jimmy – powiedziała postać. Panika nie była w stanie przemóc paraliŜu umysłu chłopaka. Stał wrośnięty w podłogę, gdy postać wyszła z cienia. Z otwartego okna powiało chłodem. – Wyglądasz trochę blado – zauwaŜył Tony. Trzymał w ręku pistolet, lecz był on skierowany w dół. – MoŜe lepiej wejdź na ten porcelanowy stół i połóŜ się na nim – powiedział, wskazując wolną ręką na stół do

balsamowania. – Oni mnie do tego zmusili – wykrztusił Jimmy. Uświadomił sobie, Ŝe ma do czynienia nie z postacią z zaświatów, lecz raczej z Ŝywym człowiekiem, najwyraźniej powiązanym z organizacją Cerino. – Tak, oczywiście – rzekł Ruggerio myląco łagodnym tonem. – Ale mimo to wejdź na stół. Lanso ruszył na miękkich nogach w stronę stołu. Tony podszedł do przełącznika w ścianie i kilka razy zgasił i zapalił światło. – Na stół! – rozkazał, zauwaŜywszy wahanie Jimmy’ego. Lanso z pewnym wysiłkiem wspiął się na stół i usiadł na jego brzegu. – PołóŜ się! – warknął Ruggerio. Gdy Lanso posłuchał, podszedł i spojrzał na niego z góry. – Świetne miejsce na kryjówkę – stwierdził. – To wszystko wymyślił Manso – wyjąkał Jimmy. Jego głowa była wsparta na czarnym gumowym podgłówku. – Ja tylko wyłączyłem światło. Nie wiedziałem nawet, co się dzieje.

– Wszyscy mówią, Ŝe to był pomysł Manso – powiedział z wyrzutem Tony. – Oczywiście tylko jemu nie udało się uciec z miejsca wypadku. Szkoda, Ŝe nie moŜe się bronić. Stuknięcie w składziku było zapowiedzią przybycia Angela. OstroŜnie wszedł do pokoju, dom pogrzebowy mu się nie podobał. – Śmierdzi tu – stwierdził. – To formaldehyd – poinformował Ruggerio. – MoŜna się przyzwyczaić, po jakimś czasie nawet się nie czuje. Podejdź i poznaj Jimmy’ego Lanso. Facciolo podszedł do stołu i spojrzał z pogardą na Lanso. – Taki mały kutasina – powiedział. – Manso to wymyślił – utrzymywał Jimmy. – Ja niczego nie zrobiłem. – Kto jeszcze był w to zamieszany? – zapytał Angelo, który chciał mieć pewność. – Manso, DePasquale i Marchese – odpowiedział Lanso. – Oni mnie zmusili do pójścia z nimi. – Nikt nie chce wziąć na siebie Ŝadnej odpowiedzialności – stwierdził zdegustowany Facciolo. – Obawiam się,

Jimmy, Ŝe będziesz musiał udać się na małą przejaŜdŜkę. – Nie, proszę – zaczął błagać Lanso. Tony pochylił się i szepnął coś do ucha Angela. Ten zerknął na stojący obok sprzęt do balsamowania i na przeraŜonego Jimmy’ego kulącego się na stole. – Chyba w sam raz – powiedział potakując głową. – Zwłaszcza dla takiego kawałka psiego gówna. – Przytrzymaj go – rzekł Ruggerio z nie ukrywaną radością. Podszedł do urządzeń i włączył pompę. Patrzył na wskazówki liczników, aŜ ssanie osiągnęło odpowiedni poziom, po czym podciągnął aspirator do stołu. Lanso obserwował te przygotowania z narastającym strachem. PoniewaŜ unikał przyglądania się wykonywanym przez kuzyna zabiegom balsamowania, nie miał pojęcia, do czego szykuje się Tony. Był jednak pewien, Ŝe mu się to nie spodoba. Facciolo pochylił się nad nim i przytrzymał mu ręce przy stole. Nie dając Jimmy’emu szansy na zorientowanie się, o co chodzi, Ruggerio wbił mu ostro zakończony troakach aspiratora w brzuch i ruchem obrotowym brutalnie

przeorał wnętrze. Lanso wydał z siebie stłumiony okrzyk, a jego twarz i policzki zapadły się i zbladły. Pojemnik na aspiratorze wypełnił się krwią, strzępami tkanek i resztkami częściowo przetrawionego jedzenia. Czując mdłości, Angelo puścił chłopaka i odwrócił się. Jimmy przez moment chciał wyrwać troakach Tony’emu, lecz szybko stracił przytomność i ręce mu opadły. – No i co o tym myślisz? – spytał Ruggerio, robiąc krok do tyłu, aby przyjrzeć się swemu dziełu. – Całkiem zgrabnie, no nie? Musiałbym jeszcze tylko napompować go płynem balsamującym i byłby praktycznie gotowy do pogrzebu. – Wynośmy się stąd – powiedział Facciolo. Czuł się trochę niedobrze. – Zetrzyj wszystkie odciski z tej maszyny. Po pięciu minutach wycofali się tak samo jak przyszli – przez okno. Nie skorzystali z drzwi, obawiając się alarmu. Gdy znaleźli się w samochodzie, Angelo odpręŜył się. Cerino miał rację, Dominick nie kłamał. To nie była pułapka. Ruszając z miejsca miał poczucie spełnionej

misji. – No, to juŜ koniec z chłopcami od kwasu – stwierdził. – Teraz musimy wrócić do prawdziwej roboty. – Czy pokazywałeś Paulowi drugą listę? – spytał Tony. – Tak, ale zaczniemy od pierwszej – odparł Facciolo. – Druga lista będzie łatwiejsza. – Dla mnie nie ma róŜnicy – oświadczył Ruggerio. – Ale co powiedziałbyś na to, Ŝeby najpierw coś zjeść? Zgłodniałem siedząc w „Vesuvio”. MoŜe jeszcze jedną pizzę? – Myślę, Ŝe lepiej najpierw odwalić jedną robotę – powiedział Angelo. Wolał, aby upłynęło trochę czasu między tym, co wydarzyło się w Domu Pogrzebowym Spoletto, a następnym posiłkiem. Znów nękana koszmarnym snem o bracie pogrąŜającym się w otchłani czarnego błota, Laurie była wdzięczna dzwonkowi, który wyrwał ją z głębokiego snu. Nie w pełni obudzona, sięgnęła do budzika i wyłączyła go. Zanim zdołała cofnąć rękę pod ciepłą kołdrę, dzwonek znów się odezwał. Dopiero wtedy uświadomiła sobie, Ŝe nie był to budzik, lecz telefon.

– Doktor Montgomery, mówi doktor Ted Ackerman – usłyszała głos w słuchawce. – Przykro mi niepokoić panią o tej porze, ale jestem lekarzem dyŜurnym i zawiadomiono mnie, Ŝe powinienem panią informować o niektórych przypadkach. Laurie była zbyt oszołomiona, aby zareagować. Spojrzała na budzik, który wskazywał dopiero drugą trzydzieści. Nic dziwnego, Ŝe trudno jej było dojść do siebie. – Właśnie dostałem wezwanie – kontynuował lekarz. – Wygląda to na pochodzenie, o którym pani wspominała, a takŜe na kokainę. Zmarły był bankierem, wiek trzydzieści dwa lata. Nazwisko Stuart Morgan. – Gdzie? – Piąta aleja numer dziewięćset siedemdziesiąt. Czy zechce pani przyjąć wezwanie, czy ja mam pojechać? Mnie jest wszystko jedno. – Ja pojadę – odpowiedziała Laurie. – Dziękuję. OdłoŜyła słuchawkę i wstała. Czuła się udręczona, natomiast Tom wydawał się zadowolony z siebie.

Mrucząc ocierał się o jej nogi. Narzuciła na siebie jakieś ubranie i zabrała aparat fotograficzny oraz kilka par gumowych rękawiczek. Wyszła z mieszkania, zapinając płaszcz oraz marząc o powrocie do domu i ciepłego łóŜka. Ulica była opustoszała, lecz Pierwszą aleją jeździły samochody. Po pięciu minutach siedziała w taksówce prowadzonej przez afgańskiego bojownika o wolność. Po dalszych piętnastu minutach wysiadła pod numerem dziewięćset siedemdziesiątym na Piątej alei. Na chodniku stały samochody miejskiej policji i pogotowia. Oba miały włączone światła wypadkowe. Wewnątrz Laurie pokazała odznakę lekarza sądowego i została skierowana do mansardy B. – Pani jest lekarzem sądowym? – spytał ze zdumieniem umundurowany policjant, gdy weszła do mieszkania i znów pokazała odznakę. Na plakietce z nazwiskiem miał napisane „Ron Moore”. Był muskularnym, krępym męŜczyzną zbliŜającym się do czterdziestki. Laurie kiwnęła głową potwierdzająco. Nie miała ochoty na dalszą rozmowę. – Do diabła – powiedział Moore – nie jest pani podobna

do lekarzy sądowych, których dotąd widziałem. – Niemniej tak jest – odparła bez humoru Laurie. – Hej, Pete! – zawołał policjant. – Zobacz, kto właśnie wszedł. Lekarka sądowa, która bardziej wygląda na króliczka z Playboya! W drzwiach następnego pokoju ukazała się głowa innego, młodszego policjanta w mundurze. Na widok Laurie podniósł brwi. – A niech to diabli – powiedział. W obu rękach trzymał pliki korespondencji. – Kto tu jest szefem? – spytała Laurie. – Ja, kochanie – odrzekł Moore. – Nazywam się doktor Montgomery, a nie kochanie – oświadczyła Laurie. – Oczywiście – zgodził się. – Kto moŜe mnie oprowadzić? – spytała Laurie. – Równie dobrze mogę to zrobić ja – stwierdził Ron. – Tu jest najwyraźniej główny pokój.

Proszę zauwaŜyć akcesoria do narkotyków na stoliku do kawy. Wygląda na to, Ŝe zmarły tutaj zrobił sobie zastrzyk, po czym poszedł do kuchni. Tam jest ciało. Do kuchni idzie się przez sąsiedni pokój. Laurie rozejrzała się szybko po mieszkaniu. Było niewielkie, lecz pięknie urządzone. Z miejsca, w którym stała w przedpokoju, widać było duŜy pokój i część mniejszego. Z dwóch okien pierwszego rozciągał się wspaniały widok na południe. Bardziej jednak niŜ widok zainteresował ją bałagan na podłodze. Wyglądało to, jak gdyby pokój został splądrowany. – Czy to był rabunek? – zapytała Laurie. – Nie – odparł policjant. – To nasza robota. W ramach normalnego, dokładnie prowadzonego dochodzenia, jeśli wie pani, co mam na myśli. – Nie jestem pewna, czy wiem. – Zawsze dokonujemy starannego przeszukania. – Szukając czego? – Właściwej identyfikacji.

– Nie zauwaŜyliście tych wszystkich dyplomów na ścianach przedpokoju? – spytała Laurie, wskazując na nie szerokim gestem. – Nazwisko raczej rzuca się w oczy. – Chyba ich nie zauwaŜyliśmy. – Gdzie jest ciało? – Mówiłem juŜ, Ŝe w kuchni – odpowiedział Moore, wskazując kierunek. Omijając przedmioty na podłodze, Laurie weszła do drugiego pokoju. Wszystkie szuflady biurka były otwarte. Wyglądało na to, Ŝe ich zawartość została pobieŜnie sprawdzona. – Przypuszczam, Ŝe tutaj takŜe szukaliście materiałów do identyfikacji? – spytała. – Tak jest – potwierdził policjant. Laurie podeszła do progu kuchni i zatrzymała się. W kuchni panował taki sam nieład jak w innych pomieszczeniach. Lodówka była opróŜniona, nie było w niej nawet półek. ZauwaŜyła teŜ rozrzucone na podłodze części ubrania. Drzwi lodówki były lekko uchylone. – Nie powiecie mi, Ŝe takŜe i tu sprawdzaliście toŜsamość? – spytała sarkastycznie.

– Nie, do diabła! – odrzekł Moore. – Ofiara sama to zrobiła. – Gdzie jest ciało? – spytała Laurie. – W lodówce – odparł policjant. Laurie podeszła do lodówki i otworzyła drzwi. Moore nie Ŝartował. Prawie nagi Stuart Morgan wciśnięty był do wnętrza lodówki. Miał na sobie jedynie krótkie spodenki, pas na pieniądze i skarpetki. Twarz miał kredowo bladą, a prawe ramię podniesione z ręką ściśniętą w pięść. – Nie rozumiem, dlaczego on chciał wejść do lodówki – powiedział policjant. – Nie widziałem czegoś takiego od czasu, gdy wstąpiłem do słuŜby. – To się nazywa hiperpireksja – wyjaśniła Laurie, wpatrując się w Stuarta Morgana. – Kokaina moŜe niesamowicie podnieść ciepłotę ciała. Ludzie wtedy trochę wariują. Robią wszystko, aby obniŜyć sobie temperaturę, ale to jest pierwszy, którego widzę w lodówce. – Jeśli pani zwolni ciało, będziemy mogli pozwolić chłopakom i pogotowia je zabrać –

oznajmił Moore. – My właściwie juŜ skończyliśmy. – Czy dotykaliście ciała? – zapytała nagle Laurie. – O co pani chodzi? – spytał niespokojnie policjant. – O to, co powiedziałam. Czy pan albo Pete dotykaliście ciała? – Noo... – zaczął Moore ociągając się z odpowiedzią. – To proste pytanie. – Musieliśmy sprawdzić, czy nie Ŝyje – odparł. – Ale było to dosyć łatwe, bo był tak zimny jak te ogórki na podłodze. – A więc tylko sięgnął pan do środka, aby sprawdzić tętno? – Tak jest. – Gdzie? – spytała Laurie. – Na przegubie ręki – odpowiedział policjant. – Prawym przegubie? – Zaraz, zaczyna pani być zbyt szczegółowa – stwierdził

Moore. – Nie mogę sobie przypomnieć na którym. – Coś panu powiem. Widzi pan to prawe podniesione w górę ramię? – spytała Laurie. Jednocześnie zdjęła ochraniacz z obiektywu swego aparatu i zaczęła robić zdjęcia ciała w lodówce. Policjant potwierdził. – Jest ono wciąŜ podniesione w górę z powodu stęŜenia pośmiertnego – wyjaśniła błyskając fleszem. – Słyszałem o tym – powiedział Moore. – Ale stęŜenie pośmiertne występuje po chwilowym okresie zwiotczenia – kontynuowała Laurie. – Czy to nie nasuwa panu czegoś na myśl w związku z tym ciałem? – Nie wiem, o czym pani mówi. – Wskazuje to, Ŝe ciało zostało ruszone po śmierci. Na przykład wyjęte z lodówki i z powrotem wstawione. I to musiało być kilka godzin po śmierci, bo stęŜenie pośmiertne występuje mniej więcej po dwóch godzinach. – No proszę, to ciekawe – powiedział policjant. – MoŜe Pete powinien o tym posłuchać.

Podszedł do drzwi i zawołał kolegę. Gdy ten się zjawił, wytłumaczył mu wywód Laurie. – MoŜe jego dziewczyna go wyciągnęła – podsunął Pete. – Czy ten przypadek odkryła dziewczyna zmarłego? – spytała Laurie. Cierpienia zadawane przez narkomanów swoim bliskim były okropne. – Tak jest – odparł policjant. – Zadzwoniła pod 911. A więc moŜe ona go wyciągnęła. – A potem znów go tam wepchnęła? – zapytała sceptycznie Laurie. – To nieprawdopodobne. – A co według pani się stało? – zapytał Moore. Laurie popatrzyła przez moment na dwóch policjantów, zastanawiając się, jaką przyjąć linię postępowania. – Nie wiem, co myśleć – odrzekła wreszcie, wkładając gumowe rękawice. – Na razie chcę zbadać ciało, oddać je ludziom ze szpitala i pojechać do domu. Sięgnęła do wnętrza lodówki i dotknęła ciała Stuarta Morgana. W wyniku stęŜenia pośmiertnego było sztywne, a takŜe zimne. Podczas badania w oczywisty sposób okazało się, Ŝe oprócz prawego ramienia takŜe inne kończyny były w nienaturalnych pozycjach. ZauwaŜyła

miejsce wstrzyknięcia w zagłębieniu lewego łokcia. Poza lodówką wszystko tu na pewno bardzo przypominało przypadki Duncana Andrewsa, Roberta Evansa i Marion Overstreet. Laurie wyprostowała się i odwróciła w stronę Moore’a. – Czy mógłby pan pomóc mi wyjąć ciało z lodówki? – spytała. – Pete, ty pomóŜ – polecił policjant. Pete skrzywił się, ale wziął od Laurie gumowe rękawice i włoŜył je. We dwójkę wyjęli Stuarta Morgana z lodówki i połoŜyli na podłodze. Laurie zrobiła jeszcze kilka zdjęć. UłoŜenie ciała w oczywisty sposób wskazywało, Ŝe stęŜenie pośmiertne wystąpiło, gdy ciało znajdowało się w lodówce. Było jednak takŜe jasne, Ŝe w chwili znalezienia nie było ono w swojej pierwotnej pozycji. Fotografując ciało, zauwaŜyła, Ŝe pas na pieniądze był nie domknięty. Zamek błyskawiczny zaciął się na jakichś banknotach. Podeszła, aby zrobić zdjęcie z bliska. Odkładając aparat, schyliła się, aby bliŜej obejrzeć pas z pieniędzmi. Z niejakim trudem udało się jej otworzyć

zamek i kieszeń. Wewnątrz znajdowały się trzy banknoty dolarowe z brzegami uszkodzonymi przez suwak. Wstała i podała banknoty Moore’owi. – Dowody – powiedziała. – Dowody czego? – Słyszałam, Ŝe niekiedy policjanci dopuszczają się kradzieŜy na miejscu wypadku lub zabójstwa, ale nigdy się nie spodziewałam, Ŝe będę miała do czynienia z tak oczywistym przypadkiem. – O czym, do diabła, pani mówi? – Ciało moŜe zostać odwiezione, sierŜancie Moore – oznajmiła Laurie. – Według przepisów powinnam pana zaprosić na sekcję. Szczerze mówiąc, mam nadzieję, Ŝe juŜ nigdy pana nie zobaczę. Zdjęła gumowe rękawice, rzuciła je do kosza na śmieci, wzięła swój aparat i wyszła z mieszkania. – JuŜ nie mogę ani kawałka – powiedział Tony odsuwając resztki pizzy. Wyciągnął serwetkę spod brody i otarł usta z pomidorowego sosu. – Co z tobą? Nie lubisz pepperoni? Jesz jak wróbel.

Angelo wypił łyk gazowanej wody mineralnej. Działała kojąco na jego Ŝołądek, w którym wciąŜ się coś przewracało po wizycie w Domu Pogrzebowym Spoletto. Próbował zjeść trochę pizzy, ale jakoś mu nie szło. Zrobiło mu się nawet niedobrze, chciał więc, aby Ruggerio jak najszybciej skończył. – Masz dosyć? – spytał. – Tak – odpowiedział Tony, sykając przez zęby. – Ale nie miałbym nic przeciwko kawie. Siedzieli w małej, czynnej przez całą noc włoskiej pizzerii w Elmhurst, niedaleko „Vesuvio”. Mimo późnej pory – dochodziła trzecia trzydzieści rano – w lokalu była garstka klientów siedzących przy szeroko rozstawionych plastikowych stołach. Ze staromodnej szafy grającej słychać było przeboje z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Facciolo zamówił jeszcze jedną wodę mineralną, a Ruggerio kawę z ekspresu. – Gotów? – spytał Angelo, gdy pusta filiŜanka Tony’ego zabrzęczała o talerzyk. Chciał juŜ ruszać, ale uwaŜał, Ŝe trzeba dać Ruggerio trochę czasu

na odpręŜenie. Odwalili w końcu kawał roboty. – Gotów – odparł Tony, wycierając ostatni raz usta. Wstali, rzucili na stół kilka banknotów i wyszli w zimną listopadową noc. PoniewaŜ zaczęło padać, biegiem dotarli do samochodu. Po włączeniu silnika i ogrzewania Facciolo wyjął ze schowka drugą listę i zaczął ją przeglądać. – Mamy tu jeden adres w Kew Garden Hills – powiedział. – Dobrze się składa, to niedaleko i powinno nam pójść szybko i łatwo. – To będzie zabawa – rzekł z entuzjazmem Ruggerio i beknął. – Kocham pepperoni – dodał. Angelo odłoŜył listę z powrotem do schowka. – Praca w nocy na pewno ułatwia poruszanie się po mieście – stwierdził, gdy jechali opustoszałą ulicą. – Jedyny problem, to przyzwyczaić się do spania w dzień – zauwaŜył Tony. Wyjął swoją berettę bantam i umocował na lufie tłumik.

– Schowaj to, dopóki nie dojedziemy na miejsce – polecił Facciolo. – Denerwujesz mnie. – Tylko się przygotowuję – wyjaśnił Ruggerio. Próbował wepchnąć pistolet z powrotem do kabury, ale przeszkadzał tłumik i kolba wystawała z kieszeni marynarki. – Nie mogłem się doczekać tej części operacji, bo nie musimy tu tak delikatnie się do tego przymierzać. – I tak musimy być ostroŜni – warknął Angelo. – Zawsze musimy być ostroŜni. – Jasne – powiedział Tony. – Wiesz, o co mi chodzi. Nie musimy się martwić o te wariackie numery. Teraz wszystko załatwi się szybko i wychodzimy. To znaczy bum, po wszystkim i wychodzimy. W tym momencie udał, Ŝe strzela do przechodnia, wyciągając palec wskazujący i mierząc na niby znad nadgarstka. Upłynęło trochę czasu, zanim trafili pod wskazany adres. Dom był niewielki, dwupiętrowy, z kamienia i stiuków, pokryty łupkową dachówką. Stał na cichej uliczce kończącej się ślepo na cmentarzu. – Nieźle – ocenił Ruggerio. – Ci ludzie muszą mieć trochę forsy.

– I być moŜe system alarmowy – zauwaŜył Facciolo. Podjechał do krawęŜnika i zaparkował. – Miejmy nadzieję, Ŝe to nic skomplikowanego. Nie chcę Ŝadnych problemów. – Kogo rozwalamy? – spytał Tony. – Zapomniałem – odparł Angelo. Wyjął ze schowka drugą listę. – Kobietę – odparł po sprawdzeniu nazwiska i schował listę na miejsce. – I ustalmy wszystko jasno, Ŝeby nie było zamieszania. Ja ją załatwiam. Będą prawdopodobnie w łóŜku, więc ty obstawiasz męŜczyznę. Jeśli się obudzi, skasuj go. Rozumiesz? – Oczywiście, Ŝe rozumiem – odpowiedział Ruggerio. – Za kogo mnie uwaŜasz? Za debila? Doskonale rozumiem. Ale wiesz, jak ja to lubię, więc moŜe ja ją załatwię, a ty obstawisz faceta. – Jezu Chryste! – westchnął Facciolo. Wyjął pistolet i załoŜył tłumik. – To jest robota, a nie zabawa na strzelnicy. Nie jesteśmy tu dla przyjemności. – A co to za róŜnica, czy ty ją rozwalisz, czy ja? – spytał Tony.

– W ostatecznym rozrachunku Ŝadna – przyznał Angelo. – Ale ja tu rządzę i ja ją zastrzelę. Chcę być pewny, Ŝe ona nie Ŝyje. To ja odpowiadam przed Cerino. – To znaczy, Ŝe wydaje ci się, Ŝe potrafisz kogoś zastrzelić lepiej ode mnie? – spytał Ruggerio. Robił wraŜenie uraŜonego. – Daj spokój, Tony – powiedział Facciolo. – Następnym razem będzie twoja kolej. MoŜe będziemy to robić na zmianę? – Okay, to jest w porządku – odparł Tony. – Dzielimy wszystko wspólnie. – Cieszę się, Ŝe ci to odpowiada – rzekł Angelo. – Czuję się, jak gdybym był znów w przedszkolu – dodał, spoglądając na podsufitkę samochodu. – No dobrze, idziemy! Przeszli na drugą stronę ulicy i wtopili się w gęste, mokre zarośla otaczające dom. Po dojściu do tylnych drzwi Facciolo starannie je obejrzał przy świetle małej latarki, zaglądając takŜe do szpar i szczelin w obudowie. – Nie ma alarmu – stwierdził ze zdumieniem. – Chyba, Ŝe

jest to coś, czego jeszcze nie widziałem. – Chcesz wejść przez okno czy drzwi? – spytał Ruggerio. – Drzwi nie powinny być problemem – odpowiedział Angelo. Posługując się scyzorykiem, Tony szybko poradził sobie z kitem wokół jednej z szybek w drzwiach. Następnie obcąŜkami wyciągnął zabezpieczające gwoździki i wyjął szybkę. Pozwoliło mu to sięgnąć do wewnątrz i otworzyć zamknięte drzwi. Same drzwi skrzypnęły tylko minimalnie. Nie rozdzwoniły się alarmy, nie rozległo się szczekanie złych psów. Facciolo po cichu wszedł do środka z podniesionym pistoletem na wysokości głowy. Rozejrzał się po pokoju, w którym były kanapy pokryte kraciastym obiciem i telewizor z duŜym ekranem. Nasłuchiwał chwilę, po czym się odpręŜył. Wyglądało na to, Ŝe wszystko jest w porządku – moŜna było działać swobodnie. Po przywołaniu skinieniem Tony’ego, w milczeniu wszedł do holu przy drzwiach frontowych. Skradając się, razem weszli na górę po duŜych, kręconych schodach prowadzących do korytarza z półtuzinem drzwi.

Wszystkie, oprócz jednych, były lekko uchylone. Ufając swemu instynktowi, Angelo skierował się prosto do zamkniętych. Mając świadomość, Ŝe Ruggerio jest tuŜ za nim, sprawdził drzwi, które bez trudu się otworzyły. Z łóŜka pod ścianą naprzeciw rozlegało się głośne chrapanie. Trudno było zorientować się, kto chrapie, ale kiedy Facciolo upewnił się, Ŝe obie osoby są pogrąŜone w głębokim śnie, skinął na Tony’ego. Razem podeszli do łóŜka. Było to wielkie łoŜe przykryte kołdrą. Znajdowali się w nim męŜczyzna i kobieta w wieku co najmniej średnim. LeŜeli na plecach z rękami po bokach. Angelo poszedł na prawo, gdzie spała kobieta. Ruggerio ustawił się po drugiej stronie. Ofiary nie ruszały się. Facciolo dał Tony’emu znak, wskazując w półmroku, Ŝe zamierza uŜyć swego walthera do zgładzenia kobiety i Ŝe Ruggerio powinien uwaŜać na męŜczyznę. Tony kiwnął głową. Gdy Angelo zbliŜył pistolet do głowy śpiącej kobiety, Ruggerio zrobił to samo po drugiej stronie łóŜka. Facciolo przystawił pistolet prawie do skroni, tuŜ powyŜej i nieco przed uchem. Nie mógł chybić i chciał, aby pocisk dotarł do podstawy mózgu, mniej więcej tam, gdzie ugrzązłby, gdyby mógł strzelać z tyłu.

Odgłos strzału wydawał się głośny pośród panującej ciszy, lecz w porównaniu z normalnym strzałem był wyraźnie przytłumiony, trochę jak uderzenie pięści w poduszkę. Angelo, który skrzywił się naciskając spust, ledwo odzyskał swój zwykły wyraz twarzy, gdy usłyszał podobny przytłumiony odgłos. Kątem oka zauwaŜył, jak głowa męŜczyzny odskoczyła od poduszki i natychmiast opadła. Obok niej zaczęła rozszerzać się ciemna plama, wyglądająca w półmroku na czarną. – Nie mogłem się powstrzymać – usprawiedliwiał się Tony. – Usłyszałem, jak strzelasz, i sam musiałem pociągnąć za spust. Lubię to. Bardzo mnie to podnieca. – Jesteś pieprzonym psychopatą – rzucił ze złością Facciolo. – Miałeś nie strzelać do faceta, jeśli się nie ruszy. Taki był plan. – A jaką to, do diabła, robi róŜnicę? – spytał Ruggerio. – Taką, Ŝe musisz się nauczyć wypełniać rozkazy – warknął Angelo. – No, juŜ dobrze – rzekł Tony. – Przepraszam. Nie mogłem się powstrzymać. Następnym razem zrobię dokładnie to, co powiesz.

– Spadajmy stąd – polecił Facciolo i ruszył do drzwi. – A moŜe by rozejrzeć się za gotówką albo kosztownościami? – spytał Ruggerio. – W końcu jesteśmy w środku. – Nie chcę tracić czasu – oświadczył Angelo i odwrócił się w drzwiach. – Chodź juŜ, Tony! Nie jesteśmy tutaj, aby się obłowić. Cerino i tak nam dość płaci. – Ale to, czego Paulie nie wie, nie moŜe mu zaszkodzić – stwierdził Ruggerio. Z nocnego stolika zabrał portfel i zegarek marki Rolex. – Czy mogę sobie wziąć pamiątkę? – Dobrze – zgodził się Facciolo. – Ale teraz wynośmy się stąd. Po trzech minutach juŜ odjeŜdŜali samochodem. – O cholera! – powiedział głośno Tony. – Co takiego? – Jest tu przeszło pięć stów – odrzekł Ruggerio wymachując banknotami. Złotego rolexa miał juŜ na ręce. – Do tego dochodzi to, co nam płaci Cerino, czyli nie jest źle.

– Pozbądź się tylko tego portfela – polecił Angelo. – To byłby pewny dowód przeciwko nam. – Nie ma problemu – odparł Tony. – Spalę go. Facciolo podjechał do chodnika i zatrzymał samochód. – Co teraz? – zapytał Ruggerio. Angelo pochylił się i wyjął ze schowka listę. – Chcę zobaczyć, czy mamy kogoś w tej okolicy – odpowiedział. – Bingo – dodał po krótkim sprawdzeniu. – Mamy dwa adresy w Forest Hills. To zaraz za rogiem, moŜemy bez trudu przed świtem obskoczyć oba. To juŜ byłby niezły wynik na jedną noc. – Ja powiedziałbym, Ŝe fantastyczny – rzekł Tony. – Jeszcze nigdy nie zarobiłem takich pieniędzy. – W porządku! – stwierdził Facciolo studiując plan miasta. – Wiem, gdzie są oba te domy. To droga dzielnica. PołoŜył plan i listę między siedzenia, zapuścił silnik i odjechali. Dotarcie do pierwszego domu zajęło niecałe pół godziny.

Była to duŜa biała rezydencja połoŜona w głębi, daleko od ulicy. W ocenie Angela posesja miała powierzchnię co najmniej dwóch akrów. Przy długim, zakręconym podjeździe stało kilka bezlistnych wiązów. – Kogo tym razem? – spytał Ruggerio, wpatrując się w budynek. – MęŜczyznę – odpowiedział Facciolo, zastanawiając się, gdzie zaparkować samochód. W tak eleganckiej dzielnicy niewiele pojazdów stało na ulicy. Postanowił w końcu skorzystać z podjazdu, który zakręcał poza dom. MoŜna więc było tak zaparkować, aby samochód nie był widoczny z ulicy. PodjeŜdŜając zgasił światła, w nadziei Ŝe nie zwróci niczyjej uwagi. – Pamiętaj, tym razem moja kolej – przypomniał Tony, gdy szykowali się do wejścia. Angelo spojrzał w górę, jak gdyby chciał powiedzieć: „BoŜe, dlaczego mnie to spotyka?”. Następnie kiwnął głową i poszli. Biała rezydencja okazała się trudniejsza do sforsowania niŜ skromniejszy dom z kamienia.

Była wyposaŜona w kilka nakładających się na siebie systemów alarmowych, których rozpracowanie zajęło Facciolo trochę czasu. Upłynęło pół godziny, zanim wyłamali framugę w oknie pomieszczenia słuŜącego za pralnię. Angelo wszedł pierwszy, aby upewnić się, czy w środku nie ma czujników wraŜliwych na podczerwień lub laserów. Gdy przekonał się, Ŝe droga jest wolna, przez okno wszedł takŜe Ruggerio. Trzymając się razem, przeszli powoli przez kuchnię, gdzie słychać było telewizor włączony w którymś z sąsiednich pokojów. Zachowując maksymalną ostroŜność, skierowali się w tamtą stronę. Głos dolatywał z pokoju wychodzącego na przedpokój od frontu. Facciolo poszedł pierwszy i wyjrzał zza rogu. Pokój był czymś w rodzaju saloniku, z barem wbudowanym w jedną ścianę i olbrzymim telewizorem pod drugą. Przed telewizorem stała wyłoŜona perkalem kanapa typu chesterfield. Na jej środku spał niezwykle otyły człowiek, ubrany w niebieski szlafrok. Jego krótkie, zadziwiająco chude nogi wystawały spod olbrzymiego brzucha i były oparte na podnóŜku. Na stopach miał

skórzane pantofle. Angelo cofnął się, aby porozmawiać z Tonym. – On śpi i jest sam. Musimy przyjąć, Ŝe Ŝona, jeśli taka istnieje, jest na górze. – Co robimy? – spytał Ruggerio. – Chciałeś go rąbnąć – odrzekł Facciolo. – Więc wejdź i to zrób. Tylko zrób to dobrze. Potem sprawdzimy, co z kobietą. Tony uśmiechnął się i przeszedł obok Angela. W prawej dłoni trzymał pistolet z załoŜonym tłumikiem. Śmiało wszedł do pokoju i skierował się prosto do męŜczyzny na kanapie. Przystawił mu lufę do skroni tuŜ powyŜej ucha i celowo potrącił go nogą w udo. – Gloria, kochanie? – wykrztusił męŜczyzna, z trudem podnosząc cięŜkie powieki. – Nie, kochanie, to ja, Tony. Stłumiony strzał przewrócił męŜczyznę na prawą stronę kanapy. Ruggerio pochylił się, przystawił lufę tłumika do podstawy czaszki i ponownie strzelił. Ofiara nie drgnęła.

Tony wyprostował się i spojrzał na Facciolo, który gestem przywołał go do siebie. Razem weszli po schodach; na piętrze musieli sprawdzić kilka pokojów, zanim znaleźli Glorię. Spała głębokim snem przy włączonym świetle, ale z oczami przysłoniętymi ciemną przepaską i z zatyczkami w uszach. – Pewnie wydaje się jej, Ŝe jest gwiazdą filmową – ironizował Ruggerio. – To pójdzie błyskawicznie. – Idziemy – rzekł Angelo, pociągając Tony’ego za ramię. – Ale zobacz – powiedział Ruggerio. – Ona sama wystawia się na strzał. – Nie zamierzam się spierać – syknął Facciolo. – Wychodzimy. Znalazłszy się z powrotem w samochodzie, Tony udawał obraŜonego, gdy Angelo sprawdzał najkrótszą drogę do następnego domu. Facciolo się tym nie przejmował, przynajmniej Ruggerio siedział przez ten czas cicho. Ostatni dom był dwukondygnacjowym budynkiem w szeregu innych podobnych, z metalowym daszkiem przed garaŜem na jeden samochód. Maleńki trawnik z rzeźbami

dwóch róŜowych flamingów ogrodzony był drucianą siatką. – MęŜczyzna czy kobieta? – przerwał po raz pierwszy swe milczenie Tony. – Kobieta – odparł Angelo. – I ty moŜesz ją załatwić, jeśli chcesz – dodał wspaniałomyślnie. Włamanie do ostatniego domu nie przedstawiało Ŝadnych trudności. Weszli od zaułka tylnymi drzwiami. Ku swemu zaskoczeniu znaleźli męŜa śpiącego na kanapie, z leŜącymi obok opróŜnionymi puszkami po piwie. Facciolo polecił Tony’emu, aby poszedł na górę. Sam został, by pilnować męŜczyzny. W półmroku widać było entuzjastyczny uśmiech Ruggerio i Angelo pomyślał sobie, Ŝe zapał tego chłopaka do „rozwalania” był niespoŜyty. Po kilku minutach ledwo usłyszał odgłos strzału i zaraz potem drugi. Ten szczeniak był przynajmniej dokładny. Po kilku dalszych minutach Tony znów się pojawił. – Facet się nie ruszył? – spytał.

Angelo przecząco pokręcił głową i dał znak do wyjścia. – Szkoda – stwierdził Ruggerio. Jego oczy zatrzymały się przez chwilę na śpiącym, zanim odwrócił się, by pójść za Facciolo. Za progiem tylnych drzwi Angelo przeciągnął się i spojrzał na jaśniejące niebo. – Wschodzi słońce – powiedział. – MoŜe byśmy zjedli śniadanie? – Świetny pomysł – zgodził się Tony. – Co za noc. Lepsze się nie trafiają. Idąc do samochodu, odkręcił tłumik z lufy pistoletu. Rozdział 7 MANHATTAN, CZWARTEK, GODZ. 7.45 Choć Laurie spała niewiele z powodu swej nocnej wizyty w miejscu wypadku, specjalnie przybyła do pracy nieco wcześniej, aby wyrównać wczorajsze spóźnienie. Gdy wchodziła na schody prowadzące do biura, była dopiero godzina siódma czterdzieści pięć. Idąc prosto do biura identyfikacji, wyczuła w powietrzu pewne napięcie. Kilku jej kolegów, rzadko pojawiających

się przed ósmą trzydzieści, było juŜ na miejscu. Kevin Southgate i Arnold Besserman, którzy zaliczali się do starszych lekarzy sądowych, zawzięcie dyskutowali przy kawie. Liberał Kevin i superkonserwatysta Arnold nigdy nie mogli uzgodnić poglądów. – Powiadam ci – mówił Besserman, gdy Laurie przeciskała się do kawy – Ŝe gdybyśmy mieli więcej policjantów na ulicach, takie rzeczy by się nie zdarzały. – Nie zgadzam się – powiedział Southgate. – Tego rodzaju tragedia... – Co się znowu stało? – spytała Laurie mieszając kawę. – Seria zabójstw w Queens – odpowiedział Arnold. – Strzały z bliska w głowę. – Pociski małego kalibru? – zapytała Laurie. Arnold spojrzał na Kevina. – Tego jeszcze nie wiemy. – Czy wyciągnięto ich z rzeki? – Nie. Ci ludzie spali we własnych domach. Tak więc, gdybyśmy mieli więcej policjantów...

– Daj spokój, Arnold – powiedział Southgate. Laurie poszła sprawdzić grafik sekcji. Popijając kawę patrzyła, kto jeszcze miał robić dziś sekcje i komu co przydzielono. Przy jej nazwisku widniały trzy przypadki, w tym Stuarta Morgana. Była zadowolona, gdyŜ Washington dotrzymał obietnicy. ZauwaŜywszy, Ŝe pozostałe dwa przypadki takŜe wiązały się z zatruciem narkotykami lub ich przedawkowaniem, przejrzała raporty dochodzeniowe. Natychmiast z przykrością stwierdziła, Ŝe sylwetki zmarłych przypominały poprzednie podejrzane przypadki. Trzydziestoletni Randall Thatcher był prawnikiem, a trzydziestotrzyletnia Valerie Abrams maklerem giełdowym. Poprzedniego dnia Laurie obawiała się czegoś takiego, ale miała nadzieję, Ŝe te obawy się nie ziszczą. Najwyraźniej jednak miało być inaczej i juŜ pojawiły się trzy nowe przypadki. Z dnia na dzień jej krótka seria wydłuŜyła się o sto procent. W drodze do wydziału dochodzeniowego przeszła przez dział łączności. Na widok biura łącznikowego policji zaczęła się zastanawiać, co powinna zrobić w związku z podejrzeniem o kradzieŜ w mieszkaniu Morgana. Postanowiła na razie nie poruszać tej sprawy. Mogła

ewentualnie pomówić o tym przy najbliŜszym spotkaniu z Lou. Odnalazła Cheryl Myers w jej maleńkim pokoju bez okien. – Nie mam dotąd nic w sprawie Duncana Andrewsa – oświadczyła, zanim Laurie zdąŜyła się odezwać. – Nie w tej sprawie tu wpadłam – oznajmiła Laurie. – Wczoraj wieczorem mówiłam Bartowi, Ŝe chciałabym zostać powiadomiona o nowych przypadkach przedawkowań wśród ludzi dobrze ustawionych, w rodzaju Duncana Andrewsa czy Marion Overstreet. Wezwano mnie wczoraj w nocy do jednego, ale dziś rano okazało się, Ŝe były dwa inne, o których mnie nie powiadomiono. Nie wiesz przypadkiem dlaczego? – Nie – odparła Cheryl. – Wczoraj w nocy dyŜur miał Ted. Trzeba będzie wieczorem go zapytać. Czy był jakiś problem? – Właściwie nie – przyznała Laurie. – Po prostu jestem ciekawa. Prawdopodobnie i tak nie mogłabym pojechać do wszystkich trzech miejsc. Zresztą ja będę robić sekcje. Nawiasem mówiąc, czy sprawdzałaś w szpitalu przypadek Marion Overstreet?

– Oczywiście – odrzekła Cheryl. – Rozmawiałam z niejakim doktorem Murrayem, który powiedział mi, Ŝe trzymają się tylko zasad podanych przez ciebie. – Tak przypuszczałam – powiedziała Laurie. – Ale warto było sprawdzić. Mam takŜe dla ciebie coś innego. Czy mogłabyś zorientować się, jakie da się zdobyć dane medyczne, zwłaszcza dotyczące operacji, o kobiecie nazwiskiem Marsha Schulman. Bardzo przydałyby się zdjęcia rentgenowskie. Zdaje się, Ŝe mieszkała w Queens, w Bayside. Nie jestem pewna wieku, ale powiedzmy, Ŝe około czterdziestki. Od czasu gdy Jordan powiedział jej o podejrzanych interesach męŜa swej sekretarki i jego aresztowaniach, miała złe przeczucia w związku z jej zniknięciem, zwłaszcza w świetle dziwnego włamania do biura Sheffielda. Cheryl zapisała dane na kartce papieru. – Zaraz się tym zajmę – obiecała. Następnie Laurie odnalazła Johna DeVriesa. Zgodnie z jej przewidywaniami nie był serdeczny.

– Mówiłem, Ŝe panią zawiadomię – burknął, gdy zapytała go o zanieczyszczenia w pobranych próbkach. – Wiem, Ŝe jest pan zajęty – rzekła Laurie – ale dziś rano mam trzy nowe przypadki przedawkowań podobnych do poprzednich. To daje w sumie sześć zgonów ludzi młodych, zamoŜnych i robiących kariery. Coś musi być w tej kokainie i musimy to wykryć. – Jeśli pani sama chce tu przeprowadzić próby, to proszę bardzo – oświadczył doktor. – Ale niech mi pani da spokój, bo inaczej będę musiał porozmawiać z doktorem Binghamem. – Dlaczego pan tak się zachowuje? – spytała Laurie. – Staram się załatwić to grzecznie. – Staje się pani uciąŜliwa – stwierdził DeVries. – No proszę – powiedziała Laurie. – Dobrze jest wiedzieć, Ŝe mamy tu przyjemną, sprzyjającą współpracy atmosferę. Utyskując pod nosem, sfrustrowana wyszła z laboratorium. Czując na ramieniu czyjąś rękę, odwróciła się na pięcie, gotowa uderzyć Johna DeVriesa, gdyby to on odwaŜył się ją tknąć. Nie był to jednak John, lecz jeden z jego młodych asystentów, Peter Letterman.

– Czy mógłbym z panią chwilę porozmawiać? – spytał, zerkając do tyłu przez ramię. – Oczywiście – odparła Laurie. – Proszę do mojej klitki – powiedział i skinął, by poszła za nim. Weszli do pomieszczenia, które pierwotnie miało być składzikiem na sprzęt gospodarczy. Ledwo starczało miejsca na małe biurko, terminal komputera, segregator i dwa krzesła. Letterman zamknął drzwi. Był to szczupły, młody blondyn o delikatnych rysach. Na Laurie sprawiał wraŜenie typowego studenta robiącego dyplom. W jego oczach i zachowaniu widać było duŜe zaangaŜowanie; pod białym kitlem miał rozpiętą pod szyją flanelową koszulę. – Z Johnem trochę trudno jest się dogadać – zaczął. – To oględnie powiedziane – odparła Laurie. – Tak zachowuje się wielu artystów – kontynuował Peter. – A John jest swego rodzaju artystą. Zwłaszcza jeśli chodzi o chemię i toksykologię, bywa zdumiewający. Ale

nie mogłem nie usłyszeć pani rozmów z nim. Wydaje mi się, Ŝe jednym z powodów, dla których robi pani trudności, jest chęć uświadomienia administracji, Ŝe potrzebuje więcej pieniędzy. Opóźnia podawanie wielu wyników i w większości przypadków robi to niewielką róŜnicę. To znaczy ci ludzie juŜ nie Ŝyją. Ale jeśli pani podejrzenia są słuszne, to na odmianę moglibyśmy komuś uratować Ŝycie. Dlatego chciałbym pomóc. Zobaczę, co będę mógł dla pani zrobić, nawet jeśli będę musiał posiedzieć trochę po godzinach. – Będę wdzięczna, Peter – rzekła Laurie. – I dobrze pan to powiedział. Asystent uśmiechnął się z zakłopotaniem. – Chodziliśmy na tę samą uczelnię – oznajmił. – Naprawdę? Gdzie? – Wesleyan. Byłem dwa lata niŜej, ale mieliśmy wspólnie zajęcia z chemii fizycznej. – Niestety nie pamiętam pana. – No cóŜ, byłem wtedy trochę dziwakiem – dodał z uśmiechem. – W kaŜdym razie dam pani znać, gdy coś znajdę.

Po ofercie pomocy ze strony Lettermana Laurie wróciła do swego pokoju nastawiona duŜo przychylniej do rasy ludzkiej. Gdy przerzucała karty w teczkach zmarłych, nasunęło się jej w dwóch przypadkach tylko kilka pytań podobnych do wątpliwości dotyczących Marion Overstreet. Dla porządku zadzwoniła do Cheryl, prosząc o sprawdzenie. Po przebraniu się zeszła do sali sekcyjnej. Vinnie miał juŜ Stuarta Morgana „na górze” i był gotowy na jej przybycie, toteŜ od razu wzięli się do pracy. Sekcja przebiegała gładko. Gdy kończyli badanie wewnętrzne, podeszła Cheryl Myers trzymając maskę przy twarzy. Laurie zerknęła wokół, sprawdzając, czy nie ma w pobliŜu Washingtona, który wytknąłby Cheryl niekompletny strój. Na szczęście nie było go na sali. – Miałam trochę szczęścia z Marshą Schulman – oznajmiła, wymachując kilkoma zdjęciami rentgenowskimi. – Była leczona w Manhattan General Hospital, poniewaŜ pracowała dla jednego z tamtejszych lekarzy. Mieli niedawne zdjęcia klatki piersiowej i zaraz je przysłali. Czy mam je pokazać? – Tak, proszę – odpowiedziała Laurie. Wytarła ręce o

fartuch i podeszła za Cheryl do aparatu podświetlającego zdjęcia. Cheryl wsunęła zdjęcia pod uchwyty i odeszła na bok. – Oni chcą, aby je zaraz odesłać – wyjaśniła. – Technik rentgenowski wyświadczył mi przysługę wydając je bez upowaŜnienia. Laurie obejrzała zdjęcia, frontalne i boczne, zrobione przed dwoma laty. Pola płucne były czyste i normalne. Sylwetka serca takŜe wyglądała na normalną. Zawiedziona juŜ miała powiedzieć Cheryl, aby zabrała klisze, gdy spojrzała na obojczyki. Prawy był lekko skrzywiony na poziomie jednej trzeciej i bardziej przepuszczalny dla promieni rentgenowskich. Marsha Schulman miała w przeszłości złamany obojczyk. ChociaŜ zrost był dobry, na pewno było tu złamanie. – Vinnie! – zawołała Laurie. – Niech ktoś przyniesie zdjęcia pływaczki bez głowy. – Widzisz tu coś? – spytała Cheryl. Laurie pokazała miejsce złamania, wyjaśniając szczegóły obrazu. Amendola przyniósł potrzebne klisze i wsunął je pod uchwyty obok zdjęć Marshy Schulman.

– No proszę, zobaczcie! – zawołała Laurie, wskazując na złamany obojczyk. Obraz był identyczny na obu kliszach. – Myślę, Ŝe patrzymy na zdjęcia tej samej osoby – powiedziała. – Kto to jest? – spytał laborant. – Nazwisko brzmi: Marsha Schulman – odpowiedziała Laurie, zdejmując zdjęcia i oddając je Cheryl. Następnie poprosiła ją o sprawdzenie, czy pani Schulman miała operacje wycięcia pęcherzyka Ŝółciowego i macicy. Dodała, Ŝe jest to waŜne i powinno być zrobione zaraz. Zadowolona ze swego odkrycia, zabrała się do drugiego w tym dniu przypadku, Randalla Thatchera. Podobnie jak podczas pierwszej sekcji, nie było właściwie Ŝadnej patologii. Wszystko przebiegało szybko i gładko. Tutaj równieŜ moŜna było prawie na pewno wykazać, Ŝe kokaina została wprowadzona doŜylnie. Podczas zaszywania ciała wróciła Cheryl z wiadomością, Ŝe Marsha Schulman rzeczywiście miała dwie, wspomniane wcześniej, operacje. Przeprowadzono je właśnie w Manhattan General Hospital. Podniecona tym dodatkowym potwierdzeniem, Laurie

skończyła drugą sekcję i wróciła do swego pokoju, aby przedyktować wyniki dwóch pierwszych przypadków i załatwić kilka telefonów. Najpierw zadzwoniła do biura Jordana, dowiedziała się jednak, Ŝe doktor Sheffield operuje. – Znowu? – westchnęła zawiedziona, Ŝe nie udało się jej połączyć od razu. – Ostatnio robi wiele przeszczepów – wyjaśniła pielęgniarka. – Zawsze dość duŜo operuje, ale ostatnio jest tych zabiegów jeszcze więcej. Laurie zostawiła dla doktora wiadomość, aby oddzwonił, kiedy będzie mógł. Następnie zatelefonowała do komendy policji i poprosiła Soldano. Ku jej niezadowoleniu porucznik był nieuchwytny. Podała swój numer i poprosiła, aby się odezwał. Nieco sfrustrowana, skończyła dyktowanie, po czym skierowała się z powrotem do sali sekcyjnej, aby zająć się trzecim i ostatnim tego dnia przypadkiem. Czekając na windę zastanawiała się, czy teraz, gdy było juŜ sześć przypadków, Bingham nie zmieniłby zdania na temat wydania jakiegoś publicznego oświadczenia. Gdy otwarły się drzwi windy, Laurie dosłownie zderzyła

się z Lou. Przez moment popatrzyli na siebie z zakłopotaniem. – Przepraszam – powiedziała. – To moja wina – stwierdził detektyw. – Nie patrzyłem, dokąd idę. – To ja nie patrzyłam – rzekła Laurie i oboje się roześmiali. – Czy jechał pan do mnie? – spytała. – Nie. Szukałem papieŜa. Ktoś powiedział mi, Ŝe jest on na piątym piętrze. – Bardzo śmieszne – skomentowała Laurie, prowadząc go do swego pokoju. – W rzeczywistości właśnie przed chwilą usiłowałam się dodzwonić do pana. – Coś takiego! – wykrzyknął z udanym niedowierzaniem. – Naprawdę – zapewniła go Laurie, siadając przy biurku. Lou usiadł na krześle, które zajmował poprzedniego dnia. – Zidentyfikowałam bezgłowe ciało znalezione razem z ciałem Marchesego. To Marsha Schulman, sekretarka Jordana Sheffielda.

– To znaczy doktora od róŜ? Była jego sekretarką? Lou wskazał na kwiaty, które nic nie straciły ze swojej świeŜości. – Dokładnie tego samego – potwierdziła Laurie. – Nie dalej jak wczoraj wieczorem powiedział mi, Ŝe nie zjawiła się w pracy. Ale powiedział mi takŜe, Ŝe jej mąŜ nie jest harcerzem i ma powiązania ze zorganizowaną przestępczością. – Jak się nazywa mąŜ? – spytał porucznik. – Danny Schulman. – Czy moŜe to być Danny Schulman, który ma restaurację w Bayside? – Właśnie ten – przytaknęła Laurie. – Podobno miewał konflikty z prawem. – Jak najbardziej. Ma powiązania z rodziną Lucii. W kaŜdym razie oni korzystali z jego knajpy do prowadzenia niektórych swoich operacji, takich jak paserstwo, nielegalne gry, tego rodzaju rzeczy. Zgarnęliśmy Danny’ego, licząc, Ŝe sypnie kogoś z wyŜej postawionych, ale wytrzymał i nic nie powiedział. – Myśli pan, Ŝe Ŝona mogła zostać zabita z powodu jego

interesów? – Kto to wie? Mogły być groźby, zlekcewaŜone ostrzeŜenia. Na pewno przyjrzę się temu aspektowi. – Co za paskudne sprawy – powiedziała Laurie. – To jest łagodnie powiedziane – stwierdził Soldano. – A mówiąc o paskudnych sprawach, czy ma pani jakieś wyniki dotyczące oczu Frankiego DePasqualego? Czy udało się udokumentować obecność kwasu? – Niestety, nie wiem nic. Doktor DeVries nie idzie nam zbytnio na rękę. Chyba jeszcze nie badał próbki. Ale jest takŜe dobra wiadomość: jego młody asystent pomoŜe mi w tym. Myślę, Ŝe wreszcie będziemy mieli jakieś wyniki. – Mam nadzieję – rzekł detektyw. – Szykuje się coś duŜego w świecie przestępczym w Queens. Zeszłej nocy były tam cztery zabójstwa w stylu gangsterskim. Ludzi zastrzelono w ich własnych domach. A poza tym kumpel Frankiego i Bruna został zabity w domu pogrzebowym w Ozone Park. Istniejące dotąd napięcia wyraźnie narastają. – Słyszałam o kilku zabójstwach w Queens – oznajmiła Laurie. – Jedna para została zastrzelona w łóŜku podczas snu.

Pozostałe dwie osoby, męŜczyzna i kobieta, takŜe spały. O ile wiemy, Ŝadna z tych osób nie miała w przeszłości powiązań ze zorganizowaną przestępczością. – Zabrzmiało to, jak gdyby pan nie był o tym przekonany. – Nie jestem. Sposób, w jaki zginęli, jest niemal aktem oskarŜenia. Tak czy inaczej trzy ekipy pracują nad tymi sprawami, a ponadto zajmuje się tym teŜ wydział zwalczania przestępczości. Mamy tam tylu ludzi, Ŝe ciągle na siebie wpadają. – Wygląda na to, Ŝe rodziny Vaccarro i Lucia zmierzają do konfrontacji – zauwaŜyła Laurie. – Ale wie pan co? Jakoś mnie to nie wzrusza, gdy gangsterzy nawzajem się wykańczają. W kaŜdym razie nie tak jak zgony ludzi z osiągnięciami, z którymi mam do czynienia przy tych przedawkowaniach kokainy. Dziś pojawiły się trzy nowe przypadki. To juŜ razem sześć. – Chyba patrzymy na te sprawy z innej perspektywy – stwierdził Lou. – Ja mam na to wręcz przeciwny pogląd. Jeśli chodzi o mnie, to nie potrafię zbytnio sympatyzować z bogatymi, uprzywilejowanymi ludźmi, którzy narkotyzując się wykańczają sami siebie. W gruncie

rzeczy nie obchodzi mnie los narkomanów wszelkiego rodzaju, poniewaŜ to oni stwarzają popyt na narkotyki. Gdyby nie było popytu, nie byłoby problemu narkotyków. Oni ponoszą większą winę za obecną katastrofę narodową niŜ głodujący wieśniak z Peru czy Kolumbii, który uprawia liście koki. Jeśli ćpuny się uśmiercają, to tym lepiej. Z kaŜdym zgonem maleje popyt. – Nie mogę uwierzyć, Ŝe dobrze pana słyszę – powiedziała cierpko Laurie. – Tracimy produktywnych członków społeczeństwa. Ludzi, na których wykształcenie społeczeństwo poświęciło czas i pieniądze. A dlaczego oni umierają? Bo jakiś drań zanieczyścił narkotyk lub dodał jakąś śmiercionośną domieszkę. ZapobieŜenie tym niepotrzebnym zgonom jest o wiele waŜniejsze niŜ powstrzymanie bandy gangsterów od pozabijania się nawzajem. To właśnie oni oddają przysługę społeczeństwu. – Nie tylko gangsterzy są poszkodowani, gdy wybuchają między nimi wojny! – zawołał porucznik. – Poza tym zorganizowana przestępczość sięga głęboko w nasze Ŝycie. W mieście takim jak Nowy Jork jest ona wszędzie wokół nas. Weźmy zbieranie śmieci... – Nie obchodzi mnie zbieranie śmieci! – krzyknęła Laurie. – To najgłupsza uwaga, jaką...

Nagle przerwała w połowie zdania. Uświadomiła sobie, Ŝe się rozgniewała, a gniewanie się na Lou było bez sensu. – Przepraszam za podnoszenie głosu – powiedziała. – To zabrzmiało, jak gdybym była na pana wściekła, a nie jestem. Jestem po prostu sfrustrowana. Nie mogę sprawić, aby ktokolwiek – nawet pan – podzielił moje zaniepokojenie tymi właśnie przypadkami przedawkowań, a myślę, Ŝe moŜna by zapobiec dalszym zgonom. Ale jak tak dalej pójdzie, to będziemy mieli czterdzieści takich przedawkowań, zanim ktoś choćby mrugnie okiem. – I ja przepraszam za podnoszenie głosu – rzekł detektyw. – Chyba teŜ jestem sfrustrowany. Potrzebuję czegoś, co posunęłoby sprawę naprzód. Mam poza tym na karku komisarza policji. Jestem porucznikiem w wydziale zabójstw dopiero od roku. Chcę ratować ludziom Ŝycie, ale chcę takŜe ratować swoją pracę. Lubię zajęcie policjanta. Nie mogę sobie wyobrazić robienia czegokolwiek innego. – A propos policji – Laurie zmieniła temat. – PrzeŜyłam wczoraj w nocy mały wstrząs i chciałam się pana

poradzić. Opisała swoje wraŜenia z mieszkania Stuarta Morgana. Starała się być maksymalnie obiektywna, poniewaŜ nie było Ŝadnych konkretnych dowodów. JednakŜe opowiadając przebieg wydarzeń, a zwłaszcza o znalezieniu trzech dolarów w pasie na pieniądze, nabrała jeszcze większego przekonania, Ŝe umundurowani policjanci ukradli coś z mieszkania ofiary. – To niedobrze – westchnął smętnie Soldano. Laurie spojrzała na niego wyczekująco. – Czy tylko tyle ma pan do powiedzenia? – zapytała wreszcie. – A co innego mogę rzec? – spytał porucznik. – Nienawidzę takich historii, ale to się zdarza. Co tu moŜna zrobić? – Myślałam, Ŝe zaŜąda pan nazwisk tych policjantów, aby móc udzielić im nagany i... – I co? Spowodować ich zwolnienie? Tego nie zrobię. Trzeba się od czasu do czasu liczyć z drobnym złodziejstwem, wziąwszy pod uwagę pieniądze, jakie dostaje zwykły mundurowy policjant. Parę dolców tu i

tam. Coś w rodzaju bodźca materialnego. Pamiętajmy, Ŝe praca w policji jest nie tylko niebezpieczna, ale piekielnie frustrująca. Tak więc nie jest to dziwne. Ja osobiście nie udzielam tu rozgrzeszenia, ale trzeba się z tym w jakimś zakresie liczyć. – Wygląda mi to na wygodną moralność – oceniła Laurie. – Kiedy pozwala się „dobrym facetom” na łamanie prawa, to w którym miejscu mamy się zatrzymać? Poza tym tego rodzaju złodziejstwo jest nie tylko naganne od strony moralnej, ale nie daje się obronić z medyczno-prawnego punktu widzenia. Ci faceci stroili sobie Ŝarty na miejscu wypadku, niszcząc materiały dowodowe i wypaczając ich wymowę. – Jest to złe i niesłuszne, ale ja nie zamierzam robić problemu z takiego zachowania na miejscu przedawkowania narkotyku. Miałbym inne zdanie, gdyby w grę wchodziło zabójstwo, i jestem pewien, Ŝe to samo odnosi się do tych policjantów. – Nie mogę uwierzyć, Ŝe ma pan taką podwójną moralność! Dla pana kaŜdy narkoman moŜe sobie umrzeć, a jeśli gliniarze okradną ofiarę przed przybyciem lekarza sądowego, to tym lepiej. – Przykro mi, Ŝe panią rozczarowuję – powiedział detektyw – ale tak właśnie uwaŜam. Pani zapytała mnie o

zdanie i wyraziłem je. Jeśli chce pani poruszyć tę sprawę, to sugerowałbym przedstawienie jej telefonicznie w wydziale spraw wewnętrznych komendy policji. Ja osobiście wolę się koncentrować na powaŜnych przestępcach. – Znów nie mogę uwierzyć w to, co słyszę – oświadczyła Laurie. – To mnie zdumiewa. Czy ja jestem zbyt naiwna? – Korzystam z prawa do odmowy zeznań – rzekł Lou, starając się rozładować atmosferę. – Ale coś pani powiem. MoŜemy to jeszcze omówić wieczorem. Co pani powie na wspólną kolację? – Mam juŜ plany na dzisiaj – odparła Laurie. – Oczywiście – rzekł porucznik. – Jak mogłem pomyśleć, Ŝe moŜe pani mieć czas. Przypuszczam, Ŝe to znów pan doktor od róŜ. Prawdopodobnie wozi on panią swoją limuzyną do miejsc, gdzie mnie nie byłoby stać na szatnię. Jak juŜ mówiłem wczoraj, proszę dać mi znać, jeśli wasze laboratorium zdecyduje się zrobić próby, które mogłyby coś wykazać. Ciao! Wstał i wyszedł z pokoju. Laurie przyjęła to z

zadowoleniem. Potrafił być taki irytujący! Jeśli chciał brać do siebie jej odmowę spotkania się wieczorem, to proszę bardzo. Czego właściwie od niej oczekiwał? śe wszystko inne rzuci? Zgodnie z Ŝartobliwą sugestią Lou miała właśnie zadzwonić do wydziału spraw wewnętrznych policji, lecz nim zdąŜyła podnieść słuchawkę, zadźwięczał telefon. To Jordan odpowiadał na jej wcześniejsze wezwanie. – Mam nadzieję, Ŝe nie odwołuje pani dzisiejszego spotkania – powiedział. – Nic podobnego. Chodzi o pańską sekretarkę, Marshę Schulman. – Moją byłą sekretarkę – oświadczył doktor. – Dziś znów się nie pojawiła, więc jestem w trakcie angaŜowania nowej. Mam juŜ kogoś na próbę. – Obawiam się, Ŝe ona nie Ŝyje – poinformowała go Laurie. – Nie! – wykrzyknął Sheffield. – Mówi pani powaŜnie? Laurie opowiedziała, jak dokonała identyfikacji bezgłowego tułowia, opierając się na zdjęciach rentgenowskich i bliznach pooperacyjnych.

