Czykierda - Grabowska Agata - Kiedy na mnie patrzysz

Kiedy na mnie patrzysz

Na dworze wiatr rozsypywał pożółkłe liście z olbrzymiego kasztanowca rosnącego pod samym oknem pokoju Kariny. Drzewo było swoistym odzwierciedleniem zmieniających się pór roku. Wiosną zakwitało pięknymi, różowo-białymi kwiatami, a w pełni lata stawało się chłodnym azylem dla mieszkańców pobliskiego osiedla. Nawet zimą, otulone białym puchem, stanowiło uroczy widok. Jedynie późną jesienią, pozbawione doszczętnie kolorowych liści, zaczynało przypominać powykręcane artretyzmem ciało starego człowieka. Dziewczynę, obdarzoną zbyt bujną wyobraźnią, zawsze przerażał ten obraz. Ale tak było kiedyś. Na zewnątrz robiło się już ciemno, powoli zapalały się osiedlowe latarnie, a z nieba zaczynała się sączyć delikatna mżawka. Jakaś para przechodniów trzymająca się za ręce, zauważywszy, że zbiera się na deszcz, przyspieszyła kroku, aby jak najszybciej schować się pod zadaszeniem pobliskiego przystanku autobusowego. Dlaczego tak boicie się kilku kropel deszczu? Przecież się nie roztopicie, pomyślała cierpko i od razu skarciła się za to w duchu. A dlaczego ty tak się go bałaś? zadała sobie pytanie. Pojedyncze krople, które z zadziwiającą synchronizacją łączyły się ze sobą na szybie, tworząc wolno płynące strugi, miały jakąś hipnotyzującą siłę, której Karina nie potrafiła się oprzeć, i tak jak działo się to wiele razy wcześniej, pozwoliła swoim myślom popłynąć razem z nimi do tamtego dżdżystego dnia, kiedy wszystko się zaczęło. Odtwarzała go w pamięci tak często, że czasami miała wrażenie, że wszystko sobie wymyśliła. Zamykając oczy, potrafiła przywołać najdrobniejsze szczegóły, zapachy, wrażenia i myśli, które wówczas przemknęły jej przez głowę. Powoli zapadała w ten jedyny w swoim rodzaju sen na jawie, który przynosił jej spokój i ukojenie, niczym kołysanka na dobranoc. * Karina nie pamiętała bardziej deszczowego lata. Nie było tygodnia, w którym nie przemokłaby do suchej nitki, modląc się, żeby nie dostać zapalenia płuc. Minął niecały miesiąc od chwili przyjazdu do domu, a jedyny prawdziwie ciepły i słoneczny dzień to ten, w którym opuszczała Warszawę, zmierzając do rodzinnego miasta. Dzisiejszy deszcz przechodził sam siebie w swojej intensywności. To, co zapowiadało się jedynie jako nieznośna mżawka, zmieniło się w płynącą strumieniami ulewę. Cholera jasna. Co ją podkusiło, żeby dać się namówić Marcie, swojej przyjaciółce, na głupie zakupy w sąsiednim mieście? Karina nie ruszyłaby się z domu, gdyby przeczuwała taki niefortunny obrót pogodowej sprawy. Oczywiście wiedziała, że będzie siąpić, ale coś takiego nie przeszło jej przez myśl. Kto mógł się tego spodziewać? No cóż, jeśli ktoś miałby się spodziewać takich sytuacji, to właśnie ona, pomyślała z goryczą. Mało tego – była pewna, że gdyby podjęła decyzję o podróży w jakikolwiek inny dzień, jej położenie wyglądałoby identycznie. Zwolniła do czterdziestu kilometrów na godzinę, próbując z wielkim trudem obserwować drogę pomiędzy zbierającymi wodę wycieraczkami, które wyglądały, jakby miały zaraz stanąć pod naporem kolejnych fal deszczu. Rozważała nawet zatrzymanie się na chwilę, żeby przeczekać nawałnicę, ale doszła do wniosku, że takie posunięcie mogłoby się okazać fatalne w skutkach. Droga wiodła przez osłaniający ją z obu stron gęsty las, który prawie dotykał wąskiego pasa pobocza. Kierowca nadjeżdżającego samochodu mógłby jej nie zauważyć i w najlepszym wypadku spowodować stłuczkę.

Nagle, w odległości dziesięciu metrów przed samochodem, zamajaczył jakiś kształt. Zahamowała tak gwałtownie, że pojazd pod wpływem śliskiej nawierzchni odwrócił się o dziewięćdziesiąt stopni. Co za dzień. Karina nie pragnęła teraz niczego bardziej, niż znaleźć się w ciepłym mieszkaniu z kubkiem gorącej herbaty w rękach, oglądając jakiś głupi serial lub czytając dobrą książkę. Mniej więcej tak wyobrażała sobie pobyt w domu podczas tych wakacji. No, może nie do końca tak. W jej wyobrażeniach nie było wzmianki o nieprzewidywanych załamaniach pogody. Po całym roku akademickim i pracy w weekendy była niewypowiedzianie zmęczona, miała ochotę tylko na niczym niezmącone lenistwo. W pierwszej chwili pomyślała, że drogę zagradza zerwana gałąź. Ponownie włączyła silnik samochodu, chcąc ominąć przeszkodę, i zamarła. Na jezdni nie leżała gałąź, a jeżeli już, to była to bardzo kudłata gałąź. Niewiele myśląc, wyskoczyła z samochodu i prawie tonąc w strugach deszczu, podbiegła do nieszczęsnego stworzenia, którym okazał się bury pies. Niewielki kundel leżał nieruchomo na środku jedni, jak się jej wydawało, bez życia. Powoli zbliżyła się do psa i zauważyła, że poruszył głową i zaskomlał żałośnie. Karinę zalała fala współczucia i przerażenia na widok cierpiącego zwierzęcia. Nie wiedziała, co w takiej sytuacji zrobić. Wahała się go dotknąć w obawie, że sprawi mu jeszcze większy ból. Mimo wszystko zaryzykowała i złapała go za przednie łapy, próbując go podnieść albo chociaż przeciągnąć w bezpieczne miejsce. Deszcz zalewał jej oczy, a przyklejone ubranie utrudniało każdy ruch. Kundelek popatrzył na nią swoim brązowymi, pełnymi bólu oczami, błagając ją o coś. – Tak, wiem – odpowiedziała mu, chociaż nie była pewna, czy wie. Przeciągnęła psa na pobocze. Mimo niezbyt dużych rozmiarów był bardzo ciężki, z trudem jej się to udało. Karina uznała, że nie ma takiej możliwości, aby dała radę przenieść go sama do auta bez przysporzenia mu dodatkowych cierpień, albo co gorsza dobicia go. Boże, co dalej? – pomyślała w panice. Wyciągnęła telefon i z przerażeniem stwierdziła, że padła bateria i nie da się z niego wykrzesać choćby jednego, jedynego połączenia. – Nie wierzę! Co jeszcze? – krzyknęła wściekle w niebo. Kundelek zaskomlał z bólu. Karina przykucnęła przy nim i w przypływie litości zaczęła głaskać go po głowie. Pies ledwo oddychał i co chwila przymykał wielkie brązowe ślepia, tracąc przytomność. Nie potrafiła powstrzymać łez, które, zmieszane ze strugami deszczu, zaczęły spływać jej po twarzy. Frustracja i współczucie dla nieszczęsnego zwierzęcia, z którego na jej oczach ulatywało życie, wzięły górę nad jej opanowaniem i zdrowym rozsądkiem i rozszlochała się na dobre. Nagle obok niej przejechał samochód. Zwolnił i zatrzymał się przed maską jej auta. Zesztywniała, słysząc otwierane drzwi obcego pojazdu, po części z zimna, była przemoknięta do szpiku kości, po części ze strachu. Opanuj się, na litość boską, to twoje rodzinne miasto, co może ci tu grozić – zbeształa się w myślach. Drzwi auta zatrzasnęły się i zobaczyła, że wysiadł z niego młody mężczyzna. Twarz miał ukrytą pod kapturem, co mimo wcześniejszych wewnętrznych perswazji jeszcze bardziej ją zaniepokoiło i wzmogło jej czujność. Ubrany w czarne, przylegające dżinsy, ciemną bluzę i takąż samą skórzaną kurtkę, nie wzbudzał zaufania. Zbliżył się szybkim, sprężystym krokiem. Karina przysunęła się instynktownie bliżej swojego samochodu, gotowa w każdej chwili wskoczyć do niego i odjechać, gdyby zaszła taka potrzeba.

– Potrzebujesz pomocy? – zapytał mężczyzna niskim głosem. Ledwo wyszedł z auta, a już był cały mokry, ubranie przylgnęło do niego jak druga skóra. Szybkim ruchem ręki starł wodę z twarzy. Karina zauważyła, że był młody, musiał mieć około dwudziestu kilku lat. Spojrzała w dół na nieprzytomnego już psa, nie znajdując żadnych sensownych słów na opisanie sytuacji, w której właśnie się znalazła. Mężczyzna podążył za nią wzrokiem i od razu zrozumiał, albo wydawało mu się, że zrozumiał. – Potrąciłaś go? – zapytał bez żadnych emocji. – Nie, nie ja – zaprzeczyła gorąco i jednocześnie potrząsnęła głową, żeby to podkreślić. – Zobaczyłam go na jezdni i chciałam mu pomóc, ale jest za ciężki i nie wiem, co dalej – wyrzuciła z siebie nieskładnie na jednym wydechu. Szybko wytarła z twarzy łzy, tak jakby mógł je rozróżnić w strugach deszczu. Za nic w świecie nie chciała, żeby ktoś obcy widział, jak płacze. Z jego twarzy, przysłoniętej kapturem, nie mogła niczego wyczytać. – Odsuń się – powiedział sucho i schylił się, aby podnieść psa. Przykucnął przy zwierzaku, uniósł go niezwykle delikatnie, podtrzymując jedną ręką łeb, a drugą tułów, i ruszył w kierunku swojego samochodu. – Otwórz drzwi – wydał jej kolejne polecenie, próbując przebić się głosem przez wciąż szalejącą ulewę. Karina drgnęła, słysząc jego szorstki i rozkazujący ton, ale podbiegła szybko do auta. W innych okolicznościach nie pozwoliłaby mówić do siebie w ten sposób, ale nieznajomy był zdeterminowany, aby jej pomóc, więc milczała i wykonywała jego polecenia. Szybkim ruchem otworzyła tylne drzwi i odsunęła się. Mężczyzna ułożył nieszczęśnika na tylnym siedzeniu, nie zważając na to, że ubłocony i cuchnący pies zabrudzi mu tapicerkę. – Nie jestem stąd, nie znam dobrze okolicy, a on chyba długo nie wytrzyma. – Wskazał ruchem głowy na swój samochód. Przydługie, jasne włosy przylgnęły mu do czoła, odgarnął je wierzchnią częścią dłoni. – Musisz wskazać mi drogę do najbliższego weterynarza – dodał, patrząc jej prosto w oczy. Niczego nie muszę, pomyślała automatycznie, ale miała na tyle rozumu, żeby zatrzymać to dla siebie. Karina zanotowała, że mężczyzna ma szare, głęboko osadzone oczy, których nie spuszczał z jej twarzy. – Jedź za mną – rzuciła krótko i pobiegła do swojego samochodu. Było dla niej oczywiste, że kurtuazja związana ze zwracaniem się do obcej osoby per pan/pani nie obowiązuje w takich sytuacjach. Zawróciła w stronę miasta i ruszyła tak szybko, jak tylko pozwalały na to warunki na drodze. Gdy wyjeżdżała z odcinka szosy okolonego z dwóch stron gęstym lasem, deszcz zelżał i zmienił się delikatną mżawkę. Nie zastanawiając się długo, docisnęła pedał gazu. Szybka jazda była jedną z przyjemności, których nigdy sobie nie odmawiała, mimo braku entuzjazmu ze strony większości pasażerów. Wjeżdżając do miasta, zwolniła, zerkając jedocześnie w lusterko, aby upewnić się, że jej wybawca wciąż za nią nadąża. Jej rodzinna miejscowość nie różniła się od innych tego typu na Lubelszczyźnie. Na obrzeżach mieściły się magazyny i lokalne firmy produkcyjne. Na pustych i gdzieniegdzie zadrzewionych działkach zaczęły powstawać jak grzyby po deszczu pretensjonalne wille bogatych przedsiębiorców i radnych. Miasto dzieliło się na kilka części, poszatkowanych głównymi ulicami. Na jedną z nich składały się osiedla niskich bloków z wielkiej płyty. Inna część, okalająca ścisłe centrum, to dzielnica domków jednorodzinnych,

