K. Higgins - Nie ma tego

Tytuł oryginału THE BEST MAN Copyright © 2013 by Kristan Higgins First published in the United States by Harlequin Books S.A. All rights reserved Projekt okładki: © 2013 by Harlequin Books S.A. Cover art used by arrangement with Harlequin Books S.A. Zdjęcie na okładce © Igor Makarov Opracowanie graficzne okładki Ewa Wójcik Redaktorzy prowadzący Katarzyna Rudzka Anna Czech Redakcja Joanna Habiera Korekta Maciej Korbasiński ISBN 978-83-7961-704-3 Warszawa 2014 Wydawca Prószyński Media Sp. z o.o. 02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28 www.proszynski.pl

Prolog W piękny czerwcowy dzień Faith Elizabeth Holland, ubrana w ślubną suknię, w której wyglądała jak zaczarowany Kopciuszek, z bukietem idealnych łososiowych róż w dłoni, na oczach dosłownie połowy miasta została porzucona przy ołtarzu. Nawet w najczarniejszych snach nikt z nas tego nie przewidział. Zgromadziliśmy się wszyscy, roześmiani i wystrojeni, w kościele augsburskoewangelickim Świętej Trójcy. Świątynia była wypełniona po brzegi, wszystkie miejsca siedzące zajęte, trzy rzędy stojące z tyłu. Druhny w pastelowych sukienkach, trzynastoletnia siostrzenica Faith śliczna jak z obrazka. Drużba pana młodego w mundurze galowym, a brat Faith jako mistrz ceremonii. Ślub tej dwójki smarkaczy, Faith i Jeremy’ego, którzy chodzili ze sobą od liceum, miał być w naszym mieście jednym z najszczęśliwszych dni od wielu lat. W końcu Hollandowie to rodzina założycieli, z kategorii „sól ziemi”. Mieli rozległe grunty w regionie Finger Lakes, Jezior Palczastych, ciągnące się w nieskończoność aż do Keuki (nazywaliśmy je Krzywym Jeziorem) akry pięknych winnic i lasów. Lyonowie, cóż, pochodzili z Kalifornii, ale i tak ich lubiliśmy. Należeli raczej do gatunku forsiastych. Bardzo sympatyczni. Ich ziemia graniczyła z ziemią Hollandów, więc dzieciaki były sąsiadami; słodkie, czyż nie? A Jeremy, och, prawdziwe ciacho! Mógł zostać zawodowym graczem w NFL, naprawdę, był aż taki dobry. On jednak wrócił natychmiast po ukończeniu medycyny. Chciał praktykować w mieście, ustatkować się przy boku słodkiej Faith i założyć rodzinę. Młodzi poznali się w okolicznościach bardzo romantycznych, acz poniekąd związanych z medycyną: Faith, wówczas uczennica ostatniej klasy, dostała ataku padaczki. Jeremy, nowy w szkole, przepchnął się do niej, wziął w swoje krzepkie ramiona futbolowego bohatera, czego, jakby się nad tym zastanowić, nie powinien był robić, ale zamiary miał szlachetne, no i jaki piękny obraz tworzyli: wysoki, ciemnowłosy Jeremy niosący Faith przez szkolne korytarze. Zaniósł ją do gabinetu pielęgniarki i nie ruszył się stamtąd, dopóki nie przyjechał ojciec dziewczyny. Opowiadano, że to była miłość od pierwszego spojrzenia. Poszli razem na bal maturalny, Faith z ciemnorudymi włosami wijącymi się na ramionach, w granatowej sukni podkreślającej jasną karnację. Jeremy zabójczo przystojny, sto dziewięćdziesiąt centymetrów rzeźbionego ciała futbolowego boga; czarne włosy i ciemne oczy nadawały mu wygląd rzymskiego księcia. Poszedł do Boston College, gdzie nadal grał w futbol, Faith w Virginia Tech studiowała architekturę krajobrazu, więc duża odległość, a także ich wiek... Jednym

słowem, nikt się nie spodziewał, że ten związek przetrwa próbę. Wszyscy potrafiliśmy wyobrazić sobie Jeremy’ego z modelką, a nawet młodą hollywoodzką gwiazdką, wziąwszy pod uwagę pieniądze Hollandów oraz jego zalety. Faith była uroczą dziewczyną z sąsiedztwa, ale przecież wiecie, jak to zwykle bywa. Dziewczyna zostaje w miejscu, chłopak idzie dalej. Zrozumielibyśmy. Myliliśmy się jednak. Jego rodzice narzekali na potężne rachunki za telefon komórkowy, opowiadali o niezliczonych esemesach, które Jeremy posyłał Faith, jakby się przechwalali: Widzicie, jak wspaniały jest nasz syn? Jakże stały w uczuciach. Bardzo kocha swoją dziewczynę. Kiedy Faith i Jeremy przyjeżdżali do domu, uśmiechnięci chodzili po mieście, trzymając się za ręce. Jeremy czasami z donic przed piekarnią zrywał kwiat i wsuwał jej za ucho. Często widywano ich na plaży, on leżał z głową na jej kolanach. Pływali po jeziorze w należącej do Hollandów łodzi. Faith sterowała, Jeremy stał za nią i obejmował ją swoimi muskularnymi ramionami. Czyż nie wyglądali wtedy jak z reklamowego plakatu turystycznego? Wszystko wskazywało na to, że Faith trafiła na żyłę złota, i bardzo dobrze, że udało się jej złowić kogoś takiego jak Jeremy – wszyscy mieliśmy słabość do biednej dziewuszki, którą Mel Stoakes musiał wycinać z tamtego strasznego wraku. Laura Boothby lubiła opowiadać, ile Jeremy wydaje u niej na kwiaty dla Faith z okazji rocznicy pierwszej randki, urodzin, walentynek, a czasami „bo tak”. Byli wprawdzie tacy w tej naszej krainie menonitów i jankeskiej rezerwy, którzy uważali to za przesadę, ale Lyonowie pochodzili z doliny Napa, więc wszystko jasne. Czasami widywało się Faith z przyjaciółkami w restauracji O’Rourke, gdzie jedna przez drugą żaliły się na swoich obojętnych, niedojrzałych chłopaków, którzy zdradzali albo kłamali, informowali o zerwaniu esemesem albo zmianą statusu na Facebooku. A jeśli Faith wyraziła współczucie, odpowiadały: – Nie masz zielonego pojęcia, o czym mówimy, Faith! Ty masz Jeremy’ego! Niemal jakby ją oskarżały. Wzmianka o nim wywoływała na jej twarzy marzycielski uśmiech, nadawała miękkość oczom. Faith czasami mówiła, że zawsze marzyła o mężczyźnie równie dobrym jak jej ojciec, i wyglądało na to, że takiego znalazła. Mimo młodego wieku Jeremy był wspaniałym lekarzem, podczas pierwszych miesięcy jego pracy wszystkie kobiety w mieście zapadły na jakąś dolegliwość. Miał czas, by wysłuchać pacjentów, zawsze się uśmiechał, pamiętał, co człowiek mówił podczas ostatniej wizyty. Trzy miesiące po ukończeniu stażu w piękny wrześniowy dzień, kiedy wzgórza płonęły czerwienią i złotem, a jezioro połyskiwało srebrem, Jeremy ukląkł i dał Faith pierścionek zaręczynowy z trzykaratowym diamentem. Wszyscy o tym usłyszeliśmy, och, jasne, że tak, i zaczęło się planowanie. Dwie siostry Faith zostały druhnami, śliczna Colleen O’Rourke pierwszą druhną. Drużbą Jeremy’ego miał być

chłopak Cooperów, jeśli da radę przyjechać do domu z Afganistanu, i czy to by nie było miłe zobaczyć odznaczonego bohatera wojennego przy boku dawnego kumpla z boiska? Na samą myśl o tej romantycznej, uroczej scenie wszyscy się uśmiechaliśmy. Wyobraźcie więc sobie nasze zaskoczenie, kiedy tych dwoje stanęło przy ołtarzu w kościele Świętej Trójcy i Jeremy Lyon wyszedł z szafy.

Rozdział pierwszy Trzy i pół roku później Faith Holland odłożyła lornetkę, wzięła podkładkę i odhaczyła pozycję na liście. Mieszka sam. Clint tak powiedział, na umowie wynajmu widniało tylko jego nazwisko, ale ostrożności nigdy dość. Napiła się red bulla, bębniąc palcami w kierownicę samochodu współlokatorki. Dawno, dawno temu taki scenariusz wydawałby się czystym idiotyzmem, ale wziąwszy pod uwagę dzieje jej związków, drobne śledztwo było po prostu przejawem zdrowego rozsądku. Śledztwo oszczędzało czasu, zakłopotania, gniewu i bólu serca. Powiedzmy na przykład, że facet jest gejem, co okazało się nie tylko w przypadku Jeremy’ego, ale też Rafaela Santosa i Freda Beekera. Jeśli chodzi o Rafa, należy mu zaliczyć na plus kompletną nieświadomość, że zdaniem Faith chodzą ze sobą – myślał, że tylko spędzają razem czas. Później w tym samym miesiącu Faith, zdeterminowana się nie poddawać, dość niezręcznie okazała zainteresowanie Fredowi, który mieszkał przy tej samej ulicy co ona i Liza, a on wycofał się przerażony i łagodnie wyjaśnił, że woli chłopców. (Przypadkiem zeswatała go z Rafaelem i od tamtego dnia są razem, więc jednak dla niektórych istnieje szczęśliwe zakończenie). Preferencje seksualne nie były jedynym problemem. Brandon, którego poznała na imprezie, wydawał się niezwykle obiecujący, dopóki na drugiej randce nie zadzwonił jego telefon. – Muszę odebrać, to mój diler – wyjaśnił otwarcie. Faith poprosiła o uściślenie: ma na myśli dilera narkotyków, prawda?, a on odparł, że jasne, bo niby kogo? Sprawiał wrażenie zdezorientowanego, kiedy w pośpiechu wyszła. Fakt, lornetka należała do starej szkoły, gdyby jednak skorzystała z lornetki w przypadku Rafa, zobaczyłaby cudowne jedwabne zasłony w oknach i dwumetrowy plakat z Barbrą Streisand. A gdyby zasadziła się na Brandona, niewykluczone, że wyśledziłaby, jak zatrzymuje samochód w odpowiedzi na miganie świateł auta nadjeżdżającego z przeciwka i spotyka się z nieprzyjemnymi typami. Od przeprowadzki do San Francisco próbowała umawiać się na randki z jeszcze dwoma innymi. Jeden nie wierzył w kąpiele (i znowu dowiedziałaby się o tym, gdyby go śledziła), drugi wystawił ją do wiatru. I stąd ta akcja. Faith westchnęła i przetarła oczy. Jeśli się nie uda, Clint będzie jej ostatnią próbą

na dłuższy czas, ponieważ naprawdę ją to nużyło. Zarwane wieczory, oczy bolące od lornetki, skurcze żołądka od nadmiaru kofeiny... Męczące. Ale Clint może się okazać wart udręki. Hetero, pracujący, bez kartoteki policyjnej, żadnych zatrzymań za jazdę pod wpływem, w San Francisco naprawdę rzadki okaz. To mogłaby być świetna historyjka na weselu. Faith niemal wyobrażała sobie, jak Clint mówi: „Nie miałem zielonego pojęcia, że w tej samej chwili Faith parkuje przed moim domem, ciągnąc red bulla i naginając prawo...”. Poznała Clinta w pracy: jej zlecono zaprojektowanie małego publicznego parku w Presidio, Clint był właścicielem firmy zajmującej się architekturą krajobrazu. Ich współpraca przebiegała dobrze, on był punktualny, a jego ludzie sprawni i staranni. Co więcej, Clint polubił Blue, golden retrievera Faith, a co jest bardziej pociągającego od faceta, który klęka i pozwala, żeby twój pies lizał go po twarzy? Blue odwzajemniał sympatię (choć z drugiej strony Blue lubił wszystkie żywe istoty, należał do psów, które są skłonne uprawiać miłość z nogą seryjnego mordercy). Park otwarto dwa tygodnie temu i zaraz po uroczystości Clint zaprosił ją do restauracji. Zgodziła się i po powrocie do domu rozpoczęła przygotowania. Stary dobry Google nie wykazał istnienia żony (albo męża). Była wprawdzie informacja o małżeństwie niejakiego Clintona Bundta z Owens w Nebrasce, ale ślub zawarto dziesięć lat temu, a jej Clinton Bundt A) wyglądał na zbyt młodego, B) mieszkał w Seattle. Jego profil na Facebooku przeznaczony był wyłącznie do celów związanych z pracą. Chociaż wspominał o wydarzeniach z życia towarzyskiego („Byłem w knajpie Oma’s na Dziewiętnastej; placki ziemniaczane palce lizać!”), to we wpisach z ostatniego półrocza ani słowem się nie zająknął o żonie. Przed pierwszą randką Faith uzgodniła z Fredem i Rafaelem, że go sprawdzą, bo w tej kwestii intuicja wyraźnie ją zawodziła. W pewien wtorkowy wieczór spotkała się z Clintem na drinka; chłopaki pojawili się w knajpie i przeprowadzili błyskawiczny test, po czym usiedli przy stoliku. Hetero, brzmiał esemes od Rafaela. Fred napisał to samo. Na randce numer dwa (piątkowe popołudnie/lunch) Clint dowiódł, że jest czarujący, gdy z zainteresowaniem słuchał, jak Faith opowiadała o swojej rodzinie: rodzeństwie (była najmłodsza z czworga), o Goggy i dziaduniu, rodzicach ojca, i o wielkiej tęsknocie za tatą. Clint w rewanżu opowiedział o swojej byłej narzeczonej, ale Faith miłosną przeszłość zachowała dla siebie. Na randce numer trzy (środa/kolacja, z zastosowaniem strategii „Niech poczeka, sprawdzimy, jak bardzo jest zainteresowany”), na którą Clint wybrał uroczy mały bar niedaleko Nabrzeża, ponownie stanął na wysokości zadania: przytrzymał jej krzesło, skomplementował, nie wchodząc w szczegóły („Śliczna sukienka”, co, jak Faith się przekonała, nie wywołuje alarmu w przeciwieństwie do: „Czy to Bagdley Mischka, o Boże, uwielbiam ich!”). Gładził jej dłoń i zerkał na cycki, więc sprawy

szły w dobrym kierunku. Kiedy zapytał, czy może odwieźć ją do domu (zakamuflowana propozycja seksu), odmówiła. Zmrużył oczy, jakby przyjmując wyzwanie. – Zadzwonię do ciebie. Masz wolny weekend? Zdał kolejny egzamin. Dostępny w weekendy. Faith poczuła drżenie w żołądku, od osiemnastego roku życia nie była na czwartej randce. – Myślę, że w piątek mam czas – mruknęła. Stali na chodniku i czekali na taksówkę, a wokół turyści płynęli strumieniem do sklepów po bluzy, bo ktoś im złośliwie wmówił, że koniec sierpnia w San Francisco oznacza lato. Clint pochylił się i pocałował ją. To był dobry pocałunek. Bardzo sprawny. Miał potencjał, pomyślała Faith. Z tumanu sławnej mgły wyłoniła się taksówka i Clint ją zatrzymał. Tak więc przygotowując się na czwartą randkę, która przypuszczalnie okaże się tą randką, bo w końcu pójdzie do łóżka z kimś innym niż Jeremy, Faith siedziała w samochodzie przed mieszkaniem Clinta i przez lornetkę wpatrywała się w okna. Uznała, że oglądał mecz. Czas zadzwonić do siostry. – Zdał egzamin – powiedziała zamiast powitania. – Masz więc problem, skarbie – odparła Pru. – Otwórz serce i tym podobne. Jeremy był wieki temu. – To nie ma nic wspólnego z Jeremym. – Faith zignorowała prychnięcie siostry. – Ale wiesz, trochę się martwię jego nazwiskiem Clint Bundt. Szybko się kończy. Clint Eastwood, jasne, brzmi fantastycznie. Ale Clint i Faith. Faith i Clint. Faith Bundt. Sama nie wiem. – To było o wiele mniej przyjemne niż powiedzmy Faith i Jeremy albo Jeremy i Faith. Co nie znaczy, że uczepiła się przeszłości czy coś w tym rodzaju. – Mnie pasuje – stwierdziła Pru. – Jasne, ty jesteś Prudence Vanderbeek. – No i? – zapytała Pru przyjacielsko, żując Faith do ucha. – Clint i Faith Bundt. To takie... niesatysfakcjonujące. – Okej, więc z nim zerwij albo zawlecz go do sądu i zmuś do zmiany nazwiska. Słuchaj, muszę kończyć. My, farmerzy, o tej porze kładziemy się spać. – Okej. Uściskaj dzieci ode mnie. Powiedz Abby, że prześlę jej link do butów, o który prosiła. I powiedz Nedowi, że pozostał moim małym króliczkiem, chociaż formalnie rzecz biorąc, jest dorosły. – Ned! – wrzasnęła jej siostra. – Faith mówi, że nadal jesteś jej małym króliczkiem. – Dobra! – odkrzyknął Ned. – Muszę kończyć – powtórzyła Pru. – Przyjedziesz do domu na zbiory?

– Raczej tak. W najbliższym czasie nie mam w planach żadnych zleceń. – Faith zarabiała na dostatnie życie jako projektantka krajobrazu, ale większość pracy wykonywała na komputerze. Jej obecność była wymagana tylko na ostatnim etapie. Poza tym warto było wrócić do domu na winobranie w Błękitnej Czapli. – Super! – ucieszyła się Pru. – Posłuchaj, nie traktuj tego faceta zbyt surowo i baw się dobrze. Niedługo pogadamy, kocham cię. – Ja też cię kocham. Faith pociągnęła kolejny łyk red bulla. Pru miała rację. W końcu jej najstarsza siostra od dwudziestu trzech lat jest szczęśliwą żoną. I kogo innego mogłaby poprosić o radę? Honor, drugą siostrę? Jeśli człowiek nie dzwonił ze szpitala, marnował jej czas. Jack był ich bratem, a tym samym człowiekiem w tego rodzaju sprawach kompletnie bezużytecznym. A tata... Cóż, tata wciąż nosił żałobę po mamie, która umarła dwadzieścia lat temu. Fala wyrzutów sumienia była aż nazbyt znajoma. – A więc do dzieła – powiedziała sobie Faith, otrząsając się z zamyślenia. – Mogę się znowu zakochać. Z całą pewnością to lepsza opcja niż Jeremy Lyon jako jej pierwsza i jedyna miłość. We wstecznym lusterku zobaczyła odbicie swojej twarzy, ów cień niedowierzania i smutku, który zawsze się pojawiał, kiedy myślała o Jeremym Lyonie. – Niech cię szlag, Levi – szepnęła. – Nie mogłeś trzymać języka za zębami? Dwa wieczory później Faith zaczęła myśleć, że Clint Bundt istotnie okazał się wart dziesięciu minut, które poświęciła na depilację nóg, i kolejnych sześciu, potrzebnych do wbicia na siebie ściągających majtek Microfiber Slim-Nation zakupionych w ubiegłym miesiącu w sklepie internetowym QVC. (Nadzieja. Ona nigdy nie umiera). Clint wybrał elegancką tajską restaurację z akwarium z rybkami koi przy wejściu i draperiami z czerwonego jedwabiu na ścianach, które sprawiały, że światło było niezwykle korzystne. Siedzieli w boksie w kształcie litery U. Bardzo przytulnie, pomyślała Faith. I romantycznie. Jedzenie także okazało się wyśmienite, nie wspominając już o rewelacyjnym chardonnay z winnic znad rzeki Russian. Clint co chwila zerkał jej w dekolt. – Wybacz – powiedział – ale wyglądasz tak apetycznie, że można by cię schrupać. Kiedy cię pierwszy raz zobaczyłem, poczułem, jakby ktoś walnął mnie w głowę deską. – Naprawdę? To słodkie. – Faith napiła się wina. O ile dobrze pamiętała, miała wtedy na sobie brudne dżinsy i robocze buty i była przemoknięta do suchej nitki. W deszczu przesadzała rośliny, próbując wyrzucić z myśli radnego, który martwił się systemem odpływów w parku (litości, system nie istniał, w końcu była

licencjonowanym architektem krajobrazu, wielkie dzięki). – Nie byłem pewien, czy zdołam wykrztusić z siebie choć słowo – ciągnął Clint. – Przypuszczam, że wyszedłem na głupka. – Spojrzał na nią nieśmiało, jakby potwierdzając, że zadurzył się po uszy. I pomyśleć, że wcześniej nie zauważyła tego jego... hm... zauroczenia. Ale tak to się odbywa, no nie? Miłość przychodzi, kiedy odwracasz wzrok, no, wyjątkiem są te miliony, które szczęśliwie odnalazły swoją drugą połowę na Match.com, ale co tam. To brzmiało dobrze. Podszedł kelner, posprzątał talerze po kolacji, postawił na stole kawę, śmietankę i cukier. – Wpadło coś państwu w oko z karty deserów? – zapytał z szerokim uśmiechem. Bo naprawdę byli uroczą parą. – Może crème brûlée z mango? – zaproponował Clint. – Nie wiem, czy przeżyję, patrząc, jak to jesz, ale to zachęcający początek. Halo! Mrowienie na poziomie 6,8 w skali Richtera. – Brzmi super – odparła i kelner pospieszył do kuchni. Clint przysunął się i objął ramiona Faith. – Wyglądasz oszałamiająco w tej sukience – mruknął, wodząc palcem po krawędzi dekoltu. – Jakie są szanse, że później pozwolisz mi ją z siebie zdjąć? – Pocałował Faith w szyję. Och, zaraz się rozpłynie! Kolejny pocałunek. – Szanse rosną – powiedziała bez tchu. – Naprawdę cię lubię, Faith. – Skubał wargami jej ucho, co sprawiło, że przeszył ją prąd. – Ja też cię lubię. – Spojrzała w śliczne brązowe oczy. Jego palec zsunął się niżej i Faith czuła, jak skóra jej płonie, na pewno pokrywając się plamami, przekleństwo rudzielców. A co tam. Obróciła się i pocałowała go w usta. To był delikatny, słodki, długi pocałunek. – Przepraszam, że przeszkadzam, gołąbeczki – powiedział kelner. – Nie zwracajcie na mnie uwagi. – Postawił deser na stole z wymownym uśmiechem. – Tutaj! Wrzask sprawił, że wszyscy troje podskoczyli. Clint łokciem trącił kieliszek, wino wylało się na obrus. – O cholera – mruknął i odsunął się od Faith. – Nie przejmuj się – powiedziała Faith. – Mnie to ciągle się przytrafia. Clint nie patrzył na wino. Przed ich boksem stała kobieta z pięknym chłopczykiem na rękach. – Patrz, kogo zaniedbuje z twojego powodu, ty kurwo! Faith wyciągnęła szyję, szukając kurwy za kobietą, ale była tam tylko ściana.

Spojrzała na kobietę, mniej więcej w tym samym wieku co ona i bardzo ładną; blond włosy i zaczerwienione z wściekłości policzki. – Pani... pani mówi do mnie? – zapytała. – Tak, mówię do ciebie, ty kurwo! Jego zaniedbuje, kiedy cię podrywa i idzie z tobą na kolację. Naszego syna! Nasze maleństwo! – Potrząsnęła malcem, by podkreślić swoje słowa. – Hej, dzieckiem się nie trzęsie – powiedziała Faith. – Nie odzywaj się do mnie, ty kurwo! – Mamo, postaw! – rozkazał chłopczyk. Kobieta posłuchała syna, po czym ujęła się pod (szczupłe) biodra. Kelner złapał wzrok Faith i się wykrzywił. Pewnie był gejem, więc jej sprzymierzeńcem. – Ale ja nie... Clint, ty nie jesteś żonaty, prawda? Clint podniósł ręce w geście kapitulacji – Dziecinko, nie bądź wściekła – skamlał do kobiety. – Ja z nią tylko pracuję... – O mój Boże, jesteś żonaty! – wybuchnęła Faith. – Skąd pochodzisz? Z Nebraski? – Owszem, ty kurwo! – Clint! – krzyknęła Faith. – Ty dra... Przypomniała sobie o chłopczyku, który z powagą się jej przyglądał. Palcem nabrała crème brûlée i wepchnęła mu do buzi. – Bardzo mi przykro – zwróciła się do pani Bundt (cóż, przynajmniej nie będzie musiała się użerać z tym nazwiskiem). Chłopczyk wypluł deser i sięgnął po torebkę z cukrem. – Nie wiedziałam... – Och, zamknij się, kurwo. Jak śmiesz uwodzić mojego męża! Jak śmiesz! – Nie uwo... nic z nim nie robię, okej? – Faith była przerażona faktem, że ta rozmowa toczy się w obecności kilkulatka (który wyglądał jak dziecko hobbita, ale był taki słodki, wylizując cukier z torebki). – Jesteś dziwką, kurwo. – Prawdę mówiąc – zaczęła zdenerwowana Faith – to pani mąż... – Przypomniała sobie o dziecku. – Proszę zapytać kelnera, dobrze? Tak, tak, niech uzyska potwierdzenie od przyjacielskiego kelnera. – Eee... kto ureguluje rachunek? – zapytał kelner. Tyle w sprawie sympatii gejów do Faith. – To była kolacja w interesach – oznajmił Clint. – Rzuciła się na mnie znienacka, nie miałem pojęcia, co zrobić. Daj spokój, skarbie, wracajmy do domu. – Domyślam się, że mówiąc „dom”, nie masz na myśli swojej przytulnej garsoniery w Noe Valley, tak? – rzuciła Faith. Clint zignorował zaczepkę. – Cześć, Finn, jak leci, mały? – Zmierzwił synkowi włosy, po czym wstał i posłał Faith pełne smutku i godności spojrzenie. – Przykro mi, Faith – powiedział

z powagą. – Jestem szczęśliwym mężem i mam cudowną rodzinę. Obawiam się, że nie możemy kontynuować naszej współpracy. – Żaden problem – wykrztusiła. – Zapamiętaj sobie, kurwo – powiedziała żona Clinta. – Tak się kończy, kiedy próbujesz rozwalić moją rodzinę! – Znowu złapała się pod boki i wykręciła nogę: pozycja w stylu Angeliny Jolie z przemieszczoną kością biodrową. – Cześć, kurwo – powiedział chłopczyk, otwierając następną torebkę z cukrem. – Cześć – odparła Faith. Był naprawdę słodki. – Nie odzywaj się do mojego dziecka! – wrzasnęła pani Bundt. – Nie życzę sobie, żeby twoje brudne kurewskie usta przemawiały do mojego syna. – Hipokrytka – mruknęła Faith. Clint wziął syna na ręce. Mały wcześniej zdołał podwędzić jeszcze kilka torebek z cukrem. – Jeśli kiedyś cię zobaczę w pobliżu mojego męża, kurwo, pożałujesz – syknęła pani Bundt. – Nie jestem kurwą, jasne? – warknęła Faith. – Owszem, jesteś. – Żona Clinta pokazała jej środkowy palec, potem państwo Bundtowie odwrócili się do niej plecami i pomaszerowali do drzwi. – Nie! – zawołała Faith. – Od trzech lat z nikim nie spałam, okej? Nie jestem kurwą! Chłopczyk pomachał do niej wesoło ponad ramieniem ojca, więc odpowiedziała mu tym samym. Bundtowie wyszli. Faith złapała szklankę z wodą i wypiła duszkiem, później przytuliła policzek do chłodnego szkła. Serce waliło jej tak mocno, że było jej niedobrze. – Trzy lata? – powtórzył z niedowierzaniem jeden z gości. Kelner przyniósł rachunek. – Przyjdę, kiedy pani będzie gotowa – powiedział. Super. W dodatku ona płaci za kolację. – Pański napiwek byłby o wiele wyższy, gdyby mnie pan poparł – oznajmiła, szukając w torebce portfela. – Naprawdę wygląda pani rewelacyjnie w tej sukience – odparł. – Za późno. Uregulowała rachunek (naprawdę, Clint, wielkie dzięki, że zamówiłeś butelkę wina za siedemdziesiąt pięć dolarów), wyszła na zimne, wilgotne powietrze San Francisco. Do mieszkania miała blisko, nawet na wysokich obcasach nie sprawi jej to większej trudności. Ulice San Francisco to pikuś w porównaniu ze stromymi wzgórzami jej rodzinnych stron. No i tylko w taki sposób uprawiała sport. Trening

Wkurzonej Kobiety. Marsz Sprawiedliwej, acz Odrzuconej. Nabrzeże wypełniał hałas, mewy krzyczały, z każdego baru i restauracji ryczała muzyka, ludzie rozmawiali w kilkunastu najróżniejszych językach. W domu jedynymi odgłosami życia są nawoływania sowiej rodziny zamieszkującej stary klon na cmentarzu i cykanie ostatnich letnich świerszczy. W powietrzu unosi się słodki aromat winogron z nutą drzewnego dymu, ponieważ noce robią się chłodne. Z okna jej starej sypialni rozciąga się widok aż do jeziora Keuka. Faith spędziła dzieciństwo, bawiąc się w lasach i na polach, wdychając czyste powietrze zachodniej części stanu Nowy Jork, pływając w polodowcowych jeziorach. Jej miłość do natury była głównym powodem, dla którego została architektem krajobrazu: ta profesja dawała możliwość wywabienia ludzi z czterech ścian i skłonienia ich, żeby cieszyli się przyrodą. Chyba najwyższa pora pomyśleć o powrocie. Zresztą taki zawsze miała plan. Mieszkać w Manningsport, założyć rodzinę, być blisko rodzeństwa i ojca. Clint Bundt. Żonaty i dzieciaty. Co za koszmar. No dobra. Niedługo Faith będzie w domu ze swoim psem. Liza pewnie wyszła z chłopakiem, Cudownym Mikiem, więc Faith będzie mogła oglądać Real Housewives, wcinając lody Ben & Jerry. Dlaczego tak trudno znaleźć odpowiedniego faceta? Faith nie uważała się za osobę nadmiernie wybredną, chciała po prostu, żeby to nie był gej, żonaty, arogancki, amoralny czy za niski. Ktoś, kto będzie się nią opiekował... cóż, w taki sposób, w jaki kiedyś robił to Jeremy. Jego ciemne oczy, na których dnie zawsze czaił się uśmiech, mówiły jej, że nic wspanialszego od niej nie mogło mu w życiu się przydarzyć. Nigdy, przenigdy nie miała wątpliwości, że Jeremy kocha ją bezgranicznie. Zadzwonił telefon, więc wyłowiła go z torebki. Honor. – Cześć – powiedziała; jak zawsze, gdy dzwoniła siostra, wpadała w lekką panikę. – Co u ciebie? – Rozmawiałaś ostatnio z tatą? – przerwała jej Honor. – Eee... tak. Rozmawiamy prawie codziennie. – W takim razie przypuszczam, że słyszałaś o Lorenie. Faith gwałtownie skręciła, by wyminąć przystojnego chłopaka w koszulce Dereka Jetera. – Ja też kibicuję Jankesom – powiedziała do niego z uśmiechem. Zmarszczył czoło i wziął za rękę idącą obok kobietę, która wyglądała na zirytowaną. Komunikat zrozumiałam, stary, i, do cholery, chciałam tylko być miła. – O Lorenie? – zapytała Honor. Siostra westchnęła. – Faith, zapewne chcesz przyjechać do domu, zanim tata się ożeni.

Rozdział drugi Levi Cooper, szef policji w Manningsport, która do dyspozycji miała dwa i pół etatu, ludzi próbował traktować pobłażliwie. Naprawdę. Nawet turystów z ołowianą stopą, nalepkami Red Soxów na zderzakach i kompletnym brakiem szacunku do ograniczeń prędkości. Zaparkował radiowóz w widocznym miejscu, w dłoń ujął radar. – Dzień dobry, witamy w Manningsport, jedziesz za szybko, a ja tu stoję. Zaraz cię zatrzymam, więc zwolnij, proszę. Miasto było zależne od turystów, we wrześniu następował szczyt przyjazdów, liście zmieniały kolor, autobusy przez cały tydzień kursowały, a każda winnica w okolicy urządzała specjalne imprezy. Ale prawo jest prawem. Przed chwilą puścił Colleen O’Rourke, udzieliwszy jej surowego pouczenia i ostrzeżenia. Słuchała go, usiłując wyglądać na skruszoną. Dlatego dzisiaj następny pirat drogowy nie może liczyć na szczęście. Na przykład ten. Dwadzieścia siedem kilometrów ponad dozwoloną prędkość, wystarczy. A w dodatku nietutejszy; Levi z daleka widział nalepki z agencji wynajmu samochodów. Samochód, boleśnie jaskrawożółta honda civic, aktualnie pędził z prędkością sześćdziesięciu ośmiu kilometrów na godzinę w obszarze z ograniczeniem do czterdziestu. A co by było, gdyby Carol Robinson i jej wesoła geriatryczna banda uprawiała tutaj swoje marsze? Albo dzieciak od Nebbinsów jechał na rowerze? Odkąd Levi został szefem policji, w Manningsport nie doszło do śmiertelnego wypadku, i planował, że tak zostanie. Żółty samochód minął go, kierowca nawet nie nacisnął na hamulce. Miał na głowie czapkę bejsbolową i wielkie okulary przeciwsłoneczne. Kobieta. Wzdychając, Levi włączył koguta i raz nacisnął syrenę, po czym wjechał na drogę. Wyglądało na to, że kobieta tego nie zauważyła. Znowu włączył syrenę i dopiero teraz zorientowała się, że owszem, to do niej. Zjechała na pobocze. Z bloczkiem mandatów w dłoni Levi wysiadł z wozu. Spisał rejestrację i podszedł do hondy od strony kierowcy, gdzie otwierała się szyba. – Witamy w Manningsport – powiedział bez uśmiechu. Cholera. Faith Holland. Ogromny golden retriever wystawił łeb przez okno i szczeknął, radośnie merdając ogonem. – Holland. Przyjechałaś w odwiedziny? – Ojej, zdumiewające. Jak na to wpadłeś?

Spojrzał na nią bez uśmiechu i odczekał kilka sekund. Zadziałało. Policzki jej poczerwieniały i odwróciła wzrok. – No tak. Sześćdziesiąt osiem w obszarze z ograniczeniem do czterdziestu – powiedział. – Myślałam, że do sześćdziesięciu. – W zeszłym roku obniżyliśmy limit. Pies zaskomlał, więc Levi go pogłaskał, co odniosło taki skutek, że zwierzak próbował wleźć Faith na głowę. – Siad, Blue – poleciła Faith. Blue. Jasne. Ten sam pies co parę lat temu. – Levi, a co powiesz na ostrzeżenie? Mam... hm... nagłą sytuację w rodzinie, więc gdybyś przestał zachowywać się jak glina, byłoby super. – Uśmiechnęła się do niego z wysiłkiem, spoglądając mu w oczy, i założyła włosy za ucho. – Jaką nagłą sytuację? – Dziadek... uch... nie czuje się dobrze. Goggy się martwi. – Nieładnie kłamać w tego rodzaju sprawach. – Levi dobrze znał starszych Hollandów, jako że zapełniali do dziesięciu procent jego służbowego czasu. A gdyby z panem Hollandem naprawdę coś się działo, Levi gotów był się założyć, że pani Holland już by dobierała strój na pogrzeb i planowała dalekomorski rejs. Faith westchnęła. – Posłuchaj, Levi, przyleciałam nocnym samolotem z San Francisco. Możesz mi odpuścić? Przepraszam, że jechałam za szybko. – Postukała palcami po kierownicy. – Przyjmę ostrzeżenie. Mogę już jechać? – Prawo jazdy i dowód rejestracyjny. Zamknęła oczy i pokręciła głową. – Widzę, że nadal masz kij w dupie. – Prawo jazdy i dowód. Proszę wysiąść. Mruknęła coś pod nosem, grzebiąc w skrytce; koszula wysunęła się jej przy tym z dżinsów i odsłoniła pas kremowej skóry. Wyglądało na to, że rewolucja fitness ją ominęła, choć z drugiej strony odkąd pamiętał, Faith zawsze była nieco przy kości. Pies skorzystał z okazji i ponownie wystawił łeb. Levi poskrobał go za uchem. Faith zatrzasnęła skrytkę, wepchnęła dokumenty w dłoń Leviego i wysiadła, o mało nie uderzając go drzwiami. – Zostań, Blue. – Omijała Leviego wzrokiem. Zerknął na prawo jazdy, potem na nią. – Tak, zdjęcie jest fatalne – warknęła. – Chcesz próbkę tkanki? – Nie widzę takiej potrzeby. Ale prawo straciło ważność. Za to też wypiszę mandat. Zmrużyła oczy i skrzyżowała ręce pod biustem. Nadal miała niesamowite piersi.

– Jak było w Afganistanie? – zapytała, patrząc ponad jego ramieniem. – Naprawdę super. Myślę, żeby kupić tam letni domek. – Wiesz, nad czym się zastanawiam, Levi? Dlaczego niektórzy ludzie są takimi wrzodami na dupie? Zastanawiałeś się kiedyś nad tym? – Owszem. Zdajesz sobie sprawę, że znieważenie funkcjonariusza na służbie to wykroczenie? – Czyżby? Fascynujące. Możesz się uprzejmie pospieszyć? Chcę zobaczyć się z rodziną. Podpisał mandat i podał jej. Poskładała papier i wrzuciła do samochodu. – Mogę już jechać, panie funkcjonariuszu? – Komendancie – skorygował. – Skonsultuj się ze specjalistą w sprawie tego kija. – Wsiadła i odjechała. Nie za szybko, ale też nie za wolno. Levi odprowadzał Faith wzrokiem, wypuszczając powietrze z płuc. Jechała do winnicy Błękitna Czapla, która należała do jej rodziny od czasów, gdy Ameryka była w powijakach, do wielkiego białego domu na Wzgórzu, jak nazywano tę okolicę. Faith Holland znał od zawsze, była typem dziewczyny, która w szkole ściskała swoje koleżanki sześć razy na dzień, jakby ostatnio widziała je przed wieloma tygodniami, a nie dwiema lekcjami. Przypominała mu szczeniaka, który próbuje rozczulić potencjalnych właścicieli w schronisku... Lubcie mnie! Lubcie mnie! Jestem naprawdę miła! Jessica, dawna sąsiadka Leviego na osiedlu przyczep i dziewczyna (z przerwami) z czasów liceum, nadała jej ksywkę Księżniczka Supersłodka, bo zawsze nosiła sukienki z falbankami w pastelowych kolorach. A kiedy Faith zaczęła chodzić z Jeremym... to było jak jedzenie miski płatków Lucky Charms polanych syropem, tak słodkich, aż zęby bolały. Dziwił się, że błękitniki nie fruwały jej wokół głowy. Zabawne, nie połapała się, że jej chłopak jest gejem. Przez lata wracała na Boże Narodzenie i Święto Dziękczynienia, na weekendy od czasu do czasu, ale jej wizyty trwały krótko. Nigdy nie wpadła na posterunek, chociaż Levi się zaprzyjaźnił z Hollandami. Bywało, że kiedy jej dziadkowie wzywali go do domu w sprawie jakiejś pomocy, potem proponowali, żeby został na kolacji, a raz na jakiś czas wypijał piwo z jej ojcem lub bratem w knajpie O’Rourke. Ale Faith nigdy nie przyszło do głowy, żeby go odwiedzić i się przywitać. A jednak dawno, dawno temu, kiedy wypłakała z siebie wszystkie łzy, zasnęła z głową na jego kolanach. Faith zapukała do tylnych drzwi ojcowskiego domu i radośnie przygotowała się na zderzenie z rodziną.

– Jestem! – krzyknęła. – Faith! Och, skarbie, wreszcie! – zawołała Goggy, krocząc na czele rozszalałego stada. – Spóźniłaś się! Nie mówiłam, że obiad jest o dwunastej? – Coś mnie zatrzymało – odparła Faith, nie chcąc wspominać o Levim Cooperze, Wrzodzie na Dupie. Abby, obecnie szesnastoletnia i prześliczna, owinęła się wokół Faith, wyrzucając z siebie potok komplementów: – Uwielbiam twoje kolczyki, pachniesz cudownie, mogę się do ciebie przeprowadzić? Dziadek pocałował ją w oba policzki i zapewnił, że jest jego najpiękniejszą dziewczynką, a Faith wciągnęła w płuca kojący zapach winogron i maści bengay. Ned uściskał ją po przyjacielsku, choć miał dwadzieścia jeden lat, i mężnie zniósł, kiedy zmierzwiła mu włosy, Pru mocno ją objęła. Nieobecność matki wciąż była najpotężniejszym doznaniem w pokoju. Tato czekał na swoją kolej. Oczy miał wilgotne, kiedy wypuścił ją z objęć. – Cześć, cukiereczku – powiedział i Faith poczuła, jak serce się jej ściska. – Tęskniłam za tobą, tato. – Wyglądasz pięknie, skarbie. – Pogładził ją po włosach poplamioną na fioletowo dłonią i się uśmiechnął. – Pani Johnson nie ma? – zapytała Faith. – Ma dzisiaj wolne – wyjaśnił tato. – Ach, no tak. Po prostu nie widziałam jej od czerwca. – Nie podoba się jej dziewczyna dziadka – szepnęła Abby, głaszcząc Blue. – Cześć, siostro. – Jack podał jej kieliszek wina. – Witaj, mój ulubiony bracie – odparła, upiwszy solidny łyk. – Pijesz, jakby to był gatorade, cukiereczku – strofował ją ojciec. – Jesteśmy rodziną winiarzy, pamiętasz? – Przepraszam, tato – odparła Faith. – Miły aromat świeżo ściętej trawy, bogata maślana faktura, nuty moreli z dodatkiem cytryny. Cudowne. – Grzeczna dziewczynka. A wyczułaś wanilię? Honor tak powiedziała. – Naturalnie. – Faith daleko było do sprzeciwiania się Honor, która zarządzała absolutnie wszystkim w Błękitnej Czapli. – A przy okazji, gdzie ona jest? – Rozmawia przez ten swój telefon – powiedziała ponuro Goggy, która z zasady nie ufała niczemu, co wynaleziono po roku tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym piątym. – Mówiłam poważnie o przeprowadzce do ciebie – odezwała się Abby. Prudence westchnęła i napiła się wina. – A w dodatku będę mogła udowodnić, że mieszkam w Kalifornii, i za połowę ceny pójść na któryś z tamtejszych rewelacyjnych uniwerków. Widzisz, mamo? Oszczędzam tobie i tacie wydatków.

– A gdzie jest Carl, skoro mowa o moim ulubionym szwagrze? – zapytała Faith. – Ukrywa się – wyjaśniła Pru. – Proszę, proszę, proszę! Ty musisz być Faith! – huknął kobiecy głos. Z otwartych drzwi łazienki dobiegł szum spłukiwanej toalety. Faith otworzyła usta, potem je zamknęła. – Och. Tak... to ja. Lorena, zgadłam? Kobieta, przed którą ostrzegła ją Honor, rzeczywiście stanowiła niezapomniany widok: matowe czarne włosy, bez wątpienia farbowane, makijaż tak gruby, że można by w nim rzeźbić, i przysadzista sylwetka, której każdy przerażający szczegół ujawniała obcisła koszula w lamparcie cętki. Zatknęła długopis w rowek między piersiami, gdzie pozostał, lekko podrygując, podobny do strzykawki. – Malowałam odrosty! – oznajmiła. – Chciałam zrobić dobre wrażenie na małej księżniczce! Witaj! Niech cię ucałuję! Powietrze umknęło z płuc Faith, kiedy Lorena chwyciła ją w uścisku pytona. – Miło cię poznać – wydyszała, podczas gdy Pru posłała jej znaczące spojrzenie. – Możemy zjeść obiad, zanim umrę? – zapytał dziadek. – Ta stara kobieta nie pozwala mi tknąć sera. Umieram z głodu. – Umieraj sobie – odparła Goggy. – Nikt cię nie zatrzymuje. Ja ledwo zauważę. – Ha, może Phyllis Nebbins zauważy. Dwa miesiące temu zafundowała sobie nowe biodro, Faithie. Wygląda, jakby znowu miała siedemdziesiąt pięć lat, spaceruje z wnukiem i uśmiech nie znika z jej twarzy. Miło popatrzeć na szczęśliwą kobietę. Goggy z hukiem postawiła na stole misę z ziemniakami. – Ja będę szczęśliwa, kiedy w końcu kopniesz w kalendarz. – To było świetne, Goggy – powiedział Ned. – Wy dwoje jesteście rewelacyjni! – wrzasnęła Lorena. – Uwielbiam was! Faith usiadła, wciągając w nozdrza zapach szynki, ziemniaków i domu. W winnicy Błękitna Czapla były dwa domy. Stary, w stylu kolonialnym, w którym mieszkali Goggy i dziadunio, modernizowany dwukrotnie od tysiąc siedemset osiemdziesiątego pierwszego roku, kiedy powstał: po raz pierwszy założono bieżącą wodę, drugi remont przeprowadzono w tysiąc dziewięćset trzydziestym drugim. Faith i jej rodzeństwo dorastali tutaj, w Nowym Domu, pełnym wdzięku, acz nieco trzeszczącym budynku w stylu federalnym zbudowanym w tysiąc osiemset siedemdziesiątym trzecim roku; teraz mieszkali w nim ojciec, Honor i pani Johnson, gospodyni, która była u nich od śmierci mamy. A skoro mowa o Honor... – Przepraszam wszystkich – powiedziała nowo przybyła. Cmoknęła Faith w policzek. – Wreszcie dotarłaś. – Cześć, Honor. – Faith zignorowała lekki wyrzut. Pru i Jack byli starsi od Faith odpowiednio o szesnaście i osiem lat. Zasadniczo

uważali, że najmłodsza siostrzyczka, choć fajtłapa, jest urocza (Faith nigdy to nie przeszkadzało, bo zwalniało ją z wielu domowych obowiązków). Za to dla Honor... Dla starszej o cztery lata siostry pojawienie się Faith było zaskoczeniem. Może nigdy nie wybaczyła jej kradzieży tytułu najmłodszej w rodzinie. Choć bardziej prawdopodobne jest to, że nigdy nie wybaczyła jej śmierci mamy. Faith cierpiała na epilepsję, zdiagnozowaną po raz pierwszy, kiedy miała pięć lat. Jack raz sfilmował atak (typowy chłopak) i Faith była przerażona, widząc siebie nieprzytomną, z drgającymi mięśniami, z oczami pustymi jak u martwej krowy. Zakładano, że jeden z takich ataków przykuł uwagę Constance Holland i dlatego nie dostrzegła samochodu, który w nich uderzył, zabijając ją na miejscu. Honor nigdy nie wybaczyła tego Faith... a Faith nie mogła o to mieć pretensji. – Dlaczego siedzisz jak kołek, Faith? – zapytała Goggy. – Jedz, skarbie. Kto wie, czym się żywisz w Kalifornii? – Babcia podała jej talerz wyładowany wędzoną szynką, ziemniakami z masłem, groszkiem z masłem i cytryną oraz duszoną marchewką (z masłem). Faith pomyślała, że przytyła kilogram od samego patrzenia. – No więc, Loreno, ty i mój tata jesteście?... – rzuciła Faith. W tle słychać było babcię wykłócającą się z dziadkiem o ilość soli, którą wsypał do już posolonego posiłku. – Specjalnymi przyjaciółmi, skarbie, bardzo specjalnymi przyjaciółmi – odparła Lorena, poprawiając swój imponujący biust. – Mam rację, Johnny? – Ach, oczywiście – przytaknął uprzejmie. – Nie mogła się doczekać, kiedy cię pozna, Faith. Honor powiedziała, że Lorena Creech poznała tatę miesiąc temu podczas zwiedzania Błękitnej Czapli. Wszyscy w okolicy wiedzieli, że zdruzgotany po śmierci żony John Holland nie chce się z nikim umawiać, a do szczęścia wystarczają mu dzieci, wnuki i winogrona. Próby nawiązania bliższej relacji były łagodnie odrzucane już na wstępie i ludzie przyjęli do wiadomości, że John Holland Junior pozostanie wdowcem do końca swoich dni. Ale oto na scenę wkroczyła Lorena Creech, przeszczepiona z Arizony, już na pierwszy rzut oka łowczyni bogatych mężów i w żadnym wypadku nie kandydatka na macochę. Miejscowi Hollandowie młodsi dyskutowali o tym z tatą, ale on tylko się śmiał i machnięciem ręki kwitował ich niepokój. A chociaż tata ma wiele zalet, myślała Faith, obserwując Lorenę, która oglądała srebrne sztućce, podnosząc je do światła, na sto procent nie należy do nich spostrzegawczość. Nikt nie miał nic przeciwko temu, żeby tata znalazł sobie miłą kobietę i ożenił się z nią, ale też nikt nie chciał, żeby Lorena spała na piętrze w łóżku mamy. – To ile akrów tutaj macie? – zapytała Lorena, pakując do ust wielki kawałek szynki. Subtelne. – Całkiem sporo – odparła Honor lodowato.

– Da się je podzielić? – Wykluczone. – No, część się da, Honor – wtrącił tata. – Ale po moim trupie. Jeszcze groszku, Loreno? – Jakie to miłe – powiedziała Lorena. – Cała rodzina razem! Mój świętej pamięci mąż był bezpłodny, Faith. W dzieciństwie doznał obrażeń jąder. Traktor pojechał do tyłu, uderzył go w części intymne, no i nie mogliśmy mieć dzieci, choć, do diabła, z resztą dawaliśmy sobie radę świetnie! Goggy wpatrywała się w Lorenę, jakby ta była wężem w muszli klozetowej. Jack osuszył kieliszek. – Gratulacje! – odparł dziadek. – Poczęstuj się jeszcze szynką, skarbie. – Popchnął talerz w stronę Loreny, której apetyt najwyraźniej nie ograniczał się tylko do buduaru. – Faith, tata mówi, że zostaniesz na dłużej – powiedział Jack. Faith kiwnęła głową, wycierając usta. – Tak. W końcu zajmę się starą stodołą na Rose Ridge. Spędzę tu jakieś dwa miesiące. – Najdłużej od czasu ślubnego fiaska i nie tylko po to, by adaptować stodołę. Charakter misji i czas jej trwania sprawiały, że wpadała w lekki popłoch. – Super! – wykrzyknęła Abby. – Super – powtórzył Ned, puszczając do niej oczko. – Co zrobisz ze starą stodołą? – zapytał dziadek. – Opowiedz, skarbie. – Zamienię ją w salę na wyjątkowe imprezy, dziadku – wyjaśniła. – Ludzie będą ją wynajmować, co przyniesie winnicy dodatkowe zyski. Śluby, rocznice, tego rodzaju rzeczy. – Wpadła na ten pomysł jeszcze w college’u: przekształcić kamienną stodołę w budowlę, która bez wysiłku wtopi się w krajobraz i połączy w sobie współczesność z przeszłością. – Och! Śluby! Bardzo bym chciała znowu wyjść za mąż – powiedziała Lorena, mrugając do taty, który tylko się uśmiechnął. – To chyba za dużo pracy na ciebie jedną, serduszko – zmartwiła się Goggy. – Wcale nie – odparła z uśmiechem Faith. – Miejsce jest rewelacyjne, a ja przygotowałam już szkice planów, które wam pokażę, i powiecie, co o tym myślicie. – Uwiniesz się w dwa miesiące? – zapytała Lorena z ustami pełnymi ziemniaków. – Jasne – potwierdziła Faith. – Chyba że wystąpią nieprzewidziane komplikacje i tak dalej. – To miał być jej największy projekt, w dodatku realizowany w rodzinnym domu. – Powtórz, czym się zajmujesz? Twój ojciec mi mówił, do jasnej ciasnej, gada tylko o was, dzieciach, ale zapomniałam. – Lorena posłała jej szeroki uśmiech. Odsłoniła złoty ząb. – Jestem architektem krajobrazu.

– Powinnaś zobaczyć jej prace, Loreno – dodał tato. – Są wspaniałe. – Dziękuję, tatusiu. Loreno, projektuję ogrody, parki, przemysłowe przestrzenie otwarte i tak dalej. – Więc jesteś ogrodnikiem? – Nie, ale zatrudniam ogrodników i specjalistów od krajobrazu. Robię projekt i pilnuję, żeby zrealizowano go we właściwy sposób. – Innymi słowy, szefowa – powiedziała Lorena. – Świetnie, mała! Hej, czy te hummele są prawdziwe? Bo wiecie, na eBayu można dostać za te figurki sporo kasy. – Należały do naszej mamy – wtrąciła ostro Honor. – Aha. Całkiem niezłe pieniądze. Poproszę jeszcze tej szynki, mamo. – Lorena wyciągnęła do Goggy swój talerz. Lorena... dobra, było w niej coś przerażającego, nie dało się temu zaprzeczyć. Wcześniej Faith miała nadzieję, że Honor przesadza. Przeszedł ją nerwowy dreszcz. Przed wyjazdem z San Francisco odbyła z rodzeństwem konferencję telefoniczną. Wszyscy się zgodzili, że tata jest niepozbierany – kiedyś lekko drasnął go samochód, bo stał na drodze, gdzie wpatrzony w niebo badał, czy będzie lało – ale skoro poczuł gotowość do umawiania się na randki, powinni mu znaleźć odpowiednią partnerkę. Faith natychmiast się zgłosiła do tego zadania. Wróci do domu, zaadaptuje starą stodołę i wyszuka dla ojca wspaniałą kobietę. Cudowną osobę, która doceni i zrozumie, jaki jest lojalny, dobry i oddany pracy. Która zapełni bolesną pustkę spowodowaną śmiercią mamy. W końcu Faith dostanie szansę na odkupienie. A przy okazji wreszcie zrobi coś dla Błękitnej Czapli, która zatrudniała wszystkich członków rodziny oprócz niej. Obiad zdominowały komentarze Loreny, sprzeczki Neda i Abby, choć już powinni z tego wyrosnąć, oraz okazjonalne groźby śmierci rzucane przez Goggy i dziadka. Norman Rockwell spotyka Stephena Kinga, pomyślała z czułością Faith. – Pozmywam naczynia. Niech nikt się nie rusza – oznajmiła Goggy. W jej głosie zadźwięczała melodramatyczna nuta. – Dzieci! – warknęła Pru, co zmobilizowało Neda i Abby do działania. Zerwali się i zaczęli sprzątać ze stołu. Honor nalała sobie odrobinę wina. – Faith, zamieszkasz u Goggy i dziadka. Mówił ci tata? – Słucham? – Faith posłała dziadkowi uśmiech, by zamaskować panikę w głosie. Jasne, kochała dziadków, ale żeby z nimi mieszkać? – Dziadek wyraźnie zwalnia – powiedziała Pru szeptem, jako że oboje seniorzy mieli niejakie kłopoty ze słuchem. – Wcale nie zwalniam – zaprotestował dziadek. – Kto chce się siłować na rękę? Jack, dasz radę?

– Nie dzisiaj, dziadku. – Widzisz? – Dla mnie wyglądasz dobrze, tato! – oznajmiła Lorena. – Naprawdę świetnie! – On nie jest twoim ojcem – burknęła Goggy. – Nie macie nic przeciwko temu, że Faith zostanie u was, prawda? – zapytał tata. – Wiecie, robicie się trochę... – Jacy? – zażądała wyjaśnień Goggy. – Niebezpieczni dla otoczenia? – zasugerował Jack. Goggy obrzuciła go gniewnym spojrzeniem, po czym łagodniej spojrzała na Faith. – Skarbie, bardzo się cieszymy, że z nami zamieszkasz. Ale jako gość, nie opiekunka. – Powiodła surowym wzrokiem po siedzących przy stole, wstała i poszła do kuchni dyrygować prawnuczętami. – Dziadku, zależy mi na tym, żebyś sprawdził grona merlota – powiedział tata. – Ja też chcę! – rzuciła wesoło Lorena i cała trójka wyszła z jadalni. Przy stole została czwórka Hollandów. – Naprawdę mam u nich zamieszkać? – zapytała Faith. – Tak będzie najlepiej – wyjaśniła Honor. – Zresztą w twoim pokoju trzymam różne rzeczy. – Więc tę kwestię załatwiliśmy – oznajmiła Pru, poprawiając kołnierz flanelowej koszuli. – Niedawno Carl zaproponował, żebym zrobiła sobie depilację do bikini. – O Boże – jęknął Jack. – Nagle zrobiłeś się pruderyjny? A kto cię przywiózł do domu z klubu striptizowego, kiedy się urżnąłeś, hę? – To było siedemnaście lat temu. – I co z tego? Carl chce „dodać pieprzyku sprawom”. – Pru palcami zaznaczyła cudzysłów. – Facet ma szczęście, że w ogóle są jakieś sprawy, takie jest moje zdanie. Jaki masz problem, Jack?! – zawołała do pleców brata opuszczającego pokój. – Ja też nie chcę słuchać o twoim życiu seksualnym – powiedziała Honor. – A w rewanżu wyświadczę ci przysługę i nie zwierzę się z mojego. – Co nie znaczy, że jakieś masz – rzuciła Pru. – Mogłabyś się zdziwić – odparowała Honor. – Jeśli nie mogę rozmawiać z wami, to z kim? Z dziećmi? Z tatą? Jesteście moimi siostrami. Musicie mnie wysłuchać. – Mów – zachęciła Faith. – Jak rozumiem, depilacji nie będzie? – Dzięki, Faithie. – Pru odchyliła się i skrzyżowała ręce na piersiach. – No więc mówi, czemu nie spróbować? Jak modelki „Playboya”? A ja mu na to: „Po pierwsze, Carl, jeśli przywlokłeś «Playboya» do domu, już jesteś trupem. Mamy nastoletnią córkę, nie chcę, żeby oglądała sztuczne cycki i kurewskie fryzury”. – Poprawiła się na krześle. – Depilacja woskiem! W moim wieku! I tak mam dość problemów

z utrzymaniem w ryzach włosów na twarzy. – A skoro mowa o przerażających starszych kobietach – powiedziała Faith, uchylając się przed ręką Pru. – Lorena Creech. O matko. – Niedawno poprosiła Jacka, żeby jej usiadł na kolanach – odparła Pru. – Szkoda, że nie widziałaś jego miny. Faith wybuchnęła śmiechem, ale urwała zmrożona spojrzeniem Honor. – To będzie zabawne do chwili, kiedy tato się zorientuje, że poślubił kobietę, której zależy wyłącznie na jego pieniądzach. – Tata ma pieniądze? – zażartowała Pru. – Coś nowego. – I nie ożeni się z byle kim – dodała Faith. – Może nie. Ale Lorena jest jego pierwszą „specjalną przyjaciółką”. Dlaczego właśnie ona, nie mam zielonego pojęcia. – Honor poprawiła opaskę na włosach. – Parę dni temu wypytywała Sharon Stiles o ceny działek budowlanych, więc lepiej się pospiesz, Faith, dobrze? Nie mam czasu na surfowanie po portalach randkowych. – Honor, jestem w domu od trzech godzin – odcięła się Faith. Honor wstała. – No cóż, zajmij się tym. Dziękuję. Z tymi słowami wyszła i bez wątpienia wróciła do swojego biura. Honor cały dzień pracowała. Wieczorem, po wniesieniu swoich rzeczy do Starego Domu i zwróceniu wynajętego samochodu do Corning (tato zaproponował, by skorzystała z Brązowej Betty, starego subaru), Faith wsunęła się pod czystą pościel w pokoju gościnnym i czekała na sen. Mama nie była jedyną osobą, której nieobecność dzisiaj wyczuwała. Wciąż chwilami spodziewała się zobaczyć Jeremy’ego przy stole. Uwielbiał jej rodzinne obiady. W tej samej chwili przebywał pewnie niedaleko. Od dnia ślubu była w domu siedem razy i nie widziała go. Ani razu. Jasne, jej wizyty trwały dwa dni, rzadko dłużej. Bywała w mieście, chodziła do restauracji należącej do jej najlepszych przyjaciół, Colleen i Connora O’Rourke, ale Jeremy się nie pokazał. Nie wpadał do jej rodzinnego domu, chociaż robił to pod jej nieobecność. Ludzie otrząsnęli się z szoku wywołanego jego ujawnieniem się, jej rodzina także (z czasem). Jeremy stanowił część ich życia, nie wspominając o tym, że był lekarzem i najbliższym sąsiadem, chociaż winnicę od jego domu dzieliło półtora kilometra. Kiedy jednak Faith przyjeżdżała, zaszywał się w swojej jamie. Przez pierwsze sześć tygodni po ich nie-ślubie dzwonili do siebie z Jeremym codziennie, czasem nawet dwa, trzy razy na dzień. Pomimo szokującej wiadomości nie mieściło im się w głowie, że już nie są razem. Przez długi okres był

najważniejszą osobą w jej życiu. Od chwili, gdy zobaczyła go przy łóżku w gabinecie szkolnej pielęgniarki, kochała go przez osiem lat i ani na sekundę nie ogarnęły jej wątpliwości. Mieli się pobrać, mieć dzieci i cudowne długie życie... Nagle ich wspólna przyszłość została ot tak zmieciona... Jej serce nie potrafiło tego pojąć. Próbował jej wyjaśnić, dlaczego pozwolił, by sprawy zabrnęły tak daleko. To była najtrudniejsza część. Tak bardzo go kochała, byli najlepszymi przyjaciółmi... a on nigdy nie próbował z nią szczerze porozmawiać. Często powtarzał, że ją kocha, i Faith wiedziała, że nie kłamał. Codziennie, w każdej rozmowie przepraszał, czasami płakał. Tak mu przykro, strasznie przykro, że ją w taki sposób zawiódł. Przeprasza, że jej nie powiedział, że nie pogodził się z tym, o czym na dnie serca wiedział. Sześć tygodni później po trwającej godzinę cichej rozmowie Faith w końcu powiedziała Jeremy’emu, z czego oboje zdawali sobie sprawę: muszą zerwać. Naprawdę zerwać. Żadnych więcej mejli, telefonów, esemesów. – Rozumiem – szepnął Jeremy. – Zawsze będę cię kochała. – Faith łamał się głos. – Ja też zawsze będę cię kochał. Po długiej, bardzo długiej chwili Faith nacisnęła klawisz kończący rozmowę. Siedziała na skraju łóżka i patrzyła tępo przed siebie. Następnego dnia znany architekt krajobrazu zaproponował jej współpracę w charakterze wolnego strzelca przy projektowaniu nowej mariny i tak zaczęła życie „po Jeremym”. Tamtego roku ojciec odwiedził ją trzy razy – rzecz niesłychana dla zapracowanego farmera – a Pru i dzieci raz. Wszyscy dzwonili, pisali, wysyłali esemesy. Zmuszenie serca, by przestało kochać... to wydawało się niemożliwe. Czasami zapominała i kiedy ją pytano, czy planuje dzieci, odpowiadała: „Na pewno będziemy je mieć”, a potem przypominała sobie, że nie będzie ślicznych ciemnowłosych, roześmianych dzieci biegających po obu winnicach. I teraz w Starym Domu niemożliwością było nie myśleć o Jeremym. Wspomnienia o nim otaczały ją wszędzie: siedział na ganku, przyrzekając ojcu Faith, że dobrze się nią zaopiekuje, kołysał małą Abby na huśtawce, zabierał Neda na przejażdżki w swoim kabriolecie, flirtował z Pru i Honor, pił piwo z Jackiem. Pomagał Faith przemalować ten pokój na bladoliliowy kolor, który do dziś pozostał na ścianach. Całowali się w tamtym kącie (urocze, niewinne pocałunki, chyba nie w rodzaju tych, których należałoby oczekiwać po dwudziestosześcioletnim narzeczonym), aż przyłapała ich Goggy i oznajmiła, że w tym domu żadnego całowania nie będzie i nic jej nie obchodzi, że są zaręczeni. Faith zachowała jedną wspólną fotografię z wyjazdu na weekend do Outer Banks: oboje w bluzach, objęci, jej włosy rozwiewa wiatr, Jeremy z szerokim uśmiechem.

Codziennie zmuszała się, by patrzeć, a mała okrutna część mózgu powtarzała, żeby dała sobie z tym spokój. Zresztą i tak nie zasługiwała na niego. Ale te osiem lat, kiedy byli ze sobą... miała nadzieję, że wszechświat i ludzie w końcu wybaczyli jej mroczną tajemnicę, darując jej Jeremy’ego na znak odpuszczenia win. Wydawało się, że wszechświat śmiał się ostatni, a na swojego przedstawiciela wybrał Leviego Coopera, który zawsze ją osądzał i uważał za śmieszną. Levi wiedział i nigdy słowem się nie zająknął.

Rozdział trzeci Levi Cooper poznał Jeremy’ego Lyona pod koniec liceum. Nigdy się nie spodziewał, że zostaną przyjaciółmi. Z ekonomicznego punktu widzenia nic tego nie zapowiadało. Manningsport leżało nad jeziorem Keuka. Miejski skwer otaczały malownicze firmy: sklepy ze starociami, sklep z sukniami ślubnymi, tawerna O’Rourke, mała księgarnia i Hugo, francuska restauracja, w której Jessica Dunn pracowała jako kelnerka. W pobliżu nad miasteczkiem wznosiło się Wzgórze, kraina bogatych smarkaczy, których rodzice byli bankierami, prawnikami i lekarzami albo właścicielami winnic: Kleinowie, Smithingtonowie, Hollandowie. Od kwietnia do października przyjeżdżały pełne autokary, turyści podziwiali piękne jeziora i krajobrazy, degustowali wina i zabierali ze sobą skrzynkę lub dwie. Za jeziorem na wzgórzach przycupnęły nieskazitelne farmy menonitów, na łąkach pasły się czarno-białe krowy, mężczyźni w ciemnych ubraniach prowadzili traktory z żelaznymi kołami, kobiety w czepkach i długich spódnicach sprzedawały sery i dżemy na farmerskich targach w weekendy. I były też inne miejsca, rozległe tereny pomiędzy. Levi mieszkał po gorszej stronie winnic, gdzie cień Wzgórza sprawiał, że noc zapadała wcześniej. Jego część miasta miała wilgotny, ponury sklep spożywczy i pralnię, w której według legendy handlowano narkotykami. W szkole podstawowej bogaci rodzice, kierując się dobrymi intencjami, zapraszali na przyjęcia urodzinowe całą klasę i Levi szedł, razem z Jessicą Dunn i Tiffym Woodsem. Pamiętali o dobrych manierach, dziękowali gospodyni za zaproszenie, wręczali prezent, który solidnie nadwerężał ich tygodniówki. Rewanż nie wchodził w grę. Mieszkając na osiedlu przyczep, nie pomieścisz całej klasy. Możesz się przyjaźnić z nimi w dzieciństwie, spotykać latem, by skakać z Meering Falls, ale bardzo szybko ekonomia wprowadza podziały. Bogate dzieciaki zaczynają rozmawiać o ubraniach, marce nowego samochodu rodziców i wyjazdach na wakacje, a twój wypad na ryby do doku Henleya nie robi na nikim wrażenia. Tak więc Levi trzymał z Jessicą, Tiffym i Szaszłykiem Jonesem, którego prawdziwe imię brzmiało Ashwick (jego matka była uzależniona od jakiegoś brytyjskiego programu telewizyjnego i wyraźnie nie miała pojęcia o dzieciach i imionach). Levi i jego siostra przyrodnia wychowali się na osiedlu przyczep Westa, w taniej podwójnej przyczepie przeciekającej w dwóch miejscach, nieważne, ile razy łatało się dach. Levi miał dziesięć lat, kiedy urodziła się Sara (i następny mężczyzna

odszedł w siną dal); w domu było ciasno, ale czysto i szczęśliwie. W żadnym razie nie żyło się im strasznie, ale to nie było Wzgórze ani Village. Każdy rozumiał różnicę, a jeśli trafił się mało pojętny, to albo nic nie wiedział o prawdziwym życiu, albo nie pochodził stąd. Na miesiąc przed rozpoczęciem ostatniej klasy na pierwszym treningu trener przedstawił im nowego ucznia. Jeremy Lyon „nauczy was, leniwe dupki, jak grać w futbol”, powiedział, a Jeremy uścisnął rękę każdemu cholernemu członkowi drużyny. „Cześć, jestem Jeremy, co u ciebie? Miło cię poznać. Jeremy Lyon, cieszę się, że do was dołączyłem, stary”. Pierwsza myśl Leviego: „gej”. Nikt tego nie zauważył, może dlatego, że Jeremy potrafił grać. Po godzinie stało się jasne, że jest cholernie dobry. Jakby od lat grał w NFL – sto dziewięćdziesiąt centymetrów, twarde jak kamień mięśnie i bary, które potrafiły wytrzymać atak trzech liniowych usiłujących powalić go na ziemię. Z piłką potrafił wszystko: uchylać się, okręcać i rzucać w martwą strefę, wykorzystując to, co trener nazywał „sztuczkami z Notre Dame”. Zadanie Leviego jako skrzydłowego polegało na przebiegnięciu boiska tak szybko, jak to możliwe, i złapaniu tych cudownych podań. Radził sobie dobrze – co jednak niezależnie od oczekiwań i pragnień mamy nie przełożyło się na stypendium – ale Jeremy był rewelacyjny. Po czterech godzinach drużyna grała już pełna nadziei na pierwszy od dziewięciu lat zwycięski sezon. W piątek tamtego pierwszego tygodnia Jeremy zaprosił wszystkich do siebie na pizzę. Dom Lyonów był imponujący, robotnicy pracowali w nim przez całą wiosnę: cholernie nowczesne wyposażenie, ogromne okna, podłoga w kuchni tak błyszcząca, że Levi zdjął buty. Meble w salonie białe i smukłe, podobnie jak kino domowe. Jeremy w swoim pokoju miał ogromne łóżko, najnowszego maca, potężny telewizor i playstation z pięćdziesięcioma grami. Jego rodzice przedstawili się jako Ted i Elaine i dołożyli starań, by sprawiać wrażenie, że nie ma nic przyjemniejszego od goszczenia trzydziestu pięciu licealistów. Pizzę upieczono w domu (w specjalnym piecu do pizzy, jednym z czterech różnych w kuchni), podano też talerze wielkich kanapek na drogim chlebie o włoskiej nazwie. Wszelkiego rodzaju napoje pochodziły z małych wytwórni, nie z wielkich firm jak te, które kupowała mama Leviego. Mieli piwniczkę z winami, specjalną lodówkę do win i piwa z każdego małego browaru z okolicy. Kiedy Szaszłyk Jones poprosił o piwo, pani Lyon zmierzwiła mu włosy i powiedziała, że nie ma dzisiaj nastroju na więzienie, a on w ogóle się nie obruszył. Levi wędrował po domu, ostrożnie trzymając butelkę piwa korzennego marki Virgil, i starał się nie gapić. Współczesne obrazy, abstrakcyjne rzeźby, kominek na całą ścianę, kominek na tarasie, kominek w pokoju wypoczynkowym na dole,

gdzie był także stół bilardowy, piłkarzyki, kolejny wielki telewizor i playstation oraz doskonale zaopatrzony barek. Nagle u jego boku pojawił się Jeremy. – Dzięki, że przyszedłeś, Levi. – Nie ma za co. Macie piękny dom. – Dziękuję. Rodzicom chyba trochę odbiło. No bo czy my naprawdę potrzebujemy posągu Zeusa? – Uśmiechnął się, przewracając oczami. – Jasne – odparł Levi. – Hej, może się jutro spotkamy? Wyskoczymy do kina albo zostaniemy tutaj? Levi upił wielki łyk, potem spojrzał na Jeremy’ego. Taa. Gej, teraz był niemal tego pewien. – Eee, posłuchaj, stary, mam dziewczynę. – Cóż, od czasu do czasu sypiał z Jessicą, jeśli to się liczyło. W sumie nieważne. Jasny komunikat: Jestem hetero. – Super. Przyjdźcie oboje, jeśli nie macie nic lepszego do roboty. – Jeremy urwał. – Wiesz, nikogo tu nie znam, to wszystko. To było polecenie i Levi nie miał pojęcia, dlaczego Jeremy wybrał jego. Podejrzewał, że z czasem inne bogate dzieciaki powiedzą mu, że Cooperowie to ni mniej, ni więcej, tylko białe śmieci, że Levi nie ma samochodu i po lekcjach pracuje w dwóch różnych miejscach. Teraz jednak miał okazję spędzić tu trochę czasu, poznać życie, które prowadziła druga połowa świata... – Jasne. Dziękuję. Zapytam, czy jest wolna. Na imię ma Jessica. – Super. O siódmej? Moja mama świetnie gotuje. – Dziękuję, syneczku – powiedziała pani Lyon, która weszła do pokoju z tacą kanapek. Widząc ich stojących obok siebie, znieruchomiała, a jej szeroki uśmiech zmienił się w wąską linię. – To prawda. – Jeremy objął swoją drobną matkę i pocałował w czubek głowy, potem porwał z tacy kanapkę. – Bije mnie, jeśli mówię inaczej – zwrócił się do Leviego. Pani Lyon patrzyła na niego, lekko marszcząc czoło. – Powtórz, jak masz na imię, kochanie? – Levi – wyręczył kolegę Jeremy. – Jest skrzydłowym. Jutro się spotkamy, jeśli ci to nie przeszkadza. Jego dziewczyna też przyjdzie. – Och, masz dziewczynę! – Pani Lyon momentalnie się odprężyła. – Jak miło! Naturalnie. Tak, oczywiście, wpadnijcie oboje. Będzie cudownie. – Nie wiem, czy nie będzie musiała zostać w pracy – odparł Levi. – Zapytam. I dziękuję pani. – Czy twoja dziewczyna ma przyjaciółkę? – zapytała pani Lyon. – I znowu próbuje znaleźć sobie synową – powiedział Jeremy, uśmiechając się swobodnie. Z piętra dobiegł huk i zaraz po nim przekleństwo. – Dla mnie to brzmi

jak pełna butelka lądująca na białej tapicerce. Mówiłem ci, żebyś nie kupowała tej sofy. – Och, przestań. Przecież nie jesteście bandą zwierzaków – zaprotestowała jego mama. – Przykro mi to mówić, ale jesteśmy – wtrącił Levi. Jeremy uśmiechnął się szerzej, po czym poszedł, pewnie żeby pomóc matce w sprzątaniu. Więc tak, Jeremy był gejem. Albo po prostu... Kalifornijczykiem. A może jednym i drugim. Levi wrócił do jego domu następnego dnia wieczorem. Musiał przyjechać stopem po zakończeniu pracy w marinie. Sześć godzin czyścił łodzie w suchym doku, zajęcie męczące, ale wymagające zdjęcia koszuli, przez co Amber Jakaśtam, która spędzała tu weekend, pożerała go wzrokiem. Jess nie chciała stracić sobotnich napiwków, więc Levi poszedł sam. U Jeremy’ego zjedli kolację z rodzicami (podano kaczkę, jeśli potraficie w to uwierzyć), a potem robili to, co zwykle robią faceci: jedli coś jeszcze, grali w Soldiers of Fortune na playstation na parterze. Kiedy Jeremy zapytał, o jakim college’u myśli Levi, ten się zawahał, nie chcąc zdradzać faktu, że studia są poza jego zasięgiem, więc nawet nie myśli o składaniu papierów. – Jeszcze nie wiem – powiedział tylko. – Ja też nie – odparł Jeremy, chociaż Levi słyszał, że werbuje go wiele uniwersytetów. – Dobra. Powiedz mi, które laski w szkole są najfajniejsze. W tym roku mam nadzieję przygruchać sobie dziewczynę. To było tak niezręczne, że Levi o mało się nie skrzywił. Ale Jeremy miał w sobie jakąś niewinność albo coś w tym rodzaju. – Miałeś dziewczynę w Kalifornii? – zadał pytanie testowe. – Właściwie nie. Żadnej specjalnej, rozumiesz. – Jeremy odwrócił wzrok. – Futbol i szkoła, trudno znaleźć czas. Doświadczenia Leviego były krańcowo różne: dziewczęta przez cały czas mu się narzucały. Jeśli nie byłeś pierwszoklasistą wchodzącym w okres dojrzewania, zawsze trafiała się chętna laska, pod warunkiem że w piątkowy wieczór wkładałeś sportowy strój, a niski poziom gry twojej drużyny nie miał najmniejszego znaczenia. Zrobiło się późno i Levi powiedział, że wróci do domu pieszo, chociaż miał przed sobą dziesięć kilometrów w dół wzgórza i dokoła miasteczka. Ale Jeremy się uparł, że go odwiezie, przecież, na litość boską, miał kabriolet. Najważniejsze, że nie zachowywał się jak dupek. – Wspaniała noc na przejażdżkę, co? – powiedział Jeremy dobrodusznie, wskakując do środka nad zamkniętymi drzwiami. Levi poszedł w jego ślady; podejrzewał, że tak zachowują się właściciele kabrioletów.

Jeremy’emu buzia się nie zamykała aż do drogi numer 15. Opowiadał o życiu w dolinie Napa (robiło wrażenie), o powodach, dla których rodzice zdecydowali się na przeprowadzkę (tata nabawił się wrzodów żołądka i doszli do wniosku, że w stanie Nowy Jork panuje łagodniejszy klimat dla uprawy winogron), pytał o trenera i drużyny, z którymi będą grać. – Tutaj. Osiedle przyczep Westa. – Levi czekał, aż Jeremy uświadomi sobie, że wybrał nieodpowiedniego kolegę na przyjaciela. – Rozumiem. Która? – zapytał Jeremy, wjeżdżając na teren osiedla. – Ostatnia po lewej. Dzięki za podwiezienie, stary. I podziękuj mamie za kolację. – Nie, to ja dziękuję. Cieszę się, że do nas wpadłeś. Do zobaczenia na treningu. Jeremy pomachał, zgrabnie zawrócił i odjechał. Odgłos silnika mruczał cicho w oddali. Tak zaczęła się ich przyjaźń. W następnym miesiącu Jeremy często zapraszał go na kolację, aż pewnego dnia mama Leviego warknęła: – Czemu ty nie zaprosisz go do nas? Wstydzisz się czy co? Jeremy przyszedł z kwiatami dla pani domu, Sarze powiedział, że jest prześliczna, i ani słowem nie skomentował plam wilgoci na suficie, taniego wina w lodówce ani faktu, że w kuchni ledwo mieścili się we czworo. – Czy to zapiekanka z tuńczyka? – zapytał, kiedy mama Leviego postawiła na stole żaroodporne naczynie. – Ojej, moja ulubiona! Nie jadłem jej od wieków. Moja mama ma bardzo surowe poglądy na temat jedzenia. Ale to jest niebo w gębie. – Uśmiechał się, jakby udał im się napad na bank, i poprosił o trzy dokładki, podczas gdy mama Leviego wzdychała i słodko gruchała. – To bardzo miły chłopiec – oznajmiła z niejakim szacunkiem, kiedy Jeremy się pożegnał. – Tak – przytaknął Levi. – Ma dziewczynę? – Jesteś dla niego trochę za stara. – Uśmiechnął się do niej, a ona się zarumieniła. – Ja będę jego dziewczyną – obiecała żarliwie Sara. – A ty jesteś za młoda. – Levi pociągnął ją za włosy. – Idź umyć zęby, mała. Siostra posłuchała. Mama przesunęła dłonią po farbowanych na blond włosach, odsłaniając czarne odrosty. – No tak. Chodziło mi o to, że to przystojny chłopak, uroczy, z doskonałymi manierami. Może coś z tego przejdzie na ciebie. – Dzięki, mamo. – Założę się, że Jeremy nie należy do tych, co się zadają z puszczalskimi dziewczynami. – Nie, na pewno nie. – Levi uniósł brwi, ale mama go nie zrozumiała.

– Nie pojmuję, co ty widzisz w tej Jessice Dunn. – Jest łatwa. – Mama pacnęła go w głowę. Levi uchylił się ze śmiechem. – Ma też niezwykłą osobowość – dodał. – Albo coś w tym rodzaju. – Jesteś okropny. Pomóż mi sprzątać. Założę się, że twój przyjaciel pomaga mamie. Pewnego dnia na początku roku szkolnego Levi i Jeremy szli do stołówki. Przejście ktoś blokował – Księżniczka Supersłodka, z rudymi włosami upiętymi w koński ogon, która ciągle namawiała ludzi, żeby się zapisywali na zbieranie butelek albo ratowanie fok. Jej życiowa misja polegała na zdobywaniu sympatii wszystkich wokół. Teraz stała, kompletnie obojętna na tłum, który nie mógł wejść do stołówki na lunch. – Rusz się, Holland – powiedział Levi. Nie zareagowała. O cholera, znowu to robiła, szarpała za zdobioną falbankami bluzkę i wyglądała na zdezorientowaną. Levi zrobił krok, ale zanim zdążył ją złapać, padła na podłogę i jej ciałem zaczęły wstrząsać drgawki. – O mój Boże! – wykrzyknął Jeremy. Rzucił plecak i ukląkł przy jej boku. – Hej, hej, wszystko w porządku? – Ma epilepsję – wyjaśnił Levi. Ściągnął bluzę i podsunął jej pod głowę. Wokół utworzył się krąg, ataki Faith zawsze stanowiły atrakcję. Dwanaście lat z tymi samymi kolegami... można pomyśleć, że w końcu przywykną. Co roku do ich klasy przychodziła pielęgniarka i wygłaszała pogadankę o epilepsji, jakby musiała im przypominać i jakby Faith potrzebne było zakłopotanie. Levi tylko wtedy jej współczuł. No tak, i po śmierci jej mamy. Jeremy ją objął. – Nie należy jej ruszać – zaprotestował Levi, ale Jeremy wziął Faith na ręce i zaczął się przepychać przez tłum zapełniający korytarz. I tak to się zaczęło. W szkole gadano o tym przez wiele dni: że Jeremy stał się kimś w rodzaju rycerza, więc Faith nie mogła się w nim nie zakochać; to było nad wyraz romantyczne, ma się właściwie ochotę zachorować na epilepsję albo od czasu do czasu zemdleć, no nie? Leviego oczy bolały, tak często nimi przewracał. – Zakochałem się, przyjacielu – oznajmił Jeremy dwa tygodnie później. – Ona jest niesamowita. – Tak. – Naprawdę. Jest piękna. Jak anioł. Levi obrzucił go przeciągłym spojrzeniem. – Jasne. Pomimo braku ojca Levi był tym, co jego szef nazywał prawdziwym mężczyzną. Od czwartej klasy grał w futbol, doskonale radził sobie z narzędziami, pierwszą dziewczynę miał w wieku dwunastu lat, pierwszy seks – trzy lata później. Zawalił

klasę w roku, kiedy ojciec ich zostawił, i był starszy od kolegów. W siódmej klasie nabrał mięśni, w drugiej klasie liceum zrobił prawo jazdy i wszystko to zapewniło mu szacunek. Zawsze trzymał się z chłopakami. A chłopcy nie mówili, że ich dziewczyny są piękne jak anioły. Rozmawiali o ich cyckach i tyłkach, kombinowali, kiedy zdołają je zaliczyć. Jeśli któryś naprawdę się zakochał, trzymał język za zębami i od czasu do czasu walił pięścią tego (często był to Levi), który spekulował o cyckach i tyłku rzeczonej dziewczyny. Levi domyślał się, że Jeremy może nie wiedzieć, że jest gejem. A jeśli wiedział, może nie chciał się do tego przyznać. Jeremy był strasznie ostrożny w szatni, rzecz dziwna w przypadku chłopaka, który od dziesięciu lat grał w futbol. Większość w ogóle o tym nie myślała, chociaż byli też tacy, którzy lubili paradować nago, zakochani w swoim sprzęcie. Kiedy ktoś opowiadał dowcip o pedałach, Jeremy śmiał się powściągliwie, czasami zerkając na Leviego, by sprawdzić, czy to rzeczywiście jest zabawne (nigdy nie było). Nie, dopóki się nie ubrał, Jeremy nie podnosił oczu. Kiedy Wielki Frankie Pepitone zrobił sobie tatuaż na ramieniu, wszyscy podziwiali to dzieło i każdy z przyjemnością klepał we wciąż podrażnioną skórę (ponieważ futboliści lubią wzajemnie zadawać sobie ból), ale Jeremy ledwo na niego spojrzał. – Super – rzucił tylko, a Levi odniósł wrażenie, że chyba się bał wyrazu swojej twarzy, gdyby uważnie przyjrzał się Wielkiemu Frankiemu. Nieważne. Jeremy był porządnym gościem i Leviego guzik obchodziło, czy Faith Holland to przykrywka, czy miłość jego życia. Chodzili do ostatniej klasy; Levi wykombinował, że się zaciągnie do wojska, więc miał zamiar korzystać z każdej okazji do niezłej zabawy. A towarzystwo Jeremy’ego gwarantowało świetną zabawę. Gość był dowcipny, inteligentny, na luzie i przyzwoity jak mało kto. Levi i Jess, Jeremy i Faith czasami się spotykali, chodzili do kina albo do Lyonów, ponieważ Faith miała za dużo rodzeństwa, a po co się kisić na osiedlu przyczep, skoro Jeremy miał w domu cholerny plac zabaw? Problem w tym, że Jess nie przepadała za Faith (i doskonale ją przedrzeźniała), więc często byli tylko we troje, Jeremy, Levi i Faith. Faith Holland... fakt, relacje z nią nie należały do najprzyjemniejszych. Była z rodzaju słodkich, energicznych, męczących. Zadurzyła się w Jeremym i najwyraźniej pretendowała do roli jego przyszłej żony, ciągle trzepotała rzęsami i tuliła się do niego, a jemu to najwyraźniej nie przeszkadzało. Podlizywała się państwu Lyonom, pierwsza zaczynała sprzątać naczynia i tak dalej, a rodzice Jeremy’ego uważali ją za ideał. Pewnego wieczoru, kiedy miał podziękować za gościnę, Levi podsłuchał, jak pani Lyon mówi do męża: – Dzięki Bogu w końcu kogoś znalazł. – Najwyższy czas – odparł pan Lyon. – Obawiałem się, że do tego nie dojdzie.

Spojrzeli sobie w oczy, potem wrócili do oglądania CNN. Więc może Levi nie był jedynym, który podejrzewał, że Jeremy gra w przeciwnej drużynie. Ostatnia klasa liceum była najlepszym rokiem w życiu Leviego. Sezon futbolowy zakończył Jeremy, rzucając z trzydziestego dziewiątego jardu w martwą strefę, a Levi złapał piłkę, tylko zginając palce, tak perfekcyjnie Jeremy wycelował. Pumy z Manningsport zdobyły mistrzostwo ligi, choć na kolejnym etapie odpadły. Bez znaczenia. Zaliczyli najlepszy sezon w dziejach szkoły, więc czuli się świetnie. A Levi, który dorastał bez ojca, brata i wujów, miał pierwszego prawdziwego przyjaciela, innego niż Szaszłyk Jones, Tommy i Wielki Frankie. Jeremy pod wieloma względami był dojrzalszy, jednakowo swobodnie czuł się u Leviego, jak we wspaniałym domu swoich rodziców, śmiał się chętnie i nie upijał, i miał w nosie zasadę, że dzieciaki ze Wzgórza nie powinny się zadawać z dzieciakami z osiedla przyczep. Z Faith starał się aż za bardzo – czasami ją całował i wtedy Levi się wręcz krzywił, takie to było okropne. Jeremy robił wszystkie te staroświeckie, obciachowe rzeczy, które żadnemu heteroseksualnemu chłopakowi w życiu nie przyszłyby do głowy: wsuwał kwiat w jej włosy, takie tam głupoty. A Faith, Boże, ona to kupowała. Siadywała mu na kolanach i proponowała, żeby się zapisali na sprzątanie dróg, albo może Levi i Jess wstąpiliby do szkolnego chóru, który z koncertami odwiedza staruszków w domach. Levi od czasu do czasu mówił, że na jej stan są leki. Faith śmiała się trochę niepewnie, Levi miał wrażenie, jakby kopnął bezbronnego szczeniaka, a Jeremy prosił: – Stary, bądź milszy. Ja ją kocham. I Faith znowu merdała ogonkiem. Pewnego wiosennego wieczoru zostawiła chłopców w domu Lyonów; Ted i Elaine wyjechali, a Levi podejrzewał, że Faith się nie spodobało, że wzięli z lodówki na dole po piwie. Boże broń, żeby spokojnie miała patrzeć na takie łamanie prawa. Levi odprowadził ją wzrokiem z tarasu, na którym siedzieli z Jeremym. Jej śliczne włosy błyszczały w słońcu, obok niej biegł wielki pies Hollandów. – Robicie to z Faith? – zapytał z czystej ciekawości. – Nie, nie – odparł Jeremy. – Jesteśmy... staroświeccy. No wiesz. Raczej poczekamy do ślubu. Levi zadławił się piwem. – Och – wydyszał. Jeremy tylko wzruszył ramionami, wciąż uśmiechając się na myśl o Księżniczce Supersłodkiej. A potem jak grom z jasnego nieba nadszedł tydzień, kiedy Jeremy i Faith „zrobili sobie przerwę”. Zaszokowali całą szkołę. Jeremy był ponury, zupełnie jak nie on,

i nie chciał o tym rozmawiać. Levi przypuszczał, że Faith wreszcie się otrząsnęła i zrozumiała, że z jej chłopakiem jest coś nie tak. Levi miał własne problemy: należący do trzeciej ligi college z Pensylwanii nagle zaproponował mu przyzwoite stypendium (zawdzięczał to Jeremy’emu, który sprawił, że przez cały sezon świetnie radził sobie na boisku). Podliczywszy wysokość oferty i swoje oszczędności, przekonał się, że brakuje mu pięciu tysięcy. Nie poprosił mamy, suma była za duża. Gdyby wspomniał o tym Jeremy’emu albo Lyonom, dostałby pieniądze od razu, ale to nie byłoby w porządku. Nie chciał u nikogo zaciągać długu wdzięczności. Dlatego zwrócił się do ojca. Uznał, że dla odmiany Rob Cooper jest mu coś winien. Odnalazł go i przekonał się, że facet mieszka dwa miasta dalej. Levi nie widział go od jedenastu lat. Ojciec nie telefonował, nie przysyłał kartek na urodziny, ale mieszkał trzydzieści pięć kilometrów stąd w ładnym wiejskim domu pomalowanym na ciemnoniebiesko. Na podjeździe stał nowy samochód. Rob Cooper może i wymigiwał się od ojcowskich obowiązków, ale poznał Leviego od razu. Uścisnął mu dłoń, poklepał po ramieniu i zaprowadził do garażu. – No więc od razu przejdę do rzeczy – powiedział Levi. – Potrzebuję pięć tysięcy, żeby iść do college’u. Dostałem stypendium futbolowe, ale pokrywa tylko część wydatków... Liczyłem, że zgodzisz się mi pomóc. Ojciec – cholera jasna, ojciec miał takie same zielone oczy jak Levi, takie same potężne ramiona – kiwnął głową i przez jedną głupią sekundę serce Leviemu podskoczyło. – Taa, bardzo chciałbym ci pomóc, stary. Ile masz lat? Osiemnaście? – Dziewiętnaście. Powtarzałem trzecią klasę. – To był rok, kiedy nas zostawiłeś. – Jasne, jasne. – Ojciec znowu pokiwał głową. – Cóż, sprawy wyglądają tak: niedawno się ożeniłem. Nowy początek i tak dalej... żona jest w pracy, w przeciwnym razie bym cię jej przedstawił. – Nie zrobiłby tego. – Żałuję, że nie mogę ci pomóc, synu. Po prostu nie mam takich pieniędzy. Levi chciał mu powiedzieć mnóstwo rzeczy. O zaległych alimentach, które wynoszą o wiele więcej niż pięć tysięcy. O tym, jak jedenaście lat temu Rob Cooper zrezygnował z prawa do nazywania go swoim synem. O tym, jak Levi zawalił trzecią klasę, ponieważ codziennie po szkole, kurwa, godzinami siedział na ganku i czekał, aż musztardowy el camino skręci na osiedle przyczep, ponieważ wiedział, był pewien, że ojciec nie mógł odejść na zawsze. Ale jego usta pozostały zamknięte, a w żołądku palił go wstyd, bo pozwolił sobie na nadzieję. – Ja też grałem w futbol, wiedziałeś o tym? – zapytał ojciec. – Nie. – Jako skrzydłowy.

– Super. Muszę już iść. – Jasne. Jeszcze raz przepraszam, Levi. Kiedy usłyszał swoje imię wypowiedziane przez głos, który wciąż tak dobrze pamiętał, o mało nie pękł. Ruszył podjazdem, ostrożnie stawiając kroki, jakby zapomniał, jak to się robi, i wsiadł do poobijanego pikapu Szaszłyka. Nie spojrzał już na ojca, pojechał prosto do Genevy, żeby się zaciągnąć. Nie pozwoli, żeby ojciec odebrał mu więcej ponad to, co już mu odebrał. Tamtego wieczoru urżnął się ze starymi kumplami i Jess musiała zaprowadzić go do łóżka, ale poza tym żadna szkoda się nie stała. Na koniec tamtego tygodnia Faith i Jeremy wrócili do siebie. Po rozdaniu świadectw Levi zdał wojskowe testy i czekał na szesnastotygodniowe szkolenie podstawowe, które rozpoczynało się w sierpniu. I zupełnie nieoczekiwanie dom stał się... wszystkim. Lato nabrało gorzko-słodkiego smaku. Levi siadywał przy łóżku śpiącej siostry i miał nadzieję, że mała poradzi sobie bez niego. Zabierał ją na pływalnię, odwiedzał jej zastęp skautek, a w rezultacie wszystkie dziewczynki obiecały przysyłać mu kartki i ciasteczka. Raz przyniósł mamie kwiaty, a ona wybuchnęła płaczem. Porośnięte bujną zielenią wzgórza, rzędy winorośli, słodki zapach powietrza nagle stały się cenne. Trudno było pogodzić się ze świadomością, że nigdy nie będzie tak samo, że on się zmieni i zostawi za sobą dawne życie, że ten idealny ostatni rok nigdy się nie powtórzy. W wieczór poprzedzający jego wyjazd do Fort Benning państwo Lyonowie urządzili dla niego przyjęcie. Powiedzieli jego mamie, że wychowała wspaniałego mężczyznę, i troje rodziców się popłakało. W czasie tego przyjęcia Jess z nim zerwała, nic wielkiego, powiedziała tylko: – Hej, raczej nie ma sensu tego ciągnąć, co? Levi przytaknął, że nie, rzeczywiście nie ma. Pocałowała go w policzek, kazała na siebie uważać i obiecała, że od czasu do czasu do niego napisze. Nazajutrz rano Jeremy po niego przyjechał. Levi pocałował mamę na pożegnanie, przytulił mocno Sarę i powiedział, żeby przestały płakać. Niewykluczone, że sam też wytarł oczy. Potem Jeremy zapytał, czy chce poprowadzić beemera, więc, do diabła, poprowadził. Milczeli przez całą drogę do Hornell, skąd Levi wyruszał autobusem na Penn Station, a stamtąd pociągiem do Ford Benning. Jeremy w następnym tygodniu wyjeżdżał do Boston College na trening futbolowy, gdzie miał być rezerwowym rozgrywającym. Przepaść pomiędzy nimi, której Jeremy nigdy nie dopuszczał do świadomości, nagle się rozwarła. Jeremy zostanie futbolowym bogiem na spokojnym uniwersytecie, niewykluczone, że przejdzie na zawodowstwo, i tak czy owak czeka go łatwe, uprzywilejowane życie. Levi będzie służył krajowi,

walcząc na wojnie, którą większość ludzi uważała za złą i bezużyteczną, i mógł tylko żywić nadzieję, że go nie zabiją. Jeremy kupił dwie kawy i czekał, aż greyhound zahamuje w obłoku spalin, a kierowca wysiądzie na papierosa. – To chyba już – powiedział Levi, zarzucając worek na ramię. – Usiądź przy oknie – poradził Jeremy, jakby miał doświadczenie w podróżach autobusowych. – Jasne. Dbaj o siebie, stary. – Levi uścisnął mu dłoń. – Dzięki za wszystko. To był gówniany zwrot, który nic nie znaczył. Dzięki, że nie obchodziło cię, gdzie mieszkałem, dzięki, że starałeś się, żeby zauważyli mnie skauci uniwersyteccy, dzięki, że wtedy do mnie rzuciłeś, dzięki za twoich rodziców, dzięki, że wybrałeś mnie na swojego przyjaciela. – Ja też ci dziękuję. – Jeremy objął go mocno i długo nie puszczał, klepiąc po plecach, a kiedy się odsunął, Levi zobaczył w jego oczach łzy. – Jesteś najlepszym przyjacielem, jakiego miałem – powiedział drżącym głosem. – Wzajemnie, stary – odparł Levi. – Wzajemnie. – Minęła długa minuta i z jakiegoś powodu Levi pomyślał, że może powinien nieco uchylić drzwi teraz, kiedy wyjeżdża. – I to niczego by nie zmieniło – dodał. – Co masz na myśli? – zapytał Jeremy. Jeśli się ujawnisz. Słowa uwięzły mu w gardle. Wzruszył ramionami. – Ja tylko... zawsze możesz na mnie liczyć. Cokolwiek się stanie. I wiesz... możesz mi o wszystkim powiedzieć. Zadzwoń. Napisz mejla. Jak wolisz. – Dziękuję – powiedział Jeremy. Znowu się uścisnęli i Levi wsiadł do autobusu. Nie wrócił do Manningsport przez prawie pięć lat.

