Crowe Evelyn A. - Nie ma jak w raju

EVELYN A. CROWE

Nie ma jak w raju Tytuł oryginału: Safe Haven

0

1 Był cudowny wiosenny poranek. Jeden z tych poranków, kiedy człowiekowi chce się żyć. W powietrzu unosił się zapach świeżej trawy, barwne motyle wzlatywały nad łąkami, polne kwiaty pokrywały zielone pagórki. Dokoła panował nastrój idylli. Tylko czarna wstęga szosy przecinała krajobraz. Wzniosłą ciszę rodzącego się dnia zakłócił nagle warkot starego samochodu, który wyrzucił z siebie chmurę sinego dymu i z trudem

S R

zahamował. Zgrzyt hamulców spłoszył siedzące na gałęziach ptaki. Uniosły się w powietrze i odfrunęły z głośnym trzepotem skrzydeł. Z pojazdu wysiadła szczupła, zgrabna, młoda kobieta. Odgarnęła z czoła ciemne włosy, sięgnęła po walizkę i machnęła ręką na pożegnanie staremu człowiekowi, który ją podwiózł. Pracz chwilę patrzyła w ślad za odjeżdżającym samochodem, a potem z westchnieniem skierowała się w stronę farmy. Szła wolno, tak jakby liczyła nie tylko kroki dzielące ją od widocznego na wzgórzu wielkiego domu w stylu wiktoriańskim, lecz również od nowego życia, które chciała rozpocząć, lecz które wzbudzało w niej niepokój. Nazywała się Avery Jensen. Jakiś czas temu, na pewnym etapie życia, zamierzała nawet zmienić nazwisko, ale nie zrobiła tego. Dość już miała kontaktów z prawem. Przeżyła wstrząs, straciła grunt pod nogami, ale teraz nadszedł czas odbudowy. Próbowała przynajmniej żywić taką nadzieję. Jeszcze 1

niedawno miała dom, pracę, eksponowane miejsce w hierarchii społecznej, rodzinę i przyjaciół. Miała pieniądze i narzeczonego, znajomi ją szanowali. Ale to się skończyło i wszystko uległo zmianie. Teraz miała tylko siebie. Uświadomiwszy to sobie, po raz pierwszy poczuła, że jej sytuacja ma swoje dobre strony: otóż ona, Avery, jest wolna. Wolna, a może nawet bezpieczna. Uśmiechnęła się do siebie: nazwa miasteczka - Haven, co znaczy Przystań - wydała się jej nagle bardzo obiecująca. Ciekawe, jak się jej powiedzie w tym... raju. Przełożyła walizkę do drugiej ręki. Bagaż był nieduży; nie

S R

wzięła z sobą wielu rzeczy, bo prawie nic nie miała. Nic nie wiązało jej z przeszłością. Wszystko zostawiła za sobą i tak było najlepiej. Wyprostowała się i przyśpieszyła. Zdecydowanym krokiem przekroczyła bramy rancza należącego do Logana Monahana. Po chwili znowu zwolniła i rozejrzała się; otaczał ją zupełnie inny świat, niepodobny do niczego, co znała z Seattle.

To dobrze. Na to właśnie liczyła. Poprawiła pasek torebki przerzuconej przez ramię i skierowała się do domu widniejącego na wzgórzu. Droga była daleka, ale Avery jakoś musiała ją przebyć. Musiała wszystko przezwyciężyć i wszystkiemu podołać. Szła pod górę, rozglądając się dokoła; na soczystych łąkach wiodących na wzgórze pasło się bydło, konie ogonami oganiały się od much. Czuła zapach wsi i rozgrzanych słońcem pól i zapach ten sprawiał, że na chwilę zapominała o zmęczeniu. 2

Przypomniała sobie o nim natychmiast, gdy tylko dotarła do celu. Była zbyt wyczerpana, żeby podziwiać wielki, wspaniały dom. Ciężko dysząc weszła na ganek, przeklinając w myślach tego, kto miał po nią wyjechać na przystanek autobusowy, lecz tego nie uczynił. Wiedziała, że jest spocona i zakurzona i nie wygląda najlepiej. Trudno. Ma za sobą przecież długą i męczącą podróż. Wzruszyła ramionami i nacisnęła dzwonek. Odczekała chwilę i nacisnęła go znowu. Z wnętrza domu nie dobiegał żaden dźwięk. Machinalnie poprawiła włosy i znowu zadzwoniła.

S R

Kiedy i to nie pomogło, postawiła walizkę i obeszła dom dokoła. Wśród typowych zabudowań farmerskich spostrzegła niewielki domek, będący kopią wielkiego domu, do którego przed chwilą bezskutecznie próbowała się dostać.

Mimo panującego upału jej ciało przebiegł dziwny niepokojący dreszcz. Wokół panowała nienaturalna cisza i pustka. Zwróciła uwagę na budynek odcinający się od reszty zabudowań czerwienią nowej cegły. Chyba stajnia, pomyślała, może tam ktoś jest. Podeszła trochę bliżej i wtedy dobiegł ją szum wody. Niemal w tej samej chwili ujrzała go. Mężczyzna stał odwrócony do niej tyłem i mył się. Jego muskularne, opalone ciało lśniło w słońcu; płynęły po nim strugi wody. Wyglądał jak antyczna rzeźba, a może jeszcze piękniej. Stała zapatrzona, nie mogąc uczynić ruchu ani powiedzieć słowa. Mężczyzna wyprostował się, przeciągnął mokrą dłonią po 3

włosach i odwrócił się. Nie był przystojny w klasycznym sensie tego słowa. Miał stanowczą twarz i wyraziste rysy, usta zaciśnięte w wąską kreskę. Avery przełknęła ślinę, ponieważ nagle zaschło jej w ustach. Miała przed sobą najbardziej pociągającego mężczyznę, jakiego kiedykolwiek widziała. Idealny przykład tego, co w kobiecej prasie określa się mianem „seksownego faceta"; - Co tak stoisz? Podaj mi ręcznik! - powiedział „seksowny facet". Zdumiona jego... bezpośredniością, sięgnęła po wiszący na

S R

ogrodzeniu ręcznik i podała mu go, nie mogąc wykrztusić słowa. Mężczyzna zaczął wycierać lśniące od wody i słońca ciało. - Co ty tu właściwie robisz? - zapytał, patrząc na Avery ze zdziwieniem, jakby nareszcie dotarła do niego jej obecność. Głos miał miły i łagodny. Uśmiechnął się i dołeczek w jego prawym policzku sprawił, że odzyskała głos.

- Jestem Avery Jensen - wykrztusiła z trudem. -Właśnie przyjechałam. Nie zareagował. Spokojnie skończył się wycierać. Gdy wreszcie odrzucił ręcznik, spojrzał na nią pytająco. - I co z tego? - Szukam Logana Monahana. - Już go znalazłaś. - Jak to? - To ja. 4

Błyskawiczna wymiana zdań jeszcze bardziej ją zmieszała. Aby pokryć swoje zażenowanie, wyciągnęła ku niemu rękę. - Miło mi poznać. Myślałam, że wyjedziesz po mnie na przystanek autobusowy. Próbowałam do ciebie dzwonić, ale nikt nie odpowiadał. Patrzył na nią, jakby zwariowała. Postąpił krok do przodu, a ona cofnęła się spłoszona. Dopiero po chwili zorientowała się, że chciał tylko wziąć wiszącą na płocie koszulę. - Podwiózł mnie pan Wilson - wyjaśniła, żeby coś powiedzieć. Spotkałam go przypadkiem. Logan skinął głową.

S R

- Mieszka tu, w sąsiedztwie. Mówiłaś, że miałem po ciebie wyjechać na przystanek? - zapytał.

- Tak, trzy godziny temu - wyjaśniła spokojnie. - Ja, Logan Monahan?

To zaczynało być naprawdę irytujące. Avery wzruszyła ramionami.

- Przecież mnie zatrudniłeś. - Ja? Miał przed sobą bardzo zdenerwowaną i bardzo piękną młodą kobietę o długich ciemnych włosach i niezwykłych zielonych oczach. Mogła mieć jakieś trzydzieści lat, co najmniej dziesięć mniej niż on. Była wycieńczona i dziwnie blada, jak ktoś, kto od wielu dni nie widział słońca. Jej usta drżały, z trudem łapała powietrze. Coś go w niej zaniepokoiło. 5

Zupełnie jak ścigane zwierzę, pomyślał. Przez całe życie próbował leczyć żywe istoty i nieraz mu się to udawało. - Ja cię zatrudniłem? Kiedy? i jak? Avery z trudem się opanowała; już nigdy więcej nie okaże słabości. Przyjechała tu, ponieważ ją zaangażowano do pracy i nie zamierza pozwolić, żeby ktoś sobie z niej żartował. - Tak, i wszystko, jak widzę, się zgadza. To miała być duża farma, potrzebny był ktoś znający się na komputerze, żeby prowadzić księgowość. Ktoś spokojny i-o miłej powierzchowności, kto potrafi w niewielkim zakresie prowadzić również i dom - powiedziała, jakby

S R

recytowała ogłoszenie z gazety.

Spojrzał na nią rozbawionym Wzrokiem.

- A o zdrowych zębach nic tam nie było? - zapytał, tłumiąc śmiech.

Pochyliła głowę, żeby ukryć uśmiech.

- Denise o tym nie wspominała - powiedziała. - Denise...

- Możesz zadzwonić i sprawdzić. Mam wymagane kwalifikacje. Miała je, owszem, nie miała tylko referencji. To znaczy nie takie, żeby zjednać sobie natychmiastową przychylność ewentualnego pracodawcy. Denise Kirk mogła dla niej zrobić wiele - znały się od dzieciństwa - ale nawet ona nie mogła uczynić cudu. Papiery były bezlitosne. Logan nagle wybuchnął śmiechem.

6

- Już wszystko rozumiem. To robota mojego ojca. Nazywa się Logan Monahan senior. Dla przyjaciół - Mac. A że stale wtyka nos w nie swoje sprawy, miewa też i inne przezwiska. Poczuła skurcz żołądka. - To znaczy, że pomyliłam adres? Zatrudnił mnie twój ojciec? - Nie, to znaczy tak... Tak, to znaczy nie. - Nerwowo przeczesał włosy. - Ja nikogo nie potrzebuję. Zapowiadała się katastrofa. Avery pożyczyła pieniądze od Denise na podróż i na ubranie, wsiadła w pierwszy autobus i przejechała taki kawał drogi, by się dowiedzieć, że nie ma pracy! Nie

S R

miała nawet pieniędzy na bilet powrotny.

Gdyby nie to, że postanowiła się trzymać, rozpłakałaby się na oczach tego nieznajomego mężczyzny.

Samochód, który nagle wypadł zza zakrętu, odmienił bieg jej myśli. Cofnęła się gwałtownie i wpadła na Logana. Położył uspokajająco dłoń na jej ramieniu. Stali tak, kiedy z pojazdu wyskoczyła jakaś dziewczyna.

Była bardzo młoda i bardzo ładna. - Jessie - jęknął Logan - co ty wyprawiasz? Chcesz zabić siebie czy mnie? Avery poczuła na sobie złe, świdrujące spojrzenie nowo przybyłej; potem dziewczyna przeniosła wzrok na Logana. Miała nie więcej niż dwadzieścia lat. Była śliczna i miała piękne złote włosy. W jej twarzy Avery rozpoznała coś, co znała nazbyt

7

dobrze: grymas rozpieszczonego, nie liczącego się z niczym, zagubionego stworzenia... zdolnego do każdej podłości. - Mac mi powiedział, że zaangażowałeś kogoś do prowadzenia domu. Po co? Przecież nikogo nie potrzebujesz! Logan nie zdjął ręki z ramienia Avery, tak jakby szukał w niej oparcia. Nie rozumiała tego; wyciągnęła dłoń do dziewczyny. - Dzień dobry, jestem Avery Jensen - powiedziała przyjaźnie. - Dzień dobry - odparła niechętnie Jessie, nie przyjmując podanej dłoni. - Logan, dlaczego nie zwróciłeś się do mnie o pomoc? Spojrzała na Avery. - Zaraz cię odwiozę na przystanek, Logan albo

S R

Mac zapłacą ci za stracony czas. Przepraszamy cię, zaszła pomyłka. - Przestań - przerwał jej Logan. - Skoro Avery tu przyjechała, dam jej szansę. - Ale... przecież...

- Przestań, Jessie - powtórzył i utkwił wzrok w samochodzie, z którego z trudem gramolił się starszy mężczyzna. - Witam, tato. A to jest ta pani, po którą miałeś wyjechać dziś rano na przystanek. Przyjechała z bardzo daleka. Mac Monahan senior uchylił kowbojskiego kapelusza i dwornie powitał Avery. - Bardzo przepraszam za wszelkie niedogodności, ale mógłbym przysiąc, że urzędniczka w agencji powiedziała mi, że masz przyjechać jutro rano - wyjaśnił przepraszającym tonem. Avery uśmiechnęła się słabo.

8

- Nic nie szkodzi. Jakoś dałam sobie radę. Mac poklepał syna po plecach. - Widzisz? Drobne nieporozumienie się skończyło i wszystko wyjdzie nam na dobre. Ta młoda osoba wygląda mi na kogoś, kto nam się tu bardzo przyda. Logan zdjął rękę z ramienia Avery i zrobił krok do tyłu, tak jakby się bał, że impet jego furii zmiecie ojca z powierzchni ziemi. - Ty stary lisie, tak to sobie obmyśliłeś... - On nikogo nie potrzebuje - wtrąciła Jessie, robiąc słodkie oczy. - Ma przecież mnie.

S R

- Cicho! - zganił ją Mac. - Niech sam zadecyduje. Jest dorosły. Logan uśmiechnął się gorzko.

- Dzięki, tato, że pozwalasz mi decydować o moim życiu. To bardzo szlachetne z twojej strony.

Avery zaczynała rozumieć. Gdyby nie to, że nie miała dokąd jechać, nie pozostałaby tu ani chwili dłużej. Cała ta scena przestała jej się podobać; gnębiło ją zwłaszcza pełne nienawiści spojrzenie młodej kobiety. - W takim razie pokażę Avery, gdzie będzie mieszkać ... powiedział Logan. - Nie! - Jessie krzyknęła tak głośno, że podskoczyli. Tylko Mac zachował niezmącony spokój. - Świetny pomysł - powiedział - a ja wezmę twój bagaż. Stoi na ganku, prawda, dziecino?

9

Wszystko toczyło się tak szybko, że Avery czuła, jak jakiś prąd porywają z sobą. Wcale nie była z tego zadowolona. - Tak, bardzo dziękuję, panie Logan - szepnęła mimo to, nawet nie próbując oponować. Logan ujął ją pod rękę i odprowadził na bok. - Mów mi Mac, kochanie! - zawołał jego ojciec. Logan przyśpieszył kroku. - Nawet nie patrz na tego zadowolonego z siebie starego lisa. Znowu mu się udało postawić na swoim. Przepraszam za to nieszczególne powitanie, ale jestem zmęczony. Miałem ciężką noc i

S R

nie lepszy poranek. Odpocznę trochę i wtedy porozmawiamy. Avery szła za nim posłusznie, widząc kątem oka, że Jessie śledzi ich wzrokiem. Biedna mała, ona się w nim kocha, pomyślała ze współczuciem.

Avery Jensen nie wierzyła w miłość.

Podeszli do małego domku i Logan zniecierpliwionym ruchem odgarnął bluszcz zasłaniający wejście.

- Gdyby ten stary lis pisnął słówko, kazałbym posprzątać. Straszny tu bałagan. Avery nie mogła się powstrzymać. - Twój ojciec wygląda na kogoś, kto chodzi własnymi drogami oświadczyła. Logan roześmiał się.

10

- Łagodnie powiedziane! Ten szczwany lis zawsze postawi na swoim. Myśli, że do końca życia będę mu ustępował. Niech sobie na razie w to wierzy. Szybko się przekona, że to nieprawda. Otworzył przed nią drzwi. - Może się jeszcze zastanowisz - dodał. - Niełatwo ze mną wytrzymać. - Sama już na to wpadłam - odparła i ugryzła się w język. Weszli do środka i rozejrzała się z ulgą, zadowolona, że wreszcie może odwrócić wzrok od tego dziwnie pociągającego mężczyzny.

S R

- Bardzo tu ładnie - rzekła z podziwem w głosie. Mieszkanko składało się z małego saloniku z kanapą i fotelem. Do saloniku przylegała kuchenka. Dalej znajdowały się sypialnia i łazienka. Wszystko było miniaturowe i wyjątkowo przytulne. - Doskonale. Cieszę się, że ci się tu podoba. Bardzo dawno tu nie zaglądałem - powiedział z wysiłkiem Logan.

Nie był tu od dwóch lat. Teraz miał ochotę odwrócić się i uciec... Potem pomyślał, że to może zbyt skromne pomieszczenie dla tej pięknej kobiety. Pomyślał o wielkim domu na wzgórzu, o kilku sypialniach i łazienkach. - Ten domek... - zaczął, ale przerwało mu czyjeś wejście. W progu stała Jessie; za nią majaczyła masywna postać Maca. - Logan, proszę, zastanów się jeszcze... - rzekła Jessie błagalnym głosem.

11

Odsunął się, by wpuścić ojca, i oparł się o ścianę. Stał tak przez chwilę, czując, że serce bije mu w piersi jak oszalałe. Nie był w tym pokoju od czasu... - Wszystko w porządku? - Avery podeszła bliżej i spojrzała na niego z niepokojem. - Tak. - Uśmiechnął się. z wysiłkiem. - Nie przejmuj się mną, nie warto. Odwzajemniła jego uśmiech. - Może masz rację. - A kto to właściwie jest Denise? - zapytał.

S R

- Denise Kirk pracuje w agencji pośrednictwa pracy w Houston. Przyjaźnimy się. To ona mnie tu skierowała.

Avery dzwoniła już do niej z przystanku w Haven i zamierzała zaraz znowu to zrobić, żeby jej opowiedzieć o swoich perypetiach. Logan uniósł brwi ze zdumienia.

- To znaczy, że mój tatuś aż w Houston szukał kogoś odpowiedniego dla mnie? Zadał sobie niemało trudu. Mac niewinnym wzrokiem obrzucił wszystkich obecnych i zatrzymał wzrok na Jessie. Ona jedna nie bawiła się dobrze. - Może byście obaj poszli do domu odpocząć trochę - odezwała się Jessie ze sztucznym ożywieniem - a ja tymczasem pomogę Avery rozgościć się tutaj. Potem przyjdziemy do was. Kiedy mężczyźni wyszli, na jej twarzy natychmiast pojawiła się dawna wrogość.

12

- On nikogo nie potrzebuje! - syknęła. - Mac sprowadził cię tutaj, bo on zawsze robi, co chce, a teraz wbił sobie do głowy, że Loganowi potrzebna pomoc. Ale to nieprawda! Powinnaś stąd natychmiast wyjechać. Avery nie zamierzała dolewać oliwy do ognia. - Można to zrozumieć, ojcowie zwykle dbają o swoje dzieci rzekła polubownie. Poszła do kuchni i zaczęła oglądać sprzęty. Dawno nie była w prawdziwej kuchni, bardzo dawno. Jessie nie odstępowała jej na krok. - Mac nic nie rozumie. Logan ma przecież mnie, jesteśmy

S R

bardzo... zżyci. - Najwyraźniej chciała, żeby to zabrzmiało znacząco. Przeszły do sypialni. Biedna dziewczyna, pomyślała Avery, kocha go do szaleństwa, a on na nią nie zwraca uwagi. Widziałam, jak na nią patrzy - z pobłażaniem i lekkim rozbawieniem. Zaczęła rozpakowywać walizkę pod czujnym okiem Jessie. - Logan nie interesuje się kobietami - oznajmiła dziewczyna. Avery powiesiła swoją skromną bawełnianą sukienkę w szafie. - Jest gejem? Nie obchodzi mnie to - rzuciła przez ramię. - Skądże! Po prostu nie może zapomnieć Becky. O to chyba może tę małą zapytać... - Jakiej Becky? Ból, jaki spostrzegła w oczach Jessie, sprawił, że pożałowała swojego pytania.

13

- Rebeki Middleton Monahan, swojej żony, a mojej siostry. Jessie odchrząknęła teatralnie i dodała: - Kochali się do szaleństwa. Ona nie żyje. Avery wiedziała, że w innych okolicznościach Jessie nigdy nie rozmawiałaby z obcą osobą o siostrze. Czekała cierpliwie na dalszy ciąg. - Zawsze byli razem, od najmłodszych lat. Chodzili ze sobą w szkole, nie mogli się doczekać, aż będą mogli się pobrać. Avery chciała ją objąć i pocieszyć, ale w tej samej chwili pomyślała o innej młodej dziewczynie... Równie zbuntowanej i

S R

nieszczęśliwej. Mogła jej też powiedzieć, że czas leczy wszystkie rany albo coś równie banalnego.

Zamiast tego przysiadła na łóżku i spuściła wzrok. Myślała o tym, co sama straciła; o rodzinie, przyjaciołach, o pracy, o domu. To jest Teksas, a nie Seattle; Logan nie jest jej narzeczonym, a Jessie nie jest jej siostrą - Emmą. Wszystko jest inaczej i dla własnego spokoju musi się z tym pogodzić. Nie wolno spoglądać w przeszłość. Musi być twarda i stanowcza, nauczyła się tego. Przyrzekła sobie, że już nigdy nie wzruszy się niczyim losem i nie pozwoli wykorzystać swoich uczuć. Bez względu na okoliczności nie będzie się interesować niczym, co bezpośrednio nie dotyczy jej nowej pracy; będzie się trzymać z dala od ludzi i ich osobistego życia. A przede wszystkim nie będzie o nic pytać. To ostatnie przyrzeczenie złamała natychmiast. - Co się stało z Becky? 14

Jessie zrobiła kilka kroków w tę i z powrotem. - Zginęła w wypadku samochodowym. Razem z nią zginął mały Jamie. Zapadła chwila ciszy. - Zaraz przy bramie wjazdowej na ranczo - dodała Jessie. Wpadła na tira i rozbiła się. Jessie nerwowym krokiem podeszła do toaletki i poprawiła włosy, potem przyjrzała się swoim ustom, po czym... jej wzrok padł na Avery. - Kto to był Jamie? - zapytała Avery.

S R

- Ich synek, mój siostrzeniec. Oboje zginęli na miejscu. Jessie wytarła łzy z policzków. Avery już chciała się podnieść i podejść do niej, kiedy ujrzała nienawiść w jej oczach. Jessie nienawidzi jej za to, że pojawiła się w życiu Logana. Patrzyła, jak dziewczyna idzie ku drzwiom, i usłyszała wypowiadane przez nią słowa:

- Na twoim miejscu nie otwierałabym walizki; nie zostaniesz tu długo. A jak skończysz, proszę do kuchni. Czekamy. Ostatnie zdanie powiedziała wyniosłym tonem pani zwracającej się do służby. Gdy zamknęła za sobą drzwi, Avery przygryzła wargi. Może rzeczywiście powinna stąd wyjechać? Zbyt dużo jest w tym domu tajemnic, zbyt dużo niedomówień i zbyt dużo negatywnych emocji pod pozornym spokojem i uprzejmym uśmiechem.

15

Wyjechać? Ale dokąd? Avery włożyła resztę rzeczy do szafy. W jej nowym życiu miało już nie być słabości i uników; musi być silna, musi walczyć o swoje. Zanim wyszła, rozejrzała się wokół uważnie. Teraz tu będzie jej nowy dom, tak jakby nigdy nie miała innego. To będzie bardzo trudne, ale musi jakoś ułożyć sobie życie obok Logana Monahana.

S R 16

2 Przeszła przez dobrze utrzymane podwórze i skierowała się ku tylnemu wejściu do wielkiego, wiktoriańskiego domostwa. Cień starych drzew i lekki wiatr chłodziły nieco jej rozpaloną skórę. Rozejrzała się dokoła. Całe życie mieszkała w mieście i wiedzę o życiu na farmie czerpała dotąd z westernów, ale szóstym zmysłem czuła, że coś tu jest nie w porządku. Niby wszystko było zupełnie zwyczajnie: słońce

S R

świeciło, ptaki śpiewały, wiatr poruszał gałęziami drzew, z pól dobiegało ryczenie bydła. A jednak...

Wzniesiona z cegieł stajnia robiła wrażenie nowej i zadbanej, podczas gdy cała reszta zabudowań była raczej stara i zaniedbana. Nie miało to logicznego wyjaśnienia i czuło się w tym jakąś tajemnicę. Avery weszła na schody i na chwilę zawahała się przed drzwiami, zza których dobiegały podniesione głosy. Obrzuciła podwórze niespokojnym spojrzeniem; wokół panowała pustka. Zawsze dotąd myślała, że tak wielkie ranczo musi tętnić życiem. Tak bardzo pragnęła zwyczajności i spokoju. Po tym, co przeżyła, tęskniła do tak zwanego normalnego życia, bez niespodzianek i nagłych dramatycznych zwrotów. Nie bardzo miała ochotę znaleźć się znowu w środku rodzinnych konfliktów. Dość ich miała w swoim poprzednim życiu i perspektywa stawania po czyjejś stronie i zabierania głosu wcale jej nie nęciła.

17

Ciekawość jednak zwyciężyła i Avery wytężyła słuch, żeby coś usłyszeć. Na próżno: drzwi były zbyt masywne. Już miała zapukać, kiedy nagle gwałtownie się otworzyły. Wypadła z nich Jessie, a za nią jak cień wysunął się Mac. - Nie przejmuj się miną mojego syna - powiedział do Avery w przejściu tak głośno, że wszyscy go usłyszeli. - On tylko groźnie wygląda, a tak naprawdę jest łagodny jak jagnię. Dobry z niego człowiek, tylko trochę... trudny. Poklepał ją po ramieniu. - Odwagi! I nie daj się tyranizować, w tym jest naprawdę dobry dodał na pożegnanie.

S R

Uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością, wzięła głęboki oddech i... weszła do jaskini lwa.

Kuchnia była widna, obszerna i bardzo nowocześnie urządzona. Na pierwszy rzut oka widać było, że należy do kogoś, kto lubi w niej przebywać. Logan siedział przy dużym dębowym stole, z głową opartą na dłoni. Koszulę na piersi miał rozpiętą. Avery odwróciła wzrok. - Weź sobie krzesło i usiądź - powiedział zmęczonym głosem. Musimy spokojnie porozmawiać. - Przymknął oczy. - Najlepiej będzie zrobić tak, jak zaplanował mój ojciec. Niech tak będzie, zostań tutaj. Mam tylko jedną prośbę, nie opiekuj się mną i nie staraj się mi matkować. Ja naprawdę nikogo nie potrzebuję. Przez chwilę panowała cisza, a potem Logan odezwał się znowu, tym razem bardziej ożywionym głosem: 18

- Ojciec mówił, że znasz się na komputerach. Z tego się cieszę, bo dla mnie to czarna magia. Powiedział też, że potrafisz prowadzić księgi rachunkowe, robić bilans, płacić rachunki i tak dalej. Jednym słowem, możesz się zająć sprawami biurowymi. A co do prowadzenia domu... Dwa razy w tygodniu przychodzi tu kobieta do sprzątania, nieraz coś mi gotuje, a nieraz jadam w mieście. Gdybyś mi mogła od czasu do czasu przyrządzić coś do jedzenia, byłoby dobrze, a jeśli nie, też nic się nie stanie. Nie jestem zbytnio wymagający. Spojrzał na nią znużonym wzrokiem i zrobił taką minę, jakby czekał na odpowiedź.

S R

- A twój ojciec i Jessie? - zapytała. Logan zmarszczył brwi. - Jak to? Myślałaś, że oni też tu mieszkają? Dzięki Bogu, nie. Tylko tego by brakowało. Jess z bratem mieszka na farmie swoich rodziców, a mój ojciec ma dom w mieście - wytłumaczył. Sprawa została wyjaśniona i Avery właściwie mogła już przejąć „obowiązki służbowe". Chciała jak najszybciej przejść do konkretów, ale nade wszystko - okazać się użyteczna.

- Wyglądasz na bardzo zmęczonego - powiedziała. - Jadłeś już coś? Spojrzał na nią niezbyt przyjaźnie. - Próbujesz mi matkować... Ostrzegałem, żebyś tego nie robiła. - Nie zamierzam ci matkować, ja po prostu zaczynam u ciebie pracować. Przed chwilą powiedziałeś, że w zakres moich obowiązków wchodzi przygotowywanie ci posiłków. Miałeś ciężki ranek, ja zresztą też. Jest pora lunchu i jestem głodna. Moglibyśmy coś zjeść. 19

Odczekała trochę. Logan milczał dobrą chwilę. - Dobrze, możesz mi zrobić kanapkę - usłyszała wreszcie - i napiję się coli. Potem pójdę trochę odpocząć, a ty będziesz się mogła rozejrzeć po całym gospodarstwie. Zaczęła przygotowywać posiłek, czując na sobie wzrok gospodarza. Krępowało ją to i denerwowało, jednak panowała nad sobą, udając, że nie dostrzega jego spojrzenia. - Ile masz lat? - zapytał nieoczekiwanie. - Dwadzieścia osiem - odrzekła, kryjąc zdumienie. Oparła się o kuchenny blat i pociągnęła łyk z butelki coca-coli.

S R

- To dobrze czy źle? - zapytała z pozorną swobodą. - Sam jeszcze nie wiem - odparł zagadkowo. Wstał od stołu i poszedł w stronę wyjścia.

- Pierwszym twoim służbowym obowiązkiem oznajmił - będzie odbieranie telefonów i notowanie, kto i w jakiej sprawie do mnie dzwonił.

Idąc do swego pokoju, zastanawiał się, co go w niej tak intryguje. Zupełnie jakby coś ukrywała. Jest niby otwarta i bezpośrednia, ale... Nie mógł się pozbyć wrażenia, że Avery Jensen nosi w sercu jakąś tajemnicę. Był jednak zbytnio zmęczony, żeby się teraz nad tym zastanawiać. Czuł się jak starzec, znużony i zniechęcony do życia. Szedł wolno korytarzem, wlokąc za sobą nogi, jakby każdy krok sprawiał mu wielką trudność. Pod drzwiami jednej z sypialni nieco zwolnił,

20

przystanął i położył rękę na klamce. Była lodowata. Wiedząc, że nie powinien tego robić, nacisnął ją i otworzył drzwi. Nie wszedł do środka, tylko przystanął w progu i rozejrzał się po pokoju. Pokoju syna. Panowała tu grobowa cisza. Cisza i pustka, jakby nigdy nikt tu nie mieszkał, jakby nikt nigdy nie bawił się tu i nie śmiał. Zaraz po wypadku Logan kazał stąd zabrać wszystkie rzeczy chłopca, stale jednak czuło się tu jego obecność; specyficzny zapach dziecka, którego nie można pomylić z niczym innym. Poczuł ból tak straszny, że przez chwilę miał wrażenie, że

S R

umrze. Przymknął oczy i poczuł małe rączki obejmujące go za szyję, w uszach usłyszał szmer śmiechu. Zamknął drzwi i poszedł dalej korytarzem z bólem w sercu i łzami w oczach.

Avery słyszała oddalające się kroki, dźwięk otwieranych i zamykanych drzwi, a potem szum wody w starych rurach. Logan pewnie bierze prysznic. Usiadła przy stole i oparła głowę na rękach. Miała ochotę rozpłakać się i płakać tak, aż poczuje, że łzy zmyły z niej wszystko i może życie rozpocząć na nowo. Łzy jednak nie popłynęły. Wstała i zabrała się do sprzątania kuchni. Potem przejrzała zawartość lodówki, a następnie postanowiła spenetrować pierwsze piętro. Dom urządzony był z przepychem świadczącym o dużych pieniądzach i skłonności do staroci. Stare rodzinne portrety przeplatały się ze wschodnimi malowidłami. Całość na pierwszy rzut oka robiła dobre wrażenie, ale i tutaj było coś, co zakłócało pozorną 21

harmonię. Dopiero po dłuższej chwili Avery spostrzegła, że w niektórych pomieszczeniach brakuje poszczególnych mebli. W całym domu panował jakiś fałsz, zupełnie jakby dom... udawał, że jest domem. To spostrzeżenie miało w sobie coś niepokojącego i groźnego. W drodze powrotnej do kuchni Avery zajrzała do gabinetu gospodarza. Gabinet do pracy wyposażony był jak prawdziwe biuro, w komputer, drukarkę, faks i telefon. Pośrodku królowało antyczne biurko. Widać było, że pomieszczenie należy do mężczyzny, ale gdzieniegdzie znać było ślad kobiecej ręki. Tutaj również czegoś

S R

brakowało. Spojrzała pod ścianę, gdzie piętrzyły się wypełnione czymś kartony. Podeszła bliżej; w środku ujrzała puste ramki po zdjęciach. Zupełnie jakby niedawno ktoś się stąd wyprowadził... Kolejna zagadka.

Nie zdążyła się nad nią zastanowić, bo zadzwonił telefon. Od dawna nie słyszała tego dźwięku i nie bardzo wiedziała co ma powiedzieć. Tam, gdzie przez dłuższy czas przebywała, nigdy nie dzwonił telefon... - Dom Logana Monahana - odezwała się wreszcie. -Słucham. Po drugiej stronie panowała cisza. - Kto mówi? - zapytał w końcu zdumiony męski głos. - Avery Jensen. Pan Monahan w tej chwili nie może podejść. Czy mam mu coś przekazać? Jednocześnie rozpaczliwie poszukiwała na biurku czegoś nadającego się do pisania. Znalazła długopis i kartkę papieru. 22

- Tak? Słucham - powtórzyła. - Mówi Tanner. Proszę powiedzieć Loganowi, że Molly znowu jest w opałach i jeśli zaraz do niej nie przyjdzie, ja będę musiał jej ulżyć. Rozłączył się i Avery przez chwilę stała w osłupieniu, nie bardzo wiedząc, jak zanotować coś, co uznała za wulgarny żart. Już miała zadzwonić do Logana - przypuszczała, że przebywa na piętrze, gdzie znajdowała się sypialnia - ale uznała, że to niepoważne telefonować, skoro jest się tak blisko. Wyszła na korytarz i siłą powstrzymując się przed otwarciem

S R

kolejno mijanych drzwi, poszła wprost do jego pokoju. Zapukała i przez chwilę nadsłuchiwała. Z pokoju nie dochodził żaden dźwięk. Już miała zapukać po raz drugi, kiedy ciężkie, drewniane drzwi wolno się uchyliły.

Logan stał przed nią, za całe ubranie mając ręcznik owinięty dokoła bioder. Jego opalone ciało lśniło od wody. Nie wyglądał na zadowolonego, że wyciągnięto go spod prysznica. - O co chodzi? - zapytał, patrząc na nią z góry. - Dzwonił jakiś... Tanner - rzekła zmieszana. Próbowała nie patrzeć na jego ciało. Bardzo ją to krępowało. Utkwiła wzrok na wysokości jego oczu. - Powiedział, że trzeba... ulżyć Molly, bo w przeciwnym razie... sam to zrobi... - wyjąkała, czerwieniąc się po białka oczu.

23

Logan lekko się uśmiechnął. Nie wyglądał jednak na zdziwionego. - Trochę cię to zbulwersowało, prawda? Tanner mówił coś jeszcze? - zapytał. - Powiedział, żebyś zaraz do niej przyjechał... do tej Molly... wybąkała, czując, że pieką ją policzki. Logan zerknął przez ramię w stronę ogromnego łoża. - Jednym słowem nici z drzemki... Mówi się, trudno. A tak dla twojej wiadomości, Molly to klacz. Cierpi na kolkę. Avery nerwowo prychnęła, zrobiła minę osoby nawykłej do

S R

podobnych rewelacji, i - odeszła.

Patrzył za nią przez chwilę. Niezła... Tylko strasznie poważna, spięta i przyczajona, jakby stale miała się przed czymś na baczności. Taka piękna kobieta - i tak bardzo przestraszona. Avery wyszła z wielkiego domu i szybkim krokiem udała się do siebie. Schroniła się w małym domku i oparła o ścianę, próbując złapać oddech i uspokoić bijące jak szalone serce. Potem poszła do kuchenki i zaczęła szukać czegoś, co można by uznać za herbatę. Właśnie przeszukiwała kolejne półki, kiedy ktoś zapukał do drzwi; w progu stał Logan. Podał jej pęk kluczy. - Zamknąłem duży dom. Masz klucze, żebyś się mogła dostać do środka, jak będziesz chciała - wyjaśnił. Wyglądał na potwornie zdenerwowanego i jakoś dziwnie się śpieszył. 24

- Kiedy wrócisz? - zapytała, poruszona jego stanem. Wzruszył ramionami. - Nie wiem. Za jakieś dwie, trzy godziny. Zresztą, nie wiem. Czuj się jak u siebie w domu, a gdybyś czegoś potrzebowała, w kuchni obok aparatu wisi spis najważniejszych numerów telefonicznych. Odchodząc, zatrzymał się jeszcze w progu, spojrzał na nią i dodał: - Wrócę dość późno. Zostaw mi coś do zjedzenia w piecyku. Patrzyła, jak wsiada do dużego, białego samochodu z

S R

przesuwanymi drzwiami. Z boku wymalowany był napis: Lecznica zwierząt. Doktor Monahan.

Samochód odjechał; Avery wróciła do pokoju, uśmiechając się do siebie. Weterynarz, kto by pomyślał... Ciekawe, czy Denise o tym wie. Jej powiedziano tylko, że pracodawca mieszka na farmie i zajmuje się hodowlą bydła i koni. Nikt słowem nie wspomniał, że Logan Monahan jest weterynarzem.

Postanowiła zadzwonić do Denise i wszystko jej opowiedzieć. Sięgnęła po telefon. - Ktoś, kto leczy zwierzęta, nie może chyba być złym człowiekiem - zakończyła swą opowieść i roześmiała się szczerze. - Jak to miło słyszeć twój śmiech - oznajmiła Denise z ulgą. Kiedy do mnie zadzwonisz następnym razem? Strasznie jestem ciekawa, jak to się dalej potoczy.

25

- Nie wiem. Nie mam pojęcia, ile będę miała pracy. Zadzwonię, jak tylko będę mogła - obiecała Avery. - W porządku. Najpierw spokojnie się zorientuj w sytuacji. - Dziękuję, Denise. - Za co? - Za wszystko. Przede wszystkim za zaufanie. Głos jej się załamał i ledwo wykrztusiła słowa pożegnania. Była na siebie zła za okazaną słabość. To wszystko przemęczenie, musi odpocząć. Tego dnia bardzo wcześnie położyła się do łóżka. Zerwała się przerażona, nie wiedząc, gdzie się znajduje i co ją

S R

obudziło. Jej nocna koszula była mokra od potu. Przez chwilę nasłuchiwała, a potem z ulgą przymknęła oczy.

Dziwne. Przez ostatnie osiem miesięcy żyła w nieustannym hałasie i zapomniała już, jak „wygląda" cisza. Nieustannie bombardujące ją dźwięki uznała za stan naturalny i teraz, kiedy zniknęły... nie mogła spać. Obudziła ją cisza panująca na farmie. Spojrzała na zegarek. Dochodzi piąta rano. Wiedziała, że już nie zaśnie. Nagle zapragnęła napić się kawy, świeżo parzonej, aromatycznej kawy; marzyła o tym przez, długie osiem miesięcy. Nareszcie może spełnić swoje marzenie. Spuściła nogi z łóżka, zamierzając wstać, kiedy coś przemknęło tuż pod jej oknem. Zamarła z przerażenia, a potem uśmiechnęła się do siebie. Na pewno jakieś dzikie zwierzę, przecież mieszkają pod lasem, a może po prostu spadająca gałąź. Wstała z łóżka i zapaliła lampę.

26

Stała tyłem do okna i nie widziała oczu śledzących uważnie każdy jej ruch. Potem oczy wtopiły się w ciemność i ciszę. Jego sen nie był snem, tylko koszmarem. Postanowił go przerwać, wstać i zejść na dół. W połowie schodów uświadomił sobie, że już od pewnej chwili czuje zapach świeżej kawy. Zamarł, modląc się w duchu, aby się okazało, że to wszystko był tylko koszmarny sen. Zaraz wejdzie do kuchni, ujrzy Becky pijącą poranną kawę, Jamie podbiegnie do niego z białymi od mleka „wąsami"... Niemal usłyszał jego śmiech. Wiedział jednak, że to nieprawda; co się stało, już się nie

S R

odstanie. To nie był koszmarny sen, to jawa była koszmarem. Ranki są najgorsze, o ile może być coś gorszego od ciemnej nocy. Wszedł do kuchni, sięgnął po gazetę i usiadł za stołem. - Dzień dobry - powiedział.

Spojrzał na Avery i zaniemówił. Wyglądała zupełnie inaczej niż poprzedniego dnia. Wczoraj miał przed sobą wysoką, poważną kobietę, dzisiaj - dziewczynę w dżinsach i białej koszulce. Jedno i drugie było nowe, sportowe buty również pochodziły wprost ze sklepu. Wyglądała świeżo i ponętnie. Skrzywiła się i dodała sobie do kawy mleka i cukru. Logan również sięgnął po kubek. - Dzięki za kolację - powiedział. - Wszystko znalazłem. Nie bałaś się sama w obcym domu? Dobrze spałaś? Ponieważ spojrzał na nią znad gazety, uznała jego pytanie za czystą uprzejmość. 27

- Doskonale. Wolisz jajecznicę czy jajka sadzone? -zapytała rzeczowo. - Jajecznicę posypaną tartym serem. Nie spuszczał z niej wzroku. Ruchy miała wdzięczne i pewne; poruszała się tak swobodnie, jakby znała tę kuchnię od dawna i niczego nie potrzebowała szukać. Włosy zawiązała w koński ogon i była nieco mniej blada niż poprzedniego dnia. Tylko wielkie zielone oczy zachowały ten sam wyraz nieustającej czujności. - Byłam na podwórku i patrzyłam, jak biegają konie powiedziała.

S R

- To się nazywa padok-poprawił ją.

Gdy stawiała przed nim talerz, zauważył w jej oczach zachwyt. Przez chwilę stała oczarowana wspomnieniem tego, co dziś widziała. - Konie są takie piękne. Nie gniewaj się, ale zajrzałam też do stajni - dodała ze skruchą w głosie.

Budynek z czerwonej cegły pełen był nie znanych jej dźwięków, zapachów i przedmiotów.

W boksach stały konie; wysuwały ku niej łby, kiedy przechodziła. Zwłaszcza jeden spoglądał na nią tak przyjaźnie, że odważyła się dotknąć jego ciepłych, wilgotnych nozdrzy. Zaraz sobie przypomniała, że nozdrza koni nazywają się chrapy. Logan spojrzał na nią i odchrząknął. - Konie są jak duże dzieci, potrzebują czułości. Zawsze możesz do nich chodzić, kiedy tylko zechcesz.

28

Odwróciła się i zaczęła kroić szynkę. Czuła na plecach jego spojrzenie. - Nie wiedziałam, że jesteś weterynarzem - powiedziała, żeby przerwać ciszę. - Masz lecznicę w mieście? - Miałem. Zostawiłem ją bratu - wyjaśnił zwięźle. Coś dziwnego w jego głosie sprawiło, że oczami duszy ujrzała następne zamknięte drzwi wiodące do jakiegoś tajemniczego pokoju. Miały chłód lodowej ściany. Postawiła przed nim jajecznicę i usiadła naprzeciwko. Nie zamierzała o nic pytać, nie chciała niczego wiedzieć. Wolała zmienić temat na bardziej bezpieczny.

S R

- Mam nadzieję, że nie jesteś wybredny. Umiem gotować tylko podstawowe dania - oznajmiła.

- To mi wystarczy. Bylebyś mi nie dawała zielonego groszku. Uśmiechnęła się z ulgą. Temat był bezpieczny. - Kochany zielony groszek, też go nie cierpię. Lody zostały przełamane.

- Zajrzałam wczoraj do twojego gabinetu - zaczęła po chwili. Trochę tam bałaganu. Chcesz, żebym coś z tym zrobiła? Poukładała i posegregowała? Logan skinął głową. - Bałagan to mało powiedziane! Wiem, co tam się dzieje. Nigdy nad tym nie umiałem zapanować, nie znoszę administracyjnej roboty. Te wszystkie rachunki, faktury, finanse i bilanse. Wszystko niby jest w komputerze, ale to wcale nie poprawia sytuacji. Mówiłem już, że 29

komputer to dla mnie czarna magia. Znam się na komach, umiem leczyć zwierzęta, potrafię nawet wypisać receptę, ale tamto to dla mnie gorzej niż... greka. Potrafisz coś z tym zrobić? - Uniósł na nią pytające spojrzenie. - Tak się złożyło, że... znam grekę. Roześmiała się i jej twarz po raz pierwszy nieco się odprężyła. Wyglądała teraz jak mała dziewczynka. - Kto to jest Tanner? - zapytała. - Udało ci się ulżyć Molly? - Tanner to mój brat. - Ten weterynarz?

S R

- Nie, tamten to Pierce. Tanner jest najmłodszy, ma własny dom, ale często do mnie wpada. Na pewno go poznasz. Molly miewa się dobrze. Trochę ostatnio chorowała, ale już z tego wyszła. Tanner nigdy w życiu nie zastrzeliłby chorego konia, raczej sam by sobie strzelił w łeb. Miała kolkę, ale najgorsze już za nią. Musimy ją teraz obserwować, pewnie było coś w paszy.

Zamilkł zdziwiony, że tak się rozgadał. Widać brakuje mu towarzystwa, skoro tyle jej opowiedział o czymś, co pewnie wcale jej nie interesuje. Becky zawsze mu zarzucała, że przynosi do domu kłopoty z pracy i tylko o tym mówi. Spojrzał na zegar. Zrobiło się późno. Szybko skończył śniadanie. Avery nie musiała zadawać mu na razie żadnych pytań. Wiedziała już o nim mnóstwo rzeczy. Jej zmysł obserwacji w każdej chwili dorzucał nowe szczegóły. Logan jest wdowcem, stracił żonę i syna w wypadku samochodowym, jest weterynarzem, ale zostawił 30

lecznicę w mieście bratu, co nie znaczy, że jest bezrobotny: pracuje w domu. Nie trzeba być filozofem, by dojść do wniosku, że tragiczny wypadek całkowicie odmienił jego życie i był powodem pewnych nie do końca jeszcze dla Avery jasnych - decyzji. Logan ma ojca, który o niego dba i niepokoi się o jego los. Ma też szwagierkę, zakochaną w nim bez pamięci. To na razie wszystko. Teraz on również postanowił się czegoś o niej dowiedzieć. - Nie pochodzisz z Teksasu, prawda? Skąd jesteś? - zapytał. Denise poradziła jej, żeby - gdy kłamie - zawsze na wszelki

S R

wypadek wtrąciła coś prawdziwego. To uwiarygodnia sytuację i nieraz pozwala zrobić unik.

- Z Seattle - odparła lekko.

Jej odpowiedź, nie wiedzieć czemu, rozbawiła go. - Strasznie daleko! Mój stary ojciec tym razem przeszedł samego siebie! Zadał sobie sporo trudu... - Pokręcił głową i parsknął śmiechem.

- Przyjaciółka Denise ma agencję pośrednictwa pracy w San Antonio - wyjaśniła spokojnie Avery. - Ta przyjaciółka powiedziała jej, że pewien farmer poszukuje kogoś do pomocy, i Denise pomyślała o mnie. - Mieszkałaś w Houston? - zapytał. - Tak. Od biedy dwa tygodnie pobytu można nazwać „mieszkaniem". W każdym razie bezpiecznie mogła to teraz powiedzieć. 31

Logan sięgnął do kieszeni po papierosy; była pusta. Przecież rzucił palenie. Spochmurniał. - Przed kim lub przed czym tak uciekasz, Avery? - zapytał, podnosząc na nią wzrok. Po raz pierwszy wypowiedział jej imię i zabrzmiało to jakoś uroczyście. Samo jednak pytanie wprawiło ją w panikę. - Słucham? - zapytała, próbując zyskać na czasie. Sparaliżował ją strach; serce podeszło do gardła. - Dobrze słyszałaś. Kiedy piękna, młoda, wykształcona kobieta ucieka i ukrywa się w małym miasteczku na końcu świata, coś musi

S R

się za tym kryć. Uciekłaś od męża, który cię maltretował? - Nie mam męża - rzekła spokojnie. - Od narzeczonego? - pytał dalej. - Nie, Logan. Ja...

- Masz kłopoty z wymiarem sprawiedliwości? Odwróciła wzrok. - Nie, nie mam kłopotów z wymiarem sprawiedliwości. I przed nikim nie uciekam. Szukałam pracy i chyba znalazłam odpowiednią. Logan nie pytał o nic więcej, lecz powoli skończył kawę. Jeszcze dwa lata temu uważał się za znawcę ludzkich charakterów, ale teraz już sobie nie dowierzał. Nie podejrzewał, że Avery go okłamuje, po prostu czuł, że ma jakąś tajemnicę. Widział to w jej zielonych oczach, w napięciu emanującym z całej postaci. Jakie to ma znaczenie? Co go to obchodzi? Kimże on jest, żeby osądzać innych? Nie ma po temu żadnego prawa. Jego zadaniem jest po prostu żyć, jeść, myć się, ubierać, spać i jakoś działać. Żeby to 32

wszystko znieść, potrzebny mu ktoś, kto go choć trochę odciąży w pracy papierkowej. Jest potwornie znużony i potrzebuje spokoju. Instynktownie wyczuwał, że Avery potrzebuje tego samego. - Musimy wyjaśnić sobie kilka spraw - odezwał się zmęczonym głosem. - Po pierwsze, Haven to małe miasteczko, nie ze względu na liczbę mieszkańców, lecz ze względu na ich mentalność. Bogaci ludzie z San Antonio przez całe lata przenosili się tutaj ze snobizmu i zakładali farmy. Przenieśli z sobą poczucie, że hierarchia społeczna i zasady są sprawą świętą. Po drugie, fakt, że piękna, młoda kobieta mieszka z wdowcem, wzbudzi sensację i potępienie; będziesz musiała

S R

sama stawić temu czoło, jeśli chcesz tutaj żyć i mieć przyjaciół. Na mnie nie licz. Usłyszysz o mnie niejedno i będziesz musiała się do tego ustosunkować. Usta Avery drgnęły.

- Nie obchodzą mnie plotki, ale skoro już o tym mówisz, powiedz, co takiego mogę o tobie usłyszeć? - zapytała. Odrzucił włosy z czoła i spojrzał jej prosto w oczy. - To, że moja żona i mój syn zginęli z mojej winy, a ponieważ byli bardzo wysoko ubezpieczeni, zrobiłem na ich śmierci majątek. Jedno i drugie zresztą jest prawdą.

33

3 Jego słowa wprawiły ją w osłupienie. Z trudem się opanowała i wtedy ujrzała w oczach Logana cień satysfakcji. Tak jakby zaszokował ją celowo. Udało mu się, trzeba przyznać. Zanim zdążyła coś powiedzieć, wstał i wyszedł z kuchni. Miotały nią sprzeczne uczucia. Czy on naprawdę ponosi odpowiedzialność za śmierć żony i syna? Czy to, co przed chwilą jej wyznał, jest prawdą? Trzask zamykanych drzwi sprowadził ją na

S R

ziemię. Logan ją zaskoczył, pokazał swoje nowe oblicze, ale to znaczy tylko tyle, że jeszcze nieraz ją zaskoczy. Avery słusznie czyni, mając się na baczności.

Zabrała się do sprzątania kuchni. Czynność ta nieco ją uspokoiła i wprowadziła ład w jej myśli. Zmyła naczynia, przetarła blaty, umyła podłogę i ustawiła wszystkie sprzęty na swoich miejscach. Potem wyprostowała się i dumnym wzrokiem obrzuciła swe dzieło. Kto by pomyślał, że jeszcze rok temu gardziła podobną pracą, swoje powołanie widząc w działalności umysłowej? Osiem miesięcy to niedużo, ale w jej przypadku osiem miesięcy oznaczało przewrót. Wiele się w tym czasie dowiedziała o sobie i o ludziach; nauczyła się nowych rzeczy i odkryła w sobie nieznane możliwości. Okazała się silniejsza niż myślała. Była teraz mądrzejsza, ale również bardziej cyniczna i podejrzliwa. Zrozumiała, że przedtem nie znała się na ludziach; teraz wszystko jest inaczej.

34

Znowu jest wolna, ma pracę i to jest najważniejsze. Zrobi wszystko, żeby nie stracić ani jednego, ani drugiego. Pod pozorem domowych obowiązków zajrzała do wszystkich kątów wielkiego domu. Znajdujące się na piętrze duże, wygodne sypialnie - oprócz tej, która należała do Logana - świeciły pustkami. W nich też brakowało niektórych mebli. Wszędzie dominował smutek - i przygnębiający nastrój panujący w domu udzielił się Avery. Pokój Logana powiedział jej o swoim lokatorze niezbyt wiele. Wystarczająco jednak dużo, aby ustalić podstawowe różnice pomiędzy jej obecnym pracodawcą a mężczyznami, których

S R

dotychczas znała. Jej brat i ojciec byli zupełnie inni. Logan słał łóżko, odwieszał ubrania do szafy, a nawet sprzątał po sobie łazienkę. Wyglądało na to, że miał rację, gdy mówił, że nikogo nie potrzebuje. Doskonale dawał sobie radę sam. Dlaczego zatem jego ojciec tak się upierał, żeby ktoś tutaj przyjechał? I dlaczego Logan tak łatwo się zgodził, żeby została?

Na te pytania też nie znajdowała odpowiedzi. Nie szukała ich zresztą zbyt gorliwie. Teraz z kolei zafrapowało ją jeszcze coś innego: w całym domu nie znalazła ani jednego rodzinnego zdjęcia, nie było w nim ani jednej fotografii. Ani żony właściciela farmy, ani jego syna. Ten dom przypominał raczej hotel, był równie chłodny i bezosobowy. Czy to, że Logan ponosi - jak sam przed chwilą wyznał odpowiedzialność za ich śmierć, wystarczająco to wszystko wyjaśnia?

35

Nie łam sobie tym głowy, nie szukaj rozwiązań żadnej tajemnicy. Tutejsze zagadki to nie twoja sprawa i nie wtykaj w nią nosa, nakazała sobie. Masz tylko obowiązki i zabierz się do pracy. Jak powiedziała, tak zrobiła. Pracy nie brakowało. Biurko w gabinecie Logana zarzucone było papierami, rachunkami, nie otwartymi listami. Avery wciągnęła w płuca woń skóry, papierzysk, kawy i... ten specyficzny zapach, jaki wydziela każde biuro świata. Poczuła, że jest w swoim żywiole. Ten zapach upajał ją bardziej niż najlepsze francuskie perfumy, był jak... jak powrót do domu. Kiedyś, jeszcze nie tak dawno temu,

S R

miała podobny gabinet, miała władzę i pieniądze; ludzie liczyli się z nią, przychodzili do niej po poradę i uważnie słuchali tego, co mówiła, zupełnie jakby była wyrocznią. Pogłaskała monitor pieszczotliwym ruchem, nie zwracając uwagi na pokrywający go kurz. Z bijącym sercem zasiadła na obrotowym krześle przed komputerem, odrzuciła głowę do tyłu, przymknęła oczy. Dłońmi poszukała klawiatury. Logan może nie potrzebować jej pomocy przy prowadzeniu domu, ale w biurze na pewno mu się przyda. Ostry dźwięk telefonu wyrwał ją z zamyślenia. Był już najwyższy czas; powędrowała we wspomnieniach tak daleko, że niemal słyszała tubalny, nie znoszący sprzeciwu głos swego ojca i śmiech sekretarki... - Słucham, Margaret? - rzekła automatycznie, podnosząc słuchawkę, i dopiero po chwili poprawiła się: - Ranczo Monahana, słucham. 36

Właściwie nie wiedziała, co powiedzieć. Dzwoniący pewnie pomyślał, że zwariowała. Nie dowiedziała się, co pomyślał, bo w słuchawce panowała cisza. Potem usłyszała czyjś przyśpieszony oddech. Poczuła lęk; to nie był zwyczajny kawał, jakie dzieciaki robią przez telefon - to było coś więcej. - Tu ranczo Monahana, słucham - powtórzyła gniewnym głosem, próbując zamaskować strach. - Odłóż słuchawkę. Głos był głośny i stanowczy, dobiegał od strony drzwi. Avery podskoczyła, słuchawka wypadła jej z ręki, jednocześnie łokciem

S R

strąciła na ziemię stos książek leżących na brzegu biurka. Nieznajomy stojący w drzwiach zatkał sobie uszy. - Nie wiedziałem, że jestem taki straszny. Ale narozrabiałem ... Nie bój się, należę do rodziny.

Avery zaczerpnęła powietrza, próbując się opanować. - I zawsze tak wchodzisz niespodziewanie, bez pukania? Strasząc ludzi?

Był bardzo podobny do Logana, tylko nieco wyższy i smuklejszy. - Mam na imię Tanner, kochanie, jestem młodszym bratem szefa. Nigdy nie pukam i nie zamierzam na starość zacząć. A ty pewnie jesteś Avery, przyczyna zgryzoty małej Jessie i plotek, od których trzęsie się nasza mieścina. No, i dumy naszego starego ojca, który nic nie mówi, tylko chodzi i uśmiecha się tajemniczo jak kot z

37

„Alicji w krainie czarów". Co by ci tu jeszcze o sobie powiedzieć... Już wiem, uwielbiam grać w koszykówkę. - O nic cię nie pytałam. - Ale na pewno chciałaś się czegoś o mnie dowiedzieć. Wszystkie chcecie. - Nie - skłamała - nic mnie to nie obchodzi. Młody człowiek był miły, przystojny i doskonale się bawił jej kosztem. Avery zaczęła zbierać książki z podłogi. - To ty dzwoniłeś tu wczoraj? Tanner mrugnął okiem. - Tak, i ogromnie się zdziwiłem, że nasz braciszek niedźwiedź,

S R

ten słynny odludek, sam nie podniósł słuchawki. - Braciszek niedźwiedź? Tanner roześmiał się. - Ma też inne przezwiska, jak my wszyscy, ale o tym potem. Jak widzisz, jestem kompletnie nieszkodliwy. Pozwól mi się sobie przyjrzeć.

„Nieszkodliwy" to nie było właściwe określenie dla kogoś tak przystojnego jak Tanner. Był na to zbyt atrakcyjny. Mimo że miała o nic nie pytać, zrobiła to. - Dlaczego kazałeś mi odłożyć słuchawkę? - Bo to był jeden z tych ohydnych telefonów. - Nikt się nie odezwał. Położyła książki na biurku i spojrzała na niego. Tanner dalej stał w progu. - Dlaczego uważasz, że to był... ohydny telefon? -zapytała.

38

- Byłaś zdenerwowana, miałaś czerwone policzki, a te twoje wielkie zielone oczy... Nieważne, wszyscy miewamy takie telefony. To należy do obyczajów mieszkańców tego miasta, taki folklor. Nie przejmuj się. To wszystko z nudów. Avery zawsze miała niezwykłe wyczucie, rodzaj intuicji mówiącej jej więcej niż słowa i zaobserwowane gesty. Tym razem też tak było, lecz nie znała Tannera na tyle, by mu się zwierzać ze swych przeczuć. Starannie ustawiła książki, próbując nie zauważać wzroku, jakim śledził jej ruchy. Czuła, że się czerwieni. Przecież to zupełnie absurdalne: w ciągu

S R

doby spędzonej na farmie czerwieniła się częściej niż w przeszłości, przez całe swoje dotychczasowe życie. A wszystko to z powodu mężczyzn z rodziny Monahanów. Tanner spojrzał na zegarek.

- A gdzie się podziewa Logan? Mój żołądek mi mówi, że nadchodzi czas lunchu.

Avery zerwała się zza biurka, nieomal znowu zrzucając książki na podłogę. - O Boże! Kompletnie zapomniałam! Trzeba przygotować coś do zjedzenia! Tanner nie drgnął. - Zaraz do niego zadzwonię - rzekł spokojnie. - Na pewno siedzi w stajni, jak zwykle. Tam się chowa przed światem. Podszedł do biurka, sięgnął po telefon i mrugnął do niej porozumiewawczo. 39

- Nie przejmuj się lunchem, już moja w tym głowa. - Ruchem ręki nakazał jej ciszę. - Cześć, Logan. Wpadnij do domu, umieram z głodu. Tanner znał kuchnię jak własną kieszeń. Avery tylko mu zawadzała. W końcu posadził ją na krześle, prosząc, by mu zeszła z drogi. Ze zdumieniem patrzyła, jak robota pali mu się w rękach. Nie wiedziała tylko, jak jej pracodawca zareaguje na to, że pozwala się wyręczać w domowych obowiązkach jego bratu. - Czy jadłaś kiedyś teksańskie kanapki ze smażonym serem? Pokręciła przecząco głową.

S R

- Będziesz miała szansę spróbować. Robię je specjalnie dla Logana, to jego ulubione danie, ale nie próbuj mnie naśladować. Nie masz szans.

Mrugnęła do niego porozumiewawczo. - Nawet mi to nie przyszło do głowy. - To dobrze.

Uśmiechnęła się, widząc, że Tanner stara się stanąć tak, żeby nie mogła zobaczyć, co robi. Zupełnie jak mały chłopiec, pomyślała. Właśnie kroił ser, kiedy wszedł Logan. Avery, zasłuchana w paplaninę Tannera, nie zdążyła się przygotować na jego wejście. Spojrzał na nią pytająco i wtedy odwróciła wzrok. Logan odłożył kapelusz i skinął głową w kierunku pogrążonego w pracy brata. - Widzę, że już poznałaś mojego małego, niesfornego braciszka.

40

Tanner bez słowa cisnął w niego kostką masła i Logan, przechwyciwszy masło w locie, oddał mu je z powrotem. - Mam nadzieję, że umyłeś ręce - powiedział Tanner i skrzywił się znacząco, patrząc na Avery. - Na pewno sobie nie wyobrażasz, gdzie taki weterynarz musi wtykać łapy... - Opamiętaj się, braciszku, i udawaj dobrze wychowanego przerwał mu Logan - przynajmniej na początku. Potem gadaj sobie co chcesz. - Zwrócił się do Avery. - Lody są w lodówce, wyjmij je. Niech się trochę rozmrożą, będziemy mieli deser. Zupełnie jakby znali się od wielu lat... Kręcili się po kuchni,

S R

przekomarzając się i próbując nie dopuścić do głosu Tannera, wygłaszającego mowę pochwalną na temat teksańskich kanapek ze smażonym serem, które „są najlepsze na całym świecie i nigdzie takich nie ma". Logan próbował go przekrzyczeć, przekonując obecnych o wyższości napoju słodowego, który „zapewnia siłę i dobry humor na cały dzień". Radosna kakofonia dźwięków dobiegła końca, kiedy wreszcie zasiedli za stołem.