kostek, jak nazywała je w myślach Karina, szczyt myśli architektonicznej późnych lat osiemdziesiątych. Wszystkie wyglądały dla niej tak samo i nie chodziło tu tylko o kształt budynków. Wybrukowany kostką podjazd dla samochodu, wypielęgnowany trawnik z kiczowatymi figurkami lub roślinną girlandą przy wejściu i wysokie tuje wciśnięte w metalowe ogrodzenia, stojące dumnie na straży prywatności domostw – wszystkim tym elementom aranżacyjnym towarzyszył bezdyskusyjny brak indywidualności i wyobraźni. Karina skręciła na pierwszych światłach w prawo w kierunku jednego z takich osiedli. Wjechała w wąska uliczkę, przy której z jednej strony stały ciasno do siebie przytulone domki jednorodzinne, a z drugiej szereg lokali usługowych. Zaparkowała na zwalniającym się właśnie miejscu. Z ulgą stwierdziła, że kilka metrów dalej są także wolne miejsca. Wysiadła i zamknęła samochód, po czym podbiegła pewnie do szarej hondy civic, zastanawiając się, co z kundlem. Mężczyzna wysiadł z samochodu i rozglądał się niepewnie. Twarzy nie zasłaniał mu już kaptur, jasne, wilgotne włosy zaczesał ręką do tyłu. – A! Tu jesteś! Prowadź – wydał jej kolejne polecenie, ale już całkiem neutralnym tonem. Karina poszła przodem w kierunku jednego z lokali z zielonym szyldem. Przychodnia Weterynaryjna „Precel”. Przytrzymała drzwi i mężczyzna wniósł nieprzytomnego psa, który, jak zauważyła z ulgą, wciąż oddychał. Weszli do recepcji z takim impetem, że oczy wszystkich obecnych w poczekalni osób zwróciły się w ich stronę. Jak zwykle w takich sytuacjach, Karina poczuła się niepewnie. Nie lubiła być w centrum zainteresowania, nieważne z jakiego powodu. Towarzyszący jej mężczyzna zdawał się nie zauważać nikogo i niczego, a tym bardziej nie okazywał żadnych oznak skrępowania. Kolorystykę wnętrza przychodni, jak przystało na każdą szanującą się placówkę medyczną, stanowiła groszkowa zieleń, potocznie zwana szpitalną. Na ścianach wisiały różne plakaty i ulotki informacyjne na temat żywienia pupili i właściwej opieki nad nimi. Z niektórych ogłoszeń wyzierały samotne ślepia porzuconych zwierząt, które szukały, albo wręcz błagały o nowy dom. Obok recepcji mieścił się niewielki sklepik zoologiczny. Musieli stanowić nie lada widowisko, oboje przemoczeni od stóp do głów, z nieprzytomnym zwierzęciem na rękach. Ignorując skonsternowane i oskarżycielskie spojrzenia osób w poczekalni, Karina zwróciła się bezpośrednio do recepcjonistki, wysokiej, ciemnowłosej dziewczyny, którą znała z widzenia. – Czy jest Ula? Mamy potrąconego psa, który ledwo oddycha. – Tak, ale jest teraz z pacjentem. Zaczekajcie, pójdę po nią. Proszę tutaj. – Wskazała ręką drzwi, które prowadziły do najbliższej sali zabiegowej. – Niech go pan położy na tym stole. A tutaj może pan umyć ręce – powiedziała, nie odrywając wzroku od mężczyzny. Gdy podciągnął rękawy skórzanej kurtki, Karina zauważyła, że począwszy od nadgarstków jego wewnętrzną część ręki pokrywają skomplikowane, wijące się tatuaże. Przyglądała im się zafascynowana do momentu, w którym zdała sobie sprawę, że mężczyzna też jej się przygląda. Szybko odwróciła wzrok i ze zbytnią dokładnością zabrała się za mycie rąk. W chwili, w której recepcjonistka opuściła pokój zabiegowy, pies zapiszczał przeciągle. Oboje rzucili się do stołu, zderzając się przy tym ramionami. Karina odsunęła się gwałtownie, rzucając szybkie „przepraszam”. Mężczyzna spojrzał na nią ciekawskimi szarymi oczami, jakby jej nie dosłyszał i chciał coś powiedzieć. W tej samej chwili w drzwiach stanęła Ula, omiatając wzrokiem sytuację, którą zastała w sali. Ula, bliska przyjaciółka siostry Kariny, była niską, krępą kobietą o burzy rudych loków, które dla wygody związywała w ciasny węzeł. – Kara, co się stało? To twój pies? – spytała, przenosząc wzrok z Kariny na jej towarzysza i z powrotem.

– Nie, znalazłam go leżącego na ulicy przy lesie, ktoś go potrącił i zostawił. Pewnie myślał, że już nie żyje. – Albo miał to w dupie – rzuciła bez ogródek Ula, od razu zabierając się do pracy. – Poczekajcie, proszę, na zewnątrz, to trochę potrwa. Posłusznie opuścili pomieszczenie, wchodząc ponownie do recepcji, pełnej rozmów, szczekania i ogólnego gwaru spowodowanego codzienną pracą przychodni. Karinę ogarnęło przygniatające wręcz zmęczenie, ale jednocześnie odczuła też ulgę na myśl o tym, że pies już nie cierpi; na pewno dostał sporą dawkę leku przeciwbólowego. W duchu żywiła nadzieję, że wyjdzie z tego, wiedziała jednak, że cokolwiek się wydarzy, najgorsze ma już i tak za sobą. Karina była przekonana, że mężczyzna, upewniwszy się, że pies otrzyma pomoc, po prostu wróci do swoich spraw, ale ku jej zdziwieniu wcale nie zamierzał się ruszać z miejsca. Nie czuła się w jego towarzystwie swobodnie, głównie z powodu tego, że prawie w ogóle się nie odzywał; nie miała pojęcia, jak się przy nim zachowywać. Oparł się nonszalancko o jedną ze ścian i wpatrywał się w witrynę przy głównym wejściu. Karina spojrzała na swoje odbicie w tej samej witrynie i przeraziła się tym, co zobaczyła – włosy opadały jej strąkami na ramiona i czoło, oczy miała zaczerwienione (to tyle, jeśli chodziło o ukrycie tego, że płakała), a pod nimi rozmazaną mascarę. Obraz nędzy i rozpaczy, pomyślała zrezygnowana i zaczęła niezdarnie wycierać dłonią wielkie plamy pozostawione przez tusz. W tej samej chwili w odbiciu napotkała rozbawione spojrzenie mężczyzny, który najwyraźniej od dłuższego czasu przyglądał się jej bezowocnym staraniom naprawienia swojego wyglądu. Odwróciła wzrok od szyby i przyjrzała mu się dokładnie, po raz pierwszy, odkąd zatrzymał się przy jej samochodzie, oferując pomoc. Był wysoki i szczupły. Przydługie blond włosy z powodu wilgoci zaczęły się wywijać w różne strony. Musiał zdawać sobie z tego sprawę, ponieważ co chwilę wygładzał je ręką i zaczesywał do góry. W szczupłej twarzy z wyraźnie zarysowanymi kośćmi policzkowymi dominowały duże szare oczy, które już wcześniej przykuły jej uwagę. Miało się wrażenie, że należały do osoby, która już wiele w życiu przeżyła. Ich głębię podkreślały ciemne cienie pod nimi, które sprawiały, że jego twarz wyglądała na zmęczoną. Jego usta mogły przyprawić o zazdrość niejedną kobietę, były pełne i idealnie zarysowane. Był na swój sposób przystojny, co potwierdzał chociażby zamglony wzrok recepcjonistki Niny, która, odkąd pojawili się w przychodni, bez przerwy na niego zerkała. Był ciekawy, ale zupełnie nie w typie Kariny. Pomimo uczucia wdzięczności w niewytłumaczalny sposób działał jej na nerwy. Chcąc dać mu do zrozumienia, że jego rola już się zakończyła, postanowiła pierwsza się odezwać: – Naprawdę nie musi pan tracić czasu i czekać tu ze mną. Pies jest w dobrych rękach, proszę mi wierzyć. Drgnął, słysząc jej głos, który najwyraźniej wyrwał go z głębokiego zamyślenia. Wyglądał na zaskoczonego, nie wiedziała tylko, czy z powodu tego, co powiedziała, czy też tego, że w ogóle się do niego odezwała. – Wierzę. Nie jestem tu z powodu braku zaufania do lekarza. Chciałbym po prostu wiedzieć, co będzie z nim dalej – powiedział trochę urażonym tonem. – Nie wiesz, że jeśli kogoś uratujesz, jesteś za niego odpowiedzialna do końca życia? – dodał całkiem poważnym tonem, co trochę zbiło ją z tropu i nie potrafiła od razu znaleźć jakiejś trafnej odpowiedzi. Poczuła wstyd z powodu swojej nieuzasadnionej niechęci do tego mężczyzny, który przecież wcale nie musiał tkwić w zatłoczonej przychodni tylko po to, żeby przekonać się, czy biedne zwierzę z tego wyjdzie. Nie musiał w ogóle jej pomagać, mógł po prostu zostawić ją na tym mokrym poboczu, a ona przyglądałaby się bezradnie, jak z psa uchodzi życie. Niczego nie musiał. Jakie znaczenie miało to, że jest niewystarczająco miły czy niewystarczająco towarzyski?

Wypowiadając następne zdanie, starała się, by było możliwie najbardziej przyjazne. – Nie podziękowałam panu… – Zabrzmiało to naprawdę szczerze, tak jak chciała. Uśmiechnął się tak niespodziewanie, że Karina na chwilę zaniemówiła. – No więc, słucham. – Wciąż się uśmiechał wyczekująco, pokazując białe, ale nie do końca równe zęby. – Dziękuję – powiedziała, zaciskając wargi i powtarzając sobie w myślach wcześniejsze argumenty, dla których powinna być dla niego miła. Otworzył usta, zapewne żeby znowu wprawić ją w zakłopotanie jakąś uwagą. Nie było jej jednak dane dowiedzieć się, co też takiego miał jej do powiedzenia, ponieważ w tym samym czasie z sali zabiegowej wyszła Ula. Oboje zwrócili się w jej stronę, dziwnie zsynchronizowani, podobnie jak wcześniej w gabinecie. – Na chwilę obecną wiem, że ma złamaną łapę i pęknięte żebro. Musimy zrobić USG, żeby sprawdzić, czy nie zostały uszkodzone organy wewnętrzne. Trochę to potrwa i nie ma sensu tu czekać. Zrobimy wszystko, co będzie można – powiedziała rzeczowo. – Dziękuję. Proszę, daj mi znać… – zawahała się, czując ucisk w gardle – cokolwiek się stanie. – Nie patrząc na nikogo, odwróciła się na pięcie i szybkim krokiem wyszła na zewnątrz, żeby schować się przed spojrzeniami innych, mając świadomość tego, że delikatna tama powstrzymująca ją od szlochu może w każdej chwili pęknąć. Skierowała się prosto do samochodu, chcąc jak najszybciej znaleźć się w domu i zrzucić z siebie mokre ubrania. Siedząc już w aucie i gotując się do wyjazdu, po raz ostatni spojrzała w stronę przychodni. Mężczyzna stał na zewnątrz praktycznie bez ruchu i patrzył w jej stronę. Nie potrafiła odgadnąć, o czym myśli. Co sobie pomyślał po tym, jak wyszła tak bez pożegnania? Czy cokolwiek o niej myśli? Nieważne. Na pewno nigdy więcej go nie zobaczę. Uruchomiła silnik i ruszyła przed siebie, nie rozumiejąc, dlaczego ta myśl tak ją zasmuciła. * Odkąd Aleksander sięgał pamięcią, pokój, który zajmował podczas pobytu w domu swoich dziadków, wyglądał dokładnie tak samo. Zmieniał się jedynie kolor ścian i zasłon, które jego babcia szyła własnoręcznie. Pokój był niewielki, mieściło się w nim dwuosobowe łóżko, dwuskrzydłowa szafa i biurko z nocną lampką. Teraz królowały w nim brązy i beże, co według Aleksandra było, jak dotąd, najlepszym zestawieniem kolorystycznym, jakie zastosowano w tym pomieszczeniu. Uśmiechnął się na wspomnienie jednego z jego wakacyjnych pobytów, kiedy to, najprawdopodobniej w przypływie chwilowego szaleństwa, jego babcia przemalowała ściany na żółto, a w oknie zawiesiła zielono-pomarańczowe zasłony. Nie mógł się w nim skupić nawet przez chwilę i wchodził do niego tylko po to, żeby szybko zasnąć. Zrzucił z siebie mokre ubranie, które wręcz przykleiło się do jego skóry po tym, jak zmókł do suchej nitki, uczestnicząc w dziwnym zdarzeniu tego popołudnia. Myślał, że to będzie zwykły, chociaż niemiłosiernie deszczowy i nudny dzień, jakich było mnóstwo, odkąd przyjechał do Polski trzy tygodnie temu, ale ten dzień różnił się od poprzednich. Wszystkie minione dni były odzwierciedleniem jego stanu ducha. Od dłuższego czasu było lepiej, nie idealnie czy dobrze, tylko lepiej. Wszystko zmieniło się na tydzień przed wyjazdem. Przed oczami miał wciąż wyraz twarzy doktora Lewina, kiedy tamten przedstawiał mu comiesięczne wyniki badań. Oczywiście był jak zawsze miły, opanowany, ale w jego zwykłym, przyjaznym obyciu brakowało swobody, dzięki której zjednywał sobie pacjentów. Aleksander wiedział, od chwili, w której go zobaczył, że ta wizyta nie będzie taka jak inne.