Rozdział czwarty Dzięki, że mnie wyciągnęłaś z domu – powiedziała Faith. W mieście była od trzech dni. – Nie bardzo rozumiem, jak to się stało, że dziadkowie jeszcze się wzajemnie nie pozabijali. Kiedy wieczorami próbuję zasnąć, wciąż ich słyszę. „Potrzebujesz musztardy. Zawsze jesz musztardę. Jak możesz robić kanapkę bez musztardy? Weź musztardę”. Mogłabym żywcem płonąć, a oni dalej by się kłócili o francuską musztardę. – Upiła solidny łyk martini, jednej z najlepszych rzeczy w restauracji Hugo. – Zaczynam myśleć, że zamieszkanie z nimi to szybka droga do samobójstwa. Colleen O’Rourke się uśmiechnęła. – Och, wy, Hollandowie. Cóż za słodka rodzina. Przyjaźniły się od drugiej klasy, kiedy Faith miała atak, a Colleen, zazdrosna o uwagę okazywaną koleżance, poszła w jej ślady. Była o wiele bardziej energiczna, więc w rezultacie uderzyła głową o blat i potrzebowała czterech szwów, co niezwykle ją uszczęśliwiło. – A jak ty się czujesz po powrocie? – zapytała Colleen. – Wspaniale – odparła Faith. – Wczoraj wieczorem tata zabrał mnie na kolację i było super. Czerwona Salamandra. Za ich pizzę można się dać pokroić. – Wyszłabym za twojego ojca, gdybyś mi pozwoliła. – Colleen uniosła brew. – No wiesz, jeśli toleruje ten horror show, to pomyśl, jak czułby się ze mną i z tym wszystkim. – Wskazała swoją twarz i piersi, które faktycznie były piękne. – Nie waż się podrywać mojego taty – ostrzegła ją Faith. – I na miłość boską pomóż mi znaleźć kogoś dla niego. Martwimy się, że ta Lorena zabierze go na przejażdżkę i wrócą jako małżeństwo, a tata nawet się nie zorientuje, bo jest czas zbiorów. – Znowu się napiła. – Będę miała oczy szeroko otwarte – obiecała Colleen. – Na razie nikt odpowiedni nie przychodzi mi na myśl. Na tym polegał problem. Kobieta odpowiednia dla taty oznaczała coś w rodzaju połączenia Matki Teresy z Meryl Streep. Rzadki okaz, mówiąc delikatnie. Wczoraj wieczorem Faith spędziła na stronie eCommitment/SeniorLove trzy godziny i nie trafiła na żadną sensowną kandydatkę. – A co z twoim projektem? – zapytała Colleen. – Ze stodołą? – Przez ostatnie dwa dni deptałam po naszej ziemi, robiłam zdjęcia, badałam jakość gleby, sprawdzałam system odwadniający. Zmień minę. To jest fascynujące. – Zamierzasz przeznaczyć ten budynek na wesela i inne imprezy? – Tak. Ale w okolicy jest mnóstwo rewelacyjnych sal, więc stodoła musi być

wyjątkowa. Tak ją nazwę. Stodoła w Błękitnej Czapli. Podoba ci się? – Bardzo! Pierwsza klasa – pochwaliła Colleen z uśmiechem. – Więc wróciłaś, Faith! Jesteś tutaj. Super. Brakowało mi ciebie. Zostajesz na dwa miesiące? – Plus minus. Wczoraj rozmawiałam z Lizą i odniosłam wrażenie, że Cudowny Mike z nią zamieszkał. – Nie pozwól mu się wykopać. Nie chcę stracić mety we Frisco. – San Francisco. Tylko turyści mówią Frisco. – Przyjmuję poprawkę, snobko. – Pomachała do kelnera – drinki dostały przy barze od Jessiki Dunn, która ledwo się z nimi przywitała, ale to był facet i jako taki o mało sobie nóg nie połamał, pędząc do ich stolika. – Cześć, Colleen – powiedział ciepło. – Nie widziałem cię od jakiegoś czasu. Wyglądasz niewiarygodnie. – Zignorował Faith i oparł się o stół, wsadzając tyłek do jej talerza. Na tym polegał problem przyjaźni z piękną nimfą. Mężczyźni roili się wokół Colleen jak komary wokół chorego na hemofilię. – Kończę za godzinę – dodał. – Wspaniale! – Colleen odrzuciła swoje długie ciemne włosy, żeby mógł lepiej zobaczyć jej biust. – Ja cię znam? Ciacho z ciebie. Kelner prychnął i wyprężył się jak struna. Faith odepchnęła talerz trzonkiem noża. – Nie pamiętasz mnie? – zapytał. – Ojej. – A dlaczego? Mamy dziecko? Wzięliśmy potajemny ślub? Zaraz, oddałam ci nerkę, prawda? – Colleen mówiła, nie przestając się uśmiechać, i Faith wyczuła, że kelner łagodnieje. – Straszna latawica z ciebie – powiedział ciepło. – Nie nienawidź mnie tylko dlatego, że jestem piękna. – Colleen zatrzepotała powiekami. – Możemy dostać następną kolejkę? – A ja potrzebuję też nowy talerz – dodała Faith. Kelner nie zwrócił na nią uwagi. – Greg. Mam na imię Greg. – Greg – powtórzyła Colleen, jakby smakowała to słowo. – Możemy dostać następną kolejkę, Greg? Marnujesz czas. W moim barze nie kazałabym gościom czekać. O’Rourke rzeczywiście mieli rewelacyjny bar z najlepszą kartą win w mieście, piwami z siedemnastu małych browarów i wyśmienitymi nachos do pogryzania. Przyszły tutaj, bo w swojej knajpie Colleen nie byłaby w stanie porozmawiać. No i Faith oswajała swój powrót do Manningsport. Oraz ukrywała się przed Jeremym, bądźmy szczerzy, a on regularnie wpadał do restauracji O’Rourke. Jeremy nie tylko był lekarzem, ale też wręczał datki każdej organizacji dobroczynnej, która pukała do jego drzwi, sponsorował cztery drużyny Małej Ligi i jako właściciel winnicy zatrudniał kilkanaście osób. Przypuszczalnie był najpopularniejszym

człowiekiem w mieście, jeśli nie na całej planecie Ziemia. – Następna kolejka – powiedział Greg, dotykając dłoni Colleen. – Na koszt firmy w ramach przeprosin za zwłokę. – Ponieważ tak, była piękna; mogłaby go dźgnąć widelcem w oko, a on i tak chciałby zabrać ją do domu. – Jesteś czarodziejką – stwierdziła Faith, kiedy kelner odszedł. – Nie posiadam się z podziwu. – Niewykluczone, że latem z nim spałam. Coś mi się przypomina. Biały puszysty dywanik, cierpki wytrawny riesling, naturalnie z Błękitnej Czapli... Spotkałaś jakichś starych wrogów lub przyjaciół? – zapytała Colleen. – Jessica Dunn posyła mi mordercze spojrzenia – odparła Faith. – Nadal się puszcza? – Nie mam pojęcia. Widziałaś się z kimś jeszcze? – Z Theresą DeFilio. Znowu jest w ciąży. Czyż to nie cudowne? – Bardzo. Ktoś jeszcze? – Colleen zmrużyła śliczne oczy. – Facet, z którym byłaś zaręczona, a którego imię zaczyna się... och, sama nie wiem, na J? Faith westchnęła. – Napisałam do niego mejla, w porządku? Zadowolona? Ale osobiście nie rozmawialiśmy. Jeszcze nie. Teraz westchnęła Colleen. – Nadal widujesz się z jego rodzicami? Faith kiwnęła głową. – Owszem. W zeszłym miesiącu byliśmy na lunchu w Pacific Grove. – Jesteś święta. – To prawda. Ale jeśli ktoś jeszcze raz nazwie mnie „biedactwem”, mogę wpaść w szał i wymordować wszystkich dokoła. Oprócz dzieci i psów. I staruszków. I ciebie. I Connora. Dobra, nikogo nie zabiję, choć to doprowadza mnie do wściekłości. – Wiem! – potwierdziła Colleen radośnie. – Nagle stałam się niezwykle popularna. Jeszcze bardziej popularna, powinnam powiedzieć. Ludzie przychodzą, siadają i mówią: „Coll, czy z nią...” – tu melodramatyczna pauza – „...wszystko w porządku?”. A ja odpowiadam: „Jasne! Dlaczego? Och, chodzi wam o to, że doktor Idealny rzucił ją przed ołtarzem? To przebrzmiała historia, przyjacielu! Ona ledwo to pamięta”. – Dziękuję! Wszyscy mi się przyglądają, kiedy jestem w mieście. Widziałaś, jak Hugo wyszedł, żeby ze mną porozmawiać? Przedtem tego nie robił. – Upiła martini z nowego kieliszka. – Mieszkam tu przez całe życie, a właściciel dopiero dzisiaj do mnie zagadał. – Nie przejmuj się, skarbie. Plotkarze w końcu znajdą sobie inny temat. Czyjaś żona zdradzi, ktoś z zarządu biblioteki dopuści się defraudacji i ludzie przestaną się

zajmować tobą i Jeremym. – Miejmy nadzieję – stwierdziła Faith. Greg przyniósł im drinki oraz śliczne chińskie krokieciki, uśmiechając się do Colleen i ignorując Faith, która zwinęła talerz z pustego stolika. – Hej, a skoro mowa o bibliotece – powiedziała. – Julianne Krammer, pamiętasz ją? Koścista, brązowe włosy, bardzo miła, porzygała się w siódmej klasie na klasówce z matematyki? – Pamiętam. To nie ja wyprowadziłam się na Zachodnie Wybrzeże, skarbie. – Jasne. No więc poprosiła mnie o przysługę. Chodzi o małe podwórko za skrzydłem dziecięcym. Mam urządzić tam labirynt. Dzieci to uwielbiają. A ja się zgodziłam i powiedziałam, że nie wezmę pieniędzy. Taka jestem miła. – I wstawiona, mam rację? Jak to możliwe, że Hollandówna nie potrafi pić? – To dziedzictwo po purytańskich przodkach. – Hm. Faktycznie. Chyba plącze się jej język. – Więc zdecydowałaś, że wrócisz na stałe? Nigdy nie planowałaś, że na zawsze osiądziesz we Frisco. – San Francisco. – Dobra, dobra, wybacz potknięcie, proszę. Pamiętaj, o czym rozmawiałyśmy. Ja muszę do toalety. – Colleen zostawiła Faith samą. Wzięła łyk martini, choć język coraz bardziej jej drętwiał, i rozejrzała się po sali. Restauracja Hugo okazała się dobrym wyborem; panował tu większy spokój, bo przeznaczona była raczej dla turystów niż dla mieszkańców miasta. Z okien rozciągał się bajeczny widok na jezioro, na białych i wykrochmalonych obrusach w małych wazonach stały gałązki orchidei. Przy stołach siedziała grupa, którą Faith widziała dzisiaj w Błękitnej Czapli. Jedna z kobiet miała na sobie bluzę z różowym misiem ze sklepu z pamiątkami. Poza tym nikogo znajomego poza wredną Jessicą Dunn. Faith przychodziła tu z Jeremym. Mieli specjalny stolik pod oknem, gdzie rozmawiali, trzymali się za ręce i czasami całowali. Niekiedy dołączał Levi, który wpadał do Jessiki Dunn (w liceum znanej jako Jessica To Robi). Zawsze atmosfera robiła się niezręczna, kiedy spędzali czas we czworo (albo we troje). Jessica nigdy nie lubiła Faith, zresztą Levi także nie, skoro o tym mowa. Chociaż Faith z całego serca wierzyła, że każda dziewczyna na świecie powinna mieć chłopaka dokładnie takiego jak Jeremy Lyon, dziwne napięcie wypełniało powietrze, gdy pojawiał się Levi, a rosło, gdy dołączała do nich Jessica. Jeremy był o wiele bardziej atrakcyjny (z powodu jego śniadej cery i bardzo ciemnych oczu Faith zawsze myślała o nim jako o egzotycznym księciu), ale Levi miał coś, czego Jeremy’emu brakowało. Miała się dowiedzieć, że chodziło o heteroseksualność. Ale w liceum obecność Leviego denerwowała ją. Patrzył na Jessicę tymi swoimi

sennymi zielonymi oczami, proste ciemnoblond włosy zawsze miał w niejakim nieładzie i od razu było wiadomo, że ci dwoje to robią – w przeciwieństwie do niej i Jeremy’ego, bardziej... uch... cnotliwych. Raz Faith przyłapała Leviego i Jessicę w szatni restauracji i sparaliżował ją leniwy głód tamtego pocałunku, niespiesznego i głębokiego. Levi nabrał wyglądu mężczyzny o wiele szybciej niż reszta chłopców, miał potężne, umięśnione ramiona i wielkie dłonie, będące przedmiotem spekulacji wszystkich dziewcząt w liceum. Te właśnie dłonie zsunęły się po plecach Jess, przyciągając jej biodra w nieomylnie seksualnym geście. Nie odrywając ust od ust Jessiki, wtulił się w nią. Święte hormony. Faith okręciła się na pięcie i pobiegła z powrotem do stolika i swojego chłopaka, doskonałego, kochającego, troskliwego Jeremy’ego. Twarz miała rozpaloną, dłonie drżące. Cholercia, miała nadzieję, że jej nie widzieli. Ten pokaz był taki... prostacki. Tak. Prostacki. W tamtych czasach myślała, że Jeremy nigdy jej w taki sposób nie całuje, ponieważ naprawdę się kochają. To było uczucie czystsze i bardziej wyjątkowe niż zwykła żądza, niż to... to parzenie się, które Jessica i Levi na pewno uprawiają. Jasne. – Nie cierpię tej toalety – powiedziała Colleen, wyciągając Faith z trzęsawiska wspomnień. – Po pierwsze jest tam zimno jak w psiarni, po drugie sedesy są niebezpieczne, wyglądają, jakby mogły połknąć dziecko. – Usiadła przy stoliku. – Hej, zauważyłaś, że mam stanik push up, Holland? Włożyłam go dla ciebie. Connor zawsze powtarza, że kobiety ubierają się bardziej dla innych kobiet niż dla mężczyzn. – To prawda. Ja włożyłam dla ciebie majtki Microfiber Slim-Nation. – Naprawdę? Specjalnie dla mnie? Nic dziwnego, że jesteś moją najlepszą przyjaciółką. – Nie musisz dziękować. Ale ty zawsze nosisz takie staniki. – Trafiłaś w sedno. Za to pomalowałam oczy błyszczącym cieniem, widzisz? – Colleen zatrzepotała swoimi długimi, czarnymi, stuprocentowo naturalnymi i całkowicie niesprawiedliwymi rzęsami, żeby Faith mogła podziwiać makijaż. Nagle Faith włoski na karku stanęły dęba. Najpierw to poczuła, wibrację w żołądku, potem usłyszała. Głos Jeremy’ego. O Boże, miał najlepszy głos, niski, ciepły, zawsze dźwięczał w nim śmiech, jakby wszystko i wszyscy byli po prostu cudowni. – Już czas – potwierdziła Colleen. – Nie! Nie, nie, nie. Nie... nie jestem gotowa. Nie cierpię tego swetra. – Faith przełknęła. – Coll, co ja mam począć? Co począć?

– Hm... iść się przywitać? – Nie mogę! Najpierw muszę schudnąć osiem kilogramów! Poza tym nie jestem gotowa. Muszę się... przygotować. Colleen się roześmiała. – Dasz radę! Wyglądasz super. – Nie. Naprawdę. Jeszcze nie. – Zaryzykowała zerknięcie na niego: szerokie bary, piękne czarne włosy, w dodatku się śmieje, a niech to szlag! Wystarczy, że odwróci się o czterdzieści pięć stopni, i ją zobaczy. – Toaleta – powiedziała i zerwała się z krzesła. Sukces. Nikogo tam nie zastała, chwała niech będzie Panu. Jej serce dość udatnie naśladowało ogiera imieniem Secretariat na torze w Belmont i istniało spore ryzyko, że Faith zaraz zwymiotuje. Złapała swoje odbicie w lustrze. Bez dwóch zdań nie była gotowa. Przede wszystkim te osiem kilogramów. Włosy miała dzisiaj straszne. I może powinna pomalować powieki błyszczącym cieniem i włożyć coś bardziej seksownego niż czarny sweter, wypisz wymaluj strój żałobny dla menonitki. No nie, co ona sobie myślała, kiedy go kupowała? Nawet nie miał wyciętego dekoltu. Nie. Musi się przygotować, ponieważ na spotkanie z Tym, Który Zostawił Ją Przy Ołtarzu, konieczny jest olśniewający wygląd, a w zanadrzu kilka uwag zamiast dwóch martini we krwi. I jeszcze to! Na piersi widniała plama po krokieciku, a Colleen nic jej nie powiedziała! Przyjaciółka, niech ją licho. Okej. Zadzwoni do Colleen, poprosi, żeby zapłaciła rachunek i dała jej znać, kiedy Jeremy nie patrzy, a potem ona odzyska wolność. O matko. Zostawiła torebkę (i telefon) na stole. No dobra. I tak musi się wysikać. Tak na nią działało przerażenie. Weszła do kabiny, odwinęła sweter – majtki Microfiber Slim-Nation (spróbujcie szybko powiedzieć to pięć razy) wymagały, żeby korzystała z łazienki praktycznie naga – po czym wyplątała się z bielizny. Dwa martini, acz odprężające i wyśmienite, nie pomogły na wdzięk i koordynację ruchów, a tym bardziej zdzirowate botki na wysokich obcasach, które włożyła dla Colleen. Mężczyźni nigdy nie muszą się zmagać z takimi sytuacjami. Nie ukrywają się w toalecie, nie walczą z bielizną z mikrowłókna. To strasznie niesprawiedliwe. Mężczyźni mają łatwiej. Czy muszą robić sobie woskowanie do bikini i nosić niewygodną bieliznę? Nie. Faith założyłaby się o własne życie, że to oni wymyślili stringi. Mężczyźni są do dupy. Kiedy naciągnęła Microfiber Slim-Nation na miejsce, sięgnęła po sweter – skomplikowane zadanie! Włożyła jedną rękę do rękawa, ale nie mogła znaleźć drugiego, macała, chybiła... i nagle usłyszała ryk toalety pożerającej dzieci. Coś szarpnęło ją za rękę, sweter się zsunął i Faith cofnęła się chwiejnie, obserwując

bezradnie, jak jej ubranie znika w odpływie. Czarny rękaw kołysał się w muszli niczym martwy wąż. Colleen miała rację. Te toalety były na sterydach. – Ha, to jest... do niczego – oznajmiła. Jej głos odbił się echem. Nawet gdyby potrafiła wydostać sweter, to przecież pływał w toalecie, więc na pewno go nie włoży. Złapała za suchy rękaw i ostrożnie pociągnęła. Szszuu – ten przeklęty czujnik znowu zadziałał i tak po prostu sweter zniknął. A Faith stała sama w łazience w dziwkarskich butach, czarnym staniku push up rozmiar 36D i beżowych majtkach ściągających Microfiber Slim-Nation, które sięgały tuż pod piersi. Tylko dzięki nim wciąż potrafiła wcisnąć się w tę spódnicę. Wpadła w pułapkę. Zaraz, zaraz... w samochodzie Colleen ma płaszcz przeciwdeszczowy; dzisiaj prowadziła Coll, a zanosiło się na deszcz, tylko że nie padało, więc zostawiła go na siedzeniu. Proszę. Jakiś plan. Zadzwoni po Colleen, poprosi ją o przyniesienie płaszcza i będą mogły uciec stąd szybko jak wiatr. Poza tym powinna odstawić martini. Odwróciła się, szukając torebki. Cholera. Jasne, została na stole. Faith przygryzła wargę, spuściła wzrok i poprawiła prawą pierś. Okej. Czas wezwać posiłki. Podeszła na palcach do drzwi – kto wie, dlaczego na palcach? – i ostrożnie wyjrzała. Żeby zobaczyć salę jadalną, musiała wyjść z łazienki, przejść korytarzem kilka kroków i zaryzykować. Powinna jednak dać znak Colleen, która, co niewykluczone, przypomni sobie, że jej najlepsza przyjaciółka wpadła w panikę. Otworzyła drzwi. Nikogo. Jeden krok. Drugi. Faith skrzyżowała ręce na piersiach, potem zsunęła je na majtasy. Co właściwie chciała ukryć, biust czy maskującą tłuszcz bieliznę? Kolejny krok. Widziała trzy puste stoły, ale poziom hałasu znacznie się podniósł. Najwyraźniej przyjechał następny autokar z turystami. Jeszcze jeden krok i owszem, dostrzegła swoją torebkę. Wychyliła się, gotowa syknąć na przyjaciółkę, by ta pospieszyła jej na ratunek. Nic z tego. Colleen tam nie było. Co jest, do diabła? A, super! Stała przy barze i flirtowała z kelnerem Gregiem. Korytarzem nadchodziła drobna staruszka z laską. Faith bez namysłu wróciła do łazienki, na gołych ramionach czując chłodny wiatr, i wskoczyła do najbliższej kabiny. Boże, to takie żenujące! Stała i czekała, aż kobieta załatwi swoją sprawę. Mijały sekundy. No i robiło się jej zimno. Wreszcie! Toaleta ryknęła, kobieta wyszła z kabiny, umyła ręce (niezwykle starannie, co Faith z bólem zauważyła). Jeden papierowy ręcznik. Drugi. Trzeci. W końcu rozległ się upragniony trzask otwieranych i zamykanych drzwi. Nagle do Faith dotarło, że mogła poprosić staruszkę, żeby przysłała Colleen

do toalety. Wypadła z kabiny, co sprawiło, że toaleta znowu zaszumiała, ale kobiety nie było... szybkie stworzenie, wziąwszy pod uwagę laskę i w ogóle. Faith poszła korytarzem tak daleko, jak tylko się odważyła, mając nadzieję, że ją dogoni. Nic z tego. Speedy Gonzales, wersja seniorska, zniknął jej z oczu. I wciąż nie widziała Colleen. Za to Jeremy siedział przy stoliku najbliżej korytarza. Klnąc w duchu, Faith się odwróciła i zanim zdążył ją zauważyć, wróciła do swojej kryjówki. Wiecie co? Pora iść. Nie było tam tylnego wyjścia, ale w ostatniej kabinie znalazła okno. Faith może przez nie wyjść, na tyłach restauracji na pewno nie jest wysoko. Zeskoczy, weźmie ten przeklęty płaszcz z samochodu Colleen, znajdzie automat telefoniczny, o ile ten przy poczcie nadal działa, zadzwoni do przyjaciółki i każe jej zabierać zalotny tyłek z restauracji. Dobry plan, pomyślała Faith, w każdym razie w ramach nocnego koszmaru o paradowaniu bez ubrania. Ostrożnie stanęła na sedesie (znowu ryknęła woda, cóż za wygłodniała bestia). Okno nie było duże; pospiesznie oceniła jego szerokość i swoje piersi. Ledwo ledwo, ale chyba da radę. Będzie musiała raczej się przecisnąć, niż wyskoczyć. Ale hej, czemu nie? Kiedy za wiele upokorzeń to naprawdę za wiele? Majtki Microfiber Slim-Nation i pożerające swetry toalety są wciąż lepsze od rozwścieczonych żon i uroczych kilkulatków nazywających cię kurwą, no nie? Wystawiła głowę przez okno. Pusto. Byłoby cudownie, tak cudownie, gdyby w tej chwili przypadkiem zajechał tata i uratował ją. Ale taty nie było, tylko obok śmietnika kręcił się pies. Chory na wściekliznę? Dziki? Wściekły i dziki? – Hej, pieseczku – powiedziała, próbując ocenić stopień wścieklizny. Zamachał ogonem. – Dobry szczeniaczek. – Pies znowu pomachał. Żółty labrador. Nie był wściekły. Zapadł zmierzch – na szczęście. Na parkingu pięć albo sześć aut, w tym samochód Colleen, i ani jednego człowieka. Świetnie. Czas zmienić się w Spidermana. Faith oparła dłonie o parapet i lekko podskoczyła, wykorzystując ręce jako dźwignię. Głowa wyszła, ramiona wyszły, biust wyszedł, brzuch też. A potem utknęła. Tyłek nie przeszedł. Znowu spróbowała. Bez skutku. Pies radośnie zaszczekał, wyczuwając zbliżającą się zabawę. – Cii – mruknęła Faith. – Spokój, kochanie. – Zamiast się wić, szarpnęła do przodu, bo wykombinowała, że siła może zwyciężyć nad ruchem obrotowym albo odwrotnie. Zaparła się biodrami i próbowała odepchnąć na rękach. Wierzgała nogami, które nie znalazły punktu podparcia. Kręciła się i wyciągała. Kręciła i ciągnęła. Kręciła i rzucała do przodu. Dyszała. Pchała. Stękała.

Nada. Niet. Nic. Dobra, trudno. Wróci do środka i wymyśli inny plan. Ale najwyraźniej „powrót” nie wchodził w rachubę. Faith utknęła jak korek w butelce. – Dobra, cholera – powiedziała na głos. W głowie trochę się jej kręciło od dwóch martini albo od tego, że obieg krwi został zdławiony przez framugę. A może od jednego i drugiego. Podpierając się na rękach, wciągnęła brzuch i spróbowała z większą energią. Przynajmniej Microfiber Slim-Nation były śliskie. Och, świetnie, ruszyła o kolejny cal. Obejrzała się na swój tyłek. Oczywiście jeśli tyłek nagle wydostanie się z okna, Faith spadnie prosto na głowę i złamie sobie kark. Kobieta, która nie wiedziała, że jej narzeczony jest gejem, ginie na skutek upadku, mając na sobie jedynie bieliznę marki Microfiber Slim-Nation. – No, dalej! – warknęła ze złością. Pies zaszczekał i skoczył na ścianę restauracji. – Pomóż mi, Lassie – mruknęła Faith. Znowu pokręciła tyłkiem, ale na próżno. A potem zalało ją światło reflektorów i na parking wjechał wóz policyjny.

Rozdział piąty Jako gliniarz Levi Cooper widział sporo dziwnych rzeczy. Victor Iskin wszystkie swoje zwierzęta domowe dawał do wypchania, kiedy schodziły z tego świata. Czasami zapraszał Leviego i w pokoju otaczały ich nieruchome koty, psy i dwa chomiki. Methalia Lewis lubiła mu pokazywać, jak bardzo tyje: podnosiła koszulę i łapała brzuch w obie ręce. Ale Methalia miała osiemdziesiąt dwa lata i śmiała się przy tym wesoło, a potem zawsze proponowała mu ciasto. Joey Kilpatrick trzymał swoje kamienie żółciowe, w sumie sześć, w małej szklanej misce na kuchennym stole i lubił opowiadać, jak przerażony był chirurg stanem jego zainfekowanego woreczka żółciowego. Ale głowa i skąpo odziana klatka piersiowa Faith Holland wystające z okna... ten czarny stanik... to był niesamowity widok. Levi zgasił światła i siedział przez chwilę, patrząc na wiercącą się Faith. Chyba powinien wysiąść. Ale z drugiej strony widok miał przepiękny. Levi nie należał to tych, co ciągle się uśmiechają, jak powtarzała mu sekretarka Emmaline; wciąż żałował, że przyjął ją do pracy. Ale to... taa. Czuł, jak usta wyginają mu się w uśmiechu. Wysiadł i podszedł do okna, które od ziemi dzieliły jakieś trzy metry. Dobrze, że Faith nie jest drobną kobietką, mogłaby sobie coś złamać przy upadku, gdyby nie utknęła. – Jakiś problem, proszę pani? – zapytał. – Nie. Podziwiam widok – odparła Faith, nie patrząc na niego. – Ja też. – Tak. Na twarzy miał uśmieszek. – Miła noc, prawda? – Owszem, piękna. Kiwnął głową. – Co się stało z twoją bluzką? Jedna ręka nagle zakryła cudowne piersi, jakby Faith uświadomiła sobie, że Levi ogląda niezłe widowisko. – Ja... hm, pojawiły się problemy z garderobą. – Rozumiem. – Ręka zasłaniająca mu widok nie może długo tam zostać, Faith jej potrzebuje, w przeciwnym razie ryzykuje, że się zwali na framugę. Czekał. Ona zabijała go wzrokiem. Po sekundzie się podparła i Levi znowu mógł sycić oczy. Bardzo ładne, pulchne różowe ciało otulone mocno wyciętym stanikiem. Nie żeby szczególnie lubił Faith Holland, ale lubił piersi, a minął już jakiś czas, kiedy widział równie idealne. – Co się stało? Poczerwieniała.

– Spuściłam sweter w toalecie. – Mnie to się ciągle przydarza. – Zasłużył sobie na kolejne gniewne spojrzenie. – Dlatego postanowiłaś, że wyjdziesz przez okno? – Mhm. – No i utknęłaś. – Ojej. Te twoje analityczne zdolności po prostu zwalają z nóg, Levi. Nic dziwnego, że jesteś gliniarzem. Taką uwagą zafundowała sobie kilka kolejnych sekund w oknie. – No cóż, jeśli niczego nie potrzebujesz, będę się zbierał. Miłego wieczoru, proszę pani. Ruszył w kierunku wozu. – Levi! Nie odchodź! I nie mów do mnie „proszę pani”, wciąż jestem panną. Pomóż mi się stąd wydostać. Przecież jesteś urzędnikiem państwowym, prawda? – Owszem, jestem. – Czekał z uniesionymi brwiami. – No więc? Pomóż mi i nie zachowuj się jak wrzód na dupie. – Czy półnadzy ludzie, którzy utknęli w oknie, powinni obrzucać wyzwiskami stróżów prawa, jak myślisz? Prychnęła. – Funkcjonariuszu Cooper, czy będziesz tak uprzejmy i mi pomożesz? – Teraz to komendant Cooper, a odpowiedź brzmi: tak. Wrócił do wozu i podjechał tak blisko, że zderzak niemal dotykał ściany. Włączył tryb parkowania i wysiadł. – Wiesz, nurtuje mnie pytanie, dlaczego wyjście przez okno uznałaś za najlepsze rozwiązanie – powiedział, wdrapując się na maskę. – Jeremy jest w środku? – Po prostu mi pomóż – wykrztusiła przez zaciśnięte zęby. Uznał to za potwierdzenie. Byli teraz na poziomie oczu – cóż, w przypadku Faith to był poziom oczu i torsu. Wyglądało, jakby strzelono nią w ścianę. Utknęła na dobre. Poza wysmarowaniem jej masłem (Nawet o tym nie myśl, ostrzegł się w duchu) nie widział sposobu, w który dałby radę ją wyciągnąć bez dotykania jej. Co zawsze jest ryzykowne w przypadku komendanta policji. Molestowanie seksualne i tak dalej. – Okej – powiedział. – Ja tylko... Faith, nie masz nic przeciwko temu, jeśli złapię cię za ramiona i wyciągnę? – Tak! To chyba samo się narzuca, no nie? Planowałeś wezwać siły specjalne? Uniósł brwi. – Myślę, że powinnaś być trochę milsza, Holland, bo owszem, powinienem wezwać strażaków. Gerard Chartier żyje dla takich sytuacji. A twój siostrzeniec jest tam ochotnikiem, prawda? – Wykastruję cię, jeśli wezwiesz straż pożarną. I tak fatalnie, że ty się pojawiłeś.

Po prostu mi pomóż. Chwycił ją pod ramiona i natychmiast zaczął sobie wyrzucać, że tak długo zwlekał. Jej skóra była lodowata, wraz z zapadnięciem zmroku temperatura mocno spadła. – Policz do trzech – powiedział, zapierając się stopą w mur. – Jeden... dwa... trzy. Pociągnął i Faith wyskoczyła z framugi, po części na niego spadając, miękka, pulchna i biała w mroku. Cofnął się, kiedy tylko było to możliwe, i zeskoczył z maski. Podniósł wzrok na Faith. – Co to jest? – zapytał, przekrzywiając głowę. Miała na sobie jakieś dziwaczne obcisłe beżowe i lśniące majtasy, które kończyły się tuż pod stanikiem. – Bielizna wyszczuplająca. Przestań się gapić i nie waż się więcej odzywać. Podał jej rękę, kiedy schodziła z samochodu, i wyobrażał sobie raport. Półnaga kobieta spadła z radiowozu, bo nie chciałem jej dotknąć. Dłoń także miała zimną. – Chcesz moją kurtkę? – zapytał. Faith go zignorowała i ruszyła w kierunku czerwonego mini coopera Colleen O’Rourke. Szarpnęła klamką. Zamknięty – bardzo dobrze, bo ostatnio doszło do kilku włamań do samochodów. Westchnęła ciężko i odwróciła się do niego. Podał jej kurtkę. – Dziękuję – powiedziała i nie patrząc na niego, ubrała się. – Mogę skorzystać z twojego telefonu? – Jasne. – Dał jej komórkę i patrzył, jak Faith wybiera numer. W tej samej chwili w oknie łazienki pojawiła się twarz Colleen. – Cholera jasna, co ty tam robisz, Faith? – zapytała i wybuchnęła śmiechem. – Naprawdę wyszłaś przez okno? Cześć, Levi. – Cześć, Colleen. – Byłaś mi bardzo potrzebna pięć minut temu – powiedziała Faith. – Czy możesz wziąć moją torebkę, żebyśmy się stąd wyniosły? Bardzo proszę. Colleen posłuchała i już po chwili Faith oddała kurtkę Leviemu, po czym włożyła swój płaszcz. Obie gadały i śmiały się z całej sytuacji. – Do zobaczenia wkrótce, komendancie – powiedziała Colleen. Kiwnął głową. Faith pomachała, ale nie spojrzała mu prosto w oczy. Potem odjechały, a chociaż jego zmiana dobiegła końca, Levi ruszył na posterunek. Równie dobrze może skończyć papierkową robotę. Jego kurtka pachniała perfumami Faith Holland. Wanilia czy coś w tym rodzaju. Coś, co jada się na deser.

Rozdział szósty Faith i Jeremy zerwali na trzy tygodnie przed balem maturalnym, co wstrząsnęło całym liceum w Manningsport. Poruszeni uczniowie zadawali sobie pytanie, kto będzie królem i królową, jeśli nie ta złota para? Czy Jeremy znalazł sobie kogoś innego? A jeśli tak, kim jest ta szczęściara? Kiedy Jeremy ponuro poinformował Leviego, że „robią sobie przerwę” z Faith, Levi zapytał, czy Jeremy chce o tym pogadać, i poczuł ulgę, gdy usłyszał odpowiedź przeczącą. To był dziwny okres. Wszyscy mówili tylko o tym, gdzie będą jesienią. Kilka osób szło do miejskiego college’u, kilka do pracy, ale większość wyjeżdżała z miasta i bez końca rozprawiała o konieczności zakupu ubrań, nowego komputera, rozmaitych drobiazgów. Jako jedyny rekrut w klasie (chociaż Tiffy Ames wybierał się na Wojskową Akademię Lotnictwa, a George Shea do szkoły oficerów rezerwy marynarki wojennej), Levi nie miał takich problemów. Ojciec zabetonował drzwi prowadzące na studia i armia wydawała się dobrym rozwiązaniem. Do dumy, którą już odczuwał na myśl o służbie wojskowej, doszła jednak melancholia. Starał się raz, dwa razy w tygodniu wieczorami oglądać telewizję z mamą, bo wiedział, że martwi się bardziej, niż potrafiła przyznać. Zabierał Sarę na ryby i czytał jej Harry’ego Pottera, w głębi duszy żywiąc nadzieję, że jeśli coś mu się stanie, siostrzyczka go nie zapomni. Miała dopiero osiem lat. Był gotowy. Chciał służyć i sądził, że jest do tego stworzony. Zdał wszystkie testy, jego oficer werbunkowy na podstawie profilu psychologicznego i wrodzonego talentu do obchodzenia się z bronią uważał, że ma zadatki na świetnego snajpera. Niezależnie od ewentualnego przydziału najprawdopodobniej Levi szybko wyląduje w Afganistanie. I dlatego nie przejmował się za bardzo problemami w związku Jeremy’ego i Faith, poza tym, że kumpel popadł w przygnębienie. Ted i Elaine Lyonowie zatrudnili go na wiosnę. Jeremy’ego także, chociaż jemu nie płacili; powiedzieli, że odziedziczy ziemię, mimo że się na nich wypiął i postanowił zostać lekarzem (tu zwykle klepali syna po plecach albo go przytulali). W tamtym tygodniu jednak Jeremy i Elaine pojechali odwiedzić krewnych w Kalifornii, więc Levi pracował sam. – Jeśli ci nie przeszkadza praca w pojedynkę – powiedział Ted – to szczepy merlota wymagają sprawdzenia. Trzeba podwiązać winorośl wysoko, by grona nie

spadły ani nie stykały się z ziemią. Robiłeś to już, prawda? – Tak, proszę pana. W zeszłym tygodniu razem z Jeremym zajmowaliśmy się rieslingiem – odparł Levi. Trudno to porównać z operacją mózgu. – Świetnie! Dzięki, synu. Z torbą z lunchem i wielką butelką wody, którą dostał od pracownicy z sali degustacyjnej, Levi ruszył do zachodniej części winnicy, w kierunku Błękitnej Czapli, gdzie grunt był dość stromy, a nieco dalej zaczynał się las. Schodził ze szczytu w dół, wiążąc każdy rząd. Słońce paliło go w plecy, więc po kwadransie ściągnął T-shirt. Było gorąco jak na początek maja i Levi się cieszył, że włożył szorty. Później może wskoczy do jeziora, niezależnie od tego, jak lodowata jest woda. Pracował od godziny i już ociekał potem, kiedy usłyszał warkot silnika. Nadjeżdżał czerwony pikap Johna Hollanda, rozpoznawalny wszędzie dzięki swemu wiekowi i brudowi... zawsze oblepiały go grudy błota. Samochód stanął, ze środka wyskoczył potężny golden retriever, a za nim wysiadła Księżniczka Supersłodka. Miała na sobie króciutkie szorty, białą bluzkę bez rękawów z połami związanymi pod piersiami i niebieską bandankę na głowie. Levi poczuł pożądanie jako takie. To nic osobistego, Holland, pomyślał. Podziwiał ukradkiem jej biust od czternastego roku życia. Pies podbiegł do niego, merdając ogonem, po czym padł i przewrócił się na grzbiet. – Cześć, stary – powiedział Levi, głaszcząc zwierzaka po brzuchu. Faith przysłoniła oczy i spojrzała na niego. – Cześć – przywitała się. – Co tu robisz? – Podwiązuję winorośle. A ty? Uśmiechnęła się. – To samo. – Wzięła fartuch i zawiązała tasiemki. – Siostra ciśnie, żebyśmy zabrali się do roboty... Smiley chyba cię polubił. Smiley. Można polegać na Faith Holland, że nazwie swojego psa Smiley. A skoro o nim mowa, najwyraźniej znudziły mu się pieszczoty, bo skoczył i machając ogonem, popędził między rzędami winorośli. Faith natomiast podeszła do niego na odległość dwóch rzędów, więc Levi czekał na pytania o Jeremy’ego, wyjaśnienia, dywagacje. Dziewczęta, wiedział o tym dobrze, lubiły rozmawiać o swoich uczuciach tak długo, że nie zostawało nic więcej do powiedzenia, a wtedy zaczynały od nowa. Ale Faith pochyliła się i wzięła do pracy. Robiła to samo co Levi, tylko że była lepsza. W fartuchu miała sznurki i nie musiała sprawdzać każdego pędu jak on. No bo w gruncie rzeczy była profesjonalistką. A kiedy się pochylała, demonstrowała swój imponujący biust. Levi nie przepadał

za Faith Holland, ale człowieku, piersi miała rewelacyjne. Podniosła wzrok. Przyłapała go. – Myślałem, że jesteś bardziej w typie księżniczki – powiedział w charakterze wyjaśnienia. – Zabrakło miejscowych do roboty na polu? Tylko się roześmiała. – Jeśli jesteś Hollandem, to jesteś farmerem – odparła. – A jeśli jesteś farmerem, pracujesz. Nie wodzisz wzrokiem po polach, sącząc wino. – Spojrzała na niego znacząco, po czym szybko i zręcznie podwiązała pęd. – Wygląda na to, że się myliłem. – Na to wygląda. Znowu się pochyliła i tym razem pożądanie nabrało bardziej osobistego charakteru. – Więc tu biegnie granica pomiędzy winnicami? – zapytał. – Tak. Widzisz ten kamień? On dzieli Błękitną Czaplę od Jaskini Lyona. – Mówiąc, uporała się z trzema pędami, co mu przypomniało, żeby oderwał oczy od jej biustu i wrócił do pracy. Przesuwała się z regularną prędkością, pochylając się, czasami klękając, czasem biorąc w dłoń ciemne grono, i jakimś sposobem wszystko, co tutaj robiła, wydawało się otwarcie seksualne. Była delikatna, krągła i spocona, rude włosy miała upięte w kucyki: wcielenie męskiej fantazji o ślicznej farmerce. To dziewczyna Jeremy’ego, ty głupku, napomniało go sumienie. Przecież zerwali. – I co u ciebie, Holland? – zapytał ku własnego zaskoczeniu. Spojrzała na niego, wstała, zdjęła bandanę z włosów i wytarła twarz, potem zawiązała ją z powrotem. Taa. Każdy jej ruch wyglądał tak, jakby pozowała do sesji fotograficznej „Penthouse’a”. Nie pasowało tylko ubranie. Gdyby zdjęła ciuchy, byłoby idealnie. A niech to szlag. – Wszystko w porządku. Dziękuję, że zapytałeś. O co ją pytał? A tak. Jeremy. Może w końcu się ujawnił. A może ona się domyśliła. – Kiedy wyjeżdżasz na szkolenie? – Położyła dłonie na plecach i przeciągnęła się, jej piersi napięły przy tym materiał bluzki. – Uch... dwudziestego lipca. – Zdenerwowany? Chciał zaprzeczyć i okazać nieco oczekiwanej brawury. – Trochę – usłyszał swój głos. – Nigdy stąd nie wyjeżdżałem. – Ja też nie. – Wybierasz się do Wirginii, tak?

– Owszem. Podobno Virginia Tech to świetna uczelnia, ale teraz myślę tylko o tym, jak daleko jest stąd. – Posłała mu uśmiech, w połowie smutny, w połowie zażenowany. – Doskonale sobie poradzisz. Wszyscy cię lubią. – Oj. Czy to on przypadkiem nie jest supersłodki? – Nie wszyscy – odparła, wiążąc pędy ze zdumiewającą szybkością. – Nie? – Ty mnie nie lubisz. Cholera. – Dlaczego tak sądzisz? Roześmiała się. – Trudno nie zauważyć, Levi. Myślisz, że jestem rozpieszczoną i irytującą słodką idiotką. Mam rację? W tej chwili myślę, że mógłbym cię schrupać. Ale owszem, uważam, że powinnaś umieć rozróżnić między hetero a homo. – W sumie tak. – Cóż, zawsze byłeś snobem. – Ja? – Poczuł, że czoło mu się marszczy. – Ty. – Ale to ty mieszkasz w wielkim domu na Wzgórzu. – Podwiązał pęd. – Co nie czyni mnie snobką. – Przerzuciła kucyk przez ramię. – A mnie tak? – Owszem – odparła rzeczowo. – Aż do tego roku nigdy ze mną nie rozmawiałeś, a teraz robisz to tylko ze względu na Jeremy’ego. I tylko wówczas, kiedy nie masz innego wyjścia. Nie odpowiedział, zajął się pracą. Po chwili zapytał: – Więc każdy musi cię wielbić, tak? – Nie, ale znamy się od trzeciej klasy. Oboje należeliśmy do tego klubu książki, który zorganizowała pani Spritz, pamiętasz? I zaprosiłam cię na przyjęcie w Halloween. O tak. Wycinanie dyni, łapanie jabłek pływających w wiadrze i dzika przejażdżka na wozie z sianem. To był fajny wieczór, nawet jeśli trochę dziwaczny, w słynnym domu Hollandów. – Racja. – Ale nie byłam godna, żebyś ze mną rozmawiał. A kiedy umarła moja mama, ty jako jedyny z całej klasy nie napisałeś do mnie kartki. Poczuł, jak policzki zalewa mu rumieniec. – Ależ ty masz dobrą pamięć, Holland – mruknął, wiążąc trzy kolejne pędy. – No cóż, zawsze pamiętam ludzi, którzy zranili moje uczucia.

Och, biedna mała królowa dramatu. – Więc chciałaś przyjść się pobawić na osiedle przyczep? – A pewnego razu – ciągnęła – w stołówce usiadłam obok ciebie. Nie chodziło o twoje towarzystwo, to było wolne miejsce koło Colleen. A ty wstałeś i odszedłeś, jakbyś nie mógł znieść mojej obecności. – Wyprostowała się i ujęła pod boki; żądza znowu dała o sobie znać, mimo że Faith wyliczała jego grzechy. – Właśnie. – Głos miała spokojny, pobrzmiewała w nim tylko cicha nuta gniewu. – I kto tu jest prawdziwym snobem, Levi? Dziewczęta. Są za bardzo skomplikowane. Levi tęsknił za Jess, która mniej lub bardziej wykorzystywała go dla seksu. Przynajmniej była bezpośrednia. Pochylił się, delikatnie uniósł grona i przywiązał następny pęd. – Nie bardzo się orientujesz w świecie, co, Holland? – Nie powiedziałabym tego. Spojrzał na nią. – A ja bym powiedział. – Dlaczego? Przypomniał sobie, jak Faith i jej matka raz na jakiś czas przyjeżdżały na osiedle przyczep z torbą ubrań dla Jessiki. Pani Bogata i jej mały aniołek odwiedzają ubogich. Gdzieś w piątej klasie znalazł Jessicę ukrywającą się w zaroślach, w niszy, którą wykorzystywali jako fort. Czekała na odjazd pani Holland. Płakała. Choć był bardzo młody, rozumiał. Bycie biednym to jedno, ale czym innym jest bycie uznanym przez ludzi ze Wzgórza za obiekt dobroczynności. Mama Leviego musiała pracować na dwóch etatach i pieniędzy zawsze brakowało, ale jakoś wiązali koniec z końcem. Ledwo ledwo, jak mówiła mama. Dunnowie natomiast byli naprawdę biedni. Z rodzaju tych, co dostają bony na jedzenie i odcinają im elektryczność. Wykluczone, żeby odrzucili torbę porządnych ubrań i płaszczy. Trudno się dziwić, że Jessica nienawidziła Faith. Jego milczenie sprawiło, że Faith wpadła w gniew. Złapała energicznie pęd, ruchy miała raczej ostre niż płynne. – Śmieszne, że uważasz nas za bogatych. Wcale nie jesteśmy bogaci. Daleko nam do tego. – Wychowałem się w przyczepie, Faith. Mamy inne wyobrażenia o bogactwie. – I to usprawiedliwia fakt, że przez wszystkie te lata mnie nienawidziłeś. – Nieprawda, na litość boską. – Rzeczywiście. Tylko mnie ignorujesz, sprawiasz, że czuję się jak zawada, i Boże broń, żebyś się ze mną zaprzyjaźnił. – Chcesz się przyjaźnić? Dobra. Bądźmy przyjaciółmi. Pobawimy się lalkami Barbie i pójdziemy do kina. Przewróciła oczami i pochyliła się nad winoroślą.

– Nigdy nie rozumiałam, dlaczego Jeremy ma o tobie takie dobre mniemanie. Ja uważam, że dupek z ciebie. – O, widzisz? Ja chcę się zaprzyjaźnić, a ty mnie przezywasz. – Dupek. – Czyli mogę zapomnieć o podwieczorku? Przeszyła go wzrokiem. Levi się uśmiechnął. A potem się zarumieniła, czerwone plamy z policzków zeszły na szyję i klatkę piersiową. Zatrzymała wzrok na jego gołym torsie. Odwróciła głowę, niezdarnie poszukała sznurka. Upuściła go. No, no, no. Uśmiech Leviego się poszerzył. – Robisz to źle – rzuciła, patrząc na rząd po jego stronie. – Musisz użyć więcej sznurka, bo grona będą za ciężkie i owoce się zmarnują. – Czyżby? – mruknął. Prawdę mówiąc, gdy się pojawiła, jego praca mocno straciła na jakości. Podeszła do niego. – O, ten na przykład – wskazała. – Na razie jest nad ziemią, ale kiedy grona dojrzeją, będą za ciężkie. Rozumiesz? – Taa. – Pachniała gronami, wanilią, ziemią, słońcem i potem. Żądza zaczęła w nim pulsować. – Wiąż wyżej. – Uklękła, by mu to pokazać. Faith Holland klęczy przed nim. Jak mógłby nie wyobrażać sobie tego, co właśnie sobie wyobraża? – Sprawdź rzędy, które już skończyłeś, i upewnij się, że wszystko jest dobrze. – Tak jest, psze pani. Jej bluzka musnęła go w żebra, kiedy Faith wstała i wróciła na swoją część. Nie gap się. Pracuj. Lyonowie ci płacą. Konia możesz wytrzepać później. Ta rada poskutkowała na godzinę. Faith była o wiele szybsza od niego, to musiał jej przyznać. Spojrzał w niebo, doskonale błękitne, i uznał, że czas coś przegryźć. – Masz ochotę na lunch, bogata panienko? – zawołał. Wyprzedziła go o jakieś dwadzieścia metrów. – Przyniosłam swój. – To może zjesz ze mną? Skoro teraz jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi na wieki? – Dupek. – To odpowiedź twierdząca? – Opuścił brodę i posłał jej cierpliwe spojrzenie, co zawsze świetnie działało na dziewczyny. – Jasne – burknęła. Hej, idioto, odezwał się głos w jego głowie. Jeszcze dwa dni temu chodziła z twoim najlepszym kumplem. Co ty wyprawiasz? Ale fakty szybko traciły wyrazistość. Po pierwsze cała ta sprawa z Jeremym, który

w ogóle nie powinien się umawiać z dziewczynami. A w dodatku teraz był w innym stanie. Po drugie – to ich zerwanie czy jak to tam chcieli nazwać. I nie zapominajmy o widoku spoconej i brudnej Faith Holland w krótkich szortach i bluzce związanej pod bujnym biustem, a także o tym, że była na niego rozgniewana, co, jak Levi wiedział z doświadczenia, zasadniczo oznaczało, że dziewczyna jest zainteresowana. Podeszła bliżej, rozplatając warkoczyki i wiążąc włosy w koński ogon. – Pięć minut stąd jest ładne miejsce. Przy wodospadzie. Znasz je? Pokręcił głową, nie odrywając od niej wzroku. Miała niebieskie oczy. Dotąd tego nie zauważył. Piegi. Przełknęła ślinę. O tak. Faith Holland odczuwała różne rzeczy. – No to chodźmy. Ruszyli do pikapu jej ojca, pies biegł przed nimi, machając ogonem jak transparentem. Levi złapał koszulę i zarzucił na siebie. Samochód Johna Hollanda pachniał przyjemnie starą kawą i olejem, ale w środku był tak samo brudny jak na zewnątrz, deskę rozdzielczą i siedzenia pokrywał kurz i zaschnięte błoto. Smiley, wskakując, uderzył Leviego w twarz pierzastym ogonem. – Siadaj, psiaku – powiedział Levi i pies posłusznie przycisnął się do niego. Wyglądało na to, że Hollandowie zawsze mieli golden retrievera albo dwa. W ich folderach reklamowych nigdy nie zabrakło zdjęcia psa. – Hodujecie te potwory? – zapytał, kiedy Faith przekręciła kluczyk w stacyjce i przerzuciła biegi. To, że potrafiła prowadzić amerykańskiego pikapa z ręczną skrzynią biegów, tylko potęgowało jej atrakcyjność. – Należymy do Ligi Ratującej Golden Retrievery – odpowiedziała. Smiley polizał ją po twarzy, jakby dziękował. – Jeszcze jeden akt miłosierdzia wspaniałej rodziny Hollandów – zauważył Levi. – Jejku! Przestań tak się zachowywać albo wypchnę cię z auta i zjem twój lunch. Pikap podskakiwał i kołysał się na porośniętych trawą, wyboistych miedzach biegnących między polami, przez co Levi dosłownie walił głową w dach (choć równocześnie zyskiwał rewelacyjny widok na sprężysty biust Faith). Po mniej więcej pięciu minutach zatrzymali się na skraju karczowanego pola... Hollandowie posiadali sporo ziemi. Z jednej strony rósł gęsty las. Faith złapała koc leżący za siedzeniem i termiczne pudełko na lunch (można by ten typ nazwać Hello Kitty). Pies popędził w las, Faith podążyła za nim wąską ścieżką, nie czekając na Leviego. Ptaki śpiewały i trzepotały skrzydłami wśród gałęzi. Gdzieś w pobliżu pluskała woda. Levi próbował wyobrazić sobie, jak to jest, kiedy się patrzy na ziemię, wiele, wiele akrów pól i lasów ciągnących się do jeziora, ze świadomością, że to wszystko

jest twoje, że należy do twojej rodziny od czasów powstania Ameryki. Rodzina Leviego ze strony mamy także pochodziła z Manningsport, ale ludzie tutaj dzielili się na miejscowych, którzy po prostu tu byli, i na założycieli. Po lewej wznosiły się ruiny starej kamiennej stodoły z murami zasłoniętymi porostami. W środku rosło drzewko, dach zawalił się dawno temu. – Idziesz? – zawołała Faith. Grube wzgórki mchu wyściełały ziemię, liście były tak zielone, że zdawały się barwić powietrze. Minęli zagajnik wysokich brzóz z błyszczącą białą korą, łodygi szczwołu muskały policzek Leviego. Pacnięciem zabił komara. Zza drzewa wyjrzał pręgowiec i przebiegł na drugą stronę ścieżki. Szum wody stał się teraz głośniejszy. Faith zdążyła już rozłożyć koc na kamieniu i usiąść. Soczysta jak dojrzała brzoskwinia. Wizja jej leżącej pod nim, oplatającej go nogami, sprawiła, że się potknął. Naprawdę powinien sobie darować. Dotarli na skraj głębokiego wąwozu, kaskada spadała tu do okrągłego stawu położonego jakieś sześć metrów niżej. Levi żałował, że nie wziął aparatu, bo wtedy mógłby patrzeć na to zdjęcie, gdy będzie się smażył w słońcu Iraku, Afganistanu czy dokąd go wyślą. Pokazywałby fotografię kolegom. Stąd pochodzę. Jadłem lunch z tą śliczną dziewczyną, która siedzi na kamieniu. – Ładnie tu – powiedział, sadowiąc się obok Faith. – Staw jest bardzo głęboki – powiedziała, wyjmując kanapkę z pudełka. – Sześć, może nawet dziewięć metrów. Jack mówi, że pod wodą jest większy, rozszerza się jak dzwon. Skakał z tej skały. – A ty? Spojrzała na niego i ugryzła chleb. – Nie. Za bardzo się bałam. Honor też nigdy nie skakała. Mówiła, że już... no tak. Nie ma powodu narażać życia dla chwili przyjemności, rozumiesz? – Jasne. Jedli w milczeniu, pies żebrał o resztki. Ptaki świergotały, woda huczała. Faith skończyła kanapkę i sprawiała wrażenie, że do szczęścia wystarcza jej obserwowanie wody. Mgiełka rozpryskujących się kropel pokryła jej włosy paciorkami i nadała wygląd cokolwiek pornograficznej leśnej wróżki. – Tak – powiedział Levi, nagle uświadomiwszy sobie, że za długo się gapi na Faith, a w głowie pulsują mu rozpalone do czerwoności myśli. – Idę popływać. Z której skały mam skoczyć? – Och, Levi, nie rób tego – zaprotestowała Faith, gwałtownie otrząsając się z zamyślenia. – Telefon zostawiłam w samochodzie. A jeśli uderzysz się w głowę? Turysta doznał wstrząsu mózgu dwa lata temu. Mój brat złamał sobie rękę, kiedy miał piętnaście lat. Proszę, nie rób tego.

Miło z jej strony, że troszczy się o jego bezpieczeństwo. A z drugiej strony ten staw był cholernie zachęcający. Wzruszył ramionami. – Postaram się niczego sobie nie złamać. Zdjął koszulę, w pełni świadomy, że jest niezłym okazem. Policzki Faith się zaróżowiły, oderwała od niego wzrok i patrzyła teraz przed siebie. – Idziesz, Holland? – Zabrzmiało jak propozycja. Bo to była propozycja. – Wykluczone – oznajmiła sztywno i surowo. – Ja tego nie robię. Zresztą i tak muszę wracać do pracy. Ty też, prawda? A te skoki naprawdę są niebezpieczne. – Za dwa miesiące wstąpię do wojska, Faith. Skok z tej skały jest pewnie mniej niebezpieczny niż bomby domowej roboty albo terrorysta samobójca. – Mrugnął do niej, stanął na kamieniu i spojrzał w dół. Woda była szmaragdowa i czysta, spieniona w miejscu, gdzie spadał wodospad. – Raz kozie śmierć – powiedział i odepchnął się. Skoczył na nogi, woda zamknęła się nad nim, zimna, jedwabista i przepiękna. Otworzył oczy i zobaczył, że Faith miała rację: staw pod powierzchnią poszerza się o jakieś trzy metry, gładkie ściany skały przypominały kościół. Levi doskonale pływał, wiosną zawsze pierwszy pędził nad jezioro. Ale ten staw... ten staw był niewiarygodny, taki gładki, głęboki, tajemniczy. Pogładził dłonią skałę, przepełniony podziwem i trochę smutny, że jest tu po raz pierwszy. Do głowy przyszła mu myśl, że gdyby przyjaźnił się z Faith, zobaczyłby to miejsce wiele lat temu. Wypłynął na powierzchnię i dostrzegł zmartwioną twarz Faith na górze. – Chodź tu, Holland! – zawołał, bijąc rękoma w wodę. – Pożyj trochę! – Pożyć to słowo kluczowe – odparła. Obok niej pojawił się psi pysk, o wiele szczęśliwszy niż ona. – Nadal żyję. Skocz, złapię cię. – Nie złapiesz. Nie jestem małą dziewczynką, a stąd jest sześć metrów. – Będę tutaj. Nie bój się. Wyraz jej twarzy uległ zmianie. Widział wyraźnie, że chce to zrobić. – Bogate dziewczęta! – Podpłynął do wąskiej skalnej półki, która wychodziła nad taflę i wyglądała jak naturalna trampolina. Złapał się jej, wiedząc, że przy tym ruchu jego solidne mięśnie się napną. – Strasznie nudne! – Nie jestem bogata – zaprotestowała Faith. – Ale jesteś nudna, skoro siedzisz i patrzysz, a możesz dołączyć do mnie i świetnie się bawić. Zawahała się. – Nie wzięłam kostiumu kąpielowego. – I co z tego? – O tak, robił postępy. Faith w mokrej białej bluzce, z rudymi

włosami spadającymi na plecy... Nawet lodowata woda nie powstrzymała jego ciała od aprobującej reakcji. – Daj spokój, Holland. Zrób to dla mnie, młodego żołnierza, który niedługo wyjeżdża z domu, żeby bronić twojej wolności. – Uśmiechnął się i po sekundzie na jej twarzy troska ustąpiła miejsca innemu doznaniu. – Dobra. Ale jeśli zginę, powiadomisz mojego tatę osobiście, zgoda? I musisz zaopiekować się Smileyem, bo będzie za mną tęsknił. Śpi na moim łóżku. – Przyrzekam, że twój pies może spać ze mną, jeśli zginiesz. A teraz skacz. Stanęła na krawędzi skały i ze swojego punktu obserwacyjnego widział, jak jej gołe palce u stóp się zaciskają. Związała mocniej bluzkę, podciągnęła szorty. – Okej, szeregowy Cooper. Nadchodzę. Skoczyła, włosy uniosły się w powietrzu, oczy miała kurczowo zamknięte, dłonie zaciśnięte w pięści. Przecięła taflę jakieś trzy metry od niego i niemal natychmiast wyskoczyła na powierzchnię, plując wodą i kaszląc. Włosy przykleiły się jej do twarzy. Levi podpłynął do niej, a ona instynktownie złapała go za ramiona, jej piersi naparły na jego nagi tors. Objął ją w talii, po czym podpłynął do skały, którą chwyciła jedną ręką. Drugą nadal go obejmowała, jej nogi biły w wodę między jego nogami, czuł jej gładkie uda. Nie musiała się go trzymać, ale nie puszczała. Serce mocno jej waliło i Levi uświadomił sobie, że jest przerażona. Może z powodu skoku. A może bała się jego... Tak, to niewykluczone. – Trzymam cię – szepnął. To będzie chwila, którą ze sobą zabierze, dotyk jej słodkich, mokrych krągłości, jej policzek na jego policzku, kiedy unoszą się na krystalicznie czystej wodzie przy wtórze szumu wodospadu i westchnień liści. Faith cofnęła się odrobinę, na jej rzęsach perliła się woda. Mógłby ją pocałować. Wystarczyło, by się pochylił o kilka centymetrów, i ich usta się spotkają, a on był pewien, że są słodkie. Przesunął dłoń po jej żebrach, tak blisko piersi, że Faith westchnęła, a w jego żyłach popłynęło gorące i ciężkie pożądanie. Pocałował ją najdelikatniej, jak potrafił; nie chciał jej przestraszyć, pragnął tylko tego jednego pocałunku. Usta miała miękkie, zimne i mokre, nie mógł się powstrzymać, polizał jej górną wargę, tak cudownie smakowała. Kiedy rozchyliła usta, zapragnął o wiele więcej, bo nagle był straszliwie głodny jej smaku i twardy jak skała. Przycisnął jej biodra do swoich, by o tym wiedziała. Wpiła mu palce w ramiona, jej język reagował na poruszenia jego języka, z jej gardła dobywały się cichutkie jęki, i Levi nie potrafił zebrać myśli, bo to było tak wspaniałe, i mógłby tu umrzeć, szczęśliwy, że tak wygląda jego ostatni dzień na ziemi. A potem się odsunęła i wdrapała na skałę. – Ja... nie... nie mogę – wyjąkała. Bez niej poczuł pustkę. Pustkę i zimno. – Widzisz... hm... Jeremy i ja... To znaczy... My tak naprawdę... to tylko przerwa.

Nie jesteśmy... Więc nie mogę. Nie mogę z nikim się całować. – Nieważne – wycedził obojętnie, mimo że nagle zalała go fala wściekłości. Nie tylko na nią, ale też na tego głupiego Jeremy’ego, który przypuszczalnie nigdy tak jej nie całował, bo przecież nie wiedział, jak to się robi. Na siebie, że całował dziewczynę swojego najlepszego przyjaciela. Ale głównie na nią. No bo jeśli nie chciała tego, to nie powinna wieszać się na nim jak małpa. Ona pragnęła tego pocałunku, więc jej go dał, a teraz znowu zaczęła zachowywać się jak pensjonarka. Och, do diabła z tym. Przed chwilą pocałował dziewczynę Jeremy’ego. – Powinniśmy wracać – powiedziała pełnym napięcia głosem. Odwróciła się, żeby wykręcić wodę z bluzki. To samo zrobiła z włosami. Zauważył, że drżą jej dłonie. Znowu stanęła twarzą do niego. Gdyby nie miała stanika, może musiałby się zabić. Ale w tej sytuacji zimna woda (oraz odrzucenie) cudownie ostudziły jego stan. – Levi, mam nadzieję, że nie będziesz... – Zły? Zawahała się, potem kiwnęła głową. – Nie musisz się przejmować – rzucił lekko. Przygryzła wargę. – Hm... Chyba nie powiem o tym Jeremy’emu. Bo wiesz, czułby się zraniony. Dobrze? Nic nie powiem. – Błaganie w jej głosie było wyraźne: I ty też nie, zgoda? Podpłynął do skały i wdrapał się na nią. Widział, jak Faith uważnie mu się przygląda. Tak jest, bogata panienko. Heteroseksualny facet. Napawaj się widokiem. Podszedł i stanął tuż przed nią. – Wiesz, zawsze myślałem, że jesteś rozpieszczoną i irytującą słodką idiotką – powiedział cicho. – Ale do dzisiaj nie podejrzewałem, że także kokietką. Po tych słowach ruszył w górę na śliczne piknikowe miejsce. Pies zaszczekał na powitanie i znowu podsunął mu brzuch, ale tym razem Levi go zignorował. Wciągnął na siebie koszulę, wziął swoją brązową torbę i ruszył z powrotem do pracy u Lyonów, idąc przez pola Hollandów w piekącym słońcu. Faith nie wróciła. W weekend zadzwonił do niego Jeremy. – Co u ciebie, stary? – zapytał swoim zwykłym radosnym głosem. – Spotkamy się? – Jasne – odparł Levi. Wszelkie wyrzuty sumienia wywołane tym, że całował dziewczynę Jeremy’ego, zwinął w kłębek i wrzucił do zakątka świadomości przeznaczonego na brudne pranie. Do diabła, powiedział, w takich okolicznościach pocałowałby prawie każdą kobietę. To po prostu był fatalny przykład... czegoś tam. – Jak było w Kalifornii? – Super – odparł Jeremy. – I mam dobre wiadomości. Faith i ja znowu jesteśmy razem. – To mnie nie dziwi – stwierdził Levi. Jakby kiedykolwiek miała zamiar rzucić

złotego chłopca. Rewelacyjnego rozgrywającego. Przyszłego lekarza. Dziedzica winnicy Lyonów. Naturalnie Levi widywał Faith w szkole. Anielską dziewczynę Jeremy’ego niepotrafiącą odróżnić faceta pragnącego kochać się z nią jak szalony od faceta, który tego nie chce.

Rozdział siódmy Bywały sytuacje, kiedy Levi jako policjant musiał postępować bezwzględnie. Pogoń za samochodem. Aresztowanie. Dwukrotnie w ciągu trzech lat pracy zakładał kajdanki, raz facetowi, który chciał pobić swoją dziewczynę, drugi raz najstarszemu synowi Whitmanów, który w liceum postanowił włamać się do domu starej pani Rinaldi. Kajdanki były tylko na pokaz, spełniły też funkcję trzeźwiącą, jako że pani Rinaldi celowała w chłopaka z naładowanej broni, kiedy zjawił się Levi. Wystarczy powiedzieć, że kariera przestępcza młodego Whitmana zaczęła się i skończyła tego samego dnia w zamian za obietnicę pani Rinaldi, że nikomu nie zdradzi, że chłopak zlał się w spodnie na widok broni. W większości jednak wezwania były raczej lekkie i Leviemu to pasowało. Musiał przyznać, że ta sprawa należała do najbardziej skomplikowanych w tym tygodniu. We wtorek Carol Robinson złożyła skargę na wielokrotne przekroczenie prędkości na jej ulicy przed piętnastą, kiedy licealiści kończą lekcje, więc zajął pozycję z radarem w dłoni. Wczoraj miał pogadankę w trzeciej klasie o tym, dlaczego narkotyki są złe. Laura Boothby zadzwoniła, ponieważ nie mogła dosięgnąć wazonu na najwyższej półce w swojej kwiaciarni, a nie chciała spaść z drabinki, którą jej syn, ten nicpoń, obiecał naprawić, ale tego nie zrobił, więc czy Levi byłby tak miły i pomógł jej? (Pomógł. Uznał, że to lepsze od znalezienia Laury ze złamanym biodrem za trzy dni). Wczoraj koło jedenastej wieczorem znowu wezwała go Suzette Minor – po raz trzeci w tym miesiącu – bo słyszała podejrzane hałasy w domu i chciała, żeby Levi sprawdził wszystkie pomieszczenia (zwłaszcza sypialnię). Zrobił to, choć bez rezultatów, których się spodziewała. Powiewna czerwona nocna koszulka i okrzyki „Panie policjancie, proszę mi pomóc/Taka jestem przestraszona/Ojej, ale pan jest silny” nie działały na niego. Płacono mu, żeby chronił i służył, a „służyć” nie znaczy „obsługiwać”. Większość wezwań na posterunku w Manningsport bardziej dotyczyła bycia dobrym sąsiadem niż prawdziwej policyjnej roboty. Nie szkodziło, że Levi stąd pochodzi i jest odznaczonym weteranem, bo także dzięki temu cieszył się powszechną sympatią. Historia ma zwyczaj otulania przeszłości mgłą, kiedy człowiek dostaje medal albo dwa... Ellis Mitchum zapomniał, jak oznajmił, że jego najdroższej Angeli w żadnym razie nie zrobi dziecka taki śmieć z osiedla przyczep jak Levi. Teraz Ellis uwielbiał stawiać mu piwo i wspominać Wietnam. (Dla ścisłości Angeli dziecko zrobił chłopak z Corning, kiedy byli w ostatniej klasie). Nie, Levi przestał być śmieciem z osiedla przyczep; kiedy nadeszła pora zatrudnić

gliniarza do pomocy komendantowi Griggsowi, cała rada miejska, włącznie ze starą panią Holland, wprost wychodziła ze skóry, by przyjąć jego podanie. Po roku komendant przeszedł na emeryturę i Levi dostał jego stanowisko. Obecnie kierował Everettem Fieldem, swoim zastępcą, i Emmaline Neal, sekretarką ze skłonnością do analizowania zachowań szefa. Oznaczało to także, że roczne zarobki Leviego wzrosły o dziesięć tysięcy dolarów, rzecz nie do pogardzenia, skoro jego siostra chodziła do college’u. Jako komendant musiał jednak odpowiadać na prawie każde wezwanie. – Och, komendancie, błagam! – szlochała Nancy Knox. – On zabije moje maleństwo! Proszę mi pomóc! – Dobra, przyjrzę się temu – powiedział Levi. Kucnął i spojrzał. Na razie nie doszło do morderstwa. Wszyscy sprawiali wrażenie bardzo spokojnych. A nawet zaspanych. – Everett, idź na drugi koniec ganku, gdyby próbował uciec. – Tak jest, szefie. Może pan na mnie liczyć. Przejść na drugi koniec ganku, przyjąłem. – Everett urwał. – Czy to jest koniec południowy czy północny, sir? – Po prostu obejdź ganek, Ev. – Levi próbował opanować zniecierpliwienie. – Nie pozwól mu uciec. – Przyjąłem, szefie. Idę na drugi koniec i nie pozwolę mu uciec. – Everett ruszył. Levi usłyszał szczęk otwieranej kabury. – Schowaj broń! – warknął. – Na litość boską, Everett. Któregoś dnia w końcu kogoś zranisz. – Och, moje biedne Maleństwo! Czy ona żyje? – zapytała pani Knox. – Nie mogę na to patrzeć! Nie mogę! Levi zajrzał pod ganek, gdzie pies i kura mierzyły się wzrokiem. – Żyje, pani Knox. Niech się pani nie martwi. Chodź tutaj, psiaku. No, chodź, stary. Pies pomachał ogonem i wyszczerzył kły w uśmiechu, ale się nie poruszył. Jeśli Levi się nie mylił, to był pies Faith Holland, sądząc po rozmiarach potężnego łba i plecionej jaskrawozielonej obroży. Knoxowie mieszkali półtora kilometra od Wzgórza i hodowali kury, stanowiące około siedmiu procent wezwań... Były z wolnego wybiegu, co oznaczało, że często wyłaziły na drogę i raz sprawiły, że jakiś smarkacz wpadł do rowu. Ludzie ciągle się na nie skarżyli. Wyglądało na to, że kurze nic się nie stało, a pies sprawiał wrażenie zachwyconego ptakiem, który przekrzywił łepek i wydawał śmieszne, terkoczące odgłosy. Blue machał ogonem i dyszał. Cały pokryty był ziemią. – Chodź, Blue – zachęcał Levi. – No, wyjdź, stary. Pies znowu się uśmiechnął. Piękny i głupi jak pokryty sierścią but. Co nie znaczy, że kura była Stephenem Hawkingiem. W każdej chwili mogła wyjść spod ganku. – Błagam, panie komendancie. Niech pan uratuje moje maleństwo.

Levi westchnął. Knoxowie powinni mieć dzieci, psy, małpy albo coś w tym rodzaju. – Dobra, wejdę tam. – On jest wściekły – szlochała pani Knox. – Mam wezwać wsparcie? – zapytał Everett. – Nie, Ev. Pies jest w porządku. Levi musiał się czołgać na łokciach. Sierżant na szkoleniu podstawowym uwielbiał, kiedy się czołgali. Cztery tury w Afganistanie i Levi ani razu nie musiał tego robić. A tutaj proszę, przydatna umiejętność. Zadzwoniła jego komórka. Wszystkie telefony na posterunek przekierowywane były na jego komórkę, jeśli wyjeżdżał w teren. Odebrał. – Komendant Cooper – przedstawił się. – To ja – powiedziała jego siostra. – Jestem w domu. Nie byłam w stanie znieść tego ani sekundy dłużej. – Chyba żartujesz – jęknął Levi. – To Maleństwo! Nie żyje? – pisnęła pani Knox. – Żyje, żyje! – odkrzyknął Levi. – Gdzie jesteś? – zapytała Sara. – Pracuję. Dlaczego wróciłaś? Zajęcia zaczęły się trzy tygodnie temu, Saro, a ty byłaś w domu już sześć razy. – Tęsknię, okej? Przykro mi, że jestem takim wrzodem na dupie, ale nienawidzę college’u! Muszę zrobić sobie rok przerwy. – Nic z tego. Skończysz studia. Teraz jestem zajęty, więc pogadamy, jak wrócę do domu. – Co robisz? – Ratuję kurę. – Zaraz napiszę o tym na Twitterze. Mój brat bohater. Rozłączył się i westchnął. Rok przerwy, akurat. Sara wróci do college’u, sam ją tam odwiezie dzisiaj wieczorem... no dobra, jutro rano. I zostanie w szkole, będzie się dobrze uczyła, a potem mu podziękuje. Jeszcze jakieś półtora metra czołgania się po ziemi, którą solidnie użyźnił drób Knoxów, więc owszem, w tej chwili to była prawdziwie gówniana robota, i dosięgnie psa. Ale kura najwyraźniej uznała, że nie ma już powodów do obaw, ponieważ usadowiła się przytulona do piersi Blue. Zachwycony pies oparł pysk o jej grzbiet. – One się tulą! – Co? – wrzasnęła Nancy. – Powiedział pan „biją”? – Tulą! – odkrzyknął Levi. – Szefie! – wrzasnął Everett. – Jest pan w niebezpieczeństwie? Wyciągnąłem broń! Potrzebuje pan wsparcia?

– Everett! Schowaj broń! – Przyjąłem, szefie. Levi westchnął. Najczęściej wyobrażał sobie, że zginie na skutek ogólnego braku kompetencji funkcjonariusza Everetta Fielda. Niestety Everett był jedynym dzieckiem Marian Field, burmistrza Manningsport, i dostał tę robotę dożywotnio. Ogólnie rzecz biorąc, chłopak był w porządku, a jeśli chodzi o Leviego, darzył go jako bohatera głębokim uwielbieniem, tylko że średnio sześć razy na dzień wyciągał broń. – Blue, stary kumplu – powiedział Levi. – Jeśli pozwolisz, uwolnię cię od tego ptaka. – Blue znowu pomachał ogonem, a Levi wziął śpiącą kurę na ręce, po czym wyczołgał się spod ganku. Był strasznie brudny, ale jego zmiana i tak dobiegała końca. Co nie znaczy, że przestanie pracować: zawsze jest coś do zrobienia i Leviemu to odpowiadało. – Proszę. – Podał kurę pani Knox. – I niech pani pomyśli o zagrodzie, dobrze? – Och, komendancie, strasznie panu dziękuję! – powiedziała cała w skowronkach. – Jest pan cudowny! Ale co z psem? Jest zły! Powinno się go zamknąć! Pies zaskomlał spod ganku, pewnie z tęsknoty za pierzastym przyjacielem. – Porozmawiam z właścicielką – odparł Levi. – Gratuluję rewelacyjnej akcji ratunkowej, szefie – oznajmił Everett, podczas gdy Levi próbował otrzepać się z brudu. – Wykonał pan niesamowitą robotę. Super. Levi powstrzymał się od przewrócenia oczami. – Dzięki, Ev. Posłuchaj, jeszcze raz wyciągniesz broń, i masz jak w banku, że ci ją odbiorę. – Przyjąłem, szefie. Levi pochylił się i spojrzał na psa, który sprawiał wrażenie dość smętnego. – Masz ochotę na przejażdżkę? Blue wyskoczył spod ganku i tanecznym krokiem ruszył prosto do radiowozu. – Może od tego powinien pan zacząć, szefie – zauważył Everett. – Wtedy nie musiałby pan wczołgiwać się pod ganek. Strasznie się pan utytłał. – Dziękuję za szczerość. Zamkniesz posterunek, Ev? Twarz Everetta pojaśniała. – Naprawdę? – Jasne. – Levi później wróci i sprawdzi, bo Everett zawsze o czymś zapomina. A poza tym posterunek oddalony jest o czterdzieści pięć sekund spaceru od jego mieszkania. Co więcej, i tak wybiera się na miejski skwer, ponieważ dzisiaj wieczorem znowu jest jakaś winiarska impreza. W każdy weekend coś się działo i to było dobre. Dobre dla miasta i dobre dla jego pracy, bo zapewniało mu zajęcie. Teraz jednak musi wziąć prysznic. Spojrzał na psa. Przywiezienie wielkiego brudnego zwierzaka do domu państwa Hollandów, gdzie, jak słyszał, mieszka Faith,

uznał za kiepski pomysł. Westchnął. Trzeba go wykąpać. Kolejny punkt do zakresu jego obowiązków. Odkąd półtora roku temu porzuciła go żona, Levi mieszkał w apartamentowcu Opera House. Sharon i Jim Wilesowie wydali i zarobili fortunę, przekształciwszy budynek w jedyny apartamentowiec w mieście. Miesiąc po tym, jak Nina lekkim tonem oznajmiła mu, że życie małżeńskie jednak zupełnie nie jest dla niej, i zaciągnęła się na kolejną turę, u matki Leviego zdiagnozowano błyskawicznie postępującego i bardzo złośliwego raka trzustki. Umarła po sześciu tygodniach, a Sara, która wtedy kończyła liceum, wprowadziła się do niego. Levi odgrywał rolę starszego brata, obejmował ją i pozwalał, by się wypłakała, robił jej grzanki z serem i pomidorem, takie jak przyrządzała mama. Jemu także brakowało matki, ale dom opuścił osiem lat temu. Na polu walki nauczył się jednego: żeby sobie poradzić z horrorami, z którymi mieli do czynienia, uczucia trzeba zakuć w kajdanki, by tak to ująć. Uronił kilka łez przy łóżku mamy, nie zrozumcie go źle, ale kiedy pojawiały się prawdziwe wspomnienia: wycieczka nad wodospad Niagara, kiedy on był w piątej klasie, a ona w ciąży z Sarą, bo chciała, żeby po raz ostatni spędzili dzień we dwoje... jej płacz, gdy wrócił do domu na dobre... No cóż, wtedy Levi starał się myśleć o czymś innym. Robił, co w jego mocy, żeby zaopiekować się siostrą, posłać ją do dobrej szkoły, wypełnić wszystkie cholerne formularze, kupić wszystko, czego potrzebowała, a potem ją spakować i czekać, by spisała się na medal i może została lekarzem albo kimś takim. Sara jako pierwsza w rodzinie poszła na studia i skończy je, nawet gdyby miało go to zabić. Cóż, istniało takie ryzyko. – Cuchniesz – oświadczyła młodsza siostrzyczka, kiedy wszedł do mieszkania z Blue depczącym mu po piętach. – I czyj to pies? Nasz? Możemy go zatrzymać? – Zmierzyła Leviego wzrokiem. – Mówię poważnie. Powinieneś wziąć prysznic. Długi prysznic. Boże, Levi! Wyglądasz ohydnie. Posłał jej chłodne spojrzenie (nigdy na nią nie działało). – Pies nie jest nasz. Wiem, że jestem brudny. Dlaczego przyjechałaś? Głęboko westchnęła. – Ja... ja tego nie lubię. – Dlaczego? – Poszła do pięknego college’u na północnym brzegu jeziora Seneca; mieli tam własne kino, ogromne centrum sportowe, wszędzie kwiaty, ładne pokoje w akademikach. Naprawdę, na co może się skarżyć? – Sama nie wiem. Wydaje mi się, że nie rozumiem, na czym to wszystko polega. Inni już mają przyjaciół, a ja nie potrafię nawiązać kontaktu. Wczoraj zrezygnowałam z kolacji, bo nie chciałam iść sama do jadalni. Czuję się jak nieudacznik.

– Saro – Levi ukląkł przy jej krześle – nie jesteś nieudacznikiem. Usiądź obok kogoś i zacznij rozmowę. – Udzielasz mi rady na podstawie własnego doświadczenia? Bo z tego, co wiem, miałeś dokładnie jednego przyjaciela. Nie dał się sprowokować. – Jesteś mądra, śliczna i zabawna. Ale nie teraz. Teraz nie jesteś zabawna. I nie powinnaś być w domu. Myślałem, że ostatnim razem to ustaliliśmy. – Weź prysznic, stary. Mówię poważnie. – Ja też. Nie znajdziesz swojego miejsca w college’u, jeśli co trzy dni będziesz przyjeżdżała do domu. Musisz to przetrwać. Jej oczy wypełniły się łzami. – Jestem zmęczona. Przetrwałam śmierć mamy, przetrwałam ostatnią klasę i już nie mam siły. Chcę, żeby ktoś mnie... rozpieszczał. Levi uniósł brwi. – Poślę cię do wojska, jak się nie pozbierasz. Ten twój college trudno uznać za szkołę przetrwania. Pokój w akademiku jest trzy razy większy od... – O Boże, tylko nie kolejna opowieść o trudach i udrękach w armii. – Wojsko, Sara. Nie nazywaj tego armią. Byłem w wojsku. Postaraj się zapamiętać. – Nieważne. Daj spokój, Levi, nie bądź wrednym dupkiem. Jest czwartek. Jutro mam tylko jedne zajęcia po południu. Mogę je opuścić. – Nie możesz. Dzisiaj wieczorem cię odwiozę. – Levi! Tęsknię za domem! Proszę, pozwól mi tu spać! Przesunął dłonią po włosach i zdziwiony przyjrzał się pajęczynom, które głową zebrał pod gankiem pani Knox. – Dobra, odwiozę cię jutro rano. Pokaż rozkład zajęć, żebym miał pewność, że nie kłamiesz. Uśmiechnęła się: tę rundę wygrała. – Jasne. Ale najpierw weź prysznic, bo inaczej puszczę pawia. Levi wstał. – Pomożesz mi umyć psa? – Nie, ale dzięki za propozycję. Kiedy chciał zmierzwić jej włosy, zrobiła unik. – Levi, umyj się. Wiedział, że siostra go kocha. Kiedy miała szesnaście lat, zmieniła nawet nazwisko na Cooper, żeby – jak powiedziała – wszyscy wiedzieli, kim jest. Mimo to czasami miał ochotę ją zamordować. Wziął psa do łazienki – swojej własnej, niech Bogu będą dzięki – i odkręcił wodę w prysznicu. Pies pochylił łeb, głęboko zawstydzony.

– Ha, nie próbuj tego ze mną, miłośniku kur. Kto wpadł na pomysł, żeby wejść pod ganek? – Levi wyjął komórkę i z pamięci wybrał numer. – Dzień dobry, pani Holland. Mówi Levi Cooper. – Mój drogi, jak się miewasz? Nie wiesz, w jaki sposób można się pozbyć latających wiewiórek ze strychu? Faith nie zgadza się na pułapki, a ja nie chcę patrzeć, jak jej dziadek spada i łamie sobie kark, choć szczerze mówiąc, perspektywa wdowieństwa w ostatnich czasach wygląda coraz bardziej zachęcająco. A przy okazji, przypominasz sobie tę rurę, która pękła w zimie? Pamiętasz nazwisko hydraulika? Odkąd Virgil Ames przeniósł się na Florydę, nie wiem, co robić! Na Florydę! Kto by chciał tam mieszkać? Z tymi wszystkimi insektami, jaszczurkami, aligatorami i turystami? – Bobby Prete powinien poradzić sobie z rurą, pani H. – odparł Levi. – Jest u mnie pies Faith. – A tak, uciekł, kiedy Ned wyprowadził go na spacer. – Przywieźć Blue? – Oddaj go Faith, kochanie. Poszła na skwer. Co mi przypomina, że też powinnam się wyszykować. Cudownie było z tobą pogawędzić. Levi zdjął koszulę i wrzucił do wanny. Porządnie ją wypłukał, po czym umieścił w koszu z praniem. – No, stary – zwrócił się do Blue, który zwinął się w kłębek i udawał, że śpi. – Pora stawić czoło konsekwencjom. Zaprowadzę cię do mamusi. Zadał sobie pytanie, czy Faith znowu będzie miała na sobie czarny stanik, ale zaraz odegnał tę myśl.

Rozdział ósmy Na skwerze i pobliskich ulicach tłoczyło się pewnie z pięćset osób; przyszli na Siedemnasty Doroczny Korek i Wieprzek, co brzmiało niepokojąco perwersyjnie, choć w rzeczywistości polegało na pieczeniu świni i degustacji win. Pięćset osób, zauważyła Faith, i wyglądało na to, że co najmniej połowa umiera z pragnienia, żeby ją pocieszyć – nadal – po tamtym porzuceniu przed ołtarzem. – Byłaś przepiękną panną młodą – mówiła pani Bancroft. – Naprawdę. Wszyscy przeżyliśmy szok. Straszliwy szok. – Dziękuję. – Widziałaś się z nim? Jest tutaj? – Jeszcze się z nim nie widziałam, pani Bancroft, ale spotkamy się w przyszłym tygodniu. Pani Bancroft patrzyła na nią, kręcąc głową. – Moje biedactwo. – Oho. Mój brat. Muszę lecieć. – Zostawiła panią Bancroft, podeszła do stołu Błękitnej Czapli i wzięła Jacka pod ramię. – Rozpaczliwie mnie potrzebowałeś, kochany braciszku? – Nie – odparł, nalewając trzydzieści mililitrów (miarka do degustacji) kobiecie w T-shircie z napisem „Jestem Teksanką i jestem uzbrojona”. – Po prawdzie nawet nie wiem, czy jesteśmy spokrewnieni. Ile właściwie mam sióstr? Odnoszę wrażenie, że się mnożycie. – Pani Bancroft jako ósma osoba z kolei nazwała mnie „moim biedactwem” i zapytała, jak trudne jest dla mnie ponowne spotkanie z Jeremym. – Jesteś naprawdę żałosna – zgodził się. – Powtórz, jak masz na imię? – Dlaczego tylu ludzi wchodzi mi w drogę? – zapytała pani Johnson. Wieloletnia gospodyni Hollandów jakimś sposobem umiała zawrzeć śmiertelną groźbę w swoim pięknym, śpiewnym jamajskim akcencie. – Sio, dzieciaki. Dzisiaj rano wyprałam i wykrochmaliłam ten obrus, więc jeśli życie wam miłe, spadajcie stąd, powtarzam. – Poprawiła butelki, ustawiwszy je w idealnym rzędzie. – To degustacja win, pani J. – odparł Jack. – Nie możemy się stąd ruszyć. – Zwrócił się do opowiadającej się za prawem do broni Teksanki. – Smakowało pani? Mogę nalać coś innego? – Poproszę jeszcze białego zinfandela – rzekła. – Jest różowy – powiedział Jack. Faith wyobraziła sobie, że brat próbuje nie płakać z powodu błędnego określenia jego ukochanego wina. Kobieta wypiła, uśmiechnęła

się i poszła sobie. – Jackie, jadłeś śniadanie? – zapytała pani Johnson. – Przyniosłam ci kanapkę. Nie chcę, żebyś jadł te świństwa, które tu serwują. – Zasłużyła tym sobie na krzywe spojrzenie Cathy Kennedy, która układała produkty w budce z kiełbaskami należącej do kościoła ewangelickoaugsburskiego pod wezwaniem Świętej Trójcy. Pani Johnson zapalczywie wpatrywała się w oczy Cathy Kennedy, aż wreszcie tamta skapitulowała. Większość ludzi pierwsza odwracała wzrok. Pani J. odwinęła kanapkę i wepchnęła ją w dłoń Jacka. – Tak, mały książę, jedz – powiedziała Faith. – A może pani J. pogryzie za ciebie, żebyś nie musiał się męczyć. – Nie zachowuj się grubiańsko i prostacko, Faith, a ty, Jackie, jedz. – Gdzie kanapka dla mnie? – zapytała Pru. – A nie usmażyłam ci rano naleśników? – odpowiedziała pytaniem pani J. – O Boże, słyszę głos Loreny – powiedział Jack. – Pru, hm, chodź, pomożesz mi w jednej sprawie. Degustacją zajmie się Faith. – Wracajcie natychmiast – syknęła Faith. Na próżno. Rodzeństwo zwiało, zostawiając ją przy stole z gospodynią, która cmokała z dezaprobatą. – Pani J., dlaczego pani nie wyjdzie za tatę i nie uszczęśliwi nas wszystkich? – zapytała. Chociaż nie była na sto procent pewna, sądziła, że pani Johnson jest wdową. Ale z drugiej strony ta kobieta nigdy, przenigdy słówkiem nie wspomniała o swoim życiu osobistym. – Nie prowokuj mnie do wyliczenia wielu wad twojego ojca, z których najmniejszą jest okropny gust, jeśli chodzi o kobiety. – Pani Johnson wpatrywała się w Lorenę z jawnym obrzydzeniem. – Piąta po południu, a ona paraduje w kiecce, która odsłania więcej niż połowę zmęczonego życiem biustu. Wstyd, wstyd. – Pracuję nad zastępstwem – mruknęła Faith, niezdolna oderwać oczu od Loreny, która włożyła o kilka rozmiarów za małą sukienkę w tygrysie paski bez ramiączek. Stanik się marszczył, a szwy były naciągnięte do punktu „zaraz pękniemy”. Tata miał na sobie zwykłą starą koszulę firmową z logo winnicy Błękitna Czapla, przybrudzoną firmową czapkę i poplamione dżinsy, konkurując pod tym względem z innym winiarzem znad Keuki. Przypuszczalnie nie zdawał sobie sprawy, że Lorena (i wszyscy dokoła) założyli, iż ma z nią randkę. – Więc się z tym pospiesz, moja droga – poleciła pani Johnson. – Twój ojciec nie jest zbyt spostrzegawczym człowiekiem. – Wiem. – Jeśli sprawa nie wiązała się z winem, tata miał skłonność do ignorowania szczegółów. Więc owszem, istniało ryzyko, że zanim do niego dotrze, co się święci, Lorena już się wprowadzi, zmieni jego testament i sprzeda dziesięć akrów inwestorowi budującemu park wodny. Tylko że znalezienie idealnej kobiety było wyzwaniem. Tata czcił pamięć Świętej Mamy.

– Mógłbym skosztować gewürztraminera? – zapytał jakiś mężczyzna. – Oczywiście – odparła Faith, otrząsając się z zadumy. – Ten dostał dziewięćdziesiąt jeden punktów od ekspertów z „Wine Spectator”, z czego jesteśmy bardzo dumni. Leżakował przez osiemnaście miesięcy, więc dopiero zaczyna mówić. Cudowny zapach, prawda? Passiflora, pieprz, odrobina kapryfolium, szczypta grafitu ołówkowego na wstępie i szept liczi na finał. Pani Johnson prychnęła, a Faith stłumiła uśmiech. Tak, tak, wszystko wymyśliła, bo jeszcze nawet nie spróbowała tego wina. Nie była nawet pewna, czy liczi to owoc. Opisy czasami brzmiały idiotycznie, ale wyglądało na to, że im dziwaczniejszy opis, tym lepsza sprzedaż. Chociaż Honor zabiłaby ją, gdyby usłyszała taki tekst. Nader poważnie traktowała charakterystyki win. – O tak – skomentował klient. – Grafit z ołówka. To mi się podoba! Do Faith podbiegł Blue. – Cześć, malutki! – Schyliła się, żeby zmierzwić jego mokrą sierść. – Gdzieś ty się podziewał? Ned zabrał cię popływać? – Mój brat i twój pies przed chwilą razem wzięli prysznic – rozległ się głos. – Trochę zboczone, gdybyś mnie pytała o zdanie. Faith podniosła głowę. – Sara! Od wieków cię nie widziałam. Co słychać? Zawsze zazdrościła Leviemu młodszej siostrzyczki; odnosił się do niej bardzo opiekuńczo, co było jedną z jego kilku (jedyną?) zalet. Sara miała takie same jak on zielone oczy, choć u niej nie wyrażały lekceważenia. Taa. To było to. Levi jednym spojrzeniem potrafił odprawić człowieka. Jak teraz. – Lepiej pilnuj swojego psa, Faith – powiedział, zniżając się do rozmowy z nią. – Terroryzował kury Knoxów. Akurat. Jakby Blue potrafił kogokolwiek sterroryzować. – Kij – odparła. Bezgłośnie dodała: „W dupie”. – Komendant Cooper! Jest pan lekiem dla moich schorowanych oczu – powiedziała pani Johnson. Levi cmoknął ją w policzek. Dziwnie było patrzeć, jak przestrzega ogólnie przyjętych norm towarzyskich. Faith odwróciła się do Sary. – Ty chyba jesteś już w college’u, co? – Tak, zaczęłam studia w Hobart. – Super! Podoba ci się? – Prawdę mówiąc, nienawidzę tego. – Hej, Sara – przywitał się Ned, obejmując Faith. – Siostro, przejmę obowiązki, bo Honor mówi, że kompletnie nie wiesz, co robisz. – Cześć, Ned. – Sara się zarumieniła. Z Neda rzeczywiście było niezłe ciacho. – Jak uniwerek? – zapytał i oboje zaczęli rozmawiać o zajęciach i klubach. Ładnie

wyglądali razem, Sara ze swoimi jasnymi włosami, Ned wysoki i ciemny. To, że skończył już college, nie miało znaczenia. O ile Faith się orientowała, a często przesłuchiwała go w tej kwestii, jeszcze nie miał dziewczyny. Levi obserwował młodych. Bez uśmiechu. Spojrzał na Faith, wykrzywił się i na nowo podjął obserwację. Faith zdusiła westchnienie. Przecież nie zabawiała się w swatkę, po prostu tu stała. Niczym zawalidroga, doszła teraz do wniosku. Podszedł tata i wręczył jej butelkę wody. – Pilnuj, żeby dużo pić, cukiereczku – powiedział; jego dobre błękitne oczy otaczała siateczka zmarszczek. – Tu jest gorąco w porównaniu z klimatem, do którego przywykłaś. Niestety przy jego boku pojawiła się Lorena. – Nareszcie! – huknęła. – Tu można wypić coś przyzwoitego! Błękitna Czapla ma najlepsze wina! Przez cały dzień łykam wyłącznie pomyje! – Z teatralną przesadą mrugnęła znacząco do taty, a Faith musiała się powstrzymać, żeby się nie skulić. Winiarze z regionu byli ze sobą blisko; jasne, rywalizowali, każdy chciał zdobyć medal albo dostać rewelacyjną recenzję w prasie, ale to, co było dobre dla jednej winnicy, zwykle okazywało się dobre dla wszystkich, więc reklama Loreny żadnych korzyści nie przynosiła. – Cześć, Saro – powiedział tata. – Co u ciebie, skarbie? – Wszystko w porządku, dziękuję, panie Holland. – Levi, widziałeś się już z Faith, prawda? Faith nagle uświadomiła sobie, że Levi stoi tuż obok, pachnie mydłem i ma wilgotne włosy. Co powiedziała Sara? Że Levi wykąpał Blue? Posłał jej spojrzenie, które wypadało gdzieś koło ósemki na Skali Znudzenia; wymyśliła ją w drugiej klasie liceum, kiedy zapytała, czy zapisze się z nią na korepetycje w Corning. Jedynka oznaczała „Och, to ty”, dziesiątka – „Jesteś niewidzialna”. A dzisiejsze spojrzenie, ósemka, odczytywało się jako: „Naprawdę jeszcze tu jesteś?”. – Owszem – odparł. – Niedawno wlepiłem jej mandat za przekroczenie prędkości. Irytujące. Z drugiej strony jednak nie wspomniał, że utknęła w oknie restauracyjnej toalety. Punkty za dyskrecję. Tata spojrzał na nią zdziwiony. – Tobie, kochanie? Zwykle jeździsz ostrożnie. – Nie miałam pojęcia, że obniżono limit prędkości, to wszystko. – Pozwól, że ja zapłacę – zaproponował ojciec. Z tłumu wyłoniła się Goggy. – Faith, spójrz, co ma na sobie twój dziadek. Wie, że nie cierpię tej koszuli. To poliester! A w dodatku jest z tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego drugiego roku. – Klasyka – oznajmił dziadek, chociaż już się pocił w nieprzepuszczającej

powietrza tkaninie. – Levi – powiedziała Goggy, kładąc rękę na jego przedramieniu. Opalonym, gładkim, muskularnym przedramieniu. W małych złotych włoskach odbijało się światło. Faith chrząknęła i odwróciła wzrok. – Wiewiórki na strychu. Co noc strasznie hałasują! Faith nie może zmrużyć oka. To zapewniło jej kolejne zdegustowane spojrzenie Leviego. – Goggy, dam sobie radę. Rozłożę kilka bezpiecznych pułapek Havahart. – Zajmę się tym – powiedział Levi. – Och, dziękuję ci, słodziutki – odparła Goggy. – Nie chcę, żeby Faith spadła. Pru i Abby wróciły do stoiska Błękitnej Czapli. Pru z uczuciem poklepała Leviego po ramieniu. – Oto i on. Viagra dla kobiet. – Mamo, błagam! Jesteśmy w miejscu publicznym! – zaprotestowała Abby. – Ty to powiedziałaś, Pru! – wtrąciła Lorena. – Mogę tylko dodać „amen”, jeśli pozwolisz. Mam rację, Faith? – Tak, nie, ja tego nie czuję – mruknęła Faith. – Przepraszam, Saro, nie zauważyłam cię – powiedziała Pru. – Nie zamierzałam się ślinić na widok Leviego w twojej obecności. Cóż mogę powiedzieć? Jest słodki. Levi, jesteś słodki. Abby przewróciła oczami. – Sara, może poszukamy sobie jakiegoś zajęcia z daleka od tych strasznych dorosłych? – Jasne – odparła Sara. – Do zobaczenia, starszy bracie. – Cmoknęła Leviego w policzek, a on przyjął to po męsku. Nawet się uśmiechnął. Uśmiech był nieznaczny, ale zaskoczył Faith. Pewnie, przez lata widywała, jak się uśmiechał (acz niezbyt często). Widywała płomienne spojrzenia posyłane Jessice, z którą chodził w liceum... no naprawdę, chyba ćwiczył je przed lustrem. Poza tym jej miał do zaoferowania tylko Skalę Znudzenia. Z wyjątkiem tamtego dnia, kiedy ją pocałował, kompletnie wytrącając tym z równowagi. Możliwe, że wtedy się uśmiechał. I owszem, było parę płomiennych spojrzeń. A także coś jeszcze. Jakby... opiekuńczość. Albo nie. Patrzył na nią teraz bez uśmiechu, z tym świetnie jej znanym znudzeniem... szóstka... siódemka... blisko ósemki. Zmarszczył czoło, jakby chciał powiedzieć: Co, Holland? – Johnny! – huknęła Lorena. – Co dziewczyna musi zrobić, żeby dostać tu coś do jedzenia? Kupisz mi kiełbaskę, co ty na to? Uwielbiam kiełbaski! Racja, Faith? My, dziewczyny, uwielbiamy kiełbaski! – Po mojemu to ona ma niezły tupet, nazywając siebie dziewczyną – mruknęła ponuro pani Johnson.

