Czego o Tobie nie wiem Aneta Rzepka

Znowu Ty z tej ponurej wieży szarych dni kradniesz moje serce. Musisz być księciem.[1]



1. Weronika weszła do domu lekkim, niemal tanecznym krokiem. Dźwigała w dłoni wypchaną po brzegi torbę, ale czuła się tak, jakby nagle zdjęto z jej ramion ogromny ciężar. Wręcz rozpierała ją radość i wewnętrzna energia. Od trzech godzin była magistrem. Jeszcze nie mogła w to uwierzyć. Przecież niedawno zaczynała studia i cały świat twierdził, że ich nie skończy. Może poza Kamilem. Był jej opoką, jedynym człowiekiem, któremu ślepo ufała. Nigdy nie zawodził. Zawsze dotrzymywał obietnic. Można też śmiało nazwać go najlepszym ojcem na świecie. Julka wprost go uwielbiała. Prawdziwa córeczka tatusia. Naśladowała go we wszystkim, nawet podobnie chodziła, co akurat nie było dobre. Dziewczynka nie powinna robić wielgaśnych kroków, trzymać szeroko kolan i wymachiwać rękami. Trzeba jakoś zaradzić problemowi. Może zajęcia ruchowe dla dzieci? Taniec? „Sprawdzę, co oferują domy kultury – zdecydowała Weronika, wykładając warzywa na kuchenny stół. – Może znajdę coś ciekawego?” Nastawiła wodę na herbatę. Zapachniało cytryną. Postanowiła przygotować na obiad coś ekstra. Ostatecznie był powód do świętowania. Kiedy nalewała wrzątek do szklanki, trzasnęły drzwi w przedpokoju. Dziwne. Kamil pracował dziś do trzynastej, a nie było jeszcze południa. – Mama! Do kuchni wbiegła dziewczynka z burzą ciemnych włosów wokół twarzy. „Znowu roztargana” – pomyślała Weronika. Nie miała jednak czasu tego skomentować. Małe ramiona otoczyły jej biodra, a główka przywarła do brzucha. – Co tam, Jula? – Wzięła córkę na ręce. Roześmiała się głośno i potarła nosem o czubek nosa matki, a później przytuliła się do niej ze wszystkich sił. W pierwszym odruchu Weronika chciała odsunąć córkę, ale zwyczajnie nie potrafiła. Spróbowała więc nie myśleć o utytłanych czymś słodkim rękach oraz brudnych śladach, które na pewno pojawią się na białej bluzce. Trudno. I tak jej nie lubiła. – Kocham cię, mamusiu – usłyszała tuż przy uchu. – Ja ciebie też – odparła machinalnie. Kłamała. Nie potrafiła kochać swojej córki. Nie tak, jak inne matki. Owszem, chciała jej dobra i szczęścia, dbała, żeby wyglądała schludnie, ale to było jedynie poczucie obowiązku, nie miłość. Zaszła w ciążę w klasie maturalnej. Nie, to nie była wpadka małolaty, która zapragnęła posmakować dorosłości. Weronika wyszła za mąż, kiedy miała osiemnaście lat. Nie chciała czekać. Kamil też. Połączyła ich wielka miłość, a Julia była jej owocem. Tyle że wydanym za wcześnie. Przynajmniej dla Weroniki. Bardzo długo nie przyjmowała do wiadomości, że jest w ciąży. Nieregularne miesiączki miała od zawsze, więc kilka dni spóźnienia nie budziło jej niepokoju. Tym bardziej że się zabezpieczali. Dni zamieniły się w tygodnie, ale przecież wszystko było w porządku. Nabrzmiałe piersi, ból brzucha, nerwowość oraz kiepski nastrój zapowiadały rychłe rozwiązanie problemu. Ono jednak nie nastąpiło.

Wizyta u ginekologa stała się koniecznością. Słowa lekarza i gratulacje, wypowiedziane z leciutkim uśmiechem, zabrzmiały jak wyrok. W łonie Weronki rozwijało się dziecko. Miało dziewięć milimetrów długości, zdrowe serce i wszystko wskazywało na to, że postanowiło zniszczyć marzenia matki. Przecież dziewczyna chciała studiować, miała wiele pasji, nadziei, młodzieńczego zapału. A teraz wszystko legło w gruzach... Kamil niemal oszalał ze szczęścia. Chwycił żonę w ramiona i, unosząc ją kilka centymetrów nad ziemią, wykonał dziki taniec radości. Nie mogła mu powiedzieć, że ona tego dziecka nie chce, najchętniej by je usunęła, chociaż to niezgodne z prawem. Postanowiła jednak zawalczyć o marzenia. – Chcę zdać maturę – powiedziała kilka dni później. – To się rozumie samo przez się – odparł spokojnie Kamil. – Nie myślałaś chyba, że odpuszczę ci naukę tylko dlatego, że jesteś w ciąży? Weronika uśmiechnęła się leciutko. Kamil był pierwszą i jedyną osobą, która interesowała się jej stopniami. Od zawsze powtarzał, że wiedzy nigdy nie straci. Mobilizował ją, żeby chodziła do szkoły, zaliczała sprawdziany, rozwijała umiejętności. Obudził w niej ambicję, pomógł w odnalezieniu pasji, inspirował, wspierał na każdym kroku. Koleżanki ironizowały, że Weronika nie ma chłopaka, tylko przyszywanego tatuśka, sprawdzającego zeszyty i rozliczającego z postępów w nauce. Dopytywały, czy za złą ocenę dostaje szlaban na buziaki. Nie lubiły go. Był kimś, kto odebrał im kumpelę od wagarów, imprezowania i udawania pilnych uczennic, kiedy trzeba było zdobyć oceny. Weronikę przestały interesować tymczasowe rozwiązania. Kamil mobilizował ją do nauki dla siebie. Od zawsze widział w niej inteligentną osobę z ogromnym potencjałem. Nie chciał sprowadzać żony do roli kury domowej i inkubatora. Miała być wykształconą matką. – I chcę studiować – dodała. – Oczywiście, kochanie. – Uśmiechnął się łagodnie. – Jeśli nie zaraz po liceum, to na pewno jak nasze maleństwo skończy rok. We wszystkim ci pomogę. Weronika bez problemu zdała maturę. W nocy, po ostatnim egzaminie, rozpoczęła się akcja porodowa, a nad ranem na świat przyszła Julia. Dwa tygodnie po terminie. Najwyraźniej postanowiła umożliwić mamie uczestnictwo w egzaminie dojrzałości. Z dzieckiem w ramionach czas oczekiwania na ogłoszenie listy osób przyjętych na architekturę upłynął szybko. To Kamil przekazał żonie wieści, że od października będzie studentką. Tak, jak obiecał, wspierał ją na każdym kroku. Zajmował się córką, wstawał do niej w nocy, zmieniał pieluchy, załatwił bardzo dobry żłobek. Robił wszystko, żeby umożliwić Weronice naukę, ale ona nigdy nie pokochała Julii. Przez nią zawsze miała trudniej... – Jula, puść mamę – głos Kamila wyrwał Weronikę z zamyślenia. – Miałaś chyba coś do zrobienia. Dziewczynka poruszyła się energicznie i kiedy tylko jej stopy stanęły na podłodze, wybiegła z kuchni. Weronika spojrzała na męża. W dłoni trzymał bukiet drobnych słoneczników. Skąd je wziął w maju? Po raz kolejny udowodnił, że potrafi dla niej zrobić wszystko. – Gratuluję, kochanie – szepnął, przytulając żonę. Poczuła muśnięcie warg za uchem, po kręgosłupie przebiegł jej przyjemny dreszcz. – Skąd wiesz, że się udało? – zdziwiła się. Po wyjściu z egzaminu wysłała do męża esemesa, że już po wszystkim. Nic więcej. – Tego byłem pewien już wczoraj. – Ach tak? – Wtuliła twarz w słoneczniki, żeby ukryć zmieszanie. Ona nie miała takiej pewności. Kamil uwierzył w nią po raz kolejny. Mało tego, specjalnie wziął wolne w pracy, żeby mogli razem świętować. A co by było, gdyby nie zdała? Czy zdołałby ukryć rozczarowanie? I jak ona zniosłaby świadomość, że zawiodła pokładane w niej nadzieje?

Nie było czasu na rozmyślania. Do kuchni w podskokach weszła Julia. – Dla ciebie – powiedziała, wręczając matce zrobiony z kolorowego papieru kwiatek. Po rozchyleniu pomarańczowych płatków oczom Weroniki ukazał się napis „Gratuluję”. Literki były nierówne, nieco koślawe, najwidoczniej nakreśliła je ręka pięciolatki. Ona też wierzyła, że wszystko się uda. – Dziękuję, Julcia – szepnęła Weronika, całując córkę w czoło. Była wzruszona i nie potrafiła tego ukryć. Głos lekko jej zadrżał, a po policzkach stoczyły się ciepłe łzy. – Zaskoczyliście mnie. – I będziemy zaskakiwać do wieczora. – Kamil mrugnął porozumiewawczo do Julii. – Zarezerwowałem stolik w restauracji. Masz jakieś półtorej godziny, żeby zrobić się na bóstwo. – Mało. – Jak to mało? – Przecież jesteśmy dwie. – Aha. To idźcie już, a ja pochowam zakupy. Dziś pichcenia nie będzie. Anna wjechała na podziemny parking i sprawnie zajęła miejsce przeznaczone dla jej samochodu. Nie miała pojęcia, jak to się działo, że nigdy nikt nie postawił auta tam, gdzie zwykle ona. Ostatecznie każdemu lokalowi przysługiwało jedno miejsce parkingowe, a to zajął, oczywiście, mercedes jej męża. Czyżby mieszkańców obowiązywała niepisana umowa? A jeśli nawet, to co z gośćmi? Już bardziej prawdopodobne, że Mirek, sobie tylko znanymi sposobami, wytłumaczył sąsiadom, że dwa miejsca po lewej stronie od wejścia z parkingu na klatkę schodową należą do niego. Właśnie tak, do niego. Ona, Anna, nie miała nic, co mogłaby nazwać własnym. Nigdy nie używała słowa moje, zawsze było albo Mirka, albo wspólne. Właśnie, Mirek! Anna spojrzała na wyświetlacz komórki. Uff... Do powrotu męża z pracy pozostały jeszcze trzy godziny. Obiad był prawie gotowy, należało jedynie upiec doprawionego kurczaka, ugotować ziemniaki i zrobić sałatkę. Na pewno ze wszystkim zdąży. A może jeszcze uda jej się poczytać na balkonie? Dzień był pogodny, a jej biała skóra tęskniła za słońcem. Ale Mirek nie pozwalał na opalanie, twierdząc, że to niezdrowe. Nawet lektury dla żony wybierał sam. Nie było więc mowy o lekkich, łatwych i przyjemnych powieściach dla kobiet. – Przecież to są zwykłe pochłaniacze czasu – mawiał. – Pisane przez niedouczonych leserów dla bezmózgowców. Pogardzał rodzimą twórczością, z góry uznając ją za gorszą. Literatura nie była tu odosobniona. Nie słuchał polskich zespołów, nie oglądał wystaw malarskich, nie chodził do teatru. Tego samego oczekiwał od Anny, zupełnie nie szanując jej zdania czy upodobań. Skończyła filologię polską, doskonale więc wiedziała, że Polacy pisać potrafią. Znała przecież historię rodzimej literatury, interesowała się nowościami wydawniczymi. Współczesna twórczość była różna. Nic dziwnego. Książkę mógł wydać każdy, kto miał na koncie odpowiednią kwotę. Wciąż jednak funkcjonowały wydawnictwa weryfikujące teksty i publikujące tylko te najlepsze, a wśród nich perełki. Mirek by się chyba wściekł, gdyby wiedział, że żona wydaje pieniądze na książki, a po przeczytaniu oddaje je do biblioteki. Zatrzymać przecież nie mogła, bo gdyby je znalazł... – Lepiej, żeby nie znalazł – powiedziała Anna, wysiadając z auta. Wyjęła z bagażnika zakupy i ruszyła w stronę wyjścia z parkingu.

– Dzień dobry! – radosny, dziewczęcy głos wyrwał Annę z kręgu niemiłych myśli. – Dzień dobry – odparła, przywołując na usta uśmiech. Rozpoznała dziewczynę, która ostatnio dość często bywała u sąsiada spod dziesiątki. Zapewne jego kolejna zdobycz. Chociaż nie. Traktował ją inaczej niż inne kobiety. Nigdy nie pozwalał, żeby wieczorami sama wracała do domu i mówił do niej takim ciepłym, serdecznym głosem. Często ich widywała, jak rozmawiali, czule patrząc sobie w oczy. Wyglądali na szczęśliwych i zakochanych w sobie bez pamięci. Czasem nawet im zazdrościła... – Źle się pani czuje? Anna zorientowała się, że stoi z opuszczoną głową, jedną nogą na schodku, i przytrzymuje dłonią czoło. Dziewczyna sąsiada patrzyła na nią z niepokojem. – Wszystko w porządku – odparła. – Zrobiło mi się duszno, ale to nic poważnego. – To może wniosę pani zakupy? I tak czekam na narzeczonego. – Jedną ręką chwyciła torbę Anny, a drugą objęła ją samą w pasie. – Na które piętro? – zagadnęła, kiedy drzwi windy się otworzyły. – Na trzecie. – Czyli niebawem będziemy sąsiadkami. Mam na imię Kornelia. – Anna. Dyskretne piknięcie oznajmiło koniec podróży windą. Wyszły na klatkę schodową, niemal zderzając się z czekającym tam mężczyzną. – Coś się stało, kochanie? – zaniepokoił się, ogarniając Kornelię spojrzeniem kasztanowych oczu. – Zapomniałaś czegoś? – A nie. – Poprawiła mu kołnierzyk, przy okazji, niby mimochodem, przesuwając dłonią po torsie. – Anna... Znaczy pani Anna źle się poczuła, więc jej pomogłam. – Anna wystarczy. Już wszystko w porządku, więc was nie zatrzymuję – zapewniła, odbierając Kornelii zakupy. – Dziękuję. – Drobiazg. – Uśmiechnęła się, splatając palce swojej dłoni z palcami narzeczonego. – Miłego dnia. – Wzajemnie. Zniknęli w windzie, a Anna stała jeszcze przez chwilę na klatce, mając nadzieję, że wrócą i podzielą się z nią swoim ciepłem. Z ich słów, gestów, spojrzeń wprost emanowały miłość, czułość i przywiązanie. Po prostu do siebie należeli, byli szczęśliwi. Niczego nie grali. Koniec, kropka. „A dlaczego ja gram? – zastanawiała się Anna, wyjmując z torebki klucze. – Gdzie się podziała ta rozmarzona, zaczytana w poezji Poświatowskiej dziewczyna, która pragnęła idealnej miłości? Dobrze, może nie idealnej, ale takiej, jaką widziałam przed chwilą. Dlaczego pozwoliłam odejść Ani, która kochała życie i potrafiła czerpać z niego przyjemność?” – Jest w niej coś dziwnego – stwierdziła Kornelia, opuszczając windę. – Niby młoda kobieta, a jakaś spięta. – Może w przeciwieństwie do ciebie już urosła i nie zachowuje się jak gimnazjalistka? – Marcinku, czy ja się zachowuję i wyglądam jak gimnazjalistka? – Niech się zastanowię – odparł, przystając na chwilę i przytrzymując ją za rękę. – No, czasem tak. – O ty paskudo! – Szturchnęła go lekko w ramię.

– Ale nie wyglądasz – dodał, obrysowując palcem wskazującym kształt piersi narzeczonej. Z zadowoleniem oglądał wypływające na jej policzki rumieńce zakłopotania. Nie pozwoliła mu jednak podziwiać ich dłużej niż kilka sekund. – Jesteś okropny. – Udając śmiertelnie obrażoną, obróciła się na pięcie i szybkim krokiem ruszyła w stronę auta. Marcin nawet nie próbował jej gonić. Musiała się przecież zatrzymać przy samochodzie. Szedł więc spokojnie, uśmiechając się pod nosem. Lubił takie małe sprzeczki z Kornelią. Właściwie to były bardziej przepychanki słowne, po których następował moment miłego godzenia się. – Ale cię kocham, Nelu – szepnął wprost do ucha narzeczonej. – To chyba trochę okropny być mogę, prawda? – Trochę możesz – zgodziła się łaskawie. – I powiem ci coś jeszcze. Położył dłonie na biodrach Kornelii, zaglądając w jej błyszczące oczy. – Zamieniam się w słuch – szepnął. Czuł się jak rozbitek dryfujący po bezkresnej głębi szarozielonych tęczówek. Był gotów w nich utonąć. Po raz kolejny przyszło mu do głowy, że to, co wyrabia z nim Kornelia, jest niebezpieczne. Zapominał przy niej nie tylko o sobie, ale też o całym świecie. Jej obecność go zmieniała. Pociągała go kobiecością, zachwycała wrażliwością, onieśmielała delikatnością. Seks bez zobowiązań już nie jawił się jako bezpieczny sposób na relacje z kobietami. Zapragnął czegoś innego: stabilizacji, rodziny, domu, którego nigdy nie miał. Chciał kochać i być kochanym. Nigdy nie był szczególnie wierzący, ale czuł, że Kornelia pojawiła się w jego życiu za sprawą bożej opatrzności. Wdzięczność zaprowadziła go do kościoła. Pod jej wpływem ślubował, że w dowód wdzięczności nie wyciągnie ręki po niewinność ukochanej przed złożeniem przysięgi, która na zawsze połączy ich dusze. Starodawne poglądy, swego czasu bezlitośnie przez niego wyśmiewane, nagle stały się ważne, potrzebne. Wyrażały niepowtarzalność, wyjątkowość uczucia. – Też cię kocham. – Głos Kornelii wyrwał Marcina z zamyślenia. – Najbardziej na świecie. – Chciała dodać coś jeszcze, ale nie zdążyła. Na otwartych w pół słowa ustach poczuła wargi narzeczonego. Poddała się pocałunkowi, zapominając, że mogą nie być sami na parkingu. Weronika i Julia stały na środku pokoju, przyglądając się częściom garderoby rozłożonym na łóżku, stole, fotelach, nawet na podłodze. Bałagan powstał jednak według pewnej metody. Ubrania za małe, brzydkie czy zwyczajnie niemodne wylądowały w kącie, tworząc bezładny stos. Tu przeważały rzeczy Julii, co było dla jej mamy jednoznacznym sygnałem, że w najbliższych dniach należy wybrać się do sklepu. Kolorowe, zwiewne sukienki, spódnice oraz bluzki ułożyły na łóżku i fotelach, aby dokonać najwłaściwszego wyboru. – Ta mi się podoba – powiedziała Weronika, przykładając do siebie szafirową, letnią sukienkę z delikatnymi falbanami zamiast rękawów i szerokim paskiem, który po zawiązaniu z tyłu też miał spływać w dół, tworząc dwie falbany. – Ładna. – Julia kiwnęła głową akceptując wybór, a na jej zarumienionej od emocji buzi pojawił się szeroki uśmiech. – A ty co założysz?

Dziewczynka zlustrowała swoje ubrania, po czym sięgnęła po błękitną tunikę z białym konturem Myszki Miki z przodu. – To – oświadczyła stanowczo. Weronika krytycznie przyjrzała się bluzce. Kupiła ją w ubiegłym roku na wyprzedaży tylko dlatego, że była ładna. Nawet nie zwróciła uwagi na rozmiar. Po powrocie ze sklepu okazało się, że Julia mogłaby się w niej utopić. Włożono ją więc do szafy, gdzie grzecznie leżała aż do dziś. – A nie będzie za duża? – Nie. Zobac, jak ujosłam! – Wyprostowała się, dumnie unosząc głowę. „Ma wadę wymowy – zauważyła Weronika. – Trzeba pomyśleć o logopedzie”. – Dobrze, a co na dół? Spodenki czy spódniczkę? – Spódnickę. – Biała w czarne groszki może być? – Tak. – To co, przebieramy się, bo nie ma czasu, a trzeba jeszcze zaprowadzić ład w twoich włoskach – zarządziła Weronika. Kiedy pół godziny później obie wystrojone, uczesane i delikatnie pachnące kwiatową wodą toaletową stanęły przed lustrem w przedpokoju, Weronika zrozumiała, dlaczego córka nalegała, żeby nałożyć tunikę. Chciała być choć trochę podobna do matki. Marszczenia przy rękawach oraz asymetryczny dół bluzki miały zapewne przypominać falbany. Julia nawet stanęła przed lustrem tak samo jak matka, uginając prawą nogę w kolanie. Weronika poczuła kulę w gardle oraz szczypanie pod powiekami. Z trudem powstrzymała łzy wzruszenia. – Ślicznie wyglądacie – skomentował Kamil. – Jak siostry. Czyli i on zauważył podobieństwo w doborze stroju. – Mamo, a w pseskolu będą występy. Psyjdzies? – Oczywiście, że mama przyjdzie – powiedział stanowczo Kamil. Weronika doskonale znała ten nieznoszący sprzeciwu ton. Mąż używał go rzadko. Właściwie tylko wtedy, kiedy nie przyjmował do wiadomości, że mogłaby czegoś odmówić córce. Dzisiaj jednak jego ingerencja była niepotrzebna, o czym poinformowało wymowne spojrzenie żony oraz wypowiedziane cichutko, niemal bezgłośnie „nie musiałeś”. Nie mogłaby przecież sprawić przykrości dziecku, które wprost do niej lgnęło. Nie dzisiaj. Zresztą, nie miała żadnej wymówki. Studia właśnie skończyła, a pracy jeszcze nie znalazła. – Przyjdę, Julciu – zapewniła, przykucając naprzeciwko córki. – Ale musisz ładnie powiedzieć: w przedszkolu będą występy. – W pse... – Powolutku, Jula. W przed-szko-lu... – W przeszkolu... – W przed-szko-lu – poprawiła cierpliwie Weronika. – W przed-szko-lu – wysylabizowała w końcu Julia, a widząc na ustach matki uśmiech zadowolenia, powtórzyła: – W przedszkolu będą występy. – Bardzo ładnie. – Dotknęła ustami czoła córki. – Trzeba mówić wyraźnie, żeby każdy cię rozumiał, wiesz? A teraz zakładaj sandałki, idziemy na obiad. [1] Wszystkie cytaty rozpoczynające kolejne części pochodzą z piosenki Księżniczka, sł. Marcin Piotrowski, wykonanie Sylwia Grzeszczak.





2. 26 maja Dzień Matki... Jak ja bym chciała być matką! Zegar biologiczny tyka bezlitośnie, a ja wciąż się boję. Mąż już kilka miesięcy temu prosił... nie, wróć, on nie prosi... kazał mi odstawić tabletki. Powiedziałam, że odstawiłam, ale wewnętrzny lęk przed upragnioną ciążą sprawił, że biorę je do dziś. Tak, wiem, jak to wszystko brzmi i wygląda. Czuję strach przed tym, czego pragnę. Tyle że coś we mnie krzyczy, że to nie mój mąż powinien być ojcem tego dziecka. On je stłamsi, zgniecie i zabije od środka. Tak jak mnie. A tego nie chcę. Wolę nigdy nie być matką... Właśnie sobie uświadomiłam, że ostatni raz widziałam matkę cztery lata temu. Pojechałam do domu właśnie z okazji jej święta. Bez kwiatów, za to z podwójnym opakowaniem witamin. Wolałam zadbać o jej zdrowie, niż kupić bukiet róż. Ma ich dość w ogrodzie. Spędziłyśmy razem wspaniałe popołudnie, a wieczorem pojechałyśmy na cmentarz. Spotkałyśmy znajomą z pracy mojego męża. Poznałam ją kiedyś na bankiecie i teraz nie wypadało udawać, że nie pamiętam. Przywitałam się, przedstawiłam mamę, nie zdając sobie sprawy z tego, jak wielki popełniam błąd. Tego dnia widziałam matkę po raz ostatni. M. stwierdził, że taka teściowa przynosi mu wstyd i nakazał zerwanie wszelkich kontaktów. A ja... Zrobiłam, jak chciał, ale bardzo tęsknię. M. to jednak nie interesuje. Basia Nitka Weronika stała przed lustrem, starając się ocenić, czy w czarnej, wytłaczanej w kwiaty spódnicy oraz bordowej, koszulowej bluzce wygląda jak kompetentna pani architekt. Wybierała się na rozmowę w sprawie pracy i chciała zrobić jak najlepsze wrażenie. Na próżno sobie tłumaczyła, że nie strój świadczy o umiejętnościach. Przeczytała zdecydowanie za dużo artykułów, w których autorzy przekonywali, że w trakcie pierwszego spotkania ważne jest przede wszystkim dobre wrażenie, a nie to, co się faktycznie potrafi. Padła nawet teza, że pracodawca chętniej zatrudni profesjonalnie wyglądającego, sympatycznego, pewnego siebie kandydata o przeciętnych kwalifikacjach niż uzdolnionego, ale niepotrafiącego się sprzedać. Weronika nie należała do osób przebojowych, biorących z życia to, co im się należy. Wszystko osiągała ciężką, uczciwą pracą. Nigdy nie potrafiła nawet ściągać, ostatni raz zrobiła to na fizyce w pierwszej klasie liceum...

Ściągę z wzorami za radą koleżanek ukryła w lewej dłoni. Korzystanie z niej miało nie stanowić problemu, wystarczyło w odpowiednim momencie rozchylić palce, odczytać niezbędne informacje i spokojnie wrócić do pisania. Cała operacja była dziecinnie prosta. Podczas sprawdzianu jednak drżały jej ręce, a po plecach spływał zimny pot. – A co ty tam masz, robaczku? – zainteresowała się nauczycielka. Zaskoczona Weronika drgnęła, na ławkę upadła zmięta i wilgotna od potu ściąga, a kartkę z niedokończonymi zadaniami ozdobiła czerwona jedynka. Nie pierwsza z fizyki. – Źle się czujesz, Nika? – zagadnął Kamil, kiedy godzinę później spotkali się przed jej szkołą. – Jakoś dziwnie wyglądasz. – Złapałam pałę z fizy – burknęła niechętnie. – Piątą w tym semestrze. – Ale dlaczego? – Niewyruchana kurwa złapała mnie na ściąganiu. – Przede wszystkim grzeczniej, bo słownictwo masz rynsztokowe. – Co takiego?! – Weronika aż zakipiała z wściekłości. Spodziewała się, że Kamil pozłorzeczy z nią na głupią fizyczkę, która nie pozwala na testach korzystać z pomocy naukowych, a on tymczasem zajmował się błahostkami. – To, co słyszałaś. Teraz się uspokoisz, a jutro pójdziesz i przeprosisz tę nauczycielkę. – Ty chyba oszalałeś! Wlepiła mi pałę jak ta lala, a ja mam ją jeszcze przepraszać? To ona raczej powinna... – Uspokój się lepiej. – Spadaj! Kamil nie miał zamiaru dłużej oglądać fochów Weroniki. Chwycił ją za ramiona, przyciągnął do siebie i pochylił się tak, żeby mieć usta tuż przy jej uchu. – Robisz z siebie widowisko na ulicy – szepnął. – Zachowujesz się jak rozwydrzona dziewczynka, której rodzice nie chcą kupić jajka z niespodzianką. Coś w tonie jego głosu sprawiło, że Weronika straciła cały animusz. Opuściła głowę i przez chwilę walczyła z napływającymi do oczu łzami. Nie chciała płakać. Tłumione emocje nie pozwoliły jednak o sobie zapomnieć. Bo przecież złość i krzyk były właśnie po to, żeby zasłonić przykrość spowodowaną przyłapaniem na ściąganiu. A Kamil, zamiast stanąć po jej stronie, jeszcze potęgował złe samopoczucie. – Nienawidzę cię – wysyczała przez zaciśnięte zęby. – A ja cię kocham. Chodź tutaj. – Objął ją i, pomimo oporu, przytulił. – Spokojnie, wszystko będzie dobrze, zobaczysz. – Będę kiblować w pierwszej klasie. – Nie będziesz, ale musisz mi zaufać. – To znaczy? – Zaintrygowana oderwała głowę od piersi Kamila. – Za chwilę pójdziemy do ciebie i pomogę ci z tą fizyką. – Nie! Znaczy... Do mnie nie. Lepiej do jakiegoś McDonalda. Proszę... – Więc pójdziemy do mnie – odparł spokojnie, ścierając łzy z policzków Weroniki. – A jutro przeprosisz nauczycielkę i zapytasz, kiedy możesz poprawić ten sprawdzian. – Nie można bez przeprosin? – Ufasz mi, Nika? Kiwnęła głową. – Więc zrób, jak proszę, a jeśli później chociaż przez chwilę będziesz tego żałować, możesz mnie wyzywać od najgorszych. Nie pożałowała. Nauczycielka przyjęła przeprosiny z serdecznym uśmiechem. Przecież sama też kiedyś

była w liceum i ściągała, czego nawet nie próbowała ukrywać. Podczas krótkiej, ale ciepłej rozmowy pani Robaczku, jak nazywali ją uczniowie, dała się poznać jako osoba, która nie ma złych intencji, przeciwnie, wiele rozumie i jest gotowa pomóc. Zrezygnowała nawet ze wstawienia Weronice jedynki, uznając, że nie było sprawy. Umówiły się po prostu na pisanie testu w innym terminie... – W sumie przyzwoita babka – powiedziała Weronika, odgarniając włosy z czoła. – Co mówisz, kochanie? – zainteresował się Kamil. – A nic. Tak sobie wspominam czasy licealne. Ale teraz będę już lecieć na tę rozmowę. – Powodzenia. – Pokazał jej skierowany w górę kciuk. – I pamiętaj o występach w przedszkolu. Jula byłaby niepocieszona, gdybyś... – Powiedziałam, że będę, więc przyjdę. Nie rób ze mnie potwora. – Potworka, jeśli już. – Kamil uśmiechnął się łagodnie. – Pięknego potworka. Próbował obrócić rozmowę w żart, ale Weronika doskonale wiedziała, że gdyby stanowczo odmówiła pójścia na występ córki, nie byłoby mowy o przekomarzaniu, a zamiast uśmiechu zobaczyłaby groźną zmarszczkę pomiędzy brwiami męża. Idąc na przystanek zastanawiała się nawet, czy nie zrobić Kamilowi na złość. I tak uważał ją za kiepską matkę, co zresztą było prawdą. Po cóż więc miała stwarzać pozory? Istniało wiele sposobów na miłe spędzenie czasu. Amatorski występ przedszkolaków na pewno do nich nie należał. Weronika już przygotowywała w myślach zgrabne kłamstwo, kiedy przypomniała sobie, jak wspólnie z Julią wybierały kreacje na rodzinny obiad w restauracji. Takie grzebanie w ciuchach stworzyło między matką i córką mimowolną więź. Nie mogła o niej tak łatwo zapomnieć. Chłodny wiosenny wiatr jako jedyny miał odwagę mącić pełną dostojeństwa ciszę cmentarza. Spoglądając na zdjęcie wtopione w szarą, kamienną płytę, Kornelia cierpliwie zgarniała z twarzy wciąż rozwiewane włosy. Leciutko poruszała ustami, szepcząc sobie tylko znane słowa. Zamyślenie przerwało szuranie stóp na wysypanej drobnymi kamieniami ścieżce. Do ławki podszedł młody mężczyzna. – Nela – szepnął, nie chcąc mącić cmentarnej ciszy. – Mogę się przysiąść? – Jasne. – Uśmiechnęła się blado. – Jak mnie tutaj znalazłeś? – To nic trudnego. Kiedyś przyszedłem tu za tobą. Jak się czujesz? – W porządku. Mama Olki dba o mnie jak o własną córkę. – To dobrze. Przepraszam, że nie było mnie przy tobie, kiedy... – Oskar – przerwała mu w pół zdania Kornelia. – Nie mogłeś wiedzieć, że Kuba mnie porwie i będzie chciał zgwałcić. – Ale mogłem odebrać, jak dzwoniłaś. – I tak dużo dla mnie zrobiliście. – Przypomniała sobie, jak Marcin i Oskar wtargnęli do domku na działce jej byłego chłopaka. Uratowali ją dosłownie w ostatniej chwili, bo już nie miała siły, żeby się bronić. – Gdyby nie wy... Nie chcę nawet o tym myśleć. Co z Kubą? Byłeś na komisariacie? Oskar odgarnął włosy, które wiatr znowu zwiał na twarz Kornelii i spojrzał w jej smutne oczy. Dzisiaj nie było w nich nawet cienia radości.

– Byłem, ale nie chcieli mi udzielić informacji – powiedział, starając się, żeby w jego głosie nie było słychać złości. Nie potrafił spokojnie rozmawiać o tym, że ktoś poważył się skrzywdzić jego przyrodnią siostrę. Nie mógł się pogodzić z tym, że zrobił to człowiek, którego uważał za przyjaciela. – Na pewno odpowie za próbę gwałtu i posiadanie narkotyków. Jeśli znajdą coś w twojej krwi albo moczu, to też za podanie ci środków psychoaktywnych albo odurzających. Dopilnuję, żeby się nie wywinął. – Dlaczego on to zrobił? Czy go sprowokowałam? – Nie, Nelu. – Pogłaskał ją po policzku. – Nie ma w tym twojej winy. Kuba po prostu nigdy nie przyjął do wiadomości, że go zostawiłaś. Sfiksował. Wiedziałem o tym, ale nie sądziłem... Cholera, nigdy bym nie przypuszczał, że on może posunąć się do porwania! Ostrzegłbym cię. – Wiem. – Kornelia ponownie spojrzała na szary nagrobek. – Brakuje mi mamy – poskarżyła się. – Jej obecności, wsparcia, bliskości. Oskar otoczył ramieniem plecy siostry i pozwolił, żeby ukryła głowę na jego piersiach. Dobrze, że tu przyszedł. Nie chciał, żeby Kornelia szukała pocieszenia na cmentarzu, wpatrując się w zimną płytę grobu matki. Powinna wiedzieć, że nie jest sama. Ma brata i przyjaciół, którzy żyją i mogą ją ogrzać ciepłem ramion. – Nie zastąpię jej – szepnął – ale pamiętaj, że ja też zawsze ci pomogę, w każdej sytuacji. I najlepiej będzie, jak już stąd pójdziemy. – Dzisiaj jest Dzień Matki, wiesz? A ja nie mam go już z kim świętować. Zawsze chodziłyśmy na lody, a później do kina albo oglądałyśmy coś w domu. Tak bardzo tęsknię do tych chwil. Oskar bardzo chciał powiedzieć, że rozumie, ale to nie byłaby prawda. Nie mógł wiedzieć, jak wielki jest ból siostry, bo jego mama żyła. Od zawsze miał przy sobie oboje rodziców, dom, poczucie bezpieczeństwa. Kornelia zaś nigdy nie poznała ojca, a jej życie nie było usłane różami. Wciąż walczyła choćby o złudzenie szczęścia. Aż dziwne, że istota tak drobna i wrażliwa nie rozsypała się na kawałki pod wpływem przeciwności losu. Najchętniej zabrałby jej wszystkie smutne i bolesne doświadczenia, starł gumką jak ślad ołówka na kartce. Przeszłości jednak zmienić się nie da. Można tylko ofiarować Kornelii lepszą przyszłość. Bez matki, ale z bratem, z narzeczonym, z przyjaciółmi, a jeśli zechce, nawet z ojcem. – Chodź, Nela. – Oskar chwycił Kornelię za ramiona i zmusił, żeby wstała. – Dzisiaj ja zabiorę cię na lody. A wieczorem obejrzysz z Marcinem jakiś film. Twoja mama na pewno by nie chciała, żebyś tu siedziała i tęskniła. Na przedszkolne występy przeznaczono największą salę, tę, w której stało pianino. W kilku rzędach ustawiono krzesełka dla widzów. Takie maluteńkie jak dla lalek, ale bardzo wytrzymałe, skoro pozwolono na nich siadać dorosłym. Dekoracji właściwie nie było, jeśli nie liczyć kilku balonowych bukietów przytwierdzonych do ścian, kreponowych pasków oraz barwnych serpentyn, kłujących w oczy kiczowatością. „Jak na maskaradzie” – skomentowała w myślach Weronika. Niedbałość w wystroju sali wręcz drażniła jej poczucie estetyki. Postanowiła jednak zacisnąć zęby i wytrzymać. Ostatecznie przyszła tu dla córki, a nie żeby podziwiać wnętrza. Kamila jeszcze nie było. Dziwne, nie lubił się spóźniać, a do rozpoczęcia występu została tylko minuta.

Weronika zajęła miejsce przy drzwiach i czekała, sama nie wiedząc na co. Chyba na koniec farsy, w której musiała wziąć udział. Tymczasem zabrzmiała muzyka, a dzieci ubrane w kostiumy z krepiny odtańczyły bardzo chaotyczny układ. Podekscytowani rodzice robili zdjęcia albo filmowali występ. Weronika czuła się zdecydowanie nie na miejscu ze swoją sceptyczną miną. Nie potrafiła jednak wykrzesać z siebie entuzjazmu. Po chwili nastrój przedstawienia zmienił się z radosnego na patetyczny. Na ekranie, którego wcześniej nie zauważyła, pojawiały się zdjęcia łąk upstrzonych kwiatami, barwnych bukietów oraz pojedynczych, ogromnych róż. Z radia popłynęła spokojna muzyka, a dzieci odegrały pantomimę, za co nagrodzono je gromkimi brawami. Weronika miała nadzieję, że to już koniec, ale na środek wyszła ciemnowłosa dziewczynka w kremowej sukience w drobne kwiatuszki. W sali zapanowała cisza. Wszyscy czekali na słowa ślicznego jak aniołek dziecka, w którym Weronika rozpoznała Julię. Wstała. Ponad głowami widzów spotkały się błękitne spojrzenia matki i córki. Dopiero wtedy dziewczynka rozpoczęła recytację. Kiedy co rano otwieram oczy, nic mnie nie zmartwi, nic nie zaskoczy, bo w drzwiach już stoi kochana mama. Przygląda mi się w fartuch ubrana. Kakao w kuchni kusi pachnąco, a mama mruczy do mnie kojąco, że czas się zbierać, iść do przedszkola, bo czeka na mnie tam pani Ola. Wiem, mama przyjdzie zaraz po pracy i poda obiad na srebrnej tacy. A ja zaplotę mamie warkocze i ją po szyi też połaskoczę. Będziemy razem gonić motylki, ubierać lalki i stroić minki. Bo moja mama to cud nad cudy, w jej towarzystwie nie zaznam nudy.[2] Julia recytowała powoli, cichym, ale pewnym głosem, dzielnie walcząc z wadą wymowy i cały czas patrząc na matkę. Kiedy umilkła, rozległy się gromkie, w pełni zasłużone brawa. Widowisko trwało. Dzieci śpiewały piosenkę, tańczyły... Tylko Weronika stała nieruchomo, wciąż mając przed oczami śliczną twarz córki. W uszach dźwięczały słowa wiersza, który przecież nie był o niej. Wbijały się w podświadomość, ściskały za gardło, pragnąc eksplodować szlochem pełnym wyrzutów sumienia. Bo ta ładna, mądra i bardzo uzdolniona dziewczynka w pełni zasługiwała na matkę, która każdego dnia będzie ją obdarzać małymi gestami miłości, znajdować czas na zabawę, tęsknić... Nieposłuszna łza wypłynęła spod powieki. Jeszcze chwila, a Weronika zapłakałaby głośno nad losem córki, której nie potrafiła kochać tak, jak powinna. Na szczęście ramię męża otoczyło jej plecy, a dobrze znany zapach wody po goleniu przywrócił negocjacjom względną równowagę. – Chodź, Nikuś – szepnął Kamil, wyprowadzając żonę na korytarz. Nawet nie zauważyła, że występy się skończyły.

– Dokąd idziemy? – zagadnęła, dyskretnie wycierając policzki. Za wszelką cenę chciała ukryć wzruszenie. – No jak to, nie słyszałaś? Do innej sali. Dzieci przygotowały poczęstunek. – Wolałabym zabrać Julę na lody, a później do domu. – Tak zrobimy, ale za jakieś pół godzinki. Dobrze? – Uhm. – Uśmiechając się leciutko, spojrzała w szare oczy męża. – Ślicznie recytowała, prawda? – Ślicznie. Przygotowywała się od dwóch tygodni, dlatego tak bardzo chciała, żebyś przyszła. To przecież dla ciebie. – Dla mnie – powtórzyła Weronika, doskonale wiedząc, że nie zasłużyła ani na wiersz, ani na wysiłek córki. Nie mogła zrozumieć, dlaczego Julia do niej lgnęła, wciąż obdarzając zaufaniem i dając kolejne szanse. Przecież tyle razy została odepchnięta. – Widzę, że niespodzianka się udała. Dawno nie widziałem cię tak wzruszonej. – Udała, jak najbardziej. Kamiś, a co z Juli logopedą? Chyba powinna chodzić, prawda? – Powinna. W przedszkolu jest świetna pani logopeda, naprawdę się stara, ale Jula odmawia udziału w ćwiczeniach. Przecież ci mówiłem. – Mówiłeś – zgodziła się Weronika, chociaż wcale tego nie pamiętała. – Skoro nie chce do tej pani, to trzeba ją zapisać do innej. Tak przecież być nie może. Zajmę się tym, dobrze? – Kochanie, nie musisz pytać, to jest twoja córka. Wzruszenie ponownie ścisnęło Weronikę za gardło. Zwykle to Kamil podejmował wszelkie decyzje dotyczące Julii. On wybierał żłobek i przedszkole, umawiał wizyty u lekarza, nawet na nie jeździł, chociaż wymagało to zwolnienia z pracy. Żona studiowała. Nie bardzo interesowało ją życie córki. Starała się uczestniczyć w nim tylko wtedy, kiedy musiała. Ot, pięć lat temu urodziła córkę. Karmiła ją piersią, przewijała, ale nic poza tym. Jedyne, co dawała Julii, to chłodna obojętność. Dlaczego zatem wciąż dostawała kolejne szanse na zostanie prawdziwą matką? – Dziękuję – szepnęła. Anna zrzuciła buty, nie patrząc, gdzie wylądują, i przebiegła do kuchni. Miała niecałą godzinę na przygotowanie obiadu. Mirek nie lubił czekać na jedzenie. Miało się pojawiać na stole zaraz po jego powrocie z pracy. Koniec, kropka. Żadna alternatywa nie istniała, chyba że on zadecydował inaczej. Należało więc zmobilizować wszystkie siły i wykorzystać wrodzoną kreatywność. Już po chwili cebula skwierczała na patelni, a Anna tarła marchewkę. W niecałą godzinę miała powstać nowatorska wersja pasty do makaronu. Taka z dużą liczbą warzyw i mielonym mięsem, ale za to bez parmezanu. Typowe spaghetti nie wchodziło w grę. Anna, wiedząc, że mąż ma bzika na punkcie zdrowego jedzenia, nauczyła się zmieniać przepisy tak, żeby spożywać ulubione dania, a jednocześnie unikać awantur. Dlatego jej spaghetti zawierało dużo warzyw: marchewkę, czasem fasolkę szparagową, odrobinę cukinii, paprykę, natkę pietruszki albo koperek, czasem wzbogacała je brokułami. Rzadko, bo nie przepadała za nimi. Musiała jednak zdobywać się na pewne ustępstwa. Im więcej zdrowych kalorii na talerzu, tym Mirek bardziej zachwalał potrawę. Nie miała czasu na celebrowanie gotowania. Nie dzisiaj. Redaktor naczelny poprosił, żeby w zastępstwie chorej koleżanki przeprowadziła wywiad z cenioną pisarką. Nie mogła odmówić. I nie

chciała, lubiła podejmować nowe wyzwania. Rozmowa była niezwykle sympatyczna. Pisarka okazała się nie tylko ekspertem od tworzenia wiarygodnych powieści obyczajowo-psychologicznych, ale też wspaniałą dyskutantką. Barwnie opowiadała o swoich pasjach, pracy twórczej, problemach zawodowych. Później rozmowa zamieniła się w zwykłe, ale bardzo miłe pogaduchy. Kiedy minęły trzy godziny? Jakim cudem tak szybko? Pozostało mieć nadzieję, że Mirek nie zauważy, że obiad został przygotowany w pośpiechu. Anna wylała makaron na durszlak i spojrzała na zegarek. Uff... Zdążyła. Miała jeszcze około dziesięciu minut na doprowadzenie siebie i kuchni do porządku. – Jestem, kochanie! – Mirek wszedł do mieszkania, kiedy odświeżona i przebrana w sukienkę w kwiaty żona opuszczała łazienkę. – Ślicznie wyglądasz. Na chwilę wziął ją w ramiona. Pocałował. – Dziękuję – powiedziała, rozciągając usta w nieco wymuszonym uśmiechu. Była zmęczona. Najchętniej odpoczęłaby z książką w ręku. Tego jednak Mirek nie mógł wiedzieć. Nie należało dawać mu argumentu, którego chętnie by użył, aby zmusić żonę do rezygnacji z pracy. – To co, nakładam obiad, tak? – Perfekcyjnie udała odprężoną. – Pewnie. Mirek zniknął w łazience, a Anna w kuchni. Obficie polała makaron pastą mięsno-warzywną, ozdobiła natką pietruszki i pomidorkami. – Jak minął dzień? – zagadnęła, stawiając przed mężem talerz. – Trochę nerwowo. Przywieźli dwie osoby z wypadku. Musieliśmy operować, ale wszystko jest pod kontrolą. – To dobrze. – Nie pytała o szczegóły, wiedząc, że Mirek nie może opowiadać o pracy. Był lekarzem, obowiązywała go tajemnica. Krótkie, zdawkowe informacje musiały wystarczyć. Zresztą Anna nie widziała nic fascynującego w ludzkim cierpieniu, opisie obrażeń, chorobach. – Pewnie jesteś zmęczony? – Trochę. Zdrzemnę się po obiedzie, bo mam dziś dyżur. Aniu, tak sobie myślę, że powinnaś zrobić badania. – Ja? Po co? Przecież nic mi nie jest. – Coś jednak jest nie w porządku – stwierdził. – Od pół roku staramy się o dziecko i nic. Musisz to sprawdzić. Annie zaschło w gardle. Doskonale wiedziała, że nie zachodzi w ciążę, bo wciąż bierze pigułki. Tego jednak powiedzieć nie mogła. Dopiero byłaby awantura. Przestraszyła się jednak, że wyniki badań ją zdradzą. – Dlaczego zakładasz, że to moja wina? – Oburzyła się. – Bo przecież ja nie strzelam ślepakami, prawda? – Sprawdziłeś to? – Nie muszę. Po prostu wiem. Zadzwoń do swojego ginekologa i umów się na wizytę. – Ale... Objął dłonią brodę żony i ścisnął, sprawiając ból. – Bez dyskusji – nakazał. – Po obiedzie zadzwonisz do ginekologa. Czy wyraziłem się jasno? Skinęła lekko głową, walcząc z napływającymi do oczu łzami. Protesty nie miały sensu. Na szczęście Mirek nie miał ochoty bawić się cierpieniem żony. Uwolnił jej podbródek i pozwolił pochylić głowę nad talerzem. Skończyli jeść w milczeniu, jeśli nie liczyć cichutkiego pociągania nosem. Anna nie chciała płakać, ale łzy same wypływały spod powiek. Ból fizyczny zniosłaby dzielnie. Najwyżej zacisnęłaby pięści albo zagryzła wargi. Nie mogła jednak pogodzić się z tym, że jest nikim, bezwolną marionetką, którą można upokarzać i dręczyć wedle własnego uznania. Niestety, nie potrafiła

tego zmienić. Weronika obróciła w palcach laurkę od córki. Niby nic, wyklejanka z obrazkiem bukietu kwiatów, których nazwy trudno odgadnąć. W środku wklejono wydrukowane życzenia. Zapewne każda mama dostała takie same. Tyle że pod tymi dla Weroniki niewprawna dziecięca rączka napisała: Kocham Cię, mamo, Julia. Litery były koślawe, nierówne, ale wyraźne, a sam dopisek wykraczał poza zakres wymagań przedszkolnych i na pewno powstał z własnej inicjatywy. Kto pomógł Julii go stworzyć? Wychowawczyni? Ojciec? To przecież nie miało żadnego znaczenia. Istniał. Ściskał za gardło. Sprawiał, że spod powiek wypływały łzy wzruszenia. – Dlaczego siedzisz po ciemku? – Głos Kamila wyrwał Weronikę z zamyślenia, a światło przegoniło półmrok kuchni. – A, tak jakoś. – Niby mimochodem otarła policzek wierzchem dłoni. – Płaczesz? – Nie, dlaczego? – Przecież widzę. Chodzi o to, że nie dostałaś tej pracy? – Pracy? – Weronika zamrugała, chcąc przyzwyczaić wzrok do jasności, która zapanowała w kuchni i wrócić myślami do rzeczywistości. W świecie, w którym dzieci recytują słodkie wierszyki dla mam oraz wręczają im śliczne laurki, nie było miejsca na przejmowanie się niepowodzeniami zawodowymi. Dlatego zapomniała o rozmowie z niedoszłym pracodawcą. Przyjęła do wiadomości, że nie widział w niej fachowca. Była osobą, która właśnie obroniła pracę magisterską i musiała się jeszcze wiele nauczyć. A on za tę naukę płacić nie zamierzał. Owszem, był miły, życzył powodzenia, ale nie mógł zaoferować etatu. Po wyjściu z rozmowy Weronika faktycznie była roztrzęsiona i zła. Teraz jednak myślała o córce. – Wszystko będzie dobrze – zapewnił tymczasem Kamil, delikatnie rozmasowując kark żony. – Na pewno znajdziesz dobrą pracę. – Mam nadzieję. Jula śpi? – Tak. Zasnęła przed końcem bajki. – Zajrzę do niej. – Oki, a ja zrobię nam herbatę i może obejrzymy jakiś film, co? – Świetny pomysł. Cichutko otworzyła drzwi pokoju córki. Mrok nieznacznie rozpraszała nocna lampka z wizerunkiem księżniczki. Julia spała na plecach. Obok głowy spoczywała zaciśnięta piąstka z wystawionym kciukiem, jakby dziewczynka miała ochotę go ssać, ale w ostatniej chwili zrezygnowała. Druga rączka przytulała do piersi Zośkę, pluszowego pieska, nieodłącznego towarzysza zabaw i chwil odpoczynku. Kołdra zwisała nad podłogą, okrywając jedynie brzuch dziecka. Weronika nie bardzo wiedziała, czy powinna otulić nią córkę. „Gdybyś była prawdziwą matką, to byś wiedziała” – skarciła się w myślach, podchodząc do łóżka. Dłoń przypadkiem dotknęła ciepłego policzka Julii, aby po chwili pogłaskać go już w pełni świadomie. Wątpliwości odpłynęły w zapomnienie. Weronika troskliwie otuliła córkę kołdrą. – Jutro ja ci poczytam przed spaniem – szepnęła, ledwo poruszając wargami.

– Uhm – mruknęła Julia przez sen, przytrzymując dłoń matki przy policzku. Nie obudziła się. Nie otworzyła oczu. Działała jednak tak, jakby podświadomie wyczuła, że dzieje się coś ważnego. – Obudziła się? – zagadnął Kamil, widząc żonę wychodzącą z pokoju córki. – Śpi jak aniołek, tylko się rozkopała. – Jak zwykle. Chodź. – Poprowadził żonę do pokoju telewizyjnego, jak go nazywali. Na okrągłym stoliku czekały już dwa ogromne kubki z herbatą, miseczka z orzeszkami i paczka wafelków. – Który? – Ten. – Weronika, nie patrząc, wskazała jeden z filmów i zajęła miejsce w miękkim fotelu. Miała nadzieję, że wieczór przed ekranem uwolni ją od natrętnych myśli o Julii, Dniu Matki, kwiatkach, laurkach i wierszykach. Niestety, los spłatał jej figla. Nieopatrznie wskazała film Tylko mnie kochaj. Obsadzona w roli Michaliny Julia Wróblewska nagle stała się bardzo podobna do córki Weroniki, a sytuacja fabularna jak na złość odzwierciedlała rzeczywistość. Na ekranie szalała nie brązowooka blondynka, ale drobna brunetka z niebieskimi oczami, pociągłą buzią i smutnym uśmiechem. Dziewczynka walczyła o miłość matki sztywniaczki, zabieganej, oziębłej, myślącej tylko o karierze. – Hej, co z tobą? – zaniepokoił się Kamil, widząc, że reakcja żony na film jest zdecydowanie inna od zamierzenia twórców. Bo któż to słyszał, żeby w zabawnych momentach pociągać nosem, ocierać rękawem łzy i szukać po kieszeniach chusteczki? – Nika, źle się czujesz? – Nie, w porządku. Mam chyba alergię. – Aha. Jakoś ci nie wierzę. – Pochylił się nad żoną i dotknął ustami magicznego miejsca za jej uchem. – Chyba potrzebujesz innego rozluźnienia. – A tobie tylko jedno w głowie – mruknęła, doskonale udając niechęć. Odchyliła głowę na bok, aby ułatwić wargom męża dostęp do swojej szyi. Skorzystały z tego bez dodatkowej zachęty. – Nie tylko – sprostował Kamil, klękając na fotelu tak, że Weronika była uwięziona pomiędzy jego udami i ramionami. Energicznym ruchem ściągnął z jej włosów gumkę, pozwalając czarnym lokom rozsypać się dookoła twarzy. Z zadowolonym mruknięciem wtulił w nie nos i usta, jednocześnie wodząc rękami po ciele żony. Weronika nie protestowała. W silnych ramionach męża zawsze czuła się dobrze, bezpiecznie. Dotyk niósł ze sobą przyjemne ciepło, pocałunki krzesały na ciele iskry rozkoszy, a wszelkie zmartwienia odpływały w siną dal. Wsunęła dłonie pod podkoszulek Kamila. Delikatnie, okrężnymi ruchami masowała skórę pleców, kierując się najpierw w górę, a później niespiesznie w dół. W końcu palce natrafiły na pasek dżinsów. Wyłuskiwali się nawzajem z ubrań, znacząc pocałunkami odsłaniane miejsca. Ich ruchy stawały się coraz bardziej niecierpliwe, oddechy szybsze, usta zachłanniejsze w braniu i oddawaniu pieszczot. [2] Agnieszka Miodowska, Cud mama.





3. Korytarz w klinice, chociaż jasny i czysty, miał w sobie coś smutnego, przygnębiającego. Z powieszonych na specjalnych tablicach plakatów spoglądały uśmiechnięte twarze zdrowych matek oraz szczęśliwych niemowląt. Piękne zdjęcia nie były jednak w stanie ocieplić surowego chłodu ścian. Przypominały, że mury widziały nie tylko radosne oblicza, ale też słyszały wiele skarg, podtrzymywały tych, którzy nie potrafili dojść do gabinetu o własnych siłach, niosły schronienie chorym. Pacjenci odchodzili, pojawiali się kolejni, a mury wciąż trwały. Milczące, zimne. O tym rozmyślała Anna, siedząc na wygodnej kanapie przed gabinetem ginekologicznym. Nie miała pojęcia, co powinna powiedzieć lekarzowi ani jak wytłumaczyć konieczność wykonania absurdalnych w jej przypadku badań. Nawet nie próbowała uporządkować myśli. Po prostu nerwowo zaplatała pasek torebki na nadgarstku, walcząc z chęcią opuszczenia kliniki. Na szczęście Mirek nie mógł jej towarzyszyć, miał dyżur. Nie zmieniało to jednak faktu, że wcześniej czy później dowie się, że od kilku miesięcy go oszukiwano. Anna już sama nie wiedziała, czy lepiej, żeby wyczytał prawdę z wyników badań, czy usłyszał od niej. A jeszcze nie tak dawno uważała siebie za panią sytuacji. Zaraz po ślubie przekonała męża, że wielkim nietaktem będzie, jeśli jego przyjaciel zostanie jej ginekologiem. Czułaby się niezręcznie, siedząc przy imieninowym stole albo rozmawiając na bankiecie z kimś, kto oglądał ją bez bielizny. Po zastanowieniu Mirek przyznał jej rację. Zadziałał argument odwołujący się do zazdrości. I dobrze. Na korzyść Anny przemawiało również nazwisko lekarza oraz tytuł profesora. Piotr Leszczyński był jednym z najlepszych polskich ginekologów. Pracował w szpitalu, klinice, wykładał na Akademii Medycznej... Mirek był więc pewien, że zdrowie żony leży w dobrych, o ile nie w najlepszych rękach, a Anna mogła prosić lekarza o recepty na tabletki antykoncepcyjne bez obawy, że mąż się dowie. W swej naiwności myślała, że kłamstwo nigdy nie wyjdzie na jaw. Na drżących nogach weszła do gabinetu. Usiadła i niepewnie spojrzała w pooraną zmarszczkami twarz lekarza. Ufała mu. Miał w sobie coś, co minimalizowało skrępowanie, a to u ginekologa niemały dar. Traktował pacjentki z nieco szorstką serdecznością, trochę po kumplowsku, trochę jak dobrotliwy ojciec, ale zawsze profesjonalnie. – Słucham, pani Aniu, co pani dolega? – zagadnął, wpisując w komputer bieżącą datę. – Potrzebna recepta czy sprowadza panią coś innego? – Chciałabym zrobić badania – odparła, mocno zaciskając palce na pasku torebki. – Cytologię robiliśmy dwa miesiące temu. Hormony i... – Chodzi o to, czy mogę mieć dzieci. – Pani Aniu – doktor Leszczyński przyjął ton ojczulka, łagodnie perswadującego coś dziecku – przypominam pani, że przyjmuje pani tabletki. – Tak, tak, oczywiście. – Zasłoniła twarz rękami, aby ukryć wypływające spod powiek łzy. – Ale mój mąż o tym nie wie. I chciałabym, żeby tak zostało. Muszę zrobić komplet badań. Zapłacę, to żaden

problem. – Moment, bo ja tu czegoś nie rozumiem. Nie powiedziała pani mężowi, że się zabezpiecza? – My nie możemy mieć dzieci. To znaczy ja i on. Bo... Bo... Bo to się źle skończy. Proszę mi pomóc. Obrzucił pacjentkę badawczym spojrzeniem. Wyraz jego twarzy nic nie zdradzał, a milczenie zdawało się trwać całą wieczność. – Chodzi o to? – odezwał się w końcu, dotykając podbródka Anny. Przed wyjściem z domu starannie zamaskowała siny odcisk palca Mirka. Najwyraźniej jednak makijaż nieco się rozmazał. Dlaczego nie sprawdziła tego zaraz po wejściu do kliniki? – Ale to nie tak, jak pan myśli – pospieszyła z wyjaśnieniami. – Mój mąż jest... – Jest draniem. Widziałem i słyszałem już wiele, jak widać na załączonym obrazku. – Przesunął dłonią po siwych włosach. – Ale nigdy żadna pacjentka nie powiedziała mi wprost, że nie chce mieć dziecka z własnym mężem, bo się o nie boi. – Ja nie powinnam w taki sposób, przepraszam. – Anna wstała z zamiarem opuszczenia gabinetu, ale lekarz chwycił ją za rękę. – Pani Aniu, przede wszystkim proszę się uspokoić, bo jest pani okropnie blada – zarządził. – Siadamy, o tutaj. – Podprowadził ją do kozetki. – Zmierzymy ciśnienie. Pani Jolu! – krzyknął. – Szklankę wody i coś na uspokojenie. Anna już nie protestowała. Głowę miała ciężką, czarne plamy utrudniały widzenie, w uszach szumiało. Posłusznie zażyła podaną tabletkę i pozwoliła na zmierzenie ciśnienia. – Jula, ten pan jest naprawdę bardzo miły – przekonywała Weronika, zastanawiając się gorączkowo, jak złamać opór córki. Powoli traciła cierpliwość. Od kilku minut stały na peronie. To znaczy Julia stała, kurczowo zaciskając rączki na słupku tablicy ogłoszeń, a Weronika przykucnęła naprzeciwko, walcząc z chęcią wykorzystania argumentu siły. Już dawno postanowiła, że jeśli kiedykolwiek będzie miała dzieci, nigdy i pod żadnym pozorem nie podniesie na nie ręki. Do dzisiaj była wierna obietnicy, którą sama sobie złożyła. Julia jednak robiła wszystko, żeby wyprowadzić matkę z równowagi. – Ale jest logopedą – stwierdziła, opierając czoło o słupek. – To jest brudne. Nie dotykaj buzią, bo wyskoczą ci krosty. I chodź już, proszę, za chwilę się spóźnimy. – Nie. – Dlaczego nie? – Bo on mi kaze pluć i pokazywać język, a to bzydko. – Brzydko to jest, kiedy taka ładna i mądra dziewczynka jak ty mówi niewyraźnie. Musisz ćwiczyć języczek i buzię, żeby każdy cię rozumiał. – Ale mnie potem boli, o tutaj i tu. – Dotknęła kącika ust i dolnej wargi. Weronika uważnie przyjrzała się ustom córki. Były wysuszone, więc bardzo prawdopodobne, że delikatna skóra pękała w trakcie ćwiczeń. „Jeśli to jedyny powód, to szybko się z nim rozprawimy” – pomyślała, wydobywając z torebki bezbarwną pomadkę. Różowe opakowanie przyciągnęło wzrok i ręce Julii. – Otwórz i pomaluj usta – zachęciła Weronika.

– Tak, jak ty malujes? – Właśnie tak. Dziewczynka gorliwie wsmarowała w wargi pomadkę, po czym zaczęła cmokać i robić śmieszne minki. – Ładnie? – zagadnęła w końcu, uśmiechając się uroczo. – Ślicznie. Teraz twoja buzia jest rozciągliwa i nie będzie bolało podczas ćwiczeń. A jak będziesz dzielna u pana logopedy, to kupimy dla ciebie taki balsamik, żeby już nigdy nie bolało. Dobrze? – Ale taki jak ten? – Taki, jaki będziesz chciała. Sama wybierzesz. Zgoda? – Zgoda. – Julia podała matce rękę i już bez oporów powędrowała do poradni logopedycznej. – A kupimy coś jesce? – Tak, jeśli będziesz ładnie ćwiczyć buzię. Weronika nie mogła uwierzyć, że podskakująca radośnie dziewczynka była tym samym dzieckiem, które jeszcze kwadrans temu stało na stacji przytulone do słupka z wyrazem niezadowolenia na twarzy. 20 czerwca Narobiłam zamieszania na całą przychodnię. Zasłabłam w gabinecie ginekologicznym. Ciśnienie mi skoczyło. No, nic dziwnego, taka byłam zestresowana tymi badaniami na płodność, że aż mnie coś w piersiach ściskało ze strachu. Profesor okazał się naprawdę równym facetem. Stwierdził, że skoro mój mąż nie oszczędza mnie, on nie ma zamiaru skupiać uwagi jedynie na moich predyspozycjach do zostania matką. Oczywiście powiedział to jakoś inaczej, bardziej profesjonalnie, ale sens był identyczny. Ponoć niepłodność diagnozuje się u pary, a nie tylko u kobiety. Jeśli dwoje ludzi chce mieć dziecko, oboje powinni się przebadać. Nawet nie wiecie, jak bardzo przypadło mi do gustu już takie postawienie sprawy. Na mnie M. może wymusić pewne działania, ale z lekarzem, do tego profesorem, nie pójdzie mu tak łatwo. Tymczasem mam zrobić podstawowe badania, plus EKG, a na kolejną wizytę stawić się z mężem. Profesor zapewnił mnie też, że M. nigdy się nie dowie, że przyjmowałam pigułki. Obowiązuje go tajemnica lekarska i skoro nie wyraziłam zgody na informowanie o stanie mojego zdrowia, on nie ma prawa tego zrobić. – Pani mąż jest lekarzem, ale chirurgiem – powiedział, uśmiechając się uspokajająco. – Może się szarogęsić na sali operacyjnej, kiedy usuwa wyrostek albo tarczycę. Tutaj ja jestem władcą absolutnym i nikt mi w dokumentach grzebał nie będzie. Chętnie popatrzę, jak ktoś uciera M. nosa. A z mojego dzisiejszego zasłabnięcia wyniknęły same plusy. M. się wystraszył, jak mu powiedziałam przez telefon. Kazał mi nic nie gotować, tylko zamówić coś na obiad w restauracji, a o kolację ma zadbać sam. Teraz, zgodnie z jego poleceniem, siedzę pod kocem w fotelu i grzebię w sieci, to znaczy piszę post na blogu. Marzyłam o dniu słodkiego lenistwa. Basia Nitka

Kamil wszedł do mieszkania i już od progu coś go zaniepokoiło. Miał uczucie braku, jakby w dobrze ułożonych puzzlach świata nagle zabrakło jakiegoś elementu. Dziwna była również cisza. Zawsze, kiedy wracał z popołudniowej zmiany, w przedpokoju witała go Julia z nieodłącznym pytaniem: Co mi kupiłeś? Czekała w piżamie, gotowa do spania, ale zawsze. A dzisiaj cisza, spokój, żadnego poruszenia. Nawet głośne chrząknięcie nie zwróciło niczyjej uwagi. „Co one wyprawiają? – zastanowił się. – I dlaczego nikt tu na mnie nie czeka?” Nagle do jego uszu dobiegł tłumiony chichot. Niecierpliwie szarpnął drzwi pokoju, żeby sprawdzić, jaki dowcip wymyśliły jego kobietki. Weronika i Julia siedziały na dywanie przed ustawionym pod ścianą lustrem. Przeniosły je z przedpokoju, tego mu brakowało. A teraz robiły dziwne miny, kładły na języki płatki kukurydziane, dmuchały na piórko, mlaskały, świetnie się przy tym bawiąc. Kamila nie zauważyły. Za bardzo pochłaniało je podziwianie własnych twarzy. – Nie chcę wam przeszkadzać, ale... – Tata! – Julia poderwała się z podłogi i zawisła ojcu na szyi. – A mama kupiła mi tuskawkową sminkę i dmuchanego misia. I była ze mną u pana Ajtuja. – Artura – sprostowała Weronika, widząc jego zdziwienie. – To logopeda. – Aha. – Cmoknął żonę w policzek. – A co tutaj robiłyście? – Ćwicyłyśmy języcek. – Mama też? – Tez. – To będę musiał chyba sprawdzić, jak go wyćwiczyła – stwierdził, mrugając porozumiewawczo do Weroniki, która natychmiast zgromiła go spojrzeniem. – A mój tez sprawdzis? – dopytywała Julia. – Lepiej leć do łazienki umyć zęby i kładź się spać – poleciła jej matka. – Jest późno, a ty jutro idziesz do przedszkola. – Jak tego dokonałaś? – zagadnął Kamil pełnym uznania głosem, kiedy dziewczynka opuściła pokój. – Takie tam babskie sprawy. – Weronika zrobiła tajemniczą minę, po czym wzięła lustro z zamiarem odwieszenia go na miejsce. – Daj, ja to odniosę, bo ciężkie. – Oki, to podgrzeję ci kolację. Zniknęła w kuchni, a Kamil zajął się lustrem i położeniem córki do łóżka. Dziewczynka była zmęczona. Nie chciała nawet, żeby przeczytać jej bajkę. – Jula zasnęła, jak tylko zobaczyła poduszkę – zakomunikował Kamil, wchodząc do kuchni. – Co wyście dzisiaj robiły? – Nic specjalnego. – Wzruszyła ramionami, wyjmując z szafki kubki. – Byłyśmy u logopedy, grałyśmy w piłkę, później robiłyśmy kolację. – To wiem. Powiedz, jak przekonałaś Julę do ćwiczeń. – Kupiłam jej szminkę. – No nie wierzę! Przekupiłaś ją szminką? Zobacz, a zabawek i słodyczy nie chciała. Za babami to jednak nie można trafić. – Nie przekupiłam, kochanie. O co ty mnie w ogóle posądzasz? Po prostu buzia ją bolała od

rozciągania i zagryzania, bo miała suche wargi. – Jesteś cudowna! – Kamil chwycił żonę w ramiona i zakręcił się po kuchni, potrącając koszyk z owocami. Dwa jabłka spadły na podłogę. To nic. Najważniejsze, że żona znalazła sposób na pokonanie niechęci Julii do ćwiczeń logopedycznych. Weronika nie podzielała entuzjazmu męża. Poświęciła córce odrobinę czasu, bo dręczyły ją wyrzuty sumienia, a przenikliwe spojrzenie niebieskich oczu prześladowało nawet we śnie, wołając: jestem tutaj, czekam, kocham cię. Nie potrafiła tego znieść ani zrozumieć. Nie była dobrą matką, właściwie wcale się tak nie zachowywała. Podeszła do sprawy jak do egzaminu, zadaniowo: miała zaprowadzić Julię do logopedy i zrobiła to. Bez emocji, na zimno, najlepiej jak potrafiła. Nie była cudowna, tylko zakłamana. Grała rolę matki, chociaż wcale nie miała ochoty. Zabrakło jej odwagi, aby się do tego przyznać. Jasne postawienie sprawy oznaczałoby koniec małżeństwa z Kamilem, dla którego córka była centrum świata. – Puść mnie natychmiast – zażądała. – Zapiekanka się podgrzała. Umyłeś ręce? – Już, nie złość się. – Wypuścił żonę z ramion. – Umyłem. Nika, co z tobą? – Nic. Siadaj. Postawiwszy przed mężem talerz i kubek z herbatą, zanurkowała pod stół, aby wyjąć jabłka. Tam nieco ochłonęła. Kilka głębokich wdechów uspokoiło rytm serca, a zagryzienie dolnej wargi zatrzymało cisnące się do oczu łzy. Tylko ręce wciąż drżały. Na to jednak nie było rady. Chwyciła jabłka i wstała. – Na pewno dobrze się czujesz? – zaniepokoił się Kamil. – Tak, jestem tylko zdenerwowana, bo... bo nie mogę znaleźć pracy – skłamała gładko. – Wysłałam około trzydziestu cv, a jak dotąd byłam na trzech rozmowach. Mieli dzwonić i nie dzwonią. – Cierpliwości. Wszystko będzie dobrze. Przesłał jej pokrzepiający uśmiech, po czym zanurzył widelec w zapiekance. Złe emocje odeszły w zapomnienie. Kamil umiał tworzyć atmosferę spokoju i bezpieczeństwa, przeganiać czarne myśli, w tempie ekspresowym rozprawiał się ze zmartwieniami. Posiadał też chyba zdolność jasnowidzenia, co wyszło na jaw kwadrans później, kiedy Weronika sprawdziła pocztę elektroniczną. – Nie wierzę! – krzyknęła, niemal wyfruwając zza biurka. – BNS zaprosił mnie na rozmowę w sprawie pracy! – Super! – Kamil objął żonę, która w dzikim tańcu radości rzuciła mu się na szyję. – No widzisz, mówiłem, że będzie dobrze. Warszawa niespiesznie pogrążała się we śnie. W parkach, restauracyjnych ogródkach, okolicach pubów oraz na przystankach wciąż wrzało życie. Ludzie, przyciągani wiszącą w powietrzu atmosferą lata, chcieli zasmakować odrobiny beztroski. Odsuwali więc moment udania się na spoczynek, chociaż wiedzieli, że poranek bezlitośnie nakaże im wykonywanie codziennych, nudnych obowiązków. – W niedzielę spacerowaliśmy wieczorem po plaży i słuchaliśmy pomruków morza – szepnęła Kornelia, opierając głowę na ramieniu Marcina. Kilka minut temu usiedli na parkowej ławce, aby odsapnąć po przejażdżce na rolkach. Właściwie to Marcin potrzebował chwili wytchnienia po dalekiej, jak na swoje umiejętności, eskapadzie. Kornelia nie odczuwała zmęczenia. Owszem, jej oddech nieco przyspieszył, ale nie na tyle, by musiała odpocząć. Rozpierała ją energia i wewnętrzna siła.