Minęło ponad pięć lat od momentu remisji choroby, ale ani jeden jego dzień nie był od niej wolny. Pomimo zapewnień, że tak długi czas od ostatniego ostrego ataku białaczki pozwala uznać ją za całkowicie wyleczoną, jego strach wcale nie zelżał, a wręcz przybierał na sile każdego dnia. Jakby wbrew samemu sobie i wszelkim optymistycznym zapewnieniom czekał na jej powrót. Była w jego myślach, planach i marzeniach, zawsze gdzieś tam ukryta, nawet w najszczęśliwszych chwilach w jego życiu. Łudził się, że to chroni go przed rozczarowaniem i strachem, bo był cały czas przygotowany. Uśmiechnął się tylko na myśl o swojej naiwności. Nic nie mogło go przed nimi uchronić, ponieważ gdzieś głęboko, w jakimś zakamarku świadomości chciał wierzyć, że choroba już się nie pojawi i że stanie się jakimś mirażem z przeszłości, o którym z czasem zapomni. Mimo zapewnień doktora Lewina, że to najprawdopodobniej fałszywy alarm, wokół jego serca zaczęła się tworzyć niewidzialna pętla, która zacieśniała się każdego dnia. Jedyne, czego teraz pragnął, to przetrwać to cholerne wesele tak, aby Anna niczego się nie domyśliła. Nie pozwoliłby nikomu zniszczyć jej największego marzenia, jakim było zorganizowanie swojego wesela w Polsce, w tym małym miasteczku, z którego pochodzą ich rodzice. Nieważne, jak bardzo ten pomysł mógł wydawać się mu pomylony, nie zrobi niczego, co mogłoby go zrujnować. Przebrał się w suchą koszulkę i dżinsy, po czym rzucił się na łóżko, czując, jak zaczyna go ogarniać zmęczenie i senność. Zamknął oczy, chcąc chociaż na chwilę wyłączyć mózg i przestać myśleć. Nie było to takie łatwe, ponieważ przy każdej próbie oderwania się od rzeczywistości przed jego oczami jak w kalejdoskopie zaczynały przewijać się zdarzenia z dzisiejszego popołudnia. Ulewa. Samochód na poboczu. Dziewczyna. Jej zaczerwienione od płaczu oczy. Potrącony pies. Droga do weterynarza. Rozmowa z nią w poczekalni. Jej nagłe wyjście bez pożegnania. I w końcu jego zaskoczenie i zawód, kiedy to się stało. Karina. Tak miała na imię. Kiedy zobaczył ją na poboczu, wyglądała na tak przestraszoną, że w pierwszej chwili pomyślał, że kogoś zabiła. Dopiero później zdał sobie sprawę, że tym, co ją tak wystraszyło, był on sam. Zważywszy na okoliczności, nie mógł jej za to winić. Stała tam przemoczona od stóp do głów, drżąc z zimna, sama w środku lasu, zdecydowana ratować biednego kundla. Czy mógł ich tam zostawić? Wciąż zastanawiał się, w jakim stanie jest pies. Czy przeżył? Jeśli tak, to co stanie się z nim później? Wstał z lóżka, wiedząc już, że z drzemki nici. Najpewniej czeka go kolejna bezsenna noc związana ze zmianą stref czasowych, a szanse na odespanie chociażby części zeszłej właśnie się ulotniły. Minęły już trzy tygodnie, a on wciąż nie mógł unormować swojego rytmu snu. Jakby na potwierdzenie tych rozmyślań do jego pokoju wpadł James, przyszły mąż jego siostry. Wysoki, ciemnowłosy i ciemnooki chłopak, który stanowił wizualny kontrast dla jego jasnowłosej i niebieskookiej siostry. Wygląd to jedyna rzecz, jaka ich różniła. Poznali się na studiach i od tego czasu byli nierozłączni. Mimo że nie spieszyli się z zaręczynami i ślubem, dla wszystkich było oczywiste, że prędzej czy później do tego dojdzie. Aleksander nie mógłby wybrać lepszego męża dla swojej siostry. – Alek, come with me – krzyknął James i bez zbędnych ceregieli rzucił w niego jego własną kurtką, dając mu tym samym do zrozumienia, że wychodzą. – God, what now? – rzucił znużonym tonem. Złapał w locie kurtkę i zsunął się leniwie z łóżka. – Don’t ask, just come. – I bet that Anna came up with some great idea, like me carrying her dress during the wedding or throwing bunches of flowers over her feet. James wybuchnął śmiechem i szturchnął go w ramię.

– If she doesn’t come up with that, I swear I will. – I’m sure you will – Aleksander uśmiechnął się, zdążył tylko wyciągnąć telefon z mokrych spodni przewieszonych przez krzesło i dołączył do Jamesa, który wciąż rozbawiony czekał na niego w korytarzu. * Na zewnątrz zaczynało zmierzchać, powietrze było wciąż przesiąknięte zapachem deszczu, ale ciemne chmury zalegające cały dzień na niebie zaczęły powoli ustępować. Na horyzoncie majaczyły różowe i pomarańczowe obłoki zabarwione przez zachodzące słońce. Karina wzięła głęboki wdech, wciągając do płuc zapach jednego z nielicznych ciepłych wieczorów. Upewniwszy się, że jej iPod ustawiony jest na odpowiedni zestaw muzyki, ruszyła biegiem przed siebie. Nigdy nie sądziła, że coś tak z pozoru nudnego i prostego jak bieganie stanie się jej nałogiem. Prawie codziennie, niezależnie od pory roku czy pogody, biegła znanymi ścieżkami tak długo, aż brakowało jej tchu, a nogi odmawiały posłuszeństwa. Dobrze pamiętała swoje początki. Dostawała zadyszki po przebiegnięciu trzystu metrów. Po sześciuset metrach bała się, że wypluje własne płuca. Z każdym dniem zadyszka pojawiała się później, a decyzję o zatrzymaniu się zaczęła podejmować ona sama, a nie jej kondycja. Nie mogła wyobrazić sobie niczego bardziej wyswobadzającego od biegu, dzięki któremu odgradzała się od świata i tego, co w nim najbardziej odpychające i straszne. Nie musiała wtedy myśleć, nie musiała się martwić, nie wracały do niej żadne wspomnienia. Wszystko to sprawiało, że chociaż przez chwilę była wolna, i to od tego uczucia była tak naprawdę uzależniona. Na dworze zrobiło się już zupełnie ciemno, kiedy zdyszana i cała mokra stanęła przed drzwiami domu. Niewielkie mieszkanie mieściło się na ostatnim piętrze punktowego bloku na spokojnym i zielonym osiedlu, zlokalizowanym na obrzeżach centrum. Razem z siostrą i matką dzieliły przestrzeń, na którą składały się trzy niewielkie sypialnie, salon i kuchnia. Teraz zarówno Karina, jak i jej siostra Maja bywają w domu tak rzadko, że jeden z ich pokoi mama przerobiła na olbrzymią garderobę, o której zawsze marzyła. Zamknęła drzwi i w tej samej chwili usłyszała dzwonek telefonu, który dochodził z jej pokoju. Nie odebrała od razu, spojrzała na wyświetlacz i zmarszczyła brwi, zastanawiając się, czyj to numer. Wiedziała, że nie jest to numer Uli, która od wczoraj regularnie zdawała jej relacje z postępów leczenia potrąconego psa. Piesek miał się całkiem dobrze, zważywszy na okoliczności, i dochodził do zdrowia. Jutro zamierzała go odwiedzić i na własne oczy się o tym przekonać. – To ja. – Usłyszała znajomy głos. – To nie jest twój numer, Marta, skąd dzwonisz? – zapytała zaintrygowana, czując jednocześnie dziwną ulgę, że tajemniczy numer należał do jej przyjaciółki. – Jest mój, tymczasowo. Zgubiłam wczoraj telefon i zanim zdobędę nową kartę, to będzie mój numer. Ale nieważne. Skup się, Kara, i posłuchaj. – Zdecydowany ton w głosie Marty mógł oznaczać tylko jedno. Miała plan. Miała zapewne głupi plan. Miała głupi plan, który obejmował także jej osobę. – No, słucham. – Karina sapnęła ostentacyjnie, przygotowana jednocześnie do tego, aby w porę zaprotestować, gdyby sprawy zaszły ciut za daleko. – Wychodzimy dzisiaj. Nic nie mów, wysłuchaj mnie do końca. Wiem, że chciałaś tylko odpoczywać, ale… – Pójdę – przerwała jej szybko. – Nie każę ci nic… Naprawdę? – W jej głosie słychać było niedowierzanie.

– Tak, pójdę. – Może był to skutek zbyt dużej dawki dopaminy po intensywnym biegu, a może dobrych wieści od Uli, ale po raz pierwszy zgodziła się bez szemrania, aby Marta zorganizowała im wieczór. – Będę u ciebie za godzinę. – Karina chciała zapytać, gdzie się wybierają, ale Marty już dawno nie było po drugiej stronie słuchawki. Była jej najbliższą przyjaciółką, jeszcze z dzieciństwa. Od zawsze razem, poczynając od szkoły podstawowej, przez szkołę średnią, a kończąc na studiach. Chociaż nie były na tym samym kierunku – Karina wybrała architekturę wnętrz, a Marta fizjoterapię – zamieszkały razem. Najpierw dzieliły pokój w akademiku, a potem wspólnie znalazły małe mieszkanie na warszawskiej Woli. Stojąc pod prysznicem, Karina zastanawiała się, z czym też dziś będzie się musiała zmierzyć w towarzystwie znajomych Marty. Pomimo tych wszystkich wspólnych rzeczy i zdarzeń, które je łączyły, nie były nierozłączne i miały oddzielne światy, w których się poruszały i na które składały się chociażby różne kręgi znajomych. Karina znała znajomych Marty, ale nie mogła powiedzieć, że za wszystkimi przepadała w równym stopniu. No cóż, jakoś przeżyję ten jeden wieczór. Była jej to winna. Była jej winna o wiele więcej, ale Marta nigdy, nawet jednym słowem nie wymogła na niej jakiegokolwiek dowodu wdzięczności. Taka właśnie była i taką ją właśnie uwielbiała. Susząc przed lustrem długie, kasztanowe włosy, wpatrywała się w swoje odbicie. Przed oczami stanęła jej scena w przychodni, kiedy to spostrzegła w szybie swoje nieszczęsne oblicze. Przypomniała sobie też szare, podkrążone oczy i ten uśmiech, który sprawił, że zaniemówiła zaskoczona. Przypomniała sobie – to złe wyrażenie. Żeby móc sobie przypomnieć, trzeba najpierw zapomnieć, a ona nie potrafiła zapomnieć wczorajszego popołudnia. Tłumaczyła sobie, że było to dość traumatyczne przeżycie, ale czy tylko dlatego? Potrząsnęła głową, tak jakby to miało sprawić, że wyrzuci z głowy ten uśmiech i te oczy. Związała suche już włosy w wysoki kucyk, który odsłonił jej tatuaż za uchem, składający się z trzech kawałków puzzli, na których widniały różne fragmenty kolorowego motyla. Nidy nie chciała mieć tatuażu, właściwie to nigdy nie zastanawiała się nad tym, czy chciałaby go mieć. Pewnego dnia, przechodząc obok jednej z kamienic u zbiegu Nowego Światu i ul. Chmielnej, zobaczyła wielki szyld z neonem, na którym mienił się różnymi kolorami wielki motyl. Bez zastanowienia weszła do środka i poprosiła o specjalność zakładu, czyli motyle. Nigdy nie zapomni miny Marty, kiedy jej go zaprezentowała. Myślała wtedy, że będzie musiała zbierać z podłogi jej dolną szczękę. Uśmiechnęła się na to wspomnienie. Wiedziała, że się zmieniła, wszyscy to wiedzieli. Teraz robiła rzeczy, których nie zrobiłaby wcześniej, ale nie zastanawiała się nad tym, czy to dobrze, czy źle. Jedyną osobą, przez którą jej niestandardowe zachowania były odbierane jako coś złego, była jej mama. Zawsze patrzyła na nią tak, jakby czekała, aż wyrośnie jej ogon albo druga głowa. Nie potrafiła pogodzić się z tym, że z niektórych dróg nie ma powrotów. Można tylko iść do przodu i nie spoglądać za siebie, czasami zapomnieć, a kiedy indziej udawać, że to nigdy nie miało miejsca. Karina skłaniała się ku ostatniemu rozwiązaniu. Kiedy niecałe dwa lata temu Karina została napadnięta, zgwałcona i pobita do nieprzytomności, dla jej matki musiał zakończył się pewien etap życia. Dwa miesiące zajęło Karinie dojście do zdrowia. Z całego zajścia zostało jej kilka widocznych blizn, ta najbardziej spektakularna, nad obojczykiem, zamieniła się w białą pręgę, która miała jej towarzyszyć na zawsze. Ledwo pamięta to zdarzenie, ponieważ po silnym ciosie w twarz na samym wstępie straciła przytomność. Nie pamięta bólu, nie pamięta napastnika i, za co jest najbardziej wdzięczna, nie pamięta gwałtu. Ostatnia rzecz, jaką potrafiła sobie przypomnieć, to kłótnia z jej