– Na co miałabyś ochotę, Loreno? – zapytał tato. – Faith? Nic? Pani Johnson, a pani? Może kukurydza, którą pani tak lubi? Hm? Milczenie przyjmuję za potwierdzenie. – Mrugnął znacząco i odszedł z Loreną, której gigantyczny biust kołysał się przy każdym kroku. – Myślicie, że on w ogóle wie, że jest nim zainteresowana? – zapytał Ned. – Twój dziadek ma stanowczo za dobre serce – odparła pani Johnson. – Co za babsztyl. Następna klientka miała znajomą twarz. – Dzień dobry, pani McPhales! – powiedziała Faith przez ściśnięte gardło. – Jakże miło panią widzieć! – Pani McPhales była przez rok opiekunką zastępu skautek Faith, jedną z tych twardzielek, które zmuszają człowieka do zdobywania sprawności. Ned, członek ochotniczej straży pożarnej, mówił, że ostatnio często bywają w jej domu. Najwyraźniej zmierzała smutną drogą prowadzącą do demencji... dzisiaj zamiast butów miała papucie. Faith wyszła zza stolika i ucałowała staruszkę. – Co podać, pani McPhales? Ma pani ochotę na wino? – Chyba napiję się kawy. – Już podaję, moja droga. Ze śmietanką i cukrem? – zapytała pani Johnson. Była naprawdę słodka, kiedy człowiek się pogodził z jej wszechmocą w typie Dartha Vadera. Pani McPhales pokiwała głową, potem rozpoznała Faith. – Faith! Co u ciebie? Niedługo chyba wychodzisz za tego miłego Jeremy’ego, prawda? – Nie. Przykro mi. – Och! Rzeczywiście! Słyszałam, że jest zatwardziałym kawalerem. – Tak myślę – odparła Faith. – Moje biedactwo. Dziękuję, Hyacinth. – Przyjęła filiżankę z rąk pani Johnson. – Głowa do góry, Faith, moja droga. Jesteś bardzo dzielna. Faith wydało się, że słyszy prychnięcie. Levi wciąż tu był. Brian, syn pani McPhales, uśmiechając się do Faith, ujął matkę pod rękę i poprowadził dalej. Została sama z Levim. – Dziękuję, że wykąpałeś Blue – powiedziała, próbując zachować się po przyjacielsku. – To było z twojej strony bardzo miłe. I niepotrzebne, ale dzięki. – Trzymaj go na smyczy. – Piątka na skali. – Zacznę cię karać mandatami, jeśli przez cały czas będzie biegał wolno. Westchnienie. To tyle, jeśli chodzi o przyjazne relacje. – To był ten jeden raz, Levi. – Dopilnuj, żeby to się nie powtórzyło. – Nawet na nią nie patrzył, rozglądał się, szukając bardziej interesującego rozmówcy. Faith poczuła, jak szczęka się jej zaciska. – Słyszałam, że się rozwiodłeś, komendancie.

Znowu na nią spojrzał. Ósemka. – Owszem. – Jak długo byłeś żonaty? – Znała oczywiście wszystkie szczegóły od Colleen, ale dlaczego nie poddać go torturom? Nie odpowiedział od razu, jego zielone oczy wypełniła pogarda. – Trzy miesiące. – Naprawdę! Ojej, strasznie krótko. – Tak, Holland. Trzy miesiące to krótki okres. – Założę się, że żałowałeś, że ktoś nie przeszkodził twojemu ślubowi – powiedziała Faith ze słodkim uśmiechem. – Byłoby sprawiedliwie, skoro ty skutecznie załatwiasz to innym. Levi znowu zmarszczył czoło. – Kiedy wracasz do San Francisco? – Zobaczymy. – Tak? Nie masz pracy? – Wręcz przeciwnie, idzie mi doskonale. A tutaj wykonuję dwa zlecenia, jedno dla Błękitnej Czapli, drugie dla biblioteki, więc zostanę co najmniej sześć tygodni. Super, prawda? – Nie odpowiedział. – O, idzie Julianne Krammer. Muszę z nią porozmawiać. – Kiedy zamierzasz spotkać się z Jeremym? – zapytał Levi. – Rany, czy to naprawdę twój interes? A tak, zapomniałam. Jesteś jego psem obronnym. – Zamierzała spotkać się z Jeremym, ale pojechał do Bostonu na konferencję. W gruncie rzeczy Faith uważała, że wykazała godną podziwu aktywność: wysłała mu mejla, zaproponowała, żeby się w końcu spotkali. Dostała odpowiedź po czterech minutach, jakby czekał na wiadomość od niej. Levi nachylił się ku niej i poczuła zapach jego szamponu, ciepło policzka. Dziwne napięcie zaczęło promieniować z jej brzucha. – Dorośnij, Faith – szepnął. Ten facet jest naprawdę straszny. Podeszła do Julianne, żeby porozmawiać o dziedzińcu biblioteki, i starała się nie czuć wzroku Leviego na plecach. Podczas pierwszej tury w wojsku Levi się przekonał, że wojna jest dokładnie taka, jak zapowiadano, czasami ogłupiająco monotonna... Przez wiele dni jedynym interesującym wyzwaniem było czyszczenie broni. A potem wracasz do obozu i chłopak, który wczoraj wziął od ciebie jedzenie, dzisiaj rzuca granatem w twój wóz opancerzony. Raz samochód wyładowany materiałami wybuchowymi eksplodował tuż koło obozu i zabił trzech żołnierzy, w tym gościa, który poprzedniego wieczoru wygrał od Leviego pięćdziesiąt dolców. Ale były też dobre rzeczy. Leviemu podobała się struktura w wojsku, lubił innych

żołnierzy i to poczucie, że choć wojna zawsze jest popieprzona, to może jednak robią coś ważnego. Jego oddział, 10. Górska Dywizja z Fort Drum, wykonywał swoją robotę. Czasami lepiej było nie myśleć, na czym ona polega, ale jako żołnierz, ogniwo w łańcuchu dowodzenia, wypełniał obowiązki. Po skończeniu pierwszej tury zaciągnął się na drugą. Awansował na sierżanta, potem na sierżanta sztabowego. Zaciągnął się jeszcze raz, premię wysłał matce. A potem pewnego dnia podczas patrolu w jakimś strasznym miasteczku, gdzie ludzie mieszkali w szałasach i wpatrywali się w nich martwymi oczami, kula świsnęła mu tuż koło ucha i rozwaliła kamień. Drugi trzask i zanim Levi zdążył się odwrócić, Scotty Stokes, szeregowiec, który niedawno do nich dołączył, runął na ziemię. Levi złapał go za kamizelkę i zaciągnął do płytkiego schronienia. Byli odcięci od reszty patrolu, a chłopak krwawił obficie z nogi, może z tętnicy. Levi założył mu opaskę najlepiej, jak potrafił. Odpowiedział ogniem, zabił jednego ze strzelców, potem zarzucił sobie rannego na ramię i pobiegł, modląc się, żeby żaden z nich nie oberwał. Dali radę. Sanitariusz myślał, że Scotty straci nogę, ale jakiś cholernie dobry ortopeda o złotych rękach ją uratował. Scotty do końca życia będzie uruchamiał detektory metalu, chodząc jednak na nogach, które dał mu Bóg. A Levi dostał Srebrną Gwiazdę, choć dla niego cała ta sprawa była bardziej ślepym trafem niż wynikiem planowania czy umiejętności. Jeśli już, to może intensywnego szkolenia. Ale mama i Sara były dumne. Lyonowie też zachowywali się, jakby zbawił świat. Zaprosili mamę i Sarę na kolację, a potem wszyscy czworo rozmawiali z nim przez skype’a, co było świetne. Od dnia, gdy Levi wsiadł do autobusu Greyhounda, aż do powrotu do Manningsport Jeremy utrzymywał z nim kontakt. Ciągle pisał mejle, od czasu do czasu rozmawiali przez skype’a, zawsze uśmiechnięty, zawsze mający na podorędziu zabawne historyjki o college’u, futbolu, życiu w akademiku. Levi nie potrafił sobie tych scenek wyobrazić – nigdy nie był w Bostonie, w głowie mu się nie mieściło, jak to jest grać na takim ogromnym stadionie. Kiedy Levi opisał pustynne burze piaskowe, Jeremy posłał mu naprawdę dobre gogle narciarskie i sześć pudełek visine. Od Elaine i Teda dostawał cukierki i organiczne chipsy. No i oczywiście mama słała mu długie, zatroskane listy, a Sara – świadectwa semestralne. Wszyscy w mejlach załączali fotografie, ale Jeremy posunął się o krok dalej i dał je do wywołania. Levi przypiął fotki do ściany nad pryczą: Sara w Boże Narodzenie, kiedy Lyonowie zaprosili ją i mamę na kolację, gęste grona wiszące jesienią na winoroślach, wzgórza pokryte śniegiem w grudniu, woda jeziora czarna i głęboka. Dom. A kiedy wóz pędzi na twój posterunek albo przygotowujesz się na prowizoryczną

bombę, która rozwali cię na kawałeczki, kiedy kule przecinają nocne powietrze, tylko dom pozwala ci zachować zdrowe zmysły. W dni, gdy temperatura skakała do pięćdziesięciu czterech stopni i broń była taka rozgrzana, że Levi musiał wkładać rękawice, by trzymać ją w dłoni, gdy woda parzyła jak kawa w McDonaldzie, a wyschnięte usta przypominały pergamin, te fotografie stanowiły namiastkę raju. Początkowo imię Faith pojawiało się dość często, później, kiedy Jeremy skończył college i rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa (odrzucił ofertę z NFL, na litość boską), już o niej nie wspominał. Były jakieś wzmianki o koledze, gościu imieniem Steve, i Levi zadawał sobie pytanie, czy do czegoś między nimi nie doszło, choć szczerze mówiąc, nie poświęcał tej kwestii wiele czasu. Jeśli Jeremy postanowi się ujawnić, Levi usłyszy o tym w momencie wybranym przez przyjaciela. Po pięciu latach spędzonych w Afganistanie Levi dostał przepustkę na tyle długą, by pojechać do domu. Przedtem widział mamę i Sarę dwa razy: raz w czasie weekendu spędzonego w Nowym Jorku, drugi – kiedy zrobił im niespodziankę i zorganizował wyjazd do Disney Worldu. Ale teraz pragnął wrócić do domu. Wpadł do szkoły Sary na jedno ze łzawych spotkań w stylu CNN; musiał przetrwać zwołany na szybko apel, w czasie którego dyrektor powiedział mu, jak bardzo wszyscy są z niego dumni (chociaż w sumie niedawno karał go rekordową liczbą zatrzymań po lekcjach). Mama ugotowała ulubiony obiad Leviego, pieczeń z tłuczonymi ziemniakami, i przez cały posiłek płakała ze szczęścia. W końcu Levi zadzwonił do Jeremy’ego. Był październik, Jeremy spędzał w domu weekend. – Hej, stary, może skoczymy na piwo? – zapytał, a potem z uśmiechem słuchał wyrzutów, że nie uprzedził przyjaciela o swoim przyjeździe. Po paru godzinach Leviemu kręciło się w głowie od piwa. Connor O’Rourke postawił gościom kolejkę na koszt firmy; wypili na cześć Leviego. Obejmowały go wszystkie obecne w barze kobiety, a Sheila Varkas (kompletna świruska) o mało nie dostała orgazmu, ocierając się o niego. Dziękowano mu za służbę, klepano po plecach, ściskano dłoń i powtarzano, jak bardzo miasto jest z niego dumne. To było... fajne. Prawdę mówiąc, super. Chłopak z osiedla przyczep został amerykańskim bohaterem i te rzeczy. A potem w końcu usiedli obaj z Jeremym, żeby pogadać. – Mów szczerze, jak naprawdę sobie radzisz? – zapytał Jeremy, spoglądając jak zawsze z troską. Levi obserwował kroplę wody ściekającą po butelce. – Całkiem nieźle – odpowiedział, nie podnosząc wzroku. Jeremy milczał przez minutę. – Potrzebujesz czegoś?

Porządnie przespanej nocy. Na to wojna z całą pewnością nie pozwala. Wybielacza mózgu, żeby wymazać z pamięci bardziej przerażające obrazy. – Nie, ale dzięki za wszystko, co mi przysłałeś. Zwłaszcza za fotografie. Jeremy nachylił się nad stołem. – Posłuchaj, nie wiem, jak tam jest, sam jestem tylko głupim rezydentem na oddziale proktologicznym. – Levi posłał mu półuśmiech. – Ale gdybyś czegoś potrzebował albo chciał zrzucić ciężar z serca, możesz na mnie liczyć. Nie ruszam się stąd i będę, kiedy wrócisz. Okej? Jesteś moim najlepszym przyjacielem, wiesz o tym. Levi kiwnął głową, zdarł kawałek nalepki z butelki. Może pewnego dnia opowie Jeremy’emu o rzeczach, które widział... i zrobił. Ale nie dzisiaj. Spojrzał na przyjaciela i ponownie kiwnął głową. – Dziękuję. Jeremy usiadł wygodnie i uśmiechnął się; Levi pamiętał ten swobodny, szeroki uśmiech z narad na boisku, kiedy Jeremy mówił im, jak zaskoczą i przerażą przeciwników atakiem zza pleców, którym ukradną im wygraną. – No tak. Istnieje szansa, że w czerwcu dostaniesz kilka dni wolnego? Levi wzruszył ramionami. – Możliwe. Dlaczego? – Musisz być moim drużbą. Ósmego czerwca Faith i ja bierzemy ślub. Levi nawet nie mrugnął. – Jasny gwint. – Tak. – Jeremy uśmiechnął się nieśmiało. – Zgodziła się. Nerwy miałem w strzępach, ale ona powiedziała „tak”. Jasne. Faith Holland przypuszczalnie planowała ślub od dnia, kiedy poznała Jeremy’ego. Jego kumpel paplał o druhnach, ale Levi nagle podniósł dłoń. – Jeremy – powiedział. – Sekunda, okej? – Jasne. Zapytać czy nie zapytać? Oto jest pytanie. Levi się rozejrzał. Knajpa O’Rourke była prawie pusta, dwie osoby przy kontuarze, dwie inne przy stoliku. Connor za barem podliczał rachunki. – O co chodzi? – zapytał Jeremy. – Żenisz się – powiedział Levi, by się upewnić. Jeremy skinął głową. Levi patrzył na niego bez słowa. Może uniósł brew. Jeremy przełknął, zmusił się do uśmiechu. – Tak. I co? – Wytarł czoło, bo nagle zaczął się pocić, i to była wystarczająca podpowiedź. Jeśli aż tak się denerwował, to niewykluczone, że po prostu czekał, aż ktoś zacznie o tym mówić.

– Wiesz, zawsze odnosiłem wrażenie, że jesteś... – Levi czekał z nadzieją, że Jeremy skończy za niego. – Że kim jestem? Cholera. Levi wziął głęboki wdech. – Że jesteś gejem, Jeremy – powiedział bardzo, bardzo cicho. Twarz Jeremy’ego stężała na kilka sekund. Nabrał powietrza w płuca. – Nie! Uch... nie wydaje mi się. To znaczy, wszyscy mają... różne myśli. Ale tylko dlatego... – Odwrócił wzrok. – Nie. Nie jestem. Nie jestem gejem. – Głos miał zduszony. Levi się nie odezwał – no bo co w końcu miał powiedzieć? – Nic w tym złego, gdybyś był – odezwał się po chwili. Jeremy spojrzał na niego; jakiś cień przemknął mu po twarzy. Może uświadomił sobie prawdę. Ale zaraz pokręcił głową. Ściągnął brwi i wbił wzrok w stół. – Ja kocham Faith. Jasne. Księżniczka Supersłodka owinęła go sobie wokół małego paluszka. Levi spojrzał na przyjaciela, który był taki przyzwoity, lojalny i wierny. Wypuścił powietrze z płuc i kiwnął głową. – Okej. Mój błąd. I znowu jakiś płomyk zamigotał w oczach Jeremy’ego, po sekundzie jednak na jego twarzy pojawił się wyraz, jaki miał podczas meczów, i uśmiechnął się. – No tak. Nieważne. Gdybyś mógł zostać moim drużbą, byłoby wspaniale. – Jasne. Jeśli dostanę przepustkę, na pewno przyjadę. – Doskonale! Faith się ucieszy. Raczej nie. – Jest tutaj? – Niestety nie. Pojechała z siostrami do miasta kupić suknie na ślub i tak dalej. Babski weekend. Wiesz, rodzice dają nam w prezencie dom, porzucają mnie na rzecz San Diego, ale tak będzie lepiej. Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, że Faith pragnie mieszkać z teściami, rozumiesz? – Jeremy znowu z przekonaniem wcielał się w rolę oddanego narzeczonego. Levi uznał, że to nie jego sprawa. Skoro Jeremy chce się ożenić z Faith, niech się żeni. Ale, do diabła, pytania cisną się na usta. Czy Jeremy może poślubić kobietę, skoro nie ma zielonego pojęcia, jak ją całować? Czy to możliwe, że Faith się nie zorientowała? Powiedziałeś swoje, teraz się zamknij, usłyszał głos w swojej głowie. Bądź dobrym przyjacielem. Bądź dobrym drużbą. Mało brakowało, a odegrałby swoją rolę.

Rozdział dziewiąty Faith stała na szczycie Rose Ridge i patrzyła na lasy. Niegdyś na tym terenie rozciągały się pola, na których jej przodkowie wypasali krowy. Przez sto lat władzę nad ziemią przejęły klony i dęby, a także paprocie i mchy. Dzisiaj przeszedł zimny front, przynosząc nad jezioro ciężkie chmury i przenikliwy wiatr. Pewnie niedługo spadnie deszcz. Na dole w lesie Toma widziała Neda prowadzącego kombajn do zbierania gron pomiędzy rzędami winorośli ze szczepu chardonnay, słyszała szum silnika, kiedy wiatr ucichł. Późne lato miało specyficzny zapach, powietrze było słodkie od aromatu dojrzałych gron, ale unosiła się w nim też szczypta melancholii, bo liście przygotowywały się na swoją piękną śmierć, a gleba na zimę. Jak po każdym powrocie Faith dziwiła się, dlaczego w ogóle wyjechała. W porównaniu z domem San Francisco wydawało się odległym snem. Błękitna Czapla była dla Hollandów tym, czym Tara dla Scarlett O’Hary. Pochodzili stąd i „tutaj” określało ich bardziej, niż potrafili wyrazić. Historia i rodzina wywodziły się z tej ziemi jak sama gleba i każdy Holland odczuwał ten związek bardzo głęboko. Jako najmłodsza z czworga dzieci Faith często odnosiła wrażenie, że nie ma dla niej miejsca w rodzinnym biznesie. Jack był winiarzem, chemicznym geniuszem, mógł godzinami rozprawiać o drożdżach i fermentacji cukru, aż ludzie błagali, żeby przestał. Pru pracowała na roli, maszerowała po polach, silna jak wspomagający w drużynie futbolowej. Honor... cóż, wszyscy wiedzieli, że Honor rządzi światem. Siostra rzadko robiła sobie przerwę na oddech, ciągle pracowała i do niej trafiały wszystkie sprawy: zaopatrzenie sklepu z pamiątkami, kontakty z dostawcami, organizacja imprez dobroczynnych. Zajmowała się reklamą i sprzedażą win, i wykonywała swoje obowiązki rewelacyjnie. No i jeszcze Faith, dziecko, na które nie czekały żadne zadania, jedyne, które nie wybrało studiów związanych z winiarstwem. W kurniku może być tylko określona liczba szefów, po jej przekroczeniu zaczynają zjadać swoje młode. W dzieciństwie Faith bawiła się w starej stodole i udawała, że to jej dom. Urządzała podwieczorki dla wyimaginowanych przyjaciół, budowała domki dla wróżek i leżała na trawie, chroniona przez kamienie. Wpatrzona w błękitne niebo, rozmyślała, czy udałoby się jej oswoić jastrzębia albo jelonka. W tamtym czasie to była jej magiczna kraina, niemal słyszała delikatne stąpanie jednorożca albo hobbita. Ze wszystkich należących do nich winnic i pól, lasów i wodospadów to

miejsce Faith uważała za najbardziej wyjątkowe. A teraz wreszcie może mieć swój wkład w rodzinny interes. Miłe odczucie. Jest najmłodsza, co wcale nie oznacza, że rodzinna posiadłość nie stanowi części jej duszy. Blue trącił ją w dłoń i upuścił piłeczkę tenisową. – Jeszcze raz? – zapytała Faith. Nie odpowiedział, tylko się w nią wpatrywał wzrokiem, nakłaniając do rzucenia piłeczki. – Proszę, stary – powiedziała i posłała piłeczkę w las. Cały poranek spędziła w bibliotece, fotografując dziedziniec przy skrzydle dziecięcym, mierząc i notując. Ten uroczy zakątek Faith planowała zamienić w prawdziwy raj. Kwitnące kwiaty (już ze słodkim uśmiechem poprosiła dział ogrodniczy o darmowe sadzonki), wijąca się ścieżka, fontanna, ponieważ uwielbiała szum spadającej wody (a kto tego nie lubi?). A w środku coś naprawdę specjalnego, chociaż jeszcze nie wiedziała, co to będzie. Zanim podejmie decyzję, najpierw spędzi tam trochę czasu i poczuje atmosferę. Jeden z klientów w San Francisco śmiał się, że Faith kładzie się na ziemi przy każdym projekcie, ale co tam. Dawał jej kolejne zlecenia, więc nie ulega wątpliwości, że to działało. Tylko dzisiaj rano Faith spotkała chyba z tuzin znajomych: Lorelei z piekarni przy skwerze, koleżankę szkolną Theresę DeFilio i sznurek jej dzieci, drepczących za nią jak piękne ciemnowłose kaczęta, panią Linqvest, nauczycielkę ze szkółki niedzielnej, która wciąż wywoływała w Faith poczucie winy, żonę trenera drużyny futbolowej. Dziewczynę, z którą Jack chodził w liceum. Pielęgniarkę z gabinetu Jeremy’ego. A jeśli chodzi o Jeremy’ego, umówili się na jutrzejszy wieczór. Faith nabrała powietrza w płuca i jak zawsze wyjątkowy słodki aromat Jezior Palczastych – winogrona i trawa – uspokoił ją. Zapach domu. Blue wrócił, ale minął ją pędem, wesoło ujadając na piłeczkę tenisową. – Cześć, Faith. – Cześć, Pru! Co tu robisz? – Pomyślałam, że wpadnę popatrzeć i sprawdzę, co porabiasz. – Pru rzuciła piłeczkę w las. – Najwyższy czas, żeby tata się zgodził. Wszystkie pozostałe winnice od lat urządzają wesela. – Zdjęła kapelusz i przesunęła dłonią po szpakowatych włosach. Przez chwilę milczały, piękno szarego dnia jakimś sposobem roztaczało nastrój powagi. Pru raz jeszcze spełniła niemą prośbę Blue. Tym razem rzuciła piłeczkę w dół zbocza i patrzyła, jak pies za nią gna. – Jak się czujesz, Pru? Wyglądasz na przygnębioną. Siostra westchnęła. – Chyba po prostu jestem zmęczona. Wczesne zbiory i w ogóle. Tata jak zwykle

doprowadza mnie do szaleństwa. – Spojrzała na Faith. – A poza tym mam wrażenie, że ostatnio z Carlem żyjemy w filmie porno. Nic, tylko seks. – O, super! – Faith przyjrzała się twarzy siostry. – Aha. Nie super? – Na początku to były tylko aluzje. Czy nie zrobiłabym depilacji do bikini, czy nie moglibyśmy poświntuszyć. A potem... – Ku przerażeniu Faith oczy Pru zaszły łzami. – Cholera, Faith. Sama nie wiem. Cała ta sprawa o byciu znowu seksowną... znasz tę piosenkę? Śpiewa ją taki słodziak. – Znam – odparła Faith ponuro. – Jak on się nazywa, bo zapomniałam? – Justin Timberlake. – Pacan. – Racja. Bądź znowu seksowna czy coś w tym rodzaju. No cóż, nie wiedziałam, że przestałam być seksowna. A w dodatku Carl chce, żebym była kreatywna. Wiesz, co w zeszłym tygodniu kupił w Costco? Osiem pojemników bitej śmietany, Faith. Osiem. – Sporo – przyznała, próbując się nie krzywić. Pora ograniczyć nabiał. – I to wszystko odnosi przeciwny skutek, rozumiesz? Wiesz, mam wrażenie, że rzeka miłości, którą odczuwałam, wyschła i zmieniła się w mgiełkę, ponieważ nagle zwykła małżeńska prostota nie jest dobra. Och, a niedawno przyłapała nas Abby i teraz się do mnie nie odzywa. Wiesz, Faith, że w zeszłym tygodniu miałam mammografię? Faith poderwała głowę. – Wszystko w porządku? – Jasne! Ale ja nie mogłam się doczekać tej wizyty! Bo wiesz, to była moja wyjątkowa okazja, tylko ja i aparat. Nie musiałam świntuszyć z Carlem ani zakładać uszu Volkanów1... 1 Volkanie – w serialu Star Trek humanoidalna rasa zamieszkująca planetę Volkan. Jedną z ich cech charakterystycznych są spiczaste uszy.

– O matko. – ...radzić sobie z dziećmi, tata o nic mnie nie pytał, Honor nie truła mi dupy. Na mammografii było opóźnienie, więc siedziałam sobie w szlafroku i czytałam czasopismo. Od wieków tak cudownie nie spędziłam czasu! I nawet jak wsadzili mi cycki do maszyny, powiedziałam do tej kobiety: „Nie, proszę się nie spieszyć!”, i mówiłam poważnie. – Pru! – Faith przytuliła siostrę, a dyszący Blue ze skomleniem wsunął między nie pysk. – Och, skarbie, może po prostu powinnaś wyjechać na trochę. – Wiem, Faith! – warknęła Pru. – Ale nie mogę. Teraz są zbiory, co oznacza pracę siedem dni w tygodniu, dopóki nie skończymy, potem są zbiory zamarzniętych gron,

a potem te głupie święta. No naprawdę, dlaczego Dzieciątko Jezus musiało się urodzić w grudniu! A w marcu nic nie ma! Tak tylko mówię. – Myślę, że Jezus urodził się w... Wiesz co? To bez znaczenia. Powinnaś wyjechać na parę dni. Sama. Będę woziła Abby, gdzie sobie zażyczy, będę gotowała kolację dla wszystkich i co tylko trzeba. Obiecuję, Pru. Siostra wyprostowała się, wytarła oczy rękawem koszuli i poskrobała Blue za uszami. – To przyjemna myśl. Ale nie mogę. – Wręcz przeciwnie. Możesz, ale nie chcesz. Nie bądź taką męczennicą, Pru. – Proszę cię, brzmisz strasznie kalifornijsko. A męczeństwo to motto naszej rodziny. – Pru znowu wytarła oczy. – Zmieńmy temat. Pokaż, co planujesz tu zrobić. No rusz się. Nie mam całego dnia. – Jasne. – Faith poprowadziła siostrę w las. Ścieżka była zarośnięta, ale nadal widoczna. Z gałęzi nad głową nakrzyczała na nie wiewiórka. Między drzewami zapach deszczu przybrał na sile. Pierwszy kroczył Blue, machając ogonem. – Nie byłam tu od lat – powiedziała Pru, która zamykała pochód. – Chyba nigdy nie znalazłam wolnej chwili. – Pamiętasz stodołę? – Faith przytrzymała gałąź, żeby siostra nie dostała nią w twarz. – Nie bardzo. – Proszę, jesteśmy na miejscu. Zatrzymały się przed mało imponującymi kamiennymi murami starej stodoły, którą zbudowano na początku dziewiętnastego wieku i która spłonęła w czasach, kiedy prezydentem był Teddy Roosevelt. Dachu od dawna nie było, podobnie jak wrót, przez które dawniej wchodziły zwierzęta. Teraz ziała tylko szeroka dziura w ścianie. Faith weszła do środka, Pru za nią. – Ha – mruknęła. Otaczały je trzy ściany z nierównych kamieni pokrytych porostami, pod stopami miały podłogę zarośniętą trawą i mchami. Najlepsze jednak było to – w każdym razie według Faith – że ściana wychodząca na jezioro się skruszyła, odsłaniając niesamowity widok. Wzgórza były strome, dlatego przed sobą widziały korony drzew, dalej winnice, białe zabudowania Błękitnej Czapli, czyli Nowy Dom, salę degustacyjną, magazyn, w którym wino przechowywano w zbiornikach i beczkach, znowu pola i lasy, a na końcu Keuka, Krzywe Jezioro. – I jak sobie wyobrażasz tutaj wesela i tym podobne imprezy? – zapytała Pru. – Tu będzie sala. Zmieści się w niej ponad siedemdziesiąt osób. Wyrównam podłogę, choć może zostawię trawę. Zbudujemy pomost na palach, dzięki czemu będzie można stać jak na dziobie statku, trzy, sześć, dziewięć metrów nad ziemią.

Zetniemy kilka drzew, żeby poszerzyć widok. – A jeśli będzie padało? – To magiczna część – odparła Faith. – Są dachy przezroczyste, a jeśli tata zażyczy sobie czegoś naprawdę wyszukanego, możemy dach wysuwać i chować w zależności od pory roku i prognozy pogody. Tu zbuduję kominek tworzący nastrój, tam mały kamienny taras na koktajle. Cudownie, prawda? Będziesz tańczyła pod gwiazdami, otoczona całym tym pięknem. – Spojrzała na siostrę. – Co o tym myślisz? – Cholernie niesamowite – odparła Prudence. – Faith, dasz radę to zrobić? – Jasne! Tam na szczycie zbuduję parking, poszerzę ścieżkę, wstawię nowe drzwi. Wchodzisz do środka i bum – magia. – Parking? Kuchnia? Elektryczność? – Rozmawiałam z inspektorem budowlanym o pozwoleniach. Powiedziała, że nie widzi problemu, musimy tylko wykopać rów i pociągnąć elektryczność z drogi. Niewykluczone, że stara studnia nadaje się do użytku. Za tamtymi drzwiczkami kiedyś była zagroda do dojenia krów. Teraz można tam zrobić pomieszczenie dla firmy cateringowej. – A jeśli rzeczywistość dorówna temu, co Faith widziała oczyma wyobraźni, rezultat będzie niewiarygodny. To jeden z jej najbardziej skomplikowanych projektów... a także wkład w rodzinną firmę. Jej mały kamienny domek do zabaw po metamorfozie. – Myślisz, że tacie się spodoba? – Tacie spodobałby się stadion Superdome, jeśli dzięki temu zostałabyś w domu, Faithie. Ja już jestem zachwycona – odparła Pru, obejmując siostrę. – Mama byłaby dumna. Pewnego dnia te słowa przestaną tak boleśnie ranić. Pewnego dnia. Deszcz, który wisiał w powietrzu, zaczął padać. – Chodź, podwiozę cię – powiedziała Pru. – Zostawiłam auto przy cmentarzu. W połowie drogi między starą stodołą a zabudowaniami znajdował się rodzinny cmentarz z grobami siedmiu pokoleń Hollandów. Jako pierwszego pochowano tu żołnierza, który walczył w bitwie pod Trenton pod dowództwem George’a Washingtona, jako ostatnią – mamę. Prudence sprzątnęła zeschłe kwiaty z grobu. „Constance Verling Holland, lat 49. Ukochana córka, żona i matka. Zawsze miała uśmiech w sercu”. – Przychodzisz tu porozmawiać z mamą? – zapytała Pru. Faith zamrugała. – Jasne – skłamała. – Ja też. Naturalnie tata często tu przychodzi. – Wyprostowała się. – Hej, dzięki, że mnie wysłuchałaś. – Nie ma za co. Po to są siostry. W tej samej chwili zadzwoniła komórka Pru. Spojrzała na wyświetlacz i odebrała. – Cześć, Levi. Co jest?

Na dźwięk jego imienia Faith dostała gęsiej skórki. Chyba musi się przyzwyczaić, faceta wszędzie było pełno. – Co zrobiła? Gdzie? Nic jej nie jest? Jasne. Racja. Okej, przyjadę za dziesięć minut. Pru była blada jak kreda. – Co się stało? – zapytała Faith; ze strachu serce waliło jej jak młotem. – Chodzi o Abby. Skakała do wodospadu. Pijana. Z dwoma chłopcami. – Pru spojrzała na siostrę. – Nic jej się nie stało, ale Levi zabrał całą trójkę na posterunek. Poprowadzisz? Niedługo potem dotarły na maleńki posterunek. Abby, zapłakana i skruszona, siedziała przy biurku Leviego. Dzięki Bogu, wyglądało na to, że jest cała i zdrowa. Levi też tam był, a także Everett Field, którym Faith jako nastolatka się opiekowała. Nigdzie ani śladu chłopców. – Córeczko, wszystko w porządku? Aż taka idiotka z ciebie? W głowie mi się nie mieści, że zrobiłaś coś równie głupiego! – warknęła Prudence. – Naprawdę, mamo? I ty mi mówisz, że jestem głupia? A kto nabrał upodobania do doktora Spocka2, co? Ty i tata. To dopiero jest głupie. 2 Spock – fikcyjna postać, bohater serialu Star Trek, kosmita, pół Volkan, pół człowiek.

– Pan Spock, nie doktor, dobra? – Emmaline, która chodziła do klasy wyżej niż Faith, stłumiła prychnięcie. – My mówimy tu o nieletniej pijącej alkohol i robiącej głupie, niebezpieczne, zagrażające życiu rzeczy z chłopcami. Myślałam, że jesteś mądrzejsza, Abby! Faith spojrzała na Leviego; wyglądał onieśmielająco z gniewną miną i rękoma skrzyżowanymi na piersiach. Gdyby napiął bicepsy, koszula by się rozdarła, o czym Faith w tej akurat chwili przypuszczalnie się nie przekona. Za nim stał Everett, imitując postawę szefa. Rezultat niekoniecznie był ten sam. Everett uśmiechnął się do niej i pomachał, ale zaraz przypomniał sobie, że jest stróżem prawa, i znowu przybrał nachmurzony wyraz twarzy. Według Leviego Adam Berkeley i Josh Deiner namówili Abby, żeby pokazała im wodospad na terenie posiadłości Hollandów. Josh kupił sześciopak piwa, więc był w największych tarapatach, podobnie jak sprzedawca, który nie sprawdził jego dowodu tożsamości. Wypili po dwa piwa, po czym skoczyli ze skały do stawu, gdzie pływali i się wygłupiali. Trafił na nich zabłąkany turysta, który trafnie odgadł, że są nieletni. Kiedy zobaczyli Leviego, śmiertelnie się wystraszyli. – Chyba puszczę pawia – mruknęła Abby, przełykając ślinę. Levi stopą podsunął jej kosz na śmieci. Wyraz jego twarzy nie uległ zmianie. – Przecież wiesz, że wujek Jack złamał tam rękę – powiedziała Pru. – I zupełnie

nie mam pojęcia, co miałaś zamiar robić z tymi chłopcami! – Nie zamierzaliśmy uprawiać seksu! – lamentowała Abby. – A gdyby spróbowali, pogryzłabym ich. – Jesteś pijana. Nie potrafię uwierzyć, że moja mała córeczka się upiła. – W głosie Pru brzmiało oszołomienie. – A ty jesteś uzależniona od seksu – odparowała Abby. – Picie alkoholu przez nieletnich jest niezgodne z prawem – powiedział łagodnie Levi. – Postąpiłaś głupio, Abby. Twoja mama ma rację. Dwóch chłopców, jedna dziewczyna, to głupie. A ten wąwóz jest niebezpieczny. W zeszłym roku turysta złamał tam sobie kark i wydostanie go na brzeg zajęło nam cztery godziny. Do końca życia będzie sparaliżowany. Oczy Abby wypełniły się łzami. – Wszyscy mnie nienawidzą – jęknęła, po czym zwymiotowała do kosza na śmieci. Everett ze współczucia aż sam się zadławił. – Levi, mogę zabrać ją do domu? – zapytała Pru. Serce Faith ścisnęło się boleśnie. Biedna siostra wyglądała dziesięć lat starzej. – Oczywiście – odparł Levi. – Przyjadę do was jutro. – Okej, dziecinko – powiedziała Pru, odgarniając córce włosy z twarzy. – Wracamy do domu. Zajmiemy się tym, kiedy wytrzeźwiejesz. – Jakbyście wy były takie doskonałe! – szlochała Abby. – Ciociu, ty nigdy nie zrobiłaś nic głupiego, kiedy byłaś w moim wieku? Ależ owszem, kochanie, i w dodatku w tym samym miejscu. Faith odchrząknęła, omijając wzrokiem Leviego. Paliła ją twarz. – Hm, pewnie, że tak, skarbie. Ale wiesz, są rzeczy głupie i są zagrażające życiu. Chodźmy do domu. Weźmiesz prysznic i będziesz mogła się cieszyć swoim pierwszym kacem. – Zostanę aresztowana? – zapytała Abby, patrząc na Leviego. – Idź do domu i prześpij się, Abby – odparł. – Wszyscy troje będziecie musieli wykonać prace na rzecz miasta. Ale nie rób tego więcej, rozumiesz? Josh Deiner to nie jest chłopak dla ciebie. – Okej – mruknęła; z oczu kapały jej łzy. – Przepraszam, przepraszam cię, mamusiu. – Chodźmy już. Twój ojciec wpadnie w szał, wiesz o tym. To spowodowało kolejne szlochy. Faith westchnęła i wzięła plecak Abby. – Bardzo się cieszę, że cię widzę – szepnął Everett z jaśniejącym wzrokiem. – Wybierzesz się ze mną na drinka? – Nie! To znaczy jasne, możemy się spotkać, ale nie na randce, dobrze? Bo jak byłeś mały, opiekowałam się tobą. – Wiesz, myślałem o tobie, kiedy...

– Wystarczy, Everett – wtrącił Levi spokojnie. – Jasne, jasne. Przepraszam, szefie. – Ev znowu spojrzał na Faith. – Wyglądasz super. – Zarumienił się i Faith nie zdołała powstrzymać uśmiechu. – Faith. Głos Leviego sprawił, że podskoczyła. – Tak? – Wygłoś jej pogadankę. Widać wyraźnie, że cię uwielbia. Po raz pierwszy od długiego czasu wyglądało na to, że Levi patrzy na nią inaczej niż jak na obiekt godny pogardy. No i wiecie... facet w mundurze... z tymi potężnymi muskularnymi ramionami... Nagle ugięły się pod nią nogi. – Jasne. Dziękuję, Levi. I zapomniała, przynajmniej na chwilę, że to Levi zrujnował jej ślub i odstraszył mężczyznę, którego kochała.

Rozdział dziesiąty Natura wycofała wszystkie przeszkody w dzień ślubu Faith i Jeremy’ego. Słońce nad jeziorem nadawało wodzie głęboki odcień błękitu, a wszystkie kwiaty i drzewa wyglądały najpiękniej, jak to możliwe, kiedy limuzyna wiozła ich ze Wzgórza na miejski skwer. Faith miała zaczarowaną sukienkę Kopciuszka z obcisłym stanikiem wyszywanym koralikami, które łapały światło i napełniały tęczami wnętrze samochodu, oraz tiulową spódnicę tak gęsto marszczoną, że niemal przysłaniała paplającą z podekscytowania Abby. Prudence wyglądała dziwnie i ślicznie, ten jeden raz nie w roboczym ubraniu, a kiedy się uśmiechała, oczy otaczała jej siateczka zmarszczek. Obie siostry w różowych sukniach, w ulubionym kolorze Faith, suknia Colleen, głównej druhny, w ciemniejszym odcieniu. Faith nie chciała wybierać między siostrami, więc ten zaszczyt przypadł przyjaciółce. – Moje dziewczynki – powiedział John Holland ze łzami w oczach. – Jesteście piękne. Faith uświadomiła sobie, że kurczowo ściska bukiet. Nie denerwowała się. No, może trochę. Ale nie małżeństwem z Jeremym, jasne, że nie. To pewnie zwykła trema. W końcu w kościele będzie trzysta osób. Więc tak, przypuszczalnie o to chodzi. Kiedy zobaczy Jeremy’ego, zdenerwowanie minie. Wczoraj wieczorem zadzwonił, żeby jej powiedzieć, że Levi miał opóźnienie w Atlancie i przyjedzie prosto do kościoła. Nie ma obaw, na pewno się zjawi. – Świetnie – odparła Faith. Prawdę mówiąc, nie miała nic przeciwko temu, gdyby Levi na dobre utknął na lotnisku. Nie widziała go od liceum i w gruncie rzeczy nie cieszyła się na spotkanie z nim, na jego znudzone lekceważenie, z którym ją traktował. Ale z drugiej strony na pewno przeszły mu te dziecinne wygłupy. Przecież zostanie żoną jego najlepszego przyjaciela. A poza tym wszelkie negatywne myśli są zakazane w wigilię jej ślubu. – Fajnie będzie go zobaczyć – dodała. Punkty za pozytywne nastawienie. Jeremy milczał. – Skarbie? Jesteś tam? – szepnęła. – Chciałem ci tylko powiedzieć, że zawsze pragnąłem zostać twoim mężem – odparł Jeremy głosem nabrzmiałym uczuciami. – Och, Jeremy – westchnęła. – Bardzo cię kocham. I o tym właśnie powinna myśleć w ten piękny czerwcowy poranek. Nie o dygocie w żołądku. Może po prostu brakowało jej mamy, no bo jaka dziewczyna nie chciałaby w dzień ślubu mieć przy sobie matki, która by ją chwaliła i uroniła kilka

łez... a jeśli zajdzie potrzeba, także pocieszyła. Gdzieś z mrocznego i głębokiego zakątka jej świadomości dobiegł ryk. O nie. Nie. To tylko trema. Jest najszczęśliwszą kobietą na świecie. Zawsze pragnąłem zostać twoim mężem. Dajcie spokój! Te słowa to najpewniejsza waluta. Wszystko się uda, skoro mężczyzna tak mówi. To małżeński klejnot. Limuzyna zahamowała przed kościołem ewangelickoaugsburskim Świętej Trójcy, kamienną świątynią, do której Hollandowie chodzili od pokoleń, a turyści spacerujący po miejskim skwerze przystanęli, żeby popatrzeć na orszak weselny. – Jesteś piękna! – zawołała jakaś kobieta. Fotograf zrobił zdjęcie, kiedy Faith się pochyliła, żeby pocałować Abby w policzek, zdjęcie, które w następnym roku zdobędzie nagrodę na ogólnokrajowym konkursie. A potem, trzymając ojca pod ramię, z poprawiającą suknię Colleen przy boku, Faith weszła do kościoła, by poślubić mężczyznę, którego pokochała od pierwszego spojrzenia, kiedy niczym filmowy bohater niósł ją nieprzytomną w swoich silnych ramionach. Może to brzmi idiotycznie, ale takie nie było. Było cudowne, tak w każdym razie ją zapewniano. A oto i on, stoi przy ołtarzu, taki przystojny we fraku, wysoki i męski. Uśmiechał się do kogoś, przypuszczalnie do jednego ze swoich pacjentów, ponieważ połowa miasta zapisała się do niego, nie zważając na to, że ledwo skończył staż. Levi zdążył, wyglądał na starszego w galowym mundurze. Był niższy od Jeremy’ego, włosy nad czołem lekko mu sterczały. Twarz miał poważną, musiał być zmęczony po długiej podróży. Faith nie zdołała powstrzymać myśli, że byłoby miło, gdyby zmusił się do uśmiechu. W końcu to jej ślub, a facet sprawia wrażenie, jakby brał udział w pogrzebie. Rozpoczął się kanon Pachelbela i Pru ruszyła przejściem. Honor się odwróciła i – rzecz dla niej nietypowa – uściskała Faith. – Kocham cię – szepnęła, po czym podążyła za Pru. Za nią poszły Abby i Colleen. Kanon się skończył, rozbrzmiał teraz marsz weselny. Serce Faith zabiło trzy razy szybciej. Próbowała patrzeć na Jeremy’ego, czuła, jak jej usta rozciągają się w uśmiechu, ale niech ją szlag, jeśli... Nie tak to powinno wyglądać. To tylko nerwy, skłamał głos w jej głowie. Miała wrażenie, że całe miasto zebrało się w kościele i patrzyło na nią: doktor Buckthal, jej neurolog, ze swoją żoną. Theresa DeFilio, jedna z naprawdę sympatycznych dziewcząt z liceum, z niemowlęciem na ręce i przystojnym mężem u boku. Ziewająca Jessica Dunn. Laura Boothby, która rewelacyjnie ułożyła kwiaty. Ted i Elaine, uśmiechający się promiennie. Connor O’Rourke. Pani Johnson i Jack w pierwszym rzędzie. Tyle ludzi. O wiele za dużo. Kiedy wielebny White zapytał, kto oddaje tę kobietę w związek małżeński, tata

odpowiedział: „Jej matka i ja”, a cała kongregacja westchnęła, wzruszona gorzkosłodkim pięknem jego słów. Tata ze łzami w oczach pocałował ją policzek i uścisnął dłoń Jeremy’emu, a potem się pochylił i go objął. – Opiekuj się moją córeczką – powiedział, po czym zajął miejsce w ławce. Jeremy miał spocone ręce. – Wyglądasz przepięknie – szepnął. Jego usta wygięły się w czymś w rodzaju uśmiechu, wzrok przeskoczył na jakiś punkt nad jej głową. On nie był zdenerwowany. Był przerażony. Faith otuliło coś na kształt aury poprzedzającej ataki epilepsji, tylko że to było coś innego. Słyszała swój oddech, który zagłuszał słowa kapłana i czytania z Biblii, jedno przez Jacka, drugie przez kuzynkę Jeremy’ego, Anne. Uroczystość zdawała się ciągnąć w nieskończoność. Na próbie nie trwała tak długo. No naprawdę, to był najdłuższy ślub w dziejach! Dlaczego jeszcze nie doszli do przysięgi? Nie była w stanie spojrzeć na Jeremy’ego, więc koncentrowała się na lektorach, na wielebnym Whicie, na bukiecie. Może to jednak epilepsja. Faith usiłowała zmusić swój niesprawny mózg do prawidłowego działania, do zapamiętania każdego szczegółu. Ciesz się tym dniem, tak wszyscy dokoła niej powtarzali, ale, do diabła, czuła, że stoi na skraju mrocznej, epileptycznej otchłani. Bardzo się pilnowała, żeby regularnie brać leki. Od trzech lat nie miała ataku. Błagam, nie teraz, nie tutaj. Ksiądz mówił o małżeństwie i o powadze intencji dwojga ludzi pragnących spędzić razem życie. Faith nie potrafiła się skoncentrować. Chciała tylko wypowiedzieć przysięgę i zostać żoną Jeremy’ego. Chciała przyrzec, że będzie go kochała do końca życia, ponieważ wiedziała, że to prawda. On był tym jedynym. Jeszcze kilka minut i oficjalnie zostaną małżeństwem, więc błagam, niech ksiądz się pospieszy, czy nie mogliby przewinąć do miejsca, kiedy ludzie rzucają ryżem? Wielebny White skończył wreszcie swoją paplaninę. Spojrzał na zebranych i Faith także się obejrzała na wszystkie te uśmiechnięte twarze, na tatę pękającego z dumy, na rozpromienionych dziadków. Już prawie. Prawie. Zawróciła wzrok na Jeremy’ego. Twarz miał błyszczącą od potu, wilgotnymi i gorącymi dłońmi ściskał jej dłonie. – Zanim państwo młodzi złożą przysięgę – powiedział wielebny – czy ktoś z obecnych zna powód, dla którego tych dwoje nie powinno się pobrać? Jeśli tak, niech przemówi teraz albo zamilknie na wieki. Serce waliło jej tak mocno, że wręcz czuła, jak obie komory pulsują. Nikt się nie odezwał. Wielebny się uśmiechnął. – Tak myślałem. Wobec tego... – Jeremy. – Imię zabrzmiało tak cicho, że równie dobrze mogło się jej wydawać,

że ktoś je wypowiedział. Ale nie, Jeremy drgnął. To był Levi. – Jeremy. Odwagi. Co? Dlaczego on się odezwał? Wyglądał tak cholernie poważnie w tym swoim mundurze. Tak... władczo. Dlaczego musiał przyjechać? Dlaczego jego samolot nie mógł się spóźnić? Słyszała urywany oddech Jeremy’ego. Widziała krople potu gromadzące się na jego czole. Oblizał wargi i przełknął, a potem otworzył usta, żeby coś powiedzieć. – Nie – szepnęła. – Faith. – Jeremy miażdżył jej dłonie w uścisku. – Nie. – Zmusiła się do uśmiechu. – Kocham cię. W jego oczach pojawił się wyraz bólu, w tych oczach, które przedtem tylko się do niej śmiały. – Skarbie, ja... muszę z tobą porozmawiać. Przez kościół przeszedł pomruk i kącikiem oka Faith zobaczyła, jak zszokowany ojciec otwiera usta, a Elaine, która kochała Faith jak córkę, łapie Teda za ramię. Od dygotu jej nóg falowała suknia. – Jeremy, po ślubie – szepnęła. – Jest jakiś problem? – zapytał wielebny White, ściągając krzaczaste brwi. – Nie! – zaprzeczyła Faith łamiącym się głosem. O Boże, zaraz zemdleje. – Nie ma... Jeremy znowu przełknął, oczy wypełniły mu się łzami. – Faith – powtórzył i wtedy kolana się pod nią ugięły. – Chodźmy – powiedział Levi, ujmując Faith pod ramię. – Na dół, oboje. Sprowadził ją z ołtarza; za nią wlókł się ciężki tren sukni. Jeremy poszedł za nimi. Tuż koło ołtarza były schody. – Do diabła, co ty wyprawiasz? – zapytała Pru, a potem w kościele rozległy się głosy gości, odbijające się echem od ścian. Zeszli na dół, Faith nie potrafiła uwolnić się od Leviego. Był tyranem. Wszystko psuł. – Jeremy – pisnęła, oglądając się przez ramię. Narzeczony nie spojrzał jej w oczy. Na dole Levi otworzył drzwi. W kościelnej piwnicy panowały ciemności, unosił się zapach kredy. Cztery lub pięć składanych metalowych krzeseł stało obok siebie. Studia biblijne, AA albo coś w tym rodzaju. Levi puścił Faith, następnie odprowadził Jeremy’ego na bok i zostawił ją samą. – Co tu się dzieje? – Dzięki Bogu, pojawił się jej ojciec i Colleen, siostry, Jack i rodzice Jeremy’ego. Ojciec stanął koło Faith i otoczył jej plecy ramieniem. – Psujesz ich ślub, Levi! Tak! Miał być drużbą, a nie niszczycielem ślubów. Jak on śmie? Wiecie, zawsze żałowała, że Jeremy nie ma innego przyjaciela. Nigdy nie lubiła Leviego Coopera.

Był taki... skryty. I pewny siebie. A on nigdy nie lubił jej, zwłaszcza po tamtym głupim pocałunku. – Poczekajcie sekundę – powiedział Levi. Rozmawiali, w głosie Jeremy’ego brzmiała panika, Levi mówił ciszej, spokojniej. W końcu Jeremy kiwnął głową. Levi uścisnął go w ramię, także kiwnął głową i odwrócił się do pozostałych. – Jeremy i Faith potrzebują chwili we dwoje – oznajmił. Jego wzrok zatrzymał się – nie na Faith, ale na rodzicach Jeremy’ego. – Och – westchnęła cichutko Elaine. – Ojej. – Faith? – zapytał tato. – Chcesz, żebyśmy zostali? Spojrzała na Jeremy’ego, który ją kochał. Który wczoraj wieczorem zadzwonił, żeby powiedzieć, że zawsze pragnął tylko być jej mężem. – Nie trzeba. Dam sobie radę, tatusiu. – Będę za tymi drzwiami – odparł. – Wołaj, jeśli będziesz mnie potrzebować. Wyszli, powoli, niepewnie, oglądając się na Faith. Opadła na metalowe krzesło, Jeremy usiadł naprzeciwko. A Levi, niech go piekło pochłonie, stanął kilka kroków dalej z rękoma splecionymi za plecami, ze wzrokiem utkwionym w podłodze. Wyglądał jak kamienny mur. – Musi tu być? – szepnęła Faith. – Wolałbym, żeby został – odszepnął Jeremy. – Jeśli nie masz nic przeciwko temu. Spojrzała mu w oczy, tak ciemne, że niemal czarne, które zawsze tryskały radością z ich związku, z życia. Szeroki i serdeczny uśmiech wydawał się jego naturalnym wyrazem twarzy. Teraz się nie uśmiechał. Wyczuwała, że zaraz runie świat. – Faith – powiedział cicho, z rozpaczą. – Chcę, żebyś wiedziała, że bardzo, bardzo cię kocham. – Nabrał powietrza w płuca i zapatrzył się w podłogę. – Ale nie mogę się z tobą ożenić. – Dlaczego? – zapytała łamiącym się głosem. – Jesteś chory? To bez znaczenia, zostanę z tobą, na tym to polega, w chorobie i w... Spojrzał jej prosto w oczy. – Jestem gejem. Przez kilka sekund te dwa słowa wirowały wokół niej, pozbawione sensu, dopiero potem dotarły do jej umysłu. Ze świstem wciągnęła powietrze i cofnęła się, otwierając usta. Podejmowała próbę kilkakrotnie, z jej gardła dobywały się śmieszne odgłosy, wargi chciały wypowiedzieć słowa, ale ponosiły klęskę. W końcu pokręciła głową i spróbowała jeszcze raz. – To nieprawda. Nie jesteś gejem. – Tak bardzo mi przykro. – Wyglądał... staro.

– Nie musi ci być przykro! Nie musi. Bo nie jesteś. To niemożliwe. Zawahał się, luźno splatając dłonie, te swoje piękne dłonie lekarza. Na serdecznym palcu lewej dłoni powinien teraz mieć obrączkę. I miałby, gdyby Levi trzymał język za zębami. Jeremy zrobił głęboki wdech. – Ja... nie przyznawałem się do tego przed sobą i naprawdę myślałem, że dam... to znaczy przez długi czas nie wiedziałem, uwierz mi. Nie wiedziałem. Myślałem, że te doznania miną, a związek z tobą był dowodem, że nie jestem... – Przestań! Zamknij się, Jeremy. Mój Boże. – Dobra, faktycznie za szybko oddychała. – Nie jesteś gejem. – Wzięła głęboki wdech. – W kwestii ubrań masz najgorszy gust, z jakim spotkałam się u facetów. Musiałam cię tego uczyć. Pamiętasz te mamine dżinsy, w których według ciebie świetnie wyglądałeś? Były straszne! Nie masz za grosz poczucia stylu. Gdyby nie ja i Banana Republic... – Faith, ja... – Nie! W dodatku jesteś okropnym tancerzem! Musieliśmy wziąć sześć lekcji, zanim opanowałeś podstawowe kroki, Jeremy! I... i... i grałeś w futbol! Byłeś w tym naprawdę dobry. Grałeś w futbol, Jeremy! Byłeś rozgrywającym! Położył dłonie na jej kolanach okrytych piękną suknią, tym suto marszczonym materiale, a jego szczęśliwa i piękna twarz była taka stara i tragiczna, o Boże. – Wiem – powiedział chrapliwie. – Kiedy cię poznałem, myślałem, że... rozumiesz, wszystko we mnie trafi na właściwe miejsce. Ja naprawdę cię kochałem... – Ty mnie kochasz! Nie mów o tym w czasie przeszłym! – krzyknęła piskliwie. – Powiedziałeś, że chcesz być moim mężem! Powiedziałeś przez telefon wczoraj wieczorem, Jeremy! – Spokojnie – wtrącił Levi. Faith spojrzała na niego. – Zamknij się, Levi! – warknęła. – Skoro tu musisz być, to przynajmniej milcz! Spuścił wzrok i usłuchał. Faith zrobiła jeden wdech, drugi i spojrzała Jeremy’emu w oczy. – Wiem, że mnie kochasz – podjęła pewniejszym głosem. – Jestem przekonana. Jak możesz tak mówić? Levi ci się narzucał? – zapytała szeptem. – Nie! Boże, nic w tym rodzaju. Levi nie ma z tym nic wspólnego. Byłem tylko z tobą, Faith. Z nikim innym. – Widzisz? Więc nie jesteś gejem. Po prostu nie jesteś. Sypiamy ze sobą od drugiego roku college’u! Do głowy wpadła jej przerażająca myśl. Że chodzenie z facetem, który mówi, że cię kocha, ale czeka dwa lata, żeby ci się dobrać do majtek... och, jasna cholera. – Faith, kiedy jesteśmy... no wiesz – powiedział Jeremy bardzo, bardzo cicho –

muszę... uch... Nie skończył, bo drzwi się otworzyły i do środka weszła Peg, cioteczna babka Jeremy’ego. – Muszę skorzystać z toalety – oznajmiła. – Nie przejmujcie się, nie będę podsłuchiwała. Faith, kochanie, wyglądasz przepięknie. A to Levi, tak? Och, uwielbiam mężczyzn w mundurach! Dziękuję za służbę ojczyźnie, skarbie. – Hm... nie ma za co – odparł Levi. – Dzięki za wsparcie. Dobry Boże. To było tak idiotyczne, że mogło być koszmarem sennym. I wiecie co? Niewykluczone, że jest. Faith modliła się, żeby tak było. Cioteczna babka w kibelku, homoseksualizm Jeremy’ego... Bez przesady! To musi być sen. Błagam, Boże. Spraw, żebym się obudziła w swoim łóżku, żeby to był sen, żeby nasz ślub z Jeremym się odbył. Opowiem mu o tym śnie i będziemy się z tego śmiać do rozpuku. Ale te szczegóły. Zapach kredy, zimne krzesła. Błysk na butach Leviego, wojskowy jeżyk na głowie. Pochylona głowa Jeremy’ego. W końcu cioteczna babka Peg wyszła z toalety. – Do zobaczenia na górze! – powiedziała i wesoło do nich pomachała. – O czym mówiłeś? – zapytała Faith. Teraz jej głos brzmiał ostrzej, twardziej. – Kiedy jesteśmy ze sobą, co takiego musisz robić, Jeremy? Skrzywił się. – Muszę myśleć o... różnych rzeczach. Chociaż uważam, że jesteś piękna i... – O czym? Zasługuję na to, żeby się dowiedzieć, jakie rzeczy musisz sobie wyobrażać! – Faith, to raczej nie jest... – zaczął Levi. – Zamknij się, Levi! O jakich rzeczach, Jeremy? Wyglądał na zdruzgotanego. Na dnie rozpaczy. – Wyobrażam sobie Justina Timberlake’a. Och. Dobra, to rzeczywiście był szok. Próba udowodnienia, że Jeremy jest hetero, solidnie zachwiała się w posadach. – Justin Timberlake? – Rock Your Body. Teledysk. Uświadomiła sobie, że ma otwarte usta. Zamknęła je. Piosenka złowieszczo huczała jej w głowie. Te przeklęte białe bluzy z kapturami, które wszyscy nosili. Och, nie. W głowie szalały jej myśli, lewitując bezwładnie. Makijaż miała na pewno zrujnowany od łez. Suknia drażniła ją w skórę. Nie będzie pierwszego wspólnego tańca. Ze ślubu nici. – Naprawdę jesteś gejem? – szepnęła.

Uniósł głowę i potwierdził. On też miał oczy pełne łez. Może to był kompletny idiotyzm, ale chciała go pocieszyć. – Myślałem, że... nie jestem. Chciałem mieć żonę – ciebie – chciałem mieć dzieci, wieść normalne życie jak moi rodzice, ale... tak. Jestem gejem. Zakrył dłonią oczy i znów pochylił głowę. Od pierwszego spojrzenia Faith wiedziała, że Jeremy jest wyjątkowy, łagodny i cudowny. Pokochała go w tamtej chwili. Nigdy, przenigdy jej nie zawiódł, niczego jej nie zarzucał, nigdy nie mówił do niej z gniewem ani nie patrzył z pogardą. Jeremy Lyon przede wszystkim był bardzo dobrym człowiekiem. Bez namysłu wyciągnęła rękę i pogładziła go po gładkich czarnych włosach, ostrzyżonych krótko na ten uroczysty dzień. Spojrzał z taką rozpaczą, że serce jej się ścisnęło, to samo serce, które złamał. – Wszystko w porządku – szepnęła. – Wszystko w porządku, najdroższy. – Strasznie mi przykro – powtórzył. – Bardzo cię przepraszam, Faith. Nachylił się, oparł czoło o jej czoło, i siedzieli tak przez chwilę, a może godzinę. Jeremy płakał, oddychając nieregularnie, na suknię Faith miękko spadały jej łzy. Przyszłość napierała i początkowo jej ciężar wydał się Faith do zniesienia. Jej piękny ślub nie dojdzie do skutku. Nie spędzi miesiąca miodowego w Napie ani cudownych godzin w łóżku z tym cudownym mężczyzną. O Boże, brzemię coraz bardziej ją przytłaczało. Nie dochowają się czarnowłosych dzieci biegających po polach Błękitnej Czapli... Nie będzie życia z Jeremym, który jako jedyny dostrzegł w niej coś wyjątkowego, rzadkiego i cennego. Jeremy stanowił dowód, że jej wybaczono. Ale teraz pozostała pustka. Od dzisiaj nie będzie nic prócz pustki. – Powinniśmy odwołać wesele, prawda? – powiedziała, a Jeremy na poły zaszlochał, na poły się roześmiał. Wstał i przyciągnął ją do siebie, przyciskając jej twarz do swojego twardego muskularnego ramienia, a ona objęła go z całych sił. Gardło bolało ją od tłumionego płaczu, bo wiedziała, że gdyby uległa rozpaczy, Jeremy by się załamał, a za bardzo go kochała, by mu to zrobić. Był miłością jej życia. – Wyjadę z miasta. – Głos mu się załamał. – Wyprowadzę się. Nie zostanę tutaj, Faith. Nie zrobię ci tego. Ale był miejskim lekarzem. Elaine i Ted pożyczyli mu pieniądze na kupno praktyki doktora Wilkinsona. Faith pomagała mu urządzić poczekalnię, kupiła odbitki klasycznych obrazów Normana Rockwella, załatwiła przez internet prenumeratę czasopism. Pracował od pół roku i już rozważał zatrudnienie drugiej pielęgniarki, tak wielką cieszył się popularnością. Pokręciła głową. – Nie. Nigdzie nie wyjedziesz. Nic nie rób. Po prostu... Wiesz co? Oboje na razie

nic nie róbmy, dobrze? – Oddech jej przyspieszył. – Porozmawiamy... później. – Panika skrępowała jej stopy, kolana, groziła, że zwali ją z nóg. Przegra tę walkę, jeśli pozostanie tu sekundę dłużej. – Wszystko będzie dobrze, ale... muszę już iść – zdołała wykrztusić, patrząc na jego tors. Zaryzykowała zerknięcie na jego twarz i, o Boże, rzeczywiście miała wrażenie, jakby serce pękło jej na dwoje. – Faith, żałuję, że to wszystko nie wygląda inaczej – szepnął Jeremy. – Tak bardzo... – Naprawdę muszę już iść. – Nabrała powietrza w płuca i mocno przygryzła wargę. – Cześć – szepnęła. W tym jednym krótkim słowie kryło się wielkie cierpienie. Wyszła na jasne słońce, które teraz odbierała jak afront, a potem skryła się w ciemnej jaskini limuzyny. Niczym miękka mgła otuliła ją teraz bezmyślna obojętność, dzięki ci, Boże, a potem obok usiadł tata i przytulił ją do siebie, potem siostry i pani Johnson, która bez słowa mocno ścisnęła jej dłoń. Ktoś powiedział, że Jack zajmuje się gośćmi, a Jeremy rozmawia z rodzicami. Wciąż ściskała w rękach bukiet. W drodze do domu nikt się nie odzywał. Blue, młody golden retriever, którego adoptowała z ligi ratowników dwa miesiące temu (ponieważ wychodziła za mąż i mogła mieć swojego psa), powitał ją radośnie, skacząc na jej suknię, ale kto by się tym przejmował? Ruszyła po schodach – w tym miejscu przed godziną, dawno temu, fotograf zrobił jej zdjęcie. Druhny – byłe druhny – następowały jej na pięty. – Pozwól, pomogę ci się rozebrać – zaproponowała Honor, kiedy weszły do pokoju Faith. – Myślę... myślę, że chcę zostać sama – odparła Faith. Oho. Jej głos brzmiał dziwnie. Trzy kobiety wymieniły spojrzenia. – Nie zamierzasz się zabić ani nic w tym rodzaju, co? – zapytała Pru. – Dobry Boże, nie. Tylko... potrzebuję samotności. Zaskakujące, ale posłuchały, cicho zamykając za sobą drzwi. Faith padła na łóżko, tiulowa spódnica sukni otoczyła ją niczym dmuchawiec. Na podłodze stała wielka czerwona walizka spakowana na podróż poślubną, bilety do San Francisco wystawały z bocznej kieszeni. Budzik Hello Kitty odmierzał minuty na toaletce. Przez okno do pokoju wpadał niski głos ojca, który z kimś rozmawiał. Pani Johnson rozbijała się w kuchni, jak zawsze, kiedy była zła – nazywali to gotowaniem stresu. Z korytarza dobiegał płacz Abby. Biedna mała. Jeremy nie zostanie jej wujkiem, chociaż od miesięcy tak go nazywała. Przechwalała się tym. Faith poczłapała do lustra i spojrzała na swoje odbicie. Tusz rozmazany pod zaczerwienionymi oczami, po szmince ani śladu, twarz biała jak kreda. Za to

włosy wyglądały super. I co jeszcze? Przez dwa miesiące odchudzała się, by uzyskać obecną wagę, chociaż Jeremy zapewniał, że kocha ją taką, jaka jest. Jeremy gej. Geje lubią krągłe kobiety. Proszę bardzo. Jak mogła nie wiedzieć? Dzisiaj rano Faith była najszczęśliwszą dziewczyną w stanie Nowy Jork, o ile nie we wszechświecie. Każdy tak uważał, zwłaszcza ona. A teraz, o dwunastej czterdzieści cztery, zmieniła się w kobietę, która nie miała pojęcia, że jej narzeczony jest gejem. Skąd miała wiedzieć? Przecież spali ze sobą. Bardzo często! Okej, może nie bardzo często, nie tak często, jak by chciała czy jak sypiały z chłopakami jej przyjaciółki, ale studiowali, no nie? W różnych stanach! A potem robili magisterium, także w różnych stanach! A w zeszłym roku... Cóż, wciąż nie aż tak często. Justin Timberlake. Jasna dupa. Przez cały ten czas Faith myślała, że są szczęśliwi. Przez cały ten czas Jeremy, jej cudowny, słodki, troskliwy Jeremy samotnie dźwigał swoją tajemnicę. No cóż. Levi wiedział. Faith przypuszczała, że Jeremy powiedział Leviemu. Wstała, żeby zdjąć suknię. To niemożliwe. Wszystkie te przeklęte obciągane guziczki i pętelki... Jeremy miał je rozpinać, wolno, z miłością, i wiecie co, myślała, że kiedy się pobiorą, a ciąża będzie powodem do radości, nie do zmartwienia, seks nabierze rumieńców. Przecież był w porządku! Małżeństwo, wiedziała o tym, może tylko wszystko udoskonalić. Oto więc leżała naga z Jeremym Lyonem, zakochana po uszy, i wierzyła, kiedy mówił, że jest piękna i doskonała, podczas gdy on myślał o Justinie Timberlake’u tańczącym w białej bluzie z kapturem. I chociaż to był niezwykle pociągający obraz, mężczyzna, którego kochała, nie powinien napychać sobie nim głowy, żeby odepchnąć jej obraz. Wiecie co? Justin Timberlake nie był wcale taki świetny. Przeciętniak. Jak śmiał zajmować myśli Jeremy’ego podczas seksu? Zadzwonił telefon. „Goggy”, informował wyświetlacz, pokazując zdjęcie jej gniewnej twarzy. Faith nie odebrała. Minutę później rozległ się sygnał esemesa. Przeczytała. Odbierz ten cholerny telefon. Sekundę później z wyświetlacza znowu wykrzywiała się do niej Goggy. Prościej będzie porozmawiać z babcią, niż nie odbierać. Goggy zmieniała się w granit, jeśli chciała. – Cześć – powiedziała Faith. – Jedź w podróż poślubną – oznajmiła Goggy stanowczo. – Zniknij stąd na jakiś czas. Faith milczała. Teraz nie potrafiła sobie wyobrazić, że zdoła wstać z łóżka, a co

dopiero wsiąść w samolot i polecieć na drugi koniec kraju. – Zrób to, Faith – powiedziała Goggy łagodniej. – Spędź trochę czasu poza domem, zwiedź świat. Słowa były serdeczne, ale wbijały się prosto w serce. – Masz bilety, prawda? Wykorzystaj je. Jedź do San Francisco, skarbie, zostaw to za sobą. Jeśli to nie lina ratunkowa, to co nią jest? – pomyślała Faith. – Dobrze – szepnęła. – Zawiozę cię – oznajmiła Goggy triumfalnie, ale należała do kierowców, którym na autostradzie nigdy nie udaje się przekroczyć sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. – Nie trzeba. Zostań w domu. Poproszę kogoś innego. I Goggy... – Głos Faith się załamał. – Dziękuję. – Wieczorem do ciebie zadzwonię, skarbie. Goggy miała rację. Nie może tu zostać. Jeremy nie może wyjechać, a ona nie może zostać. Jeremy był najbliższym sąsiadem, choć oddalonym o półtora kilometra. Wszędzie będzie na niego wpadać. A w tej chwili ta myśl była nie do zniesienia. W dodatku w Manningsport mieszkało siedemset piętnaście osób. Teraz wszyscy wiedzieli, że Faith Holland okazała się za głupia, żeby się zorientować, że jej narzeczony jest gejem. Nie, ja też tego nie podejrzewałem, powiedzą. Wziąwszy pod uwagę to, jak chłopak rzucał piłkę... ale też z nim nie spałem! He he he! Nagle poczuła przypływ energii. Złapała walizkę, ruszyła do drzwi i zbiegła po schodach, suknia z szelestem muskała rodzinne fotografie, przekręcając je na ścianie. Justin Timberlake. Nienawidziła Justina Timberlake’a. Była już na dole, kiedy ktoś cicho zapukał do drzwi. Gwałtownie je otworzyła. Aha. Drugi facet, którego nienawidziła. Levi Cooper, Pogromca Ślubów. – Ty – syknęła. Wciąż miał na sobie mundur galowy z piersią pełną medali i baretek. Pan Bohater. – Jeremy mnie przysłał, żebym sprawdził, co u ciebie. – Odwieź mnie na lotnisko – rozkazała. Uniósł brwi i lekko zmarszczył czoło. – Nic o tym nie wiem. – Rób, co mówię, Levi. – Posłuchaj, chyba nie jesteś... – Milcz. Zawieź mnie i już. Na ganek wyszedł ojciec. – Faith, cukiereczku, przyszedłem do ciebie zajrzeć. Jak się czujesz, skarbie? Taki

szok, nie wiem, co... – Tatusiu, jadę do San Francisco, dobrze? Zadzwonię zaraz po wylądowaniu. – Poczekaj, kochanie, wolniej – powiedział ojciec, patrząc na Leviego. Dlaczego? Po co patrzył na faceta, który zrujnował jej ślub i ukrywał tajemnicę Jeremy’ego, co? – Myślę, że powinnaś zostać tutaj, z rodziną. To naprawdę bardzo trudny dzień, ale pomożemy ci przez to przejść. – Jadę do San Francisco. Mam bilety – oznajmiła Faith. – Faith... – Ja... ja... ja... muszę się stąd wydostać, tato – wyjąkała. Znowu hiperwentylacja. – Jadę do San Francisco. Pamiętasz Lizę, moją przyjaciółkę z college’u? Mieszka tam, więc nie będę sama. Zadzwonię do niej. To bardzo zabawna dziewczyna. Okej? Odezwę się, jak wyląduję. – Faith, zastanów się. – Tatusiu, ja nie mogę tu zostać. Jadę. – Dobrze, spokojnie. Tylko... jeśli chcesz wyjechać, daj mi minutę, spakuję parę rzeczy i pojadę z tobą, okej? – Nie. Jadę sama. Natychmiast. Muszę się stąd wydostać albo zaraz szlag mnie trafi. Ojciec sprawiał wrażenie przestraszonego. Masz rację, tatusiu, pomyślała nieracjonalnie. Nie zadzieraj ze mną teraz. – W takim razie cię odwiozę. Bądź rozsądna, dziecinko. – Nie. On mnie odwiezie. Prawda? – Spojrzała na Leviego oczami zwężonymi w szparki. Szkoda, że wzrok nie potrafi zabijać. Levi odchrząknął. – Nie ma pan nic przeciwko temu, panie Holland? – zapytał. – Nie pytaj go – warknęła Faith. – To rozkaz, żołnierzu. Wykonać. – Nie przeginaj – mruknął Levi. – Faith, to nie jest jego wina – powiedział ojciec, więc spojrzała na niego, a on uniósł ręce w geście kapitulacji. – Serduszko, naprawdę uważam, że potrzebujesz co najmniej paru dni... – Zadzwonię z lotniska. – Pocałowała ojca w policzek i straszliwy ciężar znowu ją przygniótł. – Kocham cię, tatusiu – szepnęła. – Przykro mi z powodu tego wszystkiego. Zwrócę ci pieniądze. – Pod powiekami znowu zapiekły ją łzy. Nie, nie. Nie teraz. Butelka i korek. Później może się załamać. Zeszła z ganku i nastąpiła na tren, rozdzierając go. Co z tego? Mogłaby spalić tę przeklętą suknię razem z białą bluzą z kapturem (którą dostała od Jeremy’ego, cholera!). Przed domem stał samochód Leviego, tani wóz z wypożyczalni z numerami z Michigan. Wsiadła, wepchnęła tę głupią kieckę i poklepała po łbie Blue, który

chciał wskoczyć do środka. Żałowała, że nie może go wziąć. Zaraz, zaraz. Przecież może. Doktor Buckthal powiedział, że niektóre psy potrafią wyczuć nadchodzący atak, więc zarejestrowała Blue jako psa pomocnika; chodziło o to, żeby z nią wszędzie jeździł, a nie o przekonanie, że będzie go potrzebować. Ale miał stosowne papiery. – Poczekaj – powiedziała, po czym pomaszerowała do domu. Były tam jej siostry, Coll i pani J., wszystkie mruczały, pytały, gadały; wszystko zlewało się w biały szum. Zaczęła grzebać w szufladzie, w której trzymała dokumenty Blue. Voilà. Złapała papier, odwróciła się do kobiet. Każda coś mówiła, radziła, klepała po ramieniu, próbowała ją objąć, ale były jak ptaki trzepoczące skrzydłami wokół jej głowy. Odpędziła je machnięciem dłoni. – Posłuchajcie – powiedziała drżącym głosem. – Wyjeżdżam na kilka dni do Kalifornii. Może sama spędzę ten miesiąc miodowy, jeszcze nie wiem. Ale wszystkie was kocham i strasznie mi przykro z powodu tej... katastrofy. Zadzwonię. Teraz nie mogę tu zostać. – Odwiozę cię – powiedział jej brat. W jego głosie brzmiała taka dobroć, że oczy znowu zaszły jej łzami. – Pojadę z tobą – zaproponowała Pru. – Nie. Wszystko załatwione. Ale dziękuję. – Chwyciła smycz, uznała, że Blue będzie się odżywiał hamburgerami, dopóki nie kupi mu psiej karmy, a potem wróciła do samochodu. Blue skoczył na tylne siedzenie, uśmiechając się i merdając ogonem. Dzięki Bogu, że pies nie potrafi mówić, bo gdyby ktoś powiedział albo zrobił coś miłego, straciłaby nad sobą panowanie. Levi Cooper nie będzie miły. To pewne. Ten drań wsiadł, przekręcił kluczyk w stacyjce i pomachał jej ojcu. Ona też pomachała. W głowie kręciło jej się od skoku adrenaliny. Poleci do San Francisco, zatrzyma się w hotelu Mark, w którym mieli pokój zarezerwowany na cztery doby, prezent od jego rodziców. Zaprosi Lizę, wypiją szampana dla nowożeńców i, do diabła, może wyskoczą na wycieczkę po winnicach w dolinie Napa. Nie patrzyła na Leviego, a on milczał. Szkoda, że przy ołtarzu nie stracił głosu. Faith odwróciła się do okna. Czasami ludzie na widok panny młodej w białej sukni i Leviego w mundurze galowym naciskali na klakson i machali. Zachowała kamienną twarz. Minęła wieczność, zanim wreszcie zaparkowali przed położonym na zboczu lotnisku Buffalo Niagara, osobliwie pięknym, i weszli do środka. Ludzie im gratulowali. Faith nie odpowiadała. Po raz pierwszy od śmierci mamy nie starała się być miła dla innych. Pokazała dowód i bilet i przeszła przez bramę, skupiając na sobie dziwne spojrzenia personelu. Pewnie nigdy wcześniej nie widzieli

porzuconej panny młodej. – Mój narzeczony okazał się gejem – powiedziała do jednej z pracownic. Blue szczeknął i pomachał ogonem. – Ojej – odparła kobieta. – Nie wiedziała pani o tym? – Nie. Ale on wiedział. – Faith głową wskazała Leviego. Włożyła swoje idiotycznie śliczne pantofelki, złapała walizkę – cholera, ale ciężka – i ruszyła ku oddalonej o jakieś dziesięć metrów poczekalni przed swoją bramką. Usiadła. Spojrzała na zegar: jej samolot odlatywał za siedem godzin. Może dostanie ataku i zabije tym trochę czasu. Niekiedy powodował je stres. Lepsze to niż siedzenie i rozmyślanie o Jeremym. Wystarczyło samo jego imię i w piersiach wzbierał jej szloch. Blue ułożył się na podłodze, machając ogonem do przechodzącego obok malca. Levi z kimś rozmawiał. Nie masz biletu, ty dupku, pomyślała. I dobrze. Ale nie. Opowiadał ochroniarzowi różne rzeczy, dolatywały ją oderwane słowa: odwołany ślub, jej przyjaciel, nie chcę, żeby czekała sama. Jej przyjaciel. Ale pieprzy. Choć oczywiście Pan Bohater dopiął swego: kto odmówiłby facetowi w mundurze, który przyjechał do domu na przepustkę z wojny przeciwko terroryzmowi? Szedł w jej kierunku, usta miał zaciśnięte, w oczach malowała się rezygnacja. Zanim się z nią zrównał, Faith owinęła smycz Blue wokół poręczy krzesła i ruszyła w kierunku damskiej toalety, wlokąc za sobą walizkę. Tylko kabina dla niepełnosprawnych okazała się dostatecznie szeroka dla tej idiotycznej sukni. Faith sięgnęła za siebie i szarpnęła raz, potem z większą siłą drugi, zerwała kilka pętelek i wreszcie zdołała się uwolnić, wijąc się i podskakując; walnęła przy tym ramieniem w ścianę. Zdjęła biały gorset i pończochy, zrzuciła piękne białe pantofelki, które tak uroczo wystawały spod rąbka. Spakowała mnóstwo kokieteryjnej bielizny, śliczne komplety, krótkie jedwabne koszulki nocne. Ładne stroje na dzień, urocze sukienki na te romantyczne kolacje, na które z Jeremym nie będą chodzić. Przebrała się w spodnie do jogi, obcisłą koszulkę i sportowe buty – planowała ćwiczyć w czasie miesiąca miodowego, żeby nie przytyć, bo nie chciała być jedną z tych żon, które zaraz po ślubie zaczynają się zaniedbywać. O nie. Nie ona. Zwinęła suknię w kłębek i wyrzuciła z kabiny. Przez chwilę się zastanawiała, czy wepchnąć ją do kosza na śmieci. Co robi z suknią ślubną panna młoda, którą porzucono przy ołtarzu? Tak, Martho Stewart, panno Dobre Maniery i Amy Dixon, co należy z nią zrobić? Bo z pewnością nie pragnie zachować jej dla córki, zwłaszcza że w najbliższym czasie na pewno żadnej nie będzie miała, skoro jej narzeczony to gej. Przypomniała sobie telefon do Jeremy’ego, kiedy kupiła tę suknię. Tata zawiózł je wszystkie do pięknego sklepu z modą ślubną w Corning i pierwsza suknia, którą

Faith przymierzyła, wycisnęła jej z oczu łzy. Zadzwoniła więc do Jeremy’ego, by go poinformować, że misja wykonana, a on powiedział głosem ciepłym i przepełnionym miłością, że Faith będzie najpiękniejszą panną młodą w dziejach, ponieważ ma przepiękne serce. (Ha! Jak mogła myśleć, że jest hetero?). Potem rozmawiała z jego mamą, opowiedziała jej o wszystkich szczegółach i Elaine tak się wzruszyła, że wybuchnęła płaczem. Och, Chryste. Znowu te dziwne duszące odgłosy. Nie wyrzuciła sukni. Nie potrafiła. Wyszła z toalety z suknią pod pachą, wlokąc walizkę za sobą. Levi obserwował drzwi, rozmawiając przez telefon, bez wątpienia z Jeremym. Ponieważ ci dwaj nie mieli przed sobą żadnych sekretów. Rozłączył się, kiedy do niego podeszła. – Zrób coś z tym – powiedziała, rzucając suknię na jego pierś i idąc wzdłuż rzędu twardych plastikowych krzeseł do czekającego na nią psa. Za sześć godzin i czterdzieści trzy minuty znajdzie się poza Nowym Jorkiem. Levi usiadł obok niej i wepchnął suknię pod krzesło. – Mam ci coś przynieść? – Nie, dziękuję. Od jak dawna wiesz? – Nie patrzyła na niego. Levi milczał przez minutę, może dwie. W końcu kopnęła go w stopę i przeszyła wściekłym spojrzeniem. Wyglądał na znudzonego. Jak śmie wyglądać na znudzonego! Co za drań! – Chyba zawsze wiedziałem. Blue przetoczył się na grzbiet, dając im do zrozumienia, że w każdej chwili można go podrapać po brzuchu. – Doprawdy. Wiedziałeś od chwili, kiedy go poznałeś. – Właściwie tak. – Skąd? – zapytała ostro, spoglądając na jego twarz. – Próbował cię pocałować czy coś w tym rodzaju? – Nie. – Ale ty wiedziałeś. – Tak. – I nigdy słowem o tym nie wspomniałeś? Levi wzruszył ramionami. – Raz go zapytałem. Odparł, że nie jest. – Naprawdę? A co ze mną, Levi? Wpadło ci na myśl, żeby mnie o tym powiedzieć? Co? Łaskawie na nią spojrzał. Jego zielone oczy wyprane były z emocji. – Ludzie wierzą w to, w co chcą wierzyć. – A skąd o tym wiesz? – Faith podniosła głos. – Powinieneś był spróbować. Kocham Jeremy’ego! Kocham go! Tak bardzo, że to mnie zabija! To do ciebie nie

dociera? – Blue warknął, wspierając ją. Blue też kochał Jeremy’ego. Super. Kolejna ofiara wojny. – Wierzę ci – powiedział Levi. – Może jednak będziesz mówić trochę ciszej, co? – Dlaczego? Wpędzam cię w zakłopotanie? Urządzam scenę? Nie wiesz, jak to jest, kiedy serce pęka ci na dwoje? Masz pojęcie? Całe moje życie zniknęło! Ty mi je zabrałeś! Po prostu musiałeś coś powiedzieć, prawda? Musiałeś otworzyć usta! A potem płakała tak bardzo, że się dławiła; wepchnęła dłonie we włosy i pochyliła się, a odgłosy, które wychodziły z jej gardła, były obce i przerażające. Jak kiedykolwiek zdoła się wyleczyć z Jeremy’ego? Jakie życie ją czeka bez niego? Już teraz tak bardzo za nim tęskniła, że miała wrażenie, jakby ktoś przebił jej serce rozgrzanym do czerwoności pogrzebaczem. Blue trącił ją nosem i ukryła twarz w sierści na jego karku. Poczuła, jak Levi ją obejmuje, strząsnęła więc jego rękę. Na pewno nie pozwoli, żeby ją pocieszał. – Nienawidzę cię – zdołała wykrztusić; jej słowa zdusił szloch. – No tak, ktoś wygrywa, ktoś przegrywa – mruknął, krzyżując ręce i wzdychając. – Idź sobie. – Powiedziałem Jeremy’emu, że zostanę. A Jeremy oczywiście nie chciał, żeby była sama. Ponieważ nawet teraz próbował się nią opiekować. Nawet teraz wciąż ją kochał. I był gejem. Płacz trwał w nieskończoność, jakby z każdym oddechem ktoś wymierzał jej cios w klatkę piersiową. Z oczu lały się łzy, które Blue, skomląc, zlizywał. Ludzie pewnie myśleli, że jest umysłowo niezrównoważona, a ona z całą pewnością tak się czuła. Racjonalne myśli były odległymi echami, odnosiła wrażenie, że wciągnęły ją fale żałoby i szoku, ledwo potrafiła złapać powietrze. Levi wstał – pewnie chciał poprosić kogoś o środek uspokajający – i wrócił z rolką papierowych ręczników. – Nie potrafiłem znaleźć chusteczek – wyjaśnił, na powrót siadając. Blue zrezygnował i zasnął z łbem na jej stopie. Faith złapała rolkę i wytarła nos, potem twarz. Łzy nadal się lały. Levi patrzył na nią tymi swoimi oczami, które zawsze zdawały się z niej kpić. – Posłuchaj, Faith, wiem, że to dla ciebie trudne. Ale wolałabyś raczej być żoną geja? – zapytał spokojnie. – Tak! Jeśli chodzi o Jeremy’ego, to tak! Wiesz, nie wyświadczyłeś mi przysługi. – No tak, ale nie myślałem o tobie – odparł, patrząc w okno. – Nie. Byłeś najlepszym przyjacielem na świecie, przy ołtarzu ujawniając preferencje Jeremy’ego. Doskonała robota, Levi. Może dostaniesz następny medal. – Faith, pozwól, że zadam ci pytanie. O czym myślałaś podczas ślubu? Bo wiesz, byłaś biała jak suknia, a Jeremy pocił się krwią. To była katastrofa. A gdyby doszło

do ślubu, nigdy by cię nie opuścił. – Poradzilibyśmy sobie. – To jakiś idiotyzm. Oboje znaleźlibyście się w potrzasku. – Możesz się już zamknąć. – Szczęka bolała ją od zaciskania. – Pewnego dnia będziesz się cieszyła, że za niego nie wyszłaś. – Myślę, czy nie kopnąć cię w jaja, Levi. Zamknij się. W końcu się zamknął. Oczy piekły ją od łez, które nadal płynęły. Papierowy ręcznik, którym wycierała twarz, poznaczony był smugami od makijażu. Wkrótce wyjedzie. Będzie daleko od Leviego, od miasta, gdzie wszyscy o niej plotkują, od Jeremy’ego, jego pięknych oczu i szczęśliwej twarzy. Nie była pewna, kiedy zasnęła, zdawała sobie tylko sprawę z tego, że oczy ją pieką, głowa ciąży. W pewnej chwili zsunęła się na krzesło i poczuła coś pod policzkiem. Obudziła się nieprzytomna. Ktoś szarpał ją za ramię. – Czas iść, Faith – rozległ się głos. Levi. Racja. Głowę miała na jego kolanach. Usiadła, krzywiąc się. Miała wrażenie, jakby pobito ją kijem do golfa. Blue stał, machając ogonem. – Wyprowadziłem go jakąś godzinę temu – dodał Levi. – Pasażerów z pierwszej klasy prosimy o wejście na pokład – rozbrzmiało z głośników. – Rejs American Airlines numer 1532, lot bezpośredni do San Francisco. Pasażerów z pierwszej klasy prosimy o wejście na pokład. Dzięki Bogu. Faith wstała, poprawiła koszulkę i przygładziła dłonią włosy. Zapomniała je rozpuścić, wciąż miała na głowie skomplikowane i piękne upięcie. Levi także się podniósł. Zdołała spojrzeć tylko na jego brodę. – Powiedz mu, że radzę sobie dobrze, okej? – Zacisnęła dłoń na smyczy. – To znaczy mam skłamać? – zapytał, przelotnie się uśmiechając. Nie zrewanżowała się tym samym. – Owszem – odparła. Wzięła walizkę i ruszyła do bramki. – Faith? Obejrzała się na niego. Brwi miał ściągnięte, twarz poważną. – Przykro mi, że nie ułożyło się tak, jak chciałaś. I to mówił facet, który zepsuł jej ślub. – Dbaj o siebie, Levi – powiedziała ze znużeniem. – Nie pozwól, żeby zrobili ci krzywdę. Po tych słowach razem z psem wsiadła do samolotu.

Rozdział jedenasty Faith zatrzymała się przed drzwiami restauracji Hugo, czujnie sprawdziła fryzurę, oblizała spierzchnięte usta i zignorowała skurcze żołądka, które cięły jej wnętrzności jak nóż, odkąd się obudziła o czwartej nad ranem. A oto i on. Widziała go przez szklane drzwi: stał koło stanowiska kelnerów, czekał na nią. Włosy miał lśniące jak skrzydło kruka, jak włosy jego mamy. Był odwrócony plecami do Faith i rozmawiał z kimś. O cholera, z Jessicą Dunn. Super. Nikt skuteczniej niż ona, która pewnie nigdy nie słyszała o bieliźnie Microfiber SlimNation, nie potrafił sprawić, by Faith poczuła się nieatrakcyjna. Faith wystroiła się na tę okazję. Kobieta nie idzie na spotkanie z byłym narzeczonym gejem, nie zrobiwszy się na bóstwo. Włożyła najlepszą sukienkę z San Francisco, jaskrawożółtą, świetnie skrojoną, ozdobioną na dole tiulowymi kwiatkami. W San Francisco sukienka wyglądała niczym samo słońce; kiedy teraz Faith zobaczyła Jessicę w obcisłych czarnych dżinsach i czarnym sweterku z dekoltem w kształcie litery V, poczuła się jak gigantyczny przedszkolak. No dobra. Przynajmniej włożyła dziwkarskie buty. Teraz albo nigdy, Faith , rozkazał jej mózg, przypominając panią Linqvest, która terroryzowała dzieci z kościoła Świętej Trójcy opowieściami o bólach porodowych Ewy. Faith otworzyła drzwi, klamka była lodowata w zetknięciu z jej wilgotną dłonią. Jeremy się odwrócił i jego oczy złagodniały. – Hej – powiedział bez tchu. – Cześć, nieznajomy – odparła; własny głos wydał się jej sztuczny. Objęła go i – do diabła – poczuła się tak dobrze. Trzy i pół roku rozłąki, a ona wszystko pamięta, to, jak do siebie pasowali, jej policzek na jego ramieniu, twarde gładkie mięśnie jego pleców, delikatne muśnięcie jego włosów na jej twarzy, zapach old spice (jak gej może używać old spice? A może to była podpowiedź?). Tak bardzo go kochała. Był najlepszym człowiekiem, którego znała... i człowiekiem, który przez lata ją okłamywał. Który pozwolił, by myślała, że mają wszystko. Faith cofnęła się i obdarzyła go niepewnym uśmiechem. Jeremy także miał wilgotne oczy. – Jesteś jeszcze piękniejsza – powiedział drżącym głosem. Gula w jej gardle napęczniała. – A ty zupełnie się nie zmieniłeś. – Trochę się jednak zmienił. W oczach miał jakiś

smutek, pojawiły się też szalenie atrakcyjne kurze łapki, które czyniły go jeszcze przystojniejszym. – Cześć, Faith – powiedziała Jessica zniecierpliwionym tonem, jakby miała dość tego spotkania po latach. – Cześć, Jess. Miło cię widzieć. Jess uniosła brew. No naprawdę, tworzyli z Levim idealną parę. Może powinni założyć firmę Pogardliwe Spojrzenia, spółka z o.o. – Chodźcie, mam dla was wasz dawny stolik. – Poprowadziła ich pod okno. Jeremy jak za starych czasów podsunął Faith krzesło. Jess wręczyła im karty dań takim gestem, jakby to były Oscary, i zapytała, czego się napiją. – Może butelkę wytrawnego rieslinga Fulkersonów? – zastanawiał się Jeremy. – Zostały wam jakieś? – Owszem. Jeremy uśmiechnął się do Faith. – W zeszłym roku odebrali nam platynowy medal. Nie mów moim rodzicom, że to zamówiłem, zabiliby mnie. Faith poczuła dreszcz irytacji. Facet zostawił ją przy ołtarzu, a teraz rzuca winiarskie żarciki, niczym w rozmowie starych kumpli. Na jeziorze zamrugały światła podskakującej na fali łodzi. Gwar w restauracji sprawił, że milczenie przy ich stoliku było mniej niezręczne. Lekcje dobrego smaku, których Faith udzielała Jeremy’emu, odniosły skutek, wyglądał jak model od Ralpha Laurena: czerwony sweter z wykrojem w kształcie litery V na kremowej koszuli, ciemne dżinsy. Włosy miał krótsze niż dawniej i w tej fryzurze wyglądał świetnie. – Levi mówił, że wpadł na ciebie parę razy – powiedział Jeremy. – Tak. Stary dobry Levi – odparła Faith; jakimś cudem zdołała powściągnąć szyderczy ton. – Nadal się przyjaźnicie? – Owszem. – Jeremy rozłożył serwetkę na kolanach i nabrał powietrza w płuca. – Wiesz, strasznie panikowałem przed naszym spotkaniem. Obudziłem się o czwartej nad ranem. Czyli o tej samej porze co ona. Zabawne. – Minęło trochę czasu – stwierdziła, ukradkiem wycierając spocone dłonie w serwetkę. Jeremy zacisnął usta. – Chyba się martwiłem, jak się zachowasz. No wiesz, spoliczkujesz mnie albo oblejesz drinkiem. – Dzień dobry, doktorze Lyon! – zawołała pulchna kobieta z różowymi włosami. – Z moim kolanem o wiele lepiej! Nic dziwnego, skoro tyle płynu z niego odsączyłeś! – Świetnie, Dolores. Bardzo mnie to cieszy.