– Nasze słuŜby dochodzeniowe jeszcze sprawdzają szczegóły, aby potwierdzić identyfikację, ale juŜ na postawie tego, co mamy, myślę, Ŝe moŜemy traktować to jako pewne – dodała. – Ciekaw jestem, czy ten jej szemrany mąŜ miał coś z tym wspólnego – zastanowił się głośno Jordan. – Jestem pewna, Ŝe policja weźmie pod uwagę taką moŜliwość – powiedziała Laurie. – Tak czy inaczej pomyślałam sobie, Ŝe powinien pan o tym wiedzieć. – Nie jestem pewien, czy chcę wiedzieć – odezwał się doktor. – To okropna wiadomość. – Przykro mi, Ŝe to ja ją przekazuję – dodała Laurie. – To nie pani wina – odparł – a poza tym ktoś musiał mi powiedzieć. W kaŜdym razie widzimy się o ósmej. – Tak jest. Laurie odłoŜyła słuchawkę i zatelefonowała na policję. Rozmawiała z obojętną sekretarką, która zanotowała szczegóły jej opowieści i obiecała przekazać je swemu szefowi. Przed zejściem na ostatnią tego dnia sekcję Laurie usiadła

za biurkiem, aby zebrać myśli. Czuła się przytłoczona. Miała wraŜenie, Ŝe wszystkie aspekty jej Ŝycia – osobistego, zawodowego, etycznego – wymykają się spod kontroli. – Jestem porucznik Lou Soldano – przedstawił się uprzejmie detektyw. Pokazał swą legitymację młodej sekretarce w recepcji. – Wydział zabójstw? – spytała. – Tak jest – odpowiedział Lou. – Chciałbym porozmawiać z doktorem. Zajmę mu tylko parę minut. – Proszę usiąść w poczekalni. Powiem mu, Ŝe pan przyszedł. Porucznik usiadł i z braku lepszego zajęcia zaczął przerzucać jeden z ostatnich numerów New Yorker. Zwrócił uwagę na wiszące na ścianach rysunki, zwłaszcza, na jeden, który był ewidentnie pornograficzny. Zastanawiał się, czy ktoś je wybierał, czy teŜ naleŜały do wyposaŜenia biura. W obu wypadkach trudno było, jego zdaniem, zrozumieć gust niektórych ludzi. Pomijając rysunki, poczekalnia mu zaimponowała. Ściany

pokryte były mahoniową boazerią Na podłodze leŜał gustowny, gruby na dwa palce orientalny dywan. Wiedział jednak, Ŝe pan doktor naleŜał do ludzi dobrze sytuowanych. Lou rozejrzał się po twarzach pacjentów, którzy płacili za ten zbytek, jak równieŜ za limuzynę i róŜe. Było ich w poczekalni około dziesięciu, niektórzy z przepaskami na oczach, inni robiący wraŜenie całkowicie zdrowych, jak na przykład kobieta w średnim wieku obwieszona biŜuterią. Miał ochotę zapytać ją, po co tu przyszła, po prostu dla orientacji, ale się nie odwaŜył. Czas upływał powoli, w miarę jak pacjenci jeden po drugim znikali w głębi biura. Soldano starał się hamować swoją niecierpliwość, ale po trzech kwadransach zaczął się denerwować. Wydawało mu się, Ŝe jest to rozmyślny afront ze strony Jordana Sheffielda. Choć nie był z góry umówiony, spodziewał się, Ŝe zostanie przyjęty względnie szybko, choćby po to, aby w razie potrzeby umówić się na następne spotkanie. W końcu nie kaŜdego dnia porucznik z wydziału zabójstw odwiedzał biuro. Poza tym nie zamierzał zabierać doktorowi wiele czasu. Lou miał dwa powody, dla których składał tę wizytę. Chciał dowiedzieć się czegoś więcej na temat Marshy

Schulman, ale takŜe porozmawiać o Paulu Cerino. Była to w pewnym sensie wyprawa w ciemno; doktor mógł podać mu jakieś szczegóły, o których dotąd nie wiedział. Odrzucał nękającą go w podświadomości myśl, Ŝe właściwie znalazł się tu, aby sprawdzić faceta, który co wieczór spotykał się na kolacji z Laurie Montgomery. – Pan Soldano – powiedziała wreszcie sekretarka. – Doktor Sheffield teraz pana przyjmie. – NajwyŜszy czas – mruknął porucznik wstając i odkładając pismo. Podszedł do otwartych przez sekretarkę drzwi, innych niŜ te, przez które wchodzili wszyscy pacjenci. Po przejściu przez krótki korytarz został skierowany do prywatnego gabinetu Sheffielda. Gdy wchodził na środek pokoju, słyszał za sobą zamykające się drzwi. Lou spojrzał z góry na jasną głowę doktora, który pisał coś w karcie pacjenta. – Proszę siadać – powiedział Jordan, nie podnosząc oczu. Soldano zawahał się. Nie miał ochoty stosować się do czegoś, co brzmiało bardziej jak polecenie niŜ zaproszenie, pozostał więc na swoim miejscu. Omiótł

wzrokiem imponujące pomieszczenie, nie mógł powstrzymać się od porównania go ze swoim źle wyposaŜonym i zapuszczonym pokojem słuŜbowym. Kto powiedział, Ŝe jest sprawiedliwość na świecie? Zwracając ponownie uwagę na doktora, detektyw nie mógł wiele dostrzec poza tym, Ŝe był zadbany. Miał na sobie typowy kitel lekarski, który robił wraŜenie bielszego od bieli i wykrochmalonego do granicy sztywności. Na ręce widoczny był duŜy złoty sygnet, prawdopodobnie pierścień jakiejś ekskluzywnej uczelni. Jordan skończył pisanie i starannie ułoŜył karty w teczce przed jej zamknięciem. Podniósł głowę i wydawał się naprawdę zaskoczony faktem, Ŝe Lou wciąŜ stał na środku pokoju z kapeluszem w ręce. – Proszę – powiedział. Wstał i wskazał na jedno z dwóch krzeseł stojących przed jego biurkiem. – Niech pan siada. Przykro mi, Ŝe pana przetrzymałem, ale w ostatnich dniach mam nawał pracy. Bardzo duŜo operacji. W czym mogę panu pomóc? Przypuszczam, Ŝe jest pan tu w związku z moją sekretarką, Marshą Schulman. Tragiczna sprawa. Mam nadzieję, Ŝe zamierzacie zająć się prawdopodobnym współudziałem jej męŜa.

Porucznik podniósł oczy na twarz doktora. Był niemile zaskoczony jego wzrostem, który sprawiał, Ŝe sam poczuł się niski, mimo swoich przeszło stu osiemdziesięciu centymetrów. – Co pan wie o panie Schulmanie? – spytał. Po uprzejmiejszym zaproszeniu Jordana usiadł podobnie jak gospodarz. Wysłuchał wszystkiego, co doktor miał do powiedzenia na temat męŜa Marshy. PoniewaŜ sam wiedział juŜ znacznie więcej niŜ on, wykorzystał ten czas na przyjrzenie się okuliście, zauwaŜając między innymi jego lekki i prawdopodobnie udawany angielski akcent. Jeszcze zanim Sheffield skończył mówić o Dannym Schulmanie, Soldano doszedł do wniosku, Ŝe jest on nadętym, afektowanym, aroganckim pajacem. Nie był w stanie zrozumieć, co mogła w nim widzieć rozsądna dziewczyna w rodzaju Laurie. Uznał, Ŝe nadszedł czas na zmianę tematu. – A co moŜe pan powiedzieć o Paulu Cerino? – spytał. Zaskoczony doktor zawahał się.

– Przepraszam, Ŝe o to pytam – zaczął ostroŜnie – ale co z tym wszystkim ma wspólnego pan Cerino? Detektyw z zadowoleniem zauwaŜył zmieszanie Jordana. – Byłbym wdzięczny, gdyby powiedział mi pan wszystko, co pan wie o panu Cerino. – Pan Cerino jest moim pacjentem – odrzekł sztywno doktor. – To juŜ wiem – odparł Lou. – Chciałbym dowiedzieć się, jak przebiega leczenie. – Nie udzielam informacji o swoich pacjentach – oświadczył chłodno Sheffield. – CzyŜby? – spytał porucznik podnosząc brwi. – Ja słyszałem co innego. Co więcej, wiem z miarodajnego źródła, Ŝe ze szczegółami opowiadał pan o przypadku pana Cerino. Wargi doktora nieco się zacisnęły. – Ale moŜemy na chwilę odejść od tego tematu – stwierdził Soldano. – Chciałem takŜe zapytać, czy na panu lub na kimś z pańskiego personelu nie próbowano czegoś wymusić?

– Absolutnie nie – odparł Jordan i zaśmiał się nerwowo. – Dlaczego ktoś miałby mi grozić? – Gdy ktoś zadaje się z ludźmi pokroju Cerino, takie rzeczy przestają być niezwykłe. Czy ktoś mógł w jakiś sposób grozić pańskiej sekretarce? – Z jakiego powodu? – Nie wiem – odparł detektyw. – Niech pan mi powie. – Cerino nie próbowałby wymuszać niczego na mnie ani na moich pracownikach. Ja się nim opiekuję. Ja mu pomagam. – Ludzie ze świata zorganizowanej przestępczości myślą inaczej niŜ zwykli ludzie – zauwaŜył Lou. – Oni uwaŜają siebie za szczególnych i stojących ponad prawem, a nawet ponad wszystkim. Jeśli nie dostają od kogoś dokładnie tego, czego chcą, to go zabijają. Jeśli dostają, ale uznają, Ŝe ten ktoś im się nie podoba lub są mu winni za duŜo pieniędzy, teŜ go zabijają. – Ja na pewno daję im to, czego chcą. – Zgoda, doktorze. Ja tylko staram się rozwaŜyć wszystkie aspekty. Pana sekretarka nie Ŝyje.

Ktoś rozwalił ją dosyć brutalnie. I ktokolwiek to był, nie chciał, aby szybko została rozpoznana. Ja chcę wiedzieć dlaczego. – No cóŜ, mogę tylko panu powiedzieć, Ŝe zniknięcie czy teŜ śmierć Marshy nie ma nic wspólnego z panem Cerino. A teraz, pan wybaczy, czekają na mnie pacjenci. Jeśli ma pan jeszcze jakieś dalsze pytania, to moŜe pan skontaktować się ze mną przez mojego prawnika. – Oczywiście, doktorze, oczywiście – rzekł porucznik. – Będę zaraz szedł. Ale jeszcze słowo przestrogi: byłbym bardzo ostroŜny w sprawach dotyczących Paula Cerino. Mafia moŜe wydawać się fascynująca, gdy się o niej czyta albo ogląda film, ale myślę, Ŝe miałby pan na to inny pogląd, gdyby pan zobaczył, jak pani Schulman teraz wygląda. I jeszcze jedna, ostatnia rada. Byłbym ostroŜny z wysyłaniem mu rachunku. Dziękuję za pański czas, doktorze. Soldano wyszedł niezadowolony z samego faktu złoŜenia tej wizyty, która niczego nie wniosła i tylko go rozdraŜniła. Nie znosił zadufanych w sobie, wychowanych w cieplarnianych warunkach głupców w rodzaju Jordana Sheffielda. Jeśli doktor będzie miał kłopoty z Paulem Cerino, to tylko z własnej winy. Był tak

przekonany o własnej waŜności, Ŝe nie dostrzegał niebezpieczeństwa. Po półgodzinie detektyw znalazł się w swoim biurze w komendzie policji. Przez moment zatrzymał się na progu, patrząc na panujący w środku bałagan. Było to bardzo odległe od luksusu, w którym przebywał Jordan Sheffield. Szare metalowe meble typowe dla miejskich urzędów, z przypaleniami od papierosów na brzegach i plamami po rozlanej kawie. Na podłodze wyschnięte i popękane linoleum. Ściany pomalowane przed laty bladozieloną farbą łuszczącą się po zalaniu wodą z pokoju na górze. Papiery i dokumenty pokrywały kaŜdą poziomą powierzchnię, gdyŜ wszystkie szafki kartotekowe były pełne. Lou nigdy dotąd nie zastanawiał się zbytnio nad swoim biurem, ale dziś wydawało mu się ono przygnębiająco obskurne. Choć wiedział, Ŝe jest to irracjonalne, znów poczuł złość do zarozumiałego doktora. W tym momencie inny porucznik, Harvey Lawson, przerwał mu te rozmyślania. – Hej, Lou – zawołał – pamiętasz tę babę, o której wczoraj mówiłeś? Tę z biura lekarza sądowego?

– Tak? – Właśnie słyszałem, Ŝe dzwoniła do wydziału spraw wewnętrznych. Coś tam nagadała o dwóch mundurowych kradnących na miejscu wypadku z przedawkowaniem narkotyku. Co ty na to? Tony i Angelo znów siedzieli w samochodzie. Town car był zaparkowany naprzeciw pawilonu Greenblatta przy Manhattan General Hospital. Pawilon był luksusową częścią szpitala, w której rozpieszczeni, bogaci pacjenci mogli zamawiać dania ze specjalnych jadłospisów z takimi nawet pozycjami jak wino, pod warunkiem Ŝe lekarze dopuszczali to w ich diecie. Dochodziło wpół do trzeciej i Facciolo i Ruggerio byli wyczerpani. Mieli nadzieję, Ŝe wyśpią się po pracowitej nocy, ale Paul Cerino miał dla nich inne plany. – O której mamy wykonać ten numer? – spytał Tony. – Doktor Travino mówił, Ŝe o trzeciej – odparł Angelo. – Podobno wtedy jest w szpitalu największe zamieszanie. Dzienna zmiana pielęgniarek przygotowuje się do wyjścia, a nocna właśnie przychodzi. – Jeśli doktorek tak mówi, dla mnie wystarczy.

– Mnie się to nie podoba – oświadczył Facciolo. – Dalej uwaŜam, Ŝe zbyt ryzykujemy. Podejrzliwie rozglądał się po okolicy. Był spory ruch i wokół kręciło się wielu policjantów. W ciągu dziesięciu minut postoju w tym miejscu zauwaŜył trzy przejeŜdŜające samochody patrolowe. – Traktuj to jako wyzwanie – rzekł Ruggerio. – I pomyśl o wszystkich pieniądzach, jakie dostajemy. – Wolę pracować w nocy – stwierdził Angelo. – I nie potrzebuję wyzwań na tym etapie swojego Ŝycia. Poza tym powinienem w tym momencie spać. Trudno pracować będąc tak zmęczonym. Mogę popełnić błąd. – Rozchmurz się – powiedział Tony. – To powinno być zabawne. Ale Facciolo dalej utyskiwał: – Mam jakieś złe przeczucia. MoŜe powinniśmy po prostu pojechać do domu i przespać się. Mamy dziś znów przed sobą cięŜką noc. – Wiesz co, poczekaj tu, a ja wejdę sam do środka. I tak podzielę się z tobą forsą.

Angelo przygryzł wargę. Puszczenie szczeniaka samego było kuszące, ale wiedział, Ŝe Cerino będzie wściekły, jeśli cokolwiek się nie powiedzie. A nawet w najlepszych okolicznościach była spora szansa, Ŝe coś się nie uda, jeśli Ruggerio pójdzie sam. Z przykrością doszedł do wniosku, Ŝe nie ma wyboru. – Dziękuję za ofertę – powiedział, raz jeszcze rozglądając się wokół – ale uwaŜam, Ŝe powinniśmy to zrobić razem. W tym momencie odwrócił się do Tony’ego i ku swemu przeraŜeniu zobaczył, Ŝe ten wyciągnął pistolet i sprawdza magazynek. – Chryste Panie! – krzyknął. – Schowaj tego cholernego gnata. A jak ktoś przechodzący zobaczy te twoje manipulacje? Pełno tu gliniarzy. – Dobrze juŜ, dobrze – odparł Ruggerio. Wsunął magazynek i schował pistolet. – Jesteś w piekielnie złym nastroju. PrzecieŜ najpierw rozejrzałem się dookoła. Czy ty uwaŜasz mnie za debila? Nikogo nie ma w pobliŜu. Angelo zamknął oczy i próbował się uspokoić. Głowa bolała go coraz bardziej, nerwy miał napięte. Nie cierpiał takiego zmęczenia.

– Dochodzi trzecia – oznajmił Tony. – Dobrze – rzekł Facciolo. – Pamiętasz plan działania wewnątrz szpitala? – Pamiętam, co mamy robić – powtórzył Ruggerio. – Nie ma problemu. – W porządku – powiedział Angelo. – Idziemy. Wyszli z samochodu. Facciolo raz jeszcze rozejrzał się wokół. Uspokojony, poprowadził Tony’ego przez ulicę do pełnej ludzi recepcji Manhattan General Hospital. Najpierw zatrzymali się przy stoisku z kwiatami. Angelo kupił dwa bukiety kwiatów ciętych, z których jeden wręczył Tony’emu. Następnie ustawili się w kolejce do informacji. – Mary O’Connor – powiedział uprzejmie Facciolo, gdy nadeszła jego kolej. – Pięć zero siedem – poinformowała recepcjonistka po sprawdzeniu na ekranie komputera. – Na razie w porządku – szepnął Ruggerio, gdy dołączyli do tłumu przy windach.

Angelo spiorunował go wzrokiem, lecz zachował milczenie. Byli otoczeni pielęgniarkami, które właśnie przyszły na zmianę, nie był to więc czas na reprymendę. Na piątym piętrze wraz z nimi wysiadły trzy pielęgniarki. Facciolo poczekał, aŜ odejdą, po czym wybrał przeciwny kierunek. Natychmiast zauwaŜył, Ŝe pokój numer pięćset siedem był po drugiej stronie, lecz nim zawrócił, chciał się przekonać, Ŝe pielęgniarki doszły do pełnego koleŜanek pokoju słuŜbowego. Zachowywał się, jak gdyby dokładnie wiedział, dokąd zmierza. Swobodnym krokiem przeszedł obok pokoju pielęgniarek nie zerkając nawet w ich kierunku. Dalej znalezienie pokoju pięćset przedstawiało Ŝadnych trudności. Zwolnił

siedem

nie

i zajrzał do środka. Widząc, Ŝe nie ma nikogo z personelu, przekroczył próg. Kobieta leŜała wpatrzona w telewizor umieszczony na mechanicznym ramieniu przymocowanym do ramy łóŜka. Na jednym oku miała przepaskę. Wolne oko przeniosło się z telewizora na Angela i spojrzało na niego pytająco. – Dzień dobry, pani O’Connor – rzekł uprzejmie Facciolo. – Ma pani gościa.

Skinął na Ruggerio, wzywając go do środka. – Kim pan jest? – zapytała kobieta. Tony wszedł do pokoju, trzymając przed sobą bukiet kwiatów. Wzrok pani O’Connor przesunął się z Angela na Ruggerio. Uśmiechnęła się. – Myślę, Ŝe musieliście panowie pomylić pokój – powiedziała. – MoŜe to jakaś inna O’Connor. – CzyŜby? – spytał Facciolo. – Czy to nie pani ma mieć jeszcze dziś operację? – Tak – potwierdziła kobieta. – Ale ja chyba Ŝadnego z panów nie znam, prawda? – Przypuszczam, Ŝe nie – odparł Angelo. Wrócił do drzwi i rozejrzał się po obu stronach korytarza. Pielęgniarki były w swym pokoju wciąŜ zajęte sobą. Z drugiej strony nie było widać nikogo. – Myślę, Ŝe pora na zabieg u pani O’Connor. Tony uśmiechnął się jeszcze szerzej i połoŜył kwiaty na nocnym stoliku. – Jaki zabieg? – spytała pani O’Connor. – Terapia relaksująca – odpowiedział Ruggerio. –

Poproszę o pani poduszkę. – Czy doktor Sheffield to zaordynował? – spytała kobieta. Choć zachowywała się podejrzliwie, nie stawiała oporu, gdy Tony wyciągał jej poduszkę spod głowy. Nie miała zwyczaju kwestionować zaleceń lekarzy. – Niezupełnie – odrzekł Ruggerio. To wyznanie ośmieliło ją. – Chciałabym porozmawiać z siostrą Lang... – zaczęła, ale Tony nie dał jej szansy dokończenia zdania. Przycisnął poduszkę do twarzy kobiety, po czym usiadł jej na klatce piersiowej. Słychać było kilka przytłumionych odgłosów, lecz pani O’Connor nie broniła się zbyt długo. Parę razy kopnęła, ale robiło to wraŜenie raczej nie obrony, lecz nie kontrolowanej reakcji osoby pozbawionej dopływu powietrza. Facciolo przez cały czas stał na czatach. Skupiał swą uwagę na pokoju pielęgniarek. Tam nie było problemu, pielęgniarki były zajęte rozmową. Spojrzał w drugą stronę, serce na moment mu zamarło. Do pokoju pięćset siedem zbliŜała się kobieta w średnim wieku, pchająca przed sobą wózek z dzbankami wody. Była w odległości

zaledwie pięciu metrów. Wracając do pokoju, zamknął drzwi. Ruggerio jeszcze nie skończył swego „zabiegu” i wciąŜ siedział na pani O’Connor. – Ktoś idzie! – ostrzegł go Angelo. Wyciągnął z kieszeni pistolet i zaczął mocować się z tłumikiem. Tony nadal przyciskał poduszkę. Rozległo się pukanie do drzwi. Facciolo wskazał ręką na łazienkę. – Chodź – powiedział szeptem, gdy Ruggerio nie zareagował. Po dalszych dziesięciu sekundach znów usłyszeli pukanie. Tony niechętnie podniósł poduszkę. Mary O’Connor była sina i nieruchoma. Jej nie zasłonięte oko patrzyło bez wyrazu w sufit. Przy trzecim pukaniu Angelo rozpaczliwym gestem przywołał Ruggerio do łazienki. W chwili gdy drzwi zaczęły się otwierać, ten zeskoczył z łóŜka i wcisnął się do toalety, zmuszając Facciolo do stanięcia okrakiem nad muszlą. Tony przymknął drzwi. Kobieta z wózkiem weszła do pokoju.

Angelo miał pistolet w pogotowiu. Tłumik był na miejscu. Nie podobała mu się perspektywa uŜycia go, ale obawiał się, Ŝe nie będzie miał wyboru. Przez szparę w drzwiach widział, jak kobieta zamieniła dzbanek z wodą na świeŜy. Wstrzymał oddech. Była w odległości zaledwie metra i zamierzał poczekać, aŜ zwróci uwagę na panią O’Connor. Ku jego zaskoczeniu kobieta zniknęła z pola widzenia, nie spoglądając nawet w kierunku pacjentki. Po przeczekaniu pełnej minuty polecił Tony’emu zerknąć do środka. Ten powoli otworzył drzwi na tyle, aby móc wysunąć głowę. – Wyszła – oznajmił. – Spieprzajmy stąd – polecił Angelo. Wychodząc z łazienki, Tony zatrzymał się przy łóŜku. – Myślisz, Ŝe ona nie Ŝyje? – zapytał. – Nie moŜna być tak sinym i wciąŜ Ŝyć – odpowiedział Facciolo. – Chodź juŜ. Zabieraj swoje kwiaty. Chcę być daleko stąd, kiedy ją znajdą. Wrócili do samochodu bez przeszkód. Angelo pomyślał, Ŝe dobrze się stało, iŜ takŜe wszedł do budynku. Narwany Ruggerio zostawiłby za sobą długi

szereg trupów. Właśnie ruszał, gdy Tony mu się zwierzył: – Duszenie nie było złe, ale wciąŜ wolę strzelać. To jest pewniejsze, szybsze i zdecydowanie bardziej satysfakcjonujące. Lou wyjął papierosa i zapalił. Nie chciało mu się nawet specjalnie palić, chodziło po prostu o zabicie czasu. Zebranie miało się zacząć przed półgodziną, ale uczestnicy wciąŜ nadchodzili. Tematem były trzy egzekucje w gangsterskim stylu dokonane w ciągu nocy w Queens. Porucznik sądził, Ŝe wywoła to jakąś mobilizację w komendzie, ale trzech detektywów było wciąŜ nieobecnych. – Do diabła z nimi – powiedział w końcu, dając sierŜantowi Normanowi Carverowi znak do rozpoczęcia zebrania. Carver nominalnie kierował dochodzeniem, choć w istocie trzy ekipy zajmujące się tymi trzema sprawami działały samodzielnie.

– Obawiam się, Ŝe nie mamy zbyt wiele – zaczął sierŜant. – Poza sposobem dokonania zabójstw jedynym łączącym elementem, jaki udało się nam znaleźć, jest to, Ŝe wszyscy trzej męŜczyźni byli w jakiś sposób powiązani z biznesem restauracyjnym, w roli właściciela, partnera lub dostawcy. – Nie jest to wiele – stwierdził Soldano. – Rozpatrzmy po kolei wszystkie przypadki. – Najpierw Goldburgowie w Kew Gardens – powiedział Norman. – Zarówno Harry, jak i Martha Goldburg zostali zastrzeleni podczas snu. Ze wstępnego raportu wynika, Ŝe uŜyto dwóch pistoletów. – Zawód Harry’ego? – zapytał Lou. – Był właścicielem cieszącej się restauracji tu, na Manhattanie – odparł

powodzeniem

Carver. – Knajpa nazywa się „La Dolce Vita”. Strona wschodnia, Czterdziesta Czwarta ulica. Jego partnerem był niejaki Anthony DeBartollo. Jak dotąd nie stwierdziliśmy Ŝadnych problemów finansowych ani osobistych dotyczących partnerstwa czy restauracji. – Następny – polecił porucznik.

– Steve Vivonetto z Forest Hills. Był właścicielem sieci barów szybkiej obsługi o nazwie „Pasta Pronto” na terenie całego okręgu Nassau. TakŜe nie wykryliśmy Ŝadnych problemów finansowych, ale to dopiero wstępne ustalenia. – I wreszcie... – Janice Singleton, takŜe z Forest Hills – powiedział sierŜant. – śona Chestera Singletona, który został niedawno zaangaŜowany jako dostawca przez sieć Vivonetto. Tu takŜe Ŝadnych problemów finansowych, a współpraca z „Pasta Pronto” zapowiadała się pomyślnie. – Kto był dostawcą „Pasta Pronto” przed Singletonem? – spytał Soldano. – Jeszcze tego nie wiemy – odpowiedział Norman. – Ale się dowiemy. – A jakieś powiązania ze zorganizowaną przestępczością? -zapytał porucznik. – Sposób, w jaki zabito tych ludzi, z pewnością sugerowałby coś takiego. – Tak myśleliśmy na początku – rzekł Carver. Popatrzył na pozostałych pięciu uczestników zebrania. Wszyscy skinęli potwierdzająco głowami. – Ale nie znaleźliśmy

praktycznie niczego. Parę restauracji zaopatrywanych przez Singletona ma jakieś luźne powiązania, lecz to nic powaŜnego. Lou westchnął. – Musi między nimi być coś wspólnego. – Zgadzam się – potwierdził sierŜant. – Pociski uzyskane od lekarzy sądowych wskazują, Ŝe Harry Goldburg, Steven Vivonetto i Janice Singleton zostali zastrzeleni z tej samej broni, Martha Goldburg z innej. Nie jest to jednak wynik badania balistycznego, tylko wstępne wnioski. Wszystkie były jednak tego samego kalibru, podejrzewamy więc, Ŝe ci sami ludzie byli sprawcami wszystkich tych morderstw. – A motyw kradzieŜy? – spytał Lou. – Krewni Goldburgów mówią, Ŝe Harry miał duŜego złotego rolexa. Nie znaleźliśmy go. Nie udało się takŜe znaleźć jego portfela. Ale w innych domach wydaje się, Ŝe nic nie zostało zabrane. – Wygląda na to, Ŝe odpowiedź musi być w powiązaniach restauracyjnych – zauwaŜył

porucznik. – Zbierzcie dane finansowe dotyczące wszystkich tych operacji. Spróbujcie takŜe ustalić, czy ci ludzie byli szantaŜowani lub poddawani innym groźbom. I zróbcie to raczej wcześniej niŜ później, bo komisarz siedzi mi na karku. – Nasi ludzie pracują przez całą dobę – poinformował Norman. Lou kiwnął głową. SierŜant podał mu kartkę maszynopisu. – To jest podsumowanie tego, co ci powiedziałem. Przepraszam za literówki. Soldano szybko odczytał kartkę. Rozmyślając zaciągnął się papierosem. W Queens działo się coś duŜego i bardzo niedobrego. To nie ulegało wątpliwości. Zastanawiał się, czy Paul Cerino nie ma czegoś wspólnego z tymi morderstwami. Wydawało się to mało prawdopodobne. Przyszła mu jednak wtedy na myśl Marsha Schulman i moŜliwość, Ŝe któraś z ofiar znała jej męŜa, Danny’ego. Szansa była niewielka, ale tu właśnie mogła kryć się łącząca nić. Rozdział 8

MANHATTAN, CZWARTEK, GODZ. 15.00 Po wypiciu w biurze identyfikacji filiŜanki kawy, która o tej porze dnia przypominała raczej muł, Laurie przepchnęła się na czwartkową popołudniową konferencję w sali sąsiadującej z biurem Binghama. Była to dla wszystkich lekarzy sądowych w mieście sposobność do spotkania się oraz wymienienia poglądów na temat ciekawszych przypadków i problemów diagnostycznych. Choć Biuro Głównego Lekarza Sądowego zajmowało się zgonami nie tylko na Manhattanie, lecz takŜe i w Bronksie, dzielnice Queens, Brooklyn i Staten Island miały własne biura. Czwartek był dniem, w którym wszyscy spotykali się razem. Obecność na konferencji nie była kwestią wyboru. Bingham uwaŜał ją za obowiązkową. Laurie jak zwykle zajęła miejsce blisko drzwi. Gdy dyskusja jej zdaniem zanadto schodziła na tematy administracyjne lub polityczne, dyskretnie się ulatniała. Najciekawszą częścią tych cotygodniowych konferencji był zwykle czas poprzedzający ich rozpoczęcie. Wtedy właśnie, w przelotnych rozmowach, dowiadywała się ciekawych rzeczy i detali na temat szczególnie zagadkowych lub niesamowitych przypadków. Pod tym względem to spotkanie nie róŜniło się od innych.

– Wydawało mi się, Ŝe widziałem juŜ wszystko – mówił Dick Katzenburg do Paula Plodgetta i Kevina Southgate’a. Był on starszym lekarzem sądowym w biurze dzielnicy Queens. Laurie od razu nadstawiła uszu. – To było najdziwaczniejsze zabójstwo, z jakim kiedykolwiek miałem do czynienia – kontynuował Dick. – A Bóg mi świadkiem, Ŝe widziałem sporo dziwnych. – Chcesz nam opowiedzieć, czy mamy cię o to błagać? – spytał najwyraźniej zaciekawiony Kevin. Lekarze sądowi lubują się w opowiadaniu sobie intelektualnie pobudzających lub groteskowo niesamowitych „opowieści wojennych”. – To był młody facet – powiedział Dick. – Załatwiony w zakładzie pogrzebowym aspiratorem uŜywanym do balsamowania zwłok. – Zatłuczony na śmierć? – spytał Southgate, na którym nie zrobiło to wraŜenia. – Nie! – odparł Katzenburg. – UŜyto troakara. Aspirator był włączony tak, jak gdyby ten chłopak został Ŝywcem zabalsamowany. – Uch – stęknął wyraźnie poruszony Paul. – To jest rzeczywiście dziwaczne. Pamiętam przypadek...

– Doktor Montgomery! – zawołał jakiś głos. Laurie odwróciła się. Przed nią stał doktor Bingham. – Chciałbym z panią porozmawiać – powiedział. Laurie poczuła się niedobrze. Czym teraz podpadła? – Odwiedził mnie doktor DeVries – rzekł. – UskarŜał się, Ŝe nachodzi go pani w laboratorium, upominając się o wyniki jakichś badań. Ja wiem, Ŝe pani zaleŜy na tych wynikach, ale nie tylko pani czeka. Doktor DeVries jest teraz zawalony pracą. Myślę, Ŝe nie muszę pani tego mówić, ale niech pani nie oczekuje specjalnego traktowania. Trzeba cierpliwie czekać na swą kolej. Będę wdzięczny, jeśli nie będzie pani więcej naprzykrzać się doktorowi DeVriesowi. Czy wyraziłem się jasno? Laurie kusiło, aby odpowiedzieć, Ŝe DeVries miał dokuczliwe sposoby zabiegania o zwiększenie swych funduszy, ale Bingham juŜ się odwrócił. Zanim zdołała zastanowić się nad trzecią w ciągu czterech dni reprymendą, szef otworzył zebranie. Rozpoczął, jak zwykle, od podsumowania statystyk z minionego tygodnia. Następnie krótko przedstawił stan dochodzenia w sprawie morderstwa w Central Park, poniewaŜ sprawie tej nadano tak duŜy rozgłos. Ponownie odrzucił oskarŜenia o niekompetencję wysuwane przez środki przekazu pod adresem biura lekarza sądowego.

Zakończył, zalecając wszystkim, aby nie wypowiadali publiczne swych osobistych opinii. Laurie była przekonana, Ŝe ta ostatnia uwaga odnosiła się do niej. Kto jeszcze spośród jej kolegów występował ze swymi opiniami? Po wystąpieniu Binghama Washington mówił o kwestiach administracyjnych, zwłaszcza dotyczących wpływu redukcji funduszy na prowadzoną działalność. Co dwa tygodnie dochodziło do ograniczenia lub wyeliminowania jakichś usług lub dostaw. Gdy skończył, kierownicy biur w pozostałych dzielnicach przedstawili swoje podsumowania. Niektórzy z obecnych ziewali, inni wręcz przysypiali. Po wystąpieniach szefów dzielnicowych program przewidywał czas na ogólną dyskusję. Dick Katzenburg przedstawił kilka przypadków, między innymi makabryczne zdarzenie z domu pogrzebowego w Queens. Potem zabrała głos Laurie. MoŜliwie jak najzwięźlej przedstawiła swoich sześć przypadków przedawkowań, starannie zarysowując demograficzne aspekty odróŜniające te przypadki od zwykłych w tej kategorii. Przedstawiła zmarłych jako młode, pnące się w górę osoby stanu wolnego, których rodziny były zaskoczone

zaŜywaniem przez nie narkotyków. Wyjaśniła, Ŝe kokainę wprowadzono doŜylnie, mimo iŜ nie była zmieszana z heroiną. – Niepokoję się – powiedziała odwracając wzrok od Binghama – Ŝe jesteśmy świadkami początku serii niezwykłych zgonów spowodowanych przedawkowaniem. Podejrzewam, Ŝe przyczyną jest skaŜenie narkotyku jakąś domieszką, ale jak dotąd niczego nie znaleziono. Jeśli ktokolwiek natrafi na podobne do opisanych przypadki to chciałabym prosić o przekazanie ich do mnie. – Sam widziałem cztery w ciągu ostatnich kilku tygodni – odezwał się Dick. – PoniewaŜ mamy tak wiele przypadków zatruć i przedawkowań, nie zastanawiałem się zbytnio nad demografią. Ale teraz, gdy to mówisz, cała czwórka wyglądała mi na ludzi sukcesu, w tym dwóch z wolnych zawodów. U trzech wprowadzono kokainę doŜylnie, u czwartego doustnie. – Doustnie? – powtórzył ktoś zdziwionym głosem. – To dość niezwykłe. Zazwyczaj widzi się to tylko u „mułów” z Ameryki Południowej, gdy pękają im w Ŝołądku prezerwatywy z przemycanym narkotykiem. – Nigdy nie zaskakuje mnie to, co robią narkomani – oświadczył Katzenburg. – W jednym z moich przypadków

facet był wciśnięty w lodówkę. Najwyraźniej było mu tak gorąco, Ŝe wlazł tam szukając ulgi. – Jednego z moich takŜe znaleziono w lodówce – powiedziała Laurie. – Ja takŜe miałem jednego – dodał szef biura w Brooklynie, Jim Bennett. – I teraz, gdy o tym myślę, przypominam sobie, Ŝe był jeszcze jeden, który tuŜ przed śmiercią wybiegł na ulicę zupełnie nagi. Narkotyk był wprowadzony doustnie, ale przedtem próbował go wstrzyknąć doŜylnie. – Czy w obu tych sprawach pochodzenie było takŜe mało prawdopodobne dla przypadku przedawkowania? – spytała Laurie. – Z całą pewnością – odparł Jim. – Człowiek, który wybiegł na ulicę, był wziętym prawnikiem. A rodziny w obu przypadkach przysięgały na wszystko, Ŝe zmarli nie brali narkotyków. Laurie spojrzała na Margaret Hauptman, która kierowała biurem na Staten Island. – Czy widziałaś podobne przypadki?

Margaret pokręciła przecząco głową. Laurie poprosiła Katzenburga i Bennetta o przesłanie faksem opisów przedstawionych przez siebie przypadków. Obaj natychmiast wyrazili zgodę. – Chciałbym wspomnieć o jeszcze jednej rzeczy – dodał Dick. – W trzech spośród tych czterech przypadków był duŜy nacisk ze strony rodzin zmarłych, aby podać, Ŝe zgon nastąpił z przyczyn naturalnych. – Ten aspekt chciałbym podkreślić – powiedział Bingham, odzywając się po raz pierwszy w tej dyskusji. – Przy zgonach z powodu przedawkowań w tych kręgach rodziny z pewnością będą chciały unikać rozgłosu. Myślę, Ŝe powinniśmy w tym względzie iść im na rękę. Politycznie nie stać nas na zraŜanie sobie tego środowiska. – Nie wiem, co sądzić o tym aspekcie lodówkowym – wtrąciła Laurie – ale znów przywodzi mi to na myśl moŜliwość skaŜenia. MoŜe istnieje jakiś związek chemiczny wywołujący synergistycznie z kokainą bardzo wysoką gorączkę. W kaŜdym razie niepokoję się, Ŝe przyczyną wszystkich tych zgonów jest kokaina z tego samego źródła. Mając tyle przypadków, powinniśmy teraz być w stanie to udowodnić przez porównanie wskaźników

procentowych naturalnych hydrolizatów. Oczywiście potrzebna będzie współpraca ze strony laboratorium. Laurie spojrzała niespokojnie na szefa. Jego wyraz twarzy nie zmienił się na wzmiankę o laboratorium. – Nie sądzę, Ŝe to na pewno skaŜenie – odezwał się Katzenburg. – Sama kokaina jest w stanie spowodować te wszystkie zgony. W czterech widzianych przeze mnie przypadkach jej poziom w surowicy był wysoki. Bardzo wysoki. Ci ludzie wzięli bardzo duŜe dawki. Kokaina mogła nie mieć Ŝadnej domieszki, mogła być w stu procentach czysta. Wszyscy widzieliśmy takie zgony przy heroinie. – WciąŜ wydaje mi się, Ŝe w grę wchodzi skaŜenie – powiedziała Laurie. – Przy ogólnym poziomie inteligencji w tej grupie ofiar trudno mi uwierzyć, Ŝe tak wielu pomyliłoby się, gdyby chodziło tylko o dawkę. Dick wzruszył ramionami. – MoŜe masz rację – przyznał. – Ja tylko mówię, Ŝeby nie wyciągać pochopnie wniosków. Laurie opuszczała konferencję z mieszanymi uczuciami podniecenia frustracji i niepokoju.

W ciągu paru godzin jej „seria” powiększyła się dwukrotnie, z sześciu przypadków do dwunastu. Było to złowieszcze. Jej intuicja dotycząca wzrostu liczby przypadków zaczynała się sprawdzać, i to w alarmującym tempie. W jeszcze większym stopniu niŜ poprzednio była przekonana, Ŝe społeczeństwo, a zwłaszcza kręgi młodych, awansujących ludzi, powinno zostać ostrzeŜone. Nie wiedziała, jak do tego doprowadzić. Na pewno nie odwaŜyłaby się zwrócić jeszcze raz do Binghama. Musiała jednak coś zrobić. Nagle pomyślała o Lou. Policja miała cały wydział zajmujący się narkotykami i prostytucją. MoŜe ten wydział znał sposób na puszczenie w obieg wiadomości, Ŝe jakiś narkotyk jest szczególnie niebezpieczny. Coraz bardziej zdeterminowana poszła do swego pokoju i natychmiast zadzwoniła do porucznika. Gdy podniósł słuchawkę, odetchnęła z ulgą. – Tak się cieszę, Ŝe pan tam jeszcze jest – powiedziała. – CzyŜby? – Chcę zaraz przyjechać i porozmawiać z panem.

– Naprawdę? – Czy poczeka pan na mnie? – spytała. – Oczywiście – odpowiedział Soldano. Był jednocześnie zaintrygowany i ucieszony. – Niech pani przyjeŜdŜa. Laurie odłoŜyła słuchawkę, wrzuciła do aktówki trochę kart do wypełnienia, chwyciła płaszcz i dosłownie biegiem puściła się do wind. Gdy wyszła na Pierwszą aleję, padał lekki deszcz. Nie liczyła na złapanie taksówki, ale jak to czasem bywa, akurat jakaś podjechała i pasaŜer wysiadł tuŜ przed nią. Była w środku, jeszcze zanim zdąŜył zamknąć drzwi. Laurie, która nigdy przedtem nie była w nowojorskiej komendzie policji, z pewnym zaskoczeniem stwierdziła, Ŝe mieści się ona w dość nowoczesnym budynku z cegły. Przy wejściu musiała się zameldować, a dyŜurny sprawdził telefonicznie u Lou, czy jest oczekiwana. Następnie skontrolowano zawartość jej aktówki, po czym otrzymała przepustkę i informacje, jak do niego trafić. Podobnie jak cały budynek, biuro detektywa było przesiąknięte dymem papierosowym. – Czy mogę wziąć pani płaszcz? – spytał Lou, po czym

powiesił jej okrycie na wieszaku. W trakcie tej czynności zauwaŜył, jak Harvey Lawson znacząco przygląda mu się z drugiej strony korytarza. Lou zamknął drzwi swego biura. – Przez telefon robiła pani wraŜenie poruszonej – powiedział, wracając do swego biurka. Laurie usiadła na jednym z dwu zwykłych krzeseł. Obok siebie postawiła na podłodze aktówkę. – Potrzebuję pańskiej pomocy – oświadczyła. Była spięta i zdenerwowana. Ściśnięte ręce trzymała na kolanach. – Naprawdę? Miałem nadzieję, Ŝe ta ekscytacja miała coś wspólnego z dzisiejszą kolacją, na przykład, Ŝe zmieniła pani plany. Nie potrafił ukryć sarkazmu w głosie i był wyraźnie rozczarowany. – Moja „seria” się podwoiła – oznajmiła Laurie. – Jest juŜ dwanaście przypadków, a nie sześć. – To ciekawe – rzekł beznamiętnie porucznik. – Miałam nadzieję, Ŝe moŜe wie pan o jakimś sposobie ostrzeŜenia społeczeństwa. Myślę, Ŝe będzie lawina

takich przypadków, jeśli czegoś się nie zrobi, i to szybko. – Czego by pani ode mnie chciała? – spytał. – Mam zamieścić w The Wall Street Journal ogłoszenie: „Yuppies, mówcie po prostu nie”? – Lou, ja mówię powaŜnie. Naprawdę się tym niepokoję. Detektyw westchnął. Sięgnął po papierosa i zapalił. – Czy musi pan palić? – zapytała Laurie. – Będę tu tylko parę chwil. – Jezu Chryste – odburknął. – To moje biuro. – Proszę więc kierować dym w drugą stronę. – A ja zapytam po raz drugi: czego pani ode mnie chce? Musiała mieć pani coś na myśli fatygując się aŜ tutaj. – Nie, nic konkretnego – przyznała Laurie. – Pomyślałam tylko, Ŝe wydział do spraw narkotyków moŜe mieć jakiś sposób na ostrzeŜenie społeczeństwa. Czy nie moŜna by wystąpić z jakimś oświadczeniem dla prasy? – Dlaczego nie zrobi tego biuro lekarza sądowego? – spytał Soldano. – Policja jest od aresztowania ludzi posiadających narkotyki, a nie od pomagania im.

– Szef dotychczas nie chce publicznie zajmować stanowiska. Jestem pewna, Ŝe zmieni zdanie, ale tymczasem ludzie umierają. Porucznik zaciągnął się i wypuścił dym nad ramieniem. – A inni lekarze sądowi? Czy są równie przekonani jak pani, Ŝe ta sprawa wybuchnie i będziemy mieli całą masę nieŜywych yuppies? – Nie przeprowadziłam wśród nich ankiety – odparła Laurie. – Czy nie jest pani moŜe trochę zanadto uczulona na te zgony ze względu na swego brata? – spytał Lou. Pytanie to rozwścieczyło Laurie. – Nie przyszłam tu po to, aby pan zabawiał się w amatorską psychologię. Ale skoro juŜ mówimy na ten temat, to oczywiście jestem uczulona. Wiem, co to znaczy stracić kogoś bliskiego z powodu narkotyków. Powiedziałabym jednak, Ŝe tego rodzaju współczucie jest pomocne w mojej pracy. MoŜe gdyby trochę więcej zblazowanych policjantów w rodzaju pana miało nieco więcej współczucia, to my, pracownicy słuŜb

miejskich, zajmowalibyśmy ludzkich istnień, a nie nieboszczyków.

się raczej ratowaniem opróŜnianiem kieszeni

Detektyw zachował spokój. – Szczerze mówiąc, pani doktor, bardzo chciałbym zajmować się ratowaniem istnień ludzkich. UwaŜam nawet, Ŝe juŜ się tym zajmuję. Ale dopóki nie dostarczy mi pani więcej dowodów na potwierdzenie swojej teorii o wielkim skaŜeniu, obawiam się, Ŝe wydział narkotyków nie zrobi nic poza wyśmianiem mnie i odesłaniem z powrotem do wydziału zabójstw. – Czy nie ma niczego, co mógłby pan zrobić? – Ja? Detektyw porucznik z wydziału zabójstw? – Lou miał juŜ dość, ale widział, Ŝe Laurie jest rzeczywiście przejęta. – Nie moŜe pani zwrócić się do prasy? – Nie mogę – odpowiedziała Laurie. – Jeśli zwrócę się do środków przekazu za plecami doktora Binghama, znajdę się bez pracy. Tyle wiem. Mieliśmy juŜ na ten temat starcie. Ale moŜe pan? – Ja? – spytał z niedowierzaniem Soldano. – Porucznik od zabójstw nagle zajmujący się przedawkowaniem

narkotyków! Chcieliby ode mnie nazwisk i źródła informacji i musiałbym powiedzieć, Ŝe mam je od pani. Poza tym moich szefów zainteresowałoby, dlaczego martwię się narkomanami, zamiast zajmować się problemem zabójstw dokonywanych przez gangsterów. Nie, ja nie mogę tego zrobić. Gdybym zwrócił się do prasy, pewnie teŜ musiałbym szukać nowej pracy. – A nie spróbowałby pan porozmawiać z wydziałem narkotyków? – Mam pomysł – powiedział detektyw. – A moŜe by tak pani amant, doktor. Jest rzeczą dość naturalną, Ŝe lekarz interesuje się tego rodzaju problemem. Poza tym wydaje się, Ŝe ma on dość wysoką pozycję, biorąc pod uwagę limuzynę i to szykowne biuro. – Jordan nie jest moim amantem – zaprotestowała Laurie. – Jest znajomym płci męskiej. A skąd pan wie o jego biurze? – Byłem u niego dziś po południu. – Po co? – Mam mówić oficjalnie czy prywatnie? – Jedno i drugie.

– Chciałem go zapytać o jego pacjenta, Paula Cerino – odpowiedział Lou. – A takŜe o jego sekretarkę, która podła ofiarą zabójstwa. Byłem jednak takŜe ciekawy, co to za facet. I jeśli chce pani znać moje zdanie, jest to palant. – Nie pytam o pańskie zdanie – odcięła się Laurie. – Nie mogę zrozumieć – ciągnął dalej detektyw – dlaczego miałaby pani interesować się takim sztucznym, nadętym, ostentacyjnie zachowującym się bufonem. Nigdy nie widziałem takiego biura u lekarza. I do tego limuzyna... No nie, ten facet musi na pacjentach uprawiać rozbój w biały dzień. Co w tym panią tak pociąga? Pieniądze? – Nie! – odparła gniewnie Laurie. – A jeśli juŜ wspomina pan o pieniądzach, to dzwoniłam do waszego wydziału spraw wewnętrznych... – Tak właśnie słyszałem – przerwał Soldano. – No cóŜ, mam nadzieję, Ŝe będzie pani lepiej spała teraz, gdy prawdopodobnie wpędziła pani w kłopoty jakiegoś biednego policjanta starającego się wysłać dzieci na studia. Brawo dla pani surowej moralności. A teraz, jeśli pani pozwoli, muszę pojechać do Forest Hills, aby spróbować rozgryźć prawdziwą zbrodnię.

Lou zgasił papierosa i wstał. – Więc nie porozmawia pan z waszym wydziałem narkotyków? – spytała raz jeszcze Laurie. – Nie, chyba nie – odparł detektyw pochylając się nad biurkiem. – Myślę, Ŝe po prostu pozwolę wam, bogatym, zadbać o siebie. Po kilku minutach hamowania się Laurie nie mogła juŜ dłuŜej wytrzymać. – Dziękuję za nic, poruczniku – rzekła wyniośle. Wstała, wzięła płaszcz i aktówkę i spręŜystym krokiem wyszła z pokoju. Na dole rzuciła przepustkę na stół wartownika i wyszła na ulicę. Złapanie taksówki nadjeŜdŜającej mostem z Brooklynu nie było trudne i jadąc prosto Pierwszą aleją, znalazła się bardzo szybko w domu. Przy wyjściu z windy spojrzała nieprzyjaźnie na Debrę Engler i głośno trzasnęła drzwiami swego mieszkania. – I w pewnym momencie wydawało ci się, Ŝe on jest uroczy – powiedziała głośno do siebie, szykując się do wejścia pod prysznic. Nie mogła uwierzyć, Ŝe siedziała tak długo w biurze Lou

Soldano, wysłuchując tych wszystkich impertynencji w daremnej nadziei, iŜ moŜe on zechcieć jej pomóc. Czuła się upokorzona. Ubrana w biały ręcznik frotte, podeszła do automatycznej sekretarki, aby wysłuchać telefonów z dnia. Głodny Tom mruczał i ocierał się o jej nogi. Telefonowali jej matka i Jordan. Oboje prosili, aby do nich oddzwonić. Sheffield podał numer inny niŜ domowy. Gdy tam zatelefonowała, poinformowano ją, Ŝe operuje, lecz będzie mógł podejść. – Przepraszam – odezwał się po chwili doktor. – WciąŜ operuję, ale chciałem, by mnie do pani zawołano. – Jest pan teraz w trakcie operacji? – zapytała z niedowierzaniem Laurie. – Nic nie szkodzi – odpowiedział. – Mogę na parę minut się oderwać. Chciałem zapytać, czy nie moglibyśmy spotkać się dziś na kolacji nieco później. Nie chciałbym, aby pani znów na mnie czekała, a mam przed sobą jeszcze jeden przypadek. – MoŜe lepiej byłoby to przełoŜyć.

– Nie, proszę! Miałem piekielny dzień i cieszyłem się na spotkanie z panią. Niech pani pamięta, Ŝe wczoraj pojechała pani wcześniej do domu. – Nie będzie pan zmęczony? Zwłaszcza jeśli ma pan jeszcze jedną operację. Laurie sama czuła się wyczerpana. Myśl o pójściu od razu do łóŜka wydawała się bardzo kusząca. – Złapię drugi oddech – rzekł Jordan. – MoŜemy nie siedzieć długo. – O której moŜemy się spotkać? – O dziewiątej. Przyślę Thomasa mniej więcej o tej porze. Laurie bez entuzjazmu wyraziła zgodę. Następnie zadzwoniła do domu Calvina Washingtona. – O co chodzi? – zapytał, przywołany do telefonu przez Ŝonę. Wydawało się, Ŝe nie jest w dobrym humorze. – Przepraszam, Ŝe niepokoję pana w domu – zaczęła Laurie – ale teraz, gdy mam dwanaście przypadków w swojej serii, chciałabym poprosić o przydzielenie mi dalszych, które mogą pojawić się jutro. – Nie ma pani jutro sekcji. Dla pani jest dzień

papierkowy. – Wiem i dlatego dzwonię. Nie mam dyŜuru podczas weekendu, mogę więc wtedy nadrobić papierkową robotę. – Doktor Montgomery, myślę, Ŝe powinna pani wziąć trochę na wstrzymanie. Daje się pani zbytnio ponosić w tej sprawie. AngaŜuje się pani zanadto emocjonalnie, traci pani obiektywizm. Przykro mi, ale jutro jest dla pani dzień papierkowy bez względu na to, kogo wniosą nogami naprzód. Laurie odłoŜyła słuchawkę. Była przygnębiona. Jednocześnie zdawała sobie sprawę, Ŝe w tym, co powiedział Calvin, było trochę prawdy. Rzeczywiście, zaangaŜowała się emocjonalnie w tę sprawę. Siedząc przy telefonie, pomyślała o oddzwonieniu do matki. Ostatnią rzeczą, na którą miałaby ochotę, było przesłuchanie na temat jej rozwijającej się znajomości z Jordanem Sheffieldem. Nie wiedziała zresztą jeszcze sama, co ma o nim myśleć. Postanowiła poczekać z telefonem do matki. Jadąc Tunelem Śródmiejskim, a następnie autostradą na Long Island, Lou zastanawiał się, dlaczego z uporem wali głową w mur. Nie było moŜliwości, aby kobieta w

rodzaju Laurie Montgomery traktowała kogoś takiego jak on inaczej niŜ jako pracownika słuŜb miejskich. Dlaczego ciągle wyobraŜał sobie zarozumiale, Ŝe ona nagle powie: „Och Lou, zawsze chciałam poznać detektywa z policji, który studiował w dzielnicowej uczelni?” Uderzył w kierownicę ze złością i zaŜenowaniem. Gdy Laurie nagle zatelefonowała i zapowiedziała wizytę w jego biurze, wydawało mu się, Ŝe chce się z nim zobaczyć z powodów osobistych, a nie po to, aby wykorzystać go do nadania rozgłosu epidemii kokainowej wśród yuppies. Zjechał z autostrady na bulwar Woodhaven w kierunku Forest Hills. Odczuwając potrzebę zrobienia czegoś więcej niŜ zabawianie się spinaczami na biurku, postanowił powęszyć trochę na własną rękę, odwiedzając pozostałych przy Ŝyciu małŜonków ofiar. Było to takŜe lepsze niŜ powrót do jego marnego mieszkania na ulicy Prince w SoHo i oglądanie telewizji. Na długim, zakręconym podjeździe do domu małŜeństwa Vivonetto nie mógł oprzeć się uczuciu podziwu. Dom był rezydencją z białymi kolumnami. W jego umyśle natychmiast odezwały się sygnały alarmowe. Taki

dostatek wskazywał na duŜe pieniądze. Trudno było uwierzyć, aby zwykły restaurator miał tyle forsy, jeśli nie miał powiązań ze zorganizowaną przestępczością. Zaparkował przed frontowymi drzwiami. Wcześniej zatelefonował, więc pani Vivonetto czekała na niego. Gdy zadzwonił, drzwi otworzyła mu kobieta mająca na sobie tonę makijaŜu. Była ubrana w białą wełnianą sukienkę. Niewiele wskazywało, aby cięŜko przeŜywała Ŝałobę. – Pan z pewnością jest porucznikiem Soldano – odezwała się. – Proszę wejść. Nazywam się Gloria Vivonetto. Czy mogę panu zaproponować coś do picia? Detektyw wyjaśnił, Ŝe jest na słuŜbie i poprosił o szklankę wody. Przeszli do salonu, gdzie gospodyni spełniła jego Ŝyczenie, sobie zaś nalała kieliszek wódki. – Współczuję pani z powodu śmierci męŜa – powiedział Lou. Był to jego normalny wstęp w tego rodzaju sytuacjach. – To było całkiem do niego podobne – stwierdziła Gloria. – Ciągle mu powtarzałam, Ŝe nie powinien po nocach

oglądać telewizji. A on to robi i zostaje zastrzelony. Nie mam pojęcia o prowadzeniu interesów. Jestem pewna, Ŝe oskubią mnie ze wszystkiego. – Czy wie pani o kimś, kto Ŝyczyłby sobie śmierci pani męŜa? – spytał porucznik. Było to pierwsze pytanie w standardowym zestawie. – Rozmawiałam juŜ o tym wszystkim z innymi detektywami. Czy musimy jeszcze raz przez to przejść? – MoŜe nie – odparł Soldano. – Będę z panią szczery. Sposób zastrzelenia pani męŜa wskazuje na powiązanie ze zorganizowaną przestępczością. Czy rozumie pani, o co mi chodzi? – Mówi pan o mafii? – No cóŜ, zorganizowana przestępczość to trochę więcej niŜ mafia. Ale z grubsza biorąc o to chodzi. Czy przychodzi pani na myśl jakiś powód, dla którego ludzie tacy jak członkowie mafii mogliby chcieć zabić pani męŜa? – Ha! – zaśmiała się Gloria. – Mój mąŜ nigdy nie miał nic wspólnego z czymś tak barwnym jak mafia. – A jego firma? – dopytywał się Lou. – Czy „Pasta

Pronto” miała przestępczym?

jakiekolwiek

związki

ze

światem

– Nie – odparła pani Vivonetto. – Jest pani pewna? – No nie, chyba nie jestem pewna. Nie angaŜowałam się w interesy. Ale nie mogę sobie wyobrazić, aby kiedykolwiek miał on coś wspólnego z mafią. A poza tym mój mąŜ nie był człowiekiem zdrowym. I tak długo by juŜ nie pociągnął. Gdyby ktoś chciał się go pozbyć, mógłby poczekać, aŜ zejdzie śmiercią naturalną. – Na co chorował pani mąŜ? – A na co on nie chorował? Wszystko się u niego sypało. Miał powaŜne problemy z sercem i był po dwóch operacjach naczyń wieńcowych. Nerki nie były całkiem w porządku. Miał mieć operację usunięcia pęcherzyka Ŝółciowego, ale ciągle ją odkładano ze względu na serce. Miał mieć operację oka. Były teŜ kłopoty z prostatą. Nie wiem dokładnie, na czym polegały, ale cała jego dolna połowa juŜ nie działała. I to od lat.

– To przykre – bąknął detektyw, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. – Pewnie bardzo cierpiał. Gloria wzruszyła ramionami. – Nigdy nie dbał o siebie. Miał nadwagę, pił jak smok i palił bardzo duŜo. Lekarze powiedzieli mi, Ŝe moŜe nie przeŜyć roku, jeśli nie zmieni swych przyzwyczajeń, czego nie miał zamiaru robić. Soldano uznał, Ŝe nie dowie się juŜ wiele więcej od niezbyt zasmuconej wdowy. – No cóŜ – rzekł wstając i wręczając jej swą wizytówkę. – Dziękuję za pani czas. Jeśli przyjdzie pani na myśl coś, co mogłoby być waŜne, proszę do mnie zatelefonować. Następnie skierował się pod adres Singletonów. Stał tam prosty, dwukondygnacyjny dom z cegły z rzeźbami dwóch róŜowych flamingów na trawniku. Ulica przypominała mu okolice jego domu rodzinnego zaledwie kilka przecznic dalej, w Rego Park. Z nostalgią przypomniał sobie, jak wieczorami grywał tam z kolegami w baseball. Drzwi otworzył Chester Singleton. Był to wysoki, mocno łysiejący męŜczyzna w średnim wieku. Jego nieco

obwisłe policzki i podbródek nadawały mu wygląd myśliwskiego psa. Gdy Lou zobaczył jego czerwone i załzawione oczy, natychmiast wiedział, Ŝe ma do czynienia z człowiekiem naprawdę pogrąŜonym w Ŝałobie. – Detektyw Soldano? Lou potwierdził kiwnięciem głowy, po czym został zaproszony do środka. Meble w pokoju były proste, lecz solidne. Na oparciu wysłuŜonej, pokrytej kraciastym materiałem kanapy złoŜona była wykonana szydełkiem narzuta. Na ścianach wisiały dziesiątki oprawionych w ramki fotografii, w większości czarno-białych. – Współczuję panu z powodu śmierci Ŝony – powiedział Soldano. Singleton kiwnął głową i przygryzł dolną wargę. – Wiem, Ŝe byli tu juŜ inni ludzie – kontynuował detektyw. Postanowił przejść od razu do sedna sprawy. – Chciałem pana zapytać wprost, dlaczego zawodowy zabójca miałby przyjść do pańskiego domu i zastrzelić pańską Ŝonę? – Nie wiem – odpowiedział Chester łamiącym się głosem.

– Pańska firma dostawcza zaopatrywała niektóre restauracje powiązane ze zorganizowanym światem przestępczym. Czy którekolwiek z zaopatrywanych przez pana restauracji zgłaszały jakieś skargi na pańskie usługi? – Nigdy – odparł Singleton. – I nie wiem nic o zorganizowanej przestępczości. Pewnie, Ŝe słyszałem pogłoski. Ale nigdy nie poznałem ani nie widziałem nikogo, kto robiłby na mnie wraŜenie gangstera. – A „Pasta Pronto”? – spytał Lou. – Słyszałem, Ŝe zaczął pan z nimi robić interesy. – Ostatnio dostałem część ich zamówień, to prawda. Ale tylko część. Myślę, Ŝe to było na próbę. Miałem nadzieję dostać od nich z czasem więcej. – Czy znał pan Stevena Vivonetto? – Tak, ale niezbyt dobrze. To był zamoŜny człowiek. – Czy wie pan, Ŝe on takŜe został wczoraj w nocy zastrzelony? – Wiem. Czytałem o tym w gazecie. – Czy próbowano ostatnio panu grozić? – spytał porucznik. – Jakieś próby wymuszania?

Propozycje zapewnienia ochrony za pieniądze? Chester przecząco pokręcił głową. – Czy przychodzi panu do głowy jakiś powód, dla którego pańska Ŝona i Steven Vivonetto mieliby zostać zamordowani tej samej nocy, być moŜe przez tę samą osobę? – Nie – odpowiedział Singleton. – Nie mogę sobie wyobrazić, dlaczego ktoś chciałby zabić Janice. To była najbardziej serdeczna i miła osoba na świecie. A jeszcze do tego wszystkiego była chora. – Co jej dolegało? – Rak. Niestety, przed wykryciem nastąpiły przerzuty. Nigdy nie lubiła chodzić do lekarza. Gdyby poszła wcześniej, moŜe dałoby się zrobić coś więcej. W tej sytuacji zastosowano tylko chemoterapię. Przez pewien czas wydawało się, Ŝe nie jest źle, ale wtedy dostała tej okropnej wysypki na twarzy. Nazywa się to półpasiec i oślepiło ją nawet na jedno oko tak, Ŝe miała mieć operację. – Czy lekarze dawali jej jakieś szanse? – Raczej nie. Mówili mi, Ŝe nie mogą być pewni, ale

moŜe to potrwać tylko około roku albo krócej, jeśli dojdzie do szybszego nawrotu raka. – Bardzo mi przykro słyszeć to wszystko – powiedział Soldano. – No cóŜ, moŜe to i na dobre wyszło. MoŜe oszczędziło jej wielu cierpień. Ale tak mi jej brakuje. Byliśmy małŜeństwem przez trzydzieści jeden lat. Po ponownym wyraŜeniu współczucia i pozostawieniu swej wizytówki detektyw poŜegnał się i wyszedł. Jadąc z powrotem na Manhattan myślał o tym, jak mało się dowiedział. Powiązania świata przestępczego z oboma przypadkami były w najlepszym razie ulotne. Zdziwiła go wiadomość, Ŝe obie ofiary były śmiertelnie chore. Był ciekaw, czy zabójcy o tym wiedzieli. Odruchowo sięgnął do kieszeni marynarki i wyjął papierosa. Wcisnął zapalniczkę i w tym momencie pomyślał o Laurie. Otworzył okno i wyrzucił papierosa na ulicę, akurat gdy zapalniczka wyskoczyła. Westchnął, zastanawiając się, dokąd ten nadęty Jordan

Sheffield zabiera ją na kolację. Vinnie Dominick wszedł do szatni w St. Mary’s i usiadł zmęczony na ławce. Był mocno spocony i lekko krwawił z małego zadrapania na policzku. – Krwawisz, szefie – powiedział Freddie Capuso. – Odczep się od mojej twarzy – warknął Vinnie. – Wiem, Ŝe krwawię. Ale wiesz, co mnie wkurza? Ten pętak, Jeff Young, powiedział, Ŝe w ogóle mnie nie dotknął, i jęczał przez dziesięć minut, gdy zgłosiłem faula. Dominick właśnie zakończył godzinną grę w koszykówkę systemem trzech na trzech. Jego druŜyna przegrała i był z złym nastroju. Nastrój ten jeszcze bardziej się pogorszył, gdy wszedł z ponurą miną jego najbardziej zaufany pomocnik, Franco Ponti. – Nie mów mi, Ŝe to prawda – odezwał się Vinnie. Franco podszedł do ławki, postawił na niej stopę i oparł się na kolanie. Ze względu na rysy twarzy miał od szkoły średniej przezwisko „jastrząb”. Ze swym cienkim, haczykowatym nosem, wąskimi wargami i paciorkowatymi oczami przypominał drapieŜnego ptaka.

– Prawda – rzekł monotonnym głosem Ponti. – Jimmy Lanso został wczoraj wieczorem skasowany w domu pogrzebowym swego kuzyna. Dominick zerwał się z ławki i uderzył pięścią w jedną z metalowych szafek. Przeraźliwy łomot odbił się echem w małej szatni niczym grzmot pioruna. Wszyscy drgnęli, wyjątkiem był jedynie Franco. – Chryste! – zawołał Vinnie i zaczął chodzić tam i z powrotem. Freddie Capuso przezornie zszedł mu z drogi. – Co ja powiem Ŝonie? Co ja powiem Ŝonie? – powtarzał Dominick podnosząc głos. – Obiecałem jej, Ŝe to załatwię. Znów uderzył w jedną z szafek. Z twarzy spadały mu krople potu. – Powiedz jej, Ŝe zrobiłeś błąd ufając Cerino – odezwał się Ponti. Vinnie zatrzymał się.

– To prawda – rzucił ze złością. – Myślałem, Ŝe Cerino jest cywilizowanym człowiekiem. Ale teraz wiem, Ŝe tak nie jest. – Jest teŜ coś więcej – kontynuował Franco. – Ludzie Cerino byli zajęci rozwalaniem rozmaitych innych osób poza Jimmym Lanso. Wczoraj w nocy rąbnęli dwie osoby w Kew Gardens i dwie w Forest Hills. – Widziałem to w wiadomościach – powiedział zdumiony Dominick. – To byli ludzie Cerino? – A jakŜe – odparł Ponti. – Dlaczego? Nazwiska nic mi nie mówiły. – Nikt nie wie – odpowiedział Franco wzruszając ramionami. – Musi być jakiś powód. – Na pewno – zgodził się Ponti. – Tylko, Ŝe ja nie wiem jaki. – No to się dowiedz! Jedną sprawą jest mieć Cerino i jego pętaków jako konkurencję w interesach, ale zupełnie czym innym jest siedzieć i patrzyć, jak psują sprawy wszystkim.