chłopakiem, Łukaszem, zaraz po tym, jak znalazła go całującego jakąś pijaną dziewczynę w krakowskim klubie, w którym się bawili tego wieczora. Całą resztę spowija gęsta mgła, przez którą za nic w świecie nie chciała się przebijać. Tak było dla niej lepiej i bezpieczniej. Nigdy nie wykrzyczała ani nie wypłakała swojego bólu. Nigdy nie wybuchła niekontrolowanym gniewem, nie rozbiła też żadnego przedmiotu o ścianę. To bardzo niepokoiło jej matkę, która obawiała się, że prędzej czy później odreaguje przeżyte traumatyczne chwile destrukcyjnymi zachowaniami, takimi jak narkotyki, alkohol czy przygodny seks. Każda zaskakująca decyzja w jej wydaniu, chociażby ta o tatuażu, była w odczuciu jej matki pierwszym krokiem do samounicestwienia. Przed wyjściem spojrzała jeszcze szybko w duże lustro w srebrnej ramie, które wisiało w korytarzu. Na ciemne dżinsowe rurki założyła luźny szary T– shirt z opadającym na jedną stronę rękawem, do tego białe tenisówki. Zostawiła mamie na poczcie głosowej wiadomość o tym, gdzie jest i kiedy wraca. Miała dwadzieścia jeden lat i nie musiała się meldować ani przed matką, ani przed nikim innym. To był gest w jej stronę, jeden z wielu, którymi próbowała wynagrodzić jej to, co przeżyła, i pokazać, że nie dzieje się z nią nic złego. Zamknęła drzwi i zbiegła schodami, przeskakując po dwa stopnie na raz, jak robiła to w dzieciństwie, czując zadziwiającą lekkość na duszy, której nie potrafiła w żaden sposób wytłumaczyć. * Lokal o nazwie „Macchiato” bynajmniej nie oferował kawy. Był to niewielki pub, znajdujący się przy jednej z głównych ulic miasta, na tyłach miejskiego domu kultury. Budynek z trzech stron okolony był gęstym parkiem, a wejście do knajpki znajdowało się zaraz przy wybrukowanej ścieżce, prowadzącej do samego serca tego parku. Pomimo urokliwej okolicy, Aleksander nie wybrałby tego miejsca na wieczorną posiadówkę w gronie znajomych. Dom kultury z zewnątrz wyglądał jak pustostan, ale nie taki z klimatem wielkomiejskiego loftu, tylko zwykły niedokończony budynek. Ściany z szarej cegły zostały wymazane sprejem w coś, co mogło być wstępem do graffiti wyjątkowo nieuzdolnionego artysty. Jedna ściana budynku była w połowie przeszklona i z tej właśnie strony znajdowały się drzwi, które prowadziły na niewielki taras, ogrodzony drewnianym parkanem. Na tarasie straszyły olbrzymie parasole z logo Coca-Coli. Wszystko to stanowiło trochę żałosny i pretensjonalny widok. Jak zwykle decyzja o zagospodarowaniu czasu wolnego nie należało do niego ani do Jamiego. Anna uparła się na to miejsce z powodów sentymentalnych. To tu, w czasie prawie każdych wakacji, organizowała spotkania ze swoimi przyjaciółkami z Polski. Jedno z nich miało odbyć się właśnie dzisiejszego wieczora. Aleksander chciał dziś odespać zeszłą noc, ale Jamie błagał go na kolanach, aby nie zostawiał go samego. Zlitował się nad człowiekiem i ledwo żywy poczłapał za nimi do tego przybytku niewyszukanej rozrywki. W środku pub nie prezentował się lepiej. Przy samym wejściu gości witał wysoki, ceglany kontuar, za którym uwijali się barmani. Całe pomieszczenie wypełnione było niewielkimi, okrągłymi, drewnianymi stolikami. W środku było gwarno, duszno i wyjątkowo jasno jak na pub. Główną klientelę stanowili nastolatkowie. Poczuł dyskomfort, przepychając się pomiędzy gapiącymi się na nich bez skrępowania ludźmi. – Isn’t it cozy? – Anna uśmiechała się od ucha do ucha jak mała dziewczynka, zajmując miejsce przy jedynym wolnym stoliku. Aleksander wzruszył ramionami i wymienił szybkie spojrzenia z Jamesem, równie zachwyconym doborem lokalu, co on. Oboje z Anną wychowali się w dwujęzycznym domu. Nie mieli problemu z płynnym

przeskakiwaniem z jednego języka na drugi. Ich ojciec dostał intratną propozycję pracy na początku lat dziewięćdziesiątych i całą rodziną postanowili szukać szczęścia za oceanem. Anna miała wtedy pięć lat, on niecałe trzy. Rodzice nie pozwolili im zapomnieć o Polsce, a tym bardziej nie pozbawili ich możliwości mówienia w ich ojczystym języku. W domu mówili tylko po polsku, w szkole i wśród przyjaciół po angielsku. Pozwoliło im to mówić w obu językach bez akcentu i naleciałości. Anna władała także francuskim, ale dla niego ten język nie miał aż tyle uroku, żeby poświęcić mu się bez reszty, dlatego poznał go tylko na tyle, aby pozaliczać potrzebne egzaminy. – Of course, whatever you say Ann – odpowiedział z pełną powagą James. Anna podniosła rękę z zamiarem zdzielenia go przez ramię, co robiła dość często, ale w tym samym momencie pojawiła się jej przyjaciółka, która nieświadomie zapobiegła tej eskalacji przemocy. – Magda!!! Boże, jak dawno się nie widziałyśmy. – Rzuciły się sobie w ramiona i pokrzykiwały bez ładu i składu, jak to ładnie wyglądają i co u nich słychać. Magda, rówieśnica Anny, była wysoka, zgrabna i ładna. Miała duże brązowe oczy i ciemne włosy, podpięte z boku, co nadawało jej bardzo dziewczęcy wygląd. Anna przedstawiła jej Jamesa, który przywitał ją uściskiem dłoni, i wskazała na Aleksandra. – Aleksandra pamiętasz? – Magda zwróciła się w jego stronę z uśmiechem. – Oczywiście, że pamiętam. – Wyciągnęła do niego rękę i uśmiechnęła się zalotnie, co oczywiście nie umknęło jego uwadze, ale zamiast mu pochlebić, tylko go poirytowało. On nie pamiętał jej w ogóle, ale próbował nie dać tego po sobie poznać. Wiedział, że podoba się kobietom, chociaż Bóg mu świadkiem, nie wiedział dlaczego; nie robił nic, żeby tak się działo. Nie dlatego, że nie lubił kobiet, wręcz przeciwnie, ale w jego życiu nie było miejsca na związki i dramaty z nimi związane. Nie wtedy, kiedy cały jego świat to walka o czas, którego w każdej chwili mogło mu zabraknąć. – Hej – przywitał się krótko, chcąc już na samym wstępie zniechęcić ją do dalszych flirtów i zalotów. Ku jego zaskoczeniu uśmiechnęła się jeszcze szerzej, najwyraźniej nie odczytując jego niewerbalnych sygnałów. Zapowiada się ciężki wieczór, pomyślał, pociągając spory łyk piwa. * Dotarły na miejsce o wpół do dziesiątej. Marta całą drogę rozprawiała o tym, jak to będą się super bawić. Karina wiedziała, że wyjście to nic innego jak okazja spotkania jej wielkiej słabości, Adama. Przechodziła samą siebie w aranżowaniu przypadkowych spotkań, planując wydawałoby się niemożliwe do zrealizowania, zbiegi okoliczności. Kochała się w nim skrycie od liceum i nie zapowiadało się na to, żeby to uczucie miało się kiedykolwiek wypalić. A może o to właśnie chodziło. Miłość jest piękna, czysta i wyidealizowana, ale tylko wtedy, gdy jest niespełniona. Nie ma wtedy okazji pokazać swojego brzydszego, nieidealnego oblicza: zazdrości, zaborczości, zawodu, zdrady. Kiedy nie oczekujesz i nie spodziewasz się niczego, nic nie może cię zaskoczyć i zranić. Właśnie wychodziły z parku, kiedy Marta dostrzegła grupkę osób czekającą przed wejściem. Pomachała im na powitanie i ruszyła w ich stronę, a Karina, biorąc głęboki wdech, poszła za nią. Przywitały się ze wszystkimi. Wśród niewielkiej grupki osób znalazła się Asia, ich wspólna znajoma ze szkoły średniej, niski rudzielec z twarzą upstrzoną piegami. Grzegorz, jej nowy nabytek, był dobrze zbudowanym chłopakiem o raczej przeciętnej urodzie. Uśmiechnął się do Kariny i Marty, przyciągając do siebie rozpromienioną Asię. W grupce czekały także Ania

i Dagmara, które wszędzie chodziły razem. Karina pomyślała z rozbawieniem, że od tego ciągłego przebywania razem dziewczyny coraz bardziej zaczęły się do siebie upodabniać. Obie były tego samego wzrostu, włosy w kolorze ciemny blond i brązowym miały zwinięte w ciasne koki. Ich garderobę różnił tylko kolor żakietów, Ania wybrała czerwony, Dagmara fioletowy. Ciężko je teraz rozróżnić, pomyślała Karina złośliwie. Karina zaczynała się obawiać, czy aby jej i Marty nie czeka podobny los, ale jedno spojrzenie na czarną, przewiewną sukienkę przyjaciółki upewniło ją, że jeszcze daleka do tego droga. Marta zaczęła się niespokojnie rozglądać, ponieważ wśród jej znajomych nie było Adama. Karina, widząc jej zawód, zapytała, nie zwracając się do nikogo konkretnie: – Czekamy na kogoś jeszcze czy wchodzimy do środka? Marta popatrzyła na nią z wdzięcznością. – Czekamy jeszcze na Adama i Marcina, będą lada moment – odpowiedziała Asia, zerkając ukradkiem na Martę. Cholera, ona też wie. – Marcin? Jaki Marcin? – zapytała Dagmara, która nie miała w zwyczaju przepuszczać okazji do flirtów, nawet tych z góry skazanych na porażkę. – Jakiś kumpel Adama ze studiów. – Asia najlepiej orientowała się w sytuacji, ponieważ była jego dość bliską koleżanką i to ona zorganizowała dzisiejsze spotkanie. – O, właśnie idą. Wszyscy spojrzeli w stronę, z której nadchodzili. Adam, wysoki i muskularny facet o oliwkowej cerze i prawie czarnych oczach, zauważywszy ich, uśmiechnął się szeroko. Nie dało się ukryć, że był nieprzeciętnie przystojny, co w pewnym stopniu tłumaczyło niestygnące zadurzenie Marty. Karina zerknęła na nią ukradkiem i stwierdziła, że ta na jedną chwilę przestała oddychać. – Cześć wszystkim – przywitał się Adam, a z jego twarzy nie znikał zaraźliwy uśmiech. Na sekundę zatrzymał wzrok na Karinie, tak jakby jej nie poznawał, po czym zwrócił się w stronę towarzyszącego mu chłopaka: – To jest Marcin. Marcin, poznaj Karinę, Martę, Asię, Grzegorza, Dagmarę i Anię – wyrecytował na jednym wydechu, na co chłopak odpowiedział nieśmiałym uśmiechem i skinieniem głowy. Marcin w zestawieniu z Adamem wydawał się dość przeciętny, był trochę niższy od niego, miał niebieskie oczy i ciężki do określenia w świetle latarni kolor włosów. Wrażenie, że nie wyróżnia się niczym szczególnym, trwało jednak tylko do momentu, w którym się uśmiechnął. W policzkach pokazały mu się wtedy dołki, którymi na pewno rozbrajał każdego. Były urocze. No cóż, może nie był to komplement, który chciałby usłyszeć facet, ale taka była prawda. Karina potrafiła bezbłędnie ocenić, kto komu i kiedy przypada do gustu, tylko po jednym spojrzeniu. Tak było w tej chwili. Marcin, który tylko zerknął na Martę, zrobił to w taki sposób, że nie miała wątpliwości co do tego, kto właśnie został obiektem jego zainteresowania. Nie można mieć do niego pretensji. Marta była z nich wszystkich najatrakcyjniejsza. Sięgające do ramion blond włosy, niebieskie oczy, prosty mały nos i piękny uśmiech raczej nie utrudniały jej kontaktów z mężczyznami. Była typową filigranową blondynką, która mogła mieć każdego. Problem polegał na tym, że nie chciała każdego, chciała Adama. Całą grupą weszli do pubu, zostawiając za sobą świeży zapach letniej nocy i zamieniając go na zaduch, jaki panował w lokalu. Karina nigdy nie widziała tu takich tłumów. Zewsząd dochodziły ich głośne rozmowy i wybuchy śmiechu. Z powodu braku miejsc, zarówno siedzących, jak i stojących, przystanęli przy barze, próbując złożyć zamówienie na cokolwiek. Głośna muzyka sącząca się z olbrzymich głośników skutecznie utrudniała kontakt z barmanami, do których trzeba było się zwracać tylko na migi. Jak bydło na spędzie. Przecież to miała być