– Wrócimy tam jeszcze w tym roku – zapewnił Marcin. – Muszę tylko znaleźć sekretarkę i sprawić, żeby firma mogła jakiś czas funkcjonować beze mnie. – Trudno znaleźć kogoś odpowiedniego? – Poradzę sobie. – No, skoro tak, to chodź, pojeździmy trochę. – Wyprostowała się i sięgnęła po leżący na ławce kask. – Objedziemy park dookoła, z tamtej strony jest fajny tor przeszkód. – Nie ma mowy! Padam na nos, a musimy jeszcze dojechać do domu. Nie wiem, dlaczego nie zabrałem butów. – Oj, zapomniałam, że ty już masz swoje latka i jesteś przyzwyczajony do siedzenia za biurkiem, a poruszasz się tylko swoim klimatyzowanym autkiem. – Swoje latka, tak? – Zmarszczył groźnie czoło. – Dokładnie tak. Chciał chwycić Kornelię za łokieć, ale ona zdążyła już założyć kask i wstać. Kiedy wyciągnął rękę, odjechała, śmiejąc się głośno. W pierwszym odruchu chciał wrócić do domu, żeby pokazać narzeczonej, że przesadziła z drwinami. W porę jednak stłumił złość i pozwolił działać rozsądkowi. Kochanej kobiety nie zostawia się wieczorem samej w parku. Wstając, stracił równowagę, ale szybko zapanował nad rolkami. Zobaczył, jak Kornelia wjeżdża na skocznię, wylatuje w górę, podciągając kolana pod brodę i zamarł z przerażenia, opierając się o kosz na śmieci. Wyobraźnia podsunęła mu obraz narzeczonej leżącej na chodniku z rozbitą głową, w kałuży krwi, bez żadnych oznak życia. Ona tymczasem nie miała ochoty na upadek. Wyczyn wzbudził zainteresowanie młodych ludzi, okupujących ławkę położoną w ciemnym zakątku parku. Porzucili deskorolki i BMX-y, kierując zaintrygowane spojrzenia na nieznaną dziewczynę. Kornelia nie zwróciła na nich uwagi. Z szeroko rozłożonymi ramionami przejechała jeszcze około metra, po czym zawróciła, aby nabrać prędkości i ponownie wjechać na skocznię. Tym razem opadła na betonowy chodnik miękko, zupełnie jakby zawisła tuż nad nim. Przepłynęła jeszcze około pięciu metrów, po czym wybiła się, aby tuż nad ziemią zawirować w piruecie. Akrobacja wzbudziła aplauz parkowych widzów. Marcin poczuł ogromną potrzebę objęcia narzeczonej, sprawdzenia, czy jest cała i zdrowa. Pozwalając decydować uczuciom, wjechał na parkową alejkę, którą Kornelia sunęła w stronę skoczni. I to był błąd. Za późno zorientował się, że nie zdołają uniknąć zderzenia. Ścieżka była wąska, co uniemożliwiało wymijanie. – Jasna cholera – zaklął Marcin. Groza sytuacji nakazała mu zmobilizować wszystkie siły. Przechylił prawą nogę i, jak uczyła Kornelia, z całych sił nacisnął gumowy klocek zainstalowany we wrotce. Niestety, na rolkach nie można zatrzymać się natychmiast. Kornelia również rozpoczęła manewr hamowania, ale tą trudniejszą, ponoć skuteczniejszą metodą, czyli ustawiając prawą stopę przed lewą tak, że tworzyły literę „T”. Nie udało im się jednak uniknąć kolizji. Wpadli sobie w ramiona i tylko dzięki temu, że zapanowali nad prędkością, nie runęli oboje na cementową alejkę. – Miłe lądowanie – stwierdziła Kornelia. – Nawet bardzo – zgodził się Marcin, nie wypuszczając jej z objęć. – A ty szalejesz, jakby coś w ciebie wstąpiło. – Czasem muszę. Tak odreagowuję. Gniewasz się? – Powinienem? – Uniósł brwi, sugerując zdziwienie. – Ty nie komentujesz, kiedy uczysz mnie pływać. – Komentuję – przyznał, chociaż powinien raczej ugryźć się w język.

– Tak? Jakoś nie słyszałam. – Bo robię to w myślach. – A co sobie myślisz? – dopytywała Kornelia, zaglądając Marcinowi w oczy. – No, dawaj, w ramach rewanżu. Że straszna ze mnie oferma? Uśmiechała się lekko. Była gotowa na konfrontację i na pewno znalazłaby ciętą ripostę albo wybrnęła z sytuacji w błyskotliwy sposób. Tym razem Marcin nie podjął jednak słownej gry. Nie był przygotowany. – Nie, Nelu – odparł spokojnie. – Tak nigdy nie pomyślałem. – To jak? – Nie bądź wścibska – uciął stanowczo. Nie potrafił się przyznać, że kiedy podczas nauki pływania dotykał gładkiej skóry narzeczonej, pragnął zaspokoić narastające pożądanie. Wielokrotnie, obserwując kropelki wody, sunące po jej zgrabnym ciele, wyobrażał sobie, że obsypuje pocałunkami zostawiane przez nie ślady. Chciał, jak one, dotykać najpiękniejszych, najwrażliwszych na pieszczoty miejsc. Zatopić się w ich miękkości. – Dlaczego taki jesteś? – Kornelia w obronnym geście splotła ręce na piersiach. Na jej twarzy nie pozostał nawet cień uśmiechu. – Przecież to żarty. – Przepraszam, jestem zmęczony. Wracajmy do domu. – Dobrze. Tylko sobie jeszcze raz skoczę. – Uważaj na siebie. – Dotknął ustami jej policzka. – Jasne. Z prawdziwą przyjemnością oglądał niemal akrobatyczne wyczyny narzeczonej, podziwiając lekkość ruchów, grację, taneczny sposób jazdy. Odczuwał pewien niepokój, ale postanowił się z nim nie zdradzać. Wiedział już, że lęk o zdrowie najbliższej osoby jest wpisany w miłość. A Kornelia była ostrożna. Dla niego. – Pobierzmy się – zaproponował, kiedy trzymając się za ręce sunęli pustym warszawskim chodnikiem w stronę domu. Było w tej ich podróży coś pięknego. Banalny wiatr we włosach dawał uczucie wolności. Noc i sen, powoli otulające miasto, miały w sobie magię i tajemnicę. Mocno splecione dłonie były niczym obietnica zgodnej przyszłości. – Ale teraz? – zdziwiła się Kornelia. – Nie teraz, bo wszyscy księża i urzędnicy śpią. – Możemy ich obudzić, tłumacząc się nagłą potrzebą duchową. – Nelu, ja mówię poważnie. Pobierzmy się jak najszybciej. No chyba że nie chcesz? – Chcę. Kocham cię. – Ja ciebie też, mała – szepnął, mocniej zaciskając palce na dłoni narzeczonej.

Tylko Ty. Mało co i przytaknęłabym tej rutynie, co z miłości drwi. Jesteś obok mnie. Obok mnie, obok mnie, obok mnie...



4. – A co by pani zrobiła, gdyby klient zażyczył sobie aranżacji wnętrza, która, pani zdaniem, byłaby niezgodna z poczuciem estetyki? – Pytanie padło z ust mężczyzny ubranego w fioletową koszulę, mającego krawat w zielone i kremowe paski oraz szarą marynarkę w drobną kratę. Weronika nazwała go w myślach aktorzyną, bo wyglądał i zachowywał się nienaturalnie, wręcz komicznie. Był sztywny, zestresowany, co próbował ukryć pod maską poważnych min. Bez przerwy poruszał rękami. Poprawiał okulary, splatał palce dłoni albo przekładał dokumenty na biurku. Zadawał dziwne pytania, które zapewne miały być podchwytliwe, ale Weronice wydawały się banalne. – Przeprowadziłabym symulację wystroju na komputerze – odparła, starając się zachować spokój i powagę. – Po co? Weronika westchnęła z rezygnacją. Nigdy nie przypuszczała, że przyjdzie jej tłumaczyć sprawy tak oczywiste. Rozmowa kwalifikacyjna, w której od kwadransa uczestniczyła, przypominała farsę i miała niewiele wspólnego z rekrutacją do szanującej się firmy architektonicznej. – Pokazałabym klientowi, jak będzie wyglądać wnętrze, jeśli zastosuję się do wskazówek, a później naniosła sugestie zmian – wyjaśniła, przywołując na usta lekki uśmiech. Ze wszystkich sił starała się, żeby nie wyglądał na lekceważący. – Ewentualnie zaproponowałabym coś zupełnie innego i poprosiła o dokonanie wyboru. – A gdyby klient nie docenił pani zaangażowania i upierał się przy swojej wizji? – Zrobiłabym tak, jak sobie zażyczył. Ostatecznie to klienta dom, wybór, pieniądze, wnętrze ma się podobać jemu, nie mnie. – Bardzo ładnie – pochwalił aktorzyna, przeglądając leżące na stole kartki. – Jest pani mężatką? – A co to za pytanie? – Rutynowe. Proszę odpowiedzieć. – Tak, jestem mężatką. – A dzieci? – Mam pięcioletnią córkę, ale nie rozumiem... – Już tłumaczę. Bardzo nam się podoba projekt, który pani przysłała, jak również profesjonalne podejście do klienta i pracy. Dlatego zaprosiliśmy panią na rozmowę. Niestety, rzadko zatrudniamy młode matki, więc... – Słucham? – Aż zakipiała z oburzenia. – Pan żartuje, prawda? – Daleko mi do tego. – Po raz pierwszy od początku rozmowy spojrzał Weronice w oczy. – Dzieci często chorują, matki chodzą na zwolnienia, więc stają się dla firmy pracownikami nieproduktywnymi. A jeśli dodatkowo zajdą w ciążę... – Niech pan natychmiast przestanie! – Uderzyła pięścią w blat biurka. – Takie podejście jest chore.

Sprowadzacie człowieka do roli robota, który ma być sprawny i funkcjonalny. Grzebiecie w prywatnym życiu, które zwyczajnie nie powinno was interesować. Może jeszcze wymagacie podpisania orzeczenia, że w czasie trwania umowy o pracę nie będę chorować, nie ulegnę wypadkowi i nie zajdę w ciążę? – Proszę się uspokoić. – Bardzo chętnie. – Wstała i przewiesiła przez ramię pasek torebki. – Uspokoję się zaraz po wyjściu stąd. A co do mojego poczucia estetyki, pana krawacik nie bardzo pasuje do koszuli, a koszula do koloru marynarki. Zaś pana zachowanie nijak się ma do prestiżu firmy, którą pan reprezentuje. Wykreował się pan na aktora z marnej komedii. Miłego dnia życzę. Opuściła pomieszczenie, nie czekając na ripostę. Niemal biegnąc w stronę przystanku, próbowała zapanować nad wściekłością. Kiedy minęła pierwsza złość, pojawiły się łzy żalu i bezsilności. Jakim prawem rekruter wypytywał o jej życie osobiste? Dlaczego od sytuacji rodzinnej uzależniał możliwość zatrudnienia? Zapewne jeszcze kilka tygodni temu winą za taką sytuację bez wahania obciążyłaby Julię, która pojawiła się za wcześnie, nie pytając o zgodę, nie w porę. Dzisiaj nie umiała. Pamiętała wiersz, który córka recytowała z wielkim przejęciem, patrząc jej w oczy. Później była rodzinna wyprawa do kawiarni na lody oraz towarzyszące jej uścisk małej ręki i promienny uśmiech na dziecięcej twarzy. Wtedy Weronika po raz pierwszy poczuła więź łączącą ją z Julią. Co za bzdury insynuował ten rekruter! Córka nie przeszkodziła jej w studiowaniu, zapewne też nie wpłynęłaby negatywnie na wypełnianie obowiązków zawodowych. Może Weronika nie kochała Julii szaloną, zaborczą miłością. Może nawet, tak jak deklarowała, nie kochała jej wcale, ale od pewnego czasu myślała o niej z czułością, której wcześniej nie umiała z siebie wykrzesać. – Takie rzeczy dzieją się tylko w pieprzonej Polsce – warknęła, z całej siły uderzając pięścią w cementowy kosz na śmieci. Ból fizyczny nieco rozładował emocje. Dłoń piekła, w kilku miejscach cement otarł skórę. Weronika wytarła nos, po czym wsiadła do autobusu. Postanowiła na złość wszystkim antyrodzinnym ważniakom spędzić popołudnie z córką i świetnie się bawić. Kornelia przesunęła opuszkami palców po delikatnym wzorze na obrączce. Była pod wrażeniem umiejętności jubilera, który połączył białe złoto z żółtym, zamieniając zwykły krążek w pnącze winogrona. Biżuteria stanowiła maleńkie dzieło sztuki, co oko artystki od razu dostrzegło. – Podobają ci się? – Marcin spojrzał na narzeczoną, w skupieniu oceniającą twórcze zdolności jubilera. – Są śliczne. – To jedyna para, jaka powstała – powiedziała ekspedientka, uśmiechając się przyjaźnie. – Na życzenie możemy umieścić w damskiej obrączce kamień szlachetny i... – Nie – zaprotestowała Nela. – Szkoda psuć tak śliczny wzór. Proszę tego nigdy nikomu nie proponować. – A czy grawerujecie datę ślubu, imiona albo krótkie sentencje we wnętrzu obrączek? – zagadnął Marcin. – Oczywiście.

– Bo my chcielibyśmy... – Kochanie, pozwól na chwilę. – Kornelia odciągnęła narzeczonego na bok. – Powinniśmy chyba wziąć inne obrączki. – Ale dlaczego? – zdziwił się. – Przecież te ci się podobają, tak? I są jedyne, niepowtarzalne, jak to, co nas połączyło. – I sporo kosztuje. Widziałeś cenę? – Tym się nie przejmuj. To tylko pieniądze. – Ciebie może stać, mnie niekoniecznie. – Nas, Nela. Od jakiegoś czasu jesteśmy my i tego się trzymajmy, dobrze? A obrączki kupuje się raz na całe życie. Nie będziemy na tym oszczędzać. Podobają się? – Bardzo – szepnęła, opuszczając głowę. Była skrępowana. Wiedziała, że za równowartość wybranych obrączek można spokojnie kupić dwie albo nawet trzy pary innych. Pokusa posiadania gustownego, jedynego i niepowtarzalnego cacka była jednak ogromna, a świadomość, że drugie, identyczne cudeńko zabłyśnie na palcu ukochanego miała w sobie coś magicznego. – Więc wracamy, mierzymy i ładnie się uśmiechamy – zadecydował Marcin. Delikatnie chwyciwszy podbródek narzeczonej, skierował jej twarz ku sobie. – Raz, dwa, trzy... próba uśmiechu. – No już, wygrałeś. Chodźmy. – Jeszcze nie zrobiłaś z buźką tak jak trzeba. – Teraz lepiej? – Uśmiechnęła się do jego kasztanowych oczu. – Zdecydowanie tak. Idziemy. – Dzień dobry – powiedział profesor Leszczyński, uśmiechając się lekko. – Proszę bardzo. – Proszę, kochanie. – Mirek szarmanckim gestem podsunął żonie krzesło. Sam zajął miejsce obok. – Nie rozumiem, dlaczego pan profesor nalegał, żebym przyszedł na tę wizytę – zwrócił się do lekarza. Był zdenerwowany i nie zamierzał ukrywać irytacji. Któż to słyszał, żeby mężczyzna chodził do ginekologa? – Pani Ania wspominała, że bezskutecznie staracie się państwo o dziecko. – Tak, ale problem leży po stronie żony, więc ona powinna... – Rozumiem, że ma pan dzieci z innego związku? – Profesor Leszczyński spojrzał pacjentowi prosto w oczy, jakby chciał poznać nie tylko myśli, ale też najskrzętniej ukrywane tajemnice. Miał nad Mirkiem przewagę. Był starszy, bardziej doświadczony i nie czuł lęku przed jego pięścią, groźnym spojrzeniem czy gniewem. – Nie, co to za insynuacje w ogóle? – Tylko rutynowe pytania, mające potwierdzić lub odrzucić pana tezę, która jednoznacznie obciąża moją pacjentkę winą za brak potomstwa. Czy wykonał pan badanie nasienia? – Nie, ale jestem zdrowy, to Ania... – Każdy jest zdrowy, dopóki nie pojawią się objawy choroby. – Mój materiał genetyczny nie posiada żadnej wady. – Akurat z genetyki nie był pan orłem, o ile dobrze pamiętam? – Jednym zdaniem ostudził emocje Mirka. – Pani Ania jest moją pacjentką od dziesięciu lat. – Przeniósł wzrok na skuloną obok męża Annę. – Dobrze się pani czuje?

– Tak, oczywiście – odparła cichutko. Była blada i przestraszona. Od chwili wejścia do gabinetu właściwie się nie odzywała. Wyraźnie potrzebowała, żeby ktoś wspomógł ją w bitwie o godność. Leszczyński postanowił podjąć się tego zadania. Mąż pacjentki niesamowicie go irytował. Od zawsze. Rozpoznał w nim jednego ze swoich studentów. Mirosław Gawłowski – przemądrzały typ, myślący, że nazwisko otwiera drzwi do kariery. Egzamin z genetyki zdawał cztery razy. – Prześledziłem kartę pani Anny – zakomunikował profesor, kierując wzrok na rozłożone na biurku dokumenty. – Nigdy nie wydarzyło się nic niepokojącego. Miesiączki są regularne, żadnych infekcji czy stanów zapalnych. Badanie ginekologiczne nie wykazało nieprawidłowości. Oczywiście musimy się wszystkiemu uważnie przyjrzeć. USG zrobimy za chwilę, pobiorę też próbkę do badania bakteriologicznego. Po rozpoczęciu kolejnego cyklu ocenimy drożność jajowodów i zrobimy testy owulacyjne. – Przeniósł wzrok na Mirka. – A ponieważ nowe życie tworzy się we dwoje, panem też się zajmiemy. Wykonamy badania seminologiczne i andrologiczne, sprawdzimy poziom hormonów. Mam nadzieję, że biopsja jądra okaże się zbędna. – Czy to konieczne? – Mirek nerwowo postukiwał palcami w blat biurka. – Tak, jeśli chcemy dokonać rzetelnej diagnostyki. Jest pan lekarzem, o ile dobrze pamiętam. Powinien pan wiedzieć, że leczenie ma sens jedynie wtedy, kiedy zostanie postawiona słuszna diagnoza. – Oczywiście, ma pan profesor rację, ale... – Myślę, że za trzy miesiące będziemy znali odpowiedzi na wszystkie pytania i rozpoczniemy starania o małego aniołka. Przed ciążą powinna pani jednak o siebie zadbać. Wyniki nie są dobre. – Co takiego? – Proszę. – Podał Mirkowi arkusiki z wynikami badań. – Hemoglobina pod kreską i nawet nie zbliża się do normy. Pana żona ma anemię. Dopóki tego nie opanujemy, ciąża jest niewskazana, więc proponowałbym ostrożność. Zapis EKG też jest niepokojący. I jeszcze skoki ciśnienia. Organizm pani Anny dopomina się spokoju i odpoczynku. – Kochanie, dlaczego nigdy nie wspomniałaś, że źle się czujesz? – Mirek spojrzał na wystraszoną żonę. W jego wzroku nie było gniewu, tylko troska. – Nie wiem. – Wzruszyła ramionami. – Nie przypuszczałam, że senność czy ból głowy może być objawem choroby. Po co miałam cię niepokoić? Wyjaśnienie było tak proste i niewinne, że Mirek wręcz się rozczulił. Anna zawsze dbała o jego spokój. Prosiła o pomoc tylko wtedy, kiedy naprawdę musiała, czyli bardzo rzadko. Wzięła na siebie odpowiedzialność za prowadzenie domu, on właściwie nic nie robił. Czasem włożył naczynia do zmywarki albo wyrzucił śmieci. Pracował, doktoryzował się, a pozostałe sprawy zrzucił na żonę. Może naprawdę było ich za dużo i Anna miała prawo być zmęczona? – Powinnaś niepokoić – powiedział miękko. – Ale teraz już wiem i zaopiekuję się tobą. Wszystko będzie dobrze, obiecuję. Anna uśmiechnęła się lekko. Wierzyła. Leszczyński nie bardzo. Przysłuchiwał się rozmowie z boku, więc mógł na chłodno ocenić zachowanie pacjentów. Był niemal pewien, że Mirek tylko perfekcyjnie gra rolę dobrego męża, tak jak kiedyś grał pilnego studenta. Nawet pytania formułował tak, żeby odsunąć od siebie podejrzenia o brak zainteresowania żoną. Ukrywała złe samopoczucie, więc był bez winy, ostatecznie nie posiadał daru jasnowidzenia. Tyle tylko, że na Annę wystarczyło spojrzeć, żeby zobaczyć, że nie była szczęśliwa, spełniona, bezpieczna, a już na pewno zdrowa. Blade policzki, cienie pod pozbawionymi blasku oczami, szara, zmęczona cera. Nawet umiejętnie zrobiony makijaż nie zasłonił tego przed wzrokiem lekarza... Profesor chciał się mylić. Naprawdę bardzo chciał, żeby instynkt zawiódł go w tym przypadku. Był

jednak pewien, że on by swojej córki nie powierzył takiemu mężczyźnie jak Mirek. Nigdy. „Moja córka” – pomyślał. Musiał przetrzeć twarz dłonią, żeby zapanować nad wzruszeniem. Po wyjściu od jubilera Marcin zaprosił narzeczoną na obiad do knajpki znajomego. Lokal nie był duży, ale przytulny. Kelner wskazał im stolik w kąciku pomiędzy oknami, co zapewniło przyjemną intymność. Czekając na swoje dania, omawiali szczegóły ślubu. Nie chcieli wielkiej fety połączonej z pijaństwem, ale skromną, cichą uroczystość, na której wszyscy będą się świetnie bawić. – Czyli co, spóźniony obiad, a później szwedzki stół z zimnymi przekąskami, napoje i coś na słodko? – podsumował ustalenia Marcin. Kornelia skinęła lekko głową. – Mama Oli piecze przepyszne ciasta – powiedziała. – Może by zrobiła dla nas ten swój sernik bez spodu. – Świetny pomysł. Moja mama też na pewno będzie chciała coś upiec. – Powiedziałeś już rodzicom? – Umówiłem nas na sobotę u mamy. Ojciec też będzie. – Super. – Opuściła głowę, udając, że zawartość przyniesionego przed chwilą przez kelnera talerza pochłania całą jej uwagę. Marcin znał ją jednak lepiej niż przypuszczała. – Ale się nie denerwuj, bo wszystko będzie dobrze – zapewnił, kładąc rękę na jej dłoni. – Wiem. Tylko... Myślisz, że im się ten pośpiech spodoba. – Kochanie, to będzie spotkanie informacyjne. Nie będziemy nikogo pytać o pozwolenie, bo nie musimy, tak? – Tak. – Uśmiechnęła się, chociaż przewidywała, że sprawy nie potoczą się tak gładko, jak przewidywał Marcin. Miała już jednak obmyśloną strategię obronną, więc postanowiła zmienić temat. – Przejrzę dziś z Olką katalogi z sukienkami. Zawieziesz mnie? Pół godziny później Marcin zaparkował przed domem, w którym mieszkała przyjaciółka Kornelii. – Tylko bądźcie grzeczne – szepnął, przytulając narzeczoną na pożegnanie. – Nie chcę, żebyś wracała autobusem podchmielona. – Nie będę – zapewniła. – Najwyżej zostanę na noc. – No, ostatecznie. Ale będę tęsknił. Chcesz, żeby Marcinek był wieczorem samotny i smutny? – Udał małego, skrzywdzonego chłopca. – Bardzo smutny? – Pogłaskała go po głowie. – Bardzo, bardzo. – Nie chcę. – Uśmiechnęła się. – Będę przed dwudziestą. – Super. – Pocałował ją w skroń. – Pa, mała. Nie odpowiedziała. Uśmiechnęła się tylko i pobiegła do przyjaciółki, która już czekała przed domem. Przywitały się serdecznie, po czym weszły do jasnej kuchni. – Czego się napijesz? – zagadnęła Ola, wyjmując z szafki szklanki. – Zielonej herbaty. – Układając na stole wyciągnięte z torebki katalogi ślubne, niechcący nacisnęła klawisz otwartego laptopa. Na monitorze wyświetlił się uśmiechnięty niemowlak w samej pieluszce. – Olcia, czy ja o czymś nie wiem?

– Teraz już wiesz. – Ale masz taką minę, że nie wiem, czy gratulować. Coś jest nie w porządku? Byłaś u lekarza? – Nie byłam. Zrobiłam test. Siedem testów. Całą noc latałam do łazienki. Cholera jasna, nie mogę w to uwierzyć, no. – Olka, spokojnie. – Chwyciła przyjaciółkę za ramiona. – Siadaj, bo się cała trzęsiesz. Błażej wie? – Nie. – To myślę, że najpierw powinnaś z nim porozmawiać. – Oszalałaś? Nie ma mowy! – Ale dlaczego? – Kornelia przytuliła do piersi głowę przyjaciółki. – Przecież on musi wiedzieć, razem będzie wam łatwiej. – To nie jest tak, jak z tobą i Marcinem. My nie jesteśmy zaręczeni, bo ten związek zwyczajnie nie ma przyszłości. Było dobrze tak, jak było, a teraz to już koniec. Ale sprawa ma jeden plus. Nasze dzieci będą w tym samym wieku. Będziemy chodzić razem na spacerki i place zabaw. Na kiedy masz termin? – Ja? – Odsunęła się od przyjaciółki, żeby zajrzeć jej w oczy. – Ola, co ty mówisz? Nie jestem w ciąży. – Daj spokój, Nela, nie musisz przede mną udawać. A za pół roku co powiesz? Że urodziłaś wcześniaka? – Że to kolejne niepokalane poczęcie. – Kornelia otworzyła szafkę, w której spodziewała się znaleźć herbatę i cukier. Poczuła na policzkach znane ciepło. Niezawodny rumieniec zasygnalizował, że rozmowa zeszła na kłopotliwy temat. – Gdzie masz herbatę? Ja zrobię, bo ty się jeszcze poparzysz, tak dygoczesz. – Na mikrofali. Chcesz mi powiedzieć, że nie spodziewasz się dziecka? – No nie. A skąd ten pomysł? – Bo tak szybko ślub i w ogóle... – Olka, ja z Marcinem nawet nie sypiam. Mamy osobne pokoje. Jestem... jestem... – zająknęła się i, żeby ukryć skrępowanie, udała, że przesypywanie cukru do cukiernicy pochłania całą jej uwagę. – Co jesteś? – Ola domagała się precyzyjnych wyjaśnień, a nie nic nieznaczącego jąkania. – Dziewicą. – To znaczy, że ty i Marcin nie... – Nie. Pieścimy się tylko. Kilkakrotnie doprowadził mnie do... – Chrząknęła. – No wiesz do czego. Ale nigdy nie pozwolił mi się odwdzięczyć. Mówi, że chce poczekać, aż będę gotowa, a ja nie wiem, co o tym myśleć. – Doprowadza cię do orgazmu, a sam nic w zamian nie chce? – Nie chce. Aż się trochę boję, czy przypadkiem jego nie zaspokaja inna. – Nie sądzę. – Ola zacisnęła palce na dłoniach przyjaciółki. Role się odwróciły. Teraz Kornelia była słabsza i wyraźnie potrzebowała pocieszenia. – Marcinowi musi na tobie bardzo zależeć. Przyzwyczaja cię do siebie, swojego dotyku, wzroku, żebyś później się nie denerwowała. Szanuje cię i chce, żebyś miała przyjemność z pierwszego razu. Powinnaś to docenić, bo dziś faceci są egoistami. Biorą i nic innego ich nie obchodzi. Na przykład mój pierwszy raz był kompletnym niewypałem. Wiele się spodziewałam, a nic nie dostałam. Pamiętam tylko ból. Facet zrobił swoje, pogłaskał po główce i całą uwagę skupił na zdejmowaniu prezerwatywy. Zero przyjemności czy satysfakcji, że o magii i romantyzmie nie wspomnę. Gdybym mogła cofnąć czas, chciałabym przeżyć tę chwilę z kimś tak czułym jak Błażej. – Właśnie, Błażej! – Kornelia, nieco uspokojona przemową Oli, postanowiła wrócić do tematu ciąży. – Powinnaś z nim porozmawiać o dziecku. – Nie, on się nie dowie, nigdy – odparła stanowczo Ola, mieszając łyżeczką w podanej sobie herbacie. – Nie chcę zniszczyć mu życia. Dopiero obronił tę swoją magisterkę i znalazł pracę w zawodzie, ma pod

opieką Daniela, nie mogę mu się zrzucać na głowę z noworodkiem. – Co mu powiesz? – Że to nie jego dziecko, bo go zdradziłam. Wtedy nie będzie już chciał mnie znać. – Nie, to nie jest dobry pomysł. – Usiadła naprzeciwko Oli. Bardzo blisko, żeby mieć pewność, że zostanie dobrze zrozumiana. – Chcesz skrzywdzić nie tylko jego, ale też siebie i dziecko. Samotnej matce jest bardzo ciężko. Wiem, co mówię, bo wychowałam się bez ojca. Poza tym Błażej zasługuje na prawdę, rozumiesz? Będzie dobrym ojcem. – Ale ja nie będę dobrą żoną. Nie umiem nawet gotować, sprząta u nas pani Janeczka, ja wkładam tylko naczynia do zmywarki i czasem ogarniam swój pokój. A Błażej potrzebuje kobiety, która zadba o niego, o dom, o Daniela. – Żona to nie jest darmowa pomoc domowa, a Błażej nie jest szowinistą, który szklanki po sobie nie umyje. – Nie mam prawa przywiązywać go do siebie dzieckiem. – Przecież jesteście razem, kochacie się. – Ale za dużo nas dzieli. On nie zechce mojej kasy, jest za dumny, a ja nie mogę pozwolić, żeby tyrał jak wół na mnie i dziecko. Dlatego muszę sobie poradzić sama. Kornelia westchnęła ciężko. Nie rozumiała toku myślenia przyjaciółki. W jej pojmowaniu miłości nie było miejsca na podobne decyzje. Jeśli kochała, to chciała z tym kimś być, pomimo różnic, a nawet ponad nimi. Marcina i ją również wiele dzieliło: wiek, sytuacja rodzinna i majątkowa, doświadczenia z przeszłości. Kiedyś uważała to za przeszkodę, dziś nazywała kroplą goryczy, która podkreśla smak szczęścia. Ola nie chciała zrozumieć, że w życiu czasem trzeba iść na kompromis. Była strasznie uparta. Rola przyjaciółki polegała na udzieleniu wsparcia i niepozwoleniu na popełnienie jakiegoś głupstwa. Tylko co zrobić, kiedy głupstwem była decyzja podjęta przez Olę? To dopiero było wyzwanie. Kornelia postanowiła mu sprostać. – Twoja mama wie? – chwilowo popchnęła rozmowę na inne tory. – Jeszcze nie. – Powinnaś jak najszybciej wymyślić jakiś plan działania. – Wiem, ale najpierw muszę mieć pewność. – Dobrze, to zapisz się do lekarza. Pójdę tam z tobą. – Jesteś kochana – szepnęła Ola, kładąc czoło na ramieniu przyjaciółki. Po chwili jednak podskoczyła na krześle. – Jejuś, Nela, zupełnie zapomniałam, że przyszłaś do mnie w sprawie kiecki! Wybrałaś już coś? – Nie, nic mi się nie podoba. – To zobacz, co ja wykombinowałam. – Ułożyła na stole wyjęte z teczki rysunki. – To jest wstępny projekt sukienki. Trochę niedopracowany, ale wiadomo o co chodzi. Posiedzimy nad tym jeszcze i będzie cudeńko. A tutaj masz ozdoby do włosów. Jeśli zechcesz jedną, to będzie ta, możemy pobawić się detalami, żaden problem. A jak mają być dwie, to zrobimy mniejszą i skromniejszą wersję, żebyś nie wyglądała jak choinka. Bo taki zwykły welon zasłoni ci włoski, a szkoda ich. Co o tym myślisz? Kornelia przyglądała się szkicom, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. Sukienka była dokładnie taka, o jakiej marzyła: prosta, skromna, ale elegancka i niebanalna. Jakim cudem ktoś tak idealnie trafił w jej gust i oczekiwania? – To jest śliczne – szepnęła. – Skąd masz te rysunki? – Sama zrobiłam. Nie mogę przecież pozwolić, żeby moja jedyna przyjaciółka poszła do ślubu w jakiejś tandecie. Poczekaj, zaraz ci pokażę, jak to mniej więcej będzie wyglądać na tobie. – Przyciągnęła do siebie laptopa. Szybko odnalazła na dysku właściwy plik i włączyła pokaz slajdów. –

I jak? – Rewelacja! – Prawda? Jutro jesteśmy umówione u Mileny. Ona jest wspaniałą krawcową. Zmierzy cię, pomoże wybrać materiał i ustalimy szczegóły, bo nie ma czasu. Jeśli chcesz zdążyć do sierpnia, to musi już zacząć szyć. – Olka, co ja bym bez ciebie zrobiła? – To, co ja bez ciebie. Kamil przekręcił klamkę i szarpnął drzwi od balkonu. Pomieszczenie wypełniło się powietrzem ciepłego wieczoru oraz słodkim zapachem bratków. Weronika uwielbiała kwiaty, dlatego już wczesną wiosną balkon zamieniał się w małą oranżerię i był nią aż do jesieni. Bratki, begonie, pelargonie, fuksje i wiele innych roślin mieszkało w doniczkach, skrzynkach czy dziwacznych koszyczkach. Pięły się po ścianach, zasłaniały balustradę zielenią liści, tworząc miły zakątek, w którym można odetchnąć po ciężkim dniu albo wypić poranną kawę. „Nasz prywatny eden” – pomyślał Kamil. Bardzo chętnie usiadłby teraz na jednym z wiklinowych foteli i cieszył się pięknem wieczoru. Nie mógł. Panująca w mieszkaniu cisza bardzo go niepokoiła. Żona kilkakrotnie próbowała się z nim dzisiaj skontaktować, ale miał wyciszony dźwięk w telefonie. Zupełnie o tym zapomniał. Wyświetlacz komórki pokazał dwadzieścia nieodebranych połączeń, w tym szesnaście od Weroniki. Pomiędzy nimi zaplątał się esemes z informacją, że zabrała Julię z przedszkola. Oddzwonił, ale tym razem ona nie odbierała. Uznając to za damskie fochy, zignorował sprawę. Teraz, kiedy wrócił do domu, w którym powinny czekać jego kobietki, a zastał jedynie ciszę, poczuł niepokój. Dochodziła dwudziesta. Gdzie mogły być o tej porze? Może coś się stało i dlatego żona tak intensywnie telefonowała? Ponownie wybrał jej numer. – Tak? – usłyszał głos Weroniki. – No, nareszcie! Gdzie jesteście? Co się stało? – Nic. Właśnie wyszłyśmy z teatru. – Z teatru? – Kamil poczuł ogromną ulgę. Spodziewał się wizyty w przychodni, wiadomości o wypadku drogowym albo czegoś równie przykrego. – Tak, chciałam cię powiadomić, ale... – Najważniejsze, że nic się nie stało. Jadłyście obiad? – No nie. I nic nie ugotowałam, bo... – I dobrze, zjemy coś na mieście. Spotkajmy się może w tej naszej pizzerii przy Rotundzie. Za pół godziny. Dacie radę dojechać? – Pewnie. – To do zobaczenia. Odetchnąwszy z ulgą, wcisnął komórkę do kieszeni. Weronika ostatnio dużo czasu spędzała z córką, co bardzo mu się podobało. Ich rodzina zaczynała wyglądać jak prawdziwa, taka, w której są trzy osoby, a nie tylko dwie i trzecia krążąca z boku niczym zabłąkany asteroid. Wspólne wyjścia często były inicjowane przez Weronikę, co Julia przyjmowała z ogromnym entuzjazmem. Potrzebowała bliskości matki. Podświadomie walczyła o nią już od dawna, a Kamil ledwie nad sobą panował, kiedy widział

kolejne oznaki obojętności żony. W końcu jednak upór dziecka zwyciężył. – I tak powinno być – mruknął, wchodząc do łazienki, aby się odświeżyć. Był pewien, że dzisiaj już nic i nikt nie zepsuje mu nastroju. Zaraz po położeniu córki spać Weronika zeszła do sklepu. Po powrocie wydobyła z torby ćwiartkę czystej i dwa piwa. Kamil nieco podejrzliwie patrzył na te zakupy. Alkohol w dłoniach żony wyglądał co najmniej dziwnie, zupełnie do nich nie pasował. Podświadomie czekał aż roztrzaska butelki o podłogę. To jednak nie nastąpiło. – Nika, co się stało? – Daj mi chwilę, proszę. – Postawiła przed nim piwo i szklankę, a sama zabrała się za przyrządzanie drinka dla siebie. – Zaczynam się martwić – oświadczył, kiedy upiła dwa potężne łyki wódki z sokiem. Nie zareagowała. Podeszła do okna i utkwiła wzrok w fioletowym od blasku latarni niebie. Po kolejnym łyku odetchnęła głośno i rozpoczęła opowieść o przebiegu rozmowy kwalifikacyjnej. W jej słowach nie było żalu na Julię czy podłość losu. Ujawniła jednak wściekłość, gniew, rozczarowanie oraz całą masę negatywnych emocji. – Dawno nikt mnie tak konkretnie nie wkurwił – wyznała, odwracając się do męża. – Zupełnie jakby bycie matką skreślało mnie z listy osób posiadających prawa obywatelskie. – Niepotrzebnie się denerwujesz – uspokajał ją Kamil, chociaż w nim również narastała złość. Zapił ją piwem, doceniając gest żony. Bez procentów przebrnięcie przez tę rozmowę byłoby bardzo trudne. – To oni stracili świetnego fachowca. – Amatora raczej. Wiem, że pewnie mają wielu chętnych na to stanowisko, ale durniejszego powodu odmowy nie mogli wymyślić. Nie dostałam pracy, bo mam Julię. I gdzie tu rządowa polityka prorodzinna? – Słuchaj, a może naślę na nich kumpli od sensacji? Podpytają ich, zbiorą materiał, wysmażą reportaż. Wokół sprawy będzie trochę szumu. Zyskamy świetny temat na pierwszą stronę, a może i mnie pozwolą uczestniczyć w całej akcji. Zawsze to coś nowego. – Myślisz, że to dobry pomysł? – Wiesz, dużej krzywdy im nie zrobimy, ale na pewno się zawstydzą i stracą trochę na wizerunku. – Wizerunek też mają kiepski. Facet, który przeprowadza rekrutację wygląda, jakby go żywcem wyciągnęli z marnej komedii. – A może ty pomyliłaś firmy i poszłaś na casting do kabaretu? – Też tak pomyślałam, jak go zobaczyłam. I nawet się cieszę, że tak wyszło z tą rozmową, bo spędziłyśmy z Julką wspaniałe popołudnie. – No, widziałem. – Kamil podszedł do żony. Objąwszy ją w pasie, musnął wargami najpierw jej policzek, a później czoło. – Od małej aż bił blask, taka była szczęśliwa. Poczuła zapach piwa, wzdrygnęła się z obrzydzeniem. Niechciane wspomnienia sprawiły, że odstawiła szklankę z drinkiem na parapet. – Nie pij już, proszę – szepnęła. – Nie będę, spokojnie. Wiele kosztowało go przekonanie Weroniki, że jeśli raz na jakiś czas wypije piwo czy kieliszek wódki, to nie znaczy, że będzie się od razu awanturował i rozbijał talerze. Uczył ją zaufania do siebie, pokazywał, że alkohol w rozsądnych ilościach pozytywnie wpływa na organizm. W końcu dała się przekonać na lampkę wina do obiadu albo drinka podczas imprezy, nigdy jednak nie piła samej wódki, a piwem wręcz się brzydziła. Na szczęście nie wpadała już w panikę, widząc go z kieliszkiem czy browarem w dłoni, a to najważniejsze.

Przed pierwszą wizytą Kamila u Weroniki to ona była bardziej zestresowana. Całą noc nie spała, modląc się o chorobę, najlepiej zakaźną z koniecznością izolacji pacjentki. Następnego dnia nic jej jednak nie dolegało, może poza zmęczeniem. W szkole dość nieudolnie ukrywała ziewanie, co niezwykle zirytowało nauczycielkę historii. – Skoro jesteś taka znudzona, to zapraszam do odpowiedzi – powiedziała, stukając wskazującym palcem w blat biurka. Weronika lubiła historię, więc poradziła sobie z rutynowym odpytywaniem. O wiele większym wyzwaniem była popołudniowa wizyta ukochanego. Nie ona ją zainicjowała. Kamil po kilku miesiącach znajomości zapragnął poznać rodziców dziewczyny i konsekwentnie do tego dążył. Po sugestii, że się go wstydzi albo nie traktuje poważnie ich związku, musiała w końcu zorganizować spotkanie. Starannie wybrała dzień: pod koniec miesiąca, kiedy rodzice nie mieli już pieniędzy na alkohol. Poprosiła mamę o upieczenie ciasta, kupiła papierowe serwetki i starannie wysprzątała mieszkanie. Nic więcej zrobić nie mogła. Pozostało jedynie mieć nadzieję, że rodzice zrozumieją, jak ważna dla niej jest wizyta Kamila. Chłopak pojawił się punktualnie o szesnastej z bukietem kwiatów w dłoni i szerokim uśmiechem na ustach. Był taki jak zawsze: swobodny, opanowany, serdeczny. Rozmawiali na neutralne tematy, starannie omijając politykę. Po jakimś czasie nawet Weronika w końcu się odprężyła i opowiedziała kilka zabawnych historyjek z życia szkoły. Wiadomo jednak, że katastrofy zwykle przychodzą niespodziewanie. Nagle ojciec wyjął z barku butelkę czystej. Skąd się tam wzięła? Weronika po powrocie ze szkoły sprawdziła przecież wszystkie skrytki! Nie miała czasu na rozważanie tej kwestii. – Nie! – krzyknęła, wyrywając ojcu alkohol. Cisnęła butelką o podłogę, po czym wybiegła z mieszkania w kapciach i bez kurtki. Popołudnie było zimne i mokre. Nie czuła jednak mroźnego podmuchu wiatru ani lodowatego deszczu. Ukryła się tam, gdzie zwykle, czyli na starym placu zabaw, pod drewnianym zadaszeniem starej zjeżdżalni. Drżała ze złości, upokorzenia, z żalu, że świat jest niesprawiedliwy, a życie podłe. Nie płakała. Próbowała się uspokoić, zebrać myśli, postanowić, jak wyjść z całego zamieszania obronną ręką. Jednego była pewna: straciła Kamila. Musiała tylko zakończyć ich związek tak, żeby zachować miłe wspomnienia. A może najlepiej by było, gdyby już nigdy się nie spotkali? Uznałaby wtedy, że wyjechał. – Nika! Przecież się rozchorujesz! Najpierw usłyszała tupot nóg na stopniach drabinki, a później poczuła miłe ciepło. Wilgotne powietrze zapachniało Kamilem. – Co tu robisz? – zdziwiła się. – Jestem. Szukam cię od godziny, latam jak szaleniec, bo wyszłaś bez kurtki. Co ty wyprawiasz, dziewczyno? Chcesz wylądować w szpitalu? – Zostaw mnie. – Zapomnij. – Chwycił ją za rękę i pociągnął w górę. – No już, rusz się. Dopiero kiedy wstała, poczuła, że ma zdrętwiałe nogi i skostniałe z zimna palce stóp. Musiała oprzeć się o barierkę zjeżdżalni, inaczej straciłaby równowagę. – Daj mi chwilę – poprosiła słabym głosem. – Idziemy, bo zimno. Panie przodem. – Delikatnie popchnął ją w stronę drabinki. Posłusznie zeszła na szary piasek, którym wysypano teren placu zabaw. Zadrżała, kiedy przeszył ją lodowaty podmuch wiatru. Zaszczękała zębami. Kamil objął ją ramieniem i poprowadził w stronę domu. Nie protestowała, przed wejściem na klatkę schodową jednak się zatrzymała. – Nie chcę tam wracać – powiedziała.

– Nie panikuj, dobrze? – Otworzył drzwi, ale Weronika nie weszła do bloku. Odepchnęła rękę, która ją przytrzymywała i próbowała uciec. W kapciach i narzuconej na ramiona kurtce Kamila miała jednak ograniczone ruchy. Szybko została schwytana, co obudziło w niej jeszcze większy bunt. – Puść mnie natychmiast! – zażądała, wyrywając się. W jej głosie brzmiała panika i złość. – Nie pójdę tam! Nie mam ochoty! Zabieraj kurtkę i idź do swojego milusiego domku, a mnie daj święty spokój! – Nie krzycz, Nika. Spokojnie. – Nie pozwolił jej wyplątać się z kurtki. – Co się dzieje? Dlaczego jesteś taka nerwowa? – Nie twoja sprawa! – Moja, skoro dotyczy ciebie. Nie bój się. Udobruchałem twoich rodziców, chociaż byli naprawdę wściekli. Idziemy do domu, wchodzisz pod kocyk i bez dyskusji pijesz herbatkę z malinami. Zrozumiano? Przestraszyła się kategorycznego tonu, dlatego posłusznie poszła w stronę bloku. Nie zdołała jednak zapanować nad długo tłumionym szlochem. Po policzkach popłynęły łzy. – Błagam cię – szepnęła, wchodząc do windy. – Nie chcę tam wracać. – Nie płacz, nikt cię nie skrzywdzi – głos nadal brzmiał ostro i nieprzyjemnie. – Nawarzyłaś piwa, to musisz je teraz pić. Postanowiła, że nie będzie walczyć. Najwidoczniej ojciec już zdążył naopowiadać Kamilowi bzdur na jej temat, dlatego był taki szorstki i nie pozwalał nic sobie wytłumaczyć. Bez protestu weszła do mieszkania. Cisnąwszy w kąt doszczętnie przemoczone kapcie, miała zamiar zaszyć się w swoim pokoju, jednak na drodze stanął jej ojciec. Śmierdział alkoholem, więc musiał mieć więcej niż tę jedną butelkę, którą rozbiła. – No! – krzyknął z zadowoleniem na widok zapłakanej córki. – Widzę, że dostałaś porządną nauczkę. I bardzo dobrze! Takie jak ty trzeba tłuc i patrzeć, czy równo puchnie. – Przebierz się w coś suchego – polecił spokojnie Kamil, odbierając od Weroniki swoją kurtkę. – Ślicznie sobie poradziłeś – pochwalił go tymczasem jej ojciec. – Zuch chłopak! Ze zdzirami trzeba krótko. – Zamachnął się, jakby chciał zdzielić Weronikę w głowę. Struchlała ze strachu, uniosła nawet rękę, żeby się zasłonić, ale cios nie spadł. Kamil zdołał go zatrzymać. Weronika nie czekała na dalszy rozwój wydarzeń. Niemal wskoczywszy do swojego pokoju, zamknęła drzwi na klucz. Teraz już nie hamowała łez. Skuliła się w kąciku pomiędzy szafą a łóżkiem i cichutko szlochała. Słyszała awanturę, ale nie próbowała ingerować. Wiedziała, że Kamil spokojnie poradzi sobie z podchmielonym ojcem, a później wyjdzie i nigdy więcej nie wróci. Nie pomyliła się. Niebawem usłyszała trzaśnięcie drzwiami w przedpokoju, a w mieszkaniu zapanowała cisza. Niespodziewanie ktoś zapukał do jej pokoju. Weronika skuliła się w swoim kąciku, mając nadzieję, że przez to zniknie. – Nika, otwórz, to ja – usłyszała głos Kamila. Niechętnie wstała i przekręciła klucz w zamku. – Czego jeszcze ode mnie chcesz? – mruknęła niemiło zachrypniętym od płaczu głosem. – Przepraszam, kochanie – szepnął Kamil, przytulając ją mocno. – Kochanie? – prychnęła, nie kryjąc złości i próbując się wyswobodzić z jego uścisku. – Przed chwilą potraktowałeś mnie jak psa! Prosiłam, błagałam, żeby tu nie wracać, ale ty się uparłeś. Chcieliście mnie zgnoić i udało się wam. Zostaw mnie! – Nigdy nie miałem zamiaru cię zgnoić ani skrzywdzić – tłumaczył półgłosem, uspokajająco głaszcząc Weronikę po plecach. – Chciałem tylko, żebyś przebrała się w suche ciuchy i rozgrzała. No, może byłem za bardzo podminowany, bo jednak zmarzłem bez kurtki, ale naprawdę nie wiedziałem, co tu zastaniemy. Jest mi bardzo przykro, że nie posłuchałem twoich próśb. Wierzysz mi? – Nie wiem – mruknęła w jego koszulę. Ciepły tembr męskiego głosu zadziałał uspokajająco, ale wciąż

miała w sobie lęk i niepewność. Kamil chyba to wyczuł. Odsunął od siebie dziewczynę tak, by móc spojrzeć w jej zapłakaną twarz. – Kocham cię bez względu na wszystko – zapewnił. – Nawet teraz, kiedy już wiesz? – Nic jeszcze nie wiem, ale porozmawiamy później albo jutro. Teraz powinnaś się trochę ogarnąć i spakować kilka drobiazgów. Zabieram cię do siebie. Do rozmowy doszło następnego dnia. Weronika, która jednak się przeziębiła, siedziała na kanapie troskliwie otulona kocem. Na ławie stał kubek z gorącą herbatą oraz talerz z kusząco pachnącym sernikiem wypieku babci Kamila. On sam zaś przeglądał płyty z zamiarem wybrania filmu, który zaciekawiłby ich oboje. – Oni piją – powiedziała cichutko Weronika. – Codziennie. Często w ogóle nie trzeźwieją. I kłócą się. O wszystko, najczęściej o jakieś pierdoły, które w ich zamroczonych mózgach urastają do miana megaproblemu. Ojciec jest silniejszy, dlatego matka często chodzi posiniaczona. Ja też obrywam. Nieważne, czy jest powód, czy nie. Nauczyłam się zamykać u siebie i udawać, że nie istnieję, więc teraz dostaję przeważnie tylko wtedy, kiedy się stawiam. A jak już nie mogę wytrzymać ich durnych gadek, to wychodzę. Niejedną noc spędziłam na tamtej zjeżdżalni albo skulona przy drzwiach pokoju. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? – zdziwił się Kamil, siadając obok niej. – Jest się czym chwalić? – Chwalić to nie. – Uśmiechnął się łagodnie, biorąc Weronikę za rękę. – Ale wyjaśnić. Przecież myślałem, że nie chcesz, żebym do ciebie przychodził, bo się wstydzisz albo nie traktujesz mnie poważnie. A jak rozbiłaś tę butelkę, to już kompletnie nie miałem pojęcia, o co chodzi. Byłem wściekły. – Przepraszam. Miałam nadzieję, że oni z niczym nie wyskoczą. Wiedzieli, jak bardzo mi na tobie zależy. Tak mi wstyd! – Niepotrzebnie. – Starł z jej policzków łzy, których nie zdołała zatrzymać. – Nie przejmuj się już. Jakoś sobie z tym poradzimy. Ta rozmowa była początkiem żmudnej walki ze strachem, kompleksami i bardzo niską samooceną. Kamil dał Weronice poczucie bezpieczeństwa, co nie było zadaniem łatwym, wymagało niemałych wyrzeczeń oraz nieustannej samokontroli. Nie mógł tak po prostu wypić kilku piw na imprezie, podnosić głosu, reagować impulsywnie, bo zaraz widział w oczach swojej dziewczyny strach. Czasami miał dość, chciał zrezygnować. Nie potrafił. Miłość dodawała mu sił, a stopniowo pozyskiwane zaufanie było największą nagrodą. Miał u boku piękną, młodą, inteligentną kobietę i kochał ją ze wszystkich sił. Nie wyobrażał już sobie innego życia, bez niej, bez stawiania sobie wymagań.





5. Uwagę Kornelii przykuła niebanalna barwa nieba, szaroczarna z błękitnymi przebłyskami. Postanowiła chociaż spróbować przenieść ją na obraz. Rozstawiona na balkonie sztaluga oraz naciągnięte i zagruntowane płótno wołało, aby chwycić pędzel. Z niemałą przyjemnością uległa temu głosowi. Malowanie zajęło dłonie i wzrok, myśli zaś krążyły wokół Oli. Kornelia poszła wczoraj z przyjaciółką do ginekologa. Obie były zdenerwowane i bardzo przejęte. Chyba właśnie dlatego lekarz nie wiedział, którą powinien traktować jak pacjentkę. Kiedy weszły do gabinetu, skupił uwagę na Kornelii. Przez chwilę badał wzrokiem jej twarz, jakby miał zamiar postawić diagnozę na podstawie koloru oczu i kształtu ust. – Jak się pani nazywa? – postanowił w końcu rozpocząć rutynowe czynności lekarza. Wtedy odezwała się Ola, wyjaśniając, że to ona jest pacjentką, a koleżanka tylko jej towarzyszy. Ginekolog pozwolił Kornelii zostać w gabinecie podczas badania USG, dlatego słyszała bicie serduszka dziecka przyjaciółki, widziała niewyraźny zarys sylwetki i od pierwszej chwili pokochała to maleństwo jak kogoś bardzo bliskiego. – Śliczny jest – szepnęła drżącym ze wzruszenia głosem. – Prawda? – ucieszyła się rozpromieniona szczęściem Ola. – Zdrowy, silny aniołek – podsumował lekarz. Po wyjściu z przychodni Kornelia starała się przekonać przyjaciółkę, że nie ma prawa odbierać dziecku ojca. Ola trwała jednak przy swojej decyzji i nie docierały do niej żadne argumenty. – Jutro zerwę z Błażejem – zadecydowała. – Muszę spokojnie przygotować się do bycia samotną matką. Kornelia, malując, modliła się, żeby coś przeszkodziło Oli w realizacji planu. Była gotowa zaakceptować nawet niegroźną katastrofę, jeżeli ta zdołałaby uchronić przyjaciółkę przed zrobieniem głupstwa i unieszczęśliwieniem kilku osób jednocześnie. – Kochanie, co się dzieje? – głos Marcina zmieszał się z myślami Kornelii. – Dlaczego płaczesz? – Nie, nie, to nic wielkiego – próbowała zbagatelizować sprawę, ścierając wierzchem dłoni łzy z policzków. Nie zdołała jednak powstrzymać szlochu. – Lamentujesz, jakby ktoś ci zrobił straszną krzywdę. Daj ten pędzel, chodź. – Zabrał jej pędzel i fartuch, po czym wprowadził do pokoju. – Siadaj tutaj i mów, co się stało. Tylko nie kręć. – Bo los tego maluszka będzie bardzo podobny do mojego. – Jakiego maluszka? – Olki maluszka, przecież nie mojego! Ona chce zrobić straszną głupotę, a ja nie umiem jej powstrzymać. – Niewiele rozumiem, bo ciągle płaczesz. Wytrzyj nos i opowiedz mi wszystko na spokojnie. Sięgnęła po podsunięte sobie chusteczki, aby doprowadzić się do porządku. Opanowanie Marcina działało kojąco, wzbudzało zaufanie. Zanim Kornelia zorientowała się, co robi, opowiedziała

narzeczonemu o ciąży przyjaciółki i jej dziwacznym pomyśle na samotne macierzyństwo. Poczuła ogromną ulgę. Nie chcąc jednak, żeby Ola posądziła ją o brak lojalności, poprosiła narzeczonego, żeby zachował wszystko w tajemnicy. Nie mógł jej tego obiecać. – Kochanie, Olka chce zrobić największe głupstwo w swoim życiu i skrzywdzić własne dziecko – tłumaczył, przytulając Kornelię. – Ono powinno mieć oboje rodziców. Dlatego musimy się w to wmieszać. – Ona mi zaufała. – Czasami w imię przyjaźni trzeba być trochę nielojalnym, żeby nie dopuścić do nieszczęścia. – Zrozumiałby kłamstwo Oli, a nawet je poparł, gdyby Błażej był alkoholikiem, damskim bokserem albo życiowym nieudacznikiem. Uważał jednak kumpla za człowieka odpowiedzialnego i godnego zaufania. Na pewno miał prawo wiedzieć, że będzie ojcem. – A teraz się uspokój i umyj buzię. Lodowata woda przyniosła ulgę spuchniętym od płaczu oczom, a opanowanie Marcina nieco uspokoiło nerwy. Razem na pewno znajdą sensowne rozwiązanie problemu Oli. Łzy i bierne czekanie, aż coś samo się ułoży na pewno nie miały sensu. Tu potrzebne były konkretne działania. Kornelia starannie umyła twarz, po czym zrobiła delikatny makijaż. Miała jeszcze wyrzuty sumienia z powodu zdradzenia tajemnicy przyjaciółki, wiedziała już jednak, że postąpiła właściwie. Kiedy opuszczała łazienkę, ktoś zadzwonił do drzwi. Na progu stała Ola. Była potargana i zapuchnięta od płaczu. – Ola? – przeraziła się Kornelia. – Co się stało? – Nic. Rozmawiałam z Błażejem. To wcale nie było łatwe. Mogę wejść? – Sprzedałaś mu to swoje kłamstwo? – Do rozmowy włączył się Marcin. – Tak, ale... – W kuchni macie kawę i ciastka. Ja zaraz wracam. – Rzucił narzeczonej wymowne spojrzenie. Zrozumiała. Sprawy zaszły za daleko i należało działać. O dziwo, była tego samego zdania. – Chodź – powiedziała, wciągając przyjaciółkę do mieszkania. – Słuchaj, a może ty nie powinnaś pić kawy? – Nela, nie chcę, żeby Marcin kłócił się z Błażejem, bo... – Marcin nie będzie się z nim kłócił. Spokojnie. Siadaj tutaj. Podsunęła jej krzesło. – Zaparzę ci melisy, bo jesteś roztrzęsiona. 2 lipca Podoba mi się chorowanie, a właściwie anemia. Kiedy się o niej dowiedziałam, myślałam że M. będzie wściekły, ale najwidoczniej słabo go jeszcze znam. Jest teraz bardzo troskliwy, częściej myśli o moich potrzebach i nawet zaczął pomagać w codziennych zajęciach domowych, chociaż zawsze uważał, że to kobieta powinna dbać o mieszkanie. Naprawdę, zadziwia mnie niemal na każdym kroku. Na przykład wczoraj. Zrobiłam na obiad potrawkę z kurczaka z ryżem i duszonymi warzywami. M. uwielbia takie dania, ja niekoniecznie. Grzebałam widelcem w talerzu, modląc się, żeby nie zwrócił na to uwagi. Zwrócił. – Dlaczego nie jesz? – zainteresował się. – Jakoś nie jestem głodna – skłamałam. Burczało mi w brzuchu i marzyłam jedynie o tym, żeby

zostać sama w kuchni i móc zrobić sobie kanapkę. – Ale musisz jeść, bo nigdy nie wyzdrowiejesz. Nie smakuje ci? – Smakuje, przecież sama przyprawiałam. Tylko... – Tylko co? – Nie lubię gotowanego mięsa i warzyw. Spodziewałam się umoralniającej gadki na temat zdrowego żywienia oraz tego, że moje upodobania nie bardzo go interesują. Już widziałam siebie, jedzącą pod przymusem ryżową maź. M. nie skorzystał jednak ze swojej wiedzy i władzy. – A na co masz ochotę? – Na pizzę. Wziął telefon i zamówił, o co prosiłam, dopytując tylko o dodatki. Bez awantury, bez narzekania, nawet bez niechętnego wyrazu twarzy. Po prostu sięgnął po telefon i już. A później zjadł ze mną. Popołudnie i wieczór spędziliśmy bardzo miło. M. znowu był taki jak kiedyś, taki, jakim go pokochałam. Basia Nitka Weronika, ciężko wzdychając, odstawiła laptopa na ławę. Współczuła autorce bloga, żyjącej z mężem w bardzo dziwnym układzie. Sama nigdy nie zgodziłaby się na to, żeby traktowano ją jak praczkę, sprzątaczkę i pomywaczkę, nie jadłaby potraw, które jej nie smakują, a już na pewno nie zrezygnowałaby z pasji czy odrobiny przyjemności tylko dlatego, że szanowny Pan Mąż tego oczekuje. W imię szczęścia, które otrzymywała każdego dnia, była gotowa na pewne wyrzeczenia, ale nie na rezygnację z siebie. Na życie w strachu, pod kontrolą, bez możliwości samorealizacji nie zdecydowałaby się nigdy. Egzystowała tak przecież osiemnaście lat. O osiemnaście za dużo... Melodia komórki przerwała bieg niemiłych wspomnień. – Witam, Dorota Paszkowska z tej strony. – Dzień dobry, pani Dorotko! – ucieszyła się Weronika. – Co tam słychać? – Właściwie dzwonię, żeby zapytać o to samo. Jak tam praca magisterska? – Dziękuję, już obroniona. – Świetnie! Gratuluję. Rozumiem, że znalazłaś pracę? – Nie, pani Dorotko, z tym akurat jest problem. – Weronika posmutniała na wspomnienie nieudanych rozmów kwalifikacyjnych. – Może lepiej zmieńmy temat. – Kiedy ja dzwonię, żeby zaproponować ci współpracę. Potrzebujemy kogoś rzetelnego od zaraz i pomyślałam o tobie. Czy byłabyś zainteresowana? Jeśli tak, to zapraszam jutro na dziewiątą z dokumentami. – Będę na pewno. Dziękuję bardzo, bardzo. – Do zobaczenia w takim razie. Dorota Paszkowska była koordynatorką w niedużej firmie architektonicznej, do której w ubiegłym roku Weronika trafiła na staż. Świetnie się rozumiały pomimo sporej różnicy wieku. Młodsza była twórcza i wprost chłonęła wiedzę, a starsza z niemałą przyjemnością patrzyła na jej zapał. Pomagała realizować pomysły, na każdym kroku służyła radą. Po sześciu miesiącach współpracy żegnały się ze łzami w oczach.

Na szczęście nie na zawsze. – Mam pracę! – zawołała radośnie Weronika, chwytając córkę w objęcia. – I się ciesys? – zdziwiła się Julia. – No pewnie! A ty nie? – Nie, bo znowu będę długo w psedskolu. – Przedszkolu – poprawiła machinalnie. – Julcia, ale ty przecież od września nie będziesz chodzić od przedszkola, tylko do szkoły, do zerówki. Zapomniałaś? – To w szkole. A ja scę... chcę być z tobą. – Kochanie – postawiła córkę na podłodze w kuchni i przykucnęła przed nią – muszę pracować, żeby mieć pieniążki na sukieneczki dla ciebie i na te płatki z nadzieniem, co je tak lubisz, i na... – Nie scę sukienecek i płatków, scę... chcę iść do kukiełek. – Ale za bilet do teatru też trzeba zapłacić, wiesz? – Tata nam kupi. – No, to jest jakaś myśl. – Uśmiechając się, dała córce lekkiego pstryczka w nos. – Ale jak będziemy mieli więcej pieniążków, to pójdziemy nie tylko do teatru, ale też do kina na Dzwoneczka. – A na nową Barbie? – Pójdziemy. Sama wybierzesz bajkę. Ola wytarła nos podsuniętą przez Kornelię chusteczką. Tylko udawała twardą. Kiedy zaś dotarło do niej, że jednym kłamstwem na zawsze skreśliła swoją szansę na szczęście z Błażejem, rozkleiła się. Przyjaciółka dawno nie widziała jej tak roztrzęsionej. – Zostaniesz u mnie na noc – zdecydowała, bo nie wyobrażała sobie wypuszczenia koleżanki z domu w takim stanie. Dała jej więc świeżą piżamę i czysty ręcznik, milczeniem zbywając słaby protest. Czekając, aż Ola wyjdzie z łazienki, przeniosła się na balkon, żeby sprzątnąć przybory malarskie. Niedokończony obraz błagał o uwagę, zignorowała go jednak. Na pracę twórczą będzie jeszcze miała czas. Tymczasem przygotowała łóżko do spania i postawiła na szafce butelkę z wodą. – Posiedzisz ze mną? – poprosiła Ola, pozwalając otulić się kołdrą. – Jasne, kochana. – Usiadła na brzegu łóżka i wzięła przyjaciółkę za rękę, chcąc uściskiem uchronić ją przed wszelkimi problemami. Nie zauważyła, kiedy szary wieczór zamienił się w noc. Z zamyślenia wyrwał ją kot, który znalazł pod szafą swoją ulubioną zabawkę, czyli grzechoczącą, pluszową mysz i szalał z nią po pokoju. – Czykita – syknęła, nie kryjąc niezadowolenia. – Dawaj to. Zabrała mysz, wzięła kotkę na ręce i najciszej jak potrafiła, opuściła pokój, starannie zamykając za sobą drzwi. Mrok mieszkania rozpraszał jedynie blask ulicznych latarni. Czyżby Marcin jeszcze nie wrócił? Komórkę na szczęście miała w kuchni, więc spróbowała skontaktować się z narzeczonym. Nie odebrał. Wysłała mu więc SMS-a, ale odpowiedzi nie dostała.

Wyglądali niemal identycznie. Lekko pochylone sylwetki, sportowe torby na ramionach, daszki bejsbolówek rzucały cienie na twarze, ciemne dresy oraz kontrastująca z nimi biel butów. Równym, szybkim krokiem przemierzali zalany deszczem chodnik. Jak na komendę przystanęli w miejscu, w którym wyłożona kostką brukową droga rozwidlała się na trzy strony. – Dobra, Łysy, ja się zmywam. – Wskazał głową chodnik, wiodący w stronę blokowiska. – Co jest, Arczi? – zdziwił się jego kolega. – Myślałem, że na piwko wyskoczymy. – Mam wymagającą uczennicę i muszę być w formie. – Wymagającą uczennicę? Jakaś dziewczynka jest atrakcyjniejsza od browarka z kumplem? – Ma wielgaśne, niebieskie oczyska i burzę czarnych loczków. – Może jeszcze zgrabny tyłeczek i idealne nogi? – Łysy drwił już jawnie. – Cała jest idealna – potwierdził spokojnie Arczi. – Pamiętasz Płochą Wu? – Pamiętam. Miałeś się z nią przespać, ale była dzika i nawiała. Trzy stówy cię to kosztowało, bo przegrałeś zakład. – Nie nawiała, bo nawet nie próbowałem się do niej dobrać – sprostował Arczi. – Wolałem zapłacić, niż żebyś ty ją zbajerował. Nie chciałem jej puknąć, chciałem z nią być. – Z Płochą Wu? – upewnił się Łysy. – Z tą, która chodziła w starych szmatach? – Właśnie tak. Nie jej wina, że miała przesrane dzieciństwo. – W sumie racja. Ładna była i miała coś w sobie. Tylko strasznie złośliwa bestia. – Złośliwa tylko dla tej twojej panienki, bo ogólnie to bardzo mądra i zdolna dziewczyna. Księżniczka Anusia nie dorastała jej do pięt, ale ty nie chciałeś tego zobaczyć. Tylko durne żarty się ciebie trzymały. – Ciebie to może nie? – zaatakował Łysy, uderzając przyjaciela pięścią w ramię. – Mnie też. Za późno się na niej poznałem, a potem był ten głupi zakład i dziewczyna się spłoszyła. Ale dostałem drugą szansę, a zamiast gówniary, śliczną kobietę. Teraz byś pewnie nie poznał naszej Wu. – Czekaj, ale co ona ma wspólnego z tą twoją jutrzejszą uczennicą? – Jest jej matką – odparł Arczi, poprawiając torbę na ramieniu. – Więc zapewne istnieje też ojciec. – Co mnie obchodzi jakiś fagas? – Wzruszył ramionami. – Zniszczę go. – Oszalałeś. – Nie. Kocham ją. Teraz kręci mnie jeszcze bardziej. Jest taka – nakreślił dłońmi w powietrzu dwa półokręgi – kształtna, no wiesz, kobieca. Czekałem na nią i mam. – Oj, Arczi. – Łysy pokręcił niechętnie głową. – Chcesz rozbić rodzinę? Ty jesteś tylko częścią niezbyt szczęśliwego dzieciństwa. Może nawet we wspomnieniach nie istniejesz. – Pierwszego pocałunku się nie zapomina, a ten nasz był całkiem udany. – A ona, co o tym myśli? Wysyła ci jakieś sygnały? – Zgrabnie udaje, że się nie znamy. Pani i pan, srety śmety. Ale to tylko pozory. Idę, bo cały przemokłem. Uścisnęli sobie ręce. Łysy jeszcze przez chwilę patrzył na oddalającego się kumpla. Nigdy nie przypuszczał, że twardziel, ćwiczący trzy razy w tygodniu na siłowni i traktujący kobiety jak instrumenty niezbędne do zaspokojenia potrzeb cielesnych, może mówić o szukaniu tej jedynej, o chęci bycia z nią, nawet o pierwszym pocałunku. Uczucia były tematem tabu. Istniały mimochodem, niekomentowane, niemodne. – Świat się kończy – mruknął, ścierając z twarzy krople deszczu. A jego myśli popłynęły w stronę tej, którą sam kochał.