– W Queens roi się od gliniarzy – oświadczył Franco. – Tego właśnie nam nie potrzeba – powiedział Vinnie. – Jeśli władze zarządzają pogotowie, to będziemy musieli zawiesić duŜą część naszych operacji. Musisz dowiedzieć się, co kombinuje Cerino. Franco, liczę na ciebie. Ponti pokiwał głową. – Zobaczę, co da się zrobić. – Nie idzie pani zbytnio jedzenie – zauwaŜył Jordan. Laurie podniosła głowę znad talerza. Znajdowali się w restauracji o nazwie „Palio”. Choć kuchnia była włoska, na wystrój składała się odpręŜająca kombinacja stylu orientalnego i nowoczesnego. Na talerzu Laurie miała znakomite risotto z przysmakami morskimi, jej kieliszek wypełniony był równie świetnym winem. Doktor miał jednak rację, jedzenie jakoś jej nie szło. Choć jadła tego dnia niewiele, po prostu nie była głodna. – Czy pani nie smakuje? – spytał Sheffield. – Jeśli dobrze słyszałem, mówiła pani, Ŝe włoskie potrawy jej odpowiadają. Był, jak zwykle, nieformalnie elegancki. Miał na sobie czarny aksamitny blezer i jedwabną, rozpiętą pod szyją

koszulę bez krawata. Logistycznie wszystko udało się tego wieczora duŜo lepiej. Zgodnie z obietnicą Jordan zadzwonił, wychodząc z pracy tuŜ przed dziewiątą, aby powiedzieć, Ŝe kierowca jest w drodze, on sam zaś idzie się przebrać. Gdy Thomas i Laurie znaleźli się przed wieŜowcem Trumpha, doktor czekał juŜ przy chodniku. Stamtąd była juŜ tylko krótka przejaŜdŜka na Zachodnią Pięćdziesiątą Pierwszą ulicę. – Uwielbiam włoską kuchnią – potwierdziła Laurie. – Chyba po prostu nie jestem głodna. Dzień jakoś długo się ciągnął. – Unikałem dotąd tematu dzisiejszego dnia – przyznał Sheffield. – Wydawało mi się, Ŝe lepiej będzie najpierw napić się trochę wina. Jak juŜ wspominałem w rozmowie telefonicznej, mój dzień był okropny. To jest jedyne właściwe określenie, poczynając od pani telefonu o losie biednej Marshy Schulman. Za kaŜdym razem, kiedy o niej myślę, robi mi się niedobrze. Poczuwam się nawet do winy, Ŝe byłem na nią taki zły, gdy nie zjawiła się w pracy, a tymczasem ona była bezgłowym ciałem pływającym w Rzece Wschodniej. Mój BoŜe!

Jordan nie był w stanie kontynuować. Ukrył twarz w dłoniach i powoli pokręcił głową. Laurie połoŜyła rękę na jego ramieniu. Współczuła mu, ale takŜe poczuła ulgę na widok tego przejawu emocji. Sądziła dotąd, Ŝe nie był zdolny do czegoś takiego i Ŝe przyjął dość obojętnie śmierć swej sekretarki. Nagle wydał się o wiele bardziej ludzki. Doktor wziął się w garść. – To nie wszystko – powiedział ze smutkiem. – Straciłem dziś pacjentkę. Wybrałem okulistykę częściowo dlatego, Ŝe wiedziałem, iŜ będzie mi trudno radzić sobie ze śmiercią, a jednocześnie chciałem teŜ operować. Do dziś okulistyka wydawała się idealnym kompromisem. Straciłem przed operacją pacjentkę nazwiskiem Mary O’Connor. – Przykro mi to słyszeć – rzekła Laurie. – Wiem, co pan czuje. Kontakty z umierającymi pacjentami były dla mnie takŜe trudne. Myślę, Ŝe jest to jedna z przyczyn, dla których zajęłam się anatomią patologiczną, a zwłaszcza medycyną sądową. Moi pacjenci juŜ nie Ŝyją. Sheffield uśmiechnął się blado.

– Mary była wspaniałą kobietą i bardzo dobrą pacjentką – dodał. – Zoperowałem jej juŜ jedno oko i miałem dziś po południu zrobić drugie. Była zdrową osobą bez rozpoznanych schorzeń serca, a jednak znaleziono ją martwą w łóŜku. Zmarła oglądając telewizję. – To dla pana okropne przeŜycie – powiedziała współczująco Laurie. – Ale trzeba pamiętać, Ŝe w takich przypadkach zawsze występują schorzenia utajone. Przypuszczam, Ŝe zobaczymy jutro ciało pani O’Connor i na pewno powiadomię pana o przyczynie. Poznanie patologii pomaga czasem pogodzić się ze śmiercią. – Będę wdzięczny – odparł Jordan. – Mój dzień nie był chyba aŜ tak zły – stwierdziła Laurie – ale zaczynam rozumieć, jak czuła się Kasandra, gdy Apollo sprawił, Ŝe jej nie słuchano. Opowiedziała doktorowi o serii przedawkowań i swym przekonaniu, Ŝe będą nowe przypadki, jeśli nie zostaną wydane stosowne ostrzeŜenia. Mówiła o tym, jak nie udało się jej przekonać głównego lekarza sądowego do wystąpienia z publicznym oświadczeniem. Następnie opowiedziała, jak poszła na policję, ale i tam

spotkała się z odmową. – To rzeczywiście frustrujące – przyznał Jordan, po czym zmienił temat. – Jedna rzecz była dobra w moim dzisiejszym dniu. DuŜo operowałem, co bardzo cieszy zarówno mnie, jak i mojego księgowego. W ciągu ostatnich paru tygodni robiłem dwa razy tyle operacji, co normalnie. – Wspaniale – powiedziała Laurie. Nie mogła przy tym nie zwrócić uwagi na jego skłonność do kierowania rozmowy na swój temat. – Mam tylko nadzieję, Ŝe to się utrzyma – dodał. – Zawsze występują wahania i z tym mogę się pogodzić, ale przy obecnym tempie zaczynam czuć, Ŝe los mnie rozpieszcza. Po daniach gorących i uprzątnięciu stołu kelner podjechał wózkiem z kuszącymi deserami. Doktor wybrał tort czekoladowy, Laurie jagody. On pił kawę z ekspresu, ona kawę bez kofeiny. Dodając cukru, dyskretnie spojrzała na zegarek – ZauwaŜyłem to – rzekł Sheffield. – Wiem, Ŝe robi się późno. Wiem równieŜ, Ŝe dziś jest „noc nauki”. Odstawię panią do domu za pół godziny, jeśli zawrzemy taką samą

umowę jak wczoraj. Zjedzmy znów jutro razem kolację. – Znów? – spytała Laurie. – Jordanie, pan na pewno nabierze do mnie obrzydzenia. – Nonsens – zaprzeczył doktor. – Cieszę się z kaŜdej minuty. Chciałbym tylko mieć trochę więcej czasu, a jutro mamy piątek i zaczyna się weekend. MoŜe nawet będzie pani miała jakieś wiadomości o pani O’Connor. Proszę, Laurie. Laurie nie mogła uwierzyć, Ŝe jest zapraszana na kolację trzecią noc z rzędu. Z pewnością jej to pochlebiało. – Dobrze – zgodziła się w końcu. – Ma pan randkę. – Świetnie – odparł Jordan. – Czy ma pani jakieś sugestie dotyczące restauracji? – Wywiązywał się pan dotąd znakomicie – powiedziała. – Niech pan wybiera. – Dobrze, niech tak będzie. Czy moŜemy znów umówić się na dziewiątą? Laurie kiwnęła głową popijając kawę. Patrząc w jasne oczy doktora, pomyślała o negatywnej ocenie, jaką wystawił mu Lou. Przez moment kusiło ją, aby zapytać o przebieg spotkania z detektywem porucznikiem, ale

powstrzymała się. Czasem bywa lepiej, jeśli pewne rzeczy pozostają nie dopowiedziane. Rozdział 9 MANHATTAN, CZWARTEK, GODZ. 23.50 – Nieźle – odezwał się Tony. Wraz z Angelem wychodzili właśnie z otwartej całą noc pizzerii na Czterdziestej Drugiej ulicy w pobliŜu Times Square. – Byłem zaskoczony. To miejsce wyglądało dość nędznie. Facciolo nie odpowiedział. Myślał juŜ o czekającej ich robocie. Gdy znaleźli się w garaŜu parkingowym, wskazał na swojego town cara. Właściciel garaŜu, Lenny Helman, płacił Cerino za ochronę. PoniewaŜ pieniądze odbierał zwykle Angelo, parkował tu za darmo. – Lepiej, Ŝeby nie zarysował wozu – powiedział, gdy pracownik podjechał samochodem do chodnika. Po sprawdzeniu, Ŝe nie ma Ŝadnego śladu na lśniącej karoserii, Angelo wsiadł, to samo uczynił Ruggerio i wyjechali na Czterdziestą Drugą. – Co dalej? – spytał Tony, który siedział bokiem, aby móc patrzyć na Facciolo. Światła neonów z okolicznych kin migotały na pociągłej twarzy Angela, sprawiając, Ŝe przypominał

odwiniętą mumię z muzeum. – Przechodzimy na listę „popytu” – odparł Facciolo. – Świetnie – rzekł entuzjastycznie Ruggerio. – Zaczynałem juŜ mieć dosyć tamtej. Dokąd? – Osiemdziesiąta Szósta. Blisko Metropolitan Museum. – Dobre miejsce. ZałoŜę się, Ŝe będą do zabrania pamiątki. – Nie bardzo mi się to podoba – oświadczył Angelo. – Dobra dzielnica oznacza nowoczesne alarmy. – To wszystko dla ciebie pestka. – Trochę za dobrze się nam dotąd układało. Zaczynam się niepokoić. – Za duŜo się martwisz – skomentował śmiejąc się Tony. – Sprawy układają się tak dobrze dlatego, Ŝe wiemy, co robimy. A im więcej tego robimy, tym stajemy się lepsi. Tak samo jest ze wszystkim. – Obsuwy się zdarzają – zauwaŜył Facciolo. – Choćbyś nie wiem jak się przygotował. Musimy się z tym liczyć. I w razie potrzeby być w stanie

sobie poradzić. – Och, jesteś po prostu pesymistą. Zajęci tą pogawędką, nie zauwaŜyli, Ŝe za dwoma samochodami z tyłu jedzie spokojnie za nimi czarny cadillac. Za kierownicą odpręŜony Franco Ponti z przyjemnością wsłuchiwał się w nagranie Aidy. Dzięki cynkowi od informatora w rejonie Times Square śledził Angela i Tony’ego od chwili, gdy zatrzymali się w pizzerii. – Kogo załatwiamy? – spytał Ruggerio. – Kobietę – odparł Facciolo. – Czyja kolej? Tony wiedział, Ŝe tym razem wypada na Angela, ale miał nadzieję, Ŝe ten zapomniał. – Wszystko mi jedno – odpowiedział Facciolo. – Ty moŜesz ją załatwić, a ja będę pilnował faceta. Przed zaparkowaniem Angelo przejechał kilka razy obok budynku. Był to pięciopiętrowy dom z piaskowca z podwójnymi drzwiami na szczycie krótkich granitowych

schodów. PoniŜej, na poziomie ziemi, znajdowały się drugie drzwi. – Wejście słuŜbowe będzie chyba najlepsze – zadecydował Angelo. – Będziemy trochę osłonięci schodami. Widzę, Ŝe jest alarm, ale jeśli taki, jak myślę, to Ŝaden problem. – Ty jesteś szefem – powiedział Tony. Wyjął pistolet i umocował tłumik. Zaparkowali prawie przy następnej przecznicy i wrócili piechotą. Angelo miał ze sobą małą torbę lotniczą z narzędziami. Gdy dotarli do budynku, polecił Tony’emu, aby poczekał na chodniku i ostrzegł go, gdyby ktoś nadchodził. Następnie podszedł do drzwi dla słuŜby. Tony rozejrzał się naokoło, lecz na ulicy panował spokój. Nie było widać nikogo, ale nie dostrzegł, Ŝe Franco Ponti siedzi w samochodzie zaparkowanym na podjeździe jednego z pobliskich domów. – W porządku, chodź, Tony – przywołał szeptem Facciolo stojący w cieniu wejścia słuŜbowego. Weszli do długiego holu i szybko skierowali się do schodów. Była tam winda, ale wiedzieli, Ŝe nie naleŜy jej uŜywać. Pokonując po dwa stopnie naraz, weszli na

pierwsze piętro i nadsłuchiwali. W ciemnościach głośno tykał duŜy antyczny zegar, poza tym w budynku panowała cisza. – Czy moŜesz sobie wyobrazić Ŝycie w takim domu? – szepnął Ruggerio. – Tu jest jak w pałacu. – Zamknij się – syknął Angelo. Poszli dalej na górę po szerokich, kręconych schodach wijących się wokół Ŝyrandola, który w ocenie Tony’ego miał chyba dwa metry szerokości. Na drugim piętrze zajrzeli do szeregu pokojów, biblioteki i gabinetu. Na trzecim znaleźli to, czego szukali: główną sypialnię. Facciolo stanął po jednej stronie podwójnych drzwi, Ruggerio po drugiej. Obaj mieli wyciągnięte pistolety z załoŜonymi tłumikami. Angelo powoli przekręcił klamkę i otworzył drzwi. Pokój był większy od jakiejkolwiek widzianej przez nich obu sypialni. Przy przeciwległej ścianie, co w odczuciu Facciolo wydawało się bardzo daleko, stało wielkie łoŜe z baldachimem. Wszedł do pokoju, dając Tony’emu znak, aby podąŜył za nim. ZbliŜył się do prawej strony łoŜa, po której spał męŜczyzna, Ruggerio stanął po drugiej. Angelo kiwnął

głową i obaj wymierzyli. Pistolet Tony’ego wydał dobrze znany, przytłumiony odgłos i kobieta drgnęła. MęŜczyzna musiał mieć lekki sen. Natychmiast po strzale usiadł z szeroko otwartymi oczami. Facciolo zastrzelił go, zanim miał szansę wypowiedzieć słowo, i męŜczyzna przewrócił się na stronę Ŝony. – O, nie! – powiedział głośno Angelo. – Co się stało? – spytał Ruggerio. Posługując się końcem tłumika, Angelo rozchylił palce konającego męŜczyzny. Między nimi widoczne było małe plastikowe urządzenie z przyciskiem. – On ma jakiś cholerny alarm – odparł. – Co to znaczy? – zapytał Tony. – To znaczy, Ŝe musimy stąd spieprzać – odpowiedział Angelo. – Idziemy. Zaczęli zbiegać po schodach tak szybko, jak było to moŜliwe w panującym półmroku. Na zakręcie przy pierwszym piętrze prawie zderzyli się z gospodynią zmierzającą na górę.

Kobieta krzyknęła, zawróciła i pobiegła w głąb domu. Ruggerio strzelił ze swojego bantama, ale na odległość większą od dwóch metrów jego broń nie była precyzyjna. Pocisk chybił, roztrzaskując wielkie lustro w złotej ramie. – Musimy ją dopaść – rzekł Facciolo, uświadamiając sobie, Ŝe kobieta ich dobrze widziała. Z torbą podskakującą na ramieniu rzucił się w dół schodów. Na dole poślizgnął się na marmurowej posadzce usianej odłamkami lustra. Po odzyskaniu równowagi popędził holem na tyły domu, gdzie, jak widział, kobieta mocowała się z oszklonymi drzwiami prowadzącymi na zewnątrz. Wybiegła, zanim mógł ją złapać, zamykając za sobą drzwi. Był tylko parę sekund za nią, Tony tuŜ za nim. Wybiegli na zewnątrz, lecz potknęli się na parze niewidocznych w mroku krzeseł ogrodowych. Angelo wyprostował się i rozejrzał naokoło. Tyły posesji przypominały publiczny park. Na środku błyszczała woda w prostokątnym basenie. Na prawo widać było niewyraźnie zarysy pawiloniku pokrytego pnączami. Na gałęzi grubego dębu wisiała huśtawka. Ale kobiety nie było nigdzie widać. – Dokąd ona pobiegła? – zapytał szeptem Ruggerio.

– Czy stałbym tutaj, gdybym wiedział? – odparł Facciolo. – Ty idź tamtędy, ja pójdę tędy – powiedział pokazując na oba brzegi basenu. Obaj mozolnie przeszukiwali ogród, zaglądając w mroczne zakamarki między krzewami i paprociami. – Tam jest!– zawołał Tony, wskazując na tył domu. Angelo oddał dwa strzały. Pierwszy pocisk rozbił szkło tylnych drzwi. Po drugim widać było, Ŝe kobieta potknęła się i upadła. – Spadajmy stąd – polecił Facciolo. Słyszał w oddali syreny i choć trudno było mieć pewność, wydawało się, Ŝe się zbliŜają. Nie chcąc ryzykować wychodzenia od frontu, zwrócił się w stronę muru okalającego ogród. – Chodź tu! – krzyknął do Tony’ego, dostrzegając furtkę po drugiej stronie basenu. Angelo dotarł do niej pierwszy, otworzył zasuwę i wybiegł na zaśmiecony zaułek. Razem próbowali w mroku otworzyć kaŜdą napotkaną furtkę, aŜ wreszcie Tony znalazł jedną z prawie przegniłymi deskami i włamał się

do środka. Ogród, w którym się znaleźli, był prawie tak zaniedbany jak furtka. – Co teraz? – zapytał Ruggerio. – Tędy – rzekł Facciolo, wskazując na ciemny pasaŜ wiodący w kierunku frontu. Na końcu znajdowały się drzwi zamknięte na zasuwę. Wychodząc przez nie znaleźli się na Osiemdziesiątej Piątej ulicy. Angelo otrzepał przykładem.

ubranie.

Tony poszedł

za

jego

– Okay – powiedział Facciolo. – Teraz bądź spokojny, swobodny, odpręŜony. Powoli przeszli ulicą do rogu, jak gdyby wyszli z wizyty u sąsiadów. Nie spiesząc się dotarli do samochodu. Syreny rzeczywiście zmierzały w kierunku właśnie opuszczonego przez nich domu z piaskowca. W oddali widać było samochody policyjne blokujące ulicę. Angelo zdalnie otworzył zamek drzwi samochodu i obaj wsiedli.

– To trzeba podziwiać! – rzucił podekscytowany Ruggerio, gdy przejechali juŜ kilka przecznic. – Takiej roboty jeszcze nigdy nie widziałem. Facciolo zrobił ponurą minę. – To była katastrofa – stwierdził. – Co ty mówisz? – spytał Tony. – Wydostaliśmy się. Nie ma problemu. I dostałeś gospodynię. Trafiłeś ją tak, Ŝe padła w biegu. – Ale nie sprawdziliśmy jej – odparł Angelo. – Skąd mogę wiedzieć, czy ją naprawdę skasowałem, czy tylko postrzeliłem? Powinniśmy byli ją sprawdzić. Ona nas obu wyraźnie widziała. – Upadła szybko – zauwaŜył Ruggerio. – Myślę, Ŝe trafiłeś ją naprawdę dobrze. – To jest to, o czym mówiłem: obsuwy się zdarzają. Jak mogliśmy przewidzieć, Ŝe facet będzie spał z guzikiem alarmowym w garści? – powiedział Facciolo. Był zadowolony, Ŝe miał do trzymania kierownicę, gdyŜ ręce mu się trzęsły. – Dobrze, więc mamy juŜ z głowy skok „pechowy” – skomentował Tony. – Teraz nie moŜesz juŜ mówić, Ŝe

sprawy układają się za dobrze. Co mamy dalej? – Nie jestem pewien – odparł Angelo. – MoŜe powinniśmy dziś dać juŜ sobie spokój? – Dlaczego? – spytał Ruggerio. – Noc jest jeszcze młoda. Posłuchaj! Załatwmy jeszcze chociaŜ jeden punkt. Nie moŜemy odpuszczać takich pieniędzy. Facciolo pomyślał chwilę. Intuicja mówiła mu, Ŝeby na tym poprzestać, ale Tony miał rację. Pieniądze były rzeczywiście spore. Poza tym z takimi zleceniami było jak z jazdą konno: jak się spada, to się wsiada. Jeśli nie, to moŜna juŜ nigdy nie pojechać. – Dobrze – zgodził się w końcu. – Robimy jeszcze jeden. – To mi się podoba – oznajmił Ruggerio. – Dokąd? – Do Village. Jeszcze jedna taka rezydencja. Po przejechaniu przez Central Park od Dziewięćdziesiątej Siódmej ulicy przez chwilę nie rozmawiali. Dochodzili do siebie po skrajnie przeciwstawnych odczuciach emocjonalnych: u Angela były to strach i niepokój, u Tony’ego czyste rozradowanie. śaden nie zauwaŜył jadącego za nimi w pewnym odstępie czarnego cadillaca.

– To będzie tu na lewo – powiedział Facciolo, skręcając w ulicę Bleecker. Wskazał na trzypiętrowy dom z kołatką w kształcie głowy lwa na drzwiach frontowych. Ruggerio kiwnął głową. Angelo poczuł przyspieszone bicie serca. – Tym razem męŜczyzna – oznajmił. – Plan taki jak poprzednio. Ty załatwiasz jego, ja obstawiam Ŝonę. – Rozumiem – odparł Tony, podniecony faktem, Ŝe znów kolejka dostaje się jemu. Tym razem Facciolo zaparkował dalej niŜ zwykle. Wracali w milczeniu, słychać było tylko pobrzękiwanie narzędzi w torbie lotniczej Angela. Minęli paru przechodniów. Ulice nie były tu tak opustoszałe jak w dzielnicy, z której przyjechali. Alarm był dla Facciolo dziecinną zabawką. Po paru minutach wchodzili na palcach po skrzypiących schodach. W holu na górze włączona była mała lampka nocna. Jej lekko róŜowe światło pozwalało rozeznać się w otoczeniu. Pierwsze drzwi sprawdzone przez Angela prowadziły do

pustego pokoju gościnnego. PoniewaŜ na tym piętrze były jeszcze tylko jedne, przyjął on, Ŝe prowadziły do głównej sypialni. Ponownie ustawili się po obu stronach drzwi z pistoletami podniesionymi na wysokości głowy. Facciolo przekręcił klamkę i szybkim ruchem otworzył drzwi. Udało mu się zrobić jeden krok do wewnątrz, gdy w mroku rzucił się na niego warczący pies. Łapami uderzył go w pierś, odrzucając przez drzwi na przeciwległą ścianę holu. Szarpiąc go, przegryzł mu marynarkę, koszulę i nawet w jednym miejscu skórę. Angelo nie był pewny, ale wydawało mu się, Ŝe był to doberman. Był zbyt długi i szczupły na bulteriera, ale na pewno miał jego usposobienie. Tak czy inaczej sterroryzował i unieruchomił Angela.

skutecznie

Ruggerio zareagował szybko. Zrobił krok w bok i z bliska strzelił psu w klatkę piersiową. Był pewien, Ŝe trafił; ale pies nie zawahał się. Warcząc wyrwał z marynarki Facciolo nowy kawał

materiału i rzucił się po następny. Przed naciśnięciem spustu po raz drugi Tony poczekał na czysty strzał. Tym razem trafił psa w głowę i zwierzę natychmiast z tępym odgłosem opadło na podłogę. Kobiecy krzyk wywołał nowe ciarki na grzbiecie Angela. Właścicielka domu zbudziła się akurat w chwili, gdy jej pies został zastrzelony. Stała obok swego łóŜka z twarzą wykrzywioną grymasem przeraŜenia. Ruggerio znów podniósł pistolet i ponownie słychać było przytłumione stuknięcie. Krzyk kobiety nagle się urwał. Podniosła rękę do piersi, po czym odejmując ją spojrzała na plamę krwi. Na twarzy miała wyraz zdumienia, jak gdyby nie mogła uwierzyć, Ŝe do niej strzelono. Tony przekroczył, próg sypialni. Raz jeszcze podniósł pistolet i z bliska strzelił kobiecie w środek czoła. Podobnie jak pies, natychmiast bezwładnie opadła na podłogę. Facciolo chciał coś powiedzieć, ale zanim mu się to udało, z dołu rozległ się przeraźliwy wrzask. To mąŜ wbiegał po schodach z duŜego kalibru dubeltówką w rękach. Trzymał ją oburącz na wysokości pasa.

Przeczuwając, co się stanie, Angelo rzucił się na podłogę w momencie, gdy dubeltówka wystrzeliła z potęŜnym hukiem, który rozdzwonił się w jego uszach. Zmasowany śrut wybił dziurę o średnicy przeszło dwudziestu centymetrów w ścianie nad jego głową. Nawet Ruggerio musiał reagować odruchowo, rzucając się na bok, aby zejść w drzwiach z linii strzału. Drugi strzał z dubeltówki przeleciał nad sypialnią i wybił jedno z tylnych okien. LeŜąc na podłodze, Facciolo oddał ze swego walthera dwa strzały jeden po drugim. Trafił człowieka z dubeltówką w pierś i brodę. Uderzenia pocisków zatrzymały tamtego męŜczyznę w biegu. Następnie, jak na zwolnionym filmie, przechylił się on do tyłu i ze straszliwym hałasem stoczył po schodach. Tony pojawił się w drzwiach sypialni i zbiegł na dół, aby umieścić dodatkowy pocisk w głowie leŜącego męŜczyzny. Angelo wstał i podniósł swoją torbę lotniczą. Był roztrzęsiony. Jeszcze nigdy nie zdarzyło mu się być tak bliskim śmierci. Zbiegając na miękkich nogach ze

schodów, powiedział Tony’emu, Ŝe muszą szybko się wynosić. Przy frontowych drzwiach stanął na palcach i wyjrzał na zewnątrz. Nie spodobało mu się to, co zobaczył. Przed domem stała grupka ludzi wpatrujących się w fasadę. Musieli słyszeć brzęk wybijanego w sypialni okna. MoŜe słyszeli oba wystrzały dubeltówki. – Tylnym wyjściem! – zawołał Angelo. Wiedział, Ŝe nie moŜna ryzykować konfrontacji z tym zbiegowiskiem. Bez trudu pokonali ogrodzenie z drucianej siatki na tyłach domu. Na górze nie było nawet drutu kolczastego. Następnie przeszli przez sąsiednie podwórko i stamtąd na inną ulicę. Angelo był zadowolony, Ŝe zaparkował tak daleko. Bez komplikacji dotarli do samochodu. OdjeŜdŜając usłyszeli w oddali dźwięk zbliŜających się syren. – Co to był za cholerny pies? – spytał Tony, gdy jechali Szóstą aleją. – Myślę, Ŝe doberman – odpowiedział Facciolo. – Piekielnie mnie wystraszył. – Mnie teŜ – przyznał Ruggerio. – I ta dubeltówka. Mało

brakowało. – Zbyt mało. Trzeba było odpuścić po pierwszej robocie – narzekał Angelo kręcąc głową. – MoŜe robię się juŜ za stary na takie numery. – Nic podobnego. Jesteś najlepszy – odparł Tony. – Kiedyś tak mi się wydawało – powiedział Facciolo. Spojrzał z Ŝalem na swą poszarpaną marynarkę. Z przyzwyczajenia zerknął takŜe we wsteczne lusterko, ale nie zauwaŜył tam niczego niepokojącego. Oczywiście wypatrywał samochodów policyjnych, a nie wozu, w którym Franco Ponti podąŜał za nimi w dyskretnej odległości. Rozdział 10 MANHATTAN, PIĄTEK, GODZ. 6.45 Normalnie Laurie byłaby zadowolona z przespanej nocy. Mimo, Ŝe nikt z biura lekarza sądowego nie telefonował z wiadomością o nowych przypadkach przedawkowań pasujących do jej serii, zastanawiała się, czy oznaczało to, iŜ nie było takich przypadków, czy teŜ, jak sugerowała jej intuicja, po prostu jej o nich nie zawiadomiono. Była tak ciekawa, Ŝe ubrała się jak najszybciej i przed wyjściem

nawet nie zawracała sobie głowy kawą. Gdy tylko weszła do biura, zorientowała się, Ŝe wydarzyło się coś niezwykłego. Znów na terenie recepcji zebrała się grupa reporterów. Zastanawiając się, co moŜe oznaczać ich niepokojąca obecność, poczuła, jak coś ją skręca w Ŝołądku. Poszła wprost do biura identyfikacyjnego i na początek wzięła sobie filiŜankę kawy. Vinnie, jak zwykle, pogrąŜony był w lekturze wiadomości sportowych. Wyglądało na to, Ŝe nie było jeszcze nikogo z innych lekarzy sądowych. Laurie sięgnęła po listę sekcji na ten dzień. Przesuwając po niej wzrokiem, zauwaŜyła cztery przedawkowania narkotyków. Dwa przypadały na Rivę i dwa na George’a Fontwortha pracującego w zakładzie od czterech lat. Przerzuciła teczki przeznaczone dla Rivy oraz raporty pracowników dochodzeniowych. Sądząc po adresach z Harlemu, wywnioskowała, Ŝe chodzi tu o zwykłe zgony w narkotykowych melinach. Następnie sięgnęła po teczki dla George’a. Czytając pierwszy raport dochodzeniowy, poczuła przyspieszone bicie serca. Zmarłym był Wendell Morrison, trzydziestosześcioletni lekarz medycyny!

DrŜącą ręką otworzyła ostatnią teczkę: Julia Myerholtz, lat dwadzieścia dziewięć, historyczka sztuki! Laurie wypuściła powietrze. Nie zdawała sobie sprawy, Ŝe wstrzymywała oddech. Intuicja jej nie zawiodła: pojawiły się dwa nowe przypadki przedawkowania kokainy z charakterystykami podobnymi do poprzednich. Na jej mieszane uczucia składały się gniew, iŜ nie została, zgodnie ze swoim Ŝyczeniem, powiadomiona, oraz świadomość, Ŝe jej obawy się sprawdziły. Dochodził do tego Ŝal, Ŝe doszło do dwóch zgonów, którym być moŜe udałoby się zapobiec. Od razu poszła do biura dochodzeniowego. Zapukała głośno do drzwi Barta Arnolda i weszła, zanim zdąŜył ją zaprosić. – Dlaczego mnie nie wezwano? Mówiłam ci właśnie o tym, Ŝe chciałam być powiadomiona o przedawkowaniach kokainy mieszczących się w pewnych parametrach demograficznych. Wczoraj w nocy były dwa. Nie przekazano mi ani słowa. Dlaczego? – Polecono mi nie zawiadamiać cię – odpowiedział Bart. – Dlaczego? – spytała Laurie.

– Nie podano mi powodu. Ale przekazałem to lekarzom dyŜurnym, kiedy zgłosili się na zmianę. – Kto ci polecił nie zawiadamiać mnie? – Doktor Washington. Przykro mi, Laurie. Sam bym ci to powiedział, ale juŜ cię nie było w pracy. Laurie odwróciła się i wyszła z biura Arnolda. Była bardziej zła niŜ uraŜona. Potwierdziły się jej najgorsze obawy: nie została pominięta przypadkowo, celowo usiłowano ją wyeliminować. Przed biurem łączności z policją natknęła się na Lou Soldano. – Czy mogę z panią minutę porozmawiać? – spytał. Laurie spojrzała na niego. Czy ten facet nigdy nie sypia? Znów wyglądał, jak gdyby całą noc pracował. Był nie ogolony i miał podkrąŜone oczy. Krótko ostrzyŜone włosy były zmierzwione nad czołem. – Jestem bardzo zajęta, poruczniku – powiedziała. – Tylko moment – nalegał detektyw. – Proszę. – Dobrze – ustąpiła. – O co chodzi?

– Miałem wieczorem chwilę czasu, aby pomyśleć. Chciałbym przeprosić panią za swoje głupie zachowanie wczoraj po południu. WyraŜałem się mocniej, niŜ powinienem. Przepraszam. Przeprosiny były ostatnią rzeczą, jakiej oczekiwała od niego. Ale słysząc je teraz, była usatysfakcjonowana. – Tytułem wyjaśnienia – kontynuował Lou – powiem pani, Ŝe jestem pod silnym naciskiem komisarza w sprawie tych mordów w stylu gangsterskim. On uwaŜa, Ŝe skoro zajmowałem się zorganizowaną przestępczością, powinienem to rozpracować. Niestety, komisarz nie jest człowiekiem cierpliwym. – Chyba oboje jesteśmy dość zestresowani – odezwała się Laurie. – Ale przeprosiny zostają przyjęte. – Dziękuję. Przynajmniej to mamy z głowy. – A więc co pana tu dziś sprowadza? – Nie słyszała pani o zabójstwach? – Jakich zabójstwach? Mamy tu codziennie do czynienia z zabójstwami. – Nie o takie mi chodzi – odparł Soldano. – Znowu te gangsterskie. Zawodowa robota. Dwie pary tu, na

Manhattanie. – Pływające w rzece? – Nie. Zastrzelone w swoich domach. Obie zamoŜne, zwłaszcza jedna. Ta bogatsza ma takŜe powiązania polityczne. – Hm – mruknęła Laurie. – I znowu nacisk. – śeby pani wiedziała. Burmistrz jest wściekły. Dał juŜ wycisk komisarzowi i niech pani zgadnie, kogo wziął na celownik komisarz: pani szczerze oddanego. – Ma pan jakieś pomysły? – Chciałbym móc powiedzieć, Ŝe tak – odpowiedział porucznik. – Dzieje się coś duŜego, ale nie mam Ŝadnych wskazówek, co to moŜe być. Przedwczoraj w nocy były trzy podobne zabójstwa w Queens. Teraz te dwa na Manhattanie. I nie wygląda na to, aby były tu jakieś powiązania ze zorganizowanym światem przestępczym. Na pewno nie w dwóch wczorajszych przypadkach. Ale sposób działania zabójców jest zdecydowanie w stylu gangsterskim. – A więc przyszedł pan tu na sekcje?

– Tak. MoŜe dostanę u was jakąś robotę, gdy mnie wywalą z policji. Spędzam tu tyle samo czasu co w swoim biurze. – Kto zajmuje się tymi przypadkami? – spytała Laurie. – Doktor Southgate i doktor Besserman. Jacy oni są? W porządku? – Bardzo dobrzy. Obaj mają duŜe doświadczenie. – Trochę liczyłem na to, Ŝe pani będzie to robić – wyznał Lou. – Zaczynało mi się wydawać, Ŝe dobrze się nam razem pracuje. – Southgate i Besserman to naprawdę świetni fachowcy – zapewniła go. – Dam pani znać, co znaleźliśmy – obiecał detektyw, przekładając kapelusz z ręki do ręki. – Bardzo proszę – odpowiedziała. Nagle miała to samo uczucie, co w dniach poprzednich. Soldano robił wraŜenie wyraźnie skrępowanego, jak gdyby chciał coś powiedzieć, ale nie potrafił. – No cóŜ... Cieszę się, Ŝe na panią wpadłem – rzekł, unikając spojrzenia jej w oczy. – No to...

do zobaczenia. Odwrócił się i ruszył z powrotem do biura łączności z policją. Laurie przez moment patrzyła na jego cięŜki chód i znów uderzyła ją jego samotność. Przyszło jej na myśl, Ŝe moŜe jeszcze raz chciał się z nią umówić. Przez chwilę po jego zniknięciu nie pamiętała, dokąd szła. Ale gniew powrócił, gdy przypomniała sobie o próbie Washingtona odsunięcia jej od serii przypadków przedawkowań. Z nową determinacją poszła do jego biura i zapukała w otwarte drzwi. Znalazła się przed nim, zanim zdąŜył wypowiedzieć słowo. Siedział za stosem papierów. Spojrzał w górę znad swych drucianych okularów do czytania, które zdawały się maleńkie na tle jego szerokiej twarzy. Nie wydawał się uszczęśliwiony jej widokiem. – O co chodzi, Montgomery? – Były wczoraj w nocy dwa dalsze przedawkowania podobne do tych, którymi się interesuję – zaczęła Laurie. – Nie mówi mi pani niczego, czego bym juŜ nie wiedział

– stwierdził Calvin. – Wiem, Ŝe ma to być dla mnie dzień papierkowy, ale byłabym wdzięczna, gdyby pozwolił mi pan zrobić te sekcje. Coś mi mówi, Ŝe te przypadki są ze sobą powiązane. Gdybym ja je wszystkie robiła, moŜe udałoby mi się coś wykryć. – Mówiliśmy juŜ o tym przez telefon – przypomniał doktor. – Myślę, Ŝe daje się pani ponieść emocjom. Staje się pani niezupełnie obiektywna. – Proszę pana, doktorze Washington – powiedziała Laurie, mimo Ŝe nie znosiła uniŜoności. – Nie, do cholery! – wybuchnął Calvin. Uderzył otwartą dłonią w stół i część papierów sfrunęła z biurka. Wstał. – George Fontworth robi przedawkowania i chcę, Ŝeby zajęła się pani swoją pracą. I tak jest juŜ pani opóźniona z wypisaniem niektórych swoich przypadków. Chyba nie muszę pani o tym mówić. Nie potrzeba mi tego rodzaju utarczek, zwłaszcza przy nacisku, pod jakim znajduje się nasz zakład. Laurie kiwnęła głową i wyszła. Gdyby nie była tak rozzłoszczona, pewnie by się rozpłakała.

Z biura Washingtona poszła prosto do Binghama. Tutaj poczekała na zaproszenie do środka. Szef rozmawiał przez telefon, ale przywołał ją gestem. Odniosła wraŜenie, Ŝe mówił z kimś z władz miejskich, bowiem jego udział w rozmowie przypominał jej własną konwersację z matką. Bez przerwy powtarzał „tak”, „na pewno” i „oczywiście”. Kiedy wreszcie skończył i spojrzał na nią, widziała, Ŝe jest juŜ wyprowadzony z równowagi. Nie był to dobry moment na wizytę. Ale poniewaŜ juŜ się tam znalazła i nie mogła się odwołać do nikogo innego, brnęła dalej. – Jestem rozmyślnie odsuwana od zajmowania się tymi przypadkami przedawkowań u osób pnących się w górę – zaczęła. Starała się mówić głosem stanowczym, lecz przebijało w nim uczucie. – Doktor Washington nie pozwala mi wykonać sekcji dzisiejszych przypadków. Dopilnował, abym nie została wezwana na miejsca wypadków wczoraj w nocy. Nie sądzę, aby niedopuszczanie mnie do tych przypadków było w

najlepszym interesie naszego zakładu. Bingham ukrył twarz w dłoniach i zaczął ją pocierać, zwłaszcza oczy. Gdy znów spojrzał na Laurie, jego oczy były czerwone. – Mamy złą prasę z powodu moŜliwości spartaczenia sprawy morderstwa w Central Park; mamy do czynienia z serią brutalnych, profesjonalnych zabójstw, które dochodzą do zwykłej porcji nocnej przemocy w całym Nowym Jorku; i do tego jeszcze pani tutaj sprawia nam kłopoty. Ja w to nie wierzę, Laurie. Naprawdę nie. – Chcę, aby pozwolono mi zajmować się tymi przypadkami – powiedziała równym głosem Laurie. – Teraz jest ich co najmniej trzynaście. Ktoś musi patrzeć na cały obraz. Myślę, Ŝe ja się do tego nadaję. Jestem przekonana, Ŝe znajdujemy się u progu katastrofy na wielką skalę. Jeśli istnieje jakieś skaŜenie, a jestem o tym przekonana, to musimy wydać publiczne ostrzeŜenie! Doktor nie wierzył swoim uszom. Patrząc w sufit i wyciągając w górę ręce, mruczał do siebie: – Pracuje tu od chyba pięciu miesięcy, a mówi mi, jak mam zarządzać zakładem.

Pokręcił głową, po czym znów zwrócił się do Laurie. Tym razem jego głos był o wiele groźniejszy. – Washington jest sprawnym administratorem. W istocie rzeczy jest więcej niŜ sprawny. Jest znakomity. Jak on mówi, tak ma być. Słyszy mnie pani?! I to wszystko; sprawa jest zamknięta. Laurie poszła prosto do laboratorium. Uznała, Ŝe lepiej się czymś zająć. Gdyby zaczęła myśleć o dwóch ostatnich rozmowach, mogłaby pochopnie zrobić coś, czego później przyszłoby jej Ŝałować. Szukała Petera Lettermana, ale zamiast niego natknęła się na Johna DeVriesa. – Dziękuję za wstawienie się za mną u szefa – powiedziała sarkastycznie. Będąc tak zła, nie mogła się powstrzymać. – Nie lubię być molestowany – odciął się DeVries. – Ostrzegałem panią. – Nie molestowałam pana. Prosiłam tylko, aby wykonał pan swoją pracę – odgryzła się Laurie. – Czy znalazł pan jakieś skaŜenie? – Nie – odparł. Przecisnął się obok niej i odszedł, nie

zadając sobie trudu udzielenia bardziej szczegółowej odpowiedzi. Laurie pokręciła głową. Zaczęła się zastanawiać, czy jej dni w biurze lekarza sądowego Nowego Jorku nie są policzone. Znalazła Petera w kącie laboratorium, pracującego na największym i najnowszym chromatografie gazowym. – Myślę, Ŝe powinna pani starać się unikać Johna – poradził. – Nie mogłem tego nie usłyszeć. – Niech mi pan wierzy, ja go nie szukałam – odparła Laurie. – Ja takŜe nie znalazłem Ŝadnego skaŜenia – powiedział asystent. – Ale badam próbki w tym chromatografie gazowym. On ma tak zwaną „pułapkę”. Jeśli coś znajdziemy, to właśnie dzięki temu urządzeniu. – Niech pan dalej szuka. Mamy juŜ czternaście przypadków. – Coś jednak ustaliłem. Jak pani wie, kokaina ulega naturalnej hydrolizie do benzylekgoniny, estru metylowego ekgoniny i ekgoniny. – Tak. Niech pan kontynuuje.

– KaŜda produkowana partia kokainy ma właściwy dla siebie procent tych hydrolizatów. A więc analizując koncentracje, moŜna dość dokładnie określić pochodzenie próbek. – I co? – Wszystkie próbki pobrane przeze mnie ze strzykawek mają takie same wskaźniki procentowe. Oznacza to, Ŝe kokaina pochodziła z tej samej partii. – Czyli z tego samego źródła. – Dokładnie tak. – To właśnie podejrzewałam – powiedziała Laurie. – Dobrze jest mieć to udokumentowane. – Dam pani znać, jeśli korzystając z tej maszyny znajdę jakieś skaŜenie. – Bardzo proszę – rzekła Laurie. – Gdybym miała dowód skaŜenia, to myślę, Ŝe doktor Bingham wydałby oświadczenie. Gdy jednak wróciła do swego pokoju, zaczęła zastanawiać się, czy moŜe w ogóle być czegokolwiek

pewna. – Nie trzymaj mnie za rękę! – krzyknął Cerino. Angelo próbował wprowadzić go przez wejście do biura Jordana Sheffielda. – Widzę więcej, niŜ ci się wydaje. Miał ze sobą laskę, lecz jej nie uŜywał. Tony wszedł ostatni i zamknął drzwi. Jedna z pielęgniarek Sheffielda poprowadziła ich wzdłuŜ korytarza, upewniając się najpierw, Ŝe pacjent siedzi wygodnie w jednym ze specjalnych foteli do badań. Gdy Cerino przychodził do biura doktora, nie wchodził zwykłym wejściem i całkowicie omijał poczekalnię. Tak postępowano ze wszystkimi bardzo waŜnymi pacjentami Jordana. – Ooo! – powiedziała pielęgniarka na widok twarzy Tony’ego. Od lewego ucha aŜ do kącika ust widoczne było głębokie zadrapanie. – Nieprzyjemne to zadraśnięcie na pańskim policzku. Jak to się stało? – Kot – odpowiedział Ruggerio, niepewnie gładząc się ręką po twarzy. – Mam nadzieję, Ŝe dostał pan zastrzyk przeciwtęŜcowy. Czy chciałby pan, abyśmy to przemyły?

– Nie – odparł Tony, zakłopotany tą rozmową w obecności Cerino. – Niech mi pan powie, jeśli zmieni pan zdanie – rzekła pielęgniarka zmierzając do drzwi. – Daj ognia – poprosił Paul, gdy pielęgniarka wyszła. Facciolo pospiesznie przypalił mu papierosa, po czym wyjął jednego dla siebie. Ruggerio usiadł na krześle z boku. Angelo pozostał na stojąco trochę z tyłu i na lewo od Cerino. Obaj, on i Tony, byli zmęczeni po ściągnięciu ich z łóŜek na nieoczekiwaną wizytę u lekarza. Obaj, zwłaszcza Facciolo, odczuwali takŜe opóźnione efekty przeŜyć z dwóch ostatnich wypadów. – I znów jesteśmy w Disneylandzie – odezwał się Paul. Pokój przestał się przesuwać i ściana się podniosła, odsłaniając doktora Sheffielda stojącego z wynikami badań Cerino w ręku. Lekarz natychmiast poczuł dym tytoniowy. – Przepraszam – powiedział. – Tutaj się nie pali. Angelo nerwowo rozejrzał się za miejscem do wyrzucenia dymiącego papierosa. Paul złapał

go za rękę i dał znak, aby się nie ruszał. – Jeśli chcemy palić, będziemy palić – oznajmił. – Jak juŜ mówiłem panu przez telefon, doktorze, jestem trochę panem zawiedziony i nie widzę powodu, aby nie powtórzyć tego jeszcze raz. – Ale aparatura – rzekł Jordan, wskazując na lampę szczelinową. – Dym jest dla niej szkodliwy. – Pieprzymy aparaturę, doktorku – odparł Cerino. – Porozmawiajmy o tym, jak pan papla po całym mieście o moim stanie. – O czym pan mówi? – spytał Sheffield. Z rozmowy telefonicznej wiedział, Ŝe Cerino jest z jakiegoś powodu niezadowolony. Przypuszczał, Ŝe ma to związek z czekaniem na odpowiednią do przeszczepienia rogówkę. Ale prawdziwy powód złości był dla niego całkowitym zaskoczeniem. – Mówię o detektywie nazwiskiem Lou Soldano – odrzekł Paul. – I o babce nazwiskiem Laurie Montgomery. Pan rozmawiał z tą kobitą, kobita rozmawiała z detektywem, a

detektyw przyszedł do mnie. I coś panu powiem, doktorku. To mnie wkurza. Starałem się utrzymać w tajemnicy szczegóły mojego drobnego wypadku. Ze względu na interesy, rozumie pan. – My lekarze czasem dyskutujemy o przypadkach – usprawiedliwiał się Jordan.

niektórych

Nagle zrobiło mu się gorąco. – Daj spokój, doktorku – powiedział lekcewaŜąco Cerino. – Z tego co wiem, ta rzekoma koleŜanka jest lekarzem sądowym. MoŜe pan tego nie zauwaŜył, ale ja jeszcze nie umarłem. A jeśli byłaby to konsultacja z jakiegoś dziwnego powodu, to ona nie paplałaby o tym detektywowi z wydziału zabójstw. Będzie pan musiał podać mi jakieś lepsze wyjaśnienie. Sheffield był zbity z tropu. Nie był w stanie wymyślić Ŝadnego wiarygodnego wytłumaczenia. – Rzecz sprowadza się do tego, doktorze, Ŝe nie uszanował pan mojego zaufania. Poufność – czy właśnie nie tego wyszukanego słowa uŜywacie wy, lekarze? Z tego co wiem, mógłbym pójść do adwokata i

wytoczyć panu sprawę o złamanie tajemnicy lekarskiej, prawda? – Nie jestem pewien... – Jordan nie był nawet w stanie dokończyć zdania. Natychmiast zdał sobie sprawę ze słabości swojej pozycji w świetle prawa. – Nie chcę juŜ więcej słyszeć tej mowy-trawy – powiedział Paul. – Prawdopodobnie nie pójdę do adwokata. A wie pan dlaczego? Mam wielu przyjaciół, którzy są tańsi od prawników i o wiele skuteczniejsi w działaniu. Wie pan, doktorze, moi przyjaciele są trochę do pana podobni: specjaliści od rzepek kolanowych, kości stóp i śródręcza. WyobraŜam sobie, jaki miałoby to wpływ na pańską praktykę, gdyby tak się zdarzyło, Ŝe pańska ręka zostałaby zgnieciona przez drzwi samochodu. – Panie Cerino... – odezwał się pojednawczym tonem Sheffield, ale ten mu przerwał. – Wydaje mi się, Ŝe wyraziłem się jasno, doktorze. Liczę na to, Ŝe nie będzie pan juŜ więcej paplał. Czy mam rację? Jordan potwierdzająco skinął głową. Ręce mu drŜały.

– Nie chcę pana denerwować, doktorze. Chcę, aby był pan w dobrej formie. Bo to właśnie ma pan zrobić ze mną: doprowadzić mnie do dobrej formy. Bardzo się ucieszyłem, kiedy pańska pielęgniarka zadzwoniła dziś rano, mówiąc, Ŝe mogę przyjść na swoją operację. – Ja teŜ się cieszę – powiedział Sheffield, starając się odzyskać profesjonalny spokój. – Ma pan szczęście, Ŝe szansa otworzyła się tak szybko. Okres czekania był o wiele krótszy niŜ zwykle. – Niewystarczająco krótki jak dla mnie – oświadczył Paul. – W mojej branŜy trzeba mieć w porządku wszystkie zmysły i jeszcze trochę więcej. Jest sporo rekinów, którzy chcieliby wysłać mnie na zieloną trawkę albo urządzić jeszcze gorzej. A więc załatwmy juŜ to. – Nie mam nic przeciwko temu – odparł zdenerwowany Jordan. OdłoŜył kartę Cerino i zbliŜył się do jego fotela, stając okrakiem nad małym taboretem na kółkach. Przyciągając lampę szczelinową, dał pacjentowi znak, aby oparł brodę na specjalnym podbródku. Sięgając w dół drŜącą ręką, Sheffield włączył lampę. Jednocześnie wyczuł lekką woń czosnku w oddechu Cerino.

– Słyszę, Ŝe ostatnio operuje pan więcej niŜ zwykle – odezwał się Paul. – To prawda. – Sam będąc biznesmenem wyobraŜam sobie, Ŝe chciałby pan operować jak najwięcej. Przypuszczam, Ŝe są w tym duŜe pieniądze. – To takŜe prawda – potwierdził Jordan. Przesunął promień lampy szczelinowej tak, aby padał na mocno uszkodzoną rogówkę Cerino. – Mam pewne pomysły na temat utrzymania zwiększonej liczby pańskich operacji. Czy interesowałoby to pana? – Oczywiście – odparł Sheffield. – Najpierw niech mnie pan podreperuje – powiedział Paul. – Jeśli zrobi to pan, pozostaniemy przyjaciółmi. A potem, kto wie? MoŜe będziemy mogli zrobić jakiś interes. Jordan nie był pewny, czy chciałby zaprzyjaźnić się z tym facetem, ale na pewno nie chciał być jego wrogiem. Miał uczucie, Ŝe wrogowie Paula Cerino nie funkcjonowali zbyt długo. Był

zdecydowany obsłuŜyć go jak najlepiej. Postanowił takŜe coś innego: Ŝe nie wystawi mu rachunku. Laurie odłoŜyła długopis i odchyliła się w swym fotelu biurowym. Starała się skupić na papierkowej robocie, ale jakoś jej to nie szło. Ciągle wracała myślami do przedawkowań narkotyków. Nie mogła uwierzyć, Ŝe nie jest na sali sekcyjnej i nie pracuje nad dwoma przypadkami, które nadeszły w nocy. Oparła się pokusie zejścia na dół i przyjrzenia się temu, co robił Fontworth. Calvin byłby wściekły, gdyby ją zobaczył. Spojrzała na zegarek. Uznała, Ŝe jest wystarczająco późno, aby przemknąć się na dół i zobaczyć, czy George coś znalazł. Ledwo wstała, gdy wszedł Lou. – Wychodzi pani? – zapytał. Laurie z powrotem usiadła. – Chyba lepiej nie wychodzić. – Naprawdę? – spytał porucznik. Widać było, Ŝe nie bardzo wie, o co jej chodzi. – To długa historia – powiedziała Laurie. – Jak panu idzie? Wygląda pan na wykończonego.

– Bo tak jest – przyznał Soldano. – Jestem na nogach od trzeciej. A robienie sekcji z kimś innym niŜ z panią to zwyczajna harówka. – Czy juŜ skończyli? – AleŜ skąd. To ja skończyłem. Nie mogłem juŜ dłuŜej stać w miejscu. Ale skończenie czterech przypadków plus psa zajmie tym dwóm lekarzom chyba cały dzień. – Psa? – Tak, psa – odpowiedział detektyw. – W jednym z domów zabójca zastrzelił nie tylko kobietę i męŜczyznę, ale takŜe i psa. Ale ja Ŝartuję. Nie robią sekcji psa. – Znaleźli coś ciekawego? – Nie wiem. Kaliber pocisków wygląda na podobny do przypadków w Queens, ale będziemy musieli poczekać na wyniki badań balistycznych, zanim będziemy wiedzieć, czy pochodzą z tej samej broni. A balistyka ma oczywiście kilkutygodniowe opóźnienie. – śadnych pomysłów? – spytała Laurie. Lou pokręcił głową.

– Obawiam się, Ŝe nie. Zabójstwa w Queens sugerowały powiązanie z branŜą gastronomiczną, ale te dwa przypadki na dole nie mają z tym nic wspólnego. Jeden facet był waŜnym bankierem, który mocno wspierał kampanię burmistrza. Drugi był dyrektorem w jednym z wielkich domów aukcyjnych. – WciąŜ nie ma powiązania przestępczością? – zapytała Laurie.

ze

zorganizowaną

– Nie – odparł porucznik. – Ale bez przerwy nad tym pracujemy. Nie ulega wątpliwości, Ŝe była to profesjonalna robota. Dwie następne ekipy dochodzeniowe zajmują się tymi nowymi przypadkami z Manhattanu. Dochodzą do tego trzy ekipy w Queens i zaczyna mi brakować siły roboczej. Jedynym pozytywnym elementem jest jak dotąd, Ŝe gospodyni jednego z tych domów wciąŜ Ŝyje. Jeśli przeŜyje, to będziemy mieli pierwszego świadka. – Chciałabym na coś podobnego natrafić w mojej serii – powiedziała Laurie. – Niechby choć jedna z tych osób od przedawkowań przeŜyła. Chciałabym teŜ mieć siłę roboczą do znalezienia źródła kokainy, która zabija tych wszystkich ludzi.

– Myśli pani, Ŝe jest ona z jednego źródła? – Wiem, Ŝe tak jest – odrzekła Laurie i wyjaśniła sposób, w jaki Letterman ustalił to naukowo. W tym momencie odezwał się sygnalizator w kieszeni Lou, który sprawdził numer. – A propos siły roboczej – rzekł. – To jeden z moich chłopaków. Czy mogę skorzystać z pani telefonu? Laurie kiwnęła głową. – Co jest, Norman? – spytał detektyw po uzyskaniu połączenia. Laurie z satysfakcją zauwaŜyła, Ŝe włączył głos na cały pokój, aby mogła słuchać. – Prawdopodobnie nic – odpowiedział sierŜant. – Ale pomyślałem sobie, Ŝe i tak panu powiem. Znalazłem jeden wspólny element w tych trzech przypadkach: lekarza. – Naprawdę? – zapytał Lou. Patrząc na Laurie przewrócił oczami. Akurat nie na coś takiego czekał. – Nie jest to powiązanie, które się nam na wiele zda przy tego rodzaju morderstwach. – Wiem – odparł Carver. – Ale tylko to udało się ustalić.

Pamięta pan, Ŝe zarówno Steven Vivonetto, jak i Janice Singleton byli śmiertelnie chorzy? – Tak. Czy któreś z Kaufmanów takŜe? – Nie, ale Henriette Kaufman miała schorzenie, na które się leczyła. I chodziła do tego samego lekarza, co Steven Vivonetto i Janice Singleton. Oczywiście Steven i Janice leczyli się chyba u kilkunastu lekarzy, ale był jeden, który przyjmował całą trójkę. – Jaki lekarz? – spytał porucznik. – Okulista – odparł Norman. – Nazywa się Jordan Sheffield. Soldano zamrugał oczami. Nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał. Zerknął na Laurie. W jej oczach malowało się takie samo zdziwienie. – Jak to wykryłeś? – spytał. – Przez przypadek. Gdy powiedział mi pan, Ŝe Janice i Steven byli nieuleczalnie chorzy, zainteresowałem się zdrowiem ich wszystkich. Nie dostrzegłem nawet tego powiązania aŜ do czasu, gdy zacząłem juŜ w biurze przeglądać cały napływający materiał. Czy sądzi pan, Ŝe

to waŜne? – Nie wiem. Na pewno jest to bardzo dziwne. – Czy chce pan, abym jeszcze czegoś tu poszukał? – Nie wiem nawet, czego szukać. Daj mi czas do namysłu, jeszcze się do ciebie odezwę. Na razie prowadźcie dalej dochodzenie. – Lou odłoŜył słuchawkę. – No cóŜ, świat jest naprawdę mały, albo ten pani amant jest rzeczywiście bardzo obrotny. – To nie jest mój amant – odezwała się z irytacją Laurie. – Przepraszam – powiedział Lou. – Zapomniałem. Znajomy męŜczyzna, który akurat jest przyjacielem. – Wie pan, Jordan powiedział mi, Ŝe tej nocy, gdy zniknęła Marsha Schulman, włamano się do jego biura. Ktoś grzebał w kartotekach. – Czy jakieś karty skradziono? – spytał porucznik. – Nie – odparła Laurie. – Niektóre najwyraźniej zostały skopiowane. Powiedziałam mu, aby sprawdził teczkę Cerino; okazało się, Ŝe była jedną z tych, które ruszano. – Coś takiego! – wykrzyknął Soldano. Przez parę minut siedział zdezorientowany w milczeniu.

Laurie takŜe nie odzywała się. – Nie ma w tym wielkiego sensu – powiedział w końcu Lou. – Czy mogła się w to wdać rodzina Lucii dlatego, Ŝe Cerino leczy się u Sheffielda? Staram się do tego wpasować rywala Cerino, Vinniego Dominicka, ale nie mogę się w tym dopatrzyć niczego sensownego. – Jedno, co moglibyśmy zrobić, to sprawdzić przywiezione dziś ofiary gangsterskich zabójstw. Zobaczyć, czy nie ma wśród nich pacjentów Jordana. Detektyw się rozchmurzył. – Wie pani, Ŝe to dobry pomysł. Cieszę się, Ŝe na to wpadłem. Jego uśmiech powiedział Laurie, Ŝe Ŝartuje. Udając złość, rzuciła w niego spinaczem. Po pięciu minutach, przebrani w odpowiednie stroje, Laurie i Lou weszli na salę sekcyjną. Washingtona nie było na szczęście nigdzie widać. Zarówno Southgate, jak i Besserman robili swoje drugie sekcje. Kevin juŜ prawie skończył; Kaufmanowie stanowili dość klarowne przypadki ze względu na proste rany postrzałowe głowy.

Przypadki Arnolda były trudniejsze. Najpierw miał Dwighta Sorensona, u którego trzeba było sprawdzić rany po trzech pociskach. Była to Ŝmudna i czasochłonna praca, toteŜ Besserman dopiero zaczynał sekcję Amy Sorenson, gdy zjawili się Lou i Laurie. Za zgodą operujących lekarzy przejrzeli teczki z danymi o denatach. Informacje o ich stanie zdrowia były niestety skąpe. – Mam lepszy pomysł – oświadczyła Laurie. Podeszła do telefonu i połączyła się z Cheryl Myers. – Cheryl, chcę cię prosić o przysługę – powiedziała. – Co takiego? – spytała pogodnym głosem Cheryl. – Wiesz o tych czterech zabójstwach na Manhattanie, które dziś mamy na głowie? Te, wokół których jest taka wrzawa? Chcę wiedzieć, czy któraś z ofiar leczyła się kiedykolwiek u okulisty nazwiskiem Jordan Sheffield. – Da się zrobić – odrzekła Cheryl. – Oddzwonię za parę minut. Gdzie jesteś? – Na dole, w jamie.

Laurie poinformowała Lou, Ŝe niedługo będzie odpowiedź. Potem podeszła do George’a Fontwortha. Właśnie kończył drugi przypadek przedawkowania, była to Julia Myerholtz. – Calvin powiedział mi, Ŝe mam dziś z tobą nie rozmawiać – odezwał się George. – Nie chcę mu podpaść. – Odpowiedz mi tylko, czy kokainę wprowadzono doŜylnie? – Tak – potwierdził Fontworth. Oczy biegały mu po sali, jakby czekał na pojawienie się wzburzonego Washingtona. – Czy wyniki sekcji były w normie poza objawami przedawkowania i zatrucia? – Tak – odrzekł George. – Słuchaj, Laurie, nie stawiaj mnie w takiej sytuacji. – Jedno, ostatnie pytanie – powiedziała Laurie. – Czy były jakieś niespodzianki? – Tylko jedna – odparł Fontworth. – Ale ty o tym wiesz. Ja po prostu nie słyszałem, Ŝe jest to rutynowe postępowanie w tego rodzaju przypadkach. Myślę, Ŝe trzeba było to poruszyć na czwartkowej konferencji.

– O czym ty mówisz? – spytała Laurie. – Proszę cię – rzekł George. – Nie udawaj głupiej. Calvin powiedział mi, Ŝe to przez ciebie. – Nie wiem, o czym mówisz. – Ojej! – jęknął Fontworth. – Idzie Washington. Cześć, Laurie. Laurie odwróciła się wystarczająco wcześnie, aby zobaczyć zwalistą postać Calvina wchodzącego przez wahadłowe drzwi. Nawet w ubiorze ochronnym i rękawicach nie moŜna było nie rozpoznać tej sylwetki. Szybko odeszła od stołu George’a i skierowała się prosto do listy sekcji na ten dzień. Chciała być kryta, na wypadek gdyby Washington zapytał ją, po co tu przyszła. Poszukała nazwiska Mary O’Connor i stwierdziła, Ŝe do zrobienia sekcji został przeznaczony Paul Plodgett. Zobaczyła, Ŝe jest przy stole po drugiej stronie sali pod ścianą, i zbliŜyła się do niego. – Znalazłem sporo rzeczy – powiedział, gdy zapytała go, jak idzie sekcja. Laurie spojrzała przez ramię. Calvin poszedł prosto do stołu Bessermana.

– Co myślisz o przyczynie śmierci? – spytała. Z ulgą stwierdziła, Ŝe Washington albo jej nie zauwaŜył, albo nie przejął się jej obecnością. – Niewątpliwie sercowo-naczyniowa – odparł Paul patrząc w dół na ciało Mary O’Connor. LeŜąca kobieta miała duŜą nadwagę. Jej twarz i głowa były sine, niemal purpurowe. – DuŜo patologii? – Wystarczająco. Na początek umiarkowana choroba wieńcowa. Zastawka dwudzielna teŜ była w dość kiepskim stanie. Samo serce wydawało się bardzo zwiotczałe. Jest więc niemało kandydatów, którym moŜna przypisać winę. Laurie pomyślała, Ŝe Jordan doceni te informacje. – Ona jest bardzo sina – zauwaŜyła. – Rzeczywiście – zgodził się Plodgett. – Sporo objawów zastoju krwi w głowie i płucach. Musiało być duŜo przedśmiertnego, agonalnego wysiłku. Biedna, nie chciała umierać.

Najwyraźniej przygryzła sobie nawet wargę. – Naprawdę? Myślisz, Ŝe miała jakiś atak? – MoŜliwe. Ale to bardziej wygląda na otarcie, jakby przygryzała tę wargę. – Zobaczmy. Paul pochylił się i odwinął górną wargę Mary O’Connor. – Masz rację – powiedziała Laurie. – A co z językiem? – Normalny – odparł Plodgett. – Dlatego wątpię, czy był jakiś atak. MoŜe miała przed śmiercią silne bóle. No cóŜ, moŜe badanie mikroskopowe serca wykaŜe coś szczególnego, ale załoŜę się, Ŝe w tym przypadku bezpośrednia przyczyna śmierci pozostanie nieznana. Przynajmniej nie konkretnie. Generalnie biorąc, wiem, Ŝe miała charakter sercowo-naczyniowy. Laurie kiwała głową, lecz patrzyła na Mary O’Connor. Coś ją tu niepokoiło i wzbudzało wspomnienie, którego nie potrafiła do końca przywołać. – A te wybroczyny na jej twarzy? – spytała. – Spotyka się je w ostatniej fazie choroby serca – odparł

Paul. – AŜ tyle? – Jak juŜ mówiłem, wysiłek agonalny musiał być duŜy. – Czy mógłbyś dać mi znać o wyniku badania mikroskopowego? – spytała. – Ona była pacjentką mojego przyjaciela. Wiem, Ŝe zainteresuje go, co znajdziesz. – Załatwione – odpowiedział Plodgett. Laurie zauwaŜyła, Ŝe Calvin przeszedł od Bessermana do Fontwortha. Lou wrócił do stołu Southgate’a. Podeszła do niego. – Przepraszam – powiedziała. – Nie ma sprawy – odparł porucznik. – Zaczynam się tu czuć jak u siebie w domu. – Hej, Laurie, jest do ciebie telefon! – krzyknął ktoś poprzez odgłosy pracy w sali sekcyjnej. Laurie podeszła do telefonu z niemiłą świadomością, Ŝe jej obecność na sali została tak głośno obwieszczona. Nie odwaŜyła się spojrzeć w stronę Washingtona. Podniosła słuchawkę i usłyszała głos Cheryl.