Avery uniosła do ust gigantyczną kanapkę i rozejrzała się zdziwiona. Bracia siedzieli wpatrzeni w nią, bez słowa, jakby na coś czekali. - Mówcie coś, bardzo mnie peszycie. Ugryzła pierwszy kęs i przełknęła go, po czym spojrzała z uznaniem na Tannera. - Duże i dobre - powiedziała. - A teraz to popij-polecił Logan. 41

Sięgnęła po szklankę i pociągnęła łyk. Napój był gęsty i bardzo zimny. Sztylet bólu przeszył jej gardło. Ledwo mogła wymówić słowo. - Mocne...-wykrztusiła. - Zawsze tak jest za pierwszym razem - stwierdził Logan z satysfakcją i spokojnie zabrał się do jedzenia. Avery nie przypuszczała, że zdoła do końca zjeść gigantyczną kanapkę. Nie dość, że ją zjadła, to jeszcze wysączyła piekielny napój do ostatniej kropli. Zadowolona i nasycona, odsunęła talerz. Dopiero wtedy spostrzegła, że Logan nie spuszcza z niej wzroku.

S R

Zaczerwieniła się. Znowu... To jakiś nowy obyczaj. - Rozejrzałaś się już po moim biurze? Tanner odpowiedział za nią:

- Odebrała jeden z tych telefonów, no wiesz, co to ostatnio się zdarzają.

Uśmiech na twarzy Logana przygasł. - Bardzo paskudny? - Ona mówi...

Tym razem Avery nie dopuściła go do głosu. - Nie jestem niemową, mogę to przecież sama opowiedzieć. Nigdy nie twierdziłam, że to było coś podejrzanego, ponieważ nic nie słyszałam. Dobiegł mnie tylko czyjś oddech. Nie zamierzała mówić Loganowi o swych podejrzeniach. Jakiś czas temu postanowiła nie dowierzać intuicji.

42

- Jednym słowem, wiesz już, co cię może czekać. Często mamy takie telefony, cała nasza rodzina. Nieraz tylko dyszenie, a nieraz pogróżki. - Zgłaszaliście to na policję? Bracia wymienili znaczące spojrzenia. - Szeryfem w tym mieście jest Ross Middleton, brat mojej żony. Nie sądzę, żeby interesowały go takie drobne sprawy - wyjaśnił Logan. - Ciekawe, dlaczego... - zaczął Tanner, ale umilkł pod karcącym wzrokiem starszego brata.

S R

Avery milczała. Tanner zebrał talerze i ustawił je na kuchennym blacie obok zlewu.

- Na mnie już czas, będę leciał. Dzięki za lunch. Miło było cię poznać, Avery.

W drzwiach zatrzymał się na chwilę.

- Pod wieczór przyprowadzę tu Molly, więc nie znikaj swoim zwyczajem, Logan, bo będę cię potrzebował.

Pomachał ręką na pożegnanie i wyszedł. Zapanowała napięta cisza. Avery dopiero teraz spostrzegła potworny bałagan panujący w kuchni. Dwóch mężczyzn przygotowujących lunch bez trudu potrafi wywołać pandemonium. - Rozejrzałaś się już po moim biurze? - powtórzył Logan, wracając do przerwanego tematu. - Właśnie miałam zamiar to zrobić, kiedy przyszedł twój brat.

43

Znowu przypominała tropione zwierzę. Jeszcze tak niedawno z przyjemnością widział, jak śmieje się z dowcipów Tannera, swobodna wreszcie i rozluźniona, a teraz... wrócił dawny lęk i czujność tropionego zwierzątka. Zabolało go to; zawsze go dręczyło to, że zwierzę nie potrafi wyrazić bólu. Większą część życia spędził na pomaganiu istotom skrzywdzonym przez ludzi. Miał przed sobą taką skrzywdzoną istotę i nie wiedział, jak jej pomóc. Zwykle nie miał kłopotów z diagnozą. Wystarczyło właściwe podejście, spokój i nieco cierpliwości. - Zaraz ci pomogę wszystko posprzątać, a przy okazji odpowiem na twoje pytania - obiecał.

S R

Avery przygryzła wargi. Setki pytań kłębiły jej się w głowie, ale postanowiła dotrzymać danego sobie słowa i o nic nie pytać. Tylko tego brakowało, żeby dała się wciągnąć w osobiste sprawy tego mężczyzny i jego dziwacznej rodziny.

Zabrała się do zmywania naczyń i znowu spostrzegła, że Logan bacznie się jej przygląda. Zupełnie jakby coś wiedział. Przeszedł ją paskudny lodowaty dreszcz. Swoją przeszłość chciała zachować dla siebie, tak żeby nikt się o niczym nie dowiedział. Nie przeżyłaby takiego wstydu. Musiała szybko coś powiedzieć, żeby odwrócić jego uwagę. - Dlaczego ten dom jest taki pusty? - zapytała, bo tylko to przyszło jej do głowy. - Jest tyle pustych miejsc, jakby wyniesiono stąd jakieś meble... - Zamilkła, przerażona własnym tupetem, i umknęła wzrokiem w bok. 44

Logan uśmiechnął się pod nosem. Jej zmieszanie ubawiło go. Lubił na nią patrzeć, była taka zgrabna, poruszała się z takim wdziękiem... a teraz tak zawzięcie szorowała rondel, jakby chciała zedrzeć teflonową powierzchnię. - Te meble, których brakuje, należały do mojej żony - wyjaśnił, wstając i krzyżując ręce na piersi. - Matka Becky po wypadku zażądała ich zwrotu. Nigdy ich nie lubiłem, szczerze mówiąc. Pachniały przeszłością i kurzem. - I nic nie wstawiłeś na ich miejsce? - Nie. Mieszkam sam, nie potrzebuję dużo mebli. Przez chwilę

S R

milczał, a potem zmienił temat.

- Mam nadzieję, że zadzwoniłaś już do swojej rodziny i powiedziałaś, że dojechałaś szczęśliwie. Musieli się bardzo niepokoić. - Nie mam rodziny. Zadzwoniłam tylko do Denise. - Do tej przyjaciółki z Houston? Tej, co ci znalazła pracę u mnie? - Rozejrzał się. - Nie wiem, czy powinnaś być jej za to wdzięczna. Poczekaj z relacjami, aż uporasz się z tym bałaganem w moim biurze. Avery uśmiechnęła się i zrozumiał, że to ostatnie bynajmniej jej nie przeraża. - Mówiłeś wczoraj, że zrezygnowałeś z pracy w mieście, ale sądząc po tym, co widziałam w twoim gabinecie, nie przestałeś pracować. - Weterynarzem jest się przez całe życie. Mam pacjentów, których leczę od wielu lat. Ich właściciele nie chcą iść do nikogo 45

innego, nawet do mojego brata. Nie mogę przestać pracować. Dzwonią do mnie i w dzień, i w nocy. - I nie potrafisz im odmówić... Mimo pozornej oschłości i całej aury tajemniczości, jaka go otacza, Logan jest człowiekiem wrażliwym i czułym, pomyślała i zaraz w duszy się zganiła. Co ona wie o ludziach? Nie dość się zawiodła w życiu? Małą nauczkę dostała? Pochyliła głowę i zabrała się do szorowania kolejnego gara. Znowu zapadła cisza, która zdumiała Logana. Przecież wszystkie kobiety są wścibskie jak sroki. Są dociekliwe i wścibskie, agencja

S R

wywiadowcza to przy nich szczeniak. Wywęszą wszystko i zajrzą do każdego zakamarką ludzkiej duszy.

Avery była inna; owoc z drzewa wiadomości złego i dobrego nie nęcił jej. Nagle zrozumiał dlaczego. Przecież jeśli się zadaje pytania, trzeba w zamian dać coś z siebie. Trzeba coś z kolei opowiedzieć o sobie, a tego Avery wyraźnie pragnęła umknąć. Skończyła szorowanie i oparła się o zlew.

- Chcesz, jak rozumiem, żebym uporządkowała twoje papiery. Czy mam również zająć się rachunkowością? Sporządzić bilans zysków i strat? Nie miała pojęcia o pracy weterynarza, ale wyobrażała ją sobie na obraz i podobieństwo pracy lekarza medycyny. - A sprawy podatkowe? Też mam się tym zająć? Spojrzała na niego. Myślami był bardzo daleko.

46

- Tak, tak - przytaknął szybko, z miną człowieka, który nie ma pojęcia o czym mowa. - Doskonale, oczywiście, tak będzie najlepiej. Nie zwróciła na to uwagi; nareszcie poczuła się w swoim żywiole. Meandry rachunków i podatków, zyski i straty, to było właśnie to... - Pomyślałam, że najpierw... - zaczęła Avery i urwała, bo drzwi otworzyły się gwałtownie jak pod naporem huraganu. Do kuchni wtargnęła Jessie z naręczem papierowych toreb. Włosy miała rozwiane, ubrana była w szorty i bluzeczkę odsłaniającą pępek. Roześmiała się z pozorną swobodą.

S R

Patrzyła tylko na Logana, zupełnie jakby Avery nie było w kuchni. Pewnie sobie wymyśliła, że kiedy przestanie ją zauważać, „rywalka" zniknie. Avery postanowiła się tym nie przejmować; widywała już źle wychowanych ludzi. Ruszyła w stronę wyjścia, lecz Logan przytrzymał ją za ramię.

Jessie postawiła torby na stole.

- Przyniosłam ci lunch, Logan, to, co najbardziej lubisz - zaczęła paplać. - Kazałam Luizie przygotować wszystko wedle przepisów Becky. - Rzuciła złe spojrzenie w stronę Avery. - Zawsze mówiłeś, że nikt tak nie gotuje jak ona i że Becky jest najlepszą kucharką na świecie. Masz piwo? Też przywiozłam, na wszelki wypadek. I wstąpiłam po drodze po ciasto. Właśnie wyjmowali z pieca, a jak się dowiedzieli, że to dla ciebie, dołożyli truskawek. Wszyscy pamiętają, jak ty i Jamie lubiliście zawsze ciasto z truskawkami. Mógłbyś kiedy

47

wstąpić do nich do sklepu i porozmawiać, oni stale się o ciebie dopytują. Bezładnie zaczęła rozpakowywać torby. Potem nagle opadła na krzesło, wyczerpana nerwową paplaniną. - Zaraz ci coś przygotuję. - Bardzo mi przykro, Jessie - rzekł łagodnie Logan - ale już zjedliśmy lunch. Uśmiechał się z wysiłkiem; Jessie wspomniała o jego synu i to wspomnienie paliło go ogniem. Avery poczuła, jak dłoń na jej ramieniu zaciska się bezwiednie.

S R

- Przecież jest jeszcze bardzo wcześnie! - wykrzyknęła Jessie. Nigdy nie jesz przed wpół do pierwszej!

- Tanner wpadł i zrobił nam wszystkim kanapki - wyjaśnił Logan.

- Swoje słynne... teksańskie kanapki... z serem -wyjąkała, jakby zdjęta najgorszymi przeczuciami. - A ty przygotowałeś... swój specjalny... słodowy napój ?

Widać było, że bardzo ją zranił. Logan podszedł, objął ją i pocałował w policzek. - Bardzo ci dziękuję, Jessie, że o mnie pamiętałaś. Zadałaś sobie tyle trudu. Ale trzeba było najpierw zadzwonić i spytać, kochanie. - Nigdy przedtem nie musiałam dzwonić i pytać. Udał, że nie dosłyszał.

48

- Zaraz wszystko schowamy do lodówki — powiedział jak do dziecka - i zjem to sobie wieczorem na kolację. Sytuacja była jasna jak słońce. Jessie nie mogła nie oskarżać Avery o zmiany, jakie zaszły w tym domu. Logan odrzucił ją, zeszła na dalszy plan. Avery miała ochotę uciec stąd jak najszybciej; wszystko to nie wróżyło nic dobrego. Nie miała jednak dokąd uciec. Włożyła przyniesione przez Jessie rzeczy do lodówki, próbując nie dostrzegać jej pełnego nienawiści spojrzenia. - W takim razie pomogę ci przy koniach - zaofiarowała się Jessie gorliwie.

S R

Logan z uśmiechem pokręcił głową.

- Bardzo ci dziękuję, kochanie, ale chłopcy wszystko już zrobili. Przyjechali rano. A nie jesteś dzisiaj zajęta w San Antonio? Nie bierzesz udziału w przygotowaniach do fiesty? Spojrzał na Avery.

- Fiesta to wielkie tutejsze święto. Odbywa się co roku i Jessie należy do królowych balu.

Odpowiedzi nie otrzymał. Jessie odwróciła się na pięcie i jak wicher wypadła z kuchni. - Ona jest w tobie zakochana. Avery powiedziała to bez namysłu, ale nie zamierzała się wycofać. - Nic podobnego. Jessie jest jak siostra, jak mała siostrzyczka. Była dzieckiem, kiedy się żeniłem z Becky.

49

Prawie stale z nami mieszkała, spędzała tutaj więcej czasu niż w rodzinnym domu w San Antonio. Po śmierci Becky wbiła sobie do głowę, że musi się mną zaopiekować. To wszystko. Teraz nie ma nic do roboty, więc trochę się nudzi, dlatego stale tutaj wpada. Czysta dziecinada. Mężczyźni nieraz bywają ślepi, pomyślała Avery, chociaż nie, on raczej udaje. Przecież pierwszego dnia, gdy przyjechałam, zasłonił się mną jak tarczą przed impetem tej małej. Po prostu on ma za dużo problemów i próbuje przynajmniej tego jednego nie dostrzegać. Nie wie, że w ten sposób niczego nie osiągnie, tylko pogorszy sytuację.

S R

- Jest trochę za duża jak na takie dziecinne zachowanie, Logan. Panienki w jej wieku zwykle już wiedzą, czego chcą. Ugryzła się w język. Przecież sobie przyrzekła! - Jessie jest kompletnie niedojrzała, bardzo mi jej żal. Becky była jedyną osobą, która choć trochę ją rozumiała. Bardzo za nią tęskni i przenosi to na mnie. Z czasem to minie. Niedojrzała, pomyślała Avery, to trochę mało. Ona jest rozpieszczona, rozbestwiona i bezwzględna. Avery dobrze znała takie osoby. Wiedziała, że jeśli się ich w porę nie utemperuje, zniszczą wszystko dokoła. Z bliska obserwowała pojawianie się i rozwój podobnych cech, zapłaciła za to słoną cenę i teraz bezbłędnie rozpoznawała symptomy nadciągającej burzy. - Twoja wyrozumiałość niczego tu nie załatwi -oświadczyła, patrząc Loganowi prosto w oczy.

50

- Mówisz tak, jakbyś miała w tej dziedzinie jakieś doświadczenia. - Jessie do złudzenia przypomina mojego brata, a to nie jest dobre porównanie - wymknęło jej się i ugryzła się w język dopiero poniewczasie. Boże, co ona zrobiła! Przecież mu powiedziała, że nie ma rodziny... Odwróciła się i gorliwie zaczęła wycierać talerze. Logan nie zareagował, nie zamierzał dodatkowo komplikować sobie życia jej sprawami. Miał dość własnych. - Posłuchaj - rzekł tylko - nie możesz uciekać przez całe życie.

S R

Sam próbowałem to robić i wiem, że to niemożliwe. Jeśli masz kłopoty, powiedz mi, postaram ci się pomóc.

Odwróciła się, chcąc gwałtownie zaprzeczyć, ale napotkała jego wzrok i... wszystko nagle się zmieniło. Patrzył na nią tak, że przestała ufać samej sobie. Zwłaszcza samej sobie. Dlaczego on tak na nią patrzy? I co właściwie widzi?

Logan dobrze wiedział, dlaczego na nią patrzy takim wzrokiem. Miał przed sobą piękną, młodą kobietę, która nieoczekiwanie zamieszkała pod jego dachem. Może Mac, „stary lis", miał rację, że ją tutaj podstępem sprowadził. Może rzeczywiście ktoś taki jak Avery jest mu potrzebny... - Nie wiem, przed czym uciekasz, ale to jest dobre miejsce. Tu nikt cię nie znajdzie, bo tutaj nigdy nic się nie dzieje. W tej samej chwili, jakby przecząc jego słowom, do kuchni wpadł przerażony kilkunastoletni chłopiec. 51

- Niech pan leci do stajni, doktorze! - krzyknął. - Coś się stało z końmi! Chyba są chore! Logan spojrzał na niego groźnie. - Jeśli to któryś z tych twoich dowcipów, Benton... - Lecz widząc bladość i przerażenie chłopca, sięgnął po kapelusz i zwrócił się do Avery: - Znasz się trochę na koniach? - Nie wiem. Widywałam je w telewizji. Roześmiał się. - Możesz mi się przydać, idziemy. To, że może się na coś przydać, podziałało na nią jak smagnięcie biczem. Wybiegła za nim na podwórze.

S R 52

4 Słońce stało jeszcze wysoko i Avery, wychodząc z przyjemnego chłodu panującego w domu wprost w duszne, lepkie powietrze czuła się, jakby przekraczała progi piekła. Nogi miała jak z waty, przezwyciężyła jednak słabość i pobiegła za Loganem. Benton wpadł w czarny otwór otwartych drzwi stajni i zniknął z oczu. Nie wiedziała, kim jest ten chłopiec, ale przypomniała sobie, że Logan wspomniał coś o jakichś chłopcach, kiedy Jessie

S R

zaproponowała mu pomoc przy koniach.

Weszli do stajni i Avery poczuła na rozpalonej skórze chłodny powiew. Znajdujący się w stajni chłopcy skupili się wokół Logana, który podszedł do leżącego w boksie, ciężko dyszącego konia. Poczuł zapach choroby; przyklęknął i zmierzył zwierzęciu puls. - Kiedy to się stało? - zapytał chłopców. Wszyscy oprócz Bentona cofnęli się przestraszeni.

- Nakarmiliśmy je tym co zwykle - wyjaśnił Benton przejętym głosem. Avery stała przerażona, patrząc na chore zwierzę. Jego piękna rudobrązowa sierść pokryta była potem. Chrapliwy oddech boleśnie ranił uszy. Chciała je zatkać, żeby go nie słyszeć. - Co mu jest, Logan? Czy bardzo jest chory? - zapytała przejętym głosem. Nie odpowiedział, lecz przeszedł do sąsiedniego boksu. Chodził tak po kolei po wszystkich boksach i dokładnie przyglądał się koniom. 53

- Wie pan, doktorze, jaki jest Allspice. Straszny z niego łakomczuch. Daliśmy mu paszę najpierw, a kiedy poszliśmy karmić inne, on zaczął chorować - rzekł Benton. - Podejrzewasz, że coś jest w paszy? - Zaraz tak pomyśleliśmy. Wszystkie jadły to samo, ale Allspice, jak zawsze, zjadł najwięcej - odezwał się inny chłopiec. Logan podszedł do pojemnika z paszą stojącego w rogu stajni. Włożył rękę, nabrał trochę zawartości w garść i powąchał. - Jest czymś skażone - powiedział. - Tom, przełóż wszystko do metalowego pojemnika, zanieś do magazynu, dokładnie zamknij, a

S R

klucz przynieś mnie. Nie wolno karmić koni tym pokarmem. Avery spojrzała na niego z pytaniem w oczach. - Jak mogę ci pomóc? - Chodź ze mną.

Przeszła za nim do frontowej części stajni; zatrzymali się przed dużymi, zielonymi drzwiami. Logan wyjął klucz i otworzył je. Znalazła się w niewielkiej poczekalni, ale nie zdążyła się nawet rozejrzeć, bo szybkim krokiem przebyli korytarz, przekroczyli wahadłowe oszklone drzwi i znaleźli się w innym świecie. Ujrzała doskonale wyposażony gabinet; znajdowali się w nowoczesnej klinice dla zwierząt. - Zadzwoń do Tannera i powiedz mu, żeby nie przyprowadzał tu Molly. - Ruchem dłoni wskazał jej spis telefonów wiszący na ścianie. - Gdyby nie było go w domu, zadzwoń na komórkę. Powiedz mu,

54

żeby zawiadomił o wszystkim ojca i naszego brata. Kiedy skończysz, przyjdź do mnie. Mówiąc to, wyjmował z szafki leki i przygotowywał strzykawki. Był już za drzwiami, kiedy połączyła się z Tannerem. W krótkich słowach opisała mu, co się stało, i z ulgą przyjęła jego zapewnienie, że sam zaraz zawiadomi ojca i brata. Rozmawiając z nim, rozglądała się po pomieszczeniu. W szklanych szafkach leżały narzędzia chirurgiczne, na stołach stały butle wypełnione kolorowym płynem i jakieś nie znane jej instrumenty. Prześliznęła się wzrokiem po fotografii dziecka wiszącej na

S R

ścianie i zgodnie z poleceniem Logana wróciła do stajni. Stał pochylony nad koniem i przemawiał do niego łagodnie. W ręku miał pustą strzykawkę.

- On wyzdrowieje, prawda? - zapytała, wstrzymując oddech. Nie odpowiedział. Delikatnie gładził chrapy konia. Potem spojrzał na nią i zdała sobie sprawę, że chrapliwy oddech zwierzęcia nagle umilkł.

Poczuła, jak jej oczy napełniają się łzami. Nie wiedziała, czy płacze z powodu konia, czy też bólu, jaki widzi w oczach jego pana. - W dalszym ciągu jesteś gotowa mi pomóc? - zapytał Logan. - Tak - szepnęła. - To nie będzie łatwe i jeśli masz wrażliwy żołądek, raczej się do tego nie bierz.

55

- Wytrzymam, powiedz tylko, jak mam ci pomóc. - Spojrzała na martwe zwierzę i nie mogła się powstrzymać. - Czy one wszystkie tak... zginą? - zapytała drżącym głosem. - Nie - zaprzeczył stanowczo. - Jeśli to będzie zależało ode mnie, na pewno nie. Był teraz zupełnie inny, tak jakby tragiczny wypadek wytrącił go z dawnej obojętności i rezygnacji, a gniew dodał sił do walki. Od przeszło godziny wodziła po padoku klacz imieniem Possum. Obserwując chłopców, nauczyła się tak trzymać wodze, żeby koń mógł swobodnie iść stępa, a jednocześnie ona sama znajdowała się

S R

wystarczająco blisko, żeby słyszał wypowiadane do niego słowa. Raul prowadzał Kinga, wielkiego czarnego ogiera, a Tony Hapalonga, pięknego kasztanka z białym ogonem i skarpetkami. Podczas tego chodzenia dużo się dowiedziała o chłopcach stajennych zatrudnionych u Logana. Pracowali tu za karę. Mieli kłopoty w szkole i odpokutowywali je właśnie tutaj. Z tego, co mogła zaobserwować, nie była to dla nich pokuta zbyt uciążliwa. Gdyby zechciała, mogła dowiedzieć się o nich jeszcze znacznie więcej, ale upał, zmęczenie i konieczność skupienia uwagi na koniu pochłaniały całą jej energię. Straciła rachubę czasu i nie bardzo wiedziała, po ilu godzinach takiego krążenia Logan włożył jej na głowę kapelusz i podał butelkę wody.

56

- Zaraz to wypij, bo się odwodnisz. Jest straszny upał. - Ujął jej twarz w dłonie i uważnie się jej przyjrzał. -Masz czerwony nos i policzki. Zsuń kapelusz na czoło. - Nic mi nie jest, czuję się świetnie - zaprotestowała dzielnie. Zdziwiła go i ucieszyła jej determinacja, ale wiedział zbyt dobrze, czym może grozić nadmierny wysiłek fizyczny w takim upale. - Jeśli poczujesz zawroty głowy i mdłości, nie wstydź się i daj sobie spokój. - Dokładnie obejrzał klaczkę. - Nie musisz niczego dowodzić tym dzieciakom - dodał. - Nie musisz być od nich bardziej wytrzymała tylko dlatego, że jesteś starsza.

S R

- Nie musisz tego tak podkreślać - mruknęła i Logan się uśmiechnął.

Wyjął napełnioną czymś strzykawkę.

- Ci chłopcy nawykli do takiej pracy - wyjaśnił i szybko zrobił klaczy zastrzyk.

- A co z innymi końmi? Jak się czują? - zapytała Avery, korzystając z chwili przerwy.

- Klacz Maca, Lady, chyba tego nie przetrzyma, ale ojciec jeszcze o tym nie wie. Oczy Avery napełniły się łzami. - Ale co się stało? Dlaczego się tak pochorowały? Spojrzał na nią z powagą. Wiedział, że jeśli powie prawdę, Avery gotowa wskoczyć w pierwszy lepszy autobus i uciec stąd gdzie pieprz rośnie. Coś w jej wyglądzie zaskoczyło go jednak: mimo pozornej kruchości w Avery była jakaś siła, siła i determinacja. 57

- Pierce weźmie próbki paszy i dokładnie je zbada - odparł wymijająco. - A ty co o tym myślisz? Była silna i stanowcza, i - czekała na jego odpowiedź. Wiedział, że nie zadowoli jej byle czym. - Istnieje możliwość, że zostały otrute. - Przecież to niemożliwe! Kto mógłby zrobić coś podobnego? I dlaczego? Milczał. Słowa mogłyby obudzić uśpione demony. Zauważyła, że Raul i Tony podeszli bliżej, jakby nie mogli

S R

powstrzymać ciekawości. Kątem oka spostrzegła, że są zaniepokojeni. W czarnych oczach Raula ujrzała gniew. Chłopak energicznie potrząsnął głową; jego włosy zebrane w czarną kitkę zafalowały. - Panie doktorze, my nigdy... my... - Zabrakło mu odwagi i przerwał spłoszony.

- Nigdy was o nic nie podejrzewałem, Raul. - Ale szeryf będzie nas podejrzewał, prawda? - Na pewno - dodał Tony. Logan podszedł do dwóch pozostałych koni i uważnie je obejrzał. - Szeryfem zajmę się sam. - Ale my... - Raul nie dawał za wygraną. - Słuchajcie - przerwał mu Logan - widziałem, jak obchodzicie się z końmi. Nie interesuje mnie, jakie macie problemy w szkole i co

58

tam narozrabialiście; jestem pewien, że nigdy nie skrzywdzilibyście żadnego zwierzęcia. Ja się na tym znam. Badanie koni wykazało, że lek zaczyna działać. - Pochodźcie z nimi jeszcze trochę - poprosił. - Nie mogą się oziębić, muszą być w ruchu. - Chłopcy są przestraszeni - rzekła Avery, kiedy Raul i jego koledzy odeszli. - Wiem. Zawsze, kiedy dzieje się coś niedobrego, najłatwiej jest winę zrzucić na dzieciaki, które już przedtem coś przeskrobały. Avery głęboko westchnęła.

S R

- Tak... Choćby człowiek był zupełnie niewinny, nieraz musi pokutować za coś przez całe życie.

Logan pozornie nie zwrócił uwagi na jej słowa, ale zanotował je sobie w pamięci i dociekanie ich sensu odłożył na później. - Jak będziesz miała dosyć, daj znać. Ktoś cię zastąpi. Wróciła na padok i znowu zaczęła krążyć w kółko z wodzami Possum w dłoni. Odpoczęła tylko na chwilę, kiedy przypadła pora pojenia zwierząt. Razem z chłopcami Avery i Logan też napili się zimnej wody i spryskali sobie twarze. Przy okazji chłopcy opowiedzieli jej o swoich perypetiach w szkole. Ich „zbrodnie" były zwykłymi psikusami i roześmiała się na samą myśl o tym, że ktoś mógłby uważać ich za zdolnych do czegoś naprawdę nikczemnego. Wszystko jednak wskazywało na to, że w miasteczku Haven w Teksasie obowiązywały twarde prawa, przynajmniej w odniesieniu do młodszej części populacji. Rodzice i 59

nauczyciele byli bezwzględni. Ciekawe, co przez to osiągną i jak im się to uda... - Marzysz czy śpisz na jawie? Drgnęła i spojrzała na mówiącego. Ujrzała szeroką twarz i wesołe oczy „starego lisa". - Dzień dobry, panie Monahan. - Miałaś mi mówić Mac. Usłyszała dźwięk traktora. -A co to? - Tanner wreszcie uruchomił swój sprzęt. Przewieziemy te nieszczęsne konie w bezpieczne miejsce. - Jest mi strasznie przykro, że nie udało się uratować Lady,.. Mac.

S R

- Szkoda jej. Była bardzo zasłużona. Logan ją ułożył, a Tanner uczestniczył na niej w rodeo, zanim kupił sobie Molly. Mac przyjaźnie pomachał ręką chłopcom, a potem zsunął kapelusz z czoła i wytarł pot.

- Smutny dzień, nie ma co. Jak sobie człowiek pomyśli, że są ludzie, co potrafią się odgrywać na bezbronnych zwierzętach, to mu się robi... - Czy wiesz, kto mógł zrobić coś tak strasznego? Posępnie pokręcił głową. - Nie mam pojęcia. Może Logan coś wie, ale on nigdy nie był zbyt rozmowny. Może tobie coś powie, spróbuj go zapytać. Szli po padoku obok siebie w milczeniu; przerwał je wreszcie Mac:

60

- Mam nadzieję, że się nie wystraszyłaś? Chyba stąd nie uciekniesz? - W jego głosie dosłyszała niepokój. - Nie - odparła bez namysłu. Nie miała nad czym się zastanawiać. Nie miała dokąd pójść i niewiele miała do stracenia. Postanowiła zapytać go, dlaczego tak się upierał, żeby Logan miał kogoś do pomocy w domu, skoro było oczywiste, że jego najstarszy syn nie potrzebuje nikogo. - Zastąpię cię - powiedział Mac. - Bardzo się zmęczyłaś. Ataki staruch jak ja jest bardzo wytrzymały. Zejdź z tego upału i zobacz,

S R

gdzie jest Logan. Pogadaj z nim, czy czego nie potrzebuje. Poszła do stajni i zatrzymała się w progu, rozkoszując się bijącym ze środka chłodem. Dobiegł ją silny zapach środka odkażającego i łzy napłynęły jej do oczu. Benton i Tom, w ochronnych rękawicach i maskach na twarzach, myli podłogę boksów. Weszła głębiej i usłyszała męskie głosy dobiegające z biurowej części budynku. Nie rozróżniała sensu poszczególnych słów, ale ton głosów był gniewny. To nie wyglądało na zwyczajną rozmowę, to była kłótnia. W stajni panował półmrok; ruszyła przed siebie powoli, zamierzając zajrzeć do Logana i zapytać, co jeszcze może dla niego zrobić. Zmylił ją jednak pogłos i źle oceniła odległość, z jakiej dochodzą głosy. Wpadła na kogoś, potknęła się, kapelusz spadł jej z głowy. Jakiś mężczyzna ją podtrzymał. Odzyskała równowagę i już miała go 61

przeprosić, kiedy nagle dostrzegła na jego koszuli srebrną gwiazdę szeryfa. Widok przedstawiciela prawa sprawił, że osłupiała. Stała nieruchomo, przeklinając w duchu nie kontrolowany strach, który ją sparaliżował. Trzej mężczyźni patrzyli na nią bez słowa. Ten z gwiazdą musiał być szeryfem, o którym wspominał Logan. Ten drugi to pewnie Pierce, brat Logana. Był do niego podobny, tylko nieco niższy, a jego spojrzenie nie miało tego filuternego błysku, który tak ją ujął u Tannera. W jego wzroku odczytała jeszcze coś więcej, coś dobrze sobie znanego: martwe spojrzenie kogoś, kto żyje w swoim własnym

S R

piekle. Nieraz widywała to w lustrze... Logan przerwał napiętą ciszę.

- Avery, to jest szeryf Middleton. Ross, to Avery. A to jest Pierce, nasz średni brat.

Ross prześwietlił ją wzrokiem.

- To ty jesteś tą dziewczyną z Houston? - zapytał z pozornym brakiem zainteresowania.

Pochylił się i podał jej leżący na ziemi kapelusz. Odetchnęła z ulgą: choć przez chwilę nie musiała znosić jego świdrującego spojrzenia. Weź od niego kapelusz, który ci podaje, i podziękuj mu, nakazała sobie. Nie stój tak, jakbyś się czegoś bała albo miała coś do ukrycia. - Dziękuję - powiedziała z trudem.

62

Sztywnym ruchem wzięła od niego kapelusz i znowu zastygła, widząc jego lodowate spojrzenie. - Tu u nas jest strasznie gorąco, niezdrowo tak chodzić z odkrytą głową. Wy w Houston tego nie znacie. Ale, ale, ty nie masz takiego akcentu jak ludzie stamtąd. Z jakiego miasta dokładnie pochodzisz? dociekał szeryf. Logan wybawił ją z opałów. - Daj spokój, Ross. Zamiast stać tu i udawać strasznie przenikliwego obrońcę prawa, lepiej byś zrobił, gdybyś się zajął tymi próbkami paszy, które dla ciebie zabezpieczyłem. Szeryf roześmiał się, podrzucił butelkę do połowy wypełnioną

S R

próbkami paszy, i złapał ją w locie.

- Ja na twoim miejscu przyjrzałbym się lepiej tym twoim czterem łobuziakom, Logan. Moja siostra nigdy im nie ufała powiedział.

- Pamiętam, stale mi to mówiła. Nie zgadzałem się z nią i nie zgodzę się teraz z tobą. Ci chłopcy nigdy nie skrzywdziliby moich koni, jestem tego pewien i powtórzę ci to tyle razy, ile będzie trzeba. Nie skrzywdziliby moich koni, nawet gdyby mieli powody mnie nienawidzić, a oni takich powodów nie mają. - Skoro tak mówisz... - Ross przyłożył palce do kapelusza i spojrzał na Avery. - Żegnam, i radzę uważać. Niedbale ukłonił się braciom i odszedł; Pierce dogonił go w drzwiach stajni. Avery, która z uwagą obserwowała całą scenę, nie mogła oprzeć się wrażeniu, że stosunki między tymi trzema mężczyznami są dalekie 63

od doskonałości. Nie wiedziała, na czym to polega, ale na odległość wyczuwała konflikt. Szeryf sam w sobie był już dość zagadkową postacią. Nie wyglądał na zbytnio przejętego tym, co zaszło na farmie. Poczuła zbliżającą się migrenę i powiedziała pierwszą lepszą rzecz, jaka jej przyszła do głowy. - Tutaj, w Haven, więzy rodzinne są bardzo silne... Logan spojrzał na nią ze zdziwieniem. - Jessie i Ross wydają się mieć ze sobą wiele wspólnego wyjaśniła niezręcznie - podobnie zresztą jak wy, Monahanowie. Roześmiał się; śmiał się długo, tak jakby chciał w ten sposób

S R

zrzucić z siebie całe napięcie tego niełatwego dnia. Tanner patrzył na niego z dezaprobatą.

- Mały braciszek myśli, że mi się pomieszało w głowie, i pewnie ma rację - rzekł wreszcie Logan, przestając się śmiać. - Rozmawiałem z Pierce'em - wtrącił krótko Tanner. - Kazał ci powiedzieć, że sam prześle próbki paszy do laboratorium w San Antonio, nie będzie czekał, aż szeryf się tym zajmie. Zadzwoni, jak tylko się czegoś dowie. Logan zamierzał coś powiedzieć, ale nie zrobił tego, bo na zewnątrz rozległ się pisk hamulców. Pod domem zatrzymał się jakiś samochód. Logan pobladł; czas cofnął się i po zgrzycie hamulców nastąpił łomot blachy uderzającej w rozpędzoną masę, a potem trudna do zidentyfikowania wibracja powietrza, która spowodowała, że całe jego ciało zadrżało. Rozdzierający ból wspomnienia przeszył go i 64

pomyślał, że wolałby umrzeć i już nigdy nie musieć przeżywać podobnej rozpaczy. Poczuł dłoń Tannera na ramieniu i pozwolił się wyprowadzić ze stajni. Jego zachowanie nie uszło uwagi Avery. Reakcja Logana na pisk hamulców była tak nieproporcjonalna do ich rzeczywistego dźwięku, że można ją było wytłumaczyć tylko w jeden sposób: kojarzyła mu się z wypadkiem, w którym zginęli jego najbliżsi. Wybiegła za nimi na dwór i ujrzała młodą, ciemnoskórą kobietę wysiadającą z samochodu. Towarzyszyła jej dziewczynka z

S R

zawiniątkiem w ręku. Mała zanosiła się od płaczu. - Panie doktorze - zatkała - Sugar jest strasznie pokaleczona. - Pogryzł ją pies sąsiada - wyjaśniła zdenerwowana matka. Bawiła się z Annie przed domem i wtedy na nie napadł. - Byłaś przy tym, Rosemary? Czy ten pies pogryzł również Annie? - Dzięki Bogu, nie.

Logan przykląkł i zajrzał do różowego zawiniątka. Avery ujrzała małego pudelka zalanego krwią. - Przepraszam, że cię trudzimy, Logan, ale mała nie chciała słyszeć o żadnym innym weterynarzu - wyjaśniła ciemnoskóra kobieta. - Mówi, że tylko tobie da dotknąć swojego pieska. - Jamie... - chlipnęła dziewczynka - Jamie zawsze mówił, że jesteś taki jak doktor Dolittle, rozmawiasz ze zwierzętami i przestają się ciebie bać. Zrób coś, żeby Sugar wyzdrowiała, proszę... 65

Na dźwięk imienia syna Logan poczuł, jak nóż, który nosił w sercu, przekręca się i ból się potęguje. - Proszę... - powtórzyła przez łzy mała. Przyjaciele syna nie pozwalali mu na dobrodziejstwo zapomnienia. - Posłuchaj - rzekł - potrzebne mi będą teraz dwie rzeczy. Po pierwsze, musisz być bardzo dzielna, a po drugie, musisz mi dać swojego pieska. Małe ciemne rączki zacisnęły się na różowym kocyku. - Posiedzisz sobie z mamusią u mnie w poczekalni, a ja w tym czasie zbadam Sugar. Nie będę mógł nic zrobić, jeśli mi jej nie dasz.

S R

Dziewczynka przycisnęła różowy pakunek do siebie, wspięła się na paluszki i szepnęła coś do ucha Logana.

- Ona... ona nie może umrzeć... Jest mi bardzo potrzebna. Potem gwałtownym ruchem wręczyła mu zawiniątko. Nie lubił rzucać słów na wiatr, lecz teraz, czując na sobie błagalne spojrzenie dziecka, zrobił to.

- Sugar nie umrze, przyrzekam.

Matka objęła Annie i mocno przytuliła do siebie. Dziewczynka przylgnęła do niej i zaniosła się głośnym płaczem. Po chwili płakały już obie. Avery delikatnie położyła rękę na ramieniu kobiety. - Rosemary... - Zerknęła na Tannera przyglądającego się całej scenie. - Pójdziemy do biura Logana i poczekamy, aż skończy.

66

- To ja skoczę do chłopców i sprawdzę co z końmi - powiedział z ulgą Tanner, zadowolony, że nie będzie musiał się zajmować płaczącymi kobietami. Avery zaprowadziła je do lecznicy mieszczącej się w nowoczesnym budynku z czerwonej cegły. Gdy usiadły w poczekalni, kobieta uniosła na nią zaczerwienione oczy. - Masz na imię Avery, prawda? - Uśmiechnęła się. - Nie dziw się, skąd wiem, to małe miasteczko. Spotkałam w kawiarni Jessie Middleton. Annie z wolna się uspokajała. Po chwili już tylko cichutko

S R

chlipała wtulona w ramiona matki. Rosemary lekko gładziła ją po głowie.

- To małe miasteczko - powtórzyła - i strasznie rozplotkowane. Każdy, kto tu przyjeżdża, dostaje się pod szkiełko mikroskopu. Wiem coś o tym, bo sama byłam w takiej sytuacji trzy lata temu. Mój mąż jest lekarzem, pracuje w tutejszym szpitalu i mimo że od trzech lat słucha, co komu dolega i radzi, co kto ma robić, jeszcze nie zostaliśmy całkiem zaakceptowani. Z powodu koloru skóry jesteśmy oczywiście w znacznie trudniejszej sytuacji od ciebie. Plotki plotkami, miasteczko miasteczkiem, ale co oni mogą o niej wiedzieć? Spojrzała we wzbudzające zaufanie oczy Rosemary. - Ciekawe, co mówią o mnie. Rosemary wzruszyła ramionami.

67

- A co cię to obchodzi? Nie przejmuj się. Rodzina Monahanów jest wystarczająco silna, żeby cię obronić. Mają władzę i pieniądze, a to grant. Annie uniosła główkę. - Chcę zobaczyć Sugar. Avery zaofiarowała się, że pójdzie do Logana i wszystkiego się dowie. Ruszyła korytarzem w stronę gabinetu, a kiedy obok niego przechodziła, zajrzała do środka i natychmiast zrozumiała, gdzie podziały się wszystkie zdjęcia, których tak jej brakowało w dużym domu. Ściany gabinetu były nimi obwieszone. Na honorowym

S R

miejscu wisiało zdjęcie roześmianego chłopca. Jamie. Był tak podobny do Logana, że nawet ciemnorude włosy i brązowe oczy nie zmniejszały uderzającego podobieństwa. Chłopiec na zdjęciu czule obejmował dużego, czarnego psa.

Szybko wyszła z pokoju, czując, że zbyt blisko dotknęła otwartej rany, i dłużej nie zwlekając, poszła w stronę, skąd dobiegał głos Logana.

Zanim zapukała, przez chwilę rozkoszowała się jego dźwiękiem. Nie powinna tego robić, nie powinna się zachwycać jego głosem ani niczym, co od niego pochodzi. Pracuje u niego i nie potrzebuje komplikować sobie życia. Przecież nie tak dawno postanowiła, że już nigdy nikomu nie zaufa; już raz się przekonała, że zupełnie nie zna się na ludziach - i nie powinna dalszego ciągu swojego życia uzależniać od emocji, które, jak zwykle, sprowadza ją na manowce. Po krótkiej próbie przywołania 68

się do porządku, uniosła rękę, zapukała, odpowiedziała na jego „kto tam?"... i zatrzymała się, niepewna wyniku operacji. Jak ona powie temu dziecku, że Sugar poszła do nieba dla piesków? Logan musiał zrozumieć jej wahanie. - Wszystko w porządku. Wejdź, Avery. Przekroczyła próg, zawstydzona własnym tchórzostwem, i znalazła się w prawdziwej sali operacyjnej. Nie chcąc patrzeć na stół i bojąc się widoku krwi, spojrzała na Logana. - Dlaczego mężczyźni w maskach na twarzy są tak bardzo pociągający? - zapytała, by ukryć zdenerwowanie.

S R

- Syndrom Zorro - odparł i zsunął maskę z twarzy -i wszystkich romantycznych bandytów walczących przez wieki w słusznej sprawie. Odważyła się ześliznąć wzrokiem w dół, wprost ku małym czarnym oczkom, które patrzyły na nią z ciekawością. - Annie strasznie się denerwuje...

Mały łebek uniósł się i Avery poczuła ciepły dotyk psiego języka. Po prostu oszalała z zachwytu.

To było cudowne i dała temu wyraz, przemawiając do szczeniaka jak do dziecka. - Wszystko będzie dobrze - oznajmił Logan, patrząc na nią rozbawionym wzrokiem. - Ma kilka szwów na grzbiecie, ale to wyglądało gorzej, niż jest w rzeczywistości. Nieraz się zdarza, że sam szok może zabić psa. Teraz podamy jej tlen, szybciej wróci do siebie. Uśmiechnął się i po chwili dodał:

69

- Widać, że lubisz zwierzęta. Założę się, że w wieku Annie miałaś dom pełen różnych zwierzaków. Avery nisko pochyliła się nad pieskiem, żeby nie mógł dostrzec wyrazu jej twarzy. - Nigdy nie mieliśmy w domu żadnego zwierzęcia - rzekła stłumionym głosem - bo mój brat był na nie uczulony. Czasem myślę, że był uczulony nawet na złote rybki. W rzeczywistości chyba po prostu nie chciał, żeby w domu było jakieś zwierzę, bo bał się, że odciągnie uwagę całej rodziny od niego. Teraz, kiedy jest dorosły i ma własną rodzinę, kupił wielkiego psa i wcale nie ma na niego alergii.

S R

Avery przez chwilę milczała, a potem mówiła dalej: - Kupił dzieciom psa, żeby dały mu spokój. Zajmują się Herbie, a on może robić sobie, co chce.

Logan bał się odetchnąć, by nie przerwać niespodziewanego zwierzenia. Jak na osobę, która utrzymywała, że nie ma nikogo, Avery posiadała całkiem sporą rodzinę: brata, siostrzeńców, najprawdopodobniej szwagierkę, no -i psa. A co z mężem? - Możesz odstawić mu tlen - powiedział obojętnym głosem. Pacjent ma się całkiem dobrze. Możemy go oddać jego pani. Otworzysz mi drzwi? W chwilę później wręczał już dziewczynce obandażowanego pieska, dokładnie jej wyjaśniając, co mu zrobił i jak dalej należy o niego dbać. - Sugar musi mieć spokój, miłość i lekarstwa, które jej zapiszę.

70

Annie wytarła łzy i spojrzała na niego wzrokiem pełnym uwielbienia. - Jest pan najlepszym doktorem na świecie. Jamie miał rację. Bardzo mi go brak. Logan przełknął ślinę. - Mnie też. - Bardzo by się cieszył, gdyby wiedział, że przyniosłam Sugar tutaj, do pana, prawda? - powiedziała Annie. - Tak, i powiedz mamie, że zawsze możecie wpadać, kiedy coś będzie nie tak.

S R

Rosemary podziękowała za pomoc i Avery wyprowadziła je z poczekalni.

Logan stał zamyślony. Podeszła do niego.

- Bardzo się przyjaźnili? - zapytała Avery. Nie od razu zrozumiał, wyrwany ze smutnych myśli. Po chwili jej pytanie dotarło do niego i skinął głową.

- Bardzo, jak to dzieciaki w tym wieku. Jamie niby nie chciał, żeby go koledzy widywali z dziewczyną, ale stale miał do niej jakieś bardzo ważne sprawy. - Wszyscy ludzie tak robią. - Tak, i w każdym wieku. Uśmiechnął się. - Z czego się śmiejesz? - zapytała podejrzliwie. - Bo widzę coś, czego ty nie widzisz. Chodź. Zaprowadził ją do gabinetu i otworzył jakieś drzwi, za którymi znajdowało się wielkie lustro. 71

Avery na swój widok o mało nie krzyknęła. Była brudna i potargana; jej nowe dżinsy lepiły się od potu, a białe sportowe buty pokrywała jakaś brunatna maź, której natury wolała nie dociekać... Za to twarz i włosy wyglądały komicznie. Nos miała czerwony od słońca, smugi brudu na policzkach, a włosy pozlepiane w najbardziej fantastyczne kosmyki, jakie można sobie wyobrazić. - O Boże, co Rosemary sobie o mnie pomyślała... - Pomyślała pewnie, że gnam cię do pracy i bezlitośnie wykorzystuję, co w pewnym sensie jest prawdą. Wyglądasz, jakbyś zaraz miała zemdleć.

S R

Pchnął ją lekko w stronę krzesła i podał butelkę lodowatej wody z lodówki, stojącej w rogu gabinetu. - Napij się.

Avery zrezygnowała z choćby tylko połowicznego uporządkowania fryzury.

- Skoro lekarz tak radzi...

Przypięła się do butelki i na jego następne pytanie mogła odpowiedzieć tylko ruchem głowy. - Czy ja ci podziękowałem za dzisiejszą pomoc? - W takim razie, dziękuję. Byłaś wspaniała. Chłopaki powiedziały, że jesteś „równa babka". Nie śmiej się, to u nich wielki komplement. Usiadł za biurkiem, z pęku kluczy wybrał jeden i otworzył szufladę. Zerknął do środka, a potem mrugnął znacząco do Avery. - To jest mój osobisty, tajny skarbiec. 72

Oderwała butelkę od ust i podeszła bliżej, próbując zajrzeć mu przez ramię. Zasłonił przed nią zawartość szuflady. - Nie powiem ci, co tam mam, dopóki mi nie przyrzekniesz, że nikomu nie szepniesz słówka. Zwłaszcza Tannerowi. - Przyrzekam - obiecała, zaintrygowana nie tyle zawartością szuflady, co odkryciem zupełnie nowego Logana, jakiego dotąd nie znała. - W takim razie bierz, co chcesz - rzekł wspaniałomyślnie. Wysunął szufladę i zaczął wyjmować na blat biurka jej zawartość. Były tam batony i wafelki w czekoladzie, czekoladki,

S R

słodkie orzeszki i torebki z kolorowymi czekoladowymi drażetkami. Avery wybuchnęła śmiechem.

- To ty jesteś takim łakomczuchem, co to się kryje przed całym światem?

- Wcale nie, po prostu wierzę w odżywcze właściwości cukru, którego domaga się ludzki organizm. - Odchylił się na krześle do tyłu i wpakował sobie do ust czekoladowy baton. - Wcale nie jestem łakomczuchem i przed nikim się nie chowam. Wszystko kontroluję, i robię to zupełnie legalnie. - Jasne, dlatego przecież trzymasz te swoje skarby pod kluczem. Nagle poczuła, że umiera z głodu. Złapała najbliżej leżącą czekoladkę i włożyła ją sobie do ust. Logan spojrzał na nią z uznaniem i podsunął jej sporych rozmiarów snikersa. Avery zawahała się. 73

- Właściwie nie powinnam. Wszystko pójdzie mi w biodra. - A są takie śliczne... - Logan rozmarzył się, sięgnął po torebkę drażetek i rozerwał ją zębami. - Wyglądasz jak wielki czarny wilk przed pożarciem Czerwonego Kapturka - powiedziała i zdała sobie sprawę, że nastrój nagle się zmienił. I... że żarty się skończyły. Była pewna, że Logan może w każdej chwili wyczytać w jej oczach to, co tak starannie chciała przed nim ukryć. Skrzywiła się. Nigdy sobie na to nie pozwoli. Nie wolno jej

S R

okazać mu najmniejszego zainteresowania. Nie wolno i już. Mogła to sobie powtarzać nawet sto razy, ale jej serce mówiło zupełnie co innego.

74

5 Na szczęście, przybliżające się głosy zmieniły tok jej myśli. Nadchodził Tanner z chłopcami. Logan jednym ruchem ręki zmiótł swoje skarby z blatu do szuflady i zamknął ją na klucz. Tanner zatrzymał się w drzwiach gabinetu i podejrzliwym wzrokiem obrzucił Avery i brata. Już miał powiedzieć coś złośliwego, lecz w ostatniej chwili zmienił zdanie. Pociągnął nosem jak ogar wietrzący zwierzynę.

S R

- Czuję zapach czekolady. - Przeniósł wzrok z brata na Avery. Całe życie ukrywa przede mną to, co najlepsze - powiedział z melancholią w głosie.

- Wywęszysz słodycze na kilometr, masz duszę narkomana odciął się Logan. - Ja?

Avery roześmiała się; Tanner wyglądał jak naburmuszony chłopiec.

- Pomóż mi - zwrócił się do niej z prośbą w głosie. - Ja mam cukrzycę, a nic nie jadłem od kilku godzin. Strasznie mi musiał spaść poziom cukru. Logan wstał i przesuwając się obok Avery, potajemnie wcisnął jej w rękę torebkę czekoladowych drażetek. Ukryła ją z niewinną miną. Potem podszedł do brata i położył dłoń na jego ramieniu. - Nie masz cukrzycy, tylko jesteś łakomy jak małe dziecko. Gigantycznych rozmiarów niemowlę, słynne na cały Teksas. 75

Pociągnął go w stronę drzwi. - Pójdziemy teraz zobaczyć co z końmi, a Avery sobie tu trochę odpocznie. Tanner zerknął na Avery i widząc, jak bardzo jest zmęczona, zmienił taktykę i przestał się przekomarzać. - Stajnie zostały oczyszczone i zdezynfekowane -powiadomił brata. - Chłopcy umieścili konie w boksach i poszli do domu. Zabezpieczyłem całą podejrzaną paszę. Zaraz pojadę do Lawsona i przywiozę ci nową. - Radziłbym ci raczej jechać do Bernsteina - rzekł Logan i łagodnie, lecz stanowczo wyprowadził brata na korytarz.

S R

Słyszała, jak odchodzą, rozmawiając, i nagle perspektywa odpoczynku wydała jej się bardzo kusząca. Zrzuciła buty, rozparła się wygodnie w fotelu i położyła nogi na biurku. Włożyła sobie cukierka do ust i rozejrzała się po gabinecie. Wszędzie wisiały i stały rodzinne zdjęcia. Starzy i młodzi ludzie spoglądali z nich, uśmiechnięci i poważni. Nigdzie tylko nie było kobiety z wyglądu przypominającej Jessie i Rossa - żony Logana, Becky. Avery wzięła jeszcze jednego cukierka i przymknęła oczy... Nie wiedziała, czy zasnęła i jak długo spała; nie wiedziała też, co ją obudziło. Wiedziała tylko, że ktoś ją obserwuje. Czując na sobie uważne spojrzenie czyichś oczu, lekko uchyliła powieki i zerknęła spod rzęs. Na brzegu biurka, tuż obok jej stóp niczym sfinks siedział ogromny kot. Nigdy w życiu nie widziała tak dużego kociska; musiał ważyć co najmniej dziesięć kilo. Wziąwszy pod uwagę jego rozmiary 76

i wojowniczą minę, musiał to być samiec. Nigdy w życiu nie widziała też kota tak brzydkiego. Cały był w rudobrązowe łaty, ogon miał zmierzwiony, duże szpiczaste uszy lekko naderwane. Widać było, że brał udział w niejednej bójce, o czym świadczyły liczne blizny pokrywające jego ozdobioną nastroszonymi wąsiskami mordę. Jedno tylko było w nim piękne: turkusowoniebieskie, ogromne, świetliste oczy, których z niej nie spuszczał. - Kici, kici - powiedziała bez sensu i niemal roześmiała się głośno, tak było to absurdalne w odniesieniu do bestii, która siedziała przed nią nieruchoma i złowroga.

S R

Kot patrzył na nią bez zmrużenia powiek. Avery wyjęła z torebki czekoladową drażetkę, położyła ją na brzegu biurka i cofnęła rękę. Nieruchome spojrzenie potwora ześliznęło się z niej na kolorowy punkt leżący przed jego łapami.

- Mam tu jeszcze kilka dobrych cukiereczków - oznajmiła, potrząsając torebką. - Masz, jedz.

Bestia nie dała się długo prosić i wkrótce torebka była pusta. Avery położyła ją przed kotem na dowód, że już nic w niej nie ma. Kot poruszył się i zanim zdążyła krzyknąć z przerażenia, przeszedł wolnym krokiem po jej nogach jak po moście, i całym ogromnym cielskiem usadowił się na jej łonie. Spojrzała w jego turkusowe oczy, a on wilgotnym nosem dotknął jej policzka. Potem turkusowe latarnie zgasły i rozległo się mruczenie przypominające warkot traktora.

77

- Widzę, że Casanova już się sam przedstawił. W drzwiach gabinetu stał Logan. - To imię bardzo do niego pasuje. Miałam wrażenie, że próbuje mnie uwieść - oświadczyła Avery. - I co? Udało mu się? - zapytał, myśląc, że jak na kogoś, kto nigdy nie miał w domu zwierzęcia, Avery doskonale sobie radzi z czworonogami. - Pocałował mnie. W każdym razie ja to uznałam za pocałunek. Dotknął pyszczkiem mojego policzka. Widok był dość dziwny. Ten kot siedzący na jej kolanach...

S R

Casanova nigdy łatwo nie zaprzyjaźniał się z ludźmi. Mac i Tanner coś o tym wiedzieli.

- Zwykle jest bardzo wstrzemięźliwy w okazywaniu uczuć. Logan nie krył zdziwienia. - Prawdę mówiąc, po prostu toleruje tylko niektóre osoby. Ale... - Spojrzał na puste opakowanie po drażetkach. Dałaś mu moje cukierki?

Popatrzyła na niego z bezgranicznym zdumieniem. - A co miałam zrobić? Miał taką minę, że wydrapałby mi oczy, gdybym mu ich nie dała. - Nagle się stropiła. - Myślisz, że źle zrobiłam? Kotom nie wolno jadać słodyczy? Mogą mu zaszkodzić? - Normalnym kotom tak, ale w tym przypadku... Logan wzruszył ramionami.— Casanova jada takie rzeczy, że trudno powiedzieć, kilka czekoladowych drażetek może mu zaszkodzić. Ale na wszelki wypadek nie dawaj mu więcej. Avery zmrużyła oczy. 78

- Ten kot jest łakomy jak wszyscy Monahanowie. - W oczach Logana dostrzegła iskierki rozbawienia. - Jakiej on jest rasy? zapytała. - Trudno powiedzieć. A teraz przepraszam szanownego pana. Podszedł i z niemałym wysiłkiem zdjął kota z jej kolan. Udało mu się tego dokonać kosztem czerwonych zadrapań na grzbiecie dłoni. Kot spojrzał na niego z pogardą, uniósł w górę ogon i dumnie wymaszerował z pokoju. Avery z zainteresowaniem śledziła ich zmagania. - Zawsze jest taki - oznajmił Logan. - Jaki?

S R

- Zawsze musi mieć ostatnie słowo.

Poprosił, żeby wstała i poszła za nim. Zamknęli biuro na trzy spusty i wyszli z ceglanego budynku stajni.

- Dlaczego masz dwa gabinety? - zapytała. - Jeden w domu i drugi tu, w stajni? Czy nie byłoby prościej robić wszystkiego w jednym miejscu?

- I tak, i nie - odparł niechętnie. - Kiedyś ci to wytłumaczę. A teraz jestem piekielnie głodny, a ty? Słońce już zachodziło i niebo wypełnił pomarańczo-woczerwony blask jego ostatnich promieni. Avery była wykończona i... czuła się cudownie. Po raz pierwszy od wielu miesięcy zapomniała o przeszłości i żyła chwilą obecną. Na myśl o jedzeniu poczuła ssanie w żołądku. Podeszli pod dom i Logan spojrzał na zegarek. 79

- Umyjemy się, przebierzemy i spotkamy w kuchni za pół godziny. Rozdzielili się i udali w przeciwnych kierunkach. Mimo że była potwornie głodna, myślała tylko o tym, żeby się położyć do łóżka. Wzięła prysznic, umyła włosy i przebrała się w czyste ubranie. Nie ma co myśleć o odpoczynku. Nie jest tutaj gościem, wynajęto ją do pracy. Nie może iść spać; Loganowi trzeba zrobić kolację, przecież powiedział, że jest głodny. Już w progu kuchni uderzył ją cudowny, smakowity zapach; stół był nakryty. Zrobiło jej się słabo z głodu.

S R

- Usiądź, proszę. Piwo jest w lodówce, chcesz się najpierw napić czy od razu jemy?

- Przecież to ja powinnam przyrządzić kolację - rzekła zmieszana i nie mogąc się powstrzymać, sięgnęła po stojący na stole kubek z zupą.

Logan wyjął z lodówki dwie butelki piwa, otworzył je i jedną postawił przy jej nakryciu.

- Zrobiłaś dzisiaj mnóstwo rzeczy, które nie należą do twoich obowiązków - powiedział - dlatego ja w zamian zrobiłem kolację. Wyglądasz na wykończoną. Kiedy coś zjesz, zaraz musisz się położyć. Pochyliła głowę, żeby ukryć łzy napływające jej do oczu. Tak dawno - może nigdy - nikt nie był dla niej taki dobry. Nie chciała, by Logan wiedział, jakie wrażenie robi na niej taki zwykły, drobny objaw

80

troski. Wypiła łyk zupy i tym razem nie zdołała już pohamować łez; potworny żar sprawił, że z trudem złapała powietrze. - Zapomniałaś, że jadamy tutaj raczej pikantnie? - spytał z uśmiechem i wskazał jej butelkę. - Popij to piwem. Wiele to nie pomoże, ale chociaż jest zimne. Wypiła chyba z pół butelki i spojrzała na niego załzawionymi oczami. - Rany boskie, coś ty tam włożył? Logan podsunął jej koszyczek z krakersami. - Zagryź tym - poradził, a sam sięgnął po kukurydziane chipsy. -

S R

To moja ulubiona zupa z chili. Jamie jadał ją z chipsami. Po raz pierwszy z własnej inicjatywy wspomniał syna. - Był w stanie to przełknąć?

I po raz pierwszy nie miał tego zrozpaczonego wyrazu twarzy na samo wspomnienie o nim. - Jasne, uwielbiał chili.

Avery wzięła garść chipsów i wrzuciła do kubka. Po kilku łyżkach stwierdziła, że potrawa da się zjeść, a nawet ma całkiem przyjemny smak. Popijana zimnym piwem smakowała jej coraz bardziej i wkrótce Avery zaczęła rozkoszować się kolacją i... towarzystwem. - Czym zajmuje się Tanner? Co robi? Wspominał coś o koszykówce, ale nie wiem, czy nie żartował. Logan odpowiedział dopiero po dłuższej chwili.

81

- Tanner grał w drużynie San Antonio przez jeden sezon, a potem miał kontuzję. Uszkodził sobie kolano i to był koniec jego kariery. Przez pewien czas próbował jeszcze być działaczem sportowym, ale potem wrócił tutaj. Najpierw uczestniczył w rodeo, a teraz pracuje w rodzinnej firmie. - On też jest weterynarzem? - Tanner? Skądże! - Logan wybuchnął śmiechem, jakby powiedziała coś bardzo zabawnego i zupełnie nie pasującego do najmłodszego z braci Monahanów. - Nie wiem, co nazywasz rodzinną firmą - wyjaśniła.

S R

- Monahanowie od dawien dawna zajmują się hodowlą koni wyścigowych.

Nie miała pojęcia, co znaczy nazwisko Monahanów w świecie aukcji i wyścigów konnych, bo skąd mogła to wiedzieć. - Hodujecie je tutaj, na twojej farmie? - zapytała. - Nie, Tanner mieszka w naszym rodzinnym domu, osiem kilometrów stąd. Razem z ojcem hodują i sprzedają konie. Ja je trenuję, a Pierce przedtem je układa. - Jak to, układa? - To takie stare określenie. Pierce ma wyjątkowy talent do koni, potrafi je odpowiednio przygotować przed właściwym treningiem. Tak je jakoś czaruje, szepce im coś do ucha. - Chyba coś takiego widziałam kiedyś w kinie. A ty też masz talent do koni?