Kornelia poczuła, że ktoś bierze ją za rękę, po czym zaczyna delikatnie pieścić wnętrze dłoni. Poddała się dotykowi, uznając go za część snu. Uniosła powieki dopiero, kiedy poczuła na wskazującym palcu wilgoć ust. – Marcin? – Chwilę trwało, zanim się zorientowała, gdzie jest. Czekając na narzeczonego, zasnęła w salonie. Teraz Marcin klęczał obok kanapy, pieszcząc jej dłoń. – A myślałaś, że kto? Czyżbym miał jakiegoś rywala? – Tak, Czykitę. – Super. – Udał obrażonego. – Porównujesz mnie do kota? – Ona też się łasi, jak ma pusto w misce albo chce, żeby ją pomiziać. – Pogłaskała go po policzku, uśmiechając się niewinnie. – Gdzieś ty właściwie był tyle czasu? Jest środek nocy. – Wiedziałem, że oberwę, chociaż to nie moja wina. – Usiadł obok Kornelii. – Musiałem pogadać z Błażejem, więc najpierw go szukałem, a później starałem się wtłoczyć coś do jego podchmielonej już łepetyny. Trochę mi to zajęło. Nadal się gniewasz? – Trochę. – Więc będę się musiał bardziej postarać. – Zanim zareagowała, wziął ją na ręce. – Puszczaj, wariacie! – Roześmiała się, ponieważ wstał tak energicznie, że aż podrzucił ją lekko w ramionach. – Ciii... Olę obudzisz. – Ale... – Cicho mówię – warknął groźnie, po czym wpił się w wargi narzeczonej. Całował zachłannie, jakby chciał wyssać z jej ust nie tylko słowa, które już padły, ale również te niewypowiedziane. Po omacku dotarł do swojego pokoju i dopiero tam wypuścił ją z objęć. Pomieszczenie rozświetlała boczna lampa, przygotowane do snu łóżko zapraszało miękkością, a na ławie stał talerz z kanapkami i sok. – Co to ma być? – zdziwiła się Kornelia. – Kolacja do łóżka. – No, skoro tak... Zanim do Marcina dotarło znaczenie dziwnej nuty w jej głosie, został popchnięty na łóżko. Kornelia usiadła mu na brzuchu i wsunęła dłonie pod podkoszulek. Okrężnymi ruchami masowała umięśnioną klatkę piersiową, przesuwała opuszkami palców po żebrach, aby ostatecznie skupić się na sutkach. – Łaskoczesz – skomentował Marcin, próbując odsunąć jej ręce. – Już przestaję. Chwyciła sutek wargami i delikatnie zagryzła, aby za chwilę zetrzeć wspomnienie bólu pocałunkiem. Zasypała tors narzeczonego całusami, powoli, ale konsekwentnie przesuwając usta w stronę brzucha. W końcu zanurzyła czubek języka w pępku. Wtedy Marcin chwycił brzeg jej piżamy i podciągnął, obracając się jednocześnie na bok. – A teraz co powiesz? – Ukrył w dłoniach piersi Kornelii. – Że lubię, kiedy tak robisz. Odrzucili na bok ubranie, aby wtulić się w siebie, nacieszyć bliskością i ciepłem. – Jesteś taka delikatna i krucha – szepnął, przesuwając dłonią po plecach narzeczonej. – Taka moja. –

Musnął wargami skórę za jej uchem. – No nie do końca. – Odsunąwszy się, nakreśliła palcem okrąg wokół jego pępka, po czym położyła rękę na wyprężonej męskości. – Ty nie chcesz być mój. Dlaczego? – Kochanie. – Delikatnie pieścił jej pierś. – Chcę. Jestem, ale... – Sprawdzimy. – Oplotła palcami penisa Marcina. Poruszała ręką w górę i w dół, obserwując zmiany zachodzące na jego twarzy. – Nela... – Nie odpychaj mnie! – warknęła groźnie, przylegając ustami do jego warg. Może spróbowałby zaprotestować, ale dzikość Kornelii ostatecznie złamała granicę, w której jeszcze decyduje rozum. Pozwolił, aby zawładnęło nim pożądanie. Chciwie spijał rozkosz z miękkich warg narzeczonej, chłonął gładkość piersi, znacząc pocałunkami skórę. – Nela – wysapał, a chwilę później eksplodował w jej dłoni. Było mu to potrzebne. Przytulił Kornelię i zamknął oczy. Świt wstał na pomarańczowo, przez niezasłonięte okno bezlitośnie zaglądając pod utulone snem powieki Oli. Próbowała się przed nim bronić. Za którymś razem ręka, chroniąca oczy przed blaskiem, upadła na coś, co nie było pościelą. Ola poruszyła palcami. Wyczuła miękkość czyichś włosów i, przestraszona, natychmiast usiadła. – Nela? Głowa spoczywająca na brzegu łóżka na pewno nie należała do Kornelii. – Oleńka, cicho – mruknęła zaspanym głosem osoba drzemiąca przy łóżku. – Błażej? Co ty tu robisz, do cholery? – Nie krzycz, dobrze? – poprosił słabym głosem, siadając po turecku na podłodze i ukrywając twarz w dłoniach. – Głowa mi pęka. Za dużo wczoraj wypiłem. – Mam to w nosie! Nela cię wpuściła, tak? Już ja jej pokażę! Wstała zbyt raptownie. Trudno powiedzieć, dlaczego się zachwiała. Czy z powodu mroczków przed oczami, czy dlatego, że lewa stopa trafiła na zwinięty w rulon brzeg dywanu. Błażej w ostatniej chwili uchronił ją przed upadkiem i posadził na łóżku. – Chcesz zrobić krzywdę sobie albo dzieciątku? – Przyklęknął naprzeciwko roztrzęsionej i bladej Oli. – Nie powinno cię to obchodzić – burknęła. – Powinno, bo to też moje dziecko, kłamczucho. – Zamorduję Kornelię. – Nikogo nie będziesz mordować. Zresztą, nie od niej to wiem. – Przeczesał palcami jej potargane włosy. – Przepraszam, za szybko ci wczoraj uwierzyłem. – Idź, Błażej. Niczego od ciebie nie chcę. Byłeś pewien, że się zabezpieczam, więc tylko ja ponoszę odpowiedzialność za ciążę. Poradzę sobie sama. Nie chcę zniszczyć ci życia. – No, teraz to wymyśliłaś! – Splótł ręce na piersiach. – Myślisz, że bez ciebie i maleństwa miałoby ono jakiś sens? – Naprawdę chcesz ze mną być? – Gdybym nie chciał, to bym z tobą nie sypiał. Nawet gdybyś wczoraj mówiła prawdę i byłabyś

w ciąży z innym, to... to... – Nie! – Ukryła twarz w dłoniach. – Proszę cię, nie kończ. Jesteś tak dobry, że to aż boli. – Co boli? – Chwycił ją za nadgarstki i zmusił, żeby odsłoniła twarz. – Co cię boli? Że chcę z tobą być? – Teraz chcesz – sprostowała. – A później? Niedługo zrobię się gruba i brzydka. Już mam skoki nastrojów, więc teraz może być tylko gorzej. Do tego mogę nie dać sobie ze wszystkim rady i jeszcze... – Wystarczy, Oleńka. – Położył palec na jej ustach. – Brzydka nie będziesz nigdy, na pewno nie dla mnie. A z nastrojami i innymi problemami poradzimy sobie we dwoje, bo tak jest łatwiej. Bo cię kocham, ty nieznośna dziewczyno. Rozumiesz? – Błażej – szepnęła, opuszczając głowę. Nie zdołała zatrzymać pod powiekami łez wzruszenia. Łatwiej jej było przyjmować słowa krytyki, nawet pretensje. Mogła wtedy zareagować złością, zrzucić coś ze stołu albo trzasnąć drzwiami. A co odpowiedzieć, jeśli ktoś jest dobry? Tak dobry, że aż wstyd, że kiedykolwiek się go zraniło? – Nie płacz, kochana. – Usiadł na łóżku i przyciągnął Olę do siebie. – Wszystko będzie dobrze. – Głaskał ją po głowie i plecach, dopóki nie przestała szlochać, a później ułożył ją na łóżku i otulił kołdrą. – Pośpij jeszcze, a ja doprowadzę się do ładu i zrobię jakieś śniadanie dla nas, Neli i Marcina. Na co masz ochotę? Jajka mogą być? – Uhm... W szybkim buziaku, który złożył na jej czole było wszystko, co chciała teraz dostać: czułość, opiekuńczość, zapowiedź bezpiecznego jutra. Mogła spokojnie zasnąć, bo wiedziała, że obudzi się w świecie, w którym mieszka szczęście.

Przez ten mur dziwnych spojrzeń, których pełno tu. Przez czerwone światła gorzkich słów. Biegnę.



6. Weronika przeglądała leżące na biurku rysunki. Decyzja, z kim będzie współpracować przy tworzeniu swojego pierwszego, dużego projektu była bardzo trudna. Szkice, wbrew pozorom, sporo mówiły o człowieku. Jedne zrobiono bardzo profesjonalnie, inne jakby od niechcenia. Przeważnie te świetne technicznie nie miały w sobie duszy, trzymały się schematów. Weronika ułożyła je z boku, nie bardzo wiedząc, jakie kryteria wyboru zastosować. Rysunki były niemal idealne pod względem warsztatowym, a jednak zabrakło im lekkości, świeżości. Prace kiepskiej jakości schowała do teczki, wiedząc, że nie poświęci im już uwagi. Na blacie zostały dwa szkice. Ani marne, ani wybitne, ale też nieprzeciętne. Było w nich coś, co nie pozwalało na obojętność. Emocje, pasja, siła przekazu i na pewno talent. Nieoszlifowany, wymagający pracy, ale niepodważalny. Zasługiwał na szansę. – Wybrałam – oświadczyła Weronika, kładąc rysunki na biurku szefowej. – Chcę pracować z autorem tych prac. – Skoro tak, to już szukam numeru telefonu – odparła Dorota. Spojrzała na podsunięte sobie kartki, po czym sięgnęła po leżący na biurku segregator. – Zadzwonisz, umówicie się na spotkanie i jeśli nadal będziesz pewna decyzji, podpiszemy umowę. – Ja mam dzwonić? – A niby kto? Przecież ty będziesz z nią pracować. Proszę. – Podała jej CV. – Moim zdaniem świetnie wybrałaś. To piekielnie zdolna dziewczyna. Anna wyjęła kluczyki ze stacyjki, ale nie wysiadła. Oparła głowę o zagłówek fotela kierowcy, zamknęła oczy. Mirek był w domu. Nie mógł zobaczyć na jej twarzy zmęczenia, a właśnie dzisiaj miała ciężki dzień w pracy. Najpierw przeprowadziła wywiad z autorem, który ma chyba hopla na swoim punkcie. Nie chciał się umówić na rozmowę w cztery oczy ani przez telefon. Łaskawie wyraził zgodę na odpowiedzenie na kilka pytań za pośrednictwem poczty elektronicznej. W ramach autoryzacji trzy razy nanosił poprawki w przygotowanym już tekście. Anna odetchnęła z ulgą, kiedy w końcu odesłał ostatnią, już na pewno zatwierdzoną wersję. Praca z pisarzem, uważającym się za specjalistę od interpunkcji i składni, wiedzącego najlepiej, gdzie powinien być przecinek i jak wygląda właściwy szyk zdania, była niezwykle wyczerpująca. Najchętniej poprosiłaby kolegów z działu informatycznego o wirusa i przesłała go w załączniku w ramach zemsty. Musiała jednak działać dyplomatycznie i dobierać argumenty tak, żeby niezbędne zmiany zostały zatwierdzone, a wielka gwiazda polskiej literatury nie przysłała do redakcji adwokata. Działała więc stanowczo, w sytuacjach konfliktowych odsyłając do internetowego Słownika

Języka Polskiego. I w końcu postawiła na swoim. Kosztowało ją to jednak sporo energii, więc teraz była wyczerpana i czuła szpileczki bólu w skroniach. Potrzebowała chwili na wzięcie się w garść. Mąż nie miał prawa się dowiedzieć, że jej praca nie polega na redakcji artykułów już napisanych, ale na samodzielnym ich tworzeniu, łącznie ze zbieraniem informacji, przeprowadzaniu wywiadów i recenzowaniu. Dopiero byłaby awantura, że marnuje czas na sprawy nikomu niepotrzebne. Bo słowa polskiego gryzipiórka spoza światowej listy bestsellerów uznawał za mało ważne. Uważał również za zbędne pisanie recenzji jego wypocin. Po co to komu? Taktyka Anny opierała się więc na krytyce tego, co nie podobało się Mirkowi. Powiedziała, że chce podnieść żenująco niski poziom dopracowania artykułów prasowych, w których roi się od koślawych zdań i błędów wszelkiego rodzaju, bo przecież niedługo nie będzie można zrozumieć najprostszej informacji. Ten argument męża przekonał. Łaskawie wyraził zgodę na podjęcie pracy. Na szczęście nie przyszło mu do głowy, żeby skontrolować, czym konkretnie zajmuje się jego żona. Zresztą, nie było to możliwe. Publikowała pod pseudonimem, a ten znali tylko koledzy z redakcji. – No, idę – zdecydowała Anna, sięgając po torebkę. W mieszkaniu pachniało smażoną rybą. Przepasany fartuszkiem w niebieską kratę Mirek wyszedł do przedpokoju, żeby przywitać się z żoną. Odebrał od niej torbę z zakupami i dotknął ustami czoła, przytrzymując ją chwilę w ramionach. – Zmęczona? – zatroszczył się. – Trochę – przyznała. – A co tak ładnie pachnie? – Nasz obiadek. Kupiłem pstrąga. Kiedyś lubiłaś. – Nadal lubię, ale ty wolisz łososia i to pieczonego. – Dzisiaj chcę ci zrobić przyjemność. – Uśmiechnął się szelmowsko i pociągnął Annę do kuchni. – Zobacz, mamy tu małą ucztę. Sałatkę z kapusty, pomidorki i, specjalnie dla ciebie, pieczarki w cieście. – Sam to zrobiłeś? – No jasne! Myj ręce. Anna musiała się uszczypnąć, żeby zyskać pewność, że zachowanie Mirka nie jest tylko pięknym snem albo projekcją zmęczonego ciągłym stresem umysłu. A kiedy po powrocie do kuchni zobaczyła przy swoim nakryciu szklankę z kawą, przetarła oczy ze zdumienia. Chwilę później już znała motywację męża. Zostali zaproszeni na imieniny jego matki. Chciał więc w sobotę mieć u swojego boku uśmiechniętą, wyglądającą na szczęśliwą żonę. Wróć. Ona przecież była z nim szczęśliwa, tylko czasem musiał jej o tym przypomnieć. I będzie to robił aż do chwili, w której opuszczą dom jego rodziców. No, może trochę dłużej... Kornelia starannie umyła przybory malarskie, opłukała fartuch, po czym weszła pod prysznic. Ciepły strumień niósł odprężenie oraz rozluźnienie napiętym podczas pracy mięśniom ramion i karku. Mogłaby tak stać choćby do jutra, gdyby nie dochodzący z salonu dzwonek komórki. Ubrała się więc i wybiegła, aby sprawdzić, kto tak uparcie dopominał się o rozmowę. Trzy nieodebrane połączenia od narzeczonego. Już miała oddzwonić, kiedy w przedpokoju zadźwięczał domofon. – Igor Zduńczyk – usłyszała w słuchawce. No tak, jeszcze wizyty ojca Marcina teraz potrzebowała. Miała akurat tyle czasu, żeby przeczesać

i związać w kucyk mokre włosy. – Dzień dobry – przywitała się, przywołując uśmiech na usta. – Marcina nie ma, ale właśnie miałam do niego dzwonić, więc... – Będzie za pół godziny – przerwał jej Igor. – Chciałem porozmawiać z tobą sam. Możemy? – Tak, oczywiście. Proszę. – Wskazała salon. – Napije się pan czegoś? – Wody gazowanej, jeśli można. Ręce jej drżały, kiedy wyjmowała z lodówki butelkę z wodą i ustawiała na tacy dwie szklanki. Właściwie mogła się spodziewać, że ktoś z rodziny Marcina zechce z nią przed ślubem poważnie porozmawiać. Wiedziała nawet o czym. Zaczerpnęła powietrza i przełknęła ślinę, żeby uspokoić szalejące w piersiach serce. Wszystko pod kontrolą. Nie można tylko pozwolić, aby wybrzmiały upokarzające słowa. – Wiem, o co panu chodzi – oświadczyła, stawiając na ławie szklanki i wodę. – Jestem dziewczyną znikąd. Nie mam rodziny ani żadnego zabezpieczenia, więc pewnie myśli pan, że chcę wyjść za Marcina dla pieniędzy. – Nie myślę – zaprzeczył Igor. – Proszę pozwolić mi dokończyć. Wiem, jak to wygląda. Nie musi się pan jednak martwić, Marcin nie będzie mnie utrzymywał. Jutro idę na rozmowę w sprawie pracy. Nie wyciągnę też ręki po to, co należy do pana rodziny. Przed ślubem podpiszemy intercyzę. Mój brat załatwia już formalności z adwokatem, więc... – Kornelio, poczekaj. O czym ty mówisz? Marcin wie, co planujesz? – Nie, ale jego to nie dotyczy. – Skoro właściwie już jesteście rodziną, to raczej dotyczy. Mnie zresztą też. – Nalał wody do szklanki i podał ją Kornelii. – Nie zgadzam się na takie rozwiązanie. Po pierwsze, żadnej intercyzy nie będzie i jeśli Marcin ją zaakceptuje, to sam zostanie bez pomocy z mojej strony. Po drugie, ty masz studiować. Praca nie może ci w tym przeszkadzać. – Są studia zaoczne i... – Z tego, co wiem, dostałaś się na dzienne? – Tak, ale... – I zostaniesz na nich. Jeśli będziecie potrzebowali wsparcia finansowego, zawsze wam pomogę. – Nie chcę tak. – A ja nie chcę, żebyś zmarnowała talent, bo cierpisz na przerost ambicji – powiedział stanowczo. – Ale porozmawiamy o tym, jak wróci Marcin. Teraz chciałbym dać ci to. – Wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki pudełko obite ciemnobrązową skórą i położył na ławie. – Otwórz. Przesunęła opuszkami palców po miękkiej skórze. Nie wiedziała, czego się spodziewać. Powoli uniosła wieczko pudełka i aż otworzyła usta ze zdumienia. Na czarnym atłasie leżał naszyjnik z białego złota lanego na kształt pędu róży i zwieńczonego pączkiem z rubinu. Kornelia niepewnie dotknęła czerwonego kamienia. – Śliczny – szepnęła. – Przymierzysz? – Nie. Nie mogę, nie powinnam. – Marcin naprawdę ci o niczym nie powiedział? – Kornelia zaprzeczyła ruchem głowy, więc kontynuował: – Kupiłem go dla Marty, mamy Marcina, kiedy dowiedzieliśmy się, że za kilka miesięcy urodzi nasze dziecko. Byliśmy wtedy niemal szaleni ze szczęścia. A później... – Pochylił głowę. – A później odebrałem jej syna, bo moja matka tak chciała – dokończył półgłosem. – Po rozwodzie Marta odesłała mi naszyjnik. W liście napisała, że nie może go zatrzymać, bo jest namacalnym znakiem

szczęścia, którego już nie ma. Poprosiła, żebym dał go przyszłej żonie Marcina. Naszyjnik jest więc twój. Na jej życzenie. Chciałbym, żebyście byli tacy szczęśliwi jak my, zanim jeszcze nie skłóciły nas kłamstwa i intrygi. Ostatnie słowa wypowiedział, patrząc w wilgotne ze wzruszenia oczy Kornelii. – Dziękuję – szepnęła. Weronika siedziała na korytarzu w poradni logopedycznej, próbując skupić uwagę na czytaniu książki. Ciągle jednak coś ją rozpraszało: sekretarka głośno rozmawiała przez telefon, ktoś przechodził, dziecko skakało po schodach, a za nim biegła matka, napominając, że może sobie nabić guza... W końcu zrezygnowana włożyła książkę do torebki. Julia już nie chciała, żeby mama wchodziła z nią na zajęcia. Z jednej strony to dobrze, stała się ufniejsza, chętniej wykonywała zadania, ale z drugiej Weronika bardzo lubiła uczestniczyć w ćwiczeniach i chciała mieć na oku logopedę. Nie ufała mu. Artur miał świetne podejście do dzieci. Znakomicie wyczuwał ich nastroje. Kiedy na buźce malucha pojawiało się znudzenie albo zniechęcenie, natychmiast wyjmował skądś przykuwający uwagę edukacyjny gadżet. Kolorowanka, układanka, karty z zagadkami... W jego rękach niemal każda zabawka mogła zainaugurować zabawę logopedyczną. Chyba właśnie dlatego Julia tak polubiła zajęcia z nim, uniemożliwiając matce poproszenie o zmianę logopedy. Uwagę Weroniki przykuł jeden z rysunków przypiętych do korkowej tablicy. Wstała, żeby mu się lepiej przyjrzeć. Trudno powiedzieć, dlaczego nagle zrobiło jej się ciemno przed oczami, a w uszach zaszumiało. Na szczęście ściana była niedaleko. Oparła o nią najpierw dłonie, a później czoło. – Mama! – usłyszała głos córki, ale nie była w stanie zareagować. – Mamusiu! – Co ci jest? – zainteresował się ktoś drugi. – Źle się czujesz? Weronika została oderwana od ściany i podprowadzona do kanapy. Zimny okład na czole przywrócił jej przytomność. Zobaczyła zalaną łzami buzię córki. Instynktownie wyciągnęła rękę, aby wytrzeć jej mokre policzki. – Nie płacz, Julcia – powiedziała słabym głosem. – Nic mi nie jest. – Na pewno? – dopytywała dziewczynka. – Na pewno. – Może przyniosę ci coś do picia? – zaproponował Artur. Spojrzała na niego nieprzytomnym wzrokiem. Dlaczego burzył skrupulatnie budowany dystans, pozwalając przeszłości wniknąć w teraźniejszość? Co powinna teraz zrobić? Nakrzyczeć na niego, uciec, czy udawać, że ma luki w pamięci? Ach, wspaniale byłoby ulec wypadkowi, który spowodowałby amnezję. Niestety, nie miała tyle szczęścia i doskonale pamiętała ból zadanych kiedyś ran. – Poproszę – odparła, chcąc odsunąć moment konfrontacji. Artur przyniósł szklankę soku z czarnej porzeczki. Pamiętał, że to jej ulubiony? „Nie, nie pamiętał! Widocznie taki właśnie miał i już” – skarciła się w myślach, żeby zatrzymać lawinę pytań, zalewających dziwnie ciężką głowę. – Może wyjdziemy na plac zabaw? – zaproponował, odbierając od Weroniki pustą szklankę. – Jula pojeździłaby na karuzeli, a pani jeszcze chwilę odpoczęła. Wrócił do oficjalnej formy. To dobrze. Widocznie spanikował, widząc dawną znajomą w kiepskim

stanie, a teraz postanowił uszanować jej wolę niemieszania świata dzieciństwa z obecnym. – Tam jest zyrafa! – zawołała Julia. – Ta duza, co ją widać ze stacji. – Żyrafa. Duża żyrafa – poprawiła Weronika. – Pójdziemy? Mamo, prosę... – Pójdziemy. W powietrzu unosił się zapach kurzu oraz przeszłości zaklętej w starych, od dawna nieużywanych rzeczach. Podłoga lekko zaskrzypiała, chociaż kroki osoby, podążającej w stronę najciemniejszego zakamarka strychu, były leciutkie. Bose stopy ledwie muskały chropowate deski. To nic, że raniły skórę, niekiedy zostawiając w niej drzazgi. Do kryjówki trzeba się skradać, żeby nikt niepowołany o niej nie wiedział. Mały palec stopy Oli zahaczył o coś ostrego. Jęknęła z bólu. Zatrzymała się, aby w nikłym świetle z małego okna zobaczyć, na czym stanęła. Z podłogi wystawał łepek gwoździa. Trzeba będzie go zapamiętać i następnym razem bardziej uważać. Kryjówka znajdowała się za starym kredensem, gdzie pod ścianą stał wypłowiały, ale bardzo wygodny fotel, przy nim prowizoryczny stolik zrobiony z dużego kartonowego pudła i kołyska okryta dziurawym prześcieradłem. Ola włączyła zasilaną bateriami lampkę. Żółte światło oświetliło skromną przytulność zakątka. Kartonowy stół okrywała własnoręcznie zrobiona serweta, na której stał wazonik z bukietem sztucznych tulipanów i leżała otwarta książka. Przez oparcie fotela przewieszono polarowy koc, a szorstkie deski zasłaniał miękki dywanik. Ola odsłoniła kołyskę i przez chwilę w milczeniu patrzyła na rozłożone w niej niemowlęce ubranka. Wełniany sweterek z kapturem, obok maleńkie rękawiczki oraz welurowe śpioszki ozdobione naszywką z misiem. Teraz położyła na nich czapeczkę z identyczną aplikacją. Kiedy z lekkim uśmiechem na ustach podziwiała maleńką garderobę, kij od szczotki, którym zastawiła strychowe drzwi, upadł z hukiem na podłogę. Ola zgasiła lampkę i usiadła w fotelu, odruchowo wstrzymując oddech. – Kochanie, jesteś tu? – usłyszała głos Błażeja. – Twoja mama powiedziała, że poszłaś na strych. Rozluźniła się, wyprostowała. Nie było powodu do niepokoju. – Jestem – odparła cichutko, ponownie włączając lampkę. – Jestem – powtórzyła głośniej. – Na lewo, za kredensem. Dudnienie kroków oraz skrzypienie desek poinformowały, że Błażej zbliża się do kryjówki. Ola zagryzła wargi. Po raz pierwszy ktoś miał tu wejść. Nie mogła uwierzyć, że ot tak, po prostu na to pozwoliła. – A co to za skrytka? – Błażej wyszedł zza kredensu. – Do tego poustawiałaś jakieś pułapki. Obawiasz się czegoś? – Kij przy drzwiach to z przyzwyczajenia. – Z przyzwyczajenia? – Chowałam się tu przed ojcem. Rumor miał mnie ostrzec, że ktoś idzie, dać czas na zgaszenie światła i wejście do pudła. – Wskazała prowizoryczny stolik. – Kochanie – przyklęknął naprzeciwko niej – aż tak bardzo cię bił? – Czasem kilka razy dziennie. Kiedy byłam mała, nigdy nie wiedziałam, czy nie zrobiłam czegoś złego.

Wiesz, dzieci nie zawsze psocą świadomie. A tutaj czułam się bezpiecznie. – Mnie nie musisz się bać. Zawsze będę cię chronił. – Wiem. Dziękuję. Zobacz, zrobiłam na drutach – powiedziała, wskazując na leżący w kołysce sweterek. Chciała odwrócić uwagę Błażeja od swojej przeszłości. – Dziergałam go w przerwach pomiędzy robieniem testów ciążowych. To mnie uspokajało. – A kołyska? Bardzo mi się podoba. Skąd ją masz? – Dziadek zrobił. Dla mnie. – Obrysowała palcem serce wycięte na węższym boku niemowlęcego łóżeczka. – Leżała na strychu ze dwadzieścia lat, ale nie pozwoliłam jej wyrzucić. To jedyna pamiątka po dziadku. Jak się dowiedziałam, że jestem w ciąży, to ją tu przyniosłam. Wyobrażałam sobie, że kołyszę maleństwo, okrywam kołderką. Nawet kołysanki nuciłam. Tylko się nie śmiej. Chyba mam syndrom wicia gniazda. – Do twarzy ci z nim – szepnął Błażej, uśmiechając się lekko. Ola od jakiegoś czasu jakby złagodniała, przestała udawać, że jest twarda, uwalniając tym samym ukryte w sobie pokłady wrażliwości i ciepła. Zauważył to, jeszcze zanim dowiedział się o ciąży. – Naprawdę? – Uhm. – Pocałował Olę w czoło, po czym wstał i skupił uwagę na kołysce. Pobujał ją, opukał, pogładził miejsce, w którym powinien leżeć materac. – Jest w bardzo dobrym stanie – stwierdził. – Wymaga trochę pracy, ale moglibyśmy ją odnowić dla naszego maleństwa. Co ty na to? Sam się tym zajmę. Mogę? – Jasne. Bardzo ją lubię. Dziękuję. – Ostatnie słowo wypowiedziała cichutko, ponieważ wzruszenie chwyciło ją za gardło. Bardzo chciała, żeby jej dziecko spało właśnie w tej kołysce i nagle te pragnienia zostały odczytane. Odwróciła głowę do ściany. Na usta cisnęło się pytanie, gdzie wstawią tę odnowioną kołyskę, ale nie zadała go. Jaka mogłaby być odpowiedź? Wspólnego domu nie mieli. Ona mieszkała tu, on w kawalerce z bratem. Czasem u nich nocowała, niekiedy spędzali razem wolne dni, ale wszystko było tymczasowe, niepewne... Nie rozmawiali o wspólnej przyszłości, po prostu byli razem. – Oleńka. – Tak? – Chodź do mnie. – Wyciągnął rękę, a kiedy podeszła, objął ją w pasie. – Nie mogę ci niczego dać. Mam tylko kawalerkę, ale obiecuję, że zrobię wszystko, żeby niczego wam nie brakowało. Będziemy mieli dom, zobaczysz. Kocham cię. Chcę... Chciałbym, żebyśmy byli prawdziwą rodziną. – Co takiego? – zdziwiła się. Jakim cudem jej myśli były dzisiaj tak bezbłędnie odczytywane. – Wyjdź za mnie i zamieszkajmy razem. Proszę. Nie wiedziała, co powinna odpowiedzieć. Kochała Błażeja. Niczego nie pragnęła bardziej od zasypiania i budzenia się u jego boku, od czekania na jego powrót z pracy albo wracania do domu, w którym już był. Straciła nadzieję na takie szczęście. Zrobiła ostatnio wszystko, żeby zniechęcić do siebie ukochanego, posunęła się nawet do kłamstwa. No i co miało oznaczać „zamieszkajmy razem”? Gdzie? Najlepiej tutaj, ale na to Błażej się pewnie nie zgodzi. U niego? Jakoś nie mogła sobie wyobrazić czterech osób w kawalerce... Coś jednak odpowiedzieć musiała. – Zaskoczyłeś mnie. – Siebie też – przyznał Błażej. – Przygotowaliśmy z Danielem kolację na dzisiaj. On dopracowuje teraz szczegóły, a ja przyjechałem po ciebie, ale nie wytrzymałem. Chcę już wiedzieć. Zostaniesz moją żoną? – Zostanę, oczywiście, że zostanę – szepnęła, odsuwając na bok wszelkie pytania. Była pewna, że wszystko jakoś się ułoży. Coś wymyślą. – Boże, jestem taka szczęśliwa. – Wtuliła twarz w koszulę Błażeja.

Otoczył ją ramionami. Przycisnął do siebie, chcąc, żeby była blisko, jak najbliżej. – Tato, a mama zemdlała! – oświadczyła Julia zaraz po powrocie do domu. – Co się stało, kochanie? – Kamil wziął od Weroniki torbę z zakupami. – Faktycznie jesteś blada. Źle się czujesz? Jadłaś coś dzisiaj? – Jadłam, jadłam – mruknęła niechętnie. Nie lubiła, kiedy robiono wokół niej zbędne zamieszanie. – I wcale nie zemdlałam, tylko zrobiło mi się słabo. Pewnie od upału. – I pan Artur mamę cucił. – Poczęstował mnie sokiem, a nie cucił – sprostowała Weronika. – A dlaczego ty tak nerwowo reagujesz? – zdziwił się Kamil. – Zrobiło ci się słabo i facet dał ci sok. O co tyle krzyku? No, chyba że powinna mnie zaniepokoić sama obecność tego logopedy przy tobie. Powinna? – Powinna. – Weronika postanowiła być szczera. Dzisiaj, kiedy siedzieli na ławce w cieniu kasztana, wróciła do niej przeszłość. Tym razem były to dobre wspomnienia. Najmilsze z czasów sprzed Kamila. Palce Artura zacisnęły się na jej dłoni. Szare oczy były niepokojąco blisko. Zobaczyła w nich czułość. Znów pojawił się dreszczyk emocji, towarzyszący pierwszemu zauroczeniu i pocałunkom. – Długo jeszcze będziemy udawać, że nic nas nie łączy? – Logopeda nie miał zamiaru bawić się w podchody. Od razu zadał konkretne pytanie, oczekując jednoznacznej odpowiedzi. – Ja nic nie udaję – odparła, udając spokój. – Nie chcę pamiętać tego, co było. – Bo? – Bo nigdy wcześniej ani nigdy później nikt mnie tak nie zranił. I uwierz mi, że gdyby nie to, że Julia cię polubiła, nie siedzielibyśmy tu teraz. – Czyli uciekłabyś jak wtedy? – Nie jestem sarną, żeby uciekać – oburzyła się. – Przerwałam zabawę moim kosztem. Tyle. – Nigdy się tobą nie bawiłem. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Najchętniej by uciekła, ale nie mogła. Przecież, jak sama przed chwilą stwierdziła, nie była sarną. A poza tym miała pod opieką córkę. I właśnie Julia wybawiła ją z niezręcznej sytuacji. – Mamo, scę pić – oświadczyła, podchodząc do ławki. – Wypiłaś już cały soczek – przypomniała jej Weronika. – To może pójdziemy do... – Tutaj obok jest sklep – przerwała Arturowi, zanim zaproponował powrót do poradni. – Kupimy soczek i pójdziemy na stację. – Poprawiła gumkę na włosach Julii, po czym wstała, starając się sprawiać wrażenie w pełni opanowanej. – Musimy już wracać do domu. Tata czeka. Dziękuję za wszystko. – Przesłała Arturowi niepewny uśmiech. – Ale zobaczymy się jeszcze? – Jasne. W poniedziałek Jula ma z tobą zajęcia. Chyba że uciekniesz? – zażartowała. – Ja nie uciekam. – Więc do zobaczenia.

Tak jak było do przewidzenia, Kamil uznał wyznanie żony za kokieterię. Dał jej buziaka i zaprowadził na balkon, żeby odpoczęła pośród kwiatów. Na temat logopedy już nie rozmawiali. Weronika nie chciała myśleć o Arturze, ale nie było to łatwe. Wieczorem, kiedy Julia wciąż o coś pytała i w domu panował przyjemny gwar, potrafiła zapanować nad wspomnieniami. Po prostu skupiała uwagę na życiu rodzinnym. Dopiero w nocy pod powiekami zaczęły się pojawiać obrazy z przeszłości. Nagle wszystko ożyło. Wrócił żar pierwszego zauroczenia, pocałunku, miłosnego zawodu... Po nieprzespanej nocy Weronika była w pracy rozdrażniona. Nic jej się nie podobało i najchętniej wróciłaby do domu, żeby nie musieć z nikim rozmawiać. I właśnie jak na złość ciągle ktoś miał jakieś pytania, zastrzeżenia, wątpliwości. Kiedy więc po raz chyba setny w ciągu trzech godzin ktoś zapukał do drzwi, aż uderzyła pięścią w biurko. – Proszę – rzuciła o wiele głośniej niż należało. – Dzień dobry. – Do pokoju weszła drobna, niewysoka dziewczyna w letniej, niebieskiej sukience. Ubiór podkreślał jej kobiece kształty, ale leżący na ramieniu gruby warkocz sprawiał, że wyglądała na piętnaście, góra szesnaście lat. – Byłam umówiona na rozmowę. – Ze mną? – Tak, w sprawie pracy. Skierowano mnie tutaj. Kornelia Szymczyk. – Proszę. – Weronika wskazała krzesło, zastanawiając się jednocześnie, czy przypadkiem nie zaszła jakaś pomyłka. Nie spodziewała się, że osoba, która chciała współpracować z dużą firmą architektoniczną mogłaby być tak młoda. A może tylko wyglądała na licealistkę? Należało to sprawdzić. – Czym się pani zajmuje? – Maluję, rysuję. Chwilowo tylko hobbystycznie, chociaż dostałam propozycję zilustrowania powieści dla młodzieży. Chodzi o szkice ołówkiem. Takie lubię najbardziej. – A szkoła? – Architektura wnętrz i... – Studiuje pani? – Weronika nie potrafiła ukryć zdumienia. – Tak. Wysłałam do was CV. W ogłoszeniu nie było żadnej informacji, że trzeba mieć dyplom. To jest jakiś problem? – Nie, przepraszam. – Wstała, żeby ukryć zmieszanie. Zachowała się mało profesjonalnie, a na swoje usprawiedliwienie miała tylko to, że po raz pierwszy kogoś zatrudniała i nie miała pojęcia, jak się do tego zabrać. Musiała jakoś wybrnąć z sytuacji. – Ja po prostu nie czytałam tych dokumentów – przyznała szczerze. – Oceniałam jedynie rysunki. Szczerze mówiąc, spodziewałam się kogoś starszego, bo kreska jest pewna, a stylistyka prac ma niebanalny charakter. Może zaczniemy jeszcze raz? Weronika Białecka. Bardzo się cieszę, że będę pracować z kimś tak utalentowanym. – Ania! Spojrzała w kierunku, z którego dochodził głos, ale oślepił ją blask słońca. Ktoś się zbliżył. Był wysoki, dobrze zbudowany. Objął ją w pasie i pocałował w czoło. – Patryk – szepnęła, poddając się uściskowi. Szybko jednak zapanowała nad chęcią zatopienia się w silnych ramionach. Nie miała prawa stać przed blokiem w objęciach przyjaciela. Gdyby ktoś

zauważył, doniósł Mirkowi... Lepiej o tym nie myśleć. Wysunęła się z objęć Patryka i pociągnęła go za łokieć w stronę przejścia dla pieszych. – Co ty tu robisz? Coś się stało? Coś z mamą? – Wszystko dobrze. Czy musi się coś stać, żebym mógł zaprosić na lody moją ulubioną kumpelę? – Mogłeś zadzwonić. – Mogłem i dzwoniłem, ale wyobraź sobie, że ciągle włącza się poczta i mam już dość rozmowy z nią. Anna opuściła głowę, żeby ukryć zakłopotanie. Nie używała numeru, który podała matce i przyjaciołom. Czasem go włączała, żeby odsłuchać pocztę, odpisać na esemesy albo zadzwonić do kogoś, kogo Mirek nie lubił. Telefon był na kartę, więc miała gwarancję, że nie sprawdzi bilingu połączeń. Ostatnio zupełnie o nim zapomniała. – Przepraszam – powiedziała, nie unosząc głowy. – Anka, z tobą dzieje się coś złego – stwierdził Patryk. – Nie utrzymujesz kontaktu z matką, masz nieczynny telefon, nie wyglądasz najlepiej... – Nic mi nie jest. Gdzie idziemy na te lody? – Za rogiem jest cukiernia z małą kafejką, może tam? – Prowadź. W kawiarni panował przyjemny chłód. Anna wybrała dwuosobowy stolik w rogu sali, osłonięty rozłożystą pelargonią. Nie mogła pozwolić, żeby ktoś ją zobaczył i rozpoznał. – To jaką masz do mnie sprawę? – zagadnęła, kiedy kelnerka postawiła przed nimi pucharki z lodami. – Żadną. – Patryk wzruszył ramionami. – Stęskniłem się, dziewczyno. Chciałem zapytać, co u ciebie, bo nie dajesz znaku życia. Pogadać. I już. – Jak się czuje moja mama? Widziałeś ją ostatnio? – Nie najlepiej. Przedwczoraj zaniosłem jej zakupy. Ledwo szła. Nie skarżyła się, ale widać, że nie jest w najlepszej formie. – W lecie zawsze puchły jej nogi i miała wysokie ciśnienie. – Myślę, że większym problemem jest serce. Ponoć kiedyś zasłabła na przystanku i przyjechała karetka. Stan przedzawałowy. – Boże. – Z dłoni Anny wypadła łyżeczka. – Dlaczego do mnie nie zadzwoniła? – Może dzwoniła, tylko masz wyłączone. – Jasna cholera! – Zasłoniła twarz rękami, żeby ukryć emocje. Nie widziała matki od czterech lat. Dzwoniła czasami, nigdy jednak nie usłyszała słowa skargi. Ciągle tylko padały zapewnienia, że wszystko jest w porządku i nie ma powodu do zmartwień. Wierzyła. Zapomniała tylko, że czas nie stoi w miejscu, a matka nie młodnieje. Miała nadciśnienie i wadę serca, powinna się oszczędzać. Miała prawo wymagać na starość pomocy od córki, której poświęciła całe życie, a tymczasem... Anna żyła sobie spokojnie, a o matce myślała coraz rzadziej. Jak tak mogła? Była zwyczajną niewdzięcznicą. Uderzyła pięścią w stolik, po czym wstała i oparła czoło o ścianę, mając nadzieję, że jej chłód stłumi piekący wstyd. – Co z tobą, dziewczyno? – Patryk położył rękę na jej plecach. – Źle się czujesz? Spójrz no na mnie. – Wszystko w porządku. – Wyprostowała się, przeczesała palcami włosy. – Po prostu bardzo się zdenerwowałam. – Nie chciała robić z siebie widowiska. Odetchnęła więc głęboko, żeby nad sobą zapanować, po czym usiadła przy stoliku. Wstyd jednak pozostał. – On nie pozwala mi na kontakty z mamą – szepnęła, pragnąc jakoś się usprawiedliwić przed Patrykiem. – Nie mogę do niej jeździć ani dzwonić. Mówi, że to prostaczka i jego żona nie powinna się pokazywać w takim towarzystwie. – Ty też tak uważasz? – Nie. – Pokręciła energicznie głową. – Nie, Patryk, nie myśl tak, proszę. Ja po prostu muszę podporządkować się jego woli.

– Nieprawda. Nic nie musisz. – To co mam zrobić? Kłamać? Przecież to się wyda, a wtedy... – Umilkła. Zagryzła wargi, żeby powstrzymać napływające do oczu łzy. – Co będzie, jak się wyda? – drążył Patryk. – On cię bije? – Nie. Patryk, ja nie mogę... Nie chcę tu rozmawiać. Wyszłam tylko do sklepu, powinnam zaraz być w domu. – Rozumiem. Kiedy i gdzie możemy się spotkać? – Wezmę urlop w poniedziałek. Mirek ma dyżur. Przyjadę do mamy. Jeśli znajdziesz chwilę... – Znajdę – powiedział stanowczo. – Ale jeśli nie przyjedziesz, to ja pojawię się u ciebie i wtedy nie będę już rozmawiał z tobą, a z twoim mężem. Nie pozwolę, żeby ktokolwiek nieczysto pogrywał z moją najlepszą kumpelą. Uśmiechnęła się. Lubiła, kiedy tak do niej mówił. W ogóle go lubiła. Zawsze mieli o czym rozmawiać, wiele ich łączyło. Kiedyś nawet byli parą, ale nagle w życiu Patryka pojawiła się Bogna. Zawróciła mu w głowie. Była atrakcyjna, przebojowa, głośna. Wyparła spokojną, cichą Annę, a ta nie miała zamiaru walczyć. Później spotkała Mirka, który wyglądał i zachowywał się jak książę. Przy nim była księżniczką, a posiadanie takiego tytułu wymaga wyrzeczeń. – Co u ciebie? – zagadnęła, żeby odwrócić uwagę od swoich problemów. – Nie mam się czym chwalić. Pracuję w zawodzie na pół etatu i dorabiam jako instruktor w klubie fitness. – A ja się zastanawiałam, jakim cudem rehabilitant wypracował takie muskuły. Dziewczyny pewnie za tobą szaleją. – Jakoś nie robi to na mnie wrażenia. Nie lubię pustych lalek. – Kiedyś chwaliliście się podbojami. – To było dawno. Spochmurniał. Opuściwszy głowę, skupił całą uwagę na zawartości pucharka. Najwyraźniej nie miał ochoty rozmawiać na ten temat. Anna postanowiła uszanować jego wolę. Jeśli Patryk będzie chciał, sam się zwierzy.





7. 21 lipca Wczoraj byliśmy na imieninach teściowej. Pięć godzin istnej katorgi, wymagającej ciągłego uśmiechania się, trzymania prosto pleców, razem kolan i udawania, że jestem szczęśliwa. Od pewnego czasu jestem prawdziwą mistrzynią w odgrywaniu wyznaczonej sobie roli, a wszystko po to, żeby mąż był ze mnie zadowolony. Na szczęście M. wybawił mnie od konieczności jedzenia flaczków. Wiedział, że ich nie znoszę i poprosił dla mnie o rosół, który ponoć jest zdrowszy, a ja powinnam się dobrze odżywiać. Powstało małe zamieszanie. Teściowa chyba uznała, że jestem w ciąży, bo przez całe popołudnie była przesadnie miła. Nie wyprowadzałam jej z błędu. Ochoczo korzystałam z tymczasowej łaskawości, ale i tak paskudnie się umęczyłam na tym przyjęciu sztywniaków. Ci ludzie nie potrafią nawet dyskutować na żaden konkretny temat. „Rozmawiają” o znajomych – obgadują ich, wyśmiewają strój, wygląd, komentują prywatność, oceniają postępowanie, dostrzegają tylko to, co zasługuje na naganę. Jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby kogoś pochwalili. Siebie natomiast uznają za wzór do naśladowania. Ploteczki o ludziach, których nie znam jakoś mnie nie interesowały, a ilekroć usiłowałam zmienić temat, porozmawiać o literaturze czy sztuce, odpowiadano mi zdawkowo, mało konkretnie. Na szczęście tamto popołudnie już minęło. Po powrocie do domu M. przygotował mi kąpiel w pianie, wypiliśmy po lampce wina i było nawet sympatycznie. Chyba dobrze odegrałam rolę idealnej żony, skoro dostałam taką nagrodę. Pozostał jedynie żal, że jego rodziców odwiedzamy regularnie, a do mojej mamy nie jeździmy wcale. To się musi zmienić. Kilka dni temu rozmawiałam z przyjacielem, który uświadomił mi, jak bardzo jestem mamie potrzebna. Jutro ją odwiedzę. Nie wiem, jak M. na to zareaguje. Może bezpieczniej nic mu nie mówić? Czuję się podle z tymi wszystkimi kłamstwami i niedomówieniami. Nie tak wyobrażałam sobie małżeństwo. Wiem jednak, że jeśli będę idealną żoną według M., to stracę siebie. Strasznie się to wszystko skomplikowało. Przecież kiedyś byliśmy tak po prostu szczęśliwi. M. nie próbował mnie zmieniać i na siłę podporządkować wytyczonym przez kogoś wzorcom. Mogłam sobie pozwolić na spontaniczny śmiech, noszenie sportowych butów i bieganie rano po parku. Dzisiaj muszę kontrolować objawy wesołości, nosić buty na obcasie, a sport uprawiać tylko w siłowni. M. powoli odebrał mi wszystko, co kochałam, nawet mężczyznę, którego pokochałam do szaleństwa. Stał się kimś innym. Teraz żyjemy obok siebie, perfekcyjnie udając szczęśliwe małżeństwo. On jest świetnie rokującym chirurgiem, a ja jego żoną i nie mam prawa przynieść mu wstydu. I tylko czasami bywamy razem. Basia Nitka

Weronika zamknęła laptopa i spojrzała na zegarek. Za pięć siódma. Trzeba przerwać upojną ciszę poniedziałkowego poranka. Po chwili kuchnia zatętniła życiem. Cichutko szumiał czajnik, a prezenter radiowy podawał najświeższe informacje o korkach. – Ty już ubrana? – zdziwił się Kamil, kiedy żona brutalnie zdarła z niego kołdrę. – Jak widać – odparła, podnosząc rolety. – Co jesz na śniadanie? – Kanapki, tylko nie z kremem czekoladowym, błagam. – Krem jest dla Juli. I kawa? – Tak, muszę się obudzić. Usiadł na łóżku i przetarł zaspane oczy. Nie bardzo rozumiał, jakim cudem Weronika była od rana pełna energii. Wystarczyło jej kilka minut, żeby ożywić mieszkanie. Ostatnio wstawała bardzo wcześnie, ale to raczej normalne, skoro już po dwudziestej, czyli zaraz po położeniu Julii, sama zasypiała jak nie w łóżku, to w fotelu. W ogóle działo się z nią coś dziwnego. O świcie tryskała optymizmem, z pracy wracała zmęczona, a wieczorem zdarzało jej się zasypiać z książką w ręku albo przed telewizorem. – Nika, czy ty nie powinnaś iść do lekarza? – wyraził swoje obawy, wchodząc do pachnącej kawą kuchni. – A dlaczego? – No nie wiem. Jesteś dziwna. – I to mam powiedzieć lekarzowi? Że jestem dziwna? Myślę, że on ma na co dzień dość prawdziwych chorób, zmyślone mu niepotrzebne. Jedz, ja pospieszę Julię z ubieraniem. Chciał zapytać, co z jej śniadaniem, bo jakoś nie zauważył, żeby cokolwiek jadła. Na stole stała jedynie szklanka z niedopitą kawą. Weronika jednak zdążyła już wyjść z kuchni, a kiedy wróciła, nie było czasu na rozmowę. – Lecę do pracy – zakomunikowała, dając Kamilowi szybkiego buziaka. – Jula gotowa, więc nie musisz się martwić. Nie pozwól jej zdjąć sweterka, bo dziś jest chłodno. Na razie, pa. Energii wystarczyło jej jeszcze na opuszczenie mieszkania i szybkie wejście do windy. Później oparła się plecami o ścianę i osunęła po niej aż do siadu. Wyglądała, jakby nagle odebrano jej umiejętność panowania nad ciałem. Rzeczywiście, działo się z nią coś dziwnego. Od pewnego czasu niemal na każdym kroku towarzyszyły jej zmęczenie, lęk, irytacja albo złość. Nad ranem budził ją głód. Zaspokajała go niespiesznie, przeglądając strony internetowe. Później zacierała ślady łakomstwa i, udając ożywienie, stwarzała atmosferę miłego poranka. Najchętniej jednak zapakowałaby się do łóżka i spała, spała... Nie mogła. Musiała iść do pracy. Kiepskie samopoczucie łączyła z koniecznością widywania się z Arturem. Na samą myśl o poniedziałkowym spotkaniu w poradni coś ściskało ją w żołądku. Chciałaby tego uniknąć, ale nie miała pojęcia jak. Nie mogła powiedzieć o wszystkim Kamilowi i liczyć na jego pomoc. Wyglądałoby to jak chęć wymigania się od jeżdżenia z córką do logopedy albo próba wzbudzenia zazdrości. Intryga żywcem wzięta z taniego romansu. Weronika nie chciała robić wokół siebie zamieszania. Musiała poradzić sobie sama. Tylko jak? Julia przecież musi chodzić do logopedy! W pokoju już ktoś był, co Weronice nie bardzo przypadło do gustu. Miała nadzieję, że spokojnie wypije kawę, która chociaż na chwilę odpędzi senność i zmęczenie. – Cześć, szefowo! – zawołała radośnie Kornelia. No tak, były umówione, żeby przejrzeć obrazy i rozplanować je w przestrzeni pensjonatu.

– Nie mów do mnie szefowo – burknęła Weronika, lawirując tak, żeby nie podeptać rozłożonych na podłodze rysunków. – I co to ma być za bajzel? Natychmiast to pozbieraj. – Oczywiście. Po prostu myślałam, że tak nam będzie lepiej to obejrzeć i zdecydować, co się nadaje, a co mam poprawić. – Nie myśl, dziewczyno! – Przepraszam. – Kornelia szybko zebrała swoje prace i położyła na podłodze obok biurka. – Zaczekam w sekretariacie. Weronice nagle zrobiło się dziwnie nieswojo. Kto dał jej prawo do traktowania ludzi z góry, obrażania ich i torpedowania dobrych pomysłów? Złe samopoczucie czy problemy osobiste na pewno nie były wystarczającym powodem. – Nie, nie wychodź, proszę – szepnęła, chwytając Kornelię za rękę. – Przepraszam, nie wiem, co się ze mną dzieje. Może... może najpierw zrobię nam kawę, co? – Chcesz pogadać? – Uhm... – To chodźmy na dół do knajpki. Przy okazji zjemy po ciachu na poprawę humoru. Anna wysiadła ze swojego punto i omiotła wzrokiem mały domek, który kiedyś był biały, a teraz dziwnie poszarzał. Na szczęście ogród był tak samo piękny jak zawsze. Pnące róże wspierały się na drabinkach, żółto-pomarańczowe aksamitki, czerwone begonie i białe stokrotki tworzyły szpaler po obu stronach cementowej dróżki wiodącej do schodów. Annę ogarnęło poczucie spokoju i bezpieczeństwa. Opuściwszy powieki, zachłannie chwytała zmysłami dobrze znane odgłosy i zapachy. Wiatr leciutko muskał jej policzki, słońce pieściło skórę, nos wypełniał zapach trawy, a uszy wychwytywały nuconą przez szczygła melodię wolności. Jak to możliwe, że wystarczy wyjechać tylko kilka kilometrów za miasto, a świat znowu był przyjazny? – Anusia? – znajomy głos wyrwał ją z zamyślenia. – To ty? – Mamo. Drobna kobieta z ciemnymi, obficie przeplatanymi siwizną włosami wypuściła z rąk torby z zakupami. Nie była w stanie zrobić kroku. Poczekała, aż Anna podejdzie i dopiero wtedy uniosła ramiona, aby przytulić córkę. Długo trwały w mocnym uścisku. – Chodź do domu, dziecko – powiedziała w końcu Grażyna. – Na pewno jesteś głodna. Mieszkanie pachniało tak, jak zapamiętała, wanilią, środkami czystości oraz czymś, co trudno określić, a co zawsze jednoznacznie kojarzyło się z tym miejscem. Wnętrze też nie bardzo się zmieniło. Może tylko wyglądało skromniej, biedniej. Kiedy jednak na kuchence zaszumiał czajnik, a na stole stanął kubek ozdobiony wisienkami i wypełniony mlekiem, mieszkanie znowu stało się domem małej Ani, której bardzo chciało się pić. – Tęskniłam za tobą, mamo – powiedziała Anna. – Ja za tobą też, dziecko. A teraz pij i opowiadaj, co u ciebie. Zaraz zrobię kanapki, a na obiad ugotuję pyzy z serem. – Ojej, nie trzeba... – Trzeba, trzeba. – Grażyna krzątała się po kuchni, a na jej twarzy błądził podświadomy uśmiech. – To

twoje ulubione. Dużo ugotuję, do domu też dostaniesz. – Ale ja trę ziemniaki. Restauracja w budynku, w którym mieściło się biuro architektoniczne była mała, ale przytulna. Rano panowała w niej przyjemna cisza. Ruch zacznie się dopiero około południa, kiedy pracownicy okolicznych firm wybiorą się na lunch. Jakże Weronika nie lubiła tych angielskich zwrotów! Tymczasem one, jakby na złość, towarzyszyły jej na każdym kroku. – Co podać? – Kelnerka była ubrana w schludną, białą bluzkę i czarną spódnicę. – Mamy dzisiaj w promocji zestawy lunchowe. Przy zamówieniu dwóch, drugi... – A czy na tea time i coffe time również przewidziane są jakieś promocje? – zagadnęła Weronika, uśmiechając się podstępnie. – Słucham? – Kelnerka najwyraźniej nie wiedziała, co odpowiedzieć. – Koleżanka żartuje – wyjaśniła Kornelia, pociągając Weronikę za rękę tak, żeby usiadła przy stoliku. – Po prostu jest jeszcze za wcześnie na drugie śniadanie. Poprosimy o dwie kawy z mleczkiem i po jakimś ciastku. Co pani poleca? – Mamy pyszny sernik. – Masz ochotę? Weronika skinęła lekko głową, ledwie powstrzymując się przed przełknięciem ślinki. Ostatnio miała bzika na punkcie słodyczy, najchętniej doprawiałaby cukrem nawet obiad. Przed opychaniem się łakociami powstrzymywał ją jedynie rozsądek. – Przepraszam – powiedziała, spoglądając na siedzącą naprzeciwko Kornelię. Jak ona to robiła, że była taka radosna i spokojna? – Nie ma za co. – Kornelia wzruszyła ramionami. – Wprawiłaś kelnerkę w konsternację, ale to nie twoja wina, że nie zrozumiała żartu. Mów lepiej, co się z tobą dzieje. Coś nie tak z mężem? – Z mężem oki. Chodzi o Arcziego. – A Arczi to kto? – Logopeda mojej córki. – Weronika, ty chcesz mi o tym powiedzieć czy nie? Bo jak mam wyciągać z ciebie każdą informację, to może sobie darujemy, co? – Chcę. Już. – Odczekała, aż kelnerka postawi na stoliku filiżanki i talerzyki. – Arczi jest częścią mojej przeszłości. Kiedyś... Kiedyś, przez chwilę, byliśmy chyba parą. – Chyba? – Zaprosił mnie do kina. Kilka razy wyszliśmy potańczyć. Chodziliśmy, trzymając się za ręce. I się całowaliśmy. To trwało tylko chwilę, kilka tygodni. Było niesamowite, szalone, sprawiło, że uwierzyłam w siebie, ale musiało się rozpaść. – Dlaczego? – dopytywała Kornelia. – Podsłuchałam rozmowę Arcziego z kumplami. Właściwie to usłyszałam przypadkiem. Stali w piwnicy, a ja tam po coś zeszłam. Rozmawiali o zakładzie, że Artur ma jeszcze tydzień, żeby się ze mną przespać. Myślałam, że umrę z upokorzenia. Ile mogłam być dla niego warta? Piwo? Pół litra? Nie chciałam sprawdzać. Nie chciałam, żeby się do mnie zbliżał. Później pojawił się Kamil i zapomniałam. – A teraz on jest logopedą twojej córki?

– Uhm. – Włożyła do ust spory kawałek sernika. – No, ale ja jakoś nie dostrzegam problemu – stwierdziła Kornelia. – Kiedyś coś wam się nie udało, tak bywa. Czy to w jakikolwiek sposób wpływa na to, jak on traktuje twoją córkę? – Nie. Arczi w stosunku do Julki jest OK. Ona go bardzo lubi. Nie będę nawet próbowała zmieniać logopedy, bo do innego może nie chcieć chodzić. – To w czym problem? – Ja go chyba nadal kocham. Dopóki dzielił nas sztuczny dystans, jakoś dawałam radę. Traktowałam go jak obcego. Ale on to zepsuł. Powiedział, że dla niego nie byłam zabawką i... i wszystko wróciło. – Spokojnie. – Kornelia położyła dłonie na jej zaciśniętych pięściach. – Nie płacz – dodała, bo spod powiek Weroniki wypłynęły łzy. – Przecież to jest jakiś absurd. Zadziałały emocje i nic więcej. Kochasz Kamila. Jesteś jego żoną, macie córkę i jesteście szczęśliwi. Tak? – No tak, ale z Kamilem od zawsze było jakoś inaczej, bez szaleństwa, adrenaliny, poważniej. On jest takim pewniakiem, który nie zawodzi. Zawsze jest i mogę mu ufać. – Nika, czy ty przypadkiem nie popadasz w paranoję? Dajże spokój, spotkałaś faceta, z którym kiedyś byłaś. Powiedział coś, co chciałaś usłyszeć wtedy, a ty zastanawiasz się nad sensem całego swojego teraz. Może chciał być miły, ułożyć jakoś wasze relacje, skoro musicie się widywać? Wróciły do ciebie uczucia z przeszłości, ale to przeszłość, wspomnienie, nic więcej. – Tak myślisz? – Jestem pewna. – Wysączyła z filiżanki ostatnią kroplę. – Sama byłam z kimś, kto dawał mi szaleństwo, ale nic poza tym. Jemu nie zależało na mnie, tylko na dobrej zabawie. Byłam jej częścią, takim ładnym gadżetem, który nawet nie musiał myśleć, ważne, żeby wykonywał polecenia. – Pozwalałaś na to? – zdziwiła się Weronika. – Do czasu. – Wzruszyła ramionami. – Byłam naiwna i paskudnie bałam się samotności. Myślałam, że lepszy jakikolwiek facet niż żaden. – To głupie. – Przyjaciółka powtarzała mi to codziennie, ale nie słuchałam. Dopiero jak poznałam Marcina... – Umilkła. Przez chwilę bawiła się pierścionkiem zaręczynowym, próbując sobie wyobrazić, jakie byłoby jej życie, gdyby nie on. Nie zdałaby matury, a jeśli już, to pewnie nie dostałaby się na studia. Co by teraz robiła? – Co się stało, jak poznałaś Marcina? – Uwierzyłam, że coś znaczę i zaczęłam o siebie walczyć. A właściwie to on o mnie walczył, o moje marzenia, pasje, cele. Przez chwilę on i Olka walczyli za mnie, aż zrozumiałam, że mam jedno życie i mogę je wygrać albo przegrać. Marcin wspiera mnie na każdym kroku. I pokazał mi, jak to jest, kiedy chłopakowi naprawdę zależy. – Czyli stanął na wysokości zadania. – Żebyś wiedziała. – Mrugnęła do Weroniki porozumiewawczo. – Tak samo jak twój Kamil, więc zapomnij o wszystkich wątpliwościach. Było, minęło, nie wróci i już. – Racja. – Uścisnęła lekko dłoń Kornelii. – Dzięki, bardzo mi pomogłaś. – Żaden problem. To jak, wracamy do pracy, czy zamawiamy jeszcze po kawce? Bo ja nie mam za dużo czasu. O pierwszej jestem umówiona u krawcowej na ostatnią przymiarkę sukni ślubnej. – Mogę pójść z tobą? – Jasne, ale najpierw do roboty. Moje rysunki czekają.

– Dzień dobry. – Patryk wszedł do kuchni właśnie wtedy, kiedy Anna strzepywała z bluzki mąkę. Jakże była teraz inna! Zniknęła wystudiowana sztuczność wielkomiejskiej damy, zastąpił ją naturalny wdzięk. Z odrobiną białego pyłu w kasztanowych włosach i niesfornym kosmykiem na czole Anna przypominała rozmarzoną, trochę szaloną, pełną radości dziewczynę, z którą kiedyś chodził do szkoły. – Dzień dobry, Patryczku. – Grażyna posłała mu uśmiech. Dzisiaj również ona jakby odmłodniała. – Chodź, siadaj. Za chwilę będą pyzy, zjesz z nami. – A nie, dziękuję – spróbował się wykręcić od obiadu, chociaż zapach słoniny podsmażanej z cebulą był niezwykle kuszący. – Chciałem tylko zabrać Anię na spacer. Przyjdę później. – Nie ma mowy – zaprotestowała Anna. – Narobiłyśmy tych pyz dla całej armii. Ktoś musi je teraz zjeść. Siadaj. – Wskazała mu krzesło. – Z serem czy puste? – Z serem. Po chwili postawiono przed nim talerz z trzema ogromnymi pyzami rozkosznie okraszonymi skwarkami. Siedząca po drugiej stronie stołu Anna również zajadała ze smakiem, nie bacząc na niezdrowy tłuszcz, węglowodany oraz kalorie. Kto jak kto, ale ona nie musiała dbać o linię. Przeciwnie, mogłaby się nawet nieco zaokrąglić. Była tak szczupła, że wyglądała na chorą. – To teraz możecie iść na spacer – przyzwoliła Grażyna, zbierając puste talerze. – Ja w tym czasie kompot z porzeczek ugotuję i placek z rabarbarem upiekę. Anna nagle uznała, że w jej brzuchu znajdzie się jeszcze trochę miejsca. Jakże dawno nie jadła prostego ciasta z rabarbarem. Sama robiła tylko wyszukane desery o elegancko brzmiących nazwach, najlepiej niskokaloryczne, więc bez mąki. Takie lubił Mirek. A ona? Gdzie się zagubiły jej pragnienia? – Dobrze, że jesteś – powiedział Patryk, kiedy wyszli na podwórko. – Pani Grażynka dawno nie była taka zadowolona. – Zaniedbałam ją – stwierdziła Anna, związując włosy w kucyk. – To wszystko jest takie pojebane, że już nie wiem, co mam robić. – Co jest nie tak z tym twoim mężem? Co on ci zrobił? – Nic. Zobacz, cała jestem i zdrowa. – Wykonała kilka obrotów wokół własnej osi. – Z moich obserwacji wynika coś innego. Dlaczego nie możesz odwiedzać matki? – Mogę, tylko... – Nie kłam, Anka, za dobrze cię znam. Chodź. – Pociągnął ją za rękę w stronę przewróconego pnia brzozy. – Siadaj i mów mi tutaj jak na spowiedzi, co jest grane. – Boże, Patryk, dlaczego musisz być taki dociekliwy? – Bo jestem twoim przyjacielem i nie mogę spokojnie patrzeć, jak on cię niszczy. – Nie niszczy. Jest lekarzem, robi karierę, przygotowuje się do obrony doktoratu, a mama... Mama jest prostą kobietą, mówi, co czuje, ubiera się skromnie. – Wstydzi się teściowej z prowincji? – Chyba tak – przyznała Anna, ukrywając twarz w dłoniach. Teraz ona wstydziła się za męża. Dopóki sprawy nie zostały nazwane po imieniu, nie wyglądały tak trywialnie, mogła szukać w postępowaniu Mirka sensu, nawet racji. Kiedy jednak Patryk jednoznacznie zinterpretował jego zachowanie, zrozumiała brutalną prawdę. – Swojej matki też unika? – dopytywał Patryk. – Nie.

– Czyli twoja rodzina i przyjaciele są tymi gorszymi, tak? Dlatego cię od nas odseparował? Dlatego się tak strasznie bałaś, żeby nikt cię ze mną nie zobaczył? – Patryś, nie drąż tego tematu, proszę. – Muszę, Ania. Bo on krzywdzi nie tylko ciebie, ale też twoją mamę. Widziałaś się ostatnio w lustrze? – A co to za pytanie? – Spojrzała na niego ze zdziwieniem. – Proste. Pytam, czy widziałaś te brwi, wyskubane w jakiś dziwaczny kształt, sztywne od lakieru włosy i tonę makijażu na ładnej buzi? Masz sztuczne paznokcie i sama wyglądasz sztucznie. Jak laleczka, a nie kobieta. – Chcesz powiedzieć, że bardziej ci się podobają zaniedbane czupiradła? – Ania – przykucnął naprzeciwko niej – ty nigdy nie byłaś zaniedbanym czupiradłem. Byłaś uroczą dziewczyną, która miała swój styl, a teraz jesteś jakby wstawiona w obce ramki. Zmieniona. Taka panienka z szablonu. Straciłaś swoją indywidualność. – Mirkowi się taka podobam. – A sobie? – Nie – przyznała, opuszczając głowę. Nie była w stanie znieść jego przenikliwego spojrzenia. Jakim prawem rozmawiał z nią w taki sposób? – Tak myślałem. Co z tym zrobisz? – Nic. Tak jest dobrze. – Wcale nie. On nie ma prawa odbierać ci osobowości, decydować o twoim wyglądzie, dobierać przyjaciół, a już na pewno nie ma prawa stawać pomiędzy tobą a matką. – To co mam zrobić, mądralo? – Postaw warunki. Twardo zawalcz o to, co jest dla ciebie ważne. Chcesz mieć przyjaciół, spotykaj się z nimi. Chcesz nosić dresy, noś. Chcesz odwiedzać mamę, rób to. – Nie pozwoli mi. – A co to znaczy? Zabierze ci kieszonkowe? Da klapsa? – Przestań! – krzyknęła, wstając. Miała zdecydowanie dość tej rozmowy. Spojrzała na Patryka z góry, starając się wyglądać na w pełni opanowaną, pozbawioną uczuć. Po łzach i rozżaleniu nie pozostał już nawet ślad. Taką zimną, pozornie spokojną twarz pokazywała Mirkowi, kiedy zranił ją tak bardzo, że jedyne, co mogła, żeby ratować swój honor, to okazać zimną dumę. Odwróciwszy się na pięcie, szybkim krokiem ruszyła w stronę domu rodzinnego. Patryk nie dał się jednak zbyć ostrym tonem i dumną postawą. Wstał. Kilka dużych kroków wystarczyło, żeby dogonić Annę. Chwycił ją za rękę, obrócił w swoją stronę. Tak jak przypuszczał, z jej oblicza zniknęła już zimna maska. Po bladych policzkach niespiesznie płynęły łzy. – W coś ty się wpakowała? Chodź tutaj. – Przyciągnął ją do siebie, ukrył w ramionach, mając nadzieję, że uścisk przyniesie chociaż maleńką ulgę. – Nie możesz tak żyć. Nie pozwolę na to, żeby ktoś krzywdził moją najlepszą kumpelę. – Nic nie zrobię, Patryś – szepnęła, ufnie wtulając twarz w jego podkoszulek. – On taki jest i jedyne, co mogę, to się podporządkować. Wtedy jest naprawdę bardzo miły. – Trzeba walczyć. Skoro jest lekarzem, to chyba będzie niezły smród, jak się pojawisz w szpitalu, powiesz, że cię pobił i zażądasz obdukcji. – Nie darowałby mi. – Bzdura, bałby się, że pójdziesz na policję. Zastraszył cię, ale musisz powiedzieć stop. Jeśli mu zależy, zacznie brać pod uwagę twoje zdanie. Chociaż tak naprawdę, uważam, że nie zasłużył na drugą szansę. Powinnaś od niego odejść. – Kocham go.