– Chciałabym, aby wszystkie twoje zlecenia były tak łatwe – powiedziała. – Zadzwoniłam do biura doktora Sheffielda i sekretarka nie mogła być bardziej usłuŜna. Henriette Kaufman i Dwight Sorenson byli jego pacjentami. Czy to ci coś pomoŜe? – Nie jestem pewna – odparła Laurie. – Ale jest to bardzo ciekawe. Dzięki. Wróciła do Lou i powtórzyła mu, co usłyszała. – Ooo! – powiedział. – Tu juŜ kończy się zbieg okoliczności. Tak przynajmniej mnie się wydaje. – Pięć na pięć – zauwaŜyła Laurie. – MoŜliwość przypadku jest tu bardzo niewielka. – Ale co to oznacza? – zapytał detektyw. – Wygląda na bardzo dziwny sposób dobrania się do Cerino, jeśli o to chodzi. Nie ma w tym Ŝadnego sensu. – Zgadzam się – potwierdziła Laurie. – Tak czy inaczej, muszę natychmiast się tym zająć. Będę w kontakcie – rzucił i zniknął, zanim Laurie zdąŜyła cokolwiek powiedzieć. Zaryzykowała spojrzenie w stronę Calvina. WciąŜ rozmawiał z George’em i wydawał się zupełnie nie

przejmować jej obecnością. Po powrocie do swego pokoju zatelefonowała do Jordana. Jak zwykle operował, więc zostawiła mu wiadomość, aby do niej zadzwonił. Próbowała znów wziąć się do pracy, ale szło jej to nie lepiej niŜ poprzednio. W jej głowie kłębiły się myśli dotyczące niepewnej sytuacji w pracy wynikającej z naraŜenia się jednocześnie tylu ludziom, serii przedawkowań oraz dziwnego zbiegu okoliczności z pięcioma kolejnymi ofiarami zabójstw leczonymi przez Sheffielda. Jej myśli powędrowały znów do Mary O’Connor. Nagle przypomniała sobie to, czego przedtem nie mogła wyłuskać z pamięci. Otarcia na wargach, jaskrawe wybroczyny i sinopurpurowy kolor twarzy wskazywały na tak zwany „burking”, czyli uduszenie przez ucisk piersi i zamknięcie ust. Zadzwoniła na salę sekcyjną i poprosiła Paula. – Mam pomysł – oznajmiła, gdy się zgłosił. – Strzelaj – powiedział. – Co myślisz o burkingu jako moŜliwej przyczynie

śmierci u O’Connor? Odpowiedzią na jej pytanie była cisza. – No co? – spytała. – Ofiara była w Manhattan General – rzekł Plodgett. – W prywatnej izolatce w pawilonie Greenblatta. – Postaraj się zapomnieć, gdzie była. Spójrz tylko na fakty. – Ale jako lekarze sądowi powinniśmy uwzględniać miejsce wypadku. Gdybyśmy tego nie robili, wydawalibyśmy tony błędnych rozpoznań. – Rozumiem – odparła Laurie. – Ale miejsce zdarzenia moŜe czasem wprowadzać w błąd. Co na przykład z zabójstwami upozorowanymi na samobójstwa? – To co innego – powiedział Paul. – CzyŜby? – spytała Laurie. – W kaŜdym razie chciałam, abyś rozwaŜył moŜliwość burkingu. Pomyśl o otarciu wargi, wybroczynach oraz o stopniu zastoju krwi w głowie i na twarzy.

Gdy tylko odłoŜyła słuchawkę, zadzwonił Jordan. – Miło mi, Ŝe pani telefonowała – rzekł. – Właśnie sam miałem to zrobić. Operuję i mam tylko sekundę. Mam dziś sporo przypadków, w tym, co panią ucieszy, pana Paula Cerino. – Cieszę się – powiedziała Laurie. – I mam jeszcze prośbę – przerwał jej Sheffield. – Aby zmieścić Cerino w harmonogramie, musiałem trochę pokombinować. Będę tu więc uwiązany do późnego wieczora. Czy moglibyśmy przełoŜyć nasze plany kolacyjne? MoŜe na jutrzejszy wieczór? – Myślę, Ŝe tak – odparła Laurie. – Ale Jordanie, mam panu coś do powiedzenia teraz. – Byle szybko – powiedział. – Mój następny pacjent jest juŜ na sali operacyjnej. – Najpierw o Mary O’Connor. Była chora na serce. – To mnie uspokaja. – Czy wie pan coś o jej Ŝyciu prywatnym? – Niewiele.

– A co by pan powiedział, gdybym powiedziała, Ŝe została zamordowana? – Zamordowana! – wykrztusił doktor. – Czy pani mówi powaŜnie? – Nie wiem – przyznała Laurie. – Ale gdyby powiedział mi pan, Ŝe miała dwadzieścia milionów dolarów i właśnie zamierzała wydziedziczyć swego marnotrawnego wnuka, moŜliwość morderstwa mogłaby mi przyjść o głowy. – Była dobrze sytuowana, ale nie bogata. I czy muszę pani przypominać, Ŝe miała mnie pani uspokoić co do jej śmierci, a nie niepokoić jeszcze bardziej? – Lekarz, który wykonał sekcję, jest przekonany, Ŝe zmarła na chorobę serca. – To juŜ lepiej – stwierdził Sheffield. – Skąd wzięła się ta teza o morderstwie? – Z mojej bujnej wyobraźni – odparła Laurie. – Czy siedzi pan wygodnie? – Proszę, Laurie, bez dowcipów. Miałem rozpocząć operację dziesięć minut temu. – Czy mówią panu coś nazwiska: Henriette Kaufman i

Dwight Sorenson? – To moi pacjenci. A co takiego? – Pańscy byli pacjenci – odpowiedziała Laurie. – Zostali wczoraj w nocy zamordowani wraz ze współmałŜonkami. W tej chwili odbywają się ich sekcje. – Mój BoŜe! – wykrzyknął, doktor. – I to nie wszystko – kontynuowała Laurie. – Przedwczoraj w nocy zamordowano trzech innych pańskich pacjentów. Wszystkich zastrzelono w sposób sugerujący powiązania ze zorganizowaną przestępczością. Tak mi przynajmniej powiedziano. – O mój BoŜe! – powtórzył Jordan. – Do tego jeszcze dziś rano był u mnie w biurze i groził mi Paul Cerino. To jakiś koszmar. – Czym panu groził? – Nie chcę nawet o tym mówić. Ale jest na mnie wyraźnie zły i obawiam się, Ŝe mogę za to pani podziękować. – Mnie? – Miałem zamiar o tym nie mówić do naszego spotkania –

rzekł Sheffield. – Ale skoro temat został juŜ poruszony... – Co takiego? – Dlaczego mówiła pani pewnemu detektywowi nazwiskiem Soldano o tym, Ŝe leczy się u mnie Cerino? – Nie sądziłam, Ŝe to tajemnica. W końcu mówił pan o tym na przyjęciu u moich rodziców. – No tak, chyba ma pani rację. Ale jak to się stało, Ŝe powiedziała pani o tym akurat detektywowi z wydziału zabójstw? – Przyszedł tu, by przyjrzeć się sekcjom. Nazwisko Cerino pojawiło się w związku z zabójstwami; kilkoma ofiarami egzekucji w stylu gangsterskim wyciągniętymi z Rzeki Wschodniej. – Nieźle. – Przykro mi, Ŝe jestem jak ten grecki posłaniec ze złymi wiadomościami. – To nie pani wina – stwierdził doktor. – I chyba lepiej, Ŝe o tym wiem. Na szczęście będę operować Cerino jeszcze dziś wieczorem. W tej sytuacji im prędzej się go pozbędę, tym lepiej.

– Tylko niech pan będzie ostroŜny – powiedziała Laurie. – Dzieje się coś dziwnego, tylko nie wiem co. Po groźbie Cerino zmiaŜdŜenia mu rąk Jordan nie potrzebował przypominania Laurie o potrzebie zachowania ostroŜności. A teraz ta wiadomość o zamordowaniu pięciu jego pacjentów i śmierci jeszcze jednej osoby, być moŜe takŜe zamordowanej. Tego było juŜ za duŜo. Zaabsorbowany tym niesamowitym i przeraŜającym zbiegiem okoliczności, podniósł się z krzesła w pokoju chirurgów Manhattan General Hospital i podąŜył na salę operacyjną. Zastanawiał się, czy powinien pójść na policję i powiedzieć o groźbie Cerino. Ale co wtedy zrobiłaby policja? Prawdopodobnie nic. Co zrobiłby Cerino? Prawdopodobnie spełniłby swą groźbę. Sheffield poczuł, jak ciarki przechodzą go ze strachu, i Ŝałował, Ŝe Cerino w ogóle przekroczył próg jego drzwi. Myjąc ręce, zastanawiał się, dlaczego pięciu, a być moŜe sześciu jego pacjentów miałoby zostać zamordowanych. A Marsha? Ale mimo usilnych starań nic nie przychodziło mu do głowy. Trzymając ręce nad głową, wkroczył na salę operacyjną.

Operowanie było dla niego czymś oczyszczającym. Z ulgą zatracił się w absorbującym zabiegu przeszczepienia rogówki. Przez następnych parę godzin całkowicie zapomniał o groźbach, gangsterskich mordach, śmierci Marshy Schulman i nie wyjaśnionych zabójstwach. – Wspaniała robota – powiedział młodszy kolega, gdy Jordan skończył. – Dziękuję – odparł doktor promieniejąc zadowoleniem. – Będę w pokoju chirurgów – zwrócił się do pielęgniarek. – Przygotujmy wszystko jak najszybciej. Następny pacjent to jedna z moich waŜnych osobistości. – Tak jest, wasza wysokość – zaŜartowała jedna z pielęgniarek. Wracając do pokoju chirurgów Sheffield był zadowolony, Ŝe następnym w kolejce był Cerino. Chciał, Ŝeby było juŜ po wszystkim. Choć rzadko zdarzały mu się powikłania, bywały takie przypadki. Poczuł dreszcz na myśl o konsekwencjach pooperacyjnego zakaŜenia – nie dla Cerino, lecz dla siebie.

PogrąŜony w swych niewesołych rozmyślaniach, nie zwracał uwagi na otoczenie. I kiedy osunął się w jeden z foteli w pokoju chirurgów i zamknął oczy, nie zauwaŜył człowieka siedzącego naprzeciwko. – Dzień dobry, doktorze! Otworzył oczy. Przed nim siedział Lou Soldano. – Pańska sekretarka poinformowała mnie, Ŝe pana tu znajdę – oznajmił porucznik. – Powiedziałem jej, Ŝe waŜne jest, abym z panem porozmawiał. Spodziewam się, Ŝe nie ma pan nic przeciwko temu. Jordan wyprostował się w fotelu i nerwowo rozejrzał po pokoju. Wiedział, Ŝe Cerino musiał być teraz gdzieś na terenie, prawdopodobnie blisko sali operacyjnej. A to oznaczało, Ŝe w pobliŜu był ten wysoki, chudy facet. Cerino na to nalegał i zarząd szpitala wyraził zgodę. Sheffieldowi nie podobała się myśl o tym, Ŝe człowiek Paula Cerino mógłby zobaczyć go w towarzystwie Lou Soldano. Nie chciał być zmuszony do tłumaczenia się przed Cerino. – Wyszły na jaw pewne fakty – kontynuował detektyw. –

Mam nadzieję, Ŝe będzie pan mógł coś wyjaśnić. – Mam jeszcze jedną operację – rzekł Sheffield podnosząc się z miejsca. – Niech pan siada, doktorze – polecił Lou. – Zajmę panu tylko minutę pańskiego czasu. Przynajmniej na razie. Zastanawiamy się nad pięcioma niedawnymi zabójstwami i mamy powody, aby sądzić, Ŝe zostały popełnione przez tę samą osobę lub osoby; poza sposobem dokonania tych zabójstw jedyną ich wspólną cechą, jaką udało się nam dotąd wykryć, jest to, Ŝe byli to pańscy pacjenci. Oczywiście chcemy pana zapytać, czy przychodzi panu na myśl, dlaczego to się wydarzyło. – Właśnie dowiedziałem się o tym przed godziną – odrzekł niespokojnie Jordan. – Nie mam najmniejszego pojęcia dlaczego. Ale mogę panu powiedzieć, Ŝe ja w Ŝaden sposób nie mogę mieć z tym nic wspólnego. – MoŜemy więc załoŜyć, Ŝe wszyscy zapłacili rachunki? – spytał Soldano. – W tej sytuacji, poruczniku, nie wydaje mi się, aby ta uwaga była szczególnie zabawna –

powiedział zgryźliwie Sheffield. – Przepraszam za mój czarny humor – odparł Lou. – Ale domyślając się, ile kosztowało pańskie biuro, i wiedząc, Ŝe ma pan limuzynę... – Nie muszę z panem rozmawiać, jeśli nie mam na to ochoty – oświadczył doktor, przerywając detektywowi i znów podnosząc się z miejsca. – Nie musi pan ze mną rozmawiać teraz. To prawda. Ale kiedyś będzie pan musiał, więc moŜe lepiej spróbować pójść mi na rękę. Jest to w końcu bardzo powaŜna sytuacja. Sheffield z powrotem usiadł. – Czego pan ode mnie chce? Nie mam niczego do dodania do tego, co pan juŜ wie. Jestem pewien, Ŝe pan wie duŜo więcej niŜ ja. – Martha Goldburg, Steven Vivonetto, Janice Singleton, Henriette Kaufman i Dwight Sorenson. Niech mi pan o nich opowie. – To byli moi pacjenci. – Jakie były ich rozpoznania? – spytał Soldano, wyjmując notatnik i ołówek.

– Nie mogę panu tego powiedzieć – oświadczył Jordan. – To są informacje poufne. I niech pan nie powołuje się na moją wzmiankę o przypadku Cerino w obecności doktor Montgomery jako na precedens. Popełniłem błąd mówiąc o nim. – Będę mógł uzyskać te informacje od rodzin. Czemu nie ułatwi mi pan zadania? – O tym powinny decydować rodziny. Mnie nie wolno udzielać takich informacji. – Dobrze. Mówmy więc ogólnikowo. Czy wszyscy ci ludzie mieli to samo rozpoznanie? – Nie. – Nie? – zapytał porucznik. Był wyraźnie zawiedziony. – Czy jest pan tego pewien? – Oczywiście, Ŝe jestem pewien – odparł doktor. Lou spojrzał w dół na swój pusty notes i chwilę się zastanowił, podnosząc oczy, zapytał: – Czy ci pacjenci mieli coś ze sobą wspólnego? Na przykład, czy byli przyjmowani tego samego dnia lub coś takiego?

– Nie – odrzekł Sheffield. – Czy ich teczki mogły z jakiegoś powodu być trzymane razem? – Nie, moje kartoteki są alfabetyczne. – Czy ktokolwiek z tych pacjentów mógł być przyjmowany w tym samym dniu co Cerino? – Tego nie umiem określić – przyznał Jordan. – Ale mogę panu powiedzieć tyle, Ŝe gdy pan Cerino przybywał do mnie na wizytę, nigdy nie widział Ŝadnego innego pacjenta ani Ŝaden pacjent jego. – Na pewno? – Z całą pewnością. Nagle odezwał się wewnętrzny telefon łączący pokój chirurgów z salą operacyjną. Jedna z pielęgniarek zawiadomiła doktora, Ŝe pacjent czeka na sali. Sheffield wstał. Lou zrobił to samo. – Mam operację – powiedział Jordan. – W porządku – rzekł detektyw. – Na pewno będziemy w kontakcie.

WłoŜył kapelusz i wyszedł z pokoju chirurgów. Doktor poszedł za nim do drzwi i patrzył, jak szedł długim korytarzem do głównych wind szpitala. Obserwował, jak nacisnął przycisk, poczekał, wsiadł i zniknął z pola widzenia. Sheffield rozejrzał się po korytarzu za człowiekiem Paula Cerino. Przeszedł na drugą stronę i zerknął do poczekalni. Nieobecność chudego męŜczyzny dodała mu otuchy. Wracając do pokoju chirurgów westchnął. Wyjście Lou sprawiło mu ulgę. Spotkanie z nim jeszcze bardziej wytrąciło go z równowagi i to nie tylko ze strachu, Ŝe człowiek Paula Cerino mógł zobaczyć ich razem. Wyczuł, Ŝe porucznik niezbyt go lubi, a to mogło oznaczać kłopoty. Obawiał się, Ŝe będzie musiał w przyszłości znosić jego denerwującą obecność. W męskiej szatni umył twarz zimną wodą. Przed wejściem na salę operacyjną i zajęciem się Cerino musiał wziąć się w garść i odpręŜyć przez chwilę. A nie było to łatwe. Tyle rzeczy się działo. Myśli kłębiły mu się w głowie. Szczególnie niepokojące było uświadomienie sobie powiązania między ofiarami pięciu zabójstw, włączając w to takŜe Mary O’Connor. Wpadł na to podczas

rozmowy z Lou, ale wolał nic o tym nie mówić. Fakt, Ŝe tak postąpił, takŜe mącił mu w głowie. Nie wiedział, czy nie wspomniał o tym dlatego, Ŝe nie był pewny, czy jest to waŜne, czy teŜ ze strachu. Na pewno nie chciał sam stać się ofiarą. Idąc w kierunku sali operacyjnej, gdzie czekał Paul Cerino, uznał, Ŝe najbezpieczniej będzie nie robić niczego. W końcu on sam znajdował się pośrodku. Nagle przystanął. Coś sobie uświadomił. Mimo tych wszystkich problemów miał więcej operacji niŜ kiedykolwiek. Musiało w tym być coś jeszcze innego. Gdy zaczął znów iść, całość zaczęła nabierać groteskowego, złowrogiego sensu. Przyspieszył kroku. Udawanie głupiego było zdecydowanie najlepszym sposobem postępowania. O wiele bezpieczniejszym od innych. A poza tym lubił operować. Po wejściu na salę operacyjną podszedł do Cerino, który otrzymał juŜ sporą dawkę środków uspokajających. – To potrwa bardzo niedługo – powiedział. – Niech się pan tylko odpręŜy.

Klepnął go delikatnie po ramieniu i skierował się do umywalni. Przechodząc obok jednego z sanitariuszy zorientował się, Ŝe nie jest to sanitariusz. Poznał go po oczach. To był ten chudy. Rozdział 11 MANHATTAN, PIĄTEK, GODZ. 16.30 Laurie wahała się przed ponownym odwiedzeniem laboratorium. Nie chciała znów ryzykować natknięcia się na Johna DeVriesa. Ale próbowanie zajęcia się znów papierkową robotą było akurat w tym momencie bzdurą. Była zanadto rozkojarzona. Postanowiła odnaleźć Petera. Musiał juŜ mieć jakieś wyniki. – Wiem, Ŝe obiecywał pan odezwać się, jeśli coś znajdzie – powiedziała, gdy go odszukała. – Ale nie mogłam się powstrzymać przed wstąpieniem i sprawdzeniem, jak panu idzie. – Nie wykryłem dotąd skaŜenia – poinformował asystent – lecz znalazłem coś, co moŜe mieć znaczenie. Kokaina jest metabolizowana w ciele na rozmaite sposoby, dając rozmaite metabolity. Jednym z metabolitów jest benzylekgonina. Ustalając

poziom kokainy i benzylekgoniny we krwi, moczu i mózgu ofiar, mogę obliczyć w przybliŜeniu czas od wstrzyknięcia do śmierci. – I co pan wyliczył? – Okazało się, Ŝe wyniki są dość zgodne. Około godziny u trzynastu na czternaście. W jednym przypadku było inaczej. Z jakiegoś powodu u Roberta Evansa nie było praktycznie wcale benzylekgoniny. – To znaczy? – To znaczy, Ŝe umarł on bardzo szybko – odpowiedział Letterman. – MoŜe po paru minutach. MoŜe nawet szybciej, trudno mi powiedzieć. – Jakie to według pana moŜe mieć znaczenie? – Nie wiem. To pani jest medycznym detektywem, a nie ja. – Przypuszczam, Ŝe mogła u natychmiastowa arytmia pracy serca. Peter wzruszył ramionami.

niego

wystąpić

– Cokolwiek – rzekł. – I nie poddałem się, jeśli chodzi o skaŜenie. Ale jeśli coś znajdę, będzie to w nanomolach. Wychodząc z wydziału toksykologii, Laurie odczuwała zniechęcenie. Mimo usilnych starań nie widziała w stosunku do punktu wyjściowego Ŝadnego postępu w swoim dochodzeniu dotyczącym dziwnych przedawkowań. Zamierzając porozmawiać jeszcze z George’em Fontworthem, by wyjaśnić, co zaskoczyło go w związku z sekcjami, zeszła na dół i zajrzała do sali sekcyjnej. Zobaczyła tam jedynie Vinniego, którego zapytała o George’a. – Wyszedł chyba godzinę temu – odparł Amendola. Poszła na górę, do pokoju Fontwortha. Drzwi były otwarte, ale jego nie było. Pokój sąsiadował z jednym z laboratoriów serologicznych, weszła więc tam i zapytała, czy ktoś nie widział George’a. – Miał wizytę u dentysty – poinformowała jedna z laborantek. – Mówił, Ŝe jeszcze będzie, ale nie wiedział kiedy. Laurie kiwnęła głową. Po wyjściu z laboratorium zatrzymała się przy pokoju Fontwortha. Z miejsca, w którym stała, widać było teczki

z kartami dwóch sekcji, które tego dnia wykonywał. Spoglądając przez ramię, aby upewnić się, Ŝe nikt nie patrzy, weszła do pokoju i otworzyła teczkę leŜącą na wierzchu. Był to przypadek Julii Myerholtz, nad którym George pracował, gdy Laurie podeszła do jego stołu. Pospiesznie przeczytała jego notatki z sekcji. Natychmiast zorientowała się, co miał na myśli mówiąc o „niespodziance”. Najwyraźniej zareagował tak samo jak ona w przypadku Duncana Andrewsa. Przeglądając raport dochodzeniowy zauwaŜyła, Ŝe ofiarę zidentyfikował na miejscu „Robert Nussman, przyjaciel”. Na kartce zerwanej z bloczku na biurku Fontwortha zanotowała adres Julii. Miała właśnie otworzyć drugą teczkę, gdy usłyszała na korytarzu odgłos zbliŜających się kroków. Skonsternowana zamknęła teczkę, schowała kartkę i wyszła na korytarz, gdzie kiwnęła głową i uśmiechnęła się z poczuciem winy do przechodzącej laborantki z histologii. Mimo, Ŝe Bingham zrugał ją za odwiedzenie mieszkania Duncana Andrewsa, postanowiła obejrzeć mieszkanie Julii Myerholtz. Wzywając taksówkę przekonywała siebie samą, Ŝe reprymenda szefa dotyczyła raczej wyjątkowego

faktu, Ŝe tamten przypadek miał wyraźne polityczne konotacje. Doktor nie miał obiekcji wobec samego odwiedzenia miejsca wypadku – przynajmniej tak to sobie tłumaczyła. Mieszkanie Julii mieściło się w duŜym, zadbanym budynku na Wschodniej Siedemdziesiątej Piątej ulicy. Płacąc za przejazd, Laurie była zaskoczona, gdy portier podszedł, aby otworzyć jej drzwi taksówki. Zdumiewały ją warunki, w jakich Ŝyli niektórzy ludzie w tym mieście. W kaŜdym razie daleko odbiegały od tych, w jakich sama się znajdowała. – W czym mogę pani pomóc? – spytał portier. Mówił z wyraźnym irlandzkim akcentem. Laurie pokazała mu swą odznakę lekarza sądowego i poprosiła o wezwanie zarządcy domu. Po kilku minutach zarządca pojawił się w holu. – Chciałabym obejrzeć mieszkanie Julii Myerholtz – oświadczyła. – Ale zanim pojadę na górę, chciałabym upewnić się, Ŝe w tej chwili nie ma tam nikogo. Zarządca zapytał portiera, czy mieszkanie jest puste.

– Tak jest – odpowiedział. – Jej rodzice będą dopiero jutro. Czy chce pan klucz? Zarządca skinął głową. Odźwierny otworzył małą szafkę, wyjął klucz i wręczył go Laurie. – Proszę oddać klucz Patrickowi, gdy będzie pani wychodzić – polecił zarządca. – Wolałabym, Ŝeby pan poszedł ze mną. – Mam w piwnicy awarię ciepłej wody – odparł. – Da sobie pani radę. Numer dziewięć C. Po wyjściu z windy na prawo. Laurie wyszła z windy na dziewiątym piętrze. Na wszelki wypadek kilkakrotnie zadzwoniła i nawet zapukała przed wejściem. Tym razem naprawdę nie chciała się natknąć na kogoś z bliskich zmarłej. Pierwszą rzeczą, jaka rzuciła się jej w oczy, były rozsypane na podłodze fragmenty gipsowej rzeźby. Po większych kawałkach domyśliła się, Ŝe była to replika Dawida dłuta Michała Anioła. Przestronne mieszkanie było umeblowane w wygodnym, rustykalnym stylu. Nie będąc pewna, czego szukać, zaczęła po prostu rozglądać się po pokojach.

W kuchni otworzyła lodówkę. Była dobrze zaopatrzona w zdrowe jedzenie: jogurt, kiełki fasoli, świeŜe warzywa i chude mleko. W pokoju stołowym na stoliku piętrzyły się ksiąŜki o sztuce i magazyny ilustrowane: American Health, Runner’s World, Triathlon oraz Prevention. Półki na ścianach były wypełnione innymi ksiąŜkami o sztuce. Na kominku zobaczyła niewielką plakietkę. Podeszła i odczytała napis: „Central Park Triathlon. Trzecie miejsce, 30-34”. W sypialni znajdował się bezkołowy rower do ćwiczeń i duŜo oprawionych w ramki fotografii. Większość z nich przedstawiała atrakcyjną kobietę i przystojnego młodego człowieka w rozmaitych sytuacjach na powietrzu: na rowerach z górami w tle, na biwaku w lesie, na mecie biegu. Wracając do stołowego, Laurie starała się wyobrazić sobie, dlaczego taka amatorka sportów jak Julia Myerholtz najwyraźniej brała narkotyki. To po prostu nie trzymało się kupy. Zdrowe jedzenie, magazyny i osiągnięcia nie pasowały do kokainy. Rozmyślania te zostały gwałtownie przerwane chrobotem klucza w drzwiach. Przez moment ogarnęła ją panika i chciała się gdzieś schować, jak gdyby w drzwiach miał

ukazać się Bingham. Gdy otworzyły się drzwi, wszedł młody człowiek, który wydawał się równie jak ona zaskoczony sytuacją. Laurie rozpoznała go jako męŜczyznę z wielu zdjęć w sypialni. – Doktor Laurie Montgomery – przedstawiła się, pokazując swą odznakę. – Z biura lekarza sądowego. – Jestem Robert Nussman. – Nie chcę być uciąŜliwa. Mogę tu wrócić później – powiedziała, robiąc krok w kierunku wyjścia. Nie chciała, aby coś na ten temat dotarło do szefa. – Nie, wszystko w porządku – odparł Nussman, podnosząc rękę. – Proszę zostać. Ja tu będę tylko moment. – Okropna tragedia – rzekła Laurie. – Niech mi pani opowie – poprosił Robert. Na jego twarzy pojawił się nagle wielki smutek. – Czy wiedział pan, Ŝe ona brała narkotyki? – spytała. – Nie brała – odpowiedział głosem, w którym Laurie wyczuła gniew. – Wiem, Ŝe wy tak twierdzicie – dodał z zaczerwienioną twarzą – ale ja pani mówię, Ŝe Julia nigdy nie zaŜywała narkotyków. To po prostu nie leŜało

w jej naturze. Była totalnie zaangaŜowana w sprawy zdrowia. Ona mnie wciągnęła w bieganie. – Uśmiechnął się na samo wspomnienie. – Na wiosnę nakłoniła mnie do wystartowania po raz pierwszy w triathlonie. Nie mogę tego rozgryźć. Mój BoŜe, ona nawet nie piła. – Przykro mi – powiedziała Laurie. – Była taka zdolna – dodał z Ŝalem. – Taka zaangaŜowana, o takiej silnej woli. Troszczyła się o ludzi. Była religijna, nie za duŜo, ale wystarczająco. I angaŜowała się we wszystko, na przykład prawo kobiety do wyboru w kwestii aborcji, pomoc dla bezdomnych, AIDS, najróŜniejsze sprawy. – Rozumiem, Ŝe to pan zidentyfikował ją tu, na miejscu wypadku. Czy pan ją znalazł? – Tak – wykrztusił Robert. Spojrzał w bok, tłumiąc łzy. – To musiało być straszne – powiedziała Laurie. Wspomnienia o znalezieniu brata odŜyły nagle z całą jaskrawością. Starała się, jak mogła, aby je odpędzić. – Gdzie ona była, gdy pan wszedł? Nussman wskazał na sypialnię. – Czy jeszcze w tym momencie Ŝyła? – spytała delikatnie.

– Jak gdyby – odpowiedział. – Oddychała z przerwami. Robiłem jej sztuczne oddychanie do czasu przyjazdu pogotowia. – Jak to się stało, Ŝe pan wpadł? – Zadzwoniła do mnie przedtem. Prosiła, Ŝebym na pewno przyszedł. – Czy zwykle tak robiła? Robert zastanowił się. – Nie wiem, chyba tak – odrzekł. – Czy mówiła normalnie? – spytała Laurie. – Czy moŜna się było zorientować, Ŝe wzięła juŜ jakieś narkotyki? – Nie sądzę, aby wzięła cokolwiek – odparł Nussman. – Nie robiła wraŜenia podnieconej. Ale chyba teŜ jej głos nie brzmiał normalnie. Była jak gdyby spięta. Obawiałem się nawet trochę, Ŝe chce mi powiedzieć coś niedobrego, na przykład, Ŝe chce ze mną zerwać albo coś takiego.

– Czy były między wami jakieś nieporozumienia? – Nie – odpowiedział Robert. – Wszystko układało się świetnie. To znaczy tak mi się wydawało. Po prostu jej głos brzmiał trochę dziwnie. – A co to za rozbita rzeźba przy wejściu? – Zobaczyłem to natychmiast po otwarciu drzwi – odrzekł Nussman. – To była jej ulubiona dekoracja. Miała kilkadziesiąt lat. Gdy zobaczyłem ją rozbitą, wiedziałem, Ŝe dzieje się coś złego. Laurie spojrzała na strzaskaną rzeźbę, zastanawiając się, czy Julia mogła ją rozbić w ataku konwulsji. Jeśli tak, to jak dotarła z przedpokoju do sypialni? – Dziękuję za pomoc – powiedziała. – Mam nadzieję, Ŝe moje pytania nie były dla pana uciąŜliwe. – Nie – odparł Robert. – Ale dlaczego robi pani sobie tyle kłopotu? Wydawało mi się, Ŝe lekarze sądowi zajmują się tylko sekcjami i morderstwami. – Staramy się pomóc Ŝyjącym – odrzekła Laurie. – Taka jest nasza praca. Naprawdę chciałabym zapobiec w przyszłości takim tragediom jak z Julią. Im więcej się nauczę, tym bardziej moŜe mi się to udać.

– Jeśli będzie pani miała jeszcze jakieś pytania, to proszę do mnie zadzwonić – powiedział Nussman i dał jej swą wizytówkę. – I jeśli w jakiś sposób okaŜe się, Ŝe to nie były narkotyki, to proszę dać mi znać. Byłoby to waŜne, poniewaŜ... Nagły przypływ kontynuować.

wzruszenia

nie

pozwolił

mu

Laurie skinęła głową. Wręczyła mu swoją wizytówkę, na której z tyłu zapisała domowy numer telefonu. – Jeśli będzie pan miał jakieś pytania albo przyjdzie panu do głowy coś, co powinnam wiedzieć, proszę do mnie zatelefonować. MoŜe pan dzwonić o kaŜdej porze. Pozostawiając Roberta jego smutnym rozmyślaniom, wyszła i przywołała windę. Gdy zjeŜdŜała w dół, przypomniała sobie, Ŝe Duncan Andrews zaprosił do siebie Sarę Wetherbee wieczorem, gdy przedawkował kokainę. Pomyślała, Ŝe zapraszanie swoich amantów, zarówno przez Duncana, jak i Julię, było dziwne. Jeśli tak dobrze ukrywali swoje uzaleŜnienie, to dlaczego mieliby kogoś zapraszać akurat wtedy, gdy brali narkotyki? Wychodząc oddała klucz portierowi Patrickowi i podziękowała mu. Była juŜ prawie przy drzwiach, gdy

wróciła z powrotem. – Czy był pan wczoraj wieczorem na słuŜbie? – zapytała. – Tak jest – odpowiedział portier. – Od trzeciej do jedenastej. To moja zmiana. – Czy widział pan wczoraj wieczorem Julię Myerholtz? – Owszem. Widywałem ją prawie kaŜdego wieczora. – Pewnie słyszał pan, co się z nią stało – kontynuowała Laurie. Nie chciała podawać Ŝadnych informacji, których odźwierny nie znał. – Tak, słyszałem – potwierdził Patrick. – Brała narkotyki jak wielu młodych ludzi. To wstyd. – Czy wyglądała wczoraj wieczorem na przygnębioną? – Nie powiedziałbym, Ŝe na przygnębioną, ale nie zachowywała się normalnie. – A to dlaczego? – Nie pozdrowiła mnie. Zawsze to robiła, wyłączywszy wczorajszy wieczór. Ale to moŜe dlatego, Ŝe nie była sama.

– Czy pamięta pan, kto z nią był? – spytała z zainteresowaniem Laurie. – Tak – odrzekł portier. – Normalnie nie pamiętam takich rzeczy, bo mamy tu spory ruch w obie strony. Ale poniewaŜ pani Myerholtz nie odezwała się do mnie, spojrzałem na jej towarzyszy. – Czy rozpoznał ich pan? Czy oni juŜ tu bywali? – Nie wiem, kim byli – odparł Patrick. – I nie wydaje mi się, abym ich kiedykolwiek widział. Jeden był wysoki, chudy i dobrze ubrany. Drugi był muskularny i raczej niski. Nikt się nie odzywał, gdy wchodzili. – Czy widział pan, jak wychodzili? – Nie. Musieli wyjść podczas mojej przerwy. – A kiedy przyszli? – Wczesnym wieczorem. Gdzieś około siódmej. Laurie jeszcze raz podziękowała portierowi, po czym złapała taksówkę, aby wrócić do biura. Było juŜ prawie ciemno. W wieŜowcach paliły się

światła i ludzie spieszyli się z pracy do domów. Jadąc taksówką przez zatłoczone ulice, rozmyślała o swych rozmowach z przyjacielem Julii i odźwiernym. Zastanawiała się nad dwoma męŜczyznami opisanymi przez Patricka. Choć byli to prawdopodobnie współpracownicy lub przyjaciele Julii, stawali się waŜni przez fakt, Ŝe odwiedzili ją wieczorem, gdy nastąpiło przedawkowanie. Pragnęła znaleźć jakiś sposób ustalenia kim są, by móc z nimi porozmawiać. Przeszła jej nawet przez głowę myśl, Ŝe mogli to być handlarze narkotyków. Czy Julia Myerholtz mogła mieć sekretne Ŝycie, o którym nie wiedział jej przyjaciel? Po powrocie do biura Laurie udała się najpierw do pokoju Fontwortha, aby sprawdzić, czy wrócił juŜ od dentysty. Najwyraźniej wrócił i wyszedł, gdyŜ w pokoju było ciemno. Zawiedziona próbowała otworzyć drzwi, ale były zamknięte na klucz. Nie mając moŜliwości porozmawiania z George’em, nagle wpadła na pomysł zdobycia adresu drugiej ofiary przedawkowania, Wendella Morrisona. Zostawiła w swym pokoju płaszcz, wzięła parę gumowych rękawic i zeszła do kostnicy. W biurze znalazła dyŜurnego sanitariusza, Bruce’a Pomowskiego.

– Czy wiadomo, co ma być ze zwłokami Myerholtz? – spytała. – MoŜe zostały juŜ odebrane? – To jeden z dzisiejszych przypadków? – zapytał Bruce. – Tak – potwierdziła Laurie. Sanitariusz otworzył grubą księgę i wodząc palcem sprawdził najnowsze wpisy. Gdy dotarł do Myerholtz, przesunął palec na prawą stronę. – Jeszcze jej nie zabrali – powiedział. – Czekamy na zgłoszenie się zakładu pogrzebowego spoza miasta. – Czy ona jest w chłodni? – spytała Laurie. – Tak – odpowiedział. – Powinna być na wózku bliŜej frontu. Laurie podziękowała i poszła korytarzem w kierunku chłodni. Wieczorami atmosfera w kostnicy wyraźnie się zmieniała. W ciągu dnia panował tam ciągły ruch i zamieszanie. Teraz jednak Laurie słyszała echo swoich kroków w opustoszałych i przewaŜnie ciemnych, wyłoŜonych niebieskimi kafelkami korytarzach. Nagle przypomniała sobie reakcję Lou, gdy byli tu we wtorek rano. Powiedział

wtedy, Ŝe sceneria jest ponura. Laurie zatrzymała się i spojrzała na splamioną cementową podłogę, na którą zwrócił wówczas uwagę porucznik. Następnie podniosła oczy na sterty sosnowych trumien przeznaczonych do pochowania w nich na Potter’s Field nie zidentyfikowanych zwłok, po które nikt się nie zgłosił. Ruszyła dalej. Zdumiewający był stopień, do jakiego jej normalny stan psychiczny odgradzał tę niesamowitą właściwość kostnicy od jej świadomości. Trzeba było człowieka z zewnątrz w rodzaju Lou i chwili, gdy w kostnicy nie było nikogo, aby zdać sobie z tego sprawę. Po dojściu do wielkich stalowych drzwi chłodni włoŜyła rękawice i odsunęła zasuwę. Mocnym szarpnięciem otworzyła cięŜkie drzwi. Zimna, wilgotna mgiełka wypełzła wokół jej nóg. Sięgnęła do środka i zapaliła światło. Poddając się nastrojowi sprzed chwili, Laurie spojrzała na wnętrze chłodni z perspektywy laika, a nie lekarza sądowego. Było z pewnością przeraŜające. WzdłuŜ ścian ciągnęły się gołe drewniane półki. Na nich widniała niesamowita kolekcja zimnych trupów i części zwłok czekających po sekcji na odbiór. Większość ciał była

naga, choć niektóre przykryto prześcieradłami poplamionymi krwią i innymi płynami ustrojowymi. Było to coś w rodzaju ziemskiego obrazu piekła. Na środku sali stały stłoczone stare wózki, a na kaŜdym leŜały zwłoki. I tutaj niektóre były przykryte, inne zaś nagie, wpatrzone w sufit niczym w jakimś makabrycznym dormitorium. Czując się wyjątkowo nieswojo, Laurie przekroczyła próg. Nerwowo rozglądała się wśród wózków, usiłując znaleźć Julię Myerholtz. Z tyłu głośno zatrzasnęły się cięŜkie drzwi. Irracjonalnie Laurie odwróciła się na pięcie i podbiegła do nich w obawie, Ŝe została w chłodni zamknięta. Ale zasuwa ustąpiła i drzwi uchyliły się na grubych zawiasach. ZaŜenowana swą wybujałą wyobraźnią, zawróciła i zaczęła metodycznie sprawdzać ciała na wózkach. Dla ułatwienia identyfikacji kaŜde zwłoki miały brązową kartkę z imieniem i nazwiskiem przywiązaną do duŜego palca prawej nogi. Znalazła Julię niedaleko drzwi. Jej ciało było jednym z przykrytych. Podchodząc do głowy, odsunęła prześcieradło. Wpatrzyła się w bladą skórę i delikatne rysy denatki. Gdyby nie była

tak blada, to mogłaby robić wraŜenie śpiącej. Ale brutalne cięcie sekcyjne w kształcie litery „Y” rozwiewało wszelkie złudzenia. Przyglądając się dokładniej, Laurie zauwaŜyła liczne stłuczenia na głowie, prawdopodobnie spowodowane atakiem drgawek. W wyobraźni widziała, jak Julia potrąca i przewraca na podłogę posąg Dawida. Otworzyła usta denatki i przyjrzała się językowi, który nie został usunięty. Był silnie przygryziony, co równieŜ wskazywało na drgawki. Następnie poszukała miejsca doŜylnego wstrzyknięcia narkotyku. Znalazła je równie łatwo jak u innych. ZauwaŜyła ponadto, Ŝe Julia podrapała sobie ręce podobnie jak Duncan Andrews. Przypuszczalnie miała podobne halucynacje. podrapania te były głębsze, prawie jak rany cięte.

Ale

Po przyjrzeniu się paznokciom Julii Laurie zorientowała się, dlaczego podrapania były tak głębokie. Jej paznokcie były długie i starannie polakierowane. Oglądając je z uznaniem, zauwaŜyła kawałek tkanki pod paznokciem środkowego palca prawej ręki. Nie znajdując zdrapanej tkanki pod Ŝadnym innym

paznokciem, przyniosła z sali sekcyjnej dwa słoiki na próbki oraz skalpel. Wyjęła kawałek tkanki spod paznokcia Julii i umieściła go w jednym ze słoików. Następnie odcięła skalpelem skrawek skóry z brzegu rany sekcyjnej i wrzuciła do drugiego słoika. Po przykryciu ciała zaniosła obie próbki do laboratorium DNA, gdzie je oznakowała i dała do zbadania. Na formularzu wnioskowym poprosiła o sprawdzenie, czy próbki pochodzą od tej samej osoby. Mimo iŜ było dość oczywiste, Ŝe ofiara sama się podrapała, Laurie uznała, Ŝe warto się upewnić. Nadmiar pracy w zakładzie nie był powodem, aby rezygnować ze staranności. Była jednak zadowolona, Ŝe o tej porze nikogo nie było w laboratorium. Nie chciałaby uzasadniać potrzeby tego badania. Skierowała się z powrotem do swego pokoju. Pomyślała, Ŝe skoro nikogo nie ma, mogłaby wykorzystać panujący spokój i zająć się wyraźnie ostatnio zaniedbywaną papierkową robotą. WciąŜ czując pewne napięcie z powodu dziwnej reakcji na zatrzaśnięcie drzwi chłodni, nie była przygotowana na to, co ją teraz miało spotkać. Gdy zamyślona wchodziła w drzwi, wyskoczyła na nią z krzykiem jakaś postać. Laurie wrzasnęła gdzieś z głębi swego jestestwa. Była to

reakcja zupełnie odruchowa, a jej moc spowodowała, Ŝe krzyk kilkakrotnie odbił się echem w korytarzu niczym naładowana cząstka subatomowa w akceleratorze. Całkowicie straciła nad sobą kontrolę i równocześnie z krzykiem serce skoczyło jej do gardła. Ale atak, którego się przeraziła, nie nastąpił. Jednocześnie mózg nagle zmienił sygnał, uświadamiając jej, Ŝe wydany przez niesamowitą postać okrzyk „buu!” nie był raczej tym, co usłyszałaby od obłąkanego gwałciciela lub demona z zaświatów. Mózg rozpoznał takŜe twarz postaci jako naleŜącą do Lou Soldano. Wszystko to wydarzyło się w mgnieniu oka i zanim Laurie była w stanie coś powiedzieć, jej strach zamienił się w gniew. – Lou! – krzyknęła. – Dlaczego pan to zrobił? – Przestraszyłem panią? – zapytał zakłopotany porucznik. Widział, Ŝe jej twarz przybrała barwę kości słoniowej. W uszach wciąŜ dźwięczał mu jej krzyk. – Przestraszył?! – zawołała. – Pan mnie przeraził, a ja takich rzeczy nie znoszę. Niech pan juŜ nigdy więcej czegoś takiego nie robi! – Przepraszam – powiedział pojednawczo detektyw. – To

było chyba niepowaŜne. Ale to miejsce napędza mi stracha i pomyślałem sobie, Ŝe mógłbym się trochę na pani odegrać. – Mogłabym panu dać w nos – rzekła Laurie, wymachując mu pięścią przed twarzą. Gniew szybko jej przechodził, zwłaszcza po jego przeprosinach i przejawach skruchy. Przeszła na drugą stronę biurka i osunęła się w fotel. – Ale co pan tu w ogóle robi o takiej godzinie? – zapytała. – Akurat tędy przejeŜdŜałem -. odparł Soldano. – Chciałem z panią porozmawiać, więc podjechałem pod rampę kostnicy, myśląc, Ŝe a nuŜ pani tam będzie. Właściwie nie bardzo na to liczyłem, ale facet na dole powiedział, Ŝe właśnie wyszła pani z jego biura. – O czym chciał pan ze mną rozmawiać? – O pani amancie, Jordanie. – On nie jest moim amantem – obruszyła się Laurie. – Naprawdę mnie pan zdenerwuje, jeśli będzie pan ciągle tak o nim mówić. – W czym tu problem? – spytał Lou. – Wydaje mi się, Ŝe jest to dość dobre określenie. W końcu spotyka się pani z nim co wieczór.

– Moje Ŝycie towarzyskie jest wyłącznie moją sprawą – oświadczyła Laurie. – Ale jeśli juŜ chce pan wiedzieć, to nie spotykam się z nim co wieczór, a kaŜdym razie nie dziś wieczór. – No, ale trzy na cztery to teŜ nie jest źle – powiedział porucznik. – Przejdźmy jednak do rzeczy. Chciałem, aby pani wiedziała, Ŝe rozmawiałem z Sheffieldem o profesjonalnych zabójstwach jego pacjentów. – I co miał do powiedzenia? – Niewiele. Odmówił podania konkretnych informacji o poszczególnych pacjentach. – I dobrze zrobił. – Ale waŜniejsze od tego, co powiedział, jest to, jak się zachowywał. Przez cały czas mojego pobytu tam był bardzo zdenerwowany. Nie wiem, co o tym sądzić. – Nie myśli pan chyba, Ŝe miał on coś wspólnego z tymi morderstwami? – Nie – odparł Soldano. – Zdzieranie skóry z pacjentów – tak, zabijanie ich – nie. Ale on był naprawdę zdenerwowany. Coś chodzi mu po głowie.

Myślę, Ŝe on coś wie. – Ja myślę, Ŝe on ma wiele powodów do zdenerwowania – oznajmiła Laurie. – Czy mówił panu, Ŝe Cerino mu groził? – Nie. A czym mu groził? – Jordan nie chciał powiedzieć. Ale jeśli Cerino jest takim człowiekiem, jak pan mówi, to moŜe pan sobie wyobrazić. Detektyw kiwnął głową. – Ciekaw jestem, dlaczego doktor mi o tym nie powiedział. – Pewnie uwaŜa, Ŝe pan nie mógłby go ochronić. Mógłby pan? – Chyba nie – odparł Lou. – Na pewno nie na stałe, zwłaszcza kogoś o takiej pozycji jak Jordan Sheffield. – Czy rozmowa z nim coś panu dała? – Dowiedziałem się, Ŝe ofiary nie miały tej samej diagnozy. Przynajmniej on tak mówi. To był jeden z moich dziwacznych pomysłów. Dowiedziałem się teŜ, Ŝe nie

mają poprzez Jordana Sheffielda Ŝadnych innych widocznych powiązań poza tym, Ŝe były jego pacjentami. Pytałem na wszystkie moŜliwe sposoby, ale niestety niewiele się dowiedziałem. – Co zamierza pan teraz robić? – Mieć nadzieję! Poza tym zlecę moim ekipom dochodzeniowym, aby ustaliły diagnozy. MoŜe z tego coś wyniknie. Musi być w tym wszystkim jakiś aspekt, na który nie trafiłem. – Tak samo myślę o swoich przypadkach przedawkowań – powiedziała Laurie. – A właściwie co pani tutaj robi o tak późnej porze? – spytał porucznik. – Miałam chęć trochę popracować. Ale poniewaŜ dzięki panu mam wciąŜ podwyŜszone tętno, to chyba wezmę papiery ze sobą do domu i tam się nimi zajmę. – A co z kolacją? MoŜe poszłaby pani ze mną do Małych Włoch. Lubi pani spaghetti? – Uwielbiam. – A więc? – spytał detektyw. – JuŜ wiem, Ŝe nie spotyka

się dziś pani z szanownym doktorem, a to jest pani ulubiona wymówka. – Jest pan wytrwały. – No, w końcu jestem Włochem. Piętnaście minut później Laurie siedziała w samochodzie Lou zmierzającym w kierunku śródmieścia. Nie wiedziała, czy kolacja z nim jest dobrym pomysłem, ale nie przyszedł jej do głowy Ŝaden powód, aby nie pójść. I choć bywał on wcześniej trochę obcesowy, teraz był wręcz uroczy opowiadając jej historyjki o swoim dzieciństwie w Queens. Mimo iŜ wychowała się na Manhattanie, Laurie nigdy nie była w Małych Włoszech. Bardzo podobała się jej atmosfera ulicy Mulberry. Było tam bardzo wiele restauracji i tłumy spacerujących ludzi. Podobnie jak w samych Włoszech widać było, Ŝe miejsce to tętni Ŝyciem. – To jest z całą pewnością włoskie – stwierdziła. – Tak wygląda, prawda? – zgodził się. – Ale zdradzę pani małą tajemnicę. Większość tutejszych nieruchomości jest własnością Chińczyków. – To dziwne – powiedziała Laurie. Była nieco

rozczarowana, choć nie wiedziała dlaczego. – Była to kiedyś dzielnica włoska – wyjaśnił Lou. – Ale większość Włochów wyniosła się na przedmieścia, na przykład do Queens. A Chińczycy wietrzący interes wkroczyli tu i wykupili posesje. Zatrzymali się w miejscu objętym zakazem parkowania. Laurie wskazała na znak. – Proszę o spokój! – rzekł detektyw, wsuwając przed szybę niewielką karteczkę. – Od czasu do czasu mogę skorzystać z tego, Ŝe naleŜę do najwspanialszej słuŜby Nowego Jorku. Po wyjściu poprowadził ją wąską uliczką do jednej z mniej rzucających się w oczy restauracji. – Ona nie ma nazwy – zauwaŜyła Laurie wchodząc. – Nie potrzebuje – odparł Lou. Elementami kiczowatego wnętrza były obrusy w białoczerwona szachownicę oraz oddzielające stoliki kraty z wplecionymi sztucznymi winoroślami i gronami. KaŜdy stolik oświetlony był świeczką osadzoną w kubku z zastygłym woskiem na bokach. Na ścianach wisiało kilka malowideł z widokami Wenecji. W wąskiej sali

ściśniętych było około trzydziestu stolików i wydawało się, Ŝe wszystkie są zajęte. Wokół kręcili się zaaferowani kelnerzy. Wyglądało na to, Ŝe wszyscy się znają i są po imieniu. Nad całą scenerią unosił się zgiełk ludzkich głosów oraz wyraźnie wyczuwalny ziołowy aromat ostro przyprawionych potraw. Laurie nagle poczuła się bardzo głodna. – Wygląda na to, Ŝe trzeba było zarezerwować stolik – powiedziała. Porucznik gestem zasygnalizował, aby się nie niecierpliwiła. Po kilku minutach pojawiła się bardzo duŜa i bardzo po włosku wyglądająca kobieta, która serdecznie uściskała Lou. Nazywała się Maria i została przedstawiona Laurie. Jak za dotknięciem róŜdŜki czarodziejskiej pojawił się stolik, przy którym Maria posadziła ich oboje. – Wydaje mi się, Ŝe jest pan tu dość dobrze znany – zauwaŜyła Laurie. – Tak być powinno po tylu daniach, ile tu zjadłem. Dzięki mnie jedno z ich dzieci ukończyło studia.

Ku zdziwieniu i konsternacji Laurie nie było jadłospisu. Musiała wysłuchać zestawu dań wyrecytowanego przez kelnera z silnym włoskim akcentem. Ale zaraz po tym, gdy skończył on swoją imponującą litanię, detektyw nachylił się i poradził, aby wybrała ravioli lub manicotti. Laurie szybko przystała na ravioli. Kiedy dania były juŜ zamówione i butelka białego wina stała na stole, Lou rozczarował Laurie zapalając papierosa. – MoŜe moglibyśmy pójść na kompromis – zaproponowała. – Niech pan ograniczy się tylko do jednego. – Proszę bardzo. Po szklaneczce wina Laurie zaczęła wczuwać się w nieco chaotyczną atmosferę. Wraz z zakąskami pojawił się właściciel i jednocześnie kucharz, Giuseppe, aby się przywitać. Kolacja była, zdaniem Laurie, znakomita. Po ostatnich kilku wieczorach spędzonych w lokalach dość sztywnych, z przyjemnością chłonęła familiarną atmosferę tej knajpki. Wyglądało na to, Ŝe wszyscy znają i bardzo lubią

porucznika. Musiał wysłuchać wielu dobrodusznych Ŝartów związanych z przyprowadzeniem Laurie. Najwyraźniej zwykle jadał tu sam. Uparł się, aby na deser pójść kawałek dalej, do włoskiego baru kawowego, gdzie podawano kawę bez kofeiny oraz gelato. Gdy juŜ siedzieli nad swymi kawami i lodami, Laurie spojrzała na niego. – Lou – zaczęła – chcę cię o coś zapytać. – Ooo – westchnął Soldano. – Miałem nadzieję, Ŝe uda się nam uniknąć potencjalnie kłopotliwych tematów. Proszę nie namawiać mnie znów, abym zwracał się do chłopaków z wydziału narkotyków. – Mnie chodzi tylko o twoje zdanie – wyjaśniła Laurie. – Okay, to nie brzmi strasznie. Wal. – Nie śmiej się ze mnie, dobrze? – To zaczyna brzmieć ciekawie. – Nie mam Ŝadnego konkretnego powodu, aby tak myśleć – powiedziała Laurie. – Po prostu niepokoją mnie pewne drobne fakty.

– W tym tempie powiedzenie, o co chodzi, zabierze ci całą noc. – Chodzi o moją serię przedawkowań. Chciałabym wiedzieć, jakie byłoby twoje zdanie, gdybym wysunęła sugestię, Ŝe to były zabójstwa, a nie przypadkowe przedawkowania. – Mów dalej – rzekł detektyw. Odruchowo sięgnął po papierosa i zapalił. – Przywieziono nam przypadek kobiety, która nagle zmarła w szpitalu – opowiadała Laurie. – Była niewątpliwie chora na serce. Ale po bliŜszym przyjrzeniu się i zbadaniu jej nie moŜna było nie pomyśleć, Ŝe mogła zostać uduszona. Przypadek został wypisany jako śmierć „naturalna” głównie ze względu na inne szczegóły – miejsce zgonu, nadwagę i chorobę serca. Ale gdyby ta kobieta została znaleziona gdzie indziej, moŜna byłoby to uznać za zabójstwo. – A jaki to ma związek z przedawkowaniami? – spytał Lou, pochylając się do przodu i mruŜąc oczy od dymu z papierosa tkwiącego w kąciku jego ust.

– Zaczęłam się pod tym samym kątem zastanawiać nad tymi przedawkowaniami. Pomińmy fakt, Ŝe ludzie ci zostali znalezieni w swoich mieszkaniach ze strzykawkami u boku. Trudno nie brać pod uwagę ogólnego kontekstu morderstw, ale jakby to wyglądało, gdybyśmy przyjęli, Ŝe nie wstrzyknęli oni tej kokainy sami sobie? – No tak, to byłaby przedziwna kombinacja – zgodził się porucznik. Odchylił się do tyłu i wyjął papierosa z ust. – Wiadomo, Ŝe popełniane są morderstwa przy uŜyciu narkotyków. To nie ulega wątpliwości. Ale motywy są zwykle dość oczywiste: rabunek, seks, zemsta, spadek. Wielu drobnych handlarzy ginie w ten sposób z rąk swych niezadowolonych klientów. Przypadki w twojej serii nie pasują do tego wzorca. Wydawało mi się, Ŝe ich niezwykłość polega właśnie na tym, Ŝe w kaŜdym z nich zmarły był najwyraźniej solidnym obywatelem, nie mającym na swoim koncie naduŜywania narkotyków ani konfliktów z prawem. – To prawda – przyznała Laurie. – Czy chcesz przez to powiedzieć, Ŝe twoim zdaniem ludziom tym wstrzyknięto kokainę przy uŜyciu siły? Laurie, zacznij myśleć realnie. W sytuacji, gdy nałogowcy gotowi są płacić za narkotyki grube pieniądze, po co ktoś miałby podejmować krucjatę, aby pozbawić miasto

niektórych z jego najzdolniejszych i najbardziej obiecujących obywateli? Co moŜna by na tym zyskać? Czy nie jest bardziej prawdopodobne, Ŝe ludzie ci naprawdę potajemnie uŜywali narkotyków, a moŜe nawet nimi handlowali? – Nie wydaje mi się – powiedziała Laurie. – Poza tym czy nie mówiłaś, Ŝe ci ludzie wstrzykiwali sobie kokainę zamiast ją wąchać? – Zgadza się. – A więc jak moŜna zrobić zastrzyk komuś, kto tego nie chce? Czy pielęgniarki w szpitalach nie mają dosyć kłopotów z robieniem zastrzyków pacjentom? I teraz mówisz mi, Ŝe jakaś opierająca się ofiara, która próbuje powiedzieć, Ŝe nie ma ochoty, moŜe dostać taki zastrzyk wbrew swojej woli? Daj spokój. Laurie przymknęła oczy. Soldano trafił w najsłabszy punkt jej teorii zabójstw. – Gdyby tym ludziom wstrzykiwano kokainę wbrew ich woli, to byłyby ślady przemocy. Czy coś takiego stwierdzono? – Nie – przyznała Laurie. – Przynajmniej tak mi się

wydaje. – W tym momencie pomyślała o roztrzaskanej rzeźbie w mieszkaniu Julii. – Jedyny inny sposób, w jaki coś takiego mogło się zdarzyć, a który mogę sobie wyobrazić, to sytuacja, w której ofiary zostały najpierw odurzone jakimś środkiem dodanym na przykład do koktajlu. Popraw mnie, jeśli nie mam racji, ale gdyby uŜyto takiego środka, to wykrylibyście go w waszym biurze. Czy dobrze mówię? – Masz rację – zgodziła się Laurie. – A więc proszę – powiedział detektyw. – Nie zamierzam robić ci zarzutu za wzięcie pod uwagę zabójstwa, ale moim zdaniem moŜliwość taka jest bardzo znikoma. – Odkryłam parę innych faktów, które wydały mi się podejrzane – kontynuowała z uporem Laurie. – Odwiedziłam dziś mieszkanie jednej z ostatnich ofiar i portier powiedział mi, Ŝe wieczorem, kiedy zmarła, przyszła razem z dwoma męŜczyznami, których nigdy przedtem nie widział. – Laurie, chyba nie powiesz mi, Ŝe fakt przyjścia kobiety do domu z dwoma męŜczyznami, których nie zna portier, jest punktem wyjścia tej wielkiej teorii spiskowej? Czy o to chodzi?

– Okay! Okay! – odparła Laurie. – Nie bądź taki ostry. Czy przeszkadza ci to, Ŝe o tym mówię? Problem polega na tym, Ŝe te rzeczy mnie niepokoją. To jest taki psychiczny ból zęba. – Co jeszcze? – zapytał cierpliwie Lou. – Mów. – W dwóch przypadkach ofiary mniej więcej na godzinę przed śmiercią prosiły telefonicznie swoich ukochanych o przyjście jeszcze tego wieczora. – I co? – spytał porucznik. – I nic – odparła Laurie. – To wszystko. Po prostu wydawało mi się dziwne, Ŝe ludzie, którzy rzekomo ukrywali swój nałóg, zapraszali swoich nie wtajemniczonych narzeczonych, jeśli planowali nocne narkotykowe szaleństwo. – Ta dwójka mogła telefonować z miliona rozmaitych powodów. Nie sądzę, aby którekolwiek przypuszczało, Ŝe taki wyskok skończy się tak, jak się skończył. Jeśli to cokolwiek znaczy, to raczej takŜe przemawia za wstrzyknięciem przez siebie samego. Prawdopodobnie wierzyli w szeroko rozpowszechniony mit o pobudzającym seksualnie działaniu kokainy i chcieli mieć pod ręką swych partnerów w momencie szczytowego uniesienia.

– Pewnie uwaŜasz mnie za wariatkę. – Bynajmniej – zaprzeczył Soldano. – Trzeba być podejrzliwym, zwłaszcza w twoim zawodzie. – Dziękuję za konsultację. Doceniam twoją cierpliwość. – Cała przyjemność po mojej stronie. Jeśli tylko przyjdzie ci ochota zwrócić się z czymś do mnie, proszę, nie wahaj się. – Kolacja była znakomita – powiedziała Laurie. – Ale myślę, Ŝe powinnam juŜ zbierać się do domu. Ciągle czeka na mnie praca. – Jeśli podobała ci się ta restauracja – odparł detektyw – to bardzo chętnie zabrałbym cię do innej w Queens, w centrum dzielnicy, naprawdę włoskiej. Autentyczna kuchnia północnowłoska. MoŜe jutro wieczorem? – Dziękuję za zaproszenie, ale mam juŜ plany. – Oczywiście – rzucił sarkastycznie Lou. – Jak mogłem zapomnieć o doktorze od limuzyny. – Proszę, Lou! – rzekła Laurie.

– Chodźmy – stwierdził porucznik odsuwając krzesło. – Odwiozę cię do domu, jeśli zniesiesz mojego skromnego, sfatygowanego forda caprice. Laurie podniosła w górę oczy. Franco Ponti zatrzymał swego czarnego cadillaca przed restauracją „Neapolitan” na Corona Avenue niedaleko „Vesuvio” i wysiadł. Portier rozpoznał go i podbiegł, aby zapewnić, Ŝe samochód znajdzie się pod dobrą opieką. Franco wręczył mu dziesięciodolarowy banknot i wszedł do środka. O tej porze w piątkowy wieczór restauracja była pełna Ŝycia. Od stolika do stolika chodził akordeonista grający serenady dla klientów. Panował biesiadny nastrój, w ogólnym zgiełku słychać było wybuchy śmiechu. Ponti przystanął na moment tuŜ przy czerwonej aksamitnej zasłonie oddzielającej przedsionek od sali jadalnej. Bez trudu dostrzegł wyściełaną loŜę, w której siedzieli Vinnie Dominick, Freddie Capuso i Richie Herns w towarzystwie dwóch piersiastych dziewczyn w minispódniczkach. Franco skierował się prosto do nich. Na jego widok Vinnie poklepał dziewczyny i powiedział

im, aby poszły przypudrować sobie nosy. Gdy odeszły, Ponti usiadł. – Napijesz się czegoś? – spytał Dominick. – Szklaneczkę wina bardzo chętnie – odrzekł Franco. Vinnie strzelił palcami. Natychmiast pojawił się kelner, przyjął zamówienie i równie szybko wrócił ze szklanką, do której Dominick nalał wina z butelki stojącej na stoliku. – Masz coś dla mnie? – spytał. Ponti wypił łyk i odwrócił butelkę, aby przyjrzeć się etykiecie. – Angelo Facciolo i Tony Ruggerio są dziś razem z Cerino, więc nic nie robią. Ale wczoraj w nocy działali na mieście. Nie wiem, co robili wczesnym wieczorem, bo ich zgubiłem. Ale trafiłem znów na nich w nocnej pizzerii i byli potem zajęci. Czytałeś o tych morderstwach na Manhattanie wczoraj w nocy? – Mówisz o tym znanym bankierze i facecie od domu aukcyjnego? – spytał Vinnie. – Właśnie o nich – odparł Franco. – Angelo i Tony załatwili obu. I była to niechlujna robota.

Za kaŜdym razem o mało nie wpadli. Nawet ja musiałem uwaŜać, Ŝeby nie zostać zatrzymany do złoŜenia wyjaśnień, zwłaszcza przy tym bankierze. Parkowałem przed domem, gdy przyjechały gliny. – Po co, u diabła, oni ich rąbnęli? – spytał Dominick. – Ciągle jeszcze nie wiem – odparł Ponti. – Z kaŜdym dniem gliny coraz bardziej się podniecają! – powiedział Vinnie podniesionym głosem. – A im bardziej się u nich kotłuje, tym gorzej dla interesów. Musieliśmy tymczasowo zamknąć większość naszych domów gry. Musisz ustalić, co się dzieje – dodał patrząc ze złością na Pontiego. – Zacząłem juŜ się dowiadywać. Będę dalej pytać, a takŜe trzymać na oku Facciolo i Ruggerio. Ktoś musi wiedzieć. – Muszę coś robić – stwierdził Dominick. – Nie mogę w nieskończoność siedzieć bezczynnie, podczas gdy oni wszystko psują. – Daj mi jeszcze parę dni – poprosił Franco. – Jeśli nie uda mi się tego rozwikłać, mogę pozbyć się Angela i Tony’ego.