82

- Wszyscy w rodzinie potrafimy obchodzić się z końmi, ale Pierce ma największe wyczucie. To prawdziwy dar. Ojciec mówi, że ma to po naszej praprababce, która była Indianką z plemienia Komanczów. Teraz, kiedy już to wiedziała, bez trudu odnalazła w jego twarzy indiańskie rysy. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że przygląda mu się bardzo natarczywie i żeby ukryć zmieszanie, zapytała o coś, o co nie powinna była pytać. - Jak to się stało, że osiadłeś na farmie? Gdybyś był starszy, myślałabym, że...

S R

- Kupiłem tę ziemię jeszcze w czasie studiów. Potem się ożeniłem, urodził się Jamie, dobrze było mieszkać poza miastem. Becky znalazła ten wielki wiktoriański dom i ten mały domek, w którym teraz mieszkasz, i kazała je przenieść tutaj. Avery ze zdziwieniem uniosła brwi.

- Taki ogromny dom? Przenieśliście go tutaj z innego miejsca? - Szaleństwo, prawda? Miał chyba ze sto lat, trzeba go było przeciąć na połowę, a potem znowu złożyć tutaj, na miejscu. Sądząc z tonu, jakim to mówił, nie przepadał chyba za tym domem. Skończyli jeść ostrą potrawę i Logan sięgnął do piecyka po ciasto owocowe. Położył na każdym kawałku dużą łyżkę lodów waniliowych i podsunął talerzyk Avery. - Po tym będziesz lepiej spała. 83

- I tak będę spała jak kamień. Pod koniec deseru poczuła na sobie uważny wzrok Logana. - Chciałbym, żebyś wiedziała, że możesz mi zaufać - powiedział łagodnym głosem. Jej ręka z łyżką zawisła w powietrzu, w połowie drogi między ustami a talerzem. - Nie wiem, o czym mówisz. - Dobrze wiesz. Chciała coś wyjaśnić, ale Logan powstrzymał ją ruchem ręki. - Posłuchaj, coś ci powiem. Kobieta taka jak ty nie przyjmuje

S R

takiej pracy jak tutaj, jeśli czegoś nie ukrywa albo przed czymś nie ucieka. Albo i jedno, i drugie. Możesz nie odpowiadać, ale nie obrażaj mojej inteligencji i nie zaprzeczaj. Widziałem, jak dzisiaj rano zareagowałaś na widok szeryfa. Kiedy się zorientowałaś, że Ross jest szeryfem, wpadłaś w popłoch. Powiedziałaś mi wczoraj, że nie masz kłopotów z prawem i ja ci wierzę, ale robisz wrażenie kogoś, kto czuje się winien. Ross wygląda na wiejskiego przygłupa, ale swój rozum ma i umie z niego korzystać. Ma instynkt myśliwskiego psa. Zauważył twoją reakcję i zapisał ją sobie w pamięci. Przy pierwszej lepszej okazji zrobi z tego użytek, zapewniam cię. Nie chcę cię zmuszać, żebyś mi opowiedziała, co ci się przytrafiło, chcę tylko, żebyś wiedziała, że możesz mi zaufać, bo pomogę ci, jak tylko będę mógł. Ja ci ufam. Skończył i pochylił się nad talerzem. Kiedy zjadł deser, uniósł głowę i napotkał zdumione spojrzenie Avery. 84

- Dlaczego?- zapytała. - Dlaczego ci pomogę, czy dlaczego ci ufam? - Jedno i drugie. - Nie wiem. Możesz to nazwać instynktem albo wyczuciem, albo czym tam jeszcze chcesz. - Bardzo bym chciała móc tak ufać swojemu instynktowi szepnęła raczej do siebie samej niż do niego. - Możesz zacząć ode mnie. Chciała, ale nie potrafiła tego zrobić. Bała się. - Poczekam, kiedy będziesz gotowa - powiedział, jakby chciał skończyć rozmowę.

S R

Poczuła, jak zalewa ją fala ulgi i wdzięczności. - Dziękuję.

- Ale zbytnio nie zwlekaj. Ross Middleton jest poważnym przeciwnikiem i częściowo ze względu na mnie może się pośpieszyć. Wzmianka o powodach przypuszczalnej gorliwości szeryfa zaciekawiła ją, ale nie zdążyła o nic zapytać, bo do kuchni wtargnęła Jessie. Na widok ich obojga stanęła w progu jak wryta. Obrzuciła wzrokiem resztki kolacji i uśmiechnęła się z przymusem. - Jadę prosto z San Antonio. Ross powiedział mi, co się stało, o koniach i w ogóle. Jak ktoś mógł zrobić coś takiego! Powinieneś natychmiast wyrzucić stąd tych chłopaków, Logan! - Poczekaj chwilkę, Jessie. Co takiego naopowiadał ci Ross? - Mówił, że któryś z tych łobuzów specjalnie albo przez pomyłkę dodał czegoś koniom do paszy. Mogli też przez czyste niedbalstwo 85

nie zabezpieczyć jej odpowiednio, no i zwilgotniała, zgniła i konie się struły. Ross mówi, że powinieneś przegonić ich na cztery wiatry, bo są po prostu nieodpowiedzialni i niebezpieczni. - Przestań! - przerwał jej gwałtownie. Avery po raz pierwszy widziała go w takim stanie. - Ci chłopcy nie mają z tym nic wspólnego. Przestań opowiadać głupstwa, które Ross wkłada ci do głowy i rozpuszcza po całym mieście. Usta dziewczyny zadrżały i widać było, że lada chwila się rozpłacze. Avery postanowiła ratować sytuację. Miała dobre chęci, ale ujawniła je może niezbyt fortunnie.

S R

- Jadłaś już coś, Jessie? Może zjesz z nami chociaż deser? Natychmiast zrozumiała swój błąd. Gdyby wzrok mógł zabijać, leżałaby już martwa z nożem w sercu. Zupełnie jakby niczego się o ludziach nie dowiedziała w ciągu ostatnich kilku lat. Nie mówiąc już nic więcej, wstała, zebrała naczynia ze stołu, wstawiła je do zmywarki i zaczęła sprzątać kuchnię. Postanowiła się nie przejmować. Logan nie potrzebuje od niej żadnej pomocy, sam da sobie radę z Jessie. Jak w ogóle kiedykolwiek mogło jej przyjść do głowy, że zasłania się nią jak tarczą? Sprzątała, przysłuchując się ich rozmowie, ale w niej nie uczestniczyła. Nie musiała słuchać długo, by się zorientować w stanie umysłu Jessie Middleton. Dziewczyna robiła wrażenie kompletnie rozkojarzonej. Chaotycznie mówiła coś o Becky, a ponieważ Logan nie reagował, skierowała rozmowę na jego zmarłego synka.

86

Logan siedział zasępiony i ponury. Avery miała ochotę uderzyć tę dziewczynę. Nagle zrozumiała, że Jessie jest bardziej przebiegła i wyrachowana niż przeciętna dziewczyna w jej wieku. Miała ochotę krzyczeć i ostrzegać Logana. Jessie nim mampuluje, posługuje się nim, robi z nim, co chce, a on tego wcale nie zauważa. Jak można być tak ślepym! Opanowała się z wielkim trudem, zamknęła drzwiczki zmywarki, włączyła ją, powiedziała dobranoc i wyszła z kuchni. Szła do siebie, patrząc w czarne aksamitne niebo i wielki srebrzysty księżyc; nigdy dotąd nie widziała tak dużych gwiazd. W Haven niebo jest blisko...

S R

Ani piękno nocy, ani chłodny powiew wiatru nie były jednak w stanie ugasić jej gniewu. Próbowała przekonać samą siebie, że to nie są jej sprawy. Nie powinna się wtrącać do Jessie i Logana. Logan rozegra to, jak zechce. Była jednak tak zdenerwowana, że kiedy włożyła klucz do zamka, dopiero po dłuższej chwili zorientowała się, że drzwi nie są zamknięte.

Całe życie mieszkała w mieście i zamykanie drzwi na klucz miała we krwi. W Seattle nikt nie zostawiał otwartego domu. Na dodatek te drzwi nie tylko nie były zamknięte na klucz: one były uchylone. Ciekawe, czy Jessie ma klucz od małego domku? Czy szperała w jej rzeczach, podczas kiedy oni spokojnie jedli kolację? Avery nie miała nic do ukrycia, to znaczy nic z wyjątkiem.

87

Weszła ostrożnie do środka, przybyła korytarz i z westchnieniem ulgi usiadła na łóżku. Włożyła rękę pod poduszkę. Koperta, którą tam włożyła, leżała na miejscu. Szybko rozejrzała się po pokoju. Wszystko wskazywało na to, że nikt nie szperał w jej rzeczach. Może to ona sama tak się śpieszyła na spotkanie z Loganem, że zapomniała zamknąć drzwi? A może, przez pomyłkę, przekręciła klucz w drugą stronę? Rozbierając się, jeszcze raz przebiegła myślami wydarzenia tego dnia. Logan uważa, że ktoś otruł jego konie. Stanowczo zaprzecza, że mogli to zrobić pracujący u niego chłopcy. A kiedy ona go pyta, czy

S R

kogoś podejrzewa, nic nie odpowiada. Dziwne.

Wsunęła się pod kołdrę i zgasiła światło. Teraz, kiedy spokojnie wszystko sobie przemyślała, miała już pewność: na farmie dzieje się coś niedobrego, czai się tutaj jakieś niebezpieczeństwo. Pomyślała, że uciekła z deszczu pod rynnę. Po tych strasznych kilku miesiącach, które przeżyła, znalazła się w sytuacji, która mogła okazać się wcale nie lepsza.

Z jej ust wyrwał się niemy krzyk, kiedy coś ciężkiego wylądowało jej na nogach. Na oślep sięgnęła do lampy i zapaliła ją. Turkusowe latarnie rozbłysły i zaraz przygasły: Casanova wyraźnie uważał, że zapalanie światła w takim momencie jest niezbyt wskazane... - Co ty robisz w moim łóżku? A przede wszystkim, w jaki sposób się tu dostałeś?

88

Nie czekała na odpowiedź, bo w gruncie rzeczy Casanova był przecież tylko kotem, ale nie zdziwiłaby się, gdyby w odpowiedzi usłyszała jakąś impertynencję. Casanova jednak tylko coś mruknął i spokojnie ułożył się na jej nogach. - Słuchaj, kochany - próbowała oponować - bardzo jesteś miły, ale ja zwykle sypiam sama. Jesteś rzeczywiście uroczy, ale ja wolę nie mieć problemów ani złamanego serca. Czy ty mnie słuchasz? Casanova nie zareagował. Nie miała odwagi go zrzucić. Podkurczyła nogi, a kot podwinął ogon, jakby na znak, że potrafi

S R

uszanować jej prawo do własnego terytorium. Westchnęła i zgasiła światło. To był bardzo ciężki dzień.

Logan miał na gadaninę Jessie doskonały sposób. Wyłączał się, tak jakby gasił radio. Teraz stał przy kuchennym oknie i patrzył, kiedy zgaśnie światło w pokoju Avery. Ojciec nie miał dobrego pomysłu, sprowadzając ją tutaj; wcale mu tym nie pomógł. Tylko wszystko dodatkowo skomplikował. Teraz pozostawało jedynie jak najszybciej wymyślić jakiś pretekst, żeby ją stąd wyprawić. Zjawiła się akurat w momencie, kiedy już mu się wydawało, że odnajduje jaką taką równowagę ducha, Nowe komplikacje nie są mu potrzebne. Tylko jak jej powiedzieć, że powinna odejść? Przecież ona przed czymś ucieka i tutaj znalazła schronienie. Na pewno nie ma pieniędzy i nie ma dokąd pójść. Mógłby dać jej jakąś sumę i poprosić Tannera, żeby zatrudnił ją u siebie. Wiedział jednak, że Avery nigdy nie 89

przyjmie jałmużny, jest na to zbyt dumna. Prócz tego dobrze znał swojego braciszka i na samą myśl o tym, że Avery mogłaby u niego zamieszkać, robiło mu się słabo. - Logan, czy ty mnie słuchasz? Spojrzał na Jessie przez ramię. - Wracaj do domu, malutka, jestem wykończony. I dłużej się nią nie zajmując, poszedł do siebie na górę. Wiedział, że zachowuje się okropnie, ale nie miał siły zmuszać się do grzeczności. Przed przyjazdem Avery sypiał w gabinecie na tyłach stajni. Teraz postanowił spróbować, czy zaśnie w tym wielkim, pustym domu. Mijając drzwi pokoju synka, pomyślał, że nigdy chyba nie polubi tego domostwa.

S R

Następnego dnia rano Avery postanowiła uporządkować papiery w gabinecie Logana. Sprzątała, układała i odkurzała, i nie mogła się pozbyć myśli, że coś tu nie jest w porządku.

W czasie śniadania Logan ledwo się do niej odzywał, odpowiadał półsłówkami i był tak ponury, że wkrótce porzuciła nadzieję, że uda jej się wywołać na jego twarzy choć cień uśmiechu. Nie miała nawet kiedy wspomnieć mu o swoim nocnym gościu. Zasiadła do komputera, ale prawie nie widziała ekranu. Logan pojechał do miasta. Przed wyjściem powiedział tylko, że wróci na lunch i poprosił, żeby mu zrobiła listę produktów, które ma kupić po drodze. Wszystko to mówił takim nieprzyjaznym tonem, a kiedy wreszcie zniknął, czuła się kompletnie rozbita. Skupiła się, próbując zrozumieć, co widzi. To, co dostrzegła na ekranie, najpierw lekko ją zdziwiło, potem zdumiało, a w końcu 90

wprawiło w osłupienie. Pokręciła z niedowierzaniem głową i jeszcze raz wszystko sprawdziła. Odłożyła na bok kanapkę z tuńczykiem i znowu nacisnęła kilka klawiszy, przeglądając różne pliki. Sięgnęła po butelkę coca-coli i pociągnęła łyk. Znowu spojrzała na ekran. Cyfry nie uległy zmianie, a liczby nie chciały być inne. O mało się nie uszczypnęła, żeby sprawdzić, czy nie śni. Z danych, jakie miała przed sobą, wynika, że majątek Logana wynosi... półtora miliona dolarów. Pieniądze po prostu bezproduktywnie leżały na jego koncie... Półtora miliona żywej gotówki. Zbyt dobrze znała się na operacjach finansowych, żeby nie

S R

uznać tego za karygodną lekkomyślność albo... głupotę. Dopiero po chwili przyszło jej do głowy, że może to również świadczyć o tym, że komuś po prostu wcale nie zależy na pieniądzach. Poczuła, że się dusi. Wstała od komputera, otworzyła okno i zaciągnęła się świeżym powietrzem napływającym od strony pól. Zapach trawy i ziemi orzeźwił ją. To nie jej sprawa. Logan może robić ze swoimi pieniędzmi, co chce. Pieniądze zawsze przynoszą kłopoty. Wiedziała coś o tym. Spojrzała w stronę monitora. Ekran ani drgnął, cyfry tkwiły na nim niczym znaki ostrzegawcze. Trzymaj się z daleko od władzy i od pieniędzy, Avery... Postanowiła jak najszybciej zapomnieć o tym, co widziała. Do jej obowiązków należy tylko uporządkowanie biura, a nie doradztwo finansowe. Zbyt dobrze pamiętała, jak się skończyły jej przygody z pieniędzmi. Ciekawość to luksus, na który ktoś w jej sytuacji nie 91

może sobie pozwolić. Nie potrafiła jednak się opanować, musiała się dowiedzieć, skąd się wzięła taka ogromna kwota na jego koncie. - Nie rób tego - powiedziała do siebie półgłosem. - Nie mieszaj się, po co ci to. Wzruszyła ramionami. - Mówisz coś do mnie, Avery? Drgnęła. Uniosła oczy w górę, tam, skąd dochodził głos. Na drabinie przylegającej do dachu siedział Benton i śmiał się do niej, rad, że ją zaskoczył. - Co ty tam robisz?

S R

- Będziemy malowali dom.

Dopiero teraz spostrzegła, że pomocnicy Logana są w komplecie. Obsiedli drabinę jak ptaki i patrzyli na stojącą w oknie Avery, pokazując w uśmiechu wszystkie zęby.

Tylko tego brakowało, żeby usłyszeli, że mówi do siebie... A zwłaszcza co mówi...

- Doktor chce, żebyśmy odnowili dom i powiedział, że dzisiaj mamy cały czas być tutaj blisko i nigdzie nie odchodzić. Benton wychylił się niebezpiecznie i drabina drgnęła. - Uważaj, bo spadniesz! A dlaczego właściwie nie jesteście w szkole? - Nauczyciele mają jakieś zebranie, zwolnili nas. Raul dodał coś, czego nie dosłyszała, i cofnęła się w głąb pokoju. Wróciła do biurka. Cyfry z ekranu nie zniknęły, ale w pokoju czegoś brakowało. Resztki kanapki... Przecież ją tu położyła? Obok 92

komputera siedział ogromny, zadowolony z siebie kot, oblizując sobie wąsy. - Nie zostawiłeś mi nawet okruszynki? Casanova dokładnie przyjrzał się swojej łapie, jakby chciał policzyć pazury. - Nie udawaj, że nie słyszysz! Za karę nie dostaniesz deseru. Kot zareagował natychmiast. Jednym susem znalazł się na klawiaturze, cyfry na ekranie zatańczyły, komputer oszalał. Złapała potwora i ściągnęła go sobie na kolana. - Uspokój się! Nie mam tu nic słodkiego, będziesz sobie musiał

S R

złapać jakąś myszkę albo coś innego.

Casanova utkwił wzrok w zamku szuflady, jakby chciał go zahipnotyzować, a potem zaczął pazurami drapać drewno. Avery odsunęła się do tyłu razem z krzesłem i kotem. - Zostaw to, ty głuptasie.

Wcale nie zamierzał jej słuchać. Głęboko westchnęła i otworzyła szufladę.

- Widzisz, że nic nie ma? Sam się przekonaj. W szufladzie na widocznym miejscu leżała torebka czekoladowych drażetek i duży baton. Obok ręcznie zapisana kartka. „Na wypadek, gdybyś chciała sobie osłodzić pracę". Podpisane: „Logan". Łzy napłynęły jej do oczu. Casanova odpowiednio wykorzystał jej wzruszenie. Na nic nie bacząc, wzgardziwszy batonem, złapał w zęby torebkę drażetek i -

93

łypnąwszy na Avery okiem - jednym susem razem ze swym łupem wyskoczył za okno. Avery odwinęła baton i pojadając, zaczęła spokojnie przeglądać pliki. Nagle jakiś napis przyciągnął jej uwagę. Polisa ubezpieczeniowa. Poczuła nieprzyjemny dreszcz. Z tego, co ujrzała, jasno wynikało, że Logan na śmierci żony i syna zarobił okrągłe dwa miliony dolarów.

S R 94

6 Wiedziała, że nie powinna się dziwić. Przecież wie to od niego. Sam mówił, że prędzej czy później ludzie jej powiedzą, że dorobił się majątku na śmierci żony i syna. Niektórzy mieszkańcy Haven są przekonani, że to on ponosi odpowiedzialność za tę śmierć, Wtedy, zanim opuścił kuchnię, dorzucił jeszcze, że ci, co tak mówią, mają rację. Nie mają racji. Avery nie ufała już swojej intuicji, ale coś jej mówiło, że Logan

S R

nigdy nie skrzywdziłby żadnej żywej istoty, a co dopiero osób, które kochał. Rozejrzała się dokoła. Odpowiedź na dręczące ją pytania była w tych pudłach, segregatorach, w tych stosach papierów. Wystarczy do nich zajrzeć...

W trzy godziny później miała już jako tako uporządkowaną część dokumentacji. Z orzeczeń związanych z realizacją polisy ubezpieczeniowej dowiedziała się - ku swemu zdumieniu - że Becky i Jamie zginęli zaledwie półtora roku temu. W trzy miesiące po ich śmierci na farmie spłonęła stajnia. Ogień strawił ją do fundamentów, z dymem poszły też wszystkie urządzenia i cały sprzęt. W pół roku później gotów był już nowy budynek. Solidny, okazały, z czerwonej cegły. Przejrzała rachunki. Koszty budowy i wyposażenia całości wyniosły... pół miliona dolarów! Avery nie wierzyła własnym oczom: pół miliona dolarów za stajnię? Przecież to potwornie wysoka suma! Dopiero po dłuższej chwili uświadomiła sobie, że budynek z czerwonej cegły nie jest zwykłą stajnią, tylko w 95

pełni wyposażoną, nowoczesną kliniką weterynaryjną. Ale po co Logan budował nową klinikę na terenie farmy, skoro miał już jedną w mieście? Z korespondencji z firmą, w której ubezpieczony był budynek, który spłonął w pożarze, wynikało, że odszkodowanie nie zostało wypłacone, ponieważ przeprowadzone śledztwo wykazało, że obiekt został celowo podpalony. Avery dobrze znała język urzędowych pism i mimo meandrów prawniczej terminologii, bez trudu odczytała, że jedynie w przypadku, gdy sprawca zostanie złapany, procedura prawna dotycząca wypłaty

S R

odszkodowania zostanie wznowiona.

W odpowiedzi na pozew było coś jeszcze; najpierw ją to zdumiało, a następnie - rozśmieszyło. Przedstawiciel agencji ubezpieczeniowej oraz szeryf podejrzewali, że Logan sam podłożył ogień. Było to całkowicie niedorzeczne.

Logan nie był podpalaczem. Po cóż by to robił? Przecież za nową stajnię musiał zapłacić majątek.

Dobiegł ją dźwięk otwieranych i zamykanych drzwi kuchennych. Zrobiła chłopcom kanapki i teraz wchodzili do kuchni, kiedy chcieli, i brali sobie jedzenie i coś do picia z lodówki. Avery siedziała zamyślona. Najpierw spalona stajnia, a teraz otrute konie. Dlaczego Logan nie złożył odwołania od decyzji sądu? Szkoda, że nie może go zapytać. Trudno, trzeba to będzie odłożyć na później. - Co ty tu robisz? 96

Podskoczyła, część papierów upadła na podłogę. Czy w tym domu naprawdę nikt nigdy nie puka? Odwróciła się i ujrzała Jessie. Jej wielkie zielone oczy płonęły nienawiścią. Avery zrozumiała, że wystarczy jedno niewłaściwe słowo, a Jessie przekroczy granicę i zrobi coś naprawdę okropnego. - Witaj, Jessie - powiedziała z udaną swobodą. - Logan mnie prosił, żebym trochę uporządkowała jego gabinet. - Po co? Przecież ma drugi. Avery zamrugała powiekami. - Nie pytałam go o to. - Jasne, przecież jesteś tylko służącą. Avery zebrała papiery i spojrzała na nią.

S R

- Nie ma go tutaj. Pojechał do miasta.

Żadnej reakcji. Tylko te zielone oczy przepełnione nienawiścią. - Wróci chyba dopiero na kolację.

Jessie postąpiła krok do przodu i skrzyżowała ręce na piersiach. Dzieliło je tylko biurko. Avery pomyślała, że jeśli dziewczyna rzuci się na nią, zawsze zdąży wyskoczyć przez okno. - I tak go nie dostaniesz - syknęła Jessie. Avery zrozumiała, że nie ma sensu udawać, że nie wie, o co jej chodzi. - Wcale go nie chcę. Jessie wybuchnęła złym śmiechem. - Kłamiesz. Widzę, jakie spódniczki wkładasz i jak wymachujesz tymi swoimi balonami, kiedy on na ciebie patrzy. Niech sobie patrzy, i tak nigdy się w tobie nie zakocha. On kochał tylko 97

Becky, a Logan to facet, który kocha tylko raz. Zresztą, Logan i ja... Zrobiła znaczącą minę. Avery zrozumiała, że musi powiedzieć coś, co kompletnie zamąci dziewczynie w głowie. - Nie wyglądasz mi na kogoś, kto się godzi przez całe życie być tą drugą. Jessie osłupiała. Zamrugała oczami. - Co ty wygadujesz? Może nie trzeba jej drażnić. Jessie jest w takim stanie, że może zrobić wszystko. Mimo to Avery nie mogła się powstrzymać.

S R

- Powiedziałaś, że Logan nigdy nie zapomni Becky. Jestem pewna, że masz rację. Dlaczego w takim razie tak piękna dziewczyna jak ty, która może mieć każdego mężczyznę, zamierza stale żyć w cieniu zmarłej siostry?

Miała teraz przed sobą osobę kompletnie zbitą z tropu. Kogoś tak zagubionego, że natychmiast przypomniała sobie swojego brata. On też nieraz tak wyglądał. Ktoś wyglądający na całkiem dorosłego, a w środku - dziecko. Takie połączenie może być bardzo niebezpieczne dla otoczenia. Niedojrzałość psychiczna połączona z nieograniczonymi możliwościami czynienia zła... Czuła żal i współczucie dla takich ludzi, a jednocześnie ogarniał ją gniew. Wiedziała, ile może niewinny człowiek zapłacić za to, że znalazł się w obrębie oddziaływania podobnej hybrydy. - I co wy tu robicie, moje pięknotki?

98

Tanner stał w drzwiach uśmiechnięty i frywolny, lecz Avery czuła, że brat Logana doskonale wie, jakiego rodzaju wymianę zdań przerywa. Może nawet właśnie w tym celu tu przyszedł. Bez względu na jego motywację była szczęśliwa, że to zrobił. Ze zdumiewającą łatwością błyskawicznie rozbroił Jessie i po chwili śmiała się już wesoło z jego żartów. Wyprowadził ją z gabinetu tak zgrabnie, że nawet nie zauważyła, że nią manipuluje. Gdy wrócił, zastał Avery z głową opartą na dłoniach. Zdjął papiery z krzesła, przysunął je i usiadł. - Bardzo było źle? - zapytał z powagą w głosie i roześmianymi oczami.

S R

- Za to ty nieźle się ubawiłeś.

- Ja? Wpadłem tu tylko na chwilę, a ty zaraz mnie oskarżasz o... O co ty mnie właściwie oskarżasz?

- O to, że bawisz się cudzym kosztem. Miałeś nadzieję, że skoczymy sobie do oczu, co?

- Nie przyszło mi to do głowy, ale może to i dobry pomysł. Takie walki między kobietami bywają naprawdę ekscytujące, a tu, u nas, nic się nie dzieje. Nie chciała się uśmiechać, ale nie mogła się pohamować. - Jessie jest w fatalnym stanie - rzekła poważnie. - Zawsze taka była. Tylko Logan jakoś sobie z nią radził. - A jej siostra? - Zajmowała się nią, kiedy miała na to ochotę albo kiedy uważała, że tak wypada. 99

Powiedział to z takim sarkazmem w głosie, że Avery postanowiła pytać dalej. - Skąd się tu wziąłeś? I to w takiej chwili? - Logan mnie przysłał. - Tanner odrzucił włosy z czoła i uśmiechnął się. - Ojciec zawsze wtrącał się w nasze życie i trzeba mu przyznać, że zawsze wychodziło nam to na dobre, ale tym razem przeszedł samego siebie. Mam na myśli to, że sprowadził tu ciebie. Postanowiła przestać zadawać pytania. Każde pytanie pociąga za sobą odpowiedź, a z niej rodzi się nowe pytanie. Można tak pytać w nieskończoność i coraz bardziej zagłębiać się w życie tej rodziny. A

S R

właśnie tego pragnęła uniknąć za wszelką cenę.

- Dlaczego tak myślisz? - zapytała mimo wszystko. Nigdy dotąd nie była taka wścibska.

- Ponieważ, moja piękna, wreszcie po bardzo długim czasie zobaczyłem, jak mój brat się uśmiecha, a nawet się śmieje. Odkąd tu jesteś, bardzo się zmienił. Trochę zaczął przypominać dawnego Logana.

- I naprawdę uważasz, że te epokowe zmiany są moją zasługą? - Tak, twoją zasługą jest, pani, to wszystko, co dzieje się z nami - zadeklamował i spojrzał na nią z komiczną powagą. - Myślałaś, że jestem taki sobie wiejski przygłup,taki kowboj bez śladu mózgu, prawda? A ja nawet czytałem Szekspira... w swoim czasie. A widząc, że Avery zamierza z nim dyskutować na temat roli, jaką odegrała na farmie, przerwał jej bezceremonialnie.

100

- Nic nie mów. To ty jesteś przyczyną tych wszystkich zmian i już. - Nie. Tanner wyciągnął nogi daleko przed siebie i skrzyżował ręce pod głową. - Sam nie wiem, czy jesteś taka tępa, czy po prostu czekasz na dalsze komplementy. A może jesteś po prostu ślepa. Zrezygnowała z wyjaśniania tej sprawy; były jeszcze inne, ważniejsze. - Skąd się tu wziąłeś, Tanner? Powiedz mi, ale tak wprost, bez tych wszystkich ozdobników.

S R

- Szelmutka z ciebie. Wyglądał jak uśmiechnięty diabeł. - A z ciebie niezły krętacz.

- Dobrze, już ci mówię. Przysłał mnie Logan. Byliśmy w mieście na lunchu i tam zdybała nas Jessie. Logan wolałby, żeby przestała się nim zajmować. Powinna mieć własne życie, powiedział, najwyższy czas dojrzeć i tak dalej. Jednym słowem dał jej do zrozumienia, że wolałby, żeby tak stale go nie odwiedzała. - Pozwól, niech zgadnę - wpadła mu w słowo Avery. - Jessie zaproponowała mu pomoc w domu i obejściu, a on jej powiedział, żeby sobie dała spokój. Tanner łobuzersko mrugnął okiem. - Szelmutka, a do tego całkiem niegłupia. Masz rację, Jessie wymyśliła całą masę rzeczy, które mogłaby robić tu, na ranczu, ale

101

Logan był nieugięty. Wtedy ta mała wymyśliła, że prawdziwym powodem jego odmowy... - ...jestem ja. - Właśnie. Jessie to dobra dziewczyna. Może trochę narwana i nieobliczalna, ale ma dobre serce. Śmierć Becky i małego była dla niej ogromnym wstrząsem i teraz czepia się Logana, bo wmówiła sobie, że musi się nim zająć. Dobre serce... Przecież nie o serce Jessie tu chodzi, tylko raczej o stan jej umysłu, o to, co może się zrodzić w jej szalonej głowie. Avery wiedziała, że Monahanowie nie dostrzegają prawdziwego

S R

problemu, ale nie mogła im go wskazać. Nie była właściwą osobą. - I postanowiłeś pojechać za nią, żeby mi nic nie zrobiła? - Nie. Logan mnie poprosił, żebym sprawdził, czy z tobą wszystko w porządku. - Mówił teraz bardzo poważnie. - Jesteśmy bardzo zżytą rodziną, Avery, ale po tym wszystkim, co się stało, Logan odsunął się od ludzi. Uznaliśmy, że ma do tego prawo. Pierce prawie wcale się z nim nie widuje, ojciec ograniczył swoje interwencje do minimum, a ja... - A ty nie? - Nie. Ja nie uważam, że takie życie w samotności rozwiązuje jakiś problem. Zostałem przy nim, niech się na mnie wyżywa, przynajmniej nie jest sam. To znaczy... nie był, bo odkąd zjawiłaś się ty... Ale o tym już mówiliśmy.

102

Przechylone krzesło, na którym siedział Tanner, upadło nagle na ziemię z głuchym trzaskiem. Tanner zerwał się na równe nogi ze wzrokiem utkwionym gdzieś za plecami Avery. Miał tak dziwny wyraz twarzy, że odwróciła się, zdumiona i przestraszona. Przez okno statecznie wchodził Casanova, niosąc w pysku wielką mysz. Położył ją na biurku i spojrzał na Avery turkusowym wzrokiem. - Bardzo ci dziękuję, Giovanni - powiedziała słabym głosem. Tanner, zrób coś. Weź to z biurka, wyrzuć, nie wiem, zrób z tym coś...

S R

- Ten kot nazywa się Casanova.

- Przecież mówię. - Avery nie mogła oderwać wzroku od martwego ciała gryzonia. - Giovanni Jacopo Casanova de Seingalt. Tanner, jak zaczarowany, też patrzył na martwą mysz. - Zrób coś, proszę, Tanner.

- Nie, nigdy... Ja tego nie dotknę.

Wcale nie udawał; widać było, że tym razem jest śmiertelnie poważny. - Tanner! - Nie! Avery rozejrzała się bezradnie. - Chłopcy! Benton! - krzyknęła rozpaczliwie. -Raul! Tom! Tony! - Poszli już do domu, nikogo nie ma. - Co w takim razie zrobimy? Mamy tu tak stać i patrzeć na to paskudztwo? 103

Tanner lekko przesunął się w stronę drzwi. Casanova, jakby czytał w jego myślach, przerwał mycie i spojrzał na niego z pogardą. - Chyba nie masz zamiaru zostawić mnie samej - jęknęła Avery. Tanner nie tracił animuszu. - Skoro tak bardzo zaprzyjaźniłaś się z tym kotem, że aż przyniósł ci kolację, to nie chciałbym wam przeszkadzać w biesiadzie. Smacznego, moi drodzy. - Bardzo dowcipne. Casanova nie wziął udziału w tej wymianie zdań; nadstawił uszu, jakby nadsłuchiwał, a potem wyskoczył przez okno.

S R

- Szkoda, że nie zabrał tego świństwa - powiedział Tanner, jeszcze bliżej przesuwając się ku drzwiom.

- Uciekaj, uciekaj, zobaczysz, pożałujesz tego... Casanova wcale się nie obraził, usłyszał po prostu jakiś ruch w kuchni i poszedł sprawdzić, co się dzieje. Teraz i oni usłyszeli, jak ktoś wchodzi i stawia papierowe torby na stole.

- Ratunku! - krzyknął Tanner.

Logan zjawił się w gabinecie natychmiast; przy jego nogach plątał się Casanova. Kot błyskawicznie wskoczył na biurko, ujął mysz w pysk i usiadł dokładnie naprzeciwko Avery. Awersja, jaką Tanner żywił do myszy, była powszechnie znana. Wyglądało na to, że nareszcie mają z Avery coś wspólnego. - Logan, weź go stąd - szepnęła Avery błagalnym głosem. Logan ujął kota za kark i razem z myszą wystawił za okno. Avery wydała głębokie westchnienie ulgi. 104

- Przetrę czymś biurko - mruknęła. Nie zrobiła tego, bo spojrzenie Logana przykuło ją do miejsca. Patrzył na nią zafascynowanym wzrokiem. - Co zrobiłaś mojemu kotu, że tak się zachowuje? - Nic, naprawdę. To złodziej. Ukradł torebkę drażetek z biurka. Logan stał bardzo blisko niej i czuła zapach dobrego mydła. - Ukradł ją? Dotąd nie zauważył, jaką Avery ma cudowną cerę, krew z mlekiem, i jaką delikatną skórę, lekko opaloną po wczorajszym dniu. Wygląda jakoś tak... niewinnie.

S R

- Nie dawaj mu czekolady - powiedział.

- On sobie sam bierze. Ja po prostu nie mam odwagi mu jej wydrzeć. Prawdę mówiąc, nie mam nic przeciwko temu, żeby ze mną spał, ale nie zamierzam jadać z nim kolacji. Spojrzenie Logana spoważniało. - Casanova spał z tobą? Kiedy?

- Dziś w nocy. Nie mam pojęcia, jak się dostał do pokoju. Logan ze smutkiem pokręcił głową, ale nie skomentował tego wydarzenia. Jamie był jedyną osobą na świecie, którą Casanova lubił. Kiedy na dworze wiało albo padał deszcz, wślizgiwał się do jego pokoju i spał w jego łóżku. - Tęskniłeś za nim w nocy? - zapytała Avery. - Zwykle sypia z tobą? Wyobraziła sobie Logana w łóżku obok kota i poczuła dziwną słabość. 105

- Nigdy ze mną nie spał - odparł. - On ledwo mnie toleruje w tym domu. Spoglądał w jej oczy, czując, że jeśli popatrzy w nie chwilę dłużej, cały świat poza nią przestanie dla niego istnieć. Zapomnieli oboje o obecności Tannera, a kiedy się odezwał, drgnęli, jakby ich wyrwał z głębokiego snu. - Uważaj na nią, braciszku - ostrzegł Tanner - to niebezpieczna kobieta. Kiedy próbowałem stąd uciec z powodu tej myszy, spojrzała na mnie takim wzrokiem... zupełnie jak ta facetka w filmie „Egzorcysta". - Udał, że drży na całym ciele. — Po prostu zamieniłem

S R

się w słup soli, przymurowało mnie do podłogi. Logan spojrzał na niego domyślnie.

- Przestraszyłeś się, braciszku, i to cię zatrzymało, a może doszły do głosu resztki honoru. - Przeniósł wzrok na Avery. - Masz jakiś dziwny dar. Przy tobie człowiek stara się być lepszy niż jest w rzeczywistości albo przynajmniej takiego udawać. Powiedział to żartobliwie, ale w jego ciemnych oczach dostrzegła głęboki namysł. - Od czasu do czasu możesz to przećwiczyć na naszej rodzinie dorzucił i roześmiał się. Od strony podjazdu dobiegło ich trąbienie samochodu. - To na pewno ojciec - wyjaśnił Logan. - Spotkaliśmy się w mieście. Mówił, że... Dźwięk klaksonu nie ustawał; powtarzał się w regularnych odstępach czasu, jakby Mac ich do siebie przyzywał. 106

Logan wybiegł z gabinetu, za nim ruszył Tanner, a na końcu - za braćmi - podążyła Avery. Zniknęli za węgłem domu i na chwilę straciła ich z oczu. Potem ujrzała ich znowu, biegnących w stronę garażu. Kiedy tam weszła, wszyscy trzej stali nieruchomo i na coś patrzyli. Zupełnie jakby stali nad grobem, pomyślała mimo woli. U ich stóp leżały pogniecione pudełka i połamane zabawki. Zgnieciony czerwony rowerek robił upiorne wrażenie; wyglądał, jakby zmiażdżyły go gigantyczne szczęki jakiegoś prehistorycznego potwora.

S R

Mac wyjął telefon komórkowy i nie znoszącym sprzeciwu głosem zażądał, by Ross Middleton natychmiast przyjechał na farmę. Wyłączył telefon i pstryknięcie echem odbiło się po pustym, chłodnym garażu. Nikt się nie poruszył. Nikt się nie odezwał.

Avery, zdyszana po biegu, z trudem łapała powietrze. Chciała coś powiedzieć, o coś zapytać, ale ta straszna cisza zmusiła ją do milczenia. Napięcie było tak wielkie, że poczuła, że nie ma czym oddychać. Ogarnął ją lęk, że zaraz stanie się coś strasznego. Kto mógł zrobić coś takiego? Akt tak „bezinteresownego" wandalizmu miał w sobie coś niedorzecznego i złowrogiego. W kątach garażu czaiło się szaleństwo. Ktoś skierował swoją nienawiść na zabawki Jamiego, zniszczył coś, co było bolesną pamiątką. Nie miała wątpliwości, kogo w ten sposób próbował zranić. 107

- Kto to zrobił? - szepnęła, przerywając upiorną ciszę. Mac schylił się i podniósł mały zniszczony samochodzik. Przez chwilę przyglądał mu się nie rozumiejącym wzrokiem, a potem otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć. Nie zrobił tego, bo na podjazd wjechał samochód szeryfa. Ross Middleton powoli wysiadł z samochodu, obciągnął na sobie obcisły mundur, poprawił pas z bronią na szerokich biodrach. Mac spojrzał na zegarek. - Szybki jesteś, musiałeś być w pobliżu. Szeryf włożył kapelusz i opuścił jego rondo na czoło. Zatrzasnął drzwiczki samochodu.

S R

- Byłem tu obok, u Brownów. Znowu mają jakieś domowe problemy. Co się stało?

Mac ujął Avery za ramię i lekko ją odsunął. Tanner cofnął się, odsłaniając przed szeryfem leżące na ziemi szczątki zabawek. Szeryf gwizdnął przez zęby. Avery poczuła zimny dreszcz. Ross przykucnął, dotknął wygiętych szprych czerwonego rowerka. - O rany, nigdy czegoś takiego nie widziałem. Logan nie słuchał go. Nie wytrzymał; odwrócił się i bez słowa wyszedł z garażu. Avery spojrzała w jego stronę. Chciała za nim biec, pocieszyć go, być przy nim, ale wzrok Middletona ją powstrzymał. Mac i Tanner zebrali zniszczone zabawki i załadowali je do pudła. Tanner odciągnął je pod ścianę. Mac znowu wbił wzrok w mały samochodzik, którego przez cały czas nie wypuścił z rąk. 108

- Logan nie mógł na to patrzeć - powiedział. - Prosił mnie, żebym to wszystko zabrał, ale ja nie mogłem. Pomyślałem, że może pewnego dnia zrobi mu się żal, że nie ma żadnych pamiątek po swoim chłopcu. Zapakowałem je i schowałem tutaj. Nie rozumiem, jak... Jak ktoś mógł tak, o Boże... Strącił z ramienia rękę szeryfa i podszedł do Tannera, żeby mu pomóc. - Biedny staruszek - rzekł szeryf. Avery zamrugała oczami, chcąc ukryć łzy, i nagle zorientowała się, że została sam na sam z człowiekiem, którego się bała. Wiedziała,

S R

że musi coś powiedzieć, inaczej milczenie stanie się oskarżeniem. - Tak... Wszyscy są wstrząśnięci.

- Mnie to wygląda - zaczął Ross - jakby ktoś chciał zniszczyć wszystko, na czym zależy Loganowi i do czego jest przywiązany. Na twoim miejscu bardzo bym uważał. Incydent z końmi to nie była pierwsza niepokojąca rzecz, która zdarzyła się na tej farmie. Avery zagryzła usta.

- Był jeszcze pożar stajni? - Nie tylko. Ross uśmiechnął się niedobrym uśmiechem, ujął ją pod rękę i odciągnął na bok, tak żeby Mac i Tanner nie mogli go usłyszeć. Jego dotyk wprawił ją w panikę i opanowała się, by tego nie okazać. - Zaraz po śmierci mojej siostry i jej synka ktoś zdemolował lecznicę Logana w mieście. Został zniszczony cały sprzęt, a niektórzy jego pacjenci zniknęli bez śladu. Potem zniknął też ukochany labrador 109

Jamiego. Myśleliśmy, że może uciekł, ale dlaczego miał uciekać? A teraz ktoś otruł konie i zrobił to tutaj. Myślę, że należałoby przycisnąć tych chłopaków, coś mi się wydaje, że maczali w tym palce. Zmarszczył brwi i westchnął. - Ale co ja tam mogę wiedzieć... Jestem tylko prowincjonalnym szeryfem. Avery próbowała się uśmiechnąć, ale nie mogła. Zupełnie jakby miała na twarzy maskę z lodu. Stale czuła na ramieniu żelazny uścisk dłoni „prowincjonalnego szeryfa". Jego zimne oczy widziały wszystko, mimo że na nic konkretnego nie patrzyły.

S R

- Po prostu nie mieści mi się w głowie - ciągnął Ross - jak jeden człowiek może ściągać na siebie tyle nieszczęść. Zupełnie jakby ciążyło nad nim jakieś fatum, przed którym nie ma ucieczki. Musisz bardzo uważać. - Dlaczego?

- Doświadczenie mówi mi, że to leci jak lawina. Najpierw niby nic, takie sobie niepokojące epizody, a potem... potem prawdziwa tragedia. Tego nie da się powstrzymać. Nie chciałbym, żeby cię spotkało coś złego tylko dlatego, że masz dobre serce. - Uśmiechnął się niemrawo i przysunął jeszcze bliżej. - Powinnaś sobie znaleźć jakąś inną pracę. Nie mogła tak dłużej stać; szarpnęła się. - Muszę zobaczyć, co z Loganem... Ross przytrzymał ją. - Pamiętaj, co ci powiedziałem. A gdybyś czegoś potrzebowała, zadzwoń do mnie. 110

Zwolnił uścisk i pozwolił jej odejść. Wiedziała, gdzie schronił się Logan. Ruszyła w kierunku stajni. Lekki wiatr chłodził jej rozpalone policzki, wokół stajni zbierały się cienie. Weszła do środka i poszła w kierunku, skąd dobiegało cichutkie rżenie. Zatrzymała się przed otwartym boksem Possum. Klaczką poznała ją i zwróciła łeb w jej stronę. Logan nie odwrócił się, stał tyłem do niej, rytmicznymi ruchami zgrzebła czyszcząc konia. Avery nie wiedziała, co powiedzieć. Wiedziała tylko, że nie może zostawić go samego. Weszła do boksu i stanęła za jego plecami, patrząc na

S R

zgrabne ruchy jego rąk. Zahipnotyzowały ją; były jak taniec, jak pieszczota...

Wyczuł jej obecność, gdy tylko przekroczyła próg stajni. Przyszła, bo nie chciała, żeby był sam. Był jej wdzięczny za to, że nic nie mówi. Słowa nie miały w tej chwili sensu. Jedynie on wiedział, że tylko ten straszny ból po stracie Jamiego trzyma go jeszcze przy życiu.

- Daj rękę - powiedział, nie odwracając się i uśmiechnął się do siebie, czując jej wahanie. Odsunął się lekko, dopuścił ją do klaczy i położył rękę na dłoni Avery. Rytmicznymi ruchami zaczął wodzić nią po ciepłym boku Possum. To było bardzo dziwne doznanie. Wrażenie odejścia od jawy pogłębiło się jeszcze; Avery jak we śnie poddawała mu się; dawała prowadzić swą dłoń, jakby uważała, że Logan chce ją nauczyć 111

jakiegoś tajemnego rytuału. Czuła łomot serca i pulsowanie w skroniach. W stajni panował półmrok. Poczuła dziwną słabość i zrozumiała, że znalazła się w prawdziwym niebezpieczeństwie. Chciała, żeby ją wziął w ramiona. Była tylko człowiekiem, a każdy człowiek potrzebuje czyjejś bliskości. Wiedziała jednak, że każda bliskość - nawet jeśli jest tylko fizyczna - zakłada pewną dozę szczerości. Nie można być z kimś i jednocześnie coś przed nim ukrywać. A ona miała co ukrywać; siedziała przecież w więzieniu. Ogarnął ją strach i chciała odejść, ale w tym samym momencie Logan objął ją i przytulił. W jego oczach dostrzegła takie samo

S R

pożądanie, jakie czuła w sobie. Działo się coś, co nie powinno się stać. Stawało się coś nieodwołalnego.

Powoli schylił głowę i dotknął ustami jej warg. Przymknęła oczy. Pocałunek trwał długo, był namiętny i czuły. Potem Logan odsunął się i przez dłuższą chwilę patrzył na nią uważnie. Zdawało jej się, że dostrzega w jego oczach gniew i pomyślała, że jest na nią zły, bo obudziła w nim wspomnienia jego jedynej miłości. Musi jej teraz nienawidzić za swoją słabość. Dla Logana jednak ten pocałunek był wstępem do tego wszystkiego, co gnębiło go po nocach. Wraz z tym pocałunkiem wszystko się zmieniło. Jeśli Avery tu zostanie, wejdzie wraz z nim do piekła i utkwi w nim, a może nawet stanie się jego ofiarą. Powinien odprawić ją stąd, ustrzec przed niebezpieczeństwem. Musiał coś powiedzieć, ale nie wiedział, jak to zrobić. Nie chciał jej zranić. 112

- Czy jesteś pewna, że powinnaś tu zostać? - zapytał. Jednak ją zranił. Widział to w jej oczach. Starała się ukryć przykrość, ale to jej się nie udało. Postanowił nie ryzykować więcej niezręcznymi słowami. Ujął ją za rękę, położył palec na jej ustach. - Nic nie mów, chodź ze mną. Była zbyt słaba, żeby coś powiedzieć; poszła za nim posłusznie, nie wiedząc, dokąd ją prowadzi. Przebyli podwórze i wyszli na pola. Szła za nim bez słowa, poddając się rytmowi jego kroków. Doszli do kamiennej ławy i

S R

dopiero wtedy podniosła oczy i rozejrzała się wokół. Miała przed sobą niezwykły widok. Ujrzała staw obrzeżony koroną drzew; ostatnie promyki zachodzącego słońca igrały w gałęziach, prześwietlając liście. Poczuła na twarzy refleks promieni odbitych w wodzie. Opadła na ławkę.

Tak bardzo chciała zaczerpnąć z tego widoku spokój i ukojenie. Chciała, żeby jej dusza stała się tak niewzruszona jak lśniąca powierzchnia stawu. Ale dlaczego Logan ją pocałował? Dlaczego zburzył z takim trudem budowany przez nią spokój? I dlaczego całował ją w ten sposób? Usiadł przy niej i gdy sięgnął po jej rękę, odsunęła ją powoli. - Nie żałuję tego pocałunku i nie zamierzam cię za niego przepraszać - odezwał się. - Nie oczekuj tego. W jego twarzy było coś dziwnego. Wydawało jej się, że zrozumiała. 113

- Chcesz, żebym wyjechała, prawda? - zapytała. - Tak. Zjawiłaś się bardzo nie w porę. - Nie chcesz, żebym tu była. - Właśnie. Spuścił głowę; utkwił wzrok w ziemi. - Dam ci pewną sumę i samochód. Czy przyjmiesz je i wyjedziesz?

S R 114

7 Zanim mu odpowiedziała, zaczerpnęła głęboko powietrza. - Ja nie potrzebuję jałmużny - odrzekła. W jej głosie brzmiała uraza i duma. - Jednym słowem, odmawiasz? - Próbował powiedzieć to żartobliwie, ale mu się nie udało. Dostrzegał wyraz jej twarzy. Sytuacja była zbyt poważna. - Jesteś bardzo dumna - dodał. - Jesteś za dumna i wyrządzasz sobie szkodę. Krzywdzisz samą siebie. Te

S R

pieniądze i samochód, które ci proponowałem, wcale nie miały być jałmużną.

- Jasne, że nie - parsknęła. - Skądże znowu... Więc co to było? Nie mogła się jednak długo na niego gniewać; był zbyt zmartwiony tym, że ją uraził.

- Posłuchaj - rzekła po chwili. - Wiem, że bardzo kochałeś żonę i syna. Nie przejmuj się. To, co do mnie czujesz, w niczym nie umniejsza tej miłości. Nie powinieneś czuć się winny. To, że masz pewne potrzeby, w niczym nie uwłacza pamięci Becky. - Ja mam pewne... potrzeby? - powtórzył ze zdziwieniem. - Logan, nie udawaj. Jesteś dorosły i ja też jestem już dużą dziewczynką. Nie musimy się oszukiwać - powiedziała zniecierpliwiona. - Ale możemy sobie coś wyjaśnić. Myślisz, że chcę, żebyś stąd wyjechała ze względu na moje wspomnienia, tak? I że ci proponuję

115

pieniądze i samochód w zamian za to, żebyś mnie nie wodziła dłużej na pokuszenie? - Coś w tym rodzaju. Zabrzmiało to okropnie, ale taka była prawda i trzeba było ją przyjąć. - Niczemu nie jesteś winny, Logan. Chwila słabości może się zdarzyć każdemu. Logan pokręcił głową. Nie spodziewał się takiej interpretacji. Sytuacja była już i tak wystarczająco trudna; nie trzeba było piętrzyć dodatkowych nieporozumień. Postanowił powiedzieć jej wszystko.

S R

- Posłuchaj, Avery. Nigdy nie zapomnę o tej strasznej krzywdzie, jaką jest dla mnie śmierć mojego syna. Bardzo cierpię i nigdy nie przestanę, ale Becky... Z Becky to co innego. Poszukał jej wzroku, żeby patrząc mu w oczy, zrozumiała, że to, co mówi jest prawdą.

- Przestaliśmy się kochać - o ile kiedykolwiek łączyła nas miłość - kilka lat przed wypadkiem. Myśleliśmy nawet o rozwodzie. Tak wygląda prawda. Avery nie kryła zdumienia. A już jej się wydawało, że wszystko rozumie. Przecież układanka nareszcie Zaczęła jakoś się układać, a tymczasem okazuje się, że znowu fałszywie zinterpretowała fakty. - Jak to? W takim razie dlaczego chcesz, żebym wyjechała? spytała ze zdziwieniem. Zrezygnowany pokręcił głową.

116

- Myślałem, że moje kłopoty już się skończyły, ale widzę, że wchodzą tylko w nową fazę. Nie chciałbym, żebyś przy tym była. To zbyt niebezpieczne. - Nie rozumiem. - Wiem, ale nie. potrafię ci tego jaśniej wytłumaczyć. Czy nie chciałabyś pracować, na przykład, u mojego ojca albo u Tannera? Na pewno coś by się znalazło. - Chcesz się mnie pozbyć? - Nie, rozumiem twoją sytuację. Nie wiem, przed czym uciekasz, ale cokolwiek to jest, jest wystarczająco silne, żeby cię zmusić do

S R

porzucenia wszystkiego, całego twojego dotychczasowego życia. Nie chciałbym ci dodatkowo utrudniać sytuacji. Próbuję znaleźć jakieś wyjście.

Usłyszała wewnętrzny głos, który jej mówił, że powinna przyjąć propozycję Logana, wziąć pieniądze, samochód i uciekać gdzie pieprz rośnie. Na farmie ciąży klątwa; czuło się jakąś siłę, pchającą do destrukcji i zagłady. Bierz forsę i samochód i zmywaj się stąd, Avery... Odwróciła oczy i utkwiła wzrok w koniach pasących się na łące. - Jeśli naprawdę nie chcesz się mnie pozbyć, zostanę - oznajmiła cicho. - Powoli przeniosła na niego wzrok. - Ta nagła decyzja, że powinnam wyjechać, ma związek z ostatnimi wydarzeniami, prawda? Zniszczone zabawki, chore konie... To dlatego, tak?

117

- Otrute konie - poprawił ją Logan. - Pierce powiedział mi, że według wstępnych badań zostały otrute jakąś rzadko spotykaną substancją, pewnym rodzajem grzyba, który rozwija się tylko w wyjątkowych okolicznościach. Prawie nigdy nie spotyka się go w paszy, jaką zwykle dajemy naszym koniom. Ale chodzi mi nie tylko o te dwie sprawy, jest jeszcze coś... Przypomniała sobie, co jej powiedział szeryf. - Masz na myśli zdewastowanie twojej lecznicy w mieście? Skinął głową. - Nie tylko. Takich epizodów było więcej. Przed twoim

S R

przyjazdem ktoś zrobił wielką dziurę w ogrodzeniu. Wszystkie dzikie konie, które niedawno zakupiłem w Montanie, uciekły. Przez trzy dni szukaliśmy ich z Tannerem, żeby je znowu sprowadzić na farmę. Potem ktoś otworzył wszystkie bramy i bydło wyszło na szosę. Straciłem dwie krowy.

Słuchała tej wyliczanki i czuła, jak narasta w niej niepokój. Czy gdyby to wszystko wiedziała dużo wcześniej, zgodziłaby się tak pochopnie pozostać na tej farmie? Może jednak zawahałaby się? Zamiast tego powiedziała zupełnie coś innego: - Wiem również, że podpalono starą stajnię i zniknął pies Jamiego... Logan z niezadowoleniem zmarszczył czoło. - Widzę, że Tanner nie potrafi trzymać języka za zębami. Zawsze, jak się czegoś przestraszy, staje się bardzo gadatliwy. Nigdy w życiu nie dochował żadnego sekretu. 118

- Szeryf mi powiedział, nie Tanner. - Teraz wszystko jasne. Czy szeryf powiedział ci też, że podejrzewa o to wszystko Bentona i innych pracujących u mnie chłopców? Jest do nich strasznie uprzedzony. - Tak, coś takiego sugerował. - A ty mu wierzysz? - Nie. Nie wierzę. Spojrzała mu prosto w oczy. - Powiedz mi, o co chodzi? Kto cię tak bardzo nienawidzi, żeby robić takie rzeczy, Logan? Milczał, utkwiwszy wzrok przed siebie. Coś przykuło jego

S R

uwagę. Najpierw pomyślała, że chce w ten sposób uniknąć odpowiedzi, a potem zauważyła, że wpatruje się w krzaki rosnące nad brzegiem stawu. Krzaki lekko się poruszyły.

Zanim zdążyła się odezwać, wyskoczył z nich Casanova; w pysku dzierżył dużą jaszczurkę. Podszedł do Avery z dumnie wyprostowanym ogonem, złożył swój łup tuż obok jej stóp i spojrzał prosto w oczy.

- Co on wyprawia? - spytała szeptem w obawie, że jeśli krzyknie, zrani jego uczucia. - Dlaczego on mi przynosi w prezencie te wszystkie świństwa? Logan uśmiechnął się. - To nie ma być prezent, chodzi chyba raczej o wymianę. Ma nadzieję, że dostanie za to czekoladowe drażetki. Już zdążył się przyzwyczaić. Avery spojrzała na kota z naganą. 119

- Doprawdy rozpieszczasz mnie tymi prezentami -oświadczyła ironicznie. Casanova wypuścił jaszczurkę z pyska i przytrzymał ją łapą. Avery drgnęła, ale mówiła dalej: - Dziękuję bardzo, ale nie skorzystam. Nie mogę. Nie sądzę, żeby mi smakowało, mamy zupełnie różne gusty. Zjedz sam, smacznego. Casanova podszedł do niej i zaczął się łasić. - A teraz o co mu chodzi? - Avery skierowała pytające spojrzenie na Logana.

S R

Parsknął śmiechem. Rola tłumacza najwyraźniej bardzo go ubawiła.

- Myśli, że jesteś jego matką. Pogłaszcz go. Zrobiła, jak jej doradził, i w kilka minut później kot, mrucząc, zasnął na jej kolanach. Avery spojrzała na Logana.

- Czy mógłbyś zabrać to paskudztwo spod moich nóg? zapytała.

Odwróciła głowę, by nie widzieć, jak Logan bierze jaszczurkę, odchodzi i rzuca ją daleko w krzaki. Nawet nie zauważyła, kiedy zaszło słońce i zrobił się wieczór. Zadrżała, jakby ogarnął ją nagły chłód. - Zimno ci - powiedział Logan. - Musimy wracać. Przytrzymała go za rękę. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie - przypomniała mu. - Kto tak bardzo cię nienawidzi i robi takie straszne rzeczy? 120

Milczał, z zazdrością patrząc na śpiącego kota. - Chciałbym móc tak mocno zasnąć - rzekł cicho. - Ja też. Kot czujnie odemknął jedno oko i zaraz je zamknął. - Możemy tak siedzieć tutaj przez całą noc - podjęła Avery - i możesz unikać odpowiedzi na moje pytanie, ale to nie znaczy, że przestanę pytać. Ponieważ nie chcę stąd wyjechać, a ty nie masz zamiaru się mnie pozbyć, zostanę. Musisz mi jednak pomóc zrozumieć pewne sprawy. Naprawdę jestem dobra w rozwiązywaniu zagadek.

S R

- To nie jest jakaś wymyślona krzyżówka, Avery, to jest życie. To jest realne niebezpieczeństwo, można zostać skrzywdzonym, zranionym... W każdej chwili coś się może stać. Nie znał jej zbyt dobrze, ale zdążył się już zorientować, jak bardzo jest uparta. Wiedział, że nie spławi jej byle czym. - Tylko trzy rzeczy mogą wzbudzić tak silne emocje - ciągnęła z namysłem. - Nienawiść, zazdrość i żądza pieniądza, czyli zwykła ludzka chciwość. Innych nie ma. Logan skinął głową. - Tak... masz rację. - Przez chwilę milczał, a potem dodał: Myślałem, że moje nieszczęścia już się skończyły, ale nie, wszystko zaczęło się od nowa. Teraz... Przerwał, jakby nie chciał o tym mówić. Avery ponownie zadrżała jakby pod wpływem podmuchu chłodnego wiatru.

121

Jak długo to trwało? Kiedy miał miejsce ostatni taki... wypadek, zanim tu przyjechałam? - zapytała. - Wracajmy do domu - powiedział, nie odpowiadając na jej pytanie. - Nie. Chciała z gniewem tupnąć nogą, ale ważący dziesięć kilogramów kot skutecznie jej to uniemożliwił. Pogłaskała go i Casanova zamruczał z rozkoszą. - Szczęściarz z niego - mruknął Logan. Avery spojrzała na rozgwieżdżone niebo.

S R

- Nie zmieniaj tematu za pomocą komplementów -rzekła ostrzegawczo.

Logan ciężko westchnął.

- Ostatnim wypadkiem przed twoim przyjazdem było zniknięcie ukochanego psa mojego synka. To był bardzo piękny okaz labradora, wabił się Blackie. Dokładnie nie pamiętam, kiedy to się stało, jakieś kilka miesięcy temu. Objechałem całe miasto i okolice, byłem we wszystkich schroniskach i obdzwoniłem wszystkich weterynarzy. Bez skutku. Nikt o nim nic nie wiedział. - Może ukradł go ktoś, kto tędy przejeżdżał? - zapytała Avery. - Może. Na labradory jest zawsze mnóstwo chętnych. Ale Blackie nigdy nie dałby do siebie podejść nikomu obcemu. Tak go wytresowałem. Musieliby go najpierw czymś uśpić i dopiero wsadzić do samochodu. Nie mam nadziei, że go znajdę, ale stale jeszcze szukam. 122

Po chwili zastanowienia dodał: - Kupiłem go, kiedy był malutki i Jamie się nim opiekował. Ponieważ w okolicy zdarzały się przypadki trucia zwierząt, nauczyliśmy go przyjmować pożywienie tylko od nas i tylko w jego własnej misce. Inaczej nie jadał. - Myślisz, że gdyby ktoś go uśpił i porwał, zdechłby z głodu? - Sam nie wiem. Był bardzo zdyscyplinowany, ale nie wiem, jak zachowałby się w sytuacji ostatecznej. Nigdy go nie głodziliśmy. Bardzo lubił dzieci, znał wszystkich przyjaciół Jamiego, może któreś go jakoś przywabiło. Nie wiem... Blackie nie uważał dzieci za osoby obce.

S R

- Kto z członków rodziny, oczywiście z wyjątkiem ciebie, twojej żony i syna, mógł go jeszcze karmić? - spytała Avery. Logan spojrzał na nią i milczał tak długo, że sądziła, iż już nie odpowie.