– Dwieście centymetrów sześciennych! Myślę, że to rekord! – oznajmiła radośnie pacjentka. – Niewykluczone. – Jeremy spojrzał na Faith. – Na czym skończyliśmy? – Chlustanie drinkiem i bicie po twarzy. Dzięki za sugestie. Z niepewnym uśmiechem potarł brodę. – Zmieńmy temat, dobrze? Powiedz, nienawidzisz mnie? – Nie, Jeremy. Nigdy w życiu. Powiedziałam ci to zaraz po ślubie. Parę razy. Więcej niż parę razy. – Pamiętam, ale to było dawno. Myślałem, że może z upływem czasu poczułaś gniew. Kiedy przyjeżdżałaś, nigdy nie chciałaś mnie widzieć, więc... – Musiałam sobie poradzić z uczuciem do ciebie – wyznała cicho. – Nie chodziło o to, że cię nienawidzę, ale o to, że cię kocham. Kiwnął głową, patrząc na nią przez łzy. – Hej, doktorze! – zawołał ktoś. – Boże, wróciłaś, Faith! Witaj, Faith, skarbie! – Witaj – odparła Faith. Nie ulegało wątpliwości, że spotkanie w miejscu publicznym nie było dobrym pomysłem. – Nie mam pojęcia, kto to jest – mruknęła. – Joan Pepitone – odmruknął Jeremy. – Mama Wielkiego Frankiego. – Znowu jesteście razem? – zapytała matka Frankiego. – Nie, pani Pepitone – odpowiedział Jeremy. – Jemy razem kolację. – Okej – szepnęła konspiracyjnie. – Zostawiam was młodych samych. – Proszę uprzejmie! – oznajmiła Jessica, podstawiając butelkę Jeremy’emu przed oczy, żeby mógł odczytać nalepkę. Kiwnął głową, więc wyjęła korek. Czasami Faith szczerze nienawidziła rytuałów towarzyszących piciu wina. Jeremy obejrzał korek: nie kruszył się. Jessica nalała mu odrobinę, powąchał i znowu kiwnął głową. Jess nalała najpierw do kieliszka Faith, potem do kieliszka Jeremy’ego i zaczęła recytować listę dań. – Jess, jeśli pozwolisz, damy ci znać, kiedy będziemy gotowi, dobrze? – powiedział Jeremy z uśmiechem. – Jasne, stary. Nie ma pośpiechu. – Jess posłała Faith spojrzenie, nawet w połowie nie tak ciepłe jak to, którym obdarzyła Jeremy’ego, i wreszcie sobie poszła. Jej upierdliwość znacznie przewyższała rozmiar stanika. Faith poprawiła sztućce, upiła wina i uśmiechnęła się niezręcznie do Jeremy’ego. Odpowiedział tym samym. Przez cały czas nic, tylko uśmiechy. – Jeremy – powiedziała cicho ze wzrokiem utkwionym w talerz – myślę, że dla mnie najtrudniejsze było to, że nigdy nic nie mówiłeś. Pozwoliłeś, żeby wszystko zaszło za daleko. Chwilę milczał, z roztargnieniem obracając kieliszek i wpatrując się w wirujące wino.

– Nigdy nie wyobrażałem sobie życia, w którym nie byłbym heteroseksualnym facetem. Kochałem cię. Więc jak mogłem być gejem? – Westchnął. – Powinienem był z tobą porozmawiać. Tylko że – i dostrzegam w tym ironię losu – nie chciałem cię zranić. Kiedy wreszcie sam przed sobą przyznałem, że nasz związek nie jest normalny... – Zakładam, że masz na myśli Justina Timberlake’a? – wtrąciła. Nie zdołała pozbyć się goryczy. Teraz nie cierpiała wszystkich piosenek JT. Miał na tyle przyzwoitości, by okazać zawstydzenie. – Tak. W tamtych momentach myślałem... – I znowu westchnął. – No cóż, wydawałaś się szczęśliwa. To nie miałoby znaczenia, gdybyśmy dalej byli w związku. Faith odczekała minutę. – Więc dlatego, że okazałam się za tępa, żeby zauważyć, że coś jest nie tak, udawanie heteroseksualnego faceta było w porządku. – W jej sercu zapłonął rozgrzany do białości gniew. Wyraz twarzy Jeremy’ego uległ zmianie. – Nie! To nie tak, Faith. Chodzi o to... wiesz, jeśli ty byłaś szczęśliwa, to ja też. Ponieważ cię kochałem. Nadal cię kocham. Mam nadzieję, że mi wierzysz. Płomień zgasł. – Wierzę – powiedziała. Siedzieli w milczeniu kilka minut. Śmieszne, nigdy wcześniej nie czuła się niezręcznie w towarzystwie Jeremy’ego. Absolutnie nigdy. – Ciężko było poradzić sobie z reakcją ludzi? – zapytała. Rozmawiali o tym w tamtych pierwszych tygodniach, ale zawsze ucinał temat, bardziej troszcząc się o nią; zapewniali się wzajemnie, że nic im nie jest. – Trudna była twoja nieobecność. Za każdym razem, kiedy przydarzyło mi się coś dobrego, tobie jako pierwszej chciałem o tym powiedzieć. A kiedy zdarzało się coś złego... cóż, parę razy zdążyłem wybrać numer, zanim sobie przypominałem, że nie jesteśmy razem. – Ja też – przyznała drżącym głosem. A niech to szlag. Zaczęła szukać chusteczki w torebce, ale Jeremy już podawał jej swoją. Lnianą. – To strasznie sentymentalne, nie sądzisz? – zapytała łzawo i oboje się roześmiali. Wytarła oczy, starając się na niego nie patrzeć. Gwar głosów wypełnił ciszę. Faith czuła, jak serce ciąży jej sztywno niczym zwierzątko przejechane przez samochód, niczym martwy, sztywny jeżozwierz. Okej, to dopiero jest żałosny obraz. Martwy jeżozwierz wrócił do życia i spojrzał na nią z naganą – ja tylko spałem, głupia – ale tak, odczuwała coś w tym rodzaju. Przez osiem lat niezmiennie wielbiła Jeremy’ego Lyona. Można by dowieść (było na to dość przekonujących

argumentów), że przez ostatnie trzy nadal pozostawał najważniejszym mężczyzną w jej życiu. Rzeczywiście, najwyższa pora na zmiany. Ona też miała kilka sekretów, których nawet jemu nie zdradziła. Niewykluczone, że były równie ważkie jak jego tajemnica. – Zdaję sobie sprawę, że postąpiłem okropnie, okłamując cię, Faith – powiedział Jeremy ze wzrokiem wbitym w stół. – Wykorzystałem cię, żeby móc być osobą, którą chciałem być, a nie tą, którą naprawdę byłem. Tego najbardziej żałuję. – Ja chyba też tak robiłam – przyznała Faith. – Ale nigdy nie kłamałaś. – Może nie. – Ale tylko może. Spojrzał na nią z powagą. – Mam takie marzenie – powiedział. – Że mi wybaczyłaś. Że znowu jesteśmy bardzo blisko. Moje uczucia do ciebie, Faith... Ja nie udawałem. Szalałem na twoim punkcie. – Głos mu się załamał. – Bardzo mi ciebie brakowało. Ach, do diabła. Nie mogła zostawić go w takim zawieszeniu. Wyciągnęła rękę, by ująć jego silne, gładkie dłonie, a gorzko-słodkie wspomnienia płynęły przez nią jak rzeka. Jego twarz, kiedy zobaczył ją wystrojoną na bal maturalny, to, jak zawsze lekko się nachylał, kiedy mówiła, jakby się bał, że coś przegapi. To, jak zawsze czekał na lotnisku z kwiatami, kiedy wracała z college’u na przerwy świąteczne, i brał ją w objęcia, unosząc w górę, co u przechodniów wywoływało pełne podziwu westchnienia. – Jasne, że możemy być przyjaciółmi, Jeremy – powiedziała. – Oczywiście. Niewykluczone, że to jest sposób. Przez trzy i pół roku nie była w stanie znaleźć sobie partnera. Może pobyt tutaj, blisko Jeremy’ego, okaże się brakującym fragmentem układanki. – Zdecydowaliście się już? – Jessica wróciła i najwyraźniej nie zamierzała tolerować żadnych rozmów, dopóki nie wybiorą dań. Zamówili i jedli, rozmawiając o zwykłych sprawach. Ted i Elaine większość roku spędzali w San Diego, Jaskinia Lyona miała dyrektora, o winnicy napisano w „Timesie”. Praktyka Jeremy’ego kwitła: wśród jego pacjentów były noworodki i ludzie po dziewięćdziesiątce, nie ulegało wątpliwości, że robi to, do czego został stworzony. Faith opowiedziała mu o najnowszych wydarzeniach w rodzinie Hollandów i o swoich planach związanych ze stodołą i biblioteką. Nadeszła pora na trudne pytania. Faith uświadomiła sobie, że podkurcza palce u stóp w dziwkarskich, niewygodnych butach. – Spotykasz się z kimś? – zapytała. Na twarzy Jeremy’ego znowu zagościł smutek. – Nie. Ja... eee, nie. To znaczy... rok temu miałem przyjaciela w mieście, ale to już skończone. Związek na odległość był zbyt trudny. – Spojrzał w okno. – Jestem

za bardzo zajęty, nie wiem, kiedy mógłbym kogoś znaleźć. Może na portalach randkowych. Myślę, że pewnego dnia ktoś się pojawi. Może. Albo moim przeznaczeniem jest życie w pojedynkę. Mogę się z tym pogodzić. Nie chcę wydać się żałosny. Jestem bardzo szczęśliwy. – Ale jesteś żałosny – odparła Faith. – Brzmisz jak Bob Cratchit 3 po śmierci Małego Tima. „Jestem szczęśliwym człowiekiem”. 3 Jeden z bohaterów Opowieści wigilijnej Karola Dickensa.

Uśmiechnął się. – A ty, Faith? Masz kogoś? – Spotykałam się z paroma facetami. – Nadal nie przespałam się z heteroseksualnym mężczyzną, choć to zdecydowanie jest pozycja, którą chciałabym skreślić z listy priorytetów. – Ale nic... poważnego? – zapytał Jeremy. Widziała wyraźnie, że miał nadzieję usłyszeć zaprzeczenie. Pokręciła głową. – Trudno znaleźć porządnego faceta. – Po chwili wahania opowiedziała mu o ostatniej randce z Clintem i jego synku, który nazywał ją kurwą. Kiedy skończyła, oboje płakali ze śmiechu. – Dobrze znowu być z tobą – powiedział Jeremy, ocierając łzy. – I wzajemnie. – Poczuła, jak serce jej przyspiesza. Kochała Jeremy’ego i to się nie zmieni. Mogą być przyjaciółmi. Prawdziwymi przyjaciółmi i tym razem szczerymi wobec siebie. Ponieważ faceci w rodzaju Jeremy’ego… Takich już nie robią. – Cześć. Faith drgnęła. Cholera, to był Levi. Wyglądał jak zirytowana zakonnica w szkole podstawowej, która zaraz da im po łapach linijką. Wciąż miał mundur, broń i całą resztę. Posłał Faith piątkę na Skali Znudzenia, jego wzrok przesunął się po niej i w przeciągu nanosekundy odprawił ją lekceważąco. – Levi! Siadaj, stary – powiedział Jeremy, puszczając dłoń Faith. – Nadrabiamy zaległości. – Widzę. – Pauza. – Faith. – Levi. – Kpiąco naśladowała jego poważny ton, ale najwyraźniej tego nie zauważył. Jeremy pojaśniał. – Siadaj. Zjesz coś z nami? – Tak, przyłącz się, Levi. – Faith nieznacznie zmrużyła oczy. Nie usiądzie. Za bardzo jej nie lubi.

Usiadł. Oczywiście obok Jeremy’ego, bo z tego miejsca mógł skuteczniej obrzucać ją spojrzeniami w rodzaju Boże, jaka ty jesteś nieciekawa, teraz na poziomie siódemki. Uśmiechnęła się do niego, marszcząc nosek jak disneyowska księżniczka. Siódemka skoczyła do dziewięć i pół. Już bębnił palcami po stole, jak zawsze zirytowany jej towarzystwem. Świetnie. Niech się wkurza. Niech oblezą go pchły albo obsypie parszywa i swędząca wysypka. – Moja babcia upiekła dla ciebie ciasteczka, Levi – powiedziała słodko, przekrzywiając głowę i zakładając włosy za ucho. – W rewanżu za pomoc przy latających wiewiórkach. – Żyje, by służyć – powiedział z uśmiechem Jeremy. Levi spojrzał na niego kpiąco, ale ten wyraz momentalnie zniknął, kiedy przeniósł wzrok na Faith. – Wiesz, ona jest twoją wielbicielką, Levi. Jeśli zależałoby ci na dziewczynie, jestem przekonana, że rzuci dla ciebie dziadka. – Kolejny słoneczny uśmiech, którym jednak nie zdołała sprowokować najmniejszej reakcji, chociaż Jeremy się roześmiał. Do stolika podeszła Jess. – Hej, Levi, co u ciebie? – zapytała, wichrząc włosy komendantowi policji. – Cześć, Jess. – Podać ci coś? – Nie, dzięki. Wpadłem na chwilę – odparł Levi. Dzięki Bogu za drobne łaski, pomyślała Faith. – Wy dwoje... znowu jesteście razem? – Cholera, nie – prychnęła Jess. – Zerwaliśmy w liceum. – Ale ciągle zrywaliście i wracaliście do siebie... – zaczęła Faith. – Cóż, ludzie się zmieniają – przerwała Jessica, a uśmiech nie do końca zamaskował ostrą nutę w jej głosie. – A zresztą to zawsze było wyłącznie fizyczne – powiedział Levi, mrugając do Jess i posyłając jej ironiczny uśmieszek. – Mam rację, Jess? Halo. Kapitan Testosteron wciąż to ma, musiała przyznać Faith. To spojrzenie było odpowiednikiem półgodzinnej żarliwej gry wstępnej: zielone oczy senne i wszystkowiedzące, lekki uśmiech obiecujący niepodzielną uwagę. Co nie znaczy, że sama... że ona... Jak właściwie brzmiało pytanie? – Faith? Zamawiasz deser? – powtórzyła Jessica. – Och! Hm, nie, dziękuję – odparła Faith wesoło, mając nadzieję, że nikt nie zauważy jej rozpalonych policzków. – Muszę lecieć. – Levi wstał. Klepnął Jeremy’ego w ramię, pochylił się, by pocałować Jessicę w policzek, i spojrzał na Faith. Dobry Boże, chyba jej nie pocałuje, co? Tak na wszelki wypadek powinna nadstawić mu policzek? Ale między

nimi stała Jessica, więc jeśli chciałby ją pocałować, musiałby... Tak, nieważne. Wychodził. – Do zobaczenia, Levi! – zawołała radośnie. – Spotkania z tobą to czysta przyjemność! Nie umknęło jej uwagi, że Jessica wywróciła oczami. A kogo to obchodzi? Nigdy nie udało się jej zdobyć sympatii tych dwojga, Leviego i Jessiki. – Na czym stanęliśmy? – zapytał Jeremy, kiedy znowu na niego spojrzała. Niestety Goggy i dziadek nie spali, gdy wróciła do domu. – Twój dziadek nie chce iść do łóżka – oznajmiła Goggy, krzyżując ręce na obfitym biuście. Wyglądała jak rozgniewany różowy gołąb, owinięta ciasno w polarowy szlafrok, który Faith podarowała jej na Boże Narodzenie. – Twoja babcia też nie chce – odezwał się dziadek ze swojego gabinetu. – Jak się udała randka? – Wszedł do kuchni i pocałował wnuczkę w policzek. – Właśnie, jak było? – Goggy ścisnęła ją za rękę. Nie zamierzała dać się pokonać w dyscyplinie okazywania uczucia wnuczce. – Nie byłam na randce – odparła Faith, dostrzegając talerz z ciasteczkami brownie. Wzięła jedno, nie dlatego, że była głodna, ale dlatego, że Goggy upiekła je dla Leviego. – Mimo to cieszę się, że spotkałam się z Jeremym. – Te ciastka są dla komendanta Coopera – powiedziała Goggy z przyganą w głosie. – Wyglądają tak apetycznie, że nie mogłam się powstrzymać. – Przyniosę ci mleka, skarbie. – Udobruchana Goggy skoczyła do kredensu po szklankę. Dziadek też próbował podwędzić ciastko, ale dała mu klapsa w dłoń. – Są dla Leviego, nie dla ciebie! – oznajmiła. – Faith, słoneczko, chcesz jeszcze jedno? – Dziadku, jest wpół do dziesiątej. Dlaczego nie śpisz? – zapytała Faith. Dziadek, będąc farmerem, zwykle kładł się około ósmej. – Dobrze się czujesz? – Wiesz, o co chodzi? – wtrąciła Goggy. – To ta kobieta, Niemka z Project Runway. Ten stary dureń ogląda program ze względu na Niemkę, która jest o dwie trzecie od niego młodsza. – No i co z tego? Wolno mi patrzeć. Jeszcze nie umarłem. – Fatalnie, prawda? Kiedy wyświadczysz mi tę przysługę i... – Posłuchajcie, wy dwoje – wtrąciła Faith głośno. – Nie jestem wam potrzebna. Poszukam sobie mieszkania do... no cóż. – Chciała powiedzieć „do powrotu”. Ale nigdy nie zamierzała zostać w Kalifornii na zawsze. Może teraz nadeszła pora, żeby w końcu wrócić. Nikt nie młodnieje. Za dwa lata Abby wyjedzie do college’u, Goggy i dziadek są starzy, nawet jeśli zachowują się tak żywiołowo. – Kto powiedział, że nie jesteś nam potrzebna? Wręcz przeciwnie! – oznajmiła Goggy stanowczo. – Powinnaś zostać z nami. – Jest dorosłą kobietą, Elizabeth – sprzeciwił się dziadek. – Może robić, co zechce.

Czy to nie ty wysłałaś ją aż do Kalifornii? – Co z tego? Musiała wyjechać! Miała złamane serce, ty stary pryku. Nie chodziło mi o to, żeby została tam na zawsze. Czy tak mówiłam? Nie! Jej dom jest tutaj. – Może pragnie rozwinąć skrzydła i nie potrzebuje, żebyś ty wtykała nos w jej sprawy – odparł dziadek. – Dobrze, już dobrze – wtrąciła Faith. – Koniec kłótni. – Nie kłóciliśmy się – zaprotestowała Goggy. – Dyskutowaliśmy. – Jasne. Chodźmy obejrzeć Project Runway, zgoda? Ale ja się wyprowadzam. – Samotna dziewczyna? Ktoś może się włamać i poderżnąć ci gardło we śnie – babcia nie kryła wątpliwości. – Dzięki za troskę, Goggy. – Powinnaś wyjść za mąż. Och! Wiesz, kto jest wolny? Levi! – Goggy cmoknęła triumfująco. – Żona go zostawiła. Założę się, że jest samotny. Mogłabyś wyjść za niego? To luteranin? – Nie wiem, ale nie jest w moim typie – odparła Faith swobodnie. – Chodźmy, w telewizji słyszę Heidi Klum. Zaprowadziła dziadków do gabinetu i usiadła pomiędzy nimi na kanapie. Wyjść za Leviego. Jasne. Mimo to wspomnienie tych sennych oczu i półuśmiechu długo jej towarzyszyło.

Rozdział dwunasty Zupełnie nie rozumiem, dlaczego wy, dziewczęta, musicie mnie podwozić – powiedział ojciec Faith, kiedy wjechali na parking. – Żeby nas pan obronił przed obleśnymi facetami, panie H. – wyjaśniła Colleen. – Chociaż gdyby się pan ze mną ożenił, nie musiałabym się zniżać do udziału w Wystrzałowym Wieczorze dla Singli. – Proszę, tato. W twoim towarzystwie obie poczujemy się pewniej. A ty, Coll, skończ z tym nadskakiwaniem mojemu ojcu, dobra? Plan polegał na wprowadzeniu taty w świat dojrzałych, samotnych mieszkańców miasta i udowodnieniu mu, że istnieją kobiety, które nie są... hmm... tak krwiożercze jak Lorena. Dwa dni temu Honor przyłapała ją w sypialni taty, gdzie przeglądała maminą kolekcję perfum. Kiedy Honor zażądała wyjaśnień, Lorena odparła, że zabłądziła w drodze z łazienki, co jednak nie tłumaczyło, dlaczego sporządzała listę. W efekcie Honor zadzwoniła do Faith i oznajmiła, że jeśli siostra ma problemy z wypełnieniem zadania, ona się tym zajmie. Ale Faith próbowała. Niczego bardziej nie pragnęła, niż znaleźć tacie miłą kobietę, chociaż wciąż zdumiewała ją myśl, że po niemal dwudziestu latach ktoś pokroju Loreny przedarł się przez jego obronny mur. Dzisiaj wybrała bardziej osobiste podejście, bo nie potrafiła sobie wyobrazić swojego ukochanego tatusia z WciążGorącąBabcią albo JeszczeNieUmarłam, jedynymi propozycjami na eCommitment/SeniorLove w promieniu siedemdziesięciu pięciu kilometrów. Stąd więc Wystrzałowy Wieczór dla Singli w Corning ( W wieku od 21 do 101 lat!, jak radośnie nęciła reklama), dzięki czemu tata wyjechał z miasta i mógł się odprężyć... Zawsze się płonił i wydawał pomruki w obecności zainteresowanych kobiet (z wyjątkiem Loreny – niewykluczone jednak, że tutaj zapomniał przez roztargnienie). Jasne, Faith gdzieś w tyle głowy kołatała myśl, że może, może pozna słodkiego, cudownego mężczyznę. Podobnego do Jake’a Gyllenhaala. Albo Ryana Goslinga. Wzięłaby jednego albo drugiego. Albo obu. Dlaczego nie? Dziewczyna ma prawo pomarzyć. A jeśli chodzi o to strzelanie... no cóż. W okolicy nie było zbyt wielu imprez dla singli, nie licząc podpalenia stogu siana, żeby sprowadzić oddział ochotniczej straży pożarnej, co w zeszłym tygodniu zrobiła Suzette Minor. Ned mówił, że potem Gerard Chartier zaproponował jej randkę, więc może piromania ma jednak jakieś plusy. Poza tym w Wystrzałowym Wieczorze dla Singli kryje się pewna metaforyczna prawda, myślała Faith. Celujesz, strzelasz i trafiasz albo pudłujesz.

Spotkaliśmy się nad glockiem, ona wycelowała mi prosto w twarz, a ja już wiedziałem. – Pokerowe miny włóż – powiedziała Colleen, kiedy wysiedli z samochodu. Tata burknął coś, ale ruszył za nią, zdjąwszy czapkę i przygładziwszy srebrne włosy. – Tatusiu, nie zapomnij, że musisz się odezwać, kiedy jakaś pani do ciebie podejdzie – odezwała się Faith. – Zamień kilka słów. Bądź miły. – Powinniśmy byli zabrać Lorenę – zauważył tato. – Myślę, że ona chciałaby znowu wyjść za mąż. – O tak, panie Holland – potwierdziła Colleen. – Zagięła na pana parol. – Nie sądzę. – Ojciec uśmiechnął się z czułością. – Gorąca z niej sztuka, co? – zapytała Colleen. – Coll! Daj spokój! – Ja... my... ach, my nie... Ona jest bardzo zabawna i w ogóle, ale... proszę, dziewczęta. – Przytrzymał drzwi do sklepu z bronią Zippy’ego, przepuszczając je przodem. Faith pomyślała, że jest tu mnóstwo ludzi i mnóstwo siwych włosów. – Witam – powiedział jakiś mężczyzna do biustu Colleen, jak zawsze doskonale wyeksponowanego. Miał koło siedemdziesiątki i Colleen uśmiechnęła się przebiegle. Często powtarzała, że ma wszelkie zadatki na rewelacyjną utrzymankę albo żonę trofeum. Faith musiała przyznać organizatorom, że przynajmniej będzie tu coś do roboty poza zwykłymi pogawędkami/przesłuchaniami typowymi na spotkaniach dla singli. Na przykład można się wzajemnie pozabijać. Próbowała stłumić westchnienie, kiedy Coll sobie poszła. Jej rodzice dorastali razem, przyjaźnili się od dzieciństwa, a chodzili od dziesiątej klasy, kiedy tata złapał but mamy na kościelnej potańcówce: chłopcy ustawili się pod jedną ścianą, dziewczęta pod drugą. Ksiądz powiedział dziewczynom, żeby rzuciły butem, poszukały chłopaka, który go złapał, i zatańczyły z nim. Mama przyznała, że swoją tenisówką miotnęła w Johna Hollanda „jak Don Larsen rzucający do Yogiego”. Choć z drugiej strony może nie byli najlepszym przykładem. Wróciła Colleen. – Już zebrałam trzy numery telefonów – oznajmiła. – Stara szkoła. Dwaj nawet nie mają konta na Facebooku. – Ha, wkręcasz się w towarzystwo protez biodrowych, Coll, więc czego się spodziewasz? – Widzisz kogoś dla siebie? – zapytała Colleen, rozglądając się wokół siebie. Facet w dresie, ale bez koszuli, uśmiechnął się do nich obleśnie, ale Colleen wybuchnęła śmiechem i powiedziała: – W twoich snach, stary. Nie patrz, Faith, moim zdaniem on nie ma na sobie bielizny.

Wśród gości przeważały kobiety po pięćdziesiątce. Faith i Colleen wyróżniały się na pierwszy rzut oka. Mężczyzn było... zaraz... siedmiu, nie licząc taty. O proszę, o wilku mowa. – Skarbie, co mam zrobić? – zapytał tata, podchodząc do Faith. – Dwie kobiety poprosiły mnie o numer telefonu. – Wspaniale! – Faith poklepała go po ramieniu. – Może powinieneś umówić się z jedną na kawę. Jestem pewna, że są miłe. – Nie sądzę. Właściwie nie interesuje mnie chodzenie na randki. – Tato, Lorena krąży wokół ciebie jak żarłacz. Ona jest przekonana, że stanowicie parę. Tata spojrzał skonfundowany na córkę. – Nie, jest po prostu zabawna. Sympatyczna. Żywiołowa. Faith chwilę milczała. – Tato, w gruncie rzeczy sądzimy, że chodzi jej o twoje pieniądze. – Nie mam pieniędzy, za to mam czworo dzieci. – Spisywała perfumy mamy. – Och, to. Twoja mama na pewno je kochała. Ja zawsze uważałem, że te buteleczki tylko zbierają kurz, ale... – Jego błękitne oczy złagodniały na wspomnienie żony i Faith ścisnęło się serce. Musi mu znaleźć jakąś partnerkę. On na to zasługuje. Zbliżyła się do nich kobieta. Ładnie ubrana, w odpowiednim wieku. Faith kiwnęła jej głową i zwróciła się do ojca. – Tato, jeśli uważasz, że Lorena jest zabawna, może spodoba ci się rozmowa z kobietami, które nie dyskutują o stringach z twoją nastoletnią wnuczką. – Ona to zrobiła? – zdziwił się tato, stosownie wstrząśnięty. – Zapytaj Abby. – Niech pan da szansę innej, panie H. – wtrąciła Colleen. – Och, tamten facet mruga do mnie. Za sekundę wracam. – Potrząsając lśniącymi włosami, pobiegła do kolejnego siedemdziesięciolatka, tym razem wspomaganego chodzikiem. – Witajcie! Jestem Beatrice – powiedziała kobieta, mierząc wzrokiem kochanego staruszka Faith. Atrakcyjna, pełna życia, uśmiechnięta. Innymi słowy, poważna kandydatka. Patrzyła na Faith, nie na Johna. – Jakaś ty śliczna! Uwielbiam rude włosy. Ładna zagrywka, pochwaliła w myślach Faith. Zaczynaj od dziecka. – Ja jestem Faith, a to mój tata, John. Jest wdowcem. – Och, wyrazy współczucia – zagruchała Beatrice. W jej oczach błyszczał zachwyt. – Ja jestem rozwiedziona, mam troje dzieci i czworo wnuków. Tata nie odpowiedział, więc Faith szturchnęła go w żebra. – Och, hm, ja... dzień dobry. John, John Smith. – Tato – mruknęła Faith.

– Też mam kilkoro dzieci – powiedział. Już cały był spocony. Faith odsunęła się dyskretnie, udając, że nie widzi błagalnego spojrzenia ojca. Colleen dołączyła do niej przy stole z przekąskami. – Facet jest impotentem. Ratunku. Jestem gotowa przymknąć oko na wiele rzeczy, ale to? Nie. Mówi, że stan jego serca nie pozwala na zażywanie viagry, więc na tym skończył się nasz romans. Och, Faith, popatrz na tego. Jeśli z przodu jest w połowie tak świetny jak to, co widzimy, to znalazłam ci pokrewną duszę. To, moja droga, jest rewelacyjny tyłek. Zgadzasz się? – Zgadzam się z całego serca. Facet nie był stary, nie miał chodzika. Zdobył dwa punkty. Dżinsy (owszem, najpierw przyjrzała się jego tyłkowi, bo co innego może zrobić dziewczyna, jeśli ma przed sobą tę stronę faceta?), zielony T-shirt z rękawami napiętymi na cudownie umięśnionych rękach. Ładne bary. Krótkie ciemnoblond włosy. W ciepły wir pożądania buzujący w dole jej brzucha wbił się lodowaty sopel. Mężczyzna się odwrócił. Tak. – Mój Boże, to Levi! – wykrzyknęła Colleen. – Co on tu robi? Tylko nie mów, że się wałęsa po tych żałosnych imprezach dla samotnych? – Przypominam ze smutkiem, że my wałęsamy się po tych żałosnych... – Wiem, ale na własne oczy widziałam, jak ten facet musi opędzać się od hordy wyposzczonych kobiet w naszym mieście. Faith spojrzała na przyjaciółkę. Colleen z taką nieskrępowaną... uch... swobodą mówiła o seksie. – Ty i Levi kiedykolwiek...? – Och, nie. Jest dla mnie za młody. – Jest w naszym wieku, Coll. – Zdaję sobie z tego sprawę, Faith. Nie, ja lubię uległych. – Brzmi ohydnie. – Okej. Lubię wytresowanych. – Jeszcze gorzej – uśmiechnęła się Faith. – Już nic nie mówię. Hej, Levi, podejdź do nas, stary! – Nie rób tego, Colleen, wiesz, że on nigdy... Cześć, Levi. – Witam panie. Colleen położyła mu dłoń na ramieniu. – Levi, szukamy kogoś, kto nas przeleci. – Colleen – jęknęła Faith. Przyjaciółka ją zignorowała. – Mógłbyś nas poznać z najgorętszymi facetami na tej sali? Lubię, kiedy mają pięćdziesiąt, pięćdziesiąt pięć plus. Nie przeszkadza mi mały piwny brzuszek. Brak kończyny jest w porządku, o ile utracona została w okolicznościach bohaterskich.

Nie chcę jakiegoś głupiego dupka, który odciął sobie rękę, rąbiąc drewno. – Rozumiem – odparł Levi. – Całą populację Manningsport już sprawdziłaś, Coll? – Nie bądź wredny. Widzisz jakąś pokrewną duszę dla Faith? – Przyszłam tylko dotrzymać tacie towarzystwa – mruknęła Faith. – Ale nie zaprzeczy, że przed chwilą podziwiałyśmy twój tyłek – dodała Colleen. – A ty, Levi? – zapytała Faith. Czuła, jak rumieniec zalewa nie tylko policzki, ale też szyję i dekolt. – Szukasz drugiej pani Cooper? Posłał jej długie, nieruchome spojrzenie. Dziewiątka na skali, coś w rodzaju Więc tak wygląda piekło. – Jestem instruktorem – odparł. Super. – Cześć, Levi – powiedział jej ojciec, uwolniwszy się od Beatrice o zachłannych oczach. – Co u ciebie? – Wszystko w porządku, dziękuję. Dziewczyny mówią, że przyszedłeś... – Nie mówmy o tym – zaproponował John. – Jak sobie życzysz – zgodził się Levi. – Zaraz muszę zaczynać. – Jasne, oczywiście, zabieraj się do roboty, przystojniaku. – Colleen walnęła go w plecy, potem szturchnęła Faith, odprowadzając wzrokiem odchodzącego Leviego. – Ujeżdżałabym go jak byka, gdyby był dwadzieścia lat starszy. – Colleen, przy tobie boki można zrywać – zachichotał ojciec. – Gdybym ja to powiedziała, padłbyś trupem na atak serca – zauważyła Faith. – Słusznie – przyznał tata. Przynajmniej teraz sprawiał wrażenie odprężonego. – Okej, ludzie! – zawołał Levi. – Witam na... – Spojrzał na karteczkę i westchnął. – Ćwiczeniach w strzelaniu dla singli. – Jego wzrok zatrzymał się na niej i nawet z odległości pięciu metrów wyczuwała jego pogardę. – Jestem Levi Cooper, wasz instruktor. Kto zna się na broni? Levi podejrzewał, że ta impreza to kiepski pomysł. Raz na jakiś czas prowadził tu zajęcia z bezpiecznego obchodzenia się z bronią, więc kiedy Ed, właściciel sklepu, zadzwonił do niego, nie odmówił. Miał zarobić czterysta dolarów, a przy podręcznikach Sary, kosztujących tyle co kucyk, czterysta dolców za dwie godziny pracy to niezła gratka. Nie spodziewał się spotkać tutaj Hollandów, to pewne. Ani Colleen. Ona chociaż była zabawna. Za to Faith... była okropna. Z jakiegoś powodu wszystkie obecne panie poinformowała, że on jest wolny. Podsłuchał, jak kobiecie bardzo podobnej do jego sierżanta mówiła: – Och, Levi jest cudowny. Bardzo wrażliwy. No i to bohater wojenny. Wiem. Jasne, uwielbia dojrzałe kobiety. Przyjaźnimy się od dawna. Razem chodziliśmy do szkoły. – Dobierzcie się w pary! – zawołał Levi. – Faith, stara kumpelko, może tu

podejdziesz? – Uznał, że będzie sprawiedliwie, jeśli wyznaczy jej dresiarza, który na dzisiejszy wieczór ograniczył ubiór do minimum. – Kurde, ale ty jesteś śliczna – powiedział facet. – A ty powinieneś włożyć koszulę – odparła swobodnie. – Naprawdę. Dobra? Następnym razem się ubierz. – Uśmiechnęła się do gościa, który miał idiotyczną minę zakochanego człowieka. Albo pijanego. Luźna szczęka, rozmyty wzrok. – Faith, strzelałaś już, prawda? – zapytał Levi. – Owszem. Podaj mi ją, Levi. Dzisiaj wieczorem palce aż mi się rwą do cyngla. – I w dodatku umiesz strzelać? – zapytał facet bez koszuli. – Jesteś dla mnie ideałem. Levi powstrzymał uśmiech, wędrując wzdłuż szeregu, instruując amatorów, jak trzymać broń i jakiego odrzutu mogą się spodziewać. Colleen za partnera miała jakiegoś starego gościa, który jadł jej z ręki i wcale nie narzekał. Pewna kobieta nie chciała włożyć słuchawek ochronnych na uszy, bo zepsułaby sobie fryzurę. Naprawdę. – Nie mam zielonego pojęcia o broni – powiedziała inna, łapiąc Leviego za rękę, by skuteczniej naprzeć na niego piersiami. – Możesz mi pomóc przyjąć właściwą pozycję? Westchnął. – Oczywiście. W taki sposób. – Zademonstrował prawidłową pozycję: nogi lekko rozsunięte, ręce wyciągnięte, zgięte w łokciach, obie dłonie na kolbie. – Proszę trzymać kciuki razem i palec na spuście. Rozumie pani? – Możesz stanąć za mną i objąć mnie, żeby sprawdzić, czy robię to jak należy? – Aż się zatrzęsła z przejęcia. – Nie, proszę pani. Przykro mi. Zmarszczyła czoło. – Proszę. Ładnie proszę. A przy okazji, jestem Donna. – Przykro mi, proszę pani. Takie mamy zasady. – Tamta kobieta mówiła, że jesteś byłym żołnierzem – mruknęła zmysłowo, brodą wskazując Faith. – Uważam, że to szalenie pociągające. – Przesunęła palcem po skrzyżowanych szablach jego tatuażu 10. Górskiej Dywizji, aż przeszły go ciarki. – Muszę iść. – Spojrzał na jej partnera, który sprawdzał sobie poziom cukru we krwi. – Powodzenia, proszę pana. Nadal się wzdrygał na odgłos strzałów. Kolejny powód, żeby tu być. Odwrażliwienie. Po ćwiczeniach strzeleckich uczestnicy mieli siadać przy kolejnych stolikach i rozmawiać ze sobą w ośmiominutowych segmentach. Jakby ktoś potrzebował ośmiu minut. Nina, jego eks, pilotowała helikopter, który wspomógł jego patrol podczas chaotycznej utarczki, i po dziesięciu sekundach rozmowy już wiedział, że

wylądują razem w łóżku. Trzy dni później myślał o małżeństwie, dzieciach, przytulnym domku. Z drugiej strony Nina rzuciła go po trzynastu tygodniach od ślubu. Nieważne. Ćwiczenia dobiegały końca. Za godzinę Levi wróci do domu z nadzieją, że wyśpi się lepiej niż poprzedniej nocy, chociaż odgłosy strzałów nie są najlepszymi dźwiękami, które huczą ci w głowie przed pójściem spać. Może upiecze ciasteczka i pośle Sarze. Zatrzymał się przy parze, która sprawiała wrażenie, że naprawdę świetnie się bawi; podpowiedział mężczyźnie, jak mierzyć w cel, i poszedł dalej. Następny był John Holland, ale nie strzelał. Został osaczony, praktycznie przygwożdżony do ściany. – Dotknij ich – mówiła kobieta, która twierdziła, że jest jego partnerką. – Jak prawdziwe. Powiedziałam sobie: Carla, chcesz do końca życia mieć stare obwisłe cycki? Więc na sześćdziesiąte urodziny zafundowałam sobie taki prezent. Implanty, podwójne D, olej arachidowy. No, nie bój się, ściśnij. – Hej, John – powiedział Levi. – Mógłbyś mi pomóc? John ochoczo skorzystał z propozycji. – Dziękuję, synu – wydyszał. – Boże, brakuje mi mojej żony. – Nie poddawaj się jeszcze. – Levi spojrzał na kartę. – Ta pani wyglądała na miłą. – Zbliżyli się do innej kobiety strzelającej z wielką wprawą. – Dla Ellen zostałabym lesbijką – mówiła do stojącego obok mężczyzny. – Ma rewelacyjny tyłek. Twarz Johna przybrała jeszcze bielszy odcień. – Chodźmy dalej – oznajmił Levi. – To był pomysł mojej córki, a ja nie... Chyba wrócę do domu. Gdzie Faith i Colleen? Levi spojrzał na drugi koniec szeregu, gdzie w ostatniej kabinie o ścianę opierała się Faith, a facet bez koszuli ją czarował. Zobaczywszy Leviego, dyskretnie pokazała mu środkowy palec. – Wiesz co? Wygląda na to, że Faith świetnie się bawi. Colleen też. Może ja odwiozę je do domu? John kiwnął głową. – Miło z twojej strony, Levi. Dzięki. – I po tych słowach rzucił się do drzwi. Chwilę później broń i ochraniacze na uszy i oczy odłożono na miejsce, a nieuzbrojeni single i singielki usiedli w części sklepowej, gdzie na ścianach wisiały zamykane na klucz szklane gabloty z amunicją i pistoletami. Ustawiono tam metalowe krzesła i uczestnicy imprezy siedzieli naprzeciwko siebie w długim szeregu. Wyglądało to jak odwiedziny w więzieniu, ale bez telefonów. – Widziałeś mojego tatę? – zapytała Faith, kiedy Levi koło niej przechodził. – Pojechał do domu – odparł, nawet nie zwalniając. Usłyszał, jak piszczy,

i odwrócił się. – Ja odwiozę ciebie i Colleen. – Ja też bym mógł – zaoferował Joe Bez Koszuli. Levi oparł się o ścianę i sprawdził telefon. Cztery esemesy od Sary. Mam 0 przyjaciół. Możesz po mnie przyjechać? Czuję się chora, brzmiał drugi, trzeci – Przestań być takim dupkiem, nie możesz mnie zmusić, żebym tu została, w czwartym napisała tylko Nienawidzę cię. Wzdychając, wyszedł na korytarz i zadzwonił do niej. Odezwała się poczta głosowa. No nie, naprawdę, po co kupił jej komórkę, skoro wykorzystuje ją wyłącznie do pisania esemesów? – Sara, przestań odgrywać królową dramatu, dobra? Możesz przyjechać do domu w Dzień Kolumba. Musisz zaprzyjaźnić się z jakimiś żywymi ludźmi. – Przerwał, wyobrażając ją sobie na przyjęciu z bongosami i torebką pełną ecstasy. – Albo po prostu więcej się ucz. Pilnuj, żeby stopnie się nie pogorszyły. Muszę kończyć. – Po krótkiej przerwie dodał: – Trzymaj się. Po dziesięciu sekundach jego telefon zabrzęczał. Nadal cię nienawidzę. I to ty masz problem. Zajmij się swoim życiem i przestań mieć obsesję na moim punkcie. Musisz kogoś przelecieć. Zachowuj się, odpisał. Och, a przy okazji z wielką radością przestałby mieć obsesję na punkcie Sary, problem tylko polegał na tym, że przysyłała mu esemesy albo dzwoniła dziesięć razy dziennie. Czy byłoby źle, gdyby ją udusił? Zapewne. Levi potarł oczy. Prawda była taka, że oboje powinni zająć się swoim życiem. Te ostatnie dwa lata z odejściem Niny i rakiem mamy... były trudne. A on i Sara przez to bardziej się do siebie zbliżyli. Kiedy jednak rodzina kurczy się do dwóch osób, bywa ciężko, Sara miała tylko jego ramię, żeby się wypłakać. Drzwi się otworzyły: Colleen. – Hej, komendancie, chodź tutaj. Pozwól, że na tobie poćwiczę. – To brzmi strasznie pieprznie, O’Rourke. – W twoich snach, Cooper. – W moich snach, bez dwóch zdań. – Ooo, chcesz poświntuszyć? Założę się, że wygram. – Uniosła brwi i posłała mu ponętny uśmiech. – Na pewno – zgodził się. Lubił Colleen, jedną z nielicznych osób, które po jego powrocie traktowały go tak samo jak dawniej. Do tego grona zaliczali się też jej brat oraz Jeremy. A także Faith, jak teraz się nad tym zastanowił, choć ona miała w sobie nerw, którego nie pamiętał. To było lepsze od Księżniczki Supersłodkiej. Colleen zawlokła go do sali i gestem wskazała puste metalowe krzesła. – Siadaj i wyglądaj ślicznie – poleciła, zajmując miejsce obok. – Udawajmy, że się nie znamy. Mamy zadać sobie po trzy pytania. Ja zaczynam. – Jasne, że ty – mruknął.

– Ulubiona potrawa? – Cheeseburgery z restauracji O’Rourke. – Och, świetna odpowiedź! – Colleen klasnęła w dłonie. – Ulubiony kolor? To było takie dziewczyńskie pytanie. Czy on w ogóle ma ulubiony kolor? Niebieski? Czerwony? – Zielony. – Super. I ostatnie pytanie. Jaka jest twoja ulubiona pozycja? – Spojrzała na niego pożądliwie, a Levi tylko się wykrzywił. – Cóż, punkty za podjęcie próby. Chciałam napisać to na ścianie kabiny w restauracji. Kiedy znowu zaczniesz chodzić na randki, Levi? – Tylko trzy pytania, pamiętasz? Zapiszczał czyjś zegarek albo telefon i wszystkie kobiety wstały. Colleen posłała mu całusa, kiwnął do niej głową. Następna w kolejce była ta, która pogładziła jego tatuaż. Zadała mu takie pytania: Wierzysz w miłość od pierwszego spojrzenia, dałeś kiedyś klapsa kobiecie, jaki jest twój ulubiony kolor. Odpowiedział dwa razy „nie” i „czerwony”. – Okej, teraz ty mnie o coś zapytaj – powiedziała. Levi westchnął. – Uch, jak masz na imię? – Donna, już ci mówiłam. – Uśmiechnęła się do niego szeroko i ściągnęła ramiona, powodując wypchnięcie imponujących piersi. – Chcesz pójść do mnie i popracować nad tymi klapsami? Za żadne skarby świata. – Teraz ja zadaję pytania. Eee, jaki jest twój ulubiony kolor? – Różowy! Mam na sobie różową bieliznę. Chcesz zobaczyć? – Jeszcze nie skończyłem. Jaki jest twój pogląd na rozmowy pokojowe na Bliskim Wschodzie? – Myślę, że wszyscy powinni się ze sobą pogodzić, a ty jak uważasz? Chcesz się kiedyś umówić? Łaska boska, że skończył się czas. – Miło było cię poznać – powiedział. Przed nim usiadła Faith. No, coraz lepiej. – O cholercia – zwróciła się do odchodzącej kobiety. – Myślę, że cię polubił! Gapił się na twój tyłek. – Zamknij się, Faith – mruknął. – Naprawdę? – zapytała Donna. Klepnęła się po pupie i mrugnęła do niego. – Wygląda na to, że zdobyłeś przyjaciółkę – powiedziała Faith. – Cały Levi. Serdeczny dla wszystkich. – Masz trzy pytania?

– Owszem. Co nie znaczy, że chcę się z tobą umawiać. – Jasne, pamiętam. – To był celny cios. Policzki się jej zaróżowiły (i szyja... oraz dekolt, bujny biust ujęty w czerwony sweterek z wycięciem w kształcie litery V, naprawdę, nic nie dorówna rudzielcowi w czerwieni). Rozłożyła kartkę papieru. – Siedziałeś w więzieniu? Dobra, w porządku, przynajmniej nie pytała o jego ulubiony kolor. – Nie. – Masz dzieci, a jeśli tak, czy bierzesz udział w ich życiu? – Nie. – Z iloma kobietami spałeś? – Spojrzała na niego znacząco. – O ile oczywiście potrafisz liczyć tak wysoko. Liczba nie dorównywała jego reputacji. – Pas. – Podasz mi numer swojego ubezpieczenia, żebym mogła dokładnie cię sprawdzić? – W głowie się nie mieści, że nadal jesteś singielką. – Uniósł brew, a Faith z prychnięciem złożyła kartkę. – Nie marszcz tak czoła, Levi. Podobne pytania pozwalają odrzucić śmieci. Kogo obchodzi, czy lubisz spacery przy księżycu albo stare filmy, jeśli jesteś żonaty, jesteś gejem lub mieszkasz w piwnicy u swojej matki? Miała rację. – Nienawidzę starych filmów – powiedział. – Ja też. Są strasznie sentymentalne. Za to horrory mogę oglądać codziennie. – Lubię horrory, nie mieszkam w piwnicy u matki, nie jestem gejem. Nieoczekiwanie między nimi przepłynął prąd. Faith też go poczuła, bo znowu się zarumieniła i oczy jej złagodniały. Musisz się z kimś przespać, przypomniał mu mózg. Cholera. Nie z Faith Holland i jej bagażem. Nieważne, jak głośno domaga się tego jego ciało. – Pseplasam – rozległ się dziecinny głosik. Levi podskoczył, bo coś trąciło go w ucho. To była Donna i, cholera jasna, w dłoni trzymała kukiełkę. Świnkę, która do niego machała. – Lubis zwiezaki? Ja je kocham! – Wróciła do normalnego głosu. – Robię przedstawienia kukiełkowe na imprezach dla dzieci. Uwielbiam dzieci. Chciałabym mieć kilkoro. Faith uśmiechnęła się do niego, stoper znowu zapiszczał i obie przeszły do innych mężczyzn. Tak więc Faith nie znalazła swojego przyszłego męża. W gruncie rzeczy wcale się tego nie spodziewała, ale miała trzy numery telefonów dla taty i od jutra zamierzała je sprawdzać. Wieczór nie okazał się kompletnym fiaskiem.

Przez całą drogę do domu Levi po męsku milczał; poprosiła go, by pojechał drogą 56 zamiast Lancaster Road, ale nie zapytał o powód, stęknął tylko i spełnił jej życzenie. Wiecie, mogłaby przysiąc, że przez sekundę coś między nimi zaiskrzyło. Może. Cokolwiek to było, wyobrażone lub rzeczywiste, zgasło niemal od razu. – To był dobry pomysł – uznała Colleen. – Słodki tatuśku, nadchodzę. – Czuję się fatalnie, że tata wyszedł wcześniej – wyznała Faith. – Czuję się fatalnie, że nie pozwalasz mi za niego wyjść – odparowała Colleen. – No, czy nie byłaby ze mnie cudowna macocha? – Po tygodniu padłby trupem – stwierdziła Faith. – Levi, znalazłeś kogoś? Ta pani z tatuażami wyglądała na gorący towar. – Albo ta z kukiełką – nie mogła się powstrzymać Faith. – Bardzo perwersyjna. – Ja tam pracowałem tylko jako instruktor – powiedział Levi. – W każdym razie musimy ci znaleźć miłą dziewczynę – oznajmiła Colleen. – Będę miała oczy szeroko otwarte. – Dziękuję, ale nie skorzystam. Colleen westchnęła dramatycznie. – Faith, serce mu pękło, kiedy opuściła go ta jego zła żona. Musimy mu pomóc. – Naprawdę? Wygląda na to, że woli być sam. – Racja – powiedział Levi, spoglądając we wsteczne lusterko. Śliczne oczy. Levi Cooper bez dwóch zdań ma śliczne oczy. W głębi duszy liczyła, że Levi jako pierwszą odwiezie Colleen. Nie wiedziała dlaczego, ale na myśl, że zostałaby sama w samochodzie z Levim Cooperem, czuła mrowienie w kolanach. Jednak nie. Geograficznie rzecz biorąc, pierwszy był Stary Dom, więc oczywiście Levi skręcił na podjazd. Pożegnała się z Colleen, podziękowała za podwiezienie, a potem stała, odprowadzając wzrokiem samochód, dziwnie zazdrosna, że Colleen spędzi trzy minuty dłużej z Levim.

Rozdział trzynasty Faith, jesteś nowa, więc może ty zaczniesz? – zaproponowała Cathy Kennedy, szefowa Kobiecego Kółka Biblijnego. – Myślałam, że dzisiaj moja kolej – zaprotestowała Carol Robinson, jedna z grupy pań uprawiających marsze, której Faith o mało nie potrąciła, kiedy parę dni temu wjeżdżała do miasta. Naprawdę, sześć uczestniczek szło ramię w ramię, jakby planowały wylądować w szpitalu. – Cóż, Faith jest nowa, dlatego niech zaczyna. Faith się uśmiechnęła. Cathy zdecydowanie była poważną kandydatką na dziewczynę taty. Wczoraj wieczorem Lorena Lamparcie Cętki znowu przyszła na kolację i Faith została wezwana pilnym telefonem od Honor, która prowadziła degustację win w Czerwonej Salamandrze. I oczywiście Lorena niewinnie grzebała w biurku w gabinecie, podczas gdy tata czytał gazetę, ślepy na otaczający go świat. Kiedy Faith zapytała, czy może jej pomóc, Lorena odparła, że w czasie ostatniej wizyty zgubiła kolczyk. – Ta kobieta zamierza ograbić twojego ojca ze wszystkiego – syknęła pani Johnson, trzaskając garnkiem dla zaakcentowania swoich słów, kiedy Faith weszła do kuchni. Więc tak. Czy do szukania miłej kobiety istnieje lepsze miejsce niż kółko biblijne? Tylko jedna z trzech kobiet z Wystrzałowego Wieczoru dla Singli mogła się nadać; druga nie lubiła dzieci, a trzecia najwyraźniej miała problem z hazardem. Faith wciąż badała Numer Jeden, ale ona mieszkała trochę za daleko. – Jesteśmy... niech sprawdzę, tak: Księga Wyjścia, rozdział czwarty, wers dwudziesty piąty. Słuchamy, Faith. – Dziękuję, pani Kennedy. – Faith zwróciła wzrok na Biblię. – Um... okej, mam. „Sefora wzięła ostry kamień i odcięła napletek syna swego” – o rany, żartujecie sobie ze mnie? – „i dotknęła nim nóg Mojżesza, mówiąc: Oblubieńcem krwi jesteś ty dla mnie”4. Nie pomyliłam rozdziału? – Przerażona powiodła spojrzeniem po twarzach pozostałych kobiet. 4 Przekład z Biblii Tysiąclecia.

– Ależ nie! – odparła Cathy. – Zaczynamy dyskusję? – Czy dziecko płakało? – zapytała Carol. – Odcinasz mu napletek kamieniem i rzucasz na ziemię, a ja chcę wiedzieć, jak się czuje dziecko.

– Mógł nie być niemowlęciem – zauważyła Lena Smits. – Czasami chłopcy mieli piętnaście, szesnaście lat, kiedy dokonywano obrzezania. – Wątpię – odezwała się pani Corners. – Mój wnuk nie pozwala matce nawet się objąć. Wątpię, żeby pozwolił się obrzezać kamieniem. – Ja też nie sądzę – poparła ją Faith, powstrzymując odruch wymiotny. Bóg na pewno zobaczy, że nie ma w niej krzty egoizmu (swatanie starszych mieszkańców miasta oraz kółko biblijne połączone w jedno), i nagrodzi ją nie tylko sympatyczną macochą, ale też miłym mężem i kilkoma słodkimi maleństwami. W każdej chwili, Panie, pomyślała. A skoro mowa o małżeństwie... kiedy Faith po raz ostatni była w piwnicy kościoła Świętej Trójcy, miała na sobie ślubną suknię. No tak. Nie ma sensu płakać nad rozlanym szampanem. Nie przyszła tutaj, by na nowo przeżywać niedoszły ślub, ale po to, by wybrać kobietę dla ojca. Cathy Kennedy, na pewno. Od dawna była wdową. Janet Borjeson też była wolna, chociaż Honor mruczała z dezaprobatą, słysząc jej nazwisko. Zanotowała jednak nazwiska na marginesie Księgi Wyjścia. – A ty co o tym sądzisz, skarbie? – zapytała Goggy. Faith podskoczyła. – Hm, o obrzezaniu? – Doprawdy. Czy było coś nie tak z wezwaniem „Pozwólcie dziatkom przyjść do mnie?”. Goggy zmarszczyła brwi. – Nie, słoneczko. Barb myśli o zmniejszeniu piersi. Od lat cierpi na bóle w plecach. Barb kiwnęła głową. Najpierw napletki, teraz cycki. – Zrób to. Z tego, co wiem, poczujesz się jak nowo narodzona. – Właśnie – ucieszyła się Barb. – Dziękuję, Faith. Laleczka z ciebie, wiesz o tym? – Uśmiechnęła się. – A mój wnuk, skarbie, jest wolny. Dać ci jego numer? Faith powstrzymała dygot. Wnuk przywiózł Barb; był podręcznikowym przykładem seryjnego mordercy: szuranie stopami, rzednące włosy i przyprawiające o dreszcze nieruchome spojrzenie Marka Zuckerberga. – Och, to słodkie z pani strony, ale nie. Um... nie, dziękuję. – Wciąż ma złamane serce przez Jeremy’ego Lyona – rzuciła domyślnie Carol Robinson. – Nieprawda – odparła Faith. – Przyjaźnimy się. – Jak mogłaś się z niego wyleczyć? – zdziwiła się Cathy. – W dodatku jest lekarzem. Wiesz, że mnie rozśmieszył podczas dorocznego wiesz czego? Rozmowa zeszła na delikatne dłonie Jeremy’ego, potem omawiano nowe buty sportowe, które Carol kupiła w outlecie za trzydzieści procent ceny.

Po mniej więcej godzinie spędzonej głównie na dyskusjach o niewdzięcznych wnukach i protezach kolan, a nie o Mojżeszu na pustyni, spotkanie kółka biblijnego dobiegło końca. – To musi przywoływać straszne wspomnienia – powiedziała Carol. – Jeremy zerwał z tobą tutaj, prawda? – Tak, pani Robinson. Dziękuję, że pani o tym przypomina. – Faith nie spuszczała wzroku z Cathy, liczyła, że zdoła niby przypadkiem napomknąć jej o tacie. – Biedactwo! To musiało być okropne! Naprawdę nie miałaś pojęcia? – Nie miałam. Dziwne, no nie? A co pani powie o tej Seforze? Interesująca kobieta. Carol nie dała się zbić z pantałyku. – Rozumiem, że nie chcesz się spotykać z Bobbym McIntoshem, ale szukasz męża, prawda? Twoja babcia tak mówiła. – Nie, nie. Raczej nie. Chociaż... w pewnym sensie, ale nie. – Faith posłała babci znaczące spojrzenie, ale Goggy w skupieniu omawiała delikatne ciasteczka cytrynowe Norine Pletts, argumentując, że wypieki tak dobre mogą pochodzić wyłącznie z należącej do Lorelei piekarni Wschód Słońca, podczas gdy Norine tylko się uśmiechała, zachowując enigmatyczne milczenie. I niech to szlag! Cathy Kennedy właśnie zniknęła za drzwiami. – Wiesz, mój szwagier jest wolny. Chcesz jego numer? A może mam mu powiedzieć, żeby zadzwonił do ciebie? Ma problemy z gruczołami, więc bardzo się poci, ale jest sympatyczny. Więc mu powiem, żeby do ciebie zadzwonił. Świetnie! No to do widzenia. – W porządku, pani Rob... – Ale Carol już energicznie wymaszerowała z sali. Faith podeszła do Goggy, która wciąż dręczyła Norine pytaniami o metody wypieku. – Jeśli nie używasz proszku do pieczenia, Norine, to skąd te warstwy? – Przepis rodzinny – odparła Norine, uśmiechając się do Faith. – Goggy, zacznę rozładowywać samochód, dobrze? Zobaczymy się, kiedy skończysz, ale nie musisz się spieszyć. Goggy z tragicznym wyrazem twarzy zwróciła się do pozostałych kobiet. – Och, no tak. Opuszcza mnie. Wyprowadza się. Mogłaby zostać z nami, ale nie, ci młodzi, wszyscy potrzebują przestrzeni. – Westchnęła żałobnie, wywołując grecki chór pełnych dezaprobaty pomruków. – Do widzenia, drogie panie! Cieszę się, że mogłam wziąć udział w waszym spotkaniu. Dezaprobata ustąpiła miejsca uściskom, poklepywaniu po plecach i napomnieniom, żeby uważała, przechodząc przez ulicę, i wieczorami zamykała drzwi na klucz, dzięki czemu uniknie poderżnięcia gardła.

Faith wyszła z kościelnej piwnicy na jasne słońce. Zamrugała. To było jedno z tych doskonałych późnowrześniowych popołudni, pogodne i chłodne, w powietrzu unosił się cierpki zapach zmieniających kolory liści oraz aromat zupy dyniowej z małego baru przy skwerze. Przedszkolaki trzymające się liny (czy raczej do niej przywiązane) przechodziły rządkiem przez ulicę. Była środa i pomimo paru osób spacerujących po chodniku i zaglądających w witryny sklepu z antykami i Wyjątkowego Butiku panował spokój. Dwa dni temu Faith zapytała Honor, czy słyszała coś o wolnych mieszkaniach. Po pięciu sekundach Honor rozmawiała z Sharon Wiles przez telefon. Nie tylko było wolne mieszkanie, ale w dodatku pokazowe, jedyne, którego dotąd w budynku nie wynajęto, w pełni umeblowane, kiedy Faith chce się wprowadzić? Musiała jej to przyznać: Honor zna w tym mieście wszystkich. Tylne siedzenie samochodu zajmowały dwie walizki, parę pudeł z różnymi kuchennymi przyborami, bez których zdaniem Goggy nie da się żyć, oraz Blue. W pysku miał obrzydliwą tenisową piłkę i przekrzywiał głowę, jakby usiłował telepatycznie skłonić swoją panią do zabawy w aportowanie. – Hej, mój słodziaku! – zagruchała Faith. – Kochasz swoją piłeczkę, co? Jest cudownie śliska i smaczna? Tak? – Blue parsknął zgodnie, merdając ogonem. Sharon Wiles nie ucieszyła wieść o Blue, ale nie mogła zaprzeczyć, że jest piękny, dobrze wychowany i tak, formalnie rzecz biorąc, to pies pomocnik. Hej. Wpuszczają go do każdej restauracji. Faith wyjęła pudło i ruszyła do Opera House z psem następującym jej na pięty. Jej nowy dom usytuowany był wygodnie niedaleko skweru, dokładnie na wprost piekarni Lorelei. A także nowej pijalni czekolady, którą Faith bardzo chciała wspierać. Najpierw jednak się zadomowi, założy na pościel świeże poszewki, zaparzy kawę, rozpakuje ubrania. Goggy do niej przyjdzie, więc musi się upewnić, że w mieszkaniu jest czysto. Przez sekundę wyobrażała sobie, że w przeprowadzce pomaga jej mama. W jej myślach Connie Holland pięknie się zestarzała, nosiła dżinsy, T-shirt i converse’y. Śmiałyby się i przesuwały meble, co mama uwielbiała. Potem kupiłyby u Lorelei ciastka i rozmawiały. Może o Jeremym. Faith tysiąc razy zadawała sobie pytanie, czy mama by się domyśliła. I wszystko to mogłoby być możliwe, przypomniała sobie Faith, gdyby nie ona. – Chodź, Blue – powiedziała, otwierając drzwi. Ruszyła po szerokich schodach na drugie piętro, za nią pies kroczył z piłeczką w pysku. Jej mieszkanie numer 3A wychodziło na piekarnię Lorelei. Dzięki ci, Jezu, będzie ją budził zapach chleba. Przeniosła pudło z ręki do ręki, szukając w kieszeni kluczy. Drzwi mieszkania 3C otworzyły się i stanął w nich Levi Cooper w mundurze. Zmarszczył czoło.

– Co ty tu robisz? – zapytał. Blue skoczył do Komendanta Zrzędy i upuścił piłeczkę. Kiedy Levi nie zrozumiał jego intencji, pies podniósł piłeczkę i upuścił. Powtórzył to kilka razy, zupełnie nie zważając na to, że Levi wpatruje się w Faith jak pyton w mysz. Cokolwiek połączyło ich przez nanosekundę w sklepie z bronią, najwyraźniej było wytworem jej wyobraźni. – Levi, cóż za wspaniała niespodzianka. Jesteśmy sąsiadami? – Faith paplała wesoło i energicznie, choć rumieniec wędrował w górę jej dekoltu. Jasne, możliwości znalezienia lokum były ograniczone – Opera House to jedyny apartamentowiec w mieście, ale bez przesady. – Wprowadzasz się? – zapytał Levi. – Zgadłeś? Zdumiewające. Proszę, potrzymaj. – Nie czekała na odpowiedź, po prostu wepchnęła mu pudło w ręce. – Wprowadzasz się. – Wiesz, chyba jesteś jasnowidzem. Ekscytujące, doprawdy. Powinieneś przestać tak się marszczyć. Zanim się zorientujesz, będziesz potrzebował botoksu. Blue wciąż podnosił i upuszczał piłeczkę, próbując dać do zrozumienia temu tępemu człowiekowi, co należy zrobić. Faith otworzyła drzwi i odebrała pudło. – Do zobaczenia, sąsiedzie. Weszła do ślicznego małego mieszkania, postawiła pudło na podłodze i wyjrzała przez judasza. Poszedł sobie. Więc Levi Cooper mieszka w 3C. W porządku. Wolny kraj i tak dalej. Pewnie w ogóle nie będą się widywali. To jej pasuje. No dobra, czasami na siebie wpadną. Nie była pewna, co o tym sądzi. Blue obwąchiwał kąty. Słusznie. To ich nowe mieszkanie, w każdym razie na jakiś czas. Sharon zgodziła się wynajmować je na miesięczne umowy, bo mały dochód jest lepszy niż żaden. A mieszkanie było urocze. Miało oryginalne podłogi z wąskich brzozowych desek, z pietyzmem odnowione po stu pięćdziesięciu latach użytkowania i wypolerowane na wysoki połysk. Sala teatralna opery w przeszłości znajdowała się na czwartym piętrze; Faith wyobrażała sobie, że na trzecim mieścił się warsztat scenografów, magazyn kostiumów albo coś w tym rodzaju. Z okna salonu nie tylko mogła wdychać cudowny zapach dochodzący z piekarni, ale też podziwiać Keukę i piękną zieleń. W kuchni były granitowe blaty i wyspa do pracy, a także wbudowany regał na wina. W maleńkim gabinecie postawi komputer i poszuka potencjalnych partnerów dla siebie i taty. No i naturalnie będzie pracować. Do stodoły i bibliotecznego dziedzińca doszły zamówienia z winnicy po drugiej stronie jeziora i dwóch domów prywatnych.

Drzwi się otworzyły i do środka weszła Goggy z małym pudełkiem. Za nią podążał Levi z dwoma o wiele większymi. – Popatrz, kogo przyprowadziłam! – zagruchała Goggy. – Leviego Coopera, naszego szefa policji! – Wiem, kim on jest, Goggy – powiedziała Faith. – Dziękuję, Levi. – Proszę bardzo. – Postawił pudła na stole. – Mogę jeszcze coś dla was zrobić? – Och, byłeś cudowny! – oznajmiła Goggy. – Był cudowny, prawda, Faith? – Nad wyraz cudowny. – W takim razie życzę miłego dnia. – Levi uśmiechnął się do Goggy. Do Faith oczywiście nie. I poszedł. – Dziękuję, że mi pomagasz. – Faith uściskała babcię. – Och, skarbie, uwielbiam być potrzebna – odparła Goggy, a jej miękkie, pomarszczone policzki zabarwiły się na uroczy odcień różu. – Dziękuję, że mnie o to poprosiłaś. Wiesz, nie mam córki. – Wiem. – Faith uśmiechnęła się szerzej; Goggy często podawała dobrze znane fakty w taki sposób, jakby zdradzała wielką tajemnicę. – Ty i dziadek poradzicie sobie beze mnie? Goggy odkręciła gorącą wodę i zaczęła napełniać zlew. Nie wierzyła w zmywarki. – Oczywiście. Ale było miło mieć kogoś, kto przerwał naszą rutynę. W serce Faith radośnie wkroczyły wyrzuty sumienia. – Będę do was codziennie wpadać. – Och, nie musisz. Rozumiem. – Goggy otworzyła pierwsze pudło i zaczęła wkładać szklanki do gorącej wody z płynem. – Zazdroszczę ci. Sama też chętnie przeniosłabym się do ładnego mieszkanka i zaczęła od nowa. Faith spojrzała na nią zaskoczona. Nie tego człowiek spodziewa się po osiemdziesięcioczteroletniej kobiecie. A może właśnie tego. – Jak to jest tak długo być żoną? – zapytała, otwierając następne pudło. – Trudno powiedzieć – odparła Goggy. – Czasami mam wrażenie, że twój dziadek zupełnie mnie nie zna. Sądzi, że dowiedział się wszystkiego na mój temat w pierwszym tygodniu po ślubie i od tamtego czasu nic się nie zmieniło. Ale to nieprawda! Czasami chcę mu powiedzieć o książce, którą przeczytałam, albo o czymś, co usłyszałam w kościele, a on jednym uchem wpuszcza, a drugim wypuszcza to, co mówię. Faith mruknęła współczująco. – Pobraliście się, kiedy byliście bardzo młodzi – rzuciła. Jej dziadkowie wzięli ślub po miesięcznej znajomości. W tamtych czasach ludzie tak robili. – Jakbym tego nie wiedziała – odparła Goggy. – Musiałaś od razu się zakochać. Goggy prychnęła.

– Wcale nie, skarbie. On miał ziemię, my pieniądze, wrócił właśnie z wojny, a nasze rodziny wyraziły zgodę. – Kochałaś go? Twarz Goggy stwardniała. – A co to w ogóle jest miłość? – Szorowała szklankę z taką zapalczywością, że Faith obawiała się o przyszłość naczynia. – Chcesz usiąść, Goggy? Napijemy się kawy i porozmawiamy. Babcia spojrzała na nią wzruszona. – Z przyjemnością, skarbie. Wszyscy uważają, że nie mam zbyt wiele do powiedzenia. Z wyjątkiem ciebie. Faith zaparzyła kawę, wdzięczna ekspresowi marki Keurig za jego tempo, po czym umyła śliczne filiżanki dla babci i siebie. Postawiła kawę na stole i usiadła obok staruszki. – Byłam zaręczona z chłopcem, który zginął na wojnie – powiedziała Goggy, a Faith o mało się nie udławiła, tak ją to zaskoczyło. Goggy z roztargnieniem poklepała ją po plecach. – Miał na imię Peter. Peter Horton. Peter, mówiła babcia, mieszkał przy tej samej ulicy i był synem mleczarza. Jego matka była Brytyjką, co dodawało mu uroku. Zawarli porozumienie: Peter pojedzie na wojnę, „ponieważ wtedy ludzie tak robili, Faith, nieważne, biedni czy bogaci. Nawet hollywoodzcy aktorzy szli na wojnę”. Po jego powrocie mieli się pobrać. Zginął we Francji i potem Goggy niewiele rzeczy obchodziło. John Holland, dlaczego nie? Pragnęła mieć dzieci. A w tamtych czasach kobiety nie miały wielkiego wyboru. – Ale ja wciąż o nim myślę – mówiła Goggy cicho i łagodnie. – Czasami robiąc pranie albo idąc na piętro, zastanawiam się, czy on by mnie rozpoznał. Czy bylibyśmy szczęśliwi. Myślę, że tak. Przynosił mi kwiaty, które zerwał na łące, pisał dla mnie wiersze i w kościele nie spuszczał ze mnie wzroku. – Z tego, co mówisz, wynika, że był cudowny. – Faith wytarła oczy serwetką. Serce ją bolało na myśl, że kiedyś Goggy przeżyła taką miłość, że ktoś tak słodko się do niej zalecał. – To prawda. – Goggy zamilkła na minutę. – Twój dziadek nigdy za bardzo się nie starał. Dobili targu. Ja byłam towarem. – Spojrzała na wnuczkę, która uścisnęła jej rękę. – Więc pod pewnymi względami rozumiem, co musisz czuć wobec Jeremy’ego. Miłością twojego życia nie będzie człowiek, z którym się zwiążesz, i zawsze tych dwóch będziesz porównywać. – Mam nadzieję, że nie. Ale, Goggy, strasznie mi przykro. To bardzo smutna historia. Dlaczego nigdy nam jej nie opowiedziałaś? – Chyba dlatego, że nikt nie chce słuchać staruszek. – Goggy westchnęła, po czym z zaskakującym wigorem wstała. – Weźmy się do sprzątania. To mieszkanie

z wierzchu wygląda na czyste, ale w szafkach aż się roi od zarazków. Faith obudziła się o trzeciej nad ranem z pomysłem. Pierwszą imprezą w Stodole w Błękitnej Czapli będzie rocznica ślubu dziadków. Zdąży na czas ze wszystkim, a przynajmniej z najważniejszymi pracami, i zorganizuje wielkie przyjęcie. Może Goggy i dziadek przypomną sobie dobre chwile. Miłość. Przecież nie da się żyć w małżeństwie sześćdziesiąt pięć lat i nie kochać swojego partnera. Biedna Goggy. Musiało jej być trudno przejść od słodkiej idyllicznej miłości do związku równie praktycznego jak małżeństwo z dziadkiem i zastanawiać się, jak wyglądałaby przyszłość, gdyby Peter wrócił z wojny. Ojciec także musiał stawić czoło życiu bez mamy i okazało się inne od tego, które sobie wyobrażał. Jakżeby chciała zadzwonić do Jeremy’ego, usłyszeć jego kojący głos. Może babcia miała rację... nigdy nie spotka mężczyzny, który dorówna jej pierwszej miłości. Tak jak Goggy. Jak tata. Cholera. Chyba się popłakała. Blue cicho prychnął, po czym we śnie zamerdał ogonem. Księżycowa poświata była słodko obca, dzieliła pokój na chłodne białe fragmenty. Z kuchni dobiegł odgłos budzącej się do życia lodówki. Poza tym panowała cisza. Równie dobrze może wstać, przejrzeć harmonogram prac w stodole. Boso poszła do gabinetu, Blue z piłeczką w pysku posłusznie za nią podążył. Kiedy usiadła przy biurku, ułożył się przy jej nogach, jakby mieszkali tu od lat, a nie od kilku godzin. Faith pogładziła stopą jego gęste futro. W rewanżu zwierzak nagrodził ją zadowolonym pomrukiem. Nie można być zbyt samotnym, mając psa, to nie ulegało wątpliwości. Faith włączyła komputer i wtedy coś jeszcze do niej dotarło. W mieszkaniu pachniało czekoladą. O, to było miłe. I trochę dziwne. Może piekarnia już zaczęła pracę? Kiedy komputer się nagrzewał, podeszła do okna. Nie, okna były ciemne. Uchyliła wejściowe drzwi. W korytarzu panował mrok, ale smuga światła padała spod drzwi mieszkania 3C i aromat czekolady tu się nasilał. Blue też wystawił głowę i polizał się po udzie. Levi piekł. Piekł o trzeciej siedemnaście w nocy.

Rozdział czternasty Dwa tygodnie później Levi marzył tylko o tym, żeby wejść do mieszkania, nie musząc się przy tym opędzać od wielkiego psa Faith uprawiającego seks z jego nogą, nalać sobie piwa i obejrzeć, jak wygrywają Jankesi. Spędził dwa bardzo długie dni; próbował wyszkolić Everetta, ale chłopak zamiast mózgu miał sito. Mimo to Levi zostawił go dzisiaj wieczorem samego na posterunku, choć ta perspektywa napawała go niepokojem. – Zadzwoń, jeśli czegoś nie będziesz pewien, dobra? – powiedział. – I trzymaj broń w kaburze. Jeśli się dowiem, że ją wyjąłeś bez mojego pozwolenia, wylecisz. Nie obchodzi mnie, kim jest twoja matka. Everett pojaśniał. – Przyjąłem, szefie. O nic się nie martw. – Chciał położyć stopy na biurku, nie trafił i spadł z krzesła. Levi stłumił westchnienie. – Wpadnę później. – Masz świra na punkcie kontroli, ktoś ci to mówił? – powiedziała Emmaline, wkładając płaszcz. Na jej biurku leżała książka zatytułowana Przejmowanie kontroli nad swoim życiem: jak zamienić nudną robotę na pracę marzeń. – Szukasz nowej pracy, Em? – zapytał Levi. – Zamierzam dostać twoją. – Posłała mu jedno ze swoich klasycznych spojrzeń, w połowie rozbawione, w połowie zirytowane. Levi otworzył przed nią drzwi, schylając głowę w obronie przed okropną pogodą. Mimo że był dopiero październik, nagle się ochłodziło, a wcześniejszy deszcz zmienił się w śnieg z deszczem. Chodnik już był śliski. Na szczęście posterunek od mieszkania Leviego dzieliło jakieś pięćdziesiąt metrów. Emmaline także mieszkała niedaleko w ślicznym małym domku koło biblioteki. Trwały tam jakieś prace. A, racja, Faith Holland robiła coś z dziedzińcem. – Dzięki za odprowadzenie mnie do domu. A teraz zmiataj. Idź sobie. Zostaw mnie. Sio – powiedziała Emmaline, przekręcając klucz w zamku. – I nie myśl ciągle o Everetcie. Musi nabierać doświadczenia, a jeśli będziesz się nad nim trząsł niczym nadopiekuńcza mamuśka, niczego się nie nauczy. – Myślałaś o kandydowaniu na prezydenta? – Owszem, ale źle wypadam na zdjęciach. Postaraj się miło spędzić wieczór, szefie. Samotny wieczór. Powinien mieć coś, na co czeka. Sara pojawiła się we wtorek

wieczorem, twierdząc, że jest chora. Z tęsknoty za domem, owszem, ale fizycznie nie. A poza tym przyjechała autostopem. Siostra gliniarza! Powiedziała, że samochód nie zapalił, więc zabrała się z dostawcą z firmy Hostess. Levi wygłosił wtedy wykład o strasznych niebezpieczeństwach takiego postępowania oraz o tym, jak głupie jest powtarzanie, że nie chce studiować w college’u. – A co masz zamiar robić, jeśli tu zostaniesz? – zapytał ostro, gdy rano ją odwoził. – Pracować jako kelnerka? Stać za barem w jednej z winnic? Nie chcesz czegoś więcej, Sara? – Jej reakcją było wpatrywanie się w okno ze łzami płynącymi po policzkach, przez co czuł się jak ostatni gnojek. Nawet się nie pożegnała, kiedy zahamował przed akademikiem. Na drodze 54 zdarzył się wypadek... na szczęście bez ofiar śmiertelnych, ale, na litość boską, spowodował go Josh Deiner, ten sam, który spoił Abby Vanderbeek. Chłopak stracił prawo jazdy, co wywołało u niego atak wściekłości: pochodził z bogatej rodziny, nie nawykł do przestrzegania reguł. I jeszcze Faith Holland mieszkająca drzwi w drzwi. To... rozpraszało jego uwagę. Wpadł na nią tylko parę razy, ale za każdym kolejnym coraz gorzej to znosił. – Hej, komendancie! Nieprzyjemny wieczór, co? – zawołała Lorelei, zamykając na klucz frontowe drzwi piekarni. – Owszem. Uważaj na drodze, dobrze? – Na pewno. – Uśmiechnęła się do niego, wygrzebała kluczyki z ogromnej fioletowej torby. Poczekał, aż wsiadła, potem patrzył, jak jedzie ulicą. Przy zakręcie trochę ją zarzuciło, ale mieszkała tylko półtora kilometra za miasteczkiem, nie na Wzgórzu, gdzie warunki są gorsze. Wszedł do Opera House. Jeśli dzisiaj zdarzy się wypadek, będzie musiał tam jechać, Ev na razie sobie z tym nie poradzi. Z takim nastawieniem Levi nie miał więcej niż dwóch wieczorów wolnych z rzędu od czasu, gdy zaczął pracować w policji. Może odejście Niny jednak nie było takie zagadkowe. Odepchnął tę myśl. Jego żona nie odeszła, ponieważ za dużo pracował, ale dlatego, że była uzależnionym od adrenaliny pilotem helikopterów. Otworzył ozdobną mosiężną skrzynkę na listy: rachunki, film z Netflix, po czym ruszył na górę. Drzwi mieszkania Faith były otwarte; Levi zawahał się, niemal z nadzieją, że Faith wyjdzie i... do diabła, nie wiedział, co miałaby zrobić. Nagle wieczór zapowiadał się na nieznośnie długi. Coś przycisnęło się do jego nogi. Blue, wielki głupek. – Wracaj do domu, stary – powiedział. Wszedł do siebie, ale pies zaczął walić głową w drzwi, pewnie licząc na pikantne momenty z nogą Leviego. Levi przebrał się we flanelową koszulę i dżinsy, a mundur włożył do kosza z praniem. Życie w armii sprawiło, że nabrał lekkiej obsesji

na punkcie porządku, co mamę i Sarę szczerze bawiło, bo wcześniej był typowym nastoletnim niechlujem. Ale nie teraz. W mieszkaniu panował idealny ład, zwłaszcza od wyjazdu Sary. Zawsze sprzątał jej pokój, Bóg wiedział, że sama nawet nie zaścieliłaby sobie łóżka. Zadzwonił do Lorelei – dojechała do domu bez problemów, ale owszem, drogi są śliskie, a on jest aniołem, skoro się o nią martwi. Levi się rozłączył, otworzył lodówkę i wyjął butelkę piwa, po czym zastanowił się, co zjeść na kolację. Miał mnóstwo resztek, gotowanie dla jednej osoby do łatwych nie należało. Poza tym był wielki pojemnik ze spaghetti z klopsikami, które przyrządził we wtorek dla Sary; to jej ulubione danie. Owszem, nie chciał, żeby rezygnowała z college’u, ale to jeszcze nie znaczyło, że nie kocha młodszej siostrzyczki. Znowu rozległo się walnięcie w drzwi. Blue. Piękny pies, ale głupi jak but. Żałosne skomlenie i kolejne uderzenie. Levi otworzył drzwi. – Co jest? Blue spojrzał na niego i zaskomlał. – Holland, twój pies wyszedł! – zawołał Levi. Drzwi nadal były szeroko otwarte. Odpowiedziała mu cisza. – Faith? – Wszedł do jej mieszkania. – Holland, jesteś tu? O cholera. Stała przy kuchennym blacie i skubała sweter. Wyglądała na zdezorientowaną. Zaraz będzie miała atak, o ile pamięć go nie zawodziła. – Faith? Wszystko w porządku? Stała nieruchomo. Pies raz szczeknął i pod Faith ugięły się kolana. Levi złapał ją w porę i nie uderzyła głową w blat, szybko położył ją na podłodze. Drgawki już się zaczęły, biedna mała miała sztywne mięśnie, zaciśniętą szczękę. Ułożył ją na boku, na wypadek gdyby zwymiotowała. Oczy miała otwarte i puste, niereagujące na bodźce. Levi spojrzał na swój zegarek: 18:34:12. Zasada mówiła: mierzyć czas, na wypadek gdyby atak trwał dłużej niż pięć minut. Nie na darmo był sanitariuszem. W szkole cztery albo pięć razy widział Faith podczas ataku. Widok był chyba bardziej przerażający teraz, gdy to on był jedynym dorosłym na miejscu. Faith miała palce rozpostarte i sztywne, plecy wygięte w łuk od spazmów. Blue krążył, dysząc i skomląc. – W porządku, stary – powiedział Levi z dłonią na ramieniu Faith. – Nic jej nie będzie. 18:34:42. Atak nadal trwa. Co jeszcze powinien zrobić? Mówcie uspokajająco do ofiary, powtarzała szkolna pielęgniarka, a cała klasa wiedziała, kto jest tą ofiarą. – Wszystko w porządku, Faith – powiedział. – Nic ci nie będzie. 18:35:08.

– Radzisz sobie świetnie, Holland. Nie martw się, twój pies tu jest. – No, to zabrzmiało głupio. – Ja też. Jestem przy tobie. Atak był dziwnie cichy, w pokoju słychać było tylko szuranie jej butów o podłogę, deszcz ze śniegiem bijący w okno, jej wysilony oddech. – Trzymaj się, skarbie. Cholera, to nie może być zabawne, kiedy twoje ciało i mózg buntują się przeciwko tobie w taki sposób. Pod dłonią czuł napięte, skurczone mięśnie, Faith prawą rękę trzymała przed twarzą, jakby chroniła się przed ciosem. – Nie martw się, Holland. Już prawie koniec. – Co nie znaczy, że miał o tym jakiekolwiek pojęcie. 18:35:42. Chyba powinien zadzwonić do jej taty. Jako członek ochotniczej straży pożarnej wiedział, że nie ma sensu dzwonić na pogotowie; podadzą jej tlen, co bardziej im poprawiało samopoczucie, niż wynikało z konieczności. Nie, oddychała prawidłowo, nie miała sinej twarzy ani warg. W zeszłym roku doktor Buckthal zrobił szkolenie służbom ratunkowym, bo Marcus Shrade doznał urazowego uszkodzenia mózgu w czasie wypadku samochodowego i parę razy w roku miewał silne napady padaczkowe. Doktor powiedział, że atak się skończy, kiedy dobiegnie końca. Miejmy nadzieję, że niedługo. Cholernie dobry sposób na przetrenowanie teorii w rzeczywistości. Super, Faith się uspokaja. 18:36:04. Nogi i ręce znieruchomiały, Levi wyczuwał, jak mięśnie się rozluźniają i Faith dosłownie wtuliła się w podłogę, kiedy błędne połączenia w jej mózgu ustały. Blue położył się obok niej i oparł łeb na jej nodze. – Faith, wszystko w porządku? – Levi odgarnął jej włosy z twarzy. Nie dygotała, ale wciąż nie odzyskała przytomności. Stan ponapadowy, tak to określano. Wpatrywała się przed siebie. Pies zaczął bić ogonem w podłogę. – Jesteś w swoim mieszkaniu, Holland. Miałaś atak, ale już wszystko dobrze. – Zamrugała i przełknęła ślinę, nadal jednak milczała. Wygrzebał telefon z kieszeni i w kontaktach znalazł numer Hollandów. – Cześć, John, mówi Levi Cooper. Posłuchaj, Faith miała atak. Trwał około dziewięćdziesięciu sekund. – Byłeś przy tym od początku? – zapytał John z niepokojem. – Tak. Mam coś zrobić? – Oprzytomniała? Levi uświadomił sobie, że gładzi ją po włosach, rude pasma były niewiarygodnie jedwabiste. – Faith, jak się czujesz? – Znowu przełknęła ślinę i spojrzała na niego. – Dzwonię do twojego taty. Chcesz z nim porozmawiać? Zamrugała. – Mój tata? – Tak. Odzyskuje przytomność – poinformował Hollanda i przystawił telefon

do jej ucha. Wyciągnęła rękę, która lekko drżała. – Cześć, tatusiu. Hm... ja... nie wiem. – Zamknęła oczy, marszcząc czoło. – Czuję się dobrze. Myślę, że Levi... sama nie wiem. Tak. Już mu daję. Levi wziął telefon. – Powinienem coś zrobić? – Zaraz przyjadę – powiedział John. – Drogi są dość śliskie... Mogę z nią zostać albo zawieźć ją do szpitala, jeśli uważasz, że to konieczne. – Nigdzie nie jadę – mruknęła Faith. – Jestem zmęczona. – Mówi, że jest zmęczona – powtórzył Levi do telefonu. John westchnął. – Warunki na drogach są kiepskie? – Na tyle złe, że lepiej zostać w domu. Czego jej potrzeba? – Musi się przespać. Ktoś powinien mieć na nią oko. Zwykle to wystarcza. Cholera, od dawna nie miała ataku. Faith chyba zasnęła. – Mogę z nią zostać – powtórzył Levi. – Mieszkam naprzeciwko. Holland się zawahał. – Na pewno? – Oczywiście. John znowu westchnął. – Byłbym ci wdzięczny. Zadzwoń, proszę, kiedy się obudzi. Zasadniczo śpi krótko, wydaje się trochę zdezorientowana, ale poza tym nic jej nie jest. Pewnie parę razy zapomniała o lekarstwie. Ale jeśli znowu przyjdzie atak, natychmiast dzwoń. – Możesz na mnie liczyć. Odezwę się później. – Dziękuję, synu. Dobry chłopak z ciebie. Levi odłożył telefon na blat. – Faith? Obudziłaś się? – Jestem zmęczona – powiedziała, nie otwierając oczu. – Wezmę cię na ręce, dobrze? – Najpierw muszę zrzucić osiem kilogramów. Poczuł, że usta mu się wyginają w uśmiechu. – Poradzę sobie. – Wsunął pod nią ręce i podniósł. Dobra, faktycznie nie była drobinką, ale pięknie pachniała, słodko i ciepło. Oparła głowę na jego ramieniu, jej włosy muskały go w brodę. Pies potruchtał do sypialni, machając ogonem. Levi poszedł za nim. Położył ją na niepościelonym łóżku i zdjął jej buty. – Dzięki, Levi – mruknęła cicho. Nakrył ją kołdrą. Blue ułożył się obok i oparł głowę na biodrze swojej pani.

Z zamkniętymi oczami wyciągnęła rękę, żeby go pogłaskać. – Jestem obok, gdybyś mnie potrzebowała – powiedział Levi. – Okej. – Rzęsy kładły się ciemną smugą na jej policzkach. Wyciągnął rękę, żeby znowu odgarnąć jej włosy, ale się powstrzymał. Teraz była przytomna. W pewnym sensie. Poszedł do salonu. Ich mieszkania były podobne, ona miała o jedną sypialnię mniej. Poza tym główna różnica polega na tym, że tutaj było... przytulnie. Dziwne, skoro Faith wprowadziła się niedawno. Jedna ściana była pomalowana na jaskrawą czerwień, kanapę przykrywała czerwono-fioletowa narzuta, na półkach stało kilkadziesiąt książek, fotografie i pamiątki. Na stoliku zobaczył otwarte czasopismo dla kobiet i ogromny kubek z namalowanym słonecznikiem. Kuchenny blat zdobił wazon z żółtymi kwiatami. Regał na wino wypełniały butelki. Powinien taki być, skoro do rodziny należy winnica. Poryw wiatru cisnął na szybę deszcz ze śniegiem i Levi podskoczył. Zawsze go dziwiło, jak niewinnie potrafi brzmieć strzał, jak fajerwerki. Albo deszcz ze śniegiem walący w szybę. Czas zająć się czymś pożytecznym. Wziął kubek i poszedł do kuchni. Zmywarka była pełna. Starając się zachowywać cicho, rozładował naczynia i znalazł dla nich miejsce w szafkach, potem wytarł blaty. Poskładał koc na kanapie. Włączył telewizor, odszukał stację YES i dowiedział się, że mecz Jankesów odwołano z powodu deszczu. Chwilę poskakał po kanałach, potem wyłączył telewizor. Wyjął telefon i zadzwonił do Everetta. – Jak leci, Ev? – Super, szefie! Hm, mieliśmy jeden telefon z prośbą o pomoc przy zmianie baterii w wykrywaczu dymu. Dzwoniła Methalia Lewis, na szczęście mam taki sam, więc mogłem udzielić jej szczegółowych wskazówek, szefie. Jego głos aż ociekał dumą. – Dobra robota. – Dziękuję, szefie. – Jeśli coś się wydarzy, dzwoń. – Przyjąłem, komendancie Cooper. Bez odbioru. Wyglądało na to, że dobrzy ludzie z Manningsport wykazali się zdrowym rozsądkiem i dzisiaj wieczorem nie wyjeżdżali na drogi. Zajrzał do Faith, która spała, jedną ręką obejmując psa. Może być głodna, kiedy się obudzi. Wrócił do kuchni i zajrzał do lodówki. Butelka białego wina, otwarte pudełko z czekoladowym ciastem Pepperidge Farm, cynamonowe bułeczki, słoik karczochów. Gotowanie nie należało do jej mocnych stron. Poszedł do siebie, wziął pojemnik z klopsikami i sosem oraz opakowanie makaronu linguine i zaniósł wszystko do Faith. Spała ponad godzinę.

Co robić? Levi powędrował do półek z książkami. Była tam małpka zrobiona ze skarpety z oczami z różowych guzików i różową kokardą. Czerwony wazonik, maleńka metalowa kura. Levi nie potrafił wyobrazić sobie, że sam miałby zbierać takie śmieci. Laleczka przedstawiająca Dereka Jetera z głową na sprężynie. Zdjęcie rodzinne ze ślubu Pru i Carla. Wyglądało na to, że Faith sypała kwiatki, miała dziewięć, może dziesięć lat, w dłoni trzymała bukiet. Pru w ogóle się nie zmieniła, tylko włosy trochę jej posiwiały, Carl też nie, chociaż on z latami nabrał ciała. Pani Holland, oszałamiająco piękna, z rudymi włosami jak u Faith, uśmiechała się do panny młodej, obejmując męża. Jack sprawiał wrażenie zażenowanego, Honor była śliczna. Obok Faith posłusznie siedział golden retriever. Levi odłożył fotografię i wziął następną. Faith i przyjaciółka przed mostem Golden Gate w mglisty dzień, obie roześmiane. Na kolejnym Faith w roboczych butach, dżinsach i flanelowej koszuli stała przy fontannie. I jeszcze zdjęcie z Jeremym. Stali objęci na plaży. Ciekawe, że umieściła tę fotografię na widoku. Odstawił zdjęcie i przyjrzał się jeszcze jednej pamiątce, szklanej misce z białymi kamyczkami zebranymi na plaży. Na wierzchu leżał odłamek różowego kwarcu, nie większy niż dziesięciocentówka i kształtem przypominający serce. Zmarszczył czoło i uniósł go do światła. – Ktoś mi to dał po śmierci mamy. Znalazłam ten kamyczek w szkolnej szafce. Faith przebrała się w spodnie od piżamy (w czerwone małe dalmatyńczyki) i bluzę z Błękitnej Czapli. Levi odłożył kamyczek do misy. – Jak się czujesz? Wzięła głęboki wdech i przekrzywiła głowę. – Nieźle. Trochę jestem zaspana. Miałam atak, co? – Tak. Policzki jej poczerwieniały. – Przykro mi, że musiałeś przy tym być. – Powinnaś się cieszyć, Holland. Gdyby nie ja, walnęłabyś głową w blat. – Skrzyżował ręce na piersi i wyczekująco uniósł brwi. Uśmiechnęła się przelotnie. – Ojej. Znowu zostałeś bohaterem. – Prawdę mówiąc, sprowadził mnie twój pies. Walił łbem w moje drzwi. – Naprawdę? – Faith uklękła i rozpostarła ręce. Blue skoczył i polizał ją po twarzy. – Blue! Dobry piesek! Wspaniały! – Pocałowała jego łeb i spojrzała na Leviego. – Formalnie został wyszkolony na psa pomocnika, ale nigdy dotąd nie miał okazji się wykazać. Chyba jest mądrzejszy, niż myślałam. Tak, panie Blue. Geniusz z ciebie! Wyglądała na... bardzo szczęśliwą. Jaśniała niczym nowa moneta, jak mawiała

jego mama, i to powiedzenie pasowało. Levi odchrząknął i odwrócił wzrok. – Wszystkie te rzeczy u ciebie... Zostajesz na stałe? – zapytał, wskazując półki. – Moja współlokatorka przysłała mi całe pudło. To chyba znak, że jej facet wprowadza się na dobre. Część zabrałam z domu taty. Książki i inne rzeczy. Nie odpowiedziała na jego pytanie. – Jesteś głodna? – Jak wilk. – To dobrze. Przyniosłem kolację. – Wszechstronny anioł stróż potrzebujących – zażartowała. Gdzieś na dnie jego świadomości rozdzwonił się dzwonek alarmowy. Faith miała rozczochrane włosy, rozmazany makijaż, a workowata bluza nie przydawała jej urody, nadając kształt worka z kartoflami, a mimo to emanowała seksem. – Zadzwoń do ojca – polecił i poszedł do kuchni nastawić wodę na makaron. Nie mógł jej nie słyszeć. – Cześć, tatusiu, czuję się dobrze – powiedziała. Levi zadał sobie pytanie, czy dziewczyny kiedykolwiek wyrastają z potrzeby mówienia do ojców „tatusiu” zamiast starego prostego „tato”. Przez tydzień Nina myślała, że jest w ciąży, chociaż tego nie planowali, i Leviego zaskoczyło, jak bardzo poczuł się szczęśliwy. Od razu wyobrażał sobie córkę. Ale to był fałszywy alarm, a kiedy zaproponował, żeby zrezygnowali z antykoncepcji i naprawdę spróbowali, Nina zamknęła się w sobie. Dwa tygodnie później oznajmiła, że znowu się zaciągnęła. – Czuję się świetnie, nie martw się – mówiła Faith. – Wiem, wiem. Zapomniałam pójść po nową receptę, ale nie brałam leków przez dzień, góra dwa... Wiem, tato, i naprawdę przepraszam. Nie, nie przyjeżdżaj, pogoda jest fatalna. Dobrze, że grona już zebrane, co? Tak, jest tutaj. Jasne. Też ciebie kocham. – Przyszła do kuchni i podała Leviemu telefon. – Chce z tobą rozmawiać. – Cześć, John. – Levi, zastanawiam się, czy mógłbyś dzisiaj w nocy jej przypilnować – powiedział John. W jego głosie wciąż brzmiał niepokój. – Przez parę dni nie brała leków, a jeśli dostanie następnego ataku, nie powinna być sama. Levi się zawahał. Dzwonek alarmowy znowu się odezwał. – Oczywiście. Nie ma problemu. – Przepraszam, że cię o to proszę, ale miałeś rację, drogi pokryła warstwa lodu. Próbowałem wyjechać z podjazdu i zsunąłem się prosto na trawnik. Pikapem na łysych oponach, który wedle wszelkiego prawdopodobieństwa ostatni raz był serwisowany w latach dziewięćdziesiątych. – Proszę nie przyjeżdżać. Wszystko gra. – Na pewno nie masz nic przeciwko temu?