– Ale to oznaczałoby wojnę – zauwaŜył Vinnie. – Nie wiem, czy jestem gotowy do walki. Byłoby to jeszcze gorsze dla interesów. – Wie pan co, doktorze? – powiedział Cerino. – To wcale nie było takie groźne. Naprawdę się niepokoiłem, ale zupełnie nic nie czułem, gdy pan operował. Jak poszło? – Jak marzenie – odparł Jordan. W ręku trzymał latarkę w kształcie długopisu i oświetlał nią oko, które właśnie zoperował. – I teraz wygląda to bardzo dobrze. Głęboka komora przednia oka i całkowicie czysta rogówka. – Jeśli pan jest zadowolony – stwierdził Paul – to i ja jestem zadowolony. Cerino znajdował się w jednej z prywatnych izolatek pawilonu Greenblatta w Manhattan General Hospital. Sheffield robił pooperacyjny obchód, gdyŜ ostatni przeszczep rogówki skończył zaledwie przed półgodziną. Tylko tego dnia wykonał ich cztery. Stojący z tyłu pokoju Angelo opierał się o ścianę, Tony zaś spał na fotelu przy drzwiach do łazienki. – Damy temu oku kilka dni – rzekł doktor prostując się. – Potem, jak wszystko dobrze pójdzie, czego jestem pewien – dodał pospiesznie – zrobimy drugie. Wtedy będzie pan

jak nowy. – To znaczy, Ŝe mam czekać takŜe i na drugą operację? – spytał Cerino. – Nie mówił mi pan o tym. Na początku powiedział pan tylko, Ŝe muszę poczekać na pierwszą operację. – Niech się pan odpręŜy! – polecił Jordan. – Nie powinien pan podwyŜszać sobie ciśnienia. Dobrze jest zrobić małą przerwę między operacjami, aby oko mogło dojść do siebie, zanim wezmę się do drugiego. I przy takim tempie, jakie mieliśmy dziś, nie powinien pan długo czekać. – Nie lubię niespodzianek ze strony lekarzy – oświadczył Paul. – Nie rozumiem, po co to drugie czekanie. Jest pan pewien, Ŝe zoperowane oko jest w porządku? – W jak najlepszym – zapewnił Sheffield. – Proszę mi wierzyć, u nikogo nie mogłoby być lepiej. – Gdybym panu nie wierzył, nie leŜałbym tutaj. Ale jeśli jestem w tak dobrym stanie i muszę poczekać jeszcze parę dni, to co ja robię w tym smętnym pokoju? Ja chcę do domu. – Lepiej, aby pan tu został. Do oka trzeba podawać leki. A

gdyby doszło do jakiegoś zakaŜenia... – KaŜdy moŜe wpuścić parę kropli do moich oczu – oznajmił Cerino. – Po tych wszystkich wydarzeniach moja Ŝona, Gloria, całkiem dobrze się w tym wprawiła. Ja chcę się stąd wynieść! – Jeśli jest pan zdecydowany, to nie mogę pana zatrzymać – odpowiedział zdenerwowany Jordan. – Ale niech pan przynajmniej pamięta o konieczności odpoczynku i zachowania spokoju. Trzy kwadranse później sanitariusz podwiózł Paula na wózku inwalidzkim do samochodu Facciolo. Ruggerio podjechał nim juŜ wcześniej na chodnik przed wejście do szpitala i czekał z zapuszczonym silnikiem. Cerino zapłacił rachunek za pobyt w szpitalu gotówką, co zdumiało dyŜurnego kasjera. Angelo, przywołany strzeleniem palców swego szefa, wyciągnął z kieszeni gruby plik banknotów i odliczył stosowną liczbę studolarówek. Zrobiło to na kasjerze odpowiednie wraŜenie. – Ręce przy sobie – powiedział Paul, gdy Facciolo

próbował pomóc mu wysiąść z wózka przy samochodzie. – Sam sobie poradzę. Czy wydaje ci się, Ŝe jestem inwalidą? Dźwignął się do pozycji pionowej i zachwiał na moment, zanim jego masywny tułów nie znalazł się we właściwej pozycji. Ubrany był w swój zwykły garnitur. Zoperowane oko chroniła metalowa osłona z wieloma maleńkimi otworami. Powoli wsunął się na przednie miejsce dla pasaŜera. Pozwolił zamknąć drzwi Angelowi, który usiadł z tyłu. Tony ruszył, lecz źle ocenił moment zjechania z krawęŜnika na jezdnię i samochodem wstrząsnęło. – Jezu Chryste! – wrzasnął Cerino. Ruggerio skurczył się nad kierownicą. Gdy wyjechali tunelem śródmiejskim na autostradę z Long Island. Paul stał się rozmowny. – Wiecie co, chłopcy – odezwał się z zadowoleniem – czuję się świetnie! Po tych wszystkich kłopotach i planowaniu, wreszcie to się stało. I tak, jak mówiłem doktorowi, nie było wcale źle. Oczywiście czułem, gdy wbijał mi tę pierwszą igłę.

Facciolo wzdrygnął się na tylnym siedzeniu. Od samego początku miał opory przed wejściem na salę operacyjną. Prawie zemdlał, kiedy zobaczył, jak Sheffield przymierzał się ze strzykawką do twarzy Cerino tuŜ poniŜej oka. Angelo nie znosił igieł. – Ale po tym ukłuciu – ciągnął Cerino – juŜ niczego nie czułem. Nawet zasnąłem. Czy moŜecie w to uwierzyć? MoŜesz, Tony? – Nie mogę – odparł niespokojnie Ruggerio. – Kiedy się obudziłem, było juŜ po wszystkim – powiedział Paul. – Jordan moŜe być dupkiem, ale jest świetnym chirurgiem. I wiecie co? Myślę, Ŝe on jest sprytny. Wiem, Ŝe jest praktyczny. Moglibyśmy zacząć robić interesy, on i ja. Co o tym myślisz, Angelo? – Ciekawy pomysł – odpowiedział Facciolo bez entuzjazmu. Rozdział 12 MANHATTAN, SOBOTA, GODZ. 7.45 PoniewaŜ była to sobota, Laurie nie nastawiła budzika. Ale i tak koszmarny sen o Shellym obudził ją przed ósmą. Przeszło jej przez głowę, Ŝe powinna zasięgnąć porady u

jakiegoś specjalisty. Choć nie miała dyŜuru, postanowiła pójść do biura. Mimo dobrych chęci niewiele posunęła się z pracą poprzedniego wieczora po tym, jak Lou ją odwiózł. Nie bardzo potrafiła godzić ze sobą wino i pracę. Po wyjściu z domu przyjemnie zaskoczyła ją rześka jesienna aura. Słońce miało juŜ swój przyblakły zimowy wygląd, ale niebo było czyste, a temperatura umiarkowana. W taki dzień jak sobota ruch uliczny i wyziewy spalin były na Pierwszej alei minimalne i Laurie z przyjemnością przeszła się do Trzydziestej ulicy. Po przybyciu na miejsce poszła prosto do biura identyfikacji, aby sprawdzić nowe przypadki. Z ulgą stwierdziła, Ŝe nie ma kolejnych kandydatów do jej serii przedawkowań. Grafik był pełen ofiar typowych dla piątkowej nocy zabójstw i wypadków odzwierciedlających normalną nowojorską porcję przemocy i okaleczeń. Następnie skierowała się do laboratorium toksykologii. OdpręŜyła się, gdy uświadomiła sobie, Ŝe nie będzie musiała unikać Johna DeVriesa, którego w sobotę na pewno tam nie było. Ku swemu zadowoleniu znalazła pracowitego Petera na jego zwykłym stanowisku przed

najnowszym chromatografem gazowym. – Jak dotąd nic w sprawie skaŜenia – powiedział. – Ale moŜe będziemy mieć szczęście z tą duŜą nową próbką, którą dostałem wczoraj. – Jaką próbką? – spytała Laurie. – Krew? – Nie – odparł Peter. – Czysta kokaina pobrana z jelita. – Czyjego jelita? Peter sprawdził kartkę identyfikacyjną próbki. – Wendell Morrison. Jeden z wczorajszych przypadków Fontwortha. – Ale skąd on wpadł na pomysł wzięcia próbki z jelita? – Tu nie mogę pani pomóc – odparł asystent. – Nie mam pojęcia, skąd na to wpadł, ale to, co dostałem, znacznie ułatwia mi zadanie. – Cieszę się – powiedziała Laurie, zaintrygowana tą niespodziewaną wiadomością. – Proszę dać mi znać o wynikach. Z laboratorium toksykologii poszła do swego pokoju. Po odszukaniu numeru w biurowym spisie telefonów

zadzwoniła do domu George’a Fontwortha. Odezwał się po drugim dzwonku, była więc zadowolona, Ŝe go nie obudziła. – Nie mów mi, Ŝe jesteś w biurze – rzekł, gdy usłyszał, kto dzwoni. – A co ja mogę powiedzieć? – odparła Laurie. – Nie masz nawet dyŜuru – zauwaŜył George. – Nie pracuj tak cięŜko, bo my zaczniemy na twoim tle źle wyglądać. – Na pewno – roześmiała się Laurie. – Ja tu na nikim nie robię takiego wraŜenia. Pamiętasz, co powiedział ci Calvin: wczoraj miałeś nawet ze mną nie rozmawiać. – To było trochę głupie – zgodził się Fontworth. – Co ci chodzi po głowie? – Ciekawi mnie twój pierwszy wczorajszy przypadek. Wendell Morrison. – Co chciałabyś wiedzieć? – Na toksykologii powiedziano mi, Ŝe dałeś im próbkę kokainy z jelita zmarłego. Jak do tego doszedłeś? – Doktor Morrison zaŜył narkotyk doustnie – odparł

George. – Chyba mówiłeś, Ŝe w obu twoich przypadkach było wstrzyknięcie – przypomniała Laurie. – Tylko w drugim. Gdy pytałaś mnie o drogę wprowadzenia, myślałem, Ŝe chodzi ci tylko o tamten. – We wszystkich moich przypadkach narkotyk wstrzyknięto doŜylnie, ale u Dicka Katzenburga jeden wziął go doustnie po nieudanej próbie wstrzyknięcia. – To samo u doktora Morrisona – rzekł Fontworth. – Jego zgięcia łokciowe wyglądały jak poduszeczki do szpilek. Facet miał nadwagę i głęboko umiejscowione Ŝyły, ale moŜna było się spodziewać, Ŝe lekarz lepiej sobie poradzi z zastrzykiem doŜylnym. – Czy w jelicie wciąŜ było duŜo kokainy? – Chyba z tona. Nie wyobraŜam sobie, ile on tego połknął. Ta część jelita, gdzie kokaina wstrzymała dopływ krwi, była dotknięta zawałem. Zupełnie jak w przypadkach kokainowych „mułów”, którym w drodze pękają prezerwatywy. – Czy było jeszcze coś godnego uwagi?

– Tak – odpowiedział George. – Miał wylew krwi do mózgu z małego tętniaka. Prawdopodobnie pękł podczas ataku drgawek. Przed zakończeniem rozmowy Laurie powiedziała o odrobinie tkanki, którą wyjęła spod paznokcia Julii Myerholtz i skierowała do laboratorium. – Mam nadzieję, Ŝe nie masz mi za złe wtrącania się do twojego przypadku – dodała. – SkądŜe znowu – zaprzeczył Fontworth. – Jest mi tylko głupio, Ŝe sam o tym nie pomyślałem. Przy takich podrapaniach powinienem był spojrzeć pod jej paznokcie. śycząc George’owi przyjemnego weekendu, Laurie odłoŜyła słuchawkę i zabrała się w końcu do swoich papierów. Ale jak zwykle w ostatnich dniach wciąŜ nachodziły ją myśli o niepokojących aspektach serii przedawkowań. Mimo rozmowy z Lou, nadal trapiły ją niektóre szczegóły przypadku Julii Myerholtz. Wyjęła teczki trzech ofiar, których sekcje robiła w czwartek: Stuarta Morgana, Randalla Thatchera i Valerie Abrams. Zanotowała na karteczce adresy całej trójki. Po minucie nie było jej juŜ w biurze. Złapała taksówkę i

odwiedziła wszystkie trzy domy. W kaŜdym rozmawiała z portierem. Po przedstawieniu się uzyskała nazwiska i telefony portierów dyŜurujących w środę wieczorem. Po powrocie do biura Laurie rozpoczęła serię telefonów. Najpierw zadzwoniła do Julia Chaveza. – Czy znał pan Valerie Abrams? – spytała po przedstawieniu się. – Tak, oczywiście – odpowiedział Julio. – Czy widział ją pan w środę wieczorem? – Nie – odparł Chavez. – W kaŜdym razie nie przypominam sobie. Lou miał chyba rację, pomyślała po zakończeniu tej rozmowy. Prawdopodobnie traciła tylko czas. Niemniej jednak nie mogła powstrzymać się przed zadzwonieniem do następnego portiera ze swojej listy: Angela Mendeza, który był na wieczornej zmianie w domu Stuarta Morgana. Podobnie jak poprzednio przedstawiła się i zapytała, czy Angel znał Stuarta Morgana. Odpowiedź była taka sama: „Oczywiście!”

– Czy widział pan pana Morgana w środę wieczorem? – spytała. – Oczywiście – potwierdził Angel. – Widywałem pana Morgana kaŜdego wieczora na swojej zmianie. Co dzień wychodził po pracy na jogging. – Czy był na joggingu w środę wieczorem? – Tak samo jak zawsze. Laurie znów zwróciła uwagę na niekonsekwencję w uŜywaniu narkotyków przez człowieka, który dbał o siebie na tyle, aby co wieczór biegać. To nie było logiczne. – Czy wyglądał normalnie? – spytała. – Czy moŜe robił wraŜenie przygnębionego? – Wyglądał całkiem dobrze, kiedy wychodził – odparł Mendez. – Ale nie pobiegł tak daleko jak zwykle. W kaŜdym razie wrócił bardzo szybko. Nie był nawet spocony. Pamiętam to, bo powiedziałem mu, Ŝe się nie spocił. – Co odpowiedział? – Nic.

– Czy zwykle nic nie mówił? – Tylko, gdy był z innymi ludźmi. – Czy pan Morgan był z innymi ludźmi, gdy wrócił z joggingu? – Tak. Był z dwoma nieznajomymi. Laurie poprawiła się w fotelu. – Czy moŜe pan opisać tych nieznajomych? Portier zaśmiał się. – Nie, chyba nie – odparł. – Widzę codziennie tylu ludzi. Po prostu zapamiętałem, Ŝe był z nieznajomymi, bo się nie odezwał. Laurie podziękowała i odłoŜyła słuchawkę. To juŜ coś było. WciąŜ miała w pamięci przestrogę porucznika, aby nie bawiła się w detektywa, ale to wyraźne podobieństwo do przypadku Myerholtz mogło być początkiem istotnego zwrotu. Zatelefonowała w końcu do ostatniego na liście, Davida Wonga. Niestety portier nie mógł

sobie przypomnieć, czy widział Randalla Thatchera w środę wieczorem. Podziękowała więc i odłoŜyła słuchawkę. Przed ponownym zajęciem się swymi papierami postanowiła sprawdzić jeszcze jeden przypadek. Poszła do działu histologii i poprosiła o preparaty próbek pobranych z ciała Mary O’Connor. Gdy znalazła się z powrotem w swoim pokoju, obejrzała pod mikroskopem preparaty z serca, aby zbadać zakres miaŜdŜycy tętnic. Był umiarkowany w obrazie mikroskopowym, podobnie jak przy oględzinach dokonanych przez Paula podczas sekcji. Nie zauwaŜyła takŜe oznak miopatii serca. Po tych wszystkich czynnościach Laurie nie mogła juŜ wymyślić niczego, co pozwoliłoby jej na dalsze odkładanie papierkowej roboty. Odsunęła na bok mikroskop, wyciągnęła nie ukończoną dokumentację i niechętnie wzięła się do pracy. – I to jest właśnie to? – spytał Lou, wymachując w powietrzu kartką maszynopisu. – Tyle udało się nam ustalić – odrzekł Norman. – To jest masa lekarskiego bełkotu. Co, u diabła, znaczy „keratoconus”? Albo tu mamy perełkę: „pseudosoczewkowa keratopatia pęcherzykowa”. Co to

ma znaczyć? Czy moŜesz mi powiedzieć? – Chciałeś rozpoznania ofiar, które leczyły się u doktora Jordana Sheffielda – odparł sierŜant. – Tyle ustaliły nasze ekipy. Porucznik jeszcze raz przeczytał kartkę. „Martha Goldburg – pseudosoczewkowa keratopatia pęcherzykowa; Steven Vivonetto – miąŜszowe zapalenie rogówki; Janice Singleton – półpasiec; Henriette Kaufman – dystrofia śródbłonkowa Fuchsa; Dwight Sorenson – keratoconus”. – Miałem nadzieję, Ŝe wszyscy byli chorzy na to samo – mruknął. – Chciałem przyłapać tego cwaniaczka, Sheffielda, na kłamstwie. Carver wzruszył ramionami. – Szkoda – powiedział. – Mogę znaleźć kogoś, kto przetłumaczyłby to na normalny język, jeśli jest to w ogóle moŜliwe. Soldano rozparł się w swym fotelu. – A więc co myślisz? – zapytał. – Nie mam Ŝadnych błyskotliwych pomysłów – odpowiedział Norman. – Kiedy na początku w danych

zaczęło się pojawiać nazwisko doktora, myślałem, Ŝe moŜe coś w tym być, ale teraz nie bardzo na to wygląda. – Czy byli jacyś pacjenci niezadowoleni z opieki? – Od tej strony tylko Goldburgowie. Harry Goldburg wystąpił do sądu przeciwko doktorowi Sheffieldowi, gdy ten usunął jego Ŝonie zaćmę. Były tam chyba jakieś powikłania i niewiele widziała na to oko. – A co to wszystko ma być? – spytał detektyw, sięgając po teczkę wypchaną kartkami zapisanymi na maszynie. – To reszta materiałów zebranych przez nasze ekipy dochodzeniowe. – Jezu Chryste! Tu jest chyba z pięćset stron. – Raczej około czterystu – poprawił sierŜant. – Nic mi się w tym nie rzuciło w oczy, ale pomyślałem sobie, Ŝe lepiej będzie, jeśli ty takŜe to przejrzysz. I moŜesz juŜ się do tego zabrać, bo będą napływać nowe meldunki po przesłuchaniu następnych ludzi. – A badania balistyczne? – zapytał Lou. – Jeszcze się do nas nie odezwali – odparł Carver. – Ciągle pracują nad przypadkami z zeszłego miesiąca. Ale według wstępnych ustaleń, uŜyto tylko dwóch pistoletów,

kalibru dwadzieścia dwa i dwadzieścia pięć. – A co z gospodynią? – śyje, ale nie odzyskała dotąd przytomności. Została postrzelona w głowę i jest w stanie śpiączki. – Czy daliście jej ochronę? – Oczywiście – odpowiedział Norman. – Dwadzieścia cztery godziny na dobę. Laurie posunęła się nieco do przodu ze swą zaległą pracą i starannie ułoŜyła w stosik wypełnione przez siebie karty. Następnie sięgnęła po dokumentację przypadków przedawkowań i odłoŜyła na boku trzy, których sekcje robiła we wtorek i w środę: Duncan Andrews, Robert Evans i Marion Overstreet. Zapisała ich adresy i opuściła biuro. Po wyjściu odbyła taką samą turę jak przed południem. Tym razem okazało się, Ŝe na słuŜbie są akurat ci portierzy, z którymi chciała rozmawiać. Wyniki w domach Evansa i Overstreet rozczarowujące. śaden z portierów nie był w

stanie

wiele

powiedzieć

o

interesujących

były ją

wieczorach. Inaczej było jednak u Duncana Andrewsa. Gdy taksówka podjeŜdŜała do budynku, poznała profilowaną markizę i drzwi z kutego Ŝelaza, przez które przechodziła podczas poprzedniej wizyty. Wysiadając z taksówki, rozpoznała nawet portiera, tego samego, który był na zmianie podczas tamtych, niefortunnych odwiedzin. JednakŜe jego widok nie powstrzymał jej. Choć zdawała sobie sprawę, iŜ istnieje pewna niewielka szansa na to, Ŝe Bingham moŜe dowiedzieć się o jej wizycie, była gotowa ryzykować. – Czy mogę pani w czymś pomóc? – spytał portier. Laurie wyczekiwała na oznaki, Ŝe ją poznaje, ale ich nie było. – Jestem z biura lekarza sądowego – powiedziała. – Nazywam się doktor Montgomery. Czy pamięta pan moją wtorkową wizytę tutaj? – Myślę, Ŝe tak – odparł portier. – Nazywam się Oliver. Czy mogę coś dla pani zrobić? Czy znów chce pani pójść na górę do mieszkania pana Andrewsa? – Nie, nie chcę nikomu przeszkadzać. Chcę tylko porozmawiać z panem. Czy pracował pan w niedzielę

wieczorem? – Tak jest – odpowiedział odźwierny. – Mam wolne w poniedziałki i czwartki. – Czy przypomina pan sobie pana Andrewsa z wieczora, kiedy zmarł? – Chyba tak – odparł po namyśle. – Widywałem go prawie kaŜdego wieczora. – Pamięta pan, czy był sam? – Tego nie mogę powiedzieć. Przy takiej liczbie ludzi, jaka tu przychodzi i wychodzi, nie mogę pamiętać czegoś takiego, zwłaszcza po upływie prawie tygodnia. MoŜe gdyby było to tego samego dnia albo zdarzyło się coś niezwykłego. Chwileczkę! – zawołał nagle. – MoŜe i pamiętam. Był jeden wieczór, kiedy pan Andrews przyszedł z jakimiś ludźmi. Przypomniało mi się teraz, bo zwrócił się do mnie uŜywając nie mojego imienia. UŜył imienia zarządcy domu. – A znał pańskie imię? – spytała Laurie. – Z całą pewnością – odparł Oliver. – Ja tu pracowałem, jeszcze zanim on się wprowadził, a to było pięć lat temu. – Ilu męŜczyzn było z nim?

– Chyba dwóch. MoŜe trzech. – Ale nie jest pan pewien, który to był wieczór? – spytała Laurie. – Nie mogę mieć pewności – potwierdził portier. – Ale pamiętam, Ŝe nazwał mnie Juan i to mnie zaskoczyło. To znaczy on wiedział, Ŝe mam na imię Oliver. Laurie podziękowała odźwiernemu i pojechała do domu. Co miała myśleć o tym dziwnym szeregu podobieństw? Kim byli ci dwaj męŜczyźni i czy byli to ci sami w kaŜdym przypadku? A co mogło oznaczać to, Ŝe młody, inteligentny, dynamiczny człowiek pomylił imiona portiera i kierownika obsługi? Prawdopodobnie nic. W końcu Duncan mógł myśleć o wezwaniu Juana w jakiejś sprawie dotyczącej mieszkania, właśnie gdy wchodził do budynku. W kamienicy czynszowej, idąc do windy, Laurie rzuciła okiem na wnętrze. ZauwaŜyła popękane i ukruszone kafelki w podłodze oraz łuszczącą się farbę na ścianach. W porównaniu z odwiedzanymi przez nią rezydencjami była to rudera. Przygnębiające było to, Ŝe wszystkie ofiary przedawkowań były w jej wieku lub młodsze i najwyraźniej powodziło im się finansowo o wiele lepiej.

Ona i tak płaciła juŜ za czynsz więcej, niŜ uwaŜała, Ŝe moŜe sobie pozwolić, a w porównaniu z tamtymi mieszkała w norze. Było to smutne. Tom poprawił jej nastrój, gdy weszła do swego mieszkania. Po przespaniu całego dnia i poprzedniej nocy był naładowany energią. Z naprawdę niezwykłą skocznością odbijał się od mebli i ścian, dając pokaz Ŝywotności, który rozśmieszył ją niemal do łez. Nie przyzwyczajona do nadmiaru wolnego czasu, Laurie wykorzystała następnych kilka godzin na drzemkę i kąpiel. PoniewaŜ nie było Ŝadnych wiadomości od Jordana, zakładała, Ŝe ustalona na dziewiątą godzina kolacji się nie zmieniła. Po półgodzinie zastanawiania się i przymierzeniu trzech strojów, Laurie była gotowa za pięć dziewiąta. W przeciwieństwie do poprzednich spotkań, doktor pojawił się osobiście dokładnie o dziewiątej. – Moi sąsiedzi naprawdę zaczną teraz o mnie opowiadać – powiedziała Laurie. – Im się wydawało, Ŝe spotykam się z Thomasem. Jordan zamówił stolik w „Czterech Porach Roku”. Podobnie jak w innych jego ulubionych restauracjach, Laurie nigdy dotąd tam nie była. Choć jedzenie było

znakomite, obsługa bez zarzutu i wino doskonałe, nie mogła powstrzymać się od niekorzystnych porównań z restauracją bez nazwy, do której Lou zaprowadził ją poprzedniego wieczora. Ten nieuporządkowany, oŜywiony mały lokalik miał w sobie coś ujmującego. Natomiast w „Czterech Porach” panowała taka cisza, Ŝe aŜ wytrącała z równowagi. W sytuacji, gdy jedynymi odgłosami były brzęk lodu w szklankach wody mineralnej oraz szczęk sztućców o porcelanowe talerze, czuła się zmuszona ściszyć głos do szeptu. Wystrój był tak surowy w swych geometrycznych figurach, Ŝe wywoływał u niej uczucie zastraszenia. Zakrztusiła się wodą, gdy przyszła jej do głowy dokuczliwa myśl, Ŝe moŜe wolałaby nie tyle inną restaurację, ile inne towarzystwo? Jordan, odpręŜony i wylewny, opowiadał o swoim biurze. – Sprawy nie mogłyby się układać lepiej – mówił. – Mam na miejsce Marshy osobę dziesięć razy lepszą. Nie wiem, dlaczego się niepokoiłem znalezieniem kogoś. A moje operacje teŜ idą dobrze. Nigdy dotąd nie robiłem tylu zabiegów w tak krótkim czasie. Mam tylko nadzieję, Ŝe dobra passa się utrzyma. Mój księgowy oznajmił mi wczoraj, Ŝe będzie to rekordowy miesiąc. – Cieszę się – powiedziała Laurie. Miała ochotę wspomnieć o własnych odkryciach dzisiejszego dnia, ale doktor nie dawał jej szans.

– Myślę o dołączeniu dodatkowego gabinetu do badań – kontynuował. – MoŜe nawet zatrudnię młodszego kolegę, który zajmowałby się wszystkimi pacjentami byle jakimi. – Którzy pacjenci są byle jacy? – spytała Laurie. – Nieoperacyjni – odpowiedział Sheffield. Przywołał kelnera i zamówił drugą butelkę wina. – Obejrzałam dziś preparaty z próbek Mary O’Connor – powiedziała Laurie. – Wolałbym rozmawiać na przyjemniejsze tematy – stwierdził doktor. – Nie chce pan wiedzieć, co w nich znalazłam? – Niespecjalnie. Chyba Ŝe było tam coś zdumiewającego. Nie mogę ciągle myślę o pani O’Connor. Muszę iść do przodu. W końcu nie ja odpowiadałem za jej ogólny stan, lecz raczej jej internista. To nie to samo, jak gdyby umarła podczas operacji. – A co z innymi pańskimi pacjentami, którzy zostali zabici? Czy chciałby pan o nich pomówić? – Tak naprawdę, to nie. Bo właściwie po co? I tak nie moŜemy juŜ niczego dla nich zrobić.

– Pomyślałam tylko, Ŝe mógłby pan odczuwać potrzebę porozmawiania o tym. Ja z pewnością bym ją odczuwała będąc na pańskim miejscu. – To mnie przygnębiło – przyznał Jordan. – Ale mówienie o tym nic nie pomaga. Wolałbym raczej koncentrować się na pozytywnych rzeczach w moim Ŝyciu. Laurie przyglądała się jego twarzy. Lou mówił, Ŝe pytany o zgony swych pacjentów robił wraŜenie zdenerwowanego. Teraz nie widziała Ŝadnych oznak zdenerwowania. Dostrzegała jedynie rozmyślną odmowę: on po prostu wolał nie myśleć o niczym nieprzyjemnym. – Pozytywnych rzeczach, takich jak zoperowanie wczoraj Paula Cerino? – spytała. Jeśli Sheffield zauwaŜył Ŝartobliwy ton jej pytania, to nie dał tego po sobie poznać. – Właśnie o to chodzi – potwierdził, reagując z zadowoleniem na zmianę tematu. – Nie mogę się doczekać zrobienia drugiego oka, aby mieć go z głowy. – A kiedy to będzie? – W ciągu mniej więcej tygodnia. Chcę tylko dopilnować,

aby z pierwszym okiem wszystko poszło dobrze. Wzdrygam się za kaŜdym razem, kiedy pomyślę o moŜliwości powikłań. Nie, Ŝebym jakichś oczekiwał. W jego przypadku wszystko świetnie poszło. Ale nie chciał zostać w szpitalu na noc, więc nie mogę być w stu procentach pewny, Ŝe dostaje leki, których potrzebuje. – Gdyby nie dostawał, nie byłaby to pańska wina. – Nie jestem pewien, czy Cerino byłby takiego zdania – rzekł doktor. Po deserze i kawie Laurie zgodziła się pojechać obejrzeć mieszkanie Jordana w wieŜowcu Trumpha. Zrobiło na niej wraŜenie od momentu przekroczenia progu. Bezpośrednio przed nią, niemal na tym samym poziomie, widoczny był oświetlony szczyt Crown Building. Gdy weszła do salonu, mogła spojrzeć wzdłuŜ Piątej alei na Empire State Building i dalej na World Trade Center. Patrząc na północ mogła zobaczyć kawałek Central Park z jasno oświetlonymi krętymi ścieŜkami. – To wspaniałe – westchnęła. Była urzeczona widokiem panoramy Nowego Jorku. Omiatając wzrokiem horyzont, uświadomiła sobie, Ŝe doktor stoi tuŜ za nią.

– Laurie – odezwał się łagodnie. Odwróciła się i znalazła w muskularnych ramionach Jordana. Jego kanciastą twarz oświetlało wpadające przez okna światło odbite od złocistego wierzchołka Crown Building. Z lekko rozchylonymi ustami pochylił się, aby ją pocałować. – Hej – powiedziała uwalniając się z jego objęć. – A moŜe napilibyśmy się pokolacyjnego drinka? – Twoje Ŝyczenie jest dla mnie rozkazem – rzekł ze smętnym uśmiechem. Laurie była trochę zdziwiona swoją reakcją. Nie była na pewno tak naiwna, aby nie spodziewać się takiego gestu ze strony Jordana. W końcu spotykała się z nim przez niemal trzy wieczory z rzędu i okazał się w jej odczuciu atrakcyjny. Ale z jakiejś przyczyny zaczynała teraz mieć powaŜne wątpliwości. – No i co? – zapytał niewyraźnie Tony, gdy Angelo wrócił do stolika od telefonu przy męskiej toalecie. Ruggerio właśnie zmagał się z potęŜnym kęsem tortellini con panna i miał pełne usta. Podniósł serwetę i otarł usta ze śmietany i sera.

Znajdowali się w małej całonocnej restauracyjce ze sklepem w dzielnicy Astoria. Tony wpadł na pomysł, Ŝeby tam przystanąć, a Facciolo nie miał nic przeciwko temu, gdyŜ i tak miał dzwonić do Cerino. – No i co? – powtórzył Ruggerio po przełknięciu tortellini i popiciu wodą mineralną. – Chciałbym, Ŝebyś nie odzywał się z pełnymi ustami – odrzekł Angelo siadając. – Robi mi się wtedy niedobrze. – Przepraszam – powiedział Tony, będąc juŜ zajętym przygotowaniem dla siebie następnego kęsa tortellini. – On chce, Ŝebyśmy dziś w nocy znów wyszli na miasto. Ruggerio wsunął do ust widelec pełen tortellini i powiedział „świetnie”, co zabrzmiało bardziej jak „wetne”. Spojrzawszy znów z obrzydzeniem na bezkształtną masę w ustach Tony’ego, Facciolo podniósł ze stolika jego miskę i postawił ją dnem do góry na plastikowym nakryciu. Ruggerio wzdrygnął się przy tym nagłym ruchu, po czym zaskoczony wpatrzył się w przewrócone naczynie.

– Dlaczego to zrobiłeś? – zapytał płaczliwym głosem. – Mówiłem ci, Ŝebyś nie jadł z otwartymi ustami – warknął Angelo. – Ja próbuję z tobą rozmawiać, a ty ciągle jesz. – Przepraszam, dobrze? – A poza tym nie podoba mi się, Ŝe Cerino nas znów wysyła – dodał Facciolo. – Myślałem, Ŝe wreszcie z tym skończyliśmy. – Przynajmniej pieniądze są dobre – powiedział Tony. – A co mamy robić? – Trzymać się strony podaŜy – oznajmił Angelo. – Być moŜe skończyliśmy juŜ od strony popytu, co mi bardzo odpowiada. Tam mieliśmy kłopoty. – No to kiedy? – spytał Ruggerio. – Jak tylko usiądziesz na dupie w samochodzie – odparł Facciolo. Po piętnastu minutach, gdy zbliŜali się do mostu Queensboro, Angelo znów się odezwał: – Jeszcze jedna rzecz mnie w tym niepokoi. Nie podoba mi się czas. Późna sobotnia noc to nie jest dobra pora.

MoŜe będziemy musieli coś zmienić i wykazać się inwencją. – A dlaczego nie skorzystać z telefonu? – spytał Tony. – MoŜemy upewnić się, czy wszystko jest w porządku, zanim cokolwiek zrobimy. Facciolo zerknął w stronę Ruggerio. Chwilami ten szczeniak go zaskakiwał. Miewał nie tylko głupie pomysły. Rozdział 13 MANHATTAN, NIEDZIELA, GODZ. 9.15 Pochylona, z parasolką ustawioną pod wiatr, Laurie powoli przemierzała Dziewiętnastą ulicę. Trudno jej było uwierzyć, Ŝe z dnia na dzień pogoda mogła się aŜ tak zmienić. Nie tylko wiał wiatr i padał deszcz, ale temperatura w ciągu nocy gwałtownie spadła prawie do zera. W tej sytuacji wyjęła swój zimowy płaszcz z zabezpieczonego przed molami pojemnika. Na rogu usiłowała bezskutecznie złapać którąś z przejeŜdŜających taksówek, ale wszystkie były zajęte. W

momencie gdy pogodziła się juŜ z perspektywą pójścia do biura piechotą, podjechała wolna taksówka, zmuszając ją do odskoczenia na bok, aby uchronić się przed ochlapaniem. Po nadrobieniu poprzedniego dnia sporej części zaległości w swej papierkowej robocie Laurie nie zamierzała tej niedzieli pracować. Jakieś przesądne uczucie nakazywało jej jednak pójść do biura. Miała wraŜenie, Ŝe jeśli się do tego zmusi, to nie będzie juŜ dalszych przypadków w jej serii. Otrzepując się z kropli wody, przeszła przez część recepcyjną do biura identyfikacji. Nie było tam nikogo, nie było teŜ grafiku na przypadki tego dnia. Ktoś jednak uruchomił ekspres do kawy i Laurie nalała sobie kubek. Pozostawiając płaszcz i parasolkę, zeszła piętro niŜej do kostnicy i stamtąd do sali sekcyjnej. Paliły się w niej światła, co wskazywało, Ŝe coś się tam dzieje. Za jej dotknięciem drzwi skrzypnęły i otworzyły się. Zajęte były tylko dwa z ośmiu stołów. Laurie próbowała rozpoznać pracujące przy nich osoby, lecz z powodu masek, gogli i kapturów było to trudne.

Gdy chciała juŜ odejść, by przebrać się w szatni, ktoś ją zauwaŜył i podszedł, aby porozmawiać. Był to jeden z laborantów, Sal D’Ambrosio. – Co pani tu robi? – spytał. – Ja tu mieszkam – zaśmiała się Laurie. – Który z lekarzy ma dziś dyŜur? – Plodgett. Czy jest jakiś problem? – Nie ma problemu. A kto jest przy drugim stole? – Doktor Besserman. Paul go wezwał. Mamy dziś duŜo przypadków, więcej niŜ zwykle. Laurie kiwnęła głową do Sala, po czym zawołała do Plodgetta: – Hej, Paul, jest coś ciekawego? – Powiedziałbym, Ŝe tak – odparł. – Miałem później zadzwonić do ciebie. Mamy dwa nowe przedawkowania, które nadają się do twojej serii. Laurie poczuła bicie serca. Jej obawy się jednak sprawdziły. – Zaraz będę – odparła.

Po przebraniu się w komplet odzieŜy ochronnej podeszła do stołu Paula, który pracował nad zwłokami bardzo młodej kobiety. – Ile lat? – spytała. – Dwadzieścia – odparł. – Studentka uniwersytetu Columbia. – To okropne – powiedziała Laurie. Byłaby to zdecydowanie najmłodsza ofiara w jej serii. – Ale nie to jest w tym najgorsze – oświadczył Plodgett. – Dlaczego? – Doktor Besserman robi jej chłopaka – wyjaśnił Paul. – Trzydziestojednoletniego bankiera. Dlatego pomyślałem, Ŝe mogłoby to cię zainteresować. Wygląda na to, Ŝe wstrzyknęli sobie kokainę jednocześnie. – Och, nie! – Laurie była bliska zawrotu głowy. Wyjątkowo boleśnie odczuła tę podwójną tragedię. Podeszła do stołu Arnolda, który właśnie wyjmował z ciała narządy wewnętrzne. Spojrzała na twarz zmarłego męŜczyzny. Na jego czole widać było duŜego, sinego

guza. – Miał drgawki – powiedział Besserman widząc jej zainteresowanie. – Musiał uderzyć twarzą w podłogę albo mogło to się zdarzyć w lodówce. Laurie podniosła oczy na kolegę. – Tego człowieka znaleziono w lodówce? – spytała. – Tak powiedział nam lekarz dyŜurny. – A więc to juŜ trzeci. Gdzie była dziewczyna? – W sypialni na podłodze. – Czy znalazłeś dotąd coś szczególnego podczas sekcji? – spytała Laurie. – Jak na przedawkowanie, to dość rutynowy przypadek – odparł Arnold. Laurie wróciła do stołu Paula w chwili, gdy wycinał kilka próbek z wątroby. – Jakiego rodzaju próbki wysyłasz do toksykologii w takich przypadkach? – zapytał widząc ją u swego boku. – Z wątroby, nerek i mózgu – odparła. – Oprócz tego

zwykłe próbki płynów ustrojowych. – Tak myślałem – powiedział. – Znalazłeś coś godnego uwagi w tym przypadku? – Jak dotąd nie. Na pewno odpowiada przedawkowaniu kokainy. śadnych niespodzianek.

to

Ale jeszcze została głowa. – Słyszałam, Ŝe macie dziś duŜo roboty. Skoro juŜ tu jestem, to moŜe chciałbyś, Ŝebym pomogła? – Nie ma potrzeby – odparł Plodgett. – Zwłaszcza Ŝe przyjechał doktor Besserman. – Jesteś pewien? – Dziękuję za propozycję, ale jestem pewien. Przeglądając dokumentację nowych przypadków, Laurie znalazła nazwiska ofiar i adres męŜczyzny. To właśnie u niego znaleziono ciała. Następnie wróciła do szatni i przebrała się. Była bardzo przygnębiona. W tak bezsensownej śmierci dwojga młodych zakochanych było coś szczególnie tragicznego. Zaczęła znów ubolewać nad decyzją Binghama nieinformowania społeczeństwa o narkotyku, który moŜe być skaŜony. Gdyby ogłoszono taki

komunikat, ta dwójka moŜe jeszcze Ŝyłaby. W nagłym przypływie zdecydowania postanowiła zatelefonować do szefa. Jeśli ta tragedia w stylu Romea i Julii nie uświadomi mu faktu, Ŝe istniało potencjalnie powaŜne zagroŜenie dla zdrowia publicznego, to juŜ nic nie mogło pomóc. Na górze, w swoim pokoju, znalazła w ksiąŜce telefonicznej jego domowy numer. Wciągając głęboko powietrze zadzwoniła. Odebrał sam Bingham. – Jest niedziela rano – rzekł, gdy zorientował się, kto mówi. Laurie natychmiast opowiedziała mu o nowych przypadkach przedawkowania kokainy. Gdy skończyła, nastąpiła chwila ciszy, po której szef ostrym tonem powiedział: – Nie rozumiem, dlaczego poczuła się pani zmuszona do telefonowania do mnie w tej sprawie w niedzielę. – Gdybyśmy wydali oświadczenie, ta para być moŜe Ŝyłaby dziś – odparła Laurie. – Oczywiście nie moŜemy im pomóc, ale moŜe moglibyśmy

pomóc innym. Razem z tymi przypadkami mam juŜ szesnaście w mojej serii. – Niech pani posłucha, Montgomery, nie jestem nawet przekonany, czy ma pani prawdziwą serię, proszę więc nie rzucać tym określeniem, jak gdyby było z góry przyjęte załoŜenie. MoŜe pani ma serię, moŜe nie. Doceniam pani dobre intencje, ale czy ma pani jakieś dowody? Czy w laboratorium znaleziono jakieś skaŜenie? – Jeszcze nie – przyznała Laurie. – No to jeśli o mnie chodzi, ta rozmowa jest jedynie powtórką tej, którą mieliśmy przedwczoraj. – Ale jestem przekonana, Ŝe moglibyśmy uratować ludziom Ŝycie... – Wiem – powiedział Bingham. – Ale jestem takŜe przekonany, Ŝe nie byłoby to w najlepszym interesie zakładu ani całego miasta. Środki przekazu będą chciały nazwisk, a my nie jesteśmy gotowi ich podać, przy nacisku, pod jakim się znajdujemy. Nie tylko rodzina Duncana Andrewsa nie chciałaby dopuścić, aby przypadki te znalazły się na czołówkach gazet. Ale w tym tygodniu spotykam się z komisarzem zdrowia. Aby być wobec pani sprawiedliwym, przedstawię mu tę

sprawę i on będzie mógł zadecydować. – Ale doktorze Bingham... – To wystarczy, Laurie. Do widzenia! Laurie spojrzała na telefon z uczuciem frustracji. Szef przerwał rozmowę. Ze złością rzuciła słuchawkę na widełki. Pomysł przedstawienia sprawy komisarzowi nie był dla niej pocieszeniem. Jej zdaniem było to tylko spychanie problemu przez jednego urzędnika na innego. UwaŜała teŜ, Ŝe Bingham był najbliŜszy prawdziwego powodu nierozgłaszania serii, gdy wspomniał o Duncanie Andrewsie. WciąŜ obawiał się politycznych reperkusji publicznego wymienienia nazwiska z koneksjami. Laurie postanowiła zadzwonić do Jordana. PoniewaŜ nie pracował dla miasta i nie był uzaleŜniony od Ŝadnych specjalnych grup ani interesów, moŜe on mógłby się wypowiedzieć. Nie była pewna, czy byłby skłonny się w to angaŜować, ale postanowiła podjąć próbę. Doktor podniósł słuchawkę po drugim dzwonku, robił jednak wraŜenie zdyszanego.

– Jestem na swoim rowerku do ćwiczeń – wyjaśnił w odpowiedzi na pytanie Laurie. – Miło znów cię słyszeć. Mam nadzieję, Ŝe wieczór ci się podobał, bo wiem, Ŝe mnie tak. – Było pysznie, jeszcze raz dziękuję – powiedziała. Wieczór rzeczywiście minął przyjemnie i była zadowolona, gdy Jordan nie narzucał się po tej krótkiej, udaremnionej próbie pocałunku. Opowiedziała mu o najnowszych dodatkach do swej serii przedawkowali. Z ulgą zauwaŜyła, Ŝe robił wraŜenie naprawdę zaniepokojonego. – A teraz mam do ciebie pytanie – oznajmiła. – I prośbę o przysługę. Główny lekarz sądowy nie chce wydać publicznego oświadczenia na temat mojej serii. Chcę, aby zostało ono wydane, bo jestem przekonana, Ŝe moŜe uratować wielu ludziom Ŝycie. Czy znasz jakiś inny sposób przekazania szerokim kręgom społecznym tej informacji, a moŜe ty byłbyś gotów puścić ją w obieg? – Chwileczkę – odrzekł Sheffield. – Ja jestem okulistą. To nie bardzo mieści się w granicach mojej specjalizacji. Chcesz, abym wydał jakieś oświadczenie na temat serii zgonów związanych z narkotykami? Nie ma takiej moŜliwości, to byłoby nie na miejscu.

Laurie westchnęła. – Czy mógłbyś się nad tym zastanowić? – Nie mam co się zastanawiać – odparł. – Całkiem po prostu, jest to ten typ spraw, od których muszę się trzymać z daleka. Pamiętaj, Ŝe zajmujemy się medycyną na dwóch przeciwstawnych biegunach. Ja jestem po stronie klinicznej. Mam klientelę postawioną bardzo wysoko. Jestem pewien, Ŝe ludzie ci nie chcieliby usłyszeć, Ŝe jestem zamieszany w jakąkolwiek aferę narkotykową obojętnie po czyjej stronie. Zaczęliby zastanawiać się nade mną i zanim zdąŜyłbym się zorientować, leczyliby się juŜ u kogoś innego. W okulistyce jest w dzisiejszych czasach ostra konkurencja. Laurie nawet nie próbowała go przekonywać. Podziękowała za rozmowę i odłoŜyła słuchawkę. Tylko do jednej osoby mogła się jeszcze zwrócić. Choć była daleka od optymizmu, przełknęła swoją dumę i zatelefonowała do Lou. PoniewaŜ nie miała jego numeru domowego, zadzwoniła na komendę policji i zostawiła dla niego wiadomość. Ku jej zaskoczeniu, oddzwonił niemal natychmiast. – Hej, jak się masz? – powiedział i wyglądało na to, Ŝe

ucieszył go jej telefon. – Wiedziałem, Ŝe powinienem był dać ci swój numer domowy. JuŜ go podaję. Laurie sięgnęła po długopis i zanotowała. – Cieszę się, Ŝe zadzwoniłaś – kontynuował. – Są tu u mnie moje dzieciaki. Chcesz wpaść do SoHo na drugie śniadanie? – Innym razem. Mam problem. – Aha – powiedział porucznik. – Co takiego? Laurie opowiedziała mu o Binghamem i Jordanem.

swych rozmowach z

– Miło słyszeć, Ŝe jestem na dole twojej listy – zauwaŜył Soldano – Lou, proszę – rzekła Laurie. – Nie udawaj uraŜonego. Jestem zdesperowana. – Laurie, dlaczego mi to robisz? – uskarŜał się detektyw. – Bardzo chętnie bym ci pomógł, ale to nie jest sprawa dla policji. Mówiłem ci o tym podczas naszej poprzedniej rozmowy. Mogę zrozumieć twój problem, ale nie mam Ŝadnych sugestii. A jeśli chcesz znać moje zdanie, to naprawdę nie jest twój problem. Zrobiłaś, co mogłaś, i powiadomiłaś swoich przełoŜonych. Tylko tyle moŜesz od siebie wymagać.

– Sumienie mi na to nie pozwala, gdy ludzie umierają – odparła Laurie. – A co powiedział doktor od grubego szmalu? – Obawiał się, Ŝe jego pacjenci nie zrozumieją. Powiedział, Ŝe nie moŜe mi pomóc. – To dość kiepska wymówka – stwierdził Lou. – Dziwię się, Ŝe nie staje na głowie, aby pokazać, co moŜe zrobić prawdziwy męŜczyzna, by pomóc swej panience w potrzebie. – Nie jestem jego panienką – obruszyła się Laurie, a wypowiadając te słowa juŜ wiedziała, Ŝe nie powinna była chwytać przynęty. – I co, twój ksiąŜę z bajki nie zawsze jest uroczy? Laurie odłoŜyła słuchawkę. Lou potrafił być tak wściekle nieuprzejmy. Zebrała swoje rzeczy wraz z adresem ostatniego miejsca przedawkowania i była gotowa do wyjścia, gdy zadzwonił telefon. Przypuszczając, Ŝe to Soldano, nie podniosła słuchawki. Telefon ucichł chyba po dwudziestu dzwonkach, gdy dochodziła juŜ do windy.

Złapała taksówkę i pojechała pod adres na Sutton Place South. Po przybyciu na miejsce pokazała portierowi swą odznakę lekarza sądowego i poprosiła o zarządcę domu. – Carl będzie tu za moment. Mieszka w tym budynku i prawie zawsze jest uchwytny – powiedział bez wahania portier. Wkrótce pojawił się drobny, ciemnowłosy męŜczyzna z czarnym wąsikiem i przedstawił się jako Carl Bethany. – Domyślam się, Ŝe jest tu pani w związku z George’em VanDeusenem? – zapytał. Laurie kiwnęła głową. – Jeśli nie sprawiłoby to zbytniego kłopotu, chciałabym obejrzeć miejsce, gdzie znaleziono ciała. Czy mieszkanie jest puste? – O, tak – odpowiedział Carl. – Ciała zostały zabrane w nocy. – Nie o to mi chodziło – wyjaśniła. – Chcę się upewnić, Ŝe nie ma tam członków rodziny. Nie chciałabym nikogo niepokoić.

Zarządca odparł, Ŝe musi sprawdzić. Porozmawiał z portierem, po czym wrócił i zapewnił Laurie, Ŝe w mieszkaniu nie ma nikogo. Następnie zawiózł ją na dziesiąte piętro i otworzył drzwi wejściowe. – Nikt jeszcze tu nie sprzątał – poinformował wchodząc. Laurie poczuła zapach stęchlizny, podobny do rybiego. Rozejrzała się po pokoju. Antyczny stolik do kawy stał na trzech nogach przechylony pod dziwnym kątem. Czwarta noga leŜała na podłodze tuŜ obok. Na dywanie rozsypane były magazyny ilustrowane i ksiąŜki; wyglądało na to, Ŝe rozsypały się po złamaniu nogi stolika. Między stołem a kanapą leŜała rozbita kryształowa lampa. Na ścianie krzywo wisiał duŜy olejny obraz któregoś ze starych mistrzów. – Sporo szkód – zauwaŜyła Laurie. W wyobraźni odtwarzała napad drgawek, który mógłby spowodować takie zniszczenia. – Tak właśnie to wyglądało, gdy wszedłem tu wczoraj w nocy – rzekł Bethany. Skierowała się w stronę kuchni.

– Kto znalazł ciała? – spytała. – Ja – odpowiedział Carl. – Kto pana wezwał? – Nocny portier. Laurie właśnie miała o niego zapytać. Powiedziała zarządcy, Ŝe z nim takŜe chciałaby porozmawiać. – Dlaczego pana wezwał? – pytała dalej. – Powiedział, Ŝe jakiś inny lokator powiadomił go o dziwnych odgłosach dochodzących z tego mieszkania. Obawiał się, Ŝe komuś mogło się coś stać. – I co pan zrobił? – Wjechałem tutaj i zadzwoniłem. Dzwoniłem kilka razy, po czym uŜyłem zapasowego klucza. No i znalazłem ciała. Laurie przymknęła na moment oczy. Zastanawiała się nad tym scenariuszem i coś w nim nie grało. Z przeczytanego przed godziną raportu dochodzeniowego pamiętała, Ŝe w obu ciałach, nawet u kobiety w sypialni, stwierdzono wyraźne stęŜenie pośmiertne. Oznaczało to, Ŝe ofiary musiały nie Ŝyć co najmniej od kilku godzin.

– Mówi pan, Ŝe lokator powiadomił portiera o odgłosach dochodzących z mieszkania właśnie wtedy? To znaczy w chwili, gdy telefonował? – Tak mi się wydaje – odpowiedział Bethany. Laurie zaczęła się zastanawiać, jak znaleziono inne ofiary w jej serii. Duncan Andrews i Julia Myerholtz zostali znalezieni przez swoich kochanków. Ale jak było z innymi? Dotychczas nigdy o tym nie myślała. Teraz jednak zdała sobie sprawę z jednej dziwnej rzeczy: wszystkie ofiary zostały znalezione stosunkowo szybko. Ich ciała znajdowano po kilku godzinach, podczas gdy w wielu wypadkach osoby samotne, które nieoczekiwanie zmarły w swych mieszkaniach, leŜały tam całymi dniami, niekiedy aŜ do chwili, gdy sąsiedzi poczuli zapach rozkładających się zwłok. Sceneria w kuchni była jej aŜ za dobrze znana. Drzwi lodówki były wciąŜ uchylone, a jej zawartość leŜała porozrzucana na podłodze. Zwróciła uwagę na unoszący się w powietrzu zapach kwaśniejącego mleka i gnijących warzyw. – Ktoś będzie musiał to posprzątać – powiedział Carl. Laurie pokiwała głową. Po wyjściu z kuchni zajrzała do sypialni.

Znów ogarnął ją głęboki smutek. Widok mieszkania, w którym przebywali ci młodzi ludzie, jeszcze bardziej ich urealniał. Łatwiej było o stoicki spokój w biurze lekarza sądowego niŜ w domu ofiar. Poczuła łzy w oczach. – Czy jeszcze mogę w czymś pomóc? – spytał zarządca. – Chciałabym porozmawiać z nocnym portierem – odparła, biorąc się w garść. – To moŜna bez trudu załatwić. Czy moŜe coś jeszcze? – Tak – rzekła rozglądając się po mieszkaniu. – MoŜe nie powinien pan na razie pozwalać na sprzątnięcie tego mieszkania. Chcę porozmawiać z policją. – Oni teŜ byli tu w nocy – powiedział Bethany. – Wiem – odparła Laurie. – Ale ja myślę o kimś na trochę wyŜszym szczeblu w wydziale zabójstw. Na dole Carl znalazł dla Laurie numer telefonu nocnego portiera, który nazywał się Scott Maybrie. Zaproponował nawet udostępnienie swojego aparatu, jeśliby chciała od razu zadzwonić. – Czy on nie śpi o tej porze? – spytała.

– Nic mu się nie stanie – stwierdził zarządca. Maleńkie mieszkanie Bethany’ego mieściło się na pierwszym piętrze od strony ulicy, w przeciwieństwie do apartamentu VanDeusena, który miał widok na Rzekę Wschodnią. Carl posadził Laurie przy swym biurku usłanym notatkami do hydraulików i elektryków. Był tak uczynny, Ŝe wykręcił numer Scotta i podał jej słuchawkę. Jej obawy sprawdziły się; usłyszała ochrypły głos zaspanego człowieka. Laurie przedstawiła się i wyjaśniła, Ŝe dzwoni w porozumieniu z zarządcą. – Chciałam zadać panu kilka pytań w związku ze sprawą VanDeusena – powiedziała. – Czy widział pan wczoraj w nocy jego lub jego dziewczynę? – Nie – odparł Scott. – Carl mówił mi, Ŝe ktoś z lokatorów zawiadomił pana o hałasach w mieszkaniu VanDeusena. O której to było godzinie? – Około wpół do trzeciej, trzeciej. – Który z lokatorów dzwonił? – Nie wiem – przyznał Maybrie. – Nie przedstawił się.

– Czy był to jeden z najbliŜszych sąsiadów? – Naprawdę nie wiem. Nie poznałem głosu, ale nie jest to nic niezwykłego. – Co powiedział dokładnie? – Powiedział, Ŝe z mieszkania wydobywają się dziwne odgłosy – odparł portier. – Obawiał się, Ŝe komuś mogła stać się krzywda. – Czy mówił, Ŝe to się dzieje w chwili, gdy dzwonił? A moŜe mówił, Ŝe to było wcześniej? – Chyba powiedział, Ŝe właśnie wtedy. – Czy zauwaŜył pan w nocy dwóch męŜczyzn wychodzących z budynku? – spytała Laurie. – Dwóch męŜczyzn, których pan nigdy przedtem nie widział? – Nie mogę tego powiedzieć – odparł Scott. – Ludzie wchodzą i wychodzą przez całą noc. Mówiąc szczerze, nie zwracam specjalnej uwagi na wychodzących. Najbardziej interesują mnie ci, którzy

przychodzą. Laurie podziękowała Scottowi i przeprosiła za obudzenie go. Następnie zwróciła się do zarządcy i zapytała, czy mogłaby porozmawiać z portierem, który był na wcześniejszej, wieczornej zmianie. – Oczywiście – powiedział. – To Clark Davenport. Carl znów wykręcił numer i podał Laurie słuchawkę. – Czy wczoraj wieczorem widział pan, jak pan George VanDeusen wracał do siebie? – zapytała po wstępnych wyjaśnieniach. – Tak – potwierdził Clark. – Przyszedł około dziesiątej ze swoją dziewczyną. – Czy zachowywał się normalnie? – spytała Laurie. – Normalnie jak na sobotni wieczór – odpowiedział portier. – Był trochę na gazie. Dziewczyna musiała go nieco wspierać. Ale chyba dobrze się bawili, jeśli o to pani chodzi. – Czy byli sami?

– Tak – potwierdził Davenport. – Ich goście nadeszli mniej więcej po półgodzinie. – Urządzali jakieś party? – spytała zaskoczona Laurie. – Nie nazwałbym tego party – odparł Clark. – Po prostu dwóch męŜczyzn. Wysoki facet i drugi niŜszy. – Czy pamięta pan, jak oni wyglądali? Portier chwilę się zastanowił. – Ten wysoki miał złą cerę, jakby ślady po trądziku z młodości. – Czy podali swoje nazwiska? – spytała Laurie. Czuła, jak serce zaczyna jej bić szybciej. – Tak, oczywiście – odpowiedział Clark. – Jak inaczej miałem zadzwonić na górę i zapytać pana VanDeusena, czy są oczekiwani? Nie wpuściłbym ich, gdyby nie podali nazwisk. – Jakie to były nazwiska? – spytała Laurie, wyciągając długopis i notatnik. – Nie pamiętam – odrzekł Davenport. – W sobotę wieczorem mam do czynienia z co najmniej setką wchodzących ludzi.

Uczucie zawodu ogarnęło Laurie; była tak blisko naprawdę przełomowego odkrycia. Ale choć nie udało się jej ustalić nazwisk, był to postęp. Znów widziano dwóch męŜczyzn na miejscu przedawkowania niedługo przed śmiercią ofiar. – Czy widział pan, jak ci męŜczyźni wychodzili? – spytała. – Nie – odpowiedział Clark. – Ale wkrótce po ich przyjściu skończyła się moja zmiana. Laurie podziękowała i odłoŜyła słuchawkę. Przed wyjściem z budynku podziękowała wylewnie takŜe Carlowi za jego pomoc. Mimo Ŝe na dworze było zimno i paskudnie, postanowiła przejść się trochę pod parasolką przed złapaniem taksówki do domu. Chciała przemyśleć to, czego się dowiedziała, i znaczenie tego dla całokształtu sprawy. Zdecydowanie najwaŜniejszym odkryciem było pojawienie się tych dwóch tajemniczych męŜczyzn. Zastanawiała się, czy są zaangaŜowani w handel narkotykami, a takŜe czy ta informacja wystarczyłaby do zainteresowania policyjnego wydziału narkotyków. Miała nadzieję, Ŝe Lou moŜe zmienić zdanie teraz, gdy dalsze podobieństwa między przypadkami zaczęły układać się w

jakiś obraz. śałowała, Ŝe nie mogła porozmawiać z lokatorem, który uskarŜał się na hałasy. Co słyszał i kiedy to słyszał? Deszcz się nasilił, więc przywołała taksówkę i pojechała do domu. Przy sałatce i gorącej herbacie wyciągnęła cały posiadany materiał na temat swojej serii i sporządziła nową listę przypadków w kolejności chronologicznej. Obok kolumny nazwisk umieściła dwie dalsze, z nagłówkami „Znaleziony przez” oraz „Obecność dwóch męŜczyzn”. Najpierw wpisała znane odpowiedzi. Resztę popołudnia poświęciła na wypełnianie luk w zestawieniu. Oznaczało to konieczność sprawdzania na miejscu wypadku, ale wiedziała, Ŝe musi być dokładna, jeśli ma kogokolwiek przekonać do swojej teorii. Późnym popołudniem była przeświadczona, Ŝe jej wysiłki się opłaciły. We wszystkich przypadkach ciała zostały znalezione przez portiera lub zarządcę domu po skargach sąsiadów na dziwne odgłosy wydobywające się z mieszkania ofiary. Po wypełnieniu niemal wszystkich pozycji na swojej liście wracała do domu przekonana

bardziej niŜ kiedykolwiek dotąd, Ŝe dzieje się coś groźnego. Było zbyt wiele zbiegów okoliczności. Pozostawało tylko przekonać kogoś, kto mógłby coś w tej sprawie zrobić. Gdy dotarła do domu, było juŜ ciemno. Nie miała pojęcia, jakie powinno być jej następne posunięcie. Z ciekawości zajrzała do niedzielnego Timesa, aby sprawdzić, czy prasa zamieściła wiadomość o bankierze i studentce Columbii, którzy ponieśli śmierć w wyniku przedawkowania. Znalazła krótką wzmiankę głęboko w drugiej części pisma. Wynikało z niej, Ŝe była to jedna z wielu tego rodzaju spraw i nie wspomniano o innych demograficznie podobnych przypadkach z ostatnich dni. Jeszcze jeden stracony dzień, jeszcze jedna nie wykorzystana moŜliwość ostrzeŜenia społeczeństwa. Postanowiła zatelefonować do domu Lou. Nie była pewna, czy ma dość argumentów, aby detektywa o czymkolwiek przekonać, ale chciała poinformować go na bieŜąco. Włączyła się automatyczna sekretarka, lecz Laurie nie zostawiła Ŝadnej wiadomości. Po odłoŜeniu słuchawki rozwaŜyła moŜliwość zatelefonowania do Binghama. Uznając, Ŝe byłoby to w najlepszym wypadku daremne, a w najgorszym mogłoby

skończyć się zwolnieniem z pracy, odrzuciła tę myśl. Zresztą wyraźnie powiedział, Ŝe nie zamierza robić niczego, przynajmniej nie przed rozmową z komisarzem zdrowia. Wzrok Laurie przesunął się z telefonu na otwartą gazetę. Powoli zaczęła w jej głowie powstawać myśl puszczenia samej przecieku do prasy. Wprawdzie ostatnio miała złe doświadczenie po wyraŜeniu swego zdania Bobowi Talbotowi, ale szczerze mówiąc, nie zaznaczyła, Ŝe jej uwagi były poufne. Z tą myślą sięgnęła po swój spis adresów i telefonów, aby sprawdzić, czy ma jego numer. Okazało się, Ŝe tak, i zatelefonowała. – No, no – powiedział, gdy usłyszał, kto dzwoni. – Bałem się, Ŝe juŜ nigdy się do mnie nie odezwiesz. Nie wiedziałem, co jeszcze mogę zrobić poza przeprosinami. – Zareagowałam przesadnie – stwierdziła Laurie. – Przykro mi, Ŝe się dotychczas nie odezwałam. Ale miałam wtedy od szefa straszną awanturę za twój artykuł. – Jeszcze raz przepraszam – powtórzył Bob. – Co słychać?

– MoŜe cię to zaskoczyć, ale być moŜe mam dla ciebie temat, duŜy temat. – Zamieniam się w słuch – oznajmił reporter. – Nie chcę mówić przez telefon – rzekła Laurie. – W porządku. Czy mogę postawić ci kolację? – MoŜesz – odpowiedziała. Spotkali się u „P.J. Clarka” na rogu Pięćdziesiątej Piątej i Trzeciej. Mieli szczęście, Ŝe w taki deszczowy sobotni wieczór udało im się dostać stolik i to pod ścianą, gdzie mogli podnieść głos ponad zwykły szum sali. Po przyjęciu zamówienia przez jasnookiego irlandzkiego kelnera, który postawił przed nimi dwie wypełnione po brzegi szklanice piwa, Laurie rozpoczęła swą opowieść. – Po pierwsze, nie wiem, czy dobrze robię rozmawiając z tobą. Ale jestem zdesperowana. Czuję, Ŝe muszę coś zrobić. Bob kiwnął głową. – Chcę, abyś mi obiecał, Ŝe nie uŜyjesz mojego nazwiska. – Harcerskie słowo honoru – przyrzekł reporter, po czym

wyjął notatnik i ołówek. – Nie wiem, od czego zacząć – powiedziała Laurie. Na początku była niezdecydowana, lecz rozkręciła się opisując niedawne wydarzenia. Zaczęła od Duncana Andrewsa i swoich pierwszych podejrzeń, doprowadzając wątek do podwójnej śmierci George’a VanDeusena i Carol Palmer. Podkreśliła, Ŝe wszystkie ofiary były osobami stanu wolnego, wykształconymi, odnoszącymi sukcesy, oraz Ŝe nic w ich przeszłości nie wskazywało na zaŜywanie narkotyków lub działania sprzeczne z prawem. Wspomniała takŜe o naciskach na biuro lekarza sądowego, aby wyciszyć zwłaszcza sprawę Duncana Andrewsa. – Niedobrze się stało, Ŝe on był tym pierwszym. Myślę, Ŝe Bingham ciągle odrzuca moją teorię częściowo dlatego, Ŝe seria zaczęła się od Andrewsa. – Nie do wiary – odezwał się Talbot, gdy Laurie musiała przerwać po podaniu zamówionych dań. – Nie widziałem w mediach niczego na ten temat. Niczego. – Była wzmianka o podwójnej śmierci w dzisiejszym Timesie – stwierdziła Laurie. – Ale w drugiej części. I ledwie odnotowane. Masz rację, nie było wzmianek o

innych przypadkach. – Ale bomba – powiedział z uznaniem Bob. Spojrzał na zegarek. – Muszę się tym zająć, jeśli to ma wejść do jutrzejszej gazety. – Jest jeszcze więcej – dodała Laurie. Wyjaśniła, Ŝe wspomniana kokaina pochodziła z jednego źródła, była bardzo mocna i do tego prawdopodobnie skaŜona jakimś niezwykle niebezpiecznym związkiem oraz przypuszczalnie rozprowadzana przez jednego handlarza, który w jakiś sposób nawiązał kontakty z tymi młodymi ludźmi. – A właściwie to nie jest całkiem prawda – poprawiła się Laurie. – To mogą być dwie osoby. W większości sprawdzonych przeze mnie przypadków widziano dwóch męŜczyzn idących do mieszkania ofiary. – Ciekawe dlaczego dwóch? – zapytał reporter. – Nie mam zielonego pojęcia – przyznała. – W całej tej sprawie jest wiele zagadek. – To wszystko? – spytał Talbot. Nie tknął nawet swego dania i chciał jak najszybciej odejść.