zabawa, a nie tortura. Karinie zaczynało robić się duszno, a regularne szturchańce, jakie otrzymywała od przechodniów, doprowadzały ją do szału. Odsunęła się od baru, aby chociaż na chwilę odseparować się od wbijających się w jej żebra łokci i przydeptujących ją stóp. W tłumie zaczęła szukać wzrokiem Marty, żeby zaproponować przeniesienie się w jakieś spokojniejsze miejsce, których w mieście przecież nie brakowało. Jej wzrok prześlizgiwał się po sali i ludziach, wśród których zauważała bliższych lub dalszych znajomych. Już chciała dać za wygraną, ale wtedy go zobaczyła. Zajmował jeden ze stolików w samym rogu sali. Towarzyszyły mu dwie dziewczyny i młody mężczyzna. Wyglądał na zmęczonego i bezmiernie znudzonego. Wydawało się, że słucha nachylającej się w jego stronę ładnej brunetki, która szeptała mu coś do ucha, ale w jego oczach odbijała się tylko bezdenna pustka, tak jakby myślami był miliony kilometrów stąd. Dobry Samarytanin, który wczoraj pomógł jej uratować psa od niechybnej śmierci, mężczyzna, którego miała już nigdy nie spotkać, jak gdyby nigdy nic siedział sobie z grupką znajomych przy piwie w najczęściej odwiedzanym barze w mieście. Przydługie włosy związał w kucyk, odsłaniając wysokie czoło, a pojedyncze kosmyki wysuwały się z tego luźnego podpięcia. Miał na sobie jasne dżinsy i flanelową koszulę w niebiesko-białą kratę, której podwinięte rękawy odsłaniały misterne tatuaże w pełnej krasie. Kiedy wpatrywała się w niego jak zahipnotyzowana, nagle podniósł głowę i spojrzał jej prosto w oczy, zastygając z butelką piwa przy ustach. Dzieliło ich od siebie jakieś dziesięć metrów, ale nawet stąd widziała, jak zmienia się wyraz jego twarzy, kiedy zdał sobie sprawę, że ją poznaje. Podniósł delikatnie brwi, a z jego oczu zniknęła pustka, zastąpiona przez ciekawość i coś jeszcze, czego nie potrafiła w tym momencie rozszyfrować. Patrzył na nią tak, jakby w pomieszczeniu nie było nikogo innego, tak jakby zostali zamknięci w ciasnej windzie, która wiozła ich w jakieś nieznane miejsce. Karina z jednej strony chciała to przerwać, chciała wyjść z tego dusznego i zatłoczonego lokalu, żeby jak najszybciej zaczerpnąć świeżego powietrza, którego z niewiadomych przyczyn nagle jej zabrakło. Z drugiej strony nie chciała tego wszystkiego, chciała zatrzymać czas i patrzeć w te szare, duże oczy, które bezgłośnie zadawały jej jakieś pytania. Nagle poczuła na swoim ramieniu dotyk czyjejś ręki, a potem oddech przy szyi. Poczuła się tak, jakby ktoś obudził ją w trakcie lunatykowania. Od razu zesztywniała i odwróciła się gwałtownie. Ze zdziwieniem stwierdziła, że za jej plecami stoi Adam, który chyba chciał jej coś powiedzieć, ale jej reakcja spłoszyła go na tyle, że teraz tylko patrzył na nią szeroko otwartymi, ciemnymi oczami, nie wiedząc, jak zareagować. Podniosła brwi, co miało oznaczać: „O co chodzi?”. Niespodziewanie złapał ją za rękę i zaczął przeciskać się przez tłum do wyjścia. Zaskoczona, dała się prowadzić aż do chwili, w której znaleźli się na zewnątrz. Wysunęła wtedy rękę z jego mocnego uścisku i zatrzymała się nagle. – Adam, o co chodzi? Gdzie są wszyscy? – zapytała poirytowana, głównie z powodu tego, że przerwał coś, czego sama nie rozumiała, ale czego z całą pewnością, nie chciała jeszcze przerywać. – Nic się nie stało. Chciałem po prostu z tobą porozmawiać, a tam nie było na to szans – odpowiedział na pozór całkiem swobodnie, ale jego cała sylwetka i pojedyncze gesty były całkowitym zaprzeczeniem tego wyluzowanego tonu. Przenosił ciężar ciała z jednej nogi na drugą, dotykając przy tym ręką karku. – Dobrze. O czym chciałeś porozmawiać? A przy okazji, widziałeś Martę? – Chcę ją zatłuc za ten wieczór. – Widziałem, jak rozmawiała z Marcinem, dziewczyny wciąż stoją przy barze. Nie widziałaś ich? Stały zaraz za tobą. W tamtej chwili nie zobaczyłabym nawet pociągu przejeżdżającego przez środek tego

baru. – No cóż, nie – skwitowała krótko. – Co takiego ważnego chciałeś mi powiedzieć, że prawie siłą wyciągnąłeś mnie z miejsca przy ścianie, w którym tak dobrze się bawiłam? – zażartowała, ale najwyraźniej był to kiepski żart, bo Adamowi nie drgnął nawet kącik ust. Ku jej ogromnemu zaskoczeniu podniósł rękę i delikatnie odgarnął kosmyk włosów, który wysunął się z jej końskiego ogona, i założył go jej za ucho, nie odrywając przy tym oczu od jej twarzy. Karina nie wiedziała, jak zareagować na ten niespodziewany gest. Otworzyła tylko usta i zaraz je zamknęła, bo nie potrafiła wydusić z siebie nic sensownego. Nie mogła powiedzieć, że dotyk jego skóry, kiedy tylko musnął jej szyję, nie podziałał na nią. Było w tym jednak coś tak nierealnego, że nie potrafiła się w odpowiedni sposób do tego ustosunkować. – Przejdźmy w spokojniejsze miejsce. – Ruszył z miejsca, kierując się w stronę niskiego ogrodzenia, które wraz z wysokim żywopłotem stanowiło tarczę odgradzającą park od reszty miasta. Poszła za nim z ociąganiem, chociaż jej wewnętrzny głos krzyczał na całe gardło: „Uciekaj”. W miarę jak oddalali się od baru, gwar rozmów stawał się jedynie cichym szmerem, a dominującym dźwiękiem, jaki do nich teraz docierał, był szum wiatru, który przeczesywał nad nimi korony drzew. Uczucie paniki i chęć ucieczki były tak silne, że Karina musiała przytrzymać się ogrodzenia, aby nogi same nie poniosły jej przed siebie. Nie mogła zachowywać się jak dziecko, które na wszystkie niepożądane sytuacje reaguje ucieczką, tłumaczyła sobie w myślach. – O co chodzi? – Na powrót stała się opryskliwa. – Karina, ja… wiesz, że cię lubię… „Lubię” to niewłaściwe słowo. – Nie patrzył na nią, tylko pod nogi, próbując znaleźć odpowiednie wyrażenie. Kiedy napotkała jego spojrzenie, wiedziała, co się zaraz wydarzy. Boże, nie rób tego! Nie posłuchał jej. Z impetem przyciągnął ją do siebie i pocałował tak niespodziewanie, że zakręciło jej się w głowie, i to bynajmniej nie z pożądania. Przez chwilę nie mogła się poruszyć, co Adam błędnie zinterpretował i mocniej na nią natarł, tym razem chcąc wsadzić jej język do ust. Tego było dla niej za wiele. Odepchnęła go z całej siły i popatrzyła na niego z wściekłością. – Co ty, kurwa, robisz? – Nie miała zamiaru przebierać w słowach. – Przepraszam… myślałem… – wyjąkał, przyglądając jej się z niedowierzaniem. – Co myślałeś? Tak według ciebie wygląda rozmowa? – zaczęła krzyczeć, zszokowana całą sytuacją. Rozejrzała się dookoła, przestraszona, aby upewnić się, czy nikt ich nie widział. – Przepraszam. Nie chciałem cię zdenerwować – powtórzył, tym razem ciszej. Patrzył na nią tak, jakby go uderzyła. Wzięła głęboki oddech. Przecież nie chciał cię skrzywdzić. Źle odczytał sygnały. – Zapomnijmy o tym – powiedziała już spokojniej. Wciąż stał i wpatrywał się w nią bez słowa. – Zostaw mnie samą, proszę – dodała. Zrobił to, o co go poprosiła. Odwrócił się i odszedł. Nie chciała wiedzieć, dokąd idzie. Musiała oprzeć się o coś, nie mając pewności, czy zaraz nie upadnie. Złapała się barierki ogradzającej żywopłot i zamknęła oczy. * Aleksander nie chciał podsłuchiwać, nigdy tego nie robił, ale po prostu nie mógł się powstrzymać. Tak jak nie mógł oderwać od niej wzroku, kiedy nagle zobaczył ją w tej zatłoczonej spelunie. Od razu ją poznał, pomimo tego, że z przemokniętą dziewczyną

z wczorajszego dnia łączyły ją tylko duże, zielone oczy. Jej długie jasnobrązowe włosy, związane w koński ogon, opadały falą na jeden bok. Na odkrytej szyi miała niewielki tatuaż, którego wzór z tej odległości był dla niego nie do odczytania. Oddychała ciężko, jakby przed momentem wynurzyła się z wody. Trwali w jakimś niewytłumaczalnym transie, nie mogąc odwrócić od siebie wzroku, kiedy nagle jakiś facet złapał ją za rękę i bezceremonialnie wyciągnął z pomieszczenia. Aleksander nie potrafił się z tym pogodzić i bez żadnego ostrzeżenia zerwał się na równe nogi, prawie wybiegając z pubu. Kątem oka zanotował zszokowany wyraz twarzy Anny i skonsternowany Jamesa, kiedy, wychodząc, strącił jedną z butelek z piwem na podłogę, a ta roztrzaskała się z hukiem, co nadało zdarzeniu o wiele bardziej dramatyczny przebieg, niżby sobie tego życzył. Kiedy znalazł się na zewnątrz, zaczął gorączkowo rozglądać się na wszystkie strony, aż znalazł ich idących w kierunku wyjścia z parku. Przystanęli obok wysokiego żywopłotu. Aleksander obszedł go z drugiej strony tak, żeby nikt go nie zauważył. Gdyby ktoś go teraz zapytał, co, do cholery, wyprawia, nie byłby w stanie tego wytłumaczyć. Nie mógł też uwierzyć, że był świadkiem tak osobistej i zarazem żenującej sceny. Ten facet, który wyciągnął ją z baru, tak po prostu zaprowadził ją pod żywopłot i bez żadnego ostrzeżenia pocałował, nie zważając na sprzeciw, jaki wyrażała całą sobą. Przez chwilę myślał, że będzie musiał rzucić się na niego i ściągnąć go z dziewczyny siłą. Nie zrobił tego tylko dlatego, że sama przerwała jego podchody jednym, szybkim odepchnięciem, jakby odbijała się od gumowej ściany. Jak na jego gust, koleś powinien jeszcze dostać w gębę, ale cóż, nie można mieć wszystkiego. Aleksander znienawidził typa od pierwszej chwili. Kiedy została sama, korzystając z faktu, że pozostaje niewidoczny, zaczął się jej przyglądać. Jej długie rzęsy, z których wczoraj strugami skapywała woda i tusz, teraz były delikatnie wykręcone, nadając jej spojrzeniu kociego wyglądu. Na małym, zadartym nosie, czego nie zauważył wcześniej, miała rozsiane drobne piegi, tak wyraźne, że widział je nawet w tym słabym świetle latarni. Zauważył, że w roztargnieniu dotyka miejsca na szyi, w którym miała zrobiony tatuaż, wciąż dla niego niewidoczny. Zafascynowany, nie mógł oderwać od niej wzroku, szukając każdego, choćby najdrobniejszego szczegółu w jej twarzy, dzięki któremu będzie mógł ją później swobodnie odtwarzać w pamięci. Nie trwało to długo. Nagle dziewczyna odwróciła się i szybkim, dziarskim krokiem ruszyła w stronę głównej ulicy, szukając nerwowo czegoś w torebce przewieszonej przez ramię. Nie czekał ani chwili, tylko ruszył za nią, nie mając najmniejszego pojęcia, co zrobi dalej. Będzie ją śledził jak jakiś psychol? Dziewczyna okrążyła park i wyszła na główna ulicę, oświetloną obficie przez szereg latarni, ustawionych jedna przy drugiej w równej odległości. Szedł za nią, nie potrafiąc przewidzieć swojego kolejnego kroku. W pewnym momencie, ku jego zaskoczeniu, dziewczyna zatrzymała się i z gniewem cisnęła torebką o bruk. Po chwili rzuciła się na ziemię i zaczęła zbierać jej zawartość, która rozsypała się po całym chodniku. Patrzył na tę scenę po trosze z rozbawieniem, po trosze ze współczuciem. Podszedł bliżej i nie chcąc jej przestraszyć, zaszurał głośniej butami. Nie udało się. Drgnęła gwałtownie i odwróciła się. – Ciężki dzień?– zapytał, przystając kilka kroków od niej. * Karina zesztywniała, słysząc, że ktoś się zbliża. Przez chwilę obawiała się, że to Adam, który nie dał za wygraną i teraz będzie próbował, nie daj Boże, przepraszać ją za to, co zrobił.