– Na pewno. John westchnął. – Jestem twoim dłużnikiem. Te dzieci. Osiwieć można. Okej, Levi. Jeszcze raz dziękuję. Levi się rozłączył. – Wygląda na to, że spędzimy razem noc. – Nie! – Faith spiekła raka. – Nie musisz tu zostawać, Levi, naprawdę czuję się dobrze. Przez dwa dni nie brałam leków, ale już biorę i nic mi nie będzie. Widzisz? Są tutaj. – Otworzyła szafkę i potrząsnęła mu przed nosem buteleczką. – Możesz wracać do siebie. Nigdy nie miałam dwóch ataków tego samego dnia. – Zostanę. Głośno westchnęła. – W porządku, szefie. Chcesz wina? – W przeciwieństwie do ciasta albo cynamonowej rolady? – Komendancie Cooper! Węszyłeś w mojej lodówce? – Znowu się uśmiechnęła. – Nie mam do ciebie pretensji. Na twoim miejscu też bym zajrzała. Zawartość lodówki wiele mówi o właścicielu. – Czyżby? – Mhm. Założę się, że w twojej panuje nieskazitelny porządek. Cztery grupy żywnościowe, resztki przełożone do pojemników marki Tupperware. Zamieszał klopsiki z sosem. – Trafiłaś w sedno. – Sam widzisz, syndrom sztywniaka z kijem w tyłku. – A co twoja lodówka mówi o tobie? Masz tam do połowy zjedzone ciasto, wino, bułeczki i pełen słoik karczochów. Uśmiechnęła się. – Mówi to, że często wychodzę, od czasu do czasu dokonuję złego wyboru, cieszę się życiem i jestem spontaniczna. Chcesz wina czy nie? – Nie, dziękuję. No chodź, jedzmy. Usiedli przy kuchennym stole, Blue, który ułożył się z łbem na przednich łapach, rzucał im pełne nadziei spojrzenia. – Dziękuję za to wszystko, Levi – powiedziała Faith, znowu pąsowiejąc. – W taki wieczór jak ten i tak nie mam nic lepszego do roboty. – Fatalnie to zabrzmiało. Jej rumieniec się pogłębił. Nabrała jedzenie na widelec. – Przestraszyłeś się? Jack raz mnie sfilmował, więc wiem, jak wtedy wyglądam. Dostrzegł błysk niepokoju w jej oczach. – Nie. Chociaż odniosłem wrażenie, że to może być... niewygodne. – Nie jest. Czy raczej jeśli jest, to tego nie pamiętam. Mam... białe plamy.

Więc nie będzie pamiętała, że nazwał ją „skarbem”. To przypuszczalnie dobrze. Potem pochwaliła klopsiki. Wiatr i deszcz ze śniegiem nie ustawały, ale choć przedtem wprawiało go to w zdenerwowanie, teraz dawało poczucie... bezpieczeństwa. Kiedy byli w szóstej klasie, mieli okropnego nauczyciela przedmiotów ścisłych. Nazywał się Ormand, chyba tak. Facet nienawidził dzieci. Codziennie wybierał jednego ucznia i po prostu wypruwał mu flaki, wyśmiewając się ze złej odpowiedzi albo przegapienia jakiegoś etapu doświadczenia. Nieważne, czy się dostawało szóstki, czy jedynki; jeśli dzieciak był bystry, upokorzenie też go nie omijało. „Przypuszczam, że wiemy wszystko, tak, panno Ames? Musisz być geniuszem! Słuchajcie, pośród nas jest geniusz! Czy to nie fascynujące?”. Pewnego dnia Faith zapytała go, jak się przygotować do klasówki, a pan Ormand głosem jak zwykle ociekającym sarkazmem odpowiedział coś w rodzaju: „A może zajrzysz do podręcznika, panno Holland? Może to by pomogło?”. Wszystkich zamurowało, kiedy Faith odpaliła identycznym tonem: „A może mógłby nas pan naprawdę uczyć, panie Ormand? Zamiast siedzieć i narzekać, jacy jesteśmy tępi?”. Klasa jak jeden mąż stęknęła, a Faith została wezwana do dyrektora. Kiedy jednak wychodziła z klasy, Levi mruknął: „Dobra robota, Holland”, i mrugnął do niej. Spojrzała na niego; wcześniej uważał ją za cykora, bo jak sięgał pamięcią, pierwszy raz miała tego rodzaju kłopoty. Ale ona się uśmiechnęła i przez sekundę myślał, że może Faith jest trochę niegrzeczna. Może nie do końca jest taką przyzwoitą i dobrze wychowaną panienką, na jaką wyglądała. No i miała już cycki. Następny powód do podziwu. Niedługo potem matka Faith zginęła w strasznym wypadku. Pedagog szkolny uprzedził uczniów, żeby nie zadawali żadnych pytań Faith, a jej ojciec prosił, żeby im przekazać, że była w samochodzie, miała atak i na szczęście nic nie pamięta. Kiedy wychowawczyni poleciła im napisać do niej list, Levi nie potrafił. Co można napisać do dziewczyny, która ocknęła się w samochodzie z ciężko poranionym ciałem matki? „Przykro mi?”. Wszystko wydawało się żałośnie nieodpowiednie. Nauczycielka patrzyła na niego z gniewem, więc nagryzmolił kilka linijek, a potem ukradkiem schował kartkę do kieszeni. Nauczycielce oddał czystą stronicę. Faith wróciła do szkoły po paru tygodniach i była duchem tamtej dziewczynki, która nagadała wrednemu nauczycielowi. Wcześniej cieszyła się popularnością wśród kolegów, ale śmierć matki sprawiła, że poziom sympatii strzelił niebezpiecznie wysoko. Wszyscy się wokół niej tłoczyli, walczyli, żeby obok niej siedzieć, oddawać jej swoje twinkies, zapraszać ją do domu po lekcjach i wybierać do swojej drużyny na lekcjach WF-u. Levi tego nie robił. Nie poszedł na czuwanie przy trumnie jej mamy, nie wybierał do swojej drużyny, nie zapewniał, że mu przykro. Z jakiegoś powodu nie był

w stanie. Po prostu... ją ignorował. Był w wieku dojrzewania, a ta grupa wiekowa nie słynie z empatii. Kiedy łowił ryby w strumieniu za osiedlem przyczep, dostrzegł, że na brzegu coś błyszczy. Następnego dnia zabrał kamyk do szkoły. Pan Ormand kazał mu zostać po lekcjach, bo nie odrobił pracy domowej, i kiedy korytarze opustoszały i w szkole nikogo poza Levim nie było, wyjął mały skarb z kieszeni, owinął w kawałek szorstkiego papierowego ręcznika i wrzucił do szafki Faith przez otwór wentylacyjny. Zachowała ten odłamek różowego kwarcu przez prawie dwadzieścia lat. Czuł w piersiach dziwny ucisk. – Chcesz pooglądać telewizję? – zaproponował, zabierając jej talerz. – Jasne. Może obejrzymy film? Dzisiaj dostałam nowy z Netflix. – Jaki? – O zombi. Podobno strasznie krwawy. Wyglądał na zaskoczonego. – No co? – zapytała. – Nie wszyscy gustują w komediach romantycznych. Jeśli Levi się nie mylił, dzisiaj Netflix dostarczył bardzo krwawy film o zombi do jego skrzynki pocztowej. – Brzmi nieźle – uznał, porządkując kuchnię. – Byłaby z ciebie rewelacyjna gospodyni – zauważyła Faith, sadowiąc się z kocem na kanapie. – W zestawie z aniołem stróżem i kucharzem? – Właśnie. – Znowu się uśmiechnęła, kiedy usiadł w niebieskim fotelu, czując się nieco niezręcznie, przynajmniej na początku. Ale okazało się, że Faith należy do osób, które uwielbiają komentować oglądany film, i nie potrzebowała go do prowadzenia rozmowy. – Ta dziewczyna tylko wygląda na martwą. Dziesięć dolców, że ugryzie tego przystojnego gliniarza. Proszę bardzo, dziesięć dolców, Levi. Och, dajcie spokój. On się ukrywa pod łóżkiem? Nigdy nie widział horroru? Przecież najpierw zaglądają pod łóżko. W okna bił śnieg z deszczem, który z czasem przeszedł w deszcz, zombi zabijały wszystkich w potężnych fontannach krwi i ognia, a Levi nie potrafił powstrzymać się od myśli, że to jeden z najprzyjemniejszych wieczorów, jakie od dawna spędził. Kiedy Faith obudziła się rano, w pokoju z nią był nie tylko Blue. Levi Cooper, komendant policji i absolutnie doskonały anioł stróż, siedział w fotelu przy łóżku. Dotrzymał słowa danego jej ojcu; chociaż się sprzeciwiała i owszem, trochę jęczała, przywlókł fotel i pilnował jej, dobry żołnierz w każdej sytuacji. Zmęczony żołnierz. Spał z głową na oparciu, ze skrzyżowanymi rękami. I co to

były za ręce. Gdy na niego patrzyła, jej ciało – jego dziewczyńskie części – zaczęło mruczeć. Na łuku mięśnia widniała dolna połowa tatuażu: „10. Górska Dywizja”. Ciemne włosy miał rozczochrane, nad czołem sterczały mu kosmyki. Do diabła. Levi Cooper to prawdziwe ciacho. Na długi czas wyrzuciła tę myśl z głowy. Ponad dekadę nie pozwalała sobie myśleć o tym, jaki jest gorący... Jak jej się to udało? Ten facet... hmm, był po prostu palce lizać. Nawet we śnie z jego twarzy nie zniknął lekki grymas. Ale rzęsy miał proste, długie i zaskakująco urocze, a usta... tak, dobra, to były ładne usta, pełne i nadąsane. Nie, nie powinna myśleć o takich rzeczach. Widział ją podczas ataku – jasna dupa – i był na tyle grzeczny, by wyświadczyć jej przysługę (a raczej jej ojcu, mówiąc ściślej), więc dostawanie kręćka na punkcie jego atrakcyjności... to bilet w jedną stronę. Ponieważ Faith wiedziała, jak wygląda w czasie ataku (dzięki, starszy bracie): jak zombi z wczorajszego filmu, ciało sztywne, wstrząsane gwałtownymi drgawkami, cieknąca z ust ślina w charakterze dodatkowej dawki seksapilu, oczy otwarte szeroko i przerażone. Obrazu dopełniały gardłowe pochrząkiwania. Faith spojrzała na Blue, który obserwował ją uważnie ze swojej połowy łóżka. – Zostań – szepnęła i wysunęła się spod kołdry. Poszła do łazienki, gdzie przyjrzała się swojemu odbiciu z lekką odrazą. Włosy sklejone i matowe, śpioch w jednym oku, smugi tuszu, zmarszczka na policzku dzięki poduszce. Zebrała włosy w koński ogon, bezlitośnie wyszorowała twarz i wyszczotkowała zęby. Proszę. Przynajmniej teraz jest czysta. Och, ta bluza. Miły akcent. I nie zapominajmy o piżamie w pieski. Wprost słychać było pulsującą basową muzykę porno. No cóż. To w końcu był Levi. Nie pomyśli w taki sposób, nie o niej. W sumie dwa razy podczas ataku widział ją Jeremy: raz, kiedy zaniósł ją do pielęgniarki, drugi, kiedy odwiedził ją w college’u. Zawsze traktował ją jak księżniczkę, jakby epilepsja zwiększała jej atrakcyjność (szczerze mówiąc, Faith nie miała nic przeciwko temu). Ale Levi... Na Levim nie zrobiło to wrażenia. Wczoraj mógłby sprawić, że poczułaby się jak idiotka, a w tej sztuce był przecież mistrzem. Z tego samego powodu wieczór był jednak dziwnie... zabawny. – Jasne, Faith – mruknęła do swojego odbicia. – Może postarasz się o częstsze ataki, co? Preludium do udanej zabawy: epilepsja. – Wszystko w porządku? Podskoczyła, słysząc głos Leviego. – Tak! Czuję się dobrze. Dziękuję! Zaraz wychodzę. – Rozpuściła koński ogon, palcami nadała włosom puszystości, wywróciła oczami. W tej chwili to raczej stracona sprawa. Otworzyła drzwi i zobaczyła go przed sobą. – Zawsze podsłuchujesz kobiety w łazience? – zapytała, wychodząc na korytarz. – Dobrze się czujesz? – zapytał, spoglądając na zegarek.

– Tak. Jeszcze raz dziękuję, Levi. Powiem mojemu tacie, że byłeś grzecznym chłopcem. Zmrużył powieki, ale chyba dostrzegła w jego oczach błysk rozbawienia. Naturalnie bez uśmiechu. W końcu to Levi Cooper. – Do zobaczenia – powiedział. – Okej. Jeszcze raz dziękuję. Przepraszam za kłopot. Stał nieruchomo i wpatrywał się w nią obojętnie. A potem pokonał dzielącą ich niewielką przestrzeń i pocałował ją. Nie uwierzyłaby, gdyby nie miała dowodu, ale tak, naprawdę ją całował, usta miał jędrne i och, dobrze się znały na tej robocie, a jego wielkie, muskularne męskie ramiona objęły ją i przyciągnęły do potężnego ciepłego torsu. Wsunął palce w jej włosy. Zszokowana Faith rozchyliła wargi i, o kurczę, poczuła jego język, smakował ją, a ona rozpłynęła się w czysto pierwotnej – o tak, pierwotnej – reakcji. Otoczyła rękoma jego szczupłą talię, przesuwając dłońmi po gładkich, twardych mięśniach jego pleców. Czuła jego gorącą skórę pod cienkim bawełnianym T-shirtem, jego wargi na swoich. A potem pocałunek się skończył i Faith oddychała nierówno, jakby przebiegła całą drogę ze stodoły. Wzrok miała zamazany, nogi chwiejne. Nic nie wskazywało na to, że Levi przeżywa podobne emocje. Zamrugał. Dwukrotnie. – Nie wierzę, że to zrobiłem – powiedział, patrząc na nią ze zmarszczonym czołem. – Och, wiesz... mógłbyś to powtórzyć – wydyszała. Cofnął się. – Nie sądzę. Przesunął dłonią po włosach, przez co bardziej je nastroszył. – Słucham? – Tak. To był fatalny pomysł. Błąd. W żadnym razie nie powinienem do tego dopuścić. Wybacz, Holland. Wpatrywała się w niego przez minutę. Nie, mówił poważnie. Śmiertelnie poważnie, sądząc z jego miny. Faceci. To po prostu... faceci! Czy kiedyś spotka normalnego? Hę? – Wynocha – powiedziała, popychając jego twardą klatkę piersiową. – Cześć! Dziękuję za wszystko, ty palancie. I wiesz co? – Co? – Nic. Spadaj. – Ruszył do drzwi. Faith wyciągnęła rękę i otworzyła je, a potem machnęła. – Do widzenia. Levi wyszedł na korytarz, Blue skoczył za nim i przywarł do nogi tego strasznego faceta. Zdzirowata pani, zdzirowaty pies.

– Blue, do nogi! – rozkazała. Pies posłuchał, a Faith raz jeszcze spojrzała na wyzutą z emocji twarz Leviego. – Miłego dnia. Zatrzasnęła drzwi. Otworzyła je i zatrzasnęła ponownie, na wypadek gdyby przesłanie do niego nie dotarło.

Rozdział piętnasty Dobra wiadomość była taka, że prace w stodole szły jak burza. Przyjechał specjalista od drzew i usunął pięć, co wystarczająco poszerzyło widok. Faith zatrudniła firmę Crooked Lake Landscaping i niezwykle uroczego irlandzkiego kamieniarza (żonaty, niestety) do pracy nad murkiem wzdłuż ścieżki i murem oporowym. Samuel Hastings, menonicki cieśla, i jego syn zbudują pomost sięgający poza zbocze wzgórza. Elektryczność podłączono i sprawy rozwijały się pomyślnie. Faith mnóstwo rzeczy robiła sama. Zwykle jako projektantka pracowała głównie przy komputerze, rozwiązując problemy w rodzaju odpływu wody i chłonności gleby. Ale to była ziemia Hollandów, a stodołę traktowała jak swoje dziecko. Chciała przesiewać ziemię, budować kamienne mury, kopać dziury, rozbijać korzenie i słyszeć huk młotków odbijający się echem nad wzgórzem. Bardzo dużo pracowała. W bibliotece, rozmyślnie unikając patrzenia na posterunek policji po drugiej stronie skweru. W winnicy za jeziorem. W stodole. Jeśli chodzi o Leviego, to kiwnął jej głową trzy dni temu, kiedy ich drogi skrzyżowały się w restauracji O’Rourke. Ona przeszyła go wzrokiem, on się nie odezwał. – Pewnie często widujesz Leviego – powiedział Jeremy, dosłownie czytając jej w myślach. – Właściwie nie – odparła, łopatą nabierając z taczki żwir, którym wysypywała ścieżkę prowadzącą do wrót stodoły. Jeremy przyszedł w porze lunchu, przynosząc rewelacyjną kanapkę z szynką z piekarni Lorelei. Między nimi wciąż panowała pewna niezręczność, ale co tam. Był wspaniałym człowiekiem. I przynosił jedzenie... – Och – powiedział Jeremy. – Myślałem, że mieszkacie drzwi w drzwi. – Mieszkamy. – Jej ton musiał sugerować najwyższą irytację, bo nie ciągnął tematu. – To będzie niesamowite. – Wskazał na stodołę. – Powiedziałem Georgii, żeby zaczęła posyłać tu ludzi. Wiesz, mamy mnóstwo próśb o zorganizowanie wesel, ale namiot to nic w porównaniu z tym. – Dzięki, ko... kolego. – Chciała powiedzieć „kochanie”. Stare nawyki. Jeremy wziął piłeczkę tenisową i rzucił w las, korzystając ze swoich umiejętności rozgrywającego. Blue radośnie za nią popędził. Faith zastanawiała się, czy jej ulubieniec pamięta Jeremy’ego, który potrafił rzucać najdalej ze wszystkich. – Wczoraj pytał o ciebie jeden z moich pacjentów – powiedział Jeremy. – Chce

zrobić dla żony ogród wodny, a ja zapewniłem, że to dla ciebie bułka z masłem. – Dzięki. – Faith rzuciła na ścieżkę następną łopatę żwiru, po czym zaczęła go udeptywać. – Mam nadzieję, że się odezwie. – Myślałaś, żeby zostać tu na stałe? – zapytał Jeremy. – Na brak klientów chyba nie narzekasz. – Podsunął jej torebkę z chipsami. Faith wzięła kilka w garść. – Chcę zostać – przyznała. – Jestem tu od miesiąca i nie umiem sobie wyobrazić powrotu do Kalifornii. Niemal codziennie widuję tatę i dziadków, raz albo dwa razy w tygodniu jem kolację z Pru i dzieciakami, często spotykam się z Colleen... Nie wiem, jak mogłam obejść się bez nich przez trzy lata. – Nie dodała: ciebie w to włączając. Ale przyjaźń Jeremy’ego, nowy etap ich znajomości... to także stawało się ważne. – Tylko że moje życie w San Francisco jest udane – dodała. – Nie mogę o tym zapominać. W sierpniu dostałam propozycję stworzenia nowego projektu, wkrótce powinnam znać szczegóły. Więc zobaczymy. Jeremy ponownie rzucił piłkę dla Blue, niestrudzonego psa biegacza. – Jesteś teraz inna – stwierdził. – Naprawdę... solidna. – Szybko wybierz inne słowo. – Uśmiechnęła się, sypiąc żwir na ścieżkę. – Przepraszam. Pewna siebie, świadoma swojej wartości. – Brzmi o wiele lepiej. – O czym myślisz? Wydajesz się roztargniona. Levi, Jeremy. Chyba mam ochotę go zabić. Albo przykuć kajdankami do kaloryfera, zębami zedrzeć z niego ubranie i rozprawić się z nim po swojemu. – Och, praca – skłamała. Wspomnienie tamtego pocałunku mniej więcej tysiąc razy przewinęło się w jej wyobraźni, głównie koło trzeciej w nocy. Dwa razy w zeszłym tygodniu do jej mieszkania napłynął aromat czekolady, co doprowadzało ją do obłędu. Tak blisko, a jednak tak daleko, piecze ciastka po drugiej stronie korytarza. Obraz nazbyt pociągający, by dłużej się nad nim zastanawiać. Niemal tak pociągający jak widok Leviego śpiącego przy jej łóżku, z rozczochranymi włosami, długimi rzęsami i pięknymi ramionami. Na tym polegał jej problem: zakochuje się w niedostępnych mężczyznach. Przez jeden wieczór Levi był dla niej miły, jeden marny (okej, rewelacyjny) pocałunek i tak, majtki same się z niej zsuwają. Wbiła łopatę w żwir z większą siłą, niż była konieczna. Nazwijmy to ćwiczeniami. – Słyszałem, że poszłyście z Colleen na imprezę dla singli – powiedział Jeremy. Zawahał się. – Jesteś zainteresowana? Umówieniem się z kimś. A może już kogoś masz? – Nie. Nie mam. W żadnym razie. – Okej, nie musiała mówić z takim naciskiem. – Dlaczego pytasz? – No cóż. – Znowu rzucił piłkę. – Może chcę stłumić wyrzuty sumienia, ale...

myślisz, że chciałabyś pójść na randkę? – Z największą radością – odparła od razu. – Naprawdę? – Oczywiście. Jak dobrze go znasz? – Niezbyt. To mój księgowy... Jest bardzo przystojny. I uczciwy. – Sprzedane! Daj mi jego numer, natychmiast do niego dzwonię. Mrugając niepewnie, Jeremy podał jej telefon. Pięć minut później Faith była umówiona na wieczór. Może ten facet nie okaże się gejem ani żonatym, nie będzie też postrzegał pocałunku jako pomyłki. To byłaby dopiero miła odmiana. Faith z Blue wstąpiła do Starego Domu i pożałowała tego w momencie, kiedy przekroczyła próg. – Mówi się „kupon” – wycedziła Goggy stalowym głosem. – Ja wolę „kjupon” – odparł dziadek buntowniczo. O matko. Może Faith uda się niepostrzeżenie wymknąć. Spojrzała na Blue: jego psie czoło zmarszczyło się na dźwięk sprzeczki staruszków. – Nigdy przedtem tak nie mówiliśmy – powiedziała Goggy. – Dlaczego teraz to zmieniasz? Idiotycznie brzmi. Okropnie pretensjonalnie. Faith położyła dłoń na gałce i bezszelestnie ją przekręciła. – Kjupon – powtórzył dziadek. – Faithie, misiaczku, to ty? Wchodź, skarbie! Przyłapana na gorącym uczynku. – Cześć! Och, ciasteczka! Mogę jedno? – Oczywiście – odparła Goggy. – Weź trzy. Skarbie, mówi się „kupon”, prawda? – Słyszałam obie wymowy. – Faith postanowiła odegrać rolę neutralnej Szwajcarii w tej straszliwie ważnej dyskusji. Wyprowadzka była zdecydowanie dobrym wyborem. Ugryzła ciasteczko. O tak. Cynamonowe niebo w gębie. Trzy mogą nie wystarczyć. – Widzisz, jestem francuskim Kanadyjczykiem – oznajmił dziadek. – Na północy mówimy „kjupon”. – Twoi rodzice pochodzą z Utrechtu! Miałeś ciotecznego dziadka, który przez rok mieszkał w Quebecu, co nie czyni cię francuskim Kanadyjczykiem. – Kjupon. – Dziadek uśmiechnął się, mrugając do Faith. Ten człowiek był uroczo zły. – Jak stodoła? – Wygląda zjawiskowo, nie chwaląc się. – Nic dziwnego, skoro to twoja robota. – Goggy podsunęła jej talerz z ciasteczkami. Przylecieli na otwarcie Douglas Street Park i byli jednocześnie oszołomieni i dumni z pracy wnuczki (a także pełni lęku, że w wielkim mieście ktoś poderżnie jej gardło).

Zadzwonił telefon i Goggy odebrała. – Betty, witaj – powiedziała, wychodząc do salonu. – Dziadku, chciałam porozmawiać o waszej rocznicy – zaczęła Faith. – Rocznicy czego? – zapytał, nalewając do kieliszka sauvignon blanc, które w zeszłym roku zdobyło dla winnicy srebrny medal. – Waszego ślubu. W przyszłym miesiącu wypada sześćdziesiąta piąta. – A ja wciąż chodzę po tej ziemi przykuty do twojej babki małżeńskimi kajdanami. – Mrugnął i jej także nalał wina. Ciasteczka i wino... te osiem kilogramów raczej z nią zostanie. – No tak, ale przecież ją kochasz – naciskała. – Kochasz, kichasz – fuknął. – Miłość jest dla was, młodych. – Sześćdziesiąt pięć lat spędziłeś w małżeństwie, więc pewnie kochasz swoją żonę. – Uśmiechnęła się w nadziei, że to go zachęci. – Sam nie wiem. – Dziadek rzucił ciasteczko psu, który momentalnie je połknął. – Jestem przeklęty? – Jesteś upiornym staruszkiem, i tyle – powiedziała, poprawiając mu kołnierzyk. – Przyznaj, dziaduniu. Kochasz Goggy. – Kocham to wino. Smakuje ci? Upiła łyk. – Cytryna, dzika róża, szczypta opiekanej pianki. – Moja dziewczynka. – Tak czy owak pomyślałam, że wasza rocznica to świetna okazja na inaugurację sali. Impreza Hollandów, kamień milowy w dziejach rodziny. Wiem, że Goggy bardzo by się ucieszyła. – Chcesz urządzić dla nas przyjęcie rocznicowe? – Oczywiście! Liście wciąż będą piękne, zaprosimy wszystkich przyjaciół i znajomych, ludzie dzięki temu zobaczą nową salę. Stodoła w Błękitnej Czapli, sympatyczny stary klan Hollandów. Co o tym sądzisz? – Sądzę, że powinienem dostać Szkarłatne Serce i tygodniowy samotny urlop. Oto moje zdanie. Na wspomnienie historii tragicznej pierwszej miłości Goggy Faith westchnęła. – Dziadku, jestem przekonana, że dla Goggy to ważne. Długie małżeństwo to powód do dumy... – Albo ataku paniki – wtrącił dziadek. – ...a Goggy zasługuje na wyjątkowy wieczór. Nie uważasz? – Och, zasadniczo nie lubimy zamieszania. – Jakiego zamieszania? – zapytała Goggy, wróciwszy do kuchni. – Czas najwyższy – burknął dziadek. – Umieram z głodu. Już dziesięć po piątej. – Mówiłam dziadkowi – oznajmiła Faith stanowczo – że chciałabym urządzić dla

was przyjęcie z okazji rocznicy ślubu. – I co on o tym myśli? – zapytała Goggy po krótkiej chwili, jakby mąż nie siedział tuż obok. – Komu potrzebne przyjęcia? – prychnął dziadek. – Za dużo kosztują. – Och, byłabym zachwycona! – oznajmiła Goggy natychmiast. – Świetny pomysł, skarbie! Cudownie, że o nas pomyślałaś. – Obrzuciła dziadka brzydkim spojrzeniem i uśmiechnęła się do Faith. – Zostaniesz na kolacji? Wyglądasz za chudo. Och, te babcie! – Dziękuję, ale nie, Goggy. Muszę już iść. Mam randkę. To sprowokowało rozkoszne gruchanie Goggy, która domagała się więcej prawnuków, i to szybko, oraz ze strony dziadka ponure przestrogi na temat niegodziwej natury mężczyzn. Faith ucałowała oboje i ruszyła do domu. Umówiła się z Ryanem Hillem w restauracji O’Rourke, dzięki czemu Colleen będzie mogła dokładnie obejrzeć faceta, a Faith – zamówić nachos grande. Dwie pieczenie, jeden ogień, w przyszłości być może mąż. Ale najpierw, pomyślała, wjeżdżając do miasteczka, macchiato u Lorelei. Przywiązała Blue do latarni i weszła do piekarni, gdzie jej oczom ukazały się masywne plecy komendanta policji, który składał zamówienie. – Proszę średnią kawę, Lorelei. Ze śmietanką, bez cukru. – Już się robi, komendancie – odparła Lorelei z uśmiechem. – Na pewno chcesz śmietankę? – zapytała Faith cokolwiek za głośno. Komendant Wrzód na Dupie odwrócił się i obrzucił ją spojrzeniem numer cztery na Skali Znudzenia: Przypomnij, jak się nazywasz? Co nie przeszkodziło, że kolana zdradziecko się pod nią ugięły. – Myślisz, że chcesz śmietankę, ale potem upijesz łyk i dojdziesz do wniosku, że wcale ci nie smakuje. Śmietanka może być złym pomysłem. Albo wielkim błędem. – Nie będzie – zapewnił, dziwnie na nią patrząc. – Ojej, jesteś dzisiaj taki stanowczy, Levi! Ale czy na pewno? Bo jeśli kawa nie będzie ci smakować, urazisz jej uczucia. – O czym ty gadasz? – O niezdecydowaniu. Marnej kontroli nad impulsami. Laniu wody. Czwórka ustąpiła miejsca szóstce: W głowie mi się nie mieści, że nadal z tobą rozmawiam. Lorelei podała mu kawę. – Proszę, komendancie! Cześć, Faith, nie zauważyłam cię! Jak leci? Na co masz dzisiaj ochotę? Pieprzyć kawę. Jasne, może doznać szoku od nadmiaru cukru, ale jakieś wzmocnienie jest potrzebne. – Wybieram czekoladowy croissant i małą czekoladę na gorąco.

– Już podaję. – A może jeszcze kawałek ciasta czekoladowego? – zasugerował Levi. – I batonik na dokładkę? – Nie ma w pobliżu żadnych kryminalistów, których trzeba zaprowadzić przed oblicze sprawiedliwości, Levi? Hę? Wciąż na nią patrzył, lekko marszcząc czoło. – Chodzi o tamten dzień? – Jaki dzień? – warknęła. – Posłuchaj, tamto... popełniłem błąd. Przepraszam. – Kobiety uwielbiają słuchać takich tekstów. Och, naprawdę. Strasznie mi pochlebiasz. – Nie próbuję ci pochlebiać. Mówię prawdę. Zachowałem się karygodnie i żałuję tego. – Mów dalej. Niewykluczone, że zemdleję. Lorelei przygotowała zamówienie i podliczyła rachunek. Faith podała jej pięć dolarów. – Dziękuję, Lorelei – powiedziała, zabierając przysmaki. – Komendancie Cooper, życzę miłego dnia. Nie pofatygował się, żeby odpowiedzieć, choć jego irytacja była namacalna. Sprawiło to Faith ogromną satysfakcję.

Rozdział szesnasty Dwie godziny później Faith wkroczyła w gwar piątkowego wieczoru i skierowała się prosto do Colleen, która jak zwykle dysponowała wszelkimi informacjami. – Jest tutaj – powiedziała Colleen – trzeci boks w głębi, przystojny, dobre maniery, ślad południowego akcentu. – Uśmiechnęła się i nalała piwo dla Wayne’a Knoxa. Najwyraźniej ochotnicza straż pożarna miała „spotkanie”. – Jak wyglądam? – zapytała Faith. Colleen przechyliła się nad barem i poprawiła bluzkę przyjaciółki, odsłaniając więcej dekoltu. – Proszę. Wykorzystuj swoje atuty, dziewczyno. Mam rację, chłopaki? Strażacy żarliwie przytaknęli. – Biustu nigdy dość – oznajmił Everett Field. – Byłam twoją nianią – przypomniała Faith. – Pamiętam. Cały czas o tym myślę. Gerard Chartier, który razem z nim pożądliwie się gapił, serdecznie klepnął go w plecy. – Idź już – powiedziała Colleen. – Na razie zabawia go Jeremy. – Jeremy jest tutaj? – Tak. W piątki zwykle przychodzą z Levim. – Cotygodniowa randka? – Faith nie zdołała odmówić sobie złośliwości. – Muszę przyznać, że ostatnio Levi wygląda na superciacho – stwierdziła Coll. – Te bary! Naprawdę, wchodzi tu w T-shircie, a ja mam orgazm. Proszę, szprycer z białego wina dla pani, pani Boothby. – Zignorowała pełne dezaprobaty spojrzenie kwiaciarki. – Twój tata też tu jest, skoro mówimy o mężczyznach, którzy... – Hola! Jest granica, nie przekraczaj jej. – Faith poszła w głąb baru, gdzie ojciec rozmawiał... o jasna dupa, z Levim. – Cześć, tato, przystojniak z ciebie. – Rzeczywiście... Był po prysznicu i miał koszulkę w stylu rugby zamiast zwykłej przetartej flanelowej. – Witaj, cukiereczku. – Tata objął ją jedną ręką. – Faith – powiedział komendant policji. – Levi. – Niesamowite, jak potrafił ją zirytować, tylko wypowiadając jej imię. – Słyszałem, że masz randkę – rzucił ojciec. – Owszem. Jestem pełna nadziei, że nie okaże się błędem. Złym pomysłem. Nietaktem. Levi westchnął, patrząc przed siebie.

– Na pewno nie – zapewnił tata. – No cóż, baw się dobrze, kochanie. Jestem tu, jeśli będziesz mnie potrzebowała. – Dziękuję, tato. Sam tu siedzisz? – zapytała szeptem. – Umówiłem się z Loreną. – Och. – Faith powściągnęła grymas. Do tej pory sprawdziła wnikliwie i odrzuciła trzy kobiety z eCommitment/SeniorLove, a jej wysiłki, by z Cathy Kennedy nawiązać rozmowę o świętym Johnie Hollandzie, zakończyły się sromotną porażką. – No dobra... ale pamiętaj, że w stawie są też inne ryby, tato. – Jakie ryby? – Takie, które nie noszą lamparcich staników i prześwitujących bluzek i nie pytają o stan twojego konta – odparła Faith, nawiązując do wymiany zdań przy niedzielnym obiedzie, która sprawiła, że pani Johnson głośno warknęła. Tata wciąż sprawiał wrażenie, że kompletnie nic nie łapie. – Nieważne, tato. Tylko się nie żeń, zanim nie zapytasz mnie najpierw o zdanie. Ojciec zachichotał. – Posłuchaj tego, Levi. Przez połowę czasu nie mam pojęcia, o czym ona mówi. – Znam to uczucie – odparł Levi. Oooch. – No tak. Mój partner czeka. – Baw się dobrze – powiedział Levi. – Tak, złotko, baw się dobrze! – dodał ojciec. – Jestem gotowy na kolejne wnuki. Pamiętaj o tym. – Uszczypnął ją w policzek. – Levi, mam najśliczniejsze córki na świecie, prawda? – Zgadzam się – odparł Levi, przesuwając po niej wzrokiem i na mikrosekundę zatrzymując się na jej piersiach. – Wzięłaś swoją listę? Faith nie zniżyła się do odpowiedzi (ale owszem, listę miała w torebce). Nabrała powietrza w płuca, żeby się uspokoić, i ruszyła do trzeciego boksu. Był tam Jeremy, nieskończenie piękny, i rozmawiał z Ryanem. – Faith! – Jeremy zerwał się na równe nogi i pocałował ją w policzek. Uśmiechał się serdecznie i promiennie, jakby nie widzieli się od lat, a nie od paru godzin. – Wyglądasz cudownie, jak zawsze. Pozwól, że przedstawię ci Ryana Hilla, mojego księgowego. Ryan rzeczywiście był uroczy. Idź, Jeremy! Dołeczki w policzkach, miodowe włosy, niebieskie oczy. Wstał i uśmiechając się, uścisnął jej rękę. – Wspaniale cię poznać, Faith. I zaciągał! Colleen miała rację! O rany! – Zostawię was samych – powiedział Jeremy. – Bawcie się dobrze! – Uszczęśliwiony ruszył do baru. – Fajny gość – powiedział Ryan.

– Oczywiście – przyznała Faith. – Więc byliście zaręczeni? – Tak – potwierdziła Faith, zadowolona, że ma to z głowy. – Poznaliśmy się w liceum, zanim... hm... się ujawnił. Kelnerka, jedna z licznych kuzynek O’Rourke, przyniosła dla Faith kieliszek wytrawnego rieslinga z Błękitnej Czapli na koszt Colleen, która pomachała zza baru. Ryan zapytał, co warto zamówić, i Faith poleciła nachos grande – nie jadła ich od wtorku i cierpiała na poważny syndrom odstawienia. – Brzmi świetnie – uznał Ryan. – Jeśli tobie smakują, to mnie na pewno też będą. Och! Ten południowy wdzięk! Wymieniali grzeczności do chwili, gdy przyniesiono jedzenie; rozmawiali o pracy, college’u, rodzinnym mieście, i nic nie wywołało alarmu. Wręcz przeciwnie, Faith czuła dreszcze, o tak. Urok Ryana w połączeniu z rekomendacją Jeremy’ego pozwolił jej na przebłysk nadziei, pierwszy od epizodu z Clintem Bundtem, Kłamliwym Kłamcą z Krainy Kłamstwa. O tak, Ryan definitywnie wydawał się lepszą perspektywą od geja Rafaela (przed chwilą przysłał jej zdjęcie przystawek, które brali pod uwagę na swoje wesele, i pytał o zdanie). Bez dwóch zdań lepszą niż Levi, istny wrzód na dupie. Nie. Dzisiaj wieczorem nie poświęci ani jednej więcej myśli Leviemu, wykluczone. Jakby czytając jej w myślach, Levi spojrzał na nią zza baru, a jego senne zielone oczy sprawiły, że pewne części jej ciała zacisnęły się w gorącym, powolnym skurczu. Cholera. Colleen miała rację. Levi Cooper był uosobieniem seksu. Seksu przy ścianie, na podłodze, na stole, na... innych niegrzecznych powierzchniach... rozpustnego, spoconego, cudownego seksu... co nie znaczy, że Faith posiadała doświadczenie w tym zakresie. Braki nadrabiała wyobraźnią, niczym nieskrępowaną. Zwłaszcza kiedy patrzyła na rzeczonego mężczyznę. Ups. Usta miała lekko rozchylone i pewnie spłonęła rumieńcem. Zmusiła się do przeniesienia wzroku na swojego partnera, który uprzejmie się uśmiechał. Racja. Koncentruj się na tym sympatycznym facecie, który w dodatku sprawia wrażenie, że cię lubi, Faith. – No tak – powiedziała. – Przejdźmy do rzeczy. Jestem najmłodsza z czworga rodzeństwa, mam dwie siostry i brata. Tata siedzi przy barze, więc się nie przystawiaj. Kocham swoją pracę, dziadków, lody Ben & Jerry i mojego Blue, który jest najwspanialszym psem na świecie, co powinieneś wiedzieć od razu. – Nie mogę się doczekać, kiedy go poznam. Kontynuuj, panno Faith. Uśmiechnęła się. – W wolnym czasie lubię jeść na mieście, ćwiczyć pilates... – Cóż, zamierzała

niedługo zacząć. – Uwielbiam też pełne przemocy, przerażające filmy oraz romantyczne komedie. Chciałabym nawiązać poważny związek z mężczyzną, który nie jest żonaty, nie jest tatusiem wymigującym się od obowiązków rodzicielskich, ma pracę i nie jest gejem. To cię nie zniechęciło? – Żartujesz sobie? – powiedział Ryan z kolejnym fantastycznym uśmiechem z dołeczkami. – Już jestem prawie w tobie zakochany. – Wynoś się z miasta, ty bezczelny kłamco – odparła Faith. Jejku, Jeremy! Uśmiechnęła się, napotykając wzrok Leviego. Obserwował ją. Świetnie! Patrz uważnie, komendancie, pomyślała, dopijając wino. – Twoja kolej, Ryan. – Nie tak szybko. Jeremy mówił, że masz listę. – Ryan oderwał kawałek nachos i wsunął do jej ust. Ha. Już ją karmi? To ckliwe czy urocze? Urocze, Faith, urocze . Ale też cokolwiek niezręczne z powodu kapiącej śmietany. A niech tam. Dobry znak. Oby. – Rzeczywiście mam listę. – Faith wytarła usta. – Jest nieco... makiaweliczna. – Zapowiada się niezła zabawa. – Ryan spojrzał na nią namiętnie. – Czyżby? – Mhm. Dawaj, dziecinko. – O... zgoda... Teraz? – Jasne. – Dobra. – Faith otworzyła torebkę i wyjęła wymiętą kartkę. – To poważna sprawa, rozumiesz. Chcę się upewnić, że nie powinnam z krzykiem wybiec z knajpy. Uśmiech z dołeczkami. – Proszę tego nie robić, panno Faith. Był taki słodki. – Okej, więc... Siedziałeś w więzieniu? – Jeszcze nie. – Ojej! Na razie dostajesz A. Następne pytanie: masz jakieś dzieci, a jeśli tak, czy płacisz na nie alimenty? – Nie mam dzieci. Jeszcze. Kolejna doskonała odpowiedź. „Jeszcze” sugeruje, że w przyszłości będzie chciał je mieć. Do A doszedł plus. – Dobrze, ostatnie poważne pytanie, potem możemy przejść do spraw w rodzaju spacerów przy księżycu i starych filmów. – Uwielbiam stare filmy i spacery przy księżycu. Ha, nie można mieć wszystkiego. – Z iloma kobietami spałeś? Nad tym Ryan musiał się zastanowić. – Uch... dziesięcioma? Dziesięcioma? Dziesięcioma! Strasznie dużo. A z drugiej strony, wziąwszy

pod uwagę, że ma trzydzieści dwa lata (dziękuję, wujku Google) i seks po raz pierwszy uprawiał powiedzmy jako siedemnastolatek (z powodu tych dołeczków na pewno nie skończył liceum jako prawiczek), zostaje piętnaście lat życia samotnego heteroseksualisty utrzymującego kontakty seksualne z kobietami. Czyli – Faith dokonała szybkich obliczeń w głowie – wychodzi 0,667 kobiety na rok. Brzmi dziwacznie, ale czy to tak dużo? Nawet jeśli wydaje się dużo? – Zaraz po college’u byłem w poważnym związku – powiedział, uroczo zaciągając. – Myśleliśmy, że się pobierzemy, wiesz? Ale mnie rzuciła, złamała mi serce. – Spojrzał na Faith szczenięcym wzrokiem. – Od tamtej pory nie potrafię znaleźć właściwej kobiety. Okej, okej, to było do przyjęcia. Poniekąd. No ale... dziesięć? – A przy okazji, na nic nie choruję. Oczywiście będzie potrzebowała medycznego potwierdzenia. Powinna od razu zapytać o nazwisko jego lekarza czy poczekać? Lepiej to drugie. Zerknęła na Leviego, który już na nią nie patrzył. W porządku. Niech ją ignoruje. – Dzięki, że odpowiedziałeś na moje pytania, Ryan. Jesteś bardzo tolerancyjny. – Proszę bardzo. Hej. Co powiesz na uczczenie tego pierwszym pocałunkiem? – Uśmiech. – Wiem, że to odpręża, bo nie musimy się martwić, jak będzie. – Eee... zgoda. – Znowu zerknęła na Leviego. I wiecie co? Tak. Niech zobaczy, jak Faith całuje innego. Pochyliła się nad stołem, najpierw odsuwając nachos (nie chciała mieć guacamole na biuście), pocałowała Ryana w usta i natychmiast usiadła prosto. Był dreszcz? Za krótko to trwało, żeby zyskać pewność. Rzut oka na Leviego, który podnosił szklankę z piwem. Cholera jasna. Na widok jego ramienia przeszły ją ciarki. – Bardzo miło – powiedział Ryan. – Lekkie pieczenie po jalapeño, ale właściwie mi się spodobało. Słodycz z żądłem. – To ja – oznajmiła Faith. Na jego twarzy pojawił się dość drapieżny wyraz. – Naprawdę? – Cóż, właściwie nie wiem, ale... w pewnym sensie to chyba ja. – Zakłopotana włożyła w usta nachos. Hanna (albo Monica) O’Rourke przyniosła jej następny kieliszek wina, niech Bóg ją błogosławi. – Ja też mam swoją listę – powiedział Ryan. – Tak? Świetnie! – Pokrewne dusze. Od razu poczuła, że nie jest taką świruską. – Gotowa? – Jasne. – Usiadła wygodnie. – Strzelaj. Ryan wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Lubisz dostawać klapsy?

Ponieważ w ustach miała nachos, wciągnęła kawałek japaleño w płuca i zaczęła się dusić. – Słucham? – Kaszlała (i kaszlała, i kaszlała), potem napiła się wina. – Uch... właściwie nie wiem. Nikt nigdy nie... dawał mi klapsów. – Zatem pod tym względem jesteś dziewicą? – Ryan oblizał wargi. – Hmm... Myślę, że ta książka, którą w zeszłym roku wszyscy czytali... że wywołała błędne wrażenie. Wiesz, że kobiety marzą o brutalnym traktowaniu. No tak. To nie wchodzi w grę. – A kajdanki? – Tu też... nie mam doświadczenia. I wcale nie chcę go mieć. – Kurde. Czy istniał sposób, by ta randka nie spłynęła w rury szybciej niż jej czarny sweter? Rozpaczliwie szukała rozwiązania, ale żadnego nie znalazła. – Lubisz być uległa? Miałabyś problem z nazywaniem mnie Panem? – Nie i tak. To naprawdę nie w moim stylu, Ryan. Może zmienimy temat, co? – Hej. – Znów posłał jej szczenięce spojrzenie. – Ja odpowiedziałem na twoje pytania. To zwykła sprawiedliwość. Faith wolno nabrała powietrza w płuca. Jakże byłoby miło, gdyby teraz mogła sobie pójść. Mogłaby, tylko za nic nie chciała oglądać wyrazu twarzy Leviego na widok jej porażki. – Super! – Ryan klasnął w dłonie jak małe dziecko. – Podobałoby ci się, gdybym zamknął cię w moim buduarze na dwanaście godzin i zostawił tylko szklankę wody? – Mężczyźni mają buduary? Według mnie to bardzo kobiece określenie. I nie. Bardzo bym zgłodniała. – Rozumiem. Pewnie mógłbym ci wsunąć pod drzwiami parę talarków kiełbasy. – Kiełbasy? Za mało. – Trochę amerykańskiego sera? – Nie – oznajmiła. – Musiałabym dostać pizzę z krewetkami, musztardą i pesto z Czerwonej Salamandry, butelkę chardonnay i co najmniej jeden pojemnik lodów arachidowych Ben & Jerry. – Rozumiem. – A poza tym nie dałabym ci się zamknąć w żadnym buduarze. Kopnęłabym cię w jaja, kolego, gdybyś spróbował. – Och! Niesamowite! – Ryan pojaśniał. Na wszystko, co święte... – A gdybym przyszedł w pelerynie Zorro, pod którą byłbym nagi? – W najmniejszym stopniu nie przypominasz Antonio Banderasa. Musiałabym ci odmówić. Wyobrażam sobie, że umierałabym ze śmiechu. – Jeremy jej za to zapłaci, o tak, to pewne. A skoro mowa o ubóstwianym w mieście lekarzu, gdzie on się podział? – Hanno, możemy poprosić o... A, do diabła. Levi Cooper na nią patrzy, usta wygina mu lekki pogardliwy

uśmieszek. – Zresztą nieważne – powiedziała do kelnerki. Nawet jeśli Ryan jest zbokiem z wyobraźnią idioty, to przynajmniej ona mu się podoba. Zwróciła spojrzenie na Ryana Rozpustne Dołeczki. – Następne pytanie. – Super! Załóżmy, że sprzątasz u mnie i kiedy wchodzę do kuchni, robisz coś na czworakach. Co byś powiedziała? – Powiedziałabym: „Dlaczego ta podłoga jest taka brudna? Nie potrafisz się nauczyć, że trzeba nachylać się nad stołem?”. – A ja bym odpowiedział: „Zdejmuj ten fartuch, ty zdzirowaty Kopciuszku, i swoje umiejętności zastosuj w innej dziedzinie”. Faith skrzyżowała ręce. – Powiedziałabym tak: „Nie, proszę pana, nie zrobię tego! Żądam, żeby pan pojechał do sklepu i kupił mi clorox, o który prosiłam w zeszłym tygodniu!”. Ryan sprawiał wrażenie lekko skonfundowanego. – Uch... no więc ja na to: „Rób, co każę, służebna dziewko!”. – Nie, to nie zadziała – odparła Faith. – Rozumiesz, jestem sprzątaczką, nie służebną dziewką. Straciłam motywację. Koniec. – Nie robisz tego dobrze, Faith – powiedział Rayn smętnie. – A ty jesteś zbokiem pozbawionym wyobraźni – odpaliła. – Służąca to najlepsze, co przychodzi ci do głowy? Nuuuda. Zadzwonił telefon Ryana. – Muszę odebrać – burknął. – Ależ oczywiście – odparła Faith. Ktoś usiadł obok niej. – Hej, Pru! Jak leci? – Super. Mam do ciebie jedno pytanie. Przeszkadzam? – Ani trochę. Ryan mruczał do telefonu, dłonią osłaniając mikrofon, żeby niczego nie podsłuchała. – Dobra. Rzecz w tym, że Carl przysyła mi seksesemesy. – Ojej. Ja... ojej. – Zobacz sama. W jakim kolorze masz majtki? Mam odpisać prawdę? Ponieważ wydaje mi się, że są w wiewiórki jeżdżące na saneczkach. Czy raczej powinnam coś zmyślić? – Hm, zrób tak, jak uważasz – odparła Faith. Zaraz poprosi o następny kieliszek wina. – Napisz mu, że masz czerwone stringi i chcesz, żeby je zerwał z ciebie zębami – wtrącił Ryan, odrywając się od rozmowy telefonicznej i zasłaniając słuchawkę dłonią. – Albo lepiej, że wcale nie masz majtek. I że po powrocie do domu

chciałabyś zabawić się w służebną dziewkę i pana. Prudence gapiła się na niego. – To twoja randka? – zwróciła się do Faith. – Z przykrością potwierdzam. – Muszę się zbierać – powiedział Ryan. – Moja mama ma kulkę woskowiny w uchu. Faith, chcesz się przyłączyć? To ucho zajmie tylko minutę, a dwojgu pójdzie łatwiej, bo trzeba ją przytrzymać. – Spasuję – odparła Faith. – Powodzenia. Ryan rzucił na stolik kilka banknotów i poszedł, mamrocząc coś o kłamstwach wypisywanych w erotycznych romansach. Pru wystukiwała esemesa. – Bycie seksowną jest wyczerpujące – powiedziała, po czym odczytała: – „Mam stringi. Przyjdź i zedrzyj je, wielkoludzie”. Wiesz, za czym tęsknię, Faith? Za miesiączkami. Wtedy przynajmniej miałam parę dni spokoju. A kiedy kobieta tęskni za miesiączkami, to znak, że świat się kończy. – Jej telefon zapiszczał, więc przerwała, żeby odebrać esemesa. – Cholera. Spójrz. Przesunęła telefon po stole w stronę Faith, która przeczytała: Jestem głęboko wstrząśnięty. Uważaj, do kogo wysyłasz, na litość boską. Przyjmę prezenty w ramach rekompensaty za tę psychiczną traumę, xox, twój syn, Ned. – Niewykluczone, że rozwiodę się z Carlem, jeśli nie zostawi mnie w spokoju – powiedziała Pru. – Okej. Idę wypieprzyć męża. Przykro mi, że twój partner na randkę okazał się dupkiem. Pogadamy jutro. – Pocałowała siostrę w policzek i wyszła. Faith wysunęła się z boksu. Jeremy najwyraźniej poszedł, ale Levi wciąż stał przy barze, a także tata i Jack, który właśnie przyszedł. A skoro mowa o tacie, najwyraźniej dobrze się bawił... z kobietą! Och, z dwoma! Ekscytujące! Z Cathy Kennedy, która wybierała dziwne wersety Biblii, ale poza tym wydawała się sympatyczna. Tej drugiej Faith nie znała. Levi coś powiedział do telefonu, po jego twarzy przemknął cień uśmiechu. Faith poczuła nagłe, silne szarpnięcie w intymnych częściach ciała. – Cukiereczku! Chodź tutaj! – zawołał tata; był dzisiaj w wyjątkowo wesołym nastroju. Przynajmniej jednemu z nich dopisało szczęście z płcią przeciwną. Podeszła do ojca, który ją objął, i uśmiechnęła się szeroko do potencjalnej macochy. – Skarbie, pamiętasz panią Kennedy, prawda? – Oczywiście, tatusiu. Dzień dobry, pani Kennedy. Świetnie się bawiłam na kółku biblijnym. – Mów mi po imieniu, słoneczko. To moja żona, Louise. Jasna dupa! Dlaczego wszyscy naprawdę fajni są homoseksualni? – Bardzo mi miło cię poznać, Louise – powiedziała Faith, starając się nie

wzdychać. – Chodzisz na kółko biblijne? – mruknął Jack. – Z Goggy – odmruknęła. – Chcesz dostać dom w testamencie? – Chyba zapracowałam sobie na to, nie sądzisz? – To był szalenie interesujący werset, prawda? – powiedziała pani Kennedy. – Chłopaki, dyskutowałyśmy o historii krwawych rytuałów w Starym Testamencie. Obrzezanie, ofiary z ludzi i tym podobne. – To czyni ze mnie wyznawcę – zapewnił Jack. – Ten werset dotyczył obrzezania naostrzonym kamieniem – dodała Faith, spoglądając na brata. – Człowiek zadaje sobie pytanie, dlaczego niektóre dawne tradycje wymierają. Skoro naostrzony kamień w tamtych czasach wystarczał... Po co naprawiać coś, co nie jest zepsute? – Tegoroczne zbiory się udały, John? – zapytała pani Kennedy i tata wkroczył na swój ulubiony temat. – Jak poszła randka, siostra? – zapytał Jack. – Cudownie – odparła Faith, ponieważ Levi znajdował się w zasięgu głosu. – Niezwykle uroczy facet. Ale Levi na nią nie patrzył; wstał i wyciągnął ręce w stronę nadchodzącej siostry. Sara Cooper rzuciła plecak, podeszła do brata i przytuliła go mocno. – Dzięki Bogu, jestem w domu – powiedziała. – Myślałam, że mózg mi eksploduje. – Po tygodniu w college’u? – zapytał Levi. – Posłuchaj, żołnierzu. Nie masz pojęcia, jakie to trudne. – Sara oparła głowę o jego ramię i Levi pocałował ją we włosy, a ten gest był tak nieoczekiwanie słodki i naturalny, że Faith poczuła... że łagodnieje. Może Levi był upierdliwy, ale siostra go kochała. A z drugiej strony Jack robił tylko rzeczy takie jak sfilmowanie jej ataku i ukrywanie się w szafie z nożem, kiedy miała dziewięć lat. – Nie potrafię sobie wyobrazić, że obejmujesz mnie w miejscu publicznym – powiedziała do brata. – Ja też nie – odparł Jack. – Jesteś cholernie irytująca. – Nieprawda – zaprotestowała z uśmiechem. – Jestem twoją ulubioną siostrą. – Tylko dlatego, że mieszkałaś cztery i pół tysiąca kilometrów stąd. Teraz na dwoje babka wróżyła. – No cóż, nawet jeśli chciałbyś mnie uściskać, nie pozwoliłabym ci, ponieważ dziwnie pachniesz, nie potrafisz posługiwać się sztućcami, i... Och! Jack przytulił ją w niedźwiedzim uścisku, podnosząc nad podłogę. – Boże, aleś ty ciężka – stęknął. – Odpuść sobie ciasteczka sprzedawane przez skautki.

– Zamknij się i postaw mnie – odparła, bijąc go po głowie. Tata obserwował ich z uśmiechem w oczach. – Jak twoja mama – powiedział. Słowa, które w zamierzeniu były komplementem, sprawiły, że Faith spoważniała. – Dzięki – odparł Jack. – Często to słyszę. – Zauważył, że Colleen się do niego uśmiecha, i spochmurniał. – Nie bój się, Jack – powiedziała Colleen. – Gryzę tylko na wyraźne żądanie. – No dobrze. Idę do domu – postanowił tata. – Jack, jesteś gotowy? – Ojciec zmierzwił włosy Faith. – Dobranoc, skarbie. O, witaj, Saro, co u ciebie? – Dobry wieczór, panie Holland. Wszystko w porządku, a u pana? – Ja też wychodzę – oznajmiła Faith. Serce jej się ścisnęło. Kolejna fatalna randka. Ach, co tam. Przynajmniej nie zmarnowała czasu na sprawdzanie kandydata. Wróci do domu, przytuli Blue, zadzwoni do Jeremy’ego i zda mu relację, potem omówią, w jaki sposób może jej to wynagrodzić. – Dobranoc wszystkim. – Hej, Faith – powiedziała Sara. – Hm... masz chwilę? Zastanawiałam się, czy mogłabyś ze mną porozmawiać. O San Francisco. Faith spojrzała na Leviego, który rozmawiał przez telefon, potem na Sarę. – Jasne, skarbie. – Wiesz, twój siostrzeniec Ned. – Zarumieniła się gwałtownie. – Mówił mi, że mieszkałaś tam przez kilka lat. Miasto ci się podoba? O matko, jak słodko! – Uwielbiam San Francisco. Jest fascynujące. Levi wsunął telefon do kieszeni. – Sara, mam wezwanie. Jedziesz ze mną? – O co chodzi tym razem? Znowu kura ugrzęzła pod gankiem? – zapytała Sara. – Opos w piwnicy Hedbergów. Pies oszalał, co przeraziło kota, który wyskoczył przez okno, i teraz się boją, że kojot go zeżre. – Czy w tym mieście nie ma inspektora weterynarii? – zapytała Sara. – Owszem, ale facet jest stary, a minęła już dwudziesta druga. – Dam sobie spokój. Spotkamy się w domu. – Sara odwróciła się do Faith. – Więc lubiłaś mieszkać daleko stąd? Ja nie potrafię sobie wyobrazić, że mieszkam gdziekolwiek indziej. To znaczy pamiętam, że... no, porzucono cię przy ołtarzu. Może wyjechałaś, bo... o rany. Przepraszam, jeśli przypominam ci przykre chwile albo coś w tym rodzaju. – Sara się wykrzywiła. – Nie ma sprawy. Wszyscy o tym wiedzą. – Niestety. – Faith, mogę z tobą pogadać? – zapytał Levi. Nie czekał na odpowiedź, tylko chwycił jej dłoń i pociągnął na bok. Dotyk sprawił, że przeszył ją prąd. W koszuli z zielonej flaneli jego oczy nabrały ciemniejszego odcienia i, o matko, miał wielkie, męskie dłonie. Więc... samiec alfa. Colleen

mówiła, że wielkie dłonie oznaczają... Te pożądliwe myśli poślą cię prosto do piekła , napomniało jej sumienie ostrym głosem pani Linqvest. – Więc słuchaj – zaczął Levi. – Tak jest, komendancie Cooper. – Rzecz w tym, że Sara bardzo tęskni za domem. Robi wszystko, żeby rzucić college i wrócić tu, a ja naprawdę chciałbym, żeby skończyła studia. Skoro rozmawiacie o mieszkaniu w innym mieście, byłbym ci wdzięczny, gdybyś ją zachęciła. Nie chcę, żeby skończyła tutaj tylko dlatego, że nie dała sobie szansy. – Przesunął wielką dłonią po włosach i wewnętrzna dziwka w Faith jęknęła. Pamiętała te włosy, miękkie, jedwabiste. Mówię poważnie, powiedziała pani Linqvest. Natychmiast przestań. Levi włożył dłonie do kieszeni, materiał koszuli napiął się na jego potężnych ramionach. Faith odchrząknęła. – Rozumiem. Każdy powinien pomieszkać poza domem, przynajmniej jakiś czas. Spojrzał jej w oczy. – Właśnie. Rzęsy miał strasznie ładne, długie, proste i jasne. – Jedź zająć się tym oposem – powiedziała Faith. Z jakiegoś powodu zabrzmiało to mgliście erotycznie. Tak, Levi. Zajmij się tym oposem. Nie przestawaj. Zajmij się nim dobrze. Pani Linqvest wyjęła linijkę, by trzepnąć ją po łapach. – Pogadam z twoją siostrą. Wrócimy razem do domu. – Dzięki. Słowa sprawiły, że kolana się lekko pod nią ugięły. – Nie ma za co – odparła cokolwiek zachrypniętym głosem. Levi odwrócił się i podniósł rękę, bo ktoś życzył mu dobrej nocy. Kiedy wrócił z wezwania (oposa wypłoszył z dziury w kamiennych fundamentach, którą potem prowizorycznie załatał przy pomocy młodego Andrew, kot został odnaleziony cały i zdrowy ku łzawej uldze córek Hedbergów), restauracja była prawie pusta. – Moja siostra poszła do domu? – zapytał Colleen, która wycierała bar. – Faith powiedziała, że idą na plażę. Nie wiem, czy jeszcze tam są. – Dzięki. Levi wyszedł tylnymi drzwiami, minął parking, gdzie wyciągnął Faith z okna. Miał wrażenie, że to było wieki temu. Nie miałby nic przeciwko oglądaniu jej znowu w tamtym czarnym staniku, o tak. Albo bez. Cholera. Nie powinien o tym myśleć. Faith była... no cóż, nie była w jego typie. Zbyt – za bardzo, i tyle. Za bardzo apetyczna, skreślić, rozkoszna, skreślić,

skomplikowana. Zrobił błąd, całując ją. Naprawdę postąpił głupio. Nie planował tego, nie ulega wątpliwości, ale wystarczył jeden pocałunek i poczuł przypływ gwałtownej, obezwładniającej żądzy. Usta miała miękkie, cała była miękka jak łóżko, w które można się zapaść, i ten jej zapach, zapraszający jak aromat ciepłego ciasta prosto z pieca, a kiedy cicho jęknęła, o mało nie stracił panowania nad sobą. Odsunął się, bo gdyby pocałunek potrwał o sekundę dłużej, wziąłby ją przy tej ścianie. Cała sprawa trochę... wymknęła się spod kontroli. Po pierwsze i najważniejsze Faith była dawną dziewczyną Jeremy’ego. Niezależnie od okoliczności Jeremy był jej pierwszą miłością i Leviemu nie przypadło do gustu drugie miejsce po swoim najlepszym przyjacielu. A po drugie chodziło o wszechogarniające poczucie zatracenia, kompletnej obojętności na wszystko poza chwilą obecną. To też mu się nie podobało. Poczuł to dwanaście lat temu, kiedy ją pocałował, i ten pocałunek wymazał zdrowy rozsądek, lojalność i wszystko inne, co się liczyło. A po trzecie... nawet nie zamierzała zostać tu na stałe. John Holland powiedział mu, że ma nadzieję, że Faith się tu przyprowadzi. Ale prawda jest taka, że miała swoje życie w Kalifornii. Już raz zakochał się w kobiecie, która od niego odeszła. Nie powinien rzucać się na oślep w kolejny taki związek. Co nie znaczy, że zakochał się w Faith Holland. Miejska plaża w rzeczywistości była małym parkiem: trawa, kwitnące drzewa, parę ławek, łódź, pomost i maleńka piaszczysta plaża na brzegu jeziora. Niebo znaczyły gwiazdy, ale księżyc nie świecił, więc chwilę potrwało, nim oczy Leviego przywykły do mroku. Sara i Faith siedziały na ławce, stykając się ramionami i patrząc na ciemną wodę. Były odwrócone do niego plecami, więc go nie zauważyły. Stanął, słysząc śmiech Sary. Od dawna się nie śmiała. – Nie, ale poważnie, wiem, co czujesz – powiedziała Faith. – Ja też straciłam mamę, kiedy byłam bardzo młoda. – Ile miałaś lat? – Jedenaście. – Uch. Okropne. – Tak. Wypadek samochodowy. – Więc nie zdążyłaś się pożegnać? – Właśnie. Sara chwilę się zastanawiała. – Ja przynajmniej mogłam. – W obu przypadkach jest ciężko. Nie da się do tego przyzwyczaić. To strasznie trudne.

– Myślisz o mamie? – zapytała Sara. – O tak. Codziennie. Levi także. Każdego dnia myślał o mamie – o jej energii, o jej sile, o tym, że nigdy się nad sobą nie rozczulała. Nawet kiedy była otumaniona morfiną, starała się rozśmieszać jego i Sarę. Poczuł ucisk w gardle. – Niekiedy jestem taka smutna, że nie potrafię nawet wstać z łóżka – powiedziała Sara cichutko. – Chcę tylko, żeby mama była przy mnie, ale muszę iść na zajęcia i słuchać wykładowców, a wszystko, co mówią, wydaje się płytkie i nic nieznaczące, skoro oddałabym absolutnie wszystko za jeden dzień z nią. – Głos jej się załamał i Faith ją objęła. – Bardzo mi przykro, skarbie – powiedziała. Nic więcej, tylko to. Gładziła Sarę po włosach jakby z roztargnieniem, nachylając ku niej głowę. Gładziła ją i pozwalała się jej wypłakać. – Wiem, że powinnam się z tym pogodzić – powiedziała Sara. – Minął ponad rok. – Cóż, w gruncie rzeczy nigdy się z tym nie pogodzisz – odparła Faith. – Uczysz się tylko lepiej to znosić. A jedynym sposobem jest robienie tego co zwykle. Wstajesz z łóżka. Idziesz na zajęcia. Próbujesz normalnie żyć i dość szybko twój żal i smutek... łagodnieją. – Levi też tak mówi – stwierdziła Sara po minucie. – Więc nie zawsze jest dupkiem. – Przez większość czasu jest. – O tak, słuszna uwaga. – W głosie Faith słychać było rozbawienie. – Wiesz... po prostu mocniej ją czuję tutaj – powiedziała Sara. – I dlatego nie chcę być w szkole. Levi poczuł ból w piersiach. Czemu siostra mu o tym nie mówiła? Czemu skarżyła się na trudne zajęcia i brak przyjaciół, skoro prawdziwy powód był inny? Pomyślał, że chyba zna odpowiedź. Ponieważ jej nie pozwolił. – Rozmawiasz z nią? – zapytała Sara. – Jasne – odparła Faith. Nieprawda, pomyślał Levi. – Ona ci odpowiada? No wiesz, czy wydaje ci się, że jej duch jest z tobą albo coś w tym rodzaju? Faith chwilę milczała. – Czasami. – Znowu skłamała, mówiąc Sarze to, co dziewczyna chciała usłyszeć. – A ty? – Oczywiście. Levi patrzy na mnie dziwnie, kiedy tak twierdzę, ale często czuję jej obecność.

– Ha, to facet. Mówią, że faceci są raczej tępi. – Znowu ta nuta rozbawienia. Levi poczuł, jak usta wyginają się mu w uśmiechu. – Beton – dodała Sara. – Ciemna masa. – Właśnie. – Sara się wyprostowała i wydmuchała nos. – Tęskniłaś za domem, kiedy wyjechałaś? – Jasne. Chorowałam z tęsknoty. Przez wiele tygodni bolał mnie brzuch. – Znam to! – Ale Saro, gdybyś tu została, zrezygnowała z szansy pomieszkania gdzie indziej i bycia kimś innym niż młodsza siostra Leviego... czy do końca życia nie zadawałabyś sobie pytania, co cię ominęło? Faith, grzeczna dziewczynka. – Chyba tak. No wiesz, teoretycznie chcę studiować i w ogóle. Przynajmniej na jakiś czas wyprowadzić się z domu. Ale to strasznie trudne. – Wiem, skarbie. – Faith przez chwilę milczała. – Znasz powiedzenie: Na wszystko, co w życiu ma wartość, trzeba ciężko zapracować? – Jasne. Levi powtarza to codziennie. – Sara wyciągnęła ręce nad głowę. – Powinnam wracać do domu. – Odwróciła się i na widok Leviego pisnęła. – Jezu! Levi! Nie możesz się czaić jak seryjny morderca! Następnym razem się odezwij! – Dopiero przyszedłem, więc nie panikuj. Gotowe, żeby się zbierać? Faith wstała, poprawiła spódnicę. – Komendancie, jak tam opos? – Charakterny – odparł krótko Levi. Biała bluzka Faith połyskiwała w ciemności. – Odprowadzić was, dziewczęta? – Więc co najbardziej lubisz robić w San Francisco? – zapytała Sara, truchtając tyłem, żeby widzieć Faith, która opowiadała o pogodzie, kwiatach, jedzeniu, widokach. W jej opowieści wyglądało jak najwspanialsze miejsce na ziemi. – Może spędzę tam semestr – stwierdziła Sara. – Mamy programy wymiany z wieloma college’ami. A, do diabła. – To wspaniałe miasto – powiedziała Faith. – Bez dwóch zdań warto je poznać. Jeśli nadal tam będę, możemy się spotkać. Mijali miejski skwer, teraz cichy, ciemne sklepy. – Popatrzcie – powiedziała Faith i oczywiście w jej mieszkaniu świeciło się światło, a w oknie widać było sylwetkę jej psa opierającego się łapami o parapet. – Cześć, Blue! Zaraz tam będę! – zawołała. Levi przytrzymał drzwi i włosy Faith musnęły mu brodę, kiedy go mijała, otulając go zapachem. Poszedł za nią po schodach. Rewelacyjne nogi. – Dzięki za rozmowę – powiedziała Sara, kiedy Levi otwierał drzwi.

– Skarbie, bardzo się cieszę, że mogłam ci pomóc – odparła Faith. – Przepraszam, jeśli na śmierć cię zanudziłam. – Coś ty! Żartujesz sobie? – Uśmiechnęła się, otwierając swoje drzwi, i na korytarz wypadł tańczący z radości pies. – Hej, wielkoludzie! – Sara pochyliła się, żeby go pogłaskać. Blue polizał ją w brodę i zapiszczał. – Ale z ciebie słodziak! – Poskrobała go za uszami i wyprostowała się. – Dobranoc! – powiedziała i zniknęła w środku. Levi nie poszedł za nią. Poczekał, aż zamknie drzwi, bez słowa patrząc na Faith, która z wieszaka zdjęła smycz, po czym pochyliła się i przypięła ją do obroży Blue. Dzięki temu umożliwiła Leviemu zerknięcie na swój imponujący biust. – Tak, Levi? – zapytała i westchnęła. Niech go szlag, jeśli znowu jej nie całował, ale owszem, jego wargi były na jej wargach, zdziwione ciche jęki wydobywały się z jej gardła. Ujął jej twarz w dłonie. Jakiś głos w jego mózgu warczał coś o idiotycznym, bezsensownym zachowaniu, za to reszta ciała miała inne zdanie. Jej miękkie i uległe usta odwzajemniły pocałunek. A potem mocno go odepchnęła, więc się cofnął, zdezorientowany. – O co właściwie chodzi, Levi? Zamierzasz co jakiś czas oślepić mnie pocałunkiem? – szepnęła. Blue skoczył na nią, jakby to był najlepszy pomysł, o jakim w życiu słyszał, ogonem waląc w ścianę. Z roztargnieniem poklepała psa, ale wyglądała na wściekłą. Levi nie mógł mieć o to do niej pretensji. – Przepraszam – powiedział. – Cholera, czego ty właściwie chcesz, Levi? – syknęła. – No wiesz, najpierw odnoszę wrażenie, że nie potrafisz mnie znieść, potem jesteś dla mnie niewiarygodnie miły, pomagasz mi, potem mnie całujesz, potem znowu ignorujesz... Jasny gwint, znowu ją całował. Jeśli już nie odniosło to innego skutku, to na pewno ją uciszyło. I podobało mu się, że jej usta robią coś innego, nie tylko na niego wrzeszczą. Były miękkie, słodkie i gorące. Przyciągnął ją do siebie. Nie opierała się, wsunęła dłonie w jego włosy i odwzajemniała pocałunek, znowu wydając z siebie słodkie cichutkie jęki. A potem odsunęła lekko twarz. – Przestań – szepnęła z ustami przy jego ustach. Posłuchał. Oczy miała szeroko otwarte i bardzo niebieskie, sprawiała też wrażenie cokolwiek oszołomionej. – Dzięki, że pogadałaś z moją siostrą – mruknął, zmuszając się do zrobienia kroku w tył. – Nie ma za co – odparła po momencie, oblizując usta. Boże, żałował, że to zrobiła. Miał ochotę sam jej to zrobić. Przełknęła. – Ja... hm... muszę wyprowadzić psa na spacer. – Jasne.

Ruszyła korytarzem. Po kilku krokach przystanęła i obejrzała się na Leviego. A ponieważ nie wiedział, co powiedzieć, tylko na nią patrzył, na tę miękką, śliczną postać w niemądrych sandałkach, ze zmierzwionymi włosami i szczęśliwym psem. Zeszła po schodach, a on oparł się o ścianę, zastanawiając się, co do diabła wyprawia.

Rozdział siedemnasty Może weźmie pan całą skrzynkę? – zaproponowała Faith. – Wino to rewelacyjny prezent, zbliżają się święta i pańscy przyjaciele będą wiedzieli, że myślał pan o nich w czasie tej podróży. – Uśmiechnęła się i nachyliła nad kontuarem w pięknym barze w Błękitnej Czapli. – Nie potrafię się oprzeć pięknej dziewczynie – powiedział mężczyzna. – Jasne. Czemu nie? Wezmę trzy skrzynki. To najlepszy riesling, jaki w życiu piłem. – Powtórzę to mojemu tacie. Dzięki panu będzie miał doskonały humor przez cały tydzień. Może jeszcze cabernet, który panu smakował? Wspomniał pan, że są w nim nuty jeżyn ze śladem tabaki? A przy okazji, ma pan niezwykle wrażliwe podniebienie. – Dobrze. Wspaniały pomysł. Ale to wino zachowam dla siebie. – Lubię mężczyzn, którzy o siebie dbają – powiedziała Faith, mrugając znacząco. Przekazała zamówienie Mario, który zaniósł skrzynki do samochodu klienta. Lata praktyki dowiodły, że flirtowanie czyni cuda, kiedy się stoi za barem sali degustacyjnej. Honor wygłaszała jej z tego powodu nauki, ale dopóki Ned nie dorósł, nikt nie osiągnął lepszych wyników sprzedaży niż Faith. W tej chwili obsługiwał grupę pięćdziesięcioparolatek w sportowych butach i jaskraworóżowych bluzach, na których widok bolały oczy, z napisem „Suki z Phi Beta”. Zaniosła kieliszek ostatniego klienta do zlewu. – Sprzedałam cztery skrzynki jednemu facetowi – mruknęła, mijając siostrzeńca. – Pogódź się z tym, chłopcze. – Drogie panie – powiedział Ned – moja ciocia myśli, że jestem gorszym sprzedawcą od niej. Pomóżcie mi udowodnić, że się myli. Liczę na wasze dobre serca. – Dziwka – szepnęła Faith, klepiąc go po ramieniu. – Uczę się od najlepszych – odpalił. Praca w sali degustacyjnej okazała się świetną zabawą, zwłaszcza kiedy obsługiwała klientów z Nedem. To było królestwo Honor: pracowała w wielkim gabinecie na zapleczu, zajmując się sprzedażą, mediami i dystrybucją, i robiła to świetnie. Ale zawsze kiedy nadchodziła Honor, Faith czuła się nie na miejscu. Dzisiaj rano jednak zadzwonił asystent Honor z informacją, że Chipper Reeves skręcił kostkę, więc może Faith zastąpi go po południu. Mimo że oznaczało to przerwanie prac w stodole, nie chciała odmówić. Honor rzadko prosiła ją o pomoc. – Dziękuję, piękne panie! – zawołał Ned za wychodzącymi Sukami. – A przy

okazji, osiem skrzynek – zwrócił się do Faith, po czym zaczął wycierać kontuary, korzystając z przerwy w ruchu. – Tak, ale mój rezultat na głowę nadal jest o wiele wyższy. Przypuszczam, że nie jesteś taki uroczy, jak ci się wydaje, kochany Neddie. – Nie rozumiem, jak to możliwe. W końcu mam lustro. – A skoro mowa o uroku – zaczęła. – Ładna zmiana tematu, ciociu. – Dziękuję. Więc skoro mowa o uroku, ty i Sara Cooper? Pojawił się powód do niepokoju? Powinnam cię uraczyć pogadanką o bezpiecznym seksie albo po prostu przypomnieć, że jej starszy brat jest weteranem wojennym, który potrafi trafić w ruchomy cel z odległości pięciu tysięcy metrów? – Mówisz poważnie? – Nie, to cytat z filmu. Ale chyba nie chcesz, żeby się na ciebie wściekł, co? – Bez wątpienia na początku brałem pod uwagę umiejętności strzeleckie Leviego – oznajmił Ned z powagą, gładząc się po brodzie – ale dość szybko słodki tyłeczek Sary odebrał mi zdolność racjonalnego myślenia... – Nie powiedziałeś tego. Teraz będę musiała cię zabić. – ...i teraz jest w ciąży z trojaczkami. Pogratuluj mi. Faith wpatrywała się w siostrzeńca. – No dobra. Prawda jest taka, że czasem pisujemy do sobie esemesy i gramy w Words with Friends. – To bardziej do ciebie pasuje – przyznała Faith. – Czyżbyś był powodem, dla którego tak często przyjeżdża do domu? – Nie sądzę. Zadurzyła się we mnie, ale czy można mieć do niej o to pretensje? – Uchylił się, kiedy Faith chciała go palnąć. – Lubię ją, nie zrozum mnie źle, ale na razie jest jeszcze za młoda. – Widzisz? Kiedy myślę, że powinnam cię utopić w wiadrze wody, ty przemawiasz naprawdę rozsądnie. – Faith na chwilę urwała. – Tylko nie pozwól, żeby to zadurzenie wymknęło się spod kontroli, dobrze? Sprawy uczuciowe bywają bardzo bolesne. – Czy ta wielka mądrość pochodzi z odłamków twojego złamanego serca, ciociu, czy... – Wiesz co? Przynieś wiadro. – Odwróciła się do pary wchodzącej do baru. – Dzień dobry! Witajcie w Błękitnej Czapli! – Faith? Mogę cię prosić na słówko? – Honor stanęła w korytarzu prowadzącym do części biurowej. – Ja się tym zajmę – obiecał Ned. – Nalać państwu wina? Faith poszła za siostrą, mijając salę konferencyjną i biura utrzymywane (acz rzadko z nich korzystali) przez tatę, Jacka i Pru.

Honor usiadła za swoim pięknym, przerażająco uporządkowanym biurkiem, cudownym sprzęcie z orzecha i dębu wykonanym przez tych samych stolarzy, których Faith wynajęła do budowy pomostu w stodole. – Jak leci? – zapytała energicznie. – Super. A jak u ciebie? – W porządku. Znalazłaś już dla taty odpowiednią kobietę? Faith prychnęła. – To brzmi... no, nieważne. Jeszcze nie. Pracuję nad tym. Dzisiaj zamierzam niby przypadkiem przedstawić go ogrodniczce, a w przyszłym tygodniu mam umówione spotkanie z kobietę z eCommitment. – Dobrze. Nie chcemy, żeby ktoś pokroju Loreny ograbił tatę ze wszystkiego, co ma. Faith poczuła irracjonalną potrzebę, by stanąć w obronie tej kobiety. – Wiesz, Honor, może to przypadek przyciągania się skrajności. On chyba naprawdę ją lubi. – Poprosiła go o pożyczenie dziesięciu tysięcy, Faith. Na operację cycków w Meksyku. – W Meksyku? – Zna jakiegoś chirurga plastycznego. – Honor zmarszczyła brwi. – No cóż, może tata sam zdecyduje. To jego pieniądze. Honor westchnęła. – Masz pojęcie, ile kosztuje winnica, Faith? Pozwól, że ci wyjaśnię. Dwa kolejne lata fatalnej pogody i zbankrutujemy. Faith przygryzła wargę. – Jasne. – Więc może bardziej się przyłożysz? – zasugerowała Honor, stukając w klawisz cienkiego maca. Faith nie była pewna, gdzie jeszcze mogłaby spróbować, jeśli nie na eBayu. – Ja... oczywiście. Zrobię wszystko, co w mojej mocy. – Zobaczymy się dopiero na przyjęciu – powiedziała Honor, pisząc w tempie staccato. – Muszę na parę dni pojechać do miasta. Było tylko jedno miasto, jeśli człowiek pochodził ze stanu Nowy Jork. Albo Jersey, skoro o tym mowa. Albo Connecticut. – To wspaniale – powiedziała Faith. – To znaczy wspaniale, że wyjeżdżasz na parę dni. Honor mruknęła coś niezobowiązującego. – Lubisz służbowe wyjazdy? – zapytała Faith. Siostra przerwała pisanie i spojrzała na nią. – Owszem. Lubię. Fajnie jest... no cóż. – Pokręciła głową i Faith poczuła ostre

ukłucie żalu, co często jej się zdarzało w obecności Honor. – Fajnie co? Honor wzruszyła ramionami. – Być zależną tylko od siebie? – rzuciła domyślnie Faith. Siostra spojrzała na nią zaskoczona. – Właśnie. Faith znała to uczucie. – Nie być tylko jedną z wielu Hollandów w mieście, gdzie wszyscy wszystko o tobie wiedzą. – Tak. – Honor patrzyła na nią przez sekundę, potem się uśmiechnęła, i Faith zalała miłość do siostry. O mało jej nie przytuliła, zamiast tego odpowiedziała uśmiechem i poczuła, że gardło się jej zaciska ze wzruszenia. – Potrafisz dochować tajemnicy? – zapytała Honor. Ojej. – Jasne. Honor się zawahała. – Ja... no, spotykam się z kimś. Z kimś wyjątkowym. – Co? – warknęła Faith, ale zaraz zakryła usta obiema dłońmi, widząc grymas na twarzy siostry. – Honor! – szepnęła. – O matko! Nie wiedziałam! Kto to jest? Jaki jest? – On... to ten jedyny. Taki, którego my, zwykłe śmiertelniczki, możemy tylko z daleka podziwiać. Wielkie nieba. Honor się rumieniła. – Tylko że tobie udało się zbliżyć? – podsunęła Faith. Siostra przygryzła wargę. – O tak. – Więc... to ten jedyny? Odpowiedzią był marzycielski uśmiech. – Planujesz przedstawić go rodzinie? Honor skinęła głową. Wyglądała ślicznie, oszołomiona miłością. – Przyjeżdża na przyjęcie rocznicowe. – Fiu, fiu, więc to poważne, skoro masz zamiar spuścić ze smyczy potwory i tak dalej. – Jasne, kochała rodzinę, ale w kupie potrafili być nieco... przerażający. – Tak. Faith się uśmiechnęła. – Wspaniale, Honor. Bardzo się cieszę. – Tylko na razie nikomu nic nie mów, dobrze? Ani tacie, ani Jackowi, nikomu. Tylko tobie o tym powiedziałam. Faith znieruchomiała. Honor się jej zwierzyła.

– Nie puszczę pary z ust. – Dziękuję, Faithie. Od bardzo dawna Honor tak jej nie nazywała. Teraz najwyraźniej otrząsnęła się z mgły zasnuwającej jej myśli. – Muszę wracać do pracy. Do zobaczenia po powrocie. Jeśli potrzebujesz mojej pomocy przy urządzaniu przyjęcia, daj znać... Niedawno byłam w stodole i przyznam, że mnie zachwyciła, Faith. A teraz komplement! Kimkolwiek jest ten facet, Faith musi mu podziękować. – Dzięki – powiedziała lekko schrypniętym głosem. – No tak. Szczęśliwej podróży. Zadzwoń do mnie, jeśli będziesz miała ochotę. No wiesz, po prostu żeby pogadać. – Jeśli znajdę wolną chwilę, zadzwonię. – Honor uśmiechnęła się i wróciła do pisania. Faith wyszła z biura i korytarzem poszła do sali degustacyjnej, w której akurat nikogo nie było. Przez okno zobaczyła Neda wkładającego skrzynkę wina do samochodu tamtej pary. Świetnie. Na razie spokój. To była zdecydowanie najbardziej intymna i przyjacielska rozmowa, jaką od dwudziestu lat przeprowadziła z Honor. Może teraz, kiedy w życiu Honor jest coś więcej niż tylko winnica i opieka nad tatą, zbliżą się do siebie. Może... może... Honor w końcu wybaczy jej wypadek mamy. Honor nigdy nie potrafiła o tym mówić. Tata trzymał Faith w szpitalu, kołysał ją, powtarzał, że to nie jej wina, przecież nie mogła nic poradzić na swój atak. Jack był przerażająco delikatny i dobry, mówił, że na szczęście Faith uszła z życiem, a Pru, wówczas dwudziestoletnia, zrobiła wszystko, by zastąpić Faith matkę. Wszyscy zdawali się rozumieć straszliwe konsekwencje przebywania w samochodzie z martwą matką; Faith przez rok śniła koszmary, raz czy dwa zmoczyła się w nocy, miesiącami prawie nic nie mówiła. Do końca roku szkolnego nie musiała odrabiać lekcji. Wszyscy byli mili... z wyjątkiem Honor. W jej wzroku malował się zarzut, który Faith aż nazbyt dobrze potrafiła odczytać: Zabiłaś naszą mamę. A problem polegał na tym, że Honor miała rację, choć nie wiedziała, w jakim stopniu trafiła w sedno. Ale Honor była dobrą córką. Jasne, męczennicą, ojciec jednak mógł w każdej sytuacji na niej polegać. Faith była córeczką tatusia, a Honor ulubienicą mamy, zawsze bardziej dojrzałą, bardziej dorosłą niż reszta rodzeństwa, chociaż trzecią w kolejności z czworga. Łączyła ją z mamą wyjątkowa więź, a po śmierci mamy było tak, jakby Honor nie potrafiła znieść obecności Faith w tym samym pokoju. Może to jednak punkt zwrotny. Może istniał cień szansy i Faith sprawi, że siostra znowu ją polubi. Po zakończeniu pracy w sali degustacyjnej Faith odszukała ojca: smakował domowe wino, które Gerard Chartier przyniósł i poprosił o opinię.

– Niezłe – orzekł John. – Pasuje do słabo wysmażonego steku. Blue krążył wokół nich, znacząco upuszczając swoją obślinioną piłeczkę. Ojciec ją podniósł i rzucił, nie przerywając dyskusji o gatunkach drożdży użytych przez Gerarda. Kochany stary tatuś. W bejsbolówce i starej flanelowej koszuli, z dłońmi poplamionymi na fioletowo nie był najatrakcyjniejszym z facetów, ale na pewno dobrym człowiekiem i wszyscy o tym wiedzieli. – O, widzę moją małą księżniczkę – powiedział. – Cześć, mała księżniczko! – zawołał Gerard z uśmiechem. – Cześć, Gerard. Uratowałeś ostatnio komuś życie? – Nie, ale mogę cię znieść po drabinie, jeśli chcesz. – Nie kuś. Tato, masz sekundę? Chciałam ci pokazać stodołę. – Jasne, dziecinko. Do zobaczenia, Gerardzie. – Podniósł wysoko obrzydliwą piłeczkę. – Kto kocha swoją piłeczkę? Ty ją kochasz? Blue zastygł w uniesieniu. Tata rzucił ohydztwo za magazyn, a Blue skoczył, złapał piłkę w powietrzu i natychmiast wrócił. – Mógłby grać dla Jankesów – zauważył tata. – Ale nie rzuciłby, nawet gdyby od tego zależało jego życie – odparła Faith. – Więc, eee, czy Levi mówił ci, jak wspaniale zachował się Blue, kiedy miałam atak? – zapytała. Jasne, to była prostacka próba wprowadzenia jego imienia do rozmowy, ale jeśli chodzi o wyciąganie wniosków, kochany staruszek nigdy niczego nie podejrzewał i pod tym względem był niezrównany. Faith nie widziała Leviego od wieczornego pocałunku. Ani go nie słyszała. Z trudem się powstrzymała od przystawienia szklanki do ściany. – Mówił. Powiedział, że Blue po niego przyszedł. I kto jest dobrym pieskiem? Hę? Kto kocha Faithie? Kochasz ją? Uwielbiasz, prawda? W Blue jest coś takiego, że każdy przy nim zmienia się w radosnego idiotę, zauważyła Faith, kiedy ojciec włożył sobie piłeczkę w usta. – Tato, to ohydne. Rzucił piłeczkę w górę zbocza i ruszyli za Blue. – Więc w końcu zobaczę to miejsce – powiedział, obejmując Faith ramieniem. – Nie próbowałeś ukradkiem podglądać, co? – W ostatnim tygodniu projekt nabrał ostatecznego kształtu i chciała ojca zaskoczyć. – Nie, cukiereczku. Mam trzy córki, jestem mistrzem w wykonywaniu poleceń. Szli w górę zbocza, wzdłuż winorośli o złotych liściach. Na cmentarzu tata zdjął czapkę i położył dłoń na granitowym nagrobku żony. – Witaj, Connie. – W jego głosie było tyle miłości, że Faith poczuła pod powiekami kłujące łzy. – Wszyscy bardzo za tobą tęsknimy. Spojrzał na Faith. – Cześć, mamo – powiedziała posłusznie. Tak mi przykro. Ta myśl zawsze się

pojawiała, tkwiła niczym odłamki żelaza w jej sercu. Poczekała, aż ojciec zgarnie liście z grobu; na jego przystojnej twarzy malował się znajomy smutek. Proszę, pomóż mi znaleźć kogoś dla niego, modliła się w duchu. Ale czy mama by tego chciała? Faith sądziła, że tak, choć z drugiej strony zupełnie nie miała rozeznania w pragnieniach mamy. Tata wstał i poszli dalej, rozmawiając o gronach, które nadal wisiały na winoroślach, przeznaczone na wino wyrabiane ze zmarzniętych gron, oraz o jego przepowiedni, że przed Świętem Dziękczynienia temperatura spadnie do minus ośmiu. – Zapowiada się mroźna zima – orzekł. – Wy, paskudni starzy farmerzy, macie swoje sposoby na prognozowanie pogody – powiedziała Faith. Ojciec odpowiedział uśmiechem. – Jesteśmy na miejscu. Gotów na zawrót głowy? Ojciec był tu dwa tygodnie temu, sprawdzał postępy prac. Kamieniarze budowali kamienne murki na parkingu, Samuel montował balustradę na pomoście. Ale od tamtej pory ścieżka i grządki zostały ukończone, a dzisiaj Jane Gooding, organiczna ogrodniczka z Dundee, przywiozła rośliny. Faith chciała jeszcze rzucić okiem, zanim zostaną wykopane dziury, może coś zmienić, nim ostatecznie zdecyduje. I owszem, Jane Gooding została wytypowana na potencjalną kandydatkę dla taty. Pięćdziesięcioparolatka, uwielbiała świeże powietrze, znała się na roślinach, miała magisterium z botaniki oraz certyfikat mistrza ogrodniczego. Od dawna rozwiedziona, od czasu do czasu się z kimś umawiała, miała dorosłą córkę i była towarzyska i atrakcyjna. Innymi słowy, strzał w dziesiątkę. Jane wyładowywała rośliny z pikapu. Przerwała i pomachała im. – Cześć! – zawołała z uśmiechem. Pociągające zmarszczki pokryły jej twarz, a kiedy odgarnęła blond włosy za uszy, na policzku pozostała brudna smuga. Absolutnie w typie taty. Faith mogłaby się założyć, że Jane nie nosi stringów w tygrysie paski. – Cześć, Jane. Tata z otwartymi ustami wpatrywał się w stodołę. – Skarbie! To niesamowite! I tak szybko się uwinęłaś! – Do usług – odparła Faith z dumą. Ojcowski zachwyt ogrzał jej serce. – Jane, to mój ojciec, John Holland. Tato, to Jane Gooding, właścicielka Organicznych Ogrodów Dundee. – Miło mi cię poznać. – Tata uścisnął jej dłoń. – Świetna firma. Przejeżdżam obok, ale nigdy nie wstąpiłem. – Niewybaczalne! – zakrzyknęła Jane. – Następnym razem wpadnij koniecznie,

oprowadzę cię. – Uśmiechnęła się do niego, po czym powiedziała do Faith: – Wszystko już jest. Gotowa? – Jasne. Tato, masz czas, żeby nam pomóc? – Oczywiście, cukiereczku. Wciąż nie mogę wyjść z podziwu. Doskonała robota, skarbie. Faith chodziło o to, żeby otoczenie stodoły wyglądało na naturalne, pozbawione ingerencji architekta krajobrazu. Grządki wokół budynku otaczały solidne, nierówne kamienne murki. Zardzewiałe koło starego wozu, relikt ze stodoły, opierało się o pień dwustuletniego klonu, sześć dawnych pojemników na mleko stało szeregiem przy fundamentach. Kilka różnych odmian paproci i mchu, wszystkie endemiczne, czekało w donicach na przesadzenie, a tysiąc bulw żonkili – na umieszczenie po kilka w ziemi wzdłuż fundamentów, by na wiosnę mogły cudownie rozkwitnąć. Dojrzała słodka wisteria już została zasadzona przy przesuwnych drewnianych drzwiach, które Samuel misternie odbudował, a Faith wczoraj pomalowała na kolor barwinka. Jej domek zabaw z dzieciństwa przeszedł cudowną metamorfozę. Uratowała stodołę od losu kupy kamieni, urządziła pięknie miejsce, z którym związanych będzie mnóstwo szczęśliwych wspomnień. A mimo to gardło jej się ścisnęło, kiedy myślała, jak tu siadywała na dywanie z mchu, udawała, że nalewa herbatę do czapeczek żołędziowych, próbuje oswoić pręgowca, zostawia wianek ze stokrotek w prezencie dla wróżek. Szczęśliwe czasy. No tak. Tato i Jane najwyraźniej dochodzą do porozumienia z szybkością pożaru ogarniającego dom. Ogrodnictwo. Opcja o wiele lepsza od imprez dla singli. Faith wróciła do pracy. Zawsze czuła się jak akuszerka, kiedy sadziła roślinę: wyjmowała ją z donicy, rozplątywała korzenie, umieszczała w starannie wykopanej dziurze i zasypywała. Brudne ręce, bogaty, mroczny aromat wilgotnej ziemi, satysfakcja oglądania projektu stającego się rzeczywistością... Nic nie dało się z tym porównać. Słońce grzało ją w głowę, pomimo chłodu pot moczył T-shirt, odgłos kopania i śpiew ptaków dopełniały wrażenia, że to popołudnie jest doskonałe. Trzy godziny później skończyli. – Szybko poszło – pochwalił tato. – Jasne. – Faith wywróciła oczami w kierunku Jane, która się uśmiechnęła. – Mówisz tak, bo nie było cię z nami w zeszłym tygodniu, kiedy przygotowywałyśmy glebę. To była ta trudna część. – Tu jest prześlicznie, skarbie. Dziadkowie będą zachwyceni. – Poczekaj, aż zobaczysz stodołę wieczorem. Oświetlenie jest chyba najlepsze. – No, powinnam się zbierać – powiedziała Jane. – Cieszę się, że cię poznałam, John! Jak przypuszczam, zobaczę cię na przyjęciu? – Oczywiście. Mnie też było miło. – Tato zarumienił się nieznacznie, ale uścisnął

dłoń Jane i pomachał, kiedy zapaliła silnik swojego pikapu. – Zaprosiłaś ją? – zapytał Faith. – Jasne. Zaprasza się ludzi pracujących przy realizacji projektu, tato. To gest świadczący o klasie. – O, więc teraz mamy klasę? – Tak. Co oznacza, że wybiorę ci ubranie na sobotę. Przyjęcie może się okazać fantastyczne, pomyślała Faith, porządkując sprzęty. Niewykluczone, że Goggy i dziadek złagodnieją wobec siebie, wspominając dawne uczucia. Tata będzie miał prawie randkę z bardzo miłą kobietą. Honor będzie konspiracyjnie szeptać o swojej nowej miłości. Może Faith zdoła namówić Jacka, żeby zatańczył z Colleen, choć szanse wyglądały mizernie. Skoro jednak w przypadku Jane odniosła sukces, to w następnej kolejności zajmie się bratem. I może Levi z nią zatańczy. Zmiękły jej kolana, gdy to sobie wyobraziła i na wspomnienie jego twardych mięśni i żaru ciała. Pewnie do tego nie dojdzie, ale wizja była pociągająca. Otrząsnęła się z zamyślenia i schowała łopatę do szopy. Bez względu na wszystko rocznicowe przyjęcie okaże się wyjątkowym wieczorem. Magicznym. W sobotę wieczorem Faith z trudem opierała się pokusie, by udusić dziadka. – Do diabła, co to jest? – zapytał, kołysząc jedzeniem przed nosem. – Zamknij się i jedz – rozkazała babcia. – To są przekąski. Nie bądź upierdliwy. Lepiej udusić oboje. – To ty jesteś upierdliwa – odpalił dziadek. – Wrzód na mojej dupie od sześćdziesięciu pięciu lat. – Dość kłótni, dzieci – powiedział Ned. – To wasze przyjęcie. Nie każcie nam już teraz oddawać was do domu starców. Dziadku, to krewetka owinięta w prosciutto, i tyle. – A co to jest prosciutto, do jasnej cholery? – zapytał dziadek. – Coś podobnego do wyjątkowo tłustego bekonu – wyjaśniła Faith. – Bardzo smaczne. Okej, więc wieczór wcale nie był magiczny. Jeszcze nie. Nadal mogłoby się udać, gdyby... zaaplikowała babci i dziadkowi narkotyki. Rodzina Hollandów zjawiła się w stodole na obiedzie przed wielkim przyjęciem, ponieważ w jego trakcie przewidziano wyłącznie zimne przekąski, a Boże broń, żeby dziadków ominął solidny posiłek. Albo Prudence. Tatę. Jacka. Honor też była, ale bez tajemniczego mężczyzny, a kiedy Faith szeptem zapytała ją o niego, siostra w odpowiedzi przeszyła ją lodowatym spojrzeniem. Pani Johnson także zirytowała się na Faith, ponieważ ta nie poprosiła jej o przygotowanie obiadu, ale zaprosiła jako gościa, co jakimś cudem ją obraziło.