– Nie, to nie wszystko – powiedziała Laurie. – Zaczynam odnosić wraŜenie, Ŝe wszystkie te zgony nie są przypadkowe i wynikają z celowego działania. Innymi słowy, są to zabójstwa. – Ta historia staje się coraz lepsza – stwierdził Bob. – Wszystkie ciała zostały znalezione wkrótce po śmierci – kontynuowała Laurie. – To samo w sobie jest niezwykłe. Ludzi stanu wolnego, którzy umierają sami, znajduje się zwykle po upływie wielu dni. We wszystkich sprawdzonych przeze mnie przypadkach telefon doprowadził do znalezienia ciała. W dwóch przypadkach ofiary telefonowały przed śmiercią do swoich ukochanych. We wszystkich innych anonimowy lokator w tym samym budynku telefonował do portiera, skarŜąc się na dziwne odgłosy dochodzące z mieszkania ofiary. Ale tu jest haczyk: objawy medyczne wskazują, Ŝe te telefony miały miejsce kilka godzin po śmierci ofiar. – Chryste! – wykrzyknął reporter. Podniósł głowę i spojrzał na Laurie. – A co na to policja? Dlaczego oni się tym nie zajęli? – Nikt nie chce kupić mojej teorii serii. Policja nie ma

Ŝadnych podejrzeń. UwaŜa, Ŝe to są zwykłe przypadki przedawkowania narkotyków. – A doktor Harold Bingham? Co on zrobił? – Jak dotąd nic. Domyślam się, Ŝe chce trzymać się z dala od takiej politycznej miny. Ojciec Duncana Andrewsa staje do wyborów na senatora; jego ludzie naciskają na burmistrza, który z kolei naciska na Binghama. Ale obiecał, Ŝe porozmawia o tym z komisarzem zdrowia. – Jeśli to są zabójstwa, mamy do czynienia z jakimś nowym rodzajem seryjnego mordercy – rzekł Talbot. – To jest bombowa historia! – Myślę, Ŝe jest waŜne, aby ostrzec ludzi. Jeśli uda się uratować choć jedno Ŝycie, warto spróbować. Dlatego zadzwoniłam do ciebie. Musimy poinformować o skaŜeniu w tym narkotyku. – Czy to juŜ wszystko? – Chyba tak. Zadzwonię, jeśli przypomnę sobie coś, czego ci nie powiedziałam. – Świetnie! – rzucił Bob wstając. – Przepraszam, Ŝe uciekam, ale jeśli mam to wcisnąć na jutro rano gazety, muszę zwrócić się bezpośrednio do mojego naczelnego.

Laurie patrzyła, jak reporter przeciska się między ludźmi czekającymi na stoliki. Spojrzała na swoją cielęcinę pływającą w tłuszczu i doszła do wniosku, Ŝe teŜ nie jest głodna. Zamierzała właśnie wstać, gdy irlandzki kelner pojawił się z rachunkiem. Obejrzała się za Talbotem, ale ten juŜ dawno zniknął. I tyle miała z jego obietnicy pokrycia kosztów. – Która godzina? – zapytał Angelo. – Siódma trzydzieści – odparł Tony, spoglądając na rolexa zabranego z rezydencji Vivonetto. Zaparkowali na Piątej alei przy Siedemdziesiątej Drugiej ulicy tuŜ na północ od wjazdu na East Drive do Central Parku. Stali po stronie parku, ale mieli dobry widok na budynek mieszkalny, który ich interesował. – Ten Kendall Fletcher coś długo ubiera się w swoje spodenki do joggingu – rzekł Facciolo. – Powiedział mi, Ŝe idzie biegać – odezwał się usprawiedliwiającym tonem Ruggerio. – Trzeba było samemu zadzwonić, jeśli nie chcesz mi

wierzyć. – Idzie ktoś – powiedział Angelo. – Jak myślisz? Czy moŜe to być Kendall Fletcher, bankier? – W tym stroju nie wygląda mi na bankiera – odparł Tony. – Nie rozumiem tej mody na jogging. Co to za pomysł, Ŝeby ubierać się w ubranko Piotrusia Pana i biegać w nocy po parku? To tak, jakby ktoś sam szukał guza. – To chyba on – rzekł Facciolo. – Wygląda na faceta po trzydziestce. Jak mówiłeś, ile ma lat? Tony wyjął ze schowka kartkę zapisanego na maszynie papieru. Przy lampce do odczytywania mapy odszukał odpowiednią pozycję i odczytał: „Kendall Fletcher, lat trzydzieści cztery, wiceprezes Citicorp”. – To musi być on – stwierdził Angelo i włączył silnik. Ruggerio włoŜył listę z powrotem do schowka. Kendall Fletcher wyszedł z budynku w stroju do biegania. Przeszedł na drugą stronę Piątej alei przy Siedemdziesiątej Drugiej ulicy i zaczął biec truchtem zaraz po wejściu do parku.

Facciolo ruszył w kierunku East Drive. Obaj z Tonym nie spuszczali z oka bankiera, który skręcił na północ ścieŜką dla biegających. Angelo wyprzedził go o około sto metrów i zatrzymał wóz. Pozostawiając mrugające światła postojowe, wysiadł wraz z Tonym. Fletcher nie był jedynym biegaczem na ścieŜce. Gdy patrzyli, jak się zbliŜa, minęło ich pół tuzina innych. – Po prostu nie rozumiem tych ludzi – powtórzył Tony. Facciolo i Ruggerio wyszli na ścieŜkę tuŜ przed nadbiegającego bankiera. – Kendall Fletcher? – zapytał Angelo. Bankier zatrzymał się. – Tak? – Policja – powiedział Facciolo. Błysnął przy tym swą odznaką z Ozone Park, a Tony swoją. – Przykro nam, Ŝe przeszkadzamy panu podczas biegania – kontynuował – ale chcemy z panem porozmawiać w

komendzie. Prowadzimy dochodzenie w sprawie Citicorp. – To nie jest dobry moment – odparł Kendall. Głos miał stanowczy, ale zdradzały go oczy. Był wyraźnie zdenerwowany. – Myślę, Ŝe nie chce pan robić sceny – dodał Angelo. – Nie zabierzemy panu wiele czasu. Chcieliśmy porozmawiać z powołamy ławę przysięgłych.

wiceprezesami,

zanim

– Jestem w spodenkach do joggingu – rzekł bankier. – śaden problem – odparł Facciolo. – Chętnie podwieziemy pana do domu, aby mógł się pan przebrać. Jeśli nie będzie pan uparty, za godzinę moŜe pan znów tu wrócić. Fletcher był podejrzliwy, ale w końcu wyraził zgodę. Wsiadł do samochodu i pojechali z powrotem do jego domu przy Piątej alei. Po wystawieniu karty za szybą Angelo i Tony wysiedli wraz z Kendallem z samochodu i w ślad za nim weszli do budynku. Ruggerio miał przy sobie czarną lekarską torbę. Przeszli razem obok portiera, który nie zwrócił na nich uwagi. Weszli do windy i wjechali na dwudzieste piąte

piętro. Nikt się nie odzywał, gdy bankier otwierał drzwi, wszedł i przytrzymał je otwarte dla Facciolo i Ruggerio. Tony kilkakrotnie pokiwał głową, rozglądając się po apartamencie. – Przyjemny wystrój – zauwaŜył i połoŜył lekarską torbę na stoliku do kawy. – Czy mogę panów czymś poczęstować na czas, gdy będę się przebierał? – spytał Fletcher i wskazał na bar. – Nie – powiedział Ruggerio. – Rozumie pan, jesteśmy na słuŜbie. W pracy nie pijemy. Angelo szybko przystąpił do sprawdzenia mieszkania, podczas gdy Tony pilnował Kendalla. Ten z kolei patrzył na poczynania Facciolo ze zdziwieniem i dezorientacją. – Czego pan szuka?! – zawołał. – Upewniam się, czy nie ma tu jakichś ludzi – odpowiedział Angelo po zajrzeniu do kuchni, po czym zniknął w głównej sypialni.

– Hej! – zawołał bankier. – Nie moŜecie przeszukiwać mojego mieszkania! – Odwrócił się w stronę Ruggerio. – Musicie mieć na to nakaz rewizji. – Nakaz? – spytał Tony. – Ach tak, nakaz. Ciągle zapominamy o nakazie. Facciolo wrócił. – Chciałbym, Ŝebyście jeszcze raz się wylegitymowali – zaŜądał Fletcher. – To jest oburzające. Angelo sięgnął do marynarki i wyjął walthera. – Oto moja legitymacja – oznajmił. Skinął na Kendalla, aby usiadł. Ruggerio otworzył zamek swej lekarskiej torby. – Co to jest, napad rabunkowy? – spytał bankier, wpatrując się w pistolet. – Wybierajcie, bierzcie, co chcecie. – Ja daję prezenty – oświadczył Tony. Ze swojej torby wyjął długą, przezroczystą torebkę plastikową oraz niewielki cylinder. Facciolo z pistoletem w ręku stanął za Fletcherem. Ten

zaś niespokojnie patrzył, jak Ruggerio za pomocą cylindra napełnia torebkę plastikową gazem najwyraźniej lŜejszym od powietrza. Gdy torebka była juŜ pełna, ścisnął ją u ujścia i schował cylinder z powrotem do lekarskiej torby. Z plastikową torebką w ręce zbliŜył się do Kendalla. – Co tu się dzieje? – spytał bankier. – Jesteśmy tu, aby zaproponować ci szaleńczą podróŜ – oznajmił z uśmiechem Tony. – Nie interesuje mnie Ŝadna podróŜ – odparł Fletcher. – Bierzcie, co chcecie, i wynoście się stąd. Ruggerio rozchylił dół plastikowej torebki, która przypominała teraz miniaturowy balon wypełniony ciepłym powietrzem. Następnie, trzymając ją od dołu po obu stronach, wcisnął Kendallowi na głowę. Nagłość tego manewru zaskoczyła bankiera. Sięgnął do góry, złapał Tony’ego za ręce i zatrzymał torebkę na wysokości swoich ramion. Gdy próbował wstać, Angelo zacisnął mu wokół szyi ramię z pistoletem. Drugą ręką chwycił go za prawy przegub, starając się uwolnić rękę Ruggerio.

Przez moment cała trójka zwarła się w walce. PrzeraŜony Fletcher otworzył usta i przez plastikową torebkę ugryzł Angela. – Ach! – krzyknął Facciolo, czując, jak siekacze Kendalla wgryzają mu się w skórę. Puścił jego rękę, zamierzając uderzyć go przez torebkę pięścią w twarz, gdy zobaczył, Ŝe nie ma juŜ potrzeby. Zaledwie po kilku wdechach w plastikowej torebce bankierowi opadły powieki, a całe jego ciało włącznie ze szczękami stało się bezwładne. Facciolo cofnął rękę, podczas gdy Tony pochylił się nad leŜącym na podłodze Fletcherem, utrzymując na miejscu plastikową torebkę. Angelo szybko odpiął spinkę i podciągnął do góry rękaw koszuli. Po wewnętrznej stronie przedramienia, około dziesięciu centymetrów od łokcia, widniał eliptyczny ślad ugryzienia odpowiadający układowi zębów Kendalla. Z kilku ranek sączyła się krew. – Ten skurwysyn mnie ugryzł! – stwierdził z oburzeniem. – W naszej pracy nigdy nie wiadomo, co, u diabła, moŜe ci się przydarzyć.

Ruggerio wstał i podszedł do lekarskiej torby. – Za kaŜdym razem, kiedy uŜywamy tego gazu, jestem zdumiony – oświadczył. – Stary doktor Travino naprawdę zna swój fach. Wyjął strzykawkę i kawałek gumowej rurki. Wrócił do bankiera i zastosował rurkę jako opaskę uciskową. – Spójrz na te Ŝyły! – dodał. – Chryste, są jak cygara. Nie moŜna tu nie trafić. Ja mam to zrobić, czy ty chcesz? – Ty zrób – polecił Facciolo. – Ale lepiej zdejm mu z głowy tę torebkę. Nie chcemy obsuwy takiej jak z Robertem Evansem. – Słusznie – odparł Tony. Ściągnął plastikową torebkę, po czym ją wy trzepał. – Fuj! Nie znoszę tego słodkawego zapachu. – Daj mu tę kokę, co? – odezwał się Angelo. – On się obudzi, zanim skończysz. Ruggerio wziął strzykawkę i wprowadził igłę do jednej z nabrzmiałych Ŝył Fletchera. – Proszę bardzo, nie mówiłem? – pochwalił się zadowolony z sukcesu w pierwszej próbie.

Zdjął rurkę i wcisnął tłok, opróŜniając strzykawkę do przedramienia Kendalla. Strzykawkę zostawił na stoliku do kawy, a resztę swoich akcesoriów schował do torby lekarskiej. Wyjął teŜ małą celofanową torebkę, wrócił do bankiera i wsypał mu do nozdrzy niewielką ilość białego proszku. Sypnął teŜ odrobinę na swój kciuk i wciągnął nosem. – Uwielbiam resztki – powiedział z zadowoleniem. – Trzymaj się od tego z daleka! – nakazał Facciolo. – Nie mogłem się oprzeć – usprawiedliwiał się Tony i połoŜył celofanową torebkę obok strzykawki. – Jak myślisz, do lodówki z nim? – Odpuśćmy to – odparł Angelo. – Rozmawiałem o tym z doktorem. On mówi, Ŝe jeśli ciało nie leŜy dłuŜej niŜ dwanaście godzin, to jesteśmy dobrzy. A tak, jak myśmy to robili, wszyscy zostali znalezieni duŜo wcześniej niŜ po dwunastu godzinach. Ruggerio rozejrzał się. – Czy wszystko zabrałem? – Chyba jest dobrze – odpowiedział Facciolo. – Usiądźmy i popatrzmy, jak Kendallowi podoba się jego podróŜ.

Tony usiadł na kanapie, podczas gdy Angelo zajął miejsce bankiera na fotelu. – Przyjemne mieszkanie – zauwaŜył Ruggerio. – Co byś powiedział, Ŝeby rozejrzeć się za czymś, co mogłoby się nam przydać? – Ile razy mam ci powtarzać: nie zabieramy niczego podczas tych narkotykowych wypadów. – Tyle się marnuje! – westchnął Tony, rozglądając się z Ŝalem po pokoju. Po kilku minutach Fletcher poruszył się i mlasnął. Jęcząc, przewrócił się na brzuch. – Hej, Kendall, chłopcze! – zawołał Ruggerio. – Jak się czujesz? Mów do mnie! Bankier dźwignął się do pozycji siedzącej. Jego blada twarz była pozbawiona wyrazu. – Jak ci jest? – spytał Tony. – Mając w Ŝyłach tyle śnieŜku, musisz być w siódmym niebie. Bez jakiegokolwiek uprzedzenia Kendall zwymiotował na dywan.

– Chryste! – zawołał Ruggerio, pospiesznie odskakując na bok. – To jest obrzydliwe. Bankier gwałtownie zakaszlał i podniósł oczy na Angela i Tony’ego. Miał szklany wzrok i robił wraŜenie zdezorientowanego. – Jak się czujesz? – zapytał Facciolo. Fletcher poruszył ustami, jakby usiłował wypowiedzieć jakieś słowa, ale wydawał się do tego całkowicie niezdolny. Nagle oczy przewróciły się mu do góry tak, Ŝe widać było tylko białka, i zaczął się napad drgawek. – To jest sygnał dla nas – powiedział Angelo. – Spadamy. Ruggerio wziął torbę lekarską i poszedł za Angelem do drzwi. Ten spojrzał przez wizjer. Nie zobaczył nikogo, otworzył drzwi i wystawił głowę. – Korytarz pusty – oznajmił. – Idziemy! Szybko wyszli z mieszkania i pobiegli do klatki schodowej. Zeszli jedno piętro i spokojnie poczekali na windę. Aby uniknąć zetknięcia z portierem, wysiedli z windy na pierwszym piętrze i wrócili na schody. Do wyjścia z budynku posłuŜyli się windą słuŜbową.

Gdy podeszli do samochodu, Angelo stanął. Nie mógł uwierzyć własnym oczom. – Spójrz na to! – odezwał. – Dostaliśmy mandat. Trzeba mieć tupet. Mam nadzieję, Ŝe gliniarz, który nam to wypisał, nigdy nie spróbuje przyjechać swoim samochodem do Ozone Park. – No to co dalej? – spytał Tony. – Następna robota, czy kolacja? – Nie wiem, co ty bardziej lubisz – odrzekł Facciolo potrząsając głową. – Rozwalanie czy jedzenie. Ruggerio uśmiechnął się. – To zaleŜy od nastroju. – Myślę, Ŝe powinniśmy wykonać ten drugi skok – stwierdził Angelo. – Kiedy potem pójdziemy coś zjeść, będzie akurat pora, aby tu zadzwonić i powiedzieć portierowi o dziwnych odgłosach w mieszkaniu dwadzieścia pięć G. – No to zróbmy tak – zgodził się Tony. Po powąchaniu kokainy czuł się znakomicie. Wydawało mu się nawet, Ŝe potrafiłby zrobić kaŜdą rzecz

na świecie. Gdy Facciolo odjeŜdŜał od krawęŜnika, Franco Ponti zapuszczał silnik swojego samochodu. Pozwolił przejechać kilku samochodom, zanim sam włączył się do ruchu na Piątej alei. Obserwował przedtem, jak Angelo i Tony zaczepili biegnącego człowieka i odwieźli go do jego mieszkania. Choć nie był przy tym, co wydarzyło się w tym mieszkaniu, sądził, Ŝe się domyśla. Istotnym pytaniem było jednak nie co, lecz dlaczego? Rozdział 14 MANHATTAN, PONIEDZIAŁEK, GODZ. 6.45 Budzik zadzwonił i Laurie jak zwykle pospiesznie, lecz nieudolnie usiłowała go wyłączyć. Kiedy wreszcie odstawiała go na parapet okna, uświadomiła sobie, Ŝe po raz pierwszy od wielu dni obudziła się bez uczucia niepokoju wywoływanego przez powtarzający się koszmarny sen. Najwidoczniej spotkanie z Bobem Talbotem przejściowo uspokoiło jej sumienie.

Gdy jednak włoŜyła swe futrzane pantofle i włączyła lokalne wiadomości telewizyjne, zaczęła odczuwać rosnący niepokój. Nie wiedziała, co przyniesie dzień w jej stosunkach z doktorem Binghamem. Chciała jak najszybciej zobaczyć artykuł Boba Talbota w dzisiejszej gazecie oraz miejsce, w jakim został zamieszczony. Było całkiem jasne, Ŝe Bingham będzie podejrzewał, iŜ to ona jest źródłem tych informacji. Co powinna odpowiedzieć, jeśli zapyta ją wprost? Miała wątpliwości, czy będzie w stanie okłamywać szefa. W drodze do łazienki przystanęła w kuchni i zerknęła przez okno na niewielki, widoczny stamtąd skrawek nieba. Ciemne skłębione chmury wskazywały, Ŝe pogoda nie poprawiła się od wczorajszego dnia. Po prysznicu i przy drugiej filiŜance kawy, stojącej niepewnie na brzegu zlewu, zaczęła się malować, cały czas rozwaŜając rozmaite scenariusze swej prawdopodobnej rozmowy z Binghamem. W tle rozległ się dobrze znany motyw muzyczny rozpoczynającego się programu Dzień dobry, Ameryko. Za moment dały się słyszeć było równie znane, wesołe głosy prezenterów. Gdy miała przystąpić do malowania ust, Mike Schneider mówił o nowych broniach masowego raŜenia znalezionych w Iraku przez specjalistów ONZ. Skończyła właśnie malować górną wargę, kiedy nagle się

wzdrygnęła. Usłyszała w ustach prezentera zaskakujące nazwisko. To było jej nazwisko! Popędziła do sypialni i podkręciła głos. Wyraz jej twarzy zmieniał się od niedowierzania do przeraŜenia, w miarę jak Schneider dokonywał przeglądu serii przedawkowań, poczynając od Duncana Andrewsa, syna kandydującego na senatora Claytona Andrewsa. Następnie wymienił nazwiska trzech nie znanych Laurie ofiar: Kendalla Fletchera, Stephanie Haberlin i Yvonne Andre. Wspomniał o podwójnym przedawkowaniu w mieszkaniu George’a VanDeusena. Najbardziej bulwersujące było to, Ŝe powtórzył nazwisko Laurie, oświadczając, iŜ według doktor Laurie Montgomery istnieją powody do uwaŜania tych zgonów za rozmyślne zabójstwa, a nie przypadkowe przedawkowania, oraz Ŝe cała sprawa jest w dziwny sposób wyciszana przez nowojorską policję i biuro lekarza sądowego. Gdy tylko prezenter przeszedł do innych wiadomości, Laurie pobiegła do drugiego pokoju i zaczęła rozrzucać swoje papiery w poszukiwaniu notesu z adresami. Gdy znalazła numer Boba Talbota, natychmiast się z nim

połączyła. – Co ty mi zrobiłeś?! – wrzasnęła, gdy podniósł słuchawkę. – Laurie, przepraszam – powiedział Bob. – Musisz mi uwierzyć. To nie była moja wina. Aby artykuł wszedł do porannego wydania, musiałem napisać notatkę do swego szefa. Napisałem tam, Ŝe twoje nazwisko ma nie być wymieniane, ale mi ukradł cały materiał. To było pod kaŜdym względem totalnie nieetyczne. Laurie z obrzydzeniem odłoŜyła słuchawkę. Czuła, jak bije jej serce. To było nieszczęście, katastrofa. Zwolnienie z pracy było pewne. Nie było wątpliwości, jak zareaguje teraz szef: będzie wściekły. I gdzie po tym wszystkim będzie mogła znaleźć pracę w swojej specjalności? Podeszła do okna i spojrzała na smętny widok ciasnych, zaśmieconych podwórek. Rozpacz ją znieczuliła i nie potrafiła nawet się rozpłakać. Ale gdy stała tak, patrząc na tę przygnębiającą panoramę, jej nastrój zaczął się zmieniać. Ostatecznie jej działania wynikały z potrzeby pójścia za głosem sumienia. A Bingham przyznał podczas ich wczorajszej rozmowy telefonicznej, Ŝe uznaje jej dobre intencje.

Pierwotne poczucie totalnej katastrofy złagodniało. Nagle pomyślała, Ŝe nie zostanie zwolniona. Nagana – tak, zawieszenie – być moŜe, ale zwolnienie – nie. Odeszła od okna, aby skończyć w łazience makijaŜ. Im więcej myślała o sytuacji, tym stawała się spokojniejsza. Widziała siebie wyjaśniającą, Ŝe była wierna swemu poczuciu odpowiedzialności zarówno jako człowiek, jak i lekarz sądowy. Wróciła po raz ostatni do sypialni i ubrała się do końca, zebrała swoje rzeczy i wyszła z mieszkania. Czekając na windę zauwaŜyła gazetę pod drzwiami sąsiada. Podeszła i wysunęła ją z plastikowego opakowania. Na pierwszej stronie pod drugim co do wielkości tytułem widniał artykuł o serii przedawkowań. Było nawet jej stare zdjęcie ze studiów. Zaciekawiło ją, skąd się tam wzięło. Przeczytała kilka pierwszych akapitów, które pokrywały się z podsumowaniem Mike’a Schneidera. Było jednak takŜe duŜo więcej szczegółów ubarwionych w stylu prasy bulwarowej, włącznie ze wzmianką o ofiarach wciśniętych w lodówki. To ją zdziwiło, gdyŜ nic na ten temat nie wspominała w rozmowie z Bobem Talbotem. DuŜy nacisk połoŜono na rzekome tuszowanie sprawy,

nadając jej wydźwięk o wiele bardziej złowrogi, niŜ to sugerował prezenter. Słysząc odgłos nadjeŜdŜającej windy, Laurie rzuciła gazetę pod właściwe drzwi i pospiesznie się odwróciła. Gdy była juŜ prawie w środku, usłyszała zachrypnięty głos Debry Engler: – Nie powinno się czytać nie swoich gazet. Laurie przez moment przytrzymała zamykające się drzwi windy. Miała ochotę odwrócić się i uderzyć parasolką w drzwi sąsiadki, aby ją przestraszyć. Opanowała się jednak i weszła do kabiny. Podczas jazdy w dół spokój ustąpił miejsca obawie przed stawieniem czoła Binghamowi. Bała się konfrontacji. Nigdy dobrze sobie w nich nie radziła. Paul Cerino siedział przy swoim ulubionym posiłku: śniadaniu. Było solidne – składało się z jajek sadzonych, wieprzowej kiełbasy i biskwitów. Paul miał na oku wciąŜ tę samą metalową przysłonę, ale czuł się znakomicie. Gregory i Steven byli chwilowo spokojni, jedząc dania śniadaniowe wybrane przez siebie z oszołamiającego

zestawu jednorazowych opakowań. Jeden i drugi miał przed sobą swoje pudełko i uwaŜnie je studiował. Gloria właśnie usiadła z gazetą przyniesioną z progu frontowych drzwi. – Przeczytaj mi o wczorajszym meczu Gigantów i Stalowników – poprosił z pełnymi ustami Paul. – Ojej! – westchnęła Gloria wpatrując się w pierwszą stronę. – Co takiego? – zapytał Cerino. – Jest tu artykuł o serii zgonów bogatych i wykształconych młodych ludzi. Narkotyki. Piszą, Ŝe chyba były to morderstwa. Paul gwałtownie się zakrztusił, wypluwając na stół większość przeŜuwanego jedzenia. – Taaato! – jęknął Gregory. Na jego talerzu wylądowały fragmenty śniadania ojca. – Paul, czy coś się stało? – spytała zaniepokojona Gloria. Cerino podniósł rękę, dając znać, Ŝe wszystko jest w porządku. Jego twarz była tak czerwona jak płaty gojącej się skóry

na policzkach. Drugą ręką sięgnął po szklankę soku pomarańczowego i napił się. – Nie mogę tego jeść – oznajmił Gregory patrząc na swoje śniadanie. – Puściłbym pawia. – Ja teŜ nie mogę – oświadczył Steven, który zwykle robił dokładnie to samo, co brat. – Weźcie sobie czyste miski – poleciła Gloria. – A potem wybierzcie inne dania. – Lepiej przeczytaj mi artykuł o tych wypadkach z narkotykami – powiedział ochrypłym głosem Paul. Gloria przeczytała artykuł od początku do końca. Gdy skończyła, Cerino skierował się do swojego pokoju. – Czy nie będziesz kończyć śniadania? – zawołała. – Za moment – odparł Paul. Zamknął za sobą drzwi i nacisnął w telefonie przycisk automatycznie łączący go z Angelem. – Kto mówi, do diabła? – wymamrotał sennie Facciolo. – Czytałeś poranną gazetę?

– Jak mogłem czytać poranną gazetę? Spałem. Robiłem to, co wiesz, do późna w nocy. – Ty, Tony i ten zwariowany konował Travino macie się tu zjawić dziś przed południem – rozkazał Cerino. – I przeczytajcie po drodze gazetę. Mamy problem. – Franco! – powiedziała ze zdziwieniem Marie Dominick. – Czy trochę nie za wcześnie? – Muszę porozmawiać z Vinniem – odrzekł Ponti. – Vinnie jeszcze śpi. – Tak myślałem, ale gdybyś mogła go obudzić... – Czy to waŜna sprawa? – Bardzo waŜna. – No to wejdź – rzekła Marie otwierając szeroko drzwi. – Idź do kuchni. Kawa jest juŜ gotowa. Marie poszła na górę po krótkich schodach, Franco zaś wolnym krokiem wszedł do kuchni.

Sześcioletni Vinnie junior siedział przy stole, zajęty przyklepywaniem łyŜką kilku placków ułoŜonych jeden na drugim. Jego starsza siostra, jedenastoletnia Roslyn, stała przy kuchence, gotowa do przewrócenia na patelni następnej porcji. Ponti nalał sobie filiŜankę kawy. Następnie poszedł do pokoju, usiadł na kanapie wyłoŜonej białą skórą i wpatrzył się z podziwem w zielonkawy włochaty dywan. Wydawało mu się, Ŝe takich dywanów nie moŜna juŜ kupić. – JeŜeli zbudziłeś mnie dla jakiegoś głupstwa... – Vinnie wściekły wszedł do pokoju. Był ubrany w jedwabny szlafrok w drobny deseń. Jego włosy, zazwyczaj starannie uczesane do tyłu, praktycznie stały mu na głowie. Zamiast odpowiedzi Franco podał mu gazetę. Dominick chwycił ją i usiadł. – A więc co tu jest takiego? – warknął. – Przeczytaj artykuł o zgonach narkotykami – odpowiedział Ponti.

spowodowanych

Podczas czytania Vinnie zmarszczył czoło. Nie odzywał

się przez jakieś pięć minut. Franco popijał swoją kawę. – No i co, do cholery? – zapytał Dominick podnosząc głowę. Uderzył otwartą dłonią w gazetę. – Po co mnie budzisz? – Widzisz te nazwiska na końcu listy? Fletcher i inne? Jeździłem wczoraj za Angelem i Tonym. Oni załatwili tych ludzi. Myślę, Ŝe to oni załatwili wszystkich. – Ale dlaczego? – spytał Vinnie. – Dlaczego kokaina? Czy oni rozdają ją za darmo? – WciąŜ nie wiem dlaczego – przyznał Ponti. – Nie wiem nawet, czy Facciolo i Ruggerio działają na własną rękę, czy na rozkaz Cerino. – Dostają polecenia – rzekł Dominick. – Są za głupi, Ŝeby działać na własną rękę. Chryste! To jest katastrofa. Oprócz zwykłych, codziennych gliniarzy, po całym mieście będą łazić agenci federalni i specjaliści od narkotyków. Co, do diabła, robi ten Cerino? Czy on zwariował? Nie rozumiem. – Ja teŜ nie. Ale właśnie nawiązałem kontakt z paroma ludźmi, którzy znają Tony’ego. Ktoś się z tobą skontaktuje. – Musimy coś zrobić. Nie moŜemy pozwolić, aby to się

ciągnęło dalej. – Trudno postanowić, co robić, dopóki nie dowiemy się, o co chodzi Cerino – stwierdził Franco. – Daj mi jeszcze jeden dzień. – Tylko jeden – powiedział Vinnie. – Potem wkraczamy do akcji. Laurie spojrzała ze strachem na budynek swego biura. Jak duŜą róŜnicę zrobił jeden dzień! Wczoraj i przedwczoraj wchodziła tu jak do własnego domu. Dziś obawiała się przekroczyć próg. Wiedziała jednak, Ŝe musi to zrobić. Zniknął spokój, jaki odczuwała w swoim mieszkaniu. Podchodząc bliŜej, zobaczyła, Ŝe zebrała się juŜ zgraja podnieconych reporterów czekających na komentarze – jej komentarze. Była tak skupiona na Binghamie, Ŝe nawet o nich nie pomyślała. Zjawiło się ich teraz co najmniej tyle samo, ile po „mordzie wśród złotej młodzieŜy”. MoŜe nawet więcej. Nie ma na co czekać, pomyślała. Gdy weszła do części recepcyjnej, została natychmiast rozpoznana. Podtykano

jej pod nos mikrofony wśród kakofonii pytań i błysków fleszy. Bez słowa przecisnęła się do wewnętrznych drzwi. Po sprawdzeniu przepustki umundurowany straŜnik wpuścił ją do środka. Reporterzy nie mogli juŜ tu wejść. Starając się zachować spokój, poszła prosto do biura identyfikacji. Był tam Vinnie czytający swą gazetę, był teŜ Washington. Laurie wpatrzyła się w jego twarz. On takŜe spojrzał na nią, nie zdradzając swoich uczuć. Jego oczy przypominały czarne szklane kulki, idealnie obramowane okularami w drucianych ramkach. – Doktor Bingham chce się z panią widzieć – rzekł beznamiętnie. – Niestety nie moŜe tego zrobić, zanim nie skończy z tymi reporterami. Zadzwoni do pani pokoju. Laurie chętnie by się wytłumaczyła, ale niewiele mogła powiedzieć. Poza tym Calvin nie robił wraŜenia zainteresowanego. Zajął się znów tym, co robił przed jej przyjściem. Przed udaniem się do swego pokoju Laurie postanowiła sprawdzić grafik sekcji. Nie było jej na liście. ZauwaŜyła trzy nazwiska wymienione w gazecie: Kendall Fletcher, Stephanie Haberlin i Yvonne Andre. Były to najwyraźniej

nowe przypadki pasujące do jej serii. Podeszła do Washingtona. – Myślę, Ŝe pan wie, iŜ chciałabym robić sekcje ofiar tych przedawkowań – powiedziała. Calvin podniósł głowę. – Osobiście nie interesują mnie pani preferencje – odparł. – Sytuacja jest taka, Ŝe ma pani pójść do swego pokoju i czekać na telefon od doktora Binghama. ZaŜenowana oczywistym afrontem, Laurie zerknęła na Vinniego, lecz laborant, jak zwykle, był pogrąŜony w lekturze kolumny sportowej. Jeśli słyszał tę wymianę zdań, nie zamierzał tego okazywać. Czując się jak dziecko odesłane do swego pokoju, poszła na górę. Postanowiła zabrać się do jakiejś pracy i wyjęła kilka teczek. Właśnie miała zaczynać, gdy wyczuła czyjąś obecność. Spojrzała w otwarte drzwi i zobaczyła wymiętoszonego Lou Soldano. Nie wyglądał na zadowolonego. – Chciałem ci osobiście podziękować za zatrucie mi Ŝycia – oświadczył. – Co nie znaczy, Ŝe nie byłem pod wystarczającym naciskiem ze strony komisarza przed

twoją małą rewelacją dla prasy, ale to jest tylko lukier na wierzchu tortu. – Oni wypaczyli to, co powiedziałam. – Oczywiście! – rzucił z sarkazmem porucznik. – Nie mówiłam nic o tuszowaniu – stwierdziła Laurie. – Powiedziałam tylko, Ŝe policja uwaŜa, iŜ to nie jej sprawa. Do tego sprowadzają się twoje słowa. – Moja mała psotka. Tak jakby nie wystarczył twój telefon do wydziału spraw wewnętrznych. Musiałaś dopilnować, Ŝeby naprawdę się do mnie dobrali. – Tamten telefon był uzasadniony – odburknęła Laurie. – A jeśli juŜ mówimy o telefonach, to wczoraj nie mogłeś juŜ być chyba bardziej nieuprzejmy. Mam juŜ dość twojego gładkiego sarkazmu. Wpatrywali się w siebie, aŜ Soldano odwrócił wzrok. Wszedł do pokoju i usiadł na swoim zwykłym miejscu. – To, co powiedziałem przez telefon, było niepowaŜne – przyznał. – Natychmiast zdałem sobie z tego sprawę. Po prostu jestem o ciebie zazdrosny. No proszę, powiedziałem to. MoŜesz teraz dowolnie pomiatać tym, co zostało z mojej ambicji.

Złość Laurie opadła. Schowała twarz w rękach opartych łokciami na biurku. – Przykro mi, jeśli miałeś przeze mnie jakieś kłopoty w pracy – odezwała się przecierając oczy. – Na pewno tego nie chciałam. Ale wiesz, jaka byłam zdesperowana. Musiałam coś zrobić, aby być w zgodzie ze sobą. Nie mogłam bezczynnie patrzeć, jak ci ludzie dalej umierają. – Czy zdawałaś sobie sprawę, jak narozrabiasz? – spytał detektyw. – I jakie będą skutki? – WciąŜ jeszcze nie wiem do końca – odparła Laurie. – Wiedziałam, Ŝe coś z tego wyniknie, inaczej nie mówiłabym o tym. Ale nie wiedziałam dokładnie co. I nie wiedziałam, Ŝe oni wypaczą fakty, poza tym wszystkim nie dotrzymali mojego warunku anonimowości. Nie widziałam się jeszcze ze swoim szefem, lecz sądząc ze sposobu, w jaki rozmawiał ze mną jego zastępca, nie będzie to przyjemna rozmowa. Mogę nawet wylecieć z pracy. – On będzie wściekły – powiedział Lou. – Ale cię nie wyrzuci. Musi uszanować twoje zamiary, jeśli nie metody. Będzie się jednak musiał gęsto tłumaczyć. Trudno wymagać, Ŝeby się z tego cieszył. Laurie kiwnęła głową. Uwaga, Ŝe nie zostanie zwolniona,

dodała jej otuchy. – No cóŜ, chętnie bym poczekał, aby zobaczyć, co z tego wszystkiego wyniknie, ale muszę juŜ iść. W moim biurze teŜ się kotłuje. Chciałem tylko wpaść i wyrzucić to z siebie. I cieszę się, Ŝe to zrobiłem. śyczę powodzenia w rozmowie z szefem. – Dziękuję – rzekła Laurie. – Ja teŜ się cieszę, Ŝe przyszedłeś. Po wyjściu porucznika Laurie zatelefonowała do Jordana. Przydałoby się jej jeszcze trochę moralnego wsparcia, ale doktor operował i oczekiwany był w biurze znacznie później. Znów zabierała się do pracy, gdy usłyszała puknięcie w drzwi. Podniosła głowę i zobaczyła przed sobą Petera Lettermana. – Doktor Montgomery? – spytał niepewnie. Laurie powitała go i poprosiła, by usiadł. – Dziękuję. – Peter usiadł i rozejrzał się po pokoju. – Przyjemne miejsce. – Tak pan myśli? – spytała.

– Lepsze od mojej klitki – odparł asystent. – W kaŜdym razie nie zajmę pani wiele czasu. Chciałem tylko powiedzieć, Ŝe wreszcie wykryłem ślad skaŜenia lub przynajmniej obcy związek w próbce pochodzącej od Randalla Thatchera. – Naprawdę?! – wykrzyknęła Laurie. – Co pan znalazł? – Etylen – odparł Letterman. – Był to tylko ślad, poniewaŜ gaz ten jest bardzo lotny i nie udało mi się go wykryć w dwóch innych próbkach. – Etylen? – spytała Laurie. – To dziwne. Nie wiem, co o tym sądzić. Słyszałam o eterze przy podawaniu narkotyków, ale nie o etylenie. – To jest związane z paleniem kokainy – wyjaśnił Peter – a nie z doŜylnym wstrzykiwaniem, jak u ludzi w pani serii. Poza tym nawet przy paleniu eter uŜywany jest tylko jako rozpuszczalnik przy ekstrakcji. Tak więc nie wiem, skąd się wziął etylen. Z tego co wiem, mógł to być nawet jakiś błąd w laboratorium. Ale poniewaŜ tak bardzo interesowała panią moŜliwość skaŜenia, chciałem pani od razu o tym powiedzieć. – Jeśli etylen jest taki lotny – odezwała się Laurie – to moŜe pan sprawdzi próbki pochodzące od Roberta

Evansa? PoniewaŜ ustalił pan, Ŝe jego zgon nastąpił bardzo szybko, moŜe tam byłaby większa szansa na wykrycie czegoś? – To dobry pomysł – przyznał asystent. – Wezmę się do tego. Po wyjściu Lettermana Laurie zatrzymała przez moment wzrok na drzwiach. Etylen nie był takim skaŜeniem, jakiego się spodziewała. Sądziła, Ŝe moŜe uda się wykryć jakąś dziwną substancję pobudzającą centralny system nerwowy, coś w rodzaju strychniny lub nikotyny. Niewiele wiedziała o etylenie. Uznała, Ŝe naleŜy się tym zainteresować. Przeglądając podręcznik farmakologii, który miały wraz z Rivą w pokoju, nie znalazła wiele na temat tego gazu. Postanowiła sprawdzić w bibliotece na górze. Znalazła tam stary podręcznik farmakologii, a w nim długi ustęp o etylenie. Było tam więcej na ten temat, gdyŜ w dawniejszych czasach etylen stosowany był do narkozy. Został jednak zarzucony, poniewaŜ był lŜejszy od powietrza i bardzo wybuchowy. Cechy te sprawiały, Ŝe był zbyt niebezpieczny do wykorzystywania na salach operacyjnych.

W innej ksiąŜce wyczytała, Ŝe w Chicago na przełomie wieków uŜywano etylenu w szklarniach, aby zapobiec rozkwitaniu goździków. Jednocześnie dowiedziała się, Ŝe gaz ten był stosowany do przyspieszania dojrzewania owoców oraz przy produkcji niektórych tworzyw sztucznych, takich jak polietylen i styropian. Choć te ogólne informacje były ciekawe, Laurie dalej nie wiedziała, dlaczego etylen miałby pojawiać się w przypadkach przedawkowania zatrucia kokainą. Zniechęcona, wstawiła ksiąŜki na odpowiednie półki i wróciła do swego pokoju, mając nadzieję, Ŝe nie przepuściła telefonu od Binghama. MoŜe Peter miał rację; moŜe wykrycie etylenu było wynikiem błędu popełnionego w laboratorium. Po powrocie do komendy policji Lou otrzymał plik pilnych telefonogramów od swego kapitana, dowódcy regionu i komisarza policji. Wynikało z tego jasno, Ŝe kręgi oficjalne były mocno wzburzone. Gdy wszedł do swego biura, zaskoczył go widok nieznanego detektywa cierpliwie czekającego przy jego biurku. Był w nowym garniturze, co wskazywało, Ŝe dopiero od niedawna przeszedł do słuŜby w cywilu.

– Kim pan jest? – zapytał porucznik. – Fukcjonariusz O’Brian – odparł policjant. – Masz imię? – Tak jest! Patrick. – Dobre włoskie imię – rzekł Soldano. Policjant zaśmiał się. – Co mogę dla ciebie zrobić? – spytał detektyw, starając się ustalić kolejność odpowiedzi na pytania szefów. – SierŜant Norman Carver polecił mi przyjść tu, aby spróbować uszeregować medyczne informacje dotyczące tych gangsterskich zabójstw. Wie pan, Ŝe wszyscy ci ludzie byli takŜe pacjentami doktora Jordana Sheffielda. Carver uznał, Ŝe ja mogę się do tego nadać, poniewaŜ przygotowywałem się do studiów medycznych i pracowałem w szpitalach na wakacjach, zanim przeszedłem do pracy w wymiarze sprawiedliwości. – To brzmi rozsądnie – stwierdził Lou. – Znalazłem coś, co moŜe być waŜne – oznajmił Patrick.

– Uhm – mruknął porucznik. Wpatrywał się w zawiadomienie, Ŝe ma zatelefonować do komisarza policji. To było prawie tak, jak gdyby proboszcz był wzywany przez papieŜa. – Wszyscy pacjenci mieli inne rozpoznania – kontynuował O’Brian. – Ale mieli jedną wspólną cechę. Soldano podniósł wzrok. – Tak? Patrick skinął głową. – Wszyscy byli wyznaczeni do operacji. Wszyscy mieli mieć zabiegi na rogówce. – Na pewno? – spytał Lou. – Na pewno. Po wyjściu Patricka Lou usiłował wyciągnąć z tego jakieś sensowne wnioski. Był zawiedziony, gdy nie udało mu się wykryć Ŝadnego innego powiązania między ofiarami poza tym, Ŝe byli pacjentami Jordana Sheffielda. Ale teraz, mimo wszystko, moŜe coś w tym było. To nie mógł być zwykły zbieg okoliczności.

Patrząc na stos zawiadomień o telefonach, postanowił odroczyć odpowiedzi. Lepiej sprawdzić nowe informacje. W końcu i tak wiedział, o co chodziło jego przełoŜonym. Chcieli wytknąć mu brak postępu w sprawie gangsterskich mordów i pewnie dołoŜyć trochę na temat przedawkowań w serii Laurie. Jeśli była szansa na rozpracowanie sprawy przy wykorzystaniu wątku rogówki, to lepiej było zająć się tym od razu, przed rozmawianiem z nimi. Lou postanowił zacząć od samego doktora. Przewidywał, Ŝe znów natknie się na wymijające odpowiedzi, ale był zdecydowany odbyć rozmowę, niezaleŜnie od czekających pacjentów. Kiedy jednak zatelefonował do niego, recepcjonistka poinformowała go, Ŝe Jordan operuje w Manhattan General i Ŝe ma tego dnia wiele przypadków. Spodziewany był w biurze dopiero o późnej porze. Porucznik zastanowił się. Odpowiadanie na pilne telefony wciąŜ nie było na pierwszym miejscu. Uznał, Ŝe tego dnia powinna liczyć się wytrwałość: odwiedzi doktora, nawet jeśli miałoby to oznaczać wtargnięcie na salę operacyjną. Tego tygodnia był świadkiem około tuzina sekcji – czy operacja mogła być o wiele gorsza? – Co się stało, do diabła? – spytał Paul podniesionym głosem.

Angelo, Tony i doktor Louis Travino zostali wezwani na dywanik. Stali niczym uczniaki przed dyrektorem szkoły. Paul Cerino siedział za swoim masywnym biurkiem i nie był zadowolony. Doktor Travino nerwowo otarł chustką czoło. Był to łysiejący, otyły męŜczyzna trochę podobny do Paula. – Czy ktoś wreszcie mi odpowie? Co się z wami dzieje? Zadałem wam proste pytanie. Jak ta historia przedostała się do gazet? – W tym momencie Cerino uderzył dłonią w leŜącą przed nim gazetę. – Dobrze – rzekł, gdy było jasne, Ŝe nikt nie chce się odezwać. – Zacznijmy od początku. Louie, powiedziałeś mi, Ŝe ten „gaz owocowy” jest nie do wykrycia. – I tak jest – odparł doktor. – On jest zbyt lotny. W gazecie nie było nic na temat gazu. – To prawda – potwierdził Paul. – Ale dlaczego piszą, Ŝe te przedawkowania to były morderstwa? – Nie wiem – odpowiedział Travino. – Ale nie dlatego, Ŝe wykryli gaz. – Lepiej, Ŝebyś miał rację – zauwaŜył Cerino. – Chyba

nie muszę ci przypominać, Ŝe płaciłem twoje spore długi karciane. Rodzina Vaccarro byłaby bardzo z ciebie niezadowolona, gdyby nagle okazało się, Ŝe nie płacę. – To nie był gaz – powtórzył Louie. – No to wobec tego co? Mówię wam, ten artykuł bardzo zepsuł mi humor. Jeśli ktoś coś spieprzył, polecą głowy. – To jest pierwsza oznaka kłopotów – stwierdził doktor. – Poza tym wszystko układało się świetnie. I spójrz na siebie, jesteś w bombowej formie. – No to w jaki sposób ta lekarka wpadła na to, jak było naprawdę? – spytał Paul. – Laurie Montgomery to ta sama kobita, która wygadała się przed Lou Soldano o oblaniu mnie kwasem. Kto to jest? – Jedna z lekarzy sądowych w biurze na Manhattanie – odpowiedział Travino. – To znaczy ktoś w rodzaju tego Quincy’ego z telewizji? – W rzeczywistości jest trochę inaczej – odparł Louie. – Ale w zasadzie tak. – A więc skąd zaczęła coś podejrzewać? Wydawało mi

się, Ŝe według ciebie miało to być nie do rozgryzienia. Skąd ta Laurie Montgomery domyśliła się, co jest grane? – Nie wiem. MoŜe naleŜałoby ją o to zapytać. Cerino chwilę się zastanowił. – Szczerze mówiąc – odezwał się – sam o tym myślałem. Poza tym ta Montgomery mogłaby narobić sporo kłopotu, gdyby dalej chciała się bawić w detektywa. Angelo, czy myślisz, Ŝe mógłbyś zaaranŜować mały, nazwijmy to wywiad, z tą panią? – Bez problemu – odrzekł Facciolo. – Jak będziesz chciał, to ja ją sprowadzę. – Tylko to mi przychodzi do głowy – powiedział Paul. – I po tej krótkiej pogawędce myślę, Ŝe byłoby najlepiej, gdyby ta pani doktor zniknęła. To znaczy całkowicie. śadnego ciała, nic. – Czy „Montego Bay” niedługo nie odpływa? – spytał Angelo. – Tak – odpowiedział Cerino. – Ma podnieść kotwicę i ruszyć na Jamajkę. Dobry pomysł. Świetnie, przywieźcie ją na przystań. Chcę, aby doktor Louie ją przepytał.

– Nie chciałbym się bezpośrednio angaŜować w coś takiego – wtrącił Travino. – Będę udawać, Ŝe tego nie słyszałem – oświadczył Paul. – Jesteś zaangaŜowany w tę operację po dziurki w nosie, więc przestań pieprzyć bzdury. – Kiedy mamy ruszyć? – spytał Facciolo. – Dziś po południu albo wieczorem – odparł Cerino. – Nie moŜemy czekać, aŜ sprawy się pogorszą. Czy ten mały Amendola nie pracuje w kostnicy? Jak on ma na imię? Jego rodzina jest z Bayside? – Vinnie – odparł Tony. – Vinnie Amendola. – Tak jest – powiedział Paul. – Vinnie Amendola. On pracuje w kostnicy. Porozmawiajcie z nim, moŜe nam pomoŜe. Przypomnijcie mu, co zrobiłem dla jego starego, gdy miał kłopoty ze związkiem. I weźcie to – dodał wskazując na gazetę. – Zdjęcie pani doktor jest tutaj. Trzeba sprawdzić, Ŝeby to była właściwa osoba. Po wyjściu gości Cerino połączył się automatycznym telefonem z biurem Sheffielda.

swym

Gdy recepcjonistka poinformowała go, Ŝe doktor operuje,

powiedział, Ŝe oczekuje odpowiedzi w ciągu godziny. Jordan odezwał się po piętnastu minutach. – Nie podoba mi się to, co się dzieje – oświadczył Sheffield, zanim Paul zdąŜył cokolwiek powiedzieć. – Gdy mówiliśmy o jakichś wspólnych interesach, powiedział mi pan, Ŝe nie będzie Ŝadnych problemów. To było dwa dni temu i juŜ szykuje się powaŜny skandal. To mi się nie podoba. – Spokojnie, doktorku – rzekł Cerino. – Wszystkie wspólne przedsięwzięcia mają na początku jakieś trudności. Trzeba zachować spokój. Chciałem się tylko upewnić, Ŝe pan nie zamierza zrobić czegoś nierozwaŜnego, czego mógłby pan poŜałować. – Wciągnął mnie pan w to groŜąc mi. Czy to jest teŜ taka gra na postraszenie? – Myślę, Ŝe tak moŜna by to określić – odpowiedział Paul. – ZaleŜy zresztą od punktu widzenia. Jeśli chodzi o mnie, to wydawało mi się, Ŝe rozmawialiśmy jak biznesmen z biznesmenem. Chciałem tylko przypomnieć, Ŝe ma pan do czynienia z profesjonalistami takimi jak pan. Wezwanie nadeszło przez sekretarkę Binghama. Poprosiła o przyjście do gabinetu szefa, na co Laurie oczywiście wyraziła zgodę.

Gdy weszła do biura, Bingham czekał z powaŜnym wyrazem twarzy. Widziała, Ŝe podobnie jak ona sama stara się zachować spokój. – Naprawdę pani doktor nie rozumiem – powiedział w końcu. – Rozmyślnie przeciwstawiła się pani mojej dyrektywie. Ostrzegałem panią wyraźnie przed przekazywaniem mediom swoich opinii, a jednak pani z premedytacją mnie nie posłuchała. Biorąc pod uwagę tak świadome podwaŜanie mojego autorytetu, nie pozostaje mi nic innego, jak zwolnić panią z pracy w tym zakładzie. – Ale doktorze Bingham... – zaczęła Laurie. – Nie chcę słuchać Ŝadnych wymówek ani tłumaczeń – przerwał jej. – Zgodnie z przepisami mam prawo zwolnić panią według swego uznania, poniewaŜ jest pani tutaj wciąŜ w pierwszym próbnym roku pracy. Jeśli jednak zwróci się pani na piśmie o przesłuchanie w tej sprawie, nie będę tego blokował. Poza tym nie mam pani niczego więcej do powiedzenia, doktor Montgomery. To wszystko. – Ale doktorze... – zaczęła znów Laurie. – To wszystko! – krzyknął Bingham. Drobne naczynia włoskowate wokół jego nozdrzy rozszerzyły się, sprawiając, Ŝe cały nos przybrał jaskrawoczerwony

kolor. Laurie pospiesznie zerwała się z krzesła i wybiegła z gabinetu szefa. Świadomie nie spojrzała na sekretarki, które musiały usłyszeć jego wybuch. Nie zatrzymując się, poszła do swego pokoju i zamknęła drzwi. Usiadła za biurkiem i spojrzała na zarzucony papierami blat. Była w stanie szoku. Wytłumaczyła sobie, Ŝe nie zostanie zwolniona, a jednak właśnie to się stało. Raz jeszcze znalazła się na granicy płaczu, Ŝałując, Ŝe nie potrafi lepiej kontrolować swoich uczuć. DrŜącymi rękami otworzyła swą aktówkę i wyjęła z niej wszystkie papiery. Następnie wypełniła ją swymi rzeczami osobistymi, nie licząc ksiąŜek i pism, po które będzie musiała przyjść jeszcze raz później. Wyjęła takŜe ze środkowej szuflady biurka listę ofiar serii przedawkowali i włoŜyła ją do aktówki. W płaszczu, z parasolką pod pachą i teczką w ręku wyszła z pokoju i zamknęła drzwi na klucz. Nie opuściła jednak od razu budynku. Zamiast tego poszła na dół do laboratorium toksykologii, aby odnaleźć Petera Lettermana. Powiedziała mu, Ŝe została zwolniona, ale jest nadal zainteresowana wynikami testów z jej serii. Zapytała, czy miałby coś przeciwko powiadomieniu jej o nich, jeśli się zgłosi. Peter oświadczył, Ŝe nie robi mu to róŜnicy. Laurie widziała, Ŝe chętnie zapytałby, co

wydarzyło się u Binghama, ale nie zrobił tego. JuŜ miała wychodzić, gdy przypomniała sobie o badaniu, jakie zamówiła w laboratorium DNA piętro niŜej. Interesowała ją próbka pobrana spod paznokcia Julii Myerholtz. Miała nadzieję na jakiś pozytywny wynik, choć tak naprawdę się go nie spodziewała. Ku jej zaskoczeniu, nadzieja się spełniła. – Ostateczny wynik długo jeszcze nie będzie gotowy – odparł laborant, gdy Laurie zapytała go o losy próbki. – Ale jestem na dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewien, Ŝe te dwie próbki pochodziły od dwóch róŜnych osób. Laurie była oszołomiona. To był jeszcze jeden przedziwny element tej układanki. Co mógł oznaczać? Czy była to jeszcze jedna oznaka wskazująca na zabójstwo? Nie wiedziała. Jedynym pomysłem, jaki przychodził jej do głowy, był telefon do Lou. Wróciła do swego pokoju i próbowała go złapać, ale powiedziano jej, Ŝe wyszedł. Telefonistka na policji nie wiedziała, kiedy wróci, i nie miała sposobu na połączenie się z nim, jeśli nie był to nagły wypadek. Laurie była zawiedziona. Zdawała sobie sprawę, Ŝe chciała powiedzieć porucznikowi takŜe o swoim zwolnieniu, ale nie mogła przedstawiać tego jako nagły wypadek. Podziękowała i nie zostawiła wiadomości. Ponownie wyszła, zamykając

drzwi na klucz. Uznała, Ŝe najlepiej będzie wyjść przez kostnicę. Była wtedy mniejsza szansa na natknięcie się na Binghama lub Calvina. Ponadto uniknęłaby spotkania z reporterami. Jednak kiedy znalazła się na poziomie kostnicy, przypomniała sobie o jeszcze jednej rzeczy: o uzyskaniu adresów i szczegółów na temat trzech przypadków z nocy. Jedyną szansą na odzyskanie pracy było udowodnienie słuszności swoich zarzutów. Gdyby była w stanie to zrobić, to mogłaby zwrócić się o przesłuchanie wspomniane przez Binghama. Szybko przebrała się i weszła na salę sekcyjną. Jak zwykle w poniedziałek rano wszystkie stoły były zajęte. Podeszła do grafiku i zobaczyła, Ŝe trzy interesujące ją przypadki otrzymał George Fontworth, który wraz Vinniem rozpoczął juŜ pracę. Podeszła do jego stołu. – Nie mogę z tobą rozmawiać – odezwał się George. – Wiem, Ŝe to brzmi bzdurnie, ale Bingham tu zszedł, aby mi powiedzieć, Ŝe zostałaś zwolniona i Ŝe mam absolutnie nie rozmawiać z tobą. Jeśli chcesz, to moŜesz wieczorem do mnie zadzwonić.

– Odpowiedz mi tylko na jedno pytanie. Czy te przypadki są takie same jak poprzednie? – Chyba tak. Ten jest pierwszy, więc nie mogę być pewny co do innych, ale po przejrzeniu teczek powiedziałbym, Ŝe tak. – Na razie chcę jeszcze dostać adresy – dodała Laurie. – Pozwól mi na minutę wziąć raporty dochodzeniowe, zaraz je przyniosę. – Nie wiem, czym sobie na to zasłuŜyłem – odparł Fontworth przewracając oczami. – Tylko zrób to szybko. Jeśli ktoś mnie zapyta, powiem, Ŝe zabrałaś je, kiedy byłem odwrócony. Laurie wyciągnęła z teczek odpowiednie karty i wyszła do szatni. Tam przepisała adresy i schowała je w swojej aktówce. Następnie wróciła na salę sekcyjną i włoŜyła karty na swoje miejsca. – Dzięki, George – powiedziała. – Wcale cię nie widziałem – odparł. Wróciwszy do szatni, Laurie powoli się przebrała. Wzięła swoje rzeczy i przeszła przez całą długość kostnicy, obok biura i posterunku straŜy. Przy rampie stało kilka

karawanów z napisami HEALTH AND HOSPITAL CORP na bokach. Przeszła między nimi i wyszła na Trzydziestą ulicę. Dzień był szary, słotny i ociekający wilgocią. Otworzyła parasolkę i zaczęła wolno zmierzać w kierunku Pierwszej alei. Były to najgorsze chwile w jej Ŝyciu. Tony wysiadł z samochodu Angela. Właśnie zamykał drzwi, gdy zauwaŜył, Ŝe Facciolo się nie ruszył. WciąŜ siedział za kierownicą. – Co się stało? – zapytał Tony. – Myślałem, Ŝe wchodzimy do środka. – Nie podoba mi się pomysł wchodzenia do środka – przyznał Angelo. – Chcesz, Ŝebym poszedł sam? – Nie. Ten pomysł podoba mi się jeszcze mniej. Facciolo niechętnie otworzył drzwi i wysiadł. Z podłogi przy tylnym siedzeniu podniósł parasol i otworzył go. Następnie zamknął samochód. W biurze straŜnika zapytał o Vinniego Amendolę.

– Idźcie do biura kostnicy – powiedział straŜnik. – Kawałeczek prosto, po lewej stronie. Miejska kostnica wcale nie podobała się Angelowi bardziej niŜ przypuszczał. Wyglądała źle i miała zły zapach. Byli tam niecałe trzy minuty i juŜ nie mógł doczekać się wyjścia. W biurze znów zapytał o Vinniego. Wyjaśnił, Ŝe ma to związek z jego ojcem. Urzędnik poprosił Facciolo i Tony’ego, aby poczekali, aŜ wróci z laborantem. Po pięciu minutach Amendola pojawił się w biurze kostnicy w swym zielonym ubiorze ochronnym. Wyglądał na wytrąconego z równowagi. – Co z moim ojcem? – zapytał. Angelo połoŜył mu rękę na ramieniu – Czy moglibyśmy porozmawiać na boku? – spytał. Vinnie pozwolił wyprowadzić się na korytarz, po czym spojrzał Angelowi prosto w oczy. – Mój ojciec od dwóch lat nie Ŝyje – rzekł. – O co tu chodzi? – Jesteśmy przyjaciółmi Paula Cerino – oznajmił Facciolo. – Mamy ci przypomnieć, Ŝe pan Cerino pomógł

kiedyś twemu ojcu w sprawie ze związkami. Pan Cerino byłby wdzięczny za odwzajemnienie tej przysługi. Jest tu lekarka nazwiskiem Laurie Montgomery... – JuŜ jej tu nie ma – przerwał laborant. – Co to znaczy? – spytał Angelo. – Została dziś rano zwolniona – odpowiedział Amendola. – Wobec tego potrzebujemy jej adresu – oświadczył Facciolo. – Czy mógłbyś go dla nas zdobyć? I pamiętaj, to jest wyłącznie między nami. Jestem pewien, Ŝe nie muszę ci tego wyjaśniać. – Rozumiem – odparł Vinnie. – Poczekajcie. Zaraz wrócę. Angelo usiadł, ale nie musiał długo czekać. Laborant wrócił tak szybko, jak obiecał, z adresem, a nawet telefonem Laurie. Wyjaśnił, Ŝe wziął je z rejestru dyŜurów. Facciolo z ulgą i prawie truchtem opuszczał kostnicę. – Jaki mamy plan? – spytał Ruggerio, gdy Angelo zapuścił silnik samochodu. – Najlepiej od razu jedźmy do jej mieszkania. Jesteśmy nawet niedaleko.

Po piętnastu minutach zaparkowali na Dziewiętnastej ulicy i ruszyli w kierunku kamienicy Laurie. – Jak to rozegramy? – spytał Tony. – Spróbujemy jak zwykle – odparł Facciolo. – PokaŜemy nasze odznaki policyjne. Gdy tylko znajdzie się w samochodzie, będziemy dobrzy. W przedsionku budynku Laurie ustalili numer mieszkania po skrzynce na korespondencję. Wewnętrzne drzwi nie były dla Angela przeszkodą. Dwie minuty później jechali windą na piąte piętro. Podeszli prosto pod drzwi Laurie i nacisnęli dzwonek. Gdy nie było odpowiedzi, Facciolo nacisnął go ponownie. – Pewnie szuka gdzieś pracy – odezwał się Ruggerio. – Wygląda na niezły zestaw zamków – stwierdził Angelo studiując drzwi. Wzrok Tony’ego przesunął się z drzwi na korytarz. Jego oczy natychmiast napotkały Debrę Engler. – Sąsiadka na nas patrzy – powiedział szeptem dotykając ramienia Facciolo.

Angelo odwrócił się wystarczająco szybko, aby zobaczyć wścibskie oko kobiety patrzące na niego przez wąską szparę. Gdy tylko ich oczy się spotkały, zatrzasnęła drzwi i słychać było odgłos zamykających się zamków. – Do diabła! – szepnął Facciolo. – Co robimy? – spytał Ruggerio. – Chodźmy z powrotem do samochodu – odrzekł Angelo. Po kilku minutach siedzieli w samochodzie, mając pełny widok na wejście do kamienicy. Tony ziewnął. Wbrew sobie Facciolo zrobił to samo. – Jestem wykończony – poskarŜył się Ruggerio. – Ja teŜ – przyznał Angelo. – Miałem dziś zamiar spać cały dzień. – Myślisz, Ŝe powinniśmy się włamać? – spytał Tony. – Zastanawiam się – odparł Facciolo. – Zamków jest tyle, Ŝe musiałbym mieć trochę czasu. I nie wiem, co zrobić z tamtą wiedźmą w drugim mieszkaniu. Co byś powiedział, gdybyś się obudził z czymś takim w łóŜku?

– Ta cizia nie wygląda źle – stwierdził Tony wpatrując się w zdjęcie Laurie w gazecie. – Mógłbym się do niej przymierzyć. Lou nalał sobie jeszcze jedną filiŜankę kawy. Siedział w pokoju chirurgów Manhattan General Hospital, gdzie zaskoczył Jordana podczas ich poprzedniego spotkania. Ale wtedy czekał jedynie dwadzieścia minut. Teraz juŜ dobrze ponad godzinę. Zaczynał wątpić w celowość dalszego czekania z odpowiedzeniem na telefony swego przełoŜonego. Gdy zamierzał juŜ wyjść, doktor pojawił się w pokoju. Skierował się do małej lodówki i wyjął z niej karton soku pomarańczowego. Porucznik patrzył, jak Sheffield pociągnął kilka długich haustów. Poczekał, aŜ podszedł do kanapy, aby przejrzeć leŜącą na niej gazetę. Wtedy się odezwał: – Jordanie, stary druhu. Coś takiego, Ŝeby w takim miejscu pana spotkać. Doktor skrzywił się na widok Lou. – Znowu pan?

– Pańska Ŝyczliwość dla mnie jest ujmująca – stwierdził detektyw. – To chyba te wszystkie pańskie operacje wprawiają pana w tak przyjacielski nastrój. Wie pan, jak mówią, trzeba kuć Ŝelazo póki gorące. – Miło mi było znów pana widzieć, poruczniku – powiedział Sheffield. Dokończył sok i wrzucił karton do kosza. – Sekundę – rzekł Lou. Wstał i zagrodził doktorowi wyjście. Wyraźnie odnosił wraŜenie, Ŝe Jordan jest jeszcze mniej skłonny do współpracy niŜ podczas ich poprzedniego spotkania. Był teŜ bardziej wytrącony z równowagi. Za szorstką fasadą krył się człowiek na pewno zdenerwowany. – Mam jeszcze dalsze operacje – oświadczył Sheffield. – Jestem tego pewien – odparł porucznik. – I od razu czuję się trochę lepiej. To znaczy dobrze wiedzieć, Ŝe nie wszystkich pańskich pacjentów wyznaczonych do operacji spotyka gwałtowna śmierć z rąk zawodowych zabójców. – O czym pan mówi? – Jordanie, z oburzeniem jest panu do twarzy. Ale byłbym zobowiązany, gdyby pan przestał

się zgrywać i powiedział, jak jest. Wie pan, o czym mówię. Gdy tu byłem poprzednim razem, zapytałem pana, czy ci pańscy zamordowani pacjenci mieli jakąś wspólną cechę. Z zadowoleniem odrzekł mi pan, Ŝe nie. Nie powiedział mi pan natomiast, Ŝe wszystkich miał pan zoperować swymi wielce sprawnymi rękami. – Nie przyszło mi to wtedy do głowy – wyjaśnił doktor. – Oczywiście! – powiedział sarkastycznie Soldano. Był pewien, Ŝe Sheffield kłamie, zarazem jednak nie był pewien własnego obiektywizmu przy jego ocenianiu. Jak sam niedawno przyznał w rozmowie z Laurie, był o niego zazdrosny. Był zazdrosny o jego przystojny wygląd i wysoki wzrost, jego wykształcenie odebrane w najlepszych uczelniach, jego pozbawioną problemów przeszłość oraz jego kontakty z Laurie. – Nie skojarzyłem sobie tego przed powrotem do biura i obejrzeniem ich kart chorobowych – dodał Jordan.