– Więc spróbuj go zmienić, ale obiecaj mi, że nie pozwolisz sobą pomiatać. – Obiecuję. Milena kiedyś pracowała w urzędzie gminy. Po powrocie do domu zamieniała jednak grzeczny strój urzędniczki na dżinsy i podkoszulek i robiła to, co naprawdę kochała, czyli szyła ubrania, tworzyła własne projekty strojów, eksperymentowała... Była utalentowaną krawcową, więc i klientów miała wielu. Dlatego kiedy pewnego dnia redukcja etatów objęła również ją, nie zamartwiała się, czy ktoś zechce zatrudnić kobietę po czterdziestce. Zaadaptowała jeden z pokoi na szwalnię i założyła własną działalność gospodarczą. I właśnie do takiego zakładu krawieckiego przyszła Kornelia na przymiarkę. Sukienka leżała idealnie. Nic nie odstawało, nie marszczyło się, nie zawijało. Kornelia zapatrzyła się w swoje odbicie w lustrze. Wyglądała inaczej niż zwykle. Doroślej, dostojniej. Talia była jakby szczuplejsza, a wyeksponowane specjalnymi zaszewkami piersi okrąglejsze, spódnica miękko spływała na biodra, podkreślając ich kształt, co dodawało sylwetce zmysłowej kobiecości. – Chyba nie potrzeba żadnych poprawek – stwierdziła krawcowa, przesuwając palcem po jednym ze szwów na boku. – Suwak na pewno ci nie przeszkadza? – Nie – odparła Kornelia. – Jest cudnie. A co wy myślicie? – Będziesz najpiękniejszą panną młodą – skomentowała Weronika, odpinając spinkę, przytrzymującą włosy Kornelii. – Wyglądasz jak księżniczka. – Jest pani mistrzynią, pani Milenko – szepnęła Kornelia. – Nie spodziewałam się takiego efektu. – Świetny projekt i dobra modelka. No, zdejmujemy, koniec podziwiania. Na to będzie jeszcze czas. Po chwili suknia była już zapakowana w pokrowiec, a Kornelia przebrana. – Zabieram ją do siebie – powiedziała, spinając włosy nad karkiem. – Mogę, prawda? – Tak, tylko w domu zdejmij pokrowiec, żeby materiał oddychał – odparła krawcowa, pakując suknię do foliowego worka. – Tutaj masz jeszcze rękawiczki, zrobiłam mankiecik z tego materiału, co suknia. – Podała Kornelii płócienny woreczek, który ta natychmiast otworzyła. – Śliczne – szepnęła, przymierzając rękawiczki. Musnęła palcem maleńką, białą różyczkę, którą ozdobiony był mankiet. – A to co? – Wyjęła z woreczka pasek materiału ozdobiony identyczną jak rękawiczki różą i niebieską kokardką. – A to jest, kochanie, podwiązka – wyjaśniła Weronika. – Na szczęście. – To jeszcze musimy się rozliczyć. – Kornelia wyjęła z torebki portfel. – Trzeba dopłacić siedemset złotych, prawda? Czy coś więcej za te rękawiczki? – Wszystko jest uregulowane. – Ale jak to? – Kilka dni temu twój brat opłacił, nawet więcej niż się należało. – Oskar? – Tak, tak się przedstawił. Podziękował i poprosił, żebym zadbała o wszystko. – Milena pogłaskała Kornelię po policzku, uśmiechając się ciepło. – Dobrze, że brat się o ciebie troszczy, bo wiadomo, że bez matki to ciężko przed ślubem. – Skąd pani wie, że moja mama nie żyje?

– Domyśliłam się, dziecko. – Spontanicznie pocałowała ją w czoło. – Bo za każdym razem przychodzisz do mnie z koleżankami, a przecież gdybyś miała matkę, to właśnie ona by tu z tobą była i pomagała w przygotowaniach. Ciepło, bijące od Mileny sprawiło, że Kornelia poczuła wilgoć w nosie, a pod powiekami pieczenie. Myśl o tym, że matka nie zobaczy jej szczęścia niesamowicie bolała. Właśnie dlatego niemal codziennie chodziła na cmentarz i półgłosem opowiadała o przygotowaniach do ślubu, Marcinie, obawach, pragnieniach, drobnostkach, którymi żyła. Złudzenie jednak nie zastąpi ciepła uścisku ani dodającego otuchy spojrzenia. Weronika zapragnęła pocieszyć wyraźnie wzruszoną koleżankę. – Wszystko będzie dobrze – szepnęła, wtulając policzek we włosy Kornelii. Nie mogła się oprzeć wrażeniu, że pociesza też siebie. Doskonale pamiętała przygotowania do własnego ślubu. O wszystkim musiała pomyśleć sama. Bardzo pomocna była babcia Kamila, która przyjęła Weronikę serdecznie i niemal od pierwszego spotkania traktowała jak wnuczkę. A matka? Jej obecności Weronika sobie nie życzyła. Nie chciała oglądać mętnych oczu, słuchać pijackich gadek, wstydzić się w sklepie niesmacznych żartów ani denerwować się, że znowu coś zostanie zaniedbane, bo procenty za szybko odbiorą mózgowi świadomość. Dla niej matka umarła już dawno, chociaż wciąż żyła. Nie znaczy to jednak, że nie chciałaby mieć mamy. Takiej, która pocieszy, doradzi, przytuli, wesprze, nawet skrytykuje, ale konstruktywnie. Mamy, którą można kochać i która kocha... „Czy Jula będzie chciała, żebym poszła z nią na przymiarkę sukni ślubnej? – Nie wiadomo, dlaczego taka myśl przebiegła Weronice przez głowę. – Przecież też nie jestem najlepszą matką...” – Pewnie, że będzie – odparła Kornelia, ścierając z policzków łzy. Bliskość życzliwych osób sprawiła, że odzyskała energię. – Musi. – Herbaty wam zrobię, murzynka zjecie, to pomoże przegonić czarne myśli. Anna wracała do domu w doskonałym humorze. Podśpiewywała cichutko radosną piosenkę, uśmiechając się do przepuszczanych na pasach przechodniów. Kilka godzin spędzonych z matką sprawiło, że wypoczęła jak na dwutygodniowym urlopie. – Słucham – zaszczebiotała radośnie, odebrawszy telefon. – Cześć, Ania – usłyszała głos Mirka. – Gdzie jesteś? – Za chwilę będę wjeżdżać na parking. – To podjedź jeszcze do kliniki. Dzwonili przed chwilą, że są już wszystkie nasze wyniki i ten cały profesor chce mnie widzieć jeszcze dzisiaj. To ponoć bardzo ważne. Nie wyrobię się przed szesnastą. – Dobrze, już tam jadę – odparła spokojnie. Rozłączył się bez pożegnania. Nawet nie podziękował, zupełnie jakby wykonywanie jego poleceń należało do obowiązków Anny. Przez chwilę rozważała możliwość zignorowania nakazu. Ostatecznie nie była służącą. Wyobraziwszy sobie jednak wieczorną awanturę, zrezygnowała z buntu. Zmiany należy wprowadzać powoli. – Dzień dobry, pani Aniu – przywitał ja doktor Leszczyński. – Dlaczego bez męża? – Ma dyżur i nie może dzisiaj przyjechać. Prosił, żebym odebrała wyniki. – No, skoro tak... – Wydobył z teczki plik kartek. – Wyniki nie są dobre. Nie chcę nic przesądzać, ale

muszą się państwo przygotować na długie leczenie, które niekoniecznie przyniesie pożądane rezultaty. Słowa lekarza zabrzmiały jak wyrok. Anna zbladła. Przed jej oczami pojawiły się czarne plamki. Przetarła twarz dłońmi. Ich chłód sprawił, że odzyskała zdolność racjonalnego myślenia. – Co to znaczy? – słabym głosem upomniała się o konkrety. – Jestem na coś chora? – Jeśli chodzi o panią, wszystko jest w porządku. Może pani zajść w ciążę choćby dzisiaj. – Uważniej przyjrzał się jednej z kartek. – Tylko hemoglobina wciąż pod kreską, ale zażywa pani tabletki i jest niewielka poprawa. – Więc o co chodzi? – Pan Mirosław cierpi na azoospermię. Jest niepłodny – wyjaśnił, bo na twarzy Anny dostrzegł panikę. – Musimy jak najszybciej powtórzyć badanie nasienia i poszerzyć diagnostykę, celem ustalenia przyczyny takiego stanu. Anna spoglądała na poważną twarz profesora, mając nadzieję, że za chwilę zobaczy na niej uśmiech i usłyszy banalny okrzyk: „Zostałaś wkręcona! Jesteś w ukrytej kamerze!” Nic takiego jednak nie nastąpiło. – Jak ja mam mu to powiedzieć? – Nie musi pani. Proszę przekazać mężowi wyniki badań. – Włożył kartki do teczki. – O, a tutaj jest moja wizytówka. Niech mąż się ze mną skontaktuje. Sam wszystko wyjaśnię. Machinalnie wrzuciła do torebki wizytówkę, wzięła kopertę i opuściła gabinet, nie wykrztusiwszy słów pożegnania. Nie obchodziło jej, że zostanie uznana za mruka. Właściwie nic już nie miało znaczenia. Jeszcze dziś rano była pewna, że nie chce mieć z Mirkiem dzieci. Na razie. Do czasu, aż wszystko się ułoży, zmieni. Może po obronie doktoratu? Bo przecież był jej mężem, człowiekiem, którego kochała. I on też ją kochał. Ich życie nie przypominało obrazu wymarzonego kiedyś szczęścia, ale przecież ideały istnieją tylko w bajkach, a romantyzm stanowi nieodłączną część nastoletniej miłości. W świecie dorosłych nie ma na niego czasu ani warunków. Najważniejsze jednak było to, co przysięgli sobie pewnego październikowego wieczoru. Od tamtej chwili stanowili rodzinę, która kiedyś miała się powiększyć o dziecko, może nawet nie jedno... Taki był plan. Teraz wiedziała, że nigdy nie zostaną rodzicami.

Zrób, co się da, co tylko się da niech nasza bajka trwa. Chcę jak księżniczka z księciem mknąć po niebie przez siedem mórz, gór, ulic i rzek, gdy inni mówią „nie”. Będziemy biec do siebie.



8. Kornelia znieruchomiała z ręką nad domofonem. Doskonale znała kod, otwierający drzwi. Potrafiła go wystukać nawet z zamkniętymi oczami, coś ją jednak powstrzymywało. Dzisiaj po raz pierwszy pokłóciła się z Marcinem. Nie, to nie była kłótnia, tylko awantura, po której opuściła mieszkanie, trzaskając głośno drzwiami. Słyszała ich huk długo, bardzo długo. Towarzyszył jej w autobusie, kiedy jechała do pensjonatu, gdzie z Weroniką rozpoczęły już prace, mające na celu zamianę zimnych wnętrz w miłe gniazdka. Słyszała go w trakcie każdej przeprowadzonej dziś rozmowy. Po jakimś czasie zamienił się w tępy ból głowy odczuwany do tej pory. Najgorsze były jednak słowa, które padły z ust Marcina: – Nie podpiszę żadnej intercyzy i przestań mnie wkurwiać, bo za chwilę żadnego ślubu nie będzie. To jedno zdanie chciała zagłuszyć, zatrzaskując drzwi, ale nie zdołała. Ktoś nagle otworzył drzwi, przed którymi stała. – Dzień dobry! – usłyszała kobiecy głos. – Dzień dobry – przywitał się też wychodzący za nią mężczyzna. – Dobry – mruknęła. Teraz nie było już odwrotu, musiała wejść do bloku, bo ramię mężczyzny usłużnie przytrzymywało drzwi. Wypadałoby podziękować, ale nie zrobiła tego. Jak nakręcona skierowała się do windy, aby już po chwili przekręcać klucz w zamku mieszkania. Nie była gotowa na ponowną rozmowę z Marcinem. Miała nadzieję, że go nie zastanie, ostatnio dużo pracował. Los jednak wyraźnie postanowił zrobić jej na złość. Usłyszała dobiegające z salonu głosy. Niespiesznie pozbyła się sandałków na maleńkiej szpilce, co przyniosło stopom ogromną ulgę. Grzecznie, jak nigdy, wsunęła stopy w kapcie, przeczesała włosy, przygładziła ubranie. Co jeszcze mogłaby zrobić, żeby opóźnić moment spotkania z narzeczonym? Nic sensownego nie przyszło jej do głowy. Weszła do salonu. – Nela? – usłyszała zdziwiony głos Oskara. Brat siedział na podłokietniku fotela, a na fotelu... – Co się stało? – Przestraszyła się, bo rozpoznała ginekologa, u którego była kiedyś z przyjaciółką. – Coś z Olą? Źle się poczuła? No mówcie! – Wyczekująco wpatrywała się w twarz lekarza. – Z Olką wszystko dobrze – pospieszył z wyjaśnieniem Oskar. – To co się dzieje? – Odnalazła wzrokiem Marcina. Stał w drzwiach prowadzących do kuchni, spoglądając na nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Zinterpretowała go po swojemu, w kontekście porannej awantury. – Chcesz przed ślubem poddać mnie badaniu, żeby się upewnić, że nie bierzesz używanego towaru? – Kornelia! – krzyknął Marcin. Teraz był wściekły, doskonale to widziała. – Co ty wygadujesz, do cholery?! Najpierw intercyza, a teraz...

– Nie krzycz na moją córkę – przerwał mu stanowczy głos biernego dotąd profesora Leszczyńskiego. – Nigdy więcej nie podnoś głosu w jej... Groźne spojrzenie oraz nieznoszący sprzeciwu ton wypowiedzi nie zrobiły na Marcinie żadnego wrażenia. Bezceremonialnie odepchnął zmierzającego w swoją stronę mężczyznę i przypadł do Kornelii. W całym zamieszaniu tylko on dostrzegł, że jej twarz nagle zrobiła się sina, a ona sama zaczęła drżeć, jakby miała bardzo wysoką gorączkę. Objął ją więc, przytulił ze wszystkich sił, tworząc z ramion bezpieczny kokon. – Spokojnie – szepnął. – Wszystko będzie dobrze. Oskar i profesor Leszczyński dopiero po dłuższej chwili zrozumieli, co się stało. Kornelia przeżyła szok. Cały jej świat się rozpadł, a Marcin teraz pomagał jej ochłonąć. Mówił coś szeptem, ale nie rozumieli słów. Pod ich wpływem Kornelia się uspokajała. Trwało to długo, bardzo długo. W końcu Marcin przestał mówić, wtulił twarz we włosy dziewczyny i po prostu czekał, aż ta odzyska spokój. Chyba nadszedł odpowiedni moment na tłumaczenia. Oskar położył rękę na ramieniu siostry. – Nela – zaczął – możesz na mnie spojrzeć? – Tak. – Nieznacznie odsunęła się od narzeczonego. Była trupioblada, ale spokojna. Tylko oczy jej dziwnie błyszczały. Nie zobaczył w nich jednak łez. – Ojciec chciał poznać Marcina przed waszym ślubem. Moje słowa mu nie wystarczały, musiał sam sprawdzić. Umówiliśmy się na dzisiaj. Olka miała cię zabrać na jakiś shopping. Przepraszam, siostra, miało cię tu nie być, gdybym wiedział, że... – Ale bardzo dobrze, że jestem – przerwała mu stanowczo. – W sumie nawet chciałam zobaczyć człowieka, który zmarnował życie mojej mamie. – Kochałem twoją mamę – oświadczył Leszczyński. – Wiem. – Wyswobodziła się z ramion Marcina i spojrzała w twarz ojca. – Mama pana też kochała, chociaż zwykła mawiać, że miłość jest niebezpieczna. – Jesteś do niej bardzo podobna. Masz takie same oczy i usta, nawet podobną barwę głosu... – A włosy? – zagadnął Marcin, chcąc nieco rozładować atmosferę. – A włosy nie – odparł Leszczyński. – Może są podobnie gęste i lśniące, ale ich barwa jest oryginalna. – Niepowtarzalna – usłyszała przy uchu szept narzeczonego, a ułamek sekundy później poczuła dotyk jego ust na policzku. Wzruszyła się. Musiała to ukryć i to jak najszybciej. – To co, może herbatkę zrobię, bo widzę, że Marcin nie wykazał się gościnnością – zaproponowała. Nie czekając na odpowiedź, zniknęła w kuchni. Zaciśnięte pięści oparła na stole i trwała tak, czekając aż ramiona przestaną drżeć. O dziwo, nie była wściekła, przeciwnie, bardzo się cieszyła, że w końcu spojrzała w twarz ojcu... Wróć, nie ojcu, ale człowiekowi, który ją spłodził. Do dziś pielęgnowała w sobie nienawiść do niego. Był przecież odpowiedzialny za nieszczęście mamy, zdeptał jej marzenia, zniszczył młodość, sprawił, że młoda, naiwna kobieta musiała nagle sama poradzić sobie z odrzuceniem przez najbliższych, ciężarem macierzyństwa, dorosłością. Odeszła, bo stanęła w obronie córki, która zawsze miała tylko matkę. „Oddała za ciebie życie – przypomniała sobie słowa, które Marcin przed chwilą wyszeptał do jej ucha. – Za ciebie i za swoją miłość do twojego ojca. Kochała cię, bo kochała też jego. Na pewno chciałaby, żebyś porozmawiała z nim, skoro sam do ciebie przyszedł. Nie musisz od razu rzucać mu się na szyję. Wystarczy, jak zachowasz spokój”. Właśnie tak. Krzyk oraz gniew są oznaką słabości, a opanowanie i dumna grzeczność, klasy. Kornelia postanowiła więc pokazać, że została starannie wychowana, że pomimo trudnej sytuacji rodzinnej nie jest dzikuską. Musiała postąpić tak, żeby mama mogła być z niej dumna. Małą nagrodę już dostała. Przed chwilą, kiedy spojrzała ojcu w oczy, dostrzegła w nich niemą prośbę

o wybaczenie, chęć naprawienia popełnionego błędu i troskę. Mama czasami patrzyła identycznie. Już to, że ojciec postanowił tu przyjść, żeby poznać Marcina i instynktownie stanął w jej obronie, świadczyło o uczuciach. Nie była dziewczyną znikąd, której ojciec nazywał się NN. Ręce przestały drżeć, mogła więc przystąpić do parzenia herbaty. Postanowiła, że dzisiaj będzie ona smakować tak samo jak ta przygotowywana przez mamę. Nie miała świeżej mięty, która na pewno dodałaby herbacie orzeźwiającej nuty, ale w lodówce znalazła buteleczkę soku z aronii. Musiał wystarczyć. – Już jestem – poinformowała, wchodząc do salonu z tacą w dłoniach. Marcin natychmiast wstał, żeby pomóc jej ustawić na ławie szklanki, a potem zabrał się za nalewanie herbaty. – Siadaj, kochanie – powiedział, wskazując fotel. Był obok, gotów w każdej chwili wesprzeć Kornelię uśmiechem, ciepłym słowem albo uściśnięciem dłoni. To dodawało jej siły. – Nela wciąż nie odbiera? – Błażej przeniósł wzrok z ekranu laptopa na bawiącą się komórką Olę. – Nie odbiera, nie odpisuje, nie wiem, co się dzieje. – Może po prostu ma gorszy dzień. – Może – zgodziła się, odkładając telefon. – Ale Oskar prosił, żebym ją dziś czymś zajęła. Zresztą, powinnyśmy jeszcze kupić jej kilka drobiazgów na ślub. – Czyli jesteś zła, bo przeszło ci koło nosa popołudnie w centrum handlowym? – Ależ ty jesteś domyślny – w jej głosie wyraźnie pobrzmiewała ironia. – A ja się po prostu martwię o moją jedyną przyjaciółkę. Widzisz w tym coś dziwnego? – Się przestań martwić, bo w twoim stanie to niewskazane. – Zamknął laptopa i wstał. – Dzwoniłem do Marcina, Nela jest w domu. – Kiedy dzwoniłeś? – Jak udawałaś, że czytasz, a drzemałaś. – Błażej, przepraszam, nie wiem, co się dzieje, ale cią... Przylgnął wargami do jej otwartych w pół słowa ust. – Oleńka, to normalne – szepnął. – Potrzebowałaś snu, to spałaś, a teraz mam dla ciebie niespodziankę, więc za pięć minut wychodzimy. – Dokąd? – Dowiesz się. Wezmę ci wodę, bo dzisiaj gorąco. Smakowa ma być czy nie? – Cytrynowa. – Uśmiechnęła się, zakładając torebkę na ramię. Jak mogła chcieć odmówić mu przyjemności uczestniczenia w oczekiwaniu na dziecko? Przecież jego troska, widoczna na każdym kroku, chociaż nieco szorstka, była wprost urocza. Szczęście dzielone na dwoje bardziej cieszyło od pojedynczego. Po raz kolejny dzisiaj myśli Oli popłynęły w stronę Kornelii. Jednak dobrze mieć przyjaciółkę, która potrafi być mądrzejsza od zakazów i wymuszonych obietnic. – A torbę to ci mniejszą kupię, bo nie potrzebujesz tylu bambetli. Chodź. – Błażej objął Olę w pasie. – Ależ potrzebuję, kochanie – tłumaczyła Ola już na klatce schodowej. – Przecież nigdy nie wiem, czy

nie zostanę u ciebie na noc, a wiesz, kobieta jednak... – Więc skończmy z tym u ciebie, u mnie, w końcu niech będzie u nas. – Z przyjemnością. Chciała jeszcze zapytać, jak to sobie wyobraża, ale zepsułaby tym nastrój miłego popołudnia. Posłusznie więc zajęła fotel pasażera w swoim aucie. Ostatnio nawet wolała, kiedy Błażej prowadził. Czuła się bezpieczniej. – Dokąd jedziemy? – zagadnęła. – Nie bądź wścibska. – Wyjął ze schowka cienki szalik. – Odwróć głowę w prawo – polecił. Pozwoliła zawiązać sobie oczy szalikiem, później przypiąć się pasem, a na koniec oparła głowę o fotel. Mogła teraz bez wyrzutów sumienia uciąć sobie małą drzemkę. Ostatnio odczuwała ciągły deficyt snu. Samochód jechał płynnie, kołysząc ją delikatnie, a cichutka muzyka nie zakłócała odpoczynku. Przerwał go Błażej. – Jesteśmy, kochanie – szepnął, dotykając policzka Oli. – Zaczekaj, pomogę ci wysiąść. Pozwoliła się poprowadzić. Weszli do pachnącego świeżą farbą budynku. Później usłyszała brzęk kluczy i zgrzyt otwieranego zamka. – Zaczekam na zewnątrz – powiedział mężczyzna, którego głosu Ola nie rozpoznała. – Dziękuję, panie Tomku – odparł Błażej. Przeszli jeszcze kilka kroków. W końcu zdjął szalik z jej oczu. Znajdowali się w nowym, nieumeblowanym mieszkaniu, które imponowało wielkością, jasnością oraz liczbą pomieszczeń. Zaraz, ile ich było? Kuchnia, łazienka, toaleta, dwa mniejsze pokoje, jeden większy i jeden bardzo duży z ogromnym oknem. – Co to za miejsce? – Tu będzie nasz dom, jeśli zechcesz – odparł spokojnie Błażej. – Nie rozumiem. Skąd wziąłeś pieniądze? – Jeszcze ich nie mam. W piątek jadę z kumplem do Niemiec. On zajmuje się sprowadzaniem aut i sprzętu elektronicznego. Trzy, cztery takie wyjazdy i będę miał część kasy. Sprzedam kawalerkę, a na resztę dostanę kredyt. – Czy to jest legalne? – dopytywała Ola, spoglądając w ogromne okno. Widok był naprawdę imponujący. Zadbany ogród pełen kwiatów, zieleni drzew, zapewne też zapachów. Mieszkanie o takim metrażu w pięknym otoczeniu musiało być naprawdę drogie. – Pytałam, czy sprowadzanie tych rzeczy zza granicy jest legalne? – Spojrzała wyczekująco na Błażeja. – Naprawdę myślisz, że mógłbym legalnie w cztery weekendy zapracować na mieszkanie? – W takim razie to nie będzie nasz dom. Daj mi kluczyki. – Ale dlaczego, Ola? Przecież wszystko się uda. Brałem już udział w takich akcjach. Myślisz, że za co kupiłem kawalerkę? Nic się nie stanie, możesz być spokojna. – A jeśli się stanie? – Spojrzała mu w oczy. – Pomyślałeś, co wtedy? Co będzie, jak pójdziesz do więzienia? Ja sobie poradzę. Byłam przygotowana na samotne macierzyństwo. Ale co z Danielem? Nie jestem jego prawnym opiekunem, więc wróci do matki albo zabiorą go do domu dziecka. Chcesz tego? – Nie – szepnął, opuszczając głowę. Nie potrafił znieść pełnego wyrzutów spojrzenia. – Nie? – Uderzyła pięścią w jego klatkę piersiową. – Na pewno nie? A może zaryzykujesz, ty durny egoisto? Może sprawdzisz, kto jest cwańszy, ty czy los? Przecież musisz unieść się honorem! – krzyczała, bijąc pięściami na oślep. – Uspokój się. – Błażej chwycił ją za ręce i przytrzymał. – Nie powinnaś się denerwować. – Puść! – Szarpnęła się tak energicznie, że musiał rozluźnić uścisk, żeby nie narobić jej siniaków. – Daj kluczyki.

– Nie powinnaś teraz prowadzić. – Wbrew zdrowemu rozsądkowi podał jej kluczyki do auta. – Zaczekaj, przynajmniej ochłoń. – Mam cię gdzieś – mruknęła, idąc w stronę drzwi. Po chwili odwróciła się jednak. – Jeśli coś się stanie, to będzie twoja wina. Bo jesteś nieodpowiedzialnym egoistą. Ale przecież lubisz walczyć z losem. Może wygrasz? 22 sierpnia Wszystko się zmieniło. Odkąd M. usłyszał, że nigdy nie zostanie ojcem, zachowuje się okropnie. Patrzy na mnie z nienawiścią, jakbym ponosiła za to odpowiedzialność. Spojrzenia jednak nie są najgorsze. Nigdy nie wiem, co i kiedy wyprowadzi go z równowagi. Wtedy wpada w szał. Potrząsa mną, popycha, rzuca o ścianę, bije, wyzywa od najgorszych... Czuję się jak szmata, jak gorszy rodzaj człowieka. Czasami mam ochotę uciec, zniknąć, zapaść się pod ziemię. Powstrzymuje mnie jedynie to, że jest moim mężem, tym, przy którym powinnam trwać w zdrowiu i chorobie. Dlatego trwam, czekając na lepsze czasy. Nie rozumiem tylko, dlaczego M. traktuje mnie jak wroga. Może we dwoje byłoby nam łatwiej znaleźć jakieś rozwiązanie? A on milczy, ciągle milczy albo się na mnie wścieka. Właściwie gdyby nie moja rozmowa z lekarzem, do dziś bym nie wiedziała, że jest bezpłodny... Wstydzi się. Rozumiem to. Mam tylko nadzieję, że powtórzył badania i podjął leczenie. Nie zapytam. Boję się. Basia Nitka „Jesteś nieodpowiedzialnym egoistą” – brzmiało w uszach Błażeja, chociaż Ola już wyszła. Słowa bolały bardziej od ciosów kobiecych pięści. Wżerały się w umysł, powodując wściekłość. Bo przecież on chciał tylko zapewnić rodzinie dom. Doskonale wiedział, że nie starczy mu życia, żeby uczciwie zapracować na ładne mieszkanie, dlatego odnowił kontakt ze znajomym z podstawówki. Oczywiście, że sprawa była ryzykowna, ale już to robili. Ola niepotrzebnie panikowała. I właściwie jakim prawem nazwała go egoistą? Przecież nie robił tego dla siebie, ale też dla niej, dla maleństwa, dla Daniela. A ona, zamiast wykazać zainteresowanie, entuzjazm, cokolwiek, obudziła wyrzuty sumienia. Zamknął oczy i zobaczył bladą z wściekłości twarz dziewczyny. Jeszcze nigdy jej takiej nie widział. Zadawała ból, raniła, nie przebierając w środkach, ale nie chciała, żeby cierpiał, tylko żeby oprzytomniał. Dopiero teraz zrozumiał, że to był krzyk z serca. Bała się o niego. Przypomniał sobie kobiety swoich kumpli. One nie pytały, czy kasa została zarobiona legalnie, po prostu wyciągały po nią swoje wypielęgnowane rączki. Ola była inna, kochała jego, a nie portfel, zresztą pusty i zniszczony. A on chciał dać jej wszystko, nie bacząc na konsekwencje. – Czy coś się stało? – usłyszał głos pośrednika nieruchomości. – Nie, dlaczego? – Błażej zamrugał oczami, ponieważ oślepiły go promienie słońca wpadające przez okno.

– Pana żona wyszła, trzymając się za brzuch. – Ola! – krzyknął i, nie zważając na mężczyznę, wybiegł z mieszkania. „Jeśli coś się stanie, to będzie tylko twoja wina” – zabrzmiało mu w uszach. Czyżby czarna przepowiednia miała się sprawdzić? Może naprawdę wyczerpał już limit szczęścia w banku losu? Ola stała oparta o samochód. Była blada, na jej policzkach błyszczały łzy. Obie dłonie przyciskała do podbrzusza. Na chodniku leżały kluczyki. – Kochanie, co się stało? – Błażej chwycił ją za ręce. – Boli cię? Spojrzała na niego. Miała w oczach coś nieodgadnionego. – Poruszyło się – szepnęła. – Co? – Maleństwo się poruszyło. Rozumiesz? Ono tam naprawdę jest i żyje. Dopiero teraz zrozumiał, że łzy Oli były wyrazem rozsadzającego ją szczęścia. On też poczuł ukłucie pod powiekami. Ramiona same wyciągnęły się w stronę narzeczonej i otoczyły ją bezpiecznym kokonem. Teraz musieli być blisko, żeby razem przeżywać tę chwilę szczęścia. – Ola, a to nie za wcześnie? – zaniepokoił się Błażej. – Chcesz powiedzieć, że co ja poczułam? Myślisz, że mam jakieś zwidy? To było maleństwo. Tupnęło nóżką, bo tatuś chce zrobić coś bardzo głupiego i postanowiło zaprotestować. – Czyli bez względu na wszystko uważasz, że gra w twojej drużynie? – W naszej – szepnęła. – Błażej, bądź rozsądny, błagam cię. Zapomnij o tym swoim pieprzonym honorze i porozmawiajmy spokojnie na temat naszego domu. Bo możemy go mieć bez wchodzenia w zatarg z prawem. – Nie zamieszkam w twoim domu, czułbym się jak... – Tego ci nie proponuję. Mam inny, lepszy pomysł i noszę się z nim od dawna. Wysłuchasz mnie bez tych swoich męskich fochów? – Powiedz, że byłam dzielna – poprosiła Kornelia, spoglądając na Marcina, który właśnie zamknął drzwi za gośćmi. – Byłaś – przytaknął. – Bardzo dzielna. – Położywszy dłonie na jej ramionach, delikatnie rozmasowywał napięte mięśnie. Miała ciężki dzień. Widział to doskonale, a teraz też wyczuwał pod palcami. Chyba jednak lepiej, że spotkanie z ojcem było już za nią. Kiedyś przecież i tak by do niego doszło. – Dziękuję, że przy mnie byłeś, chociaż wcale na to nie zasłużyłam. Powinieneś mnie raczej kopnąć w tyłek i wystawić za drzwi. Rozluźniające działanie palców ustało. – Co to za bzdury? – Przykucnął naprzeciwko Kornelii. – Bo dziś rano... – Dziś rano oboje byliśmy podminowani. A teraz musimy porozmawiać spokojnie i wszystko sobie wyjaśnić. Przyniosę nam coś do picia. Nie był spragniony. Potrzebował chwili, żeby ochłonąć, zapanować nad furią. Kornelia była dziś prymuską w wyprowadzaniu go z równowagi, postanowił jednak, że już nie da się sprowokować. Wyjął

z lodówki karton soku pomarańczowego, a z szafki paczkę słonych paluszków. Kornelia siedziała skulona na podłodze. Była przerażająco mała. Odstawił kuchenne zdobycze na ławę i usiadł obok niej. – Kocham cię – szepnęła. – Miło to słyszeć. – Uśmiechnął się lekko. Pocałował ją w czoło. Było cieplejsze niż powinno, ale złożył to na karb dzisiejszych przeżyć. – Chodź na fotel, będzie nam wygodniej. – Wstał, pociągając Kornelię za rękę. Po chwili siedziała już na jego kolanach. – A teraz mi powiedz, co się z tobą dzieje. Upierasz się przy intercyzie; rozdzielasz to, co moje od tego, co twoje; dziwnie reagujesz, kiedy chcę ci coś kupić, a w sklepie odkładasz na półkę rzeczy, które ci się podobają, mówiąc, że coś jednak jest z nimi nie tak. O co chodzi? Tylko konkretnie, bez żadnego owijania w bawełnę. – Nie chcę, żeby ktokolwiek mi zarzucił, że jestem z tobą dla pieniędzy – powiedziała cichutko. – A jesteś? – Marcin! – Wyraźnie się oburzyła. – Siedź spokojnie. – Przytrzymał ją, bo chciała wstać. – Nigdzie nie pójdziesz, dopóki sobie tego nie wyjaśnimy. To działa w dwie strony. Ktoś mógłby sobie pomyśleć, że kupiłem względy tak wspaniałej dziewczyny jak ty. – Właśnie dlatego nie... – Właśnie dlatego powinniśmy mieć to w nosie – wszedł jej w słowo. – Jesteśmy razem, kochamy się i to jest najważniejsze. – Mama mówiła, że w życiu nic nie ma za darmo. Jak ktoś coś daje, to wcześniej czy później upomni się o zapłatę. – A kto tu mówi, że za darmo? Daję miłość i biorę miłość. Może nawet więcej biorę. – Ale... – Nie ma żadnego ale. I nie ciągnij mnie za język, bo doskonale wiesz, że nie lubię mówić o uczuciach. Mientki się wtedy robię. – Tak? – Uniosła brwi, uśmiechając się zawadiacko. – Teraz czuję coś innego. – Właśnie – mruknął, wtulając usta w jej szyję. Niespiesznie rysował wargami na skórze esy-floresy, sprawiając, że oddech Kornelii zaczął przyspieszać. – Napiję się soku – Od emocji naprawdę zaschło jej w gardle. Pochyliła się w stronę ławy, żeby napełnić szklanki. – Będzie dla ciebie bezpieczniej, jak przestaniesz się kręcić. Jestem strasznie głodny. – Paluszki? – A czy ja powiedziałem, że chce mi się jeść? – A nie? – Uniosła brwi ze zdumienia, udając, że nie zrozumiała aluzji. Rumieniec, który wypłynął na jej policzki, zdradził jednak wszystko. – Swoją drogą, to jeszcze dzisiaj nic nie jadłam. – Co takiego? – Przy śniadaniu się pokłóciliśmy, a w obiedzie przeszkodzili nam goście. – To przynajmniej kolację musimy zjeść o czasie. – Postawił Kornelię na podłodze. – Idź się przebrać. – W piżamę? – Nie kuś mnie. – Pogroził palcem. – Kieckę jakąś ładną załóż. Zjemy na mieście, a później... – A później? – podjęła jego grę, uśmiechając się zaczepnie. – A później... – Zakreślił palcem wskazującym okrąg wokół piersi Kornelii, sprawiając, że jej oddech znowu przyspieszył. – A później zobaczymy. Przewróciła oczami i wydęła usta, wydając z siebie głośne „pfff...”, jakby uchodziło z niej powietrze.

Po zademonstrowaniu niezadowolenia i bezsilności odwróciła się na pięcie z zamiarem zniknięcia w swoim pokoju, ale Marcin przytrzymał ją za rękę. – Nela – szepnął. – To nie jest tak, że ja nie chcę. – A jak? – Wyswobodziła nadgarstek z uścisku. – Może w końcu się dowiem, co muszę zrobić, żebyś mnie zechciał? Przepraszam, ale mam już dość prowokowania. Zdecydowanie lepiej bym się czuła, gdyby to tobie zależało. Tymczasem odganiasz mnie jak upierdliwą muchę. – Nie odganiam. Mnie też nie jest łatwo. – Dobrze, nie mam już siły na kłótnię, głowa mi pęka. Najlepiej będzie, jak sam pójdziesz na tę kolację. Pa. – Hej, czekaj. – Zatrzymał ją. – Kocham cię tak, jak nigdy nikogo nie kochałem. – A objawia się to niechęcią. – Złożyłem w kościele przysięgę, że przed ślubem nie będzie seksu. – Co takiego? – zdziwiła się. – A... ale dlaczego? – Bo jesteś dla mnie najcenniejszym darem. Miałem wiele kobiet. Szybko i często. Żadnej nie traktowałem poważnie. Pewnie dlatego z żadną nie byłem szczęśliwy. – Ze mną jesteś? – Tak, bo łączy nas coś więcej niż seks. Jesteś wyjątkowa i zasługujesz na wyjątkowe traktowanie. Dlatego nawet przez małą chwilę żadna z moich byłych nie może być równa tobie. Czekanie na nasz pierwszy raz jest wyrazem wdzięczności za to, że Bóg postawił cię na mojej drodze. Rodzaj pokuty, a jednocześnie próba wkupienia się w łaski i zagwarantowania nam chodów tam na górze. – Wskazał brodą sufit. – A dlaczego mi nie powiedziałeś? – Żebyś się nie śmiała, że jestem niedzisiejszy. – Niedzisiejszy to byś był, gdybyś się nie ogolił. Dochodziła północ. Kamil już dawno powinien wrócić z pracy, tymczasem nawet nie zatelefonował, że coś mu wypadło. Jego komórka milczała. Weronika wprost odchodziła od zmysłów, krążąc pomiędzy oknem w kuchni, z którego był doskonały widok na parking, a drzwiami w przedpokoju. Dzwoniła już nawet do redakcji, ale portier poinformował ją, że redaktor Białecki wyszedł przed dziewiętnastą. Musiało stać się coś złego. Przecież Kamil nie lubił spóźnialstwa. Zwykł powtarzać, że trzeba szanować czas osoby czekającej i swój. Dlaczego nagle zapomniał o własnych zasadach? Bezradnie opadła na kuchenne krzesło, próbując zebrać myśli. W końcu usłyszała zgrzyt klucza w zamku. W jednej chwili była w przedpokoju, gdzie Kamil właśnie zdejmował buty. Przylgnęła do niego, jakby wrócił z dalekiej podróży. – Martwiłam się – szepnęła. – Niepotrzebnie – usłyszała szorstką odpowiedź, a wraz z nią dotarł do niej zapach alkoholu. – Piłeś? – Tak. Masz z tym problem? – Coś w spojrzeniu i głosie Kamila sprawiło, że Weronika zadrżała ze strachu, poczuła bolesny skurcz w dole brzucha. Szukając pomocy, oparła się o ścianę. – Pytanie zadałem! – krzyknął, nie zważając na jej przerażenie.

– Nie – odparła cichutko. Bezszelestnie wróciła do kuchni, wyłączyła palnik pod garnkiem z zupą. Od kilku godzin mały płomień utrzymywał ją w cieple. Chciała, żeby mąż po powrocie zjadł coś gotowanego. Odruchowo sięgnęła po talerz, zamiast uciec do miejsca, w którym czułaby się bezpiecznie. Ręce odmówiły jej jednak posłuszeństwa. Naczynie roztrzaskało się o podłogę, a gorąca zupa chlupnęła na dłoń. Weronika w popłochu odrzuciła łyżkę wazową, rozpryskując jedzenie na kuchence. Kropelka strzeliła jej na policzek. – Co to ma być, do cholery? – Kamil skomentował zajście głosem zmienionym wściekłością. Agresja w jego spojrzeniu sprawiła, że Weronika przestała nad sobą panować. Z jej piersi wydarł się okrzyk przerażenia. Upuściła łyżkę od zupy i, odepchnąwszy tarasującego przejście męża, uciekła do pokoju telewizyjnego, pamiętając o przekręceniu klucza w zamku. Nie obchodziło jej już nic: ani pieczenie oparzonych miejsc, ani głód Kamila. Nie potrzebował jej pomocy, kiedy szedł do knajpy, więc niech sobie sam weźmie coś do jedzenia. Położyła się na kanapie w pozycji embrionalnej, próbując zapanować nad szlochem. Zaciskała powieki, żeby nie pozwolić łzom spod nich wypłynąć, a jednocześnie miała nadzieję, że kiedy je otworzy, wszystko, czego dziś doświadczyła będzie tylko złym snem. Kiedy ojciec wracał pijany, też szukał zaczepki. Wszystko mogło stać się przyczyną gniewu, bo w świecie zmienionym przez alkohol panuje inne prawo, prawo głośniejszego i silniejszego. A to krzywo ustawione buty, a to zadanie niewłaściwego pytania, a to obiad na stole za późno, za zimny, za gorący... Ofiarą najczęściej padała Weronika, przynajmniej do momentu, w którym nie nauczyła się uciekać. Kiedyś musiała jednak wrócić, a wtedy i tak obrywała. Matka nigdy nie stanęła w jej obronie. Przecież dziecko powinno szanować ojca, nawet wtedy, kiedy jest pijany. – Jula – szepnęła, zrywając się z kanapy – nie powinnam jej zostawiać z Kamilem. Weronika była gotowa biec córce na pomoc, chociaż doskonale wiedziała, że w starciu z mężem, nawet pijanym, nie miała najmniejszych szans. Nie mogła jednak zachować się tak jak jej matka, czyli pozostać obojętna na krzywdę dziecka. W mieszkaniu panowała cisza. Weronika usiadła na podłodze, przytulając ucho do drzwi. Było jej niewygodnie, ale postanowiła nie zwracać na to uwagi. Niejedną noc przesiedziała w takiej pozycji, zastanawiając się, czy ojciec już zasnął, czy zechce jeszcze udowodnić, kto jest głową rodziny. Godziny odpoczynku mijały na czuwaniu, przeplatanym chwilami półsnu, a rano zdrętwiałe i zmarznięte ciało domagało się regeneracji środkami przeciwbólowymi oraz gorącym prysznicem. Kiedy sześć lat temu Kamil zabrał ją z mieszkania, obiecał, że już nigdy nie będzie musiała się bać. Dotrzymał słowa. Do dzisiaj. Weronika drgnęła, ponieważ do jej uszu dobiegł odgłos szurania. Po chwili zastąpił go brzęk szkła. Zapewne Kamil zamiatał podłogę w kuchni. Należałoby ją odkurzyć, żeby Julia się nie skaleczyła, ale to dopiero rano. Kroki na korytarzu sprawiły, że serce zabiło jej mocniej, a bolesny skurcz opanował dół brzucha. Nie było jednak powodu do strachu, zaskrzypiały drzwi łazienki. Szum prysznica zadziałał uspokajająco, a zaraz po nim zaległa przyjemna cisza. Weronika zamknęła oczy i modliła się w duchu, żeby to był już koniec atrakcji dzisiejszej nocy, żeby Kamil poszedł spać i wstał dopiero, kiedy ona zabierze Julię i opuści mieszkanie. Tymczasem kroki ucichły przy drzwiach do salonu. Podbrzusze znowu ścisnęło się boleśnie. – Kochanie, mogę wejść? – usłyszała głos męża. Nie odpowiedziała. Siedziała nieruchomo, starając się nawet nie oddychać. Chciała zostać uznana za

śpiącą. Kamil był jednak uparty. Zapukał i nacisnął klamkę. – Nika, otwórz, proszę. Wiedziała, że nie odpuści, a nie chciała fundować córce pobudki w środku nocy. Julia nie mogła przeżywać tego, co ona. Nigdy i pod żadnym pozorem. Przekręciła klucz w zamku, gotowa stawić czoła najgorszemu. – Idź spać – powiedziała, rozcierając zdrętwiałą rękę. – Mnie jest tutaj dobrze. – Oparzyłaś się – zauważył, chwytając ją za nadgarstek, żeby przyjrzeć się czerwonemu śladowi na dłoni. – Na policzku też. Pójdę po apteczkę. – Przestań, to nic wielkiego... Nie słuchał. Wsmarował w ranki maść na oparzenia, po czym niepewnie spojrzał na wystraszoną żonę. – Kładź się do łóżka – szepnął, odgarniając włosy z jej twarzy. Pachniał pastą do zębów i wodą toaletową. Zachowywał się normalnie. Tylko nienaturalnie błyszczące oczy zdradzały, że jeszcze niedawno był pod wpływem alkoholu. – Wolę zostać tutaj – powiedziała Weronika. – Nie bój się, nie przyjdę do sypialni, prześpię się na kanapie. Już, zmykaj, bo za pięć godzin musisz wstać. – Chciał pocałować Weronikę w policzek, ale odwróciła twarz w drugą stronę. – Dobranoc – szepnął więc, odsuwając się. Anna stała przy oknie w kuchni, spoglądając na szare niebo. Zapowiadał się mokry dzień, prawie tak smutny, jak jej pozbawione blasku oczy. Radość odnajdowała jedynie w krótkich chwilach porannej ciszy, kiedy opatulona jedynie w ręcznik kąpielowy piła kawę z ulubionego kubka z uśmiechniętym misiem, trzymającym w łapce balonik w kształcie serca. Jedyny wesoły akcent w obecnym życiu pozbawionym nadziei i wiary w lepszą przyszłość. Odkąd u Mirka zdiagnozowano azoospermię, życie Anny zamieniło się w piekło. Mąż traktował ją jak wroga, znajdując dziką przyjemność w poniżaniu i dręczeniu. Początkowo tłumaczyła sobie, że takie zachowanie jest reakcją na przykrą wiadomość, ale za kilka dni emocje opadną i wszystko wróci do normy. Czas jednak mijał, a atmosfera w ich małżeństwie wciąż była napięta. Pozbyła się więc złudzeń. Słowo „szczęście” przestało istnieć nawet w jej marzeniach, a miłość zasłoniło obrzydzenie. – Cześć – niespodziewanie usłyszała głos Mirka. – Ależ ty ładnie pachniesz. – Wtulił twarz w jej wilgotne włosy. – Fajnie się zapakowałaś. – Przesunął dłońmi po ręczniku, a później sprawnie rozplątał prowizoryczny węzełek, pozbawiając żonę osłony. Obrócił ją twarzą do siebie. Dotykał spragnionym, gorącym spojrzeniem, pod którym czuła się nieswojo. – Przestań, proszę – szepnęła, zakrywając się ramionami. – Dlaczego? – Stanowczo odsunął jej ręce. – Jesteś śliczna. – Ukrył w dłoniach jej piersi. Uciskał przez chwilę, aż na jego twarz wypłynął błogi uśmiech zadowolenia. – Uklęknij – szepnął. – Mirek, proszę. – Słyszałaś, co powiedziałem? Skinęła lekko głową, po czym wykonała polecenie, wiedząc, że żadne dyskusje nie mają sensu. Biernie poddała się ulubionemu rytuałowi męża. Najpierw dotykał obrzydliwie podnieconym penisem jej piersi, zakreślając okręgi wokół sutków, później przesuwał nim po policzkach, brodzie, nosie. Dotarł do ust.

Naparł żołędzią na wargi. Anna odchyliła głowę. – Nie chcę – szepnęła. – Nie dzisiaj. W odpowiedzi chwycił ją jedną ręką za włosy, a drugą wpakował fiuta w jej usta. Nieco zirytowany zmusił Annę do wykonywania pożądanych ruchów. Zacisnęła mocno powieki i, starając się nie myśleć o tym, co robi, doprowadzała męża do orgazmu. Szybko, jak najszybciej. Chciała mieć to już za sobą. Jeszcze tylko odrobina wysiłku, kilka sekund. Tuż przed szczytem spróbowała się odsunąć, ale Mirek mocniej zacisnął w pięściach jej włosy. Eksplodował. Poczuła na języku ciepłą, słoną maź. – Połknij. – Naprawdę chciała wykonać polecenie, ale nie zdołała zapanować nad mdłościami. Treść żołądka opryskała podłogę i nogi Mirka. – Suka – usłyszała wściekłe warknięcie. Uderzył, jej głowa odbiła się od nogi stołu. – Nawet tego nie potrafisz zrobić jak należy. Wyszedł, zostawiając ją samą, nagą, roztrzęsioną, ubabraną wymiocinami. Wytarła ręcznikiem zakrwawione wargi. Nie potrafiła nawet zapłakać. Zapewne ze strachu, że jak Mirek usłyszy szloch, to wróci, a wtedy będzie bolało jeszcze bardziej. Ola obudziła się w pustym łóżku. Nie lubiła tego. Kiedy rano nie poczuła obok siebie ciepła Błażeja, poranek był zimny, niepełny. Chciała zamknąć oczy i zasnąć, ale ssanie w żołądku i suchość w ustach zmusiły ją do odrzucenia cienkiej kołdry. Boso podreptała do kuchni. – Cześć, młody – rzuciła do robiącego sobie kanapkę Daniela. – Cześć, bratowa – odpowiedział, posyłając jej uśmiech. – Nie uprzedzaj faktów. – Podebrała z talerza kawałek sera. – Gdzie Błażej? – Poleciał po świeże bułeczki dla ciebie, więc lepiej wracaj do łóżka, bo mu popsujesz niespodziankę. – Ale głodna jestem. – Bierz, ciężarnej się nie odmawia. – Podsunął jej talerz. – Ale masz później ładnie udawać głodną. – Wcale nie będę musiała udawać. Jeszcze pić mi się chce. – Tyle mogę dla ciebie zrobić. Sok? – Wyjął z lodówki karton, a z szafki szklankę. – Proszę. I zmykaj do łóżka. – Dzięki, Daniel. – Wyszła, ale już z pokoju zawróciła. – A dlaczego ty właściwie wstałeś o szóstej rano w wakacje? – zainteresowała się. – Ojciec kumpla zabiera nas nad Zalew. Błażej wie i pozwolił, więc jeśli chciałaś na mnie nakrzyczeć, to... – Nie chciałam. Baw się dobrze. – Przesłała mu buziaka i zniknęła w pokoju. Sok przyjemnie zwilżył gardło. Teraz mogła spokojnie zaczekać na Błażeja. Wtuliła głowę w poduszkę, ciesząc się na pełne ekscytacji podsłuchiwanie poczynań narzeczonego. Uwielbiała, kiedy krzątał się po domu, podśpiewując cichutko. Tworzył wtedy sympatyczny, ciepły, trochę radosny nastrój. Niestety, nie doczekała się powrotu Błażeja. Morfeusz porwał ją w swoje objęcia.

Znajome skurcze w podbrzuszu przepowiadały miesiączkę, a może informowały, że już się pojawiła. Powinna wstać i iść do łazienki, sen jednak nie chciał odejść. Mięśnie były gotowe do pracy, świadomość funkcjonowała prawidłowo, słuch odbierał bodźce z otoczenia, ale sklejone powieki nie pozwalały wstać. – Nika, obudź się – usłyszała głos Kamila. – Jest po siódmej. Ta informacja zadziałała skuteczniej niż ból brzucha. Weronika usiadła na łóżku, otwierając oczy. – Jak to po siódmej? – zdziwiła się. – A budzik nie zadzwonił? – Dzwonił, ale chyba nie słyszałaś. Jak się czujesz? – Nie za bardzo. – Przepraszam, nawaliłem strasznie. – Odgarnął z twarzy żony niesforne loki i spojrzał w zapuchnięte z niewyspania, a może też od łez, oczy. – Wybaczysz mi? – Przywykłam. Ojciec często odpieprzał takie akcje. Gdzie Jula? – Właśnie kończy płatki. Nika... Odrzuciła kołdrę i energicznie poderwała się z łóżka. Wiedziała, że Kamil chce porozmawiać, ale nie miała ochoty słuchać tłumaczeń. Skurcz w podbrzuszu zaatakował, kiedy tylko stopy zetknęły się z podłogą. Był tak silny, że musiała usiąść. – Co ci jest? – usłyszała zaniepokojony głos męża. – Nic, to nic takiego. Wezmę proszek i przejdzie. – Może powinnaś iść do lekarza? – I powiedzieć, że mam miesiączkę? Nie rozśmieszaj mnie. Szkoda tracić energię na rozmowy z ludźmi, którzy nie są tego warci. Poszła do łazienki. Wbrew przewidywaniom, spodnie od piżamy były czyste. Postanowiła więc rozluźnić się pod prysznicem. Ciepły strumień świetnie poradził sobie z ukojeniem bólu i odpędzeniem snu. Nie zmył jednak wspomnienia wczorajszego lęku. Ono pozostanie w sercu na zawsze, nakazując czujność. Kamil przestał być ostoją, już mu nie ufała. Teraz nie miała nic, poza córką, małą iskiereczką, która nie mogła doświadczyć tego samego co ona. „Muszę to przetrwać dla niej – pomyślała, opuszczając łazienkę. – Julii nigdy nikt nie zgnoi. Będę ją chronić, przysięgam”. – Mama! – Ramiona córki otoczyły Weronikę, kiedy tylko przekroczyła próg kuchni. Dzisiaj przyjęła to poranne powitanie z radością. – Co tam, kochanie? – zagadnęła, przeczesując palcami rozwichrzone włosy córki. – Zjadłaś śniadanko? Anna stała przed lustrem w łazience, przyglądając się swojej twarzy. Spuchnięta warga oraz siniak, rozlany pod nosem, przy lewym kąciku ust i na brodzie nie dały się zamaskować makijażem. Musiała wziąć kilka dni wolnego, żeby uniknąć pytań i nie straszyć ludzi swoim wyglądem. Nie chciała jednak zostawać w domu, gdzie wszystko przypominało o Mirku. Postanowiła stąd uciec, chociaż na chwilę odnaleźć dawną siebie. Wydobyła z szafki zielony podkoszulek i czarne szorty. Gdyby nie ból warg, zapewne uśmiechałaby się, wkładając ten „prostacki strój kobiet bez klasy”. Dopełniła dzieła, związując

włosy w kucyk. Dziś nie było na nich lakieru, mogły więc swobodnie układać się w fale. Wsuwając stopy w czarne tenisówki, wybrała numer swojego przełożonego. Miała zaległy urlop, więc bez problemu załatwiła sobie dwa tygodnie wolnego. Informacja o pilnej sprawie rodzinnej była wystarczającym wyjaśnieniem. Poinformowała tylko, że teksty do najbliższego numeru wyśle mailem i mogła spokojnie jechać w podróż do przeszłości. Rozłączyła się. Wrzuciła komórkę do małego plecaka. Lubiła go bardziej od torebek, których krótkie paski trzeba było ciągle przytrzymywać, bo inaczej zsuwały się z ramienia. I co z tego, że był nieelegancki? Idealnie pasował do szortów i podkoszulka. Spakowała laptopa i kilka drobiazgów. Kosmetyki, dokumenty, bielizna. Ubrań nie brała. U mamy wciąż były jej rzeczy. Stare już, ale na pewno nadawały się do noszenia. Postanowiła chociaż przez kilka dni znowu być sobą, Anną, którą przecież lubiła. Mirkowi dobrze zrobi samotność. Może się otrząśnie? Zapach kakao splótł się ze snem, pobudzając żołądek do pracy. Ola przełknęła ślinę i uniosła powieki. Na szafce obok łóżka stała zastawiona przysmakami taca, nad którą górowała biała róża. – Cześć, Oleńko – szepnął Błażej, przesyłając jej uśmiech. Od kilku minut przyglądał się śpiącej narzeczonej. Kiedy spała, była spokojna, niewinna i bezbronna jak dziecko. Uwielbiał ją taką. – Pomyślałem, że będziesz głodna. – Dobrze pomyślałeś – odparła, siadając. Dłoń nie powędrowała jednak do zachęcająco pachnącego kubka, ale chwyciła łodygę róży. – Śliczna jest. – To dobrze. A teraz jedz, bo wystygnie. – A ty? – Wystarczy też dla mnie? – Jasne. Tylko kakao jedno zrobiłeś, a tym się nie podzielę. – Uśmiechnęła się, sięgając po kubek. – Pycha. Coś się stało? Dziwny jesteś, zamyślony jakiś. – Bo wczoraj sobie coś uświadomiłem. Gdybym was stracił, ciebie albo maleństwo, to chyba bym już nie umiał żyć. I jeszcze, że ci na mnie zależy, chociaż możesz mieć każdego. Twoja wczorajsza reakcja na dom najpierw mnie zirytowała, ale teraz patrzę na to inaczej. – Kochanie – Ola przysunęła się do niego – nie chciałam wczoraj być wredna. Wiem, że się starałeś, chciałeś dobrze, ale nie tędy droga. Ja bez ciebie też kiepsko funkcjonuję i nie pozwolę, żebyś zrobił głupotę, która może nas rozdzielić na bardzo długo. – Czekałabyś? – Nie, Błażej – powiedziała stanowczo. – Jeśli to zrobisz, masz gwarancję, że nigdy więcej mnie nie zobaczysz, a nasze dziecko nie pozna nawet twojego imienia. – Nie możesz tak stawiać sprawy. Oszaleję przez ciebie. – Ale przynajmniej nie pójdziesz do więzienia. – Usadziła się wygodnie na łóżku i włożyła do ust plasterek rzodkiewki. – A teraz mnie posłuchaj. Chcemy sprzedać dom, w którym mieszkamy z mamą. Nigdy go nie lubiłam. Kojarzy mi się z bólem, wymaganiami ojca, fałszywymi uśmiechami i ciągłym udawaniem. Mama też nie ma dobrych wspomnień. Kupimy dwa mieszkania. Dla mamy takie z sypialnią i salonem, a dla nas większe. – Rozmawiałyście o tym?

– Tak. Mamy już nawet wycenę domu i kupca. Pozostaje kwestia twojej zgody. – Co zmieni moja zgoda, skoro już postanowiłyście? – Sięgnął po kanapkę, żeby zająć czymś ręce. Był poirytowany, że wszystko zostało uzgodnione za jego plecami. – Bardzo wiele – odparła spokojnie Ola. – Maleństwu i mnie wystarczy małe, dwupokojowe lokum. Jeśli ty i Daniel zamieszkacie z nami, trzeba pomyśleć o czymś większym, żeby młody miał swój kąt. Chciałabym też mieszkać blisko mamy. Wiesz, reumatyzm czasem rozkłada ją na łopatki, a wtedy ktoś powinien być blisko. Często tak ją boli, że sama nie może nawet dojść do toalety. – A może zamieszka z nami? – Daj spokój, a do kogo nasze dziecko będzie chodzić, jak będziemy chcieli mieć wolną chatę? – Uśmiechnęła się zawadiacko. Pogroził jej palcem, ale uśmiech w oczach zdradzał, że pomysł przypadł mu do gustu. – Zgadzam się – zdecydował – ale pod jednym warunkiem. – Tak? – Sprzedam kawalerkę i też się dołożę. – Myślałam, że ją wynajmiesz. Mielibyśmy stały dopływ gotówki. Ale to już twoja decyzja. Uszanuję ją. – Mało komfortowo się czuję z tym wszystkim. – Kochanie, daj już spokój. Dom będzie nasz. Twój i mój. To nada mu wartość większą niż materialna. Wiesz co? – Strzepnęła okruszki z pościeli. Leciutki uśmiech, który towarzyszył ich rozmowie od początku, zniknął z jej ust. – Ja zawsze byłam dziewczynką z bogatego domu. Miałam wszystko, ale byłam uboga tutaj. – Położyła rękę na sercu. – Kasa szczęścia nie daje. Znalazłam je dopiero przy tobie i wolę już spędzić resztę życia w kawalerce, obijając się o meble, niż pozwolić, żebyś się narażał. Pamiętaj, że taki szaleniec jak ja potrzebuje rozsądnego faceta. – Wiem. – Dał jej lekkiego pstryczka w nos. Doskonale pamiętał twardą, zamkniętą w sobie dziewczynę, która uczucia zastępowała niegrzecznymi wyskokami. Miała dwie osobowości. Jedna pięknie wpisywała się w konwencję panienki z dobrego domu, a druga była jej przeciwieństwem. Ola szalała, nie szanując siebie, bo tylko w taki sposób mogła zadrwić z ojca tyrana, który nigdy nie poznał drugiego oblicza córki. Na szczęście, bo chyba by ją zakatował na śmierć. O wszystkim wiedział Błażej. Naprawdę sporo musiał się napracować, żeby nauczyć poranioną dziewczynę zaufania, miłości, wiary w siebie. Zmieniła się. Już nie ukrywała wrażliwości, potrafiła mówić o uczuciach i okazywać je, ale demony przeszłości wciąż były obok, gotowe w każdej chwili wrócić. – To jak będzie? – Ola upomniała się o konkretną decyzję, ufnie opierając głowę na jego ramieniu. – Muszę odpowiadać teraz? – Nie. Zastanów się spokojnie. Idę do łazienki, bo na dziesiątą jesteśmy umówieni do lekarza. – Będziemy podglądać maleństwo? – Jasne, tatuśku. – Pocałowała go lekko w usta. Znowu się uśmiechała. – Dziękuję za pyszne śniadanko. Anna zaparkowała przed domem matki, ale nie wysiadła. Musiała najpierw przemyśleć, co jej powie. Jak wyjaśni swój wygląd? Naprawdę bardzo by chciała poskarżyć się komuś na Mirka, ale czuła wstręt do

samej siebie na myśl o tym, że miałaby opowiedzieć o swoim upodleniu. Dlaczego na to pozwalała? Mogła przecież zrobić tak, jak sugerował Patryk: obdukcja, zgłoszenie na policję, ewentualnie wcześniej postawienie ultimatum. Ale bała się. Przy mężu trzymał ją jedynie strach przed samotnością, plotkami, sprawieniem zawodu matce i ostatecznie przed Mirkiem. On na pewno szukałby zemsty. Taki był – dobry dla tych, którzy mu schlebiają, bezwzględny dla wrogów. Dla żony też... Pukanie w szybę auta wyrwało Annę z zamyślenia. – Mama? – zdziwiła się, otwierając drzwi. – A dlaczego ty tak tutaj siedzisz, dziecko? – zagadnęła Grażyna. – Ania, co się stało? – Patrzyła na córkę z przerażeniem. – Mogę nie odpowiadać? – Chodź, na pewno jesteś głodna. Sama nie mogła w to uwierzyć, ale wyraźnie czuła ssanie w żołądku. A może po prostu minęło napięcie kilku ostatnich godzin? Opuściwszy auto, poruszyła ramionami, dając rozluźnienie napiętym do granic możliwości mięśniom. Nabrała w płuca pachnącego latem powietrza. Była u siebie. Taktowne zachowanie matki sprawiło, że wszelkie obawy zniknęły. Może kiedyś o wszystkim jej opowie, przecież się przyjaźniły. – Mogę zostać na kilka dni? – Musnęła palcem turkusowy kwiatek stojącego na kuchennym parapecie fiołka. – Dziecko, przecież to jest twój dom. – Grażyna już krążyła pomiędzy lodówką a stołem, szykując śniadanie. – Odpoczniesz sobie, poleżysz w ogrodzie, to i przestaniesz być taka blada. A ja w końcu będę miała z kim porozmawiać wieczorem. – Trochę poleżę, ale tak myślę, że może bym okna pomyła przed zimą i dywany wyprała. – Co to ja rąk nie mam, żebyś musiała urlop na robotę tracić? – Żadna robota. Trzy godzinki dziennie i za tydzień dom będzie lśnił przed zimą. Mamuś, a dlaczego szafkę zawiązałaś na sznurek? – Bo drzwiczki z zawiasów wypadły, ale ty się nic nie przejmuj. Siadaj, herbatkę ci zrobiłam. Zapowiadał się naprawdę miły dzień. Anna wiedziała, że odpocznie, nabierze sił, przez kilka dni porobi to, co naprawdę lubi. Zdecydowanie wolała spędzić urlop w Brwinowie tuż za Warszawą niż we Włoszech czy Egipcie, jak w ubiegłym roku. Nie myślała o konsekwencjach samowolnego wyjazdu. Ostatecznie między nią a mężem było tak źle, że teraz mogło się już tylko poprawić.





9. – Olka, nie jestem przekonana co do tej kosmetyczki – powiedziała Kornelia, układając na łóżku białą bieliznę. – Sama się pomaluję, przecież umiem. A pończoszki to już na pewno jest poroniony pomysł. Wolę normalne podkolanówki. – Nela, wyluzuj, co? – Ola powiesiła na uchwycie od szafki szafirową sukienkę. – Pani Asia zrobi ci śliczny makijaż, jest w tym mistrzynią. Zresztą, sprawdziłaś to kilka dni temu i nie miałaś zastrzeżeń. – Zmieniłam zdanie. Dobra, zgadzam się na panią Asię – zdecydowała, widząc piorunujące spojrzenie przyjaciółki – ale pończoch nie chcę. Skoczę do sklepu po podkolanówki albo rajstopy. A najlepiej zawieź mnie do domu, mam kupione... – Oszalałaś? – Spokój Oli powoli zaczynał zmieniać się w irytację. Nigdy nie widziała przyjaciółki tak marudnej. – Kto to słyszał, żeby iść do ślubu w podkolanówkach? – A kto mi będzie pod kieckę zaglądał? – Mąż będzie. Zapewniam cię, że bardzo ochoczo. – Otworzyła szufladę komody, poświęcając całą uwagę przeglądaniu jej zawartości. Chłodnym opanowaniem chciała rozładować nerwy Kornelii. – Jeszcze mi podziękujesz za te pończoszki. Masz być piękna w kiecce i sexy po jej zdjęciu. Kupiłyśmy superbieliznę, wyglądasz w niej jak ósmy cud świata, nie spieprzysz tego podkolanówkami. Rozumiesz? – Marcin sobie pewnie popije i nawet nie zauważy tego cudeńka. – Przesunęła palcem po koronce naprawdę gustownego stanika. Kilka dni temu, kiedy go kupiła, czuła dziwną ekscytację na samą myśl o tym, że Marcin go na niej zobaczy. Dzisiaj na wszystko zobojętniała. – Popili na wieczorze kawalerskim. Wczoraj cały dzień leczyli kaca. Błażej nie miał nawet odwagi mi się pokazać, więc musiało być ostro. Dzisiaj się kilka razy zastanowią, zanim sięgną po alkohol. – Byli w klubie, prawda? – Tak. Zobacz, taki stanik będzie mi pasował do kiecki? Kornelia krytycznym okiem spojrzała na podsuniętą pod nos bieliznę. Później zerknęła na Olę. – Do kiecki tak, na twoje cycki raczej za mały – skomentowała. – Nie zapakujesz się w to, musimy znaleźć coś większego. – Podeszła do szuflady, żeby pomóc Oli dokonać wyboru, ale wciąż myślała o własnych problemach, a przeglądanie bielizny wcale jej nie uspokajało. – Pewnie były striptizerki. Marcin się napatrzył, porównał sobie i... – Bo wcześniej nie miał porównania – zadrwiła Ola. – Nela, uspokój się. – Chwyciła koleżankę za ręce. – To był wieczór kawalerski, na pewno zaprosili jakąś tancerkę. I co? Popatrzyli sobie, ślinka im może pociekła. Nie więcej. – Jesteś pewna? – Kornelia nadal zasiewała ziarenka zwątpienia. Robiła wszystko, żeby wyprowadzić przyjaciółkę z równowagi. A przecież nie miała powodu do zmartwień. Nie rósł jej brzuch i nie zanikała talia. Tymczasem Ola każdego dnia była większa. Nie zdążyła jeszcze porządnie przytyć, ale w porównaniu ze zgrabniutką tancerką na pewno wypadała blado. A Błażej też patrzył... Nie, zaplątały się w pętli domysłów i wątpliwości, co nie było ani dobre, ani

potrzebne. – Jestem pewna – powiedziała Ola stanowczo. Musiała być twarda i nie popadać w paranoję. Przypomniała sobie usta Błażeja, zachłannie zwiedzające zakamarki jej ciała, kiedy w czwartek wrócili od lekarza. Były nienasycone, niecierpliwe, parzyły niczym ogień. Opowiadały milczące, ale piękne wyznanie miłosne. Nie miała prawa w nie wątpić. – A ty jesteś taka święta? – zaatakowała przyjaciółkę. – Tańczyłaś z tym gołym ciachem, a on cię wyraźnie adorował. – Bo mu zapłaciłaś? – Nie protestowałaś, kiedy zaproponował masaż i czort wie, coście robili za zamkniętymi drzwiami. Strzał był celny. Kornelia zarumieniła się aż po nasadę włosów. Podeszła do okna, żeby ukryć zmieszanie. – Za masaż też mu zapłaciłaś – powiedziała, ale niepewność w jej głosie zdradziła, że miało miejsce coś więcej. – Nela? – zaniepokoiła się Ola. – Co wyście zrobili? – Nic. Zapytałam tylko, czy nie mógłby mi regularnie serwować takich masaży, bo mnie ciągle boli kręgosłup od siedzenia przy sztalugach. – Odmówił? – Dał mi namiar na swojego kumpla, ponoć jest świetny. – Sam nie chciał dorobić? – Powiedział, że za bardzo go kręcę. Ale to nie moja wina. – Nie twoja – przyznała Ola, ponownie pochylając się nad szufladą. – Ale sama widzisz, że facetów laska może kręcić, ale to nie znaczy, że od razu się na nią rzucają. A tym bardziej nie na striptizerki w nocnych klubach, bo tam można patrzeć, ale dotykać już nie. – Znalezienie okazji, jak się ma potrzebę, nie jest problemem. – Przestań, dobra! – Tupnęła nogą, żeby nadać słowom większej mocy. – Marcin nigdy nie zrobiłby czegoś takiego. Bo kocha cię ten twój książę jak szaleniec. W czwartek żegnaliście się z pół godziny i ledwo was od siebie odkleiliśmy. – A w piątek nawet głupiego esa nie napisał. – Bo się strasznie sponiewierali w tym klubie – powiedziała, obejmując przyjaciółkę. – Ponoć spali przytuleni do klopa. – Dlaczego Błażej do ciebie zadzwonił, a Marcin nawet moich połączeń nie odbierał? Chociaż nie, za którymś razem odezwał się jakiś damski głos. I co, nadal uważasz, że panikuję? Ola w końcu zrozumiała zdenerwowanie Kornelii. Jednak miało swoje podstawy, nie było jedynie wymysłem zestresowanej ślubem wyobraźni. Dlaczego Marcin nie kontaktował się z narzeczoną? I kto u licha odbierał jego komórkę? Nieważne. Dowie się później. Teraz trzeba jakoś ratować sytuację, wytłumaczyć. – Pewnie nie chciał, żebyś go usłyszała w kiepskiej formie. Weź już przestań się nakręcać, co? Wszystko będzie dobrze. Idę do łazienki przygotować ci kąpiel. Pomoczysz się w pianie, później wysmarujesz balsamem, fryzjerka i kosmetyczka zrobią cię na bóstwo, a zanim skończą, Marcin już tu będzie. Obiecuję. Opuściła pokój w bojowym nastroju. Wiedziała, że spełni obietnicę, ściągnie tu Marcina choćby siłą i zmusi do odpowiedzialnego zachowania. Co on sobie właściwie wyobrażał? Najpierw zamącił Kornelii w naiwnej główce, a teraz nagle odstawia jakieś numery? Nikt nie miał prawa kpić z uczuć jej przyjaciółki! Za wiele już w życiu przeszła. A jeśli ją zdradził, to... Nie, o tym wolała nie myśleć. Trzeba tylko zadzwonić do Błażeja i o wszystko wypytać. Odkręciła kurek z wodą i wlała do wanny płyn do kąpieli.