– Przystojniak z ciebie, dziadku – powiedziała Faith, odsuwając mu krzaczaste brwi z oczu. – Dziękuję, złotko. Dzisiaj wieczorem zatańczę z moją wyjątkową dziewczyną. Co o tym myślisz? – Jeśli to ja jestem ową wyjątkową dziewczyną, to się zgadzam. Ale nie zapominaj – dodała szeptem – że najpierw zatańczycie z Goggy. Dziadek się wykrzywił. – Zatańczycie – powtórzyła stanowczo. – I masz swoją mowę, prawda? – O tak, tutaj. – Dziadek poklepał się po kieszeni marynarki. – Dzień dobry! – rozległ się głos. To była ogrodniczka Jane w długiej, bezkształtnej sukni z zielonkawo-brązowej bawełny. – O rany. Przyszłam za wcześnie? – Przyjęcie zaczyna się o siódmej – oznajmiła Pru donośnym głosem. – Nie, wszystko w porządku – powiedziała Faith. – Chodź i siadaj, proszę. – Przyjdę później – odparła Jane. – Niezręczna sytuacja. – Wręcz przeciwnie. Bardzo się cieszymy, że jesteś. – Faith przedstawiła ją rodzinie. Jane przyciągnęła podejrzliwe spojrzenia Goggy, która nie widziała nic złego w fakcie, że jej syn pozostanie wdowcem przez kilka kolejnych dekad, oraz Abby, która stroiła fochy, bo, jak to ujęła Pru, musiała się przebrać w coś „mniej kurewskiego”. Carla nie było, choć Faith wystarczyło rozsądku, żeby nie pytać o powody. – Bardzo miło znowu cię widzieć – powiedział tata z nieśmiałym uśmiechem. – I wzajemnie, John. – Jane przekrzywiła głowę, odwzajemniając uśmiech. Jane i John. Jakie słodkie. – Proszę, usiądź. – Ojciec podsunął jej krzesło. – Dziękuję. Hm, czy to... wszystko? – zapytała Jane, mierząc wzrokiem krewetki i makarony, które wybrała Faith. – Przykro mi, jestem weganką. A ściślej rzecz biorąc, witarianką. O matko. Weganka? Życie bez cheeseburgerów? Jakie to smutne. – Jasne. Mm, coś ci znajdę. – Firma cateringowa powinna mieć coś dla weganów. – A co to jest witarianka, moja droga? – zapytał dziadek, włączając swój urok (by jeszcze skuteczniej zirytować Goggy). – Jem tylko surowe rzeczy – wyjaśniła Jane. – Dlaczego? Jesteś chora? – zapytała pani Johnson. – O nie, to mój wybór. Dla zdrowia – odparła Jane. Faith przejęła tacę z warzywami od jednej z obsługujących osób. – Dziękuję, Faith. Idealnie. – Wzięła imponującą ilość małych marchewek i zaczęła wrzucać je w usta jak popcorn, zaciekle gryząc. Kolejna garść. Trochę selera. Jej usta pracują szybciej niż maszyny tartaczne, pomyślała Faith, ze zmarszczonymi brwiami patrząc na pustoszejącą tacę.

– Jesz surowe mięso? To na pewno ci zaszkodzi – oznajmiła Goggy. Jane przerwała likwidację warzyw. – Nie jem mięsa. Tylko surowe warzywa i owoce. – A chleb? – zapytała Abby. – Zero. Gluten to trucizna. – Jane wzięła następną garść marchewek i zaczęła się z nimi rozprawiać; z jej ust wylatywały maleńkie pomarańczowe okruchy. – Powinnaś spróbować. Skończyły się problemy z flegmą. I nigdy nie mam zaparć. Tata siedział z miną w rodzaju „ukryjcie mnie”, a Ned dusił się ze śmiechu. Faith zauważyła, że Jane ma faktycznie silne zęby. Taca wegetariańska przeznaczona była dla dwudziestu osób, ale w tym tempie Jane szybko się z nią upora, a potem weźmie za kolejny stół wolny od glutenu. – Faith – powiedziała Pru, osuszając kieliszek wina – gdzie jest Colleen i mocniejsze trunki? Mówiłaś, że będzie otwarty bar, no nie? No właśnie, gdzie są Connor i Colleen? Faith sprawdziła telefon: żadnych wiadomości. Wysłała esemesa z pytaniem, czy potrzebują pomocy. Nadchodził moment krytyczny. Przeprosiła i zaczęła ustawiać ozdoby z kwiatów na stołach przykrytych jasnoniebieskimi obrusami. Podeszła Prudence z krewetką w każdej dłoni. – Miejsce wygląda pięknie – pochwaliła. Ubrana była w spodnie od kostiumu, robocze buty i biały sweter z wielkim dekoltem. Na jej szyi widniała imponująca malinka. – Dziękuję – odparła Faith. – Jak rozumiem, romans z Carlem kwitnie? Pru wzruszyła ramionami. – Tak i nie. Wykopałam go. – Co? Dlaczego? – Niedawno to robiliśmy, rozumiesz? Stary dobry małżeński seks, nic wyrafinowanego. Wreszcie, rozumiesz? Ale potem on mówi, że chce nas sfilmować... – Co takiego? – No właśnie. Więc zamieszkał u swojej matki. Uznałam, że to pomoże mu odzyskać rozum. Faith pokiwała głową, jakby to rozumiała. – Mm... masz wielką malinkę. – Tak? Cholera, powinnam była się przejrzeć w lustrze. W każdym razie odwaliłaś kawał dobrej roboty! – Pru nalała sobie wina do kieliszka i wypiła duszkiem jak wodę. Didżej zapytał, gdzie ustawić sprzęt, i Faith skierowała go do kąta. Odpowiedziawszy na kolejne dwa pytania zadane przez pracowników firmy cateringowej, Faith poprawiła światło pod klonem, naprawiła zacinające się drzwi

i znalazła sztuczną dolną szczękę dziadka na talerzu z lepkim ciastem orzechowym. Uwolniła szczękę, podczas gdy Goggy złorzeczyła, że dziadek je orzechy, chociaż gastrolog mu tego surowo zabronił. Jane zdążyła pochłonąć surowiznę w ilości odpowiadającej połowie jej wagi, więc Faith poprosiła panią Johnson o więcej warzyw. W odpowiedzi dostała gniewne spojrzenie i ponure pomruki o ludziach, którzy weszli na taki poziom ewolucji, na którym jedzenie się gotuje. Faith pobiegła do Nowego Domu, ograbiła lodówkę, pocięła czerwoną paprykę, marchew i brokuły oraz z szybkością błyskawicy posprzątała kuchnię, ponieważ pani Johnson nie znosiła, kiedy ktoś w jej miejscu pracy zostawiał bałagan. Następnie pomaszerowała w górę wzgórza, nie gubiąc po drodze ani jednego kawałka papryki. Magiczne. O tak. Pociła się, co w tym magicznego? Goście zaczęli się schodzić. U boku Faith stanęła Honor. – Lorena tu jest – warknęła. – Myślałam, że się tym zajęłaś. – Ja jej nie zaprosiłam. Pewnie tata to zrobił. – Popatrz na jej sukienkę, Faith. Lorena całowała dziadka w policzek, pochylając się nad staruszkiem, który najwyraźniej nie miał nic przeciwko temu. A rzecz w tym, że sukienka Loreny... kobieta musiała ważyć gdzieś około stu kilogramów i mieć na karku co najmniej sześć krzyżyków, ale z jakiegoś powodu, który sprzeciwiał się naturze i boskim prawom, postanowiła włożyć obcisłą lśniącą czarną sukienkę. Bez pleców. Za to wyraźnie były widoczne babcine majtasy. Faith gwałtownie wypuściła powietrze z płuc. – To... Ja... Ode mnie dostaje pięć punktów za pewność siebie. Może tata jednak powinien zapłacić za tę operację cycków. O matko. Honor nie wyglądała na rozbawioną. – Zapewniałaś, że kogoś mu znajdziesz, Faith. Ta druga, ta ogrodniczka, opowiada, jak często robi kupkę, a Lorena ubrała się jak Lady Gaga. Nie stać cię na nic lepszego? – Zanim Faith zdążyła odpowiedzieć, Honor sobie poszła. Faith ruszyła z westchnieniem, żeby przywitać się z Loreną. – Cześć, skarbie! – huknęła Lorena. – A kogo my tu mamy? – Przeszyła spojrzeniem Jane, która siedziała obok taty. Jane przerwała żucie. – Jestem przyjaciółką – oznajmiła, mierząc Lorenę niechętnym wzrokiem. – Przyjaciółką? Przyjaciółką kogo? – zapytała Lorena, wyraźnie zbita z tropu. – Czyją przyjaciółką? Czy to masz na myśli? – Jane uśmiechnęła się krzywo i sięgnęła po kolejny kawałek selera. – Walka kocic – mruknął Ned, przechodząc obok Faith z telefonem w dłoni. Kiedy następnym razem Faith poczuje potrzebę zorganizowania przyjęcia, poprosi Pru, żeby przywiązała ją taśmą klejącą do krzesła.

A przyjęcie jeszcze się nie zaczęło.

Rozdział osiemnasty Levi wyjął garnitur, który zwykle wkładał na wesela albo pogrzeby. Całe miasto zostało zaproszone na rocznicowe przyjęcie państwa Hollandów, w tym także komendant policji. Od pamiętnego pocałunku nie widywał Faith często. W zeszły weekend był Dzień Kolumba i z Sarą, która przyjechała do domu, z tłumem turystów, z pokazem dwupłatowców na jeziorze, degustacją wina na skwerze, paradą drewnianych łodzi nie miał dla siebie wolnej minuty. Co nie znaczy, że wiedziałby, co z nią począć, szczerze mówiąc. W poniedziałek wieczorem odwiózł Sarę na uczelnię; po drodze wstąpili do Targetu, żeby kupić jej parę rzeczy, dzięki którym w pokoju w akademiku zrobi się przytulniej, poduszki i inne tego rodzaju dziewczyńskie drobiazgi. Potem zabrał siostrę i jej współlokatorkę na kolację. Odniósł wrażenie, że dziewczyny dobrze się dogadują. Kiedy się żegnał z Sarą, próbował znaleźć słowa o mamie, coś podobnego do tego, co powiedziała jej Faith, ale nic nie brzmiało jak trzeba, więc tylko dał jej pięćdziesiąt dolców i kazał pilnie studiować. Po powrocie do Manningsport usiłował zredukować górę papierkowej roboty, która zalegała na jego biurku, mimo że minęła dziesiąta wieczorem. Myślał o Faith. Tak, była... apetyczna. On był heteroseksualnym facetem, ona cudowną kobietą, która mieszkała drzwi w drzwi. No i pięknie pachniała. A chociaż w przeszłości uważał ją za irytującą i niedojrzałą, dostrzegał w niej... coś więcej. Co nie znaczyło, że chciał się z nią umawiać. Nie wiedział, czy w ogóle ma ochotę teraz z kimkolwiek się umawiać. Od rozwodu nie minęły jeszcze dwa lata. Naprawdę powinien przestać o niej myśleć. Pojechał na Wzgórze i skręcił na podjazd do Błękitnej Czapli, w górę zbocza po długiej polnej drodze prowadzącej wzdłuż pola posuwał się szereg samochodów. Gustowny nowy szyld ze złoto-niebieskim logo winnicy głosił: „Stodoła w Błękitnej Czapli, 600 m”. Jak zawsze zdumiało go, ile ziemi należy do Hollandów. Na szczycie pole pełniło funkcję parkingu. Dzieliły je kamienne murki, które sprawiały wrażenie, jakby stały tu od zawsze, choć Levi był przekonany, że są nowe. – Levi, cześć! – Jeremy zbliżał się od strony pola. Mieszkał w sąsiedniej posiadłości i pewnie przyszedł pieszo. – Cześć, Jer. Jak leci? – Doskonale, przyjacielu. A co u ciebie?

Levi słyszał od Emmaline, że Faith i Jeremy parę dni temu byli w restauracji O’Rourke i świetnie się bawili. Wiadomość wywołała ukłucie zazdrości. Co naturalnie uznał za głupie. Tych dwoje wiele łączyło. Wszyscy o tym wiedzieli. Ale to nie stłumiło ukłucia. Ludzie płynęli strumieniem do ścieżki, której początek znaczyły dwa klony, oświetlone od dołu ciepłym, złotym światłem punktowych reflektorków. Ścieżka była szeroka, z jednej strony biegł kamienny mur, lampiony oświetlały drogę przez las. Gdzieś wśród drzew zaświergotał drozdek rudy, w oddali zahukała sowa. Dobiegał tu szum płynącej niedaleko wody. Nagle Levi zorientował się, gdzie jest. Był tu wcześniej. Dwanaście lat temu on i Faith jedli lunch jakieś sto metrów stąd, nad wodospadem. – Znasz to miejsce? – zapytał Jeremy, jakby był pieprzonym jasnowidzem albo kimś w tym rodzaju. – Fajne miejsce do pływania. Ach. Więc Jeremy tu bywał. No jasne. W końcu to on chodził z Faith. – Nie wiem, chyba – odparł Levi. Wyszli zza zakrętu i stanęli. – Och – westchnął Jeremy. Budowla, którą mieli przed sobą, łączyła nowoczesność z przeszłością – stara kamienna stodoła z przezroczystym dachem, żarzącym się od świateł w środku. Drzewa dookoła podświetlały od spodu reflektorki, białe brzozy, srebrne klony, buki i hikory. Były też rabatki z kwiatami, ale nic wymyślnego czy uporządkowanego, tylko... magicznego. Jak żywcem przeniesione z baśni. – Levi! Jeremy! – W drzwiach stodoły oświetlonych miedzianymi latarniami powitał ich John Holland. Po obu jego stronach stały kobiety, jedna ubrana w coś, co wyglądało jak brązowa torba, druga... Auć, lepiej nie patrzeć. Jasne. Lorena Creech, która w ostatnich tygodniach węszy wokół ojca Faith. – Wchodźcie i przekonajcie się, czego dokonała nasza Faith. Phyllis! Co u ciebie? Spacer nie był zbyt męczący, prawda? – Niewiarygodne – powiedział Jeremy, kiedy przekroczyli próg. W środku było chyba jeszcze ładniej. Lampy zrobione z butelek po winie z Błękitnej Czapli przymocowano do kamieni żelaznymi klamrami. Wypełnione dzikimi kwiatami butelki z uciętymi szyjkami stały na stołach. Wszędzie krążyli ludzie, wskazując na różne szczegóły i wykrzykując słowa zachwytu. Jedną ścianę usunięto, dwupoziomowy pomost wychodził nad zbocze. Ustawiono tam stoliki i goście podziwiali widok, który rozciągał się poza oświetlone drzewa i pola aż do jeziora, ledwo dostrzegalnego w zapadającym mroku. – Levi! Zarejestrowałam pirata, który jechał koło mojego domu z prędkością dziewięćdziesięciu trzech kilometrów na godzinę – warknęła pani Nebbins. Miała własny radar i dzwoniła do Leviego przeciętnie trzy razy na tydzień. – Kiedy zamierzasz umieścić próg zwalniający na tej drodze?

– Byłem tam wczoraj – odparł. – Cóż, musisz wypisywać więcej mandatów. Albo rozsypać kolce. To ich spowolni, możesz mi wierzyć. – Phyllis, ty po prostu piękniejesz w oczach, o ile to możliwe – mruknął Jeremy, całując ją w policzek. – Och, Jeremy, ty wierutny kłamco! Widziałeś Faith? Jest ci trudno? Ona wciąż się w tobie kocha? Pewnie tak, biedactwo. Posłuchaj, moje kolano to ruina, a te ćwiczenia, które mi kazałeś robić, nie skutkują, więc dałam sobie z nimi spokój. – Naprawdę? A jak długo ćwiczyłaś? – Przez dwa dni. – No nie, to straszne. Chodź, ponarzekasz sobie, mam cały wieczór. Ale pójdźmy zobaczyć ten pomost. – Poprowadził zrzędliwą staruszkę, przez ramię uśmiechając się do Leviego. Szkoda, że facet jest gejem. Doskonale radził sobie z kobietami. Levi wziął szklankę z wodą i ruszył przed siebie. W stodole unosił się zapach świeżo pociętego drewna, trawy i jedzenia. Lorelei z piekarni ozdabiała kwiatami tort czekoladowy; pomachała Leviemu z uśmiechem. Colleen ustawiła kamienny bar z blatem z grubej deski. Suzette Minor, ta od tajemniczych hałasów i zmysłowych koszulek nocnych, mrugnęła do niego znad kieliszka z winem. Gdzie jest Gerard? Levi słyszał, że się spotykają. Kiwnął do niej głową, odwrócił się i wpadł na Faith. – Cześć. – Złapał ją za ramiona, żeby nie straciła równowagi. Skórę miała chłodną i gładką. Spąsowiała, rumieniec płynął w górę od dekoltu jej czerwonej (Boże, miej mnie w opiece) sukienki na szyję i twarz. – Levi – mruknęła. Miała upięte włosy i długie złote kolczyki w uszach. Kiedy na niego spojrzała, przygryzła dolną wargę, co sprawiło, że lędźwie przeszył mu prąd. Uświadomił sobie, że nadal ją trzyma, więc cofnął ręce. – Od dłuższego czasu cię nie widziałem. – Nie. Zdawało się, że powietrze pomiędzy nimi gęstnieje i pulsuje. W sali unosił się zapach ciepłego ciasta i Leviemu przed oczyma przemknął obraz, jak kocha się z Faith opartą o ścianę. – Faith! Twój dziadek wylał na mnie swojego drinka – powiedziała pani Holland, psując magię chwili. – I widziałaś tę całą Lorenę? Cóż za strój! Czy ona nie ma lustra? O, witaj, Levi, skarbie. Faith, masz coś, czym mogłabym się wytrzeć? – Ja... tak. Jasne, Goggy. – Ujęła starszą panią pod rękę i poszły. Jeśli się obejrzy przez ramię, pomyślał Levi, ściana z niedawnej wizji stanie się kiedyś możliwa. Obejrzała się, zakładając pasmo włosów za ucho. Podszedł do niej ojciec i Faith kiwnęła głową, coś powiedziała. Pomogła babci,

pocałowała ją w policzek, potem zawołała kelnera i kogoś mu wskazała. Nalała wina do kieliszka i podała go pani Robinson, śmiejąc się z czegoś, co tamta powiedziała. A chociaż wyglądało na to, że robi tysiąc rzeczy naraz, zajmując się kilkorgiem osób w ciągu minuty, raz jeszcze na niego spojrzała i po sekundzie posłała mu uśmiech. Tym razem prąd trafił go w klatkę piersiową. Faith Holland uśmiecha się do niego całkiem blisko miejsca, gdzie dawno temu po raz pierwszy ją pocałował. – Jest do tego stworzona, prawda? – powiedział z aprobatą Jeremy, który wrócił z pomostu. – A ten projekt! Cudowny. Honor mówiła, że Faith już ma siedem zamówień na wesela latem. – Cześć, Levi, cześć, Jeremy! – Koło nich stanęła Abby Vanderbeek z Heleną Meering. Helena niedawno zrobiła prawo jazdy i już dostała mandat oraz surowe pouczenie od komendanta policji, co tylko ją rozśmieszyło. – Zjecie z nami? – zapytała Abby. Helena pogładziła się po włosach w ten dziwaczny sposób, w jaki robią to nastolatki. – Widzę, że przyszedł pan sam, komendancie Cooper. – To niestosowne, Heleno – odparł Levi. – Gdzie są twoi rodzice? – Wyglądasz na samotnego, to wszystko – powiedziała Helena. – A poza tym chłopcy w naszym wieku są strasznie nudni i niedojrzali. – Ja dotrzymam wam towarzystwa, drogie panie – odezwał się Jeremy. – Nie jesteś przypadkiem gejem? – zapytała Helena. Abby ujęła Jeremy’ego pod ramię. – Randki z gejami są najlepsze, Heleno. Wszyscy o tym wiedzą. Levi zauważył, że Faith ostatecznie usiadła między Jeremym a siostrzenicą razem z paroma innymi Hollandami. Sam wybrał stolik sympatycznej rodziny Hedbergów. Dziesięcioletni Andrew, na nieszczęście zafascynowany wojskową przeszłością Leviego, wypytywał go bez litości. – Zabiłeś kogoś? – Andy – upomniała syna mama. – Strzelam tylko do złych facetów. – Levi udzielił standardowej odpowiedzi. – Przyjdź kiedyś na posterunek, Andrew. Pozwolę ci posiedzieć w wozie policyjnym. – Naprawdę? Super! Levi przeprosił i poszedł po kolejną szklankę wody sodowej do baru. Rozległ się gwizd i wszyscy odwrócili głowy w kierunku miejsca na środku sali, gdzie stała Faith z mikrofonem w ręku i wyglądała cholernie ponętnie. – Dziękuję wszystkim za przyjście – zaczęła. – Mój tata jest zbyt nieśmiały, by przemówić... – Goście nagrodzili ją śmiechem. – ...i poprosił mnie, żebym czyniła honory. Na początku powiem, jacy wszyscy jesteśmy szczęśliwi, że zechcieliście

z nami świętować sześćdziesiątą piątą rocznicę ślubu moich dziadków. – Rozległy się oklaski. – Niech Bóg ich błogosławi! – huknęła Lorena w nieszczęsnej, zbyt wiele odsłaniającej sukience. – Mam nadzieję, że wciąż im się udaje! Do dzieła, seniorzy! Start! Levi będzie musiał sprawdzić, czy ta kobieta nie prowadzi samochodu. Faith uśmiechnęła się z wysiłkiem. – Uch, dzięki, Loreno. A poza tym chcieliśmy też pokazać wam Stodołę w Błękitnej Czapli, którą można wynająć na rozmaite uroczystości. W dziewiętnastym wieku była tu dojarnia, ale spłonęła w tysiąc dziewięćset dwunastym roku, kiedy po kłótni moja prababka kazała pradziadkowi tu spać. Podejrzewam, że pradziadek przewrócił świecę, i to wystarczyło. Według rodzinnej opowieści ledwo uszedł z życiem, ale możecie być pewni, że od tamtej pory nigdy nie rozgniewał żony. – Goście odpowiedzieli serdecznym śmiechem. Levi spojrzał na Jeremy’ego, który siedział kilka stolików dalej. Uśmiechnięty, nie odrywał wzroku od Faith. Wyglądał jak zakochany. – Jestem niezmiernie wdzięczna, że tata dał mi szansę odbudowania stodoły, a nie ma lepszego sposobu na inaugurację od uczczenia rocznicy dziadków. Tak więc jeszcze raz dziękuję i oddaję mikrofon dziadkowi, który chciałby powiedzieć parę słów swojej pięknej żonie. Goście westchnęli z podziwem, a potem zaczęli klaskać. Stary pan Holland podszedł do Faith. – Dziękuję, skarbie. Podejrzewam, że niewiele osób może powiedzieć, że ich małżeństwo trwa sześćdziesiąt pięć lat. Ja mogę. – Urwał, popatrując na gości z uśmiechem. – Gdzie popełniłem błąd? Odpowiedział mu chichot. – Ludzie mówią do mnie: John, nie mam pojęcia, jak ty to robisz. A ja im odpowiadam: Popatrzcie na moją żonę. Ma twarz świętego! To znaczy świętego Bernarda! Levi zerknął na panią Holland, która siedziała z bardzo groźną miną (i rzeczywiście przypominała tego psa z obwisłymi policzkami). Faith szepnęła coś do dziadka, ale on tylko pokręcił głową i odsunął się od niej na parę kroków. – Faithie chce, żebym zatańczył z moją żoną, ale jak mam to zrobić? Ona ma dwie lewe nogi, a ja kulę i łańcuch! – Ja z tobą zatańczę, złotko! – zawołała Lorena. Ta gumowa sukienka... dobry Boże. Podeszła do pana Hollanda i rozkazała: – Włączcie muzykę. Didżej posłuchał i z głośników huknęły pierwsze akordy SexyBack. – Słusznie prawisz! – oznajmił pan Holland i ku przerażeniu Leviego (oraz

wszystkich pozostałych) Lorena zaczęła ocierać się swoim płaskim, starzejącym się tyłkiem o dziadka Faith, który uniósł zaciśnięte pięści w klasycznym geście białego faceta i kołysał się do przeboju Justina Timberlake’a. Levi lubił tę piosenkę – do teraz. Faith podbiegła do dziadka. Na jej twarzy malował się ból. – Proszę wyłączyć muzykę. Loreno, wracaj na miejsce, dobrze? Proszę. Mogłabyś po prostu... przejść tam? Dziękuję. – Wyrwała mikrofon dziadkowi z ręki. – Okej, dziękuję, dziadku. Wracaj do stołu. – Odgarnęła włosy z twarzy i próbowała się uśmiechnąć. – Mm, no cóż, poczucie humoru to rozległy temat, zgodzicie się, prawda? Tato? Chciałbyś coś powiedzieć? Ojciec pokręcił głową. – Nie? Na pewno? Dobrze. Hm... Goggy? A ty? – Czy ktoś z was zna prawnika od rozwodów? – zapytała głośno i wyraźnie Goggy. Faith się skrzywiła. – No tak. Jasne. – Wzięła głęboki wdech. – Wiecie co? Ostatnio mieszkałam u nich przez kilka tygodni i powiem tak. Może i nie są... hm... najbardziej romantyczną parą na świecie, ale wzajemnie się sobą opiekują. – Przerwała, patrząc na dziadków. – Dziadek nie przynosi Goggy kwiatów, za to co wieczór przygotowuje jej kubek z torebką herbaty i jedną łyżeczką cukru, tak by rano wystarczyło tylko zalać to wodą. Levi przygotowywał kawę dla Niny. Przypuszczał, że zamysł jest ten sam. – No a babcia – ciągnęła Faith – codziennie gotuje kolację. Każe dziadkowi pilnować poziomu cholesterolu i tak dalej. – W takie wieczory zastanawiam się, po co – oznajmiła Goggy, czym także ona wywołała salwę śmiechu. – Więc może moi dziadkowie nie są materiałem na plakat o miłości. Ale przez całe życie pracowali na tej ziemi, nigdy nie pozbyli się żadnej jej części, nawet w trudnych czasach, kiedy całe zbiory zniszczył grad albo kiedy padało tak mocno, że grona zgniły na winoroślach. – Odwróciła się do ojca. – Wychowali naszego tatę i pomagali mu w opiece nad nami, kiedy nasza mama umarła... Miłość nie zawsze jest usłana różami. Może polega na trwaniu przy sobie, kiedy jest ciężko, kiedy się wściekasz, kiedy czujesz zmęczenie. – W sali zapanowała cisza. – Goggy, dziadku, wybrałam dla was specjalną piosenkę. And I Love You So Perry’ego Como, twoją ulubioną, Goggy. – Piosenka się zaczęła i Faith uniosła kieliszek. – Więc, kochani... za moich dziadków. Wszystkiego najlepszego z okazji rocznicy, Goggy i dziadku. – Brawo, brawo – mruknęli goście. Państwo Hollandowie siedzieli jak przymurowani. – Teraz tańczycie, dziadku. Goggy. Nie poruszyli się.

Nagle Lorena Creech zerwała się na nogi, przewracając krzesło. – Czym ty jesteś? – krzyknęła piskliwie, wskazując kobietę w sukni z papierowej torby. – Nie jesteś tu z nim! Ja jestem! Tak. Zdecydowanie trzeba odebrać jej kluczyki. – Oho – powiedziała Faith. – Wieczór rzeczywiście robi się emocjonujący. Aaa... bawcie się, kochani. – Machnęła dłonią w stronę didżeja, który podkręcił głośność, odłożyła mikrofon i wyszła ze stodoły. Biedna mała, włożyła w organizację tego przyjęcia mnóstwo pracy po to tylko, żeby wieczór zepsuli źle wychowani dorośli. Mimo to kilka par wyszło na parkiet. Levi stanął przy stole Hollandów. – Co to znaczy, że nie chodzimy ze sobą? – mówiła Lorena do ojca Faith. – Ależ oczywiście, że chodzimy! – Przepraszam za to nieporozumienie – odparł John, wzdrygając się lekko. – Nie chodzimy. Przepraszam. – I powinieneś – wtrąciła pani Johnson. – Dzieci od tygodni mówią ci, co ta kobieta knuje, ale czy ich słuchałeś? Nie. Nie słuchałeś. – On ma lepszy gust, żeby zadowolić się tobą – mruknęła kobieta w papierowej torbie, co sprawiło, że Lorena się nadęła. – Ktoś panią odwiezie do domu, pani Creech? – zapytał Levi, starając się nie patrzeć wprost na nią. – Nie chcę, żeby pani prowadziła samochód. – Wezwę taksówkę, panie Spięty. Wyluzuj. Kiedy piję, nie prowadzę. – A ja nigdy nie piję – oznajmiła afektowanym tonem jej rywalka. – Oczywiście, że nie! – odpaliła Lorena. – Za bardzo jesteś zajęta opowieściami o śluzie produkowanym przez twój organizm! Dość tego. Wychodzę. Johnie Holland, złamałeś mi serce. – Strasznie mi przykro. – John starł pot z czoła. – A, Jane, ja z nikim się nie umawiam. Przepraszam. – No nie, na litość boską – zasyczała Jane, rzucając serwetkę na stół. – Ja też wychodzę. Co za strata czasu. – Przynajmniej się najadłaś, no nie? – zauważyła pani Johnson. – Co nie znaczy, że miło było patrzeć, jak marnujesz półtora kilograma surowych warzyw. A ty, Johnie, jesteś idiotą, jeśli chodzi o kobiety. Wstyd. Oburzone kobiety wyszły razem, a kompletnie niezorientowany w sytuacji didżej znowu włączył piosenkę Perry’ego Como. Levi pochylił się nad państwem Hollandami. – Posłuchajcie mnie, oboje – powiedział. – Faith naprawdę ciężko się napracowała nad tym przyjęciem. Zatańczycie i okażecie jej w ten sposób wdzięczność, dobrze? – Posłał im swoje najsurowsze spojrzenie komendanta policji. – Kto by chciał z nim tańczyć? – prychnęła pani Holland.

– Artretyzm mnie dobija – oznajmił jej mąż. – W takim razie podrepczecie trochę po parkiecie. Ze względu na Faith, jeśli już nie z innego powodu. Ona was uwielbia. Przez moment panowało milczenie. – Dobrze. Miejmy to za sobą – powiedziała pani Holland. – On ma rację. Faith zrobiła to wszystko dla nas, wstrętny niewdzięczniku. – Nie jestem niewdzięczny. Bardzo mi się podoba to, co zrobiła. – Więc niech pan to udowodni – ponaglił Levi. – Ruszcie się. – Dobra. Moich cierpień ciąg dalszy. – Pan Holland westchnął, wstał i wyciągnął rękę. Pani Holland ją ujęła. Piosenka zaczęła się po raz trzeci, starzy państwo Hollandowie zajęli pozycje. Levi był niemal pewien, że się uśmiechali. Faith przepadła jak kamień w wodę. Znalazła miejsce pod pomostem; była przekonana, że tu nikt jej nie znajdzie. Trawa była zimna i wilgotna, ale czy to ważne? Lepiej ukryć się tutaj i poplamić sobie sukienkę trawą, niż wracać na przyjęcie. Gdyby jednak ktoś ją znalazł, niewykluczone, że wpadłaby w szał i wsadziła komuś w oko widelec. Upiła spory łyk z butelki wina, którą podkradła przy wyjściu. Gdyby mama żyła. Chociaż Faith wiedziała, że to bez sensu, wyobrażała sobie, jak wyglądałby dzisiejszy wieczór, gdyby mama była z nimi. Oparłaby głowę o ramię taty i szepnęła coś, co by go rozśmieszyło. Żadne Loreny ani fanatyczki surowych warzyw nie byłyby potrzebne i jakimś sposobem mama dokonałaby cudu z Goggy i dziadkiem, pomogła Honor się odprężyć, śmiała się z Pru, tańczyła z Jackiem i może, może powiedziała coś także Faith. Żal otulił ją niczym ciężka peleryna. Nie była godna tęsknić za mamą, ale, dobry Boże, rozpaczliwie tęskniła. – Hej. Faith podskoczyła. – Cześć – odparła, ukradkiem wycierając oczy. – Pijesz sama? – Owszem. Dzisiaj wieczorem jest to bardziej niż usprawiedliwione. Levi usiadł obok niej. – To było... – Nie skończył. – Przerażające? – podpowiedziała, upijając kolejny łyk. – No bo naprawdę, jakie inne słowo tu się nadaje? – Pamiętne. – Może w jego głosie zabrzmiał uśmiech, ale było za ciemno, żeby to stwierdzić.

– Pamiętne. Twoje słowo jest lepsze. – Płakałaś? – zapytał cicho. Faith poczuła, jak gardło znowu się jej zaciska. – Trochę. Nie skomentował tego. Milczał, i to było w pewnym sensie miłe, że miała go przy sobie. Nagle zrobiło się jej zimno. Ciekawe, jak by zareagował, gdyby oparła się o niego gołym ramieniem. – Wiesz, oni tańczą – odezwał się po minucie. Spojrzała na niego. – Naprawdę? – Tak. – O Boże. – Spuściła wzrok na swoje dłonie. Wodoodporny tusz nie był odporny na łzy. Z góry dobiegł charakterystyczny krzyk i wspaniały głos młodego Michaela Jacksona. Kroki dudniły mniej lub bardziej do rytmu, co znaczyło, że ludzie tańczą. – To miejsce jest piękne, Faith – powiedział Levi i Faith nieoczekiwanie poczuła, jak zwijają się jej palce u stóp, ponieważ... no cóż, ponieważ on poszedł jej szukać. – Dziękuję – szepnęła, odwracając głowę, by spojrzeć na niego w słabym świetle. Cholera. Levi Cooper w garniturze. Chyba nigdy dotąd nie widziała go w garniturze, jeśli nie liczyć galowego munduru. Z dłońmi luźno splecionymi patrzył na nią. – Dobrze się bawisz? – Teraz tak. Słowa sprawiły, że w dole brzucha poczuła skurcz. – Wyglądasz bardzo przystojnie, Levi. To była prawda. W tych sennych zielonych oczach igrał lekki uśmiech. A przynajmniej tak wydawało się Faith. Pochylił się, trącając ramieniem jej ramię. Od tego drobnego kontaktu zrobiło się jej ciepło na całym ciele. – A ty wyglądasz prześlicznie, Faith – mruknął. – Dziękuję. Patrzył na nią długo, potem wyciągnął rękę i dotknął jedwabistych włosów na jej karku; zrobił to z namysłem, lekko marszcząc czoło, jakby nigdy wcześniej nie dotykał kobiety w takim miejscu. Faith przełknęła, czując na całej połowie ciała gęsią skórkę i bezwład w kończynach. Levi wpatrywał się w jej kark, od jego rzęs odbijało się światło. Skala Znudzenia przestała istnieć. Jego usta były tak blisko. Mogłaby się lekko nachylić i pocałować go, poczuć ten idealny nacisk, tę ekscytację, kiedy pocałunek się pogłębia i języki się spotykają. Tak, gdyby wystarczyło jej tupetu, Faith pocałowałaby Leviego Coopera, chłopaka, którego znała przez prawie całe życie, chłopaka, który nigdy jej nie lubił. Ale nawet nie drgnęła, zahipnotyzowana jego delikatną pieszczotą. Mógłby to

robić całą noc, a ona by siedziała i niczego więcej nie pragnęła. Rzecz w tym, że pragnęła. – Chodź – powiedział Levi. Wstał i podał jej rękę, pomagając się podnieść, a potem poprowadził spod pomostu do drzwi stodoły. – Popatrz na to. – Stanął za nią, nie dotykając jej, choć na tyle blisko, że czuła jego ciepło. Dziadkowie tańczyli. Michael Jackson skończył, Rolling Stones śpiewali Beast of Burden. Tata tańczył z Honor, Colleen ze starym panem Iskinem, Pru z Nedem, Abby z Heleną i obie zaśmiewały się do rozpuku. A Goggy i Pops nie mieli zamiaru zejść z parkietu. Tańczyli, uśmiechając się do siebie i rozmawiając. Faith poczuła, że sama też się uśmiecha. Udało się jej. Wszystko to wyglądało... cudownie. Wręcz magicznie. – Chcesz stąd iść? – zapytał Levi. Jego oddech musnął ją w kark. Przyjęcie potrwa jeszcze z godzinę. Sprzątaniem zajmie się firma cateringowa, wszystkim już zapłaciła, a zresztą i tak wpadnie tu jutro. Innymi słowy, jej praca dobiegła końca. A Levi Cooper pytał, czy z nim pójdzie, i w jego oczach malowała się obietnica... Nagle Faith rozpaczliwie zapragnęła coś z tym zrobić. – Tak – szepnęła.

Rozdział dziewiętnasty Całe to uwodzenie... Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Byli w domu od osiemnastu minut i jedynym, który przystąpił do działania, był Blue, bo w chwili gdy przekroczyli próg, przypiął się do nogi Leviego. Na szczęście w ciągu dnia psa wyprowadziła sąsiadka z dołu, Eleanor Raines, tak więc był przygotowany na noc. Faith cieszyła się z jego obecności, bo rozmowa raczej się nie kleiła. Levi usiadł na kanapie, zakończywszy numerek (to znaczy numerek Blue), i teraz drapał za uchem psa, który wpatrywał się w niego z uwielbieniem, w pysku trzymając tenisową piłeczkę. Faith stała oparta o kuchenny blat i piła wodę z lodem. Może źle odczytała intencje Leviego. Czy to możliwe, że on nie ma zielonego pojęcia, co chciała, żeby z nią zrobił? Jeśli miał, to dlaczego tak siedzi? Jak właściwie ludzie się zachowują w takich sytuacjach? Powinna oznajmić, czego pragnie? Boże, ależ nerwy! Serce jej waliło, dłonie nieznacznie drżały, żołądek się ścisnął. Gdzie zniknęło wcześniejsze uczucie błogości? Hm? Co robić, co robić. Z Jeremym dziesiątki razy o tym rozmawiali, zanim w końcu przeszli do rzeczy, ale oczywiście w ich związku nie obowiązywała typowa męskodamska dynamika. Fakty były takie, że Levi ją pocałował. Dwa razy. Trzy, jeśli wliczyć tamten pocałunek sprzed ponad dziesięciu lat. No i gładził ją po karku. A dziewięć minut temu zadzwoniła jego siostra, ale nie odebrał, pozwolił, żeby zostawiła wiadomość na poczcie głosowej. Dobra. Faith zamierzała przejść do działania. W pewnym sensie. Poniekąd. – No to zaczynajmy imprezę, dobrze? – powiedział ktoś; och, jasna dupa, te idiotyczne słowa wyszły z jej ust. Levi długo na nią patrzył. – Naprawdę? – Zamknij się, Levi – powiedziała; twarz miała rozpaloną. – Chcesz tego czy nie? O Boże, gadam jak jakaś zdzira. Wiesz co? Możesz już iść. Nie będę miała pretensji. Zresztą teraz jest maraton America’s Next Top Model. Blue zaszczekał, radośnie machając ogonem. To był jego ulubiony program. Levi wstał. Serce Faith zaczęło bić trzy razy szybciej. O tak, idzie, ale dokąd, do drzwi czy do niej? O matko, do niej. Na jego ustach błądził bardzo słaby, może nawet wyobrażony uśmiech, a w oczach malował się ten senny, niewiarygodnie seksowny wyraz. Wyjął jej szklankę z ręki i odstawił na blat. Muśnięcie jego palców

wystarczyło, by kolana się pod nią ugięły. Wciągnęła w nozdrza zapach jego mydła – ivory? Pachniało nieźle. Skup się, Faith, skup się. Przed tobą stoi heteroseksualny mężczyzna. Zrób coś z tym. Nie zrobiła. Sprawiała wrażenie sparaliżowanej. Ha, trochę skórek przy paznokciach wymagało wyskubania. Byłaby świetna zabawa. Naprawdę nie wiedziała, co robić. Może jednak America’s Next Top Model jest najlepszym wyjściem. Levi położył dłonie na blacie i bez dotykania jej złapał ją w pułapkę. Dzieliło ich najwyżej parę centymetrów, miała tuż przy sobie cały ten szalejący testosteron i żar. Przełknęła, odgłos zabrzmiał donośniej niż wystrzał z broni palnej. – Wolałbym zostać – mruknął. Przesunął się, dotyk jego twardego, ciepłego ciała był szokiem i na ustach poczuła jego wargi. I byłoby super, gdyby nie to, że na horyzoncie czaił się seks. Próbowała zaangażować się w pocałunek, ale, kurczę, ruchy jej ust nie wydawały się właściwe. Co powinna zrobić? – Odpręż się – powiedział Levi i Faith uświadomiła sobie, że przestał ją całować, a ona stoi spięta niczym naciągnięty sznur. – Jasne – odparła, oblizując usta. Rozluźnij się, rozluźnij. Otwarła dłonie. – Dobrze. Postaram się. No, pocałuj mnie. Uniósł brwi. – Na pewno? – Tak. Proszę. Proszę, pocałuj mnie. – Super. Teraz go błaga. Przymykając oczy, te piękne zielone oczy, pochylił się i objął ją twardymi, muskularnymi ramionami. Znowu ją całował, tym razem bardziej nagląco, i Faith próbowała odwzajemnić pocałunek, ale nie potrafiła złapać tchu. Westchnął i cofnął się. – Na czym polega problem, Faith? – Ja nie mam żadnego problemu – warknęła. – Może ty masz. Może wcale nie potrafisz tak świetnie całować, jak ci się wydaje. A może się boję, że rano będziesz siebie nienawidził. No wiesz, do tej pory pocałowałeś mnie dwa razy bez żadnego dalszego ciągu, więc może to ty masz problem. Jezu. Wpatrywał się w nią. Blue padł na podłogę brzuchem do góry. Zegar tykał. O rany, co za niezręczna sytuacja! – Z iloma facetami spałaś? – zapytał Levi. Kurde. Już po niej. – Uch, wliczając ciebie? – Miała wrażenie, że jej dekolt płonie żywym ogniem. Zmarszczył czoło, przybierając tę pełną niedowierzania minę, którą tyle razy widziała w szkolnych czasach.

– Nie spaliśmy ze sobą, Faith. – Wiem, że nie. Masz rację. Nie mogę zaprzeczyć. – Przymknęła na moment oczy. America’s Next Top Model wydawał się coraz atrakcyjniejszy. – Więc nie wliczając mnie, z iloma? Faith kiwnęła głową, jakby się zastanawiała, wodząc wzrokiem po obiektach bezpieczniejszych od wyrazu twarzy Leviego. Lodówka, misa z zielonymi jabłkami, które wyglądały ślicznie na targu, ale były strasznie kwaśne. Powinna je wyrzucić. – Policzmy. Hm... z jednym. Wydawało się, że jej serce zwinęło się w kłębek z zażenowania. Patrzył na nią, nie mrugając. Nawet jego rzęsy sprawiały wrażenie pełnych pogardy. – Z jednym – powtórzył. – Tak. – Spałaś tylko z Jeremym? – Nie myli się pan, szanowny panie. – Twarz tak ją paliła, że można by usmażyć na niej jajko. Co nie znaczy, że miała powód do zakłopotania. Czystość jest dobra. Wybredność przy dokonywaniu życiowych wyborów to zaleta godna podziwu. Wieczór nie przebiegał zgodnie z planem. – Posłuchaj – powiedziała chyba ostrzej, niż zamierzała. – Po Jeremym po prostu nie poznałam nikogo, kto... Wiesz, to nie jest tak, że nie miałam... było paru facetów, którzy... – Wzięła głęboki wdech i zmusiła się, by spojrzeć na Leviego, który czekał z nieruchomą twarzą. – Nie chciałam iść do łóżka z kimś tylko po to, żeby uprawiać seks – zakończyła. Słowa, które każdemu mężczyźnie każą uciekać. Zwłaszcza takiemu jak Levi, który wyglądał na typa uprawiającego seks wyłącznie dla samego seksu. Prawda była taka, że Faith najpierw chciała się zakochać. W końcu przez osiem z ostatnich minionych jedenastu lat wyobrażała sobie sypianie tylko z jednym mężczyzną. Seks był sprawą zbyt intymną, by uprawiać go z kimś, kogo nie kocha. Nieważne, gej czy nie, Jeremy ją kochał i Bóg wie, że ona też go kochała. Nie była zakochana w Levim. A Levi z pewnością nie był zakochany w niej. To idiotyczne. Ze wszystkich mężczyzn, których mogłaby wybrać, Levi nie był prawdopodobnym kandydatem na męża i ojca jej uroczych dzieci. A) Ledwo ją lubił. I B)... cóż, kto to wie, czym jest B. Seksowny czy nie (no, bardzo seksowny, to nie ulegało wątpliwości), przypuszczalnie to jednak nie ten... Położył jedną dłoń na jej policzku i przyglądał się jej z nieodgadnioną miną. Brwi miał ściągnięte, wszechobecne zmarszczki na czole. Faith przełknęła ślinę, choć gardło miała wysuszone. – Chcesz się ze mną przespać, Faith? Pytanie ją zaskoczyło. Głos Leviego był cichy i delikatny i Faith poczuła w dole

brzucha skurcz. – Tak. Jeśli ty chcesz – szepnęła. Uśmiechnął się nieznacznie i przesunął kciukiem po jej dolnej wardze. Faith westchnęła z rozkoszy. Levi wyjął spinkę z jej włosów, które spadły falą na ramiona. Powoli, niemal ostrożnie, pochylił głowę i pocałował ją w szyję, biorąc ją w objęcia. Och, litości, jego usta były gorące i delikatne, miała wrażenie, że przez jej ciało popłynęło ciężkie i naelektryzowane roztopione złoto. Kości wyparowały, głowa przechyliła się do tyłu, oddech stał się urywany. Jej ręce nie wiedziały, co robić. Levi ujął jedną, pocałował i położył na swojej klatce piersiowej, przez co czuła wolne, mocne bicie jego serca. I kiedy tym razem jego usta dotknęły jej ust... tym razem było jak trzeba. Przesuwał dłońmi po jej włosach, potem po plecach, przyciągnął ją do siebie i och, był twardy jak granit, kompletnie niebezpieczny i absolutnie bezpieczny. Wzdychając, otworzyła usta i skorzystał z tego, smakując ją, a to gorące złote uczucie narastało, a pulsowanie się nasilało. Jej dłonie wędrowały po jego żebrach, wyczuwając grę mięśni pod skórą, a on mocniej chwycił jej głowę i całował ją głębiej, intensywniej, żarliwiej. Kolana Faith zmiękły, z gardła uciekł cichy jęk. Levi się cofnął, a Faith otwarcie oczu zajęło minutę. Z trudem oddychała. On też. Jego oczy... sypialniane oczy. Tak należało je nazwać. – Na pewno chcesz się ze mną przespać? – zapytała schrypniętym głosem. Odgarnął jej włosy z twarzy. – Na pewno. Przygryzła wargę. – W takim razie dobrze. Zabierz mnie do łóżka. – Myślałem o ścianie. – Dobry Boże! – jęknęła. Złoty żar znowu przybrał na sile. – Jasne, jak chcesz. Ty tu jesteś ekspertem. Uśmiech wolno pojawił się na jego twarzy, a to sprawiło, że pulsowanie stało się gorętsze, intensywniejsze. Podniósł ją, jej nogi oplotły go bez udziału świadomości i Levi Cooper zrobił to, co zapowiedział, że zrobi. Rzeczywiście skończyli w łóżku i to było dobre, pomyślał Levi. Przy ścianie też było świetnie, dopóki Blue nie rzucił im do stóp swojej ohydnej piłeczki i Faith wybuchnęła śmiechem. A poza tym ponieważ Faith nigdy dotąd nie była z heteroseksualnym facetem, chciał zapewnić jej pełnię doznań. Była warta poznania, miała ciało bujne i delikatne, różowe i kremowe, wydawała te cudowne ciche jęki i sama też ze swej strony starała się go poznać, pieszcząc i całując słodkimi ustami. A kiedy skończyli, miała oczy szeroko otwarte, policzki zarumienione, skórę

mokrą od potu. Levi przetoczył się na plecy, wciągnął ją na siebie i poczuł, jak w piersiach wzbiera mu gwałtowne... coś. Nawet Faith milczała. – Więc jak, to było... hm... dość typowe? – zapytała w końcu. Nie. – W gruncie rzeczy tak – odparł, bawiąc się jej włosami. I dlaczego tak powiedziałeś, dupku?, upomniał go mózg. Bo nie chciał, żeby za szybko stało się za wiele. I tyle. Był ostrożny, a ostrożność oznacza przebiegłość. Pies zdecydował, że pora iść spać, i wskoczył na łóżko, by ułożyć się na ich stopach. – Przeszkadza ci? – zapytała Faith. – Nie, może zostać. Podparła się na łokciu i spojrzała na niego. – Musisz iść? Zamrugał. – Wyrzucasz mnie? – Nie. Ja tylko... nie wiedziałam, czy chcesz zostać u mnie na noc. Jeśli tak, muszę zmyć makijaż i schować moją bieliznę. – Widziałem twoją bieliznę. Widziałem też bojowy uniform, który wygląda na o wiele wygodniejszy. – Na tym polegają twoje pogaduszki do poduszki? – A twoje? – Nie marszcz czoła, Levi. Jestem nowa w tej grze. Poczuł, że zaraz się uśmiechnie. – Jak na debiutantkę nieźle ci idzie. – Cii. – Pojawił się rumieniec. Levi pocałował ją w ramię. Rumieniec się pogłębił. – Jesteś śliczna, miękka i pachniesz jak ciasto. Co ty na to? – zapytał. Uśmiechnęła się lekko. – Ciasto? – Mhm. Jadalne. To ją wytrąciło z równowagi. Zacisnęła usta i odwróciła wzrok, wciąż trochę przestraszona jego obecnością. – Czyli zostajesz? – A chcesz tego? Zerknęła na niego i znowu spojrzała gdzie indziej. – Tak. Skoro ty tego chcesz. Mógłby wymienić dziesięć powodów, w tym dziewięć prawdziwych, dzięki którym natychmiast wróciłby do domu. Był na służbie. Miał sporo papierkowej pracy.

Mejle, na które musi odpowiedzieć. Grant do wypełnienia. Mógłby przejechać się przez Manningsport po to tylko, żeby dobrzy mieszkańcy miasta wiedzieli, że szeryf czuwa. Przypuszczalnie powinien wykorzystać jedną z tych rzeczy, bo seks to jedno, a wspólna noc to drugie i chyba o wiele na to za wcześnie. – Jasne – powiedział. – Naprawdę chcesz zostać? – Tak. A teraz bądź cicho i śpij. Nieprzekonana patrzyła na niego przez sekundę i poczuł wyrzuty sumienia. Chwycił pasmo jej włosów, lekko szarpnął i pociągnął jej głowę na poduszkę. Kobiety. Tylko by gadały. – Tak? – Dziękuję, że się ze mną przespałeś. Roześmiał się. – Cała przyjemność po mojej stronie. Dobrze się bawiłaś? – Jak myślisz? – Robiłaś dużo hałasu. To zwykle dobry znak. Uniosła głowę, by na niego spojrzeć, i miedziane włosy zasłoniły jej połowę twarzy. – No, no, no. Nie do wiary. Levi Cooper się uśmiecha. I rzeczywiście to była prawda. A potem go pocałowała, najpierw z wahaniem i słodko, potem bardziej pewnie, i nikt przez długi czas nie zasnął. Z wyjątkiem psa.

Rozdział dwudziesty Levi Cooper miał kaloryfer. Co nie znaczy, że Faith śliniła się na jego widok albo coś w tym rodzaju. No dobra, śliniła się. Podobnie jak Blue, skoro o tym mowa, który wciąż liczył, że Levi rzuci mu piłeczkę dziesięć albo pięćset razy. Ale Levi spał, więc ślinienie się było dozwolone. A poza tym jak kobieta mogła oderwać wzrok od tego doskonałego, pięknego ciała? Ramiona miał śmiesznie męskie, ciężkie i muskularne, klatkę piersiową solidną i szeroką. A ten kaloryfer... pofałdowany, hipnotyzujący i magicznie idealny. Tak. Levi Cooper był wyjątkowym ciachem. Jasne, Jeremy był olśniewający. Rzeźbiona uroda gwiazdora filmowego, gracza NFL i owszem, Faith uwielbiała na niego patrzeć. Tylko że z drugiej strony nie miał pojęcia, co z nią zrobić. A Levi bez cienia wątpliwości wiedział. Dzięki Bogu. Seks z heteroseksualnym facetem – to właściwy sposób. Zwłaszcza z tym facetem, ponieważ ku jej zdziwieniu był nie tylko gorący i eee, kompetentny, ale też... słodki. Naprawdę nie da się tego inaczej określić. Levi Cooper z ogorzałymi policzkami, spoconymi włosami i pięknymi ramionami pytał, czy się jej podoba to, co on robi... o rany! Na samą myśl o tym czuła podniecenie. Czas się zbierać. Zanim znowu skoczy na Leviego, musi najpierw wyprowadzić Blue. Razem z psem cicho wymknęła się z pokoju, złapała jakieś ubranie z szafy i wciągnęła na siebie. Uświadomiła sobie, że się uśmiecha. Właściwie miała ochotę podskakiwać. Włączyła ekspres do kawy i złapała smycz, co spowodowało, że jej pies najpierw zastygł z zachwytu, a potem skoczył do drzwi. – Tak! Idziemy na spacer! Wiem! Ekscytujące, co? – szepnęła (ponieważ w jej sypialni spał piękny mężczyzna, czy już o tym wspomniała?). Otworzyła drzwi, Blue wyskoczył za próg, skomląc z radości. Na korytarzu stała Sara Cooper. – Wiesz, gdzie jest mój brat? – zapytała z niepokojem. – Och, skarbie, wiem. Jest... hm... tutaj. – Faith głową wskazała swoje mieszkanie. – Dzwoniłam do niego wczoraj wieczorem, ale nie odebrał. – Jasne. Ja... on śpi. Na twarzy Sary troska ustąpiła miejsca zdziwieniu. – O kurczę – powiedziała. – Robicie to? Śpicie ze sobą?

– Uch... chyba twój brat powinien odpowiedzieć na to pytanie. – Śpicie! Bzykasz się z moim bratem. O mój Boże, gdzie mój telefon? Muszę umieścić to na Twitterze. – Opanuj się, Sara – rozkazał Levi. Wyszedł z mieszkania w koszuli narzuconej na spodnie. – Jeśli to zrobisz, jesteś martwa. – Głupku, ja cię wspieram. Faith jest o wiele milsza od G.I. Jane. Pochwalam wasz związek. – Super – powiedział Levi. Faith z wdzięcznością uśmiechnęła się do Sary. Zawsze dobrze jest mieć rodzinę po swojej stronie. Levi włożył koszulę do spodni. Fatalnie. Lepiej wyglądał nagi. – A co ty tutaj w ogóle robisz? – zapytał. Sara otworzyła szeroko oczy. – Levi! To jest weekend, w który pozwoliłeś mi przyjechać, pamiętasz? Weekend, w który nie zabroniłeś mi przyjechać. Levi zrobił wdech, na chwilę zatrzymał powietrze w płucach, po czym powiedział: – Jasne. Idź do środka i przestań naprzykrzać się Faith. Zaraz do ciebie przyjdę. – Wcale jej się nie naprzykrzam – zaprotestowała Sara. – Nawiązujemy więź. Na wypadek, gdybym niedługo została ciocią. – Sara. Natychmiast idź do mieszkania. – Na jego szczęce pojawił się fascynujący węzeł. Siostra wykonała polecenie. Zamykając drzwi, wykrzywiła się do Faith. – Nie bądź na nią zły – poprosiła Faith. – Nie jestem. – Wepchnął dłonie do kieszeni i ignorując pełne uwielbienia popiskiwania Blue, w końcu na nią spojrzał. – Cześć – szepnął. Jedno krótkie słowo i kompletnie się rozpłynęła. – Cześć – odszepnęła, pożądanie zdusiło jej struny głosowe i najwyraźniej przegnało z głowy wszelkie racjonalne myśli. – Jak się czujesz? – zapytał. – Dobrze. A ty? Przeniósł wzrok na jej usta. – Też dobrze, ale muszę iść. – Wyglądał tak posępnie, jak to tylko możliwe. – Jasne. – Do zobaczenia. – Tak. Skoro mieszkamy całkiem blisko. – Stłumiła uśmiech. – Jasne. – Dopiero teraz dotarło do niego, że Faith żartuje, co skwitował uniesieniem brwi. A potem ją złapał, obdarzył gorącym, gwałtownym pocałunkiem i puścił, zanim zdążyła zareagować. – Do zobaczenia, sąsiadko. Po tych słowach odszedł. – Ty napalona dziwko – wydyszała Colleen nazajutrz wieczorem. W jej oczach

malował się podziw. – Spałaś z Levim Cooperem? Wynoś się z miasta! O wszystkim mi opowiedz. Ile razy... – Hola, spokojnie, mała. – Faith usiadła wygodnie na stołku w restauracji O’Rourke, która właśnie się otworzyła. Nie widziała Leviego od tamtej nocy, choć wyczuła zapach czekolady o trzeciej nad ranem. Dzisiaj rano jego samochodu nie było ani przed posterunkiem, ani na tyłach Opera House, założyła więc, że odwiózł siostrę na uczelnię. Co nie znaczy, że uprawiała stalking, chociaż owszem, śledziła Sarę Cooper na Twitterze. – Chcę poznać każdy szczegół – oznajmiła Colleen. – Jesteś mi to winna. Mojej przyjaciółce się udało! Jestem taka szczęśliwa! – Ojej! Ale mogłabyś trochę zniżyć głos? Byłoby świetnie. – Nikogo tu nie ma, kotku. – Twój brat może w każdej chwili wejść. – On się nie liczy. Prawda, Connor? – Jasne. – Connor wyszedł z kuchni. – Cześć, Faith. Cieszę się, że masz coś z życia. – Dzięki, Con. I tobie też dziękuję, Colleen, że nie powiedziałaś mi, że twój brat się tu czai. – Jaki kolor sukni powinnam wybrać na twój ślub? – zapytała Colleen. – Jesteś mi winna występ w charakterze pierwszej druhny, skoro Jeremy za pierwszym razem mnie z tego ograbił. – Wiesz co? On jest... – Faith się rozejrzała (pierwsi goście zaczynali się schodzić) i zniżyła głos do szeptu. – On jest dopiero drugim facetem, z którym spałam. Więc zwolnij. – Wiem, że jest drugi – odparła Colleen. – To moja wina. Żałuję, że kupowałam ci zabawki dla dorosłych. – Cii! Daj spokój! Nie chcę, żeby twój brat o tym wszystkim wiedział! – Ale to prawda. – Przyjaciółka upiła wielki łyk kawy. – Jestem pewna, że ktoś dawno by cię bzyknął. Trzy lata to o wiele za długo. – Muszę się z tym zgodzić, Faithie! – zawołał Connor. – Ach, wy dwoje. Cóż za tandem. – A co tam. To byli Coll i Con, dwoje za cenę jednego. – Więc jak było? – zapytała Colleen. – Powiem ci, jeśli ściszysz głos. – Dobrze – szepnęła Colleen. – Jak było? Faith się uśmiechnęła. – Było... niesamowicie. – Tak! To super! Con, było niesamowicie! – Git.

Colleen westchnęła uszczęśliwiona. – No to jak, zaręczyliście się, chodzicie ze sobą, to było szalone jednorazowe dymanko, a może jesteście przyjaciółmi, którzy ze sobą sypiają... co? Faith chwilę się zastanawiała. – Sama nie wiem. Na pewno nie jesteśmy zaręczeni. Colleen spojrzała na nią znacząco. – Zakochałaś się, no nie? – Nie. – Ależ tak. Znam cię. Nie poszłabyś z nim do łóżka, gdybyś nie była zakochana. – Nie jestem. On... to znaczy on... chyba może do tego dojść. – Twarz znowu zaczynała ją palić. – Posłuchaj, przyszedł mój tata. Proszę, nie zaczepiaj go, nie mów mu o moim małym bara-bara ani nie dawaj mu niczego z jalapeño, bo ma refluks. – O, Jack też jest. Hura. – Okaż łaskę, Coll. – Są trochę wcześniej, nie? – zapytał Connor, wyglądając z kuchni. – Zwykle nie widzę tu Jacka przed siódmą. – Sprawdzam kobitkę dla taty. Będzie podsłuchiwał, potem da znak kciukiem. – Wy, Hollandowie, jesteście po prostu słodcy. Po południu następnego dnia po przyjęciu, kiedy Levi zajęty był swoją siostrą, Honor, Pru i Faith przeprowadziły z ojcem poważną rozmowę. Honor pełniła funkcję Wielkiego Inkwizytora, pani Johnson waliła garnkami i trzaskała szufladami w kuchni, by wzmocnić atmosferę dezaprobaty. Tata przyznał, że podobały mu się „szaleństwa” Loreny oraz odmiana polegająca na możliwości rozmawiania z nową znajomą, ale nie wierzył, że tak się zaangażowała, jak ostrzegały dzieci. Nie miał zamiaru spotykać się z ogrodniczką weganką i oznajmił, że postara się z otwartym umysłem podchodzić do kwestii randkowania. Może. Prawdopodobnie. I owszem, od tej pory będzie robił to, co mu każą. Faith kamień spadł z serca. – Jack, bracie mój, nie myśl sobie, że nie zauważyłam, jak wymykasz się z przyjęcia. – Nie myśl, że nie widziałem, jak wychodzisz z Levim. – Odwiózł mnie do domu. – Faith miała wrażenie, że twarz zaraz stanie jej w ogniu. – Wy, smarkacze, tak to teraz nazywacie? – Jack trzepnął ją w ramię. – Szczegóły zachowaj dla siebie, dobrze? Wystarczy mi to, co opowiada Pru. Jakby się nad tym zastanowić, Pru jest przerażająca. Pół godziny później Faith siedziała w boksie, tym samym, w którym księgowy usiłował z nią świntuszyć. Księgowi. Wszyscy są zbokami? Tak czy owak tata zajął

miejsce w sąsiednim boksie i już się pocił, udając, że rozmawia z Jackiem, który czytał gazetę. Ponieważ portale randkowe okazały się jednak najskuteczniejszym sposobem na znalezienie kandydatki, Faith podjęła jeszcze jedną próbę (omijając WciążSeksownąBabcię). Na nowo umieściła profil taty i wyjaśniła, że jest córką przeprowadzającą wstępną selekcję. Dzisiaj wieczorem spotykała się z kobietą nazwiskiem Maxine Rogers, która na wszystkie pytania odpowiedziała satysfakcjonująco. Faith jadła nachos grande, popijając cudownego rieslinga z niezwykle miłą nutą mandarynki, który świetnie nadawał się do obiadu, kiedy przyszła Maxine. – Faith? – Cześć! Maxine, tak? Kobieta szeroko się uśmiechnęła. – Tak. Co u ciebie, moja droga? Była bardzo wysoka, czego fotografie nie ujawniły. Miała błyszczące czarne włosy (na pewno farbowane, ale to była świetna robota, w przeciwieństwie do neonowego koloru Loreny) i zręcznie nałożony makijaż, uwagę przyciągała zwłaszcza czerwona szminka, intensywna i dość szykowna. Innymi słowy, Maxine dołożyła starań, i udało się. Była ładnie ubrana, co tym bardziej rzucało się w oczy ze względu na jej wzrost wynoszący ponad sto osiemdziesiąt centymetrów. Faith zauważyła, że ojciec nieznacznie odwrócił głowę, żeby przyjrzeć się Maxine, kiedy siadała. – Cudownie, że w końcu się spotykamy – powiedziała Maxine. Głos miała przyjemnie niski. – I wzajemnie – odparła Faith. – Twoje mejle były takie sympatyczne. – Och, skarbie, jesteś aniołem, że tak mówisz. – Maxine usiadła wygodnie. – Uważam, że to, co robisz, pomagając ojcu odnaleźć nową miłość, jest bardzo miłe. Po prostu słodkie. I rzeczywiście takie jest, pomyślała Faith. – Masz ochotę na nachos? – Dziękuję! Och, są pyszne. – Maxine wzięła solidną garść. To dobrze. Faith nie znosiła być jedyną kobietą, która naprawdę je. Do boksu podeszła Colleen. – Mam ci podać... och! Witam. Przepraszam, nie zauważyłam... jak pani wchodzi. Podać coś do picia? – zwróciła się do Maxine. – Faith, skarbie, co ty pijesz? – zapytała Maxine i Faith już serdecznie ją polubiła. – Coll, co ja piję? Maxine, Colleen jest moją najlepszą przyjaciółką. – Miło mi – powiedziała Maxine, wyciągając rękę do Colleen. – Mm, Faith pije... rieslinga Bully 2011, tak, Faith? – Coll spojrzała na nią znacząco.

– Owszem. Jest wyśmienity – potwierdziła Faith. – Nuta mandarynki, odrobina truskawki, bardzo aksamitny. – Brzmi zachęcająco – uśmiechnęła się Maxine. – W takim razie także poproszę. – Zaraz podam – odparła Colleen i poszła. – Więc nie masz dzieci, tak? – zapytała Faith. – Niestety nie. Ale moje rodzeństwo w sumie ma cztery córki i sześciu synów, których uwielbiam, ich dzieci zresztą również. Lubię o sobie myśleć jako o typie cioci-mamy. – To urocze. Ja też mam siostrzeńca i siostrzenicę. Jesteś księgową? – Tak. Kocham liczby, kocham nadawanie rzeczom sensu. To moja pasja. Faith usiadła wygodnie i słuchała, jak Maxine opowiada o życiu na wsi w Ohio, jak przyjechała nad Finger Lakes na wakacje, a potem postanowiła przeprowadzić się do Penn Yan, kiedy nieoczekiwanie się wzbogaciła. – To była prawdziwa niespodzianka, Faith. Radziłam sobie dobrze, nie zrozum mnie źle, ale jakiś anioł musiał przysiąść mi na ramieniu, no bo naprawdę, kto wygrywa sto tysięcy dolarów na zdrapce? Zapytałam siebie, co chcę robić przez resztę życia. A to miejsce bardziej niż jakiekolwiek inne przemówiło do mnie. Colleen przyniosła wino. – Faith, mogę cię prosić na sekundę? – zapytała. Z kuchni dobiegł trzask i krzyk. – O kurde – mruknęła i pobiegła. Maxine zdawała egzamin na szóstkę. Uprzejma, zabawna, otwarta, serdeczna, miała dar opowiadania. Finansowo niezależna, prowadziła aktywne życie towarzyskie, uwielbiała wędkowanie, tenis i gotowanie. Nadzieje Faith rosły. Mogła sobie wyobrazić, że tata przynajmniej od czasu do czasu spotyka się z taką kobietą. Przez chwilę, kiedy Maxine opowiadała o swojej podróży do Montany w zeszłym roku latem, pozwoliła sobie na snucie fantazji, w której Maxine przyszła na niedzielny obiad, śmiała się chrapliwie i wszystkich czarowała. Nawet panią J. Może Levi też by tam był. – Przepraszam – powiedziała. – Nie dosłyszałam, co mówiłaś. – A co tam. Już miała wrażenie, że są z Maxine starymi przyjaciółkami. – Niedawno zaczęłam się z kimś spotykać – szepnęła. – Jestem trochę roztargniona. Twarz Maxine pojaśniała. – Zastanawiałam się, czy taka śliczna dziewczyna jak ty nadal jest sama – odparła ciepło. – Opowiedz mi o nim. – To świeża sprawa. – Faith czuła, jak policzki zalewa jej rumieniec. – Jest bardzo... – Urwała. Seksowny. Gorący. Wspaniały w łóżku. Apetyczny. – Och. – Maxine uśmiechnęła się w cudownie konspiracyjny sposób. – Jeden z tych. Rozumiem. Faith miała ochotę zachichotać. Dwa kieliszki wina, a od południa jadła tylko

nachos. – Ale wracając do ciebie, Maxine. Co lubisz gotować? – Komórka zawibrowała, znak, że pora iść do toalety. – Wybacz na moment – powiedziała, wysuwając się z boksu. Jack spotkał się z nią przy toaletach. – Tata mówi, że się zgadza. Podoba mu się to, co do tej pory usłyszał. – Tak! – powiedziała Faith. Uniesienie wezbrało w niej jak gejzer. W końcu będzie mogła patrzeć na ojca i widzieć szczęśliwego człowieka, a nie samotnego wdowca, w miarę możliwości radzącego sobie z życiem. – To okropne, Faith. Mam wrażenie, jakbyśmy stręczyli tacie dziwki. – Nieprawda! Nie rozumiesz, Jack? Tata może się znowu ożenić. Może przestać tęsknić za mamą i być szczęśliwy. Brat rzucił jej dziwne spojrzenie. – Myślę, że zawsze będzie tęsknił za mamą, nawet gdyby powtórnie się ożenił, a poza tym nie jest nieszczęśliwy, Faith. – Ha, ty jesteś następny, więc traktuj mnie dobrze, w przeciwnym razie rzucę cię na pożarcie Colleen i hieny będą ogryzać twoje kości. – Miłość unosi się w powietrzu, hę? Od czasu, kiedy Levi, ach, odwiózł cię do domu? Nie potrafiła powstrzymać uśmiechu, wspominając tamten wieczór. – O Boże. Przepraszam, że spytałem – mruknął Jack i wrócił do stolika. Faith skorzystała z łazienki. Policzki miała zarumienione. Wyglądała na... rozmarzoną. Może Levi przyjdzie do niej dzisiaj wieczorem i będzie ją pieprzył w nieskończoność, bo na Twitterze przeczytała post Sary, że odwiózł ją na uczelnię. Drzwi kabiny się otworzyły i wyszła Jessica To Robi. – O, cześć – powiedziała Faith, gwałtownie odkręcając wodę. Nie chciała, żeby Jessica pomyślała, że stoi i gapi się na swoje odbicie. I o rany. Jessica była dawną dziewczyną Leviego. Czy ten element także okaże się ważny? – Cześć. – Jessica umyła sobie ręce. – Jak leci? – Świetnie. A u ciebie? – Dobrze. Jessica sięgnęła za plecami Faith po papierowe ręczniki z pojemnika ruchem tak gwałtownym, że Faith się skuliła. – Chryste, Holland – powiedziała Jess, przewracając oczami. – Myślisz, że chciałam cię walnąć czy co? – Nie, nie. Wcale tak nie myślałam, tylko... – Nieważne. Cześć.

Jess wyszła, jak zawsze prezentując maniery księżniczki. Nieważne. Przy stole siedzi potencjalna żona taty. Zapiszczał telefon. Esemes od Colleen, na litość boską. Faith nie miała nic przeciwko telefonom i esemesom, ale naprawdę, Colleen była w tym samym budynku. Zdecydowała, że nie będzie czytać, tylko z nią porozmawia. Maxine, żywa istota, czeka na nią. Faith otworzyła drzwi i na korytarzu zobaczyła ojca. – Naprawdę mi się podoba – powiedział. – Sprawia wrażenie bardzo sympatycznej. Wysoka, co? – Mhm. Gustownie ubrana. Tata się uśmiechnął. – Ja też to zauważyłem. Twoja mama również modnie się ubierała. Tak jak ty. Tym razem poczucie winy nie uderzyło tak mocno. – Dziękuję, tatusiu. Ojciec ją przytulił. – Doceniam to, cukiereczku. Naprawdę doceniam. Jesteś strasznie dobra dla swojego staruszka. Przewinę się koło boksu, jakbym dopiero przyszedł, co ty na to? – Świetny pomysł. Kiedy Faith wróciła, Maxine delikatnie skubała nachos. Ha. Lakier na paznokciach, manikiur definitywnie profesjonalny, ale coś było... – Tu jesteś! Witaj – uśmiechnęła się Maxine. Komórka zapiszczała po raz kolejny. Strasznie upierdliwa ta Colleen. Ale dwa esemesy w ciągu minuty oznaczają, że sprawa musi być ważna. Faith nacisnęła klawisz „pokaż”. Wiadomość była krótka. Ona to facet. Hę? Och. Och, nie. Nie, nie. Faith spojrzała na Maxine. Ups. – Faith, skarbie! – Jasna dupa, tata. – Nie widziałem cię przez cały tydzień – powiedział, mruganiem dając znać, że kłamie jak senator wybrany na czwartą kadencję. – Co u ciebie? – Cześć, tato – odparła Faith słabym głosem. – O, jak miło cię poznać! – powiedziała Maxine. – Jestem Maxine. Masz cudowną córkę. – Zgadzam się bez zastrzeżeń. – Tata usiadł obok Faith. – I jeszcze dwie takie jak ona, co stwierdzam z radością. Mózg Faith płonął białym ogniem od gonitwy myśli. Gorączkowo przypomniała sobie chwilę, kiedy wpisywała profil taty na eCommitment... zaznaczyła, że to

mężczyzna szukający kobiety, tak? – Dzień dobry wszystkim. O rety, Honor. Nie jest dobrze. – Skarbie! – powiedział tata. – Witaj – dodała Maxine. Honor spojrzała na nią raz, potem drugi. – Och. Hm... witaj. Przepraszam. Jestem Honor. Ja... nie zdawałam sobie sprawy... eee, nie chciałam przeszkadzać. – Posłała Faith spojrzenie, w którym malowało się czyste niedowierzanie. – No więc, Maxine – powiedział tato. – Nie miałem pojęcia, że spotykasz się dzisiaj z Faith. Co za szczęśliwy traf. Przypadkiem tu wpadłem i teraz mam okazję cię poznać, a ty poznałaś moje dwie córki. Wspaniale! Stary lis postanowił iść na całość i nie owijał w bawełnę. – Tato – odezwała się Faith. – Honor musi z tobą porozmawiać, prawda, Honor? – Jasne. To ważne, tato. – Słonko, mieszkamy w jednym domu. Porozmawiać możemy później. Siadaj. Nie bądź niegrzeczna. – Bardzo miło cię poznać, Honor. – Maxine pojaśniała. Miała ładny uśmiech. Faith westchnęła. – Wiesz, John, to urocze, że twoje córki tak się zaangażowały w znalezienie kogoś dla ciebie. Naprawdę, dziewczęta. Wasza troska jest wzruszająca. – Tak – powiedziała Honor. – Dziękuję. – Mój syn też tu gdzieś jest – oznajmił tato. – O, stoi przy barze. Ten wielki i przystojny. – Podobny do ojca – stwierdziła Maxine. – Jack! Chodź do nas! – zawołał tata. – Maxine, mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza. To małe miasteczko, a do tej restauracji chodzą wszyscy. – Uwielbiam Manningsport – odparła Maxine. – Prawdę mówiąc, już tu byłam. Uważam, że to najśliczniejsze miasteczko w stanie Nowy Jork. – Tak. – Tato z aprobatą pokiwał głową. Spojrzał na Faith i mrugnął porozumiewawczo, równie nieświadomy jak ona wcześniej. Do stolika podszedł Jack. – Hej, tato. Cześć, jestem jego synem. – Wyciągnął rękę do Maxine, która ją uścisnęła. Jack otworzył szeroko oczy. – Niezły chwyt – skomentował, z przerażaniem patrząc na Faith. – Mam jeszcze jedną córkę, ale jej tu nie ma – powiedział uszczęśliwiony tata. – Poznałaś siedemdziesiąt pięć procent mojego potomstwa, a ponieważ są najważniejsi w moim życiu, myślę, że dobrze, że to załatwiliśmy. – Piękna rodzina – odparła Maxine. – Obawiam się jednak, że muszę już iść.

Fatalnie, że nie wiedziałam, że wpadniesz, John! Jestem umówiona na kolację z uroczym starszym dżentelmenem, który mieszka obok mnie. Rzadko wychodzi z domu, więc miałabym straszne wyrzuty sumienia, gdybym się spóźniła. Ale mam nadzieję, że znowu się spotkamy! – Byłoby świetnie – powiedział tato. – Tak, nie, to... to wspaniale – dodała Faith. – Eee, miło było cię poznać. Jack i Honor mruknęli potwierdzająco z minami cokolwiek zbolałymi. Maxine wyszła z boksu i chwyciła Faith za obie ręce. – Dziękuję, skarbie. No tak, „zmysłowy” to nie było do końca odpowiednie słowo na określenie tego głosu. – Dbaj o siebie. – Faith pocałowała Maxine w policzek, czując pod ustami lekki zarost. – John, cudownie było cię poznać. Życzę miłego weekendu. – Przekrzywiła głowę, pomachała i poszła. Faith z powrotem usiadła. – Naprawdę ją polubiłem – oznajmił tato. – Dobra robota, Faithie. Ona jest urocza. – Tato – zaczęła Faith – ja... uch... nie będziesz się spotykał z Maxine. Spojrzał na nią zdziwiony. – Dlaczego? Honor pokręciła głową i westchnęła. – Tato – Faith chciała przekazać wiadomość łagodnie – niczego w niej nie zauważyłeś? Zupełnie niczego? Ojciec zmarszczył czoło. – Jest wysoka. – Właśnie, tato. Zacznij od tego – powiedział Jack, upijając łyk wina. – No... bardzo ciepła i wygadana. Śliczna. – „Śliczna” to nie jest odpowiednie słowo – stwierdził Jack. – „Przystojna” chyba bardziej pasuje? – Zgoda. Chyba tak – zgodził się tata. Honor znowu westchnęła i odwróciła się do ojca. – Tato, Maxine to mężczyzna. Tata zamrugał zdezorientowany. – Słucham? – To facet, tato. – Bzdura. – Ależ tak – powiedziała Honor, biorąc serowe nachos. – Przecież ona... – Nie, Honor mówi prawdę – wtrącił Jack. – To chłopiec. – Och. No... rozumiem. – I tato wybuchnął śmiechem, a Jack się do niego dołączył.

W końcu po policzkach popłynęły im łzy. Honor przewróciła oczami. – Colleen, mogę prosić o bardzo mocne martini? – zawołała. – Wytrawne, z trzema oliwkami. – Spojrzała na Faith. – Jedno muszę ci przyznać, Faith, była lepsza niż Lorena. Nie zaprzątaj sobie tym głowy. Ja się zajmę poszukiwaniami. – Dzieci, więc nie chcecie ojczyma, dobrze rozumiem? – zapytał tato, ocierając oczy serwetką, a chociaż Faith śmiała się z nimi i chociaż cudownie było widzieć roześmianych Honor, tatę i Jacka, od znajomego poczucia winy skręcało ją w żołądku. Wciąż nie udało się jej zrobić wszystkiego jak trzeba. Może nigdy nie będzie w stanie.

Rozdział dwudziesty pierwszy Moim zdaniem to zupełnie fantastyczne, że jesteście razem. Naprawdę. Jesteście dla siebie wprost stworzeni. – Jeremy promieniał, patrząc na nich niczym dumny ojciec. Faith mruknęła coś niezobowiązująco, utkwiła wzrok w winie i starała się nie krzywić. Wyobrażała sobie, że Levi robi to samo, w każdym razie w duchu, bo oczywiście był zbyt opanowany i męski, żeby się wykrzywiać w towarzystwie. Jeremy zaprosił ich na kolację – powiedział, że chce w ten sposób uczcić to, że dwoje ludzi, których najbardziej na świecie kocha, bzyka się ze sobą. Wyglądało jednak na to, że tylko on świętuje, i nie dało się wykluczyć, że okazuje zbyt wielkie szczęście, co dla Faith było niejakim zgrzytem. Jeremy domyślił się tego podczas ich cotygodniowego lunchu w restauracji Hugo. Levi przyszedł po coś tam, miał broń i wyglądał na tak niewiarygodnie męskiego obrońcę prawa, że Faith musiała zwalczyć impuls, żeby owinąć się wokół niego jak pyton. – Muszę lecieć – oznajmił. Faith mruknęła coś na pożegnanie, a w chwili gdy Levi znalazł się poza zasięgiem słuchu, Jeremy otworzył szeroko oczy. – Wy dwoje to robicie, prawda? – szepnął radośnie. Owszem. Robili to. Ale było trochę za wcześnie na myśli w rodzaju „idealnie” czy nawet „razem”. Levi był twardym orzechem do zgryzienia. A z drugiej strony zapukał do jej drzwi w sześć wieczorów na osiem od tamtej nocy, kiedy pierwszy raz się ze sobą przespali. I seks był rewelacyjny. Faith zupełnie nie miała pojęcia, że taki seks istnieje w prawdziwym życiu, nie tylko w filmach z Ryanem Goslingiem. Wynoszący pod niebo, odbierający jasność myślenia, przenoszący w tunel światła. Przed, podczas i zaraz po seksie odnosiła wrażenie, że coś między nimi się dzieje, coś – ledwo ośmielała się wypowiadać w myślach to słowo – wyjątkowego. Poza tym niewiele było do powiedzenia. Niedawno wpadła do niego na posterunek. – Czym mogę ci służyć, Faith? – zapytał z całkowicie obojętną miną, jakby chciała omówić kwestię mandatów za złe parkowanie (które istotnie powinna zapłacić... wspólny seks nie powstrzymał go od wlepienia jej mandatu czterdzieści pięć sekund po tym, jak zaparkowała na drugiego przed piekarnią Lorelei). A wczoraj w nocy zasłonił jej usta dłonią i ze śmiechem mitygował: – Obudzisz sąsiadów. – Nie przerywaj – szepnęła. Hm. Jak teraz się nad tym zastanowiła, to była ich najdłuższa rozmowa. Levi ciągle pracował – we wschodniej części Manningsport doszło do eskalacji drobnych

przestępstw. Pojechał do Genevy na kolację z Sarą (nie zaproponował, żeby Faith z nim pojechała... no i w porządku, ale z drugiej strony naprawdę lubiła Sarę, a jeśli traktował ich związek poważnie, byłoby miło, gdyby częściej widywała jego siostrę, racja?). Tak więc dzisiaj wieczorem byli na pierwszej „randce”, choć inicjatywa nie wyszła od żadnego z nich, tylko od Jeremy’ego, który wystroił się w czarne dżinsy, niebieską koszulę w paski wyłożoną na spodnie i sweter z czterema guzikami pod szyją, zapiętymi. Szyk „GQ”. Levi natomiast miał na sobie spłowiałe dżinsy z dziurą na kolanie, robocze buty i flanelową koszulę, a Faith, pomimo rosnącej irytacji, coraz trudniej było powstrzymać się od rozdarcia tej koszuli i wgryzienia się w tors. Na razie Levi powiedział do niej dwa słowa. A właściwie jedno. Powiedział „hej”, kiedy przyszedł pół godziny spóźniony. – Że też nie wpadałem na to przed laty – mówił Jeremy. – Faith i Levi. Levi i Faith. – Znowu promieniał. – Wiesz, Jeremy, przed laty byliśmy parą – odezwała się Faith trochę rozdrażniona. Levi nic nie powiedział. Oparła się pokusie, by szturchnąć go łokciem w żebra. – Słusznie! Ale między wami jest, no wiecie... chemia. Faith przewróciła oczami. Aktualnie jedyną chemią, jaką odczuwała, była ta produkująca kwasy. Zerknęła na Leviego, który odpowiedział szóstką na Skali Znudzenia. Miło. A z drugiej strony może od początku źle interpretowała jego spojrzenia. Z trzeciej zaś jak na razie traktował ją niczym pogotowie seksualne. – Ups, pójdę sprawdzić ziemniaki. – Jeremy wstał ze swoim męskim wdziękiem i zniknął w kuchni. A Levi nadal milczał. – Czy ja jestem dla ciebie pogotowiem seksualnym? – szepnęła. – Co? Nie – odparł krótko. Ojej. Dwa całe słowa. – Nigdzie mnie nie zaprosiłeś – odparowała. – Miałem dużo pracy. Och. Trzy słowa. – Jasne. Skala Znudzenia wskazywała dziewiątkę. – Faith, w ostatnich dziesięciu dniach włamano się do czterech domów. Jestem komendantem policji. Lubię tę pracę. Muszę ją wykonywać, jeśli chcę ją utrzymać. Przepraszam, że nie... – Wiesz co? Nie ma sprawy. – Nienawidzę tego stwierdzenia – burknął.

Faith spojrzała na niego znacząco. – Och, tak mi przykro, Levi. Proszę, wybacz mi. – Co cię ugryzło... – Zamknij się, on wraca. Levi westchnął; było to typowe męskie westchnienie z rodzaju „któż zrozumie kobiety?”. Tym razem szturchnęła go w żebra. – Jezu – mruknął. – Nie, to tylko Jeremy. Ale byłeś blisko – odpaliła Faith. – Opowiedzcie mi o wszystkim – odezwał się Jeremy. – Jak to się stało, że jesteście razem? – Nasz związek jest czysto seksualny – wyjaśniła. Jeremy zachichotał. – Słodka Faith. – To prawda. Jestem zachwycająca. – Jesteś. – Jeremy uśmiechnął się do niej. – Prawda, Levi? – Tak. Zachwycająca. – Zadzwonił jego telefon. – Komendant Cooper – powiedział do słuchawki. Kiedy słuchał, z jego twarzy zniknął wyraz znudzenia. – Oczywiście. Dobra. Już jadę. – Wstał. – Przykro mi, muszę iść. Była próba włamania do domu Hedbergów. Myślą, że pies wystraszył sprawcę. – Baw się dobrze – powiedziała Faith, upiwszy kolejny łyk wina. Spojrzał na nią. – Nie wiem, kiedy wrócę. – To bez znaczenia, kochanie. Levi patrzył na nią przez kolejną minutę. – Cześć – powiedział, po czym pochylił się i pocałował ją, a jej serce od razu zmiękło. – Uważaj na siebie – rzuciła. – Będę. Wyszedł, a Faith i Jeremy zostali sami w pięknym salonie domu Lyonów z ogniem trzaskającym w wielkim kamiennym kominku, z winem i serami na stoliku. Już tęskniła za Levim. Mimo że był tylko jej seksualną zabawką naturalnych rozmiarów. – No więc. Ty i Levi. Jak wam się układa? – zapytał Jeremy. Wsunęła stopy pod pupę i napiła się wina (chardonnay z posmakiem dębu i przesadnie maślaną fakturą, jeśli miała być szczera). – Właściwie nie mam pojęcia. – Między wami strzelają iskry. Naprawdę. Faith prychnęła. – Iskry irytacji przypuszczalnie.

– Ale lubisz go, prawda? Faith musiała się nad tym zastanowić. – Czasami go lubię. I czasami, bardzo rzadko, myślę, że on też mnie lubi. To znaczy wiem, że pod pewnymi względami mnie lubi... – Jasne, że tak. Oczywiście. Jesteś cudowna. Faith odstawiła kieliszek. – Mógłbyś dać spokój z tymi komplementami, Jeremy? Doprowadzają mnie do szału. Westchnął. – Dobra, wiem. Jestem trochę... Chciałbym zobaczyć cię w szczęśliwym związku. A Leviego kocham jak brata. Więc przepraszam, jeśli w tę sprawę... za bardzo się angażuję. – Ja też przepraszam. Nie chciałam na ciebie warczeć. Uśmiechnął się tym swobodnym, szczerym, serdecznym uśmiechem, którym w mgnieniu oka zdobywał serca pacjentów. – W porządku. Chyba na to zasługuję... Wciąż mam wyrzuty sumienia, że nie byłem w stanie dać ci tego, czego pragnęłaś, Faith. – Nie ma sprawy. Stare dzieje. Pobyt w jego pięknym domu, w którym bywała setki razy, ogień trzaskający w kominku, wino, eleganckie meble i mnóstwo rodzinnych fotografii... mogła prowadzić takie życie. Miałaby Jeremy’ego, dziedzica tej winnicy, miejscowego lekarza, faceta, który w jej oczach uosabiał wszystkie idealne cechy mężczyzny. Miałaby Jeremy’ego, który kochał ją całym sercem, ale musiał wyobrażać sobie Justina Timberlake’a, żeby uprawiać z nią seks. Przypomniała sobie, że nie podziękowała Leviemu za udaremnienie ślubu. Napiła się wina, któremu utlenienie wyraźnie służyło. – Mogę ci zadać pytanie dotyczące Leviego? – Oczywiście! To znaczy, o ile nie będzie chodziło o zdradę naszej braterskiej więzi i tak dalej. – Kolejny uśmiech. – Jaka była jego żona? – Faith umierała z chęci dowiedzenia się czegoś o niej, ponieważ jednak z Levim skupili się na wyczynach seksualnych dozwolonych tylko dla dorosłych, nie miała okazji zapytać. – Nina, Nina, Nina – powiedział Jeremy, kręcąc kieliszkiem z winem. – Nina Gonzales. Niewiarygodnie piękna. – Hej, trochę lojalności, co? – Cofam to. Brzydka. W niewiarygodnie śliczny sposób. – Uśmiechnął się. – Wyglądała jak J.Lo. – Auć. – Poza tym złamała mu serce.