- Każdy, pod warunkiem, że używał do tego celu jego miski, a miska stale stała w kuchni. Przyjmował jedzenie od mojego ojca, od Tannera, od Jessie. - Widać było, że nie podoba mu się to, w jakim kierunku zmierza rozmowa. - Zawsze, kiedy jechaliśmy do miasta, któreś z nich przyjeżdżało tutaj i zajmowało się obejściem. No i psem. Casanova robił się coraz cięższy. Avery bezceremonialnie przetransportowała go na kolana Logana. Kot natychmiast się obudził, rozejrzał z niezadowoleniem i zeskoczywszy na ziemię, pomaszerował w mrok. Logan spojrzał na świeże zadrapania na dłoni. 123

- Dzięki. Avery nagle sobie coś przypomniała. - Czy kazałeś chłopcom być dzisiaj niedaleko domu podczas twojej nieobecności? - zapytała. - Tak. Po incydencie z końmi nie chciałem już ryzykować. - Czy twój ojciec albo Tanner mają pojęcie, o co w tym wszystkim chodzi? Na czym polega ta tajemnica? - Tanner jest bardziej zorientowany w sytuacji od ojca; staram się oszczędzać Maca, ale w sumie wszyscy wiemy bardzo niewiele. Ujrzał w jej oczach następne pytanie i natychmiast na nie odpowiedział:

S R

- I to ja przysłałem tu Tannera dziś przed południem. - Wstał i wyciągnął ku niej rękę. - Wracajmy, w powietrzu czuje się deszcz.

Idąc w stronę domu, Avery zastanawiała się, w jaki sposób poruszyć pewien bardzo delikatny temat.

Kiedy ujrzeli już oświetlone okna, mocniej ścisnęła jego rękę i przystanęła. Musi to wyjaśnić. - Powiedziałam, że tylko trzy rzeczy mogą wywołać podobnie silne emocje. Zazdrość, nienawiść i chciwość. Mówiłeś, że nie wiesz, kto nienawidzi cię tak bardzo, że mógłby cię skrzywdzić. A szeryf powiedział coś, co bardzo mnie zdziwiło. Wspomniał, że te akty wandalizmu świadczą o tym, że ktoś pragnie zniszczyć wszystko, co kochasz. Odniosłam wrażenie, że ma na myśli coś w rodzaju kary.

124

- Nie wiem, co Ross miał na myśli, ale mogę powiedzieć jedno. Ktokolwiek to wszystko zrobił, nie zostawił żadnych śladów. To zawsze była pierwszorzędna robota - rzekł Logan przez zęby. Czasem myślałem, że ten ktoś czymś się zdradzi, ale nie. Potem zwykle następował okres ciszy i spokoju, a ja myślałem, że to już koniec. Po czym znowu wydarzało się coś nowego, i to w najbardziej nieoczekiwanym momencie. Dlatego powtarzam ci raz jeszcze: dla własnego dobra powinnaś opuścić to miejsce. I to jak najszybciej. Puścił jej rękę i szybkim krokiem poszedł w stronę domu. - Poczekaj! - krzyknęła za nim. - Czy brałeś pod uwagę, że to może być Jessie?

S R

Gdy się odwrócił, na jego twarzy dostrzegła wyraz znużenia. - Jessie? - powtórzył z niedowierzaniem. - Chyba żartujesz. Po co Jessie robiłaby coś takiego...

Przez chwilę stał w milczeniu.

- Naprawdę myślisz, że to mogła być ona? - zapytał potem, ściszając głos.

Avery podeszła do niego. - Wiem, jak bardzo ją lubisz, Logan - zaczęła niepewnie. Pomyślała, że jeszcze jedno słowo, a może w każdej chwili zostać wyrzucona z farmy, i to bez pieniędzy i samochodu. Mimo to mówiła dalej, jakby pod wpływem impulsu: - Jessie była tu, zanim konie zachorowały. Była wściekła na twojego ojca, że mnie tutaj sprowadził, i zła na ciebie, że mnie zatrzymałeś. Nie zapominaj, że przywiozła ci lunch, a ty go nie 125

przyjąłeś, bo już jadłeś ze mną i Tannerem. Musiała to odebrać bardzo boleśnie. Dzisiaj przyszła do mnie, kiedy porządkowałam twój gabinet. Była wściekła. Tanner mówił, że spotkaliście ją w mieście. Nie wiem, co jej powiedziałeś, ale była bliska wybuchu. - Co ci nagadała? - zapytał z niepokojem. Postanowiła nie powtarzać mu całej rozmowy z Jessie; uznała, że to nie jest właściwy moment. - Chyba ją znasz i wiesz, jak bardzo jest niezrównoważona powiedziała tylko. - Przypuśćmy, że była doprowadzona do ostateczności. Gdyby nie Tanner, nie wiem, do czego by doszło.

S R

Rozbroił ją swoimi żartami i poszła sobie. Miała dość czasu, żeby zanim stąd odjedzie, iść do garażu.

Logan stanowczo pokręcił głową.

- To niemożliwe. Jessie bardzo kochała Jamiego. Nigdy by nie zniszczyła jego zabawek. To nie ona.

- Może ona nie niszczyła jego zabawek, może ona tylko sprawiała ból tobie? Nie mów nic, proszę. Przemyśl jeszcze raz wszystko, co się tutaj wydarzyło. Przypomnij sobie, gdzie w tym czasie znajdowała się Jessie i w jakim była humorze. Logan bez słowa ruszył w stronę domu. Avery poszła za nim. Wiedziała, że zasiała w nim ziarno podejrzenia, i to na razie jej wystarczało. Logan otworzył drzwi i zatrzymał się, jakby chciał ją ostrzec, że w kuchni ktoś jest. Mac i Tanner byli zbyt zajęci przygotowaniami do kolacji, by ich zauważyć. Avery nie dała za wygraną. 126

- Skoro nie wiesz, kto cię nienawidzi i odrzucasz motyw zazdrości, w takim razie powiedz mi jeszcze, co sądzisz o korzyściach majątkowych? - zapytała cicho. Wzruszył ramionami. - Nic. Tylko ja jeden odniosłem finansową korzyść ze śmierci mojego syna i Becky. Najpierw lunął deszcz, a potem rozpętała się burza z piorunami. Avery nie mogła zasnąć. Siedziała w łóżku okryta stertą koców, z Casanova na kolanach. Była przerażona. Nie znosiła burzy i bała się jej. Ze strachu czuła suchość w ustach. Casanova mruczał jakby

S R

nigdy nic, ale stopniowo coraz głębiej wsuwał się pod kołdrę. Chmury rozstąpiły się i błyskawice bez przeszkód cięły niebo. Piorun uderzył tak blisko, że Avery podskoczyła. Następna błyskawica rozświetliła pokój. Avery poczuła, że całe ciało ma naelektryzowane.

Chciała się podnieść, lecz ciężar kota sprawił, że znowu opadła na łóżko. Poczuła na skórze pazury, turkusowe oczy spojrzały na nią błagalnie. - Ty głuptasie - powiedziała. - Nie bój się, nigdzie nie pójdę; chciałam tylko zasłonić okna. Wyglądał tak żałośnie, że wzięła go na ręce i nie bacząc na jego ciężar, podeszła do okna. Kolejna błyskawica rozświetliła niebo. Kot miauknął żałośnie. - Nie płacz, przecież cię trzymam.

127

Grzmot był teraz nieco słabszy, tak jakby burza z wolna się oddalała. Deszcz lunął ze zwiększoną siłą. Postanowiła wracać do łóżka. Przytrzymując kota jedną ręką, drugą zaciągnęła zasłonę. W tej samej chwili błyskawica oświetliła podwórze i Avery znieruchomiała z dłonią zaciśniętą na ciężkiej materii. Jakiś cień oderwał się od drzwi stajni i szybko przesuwał się w stronę domu. Zasłoniła okno, zostawiając sobie tylko małą szparkę. Zerknęła przez nią. Dziwaczna postać miała rogi i coś, co przypominało skrzydła powiewające na wietrze. Avery wyskoczyła na ganek, żeby z

S R

bliska zobaczyć napastnika i ewentualnie stawić mu czoło. Był coraz bliżej i bliżej. Wskoczył na ganek.

Wpadła w panikę. Nie wiedząc, jak się bronić, cisnęła w niego kotem. Okrzyk bólu i rozpaczliwe miauknięcie rozległy się prawie równocześnie. - O Boże...

Gdy zobaczyła, że stoi przed nią Logan, oderwała od niego pazury Casanovy. - Nie wiedziałam... Myślałam... - zaczęła i umilkła. Kiedy przyjrzała mu się lepiej, spostrzegła, że ma na sobie pelerynę powiewającą na wietrze niczym skrzydła, i kapelusz z daleka przypominający rogi. - Myślałam, że to diabeł... - dokończyła. - I dlatego rzuciłaś we mnie kotem? - zapytał domyślnie. - To świetny sposób na siły nieczyste. 128

Oboje wybuchnęli śmiechem; cała sytuacja była niedorzeczna i na swój sposób komiczna. - Nie miałam nic innego - wyjaśniła Avery. Deszcz lał jak z cebra. Ich ręce spotkały się na mokrej kociej sierści. Casanova zeskoczył na ziemię i chciał umknąć do pokoju, ale drzwi były zamknięte. Usiadł z godnością przed progiem, strasząc mokre „pióra". Avery poczuła, jak ogarnia ją niespodziewana radość. Była przemoczona do suchej nitki, ale... bardzo szczęśliwa. Błyskawica znowu rozświetliła niebo i - ujrzała oczy Logana. Patrzył na nią. Jej nocna koszula nie tylko była w tej chwili mokra, ale również zupełnie

S R

przezroczysta. Avery skrzyżowała ręce na piersiach. - To nie zakrywa wiele - oznajmił Logan. - Zresztą, mam bujną wyobraźnię. Rozplotła ręce.

- W takim razie nie trzeba było na mnie patrzeć w taki sposób. - Zawsze tak patrzę na kobiety, odkąd odrosłem od ziemi. Lepiej szybko coś narzuć, bo jeszcze zapomnę, że u mnie pracujesz. - Co tu robisz w taką burzę? - spytała zamiast tego. - Wyszedłem sprawdzić, czy wszystko w porządku, u koni i w ogóle - wyjaśnił i dodał: - Wracaj do domu, bo naprawdę uznam to za zaproszenie. Nie miała ochoty odchodzić, ale posłusznie poszła ku drzwiom. Otworzyła je i przepuściła przodem Casanovę. Zamykając je, spojrzała w ślad za znikającym w ciemnościach Loganem. Czuła, że

129

gdyby się odwrócił i zrobił krok w jej stronę, zaprosiłaby go do środka. Ta myśl ogromnie ją zdziwiła. Była nieoczekiwana i obca. - Wiesz co, kocie? - mruknęła do swego jedynego słuchacza. Tak długo sobie przyrzekałam, że już nigdy w nikim się nie zakocham, i proszę... Upewniła się, że dobrze zamknęła za sobą drzwi. - To wszystko przez ten pocałunek - przemawiała dalej do kota, wycierając go ręcznikiem. - Ty oczywiście nie masz pojęcia, dlaczego on mnie pocałował, ale ja dobrze wiem. Myślał, że mnie tym wystraszy i ucieknę stąd.

S R

Posadziła nastroszonego kota na łóżku, wytarła się i zmieniła nocną koszulę. Potem wskoczyła do łóżka, nakryła się po sam czubek głowy i przytuliła kota do siebie. Zamruczał jak motorówka. - Logan naprawdę potrzebuje pomocy - szepnęła. -Wiesz, kocie? Wszystko przez ten pocałunek. I nadzieję, jaką w niej obudził... - To czyste wariactwo, prawda, kocurze?

Chyba najwyższy czas, żeby przestała chować głowę w piasek i znowu zaczęła normalnie żyć. W ciągu ostatniego roku nauczyła się bardzo wiele. Nauczyła się, jak to jest, kiedy traci się wszystko: rodzinę, przyjaciół, pracę. Poznała smak niesławy i potępienia. Wszystko to powinno ją umocnić i uodpornić na wiele spraw, a tymczasem w dalszym ciągu jest słaba jak dziecko, rozczula się nad sobą, daje się ranić i cierpi, jak już nigdy cierpieć nie miała.

130

Przede wszystkim jednak powinna przestać przed nim cokolwiek ukrywać. Logan zasługuje na szczerość. Powiem mu, powiem mu wszystko, poczekam tylko na odpowiednią chwilę... - przyrzekła sobie w duchu. Spojrzała na zegar. Wpół do piątej rano. Wiedziała, że nie potrafi zasnąć. Tryb życia, jaki prowadziła w ciągu ostatnich miesięcy, wytrącił ją z równowagi i zaburzył zegar biologiczny. Złożyła ręce pod głową i zapatrzyła się w sufit. Krople deszczu bębniły o dach niczym kule z karabinu maszynowego. Pomyślała, że może słuchając tego, zabije dręczące ją

S R

koszmary. Poczuła na policzkach łzy i schowała twarz w poduszkę. - To ten pocałunek, to przez niego wszystko się nagle zmieniło. Stał w oknie, wycierając ręcznikiem włosy, i patrzył w okna małego domku. Odwrócił się dopiero, kiedy zgasło w nich światło. Nie rozumiał, co się z nim dzieje. Odkąd ta kobieta pojawiła się na farmie, jego serce zaczęło żywiej bić. Moje stare, biedne serce... pomyślał.

Wplątał ją w swoje problemy, w kłopoty, od których nie ma ucieczki. Znowu podszedł do okna i spojrzał w stronę małego domku. Nie musiał być w środku, znał każdy kąt i każdy centymetr tego miejsca. Poznałby je na końcu świata. Odwrócił się, odrzucił ręcznik i położył się do łóżka. Jeszcze tak niedawno wszystko byłoby inaczej. Potrafił stawić czoło przeciwnościom życia. Teraz działo się coś, czego nie rozumiał i z

131

czym nie umiał walczyć. Zło i destrukcja nie są specjalnością Monahanów. Jedno jest najważniejsze. Nie może pozwolić, by Avery stała się celem człowieka, który chce go zniszczyć. Zamknął oczy i — na przekór wszystkiemu - uśmiechnął się do siebie. W dniu, w którym Avery Jensen pojawiła się na farmie, wszystko w jego życiu uległo zmianie.

S R 132

8 Siedziała na ogrodzeniu i spoglądała zafascynowana na Logana dosiadającego Possum. Oboje - jeździec i koń - wyglądali wspaniale. Logan, wyprostowany i idealnie wyczuwający ciałem ruchy zwierzęcia, niemal tańczył na karej smukłej klaczy. W zagrodzie oprócz nich były jeszcze dwie krowy i cielak. Za każdym razem, kiedy cielak, żałośnie popiskując, próbował dopaść matki, Possum skutecznie to uniemożliwiała, zabiegając mu drogę.

S R

Krowa była przebieglejsza od małego. Próbowała wyprowadzić Possum w pole. Udawała, że idzie w jedną stronę, a potem nagle zmieniała kierunek. Klaczka jednak zawsze wyprzedzała ją o ułamek sekundy i uniemożliwiała manewr. Działo się to pozornie bez udziału Logana; ani nie ściągał wodzy, ani nie dotykał boków konia nogami; obserwator mógł odnieść wrażenie, że koń i jeździec stanowią jedno. Avery obserwowała ich już od godziny i wcale się nie nudziła. Gdy Tanner wskoczył na ogrodzenie obok niej, Avery zachwiała się i omal nie spadła. - Skąd Possum wie, kiedy krowa albo cielak chcą się oddalić? Zupełnie jakby to przeczuwała - spytała z ciekawością. - Właściwie tak jest. Logan właśnie tego uczy konie. Uczy je wyczuwać, kiedy bydło zamierza oddalić się od stada, żeby mogły same reagować w porę. Spójrz na tę krowę. Bez przerwy daje małemu jakieś sygnały, to łbem, to ogonem. Possum dlatego nie spuszcza

133

żadnego z nich z oka, a Logan prowadzi ją w stronę ewentualnego zbiega - wyjaśnił Tanner. Avery słuchała jego wywodu, nie spuszczając spojrzenia z Logana. Kapelusz zasłaniał mu oczy, chroniąc je przed słońcem. W jego ruchach było coś zmysłowego. Bardziej niż zwykłego jeźdźca przypominał mitologicznego centaura. - Possum ma za zadanie oddzielić cielaka od matki i zagnać go do osobnej zagrody. To może trochę potrwać, bo matka wcale nie ma zamiaru zostawić dziecka - mówił dalej Tanner. Avery przypomniała sobie sobotnie poranki z okresu

S R

dzieciństwa, spędzane przed telewizorem. Razem z siostrą, ogromnie przejęte, oglądały westerny. Teraz, patrząc na Logana, była przejęta znacznie bardziej.

- ...wymaga odpowiedniego treningu - ciągnął Tanner, nie zauważywszy roztargnienia swojej słuchaczki. Dobrze ułożony koń może dać sobie radę nawet bez człowieka. Mieliśmy takiego ogiera, nazywał się Nocny Jeździec. Avery siłą skupiła się na tym, co mówił. - Nocny Jeździec? - Ogier, po którym mamy wszystkie najlepsze konie. Wychował się na farmie Monahanów. Jamie nazwał go tak, bo było to imię bohatera jego ulubionego serialu telewizyjnego. Westchnął smutno i przez chwilę milczał. - Possum jest jeszcze młoda, ale bardzo mądra. Ktoś, kto ją kupi, będzie miał z niej wielki pożytek. Dlatego nasze konie są tak cenne. 134

Avery spojrzała na niego ze zdumieniem. - Ktoś, kto ją kupi? Macie zamiar ją sprzedać? - Na tym polega nasza praca. Trenujemy konie, a potem je sprzedajemy. Logan znalazł się bliżej nich i usłyszał ostatnie zdanie. Wymienili z bratem rozbawione spojrzenia. - Nie sprzedam jej tak prędko, nie bój się - rzekł Logan uspokajająco. Avery wyjęła z kieszeni torebkę marchewek i zaczęła karmić nimi klaczkę. Siedzący pod płotem Casanova ze złością poruszył

S R

ogonem, nie spuszczając turkusowych oczu z Avery. - On jest chyba zazdrosny! - zawołał Logan. -Spójrz, Tanner, co ten kot wyprawia.

- Chyba masz rację. Całe szczęście, że jest tak opanowany. W przeciwnym razie miałbyś kłopoty, braciszku.

- Ostatnio nie miewam nic innego - odparł zagadkowo Logan, zawrócił klacz i odjechał na środek padoku.

Avery była zdezorientowana. Od tamtego namiętnego pocałunku i nocnej burzy upłynęły już dwa tygodnie, podczas których Logan prawie jej nie zauważał. Zachowywał się tak, jakby chciał wznieść między nimi wysoki mur. Pewnie żałuje, że ją wtedy pocałował... Powiedział, że jest inaczej, lecz nie była pewna, czy Logan dobrze odczytuje miotające nim uczucia. Czy to, co mówił o swej zmarłej żonie, jest prawdą? Spojrzała w ślad za oddalającym się jeźdźcem. Logan jest bardzo stanowczy i twardy. Jeśli coś sobie 135

postanowił, dotrzyma słowa. Na razie jednak nie bardzo wiedziała, co postanowił. Tanner lekko szturchnął ją w bok. - Hej, obudź się. Masz strasznie fajne buty. - Logan mi kupił - odrzekła bez zastanowienia i bardzo się zmieszała. Odwróciła wzrok, żeby nie widzieć miny Tannera. - Dobrze zrobił-mruknął Tanner. - Powiedział, że nie mogę uczyć się jazdy w tenisówkach wyjaśniła. Nie mogąc się powstrzymać, obrzuciła wzrokiem swoje długie,

S R

lśniące, czarne buty. Wyglądały doskonale.

- Kapelusz też masz fajny i świetnie w nim wyglądasz - dodał Tanner.

Bała się, że zapyta, kto jej go kupił, ale Tanner, o nic nie pytając, ciągnął:

- Osłania ci twarz; jest dobry na takie upały. - Mógłbyś przestać?

- Mówię tylko, że świetnie w nim wyglądasz. Pasuje jak ulał. Teraz wystarczy ci słomkowy, ale na zimę trzeba ci będzie kupić pilśniowy. - Nie wiem, czy zimą tu jeszcze będę. - W głosie Avery wyraźnie zabrzmiał smutek. - Do zimy jeszcze bardzo daleko. Przeniosła wzrok na Logana i Possum. - A to dlaczego? - obruszył się Tanner. - Oczywiście, że tu będziesz. Spójrz na niego, Avery. Od dawna nie jeździł konno, w 136

ogóle nie zajmował się końmi. Nie zdziwiło cię, że weterynarz, miłośnik zwierząt, nie ma w obejściu żadnego zwierzęcia z wyjątkiem kilku koni i tego starego, zwariowanego kota z naderwanym uchem? A teraz nagle znowu zaczął zajmować się końmi, a nie dalej jak wczoraj zapytał mnie, czy stary May nie ma aby jakiegoś szczeniaka. May hoduje labradory i właśnie od niego wzięliśmy psa dla Jamiego. Spojrzała na Tannera ze smutkiem. - Ale on nie chce, żebym mu pomogła - powiedziała. - Jest bardzo dumny i myśli, że ze wszystkim sam sobie da radę. Zawsze był taki, wiecznie starszy brat, niezłomny i

S R

samowystarczalny. Odkąd pamiętam, opiekował się słabszymi, zranionymi i niezdolnymi do życia, zwierzętami i ludźmi, bez różnicy. Kiedy byliśmy mali, potrafił całą noc spędzić nad jakimś ptakiem ze złamanym skrzydłem albo pisklęciem, które wypadło z gniazda. Od początku wiedział, kim chce być. Chciał zostać weterynarzem i myślę, że to dla niego wymarzony zawód.

- A Pierce? -zapytała. Tanner zmarszczył brwi. - Pierce to co innego, zawsze robił to samo co Logan. Bezustannie z nim rywalizował. Nie wiem, czy Logan zdawał sobie z tego sprawę, ale Pierce zawsze marzył, żeby być taki jak on. - Ale wy dwaj jesteście bardziej zżyci, prawda? - Ruchem głowy wskazała Logana. - Tak. Pierce jest od nas nieco inny. Spokojniejszy, bardziej wyciszony. Tata mówi, że on jest wyjątkowo utalentowany, dlatego jest taki skupiony. Logan i Pierce do niedawna razem pracowali, ale 137

potem się rozstali. Pierce był wściekły, kiedy Logan odszedł z lecznicy i zostawił go samego. Avery nie spuszczała oczu z Logana. - Pierce ma żonę? - zapytała z pozorną niedbałością. - Nie. Co się tak nagle nim zainteresowałaś? - Zwykła ciekawość. A ty? - drążyła dalej. -Co ja? - Ty też nie jesteś żonaty? - Na szczęście, nie. Logan właśnie podjechał do nich; musiał usłyszeć jej pytanie. - Braciszkowi brakuje wewnętrznej dyscypliny, żeby wytrzymać

S R

przez dłuższy czas z jedną kobietą... - Po prostu lubię rozmaitość.

Logan podjechał jeszcze bliżej ogrodzenia. - Braciszek, jak widzisz, jest rodzinnym Casanovą, bez niczyjej obrazy, kocie.

Tanner wzruszył ramionami.

- Jeszcze szukam odpowiedniej kobiety. Jak znajdę, zostanę z nią. A może ona mnie znajdzie... - rzekł zamyślony. - Nie myślałeś o Jessie? - zapytała niewinnym tonem Avery. Pytanie było tak nieoczekiwane, że Tanner o mało nie spadł z płotu. - Chyba zwariowałaś! Jessie jest jak siostra. - Tanner powiódł zdumionym wzrokiem od Avery ku bratu. - O co właściwie chodzi? zapytał. Logan osadził Possum w miejscu. 138

- Avery bawi się w detektywa - wyjaśnił bratu. - Nie zauważyłeś, że cię przesłuchiwała? Spiął konia i oddalił się od ogrodzenia. - To dlatego nagle ci się przypomniał Pierce? - zapytał domyślnie Tanner. Spojrzał na nią z zainteresowaniem. - Tak-odparła. - Pierce jest naszym bratem, nigdy nie skrzywdziłby Logana. Powiedział to tak stanowczo, że zrozumiała, iż sprawa z góry jest przegrana. Tylko ona jedna wiedziała, do czego jest zdolny

S R

najbliższy człowiek, któremu się ufa i którego się kocha. Logan nadjechał znowu.

- Zapytaj jej, kogo podejrzewa o to wszystko, co się ostatnio działo na mojej farmie.

Tanner pytająco spojrzał na Avery.

- Jessie - powiedziała, wytrzymując jego wzrok. Tanner wybuchnął śmiechem i przytrzymał się ogrodzenia, żeby nie spaść. - Doskonały kawał! Chyba pęknę ze śmiechu! - To nie kawał. Jessie miała powody i sposobność... Logan znowu zatoczył koło tuż obok nich. - Mówiłem ci, ona się bawi w detektywa. Avery nie przejęła się ironicznym tonem jego głosu. - Jessie zawsze jest niedaleko, kiedy dzieje się coś dziwnego. Teraz na dokładkę mnie nienawidzi; przekonałam się o tym, gdy tu

139

ostatnio była. Uważa, że to z mojego powodu nie chcesz, żeby tu przyjeżdżała tak często jak dawniej. - To nie ma z tobą nic wspólnego - rzekł Logan. - Ale Jessie sądzi inaczej. - Poczekajcie chwilę - wtrącił Tanner - nie nadążam za wami. Jess zawsze się tu kręciła, to prawda. Mówisz, że teraz jest zazdrosna o ciebie, bo ty... - Urwał, nie wiedząc, jak z tego wybrnąć. Avery skinęła głową. - Tak, właśnie tak. Jest zazdrosna jak kobieta o kobietę. Ma ochotę na Logana.

S R

Tanner zamrugał oczami.

- Przecież... przecież to dziecko.

Ciekawe, jak dwóch dorosłych facetów może być tak naiwnych. On jest ślepy, pomyślała Avery, podobnie jak jego brat. - Uważacie ją za małe dziecko, bo wychowała się na waszych oczach.

- A ty uważasz ją za kogo?

- Jessie to młoda, ładna dziewczyna, dorosła panna. Patrzę na nią inaczej niż wy, bo nie należę do rodziny. Jessie to kobieta, kobieta zakochana w Loganie. A do tego jest rozpieszczona, zepsuta, fałszywa, zapatrzona w siebie i... niezrównoważona. Logan ściągnął wodze. Stał teraz vis-à-vis niej. - Przesadzasz. Może tylko... od czasu do czasu kłamie, żeby osiągnąć to, co chce. Avery uniosła na niego oczy. Była teraz skupiona i poważna. 140

- Logan, uwierz mi, ja znam takich ludzi. Miałam ich zbyt blisko siebie, żeby nie wiedzieć, do czego są zdolni. - Jak to rozumiesz? - Po prostu Jessie do złudzenia przypomina mojego brata. Gdyby nie płeć, powiedziałabym, że jest jego lustrzanym odbiciem. David był pupilkiem tatusia, oczkiem w głowie całej rodziny. Jedyny chłopiec w domu pełnym kobiet. Tatuś był z niego bardzo dumny i na wszystko mu pozwalał. Rozpieszczał go i niczego nie zauważał. David wyrósł na egoistę, gotowego do każdej podłości, żeby zaspokoić własne potrzeby. Kłamał, oszukiwał i robił, co chciał. A

S R

potem przeszedł samego siebie.

Przerwała, a potem dodała głosem pełnym goryczy: - Został złodziejem i łajdakiem, i nikt nie zauważył, jak do tego doszło.

Dopiero teraz do niej dotarło, jak wiele im powiedziała, i zbladła. Spojrzała na jednego i drugiego. Obaj bracia milczeli. Avery zeskoczyła z płotu i szybkim krokiem poszła w stronę domu. Casanova obrzucił ich spojrzeniem pełnym pogardy i powoli poszedł za nią. Tanner odezwał się pierwszy. - Ten dom pełen kobiet... To chyba znaczy, że ona ma siostrę... - Co? - Logan spojrzał na niego z roztargnieniem. Kolejny rąbek tajemnicy został uchylony. - Jeśli ona ma siostrę, to chciałbym ją poznać. Logan skrzywił się. 141

- Czy ty nigdy nie możesz myśleć o czymś innym? - Nie - przyznał szczerze Tanner. — I bardzo potrzebuję kobiety. - No to jedź do tych swoich panienek z San Antonio i nie zawracaj głowy. Ą od Avery trzymaj się z daleka. Tanner wybuchnął śmiechem. - Tu cię mam, braciszku! Zeskoczył z płotu i poszedł w kierunku samochodu. - Uważaj, Logan! - krzyknął na odchodnym. - Ona nie jest jednym z tych twoich ptaszków, co to sobie złamały skrzydełka. Była takim zranionym ptakiem, ale Tanner jeszcze tego nie zauważył.

S R

Logan skierował się w stronę stajni; pod drodze spotkał Bentona i Raula.

- Co wy tu robicie? Nie macie dziś lekcji?

Raul odrzucił swe długie włosy zebrane w kitkę do tyłu. - Nie, są jakieś zebrania. Mieliśmy zostać na boisku, ale to nieważne. Chcieliśmy w czymś panu pomóc, może na coś się przydamy. Zrobimy wszystko, żeby ten beznadziejny szeryf przestał nas podejrzewać. Jest coś do roboty? Logan uśmiechnął się niepewnie. - Do roboty zawsze się coś znajdzie, ale nie chciałbym, żeby wasi rodzice martwili się o was. Wiedzą, gdzie jesteście? Chłopcy wymienili znaczące spojrzenia. - Prawdę mówiąc, ich to nie obchodzi - powiedział Benton. -Moi na przykład są pijani w sztok. Może do rana wytrzeźwieją. 142

Raul pokręcił głową. - Moja mama ma nowego faceta i bardzo się nie lubimy. Ona chyba woli, żeby mnie nie było w domu, jak on przychodzi. Logan o nic więcej nie zapytał. - Avery wybiera się dzisiaj do miasta po zakupy. Moglibyście zadzwonić do chłopaków, żeby nie spuszczali jej z oka? Benton wyjął wykałaczkę zza ucha i wsadził ją sobie między zęby. - Myśli pan, że naprawdę coś jej może grozić? - Sam nie wiem. Wiem tylko, że po jej przyjeździe kłopoty

S R

zaczęły się znowu. Wydaje mi się, że to jeszcze nie koniec... Chciałbym się wreszcie dowiedzieć, kto za tym wszystkim stoi. Raul potrząsnął kitką.

- A było dotąd tak spokojnie, dopiero te zabawki w garażu... - Zawsze tak się zaczyna, a potem już leci jak lawina. Chłopiec wyjął telefon komórkowy, w który zaopatrzył go Logan. Wszyscy chłopcy mieli telefony, by w każdej chwili móc się porozumieć. Raul sprawdził tylko, czy telefon jest naładowany, i schował go z powrotem do kieszeni. - Pojedzie do miasta tym niebieskim potworem? Logan skinął głową. - Tak. Taki wielki, stary samochód jest jak czołg. Nie był pewien, czy chłopiec go zrozumiał, ale sam

143

czuł się lepiej na myśl, że Avery będzie osłonięta grubą stalową powłoką dwudziestoletniego pojazdu, a nie plastikową skorupką jakiegoś nowoczesnego autka. - W takim razie przejrzę tego potwora - oświadczył Raul. Sprawdzę, czy wszystko w porządku. - Dziękuję, Raul. - W porządku, panie doktorze. Logan zeskoczył z konia i oddał wodze Bentonowi. Nie wiedział, czy postępuje słusznie, lecz coś robić musiał. Tylko ci chłopcy i Tanner wiedzą o wszystkim. Próbował oszczędzić nawet ojca, nie chciał go martwić.

S R

Wiedział, że Mac mu nie daruje, że trzymał go z daleka od swoich kłopotów, bo bał się o jego zdrowie. Ale Mac ostatnio bardzo się postarzał, ma za wysokie ciśnienie i łatwo się denerwuje. A Pierce? O nim Logan wolał nie myśleć.

- Mam ją umyć? - wyrwał go nagle z zamyślenia głos Bentona. - Co... ? - Logan z roztargnieniem spojrzał na chłopca, trzymającego w ręku wodze. - Ach, tak, Possum bardzo lubi wodę. A jak ci poszedł ten test z algebry? - zapytał, przypomniawszy sobie ostatnie kłopoty Bentona. - Dostałem trójkę - oznajmił z dumą chłopiec. - W życiu nie dostałem trójki z matematyki. Raul ma czwórkę z plusem. Nauczyciel głośno nas pochwalił i powiedział, że gratuluje nam postępów w nauce. To było okropne, nie wiedziałem, gdzie się schować.

144

Logan wiedział, że największe wrażenie na chłopcu zrobiła nie tyle trójka, co fakt, że ktoś nareszcie docenił jego wysiłki. Jakiś czas temu zastał w kuchni całą czwórkę pochyloną nad stołem. Wśród zeszytów i otwartych książek walały się chipsy i butelki po napojach. Avery uczyła chłopców matematyki. - Ona się na tym zna - powiedzieli mu potem. Sam to wiedział. Avery zaprowadziła w jego biurze porządek, jakiego nigdy tam nie było. Zrobiła nawet „plan inwestycji", czyli zaplanowała, co Logan może zrobić z pieniędzmi; jaką część ma inwestować, jaką przeznaczyć na fundusz emerytalny i co zrobić z

S R

resztą. Była tym tak zafascynowana, że zupełnie zapomniała ukryć swoje umiejętności.

Bojąc się, że Avery uzna, iż nie jest mu już potrzebna, sam zabawił się w nauczyciela. Zaczął ją uczyć jazdy konnej. Wkrótce stało się to rutyną. Codziennie po śniadaniu szli razem do stajni. Pokazał jej, jak się czyści konie, jak się je karmi i siodła. Avery miała naturalną łatwość obcowania ze zwierzętami; nie bała się ich, a one ją lubiły. Wymyślał coraz to nowe powody, by uczyć ją nadal i wiedział, że robi to wszystko tylko po to, by jak najdłużej być przy niej. Dźwięk jej głosu wyrwał go teraz z zamyślenia. Avery stała w progu stajni, rozmawiając z Raulem. Jej śmiech wirował w smudze światła niczym kolorowy motyl i Logan uśmiechnął się do siebie, zdziwiony porównaniem, jakie mu przyszło do głowy. Nigdy nie był w tak poetyckim nastroju... 145

Avery miała na sobie letnią sukienkę W kwiaty i widok jej opalonych ramion wywołał w nim nagłe pożądanie. A może to jej chód albo ruch bioder, może długie, smukłe nogi? A może po prostu cała Avery sprawia, że zachowuje się jak nastolatek, stojąc w cieniu stajni i przyglądając jej się, nie będąc widzianym. Gdyby chociaż mógł mieć nadzieję, że tamten pocałunek jeszcze kiedyś się powtórzy... Wielki niebieski samochód stał już przed garażem. Logan ze znanych tylko sobie powodów nie chciał, by Avery jechała do Haven. Za pierwszym razem, kiedy musiała zrobić zakupy, zawiózł ją do

S R

wielkiego magazynu w Willow Creek, miasteczka oddalonego od rancza o pół godziny jazdy. Czuł, że Avery jest z tego zadowolona. Teraz jednak, kiedy kłopoty zaczęły się znowu, wolał, by nie jeździła tak daleko i wbrew sobie poradził jej, żeby pojechała do pobliskiego Haven.

Patrzył, jak samochód powoli wytacza się na podjazd, a potem znika za szpalerem topól. Niemal usłyszał tamten straszliwy dźwięk i skulił się. Zgrzyt blachy o blachę, głuche uderzenie metalu o metal, ogromny tir miażdżący samochód osobowy... Przymknął oczy i głęboko odetchnął. Ze stajni dobiegało już tylko znajome rżenie koni i pogwizdywanie Bentona. Kiedy otworzył oczy, stał przed nim Raul i uśmiechał się przyjaźnie. - Dzwoniłem do Toma - oznajmił zadowolony z siebie. - Stoi właśnie przed zakładem fryzjerskim swojego ojca i ma na oku całą ulicę. Tony siedzi przed ratuszem. Widzą wszystko, co dzieje się na 146

głównej ulicy. Chłopaki są sprytne; Avery nigdy się nie domyśli, że ją śledzą. Domyśliła się natychmiast, gdy tylko zaparkowała samochód. Zauważyła Toma w bocznym lusterku i lekko się zdziwiła. Chłopiec o tej porze powinien chyba być w szkole? Kiedy po chwili ujrzała go znowu, jak wolno idzie za nią, udając, że przygląda się mijanym wystawom - nie miała już wątpliwości. Tom ją śledzi! Dziwne tylko, że takiemu dzieciakowi się wydaje, że trudno go zauważyć. Jak się ma metr osiemdziesiąt wzrostu, długie włosy i niemożliwie kwiecistą koszulę, trudno przejść, nie zwracając uwagi!

S R

Już miała się odwrócić i coś mu na ten temat powiedzieć, gdy zobaczyła drugiego chłopaka. Tony, pogwizdując pod nosem, przechodził przez jezdnię.

To już jest prawdziwy spisek!

Uśmiechnęła się do siebie i przyśpieszyła kroku. Chłopcy zrobili to samo. Przystanęła nagle przed sklepem z lustrami i - z lekkim opóźnieniem - obaj znowu zrobili to samo.

Chciała się zatrzymać i wszystko im powiedzieć, ale nie uczyniła tego, by im nie psuć zabawy. Polubiła ich i wiedziała, że oni też ją lubią. Dlaczego zatem...? Odpowiedź jest prosta. Logan. To Logan kazał im ją śledzić. Ale dlaczego? Nie miała czasu się zastanawiać. Spojrzała na zegarek i rozejrzała się wokół. Natychmiast zrozumiała, dlaczego Logan się roześmiał, kiedy go zapytała, jak ma iść, żeby nie zagubić się w 147

mieście. Odpowiedział, że wystarczy stanąć na głównej ulicy i rozejrzeć się. Teraz wiedziała już, że nie trzeba nawet stawać na głównej ulicy: wystarczyło stanąć gdziekolwiek, żeby mieć wszystko jak na dłoni. Na placu wznosił się ratusz, a po obu stronach ulicy znajdowały się sklepy, banki i główne urzędy miasta. Od herbaciarni, w której umówiła się z Rosemary, dzieliło ją kilka kroków. Cały czas obserwując śledzących ją chłopców w szybach sklepowych witryn, doszła do lokalu i pchnęła drzwi. Niech się chłopcy dobrze bawią, chociaż jako szpiedzy muszą się jeszcze wiele nauczyć...

S R

Weszła do środka i... nieoczekiwanie znalazła się w tłumie ludzi. Pierwszym wrażeniem było chłodne powietrze klimatyzowanego wnętrza, drugim - nagła cisza, która zapadła po jej wejściu. Kakofonia rozmów i śmiechów ucichła jakby ucięta nożem. Wszystkie twarze zwróciły się w jej kierunku, a skierowane na nią spojrzenia nie były bynajmniej przyjazne.

Po dłuższej chwili szmer rozmów powrócił, twarze się odwróciły, lecz Avery stale miała wrażenie, że jest obserwowana. Trudno. Przecież po tym, co przeszła w ciągu ostatniego roku, nie pozwoli, żeby ją speszyło jakieś stado bab! To śmieszne! Ktoś ją potrącił i tuż obok usłyszała jakiś głos: - Nie spodziewałam się czegoś podobnego po Loganie. Monahanowie to taka zacna rodzina, a on sobie tak po prostu bierze

148

do domu jakąś babę. Jego matka, niechaj spoczywa w spokoju, musi przewracać się w grobie, biedaczka! ' Nie było wątpliwości. Jest w tym mieście powodem zgorszenia i skandalu. Mówiąca te słowa kobieta, stara i siwa, wsparta na lasce, minęła ją, ciągnąc za sobą nieco młodszą towarzyszkę. Avery chciała uciec gdzie pieprz rośnie, ale wiedziała, że nie może tego zrobić. Usunęła się uprzejmie. - Bardzo przepraszam - powiedziała. - Może nawet jest przystojna - zahuczała starucha głośnym szeptem - ale jakaś bez obycia. Nie tak jak dziewczęta Monahanów.

S R

Avery zacisnęła zęby. Kilka najbliżej siedzących osób musiało wszystko słyszeć. Uniosła głowę wysoko w górę, poszukała wzrokiem Rosemary i szybkim krokiem poszła w jej stronę. Rosemary nie kryła wściekłości. Avery nie mogła wykrztusić ani słowa. Rozpaczliwie próbowała się uśmiechnąć, ale zamiast tego sięgnęła po szklankę wody i wypiła spory łyk.

- Jest mi bardzo, bardzo przykro - jęknęła Rosemary. - Co to była za kobieta? - Wilhelmina Bauer-Steiner we własnej osobie - odrzekła Rosemary i powiodła dokoła wrogim spojrzeniem. - Zaprosiłam cię tutaj, bo o tej porze zwykle nikogo nie ma. Nie wiedziałam, że dzisiaj te potwory mają „Doroczne Zebranie Dziewcząt Teksasu" i wszystkie te stuletnie panienki ze swoimi córeczkami będą się tutaj kłębiły. Omawiały właśnie program Fiesty, która ma się niedługo odbyć w

149

San Antonio. Nie przejmuj się nimi. Kompletnie nie rozumiem, o co im chodzi. Avery dotknęła jej dłoni, próbując nie widzieć wścibskich, złośliwych spojrzeń kobiet. - Nie siedź ze mną - odezwała się Avery - jeszcze sobie zaszkodzisz. Ja zaraz wyjdę, spotkamy się na farmie. Rosemary przytrzymała jej rękę. - Chyba żartujesz! Siadaj i siedź. Nie zamierzam się stąd ruszyć, nawet jeśli mi podłożą dynamit pod krzesło. Mam je w nosie. Mogą sobie za moimi plecami wygadywać, co tylko chcą, ale nigdy nie

S R

ośmielą się otwarcie zrobić mi afrontu. Dobrze to wiem i one też to wiedzą. Avery roześmiała się nerwowo.

- Czy to znaczy, że wiesz, w której szafie trzymają trupy? - Nie, lepiej. Wiem, co trzymają w portfelach. A widząc zdziwioną minę Avery, mrugnęła okiem. - Dobrze jest wiedzieć dużo o ludziach, a już najlepiej jest znać tajemnice ich dochodów. Mieszkańcy tego pięknego miasta na kolanach błagali mojego męża, żeby tu został. Potrzebowali drugiego lekarza. Renty, odszkodowania, zaświadczenia o stanie zdrowia, sama rozumiesz. Kiedy się łaskawie zgodziliśmy, te paniusie i ich mężowie wprost nie wiedzieli, jak nas ugościć. Dlatego właśnie mamy wielki, piękny dom i należymy do klubu golfowego. Czy myślisz, że któraś z tych poczciwych niewiast zgodziłaby się przyjmować żonę czarnucha, gdyby ten czarnuch nie był jej bardzo, ale to bardzo potrzebny?

150

Avery nie wiedziała, co odpowiedzieć, i z ulgą spostrzegła, że Rosemary wcale na to nie czeka. - Jak się czuje Annie i Sugar? - spytała, zmieniając temat. Rosemary uśmiechnęła się łagodnie. - Możemy teraz pomówić o tym, jeśli wolisz. Nawet dobrze się składa. Byłaś bardzo dobra dla mojej córeczki i Annie bardzo cię lubi. Pomogłaś nam w potrzebie i tego ci nie zapomnę. Może dlatego powiem ci teraz kilka rzeczy, o których nie powinnam mówić. Po pierwsze, nie wolno ci robić zakupów poza naszym miastem. Wiem, że to głupie, ale Haven i Willow Creek rywalizują z sobą pod

S R

każdym względem. Fakt, że tam pojechałaś, był szeroko komentowany. Tutaj liczy się wszystko i o wszystko się walczy. O subsydia, o inwestycje, o naprawę jakiejś drogi i remont szkoły, o wygraną w meczach i zawodach, o wszystko. To takie feudalne przesądy przekazywane z pokolenia na pokolenie. Robiąc zakupy w Willow Creek wymierzyłaś im policzek. Do tego Jessie Middleton sporo o tobie nagadała. Jeśli nie chcesz zaszkodzić sobie i Loganowi, musisz wydawać swoje i jego pieniądze tutaj, na miejscu, w Haven. I robić to z miłym uśmiechem. Te stare baby nie są sympatyczne, ale nie masz wyjścia. Musisz je polubić, bo inaczej zgotujesz sobie piekło na ziemi. Avery wiedziała, że Rosemary ma rację, lecz czuła się potwornie samotna. Oczywiście, może zawsze porozmawiać szczerze z Denise, ale Denise jest bardzo daleko...

151

Całkowicie ufała swojej obecnej rozmówczyni. Rozmawiała o niej z Loganem i ten powiedział, że Rosemary i jej mąż to najuczciwsi ludzie na świecie. Lecz monologu swej nowej przyjaciółki słuchała dość nieuważnie. - Powiem ci jeszcze coś - dotarł do niej głos Rosemary. - Może z tego skorzystasz, a może nie, to już twoja sprawa. Chcę cię uprzedzić, że masz już jednego wroga. Myślę o Jessie Middleton. I o jej bracie. Nie daj się nabrać. Ross tylko udaje takiego poczciwca, co to do trzech nie potrafi zliczyć. Potrafi, potrafi, i to jak jeszcze.

S R

Zamówiły coś do zjedzenia i dalej rozmawiały już tylko o Annie i jej przygodach.

Kiedy rozmowa zeszła na kolegów dziewczynki, Rosemary wymieniła imię Jamiego.

Avery zdecydowała się zadać jej kilka pytań. - Czy znałaś żonę Logana? Rosemary przez chwilę milczała. - Prawdę powiedziawszy - odrzekła wreszcie - nie wiem, czy ktokolwiek naprawdę znał Becky Monahan. Oczywiście, z wyjątkiem jej najbliższej rodziny. Była bardzo ładna i miła. Zawsze z każdym zamieniła kilka słów, pożartowała, uśmiechnęła się. Bardzo kochała swojego synka. Avery spojrzała na nią wyczekująco. - Jest w twoim głosie jakieś „ale". - Mam być z tobą szczera? - Tylko wtedy ta rozmowa ma sens. 152

- Becky była wielką panią. Jej rodzina śpi na pieniądzach. Ojciec jest właścicielem największej firmy ubezpieczeniowej w okolicy. Mają udziały w szpitalach, wytwórniach leków i sprzętu medycznego. Jej matka pochodzi z jednej z najbogatszych rodzin w Kentucky. Mają hodowlę koni wyścigowych. Całe życie Becky to było właśnie to: konie i wyścigi. Uwielbiała towarzystwo, bale, przyjęcia. Logan przeciwnie. Mogłabym ci opowiedzieć mnóstwo przeróżnych historii, ale nie chcę, to nie miejsce i czas na takie opowieści. Jedno ci powiem: pod tym jej uśmiechem coś się kryło. Był w tym jakiś fałsz. Każdy, kto ją znał, wiedział, że lepiej nie wchodzić jej w drogę.

S R

Za oknem przetoczył się samochód szeryfa i Avery odprowadziła go wzrokiem.

- Skoro jego rodzina jest tak bogata, to dlaczego został po prostu szeryfem?

- Wolał być pierwszym w naszym miasteczku, niż ostatnim w wielkim świecie swoich rodziców. Ma jakieś nieporozumienia z ojcem. Co do matki... Lilian zawsze żyła w innym wymiarze. Alkohol, narkotyki. Po śmierci córki i wnuka musieli ją oddać do prywatnej kliniki. Avery - dodała Rosemary - ja zwykle nie jestem taka gadatliwa, ale żal mi ciebie. Musisz wiedzieć, że pomiędzy Loganem a rodziną jego żony jest coś dziwnego. Bądź ostrożna. Avery poczuła, jak coś ściska ją w gardle. Kiedy szły już w stronę wyjścia, Rosemary ujęła ją pod ramię.

153

- Może byś się z nami gdzieś wybrała? - zapytała nagle. - Dziś wieczorem idziemy z Jeffem do Hoot and Scoot, może byś się tam z nami spotkała? Avery roześmiała się. - A co to jest Hoot and Scoot? - Lokal, w którym można przetańczyć całą noc przy muzyce country. To bardzo blisko, dwa kroki od głównej ulicy. Można się napić piwa i zabawić, tam jest naprawdę bardzo przyjemnie. - Nie wiem... - Jeff wspaniale stepuje, mógłby cię nauczyć. - Sama nie wiem...

S R

- W takim razie nic nie mów. Zastanów się. My z Jeffem będziemy tam od siódmej. Przyprowadź Logana, niech się rozerwie. Nie czekając na odmowę, Rosemary szybko się pożegnała i poszła w stronę samochodu.

Avery wolno przeszła przez ulicę, zastanawiając się nad propozycją swej nowej przyjaciółki. Może rzeczywiście warto się gdzieś wybrać? Może Logan da się wyciągnąć i spędzą razem przyjemny wieczór... Minęła swój, samochód i niemal wpadła na szeryfa. - Witaj, Avery. - Dzień dobry. Sięgnęła do torebki po kluczyki. Czuła, że serce jej bije tak, jakby miało wyskoczyć z piersi. Na szczęście panował straszny upał i temu właśnie można było przypisać krople potu na jej czole. 154

- Jak tam Rosemary? Miło było razem zjeść lunch? - Bardzo. Gdzie te cholerne kluczyki? I skąd on wie, że spotkałam się z Rosemary? Może mnie śledził. Nie, przecież ja też go widziałam, jak przejeżdżał pod oknem herbaciarni. Zresztą, zna samochód Logana i domyślił się, kto nim przyjechał. Mógł mu też o tym spotkaniu powiedzieć ktoś, kto nas widział razem. - Logan też jest w mieście? - Ross patrzył na nią uważnie, bez uśmiechu. - Nie - odparła, nerwowo grzebiąc w torebce. - Nie, został w

S R

domu, pracuje przy koniach. Przyjechałam tylko po zakupy. Rosemary uprzedziła ją, że Ross Middleton jest znacznie przebieglejszy, niż się wydaje. Ciekawe, co sobie myśli i czy czuje, jak bardzo jest zdenerwowana.

- To dobrze, że pracuje, bo już się o niego baliśmy. Był kompletnie rozbity. To, że czuje się lepiej, jest pewnie twoją zasługą. W głosie Rossa brzmiała sympatia, lecz jego oczy były chłodne i nieprzeniknione. - Moja? Dlaczego? - Po śmierci Becky Logan wycofał się z życia. Rzucił pracę, przestał zajmować się końmi, prawie nie wychodził z domu. Baliśmy się, że z rozpaczy może coś sobie zrobić. A potem zjawiłaś się ty i proszę, przyjmuje pacjentów, ujeżdża konie... Nie mogła odwrócić się i odejść; musiała jakoś podtrzymać tę rozmowę. 155

- Tak, Logan jakoś sobie daje radę. - Ty wiesz o tym najlepiej. Było to niewinne stwierdzenie, lecz Avery poczuła, że jest w nim jakiś wyrzut. - Słucham? - Po prostu widujesz go codziennie. Po wypadku nie pozwalał nikomu sobie pomóc, nawet najbliższej rodzime. Potem zaczęły się te wszystkie dewastacje. Musisz bardzo na siebie uważać. Byłoby straszne, gdyby spotkało cię coś złego. Avery nagle zrozumiała, że Ross prowadzi jakąś skomplikowaną

S R

grę i poczuła, że ogarnia ją gniew. Jej palce wreszcie natrafiły na kluczyki i wyjęła je z torebki. Drżącymi rękami spróbowała otworzyć drzwiczki samochodu. Ross pomógł jej bez słowa. Otworzył drzwiczki, a gdy wsiadła, zamknął je. Zupełnie jakby odgrywał jakiś spektakl, którego finał znał tylko on sam. Avery włączyła silnik, ale nie mogła ruszyć, bo szeryf stał oparty o jej samochód.

- Logan mówił ci coś o Fieście? W zeszłym roku nie przyszedł i Jessie była bardzo zmartwiona. Powiedział, że się nie wybiera, ale może ostatnio zmienił zdanie. - Nie mam pojęcia. Nic mi o tym nie wspominał. Ross wyprostował się, jakby już miał odejść, a potem pochylił się ku niej znowu. - Mówiłaś mi, ale zupełnie zapomniałem... Skąd jesteś? Chyba z Houston, ale nie wiem, czy dobrze zrozumiałem. .. 156

Avery wrzuciła tylny bieg. - Przez jakiś czas mieszkałam w Houston. Ross uniósł rękę i zatrzymał nadjeżdżający samochód, żeby Avery mogła wyjechać na jezdnię. Uśmiechnął się do kierowcy i rzucił jakąś żartobliwą uwagę. - To znaczy, że tak naprawdę to skąd jesteś? Spojrzała za siebie i uważnie zjechała na drogę. Wiedziała, że nie może tego pytania zostawić bez odpowiedzi. - Z Seattle, szeryfie. Ross cichutko gwizdnął. - Rany boskie, to strasznie daleko... Uśmiechnął się i dodał:

S R

- Gdybyś miała jakieś problemy z prawem jazdy na przykład, gdybyś chciała je zamienić na teksańskie, mogę iść z tobą do ratusza i od ręki wszystko załatwimy. Warto robić wszystko zgodnie z prawem, prawda?

- Oczywiście. Bardzo dziękuję za propozycję, ale to chyba nie jest tak bardzo pilne. Zresztą, muszę teraz zrobić zakupy. - W razie jakichś problemów wystarczy jeden telefon do mnie. - Bardzo dziękuję. - Uśmiechnęła się do niego. - Miło nam się rozmawiało. Czuła, że ma nerwy napięte do ostateczności. Bała się, że zemdleje; ostatkiem sił nacisnęła pedał gazu. Ross Middleton, szeryf z Haven, przypominał jej buldoga, który znalazł kość. Trzyma ją w pysku i nie puści. Wiedziała, że to ona jest tą kością.

157

9 Spojrzała w lusterko i obrzuciła wzrokiem paczki ustawione z tyłu samochodu, a potem znowu skierowała wzrok na drogę. Nie przepadała za robieniem zakupów, a już na pewno kupowanie jarzyn i owoców na zapas nie należało do jej ulubionych zajęć. Ilość papierowych toreb dowodnie świadczyła o tym, że kompletnie nie wiedząc, co ma kupić, kupiła wszystkiego po trochu. Był to jeszcze jeden dowód jej kiepskiego stanu ducha. Szeryf Middleton zupełnie wyprowadził ją z równowagi.

S R

Nie miała wątpliwości: on coś wie.

Zacisnęła ręce na kierownicy. Ciekawe, jakie zrobiła na nim wrażenie. Czy udało jej się go przekonać, że jest zwyczajną młodą osobą, która niczego się nie obawia, a widok przedstawiciela prawa robi na niej takie samo wrażenie jak na wszystkich pozostałych mieszkańcach miasta? Sama w to wątpiła. Nigdy nie potrafiła kłamać ani udawać. Szeryf ma ułatwione zadanie, sama mu lezie w łapy. Ross Middleton wydał jej się nagle wielkim głodnym kotem zaczajonym za krzakiem. A ptaszek jest tuż-tuż... Wzdrygnęła się. Może nadszedł właściwy czas i nie powinna dłużej zwlekać? Może powinna wszystko opowiedzieć Loganowi, zanim zrobi to Ross albo ktoś inny... Na samą myśl jednak o tym, że ma mu zdradzić swój sekret, czuła, że zwariuje.

158

Powiedzmy, że mu wszystko wyzna i Logan spokojnie jej wysłucha. Jak na to zareaguje? A przede wszystkim, jak zareaguje jego rodzina? Czy ktokolwiek jej uwierzy? Co ma im odpowiedzieć na pytania, którymi niewątpliwie ją zasypią? Wyjechała zza zakrętu i zobaczyła nadjeżdżający z przeciwka czarny samochód marki Corvette. Sportowe auto zbliżało się błyskawicznie, niebezpiecznie najeżdżając na białą ciągłą linię. Avery zwolniła i zjechała na prawą stronę jezdni. Jadący z naprzeciwka samochód był tuż-tuż. Przez chwilę myślała, że zderzenie jest nieuniknione. Poczuła świst powietrza, coś jakby zgrzyt metalu o

S R

metal i... samochód przemknął obok niej.

W mgnieniu oka dostrzegła bladą twarz i rozwiane złocistorude włosy. Spróbowała się opanować i nacisnęła pedał gazu. Mimochodem spojrzała w lusterko i ku swemu przerażeniu ujrzała, że corvette wykonała brawurowy zwrot na środku jezdni i znowu podąża w jej kierunku.

Wiedziała, że jej stara półciężarówka nie ma szans ze sportowym samochodem. Czarny kształt zbliżył się błyskawicznie i Avery poczuła stuknięcie w tylny zderzak. Potem nagle czarny cień wyprzedził ją i zajechał drogę. Avery wyraźnie ujrzała zaciętą twarz Jessie Middleton. Poczuła, że ogarnia ją gniew. Jak ta dziewczyna śmie! Jak śmie tak igrać z ludzkim życiem... Zjechała na pobocze; corvette natychmiast się zatrzymała. Wyskoczyła z niej Jessie i szła teraz szybkim krokiem w stronę starej 159

niebieskiej półciężarówki. Kiedy znalazła się na wysokości drzwiczek, Avery zaatakowała ją z impetem: - Ty głupia, mała dziwko! Jeśli masz ochotę pójść tam, gdzie poszła twoja siostra, bardzo proszę, wolna droga! Tylko dlaczego chcesz zabrać z sobą kogoś Bogu ducha winnego! - krzyknęła, nie próbując się opanować. Wiedziała, że musi jakoś wstrząsnąć tą dziewczyną. - To przez ciebie! - wycedziła Jessie. - To przez ciebie Logan nie chce iść ze mną na Fiestę. A dawno temu przyrzekł mi, że pójdzie! To wszystko przez ciebie!

S R

- Nie bądź dzieckiem, Jessie! Może on po prostu nie ma ochoty. - Avery ściszyła głos, widząc, że dziewczyna doprowadzona jest do ostateczności.

- Powiedział, że nie pójdzie, bo nie wie, czy ty będziesz chciała tam iść - dokończyła Jessie.

Avery na chwilę zaniemówiła. Przecież Logan wcale jej nie proponował wspólnej zabawy. Wspomniał co prawdą o Fieście, ale tak, jakby jej to nie dotyczyło. - Ale on... nigdy... - wyjąkała, nagle zbita z tropu. Przerwała, rozumiejąc, że Logan po prostu szukał pretekstu i podał Jessie pierwszy lepszy powód. Nie chciał iść na zabawę z Jessie i powiedział pierwszą rzecz, jaka mu przyszła do głowy. Swoją drogą, nawet Avery zauważyła, że ostatnio coś się między nimi zmieniło. Wizyty Jessie na farmie całkowicie ustały, a Logan w ogóle nie wspominał jej imienia. 160

- Wszystko było dobrze, dopóki ty się nie zjawiłaś - wycedziła dziewczyna. - Po co tutaj przyjechałaś, ty przybłędo... - Jessie, uspokój się i przez chwilę zastanów nad tym, co mówisz. Na farmie Logana od dłuższego czasu nic nie było dobrze, doskonale o tym wiesz. Działy się tam różne dziwne rzeczy, ale teraz to nieważne. Pomówmy o czym innym. Potrzebujesz pomocy i jeśli natychmiast jej nie znajdziesz, zrazisz do siebie wszystkich, którzy cię kochają. Dziewczyna odrzuciła włosy z czoła, wyprostowała się i spojrzała na nią z góry.

S R

- Jak śmiesz mówić do mnie w ten sposób? - wycedziła z pogardą.

- Przestań zachowywać się jak primadonna. Czas dorosnąć, Jessie! - osadziła ją Avery.

Dziewczyna zbladła jak ściana, wykręciła się na pięcie i zamierzała odejść. Avery przytrzymała ją za ramię. - Zaczekaj, skoro już tak rozmawiamy... Posłuchaj, powiem ci coś jeszcze. Jeśli natychmiast nie zmienisz swojego postępowania, zrobisz coś naprawdę złego. Zbliżyłaś się do przepaści, jeden krok i w nią wpadniesz. Wtedy już nigdy nie będziesz mogła naprawić zła, które wyrządziłaś. Nikt ci niczego nie wybaczy i spotkasz się z powszechnym potępieniem. Zniszczysz innych i zniszczysz samą siebie. Zmarnujesz sobie życie. Zastanów się nad tym, Jessie. Jessie wyrwała się jej i pobiegła w stronę swego auta. Avery wsiadła do samochodu i oparła głowę na kierownicy, zmęczona 161

awanturą. Atak gniewu kompletnie ją wyczerpał. Była na siebie zła. Dlaczego do tego dopuściła? Przecież przyrzekła sobie, że nigdy nie wtrąci się w sprawy tej rodziny, że nigdy, przenigdy nie wmiesza się już w niczyje życie. A do tego Jessie jest siostrą szeryfa. Razem z bratem mogą wyrządzić jej wielką krzywdę. Uspokój się, pomyślała. Jeśli ta mała chce siebie zniszczyć, trudno, ma to jak w banku. Cokolwiek się stało, nie można stać tak na szosie. Włączyła silnik i wolno skierowała się w stronę domu. Ranczo było kompletnie wyludnione. Nikt nie wyszedł jej na

S R

spotkanie. Nikt nie wyszedł z domu, żeby jej pomóc wnieść paczki. Zawołała Logana, potem chłopców, ale na jej wezwanie nikt nie reagował. Dopiero kiedy znalazła się w kuchni, ujrzała kartkę na stole. Logan pisał, że został wezwany do nagłego wypadku. Ciekawe, czy przed wyjazdem rozmawiał z Jessie. Jechała przecież od strony farmy. Usłyszała mruczenie i Casanova jednym susem znalazł się na stole.

- Wiem, czego szukasz, stary przyjacielu - powiedziała pieszczotliwie - ale zapomnij o tym. Pan zakazał dawać ci te czekoladowe pyszności. Zamiast słodyczy, przywiozłam ci pokarm specjalnie dla kotów. O, zobacz, tu jest napisane, że koty za tym przepadają. Otworzyła puszkę i wyłożyła pokarm na talerzyk. - Bardzo proszę, smacznego - rzekła i pogłaskała białorudy grzbiet. 162

Casanova nieufnie obwąchał talerzyk, a potem skrzywił nos z niesmakiem, prychnął pogardliwie i odszedł. Avery wyjęła z lodówki zimny napój, nalała sobie do szklanki i przysiadła na krześle. Może to wcale nie jest kot? Może Casanova to po prostu mały facet w futerku? Często zachowywał się jak przedstawiciel rodzaju ludzkiego. Wielki kot zupełnie jakby czytał w myślach, bo wskoczył jej na kolana i dotknął pyszczkiem policzka. Turkusowe oczy spojrzały na nią zalotnie. - Nie próbuj mnie uwieść. Co ty sobie właściwie wyobrażasz? spytała z udanym oburzeniem.

S R

Sięgnęła po torebkę i wyjęła z niej ogromną paczkę kolorowych czekoladowych drażetek. Casanova miauknął w oczekiwaniu rozkoszy podniebienia, a Avery... odsunęła przysmak poza zasięg jego pyszczka.