– Ale nawet potem, gdy uświadomił pan sobie istnienie tego wspólnego czynnika, nie powiadomił mnie pan o tym. Dobrze, na razie dajmy temu spokój. Moje pytanie teraz brzmi: Jak pan moŜe to wytłumaczyć? – Nie mogę – odparł doktor. – Prawdopodobnie jest to niezwykły zbieg okoliczności. Nic więcej, nic mniej. – Nie ma pan Ŝadnego pomysłu dotyczącego przyczyny tych morderstw? – śadnego – odparł Sheffield. – Lecz oczywiście mam nadzieję i modlę się, aby nie było ich więcej. Ostatnią rzeczą, jakiej Ŝyczyłbym sobie, byłaby jakakolwiek redukcja liczby moich pacjentów chirurgicznych, zwłaszcza dokonana w tak barbarzyński sposób. Detektyw pokiwał głową. Z tego co wiedział o doktorze, w tej części moŜna było mu wierzyć. – A co z Cerino? – zapytał po chwili. – A co miałoby być? – On wciąŜ czeka na drugą operację. Czy ta seria morderstw nie moŜe być w jakiś sposób być z nim powiązana? Czy sądzi pan, Ŝe moŜe mu coś grozić? – Sądzę, Ŝe wszystko jest moŜliwe. Ale ja od miesięcy

leczę Paula Cerino i nic mu się nie przydarzyło. Nie wyobraŜam sobie, Ŝe mógłby być w to zaangaŜowany albo bezpośrednio zagroŜony. – Jeśli coś przyjdzie panu do głowy, proszę się ze mną skontaktować. – Oczywiście, poruczniku. Soldano odsunął się na bok i Jordan zniknął za wahadłowymi drzwiami. Laurie uznała, Ŝe nawet jeśli nic nowego się nie pojawi i nie uda się jej wydobyć jakichś istotnych informacji, to przynajmniej będzie miała zajęcie. A to oznaczało, Ŝe nie będzie mogła rozmyślać nad swoją sytuacją: była bez pracy w mieście, w którym Ŝycie bynajmniej nie było tanie, i mogła nawet wypaść z branŜy medycyny sądowej. Nie chciała jednak myśleć o tym właśnie teraz. Zamiast tego postanowiła nadal działać i zdobyć dalsze informacje na temat swojej serii. NaleŜało sprawdzić trzy kolejne przypadki przedawkowali. W jaki sposób znaleziono ciała i czy widziano ofiary wchodzące tego wieczora do swych mieszkań w towarzystwie dwóch męŜczyzn? Przed upływem godziny znalazła potwierdzenie w budynku, gdzie mieszkał Kendall Fletcher; wszystko miało znajomy wydźwięk. Fletcher wyszedł pobiegać, ale

wrócił wkrótce potem – z dwoma męŜczyznami. Portier nie widział, jak męŜczyźni wychodzili. Po kilku godzinach od powrotu Fletchera anonimowy lokator zadzwonił informując o hałasach w mieszkaniu dwadzieścia pięć G. Obawiał się, Ŝe komuś w tym mieszkaniu mogła stać się krzywda. Zarządca domu zareagował i wtedy znaleziono ciało. Mniej szczęścia miała u Stephanie Haberlin, która mieszkała w domu bez portiera. Laurie postanowiła na razie odłoŜyć zajmowanie się tą sprawą i pojechać pod trzeci i ostatni adres. Yvonne Andre mieszkała w budynku podobnym do domu Kendalla Fletchera. Tu równieŜ Laurie posłuŜyła się swoją odznaką lekarza sądowego. Portier, który przestawił się jako Timothy, bardzo chętnie wyraził gotowość pomocy. Tak samo jak Kendall Fletcher, Yvonne weszła do budynku w towarzystwie dwóch męŜczyzn. Timothy nie był w stanie ich opisać, ale wyraźnie pamiętał ich wejście. Gdy Laurie zapytała, kto znalazł ciało, portier odparł, Ŝe zarządca domu, Juan. Spytała więc, czy mogłaby z nim porozmawiać. Timothy odparł, Ŝe oczywiście, i zawołał

szczupłego męŜczyznę w brązowym uniformie, który naprawiał w tym momencie jeden z mebli w holu. Juan natychmiast podszedł i wzajemnie się przedstawili. – W jaki sposób znalazł pan ciało? – spytała Laurie. – Nocny portier wezwał mnie, abym sprawdził mieszkanie pani Andre. – Spróbuję zgadnąć – powiedziała Laurie. – Do nocnego portiera zadzwonił lokator narzekający na dziwne odgłosy w mieszkaniu pani Andre. Juan i Timothy spojrzeli na nią ze zdziwieniem i szacunkiem. – Ach – odezwał się zarządca z uśmiechem. – Rozmawiała pani z policją. – W którym miejscu mieszkania znalazł pan ciało? – W salonie. – Jak wyglądało mieszkanie? Czy było coś porozbijane? Czy wyglądało, jakby doszło tam do jakiejś szamotaniny? – Właściwie nie rozglądałem się po tym, gdy zobaczyłem panią Andre – odparł Juan. –

Policja oczywiście tu była, ale nikt niczego nie ruszał. Czy chciałaby pani to obejrzeć? – Bardzo chętnie – odpowiedziała Laurie. Skierowali się prosto do mieszkania Yvonne na czwartym piętrze. Zarządca otworzył drzwi zapasowym kluczem i stanął z boku. Laurie weszła pierwsza. Zrobiła od drzwi najwyŜej pięć kroków, gdy prawie zderzyła się z elegancko ubraną kobietą w średnim wieku. Kobieta była bardzo przystojna, choć robiła wraŜenie, jakby płakała. W ręku trzymała chusteczkę. – Przepraszam – rzekła Laurie z zakłopotaniem. Była wystraszona obecnością kogoś w mieszkaniu. Kobieta zaczęła coś mówić, gdy rozpoznała Juana. – Przepraszam, pani Andre – powiedział. – Nie wiedziałem, Ŝe ktoś tu jest. To jest doktor Montgomery z biura lekarza sądowego. – Kto to, kochanie? W drzwiach ukazał się wysoki, szpakowaty męŜczyzna. – Zarządca domu – odparła z trudem pani Andre. – A to

jest doktor Montgomery z biura lekarza sądowego. – Z biura lekarza sądowego tu, na Manhattanie? – spytał pan Andre. – Tak jest – potwierdziła Laurie. – Bardzo mi przykro z powodu tego najścia. Juan zaproponował, Ŝeby tu przyjść. Nie miałam pojęcia, Ŝe państwo tu będą. – Ja takŜe nie – dodał szybko zarządca. – Nic nie szkodzi – odezwała się pani Andre. Wytarła chusteczką kąciki oczu, patrząc ze smutkiem po mieszkaniu. – Przeglądaliśmy tylko niektóre rzeczy Yvonne. – Przepraszam na chwilę – rzekł pan Andre, odwrócił się na pięcie i zniknął w korytarzu. – Mogę tu wrócić później – oświadczyła Laurie, robiąc krok w kierunku drzwi. – Bardzo państwu współczuję z powodu tej straty. – Proszę nie odchodzić – powiedziała pani Andre, wyciągając do niej rękę. – Proszę wejść i usiąść. Będzie mi lepiej, gdy o tym porozmawiam. Laurie spojrzała na Juana. Nie była pewna, co powinna zrobić.

– Ja juŜ sobie pójdę – odezwał się zarządca. – Gdyby państwo czegoś potrzebowali, proszę zadzwonić. Laurie miała ochotę wyjść. Ostatnią rzeczą, jaką powinna była robić, było pocieszanie osób bliskich ofiarom. Świadczyły o tym skutki pocieszania Sary Wetherbee, dziewczyny Duncana Andrewsa. Ale uznała, Ŝe teraz, gdy przeszkodziła pogrąŜonej w Ŝalu matce, nie moŜe po prostu sobie wyjść. Z pewnymi oporami pozwoliła poprowadzić się do środka. Pani Andre usiadła na kozetce, Laurie z boku na krześle. – Nie wyobraŜa sobie pani, jaki to był dla nas wstrząs – zaczęła pani Andre. – Yvonne była taką dobrą, serdeczną córką, bezinteresowną aŜ do przesady. Zawsze poświęcała się jakiejś sprawie dobroczynnej. Laurie pokiwała współczująco głową. – Greenpeace, Amnesty International, NARAL. Jeśli wymieni pani jakąś szlachetną liberalną sprawę, są szanse, Ŝe na jej rzecz działała. Laurie wiedziała, Ŝe nie musi mówić wiele. Wystarczyło słuchać. – Miała teraz dwa nowe zainteresowania – kontynuowała

pani Andre uśmiechając się przez łzy. – Przynajmniej dla nas było to nowością: prawa zwierząt i oddawanie narządów. To taka ironia losu, Ŝe umarła na serce. Myślę, Ŝe naprawdę liczyła na to, Ŝe kiedyś jakieś jej narządy zostaną wykorzystane na dobry cel. Oczywiście nie juŜ niedługo, ale nie chciała zostać pogrzebana. Miała na ten temat bardzo zdecydowany pogląd, uwaŜała, Ŝe jest to okropne marnotrawstwo zasobów i miejsca. – Chciałabym, aby więcej ludzi myślało tak jak pani córka – wtrąciła Laurie. – Gdyby tak było, lekarze mogliby naprawdę zacząć ratować więcej istnień ludzkich. UwaŜała, aby nie wyprowadzić tej biednej kobiety z błędnego przeświadczenia, Ŝe jej córka zmarła na atak serca, a nie z powodu przedawkowania kokainy. – MoŜe chciałaby pani wziąć sobie jakieś ksiąŜki Yvonne. Nie wiem, co z nimi wszystkimi zrobimy – powiedziała pani Andre. Widać było wyraźnie, Ŝe ta kobieta bardzo chce z kimś rozmawiać. Zanim Laurie zdąŜyła odpowiedzieć na tę wielkoduszną propozycję, do pokoju wkroczył energicznie pan Andre. Na jego twarz wystąpiły rumieńce.

– Co się stało, Walterze? – spytała pani Andre. Jej mąŜ był wyraźnie wyprowadzony z równowagi. – Doktor Montgomery! – wykrztusił ze złością pan Andre ignorując swoją Ŝonę. – Tak się składa, Ŝe jestem członkiem rady nadzorczej Manhattan General Hospital. Tak się równieŜ składa, Ŝe osobiście znam doktora Harolda Binghama. Po mojej wcześniejszej rozmowie z nim na temat córki, pani pojawienie się dosyć mnie zaskoczyło. Zadzwoniłem więc do niego po raz drugi. On jest w tej chwili na linii i chciałby z panią zamienić dwa słowa. Laurie nie bez trudu przełknęła ślinę. Wstała i przeszła obok pana Andre do kuchni. Z wahaniem podniosła słuchawkę. – Montgomery! – zagrzmiał szef, gdy usłyszał jej głos. Musiała odsunąć słuchawkę parę centymetrów od ucha. – Co na Boga Ojca robi pani w mieszkaniu Yvonne Andre?! Została pani zwolniona! Czy słyszy mnie pani? KaŜę panią aresztować za podszywanie się pod funkcjonariusza miejskiego, jeśli pani tego nie zaprzestanie! Czy pani mnie rozumie?

Laurie juŜ miała odpowiedzieć, gdy zauwaŜyła wizytówkę przypiętą do tabliczki na ścianie nad telefonem. Była to wizytówka niejakiego Jerome’a Hoskinsa z Banku Organów na Manhattanie. – Montgomery! – krzyknął znów Bingham. – Proszę mi odpowiedzieć! Co pani sobie wyobraŜa, do diabła? Laurie bez słowa odłoŜyła słuchawkę. DrŜącą ręką zdjęła wizytówkę. Nagle fragmenty zaczęły do siebie pasować i układać się w straszliwy, niesamowity obraz. Prawie nie mogła w to uwierzyć, jednak od tej chwili wiedziała, Ŝe tej okropnej, nieubłaganej prawdzie nie da się zaprzeczyć. NaleŜało oczywiście zatelefonować do Lou. Ale przedtem chciała odwiedzić jeszcze jedno miejsce. Rozdział 15 MANHATTAN, PONIEDZIAŁEK, GODZ. 16.15 Po raz drugi tego dnia Lou Soldano znajdował się w pokoju chirurgów szpitala Manhattan General. Tym razem jednak nie miał przed sobą w perspektywie długiego czekania, bowiem wcześniej zadzwonił na salę operacyjną i dowiedział się, kiedy doktor Sheffield skończy. Tak obliczył czas, aby złapać doktora przy wyjściu.

Ku jego zadowoleniu, po niecałych pięciu minutach Jordan pewnym krokiem wszedł do pokoju i skierował się do szatni. Porucznik poszedł za nim, z kapeluszem w ręku i płaszczem przerzuconym przez ramię. Trzymał się z daleka do czasu, gdy Sheffield zdjął swój kitel i spodnie, po czym wrzucił je do kosza z pralni. Soldano celowo chciał go przyłapać w kalesonach, gdy był psychologicznie słabszy. Zdaniem detektywa przesłuchanie dawało lepsze wyniki, gdy delikwent był wytrącony z równowagi. – Doktorze – odezwał się cicho. Jordan natychmiast się odwrócił. Był wyraźnie spięty. – Przepraszam – powiedział Lou drapiąc się w głowę. – Nie chcę panu się naprzykrzać, ale jeszcze coś przyszło mi na myśl. – Za kogo, do diabła, się pan uwaŜa? – warknął Sheffield. – Za Columbo? – Bardzo dobrze – odparł porucznik. – Nie sądziłem, Ŝe pan na to wpadnie. Ale teraz, gdy zwrócił pan juŜ na mnie uwagę, chciałem pana o coś zapytać. – Byle szybko, poruczniku. – Doktor podszedł do umywalki i puścił wodę. – Tkwiłem tu przez cały dzień, a

w moim biurze jest pełno nieszczęśliwych pacjentów. – Gdy byłem tu wcześniej – zaczął Soldano – wspomniałem, Ŝe wszyscy zamordowani pacjenci czekali na operacje. Ale nie zapytałem, jakie to miały być zabiegi. To znaczy mówiono mi, Ŝe miały to być jakieś operacje rogówki. Niech mi pan wyjaśni, doktorze, co miał pan zrobić dla tych ludzi? Ociekający wodą Jordan wyprostował się znad umywalni. Odsunął detektywa na bok, aby dostać się do ręczników. Wziął jeden z nich i wytarł się energicznie, sprawiając, Ŝe skóra mu się zaróŜowiła. – Mieli mieć przeszczepy rogówki – odezwał się w końcu, oglądając się w lustrze. – To ciekawe – stwierdził Lou. – Wszyscy mieli róŜne rozpoznania, ale mieli być tak samo leczeni. – Tak jest, poruczniku – potwierdził doktor. Podszedł do swojej szafki i wykręcił właściwą kombinację zamka. Soldano szedł za nim niczym pies. – Wydawało mi się, Ŝe róŜne rozpoznania wymagają róŜnego leczenia. – Prawdą jest, Ŝe wszyscy ci ludzie mieli róŜne

rozpoznania – wyjaśnił Sheffield, zaczynając się ubierać. – Ale fizjologiczna dolegliwość była ta sama. Ich rogówki nie były przejrzyste. – Czy to nie jest leczenie objawu zamiast choroby? – spytał detektyw. Jordan przestał zapinać koszulę i spojrzał na niego. – Chyba pana nie doceniłem – rzekł. – Właściwie ma pan zupełną rację. Ale jeśli chodzi o oczy, to właśnie tak postępujemy. Oczywiście, zanim dokona się przeszczepu, trzeba leczyć przyczynę zmętnienia. Chodzi o to, aby być w miarę pewnym, Ŝe problem ten nie wystąpi w przeszczepionej tkance, i przy prawidłowym leczeniu na ogół do tego nie dochodzi. – Coś takiego – powiedział Lou. – MoŜe i ja byłbym lekarzem, gdybym miał szanse chodzić na taką uczelnię jak pan. Doktor powrócił do zapinania koszuli. – Ta uwaga była o wiele bardziej w pańskim stylu – stwierdził. – Tak czy inaczej – kontynuował porucznik – czy nie jest dziwne, Ŝe wszyscy pańscy zamordowani pacjenci mieli

mieć tę samą operację? – Bynajmniej – odparł Sheffield, ubierając się dalej. – Ja jestem wąskim specjalistą. Moją dziedziną są rogówki. Właśnie dziś zrobiłem cztery takie operacje. – Większość pańskich operacji to przeszczepy rogówki? – Około dziewięćdziesięciu procent. Ostatnio nawet więcej. – A u Cerino? – To samo. Ale u Cerino będą zrobione dwa zabiegi, poniewaŜ uszkodzone było jedno i drugie oko. – Aha – powiedział Soldano. Znów zaczynało mu brakować pytań. – Niech pan mnie źle nie zrozumie, poruczniku. Jestem wciąŜ wstrząśnięty i zasmucony wiadomością, Ŝe moi pacjenci zostali zamordowani. Ale wiedząc o tym, nie jestem wcale zaskoczony, Ŝe wszyscy mieli mieć przeszczepione rogówki. U moich pacjentów moŜna było prawie z góry się tego spodziewać. Czy ma pan do mnie coś jeszcze? Jordan włoŜył marynarkę.

– Czy ci ludzie czekający na przeszczep rogówki róŜnili się czymś od innych tego rodzaju pacjentów? – Nie – odparł doktor. – A Marsha Schulman? Czy mogła mieć jakiś związek ze śmiercią tych pacjentów? – Ona nie czekała na operację. – Ale poznała tych ludzi – zauwaŜył detektyw. – Była moją główną sekretarką. Znała praktycznie kaŜdego, kto przychodził do biura. Lou pokiwał głową. – A teraz, jeśli pan pozwoli, poruczniku, naprawdę muszę juŜ iść do sali pooperacyjnej sprawdzić, co się dzieje z moim ostatnim przypadkiem. Miło mi było znów pana widzieć. Soldano wrócił do samochodu ponownie zawiedziony. Był pewien, Ŝe natrafił na fakt o kluczowym znaczeniu, gdy Patrick O’Brian powiedział mu, Ŝe wszyscy zamordowani pacjenci mieli się poddać tej samej operacji. Teraz wydawało się, Ŝe jest to jeszcze jedna ślepa uliczka.

Wyjechał na ulicę i natychmiast utknął w gąszczu samochodów. Godziny szczytu były w Nowym Jorku zawsze fatalne, a gdy padało, było jeszcze gorzej. Patrząc na chodnik zauwaŜył, Ŝe piesi poruszają się szybciej od niego. Mając czas na myślenie, próbował uporządkować fakty. Trudno mu było przejść do porządku nad osobowością doktora Jordana Sheffielda. Po prostu nienawidził tego faceta. I nie chodziło tylko o Laurie, chociaŜ i to się liczyło. On był taki próŜny i zadufany w sobie. Detektyw dziwił się, Ŝe Laurie tego nie dostrzegała. Nagle poczuł uderzenie samochodu jadącego z tyłu. Głowa odskoczyła mu do tyłu, potem do przodu. W przypływie złości pociągnął za ręczny hamulec i wyskoczył na zewnątrz. Kierowca z tyłu takŜe wyszedł. Ku rozczarowaniu Lou, wyglądał na co najmniej sto dwadzieścia kilo samych mięśni. – Patrz, jak jeździsz – rzekł porucznik, groŜąc mu palcem. Sprawdził tył swojego wozu. Na zderzaku była odrobina farby z drugiego samochodu. Mógł teraz

wystąpić

w

roli

twardego

gliniarza,

ale

zrezygnował. W ogóle rzadko to robił, zbyt wiele trzeba się było uŜerać. – Przepraszam – powiedział drugi kierowca. – Nic się nie stało – odparł Soldano i wsiadł z powrotem do samochodu. Rozejrzał się i wolno ruszył dalej. Nagle w jego głowie zaczęła kiełkować pewna myśl. Zderzenie usprawniło tok jego rozumowania. Jak mógł tego nie dostrzec? Przez moment wpatrzył się w przestrzeń, zafascynowany rozwiązaniem, które tak nagle mu się objawiło. Był tak zatopiony w myślach, Ŝe duŜy facet z tyłu musiał zatrąbić, aby jechał dalej. – A niech to diabli – powiedział głośno detektyw, zastanawiając się, dlaczego wcześniej na to nie wpadł. Mimo niesamowitej makabryczności całego pomysłu wszystkie fakty wydawały się do siebie pasować. Chwycił swój komórkowy telefon i zadzwonił do Laurie. Telefonistka w biurze powiedziała mu, Ŝe Laurie juŜ nie pracuje. – Co takiego? – spytał Lou. – Została zwolniona – odpowiedziała telefonistka i wyłączyła się.

Porucznik szybko wykręcił numer domowy Laurie. Był na siebie wściekły za to, Ŝe nie próbował zadzwonić wcześniej, aby dowiedzieć się, jak jej poszło u szefa. Najwyraźniej spotkanie nie przebiegło dobrze. PrzeŜył rozczarowanie, gdy w domu Laurie odezwała się automatyczna sekretarka. Zostawił wiadomość, aby jak najszybciej skomunikowała się z nim w biurze lub w domu, po czym odłoŜył słuchawkę. Szkoda mu było Laurie. Utrata pracy musiała być dla niej dotkliwym ciosem. NaleŜała do tych niewielu ludzi, którzy lubili swą pracę tak samo, jak on lubił swoją. – Tam idzie! – zawołał Tony. Trącił łokciem Angela, aby go obudzić. Ten potrząsnął głową i mruŜąc oczy spojrzał przez przednią szybę. W ciągu krótkiego okresu, gdy przysnął, zdąŜyło zrobić się ciemno. Myśli miał rozkojarzone, ale widział kobietę, którą wskazywał Ruggerio. Była zaledwie parę metrów od budynku i zmierzała do drzwi. – Chodźmy – powiedział Angelo. Wysiadł z samochodu i niemal upadł na twarz. Lewa noga zupełnie mu zdrętwiała w dziwnej pozycji, jaką jej nadał podczas snu. Tony zdecydowanie wysunął się naprzód, podczas gdy on

usiłował biec, choć noga zachowywała się jak proteza z drewna. Gdy dotarł do drzwi, miał wraŜenie, jak gdyby całą nogę od pachwiny w dół przeszywały niezliczone ukłucia szpilek. Otworzył drzwi i zobaczył, Ŝe Ruggerio juŜ rozmawia z kobietą. – Chcemy z panią porozmawiać na komendzie – mówił Tony, starając się naśladować Facciolo. Angelo zobaczył, Ŝe Ruggerio za wysoko trzyma swą policyjną odznakę, pozwalając Laurie Montgomery na odczytanie jej, gdyby chciała. Ściągnął w dół jego rękę i uśmiechnął się. ZauwaŜył, Ŝe Laurie była rzeczywiście tak przystojna, jak wydawało się Tony’emu na podstawie fotografii. – Chcielibyśmy z panią porozmawiać tylko przez kilka chwil – dodał. – Czysto rutynowa sprawa. Odwieziemy tu panią z powrotem w niecałą godzinę. Chodzi o biuro lekarza sądowego. – Nie muszę nigdzie z wami jechać. – Chyba nie chce pani wywoływać sceny? – spytał Facciolo. – Nie muszę nawet z wami rozmawiać.

Angelo widział, Ŝe z Laurie nie pójdzie łatwo. – Obawiam się, Ŝe będziemy musieli nalegać – odezwał się spokojnie. – Nawet was nie poznaję. Z jakiego jesteście obwodu? Facciolo szybko zerknął przez ramię. Tutaj trzeba było uŜyć siły. Spojrzał na Ruggerio i lekko skinął głową. Ten wyjął z kieszeni marynarki berettę bantam i wycelował ją w kobietę. Angelo skrzywił się, gdy Laurie wydała z siebie przejmujący krzyk, który mógłby obudzić nieboszczyków aŜ z cmentarza świętego Jana w Rego Park. Tony chwycił ją wolną ręką za szyję, zamierzając siłą zaciągnąć do samochodu. Zamiast tego dostał twardą aktówką w podbrzusze i zwinął się z bólu. Gdy tylko się wyprostował, wycelował w pierś kobiety i dwukrotnie natychmiast osunęła się na podłogę.

wystrzelił. Laurie

Odgłos strzałów był ogłuszający; nie przewidując konieczności uŜycia siły, Ruggerio nie załoŜył tłumika. W powietrzu unosił się zapach prochu.

– Po jaką cholerę do niej strzelałeś? – spytał Facciolo. – Mieliśmy dostarczyć ją Ŝywą. – Straciłem głowę – odparł Tony. – Uderzyła mnie w jaja tą swoją aktówką. – Spieprzajmy stąd – powiedział Angelo. We dwójkę wzięli Laurie pod ręce. Facciolo schylił się i podniósł aktówkę. Następnie na wpół zawlekli, na wpół przenieśli ciało do samochodu. śywą czy martwą wciąŜ mogli dostarczyć ją na pokład „Montego Bay”. MoŜliwie szybko wepchnęli ją na tylne siedzenie. Kilku przechodniów patrzyło na nich podejrzliwie, ale nikt się nie odezwał. Ruggerio usiadł z tyłu, podczas gdy Angelo wskoczył za kierownicę, zapuścił silnik i natychmiast ruszył Dziewiętnastą ulicą. – śeby tylko nie krwawiła na tapicerkę – powiedział. Zerkając we wsteczne lusterko zobaczył, Ŝe Tony szamocze się z ciałem. – Co tam robisz, do cholery? – Próbuję wyciągnąć spod niej torebkę. Chyba trzymają w śmiertelnym uścisku, jak gdyby to teraz robiło róŜnicę. – Czy ona nie Ŝyje? – spytał Facciolo. Był w dalszym

ciągu wściekły. – Nie rusza się – odpowiedział Ruggerio. – No, nareszcie mam! – Podniósł torebkę do góry niczym zdobyte trofeum. – Jeśli Cerino zapyta mnie, co się stało – warknął Angelo – to będę musiał mu powiedzieć. – Przepraszam. Mówiłem ci, Ŝe straciłem głowę. Hej, spójrz na to! Ta kobita jest nadziana. Tony pomachał plikiem wyciągniętym z portfela.

dwudziestodolarówek

– Tylko trzymaj ją tak, Ŝeby nie było jej widać – polecił Facciolo. – No, nie! – zawołał Ruggerio. – Co znowu teraz? – spytał Angelo. – Ta cizia to nie Laurie Montgomery – odparł Tony podnosząc głowę znad legitymacji. – To jakaś Maureen Wharton, zastępca prokuratora okręgowego. Ale jest zupełnie podobna do tego zdjęcia. – Pochylił się i podniósł gazetę ze zdjęciem Laurie. Odsunął na bok włosy Maureen i porównał jej twarz z fotografią. – No tak, niewiele się róŜni – stwierdził.

Facciolo ścisnął kierownicę tak mocno, Ŝe krew odpłynęła mu z dłoni. Musiał powiedzieć Paulowi o Tonym bez względu na to, czy zapyta, czy nie. Przez niego rozwalili niewłaściwą kobietę i do tego jeszcze zastępcę prokuratora okręgowego. Ten gówniarz doprowadzał go do szału. – To ja, Ponti – odezwał się Franco po wykręceniu numeru Vinniego Dominicka. – Jadę samochodem w kierunku tunelu. Chciałem tylko, Ŝebyś wiedział, Ŝe właśnie widziałem, jak ci dwaj faceci, o których mówiliśmy, rozwalili w biały dzień jeszcze jedną młodą kobietę. To wariactwo. Nie ma w tym Ŝadnego sensu. – Dobrze, Ŝe dzwonisz – rzekł Vinnie. – Ten kapuś, z którym mnie skontaktowałeś, kumpel przyjaciela dziewczyny Tony’ego Ruggerio, nadał mi, co jest grane. On wie, co oni robią. To jest niewiarygodne. Nigdy byś na to nie wpadł. – Chcesz, Ŝebym wracał? – spytał Franco. – Nie, trzymaj się tych dwóch – odpowiedział Dominick. – Jadę teraz porozmawiać bezpośrednio z ludźmi Lucii. Ustalimy, co robić. Musimy powstrzymać Cerino, ale w taki sposób, Ŝeby wykorzystać sytuację. Capice? Ponti odłoŜył słuchawkę. Wóz Angela był w odległości

około pięciu samochodów przed nim. Teraz, gdy Vinnie wiedział, co się dzieje, Franco nie mógł się doczekać chwili, kiedy sam się dowie. Przysłaniając twarz po bokach dłońmi, Laurie przyłoŜyła je do zamkniętych szklanych drzwi budynku z piaskowca na Wschodniej Pięćdziesiątej Piątej ulicy. Była w stanie dostrzec marmurowe schody prowadzące do następnych zamkniętych drzwi. Cofnęła się kilka kroków, aby przyjrzeć się budynkowi. Miał pięć pięter i łukowato wygiętą ścianę frontową. Z wysokich okien na drugim piętrze padało światło. Okna trzeciego piętra były równieŜ oświetlone, natomiast wyŜej były ciemne. Po prawej stronie drzwi znajdowała się mosięŜna tabliczka z napisem: BANK ORGANÓW NA MANHATTANIE. GODZINY OTWARCIA OD DZIEWIĄTEJ DO PIĄTEJ. PoniewaŜ było po piątej, zamknięte drzwi nie mogły dziwić. Światła na drugim i trzecim piętrze wskazywały jednak, Ŝe budynek nie jest pusty, a Laurie była zdecydowana z kimś porozmawiać. Wróciła do drzwi i ponownie zastukała równie głośno jak za pierwszym razem. Nadal nie było reakcji.

Po lewej stronie zauwaŜyła wejście słuŜbowe. Podeszła bliŜej i usiłowała zajrzeć do środka, ale bez skutku. Panowała tam całkowita ciemność. Cofnęła się do głównego wejścia i zamierzała znów zastukać, gdy zauwaŜyła coś nowego. Pod tabliczką, częściowo przysłonięty pnączami zdobiącymi fasadę budynku, znajdował się mały mosięŜny dzwonek. Nacisnęła go i czekała. Po kilku minutach w holu za oszklonymi drzwiami zabłysło światło. Następnie otworzyły się wewnętrzne drzwi i po marmurowych schodach zeszła kobieta w długiej, obcisłej, wełnianej sukni bez ozdób. Suknia tak ciasno obejmowała jej nogi, Ŝe musiała schodzić bokiem. Wyglądała na pięćdziesiąt kilka lat. Miała pozbawioną humoru, surową twarz i włosy mocno ściągnięte do tyłu w kok. Kobieta podeszła do drzwi i na migi pokazała, Ŝe zakład jest zamknięty. Akcentowała to kilkakrotnym wskazywaniem na zegarek. Laurie takŜe poruszyła palcami, jak gdyby manewrowała kukiełką, dając w ten sposób do zrozumienia, Ŝe chce z kimś porozmawiać. Gdy to nie odniosło skutku, wyjęła swoją odznakę lekarza sądowego i pokazała ją mimo surowych ostrzeŜeń Binghama, Ŝe spowoduje jej aresztowanie. Kiedy i to nie przyniosło zwykłego,

natychmiastowego efektu, wyjęła wizytówkę zabraną z mieszkania Yvonne Andre i przycisnęła ją do szyby. Kobieta w końcu zmiękła i otworzyła drzwi. – Przykro mi, ale na dziś jesteśmy juŜ zamknięci – oświadczyła. – Zorientowałam się – odparła Laurie – ale muszę z panią porozmawiać. Zabiorę pani tylko parę minut: Jestem z biura lekarza sądowego. Nazywam się Laurie Montgomery. – O czym chce pani rozmawiać? – Czy mogę wejść? – spytała Laurie. – Chyba tak – odparła z westchnieniem kobieta. Otworzyła szeroko drzwi i wpuściła Laurie do środka. Następnie z powrotem zamknęła drzwi. – Tu jest bardzo ładnie – zauwaŜyła Laurie. Większość dziewiętnastowiecznych detali budynku zostało zachowanych, gdy został on przebudowany z prywatnej rezydencji na pomieszczenia biurowe. – Mamy szczęście mieć ten budynek – powiedziała kobieta. – A w ogóle to nazywam się Gertrudę Robeson.

Podały sobie ręce. – Czy zechce pani pójść do mojego biura? Laurie odpowiedziała twierdząco i Gertrudę poprowadziła ją po eleganckich schodach w stylu georgiańskim, które łukiem prowadziły na piętro. – Doceniam, Ŝe poświęca mi pani czas – odezwała się Laurie. – Ale to naprawdę jest dość waŜne. – Tylko ja tu jeszcze jestem – poinformowała pani Robeson. – Usiłuję dokończyć trochę roboty. Biuro mieściło się od frontu i z niego padało światło widoczne na drugim piętrze. Był to duŜy pokój z kryształowym Ŝyrandolem. Zastanowiło Laurie, jak to się dzieje, Ŝe tak wiele instytucji niekomercyjnych dysponuje tak wystawnymi pomieszczeniami. Z chwilą gdy usiadły, przeszła do rzeczy. Raz jeszcze wyjęła wizytówkę znalezioną u Yvonne i podała ją Gertrudzie. – Czy ten człowiek jest tu członkiem personelu? – spytała. – Tak jest – potwierdziła pani Robeson oddając

wizytówkę. – Jerome Hoskins kieruje naszą akcją rekrutacyjną. – Czym właściwie jest Bank Organów? – spytała Laurie. – Chętnie dam pani nasze wydawnictwa – powiedziała Gertrudę. – W zasadzie jesteśmy nie nastawioną na zysk instytucją zajmującą się sprawami oddawania i realokacji ludzkich narządów do przeszczepiania. – Co pani miała na myśli mówiąc o „akcji rekrutacyjnej”? – Staramy się namawiać ludzi do rejestrowania się jako potencjalni dawcy. Najprostszym zobowiązaniem jest wyraŜenie przez dawcę zgody, aby w razie wypadku powodującego śmierć mózgową jego narządy zostały oddane potrzebującemu biorcy. – Jeśli to jest najprostsze zobowiązanie, to jakie jest bardziej skomplikowane? – Skomplikowane to niewłaściwe słowo – odrzekła pani Robeson. – To wszystko jest proste. Ale następnym krokiem jest ustalenie grupy krwi i typologii tkanek potencjalnego dawcy. Jest to szczególnie waŜne w narządach odnawialnych, takich jak szpik kostny.

– W jaki sposób prowadzicie swoją rekrutację? – Zwykłymi metodami. Mamy zbiórki na cele charytatywne, akcje telefoniczne, grupy działające na uczelniach, tego rodzaju rzeczy. W zasadzie sprowadza się to do rozgłoszenia tematu. Dlatego jest to tak pomocne, gdy biorca moŜe pozyskać uwagę środków przekazu, na przykład dziecko potrzebujące serca lub wątroby. – Czy zatrudniacie wielu ludzi? – Raczej niewielu. Korzystamy w duŜej mierze z usług ochotników. – Kto reaguje na wasze apele? – Głównie ludzie z wyŜszym wykształceniem, zwłaszcza ci z wyrobionym poczuciem obywatelskim. Ludzie, którzy interesują się problemami społecznymi i są gotowi dać coś od siebie społeczeństwu. – Czy słyszała pani kiedykolwiek nazwisko Yvonne Andre? – spytała Laurie. – Nie, chyba nie – odparła Gertrudę. – Czy powinnam poznać tę osobę? – Raczej nie. Ona nie Ŝyje.

– A więc dlaczego pyta pani, czy ją znam? – Tylko z ciekawości – wyjaśniła Laurie. – Czy mogłaby pani powiedzieć mi, czy Yvonne Andre została zwerbowana przez pana Hoskinsa? – Przykro mi – odrzekła pani Robeson. – To jest informacja poufna. Nie mogę jej udzielić. – Jestem lekarzem sądowym – oświadczyła Laurie. – Zajmuję się tym nieprzypadkowo. Rozmawiałam dziś z matką Yvonne Andre, która powiedziała mi, Ŝe jej córka interesowała się waszą działalnością przed swą przedwczesną śmiercią. Wizytówka pana Hoskinsa była w jej mieszkaniu. Nie chcę znać szczegółów, ale zaleŜałoby mi na tym, aby wiedzieć, czy ona zapisała się do waszej organizacji. – Czy śmierć Yvonne Andre nastąpiła w niejasnych okolicznościach? – spytała Gertrudę. – Zostanie zapisana jako wypadek – odparła Laurie. – Są jednak pewne aspekty jej zgonu, które mnie niepokoją. – Wie pani, generalnie biorąc, aby narząd mógł zostać przeszczepiony, dawca musi być w stanie wegetacji. Innymi słowy, wszystko poza mózgiem musi wciąŜ być

fizjologicznie Ŝywe. – Oczywiście – odezwała się Laurie. – Dobrze zdaję sobie sprawę z tego zastrzeŜenia. Yvonne Andre nie była w stanie wegetacji przed swoją śmiercią. Niemniej jednak potrzebna mi jest wiadomość, jaki był jej status tutaj. – Chwileczkę – powiedziała pani Robeson. Podeszła do swego biurka i wpisała parę danych do terminalu komputerowego. – Tak – potwierdziła. – Yvonne była zarejestrowana. Ale to jest wszystko, co mogę podać. – Doceniam to, co mi pani powiedziała. Mam jeszcze jedno pytanie. Czy w ciągu minionego roku były u was tutaj jakieś włamania do biur? Gertrudę przewróciła oczami. – Naprawdę nie wiem, czy wolno mi udzielać tego rodzaju informacji, ale myślę, Ŝe jest to sprawa publiczna. Zawsze mogłaby pani sprawdzić na policji. Tak, mieliśmy włamanie parę miesięcy temu. Na szczęście nie zabrano zbyt wiele i nie było zniszczeń. Laurie wstała. – Bardzo dziękuję za poświęcenie mi swego czasu.

Naprawdę to doceniam. – Czy chciałaby pani wziąć trochę naszych wydawnictw? – spytała pani Robeson. – Owszem – odpowiedziała Laurie. Gertrudę otworzyła szafkę i wyjęła z niej kilka broszur, które wręczyła Laurie. Następnie odprowadziła ją do drzwi. Po wyjściu na Pięćdziesiątą Piątą ulicę Laurie poszła na aleję Lexington, aby złapać taksówkę. Poleciła kierowcy, by zawiózł ją do biura lekarza sądowego. Wraz z umacnianiem się podejrzeń rosła jej pewność siebie; chciała teŜ porozmawiać z George’em Fontworthem. Pragnęła o coś zapytać w związku z najnowszymi przypadkami przedawkowań. Myślała, Ŝe mimo późnej pory moŜe jeszcze być w biurze. George zwykle pracował długo. Jednak zbliŜając się do biura, zaczęła się obawiać, Ŝe moŜe tam jeszcze być Bingham. Wiedziała, Ŝe i jemu zdarzało się wieczorami zostawać dłuŜej. Poleciła więc kierowcy, aby skręcił z Pierwszej alei w Trzydziestą ulicę. Przy rampie kostnicy nakazała

mu skręcić do środka – i dobrze zrobiła, bowiem stał tam słuŜbowy samochód szefa, jeden z przywilejów stanowiska głównego lekarza sądowego. – Zmieniłam zdanie – powiedziała przez pleksiglasową przegrodę oddzielającą ją od kierowcy i podała mu swój adres domowy. Mamrocząc coś nieprzyjaznego w języku, którego Laurie nigdy nie słyszała, taksówkarz wycofał się z podjazdu do kostnicy i wrócił na Pierwszą aleję. Piętnaście minut później była przed swoją kamienicą. WciąŜ padał deszcz, więc Laurie skierowała się do domu biegiem. Ze zdziwieniem stwierdziła, Ŝe zamek u drzwi wejściowych był zepsuty. Pomyślała, Ŝe trzeba to będzie zgłosić, jeśli juŜ ktoś tego nie zrobił. Poszła wprost do windy. Nie zawracała sobie głowy pocztą, gdyŜ myślała tylko o jednym: o telefonie do Lou. W chwili gdy drzwi windy właśnie się zamykały, zauwaŜyła na krawędzi rękę próbującą je powstrzymać. Chciała nacisnąć przycisk otwierający, lecz zamiast tego potwierdziła zamknięcie.

Ręka się cofnęła i winda pojechała na górę. Gdy Laurie otwierała swoje zamki, usłyszała odgłos otwierających się drzwi Debry Engler. – Dwóch męŜczyzn przyszło do pani – powiedziała sąsiadka. – Nigdy przedtem ich nie widziałam. Dzwonili kilka razy. Choć Laurie nie lubiła mieszania się Debry w jej sprawy, była ciekawa, kim byli ci męŜczyźni i czego mogli od niej chcieć. Trudno było myśleć o „dwóch męŜczyznach” inaczej niŜ w kontekście przypadków przedawkowań i skojarzenie to zmroziło ją. Zastanowiła się, jak mogli dojść do drzwi, jeśli nie wpuściła ich do budynku za pomocą domofonu. Wtedy przypomniała sobie o zepsutym zamku na dole. Zapytała sąsiadkę, jak wyglądali. – Nie widziałam dobrze ich twarzy – odparła Debra. – Ale nie zrobili na mnie dobrego wraŜenia. I jak powiedziałam, kilka razy dzwonili. Laurie odwróciła się i otworzyła ostatni zamek. Przyszło jej na myśl, Ŝe gdyby ci dwaj męŜczyźni mieli złe zamiary, mogli wejść na górę schodami zapasowymi i włamać się do mieszkania od kuchni.

Otworzyła drzwi, które zaskrzypiały na zawiasach pokrytych stoma warstwami farby. Z miejsca, w którym stała, mieszkanie wyglądało zupełnie normalnie. Nie było widać ani słychać niczego dziwnego czy podejrzanego. OstroŜnie przekroczyła próg, gotowa do ucieczki w razie jakiegokolwiek nieoczekiwanego szmeru. Kącikiem lewego oka zauwaŜyła spadający na nią cień. Wydając mimowolny odgłos, który był bardziej sapnięciem niŜ krzykiem, upuściła aktówkę i podniosła ręce w geście samoobrony. W chwili gdy teczka zetknęła się z podłogą, poczuła na sobie kota, ale tylko przez moment. Błyskawicznie bowiem przeskoczył na stolik w przedpokoju, po czym z uszami połoŜonymi po sobie uciekł do pokoju. Z ręką na piersiach Laurie przez chwilę zatrzymała się w drzwiach. Serce biło jej tak szybko jak po kilku setach badmintona. Dopiero gdy złapała oddech, odwróciła się i zamknęła drzwi wraz z ich licznymi zamkami. Podniosła aktówkę i weszła do pokoju. Oszalały kot wyskoczył ze swej kryjówki na półkę z ksiąŜkami, a

stamtąd na karnisz nad oknem. Z tego bezpiecznego miejsca wpatrywał się w nią gotów do dalszej zabawy. Laurie od razu podeszła do telefonu. Zignorowała mruganie automatycznej sekretarki i nakręciła numer Lou do pracy. Niestety nikt się nie odzywał. Zaczęła więc telefonować do jego domu, ale zanim zdąŜyła nakręcić numer, zadzwonił dzwonek u drzwi. Zaskoczona, odłoŜyła słuchawkę. W pierwszej chwili bała się podejść do drzwi nawet po to, aby spojrzeć przez wizjer. Dzwonek odezwał się po raz drugi. Wiedziała, Ŝe powinna coś zrobić. Powiedziała sobie, Ŝe zobaczy, kto dzwoni. Nie musi przecieŜ otwierać. Na palcach podeszła do wizjera i wyjrzała na zewnątrz. Przed drzwiami stali dwaj nie znani jej męŜczyźni o rysach twarzy rozdętych przez szerokokątną soczewkę. – Kto tam? – spytała. – Policja – odpowiedział głos. Z uczuciem ulgi zaczęła otwierać zamki. Czy Bingham zrealizował swą groźbę aresztowania jej? Ale przecieŜ nie powiedział, Ŝe to zrobi, mówił tylko, Ŝe moŜe tak się

stać. Po otworzeniu łańcucha zawahała się. Znów przyłoŜyła oko do wizjera. – Czy moŜecie się wylegitymować? – spytała. Wiedziała w końcu, Ŝe nie moŜna nikogo wpuszczać do domu na słowo. Dwaj męŜczyźni szybko pokazali odznaki policyjne. – Chcemy tylko chwilę z panią porozmawiać – wyjaśnił ten sam głos. Laurie cofnęła się od drzwi. Choć pierwotnie odczuła ulgę, słysząc, Ŝe jej goście są policjantami, teraz zaczęła się zastanawiać. A jeśli przyszli ją zaaresztować? Oznaczałoby to konieczność jazdy na posterunek, aby spisać dane. Potem nastąpiłoby przesłuchanie, być moŜe postawienie zarzutów. Kto wie, jak długo mogłoby to potrwać? Musiała porozmawiać z Lou na tematy o wiele waŜniejsze. Poza tym na pewno mógłby jej pomóc, gdyby miała zostać aresztowana. – Moment, muszę coś na siebie włoŜyć – rzekła, po czym skierowała się prosto do kuchni i tylnych drzwi. Tony spojrzał na Angela.

– MoŜe powiedzieć jej, aby nie przejmowała się ubieraniem? – spytał. – Zamknij się! – szepnął Facciolo. Z tyłu usłyszeli szczęk starego Ŝelastwa. Ruggerio odwrócił się i zobaczył uchylone drzwi Debry Engler. Natychmiast rzucił się w ich kierunku i klasnął dłońmi, aby wystraszyć lokatorkę. Jego taktyka się powiodła. Drzwi zatrzasnęły się i usłyszeli odgłos zamykania około tuzina zamków. – Co jest, do cholery! – szepnął Angelo. – Co się z tobą dzieje? To nie jest pora na wygłupy. – Nie podoba mi się ta jędza. – Chodź tu – powiedział Facciolo. Odwrócił wzrok od Tony’ego i w tym momencie zauwaŜył sylwetkę kobiety przebiegającej za odrutowaną, przyciemnioną szybą drzwi prowadzących na schody ewakuacyjne. Zorientował się prawie natychmiast. – Chodź tu, ona ucieka tylnymi schodami!

Podbiegł do drzwi klatki schodowej i otworzył je gwałtownym ruchem. Ruggerio był tuŜ za nim. Obaj zatrzymali się przez moment przy poręczy i spojrzeli w dół brudnej klatki schodowej. Kilka kondygnacji niŜej zobaczyli zbiegającą Laurie. Słychać było stukot jej obcasów na betonowych schodach. – Łap ją, zanim dotrze na ulicę – warknął Angelo. Tony błyskawicznie wystartował, przeskakując po cztery schody naraz. Wyraźnie zbliŜał się do Laurie, nie był jednak w stanie jej dogonić. Udało się jej wybiec przez drzwi na podwórko. Dotarł do drzwi, jeszcze zanim zdąŜyły się zamknąć. Wybiegł na zewnątrz i znalazł się na zaśmieconym, zarośniętym chwastami podwórku. Słyszał odgłos kroków Laurie biegnącej wąskim przejściem w kierunku ulicy. Przeskoczył niewysoką poręcz i puścił się za nią. Laurie była przed nim o niecałe dziesięć metrów. Złapanie jej było juŜ tylko kwestią chwili. Laurie wiedziała, Ŝe nie udało jej się wymknąć nie zauwaŜoną i Ŝe ścigają ją policjanci. Słyszała, jak zbiegali po schodach. Uciekając zastanawiała się, czy postępuje słusznie. Skoro jednak

zaczęła uciekać, nie mogła się zatrzymać i była jeszcze bardziej zdecydowana nie dać się złapać. Wiedziała, Ŝe przeciwstawianie się aresztowaniu jest samo w sobie przestępstwem. Ponadto przeszła jej przez głowę myśl, Ŝe moŜe oni nie są naprawdę policjantami. Wbiegając po schodkach z podwórka na ulicę, wiedziała, Ŝe jeden z goniących jest juŜ bardzo blisko. U góry schodów, przy ścianie budynku, stało kilka starych metalowych pojemników na śmieci. W rozpaczliwym odruchu chwyciła za brzeg jednego i zrzuciła go w dół po schodach, w kierunku przejścia z podwórka. Widząc, Ŝe jej prześladowca potknął się i upadł, szybko zepchnęła w dół pozostałe pojemniki. Na widok tego kilku przechodniów na ulicy zwolniło kroku, ale nikt się nie zatrzymał ani niczego nie powiedział. Laurie pobiegła w stronę Pierwszej alei. Bardzo się ucieszyła, gdy pierwsza przejeŜdŜająca taksówka podjechała do niej i zatrzymała się. Zziajana wskoczyła

do środka i krzyknęła, Ŝe chce jechać na Trzydziestą ulicę. Mimo Ŝe taksówka włączyła się w ruch uliczny, Laurie bała się spojrzeć do tyłu. Była roztrzęsiona i zastanawiała się, co robić dalej. Pomyślała o konsekwencjach sprzeciwiania się przedstawicielom władzy i zmieniła decyzję. Pochyliła się ku kierowcy i powiedziała, Ŝe zamiast na Trzydziestą ulicę chce jechać na komendę policji. Taksówkarz nic nie odrzekł i skręcił w lewo w kierunku Drugiej alei. Laurie oparła się na siedzeniu, starając się odpręŜyć. WciąŜ była mocno zdyszana. Gdy jechali Drugą aleją w kierunku południowym, znów zmieniła zdanie. Obawiając się, Ŝe moŜe nie zastać Lou w komendzie policji, uznała, Ŝe pierwszy pomysł był lepszy. Jeszcze raz pochyliła się ku kierowcy. Tym razem zaklął, ale skręcił z powrotem w kierunku Pierwszej alei. Podobnie jak kilkadziesiąt minut temu w poprzedniej taksówce, Laurie poleciła kierowcy, aby skręcił z Trzydziestej ulicy na podjazd do kostnicy. Z ulgą zauwaŜyła, Ŝe nie było juŜ samochodu Binghama. Zapłaciła za kurs i wbiegła do środka.

Tony zapłacił kierowcy i wysiadł z taksówki. Samochód Angela stał tam, gdzie go zostawili. Facciolo siedział za kierownicą. Ruggerio wsiadł do środka. – No i co? – spytał Angelo. – Nie złapałem jej – odparł Tony. – To daje się zauwaŜyć. Gdzie ona jest? – Próbowała mnie zgubić. Kazała kierowcy zrobić pętlę, ale trzymałem się jej. Wróciła do biura lekarza sądowego. Facciolo pochylił się do przodu i zapuścił silnik. – Cerino nawet nie wie, ile miał racji, gdy powiedział, Ŝe z tą dziewczyną mogą być kłopoty. Będziemy musieli zgarnąć ją z biura. – MoŜe tam będzie łatwiej – zauwaŜył Ruggerio. – O tej porze nie powinno być wielu ludzi. – Niech tylko pójdzie lepiej niŜ tutaj – powiedział Angelo, oglądając się do tyłu przed wjechaniem na ulicę. Jechali w milczeniu Pierwszą aleją. Facciolo pomyślał,

Ŝe jedno trzeba Tony’emu przyznać: był przynajmniej szybki. Skręcił w Trzydziestą ulicę i wyłączył silnik. Nie był zadowolony z ponownej wizyty w biurze lekarza sądowego. Ale jaki mieli wybór? Nie moŜna juŜ było niczego zawalić. – Jaki mamy plan? – spytał z oŜywieniem Ruggerio. – Myślę – odparł Angelo. – Nasze odznaki policyjne najwyraźniej nie zrobiły na niej wielkiego wraŜenia. Laurie czuła się względnie bezpiecznie w ciemnym, opustoszałym budynku medycyny sądowej. Weszła do swego pokoju i zamknęła za sobą drzwi na klucz. Najpierw zatelefonowała pod domowy numer Lou. Ucieszyła się słysząc jego głos juŜ po pierwszym sygnale. – Jak to dobrze, Ŝe dzwonisz – powiedział, gdy tylko się odezwała. – Dobrze, Ŝe się dodzwoniłam. – Gdzie jesteś? Co pięć minut telefonuję do twojego mieszkania. Jeśli jeszcze raz usłyszę twoją automatyczną sekretarkę, zacznę wrzeszczeć. – Jestem u siebie w biurze. Były pewne kłopoty.

– Słyszałem. Bardzo mi przykro, Ŝe cię wyrzucili. Czy to jest ostateczna decyzja, czy teŜ będzie jakieś przesłuchanie albo coś takiego? – Na razie decyzja jest ostateczna. Ale nie dlatego dzwonię. Przed paroma minutami przyszło do mego mieszkania dwóch męŜczyzn. To byli policjanci. Przestraszyłam się i uciekłam. Myślę, Ŝe jestem w duŜych kłopotach. – Policjanci w mundurach? – Nie. Byli ubrani w normalne garnitury. – To dziwne. Nie wyobraŜam sobie, aby ktokolwiek z moich chłopaków odwiedzał twoje mieszkanie. Jak się nazywali? – Nie mam pojęcia – odpowiedziała Laurie. – Nie mów mi, Ŝe nie zapytałaś ich o nazwiska. To jakaś bzdura. Trzeba było wziąć ich nazwiska i numery i sprawdzić je na policji. A w ogóle skąd wiesz, Ŝe to byli naprawdę policjanci? – Nie pomyślałam o zapytaniu ich o nazwiska. Poprosiłam o pokazanie odznak.

– Daj spokój, Laurie. JuŜ wystarczająco długo mieszkasz w Nowym Jorku. Powinnaś lepiej się orientować. – No dobrze! – powiedziała z irytacją Laurie. Była wciąŜ spięta i ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała od porucznika, były pouczenia. – Co mam teraz robić? – Nic – odparł Soldano. – Sprawdzę to. A gdyby w tym czasie ktoś się jeszcze pojawił, weź ich nazwiska i numery. Czy myślisz, Ŝe uda ci się to zapamiętać? Laurie pomyślała, Ŝe moŜe detektyw celowo próbuje ją sprowokować. Starała się zachować spokój. Nie była to odpowiednia chwila, aby dać mu się wytrącić z równowagi. – Zmieńmy temat – zaproponowała. – Jest coś jeszcze waŜniejszego, o czym powinniśmy porozmawiać. Wydaje mi się, Ŝe znalazłam wyjaśnienie moich przypadków przedawkowań i zatruć, wchodzi tu w grę ktoś, kogo znasz. Mam nawet jakieś dowody, które myślę, Ŝe uznasz za przekonywające. MoŜe powinieneś przyjechać tu teraz. Chcę pokazać ci wstępne wyniki testów porównawczych na DNA. Nie moŜemy oczywiście spotkać się tutaj w dzień.

– Co za zbieg okoliczności – odezwał się Lou. – Wygląda na to, Ŝe oboje posunęliśmy się do przodu. Myślę, Ŝe rozpracowałem moje przypadki gangsterskich mordów. Chciałem to z tobą omówić. – Jak ci się to udało? – Pojechałem spotkać się z twoim amantem, Sheffieldem. Widziałem się z nim dziś nawet dwa razy. Myślę, Ŝe on zaczyna juŜ mieć mnie dość. – Lou, czy rozmyślnie próbujesz mnie zdenerwować? Jeśli tak, całkiem dobrze ci się to udaje. Po raz dziesiąty mówię, Ŝe Jordan nie jest moim amantem! – Ujmijmy sprawę inaczej – rzekł porucznik. – Staram się przyciągnąć twoją uwagę. Widzisz, im więcej czasu spędzam z tym facetem, tym bardziej wydaje mi się, Ŝe jest to palant i pozer, niezaleŜnie od tego, co powiedziałem o zazdrości, do której przyznałem się w momencie słabości. Nie mogę zrozumieć, co ty w nim widzisz. – Nie dzwoniłam do ciebie po to, aby wysłuchiwać pouczeń – powiedziała znuŜonym głosem Laurie. – Nie mogę się powstrzymać – odparł Soldano. –

Potrzebna ci jest rada od kogoś, komu nie jesteś obojętna. Myślę, Ŝe nie powinnaś się więcej spotykać z tym facetem. – Dobrze, tato, będę o tym pamiętać – odparła Laurie, po czym odłoŜyła słuchawkę. Miała dość protekcjonalnego paternalizmu detektywa i na razie nie chciała z nim rozmawiać. Potrzebowała chwili spokoju na dojście do siebie. On potrafił doprowadzać ją do wściekłości. Telefon zaczął dzwonić niemal natychmiast po odłoŜeniu słuchawki, ale nie zareagowała. Uznała, Ŝe Lou powinien przez chwilę się podenerwować. Otworzyła drzwi, przeszła pustym korytarzem do windy i zjechała na dół do kostnicy. O tej porze było tu pusto, a większość nielicznych pracowników wieczornej zmiany miała kolacyjną przerwę. W biurze kostnicy był jednak Bruce Pomowski. Laurie miała nadzieję, Ŝe nie słyszał o jej zwolnieniu. – Przepraszam! – zawołała przy wejściu. Sanitariusz podniósł głowę znad gazety.

– Czy mamy tu jeszcze zwłoki Fletchera? – spytała. Bruce zajrzał do rejestru. – Nie. Wydano dziś popołudniu. – A Andre i Haberlin? Pomowski znów sprawdził w księdze. – Andre wydano dziś popołudniu, ale Haberlin wciąŜ jest. Ciało ma lada chwila zostać odwiezione gdzieś na Long Island. Jest w chłodni przechodniej. – Dzięki – powiedziała Laurie. Sanitariusz zwolniona.

najwyraźniej

nie

słyszał,

Ŝe

została

– Doktor Montgomery – zawołał Bruce. – Peter Letterman szukał pani, mam przekazać, Ŝeby pani koniecznie się do niego zgłosiła na górę. Mówił, Ŝe jest to waŜne i Ŝe będzie jeszcze dziś wieczorem przez jakiś czas. Laurie ogarnęły sprzeczne uczucia. Chciała zobaczyć ciało Haberlin, przypuszczając, Ŝe nawet pobieŜne oględziny mogą łatwo potwierdzić jej podejrzenia. Z drugiej strony nie chciała rozminąć się z asystentem, jeśli miał jej coś do powiedzenia. – Posłuchaj – powiedziała. – Idę na górę sprawdzić, czy

Peter jeszcze tam jest. Nie wypuszczaj ciała Haberlin, dopóki ja go nie obejrzę. – Załatwione – odrzekł Pomowski, podnosząc na potwierdzenie rękę. Laurie pojechała na czwarte piętro do laboratorium toksykologicznego. Gdy zobaczyła światło w drzwiach pokoju Lettermana, odetchnęła z ulgą: jeszcze tam był. – Puk, puk! – zawołała zatrzymując się u drzwi. Nie chciała go straszyć. Asystent podniósł głowę znad studiowanego przez siebie długiego wydruku komputerowego. – Laurie! Bardzo się cieszę! Mam pani coś do pokazania. Laurie podeszła za Peterem do zestawu urządzeń chromatografu gazowego i spektrometru masowego. Letterman sięgnął po inny wydruk komputerowy i podał go jej. Przyjrzała się mu, niewiele rozumiejąc. – To z próbki Roberta Evansa – oznajmił z dumą asystent. – Dokładnie jak pani przewidywała. – Co tutaj widać? – spytała. Peter wskazał ołówkiem.

– Tu mamy pozytywny wynik dla etylenu i jest on o wiele wyraźniejszy niŜ w przypadku Randalla Thatchera. To nie jest Ŝaden błąd laboratoryjny czy fałszywy pozytyw. Taka jest prawda. – To przedziwne – skomentowała. Wcześniej uznała, Ŝe wykrycie etylenu w przypadku Thatchera naleŜy przypisać błędowi. – MoŜe być przedziwne, ale tak naprawdę jest. Nie ma co do tego wątpliwości. – Potrzebuję jeszcze jednej przysługi. Czy moŜe pan mi otworzyć laboratorium DNA? – Oczywiście. Chce pani teraz? – Jeśli nie robi to panu róŜnicy. Gdy weszli do środka, wyjaśniła, o co jej chodziło. – Pokazano mi wynik, ale tylko ze wstępnego badania. To przypadek Julii Myerholtz. Pewnie pan zna to nazwisko. – Oczywiście. Badałem wiele jej próbek.

– Chcę znaleźć odbitkę tego wyniku – wyjaśniła Laurie. – Potrzebna mi jest jej kopia. Nie potrzebuję drugiej odbitki, wystarczy kopia z kopiarki. – Nie ma problemu – odparł Letterman. Wiedział dokładnie, gdzie szukać. Z odbitką w ręku podszedł do kopiarki. Laurie podeszła za nim. Podczas gdy maszyna się rozgrzewała, asystent patrzył na zdjęcie. – Jest dość oczywiste, Ŝe te próbki do siebie nie pasują – powiedział. – Czy spodziewała się pani tego? – Nie. To był strzał w ciemno. – Ciekawe. Czy myśli pani, Ŝe jest to waŜne? – Jak najbardziej. Moim zdaniem oznacza to, Ŝe Julia walczyła o swoje Ŝycie. – Myślisz, Ŝe ona wciąŜ tam jest? – spytał Tony, tym razem bardziej niespokojny niŜ zwykle. – Mogła wyjść, kiedy pojechałem po ciebie. A jeśli jej tam nie ma, to tracimy czas siedząc tu jak frajerzy. – Słuszna uwaga – powiedział Angelo. – Ale zanim

wejdziemy, chciałbym upewnić się, Ŝe nie wezwała policji. WciąŜ nie rozumiem, dlaczego uciekła, chyba Ŝe nie wierzyła, Ŝe jesteśmy prawdziwymi gliniarzami. Czy ona nie jest osobą typu solidny obywatel? Co ma do ukrywania przed policją? To nie trzyma się kupy, a jak coś nie trzyma się kupy, to znaczy, Ŝe czegoś nie dostrzegam. A kiedy ja czegoś nie dostrzegam, zaczynam się bać. – Ty ciągle się czymś martwisz – zauwaŜył Ruggerio. – Po prostu wejdźmy tam, zgarnijmy ją i miejmy to z głowy. – Dobrze. Ale zachowuj się spokojnie. I weź torbę. Tym razem będziemy musieli rozgrywać to na wyczucie. – Masz absolutnie rację – zgodził się z entuzjazmem Tony. Nieudany pościg za Laurie sprawił, Ŝe jego chęć działania jeszcze bardziej się wzmogła. Był naładowanym energią kłębkiem nerwów. – Chyba powinniśmy załoŜyć tłumiki – rzekł Facciolo. – Nie wiadomo, na co się natkniemy. I będziemy musieli działać szybko. – Bomba! – zawołał Ruggerio.

Z wyraźnym podnieceniem wydobył swego bantama i umocował tłumik. Zajęło mu to chwilę, gdyŜ ręka mu drŜała z uciechy na myśl o tym, co moŜe się wydarzyć. Angelo spojrzał na niego i pokręcił głową z dezaprobatą. – Postaraj się zachować spokój. Idziemy! Wyskoczyli z samochodu i przebiegli na drugą stronę ulicy między dwa karawany. Biegli pochyleni, starając się uniknąć zmoczenia przez padającą mŜawkę. Podobnie jak po południu, weszli przez rampę kostnicy. Facciolo prowadził. Tony podąŜał tuŜ za nim z czarną torbą lekarską w jednej ręce i pistoletem w drugiej, częściowo ukrytej pod marynarką. Angelo juŜ prawie minął otwarte drzwi biura straŜy, gdy ktoś w środku krzyknął: „Hej! Tam nie wolno wchodzić”. Facciolo zatrzymał się nagle i Tony wpadł na niego. Za biurkiem siedział straŜnik w niebieskim mundurze i układał pasjansa. – Co sobie wyobraŜacie? Dokąd? – spytał. Tony podniósł rękę i wycelował swego bantama prosto w czoło zaskoczonego straŜnika. Bez chwili wahania pociągnął za spust. Pocisk trafił w głowę tuŜ powyŜej

lewego oka. – Jak w dziesiątkę! – zawołał Ruggerio. StraŜnik przewrócił się na biurko uderzając głową w rozłoŜone karty. Gdyby nie kałuŜa krwi formująca się na blacie, moŜna byłoby pomyśleć, Ŝe po prostu przysnął w pracy. – Po jaką cholerę go zastrzeliłeś? – warknął Angelo. – Trzeba było dać mi szansę porozmawiania z nim. – Byłyby kłopoty. Mówiłeś, Ŝe musimy działać szybko. – A jeśli on ma partnera? Co będzie, jeśli ten partner wróci? Jak będziemy wtedy wyglądać? Tony zrobił zafrasowaną minę. – Chodźmy – rzekł Facciolo. Zajrzeli do biura kostnicy. W powietrzu unosił się papierosowy dym, a w popielniczce leŜał tlący się niedopałek, lecz nie było nikogo widać. Przechodząc ostroŜnie do samej kostnicy, Angelo zajrzał do niewielkiej dodatkowej sali sekcyjnej wykorzystywanej w przypadkach ciał

w stanie rozkładu. W półmroku widać było kontury stołu sekcyjnego. – Ciarki mnie tu przechodzą – przyznał. – Mnie teŜ – powiedział Ruggerio. – To w niczym nie przypomina domu pogrzebowego, gdzie pracowałem. Spójrz na podłogę. To jest obrzydliwe. – Czemu pali się tak mało świateł? – zastanawiał się Facciolo. – MoŜe oszczędzają? Podeszli do ustawionych w kształcie litery „U” chłodzonych przegródek na ciała. Były usytuowane na czterech poziomach, kaŜda z osobnymi drzwiami na grubych zawiasach. – Myślisz, Ŝe są tu wszystkie ciała? – spytał Angelo. – Chyba tak – odparł Tony. – Tu jest całkiem tak jak w tych starych filmach, gdzie trzeba zidentyfikować jakieś ciało. – Na filmach nie ma takiego zapachu. Po jaką cholerę są tu te proste trumny? Czy oni urządzają jakąś wyprzedaŜ? – Nie mam pojęcia – odpowiedział Ruggerio.