Jasna dupa. W głębi duszy liczyła, że to było małżeństwo z rozsądku i że niedługo usłyszy płynącą z serca deklarację Leviego, że dopiero teraz rozumie prawdziwe znaczenie miłości, ple ple ple. Naczytała się romansów albo coś w tym rodzaju. – Byli ze sobą krótko, prawda? – Poznali się w Afganistanie. Ona była... jest pilotem helikoptera. Ostra babka. – Jasne. – Koniecznie musiała napić się wina. Wzięła butelkę z kubełka z lodem i nalała sobie drugi kieliszek. – Miła? – Tego bym nie powiedział. Seksowna. Przykro mi. I zabawna. Piękny uśmiech, sprawiała wrażenie bardzo inteligentnej. Ale miła? Chyba nie. Szkoda, że musiała pytać o te sprawy Jeremy’ego zamiast głównego bohatera. Ale w przypadku Jeremy’ego mogła oczekiwać odpowiedzi. – Wcześniej mieszkali ze sobą? – Nie. Levi musiał wyjechać w jakiejś służbowej sprawie do Fort Drum i wrócił z nią. Poprosił, żebym przyszedł do ratusza. Od razu się pobrali. Na ślubie byliśmy tylko ja, jego mama i siostra. – Jeremy uśmiechnął się do wspomnień. – Zadurzył się po uszy. Nie potrafił oderwać od niej oczu. Był taki... zadowolony, wiesz? Z tego, że jest jej mężem. Hej, popatrz na mnie. – Przez ciebie mam skurcze, Jeremy. Wykrzywił się. – No cóż, nie udało się. Nina była zabawna, olśniewająca, ale też drażliwa. Fatalna sprawa, ponieważ sytuacja należała do tych, kiedy z góry możesz przewidzieć, kto wyjdzie z tego z połamanym sercem. Nikt się nie dziwił, że małżeństwo długo nie przetrwało. – Poza nim? – Właśnie. – Jeremy na chwilę zamilkł. – On ją uwielbiał, ona nie mogła się doczekać, kiedy wyjedzie. Po prostu nie została stworzona do życia w małym miasteczku, jak przypuszczam. Ani do małżeństwa. A Levi już zdążył wybrać imiona dla ich dzieci. Faith znała to uczucie. Oboje z Jeremym także wybrali imiona. – I to było rok temu? – Ponad rok. Może półtora? Tak, bo wtedy był czerwiec i na jeziorze mieliśmy pokaz dwupłatowców. Chodził, jakby ktoś walnął go w głowę kijem bejsbolowym. Faith westchnęła. – To do dupy, Jeremy, bo z tego, co mówisz, ona jest miłością jego życia, a ja tylko pogotowiem seksualnym. – Ile czasu jesteście razem? – Osiem dni. Jeremy się roześmiał. – Na twoim miejscu dałbym mu trochę czasu, skarbie. – Wstał i zabrał jej

kieliszek. – Siadajmy do stołu. Mam piękne steki, dwukrotnie pieczone ziemniaki i surówkę coleslaw, twoje ulubione dania, nie wspominając już o cieście z winogronami od Lorelei. Jeśli Levi się spóźni, możemy obejrzeć film. Mam Diabeł ubiera się u Prady. Wczoraj wieczorem już oglądałem i przysięgam, że za każdym razem jest lepszy. – W głowie mi się nie mieści, że kiedykolwiek uważałam cię za hetero. – Chwyciła go za rękę i pozwoliła się podnieść z kanapy, a potem poszła za nim do kuchni. Kiedy Hedbergowie wrócili do domu, zastali tylne drzwi otwarte. Zamiast wchodzić, zadzwonili do Leviego, na wypadek gdyby włamywacz wciąż tam był. Levi kazał rodzinie czekać na podwórzu, a sam rozejrzał się po domu. Intruza nie było. Pokój Katie sprawiał wrażenie, jakby ktoś w nim grzebał, ale Katie powiedziała, że w takim stanie go zostawiła. Andrew wpatrywał się w niego z uwielbieniem w szeroko otwartych oczach i zasypywał gradem pytań o złych facetów, broń, włamywaczy i możliwość wyszkolenia Abrahama na psa obronnego. Potem Levi obszedł dom w poszukiwaniu śladów włamania: zerwanych siatek, odcisków stóp na grządkach, uszkodzeń drzwi. Christine, najstarsza z trójki dzieci, przyznała, że chyba nie zamknęła tylnych drzwi, kiedy po południu wyszła z domu. – Przepraszam, że niepotrzebnie cię fatygowaliśmy, komendancie – powiedział Hedberg. – Nie ma za co. Postąpiłeś słusznie, dzwoniąc do mnie – odparł Levi i poskrobał Abrahama za uchem. – Po to jestem, a wziąwszy pod uwagę pozostałe włamania, nie powinieneś się wahać. Dobrze, że macie psa – dodał. – Skutecznie odstraszasz, co, piesku? – Abraham pomachał ogonem na znak, że owszem, doskonały z niego strażnik. – Powinniśmy dać Abrahamowi steka – zaproponował Andrew. – Prawda, komendancie Cooper? Mogę zostać policjantem, jak dorosnę? – Pewnie – odparł Levi. – Albo żołnierzem! I będę zabijał złych facetów. – Miejmy nadzieję, że do czasu, gdy dorośniesz, źli faceci sami znikną – rzekł Levi, czując znajome zakłopotanie, które zawsze go ogarniało, kiedy ktoś wspominał o jego służbie w wojsku. Na pożegnanie uścisnął wszystkim ręce, życzył dobrej nocy i zrobił rundkę po okolicy. Niedaleko mieszkali Pru i Carl, więc zaparkował na ich podjeździe i zapukał do drzwi. Otworzyła Abby. – Cześć – powiedziała radośnie. – Chcesz wejść? – Przykro mi, Abby, nie mogę. Rodzice w domu? Spochmurniała. – Robią sobie „drzemkę”, rozumiesz? – Palcami zaznaczyła cudzysłów. – Jakbym miała cztery lata i łyknęła taki kit. Ojciec mieszka u babci, ale przychodzi

na małżeńskie widzenia. Te hałasy, Levi. Nieważne, jak głośno nastawiam telewizor, ciągle ich słyszę, przysięgam. Nie mogę się doczekać, kiedy wyjadę do college’u. Levi stłumił uśmiech. – Hedbergowie podejrzewali próbę włamania, ale z domu nic nie zginęło. Mimo to upewnijcie się, że drzwi są zamknięte na klucz, i zadzwońcie do mnie, jeśli coś usłyszycie. – Po pierwsze już o wszystkim wiem, Katie przysłała mi esemesa. A po drugie nie jestem z tych, co idą sprawdzić, kiedy w nocy słyszą coś niepokojącego. Oglądałam wszystkie horrory. – Jasne. – Posłał jej swoje najlepsze policyjne spojrzenie. – Co u ciebie? Pilnujesz się? – Och, jasne. Mhm. – Mówiąc, wystukiwała esemesa. Irytujące. – Pamiętaj, Abby. Jeden głupi występek może mieć długotrwałe konsekwencje. – Oho. Ciągle o tym myślę. Dzięki. Odmieniłeś moje życie. – Nie bądź głupia. – Wpisuję na Facebooka to, co powiedziałeś. – Mówię poważnie, Abby. Nie chcesz zajść w ciążę ani... – Ej, coś sobie przypomniałam! Nie jestem twoją siostrą! Mam już mnóstwo dorosłych do wygłaszania mi kazań. Wolałabym, żebyś zamiast tego spojrzał na mnie płomiennie, co ty na to? – Dobranoc, Abby. – To wystarczy. – Podniosła telefon i nacisnęła klawisz. Za kilka sekund jego zdjęcie pojawi się na jej fejsbukowym profilu. Nie, nie była jego siostrą. Ale pewnego dnia może zostanie jego siostrzenicą. O cholera. Skąd się wzięła ta myśl? Wycofał z podjazdu Vanderbeeków. Właśnie w tym problem. Nie był typem kocura włóczykija. Byłoby miło się ożenić, mieć dzieci. Ale tym razem musi wybrać rozważnie. Nina zapewniała go o swojej miłości (chociaż teraz zdał sobie sprawę, iż mówiła to identycznym tonem, którego używała, mówiąc, że uwielbia pizzę). Twierdziła, że jest gotowa się ustatkować. Że podoba się jej pomysł życia w małym mieście. Planowała zrobić magisterium, zostać nauczycielką. Zgadzała się na dzieci. Idylla trwała trzy miesiące. Wziął telefon i zadzwonił do Sary. – Hej, co robisz? – Nic. Uczę się. Co u ciebie? – Smętna nuta w jej głosie zdradzała, że doskwiera jej samotność. W tle słyszał muzykę. – W porządku. Jesteś sama? – Tak. Jutro mam kolokwium z chemii, a moja puszczalska współlokatorka poszła

randkować ze swoim chłopakiem. – Myślałem, że ją lubisz. – To dziwka, Levi. O co chodzi? – Tylko sprawdzam, co u ciebie. Nastąpiła chwila ciszy. – Dziękuję – szepnęła Sara ledwo słyszalnie. – Potrzebuję rady – powiedział Levi, zaskakując samego siebie. – Naprawdę? – Od razu poweselała. – W jakiej sprawie? Faith cię rzuciła? – Nie. – Levi poczuł, że zaraz się uśmiechnie. – Tylko się zastanawiam, czy chcę być... sam nie wiem, zdobywcą drugiego miejsca. – Skrzywił się, nie do końca przekonany, czy powinien siostrze o tym mówić. – Zdobywcą drugiego miejsca? Ach, ta sprawa z Jeremym! Jasne! Załapałam. – W słuchawce rozległ się szelest. – Opowiedz mi o wszystkim. – Nie ma o czym. – Wciąż jej na nim zależy? Levi się zawahał. – Skąd mam wiedzieć. – Zapytaj ją. – Jasne. – Zrób to, głupku! Po prostu zapytaj. A potem ją pocałuj tak, że nogi jej zmiękną i wybierze ciebie. Hetero zawsze pokona geja. Levi się roześmiał. – Rozumiem. Powiedz, jak sobie radzisz? Westchnęła tak, że dosłownie rozwiało mu włosy. – Wolno mi przyznać, że kiepsko? Zawahał się. – Wciąż się przystosowujesz, to wszystko. Zanim się zorientujesz, pokochasz college. – Wszystko jedno. – Nie wszystko jedno, Sara. Ale musisz włożyć w to trochę wysiłku. – Próbował się domyślić, co powiedziałaby Faith. – W tęsknocie za domem nie ma nic złego, ale nie pozwól, żeby odebrała ci inne dobre rzeczy. – Brawo. To zabrzmiało nieźle. – Wszystko jedno, mądry bracie. Muszę się uczyć. – Z jej głosu wyparowała radość. Teraz on westchnął. – Pamiętaj. Jesteś mądra, dasz sobie świetnie radę. – Dzięki – mruknęła ledwo dosłyszalnie. Rozłączył się zdeprymowany. College miał pomóc jej uporać się z żałobą, a nie ją pogłębić. Nie podobała mu się świadomość, że Sara jest samotna.

Drogowskaz poinformował go, że wyjechał z Manningsport, minął Osskill i przekroczył granice Bryer. Wyglądało na to, że podświadomość zabrała go na przejażdżkę. Na skrzyżowaniu w lewo, trzy kilometry prosto, w prawo. Był tu po raz czwarty. Śmieszne, jak znajoma wydawała się ta droga. Miła okolica, z końca lat sześćdziesiątych. Raczej niewielkie domy w stylu wiejskim, wielkie podwórza, całość bardzo solidna. Doskonałe miejsce na sztuczkę albo figiel, w przeciwieństwie do osiedla przyczep, gdzie może być różnie. Kiedy miał siedem lat, tata Jessiki poczęstował go piwem. Od tamtego czasu na Halloween mama zabierała Leviego i Jess do miasteczka. Skończyło się, kiedy mieli dziewięć lat. Oboje radośnie przyjęli batony marki Mr. Goodbar (jego ulubione) i schodzili z ganku rozległego wiktoriańskiego domu, kiedy z okna dobiegł ich męski głos. – Kto to był? Kobieta – pani Thomas – odpowiedziała ostro: – Dwójka dzieciaków z osiedla przyczep. Wolałabym, żeby rodzice ich tu nie przywozili. Wykorzystują nas. Twarz Leviego poczerwieniała, a Jess... Jess wyglądała, jakby ktoś uderzył ją w brzuch. Levi bez namysłu wyrzucił oba batony w krzaki, a potem zostawił na podjeździe swoją i jej poszewkę na poduszkę, chociaż państwo McCormickowie byli naprawdę bardzo mili, pochwalili go za charakteryzację zombi i zapewniali, że o mało nie dostali przez niego ataku serca, taki był przerażający. A Jess powiedzieli, że wygląda pięknie. Ostatniej wiosny pani Thomas złamała biodro, wychodząc spod prysznica, i Levi, pierwszy na miejscu zdarzenia, klęczał obok niej na podłodze. Okrył ją szlafrokiem, żeby strażacy nie zobaczyli jej nagiej, a ona się rozpłakała i powiedziała, że jest bardzo dobry. Powtarzał, żeby się nie martwiła, i zadawał sobie pytanie, czy pani Thomas zorientowała się, że ten uprzejmy gliniarz był jednym z łobuziaków z osiedla przyczep, które zabierały smakołyki przeznaczone dla lepszych dzieci. Levi zwolnił, zahamował przy krawężniku. To był granatowy wiejski dom z rododendronami, wielkim klonem i huśtawką do kompletu. Z salonu przez wielkie okno padała smuga światła. Koło skrzynki pocztowej leżał rower, w połowie na ulicy. Do pokoju weszła kobieta, podała komuś szklankę. Najprawdopodobniej jego ojcu. Telewizor był włączony. Levi nigdy nie spotkał żony swojego ojca... Dotąd widział ją przelotnie dwa razy. Miała puszyste blond włosy i była raczej szczupła. W sypialniach panowała ciemność, co znaczyło, że chłopcy śpią. Dziwnie było pomyśleć, że ma dwóch przyrodnich braci. Nie znał ich imion. Zobaczył ich, kiedy pierwszy raz jechał tą ulicą, bawili się na podjeździe samochodzikami. Dwaj malcy. I tyle właściwie zdołał zobaczyć. Wtedy się nie zatrzymał i pojechał dalej, starając się nie gapić.

Zapiszczał jego zegarek. Dziesiąta. Mógł teraz być z Faith i nagle pragnienie, by ją zobaczyć, ścisnęło mu piersi jak imadło. Zanim jednak ruszył dalej, wysiadł i przesunął rower tak, żeby jakiś samochód po nim nie przejechał. Po dwudziestu minutach był z powrotem w ogromnym domu Jeremy’ego. – Przepraszam, że trwało to tak długo. – Cześć. Faith śpi – odparł Jeremy. I rzeczywiście, leżała na sofie, okryta miękkim kocem. – Dobrze się czuje? – zapytał Levi, zwalczając ukłucie zazdrości. W telewizorze leciał cicho film, z tą sławną aktorką, która zdobyła wszystkie Oscary. – Jest tylko zmęczona – wyjaśnił Jeremy. – Jak wezwanie? Nie przejmuj się, śpi jak zabita. – Wiem. – Cóż, wiedział, że mógł ją rano całować na pożegnanie i nawet się nie poruszyła. A z drugiej strony raz czy dwa udało mu się obudzić ją w środku nocy i dołożył wtedy wszelkich starań, by wynagrodzić jej niedostatek snu. – Racja. Oczywiście, że wiesz. Chcesz coś zjeść? Zostawiliśmy ci steka. My. – Nie trzeba. – Usiadł w fotelu, patrząc na Faith. – Między wami to poważna sprawa? – zapytał cicho Jeremy. Levi nabrał powietrza w płuca i przez chwilę nie oddychał. – Spaliśmy ze sobą kilka razy, Jeremy. – Z minionych ośmiu nocy sześć spędził w małym mieszkanku, które wyglądało, jakby ona mieszkała tam od lat. – Wiesz, Faith w gruncie rzeczy nie należy do kobiet, którym odpowiadają luźne związki. – Posłuchaj, samotny geju, od teraz ja się tym zajmę, zgoda? – Unosząc brwi, spojrzał na rozradowanego przyjaciela. – Jasne, rozumiem. Ale może udzielę ci pewnej rady? – Nie trzeba. – Na twarzy Jeremy’ego wciąż malował się pytający wyraz. – Dobra, strzelaj. Jeremy poprawił koc na stopach Faith. – Drobiazgi wiele dla niej znaczą. Mów jej, że wygląda ślicznie, że ma nową sukienkę. Rozmawiaj z nią. Przynoś jej kwiaty. – Kwiaty. Zrozumiałem. – I daruj sobie sarkazm. Ona jest krucha. – A mnie się wydaje, że raczej silna – powiedział Levi przez zduszone gardło. – To poza. – Naprawdę? – Tak sądzę. Znam ją bardzo dobrze. – Jeremy się uśmiechnął i przez ułamek sekundy Levi miał ochotę go walnąć.

– No dobrze, skoro porcja porad na dzisiejszy wieczór została wyczerpana, chyba zabiorę ten delikatny kwiatek do domu – powiedział Levi. – Jasne. Nie chciałem zachować się jak palant ani nic w tym rodzaju. Zależy mi, żeby wam się ułożyło. Właśnie w tym rzecz. Jeremy był cholernym księciem. – Rozumiem. Chcesz obudzić Śpiącą Królewnę? – Faith – powiedział głośno Jeremy, potrząsając jej stopą. – Faith, skarbie, pora się obudzić. Faith. Dajże spokój, pobudka! – Faith nie zareagowała. Sprawiała wrażenie pogrążonej w głębokiej śpiączce. – Faith. No, obudź się! – Teraz Jeremy wręcz na nią wrzeszczał. – Może wiadro lodowatej wody? – zaproponował Levi. – Co? Słyszałam. Ani się ważcie – mruknęła Faith. – Jestem tutaj. Jaki dzisiaj mamy dzień? – Z wysiłkiem usiadła, marszcząc czoło. A potem go zobaczyła i twarz jej pojaśniała. – Cześć. Naglące pragnienie, które ogarnęło go przed domem ojca, potrzeba, by z nią być – niekoniecznie uprawiać z nią seks, choć to byłoby miłe – ale po prostu ją dotykać, mieć przy sobie... Tamto pragnienie wróciło. – Gotowa? – Tak. – Pochyliła się i pocałowała Jeremy’ego w policzek. – Dzięki za kolację. Przepraszam, że zasnęłam. – Nie przejmuj się. Było jak za dawnych czasów – uśmiechnął się Jeremy. – Levi, poczekaj, spakuję ci jedzenie. Po powrocie do Opera House poszli do jej mieszkania. – Cześć, przystojniaku! – powiedziała do podskakującego Blue. – Kto był grzeczny? Co? Daj mi dwie minuty i zabierzemy cię wiesz-na-co. – Poszła do kuchni i nalała do szklanki wody, potem usiadła na blacie, machając nogami. – Rozumiem, że zostajesz? – zapytała; policzki oblały się pąsem. Nie patrzyła na niego. Levi nie odpowiedział, tylko podszedł, objął ją i po prostu położył głowę na jej piersiach. Poczuł, jak napięcie opuszcza jego mięśnie, kiedy wciągał w nozdrza ciepły, słodki zapach. – Wszystko w porządku, Levi? – zapytała cicho. – Tak. – Dlaczego zajęło ci to tyle czasu? Wyobraził sobie, że opowiada jej o dzieciach swojego ojca, tej szczęśliwej rodzince, do której nie należał. Może też o zazdrości o Jeremy’ego. W gruncie rzeczy nie widział sensu w całym tym gadaniu o problemach, sprawach i Bóg wie czym. A szczerze mówiąc, nie był pewien, czy chce, żeby o tym wszystkim wiedziała. Ona albo ktokolwiek inny.

– Po prostu tyle to trwało. Mógłby stać tu cały dzień, przytulony do cudownych piersi Faith, wsłuchany w jej oddech. Idealnie. Gdyby nie jeden drobiazg. – Faith? – Mhm? – Twój pies usiłuje zapłodnić moją nogę. Wybuchnęła śmiechem głębokim i ciepłym. – Mielibyście prześliczne szczeniaki. – Zabierzmy go na spacer. – A potem tu wrócimy i poszalejemy? – Niezły plan. – Spojrzał w jej szaroniebieskie oczy. – Chcesz jutro gdzieś ze mną wyjść? Spotkać się na randce? Napawał się jej radością.

Rozdział dwudziesty drugi Biblioteka Publiczna w Manningsport była zamknięta w sobotnie popołudnia, ale Faith znała kod do zamka. Levi też znał, cofnął się jednak i pozwolił, żeby to ona wstukała cyfry. Jest coś magicznego w przebywaniu w pustej bibliotece, myślała Faith, kiedy do wtóru deszczu bębniącego o dach szli przez mroczne sale do działu dziecięcego. To i jej dłoń w silnej, pokrytej odciskami dłoni Leviego. Po raz pierwszy trzymali się za ręce. Śmieszne, ten drobny gest wywołał słodki wstrząs. – Wszystko skończone, tak? – zapytał, kiedy otworzyła drzwi na dziedziniec. – Tak. Otwarcie w środę wieczorem... Możesz przyjść? – Chciałbym. Jego odpowiedź, chociaż niezobowiązująca, sprawiła, że i tak jej policzki zalał rumieniec. – Proszę, rozejrzyj się. Dziedziniec stanowił wyzwanie z powodu niewielkich rozmiarów. Wcześniej była tu betonowa ławka i grządka z anemicznym czerwonym geranium (Faith zawsze uważała, że to cmentarne kwiaty), a także rojąca się od zarazków kąpiel dla ptaków. Mało kto tu przychodził. Obserwując teraz Leviego przyglądającego się jej pracy, Faith poczuła przypływ dumy. W każdym rogu rósł japoński klon; wybrała te drzewa, bo były niskie i miały bujne listowie. Julianne powiedziała, że w przyszłym tygodniu przedszkolne kółko czytelników zrobi dzwonki wiatrowe do zawieszenia na konarach, a Topper Mack już zbudował cztery domki dla ptaków, miniaturowe kopie biblioteki. Pomiędzy drzewami stały cztery ławki z mahoniu i dębu, dzieło Samuela Hastingsa. Tej jesieni Faith zapewniała wiele zajęć stolarzowi. Ławki ufundowały założycielskie rodziny Manningsport: naturalnie Hollandowie, Manningowie, Meeringowie i van Heusenowie. W południowej ścianie nie było okien, ponieważ przez cały dzień świeciło na nią słońce, przez co na dziedzińcu robiło się duszno, i właśnie tutaj Faith umieściła małą kaskadę; cichy szum spadającej wody działał uspokajająco. W środku kręta ścieżka wyłożona starymi cegłami i porośnięta bukszpanem prowadziła do rzeźby, która zdaniem Faith uświetniała całość – był to naturalnych rozmiarów brązowy posąg Dr. Seussa czytającego Loraxa i małego futrzastego stworka u jego stóp. Levi stanął przed pomnikiem.

– Dr. Seuss, co? – Włosy pociemniały mu od deszczu. – Dlaczego on? – Bo to największy pisarz dla dzieci na świecie. W każdym razie według mnie. Zarząd biblioteki nie protestował. – Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin to moja ulubiona książka. – Levi zmiótł liść ze stóp Dr. Seussa. – Czytałem ją po tym, jak... Często ją czytałem. – Po czym? – zapytała Faith, mocniej otulając się kurtką. Spojrzał na nią. – Po tym, jak ojciec odszedł – odparł po chwili, przenosząc wzrok z powrotem na pomnik. Racja. Zawsze wiedziała, że tata Leviego był nieobecny, ale Levi nigdy wcześniej o tym nie wspominał. Serce się jej ścisnęło, kiedy wyobraziła go sobie jako małego chłopca, czytającego radosną książkę, by stłumić rozpacz. – Ile miałeś lat? Nie odpowiedział. – Tu jest bardzo ładnie, Faith – odezwał się po chwili. – Dzieci będą zachwycone. Wyglądało na to, że temat jego ojca stanowi przekroczenie granicy. – Dziękuję... Pomysł polegał na tym, żeby przestrzeń, której nikt nigdy nie oglądał, zmienić w piękne miejsce. Skłonić ludzi do docenienia tego, co natura nam oferuje, oderwać ich od telefonów i komputerów, pozwolić, żeby odetchnęli świeżym powietrzem, posłuchali wody i ptaków i po prostu... byli. – To jest celem wszystkich twoich projektów? Wzruszyła ramionami. – Chyba tak. Tak. – Teraz, kiedy powiedziała to na głos, zabrzmiało głupio. Może jednak ironicznie. Taką miała nadzieję. Levi nie odrywał od niej wzroku. – Jesteś głodna? – Jasne. Idziemy do O’Rourke? – Nie – odparł, znowu biorąc ją za rękę. – Na piknik. Zapytałem Honor i powiedziała, że Stodoła w Błękitnej Czapli jest wolna. Dwadzieścia minut później wspinali się na wzgórze. Levi niósł imponujących rozmiarów torbę z napisem „Piekarnia Lorelei” i koc. Późnopaździernikowy deszcz zmienił się w mżawkę i ten sobotni piknik w chłodnym jesiennym deszczu był niewiarygodnie romantyczny. Mimo że poświęciła stodole sześć tygodni wytężonej pracy, na jej widok wciąż doznawała lekkiego szoku. Rośliny zmarzły, w nocy temperatura spadła do minus jeden, ale wciąż wyglądały pięknie. W jednym rogu dachu zebrał się stos liści; Faith musi tam wejść i je sprzątnąć. Levi rozłożył koc na podłodze, po czym zabrał się do pracy. Z małej niszy koło kominka wziął drewno, a kiedy ogień zapłonął mocnym płomieniem, usiadł.

– Głodna? – Jak wilk. Nakarm mnie, komendancie. Uśmiechnął się, troszeczkę, i Faith poczuła słodko-bolesny ucisk w sercu. Levi Cooper za rzadko się uśmiechał. Chciałaby to zmienić. Porywy wiatru uderzały w okna, co jakiś czas wypychały z kominka dym. Siedzieli na kocu i jedli pyszne kanapki Lorelei, pieczoną wołowinę z chrzanowym majonezem i ostrym cheddarem na kajzerce, sałatkę jajeczną ze szczypiorkiem na chlebie ryżowym. Wielką torbę chipsów, dwie butelki mrożonej herbaty. A na deser ciastka czekoladowe, grube, ciemne i gliniaste. Faith zamknęła oczy. – To dowód, że istnieje kochający Bóg – mruknęła. – Lorelei powinno się za to kanonizować. – Ona ich nie upiekła – powiedział Levi. Otworzyła oczy. – Naprawdę? Och! To one były źródłem tego niebiańskiego zapachu o trzeciej nad ranem? Skinął głową, wpatrując się w nią z pewną nieśmiałością. – Świetna robota, wielkoludzie – dodała Faith. – Powinnam o tym powiedzieć Barb z gazety. Tajemnice wypieków komendanta Coopera albo Bohater wojenny o północy piecze ciastka. – Ani się waż. – I znowu pojawił się ten prawie uśmiech. – Dlaczego? Ludzie z miasteczka będą zachwyceni. Nie chowaj swoich talentów pod korcem, komendancie Cooper. – Milcz, kobieto. Zamknij oczy i jedz ciastka. Patrzenie na ciebie to świetna zabawa. Faith posłuchała, starając się nie myśleć o swoich udach i strasznych efektach czekoladowych ciasteczek. Kiedy otworzyła oczy, Levi na nią patrzył; twarz miał poważną, pomiędzy brwiami biegły dwie zmarszczki. Dzisiaj jego oczy wydawały się szare jak niebo. – Przepraszam, że wtedy nazwałem cię kokietką – powiedział. – Nie kokietowałaś. Wspomnienie niczym nóż wbiło się w jej serce. Tamtego dnia jego pocałunek ją oszołomił, byli wtedy niedaleko stąd. Przełknęła ciastko przed zduszone gardło. – Dawne dzieje, Levi. – Wiem. Ale trochę o tym myślałem. Parę razy od tamtego czasu. – Spojrzał w ogień. – To nie był najlepszy moment w moim życiu. Pocałowałem dziewczynę najlepszego przyjaciela i chciałem na kogoś zrzucić winę. Przepraszam. – Dziękuję – szepnęła. Ogień strzelił i zasyczał. Strzelaj. Teraz albo nigdy. – Levi, czy między nami to poważny związek, czy tak się tylko bawimy? Bo jeśli to nie jest związek, najlepiej zrobi, jeśli złapie swoje serce na lasso i sprowadzi je z powrotem do stajni, skoro nie ulegało wątpliwości, że ruszyło

galopem. Spojrzał na nią z wahaniem, takie przynajmniej odniosła wrażenie. – Nie wiem. Zostajesz tu? – Ja... Najpierw muszę załatwić parę spraw. Ale chcę zostać. – Teraz bardziej niż kiedykolwiek. Kiwnął głową. – Więc jesteśmy... przyjaciółmi? – Tego chcesz? Przyjaźni? – Zwinął papierową torbę i wrzucił w ogień. – Przez całe życie chciałam się z tobą przyjaźnić. – Gardło się jej nagle zacisnęło. Gwałtownie odwrócił ku niej głowę. – Dlaczego? – Twarz miał ściągniętą w znajomy wyraz powagi, czoło lekko zmarszczone. – Byłeś... Sama nie wiem. – I rzeczywiście nie wiedziała. Był jednym z popularnych chłopaków, oczywiście, ale to nie wszystko. Chodziło o coś innego. – Kiedyś miałam atak. Chyba w trzeciej klasie? Tak, bo uczyła nas pani G. – Levi potaknął. – I pamiętam, że kiedy odzyskałam przytomność, mówiłeś wszystkim, żeby się cofnęli i przestali gapić. – Zobaczyła, że twarz mu złagodniała. – Pamiętasz? – Nie. – A ja tak. Natomiast w innych sytuacjach, zwłaszcza kiedy byłam z Jeremym, sprawiałeś wrażenie, że mnie nie znosisz. Spuściła wzrok na koc. Frędzle na brzegach były fascynujące. Wzięła trzy i zaczęła splatać w warkoczyk. Nagle poczuła na dłoni rękę Leviego. – Teraz cię lubię, Faith. Uniosła wzrok. Lekko się uśmiechał. – To dobrze. – Teraz chyba jesteśmy kimś więcej niż przyjaciółmi. Zalał ją ciężki złoty żar. Kiwnęła głową. Przyciągnął ją do siebie i jego przyjemny czysty zapach skomponowany z mydła i dymu sprawił, że zabolało ją w piersiach. Do jego flanelowej koszuli przyczepił się kawałek zeschłego liścia, który strzepnęła, a jej serce wydawało się kruche i nowe. Pocałowała go. Wargi miał jędrne, gładkie i och, cudowne w tym, co robiły. Wypełniła ją gorąca, leniwa słodycz. I co tam, był ogień, koc i piękny mężczyzna, deszcz stukał w szklany dach, więc jeśli istniało lepsze miejsce do kochania się, Faith nie miała pojęcia, gdzie mogło być. Po dłuższej chwili lekkie bębnienie przeszło w walenie, wiatr zwiewał na dach ostatnie liście. Blue leżał na grzbiecie przy kominku i z drgającymi nogami śnił o roli chłopaka do podawania piłek na US Open. Faith wtuliła się w Leviego z głową

na jego ramieniu, rozgrzana i senna od ognia i ciepła swojego mężczyzny. Tak. Jej mężczyzna. Pasowało. – Mogę cię o coś zapytać? – Głos Leviego dudnił w jego piersiach. – Jasne. – Jak to jest mieć ataki? Nie musisz odpowiadać, jeśli nie chcesz. – Nie, w porządku. – Założyła włosy za ucho. To pytanie często słyszała. – Na początku jest aura. Odczuwam niepokój, jakby zaraz miało się stać coś złego. Straszliwie złego. Czuję, że moje ciało robi różne rzeczy, wiem, że szarpię za ubranie, ogarnia mnie panika, a potem... tracę przytomność. – Co czujesz? – Nie wiem. To po prostu... pustka. – Przesunęła dłonią po jego gładkiej skórze, wyczuwając pod nią mięśnie. – Zabawne jest to, jak ludzie zachowują się potem. Albo podczas, ale ja widzę ich tylko potem. – I jak się zachowują? – zapytał, wplatając palce w jej włosy. – Zależy od człowieka. Ty byłeś niezły. Właściwie na granicy doskonałości. – Często to słyszę. – W jego głosie zadźwięczał uroczy uśmiech. – Nie wątpię. Zwłaszcza od pań po osiemdziesiątce. – Strzał w dziesiątkę. A inni co robią? Chwilę się namyślała. – Cóż, kiedy byliśmy mali, Jack przez jakiś czas trzymał się ode mnie z daleka, jakbym zaraz miała eksplodować. Z wyjątkiem tamtego razu, kiedy mnie sfilmował, żeby zdobyć skautowską odznakę czy coś tam. Mama o mało go nie zabiła. Pru reagowała dobrze. Honor... to dziwne. Honor płakała. – Honor płacze? – No właśnie – odparła Faith z uśmiechem. – A twoi rodzice? – Tata wyglądał tak, jakbym powstała z martwych. Był kompletnie wyczerpany i czuł wielką ulgę. Myślę, że dla niego to było trudniejsze niż dla mnie. A mama... cóż. – Faith umilkła. Deszcz przybrał na sile. – Mama co? – Mama była zła. – Czuła się jak bluźnierca, mówiąc niepochlebnie o zmarłej matce. Levi przekręcił się, żeby na nią spojrzeć. Powaga i zmarszczki na czole wróciły. – Twoja mama nie mogła być na ciebie zła, bo miałaś atak, Faith. – Nie, chyba nie. Była zła, że jestem chora na epilepsję, może zła na cały świat. Ale wyglądało, jakby była zła na mnie. – Wzruszyła ramionami. – Ale chyba nie była. – Możesz sobie wyobrazić, że wściekasz się na dziecko, bo ma atak? Przed jej oczami pojawił się tak wyrazisty obraz dziewczynki z sennymi zielonymi

oczyma, że zaparło jej dech. Odchrząknęła. – Nie. Nieważne. Zmieńmy temat... Teraz moja kolej na zadawanie pytań. Jak sobie radziłeś w Afganistanie? Wyraz jego oczu uległ zmianie, jakby ktoś zatrzasnął drzwi. Przed sekundą były łagodne i dobre... teraz puste. – Dobrze. – I dlatego nie rozmawiasz o wojnie. Chwilę milczał. – Po prostu nie wiem, jak odpowiedzieć na to pytanie. – Ile tur odsłużyłeś? – Cztery. – Wszystkie w Afganistanie? – Tak. – Bałeś się? – zapytała po krótkiej przerwie. – Jasne. – Tam poznałeś żonę? – Tak. Nic więcej nie dodał. Faith czekała. Dość długo. – Możesz mi o tym opowiedzieć. – O czym? – zapytał. – To zależy od ciebie. Co musiałeś robić na wojnie, jak się z tym czujesz, o twojej żonie, mamie, ojcu... o czym zechcesz. Usiadł i zaczął się ubierać. – W gruncie rzeczy niewiele jest do opowiadania. Wyglądało na to, że limit intymności przeznaczony na to popołudnie uległ wyczerpaniu. – Mówię tylko, że jeśli będziesz w nastroju porozmawiać o tym bardziej szczegółowo, nic nie stoi na przeszkodzie. – Jasne. – Jego ruchy były zdecydowane i gwałtowne. – To się po prostu rzuca w oczy. – Cóż, nie każdy siedzi i analizuje swoje uczucia, Faith. – To przytyk do mnie? Przerwał zapinanie koszuli na guziki. – Nie. – Masz złe sny? – zapytała, niezdolna się powstrzymać. – To dlatego pieczesz w środku nocy? Bardzo długo milczał. – Tak – odparł wreszcie. Czekała na dalszy ciąg. Na próżno. Po chwili powiedziała:

– Zawsze możesz mnie obudzić. Spojrzał na nią z powagą. – Kiedy jestem przy tobie, nie mam tych snów. Słowa trafiły prosto do jej serca – to był dar, choć Levi najwyraźniej nie zdawał sobie z tego sprawy. Zadzwonił jego telefon. A niech to szlag, właśnie w chwili, gdy do czegoś doszli. Poszukał wstrętnego urządzenia; no nie, przecież służbę pełni młody Everett? – Komendant Cooper. Cześć. Jasne, co jest? Tak. Będę tam za dziesięć minut. Faith stłumiła westchnienie. Nie powinna się skarżyć, facet jest komendantem policji. – Muszę iść. Alice McPhales myśli, że w jej lesie czai się jakiś mężczyzna. – Oczywiście. – Pani McPhales, drużynowa skautek. Jej alzheimer najwyraźniej się pogarsza, Faith była u niej w zeszłym tygodniu, żeby przyciąć rośliny na zimę. Słodka staruszka zrobiła jej herbatę, ale zapomniała o torebce, więc Faith, nie chcąc jej denerwować, wypiła gorącą wodę. – Chcesz, żebym pojechała z tobą? Levi spojrzał na przezroczysty sufit. – Nie, leje jak z cebra. Pochodzę po lesie i uspokoję ją, że nikogo tam nie ma. – Nie boję się deszczu. – W porządku. Zobaczymy się w domu. – Słowo „dom” nigdy nie brzmiało przyjemniej. Ujął ją pod brodę i spojrzał w oczy. – Bardzo miło spędziłem z tobą dzisiaj czas. – Dziękuję. I wzajemnie. – Odprowadzić cię do domu taty? – Nie, nie trzeba. Posprzątam tu, zgaszę ogień. Pocałował ją szybko, potem wolniej, a w końcu zostawił samą z odgłosem padającego deszczu, z zapachem dymu i mokrych liści. Kiedy Levi wyszedł z posterunku po wypełnieniu kilku raportów, zapadł już zmrok. Deszcz ustał, zostawiając czyste, bezksiężycowe niebo. Przechodząc przez skwer, Levi zauważył włączone światła w mieszkaniu Faith. Zatrzymał się, patrząc w okna. Doskonalił umiejętność szpiegowania, najpierw w domu ojca, teraz tu. Z miejsca, gdzie stał, widział fragment czerwonej ściany i kawałek biblioteczki, w której umieściła rodzinne fotografie. A także serce z różowego kwarcu, które jej dał. Powinien się do tego przyznać. A oto i ona, z telefonem pod brodą, z opakowaniem lodów Ben & Jerry w jednej ręce – kiedy ostatnio sprawdzał, miała w lodówce sześć porcji i ani jednego warzywa – z łyżeczką w drugiej. Śmiała się i Levi poczuł dotkliwą żądzę. Uwielbiał śmiech

Faith. Miała buzię dziewczyny z sąsiedztwa, ale kiedy się śmiała, wyglądała – i brzmiała – jak seksowny kociak, jej lekko schrypnięty głos działał na jego lędźwie niczym prąd. Na dźwięk swojego telefonu Levi podskoczył. – Komendant Cooper – przedstawił się. – Mówi mała Cooper. – Cześć, skarbie, co u ciebie? – W porządku. Dostałam A minus z testu z chemii. – Mówiłem ci, że będzie dobrze. Brawo. Świetna robota. – Dzięki za ciasteczka. Zaczynam robić się tłusta. To znaczy tłuściejsza. – Nie jesteś tłusta. – A ty co robisz? – W jej głosie znowu zabrzmiała ta samotna nuta. – Jesteś na posterunku? – Nie. Patrzę w okna Faith, obserwuję ją. – Trąci stalkingiem. – No cóż, jestem policjantem. Jesteśmy w tym dobrzy. – W byciu żałosnymi, chcesz powiedzieć? Bo to cholernie żałosne. Za chwilę zaczniesz recytować wiersze? „Co za blask strzelił tam z okna”5 i całe to gówno? 5 Romeo i Julia, William Szekspir, tłum. Józef Paszkowski.

– Niezły plan. – Jakie to smutne. Ale przyjedziesz na kolację w tym tygodniu, prawda? – Nie. Kiedy mówiłem, że tak zrobię? – Levi! – warknęła jego siostra. – Obiecałeś, że przyjedziesz na kolację! Bo do domu pozwoliłeś mi wrócić dopiero na Święto Dziękczynienia, czyli za kilka tygodni! – Nie dam rady w tym tygodniu. Jutro jest zebranie w sprawie budżetu... – A we wtorek? – Mam służbę. – Środa? – Kolacja z rodziną Faith. – Cholera. Nie powinien był o tym wspominać. – Och, słodko. – W głosie Sary słyszał łzy. – Czwartek? – Znowu służba, skarbie. Daj spokój, nie powiedziałem, że w tym tygodniu, tylko któregoś dnia przed Świętem Dziękczynienia i... – Wiesz co? Wcale nie przyjeżdżaj. Tak będzie najlepiej. Poznam nowych przyjaciół, będę szczęśliwa i będziesz mnie miał z głowy. Okej? Super. Cześć. – Saro, nie bądź taka... – Wspaniale. Rozłączyła się. Oddzwonił, ale usłyszał pocztę głosową. Napisał esemesa. Przestań zachowywać się jak głuptas. Odczekał

parę minut. Odpowiedź nie przyszła. Wzdychając, napisał: Może w piątek? Po kilku sekundach telefon zapiszczał. Idealnie. xoxox Schował telefon do kieszeni i ruszył dalej. Przez próg Opera House, po schodach prosto do mieszkania Faith. Zapukał, na co Blue się rozszczekał jak szalony. Faith otworzyła, wciąż rozmawiając przez telefon. Włosy uczesała w kucyk, na sobie miała spodnie od piżamy w dalmatyńczyki i bardzo skąpą, obcisłą bluzeczkę, w której ledwo mieścił się jej imponujący biust. Innymi słowy, wyglądała jak początek wyjątkowo dobrego porno. – Hej, to przecież najseksowniejszy policjant z Manningsport – powiedziała, schodząc mu z drogi. – Nie, niestety nie w mundurze. Flanelowa koszula. Aczkolwiek odznacza się niejakim urokiem drwala. Hmm, całkowicie się zgadzam. Ubiera się jak hetero. Ale z drugiej strony ty też się tak ubierałeś. – Roześmiała się wesoło. – Cześć – szepnęła do Leviego. – Rozmawiam z Jeremym. – Tak. – Znowu odpowiada monosylabami – powiedziała do telefonu. – Nie, wykrzywił twarz. To działa. – Wyciągnęła do niego telefon. – Jeremy prosi cię do telefonu. Levi nie chciał rozmawiać ani z Jeremym, ani z nią. Wziął telefon, wyłączył go i rzucił na fotel, potem wziął ją w ramiona. Przesunął dłonie na jej okrągłą pupę, przycisnął ją do ściany i najpierw pocałował w gładką, piękną szyję, a później w to samo miejsce polizał. Blue też chciał włączyć się do akcji, więc Levi, nie wypuszczając jej z objęć, złapał poduszkę z kanapy i rzucił na ziemię. Blue zrozumiał aluzję. Levi przeniósł dłonie na piersi Faith, czując, jak pod jego dotykiem twardnieją jej sutki. – Podoba ci się ta koszula? – zapytał z ustami tuż pod jej uchem. – Właściwie nie – szepnęła drżącym głosem. – To dobrze. – Złapał kołnierz w dłonie i rozerwał, a Faith bez ceregieli owinęła się wokół niego i oboje dali sobie wszystko, co najlepsze.

Rozdział dwudziesty trzeci Levi nie spodziewał się obecności Jeremy’ego, kiedy razem z Faith poszli na kolację do domu jej ojca. Trochę się denerwował całym tym rodzinnym spędem. Przez lata był parę razy na kolacji u Hollandów, ale nigdy nie pozbył się wrażenia nabytego w dzieciństwie: wielki dom na Wzgórzu, niedostępny poza okazjami, gdy drzwi otwierano przed pospólstwem. Widok Jeremy’ego zachowującego się jak zięć tylko je pogłębił. – Hej – powiedział z napięciem, kiedy przyjaciel powitał go, klepiąc po ramieniu. – Fajnie cię widzieć, stary. Kieliszek wina? – I nie czekając na odpowiedź, Jeremy zniknął. – Ups. Pani Johnson mnie wzywa – mruknęła Faith i też go zostawiła. Gospodyni obrzuciła go morderczym spojrzeniem, po czym wróciła do kuchni. W normalnych okolicznościach Levi bardzo lubił rodzinę Hollandów, ale teraz, kiedy był z Faith jako... nieważne kto... sytuacja stawała się niezręczna. Jack posłał mu zbolałe spojrzenie i zajął się piwem. Ned i Abby toczyli pojedynek słowny o miejsce pod oknem. Jeremy podał Leviemu wino, najwyraźniej czuł się tu tak samo swobodnie jak w swoim pobliskim domu. Wyglądało na to, że rodzina zapomniała, iż zostawił Faith przy ołtarzu. Zaraz jednak Levi zganił się w duchu: starsi Lyonowie mieszkali w Kalifornii i Jeremy nie miał tu innej rodziny poza Hollandami. – Cześć, Levi – powiedziała Honor, wyłaniając się z kuchni. Jej głos nie był ani bardziej, ani mniej przyjacielski niż zwykle. – Cześć. Co u ciebie? – Słyszałam, że bzykasz moją siostrę. – Eee... zapytaj może Faith. – Ojciec ma ochotę cię zabić. Strzeż się. – Honor podeszła do taty i podała mu kieliszek wina. John spojrzał na Leviego i sztywno kiwnął głową. Jasne. Ha, w takim razie trzeba się wycofać na tyły. Do kuchni. – Nie rozumiem, w czym to niby jest seksowne – mówiła Prudence. – Wyglądam jak oskubana kura. – W głowie mi się nie mieści, po co zrobiła coś takiego – oznajmiła pani Johnson. Wyjęła z zamrażarki opakowanie groszku i podała je Pru. – Wy, dzisiejsze dziewczęta, stanowicie dla mnie nieodgadnioną zagadkę. Pru położyła sobie torebkę na kroczu. Na litość... – Cześć, Levi! – powiedziała ciepło. – Miałam dzisiaj woskowanie. Nie polecam.

Ból jest niewiarygodny! Przysięgam, że tej kobiecie sprawiało przyjemność całe to wyrywanie i szarpanie. Rany, ale zimne! Chyba będę miała odmrożenia. Można by pomyśleć, że cztery tury w wojsku uzbroiły go na wypadek tego rodzaju wyobrażeń. A jednak nie. – Cześć – mruknął. – Pani Johnson, niechże się pani przywita z Levim – powiedziała Faith, podchodząc do niego. – Dobry wieczór, komendancie Cooper. Co pan robi w mojej kuchni? – Przyszedł na kolację. – Faith objęła go w pasie. W nozdrzach poczuł jej ciepły, słodki zapach. – Jest moim skarbem. Jej skarbem, tak? Brzmiało dość... przyjemnie. – Co nie wyjaśnia, dlaczego stoi dokładnie przed posolonymi ziemniakami, skoro nawet nie zaczęły się gotować. Sio, komendancie! Wynocha! – Dzięki za groszek, pani J. – powiedziała Pru. – Schować z powrotem do zamrażarki czy jak? – Wyrzuć, dziecko! – Dobra, dobra. – Pru ruszyła przez kuchnię krokiem kowboja, który ma za sobą ciężki dzień w siodle. – Nie marnuj niczego, nie będziesz w potrzebie, tak zawsze myślałam. – O, przyszli Goggy i dziadek! – wykrzyknęła Faith, porzucając Leviego. Gospodyni znowu obrzuciła go nieprzyjemnym spojrzeniem. – No? Niech pan idzie. Na co pan czeka? Całą wieczność później rodzina Hollandów, Jeremy i Levi stłoczyli się wokół dębowego stołu. Starzy państwo Hollandowie, John, Pru, Ned i Abby, Honor i Jack. Oraz Faith, siedząca między Levim i Jeremym. – Faith, teraz rzadko cię widujemy – narzekała pani Holland. – Byłam u was wczoraj. – Wy, młodzi. Zawsze strasznie zajęci. – I co z tego? Powinna być zajęta. Zanim się zorientuje, wpadnie w sidła na sześćdziesiąt pięć lat – odparł Holland. – Tato, daj spokój – poprosił John cierpliwie. – Jack, podasz mi chleb? – Jezu, Ned, skończ z tym! – warknęła Abby. – Mamo! On mnie kopie pod stołem! – Ned, na litość boską, jesteś pełnoletni – rzuciła ostro Pru. – Nie zmuszaj starej matki, żeby ci przyłożyła. Jestem cała obolała. – College, college, college – zaintonowała Abby, wtykając palce do uszu. Levi uśmiechnął się do niej, ale odpowiedziała wściekłym spojrzeniem. Właśnie jej oznajmił, że za tamten alkoholowy incydent musi odrobić dwanaście godzin prac społecznych. Głowa zaczynała go boleć od gwaru tak na oko sześciu różnych rozmów, przy

czym wszyscy mówili jednocześnie i nikt nikogo nie słuchał. Spojrzał na zegarek, zastanawiając się, czy długo będą musieli tu siedzieć. – Levi, czy masz poważne zamiary wobec mojej córki? – zapytał nagle John. – Tatusiu – westchnęła Faith. – Dajże spokój. Rozmawialiśmy o tym. – No więc? – John wpatrywał się w niego wyczekująco. – Myślę, że mam prawo poznać twoje plany. Faith to moja córka. Moja księżniczka. – Tak, Faith. A przy okazji, gdzie twoja korona? – zapytał Jack, biorąc dokładkę ziemniaków. Pru prychnęła. – Honor, czy tata kiedykolwiek nazwał cię swoją księżniczką? Bo mnie na pewno nikt tak nie nazywał. – Wydaje mi się, że tylko Faith przysługuje ten tytuł – odparła Honor. – Dziewczęta, nie bądźcie śmieszne. Wszystkie trzy jesteście moimi księżniczkami. Levi? Słucham. – Mam zamiar się z nią spotykać – odparł Levi. – Cokolwiek to w dzisiejszych czasach oznacza – burknął John. – To oznacza seks – oznajmiła Abby i zarobiła od matki łokciem w żebra. – No co? Jak mogę nie zdawać sobie z tego sprawy, skoro ty i tata ciągle to robicie? – Faith, powinnaś chodzić z nim bardzo, bardzo długo. Przed ślubem twój dziadek zabrał mnie na dwa spacery. Żałuję, że nie zdążyłam lepiej go poznać, zamiast zdawać się na osąd rodziców. – Więc wasze małżeństwo było zaaranżowane? – zapytała Abby z ożywieniem. – Mniej więcej – odparła pani Holland. – Myślę, że nie wyszłabym za niego, gdyby moi rodzice nie... – Umierali z chęci pozbycia się ciebie? – wtrącił stary pan Holland. – ...naciskali, żebym go poślubiła ze względu na jego ziemię. – No cóż, wasza mama i ja pobraliśmy się z miłości – oznajmił John głośno, wyraźnie usiłując zagłuszyć rodziców. – To była miłość od pierwszego spojrzenia. – Jak w przypadku Faith i Jeremy’ego – dodała Abby. Levi poczuł, że szczęka mu się zaciska. Jeremy uśmiechnął się i nic nie powiedział. – Abby, co cię dzisiaj ugryzło? – zapytała Faith. – Bo Levi każe mi czyścić turystyczne toalety! Raz dałam ciała i muszę sprzątać kible! – Nie powinnaś była się upijać z idiotami, co nie? – wtrącił Ned. – Przynajmniej z nikim nie spałam, Ned! Niedawno przeczytałam twoje esemesy. Ty i Sara Cooper jesteście po prostu słodcy. Levi poczuł, jak włosy stają mu dęba. – Jesteśmy tylko przyjaciółmi – zapewnił spanikowany Ned. – Nie zawracaj głowy mojej siostrze, Ned – powiedział Levi przez zaciśnięte zęby.

– I nie waż się z nią spać. – Nie, na pewno nie. Abby bredzi. Idiotka z ciebie, co, Abs? – Możecie przestać? – powiedziała Honor spokojnie. – Levi jest dzisiaj naszym gościem. Zachowajcie pokaz rodzinnego życia Hollandów na inną okazję. Tato, Levi umawia się z Faith, jest jej pierwszym facetem od czasu, kiedy gej zmarnował ją dla innych mężczyzn. Skończyła trzydzieści lat, a ponieważ już masz jedną starą pannę w domu, pogódź się z tym. – Nabrała na widelec ziemniaki. – Ona ma rację – odezwał się po minucie John. – Przepraszam, Levi. Ja tylko... to moja córka i chcę dla niej jak najlepiej. – Zrozumiałem. – Jego zegarek musiał się popsuć. – Kto posadził chryzantemy na grobie waszej matki? – Ja – odparła Honor. – Piękny kolor, skarbie. – John westchnął. – Trudno uwierzyć, że w czerwcu minie dwadzieścia lat. Przy stole zapadła cisza, którą przerwał Jack. – Jak ci idzie randkowanie, tato? – To znaczy od tamtego transwestyty, tak? – Levi nie miał pojęcia, o czym mówią, ale podejrzewał, że powinien być za to wdzięczny losowi. – No cóż – ciągnął John – myślę, że się postarałem, ale chyba lepiej mi samemu. – Och, tato, nie! Nie poddawaj się – powiedziała Faith. – Mówiłeś, że ta pani z Corning jest bardzo sympatyczna. Proszę, daj mi jeszcze jedną szansę! – Tylko nie wpuszczaj Loreny do domu – dodał Jack. – Przy tej babie jądra mi się cofają. – Słusznie prawisz, wujku – mruknął Ned. – Daję sobie radę – zapewnił John. – Nie martw się, Faithie. – Dziadku, mieszkasz z córką i gospodynią, więc raczej nie jesteś zdany na siebie – zauważyła Abby. – Właśnie. Mam Honor, panią Johnson i was, dzieci. – Spojrzał gdzieś przed siebie. – Connie była miłością mojego życia. To się zdarza tylko raz i nie sposób znaleźć kogoś na jej miejsce tylko dlatego, że tego chcesz. Po dekadzie albo i później (kiedy Jeremy serdecznie wycałował Faith w oba policzki i jeszcze ją przytulił, a Levi poważnie rozważał, czy mu nie przywalić) mogli wreszcie wyjść. Ale Faith wyglądała... mizernie. Księżyc w pełni nadał krajobrazowi błękitne i białe barwy, dom i drzewa rzucały długie cienie. – Dziękuję, że mnie zaprosiłaś na tę kolację – powiedział Levi, otwierając dla niej drzwi samochodu. – Och, jasne. Nie ma sprawy. Przepraszam, jeśli wieczór okazał się...

przytłaczający. – Było miło – skłamał. – Dobrze się bawiłaś? – Oczywiście. Wyglądało na to, że nie był jedynym kłamcą w samochodzie. Faith milczała w czasie krótkiej jazdy do domu, milczała, gdy wchodzili do Opera House, milczała, przekręcając klucz w swoich drzwiach. – Chcesz wejść? – zapytała. Oparł się o framugę, marszcząc czoło. – Wszystko w porządku, Faith? – Jasne. Oczywiście. – Nie spojrzała mu w oczy. – Wygląda, jakby pojawił się jakiś problem. – Nie. Poważny problem. – Dobrze się czujesz? – Dobrze. – Bierzesz leki? – Tak. Chcesz je przeliczyć, żeby się upewnić? – zapytała ostro. – Nie. – Patrzył na nią, ignorując Blue, który obwąchiwał jego nogę, szykując się na miłosny epizod. – Może powinienem iść do siebie. – Tak. Dziękuję za wieczór. Eee... śpij dobrze. – Pocałowała go w policzek i zamknęła drzwi. O cholera. Coś spieprzył. Może za mało się odzywał. Może... następna ewentualność budziła w nim prawdziwą nienawiść... może nadal myśli o Jeremym. Oczywiście Jeremy nie był w dosłownym sensie rywalem, ale nadal się przyjaźnili, nadal czuł się swobodnie z jej rodziną, wciąż był przy niej, kiedy chciała się przespać na jego kanapie. Miłość od pierwszego spojrzenia, miłość jej życia. Według Johna Hollanda zdarza się tylko raz. Poszedł do swojego mieszkania, które nagle wydało mu się... bezbarwne. Jasne, tu i tam miał rodzinne fotografie. Ale nie zbierał małych skarbów jak Faith, nie zachowywał pamiątek z przeszłości. W końcu był facetem. Facetem, który miał kłopoty z sąsiadką, ale nie znał przyczyny. Parę dni temu, w stodole, wydusiła z niego parę informacji i sprawiała wrażenie, że ma ochotę dalej drążyć, a teraz właściwie z nim nie rozmawiała. Pora upiec ciasteczka. W dzieciństwie Leviego większość deserów pochodziła z firmy Hostess, zwłaszcza kiedy na świecie pojawiła się Sara. Mama jednak miała ten jeden przepis i w ciągu kilku sekund potrafiła przyrządzić ciasto. Zadanie Leviego polegało na ustawieniu składników na stole, przyglądaniu się z boku i może oblizaniu gumowej szpatułki. Przygotował mąkę, gorzką czekoladę, cukier, wanilię. Z lodówki wyjął jajka.

Rozległo się pukanie do drzwi. Otworzył: Faith. – Hej – powiedział. – Co wiesz o wypadku mojej mamy? Zamrugał. – Eee... wejdziesz? – Weszła. – Usiądź. – Posłuchała, przysiadając sztywno na środku kanapy, jakby zapomniała, do czego ten mebel służy. Usiadł w fotelu naprzeciwko i pochylił się ku niej. Nie wyglądała dobrze. – Słyszałeś coś o tym wypadku? – zapytała. – Jasne. Pedagog szkolny z nami rozmawiał. – Co słyszałeś? – No... mówił, że w bok waszego samochodu wjechał drugi kierowca i twoja mama zginęła na miejscu. – To wszystko? – W jej oczach malował się smutek. Levi przeczesał włosy dłonią. – Miałaś atak, prawda? Nic nie pamiętałaś. Strażacy musieli wyciąć drzwi, żeby cię wyciągnąć. Pedagog nakazał, żebyśmy z tobą o tym nie rozmawiali. Kiwała głową. Monotonnie. Od przyjścia w ogóle na niego nie spojrzała. – Faith, dobrze się czujesz? Nie wyglądasz... – Nie miałam ataku. Skłamałam. Powiedziałam tak ojcu, żeby ukryć prawdę. Piec zapiszczał na znak, że osiągnął odpowiednią temperaturę. – Co chciałaś ukryć? – zapytał łagodnie Levi. – Ja spowodowałam ten wypadek. Te cztery słowa zdawały się pochodzić z najgłębszej części jej jaźni. Twarz się nie zmieniła, ale w oczach był smutek. – W jaki sposób? – zapytał najdelikatniej, jak potrafił. – Byłam zła. Nie chciałam z nią rozmawiać, więc się odwróciła, bo siedziałam z tyłu. Zapytała, czy dobrze się czuję, a ja nie odpowiedziałam. – Faith przełknęła. – Myślała, że zaraz dostanę ataku, tuż przed nim wpatruję się nieruchomo przed siebie, jak wiesz. Pozwoliłam, żeby tak myślała. A tamten w nas uderzył. – Twarz miała białą, dłonie splecione kurczowo na kolanach. – Faith, nie możesz... – Chciała odejść od taty. A, cholera jasna. – Powiedziała ci to? – Tak. Nie w taki sposób Levi zapamiętał Constance Holland z tych nielicznych okazji, kiedy ją widział. Sprawiała wrażenie mamy z Disney Channel: śliczna, szczęśliwa, dowcipna i profesjonalna.

A może pomylił ją ze swoją mamą. – Dlatego jej nie odpowiedziałam – ciągnęła Faith głucho. – Mówiła, że wczesne zamążpójście było pomyłką, że zawsze chciała robić coś więcej, niż tylko zajmować się dziećmi. Udawałam, że zaraz będę miała atak, bo chciałam, żeby zamilkła. A potem zdarzył się ten wypadek. Na jej twarzy malował się taki ból, jakby żelazny szpikulec przebijał jej serce. – Faith, byłaś dzieckiem. Nie możesz się obwiniać. – Wiedziałam, co robię. Chciałam, żeby miała wyrzuty sumienia. – To nie to samo, co pragnąć jej śmierci. Wzdrygnęła się. – Nie, ale i tak ja ponoszę odpowiedzialność. Kiedy wróciłam tu we wrześniu, pomyślałam, że gdybym znalazła tacie odpowiednią kobietę, może mogłabym za tamto odpokutować. Ale nic z tego. Tata czci jej pamięć, Jack i moje siostry też. Tak, to rzeczywiście była prawda. – Nikomu o tym nie mówiłaś? – Nie! Ja... Kiedy ojciec przyszedł do szpitala, był załamany, i bałam się, że przestanie mnie kochać, jeśli się dowie. Więc skłamałam. – Spuściła wzrok. – Chciałam, żebyś wiedział. I proszę, nie powtarzaj, że nie powinnam się obwiniać. Wiem, co zrobiłam. Nie miał pojęcia, jak na to odpowiedzieć. – Nikomu nie możesz o tym wspomnieć – powiedziała spokojnie i jakimś sposobem serce mocniej go zabolało. – Nie chcę, żeby wiedzieli, co naprawdę czuła. Levi znowu przeczesał włosy. – Może zostaniesz u mnie na noc? – Wracam do domu, ale dziękuję. – Proszę, zostań. – Dziękuję, nie. Do... do zobaczenia. – Wstała, więc on też wstał i przytulił ją. Sprawiała wrażenie zmarzniętej i kruchej, Faith, która zawsze była miękka, słodka i ciepła. – Zostań – powtórzył. – Dam sobie radę. Do zobaczenia jutro. Może. – Otworzyła drzwi i poszła do swojego mieszkania. Leviego otoczyła cisza nocy. Matka Faith nie żyła od dwudziestu lat. Całe wieki dochowania tajemnicy. Ciasteczka będą musiały poczekać. Levi wyłączył piecyk, złapał kluczyki i pojechał na posterunek.

Rozdział dwudziesty czwarty Dzień, w którym zginęła matka, od innych różnił się tylko tym, że Faith potrzebne były sportowe buty. Faith zawsze uwielbiała swój status najmłodszej w rodzinie. Wydawało się sprawiedliwe, że w rewanżu za zabawę, którą przeżyli przed jej urodzeniem i w czasie, kiedy była malutka, teraz należą się jej specjalne względy. Zdawała sobie sprawę, że dla rodziny jest stworzeniem dość uroczym, choć w sumie bezużytecznym, i nie miało znaczenia, że chodziła już do gimnazjum. Mama nadal nigdy nie prosiła, żeby zabrała się do przygotowania kolacji... tylko Honor potrafiła to robić (i robi to od lat, jak starsza siostra lubi podkreślać). Jack studiował w college’u, uczył się winiarstwa i już wiedział różne fajne rzeczy, na przykład jak naprawić maszynę do zbierania gron czy wyczyścić prasę. Prudence była dorosła, zamężna i w ogóle. Tak więc Faith musiała być tą uroczą. Rodzice poświęcali jej niewiele uwagi i przywykła, że sporo uchodzi jej na sucho... jak choćby to, że nie była prymuską jak jej rodzeństwo, że nie kładła się do łóżka o wyznaczonej porze, bo kto by to zauważył? Nie musiała zjadać wszystkich warzyw, ponieważ z czwórką dzieci, przy czym różnica między najmłodszym a najstarszym wynosiła ponad siedemnaście lat, rodzice byli znużeni egzekwowaniem zasad. Dzięki epilepsji zyskiwała rodzaj uwagi, której nie chciała: spanikowane oczy taty, krótkie i ostre rozkazy mamy. Wolałaby łagodny brak zainteresowania. Ale liczyła, że dzień, w którym potrzebowała butów, stanie się jednym z tych rzadkich i wyjątkowych, kiedy będą mogły zrobić coś z mamą tylko we dwie, jak w tych mglistych, cudownych wspomnieniach, kiedy wszyscy wychodzili z domu, a Faith niczym mały cień nie odstępowała mamy na krok. Może przedłużą ten wypad, pójdą na lody do jednej z knajpek na Market Street. Niestety mama była w nastroju. – Nie myśl, że pozwolę ci przymierzyć każdą parę, Faith – ostrzegła, kiedy wjechały na parking. – Mam tysiąc rzeczy do zrobienia. Dlaczego nie powiedziałaś mi o tych butach w zeszłym tygodniu? Byłam w tym sklepie, kiedy Jack przyjechał do domu... W rezultacie Faith dostała fajne buty, choć wciąż się wahała, czy woli właśnie te, a nie tamte reeboki z różowymi sznurowadłami. O lodach mogła zapomnieć, od razu wróciły do samochodu. – Możesz usiąść z przodu – powiedziała mama zniecierpliwionym tonem.

– Nie trzeba. – Faith automatycznie wsunęła się na tył, przyzwyczajona, że w kolejce do najlepszego siedzenia zajmuje ostatnie miejsce. Strażacy powiedzieli potem, że to uratowało jej życie. W każdym razie dostała nowe buty. Zawsze czuła, że w nowych butach szybciej pobiegnie, a gimnastykę miała we wtorek. Najszybszą dziewczyną w klasie była Jessica Dunn; często się wyśmiewała ze sposobu, w jaki biegała Faith, więc czy nie byłoby wspaniale choć raz ją przegonić? Co nie znaczy, że to możliwe, ale... ten jeden raz byłoby super. – Faith, upewnij się, że zobaczysz trochę świata, zanim założysz rodzinę – odezwała się nagle mama. – Mówiłam to Prudence, ale czy mnie posłuchała? Nie. Wychodzisz za mąż młodo i twoje możliwości dramatycznie się kurczą. Faith zmarszczyła czoło. Dlaczego mama opowiada takie rzeczy? Pru i Carl byli super. No i Faith już została ciocią. Wszyscy w szkole jej zazdrościli. Przypuszczalnie nawet Jessica Dunn. Mama spojrzała we wsteczne lusterko. – Powinnaś poznawać świat, dopóki możesz. To ogromny kraj, chociaż jeśli zapytasz jakiegoś Hollanda, pewnie ci powie, że za granicą hrabstwa ziemia kończy się ogromną przepaścią. – Mnie się tu podoba – sprzeciwiła się Faith. Wyjęła z pudełka but i pogładziła bielutkie sznurowadło. Powinna była kupić różowe. A może nie. Może róż jest dla dzieci. – No tak, ale poza tym nigdzie nie byłaś, prawda? – zapytała mama. – Wiesz, są inne miejsca warte obejrzenia. Pru trzeba by wywlec siłą z winnicy, a i tak kopałaby i wierzgała, Jack jest stracony, ale ty i Honor nie musicie tu ugrzęznąć. Mama mówiła i mówiła. A rzecz w tym, że Faith chciała zostać. Gdzie jest lepiej niż w domu? Miesiąc temu była na wycieczce w Nowym Jorku. Leviego Coopera i Jessicę przyłapano, jak się całowali na ostatnim siedzeniu autobusu. (Faith wciąż się bawiła lalkami... Całowanie? Ohyda!). W mieście było gorąco i głośno. Manningsport po powrocie wydało się rajem. – Są dni, kiedy mogę myśleć tylko o tym, jak wspaniale byłoby mieszkać gdzie indziej. Wielkie miasta są cudowne, nie sądzisz? Seattle, Chicago, San Francisco, wszystkie te miejsca, których nie widziałam. A co robi twój ojciec? Śmieje się, kiedy o tym mówię. – Przed głosem mamy nie było ucieczki. – I dlatego musisz poznać życie, zanim założysz rodzinę. W przeciwnym razie będziesz żałowała. Faith spojrzała w okno. Tatuś był ideałem. Nigdy nie sprawiał wrażenia zniecierpliwionego czy złego. Zawsze powtarzał, że Faith to jego księżniczka. I jak kochał mamę! Faith zapatrzyła się w łąkę, z której czarno-białe krowy spokojnie obserwowały ich samochód. Wyjechać stąd? Nigdy w życiu. Mama zerknęła we wsteczne lusterko.

– Mogłybyśmy zamieszkać tylko we trzy. Ty, ja i Honor. Siła kobiet. W sercu Faith białym płomieniem zapłonęła wściekłość. Och, więc teraz mama chce odejść. Świetnie! Poradzą sobie bez niej. I siła kobiet? Czy tak nazywa „rozwód”? – Dlaczego milczysz? – zapytała mama, jakby nie wiedziała. Faith nie odrywała wzroku od pól. Nie, nie zamierzała odpowiadać. Mama niech się z tym pomęczy. – Skarbie, dobrze się czujesz? – Jasne, nazywaj mnie „skarbem”, pomyślała Faith. Nie powinnaś po tej wstrętnej gadaninie. Kącikiem oka zobaczyła, że mama kładzie dłoń na oparciu fotela obok, żeby się ku niej odwrócić. – Faith? Zero. Nie dostanie odpowiedzi. A potem było uderzenie głośne jak wybuch, samochód się okręcał, ziemia nie była tam, gdzie powinna. Hałas. Zgrzytanie i trzaski, wirowały tak szybko, że Faith czuła się jak w suszarce, ręce i nogi latały jej na wszystkie strony, pasy boleśnie wbijały się w ramię, nowy but trafił ją w policzek, i Boże, wciąż się toczyły i podskakiwały, niech ktoś wyłączy ten straszny hałas, to zgrzytanie i trzaski. Okropne. Samochód się zatrzymał, hałas też ucichł, słychać było tylko syk i czyjeś urywane krzyki. Faith kręciło się w głowie, wisiała pod kątem. W samochodzie razem z nią było drzewo, z pnia sterczał oderwany fragment kory. Miały wypadek. Oto co się stało. To ona krzyczała. Faith zmusiła się do zamknięcia ust i przerwania tych strasznych krzyków i jęków. Nadal siedzi na tylnym siedzeniu? Bo samochód nie wyglądał jak samochód, owinięty wokół niej, z podartą tapicerką, z kablami na wierzchu i potłuczonymi szybami. Wszystko wokół niej było zmiażdżone, miejsce, gdzie wpinało się pas, zakrywał powykręcany metal. Bolała ją klatka piersiowa. Potrafiła ruszać nogami, mimo że nie widziała stóp zasłoniętych podartym przednim siedzeniem. Klamka opierała się o ziemię. Innymi słowy, nie była w stanie wysiąść. – Mamusiu? – Jej głos brzmiał piskliwie i słabo. – Mamusiu? Odpowiedziało jej milczenie. – Mamo? Wszystko w porządku? Nic. Cisza. – Och, mamusiu, proszę, proszę – usłyszała swoje błaganie. Nagle zaczęła drżeć, poczuła wilgoć i woń moczu. Zsiusiała się. Tak. Kilka kroków od buzi Faith były włosy matki, niemal tego samego koloru co jej włosy, ale po złej stronie samochodu i tuż poza jej zasięgiem. Wyciągnęła palce, tylko że zwinięty samochód ją więził. – Mamusiu – szepnęła. Spojrzała w potłuczone okno i zobaczyła matkę, która cała, uśmiechnięta i piękna

stała na polu. Dzięki Bogu. – Mamusiu, wyciągnij mnie! – zawołała, próbując się uwolnić, szarpiąc za pas bezpieczeństwa. – Nie martw się, słonko – odparła mama. – Nic ci nie jest. Kocham cię! Posłała Faith całusa. Dlaczego jest taka szczęśliwa, skoro przed chwilą miały wypadek? Faith przeniosła wzrok na przednie siedzenie. Włosy wciąż tam były. A kiedy popatrzyła w okno, na polu nikogo nie było i zrozumiała z nagłym, bolesnym wstrząsem. Mama nie żyje. – Mamusiu – powiedziała cicho, z rozpaczą. – Och, mamusiu, przepraszam. Już nie próbowała się wydostać. Nikt nie przyszedł jej z pomocą. Przez bardzo długi czas słyszała tylko świergot ptaków i szum wiatru. Okropne, ale zegar na desce rozdzielczej nadal działał, więc Faith aż nazbyt dobrze zdawała sobie sprawę z upływającego czasu. Minęły pięćdziesiąt dwie minuty, zanim ktoś zawołał: – Nic wam nie jest? Halo? Słyszycie mnie? Nie była w stanie wykrztusić słowa, ponieważ wtedy musiałaby powiedzieć, że mamusia nie żyje. Po sześćdziesięciu trzech minutach w oddali zawyły syreny. Po sześćdziesięciu ośmiu w oknie pojawił się pan Stoakes ze sklepu z cukierkami, wyglądając dziwnie w stroju strażaka, i powiedział: – O Boże, nie. O nie. Dopiero potem zobaczył, że Faith na niego patrzy. Po siedemdziesięciu czterech minutach zaczęli wycinać blachę hałaśliwymi urządzeniami, wykrzykując do niej słowa otuchy, choć ich twarze opowiadały prawdziwą historię. Po stu piętnastu wyjęli Faith. Dwie godziny z ciałem matki, dwie godziny dygotu i płaczu, tracenia i odzyskiwania świadomości. Dwie godziny powtarzania szeptem, jak bardzo przeprasza. Kiedy zobaczyła twarz ojca w szpitalu, kiedy zauważyła, jak bardzo od rana się postarzał, kiedy ujął jej posiniaczoną dłoń, skłamała, że miała atak i niczego nie pamięta. Lepiej, żeby tak myślał, niż wiedział, że jego córka jest morderczynią. Trzecia nad ranem. Najbardziej samotna godzina, nawet z czterdziestokilogramowym golden retrieverem zajmującym dwie trzecie łóżka. Od czasu, gdy powiedziała prawdę Leviemu, jej myśli zasnuła ciężka mgła. Przez dwadzieścia lat unikała wspomnień o mamie, bo czuła, że nie ma do nich prawa. Ale dzisiaj wieczorem obrazy mamy, złe i dobre, przelatywały jej przed oczami jak

w źle zmontowanym filmie: mama, na kogoś zła, gwałtownie szoruje zlew po kolacji. Podczas kąpieli malutkiej Faith ze śmiechem drapuje jej na głowie myjkę do twarzy. Gani ją za wpis, że nie uważa na lekcjach. Klaszcze w dłonie, kiedy Faith po raz pierwszy objechała na rowerku ogromne drzewo na podwórku. Siedzi na sofie i czyta Honor, chociaż Honor potrafiła już czytać. Płacze, składając rzeczy Jacka, kiedy wyjeżdżał do college’u. Trzyma w szpitalu nowo narodzonego Neda i z błyszczącymi oczami uśmiecha się do Pru. Całuje tatę w sieni, a potem ze śmiechem mówi mu, że powinien wziąć prysznic. Czy mama rzeczywiście była nieszczęśliwa? Naprawdę uważała swoje życie za pomyłkę pełną żalu i goryczy? Nigdy nie dała im tego odczuć. Blue nagle zeskoczył z łóżka i wybiegł z pokoju. Usłyszała, jak pazurami stuka o podłogę, a potem szczeka. Czując się stara i znużona, Faith odsunęła pościel i wstała. Ktoś cicho zapukał do drzwi. To był Levi. – Masz chwilę? – zapytał, jakby to nie był środek nocy. Długo na niego patrzyła, potem cofnęła się i zrobiła mu przejście. W ręce trzymał teczkę z dokumentami i laptop, ale głowę miała zbyt ociężałą, żeby zapytać o powody. – Usiądź – powiedział, włączając lampę wiszącą nad stołem. Zmrużyła oczy przed nagłym światłem. Usiadła. – Napijesz się kawy albo czegoś innego? – zapytała. Własny głos wydał się jej obcy. – Nie, dziękuję. – Zachowywali się dziwnie oficjalnie. Levi też usiadł, położył teczkę na stole i postukał w nią, patrząc na Faith z powagą. – To raport z wypadku twojej mamy. Był w magazynie przy drodze 54. Odszukanie go zajęło mi trochę czasu. Spojrzała na teczkę. – Nie... nie chcę tego oglądać, Levi. – Chyba powinnaś. – Marszcząc czoło, przeczesał palcami włosy. Blue położył swoją piękną głowę na jej kolanach. Pogładziła go, nie patrząc na Leviego. – Mówiłaś, że jesteś odpowiedzialna za wypadek... Dlaczego tak myślałaś? Facet, który w was uderzył, Kevin Hart, zignorował znak stopu. Czym więc ty zawiniłaś? Spojrzała na niego, nagle czujna. Patrzył na nią spokojnie, drobna zmarszczka przecinała jego czoło. – Ponieważ gdyby mama się do mnie nie odwróciła, zobaczyłaby go i zdążyłaby zahamować albo skręcić.

Skręciłaby na pole, gdzie krowy z takim spokojem żuły trawę. Constance zaklęłaby z powodu uszkodzeń w samochodzie, a w czasie kolacji cała sprawa stałaby się tematem wspaniałej historii, Faith mogłaby opowiedzieć swoją część o podskakiwaniu na polu, o uciekających i muczących krowach, i wszyscy by się śmiali, głaskali ją po głowie i nie oczekiwali, że posprząta ze stołu, ponieważ przeżyła coś przerażającego, chociaż wszystko skończyło się dobrze. Taki scenariusz wyobrażała sobie tysiące razy. Miała kilkanaście innych, które kończyły się podobnie. Levi pokiwał głową. – Przypuszczałem, że tak myślisz. To logiczne założenie... Pamiętasz komendanta Griggsa? – Tak. – Nie należał do pedantów. Faith milczała. – Zajrzałem do raportu i rzeczywiście tutaj napisano: „Uwagę matki odwróciło chore dziecko”. Ale zauważyłem pewien problem. Założę się, że ona doskonale wiedziała, czy będziesz miała atak, czy nie. Przyszło ci to kiedyś do głowy? Faith ściągnęła brwi. – Nie. To znaczy może masz rację, ale... nie, jestem prawie pewna, że myślała, że atak zaraz się zacznie. – No cóż, ja nigdy nie potrafiłem oszukać mamy, chociaż bardzo się starałem. Tak czy owak jeśli nawet tak myślała, to wiedziała, że nie jest w stanie ci pomóc. W trakcie ataku nie można nic zrobić, a ty byłaś przypięta pasami i bezpieczna. Racja? – Racja. – Więc zadałem sobie pytanie: nawet jeśli była pewna tego ataku, czy na tak długo oderwałaby wzrok od drogi? Faith odepchnęła wspomnienie matki przyglądającej się jej w tych ostatnich sekundach. – Zrobiła to, Levi. Patrzyła na mnie. – Jasne. A co powiedziała? Faith wzięła głęboki wdech; miała wrażenie, że powietrze jest ciężkie i gęste. – Zapytała, czy dobrze się czuję. – Pamiętasz dokładnie? – Levi spojrzał na zegarek. Oczywiście, że pamiętała. – Powiedziała: „Skarbie, dobrze się czujesz? Faith?”. Ostatnie słowa Constance Holland. Zatroskanej o dziecko, pytającej o samopoczucie córkę, której egoizm ją zabije. Faith miała wrażenie, że w gardle utknął jej sztylet.

– Żeby to powiedzieć, trzeba ile, trzy, pięć sekund? – Chyba tak. Otworzył laptop. – Pojechałem z raportem na miejsce wypadku. Przed oczyma przemknął jej obraz tamtego klonu i pola. Bardzo intymna była świadomość, że Levi stanął w tamtym miejscu, gdzie siedziała, mokra od moczu, płacząc i wzywając mamę. Przez wszystkie te lata Faith nigdy tam nie wróciła. – Rzecz w tym, Faith… – Zawahał się. – Jak mówiłem, komendant Griggs nie był pedantem. Wiedział, że Kevin Hart przejechał na znaku stopu, wykombinował, że ty odwróciłaś uwagę mamy od drogi i dlatego nie zauważyła, jak nadjeżdża. I na tym Griggs skończył dochodzenie. – Zmierzasz do czegoś konkretnego, Levi? – Czuła skrajne znużenie. – Po prostu... mnie wysłuchaj. Bo warto, zgoda? Kiwnęła głową. Nacisnął klawisz w laptopie. – Zrobiłem pomiary na podstawie danych z raportu, kwestii takich jak ślady hamowania w punkcie zderzenia, jak daleko wasz samochód się potoczył, zanim uderzył w drzewo, ciężar waszego auta, ciężar pojazdu Kevina Harta. – Odwrócił ekran w jej stronę. – To program rekonstrukcji wypadków. Oczywiście dwadzieścia lat temu komendant Griggs nie dysponował takimi środkami. Wspomnienie tamtego bólu przecięło ją wpół. Na ekranie zobaczyła skrzyżowanie, przedstawione w postaci dwóch ciemnych linii. Dwie ikonki samochodów, czerwona i niebieska, stykały się ze sobą. Czerwona, większa, kierowała się na północ drogą oznaczoną jako Hummel Brook. To dodge caravan mamy. Levi wskazał ekran. – Ze śladów hamowania wynika, że jechała sześćdziesiąt pięć kilometrów na godzinę, a Kevin miał na liczniku sto pięć, a nie siedemdziesiąt, jak zeznał. Ale komendant nie dokonał żadnych obliczeń. Kevin zostawił ślady hamowania długie na sześć metrów i zepchnął wasz obracający się samochód na tamto drzewo. To daje prędkość stu pięciu kilometrów na godzinę. To, że Faith nie spała od dwudziestu jeden godzin i zwierzyła się Leviemu z ciążącej jej tajemnicy, zaczynało zbierać swoje żniwo. Jego słowa nie do końca wydawały się sensowne jej zamglonemu umysłowi. Nawet dłoń straciła zdolność głaskania psa. Blue leżał na podłodze, pysk oparł na gołej stopie Faith. – Przy założeniu, że twojej mamie cztery sekundy zajęło odwrócenie się do ciebie – to dużo czasu, kiedy prowadzisz i nie patrzysz na drogę, ale zakładamy, że pamięć cię nie zawodzi – wasz samochód był tu. – Levi nacisnął klawisz i czerwona ikonka przesunęła się do tyłu. Faith wpatrywała się w ekran piekącymi oczami. Samochód znajdował się dalej

od skrzyżowania, niż przypuszczała. – Czyli siedemdziesiąt dwa metry od skrzyżowania. A Kevin jechał sto pięć na godzinę i był tu, prawie sto dwadzieścia dwa metry przed skrzyżowaniem. – Levi nacisnął inny klawisz i niebieski samochód cofnął się daleko na Lancaster Road. – No i nie możesz zapominać o tym. – Po naciśnięciu trzeciego klawisza na poboczach Lancaster Road wyskoczyły zielone obiekty. – Co to jest? – zapytała Faith. – Klony. Na tym odcinku od zawsze rosną klony. Do wypadku doszło czwartego czerwca. W tym czasie drzewa okrywały gęste liście, co do tego nie ma wątpliwości. Nagle serce Faith zaczęło bić szybko i mocno. Wytarła dłonie w spodnie piżamy i pochyliła się, zapominając o zmęczeniu. Levi spojrzał na nią, ściągając brwi. – Dobrze się czujesz? Kiwnęła głową. – Okej. Teraz patrz na to. – Nacisnął klawisz, samochody ruszyły i zatrzymały się tuż przed skrzyżowaniem. – Według tego, co mówisz, twoja mama nie widziała tamtego samochodu, bo patrzyła na ciebie. – Tak. – Ale ona go widziała, Faith. Kiedy komendant usłyszał, że miałaś atak, uznał, że twoja mama nie patrzyła na drogę. I nie wyciągnął oczywistych wniosków. Oddychanie sprawiało jej coraz większą trudność. – Ja... nie rozumiem. – Zobaczyła Kevina Harta dopiero tuż przed skrzyżowaniem, ponieważ zasłaniały go drzewa, kiedy pędził sto pięć na godzinę, zwijając asfalt. Ale ona nie mogła patrzeć na ciebie, skarbie, ponieważ zostawiła ślady hamowania. – Urwał, czekając, by jego słowa do niej dotarły. – Więc go widziała. Gdyby patrzyła na ciebie, nie wcisnęłaby hamulca. Nie widziała, że nadjeżdża. Te słowa, których celem była pociecha, dręczyły Faith przez dwadzieścia lat. Wpatrywała się w laptop. Mimo że obraz na ekranie bardziej przypominał grę niż fatalny w skutkach wypadek, wyglądał straszliwie złowieszczo. Jej umysł nie do końca radził sobie z obliczeniami, o których mówił Levi. – Nie... nie łapię. – Zobaczyła go, ale za późno... nie dlatego, że ty coś zrobiłaś albo nie zrobiłaś, tylko dlatego, że drzewa całkowicie zasłaniały jej widok, a Kevin jechał bardzo szybko. Przykrył jej dłoń swoją i ciepło jego ręki uświadomiło Faith, jaka jest zziębnięta. – Ale pamiętam... pamiętam, że patrzyła na mnie, nie na drogę.

– Wspomnienia ludzi po wypadku nie są wiarygodne. Wyglądałaś przez okno. Musiałaś nie zarejestrować momentu, kiedy odwróciła głowę. Dziwne doznanie dryfowania otuliło jej głowę. – Więc twierdzisz, że to nie była moja wina? – Tak. Jak to może być prawdą? Absolutnie wszyscy myśleli, że Faith odegrała jakąś rolę w wypadku. Wszyscy. Ojciec setki razy jej powtarzał, że to nie była jej wina... ale nie wiedział, co naprawdę się zdarzyło. Levi wiedział. Wciąż na nią patrzył swymi zielonymi oczami, cierpliwie i wyczekująco. – Jesteś pewien? – zapytała. – Tak. Wiadomość miała niezwykłe znaczenie, musiała wolno wsączyć się w jej serce. Czy to możliwe, że Levi ma rację? Nie odrywał od niej wzroku, lekko marszcząc czoło, i czekał, aż pojmie sens jego słów. – Masz absolutną, stuprocentową pewność? – szepnęła. – Tak. – Więc to nie była moja wina. Ani mojej mamy. – Tak. – Naprawdę? Nie mówisz tego z grzeczności? – Nigdy niczego nie mówię z grzeczności. To prawda. Faith z wysiłkiem wstała i odwróciła się plecami do laptopa, do Leviego. Podeszła do biblioteczki i wzięła rodzinną fotografię... fotografię mamy. Nie, nie, to za wiele. Złapała mały różowy kamień i zacisnęła dłoń w pięść, opierając się o parapet, wyglądając na mroczną ulicę. Kwarc boleśnie wbijał się w jej ciało. Potem było dziwnie, bo płakała, łzy płynęły strumieniem, ale w głowie się jej kręciło, jakby solidnie po niej oberwała, klatką piersiową wstrząsały ciche spazmy. Wiadomość nie do końca do niej dotarła. Levi przyciągnął ją do swojego szerokiego, twardego torsu i stał za nią jak skała, mocno do siebie tuląc. Uniosła jego dłoń do ust i pocałowała. Nie zabiła swojej mamy. To musiała być prawda, ponieważ Levi nigdy, przenigdy jej nie okłamał.

Rozdział dwudziesty piąty Levi przekonał się, że Faith potrafi bardzo długo płakać. Myślał, że może powinien jej podać środek uspokajający. Niestety nic takiego nie miał. Poprowadził ją przez korytarz do swojego mieszkania, bo szczerze mówiąc, nie miał zielonego pojęcia, co zrobić ze szlochającą kobietą, a przebywanie na własnym gruncie mogło okazać się pomocne. Przyniósł pudełko chusteczek higienicznych i posadził Faith na sofie, gdzie nadal płakała, chowając twarz w sierści na szyi Blue. Te odgłosy raniły go w serce jak odłamki szrapnela. – Chcesz coś zjeść? – zapytał. Pokręciła głową. – Piwo? Wino? Może whisky? I znowu odmowa. Złapała chusteczkę, wydmuchała nos i płakała dalej. O, do diabła. Niezgrabnie poklepał ją po ramieniu, a ona znowu pocałowała go w rękę. Blue oparł się łapą o nogę Leviego i polizał mu dłoń, a potem ułożył pysk na kolanach Faith. Kąpiel. Kobiety lubią kąpiele, prawda? Więc do dzieła. Będzie też mógł na chwilę uciec od płaczu, bo kiedy go słuchał, w środku wszystko go bolało. Łazienka była wielka i stała w niej niesamowita wanna, chociaż Levi, facet i tak dalej, w ogóle z niej nie korzystał. Ostatnim razem to Blue zakosztował dobrodziejstw wszystkich tych biczów wodnych. Levi odkręcił kurki, sprawdził temperaturę. Poszedł do łazienki siostry i pod umywalką znalazł płyn do kąpieli, waniliowo-migdałowy, jakby Faith potrzebowała czegokolwiek, by jej zapach stał się bardziej apetyczny, po czym wrócił i wylał do wody prawie pół butelki. Zajrzał do Faith, która przyciskała poduszkę do brzucha. – Wstawaj, Holland, czas na kąpiel. Spojrzała na niego, tak bardzo przypominając tamtego małego ducha, który w szóstej klasie wrócił po kilku tygodniach, że serce go zabolało. – Levi – zaczęła. – Bez gadania. – Nie potrzebował tego słuchać, a ona nie musiała tego mówić. Pół godziny później szlochy ustały, chociaż łzy nadal płynęły nieprzerwanym strumieniem i wisiały niczym gwiazdki na jej rzęsach. Mimo to wyglądała jak króliczek „Playboya” ze starej szkoły, chociaż bardzo smutny. Mokre włosy byle jak piętrzyły się jej na głowie, piana sięgała do szyi. Przyjęła kieliszek wina, który wcisnął jej do ręki, i już zdążyła sporo z niego wypić. Pies siedział z pyskiem opartym o krawędź wanny, nieco zaniepokojony albo nastrojem ukochanej pani, albo własnymi wspomnieniami z tego miejsca. Levi obserwował Faith, usadowiony na podnóżku. Jej łzy sprawiły, że miał ochotę

kogoś pobić. Pragnął pojechać do domu Hollandów, obudzić Johna waleniem w drzwi, a potem złapać go za koszulę i solidnie nim potrząsnąć. Jak Faith mogła przez wszystkie te lata myśleć, że do wypadku doszło z jej winy? Jaki ojciec pozwala dwunastoletniej córce tkwić w przekonaniu, że w jakikolwiek sposób ponosi odpowiedzialność za śmiertelny w skutkach wypadek samochodowy? Jak mógł się nie zorientować, że dziewczynka jest o tym przekonana? Czy nikt z nią nie rozmawiał? Jak mogła dusić to w sobie przez tak cholernie długi czas? Chodzić, myśląc o sobie jako przyczynie śmierci matki, dźwigać taką winę od dwunastego roku życia... To nie było słuszne. Nie było sprawiedliwe. Podał jej następną chusteczkę. Najwyraźniej dzisiaj wieczorem do tego był potrzebny. Faith wydmuchała nos, uśmiechnęła się łzawo. – Levi, jesteś dzisiaj po prostu wspaniały – powiedziała drżącym głosem. – Dobrze... W sumie nie miałem pojęcia, co u diabła począć. Z jakiegoś powodu jego słowa wywołały najpierw uśmiech, a potem świeży strumień łez. – Naprawdę, jesteś cudowny. Nigdy nie znajdę odpowiednich słów, aby podziękować ci za to, co zrobiłeś. – Wyglądała, jakby znowu miała wybuchnąć płaczem, ale się opanowała i upiła łyk wina. Z jakiegoś powodu poczuł się jak ostatni gnojek. Powróciły wspomnienia z przeszłości. Pamiętał tamtą dziewczynkę z szóstej klasy i widział teraz wyraźnie, że było w niej coś mroczniejszego, większego niż żałoba po stracie matki. Rozumiał, że kiedy jako Księżniczka Supersłodka brała udział w tych wszystkich komitetach, do których nikt inny nie chciał wstępować, Środowiska, Sprawiedliwości na Świecie i tym podobne bzdury, może próbowała odpokutować swój grzech, może starała się zapomnieć o swojej tajemnicy. Może próbowała opóźniać powrót do domu. Zobaczył ją z Jeremym, którego złapała się jak liny ratunkowej, ponieważ przypuszczalnie tym właśnie był. Poślubi idealnego chłopaka z sąsiedztwa, połączą winnice, jakimś sposobem zyska rozgrzeszenie. Nic dziwnego, że nie zastanawiała się głębiej nad Jeremym. Był jej odkupieniem. – Chcesz się dołączyć? Pytanie go przestraszyło. – W wannie? Uśmiechnęła się przelotnie. – Tak. – Jasne – odparł po chwili. Zdjął koszulę, rozsznurował buty i zrzucił je, ściągnął dżinsy i bokserki, po czym wszedł do wanny. Poczuł jej śliskie ciało. Nie tym razem, warknęło jego sumienie. Faith jest w żałobie. Albo coś w tym rodzaju.

No cóż. Teraz nie płakała. Milczała z głową wspartą na jego ramieniu. – Wszystko w porządku? – zapytał, biorąc ją w objęcia. Niemożliwością było nie musnąć przy tym piersi, więc po co się męczyć próbowaniem? – Mhm. Pocałował ją we włosy. Nie był pewien, co jeszcze mógłby zrobić. Odprężyła się, oparta o niego, czuł przy sobie całą tę miękką, ciepłą, wilgotną słodycz. Pies mierzył ich wzrokiem jak zgorszona przyzwoitka. Jasne. Levi miał pocieszać Faith, nie jej pożądać. Przesunęła się i położyła na nim, wychlapując trochę wody z wanny, a wskazówka pożądania śmignęła do czerwonej strefy. Pies skoczył do kałuży na podłodze. – Faith – powiedział Levi szorstko. – W głowie mi się nie mieści, że przez tyle lat żyłaś z poczuciem winy. Ktoś powinien był uświadomić ci, że się mylisz. – Och, próbowali. Ale... no cóż, skłamałam, że dostałam ataku. I to mieli na myśli. To nie była moja wina, bo nie mogłam nic poradzić na ten atak. A ja nie byłam w stanie wyznać im prawdy. – Powinnaś była to zrobić, skarbie. – Nie. Nie mogłam dodatkowo łamać tacie serca. „Tatusiu, przykro mi, że mama nie żyje, ale chciała od ciebie odejść”. Nie, tego nie mogłam zrobić. – Oczy znowu zaszły jej łzami. – Nie cierpię płaczu – szepnął i z jakiegoś powodu to ją rozśmieszyło, choć po jej policzkach toczyły się łzy. – Więc zanieś mnie do łóżka, kochaj się ze mną i może przestanę. Była nieprzewidywalna, to musiał przyznać. – Jesteś pewna? Bo wiesz, mogę zamiast tego upiec ciastka. – Ciastka możesz upiec później. – W porządku. Ty tu rządzisz. Pocałował ją w delikatne, różowe usta, potem owinął sobie w pasie jej nogi i wstał, nie odrywając od niej warg. Z wanny wylała się spieniona woda. Pies zaszczekał. – Z drogi, Blue – mruknął Levi prosto do jej ust. Uśmiechniętych ust. Kiedy płakała, bolało go serce, ale z jakiegoś powodu uśmiech tylko pogłębił ten ból. Później zgodnie z jej poleceniem kochał się z nią, aż stała się jeszcze bardziej różowa i słodka. Kiedy potem leżała z policzkiem na jego piersi, a serce z wolna wracało mu do normalnego rytmu, Levi zdał sobie sprawę, że coś się zmieniło. Pustka w jej oczach i postarzała smutkiem twarz sprawiły, że wypełniły go nowe uczucia, opiekuńczość, bezradność, wrażenie, że sprawa jest pilna. Faith przez dwadzieścia lat nosiła tajemnicę, by chronić rodzinę, i nikt nie dostrzegał, jaką cenę

za to płaci. Pamiętał, jak ta łobuzerska iskra wyparowała z niej po śmierci matki. Pamiętał, jak oceniał Faith jako raczej płytką i nudną, gdy tymczasem powinien był zajrzeć głębiej. Pocałował ją we włosy i mocniej do siebie przytulił. – Kocham cię – powiedziała. Skamieniał. Co nie znaczy, że wcześniej się ruszał, ale było tak, jakby jego serce i płuca na dobre dziesięć sekund zaprzestały pracy. Teraz on powinien coś powiedzieć. Tylko że nie potrafił znaleźć słów. W jego sercu kłębiło się wiele uczuć, ale nazwanie ich... to było trudne. Podniósł głowę, spodziewając się, że Faith czeka na jego odpowiedź, ale ona oczy miała zamknięte i znowu lekko się uśmiechała. – Pewnego dnia – zaczęła sennie – wyznasz mi, że ten różowy kamyczek dostałam od ciebie. O jasny gwint. – Zastanawiałam się, kto mi go podarował – mruknęła. – Założyłabym się o naszą ziemię, że każdy, tylko nie ty. – Uniosła powieki, spojrzała na niego przelotnie i znowu je zamknęła. – Ale teraz widzę, że to nie mógł być nikt inny. Minęła kolejna sekunda. Levi pocałował Faith w czoło. – Śpij, Holland – powiedział, a potem patrzył, jak posłusznie wypełnia jego polecenie. A kiedy był pewien, że jej nie obudzi, wstał i upiekł ciastka. I tak nie byłby w stanie zmrużyć oka.

Rozdział dwudziesty szósty Po tygodniu Faith nabrała przekonania, że miłosne wyznanie było błędem. Od tamtej nocy, kiedy Levi... zmienił jej życie, niewiele ze sobą rozmawiali. Rewelacja wciąż wytrącała ją z równowagi, Faith nie wiedziała, co właściwie ma z nią począć, ale lżej oddychała. Nie miała pojęcia, czy porozmawiać z tatą, a może z rodzeństwem, wiedziała tylko, że blizna w jej duszy, która zawsze mówiła, że nie zasługuje na wszystko, na co zasługują inni, zaczynała się leczyć, różowa, świeża i wrażliwa. Jeśli zaś chodzi o nią i Leviego... Ha. Musiał pracować, bardzo dużo, takie odnosiła wrażenie, więcej niż przedtem. Odwiedził siostrę i naprawił coś w jej samochodzie. W czasie dwóch nocy, które Faith z nim spędziła, raz dostał wezwanie i musiał przeprowadzić dwie długie rozmowy telefoniczne. Sami niewiele rozmawiali, po prostu szli do łóżka, gdzie – to trzeba przyznać – sprawy wyglądały o wiele wyraźniej. Czyny mówiły za siebie, jeśli nie słowa. Pewnego razu po tym, jak skończyli się kochać, rozśmieszyła go opowieścią, jak to parę dni temu weszła do domu dziadków, którzy byli w sypialni na parterze; była przekonana, że to robią, bo Goggy gderała: „Nie, to idzie tam, nie tu! Nie pamiętasz? Nie lubisz, jak tam jest! Nigdy nie było wygodnie! Popchnij trochę na lewo!”. Jednak nie, okazało się, że po prostu ustawiali łóżko dziadka, dzięki ci, Jezu. Levi śmiał się do łez i był to odgłos tak cudowny, że Faith zastanawiała się, jak mogłaby go zamknąć w butelce. Ale jej uwagi nie umknęło, że Levi jeszcze nie powiedział „Kocham cię”. Podręcznikowy przykład męskiej paniki. Wzdrygała się na wspomnienie tamtej nocy, kiedy powierzyła mu swoją tajemnicę i pobiła rekord olimpijski w długości płaczu, po którym wyznała mu miłość, a Levi zdradził, że to on włożył różowy kwarc do jej szafki przed laty. Szkoda, myślała, idąc do restauracji O’Rourke, że nie ugryzła się w porę w język. Ale to było tak, jakby korek wyskoczył z butelki, w żaden sposób nie potrafiła się powstrzymać. Levi jednak nadal przychodził. Może nie było tak źle, jak myślała. Stodołę skończyła, biblioteczny dziedziniec oddała do użytku, dwa następne zlecenia były na ukończeniu. Śnieg padał już trzy razy, powietrze zrobiło się zimne i wilgotne. Zbliżało się Święto Dziękczynienia i Faith zadawała sobie pytanie, czy teraz, kiedy wie, że to nie ona spowodowała wypadek, będzie inaczej, czy ten ból i wszechobecny żal złagodnieją i zastąpi je tęsknota za mamą. Oczywiście nie chciała mówić ojcu, że ostatnie słowa jego żony dotyczyły odejścia

od niego. Może jednak, jeśli tato – a także Pru, Jack i Honor – dowiedzą się, że wypadku nie spowodował jej atak... może coś się zmieni. Faith nie wiedziała, co dokładnie. Porozmawiałaby o tym z Levim, tylko że Levi ostatnio nie miał nastroju do rozmów. Uprzedził, że dzisiaj wieczorem pracuje, więc umówiła się na kolację z Jeremym. Będzie miło. Miała już sześć zleceń na wiosnę przyszłego roku: cztery domy prywatne i dwie winnice w Seneca, poza tym starała się o zdobycie zlecenia na przebudowę parku koło muzeum szkła w Corning. Miejscowi architekci krajobrazu kontaktowali się z nią, przedstawiając się i prezentując swoje prace. Myślała o dzieleniu czasu pomiędzy San Francisco i dom, ale kogo chciała oszukać? Wróciła na łono rodziny. Miała tu tatę, który ją uwielbiał. Dziadków, którzy nie będą żyć wiecznie. Siostrzenicę i siostrzeńca, siostry i Jacka, Colleen i Connora. Zastanawiała się nawet nad wstąpieniem do ochotniczej straży pożarnej, bo Gerard ciągle ją w tej sprawie zaczepiał. Jej przyjaźń z Jeremym, człowiekiem lojalnym, wielkodusznym i zabawnym, weszła na nowy etap. Miała strome i piękne wzgórza, zimne, głębokie jeziora kryjące nieskończone tajemnice, ciche lasy i szumiące wodospady. Nosiła nazwisko Holland i należała do tej ziemi. I miała Leviego, który być może w końcu przyzna, że też ją kocha. Po co wyjeżdżać, skoro pragnęła jedynie zostać? Co powiedziawszy, należy dodać, że architekt, który jako pierwszy dał jej pracę w San Francisco, poprosił ją o zaprojektowanie terenów wspólnych dla osiedla apartamentowców w Oakland, rozległego terenu z wielkim potencjałem. Przysłał jej fotografię, a w wyobraźni Faith pomysły natychmiast zaczęły przybierać realne kształty. Może przyjmie tę pracę, za którą dostanie niezłe wynagrodzenie, wróci do miasta nad zatoką, spakuje swoje rzeczy, sprzeda zbyteczne, pożegna się z przyjaciółmi... Wyjazd gdzieś daleko, zdobycie pozycji bez korzystania z wpływu, jaki na ludzi wywiera nazwisko Hollandów, radzenie sobie samej... to wszystko ją wzmocniło. Mama miała rację. Ale pora wrócić do domu. Pojedzie zatem do San Francisco, definitywnie zamknie tam sprawy, a potem posłucha głosu serca. Faith otworzyła drzwi i weszła do ciepłej restauracji. Dwuminutowy spacer, a stopy miała zmarznięte na kość. – Hej – powitał ją Connor, nalewając guinnessa do kufla. – Moja siostra cię szuka. W tej samej chwili pojawiła się jego bliźniaczka i zawlokła Faith do toalety. – Ja też cię witam – powiedziała Faith. – Co ty... – Ten twój romans z Levim... to poważne? – zapytała Colleen bez uśmiechu. – Zadurzyłaś się po uszy?