- Chwileczkę... Tylko jedna. Dam ci jedną i nikomu nie powiemy. To będzie nasz sekret. Dobrze, kocie? Kot niezadowolony poruszył ogonem. - Jedna, powiedziałam. Otworzyła torebkę i pogrzebała w środku. Kot nie spuszczał z niej bacznego spojrzenia. - Może być czerwona? A może wolisz zieloną? Zastanów się dobrze, bo dostaniesz tylko jedną - oznajmiła stanowczo. Położyła drażetkę na stole, zamknęła papierową torebkę, włożyła ją do szklanego słoika i starannie zakręciła pokrywkę.

163

- Co mam robić, jak myślisz? - zwróciła się do kota. - Logan nie wierzy, że Jessie macza w tym wszystkim palce i uważa ją za dziecko. A ja dobrze wiem, do czego takie „dziecko" może być zdolne. Kręci się tutaj, śledzi każdy mój krok, każdy mój ruch i coś knuje. Jest zazdrosna i zawistna, a ja wiem, do czego takie uczucia mogą doprowadzić człowieka o słabym charakterze. Jessie Middleton otruła konie, kotku. Może nie zdawała sobie sprawy z tego, jak silną truciznę im podaje. Może rezultat przeszedł jej oczekiwania, a może nie. Może właśnie tego chciała. Logan zranił jej uczucia i ukarała go. Potem zauważyła, że on interesuje się mną i

S R

postanowiła go dotkliwie zranić, a dobrze wiedziała, jak to zrobić. Zniszczyła zabawki jego synka. Mogę się również założyć, kotku, że to ona szperała w moich rzeczach.

Jessie podejrzewa, że pomiędzy mną a Loganem coś jest. Avery roześmiała się i zaraz zamyśliła. - Jak wiesz, to nieprawda. Przyznaję, pocałował mnie, przyznaję również, że bardzo dobrze całuje. Ale to koniec.

Bawiąc się machinalnie ogonem Casanovy, mówiła dalej: - Logan jest bardzo miły. Wydaje mi się tylko, że nie traktuje mnie zbyt poważnie. Nie zrozum mnie źle, kocie, ja uwielbiam jego poczucie humoru, jego uśmiech, sposób, w jaki nieraz się śmieje i w jaki na mnie patrzy. On jest bardzo cierpliwy, uczy mnie jazdy konnej, więc wiem. Nigdy się nie denerwuje, a kiedy mnie dotyka... Rozmarzyła się. - Dotyka mnie oczywiście tylko wtedy, kiedy - na przykład - pomaga mi wsiąść na konia. Nieraz sobie wyobrażam... 164

Urwała. Spłoszona własnymi głośnymi wyznaniami, ze skruchą spojrzała na kota. - Nie myśl tylko, że ja coś do niego czuję. Co to, to nie. Muszę przyznać, że Logan jest bardzo atrakcyjny i, no cóż, działa na mnie wyjątkowo podniecająco, ale to nie powód... Jest wspaniały i bardzo dobrze nadaje się na przyjaciela. Po prostu na przyjaciela. Nic więcej. Chyba mi wierzysz, co, kocurze? Nic na to nie wskazywało. Turkusowe spojrzenie musnęło ją tylko, kot zeskoczył jej z kolan i poszedł w stronę wyjścia. Avery roześmiała się.

S R

- Lepiej skończmy tę pogawędkę i schowajmy słodycze, zanim pan wróci do domu. - Postawiła słoik z kolorowymi drażetkami na wyższą półkę. - Tam chyba będzie bezpiecznie... Turkusowe spojrzenie Casanovy było tajemnicze i nieodgadnione.

Ruszyła w stronę małego domku, lecz kot nie odstępował jej ani na krok. W chwili, gdy weszła na ganek, przed dom zajechał samochód Logana. Benton i Raul wypadli z budynku stajni i Avery pomachała im ręką. Popchnęła drzwi i wtedy Casanova cały się zjeżył. Przylgnął do jej nóg i wyprężył grzbiet. Nigdy nie widziała kota w takim stanie. Wyglądał, jakby zwęszył jakieś straszne niebezpieczeństwo. - Co ty wyprawiasz? Co się stało? — spytała zaniepokojona.

165

Z kociego gardła wydobyło się jakieś dziwne, stłumione warczenie. Casanova wyglądał teraz jak wielka futrzana kula, w każdej chwili grożąca wybuchem. Avery odsunęła kota i weszła do kuchni. Zrobiła kilka kroków, Casanova zabiegł jej drogę. - Posłuchaj, ty niedobry kocie... - zaprotestowała. Próbowała go odsunąć z drogi, ale natrafiła na zdecydowany opór. - Co ty sobie wyobrażasz... Nie dokończyła, bo z pokoju dobiegł ją jakiś niesamowity dźwięk przypominający grzechotanie. Kot zjeżył się jeszcze bardziej.

S R

Spojrzała w kierunku, skąd dochodził przedziwny hałas, i... zmartwiała z przerażenia.

Na środku pokoju leżał duży wąż.

Krzyknęła przeraźliwie i cofnęła się do kuchni. Kot ze zjeżoną sierścią podążył w jej ślady. Ogon węża uniósł się i zadrżał. Znowu rozległ się niesamowity, wibrujący dźwięk.

Avery powtórnie wydała okrzyk przerażenia. Logan usłyszał jej krzyk. Przenikliwy, pełen strachu i rozpaczy. Rzucił wszystko i pobiegł w kierunku domku. Chłopcy podążyli Za nim. Kiedy Logan przekraczał próg, krzyk rozległ się znowu. Wpadł do środka i zrozumiał powód przerażenia Avery. - Wszystko w porządku - powiedział spokojnym głosem, sunąc wzdłuż ściany w stronę węża. - Nic się nie stało, nieoczekiwany gość jest po prostu niezadowolony z przyjęcia, jakie go spotkało. Nie ruszaj się, nie rób żadnych gwałtownych ruchów. 166

Avery głęboko odetchnęła. - To wcale nie jest śmieszne - powiedziała, odzyskując głos. Gad zwrócił głowę w kierunku Logana. - Uważaj, Logan...-szepnęła Avery. - Postukaj nogą w podłogę - polecił Logan, nie odwracając głowy w jej kierunku. - To odciągnie jego uwagę ode mnie. - Nie mogę się ruszyć, nie jestem w stanie - jęknęła i widząc chłopców stojących w drzwiach, dodała: - Benton, Raul, nie wchodźcie, tutaj jest ogromny wąż. Benton lekko postukał w podłogę obutą w trampki nogą. Avery

S R

spojrzała na Logana i zastygła, nie mogąc oderwać od niego wzroku. Logan zdjął kowbojski kapelusz, wycelował i rzucił nim tak, żeby przykryć węża.

Raul podszedł, uniósł nieco rondo kapelusza i wsunął pod niego rękę.

- Trzymam go za łeb - oznajmił. - To młodzik, nie ma się czego bać.

Avery była bliska zemdlenia i z trudem trzymała się na nogach. - Wyrzućcie go stąd - szepnęła. Nawet nie spojrzała w stronę chłopców wynoszących węża. Logan bezceremonialnie odsunął nogą kota i wziął Avery w ramiona. Była bardzo blada i cała się trzęsła. Czuł głośne bicie jej serca. Kołysał ją w ramionach tak długo, aż zaczęła się uspokajać. - To był jeden z najgorszych momentów w moim życiu wyznała w końcu, odsuwając się lekko. 167

- A miałaś również inne? - zapytał cichym głosem, jakby obawiał się ją spłoszyć. Próbowała się roześmiać, ale jej nie wyszło. Gdyby wiedział... Spojrzała na twarz Logana i zobaczyła w jego oczach wielką czułość. Spojrzała na jego usta i po chwili poczuła je na swoich wargach. Pocałunek, początkowo czuły i delikatny, szybko zamienił się w namiętny i pełen pożądania. Odwzajemniała go i odwzajemniała uczucie przepełniające Logana. Ona również go pożądała. Objęła go z całej siły i mocno przyciągnęła do siebie. Chciała, żeby ją wziął tutaj, na podłodze w kuchni, ale Logan pierwszy się opanował. Odsunął się, odgarnął jej włosy z czoła.

S R

- To nie tak. Nie tak chciałbym to z tobą zrobić po raz pierwszy szepnął.

Musiała nieźle wyglądać, siedząc tak na kuchennym blacie, z rozchylonymi nogami i wysoko zadartą spódnicą. - To nie jest tak, jak myślisz... - zaczął Logan. Avery szybko odzyskała chwilowo utraconą godność. - Ja nic nie myślę - powiedziała. - Miałem wrażenie... - Jeśli w ogóle o czymś myślałam, to tylko o tym, jak to by było kochać się z tobą - oświadczyła bez ogródek. Widziała, że Logan jest zaskoczony i sprawiło jej to przyjemność. Chciała go zaskoczyć. Był również zadowolony z tego, że jest z nim szczera.

168

- Też jestem ciekaw, jak to by było, ale musimy tę przyjemność odłożyć na później. Wierz mi, Avery, to nie jest odpowiednie miejsce na coś tak specjalnego. - W porządku. Nie obrażam się, przyjmuję twoje wyjaśnienie i nie czuję się odrzucona. Uśmiechnął się. - Masz rację. Od dawna mam na ciebie ochotę, ale nie chcę, żeby to stało się tak na łapu-capu. I chłopaki mogą tu wtargnąć w każdej chwili, oni albo. - Jessie - dokończyła, wiedząc dobrze, że sam tego nie powie.

S R

Tak jakby nagle owiał ich chłodny wiatr.

- To ona wpuściła tu tego węża, Logan - oznajmiła Avery i poważnie spojrzała mu w oczy.

Logan zamrugał powiekami.

- Po prostu zapomniałaś zamknąć drzwi i schronił się tu przed upałem. To śmieszne oskarżać o to Jessie - rzekł niezdecydowanym tonem.

- Naprawdę tak myślisz? Nie tylko zamknęłam drzwi, ale nawet dwukrotnie przekręciłam klucz, doskonale pamiętam. Zrobiłam to specjalnie. - Jessie nigdy by tego nie zrobiła. Ona nie potrafi świadomie nikogo skrzywdzić. Postanowiła się opanować i spokojnie o wszystko go wypytać. - Czy Jessie boi się węży?- zapytała.

169

- Nie. Sam ją uczyłem obchodzić się z nimi tak, żeby nie zrobiły krzywdy - wyjaśnił niechętnie. - Umie je łapać podsumowała Avery. - Wie, jak to się robi. - Tak. - Była tutaj, zanim wezwano cię do wypadku? - zapytała jeszcze. - Tak, ale wyjechała z farmy razem ze mną. - Spotkałam ją na szosie. Pędziła jak szalona i jechała od strony farmy. O której wyjechałeś z domu? - Około południa. Avery zmarszczyła brwi.

S R

- Spotkałam ją znacznie później. Jessie jechała od strony farmy. Po co tam wróciła po twoim wyjeździe? Wiedziała przecież, że cię nie ma. Czego mogła szukać?

- Nie wiem. Kiedy ją spotkałaś?

- Jakąś godzinę temu. O mało nie staranowała mnie tym swoim sportowym samochodem. Jechała jak szalona. Potem zawróciła na szosie i zaczęła pędzić za mną, goniła mnie. Była wściekła, krzyczała, że to moja wina, że nie chcesz iść z nią na Fiestę. - Powiedziałem jej tylko, że nie mam zamiaru wbijać się w smoking i iść na jakiś bal. - Delikatnie dotknął policzka Avery. Bardzo cię przestraszyła? Potrafi być nieznośna. Co jeszcze mówiła? - Oskarżyła mnie o twoją obojętność i o to, że się w stosunku do niej ostatnio bardzo zmieniłeś. - Próbowałem po prostu jakoś ją zniechęcić do przychodzenia tutaj. Musi mieć jakieś własne życie. Jessie ma trudny charakter i jest 170

nieco niezrównoważona. Kilkakrotnie już próbowała popełnić samobójstwo: Po śmierci Becky i Jamiego popadła w jakiś obłęd. Wmówiła sobie, że musi być przy mnie. - Mówiłam ci już, Logan, ten jej obłęd to ty. Jest w tobie do Szaleństwa zakochana, udaje, że chodzi jej o zmarłą siostrę i siostrzeńca, ale tak naprawdę chodzi jej tylko o ciebie. Ona wie, że kiedy uporasz się z tą tragedią, będziesz dla niej stracony. Dlatego stale ci przypomina o tym, co się stało. Logan zamyślił się. - Biorę to pod uwagę - przyznał wreszcie. – Dużo myślałem o

S R

tym, co mi powiedziałaś. Przypomniałem sobie, że Jessie zawsze była w pobliżu, kiedy działo się coś złego. Ponadto ma klucze do dużego domu, do domku i wszystkich innych pomieszczeń. Mimo to nie mogę pogodzić się z myślą, że mogłaby mnie tak bardzo nienawidzić. Była jeszcze małym dzieckiem, kiedy ożeniłem się z jej siostrą. Zawsze z nami mieszkała, kiedy jej rodzice gdzieś wyjeżdżali. - Chodzi o to, Logan, że ona cię kocha i nigdy nie pozwoli na to, żebyś pokochał inną - rzekła cicho Avery. Logan zbladł. - Pies twojego synka dobrze ją znał i poszedłby za nią wszędzie, prawda? Wyglądał, jakby za chwilę miał zemdleć. - Proszę cię, Avery... - Ona jest jak bomba gotowa w każdej chwili eksplodować i bardzo się o ciebie boję. 171

- Panuję nad wszystkim... Avery roześmiała się. - Oczywiście. Dzisiaj, na przykład, kazałeś mnie śledzić swoim pracownikom. Logan nie wyglądał na zdziwionego. - Od razu pomyślałem, że są zbyt pewni swego i wcale nie poszło im tak łatwo. Jak szybko się zorientowałaś, że mają cię na oku? Opowiedziała mu wszystko po kolei. - Dlaczego to zrobiłeś? - zapytała potem. - Mam dziwne przeczucie, że moje kłopoty jeszcze się nie skończyły i nie chciałem, żebyś poniosła tego konsekwencje. - Musnął

S R

wargami jej policzek. - Bardzo się gniewasz, że kazałem im za tobą chodzić?

- Nie, ale wolałabym, żebyś mnie uprzedził. Przez chwilę zastanawiała się, czy ma mu powiedzieć o spotkaniu z szeryfem Middletonem, ale zrezygnowała. Musiałaby mu powtórzyć całą rozmowę, a tego nie chciała. Nie chciała też kłamać. - Jak się porozumiewałeś z chłopcami, którzy chodzili za mną po mieście?- zapytała. Logan wyjął z kieszeni telefon komórkowy. - Rozumiem. Nagle przypomniała sobie zaproszenie Rosemary. Miło by było spędzić ten wieczór gdzieś z dala od farmy. - Rosemary zaprosiła mnie i oczywiście ciebie do Hoot and Scoot. Będą tam dzisiaj wieczorem z Jeffem. Chętnie bym poszła. A ty? 172

- Raczej nie, ale ty idź. Naprawdę, weź samochód i jedź do miasta. Należy ci się chwila wytchnienia po tych wszystkich przeżyciach. - Tobie by też nie zaszkodziła. Jedź ze mną. Zapraszam cię na randkę. Podniósł kapelusz z podłogi i włożył go na głowę. - Ta knajpka to nie jest najlepsze miejsce na naszą pierwszą randkę. Jedź sama i baw się dobrze. Wytarła czoło papierową serwetką i uniosła do ust butelkę piwa. Napój był przyjemnie chłodny. Jeff wstał od stolika i poszedł do baru po nowe drinki. Spojrzała na Rosemary.

S R

- Nie wiem, jak on to robi. Tańczy jak szatan. Przecież jutro będzie miał zmasakrowane stopy.

- Nic podobnego, jest przyzwyczajony.

- Twój mąż tańczy zupełnie niesamowicie. Rosemary roześmiała się.

- I powiedzieć, że przed przyjazdem tutaj ten człowiek nigdy nie stepował i w ogóle nie miał pojęcia o muzyce country. Powiodła zakochanym wzrokiem w ślad za mężem. - W Haven życie nocne nie jest zbytnio urozmaicone, więc biedny Jeff musi robić to co wszyscy. Zawsze mi powtarza: skoro nie możesz ich pokonać, rób to co oni. Ma rację. Dzięki temu przetrwaliśmy i dobrze nam się wiedzie. Jeff jest bardzo dobrym lekarzem. Ciężko pracuje; spędza w szpitalu długie godziny, bierze 173

nocne dyżury, bardzo przeżywa każdą ludzką tragedię. Oczywiście, wszystko przynosi do domu i nigdy tak naprawdę nie odrywa się od pracy. Raz w tygodniu przychodzimy tutaj i wtedy się odpręża. Nie muszę ci mówić, jak to dobrze wpływa na nasze życie seksualne. Uśmiechnęła się, a Avery nagle poczuła, jak ogarnia ją zazdrość. Odwróciła wzrok, żeby ją ukryć. Lokal, w którym siedziały, był przestronny jak magazyn i zatłoczony jak dworzec kolejowy. Mimo to bez trudu spostrzegła twarz stojącego przy barze mężczyzny. Smugi kolorowych świateł ślizgały się po niej jak barwne błyskawice, orkiestra grzmiała tak głośno, jakby chciała zagłuszyć gwar rozmów.

S R

Rosemary trąciła ją w bok.

- Widzisz, kto tam siedzi? - zapytała.

Widziała, dobrze to widziała. Już nawet zdążyła tak się zdenerwować, że zrobiło jej się duszno. Logan stał oparty o bar i patrzył na nią nieruchomym, zafascynowanym wzrokiem. Poczuła szybkie bicie serca. Logan w obcisłych dżinsach i kowbojskim kapeluszu był tak nieprawdopodobnie pociągający, że nie potrafiła oderwać od niego wzroku. Dopiero po dłuższej chwili spostrzegła, że Rosemary przygląda jej się z nie skrywanym rozbawieniem. - Trzymaj się, mała, on zaraz tu podejdzie - powiedziała i trąciła ją łokciem. Avery z przerażeniem spostrzegła, że Logan rzeczywiście odstawia butelkę na kontuar. - A nie mówiłam? - Rosemary szturchnęła ją znowu. 174

- Rosemary, przestań mnie dźgać. Złamiesz mi żebra. - Nie szkodzi. Zgłosisz się do mojego męża. O rany, zawsze myślałam, że Logan Monahan jest taki bardziej nieruchawy, a tu zobacz, jak on się rusza. Można zwariować. Jak kołysze biodrami... Może to od tej jazdy konnej. Mój Jeff mógłby u niego brać lekcje. - Cicho bądź, jeszcze cię usłyszy. - A niech słyszy, co mi tam. - Rosemary parsknęła krótkim zmysłowym śmiechem. - Ja tam się prawdy nie wstydzę. Avery przeciwnie. Za nic w świecie nie ujawniłaby teraz prawdziwego stanu swego ducha. Logan był coraz bliżej i nie była w

S R

stanie udawać, że nie cieszy się na jego widok.

Orkiestra zaczęła grać coś powolnego i Logan wyciągnął do niej rękę.

- Zatańczysz ze mną? - zapytał, patrząc na nią tak, jakby byli sami na sali.

Wstała jak we śnie i poszła za nim na parkiet. - Jeff trochę mnie poduczył, ale chyba stale jeszcze nie potrafię tańczyć tak jak wy tutaj... - szepnęła. - Nie przejmuj się, nie zamierzam stepować. Objął ją delikatnie i popłynęła w jego ramionach przez balową salę. - Nie wiedziałam, jak się mam ubrać - rzekła zdławionym głosem. - Co ja mówię... bardzo się cieszę, że przyszedłeś. To właśnie chciałam powiedzieć. Dlaczego zmieniłeś zdanie?

175

Logan spojrzał jej w oczy i się uśmiechnął. W cienkiej bawełnianej sukience i butach do konnej jazdy, które jej kupił, wyglądała prześlicznie. - Pomyślałem, że ktoś inny mógłby cię teraz mieć w ramionach. Poczuła, jak zalewa ją fala szczęścia. - Bardzo się cieszę. - Już mi to mówiłaś. - Czuję się jak nastolatka, mówię głupio, bo nie wiem, co powiedzieć. - A jak konkretnie się czujesz? - Dziwnie.

S R

- Jak na pierwszej randce? - Tak.

- Jeszcze raz powiesz „tak" tym swoim schrypniętym głosem i porwę cię stąd prosto do domu.

- A co sobie pomyślą ludzie?

- Będą mi zazdrościć. Ale na razie zamierzam cię tylko mocno przytulić i tańczyć. Przetańczyli kilka kawałkowanie zwracając uwagi na zmianę rytmu i tempa, wtuleni w siebie i szczęśliwi. Jak to jest kochać się z nim, pomyślała, na pewno cudownie... Jak to jest, kiedy dotyka skóry tymi swoimi cudownymi rękami... Spojrzała w oczy Logana i wyczytała w nich, że myśli dokładnie o tym samym. Uśmiechnęła się. - Co cię tak bawi? - szepnął. - To, że czujesz, jak bardzo cię pragnę? 176

- Czuję to i mogę ci powiedzieć, że ja też bardzo cię pragnę, tylko u mnie to się objawia w mniej oczywisty sposób. Lekko musnął wargami jej szyję. - Naprawdę? Myślę, że chyba moglibyśmy. Cokolwiek myślał, nie powiedział tego. Avery zauważyła, że spogląda gdzieś ponad jej ramieniem i sztywnieje. Język jego ciała przekazywał jej teraz coś zupełnie innego. Powoli odwróciła głowę i zmartwiała: Jessie i Ross, tańcząc, zbliżali się do nich. Logan zręcznie zmienił kierunek, próbując się od nich oddalić, nie udało mu się jednak. Ross okazał się mistrzem; jednym okrążeniem znalazł się tuż obok nich.

S R

Avery rozpaczliwie próbowała udać, że tego nie widzi. W chwilę później Ross kładł już dłoń na ramieniu Logana. - Odbijany.

Zaprotestowała; musiała to zrobić.

- Nie umiem tańczyć, przepraszam, ale nie... - Dotąd radziłaś sobie całkiem nieźle. - Zły, bełkotliwy głos Jessie natychmiast uświadomił jej, że dziewczyna jest kompletnie pijana. Zanim Avery zdążyła cokolwiek zrobić, Jessie wśliznęła się między nią a Logana, a Ross objął ją ramieniem. Wzdrygnęła się ze wstrętem. Stali w migotliwym świetle i patrzyli na siebie. Widziani z zewnątrz musieli robić dziwne wrażenie. Avery niemal czuła napięcie,

177

które niczym prąd elektryczny przebiegało między dwoma mężczyznami. Logan wyjął butelkę z ręki Jessie i karcąco spojrzał na Rossa. - Dlaczego pozwalasz jej pić, Ross? Wiesz, że nie powinna tego robić. - Ja wiem, co dobre dla mojej siostrzyczki. Jessie jest pod moją opieką, nic się jej nie stanie. Logan nie zmienił tonu, lecz oddał mu butelkę. - Jesteś pewien, że powinna tak chodzić po nocy i pić piwo w knajpie?

S R

Ross wzruszył ramionami.

- Nikt się nie ośmieli skrzywdzić mojej siostry, bo wie, że miałby ze mną do czynienia. Włos jej z głowy nie spadnie. Objął Avery ręką, w której trzymał butelkę, i poprowadził ją na środek sali. Tańczył bardzo dobrze i pewnie. Avery specjalnie nadepnęła mu na nogę.

- Przepraszam, mówiłam, że kiepska ze mnie tancerka. Może byś zwolnił? - Nie szkodzi, damy sobie radę. Trochę się zdenerwowałem, bo nie mogę patrzeć, jak ten facet niszczy życie mojej rodziny. Zawsze chroniłem tych, których kocham i dalej zamierzam tak robić. Avery poczuła lodowaty dreszcz na plecach. Znowu - tym razem znacznie mocniej - nadepnęła Rossowi na nogę; nie zwrócił na to uwagi. - Przepraszam - powiedziała. 178

On jednak miał jej coś do zakomunikowania i zamierzał to zrobić bez względu na okoliczności. - Logan udaje, że nic nie widzi i nie zwraca na to uwagi ciągnął, owiewając jej kark gorącym oddechem - ale ja wiem, że Jessie nieco za często bywa na jego farmie. Nie podoba mi się to. To jego wina, powinien z tym coś zrobić. Dziewczyna jest młoda i może stać się łatwym łupem. - Ale co on może zrobić? Czuła, że Ross gra i wiedziała, że to bardzo niebezpieczna gra. Ross coś ukrywał i rozumiała, że to zły znak. Do czego ma prowadzić

S R

ta rozmowa? Z przerażeniem spostrzegła nagle, że szeryf, podobnie jak jego siostra, jest kompletnie pijany. - Sama zobacz...

Przesunął ją w tańcu tak, że mogła teraz widzieć przytuloną do siebie parę. Jessie prawie leżała na Loganie.

- Jessie powiedziała mi, żebym się nie wtrącał w jej sprawy, że jest dorosła i ma swoje życie. Ale ja już widziałem, jak on zniszczył jedną moją siostrę i nie pozwolę mu zabić drugiej. Ty też powinnaś na siebie uważać. Zesztywniała z przerażenia. Opanowała się wielkim wysiłkiem woli; wiedziała, że musi coś powiedzieć. - Co masz na myśli? - spytała zdławionym głosem. - Przecież wiesz, musiałaś się zorientować. Przeglądasz przecież jego papiery, rachunki i tak dalej. Musiałaś zauważyć, ile forsy zarobił na ich śmierci. Logan zabił Becky. Oczywiście nie sam, osobiście. Nie 179

siedział wtedy za kierownicą, bo sam by zginął. Doprowadził ją do takiego stanu, że walnęła w tego tira. Moja siostra świetnie prowadziła samochód. Woziła nawet konie na wyścigi. Oprócz tego kochała swojego synka i nigdy by go nie naraziła na niebezpieczeństwo. Logan mówił potem, że była zdenerwowana. Dobre sobie! Musiała się czegoś śmiertelnie przestraszyć, żeby tak gnać na oślep, na nic nie zwracając uwagi. Avery próbowała nie tracić z oczu splecionej w uścisku pary. - Jesteś szeryfem, Ross. Dlaczego nie zrobiłeś użytku ze swoich podejrzeń? Skoro uważasz, że to Logan zabił Becky, mogłeś przecież

S R

złożyć doniesienie o przestępstwie.

Zatrzymał się i spojrzał na nią. Wzrok miał mętny, ale baczny. Wytrzymała jego spojrzenie, rozumiejąc, że bawi się nią jak kot myszą i prowadzi jakąś niezrozumiałą dla niej grę. Popełnił tylko jeden błąd: nie przewidział, że ona już nigdy nie pozwoli, żeby ktoś nią manipulował.

- Jestem zmęczona - oświadczyła twardo. - Chcę usiąść. Wyswobodziła się z jego objęć i poszła w stronę stolika, mijając po drodze Logana i Jessie. Ross przywitał się z jej przyjaciółmi; Jeff rzucił jakąś żartobliwą uwagę. Napięcie jednak było tak wyczuwalne, że zaraz potem wstał i zaprosił żonę do tańca. Avery usiadła. Logan z Jessie przestali tańczyć i również podeszli do stolika. Czuła teraz na sobie dwie pary oczu wypełnionych nienawiścią. Jak sępy, pomyślała. 180

Przeniosła pytający wzrok na Logana i zobaczyła, jak niemal niedostrzegalnie kręci głową. Podszedł do niej. - Wychodzę - rzekł cicho. - Tak będzie lepiej. Chciała zaprotestować, lecz nie dopuścił jej do głosu. - Nie mogę tu zostać, nie chcę cię narażać na nieprzyjemności. Chciała mu powiedzieć, że już na nie została narażona, ale nie mogła wydobyć głosu. Logan poszedł w stronę wyjścia, ciągnąc za sobą Jessie. - Jak tak na nich patrzę, jak się do siebie kleją, to coś mi się robi...

S R

Głos Rossa dotarł do niej jakby zza mgły.

- Chyba powinieneś zająć się swoją siostrą, żeby nie robiła głupstw - odezwała się stanowczo. - A przede wszystkim musisz odebrać jej tę rakietę, którą jeździ po szosie jak wariatka. To bardzo niebezpieczne, jeszcze kogoś zabije.

Posunęła się za daleko i wiedziała o tym. Oczy Rossa zwęziły się groźnie, a potem szeryf nagle się uśmiechnął. - A ty powiedziałaś już Loganowi, że siedziałaś osiem miesięcy w pudle za nadużycia finansowe? W jego głosie był jad, a w oczach pogróżka.

181

10 Sama nie wiedziała, jak opuściła lokal. Nie wiedziała, jak znalazła się na parkingu i jak wsiadła do swojego starego, niebieskiego samochodu. Ocknęła się dopiero na szosie, jadąc w stronę farmy. Gdy zauważyła, że ręce jej drżą, zwolniła i zjechała na pobocze. Położyła głowę na kierownicy i zamknęła oczy. Chwila, której nadejścia tak bardzo się bała, właśnie się zjawiła. Ross odbezpieczył granat, rzucił go i czeka, co stanie się dalej.

S R

Avery ogarnął paniczny strach. Komu szeryf powiedział, że siedziała w więzieniu? Kto oprócz Rossa zna jej tajemnicę? To będzie strasznie upokarzające dla Logana i całej jego rodziny, jeśli dowiedzą się prawdy o niej od kogoś obcego, a nawet - wrogiego. Wiedziała, że Ross igra z nią jak kot z myszą. Wcale się z tym nie krył. Czekał i uśmiechał się złośliwie. Zamierzał o wszystkim powiadomić Logana we właściwym czasie. Na razie tylko pogroził jej palcem. Wiedziała już, że stosunki między Monahanami a Middletonami są równie skomplikowane jak te, które panowały w jej rodzinie. Ross wyraźnie dał jej do zrozumienia, że nienawidzi Logana. Jeśli nawet kiedyś się przyjaźnili, to te czasy dawno minęły. Ross wierzy, że Logan mógł z zimną krwią zamordować żonę, mógłby ją zastrzelić z premedytacją. Jakie to dziwne, pomyślała Avery, takie koszmarne układy możliwe są chyba tylko w rodzinie. A może po prostu w innych przypadkach są bardziej zrozumiałe i nie robią na człowieku aż takiego wrażenia? 182

W obrębie rodziny wszystko jest albo czarne, albo białe, nigdy szare. Podniosła głowę, zapatrzyła się w ciemność i wy-buchnęła histerycznym śmiechem. Jak to mówił ojciec? „Na złodzieju czapka gore"? Coś w tym jest, nawet jeśli tak naprawdę wcale nie jest się złodziejem. Poczuła, jak zalewa ją fala upokorzenia. Zupełnie jak wtedy... Zrozumiała, że zrobiła obrót o trzysta sześćdziesiąt stopni i znalazła się w tym samym miejscu. Miejscu nierozwiązywalnych konfliktów.

S R

Nie miała dokąd uciec. Zresztą nie mogła uciekać. Nie mogła zniknąć z życia Logana bez słowa, nie powiedziawszy mu wszystkiego.

Powoli wyjechała na szosę i po chwili ujrzała ciemną, wielką bryłę wiktoriańskiego domu Logana. Na farmie nikogo nie było. Zaparkowała przed garażem i spojrzała na zegarek. Logan opuścił knajpę już przed godziną. Lada chwila powinien tu być. Poczeka na niego i wszystko mu opowie. Musi tylko zebrać się na odwagę. Powie mu i niech się dzieje, co chce. Trudno, innego wyjścia nie ma. Nie, nie może, nie potrafi. Nigdy się na to nie zdecyduje. Jeszcze nie jest gotowa. Oparła się o samochód, jakby przygniotło ją ciężkie brzemię prawdy.

183

Postanowiła jednak z tym poczekać. Nie może mu mówić takich rzeczy po ciemku; lepiej zrobić to w pełnym blasku dnia. Z westchnieniem spojrzała w stronę ciemnych okien domu i w myślach ujrzała twarz Logana. Powie mu wszystko i cień okryje jego twarz... Usłyszała zgrzyt metalowej furty i zwróciła wzrok ku bramie. Wysoki cień zbliżył się do niej. - Logan... Mimo mroku zobaczyła w jego oczach smutek i wyrzuty sumienia. - Wiem, co sobie myślisz. Myślisz, że zostawiłem cię tam samą,

S R

bo stchórzyłem. Strasznie mi przykro, przepraszam cię, Avery. Nie mogłem zrobić inaczej. Gdybym został, mogłoby dojść do strasznych rzeczy. Widziałaś, że Jessie była pijana. Ross zresztą też, a szeryf, kiedy się napije, robi się bardzo nieprzyjemny. Zrobiłem to ze względu na ciebie, żeby uniknąć sceny.

Leciutko pogłaskał ją po policzku. Ujęła jego dłoń i pocałowała jej wnętrze.

- Rozumiem. Nic nie szkodzi. - Owszem, szkodzi. Wszystko nam zepsuli, a miałem na dzisiejszy wieczór mnóstwo planów. Objął ją, przytulił, spojrzał głęboko w oczy. - Ale wieczór jeszcze się nie skończył, prawda? - Nie - szepnęła Avery.

184

Teraz nie mogła mu zdradzić swojej tajemnicy. Nie w chwili, kiedy widziała w jego oczach tak wielkie pożądanie, nie w chwili, kiedy je podzielała. - Avery... - Logan... Wypowiedzieli swoje imiona prawie jednocześnie i niemal w tej samej chwili zaczęli się całować. - Chodźmy... Instynktownie pociągnęła go w stronę swojego mieszkania, ale napotkała stanowczy opór. Spojrzała na niego pytająco.

S R

- Dlaczego nie chcesz iść do mnie? Co się stało? Odezwał się dopiero po dłuższym czasie:

- Wszędzie, tylko nie tam. Tam, nigdy. Poprowadził ją do dużego domu i kiedy tylko znaleźli się w kuchni, namiętnie pocałował. Potem wziął na ręce i zaniósł do sypialni. Tym razem ona poczuła się nieswojo. Logan powiedział kiedyś, że nie kochał swojej żony... Ale to przecież była ich sypialnia. Tutaj się kochali. Zupełnie jakby czytał w jej myślach. - Małżeńska sypialnia jest tam, za tymi drzwiami. - Wskazał zamknięty pokój. - Wszystkie rzeczy, które widzisz tutaj, należą do mojej rodziny albo zostały kupione już po śmierci Becky. To nigdy nie był nasz pokój. - Dziękuję, że mi to mówisz - odetchnęła z wdzięcznością.

185

W sypialni panował półmrok. Logan spojrzał na Avery z podziwem w oczach. W księżycowej poświacie wyglądała cudownie; smukła, delikatna, jakby uduchowiona. - Wyglądasz jak bogini... Jesteś taka piękna. Nagle zrozumiała, że go kocha. Świadomość, że zakochała się w Loganie, spadła na nią jak grom z jasnego nieba. Wiedziała, że powinna jak najszybciej powiedzieć mu wszystko o swojej przeszłości, bo w przeciwnym razie będzie za późno. - Logan, ja... Posłuchaj... Wargami dotknął jej karku i poczuła, jak gorąca fala obejmuje

S R

całe jej ciało. Uniosła ręce, aby go powstrzymać. - Logan, ja... Posłuchaj... Urwała, gdy zaczął ją rozbierać. - Jesteś taka piękna...

Po chwili stała przed nim, mając na sobie tylko długie, czarne buty do konnej jazdy.

Spojrzała na nie, a potem przeniosła wzrok na Logana. - Czy istnieje jakiś estetyczny sposób, żeby to zdjąć? - zapytała z uśmiechem. Wyobraziła sobie, jak to by wyglądało, gdyby teraz zaczęła skakać po pokoju, usiłując ściągnąć długie czarne buty. Logan uśmiechnął się, położył ją ha łóżku i sprawnie jeden po drugim zsunął jej buty. Potem zrobił to samo ze swoimi, ale nie położył się od razu. Stał i z podziwem patrzył na leżącą przed nim kobietę. - Nigdy nie widziałem kogoś tak pięknego - rzekł z zachwytem. 186

- Może po prostu łatwo cię zadowolić. Pochylił się i delikatnie powiódł palcem po jej nodze. Avery poczuła ogarniający ją dreszcz. Dłoń Logana posuwała się coraz wyżej. Wchłaniała jego dotyk całą sobą, jak ziemia spragniona wody. Czuła na sobie te same dłonie, które od tak dawna obserwowała i których dotyk wydawał jej się rzeczą tak bardzo upragnioną i tak bardzo nieosiągalną. Rozumiała teraz, dlaczego wszystkie zwierzęta z taką uległością i zaufaniem poddają się magicznym ruchom tych rąk. Było w nich coś uzdrawiającego.

S R

- Masz takie niezwykłe dłonie - szepnęła, zamykając oczy. Jeszcze chwila, wypowiesz czarodziejskie zaklęcie, a ja zamienię się w konia i pogalopuję za tobą na koniec świata.

- Otwórz oczy, nie chcę, żebyś się przede mną zamykała poprosił.

Dopiero po chwili zrozumiała jego słowa i spełniła prośbę. - Chciałbym, żebyś wiedziała, że to, co się dzieje między nami, traktuję bardzo poważnie. Odkąd cię zobaczyłem po raz pierwszy, marzyłem o czymś takim. Wyobrażałem sobie, że to będzie wyjątkowa chwila, z szampanem i muzyką... - Niepotrzebne mi takie rzeczy, Logan. Ty mi wystarczysz. Wiesz, co sobie pomyślałam, kiedy po raz pierwszy cię zobaczyłam? - Pomyślałaś, że jestem stary i wstrętny i pomodliłaś się w duchu, żeby się okazało, że to nie ja jestem twoim pracodawcą wyrecytował jednym tchem, niezupełnie jednak żartobliwie. 187

- Nie. Pomyślałam, że jeszcze nigdy w życiu nie widziałam równie seksownego mężczyzny. Ujęła jego twarz w dłonie i pocałowała go w usta. Dopiero po pewnym czasie zdała sobie sprawę, że ich ruchy, oddechy i słowa są z sobą tak cudownie zespolone, jak to się zdarza tylko w przypadku idealnie do siebie dopasowanych kochanków. A potem leżeli obok siebie zmęczeni i szczęśliwi, nie wypuszczając się z objęć. - Przepraszam, że to tak krótko trwało - powiedział Logan - ale tak bardzo, tak strasznie cię pragnąłem.

S R

- Ja też bardzo cię pragnęłam.

Poczuła, że chyba rozpłacze się ze szczęścia. Objęła go i wtuliła głowę w jego ramię, żeby nie zobaczył jej łez. Objął ją i mocno przytulił.

- Zawsze przecież możemy to zrobić jeszcze raz, prawda? zapytał szeptem.

Uśmiechnęła się przez łzy. - Oczywiście.

Nie mogła zasnąć. Luksus snu nie jest dany ludziom, którzy mają brudne sprawy do ukrycia. Czuła wyrzuty sumienia i czuła się winna. To, do czego między nimi doszło, nie było tylko seksem. Wiedziała to i tym bardziej dręczyło ją sumienie. - Wiem, że nie śpisz - szepnął Logan, mocniej przytulając ją do siebie. - O czym myślisz? Może żałujesz tego, co zrobiliśmy? Zupełnie jakby sztylet przeszył jej serce. 188

Wiedziała, że nadszedł czas i niczego już nie może ukrywać. Usiadła, zapaliła lampkę na nocnym stoliku i spojrzała Loganowi prosto w oczy. - Siedziałam osiem miesięcy w więzieniu za nadużycia finansowe - wypaliła. Powiedziała to nagle i bez zastanowienia. Wiedziała, że lepiej byłoby najpierw jakoś naprowadzić go na ten temat, a dopiero potem wyznać całą prawdę. Odwróciła wzrok; czuła szum w uszach i zawrót głowy. Logan milczał. Milczał bardzo długo, jakby przetrawiał nieoczekiwaną wiadomość.

S R

- Kto cię w to wpakował? - zapytał wreszcie. - Przecież wiem, że ty byś nic nie ukradła.

Oniemiała ze zdumienia. Przez chwilę nie mogła wydobyć z siebie głosu. Takiej reakcji nie przewidziała. Logan w ogóle nie dopuszczał do siebie myśli, że ona mogłaby być winna! Nie pytał o nic i nie interesowały go fakty ani okoliczności. On wie. Łzy popłynęły jej po policzkach. Wziął ją w ramiona i zaczęła płakać. Łkała i zanosiła się płaczem jak małe dziecko, wyrzucając z siebie całe udręczenie i ból ostatnich miesięcy. Nie wiedziała, skąd bierze tyle łez. Kiedy wreszcie jej rozpaczliwy płacz zamienił się w łkanie, Logan podał jej chusteczkę. - Wytrzyj nos - powiedział jak do dziecka. Spełniła jego polecenie i oboje roześmieli się, słysząc komiczny dźwięk. 189

- Przepraszam - rzekła Avery - że musiałam ci to powiedzieć. - Nie ma za co. Od jak dawna nosiłaś to w sobie? - Nie pamiętam dokładnie. Czuję się tak, jakbym to miała w sobie od zawsze. Ale ja nic nie ukradłam. - Wiem. Ani przez chwilę nie przyszło mi to do głowy. Kto cię w to wrobił? - powtórzył. Łzy znowu napłynęły jej do oczu. Z tym, co miała teraz mu wyznać, nawet ona nie mogła się oswoić. - David. Mój brat. Odchrząknął, jakby usuwał jakąś przeszkodę z gardła.

S R

- Bardzo jest ciężko, kiedy zdradza cię ktoś bliski, zwłaszcza jeśli to ktoś z rodziny - rzekł zdławionym głosem, jednocześnie ciesząc się w duchu, że nie chodzi o jej męża ani kochanka. Wolał, żeby wokół niej nie kręcił się żaden mężczyzna, nawet w przeszłości.

Spojrzała na niego spod oka, stale nie mogąc uwierzyć w to, że Logan ufa jej tak bezgranicznie, iż nawet nie dopuszcza do siebie myśli, że mogłaby być winna. W jego oczach nie było pytania, nie było zwątpienia; było w nich tylko bezgraniczne współczucie i głębokie zrozumienie. Położyła głowę na jego ramieniu, po raz pierwszy od roku czując się bezpiecznie i pewnie. - Teraz możesz mi opowiedzieć wszystko albo nie mówić nic usłyszała.

190

- Powiem ci wszystko, Logan. Ja nigdy nie kłamię. Nazywam się Avery Jensen, pochodzę z Seattle w stanie Waszyngton. Jestem prawnikiem, pracowałam jako doradca podatkowy. Cała moja rodzina żyje. Mam ojca, brata i siostrę. Ojciec i brat nie utrzymują ze mną stosunków, a moja młodsza siostra, Emma, mieszka w Paryżu. Od kilku miesięcy nie wiem, co się z nią dzieje. Na myśl o małej siostrzyczce łzy znowu napłynęły jej do oczu. Emma była jedyną bliską jej osobą w patologicznej rodzinie, w której się wychowała. - Ojciec wyrzekł się mnie, kiedy jeden z naszych klientów

S R

oskarżył mnie o nadużycia finansowe. Zostałam aresztowana, oskarżona i skazana. Spędziłam w więzieniu osiem miesięcy. Czuła, jak wstyd podchodzi jej do gardła.

- Jak twój brat wpakował cię w to wszystko? - zapytał Logan zdławionym głosem. Westchnęła. -

- Bez specjalnych kłopotów, poszło mu bardzo łatwo. Byłam naiwna i głupia. Mój ojciec jest prawnikiem, prowadzi firmę o nazwie „Jensen, Talbot, Kincaid i Jensen". David pracował z nim i pracuje nadal. Teraz ten ostatni Jensen to tylko on, a nie ja. Ojciec zawsze go faworyzował. Ja byłam tylko dziewczyną, a on wymarzonym chłopakiem, rozumiesz? Logan parsknął śmiechem. - Nie bardzo.

191

- Ojciec jest już w podeszłym wieku, David jest ode mnie o dwa lata młodszy. Skończył najlepszy uniwersytet, ojciec nigdy nie żałował pieniędzy na jego wykształcenie. Co innego ja... Ojciec mówił, że nie warto na mnie wyrzucać pieniędzy, bo prędzej czy później wyjdę za mąż, zacznę rodzić dzieci i stanę się dla firmy bezużyteczna. Musiałam przez całe studia pracować, a do tego starać się o stypendia, żeby przetrwać. Mimo to doktorat zrobiłam ja, a nie David. To wszystko nie byłoby jeszcze najgorsze, gdyby nie fakt, że David jest zepsuty do szpiku kości. Zawsze był ukochanym

S R

pieszczoszkiem tatusia, dziedzicem fortuny, oczkiem w głowie. David mógł robić wszystko. Nie zrozum mnie źle, nie uważam, że on się do niczego nie nadaje. Przeciwnie. Mój brat jest bardzo inteligentny. W innych warunkach byłby geniuszem, ale w naszym domu nikt mu nie stawiał żadnych wymagań. Wszystko dostawał za darmo i wszystko przychodziło mu bez najmniejszych trudności. Na uczelni dawał sobie radę, niewiele się ucząc, głównie bawił się, popijał i... nie tylko. Wiesz o czym mówię? Był z niego taki chłopak, o którym wszyscy mówią z uśmiechem „niech się wyszumi", „jest taki młody, przejdzie mu", „każdy młody człowiek w jego wieku...", i tak dalej. Ojciec był ślepy. Nie przejrzał na oczy nawet wówczas, kiedy mój brat trafił do ośrodka dla narkomanów. Wyleczyli go i ojciec zażądał, żeby się ustatkował, bo czas rozpocząć dorosłe życie. David posłuchał go. Ożenił się, spłodził dwoje dzieci. Jakieś półtora roku temu jeden z moich klientów zaczął podejrzewać, że coś jest nie w 192

porządku ze spadkiem po jego ojcu. Sprowadził rzeczoznawcę i wykryto niedobory w wysokości czterdziestu tysięcy dolarów. Zażądali wyjaśnień. Wszystkie polecenia bankowych wypłat szły przez mój komputer. Tylko David miał do niego dostęp, a ponieważ zawsze potrzebował pieniędzy... Urwała. - Mogę się założyć, że kiedy mu o tym powiedziałaś, wszystkiego się wyparł - zauważył Logan. - Nic podobnego. To nie w jego stylu. Przyznał się do wszystkiego, zaczął płakać i błagać o pomoc. Miał przecież żonę i

S R

dzieci. Zrobił dramatyczną scenę z rozrywaniem szat. Krótko mówiąc... Może trudno to zrozumieć komuś, kto nigdy nie był podobnej sytuacji... W każdym razie, udało mu się mnie omamić i przyrzekłam, że pożyczę mu pieniądze na spłacenie długu. Zrobiłam wtedy najgłupszą rzecz na świecie i pozwoliłam na załatwienie sprawy tego klienta. Nie powiedziałam nic ojcu, klient miał odzyskać swoje pieniądze i po prostu przenieść się do innej firmy. Niebezpieczeństwo wydawało się zażegnane. Logan poruszył się nerwowo. - I co? David nie oddał ci tych pieniędzy? - Nie. Jak ci mówiłam, David ma swoisty sposób załatwiania spraw. Dopiero znacznie później zrozumiałam, że całe życie tak postępował. Kluczył i oszukiwał, żerując na naiwności kochających go osób. W miesiąc później nowy adwokat mojego byłego klienta

193

zadzwonił do mnie, pytając, kiedy zamierzam zwrócić resztę sumy. Sto tysięcy dolarów. Logan uniósł się na łokciu. - Co za łobuz! Jak on mógł przypuszczać, że mu się uda taki szwindel? Przecież wiedział, że w każdej chwili możesz pójść do ojca i wszystko mu opowiedzieć. - Niestety, nie miałam dowodów. Wszystko wyszło z mojego komputera i podejrzenia padły na mnie. Powiedziałam o całej sprawie ojcu, a David wszystkiemu zaprzeczył. Sprawa była jasna: mój komputer, moje hasło... Nie było wątpliwości, kto zdefraudował te

S R

pieniądze. Tamte czterdzieści tysięcy dolarów, które wypłaciłam z mojego konta, tylko dodatkowo mnie obciążyły. Nie wiedziałam, jak się bronić, zwłaszcza że ojciec nie uwierzył w ani jedno moje słowo. Miałam przeciwko sobie wszystkich i sędzia musiał czynić swoją powinność. Zostałam skazana. Resztę znasz. Logan pokręcił głową. - Siedziałaś tyle czasu w więzieniu z powodu takiego drania? Strasznie mi przykro.

Nie mogła go pocieszyć, że wszystko w porządku, bo wcale tak nie było. Było okropnie. Drgnęła. - Nie mogłabym tam wrócić, Logan. To straszne miejsce. Czy ty wiesz, że tam nigdy nie jest cicho? Cały dzień i noc panuje nieustanny hałas. Logan odgarnął jej włosy z czoła. - A co się stało, jak wyszłaś z więzienia? Widziałaś się z ojcem? Wyjaśniłaś mu wszystko? 194

- Nie. Na tydzień przed zwolnieniem dostałam od niego uprzejmy list, w którym pisał, że byłoby lepiej, gdybyśmy się już nigdy nie spotkali. David wcale się nie odezwał. Tak skończyły się moje stosunki z rodziną. - I postanowiłaś przyjechać do Teksasu? - Uśmiechnął się radośnie. - Dlatego, że masz przyjaciółkę w Houston? - Tak. Nazywa się Denise Kirk. Znamy się od dzieciństwa. Dwa lata temu przeniosła się do Teksasu razem z mężem. Chcieli mi pomóc, ale nie bardzo wiedzieli, jak to zrobić. Przecież jestem prawnikiem, doradcą podatkowym z bezterminowym zakazem wykonywania zawodu.

S R

- I dlatego postanowiłaś zostać kucharką i sekretarką takiego typa jak ja? Strasznie mi przykro, że musiałaś przeżyć taką tragedię, ale jednocześnie błogosławię los, że cię sprowadził w nasze strony. Pocałował ją w ramię, a potem w pierś. - Biedactwo... dlaczego nie powiedziałaś mi tego wszystkiego od razu? Przecież bym zrozumiał. - A co miałam ci powiedzieć? I jak? „Dzień dobry panu, jestem prawnikiem, odebrali mi licencję, chcę się zrehabilitować, ale na razie trochę u pana popracuję?" - zapytała z goryczą w głosie. - I dodać, że co prawda osiem miesięcy przebywałam w towarzystwie morderczyń, ale w gruncie rzeczy dobra ze mnie dziewczyna? - Przestań, Avery. - Zrozum mnie, ja się wstydziłam, potwornie się wstydziłam. - Przecież jesteś niewinna. 195

Uniosła na niego oczy. Była w nich powaga i smutek. - Dopóki tego nie dowiodę, jestem winna, Logan. A szczerze mówiąc, wątpię czy kiedykolwiek mi się to uda. Jestem strasznie zmęczona i nie wiem, czy znajdę siły na podjęcie tej walki. - Wcale nie będziesz musiała szukać tej siły. Ja będę walczył za ciebie. Pocałował ją i zamknęła oczy, żeby ukryć szczęście. - Co jeszcze? - zapytał. - Co cię jeszcze dręczy? - Czy to, że pragnąłeś mnie od pierwszej chwili, było tylko takim mówieniem w ramach miłosnej gry wstępnej?

S R

- Posłuchaj, Avery, jestem za stary na takie gierki. Mam prawie czterdzieści lat i nigdy, przysięgam, nigdy nie czułem czegoś podobnego jak wtedy. Tego pierwszego dnia, kiedy cię zobaczyłem, to było jak uderzenie obuchem. Po prostu zatkało mnie. Nie odwracaj wzroku, jakbyś mi nie dowierzała. - Ujął ją pod brodę i zmusił, żeby na niego spojrzała. - Posłuchaj, ja nigdy nie kochałem Becky. Była między nami wzajemna fascynacja, głównie seksualna, ale to wszystko. Ożeniłem się z nią, bo była w ciąży. Haven to małe miasto, tu się urodziłem i wychowałem. Należę do rodziny Monahanów, a w naszej rodzinie nigdy nie było tego rodzaju skandalu. Musiałem się ożenić. Znaliśmy się od dawna i rozstaliśmy tylko na okres moich studiów. Becky wtedy zresztą dużo podróżowała ze swoimi rodzicami. Szybko po ślubie oboje zrozumieliśmy, że do siebie nie pasujemy. Jej życiem były wyścigi i aukcje koni na całym świecie; 196

moim - farma i chore zwierzęta. Becky chciała, żebym został nadwornym weterynarzem w stadninie jej rodziców i żebym jeździł z nimi, opiekując się końmi wyścigowymi. Przerwał i zapatrzył się przed siebie. - A ty marzyłeś zupełnie o czym innym? - Nigdy nie lubiłem takiego życia, jakie prowadziła jej rodzina. Kiedy jej wreszcie odmówiłem i powiedziałem, że nie zamierzam nigdzie z nimi jeździć, tylko spokojnie żyć sobie w Haven, pomyślała pewnie, że jeśli zajdzie w ciążę, zmienię zdanie. Ale nic się nie zmieniło. Nie zamierzałem rzucać wszystkiego, miałem swój zawód i

S R

swoją ziemię. Nigdy nie żałowałem, że miałem z nią syna. Jamie był najcudowniejszym dzieckiem na świecie. Tamtego wieczoru, kiedy miała wypadek, powiedziałem jej, że mam dość i że żądam rozwodu. Oznajmiłem też, że mam zamiar sam opiekować się naszym synem. - Pokłóciliście się?

- Wybuchła straszna awantura. Nigdy nikomu nie mówiłem czegoś takiego jak jej wtedy. Na swoją obronę mogę powiedzieć, że dostarczyła mi powodów. - Nie możesz czuć wyrzutów sumienia z powodu czynów, które popełnił ktoś inny. Oboje mamy podobne doświadczenia i wiele za nie zapłaciliśmy. - Dlatego tak surowo osądzasz Jessie? - Jessie do złudzenia przypomina mi mojego brata. David był taki sam. Rozkapryszony i bezwzględny, dążący do swego po trupach. I nie liczył się z niczym ani z nikim. 197

Logan patrzył na nią, ale nie była pewna, czy ją właściwie rozumie. W końcu jego rodzina była zdrową, kochającą się rodziną i mógł nie dowierzać, że pewne sprawy w rodzinach jednak się zdarzają. Monahanowie kochali się i oddaliby życie za siebie. Tylko ten Pierce... Tu była jakaś tajemnica. Między nim a Loganem istniało dziwne napięcie. Nawet kiedy zwracali się do siebie, robili to tak, jakby starali się nie dostrzegać swojej obecności. Czyżby tajemnicze wydarzenia na farmie były dziełem Pierce'a? Logan poruszył się niespokojnie.

S R

- Myślę, że nie mylisz się co do Jessie - rzekł nieoczekiwanie. - Słucham?

Nie od razu zrozumiała, co miał na myśli, zatopiona w przypuszczeniach dotyczących jego brata. - Go powiedziałeś? - powtórzyła.

- Jessie ma do mnie pretensje. Często dawałem jej do zrozumienia, że wolałbym, żeby tu nie bywała. A dzisiaj, tam w tym lokalu, mówiła mi takie rzeczy i tak się zachowywała, że nie wiedziałem, co mam zrobić. Nie mogę przecież iść na skargę do jej rodziców i powiedzieć im, że mnie napastuje! - Dlaczego? Może tylko oni mogą jej pomóc? - Jessie miała ciężkie życie, nie była upragnionym dzieckiem. Jej pojawienie się przeszkodziło rodzicom na pewien czas prowadzić zwykły tryb życia. Wychowywały ją nianie i opiekunki, a potem Ross i ja z Becky. Po śmierci Becky jej matka, Lilly Middleton, popadła w 198

głęboką depresję i umieszczono ją w szpitalu. Wyszła z niego dopiero niedawno. Jessie zawsze była pozostawiona sobie. Miała oczywiście brata, Becky i mnie, ale od dzieciństwa była bardzo samotna. Avery doskonale to rozumiała. To była typowa sytuacja. Niechciane dziecko bogatych rodziców, stale przebywające wśród obcych ludzi, rozpieszczane i odrzucane jednocześnie. Do pewnego stopnia przypomniało to dzieciństwo Davida. Było bardzo podobne z tą różnicą, że David na dodatek był chłopcem. - Nie mogę iść do Rossa i wyznać mu, o co ją podejrzewamy zakończył Logan.

S R

Na sam dźwięk imienia szeryfa Avery wpiła paznokcie w jego rękę. Logan jęknął z bólu. - Co ci jest?

- Przepraszam. Coś sobie przypomniałam. Nie powiedziałam ci jeszcze, że Ross wszystko o mnie wie. Kiedy wyszedłeś z lokalu, Zapytał mnie, czy ci mówiłam, że siedziałam w więzieniu. Logan spuścił nogi z łóżka i usiadł tyłem do Avery. Po chwili zerknął na nią przez ramię. Nie był przygnębiony ani zagniewany. - Przepraszam, że cię tam zostawiłem. Nie powinienem był tego robić - powiedział. - Nie przejmuj się - rzekła żartobliwie. - Twój ojciec ostrzegł mnie, że czasem taki jesteś. Ross powie o tym wszystkim ludziom w mieście, prawda? - zapytała, poważniejąc nagle. - Oczywiście. Nie odmówi sobie podobnej przyjemności. - Jest mi strasznie przykro. Przepraszam. 199

- Za co? - Za wszystko. Ty wierzysz, że jestem niewinna, ale dla innych ludzi, tam w mieście, ważny będzie tylko fakt, że siedziałam w więzieniu. Sądzono mnie i sąd orzekł, że jestem winna defraudacji. Bez względu na to, co powiem i ile razy to powtórzę, tego faktu nic nie zmieni. Zawsze będę nosiła piętno złodziejki. Zabrzmiało to strasznie i nagle poczuła się bardzo upokorzona. - Dlatego będzie lepiej, jeśli stąd wyjadę. Sama myśl o tym, że mogłaby go opuścić, bolała ją jak dotyk rozpalonego żelaza, ale nie miała innego wyjścia. To było wyjście

S R

najbardziej uczciwe i honorowe.

- Chcesz mnie zostawić? Spojrzała mu w oczy. - Nie. Ale... ja, Logan, ja do was już nie pasuję. Po tym wszystkim, co przeszłam, jestem innym człowiekiem. Czy wiesz, że w więzieniu moją najbliższą przyjaciółką była morderczyni? Zabiła własnego męża nożem, kiedy spał. Sądu nie interesowało, że przedtem całe lata znęcał się nad nią i jej córką. -Avery...

- Nie, posłuchaj. Ross rozgłosi to po całym mieście. Swoją drogą to naprawdę ironia losu, że moim największym wrogiem jest szeryf, przedstawiciel prawa, a najlepszą przyjaciółką - kobieta skazana na dożywocie za zabójstwo. - Uśmiechnęła się gorzko. - Nie pasuję do was. Sam widzisz. Logan milczał. - Dopóki się nie zrehabilituję, zawsze będę tylko byłą więźniarką. Nie mów mi, że to nie będzie cios dla całej twojej 200

rodziny. Wasze dobre imię zostanie zbrukane. Twoja rodzina i przyjaciele znienawidzą mnie. Spojrzał na nią. - Avery, moja rodzina ci ufa i nic nie poderwie tego zaufania. A inni... inni mogą sobie iść do diabła! Avery ze smutkiem pokręciła głową. - To nie jest takie proste i dobrze o tym wiesz. Miałam narzeczonego. On najpierw też utrzymywał, że mi ufa, a potem, po procesie i po tym, co o mnie pisali w gazetach, wyrzekł się mnie tak samo jak moja rodzina.

S R

- Skoro ci nie uwierzył, to chyba mocno cię nie kochał, prawda? Widać było, że emocje przeszkadzają mu rozsądnie myśleć. Kiedy opadną, zrozumie swój błąd. Stanie twarzą w twarz z potworną prawdą i uprzedzeniami swojej rodziny. Wtedy zmieni zdanie, będzie musiał je zmienić. A ona nie zniesie tego ciosu.

- A co z Rossem? - zapytała, celowo zmieniając temat. - On cię nienawidzi, chyba wiesz?

Logan zapatrzył się w przestrzeń. - On chyba sam tego nie wie. Dawniej, zanim jego siostra została moją żoną, bardzo się przyjaźniliśmy. Potem został moim szwagrem i wujem mojego synka. Teraz, po wypadku, bardzo się zmienił. Myślę, że obwinia mnie za to, co się stało. W całej tej sprawie jest zbyt wiele pytań bez odpowiedzi, a ja nie zamierzam na nie odpowiadać ani teraz, ani nigdy.

201

- Myślisz, że to właśnie Ross może stać za tymi wypadkami na farmie? Powiedział mi, że to ty byłeś celem całej tej destrukcyjnej działalności, że ktoś chciał ciebie zranić albo nawet zniszczyć. Logan milczał tak długo, że straciła nadzieję, że coś powie. - Ale w takim razie, skąd ten wąż u mnie w domu? Przecież to nie trzyma się kupy - dodała. -I dlaczego ktoś szperał w moich rzeczach? - Co takiego? Ktoś przeszukiwał twój pokój? - zaniepokoił się Logan. - Jestem pewna, że ktoś podczas mojej nieobecności

S R

przeszukiwał moje rzeczy. I to dwa razy. Zawsze zamykam drzwi, więc nie mów, że pewnie o tym zapomniałam. Zresztą mam tak mało rzeczy, że jestem w stanie stwierdzić, kiedy ktoś je przekłada. Nigdy jednak nie znalazł mojej wypiski z więzienia. Przykleiłam ją pod blatem stolika nocnego.

- Dlaczego mi o tym nie mówiłaś? Po tym incydencie z końmi kazałem chłopcom bez przerwy obserwować dom. Niczego nie zauważyli ani nie słyszeli. - Przecież nie są tutaj cały czas. - Tak... - Logan zmarszczył czoło. - Masz rację. Ale to nie wszystko, prawda? Widzę, że jest coś jeszcze. - Czasem w nocy mam wrażenie, że ktoś mnie śledzi. I to nie twoi chłopcy. - Roześmiała się, lecz on nawet się nie uśmiechnął. Chłopcy nigdy nie zakradliby się pod moje okno, żeby mnie podglądać. Zresztą to coś innego, nie wiem, skąd to wiem, ale jakoś to 202

czuję. To był ktoś inny, nawet Casanova to wyczuł. A skoro już mówimy o twoich chłopcach... Nie sądzisz, że używanie ich do działalności szpiegowskiej jest niewłaściwe? Daleko im do Jamesa Bonda... Logan wzruszył ramionami. - Pamiętaj, gdzie jesteśmy. Ross jest przedstawicielem prawa, ma tu wszystkich policjantów w ręku. Nie mogę się zwrócić o pomoc do nikogo z zewnątrz, bo oficjalnie nie ma takiego powodu. Rozmawiałem o tym wszystkim z Tannerem i doszliśmy do wniosku, że skoro chłopcy i tak stale tu są, mogliby od czasu do czasu zabawić

S R

się w ochroniarzy. Zresztą, traktują swoje zadanie bardzo poważnie. - Podejrzewasz o wszystko Rossa? A może Jessie? Czy też oboje?