Przeszli obok duŜej chłodni w kierunku światła widocznego w szybach podwójnych drzwi prowadzących do głównej sali sekcyjnej. Właśnie się do nich zbliŜali, gdy drzwi nagle się otworzyły i pojawił się w nich Bruce Pomowski. Wszyscy wzdrygnęli się zaskoczeni. Tony schował za plecami pistolet. – Przestraszyliście mnie, sanitariusz z uśmiechem.

panowie

–

powiedział

– I wzajemnie – odparł Facciolo. – Pewnie przyjechaliście po ciało Haberlin. Mam wiadomość dobrą i złą. Dobra jest taka, Ŝe ciało jest gotowe. Zła – Ŝe musicie poczekać, aŜ jeden z lekarzy je sprawdzi. – Trudno – powiedział Angelo. – Skoro mamy czekać, to czy jest tu gdzieś doktor Laurie Montgomery? – Tak. Widziałem ją parę minut temu. – Gdzie ją znajdziemy? – Poszła na górę do toksykologii – odpowiedział Bruce. Ci dwaj męŜczyźni zaczęli wzbudzać jego ciekawość, a

nawet pewne podejrzenia. – A gdzie moŜe być toksykologia? – spytał Facciolo. – Czwarte piętro – odparł Pomowski, próbując przypomnieć sobie, czy widział juŜ przedtem, jak ta dwójka odbierała jakieś ciało. – Dzięki – powiedział Angelo i odwrócił się, dając znak Tony’emu, aby poszedł za nim. – Chwileczkę, nie moŜecie tam iść – odezwał się sanitariusz. – Z jakiego zakładu pogrzebowego jesteście? – Spoletto – odparł Facciolo. – Nie na nich czekałem. Chyba zatelefonować. Jakie są wasze nazwiska?

powinienem

– Nie chcemy sprawiać Ŝadnych kłopotów. Chcemy tylko porozmawiać z Laurie Montgomery. Bruce zrobił krok do tyłu i spojrzał na Angela i Tony’ego. – Chyba zadzwonię na wartownię. Ruggerio podniósł swój pistolet. Pomowski zamarł w miejscu, wpatrzony zezem w lufę.

Tony nacisnął spust, zanim Facciolo mógł cokolwiek powiedzieć. Pocisk trafił w czoło sanitariusza, który na moment zachwiał się, po czym upadł na podłogę. – Do diabła! – syknął Angelo. – Nie moŜesz pozabijać wszystkich. – On chciał dzwonić na wartownię. – DuŜo by mu to pomogło. PrzecieŜ juŜ załatwiłeś straŜnika. Musisz nauczyć się panować nad sobą. – A więc przesadziłem. Ale przynajmniej wiemy, Ŝe dziewczyna wciąŜ tu jest. Wiemy nawet, gdzie jej szukać. – Ale najpierw musimy ukryć to ciało na wypadek, gdyby ktoś nadszedł – polecił Facciolo. Rozejrzał się wokoło i jego wzrok spoczął na urządzeniach chłodniczych. – Wsadźmy go do jednej z lodówek – powiedział. Zaczęli w pośpiechu sprawdzać przegrody, poszukując wolnej. W kaŜdej pierwszą rzucającą się w oczy rzeczą była para bosych stóp z brunatną karteczką przywiązaną do jednego z duŜych palców. – To jest obrzydliwe – stwierdził Angelo.

– Znalazłem pustą – odezwał się Ruggerio i wysunął półkę. Wrócili do bezwładnego ciała Bruce’a. Tony stwierdził, Ŝe ten wciąŜ Ŝyje i wydaje przy oddychaniu dziwne odgłosy. – Czy poczęstować go jeszcze jedną kulką? – zapytał. – Nie! – warknął Facciolo. Nie chciał następnych strzałów. – To niepotrzebne. W lodówce nie będzie zbytnio hałasował. Wspólnie przeciągnęli ciało do otwartej przegrody chłodni i nie bez trudu umieścili je w środku. – Śpij smacznie – powiedział Ruggerio, wsuwając półkę do środka i zamykając drzwi. – A teraz schowaj tego cholernego gnata! – rozkazał Angelo. – Zgoda – odparł Tony i schował bantama do kabury pod pachą. Z załoŜonym tłumikiem broń wystawała mu trochę spod klapy marynarki. – Chodźmy na czwarte piętro – rzekł zdenerwowany Facciolo. – To nie układa się zbyt dobrze. Musimy stąd spadać. Rozpęta się tu piekło, jeśli ktoś wpadnie na tę

twoją serię trupów. Ruggerio złapał swą lekarską torbę i pospieszył za Angelem, który zmierzał juŜ w kierunku schodów, gdyŜ nie miał zamiaru ryzykować spotkania kogoś w windzie. Na czwartym piętrze zobaczyli, Ŝe światło pali się tylko w jednym pomieszczeniu. Skierowali się prosto tam, zakładając, Ŝe musi to być laboratorium toksykologii. Weszli ostroŜnie i znaleźli Petera czyszczącego jakiś sprzęt. – Przepraszam – powiedział Facciolo – szukamy doktor Laurie Montgomery. Asystent odwrócił się. – Właśnie wyszła. Zjechała na dół, do kostnicy, aby obejrzeć ciało w chłodni. – Dziękuję – powiedział Angelo. – Nie ma za co – odparł Letterman. Facciolo wziął Tony’ego wyprowadził go na korytarz.

pod

ramię

i

szybko

– Miło z twojej strony, Ŝe go nie zastrzeliłeś – rzucił

sarkastycznie. Wycofali się tą samą drogą schodami do kostnicy. Po zajrzeniu do biura kostnicy i głównej sali sekcyjnej Laurie zrezygnowała z poszukiwań Bruce’a. Uznała, Ŝe pewnie ma przerwę w pracy. Postanowiła sama poszukać w chłodni ciała Haberlin. Przed wejściem do środka włoŜyła gumowe rękawice. Z trudem otworzyła cięŜkie drzwi, sięgnęła do środka i zapaliła światło. Chłodnia wyglądała mniej więcej tak samo jak poprzednim razem, gdy poszukiwała ciała Julii Myerholtz. Większość zwłok na drewnianych półkach nie była ruszona od jej ostatniej wizyty. Na wózkach leŜała nowa partia. Niestety było więcej ciał niŜ przedtem. Starając się działać metodycznie, zaczęła od sprawdzania zwłok znajdujących się najbliŜej drzwi. Wszystkie miały, jak zwykle, kartki identyfikacyjne. Aby sprawdzić nazwisko, musiała za kaŜdym razem podnosić prześcieradło pokrywające ciało. Następnie przesuwała na bok wózek i przechodziła dalej w głąb chłodni. Wreszcie, po sprawdzeniu kilkunastu ciał, znalazła w tylnej części chłodni kartkę z napisem

„Stephanie Haberlin”. Był to juŜ najwyŜszy czas, gdyŜ Laurie trzęsła się z zimna. Po zasłonięciu z powrotem stóp odwróciła wózek, aby móc obejrzeć głowę. Następnie odchyliła prześcieradło. Wzdrygnęła się. Widok bladych zwłok młodej osoby nigdy nie naleŜał do przyjemnych. Wydawało jej się, Ŝe nigdy się nie przyzwyczai do tego aspektu swej pracy lekarza sądowego. Z wyraźną niechęcią wyciągnęła rękę i połoŜyła kciuki i palce wskazujące na górnych powiekach Stephanie. Przez chwilę wahała się, zastanawiając się, czy bardziej wolałaby się mylić, czy teŜ nie. Wciągnęła głęboko powietrze i podniosła powieki martwej kobiety. Po raz drugi wzdrygnęła się. Poczuła się nawet niepewnie na nogach. W ułamku sekundy jej podejrzenia się potwierdziły. Miała rację. Nie moŜna juŜ było uwaŜać tego za zbieg okoliczności. Zmarła nie miała oczu! – Ty potworze! – powiedziała głośno Laurie przez szczękające zęby. Jak ludzka istota mogła popełnić tak

odraŜające przestępstwo? Pomysł był naprawdę diabelski. Głośny zgrzyt zamka drzwi chłodni przerwał jej te rozmyślania. Spodziewając się Pomowskiego, zdziwiła się na widok wchodzących dwóch nieznajomych, z których jeden miał w ręce staromodną torbę lekarską. – Doktor Montgomery? – zawołał wyŜszy. – Tak – odpowiedziała. Zdawało jej się, Ŝe rozpoznaje w nich męŜczyzn, którzy przyszli do mieszkania. – Chcemy porozmawiać z panią na mieście – rzekł Angelo. – Czy mogłaby pani pójść z nami? – Kim jesteście? – zapytała. Poczuła, Ŝe zaczyna się trząść. – To chyba nie ma znaczenia – odparł niŜszy i wolną ręką zaczął spychać wózki na bok, torując sobie drogę do niej. TakŜe Facciolo zaczął iść w jej kierunku.

– Czego ode mnie chcecie? – spytała coraz bardziej przeraŜona. – Chcemy tylko porozmawiać – odpowiedział Tony. Laurie znalazła się w pułapce. Nie miała dokąd uciec. Była otoczona niezliczoną liczbą wózków z ciałami. Ruggerio spychał właśnie na bok dwa ostatnie, które go od niej dzieliły. Nie mając innego wyjścia, zerwała torebkę z ramienia i upuściła ją na podłogę. Następnie chwyciła po bokach wózek Stephanie Haberlin. Dodając sobie odwagi krzykiem, wprawiła wózek w ruch, rozpaczliwie starając się nadać mu na niewielkiej przestrzeni jak największą prędkość. Skierowała wózek wprost na zaskoczonego Tony’ego, który najpierw nie zamierzał ustępować. Gdy jednak wózek dzięki jej wysiłkom nabrał odpowiedniej szybkości, próbował zejść z drogi. Laurie trafiła wózkiem w Ruggerio z wystarczającą siłą, aby zachwiał się i potknął. Jednocześnie zsunęło się ciało Stephanie i jej sztywna ręka przypadkowo objęła go za szyję.

Nie pozwalając mu na odzyskanie równowagi, Laurie chwyciła inny wózek i pchnęła go na wózek Haberlin. Jeszcze inny skierowała na Angela, który poślizgnął się na kafelkach podłogi i zniknął z pola widzenia. Tony wydobył się z uścisku Stephanie odsuwając do siebie zwłoki. Był zaklinowany pomiędzy wózkami, które usiłował rozsunąć, wyciągając jednocześnie pistolet. Próbował wycelować, lecz Laurie pchnęła kolejny wózek na te, które go otaczały. Facciolo starając się podnieść spychał w jego kierunku następne wózki. Ruggerio strzelił, gdy Laurie rozpędzała ostatni wózek. Mimo tłumika huk w odizolowanej chłodni był ogłuszający. Pocisk przeleciał nad ramieniem Laurie, gdy biegła w stronę drzwi. Błyskawicznie znalazła się na zewnątrz, zatrzaskując za sobą cięŜkie drzwi. Gorączkowo rozejrzała się za zabezpieczającą zasuwą, ale takiej nie było. Nie miała innego wyboru, niŜ uciekać. Nie dotarła daleko, gdy usłyszała, Ŝe otwierają się drzwi chłodni. Biegnąc co sił, skręciła do biura kostnicy. Nie widząc

nikogo, pobiegła dalej, do biura straŜy. Wpadła do środka i próbowała obudzić śpiącego straŜnika. – Proszę mi pomóc! – krzyknęła. – Musi pan mi pomóc. Są tu dwaj męŜczyźni... Gdy straŜnik się nie ruszył, rozpaczliwie szarpnęła go za ramię i podniosła do pozycji siedzącej. JednakŜe ku jej przeraŜeniu jego głowa odchyliła się bezwładnie do tyłu jak u szmacianej lalki, pociągając za sobą karty do gry. Zobaczyła ranę postrzałową na czole oraz jego szkliste oczy. Z ust sączyła mu się krwawa piana. W miejscu, gdzie na biurku miał głowę, znajdowała się kałuŜa częściowo skrzepłej krwi. Krzyknęła i puściła ciało, które wygięło się na fotelu do tyłu z daleko odchyloną głową. Odwróciła się z zamiarem ucieczki, ale było juŜ za późno. Do wartowni wbiegł niŜszy męŜczyzna z pistoletem w ręku i twarzą wykrzywioną demonicznym uśmiechem. Wycelował broń prosto w nią. Był tak blisko, Ŝe mogła spojrzeć w głąb lufy tłumika.

MęŜczyzna podszedł, jakby w zwolnionym tempie, aŜ pistolet znalazł się zaledwie o parę centymetrów przed nosem Laurie. Stała bez ruchu, sparaliŜowana strachem. – Nie strzelaj! – zawołał drugi, wyŜszy męŜczyzna, który nagle pojawił się nad ramieniem pierwszego. – Proszę cię, nie strzelaj! – To byłoby takie przyjemne – stwierdził Tony. – Chodź tu – powiedział Angelo. – Zagazuj ją! PołoŜył czarną lekarską torbę na rogu biurka. Nogą pchnął fotel; ciało straŜnika stoczyło się na podłogę. Następnie Angelo wyszedł na korytarz i rozejrzał się w obie strony. Słyszał jakieś głosy. Ruggerio opuścił pistolet. Z najwyŜszym trudem powstrzymał się od oddania strzału. Schował broń do kieszeni, otworzył czarną torbę i wyjął z niej cylinder z gazem oraz plastikową torebkę. Po napełnieniu gazem torebki zbliŜył się do Laurie, która stała oparta o stół. – To będzie miły odpoczynek – rzekł. PrzeraŜona Laurie przeŜyła kolejny wstrząs, gdy Tony wcisnął jej torebkę na głowę.

Zepchnięta do tyłu nad stół, instynktownie podparła się rękoma. W tym momencie natrafiła na szklany przycisk do papierów. Chwyciła go prawą ręką i zamachnęła się od dołu, trafiając Ruggerio w podbrzusze. Ten puścił plastikową torebkę i odruchowo chwycił się za genitalia. Laurie skorzystała z tego, aby zerwać torebkę z głowy. Zapach w jej wnętrzu był mdląco słodkawy. Odepchnęła się od stołu i przebiegła obok wciąŜ zgiętego Tony’ego, a następnie Facciolo, który stał na straŜy na zewnątrz. – Do diabła! – krzyknął i ruszył za nią. Ruggerio, który częściowo doszedł do siebie, pokuśtykał za nim z czarną torbą, plastikową torebką i cylindrem gazowym. Laurie biegła drogą, którą przyszła, obok sterty trumien i chłodni. Miała nadzieję na spotkanie kogoś z personelu pomocniczego – kogokolwiek, kto mógłby jej pomóc. Widząc światło w głównej sali sekcyjnej pobiegła tam i z radością zobaczyła męŜczyznę zmywającego podłogę. – Musi mi pan pomóc! – wykrztusiła.

Dozorca robił wraŜenie zdezorientowanego jej nagłym pojawieniem się. – Goni mnie dwóch męŜczyzn! – zawołała. Podeszła do zlewu i chwyciła jeden z duŜych noŜy sekcyjnych. Wiedziała, Ŝe to na niewiele się zda przeciwko pistoletowi, ale nic lepszego nie przychodziło jej do głowy. Dozorca wciąŜ patrzył na nią, jak gdyby postradała zmysły, ale zanim zdąŜyła jeszcze coś powiedzieć, drzwi gwałtownie się otworzyły i wbiegł Angelo z wyciągniętym pistoletem. – Skończyło się twoje bieganie – powiedział zdyszany. Drzwi otworzyły się po raz drugi i wpadł Tony z czarną torbą i akcesoriami do gazowania w jednej ręce i pistoletem w drugiej. – Co się dzieje? – zapytał dozorca. Trzymał zmywak w obu rękach, jak gdyby chciał go uŜyć jako broni. Bez chwili namysłu Ruggerio podniósł pistolet i strzelił trafiając go w głowę. Dozorca zatoczył się i upadł. Tony podszedł, aby sprawdzić, czy Ŝyje. – Musimy mieć dziewczynę! – krzyknął Facciolo. – Gazuj

ją! Podobnie jak na wartowni Ruggerio napełnił gazem plastikową torebkę i podszedł do Laurie. SparaliŜowana widokiem morderstwa, popełnionego na jej oczach z zimną krwią, Laurie była niezdolna do stawienia oporu. NóŜ prosektoryjny wysunął się z jej dłoni i z hałasem upadł na podłogę. Tony podszedł do niej od tyłu i naciągnął jej torebkę na głowę. Po kilku wdechach słodkawego gazu Laurie sięgnęła ręką, aby ją zdjąć, ale był to ruch spóźniony. Kolana się pod nią ugięły i nieprzytomna osunęła się na podłogę. – Skocz po jedną z tych sosnowych trumien – polecił Angelo. – I pospiesz się! Po kilku minutach Ruggerio pojawił się z trumną, gwoździami i młotkiem. Postawił trumnę obok Laurie. We dwójkę podnieśli dziewczynę i włoŜyli do środka, po czym Tony zdjął jej z głowy plastikową torebkę. Miał właśnie przybić gwoździami wieko, gdy Facciolo zaproponował, aby wprowadzić do trumny więcej gazu. Ruggerio włoŜył cylinder pod wieko i puścił gaz. Szybko poczuł jego zapach, wysunął rękę i zamknął trumnę.

– Chyba więcej nie dam rady – rzekł. – Miejmy nadzieję, Ŝe wystarczy. Przyciągnij tu jeden z tych wózków – powiedział Angelo wskazując pod ścianę. Tony spełnił polecenie, Facciolo zaś przybił wieko trumny. Następnie podnieśli trumnę na wózek. Ruggerio schował cylinder i plastikową torebkę do lekarskiej torby i umieścił ją na trumnie. Wspólnie wypchnęli wózek przez drzwi i skierowali się w stronę rampy. Biegiem minęli biuro kostnicy, a następnie po zakręcie wartownię. Podczas gdy Tony pilnował wózka na skraju rampy, Angelo poszedł sprawdzić karawany. W pierwszym z brzegu znalazł kluczyki w stacyjce. Wrócił biegiem do Ruggerio i w wielkim pośpiechu załadowali trumnę z Laurie do furgonetki. Facciolo podał kluczyki Tony’emu. – Ty ją zawieź – rozkazał. – Jedź prosto na nabrzeŜe. Tam się spotkamy. Ruggerio wsiadł do furgonetki i zapalił silnik. – Ruszaj się – powiedział Angelo. Gorączkowo wymachując pomógł Tony’emu wycofać się na Trzydziestą ulicę. Znów usłyszał głosy dochodzące z

kostnicy. – Pospiesz się – ponaglił uderzając ręką w bok karawanu. Patrzył za Tonym, aŜ ten skręcił w Pierwszą aleję, po czym pobiegł do swojego samochodu, ruszył i pojechał za nim. Podczas jazdy połączył się swym komórkowym telefonem z Cerino. – Mamy towar – oznajmił. – Pięknie – odparł Paulie. – Przywieźcie ją na nabrzeŜe. Wezwę doktora Travino. Spotkamy się na miejscu. – Chciałem tylko zaznaczyć, Ŝe to nie była czysta operacja – dodał Facciolo. – Jeśli tylko ją macie, to w porządku. Idealnie trafiliście z czasem. „Montego Bay” odpływa jutro rano. Nasza damulka popłynie w rejs. Rozdział 16 MANHATTAN, PONIEDZIAŁEK, GODZ. 20.55 Lou podjechał do rampy kostnicy i zaparkował z boku. Na podjeździe była tylko jedna furgonetka zamiast jak

zazwyczaj dwóch, mógł więc zatrzymać się przy samym wejściu, ale spodziewał się, Ŝe zaraz pojawi się druga, i nie chciał blokować miejsca. Wystawił za szybą swą kartę policyjną i wysiadł. Był na siebie wściekły za tak napastliwe potraktowanie Laurie przez telefon. Kiedy wreszcie nauczy się przestać jej czepiać? Krytykowanie Jordana mogło spowodować u niej jedynie jeszcze bardziej defensywne nastawienie. Musiał jej tym razem rzeczywiście dopiec. Mógł zrozumieć, dlaczego nie podniosła słuchawki, gdy oddzwonił, ale sądził, Ŝe sama zatelefonuje, nawet jeśli się rozzłościła. Kiedy po półgodzinie się nie odezwała, postanowił pojechać do biura lekarza sądowego, aby porozmawiać z nią osobiście. Miał nadzieję, Ŝe jeszcze stąd nie wyszła. Przechodząc obok wartowni zerknął przez okno do środka. Był trochę zdziwiony nie widząc nikogo, lecz sądził, Ŝe straŜnik odbywa swój obchód. W dalszej części korytarza zajrzał do biura kostnicy, ale tam równieŜ nie było nikogo. Podrapał się w głowę. Wydawało się, Ŝe zakład jest opustoszały. Panowała grobowa cisza, pomyślał, śmiejąc się w duchu z tego skojarzenia. Sprawdził godzinę. Nie było aŜ tak późno, a poza tym czy instytucja ta nie miała

być czynna przez dwadzieścia cztery godziny? W końcu ludzie umierają przez całą dobę. Wzruszył ramionami, poszedł do wind i wjechał na piętro Laurie. Natychmiast po wyjściu z windy zorientował się, Ŝe dziewczyny tam nie ma. W jej pokoju nie paliło się światło i drzwi były zamknięte. Zastanawiał się, czy Laurie jest jeszcze w budynku. Przypomniał sobie, Ŝe wspomniała coś o jakichś wynikach badań laboratoryjnych. Postanowił poszukać właściwego laboratorium i moŜe w ten sposób ją odnaleźć. Zjechał windą jedno piętro, nie wiedząc, dokąd pójść. Na końcu korytarza zobaczył zapalone światło. Podszedł tam i zajrzał przez otwarte drzwi. – Przepraszam – powiedział do młodego człowieka w białym kitlu, nachylonego nad jedną z części wyposaŜenia pokoju. Peter podniósł głowę. – Szukam Laurie Montgomery – rzekł porucznik. – Pan i wszyscy inni – odparł asystent. – Nie wiem, gdzie ona jest teraz, ale pół godziny temu zeszła do kostnicy, aby

obejrzeć ciało w chłodni. – Czy ktoś jeszcze jej szukał? – spytał Soldano. – Tak, dwóch męŜczyzn, których nigdy przedtem nie widziałem. – Dziękuję – odrzekł detektyw, po czym szybko poszedł korytarzem w kierunku wind. Nie podobało mu się, Ŝe dwóch obcych ludzi poszukiwało Laurie, zwłaszcza po tym, co usłyszał o dwóch rzekomych policjantach w cywilu odwiedzających jej mieszkanie. Zjechał prosto na poziom kostnicy. WciąŜ nie widział Ŝywej duszy poza facetem w laboratorium. Z narastającym niepokojem szedł szybko w kierunku chłodni. Zaniepokojenie to zwiększyło się jeszcze bardziej, gdy stwierdził, Ŝe drzwi nie są dokładnie zamknięte. Ze złymi przeczuciami otworzył drzwi chłodni. To, co zobaczył, przeszło jego najgorsze oczekiwania. Naokoło leŜały bezładnie porozrzucane zwłoki, a ponadto dwa przewrócone na bok wózki. Z kilku ciał ściągnięto przykrywające je płachty. Nawet po kilku dniach oglądania sekcji nie bardzo mógł to wytrzymać. I niezaleŜnie od tego, co stało się z Laurie, to usłane ciałami pobojowisko nie zapowiadało niczego dobrego.

W ogólnym nieładzie zauwaŜył damską torebkę. Odpychając na boki wózki podniósł ją, aby sprawdzić dokumenty. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczył po otwarciu portfela, było prawo jazdy Laurie. Gdy wybiegał z chłodni, jego obawy zamieniły się w trwogę, uzasadnioną zwłaszcza gdyby jego teoria dotycząca mordów w gangsterskim stylu okazała się słuszna. Gorączkowo rozglądał się za kimś, kimkolwiek. W kostnicy zawsze ktoś był. Widząc światło w głównej sali sekcyjnej, pobiegł do niej i otworzył drzwi, jednak takŜe i tam nie było nikogo. Odwrócił się i pobiegł na wartownię, aby skorzystać z telefonu. Po wejściu do pokoju natychmiast zobaczył na podłodze ciało straŜnika. Uklęknął i przewrócił je na plecy. Zobaczył szkliste oczy męŜczyzny i ranę postrzałową na czole. Sprawdził tętno, było niewyczuwalne. Ten człowiek nie Ŝył. Lou wstał, chwycił za telefon i wykręcił policyjny numer 911. Gdy zgłosiła się telefonistka, przedstawił się i poprosił o przysłanie ekipy z wydziału zabójstw do miejskiej kostnicy. Dodał, Ŝe ofiara znajduje się w biurze słuŜby wartowniczej, lecz sam nie będzie mógł czekać na

przybycie policjantów. Rzucił słuchawkę na widełki, pobiegł na rampę i wskoczył do samochodu. Po zapuszczeniu silnika ruszył do tyłu ze zgrzytem kół, pozostawiając na podjeździe podwójny ślad opon. Nie miał innego wyboru, niŜ jechać prosto do Paula Cerino. Nadszedł czas wyłoŜenia kart na stół. Wystawił na dach samochodu migające światło i po dwudziestu trzech minutach jeŜącej włos na głowie jazdy znalazł się pod domem Paula w dzielnicy Queens. Wbiegając po schodkach prowadzących do drzwi, sięgnął pod pachę i zwolnił pasek zabezpieczający na swoim miejscu specjalny smith and wesson kalibru 38. Niecierpliwie nacisnął dzwonek. Sądząc po palących się wszędzie światłach, ktoś musiał być w domu. Zdawał sobie sprawę, Ŝe działa na podstawie domysłu opartego na słuszności swej teorii o gangsterskich mordach. Ale w tym momencie nie miał niczego lepszego, a intuicja mówiła mu, Ŝe czas odgrywa tu kluczową rolę. Nad jego głową zapaliło się światło. Miał uczucie, Ŝe ktoś przygląda się mu przez wizjer.

Wreszcie drzwi się otwarły. Stała w nich Gloria ubrana w jedną ze swych prostych sukienek domowych. – Lou! – powiedziała przyjaźnie. – Co pana tu sprowadza? Porucznik przepchnął się obok niej do środka. – Gdzie jest Paul? – zapytał. Zajrzał do duŜego pokoju, w którym Gregory i Steven oglądali telewizję. – Co się stało? – spytała Gloria. – Muszę porozmawiać z Paulem. Gdzie on jest? – Nie ma go tu. Czy coś jest nie w porządku? – Coś jest bardzo nie w porządku – odparł Soldano. – Czy wie pani, dokąd Paul pojechał? – Nie jestem pewna, ale słyszałam, jak rozmawiał przez telefon z doktorem Travino. Wydaje mi się, Ŝe mówił coś o pojechaniu do firmy. – To znaczy na nabrzeŜe? Gloria kiwnęła głową.

– Czy jest w niebezpieczeństwie? – spytała. Niepokój detektywa był zaraźliwy. Lou był juŜ znów przy wyjściu. – Zajmę się tym – rzucił przez ramię. W samochodzie włączył silnik i szerokim łukiem zawrócił z powrotem na środku ulicy. Przyspieszając widział Glorię stojącą przed drzwiami i przyciskającą niespokojnie ręce do piersi. Pierwszym odczuciem Laurie były nudności, ale nie zwymiotowała. Odzyskiwała przytomność etapami, coraz bardziej świadoma ruchu i towarzyszących mu nieprzyjemnych wstrząsów i przemieszczeń. Miała takŜe zawroty głowy i dotkliwe poczucie braku powietrza, jak gdyby się dusiła. Spróbowała otworzyć oczy, uświadomiła sobie jednak z przeraŜeniem, Ŝe są juŜ otwarte. W miejscu, w którym się znajdowała, panowała całkowita ciemność. Gdy bardziej oprzytomniała, próbowała się ruszyć, lecz jej ręce i nogi natychmiast napotkały opór drewnianej

powierzchni. Szybko zorientowała się, Ŝe znalazła się w drewnianym pudle. Zimna fala strachu i klaustrofobii ogarnęła ją, gdy uświadomiła sobie, Ŝe została zamknięta w jednej z trumien przeznaczonych na cmentarz Potter’s Field! Jednocześnie z niesamowitą jasnością zaczęła wracać pamięć o tym, co się wydarzyło w biurze lekarza sądowego: pościg, ci dwaj okropni męŜczyźni, zabity straŜnik oraz biedny dozorca zamordowany z zimną krwią. Następnie przyszła jej do głowy inna, budząca grozę myśl: a moŜe oni zamierzają pochować ją Ŝywcem? Ogarnięta przeraŜeniem próbowała kolanach, naciskając na wieko trumny.

zgiąć

nogi

w

Próbowała takŜe kopać, ale nic nie pomagało. Albo wieko było mocno przybite, albo leŜało na nim coś bardzo cięŜkiego. – Ach! – krzyknęła czując szczególnie mocny wstrząs. Wtedy właśnie zdała sobie sprawę, Ŝe znajduje się w jakimś pojeździe. Krzyczała, lecz udało się jej jedynie ogłuszyć samą siebie. Następnie usiłowała uderzać pięściami w spód wieka,

było to jednak trudne ze względu na brak miejsca. Nagle wstrząsy ustały, podobnie jak wibracja powodowana pracą silnika. Laurie usłyszała przytłumiony odgłos otwieranych drzwi pojazdu, po czym poczuła, Ŝe trumna się rusza. – Ratunku! – krzyknęła. – Nie mogę oddychać! Usłyszała głosy, ale nie były one skierowane do niej. Ogarnięta falą rozpaczliwej paniki, ponownie próbowała bić pięściami w spód wieka. Jej oczy wypełniły się łzami, ale nie potrafiła się powstrzymać. Nigdy w Ŝyciu nie była tak przeraŜona. Przez pewien czas czuła, Ŝe jest gdzieś niesiona. Nie chciała myśleć dokąd. Czy naprawdę mieli zamiar ją pogrzebać? Czy usłyszy odgłos ziemi sypiącej się na wieko? Po tępym uderzeniu w podłoŜe trumna znieruchomiała. Nie było to uderzenie w ziemię. Wydawało się, Ŝe raczej w drewnianą podłogę. Szlochając Laurie z trudem łapała powietrze. Na jej czole wystąpił zimny pot. Lou nie był całkiem pewny, gdzie mieści się American

Fresh Fruit Company, wiedział jednak, Ŝe było to gdzieś w rejonie nabrzeŜa Greenpoint. Był tam kiedyś przed laty i miał nadzieję, Ŝe na miejscu sobie przypomni. Gdy znalazł się w dzielnicy nad rzeką, zdjął z dachu i wyłączył migające światło. Pojechał do końca alei Greenpoint, po czym skręcił na północ w ulicę Zachodnią, cały czas szukając oznak Ŝycia w opuszczonych magazynach. Zaczynał odczuwać zniechęcenie i rodzaj desperacji, gdy zobaczył tabliczkę z napisem „ulica Java”. Nazwa ulicy nie była mu obca. Skręcił nią w lewo, zbliŜając się coraz bardziej do rzeki. Za następną przecznicą stało wysokie ogrodzenie z drucianej siatki. Nad otwartą bramą widniała tablica z nazwą firmy Cerino. Za bramą widać było kilka zaparkowanych samochodów. Znajdował się wśród nich naleŜący do Paula lincoln continental. Za samochodami wznosił się wielki magazyn rozciągający się poza przystań. Znad magazynu widoczny był wierzchołek nadbudowy statku. Porucznik wjechał przez bramę i zaparkował obok samochodu Cerino. Szerokie, zamykane od góry wejście

do magazynu stało otworem. Soldano dostrzegł wewnątrz kontury zaparkowanej furgonetki. Wyłączył silnik i wysiadł. Słychać było tylko skrzeczenie mew z oddali. Detektyw sprawdził swój pistolet, lecz zostawił go w kaburze. Podszedł do wejścia i przyjrzał się bliŜej furgonetce. Nabrał otuchy, gdy zobaczył na boku napis HEALTH AND HOSPITAL CORP. Rozglądając się w ciemnościach panujących w magazynie, nie ujrzał niczego poza niewyraźnymi zarysami stosów bananów. Nie było nikogo widać, lecz na końcu przystani, w odległości około stu metrów, jarzyło się światło. Pomyślał o wezwaniu posiłków. Właściwa policyjna procedura tego wymagała, ale obawiał się, Ŝe nie starczy czasu. Musiał upewnić się, Ŝe Laurie nie zagraŜa doraźne niebezpieczeństwo. Potem mógł się zająć wezwaniem pomocy. Unikając środkowego korytarza między bananami, szedł bokiem, aŜ natrafił na inne przejście prowadzące do przystani. Niemal po omacku posuwał się w kierunku światła.

Dotarcie tam zajęło mu około pięciu minut. OstroŜnie przesunął się znów na bok i stwierdził, Ŝe światło pada z okien biura. W środku znajdowali się ludzie i Lou natychmiast rozpoznał sylwetkę Cerino. Skradając się bliŜej, mógł lepiej przyjrzeć się wnętrzu. NajwaŜniejsze było to, Ŝe dostrzegł Laurie. Siedziała na krześle z prostym, wysokim oparciem. Był nawet w stanie zobaczyć jej błyszczące od potu czoło. Wyczuwając, Ŝe chwilowo Laurie wiele nie zagraŜa, powoli zaczął się wycofywać. Teraz chciał posłuŜyć się swoim radiem w samochodzie do wezwania posiłków. Przy tylu osobach zgromadzonych w biurze nie miał zamiaru zgrywać się na bohatera wpadając do środka. Będąc z powrotem w wozie, sięgnął po swój nadajnik. Miał właśnie się odezwać, gdy poczuł na karku dotknięcie zimnego metalu. – Wyjdź z samochodu – usłyszał. Powoli się odwrócił i zobaczył pociągłą twarz Angela.

– Wychodź. OstroŜnie odłoŜył mikrofon i wyszedł na asfalt. – Twarzą do samochodu – rozkazał Facciolo. Szybko przeszukał Lou i zabrał znaleziony pistolet. – Okay – powiedział. – Chodźmy do biura. MoŜe ty takŜe wybrałbyś się w mały rejs. – Nie wiem, o czym pan mówi – powiedziała Laurie. Była roztrzęsiona. Obok leŜała trumna, w której ją przywieziono. PrzeraŜała ją myśl, Ŝe znów mogą ją tam wcisnąć. – Proszę pani – odezwał się Travino – sam jestem lekarzem. Mówimy tym samym językiem. Chcemy tylko wiedzieć, w jaki sposób pani do tego doszła. Jak domyśliła się pani, Ŝe te przypadki nie były zwyczajnymi przedawkowaniami, z jakimi macie do czynienia kaŜdego dnia? – Chyba ma pan na myśli kogoś innego – odparła Laurie. Starała się myśleć, ale w takim strachu było to trudne. UwaŜała jednak, iŜ powodem, dla którego jeszcze Ŝyje,

jest to, Ŝe bardzo zaleŜy im na dowiedzeniu się, w jaki sposób rozwikłała zagadkę. I dlatego nie chciała niczego im powiedzieć. – Dopuśćcie mnie do niej – rzekł prosząco Ruggerio. – Jeśli nie będzie pani rozmawiać z doktorem, to będę musiał zdać się na Tony’ego – powiedział Cerino. W tym momencie otworzyły się drzwi prowadzące do magazynu i do biura wepchnięty został Lou Soldano. Za nim wszedł Facciolo z wyciągniętym pistoletem. – Mamy towarzystwo! – oznajmił. – Kto to jest, Angelo? – spytał Paul. Zoperowane oko miał wciąŜ zasłonięte. – Lou Soldano – odpowiedział Facciolo. – Miał zamiar skorzystać ze swojego radia. – Lou? – powtórzył Cerino. – Co ty tu robisz? – Pilnuję ciebie – odparł porucznik. – Nic ci nie jest? – zapytał spoglądając na Laurie.

Laurie pokręciła głową. – Nie więcej, niŜ moŜna się spodziewać – odrzekła przez łzy. Angelo chwycił krzesło i postawił je obok niej. – Siadaj! – warknął. Soldano usiadł nie odrywając oczu od Laurie. – Czy coś ci się stało? – zapytał. – Travino – odezwał się ze złością Paul. – Ta cała sprawa zanadto się komplikuje. Ach, ty i twoje świetne pomysły! Następnie zwrócił się do Facciolo. – Wyślij kogoś na zewnątrz, aby upewnić się, czy Soldano był sam. I pozbądź się jego samochodu. Na wszelki wypadek załóŜmy, Ŝe miał okazję zgłosić się, zanim go zgarnęliśmy. Angelo strzelił palcami w stronę kilku podrzędnych gangsterów towarzyszących Paulowi, którzy natychmiast wyszli z biura. – Czy mam zająć się detektywem? – spytał Ruggerio.

Paul przecząco machnął ręką. – Jego obecność tutaj oznacza, Ŝe wie więcej, niŜ powinien wiedzieć. On teŜ popłynie w rejs. Będziemy musieli z nim porozmawiać tak samo, jak musimy porozmawiać z dziewczyną. Ale na razie przenieśmy ich szybko na „Montego Bay”. Wolałbym, aby załoga widziała jak najmniej. Co proponujecie? – Gaz! – powiedział Facciolo. – Dobry pomysł – stwierdził Cerino. – Tony, masz szansę. Ruggerio ochoczo zabrał się do dzieła, pragnąc skorzystać z okazji do wykazania się w obecności Paula. Wyjął dwie plastikowe torebki i cylinder z gazem. Napełnił pierwszą, przewiązał ją i zajął się drugą, podczas gdy pierwsza powoli uniosła się pod sufit. Jeden z gangsterów wrócił i zameldował, Ŝe nikogo wokół nie zauwaŜono oraz Ŝe samochód Soldano został usunięty. Nagłe, gwałtowne zatrąbienie syreny okrętowej „Montego Bay” sprawiło, Ŝe wszyscy podskoczyli na swych miejscach. Statek znajdował się tuŜ za nie izolowaną

ścianą biura. Cerino zaklął. Tony wypuścił z ręki drugą torebkę i część gazu ulotniła się do pokoju. – Czy to jest dla nas szkodliwe? – spytał Paul wyczuwając zapach gazu. – Nie – odpowiedział doktor Travino. W ogólnym zamieszaniu Laurie zwróciła się do Lou. – Czy masz przy sobie papierosy? Ten spojrzał na nią, jak gdyby się przesłyszał. – O czym ty mówisz? – O twoich papierosach. Daj mi je. Porucznik sięgnął do kieszeni marynarki. Gdy miał wyciągnąć dłoń, inna ręka chwyciła go za przegub. Był to gangster, który przyszedł z wiadomością o jego samochodzie. Zbir zmierzył go ponurym wzrokiem i wyciągnął mu rękę z kieszeni. Gdy zobaczył, Ŝe Soldano trzyma w niej jedynie paczkę papierosów z zapałkami pod celofanem, puścił ją i zrobił krok w tył.

WciąŜ zaskoczony detektyw wręczył papierosy Laurie. – Czy jesteś sam? – zapytała szeptem. – Niestety – odpowiedział takŜe szeptem. Próbował uśmiechnąć się do draba, który złapał go za rękę i wciąŜ patrzył na niego złym wzrokiem. – Chcę, abyś zapalił papierosa – poleciła Laurie. – Przykro mi – odparł Lou – ale w tej chwili nie interesuje mnie palenie. – Zrób, co powiedziałam! – syknęła Laurie. Spojrzał na nią zdezorientowany. – Dobrze! Jak sobie Ŝyczysz. Laurie wyjęła z paczki jednego papierosa i włoŜyła go porucznikowi do ust. Następnie wyjęła zapałki. Gdy odrywała jedną, spojrzała na obserwującego ich uwaŜnie gangstera. Jego twarz nie zmieniała wyrazu. Osłoniła zapałkę i zapaliła ją. Soldano pochylił się w jej kierunku z papierosem w ustach. Jednak Laurie nie zapaliła papierosa, lecz całą paczkę zapałek. Gdy zapałki buchnęły płomieniem, rzuciła je w kierunku Ruggerio i jego plastikowych torebek.

Jednocześnie zsunęła się na bok z krzesła, potrącając zaskoczonego detektywa. Razem upadli na podłogę. Wybuch, jaki nastąpił, był bardzo silny, zwłaszcza wokół Tony’ego i wyŜej, przy suficie, gdzie zebrała się warstwa wypuszczonego etylenu i jedna z plastikowych torebek. Wyleciały wszystkie szyby oraz drzwi, a ze świateł ostała się jedynie lampa na biurku. Ruggerio pochłonęła ognista kula; rzucony o ścianę Angelo osunął się do pozycji siedzącej, z popękanymi bębenkami w uszach. Włosy miał przypalone aŜ do skóry, ucierpiały takŜe jego płuca. Wszyscy inni zostali chwilowo ogłuszeni i rzuceni na podłogę, a takŜe powierzchownie poparzeni. Kilku z trudem poruszało się na czworakach, jęcząc i sprawiając wraŜenie całkowicie zdezorientowanych. Laurie i Lou, leŜący na podłodze poniŜej wypuszczonego etylenu, ucierpieli stosunkowo niewiele, choć teŜ byli lekko poparzeni i ogłuszeni potęŜnym wybuchem. Laurie otworzyła oczy i zwolniła swój uścisk wokół tułowia porucznika. – Nic ci się nie stało? – spytała. Dzwoniło jej w uszach. – Co to było, do diabła? – zapytał Soldano. Laurie poderwała się na nogi. Pociągnęła go za rękę.

– Wynośmy się stąd! – powiedziała. – Wyjaśnię ci później. Razem przeszli pomiędzy rozrzuconymi na podłodze jęczącymi ludźmi. Za wyrwanymi drzwiami biura pod ich stopami zachrzęściły kawałki rozbitego szkła. W przejściu między bananami zobaczyli migające światełko latarki. Ktoś biegł w ich kierunku. Detektyw gwałtownie odciągnął Laurie w bok, w kierunku, skąd przyszedł za pierwszym razem. Schowani za stertą bananów słyszeli zbliŜający się odgłos biegnących stóp. Po chwili jeszcze jeden ze zbirów Cerino pojawił się zdyszany w drzwiach biura. Przez moment stał z ustami otwartymi ze zdumienia, po czym pospieszył z pomocą swemu szefowi. Paul siedział na podłodze przed biurkiem trzymając się za głowę. – To jest nasza szansa – szepnął Lou. Wziąwszy się za ręce, ruszyli w kierunku wyjścia z magazynu. Posuwali się wolno, gdyŜ wokół panowały ciemności, a w dodatku chcieli trzymać się z daleka od głównego przejścia, obawiając się

zetknięcia z innymi ludźmi Cerino. Upłynęło prawie dziesięć minut, zanim zobaczyli niewyraźny kontur wyjścia. Na zewnątrz widać było czarną sylwetkę furgonetki z kostnicy, zaparkowanej wciąŜ tam, gdzie widział ją przedtem porucznik. – Mojego samochodu pewnie nie ma – szepnął Soldano. – Zobaczmy, czy nie ma kluczyków w furgonie. OstroŜnie podeszli do karawanu. Detektyw otworzył drzwi po stronie kierowcy i ręką sprawdził okolicę kierownicy. Od razu natrafił na wiszące w stacyjce kluczyki. – Dzięki Bogu są – oznajmił. – Wchodź! Laurie wsiadła od strony pasaŜera. Lou siedział juŜ za kierownicą. – Kiedy tylko ruszę – powiedział naglącym szeptem – dodajemy gazu. Ale moŜemy nie mieć wolnej drogi. MoŜe być jakaś strzelanina, więc lepiej połóŜ się z tyłu. – Włączaj silnik! – rzekła Laurie. – Daj spokój, nie kłóć się. – To ty się kłócisz. Jedziemy!

– Nikt nigdzie nie jedzie! – odezwał się głos po lewej stronie porucznika. Z uczuciem ludzi, którym grunt usuwa się spod nóg, Laurie i Lou spojrzeli przez okno. W ciemnościach stało kilku męŜczyzn w kapeluszach. Ich twarze były niewidoczne. Błysnęła latarka, której światło przesunęło się od detektywa do Laurie. Oboje zmruŜyli oczy. – Wychodzić z wozu – powtórzył ten sam głos. – Jedno i drugie. Nadzieje się rozwiały. Laurie i Lou wyszli z furgonetki. Skierowane na nich światło uniemoŜliwiało im przyjrzenie się męŜczyznom, wydawało się jednak, Ŝe było ich trzech. – Z powrotem do biura – rozkazał ten sam głos. Przygnębieni Laurie i porucznik szli jako pierwsi. śadne nie powiedziało ani słowa. śadne nie chciało myśleć o furii Cerino. W biurze wciąŜ panował chaos. W powietrzu unosił się gęsty dym. Jeden ze zbirów Paula posadził go w biurowym fotelu. Facciolo wciąŜ siedział na podłodze

oparty plecami o ścianę. Wyglądał na oszołomionego, a z kącika ust sączyła mu się struŜka krwi, kapiąc z brody na podłogę. Ktoś włączył dodatkowe światło i rozmiary zniszczeń były teraz lepiej widoczne. Laurie była zaskoczona ilością spalenizny. Ten stary podręcznik farmakologii nie przesadzał: w przypadku etylenu określenie „łatwopalny” dokładnie się sprawdziło. Mieli z Lou szczęście, Ŝe nie odnieśli większych obraŜeń. Wraz z detektywem znaleźli się na tych samych miejscach, które zajmowali jeszcze niewiele minut przedtem. Siadając Laurie spojrzała na spalone szczątki Tony’ego. Skrzywiła się i odwróciła wzrok. – Oko mnie boli – jęczał Cerino. Laurie zamknęła powieki, nie chcąc myśleć konsekwencjach spowodowania wybuchu etylenu.

o

– Niech mi ktoś pomoŜe! – zawołał Paul. Laurie otworzyła oczy. Coś tu nie grało. Nikt się nie ruszał. Trzej męŜczyźni, którzy doprowadzili ich z powrotem do biura, ignorowali Paula Cerino. Ignorowali właściwie wszystkich.

– Co się dzieje? – szepnęła do Lou. – Nie wiem. Dziwnie mi to wygląda. Spojrzała na trzech męŜczyzn. Zachowywali się nonszalancko, czyszcząc paznokcie i poprawiając krawaty. Nie kiwnęli palcem, aby komukolwiek pomóc. Spoglądając w drugą stronę, zobaczyła męŜczyznę, który przybiegł do biura tuŜ po tym, gdy wyszli z porucznikiem. Siedział na krześle z głową podpartą rękami, wpatrzony w podłogę. Usłyszała kroki. Wydawać się mogło, Ŝe nadchodząca osoba ma na obcasach metalowe blaszki. Z daleka widać było zbliŜające się ruchome światełka latarek. Wkrótce w wyrwanych drzwiach pojawił się dobrze ubrany, przystojny brunet. Zatrzymał się, aby obejrzeć scenerię. Miał na sobie prąŜkowany garnitur i ciemny płaszcz z wełny kaszmirskiej. Jego włosy były uczesane gładko do tyłu. – Na Boga, Cerino – odezwał się lekcewaŜąco. – Co ty tu nawyprawiałeś?! Laurie spojrzała na Paula. Nie odpowiadał, nawet się nie poruszył.

– Nie wierzę – powiedział Soldano. Gwałtownie odwróciła głowę. Zobaczyła zdumienie na twarzy detektywa. – Co się dzieje? – zapytała. – Wiedziałem, Ŝe dzieje się coś dziwnego – odparł. – Co takiego? – To Vinnie Dominick. – Kim jest Vinnie Dominick? – spytała. Vinnie pokręcił głową, patrząc na szczątki Ruggerio, i podszedł do Lou. – Detektyw Soldano – rzekł. – Jak to dobrze, Ŝe pan tu jest. – Następnie wyjął z kieszeni komórkowy telefon i podał go porucznikowi. – WyobraŜam sobie, Ŝe chciałby pan skontaktować się ze swoimi kolegami, aby dowiedzieć się, czy zechcą tu przyjechać. Jestem pewien, Ŝe prokurator okręgowy chciałby odbyć długą rozmowę z Paulem Cerino. Laurie zauwaŜyła, Ŝe na drugim planie trzej męŜczyźni, którzy bezczynnie oczekiwali na pojawienie się Vinniego

Dominicka, chodzili teraz po pokoju zbierając broń. Jeden z nich odebrał Angelowi pistolet Lou i wręczył go Vinniemu. Ten z kolei oddał go detektywowi. Soldano z niedowierzaniem spojrzał na trzymany przez siebie telefon w jednej ręce i pistolet w drugiej. – No proszę, Lou – powiedział Dominick – niech pan dzwoni. Niestety mam inne spotkanie, więc nie będę mógł być obecny, gdy przyjadą niebieskie mundury. Poza tym jestem dość nieśmiały i nie czułbym się dobrze będąc obsypywanym przez miasto pochwałami za uratowanie sytuacji. Oczywiście wie pan, co robił pan Cerino, moja pomoc nie jest więc w tym względzie konieczna. Ale w razie potrzeby proszę nie wahać się przed skontaktowaniem się ze mną. Jestem pewien, Ŝe wie pan, jak mnie złapać. Skinął na swych ludzi i ruszył w kierunku drzwi. Przechodząc obok Facciolo odwrócił się do porucznika. – MoŜe dobrze byłoby sprowadzić karetkę dla Angela. On nie wygląda zbyt dobrze. – Następnie, patrząc na Tony’ego, dodał: – Karawan z kostnicy nada się w sam raz dla tego psiego gówna. Powiedziawszy to, wyszedł.

Soldano wręczył Laurie swój pistolet i wykręcił 911 na komórkowym telefonie. Przedstawił się telefonistce i podał adres. Gdy skończył, wziął z powrotem pistolet. – Kim jest ten facet? – spytała Laurie. – To główny rywal Cerino – odparł detektyw. – Musiał dowiedzieć się, co Paul kombinuje, i w taki właśnie sposób go załatwił. Powiedziałbym, Ŝe bardzo skutecznie, mając nas tutaj za świadków. Jest to takŜe sprytny sposób pozbycia się konkurencji. – Czy chcesz przez to powiedzieć, Ŝe Dominick wiedział o roli Cerino w tych wszystkich przedawkowaniach? – spytała oszołomiona Laurie. – Co ty mówisz? Vinnie musiał wykryć, Ŝe Paul eliminuje pacjentów znajdujących się przed nim na liście osób oczekujących na przeszczepienie rogówki u Jordana Sheffielda. – O mój BoŜe! – zawołała Laurie. – Co znowu? – spytał Lou. Po dotychczasowych przejściach nie miał zbytniej ochoty na dalsze niespodzianki.

– Jest duŜo gorzej, niŜ myślałam. Przedawkowania narkotyków były w rzeczywistości morderstwami dla zdobycia oczu. Cerino polecał zabijać osoby, które zgłosiły gotowość oddania swych narządów w Banku Organów na Manhattanie. Porucznik spojrzał na Paula. – On jest o wiele większym socjopatą, niŜ mogłem sobie wyobrazić. Na Boga, pracował nad obiema stronami problemu: podaŜą i popytem. Cerino podniósł opartą na rękach głowę. – A co miałem robić? Czekać jak wszyscy inni? Nie mogłem sobie pozwolić na czekanie. W mojej branŜy kaŜdy dzień ślepoty oznaczał ryzyko utraty Ŝycia. Czy to moja wina, Ŝe w szpitalach jest za mało rogówek? Laurie dotknęła ramienia Lou. Odwrócił się w jej stronę. – W całej tej sprawie jest dziwny posmak ironii – powiedziała. – Spieraliśmy się, czyja seria zgonów jest bardziej znacząca społecznie i tym samym waŜniejsza: twoje morderstwa w stylu gangsterskim czy moje

przedawkowania wśród dobrze sytuowanych młodych ludzi, po czym okazuje się, Ŝe był między nimi ścisły związek. Były to po prostu dwie strony tej samej obrzydliwej sprawy. – Nie moŜecie niczego udowodnić – burknął Paul. – CzyŜby? – zapytała Laurie.

Epilog MANHATTAN, STYCZEŃ, ŚRODA, GODZ. 10.15 Lou Soldano przytupnął, aby otrząsnąć z butów mokry śnieg, i wszedł do kostnicy. Uśmiechnął się do straŜnika, który nie zatrzymał go, i poszedł prosto do szatni. Szybko przebrał się w zielony strój ochronny. Przed drzwiami do głównej sali sekcyjnej przystanął i załoŜył maskę, po czym wszedł do środka. Omiótł wzrokiem salę, sprawdzając obsadę poszczególnych stołów. Wreszcie dostrzegł znajomą sylwetkę, której nie mogły ukryć nawet niezgrabny kitel, fartuch i kaptur. Podszedł do stołu i zobaczył, Ŝe Laurie pracuje nad bardzo duŜym ciałem, zagłębiona niemal po łokcie. – Nie wiedziałem, Ŝe macie tu do czynienia z wielorybami – powiedział. Laurie podniosła głowę.

– Cześć, Lou – odezwała się pogodnie. – Czy nie zechciałbyś podrapać mnie po nosie? – Odwróciła się od stołu i zamknęła oczy, gdy porucznik spełniał jej prośbę. – Trochę niŜej... Ach. To jest to. Dzięki. Otworzyła oczy i wróciła do pracy. – Ciekawy przypadek? – spytał Soldano. – Bardzo ciekawy. To miało być samobójstwo, ale zaczyna mi wyglądać raczej na coś z twojej branŜy. Detektyw patrzył przez kilka minut i wzdrygnął się. – Chyba nigdy nie przyzwyczaję się do tej twojej pracy. – Przynajmniej pracuję – odparła Laurie. – To prawda, ale w ogóle nie powinni byli cię zwalniać. Na szczęście bywa tak, Ŝe sprawy w końcu układają się dobrze. Laurie podniosła głowę. – Nie sądzę, aby tak myślały rodziny ofiar.

– TeŜ prawda – przyznał Lou. – Chodziło mi tylko o twoją pracę. – Bingham zachował się w końcu wielkodusznie – powiedziała Laurie. – Nie tylko przywrócił mnie do pracy, ale takŜe przyznał, Ŝe miałam rację, przynajmniej częściowo. Myliłam się w sprawie skaŜenia. – Ale miałaś rację w tym, co było – waŜne. To nie były wypadki, to były zabójstwa. I twoja rola nie skończyła się na tym. Zresztą właściwie dlatego tu wpadłem. Właśnie uzyskaliśmy niepodwaŜalny akt oskarŜenia przeciwko Cerino. Laurie wyprostowała się. – Moje gratulacje! – rzekła. – To wcale nie dzięki mnie – odparł porucznik. – To twoja zasługa. Najpierw udało ci się potwierdzić identyczność tej próbki naskórka spod paznokcia Julii Myerholtz ze szczątkami Tony’ego Ruggerio. To miało kluczowe znaczenie. Następnie ekshumowałaś kilka ciał, aŜ udało ci się potwierdzić, Ŝe ślady na przedramieniu Angela Facciolo odpowiadają zębom Kendalla Fletchera. – KaŜdy lekarz sądowy mógłby to zrobić – wtrąciła Laurie.

– Nie jestem taki pewny. W kaŜdym razie, w obliczu tak niezaprzeczalnych dowodów, Angelo poszedł na ugodę z prokuratorem i zeznał o roli Cerino. Właśnie tego potrzebowaliśmy. Teraz juŜ będzie z górki. – Ty teŜ spisałeś się całkiem nieźle. Doprowadziłeś do tego, Ŝe gospodyni Kaufmanów rozpoznała Facciolo w szeregu innych osób i Tony’ego na zdjęciach w kartotece notowanych. – To nie wystarczyłoby do sporządzenia aktu oskarŜenia, a nawet gdyby, to nie do skazania. Na pewno nie w przypadku Paula. Ale w kaŜdym razie to juŜ się skończyło. – Ciarki mnie przechodzą na myśl o tym, Ŝe po świecie chodzą ludzie tacy jak Cerino – stwierdziła Laurie. – PrzeraŜające jest to połączenie inteligencji i socjopatii. Choć cała sprawa była ohydna, to miała jednak aspekty duŜej pomysłowości. Kto by przypuścił, Ŝe jego zbiry będą wpychać ludzi do lodówek, aby dłuŜej przechować tkankę rogówki! Oni wiedzieli, Ŝe błędnie przypiszemy to bardzo wysokiej gorączce spotykanej przy zatruciu kokainą.

– Chodzi o to – odezwał się Soldano – Ŝe większość społeczeństwa, która przestrzega przepisów i prawa, nie zdaje sobie sprawy, Ŝe spora liczba ludzi postępuje wręcz odwrotnie. Jedną z niedobrych stron postawienia Cerino w stan oskarŜenia jest to, Ŝe Vinnie Dominick nie ma konkurencji. Dotychczas trzymali się nawzajem w ryzach, ale to juŜ minęło. Po zejściu Paula ze sceny zorganizowana przestępczość na terenie Queens nie spadła, lecz wzrosła. – Teraz, gdy jest juŜ po wszystkim – wtrąciła Laurie – zastanawiam się, dlaczego rozpracowanie tego zajęło nam tyle czasu. Jako lekarz wiedziałam, Ŝe przepisy dotyczące medycyny sądowej są w Nowym Jorku przestarzałe i Ŝe istnieje lista oczekujących na rogówki. A więc dlaczego nie zorientowałam się wcześniej? – Myślę, Ŝe nie dostrzegłaś tego, bo było to zbyt diaboliczne. Mając normalny umysł, nie mogłaś nawet pomyśleć o takiej moŜliwości. – Chciałabym móc w to uwierzyć. – Jestem pewien, Ŝe tak jest.

– Być moŜe. – No cóŜ, chciałem ci tylko powiedzieć o Cerino – rzekł detektyw. Niezgrabnie przestąpił z nogi na nogę. – Cieszę się, Ŝe to zrobiłeś – odparła Laurie przyglądając się mu. On sam unikał jej wzroku. – Chyba powinienem wracać do biura... – zastanawiał się na głos. – Czy chciałbyś coś powiedzieć? – spytała Laurie. – Tak – odparł spoglądając jej w końcu w oczy. – Czy nie poszłabyś wieczorem na kolację, zupełnie towarzysko, bez spraw słuŜbowych? Laurie uśmiechnęła się na tę powtórkę towarzyskiej nieporadności Lou. Była ona szczególnie dziwna ze względu na to, Ŝe razem pracowali nad sprawą Cerino i znali się juŜ lepiej. Pod kaŜdym innym względem porucznik był zdecydowany i pewny siebie. – Moglibyśmy znów pójść do Małych Włoch – dodał widząc jej wahanie. – Nigdy dziewczyny nie uprzedzisz.

Soldano wzruszył ramionami. – Mam przez to dla siebie wytłumaczenie, jeśli odmówisz. – Niestety, mam juŜ plany. – Oczywiście – powiedział pospiesznie. – Niepotrzebnie się pytałem. No nic, trzymaj się. Nagle odwrócił się w kierunku wyjścia. – Pozdrów ode mnie Jordana – zawołał przez ramię. Patrząc na detektywa zmierzającego do podwójnych drzwi, Laurie poczuła przypływ dawnej irytacji. Walczyła z odruchem odgryzienia się mu. Nie stracił swej zdolności do działania jej na nerwy. Drzwi sali sekcyjnej zamknęły się za nim i Laurie odwróciła się do swojej roboty. Zawahała się jednak. – Vinnie – odezwała się nagle. – Zaraz wrócę. Wychodząc z sali sekcyjnej, zdjęła gumowe rękawiczki, fartuch i kitel. Lou juŜ zniknął i korytarz był pusty. Domyślając się, Ŝe jest w szatni, skierowała się prosto do męskiej części.

Zaskoczyła go, gdy zdejmował bluzę ubrania ochronnego, odsłaniając swą umięśnioną i owłosioną klatkę piersiową. ZaŜenowany opuścił bluzę. – Nie podoba mi się twoja sugestia, Ŝe zamierzam się spotkać z Jordanem Sheffieldem – powiedziała podpierając się rękami pod boki. – Dobrze wiesz, Ŝe był on zamieszany w tę całą sprawę. – Wiem, Ŝe był zamieszany – odparł porucznik. – Ale wiem teŜ, Ŝe ława przysięgłych nie postawiła go w stan oskarŜenia. Dowiedziałem się ponadto, Ŝe Izba Lekarska nie podjęła wobec niego Ŝadnych kroków dyscyplinarnych mimo wyraźnych podejrzeń, Ŝe wiedział, co się dzieje. Niektórzy ludzie uwaŜają nawet, iŜ doktor rozmawiał o tej sprawie z Cerino, ale nic nie zrobił, bo był zadowolony ze wzrostu liczby wykonywanych operacji. Tak więc Jordan dalej zgarnia grubą forsę, jak gdyby nic się nie stało. – I ty uwaŜasz, Ŝe ja w takiej sytuacji dalej spotykałabym się z nim? – spytała z niedowierzaniem Laurie. – To mnie obraŜa. – Nie wiem – odparł zbity z tropu Soldano. – Nie

wspominałaś o nim. – Wydawało mi się, Ŝe to jest jasne. Poza tym skoro tak ściśle z sobą współpracowaliśmy, mogłeś zapytać. – Przepraszam. MoŜe bardziej się obawiałem, iŜ wciąŜ się spotykacie. Jak pamiętasz, przyznałem się, Ŝe zawsze byłem o niego trochę zazdrosny. – On jest ostatnią osobą, o którą powinieneś być zazdrosny. Jordan miałby szczęście mając choćby gram twojej uczciwości i prawości. – Ja chciałbym mieć gram jego wykształcenia – wyznał detektyw. – Albo jego wyrobienia. On zawsze sprawiał, Ŝe czułem się przy nim obywatelem drugiej kategorii. – Jego ogłada jest powierzchowna – odparła Laurie. – Tak naprawdę interesują go tylko pieniądze. śenujące dla mnie jest to, Ŝe byłam równie ślepa w stosunku do niego, jak wobec tego, co robił Cerino. On mi zawrócił w głowie intensywnością swoich zabiegów i pewnością siebie. Ty przejrzałeś jego fasadę, a ja nie potrafiłam, nawet gdy powiedziałeś mi o tym wprost.

– To nie twoja wina – odrzekł Lou. – Masz o ludziach lepsze zdanie niŜ ja. Nie jesteś takim cynicznym draniem jak ja. Poza tym nie masz takiego jak ja kompleksu wynikającego z pochodzenia. – Powinieneś być dumny z swojego pochodzenia. To jest źródło twojej uczciwości. – MoŜe, ale i tak wolałbym studiować w Harvardzie. – Kiedy mówiłam, Ŝe mam plany na wieczór, miałam nadzieję, Ŝe zaproponujesz jutrzejszy wieczór albo przyszły tydzień. Brzmi to prozaicznie, ale idę dziś do swoich rodziców. MoŜe byś poszedł ze mną? – Chyba Ŝartujesz – powiedział porucznik. – Ja? – Tak – odparła Laurie, zapalając się do swego pomysłu. – Jednym z pozytywnych skutków tej całej sprawy z Cerino jest wyraźna poprawa moich stosunków z rodzicami. Nawet mój ojciec uznał wreszcie, Ŝe zrobiłam coś, do czego moŜe się odnieść pozytywnie, i myślę, Ŝe ja takŜe trochę wydoroślałam. Nawet przestałam się buntować. Sądzę, Ŝe zajmowanie się tą sprawą pozwoliło mi w końcu uporać się z zadawnionym poczuciem winy wynikającym ze śmierci mego brata. – To juŜ trochę wykracza poza moją dziedzinę –

stwierdził Soldano. – MoŜe jest to wymądrzanie się z zadęciem psychoanalitycznym – przyznała Laurie. – Ale rzecz sprowadza się do tego, Ŝe odwiedzanie moich rodziców moŜe być przyjemnością. Ostatnio widuję ich mniej więcej raz w tygodniu. I bardzo bym się cieszyła, gdybyś ze mną poszedł. Chciałabym, aby poznali kogoś, kogo naprawdę szanuję. – Czy stroisz sobie ze mnie Ŝarty? – Absolutnie nie. Co więcej, im dłuŜej o tym myślę, tym bardziej chciałabym, abyś poszedł. A jeśli poczujesz się tam dobrze, to moŜe jeszcze zechcesz zaprosić mnie jutro wieczorem do Małych Włoch. – Proszę pani, umowa stoi – powiedział Lou.