Anna postanowiła wybrać się na spacer, odetchnąć w cieniu lasu. Chciała znowu, chociaż przez małą chwilę, być beztroską dziewczyną. Zapakowała do plecaka książkę, butelkę z wodą i koc. – Weź jeszcze ciasteczka. – Grażyna podała córce paczkę wafelków. – I uważaj na siebie. – Będę, mamo. Wrócę na kolację. Pa. – Pocałowała matkę w czoło i wybiegła z domu. Szum i zapach lasu zapraszały na spacer. Niewielka polana, na której dwie brzozy wyrastały z jednego pnia, wciąż miała w sobie magię. Miękkie poszycie z mchu jak zwykle zachęciło do rozłożenia koca i pogrążenia się w lekturze bądź marzeniach. Anna wybrała drugą opcję. Zamknęła oczy, wystawiając twarz ku słońcu. Słuchała uspokajającej melodii lasu. Niespodziewanie przeciął ją zgrzyt hamulca roweru. – Ania? – usłyszała znajomy głos. – To naprawdę ty? – Ależ skąd – odparła, nie unosząc powiek. – To ci się tylko śni. – Oj, bolesny ten sen. – Poczuła dotyk na policzku. – Miał w sobie coś z horroru. Co się stało? – Daj spokój, Patryk. – Nie chcesz, nie mów. Z szanownym małżonkiem pogadam. – Nie – chwyciła go za rękę, jakby się bała, że wsiądzie na rower i od razu pojedzie do Mirka – błagam, nie rób żadnej awantury. Pocałował ją w oko, zmuszając do ponownego opuszczenia powiek. Jego usta zapragnęły zetrzeć siny ślad z twarzy przyjaciółki. Dotykały policzka, nosa, brody, a gdy dotarły do warg, było już za późno na wycofanie się. Szaleństwo ogarnęło również Annę. Odpowiedziała na pocałunek, pozwalając na spotkanie języków. Najpierw było ono nieśmiałe, później przerodziło się w szalony taniec. Ręce chłopaka błądziły po plecach i biodrach Anny, w końcu natrafiły na zamek sukienki. Nie rozpięły go jednak. Patryk nie chciał być pocieszeniem po kłótni z mężem tyranem. Nie szukał też przygody na chwilę. Nie teraz, kiedy obudziła się w nim nadzieja na coś więcej niż szybki seks z kobietą, do której wciąż coś czuł. Nie interesowały go też okruchy dawnego szczęścia. Pragnął, żeby tamto na nowo zaistniało. A nie miało szans, skoro Anna mogła za chwilę wrócić do swojego świata. Musiał więc najpierw zdobyć jej miłość, a później... Później budować na niej coś wartościowego. – Muszę jechać – powiedział, niechętnie odsuwając się na bezpieczną odległość. – Dokąd? – Czeka na mnie pacjentka – podał wymyślony naprędce powód. – Pacjentka? – zdziwiła się Anna. – Jestem rehabilitantem, pamiętasz? Postawiłem sobie ambitny cel, noga młodej dziewczyny po skomplikowanym złamaniu musi jak najszybciej wrócić do sprawności. Panna w październiku zaczyna studia i ma ładnie chodzić.

Marcin nerwowo spacerował po salonie. W żaden sposób nie potrafił wytłumaczyć irracjonalnego uczucia niepewności. Przecież wszystko szło według planu, a nawet lepiej. Jeśli nie liczyć wizyty Błażeja około południa oraz pretensji od progu, że odstawia jakieś numery, nie odbiera telefonu i próbuje spieprzyć własne szczęście. Krótkie wyjaśnienia uspokoiły przyjaciela. Można było wrócić do doskonale zaplanowanych przygotowań. Spóźnione śniadanie, prysznic, golenie. Powolutku, żeby się nie zaciąć, bo ręka dziwnie drżała. Niepewność miała jednak swoje podłoże. Marcin okazał się idiotą. Nie znał na pamięć numeru własnej narzeczonej, nigdzie go nie zapisał, poza pamięcią telefonu, a ten... zaginął w tajemniczych okolicznościach. – Co jest, braciszku? – Marika przerwała spacer Marcina. – Drepczesz, jakbyś chciał udeptać ścieżkę. Oszczędzaj siły, bo cała noc przed tobą. – Dlaczego Nela nie wychodzi? – upomniał się o wyjaśnienia, pomijając milczeniem znaczący uśmiech siostry. Niech sobie robi miny, nie miał nic przeciwko. – Nerwowa jest strasznie. Olka próbuje uspokoić sytuację, ale kiepsko jej wychodzi. Pokłóciły się. – Co takiego? – zdziwił się. Już prędzej uwierzyłby w najazd kosmitów niż w kłótnię pomiędzy Kornelią a Olą. – O co się pokłóciły? – O błyszczyk. Olka chce różowy, a Nela bezbarwny. – Idź tam i powiedz, że ma być jak chce Nela, a jeśli o mnie chodzi, to mogą sobie w ogóle odpuścić malowanie. – Dobrze, już. – Uniosła dłonie w obronnym geście i ruszyła w kierunku schodów. Do salonu weszli kolejni goście: ojciec z żoną i Moniką, drugą siostrą Marcina. Zapanowało wielkie zamieszanie, każdy witał się z każdym. Dobrze, przynajmniej można było czymś zająć myśli. Tłum był radosny, barwny, ludzie uśmiechnięci. Wszyscy wyczekująco spoglądali na schody. – Gdzie ta twoja piękność? – zagadnął wuj po przywitaniu się z Marcinem. Był bardzo ciekaw narzeczonej bratanka. – Zaraz zejdzie. Jakby na zawołanie, drzwi na górze mocno trzasnęły, a na schodach rozległ się tupot nóg. Nie była to jednak Kornelia, ale Marika. Przecisnęła się pomiędzy gośćmi i stanęła naprzeciwko brata. – Nawywijałeś – stwierdziła, mierząc go nienawistnym spojrzeniem. – Gdzie jest twój telefon i kto go wczoraj odebrał? – Nie wiem. – Przypomnij sobie, jeśli chcesz się ożenić. Marcin wprost nie mógł uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Wszyscy patrzyli na niego jak na przestępcę, a on nie bardzo potrafił znaleźć słowa usprawiedliwienia. Na własnym wieczorze kawalarskim upił się tak, że nie pamięta, jak dotarł do domu. Obudził go ból brzucha, więc poczłapał do toalety. Został tam do południa. Na przemian drzemiąc oparty o zimną ścianę i wymiotując. Kiedy nieco oprzytomniał i doprowadził się do porządku, chciał zadzwonić do narzeczonej. Telefonu jednak nigdzie nie było. Postanowił, że wyjaśni sprawę, jak tylko opuści go kac morderca. Ten jednak został do wieczora, a dziś rano nie miał czasu na poszukiwania. Niepotrzebnie godził się na imprezę tuż przed ślubem. Ola z Błażejem uparli się jednak, że pośpiech pośpiechem, ale chociaż namiastka szalonego pożegnania wolnego stanu musi być. Cholerni stróże tradycji! Gdyby nie oni, nic by się nie stało. Tylko dlaczego komórka nagle stała się tak ważna dla Kornelii? Niespodziewanie panującą w salonie ciszę przerwała znajoma melodia. Wszyscy skierowali wzrok w stronę, z której dochodziła. Monika niespodziewanie zrobiła się czerwona jak burak. Wydobyła z torebki dzwoniący telefon.

– I mamy rozwiązanie zagadki – podsumował Oskar. – Zostawiłeś w moim samochodzie – wyjaśniła Marcinowi siostra. – Wzięłam, żeby ci oddać, bo... – Odbierałaś go? – brutalnie przerwał jej w pół zdania. Monika lekko skinęła głową. Była tak zdenerwowana, że nie potrafiła wydusić z siebie ani słowa. Marcin nie czekał na dalsze wyjaśnienia. Siostra nigdy nie przepadała za Kornelią, mógł więc spodziewać się najgorszego. Musiał natychmiast porozmawiać z narzeczoną. Już na schodach usłyszał głośne plaśnięcie. To dłoń Mariki zderzyła się z policzkiem siostry. – Marika! – skarcił ją ojciec. – Świnia jesteś. Coś ty właściwie powiedziała wczoraj Kornelii, kiedy zadzwoniła do Marcina? – Daj mi spokój. – Monika odwróciła się na pięcie, ale siostra nie pozwoliła jej odejść. – Mów! – zażądała. Chciała wiedzieć, czy przyszła bratowa miała podstawy, żeby nie ufać narzeczonemu. – Że Marcin bierze prysznic, a później będzie bardzo zajęty... Marcin wkroczył do pokoju. Przy oknie stała dziewczyna ubrana w białą suknię. Drgnęła, kiedy usłyszała skrzypnięcie zawiasów i niepewnie spojrzała na wchodzącego. W ślubnym stroju wyglądała bardzo dostojnie. Była delikatna, ulotna, a zarazem piękna i bardzo kobieca. Tylko smutek w jej oczach budził niepokój. – Zostawcie nas na chwilę – powiedział Marcin do Oli, która właśnie usiłowała wpiąć Kornelii we włosy coś białego, i swojej matki, szukającej czegoś w wielgaśnej kosmetyczce. Mama uścisnęła najpierw rękę Kornelii, a później jego. Wyszła bez słowa, posyłając mu zaniepokojone spojrzenie. Ola chyba miała ochotę coś powiedzieć, ale machnęła ręką i też opuściła pokój. – Przyszedłeś – szepnęła Kornelia, patrząc na niego smutno. Co musiała przeżywać od wczoraj? Z jaką niepewnością walczyła? Pomimo niej włożyła dzisiaj sukienkę i przygotowała się do ślubu. Dlaczego? „Bo cię kocha, idioto – odpowiedziało coś w głowie Marcina. – Ufa ci, chociaż jest strzępkiem nerwów. Zrób coś”. Pod wpływem tego głosu chwycił dłonie Kornelii. Były zimne. Chcąc je ogrzać, potarł kciukami skórę. – Zgubiłem telefon w samochodzie Moniki – wyznał drżącym głosem. – Nie wiem, co ona ci powiedziała, ale nie zrobiłem nic, co mogłoby cię skłonić do odwołania ślubu. Moim jedynym grzechem jest to, że za dużo wypiłem. Proszę, uwierz mi. – Monika? Boże. – Kornelia odetchnęła z wyraźną ulgą. Rysy jej twarzy złagodniały. – Błażej mówił, że odwiozła was z klubu do domu. – I wykorzystała okazję, żeby namącić. Mam ją tu przyprowadzić i zmusić, żeby ci wszystko wyjaśniła? – Nie trzeba. – Uśmiechnęła się lekko, co Marcina bardzo rozczuliło. Wtulił twarz w dłonie Kornelii, które już nie były lodowate, ale przyjemnie ciepłe. – Zbierajcie się, rodzice chcą was jeszcze pobłogosławić. – Ola stanęła w otwartych drzwiach. – Marcin, Błażej przywiózł kwiaty. Przyniesiesz Neli bukiet? – Pewnie. – Wyjaśnił? – zatroszczyła się, kiedy pan młody zniknął za drzwiami.

– Tak – szepnęła Kornelia. – Rozumiem, że wpinamy ozdobę we włosy? – Wpinamy. Było po siedemnastej. Para młoda już dawno powinna podjechać pod kościół. Zaniepokojeni goście krążyli po dziedzińcu, zastanawiając się, co począć. Czekać? Wracać do domu? Weronika stała obok Kamila, dzierżącego w dłoniach bukiet irysów. Mocno zaciskała kciuki, chociaż trudno wyjaśnić z jakiego powodu. Życzyła Kornelii jak najlepiej. Może dlatego wcale nie wyczekiwała z niepokojem ozdobionego w baloniki auta? Bo jeśli mężczyzna miał ją zawieść, to lepiej przed ślubem. Łatwiej wszystko odkręcić, odwołać. Później, kiedy będą mieli wspólny dom, dzieci, zobowiązania, sprawa się skomplikuje. Kamil swoje prawdziwe oblicze pokazał dopiero przedwczoraj, po sześciu latach małżeństwa. Cóż z tego, że przeprosił, skoro lęk pozostał? Czy za szybko wyszła za mąż? Była młoda, głupia, potrzebowała oparcia, więc rzuciła się w ramiona chłopaka, który je oferował. Kochała go? Wtedy nie miała wątpliwości, ale dzisiaj nie była już tego pewna. Może pomyliła bezpieczeństwo i spokój z miłością? Bo jak inaczej wytłumaczyć ekscytację Arturem oraz towarzyszące każdemu ich spotkaniu infantylne motylki w brzuchu? Kornelia była młoda, nie powinna się z tym spieszyć. – Nie popełnij mojego błędu – szepnęła Weronika. – Co tam mówisz, kochanie? – zainteresował się Kamil. – Że coś długo ich nie ma. – Jadą, zobacz. – Wskazał na ustrojony kwiatami i balonami samochód, który właśnie pojawił się na terenie kościoła. – A ta twoja koleżanka to jakaś fajna? – Zaraz zobaczysz. Z auta wysiadły cztery osoby. Pomimo spóźnienia w ich zachowaniu nie było nerwowości ani pośpiechu. Kornelia dostrzegła stojącą z boku Weronikę i, chwyciwszy Marcina za rękę, pociągnęła go w jej stronę. – Cieszę się, że jesteś – powiedziała, całując koleżankę w policzek. – Mamo, a ta pani wygląda jak księżniczka – skomentowała Julia, patrząc z zachwytem na pannę młodą. – Bo to jest księżniczka – odparł Marcin, przykucając. – Jak masz na imię? – Julia – szepnęła, chwytając ojca za rękę. – Julia – powtórzył. – Bardzo ładnie. A ja jestem Marcin. I muszę ci powiedzieć, że w tej różowej sukience też wyglądasz ślicznie. – Mama mi kupiła. – Fajną masz mamę. – Wstał i popatrzył na Weronikę. Jako że czas naglił, Kornelia szybko dokonała niezbędnej prezentacji. Ksiądz już czekał i zapewne się niecierpliwił. – Chodźcie już – ponagliła wszystkich Ola. – Będzie jeszcze czas na rozmowy. Weszli do pachnącego kwiatami kościoła. Weronika zajęła miejsce obok Kamila. Doskonale pamiętała dzień, w którym wyszła za mąż. Wtedy też było ciepło i pogodnie, a ona miała na sobie białą sukienkę. Wkraczała w nowe życie. Lepsze, to na pewno. Dlaczego więc dziś była zlepkiem wątpliwości? – Na pewno dobrze się czujesz? – Kamil wziął ją za rękę.

– Tak. – Przywołała uśmiech na usta. – Też jestem wzruszony. Ostatecznie w poniedziałek jest rocznica naszego ślubu. Weronika poczuła się nieswojo. Ona rozważała, czy podjęta sześć lat temu decyzja była słuszna, a on naprawdę wyglądał na poruszonego. Zagryzła wargę i popatrzyła na przejętą Julię, która po raz pierwszy uczestniczyła w uroczystości zaślubin. Nie spuszczała oczu z drzwi kościoła, gdzie w tej chwili stała młoda para. Była podekscytowana, jakby niespodziewanie pozwolono jej wejść w fabułę bajki. „Gdyby nie Kamil, nie miałabym jej” – pomyślała Weronika i zrozumiała, że wszystko, nawet cierpienie, ma cel. Czy ten był dobry? Kiedyś odpowiedziałaby, że nie, bo córka wiele utrudniła. Dzisiaj nie była już tego pewna... Podniosłą ciszę oczekiwania przerwały dźwięki gitary i głosy damsko-męskiego duetu interpretujące pieśń Przyjdź z Libanu oblubienico. Niespodziewanie Weronikę opanowało wzruszenie. W Kornelii, idącej środkiem kościoła, dostrzegła siebie, zakochaną, młodą, naiwną i pełną marzeń o szczęściu. Słuchała homilii o miłości, odnosząc ją do własnego życia. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję. Miłość nigdy nie ustaje... Trzymając Kamila za rękę, słuchała słów przysięgi. Złożyli identyczną i pozostali jej wierni. Jeden błąd nie miał prawa unieważnić kilku szczęśliwych lat małżeństwa. Niepotrzebnie szukała dziury w całym. – Kocham cię – szepnęła mężowi do ucha. – Ja ciebie też. Anna siedziała w fotelu, usiłując czytać, ale gęstniejący z każdą chwilą mrok skutecznie to uniemożliwiał. Zapalenie światła nie wchodziło w grę. Nie chciała paść w nocy ofiarą komarów. Wspominała więc wydarzenia dzisiejszego popołudnia, zachłanne wargi Patryka, czułość, z jaką traktował jej ciało, serdeczność obecną w każdym dotyku i słowie... Dawno zapomniała, że zwykły pocałunek może sprawić taką przyjemność, a dotyk nie budzić obrzydzenia. Nie miała pojęcia, czy po tym, jak znowu poczuła się pożądana, będzie umiała wrócić do codzienności. Melodia telefonu przerwała ciszę wieczoru. Codzienność właśnie się o nią upomniała. – Tak, słucham – powiedziała Anna cichym, wciąż rozmarzonym głosem. – Anka, gdzie ty jesteś? – usłyszała głos męża. – A dlaczego pytasz? – Przezornie nie udzieliła konkretnych informacji, w obawie, że Mirek po nią przyjedzie. Awantura w domu matki była ostatnią rzeczą, której potrzebowała. – Nie odpowiadaj pytaniem na pytanie. Dość już tego focha. Trwał dwa dni, wystarczy. Za pół godziny masz być w domu. – To niemożliwe – odparła spokojnie. – Mam urlop. Wrócę za tydzień albo dwa. – Jak to za tydzień? A co ja będę jadł? I kto mi wyprasuje koszulę na wtorkowe sympozjum? – Ręce masz? – Nie bądź bezczelna. Wracaj natychmiast, bo jak nie, to cię znajdę i pożałujesz. – Nie boję się. – Usiłowała trzymać fason, chociaż wstrząsnęło nią przerażenie. – Zrobiłam obdukcję. Jeśli jeszcze raz mnie tkniesz, zrobię następną, tym razem w twoim szpitalu. I pójdę na policję. – Ania, daj spokój – głos znacznie złagodniał. Najwidoczniej Patryk miał rację, sugerując, że strach

przed utratą dobrej reputacji w środowisku zawodowym sprowadzi Mirka na ziemię. – Poniosło mnie, bo mam kiepski okres, ale przecież nie zrobiłbym ci krzywdy. Kocham cię. – Daruj sobie takie teksty. Też ostatnio nie mam lekko, właśnie przez ciebie, dlatego postanowiłam odpocząć. Pa. Rozłączywszy się, ukryła pulsującą gorącem twarz w dłoniach. Nie wiedziała, co ze sobą począć. Mirek zadeklarował, że ją kocha, a ona dzisiaj go zdradziła i nawet nie miała wyrzutów sumienia. Wiele by dała, żeby móc znowu wessać się w wargi Patryka, utonąć w bezpiecznych ramionach. Tam było jej miejsce. „On mnie zabije, jak się dowie – pomyślała. – Muszę coś zrobić, muszę mieć na niego haka”. Obdukcja. Musiała ją zdobyć. Teraz. Natychmiast. Ten jeden dokument był niczym polisa ubezpieczeniowa dla niej, ale też dla Patryka. Zerwała się z fotela. Chwyciła plecak i opuściła pokój. – Mamo, muszę załatwić coś ważnego! – rzuciła w stronę kuchni, wkładając buty. – Będę za jakieś trzy godziny. Kornelia musiała ochłonąć. Gwar, muzyka oraz zaduch restauracyjnej sali dziwnie ją przytłaczały. Do tego każdy chciał zamienić z nią choćby kilka słów, co było niezwykle męczące. Skorzystała więc z zamieszania spowodowanego wnoszeniem ciast i wyszła na świeże powietrze. Wieczór był chłodny, więc po chwili musiała rozetrzeć dłońmi zmarznięte ramiona. Niespodziewanie usłyszała za sobą kroki. Niestety, nawet tutaj ktoś ją odnalazł. – Co tutaj robisz, moja żono? – Marcin miło zaakcentował ostatnie dwa słowa. – Próbuję pozbierać myśli, mój mężu – odparła cichutko. Nie chciała burzyć spokoju chwili podniesionym głosem. – Możemy wracać, jeśli chcesz. Oskar podstawił mi auto. – Nie piłeś? – Spojrzała na niego ze zdziwieniem. – Dzisiaj muszę być trzeźwy – wyszeptał wprost do jej ucha, ogrzewając je oddechem. – Ale ty dygoczesz z zimna. Zostawiłem marynarkę w środku. Wracamy, bo się przeziębisz. – Pojedźmy do mamy – poprosiła niespodziewanie. – Chciałabym, żeby mnie dziś zobaczyła. – OK, zawieziemy kwiaty, ale najpierw musisz coś na siebie założyć. – Mam sweter w twoim aucie. – Dobrze. Zabiorę rzeczy, pożegnamy się szybko i jedziemy. Akcja opuszczania przyjęcia weselnego została przeprowadzona bardzo sprawnie. Już po kilku minutach nowożeńcy siedzieli w zmierzającym w stronę cmentarza samochodzie. Główna brama była oczywiście zamknięta, ale Kornelia znała boczne wejście. Swego czasu przesiedziała przy grobie matki niejedną noc. Nie obawiała się ani mroku, ani chłodu. Trwała obok kochanej osoby. Dawało jej to poczucie bezpieczeństwa i nieco uśmierzało ból tęsknoty. – Mama byłaby dzisiaj bardzo szczęśliwa – powiedziała, kładąc na kamiennej płycie bukiet róż. – Nawet ojciec poczuł się w obowiązku i przyszedł na ślub. – Zaprosiłaś go. – Zrobiłam to dla mamy. Była bardzo rodzinna, wiesz? Często oglądała zdjęcia i płakała. Bolało ją, że rodzice się od niej odwrócili. Może gdybym się nie urodziła...

– Nela, nie możesz tak mówić – przerwał jej stanowczo. – Mama dała ci życie i wychowała na wspaniałą kobietę. Jestem pewien, że kochała cię najbardziej na świecie i nigdy o nic nie obwiniała. A teraz już chodź, wracamy. – Już idę, idę, mój mężu. – Tylko błagam cię, uważaj, bo w tych ciemnościach nic nie widać. Patryk nerwowo chodził po słabo oświetlonej ulicy. Wciśnięte w kieszenie dłonie zacisnął w pięści, żeby zapanować nad złością. Przyszedł do Anny, licząc na szczerą rozmowę o tym, co dziś między nimi zaszło. Ona zdążyła już jednak zwinąć żagle i uciec. Nie wiedział nawet, czy chciała dzisiejszych pocałunków, czy poddała się im, bo nie miała odwagi zaprotestować albo potrzebowała, żeby ktoś ją dowartościował. Zawsze była idealnie dostosowana do otoczenia, robiła wszystko, żeby się nie wyróżniać. Zyskiwała dopiero przy bliższym poznaniu, kiedy odsłaniała wrażliwość, ciepło, wewnętrzne piękno, idealnie współgrające z delikatną, wręcz dziewczęcą urodą. Miałaby w życiu o wiele łatwiej, gdyby szła przez nie przebojem, dążąc tylko do własnego szczęścia. A ona wolała rozmyślać nad każdym krokiem, brać pod uwagę opinię sąsiadów. Decyzje podejmowała dopiero po głębszym zastanowieniu, zawsze mając na uwadze dobro innych, a nie własne. Za to ją kochał i nienawidził jednocześnie. Gdyby kilka lat temu nie zważała na Bognę, tylko o niego zawalczyła, dziś byliby razem. A nie zrobiła nic, odpuściła. Wybrał inną, więc stała się niewidzialna. Zniknęła z jego życia. A później poznała tego całego Mirka. – Jesteś kretynem – skarcił sam siebie, z impetem kopiąc w krawężnik. – Chciałeś, żeby kobieta o ciebie walczyła? Przecież Anka ci się spodobała właśnie dlatego, że nigdy nie była jedną z twoich groupies. Ból stopy oraz brutalna prawda sprowadziły Patryka na ziemię. Nie miał prawa obwiniać Anny o ich rozstanie. On pozwolił, żeby Bogna weszła pomiędzy nich. Był zafascynowany jej zgrabnym ciałem, włoską urodą, temperamentem. Zapomniał, że przez dwa lata walczył o przychylność dziewczyny z burzą kasztanowych włosów. Zdobył ją, więc była jego. Tak sądził i się przeliczył. Warkot silnika zmącił ciszę późnego wieczoru. Patryk spojrzał w stronę nadjeżdżającego samochodu. Oślepiony światłami nie rozpoznał marki. Niemal podskoczył z radości, gdy auto zatrzymało się przed bramą domu Grażyny. Podbiegł do drzwi od strony kierowcy. Anna krzyknęła z przerażenia, kiedy je szarpnął. – Spokojnie – szepnął. – To tylko ja. – Patryk? – zdziwiła się, pozwalając, żeby pocałował ją w policzek. – Co tu robisz? – Czekam na ciebie. Chciałem porozmawiać. – Jest po północy. – Wiem – odparł, pomagając jej otworzyć bramę. – Martwiłem się. Gdzie byłaś? – W szpitalu. – Coś się stało? – Zrobiłam obdukcję. – Bardzo dobrze. – Dotknął ustami jej czoła. – Wjedź na podwórko, a później zapraszam na spacer. Powinniśmy pogadać.

– Mama się denerwuje, miałam wrócić ponad godzinę temu. Lepiej ty wejdź na herbatę. Pośród mroku nocy byłoby mu jednak łatwiej wyznać, że Anna jest dla niego bardzo ważna. Zawsze była, tylko popełnił błąd. W oświetlonym pokoju te słowa jakoś nie potrafiły przejść przez gardło. Chciał powrotu do przeszłości, wymazania błędów, nowego początku. Nie miał jednak możliwości cofnięcia czasu, musiał zmierzyć się z tu i teraz. Co mógł zaproponować? Romans? Przygodę? Anna na pewno nie uwierzyłaby w żadną deklarację uczuć, za bardzo ją zranił. Dziś mógł tylko sugerować, żeby rozstała się z mężem, który nie jest jej wart. Nie miał odwagi prosić o szansę dla siebie. Zresztą, nie wiedział nawet, dlaczego tak łatwo w lesie poddała się pocałunkowi. Może potrzebowała tylko rozładować napięcie, wyzwolić emocje albo uległa słabości? Światła podziemnego parkingu oślepiły zmęczone oczy Marcina. Zamrugał, jakby właśnie przebudził się ze snu. Ustawił auto na właściwym miejscu i zerknął na Kornelię, która od kilku minut trwała w tej samej pozycji. Blask nie przerwał jej drzemki. I dobrze. Wydobył z kieszeni odzyskany telefon, napisał krótkiego esemsea. Po chwili otrzymał odpowiedź i jej dźwięk zbudził Kornelię. – Co się stało? – przemówiła zaspanym głosem. – Nic, kochanie – odparł, przesyłając jej uśmiech. – Jesteśmy na miejscu. – Super. – Zaczekaj. – Chwycił ją za rękę, bo chciała otworzyć drzwi auta. – Będziemy tu siedzieć? – zdziwiła się. – Tylko chwilę. – Wyjął ze schowka kolorową torebkę, a z niej bransoletkę. Drobne zielone kamyki zamigotały w świetle parkingu niczym iskierki, a przegub Kornelii otoczył srebrny chłód. – Teraz jest dobrze – szepnął Marcin. – Ale ja nie mam nic dla ciebie. – Owszem, masz. – Leciutko dotknął wargami ust żony. – I dajesz mi codziennie bezpieczną stabilizację oraz świadomość, że jestem ci potrzebny. – Wysiadł z samochodu i otworzył drzwi po stronie pasażera. – Zapraszam, księżniczko. – Pomógł jej wysiąść. – Bo się przyzwyczaję – zagroziła, ufnie opierając się na ramieniu męża. – Nie widzę w tym nic złego. Zobacz, mamy windę. – Pociągnął ją za rękę. – Marcin, zaczekaj. Ja-ja...– zająknęła się, umilkła, a na jej policzkach zakwitł rumieniec. – Nie wierzę! – Uśmiechnął się tryumfalnie. – Prowokowałaś mnie, zaczepiałaś, doprowadzałaś do szaleństwa, a teraz, jak przyszło co do czego, masz cykora? – Nie śmiej się. – Oki. Jeśli cię to pocieszy, ja też się trochę boję. – Ty? – Spojrzała na niego wielkimi oczami. – Ja, kochanie – głos Marcina zrobił się miękki, zmysłowy. – Nigdy nie byłem z dziewicą, a zależy mi, żebyś po fakcie niczego nie żałowała. A teraz już chodźmy. Mrok mieszkania rozjaśniał blask świec. Powietrze pachniało kwiatami. Na kołdrze ktoś usypał serce z płatków białych róż. Marcin postawił Kornelię na podłodze. Odrzucił w kąt marynarkę, a wraz z nią blokady tamujące instynkt. Przyciągnął do siebie nieco onieśmieloną żonę. Naznaczył pocałunkami ścieżkę pomiędzy uchem a ustami żony, po czym zachłannie wpił się w jej wargi.

Kornelia utonęła w silnym, zaborczym uścisku. Zapominając o strachu, poddała się zaborczym pieszczotom. Nie zaprotestowała, kiedy palce Marcina mocnym szarpnięciem rozpięły sukienkę. Usta wędrowały po niecierpliwie odsłanianych ramionach, dekolcie, piersiach. Dłonie ślizgały się po ciele, biorąc je w posiadanie. Marcin odchylił głowę, żeby zaczerpnąć tchu. Kornelia postanowiła wykorzystać tę chwilę na przejęcie inicjatywy. Pocałowała go lekko w usta, później w brodę, przesunęła czubkiem języka po krtani, zanurzyła twarz w kołnierzyku. Kontynuując pieszczotę, konsekwentnie przesuwała się w dół, rozpinając kolejne guziki koszuli. Marcin niczego nie przyspieszał. Ciepło ust powodowało przyjemne rozluźnienie. Włożył palce we włosy Kornelii i bawił się nimi, delikatnie masując skórę opuszkami. Dopiero kiedy szarpnięciem rozpięła rozporek, przyciągnął ją do siebie. Wtargnął językiem pomiędzy wargi żony, napierając na nią ciałem tak, że musiała zrobić kilka kroków w tył. Poczuła pod plecami chłód pościeli. Dłonie i usta Marcina stały się kołdrą, okrywającą nagie ciało czułymi pieszczotami. Powoli tworzyły dla siebie nową przestrzeń, pozbawiając ręce rękawiczek, a nogi pończoch. W końcu uwolniły piersi od białej koronki, aby czule przywitać się ze stwardniałymi sutkami. Jęknęła cichutko. Instynktownie uniosła biodra, dając przyzwolenie na całkowite odkrycie intymności i otulenie jej rozkoszą. Marcin niespiesznie pozbawił żonę bielizny, po czym położył dłoń na gorącym, wilgotnym łonie. Czuł, że jest gotowa. Ukląkł pomiędzy jej udami. Jeszcze raz spojrzał na rozchylone usta, zachłannie chwytające powietrze, na zarumienione policzki, błyszczące oczy. Nie był w stanie czekać dłużej. Stanowczo zagłębił się w gorącym, wilgotnym wnętrzu, które powitało go przyjemną miękkością. Znieruchomiał, usłyszawszy stęknięcie. Nie miało ono w sobie nawet cienia bolesnej skargi, więc delikatnie się wycofał, aby ponownie naprzeć. Kornelia szybko wczuła się w podawany przez męża rytm. Chciała, żeby był blisko, jak najbliżej. Objęła go więc, wtulając twarz w coraz szybszy oddech, szorstkie policzki, umięśniony tors. Każdy ruch bioder miło drażnił spragnione miłości miejsca, powodując ekscytujące napięcie. Chwila ekstazy była coraz bliżej. Wystarczył moment, drgnięcie ciała, a świat zawirował, otulając zmysły falą rozkoszy. Powoli uspokajała drżące mięśnie i oddech. Bała się unieść powieki, zupełnie jakby spojrzenie w rzeczywistość miało zetrzeć magię chwili. Było jej dobrze. Chciała zasnąć z ciepłem w sobie oraz bliskością męża na sobie, żeby je na zawsze zatrzymać. Chłodna kropla skapnęła na jej rozgrzany policzek. Tylko dlatego otworzyła oczy. Ujrzała nad sobą mokrą od łez twarz Marcina. – Co się stało, kochanie? – zaniepokoiła się. – Nic. – Dał jej lekkiego buziaka. – Czekałem, aż na mnie spojrzysz. – A to? – Dotknęła mokrych śladów na policzku. – A to ze szczęścia – zbagatelizował sprawę. Przetoczył się na bok i oparł głowę na ramieniu, żeby jeszcze przez chwilę popatrzeć na Kornelię. – Zawsze tak reagujesz? – Rozmazała wilgoć na policzkach męża. Była szczęśliwa i wzruszona. Połączyło ich dzisiaj coś wyjątkowego. Coś, co już zawsze będzie ich słodką tajemnicą. – Nie. – Ukrył usta w jej dłoni. – Tylko z tobą. Nie patrz tak, bo ci oczka wyskoczą, a szkoda by było. Nic się nie dzieje. Chodź do mnie. – Wyciągnął zapraszająco ramię. Wtuliła się w tors męża, a on okrył ją najpierw kołdrą, a później swoim ramieniem. Była bezpieczna i szczęśliwa. Pomyślała jeszcze, że powinna zmyć makijaż, ale nie miała już siły na wykonanie żadnego ruchu.

Przez miasta kłamstw zmuszeni biec co dnia, by poznać jedną z prawd Ty i ja.



10. Przeglądanie starych ubrań było dla Anny niczym podróż w przeszłość. W białej bluzce z kołnierzykiem zdawała maturę, sukienkę w niebieskie kwiaty włożyła na pierwszą oficjalną randkę z Patrykiem, a szary sportowy stanik kojarzył się z codziennym bieganiem. Przyłożyła go do siebie. Wyglądało na to, że nadal pasował. Pod wpływem nagłego impulsu przebrała się i pobiegła lekkim truchtem w stronę lasu. Ubrania pasowały idealnie, ale kondycja już nie była taka jak kiedyś. Zadyszka chwyciła Annę w połowie trasy, którą kiedyś pokonywała bez większego zmęczenia. Dziewczyna przystanęła i oparła się o drzewo, żeby odpocząć. – Ania! – Patryk wyrósł przed nią niespodziewanie. – Wystraszyłeś mnie – odparła, próbując zapanować nad oddechem. – Co tu robisz? – Chciałem pogadać. Twoja mama powiedziała, że poszłaś biegać. – O czym pogadać? Anna miała na sobie tylko sportowy stanik i szorty. Zapachu skóry nie mąciły kosmetyki, a kropelki potu w zagłębieniu pomiędzy piersiami nadawały ciału zmysłowości. Patryk nie chciał już nic mówić. Wolał działać. Objął dziewczynę w pasie i zachłannie wessał się w jej wargi. Opętany dziką żądzą dotykał ustami szyi i ramion. Językiem starł pot spomiędzy piersi. Pozwoliła, żeby jak poprzednio całował ją i pieścił. Chłonęła bezpieczeństwo dawane przez silne ramiona. Lgnęła do namiętnie całujących ust. Przyjemne dreszcze wędrowały po kręgosłupie, odświeżając pamięć o przyjemności czerpanej z dotyku. Anna chciała, żeby Patryk był jak najbliżej. Kiedy jednak poczuła, że jego dłonie wsunęły się pod gumkę spodenek, coś się w niej zablokowało. – Nie – zaprotestowała stanowczo, odpychając go. – Nie chcę. Nie tutaj. Patryk odsunął się posłusznie. Przetarł twarz dłońmi. Był rozbity i zły. – Nie tutaj czy nie ze mną? – Daj mi trochę czasu, proszę. – Głos Anny był słaby, niepewny, a wypisana na twarzy panika zdradzała więcej niż słowa. Tak przerażona możliwością intymnego zbliżenia mogła być tylko kobieta, która doświadczyła przemocy seksualnej. Najwidoczniej mężuś zrobił sobie z niej nie tylko worek treningowy, ale też narzędzie do zaspokajania potrzeb cielesnych. – Zaczekam – szepnął Patryk, głaszcząc ją po policzku. Zachowanie spokoju było jednak bardzo trudne. Najchętniej natychmiast wsiadłby do samochodu i pojechał rozprawić się z facetem, który nie potrafił uszanować własnej żony. Wiedział jednak, że impulsywnością mógłby tylko zaszkodzić Annie. To ona powinna podjąć decyzję o ucieczce od kata. Mógł ją tylko do tego nakłonić, a później pomóc.

Weronika opadła na krzesło i zamknęła oczy, żeby chociaż przez chwilę nie oglądać pensjonatu. Nie nadawała się do nadzorowania prac nad wystrojem wnętrza, wolałaby wszystko zrobić sama, niż chodzić za wynajętą ekipą i pokazywać palcem, co zrobili źle, co mają poprawić, gdzie co ustawić... Panowie chyba specjalnie robili jej na złość i ciągle mieli mniej lub bardziej błyskotliwe pytania, zupełnie jakby nie potrafili spojrzeć na projekt. „Żeby już Kornelia wróciła z tej podróży poślubnej – pomyślała, rozmasowując bolące skronie. – Przynajmniej nie byłabym z tym wszystkim sama”. – Szefowo – usłyszała męski głos, co nakazało jej się wyprostować. Nie lubiła, kiedy tak do niej mówili, ale nie potrafiła tego zmienić. – Słucham, panie Janku? – Spojrzała na wysokiego, postawnego mężczyznę, który był zwierzchnikiem ekipy remontowej. – Znowu jakieś problemy? – A tak, bo nie wiemy, za co mamy się teraz chwycić. Za sypialnie na górze czy salę z kominkiem? Tam już sprzątnięte, można chyba wnosić meble. – Nie. – Weronika nie była zdolna do wysiłku, a ustawianie mebli wymagało jej czynnej obecności. – To znaczy już dziś nic nie róbcie. – Jak to, szefowo? – Normalnie. Piątek jest, idźcie do domów, do żon, do dzieci albo na piwo idźcie i spotkamy się w poniedziałek. Miała nadzieję, że zostanie w końcu sama, ale pan Janek najwyraźniej miał inne plany, bo przełożył do tyłu daszek czapki i, starłszy z czoła pot, zagadnął: – Ja jeszcze chciałem przeprosić za Krzyśka. To dobry chłopak, naprawdę. – Ten, co pociągał wódkę w czasie pracy i usiłował mi wmówić, że jest trzeźwy? – upewniła się, wstając. Chciała być chociaż odrobinę wyższa, bo pan Janek patrzył na nią z góry, jak na małą dziewczynkę. – Ten sam. On ma chorą żonę i dwójkę dzieci na utrzymaniu. Musi pracować. – Rozumiem, że musi, ale jeśli chce pracować ze mną, to na trzeźwo. – Życie jest ciężkie. Szefowa nie wie, o czym mówi. – Myli się pan, doskonale wiem! Dzieci potrzebują ojca trzeźwego. Żeby czasem poświęcił im trochę czasu, zabrał je do kina albo na spacer i kupił lody, tak po prostu! – Przepraszam, nie chciałem szefowej zdenerwować – zaczął się wycofywać. – Nic się nie stało. – Wzięła głęboki oddech, żeby nad sobą zapanować. – Pan Krzysiek może wrócić w poniedziałek, ale ma być trzeźwy. Pan za to odpowiada. – Dziękuję. – Odwrócił się na pięcie, ale zanim wyszedł, dodał jeszcze: – Musi być szefowa wspaniałą matką. – A dlaczego? – Bo ma szefowa dobre serce i jest wrażliwa na krzywdę dzieci. Nie dzieci, tylko własną. To właśnie powinna powiedzieć temu prostemu człowiekowi, ale nie zdążyła. Miała sobie wiele do zarzucenia jako matce właśnie. Zawsze myślała, że po prostu Julia pojawiła się za wcześnie, w mało odpowiednim momencie, utrudniając realizację marzeń, zabierając część młodości, ale to nie był jedyny powód. Weronika nie bardzo wiedziała, jak powinna wyglądać matczyna miłość. Nie znaczy to jednak, że córka była jej obojętna. Chciała jej dobra i szczęścia, ale bała się otworzyć na

uczucia. Od pewnego czasu naprawdę bardzo pragnęła kochać, ale wciąż miała w pamięci chwile, w których Julia była jedynie złem koniecznym, zaakceptowanym tylko ze względu na Kamila. Bała się, że kiedyś usłyszy: „Teraz mnie kochasz? A gdzie byłaś, kiedy błagałam o miłość, o uwagę, o kilka głupich warkoczyków? Wtedy ty miałaś ważniejsze sprawy, a dziś ja cię nie potrzebuję”. – Wszystko spieprzyłam – jęknęła Weronika, ukrywając twarz w dłoniach. Teraz już nie płakała, tylko wprost zanosiła się szlochem. Anna stała pochylona nad krzewem pnącej róży, wdychając słodki zapach herbacianego pączka. Właśnie tego najbardziej brakowało jej w warszawskim mieszkaniu, bezpośredniego kontaktu z przyrodą. Ostatnie dni były dla niej takim powrotem do beztroskich chwil dzieciństwa. Uwielbiała czuć wilgoć trawy pod bosymi stopami, biegać po kałużach w długich kaloszach, wystawiać do słońca twarz bez makijażu i pozwalać mu samodzielnie tworzyć rumieńce. Uwielbiała też spotkania z Patrykiem, jego pocałunki i pieszczoty. Każdego dnia bardziej za nimi tęskniła. Niespiesznie odbudowywana bliskość była niczym plaster na poranioną przez Mirka duszę. Znowu czuła, że należy do siebie. Jej potrzeby były respektowane, a zdanie szanowane. Nie musiała się do niczego zmuszać. – Cześć, dziewczyno. Powitanie było tak niespodziewane, że Anna aż podskoczyła. – Boże, Patryk! Dlaczego mnie ciągle straszysz? – zawołała z pretensją. – To ty musisz mieć coś na sumieniu, skoro tak reagujesz. Pozwoliła mu się przytulić. Zacisnął dłonie na jej pośladkach, a ustami przylgnął do szyi. – Patyś, sąsiedzi patrzą. – Niech patrzą. W razie czego potwierdzą moje prawo. – Jakie znowu prawo? – Że macane należy do macającego – szepnął, wtulając usta w jej szyję. Obrysował dłońmi kształt jej bioder, po czym pozwolił im wsunąć się pod podkoszulek. Blokada zniknęła. Anna poczuła, że chce należeć do tych silnych rąk. Poddawać się pieszczocie warg. Teraz. Natychmiast. – Skoro tak – szepnęła mu wprost do ucha – dotykaj mnie całą. – Ania? – Spojrzał jej w oczy, żeby się upewnić, że właściwie zrozumiał słowa. Skinęła lekko głową, odpowiadając na wypisane na twarzy Patryka pytanie. – Wejdźmy do domu. – Jak sobie życzysz. Wziął ją na ręce, wniósł do mieszkania i posadził na kuchennym blacie. – Co teraz? – Uśmiechnęła się prowokująco. – Teraz wycałuję każdy zakamarek twojego ciała – szepnął Patryk.

Festyn z okazji pożegnania lata przygotowano z dużym rozmachem. Największe atrakcje czekały, oczywiście, na dzieci. Zabawa w dmuchanych budowlach, nurkowanie w plastikowych piłeczkach, nawet pływanie w unoszącej się na wodzie kuli. Julia promieniała szczęściem, biegając pomiędzy zamkami do wspinania i zjeżdżania, domkami trampolinami oraz stoiskami, na których czekały inne atrakcje. W końcu jednak się zmęczyła i zgłodniała. – Mamo, a kupis mi watę cukrową? – zapytała, podskakując radośnie u boku Weroniki. – Oczywiście, że kupię – zgodziła się Weronika. – Białą czy różową? – Rózowo-białą. – Nie wiem, czy pan nam taką zrobi, ale zapytamy. Stworzenie dwukolorowej waty nie było problemem. Już po chwili podekscytowana Julia miała w rączce miękką słodycz i, apetycznie ją zajadając, rozglądała się dookoła, chłonąc atmosferę radości. – Zobac, mamusiu, jaki ślicny – zawołała nagle, wskazując palcem na otoczonego wianuszkiem dzieci Kubusia Puchatka. – Piękny – zgodziła się Weronika, rezygnując z poprawienia błędnej wymowy. Seplenienie zdarzało się Julii coraz rzadziej, a dziś było wynikiem podekscytowania i szczęścia. Nie chciała ich psuć strofowaniem. – Podejdziemy? Pokiwała ochoczo główką i w podskokach pobiegła w stronę Puchatka. Po chwili zawróciła jednak i wzięła matkę za rękę. Przebrani za bohaterów Alana Milne’a aktorzy odegrali zabawną scenkę, zbierając gromkie brawa. Później zaproponowano dzieciom udział w różnych zabawach. – Mamy wielki problem – powiedział niespodziewanie Kłapouchy. – Zagubiło nam się Maleństwo. Czy jest tu jakaś odważna dziewczynka albo dzielny chłopiec i zechce je zastąpić? Dzieci nagle umilkły, zaczęły się odsuwać. Wspólne śpiewanie, tańczenie i odpowiadanie na pytania było fajne. Ale udawanie Maleństwa? – Mamusiu, mogę pójść? – zapytała cichutko Julia. – Jasne – zgodziła się Weronika. – Ale daj watę, potrzymam ci. Aktorzy przywitali dziewczynkę bardzo serdecznie. Kłapouchy z Prosiaczkiem prowadzili kolejną zabawę, a Puchatek i nieprzebrana kobieta przygotowywali Julię do występu. Przebrano ją za kangurka, poinstruowano, co ma robić i mówić. W końcu nadeszła wielka chwila. Weronika mocno zacisnęła kciuki, chcąc przynajmniej tak wesprzeć córkę. Odegrana przez Maleństwo, Puchatka i Tygryska scena była króciutka, ale bardzo spodobała się publiczności. Aktorów nagrodzono gromkimi brawami. – Ma pani bardzo dzielną i zdolną córkę – powiedział Kubuś, podprowadzając Julię do Weroniki. – Świetnie nam się z nią pracowało. – Dziękuję – odparła, prostując plecy. Była naprawdę dumna. I szczęśliwa wcale nie mniej niż Julia. Julia była niezwykle zafascynowana swoją przygodą z bohaterami Alana Milne’a. Dlatego wracając z festynu, wstąpiły do księgarni, żeby kupić Chatkę Puchatka. Anna czuła się tak, jakby za sprawą czarodziejskiej różdżki została przeniesiona w inny wymiar. Problemy nagle przestały mieć znaczenie. Na nowo odkryta przyjemność z seksu dawała poczucie

spełnienia. Była piękna, akceptowana, kochana. Patryk nigdy nie wyznał jej uczuć w sposób werbalny, ale namaszczenie, z jakim traktował jej ciało znaczyło więcej niż tysiące pustych słów. Oszalała na punkcie jego dłoni i ust, uzależniła się od orgazmów. Miłość z Patrykiem za każdym razem smakowała inaczej. To on narzucał reguły gry, ale pozostawał w nich elastyczny. Jeśli tylko wyczuł, że Anna oczekuje czegoś innego, zmieniał taktykę albo pozwalał jej decydować. Najpiękniejsze w tej erotycznej zabawie było jednak to, że ona zawsze mogła pozostać sobą, nie musiała niczego udawać. Nie zastanawiała się nawet nad sensem tego, co przeżywała. Brała to, co oferował los zachłannie i bezrefleksyjnie. Nie miała czasu na wątpliwości. Wiedziała przecież, że urlop niebawem się skończy i będzie musiała wrócić do męża. Niedziela była szara. Krople deszczu równomiernie bębniły w szyby, budując ponury, nieco melancholijny nastrój. Ola włożyła niebieski sweter i roztarła zziębnięte ramiona. W mieszkaniu było ciepło, ale ją niespodziewanie przeszył chłodny dreszcz. Odkąd wiedziała, że pod jej sercem bije drugie serce, dbała o siebie bardziej niż kiedykolwiek. I, o dziwo, sprawiało jej to ogromną frajdę. Dzisiaj miała zamiar zrobić z kawałków polaru oraz miękkiej ociepliny oryginalny kocyk. Absolutnie nie przyjmowała do wiadomości, że może kupić gotowy produkt. Ona musiała uszyć go sama. Rozłożyła więc na kuchennym stole materiały, podłączyła maszynę do szycia i przystąpiła do pracy. Nożyczki błyskały w palcach. Tkaniny układały się w niepowtarzalny wzór. Równiutkie ściegi nadawały dziełu wymarzony kształt, a płynąca z ust cichutka melodia kołysała do snu jeszcze nienarodzone, ale już kochane maleństwo. Ola była tak zaaferowana pracą, że nie usłyszała dzwonka do drzwi. Dlatego aż podskoczyła, kiedy ktoś położył rękę na jej ramieniu. – To tylko ja – uspokoiła ją Kornelia. – Wróciłaś! – Ucieszyła się, jakby nie widziała przyjaciółki kilka miesięcy, a nie tydzień. Nie padły żadne inne słowa powitania. Zastąpiło je splecenie ramion w mocnym, długim uścisku. – A gdzie Marcin? – zagadnął Błażej, wchodząc do kuchni. – Szuka miejsca do parkowania. Czykita! – Szara, pręgowana kotka wskoczyła na stół, żeby zwrócić uwagę swojej pani. Udało jej się. Została porwana w objęcia i mocno przytulona, co powitała głośnym mruczeniem. – Co tam, kochana? Tęskniłaś? – Tęskniła – przyznała Ola. – Urządzała nam tu takie koncerty, że Daniel już nawet podejrzewał, że ma ruję i chciał z nią jechać do weterynarza. Musiałam mu wyjaśnić, że Czykita jest wysterylizowana, a płacze, bo tęskni. – Młody postanowił jej zorganizować czas – dopowiedział Błażej. – Zrobił z papieru i sznurka zabawkę i szaleli z nią po domu tak, że aż kurz się unosił. – Boże, co oni tutaj z tobą wyprawiali? – rozczuliła się Kornelia. – Ale pani już wróciła i zabiera koteczkę do domu. Dzięki, że się nią zajęliście. – Drobiazg – zbagatelizował sprawę Błażej. – Kawa, herbata? – Herbata. W kuchni zrobiło się zamieszanie, bo należało sprzątnąć maszynę do szycia wraz z niedokończonym

kocykiem. W zamian na blacie ustawiono szklanki, talerzyki oraz paterę z ciastem. W międzyczasie do towarzystwa dołączył Marcin. – Piekłaś? – zagadnęła przyjaciółkę Kornelia. – No! – Uśmiechnęła się Ola. – I nawet nic nie spłonęło. To całe pichcenie trochę przypomina sztukę, a odkąd polubiłam dużo jeść, lubię i gotować. – Właśnie! Chodź, mam coś dla ciebie. – Pociągnęła koleżankę do przedpokoju, skąd porwała wielką torbę. – Możemy tutaj? – Wskazała drzwi pokoju. – Jasne. Kornelia od razu zaczęła wypakowywać zawartość torby na wersalce. W końcu wydobyła z niej szkatułkę wysadzaną bursztynami. Na jej widok Ola aż zapiszczała z radości. Zawsze marzyła o ładnym pudełku na biżuterię, ale nigdy nie znalazła takiego, które spełniłoby jej oczekiwania. To było drewniane, zamykane na kluczyk, odpowiednio duże, z drugim dnem w postaci szufladki i, co najważniejsze, nie miało w sobie nic z tandety. Ola najpierw obejrzała prezent w nabożnym milczeniu, a później delikatnie odstawiła go na ławę, żeby dać upust radości. – Olka, bo mnie udusisz! – zawołała Kornelia, kiedy przyjaciółka rzuciła się jej na szyję. – Przestań, to zwykła skrzynka. Teraz będzie coś dla dzidziusia. Proszę. – Wręczyła jej wielką paczkę. Uśmiechając się leciutko, wydobyła z papierowej torby niemowlęcy kombinezon w kolorze złocistego brązu, który przypominał strój niedźwiadka. Czapka była ozdobiona półokrągłymi uszkami, a przypinane na suwak rękawiczki oraz buciki wyglądały jak pazurki. Całość wykonano z miękkiej tkaniny imitującej futerko. Ola przytuliła ubranko, chłonąc jego ciepło, a później podeszła do stojącej w pokoju kołyski i ułożyła je na materacu. Zakołysała łóżeczkiem, poruszając bezgłośnie ustami, jakby wypowiadała słowa modlitwy albo rozmawiała ze swoim dzieckiem. Po jej policzkach spłynęły łzy. Kornelia doskonale znała powód wzruszenia przyjaciółki. Pamiętała historię dziewczynki z blond kucykami, której jedynym powiernikiem był brązowy miś. Towarzyszył jej od zawsze: w łóżeczku, kiedy miała kolki, na spacerach, w przedszkolu, chociaż wychowawczyni nie pozwalała dzieciom przynosić zabawek, a nawet w szkole. Zamieszkał w plecaku, zabierając miejsce książkom albo kanapkom. Mała Ola wolała być głodna niż samotna. To nic, że dzieci się śmiały. W końcu musiały przestać i zaakceptować dziwactwo koleżanki, którą przecież lubiły. Jednak wychowawczyni wezwała rodziców dziewczynki na poważną rozmowę. Wmówiła im, że nadmierne przywiązanie do pluszaka u dziesięciolatki wskazuje na zaburzenia psychiczne. Dlatego w czwartej klasie miś musiał zniknąć z plecaka. Mama chciała załatwić sprawę delikatnie, ale ojciec nigdy nie uznawał półśrodków. Zabrał maskotkę, na oczach córki pociął nożem, a później wrzucił do kominka. Protest, histerię oraz łzy ukarał solidnym laniem. Od tej pory Ola była samotna. Już nie płakała w pluszowe futerko, nie szeptała do brązowego ucha, miała w plecaku miejsce na szkolne przybory, ale pustkę w sercu. Teraz miś wrócił jako kombinezon. Kiedy Kornelia zobaczyła go w sklepie, wiedziała, że musi kupić. Dla dziewczynki, która wciąż tęskniła. – Dziękuję – szepnęła Ola. – Jest cudowny. – Będzie cudowny, kiedy ubierzesz w niego swoje maleństwo i pójdziecie na spacer. – Już nie mogę się doczekać. – Ja też. Oglądamy dalej? – Nie, na razie wystarczy emocji. – Wytarła policzki i zbadała uważnym spojrzeniem twarz Kornelii. – Powiedz lepiej, co u ciebie. Wyglądasz kwitnąco. – Wypoczęłam nad morzem. Wygrzałam się na piasku. Było super. – Pytałam raczej o bardziej intymne szczegóły. Jak noc poślubna? – Cudownie. – Kornelia zarumieniła się lekko.

– I tak ma zostać, kochanie. – Pocałowała Kornelię w policzek, rezygnując z dalszych pytań. Widok szczęścia w błyszczących oczach wystarczył. – Tylko ten twój kaszel mi się nie podoba. – Zawiało mnie wczoraj wieczorem, ale... – Dziewczyny, herbata wam stygnie. – W pokoju zmaterializował się Błażej. – O rany! – Wyjął z kołyski kombinezon. – Rewelacja! – Też tak uważam – zgodziła się Ola. – Dzięki, Nela. – Błażej przytulił ją i pocałował w czubek głowy. – Może wystarczy tych czułości? – zaproponował Marcin. – To moja żona. – Przecież ci jej nie ubędzie. Zresztą, niedługo będę miał własną. Po co mi cudza? – Widzisz, kochanie – Marcin objął żonę ramieniem – pozazdrościli nam. – My tam nie mielibyśmy nic przeciwko temu, żebyście coś po nas zgapili. – Co na przykład? – zainteresował się Marcin. – Dzidziusia sobie możecie zmajstrować, tak jak my. – Ola uśmiechnęła się niewinnie. – To jest superpomysł. Ale to jednak nie będzie do końca tak jak wy, bo... – Może oszczędź nam szczegółów technicznych – zaproponował Błażej. – Bo u nas najpierw był ślub, a dzidziuś będzie za jakiś czas – dokończył Marcin, nie pozwalając wyprowadzić się z równowagi. – Wszystko po bożemu. – Przytulił Kornelię i pocałował ją w czubek głowy. – Taki ze mnie tradycjonalista. – Nie mam do was siły. – Ola zrobiła taką minę, jakby byli przypadkiem beznadziejnym. – Jakieś gratulacje czy życzenia by się przydały, odrobina choćby udawanego entuzjazmu. Ani trochę się nie cieszycie? – Cieszymy. – Kornelia w końcu przytuliła mocno przyjaciółkę. Kołysały się przez chwilę, wydając z siebie radosne okrzyki. – To może pokażemy wam jeszcze nasze nowe mieszkanko, co? – zaproponował Błażej. Ola nie czekała na odpowiedź. Zgrabnie przeskoczyła nad pufą, usiadła przy biurku i otworzyła laptopa, potem folder ze zdjęciami. – Chodźcie. O, tutaj będzie pokoik dla maleństwa – zaczęła tłumaczyć – tylko ściany przemalujemy, bo ta biel mnie nie przekonuje. – Mogę wam wymalować postać z bajki albo zrobić jakiś wzór roślinny, są teraz modne. Od poniedziałku będę takie malować w pensjonacie. Mam kilka projektów. Zrobię fotki, to zobaczycie, jak wygląda. – Super, jesteś kochana – ucieszyła się Ola. – Błażejku, ona jest piekielnie uzdolniona. Takie cudeńko nam zrobi, że wszyscy będą zazdrościć. Zobaczcie, to salon. – Szklana ściana? – zachwyciła się Kornelia. – No, i widok na Wisłę z trzeciego piętra. Super, nie?





11. – Ślicznie wyglądasz – szepnął Patryk, biorąc Annę za rękę. Palce splotły się w mocnym uścisku, jakby dwie różne dłonie miały zamiar stać się jednością. – Dziękuję. – Przesłała mu uśmiech. Równym, niespiesznym krokiem szli w stronę kawiarni. Było jak kiedyś, jakby czas się zatrzymał. Jakby mieli po cztery lata mniej i przed sobą mnóstwo dobrych, wspólnych chwil. Jakby w ich życiu nigdy nie zaistnieli ani Bogna, ani Mirek. Miała wrażenie, że dziś była kimś zupełnie innym niż ponad dwa tygodnie temu. Przede wszystkim nauczyła się znowu czerpać przyjemność z zapachu kwiatów, ładnej pogody, ciepłego deszczu... Sen był spokojny i trwał długo, dając zmęczonemu ciału wytchnienie, przez co każdy dzień mogła przeżywać z uśmiechem na ustach, energicznie. I na wszystko miała dość siły. – Coś się stało, Aniu? – zagadnął Patryk. – Nie. Tylko się zamyśliłam. – Mam nadzieję, że na mój temat? – Nie bądź egoistą. Na świecie jest wiele pięknych rzeczy. – Ty do nich należysz. – Proszę cię... – Hej, dziewczyno, nie wstydź się! Jesteś śliczna. Cała. Następnym razem musimy mieć więcej czasu, wtedy dłużej będę mógł patrzeć. Chciała, żeby ten „następny raz” wydarzył się jak najszybciej, zanim wyjedzie... Bo później trudno będzie jej się wyrwać z domu. Mirek na pewno zechce ograniczyć jej wolność. Nie miała jednak czasu ani ochoty na takie rozmyślania. Patryk pociągnął ją za rękę w stronę kawiarni. Nie weszli jednak do środka. Idący chodnikiem chłopak cisnął butelką o ścianę budynku. Brązowe szkło rozsypało się na chodniku, a hałas na chwilę sparaliżował wszystkich przechodniów. – Patryś, a to nie jest Arczi? – Anna przystanęła, żeby lepiej przyjrzeć się zakłócającej spokój osobie. – No, jest. Coś go strasznie wkurwiło. – Może powinieneś się zainteresować? – Masz rację. Chodźmy. – Nie, czekaj... – zaprotestowała, ale już było za późno. Stanęli przed wyraźnie rozwścieczonym Arturem. – Cześć, stary – powiedział Patryk, podając koledze rękę. – Co to za demolka? – Baby mnie wkurwiają! – odparł zagadnięty, zdradzając jednocześnie, że rozbita przed chwilą butelka nie była pierwszą, którą dziś opróżnił. – Nie ciebie pierwszego. Pamiętasz moją najlepszą kumpelę? – Wskazał brodą stojącą z boku Annę. – Jasne. – Artur wykrzywił usta w grymasie, który miał udawać uśmiech. – Rudzielców i czarnul się nie zapomina. Co u ciebie, Aniu? – W porządku – odparła spokojnie, chociaż miała ochotę zachować się tak impulsywnie, jak przed

chwilą Artur. – Zostawię was lepiej, pewnie macie do pogadania. – Odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę domu matki. – Na razie, wpadnę jutro! – usłyszała jeszcze. Wiedziała, że nawet jeśli Patryk jutro przyjdzie, to jej nie zastanie. Podjęła decyzję o wcześniejszym powrocie do domu, bo właśnie do niej dotarł bezsens sytuacji, w którą się wplątała. Zdradzała męża. Tak bardzo pragnęła być dla kogoś ważna i czuć się kochana, że zapomniała o pięknej Bognie i zdradzie z przeszłości. Wmawiała sobie, że to, co ponownie zaistniało pomiędzy nią a Patrykiem może zamienić się w coś więcej. Podświadomie czekała na wyznanie, znak, sygnał, jakieś głupie: nie wracaj do domu. Takie słowa nigdy nie padły. Dla Patryka wciąż była tylko przygodą. W obecności Artura nie nazwał jej nawet swoją Anią, tylko najlepszą kumpelą. Kilka razy się z nią przespał. Nic wielkiego. Był przecież XXI wiek! – Głupia jesteś, Anka, głupia jak but! – wyrzucała sobie, układając rzeczy w pokoju. Niczego nie pakowała. Przyjechała z małym plecakiem i laptopem. Tak też miała zamiar wrócić. Uporządkować rzeczy po dwutygodniowym pobycie jednak musiała. A niemal każda niosła ze sobą wspomnienie związane z Patrykiem. Na krześle wisiał sportowy stanik, przywołujący wspomnienie leśnej namiętności. Obok nocnej lampki znalazła zasuszoną polną stokrotkę. Od niego. Kartki czytanej wieczorem książki przytrzymywała podłużna szyszka, gdzieniegdzie muśnięta przez niego srebrnym sprejem. Wiele było takich drobiazgów. Kolekcjonowała je, bo tworzyły historię szczęśliwych chwil. Teraz wszystkie wylądowały w koszu. – Płaczesz? – zdziwiła się Grażyna. – Coś się stało? – Tak, mamo – szepnęła, wycierając policzki. – Muszę natychmiast wracać do domu. Okna pomyte, ogród zadbany, ja wypoczęta, czas na mnie. – Nie możesz zostać do jutra? – Nie. – Objęła matkę i przylgnęła ustami do jej siwiejących włosów. Pachniały domem, spokojem, bezpieczeństwem. Jeszcze nie wyjechała, a już tęskniła za tą niepowtarzalną wonią. Od pewnych decyzji nie było jednak odwrotu. 9 września M. jest potworem. Myślałam, że moja ucieczka z domu po ostatniej demonstracji siły, której efekty nosiłam na twarzy przez kilka dni, da mu do myślenia. Niby na mnie czekał i tęsknił, ale jak tylko weszłam do mieszkania, dostałam z liścia na dzień dobry. Dowiedziałam się, że jeśli następnym razem wykręcę taki numer, to mnie znajdzie i zatłucze jak sukę. Nie mam nawet cienia wątpliwości, że spełni groźbę, dlatego, nie chcąc pogarszać swojej sytuacji, nie podejmowałam dyskusji. Na szczęście krótka przemowa wystarczająco podbudowała jego ego. Dostałam łaskawe pozwolenie na zrobienie sobie kolacji. A przez sobotę i niedzielę musiałam przykładnie spełniać obowiązki żony – pozwalać, żeby szanowny małżonek robił ze mną, co chciał i wykonywać wszystkie polecenia. Bolało, kiedy wdzierał się we mnie gwałtem. Nie zważał jednak na moje cierpienie. Chyba nawet dawało mu ono satysfakcję, bo uśmiechał się tryumfalnie. Brzydzę się nim i sobą. Jakby tego było mało, zapowiedział, że będzie przeglądał wiadomości i połączenia w moim telefonie,

sprawdzał o której wychodzę i wracam, a od czasu do czasu kontrolował, czy jestem tam, gdzie powinnam. Dlaczego? „Bo cię kocham i nie pozwolę, żebyś zepsuła nasze małżeństwo”. To mnie chyba śmieszy najbardziej. Nie wiem, jak to przetrwam. Uciec nie mogę, bo dokąd? Do mamy? Od dzisiaj mój pokój został wynajęty jakiejś studentce, żeby podratować skromny budżet emerytki. Zresztą, nie powiem przecież mamie, że moje małżeństwo to niewypał, ona nie może się denerwować. Gdyby wylądowała w szpitalu, to chyba nigdy bym sobie tego nie wybaczyła. Mama zawsze chciała, żebym była szczęśliwa. Więc jestem. A przynajmniej ładnie udaję. Basia Nitka „Głupia jesteś, że tkwisz przy takim patafianie” – pomyślała Weronika, zerkając na kuchenny zegar. Było po dwudziestej pierwszej. Kamil powinien wrócić kwadrans temu. Dzisiaj nie mógł zadzwonić, nawet gdyby chciał, bo jego komórka leżała na ławie w pokoju. Nic dziwnego, skoro w kwadrans musiał wziąć prysznic, ubrać się i dojechać do pracy. Wszystko przez Weronikę. Rano poczuła nagłą potrzebę bliskości. Kochali się długo, namiętnie, a świat poza sypialnią przestał istnieć. Oboje spóźnili się do pracy. Na szczęście Kornelia już wróciła, więc zorganizowała wszystko w pensjonacie. Ekipa chodziła jak w zegarku. Bez zbędnych pytań, bez ciągłego poganiania, nawet bez wychodzenia co chwila na papierosa. Jak udało się jej wpłynąć na tych chłopaków? Od początku miała z fachowcami świetny kontakt. Chyba naprawdę ją polubili. Dlaczego Kamila wciąż nie ma? Weronika zamknęła laptopa i podeszła do okna. O tej porze Warszawa już nie stała w korkach, więc pokonanie trasy z redakcji do domu nie powinno trwać dłużej niż pół godziny, a ona czekała już półtorej. Może znowu poszedł do pubu i wróci podchmielony? – Błagam, nie – szepnęła Weronika, zaciskając palce na kamiennym parapecie. Bała się, że będzie musiała na nowo przeżywać koszmar dzieciństwa. Najbardziej na świecie pragnęła jednak ochronić Julię. – Ona nie może cierpieć. Nie zgadzam się! – krzyknęła, uderzając pięścią w parapet. Ból dłoni był niczym w porównaniu z tym, który niespodziewanie zawładnął podbrzuszem. Oparła się o lodówkę i, jęcząc cichutko, osunęła się na podłogę. W takiej pozycji zastał ją Kamil. – Boże, co się stało? – zawołał, biorąc żonę na ręce. – Płaczesz? Nika, co się dzieje? – Boli mnie brzuch. – Gdzie dokładnie? – Położył Weronikę na łóżku. – Tutaj? – Dotknął jej brzucha. – Nie, tu. – Przesunęła jego dłoń na podbrzusze. – Czyli to nie zatrucie. Jedziemy do szpitala. – Jula śpi, a nie zostawimy jej samej. Zresztą już przechodzi. Zdenerwowałam się, nic wielkiego. – Nic wielkiego? – Starł wierzchem dłoni łzy z twarzy Weroniki. – Jesteś blada, zaryczana, znalazłem cię na podłodze zwiniętą z bólu. Musi cię zobaczyć lekarz, bo w ciężką miesiączkę nie uwierzę. – Miesiączkę? – powtórzyła, nie kryjąc zdumienia. – Ostatnio tym się wykręciłaś. – Nie mam miesiączki. – Usiadła. – Zrobię ci kolację może, bo... – Okej, krótka piłka: wzywamy pogotowie czy jutro grzecznie pójdziesz do przychodni? – Pójdę do przychodni.

– Bądź pewna, że tego dopilnuję. A teraz robimy tak: ty leżysz, ja robię sobie coś do jedzenia, a tobie herbatkę z cytryną. Zaraz wracam. Uśmiechnęła się. Kamil był trzeźwy, więc zdenerwowanie zniknęło. Pozostał jednak dziwny niepokój, pytanie, na które musiała znaleźć odpowiedź. Zamknęła oczy. Od rana padało. Wilgotne powietrze bezlitośnie wdzierało się pod ubranie, przeszywając ciało chłodnym dreszczem. Kornelia zdjęła przemoczoną kurtkę i roztarła zziębnięte ramiona. Zakaszlała. – Chyba będziesz chora – stwierdziła Weronika, wchodząc do prowizorycznego pomieszczenia socjalnego. – Zaraz przejdzie – zbagatelizowała sprawę Kornelia. Wsunęła do ust landrynkę, possała chwilę i drapanie w gardle ustało. – Co mamy na dziś zaplanowane? – Kończymy jadalnię. A bibliotekę zostawimy na jutro, bo dzisiaj idę do lekarza, a nie chcę cię z tym zostawiać. Nela? – spojrzała uważnie na koleżankę znowu zanoszącą się kaszlem. – Zrobię herbatę, napijesz się, dobrze? – Nie trzeba. – Jesteś sina z zimna. – Weronika nalała do czajnika wodę z butelki. – I za chwilę wyplujesz płuca, jak będziesz tak kaszleć. Musisz wypić coś gorącego. To jest polecenie służbowe. – Dobrze, szefowo. – Uśmiechnęła się. – A jakieś inne zlecenia dla mnie? Mówiłaś wczoraj przez telefon, że jest coś ekstra. – Klient zażyczył sobie obraz nad kominkiem. – Ale tam miała być półka i te takie porcelanowe paskudztwa. Eee, to znaczy... – zrozumiała, że się zagalopowała w krytyce. – Przepraszam, nie powinnam. – A czego nie powinnaś? – zdziwiła się Weronika. – Powiedziałaś, co myślisz i ja się z tym zgadzam. To klientowi zależało na tych figurkach, to jakaś pamiątka rodzinna czy coś, ale teraz chyba się zreflektował. Zadzwonił do mnie, przeprosił i stwierdził, że lepszy będzie jednak obraz. Widzę tam coś olejnego, stylizowanego na secesję. Pejzaż albo zwierzęta. Dasz radę, czy mam szukać w galeriach? – Potrzebuję kilku dni. – Masz dwa tygodnie. Od jutra rządzę tu sama, a ty malujesz. Może tak być? – Jasne. – To pij herbatę i bierzemy się za robotę. – Podsunęła Kornelii kubek. – A za obraz klient płaci dodatkowo, więc sobie dorobisz. – Szefowo – do kanciapy wszedł pan Janek – mamy problem. Przyszła jakaś la... ehe... pani jakaś. Powiedziała, że jest żoną właściciela, to ją wpuściliśmy. A ona znalazła tego aniołka w holu i... – Co znalazła? – Kornelia usilnie próbowała sobie przypomnieć rzeźbę w holu. – A skąd tam aniołek? – Na pudłach leżała paczka. Myśmy nie ruszali, ale ona odpakowała i wyjęła obrazek. – Ach, to moje. Położyłam tam, bo ręce mi zziębły. Przeszkadza wam? – Ta pani chce go zabrać. – Jak to zabrać? – Kornelia odstawiła kubek i energicznie wstała z trzeszczącego krzesła. – Przecież mówię, że jest mój. To prezent dla przyjaciółki. I w ogóle, dlaczego dotyka cudzych rzeczy? – Krzysiek zauważył, że go wzięła i wyszła. Pognał za nią, zabrał, właśnie dlatego teraz jest awantura.