- Sam nie wiem. Nie wykluczam niczego. Teraz niepokoi mnie jeszcze coś innego. Ten, kto chce mnie skrzywdzić, może sobie obrać za cel ciebie, bo wie, jak bardzo mi na tobie zależy. - Objął ją i mocno przytulił.

- Tak wiele już straciłem... Nikomu nie pozwolę cię skrzywdzić. Z kuchni dobiegł ich jakiś dźwięk. Oboje drgnęli. - Ktoś tam jest, Logan. Logan włożył spodnie, otworzył szufladę nocnego stolika i wyjął z niej rewolwer. Avery jęknęła. - Nie, tylko nie to... - Nie ruszaj się stąd - rozkazał i szybkim krokiem opuścił pokój.

203

Szybko zeskoczyła z łóżka i sięgnęła po sukienkę. Włożyła ją, krzywo zapięła guziki i podążyła w ślad za Loganem. Dogoniła go na podeście i złapała za spodnie. - Mówiłem, żebyś została - syknął. - Wiem. - Dlaczego w takim razie. - Możesz mnie potrzebować. - Nie. Odczepił jej ręce od swoich spodni i zbiegł na dół. Ruszyła za nim jak przyciągana magnesem. - Broń jest naładowana?

S R

- Tak, i odbezpieczona. Wracaj do sypialni! - Poczekaj, nauczyłam się czegoś w celi. Potrafię tak odwrócić uwagę przeciwnika, że... To teoria, nigdy oczywiście nie próbowałam, ale... Logan, posłuchaj...

Odwrócił się, chwycił ją za ramiona i niemal wsadził na stopień wyżej.

- Marsz z powrotem na górę, ale już! Ociągając się, zrobiła, co kazał, ale nie weszła do sypialni. Nadsłuchując, zatrzymała się w progu. Kiedy usłyszała krzyk, podskoczyła. Potem rozległ się jakiś trzask. Wskoczyła do łóżka, naciągnęła kołdrę na głowę i zamknęła oczy.

204

Po chwili w drzwiach stanął Logan. W jednym ręku trzymał słoik wypełniony kolorowymi drażetkami, w drugim - wijącego się i wyraźnie wściekłego... kota. Casanova natychmiast wyswobodził się z rąk swego prześladowcy i z głośnym miauknięciem rzucił się w stronę łóżka. Avery wystawiła głowę spod kołdry. Logan z rozbawieniem obserwował, jak kot pyszczkiem dotyka jej twarzy. - Avery! - rzekł po chwili z udanym wyrzutem. - Zamieniłaś mojego bojowego kota w mruczącego kociaka, który zamiast gonić

S R

szczury, łasi się o czekoladkę. Przed chwilą zrzucił słoik na podłogę i próbował dobrać się do jego zawartości.

- Ten słoik należy do mnie. Jemu kupiłam specjalną karmę dla grzecznych kotów.

- To dlaczego próbował włamać się do słoja? Avery pieszczotliwie pogładziła koci pyszczek.

- Biedaczek, zobacz, jak się zestresował. On po prostu uwielbia słodycze. To u was rodzinne. Wyprostowała się, nagle czymś zaniepokojona. - Ale przecież on został w małym domku. Jak się tutaj dostał? Logan spoważniał również. - Zamknąłem drzwi, ale teraz rzeczywiście były otwarte. Przecież nawet ten cholerny kot nie potrafi otworzyć drzwi zamkniętych na klucz. Avery poczuła gęsią skórkę. 205

- Myślisz, że ktoś tu był? Mógł w każdej chwili wejść na górę i zobaczyć nas, jak. - Nie sądzę. Nie zachowywaliśmy się bardzo cicho, wiadomo było, że jesteśmy w domu. Jeśli nawet on... - Albo ona... Avery machinalnie głaskała kota po grzbiecie. - Ktoś mógł nas słyszeć, jak... Logan spojrzał na nią. - To nawet lepiej. Niech wszyscy wiedzą, co nas łączy. Lubię jasne sytuacje. Podszedł do okna i wyjrzał na podwórko. Miał przed sobą nocny

S R

krajobraz, oblany księżycowym światłem. Wszystko wyglądało normalnie, ale po sztywności jego pleców Avery poznała, że jest czymś zaniepokojony.

Wrócił do łóżka, lecz nie położył się, tylko usiadł z westchnieniem, po czym sięgnął po telefon komórkowy i połączył się ze stajnią.

- Do kogo dzwonisz? - zapytała.

Mimo protestów, odsunęła kota i przysunęła się bliżej. - Raul i Benton nocują w stajni - odparł. - Zapytam, czy kogoś widzieli. Z rozmowy wynikało, że chłopcy nikogo nie spostrzegli. Logan namyślał się chwilę. - Wyprowadźcie wszystkie konie - polecił tonem nie znoszącym sprzeciwu - otwórzcie padok i popędźcie je daleko na łąkę. Potem

206

opuśćcie farmę. Niech Raul weźmie niebieski samochód i zostawi go pod swoim domem. Spojrzał na Avery. Widać chłopcy o nią pytali. - Tak, jest tu ze mną. Zaraz my też wyjedziemy z farmy. Zamkniemy za wami drzwi stajni. Skończył rozmawiać i lekko pocałował Avery w rozchylone usta. - Benton powiedział, że Denise dzwoniła do ciebie kilka razy. - Zadzwonię do niej później. Denise zrobiła dla niej tyle, że wypadało się z nią skontaktować,

S R

lecz przecież Avery nie mogła powiedzieć przyjaciółce, że znalazłszy jej pracę, wpakowała ją przy okazji w okropne tarapaty. Dopiero po chwili zorientowała się, że Logan rozpina jej sukienkę.

- Przed odjazdem weźmiemy prysznic. I to razem. Nie masz nic przeciwko temu?

- A dokąd pojedziemy? - zapytała. - Na Fiestę do San Antonio. - Dlaczego właśnie tam?

- Nagle zrozumiałem, że tutaj jesteśmy sami i to jest groźne. W tłumie będziemy bezpieczni. Zresztą, będzie tam mój ojciec i bracia. Tanner mógł coś wytropić i może wreszcie dowiemy się, kto za tym wszystkim stoi.

207

11 Avery odwróciła głowę i spojrzała w gęstą ciemność za szybą range-rovera; nie chciała, żeby Logan dostrzegł wyraz jej twarzy. Była smutna i przygnębiona. - Przepraszam - powiedział Logan. - Jest mi bardzo przykro. Nie przypuszczałem, że do tego dojdzie. - Trudno. Co się stało, to się nie odstanie. Przeżyłam szok, bo nikt nigdy dotąd nie nienawidził mnie aż tak bardzo. Nawet David nie

S R

był zdolny do takiej nienawiści, a przecież wiesz, jaki był. Miała na sobie bawełnianą sukienkę i długie buty, ten sam strój, jaki nosiła w Hoot and Scoot. Teraz nie posiadała już prawie nic więcej.

Logan ujął ją za rękę. Nie chciała myśleć o tym, co przed chwilą zobaczyła, ale widok zniszczenia i chaosu natrętnie powracał w jej wyobraźni. Wzdrygnęła się na samo wspomnienie. Przed opuszczeniem farmy wzięli prysznic i ubrali się. Potem Avery poczekała chwilę, aż Logan się spakuje, i poszli do małego domku po jej rzeczy. Wtedy właśnie dokonali tego strasznego odkrycia. Wszystkie należące do Avery ubrania leżały w nieładzie, pocięte i poszarpane. Szafa była szeroko otwarta, rzeczy wywleczone na podłogę. Czyjeś nogi wdeptały jej kosmetyki w posadzkę łazienki. Wyglądało to tak, jakby przez mały domek przeszła niszczycielska burza, małe tornado ograniczające swą złowieszczą działalność do 208

obszaru zamieszkanego właśnie przez nią. Ktoś nawet zerwał z łóżka materac i cisnął go na podłogę, a potem podarł prześcieradło. Avery zamknęła oczy. Kiedy po chwili otworzyła je znowu i spojrzała na Logana, zobaczyła jego spiętą twarz. Musiała mu powiedzieć, co myśli. Tym razem nie miała wątpliwości. - Logan, jestem pewna, że to zrobiła kobieta. Tylko kobieta potrafi mścić się w ten sposób. Jessie musiała dostać się do domu, ma przecież klucze. Usłyszała nas, przecież sam powiedziałeś, że zachowywaliśmy się bardzo głośno, i zorientowała się, co robimy w sypialni. Wpadła w szał i zdemolowała mój pokój...

S R

- Kiedy tylko rano otworzą w San Antonio sklepy, wszystko ci odkupię - odrzekł posępnie Logan.

- Przecież wiesz, że nie o to chodzi. Nie zależy mi na tych kilku sukienkach. Ważne jest co innego. Jessie przestała nad sobą panować i nie wiadomo, co jeszcze może zrobić.

Logan nie spojrzał na nią; wzrok miał utkwiony w ciemnym paśmie drogi.

- Wiem jedno. Już nigdy nie pozwolę, żeby cię skrzywdziła. Znowu kluczył, nie chcąc pogodzie się z prawdą. - Sama mogę o siebie zadbać, a ty przede wszystkim powinieneś przejrzeć na oczy. Negowanie oczywistości do niczego nie prowadzi. Była smutna i przygnębiona, a on potwornie zdenerwowany. Pomyślała, że powinien się opanować i spróbować myśleć racjonalnie. Zresztą chodziło nie tylko o Jessie; Jessie nie była jej jedynym wrogiem. 209

Logan nieoczekiwanie zmienił temat rozmowy. - Wspomniałaś, że masz siostrę, Emmę. Gdzie ona była, kiedy jej potrzebowałaś? - zapytał. - Emma mieszka w Paryżu, mówiłam ci. Dzwoniłam do niej przed rozprawą, ale nic jej nie wspomniałam o roli Davida w całej tej historii. - Ale dlaczego? Przecież jest twoją siostrą! Ma prawo wiedzieć wszystko! - Nic o niej nie wiesz - powiedziała tylko. Zdawała sobie sprawę, że takie stwierdzenie jest dość słabym argumentem w dyskusja ale nie chciała rozwijać tematu.

S R

- W takim razie powiedz mi, postaram się zrozumieć. Moi bracia zrobiliby dla mnie wszystko.

- Oczywiście, ale wy nie wychowaliście się w patologicznej rodzinie. Nie chodzi o sprawy finansowe ani o pozycję społeczną, chodzi o stosunki między ludźmi. Emma jest bardzo młoda, ale najbardziej niezależna z całej naszej trójki. Moja matka umarła zaraz po jej urodzeniu. Ojciec winił Emmę za śmierć matki i nigdy tak naprawdę jej nie kochał. Moja siostra jest zupełnie inna niż ja. Ja zawsze byłam skłonna do ugody, szłam na ustępstwa, Emma zawsze walczyła z ojcem. Ciągle wybuchały między nimi awantury. Czasem myślę, że chodziło o Davida. David i Emma nie znosili się, a ojciec uwielbiał swojego jedynego syna. Od dziecka Emma była bardzo utalentowana plastycznie. Marzyła, żeby zostać projektantką mody, malowała, rysowała, 210

rzeźbiła. Spełniła swoje marzenia, i to bez wsparcia ze strony ojca. Nigdy w żaden sposób nie chciał jej pomóc. - Z powodu Davida? - Chyba tak. Kiedy Emma miała trzynaście lat, zażądała, żeby ojciec posłał ją do szkoły kształcącej artystów fotografików. Oczywiście odmówił. W kilka dni później znaleziono w jej pokoju sto dolarów, które zniknęły z domowego sejfu. Avery umilkła. - Chyba zgadnę. Dzielny David podrzucił je, żeby ją wrobić. Mam rację? - zapytał Logan.

S R

- Tak. Był strasznie o nią zazdrosny. Myślę, że wydawało mu się, że Emma dostanie coś, co należy się jemu, i na wszelki wypadek postanowił temu przeszkodzić. Wybuchła straszna awantura. Emma nigdy nie ustępowała, zwłaszcza kiedy wiedziała, że ma rację. Oskarżyła Davida, powiedziała, że wie, że to on ukradł pieniądze, a on wszystkiemu zaprzeczył. Próbowałam rozmawiać z ojcem i jakoś go przekonać, ale kategorycznie oświadczył, że nie ma mowy o żadnej artystycznej szkole. Tej samej nocy Emma uciekła z domu. W dwa dni później zadzwoniła do nas z Bostonu siostra mojej matki i powiedziała ojcu, że odtąd Emma będzie mieszkać u niej. Kiedy skończyła siedemnaście lat, wyjechała do Paryża i tam została. - To wcale nie wyjaśnia, dlaczego jej przy tobie nie było, kiedy jej potrzebowałaś - zauważył Logan.

211

- Owszem, wyjaśnia. Po prostu o niczym nie wiedziała. Nie chciałam jej nic mówić. Jest szczęśliwa, pracuje w ulubionym zawodzie, ma spokój i nie musi brać udziału w sprawach, które tylko niepotrzebnie by ją obciążyły. W żaden sposób nie mogła mi pomóc. Naraziłaby się tylko na jadowite uwagi Davida i niechęć ojca. Zbyt wiele zaznała tego w życiu, żeby jej jeszcze dokładać. Początkowo zresztą myślałam, że jakoś sama dam sobie radę i udowodnię, że prawdziwym winowajcą jest mój brat. Kiedy zrozumiałam, że mi się to nie uda, byłam już na straconej pozycji. - I nigdy potem z nią nie rozmawiałaś?

S R

Avery zapatrzyła się w ciemność, a potem oparła głowę o ramię Logana.

- Dzwoniłam do niej wiele razy, ale telefon nie odpowiadał. Pewnie coś nie w porządku z połączeniami. - Sądzisz, że to normalne?

- Tak, to znaczy nie. Dawno się nie widziałyśmy, ale przedtem zawsze miałyśmy z sobą kontakt. Spróbuję się do niej dodzwonić, kiedy wrócimy na farmę. Kiedy ujrzeli światła San Antonio, dochodziła druga nad ranem. - Z jakiej okazji macie tę zabawę? - zapytała Avery. Logan roześmiał się. - Nigdy nie nazywaj naszej wielkiej wspaniałej i niepowtarzalnej Fiesty zabawą, bo wszystkim się narazisz. Fiesta to trwające dziesięć dni uroczyste obchody upamiętniające zwycięstwo Teksasu nad Meksykiem. Nieustające parady, pochody, festyny i przyjęcia. 212

Wszędzie gra orkiestra, ludzie tańczą na ulicach, turyści przewalają się tam i z powrotem, dzieci płaczą, psy szczekają i tak dalej. - Coś takiego jak Mardi Gras w Nowym Orleanie? - Znowu pudło. I znowu bardzo ryzykowne porównanie. Każdy mieszkaniec San Antonio ci powie, że nasza Fiesta nie ma nic wspólnego z jakimiś tam podskokami żabojadów. Tak długo i tak dowcipnie wyjaśniał jej, czego powinna się wystrzegać mówiąc o Fieście, że kiedy wjeżdżali do miasta, Avery głośno się śmiała. Mimo bladego świtu, hotel wcale nie był pusty. W holu

S R

przechadzali się wieczorowo ubrani goście. Logan pomachał ręką jakimś znajomym, ale się nie zatrzymał. Avery udała, że nie widzi ciekawych spojrzeń zebranych w holu ludzi. Recepcjonista wręczył Loganowi klucz do pokoju.

- Pański brat czeka na pana - powiedział z ukłonem. Logan spojrzał na Avery.

- Wiem, że jesteś bardzo zmęczona, ale muszę zamienić kilka słów z Tannerem. Chodźmy do niego. Avery rozejrzała się i spostrzegła go bez trudu. Przystojny, wysoki mężczyzna w smokingu stał otoczony wianuszkiem jasnowłosych piękności. Natychmiast pożegnał je uroczym uśmiechem i pożeglował w stronę Logana. Starszy brat nie dopuścił go do głosu. - Daj mi klucz do swojego pokoju. Dla Avery. Ty będziesz spał z Pierce'em. Jak rozumiem, Pierce jest tutaj? 213

Tanner obrzucił go kpiącym spojrzeniem. - Witaj, braciszku. Bardzo się cieszę, że cię widzę, Avery. Co za niespodzianka. Logan skrzywił się. - Nie udawaj idioty. Przecież wiedziałeś, że przyjadę. - A widząc, że zrobił bratu przykrość, poklepał go po plecach. Przepraszam, stary, ale wiele rzeczy się wydarzyło. Chodźmy napić się kawy, pogadamy. Po drodze niepostrzeżenie wsunął do ręki Avery klucz do pokoju brata. Rozumiała, dlaczego to robi, ale była rozczarowana, że nie

S R

zostaną razem. Czuła, że jest coś, o czym nie wie. Tanner czekał tu na Logana, jakby mieli do załatwienia jakąś sprawę. I to coś, co bynajmniej nie dotyczyło Jessie i Rossa. Postanowiła milczeć i czekać, co z tego wyniknie.

Logan w kilku słowach zrelacjonował bratu, co Jessie zrobiła z rzeczami należącymi do Avery. Tanner o nic się nie dopytywał, ale widać było, że doskonale sam wypełnia sobie luki w opowieści brata. Uśmiechnął się do niego znacząco i Logan odpowiedział mu uśmiechem. - Jessie nie pokazała się dziś na balu - poinformował Tanner. Był za to Ross i jej szukał. Wszystkich pytał, czy nie widzieli czasem jego pięknej siostry. - Miałeś kontakt z Joachimem? - zapytał Logan. - Wiem, gdzie jest. Poszedł odwiedzić kogoś na placu Van der Bollen. Zaraz powinien tu być. Mówił, że dzwonił do nas kilka razy. 214

Około dziesiątej. Potem musiał się zwijać, bo miał telefon z departamentu. Avery zupełnie nie rozumiała, o czym mówią. - Z jakiego departamentu? - Z departamentu skarbu — wyjaśnił jej Tanner. Spojrzała na niego z niedowierzaniem, lecz Tanner mówił dalej: - Ma samolot na naszym lotnisku. Czekają na niego. Przyrzekł, że zanim go odwiozą, przyjdzie tutaj i powie nam, co i jak. Avery miała dosyć asystowania przy rozmowie, z której nie rozumiała ani jednego słowa.

S R

- Kto to jest Joachim i co ma wam powiedzieć? - spytała zniecierpliwiona.

- Joachim to ja - usłyszała za swoimi plecami. - Joachim Brightstone. Miałem powiedzieć Loganowi, jak wygląda sprawa ewentualnego odwetu.

Avery odwróciła głowę i westchnęła. Tak, tak, Teksas to prawdziwy raj dla kobiet. Nigdy nie widziała naraz tylu tak nieprawdopodobnie przystojnych mężczyzn. A do tego każdy z nich miał swój własny styl. Łączyło ich jedno: nienaganne maniery. W Joachimie było coś jeszcze. Wyglądał na przybysza z innego świata. W przeciwieństwie do braci Monahanów, był niebezpieczny i tajemniczy. Patrzyła, jak przystawia sobie krzesło i siada. Miała wrażenie, że jego ciemnozielone oczy śledzą wszystko i wszystkich.

215

W tej samej chwili podszedł Pierce i bez słowa usiadł przy stoliku. Joachim obrzucił obecnych swoim wszystko-widzącym wzrokiem. - Rozmawiałem z naszymi ludźmi z urzędu celnego. Powiedzieli mi, że jesteś czysty, Logan. Nikt nie wie, że ty i Pierce braliście udział w operacji „Żądło". Nic wam nie grozi. Avery lekko dotknęła dłoni Logana. - O czym on właściwie mówi? Jako prawnik miała pewne doświadczenie i wyczucie. Teraz mówiły jej, że chodzi o sprawy wagi państwowej, a wiedziała, że w

S R

przypadku takich spraw człowiek nigdy nie jest bezpieczny. Spojrzała wprost na nieznajomego.

- Jest pan szpiegiem? Mężczyźni się roześmieli. - W porządku. Jest pan tajnym agentem? Pierce wyprostował się. - Joachim to po prostu nasz przyjaciel.

Oczy Avery zwęziły się; miała dość tych żarcików i niedomówień.

- Jasne, a na wierzbie rosną gruszki... Możecie sobie mówić, co chcecie, ale najpierw macie mi powiedzieć, o co chodzi. Ja też jestem w to zamieszana. Pierce skrzyżował ręce na piersi i milczał. Tanner uniósł filiżankę i wypił łyk kawy. Logan zmarszczył brwi i dopiero po chwili zabrał głos. - Ona ma rację - powiedział. Pierce poruszył się niespokojnie. - Chyba nie chcesz. 216

Zimny wzrok Logana osadził go w miejscu. - W takim razie - zaczęła Avery, splatając i rozplatając dłonie gdyby były jeszcze jakieś wątpliwości, powiem panom, że niedawno nieznany sprawca wpuścił do mojej sypialni grzechotnika. Widząc, że tym razem udało jej się skupić na sobie ich uwagę, postanowiła opowiedzieć im więcej, próbując nie dostrzegać rozbawionego wzroku Logana. - Dodam jeszcze, że ubranie, które mam na sobie, jest wszystkim, co posiadam. Nieznany sprawca tym razem zdemolował mój pokój i zniszczył wszystkie moje rzeczy.

S R

Odczekała chwilę. Joachim wstał od stołu. - Bez względu na to, kim jestem i gdzie pracuję, ta sprawa mnie nie dotyczy. Mogę tylko powtórzyć to, co już powiedziałem: wiem z dobrze poinformowanych źródeł, że Logan i Pierce są bezpieczni. A teraz żegnam. - Spojrzał na zegarek. - Gdybyś mnie mógł, Pierce, odprowadzić do drzwi...

Avery podążyła wzrokiem za odchodzącymi mężczyznami. - Może teraz powiecie mi... Logan położył rękę na oparciu jej krzesła. - Jakiś miesiąc po wypadku zgłosili się do nas agenci federalni z pytaniem, czy weźmiemy udział w pewnej operacji. Chodziło o zatrzymanie przemytników; szlak wiódł przez San Antonio i Haven... Avery znieruchomiała. Brakowało tylko, żeby się wpakowała w jakąś aferę przemytniczą. - Chodziło o... narkotyki? Bracia wybuchnęli śmiechem. 217

- Widzę, że dobrze się bawicie - rzekła nadąsana. Logan opanował się pierwszy. - Wybacz. Chodziło o przemyt zupełnie innego rodzaju. Szmuglowali papugi, tukany i maleńkie, bardzo rzadko spotykane małpki, wszystkie pod ścisłą ochroną. Większość zwierząt i ptaków umierała po drodze, a za te, które dotarły do miejsca przeznaczenia, przestępcy brali bajońskie sumy. Proceder był bardzo opłacalny. Sześćset tysięcy dolarów za jeden transport. Jedna taka małpka potrafi na czarnym rynku kosztować pięć tysięcy. To wstrętny proceder i kiedy urząd celny i departament

S R

ochrony przyrody zwróciły się do nas z prośbą o pomoc, nie mogliśmy im odmówić.

Wiedziała, że otrzymuje ocenzurowaną wersję wydarzeń, ale teraz ważne było co innego.

- Jesteś pewien, że to, co wydarzyło się na twojej farmie, nie jest odwetem za udział w tej akcji, jak jej tam?

- Nazywała się operacja „Żądło" - poprawił ją Logan z uśmiechem. Bracia znowu wybuchnęli śmiechem. Avery wstała i poszła do swojego pokoju. Była śmiertelnie zmęczona i żarty Monahanów zupełnie jej nie bawiły. Rzeka opływająca San Antonio sprawiała, że miasto nazywano Wenecją tych stron. Przynajmniej tak utrzymywał Logan. Siedzieli na statku, próbując radować się chwilą i nie myśleć o pozostawionych na brzegu kłopotach. 218

- Zamknij oczy i wyobraź sobie, że płyniemy gondolą i słyszysz dźwięk gitary zamiast całego tego jazzu - powiedział Logan i sam przymknął oczy. Avery natychmiast sprowadziła go na ziemię. - To dość trudny zabieg. Tym bardziej że ta potrawa, którą kazałeś mi zjeść, dalej wypala mi dziurę w żołądku. - Nic ci nie kazałem. Sama chciałaś to jeść - mruknął, nie zmieniając pozycji. - A co mi powiedziałeś? „To tylko trochę ostre, jedz śmiało". Oparła głowę na jego ramieniu i powiodła wzrokiem po tłumach

S R

kłębiących się na brzegu rzeki. Na kamiennych mostach, pod którymi przepływali, również roiło się od ludzi.

Poczuła na twarzy świeży powiew wiatru.

- Myślałam właśnie o moim ojcu, o Emmie i Davidzie. Strasznie dużo w życiu straciliśmy. Nigdy nie zaznaliśmy takiej bliskości, jaka łączy cię z twoimi braćmi. Zdrada, jeśli dochodzi do niej w rodzinie, jest złem, któremu nie można zaradzić.

Bardzo pragnęła, by ten dzień nigdy się nie skończył. Nie pamiętała już, kiedy ostatni raz była tak bardzo szczęśliwa. Wszystko zaczęło się z samego rana. Obudziło ją stukanie do drzwi, a kiedy otworzyła, na progu zobaczyła Logana i Tannera, chichoczących jak małe dzieci. W rękach trzymali jakieś paczki. Oświadczyli, że postanowili kupić dla niej coś lekkiego, żeby mogła się wybrać po zakupy. W torbach znalazła białe płócienne szorty, koszulkę i sandały mające zastąpić buty do konnej 219

jazdy. Logan pamiętał nawet o bieliźnie; była wytworna i bardzo skąpa. Avery zarumieniła się na jej widok. Tanner kupił jej jeszcze słomkowy kapelusz, a Logan - okulary przeciwsłoneczne. Zaraz po śniadaniu wyszła z Loganem z hotelu na cały dzień i wrócili dopiero pod wieczór, żeby się przebrać i zjeść kolację. Potem znowu wyszli. - To był cudowny dzień! - rzekła z westchnieniem, spoglądając na mijane brzegi rzeki. - A noc będzie jeszcze lepsza...

S R

- Myślisz, że starczy nam energii?

- Jeśli mnie trochę zachęcisz, gotów jestem pokazać ci kilka ciekawych rzeczy...

- W takim razie szkoda, że jeszcze jesteśmy na statku skomentowała przekornie.

Logan zrobił przebiegłą minę.

- Zaraz, na najbliższym zakręcie, statek zbliży się do brzegu i jeśli nie masz nic przeciwko temu, będziemy mogli wyskoczyć na ląd... Łatwiej było to powiedzieć, niż wykonać. Gdyby nie pomocne dłonie kilku spacerowiczów z nabrzeża, ich wyprawa zakończyłaby się przymusową kąpielą w rzece. Podziękowali ratownikom i ruszyli w stronę hotelu. Po kilku minutach Logan zatrzymał się i rozejrzał.

220

- Nie myślałem, że jesteśmy tak daleko i że zrobiło się już tak późno. Mamy kawał drogi do hotelu. Wraz z nadejściem wieczoru rozbawiony tłum stopniowo się zmieniał. Beztroskich uczestników zabawy zastąpiły grupki podpitych wyrostków. - Nie ma mowy o taksówce - oznajmił Logan. - Musimy wracać pieszo. Ujął Avery za rękę i stanowczym krokiem ruszył przed siebie. - Trzymaj się mnie. Pójdziemy na skróty. Już po kilku minutach Avery zrozumiała, dlaczego tak mocno ją

S R

trzymał. Tłum popychał ich, próbując rozdzielić. Raz po raz musieli przystawać w sklepowych drzwiach, żeby przepuścić zwartą masę ludzi. Byli jak wątła łupina na falach wzburzonego morza, gotowa w każdej chwili zatonąć.

Nagle Logan niemal siłą wciągnął ją na schodki kolejnego lokalu, który mijali.

- Stańmy tutaj i odpocznij sobie chwilę.

- Strasznie męcząca ta wędrówka - jęknęła Avery. Logan rozejrzał się ponad głowami przepływających ludzi. - To dawniej było takie spokojne miejsce - powiedział z żalem. Strasznie się zmieniło w ciągu ostatnich kilku lat. Tu, w tym miejscu, była doskonała meksykańska restauracja, a później cały plac zamieniono w jeden ogromny nocny klub. Avery też się rozejrzała. Ogarnęła spojrzeniem lokal, przy którym stali. Zielonkawe światło oświetliło wnętrze za szklaną taflą. 221

W środku, niczym w jakimś niesamowitym akwarium, siedzieli przy stolikach ludzie. Zatrzymała wzrok na jednej z zamglonych postaci. Wystarczył rzut oka, by ją rozpoznać. W lokalu siedział Ross Middleton. Nie zdążyła powiedzieć o tym Loganowi, bo pociągnął ją za sobą. Nie powiedziała mu również, że Rossowi towarzyszył... Pierce. Logan torował jej przejście w tłumie, a ona myślała tylko o jednym: Ross też ją zauważył, Kiedy ich oczy się spotkały, uśmiechnął się porozumiewawczo. Logan nieco zwolnił i odwrócił ku niej głowę.

S R

- Wytrzymaj jeszcze chwilę, jesteśmy już bardzo blisko. W tym samym momencie na jego twarzy ujrzała jakiś dziwny wyraz, jakby ponad jej ramieniem zobaczył coś,co przykuło jego uwagę i go zaniepokoiło. Zwróciła oczy w tym samym kierunku. W ich stronę szybkim krokiem, roztrącając tłum, zdążało kilku mężczyzn. W przeciwieństwie do turystów i podpitych młodzieńców, szli przed siebie energicznie, tak jakby dążyli do jakiegoś ściśle określonego celu. Avery nie wiedząc czemu poczuła, jak przebiega ją dreszcz strachu. Logan widać poczuł to samo, bo jeszcze mocniej ścisnął jej rękę. - Oni nas ścigają, prawda, Logan? - wykrztusiła. Nie odpowiedział wprost na jej pytanie. Lekko zwrócił ku niej głowę, nie przestając przeć przed siebie.

222

- Na mój znak przyśpiesz kroku. Spróbujemy zostawić ich w tyle. Zaraz za rogiem puścimy się biegiem, stamtąd już bardzo blisko do naszego hotelu. Próbowała patrzeć przed siebie i nie odwracać głowy. Miała wrażenie, że prześladowcy są tuż-tuż; niemal czuła ich ciężki oddech na karku. Wreszcie dotarli do rogu. Avery czuła suchość w ustach i z trudem łapała oddech. Jeszcze tylko kilka kroków, jeszcze tylko... Za rogiem czekała ich niespodzianka. Bezładny tłum wylał się nagle wprost na nich, odcinając drogę ucieczki. Avery poczuła, że jej

S R

dłoń wyślizguje się z ręki Logana.

Ludzka fala uniosła ją daleko w przeciwnym kierunku. Avery z przerażeniem spostrzegła, że niesie ją wprost na spotkanie złowrogiego gangu. Próbowała walczyć, przeciwstawić się ruchomemu murowi ludzkich ciał, ale szybko zrozumiała, że jeśli nie chce zostać stratowana, musi dać się unieść.

Widziała twarze tamtych mężczyzn i wcale jej się nie podobały. To nie byli turyści ani zwykli, rozbawieni i lekko pijani uczestnicy zabawy. Ludzka ciżba nieco się rozstąpiła i Avery ujrzała twarz jednego z członków gangu. Jego oczy rozbłysły i zrozumiała, że ją poznał. Szukał jej i właśnie odnalazł. Wiedziała, że zanim znowu spotka Logana albo Logan ją, jest zdana na samą siebie. Z przerażeniem spostrzegła, że nieoczekiwanie znalazła się znowu na wprost wejścia do klubu, w którym przed chwilą widziała Rossa pogrążonego w pogawędce z bratem Logana. 223

Jej prześladowcy bezpardonowo roztrącali na boki ludzi i szybko posuwali się w jej kierunku. Musi błyskawicznie coś zrobić... Ludzi było teraz nieco mniej, ale nie znała terenu i nie wiedziała, która ulica może ją doprowadzić do hotelu. Bała się zagłębiać w ciemne wąskie zaułki wrogiego nagle miasta. Pamiętała słowa Logana, że hotel, w którym mieszkają, znajduje się tuż za rogiem. Skuliła się i niemal na czworakach zaczęła się przemykać z powrotem w kierunku upragnionego rogu ulicy. Posuwała się dość szybko. W pewnej chwili musiała się jednak wyprostować, żeby zobaczyć, gdzie się znajduje. Zrobiła to i w tym samym momencie stały się trzy rzeczy.

S R

Ktoś nagle złapał ją za ramię i jakiś głos z hiszpańskim akcentem wymówił jej imię. Natychmiast rozpoznała prześladowcę i podjęła decyzję. Zamiast się wyrywać, nieco przybliżyła się do niego, a potem z całej siły wymierzyła mu kopniaka w podbrzusze. Kiedy mężczyzna zwinął się z bólu, wpakowała mu w oczy rozczapierzone palce. Pobyt w więzieniu wreszcie na coś się przydał... Uderz i w nogi, uderz i zmykaj! Gdyby nie przerażenie, wybuchnęłaby śmiechem. Okazała się pilną uczennicą swych koleżanek z celi. Walnęła go z całej siły, a teraz gnała do przodu ile sił w nogach. Nagle poczuła na twarzy świeży powiew i zrozumiała, że wyrwała się z tłumu. Miała przed sobą prawie pustą ulicę; zaledwie kilku turystów powoli szło chodnikiem. Dopadła rogu, nie wierząc w swoje szczęście. Biegła w stronę hotelu, wolna i bezpieczna. 224

Sama nie wiedziała, w jaki sposób nagle znalazła się na ziemi. Musiała się potknąć albo drogę zastąpiła jej nadłamana płyta chodnika. Leżąc, usłyszała zbliżające się kroki. - Avery, co się stało? Potłukłaś się? Głos był znajomy, ale to nie ten głos chciała w tej chwili słyszeć. Zacisnęła zęby i przecząco pokręciła głową. Uniosła oczy i ujrzała Pierce'a Monahana. - Logan jest już bardzo blisko hotelu - oznajmił i próbował pomóc jej wstać, ale mu nie pozwoliła. - Nigdy go nie widziałem w takim stanie. Miota się i niczego od niego nie można się dowiedzieć. Co się stało?

S R

- Logan nic ci nie powiedział? - zapytała, patrząc na niego podejrzliwie.

Rozejrzała się dokoła. Niebezpieczeństwo minęło. Przechodzący ludzie spoglądali w ich stronę ze zwykłą ciekawością przypadkowych przechodniów.

- Nie, nie mieliśmy czasu na rozmowę - odparł - ale jakie to ma znaczenie? Wstała i kuśtykając, ruszyła w stronę hotelu. Nie ufała temu człowiekowi. - Pobiegłem za nim zaraz po wyjściu z „Black Hat" - powiedział Pierce, doganiając ją. Spojrzała na niego. - To ten lokal, w którym siedziałeś z Rossem? - Tak. 225

Pierce wyjął telefon komórkowy i wystukał jakiś numer. - Logan, to ja. Znalazłem ją. Idziemy do hotelu. Avery mimo bólu przyśpieszyła kroku. - Nie, owszem, stało się coś. Ktoś próbował ją napaść. - Daj mi go. - Avery sięgnęła po telefon, ale Pierce już chował go do kieszeni. - Logan zaraz przyjdzie do hotelu, spotkamy się tam. Możesz mi wyjaśnić, co się właściwie stało? - zapytał. - Może lepiej ty skończysz mi opowiadać swoją historię? odpowiedziała pytaniem na pytanie.

S R

- Jaką historię? Jak Logan wpadł do Black Hat i kazał mi pomóc cię znaleźć? To wszystko, nic więcej nie wiem.

Kiedy wreszcie przekroczyła bramy hotelu, była tak wyczerpana, że o mało nie upadła. Gdy Pierce otworzył przed nią drzwi, machinalnie poprawiła potargane włosy. Idąc przez hol czuła, że łzy płyną jej po policzkach. Na widok Logana rzuciła się w jego ramiona. - Logan - wyszeptała gorączkowo - widziałam Rossa z twoim bratem kilka minut przedtem, jak ci ludzie zaczęli nas gonić.

226

12 - Ojej, ale to piecze... Próbowała cofnąć rękę, syczała i zwijała ię z bólu, lecz Logan nie puszczał. Starannie przemył jej skaleczone ramię środkiem dezynfekującym. - Co to jest, że tak potwornie szczypie? - jęknęła. - Przecież to zwykle zadrapanie, nie może cię tak bardzo boleć. Przygryzła usta. Opanowała się nieco. - Mam bardzo niską tolerancję na ból - wyjaśniła i poruszyła

S R

palcami. - Kiedy ruszam, okropnie mnie boli.

Pierce spojrzał na nią i podał bratu bandaż. - Chyba nie bardziej niż tego faceta, któremu przyłożyłaś w czułe miejsce.

Tanner i Mac roześmieli się. Avery popatrzyła triumfalnie po obecnych w pokoju mężczyznach.

- Nigdy dotąd nikogo nie uderzyłam i muszę przyznać, że czuję się wspaniale. Nie wiedziałam, że to tak podtrzymuje człowieka na duchu. Walnęłam go, a potem wydrapałam mu oczy. Mówiłam wam już? - Jakieś sto dwanaście, a może sto trzynaście razy, nie liczyłem rzekł Tanner. Roześmiali się znowu. Avery nie mogła oderwać oczu od opatrujących ją mężczyzn. Logan i Pierce stanowili cudownie zgrany zespół. Zanim Logan zdążył wymienić nazwę potrzebnego mu leku

227

lub przedmiotu, Pierce już mu go podawał. Widać było, że długie lata pracowali razem i dobrze im szło. Ciekawe tylko, dlaczego się rozstali? Może niesłusznie podejrzewała średniego brata Monahana o udział w „spisku"... Cała ta rodzina jest tak bardzo ze sobą zżyta. Obaj, Logan i Pierce, byli weterynarzami; kiedyś razem prowadzili lecznicę. Musieli mieć ze sobą dobry kontakt. Tylko... Teraz ich wzajemne stosunki były jakieś dziwne. O ile Tanner stale był gdzieś w pobliżu, Pierce przeciwnie, prawie wcale nie pokazywał się na farmie, zupełnie jakby unikał Logana.

S R

Logan często wspominał o Tannerze, ale nigdy nie mówił o swoim drugim bracie. Pewnie coś między nimi zaszło. Nie powinna się dziwić, sama przecież wie najlepiej, co może się wydarzyć między rodzeństwem.

Drgnęła i odsunęła zadrapane kolano, ku któremu Logan zbliżał już nasączoną czymś watę.

- Będzie szczypało? - zapytała niepewnie.

- Nie. - Przytrzymał jej kolano i przycisnął do niego wacik. Będzie bolało jak cholera. Ciekawe, pomyślała, dlaczego trzech dorosłych mężczyzn tak świetnie się bawi, kiedy ona syczy i zwija się z bólu? Kiedy już doszła do siebie i mogła wreszcie normalnie oddychać, niezgrabnie wstała z fotela, ciągnąc za sobą zranioną nogę. - Pójdę do łazienki przemyć sobie twarz. Okropnie wyglądam.

228

Spojrzała na Logana i w jego oczach ujrzała milczące zaprzeczenie. Kolano piekło ją żywym ogniem, ledwo mogła poruszać ręką, nogi uginały się pod nią, a mimo to czuła się pociągająca i godna pożądania. Skinęła na Logana, żeby jej pomógł dotrzeć do drzwi. - Teraz powiesz im o mnie? - zapytała szeptem, kiedy nieco się oddalili. - Tak. Nie mogę pozwolić, żeby się o wszystkim dowiedzieli od Rossa albo od kogoś innego. Nie martw się, jak wrócisz, będzie po wszystkim. - Myślisz, że Pierce jest w zmowie z Rossem? - zapytała jeszcze. - Widziałam ich tam razem.

S R

- Idź już i umyj się. Porozmawiamy o tym później. Powiedziała mu o swych podejrzeniach, kiedy tylko spotkali się w hotelowym holu. Od tej chwili Logan wszystkie jej aluzje dotyczące udziału brata w „spisku" Rossa zbywał uporczywym milczeniem. Natychmiast zajął się jej ranami i skupił na ich opatrywaniu.

Zamknęła drzwi łazienki i powoli obmyła twarz zimną wodą. Uważnie spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Za chwilę wszystko się rozstrzygnie. Jej los się wypełni. Logan wierzy jej bez zastrzeżeń, ale czy jego ojciec i bracia będę równie wspaniałomyślni? Pomarudziła jeszcze trochę, żeby zyskać na czasie, i wyszła z łazienki. Kiedy się ukazała, w salonie zapadła martwa cisza. Avery poczuła dławienie w gardle i ciężko suwając obolałymi nogami, podeszła do kanapy. Chwyciła za oparcie i z trudem usiadła. Potoczyła wzrokiem po obecnych. 229

- Ja tego nie zrobiłam - rzekła cicho. Jeszcze chwilę milczeli. Mac odezwał się pierwszy: - Nawet mi to do głowy nie przyszło, dziecinko. Nigdy bym cię o nic takiego nie podejrzewał - ujął ją za rękę - ale tego twojego braciszka, Davida czy jak mu tam, rozdeptałbym jak gada. To podła żmija, którą wygrzałaś na własnej piersi. A twojego tatusia należałoby dobrze potrząsnąć, żeby mu się w głowie wszystkie klepki należycie poukładały. Przeniosła wzrok na Tannera i zorientowała się, że tym razem syn całkowicie podziela zdanie ojca.

S R

- Jeśli Logan powiedział wam wszystko, to wiecie, że nie mogę udowodnić swojej niewinności. Do końca życia będę nosiła piętno malwersantki i osoby, która siedziała w więzieniu. To byłoby dla was wszystkich bardzo krępujące, gdybym została w Haven - stwierdziła, znowu patrząc na ojca rodziny.

- Gdybyś... została? - przeciągle zapytał Logan. Spojrzał twardo na średniego brata. - Wiesz, że Avery widziała cię z Rossem w knajpie? Podobno Ross też ją zauważył, a zaraz potem zaczęli nas ścigać ci bandyci. Co ty na to? - Rozumiem. - Pierce schylił się i zaczął zbierać brudne waciki. - Ona myśli, że jesteś z Rossem w zmowie. - Tanner mrugnął porozumiewawczo okiem. - Jestem tego pewien. Spójrzcie, ona się go boi. Tak właśnie było. Avery bała się Pierce'a, ale sama dokładnie nie wiedziała dlaczego. Wystarczyło, że go zobaczyła tam, w tym 230

lokalu, jak rozmawia z szeryfem. Na sam jego widok serce podchodziło jej do gardła. Pierce przeczesał palcami włosy i odwrócił wzrok. Wszyscy patrzyli na niego. Mówił cicho i wyraźnie. - Po prostu wpadłem na Rossa w Black Hat. Siedział tam i na kogoś czekał. Zapytał, czy Logan i Avery też przyjdą i czy jesteśmy umówieni. Powiedziałem mu, że nie jestem pewien, ale chyba się pokażecie. Ross, podobnie jak wszyscy, wie, że Logan zawsze wpada do Black Hat, kiedy jest w mieście. Zawsze się tam spotykaliśmy. Avery pytająco spojrzała na Logana. - To prawda?

S R

- Tak. Zawsze się tam spotykamy, to taki nasz punkt zborny. Ta knajpa jest własnością naszej dobrej znajomej, Clary Hartman. Pierce kiedyś często do niej zachodził, ale coś mi się zdaje, że ostatnio przestał.

- Przestałem, bo myślałem, że ty tam chodzisz. Avery wyczuła dziwne napięcie między braćmi, ale sprawa, o którą jej chodziło, powoli się wyjaśniała. - W takim razie Ross wiedział, że Logan tam przyjdzie wieczorem - rzekła w zadumie. Nie dodała, że Ross i Pierce mogli długo na nich czekać. Przecież ona i Logan wcale nie mieli zamiaru nigdzie chodzić, marzyli tylko, żeby jak najprędzej znaleźć się w łóżku. Ale to już był tylko ich sekret. - Jak wyście się spotkali? - zapytała Logana. 231

- Kiedy rozdzielił nas tłum, postanowiłem okrążyć budynek i zaatakować gang od tyłu. Nagle zobaczyłem, że z naprzeciwka biegnie Pierce. Kazałem mu zawrócić i szukać cię. - Czy mogłaś przyjrzeć się tym facetom, którzy was gonili? Zwłaszcza temu, który cię zaatakował? - wtrącił Tanner. - Temu, co go załatwiłam? - Avery uśmiechnęła się z nie skrywaną satysfakcją. - Tak. Był niski, krępy, miał czarne włosy i małe oczka. Mówił z obcym akcentem, chyba... hiszpańskim. - Co mówił? - chciał wiedzieć Tanner. - Najpierw wymówił moje imię, co chyba znaczy, że to nie był

S R

przypadkowy atak, tylko wszystko było ukartowane. A potem... Przymknęła oczy, żeby się lepiej skupić. - Potem chyba krzyknął coś po hiszpańsku. „Poter" czy coś podobnego. - Może „puta"? - podsunął Logan. - Właśnie tak, a co to znaczy? - Dziwka.

- To niezbyt uprzejme. - Avery spokojnie spojrzała na obecnych w saloniku mężczyzn. - A przecież mieszkańcy Teksasu słyną z galanterii wobec dam... Uśmiechnęli się mile połechtani, a Logan wstał, podszedł do okna i zapatrzył się w ciemność. Widział tylko odbicie swojej twarzy. - Myślałem - odezwał się cichym głosem - że tutaj, w mieście, będziesz bezpieczna. Tylko dlatego wywiozłem cię z farmy. Chyba się pomyliłem. Lepiej będzie się bronić na własnym terytorium. Tam przynajmniej mogę kontrolować sytuację. 232

Podał Avery rękę i wstała, pojękując i sycząc z bólu. - Jutro będziesz jeszcze bardziej obolała - rzekł ze współczuciem. - Wracamy na farmę? - zapytała, niepewna, co Logan zamierza. - Tak. Weź swoje rzeczy, a ja pójdę po samochód. Tanner, pilnuj jej, dopóki nie wrócę. Tato, Pierce, chodźcie ze mną. Wkraczamy na wojenną ścieżkę. Pocałował ją przy wszystkich i poczuła się dziwnie. Monahanowie całą duszą są po jej stronie, a to nakłada na nią dużą odpowiedzialność. Co będzie, jeśli ktoś zechce wykorzystać jej

S R

przeszłość, by zaszkodzić Loganowi i jego rodzinie? Co wtedy? Nigdy sobie tego nie wybaczy.

- W dalszym ciągu nie jesteś pewien, że to Ross i Jessie maczali w tym wszystkim palce, prawda, Logan? - zapytała. Siedzieli w kuchni dużego domu. Logan wymieniał właśnie zamki w drzwiach, Avery podawała mu narzędzia. Zanim opuścili San Antonio, Tanner wręczył Loganowi wielką torbę żelastwa. - Musisz wszędzie wstawić nowe zamki, braciszku - oświadczył. - W dużym domu i w małym, tam, gdzie mieszka Avery. Nie wiedział, że Avery wcale nie będzie mieszkała w małym domku. Natychmiast gdy wrócili na farmę, Logan przeniósł jej rzeczy do siebie. - Cudownie będzie budzić się, mając cię przy sobie - westchnął z rozkoszą.

233

Jakże był naiwny! Teraz wiedział już, że sytuacja jest nieco bardziej skomplikowana, niż przypuszczał. - Nie wiedziałem, że będę dzielił łoże z kotem - powiedział i skrzywił się, patrząc z niechęcią na Casanovę. Rzeczony kot starannie obwąchał wnętrze torby z narzędziami i z niesmakiem poruszył wąsami. - Czy aby nie zmieniasz tematu? - Avery spod oka przyjrzała się Loganowi. - Pytałam, co sądzisz o udziale rodzeństwa Middletonów w tej sprawie? - Nie zmieniam tematu, ale muszę przyznać, że nie jest mi łatwo

S R

pogodzić się z myślą, że ktoś, dawniej tak bardzo mi bliski, może mnie tak nienawidzić. Przecież Ross kiedyś należał do rodziny. Natychmiast ugryzł się w język. - Przepraszam, nie chciałem. - W porządku. Wiem, że trudno się z czymś takim pogodzić. Większość ludzi nie ma w rodzinie nikogo podobnego do mojego brata, ale i to się zdarza. Co nie znaczy, że łatwo to zaakceptować. Wszystko jednak wskazuje na to, że winni są Ross i Jessie. - Podała mu kolejne narzędzie. - Co zamierzasz zrobić, żeby ich powstrzymać? - zapytała. - To właśnie jest najtrudniejsze. Ross jest szeryfem i to dobrym. Cieszy się powszechnym szacunkiem. Nie mogę go oskarżyć, nie mając żadnych dowodów. Nikt mi nie uwierzy. - A może by się zwrócić o pomoc do kogoś z zewnątrz? Na przykład do policji w San Antonio? Musi być jakiś sposób. - Avery zamyśliła się. 234

- Rodzina Middletonów bardzo wiele tutaj znaczy, ma władzę i pieniądze. Nikt nie potraktuje poważnie mojej skargi - oznajmił Logan. - A Joachim? Wygląda na kogoś, kto może pomóc. Zwróć się do niego - poradziła z nadzieją w głosie, po czym nogą odsunęła Casanovę od torby i pogroziła mu palcem. - Uważaj, kocie, żebyś nie przesadził. - Joachim już wyjechał. Obawiam się, że będziemy musieli sami dać sobie radę. - To znaczy, że nie mamy wyjścia i musimy czekać na ich następny ruch?

S R

- Tak, ale tym razem będziemy przygotowani. Tanner powiedział mi, gdzie można kupić kamery; obwiesimy nimi wszystkie budynki i będziemy kontrolować sytuację. Ojciec i Pierce zaraz tu będą i pomogą mi je zainstalować.

- Myślisz, że Ross zechce podpalić nową stajnię? -zapytała z lękiem.

- Nie boję się o stajnię. Zbudowana jest ze stali i odpornych na ogień cegieł, ma specjalny dach. Właściwie spalić można tylko drewniane sprzęty, które znajdują się wewnątrz. Mogę ją zamknąć tak, że nikt nie dostanie się do środka. Wszystkie konie są na pastwiskach. Powiedziałem chłopcom, żeby się tu nie pokazywali, zanim sprawa nie zostanie rozwiązana. Nie chciałem ich narażać. Podszedł i pocałował ją w czubek nosa. - A ty jesteś bezpieczna ze mną. 235

- Jak Ross mógłby się tu dostać? Przecież zawsze ktoś zobaczy jego samochód? Wjazd na farmę widać z okien domu. - Niezupełnie. Oprócz głównej bramy na ranczo można się dostać trzema bocznymi drogami. Casanova przeraźliwie miauknął, jakby chciał zwrócić na siebie ich uwagę. - Daj mu coś, Avery, może jest głodny - rzekł Logan. Otworzyła puszkę kociego jedzenia, ale kocur powąchał je tylko i zniesmaczony odszedł na bok. Avery spojrzała na Logana. - A myślałeś już, Co zrobisz, jeśli złapiesz Rossa na gorącym uczynku?

S R

Logan skończył montować zamek w drzwiach i odszedł kilka kroków, by z odległości przyjrzeć się swemu dziełu. Doskonale wiedział, co chciałby zrobić Rossowi, co nie znaczy, że musiał zaraz o tym mówić.

- Przed twoim przyjazdem - zaczął powoli - patrzyłem na to wszystko zupełnie inaczej. Widocznie podświadomie miałem poczucie winy za to, co się stało, i przyjmowałem te wszystkie prześladowania jako rodzaj kary za zbrodnię. Teraz myślę, że tylko jakiś szaleniec, tylko jakiś nienormalny umysł może dopuścić do siebie myśl o podobnej zemście. - Dlatego właśnie nie możesz oskarżyć Jessie? -Avery spojrzała na niego ze zrozumieniem.

236

- Tak. Ona jest niezrównoważona, ale daleko jej do patologii, która może wywołać takie czyny jak trucie koni, porwanie psa czy zniszczenie zabawek należących do zmarłego dziecka. - Niemniej uważasz, że pasuje do niej wpuszczenie węża do mojego pokoju i zniszczenie moich ubrań? - pytała dalej. - Tak, ale nie podejrzewam jej o to, że pomaga Rossowi. Ona nawet nie wie, że to on za tym stoi. Jessie nie potrafi utrzymać tajemnicy, prędzej czy później wszystko wygada. Jeśli domyśliła się, co robimy w łóżku, natychmiast o wszystkim doniosła Rossowi. Ross próbował cię zaszantażować twoją przeszłością, ale zorientował się,

S R

że to na nic. Potem dowiedział się, że mi na tobie bardzo zależy, i wynajął zbirów. Wiedział, że przyjdziemy do Black Hat, i Pierce to potwierdził. Wystarczyło, że dał znak tamtej bandzie. Nie przewidział tylko, że wyjdziemy z tej batalii zwycięsko. Dzięki tobie. Avery zamyśliła się.

- Chciałabym być taka ufna i prostolinijna jak ty. Mac pewnie by powiedział, że to gad i należałoby go rozdeptać, ale ja czułabym się lepiej, gdybyś zawiadomił jednak policję. Odłożył narzędzia na stół, podszedł i objął ją. - Przepraszam cię. - Za co? - zapytała, chociaż doskonale znała powód. - Za to wszystko. Za to, że wciągnąłem cię w koszmary mojego życia. Za to, że z mojego powodu zostałaś tutaj. Za to, że wydaje ci się, że teraz już nie możesz stąd wyjechać. Pamiętaj, że moja oferta jest stale aktualna: możesz opuścić farmę w każdej chwili. Dam ci 237

pieniądze i samochód. To nie będzie tchórzostwo, tylko objaw zdrowego rozsądku. - Nigdzie nie zamierzam wyjeżdżać, Logan - obruszyła się Avery. - Pamiętaj, że ja też mam tu swoje rachunki do załatwienia. Położył jej ręce na ramionach. - A co będzie z nami? Wiem, że może nieco się pośpieszyłem, ale... Nie zamierzam cię do niczego zmuszać, ale chciałbym już znać odpowiedź. Nie chciała go okłamywać, nie chciała także ranić jego uczuć. - Szczerze mówiąc, ten rok był dla mnie bardzo ciężki.

S R

Zrozumiałam, że nie mogę dowierzać swoim uczuciom. Nie mogę się bawić w czytanie w twoich myślach. Musisz mi wszystko powiedzieć wprost. Czego oczekujesz od nas?

Przytulił ją do siebie i wyszeptał prosto do ucha: - Gdybyś wiedziała, co ja czuję, przestraszyłabyś się nie na żarty.

Odsunął ją lekko od siebie i mówił dalej:

- Nie dziw się. Powiedziałem ci, jak było ze mną i Becky. Nigdy jej nie kochałem. Naprawdę nigdy nikogo nie kochałem, aż do chwili, kiedy... Cała rodzina zawsze śmiała się z Tannera, że stale chodzi zakochany. Kiedy mu to mówiłem, wzruszał tylko ramionami: stary, mówił, sam zobaczysz, jak to jest; ty po prostu nie wiesz, o czym mówisz. Kiedyś przekonasz się na własnej skórze. Nie wierzyłem mu, i wcale nie chciałem, żeby miał rację. A potem pewnego dnia ujrzałem czarnowłosą kobietę patrzącą na mnie 238

cudownymi zielonymi oczami. Wtedy zrozumiałem, o czym mówił Tanner. Poczułem, jakby mnie ktoś walnął między oczy. Po raz pierwszy w życiu zrozumiałem, co to znaczy prawdziwa miłość. Czy nie wydaje ci się, że mówię straszne głupstwa? Delikatnie pogładził ją po policzku. Jak zahipnotyzowana patrzyła mu w oczy. - Nie - powiedziała - wcale nie mówisz głupstw. Rozpierało ją szczęście: Logan ją kocha! I to kocha ją dla niej samej, takiej, jaka jest. Nieważne, że siedziała w więzieniu, że jest biedna, że ma rodzinę stanowiącą podręcznikowy przykład patologii. Nieważne, że ma nieco

S R

za krągłe biodra i starego, zwariowanego kocura za jedynego przyjaciela. Nie potrafiła jednak wyrazić swojej radości. Nadto się bała.

- Nie masz pojęcia, jaki czuję się śmieszny - ciągnął Logan. Jestem za stary na takie czułe słówka. Marzyłem o tobie dzień i noc, i patrzyłem w twoje okna, dopóki nie zgasło w nich światło. Czułem, że jestem śmieszny, taki prowincjonalny Romeo, ale nic na to nie mogłem poradzić. Uwielbiam w tobie wszystko. Twój śmiech, twoje ruchy, sposób, w jaki gładzisz tego cholernego kota. Chyba oszalałem, bo z każdą chwilą, z każdym dniem, pogrążam się coraz bardziej. Przesunął palcem po jej rozchylonych ustach. - Nie nie mów. Nie musisz mi odpowiadać. Chciałem tylko, żebyś wiedziała, co czuję. Chciała się odezwać, chciała mu odpowiedzieć, lecz nie zdążyła, bo w drzwiach kuchni stanęli Mać i Pierce. 239

- A gdzie Tanner? - zapytał Logan. - Przecież miał nam pomóc przy montowaniu kamer. Pierce uważnie obejrzał nowe zamki i spojrzał z uznaniem na brata, po czym przeniósł wzrok na Avery. - Z tymi zamkami i solidnymi drzwiami będziesz tutaj bezpieczna. Jak się teraz czujesz? - Stale wszystko mnie boli. Im dłużej z nim przebywała, tym większego nabierała przekonania, że się co do niego myliła. Pierce naprawdę przejmuje się jej losem. Właściwie nie ma mu nic do zarzucenia, dlaczego zatem mu nie ufa?

S R

Odpowiedź mogła być tylko jedna. Z powodu Logana. To Logan swoim zachowaniem zasugerował jej, że z jego średnim bratem jest coś nie w porządku. Logan, zwykle tak serdeczny i otwarty wobec wszystkich, w stosunku do Pierce'a był chłodny. Ledwo tolerował jego obecność.Teraz skinął na niego i wyszli z kuchni, żeby obejrzeć miejsce przyszłej instalacji kamer. Mac został z Avery. Zrobiła mu kawę i starszy pan uśmiechnął się do niej tajemniczo. - Dlaczego się śmiejesz? - zapytała, sadowiąc się naprzeciwko niego za kuchennym stołem. - Tak sobie pomyślałem, że chyba niezły ze mnie swat, co? Spojrzała na niego domyślnie. - A o to ci chodziło? Teraz rozumiem. Dlatego mnie zaangażowałeś? Wszystko sobie obmyśliłeś. Mac skromnie pochylił głowę, kryjąc zadowolenie. 240

- Szczerze mówiąc, tak. - A co by było, gdybym się okazała starą wiedźmą? - spytała z przekąsem. Spojrzał na nią chytrze i pokręcił głową. - Niemożliwe. Powiedziałem tej miłej pani z biura zatrudnienia w Houston, że ma to być młoda osoba o przyjemnej aparycji. - Naprawdę tak powiedziałeś? - Avery, zdumiona, lekko uniosła się na krześle. Denise nie pisnęła jej ani słowa na ten temat. Może jeszcze coś starannie przed nią ukryła?

S R

- Tak, opowiedziałem jej wszystko. O Loganie i o tym, co ostatnio przeżył - potwierdził spokojnie Mac. - Uznałem, że tak będzie najlepiej.

Avery zachodziła w głowę, dlaczego przyjaciółka to wszystko przed nią ukryła. Denise najwyraźniej wpakowała ją w tę historię zupełnie świadomie. Ciekawe tylko dlaczego?

- Powiedziałem, że nie musisz być piękna, uroda to tylko dodatkowa premia, ale musisz być wesoła i mieć dobre serce wyjaśnił Mac. - Co? Złożyłeś takie zamówienie? Zwłaszcza ta radość bardzo pasuje do jej wizerunku... Mac spoważniał i popatrzył na nią z sympatią. - Może o tym nie wiesz, ale są w tobie wielkie zasoby ciepła i radości życia, których nawet te straszne rzeczy, przez które, przeszłaś, nie zdołały zniszczyć - oświadczył. 241

Avery spojrzała gdzieś ponad jego ramię. - Moja młodsza siostra mówiła zawsze, że jestem dobra do obrzydliwości, takie ciepłe kluchy. Nazywała mnie Pollyanną dla ubogich. Mac pokręcił głową. - Nie miała racji. Twoja siostra zupełnie cię nie zna. Może mylnie bierze za słabość ten cudownie łagodny wyraz twoich oczu. To nie jest słabość, to słodycz i zrozumienie. Jesteś w stanie złamać każde męskie serce. Moje już podbiłaś. A mój syn... No cóż, Logan jest teraz taki jak przedtem, dawno temu. Uszczęśliwiłaś go i

S R

przywróciłaś mu radość życia. Nie wiem, co między wami jest i nie chcę się wtrącać w osobiste sprawy mojego syna, ale... Zabrzmiało to zupełnie nieprawdopodobnie i Avery roześmiała się. Mac mówił dalej niezrażony:

- Chciałem ci tylko powiedzieć, że jestem przekonany o twojej niewinności. Nie mam żadnych wątpliwości, moi synowie też nie. Niech sobie ludzie mówią, co chcą, mnie to nie obchodzi. Nie pozwól, żeby przeszłość przeszkodziła ci w osiągnięciu szczęścia. Pamiętaj, że my, Monahanowie, jesteśmy z tobą. Też nie jesteśmy święci, też mamy swoje trupy w szafie, ale wystarczy je pogrzebać. Jeszcze ci kiedyś o tym dokładnie opowiem. Czekali na Tannera, wymieniając żartobliwe uwagi co do powodów jego opóźnienia. Wszystkie komentarze w mniejszym lub większym stopniu dotyczyły jego miłosnych podbojów. - Braciszek pewnie spotkał jakąś dawną znajomą... 242

- Albo kogoś zupełnie nowego... - Może też ktoś spotkał jego... Wszyscy przeszli do salonu i Logan zaczął przeglądać instrukcję instalacji kamer i monitorów. - Właściwie moglibyśmy zaczynać, gdyby nie to, że braciszek ma wszystkie kamery w swoim samochodzie. Avery nie podzielała spokoju obecnych. - Może coś się stało? Przecież miał już tu być dwie godziny temu - powiedziała. - Was to nie niepokoi? Mac wzruszył ramionami.