Nie chciała go już dzisiaj oglądać. Będąc szczerą, to nie chciała go oglądać ani jutro, ani pojutrze. Ale na szczęście myliła się, to nie był Adam. Za jej plecami stał właściciel szarych oczu, który jeszcze chwilę wcześniej przewiercał ją nimi na wylot. Dziękowała opatrzności, że jest noc, która skrywa wszelkie niedoskonałości, takie jak wypieki, których dostała ze wstydu. Musiał widzieć tę żenującą scenę, kiedy cisnęła torebką o bruk, nie mogąc znaleźć cholernego telefonu. Na pewno uznał ją za niezrównoważoną psychicznie. – Raczej tydzień albo nawet miesiąc – odpowiedziała nerwowo. – Takie chwile nie trwają wiecznie – stwierdził, podchodząc bliżej. Schylił się i podał jej błyszczyk do ust, który wypadł z torebki, kiedy zrobiła z niej worek treningowy. – Nie warto przez nie niszczyć rzeczy osobistych. – Dziękuję za bardzo przydatną uwagę – odpowiedziała, czując narastającą irytację jego rozbawieniem. – Nie szkodzi, że trochę poniewczasie. Uśmiechnął się, słysząc jej przytyk, tak jak wtedy, w poczekalni, kiedy czekali na informację o psie. Miał trudną do zdefiniowania urodę. Jasne włosy, które teraz wysuwały się spod gumki, nadawały mu bardzo chłopięcy wygląd. Zastanawiała się przez chwilę, ile może mieć lat. Szczupła twarz i podkrążone, zmęczone oczy stanowiły kontrast do tego uśmiechu, który łagodził ostre i wyraziste rysy. Usiadła na najbliższej ławce i powoli zaczęła składać telefon, który wypadając z torebki, rozpadł się na kilka części. Chciała jak najszybciej wysłać wiadomość Marcie, która zapewne w tej chwili zamartwia się jej nieobecnością. Oczywiście zamierzała skłamać, że źle się poczuła i wraca do domu. Bezskutecznie próbowała włożyć baterię i zamknąć ją obudową. Nic do siebie nie pasowało. Nie wiedziała, czy przyczyna tkwiła w tym, że był to skomplikowany model smartfona, czy też w tym, że jej nieudolne poczynania były bacznie obserwowane. – Daj mi to. – Przykucnął przy niej, wziął z jej kolan części telefonu i dosłownie kilkoma ruchami złożył je w całość. – Proszę. – Dzięki. – Zabrała telefon, który wręczył jej z triumfującym uśmiechem. – Nie dość, że bohaterski, to jeszcze uzdolniony manualnie – rzuciła uszczypliwie, wystukując szybkiego SMS–a. – Nie dość, że niewdzięczna, to jeszcze złośliwa – odciął się szybko. Popatrzyła na niego, marszcząc groźnie brwi, mężczyzna odpowiedział jej tym samym i po chwili oboje wybuchnęli śmiechem. – Może zanim na dobre zaczniemy siebie obrażać, powiesz, jak się nazywasz? – zapytała, nie siląc się na uprzejmość. Ciekawość doprowadzała ją do szału. Chciała wiedzieć, kim jest i jak się tu znalazł. – Nie przedstawiłem się wczoraj, bo… nie dostałem na to szansy – powiedział z lekką pretensją w głosie i przeczesał ręką włosy, które rozwiewał coraz silniejszy wiatr. – No cóż, teraz jest ten moment. – Nie chciała się tłumaczyć z wczorajszego zachowania, chociaż wiedziała, że było niegrzeczne. Na swoja obronę miała jedynie to, że myślała, że już się nigdy nie zobaczą. Jak zwykle los z niej zadrwił i pokazał, jak mało znaczy we wszechświecie, który rządzi się własnymi prawami. – Nie mógłbym przegapić takiej okazji. – Wyciągnął do niej rękę. – Aleksander – przedstawił się z uśmiechem na ustach. Aleksander. Smakowała w myślach to imię i stwierdziła, że bardzo do niego pasuje. Kiedy się zbliżył, zauważyła, że z rozpiętego kołnierzyka przy szyi wygląda kolejny tatuaż.

W głowie zaświtała jej niespodziewana myśl, że chciałaby go zobaczyć w całości, nieważne, gdzie by się kończył albo zaczynał. Zawstydziła się i sięgnęła po jego rękę. – Karina. Miał ciepłą dłoń i pewny uścisk, zupełnie różny od tego, którym chwilę wcześniej Adam prawie zmiażdżył jej palce, wyciągając ją na zewnątrz. Na moment zamarli w takiej pozycji, nie puszczając swoich rąk. Aleksander przyglądał się jej szyi, a ona odruchowo sięgnęła do tego miejsca, w którym miała tatuaż. Był całkiem świeży i wciąż odczuwała ukłucia po igle. – Dlaczego taki? – zapytał w roztargnieniu, nie odrywając oczu od jej tatuażu. Poczuła lekkie skrępowanie, kiedy tak bez zażenowania przypatrywał się jej odkrytemu ramieniu i szyi, wciąż trzymając ją za rękę. – Nie wiem – odpowiedziała zgodnie z prawdą. – Wiem, że to banalny motyw, ale może chciałam być wtedy banalna. – Wzruszyła ramionami i puściła jego ciepłą dłoń. Oderwał nagle wzrok od jej szyi i schował rękę do kieszeni. – Nie jest banalny, nigdy takiego nie widziałem. – W jego głosie nie było kpiny ani ironii. – A co mówią twoje tatuaże? – Wskazała skinieniem głowy na jego przedramię. Od kiedy zobaczyła fragment malunku na jego nadgarstku, chciała się dowiedzieć, co oznacza. – Za słabo się znamy, żebym zdradzał ci takie sekrety – powiedział całkiem poważnie, po czym znowu się uśmiechnął. Poczuła zawód i wbrew zdrowemu rozsądkowi jeszcze większą ciekawość. – Kiedy nadejdzie odpowiednia chwila, pokażę ci je wszystkie i wyjaśnię znaczenie każdego z nich – dodał niespodziewanie, wprawiając ją tym w osłupienie. Było w tym wyznaniu coś tak osobistego i intymnego, że Karina poczuła, jak znowu się rumieni, i odwróciła wzrok, skupiając go tym razem na koronach drzew, górujących nad okolicznymi budynkami. Małe miasteczka mają to do siebie, że kiedy kończy się dzień, całe pogrążają się w ciszy. Zapadają w sen razem ze swoimi mieszkańcami. Takiego spokoju i ukojenia, jakie daje noc, nie można zaznać w Warszawie. Tam życie nie zamiera nigdy, a wręcz dopiero po zmierzchu stolica zaczyna oddychać pełną piersią. Karina tęskniła za nocami takimi jak ta, cichymi, wietrznymi i pełnymi zapachów, które najintensywniejsze stają się właśnie po zachodzie słońca. Wiatr osiągnął już sporą prędkość, szarpał rozpiętymi połami jego koszuli i jej luźnym T– shirtem. Rozwiewał im włosy i rozsypywał dookoła tumany kurzu, ale oni udawali, że nic się nie dzieje, że za chwilę wcale nie spadnie deszcz, który wcale nie przemoczy ich do suchej nitki. Ciszę, w jakiej trwali kilka dobrych chwil, przerwał stłumiony dźwięk jego telefonu. Aleksander go zignorował. Wyglądał, jakby w ogóle nie zanotował jego aktywności w swojej kieszeni. Karina jako pierwsza otrząsnęła się z letargu, w jaki wpadli po raz drugi tego wieczora. Spojrzała na zegarek, właśnie dochodziła jedenasta. Wiedziała, że powinna już iść, w każdej chwili mogła natknąć się na Martę albo kogoś z jej znajomych. Jak wtedy wyjaśniłaby swoją obecność, skoro powinna być w domu, chora? Kiedy miała się odezwać, jego telefon znowu się rozdzwonił i tym razem nie umilkł po trzech sygnałach, tylko natarczywie domagał się uwagi. Aleksander sięgnął do tylnej kieszeni spodni, zerknął na wyświetlacz i wywrócił oczami, następnie odwrócił się i odebrał. – Tak? Nieważne. Niedaleko. Zaraz będę z powrotem. – Rozłączył się. Krótkie odpowiedzi, rozdrażniony ton. Wszystko zaczynało nabierać sensu. No tak, ta brunetka przy stoliku. Pomimo usilnego postanowienia o nieangażowaniu się w relacje z zupełnie obcym jej człowiekiem Karina zauważyła, że w środku niej zaczyna kiełkować nieprzyjemne uczucie. Zazdrość? Bzdura. Jak mogłaby być zazdrosna o telefoniczną rozmowę obcego mężczyzny

z równie obcą osobą po drugiej stronie? Jej życie było na tyle skomplikowane, że nie potrzebowała dodatkowych problemów, które mogłyby się pojawić, gdyby jakaś zazdrosna kobieta nakryła ich w, bądź co bądź, romantycznej scenerii. – Przepraszam. – Schował telefon do kieszeni i dodał trochę rozkojarzony: – Miałaś jakieś wieści o psie? Wyliże się? – Tak, na razie jest stabilny, chociaż strasznie poobijany. Jutro będę wiedziała więcej, ale chyba ma szansę z tego wyjść – wyjaśniła. – To dobrze. – Wciąż brzmiał jak ktoś, kogo myśli krążą daleko stąd. Karina nie chciała znać powodu, dla którego nagle jego zachowanie uległo takiej zmianie. Domyślała się, ale nie chciała potwierdzać swoich przypuszczeń. Włożyła cienką, dżinsową kurtkę, którą trzymała w ręku, i zdecydowała, że ten dziwny wieczór powinna uznać oficjalnie za zakończony. – No więc, Aleksandrze, dziękuję po raz kolejny za wczorajszą pomoc. Mam nadzieję, że nie będziesz mnie pamiętał tylko jako niewdzięczną i złośliwą furiatkę. – Zrobiła ręką zamaszysty ruch, wskazując na miejsce, które było świadkiem jej histerycznego zachowania, i uśmiechnęła się nieśmiało. – Dobranoc. – Już idziesz? Tak wcześnie? – Wyglądał na zaskoczonego i niepocieszonego. – Zamierzasz sama wracać do domu? Zaczekaj, mogę cię odwieźć – rzucił szybko. – Naprawdę nie trzeba. Chcę się przejść. – Mówiła prawdę, poza tym w ogóle go nie znała. W głowie miała mętlik i potrzebowała chwili samotności. Martwiła ją konfrontacja z Martą. Jak miała spojrzeć jej teraz w oczy, po tym, co się wydarzyło? Było dla niej oczywiste, że zdarzenia owego wieczora, zlokalizowane w obrębie żywopłotu, zatrzyma tylko dla siebie. Za nic w świecie nie pozwoli, żeby ktoś lub coś skrzywdziło Martę, a wiedziała, że tak by się stało, gdyby powiedziała jej o pocałunku z Adamem. – Pozwól chociaż, że cię odprowadzę – nalegał. – Poradzę sobie. Jeszcze raz wielkie dzięki za wczoraj. – Posłała mu przyjacielski uśmiech, po czym odwróciła się na pięcie i szybkim krokiem ruszyła przed siebie. Znała się na tyle dobrze, że umiała nazwać to, co właśnie robiła. Uciekała. Znowu. Od dwóch lat uciekała. Od niewygodnych rozmów, kłopotliwych sytuacji, trudnych pytań i skomplikowanych uczuć. Nie krzyczała i nie płakała, jej sposobem na radzenie sobie z tym, co ją spotkało, była ucieczka. * – Dajże już spokój – skwitował krótko Aleksander, czując narastającą irytację i zmęczenie niekończącym się jazgotem swojej siostry. Od chwili powrotu do domu Ance nie zamykały się usta. Była zbulwersowana jego opuszczeniem ich zacnego towarzystwa bez słowa wyjaśnienia. Powstrzymywała się z całych sił przed wybuchem do chwili, aż odwieźli Magdę, która po tym, jak nagle wyszedł w połowie jej relacji o ostatnich wakacjach, prawie w ogóle na niego nie patrzyła. – Czy zdajesz sobie w ogóle sprawę… – Ann, give him a break. It’s late, let’s go to bed – James spojrzał na niego wymownie, przekazując mu następujący komunikat: „Uciekaj, a ja ją zatrzymam”. Wciągnął ją do ich sypialni i zamknął drzwi. Aleksander wypuścił głośno powietrze i nie chcąc ryzykować kolejnego spotkania z wściekłą Anką, wszedł czym prędzej do swojego pokoju. Kochał Ankę, ale jej starszosiostrzana nadopiekuńczość doprowadzała go do szału. Nie miał już kilku lat i nie umierał. Przynajmniej na razie. Dziękował Bogu za Jamesa, który jako