Bo ona mówi, że wezwie policję i powie, że myśmy jej tego aniołka ukradli... – Tego już za dużo. – Kornelia wyszła z kanciapy i skierowała się w stronę holu, gdzie ubrana w chabrowy, gustowny płaszczyk kobieta wykłócała się o coś z członkiem ekipy remontowej. – O, jest szefowa! – ucieszył się pan Krzysiek. – Dzień dobry – powiedziała spokojnie Kornelia. – Dlaczego państwo tak krzyczycie? – Ten robol ukradł mój obraz! – poskarżyła się kobieta. Była wzburzona, nie panowała nad piskliwością głosu oraz nie zważała na słowa. Elegancki strój, wystylizowana fryzura i staranny makijaż zupełnie nie pasowały do jej prostackiego zachowania. – Po pierwsze, to jest pan Krzysiek i prosiłabym, żeby tak tego pana nazywać... – Nie będzie mi jakaś gówniara... – Z szacunkiem do szefowej – przerwał jej pan Janek, który też przywędrował do holu. – A po drugie – kontynuowała Kornelia – obraz jest mój, bo ja go namalowałam i to pani próbowała go ukraść. – Jak to twój? – Pan Janek chrząknął groźnie, więc spanikowała i zrobiła krok w tył. – Zaraz wezwę policję i zobaczymy, komu uwierzą, mnie czy... – Już wezwałam – przerwała jej Weronika. – Za chwilę tu będzie, a przy okazji sprawdzimy pani tożsamość, bo klient twierdzi, że nigdy nie był żonaty. Kobieta rzuciła się do ucieczki, ale pan Janek był szybszy. Chwycił ją za ramię i posadził na jednym ze stojących w holu pudeł. – Tu sobie poczekamy na panów policjantów – oznajmił, uśmiechając się szeroko. – Krzysiek, oddaj aniołka szefowej, już nie musisz go przytulać. Anna rozejrzała się. Żaden ze współpracowników nie patrzył w jej stronę, mogła więc spokojnie wydobyć z torebki starą komórkę oraz ładowarkę. Podłączyła dawno nieużywany telefon do prądu i uruchomiła. Natychmiast zaczęły przychodzić esemesy, wszystkie od Patryka. Zaczęła je czytać wyrywkowo, bo nie miała wiele czasu. 7 września 21:49 Ania, co się stało? Dlaczego wyjechałaś tak nagle? 9 sierpnia 5:20 Martwię się i tęsknię. Włącz ten pieprzony telefon. Chyba jakieś wyjaśnienia mi się należą, nie uważasz? 10 września 16:53 Super. Czuję się jak powietrze. Chciałbym tylko wiedzieć, w czym ten palant, co Cię tłucze, jest ode mnie lepszy? Może ja też powinienem przypierdolić w zęby raz i drugi. Wtedy byś była szczęśliwa, co? 10 września 16:59 Przepraszam, strasznie mnie poniosło. Daj chociaż znak, że żyjesz.

11 września 23:58 Nigdy bym nie pomyślał, że jesteś taką suką. Twój wybór. Nie chcę Cię znać. Jak następnym razem przyjedziesz do Brwinowa, to lepiej omijaj mnie szerokim łukiem, bo nie ręczę za siebie. Koniec, to był ostatni esemes. Wysłany przedwczoraj. Anna patrzyła na litery, nie widząc ich. Zamazały je napływające do oczu łzy. Nie była nikim ważnym, a jedynie przygodą, zwykłą suką. I chociaż uświadomiła to sobie już kilka dni temu, to gdzieś na dnie podświadomości tliła się iskierka nadziei, że Patryk coś do niej czuł. Komórka w dłoniach nagle zawibrowała. Anna instynktownie podniosła ją do ucha. – Halo – szepnęła. – No, w końcu! – Usłyszała wściekły głos Patryka. – Co się z tobą dzieje? Gdzie jesteś? – W pracy. – Płaczesz? – Przeczytałam twoje wiadomości. Zastosuję się do rady, ale już więcej nie pisz i nie dzwoń. – Posłuchaj, ja... – Wróciłam do męża. Jestem szczęśliwa. Tamto nigdy nie powinno się wydarzyć. Przerwała połączenie i szybko wyłączyła telefon. Do mamy zadzwoni później albo kupi nową kartę. Wrzucając komórkę do szuflady biurka, mimowolnie spojrzała na drzwi. Zobaczyła przyglądającego się jej zastępcy redaktora naczelnego. – Wszystko okej? – zatroszczył się przełożony. – Pewnie – odparła, ścierając łzy z policzków. – Dobra, nie narzucam się. – Uniósł dłonie w geście kapitulacji. – Ale jakby co, wiesz, gdzie mnie szukać. – Wiem, dzięki. – Uśmiechnęła się. Wyszło prawie naturalnie, ostatecznie udawanie zadowolonej miała opanowane do perfekcji. Teraz musiała tylko poprawić makijaż i nikt nawet nie zauważy, że właśnie po raz kolejny jej marzenia przestały istnieć. Tym razem na zawsze. W łazience, pociągając rzęsy czarnym tuszem, postanowiła, że od dziś będzie idealną żoną. Koniec z buntem, próbami zmieniania Mirka i kłamstwami. Da z siebie wszystko, a wtedy na pewno będą szczęśliwi. Jak kiedyś. Padający deszcz zmienił się w monotonny szum, który działał uspokajająco na zdenerwowaną Weronikę. Wizyta u lekarza potwierdziła teorię, którą wysnuła wczoraj w nocy, tuląc się do Kamila. Życie przygotowało dla nich małą rewolucję, dając jednocześnie szansę na naprawienie starych błędów. Weronika postanowiła ją wykorzystać. Pstryk. Błysnął płomyk świecy. Pstryk. Błysnął drugi. Zapiekanka napełniła mieszkanie cudownym aromatem. Wieczór miał być wyjątkowy, dlatego wymagał pięknej oprawy. Klucz zazgrzytał w zamku dokładnie wtedy, kiedy kolacja była gotowa. Po chwili do kuchni wszedł Kamil. – Cześć, kochanie – szepnął, dając żonie szybkiego buziaka w policzek. – Mamy okazję do

świętowania? – Mamy – odparła, uśmiechając się tajemniczo. Zachęcony aromatycznym zapachem oraz zagadkową miną Weroniki, zrezygnował z wzięcia prysznica. Piżama nie pasowała do świec i serwetek na stole. – To może otworzymy wino? – zaproponował. – Nie ma takiej potrzeby, jest sok. Siadaj. Posłusznie zajął miejsce za stołem. Potrawa może nie wyglądała pięknie, ale smakowała tak, jak pachniała, dlatego poświęcił jej całą uwagę aż do ostatniego kęsa. – Pyszne było, dziękuję – powiedział, uśmiechając się do żony wciąż dziobiącej widelcem w swoim talerzu. – A co świętujemy? – Będziemy rodzicami. – Już jesteśmy. Mamy Julę, pamiętasz? – A za kilka miesięcy będziemy mieli drugie dziecko. Jestem w ciąży. Podszedł do okna. Spróbował zebrać myśli, uspokoić oddech, zapanować nad drżeniem rąk. Miał nadzieję na inny finał tak miło zaczętego wieczoru. Tymczasem Weronika postanowiła zepsuć coś, co tak pięknie przygotowała. – To niemożliwe – oświadczył pewnym głosem. – Kiepski żart. – Żaden żart, tylko... – Nika, co ty do mnie mówisz? – Uderzył pięścią w parapet. – Zastanów się! Dwa tygodnie temu bolał cię brzuch, bo miałaś miesiączkę. Jakim cudem nagle jesteś w ciąży? Byłaś u lekarza? – Byłam, dlatego mam pewność. A miesiączki nie dostałam, tylko bolało. Podobno to normalne. Ukrył twarz w dłoniach. Słowa żony wciąż do niego nie docierały, brzmiały jak stek bzdur, jak kiepski dowcip. – A te twoje tabletki? – Spróbował jeszcze obalić argumentami rewelacje zaserwowane przez Weronikę. – Przecież się zabezpieczałaś! – Nie krzycz, obudzisz Julię. – Nie udawaj teraz kochającej matki! – Zrzucił ze stołu swój talerz. – Nigdy jej nie chciałaś! Myślisz, że tego nie wiem? Najchętniej oddałabyś ją do bidula, bo liczyły się dla ciebie tylko studia. A teraz co? Myślisz, że zostanę niańką na pełen etat, kiedy ty będziesz robić karierę?! Po pytaniu Kamila mieszkanie pogrążyło się w ciszy. Weronika stała wtulona w ścianę przy kuchennych drzwiach, nie bardzo wiedząc, co powinna zrobić. Najchętniej uciekłaby przed awanturą na swój plac zabaw, ale on był za daleko. Poza tym spodziewała się dziecka i nie mogła go narażać tylko dlatego, że rzeczywistość ją przerosła, a mąż zareagował inaczej niż powinien. Dlaczego? Walcząc z napływającymi do oczu łzami, próbowała znaleźć słowa, które nieco uspokoją rozzłoszczonego Kamila. Trzaśnięcie drzwiami w przedpokoju sprawiło, że niemal podskoczyła z przerażenia. Nie, to nie Kamil wyszedł. On wciąż stał w kuchni z rękami opartymi na biodrach i z wściekłością w oczach wpatrywał się w żonę. – Julia! – Weronika pierwsza zrozumiała, kto mógł opuścić mieszkanie. W kapciach wybiegła na klatkę schodową, sprawdziła, czy córki nie ma na piętrze, a potem przywołała windę. Drzwi bloku były lekko uchylone. Weronika spojrzała w skąpo rozjaśnioną, pociętą strugami deszczu ciemność. Po plecach przebiegł jej niemiły dreszcz. Miała nadzieję, że córka poczuła to samo i nie zdecydowała się na opuszczenie nieco obskurnej, ale suchej klatki schodowej. Poszukiwania rozpoczęła od parteru. Badała dokładnie każdy zakamarek, zaglądała do pozostawionych na korytarzu wózków dziecięcych, unosiła materiały osłaniające pudła ze zbędnymi w mieszkaniach przedmiotami. Julii nigdzie nie było. Jak na złość, nawet psy nie zmuszały swoich właścicieli do wieczornych spacerów, więc nikt

nie mógł jej udzielić informacji o pięcioletniej dziewczynce. A nie, ktoś zbiegał po schodach! Może widział... – Nika! – Kamil zatrzymał się gwałtownie. – Nie ma jej! Sprawdzałem piętra nad nami. – Ubrała się przynajmniej? – Nie wiem. Wbiegła do mieszkania. Z pokoju zniknęła kurtka, w której Julia chodziła do szkoły, nie było też kaloszy. Na podłodze leżał natomiast biały, pluszowy piesek. – Zośka – szepnęła Weronika, podnosząc maskotkę. – Jula się z nią nie rozstawała. – Bo jest od ciebie. Kochana mamusia czasami kupowała coś dziecku, żeby zagłuszyć wyrzuty sumienia. To teraz masz. Uciekła. – Bo krzyczałeś. – Bo mnie wkurwiłaś. Chciała odpowiedzieć. Już nawet otworzyła usta, ale stwierdziła, że to nie ma teraz sensu. Włożyła kurtkę i buty, wzięła torebkę. – Jedź na komisariat, a ja jej poszukam w okolicy – powiedziała drżącym głosem. – Musi gdzieś być. – Zaczekaj. – Chwycił ją za rękę. – Pójdziemy razem, a policję powiadomimy przez telefon. Kornelia opadła na poduszkę, dusząc się od kaszlu. Oddychała szybko. Błyszczące szczęściem oczy mogłyby stanowić niemałą konkurencję dla gwiazd, rozjaśniając nocą bezchmurne niebo. Rozbudzone namiętnością ciało wciąż drżało z rozkoszy. Gdyby tylko ten kaszel nie męczył... – Było cudownie – szepnęła, a jej stopy odnalazły pod kołdrą nogi Marcina, aby spleść się z nimi w ciasny warkocz. – Jak zawsze. Tylko chyba się wykończę przez te pobudki nad ranem. – Czyli narzekasz. – Nie, mała – przytulił ją, jakby się bał, że za chwilę sfochana wyskoczy z łóżka – informuję tylko, że cierpię na deficyt snu. Muszę nastawić budzik... – Nie, proszę, nie wstawaj. – Mrucząc jak zadowolona kotka, mocniej wtuliła się w jego ramiona. – Tak jest dobrze. – A jak się spóźnię do pracy? – Przecież cię nie zwolnią, ty tam rządzisz. Uśmiechając się lekko, zanurzył twarz w jej włosach. Mógłby tak leżeć całą wieczność. Kiedy żona była obok, sen wydawał się bezużyteczną stratą czasu. Organizm upominał się jednak o swoje prawa, a powieki same opadały. – Kocham cię – szepnął. – Śpij już, bo później będziesz marudził, że cię wykańczam. – Przecież śpię. Gdy tylko na dobre zamknął oczy, rozdzwoniła się komórka Kornelii. Oboje podskoczyli na łóżku, jakby ktoś oblał ich lodowatą wodą. Telefon o tej godzinie nie wróżył niczego dobrego. Kornelia rzuciła się do szafki nocnej. – Cześć, Nela – usłyszała głos Weroniki. – Przepraszam, że cię budzę, ale mam prośbę. Mogłabyś mnie

zastąpić w pracy? – Ja? A... ale... – Wiem, że miałaś malować i wiem, że jesteś u nas na stażu, ale ktoś musi pokierować dzisiaj ekipą. Znasz projekt, fachowcy cię szanują. Błagam, zrób to dla mnie. – Zrobię, oczywiście. A co się stało? Jesteś chora? – Moja córka zaginęła... Uciekła z domu. Całą noc jej szukaliśmy. Postawiliśmy na nogi chyba całą policję w mieście i nic. – Znajdzie się – zapewniła, żeby podtrzymać koleżankę na duchu. – A pensjonatem się nie martw. Wszystko zorganizuję. – Dzięki, jesteś kochana. Weronika odłożyła telefon na parapet i spojrzała w szare niebo. Deszcz przestał padać, ale wciąż było zimno. A Julia wybiegła z domu w kurtce zarzuconej na piżamę. Dokąd mogła pójść? Dlaczego uciekła? Czy przestraszyła się krzyków? A może zabolał ją sens słów Kamila? Była przecież mądrą dziewczynką, bardzo dużo rozumiała. Wiadomość, że matka nigdy jej nie kochała musiała nią wstrząsnąć. – Powinnaś się położyć – szepnął Kamil, podchodząc do żony. – Nie jestem zmęczona – odparła, nie odrywając wzroku od okna. – Jesteś, całą noc biegałaś po okolicy i... – Posłuchaj – odwróciła się w stronę męża – jeśli jesteś śpiący, to maszeruj do łóżka. A mnie daj święty spokój. I daruj sobie tę troskę, bo mnie od niej mdli. Dźwięk telefonu przerwał kłótnię małżonków. – Halo? – rzucił Kamil. – Wszystko jest na moim biurku. To z pracy – szepnął i opuścił pokój. Nadzieja, że w końcu odnaleziono Julię prysła jak bańka mydlana. Weronika znowu utkwiła wzrok w szarości za oknem, zaklinając deszcz, żeby nie padał, i słońce, żeby ogrzało ziemię. Gdzieś tam była dziewczynka, zziębnięta, samotna i na pewno głodna. – Boże – szepnęła Weronika, pocierając dłońmi ramiona, przez które przebiegł lodowaty dreszcz. – Niech jej nic nie będzie. Niech się znajdzie. Zabierz mnie, a niech ona wróci cała i zdrowa. – Nie mów tak, Nika. – Kamil wcisnął jej do ręki kubek wypełniony kakao. – Pij, rozgrzejesz się i na pewno lepiej poczujesz. Musisz być teraz silna. Machinalnie umoczyła usta w gorącym napoju. Zamknęła na chwilę oczy, przywołując w myślach obraz uśmiechniętej córki, mówiącej spontanicznie „kocham cię, mamo”. Usta same ułożyły się w odpowiedź, która wtedy nie padła: Ja też cię kocham, Julcia, bardzo, bardzo. Kolejny łyk kakao i wspomnienie blasku szczęścia w oczach Julii tulącej się do aktora przebranego za Kubusia Puchatka. – Wiem, gdzie ona jest! – Kubek wylądował na parapecie, a Weronika pobiegła do przedpokoju. Kurtka, buty, torebka... – Idę z tobą – zdecydował Kamil. Coś mu mówiło, że nie powinien puszczać żony samej. – Poczekaj, tylko wezmę komórki, mogą dzwonić z policji. Dokąd idziemy? – Do Puchatka. Spojrzał niepewnie na żonę. Czyżby oszalała ze zmartwienia? Chyba nie. Była zdenerwowana, ale zachowywała się w miarę normalnie. Musiały mieć z Julią tajne miejsca, które nazywały w tylko dla

siebie zrozumiały sposób. – A konkretnie? – Ten duży plac z domkami i grillami przy pętli. – Nie, to niemożliwe – zaprotestował Kamil. – Jak twoim zdaniem by się tam dostała? – Nie wiem. Autobusem. – Odepchnęła męża, zasłaniającego windę. – Muszę sprawdzić. Jak chcesz, to zostań. – Okej, sprawdzimy razem. Podróżowali w martwej ciszy. Wszystkie słowa padły wczoraj wieczorem, teraz najważniejsza była Julia. Nie włączyli nawet radia, w obawie, że mogliby nie usłyszeć telefonu. Weronika wyskoczyła z samochodu, jeszcze zanim Kamil zaciągnął ręczny hamulec. Plac, na którym odbył się festyn, był upstrzony wielkimi kałużami. Przerażał szarością, raził pustką, miał w sobie coś niemiłego. Julii nie było nigdzie widać. Weronika, nie bacząc na to, że przemoczy buty, biegała pomiędzy drewnianymi domkami. Nie znalazła w nich nic, poza niedopałkami papierosów, puszkami oraz butelkami po piwie. – Nie ma jej tu – szepnęła, ukrywając twarz w dłoniach. Ramionami wstrząsnął szloch, a w uszach ponownie zabrzmiało „kocham cię, mamo”. Znowu pozostało bez odpowiedzi. Gdyby mogła to zmienić! Gdyby potrafiła cofnąć czas i wszystko naprawić! – Nie płacz, Nika. – Kamil objął żonę ramieniem. – Naprawdę mało prawdopodobne, żeby tu sama dotarła. – Była tu taka szczęśliwa. Grała Maleństwo, tuliła się do Puchatka, jadła watę cukrową i wciąż się śmiała. A teraz jej nie ma. – Znajdziemy ją. Chodź, wracamy do domu, nic tu po nas. – Nie. – Wytarła twarz rękawem. – Ja muszę wszystko sprawdzić. – Kochanie, tu nikogo nie ma. – Daj mi pomyśleć. – Przyłożywszy dłonie do skroni, próbowała sobie przypomnieć, w jaki sposób były ustawione stoiska na festynie, gdzie znajdowały się dmuchane domki, gdzie scena... – Tam! – krzyknęła, wskazując miejsce, w którym rosły trzy samotne brzozy. – Tam jest straszne błocko! – Tam był Puchatek. Tam musi być Julka. – Nika, czekaj! Nie był w stanie jej zatrzymać. Już biegła po nasiąkniętej wodą trawie, rozchlapując dookoła błoto. Uklękła przy jednym z drzew. Dopiero wtedy Kamil zauważył tuż przy ziemi coś czerwonego. To coś się poruszyło i rzuciło Weronice na szyję. – Dlacego mnie nie kces? – sepleniła Julia w ramię matki. – Chcę, kochanie, oczywiście, że chcę – zapewniła Weronika. – Tata powiedział, ze kces mnie oddać. – To nieprawda, kochanie. Nigdy cię nie oddam. – Tata nie kłamie. – Tata się pomylił. – Głos niespodziewanie zabrał Kamil. – Był zdenerwowany i się pomylił. Mama cię kocha i bardzo za tobą tęskniła. Szukała cię przez całą noc. – Psysłam do Kubusia. – Ale Kubuś, jak każdy grzeczny miś, śpi teraz w swoim domku – szepnęła Weronika. – A my zabierzemy cię do twojego domku, dobrze? Tam czeka Zośka i też bardzo tęskni. – Kcę do Zośki. – Już jedziemy, kochanie. – Spróbowała wstać z dzieckiem w ramionach, ale się zachwiała. Na

szczęście Kamil ją przytrzymał. – Może wezmę Julę, co? – zaproponował. – Nie ma mowy. Dam radę. Weronika zajęła miejsce na tylnej kanapie auta, a córkę umieściła na swoich kolanach. Nawet nie próbowała zapiąć pasów, czego Kamil nie popierał, ale nie miał też sumienia rozdzielać Julii z matką. Kuchnię wypełnił aromat świeżo krojonych warzyw. Kornelia, podśpiewując cichutko, układała na talerzach plasterki pomidora, pokrojoną w kostkę paprykę, kawałki sera. Potrawę ukoronował drobno posiekany szczypiorek. Sałatka gotowa. Teraz należało jeszcze sprawdzić smak gulaszu. Doskonały. Lekko pikantny, ale na pewno nie będzie drapał w gardło. – Cześć, kochanie! – Głos Marcina rozległ się w przedpokoju właśnie wtedy, kiedy Kornelia zdejmowała fartuszek. – A co tak pachnie? – Obiad. Myj ręce i chodź. – Nie jestem głodny. – Jak to? – zdziwiła się Kornelia. – Zjadłem na mieście. – Aha. – Wzruszyła ramionami, ale było jej smutno. Czy Marcin naprawdę nie rozumiał, że ona po powrocie z pracy stała przy garach dla niego, a nie po to, żeby jeść sama? Jej by wystarczyła zupka chińska i jagodzianka. Chciała, żeby było tak jak lubił: rodzinny obiad, później miły wieczór z równie przyjemnym finałem... Przecież zawsze celebrował wspólne posiłki, twierdząc, że w domu nigdy tego nie miał. Marzył o rodzinie, która spotyka się przy stole, rozmawia, jest razem. Dlaczego nagle zmienił zdanie i wybrał towarzystwo klienta? Melodia telefonu zmusiła Kornelię do zapanowania nad rozżaleniem. Na wyświetlaczu migało imię „Weronika”. Dobrze, że chociaż przyjaciółka miała dla niej dobre wiadomości: znalazła córeczkę. Przemoczoną, przemarzniętą, ale całą i zdrową. – Posiedź z nią do końca tygodnia, a ja dopilnuję wszystkiego w pensjonacie – zaproponowała bez chwili wahania. Ostatnio była słaba i szybko się męczyła. Wiedziała, że dodatkowe obowiązki na pewno ją obciążą, a musiała jeszcze pomóc Oli w przygotowaniach do ślubu. Nie mogła jednak postąpić inaczej. Julia potrzebowała obecności matki, bo tylko przy niej mogła czuć się bezpiecznie.

Rzeczywistość i marzenie muszą się wciąż o nas bić. Naszą bajkę pisz codziennie, skrytą w prozie zwykłych dni.



12. Temat ciąży Weroniki nie powrócił. Życie toczyło się dalej tak, jakby pod jej sercem nie biło drugie serce. Kamil spędzał z żoną bardzo mało czasu. Wracał z pracy później albo wychodził wcześniej, a wolne chwile poświęcał wyłącznie córce. Weronika chciała jakoś uzdrowić relacje z mężem, ale nie bardzo wiedziała, jak się do tego zabrać. Ich rozmowy były niezwykle oficjalne, suche i z reguły dotyczyły spraw codziennych. O seksie też mogła zapomnieć. – Jesteś chora? – zagadnął kiedyś Artur po zajęciach z Julią. – Nie, dlaczego? – zdziwiła się. – Bo nie wyglądasz najlepiej. – To komplement? – Brutalna ocena rzeczywistości. Przy mnie na pewno nie byłabyś taka smutna i przybita. – Co ty mówisz, Artur? – Weronika zerknęła na Julię, budującą z inną dziewczynką wieżę z klocków. – Jak to przy tobie? – Odejdź od niego. Nie jesteś szczęśliwa, a ja sprawię, że będziesz. – Oszalałeś! Julcia, idziemy już. Chodź, założysz kurteczkę. – Nika, nie żartuję. – Chcesz, żebym zmieniła córce logopedę? – zapytała Weronika, pomagając Julii zawiązać pasek od kurtki. – Nie rób tego, proszę. Ale... zadzwoń, gdybyś jednak zmieniła zdanie albo chciała pogadać. – Okej. – Wzruszyła ramionami. – Na razie. Idziemy, Jula? – Tak. – Dziewczynka uśmiechając się, wzięła matkę za rękę. – Do widzenia. Weronika udawała spokojną, ale w rzeczywistości wszystko się w niej kotłowało. Jakim prawem Artur rozmawiał z nią w taki sposób? Poczucie sprawiedliwości nakazało jej jednak przyznać, że ze swoim obecnym wyglądem mogła sprawiać wrażenie nieszczęśliwej albo chorej. Sytuacja w domu ją przerastała. Kamil był zimny i niedostępny, a przy tym nad wyraz uprzejmy. Żadnych pretensji, podnoszenia głosu, chłodna obojętność. – Mamo, pójdziesz z nami do parku? – poprosiła Julia, kiedy wysiadły z pociągu. Była spokojna, zadowolona, więc nie sepleniła. – Dzisiaj już nie, kochanie. Jest za późno. – A jutro? Wczoraj w stawiku były kaczki i łabędzie. Pani zrobiła mi z nimi zdjęcie. – Pani? – zdziwiła się Weronika. – Taty koleżanka. – Była z wami w parku? – Tak. I ona się tak śmiała, jak... Dalej snuła swoją opowieść, ale Weronika już nie słuchała. Z trudem powstrzymywała napływające do

oczu łzy. Kamil wykluczył ją więc ze swojego życia, bo kogoś miał. Dlatego ciąża żony była mu nie na rękę. Zadbał nawet o to, żeby Julia poznała jego nową kochankę. Zabierał je na wspólne spacery... – Boże, nie – jęknęła Weronika, już nie panując nad szlochem. – Mamo, nie płacz. – Julia objęła ramionami jej biodra. – Masz kamień w bucie? – Kamień w bucie? – Bo jak mi kamień wpadnie do buta, to mnie boli nóżka i też płaczę. – Tak, mam kamień. – Mimo woli się uśmiechnęła. Właśnie odkryta prawda była takim uwierającym kamieniem, który niespodziewanie zaplątał się do jej buta. Powroty do domu były tym, co Marcin lubił najbardziej. Przynajmniej odkąd nie był to już tylko jego dom. Święty spokój, cisza oraz poczucie izolacji, które zawsze cenił i którym po wyprowadzce od rodziny mógł się cieszyć do woli, nagle straciły urok. Nie potrafił sobie wyobrazić przyjemniejszego wieczoru niż ten spędzony u boku żony. Po ciężkim dniu w pracy nie było nic lepszego. – Jestem, kochanie! – zawołał Marcin po wejściu do przedpokoju. Odpowiedziała mu cisza. Zapachy dochodzące z kuchni świadczyły o obecności żony. Pewnie założyła słuchawki albo malowała i, jak zwykle w takiej sytuacji, świat przestał dla niej istnieć. Zdjął buty, odświeżył się, po czym wyruszył na spotkanie z ukochaną. Siedziała przy kuchennym stole z głową opartą na ramieniu. Wyglądała na śpiącą. Wplótł palce w jej włosy. Drgnęła, a przez jej ciało przeszedł dreszcz. – Boli – jęknęła cichutko. – Co cię boli, mała? – Wszystko. – Jak to wszystko? – Ukląkł przy krześle. – Spójrz na mnie. – Chwycił ją za podbródek i zmusił do uniesienia głowy. Na policzkach miała ogromne rumieńce, oczy nienaturalnie błyszczały. Dotknął czoła. – Masz gorączkę – stwierdził. – Jedziemy do przychodni. – To minie – zaprotestowała słabo. – Nałożę ci obiad. – Zjadłem na mieście. Chodź do... – Jak to na mieście? – Kornelia nagle odzyskała energię. – Znowu? A ja upiekłam schab ze śliwką, podobno lubisz i... – Bardzo lubię. Kochanie, teraz musi cię zobaczyć lekarz. Zjemy, jak wrócimy. Chodź, proszę cię. Wstała, podpierając się o stół, ale po chwili znowu opadła na krzesło. – Nie mam siły – szepnęła. Nie kłamała. Na jej policzki wypłynęły łzy bezradności. Marcin zaczerpnął duży łyk powietrza, żeby się uspokoić. Stan, w jakim znalazł Kornelię go przeraził. Najgorszy chyba jednak był wyrzut, który usłyszał w jej głosie. Ona tutaj chora, osłabiona, z gigantyczną gorączką piekła dla niego schab ze śliwką, a on zjadł kebaba. Założył żonie buty i kurtkę, po czym wziął ją na ręce i zniósł na parking. Na wyrzuty sumienia będzie czas później.

Julia zasnęła w połowie bajki. Weronika zamknęła książeczkę i posiedziała jeszcze chwilę przy łóżku dziecka. Z kosmykiem włosów na policzku, piąstką przy ustach i spokojem wymalowanym na buzi jej córka wyglądała jak aniołek. Zawsze była cichutka, bezproblemowa. Nie miała kolki, od trzeciego miesiąca przesypiała w nocy pięć godzin bez przerwy, nawet chorując niewiele płakała. Zupełnie jakby wyczuwała niechęć matki i chciała jej udowodnić, że dziecko to nie tylko same problemy. Teraz Weronika już to wiedziała. Dostała kolejną szansę, postanowiła więc jej nie zmarnować. Tyle że teraz będzie miała trudniej. Przypomniała sobie, jak Kamil ucieszył się na wieść o tym, że zostanie ojcem. Szalał z radości, a żonę był gotów nosić na rękach. Codziennie kładł na szafce obok łóżka pęczek świeżego koperku albo natkę pietruszki, bo to ponoć doskonały sposób na poranne mdłości. Przygotowywał pyszne śniadania, które napełniały ją energią na cały dzień. Potem szedł do pracy, a obiady gotowała jego babcia... Weronika wzruszyła się na samo wspomnienie Ireny Białeckiej, o której można było powiedzieć wiele, ale na pewno nie to, że była stereotypową starszą panią. Nie pachniała naftaliną, ale kremem, wodą toaletową i domowymi wypiekami. Nigdy nie malowała ust jaskraworóżową pomadką, nie pociemniała henną brwi, ale zawsze była zadbana. Siwe nitki wyglądały jak pasemka w złotych włosach, pewnie dlatego nigdy nie maskowała ich farbą. Starość? To słowo zupełnie nie pasowało do babci Kamila, bo chociaż twarz przecinały zmarszczki, pogodne usposobienie i wewnętrzna młodość odwracały od nich uwagę. Również ubiór odejmował jej lat. Nie nosiła workowatych sukienek do połowy łydki, ale ładnie skrojone spódnice do kolan albo dżinsy, do tego bawełniane bluzki albo sweterki. Weronikę oczarowała już przy pierwszym spotkaniu. – Babciu, to jest moja koleżanka – powiedział Kamil. – Będę jej pomagał w fizyce. – Pomagaj, skoro możesz – odparła – ale nie wmawiaj mi, że to twoja koleżanka, bo widzę, jak na nią patrzysz. Chodź, córciu, zrobię ci herbaty, bo na pewno zmarzłaś. – Uśmiechając się, objęła przestraszoną i onieśmieloną Weronikę. – A może masz ochotę na szarlotkę? Miała ochotę. Nie tylko na ciasto, ale też na towarzystwo tej kobiety. Chciała patrzeć na jej życzliwy uśmiech i słuchać, jak mówi „córciu”. Od rodzonej matki nigdy nie usłyszała tego słowa... Irena Białecka stała się dla Weroniki kimś bardzo ważnym. Zawsze mogła liczyć na jej wsparcie, pomoc, radę albo choćby na wysłuchanie. Została zaakceptowana bez żadnych zastrzeżeń. Pewnego dnia Kamil przywiózł jej rzeczy i została na zawsze. Dostała bezpieczny, przytulny dom i przyszywaną babcię. Od niej uczyła się gotować, wywabiać plamy, kochać. Ona po raz pierwszy kąpała Julię i zajmowała się nią, kiedy Weronika rozpoczęła studia. Była kopalnią wiedzy, doświadczenia, mądrości, ale przede wszystkim emanowała ciepłem, serdecznością. Odeszła za szybko. Wieczorem zasłabła, więc wezwali pogotowie. Nad ranem już nie żyła. Weronika nie mogła się z tym pogodzić, cierpiała, jakby straciła własną babcię. A Irena nawet po śmierci czuwała nad bezpieczeństwem przybranej wnuczki. Zapisała jej mieszkanie. Weronika popłakała się ze wzruszenia, kiedy notariusz odczytał testament. Szczególnie zapadło jej w pamięć jedno zdanie. Mieszkanie oraz wszystkie znajdujące się w nim przedmioty zapisuję mojej kochanej wnuczce, Weronice Białeckiej. Nie chciała przyjąć spadku, który przecież należał się Kamilowi. On jednak wytłumaczył żonie, że babcia doskonale wiedziała, co robi i należy uszanować jej decyzję. „Czy zrobiłaby to samo, gdyby mogła przewidzieć zdradę Kamila? – zastanowiła się Weronika. – Czy naprawdę była w stanie pokochać mnie bardziej niż własnego wnuka?” Zapis w testamencie gwarantował Weronice, że po rozstaniu z mężem nie będzie musiała się martwić o dach nad głową. Miała dom, mogła zapewnić dzieciom bezpieczeństwo. Poradzi sobie, chociaż nie będzie łatwo... Starła łzy z policzków i czym prędzej opuściła pokój Julii.

– Płaczesz? – zdziwił się Kamil, kiedy weszła do kuchni. – Coś cię boli? – Nie – odparła spokojnie. – Po prostu jest mi smutno. – Chcesz się przytulić? – Jeszcze tak nisko nie upadłam. – Wyminęła go, żeby zrobić sobie herbaty. – Nie rozumiem. – Nie potrzebuję ochłapów uczucia, rzucanych z litości czy z poczucia obowiązku. Wiem, że kogoś masz. – Co ty opowiadasz, do cholery?! – Porozmawiamy, jak nie będzie Julii, dobrze? – Zalała wrzątkiem torebkę z herbatą. – Nie mam ochoty znowu jej szukać po mieście. Dobranoc. Zabrała kubek i wyszła. Nie chciała spędzać nocy w sypialni, czułaby się tak, jakby spali we troje. Ona, Kamil i ta druga... Zapalenie płuc. Na szczęście po zastrzyku obniżającym gorączkę Kornelia poczuła się lepiej. Nie odjęło to jednak powagi chorobie. Niestety, Marcin nie bardzo mógł zaopiekować się żoną. Miał kilka umówionych spotkań, których nie chciał odwoływać w ostatniej chwili. Dlatego przed wyjściem do pracy przygotował kanapki, herbatę w termosie oraz sałatkę owocową. – Jak wrócę, to ugotuję obiad – powiedział, podając Kornelii poranną porcję leków. – Ty się niczym nie przejmuj. Leż sobie, podjadaj owoce i zdrowiej. – Przesadzasz, dobrze się czuję i mogę... – Nela, ja cię bardzo proszę, nie bądź mądrzejsza od lekarza. Idę, a ty odpoczywaj. Dał jej całusa w czoło i wyszedł do pracy. Nie mógł się jednak na niczym skupić. W końcu postanowił zrzucić część obowiązków na sekretarkę, spakować laptopa i zająć się sprawami naprawdę ważnymi, czyli żoną. Najpierw zakupy. Mama zawsze powtarzała, że nic tak skutecznie nie przywraca zdrowia, jak esencjonalny rosół ugotowany na mięsie i warzywach. Wiejską kurę oraz ładny kawałek wołowiny kupił w sklepie mięsnym na bazarku. Kilka straganów dalej zaopatrzył się w warzywa. Do tego dorzucił jeszcze roladę serową oraz ptasie mleczko. Kornelia wprost za nimi przepadała. Zatelefonował do żony. Nie odebrała. „Pewnie śpi, biedactwo” – pomyślał i zapragnął jak najszybciej znaleźć się w domu. Drzwi mieszkania były starannie zamknięte na wszystkie zamki, co wzbudziło jego niepokój. Czyżby Kornelia wyszła? – Nela, jesteś? – zawołał od progu. Dookoła panowała wymowna cisza. Łóżko w sypialni zostało pościelone, a salaterka z owocami wyniesiona do kuchni. Szybko odkrył też porzuconą w przedpokoju komórkę. – Szlag by to... – warknął, po czym wybrał numer Oli. – Cześć. Jest u ciebie Nela? – No coś ty? Ona powinna leżeć. – Nie ma jej w domu. – Może gorzej się poczuła i poszła do lekarza?

– Myślisz? – Marcin zacisnął pięści, żeby zapanować nad wściekłością. Tym razem na siebie. – Nie wiem. Musisz zaczekać, aż wróci. – Chyba tak. Na razie. Rozłączył się i przystąpił do gotowania obiadu, nasłuchując odgłosów z korytarza. Walczył z wyrzutami sumienia. Doskonale wiedział, że nie powinien zostawiać żony samej. Była naprawdę chora i należała jej się opieka. Pewnie nic by się nie stało, gdyby przez kilka najtrudniejszych dni pracował w domu, mając Kornelię na oku. Nie poprosiła go o pomoc, więc myślał, że sobie poradzi. I biegała teraz po mieście z zapaleniem płuc, załatwiając swoje sprawy. Mieszkanie wypełniło się zapachem przypalanej cebuli. Rosół pyrkotał niespiesznie na kuchence, pstrąg czekał na upieczenie, a surówka z kiszonej kapusty przegryzała się. Kornelii wciąż nie było. Dokąd mogła pójść? Czarne scenariusze mąciły spokój myśli. Marcin co chwila spoglądał na wyświetlacz telefonu, próbując go sprowokować do przekazania jakichkolwiek informacji. Spacerując po mieszkaniu, wyglądał przez każde okno, wypatrując znajomej sylwetki. W końcu w zamku zazgrzytał klucz. – Nela! – Wbiegł do przedpokoju. – Gdzie ty byłaś? – Nie jesteś w pracy? – Na widok męża wyraźnie się spłoszyła. – Jak widać, nie jestem. Gdzie byłaś? – W pensjonacie. – Co takiego? Przecież miałaś leżeć. – Ale musiałam dostarczyć obraz. To ważne i... – Przecież mogłaś zasłabnąć w autobusie, na ulicy, nawet na przejściu dla pieszych! I co wtedy? – Nie pomyślałam o... – Nie pomyślałaś, tak?! Wiedziałem, że jesteś szalona, ale nigdy nie przypuszczałem, że też bezmyślna i nieodpowiedzialna! – wrzasnął tak, że aż go zabolało gardło, po czym wycofał się do kuchni. Oparł ręce na stole i mocno zacisnął powieki. Wszystko w nim drżało, gotowało się, jakby miał za chwilę wybuchnąć. Aby zapanować nad furią, zaczął liczyć od dziesięciu wspak. Nie pomogło. Spróbował jeszcze raz i znowu. Wraz ze spokojem wrócił rozsądek. Niepotrzebnie wyładował złość na Kornelii. Postąpiła nieodpowiedzialnie i głupio, ale widocznie inaczej nie mogła. Miała zobowiązania, których musiała dotrzymać. Nie zainteresował się nimi, więc poradziła sobie sama. Bo życie nauczyło ją samodzielności. Teraz trzeba o nią zadbać, żeby się jeszcze bardziej nie rozchorowała. Żona siedziała w przedpokoju na szafce z butami. Głowę oparła o ścianę, oczy zamknęła. Niezdrowe rumieńce informowały, że temperatura znowu niebezpiecznie wzrosła. Drgnęła, kiedy dotknął jej policzka. – Nie krzycz już – poprosiła cichutko, obejmując się ramionami. – Nie będę, kochanie – zapewnił. – Zaprowadzę cię do łóżka, dobrze? Kornelia nie była w stanie iść, więc wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. Nie protestowała. Była na wpół przytomna. Połknęła tabletki, popijając je dużą ilością wody, po czym przytuliła się do poduszki. Po chwili zapadła w niespokojny sen. – Mamo, a kto to jest bachor? – Julia zamieszała łyżką w talerzu.

– Słucham? – Weronika znieruchomiała. Wypełniona zupą chochla niebezpiecznie zadrżała, więc upuściła ją do garnka. – Co to za pytanie? – Bo tata nie chce bawić bachora. Tak będzie miał na imię mój braciszek? – Nie, Julcia, to nie jest imię twojego braciszka. – A kto to jest bachor? Weronika bezradnie spojrzała w stronę drzwi, w których właśnie stanął Kamil. Była na niego wściekła i najchętniej powiedziałaby córce prawdę. Wiedziała jednak, że dzieci nie powinny być mieszane do rozgrywek pomiędzy rodzicami. Kamil był dla Julii wspaniałym ojcem, nie miała prawa tego psuć. – To jest bardzo brzydkie słowo – mąż postanowił przyjść Weronice z pomocą – tata nigdy nie powinien go użyć. – A dlaczego mówisz brzydko na mojego braciszka? – Skąd wiesz, że to będzie braciszek? – spróbował zmienić temat. – Może siostrzyczka. Nie chciałabyś siostrzyczki? – Chciała. Ale twoja pani mówiła, że ty chcesz synka i jeszcze... Dla Weroniki było już zdecydowanie za dużo atrakcji jak na jedno popołudnie. Z trudem powstrzymując łzy, wybiegła z kuchni. Zamknęła się na klucz w pokoju telewizyjnym, w którym spała od kilku dni i usiadła na kanapie, ukrywając twarz w dłoniach. Dlaczego Kamil opowiadał jakiejś obcej kobiecie o ich nienarodzonym dziecku, informując, że wolałby syna od córki? Jakim prawem ta kobieta rozmawiała z Julią o jej rodzeństwie? A może ona nie może mieć dzieci i planuje zawłaszczyć sobie te Weroniki wraz z mężem?! – Twoje niedoczekanie, ty głupia pindo! Złość sprawiła, że łzy przestały napływać do oczu. Szkoda tracić czas na bezowocne szlochanie w rękaw. Należy działać i to jak najszybciej. Rozmowy z mężem nie mają sensu. Wytknęła mu przecież zdradę, a on, patrząc jej w oczy, udał, że o niczym nie wie. Potrzebowała mocnych dowodów. Kornelia obudziła się zlana potem. Było jej gorąco pod kołdrą i kocem, do tego w swetrze, którego nie pozwoliła sobie zdjąć, i dżinsach. I bardzo chciało jej się pić. Na szczęście na szafce nocnej znalazła kubek z wodą. W łazience odświeżyła się pobieżnie i zamieniła spocone ciuchy na miękki szlafrok i zerknęła do lustra. Widok był fatalny. Wzdychając ciężko, opuściła łazienkę. Teraz musiała porozmawiać z Marcinem. Był na nią wściekły. Słusznie zresztą. Przecież doskonale wiedziała, że nie powinna wychodzić z domu. Pracował przy komputerze. Palce znieruchomiały na klawiaturze, kiedy poczuł dłoń żony na ramieniu. Nie odwrócił się jednak w jej stronę. – Przepraszam, nie chciałam, żebyś się martwił – powiedziała Kornelia lekko zachrypniętym głosem. – Nie wiedziałam, że wrócisz wcześniej. – A gdybym został w pracy i nigdy się nie dowiedział, że wyszłaś, byłoby w porządku? – zdziwił się, odrywając wzrok od monitora. – Przynajmniej byś się nie denerwował. – Dziewczyno, co ty opowiadasz? – Odwrócił się na krześle tak, żeby móc spojrzeć Kornelii w oczy. – Przecież tu chodzi o twoje zdrowie, a nie o te półtorej godziny czekania w nerwach.

– Nic mi nie będzie. Jestem silna jak tur. Nie złamie mnie durna choroba. – Silna? A ja widzę blade policzki, zapuchnięte oczy, spieczone od gorączki usta i zmęczoną twarz. To jest objaw siły? Zresztą nieważne, chodź, zjesz coś. Ugotowałem rosół. – Dla mnie? – ucieszyła się. Mogłaby jeść tę zupę codziennie i nigdy nie miałaby dość. – Pychota – skomentowała po spałaszowaniu kilku łyżek. – To się cieszę. – Marcin odebrał żonie pusty talerz. – Jest jeszcze pstrąg i sałatka z kiszonej kapusty. Włączać piekarnik? Oj, przepraszam. – Wydobył z kieszeni dzwoniący telefon. – Halo? – Uśmiech zniknął z jego twarzy. – Ale teraz? Uspokój się. Za pół godziny w Pikselu. – W Pikselu? – zdziwiła się Kornelia. – Tak, An... Andrzej ma pilną sprawę. Muszę cię na chwilę zostawić. – Andrzej? – No, ten nasz nowy grafik – wyjaśnił, nie patrząc na żonę. – Połóż się teraz, dobrze? Będę za jakąś godzinkę, maksymalnie półtorej i upiekę pstrąga. Kornelia wzruszyła ramionami i opuściła kuchnię. Wiedziała, że Marcin skłamał. Nowy grafik miał na imię Wojtek. Poznała go kilka dni temu. „Nie będziesz tak ze mną pogrywał, skarbie” – pomyślała, wybierając numer Oli. Sama nie mogła sprawdzić tożsamości An... Andrzeja. Zanim dojechałaby do Piksela autobusem, mogłoby już być po spotkaniu. Od czego ma się jednak przyjaciółkę? Zadzwoniła do Oli. Po krótkim przywitaniu przeszła do rzeczy. – Marcin ma za pół godziny jakieś spotkanie w Pikselu. To niedaleko ciebie. Mogłabyś sprawdzić, z kim on się tam spotka? – Podejrzewasz, że kogoś ma? – Na razie wiem, że mnie okłamał. Sprawdzisz to dla mnie? – Jasne. Obejrzę ich dokładnie i zrobię solidną dokumentację. Możesz być spokojna. Ememesy, które dostała niecałą godzinę później, zmobilizowały ją do zabrania pościeli i przeniesienia się do pokoju, w którym mieszkała przed ślubem. Najchętniej od razu spakowałaby manatki, ale choroba bardzo ją osłabiła. Poza tym nie miała dokąd pójść. Nie mogła przecież obciążać ciężarnej przyjaciółki swoją chorobą.





13. Z lustra spojrzała na Annę obca kobieta. Patryk zapewne nazwałby ją sztuczną lalką zrobioną pod szablon. Wyrazisty makijaż, brwi wyregulowane na kształt idealnego łuku, błyszczące usta oraz włosy starannie upięte w kok. Paznokcie zdobił misterny wzorek przypominający chińskie litery. Do tego idealnie skrojona, ciemnozielona sukienka z dekoltem na plecach. Stylizacja, której na pewno nie powstydziłaby się żadna telewizyjna gwiazda. Nad wyglądem Anny przez pół dnia pracowały kosmetyczka, manikiurzystka i fryzjerka, a strój kupiła w drogim butiku. Wszystko po to, żeby dzisiejszego popołudnia doktor Mirosław Gawłowski miał u boku piękną kobietę. Okazja była wyjątkowa: bankiet zwieńczający zlot chirurgów. Młody lekarz wystąpił na nim ze starannie przygotowanym wykładem, nagrodzonym nie tylko gromkimi owacjami, ale również słowami uznania z ust światowej sławy profesora oraz propozycją współpracy z jego grupą badawczą. – To dla mnie duża szansa – tłumaczył Mirek żonie. – Na bankiecie poznam kilka ważnych osób i chciałbym dobrze wypaść. Dlatego proszę cię, żebyś wyglądała jak bóstwo. Koszty nie grają roli. Anna spełniła więc życzenie męża, wiedząc, że Mirek potrafi się odwdzięczyć. Odkąd zrezygnowała z własnych planów i ambicji, poświęcając uwagę jedynie spełnianiu jego zachcianek, stanowili małżeństwo idealne. Niemal codziennie dostawała kwiaty albo drobne upominki. Od kilku dni miała też mniej obowiązków w domu. Pięć razy w tygodniu przychodziła pani Wandzia. Robiła zakupy, gotowała obiady, sprzątała. Czy miała prawo narzekać? Anna oderwała wzrok od lustra i opłukała ręce w zimnej wodzie. Musiała wrócić do męża, aby z uśmiechem na ustach wytrzymać jeszcze trochę w towarzystwie nieznanych osób. Na szczęście byli to ludzie kulturalni, oczytani i inteligentni, więc rozmowa z nimi stanowiła czystą przyjemność. Mirek nie bardzo mógł brać udział w niezobowiązującej dyskusji o literaturze czy sztuce, ponieważ miał o nich dość mgliste pojęcie. Obecność żony ratowała go od towarzyskiej kompromitacji. Patrzył więc na Annę z podziwem, od czasu do czasu, niby od niechcenia, unosząc jej rękę do ust albo muskając ustami policzek. Chłonęła te krótkie chwile uwielbienia, sycąc się smakiem tryumfu. Weszła do sali bankietowej i rozejrzała się w poszukiwaniu Mirka. Rozmawiał z jakimś siwiejącym mężczyzną. Nie chcąc przeszkadzać, stanęła z boku. Mąż zauważył ją natychmiast. Przeprosił rozmówcę i podszedł. – Pozwól, kochanie. – Wziął ją za rękę i poprowadził w stronę nieznajomego. – To jest pan profesor Roman Zawadzki, u którego piszę pracę doktorską, a to moja żona, Ania. – Dzień dobry. – Miło mi panią poznać. – Z galanterią dżentelmena starej daty złożył pocałunek na podanej sobie dłoni. – Słyszałem, że jest pani dziennikarką. – To chyba za duże słowo. Pracuję w gazecie, a jestem historykiem literatury – ostatnie dwa słowa wypowiedziała z lekkim uśmiechem, mającym zasłonić kłamstwo. Bycie historykiem literatury miała w planach. Mężowi jednak bardziej zależało na własnej karierze niż na tytule naukowym żony. Pozwoliła

sobie podkoloryzować rzeczywistość, bo nie chciała, żeby znajomi Mirka patrzyli na nią jak na kogoś, kto spoczął na laurach i nie chce się rozwijać. – Ale może nie będę panom przeszkadzać w rozmowie? – Nie przeszkadzasz, kochanie – zapewnił Mirek. – Napijesz się czegoś? – Poproszę o sok. – Oczywiście. – Dotknął ustami jej policzka, po czym oddalił się w stronę stołu. – To piękne, że się państwo tak kochacie – skomentował profesor. – Pan Mirek często o pani mówi, a teraz rozumiem dlaczego. Jest pani śliczną, inteligentną kobietą. – Dziękuję. Też sporo o panu słyszałam. Przede wszystkim, że jest pan bardzo wymagający, ale też charyzmatyczny. – Jako opiekun młodych lekarzy, muszę wymagać. – Proszę, kochanie. – Mirek podał żonie szklankę z sokiem. – Dziękuję. – Pozwoliła się objąć. Lubiła, kiedy mąż był tak czuły, serdeczny. Ostatnio zdarzało się to coraz częściej, a dzisiaj wprost przeszedł samego siebie. Może zatem powinna wciąż go mile zaskakiwać, udowadniać swoją wartość... „Co ty wymyślasz, dziewczyno? – skarcił ją głos wewnętrzny. – Przecież to śmieszne! I z czego się tak cieszysz? Zachowanie Mirka jest typową pokazówką. Kazał ci się wystroić, bo podziwiając ciebie, oni wszyscy podziwiają też jego. Jesteś kukiełką, która ma do odegrania rolę w teatrze doktora Gawłowskiego. Jutro nie będziesz mu już potrzebna, więc zapomni o trosce”. – Aniu, dobrze się czujesz? – Mirek perfekcyjnie udawał dobrego męża. – Tak, oczywiście – odparła, uśmiechając się. Przeraźliwy brzęk przerwał panującą w mieszkaniu ciszę. Niespodziewanie wyrwana ze snu Kornelia podskoczyła na łóżku. Przez chwilę nie bardzo wiedziała, co się wydarzyło. Zegar wskazywał ósmą piętnaście. Zapewne więc Marcin urzędował w kuchni i coś upuścił. Wstała, chociaż najchętniej poleżałaby jeszcze ze dwie godzinki. Malowała wczoraj do późna, a kiedy w końcu znalazła się w łóżku, ból kręgosłupa skutecznie uniemożliwiał zaśnięcie. Na szczęście wciąż uważano ją za chorą, więc odpocznie w ciągu dnia. Kiedy ubrana w ulubiony dres, z włosami zaplecionymi we francuski warkocz, weszła do kuchni, po zniszczeniach nie było żadnego śladu. – Cześć – rzuciła i podeszła do czajnika, żeby zagotować wodę. Na szczęście swój ulubiony kubek znalazła w szafce. Postanowiła więc nie pytać o przyczynę hałasu. Nie jej dom, nie jej sprawa. – Cześć – odparł Marcin, układając pomidory na talerzu. – Jak spałaś? – Kiepsko. Gdzie jest cukiernica? – Nie ma. – Podał jej torebkę z cukrem. – Jak to nie ma? – Przypomniała sobie cudeńko, które wypatrzyła w sklepie z drobiazgami. Porcelanowa cukiernica z rączką rzeźbioną na kształt pnącza wijącego się wokół półokrągłego uchwytu, do tego przykrywka imitująca ściereczkę w kratkę. Całość wyglądała jak koszyk Czerwonego Kapturka. – Spadła mi na podłogę razem z talerzem. – Świetnie. – Wzruszyła ramionami, chociaż zrobiło jej się przykro, że cukiernica już nigdy nie wprawi jej rano w dobry humor. Rzeczy się niszczą, ludzie umierają, wszystko, co piękne, kiedyś się kończy.

Pozostaje smutek, ale najwyraźniej trzeba się z nim zakumplować. – Nela, pójdę do tego sklepu i zapytam o identyczną, skoro ci tak zależy. – Mnie już na niczym nie zależy, skoro później to tracę. Mogę pomidora? – Jasne. – Postawił talerz na stole. – Siadaj, zrobiłem śniadanie. Muszę dzisiaj pojechać do firmy, bo... – Jedź – przerwała mu, nie chcąc, żeby znowu wymyślał alibi dla potajemnych spotkań. – Nie tłumacz mi się. Jesteś dorosły, wiesz, co robisz. – Obiecasz mi, że nie będziesz wychodzić z domu? – Pilnujesz mnie od tygodnia, jakbym miała pięć lat. – Bo się martwię. – Nic mi nie będzie – zapewniła spokojnie. – Weronika do mnie przyjdzie, a później się położę. Masz cały dzień dla siebie. Marcin chwycił żonę za ręce, żeby odwrócić jej uwagę od mieszania łyżeczką w kubku. Spojrzała na niego niepewnie. – Nela, dlaczego taka jesteś? – Jaka? – Smutna, oschła, zgaszona... – Wydaje mi się, że akurat to wiesz doskonale. – Wyrwała ręce z uścisku i, zabrawszy kubek z herbatą, opuściła kuchnię. Weronika włożyła do tekturowej teczki referencje dla Kornelii. Nie chciała, żeby ich współpraca dobiegła końca, ale takie były warunki stażu. Pozostało pożegnać się jak należy i mieć nadzieję, że kiedyś wykonają razem jeszcze niejeden projekt. – Dzień dobry, szefowo. – Do gabinetu wszedł pan Janek. – A dzień dobry. – Uśmiechnęła się. – Co tam, jakieś problemy z umową? – Gdzieżby tam, wszystko gra i buczy. Ja w sprawie pani Neli. Jest chora, więc na pewno nie przyjdzie na imprezę kończącą współpracę, a chcielibyśmy się pożegnać jak trzeba. – Położył na biurku pudełko opakowane w kolorowy papier. – Gdyby szefowa mogła przekazać od nas ten drobiazg, bylibyśmy wdzięczni. – Jasne, że przekażę. Właśnie się do niej wybieram. – To co, może szefową podwiozę? Niecałą godzinę później siedziała już z Kornelią w salonie, spoglądając na nią niepewnie. Ponura mina oraz przygnębienie malujące się na twarzy zdecydowanie nie pasowały do pogodnego usposobienia koleżanki. Nie rozpakowała nawet prezentu od ekipy pana Janka. Postawiła go na ławie, po czym poszła do kuchni zaparzyć herbatę. Później usiadła w fotelu, co z zadowoleniem przyjął jej kot. Wskoczył na kolana swojej pani, upominając się o porcję pieszczot. – Nela, a może ja ci przeszkadzam? – zaniepokoiła się Weronika, mieszając herbatę. – Nie wyglądasz na zadowoloną. – Nie przeszkadzasz. – Jeszcze źle się czujesz? – Nie, no coś ty! – zaprotestowała. – Po prostu życie mi się rozpieprzyło i zupełnie nie potrafię go

pozbierać. – A o co chodzi? – Mąż mnie okłamuje. Przypuszczam, że ma romans. – Co takiego? – Pokręciła z niedowierzaniem głową. Te dwa zdania opisywały rozterki, które od kilku dni sama przeżywała. – Przecież wy się niedawno pobraliście. – Dokładnie miesiąc temu. W środę powiedział, że idzie na spotkanie z grafikiem, a umówił się z naszą sąsiadką. Mam dowody. Zobacz. – Podała komórkę Weronice. To, co jeszcze przed chwilą brzmiało jak kiepski dowcip, nagle stało się faktem. Zdjęcia przedstawiały Marcina i kobietę, której twarz była dziwnie znajoma. – Czekaj, a kto to jest? – zastanowiła się Weronika. – Ja ją chyba znam. – Anna... – podpowiedziała Kornelia – zaraz, nazwisko mi wyleciało... – No jasne! – Aż zaklaskała. – Anka Popławska! – Nie, czekaj, ona jest Gawłowska. Żona Mirosława Gawłowskiego, tego chirurga, mieszkają na naszym piętrze. – Popławska to panieńskie nazwisko. Zmieniła sobie, żmija jedna. – Dlaczego żmija? – zdziwiła się Kornelia. – Tobie też wykręciła jakiś numer? – Nawet nie jeden. – Upiła łyk herbaty, żeby zwilżyć gardło. Miała do opowiedzenia długą historię. – Ona jest mistrzynią w podrywaniu cudzych facetów. Taki niby aniołeczek, nigdy nic złego nie można powiedzieć, ale to tylko dlatego, że wszystko robi w białych rękawiczkach. Nie jej wina, że chłopak zapomina o całym świecie, jak patrzy w te cudne oczka. – A jej? Przecież facet powinien mieć swój rozum. – Proszę cię! Facet i rozum? – Myślisz, że Marcin się z nią przespał? – Nie. Ona nie jest puszczalska. Mamusia wychowała ją na porządną panienkę. Nie chciała nieślubnych wnuków i zawsze powtarzała, że jej córka na pewno będzie miała wzorową rodzinę, bez patologii i innych odchyleń. Anka to raczej typ laluni, która potrzebuje męskiej adoracji. Rozpieprzyła już wiele naprawdę szczęśliwych związków. – No dobra, więc skoro między nimi nic nie ma, to dlaczego Marcin mnie okłamał? Gdyby szedł pogadać z sąsiadką, nie wymyślałby spotkania służbowego. – Poprosiła go o dyskrecję, żeby mąż się nie dowiedział. – Na ustach Weroniki zagościł ironiczny uśmiech. – Znam te jej gierki. Zawsze kręciła z kilkoma jednocześnie i robiła to tak, że o sobie nie wiedzieli. Banda osłów. – Tobie też poderwała faceta? – Nie. Gdyby mój chłopak choćby przez ułamek sekundy spojrzał na nią z uwielbieniem, z miejsca bym go skreśliła. Artur też przez jakiś czas był nią zafascynowany. Prawie rozwaliła jego przyjaźń z Łysym, bo Patryś od zawsze szalał za Anką. Chyba naprawdę coś do niej czuł, przynajmniej tak to wyglądało. Później Artur zmienił obiekt zainteresowań. – Czyli wybrał ciebie? – Tak to wyglądało. Nawet czułam coś na kształt satysfakcji, że jakiś chłopak wyrwał się ze szponów Anusi, ale... – Ale? – drążyła Kornelia. – Założyli się o mnie, przecież ci mówiłam. – No tak. Tylko ja dalej nie rozumiem, dlaczego tak nie lubisz Anny. Przecież nic ci nie zrobiła. Chyba nie ona wymyśliła ten paskudny zakład? – Nie, taka nie była. Tylko ciągle się wywyższała i ma wredną mamuśkę, która zawsze uważała ją za

ideał. Anusia pięknie rysuje, Anusia jest najlepsza w klasie, Anusia zdała maturę i będzie studiować. Bokiem mi to wychodziło. – Co w tym złego, że matka się chwali własną córką? – zdziwiła się Kornelia. – Moja też tak robiła. Zawsze mówiła, że jestem jej największym skarbem. Weronika uniosła do ust szklankę z zimną już herbatą, żeby ukryć niespodziewaną falę żalu i zazdrości. Dlaczego wszyscy mieli dobre wspomnienia z matką, a ona dla nikogo nie była skarbem? Może właśnie dlatego była szorstka w kontaktach z ludźmi, nikomu nie ufała, nie potrafiła nawet utrzymać przy sobie kochanego mężczyzny... – No, moja Jula też jest największym skarbem – powiedziała, odstawiając szklankę na ławę. Chyba po raz pierwszy w życiu z jej ust wypłynęły takie słowa, a ona czuła, że mówi prawdę. Julia była dla niej najważniejsza i kochała ją ze wszystkich sił. Tylko dopiero teraz pękła jakaś bariera i miała odwagę o tym mówić. – Ale matka Anny zwyczajnie przesadzała z przechwałkami. Należałyśmy z Anką do tego samego kółka plastycznego i chociaż jestem o trzy lata młodsza, moje rysunki zawsze były lepsze. Wysyłali je na konkursy. Te Anki też, bo mamusia znała panią prowadzącą zajęcia. Moje prace dostawały nagrody i wyróżnienia, a tymczasem to o Ance pisano w gazecie regionalnej, bo mamusia porozmawiała z kim trzeba, a ja należałam do patologii. – Jak to do patologii? – Ech... – Machnęła lekceważąco ręką. – Duże słowo. Fajnie nie było, ale inni mają gorzej. Matka Anki przychodziła do nas jako opiekunka społeczna. Zawsze strzepywała z krzesła niewidoczny pyłek i siadała na brzeżku, żeby się nie ubrudzić. Mówiła, że nigdy nie będę jak jej córeczka. Łaskawie przynosiła mi stare łachy po niej, oczekując wdzięczności. Wytykała, że nie uczę się tak dobrze, więc nigdy nic nie osiągnę. – Uderzyła pięścią w podłokietnik fotela, żeby dać upust złości. – A ja zwyczajnie nie miałam kasy na korki z fizyki czy dodatkowy angielski. – Ja też nie miałam – powiedziała Kornelia, wzruszając ramionami. – To nie jest powód do wstydu. – Matka Anki pogardzała biednymi, chociaż jej praca polegała właśnie na pomaganiu i spotykaniu się z nimi. – Weronika splotła ręce na piersiach. – Uważała się za lepszą, a tak naprawdę jest szmatą. Puściła się na jakiejś imprezie. Myślała, że w ten sposób zdobędzie faceta. Nigdy więcej go nie widziała. A później dowiedziała się, że jest w ciąży. Ankę hołubi jak trofeum, bo jest dowodem na to, że kiedyś jakiś facet chciał posunąć taką maszkarę – zadrwiła. – Skąd ty to wszystko wiesz? – Mój ojciec chodził z nią do jednej klasy. Ponoć zawsze zadzierała nosa i zgrywała ważniaczkę. Anka jest taka sama. – Ależ ci obie podpadły! – Kornelia pokręciła głową, uśmiechając się lekko. – Żebyś wiedziała. Pilnuj tego swojego Marcina, bo i tobie Anka podpadnie. – Mnie się wydaje, że już jest za późno. – Zdjęcia to nie dowód. Grzecznie rozmawiają w miejscu publicznym. – Czekaj! – Kornelia uderzyła się otwartą dłonią w czoło. – To trwa już przecież jakiś czas. Marcin ostatnio kilka razy zjadł na mieście. Mówił, że z klientem, ale on sprawy służbowe załatwia w firmie, ewentualnie u klienta, a nie w knajpie. – Sprawdź to, Nela. Nie pozwól się oszukiwać, bo jeśli Anka się przy nim kręci, będą problemy. Ja w porę nie zauważyłam, że jakaś pinda zamotała Kamilowi w głowie, bo byłam zajęta nauką i szukaniem pracy, ale ty... – Nika, jaka pinda? Co się dzieje? – Nic. Z Kamilem koniec. Ma kogoś, a ja... – Zagryzła wargi, bo szczypanie pod powiekami zapowiadało, że za chwilę oczy wypełnią się łzami. – Jestem w ciąży.

– To chyba powód do radości? – Kamil tak nie uważa. Ta ciąża jest mu nie na rękę, zachowuje się, jakby jej nie było. A ja naprawdę się ucieszyłam. Jak zobaczyłam na monitorze maleńkie ciałko i usłyszałam serduszko, to... to się poryczałam ze szczęścia. Teraz już chyba jestem gotowa na bycie matką, ale... – Nie płacz. – Objęła Weronikę, przytuliła ze wszystkich sił i zakołysała w ramionach. – Wszystko będzie dobrze. – Boję się. – Wiem, ale masz dzieci i musisz być silna. Dla nich. – Odsunęła się i spojrzała koleżance w oczy. – One są teraz najważniejsze. Rozumiesz? A Kamil jest jakimś niewydarzonym dupkiem, jeśli zdradził taką dziewczynę jak ty. Jeszcze wróci na kolanach. Weronika sięgnęła po chusteczki leżące na stole. Spokój Kornelii sprawił, że wzięła się w garść. Były w podobnej sytuacji, mogły sobie pomagać. Już samo opowiedzenie komuś o problemach przyniosło ogromną ulgę. Długo jeszcze rozmawiały, siedząc na jednym fotelu i trzymając się za ręce. Weronika nigdy z nikim nie była tak szczera. Opowiedziała Kornelii o wszystkim. O Kamilu, który wyrwał ją z sideł wiecznie pijanych rodziców, o ambicjach, o ciąży, o Julii walczącej o miłość i o nieznanych uczuciach, opanowujących ją coraz intensywniej. Nie usłyszała słów potępienia. Wiedziała, że nie zostanie już sama z problemami. Sprawy życiowe pochłonęły Weronikę tak bardzo, że o przekazaniu najważniejszej informacji przypomniała sobie, kiedy już wychodziła. – Mam jeszcze dla ciebie wizytówkę – powiedziała, wyjmując kartonik z kieszeni. – Urszula Domaniecka – przeczytała nazwisko Kornelia. – A kto to jest? – Pani od aniołka. Okazało się, że ona naprawdę zna właściciela pensjonatu. On wrzucił do sieci zdjęcia wnętrz z twoimi pracami i się zainteresowała. Przyszła, żeby zobaczyć obrazy i rysunki z bliska. Nie chciała nic kraść, tylko obejrzeć. Anonimowo, żeby nie robić ci nadziei. Ale nasza ekipa ją wystraszyła i babka spanikowała. Wczoraj przyszła do biura, ładnie przeprosiła i poprosiła o kontakt do ciebie. To znaczy do malarki aniołka. Dorotka jej nie dała, więc zostawiła wizytówkę. – Ale czego ona ode mnie chce? Kim jest? – Zadzwoń, to się dowiesz. Albo wygooglaj sobie jej nazwisko. Po wyjściu Weroniki Kornelia pobiegła do komputera. Drżącymi z emocji palcami wpisała w wyszukiwarkę imię i nazwisko z wizytówki. – Urszula Domaniecka, fundacja promocji polskiej sztuki współczesnej – przeczytała na głos. Ola obrzuciła Marcina niechętnym spojrzeniem. Najwidoczniej Kornelia zdążyła już poskarżyć się przyjaciółce na niedobrego męża. I bardzo dobrze. Liczył na to, że w końcu zostanie mu łaskawie zdradzony powód tych jej babskich fochów. – Błażeja nie ma – poinformowała Ola. – Pojechał do... – Przyszedłem do ciebie – przerwał jej. – Skoro tak, proszę. – Wskazała ręką drzwi kuchni. – Czego się napijesz? – Dzięki, ja tylko na chwilę. Muszę wracać do Neli.