S R

- Coś go zatrzymało, z nim tak zawsze.

- Nasz brat potrzebuje dużo czasu dla siebie - wyjaśnił Pierce. Godzinami wystaje przed lustrem, goli się, bierze prysznic. Na wszystko ma czas. Tylko kiedy grał w koszykówkę, ruszał się nieco szybciej. Potem już nigdy się nie śpieszył.

Logan podniósł głowę znad instrukcji.

- Swoją drogą mógłby zadzwonić. Specjalnie dałem mu telefon komórkowy - oznajmił. Avery spojrzała mu przez ramię. Instrukcja przypominała szczegółową mapę całkowicie nieznanego terenu; była równie skomplikowana i nieczytelna. - O Boże, Logan, jesteś pewien, że coś z tego rozumiesz? spytała zaniepokojona.

243

- Pewnie. Gdybyśmy mieli monitory, zaraz by się to zmontowało, o tak, to dziecinnie łatwe - odparł z przechwałką w głosie. Avery nie ustępowała, jakoś jej nie przekonał. - Czyj to był pomysł? - zapytała. - Tannera. A dlaczego pytasz? Próbowała mówić poważnie, ale nie mogła ręczyć, że nie wybuchnie śmiechem. - Chodzi o te kamery - wykrztusiła, dławiąc się ze śmiechu. Trzy pary męskich oczu zwróciły się ku niej, jakby chciały

S R

powiedzieć: „Po co ona się wtrąca do spraw, których nie rozumie; przecież to męskie sprawy".

- Czy kamery mogą działać po ciemku? - spytała niewinnie Avery. - Co? - zapytali chórem.

Logan spojrzał na nią zdumiony, jakby nagle przemówiła w obcym języku.

Pomysły Tannera często bywały niedorzeczne i doświadczenie powinno było nauczyć Logana, że należy do nich podchodzić z dużą dozą sceptycyzmu. Avery postukała palcem w instrukcję. - Zawsze trzeba czytać to, co jest napisane małym drukiem. Ja tutaj przeczytałam, że ten typ kamer może funkcjonować tylko w dobrze oświetlonym pomieszczeniu. A przecież nasz przyjaciel Ross działa głównie po ciemku, prawda? Myślę, że...

244

Przerwała, bo ktoś otworzył właśnie frontowe drzwi. W progu stanęła wysoka kobieta i Avery pomyślała, że ma halucynacje. To nie może być... - Emma - powiedziała głosem zdławionym ze wzruszenia. Emma, to naprawdę ty? Uniosła się z krzesła i znieruchomiała. Wysoka kobieta podeszła do niej i bez słowa ją objęła. - Tak, to naprawdę ty! Emma! - Dlaczego mnie nie zawiadomiłaś o tym wszystkim, co cię spotkało? I kto to są ci ludzie? - spytała kobieta stanowczym głosem. Avery uśmiechnęła się.

S R

- To przyjaciele. Wszystko o mnie wiedzą. Poczuła, że ciało Emmy sztywnieje, a potem zaczyna drżeć. Jej twarda, niezwyciężona siostra... płacze.

- Powinnaś była... natychmiast mnie... zawiadomić - wykrztusiła pośród łkań - o procesie, o wyroku, o tym wszystkim... Dostała czkawki i zamilkła.

Avery uśmiechnęła się do siebie. Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają. Emma, która zawsze uważała płacz za rzecz godną słabeuszy, ilekroć była wzruszona, zamiast płakać - dostawała ataku czkawki. - Przecież natychmiast bym przyjechała - dodała bardziej już opanowanym głosem. - Byłaś tak długo w takim okropnym miejscu i nic mi nie powiedziałaś. Dlaczego?

245

- Próbowałam do ciebie dzwonić po wyjściu z więzienia, ale twój telefon nie odpowiadał. Avery cofnęła się i krytycznym spojrzeniem obrzuciła siostrę od stóp do głów. Jej młodsza siostra nic się nie zmieniła. Zawsze była bardzo piękna. Miała prawie metr osiemdziesiąt wzrostu, figurę modelki, szczupłe biodra i talię osy. Do tego nieprawdopodobnie długie nogi. Robiła wrażenie wiotkiej i kruchej, lecz była bardzo silna. W przeciwieństwie do Avery zawsze o wszystko walczyła i nigdy nie rezygnowała. Mieć Emmę za przeciwnika nie wróżyło nic dobrego.

S R

Odgarnęła długie włosy siostry, kruczoczarną falą opadające jej na ramiona. Emma wyglądała na zmęczoną i zdenerwowaną. Jej mlecznobiała cera była szarawa, a eleganckie ubranie - jedwabna bluzka i płócienne spodnie - wymięte i nieświeże. - Co ci jest, siostrzyczko, źle się czujesz? - Avery spojrzała na nią z niepokojem.

- Tak. Czuję się koszmarnie. Jak pomyślę, przez co musiałaś przejść, dostaję drgawek. - Jak się tu dostałaś? Avery z tyłu za Emmą zauważyła Tannera. - Wy się znacie? - spytała z niedowierzaniem. - Tak-odparł Tanner. - Nie - odrzekła Emma. Tanner uśmiechał się szeroko, oczami pożerając jej siostrę.

246

- Nie znamy się - powtórzyła Emma. - Ten kowboj stuknął mnie swoim sportowym wózkiem na jedynych światłach w tym mieście. To wielka sztuka. Wyjątkowo zdolny z niego facet. Tanner wyprostował się na całą swoją wysokość i spojrzał z góry na Emmę. - Gdybyś tak nagle nie zahamowała, bo nie znałaś drogi, to bym cię nie stuknął. Sama jesteś sobie winna. Emma nigdy nie zdawała sobie sprawy, że jej wzrost może kogoś onieśmielać; stosowała raczej metodę pogardliwych spojrzeń i wydętych ust. Tym razem też zastosowała tę sztuczkę.

S R

Avery omal nie wybuchnęła śmiechem, przypominając sobie, na ilu to mężczyzn jej mała siostrzyczka patrzyła z góry, i to w dosłownym znaczeniu tego słowa.

Zaraz potem spostrzegła, że wszyscy Monahanowie obecni w salonie z przyjemnością obserwują pojedynek słowny pomiędzy dwoma tak urodziwymi okazami gatunku ludzkiego. Avery zbyt dobrze znała swą siostrę i zbyt dobrze poznała Tannera, by nie uznać, że najwyższa pora przerwać te słowne igraszki. Lepiej nie ryzykować. Przedstawiła Emmę obecnym i posadziła ją obok siebie na kanapie. - Tannera Monahana już znasz - powiedziała. Wymienili spojrzenia ostre jak sztylety i pojedynek rozpoczął się od nowa. - To on się tak nazywa, ten tam? - Emma lekceważąco machnęła ręką w kierunku drzwi. - Doskonale wiesz, przedstawiłem się przecież - rzekł Tanner. 247

- Tak. Kiedy władowałeś się na mój samochód tą swoją plastikową zabawką, rzeczywiście coś mówiłeś. Emma ostentacyjnie odwróciła się od Tannera, jakby kompletnie jej nie obchodził. - Jak mnie znalazłaś? - szybko zapytała Avery. - Kiedy wyjechałam z Seattle... - Widziałaś się z ojcem? - Tak, i z Davidem. Logan objął Avery, jakby chciał ją ochronić przed samym dźwiękiem tego imienia. Emma pytająco uniosła brwi, lecz Avery

S R

odpowiedziała jej tylko uśmiechem. Casanova wskoczył jej na kolana i zatopił swe szmaragdowe spojrzenie w Emmie. - Co to za zwierzę? I dlaczego tak się na mnie gapi? - Emma lekko się wzdrygnęła.

Avery dokonała prezentacji, zupełnie jakby Casanova należał do rodziny. Kot zachował się nienagannie, głośnym „miau" przytakując jej słowom. Tkwił bez ruchu na kolanach Avery, nie spuszczając oczu z nowo przybyłej. - Nie bój się, on ci nic nie zrobi - uspokoiła siostrę Avery. Logan wybuchnął śmiechem. - Chyba że wykonasz jakiś nagły ruch w stronę Avery albo będziesz chciała przepędzić go z jej łóżka czy dotknąć jej słoika z drażetkami - wyjaśnił. Emma spojrzała na Avery pytającym wzrokiem. - Opowiedz, jak się tu znalazłaś - poprosiła Avery. 248

- Zadzwoniłam do Denise. Wiedziałam, że tylko ona jedna mnie nie okłamie. I tylko ona jedna będzie wiedziała, gdzie cię szukać. Chciała wziąć siostrę za rękę, ale Casanova spiorunował ją turkusowym wzrokiem. - Co się dzieje z tym kotem? Jestem jej siostrą, ty głupia bestio! krzyknęła Emma. Nie ponowiła jednak próby, tylko mówiła dalej: - Dzwoniłam do ciebie mnóstwo razy, ale twój telefon domowy był wyłączony. Zadzwoniłam do biura, ale ojciec zawsze był bardzo zajęty i jego sekretarka nie dopuszczała mnie do niego. Kiedy

S R

wreszcie zadzwoniłam do Davida, ani słowem nie wspomniał o tym, że siedzisz w więzieniu. Teraz rozumiem, dlaczego to zrobił. Nie chciał, żebym przyjechała, a przecież gdybym wiedziała, wsiadłabym w pierwszy samolot. - I co dalej?

- Pojechałam do Seattle i porozmawiałam z twoimi przyjaciółmi. Zadzwoniłam też do Petera i... Jak ty mogłaś chcieć wyjść za kogoś takiego! Tego nigdy nie pojmę. - Kto to jest Peter?-zapytał Logan. - Peter Kincaid, narzeczony Avery - wypaliła Emma. - Były narzeczony - poprawiła ją siostra. - Tak czy inaczej, bydlak - oświadczyła Emma, zanim Avery zdołała ją powstrzymać. - Syn jednego ze wspólników naszego ojca. Rzucił ją, jak tylko prasa zaczęła pisać o całej tej aferze, prawda, Avery? Nie musisz odpowiadać, wiem wszystko, z najdrobniejszymi 249

szczegółami. Zostawił cię i wziął nogi za pas. Zachował się bardzo po rycersku. Można to było oczywiście powiedzieć w bardziej delikatny sposób, ale Emma nie znała innych sposobów. Zawsze waliła prawdę prosto z mostu i nazywała rzeczy po imieniu. Nikt nie był w stanie zatrzymać rwącego potoki jej wymowy; równie dobrze można było próbować zatrzymać rozpędzony pociąg. Avery dała Loganowi znak, żeby nie pytał Emmy o nic więcej. - Pozwól jej się wygadać - szepnęła. - Potem odpowiem ci na wszystkie pytania.

S R

- Kiedy przeczytałam w gazetach o procesie, wyroki i o wszystkich towarzyszących okolicznościach, nie miałam wątpliwości, że to robota Davida - zakończyła Emma

Zerwała się z kanapy i zaczęła krążyć po pokoju. - Poszłam prosto do ojca i powiedziałam mu, że chyba zwariował, jeśli uwierzył, że mogłaś cokolwiek ukraść Myślałam, że nareszcie coś zrozumie. Skończyło się jak zwykle, kiedy ktoś ośmielił się powiedzieć złe słowo n; Davida. To się nigdy nie zmieni. Wzięłam się więc sama za naszego pieszczocha. Powiodła wokół roziskrzonym wzrokiem i wszyscy utkwili w niej zachwycone oczy. Avery roześmiała się Sama nie wiedziała, dlaczego teraz może traktować tę sprawę tak lekko. - I co mu zrobiłaś? - zapytała. - Mam nadzieję - odezwał się Logan - że zrobiła coś, co zaboli go równie mocno jak to, co on zrobił Avery 250

- W to nie wątpię — zawtórował mu Tanner. - Mała siostrzyczka Avery... - Mam na imię Emma - prychnęła „mała siostrzyczki Avery". - ...nie wygląda mi na kogoś, kto łatwo przebacz: - dokończył Tanner. - Nie. Zwłaszcza, jeśli ktoś skrzywdzi Avery. Potoczyła po nich wyzywająco wzrokiem i usiadła na kanapie. Avery zmarszczyła brwi. Bała się, że Tanner sprowokuje Emmę i dojdzie do awantury. Widziała, że reszta Monahanów wybornie się bawi. Spojrzała znacząco na Logana. Zrozumiał ją bez słów.

S R

- Pozwól Emmie skończyć, Tanner - powiedział. - Bardzo dziękuję - skłoniła głowę Emma. - Więc co mu zrobiłaś? - zapytała Avery. Emma spojrzała na nią triumfalnie.

- Pamiętasz Johna Fairawaya? - zapytała. Avery przymknęła oczy.

- Nie, tylko nie to. - Zerknęła na Logana. - Joe to nasz kolega ze szkoły, był piratem komputerowym. Kiedy miał trzynaście lat, nakryło go FBI. Poszedł do poprawczaka, a kiedy wyszedł, pracował przy systemach zabezpieczających komputery przed włamaniem. John jest geniuszem. Ale, Emmo, przecież mówiono, że wyjechał do Irlandii? - Owszem, mieszka w Irlandii, ale kilka razy spotkałam go w Paryżu i odnowiliśmy naszą przyjaźń. Kiedy się o wszystkim dowiedziałam, zadzwoniłam do niego i niezwłocznie przyjechał do 251

Seattle. Włamaliśmy się do komputerów braciszka, do domowego i biurowego, i wiesz co? Zgadnij! - Znaleźliście dowody na to, że to on ukradł tamte pieniądze? zapytał domyślnie Tanner. Emma obrzuciła go najbardziej pogardliwym ze swych spojrzeń. - Też coś! Braciszek jest zbyt sprytny, żeby zostawiać takie ślady. Ale ma swoje słabostki. Słuchaj, Avery, on w dalszym ciągu kradnie. Oskubuje klientów tatusia aż świszczy. I myśli, że będzie to robił w nieskończoność. Zrobiliśmy ze wszystkiego śliczne kopie i zanim wyjechałam do Houston, do Denise, przesłałam wszystko

S R

twojemu adwokatowi. Zapłaciłam mu też honorarium. Na wszelki wypadek odpowiednie dyskietki przesłałam też policji. Emma pękała z dumy i Avery nie miała sumienia psuć jej przyjemności. Uśmiechnęła się z wysiłkiem, myśląc o ojcu, biednym starym zaślepionym człowieku, który kiedyś ją skrzywdził, a teraz zostanie zniszczony przez okrutną prawdę, która spadnie na niego ciężka jak głaz.

- Dziękuję ci - powiedziała. Spędziła kota z kolan i pocałowała siostrę w policzek. - Bardzo ci dziękuję. - Znam cię dobrze - sapnęła Emma - i wiem, że nie zrobiłabyś nic, żeby się zemścić, ale jestem twoją dłużniczką. Pamiętam, jak walczyłaś o mnie z ojcem i jak przesyłałaś mi pieniądze, żebym mogła opłacić studia na Sorbonie. Nie mogłam pozwolić, żeby David cię zniszczył. Teraz, kiedy wszystko się wyjaśni, będziesz mogła wrócić do domu. 252

- Emmo - szepnęła Avery i znowu pocałowała blady policzek siostry - ja jestem w domu.

13 - Nie mówisz tego poważnie-jęknęła Emma, z niedowierzaniem wpatrując się w siostrę. Na jej pięknej, pociągłej twarzy malował się wyraz osłupienia. - Mówię najzupełniej poważnie - odparła Avery, rozbawiona zdumionym wyrazem jej twarzy - a ty próbujesz mnie na gwałt do

S R

czegoś przekonać, nie znając faktów. Na chwilę przestań mówić i zastanów się, a potem spokojnie mnie wysłuchaj. Dobrze usłyszałaś, nie zamierzam już nigdy wrócić do Seattle. Tu jest mój dom. - A twoje życie? Nie chcesz oczyścić nazwiska? - Oczywiście, że chcę.

- Jeśli tam nie wrócisz i nie stawisz czoła ojcu i Davidowi, oni będą górą. Nie możemy do tego dopuścić.

- Emmo, kochanie, tu nie chodzi o to, kto będzie górą, a kto dołem, to nie jest sprawa zemsty. Czy ty nie rozumiesz, że ja już nigdy nie chcę mieć z nimi nic wspólnego? Bez względu na to, co się stanie, ani ojciec, ani David nigdy się nie zmienią. Sama zawsze tak mówiłaś. Jako dziecko zawsze byłaś ode mnie mądrzejsza. Doskonale zdawałaś sobie sprawę z tego, jacy naprawdę są i wiedziałaś, że z czasem to tylko się nasili. Miałaś odwagę opuścić dom we właściwym czasie. Ja potrzebowałam długich lat, żeby to wszystko zrozumieć, ale

253

w końcu zrozumiałam. Właśnie dlatego tu jestem. Tu jest moje miejsce. Nie widzisz tego? Zastanów się, Emmo. Zdziwiło ją milczenie Logana i reszty rodziny. Może się zagalopowała? Logan co prawda wyznał jej miłość, ale od wyznania miłości do małżeństwa - daleka droga. Postanowiła naprawić mimowolną niezręczność. - Nawet jeśli nie zostanę w Haven, nie wrócę do Seattle - dodała szybko. -I powiem ci coś jeszcze: ja już nie chcę być prawnikiem. Emma położyła dłoń na jej czole. Uniosła oczy do nieba. - Ty jesteś chyba chora, musisz mieć gorączkę. - Obrzuciła

S R

oskarżycielskim spojrzeniem Tannera, jakby to on był winien szaleństwu jej siostry. - Co ci się tutaj stało, Avery? Co oni ci zrobili? To miejsce cię zaczarowało... Przecież tak nieludzko harowałaś, żeby skończyć prawo.. Tyle czasu i wysiłku poświęciłaś studiom. Tanner uśmiechnął się czarująco i spojrzał znacząco na Emmę. - Może gdybyś zamiast bez przerwy mówić, przez chwilę jej posłuchała, zrozumiałabyś, co chce powiedzieć

Widząc, na co się zanosi, Logan wstał i stanowczym ruchem dłoni zachęcił członków swojej rodziny do opuszczenia salonu. - Tanner - powiedział Mac - to dotyczy też ciebie. Pozwól z nami do kuchni, zanim ktoś wydrapie ci oczy. Avery ujęła Logana za rękę. - Proszę cię, niech oni tu zostaną. Nie chcę, żeby wychodzili. Emmo, Tanner ma rację. Nie słuchałaś, co mówię, a to było bardzo ważne. Kiedy powiedziałam Loganowi, że siedziałam w więzieniu, 254

wiesz, jakie były jego pierwsze słowa? „Kto cię w to wrobił?", zapytał. Rozumiesz? On ani przez chwilę nie sądził, że mogłam być winna. Nie dopuszczał do siebie takiej myśli. Tak samo postąpił jego ojciec i obaj bracia. Jak wiesz, moi przyjaciele i współpracownicy zachowali się zupełnie inaczej, a znałam ich przez całe swoje dorosłe życie. Natychmiast odwrócili się ode mnie; byłabyś bardzo zdziwiona, gdybyś się dowiedziała jak szybko. Zupełnie jakby się bali zarazić. Emma poprawiła się na kanapie. Widać było, że postanowiła się opanować i spokojnie przemówić siostrze do rozsądku. - Rozumiem, że jesteś rozgoryczona. Każdy by był

S R

rozgoryczony na twoim miejscu, ale przecież to nie powód, żeby tu zostawać.

Avery straciła cierpliwość.

- Skoro w dalszym ciągu nie rozumiesz, to słuchaj. Powiem wprost: zakochałam się w Loganie.

Zapadła cisza tak głęboka, że wydawało jej się, że obecni w pokoju muszą słyszeć bicie jej serca.

Przerwał ją dopiero donośny śmiech Logana. Nie był ani nerwowy, ani speszony; był to głośny i radosny śmiech kogoś, kto poczuł ogromną ulgę. - Nareszcie! W końcu się doczekałem, a myślałem, że już nigdy tego nie powiesz. Ujął jej twarz w dłonie i mocno pocałował ją w usta.

255

- O ile pamiętam - odezwała się Avery, kiedy ją puścił - sam mi radziłeś, żebym pochopnie nic nie mówiła. Po prostu posłuchałam twojej rady. - Chciałem, żebyś miała pewność. Teraz już masz, prawda? - Tak. Całkowitą. Mac podskoczył na krześle i z impetem pocałował Avery w policzek. - Wiedziałem! - wykrzyknął. - Wiedziałem, że tak będzie! Pierce z uznaniem pokiwał głową; tylko Tanner wykazał daleko idącą powściągliwość.

S R

- Ja pozwolę sobie pogratulować ci na boku - powiedział, nie podnosząc się z krzesła - kiedy wszyscy sobie pójdą. Sądzę, że tak będzie lepiej.

Logan rzucił bratu groźne spojrzenie.

- Nie radziłbym ci — ostrzegł go. - Lepiej byłoby, gdybyś to załatwił teraz, przy wszystkich.

Tanner wstał z ociąganiem, podszedł i lekko pocałował Avery w policzek; Emma odsunęła się ostentacyjnie. - Nic z tego nie rozumiem - mruknęła, wzruszając ramionami. - Nie dziwi mnie to - rzucił w jej stronę Tanner. Nigdy nie byłaś zakochana. Avery przez chwilę żałowała swojego wyznania. Niepotrzebnie tak się pośpieszyła. Czy naprawdę dobrze się zastanowiła? Czy mogła ufać swoim uczuciom? Czy nie wpadła w kolejną pułapkę zastawioną przez własną naiwność? Logan dostrzegł lęk w jej oczach. 256

- Nie bój się, wszystko będzie dobrze - obiecał i wziął ją za rękę. - Logan, ja... Emma ocknęła się z osłupienia i ponownie ruszyła do boju. - Avery! - zawołała. - A co z twoją karierą? Czym tutaj będziesz? Gospodynią domową na wsi? - To duża farma, a Logan jest weterynarzem. Będę mu prowadzić księgowość i opiekować się chłopcami, którzy u niego pracują. Mają zaległości i trzeba im pomagać w nauce. Wiesz, o czym marzę? Jak tylko się zrehabilituję, zostanę nauczycielką. Jeśli mi się nie uda, będę po prostu douczać zaniedbane dzieci - wyjaśniła spokojnie Avery.

S R

- Ty jednak zwariowałaś! W tym wszystkim są jakieś czary. Do ust nie wezmę tutejszej wody. Zamierzasz zmarnować sobie życie, tak? - atakowała dalej Emma.

- Jak zwykle zapominasz, Emmo, że to ja jestem starszą siostrą. Te kilka miesięcy w więzieniu sprawiły, że patrzę teraz na wszystko zupełnie inaczej, bardziej dojrzale i spokojnie. Chyba teraz wiem lepiej, co jest ważne, a co nie. Kocham cię, ale bardzo proszę, nie wtrącaj się w moje sprawy. Nie gniewaj się, ale ja naprawdę wiem lepiej, co mi jest potrzebne. Logan odetchnął z ulgą i potoczył wzrokiem po zgromadzonych. - Skoro już wszystko sobie wyjaśniliśmy, pozostaje tylko mieć nadzieję, że będziemy żyć długo i szczęśliwie. Co oczywiście jest możliwe pod warunkiem, że Ross nie zabije mnie ani Avery. Emma skoczyła jak oparzona. Jej oczy się rozszerzyły. 257

- Co takiego?! Pomimo wysiłków Tannera, który przygotował swoje słynne sandwicze ze smażonym serem, lunch przebiegł w niewesołej atmosferze. Emma była przerażona i żadne słowa pocieszenia ze strony Maca nie mogły jej uspokoić. Odkąd się dowiedziała, co dzieje się na farmie, marzyła tylko o tym, żeby wyrwać stąd siostrę jak najprędzej. Dała temu wyraz, przytaczając coraz to nowe argumenty. Logan przez cały czas milczał, co zaniepokoiło Avery. W pewnej chwili pochyliła się ku niemu i powiedziała cicho: - Ona po prostu boi się o mnie, to nie ma nic wspólnego z tobą.

S R

- Wcale się nie dziwię. Ja sam, kiedy wszystko usłyszałem jeszcze raz z najdrobniejszymi szczegółami, też sobie pomyślałem, że Ross jest bardzo niebezpieczny i właściwie nie powinnaś tu zostawać. - O tym nie ma mowy - zaperzyła się Avery. - A co do Rossa... to przecież sam mówiłeś, że trzeba go złapać na gorącym uczynku. Musimy mieć dowody, bez tego nic nie osiągniemy. Kamery mogą nam pomóc, o ile w ogóle zadziałają...

- Jakiś problem z kamerami? - zaciekawił się Tanner. Logan podał bratu instrukcję i postukał w nią palcem. - Zobacz, tutaj jest napisane, że nie będą działały po ciemku. Tanner przeczytał wskazany fragment, a potem bez słowa wyszedł z kuchni. Gdy wrócił, położył na stole kilka prostokątnych pudełek i otworzył jedno z nich.

258

Emma nie wytrzymała, wyrwała mu je z ręki i wyjęła z niego coś, co przypominało ciemnozieloną puszkę z napojem. Z obu stron dziwnego przedmiotu wisiały jakieś przewody. Wszyscy ze zdumieniem wpatrzyli się w zawartość pudełka. Logan z bliska przyjrzał się opakowaniu. - Tak jest oznakowane, jakby było własnością armii. Tylko Joachim Brightstone ma dostęp do takich rzeczy. Spojrzał na Tannera. - Nawet nie chcę wiedzieć, jak to się znalazło w twoich rękach dodał, głęboko wzdychając.

S R

Tanner uśmiechnął się z dumą.

- Nieważne, braciszku, jak się znalazło. Ważne, że obiektyw kamery będzie zaopatrzony w noktowizor. Rozumiesz? Noktowizory! Cuda techniki, supertajne operacje i tak dalej! Jak mogliście przypuszczać, że zapomniałem o czymś takim!

Mac bardzo się zainteresował „cudem techniki". - Daj popatrzeć.

Logan wstał i wyprowadził ojca i braci na zewnątrz. Avery z Emmą sprzątnęły kuchnię. Kiedy skończyły, Emma objęła siostrę. - Wiesz, jak bardzo cię kocham. Zrobię dla ciebie wszystko. Najbardziej pragnę, żebyś była szczęśliwa, o nic innego mi nie chodzi. - W takim razie zrób coś dla mnie. Spróbuj polubić Logana rzekła Avery z prośbą w oczach.

259

- Zrobione, siostrzyczko. Dopóki cię kocha, jest moim przyjacielem. Ale jeśli kiedyś mu przejdzie... nie chciałabym być w jego skórze. Obie wybuchnęły śmiechem, a potem Emma spoważniała. - Jest diabelnie seksowny - powiedziała. - Kto? Logan czy Tanner? - Jasne, że Logan. Mały braciszek jest za bardzo uwodzicielski jak na moje wymagania. Niby taki donżuan, a w głębi duszy umiera ze strachu, żeby któraś go na dobre nie złapała i nie zaciągnęła do ołtarza.

S R

Znowu się roześmiały, a widząc wchodzącego Logana, zakryły usta rękami.

- Czy mi się zdaje, czy naprawdę mówiłyście o moim czarującym bracie? - zapytał żartobliwym tonem. - W rzeczy samej. Zgodnie stwierdziłyśmy, że on... chyba lubi damskie towarzystwo - wyjaśniła Emma głosem grzecznej panienki. Po czym wszyscy troje parsknęli śmiechem. Avery ze zdziwieniem spostrzegła, że zachowanie Emmy wobec Logana uległo zmianie. Jej mała siostrzyczka robiła wszystko, by mu się przypodobać. Tak jakby nareszcie coś zrozumiała i postanowiła się temu czemuś podporządkować. Po pewnym czasie Avery spostrzegła coś nowego. Em ma czegoś się bała i próbowała zagłuszyć strach. Avery nagle zrozumiała, że to nie ma nic wspólnego z nią, z Monahanami ani z Rossem

260

Middletonem. Siostra cel ukrywa, ma swoje własne problemy i kłopoty... Avery zawsze umiała skłonić ją do zwierzeń; Emma nie miała przed nią tajemnic i zawsze wszystko jej mówiła, to była tylko kwestia czasu. Tym razem jednak nie miały czasu. Trzeba było tę sprawę odłożyć na później. Avery postanowiła na razie zostawić siostrę sam na sam z Loganem, żeby dwie najbliższe jej istoty nieco lepiej się poznały. Odebrała Casanovie słoik, do którego właśnie zaczął się dobierać, i poszła do salonu.

S R

Logan odczekał, aż zamknęła za sobą drzwi i nie mogła usłyszeć jego słów.

- Muszę ci coś jasno powiedzieć, Emmo. Kocham Avery i chcę, żeby była ze mną szczęśliwa. To wszystko. Wiem, że kochasz swoją siostrę i dobrze ją znasz, ale nie widziałaś, w jakim stanie zjawiła się tutaj. Była umęczona fizycznie i psychicznie, w oczach miała strach i podejrzliwość. Tutaj, na tej farmie, zaczęła przychodzić do siebie. Dopiero po pewnym czasie zaczęła się uśmiechać. Wiem, że nie tylko jest tutaj szczęśliwa, ale również do pewnego stopnia pogodziła się z tym, co ją spotkało. Odzyskała równowagę i spokój ducha. Emma oparła się rękami o stół. - Masz rację, wiem, że masz rację. Myślałam, że zwariuję, kiedy się dowiedziałam, co David jej zrobił. Wiem, że nie jesteś w stanie tego zrozumieć, ale ja myślałam, że oszaleję.

261

Wzdrygnęła się i odwróciła, bo jej uwagę przyciągnął jakiś hałas. Do kuchni wszedł Tanner, lecz nie zwróciła na niego uwagi. - Ty nie wiesz - ciągnęła - co ona dla mnie robiła w dzieciństwie. Zawsze się śmiałam, że jest taka dobra i łagodna i chce, żeby wszyscy się kochali. Broniła mnie i kłamała, żeby mnie osłonić. Ojciec karał ją za moje przewinienia, a ona uważała, że tak być powinno, bo jestem mała i słaba. A nasz ojciec taką miał ciężką rękę... Wytarła z policzków łzy. - Nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale ona zawsze starała się jakoś uzdrowić tę naszą chorą rodzinę. Ja wiedziałam, że to beznadziejne i

S R

że trzeba stamtąd uciekać, ale Avery stale się łudziła. Czy mówiła ci, że kiedy uciekłam do ciotki, wysyłała mi pieniądze? Nie, oczywiście, to do niej podobne. Kiedy zrozumiała, że odeszłam na dobre, wzięła drugą pracę, żeby ciotka nie musiała mnie utrzymywać. Potem, kiedy postanowiłam jechać do Paryża, przysyłała mi pieniądze, żebym mogła opłacić studia.

Teraz ja próbuję coś dla niej zrobić. Jestem jej dłużniczką, rozumiesz? Staram się jej pomóc, tak jak ona zawsze mi pomagała. Tylko nie wiem jak. Logan lekko dotknął jej ramienia. - Avery w zamian pragnęła, żebyś była szczęśliwa. - Właśnie dlatego czuję się taka winna, że mnie przy niej nie było, kiedy mnie potrzebowała. Porzuciłam ją. zostawiłam samą. Przecież wiedziałam, że David i ojciec prędzej czy później ją skrzywdzą. 262

Zerknęła w stronę Tannera, czekając, aż rzuci jakąś ironiczną uwagę. Tanner dopiero po dłuższej chwili zabrał głos. - To zrób coś dla niej - rzekł poważnie. - Zostań tutaj na jakiś czas. Pomóż nam jej pomóc. Niech Avery poczuje się bezpieczna i szczęśliwa. - Spojrzał na Logana. - Mój brat zasługuje na kogoś takiego jak ona. Jest mu bardzo potrzebna. Ona jest potrzebna nam wszystkim. Próbowała nie podsłuchiwać, ale stojąc przy oknie w salonie, słyszała każde słowo. Rozmawiający zresztą wcale nie starali się ściszać głosów.

S R

Łzy napłynęły jej do oczu i ledwo rozróżniała kolory kwiatów i łąki, które miała przed sobą. Płakała łzami szczęścia i wiedziała, że to zasługa Logana. Po raz pierwszy w życiu czuła, że postępuje słusznie i że jest w zgodzie z samą sobą.

Wytarła łzy. Obraz za oknem nabrał ostrości. To, co zobaczyła, nie wróżyło jednak nic dobrego. Za linią drzew wyraźnie przesuwał się cień szybko jadącego samochodu. Kierował się w stronę bocznego wjazdu na farmę. - Logan! Logan! Chodź tu! Szybko! - krzyknęła przestraszona. Usłyszała, że do kuchni weszli właśnie pozostali dwaj Monahanowie. - Mac! Pierce! Chodźcie tutaj! Samochód wyłonił się spoza drzew i jechał prosto w stronę domu. Z łatwością go rozpoznała. 263

- To szeryf. Nie słyszała, jak nadszedł Logan; poczuła tylko, że obejmuje ją ramionami. Jego serce również biło w przyśpieszonym rytmie. - Nie denerwuj się - usłyszała jego głos. - Musimy zachować spokój. To, że Ross tu jedzie, wcale nie oznacza, że zaraz się zdemaskuje. Ale to, że tak pędzi, nie wróży nic dobrego. Jest wściekły i wynikną z tego same kłopoty. - Wiem. - Nie powinnaś tu być. Logan rozejrzał się. Pozostali Monahanowie i Emma zajęli

S R

pozycje obronne, jakby szykowali się do odparcia ataku Apaczów. Obrzucił ich krytycznym spojrzeniem.

- Nie róbcie takiej miny. Wyglądacie, jakbyście się mieli na niego rzucić. Spokojnie. Ross nie może się zorientować, że na niego czekaliśmy.

- Nie zamierzam się z nim patyczkować!

Tanner nie krył wściekłości. Wyglądał jak młody wilczur, gotów w każdej chwili zaatakować. Wszyscy zresztą mieli nerwy napięte do ostateczności. Avery spojrzała na Maca; on zachowywał się najspokojniej. Przy bliższej obserwacji dostrzegła jednak, że broda mu drży od powstrzymywanego gniewu. Najstarszy z Monahanów był w równie bojowym nastroju co jego potomkowie. Pierce zerknął na Logana i wymienili dziwne spojrzenia. W oczach Logana dostrzegła złość. Trwało to jednak tylko ułamek sekundy i nie była pewna, czy właściwie odczytała jego spojrzenie. 264

Pierce nagle bardzo zbladł, tak jakby wzrok brata wyssał z niego naturalną barwę. Nie miała czasu, żeby analizować ich dziwne zachowanie. Drzwi otworzyły się - przez głowę Avery przemknęła, niepoważna jak na tak dramatyczny moment myśl, że w tym domu nikt nie puka - i stanął w nich Ross Middleton. Czuła na sobie krzepiące spojrzenie Logana i... trzęsła się ze strachu. Nic na to nie mogła poradzić. Ross wszedł pewnym krokiem, z dłonią na kaburze pistoletu. Atmosfera zrobiła się tak ciężka, że Avery miała niesamowite

S R

wrażenie, że zaraz posypią się iskry.

- Jak widzę, cała rodzina w komplecie, panie też tutaj są. - Ross wykrzywił usta w złym uśmiechu. - To dobrze, to bardzo dobrze. Logan, jesteś aresztowany.

Uśmiechnął się zadowolony z efektu, jaki jego oświadczenie wywarło na obecnych. - Masz prawo do...

Jego atak był tak nieoczekiwany, że wszyscy tkwili bez ruchu jak sparaliżowani. Logan odezwał się pierwszy. - Jestem aresztowany? Pod jakim zarzutem? Szeryf spojrzał na niego lodowatym wzrokiem. - Pod jakim zarzutem? - powtórzył Logan. Ross odwrócił się. - Jessie, chodź tutaj. Jessie weszła do pokoju. Miała spuchniętą wargę i siniak pod okiem. 265

- Jesteś oskarżony o pobicie i być może gwałt. To zależy od zeznań twojej ofiary. Logan zrobił krok w stronę dziewczyny; cofnęła się przestraszona. - Jessie. - Masz prawo do adwokata - wycedził szeryf. Logan spojrzał na niego. - Rozumiem, że jesteś wściekły na tego, kto to zrobił, Ross. Ja też. Ale przecież wiesz, że ja nigdy bym jej nie skrzywdził. Nigdy na nikogo nie podniosłem ręki, nie mógłbym uderzyć Jessie.

S R

Wyciągnął ku niej dłoń, jakby proponował jej pomoc. - Kto ci to zrobił, Jessie? Kiedy to się stało? - zapytał. Ross zrobił kilka kroków w stronę Logana.

- Kiedy? Zaraz ci powiem. Ubiegłej nocy. Powiem ci też gdzie. W tym domu. Nawet nie zostałeś, żeby się nią zająć. Wolałeś jechać ze swoją panienką na Fiestę- syknął z wściekłością. Logan milczał.

- Kiedy Jessie nie pojawiła się na balu - ciągnął Ross pomyślałem, że stało się coś złego. Szukałem jej po całym mieście. Ukryła się przede mną. Wiesz dlaczego? Bo chciała chronić twoją parszywą skórę. Avery przełknęła ślinę. - Jessie kłamie. Spójrz na nią, ma spuszczone oczy, nie śmie na nikogo spojrzeć - rzekła zdławionym głosem.

266

Ross nie zwrócił na nią uwagi. Na jego twarzy odmalowała się wściekłość. - Jeśli nie stać cię na adwokata, Logan, dostaniesz kogoś z urzędu. Avery wiedziała, że nie może pozwolić, aby ta dziewczyna zniszczyła ich oboje. Zdawała sobie sprawę, co może zrobić z człowiekiem fałszywe oskarżenie i pobyt w więzieniu. Wiedziała, jak trudno jest odzyskać dobrą sławę. - Nie rób tego, Jessie - powiedziała. - Nie niszcz Logana ze złości na mnie. Spójrz na tych ludzi. Znasz ich od dziecka.

S R

Monahanowie cię kochają. Zawsze byli dla ciebie dobrzy i pragną tylko twojego dobra. Jeśli teraz skłamiesz, już nigdy nie będziesz mogła tego odwołać. Klamka zapadnie i znajdziesz się pod drugiej stronie. Nie rób czegoś, czego potem będziesz żałować przez całe życie.

Było jej naprawdę żal tej dziewczyny. Może gdyby ktoś kiedyś w porę ostrzegł Davida, wszystko potoczyłoby się inaczej. - Chowasz się pod spódnicę baby, Logan? - Szeryf zmrużył oczy i przeszył nienawistnym spojrzeniem Logana, a potem przeniósł je na Avery. Zadrżała, wiedząc, co teraz nastąpi. - Czy wiesz, kim jest ta twoja...? Wiesz, kim ona jest, Logan? - wycedził. Roześmiał się głośno. - Ta twoja gospodyni. Masz pojęcie, że siedziała w kryminale? Logan nie poruszył się.

267

- Wiemy wszystko o jej przeszłości - przyznał Mac. - Wiemy też, że była niewinna. - A skąd to wiecie? Sama wam powiedziała? I tak zaraz uwierzyliście? Wszyscy przestępcy mówią to samo. Cele są pełne niewinnych ludzi. A powiedziała wam też, za co siedziała? Za defraudację. Za to, że okradła uczciwych ludzi, którzy jej zaufali. I co ty na to, Logan? Wiedziałeś, że śpisz ze zwykłą złodziejką? Logan rzucił się na niego tak błyskawicznie, że Avery nawet nie zauważyła, kiedy to zrobił. Mac i Pierce nie drgnęli. Tanner przytrzymał Emmę, która zamierzała skoczyć Rossowi na plecy.

S R

Avery spojrzała na Jessie. Dziewczyna stała oniemiała; brat najwyraźniej nie poinformował jej o przeszłości Avery. Złapała najbliżej stojącą lampę i rzuciła nią o ziemię.

- Przestańcie! - krzyknęła. - Uspokójcie się! Jesteście dorośli, a zachowujecie się jak mali chłopcy! Przecież to do niczego nie prowadzi.

Oderwali się od siebie. Ross skrzyżował ramiona na piersi i spojrzał na nią wrogo. To, co teraz powiedziała, zaskoczyło wszystkich. - Dlaczego przywiozłeś Jessie tutaj, żeby ją upokorzyć przed nami wszystkimi, Ross? Szczęki szeryfa drgnęły. - Lepiej posłuchajcie, co ona sama powie. Avery spiorunowała go wzrokiem.

268

- Nie o nią ci chodzi, szeryfie. Ona nic cię nie obchodzi. Nie jesteś ciekaw, kto naprawdę ją pobił, może nawet sam to zrobiłeś. Nienawidzisz Logana z całej duszy, ale nawet ty nie wierzysz, że byłby do czegoś takiego zdolny. Znasz go dobrze, Ross. - Znałem go kiedyś, ale to było bardzo dawno - sapnął szeryf. - Znasz go i dzisiaj, ale to odłóżmy na potem. Przede wszystkim zobaczmy, gdzie leży prawda. - Avery przeniosła gniewny wzrok na Jessie. - Zeszłej nocy byłaś tu, prawda? Szukałaś Logana i dotarłaś do jego sypialni. Usłyszałaś, że się kochamy. Tak było? Powiedz, Jessie? Dziewczyna utkwiła wzrok w podłodze.

S R

- Otworzyłaś drzwi i patrzyłaś na nas, czułaś się podle, byłaś zraniona i wściekła. Postanowiłaś się zemścić. Pobiegłaś do małego domku i zniszczyłaś moje rzeczy. Potem postanowiłaś zranić Logana, tak jak on zranił ciebie. Tak było, prawda? Ross zrobił krok w stronę Logana.

- Dość tego gadania. Jesteś aresztowany. - Niech cię szlag, Ross.

Logan również zwrócił się ku niemu, ale Mac zastąpił mu drogę. - Jessie, dziecinko - odezwał się - jesteś dla mnie jak córka. Zawsze ci pomagałem i zawsze ci we wszystkim pomogę. Nie pakuj się w to. Porozmawiam z twoimi rodzicami. Oni mnie wysłuchają, wiesz, że mnie wysłuchają. Nie rób tego. Nie niszcz Logana, nie niszcz mu życia fałszywym oskarżeniem. Powiedz swojemu bratu prawdę.

269

Dziewczyna z uporem pokręciła przecząco głową. Ross roześmiał się triumfalnie. - Nic z tego, jak widzisz. Avery zacisnęła zęby. Nie pozwoli tym dwóm podłym ludziom zniszczyć Logana. Ani siebie. - Jeśli go oskarżysz, przysięgnę przed sędzią i przysięgłymi, że byłam z nim noc i dzień, bez przerwy - oznajmiła. - Kto tam uwierzy jakiejś złodziejce. - Ross wzruszył ramionami. Pięść Logana tylko dlatego nie wylądowała na twarzy szeryfa, że

S R

Mac błyskawicznie zablokował cios.

Avery nie zwróciła uwagi na komentarz Rossa. Nie spuszczając wzroku z Jessie, mówiła dalej:

- Twój brat cię wykorzystuje, jesteś tylko narzędziem w jego ręku. On dobrze wie, że Logan nigdy by cię nie uderzył. Czy ty nie widzisz, że próbuje cię wykorzystać dla swoich brudnych interesów? Nie pozwól, żeby z nienawiści do Logana zniszczył ci życie. Spójrz na niego, zobacz, jak się dobrze bawi. Jego plan się powiódł. Jessie w dalszym ciągu stała ze spuszczoną głową i Avery miała wrażenie, że mówi w pustą przestrzeń. - Rany Jessie bardzo ci się przydały, prawda? - zwróciła się teraz do szeryfa. - Może w ogóle tak to zawsze urządzałeś, żeby te wszystkie incydenty wyglądały na robotę Jessie? Były na swój sposób takie dziecinne... Spokojnie można było całą winę zwalić na Jessie. Przecież wszyscy wiedzą, że jest niezrównoważona, a do tego bez 270

pamięci zakochana w Loganie. Przecież sam mi powiedziałeś, że Logan może z nią zrobić, co zechce. Jessie to doskonały materiał na ofiarę. Tak to sobie wymyśliłeś? Jessie zwróciła oczy na brata. - Ross - wyszeptała ochrypłym głosem - o czym ona mówi? - O niczym. Nie słuchaj jej. Szeryf nawet nie zaszczycił siostry spojrzeniem. Wzrok miał wbity w Logana. - Zamordowałeś Becky - powiedział - potem wziąłeś się za Jessie. Nie jestem idiotą, widziałem, jak na nią patrzysz. Jak bez przerwy się kręcisz dokoła niej i wciągasz ją w swoje sprawy.

S R

Logan jakby go nie słyszał.

- Zapytaj go, Jessie, kto ponosi odpowiedzialność za zdemolowanie mojej kliniki w mieście i kto podpalił stajnię. Kto porwał i wywiózł psa mojego synka. Kto zatruł siano i zabił konie. Kto wpuścił węża do pokoju Avery i kto zniszczył zabawki Jamiego. Chciał, żebym pomyślał, że to wszystko robią ci chłopcy... - przerwał -a może ty.

- Ale ja tego nie zrobiłam! - krzyknęła Jessie. - Ja nie zrobiłam tych okropnych rzeczy! Logan, chyba nie wierzysz, że to ja. Ja tylko... ja tylko wpuściłam jej tego węża i pocięłam jej ubrania. Ale to wszystko! Przysięgam! Spojrzała na Rossa błagalnie, ale nie napotkała jego wzroku. Logan okazał się bardziej litościwy. - Ja wiem, Jessie, że tego nie zrobiłaś. Ross ma jednak

271

własne plany i nie pozwoli, żeby mu je ktoś pokrzyżował. Na przykład ty, mówiąc prawdę. Gałą prawdę, Jessie. Spojrzał jej prosto w oczy. Jessie rozpłakała się i zakryła twarz rękami. - Sama nie wiem, co się... ze mną dzieje. Dawniej taka nie byłam. Nigdy nie chciałam nikogo skrzywdzić. Roztarta łzy po zapłakanej buzi i spojrzała błagalnie na brata. - Ross, to nie był Logan. To zrobił... Harper Smith - wyjąkała przez łzy. - Zamknij się, głupia dziwko - warknął Ross.

S R

Kulminacja była blisko. Logan wiedział, że trzeba jeszcze tylko trochę dolać oliwy do ognia, a Ross straci nad sobą panowanie. - Widzisz, Jessie - zaczął łagodnie - twój brat nie chce znać prawdy. Nie interesuje go, kto naprawdę cię pobił. To nie pasuje do jego planu. Musiałby się przyznać do wszystkiego, a tego zrobić nie chce.

Jessie przeniosła błędny wzrok na brata. - Ross, ja już nic nie rozumiem. - Zamknij się, powiedziałem.

Logan nie spuszczał Rossa z oczu. Było mu żal Jessie, ale wiedział, że musi sprawę doprowadzić do końca. - Ross podejrzewa mnie o morderstwo, Jessie. Wie, że w czasie śledztwa nie powiedziałem wszystkiego o śmierci Becky. Twoja siostra była doskonałym kierowcą. Ross wie, że musiało zajść coś, co spowodowało, że była potwornie zdenerwowana i wpakowała się na 272

tego tira. Powiem ci prawdę. Pokłóciliśmy się, wybuchła straszna awantura i powiedziałem, że się z nią rozwiodę i odbiorę jej Jamiego. - Ale... dlaczego? — Oczy Jessie zrobiły się ogromne ze zdumienia. - Ponieważ moja żona mnie zdradzała. Tego Ross już nie zdzierżył. Widać było, że jeszcze chwila, a rzuci się na Logana. - Jesteś podłym kłamcą!- wybuchnął.-Moja siostra nie była dziwką! Becky się nie puszczała! Logan spojrzał gdzieś w bok.

S R

- Ross, nie okłamuj samego siebie. Becky nie była święta. Nie chciał go ranić, ale musiał sprawę doprowadzić do końca, a mógł to zrobić tylko w jeden sposób.

- To kto z nią spał? No kto? - Ross wybuchnął sztucznym śmiechem, ale nikt mu nie zawtórował. - Nie ma takiego, co? Nie potrafisz wymienić ani jednego! Co się; stało tamtej nocy, Logan? Pobiłeś ją, tak? Tak samo jak Jessie. Była przerażona, bała się ciebie, uciekała i wpadła pod ciężarówkę. Zapadła cisza. - Jak myślisz - rzekł Logan cicho, ale wyraźnie - ile razy ludzie w mieście mi mówili, że ma kochanka? Nie kłamali, mówili prawdę. Chyba przeholował, bo szeryf runął na niego i schwycił go za gardło. Logan oderwał od siebie jego ręce. Avery krzyknęła. Żaden z Monahanów ani drgnął. - Mac! Zrób coś! 273

Mac podniósł na Avery ciężkie spojrzenie. - Oni muszą to załatwić między sobą. To ich sprawa. Nic z tego nie rozumiała. Przecież widziała wyraźnie, że Logan prowokował Rossa, zupełnie jakby chciał, żeby szeryf wybuchł i zrobił albo powiedział coś, co można zrobić albo powiedzieć tylko w stanie ostatecznej furii. Logan i szeryf zmagali się z sobą jak bywalcy saloonu w kowbojskim filmie. Avery miała wrażenie czegoś dziwnie nierzeczywistego. Wreszcie Mac skinął na synów i Pierce z Tannerem rozdzielili

S R

walczących. Potem wszyscy Monahanowie wyprowadzili szeryfa z domu. Jessie, pochlipując, podreptała za nimi. Avery, wyczerpana do ostateczności, opadła na krzesło.

- A niech się pozabijają... Co mnie to obchodzi. Emma otoczyła ją ramieniem, Casanova wskoczył jej na kolana i rozpaczliwie zamiauczał, jakby podzielał uczucia Avery. - Czy ty ich widziałaś, Emmo?

Avery nie mogła otrząsnąć się ze zdumienia. Teraz, kiedy bezpośrednie zagrożenie minęło, musiała podzielić się z siostrą wrażeniami ze sceny, która przed chwilą rozegrała się na ich oczach. - Czy ty ich widziałaś? - powtórzyła. - Zachowywali się tak, jakby to wszystko strasznie ich bawiło... Cóż za przedpotopowa mentalność.

274

- Też to zauważyłam. - Emma wzruszyła ramionami. - Zupełnie jak walczące koguty. Przyznaj sama, ty też się nieźle bawiłaś. To było dobre przedstawienie. - Jak możesz tak mówić! Emma przeciągnęła się. - Ci twoi Monahanowie minęli się z powołaniem. Zamiast hodować te głupie konie, powinni stworzyć teatrzyk objazdowy i wystawiać sztuki z życia Dzikiego Zachodu. - Ty chyba oszalałaś! Mówisz tak, jakby to wszystko było z góry ukartowane! Emma spojrzała na nią z wyższością.

S R

- O święta naiwności! Ty się nigdy nie zmienisz. Pewnie, że było. Byłaś za bardzo zajęta, żeby zauważyć te wszystkie drobne znaki i sygnały, którymi się porozumiewali, ale ja stałam z boku i wszystko widziałam. Jak na rodzinę prostych farmerów, ci twoi Monahanowie są dość wyrafinowani, trzeba przyznać. Zamknij usta, siostrzyczko, aktorzy właśnie wracają.

Avery spojrzała na czterech wchodzących mężczyzn. Przysięgłaby, że z uśmiechem poklepują się po plecach. W każdym razie miny mieli zadowolone. Tanner podszedł do niej z gratulacjami. - Doskonale się spisałaś, Avery, ten numer z lampą był wspaniały. Od razu zwróciłaś na siebie uwagę. Avery przeniosła zdumiony wzrok z Tannera na Maca. - Tak się zachowujecie, jakbyście przed chwilą odegrali jakieś przedstawienie. Może ja naprawdę jestem taka głupia, ale nic nie 275

rozumiem. A może to takie męskie sprawy, przeznaczone nie dla kobiet... Logan odsunął Tannera, spędził Casanovę z jej kolan i usiadł przy niej. - Nie zdążyłem ci powiedzieć, bo zdecydowaliśmy się na to w ostatniej chwili - oznajmił. — Pomyśleliśmy, że inaczej nie wydobędziemy z niego żadnego wyznania. Odegraliśmy to przed nim, żeby się przyznał do wszystkiego. Znam Rossa od dawna i wiem, jaki jest, kiedy straci panowanie nad sobą. Krew zalewa mu oczy i popełnia błędy. Postanowiliśmy, że zrobimy wszystko, żeby go wyprowadzić z równowagi.

S R

- Sądząc po jego reakcji, udało się wam, Tylko pogratulować. Uśmiechnął się, lecz jego uśmiech szybko przygasł. - Tylko do pewnego stopnia. Nie przyznał, że chciał się posłużyć siostrą przeciwko mnie.

Mac wtrącił się do rozmowy:

- Bardzo mi jej żal, biedna mała. Posłużył się nią jak przynętą. Emma wzruszyła ramionami; nie podzielała jego współczucia. - Przecież widać na pierwszy rzut oka, co to za ziółko ta mała. - Po prostu jest zakochana - rzekł Mac ze smutkiem. Avery w milczeniu skinęła głową. - Jednego tylko nie rozumiem - powiedziała po chwili. Dlaczego on ją tu przyprowadził? Była tak strasznie zawstydzona i upokorzona. Do tego musiała się wobec nas przyznać, że skłamała. Ross to prawdziwe bydlę. 276

- Bracia już tacy bywają - filozoficznie podsumowała Emma. Mac wyprostował się; z jego sylwetki emanowała siła. - Ross po raz ostatni posłużył się tym dzieckiem dla swoich celów. Przysięgam. Już moja w tym głowa. Emma rozejrzała się po obecnych. - Czy ktoś może mi łaskawie wyjaśnić, o co temu Rossowi właściwie chodzi i co zamierza w ten sposób osiągnąć? Logan spojrzał na nią. - Ross chce mnie zmusić do wyznania, co zaszło tamtej nocy, kiedy zginęła moja żona. Jessie była mu potrzebna, żeby to ze mnie

S R

wydobyć. Myślał, że będzie mógł ją wykorzystać. Jest niezrównoważona i można jej wmówić wszystko. Chciał, żeby mnie oskarżyła o gwałt.

- Ale mu się nie udało-wtrąciła Avery.-Jessie przyznała się do kłamstwa i cały plan Rossa diabli wzięli. - Przymknęła oczy, a kiedy je znowu otworzyła, był w nich lęk. - Mam wrażenie, że tylko wszystko pogorszyliśmy, Logan. Logan skinął głową. - Chyba tak. Ross jest wściekły, plan zemsty się nie powiódł i będzie musiał wymyślić coś nowego. Avery rozejrzała się dokoła. - Co on może zrobić? Jak mamy się bronić? - Wy nie musicie nic robić. To moja sprawa. Kiedy Ross tu wróci, zastanie mnie samego. Będę na niego czekał. Ty z Emmą pójdziecie do Maca. 277

- Nie! - zaprotestowały jednocześnie. - Nie, Logan - powtórzyła już spokojniej Avery. -Nie ruszę się stąd. Zresztą, jeśli szeryf jest taki przebiegły, jak mówisz, od razu się zorientuje, że zastawiłeś na niego pułapkę, kiedy zobaczy, że wszyscy opuszczamy farmę. Pewnie nas obserwuje. Twój ojciec i bracia niech jadą, ale ja zostaję. Musimy po prostu być bardzo ostrożni i czujni. Logan zaczął ją przekonywać i Avery ze stoickim spokojem wysłuchała wszystkich jego niezwykle logicznych argumentów. Potem powoli wstała, wzięła Casanovę na ręce i bez słowa wyszła z pokoju.

S R

Emma ruszyła za nią. W połowie drogi odwróciła się i z góry spojrzała na mężczyzn.

- Mogłabym wam powiedzieć, co znaczy ten łagodny uśmiech mojej siostry, mogłabym wam powiedzieć, co wróży ten jej olimpijski spokój, mogłabym wam powiedzieć, jak to jest, kiedy moja siostrunia coś sobie wbije do głowy, ale... ale wam nie powiem! Sami to zobaczycie we właściwym czasie. A ja będę stała i śmiała się do rozpuku!

278

14 Logan bardzo delikatnie pocałował Avery w szyję. - Strasznie lubię to miejsce tutaj, i to, i to - zamruczał. Avery odsunęła się ze śmiechem. - To naprawdę powinno być zabronione. - Co? - Takie wielkie, bezwstydne szczęście. - Aż tak się czujesz?

S R

- Jestem szczęśliwa do nieprzytomności. Objęła go za szyję i ujęła jego twarz w dłonie.

- I bardzo cię kocham. Powinieneś to usłyszeć po tym wszystkim, co dziś się wydarzyło. Logan spojrzał na nią.

- Owszem, coś mi się należy po tym, jak wyszłaś bez słowa z pokoju, nie reagując na żaden z moich argumentów. To nie było w porządku. Chyba powinniśmy o tym porozmawiać. Pocałowała go, nie tylko dlatego, by zyskać na czasie. - Nie w porządku? A kiedy w ogóle miłość jest w porządku? Postąpiłam tak, bo nie znoszę, kiedy ktoś rozdaje karty, zanim wyrażę ochotę na grę. Przeniosła ręce na jego plecy i zaczęła lekko masować jego nagie ciało. Logan był cudownie zbudowany.

279

- Przepraszam, że ci nie powiedziałem, co zamierzamy zrobić rzekł schrypniętym głosem. - Naprawdę bardzo mi przykro. - Przez chwilę panowała cisza. - Jestem tak przepełniony miłością, że chyba zaraz wybuchnę... - wyznał wreszcie. Avery roześmiała się i błyskawicznym ruchem wyśliznęła się spod niego. - Najpierw miała być rozmowa - powiedziała przekornie. - Nieźle mnie załatwiłaś-jęknął. Położył się na plecach, objął ją i przytulił do siebie. Avery głęboko westchnęła. Nareszcie coś przyjemnego po tym okropnym

S R

dniu i jeszcze gorszym wieczorze.

- Naprawdę wierzysz, że Ross dziś w nocy nie wymyśli nic nowego? - spytała z niepokojem.

- Byłby kompletnym głupcem, gdyby chciał teraz coś zrobić. Po tym, co zaszło wieczorem, wie, że uważamy. Zaczaił się i coś knuje, ale na razie nie zaatakuje.

- Jednego jeszcze nie rozumiem. Wiem, że obarcza cię odpowiedzialnością za śmierć Becky i twojego syna, ale przecież on się posuwa jeszcze dalej. On uważa, że ty ją zabiłeś, tak jakbyś to ty celowo spowodował ten wypadek. Czy zawsze był w stosunku do niej taki nienormalnie opiekuńczy? Logan oddalił się myślami daleko w przeszłość. - Ross był do Becky obsesyjnie przywiązany - powiedział. - Byli niemal w tym samym wieku, wychowali się razem. Jessie jest od nich o wiele młodsza. Becky była piękna i odważna, i trochę szalona. 280

Zawsze tak było, już w dzieciństwie. Uwielbiała niebezpieczeństwo, a Ross zawsze ją chronił, jakby stale stał pod drzewem i czekał z rozpostartymi ramionami, czy aby nie spadnie. A ona buszowała tam, na górze, w gałęziach. Był na każde jej zawołanie i robił, co tylko chciała. - A ich rodzice? - zapytała. - Państwo Middleton to bardzo znana rodzina. Takie typowe dobre, stare pieniądze. Znana rodzina, ogromne wpływy, światowe życie. Wiele czasu spędzali w podróżach, a dzieci zostawiali na łasce służących i nianiek. Ross opiekował się Becky i chwała mu za to.

S R

Rozumiem go. Gdyby ktoś próbował skrzywdzić któregoś z moich braci, gorzko by tego pożałował. Może kiedy ma się siostrę, jest jeszcze inaczej... Jednak przywiązanie Rossa do Becky zawsze mnie raziło. Było w tym coś patologicznego.

Wspomnienie rodziny Middletonów sprawiło mu przykrość, tak jakby nagle z kątów zaczęły się wyłaniać dawno zapomniane zjawy. - Ross nie może pogodzić się z jej śmiercią - kontynuował po chwili. - Miota się tak od wielu miesięcy. Rozumiem go, tym bardziej że jest w tej sprawie mnóstwo pytań bez odpowiedzi. To, że nie może sobie odtworzyć wydarzeń tamtej nocy, dręczy go i sprawia, że zachowuje się jak szaleniec. Avery nie podjęła tematu pytań bez odpowiedzi, bo czuła, że Logan teraz nie zamierza ich udzielić. Nie rozumiała, co może go powstrzymywać. Duma? Niechęć do mówienia o sobie? A może...

281

może on kogoś kryje? Ta myśl była tak niepokojąca, że postanowiła głębiej nie drążyć. - W takim razie Ross może tu przyjść w każdej chwili - powiedziała z lękiem. Logan bynajmniej jej nie uspokoił. - Ross jest sprytny, ale jak się napije, traci głowę, a kiedy ma kłopoty, zwykle pije. Sądzę, że tak jest i tym razem. Wyczuła niepokój w głosie Logana i zwróciła jego twarz ku sobie. - I ty chciałeś, żebyśmy z Emmą opuściły ranczo?

S R

- zapytała z wyrzutem. - Myślałeś, że cię zostawię? - Wolałem, żeby was tu nie było ze względu na wasze bezpieczeństwo. Lepiej żebyście były z moim ojcem. Twoja mina jednak odebrała mi wszelką nadzieję na rozsądek z twojej strony. Trochę liczyłem na Emmę; myślałem, że może ona zdoła cię przekonać do wyjazdu, ale przeliczyłem się, nawet nie próbowała. Dziewczęta z rodu Jensenów są bardziej do siebie podobne, niż myślałem. Avery zachichotała. - Moja siostrunia też jest dość uparta - przyznała. Spoważniała nagle i uniosła oczy na Logana. - Ja też wolałabym, żeby jej tutaj nie było. Powinna jechać z twoim ojcem. Ale cóż, uparła się, a jak ona się uprze...

282

- Wcale mi się nie podoba, że jest sama w tym małym domku dodał. - Nie wiem, dlaczego nie chciała zostać tu z nami. Jest tyle pustych pokoi, że mogłaby śmiało spać w którejś z wolnych sypialni. Avery pomyślała o Emmie, samotnej w małym domku, i nie mogła nie przyznać Loganowi racji. - Tak, powinna była zostać z nami, ale ona bardzo chciała ulokować się właśnie tam. Wydaje mi się, że ma jakieś kłopoty i chce sobie je przemyśleć w samotności. Zawsze tak było. Kiedy była mała, zaszywała się gdzieś w kącie i wychodziła dopiero, kiedy już sobie wszystko poukładała w głowie. Logan uśmiechnął się.