– Och. Prawdę mówiąc, tak. Dlaczego pytasz? Colleen westchnęła. – On tu jest. Z byłą żoną. Faith poczuła, jak szczęka jej opada. – Ojej. – Tak. Siedzą w boksie w głębi. – Aha. – Faith dostrzegła swoje odbicie w lustrze. Nie dodało jej otuchy. – To... do dupy. – Postanowiłam cię ostrzec. – Dzięki. Cóż, nie pozostało jej nic innego jak pójść na salę. Nie zamierzała wychodzić przez okno. Nie tym razem. Ale mogła poprawić włosy. I pożyczyć od Colleen kosmetyki. O piątej trzydzieści po południu, kiedy Levi przedzierał się przez sterty papierkowej roboty, monotonnej i irytującej, otworzyły się drzwi i do środka weszła Nina Rodriguez, która jeszcze niedawno nosiła nazwisko Rodriguez-Cooper. – Hej, nieznajomy – rzuciła z szerokim uśmiechem. Olśniewająca. Taka była jego pierwsza myśl. Ubrana w te same obcisłe rzeczy, które zawsze nosiła po służbie i... dlaczego nie?, miała zabójcze ciało. Potem pojawiła się druga myśl: Co jest, u diabła?, bo naprawdę, byłoby miło, gdyby go uprzedziła. – Chce pani złożyć skargę? – podpowiedziała Emmaline, nie próbując ukryć jędzowatej nuty. Może i była upierdliwa, ale też lojalna. Nina ją zignorowała. – Przestaniesz wybałuszać oczy i przywitasz się ze mną? – zapytała, unosząc idealną brew i opierając się o biurko Everetta. Ev skamieniał ze wzrokiem wbitym w tyłek Niny, który – co trzeba przyznać – był jednym z siedmiu cudów świata naturalnego, na równi z biustem Faith. – Cześć – powiedział Levi. – Cześć – zawtórował mu Everett. Nina uśmiechnęła się i podsunęła sobie krzesło. – Byłam w okolicy i pomyślałam, że odwiedzę swojego ulubionego gliniarza. Wyczuł aromat płynu do kąpieli, którego zwykle używała, piżmowy, kwiatowy zapach, i czekał na falę gniewu. W końcu ta kobieta po trzech miesiącach małżeństwa odeszła od niego, a na pożegnanie objęła go i wesoło pomachała, więc po pierwsze zrobiła z niego idiotę, a po drugie złamała mu serce. To były dwie rzeczy, których najbardziej na świecie nie znosił. Gniew się nie pojawił.

– Co u ciebie? – zagaił. Zadarła brodę. – W porządku – odparła. – Cieszę się – powiedział słabym głosem Everett. Nina spojrzała na niego z tym uśmiechem pięknej kobiety, który mówił: „W twoich snach, szanowny panie”. Everett zamknął usta i przełknął ślinę. – Więc tu będziemy prać nasze brudy? – zapytała Nina. – A może postawisz dziewczynie drinka? O ile sobie przypominam, najlepszą rzeczą w tym mieście był mały bar. Tak więc Levi wstał – Everett obserwował ich jak w transie, Emmaline zasyczała – i zabrał byłą żonę do restauracji O’Rourke po drugiej stronie skweru. Zignorował spojrzenie Colleen, podobnie jak fakt, że po ich wejściu trzej członkowie rady miejskiej zamilkli. Victor Iskin pomachał, przed nim na barze stał jego ostatni wypchany kot, upozowany jak do ataku. Zwierzak wzbudził niedawno ogromny zachwyt Loreny Creech. – Miasteczko nie bardzo się zmieniło – zauważyła Nina. – Nie. – Zaprowadził ją do najdalszego boksu i usiadł. Czuł się skrępowany. Gówniane uczucie. Zamówili po piwie i nachos grande, które Nina wspominała z wielkim entuzjazmem. Colleen przyjęła zamówienie z kolejnym znaczącym spojrzeniem, kopiąc Leviego w kostkę. Nina paplała o zwykłych sprawach: korkach w Scranton, krowie na drodze w Sayre. Poczekała, aż Colleen postawi na stole piwa i nachos, znowu kopiąc Leviego w kostkę. Wtedy zaczęła mówić o wojnie, co zawsze robią żołnierze, kiedy się spotykają. Levi czekał, aż przejdzie do sedna. Z doświadczenia wiedział, że nie da się zmienić tematu, Nina miała plan i próby ponaglania jej tylko opóźniały dotarcie do celu. W końcu, po przypomnieniu mu wspólnej przeszłości w możliwie najzabawniejszy sposób, zajęła się sprawami osobistymi. – Co u Sary? – W porządku. – Levi nie wypomniał jej, że mogła odezwać się do szwagierki w minionym roku. – Jest w college’u? Potaknął. – W Hobart. – Super! A twoja mama? Jestem pewna, że nadal mnie nienawidzi. – Mama umarła parę miesięcy po twoim odejściu. Wyraz twarzy Niny uległ zmianie. – Och, Levi, ty dupku. Dlaczego nie dałeś znać? Przyjechałabym na pogrzeb! – Wyciągnęła rękę i ścisnęła jego dłoń.

– Nie widziałem sensu – odparł, uwalniając rękę. Usiadła prosto, w jej wielkich piwnych oczach zapłonął ogień. – Sens, ty idioto, polega na tym, że nie przestało mi na tobie zależeć tylko dlatego, że nie zgraliśmy się w czasie. Albo na Sarze. – Jasne. Dzięki. Pokręciła głową. – Facet. Potrafiłbyś doprowadzić świętego do furii, wiesz o tym? Odmówił odpowiedzi. Utkwił w niej wzrok. Faith zawsze się irytowała, kiedy na nią patrzył, miał nadzieję, że na Ninę też to podziała. Nie podziałało. Napiła się piwa i z uśmiechem spoglądała mu w oczy. Należała do kobiet, które potrafią uwieść w kilka sekund. Prawdziwa... jak się nazywała ta grecka laska? Przez którą wymordowano całe miasto? Właśnie ta. Ostrożnie nabrał powietrza w płuca. – Więc dlaczego przyjechałaś? – Nigdy nie potrafiłam cię oszukać, co? – Prawdę mówiąc, powiedziałbym, że oszukałaś mnie koncertowo – odparł spokojnie. – Dobra. W porządku. Karty na stół. – Pochyliła się nad stołem, piersi praktycznie wyskoczyły z jej skąpej sukienki na nachos. – Ta ostatnia tura okazała się decydująca. Myślałam o tobie. Doszłam do wniosku, że moglibyśmy jeszcze raz spróbować. Levi poczekał, aż Nina prychnie i przewróci oczami. – Posłuchaj, kretynie – powiedziała, a on z niechęcią poczuł ukłucie tkliwości wywołane kompletnym brakiem sentymentalizmu Niny. – Tworzyliśmy zgraną parę, tylko czas wybraliśmy zły. Dwa lata temu nie byłam gotowa się ustatkować. Teraz jestem. Proste jak drut. – Wygląda na to, że w tym równaniu pominęłaś sporo rzeczy. – Więc może mnie uświadomisz? – powiedziała z kolejnym seksownym uśmiechem. Kochałem cię. Rzuciłaś mnie. Odeszłaś, kiedy chciałem założyć z tobą rodzinę, kiedy myślałem, że jesteśmy razem szczęśliwi, wyjechałaś, jakbym nic nie znaczył. Ale uczucia skryte za tymi słowami były stare i znużone, niewarte, by o nich mówić. – Cześć. To była Faith. Spojrzała na nich oboje i wyciągnęła rękę. – Faith Holland. – Cześć. – Nina uścisnęła jej dłoń. – Zaraz, zaraz, Faith Holland? Jasny gwint! Była Jeremy’ego, tak? – Tak. – Faith popatrzyła na Leviego. Policzki jej płonęły, poza tym jednak

sprawiała wrażenie spokojnej. – Faith, to moja była żona Nina. Nino, Faith jest moją... – Spojrzał na Faith z nadzieją, że podpowie właściwe określenie. – Sąsiadką – powiedziała Faith. Kobiety. Nigdy nie wiadomo, z czym wyskoczą. – Kurka wodna! – ktoś wykrzyknął. – Nina? – Jeremy! – Nina zerwała się na równe nogi i mocno go uściskała, jakby byli starymi kumplami. – Jakże się cieszę, że cię widzę! Levi z zadowoleniem dostrzegł, że Jeremy nie odwzajemnił uścisku, tylko spojrzał na przyjaciela znacząco, podczas gdy rozradowana Nina paplała jak najęta. Pewnego wieczoru po tym, jak Nina się zaciągnęła, Jeremy zaprosił go do siebie, otworzył dwudziestoczteroletnią szkocką i z rozmysłem się z nim upił, a Levi mógł zachowywać się jak normalna osoba, nie jak gliniarz, żołnierz, starszy brat czy głowa rodziny, tylko jak biedny frajer, którego zostawiła żona. Levi złapał Faith za rękę i pociągnął ją na siedzenie obok siebie. – Zostań – rozkazał. – Nie jestem twoim psem. – Proszę, zostań. O tak. Uściskała jego dłoń. – Czegokolwiek sobie życzysz, sąsiedzie. Zmrużył oczy. Nie pora na przekomarzanki. Zarumieniła się i z jakiegoś powodu zabolało go w piersiach. – Pilnuj się, komendancie – powiedziała Faith. – Chyba widzę uśmiech. Zanim dotarło do niego, co robi, pochylił się i pocałował ją w miękkie, różowe usta. A to sprawiło, że Nina umilkła. – Och. Wy dwoje... razem. Nie wiedziałam... No nie. – Usiadła, to samo zrobił Jeremy, jakby przyszli na podwójną randkę. – Pozwólcie, że to sobie uporządkuję. Levi, spotykasz się z Faith, która kiedyś była zaręczona z twoim najlepszym przyjacielem gejem. – Tak. Nina z uznaniem pokiwała głową. – I jestem jedyną, która uważa, że to lekko pokręcone? – Według mnie idealne – oznajmił Jeremy. Nina się uśmiechnęła, ale jej doskonały uśmiech nie do końca zamaskował intencje godne rekina. – Ha, sytuacja robi się niezręczna, Faith, ponieważ jestem tu, żeby odzyskać mojego męża. Faith ze zrozumieniem pokiwała głową.

– Hm, rzeczywiście, bardzo niezręczna. Ale masz na myśli byłego męża, prawda? Punkt dla Faith. Uśmiechnęła się słodko, spojrzała na Leviego, potem na Ninę. – A skoro to sobie wyjaśniliśmy, zostawimy was, żebyście pogadali. Przyszliśmy z Jeremym na kolację. – O rany, wciąż jesteście najlepszymi przyjaciółmi? Jakie to słodkie! – Tak. Wielki biały żarłacz. Faith się uśmiechnęła. – Tak, jesteśmy uroczy. Bardzo miło było cię poznać. – I wzajemnie – odparła Nina. Faith wysunęła się z boksu i spojrzała na Leviego. – Do zobaczenia. – Okej. – Żałował, że nie została. Tak więc kawaleria ogłosiła odwrót, na pożegnanie Jeremy współczująco ścisnął jego ramię. – Na czym skończyliśmy? – zapytała Nina. – Na niczym. Ty mówiłaś, że powinniśmy do siebie wrócić, a ja zaraz ci powiem, że to nie wchodzi w grę. – Wiesz co, mądralo? – Nina skubała nachos z niewiarygodnym seksapilem i wystudiowaną swobodą. – Twoja laseczka miała rację. Musimy sporo rzeczy omówić. Poświęć mi parę godzin twojego cennego czasu. Będę tu przez weekend, o ile nie dłużej. Zatrzymałam się w Czarnym Łabędziu. – Uniosła brwi z zalotnym uśmiechem. W Czarnym Łabędziu spędzili noc poślubną. – Dobra – odparł Levi. – Miejmy to z głowy.

Rozdział dwudziesty siódmy Więc jego była żona wróciła. Faith westchnęła. Próbowała się nie przejmować. Na próżno. Wsadziła do ust łyżkę lodów Chunky Monkey. Znowu westchnęła. Podała łyżkę Blue – jego ulubiony smak – a następną zaaplikowała sobie. W telewizji leciał jakiś film, jeden z tych głupich starych czarno-białych filmów, których nie znosiła, ale i tak był lepszy niż reklamówki piekielnych zestawów ćwiczeń, gdzie ciało „przed” cholernie przypominało jej własne, a to „po” wyglądało całkiem jak Niny Rodriguez. Żona Leviego. Był na nią wściekły, jasne, ale kiedyś ją kochał. Spróbuje jeszcze raz? Żeby tym razem zrobić to lepiej? Choćby po to, by udowodnić, że nie popełnił błędu, żeniąc się z tą kobietą? Jasne, że Levi, który zawsze we wszystko wkładał tyle wysiłku, mógłby pragnąć lepszego rezultatu niż pospieszny rozwód, w sprawie którego nie miał nic do powiedzenia. Na początku pobytu w San Francisco Faith miewała sny, że Jeremy puka do jej drzwi i pyta zdezorientowany, dlaczego nie zjawiła się na ich ślubie. Nie, oczywiście, że nie jest gejem, ale gdzie ona przepadła? Katastrofa przy ołtarzu... to był tylko sen. Musi pójść z nim, wszyscy czekają w kościele. Przebudzenie zawsze było jak kopnięcie w brzuch. Zastanawiała się, czy Levi miał podobne sny po odejściu Niny? – Umie latać helikopterem – powiedziała do Blue, który wpatrywał się w pojemnik lodów Ben & Jerry. Poczęstowała go kolejną łyżką. Wiedziała, że Levi jest w domu. Słyszała, jak wrócił po północy, wyłączyła głos w telewizorze i skoczyła do drzwi. Czekała, aż zapuka, ale tego nie zrobił. Przez wizjer zobaczyła, że jest sam. Restaurację zamykają o jedenastej. Więc gdzie był? Faith westchnęła i wstała z kanapy, porzucając film z Bogartem, wyświetlany bez głosu. Może Levi przysłał jej mejla; wcześniej nigdy tego nie zrobił, ale warto sprawdzić, nawet jeśli kwalifikowało ją to do kategorii Kobieta Żałosna. W poczcie była tylko wiadomość od Sharon Wiles, że znalazła stałego lokatora, więc gdyby Faith mogła spakować swoje rzeczy i wyprowadzić się do końca miesiąca, byłoby świetnie. Cholera. Podobało się jej tu, drzwi w drzwi z jej mężczyzną. Który może wcale już nie jest jej. Nie, nie. Nie ma powodu tak myśleć (na razie). Faith wyłączyła komputer i wróciła na kanapę. Poprawiła poduchy. Poskładała koc.

To jest sytuacja, w której matka okazuje się bardzo potrzebna. Pru by ją wysłuchała, ale nie była najlepsza w udzielaniu rad, a wziąwszy pod uwagę, jak burzliwie ostatnio przebiegało jej małżeńskie pożycie, niewykluczone, że w uszach Volkanów bzykała się z mężem. Jack – nie. Tato – jak wyżej. Tajemniczy chłopak Honor się nie zmaterializował, więc siostra przypuszczalnie nie ma nastroju do wysłuchiwania o problemach Faith w związku. A poza tym była druga trzydzieści dwie w nocy. Ale mama... Faith przystanęła przed fotografią ze ślubu Pru, ostatnim z rodziną w komplecie. Obok leżało serduszko z różowego kwarcu. Levi nie zaprzeczył, że to on je dał, ale też nie potwierdził. Oczywiście, że to był on. Faith wzięła do ręki fotografię. Poczucie winy, które przez wszystkie te lata jej towarzyszyło, nie dawało się łatwo usunąć. Faith wyczuwała, że się czai, czeka na następną szansę. Ale od dnia, kiedy Levi ujawnił przed nią fakty, pojawiły się błyski. Błyski czystych wspomnień, niezbrukanych przekonaniem, że spowodowała wypadek. Wspomnienia o matczynej miłości tak bezwarunkowej i silnej, że aż szokujące. Druga czterdzieści siedem. – Masz ochotę na przejażdżkę, Blue? – zapytała. Pies zastrzygł uszami na dźwięk magicznego słowa. Przez dwadzieścia lat Faith nie była ani na Lancaster, ani na Hummel Brook Road. To wymagało wysiłku. Setek mil nadłożonej drogi. Serce zaczęło jej walić, kiedy zbliżała się do skrzyżowania, drżącymi wargami wciągnęła powietrze, kiedy zahamowała na poboczu i wyłączyła silnik. Opuściła okno do połowy, żeby Blue mógł się cieszyć chłodnym świeżym powietrzem. Mama zginęła w pięknym miejscu. Noc była bezchmurna, księżyc prawie w pełni oblewał pola białą poświatą. Faith bała się, że pole sprzedano deweloperowi, który postawił jakieś McPosiadłości i wytyczył fatalną ulicę o upiornej nazwie w rodzaju Cydrowa czy Sowia. Ale nie. Nic się nie zmieniło. Blue zaskomlał, merdając ogonem; chciał z nią wysiąść. – Zostajesz, piesku – powiedziała. Jej głos zabrzmiał donośnie w niezmąconej ciszy nocy. Już niedługo, może nawet w tym tygodniu, tata zacznie zbierać przemarznięte grona, zwołując oddziały o drugiej w nocy w chwili, gdy temperatura spadnie do ośmiu poniżej zera. Ale dzisiaj było dopiero w okolicach minus sześciu. Dopiero w okolicach minus sześciu. Tak mówi rdzenny mieszkaniec tej części stanu.

Samochód został zepchnięty z drogi tutaj, dokładnie na skrzyżowaniu. Może mama umarła w momencie zderzenia, może kilka minut później. Faith każdą cząstką serca miała nadzieję, że mama nie cierpiała, ale prawda była taka, że nigdy się nie dowie. Zbliżyła się do nasypu biegnącego wzdłuż ulicy, zeszła w dół. Tutaj stoczył się samochód. I toczył dalej, aż do klonu. Kevin Hart rzeczywiście jechał bardzo szybko. Przez długie lata czasami wpisywała jego nazwisko w Google: w wypadku doznał wstrząsu mózgu i złamał serdeczny palec lewej dłoni. W tamtym czasie studiował w college’u, nie był pijany, po prostu pędził za szybko pustą wiejską drogą, nie wiedząc, że w czasie jego pierwszego semestru na skrzyżowaniu postawiono znak stopu. Teraz był inżynierem budownictwa lądowego, może takim, który ustala, gdzie niezbędne są znaki stopu. Faith nigdy go nie obwiniała, w gruncie rzeczy nie. Poszła przez pole do drzewa, w które uderzył samochód, krucha trawa z cichym trzaskiem pękała pod jej stopami. Pamiętała odgłos, ostatni trzask, drżenie samochodu, szczęk spadających odłamków szkła. Przesunęła dłonią po szorstkiej korze, wyczuwając gładsze miejsce, bliznę po dziurze wyrwanej przez samochód. Po wszystkich tych latach, które minęły od feralnego popołudnia z niebem tak intensywnie błękitnym, drzewo wciąż było silne i zdrowe. Faith usiadła pod klonem, mgliście rejestrując dotyk zimnej twardej ziemi. Noc była bardzo cicha. Nie grały świerszcze, nie wyły kojoty, nie śpiewały nocne ptaki. Może mama planowała rozwieść się z tatą. Może nie. Może, myślała Faith, mama miała po prostu zły dzień i dała upust niedobrym emocjom przed najmłodszym dzieckiem, co pewnie z jej strony nie było właściwe, ale z jakiegoś powodu uznała, że jej frustracja z Faith będzie bezpieczna, że Faith ją zrozumie. Jeśli matka pragnie dla dziecka czegoś więcej, niż sama osiągnęła, to chyba jeszcze nie oznacza, że jest nieszczęśliwa. Na tym polega problem z nagłą śmiercią. Pewne pytania na zawsze pozostaną bez odpowiedzi. Faith nie zdradzi tajemnicy mamy. Pozwoli, by brzemię winy spadło jej z serca, ale nie zbruka wspomnień reszty rodziny. Prawdę mówiąc, wszyscy pewnie wiedzą, że Constance nie była ideałem, są przecież inteligentnymi i wrażliwymi ludźmi. Niewykluczone, że dokonana przez nich beatyfikacja Świętej Mamy była wynikiem bardziej wyboru niż niewiedzy, że każde nosiło ostre odłamki w sercu, wspomnienia o wadach mamy, które zachowywali dla siebie. Mama wszystkich kochała. Była dobrą matką, a John Holland szczęśliwym mężem. Tych dwóch prawd nic nigdy nie wymaże. Faith spojrzała na miejsce, gdzie tamtego dnia wydawało się jej, że widzi mamę,

która ją zapewnia, że wszystko będzie dobrze. I nie pomyliła się, prawda? Faith wyszła cało z katastrofy i dobrze sobie poradziła jak na dziewczynę, która wychowywała się bez matki. Kocha swoją pracę, odnosi w niej sukcesy, przetrwała miłosny zawód, znalazła dla siebie miejsce w obcym mieście, stała się osobą, która kocha swoje życie. Jaka szkoda, że mama nie może jej teraz widzieć. – Tęsknię za tobą – szepnęła Faith. A potem posłała w powietrze pocałunek tym samym gestem co mama, kiedy po raz ostatni ją widziała albo to sobie wyobraziła. Pocałunek Connie dla najmłodszej córki wreszcie, po dwudziestu latach został odwzajemniony. I tym razem łzy były dobre. W końcu. A kiedy pojawił się Blue, który jakoś się wydostał przez okno, ucieszyła się z jego pokrytego sierścią łba na kolanach, jedwabistych uszu i wielkiego serca. Faith zapukała do ojcowskich drzwi o siódmej rano. Po powrocie do domu przespała się parę godzin i obudziła dwadzieścia minut temu umocniona w swojej decyzji. – Co się stało, cukiereczku? – zapytał tata. – Maleńka, wszystko w porządku? – Cześć, tatusiu. Nic mi nie jest. Hej, pani Johnson. – Wielkie nieba, trzeba jej kawy – domyśliła się pani J. – Na głowie ma kołtun i pokazuje się tak publicznie. – To nie jest miejsce publiczne, pani J., tylko dom. Honor już wstała? – Honor już wstała – potwierdziła siostra, wchodząc do pokoju. Była ubrana do pracy, z opaską starannie przytrzymującą włosy. – To dobrze – powiedziała Faith. – Mm... chcę z wami pogadać. – Zostawię was samych – oznajmiła pani Johnson. – Niech pani zostanie. Przecież i tak będzie pani podsłuchiwać. – Jesteście w mojej kuchni – zauważyła gospodyni z rzadką na jej twarzy zapowiedzią uśmiechu – chociaż ta monstrualna chałupa ma jedenaście pokoi, z połowy których nikt nigdy nie korzysta. Usiedli przy stole, pani J. podała Faith filiżankę kawy. – Dziękuję. Rzecz polega na tym... Otworzyły się tylne drzwi i weszli Pru z Jackiem, nie przerywając kłótni. – No i co z tego? – mówiła Pru. – Kogo obchodzi, co myślisz? Tylko dlatego, że jesteś facetem... – Mówisz jak ośmiolatka – odparł Jack. – A ty jak dupek, którym jesteś. Cześć! Co wy tu wszyscy robicie? – Ja tu mieszkam. Tata też – powiedziała Honor. Faith machnęła dłonią. – Muszę wam coś powiedzieć.

– Jesteś w ciąży? – zapytała Pru. Pani Johnson radośnie klasnęła w dłonie. – Nie – zaprzeczyła Faith. Gospodyni momentalnie spochmurniała. – Czy to naprawdę takie dziwne? Czworo dorosłych i tylko dwoje wnucząt, w dodatku prawie dorosłych. To nie w porządku. Wasza trójka jest beznadziejna, a ty, Prudence, dlaczego nie urodziłaś więcej? – Ona ma rację – dodał tata. – Wracając do mnie – powiedziała Faith. Rodzinne spotkania zwykle tak wyglądały. Powinna była wysłać im mejle. – To ważne. – Strzelaj – zachęciła Pru, grzebiąc w kredensie. – Gdzie jest kubek, który zrobiłam w czwartej klasie? – Umieram z głodu, pani J. – oznajmił Jack. – Więc coś zjedz, ty arogancie – odparła pani Johnson, rozcinając dla niego muffinkę. – Widzę, że masz ręce zakończone dłońmi. Spodziewasz się, że cię nakarmię jak pisklaka? – Podała mu talerz. – W dniu, kiedy zginęła mama – powiedziała Faith głośno. Wszyscy się zamknęli. Pru usiadła, Jack zastygł z muffinką w połowie drogi do ust. – W dniu, kiedy zginęła mama – powtórzyła normalnym tonem, chociaż serce zaczęło jej walić – nie miałam ataku. – Przełknęła. – Tylko powiedziałam, że mam. Rodzeństwo wymieniło spojrzenia. Tata wziął ją za rękę, która, jak Faith zauważyła, zaczęła drżeć. – Mów dalej, skarbie – powiedział. Znowu przełknęła. – Wszyscy mówili, że mama nie widziała samochodu, który w nas uderzył. Ale ona... ona widziała. Próbowała zahamować. Na drodze były ślady hamowania, tylko że tamten jechał za szybko. Tata zmarszczył czoło. – Wiemy o tym, słonko. Ale dlaczego mówiłaś, że miałaś atak? – Bo myślałam, że do wypadku doszło z mojej winy. Znowu zapadła cisza, którą przerwał Jack. – Dlaczego tak myślałaś? Faith wolno nabrała powietrza w płuca. – Mama o coś mnie zapytała, a ja nie chciałam jej odpowiedzieć. Byłam na nią zła z powodu jakiegoś drobiazgu. Więc się odwróciła, żeby na mnie spojrzeć. Zawsze myślałam, że Kevin Hart zderzył się z nami, bo mama patrzyła na mnie, a nie na drogę. Ale Levi zrobił rekonstrukcję wypadku i wynika z niej, że mama była w stanie zobaczyć nadjeżdżający samochód dopiero tuż przed skrzyżowaniem, a wtedy było za późno. Chociaż próbowała.

Rodzeństwo milczało, pani Johnson i ojciec spojrzeli na siebie. – Skarbie – tata uścisnął jej rękę – nikt nigdy nie uważał, że to była twoja wina. Nigdy. – Ale myśleliście, że miałam atak i odwróciłam uwagę mamy i dlatego doszło do wypadku. – Nikt nie myślał, że to twoja wina, Faith – powiedziała wolno Honor. Powiodła wzrokiem po pozostałych. – Wy tak myśleliście? Pru pokręciła głową. – Jasne, że nie. – To był głupi smarkacz, Faithie – dodał Jack. – Smarkacz w szybkim samochodzie, który zlekceważył znak stopu. Faith uświadomiła sobie, że ma otwarte usta, więc je zamknęła. – Ja właściwie się ucieszyłem z tego ataku – powiedział tata. – Bo to znaczyło, że niczego nie pamiętasz. Przy stole zapadła cisza. – Pamiętasz, skarbie? – Pani Johnson dotknęła jej policzka. – Pamiętasz wypadek? Po krótkim wahaniu Faith skinęła głową. – Tak. Pamiętam. – O Boże, Faith – szepnęła Honor. Jej oczy wypełniły się łzami. Siostra ją objęła i dotyk jej ramion był tak obcym doznaniem, że przez sekundę Faith nie wiedziała, co zrobić. Potem Pru także ją uściskała, i Jack, i tato. Faith stwierdziła, że płacze. – Myślałam, że mnie obwiniasz – szepnęła, a Honor od razu pojęła, że te słowa skierowane są do niej. – Byłaś na mnie strasznie zła. – Och, skarbie – odpowiedziała szeptem siostra. – Byłam zazdrosna. Ty byłaś z mamą w ostatnich chwilach. Jakiś czas później, kiedy wszyscy wytarli oczy, na stole wylądowało dodatkowe pudełko chusteczek higienicznych, pani Johnson zabrała się do przyrządzania puddingu ze słodkich ziemniaków, popłakując przy tym (choć nigdy by się do tego nie przyznała), a tata położył rękę na ramieniu Faith. – Dlatego nie wróciłaś do domu? – zapytał. – Bo czułaś się odpowiedzialna? Faith wzięła głęboki wdech. – Może po części. To znaczy na początku chciałam uciec od Jeremy’ego, ale potem przypomniałam sobie, jak mama kiedyś powiedziała, że zawsze chciała mieszkać gdzieś daleko. I to wydawało się... słuszne. Jakbym robiła coś, co jej nigdy się nie udało. – To naprawdę ładne, Faith – powiedziała Honor. – A teraz? – zapytał tato. – Zostaniesz tu? – Między tobą a Levim solidnie iskrzy – zauważyła Pru. Tato i Jack równocześnie

się wzdrygnęli. – Chciałabym zostać. – Oczy Faith znowu zaszły łzami. Dom nigdy nie wydawał się równie cenny jak w tej chwili w kuchni Nowego Domu, gdzie mama gotowała i się śmiała, gdzie pani Johnson tak ciężko pracowała, żeby zaopiekować się rodziną przez wszystkie te lata. – Kurde, następna siostra – westchnął Jack, ale zmierzwił jej włosy. – Muszę opróżnić oba mieszkania, w Opera House i w San Francisco – powiedziała, wycierając ciągle cieknące oczy. – Sharon Wiles znalazła stałego lokatora. Więc niewykluczone, że po powrocie z Kalifornii zamieszkam tutaj na jakiś czas. Ale proszę, nie każcie mi mieszkać z Goggy i dziadkiem. – Zamieszkaj u mnie – zaproponowała Pru. – Carl zostanie u mamy na czas nieokreślony. Podoba mi się takie małżeństwo na odległość. Na pewno w łazience jest przyjemniej. I dobrze wiesz, że dzieci i ja przyjmiemy cię z otwartymi ramionami. – Logistyką zajmiemy się później – wtrącił tata. – Faith, cukiereczku, wyglądasz na wyczerpaną. Chodź, położę cię do łóżka. W pokoju stało pełno pudeł z rzeczami Faith i Honor, ale łóżko było zaścielone lawendową kołdrą i puchatymi białymi poduszkami. Nagle Faith poczuła, że pada z nóg. Tata podciągnął kołdrę pod jej brodę. – Miło troszczyć się o córeczkę – powiedział. Usiadł na łóżku i uśmiechnął się do niej, a ją serce zabolało z miłości. Był taki znajomy, taki niezmieniony: spłowiała flanelowa koszula, zapach dymu i kawy, poplamione sokiem winogron dłonie. – Skarbie, to całe... swatanie. Miało coś wspólnego z tym, co nam powiedziałaś? – Chyba myślałam, że jeśli kogoś ci znajdę, zmażę część... mojej winy. Tato pokręcił głową. – Byłem za mało uważny. – Chwilę milczał, gładząc ją po włosach. – A teraz posłuchaj. Zawsze będę tęsknił za waszą matką, nawet gdybym ponownie się ożenił, czego, mówiąc szczerze, nie potrafię sobie wyobrazić. Nie była ideałem, ale dla mnie była doskonała, a jeśli ma być ktoś nowy, to odpowiedzialność ponoszę ja, nie ty. Kiedy pojawi się właściwa kobieta, to się pojawi. To ja będę musiał ją zauważyć. Rozumiesz? – Kiwnęła głową. Pochylił się i pocałował ją w czoło. – Moim obowiązkiem jest troszczyć się o ciebie, nie odwrotnie. Cholera. I znowu te łzy. – Jesteś najlepszy, tatusiu. Ojciec wstał. – No tak. Śpij teraz, księżniczko. – Kocham cię, tato. – Ja też cię kocham... Mama tak bardzo cię kochała, Faith. Byłaś naszym małym

darem. Słowa otuliły ją niczym ciepły i miękki koc, dotrzymując towarzystwa, kiedy zapadała w sen w swoim dawnym pokoju.

Rozdział dwudziesty ósmy Levi nie miał dobrego dnia. Zaczęło się od tego, że Nina pojawiła się w jego mieszkaniu o siódmej rano z pączkami i kawą z piekarni Lorelei, których nie przyjął (chociaż nie było łatwo zrezygnować z jeszcze ciepłych pączków). Poszła za nim na posterunek. Wpadła na pocztę, gdzie wynajęła skrytkę pocztową, by, jak powiedziała, zademonstrować chęć zostania tutaj. Mel Stoakes zajrzał, żeby go poinformować, że właśnie był w sklepie ze słodyczami i czy Levi wie, że ona wróciła? W drzwiach Mel minął się z Gerardem Chartierem, który przyszedł w tym samym celu. – Hej, Levi, ta gorąca laska, z którą się ożeniłeś... wróciła? Zamiast więc posadzić ją przy biurku i przesłuchać w obecności Emmaline i Everetta, zgodził się na lunch w restauracji Hugo, gdzie, jak dobrze pójdzie, Jess napluje Ninie do talerza, a on powtórzy, że nie ma najmniejszego zamiaru przyjmować jej z powrotem. – To przemawia gniew, querido – powiedziała Nina, oblizując usta. – To przemawia umysł – odparł. – Ach, a co mówi twoje serce? – To samo. Podobnie jak płuca, wątroba i nerki. Wiesz równie dobrze jak ja, że wróciłaś tylko dlatego, że nie masz pojęcia, co ze sobą zrobić. – Gdyby odwiedziła go w czasie przepustki, może uwierzyłby w szczerość jej słów, co nie znaczy, że zmieniłby zdanie. Ale w tej sytuacji był tylko środkiem na wypełnienie pustki. W chwili gdy Nina poczuje znudzenie, znowu odejdzie. Miał nadzieję, że nudzi się teraz. Niestety. Pod koniec jego zmiany wkroczyła na posterunek, jakby była jego właścicielką. Nie widywał jej tak często przez cały okres trwania małżeństwa. Ignorując Emmie i Eva, przysiadła na skraju jego biurka, podczas gdy Levi wyłączał komputer. – Masz ochotę na drinka, skarbie? – zapytała. – Nina, naprawdę wolałbym spędzić trochę czasu z Faith – odmówił bez owijania w bawełnę. – Żeby wzbudzić we mnie zazdrość? – Nie. Ponieważ ona jest... – Słodka? – podpowiedziała Nina, wykrzywiając się i trzepocząc rzęsami. – Moja. To słowo go zaskoczyło i sprawiło, że Nina znieruchomiała. Ale tylko na sekundę.

– Dobra – powiedziała. – Idź do małej księżniczki. Ale ona nie wie tego, co ja wiem. – Sięgnęła do jego paska na oczach Everetta i Emmaline, on jednak złapał jej rękę. – Zdziwiłabyś się – warknął. – Wracaj do wielkiego miasta, Nina. – Nigdzie się nie wybieram, skarbie. Ale na razie pędź do domu, do swojej ptaszyny. Tylko pamiętaj, twój najlepszy przyjaciel gej miał ją pierwszy. Przemówiła Nina, którą znał. Poskrobać po powierzchni i stawała się wredniejsza od kuny. Przeszedł przez skwer, szarpnięciem otworzył drzwi Opera House, tupiąc, ruszył po schodach. Z mieszkania Faith dobiegały hałasy. Nacisnął klamkę. Wszędzie stały pudła. Pakowała rzeczy z biblioteczki, odwrócona do niego tyłem. Pakowała jak przy wyjeździe. Przeprowadzce. Blue skoczył do niego, próbując zawładnąć jego nogą. – Spadaj, Blue – mruknął Levi i pies, wyraźnie dotknięty, poczłapał na bok. – Wyjeżdżasz? – Hej! – Miała na sobie tę idiotyczną piżamę w dalmatyńczyki. – Co słychać? Jak się mają sprawy z... eee, Niną? – Wyprowadzasz się? Obrzuciła spojrzeniem pokój. – Och. No wiesz, wynajęłam mieszkanie tylko na jakiś czas. Sharon Wiles znalazła stałego lokatora. Nie zachwyciła ją czerwona ściana, ale powiedziała, że ją przemaluje. Tak czy owak owszem, muszę się wyprowadzić. – Sprawiała wrażenie zdenerwowanej, splatała kurczowo dłonie. – Ale dopiero po San Francisco. Lodowaty chłód wypełnił mu piersi. Naprawdę się wyprowadzała. – San Francisco? – Racja, chyba ci nie powiedziałam. W ostatnich dniach miałeś inne zajęcia. No więc mam pracę w Oakland i w poniedziałek jadę do San Francisco. To piękny teren wspólny na osiedlu apartamentowców, ze wspaniałym widokiem na most, i kiedy tam będę... – Urwała, jej nastrój uległ widocznej zmianie. Skrzyżowała ręce pod biustem, odrzuciła włosy na plecy. – Czemu się do mnie wykrzywiasz? Czy osobą, która ma powód do wykrzywiania, nie jestem ja? Odkąd mój chłopak zaczął kompletnie mnie ignorować, bo wróciła jego była żona. – Wyjeżdżasz do San Francisco? – Tak, a jeśli chodzi o ewentualne pojednanie z żoną, może powiesz mi przynajmniej, jakie masz... – Na długo? Rozłożyła ręce w geście niezdecydowania. – Na parę tygodni, Levi.

– To znaczy na ile? – Prawdopodobnie na sześć, jeśli dobrze pójdzie, na cztery. Jestem... – Naprawdę? I ani słówkiem o tym nie wspomniałaś. – Wszystko stało się dość szybko. Dlaczego znowu masz ten kij w dupie, Levi? – Jak szybko? – Zignorował drugie pytanie. – Mm... wstępne ustalenia były w czerwcu, ale dopiero tydzień temu zleceniodawca się odezwał, a w piątek dobiliśmy targu. Powiedziałabym ci... – Więc planujesz wyjechać do San Francisco na miesiąc, może dłużej, ale nie przychodzi ci na myśl porozmawiać o tym ze mną. Przez chwilę wpatrywała się w niego. – Chyba trudno było cię złapać – odparła chłodno. – Poświęciłeś swój czas Ninie i rozmowom pokojowym. – Znalazłbym chwilę. I nie było żadnych rozmów pokojowych, Faith – burknął. – Zaufaj mi trochę. Zostawiła mnie. Na tym koniec. – Naprawdę miło z twojej strony, że mi o tym mówisz. Zabawne, że czekałeś dwa dni, żeby o tym wspomnieć. – Chyba nie wierzysz, że mógłbym do niej wrócić. – Nie mam pojęcia, w co wierzyć, Levi! Bo ty ze mną nie rozmawiasz! – I to mówi kobieta, która zapomniała wspomnieć o wyjeździe do San Francisco. Gwałtownym ruchem ujęła się pod boki. – No cóż, najwyraźniej nie dojdziemy do porozumienia. – Teraz była zła. Dobra. On też. Prawdę mówiąc, zaczynał się wściekać. Dwa razy w życiu Leviego porzucono. W obu przypadkach zupełnie się tego nie spodziewał. W obu musiał zbierać skorupy, dusić w sobie rozpacz, radzić z codziennym życiem, pogrzebać urazę, zachowywać, jakby wszystko było w porządku. Jeśli Faith go opuści, jeśli uzna, że można się go pozbyć... po prostu odejdzie, co mu pozostanie? Nic. Nie miał ochoty znowu tego wszystkiego przeżywać. Przeszywała go wzrokiem i czekała – choć nie miał pojęcia, na co. To było zbyt skomplikowane, zbyt trudne, zbyt... emocjonalne. Wbił palce we włosy. – Okej. W porządku. I tak się nie układało. Faith nieznacznie uniosła głowę. – Czekaj, zaraz. Rzucasz mnie? Wzruszył ramionami, strząsając z nogi psa, który próbował ukradkiem zrobić sobie przyjemność. – Baw się dobrze w San Francisco. Otworzyła usta.

– Po tym zleceniu wracam do domu, Levi – powiedziała łagodniej. – Nie rób z tego takiej wielkiej sprawy. To tylko parę tygodni. – Na pewno? – zapytał z napięciem w głosie. – Za pierwszym razem wyjechałaś na parę tygodni, a nie wróciłaś tu parę lat. Potem przyjechałaś i uznałaś, że zostaniesz. Albo jednak nie. Może to dla ciebie tylko sposób na zapełnienie czasu. Wracasz do Kalifornii i, do diabła, może tak ci się spodoba, że znowu zmienisz zdanie! – Chyba zaczął wrzeszczeć. Niedobrze. Zdecydowanie niedobrze. Przekrzywiła głowę. – Muszę powiedzieć, że teraz głowa dołączyła do kija w twoim tyłku. Wiesz, co myślę? Że w gruncie rzeczy chodzi o Ninę. – Nie. – Wszystko na to wskazuje. – Nie. Wyrzuciła ręce w górę. – Wspaniale! Kolejna rozmowa, której nie możemy przeprowadzić. Nie będziesz rozmawiał o wojnie, nie będziesz rozmawiał o ojcu ani o byłej żonie. I w tym rzecz, Levi. Już raz byłam z facetem, który ukrywał przede mną ważne sprawy. Nie powtórzę tego błędu, więc jeśli chcesz o czymś mi powiedzieć, zrób to teraz. – No, nie jestem gejem. – Wiem o tym doskonale, ale byłabym bardzo wdzięczna, gdybyś mi powiedział, co tu się dzieje. Blue, na miłość boską, daj spokój, dobra? – Kopnęła psu poduszkę, na którą ten radośnie wskoczył. – Masz dziesięć sekund. Raz. – Złapała książkę i wrzuciła ją do pudła. – Dwa. – Następna książka. – Trzy. – Nie zapomnij o fotografii Jeremy’ego – powiedział Levi. Znieruchomiała z książką w dłoni. – Naprawdę? To jest teraz ważne? – Może nigdy się z niego nie wyleczyłaś. Nie chciałbym zmuszać cię do marnego liczenia sekund przy mnie. – O cholera. Było źle, a z każdą minutą robiło się coraz gorzej. – Co za ironia – powiedziała Faith. – To ty nie potrafisz oprzeć się pokusie, by biec i pomagać komuś otworzyć słoik albo ratować kota. To wokół ciebie węszy była żona. Ja próbuję zbudować normalny związek, ale nie jestem w stanie zrobić tego sama. Wzruszył ramionami. Czuł, że twarz go pali. – Wiesz co? – Podeszła do niego, mrużąc oczy, i wskazującym palcem dźgnęła go w klatkę piersiową. Mocno. – Ale to ja powiedziałam, że cię kocham. Fakt, że pan nie zrewanżował się tym samym, został starannie odnotowany, komendancie Cooper. Nie potrafisz nawet przyznać, że dałeś mi ten cholerny kamyk, a ja od dziesięcioleci przenoszę go z miejsca na miejsce! – Następne dźgnięcie. – Mów

sobie, co chcesz, o Jeremym – dźgnięcie – ale gej czy nie, przynajmniej wiedział, co to znaczy być w związku. I przynajmniej gotów był się zaangażować. Levi patrzył na nią. Nie podobały mu się te wszystkie... wszystkie... uczucia wirujące dokoła. Nie znosił kłótni. I nie lubił się mylić. – Dobrej zabawy w Kalifornii – powiedział. Po tych słowach odwrócił się i wyszedł.

Rozdział dwudziesty dziewiąty To pies pomocnik – powiedziała Faith, wyławiając równocześnie z torby chusteczkę do nosa i dokumenty Blue. – Może lecieć ze mną. Ustawa o osobach niepełnosprawnych i tak dalej. – Wytarła oczy i obdarzyła pracownika lotniska łzawym uśmiechem. – Wejście na pokład za dwadzieścia minut. Następny proszę. Faith usiadła, Blue natychmiast położył łeb na jej kolanach. Ach, co za ironia losu. Znowu jest na lotnisku Buffalo Niagara, znowu porzucona. Łzy nie chciały przestać płynąć z jej oczu, ale mimo to poskrobała psa za uszami. Kiedy za pierwszym razem leciała do San Francisco, uciekała wstrząśnięta, ze złamanym sercem. Tym razem serce miała silniejsze. Problem w tym, że Levi Cooper trzymał rzeczone serce w zaciśniętej dłoni. Kochała go, tego wielkiego głuptasa. Nikt – nikt nie potrafiłby zrobić tego, co on tamtej nocy, kiedy pojechał na miejsce wypadku i... o rany, sama myśl o nim chodzącym tam w środku mroźnej ciemnej nocy, dokonującym pomiarów, a potem rekonstruującym wypadek i wreszcie pukającym do jej drzwi o trzeciej nad ranem... Z jej gardła wydobył się cichy jęk, co spowodowało, że Blue oparł się łapami o jej kolana i zlizał łzy. Mężczyźni. Postępują głupio, a potem brakuje im odwagi, by powiedzieć: Proszę, wracaj szybko, będę za tobą strasznie tęsknił. Kocham cię. Hę? Dlaczego? Jakieś odpowiedzi? Ktoś wie? Nikt? Blue zaskomlał. – Masz rację, masz rację – powiedziała do swojego psa. – Rozprawimy się z nim po powrocie. – Blue pomachał ogonem. Wiecie co? Ta podróż do Kalifornii... to będzie pożegnanie z miastem, które kochała. Zaprojektuje teren wspólny na osiedlu i zrobi to z przyjemnością, wpłaci do banku honorarium i pożegna się z przyjaciółmi oraz współpracownikami. Pójdzie do Golden Gate Park z Lizą i jej Cudownym Mikiem, zje ociekający masłem żytni tost i sushi, weźmie udział w ślubie Rafaela i Freda, spakuje rzeczy. Nie zmarnuje podróży, płacząc z powodu Leviego Coopera. No dobra, poszlocha jeszcze przez dziesięć minut. A potem naprawdę da sobie spokój. Ktoś usiadł koło niej. Faith podniosła głowę, gotowa przeprosić za łzy i/lub psa, i zobaczyła Jessicę Dunn. Jessica na jej widok niemal komicznie się wykrzywiła.

– Holland, co ty tu robisz? – Rozejrzała się i zwróciła pytający wzrok na Faith. – Jadę do Kalifornii na kilka tygodni – odparła Faith, wycierając oczy. Jess nie zapytała, dlaczego płacze. To byłoby z jej strony zbyt ludzkie zachowanie. – A ty? – Arizona. – Super. Tam jest teraz piękna pogoda, co? – Na litość boską, czy nigdy nie zrezygnuje z prób zdobycia sympatii Jessiki? – Jedziesz na wakacje? A przy okazji, bardzo ładnie wyglądasz. – Odpowiedź na pytanie. Jessica nie odpowiedziała od razu. Jakby kiedykolwiek to robiła. Potem Blue położył łapę na jej stopie i uśmiechnęła się do niego. – Jadę do college’u – wyjaśniła cicho. – Studia wieczorowe. – Naprawdę? Gratulacje. – Faith otworzyła następne opakowanie chusteczek. – A co studiujesz? – Biznes. Lepiej późno niż wcale, no nie? No wiesz, nie wszyscy mamy rodziny, które posyłają nas na najlepsze uniwersytety, prawda? O rany. – Chyba nie. – Faith przypatrywała się jej przez sekundę. Może ta kobieta była prawdziwą suką, ale za to naprawdę piękną. – Jess, dlaczego zawsze mnie nienawidziłaś? – Dlaczego chcesz wiedzieć? Faith zignorowała wrogi ton. – Bo mój samolot startuje za godzinę? Jessica zachichotała, ale zaraz sobie przypomniała, że rozmawia z Faith. Po sekundzie wzruszyła ramionami. – No wiesz, zwykłe powody. Noszenie starych ubrań po tobie, tego rodzaju rzeczy. – Urwała, gładząc Blue stopą, potem spojrzała na Faith. – Nie ty jedna kochałaś się w Jeremym Supercukiereczku. No pięknie! – Och. Jess przewróciła oczami. – Tak. Ale wiesz... widać było wyraźnie, że wybierze ciebie, a nie kogoś takiego jak ja. – Bo jesteś strasznie wredna? – A co tam, do diabła. Pora na szczerość. Ku jej zaskoczeniu Jessica się roześmiała. – Niezupełnie to miałam na myśli, ale kto wie? – Policzki jej poróżowiały i odwróciła wzrok. – Byłam zazdrosna. Nieważne. Faith ogarnęło współczucie. Wyobraziła sobie, że jest Jess i musi obsługiwać Jeremy’ego i jego supersłodką dziewczynę. Że widzi, jak Jeremy adoruje inną, okazuje jej czułość, że na jej oczach rozwija się ich idealna nastoletnia miłość. Że musi podawać do stołu podczas próbnej kolacji, a potem jako gość wziąć udział

w baśniowym prawie ślubie. – Przykro mi, Jess. Jeśli kiedykolwiek zachowałam się jak suka, to przepraszam. – Prawdę mówiąc, zawsze byłaś cholernie miła, Holland. – Jess spojrzała na Faith i wzruszyła ramionami. – Powinnyśmy zostać przyjaciółkami – powiedziała Faith. – Kochałyśmy się w tych samych chłopakach. – Ja nigdy nie byłam zakochana w Levim – sprostowała Jessica. – Nie rozumiem, jakim cudem. – Sama myśl o nim sprawiła, że oczy Faith wypełniły się łzami. Jessica obrzuciła ją protekcjonalnym spojrzeniem. – Oho, nieźle cię wzięło. – Wiem. – Faith czknęła. Jessica wybuchnęła śmiechem. – Zawsze siadam obok wariatów. Jasne, Holland, zostańmy przyjaciółkami. A co tam. – Sara, nic mnie to nie obchodzi! Zostały ci dwa tygodnie! Nie przyjedziesz do domu się uczyć. – Dostanę lepsze stopnie, jeśli będę mogła przyjechać do domu. – Jego siostra przeszła do skomlącej fazy ich codziennych rozmów. – Nie. Mówię poważnie. – Levi! Nic cię nie obchodzi, jak sobie poradzę na egzaminach? – Oczywiście, że mnie obchodzi! – warknął. – Ale możesz się uczyć tam, Sara! Jesteś otoczona budynkami przeznaczonymi wyłącznie do nauki. – Dobra! Przykro mi, że aż tak bardzo ci przeszkadzam. Westchnął ciężko. – Nie płacz. Nie przeszkadzasz mi. – Będę płakała. Jesteś dla mnie podły, Levi. – Sara, dajże spokój... Przyjadę jutro i zabiorę cię na kolację, dobrze? – Chcę przyjechać do domu. – Dwa tygodnie, Sara. Zobaczymy się za dwa tygodnie. Rozłączył się, czując się jak potwór. Faith wyjechała dwadzieścia dwa dni temu. Trzy tygodnie, w trakcie których fatalnie spał, trzy tygodnie, kiedy każde miejsce w tym przeklętym mieście przypominało mu o niej. Głupi telefon znowu zadzwonił. Jeremy, poinformował go wyświetlacz. Levi nie odebrał. Pomimo idiotyzmu tego argumentu ostatnio w gruncie rzeczy nienawidził Jeremy’ego za to, że był pierwszą i idealną miłością Faith. Westchnął. – Dość tego wzdychania! – warknęła Emmaline. – Skończ z tym albo zatrudnię się

u Jeremy’ego i nie myśl, że mnie nie prosił. – Śmiało! I tak nie wiem, co tu robisz. – Przekonasz się, jak odejdę, no nie? Zamknął sprawę, nad którą pracował – wszystkie drobne włamania były dziełem Josha Deinera, chłopaka, który tamtego dnia upił Abby Vanderbeek. Kolejny bogaty smarkacz z gatunku tych, co świetnie się bawią tylko wtedy, kiedy łamią prawo. – Na dzisiaj dam sobie spokój. – Dzięki ci, Dzieciątko Jezus. – Everett, zamkniesz wieczorem? – Przyjąłem, szefie! Dziękuję. Zamknąć, przyjąłem. Zadzwonię z raportem o osiemnastej zero zero. – Nie ma potrzeby, Ev. – I tak zadzwonię, szefie! Levi już chciał westchnąć, ale złapał mordercze spojrzenie Emmaline i poszedł do domu. Na korytarzu machinalnie spojrzał na drzwi Faith. Racja. Już tam nie mieszkała. Wprowadził się jakiś gość w średnim wieku. Wszedł do swojego mieszkania, które kiedyś było bardzo spokojne i relaksujące, a teraz ogromne i puste. Ignorując te idiotyczne myśli, przebrał się. Lodówka włączyła się z szumem. Z dołu dobiegł go motyw przewodni Gry o tron; Eleanor Raines niedawno odkryła ten serial i oglądała go z dźwiękiem ustawionym na maksa, bo nie chciała przyznać, że potrzebuje aparatu słuchowego. Nie miał ochoty iść do knajpy O’Rourke, ale ta opcja biła na głowę siedzenie w domu i wysłuchiwanie odgłosów ścinania głów i wilczych ataków. Co mu przypominało, że tęskni za Blue. Dwie minuty później był w barze. – Hej, Levi – powitał go Connor. – Cześć, Connor. – Masz ochotę na piwo? – Dzięki. – Hej, dupku. – Colleen nachyliła się, żeby spojrzeć mu w oczy. – Nie odzywam się do ciebie, ale gdybym rozmawiała z tobą, tak bym powiedziała. – Cześć – stęknął Levi. – Coll, podaj facetowi piwo i zostaw go w spokoju – powiedział Connor, idąc do kuchni. W ostatnich trzech tygodniach zdarzyła się tylko jedna dobra rzecz, a mianowicie wyjazd Niny. Zapukała do drzwi Leviego nazajutrz po zerwaniu, skreślić, idiotyzmie, skreślić, kłótni z Faith i oznajmiła mu, że się zbiera, przeprasza za kłopoty, wszystkiego najlepszego. – Skąd ta zmiana? – zapytał. – To znaczy ulżyło mi, ale... – Wzruszył ramionami.

Nina długo na niego patrzyła. – Zakochałeś się w swojej małej ptaszynie – powiedziała wreszcie. – Widziałam was wczoraj. Dobra, w porządku, szpiegowałam, ale jej okna wychodzą prosto na skwer. – Uśmiechnęła się. – Widziałam, jak się kłócicie. – No i? – I ze mną nigdy się nie kłóciłeś. – Ku jego wielkiemu zaskoczeniu oczy Niny wypełniły się łzami. – My nigdy się nie pokłóciliśmy, ani razu. Co to o nas mówi? Według Leviego mówiło tyle, że do siebie pasowali, ale z drugiej strony miał do czynienia z kobietą, a tok rozumowania kobiet był dla niego nie do pojęcia. – Przepraszam za wszystko, na co cię naraziłam – ciągnęła Nina. – Naprawdę. Nie jestem dumna z tego, że wtedy od ciebie odeszłam. Ja... sama nie wiem. Nie mogłam zostać. – Nie ma sprawy – odparł. – Otrząsnąłem się z tego. – Wiem, kretynie. Dlatego wyjeżdżam. – Ze świstem wciągnęła powietrze w płuca, przesunęła dłonią po oczach i uśmiechnęła się do niego. Mocno go uściskała. – Do zobaczenia, wielkoludzie. – Cmoknęła go w policzek i poszła. Życie w małym miasteczku zimą... Niewiele się działo po długim i obfitującym w wydarzenia sezonie turystycznym. Lada dzień zaczną się lodowe żniwa, co oznaczało, że ludzie wyjdą do winnic w mrozie, nocą, by zerwać zmarznięte winogrona do produkcji słodkich win, z których region słynie. Za parę tygodni główna aleja zostanie z okazji Bożego Narodzenia oświetlona jak plan filmowy. A potem... prawie nic. – Hej, stary. – Na stołku obok usiadł Jeremy. – Dzwoniłem do ciebie niecałe dziesięć minut temu. – Hej. – Jak leci? – Super. – Levi napił się piwa. – Lakoniczne odpowiedzi – zwrócił się Jeremy do Colleen, która postawiła przed nim kieliszek czerwonego wina. – Wiem. To dla mnie dość, żeby mu napluć do piwa – odparła Colleen, a Levi ostro na nią spojrzał. Uśmiechnęła się enigmatycznie i pokazała mu środkowy palec. – Coll, miałaś wiadomości od Faith? – zapytał Jeremy, a Levi nie wątpił, że zrobił to ze względu na niego. – Rozmawiamy codziennie. A ty? – Prawie codziennie. Wygląda na to, że świetnie sobie radzi, no nie? – rzucił Jeremy. – Rewelacyjnie. Jest bardzo szczęśliwa teraz, kiedy pozbyła się tego idioty, nie uważasz? – Och, sam nie wiem. On jest idiotą tylko przez połowę czasu, sześćdziesiąt

procent w porywach. Hej, Carol? Jak twoja kaletka? Wykonujesz moje polecenia, prawda? – Jeremy, uściskaj mnie – poleciła pani Robinson. – Jesteś diabelnie przystojny! Nie krzyw się, tylko to zrób. Później możesz kazać Leviemu, żeby mnie aresztował za molestowanie seksualne. – Kiedy Jeremy spełnił jej prośbę, zachichotała jak dwunastolatka. Zadzwonił telefon Leviego. Dyspozytor. – Komendant Cooper. Wypadek samochodowy na drodze 154. Dachowanie, pasażerowie w środku, możliwe obrażenia. Innymi słowy, to nie robota dla Everetta. Kilka sekund później siedział w wozie z włączonymi światłami i syreną. Dzisiaj wieczorem nawierzchni nie pokrywał lód, było zimno i sucho. Wyjeżdżając z miasta, zobaczył trzech ochotniczych strażaków jadących do remizy, niebieskie światła pikapów migotały w listopadowym zmierzchu. To oznaczało, że Levi dotrze pierwszy na miejsce zdarzenia. I rzeczywiście tak było. Zaparkował po drugiej stronie drogi, tak by światła jego reflektorów padały na samochód. – Auto stoi na dachu – powiedział do radia. – Ktoś próbuje otworzyć drzwi. Idę sprawdzić. Podbiegł do minivana, który dachował, zsunąwszy się na pobocze. Uszkodzenia minimalne. Blondynka szarpała za klamkę. – W środku są moje dzieci, a drzwi się zacięły! – krzyknęła na granicy histerii. – Strażacy już jadą. Proszę się nie niepokoić. Jestem policjantem i sanitariuszem. – Dzięki Bogu. W jednej chwili wszystko było w porządku, a w następnej na drogę wybiegł jeleń, szarpnęłam kierownicą i dachowaliśmy. Powinnam była potrącić to cholerne zwierzę. – Mamusiu! Wyciągnij nas! Droga była płaska, więc nie istniało ryzyko, że samochód się potoczy. Boczne okno wyleciało; Levi położył się na asfalcie i zaczął czołgać. Skórzana kurtka ochroni go przed odłamkami szkła, a z małymi dziećmi w środku nie zamierzał czekać na strażaków. Obaj chłopcy byli przypięci do fotelików i wisieli głowami w dół. Levi nie dostrzegł krwi, ale starszy z malców był blady. – Hej, koledzy. Wszystko w porządku? – Niech nas pan wyciągnie! – powiedział większy. Miał sześć, może siedem lat. – Sok mi się wychlapał – dodał młodszy. – Ojej. I cały jesteś zalany? – Tak. Klei się. – W porządku. – Levi nie dostrzegał wyraźnych obrażeń. – Szybko wyschniesz.

Boli was coś? Szyja, brzuch, coś w tym rodzaju? – Mnie nic nie boli – odparł młodszy. – Ja się boję – powiedział starszy. – Zostanę z wami do przyjazdu strażaków, co wy na to? – Dziękuję – szepnął starszy. – Wszystko będzie dobrze. Zaraz tu będą. – Levi spojrzał na matkę, która przykucnęła obok samochodu. – Świetnie sobie radzą, proszę pani. Ale musi się pani trochę odsunąć. Nie poruszyła się. Nie miał o to do niej pretensji. – Mamusia jest przy was – zapewniła. – Nie bójcie się. – Ja się nie boję – oznajmił młodszy. – Jestem naprawdę odważny. – Obaj jesteście dzielni – zapewnił Levi. – Powiedziałam, żeby się nie rozpinali – odezwała się mama. – Bardzo mądrze – pochwalił ją Levi. – A pani? Dobrze się pani czuje? – Tak. Jestem tylko trochę poobijana. Z oddali słychać było syreny karetki i wozu strażackiego. – Chłopcy, strażacy już jadą. Założą wam specjalne kołnierze na szyje, żeby nic się wam nie stało, a potem was wyciągniemy. – Nie może pan nas teraz wyciągnąć? – zapytał starszy. – Lepiej poczekajmy. Już prawie tu są. Ile macie lat? – zapytał Levi; chodziło o to, żeby z nim rozmawiali i zachowali spokój. – Ja mam siedem, a Stephen cztery. – Cztery i pół – poprawił brata Stephen. – Rozumiem. A jak ty masz na imię, kolego? – Syreny były już blisko. – Cody. – Ja jestem Levi. Miło was poznać. – Pierwszy wóz strażacki zahamował, przez radio Levi słyszał Gerarda Chartiera. – Levi, czy to twoja dupa wystaje spod auta? – zawołał znajomy głos. – Hej, Jess. Cieszę się, że już wróciłaś. – Dzięki, a dlaczego ty wykonujesz moją robotę? – Wiecie, kto tu jest? – powiedział Levi do chłopców. – Strażacy. Za parę minut was wyjmą. – Mnie się podoba do góry nogami – odparł młodszy. Było w nim coś znajomego, Levi zastanawiał się, czy nie widział go w mieście. Pod tym kątem trudno było to stwierdzić. – Hej, komendancie – powiedział Gerard. – Chcesz czynić honory, skoro już tam jesteś? – Podał mu kołnierz, który Levi zapiął na szyi młodszego, potem tak samo zabezpieczył Cody’ego. Gerard wyjął przecinak i przeciął zawiasy w drzwiach. – Niech zostaną w fotelach, zaniesiemy ich do wozu. Tam ich zbadam. – Gerard był

ratownikiem medycznym, wyższym rangą członkiem straży pożarnej. Jess mówiła matce chłopców, że zawiozą ich na izbę przyjęć, nie zaszkodzi, jeśli ją też zbadają, czasami szok i adrenalina maskują obrażenia, i pytała, czy kogoś chce zawiadomić, męża albo przyjaciela, typowe sprawy. Wyglądało na to, że chłopcom nic się nie stało. Starszy przypuszczalnie więcej rozumiał i dlatego był bardziej roztrzęsiony, ale teraz, gdy pojawiła się pomoc, do obu zaczynało docierać, że są gwiazdami tego przedstawienia. Karetka zatrzymała się za wozem strażackim; Jess i Gerard zanieśli do niej starszego, nadal siedzącego w foteliku. Levi i Ned Vanderbeek to samo zrobili z młodszym, stawiając fotel na noszach. Kelly Matthews mocowała pasami fotelik starszego do ławki w głębi karetki, rozmawiając z nim wesoło i rozśmieszając go. Mama, która tak świetnie nad sobą panowała, na widok chłopców w karetce rozpłakała się, a potem zrobiła tę przerażająco słodką rzecz typową dla wszystkich matek: próbowała się uśmiechnąć. Przypomniała Leviemu jego mamę w dniu, kiedy wyjeżdżał do wojska. – Zaraz wracam – powiedział, idąc do wozu. W schowku miał pluszaki na wypadek tego typu wezwań. Wziął dwa, świnkę dał Cody’emu, młodszemu owieczkę. – Dziękujemy, że zapewniliście nam dzisiaj wieczorem pracę. – Nie ma za co – odparł wesoło maluch, przyglądając się uważnie owieczce. – Uważajcie na siebie, chłopcy. – Dziękujemy, że pan z nami został – powiedział starszy z powagą, a Levi poczuł, jak serce mu się ściska. – Jasne, stary. Odwrócił się ku drugiemu, Stephenowi, i spojrzał raz jeszcze. Intuicja powiedziała mu prawdę, zanim zrobił to mózg. Zaparło mu dech w piersiach. Powiódł wzrokiem po chłopcach. – Cześć! – powiedział Stephen, przyglądając się uważnie brzuchowi owieczki. Czoło miał... jak to mówiła Faith? Pomarszczone? Stephen wyglądał jak... jak Levi. Chłopcy byli synami jego ojca. Uświadomił sobie, że się gapi. – Eee... dbajcie o siebie, koledzy. Dzielni z was chłopcy. Matka wpatrywała się w niego z lekko rozdziawionymi ustami. O jasny gwint. Zapiszczały hamulce, z samochodu wyskoczył Rob Cooper i pobiegł do karetki. – Heather! Heather, skarbie, nic ci nie jest? Levi patrzył, jak jego ojciec całuje chłopców, wyciera sobie oczy i trzyma ich za ręce. Zapytał o coś Kelly, spojrzał na starszego syna, zmierzwił mu włosy. Trzeba się zbierać. Levi ruszył do wozu ze schyloną głową. W dłoniach mrowiło go od adrenaliny. Już prawie jest na miejscu.

Boże, jak bardzo by chciał, żeby Faith była w mieście. Pragnął wrócić do domu, wziąć ją w objęcia, poczuć jej zapach i pozwolić, żeby głuptas skakał na niego. I może jej powiedzieć, że dzisiaj spotkał swoich braci. – Przepraszam. Cholera. Żona ojca poszła za nim. Patrząc mu w oczy, wyciągnęła dłoń. – Jestem Heather Cooper. Miała trzydzieści osiem, czterdzieści lat. Innymi słowy, była wiekiem bliższa Leviemu niż jego ojcu. Uścisnął jej rękę. – Miło panią poznać. – Dziękuję, że pomógł pan moim synom. – Nie ma sprawy. Cieszę się, że nic im się nie stało. – Zawahał się. – Wyglądają na wspaniałych chłopców. – Są wspaniali. Przepraszam, ale nie dosłyszałam pańskiego nazwiska. – Tak. Wiedziała. Zrobił głęboki wdech. – Levi Cooper. – Tak myślałam. – W oczach miała łzy. – A moi synowie... to twoi przyrodni bracia, prawda? Skinął głową. Westchnęła. – Ja... nie wiedziałam. – Przykro mi. – To nie tobie powinno być przykro. – Usiłowała się uśmiechnąć, ale nie zdołała. – Mój Boże. – Uch... muszę jechać. Proszę dbać o siebie, pani Cooper. – Heather, skoro jestem twoją macochą i w ogóle. – Tym razem uśmiech był bardziej zdecydowany. – Heather? Skarbie, karetka zaraz odjedzie... Och. Ta k . Och. Niemal komiczne były te emocje przebiegające po twarzy ojca: niepokój, szok, wreszcie świadomość, że owszem, gówno wpadło w wentylator. – Eee... cześć. Co u ciebie? – Domyślam się, że się znacie – wtrąciła Heather. – Ten człowiek uratował życie twoich synów. – To lekka przesada – powiedział Levi. Spojrzał na ojca. Rob Cooper był mniejszy, niż pamiętał. I chudszy. Z poczuciem winy malującym się na jego twarzy sprawiał wrażenie... słabego. Ponieważ był słaby. Jakimś sposobem coś w życiu osiągnął, znalazł miłą kobietę, urodzili mu się dwaj kolejni synowie i coś musiał robić dobrze. Ale zabrakło mu

odwagi, by wyznać, że porzucił pierworodnego. Nie powiedział żonie, że ma jeszcze jedno dziecko. – Musicie teraz zająć się synami. Cieszę się, że nikomu nic się nie stało. – Ruszył do wozu. Ale zaraz okręcił się na pięcie i nagle trzymał tę marną podróbkę ojca za koszulę, podnosząc go z ziemi. Znajome oczy były szeroko otwarte z przerażenia. – Z nimi lepiej się postaraj – warknął, potrząsając nim mocno. – Jeśli ich zostawisz, tak jak zostawiłeś mnie, to gorąco się módl, żebym cię nie znalazł. Puścił Roba Coopera, który zatoczył się parę kroków do tyłu, a potem poszedł do karetki. Bardzo szybko. Levi spojrzał na Heather. – Jeśli kiedyś będziesz czegoś potrzebowała, daj mi znać. Jestem komendantem policji w Manningsport. Nigdy nie czuł się tak dobrze, wypowiadając te słowa. Uśmiechnęła się do niego niepewnie. – Levi... cokolwiek to warte, wiedz, że w moim domu zawsze jesteś mile widziany. Byłabym dumna, gdyby chłopcy mogli cię poznać. Jej słowa trafiły go prosto w serce. Wpatrywał się w nią przez chwilę, potem kiwnął głową, zbyt poruszony, by coś powiedzieć. Wsiadł do wozu i ostrożnie odjechał. Po kilku kilometrach stanął na poboczu i zanim zdał sobie sprawę z tego, co robi, w słuchawce usłyszał głos siostry. – Dzwonisz, żeby znowu zachowywać się jak ostatni fiut? – rzuciła nieco smętnym tonem. – Możesz przyjeżdżać do domu, kiedy zechcesz. Dzisiaj, jutro, w sobotę, kiedy będzie ci to potrzebne, w dzień albo w nocy. Nastąpiło milczenie. – Kto mówi? – zapytała wreszcie i Levi się uśmiechnął. – Posłuchaj, ja tylko chcę pomóc ci przetrwać ten czas, stanąć na nogi. Jeśli to oznacza przyjazd do domu dwa razy w tygodniu, to w porządku, Saro. Osiągniesz sukces choćby nie wiem co. Po krótkiej chwili pociągnęła nosem. – Dziękuję – szepnęła. – Kocham cię, wiesz o tym. – Wiem. Ja też cię kocham. Kiedy wrócił na posterunek, Everett wciąż tam był. Bez przerwy grał w Angry Birds. – Hej, szefie! – powiedział, prostując się gwałtownie i spadając przy tym z krzesła. – Twoja matka jest w domu?

– Chyba tak. A dlaczego? Levi wybrał numer telefonu burmistrza. – Marian, mówi Levi. Posłuchaj, potrzebuję prawdziwego gliniarza. Twój syn może iść do akademii policyjnej, ale ja przyjmę kogoś innego. Prawdopodobnie Emmaline. Masz tydzień na znalezienie pieniędzy albo rezygnuję. Życzę miłych snów. Aha, i biorę krótki urlop. Od teraz. – Po tych słowach się rozłączył. – Dobranoc, Ev. – Przyjąłem, szefie – odparł Everett. W restauracji od jego wyjścia niewiele się zmieniło. Colleen znowu na niego syczała, Jeremy badał węzły chłonne Carol Robinson. Tych dwoje powinno wynająć sobie pokój. W boksie siedziała samotnie Prudence Vanderbeek, wystukując esemesa. – Hej, komendancie – powiedziała przyjaźnie. – Piszę seksesemesy do mojego męża. Daj mi minutę. – Uderzając w klawisze, mruczała: – „Odmawiam podpisania kontraktu, panie Grey, a co więcej, nigdy nawet nie słyszałam o tych japońskich wihajstrach, o których wspomniał pan w ostatnim mejlu. Owszem, jestem nietknięta, nigdy dotąd nawet nie całowałam się z mężczyzną i tak dalej”. – Spojrzała na Leviego. – Mam czterdzieści siedem lat, Levi, jestem matką dzieci Carla. Nie pojmuję, dlaczego muszę udawać mdłą cnotliwą studentkę. – Bo to cię bawi? – podsunął Levi. – Pewnie masz rację. – Pru odłożyła telefon. – No tak. Co u ciebie? Levi usiadł. Problem polegał na tym, że nie miał pojęcia, o co zapytać. Prudence wrzuciła garść popcornu w usta. – Niech zgadnę. Chodzi o Faith. – Tak. – Słucham. – Raz ją pocałowałem. Dawno temu. – Jakie to ekscytujące. – Zastanawiałem się, czy z tobą o tym rozmawiała. – To było... nieoczekiwane. Miał tylko nadzieję, że nikt ich nie podsłucha. – Honor! – wrzasnęła Pru. – Levi chce porozmawiać o Faith! Nadzieja prysła. Do boksu podeszła Honor Holland z kieliszkiem wina w dłoni. – Naprawdę? – zapytała niemal uprzejmie i w Levim obudziła się czujność. – Tak – potwierdziła Pru. – Mówi, że raz ją pocałował, i chce wiedzieć, czy się z tego powodu rozpływała i inne takie duperele. Levi zanotował w myślach, żeby nigdy więcej nie prosić o pomoc złych sióstr. – Dziękuję, drogie panie. – Podniósł się z miejsca.

– Och, on wstał – zauważyła Prudence. – Siadaj – poleciła równocześnie Honor. Levi westchnął i posłuchał. – Okej, więc spieprzyłem. – Oczywiście, że tak. Jesteś facetem – powiedziała Prudence. Podskoczyła, kiedy jej kieszeń zabrzęczała. – Boże, to było rozkoszne – powiedziała niemal do siebie, wyjmując telefon, żeby przeczytać esemesa. Roześmiała się i zaczęła wystukiwać odpowiedź. – Myślałam, że rzuciłeś moją siostrę – powiedziała Honor. – Rzuciłem. – I co cię skłania do myśli, że na nią zasługujesz? – Nie myślę tak. – To, komendancie Cooper, jest prawidłowa odpowiedź. – Honor się uśmiechnęła i nic więcej nie powiedziała. Pru była zajęta pisaniem seksesemesa do Carla. Honor nadal milczała, wpatrując się w swoje paznokcie. Jasne. Pomachał do Colleen, która go zignorowała. – Kolejka dla nich na mój rachunek – powiedział i wstał. – Zamów mi coś drogiego – poleciła Pru, nie podnosząc wzroku znad telefonu. Był w połowie skweru, kiedy Honor go zawołała. Nie miała płaszcza, więc zdjął kurtkę i podał jej. – Dzięki. Zadzwoniła do mnie, kiedy byłam na ostatnim roku studiów – powiedziała Honor. – A przy okazji, świetna kurtka, zatrzymam ją. Więc Faith pewnie była w ostatniej klasie. Czy to odpowiedni czas dla twojego małego dylematu? Levi potaknął. – Pamiętam, bo pierwszy raz powiedziała coś dziwnego o Jeremym, a poza tym miałam egzaminy i nie bardzo zajmowało mnie jej życie miłosne. – Honor skrzyżowała ręce. – Ale to dziwne, ponieważ od zawsze Jeremy tkwił na piedestale księcia Uroczego i doktora Cudownego w jednym. I pytała mnie o radę, a to nie zdarzało się często. Nie byłyśmy... – Honor odchrząknęła. – W tamtych czasach nie byłyśmy ze sobą blisko. – Pamiętasz, co powiedziała? – Tak, ale mam ochotę kazać ci poczekać i patrzeć, jak cierpisz. – Oddawaj kurtkę. – Dobra. Zapytała, jak to jest, kiedy jest się zakochanym. Mówiła, że ona i Jeremy zrobili sobie przerwę, coś się stało. Chciała, żebym jej wyjaśniła, jak to jest, kiedy człowiek się zakocha. Jakbym wiedziała. – Co jej odpowiedziałaś? – Że mam egzaminy i niech lepiej poczyta „Seventeen”. Byłam straszną suką. –

Spuściła wzrok. – Przepraszam, że nie wiem nic więcej. – To wystarczy. – Świetnie. W takim razie bierz dupę w troki. I dziękuję za kurtkę. Levi poszedł do siebie i włączył komputer. Znowu zadzwonił do Sary. – Co? Uczę się do egzaminów, Levi! Możesz dać mi spokój? – Cześć – powiedział, otwierając stronę biura podróży. – Wiem, mówiłem, że możesz przyjechać do domu, ale przez kilka dni będę w San Francisco. – Dobra, nieważne. Kocham cię, muszę kończyć. – Przerwała na moment. – Mam przyjaciółkę, z którą się uczę. – Myślałem, że nie miałaś przyjaciół. – Spadaj. Zadzwoń, kiedy wylądujesz, i nie zapomnij przywieźć mi prezentu.

Rozdział trzydziesty Telefon zadzwonił o drugiej w nocy i Faith zajęło minutę, nim się zorientowała, gdzie jest. W mieszkaniu w San Francisco? Nie. W Opera House? Nie. U Goggy? Nie. Telefon znowu zadzwonił. – Nie! – Z korytarza dobiegł senny lament. Racja. Spała w pokoju gościnnym w domu Pru, a wieczorem przyjechała z Kalifornii. Aktualnie ze zmęczenia kręciło się jej w głowie, ale jeśli nosisz nazwisko Holland, telefon w środku listopadowej nocy może oznaczać tylko jedno: ktoś umarł albo nadeszła pora na lodowe żniwa. Pru już była na nogach. – Hej! Lodowe wino! – Zastukała w drzwi Abby, potem w drzwi Faith. – Lodowe wino! No, chodźcie, Ned już poszedł. Nie chcecie, żeby was to ominęło, prawda? – Bardzo chcę, żeby mnie to ominęło – jęknęła Abby, chwiejnie wtaczając się na korytarz. Blue skakał podekscytowany, szukając kogoś do aktu miłosnego. – Nienawidzę swojego życia. – Och, daj spokój – powiedziała Faith. – To świetna zabawa. – To piekło, zamarznięte i jałowe. Od tygodni tata jak jastrząb obserwował prognozy pogody, niektóre noce spędzając w swojej ciężarówce, w oczekiwaniu, aż jego specjalny budzik-termometr ogłosi magiczny moment, kiedy temperatura spadnie osiem poniżej zera. Potem dzwoniły telefony i każdy żywy Holland musiał stawić się w przeciągu kilku minut w winnicy, żeby zebrać zmarznięte winogrona, które tej samej nocy będą wyciskane. – Na pewno żałujesz, że nie jesteś teraz w San Francisco, co? – zapytała Abby. Razem z Pru i Faith jechały w górę zbocza okutane w najcieplejsze ubrania. – I straciłabym lodowe zbiory? – Faith uśmiechnęła się do siostrzenicy. – Zabiłabym za to – mruknęła Abby. – No, Faith, wybrałaś idealną porę na przyjazd – powiedziała Pru. Faith wcześnie skończyła projekt, wszystkie prace wykonano przed czasem, rzecz praktycznie niesłychana. Zrealizowała zlecenie i zrobiła to dobrze, zabrała kolegów na idiotycznie kosztowne i pyszne martini, poszła na ślub Rafaela i Freda, wynajęła firmę do spakowania jej rzeczy, oficjalnie przekazała wynajem mieszkania Cudownemu Mike’owi. Chadzała na długie spacery w zimnym, wilgotnym powietrzu, żegnając się z miastem, które przyjęło ją serdecznie, gdzie wyleczyło się jej serce, a potem

wróciła do miejsca, które kochała całą sobą. I mężczyzny, którego kochała równie mocno. Może nawet mocniej. Faith dwa razy w życiu kochała. Raz mężczyznę tak idealnego, że powinna się zorientować, że coś jest na rzeczy. A teraz mężczyznę, który nie miał w sobie nic z ideału, był uparty, czasami irytujący, w stopniu lekkim do średniego zamknięty w sobie, kiedy chodziło o uczucia, i może miał jakieś problemy związane z porzuceniem, nie wspominając o ciężarze świata spoczywającym na jego ramionach. Był także najlepszym człowiekiem, jakiego znała. Kiedy ktoś wymagał pomocy, gotów był absolutnie na wszystko. Szukał kota ciemną nocą, jechał godzinę, żeby zrobić siostrze pranie, mył psa pokrytego kurzymi odchodami, pozwalał, żeby była żona powiedziała, o co jej chodzi. W środku nocy rekonstruował wypadek sprzed dwudziestu lat. Nie dopuścił do ślubu najlepszego przyjaciela, ponieważ wiedział, że skończy się nieszczęściem... dla Jeremy’ego i Faith. Ale wspomnienie wyrazu jego twarzy, kiedy z nią zerwał... bolało jak drzazga w sercu. Był taki... pewny. Taki cholernie zdecydowany. – Wysiadasz czy nie? – zapytała Abby. Racja. Dotarły na miejsce. – Lodowe wino! – zawołał tato, uosobienie dziecka w Boże Narodzenie. To był genetyczny defekt czy coś. Jack już rozmawiał z winogronami. – Jesteście gotowe do wyciśnięcia, moje słodkie? Cieszycie się? Ned toczył się z Blue po cienkiej warstwie śniegu, który spadł, kiedy Faith spała. Abby dała się uściskać dziadkowi i powiedziała, że tak, ona też jest strasznie podekscytowana. Honor już miała pół koszyka winogron, a Goggy obsługiwała wózek widłowy, kierując reflektory na rząd winorośli, żeby wszyscy widzieli, co robią, powarkiwała też na dziadka, żeby się cofnął, w przeciwnym wypadku go przejedzie i będzie się cieszyć wdowieństwem. Carl także przyszedł, nieśmiało odpowiedział na powitalne machanie Faith, pewnie się domyślał (słusznie), że szwagierka jest nieźle zorientowana w pikantnych szczegółach jego pożycia małżeńskiego. W powietrzu unosił się wyczuwalny aromat bekonu, to pani Johnson w Nowym Domu szykowała śniadanie. Faith zabrała się do pracy. Zmarznięte grona były twarde, zimne i łatwe do zrywania. Na bezksiężycowym niebie świeciły jasno gwiazdy; krótki atak śnieżycy dobiegł końca. Nocne powietrze dźwięczało od głosów jej rodziny: sprzeczali się, śmiali, wykrzykiwali obelgi i zachęty. W Jaskini Lyonów także migotały światła, bo każda winnica w okolicy produkowała lodowe wino. Mama kochała lodowe zbiory. Przynosiła kakao w termosach i gorące muffinki

prosto z pieca. Raz napadało tyle śniegu, że można było jechać na sankach; Faith mignęło przed oczyma wspomnienie obejmujących ją matczynych ramion, śmiech, radość z pędzenia w dół zbocza, świadomość, że przy mamie nic jej nie grozi. Spojrzała na tatę, który przyglądał się jej z uśmiechem, jakby myślał o tym samym. Po dobrej godzinie usłyszeli warkot silnika. – Ahoj, Hollandowie! – zawołał Jeremy. – Hura dla minus ośmiu! Ten zwyczaj istniał od czasu, kiedy Lyonowie się tutaj przeprowadzili: obie rodziny co roku na zmianę zapewniały kawę dla wszystkich. Do małego traktora Jeremy’ego przypięta była niewielka przyczepa i, na niego można w tych sprawach liczyć, dno wyłożone było jaskrawoczerwonym kocem, na którym stały ogromny termos, grube ceramiczne kubki, cukierniczka i dzbanek ze śmietanką do kompletu, dwie tace z ciasteczkami i butelka wyśmienitej brandy do kawy. – Dzięki Bogu – powiedziała Abby. – Przemarzłam na kość. – Twoja osiemdziesięcioczteroletnia babcia się nie skarży, więc ty też nie powinnaś – ofuknęła córkę Pru. – Jeremy, nalej mi kubek, ale nie przesadź z kawą, dobrze? – Jasne, jasne – odparł Jeremy. – A jak się miewa śliczna Faith? Odwzajemniła jego serdeczny uścisk. Kiedy była w San Francisco, dzwonił do niej niemal codziennie, przysyłał zabawne mejle, a ona wiedziała, że robi co w jego mocy, żeby nie wpadła w rozpacz z powodu Leviego. – Cóż za wspaniała noc! – wykrzyknął, wypuszczając ją z objęć, żeby zająć się kawą. – Piękne niebo, prawda? – Wspaniała noc – powtórzyła ironicznie Honor. – Łatwo ci mówić, panie na włościach. Ty masz ludzi, którzy za ciebie pracują. – Słuszna uwaga – zgodził się, podając jej ojcu kawę. – Powinienem był pójść za twoim przykładem, John, i po prostu mieć gromadkę dzieci. Taniej by wyszło. – Lepiej adoptuj – wtrąciła Abby. – Ja jestem dostępna. Jeremy objął Faith, w jego ciemnych oczach lśnił uśmiech. – Wiesz, tego najbardziej żałuję, jeśli chodzi o nasze zerwanie. Zrobilibyśmy piękne dzieci. – To urocza myśl, drogi Jeremy – powiedziała Goggy, szczodrze nalewając brandy do kubka i podając go dziadkowi. – Ona nie będzie robiła dzieci z nikim poza mną. Faith podskoczyła. Levi stał tuż poza ich kręgiem, ubrany w dżinsy i dwie warstwy flaneli, sprawiał wrażenie kompletnie niewrażliwego na mróz. Włosy miał rozczochrane i wyglądał na zmęczonego. Faith poczuła, jak ten złoty żar powoli ogarnia jej serce. Kolana się pod nią ugięły.

Boże, wyglądał tak... dobrze. Pomimo naburmuszonej miny. Prawdę mówiąc, był piękny. – Wyglądasz na zmęczonego – powiedział Jeremy. – Nie brakuje ci witaminy B12? – Zamknij się, Jeremy – polecił Levi z irytacją. – Jestem zmęczony. Spędziłem dziewiętnaście godzin w samolocie, latając z jednego końca kraju na drugi. – Przeszył Honor gniewnym wzrokiem. – Nie mogłaś do mnie zadzwonić, Honor? Przecież wiesz, że zainteresowałaby mnie wiadomość, że Faith wraca do domu. – Ups – mruknęła Honor, bez powodzenia próbując ukryć uśmiech za kubkiem. – Faith, posłuchaj – zaczął Levi. Stanął przed nią, powiódł wzrokiem po jej rodzinie, spojrzał na nią. – Słuchaj. – Posłuchaj. Słuchaj. Jest strasznie apodyktyczny – zauważyła Pru. – Milczeć – powiedziała Faith. – Ty nie, Levi. Mów dalej. Przeczesał włosy dłonią. Swoją wielką, męską zręczną dłonią, która całkiem niedawno wydobywała z niej wszelkiego rodzaju interesujące odgłosy. Spokój, dziewczyno, mruknął głos w głowie Faith. Niech powie, co ma do powiedzenia. Jej serce miało pewność, że to będzie dobre. – Faith, wiem, że Jeremy cholernie przypomina ideał... – Dziękuję, Levi, doceniam to – oznajmił Jeremy z powagą. Kiedy Faith obrzuciła go spojrzeniem, stłumił chichot. Levi popatrzył na jej rodzinę. – Wiesz co? Nie zwracaj na nich uwagi – powiedziała Faith, biorąc go za rękę. Pociągnęła Leviego kilka rzędów od rodziny, od tego małego sabatu. – Nie idźcie za nami – poleciła przez ramię. Odwróciła się do Leviego, pragnąc po prostu go objąć i całować, aż się uśmiechnie. – Wspaniale znowu cię widzieć – szepnęła. – Taa, i wzajemnie. – Krzywił się, z całą pewnością nie wyglądał na szczęśliwego, że ją widzi. – Poleciałem do San Francisco, żeby się z tobą zobaczyć, ale ty już wyjechałaś. – Tak mówiłeś. – Uniosła brwi w nadziei, że to go zachęci, ale nie poskutkowało. Tylko się na nią gapił. – Coś jeszcze, Levi? – Racja. Tak. Proszę. – Wyjął coś z kieszeni, wcisnął jej w dłoń i zamknął palce, a potem ujął jej rękę w swoje dłonie. Pomimo niskiej temperatury był rozgrzany. – Kocham cię, Faith. Przepraszam, że byłem takim idiotą. Przyjąłem drugiego policjanta, żeby pomagał mi w pracy, i postaram się więcej ci mówić o... różnych sprawach. Ale nie chcę cię stracić. Kocham cię i... i to wszystko, co mam. Jeśli chodzi o mowy, ta nie należała do najlepszych. A jeśli chodzi o uczucia... to inna historia. Chyba w końcu pozbył się tego kija. Spojrzała w łagodne zielone oczy, na zmarszczone czoło. – To więcej niż dość – szepnęła. Pod powiekami zakłuły ją łzy. – Och. Dobrze. To dobrze. – Pokiwał głową. Spojrzał ponad jej ramieniem i znowu

na nią. – Teraz powinieneś mnie pocałować, Levi. Zanim skończyła zdanie, już to robił, trzymał jej twarz i całował... cóż, wolałaby nawet tak nie myśleć, ale to było doskonałe. Większość rzeczy w życiu nie jest doskonała, ale ten pocałunek – owszem. Całował ją tak, jak mężczyzna całuje ukochaną kobietę, jakby byli sami, przy ołtarzu, jakby nie stali na mrozie w nocy, otoczeni przez gromadę krewnych obserwujących każdy ich ruch. – Potrzebny ci pierścionek i data, młody człowieku! – zawołał jej ojciec. – Chodzi o moją księżniczkę. Nie ma mowy o fanaberiach w rodzaju mieszkania razem. – Znowu te brednie o księżniczce – powiedział Jack. – Dlaczego ja raz na jakiś czas nie mogę być księżniczką? – dodała Prudence. Poczuła, jak usta Leviego wyginają się na jej ustach w uśmiechu. Pocałował ją w czoło, przytulił mocniej, a potem spojrzał na Johna Hollanda, który przybrał swoją najlepszą minę surowego ojca. – Pomyślałem o tym – oznajmił. Otworzył jej dłoń – racja, prawie o tym zapomniała – i zobaczyła pierścionek zaręczynowy. – Muszę się nad tym zastanowić – powiedziała. – Zgodziła się! – krzyknął rodzinie Levi. Odpowiedziały mu wiwaty. Jeremy nawet wytarł oczy. Tato też. A potem Levi znowu ją pocałował, a kiedy wsunął pierścionek na jej palec, nic nigdy nie wydawało się równie słuszne.

Epilog Kolacja próbna odbyła się w restauracji Hugo, żeby Colleen i Connor nie musieli pracować. Tym razem Jessica Dunn była gościem. Jutro wszyscy ubiorą się elegancko, ale dzisiaj wieczorem zachowywali się głośno, swobodnie i radośnie. Faith przyłapała Pru i Carla w szatni, Goggy i dziadek odtańczyli połowę tańca, zanim ich sprzeczka nie osiągnęła niebezpiecznego poziomu, pani Johnson krzywiła się, krytykowała jedzenie i piła jedną piña coladę za drugą. Na ślub przyjechali Ted i Elaine Lyonowie, a także Liza i Cudowny Mike. Dziwacznym zbiegiem okoliczności była też Lorena Creech – Levi zaprosił Victora Iskina, a okazało się, że Victor i Lorena w pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia wyskoczyli do Las Vegas, skąd wrócili jako małżeństwo. – Ja po prostu chcę, żeby ktoś się mną zaopiekował, Faith. Rozumiesz, co mam na myśli? – powiedziała Lorena, a Faith kiwnęła głową. Laski z kółka biblijnego obalały butelkę pinot grigio, strażacy grali w karty przy stole w głębi. Jutro obsada, poza drobnymi zmianami, będzie prawie taka sama jak wtedy, kiedy Faith po raz pierwszy próbowała wyjść za mąż: Colleen jako główna druhna, siostry, Abby i Sara Cooper jako pozostałe druhny. Jeremy został drużbą Leviego. Oczywiście. Przyprowadził partnera, co wszystkich ucieszyło: przystojnego mężczyznę imieniem Patrick, który już wydawał się im starym znajomym. Po przyjęciu Levi poprowadził Faith przez pokryty lodem miejski skwer. Przez jakiś czas będą mieszkać w Opera House, chociaż Faith wpadł w oko niewielki dom z uroczym gankiem przy Elm Street w bardzo przyjemnej okolicy – za miasteczkiem, ale na tyle blisko, że można dojść pieszo, z okna na górze rozciągał się widok na Crooked Lake. Na razie jednak ich domem będzie mieszkanie Leviego, które dzięki kobiecej ręce już wyglądało przytulniej. Sara także będzie z nimi mieszkała w czasie wolnym od nauki, a Faith myślała, że fajnie mieć w końcu młodszą siostrę do dyrygowania, tak jak Pru i Honor przez lata dyrygowały nią. – Dzisiaj wieczorem na nic nie licz, komendancie Cooper – powiedziała. Jej oddech zmienił się w obłoczek pary w mroźnym powietrzu. – Nie powinieneś mnie nawet oglądać po północy. – Czyli zostało mi pół godziny. – Przerzucił ją sobie przez ramię i poniósł w stylu jaskiniowca po schodach. Śmiała się tak bardzo, że zabrakło jej tchu. – Mam coś dla ciebie – powiedział, postawiwszy ją na podłodze, żeby otworzyć drzwi. – Blue, będziesz musiał poczekać.

– Nie musisz na mnie czekać, kolego. – Faith uklękła, żeby pogłaskać psa po brzuchu. – Zawsze będziesz moją pierwszą miłością, rozumiesz? Kto jest moim najlepszym chłopakiem, co? – Zdjęła płaszcz, podczas gdy Levi szeleścił czymś na biurku. – Cokolwiek to jest, niech lepiej będzie dobre – dodała, siadając na kanapie. Blue skoczył i zajął miejsce obok niej. – Proszę bardzo. – Usiadł naprzeciwko niej. W dłoni trzymał paczuszkę, ale najpierw podał jej kartkę papieru. – Jeśli to wiersz, mogę zemdleć. – Uśmiechnęła się. Zaraz jednak spoważniała. Levi wyglądał na... spiętego. – Przeczytaj – powiedział. Rozłożyła kartkę – wyrwaną z zeszytu, kruchą od upływu lat, zapełnioną niestarannym młodzieńczym pismem. Droga Faith, przykro mi, że Twoja mama umarła. Żałuję, że nie potrafię wymyślić nic lepszego. Myślę, że jesteś miłą dziewczyną, ładną też. To pewnie nic Ci nie pomoże, ale naprawdę tak uważam. Szczerze oddany Levi Cooper – Och, Levi – westchnęła. Policzki piekły ją od gorących łez. – Wygląda na to, że nie ty jedna przechowujesz różne rzeczy – powiedział, patrząc w podłogę. – Powinienem był dać ci to wtedy, tylko że ten list wydawał się... nieodpowiedni. – Nieprawda. Jest piękny. Wyciągnął rękę i otarł jej łzy. – Nie chcę, żebyś płakała w wieczór przed naszym ślubem – mruknął. – Powinieneś był wcześniej o tym pomyśleć – odparła, wygładzając kartkę. – Łatwo się roztkliwiam, na wypadek gdybyś nie zauważył. – Zauważyłem. I dlatego pomyślałem, że to też ci się spodoba. – Podał jej paczuszkę. W środku leżało serduszko z różowego kwarcu otoczone srebrem na małym łańcuszku. – Skąd to masz?! – wykrzyknęła. – Myślałam, że jest w pudle w domu taty. – Ukradłem. – Więc w końcu przyznajesz, że ty mi to dałeś? – Po jej policzkach znowu potoczyły się łzy, kiedy Levi zapiął jej łańcuszek na szyi. – Szczerze mówiąc, uważam, że to był Szaszłyk Jones, ale gotów jestem sobie

przypisać zasługę. Uśmiechnęła się przez łzy. – Przykro mi, stary. To nie mógł być nikt inny poza tobą. Jego zielone oczy złagodniały. – Tak się składa, że masz rację, Holland. A potem pocałował ją raz. I drugi raz. W końcu odsunął się i powiedział: – Dobra, teraz odwiozę cię do taty. Jutro mam przecież ślub.