– Jak się czuje? – Lepiej. – Usiadł na krześle, ciesząc się, że przyjaciółka od razu skierowała rozmowę na Kornelię. – Nie bierze już leków, ale jest słaba. Będę ją musiał jeszcze z tydzień przytrzymać w domu. – I tak macie szczęście, że się obyło bez szpitala. – Ale Nelę coś gryzie. Jest smutna, popłakuje po kątach albo maluje. Je bardzo mało. – Jakoś mnie to nie dziwi. – Czyli wiesz, co się stało? – Trudno żebym nie wiedziała. – Splotła ręce na piersiach, wyprostowała się, stając na lekko rozstawionych nogach. – Ona ma tylko mnie. – Posłuchaj, Ola, nie wiem, co się stało i dlatego nie mogę Neli jej pomóc. – O tym, że kaszle wiedziałeś, a nic nie zrobiłeś – wytknęła mu. – Nie kop leżącego, dobra? Przyszedłem do ciebie... – O nie, na mnie nie licz! – zaprotestowała gwałtownie, koncentrując uwagę na zawartości bulgoczącego na kuchence garnka. – Nie pomogę ci. Nie tym razem. – Dobrze, to inaczej. Chodzi o to, że straciłem kontrolę i się wydarłem? – Co to znaczy, że straciłeś kontrolę? – Odwróciła się gwałtownie, strącając łokciem pokrywkę garnka. Kuchnię wypełnił na chwilę metaliczny huk. – Uderzyłeś ją? – Oszalałaś? Powiedziałem kilka przykrych słów, których dziś żałuję, ale... – Wyjdź – nakazała, mocno zaciskając pięści. Nie potrafiła strawić tego, że Marcin zdradza i okłamuje jej przyjaciółkę, a w międzyczasie ma czelność jeszcze na nią pokrzykiwać. Już prędzej Kornelia powinna go trzepnąć czymś ciężkim w głowę. – Wynocha! – Jakiś problem, bratowa? – W kuchni pojawił się Daniel. – Marcin właśnie wychodzi. Zamkniesz za nim? – Jasne. – Wskazał drzwi, dając do zrozumienia, że wizyta dobiegła końca. Marcin nie protestował. Był wstrząśnięty reakcją Oli. Jak ona mogła pomyśleć, że uderzył Kornelię? Weronika wyszła od Kornelii pokrzepiona i silniejsza. Przede wszystkim jednak uświadomiła sobie, że domysły nie są dowodem zdrady. Powinna porozmawiać z Kamilem. Tylko on może rozwiać albo potwierdzić wątpliwości. Byli dorośli, więc powinni zachowywać się jak dorośli. Nie miała prawa zatrzymywać przy sobie męża na siłę. Mogła jednak wymagać szczerości. Zegarek wskazywał dwunastą trzydzieści pięć. Postanowiła więc, że pojedzie po Kamila do pracy, a później zjedzą obiad w restauracji i porozmawiają na spokojnie, bez świadków. Mogli sobie na to pozwolić, bo Julia miała zajęcia do szesnastej. Kiedy wysiadła na przystanku, jej wzrok przyciągnęła dziecięca sukienka, wisząca na wystawie. Kraciasta, czerwono-czarna spódnica i gładka, kremowa bluzka z golfem, całość połączona szerokim, czarnym paskiem. „Julia na pewno wyglądałaby w niej ślicznie” – pomyślała, wchodząc do sklepu. Po chwili, zadowolona z dokonanego zakupu, podążała w stronę parkingu. Chciała zaczekać na męża przy aucie. Właśnie rozglądała się w poszukiwaniu bordowego opla, kiedy ujrzała Kamila w towarzystwie jakiejś kobiety. On niósł jej torbę, a ona wsunęła dłoń pod jego ramię i, wdzięcznie na

nim wsparta, opowiadała o czymś z przejęciem. Znała kobietę, z którą rozmawiał Kamil. Sama świadomość, że na nią patrzył obudziła wściekłość, a on pozwalał też się dotykać, słuchał jej. Mało tego, był zaabsorbowany tak bardzo, że nie zauważył żony. Przystanęli obok niebieskiego forda fiesty. Rozmawiali jeszcze przez chwilę, po czym wsiedli do auta i odjechali. Weronika drżała, z trudem powstrzymując łzy. Koszmar z przeszłości wrócił w najmniej odpowiednim momencie, a nienawiść, ostudzona upływem czasu, zapiekła na nowo. Jakby tego było mało, ból w podbrzuszu zaatakował z taką siłą, że musiała kucnąć. – Dobrze się pani czuje? – zatroszczyła się przechodząca obok starsza kobieta. – Może ja pomogę? – Nie czekając na przyzwolenie, podprowadziła Weronikę do ławki i podała jej butelkę z wodą. Ból powolutku ustępował, a oddech się wyrównywał. – Dziękuję, już mi lepiej – szepnęła Weronika. – Który miesiąc? – Czwarty. A skąd pani... – Widziałam, z jaką troską chroniła pani brzuch. Może zawiozę panią do domu? – Nie trzeba, jestem tutaj umówiona z mężem – skłamała gładko. – Posiedzę jeszcze chwilę i będzie w porządku. Jeszcze raz dziękuję. – Do widzenia. – Uspokojona kobieta odeszła, unosząc ze sobą spokój i życzliwy uśmiech. Weronika usiadła wygodniej i spojrzała na zasnute szarymi chmurami niebo. Obserwowanie skłębionych obłoków oraz szukanie pomiędzy nimi miejsca dla promieni słonecznych zawsze ją uspokajało. Dźwięk informujący o nadejściu esemesa nakazał jej powrót do rzeczywistości. Wyjęła z torebki komórkę, aby przeczytać wiadomość od męża. Będę dziś trochę później, pewnie około 17. Musiałem zostać dłużej w pracy. „Piękna ta twoja praca – pomyślała Weronika. – I, niestety, ruda”. Kłamstwo Kamila sprawiło, że zapragnęła poczęstować go tym samym, a jednocześnie pokrzyżować plan spędzenia miłego popołudnia z kobietą, której szczerze nienawidziła. Musisz odebrać Julię. Ja jestem w szpitalu. Wysłała wiadomość, po czym odszukała w pamięci telefonu numer Artura. Palec jej zadrżał, kiedy naciskała przycisk „połącz”, ale szybko pozbyła się wątpliwości. – Kaliński, słucham – usłyszała oficjalne powitanie. – Cześć – szepnęła lekko zachrypniętym głosem. – Halo? Odchrząknęła. – Cześć, tu Weronika. – Nika? – zniecierpliwienie ustąpiło miejsca zdziwieniu. – Coś się stało? – Stało. Chciałabym... porozmawiać. – Właśnie wyszedłem z pracy. Gdzie jesteś? – Na Czerskiej. Naprzeciwko butiku. – Zaraz tam będę. Wrzuciła telefon do torebki, ignorując wiadomość, która nadeszła w trakcie rozmowy. Na pewno Kamil próbował się z nią skontaktować. Ciekawe tylko, czy z troski o zdrowie żony, czy może ze złości, że pokrzyżowała mu plany?

Marcin zdjął buty w przedpokoju, po czym wniósł zakupy do kuchni. Kornelia, wbrew przypuszczeniom, nie spała. Siedziała przy stole i czytała książkę. – Cześć, mała – przywitał się, całując ją w czubek głosy. – W fotelu byłoby ci wygodniej. – Czekałam na ciebie – odparła dziwnie drżącym głosem. – Mogłaś czekać w salonie pod kocykiem. – Nie mogłam, bo bym zasnęła. Jak mogłeś to zrobić? Nie pamiętał, żeby zrobił coś złego, więc spokojnie rozpakowywał torby. Dopiero rumor przewracanego krzesła nakazał mu zerknąć na żonę. Stała oparta dłońmi o stół, a jej oczy ciskały pioruny. – O co chodzi? – zaniepokoił się. – Jakim prawem wypytujesz Olkę, co się ze mną dzieje? – wyjaśniła powód swojego rozdrażnienia, z trudem panując nad eksplozją złości. – Kto cię do tego upoważnił? – Nikt. – Podszedł do żony i ujął jej twarz w dłonie. Nie potrafił się powstrzymać. Była taka piękna, gdy się złościła. – Po prostu widzę, że dzieje się z tobą coś złego i jako mąż... – Zostaw mnie! – nakazała, odpychając ręce Marcina. – Nagle stałam się twoją własnością? Niedługo wymyślisz, że bycie mężem daje ci prawo do zdarcia ze mnie ubrania i wzięcia siłą, skoro wyniosłam się z sypialni. – A to jest świetny pomysł. – Szarpnął za suwak bluzy Kornelii. – Co robisz? – Spróbowała go powstrzymać, ale było już za późno. Góra od dresu wylądowała na podłodze. – Marcin, no! Dalsze słowa zostały stłumione przez zaborczy pocałunek, który niemal zmiażdżył wargi Kornelii. Poddała się. Bliskość męża, poprzedzona kilkudniową tęsknotą, zadziałała jak afrodyzjak Pieszczoty, chociaż zachłanne i nieco szorstkie, sprawiały przyjemność, niosły rozluźnienie. Marcin był przygotowany na stanowczy opór, szarpaninę, nawet krzyki. Nie chciał niczego robić na siłę, kiedy jednak zorientował się, że żona nie ma zamiaru protestować, postanowił pociągnąć grę dalej. Tym bardziej że rozzłoszczona, ciskająca oczami zielone pioruny Kornelia bardzo go podnieciła. Chciał ją mieć tu i teraz. Pragnął opanować ten żywioł, zmierzyć się z nim, zamienić w spokój, poprzedzony miłosną ekstazą. – Ani słowa – szepnął, po czym zagryzł płatek jej ucha. Gwałtownie zdarł z niej stanik. Pod wpływem szarpnięcia materiał się rozdarł, ale Marcin się tym nie przejął. Ukrył w dłoniach uwolnione piersi. Pieścił je niespiesznie, z namaszczeniem, czekając, aż sutki stwardnieją. Nie była w stanie sprzeciwić się fali przyjemności. Oparła dłonie na blacie stołu, żeby było jej wygodnie i pozwoliła mężowi decydować. Jego ręce spacerowały po plecach, brzuchu, biodrach, krzesząc iskry rozkoszy. Wargi błądziły po szyi, na przemian muskając, całując albo lekko kąsając skórę. Były zaborcze, chciwe, wciąż niezaspokojone. – Nie przestawaj – słowa same wypłynęły z ust Kornelii, kiedy Marcin odsunął się na chwilę. – Spokojnie, mała – szepnął i, nie tracąc czasu na zabawę z guzikami, zdjął koszulę przez głowę. Chciał poczuć ciepło żony. Przytulił ją mocno. Gorące, nabrzmiałe sutki przywarły do jego torsu, a ciałem zawładnęła rozkosz. Nie był już w stanie powstrzymać narastającego pożądania. Nie mógł czekać ani chwili. Chwycił leżący na szafce nóż. – Nie! – krzyknęła Kornelia. Przestraszyła się. Zasłoniła piersi, chcąc zakończyć niebezpieczną zabawę. Mąż miał jednak inne plany. Lekko popchnął ją do tyłu. Ponownie oparła dłonie na blacie, żeby nie stracić równowagi. Płaska strona noża przesunęła się po wewnętrznej stronie uda, co było jednocześnie przerażające i podniecające.

Nie była w stanie stawić oporu. Należała już tylko do ust, ślizgających się po jej brzuchu. Zacisnęła mocno powieki w oczekiwaniu na spełnienie. W oczekiwaniu na ból. Poczuła chłód metalu w okolicach pachwiny, ostrze przecięło tylko materiał bielizny. Marcin wszedł w nią gwałtownie. Jęknęła, ale tylko z zaskoczenia. – Patrz na mnie, Nela – usłyszała głos męża. Otworzyła oczy. Marcin poruszał się szybko, zmuszając ich ciała do dzikiego pędu na szczyt. Kasztanowe źrenice wyrażały miłość, pożądanie, chęć spełnienia. Ich barwa rozmyła się nieznacznie. Kornelia dostrzegła konia, biegnącego po soczystozielonej trawie. Naprężone mięśnie pracowały pod lśniącą sierścią, unosząc ją na grzbiecie. Zacisnęła palce na miękkiej grzywie, czerpiąc przyjemność z szalonego biegu i bliskości celu, który wciąż pozostawał tajemnicą. Z każdym krokiem był jednak coraz bliżej, wołał ją, zmuszał do jęku. – Szybciej – poprosiła. Łzy spływały jej po policzkach, kiedy rozkosz mąciła zmysły. Mięśnie rąk drżały. Nie były w stanie utrzymać ciężaru ciała. Upadłaby na blat, gdyby nie tkwiła w bezpiecznym kokonie ramion. Po chwili poczuła rozlewające się w niej nasienie Marcina. Miejsce dzikiego konia zajął kasztanowy blask w oczach ukochanego. Tym razem oboje płakali z rozkoszy, szczęścia i bólu. – Jesteś cudowna – szepnął. – Chodź do mnie. – Przytulił ją mocno i gładził po plecach, czekając, aż ich oddechy się uspokoją. Mieszkanie Artura było skromnie urządzone, ale przytulne. Z przedpokoju wielkości pudełka od zapałek weszli do niewiele większej kuchni, której urok polegał na tym, że wszystko było pod ręką. – Jestem wściekle głodny – powiedział Artur, otwierając lodówkę. – Mam wczorajszą ogórkową. Zjesz ze mną? – Chętnie – odparła Weronika. – A gdzie jest łazienka? – Z przedpokoju w lewo. Po prawej jest pokój. Poszła się odświeżyć. Z upaćkanego pastą do zębów lustra spojrzały na nią dziwnie błyszczące oczy. Nagle straciła pewność, że dobrze zrobiła, przyjeżdżając tutaj. Może powinna zaproponować rozmowę w knajpie? Przyjęcie zaproszenia do mieszkania kumpla, który wyznał jej uczucia, było chyba zbyt jednoznaczną zgodą na ocieplenie relacji. Czy na pewno właśnie tak chciała ukarać Kamila? Wątpliwości rozwiało wspomnienie męża słuchającego szczebioczącej Anny. Wyglądali jak gołąbeczki, niech więc sobie gruchają na zdrowie. Odpłaci mu tą samą monetą. – Nalałem zupę! – zawołał Artur. – Idę! Sierść konia była miękka i przyjemnie ciepła. Kornelia wtuliła w nią twarz tak mocno, że wyczuwała

każde drgnięcie mięśni, słyszała przyspieszone bicie serca. Zapewne zobaczyłaby też, jak klatka piersiowa faluje pod wpływem oddechu, ale nie miała odwagi unieść powiek. Szalony galop, którego była częścią, przerażał ją i fascynował jednocześnie. Bała się, że jedno spojrzenie zniszczy wszystko, zatrzyma go na zawsze. – Patrz na mnie, Nela – usłyszała prośbę, a coś w jej wnętrzu zapragnęło ją spełnić. Kornelia otworzyła oczy, instynktownie mocniej wtulając się w poduszkę. Leżała w łóżku, starannie otulona kołdrą. Znów była w małżeńskiej sypialni. Pościel pachniała Marcinem. Na ustach wciąż czuła moc jego pocałunków. Każdym zmysłem pragnęła ich więcej i bardziej. Ale... Właśnie, było jedno znaczące, bardzo duże ale. Te pocałunki mogły też należeć do innej. Usta, dające namiętność, potrafiły kłamać. Dłonie zapewne nie miały oporu przed ślizganiem się po cudzych biodrach i piersiach. A Kornelia nie potrafiła nawet stanowczo zbuntować się przeciwko takiej sytuacji. Nie miała dość siły, aby nakazać ciału obojętność na pieszczoty męża. Ono pragnęło ich bardziej niż spękana ziemia deszczu. Należała do Marcina i nic nie było w stanie tego zmienić. – Ale on nie należy do mnie – mruknęła, uderzając pięścią w poduszkę. Bezsilność idąca w parze z miłością, której nie potrafiła zabić, sprawiły, że z piersi wydarł się głośny szloch. Płakała, wycierając twarz w pościel, a łzy nie przynosiły ulgi. – Nela, co się dzieje? – Zawodzenie przywołało z kuchni Marcina. Ukląkł przy łóżku i położył rękę na ramieniu żony. – Coś cię boli? Pokręciła głową. – Czy zrobiłem coś wbrew tobie? Ponownie zaprzeczyła, próbując jednocześnie zapanować nad łzami. – To o co chodzi, kochanie? Że zniszczyłem ci bieliznę? To była twoja ulubiona? – Nie – wyszeptała z trudem. – Całe szczęście. – Odetchnął z wyraźną ulgą. – Jutro pojedziemy do sklepu i kupimy nową, taką, jaką będziesz chciała. Dobrze? – Nie trzeba. – Ale sprawi mi to przyjemność. – Uśmiechając się łagodnie, odgarnął włosy z twarzy Kornelii. – Tobie pewnie też. A teraz powiedz, dlaczego płakałaś. Bo zdenerwowałem Olę? – Tak – skłamała. Nie była gotowa na szczerą rozmowę. – Przed chwilą z nią gadałem i wszystko wyjaśniłem. Strasznie drażliwa się zrobiła w tej ciąży. – Nie oceniaj. Nic o niej nie wiesz. – Masz rację, nie wiem. Ale wiem, że jesteś smutna i będziemy musieli coś z tym zrobić. – To znaczy? – Zależy, co będziesz chciała. Kino, klub, kręgle... – Wszystko na ka – podsumowała, uśmiechając się lekko. Bliskość Marcina działała uspokajająco i odsuwała na bok wszystkie lęki. – Bo ka to bardzo ładna literka jest – zażartował, nawiązując do komedii jednego z ich ulubionych reżyserów. Usiadł na łóżku, żeby przytulić żonę. – Przeciwko innemu sposobowi poprawiania ci nastroju też nic nie mam – szepnął, buszując nosem w jej włosach. – Ale o tym opowiem ci później. – Odsunął od siebie Kornelię zadowolony, że rozpacz została zażegnana. – Zrobiłem obiad. Ubierz się, a ja nałożę. – Zdążę wziąć prysznic? – Taki bardzo szybki.

Kamil nie potrafił się na niczym skupić. Nie wychodziło mu nawet oglądanie telewizji. Pozbawiona zapachów gotowania, sterylnie czysta kuchnia była dziwnie zimna, mało przytulna. Włączył radio, żeby przegonić ciszę. Nalał wody do czajnika elektrycznego, wyjął z szafki kubki. Z przyzwyczajenia dwa, chociaż Weroniki nie było, a nie lubiła zimnej herbaty. Nie wiedział, o której żona wróci ani czy w ogóle dzisiaj wróci, nie miał nawet pojęcia, dlaczego musiała jechać do szpitala. Nie odbierała telefonu, mając za nic to, że z nerwów odchodził od zmysłów. Czajnik wyłączył się w chwili, w której zazgrzytał klucz w zamku. Kamil wybiegł do przedpokoju, gubiąc po drodze kapcie. – Nika! – krzyknął, chwytając żonę za ręce. Szybki ogląd jej postaci mu wystarczył. Nie miała żadnych siniaków, opatrunków ani gipsów; znaczy nie uległa wypadkowi. – Gdzie ty byłaś? – W szpitalu – odparła cichym, zmęczonym głosem. – Co się stało? – Ból brzucha. Pogotowie zabrało mnie z ulicy. – Zdjęła kurtkę i pozwoliła Kamilowi ją odwiesić. – Co z dzieckiem? – Nie udawaj, że cię to obchodzi. – Obchodzi, bez względu na to, co sobie myślisz. – Julia śpi? – Zgrabnie zmieniła temat. – Tak. Chodź do kuchni. – Wziął ją za rękę. – Właśnie robię herbatę. Może coś zjesz? – Nie jestem głodna. – Wyswobodziła się z uścisku. – Padam na nos. Wezmę prysznic i się położę. Czuła się podle, serwując Kamilowi kłamstwo za kłamstwem. Szybko jednak odsunęła na bok wyrzuty sumienia. Ostatecznie on też wielokrotnie nie był z nią szczery. Gorąca woda spłukała napięcie ostatnich kilku godzin. Już po chwili Weronika leżała w łóżku z laptopem i przeglądała ulubione strony. Ostatnio właśnie tak spędzała wieczory. 30 września Mam wrażenie, że życie zaczyna mnie przerastać. M. chce mieć dzieci. Oczywiście ja mam je urodzić, ale... No właśnie... On jest niepłodny i raczej nic nie wskazuje, żeby miało to ulec zmianie. Do wczoraj temat był omijany w rozmowie, jakby nie istniał. Ileż jednak można udawać? Zapytałam więc wprost, jak to sobie wyobraża, czy mam iść do łóżka z innym? To, co usłyszałam w odpowiedzi po prostu mnie zmroziło. Dowiedziałam się, że on zdrady nie wybacza i jeśli do niej dojdzie, to najpierw zabije bachora (właśnie takiego słowa użył), później mnie, a na końcu fagasa, który tknął jego własność. Ton jego głosu oraz zimne błyski w oczach sprawiły, że zadrżałam z przerażenia. Chyba to dostrzegł, bo objął mnie i pocałował w czubek głowy. – Ale przecież ty jesteś rozsądna, prawda? – Ton jego głosu złagodniał. – Oczywiście – szepnęłam. Inna odpowiedź nie wchodziła w grę. M. nie żartował. Już od dawna wiem, że on nie cofa się nigdy i przed niczym. Zapewne tak zaplanowałby każdą śmierć, że nikt nie powiązałby ich z jego osobą. A jak

cudnie odegrałby załamanego ojca i męża! Jest świetnym aktorem, o czym przekonałam się już wielokrotnie. Dlatego moja niewierność, czy też chwilowa słabość musi na zawsze pozostać w tajemnicy. – Bardzo cię kocham, wiesz? – usłyszałam tuż przy uchu. – I sama świadomość, że dotykał cię inny mężczyzna byłaby dla mnie cholernie przykra. Rozumiesz to? – Więc jak wyobrażasz sobie moje zajście w ciążę? – Na pewno słyszałaś o inseminacji. Zabieg jest bezbolesny – tłumaczył spokojnym, łagodnym głosem. Jeśli tak rozmawiał z pacjentami, niedziwne, że ludzie mu ufają. – Nie ma żadnej agresywnej ingerencji w organizm. Kilka badań przeprowadzonych w intymnej i jak najbardziej przyjaznej atmosferze. A później zabieg trwający nieco dłużej od standardowej cytologii. Będziesz matką od samego początku. A ja ojcem. – Myślisz, że to dobry pomysł? – Dla nas najlepszy. Wszystko załatwimy dyskretnie. Nikt się nie dowie, że nieco pomogliśmy losowi. – Boję się – szepnęłam, ukrywając twarz w dłoniach. – Niepotrzebnie, kochana. – Pogłaskał mnie po plecach. Wiedziałam, że bunt nie ma sensu, bo M. na pewno już wszystko zaplanował. Pozostało mieć nadzieję, że coś jednak stanie mu na przeszkodzie. Nie to, że nie chcę być matką. Chcę, bardzo chcę. Ale nie tak, nie w ten sposób! Chcę, żeby moje dziecko było owocem miłości, a nie kaprysem męża. I dlaczego tylko ja mam się poddawać badaniom, mierzyć temperaturę, czekać na owulację, a później pozwolić się zapłodnić jak zwierzę, bo hodowca tak chce? Nie jestem krową, którą trzeba unasienić we właściwym czasie, tylko kobietą, która ma prawo decydować, kiedy i z kim będzie miała dziecko! Poza tym inseminacja jest sposobem leczenia niepłodności, a Mirek nie podjął leczenia. Pewnie uznał, że to zbyt upokarzające. On chce potomka. Widocznie jest on wpisany w jego idealny plan na życie. A ja mam go realizować. M. twierdzi, że dziecko będzie nasze, ale to nieprawda. Urodzę je i będzie moje. Jestem pewna, że jak nie będzie wystarczająco idealne, to ja zostanę obciążona odpowiedzialnością. Nie wiem, czy on zdoła je pokochać. Nie chcę, żeby je kiedyś skrzywdził. I nie wiem, czy ja zdołam pokochać dziecko poczęte wbrew mojej woli... Czym jest inseminacja z przymusu, jeśli nie gwałtem? Cóż jednak miałam zrobić? Sprzeciw nie wchodził w grę. Grzecznie wysłuchałam, na czym teraz powinnam się skupić, z ulgą przyjmując informację, że zabieg nie odbędzie się już, zaraz, natychmiast. Najpierw mam przegonić anemię. Dlatego też grzecznie poszłam na badania, a co dalej, zadecyduje lekarz. Zanim zajdę w ciążę, M. chce usłyszeć, że jestem zdrowa, silna i nic mi nie zagraża. Basia Nitka





14. Świat mienił się wielością barw jesieni, skąpanych w promieniach porannego słońca oraz wilgoci niespiesznie opadającej mgły. Weronika oparła dłonie na parapecie. Dzisiaj przyroda ofiarowała jej uśmiech, na który nie potrafiła odpowiedzieć uniesieniem kącików ust. Pomimo spustoszenia, jakie dokonało się w niej w ciągu kilku ostatnich dni, życie wciąż miało w sobie piękno. Weronika zapragnęła ponownie cieszyć się nim z mężem. O szczęście musiała jednak zawalczyć. Plan był gotowy. Do jego realizacji potrzebowała kilku zdjęć i potwierdzenia jednej informacji. Wybrała numer Kornelii. – Cześć. Nie obudziłam cię? – Nie, no coś ty! Jestem już po śniadaniu i zaraz zabieram się do roboty. – Jakiej roboty? Powinnaś jeszcze odpoczywać. – I będę odpoczywać, ale czynnie. – Zaśmiała się. Pomimo niepewności związanej z zachowaniem męża była radosna. Najwyraźniej ładna pogoda również na nią wpłynęła pozytywnie. – Muszę dokończyć obraz dla Domanieckiej. Lepiej powiedz, co u ciebie. – Dobrze. Przynajmniej fizycznie, bo psychicznie to kiepsko. Mam prośbę. Przesłałabyś mi te zdjęcia z Anką i Marcinem? – Co chcesz zrobić? – Uświadomić męża naszej pani od flirtów, że jest oszukiwany i prawdopodobnie zdradzany. Powinien wiedzieć. Fotki z Kamilem już mam. Wczoraj pstryknęłam. – Też uważam, że powinien wiedzieć. Ale... – zawahała się Kornelia. – Nika, to są nasi mężowie. Mimo wszystko... – Wiem, dlatego rozmyję twarze. Nikt ich nie rozpozna. Obiecuję. Dostaniesz foty do akceptacji. – Oki, jak chcesz mu powiedzieć? – Wyślę maila. Bez problemu znalazłam adres w internecie. Czyli czekam na fotki, mała obróbka, akceptujesz i wysyłam. Tak? – Tak – szepnęła Kornelia. Sama na pewno nie wykonałaby takiego ruchu i wcale nie dlatego, że się bała. Robiły z Olą rzeczy wymagające większej odwagi. Ale tu nie miała pewności, czy doszło do zdrady. Miała dowody na kłamstwa Marcina, Weronika wiedziała, że Kamil też często mijał się z prawdą, ale niewierności nie mogły udokumentować. A jeśli zbyt pochopnym osądem zniszczą życie Anny? Ola zajrzała do trzymanej w dłoni papierowej torby, krytycznym wzrokiem oceniając jej zawartość.

Koronkowa bielizna, biała z ciemnoróżowymi wstawkami, bordowe pończoszki w pionowe esy-floresy, balsam do ciała oraz dwie świeczki o zapachu lilii. Brakowało kokardy na głowę, ale na to Kornelia nigdy by się nie zgodziła. – To ja – rzuciła Ola w stronę kratki domofonu. Kornelia czekała na przyjaciółkę na klatce schodowej. – Cześć, to Ja – powiedziała, uśmiechając się zaczepnie. – Cześć, chorowitku. Jak się czujesz? – Dobrze. Chodź, herbata właśnie się zaparza. – Uwielbiam tę twoją herbatkę. – Ola zdjęła w przedpokoju płaszcz i buty. – Marcina nie ma, mam nadzieję? – Przecież ci mówiłam, że pojechał do firmy i wróci około południa. Gdzie siadamy? W salonie czy w kuchni? – W kuchni. Mam coś dla ciebie – oświadczyła, podążając za Kornelią. – Tylko bardzo proszę, nie jęcz i nie wybrzydzaj. – Dobrze, a co masz? – Zobacz. – Wydobyła z torby koronkowy stanik. – Rozmiar chyba dobry. – A po co mi taka bielizna? – Za chwilę będziesz wszystko wiedzieć. – Ola ułożyła stanik na kuchennym stole i przystąpiła do dalszego rozpakowywania zakupów. – Tutaj masz majteczki, pończochy i balsam z brokatem. A to jest do stworzenia atmosfery – powiedziała, wskazując na świeczki. – Pijemy herbatkę i wskakujesz do łazienki. Później zakładasz to i kieckę, którą zaraz wynajdę w twojej szafie, robię ci makijaż, a reszta... No cóż, o resztę będziesz musiała zadbać sama. – Ola, nadal nie wiem, o co chodzi. – Kornelia postawiła na stole dzbanek z herbatą, odsuwając na bok koronkowe fatałaszki. – Marcin cię o to poprosił? Niepotrzebnie, kupił mi wczoraj dwa komplety bielizny. – Kupił ci bieliznę? – Tak, bo... – umilkła, a na jej policzki wypłynął rumieniec. Nie potrafiła tak po prostu opowiedzieć o szalonym seksie na kuchennym stole i emocjach, które mu towarzyszyły. Zaklęła je w obrazie, który był jednym z najlepszych, o ile nie najlepszym, jakie namalowała. Nie potrafiła ubrać uczuć w słowa. Nie chciała. Tamto wydarzenie powinno na zawsze pozostać tajemnicą jej i Marcina. – Bo co? – dopytywała Ola, patrząc wyczekująco na przyjaciółkę. – Bo jedną mi zniszczył – szepnęła w końcu, odwracając się w stronę szafki i udając, że wybór pomiędzy szklankami a filiżankami pochłania całą jej uwagę. – Czyli bardzo grzeczni nie jesteście. A mówiłaś, że wyniosłaś się z sypialni. – Nie zrobiliśmy tego w sypialni. – Oki, nie wchodzę w szczegóły, bo zaraz spłoniesz. Siadaj, Nela – zarządziła Ola, wyjmując przyjaciółce z rąk porcelanową filiżankę. – To zostaw na proszone przyjęcie z udziałem szwagierki. Szklanki będą idealne. – Postawiła je na stole i napełniła płynem w kolorze rozjaśnionego słońcem bursztynu. – No siadaj, mówię. – Siedzę. – Zajęła miejsce za stołem. – Może mi teraz wyjaśnisz, po co to wszystko? – Uwiedziesz Marcina. – Nie muszę go uwodzić. – Czyżby? Niedawno nakryłam go z inną. Wiesz już, co go z nią łączy? – Nie, ale... – Cisza! – Lekko uderzyła dłonią w stół. – Czekasz już o dwa tygodnie za długo. Ja na twoim miejscu

od razu zrobiłabym awanturę. – Olka, ale o co? Te fotki nie są dowodem zdrady, tylko kłamstwa. – Czas poznać ich przyczynę. Dzisiaj zawładniesz jego ciałem i umysłem. Sprawisz, że będzie twoim niewolnikiem, a później sprowokujesz do wyznania, co robił z tą Anną. Musisz poznać prawdę, nawet jeśli będziesz później ryczeć przez tydzień. Jeśli nic nie zrobił, w końcu będziesz miała spokojną głowę. A jeśli zrobił, zabierzesz manatki i zostawisz mu wspomnienie cudownej kobiety, którą powinien wielbić za sam fakt istnienia. Dzisiejsze popołudnie ma zapamiętać do końca życia. – Myślisz, że potrafię to zrobić? – Potrafisz. Kochasz go. I jesteś cudowna, Nela, musisz w to wierzyć. Żadna Anka nie będzie ci psuć szczęścia. Weronika zapisała zmiany w dokumencie i oderwała wzrok od monitora. Propozycje aranżacji niedużej kuchni na jutrzejsze spotkanie z klientem zostały przygotowane. Teraz należało zająć się uporządkowaniem dokumentacji już zatwierdzonego projektu. Wszystko jeszcze dziś powinno trafić na biurko szefowej, żeby mogła nanieść ewentualne poprawki. Płyta, rysunki, lista niezbędnych materiałów i jeszcze symulacja kosztów... Tylko, gdzie ona się zawieruszyła? Szukała tak nerwowo, że segregator spadł z hukiem na podłogę. – Nika, wszystko w porządku? – zaniepokoiła się przełożona. – Nie mogę znaleźć symulacji kosztów dla Mroczkowskiego. – To wydrukuj jeszcze raz. – Pracowałam nad tym w domu. Wszystko mam w swoim laptopie. – Weronika nerwowo układała papiery w segregatorze. – Jeden świstek nie jest wart takich nerwów. Daj mi to, co masz, a po symulację kosztów jedź do domu. Do czternastej powinnaś wrócić. Weronika ułożyła więc dokumenty, po czym wzięła płaszcz i opuściła biuro. Ciepłe promienie październikowego słońca dotknęły jej policzków, łagodząc zdenerwowanie. Po upływie niecałej godziny weszła do mieszkania. Jakże się zdziwiła, gdy do przedpokoju wszedł Kamil. Przecież miał być o dwunastej w pracy! – Cześć – rzuciła i, nie zdejmując butów, przeszła do pokoju telewizyjnego, który od jakiegoś czasu był też jej sypialnią. Tu doznała szoku. W jednym z foteli siedziała Anna, a przed nią na ławie stał kubek z Kubusiem Puchatkiem. – Wera? – Anna również wyglądała na zaskoczoną. – Co ty tu robisz? – Mieszkam. – To właśnie jest moja żona – powiedział Kamil, obejmując Weronikę. – Znamy się. – Odepchnęła rękę męża i wyjęła z szafy torbę na laptopa. – Doprawdy, mógłbyś jednak mieć więcej taktu i nie sprowadzać kochanki do domu. – Nie pleć bzdur, Nika. – Jak sobie życzysz, kochanie. – Uśmiechając się uroczo, grzecznie dygnęła, po czym zapakowała komputer i przewiesiła torbę przez ramię. – To nie przeszkadzam. Bawcie się ładnie, gołąbeczki. Uznajmy, że mnie tu nie było.

– Wera, poczekaj. – Anna złapała ją za rękę. – Zostaw mnie, zdziro – warknęła groźnie Weronika. – I zapamiętaj sobie raz na zawsze, że Wera nie istnieje. A kubek zabieram. – Chwyciwszy naczynie, wylała jego zawartość na podłogę. – Jest mojej córki. Mojej, rozumiesz? Więc trzymaj się od niej z daleka, bo pożałujesz. – Weronika, co się z tobą dzieje? – Kamil spróbował zatrzymać rozwścieczoną żonę, ale odepchnęła go z siłą, której się nie spodziewał. Wyszła na klatkę schodową, ściskając w drżącej dłoni ulubiony kubek Julii. Miała ochotę cisnąć nim o kamienną posadzkę, ale nie chciała sprawiać dziecku przykrości. Ono nie było niczemu winne, a strata ulubionego garnuszka z kochanym Puchatkiem na pewno zostałaby zauważona i rzewnie opłakana. Kamil nie powinien robić w nim herbaty kochance. Anna nie miała prawa kalać brudnym dotykiem rzeczy Julii. Wzięła sobie męża. Głupi był, że uległ niewinnej mince skrzywdzonego dziewczątka. Na pewno poczuł się przy niej jak rycerzyk, bez którego słaba, wątła kobietka nie da sobie rady. Niedługo i tak dostanie kopa w tyłek, a wtedy nie będzie miał ani kochanki, ani żony. Od Julii Anna ma się trzymać jak najdalej. Marcin był szczęśliwy. Spodobało mu się, że Kornelia dla niego zatańczyła. Że przejęła inicjatywę, robiąc wszystko, aby sprawić mu przyjemność. Że była odważna, drapieżna i kusicielska. Że dała mu nie tylko rozkosz, ale też trudną do opisania czułość. Teraz leżał obok żony, odpoczywając po erotycznej zabawie. Kornelia natomiast zastanawiała się, jak zrealizować drugą część planu. Oddech męża powoli się uspokajał. Wiedziała, że jeśli Marcin zaśnie, magia chwili osłabnie. Należało działać. – Śpisz? – zagadnęła. – Nie, zastanawiam się – szepnął, odwracając twarz w jej stronę. – Coś mi tu nie gra. – Położył się na boku i wziął kosmyk włosów Kornelii. Owinął go sobie wokół palca, rozplątał, po czym zamotał jeszcze raz. – Nigdy się tak nie zachowywałaś. – To dobrze czy źle? – Było... Jest cudownie, ale chcę wiedzieć dlaczego. Ostatnio nie bardzo mnie lubiłaś, wyprowadziłaś się z sypialni. Nie mam pojęcia dlaczego. A dzisiaj zaszalałaś... Zapomniałem o jakimś ważnym dniu? – Nie. Po prostu cię kocham. Bardzo, bardzo. I dlatego zrobiłam ci niespodziankę. – Ja też cię kocham. Bardzo, bardzo, ale nie pytam o część prawdy, a o całą prawdę. – A ty mówisz mi całą prawdę? – zgrabnie odbiła piłeczkę. Figlarny uśmiech natychmiast zniknął z jej ust. Marcin sam skierował rozmowę na właściwe tory i zamierzała to wykorzystać. – Oczywiście – padła stanowcza odpowiedź. – Zawsze? – Nie wiem, o co ci chodzi, ale... Niepewność w głosie Marcina dodała Kornelii sił. Odsunęła rękę, którą ją obejmował i usiadła po turecku na łóżku, okrywając się kołdrą. Patrzyła na męża z góry, dzięki czemu czuła, że ma nad nim przewagę. – Jak ma na imię wasz nowy grafik? – przeszła do konkretów. – Wojtek, przecież go poznałaś, a dlaczego... – Mówiłeś, że Andrzej. – Nie, kochanie. Musiałaś źle usłyszeć.

– Nie miałam aż tak dużej gorączki. – Wzięła leżący na nocnej szafce telefon. – Powiedziałeś, że idziesz na spotkanie z Andrzejem, nowym grafikiem. A może z An... ną, co? – O czym ty mówisz? – O tym. – Podała mu telefon, na którym widniało jedno ze zdjęć zrobionych przez Olę. – Naprawdę bardzo mi przykro, że nawet teraz nie stać cię na powiedzenie prawdy. – Wstała. Skierowała się w stronę drzwi. Przystanęła na progu i spojrzała przez ramię na zaskoczonego przebiegiem rozmowy Marcina. – Fotki zrobiono w dniu, w którym zostawiłeś w domu chorą żonę, żeby spotkać się z kochanką. A dzisiejsze popołudnie było moim pożegnaniem. Teraz wiesz już wszystko. Dostałeś całą prawdę, tak jak chciałeś. Chyba coś mówił, ale ona nie słuchała. Siła, którą jeszcze przed chwilą miała w sobie, nagle zniknęła, a do oczu napłynęły łzy. Marcin nie mógł ich zobaczyć. Weszła do łazienki. Ogarnęła ją wściekłość i bezsilność, a zapach różanego balsamu zmieszany z wonią ukochanego przyprawiał o mdłości. Weszła pod prysznic, żeby zmyć z siebie to wszystko, zapomnieć o pieszczotach, które sprawiały, że drżała z rozkoszy. Woda zmieszała się ze spływającymi po policzkach łzami. Nie było już odwrotu. Kornelia postanowiła, że po wyjściu z łazienki spakuje kilka drobiazgów, zabierze kota i wyjdzie. Niespodziewanie poczuła chłodny powiew. Uniosła powieki, żeby zobaczyć, jak Marcin wchodzi do brodzika. Chciała uciec, ale zasłonił sobą wejście. – Zostaw mnie – nakazała, odwracając się tyłem. Nie chciała na niego patrzeć. Nie posłuchał. Wziął gąbkę. Namydliwszy ją, zaczął masować szyję, plecy, pośladki i uda żony. Robił to na przemian szorstko i delikatnie. Później nalał na dłonie odrobinę szamponu. Mył włosy Kornelii, pocierając opuszkami palców skórę głowy. Rozluźniła się pod wpływem tych zabiegów. Od zawsze lubiła, kiedy ktoś bawił się jej włosami, teraz odkryła, że jest to nie tylko przyjemne, ale też niezwykle podniecające. Zadrżała. Marcin musiał dostrzec, co dzieje się z żoną, bo przesunął namydlone ręce na jej kark. Masował niespiesznie, jakby chciał zmyć ból, który sprawił ukochanej. Następnie ukrył w dłoniach piersi żony. Delikatnie pieścił i tak już stwardniałe sutki, aż usłyszał cichy jęk rozkoszy. Wtedy odwrócił Kornelię twarzą do siebie. Oparłszy się o zaparowaną szybę kabiny prysznicowej, wsunął kolano pomiędzy jej uda. Była tak zaskoczona i reakcjami swojego ciała, i poczynaniami męża, że nie stawiała oporu. Marcin chwycił ją za pośladki, przyciągnął do siebie. Pocałował lekko rozchylone usta, czubek nosa, musnął językiem sutki, po czym położył rękę na spragnionej czułości łechtaczce, aby poddać ją rytmicznym pieszczotom. Złość Kornelii została zastąpiona rozkoszą. Palce instynktownie otoczyły penisa Marcina. On jednak nie chciał przyjemności. Stanowczo odsunął rękę żony. Po chwili usłyszał stęknięcie, a ciałem Kornelii wstrząsnął dreszcz. – A to jest moja prawda – szepnął, łaskocząc wargami ucho Kornelii. – Kocham cię. – Nie czekając na odpowiedź, rozpoczął opłukiwanie jej i siebie z piany, po czym zakręcił wodę i otulił żonę ręcznikiem. – Wycieraj się, bo znowu będziesz chora. – Nie chcę twojej troski – odparła niechętnie, wychodząc z brodzika. Nogi jeszcze jej drżały, ale odzyskała już rezon. Kiedy wyszła, wytarł podłogę w łazience i przemył twarz zimną wodą. Musiał zebrać myśli, ponieważ czekała go poważna rozmowa, która miała dużą szansę zakończyć się porażką. Kilkakrotnie okłamał Kornelię. Wiedział, że nie powinien. Za głupotę zapłacił najwyższą cenę: zranił osobę, którą kochał najbardziej na świecie. Ubrał się i wyszedł. Podążając za mokrymi śladami na podłodze, dotarł do sypialni. Kornelia siedziała na brzegu fotela i rozczesywała mokre włosy. Obok zaś, mrucząc z zadowoleniem, leżał szary, futrzany

kłębek. – Nie wiesz, gdzie jest transporter Czykity? – W pawlaczu – poinformował. – Ale nie będzie ci potrzebny. – Nie zostanę tu ani... – Nie zdradziłem cię – powiedział stanowczo. – Wiem, jak to wygląda i domyślam się, co sobie pomyślałaś, ale musisz mnie wysłuchać. – Nic nie muszę. Miałeś szansę wszystko wyjaśnić i nie skorzystałeś z niej. – Dobrze, nie musisz. – Ukucnął naprzeciwko Kornelii i spojrzał jej w oczy. – Bardzo proszę, żebyś mnie wysłuchała. Zrobisz to? – A później pozwolisz mi wyjść? – Tak, jeśli nadal będziesz chciała. – Więc dobrze. Mów. – Wysusz włosy i ubierz się, a ja zamówię coś do jedzenia. Padam z głodu, bo żona nie pozwoliła mi nawet zajrzeć do kuchni. – Uśmiechnął się do niej. – Porozmawiamy na spokojnie, jak dorośli ludzie, dobrze? – Oki – wzruszyła ramionami – ale to niewiele zmieni. – Dziękuję – szepnął, unosząc do ust rękę Kornelii. Dostał szansę. Nie zamierzał jej zmarnować. Przede wszystkim trzeba zamówić jedzenie. Pierogi ruskie z pierogarni naprzeciwko. Tak, to dobry pomysł. Byli tam kiedyś razem i oboje wyszli zadowoleni. Co do tego? Sok pomarańczowy. Jeszcze jakiś deser... A może lepiej nie? Jak już sobie wszystko wyjaśnią, pójdą do kawiarni. Dawno nigdzie nie wychodzili, dziś będzie świetna okazja. „Co jeszcze zrobić, żeby Nela była zadowolona – zastanawiał się Marcin, nakrywając do stołu. – Przydałyby się kwiaty, ale nie mam czasu. Poza tym nie chcę jej przekupić, tylko odzyskać zaufanie. Więc kwiaty jutro, a dzisiaj...” – Jestem. – Głos Kornelii przerwał nerwowe układanie planu. – Słucham, co chciałeś mi powiedzieć? – Może zaczekamy, aż dostarczą jedzenie? – zaproponował. – Jak wolisz. – Zajęła miejsce za stołem. – Ale... Dźwięk domofonu uniemożliwił jej dokończenie. Marcin poszedł otworzyć. Napotkał w przedpokoju spakowaną torbę. Czyli decyzja o wyprowadzce już właściwie zapadła, a rozmowa będzie jedynie formalnością. Miał więc przed sobą zadanie trudniejsze, niż przypuszczał. Czekając na klatce schodowej na pracownika pierogarni, przeklinał w myślach siebie za to, że kiedykolwiek zgodził się na utrzymywanie czegoś w tajemnicy przed żoną. – Pierogi? – zdziwiła się Kornelia, kiedy rozpakował jedzenie. – Tak, kochanie. – Nałożył jej solidną porcję. – Smacznego. – Pyszne – zawyrokowała z zadowoleniem po przełknięciu pierwszego kęsa. Przez chwilę jedli w milczeniu, Marcin wiedział jednak, że jeśli chce zatrzymać żonę, musi je przerwać i to szybko. – Nic mnie nie łączy z Anną – zaczął niepewnym głosem. – Ona ma problemy osobiste, chciała pogadać. Spotkaliśmy się kilka razy, zawsze w miejscach publicznych i zawsze na jej prośbę. – Skoro nic was nie łączy, dlaczego robiłeś z tego tajemnicę? – Poprosiła mnie o to. – Aha. – Kornelia odłożyła widelec. – I co, prośba sąsiadki jest dla ciebie więcej warta niż zaufanie żony? – Anna nie chciała, żeby ktokolwiek wiedział o naszych rozmowach. Zasugerowałem, że ty na pewno lepiej byś ją zrozumiała, a może nawet doradziła, ale wpadła w panikę, zaczęła błagać, żebym nikomu

nie mówił. – W czym niby mogłabym jej pomóc? – Też byłaś w toksycznym związku. Doskonale wiesz, jak trudno się z niego wyplątać. – Próbujesz wziąć mnie na litość? – Nie. – Marcin uśmiechnął się nieznacznie. – To chyba mnie Anka wzięła na litość i niepotrzebnie uległem panice. Przepraszam. Nic innego nie mogę teraz zrobić. – Dlaczego mam ci wierzyć? – Kornelia nałożyła sobie drugą porcję pierogów. – Bo to prawda. – Od jak dawna mnie okłamywałeś? Marcin opuścił głowę, skupiając całą uwagę na obtaczaniu pieroga w tłuszczu. Właśnie zrozumiał, że z powodu Anny wielokrotnie sprawił żonie przykrość. Nawet jeśli nie rozszyfrowała wszystkich kłamstw, zawsze, kiedy je słyszała, widział smutek w jej oczach. – Niech to szlag! – krzyknął, uderzając się pięścią w czoło. – Przepraszam, Nela. – Od jak dawna, Marcin? Chcę wiedzieć. – Od miesiąca chyba. Kiedyś szedłem po coś do piwnicy, spotkałem ją zaryczaną w windzie. Powiedziałem ci, że idę z Błażejem na piwo, a byłem z Anną. Wyglądała na zagubioną, chciała pogadać. A później za każdym razem, kiedy jadłem na mieście... To nie były spotkania z klientem. – Zagryzł wargi, żeby zatrzymać łzy. Nie chciał być żałosny i wzbudzać litości. – Tak strasznie mi wstyd – szepnął po chwili. – Dziękuję za pierogi – powiedziała Kornelia, wstając. – Były pyszne. – Nie idź, proszę. Daj mi szansę. Obiecuję, że nie będziesz żałować. Nie odpowiedziała. Wstawiła talerz do zmywarki i opuściła kuchnię. Nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Czuła się okropnie i zapewne tak też wyglądała, skoro przełożona kazała jej natychmiast wracać do domu. Tyle że ona wcale nie miała na to ochoty. Najchętniej przestałaby istnieć, to jednak było niemożliwe, dlatego zamiast w stronę osiedla, na którym mieszkała, skręciła do parku. Pogoda była śliczna, nic więc dziwnego, że pobliski plac zabaw rozbrzmiewał dziecięcym śmiechem. Na szczęście jeszcze nikt nie zajął jej ulubionej ławki. Usiadła wygodnie i, zamknąwszy oczy, wystawiła twarz ku słońcu. – Mamy siebie, skarbie – szepnęła Weronika, dotykając brzucha. – I nie pozwolimy, żeby jakaś niedobra pani to zepsuła. Julci też nie pozwolimy skrzywdzić. Mama jest silna i zawsze was obroni. A ty siedź sobie spokojnie, rośnij i niczym się nie martw. Miała nadzieję, że dotykiem oraz słowami przepełnionymi wiarą w dobre jutro uspokoi mieszkające pod sercem maleństwo. Bała się o nie. Bóle w podbrzuszu towarzyszyły jej niemal codziennie, ale dziś wyczuwała coś jeszcze. Napięcie, rozdrażnienie, dziwne zdenerwowanie. Wizytę u ginekologa połączoną z badaniem USG miała umówioną dopiero na przyszły tydzień. Musiała wytrwać. Maleństwo też. – Wiedziałem, że cię tu znajdę – usłyszała głos Kamila. – Mogę się przysiąść? – Skoro musisz. – Wzruszyła ramionami, nie zmieniając pozycji. Było jej wygodnie, a dziecko w końcu jakby się uspokoiło. – Pocieszyłeś już Anusię? – Przyznam, że twoje wystąpienie było dość... hm... widowiskowe. – Zajął miejsce na ławce

i wyciągnął przed siebie nogi. – Jeszcze nigdy za nikogo się tak nie wstydziłem. – Uważasz, że zdradzana żona powinna zachować spokój, kiedy zastaje w domu kochankę męża? – Skąd pomysł, że to moja kochanka? – Ze znajomą nie spotykałbyś się za moimi plecami. Powiedz tylko, dlaczego akurat ona? – Co za różnica, kto? – Wzruszył ramionami. – Ogromna. Znam tę pindę bardzo długo. Wychowałam się w jej cieniu i miałam nadzieję, że już nigdy się nie spotkamy. A ona znowu przyszła, żeby rozpieprzyć moje szczęście... – Baśka mi wyjaśniła, dlaczego... – Jaka Baśka? – Poruszyła się energicznie, siadając tak, żeby móc spojrzeć mężowi w twarz. – To ile masz tych kochanek? – Nie mam żadnych kochanek. – Kamil uśmiechnął się lekko, widząc powiększone zdziwieniem oczy żony. – Basia Nitka. To pseudonim Anki. Nie chce pisać pod własnym nazwiskiem, bo jej mąż ma jakieś obiekcje. W redakcji jest Baśką. Tak na nią mówimy. – Boże – jęknęła Weronika, uświadamiając sobie, że rano naskarżyła na Ankę jej mężowi. – Basia Nitka? A... a czy ona prowadzi też blog pod tym pseudonimem? – Skąd mam wiedzieć? – Nieważne. Gdzie ona teraz jest? – Pojechała do domu. – Idziemy! – Pociągnęła Kamila za rękę. – Ale... – Nie ma czasu na wyjaśnienia! Chodź. I zadzwoń do niej. Niech stamtąd natychmiast wyjdzie! Biegnąc za żoną na parking, wyjął telefon i wybrał numer Anny. – Nie odbiera – poinformował, kiedy odezwała się poczta głosowa. – Gdzie masz kluczyki? – Poklepała go po kieszeniach. – Jedziemy do niej. – Dokąd, Nika? Nie znam adresu. – Ja znam. Wsiadaj. I dzwoń do niej cały czas. Marcin nie miał odwagi wstać od stołu. Bał się, że jeden nieprzemyślany ruch albo słowo mogą spłoszyć Kornelię. Siedząc w kuchni, nasłuchiwał domowych odgłosów. Żona najpierw poszła do łazienki, później szukała czegoś w pawlaczu. Miał nadzieję, że nie transportera Czykity. Usłyszał szelest papieru. Przeszła do pokoju. Szmery, połączone ze zgrzytem zawiasów szafy trwały kilka minut. Później wszystko ucichło. Wstał energicznie i przeszedł do przedpokoju. Torby nie było. – Niech to szlag! – krzyknął, uderzając pięścią w ścianę. – Miau – odpowiedziała Czykita, wskakując do kuwety. Szeroko otwartymi ze zdumienia oczami patrzył, jak kot rozgarnia żwirek i usadza się w plastikowej toalecie. Kotka była w domu, więc Kornelia też nie wyszła. Na pewno nie wyprowadziłaby się bez swojej pupilki. Zajrzał do pokoju. Kornelia spała, oddychając spokojnie, ale wyglądała tak, jakby położyła się tylko na chwilę i zasnęła przypadkiem. Obok jej łokcia leżał telefon, na podłodze nożyczki, które zapewne wypadły z rozluźnionej

odpoczynkiem dłoni. Marcin, uśmiechając się lekko, wziął leżący na fotelu koc i, troskliwie okrywszy żonę, usiadł na brzegu wersalki. Niespodziewanie na kolana wskoczyła mu Czykita. Dreptała w kółko, ugniatając materiał spodni, ale najwidoczniej nie znalazła wygodnej pozycji. Głośno mrucząc, przeskoczyła nad Kornelią, aby przytulić się do jej pleców. Znieruchomiała, a mruczenie z każdą chwilą cichło. W pokoju zapanowała senna atmosfera. Niespodziewanie zburzyła ją melodia telefonu Kornelii. Marcin aż podskoczył. W pierwszym odruchu chciał wyciszyć dźwięk w komórce, ale było już za późno. Żona usiadła i uniosła ją do ucha. – Halo – powiedziała zaspanym głosem. – Ale co się stało? Tak, jest. – Spojrzała na Marcina. – Nie denerwuj się. Dobrze, pójdę tam. Tak, z Marcinem, obiecuję. Pa. – Wsunęła telefon do kieszeni dżinsów i spojrzała na męża. – Coś się chyba stało z Anną – poinformowała, przecierając twarz dłońmi. – Dzwoniła Weronika. Była roztrzęsiona. Mamy iść do Anny i zrobić tak, żeby wyszła z domu. Rozumiesz coś z tego? – Nie bardzo – przyznał Marcin. – No nic, idziemy. Kornelia wyszła na klatkę i nacisnęła dzwonek przy drzwiach sąsiadów. Po chwili na progu stanął wysoki, czarnowłosy mężczyzna. – Słucham – powiedział szorstkim, niemiłym głosem. – Pani do kogo? – Do Anny. Pożyczyła mi przepis na ciasteczka i nie mogę odczytać, więc... – Żony nie ma. Proszę przyjść jutro albo do niej zadzwonić. – Nie mam numeru. Może w takim razie zapisze pan mój i poprosi, żeby... – Nie będę nic zapisywał – przerwał jej Mirek. – Nie mam teraz czasu. – Ale ja zaczęłam robić te ciasteczka. Dlaczego pan jest taki niemiły? Mirek wykrzywił niechętnie usta, nie potrafił jednak oprzeć się jednemu z najładniejszych uśmiechów Kornelii. Otworzył szerzej drzwi, wyjął z kieszeni telefon. – Pomocy! – Głos dobiegł z głębi mieszkania. – To Anna? – zaniepokoiła się Kornelia, robiąc krok do przodu. Mirek chciał ją odepchnąć, ale Marcin był szybszy. Nogą przytrzymał drzwi i zatrzymał wściekłego mężczyznę. Kornelia tymczasem wbiegła do mieszkania. – Ania! – zawołała. – Gdzie jesteś? – Pomóż mi! – Pomogę – zapewniła Kornelia, kucając obok leżącej na kuchennej posadzce. Dopiero wtedy zauważyła strużkę krwi, płynącą od skroni w stronę brody, łzy oraz czerwone ślady pod nosem. – Brzuch... Strasznie boli... – Spokojnie, wszystko będzie dobrze – zapewniła. – Dzwonię po karetkę. – Nie myśl, że wpuszczę tu jakiegoś lekarza, suko! – usłyszała głos Mirka. – Grzeczniej! – nakazał Marcin. – Dzwoń, Nela. Przytrzymam go. Skinęła lekko głową. Starając się zachować spokój, wybrała numer alarmowy. Odetchnęła z ulgą, kiedy usłyszała, że karetka przyjedzie za kilka minut. – Dobrze by było, gdybyś stąd wyszła – powiedziała, gładząc Annę po głowie. – Dasz radę wstać? Pomogę ci. Spróbujemy, dobrze? Oprzyj się na mnie. – Zarzuciła sobie na ramiona rękę Anny. – Powolutku w górę... Bardzo dobrze. Teraz idziemy. Tylko kilka kroków. – Nie mogę. – Możesz, Ania. Musisz. Masz dużo siły. Idziemy. Prowadziła zgiętą wpół, ledwo powłóczącą nogami Annę, mając nadzieję, że Marcin zdoła utrzymać szarpiącego się i rzucającego groźby Mirka. Nie wiedziała, skąd w zwykle opanowanym i zawsze

kulturalnym sąsiedzie nagle wzięło się tyle agresji. Czyżby przyczyną furii był mail Weroniki? Miała nadzieję, że nie. Weronika nawet się nie spodziewała, że potrafi tak szybko pokonywać schody. Nie miała dość cierpliwości, żeby czekać na windę, dlatego po prostu wbiegła na trzecie piętro i zdyszana nacisnęła dzwonek przy drzwiach mieszkania Kornelii. – A tobie co się stało? – zaniepokoił się Marcin, stając na progu. – Nic, biegłam – wyjaśniła, próbując uspokoić oddech. – Co z Anką? – Karetka zabrała ją do szpitala. Co to za akcja w ogóle była? – Też chciałbym wiedzieć – poinformował Kamil, wychodząc z windy. – Zapraszam, nie będziemy rozmawiać na klatce. – Marcin szerzej otworzył drzwi. – Nie – zaprotestowała Weronika. – Jedźmy do szpitala. – Nika, nigdzie nie pojedziesz. – Kamil chwycił żonę za rękę. – Może mi w końcu wyjaśnisz, skąd wiedziałaś, że Ance trzeba pomóc? – Czytałam jej blog. – Weszła do przedpokoju i zdjęła płaszcz. Dopiero wtedy poczuła zmęczenie. Z trudem powstrzymała się przed opadnięciem na szafkę z butami. – Gdybym wiedziała, że Basia Nitka to ona, nie wysyłałabym maila do jej męża. – Jakiego maila? – zainteresował się Marcin, odbierając od niej płaszcz. – Z informacją, że żonka spotyka się z innymi za jego plecami. – Słucham? Nika, jak mogłaś zrobić coś takiego? – zdziwił się Kamil. – A jak ona mogła mieszać w głowach żonatym facetom? Po cholerę rozbija rodziny? – Ty jesteś zaślepiona jakąś chorą nienawiścią! – Proponuję, żebyście się oboje uspokoili – zasugerował Marcin. – Skoro mamy dzień szczerości, to moja żona powinna w końcu usłyszeć, co o niej myślę. – Spojrzał na zażenowaną sytuacją Weronikę. – Jesteś nie tylko beznadziejną matką, ale też bardzo złym człowiekiem. – Kamil... – Milcz, kiedy mówię! Oceniasz ludzi po pozorach, budujesz opinię na podstawie domysłów i nie potrafisz zapomnieć o przeszłości. Wydawało mi się, że dorosłaś, ale ty jedynie udawałaś ze strachu, że cię zostawię i będziesz musiała wrócić do domu. – Przestań – szepnęła Weronika, opierając się o ścianę. Nagle zabrakło jej sił. Każde słowo było jak cios. Mąż zdawał się tego nie dostrzegać. – Nie wiem, co mi odbiło, żeby zakładać rodzinę z córką alkoholików – kontynuował, nie dostrzegając, że dłonie żony powędrowały na brzuch. – Ubzdurałem sobie, że nie jesteś niczemu winna, ale to gówno prawda. Masz patologię w genach. Kobiety, które nie potrafią kochać nie powinny być matkami. Nigdy nie chciałaś Julii, więc ci ją zabiorę! – Zamknij się w końcu! – huknął Marcin, przytrzymując osuwającą się po ścianie Weronikę. Nie miał pojęcia, jak można w taki sposób mówić do żony. Ostatnie zdania wstrząsnęły nawet nim. Odebrać matce dziecko? – Wszystko będzie dobrze – zapewnił, prowadząc Weronikę do salonu. – Spokojnie. Połóż się tutaj. Zaraz poczujesz się lepiej. Przyniosę ci coś do picia. Kiedy po chwili wrócił z kuchni ze szklanką wody, Weronika leżała na kanapie zwinięta w kłębek,

a Kamil patrzył na nią, jak na jakieś osobliwe zjawisko. Marcin miał ochotę walnąć go w głowę za scenę, którą przed chwilą urządził. – Boli – szepnęła, gdy dotknął jej ramienia. – Ale co boli? – Odstawił szklankę na ławę i usiadł przy niej. – Chcesz jakąś tabletkę? – Nie mogę go stracić. – Spod powiek Weroniki wypłynęły łzy. – Zrób coś, proszę. – Jest w ciąży – wyjaśnił zachrypniętym głosem Kamil. – Myślałem, że udaje, ale... – Jedziemy do szpitala – zdecydował Marcin. – Dasz radę wstać? – Może ja pomogę – zaproponował Kamil. – Ty już swoje zrobiłeś. – Marcin przeszył go lodowatym spojrzeniem. – Teraz pozwól, że ja zawiozę twoją żonę do szpitala na Banacha. Jak oprzytomniejesz, tam nas szukaj. I lepiej już nic nie mów, bo nie ręczę za siebie. Wyjdź, muszę zamknąć drzwi. Kamil posłusznie wykonał polecenie. Stojąc na klatce schodowej, patrzył, jak Marcin wyprowadza z mieszkania Weronikę, a później bierze ją na ręce i wnosi do windy. Miał wrażenie, jakby oglądał film albo podpatrywał obcych ludzi, którzy nie zdają sobie sprawy z jego obecności. Oparł się o ścianę i zamknął oczy, żeby wyciszyć emocje. Przypomniał sobie dzień, w którym poznał Weronikę. Kumpel ze studiów szedł na osiemnastkę do siostry czy kuzynki. W każdym razie dziewczyna była z rodziny, więc musiał pojawić się na imprezie choćby na chwilę. Nie chciał iść sam, więc namówił Kamila, żeby mu towarzyszył. – Wejdziemy, złożymy życzenia, posiedzimy chwilę i spadamy do jakiegoś pubu – tłumaczył. – Przecież sam się tam wynudzę jak mops. W końcu Kamil ustąpił. Zamienił nawet podkoszulek i krótkie spodenki na jasnobrązową koszulę i niebieskie dżinsy. Ostatecznie na urodzinach trzeba wyglądać przyzwoicie. Kupił kwiaty, chociaż kumpel miał prezent. Nie chciał iść z przysłowiową gębą na pączki. Kiedy weszli do wynajętej na osiemnastkę sali, impreza dopiero się rozkręcała. Goście rozmawiali przy prowizorycznym barze, na którym ustawiono alkohol i napoje, procentami dodając sobie odwagi do tańca oraz poprawiając humor. Obok był szwedzki stół z zimnymi przekąskami. A przy nim osobliwe zjawisko: drobna, bardzo zgrabna dziewczyna ubrana w ciemnoniebieską sukienkę, pięknie podkreślającą szczuplutką talię oraz bardzo kobiecy kształt bioder. Burza czarnych loków miękko otulała ramiona. Twarzy Kamil nie widział, ale figura oraz włosy zatrzymały jego uwagę na tyle, że nie zauważył, gdzie zniknął kumpel. Nieznajoma spokojnie układała ciasto na paterach, nie zwracając uwagi na panujący dookoła gwar. Zupełnie jakby przebywała w innym wymiarze. I Kamil zapragnął chociaż na chwilę wejść w jej świat. – Przepraszam – zagadnął, przekrzykując muzykę. Uniosła głowę i spojrzała na niego intensywnie błękitnymi oczami. Pierwsze zaskoczenie. Spodziewał się ciemnych, niemal mrocznych tęczówek, tymczasem te były jasne, pogodne, dobre. Do tego otaczała je kurtyna gęstych rzęs. – Słucham? – Spojrzała na niego ze zdziwieniem. – To dla ciebie – powiedział, wręczając jej bukiet. Roześmiała się. Piękny miała śmiech, taki dźwięczny, radosny. – Jubilatka jest tam. – Wskazała kogoś w tłumie, ale nie podążył wzrokiem za jej palcem. – Ja tylko pomagam przygotować jedzenie. – Jubilatka na pewno dostała dzisiaj sporo kwiatów. Te są dla ciebie. Proszę. Niepewnie przyjęła bukiet i uśmiechając się leciutko, zanurzyła twarz w płatkach. – Bardzo lubię goździki. Dziękuję. – Drobiazg – odparł, gratulując sobie w myślach, że nie skusił się na róże. – Kamil jestem.

– Weronika. – Nie podała mu ręki. W ogóle była jakaś spłoszona, niepewna. Uśmiechała się jednak uroczo i cała była urocza, zwiewna, eteryczna, delikatna. – Ale wolę słoneczniki. Są radośniejsze. – Będę pamiętał. Spędzili ze sobą cały wieczór. Tańczyli, rozmawiali. Byli tylko we dwoje, chociaż otaczał ich tłum. Kumpel dawał sygnały, że chce się już zbierać, ale ostatecznie wyszedł sam. Kamil musiał przecież zaopiekować się Weroniką. Pozwoliła odprowadzić się pod blok, ale nie dała mu ani numeru telefonu, ani cienia nadziei na to, że coś mogłoby między nimi być. – Jutro nie będziesz o mnie pamiętał – powiedziała, a jej głos zabrzmiał smutno. Kamil nie zapomniał. Wiele zachodu kosztowało go zdobycie numeru do Weroniki, ale było warto, bo przyjęła zaproszenie na lody. Tym razem kupił słoneczniki. Stopniowo zdobywał jej zaufanie, udowadniał, że jest dla niego ważna, aż doczekał się nieśmiałego wyznania miłości, które w jego uszach zabrzmiało jak najpiękniejsza pieśń... Tupot stóp wyrwał Kamila z zamyślenia. Co tu robią funkcjonariusze policji? Nieważne. Musiał jechać do szpitala, do swojej kruchej dziewczynki. Kornelia nerwowo spacerowała po szpitalnym korytarzu. Anna pół godziny temu zniknęła za drzwiami gabinetu, do którego co chwila ktoś wchodził albo z niego wychodził, nikt jednak nie chciał wypowiadać się o stanie pacjentki. – Proszę zaczekać, badania trwają – brzmiała standardowa odpowiedź. – Może w końcu ktoś by ze mną porozmawiał? – zaczepiła pielęgniarkę, niosącą do gabinetu dwa kubki z kawą. – Urządzacie sobie kawiarnię przy chorej, a ja tu od zmysłów odchodzę. – Proszę nie wszczynać awantur w szpitalu, bo wyprowadzi panią ochrona – odparła niemiłym głosem. Kornelia już zbierała się do ciętej riposty, ale ubiegł ją znajomy, męski głos: – Jakiś problem, pani Mariolu? – Panie profesorze, piekli się tutaj ta dziewucha, pretensje ma, nie wiadomo o co i... – Nie wiadomo o co? – pytanie lekarza zabrzmiało nieco ironicznie. – Rodziny pacjentów zwykle martwią się o zdrowie najbliższych. – Tak, panie profesorze, ale... – Dzień dobry – powiedziała Kornelia, odwracając się w stronę lekarza. Odnotowała zaskoczenie na twarzy człowieka, którego nie znała, chociaż był jej ojcem. – Nela? – zdziwił się profesor Leszczyński. – Co ty tutaj robisz? Co się stało? – Pogotowie przywiozło moją sąsiadkę. Pobił ją mąż. Od dłuższego czasu nie mogę się niczego dowiedzieć. – Właśnie w jej sprawie zostałem wezwany. Zbadam ją, a ty sobie usiądź i zaczekaj. Pani Mariolu, proszę zadbać o moją córkę. – Córkę? – Pielęgniarka wydawała się zszokowana. „Moją córkę” – powtarzało coś w głowie Kornelii, sprawiając, że chociaż wciąż stała na szpitalnym korytarzu, przebywała jakby w innym wymiarze. Pozwoliła zaprowadzić się do pokoju pielęgniarek,

usiadła na podsuniętym krześle i, pijąc wodę, nieustannie odtwarzała w myślach brzmienie tych słów. Nigdy nie przypuszczała, że ojciec przyzna się do niej publicznie. A jednak to zrobił. Może więc wcale nie był tchórzem? – Nie widzę żadnych nieprawidłowości – zakomunikował lekarz, spoglądając na podłączony do ultrasonografu monitor. – Dziecko jest maleńkie, ale w granicach normy. – Na pewno, panie doktorze? – Weronika była zdenerwowana i bezradna. Nie wiedziała, jak pomóc swojemu dziecku. – Bo ja nie czuję się najlepiej i te bóle... One pojawiają się niemal codziennie. – Proszę posłuchać serduszka. – Włączył głośnik. – Zdrowe jest i silne. – Cudnie – szepnęła, a spod jej powiek wypłynęły łzy wzruszenia. – Ale to nie znaczy, że nie ma powodu do niepokoju. – Lekarz wyłączył monitor, podał Weronice papierowe ręczniki do wytarcia brzucha i usiadł przy biurku. – Zostanie pani na oddziale. – Jak to? Dlaczego? Przecież mówił pan, że... – Musimy zrobić wszystkie badania, żeby ustalić przyczynę pani złego samopoczucia. Podaliśmy leki rozkurczowe, dlatego ból ustąpił, ale wciąż nie wiemy, dlaczego się pojawił. – Muszę odebrać córkę ze szkoły. – Pani... – zerknął do karty – Weroniko, przede wszystkim musi pani o siebie zadbać, dużo odpoczywać i unikać stresów. Wszystkim innym musi się zająć ktoś inny. – A jeśli obiecam, że stawię się na badania jutro z samego rana? – Złożyła błagalnie ręce. – Nie chcę zostać w szpitalu. Nie lubię ich. Proszę. – Niech będzie. Jutro chcę panią widzieć o siódmej rano w gabinecie zabiegowym. Z tym skierowaniem. – Przesunął w jej stronę kartkę. – Położy się pani na oddział. – Ale... – Na jeden dzień – przerwał jej lekarz. – Rano pani przyjedzie, a po południu wróci do domu, o ile nie zajdzie inna konieczność. Tyle chyba pani wytrzyma? – Oczywiście. Dziękuję pięknie. – Proszę na siebie uważać. Pukanie do drzwi nastąpiło niemal jednocześnie z naciśnięciem klamki. Weronika przypomniała sobie, że nie zdążyła poprawić ubrania, więc nerwowo szarpnęła dżinsy. – Proszę zaczekać, mam pacjentkę – nakazał tymczasem lekarz. – Jestem mężem Weroniki – poinformował Kamil. – Co z nią? Co z dzieckiem? – Nie wiem. Musimy zrobić badania. Niech pan dopilnuje, żeby żona stawiła się jutro w szpitalu. Koniecznie na czczo. Informacje na skierowaniu. – Dopilnuję, oczywiście. Chodź, kochanie. – Wziął Weronikę za rękę. – Do widzenia, panie doktorze. Jak się czujesz? – zatroszczył się, kiedy opuścili gabinet. – Kiepsko – przyznała. – Ale nie poroniłam, więc jeśli na to liczyłeś, to... – Nie mów tak, proszę. Miała ruszyć w stronę wyjścia z oddziału ginekologiczno-położniczego, ale zobaczyła stojącego pod ścianą Marcina oraz wychodzącą zza zakrętu korytarza Kornelię. No tak, czekali na nią. Byli prawdziwymi przyjaciółmi, takimi, którzy po prostu są, bezinteresownie, bezwarunkowo, życzliwie.