S R

- Rozumiem ją doskonale, sam też tak robiłem. Avery spojrzała na niego spod oka.

- Stale tak robisz. Kiedy masz problem, zaraz odpływasz myślami gdzieś daleko. Na przykład teraz. O czym myślisz? Wiedział, że to nie jest najlepszy moment, ale musiał to powiedzieć. Nie zamierzał jej zranić i bardzo się bał, jak zareaguję. - Jestem od ciebie starszy o ponad dziesięć lat, Avery - zaczął niezbyt pewnym głosem. - Czasem czuję się tak stary, jakbym miał sześćdziesiątkę a nie czterdziestkę. Bardzo chcę się z tobą ożenić... zawahał się - ale nie chcę mieć dzieci. Miałem już jednego syna i nie chcę o nim zapomnieć. Avery lekko odwróciła głowę, by nie dostrzegł wyrazu jej twarzy. Była bardzo szczęśliwa, że Logan myśli o małżeństwie, lecz jego dalsze słowa sprawiły jej dotkliwą przykrość. 283

- Ja też nie chcę, żebyś go zapomniał. Przecież żadne dziecko nigdy nie zastąpi Jamiego w twoim sercu - szepnęła, nie patrząc na niego. - Zgodzisz się być ze mną i nie mieć dzieci? - spytał z nadzieją. Nie mogła mu tego przyrzec, żądał od niej zbyt wiele. - Będę z tobą na dobre i na złe, Logan - powiedziała wymijająco. Wiedziała, że w życiu wszystko może się zmienić w jednej chwili. Nawet najgorętsze postanowienia. Logan zesztywniał i zrozumiała, że to nie ma związku z ich rozmową. Nadsłuchiwał. - Co się stało? - zapytała szeptem. Ruchem ręki nakazał jej ciszę. - Słyszysz to? - szepnął.

S R

Zanim odpowiedziała, wyskoczył z łóżka i podbiegł do okna. Wstała i pobiegła za nim. Dziwny dźwięk był teraz całkiem wyraźny. Coś jakby trzask, syczenie... Ze zgrozą dostrzegła pomarańczowy blask płomieni.

- Dzwoń na 911! - krzyknął Logan, wciągając spodnie i koszulę. Stała bez ruchu jak sparaliżowana, nie mogąc oderwać wzroku od pomarańczowych języków ognia liżących mały domek. Logan potrząsnął ją za ramię. - Dzwoń po straż i pogotowie! Avery! Emma... - Imię siostry zamarło jej na ustach. Złapała telefon komórkowy i wystukała numer, wolną ręką próbując wciągnąć dżinsy. Logan wybiegał już z sypialni.

284

Avery pędziła za nim, podbródkiem przytrzymując telefon; w jednej ręce trzymała swoje długie buty, drugą - na oślep zapinała bluzkę. - Dzwoń do Tannera! On będzie wiedział, co robić - polecił jej, nie zwalniając kroku. W biegu wystukała numer Tannera. Byli już w kuchni, gdzie unosił się jakiś dziwny zapach i zakręciło jej się w głowie. Nie miała czasu, żeby się nad tym zastanawiać, biegła pędem za Loganem. Na podwórzu poczuli dym i zapach palonego drewna; trzask płomieni stał się donośny i natrętny. Avery, przerażona, patrzyła w

S R

płomienie pełzające po ścianach i dachu małego domku, oplatające ściany i wślizgujące się do środka....

Usłyszała w telefonie głos Tannera i zdołała tylko wyszeptać imię Emmy, kiedy aparat wyśliznął jej się z ręki i byłaby upadła, gdyby nie obraz, który miała przed sobą. Przerażający widok płomieni zakrywających niemal cały niewielki budynek, sunących po dachu i zasłaniających jedno jedyne okno sypialni.

Ogień rozprzestrzeniał się z niezwykłą szybkością. - Zostań tu - rozkazał jej Logan nie znoszącym sprzeciwu głosem. - Idę tam. I zanim zdołała go powstrzymać, skoczył na ganek płonącego domu. Usłyszała trzask wyważanych drzwi i Logan zniknął za zasłoną dymu.

285

Skamieniała ze wzrokiem wbitym w płomienie, które go pochłonęły. Nie mogła nic zrobić, nie mogła mu pomóc. Czuła tylko łomot własnego serca i wargi szepczące dwa imiona. - Emma, Logan, Emma... Pożar szalał, zbierając swoje żniwo. Od czasu do czasu z głośnym trzaskiem waliły się belki i pękały szyby. Avery stała bez ruchu, wpatrzona w miejsce, w którym zniknął Logan. Runął dach i w niebo wystrzelił wulkan iskier. Nogi ugięły się pod nią. Upadła na kolana, ukryła twarz w dłoniach i wybuchnęła głośnym płaczem. Jak to się stało, że w jednej

S R

chwili straciła dwie najdroższe jej osoby? Objęła się ramionami i zaczęła się kiwać na trawie w jakimś rozpaczliwym zapamiętaniu. Słyszała teraz bieganinę i ludzkie głosy, ale nie unosiła głowy. Nie wiedziała, dlaczego wreszcie ją uniosła i znowu wbiła wzrok w wypalony otwór, gdzie kiedyś były drzwi.

W tej samej chwili usłyszała swoje imię i ujrzała Logana wybiegającego z płonącego domu: w ramionach niósł Emmę. Nagle zaroiło się od ludzi. Pojawił się Tanner i wziął Emmę z ramion Logana. Avery zerwała się na nogi i podbiegła ku niemu. Objęła go ze szlochem i przytuliła twarz do jego mokrego ubrania. Potem uniosła głowę, szukając wzrokiem jego oczu. W ciemnej od dymu twarzy ujrzała dwa gorejące punkty. Był w nich jeszcze odblask szalejących płomieni. - Kocham cię, kocham, kocham... - powtarzała w zapamiętaniu. Ocaliłeś życie mojej siostrze, dziękuję ci, a teraz usiądź tu. 286

Posadziła go na trawie obok leżącej bezwładnie Emmy. Przy nich pojawił się Pierce. - Pogotowie zaraz będzie-oznajmił i pochylił się nad leżącą. Avery spojrzała na siostrę. Cudowne długie włosy Emmy były opalone i postrzępione, jedna strona twarzy była poparzona. Emma uniosła się na łokciu; była w szoku. - Obudziłam się - wyjąkała - i wszędzie był dym. Nie mogłam... oddychać. Teraz też... nie mogę. Zachłysnęła się i zamknęła oczy. Tanner przerażony pochylił się nad nią.

S R

Avery spróbowała unieść głowę siostry. W tej samej chwili do akcji wkroczył Pierce. Odsunął ją, ukląkł obok Emmy, uniósł ją i lekko, kilkakrotnie uderzył w plecy. Potem zrobił jej sztuczne oddychanie metodą usta-usta. Emma łapczywie zaczęła chwytać powietrze.

Avery opadła obok Logana.

Emma odchrząknęła, splunęła i odezwała się chrapliwym, jakby przepitym głosem: - Siostrzyczko, już wszystko w porządku. Chyba żyję. Obrzuciła swego wybawcę znaczącym spojrzeniem. - Tylko nic sobie nie obiecuj po tym pocałunku. Mówiąc te słowa, ujęła jego rękę i uścisnęła ją z wdzięcznością. Ktoś, kto nie znał Emmy, mógł sobie nawet wyobrazić, że szepnęła „dziękuję". Tanner zdjął koszulę i otulił nią Emmę. - Jak to się stało? - zapytał, a ojciec mu zawtórował. 287

- Co tu się stało? Skąd ten ogień? Emma wytarła usta strzępem powłóczystej szaty, którą miała na sobie. - Też bym to chciała wiedzieć. Właśnie zasnęłam, a tu się budzę, bo gorąco i duszno. Chcę się wydostać z tej klatki, ale, bez obrazy, to jakaś komórka, drzwi nie mogę znaleźć. Wpadam przez pomyłkę do łazienki, a że upał jak diabli, odkręcam prysznic i na wszelki wypadek leję wodę do wanny. Chrząknęła i zakrztusiła się. Logan podjął przerwany wątek opowieści.

S R

- Wpadłem tam i zacząłem jej szukać. Wołam i wołam, nikt nie odpowiada. W końcu zorientowałem się, że jest w łazience. - Nie bądź zazdrosna, siostrzyczko - wtrąciła Emma - ale wiesz, jak to bywa. Prawdę mówiąc, wzięliśmy razem prysznic. Było pysznie, ale krótko, bo Logan strasznie się śpieszył, złapał mnie na ręce, bo byłam bez butów, i przyniósł tutaj. Avery kurczowo objęła ich oboje.

- Nie wiem, co bym zrobiła, gdybym tak straciła któreś z was... Wybuchnęła płaczem i Logan długo tulił ją w ramionach. Gdy usłyszeli syrenę karetki pogotowia, Avery oderwała głowę od ramienia Logana. - Skąd się wziął ten ogień?- zapytała. - Nie wiem - odparł Logan i spojrzał po otaczających go osobach. - Nie wiem, ale czułem zapach benzyny. To chyba robota Rossa. Myślał pewnie, że Avery stale mieszka w małym domku. Nikt 288

mu nie przedstawił Emmy, więc nie przypuszczał, że jest jej siostrą. Myślał pewnie, że to jedna z panienek Tannera. Avery przytuliła się do jego piersi i cichutko odmówiła modlitwę dziękczynną. Powietrze wibrowało od wycia syren, po podwórzu kręcili się strażacy, gumowe węże wiły się po trawie, wypluwając strumienie wody. Dokoła panował chaos i gwar podniesionych głosów. Ktoś podszedł do nich, oderwał Logana od Avery i zaprowadził go do karetki na opatrunek. Emma już tam była. Avery oparła się o samochód i stała tak dłuższą chwilę z zamkniętymi oczami.

S R

Słyszała, jak Mac i Logan rozmawiają ze strażakami. - Masz rację, Logan - rzekł jeden ze strażaków - ktoś podpalił dom. Znalazłem ślady rozlanej benzyny. Domyślasz się, kto to mógł zrobić? Masz jakieś podejrzenia?

Właśnie podszedł sanitariusz i Logan na szczęście nie musiał odpowiadać.

- Daj mu spokój, Harry. Odsuń się, muszę mu zabandażować ranę i podać trochę tlenu. Przecież on jest prawie nagi, w szoku pourazowym i cały się trzęsie. - Wcale nie! - energicznie zaprzeczył Logan. - Jestem w doskonałej formie. Avery z uśmiechem obserwowała, jak sanitariusz radzi sobie z niesfornym pacjentem. Potem spojrzała na Maca i Tannera podtrzymujących Emmę. Wiedziała, że powinna coś zrobić, ale nie

289

mogła zebrać myśli. W końcu doszła do wniosku, że Emmie i Loganowi przydałyby się suche ubrania. Idąc w kierunku dużego domu, zdała sobie nagle sprawę, że brakuje jednego z członków rodziny. Nigdzie nie było Casanovy. Ostatnio widziała go w sypialni, kiedy Logan wystawiał go za drzwi, żeby im nie przeszkadzał. W oknie gabinetu zobaczyła jakieś światełko. Złapała przechodzącego właśnie strażaka za ramię. - Tam w tym oknie coś widać - powiedziała, unosząc rękę w kierunku okna.

S R

Zanim strażak się odwrócił, światełko zniknęło. - Wydawało mi się, że coś tam widzę - powtórzyła bezradnie i przyśpieszyła kroku.

Czuła jak ogarnia ją panika. Casanova został w domu! Kiedy tylko otworzyła kuchenne drzwi, poczuła dziwny zapach, który czuła już wcześniej, wybiegając za Loganem na podwórze. Był teraz silniejszy i rozpoznała go natychmiast. To gaz. Weszła do środka i zakręciło jej się w głowie. - Casanova! Gdzie jesteś, kocie?! - krzyknęła rozpaczliwie. Złapała ze stołu obrus i przykryła sobie usta i nos. Sięgnęła po słoik z drażetkami; wiedziała, że ten dźwięk przyciągnie Casanovę nawet z drugiego końca świata. Potrząsnęła słoikiem. Bez rezultatu. - Casanova! - krzyknęła z rozpaczą. Poczuła, że szczypią ją oczy; gaz wciskał się wszędzie. 290

- Casanova! Casanova! Nie mogła go zostawić. Potknęła się o coś i prowizoryczna maska spadła jej z twarzy. Pochyliła się, by ją podnieść, i wtedy ujrzała leżące na podłodze coś, co przypominało białorudy strzęp futra. - Nie... - jęknęła - tylko nie to. Casanova... Z wysiłkiem, ledwo utrzymując równowagę, podniosła bezwładne zwierzę z ziemi. Kot był ciężki, ledwo oddychał; wiedziała, że teraz oboje walczą ze śmiercią. Jak błyskawica przebiegła jej przez głowę myśl, że tamto

S R

światełko w pokoju w połączeniu z gazem... oznacza katastrofę. Z kotem w ramionach poczołgała się pod drzwi i ostatkiem sił je otworzyła.

Wciągnęła w płuca świeże powietrze. - Gaz! Tam jest gaz! - krzyknęła.

Logan siedział na schodku karetki pogotowia, a sanitariusz smarował mu twarz kremem przeciwpoparzeniowym. Dokoła małego domku nadal kręcili się strażacy, dogaszając zgliszcza i wstępnie oceniając straty. - Penny - zwrócił się Logan do sanitariusza bądź tak dobry i zobacz, jak się miewa Emma, a potem powiedz tamtej drugiej pani, żeby tu do mnie przyszła. Sanitariusz rozejrzał się i wzruszył ramionami. - Jakiej drugiej pani? Tutaj nikogo nie ma. Logan podskoczył. - Co takiego? 291

- Tanner i Mac stoją tu obok z tą dziewczyną, którą wyniosłeś z ognia. Nikogo więcej nie ma. Logan odepchnął go gwałtownie. Przecież Avery przed chwilą tu była, stała z Emmą, rozmawiał z nią... Do końca życia nie zapomni tego, co zobaczył potem. Kobieta, którą kocha, biegnie od strony domu, w rękach niesie coś ciężkiego. Krzyczy. Potem wszystko dzieje się jak na zwolnionym filmie. Eksplozja była tak silna, że stary wiktoriański dom niemal uniósł się w górę, a potem opadł, rozsypując w kawałki. Jasna łuna oświetliła

S R

niebo, nadając scenie grozę apokalipsy. Wszyscy zamarli.

Logan rzucił się w stronę Avery. - Nic ci nie jest?

Objął ją i kurczowo przytulił, i wtedy... napotkał wrogie turkusowe spojrzenie.

Avery przysiadła na trawie i dokładnie obejrzała kota, żeby sprawdzić, czy nie jest ranny. Kiedy usłyszała ciche miauknięcie, znowu przytuliła go do piersi. - Nic ci nie będzie, kocie... mój kochany... Logan odprowadził ich na bok, z dala od płomieni. Przez chwilę bez słowa patrzyli, jak strażacy zmieniają kierunek gumowych węży i strug białej piany. Logan zapatrzył się w zgliszcza i ruiny. Jego dawne życie dosłownie uleciało z dymem. Avery podniosła na niego oczy. 292

- Jeśli to sprawka Rossa, musisz go złapać. To chory człowiek, jest zdolny do każdej zbrodni. Musisz go zatrzymać, żarty się skończyły. Próbował zabić wszystkich, których kocham. Nawet Casanovę. Odpowiedziało jej ciche miauknięcie. - Przyrzekam, że Ross za wszystko zapłaci - oświadczył Logan. - To nie wystarczy. Jest coś jeszcze. Musisz powiedzieć mu prawdę o okolicznościach, w jakich zginęła jego siostra. On wierzy, że ty ponosisz odpowiedzialność za jej śmierć. Ja wiem, że to nieprawda. Opowiedz mu wszystko. Spraw, żeby wyszedł z tego

S R

patologicznego transu, bo inaczej nas pozabija. Ja nie mogę cię stracić, a ty nie możesz stracić mnie, dość już kochanych osób straciłeś. Powstrzymaj go, możesz to zrobić.

- Zrobię to jeszcze dziś w nocy, przyrzekam. Avery przylgnęła do niego ostrożnie, żeby nie urazić poparzonych miejsc. - Spójrz, Logan, nic nie zostało z twojego domu. - Ross chybaby się wściekł, gdyby wiedział, że tak naprawdę wyświadczył mi przysługę. Nigdy bym się nie zdecydował zburzyć tego potwora. To dla nas dobry znak, prawda? - A widząc zdumiony wzrok Avery, dodał: - Nie znosiłem tego domu. Był dla mnie symbolem dumy i oschłości Middletonów. Czuć go było starością, rozpadem i śmiercią. Bardzo się cieszę, że się od niego uwolniłem. Ciekawe, jak Ross tego dokonał. - Musiał otworzyć gaz, kiedy byliśmy w sypialni. Potem zapalił ogień w gabinecie. Widziałam tam jakieś światełko, ale od razu nie 293

skojarzyłam... On naprawdę jest bardzo niebezpieczny. To wariat, Logan. Podał jej rękę i pomógł wstać z ziemi. Pogłaskał Casanovę po łebku. - Masz szczęście, kocie. Chodźmy teraz do nich. Emma siedząca w otwartych drzwiach karetki, otulona białym prześcieradłem, z mokrymi nadpalonymi włosami i twarzą wysmarowaną białą maścią wyglądała... przepięknie. Nawet z maską tlenową na twarzy przypominała modelkę paryskiego domu mody. Kilku stojących wokół niej panów z zapartym tchem po raz setny wysłuchiwało?

S R

opowieści o pożarze, w którym sami uczestniczyli. Emma natychmiast chwyciła siostrę za rękę.

- Dzięki Bogu, jesteś cała i zdrowa. Wygląda na to, że znalazłyśmy się w podobnej sytuacji.

- Co przez to rozumiesz? - spytała Avery.

- Nic nie mamy, wszystko poszło z dymem. To chyba znak z nieba, żeby rozpocząć nowe życie.

- Ja już to zrobiłam - stwierdziła Avery uroczyście. Oczy Emmy napełniły się łzami. - Tak mnie przestraszyłaś. Dlaczego poszłaś do tego przeklętego domu? Tylko mi nie mów, że to z powodu tego cholernego kota. Avery nie odpowiedziała. Jeszcze mocniej przytuliła Casanovę i zaczęła go drapać po brzuchu. - Powinnaś jechać do szpitala, Emmo. - Avery spojrzała na Logana. W świetle samochodowych reflektorów wyglądał gorzej niż 294

w półmroku. - Ty też, Logan. Musi cię obejrzeć jakiś lekarz, cały jesteś... Przerwała, bo zrozumiała, że Logan jej nie słyszy. Jego uwaga skierowana była zupełnie gdzie indziej. Na podjazd wjechał właśnie samochód szeryfa. Wyskoczył z niego zastępca Rossa Middletona. - Co tu się dzieje, Logan? Wygląda jak po wybuchu bomby... zaczął, ale Logan mu przerwał. - Gdzie jest Ross? - zapytał ostro. Chris Monroe, zastępca szeryfa Middletona, zsunął kapelusz z czoła.

S R

- Pewnie tam, gdzie zwykle o tej porze. W San Antonio na zabawie. Przecież trwa Fiesta - wyjaśnił niechętnie. - Nie. Niedawno był tutaj. Chcę wiedzieć, gdzie jest teraz. Rozumiesz? W tej chwili. A gdzie jest Jessie? - dociekał Logan. Zastępca szeryfa wcale go nie słuchał. Machnął ręką na jednego ze strażaków.

- Co tu się stało, Jerry? Zwykłe zaprószenie czy... Gwałtownie urwał, bo cały posiniał i oczy wyszły mu na wierzch. Tanner żelazną dłonią chwycił go za gardło. - Jak widzisz - wycedził, hamując wściekłość - mieliśmy ciężki wieczór i trochę jesteśmy zdenerwowani, więc bądź tak dobry, Chris, i odpowiedz na pytanie mojego brata. W przeciwnym razie żegnaj się ze światem.

295

Potrząsnął nim gwałtownie, a potem zwolnił uścisk. Chris nabrał powietrza. - Ross nie pokazał się w biurze - wykrztusił z trudem. - Skąd mogłem wiedzieć, że był w Haven? Tylko kilka razy do mnie dzwonił i pytał, czy wszystko w porządku. Jessie nie widziałem już od kilku dni. Na pewno jest jedną z królowych balu czy coś takiego. Tak jak w zeszłym roku. - Masz natychmiast zadzwonić po szeryfa Dawsona do Willow Creek - rzekł Logan głosem nie znoszącym sprzeciwu. - Powiedz mu, że musi tu przyjechać. Natychmiast.

S R

Zastępca szeryfa przez dłuższą chwilę przetrawiał niezwykłe polecenie, a potem chwiejnym krokiem ruszył w stronę służbowego samochodu.

- Ciekawe, co zrobi... - Logan zwrócił się do Tannera. - Masz przy sobie telefon komórkowy? Wobec tego ty też zadzwoń na wszelki wypadek do Dawsona i wszystko mu powiedz. Tylko na razie nie wspominaj o Rossie, powiesz mu o tym na miejscu. Avery uważnie spojrzała na Logana. - A gdzie ty wtedy będziesz, kiedy on będzie rozmawiał z Dawsonem „na miejscu"? Poczuła nagle, że kot waży chyba z tonę, i zakręciło jej się w głowie. - Nie patrz tak na mnie- dodała-jakbym nie musiała wiedzieć, co zamierzasz zrobić, bo muszę.

296

- Lepiej jedź z Emmą do szpitala. Pierce i tata będą wam towarzyszyć. - Logan jakby jej nie słyszał. Avery wręczyła kota zdumionej siostrze. - Podrap go kilka razy po brzuszku i będzie grzeczny. Nie mam zamiaru jechać do szpitala. Emma to duża dziewczynka, da sobie radę. Możesz być pewien, że na widok lekarza nie zapomni języka w ustach. Masz mi zaraz powiedzieć, co planujesz, Logan. - Ja też nigdzie się nie wybieram - oświadczyła pogodnie Emma. - Nie mogę przecież w szpitalu drapać tego potwora po... brzuszku. Sanitariusz załamał ręce.

S R

- Ludzie, zdecydujcie się, co robicie. Karetka jest potrzebna, muszę wracać. Zresztą żadne z was nie potrzebuje teraz jechać do szpitala. - Zwrócił się do Emmy. - Pani może pokazać się doktorowi jutro z rana. No więc co robimy? Jedzie ktoś ze mną czy nie? Emma udzieliła odpowiedzi za wszystkich: - Ja nie jadę, bo nie jedzie Avery, Avery nie jedzie, bo nie jedzie Logan, a Mac i Pierce nie mają po co jechać.

- Czyli wszystko jasne-podsumował Logan. Przez chwilę patrzyli za znikającymi światłami ambulansu. - Na szczęście garaż i stajnia jeszcze stoją. Pójdę i wszystko posprawdzam - odezwał się Pierce. - Idę z tobą, mam zadzwonić do Dawsona - uzupełnił Tanner. Mac przetarł ręką czoło.

297

- Ja już jestem za stary na takie rzeczy - westchnął ciężko, siadając obok Emmy na trawie. - A ty, dziecinko, masz w tej Francji jakiegoś męża czy narzeczonego, co? Emma starannie otuliła się prześcieradłem. - Nie, a dlaczego pytasz? - Tak tylko, z czystej ciekawości. Może byś został; trochę przy siostrze? Pierce i Tanner pokazaliby ci okolicę Avery przygryzła wargi, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Stary lis wchodzi na wojenną ścieżkę. Szturchnęli Logana. - Twój tatuś znowu kogoś swata...

S R

Nie słuchał jej. Wzrok miał utkwiony wysoko ponad głową Avery. - Logan, coś się stało?

- Jestem potwornie zmęczony.

Zadrżał od nocnego chłodu i przymknął oczy. - Logan, spójrz! - Avery pociągnęła go za rękę. Na tyłach stajni ukazała się pomarańczowa łuna. Płonęła wielka topola. Wyglądała jak gigantyczna świeca. - Boże! - krzyknął Logan. - Mac, zostań tu z nimi. - Nie! Avery już biegła za nim. Wiedziała, że jeśli Ross tera wpadnie w ręce Logana, nie ujdzie z życiem. - Pierce! Tanner! Zróbcie coś! t- krzyknęła, nie zwalniając kroku.

298

Wściekłość, jaką przed chwilą dostrzegła na twarz. Logana, uświadomiła jej, że Logan może zrobić coś, czego będzie żałował przez całe życie. Musiała go powstrzymać

S R 299

15 Zniknął za rogiem stajni i Avery pobiegła za nim. Poruszała się na ślepo w głębokim mroku. Logan zawrócił i wpadli na siebie. Przez chwilę trzymali się w ramionach, z trudem utrzymując równowagę. Dokoła panowały ciemności rozświetlane łuną niedalekiego ognia. Płomienie szybko ogarnęły całe drzewo. - Logan - wykrztusiła Avery, z trudnością łapiąc oddech zrozum mnie dobrze... Ja rzeczywiście chciałam, żeby Ross za

S R

wszystko zapłacił, ale nie rób nic, czego byś potem żałował. Błagam. Lepiej zaczekaj na szeryfa z Willow Creek, na tego... Dawsona. Proszę cię.

- A jeśli Dawson nie przyjedzie? Przecież widzisz, do czego ten człowiek jest zdolny.

Uwolnił się z jej objęć i sięgnął do kieszeni, z której wyjął pęk kluczy. Po omacku otworzył dużą metalową szafkę zawieszoną na ścianie stajni. Z tyłu za ich plecami, z wielkiej topoli strzeliły w niebo wysokie płomienie; wiatr pognał chmurę iskier w stronę stajni i rozrzucił je na dachu. - A co będzie, jeśli Ross zacznie do nas strzelać? - zapytał Logan, manipulując przy szafce. - Przecież może nas powystrzelać jak stado wróbli, nikt go nie powstrzyma. Uważasz, że mam do tego dopuścić? - Nie, nie... - zaprzeczyła gwałtownie.

300

Uważnie patrzyła, co Logan robi, nie bardzo rozumiejąc, po co otwiera drzwiczki metalowej szafki. Za nimi ujrzała duże żelazne koło; Logan ujął je i przekręcił 6 sto osiemdziesiąt stopni. Niemal natychmiast z góry spłynęły na nich obfite strugi wody. Logan roześmiał się i spojrzał w niebo. - Bardzo proszę, ulewa na zamówienie. Avery też się uśmiechnęła. Wybawienie przyszło dość nieoczekiwanie. - Wspaniały wynalazek! Nie wiedziałam, że masz coś takiego w zanadrzu — rzekła z podziwem.

S R

Na mokrej twarzy Logana widniała duma.

- Nie zamierzam stracić tej stajni i wszystkiego, co jest w środku - oznajmił. - To dorobek całego mojego życia. Kazałem zainstalować to urządzenie na wszelki wypadek... Na przykład gdyby wybuchł pożar.

Oboje spojrzeli na automatyczne urządzenie do gaszenia ognia umieszczone na dachu i na szczycie drzewa. Gigantyczne fontanny wzbijały się w niebo i opadając, gasiły syczące płomienie. Z dachu lała się woda. Po chwili byli już całkiem mokrzy. - No, dość tego - powiedział Logan. - Teraz zrobimy małą iluminację. Nacisnął jakiś przycisk i fala światła zalała stajnię, zgliszcza domu i podwórze; teren farmy wyglądał teraz jak lądowisko helikopterów w bazie militarnej. W gęstych krzakach poza kręgiem

301

światła nagle coś się poruszyło. Wypadł z nich jakiś cień i biegiem ruszył przed siebie. Logan spojrzał na Avery. Wiedziała, co powie. - Zostań tu, nie biegnij za mną - polecił surowo. - Nie ruszę się stąd ani na krok - skłamała gładko. Logan poderwał się do biegu, ale chwyciła go za ramię, nogami zapierając się w ziemię. Za wszelką cenę chciała go zatrzymać i nie pozwolić mu dopaść Rossa przed przybyciem szeryfa Dawsona. Przez chwilę miała wrażenie, że Logan uniesie ją z sobą niczym statek zerwaną kotwicę na wzburzonym morzu, lecz Logan się zatrzymał.

S R

- Proszę cię, zaczekaj na pomoc - szepnęła błagalnie. - Logan, nie wolno ci...

Usłyszała wołanie Tannera i odsunęła rękę. Spojrzała na Logana i zrozumiała, że nic ani nikt nie zdoła go powstrzymać. Runął w ciemność tak bezszelestnie, jak jeszcze jeden cień tej nocy. Mrok wchłonął go, nie pozostawiając śladu.

Podeszła do granicy, gdzie mrok ścierał się ze świetlistym kręgiem reflektorów, próbując złowić choćby najmniejszy szmer ludzi, którzy ścigali się w ciemnościach. Nie wiedziała, kto jest myśliwym, a kto łowną zwierzyną. Kto za kim biegnie i kto kogo tropi. Stała tak, niezdolna się poruszyć. Czuła, że niedługo stanie się coś strasznego. - Logan! Avery! - usłyszała niedaleko siebie. Poznała głos Tannera i odpowiedziała mu. Po chwili ujrzała światło dwóch latarek i odetchnęła z ulgą. Tanner już był przy niej. Za nim podążał Pierce. 302

- Logan pobiegł za Rossem. Zatrzymaj go! On go zabije! krzyknęła z rozpaczą w głosie. - Nie zdziwiłbym się, gdyby to zrobił - odparł spokojnie Tanner. - Ale Tanner... Nie mogę tu stać i dyskutować z tobą, kiedy on tam... Błagam, zatrzymaj go, zanim zrobi coś strasznego. - Zostań tu. Pierce, zaprowadź ją do ojca. - Tanner skierował światło latarki na brata. Avery odczekała chwilę. Kiedy Tanner zniknął z pola widzenia, zwróciła na jego brata błagalne spojrzenie. - Pierce, wiesz, gdzie oni mogą teraz być? - zapytała drżącym z emocji głosem.

S R

Wyprostowała się, ciężko dysząc; wytrzymała jego spojrzenie. Wiedziała, że nie wolno jej okazać zmęczenia.

- Ross musiał tu czymś przyjechać - odrzekł z namysłem Pierce. - Ma gdzieś samochód, zaparkował go pewnie na jakiejś bocznej drodze. Ja na jego miejscu próbowałbym teraz do niego dotrzeć i zwiewać stąd. Nie czekałbym, aż Logan mnie dopadnie. Avery nie spuszczała z niego zrozpaczonego wzroku. - Jest tak strasznie ciemno, a oni nie mają latarek! -jęknęła. Pierce zachował kamienny spokój. - Logan zna tu każdy kamień i każdy korzeń. Wszędzie trafi po ciemku. Potrafi poruszać się w ciemnościach, wyczuje każde dzikie zwierzę. - To mu się bardzo teraz przyda... - szepnęła. - Co? - nie zrozumiał Pierce. 303

- Przecież Ross to dzikie zwierzę. Pierce, ja nie mogę tak stać. Chodźmy za nimi, powiesz Loganowi, że nie mogłeś mnie zatrzymać. Błagam, zrób to dla mnie. Pierce przez chwilę się wahał. - W jakiej jesteś formie? - zapytał. - Możesz biec? Była wykończona, ale zagryzła wargi. - Pewnie, że mogę. Czuję się świetnie - zapewniła go. - Trzymaj się mnie, nie wyprzedzaj i nie zwalniaj, rób to, co ja. Kiedy się zatrzymam, stój i nie pytaj, co się dzieje - polecił. Skinęła głową i Pierce, nic więcej nie wyjaśniając, biegiem

S R

ruszył w stronę zarośli. Biegł szybko, oświetlając ziemię pod stopami. Avery trzymała się blisko świetlistego kręgu, pragnąc dotrzymać mu kroku; kiedy zwalniała, Pierce robił to samo.

- Nic nie słyszę - wyszeptała w pewnej chwili w plecy swego przewodnika. - Nie słyszę najmniejszego szelestu. Gdzie oni mogą być?

Pierce nie odwrócił głowy.

- To dobrze - odpowiedział. - Logana nie możesz słyszeć, porusza się cicho jak kot. Kiedy dopadnie Rossa, na pewno to usłyszymy. A teraz odpocznij chwilę, musisz być wykończona. Przystanęli. Uniosła na niego oczy. - Dzięki za to, co zrobiłeś dla Emmy. Nigdy ci tego nie zapomnę - rzekła z wdzięcznością. Spojrzał na nią ze smutkiem, bardzo poważnie.

304

- Nie jestem takim złym człowiekiem, jak się wydaję, prawda? Chcę, żebyś wiedziała, że dla Tannera i Logana gotów jestem zrobić wszystko. Znowu ruszył przed siebie i Avery poszła w jego ślady. Czas dłużył jej się niemiłosiernie; odnosiła wrażenie, że biegną tak już z godzinę, ale miała świadomość, że w rzeczywistości mogło upłynąć zaledwie kilka minut. - Gdzie jesteśmy? - spytała zdyszana. Pierce zatrzymał się i oświetlił żelazne ogrodzenie. Rękami rozgiął metalowe pręty. - Przełaź - rozkazał.

S R

Posłuchała go; szybko znaleźli się po drugiej stronie ogrodzenia. - Kilka kroków dalej jest boczna droga równoległa do szosy. Musimy się tam dostać - wyjaśnił Pierce.

- A co będzie, jeśli ich nie znajdziemy? - zapytała. - Zawrócimy i będziemy szukać po drugiej stronie. Nie to chciała usłyszeć, ale nie miała wyboru.

- Może Ross dobiegł już do swojego samochodu i dawno odjechał - powiedziała z nadzieją w głosie. Bardzo pragnęła, żeby właśnie tak było. - Nie. Usłyszelibyśmy odjeżdżający samochód - zaprzeczył Pierce. Wybiegł na środek drogi i nagle zwolnił. Poczuła emanujące z niego napięcie i rozejrzała się, próbując wzrokiem przeniknąć mrok, nieco w tym miejscu mniejszy. 305

Reflektory oświetlające farmę lekko rozproszyły ciemności, przenosząc swoją poświatę na pola. Pierce znowu przyśpieszył i Avery posłusznie, jak automat, zrobiła to samo. Wyschło jej w ustach, serce waliło tak mocno, jakby chciało wyskoczyć z piersi. Wyciągnęła rękę i chwyciła za ramię biegnącego przed nią mężczyznę. Pierce zatrzymał się, ale poczuła, że nie zrobił tego ze względu na nią. Przechylił głowę w jedną, a potem w drugą stronę, niczym zwierzę próbujące zwietrzyć zapach wroga. Wiedziała, że nie wolno o nic pytać. Wyciągnęła szyję i rozejrzała się. Z pobliskiego rowu

S R

wyłoniła się zgięta sylwetka biegnącego człowieka. Otworzyła usta, żeby zawołać, ale Pierce był szybszy. Zakrył jej usta dłonią; w blasku księżyca ujrzała jego zagniewaną twarz.

- Cicho... Nie odzywaj się, bo go zdradzisz. Ross może nie wie, że Logan go śledzi. Może Loganowi uda się go zaskoczyć. Odsunął rękę i Avery łapczywie złapała powietrze. - Co robimy?- szepnęła. - Idziemy za nimi. Musimy sprawdzić, czy Ross nie zawraca i nie zachodzi go z tyłu. Pokonali niewielkie wzniesienie dzielące ich od szosy i nagle ujrzeli światła samochodów. Logan i Ross wpadli w świetlistą smugę i stali teraz naprzeciw siebie, spoceni i zdyszani. Dalej wypadki potoczyły się błyskawicznie.

306

Logan runął na Rossa jak automat. Usłyszeli odgłos ścierających się ciał i szeryf osunął się na ziemię. Logan usiadł na nim i uniósł pięść do ciosu, uderzył raz, drugi... - Logan! Logan! Nie! Nie wytrzymała, krzyknęła i odwrócił się w jej stronę. To wystarczyło, by stracił chwilową przewagę. Ross poderwał się z ziemi i przybrał bojową postawę. Znowu stali naprzeciw siebie i mierzyli się wzrokiem. Avery kątem oka dostrzegła Maca i Emmę. Oparty o wóz patrolowy stał też jakiś niewysoki, chudy mężczyzna w stroju szeryfa.

S R

Szeryf Dawson z Willow Creek? Z boku, z lasu, wyłonił się Tanner. Nikt nie podszedł do stojących na środku mężczyzn, żeby ich rozdzielić.

- Ross, ty sukinsynu! - krzyknął Logan. - Chyba oszalałeś, żeby robić takie rzeczy. Co ty wyprawiasz na mojej farmie?! Najpierw otrułeś mi konie, a teraz spaliłeś dom i o mało nie zabiłeś mnie, Avery i jej siostry. To ty rozlałeś benzynę. Powiedz, Ross, jak to się stało, że przekroczyłeś granicę i zacząłeś mordować niewinnych ludzi! Ross sapnął. - O to samo chciałem zapytać ciebie, Logan. To ty jesteś specjalistą od zabijania niewinnych istot. Moja siostra nigdy by nie zginęła, nie zabiłaby swojego syna, gdyby nie ty. Doskonale prowadziła samochód, nigdy w życiu nie miała najmniejszego wypadku. Musiała być śmiertelnie przerażona, żeby zrobić coś takiego. Uciekała z domu, żeby ratować życie. Coś ty jej zrobił, 307

Logan? Co ty takiego zrobiłeś, że wstała w środku nocy, złapała dziecko i rzuciła się do ucieczki? Do jakiego stanu ją doprowadziłeś, że nie zobaczyła tego tira? Jak to zrobiłeś? Dlaczego? Ross postąpił krok naprzód. Jego twarz była kredowo-biała z nienawiści. - Dlaczego była tak śmiertelnie przerażona, że nie dostrzegła świateł ciężarówki? - powtórzył bełkotliwie. - Gadaj! - Zatrzymał się, głęboko odetchnął i po chwili mówił dalej: - Nazwałeś moją siostrę dziwką, ale nie odpowiedziałeś na żadne z moich pytań. I ty myślisz, że ja to zniosę, że dalej będę tak żyć?

S R

- Oszalałeś, Ross. Nienawiść cię zaślepiła - odparł Logan pozornie spokojnym głosem. - Mówiliśmy o tym już wiele razy. Raz na zawsze przyjmij do wiadomości, że twoja siostra zabiła się, bo wpadła we wściekłość i nie wiedziała, co robi. Zabiła siebie i zabiła naszego syna.

Ross pochylił głowę jak byk szykujący się do ataku. - To nie była wściekłość, to był strach - wycharczał. - Becky wpadła w panikę. Co ty jej zrobiłeś, draniu? Widziałem ich ciała. Były w takim stanie, że lekarz sądowy przeprowadzający sekcję nie mógł mi powiedzieć, czy Becky przedtem została pobita. Logan zachwiał się; on też widział ich ciała. Był pierwszy na miejscu wypadku. Sam wyciągnął z samochodu zmasakrowane ciało syna. Nigdy, do końca życia, nie zapomni tego widoku. Otarł pot z czoła. Ross zrozumiał to po swojemu.

308

- Nic nie mówisz?! - krzyknął triumfalnie. - Doskonale to rozumiem. Nawet ty nie możesz bez przerwy kłamać i zwalać całej winy na Becky, bo była niewierna. A wiesz, dlaczego już niedługo będziesz tak gadał? Bo ja ci w tym przeszkodzę. Nie pozwolę ci szkalować imienia mojej siostry. Będę cię prześladował do śmierci, a w końcu cię zabiję, Logan. Becky uciekała z domu, bo bała się ciebie! Pobiłeś ją, przyznaj się! - Nie. - Logan zacisnął pięści. Ross uśmiechnął się wrednie. - Kto ci uwierzy... ty... Avery szybkim krokiem podeszła do nich i stanęła między nimi.

S R

Gdyby teraz chcieli się na siebie rzucić, musieliby najpierw przejść po niej. Spojrzała na Logana z prośbą w oczach.

- Logan, musisz powiedzieć mu prawdę. Przecież widzisz, co się z nim dzieje. Trzymanie wszystkiego w tajemnicy pogarsza sprawę. Powiedz mu, co stało się tamtego wieczoru. Zrób to, bardzo proszę. - Posłuchaj jej - powiedział Ross. - Tym razem dobrze gada. Avery wbiła spojrzenie w twarz Logana, próbując odnaleźć na niej coś, co świadczyłoby o tym, że ją usłyszał. Ujrzała tylko nieprzejednany upór. - Zrozum - ciągnęła - Ross nie może tak żyć. Nieświadomość tego, co zaszło, wykańcza go. Nie przestanie szaleć, dopóki nie pozna prawdy, bez względu na to, jaka ona jest. Zrozum to. Ross pogardliwie wzruszył ramionami. - Jaka ona mądra, kto by przypuszczał! Posłuchaj jej, Logan. Opowiedz nam swoje sekrety. - Jego głos przeszedł w świst. - Co jej 309

zrobiłeś? Pobiłeś ją? A może ją zdradziłeś? Może udało ci się wreszcie uwieść Jessie? Może Becky weszła i zastała was w łóżku? Gadaj, jak to było! - Dość tego!- krzyknął Pierce tak głośno, że wszyscy spojrzeli na niego zdumieni. On jednak patrzył tylko na Logana, jakby byli tu sami. Postąpił krok do przodu. - Kazałeś mi przysiąc i zrobiłem to, Logan, ale nie mogę dłużej tego słuchać. Nie mogę i nie mam zamiaru. - Zamknij się, Pierce - warknął Logan. Pierce stanowczo pokręcił głową.

S R

- Nie. Becky nie przyłapała Logana z Jessie - oznajmił podniesionym głosem i przeniósł spojrzenie na Rossa. Logan spiorunował go wzrokiem.

- Powiedziałem, żebyś milczał - rzekł twardo. Pierce jakby go nie słyszał.

- Tego wieczoru, kiedy doszło do wypadku, Logan przyłapał mnie z Becky w małym domku. Przyłapał nas... w łóżku. Wyznanie to było tak nieoczekiwane, że wszyscy spojrzeli na niego, jakby zobaczyli diabła z rogami i ogonem. Zapadła cisza; przerwał ją dopiero Ross. - Łżesz! - wrzasnął i rzuciłby się na mówiącego, gdyby Logan i Tanner go nie powstrzymali. - Łżesz, ty draniu! Zmówiliście się, żeby tak gadać, przeklęci Monahanowie! Jak w ogóle śmiecie... Pierce znowu patrzył tylko na Logana. 310

- Przepraszam, ale gdybyś się zgodził, żebym to powiedział zaraz po wypadku, nie doszłoby do tych wszystkich okropnych rzeczy. A może... może nawet ty zdołałbyś mi przebaczyć, gdybyś usłyszał, jak było naprawdę. Teraz będziesz musiał mnie wysłuchać, inaczej nikomu nigdy nie będę mógł spojrzeć w oczy. Zwłaszcza sobie. - Łżesz! - ryknął znowu Ross. - Wszyscy łżecie! Pierce nawet na niego nie spojrzał. To, co zamierzał powiedzieć, było przeznaczone tylko dla jego starszego brata. - Tamtej nocy... - zaczął niepewnym głosem, który stopniowo

S R

nabierał mocy - tamtej nocy przyjechałem do ciebie, Logan. Bardzo cię potrzebowałem. Chciałem pogadać. Miałem straszny dzień. Próbowałem ratować dwa przepiękne, rasowe psy, ale zdechły na moich rękach. Napiłem się i pojechałem do San Antonio do Black Hat, żeby zobaczyć się z Clarą, ale mi powiedziała, że między nami wszystko skończone. Napiłem się znowu i pojechałem do ciebie, na farmę. Po drodze nie odejmowałem butelki od ust. Przysięgam, chciałem tylko z tobą porozmawiać. Przecież zawsze wszystko sobie mówiliśmy, zwłaszcza kiedy było nam ciężko. Byłeś mi bardzo potrzebny tamtego wieczoru, Logan. Becky otworzyła mi drzwi i powiedziała, że właśnie zostałeś wezwany do nagłego wypadku. Pierce mówił jak w transie. Widać było, że wypadki tamtej nocy przeżywał przez ostatnie kilkanaście miesięcy wielokrotnie. - Zobaczyła, że mam w ręku butelkę, wzięła ją i zamiast odstawić, wypiła resztę i powiedziała, że musi mi pokazać, jak pięknie 311

kazała wyremontować mały domek. Byłem kompletnie pijany. Zupełnie nie wiem, jak się znaleźliśmy w tym domku i kiedy się rozebrałem. Nie wiem, kiedy Becky zrzuciła ubranie. Przysięgam, Logan, między nami wtedy do niczego nie doszło. Byłem pijany do nieprzytomności, nie mogłem nic zrobić. Panowała niczym niezmącona cisza. Wszyscy stali bez ruchu, w kompletnym milczeniu jakby porażeni opowieścią, którą słyszeli po raz pierwszy. Tanner nie spuszczał z brata oszołomionego wzroku. Po twarzy Maca płynęły łzy. Avery wiedziała, dlaczego stary człowiek płacze. To on wychowywał swoich synów, to on dbał o ich

S R

morale, on uczył ich szacunku do kobiet i uczciwości wobec ludzi. To on teraz słyszał, jak wielką poniósł porażkę.

Emma objęła go i przytuliła. Szeryf Dawson stał bez ruchu oparty o swój samochód i uważnie słuchał.

Ross dyszał jak rozjuszone zwierzę, ale w jego oczach po raz pierwszy można było dostrzec coś w rodzaju dezorientacji. Pierce musiał doprowadzić swoją opowieść do końca. W przeciwnym razie nic nie miałoby sensu. - Co było dalej? - zapytała Avery. - Nie wiem. W pewnej chwili ocknąłem się i zobaczyłem, że Logan stoi w drzwiach. Becky zaczęła krzyczeć. Leżałem i zastanawiałem się, co się stało z moim ubraniem i dlaczego Becky jest naga. Próbowałem coś mówić, ale tylko zabełkotałem. Czułem, że Logan podejrzewa mnie o najgorsze.

312

- Nie bezpodstawnie - odezwał się Tanner. - Becky wiele razy próbowała i mnie poderwać. - Spojrzał na Logana. - Nie patrz tak na mnie. Nie mówiłem ci, bo co ci miałem powiedzieć? Braciszku kochany, twoja żona zaleca się do mnie i daje mi do zrozumienia, że chce ze mną iść do łóżka? O nie, nigdy. - Jesteście dranie... wy wszyscy! - wybełkotał Ross. - Becky wcale taka nie była. Ona nigdy... moja siostra Becky nie... Logan przeniósł na niego wzrok. - Była, Ross, była. Wiele razy zastawałem ją z facetem, kiedy wracałem niespodziewanie do domu - oświadczył martwym głosem. Avery uniosła dłoń.

S R

- Dajcie mu skończyć. Mów dalej, Pierce.

- Zaczęli się ze sobą kłócić, a wtedy natychmiast wytrzeźwiałem. Logan powiedział, że ma już tego dość, że się rozwodzi i zabiera jej syna. Becky zaczęła krzyczeć, że nigdy nie da mu rozwodu i nie pozwoli się poniżać w ten sposób. Spojrzał na Rossa.

- Ani przez chwilę nie chodziło jej o dziecko. Nie walczyła o nie, nawet o nim nie wspomniała. Mówiła tylko, jakie to upokarzające, że Logan się z nią rozwiedzie, i że nigdy mu na to nie pozwoli. Logan wybiegł z pokoju i poszedł do stajni. Becky zrozumiała, że wszystko stracone. Zaczęła płakać i wykrzykiwać, że Logan kocha tylko Jamiego i że ona mu pokaże. Skoro on jej nie kocha, nie będzie miał i syna.

313

Pobiegła do domu, a ja poszedłem do Logana, żeby mu wszystko wytłumaczyć. Po kilku minutach usłyszeliśmy straszny huk. Wybiegliśmy, ale... ale było już za późno. Pierce spuścił głowę i wbił wzrok w ziemię. Ramiona mu drżały. Kiedy się opanował, dodał: - Logan kazał mi przyrzec, że nigdy nikomu tego nie opowiem ze względu na pamięć Jamiego. Przyrzekłem, ale Bóg mi świadkiem, że zrobiłem to wbrew sobie. Jak widzisz, Ross, tylko ja jestem odpowiedzialny za śmierć Becky, tylko ja, nikt inny. Gdybym się tak nie spił... Ale co to za wytłumaczenie! Alkohol nikogo nie

S R

usprawiedliwia. Gdybym wtedy nie jechał na tę farmę... Logan zawahał się, a potem powoli, jakby z wahaniem, położył rękę na ramieniu brata. Avery czuła, że tym gestem otwiera jakieś drzwi i przechodzi przez nie. Wybacza bratu i wybacza sobie. Objął Pierce'a i kilka razy poklepał go po plecach.

Odwróciła się w stronę Rossa i zrozumiała, że szeryf nareszcie uwierzył w to, co usłyszał. Stał zrezygnowany jak wielka marionetka, której nagle ktoś odciął sznurki. Uwielbiał swą siostrę i ta miłość go zaślepiła. Teraz nie miał już nic, w co mógłby wierzyć. Nagle poczuła, że jest jej żal tego człowieka. Szeryf Dawson podszedł do szeryfa Middletona i nałożył mu kajdanki. - Chyba już pójdziemy, Ross... Ruszyli w stronę samochodu. Logan nagle jakby się ocknął z otępienia.

314

- Posłuchaj, Ross! - krzyknął za nimi. - Czy zabiłeś też naszego psa? Ross się odwrócił i wzruszył ramionami. - Nie, nigdy bym tego nie zrobił. Ja też go lubiłem. Zawiozłem go do pewnej rodziny w Hill County. Jest tam mnóstwo dzieciaków, które go uwielbiają. Ma tam jak w niebie. Logan odetchnął z ulgą, po czym nagle wybuchnął śmiechem i szeryf Dawson z Rossem znowu stanęli. - Nawet nie wiesz, Ross... - wykrztusił Logan - jaką mi wyświadczyłeś przysługę, puszczając z dymem tę starą chałupę.

S R

Na twarzy Rossa ukazał się cień uśmiechu. - Nigdy jej nie lubiłeś, wiem... Powiedz to sędziemu, może weźmie to pod uwagę i uzna za okoliczność łagodzącą. - Może powiem...

Szeryf Dawson wsadził Rossa do swego samochodu i odjechali. Wszyscy stali przez dłuższą chwilę w milczeniu, patrząc za oddalającymi się światłami patrolowego wozu.

Kiedy zniknęły, Avery spojrzała po obecnych. Byli mokrzy, zabłoceni i obdarci. Jej nowa rodzina wyglądała jak banda leśnych ludzi. Delikatnie posmarowała maścią zaczerwienione miejsca na skórze Logana. - Jesteś poparzony w bardzo wielu miejscach. Nie boli cię to? spytała z niepokojem.

315

- Prawie wcale. To bardzo przyjemne, jak tak mnie dotykasz odparł i uśmiechnął się do niej. Avery przestała go smarować i rozejrzała się po pomieszczeniu, w którym byli. - Nie wiedziałam, że tu jest tak ładnie - powiedziała. Znajdowali się na poddaszu budynku stajni. Logan urządził tu sypialnię, niewielki salonik i łazienkę. Brakowało tylko kuchni, lecz była niewielka lodówka i maszynka do parzenia kawy. Prawdziwy dom, ulubione miejsce Logana. Po tym, jak szeryf Dawson odjechał z Rossem, wszyscy wrócili

S R

na farmę. Mac przez całą drogę milczał, a na koniec poprosił, by Pierce odwiózł go do domu. Tanner postanowił zostać i pomóc Loganowi. Avery podejrzewała, że chodzi mu raczej o Emmę. Potem wszyscy się umyli i zaczęli buszować wśród ubrań Logana w poszukiwaniu czegoś suchego i czystego. W końcu każde z nich znalazło coś dla siebie i skompletowało jakiś prowizoryczny strój. - Co oni tam robią? Nie słyszę żadnych głosów - zastanawiała się Avery, pomagając Loganowi włożyć koszulę. - Pozabijali się czy co? Kiedy zostawiali Tannera i Emmę w saloniku, właśnie trwała kłótnia o to, kto zajmie kanapę, a kto będzie musiał spać na nadmuchiwanym materacu na podłodze. Emma uważała, że jako kobiecie należy jej się kanapa, ale Tanner wydawał się głuchy na jej argumenty, ślepy na wdzięki i nieczuły na cięty język.

316

- Jest równouprawnienie, każdy może spać na podłodze dowodził. Logan westchnął. Ostatnio słyszałem, jak Tanner proponował Emmie, że ją ostrzyże. Avery zaniepokoiła się nie na żarty. - Chyba mu na to nie pozwoli! - Nie wiem. Mój braciszek przekonywał ją, jak mógł. Spojrzał na odbicie Avery i swoje w lustrze i Uśmiechnął się. Wyglądali komicznie. On - w spodniach od piżamy i starej koszuli; ona - w jego krótkich spodenkach i bawełnianej koszulce.

S R

- Wyglądasz przepięknie z tymi mokrymi, długimi włosami. Rozmarzył się i pocałował ją w usta. - A teraz chodźmy zobaczyć, jak tam sobie radzi nasze niesforne rodzeństwo.

Salonik był pusty, dokoła nie było żywego ducha. - Emma chyba nie pozwoliła mu zbliżyć się do siebie z nożyczkami... - mruknęła z nadzieją w głosie Avery. Logan usiadł na kanapie i posadził Avery obok siebie. - Skorzystajmy i porozmawiajmy chwilę o nas, skoro nareszcie mamy czas. Podwinęła nogi, a Logan otulił ją kocem. - Dobrze. Ty zaczynasz - zarządziła Avery. - O czym będziemy rozmawiali? - O naszym małżeństwie, oczywiście. Na kiedy wyznaczamy datę ślubu? - zapytał niecierpliwie. - Warto by to zrobić, póki twoja siostra jest z nami. Bo Emma na razie nie wyjeżdża, prawda? 317

Avery westchnęła. - Jeszcze nic nie mówiła. W ogóle niewiele o sobie mówi dodała z troską w głosie. - Dobrze. W takim razie najwyższa pora się zdecydować, gdzie chcemy mieszkać. Nie zdziwiłbym się, gdybyś nie chciała zostać na tej famie. Za dużo tu niedobrych wspomnień. Na razie możemy się przenieść do Tannera i zacząć budować nowy dom. W okolicy jest dużo ziemi, możemy kupić jakąś posiadłość. Avery uniosła rękę. - Logan, nie tak szybko. Daj mi odetchnąć i coś powiedzieć poprosiła.

S R

Spojrzała na niego. Wyglądał na tak szczęśliwego, że powiedziała tylko jedno:

- Bardzo bym chciała tu zostać. Rozpoczniemy nowe życie właśnie tutaj.

Pocałował ją i nie przestałby jej całować, gdyby nie to, że drzwi otworzyły się z impetem i Emma z Tannerem, roześmiani od ucha do ucha, wtargnęli do pokoju. Emma niosła w ręku gigantycznych rozmiarów paczkę popcornu, a Tanner - karton z napojami. Emma ubrana była w cudowną jedwabną piżamę i wyglądała jak bóstwo. Jej bagaż ulokowany w samochodzie nie doznał uszczerbku. Avery dopiero po dłuższej chwili zauważyła, że Emma... jest ostrzyżona na zapałkę. - Coś ty zrobiła... z włosami?

318

- Ten kowboj mnie ostrzygł nożycami do strzyżenia psów wyjaśniła niedbale. - Musiałam coś zrobić, nie mogłam chodzić taka obsmyczona i nadpalona. Tanner dumnie wypiął pierś. - Odkryłem w sobie jeszcze jeden talent. Jestem geniuszem oznajmił. Emma parsknęła śmiechem. - Tylko niech ci się nie wydaje, że możesz z tego sobie zrobić źródło utrzymania. Przecież niczego byś nie zdziałał, gdybym ci nie udzielała szczegółowych instrukcji. Ty i talent!

S R

Tanner wzruszył ramionami.

- O ile pamiętam, tylko narzekałaś... Emma postawiła torbę z popcornem na stole.

- Tylko tyle mamy na kolację, chociaż jak się kowboj rozejrzał po twoim gabinecie, Logan, znalazł to i owo...

Logan jęknął żałośnie, Tanner zaś opróżnił kieszenie spodni, wysypując na stół całkiem pokaźny stos batonów i czekoladek. - Obrabowali mnie! Okradli! Włamali się do biurka! - załkał komicznie Logan. - Ale jak? Przecież mam klucz przy sobie! Tanner mrugnął łobuzersko okiem. - Czy choć raz, braciszku, czy choć jeden raz udało ci się coś przede mną ukryć? - Nie, nigdy - zaprzeczył Logan z rezygnacją. Avery rozejrzała się; brakowało jej tu jeszcze kogoś.

319

- A gdzie Casanova? - spytała zaniepokojona. Emma wzruszyła ramionami. - Zamknęłam drania w klatce. Posiedzi, to skruszeje. Avery zerwała się z kanapy, lecz Logan chwycił ją za rękę i posadził znowu. - Nie widzisz, że ona żartuje? Przecież gdyby spróbowała go złapać, odgryzłby jej rękę. Avery uniosła torebkę z drażetkami i potrząsnęła nią. W tej samej chwili białorudy cień przemknął przez salonik i wskoczył jej na kolana. Przytknął nos do jej policzka i wyciągnął łapkę. - Nigdy nie widziałem tak łasego na słodycze zwierza -

S R

oświadczył Tanner. - Zobacz, jak na mnie patrzy, jakby wszystko rozumiał.

Wszyscy poza Avery wybuchnęli śmiechem, a Logan szczodrze rozsypał popcorn na stoliku.

- Należy mu się coś za to wszystko, co przeze mnie wycierpiał. Jedz, kocurze, na dobre zdrowie. Byłeś naprawdę bardzo dzielny. Kot powąchał prażoną kukurydzę i pogardliwie odmówił jej spożycia. Pozostali byli mniej wybredni. Skoro tylko zaspokoili pierwszy głód, Avery zapytała o Rossa. - Co z nim teraz będzie? Logan nie miał ochoty myśleć o Rossie ani tym bardziej o nim mówić. Emma i Tanner podzielali jego niechęć. Tylko Avery, jak zwykle, współczuła mu. - Wsadzą go do więzienia? - zapytała, potajemnie podsuwając kotu dwie kolorowe drażetki. 320

- Na Boga! - krzyknęła Emma - o co ci znowu chodzi? Wsadzą go! Wsadzą i mam nadzieję, że nigdy nie wypuszczą. Niech spędzi resztę życia za kratkami. Avery spojrzała na nią poważnie. - On bardzo kochał swoją siostrę, trzeba jednak to zrozumieć. Kocia łapa znowu wyciągnęła się w stronę torebki i Avery lekko ją odsunęła. - A David kochał ciebie - odparowała Emma - i zrobił to, co zrobił. Złapała torebkę z drażetkami sprzed nosa kota i schowała ją

S R

Tannerowi do kieszeni koszuli.

- Może masz rację... - Avery przeniosła wzrok na Logana. - Tak czy inaczej, ktoś powinien mu pomóc. A co będzie z Jessie? Nią też ktoś się powinien zająć...

- Ja nic dla niej nie mogę zrobić - rzekł Logan. - Jestem ostatnią osobą, która może jej pomóc. Ojciec powiedział, że się nią zajmie, ma ją zaprowadzić do psychologa. Mac naprawdę ją kocha, nie tak jak ci jej rodzice. Nie martw się o nią, kochanie, ojciec już wszystkiego dopilnuje. A jeśli chodzi o Rossa... mogę porozmawiać z sędzią, ale nie oczekuj ode mnie zbyt wiele. Przecież on mógł cię zabić. - A ja? Ja już się nie liczę? Kogo chciał upiec w małym domku? - obruszyła się Emma. Tanner natychmiast wszystko jej wyjaśnił.

321

- Pewnie ,że się nie liczysz. Dla niego liczy się tylko Avery. Ty jesteś jedynie potencjalną szwagierką, a to nie jest zbyt mocna pozycja. Zrozumiesz to, jak sama się kiedyś zakochasz. Zanosiło się na dłuższą dyskusję i Avery pociągnęła Logana za rękę. - Lepiej chodźmy się przejść. W chwilę później spacerowali po padoku w długich butach i swych komicznych, cyrkowych strojach. Nie obchodziło ich, jak wyglądają. Na niebie świecił księżyc, gdzieś w oddali rżały konie. Wokół panował niczym niezmącony spokój nocny.

S R

- Kocham to miejsce, Logan - rzekła wzruszonym głosem Avery - a jeszcze tak niedawno szłam tutaj, przez ten podjazd, po raz pierwszy. Jakie to dziwne, prawda?

Objął ją i zwrócił jej twarz ku sobie.

- Dziwne i piękne - powiedział. - Kocham cię, Avery. Chcę, żebyśmy zawsze byli razem, żebyśmy nie musieli wspominać przeszłości i byli bardzo szczęśliwi. Pobierzemy się, zbudujemy nowy dom, ale... gdybym był zbytnio niecierpliwy i zanadto się śpieszył, powiedz mi, a natychmiast zwolnię tempo. Zawrócili i poszli w stronę stajni. Kiedy już byli bardzo blisko, dobiegł ich przeraźliwy krzyk Tannera. Na chwilę skamienieli z przerażenia, a potem wszystko zrozumieli. Wymienili uśmiechy i pognali na górę.

322

Tanner stał przyklejony do ściany, a u jego stóp leżała brunatna, okazała i nieżywa mysz. Przy niej, dumnie wyprostowany, siedział Casanova. Emma tarzała się na kanapie, wijąc się ze śmiechu. Avery wzięła kota w ramiona, wolną ręką sięgnęła do kieszeni Tannera, wyjęła z niej torebkę ze słodyczami i odeszła na bok. - Avery, błagam! - zajęczał Tanner - nie zostawiaj mnie! Logan, braciszku kochany, nie odchodź! - Błagalnym wzrokiem obrzucił Emmę. - Kochana siostrzyczko mojej potencjalnej szwagierki, nie opuszczaj mnie w potrzebie! Ludzie! Na pomoc! Ratunku! Avery spokojnie skierowała się w stronę sypialni. Na progu

S R

obejrzała się jeszcze i kochającym wzrokiem obrzuciła Emmę, Tannera i Logana. Bardzo ich kochała. Zwłaszcza Logana. Po raz pierwszy w życiu wiedziała, co znaczy kochać i być kochaną. Bezwarunkowo i na zawsze.

Była w raju, w prawdziwym raju.

323