jedyny potrafił poskromić jej temperament. Tylko jednym słowem albo spojrzeniem uspokajał ją i przywoływał do porządku. Zawsze trzymał jej stronę, zawsze był, kiedy go potrzebowała. To James wytłumaczył mu, dlaczego Anna tak się zachowuje i dlaczego powinien jej czasami odpuścić. Kiedy zachorował po raz pierwszy, miał sześć lat. W pewnym momencie było z nim naprawdę kiepsko. Podczas jednej z wizyt w szpitalu Anna była świadkiem rozmowy ich rodziców z lekarzem, który powiedział im, że jej młodszy braciszek może umrzeć. Od tej chwili nie ma dnia, w którym by się o niego bała. Jego choroba tak bardzo zdeterminowała jej życie, że kiedy po jedenastu latach białaczka dała o sobie znowu znać, chciała rzucić studnia na Uniwersytecie w Ontario i wrócić do domu, żeby być bliżej niego. Na szczęście jemu i jego rodzicom udało się wyperswadować jej takie głupie pomysły. Aleksander rzucił się na łóżko i zakrył rękoma twarz. Był tak zmęczony, że nawet nie miał siły się rozebrać. Zsunął tylko buty i naciągnął na siebie kwiecistą narzutę. Zanim całkowicie zapadł w sen, resztkami świadomości próbował zrozumieć zachowanie tej nieznośnej dziewczyny, która znowu namieszała mu w głowie. Gdyby zdawała sobie sprawę, ile z jej powodu niewybrednych komentarzy musiał usłyszeć w ciągu jednej godziny, to ciekawe, czy zaszczyciłaby go chociaż słowem wyjaśnienia. Może ma cię po prostu w dupie. Ta niespodziewana myśl dotkliwie go ubodła, ale że był osobą, która miała za nic wszelkie subtelności i konwenanse, Karina musiałaby wyrazić się bardzo czytelnie i dosłownie, jeśli rzeczywiście nie chciałaby mieć z nim nic do czynienia. Do tego czasu nie miał zamiaru trzymać się od niej z daleka. Aleksander nie wiedział jeszcze, że nic, nawet jej ewidentny sprzeciw i dobitne słowa, nie zniechęcą go do kontaktu z nią. Jeszcze niczego nie wiedział, ale musiał coś przeczuwać, ponieważ postanowił, że tak łatwo nie zrezygnuje z oglądania jej zielonych oczu, zadartego nosa i tych motyli na gładkiej skórze szyi. Odkąd je zobaczył, nie mógł przestać o nich myśleć. Tylko siłą woli powstrzymywał się przed przejechaniem palcami po jej nagim karku i odkrytym ramieniu. Jezu, zawył w myślach. Dość, bo nigdy nie zaśniesz. Jego obawy były bezpodstawne, ponieważ gdy tylko przymknął oczy, zapadł w głęboki, pozbawiony marzeń sen. Obudziło go rażące słońce, które wisząc wysoko na niebie, zaglądało do pokoju przez odsłonięte okno. Wczoraj padł prawie nieprzytomny, zapominając o zasłonięciu okien. Otworzył oczy, przysłaniając je ręką. Trochę czasu zajęło mu zorientowanie się, dlaczego leży w łóżku w pełnym ubraniu, nawet z telefonem w kieszeni. Zsunął z siebie narzutę, którą był owinięty jak naleśnikiem, czując, że jest cały mokry od potu. Od przyjazdu do Polski ani razu nie przywitał go tak piękny dzień. Zerknął na zegarek na wyświetlaczu swojego telefonu i z przerażeniem stwierdził, że jest już prawie pierwsza. Przez chwilę siedział na łóżku z rękoma opartymi o skronie, chcąc odgonić resztki snu i przetrawić wydarzenia wczorajszego wieczora. W domu nie było śladu obecności domowników: jego babci i dziadka, Anny ani Jamesa. Akurat z braku obecności Anki był więcej niż zadowolony. Po wczorajszym wieczorze musiał jej unikać do czasu, aż ochłonie. Wziął ciepły prysznic i od razu poczuł się lepiej. Dawno nie był tak wypoczęty i wyspany. Korzystając z tego, że został sam, zszedł do kuchni i postanowił zrobić sobie śniadanie. Odkąd otworzył oczy, umierał z głodu. Kuchnia była jasna i przestronna. Meble w kolorze naturalnego dębu sprawiały, że niezależnie od pogody wyglądała, jakby cały czas była skąpana w słońcu. Z podwieszanych relingów nad blatem zwisały przeróżnej maści chochle, kubki i rondle. Wszystkie te dodatki, w których lubowała się jego babcia, tworzyły niesamowicie przytulny klimat. Po tym, jak zjadł jajecznicę z czterech jaj, a do tego trzy tosty, poczuł się naprawdę

zadowolony. Nieoczekiwana chwila samotności w domu, w którym było zawsze gwarno, sprawiła, że przez chwilę wszystkie jego zmartwienia po prostu przestały istnieć. Chociaż wiedział, że to tylko przejściowy stan, nie potrafił się mu oprzeć i pozwolił mu przejąć całkowitą kontrolę nad jego dzisiejszym dniem. Wyszedł na zewnątrz do pięknego ogrodu, którego myślą przewodnią był chaos. Gdzie nie spojrzeć kłębowiska różnokolorowych kwiatów, z których jedynym gatunkiem, jaki mógł zidentyfikować (gdyby go ktoś bardzo przycisnął), były róże. Przy metalowym ogrodzeniu stały dwie duże sosny, które zimą, przyozdobione lampkami, tworzyły świąteczny nastrój, a latem dawały chłód. Od strony wejścia – w polskich domach prawie zawsze znajdowały się one od podwórza – wiła się jak bluszcz winorośl pełna już małych, zielonkawych owoców. W dzieciństwie razem z Anną wspinali się na nią i zrywali jeszcze niedojrzale winogrona, po których nierzadko chorowali. Aleksander zamknął za sobą metalową furtkę i skierował się w stronę centrum. Dom dziadków, emerytowanych nauczycieli, znajdował się na przedmieściach, w urokliwej dzielnicy domków jednorodzinnych. Naokoło panował spokój. Pomimo środka tygodnia nikt się nie spieszył. Ktoś pracował w ogrodzie, ktoś inny w garażu, życie płynęło tu sennie i bez zbędnego harmidru. Wiedział, że ma do przejścia spory kawałek, samochód zabrali Anna i Jamie, ale wcale mu to nie przeszkadzało. Słońce ogrzewało mu plecy, a delikatny, ciepły wiatr rozwiewał mu włosy. Wszytko to wprawiło Aleksandra w jeszcze lepszy humor, który miał poniekąd źródło w dziwnym podekscytowaniu, jakie nie opuszczało go od chwili pobudki. Idąc wąską jednokierunkową uliczką, minął się z dwiema nastolatkami, które na jego widok otworzyły nieelegancko usta i, jak to młode dziewczyny, zaczęły szturchać się łokciami, głośno przy tym chichocząc. Aleksander, minąwszy je, wywrócił oczami i przyspieszył kroku. Wiedział, że w tak małym mieście koleś z rękoma wytatuowanymi od nadgarstka po szyję wzbudzi pewne zainteresowanie, ale żeby aż tak? Uśmiechnął się do siebie i ruszył raźnie do przodu, chcąc jak najszybciej znaleźć się u celu, gorsząc przy tym możliwie największą liczbę osób. * Na dworze było tak ciepło, że Karina, ubrana w koszulę z długim rękawem i dżinsy, zaczynała powoli spływać potem. Wychodząc rano do pracy, nie mogła przecież przewidzieć, że zrobi się tak gorąco. Wyjrzała zza drzwi od zaplecza i ze zgrozą stwierdziła, że wszystkie stoliki są zajęte. Z jej wakacyjnych planów od początku nic nie wychodziło. Zamiast korzystać z pięknej pogody i opalać się nad pobliskim zalewem albo po prostu włóczyć się po mieście bez celu z Martą, zgodziła się na pracę w kawiarni, należącej do znajomej jej matki. Dziewczyna, która miała przyjść do pracy, złamała nogę i nie miał jej kto zastąpić. Dla Kariny było to maksymalnie dziwne, zważywszy na bezrobocie, jakie panowało w regionie. Przystała na to, ale wyłącznie dlatego, że praca miała potrwać tylko trzy tygodnie, z czego jeden tydzień miała już za sobą. Niewielka kawiarnia i cukiernia zarazem mieściła się w pasażu, zwanym szumnie przez mieszkańców deptakiem. W sąsiedztwie kawiarenki znajdowały się pizzeria, pub i lodziarnia. W taki piękny dzień jak dziś ludzie tłumnie tłoczyli się w tego typu miejscach. Część stolików należących do kawiarni znajdowała się na zewnątrz, wychodząc praktycznie na chodnik przy głównej ulicy miasta. Od przechodniów oddzielały je jedynie rzędy wysokich drewnianych donic z rododendronami. Zbliżała się czternasta i Karina nie mogła doczekać się zmienniczki, która miała się zjawić lada chwila. Zazwyczaj zmieniały się o szesnastej, ale dziś musiała jechać do przychodni,

żeby zobaczyć psa, dlatego uprosiła Beatę, żeby przyszła wcześniej. Była pewna, że widząc te tłumy, Beata ją przeklnie, ale było już za późno. Przy jednym ze stolików siedziała Marta, która już od pół godziny sączyła mrożoną kawę i z coraz większą niecierpliwością wierciła się na wiklinowym krześle. Ubrana w niebieskie szorty, wyciągnęła przed siebie długie nogi i w roztargnieniu machała stopami obutymi w szare trampki. Stanowiła naprawdę atrakcyjny widok dla przechodniów, a w szczególności dla ich męskiej części. Jednak wszelkie oznaki zainteresowania swoją osobą przyjmowała z ostentacyjną obojętnością. Była w kiepskim nastroju po wczorajszym wieczorze, który nie przebiegł po jej myśli. Według relacji Marty Adam zniknął zaraz po tym, jak rozstał się z Kariną po incydencie pod żywopłotem, i już nie pojawił się w klubie. Marta była więcej niż zawiedziona, zarówno jego zniknięciem, jak i tym, że ona, jej przyjaciółka, porzuciła ją bez słowa. Tłumaczeniom i przeprosinom nie było końca. Zajęło to Karinie cały ranek i trochę przedpołudnia. Mimo iż większość zdarzeń z wczoraj Karina pragnęła wymazać z pamięci, to kilka z nich utkwiło w jej głowie tak mocno, że nie potrafiłaby o nich zapomnieć, nawet gdyby bardzo chciała, a wcale aż tak bardzo nie chciała. Chwile, które spędziła z Aleksandrem, były tak dziwne, że nie mogła ich w jakikolwiek sposób zakwalifikować. Wiedziała jedno – już się nie powtórzą. Nie była na tyle naiwna, żeby wierzyć, że taki facet jest wolny. Nawet gdyby był, to wszystko wskazywało na to, że jest tu przejazdem, a to z kolei oznaczało dla niego przygodę, dla niej w najlepszym razie komplikacje. Potarła ręką czoło, tak jakby jej to miało pomóc w powrocie do tu i teraz. Spojrzała na Martę, która ponaglającym gestem wskazała najpierw na zegarek, a potem rozłożyła ręce w geście mówiącym: „idziemy czy nie?”. Karina wywróciła oczami i w tym samym momencie na horyzoncie pokazała się Beata. Dziewczyna na widok tylu ludzi przystanęła zszokowana. Zanim wydusiła z siebie choćby słowo, Karina odezwała się szybko: – Naprawdę nie wiedziałam, że będą takie tłumy. Odwdzięczę ci się. – Masz to jak w banku, dziewczyno – powiedziała zrezygnowana Beata i weszła na zaplecze. Karina złapała kurtkę, dużą torebkę oraz Martę i prawie biegiem opuściła deptak, kierując się w stronę weterynarza. * – Kto to był? – zapytała Marta. – Kto „kto”? – odpowiedziała w zamyśleniu. Przez chwilę szły w milczeniu i pytanie Marty wyrwało Karinę z przyjemnej nieprzytomności, w której zamknęła na moment swoje skotłowane myśli. Długo niewidziane słońce przyjemnie ją usypiało. Najchętniej ucięłaby sobie drzemkę, najlepiej w hamaku, na kocu albo w jakimś równie przyjemnym miejscu, koniecznie na łonie natury. – No ten facet, który pomógł ci z psem – Marta nie dawała za wygraną, drążąc niewygodny dla Kariny temat. – Przecież już ci mówiłam, że go nie znam – Karina czuła dyskomfort, kłamiąc przyjaciółce prosto w oczy. – Przejeżdżał obok i się zatrzymał. Pewnie myślał, że zepsuł mi się samochód, czy coś – dodała trochę szczegółów, żeby nie wzbudzać podejrzeń. Sprawę pogarszała recydywa, w jaką wpadała od kilku dni. Od kiedy to nie chcę mówić Marcie o takich zdarzeniach? Czy była już na tyle pokręcona, że nie chciała się dzielić wspomnieniami o nim z jedyną osobą, której ufała? Czy to dlatego, że jeśli zacznie o nim mówić, Marta zorientuje się, że to zdarzenie coś dla niej znaczyło? Czy może dlatego, że sama jeszcze