Należało podziękować za troskę. – Nela? – zdziwił się Marcin. – A co ty tutaj robisz? Myślałem, że spotkamy się na dole. Czekam tylko na Weronikę, mam jej rzeczy. – I tak byłam na oddziale. – Wzruszyła ramionami. – Anna jest operowana. Walczą o życie dziecka. – Dziecka? – Początek ciąży. Sama chyba jeszcze nie wiedziała. – Na pewno nie ma go z mężem, on jest niepłodny – poinformowała Weronika. – Wychodzi na to, że jeden z was maczał w tym nie tylko palce. Kornelia wyrwała dłonie z uścisku męża. Ależ była naiwna! Zaufała Marcinowi, bo go kochała. Tymczasem kobieta, z którą spotykał się za jej plecami, była w ciąży. Czy potrzebowała takiego dowodu zdrady, żeby w końcu oprzytomnieć? Przez głupie pragnienie szczęścia straciła czujność. Odsłoniła się i teraz dostała porządną nauczkę. Chciała uciec, zapaść się pod ziemię, przestać istnieć. Marcin był jednak szybszy. Chwycił żonę za ręce i przyciągnął do siebie. – Nie miałem z tym nic wspólnego – powiedział cichym, ale pewnym głosem. Ból w oczach Kornelii po raz kolejny uświadomił mu, że cena za kłamstwo jest bardzo wysoka, a płaci ją osoba, której nigdy nie chciał skrzywdzić. – Matką mojego dziecka będziesz ty i żadna inna – zapewnił. – Nie tknąłem Anny. Ona to potwierdzi. Musisz mi uwierzyć. Weronika zadrżała. Skoro nie Marcin, to... Zapewne by się rozpłakała, gdyby w jej torebce nie zagrała komórka. – Słucham? Tak. Przepraszam, będę jak najszybciej. – Włożyła telefon do kieszeni. – Słuchajcie, ja się pożegnam. Dzwonili ze szkoły. Za kwadrans zamykają świetlicę. Muszę zabrać Julkę. – Była spokojniejsza. Myśl o córce pomogła zapanować nad żalem. – Jadę z tobą – zdecydował Kamil, pomagając żonie włożyć płaszcz. – Zostań. Twoje dziecko walczy o życie. – Jedno moje dziecko jest w szkole, a drugie rośnie pod twoim sercem, innych nie mam. Chodźmy.

Zrób, co się da, co tylko się da, niech nasza bajka trwa. Chcę jak księżniczka z księciem mknąć po niebie przez siedem mórz, gór, ulic i rzek, gdy inni mówią „nie”. Będziemy biec do siebie.



15. Weronika wzięła rano szybki prysznic, spakowała kilka drobiazgów, po czym włączyła komputer. Od wczoraj kotłowały się w niej wyrzuty sumienia oraz złość na męża Anny. Postanowiła napisać temu damskiemu bokserowi, co myśli o jego zachowaniu i dać do zrozumienia, że rolą lekarza jest nieść pomoc, a nie krzywdzić. Była pewna, że Mirek przy pomocy kolegów po fachu zechce wyciszyć sprawę pobicia żony. Czuła się odpowiedzialna za wczorajsze wydarzenia i postanowiła wesprzeć Annę w walce z tyranem. Zalogowała się na konto pocztowe, z którego wysłała donos o niewierności żony oraz zdjęcia, i pierwsze, co przeczytała, to informacja o niedostarczeniu wczorajszego maila. – Więc to nie moja wina – szepnęła, a ogromny kamień spadł jej z serca. – Nie przeze mnie ją pobił! – to już krzyknęła, ukrywając w dłoniach uśmiech. Czuła się tak, jakby dostała zastrzyk z energią. Pukanie do drzwi przypomniało Weronice o jeszcze jednej nierozwiązanej sprawie. Musiała porozmawiać z Kamilem. Po tym, co wczoraj powiedział, nie wyobrażała sobie ich wspólnego życia. Cóż z tego, że nadal go kochała? On wybrał inną, a o żonie nie myślał najlepiej. Może od zawsze był z nią z litości, poczucia obowiązku czy chęci zaopiekowania się odepchniętą przez rodziców dziewczyną? Czas, żeby odzyskał wolność i w końcu ułożył sobie życie. – Mogę wejść? – Kamil uchylił drzwi. – Tak. – Weronika poprawiła szlafrok. – Właśnie sprawdziłam pocztę. Mąż Anki nie dostał mojej wiadomości. Nie przeze mnie ją pobił. – To dobrze. – Usiadł w fotelu i wykonał gest, jakby miał zamiar wziąć żonę za rękę. Nie zrobił tego jednak. – Zapakowałem ci kanapki i herbatę w termosie, zabierzemy do szpitala, to po badaniach zjesz. I przepraszam za wczoraj. – Nie przepraszaj za szczerość. – Wzruszyła ramionami. – Wyprowadzę się i nie będziesz już mnie oglądał na każdym kroku. – Mamo, chcę pić – oświadczyła Julia, stając na progu pokoju. – Już, kochanie. – Weronika wstała. – Porozmawiamy wieczorem. Pik, pik. Dźwięk wyrwał Kornelię z męczącego snu. Przez chwilę leżała na plecach, uspokajając oddech i wracając do rzeczywistości. Była w sypialni, obok leżał Marcin, pokój otaczała jeszcze poranna cisza.

Usiadła. Sięgnęła po komórkę, żeby odczytać esemesa. Mąż Anki nie dostał maila ze zdjęciami. Błąd wiadomości. Nieważne. To nie nasza wina, że ją pobił. Kornelia odetchnęła z ulgą, a napięte mięśnie powoli zaczęły się rozluźniać. Poszła do łazienki. Przyjemnie ciepła woda ukoiła rozedrgane nerwy, teraz należało jeszcze przepędzić senność kawą. W kuchni czekała Czykita, głośnym mruczeniem wyrażając zadowolenie z wczesnego rozpoczęcia dnia, a ocieraniem się o nogi informując, że warto może napełnić miskę. – No już, pieszczochu, już. – Kornelia włączyła ekspres do kawy, po czym wyjęła z szafki saszetkę jedzenia dla kota. Po chwili Czykita zajadała ze smakiem, a kawa niespiesznie sączyła się do kubka. – Też dostanę kawę? – Marcin przeciągając się, wszedł do kuchni. – Jasne. – Posłała mu uśmiech i wyjęła z szafki drugi kubek. – Jakie masz plany na dziś? – Po inauguracji roku akademickiego odwiedzę Annę. Może czegoś jej potrzeba. – Smarowała chleb masłem i układała na talerzu. – Wiesz, przybory toaletowe, piżama, te sprawy. Zabrałam wczoraj jej torebkę z przedpokoju, więc mam klucze, ale chyba tak sama, bez wyraźnej prośby, nie powinnam wchodzić do czyjegoś mieszkania. I boję się spotkania z tym jej mężusiem. – On chyba jest w areszcie. Szpital powiadomił policję. Nas pewnie też przesłuchają. Myślę jednak, że szczoteczkę i piżamę można kupić, a ręczniki dasz jej nasze. – Też tak pomyślałam. – A miałabyś ochotę dziś zaszaleć? – Włożył gotowe kanapki do tostera. O szesnastej pod Rotundą. Może być? – Czy mi się wydaje, czy właśnie umawiasz się ze mną na randkę? – Nie wydaje ci się. To jak? Będziesz? – Zobaczysz. – Przesłała mu tajemniczy uśmiech. Siedząca w dyżurce pielęgniarka skrupulatnie wypełniała dokumenty, czasami zerkając na leżącą Annę. Od rana zamieniły ze sobą tylko kilka słów. Nie to, żeby się nie polubiły. Po prostu każda była zajęta własnymi myślami. Anna musiała na nowo poukładać swoje życie po rewolucji. Przede wszystkim nie była już sama. Miała dziecko, cudem uratowane przez zespół uzdolnionych lekarzy. O to maleństwo, aniołka, jak mawiał profesor Leszczyński, była gotowa walczyć nawet z Mirkiem. Starcie na pewno nie będzie łatwe. Dowiedziała się, że o pobiciu została powiadomiona policja. Ponoć chciano ją przesłuchać, ale lekarze nie pozwolili. Mąż zapewne zechce wpłynąć na jej zeznania. Anna nie miała jednak zamiaru niczego mu ułatwiać. Ostatecznie chciał zabić jej maleństwo. Jeśli nie spotka go kara, spróbuje znowu. Będzie szukał sposobu, żeby dokonać zemsty na niewiernej żonie oraz jej kochanku. Dlatego musiała wysłać Mirka do więzienia, a później spokojnie ułożyć życie sobie i dziecku tak, żeby już nikt nigdy nie mógł im zagrozić. Doskonale wiedziała, że to niełatwe zadanie. Mieszkanie należało do Mirka, dostał je od rodziców jeszcze przed ślubem. Pracowała na pół etatu, na więcej mąż nie wyraził zgody. Dodatkowe zlecenia wykonywała w tajemnicy, ale teraz pewnie nie będzie mogła na nie liczyć. Doktor już wczoraj zapowiedział długie zwolnienie, możliwe, że do końca ciąży. Anna dyskutować nie zamierzała. Dla dziecka mogła się wyrzec nawet ukochanej pracy. Tylko z czego będzie żyła? Miała jedynie niewielkie oszczędności, o których mąż nie wiedział...

– Dzień dobry. – Rozważania przerwało wejście na salę kilku lekarzy. – Jak się pani czuje? – zagadnął profesor Leszczyński, zdejmując z oparcia łóżka kartę. – Chyba dobrze – odparła cichutko Anna. – Postaramy się wyeliminować „chyba”. Obejrzymy teraz, jak goi się rana. Pani Celino, proszę zdjąć opatrunek. Anna mocno zacisnęła powieki, w oczekiwaniu na ból, idący w parze z odklejaniem plastra. Pielęgniarka podeszła jednak do zadania z niezwykłą wprawą. Maleńki dyskomfort złagodziła żartem i pacjentka nawet się nie zorientowała, kiedy było po wszystkim. – Goi się ładnie, ciśnienie w normie – podsumował jeden z młodszych lekarzy. – Jest stan podgorączkowy. – To normalne – stwierdził profesor Leszczyński. – Wszystko w porządku, pani Aniu. Przenosimy panią na salę. Na razie nie spacerujemy, tylko do toalety, jeśli da pani radę, a jeśli nie, wołamy pielęgniarkę. Proszę odpoczywać. Wyszli. Pielęgniarka zdjęła cewnik, pomogła jej najpierw usiąść, później wstać i podejść do umywalki. Zimna woda znakomicie orzeźwiła, szkoda tylko, że zamiast ręcznika był jedynie papier toaletowy. – Proszę usiąść, przewiozę panią na salę – zakomenderowała pielęgniarka. – Dobrze by było, gdyby ktoś z rodziny przyniósł pani kilka drobiazgów: kapcie, szlafrok, piżamę, ręcznik, kubek. Może pani zadzwonić z naszego pokoju. – Dziękuję, nie ma takiej potrzeby. – Anna przywołała na usta miły uśmiech. Ten sztuczny, przećwiczony na potrzeby Mirka i jego znajomych. Teraz najbardziej pragnęła spokoju. Na szczęście była w sali sama, nie musiała więc odpowiadać na żadne pytania ani zdobywać niczyjej sympatii. Tak było dobrze. Zamknęła oczy. Myśli jednak nie chciały już płynąć w kierunku problemów finansowych. Pod powiekami pojawił się uśmiechnięty bobas. Leżał na miękkiej kołderce w samej pieluszce i wystawiał w górę piąstkę z uniesionym kciukiem, a jego usteczka układały się miękko, jakby chciały wypowiedzieć jakieś miłe słowo. „Mama – pomyślała Anna. – On chce powiedzieć mama”. – Aniu... Poczuła dotyk na policzku. Drgnęła. Otworzyła oczy. – Patryk? – zdziwiła się. Chciała usiąść, ale ból natychmiast jej to wyperswadował. – Co tu robisz? – Przyszedłem sprawdzić, czy niczego nie potrzebujesz. Leż spokojnie. – Odgarnął włosy z jej twarzy, badając wzrokiem opatrunek nad lewą skronią, zasinienie pod okiem oraz rozciętą wargę. – Co się stało? Dlaczego pozwalasz, żeby ten skurwiel tak cię traktował? – Nie pytał o pozwolenie. Skąd wiedziałeś, że tu jestem? – Zadzwoniła do mnie wczoraj twoja znajoma. – Usiadł na szpitalnym krześle. – Takie miała ładne imię... – umilkł na chwilę i zapatrzył się w ścianę, przeszukując zakamarki pamięci. – Kornelia chyba. Była bardzo zdenerwowana. Powiedziała, że znalazła numer na jakiejś kopercie z adnotacją, żeby powiadomić w razie wypadku. – No tak. – Odwróciła twarz do ściany, chcąc ukryć łzy. Zapomniała o tej informacji. Napisała ją zaraz po powrocie od mamy, a w kopercie ukryła wyniki obdukcji. Chciała mieć pewność, że gdyby Mirek ją skrzywdził, zostanie o tym powiadomiony ktoś bliski, a dokument trafi we właściwe ręce. – Niepotrzebnie się fatygowałeś, niczego nie potrzebuję. Wracaj do domu. I ani słowa mamie. – Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz. Co się stało, Ania? – Pobił mnie. – A dlaczego miałaś operację?

– Jestem w ciąży – szepnęła. – Ratowali dziecko. – Co takiego? – Odsunął się od Anny, zaciskając pięści, żeby nad sobą zapanować. Wszystko w nim zawrzało. Miał ochotę dorwać człowieka, który postąpił w taki sposób. Musiał jednak stłumić wściekłość. Lekarz powiedział wyraźnie, że Anna potrzebuje spokoju, więc żadne wybuchy złości nie miały prawa zaistnieć. – Nie pytaj już, proszę. – Dobrze, nie denerwuj się – jego głos znacznie złagodniał. – Potrzebujesz czegoś? Owoce, coś słodkiego? – Nie wiem, czy mogę jeść. Śniadania nie dostałam. Ale kapcie by się przydały, ręcznik i jakaś woda do picia. – Dzień dobry – usłyszeli damski głos. Oboje spojrzeli w stronę drzwi. Na progu stała Kornelia z wypchaną torbą w dłoni. – Przeszkadzam? – Nie, no coś ty. – Anna wytarła łzy wierzchem dłoni. – Patryk, to jest właśnie Kornelia. Ona i jej mąż bardzo mi wczoraj pomogli. – Dzień dobry – przywitał się, wstając. – Patryk Krasowski, miło mi panią poznać. – Kornelia wystarczy. – Podała mu rękę. – Przyniosłam kilka rzeczy, Aniu. My rozpakujemy – spojrzała na Patryka, który już przejmował od niej torbę – a ty zobaczysz, czego jeszcze trzeba, dobrze? Po chwili szafka była przykryta ściereczką, na niej stał kubek i butelka z wodą. W szufladzie ułożono przybory toaletowe. – Rozmiar trzydzieści siedem – powiedziała Kornelia, wyjmując z torby skórzane kapcie. – Nie wiem, czy... – Idealne. – Anna uścisnęła rękę Kornelii. – Dziękuję. – I mam jeszcze piżamę. Zielona. Może być? Patryk pochwycił spojrzenie Anny, mówiące, że z przyjemnością pozbędzie się szpitalnej bielizny. Kolor i fason tej przyniesionej przez Kornelię nie miały znaczenia. Była nowa, czysta, ładna, nie pachniała lekami. – Zejdę do kiosku po coś do czytania – poinformował, kładąc rękę na klamce. Uśmiech Anny przypomniał Patrykowi, że kiedyś bardzo dużo rozmawiali właśnie o książkach. Oboje zaczytywali się w powieściach Karola Maya, a Winnetou kochali tak bardzo, że wymyślali o nim najrozmaitsze historie. Oczywiście mistrzynią opowiadań była Anna. Kilka nawet spisała w specjalnym zeszycie i ozdobiła rysunkami. Dzieło przechodziło z rąk do rąk. Każdy chciał obejrzeć, przeczytać albo chociaż przekartkować. Wszyscy chwalili, a autorka puchła z dumy. Chwila tryumfu nie trwała długo. Pewnego dnia Artur pokazał zeszyt Weronice. Poświęciła mu sporo uwagi, ale recenzja nie była najlepsza. „Wiesz co, Anusia? – Uśmiechnęła się ironicznie. – Może pisać to ty potrafisz, ale rysunki są czystą amatorszczyzną. To, jak Indianin siedzi na biegnącym koniu przeczy zasadom fizyki. Zobacz”. I naszkicowała, jak powinny się układać ciała konia i jeźdźca. Trzeba było przyznać, że rysunek wyszedł o wiele lepiej niż ten Anny. Pech chciał, że rozmowa odbyła się podczas festynu, słyszało ją więc wiele osób. Artur zachwalał wykonany niemal na kolanie obrazek Weroniki, co wywołało rumieniec zawstydzenia na twarzy Anny. Zeszyt z opowieściami o wodzu Apaczów zaginął w nieznanych okolicznościach. Autorka zawsze chciała być perfekcyjna, a jawne nazwanie jej pracy amatorszczyzną, połączone z publiczną kompromitacją, uraziło ambicję. „Gdzie jest teraz ta ambitna, radosna, mająca głowę pełną marzeń i szalonych pomysłów dziewczyna? – zastanawiał się Patryk, oglądając książki w kiosku”.

Weronika leżała na szpitalnym łóżku, zastanawiając się, kiedy w końcu pozwolą jej wrócić do domu. Pokłuli ją już, wzięli próbkę moczu, zrobili USG, KTG... Była już tym wszystkim zmęczona. A na dodatek burczało jej w brzuchu. Zrobione przez Kamila kanapki już dawno zniknęły, herbata zresztą też. Przed chwilą dostała obiad, ale nawet nie miała ochoty go próbować. Włożyła szlafrok, wsunęła do kieszeni portfel i opuściła salę. Już miała się skierować w stronę wyjścia z oddziału, kiedy ujrzała na korytarzu policjanta. Wiedziona ciekawością, podeszła do sali, w drzwiach której ujrzała granatowy mundur. – Bardzo pani dziękujemy – usłyszała nieznajomy, kobiecy głos. – Do widzenia. Policjant obrócił się na pięcie i ruszył w stronę wyjścia. Za nim podążyła umundurowana koleżanka. Weronika zerknęła w stronę łóżka. – Anka – szepnęła, kładąc rękę na futrynie. – Cześć. Co tutaj robisz? – Badania mam. Jak się czujesz? – Tak, jak wyglądam. Kornelia twierdzi, że moje dziecko zawdzięcza ci życie. Dziękuję. – Daj spokój. – Weronika machnęła lekceważąco ręką. – Nie ma o czym mówić. – Jest. – Anna powoli usiadła, podpierając się na łokciu. – Wiem, że masz do mnie żal o Kamila, ale... – Proszę cię – przerwała jej w pół słowa. – Przecież do niczego go nie zmuszałaś. Ma rozum, jest dorosły. Moje małżeństwo to już zamknięty rozdział. – Co ty mówisz? Dlaczego? – Okłamywał mnie, zdradzał, już mu nie ufam. A teraz jeszcze jesteś z nim w ciąży... – To nie jest dziecko Kamila. Dlaczego wierzysz, że mógłby cię zdradzić? – Wiem, że się spotykaliście. On jest ostatnio dziwny, pije, spóźnia się, kłamie, nie chce mojego dziecka. Pewnie zaplanował, że odejdzie i... – Rozmawiałaś z nim? Zapytałaś, dlaczego taki jest? Hej, spójrz na mnie! – Chwyciła Weronikę za ręce. – Nic między nami nie było, uparciuchu jeden. Kamil jest moim przełożonym. Kilka razy wyszliśmy na kawę czy spacer, bo potrzebowałam rozmowy. Kiedyś miał jechać ze mną do mamy, ale zadzwonili ze szpitala, że źle się poczułaś i natychmiast wszystko rzucił. Przecież on ciągle tylko o was opowiada, Jula to, Nika tamto. – I postanowiłaś mi go zabrać. – Nie. Słyszysz? Nie chcę ci zabrać męża. Kamil nigdy mnie nie pokocha, bo ma was. Nawet nie wiesz, jak bardzo ci zazdroszczę. – Nie wierzę. – Weronika uśmiechnęła się ironicznie. – Wspaniała Anusia zazdrości czegoś głupiej Werze? – Wiem, że „przepraszam” to mało za lata pogardy i durnego zadzierania nosa. Byłam okropna, ale... ale patrząc na ciebie wczoraj i łącząc to z opowieściami Kamila, uświadomiłam sobie, że... że to ty zawsze byłaś więcej warta ode mnie. – Co takiego? – Mama o mnie dbała, pomagała, jak tylko mogła. W domu było czysto i spokojnie, więc chyba nic dziwnego, że lepiej się uczyłam. A ty... Ty wszystko osiągnęłaś sama. Dopiero wczoraj to zrozumiałam. Przepraszam, że traktowałam cię jak gorszą. Weronika patrzyła na znajomą z dzieciństwa jak na osobliwe zjawisko. Nigdy nie przypuszczała, że

kiedykolwiek usłyszy takie słowa z ust osoby, która od zawsze nią pogardzała. – Zasługujesz na szczęście z Kamilem i nie rezygnuj z niego przeze mnie. Proszę – dodała jeszcze Anna. – Spodziewasz się jego dziecka. – Nie – zaprzeczyła stanowczo. – Jestem mężatką. Zapomniałaś? – Czytałam blog Basi Nitki. – Boże, Nika... – Anna odwróciła twarz do ściany, żeby ukryć zawstydzenie. – Nie sądziłam, że będzie to czytał ktoś znajomy. – Też byłam w szoku, ale widać tak miało być. – Usiadła na brzegu łóżka i dotknęła brzucha Anny. – Gdyby nie ten blog, maleństwo już by nie żyło. Ale dzięki niemu wiem też, że twój mąż jest niepłodny i że go zdradziłaś. Spotykałaś się z Kamilem i Marcinem... – Ojcem jest Patryk – przerwała jej, chcąc powstrzymać kolejne oskarżenia. – Patryk? – Weronika zmarszczyła czoło, próbując skojarzyć imię z twarzą. To chyba niemożliwe. – Łysy? – Łysy, ale wiesz tylko ty i tak ma zostać, bo... bo Mirek go zniszczy. – Co ty mówisz? – Wiem, co mówię. Pobił mnie, bo odebrał wyniki badań i dowiedział się o ciąży. Rozumiesz? – W oczach Anny zamigotały łzy. – On wiedział, co robi. Chciał zabić dziecko. – Nie płacz. – Weronika pogłaskała Annę po głowie. – Uspokój się. To już przeszłość. – Pytał, z kim... z kim spałam i groził. – Zwinęła kołdrę, szczelnie zasłaniając brzuch. Ręce jej drżały. – Groził mi, dziecku i jego ojcu. Nika, proszę cię, nie mów nikomu. – Pani Białecka! – rozmowę przerwała pielęgniarka. – No przecież doktor panią szuka. Zapraszam. – Przepraszam, już idę. – Weronika położyła rękę na dłoni Anny i zacisnęła palce. – Będzie dobrze – szepnęła, wstając. Była zaskoczona, że nie ma w sobie dawnej nienawiści czy złości. Smutna, skrzywdzona przez męża, samotna Anna budziła jedynie współczucie. Marcin obszedł Rotundę dookoła i przystanął przy wyjściu z przejścia podziemnego. Od rana myślał o chwili, w której będzie mógł wziąć żonę w ramiona i delikatnie pocałować ją w policzek. Przez cały dzień był podekscytowany, dziwnie pobudzony. Zmieniając ubranie w firmowej toalecie, czuł się jak młokos, idący na spotkanie z dziewczyną w tajemnicy przed ojcem i czujnym spojrzeniem babci. Oczywiście sekretarka zauważyła, że zamienił bluzę na ciemnozieloną koszulę w drobną kratę. Poczuła też zapach wody toaletowej. – A cóż to za metamorfoza? – skomentowała, nie kryjąc zdumienia. – Mam ważne spotkanie – poinformował spokojnie. – Dlatego za chwilę wychodzę. „Zafiksowałem się, jakby to faktycznie była randka – pomyślał, opierając nogę na murku. – Nigdy nie przypuszczałem, że spotkanie z własną żoną może wywoływać takie emocje...” Z przejścia podziemnego wyszła dziewczyna ubrana w ciemnozieloną sukienkę. – Cześć, kochanie – szepnął Marcin, wręczając żonie bukiet drobnych różyczek. – Ślicznie wyglądasz. – Dziękuję. – Uśmiechnęła się, biorąc kwiaty. Na chwilę ukryła twarz w koralowych płatkach.

– Głodna? – Tak trochę. – Więc zapraszam. – Wziął Kornelię za rękę. – Czy my tu już kiedyś nie byliśmy? – Kornelia rozejrzała się po lokalu. Wydawał jej się znajomy. – Byliśmy – przytaknął Marcin. Wszystko było tak, jak zaplanował. Kelner zapalił świece na dwuosobowym stoliku, tym samym, przy którym kiedyś już siedzieli. Zamówili rosół i zrazy z kaszą gryczaną. Jedli, rozmawiając półgłosem, a ich dłonie od czasu do czasu spotykały się na blacie. – Dziękuję. – Kornelia odłożyła sztućce. – Teraz musimy iść na długi spacer, żeby to wszystko spalić. – Akurat ty nie musisz nic spalać – stwierdził Marcin. – Ubyło cię w czasie choroby. – To jej jedyny plus. Wracamy? – Wychodzimy, ale jeszcze nie wracamy. – Odszukał wzrokiem kelnera i poprosił o rachunek. – Obiecałem ci małe szaleństwo. Weronika wysiadła z taksówki bez pożegnania. Nie miała ochoty na grzeczną wymianę zdań. Najchętniej zaszyłaby się w swoim pokoju, żeby do rana płakać nad niesprawiedliwością losu. Kiedy była w ciąży z Julią, mogła robić wszystko. Biegała do szkoły, uczyła się do późna, nawet nie bardzo pamiętała o braniu witamin czy regularnych badaniach. Kamil o tym myślał. I nigdy nie było żadnych komplikacji, skurczów, bólów ani innych nieprawidłowości. A teraz... Teraz wszystko zaczęło się sypać. Przedwczesne skurcze macicy i prawdopodobnie cukrzyca ciążowa. Lekarz był dobrej myśli. Wypisał listę zaleceń, dał receptę, pielęgniarka poinstruowała, jak używać aparatu do mierzenia poziomu cukru. A Weronika robiła wszystko, żeby się nie rozpłakać. Najgorsza jednak była świadomość, że została z problemem sama. Na Kamila raczej nie mogła liczyć. Był obcy, odległy. Chyba wcale nie zależało mu na dziecku. Nie przyjechał po żonę do szpitala, tłumacząc, że musi odebrać Julię ze szkoły i napisać ważny artykuł. Polecił, żeby wzięła taksówkę. Kochający mąż, nie ma co! Weronika po cichu weszła do przedpokoju i przemknęła do kuchni, żeby napić się czegoś zimnego. Niestety, mąż nie pracował w pokoju, tylko przygotowywał kolację. – Cześć. – Posłał jej uśmiech. – Jak tam? Wszystko w porządku? – Nie. Mam cukrzycę i przedwczesne skurcze. Nie wiem, czy... – nie dokończyła. Wielka kula w gardle uniemożliwiła jej mówienie, a po policzkach spłynęły długo powstrzymywane łzy. – Nie płacz, proszę – szepnął Kamil, wycierając ręce w ścierkę. Jak na złość majonez nie chciał zejść z palców. Objął więc żonę tłustymi rękami, przytulił. – Damy sobie z tym radę – zapewnił. – Przecież tobie to jest na rękę – wyszlochała w jego podkoszulek. – Nigdy nie chciałeś... – Nie. Nie mów tego. Po prostu się uspokój, dobrze? – To nic nie zmieni. – Zmieni. Bardzo dużo zmieni. – Nie bacząc na to, że ma brudne ręce, zanurzył palce we włosach żony. Delikatnie masował skórę głowy i szyję, czekając aż szloch ucichnie, a ramiona przestaną drgać. – Weź prysznic – szepnął, gdy to nastąpiło. – Ja zaniosę tosty Juli i przygotuję ci lekką kolację. Długo stała pod prysznicem. Strumień ciepłej wody przyjemnie rozluźniał mięśnie, uspokajał. W końcu

jednak rozsądek nakazał jej sięgnąć po ręcznik. Włosy pozostawiła mokre, wcierając jedynie piankę. Same skręcały się w sprężynki, później wystarczyło je ułożyć za pomocą żelu albo lekko spryskać lakierem. W kuchni znalazła herbatę z cytryną, ale niesłodką. Rozejrzała się w poszukiwaniu cukiernicy. Nie było jej na stałym miejscu. – Zejdę do sklepu i kupię ci słodzik – powiedział Kamil. No tak, należało ograniczyć ilość cukru w diecie i to najlepiej od zaraz. – Nie trzeba. – Wzruszyła ramionami. – Wypiję taką. – Tę jedną, dobrze? A jak będziesz czytać Julce bajkę, pójdę na zakupy. – Nie musisz się o mnie... – Mamo! – Do kuchni wbiegła Julia. – Zobacz, jaką bajkę dostałam od pani. – Jakiej pani? – zaniepokoiła się Weronika, biorąc książeczkę. Pomyślała o Annie, ale ona leżała przecież w szpitalu. – W świetlicy. – Śliczna jest. – Przekartkowała kolorową, pięknie wydaną książkę. Na karcie tytułowej znalazła dedykację: Julii Białeckiej za zajęcie drugiego miejsca w konkursie plastycznym „Moje ulubione zwierzątko”. Przypomniała sobie kota, którego zrobiły z córką z rolek po papierze toaletowym, skrawków materiału, wełny, drucików i innych szpargałów. – Gratuluję, kochanie – szepnęła Weronika, przytulając Julię. – Ty tej książeczki nie dostałaś, tylko wygrałaś. – I mam jesce... – Jeszcze – poprawił córkę Kamil. – Jeszcze mam tzy bajki na płytach, cekoladę i misia. A ty też coś dostałaś! – Ja? – Aha! – Dziewczynka wybiegła z kuchni, ale już po chwili wróciła, dzierżąc w ramionach kolorowe pudełko. – Prosę! – zawołała uradowana, kładąc je na kolanach matki. – Proszę. – Weronika poprawiła córkę, zastanawiając się jednocześnie, jak przekona ją do współpracy z nowym logopedą. Na ćwiczenia do Artura nie miała zamiaru jeździć. Nie chciała go więcej widzieć. Szarpnęła za taśmę, którą oklejone było pudło. Wydobyła z niego pluszowego słonia oraz zestaw kosmetyków. – Ale maskotka to chyba jest dla ciebie, co? – Może być dla mnie? – Ucieszyła się, biorąc zabawkę w ramiona. – Oczywiście! – To zabieraj słonika, idź po piżamę i do łazienki – zarządził Kamil. – Mama musi spokojnie zjeść. Gratuluję, kochanie – powiedział, kiedy córka opuściła kuchnię. – Daj spokój, to tylko konkurs dla dzieciaków. – Ale ogólnopolski – sprostował, dotykając ustami jej czoła. – Zadzwonili dziś ze szkoły, żeby rodzic przyszedł na szesnastą. Dlatego nie mogłem po ciebie jechać. – Myślałam, że nie chcesz. – Nikuś, no co ty? – Ukucnął przy żonie. – Masz mnie za takiego drania? Nie wiedziałem o co chodzi, a nie chciałem cię denerwować. Jedz, przypilnuję Julę w łazience. Skinęła głową i uniosła do ust kanapkę. Popijanie jej niesłodką herbatą było niczym w porównaniu z tym, co miało nastąpić po kolacji. Musiała samodzielnie sprawdzić poziom cukru we krwi, a więc ukłuć się w palec... Brrr... Nie znosiła igieł. Musiała to jednak zrobić dla dziecka.

Na parkiecie kilka par podrygiwało w rytm muzyki. Osoby chcące porozmawiać zajmowały loże albo tłoczyły się w okolicach baru. Dyskretne światło zapewniało przyjemną intymność. – Czego się napijesz? – zagadnął Marcin, pochylając się do ucha żony. – Może najpierw zatańczmy? – zaproponowała Kornelia. – Przecież dopiero piliśmy. – Ale... – Tęsknym wzrokiem spojrzał w stronę baru. Atmosfera klubu jeszcze go nie wchłonęła. Chciałby najpierw oswoić się z miejscem, rozejrzeć, czy nie ma kogoś znajomego. – Może za chwilę, co? – zaproponował. – Oki, jak chcesz. – Przełożyła nad głową pasek maleńkiej torby, żeby nic nie ograniczało swobody ruchów. – Ja idę. – Lekkim krokiem podążyła w stronę parkietu. Wzruszył lekceważąco ramionami i skierował się do baru. Zamówił colę. Zerknął na tańczących. Obserwował płynny ruch bioder żony, ramiona, wędrujące wokół ciała po sobie tylko znanych orbitach, światło, pulsujące na skręconych w spiralki włosach, dotykające piersi, talii, łydek. Kornelia była niemal szamanką, uwalniającą emocje poprzez zaklinanie melodii. Zrzucała z siebie wszystko, co ją ostatnio przytłaczało, zastępując to beztroską lekkością. Była demonem kobiecości. Nie potrafił oderwać wzroku od jej ciała, tworzącego z muzyką tętniącą jedność. Niespodziewanie na otulonej białym paskiem talii pojawiły się ręce. Nieznajomy chłopak odwrócił Kornelię twarzą do siebie. Lekko skinęła głową, jakby odpowiadała na zadane przez niego pytanie, a później tańczyli już razem. Chwilami ich biodra niemal się stykały. Ręce nieznajomego zdecydowanie zbyt śmiało błądziły po ramionach, plecach i talii dziewczyny. Niby nie przekraczały granicy przyzwoitości, ale bardzo agresywnie zagarniały partnerkę ku sobie, jakby to nie był taniec, a preludium do czegoś więcej. Marcin odstawił szklankę z takim impetem, że jedynie cudem nie rozprysnęła się w drobny mak. Miał zamiar wyszarpnąć żonę z ramion napalonego kolesia. Zaczerpnął duży łyk powietrza, żeby zapanować nad rozdrażnieniem. Nie chciał wyjść w oczach żony na furiata i zazdrośnika. Ostatecznie nie zrobiła nic złego. Tylko tańczyła i patrzył na ten taniec z przyjemnością. Dopóki ktoś inny nie zaczął dzielić tej przyjemności... – Odbijany – poinformował, chwytając za rękę chłopaka, obejmującego Kornelię w pasie. Ze wszystkich sił starał się brzmieć spokojnie. Na szczęście nieznajomy nie stwarzał żadnych problemów. Uniósł dłonie w geście kapitulacji, po czym zniknął w półmroku. Marcin tymczasem przytulił żonę, nie bacząc na rytm płynącej z głośników muzyki. Jej ciepło i bliskość podziałały uspokajająco. – Mówiłem ci już, że ślicznie tańczysz? – Wczoraj mówiłeś. – Więc dzisiaj potwierdzam. – Potarł nosem o policzek żony, musnął brodę, usta. Po chwili ich wargi zwarły się w namiętnym pocałunku. – Ludzie patrzą – szepnęła Kornelia, kiedy pozwolił jej zaczerpnąć powietrza. – Niech patrzą i zapamiętają, że jesteś moja i tylko ja mam do tego prawo. – Czyżbyś był zazdrosny? – Tak trochę – przyznał. – To masz za swoje. – Cmoknęła go w czubek nosa. Pomimo najszczerszych chęci nie zdołała stłumić uśmiechu zadowolenia oraz uczucia satysfakcji. Mąż właśnie poczuł namiastkę tego, co rozdzierało jej serce od chwili, w której dowiedziała się o tajnych spotkaniach z Anną. – Marcin?

– Hm? – Obiecaj, że nigdy więcej mnie nie okłamiesz. – Obiecuję, Nelu. Już nigdy nie zawiodę twojego zaufania. Julia nie chciała zasypiać. Najchętniej leżałaby, tuląc się do matki, delikatnie głaszczącej jej głowę albo rękę. Zmęczenie w końcu jednak wygrało. Powieki dziewczynki opadły, a oddech stał się spokojny, równy. Weronika dotknęła ustami czoła córki i troskliwie otuliła ją kołdrą. – Śpij, kochanie – szepnęła. Popatrzyła jeszcze chwilę na spokojną twarzyczkę dziecka, po czym wyszła z pokoju, cichutko zamykając za sobą drzwi. – Długo nie mogła zasnąć – skomentował Kamil, gdy żona stanęła w progu kuchni. – Tak wyszło. – Nalała sobie wody. – Nie musiałeś czekać, jeśli jesteś zmęczony. – Mieliśmy porozmawiać. – Podsunął żonie krzesło. – Usiądź, proszę. – Dobrze. – Wzruszyła z rezygnacją ramionami i zajęła miejsce przy stole. – Myślę jednak, że tego, co najważniejsze domyśliłam się sama. Chcesz rozwodu, prawda? – Skąd ten pomysł? – Robisz wszystko, żebym czuła się przy tobie źle. Przez chwilę myślałam, że mnie zdradzasz. Chociaż w zasadzie może zdradzasz, tylko Anka przekonująco kłamie albo po prostu nie z nią sypiasz. Na pewno kilkakrotnie sprzedałeś mi coś, co nie było prawdą... – Masz rację – przerwał jej – nie zawsze byłem szczery i nie zawsze zachowywałem się, jak należy. Ale źle to interpretujesz. – Kamil, nie chcę, żebyś teraz zamieniał się w dobrego męża tylko dlatego, że mam problemy zdrowotne. Poradzę sobie, jak zawsze. – Upiła łyk wody ze szklanki, żeby ostudzić emocje i przełknąć stojącą w gardle kulę. – Do końca tygodnia zniknę z domu razem z rzeczami. Będę się spotykać z Julią, pozostaje tylko... – Dokąd pójdziesz? – Ojciec na pewno mnie przyjmie, jak co miesiąc będę wykładać jakąś sumkę. – Oszalałaś? Nie pozwolę na to! – Z rękami splecionymi na piersiach podszedł do okna. Przez chwilę patrzył w szybę, jakby w niej chciał znaleźć rozwiązanie problemu. – To jest twój dom – powiedział w końcu cichym i niezwykle spokojnym głosem. – Mieszkanie należy do ciebie, więc zostaniecie tutaj, a ja sobie coś wynajmę. – Mieszkanie jest po twojej babci i nie mam prawa... – Babcia dała je tobie. Wiedziała, co robi. – Proszę cię, przestań. – Postawiła szklankę na stole, bojąc się, że wypadnie z drżącej dłoni. – Doceniam gest babci. Wzruszył mnie ogromnie i bardzo dowartościował. Ale babcia była pewna, że będziemy tu mieszkać razem. Gdyby mogła przewidzieć nasze rozstanie, zostawiłaby dom dla ciebie. – Mylisz się. Wtedy i tak zabezpieczyłaby ciebie, bo ja mam draństwo we krwi. – Nic nie rozumiem. – Już czas na całą prawdę. – Wyjął spod stołu taboret, ustawił naprzeciwko żony. – Co wiesz o moim ojcu? – – Niewiele – przyznała Weronika. – Po śmierci twojej mamy się załamał i wyjechał. Mieszka za

granicą, ma tam jakąś firmę, pomaga ci finansowo... – W Niemczech mieszka. Tak, ma dobrze prosperującą firmę, żonę i dwie córki. Nie zastanawia cię, dlaczego nie było go na naszym ślubie? Dlaczego nigdy nie zaprosił nas do siebie? – Może wciąż cierpi po stracie twojej mamy? – Cierpi? – Wydął ironicznie usta. – Nie sądzę. Zostawił mamę, kiedy dowiedział się o ciąży. Chyba nigdy nie traktował jej poważnie. Od początku kręcił na dwa fronty. Jedną dziewczynę miał w Polsce, a drugą w Niemczech. Z tamtą był zaręczony, więc dziecko z inną było niewygodne. Wyparł się mnie. Podobno nawet dał mamie jakąś kasę, byle tylko nigdy nikt się nie dowiedział, kto jest moim ojcem. – Ale się dowiedział? – Tak. – Wziął żonę za ręce. Chciał czuć jej bliskość, ciepło. Pomagały mu wyznać prawdę. – Mama zmarła podczas porodu, a babcia sama by sobie nie poradziła przede wszystkim finansowo. Nie chciała mnie oddać do domu dziecka, dlatego skontaktowała się z nim. Postawiła sprawę jasno: albo on podpisze zobowiązanie, że będzie wysyłał kasę na moje utrzymanie, albo ona wniesie sprawę do sądu. Płacił regularnie, bo się bał, że pewnego dnia zniszczę jego poukładane życie. Płacił nawet jak skończyłem studia i zacząłem zarabiać. – Dlaczego mi o tym mówisz? Dlaczego teraz? – Babcia się bała, że będę jak on. Przez całe życie uczyła mnie odpowiedzialności, uczciwości i lojalności. – Opuścił głowę, żeby ukryć gromadzące się w oczach łzy wzruszenia. – Ładowała mi do głowy, że honor jest wszystkim, co mam, że on nigdy nie straci na wartości. Kumple się bawili, imprezowali, nie mieli problemów z pójściem na wagary, ściąganiem, okłamaniem nauczyciela, a ja wciąż musiałem żyć według zasad. – Ale o co chodzi? – Weronika nie bardzo rozumiała pretensje męża. – Masz do babci żal? – Nie ufała mi. Narzuciła twarde zasady, bo się bała, że kiedyś będę jak ojciec. Bo draństwo ma się w genach. Przewidziała, że kiedyś cię zawiodę, dlatego mieszkanie dała tobie. Chciała, żebyś miała jakieś zabezpieczenie. I się okazało, że miała rację. – To nieprawda – zaprotestowała Weronika. Teraz ona była silna. Musiała pocieszyć męża i ratować pamięć osoby, którą oboje szanowali. – Babcia cię kochała. – Niedawno robiłem porządki w tych dokumentach, które wynieśliśmy do piwnicy, bo nie mieliśmy siły ich uporządkować po babci śmierci. Miałem ci zrobić nowe półki na przetwory. Taka niespodzianka – głos mu lekko zadrżał. Zacisnął powieki, żeby powstrzymać rozżalenie. – Gdybym wiedział, jak to się skończy, spaliłbym tę makulaturę bez czytania. Przepraszam. Chciał wstać, ale żona go przytrzymała. Musiała poznać prawdę. Całą. Czuła, że jeśli Kamil teraz wyjdzie, już nigdy nie wrócą do tej rozmowy. – Co było w tych papierach? – upomniała się o konkrety. – W albumie ze zdjęciami znalazłem list od babci, w którym wszystko wyjaśniła. Dowiedziałem się, dlaczego nigdy nie poznałem swojego ojca. Wcześniej znałem tylko część prawdy. Wierzyłem w wielką, szaloną miłość do matki, która przegnała go z kraju, ale to tylko bajeczka. – Wyrwał rękę z uścisku i uderzył dłonią w stół. – Rozumiesz? Całe życie mnie okłamywano! – Kamiś, spokojnie – szepnęła Weronika, ponownie chwytając dłonie męża. – Babcia nie chciała, żebyś nienawidził ojca. – Wiem – opuścił głowę – ale przeżyłem szok. Nie potrafiłem sobie poradzić. Kiedy przeczytałem ten list, poczułem się tak, jakby odebrano mi przeszłość. Poszedłem do pubu. Musiałem to zapić. Straciłem kontrolę, to wszystko mnie przerosło. Zawiodłem was obie. – Nieprawda. – Babcia w tym liście błagała, żebym nigdy nie był taki jak on, żebym nigdy cię nie skrzywdził, a ja to

zrobiłem. – Nie jesteś jak on. – Zacisnęła palce na jego dłoniach, żeby dodać mocy słowom. – Naprawdę bardzo cię cenię, Kamil. – Cenisz? – Uśmiechając się ironicznie, spojrzał żonie w oczy. – Za to, że wróciłem do domu pijany i się awanturowałem, chociaż wiedziałem, że boisz się pijanych? Za to, że cię okłamywałem? A może za to, że przeze mnie prawie poroniłaś? – Też nie jestem idealna. Zawodziłam cię na każdym kroku. Jestem kiepską matką, egoistką, złym czło... – Przestań, proszę. – Wyrwał ręce z uścisku żony i wstał tak raptownie, że przewrócił taboret. – Do cholery z ideałami! Jesteś wyjątkowa – głos mu dziwnie zmiękł, stał się czuły, niemal tkliwy. – Taka śliczna, mądra, ambitna, a zarazem krucha i delikatna. Chciałbym cię uchronić przed całym złem. Nawet przed samym sobą. – To dlaczego znalazłeś sobie inną? – O czym ty mówisz? – Na twarzy Kamila malowało się wielkie zdumienie. – Masz kogoś, prawda? Dlatego nie chcesz mieć ze mną dziecka? Okłamywałeś mnie, spóźniałeś się... – Przepraszam. – Wstał i oparł się o szafkę. Nie potrafił patrzeć żonie w oczy. – Nawaliłem nie raz, ale nigdy bym cię nie zdradził. Anka prosiła o dyskrecję, a mnie nie przyszło do głowy, że przecież tobie mogę powiedzieć prawdę. W ogóle ostatnio nie jestem sobą. – Ukrył twarz w dłoniach, jakby chciał się odgrodzić od problemów. – Prawda o ojcu chyba mnie zmieniła. Jestem nerwowy, nie potrafię sobie z tym poradzić. Chciałem z tobą porozmawiać, ale nie umiałem. Popełniałem błąd za błędem. Ciągle coś robiłem nie tak. Wiem, że cię skrzywdziłem, ale nie zdradziłem, przysięgam. – To mamy problem, bo ja zdradziłam ciebie. – Co takiego? – Widziałam, jak wsiadasz z Anką do samochodu. Okłamałeś mnie, że musisz zostać w pracy. Wtedy zadzwoniłam do Artura. Pojechaliśmy do niego. – Kim... Kim jest Artur? – Nikim. Kiedyś był dla mnie ważny. Nie widziałam go siedem czy osiem lat, a spotkałam w poradni. Jest logopedą Julki. – Romansujesz z innym na oczach dziecka? – Nie romansuję! – Uderzyła dłonią w stół, żeby nadać mocy słowom. – Trzymałam go na dystans, chociaż kilka razy próbował się zbliżyć, ale... – Ale przestałaś, bo przyłapałaś męża na kłamstwie. Splótł ręce na piersiach. Był niedostępny, zimny. Jego twarz wyrażała wściekłość, pogardę i coś jeszcze, coś, co sprawiło, że Weronika zadrżała. Widziała to w oczach ojca zawsze, kiedy chciał ją zbić. Kamil to jednak nie ojciec. On by jej nie skrzywdził. – Tak. Pojechaliśmy do niego, jedliśmy zupę, a później... – Opuściła głowę, bo na policzek wypłynęła nieposłuszna łza, a zaraz za nią kolejne. – Później go pocałowałam – przyznała, kiedy zdołała nad sobą zapanować. – Zaczął mnie dotykać. Chciałam to z nim zrobić, ale kiedy... kiedy... – odchrząknęła – kiedy rozpiął mi sweterek, coś we mnie zaprotestowało. Wyrwałam się i wybiegłam stamtąd. Nie mogłam, bo... bo cię kocham. Nie zdołała stłumić szlochu. Ukryła twarz w dłoniach. Najchętniej by uciekła, żeby nie widzieć wyrzutu w oczach męża, ale nie miała siły wstać. Rozmowa wyssała z niej całą energię. Kamila zaś wzruszyło niespodziewane wyznanie miłości i postawa żony. Przecież nie musiała się przyznawać do głupiego pocałunku. Mogła zrzucić winę na niego, mieć pretensje, że sam do tego doprowadził. Ukląkł naprzeciwko Weroniki i zanurzył palce w jej włosach. – Nie płacz, kochanie – szepnął. – Nic się nie stało. Po prostu się pogubiłaś. Zawiodłem cię, to też

moja wina. – Wybaczysz mi? – Nie zrobiłaś nic złego. Ty masz mi więcej do wybaczenia. Przepraszam. – Dotknął ustami jej czoła. – Przepraszam. – Scałował spływające po policzkach łzy. – Przepraszam – wyszeptał w jej lekko rozchylone wargi. Bliskość męża zadziałała jak magnes. Weronika nieśmiało dotknęła jego ust czubkiem języka. Po chwili niewinna pieszczota zamieniła się w namiętny pocałunek. Utonęli w nim, jakby miał być ich ostatnim. Stęsknione długą rozłąką ciała przylgnęły do siebie, odnajdując spokój i bezpieczeństwo.





16. – Nie! Marcin, proszę, nie! Kornelia, ciężko dysząc, usiadła na łóżku. Twarz miała mokrą od łez, z jej piersi wydarł się głośny szloch. Znowu ten sam sen. Nawiedzał ją niczym nieproszony gość, budził w środku nocy, odbierał spokój. Później musiała tuszować makijażem cienie pod oczami i zapuchnięte powieki, a na usta przywoływać sztuczny uśmiech, chociaż miała ochotę płakać pod kołdrą. Na szczęście teraz mogła jeszcze wtulić się w poduszkę i płakać, cichutko, żeby nie obudzić męża. – Kochanie, co się stało? – zaniepokoił się Marcin, kładąc rękę na jej plecach. – Miałam zły sen. – Znowu? – To nic. – Wytarła twarz wierzchem dłoni i spróbowała się uśmiechnąć. – Śpijmy już. Za godzinę będzie dzwonił budzik. Mam dziś zajęcia od ósmej. – Opowiedz mi ten sen. – To naprawdę nic ciekawego. – Chcę wiedzieć, co tak bardzo niepokoi moją żonę – wyjaśnił, otulając Kornelię kołdrą. – Opowiedz, proszę. – Jesteś pewien? – Uhm. – Śni mi się, że jestem w ciąży. Mam taki wielki brzuch, że nie mogę już nic robić, więc tylko leżę, czytam, oglądam telewizję. I ty wracasz z pracy. Coś jest nie tak. Zawsze albo jest brudna kuweta, albo nieposprzątane naczynia, albo okruchy na dywanie... Robisz awanturę. Mówisz, że jestem nierobem i darmozjadem, ściągasz mnie z fotela, zaczynasz bić, kopać w brzuch, a ja błagam, żebyś przestał, bo zrobisz krzywdę dziecku. Próbuję się zasłaniać, ale i tak za każdym razem trafiasz. Śmiejesz się, że jesteś silniejszy... – Wystarczy – przerwał jej stanowczo. Wstał i podszedł do okna. Oparł czoło o zimną szybę, zaciśnięte w pięści dłonie niemal wbił w parapet. Wszystkiego mógł się spodziewać, ale na pewno nie tego, że będzie głównym bohaterem koszmarów żony. – Przepraszam – szepnęła Kornelia, podchodząc do Marcina. – Nie chciałam cię zdenerwować. – Czy kiedyś cię skrzywdziłem? – Nie, kochanie... – To o co chodzi, Nela? – Odwrócił się w jej stronę. – O te kilka ostrych słów, które powiedziałem, kiedy wyszłaś z domu z zapaleniem płuc? Byłem wściekły, bo się o ciebie martwiłem. – Marcin, ja nie mam wpływu na te sny. – Ale nie biorą się znikąd, prawda? Boisz się, że będę jak twój były? – Nie. – Opuściła głowę. – Nigdy nie byłeś jak Kuba. Przy tobie nie muszę udawać, że sobie ze wszystkim radzę, mogę być słaba, nie mieć siły albo ochoty na coś. Czasami mi się wydaje, że nie

zasługuję na twoją miłość. Jesteś dobry, troskliwy, czuły. Ujął w dwa palce jej podbródek i zmusił, żeby uniosła głowę. – Zawsze będę cię chronił i nigdy nie skrzywdzę. Jesteś dla mnie najważniejsza. Wierzysz mi? – Tak. – Uśmiechnęła się, spoglądając w oczy męża. – Nie chciałam ci mówić o tych snach. Wiedziałam, że się zdenerwujesz. – Moje zdenerwowanie jest tu najmniej ważne. – Zdjął z twarzy Kornelii kosmyk włosów, a później objął ją, żeby była bliżej. – We dwoje damy sobie radę ze wszystkimi koszmarami świata. Będziesz piła ziółka przed snem i kupię ci cukierki z melisą. – I będę od nich tyła. – Wszystko spalisz na basenie. – Będziemy znowu pływać? – Z radości zaklaskała w dłonie jak mała dziewczynka, co wywołało uśmiech na twarzy Marcina. – Kupiłem karnety, możemy zacząć nawet dzisiaj, o ile będziesz miała siłę po zajęciach. Po dwóch tygodniach pobytu w szpitalu Anna doskonale znała nie tylko panujące na oddziale zwyczaje, ale również pielęgniarki, lekarzy i salowe. Wiedziała, z kim można pożartować, kogo poprosić o dokładkę zupy, a komu lepiej nie wchodzić w drogę. Dzień zaczynał się porannym pomiarem temperatury oraz podglądaniem dziecka na monitorze w pokoju lekarskim i tak samo kończył, dając poczucie bezpiecznej stabilizacji, pewność, że jutro wszystko będzie tak samo. Codziennie ktoś ją odwiedzał. A jeszcze niedawno myślała, że poza Mirkiem nie ma już nikogo. Zawsze mogła też poprosić o pomoc mamę, ale nie chciała jej martwić swoimi problemami. – Cześć, dziewczyno – głos Patryka wyrwał Annę z zamyślenia. – Cześć. – Uśmiechnęła się. – Co tak wcześnie dzisiaj? – Mówiłaś, że nie masz nic do czytania, więc dostarczam świeżą prasę. – Położył na szafce plik gazet i dwie wypożyczone z biblioteki książki. – Mam nadzieję, że ci się spodobają. I banany kupiłem, proszę. Co tam u ciebie? – Chyba dobrze. – Usiadła wygodnie, opierając się o ścianę. – Może nawet w piątek dostanę wypis. – Nie wyglądasz na zadowoloną. – Bo... Bo tu jest mi dobrze, bezpiecznie, a tam nie wiem, jak będzie. Mirek... – Nie mów mi, że chcesz wrócić do męża. – A dokąd mam pójść? Nie mam innego domu. – Myślałem, że zamieszkasz z mamą. Chciałem nawet zaproponować pomoc przy przewożeniu twoich rzeczy. – To niemożliwe. – Okryła się kołdrą, bo nagle zrobiło jej się zimno. – Mama wynajęła pokój studentce, żeby mieć jakąś dodatkową kasę do emerytury. Nie mogę jej tego pozbawić. I nie mogę jej denerwować swoimi problemami. – Myślę, że możesz, a nawet powinnaś. – Patryś, jak ty to sobie wyobrażasz? Mam jej się zwalić na głowę i powiedzieć: Mamuś, jestem w zagrożonej ciąży, przygarniesz mnie? Przecież ona nie może się denerwować, a już na pewno nie może się zajmować dorosłą córką. Nie chcę być dla niej ciężarem.

– Anka, weź ty się zastanów, co mówisz! – Patryk był wzburzony, ale na szczęście w porę się zorientował, że krzyki w szpitalu nie są mile widziane. Podszedł do okna, żeby zapanować nad furią. – Nie powinnaś unosić się honorem – powiedział już znacznie spokojniejszym głosem. – Tu nie chodzi tylko o ciebie. Wrócisz do tego śmiecia, a on za miesiąc albo dwa znów cię stłucze i trafisz do szpitala. Co zrobisz, jeśli wtedy nie uda się uratować dziecka? Nie widział, jak Anna kładzie rękę na brzuchu, żeby pogładzić go uspokajająco. Nie miała pojęcia, czy maleństwo poczuje i zrozumie ten gest, on był potrzebny jej. – Mirek jest w areszcie – szepnęła bardziej do dziecka niż do Patryka. Powtarzała te słowa kilka razy dziennie. Dodawały jej sił. – Ale kiedyś z niego wyjdzie. – Odwrócił się przodem do Anny, splótł ręce na piersiach. – Wyjdzie najpóźniej po procesie. Nikogo nie zabił, stać go na dobrego prawnika, dostanie wyrok w zawiasach. – Już tu była jego mamuśka. Najpierw błagała, żebym wycofała oskarżenia, bo niszczę syneczkowi karierę, a później zaczęła grozić, że znajdzie sposób na podważenie moich zeznań. Wrzeszczała tak, że pielęgniarka musiała ją wyprosić. – Chyba nie dałaś się zastraszyć? – Nie, ale to jest mój mąż. Może powinnam się z nim jakoś dogadać? – Nie, na pewno nie. – Usiadł obok Anny. – On prawie zabił twoje dziecko. Ukryła twarz w dłoniach, bo poczuła szczypanie pod powiekami. Szybko jednak nad sobą zapanowała. Opuściła ręce. – Patryk, ja już sama się w tym gubię – wyznała. – Nie wiem, co zrobić. Mam wrażenie, że tonę. Nie wiem, co robić, żeby było dobrze. – Zamieszkasz ze mną – zdecydował Patryk, widząc jej bezradność i łzy. – Nie. Na to na pewno się nie zgodzę. – Ale dlaczego nie? Zmieścimy się. Mam mieszkanie po rodzicach. Dwa pokoje, kuchnia, łazienka... – Patryk, ja muszę leżeć. Nie wiem jak długo. Może już do końca ciąży. – Będziesz leżeć. Co za problem? – Co na to Bogna? – Bogna? – Uniósł brwi ze zdumienia. – A co jej do tego? – Nie jesteście razem? – Nie, dziewczyno, nie jesteśmy. – Uśmiechnął się ciepło, łagodnie. – Mieszkam sam. To jak będzie? – Mogę się zastanowić? – Do piątku. Tylko pamiętaj, że nie przyjmuję odmowy. – Dał jej szybkiego buziaka w policzek. – Muszę lecieć do pracy. Zajrzę do ciebie jeszcze. Dzwoń, gdybyś czegoś potrzebowała. Astry w skrzynkach już od kilku dni cieszyły wzrok bordowymi i fioletowymi kwiatkami. Pelargonie już dawno przekwitły, ale róża wciąż miała pąki. Weronika posłała jej uśmiech tryumfu. Nikt nie wierzył, że pnącą różę można hodować na balkonie. Ona jednak była uparta. Przez Internet zamówiła odpowiednią skrzynkę z kratką. Starannie wybrała sadzonkę w sklepie i własnoręcznie umieściła ją w przygotowanym podłożu. A później codziennie dbała o roślinę, przemawiała do niej, ciesząc się z każdego listka, pędu, kwiatka... Róża kwitła co roku, ciesząc oczy domowników i sąsiadów. Teraz właśnie jej Weronika

poświęciła najwięcej uwagi. Podśpiewując cichutko, przycinała uschnięte kwiatostany. Później użyźniła ziemię wszystkich roślin pałeczkami nawozowymi i sięgnęła po stojącą w kąciku konewkę z wodą... – Brakowało mi tego – usłyszała głos. Kamil stał oparty o drzwi balkonu, przyglądając się żonie. – Tego śpiewania przy kwiatach – sprecyzował, widząc jej zdziwienie. I uśmiechu, i tego błysku pasji w twoich oczach. – Podszedł do podlewającej astry Weroniki, aby ukryć ją w ramionach. – Całej ciebie mi brakowało – szepnął, zanurzając twarz w jej włosach. – Kamiś, puść, bo się obleję – zgromiła męża, ale tylko słowami. Usta powędrowały do jego policzka, aby złożyć na nim szybkiego całusa. – Zawsze tu byłam. – Wiem, ale byłaś smutna. Chodziłaś pomiędzy donicami zgaszona albo siedziałaś i głaskałaś jakiś listek, a myślami byłaś daleko. Czasami miałem wrażenie, że skarżysz się na mnie tym swoim kwiatkom. Ale teraz znowu im śpiewasz. Tak jest lepiej. – Lepiej – zgodziła się. – Dlaczego tak szybko wróciłeś z pracy? – Bo zaraz jadę z moją żoną do szpitala. – Musnął wargami jej skroń. Dom był niemal sterylnie wysprzątany i pusty, dziwnie ogołocony. Zdjęto dywany, z półek, komód i szafek zniknęły drobiazgi, nadające atmosferę przytulności, nawet część mebli została wyniesiona. Niektóre przewieziono do nowego mieszkania mamy Oli, inne sprzedano, a te, które zostały, stanowiły własność nabywcy posiadłości. – A co z tym? – zapytał Błażej, wskazując na toaletkę, stojącą w centralnym miejscu salonu. – Zabieramy ją do nas? – Nie, nie chcę w swoim domu nic z tego przybytku – odparła Ola, kładąc rękę na nieznacznie zaokrąglonym brzuchu. – Nasza przyszłość ma być pozbawiona wspomnień o bólu i poniżeniu. Nawet jeśli mam się wyrzec mebla, którego nie powstydziłaby się żadna księżniczka. – Więc co zrobisz z tym cudeńkiem? – Błażej przesunął opuszkami palców po rzeźbionej ramie lustra. – Szkoda pozbywać się czegoś tak pięknego. – Mnie nie szkoda. Toaletka jest dla Kornelii. Pasuje do romantycznego usposobienia i zawsze jej się podobała, więc będzie miała ode mnie prezent. – Ach, to dlatego Marcin prosił mnie dzisiaj o pomoc w przemeblowaniu sypialni. – Uhm. – Uśmiechnęła się tryumfalnie. – A wszystko w największej tajemnicy, więc nas nie zdradź. Marcin się cieszy, że Nela będzie miała tylko swój kącik w ich gniazdku, a ja, że toaletka trafi we właściwe ręce. – A ja, że moja żona jest szczęśliwa. – I wszyscy są zadowoleni. – Oplotła ramionami szyję męża. – Kocham cię. – Oj, a skąd nagle takie wyznanie? – Bo właśnie zrozumiałam, jak wiele dla mnie zrobiłeś. – Będziemy teraz się rozklejać? – zapytał, otaczając żonę ramionami. – No coś ty, Oleńka? Myślałem, że jesteś silna. – Bo jestem. – Wtuliła twarz w zagłębienie pomiędzy jego szyją a ramieniem. – Ale najbardziej silna jestem przy tobie. Jesteś księciem, który uwolnił mnie z wieży tego domu i nauczył, co znaczy być szczęśliwym.

– Ech, ty moja księżniczko. – No co? – No nic. Powinniśmy chyba pomyśleć o zapakowaniu i transporcie tej toaletki, bo za chwilę przyjedzie tu nowy właściciel domu i będziesz musiała oddać klucze. – Marcin zaraz będzie. Załatwił transport. Ale faktycznie, trzeba by tę toaletkę zapakować. Tylko w co i jak? – W kolorowy papier i kokardkę zawiązać, to w końcu prezent. – Co takiego? – Odsunęła się od męża i spojrzała na niego nieprzytomnym wzrokiem. – A skąd ja mam wziąć tyle kolorowego papieru? Myślałam, że styropian i kartony, co leżą w garażu wystarczą. – Bo wystarczą. – Błażej nie zdołał się powstrzymać przed parsknięciem ze śmiechu. – O, ty, paskudzie! – Uderzyła go lekko w klatkę piersiową. – Ładnie tak robić sobie żarty z ciężarnej? – Ta ciężarna niezwykle żywiołowa jest. – Dał jej pstryczka w nos. – Idę po te kartony. Taśmę klejącą też znajdę w garażu? – W torebce mam. – Od kiedy księżniczki noszą takie rzeczy w torebkach? – Pewnie odkąd wynaleziono torebki – odparła, wzruszając ramionami. Salon wypełnił się głośnym śmiechem Oli, wirującej tuż nad podłogą w ramionach Błażeja. Czas na chwilę przestał istnieć. Było tylko dwoje zakochanych oraz ich szczęście, obecne i przyszłe. Smutne mury domu wypełniły się radością wolną, beztroską, pełną wiary w dobre jutro. Lekarz w skupieniu przeglądał wyniki badań laboratoryjnych oraz tych skrupulatnie zapisywanych przez Weronikę. Kamil widział, że żona nerwowo kręci się na krześle, splata i zaplata palce, wyczekująco patrząc na pochyloną nad biurkiem głowę człowieka, z ust którego miała za chwilę usłyszeć ważne informacje. – Widzę, że naprawdę jest pani bardzo zdyscyplinowaną pacjentką – powiedział w końcu lekarz. – Udało się pani zapanować nad poziomem cukru. Oczywiście dieta i badania trzy razy dziennie nadal obowiązują, ale wszystko jest pod kontrolą. Jeśli działoby się cokolwiek niepokojącego, gorsze samopoczucie, nagły wzrost poziomu cukru, czy bóle, natychmiast zgłasza się pani do nas, a jeśli nie, zapraszam za miesiąc. Zaraz wypiszę skierowania na badania, które trzeba zrobić dwa, trzy dni przed wizytą. – Panie doktorze, a co ze skurczami? – dopytywał Kamil, chcąc mieć pewność, że dziecko jest bezpieczne. – KTG ich nie wykazało. Wygląda na to, że żona potrzebowała odrobiny odpoczynku. Zwolnienia nie przedłużam, nie ma takiej potrzeby, ale proszę się nie przemęczać, nie denerwować, czytać i oglądać tylko pozytywne rzeczy. – Jasne, panie doktorze. – Weronika uśmiechnęła się po raz pierwszy od przekroczenia progu gabinetu. – O właśnie, myślimy pozytywnie. I oby do rozwiązania miała pani takie wyniki, a będzie dobrze. – Tak się cieszę – szepnął Kamil, kiedy kilka minut później wyszli na korytarz. – Ja też. – Weronika zarzuciła mężowi ręce na szyję. – Jestem lżejsza o jakieś pięć kilo. – Super. – Przytulił ją. – A teraz już chodź, bo muszę jeszcze na chwilę zajrzeć do redakcji.

– Jedź sam, ja odwiedzę Ankę, skoro tu jestem. – To pa. – Dał jej szybkiego buziaka w policzek – Pozdrów ją. Weronika zaczekała, aż Kamil podejdzie do oszklonych drzwi oddziału. Kiedy odwrócił się w jej stronę, przesłała mu całusa i dopiero wtedy podążyła w stronę sali, na której leżała Anna. Przekroczyła próg energicznym, pewnym krokiem. Była szczęśliwa i nie zamierzała tego ukrywać. Uśmiech szybko jednak zamarł na jej ustach. Anna siedziała na łóżku z kolanami podciągniętymi pod brodę. Twarz miała mokrą od łez, oczy zapuchnięte, a z jej piersi wydobywał się tłumiony szloch. Na kołdrze leżał czarno-szary wydruk USG. – Boże, co się stało? – Weronika, nie bacząc na szpitalne zakazy, usiadła obok Anny i objęła ją ramieniem. – Źle się czujesz? Coś z dzieckiem? – Mirek wyszedł z aresztu. Zadzwonił. Powiedział, że niebawem dokończy to, co zaczął. Nika, on chce zabić moje dziecko! – Tylko cię straszy. Chce, żebyś się bała, ale ty musisz być silna. – Nie rozumiesz? – Anna wytarła twarz wierzchem dłoni, spojrzała na Weronikę. – On zabije i dziecko, i mnie. Nie zdołam nas obronić. On nie musi tego zrobić sam. Ma znajomych wszędzie, w tym szpitalu też. Nawet dziś mogę dostać lek, który sprawi, że poronię albo... – Natychmiast przestań opowiadać bzdury! – nakazała stanowczo Weronika, wycierając chusteczką twarz Anny. – Popadasz w jakąś paranoję. Nic takiego się nie stanie, bo żyjemy w cywilizowanym kraju. Musisz powiedzieć o wszystkim Łysemu, on na pewno... – Nie! – Chwyciła Weronikę za ręce. – Nikt nie może się dowiedzieć, że to jest dziecko Patryka, rozumiesz? – A jest moje? – Patryk stał w progu sali. Torba wypadła mu z ręki, a jabłka potoczyły się po podłodze, ale nie zwrócił na to uwagi. Patrzył na Annę. – Zostawię was – powiedziała Weronika, kładąc na szafce chusteczki. Mijając Patryka, klepnęła go w ramię. – Gratuluję – szepnęła. – Aniu, czy to jest moje dziecko? – Patryk domagał się konkretnej odpowiedzi. – Tak – przyznała, wiedząc, że nie ucieknie od odpowiedzi. – Przepraszam. Na kołdrze wciąż leżało zdjęcie USG. Wziął je w dwa palce i przez chwilę w milczeniu spoglądał na niewyraźną fotografię. Dostrzegł główkę, łuk kręgosłupa, nóżki... – Moje dziecko – szepnął. – Takie maleńkie. – Uniósł głowę, żeby spojrzeć na Annę. W jego oczach błyszczały łzy wzruszenia. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? – Zawsze byłam dla ciebie tylko najlepszą kumpelą. – To nieprawda. – Uśmiechnął się lekko. – Zawsze to ja cię kochałem, tylko popełniłem błąd i nie bardzo potrafiłem go naprawić. W sierpniu myślałem, że się udało, że czujesz to samo. Ale uciekłaś. Dlaczego? – To od początku było szaleństwem. Poddałam się, bo... bo chciałam jeszcze raz być szczęśliwa. Ale kiedy przy Arczim nazwałeś mnie kumpelą, dotarło do mnie, co robimy i że nie mamy do siebie prawa. Spanikowałam, Patryś, bo to nie ma sensu. – Sens mieszka tutaj. – Położył rękę na brzuchu Anny. – Powstał, bo mamy prawo do miłości, nawet jeśli kiedyś ją zgubiliśmy. I teraz w końcu wszystko będzie tak, jak powinno. Już nie pozwolę ci odejść. Nigdy. Zamieszkamy razem, pobierzemy się... – Mirek nam tego nie daruje. – To ja nie daruję jemu, że omal nie zabił naszego dziecka. Wynajmę najlepszych adwokatów, zgnije w więzieniu. Słyszysz? Ochronię was. Teraz już nigdy nikt was nie skrzywdzi. – Obiecujesz?

– Obiecuję.

a

Spis treści 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16.