nie wiedziała, co to było? Zadecydowała, że co by nią nie kierowało, zachowa to na razie dla siebie. – Nieważne. Ważne, że znalazł się w odpowiednim miejscu i czasie, inaczej miałabyś kłopoty – zadecydowała Marta pojednawczo, całkiem nie w jej stylu. – Nic dodać, nic ująć. – Karina uśmiechnęła się do niej za to trafne podsumowanie. Podwinęła rękawy koszuli, aby złapać chociaż trochę słońca. Skręciły właśnie w osiedle, na którym znajdował się gabinet. – Jak myślisz, dlaczego wczoraj tak szybko zniknął? – zapytała ciszej Marta. Karina nie musiała tym razem pytać, o kogo chodzi. – Nawet się nie pożegnał. Marcin też nie wiedział, o co chodzi. Myślisz, że coś się stało? – Nie wiem, Marta. Naprawdę nie wiem. Kłamstwa, kolejne kłamstwa – odpowiedziała tak obojętnie, jak tylko potrafiła. – Czy nie uważasz, że już czas z tym skończyć? – Zaryzykowała. – Z czym? – zapytała skonsternowana Marta. Karina zatrzymała się i odpowiedziała z irytacją, której wcale nie planowała: – Jak to z czym? Marta, dlaczego tracisz czas dla kogoś, kto najwyraźniej nie chce tracić go dla ciebie? – Podniosła głos, ale widząc szok w oczach Marty, nagle zamilkła. Nie była zła na nią. Była zła na niego za to, że ją pocałował, za to, że teraz musi okłamywać swoją najlepsza przyjaciółkę, i za to, jak się przez to czuje. – Wiem. – W głosie Marty było tyle bólu, że Karina od razu pożałowała swojego wybuchu. Jakie miała prawo zarzucać jej bezsensowne uczucie, na które nie miała wpływu, skoro sama rozpamiętywała głębię oczu człowieka, którego widziała dwa razy w życiu? – Przepraszam. Chodźmy już, jest strasznie późno. – Karina rzuciła się biegiem przed siebie. Odwróciła się do przyjaciółki i krzyknęła: – Kto pierwszy? Dalej, Marta, nie bądź sierotą. – Marta parsknęła i pobiegła za nią. * Aleksander czekał cierpliwie w pustej poczekalni na możliwość rozmowy z weterynarz, która przedwczoraj zajęła się psem. Chciał dowiedzieć się, co będzie z nim dalej, czy ktoś go przygarnie i czy nie trzeba uregulować jakichś płatności za leczenie zwierzęcia. Kondycja kundla to jednak nie jedyna sprawa, która go tu sprowadziła. Było dla niego jasne, że kobieta znała Karinę na tyle dobrze, że miała jej numer telefonu, który z kolei on będzie próbował od niej wyciągnąć. Rozmyślał właśnie nad tym, jak to rozegrać, żeby nie wyjść na prześladowcę, natręta lub desperata, kiedy to do poczekalni wpadły dwie zdyszane i roześmiane dziewczyny. Przepychały się w drzwiach jak dzieci, ścigające się do obranego punktu. W pierwszej chwili go nie zauważyły i wciąż się śmiejąc, podeszły do recepcji. Kiedy zdał obie sprawę, że jedną z dziewcząt stojących przy ladzie jest Karina, jego serce podskoczyło kilkakrotnie do góry, tak jakby nagle znalazł się na pędzącym w dół rollercoasterze. Jej ciasno upięty kok rozluźnił się na tyle, że pojedyncze ciężkie pasma włosów opadały na czoło i ramiona. Ubrana w obcisłe dżinsy i luźną zieloną koszulę, była cała roześmiana i rozluźniona. Wyglądała zupełnie inaczej niż zeszłego wieczora. – Czy to pies jakiegoś celebryty? Ludzie ustawiają się w kolejkę, żeby go odwiedzić – rzuciła recepcjonistka, zerkając na Aleksandra. Dziewczyny odwróciły się jednocześnie w jego stronę i znowu, na jedną krótką chwilę, znaleźli się z Kariną w tym miejscu, do którego nikt oprócz nich nie miał dostępu. Zielone oczy wpatrywały się w niego z taką intensywnością, że jego serce znowu zaczęło wykonywać

nieregularne podskoki. – No proszę, co za niespodzianka. Znowu się spotykamy – powiedział najspokojniej, jak tylko potrafił, chociaż nawet te krótkie zdania próbowały go zadławić, tak bardzo był zdenerwowany. Wstał i podszedł do nich bliżej. Karina odwróciła się do niego plecami i bąknęła pod nosem: – Albo ktoś tu jest stalkerem. – Doprawdy? – Wzruszył ramionami, uśmiechając się. – Śledziłaś mnie? Powiedz, kiedy mam zacząć się bać. Recepcjonistka i druga dziewczyna zaśmiały się, ale Karina go zignorowała i zwróciła się do dziewczyny za ladą: – Nina, wiesz może, kiedy Ula będzie wolna? – Jeszcze jakieś piętnaście minut i powinna skończyć. Jeśli chcecie to, jak wrócę, zabiorę was do niego. – Wskazała kiwnięciem głowy ostatnie drzwi na końcu korytarza, po czym popatrzyła Aleksandrowi prosto w oczy, co mocno go skonfundowało. – Jasne. Dzięki. – Recepcjonistka wyszła i zostawiła ich trójkę w pustej poczekalni, w której nagle zrobiło się dziwnie tłoczno. Aleksander wysunął rękę z tylnej kieszeni i wyciągnął ją w kierunku przyjaciółki Kariny. – Jestem Aleksander. Alek. Widzę, że koleżanka nie jest w na tyle dobrym humorze, żeby nas sobie przedstawić. – Dziewczyna, bardzo ładna blondynka o niebieskich oczach i długich, zgrabnych nogach, odwzajemniła uścisk i uśmiechnęła się przyjacielsko, przez co wydawała się jeszcze ładniejsza. – Marta. Miło mi cię poznać. Rozumiem, że to ty jesteś tym panem „Nie Wiem Nie Znam Go”, który pomógł uratować psa? Karina otworzyła usta, chcąc coś powiedzieć, ale szybko je zamknęła. Oparła się o kontuar i zaczęła rozglądać się nerwowo po poczekalni. – Na to wygląda, ale myślałem, że zrobiłem trochę większe wrażenie na twojej przyjaciółce. Miałem nadzieję, że wspomni chociaż o tym, jaki przystojny był jej wybawca. – Pomimo lekkiego tonu, w jaki ubrał swój głos, poczuł ukłucie zawodu. Celowo nie nawiązał do ich wczorajszego spotkania pod pubem, instynktownie wyczuwając, że skoro Karina nie wspomniała o tym swojej koleżance, on także nie powinien tego robić, chociaż nie bardzo wiedział dlaczego. Spojrzał na Karinę, która wyglądała, jakby zamierzała wybiec stąd pod byle pretekstem. Nie najlepszy rozwój sytuacji. Zamknij się i przestań jej dokuczać, upomniał sam siebie. Nie było to takie łatwe, ponieważ prowokowała go do tego każdym zniecierpliwionym gestem i każdym poirytowanym spojrzeniem. – A niby skąd takie podejrzenie? – odezwała się po chwili, patrząc mu prosto w oczy. Gdyby wzrok mógł zabijać, Aleksander najprawdopodobniej byłby już martwy. – Nie przejmuj się. Jej bardzo trudno zaimponować. – Marta puściła oko do Kariny, a ta pokręciła głową z dezaprobatą. – Co nie oznacza, że nie warto próbować. Aleksander od razu zapałał do niej sympatią. – No to sobie pogawędziliśmy – rzuciła Karina krótko, wyglądała na wyjątkowo poirytowaną. – Idę do psa. Lepiej, żebyśmy nie wchodzili wszyscy na raz, bo może się przestraszyć. – Odwróciła się na pięcie i zniknęła za drzwiami jednego z gabinetów. Patrzył w tamtym kierunku i jedyne, czego teraz chciał, to pójść za nią, zabarykadować te pieprzone drzwi i zażądać od niej wyjaśnień. Dlaczego tak się zachowuje? Dlaczego nie wspomniała o nim swojej przyjaciółce i dlaczego, do jasnej cholery, ciągle przed nim ucieka?

Przejechał ręką po włosach, potem po twarzy i wypuścił głośno powietrze. – Zawsze jest taka urocza? – zapytał, mając nadzieję, że jej koleżanka będzie bardziej skłonna do rozmowy, bo jeśli nie będzie w stanie dowiedzieć się czegoś więcej o Karinie od jej przyjaciółki, to już sam nie wiedział, do kogo ma w tej sprawie zastukać. Marta zaśmiała się głośno. – Szczerze mówiąc, na co dzień jest o wiele znośniejsza. – Czyli chodzi o mnie, hmm? – Nie wiedział, czy zadał pytanie, czy stwierdził fakt. Marta wzruszyła tylko ramionami, najwyraźniej nie chcąc wypowiadać się w tej kwestii. – Jak myślisz, jeśli tam teraz wejdę, to istnieje jakiekolwiek prawdopodobieństwo, że zostanę ugryziony? – Po chwili dodał z uśmiechem: – I nie mam tu na myśli psa. Marta uśmiechnęła się szeroko. – Nawet jeśli, to z tego, co wiem, nie stwierdzono u niej wścieklizny. Tym razem to on roześmiał się w głos i ruszył niepewnie w stronę drzwi, za którymi zniknęła ta nieznośna dziewczyna. * Niewielki pokój, przesiąknięty intensywnym zapachem zwierzęcego moczu i środka czyszczącego na bazie wybielacza, mieścił sześć średniej wielkości kojców, które wyglądały jak miniaturowe więzienia. W jednym z nich, mieszczącym się na samym dole, leżał przykryty zielonym kocem bury kundelek, cały w bandażach i z kroplówką w łapie. Leżał tak spokojnie, jakby dokładnie wiedział, że to wszystko dla jego dobra. Wodził jedynie brązowymi ślepiami po pokoju i kiedy zauważył Karinę, zaskomlał cicho. Dziewczyna przykucnęła przy nim i pogłaskała go po głowie tak delikatnie, jak tylko potrafiła. – Jak się masz, biedaku? – zapytała. Jej serce ścisnęło się ze współczucia na ten pełen żałości widok. Obiecała sobie, że jak tylko kundelek wydobrzeje, znajdzie dla niego dom, a do tego czasu będzie go codziennie odwiedzała, żeby nie czuł się samotny. Nagle drzwi otworzyły się i ktoś wszedł do środka. Karina nie odwróciła się, aby sprawdzić kto to, ponieważ była pewna, że to Ula. Ktoś przykucnął przy niej tak blisko, że dotknął jej ramieniem. Dopiero wtedy odwróciła głowę i ze zdziwieniem stwierdziła, że to był Aleksander. Jeszcze chwilę temu tak ją zirytował swoim dziecinnym zachowaniem, że miała ochotę kazać mu się wynosić. Nie zrobiła tego tylko dlatego, że pokazałaby tym, jak bardzo jest na niego wściekła, co najpewniej rozbawiłoby go jeszcze bardziej. Tak bardzo zdenerwowała się na jego widok, że nie wiedziała, jak się zachować. Bała się, że Aleksander wyda ją przed Martą i ta dowie się, że jej wczorajsze zniknięcie było podszyte czymś zupełnie innym niż zmyślone złe samopoczucie. Teraz, patrząc na psa, cała złość na niego i ten irracjonalny strach uleciały z niej jak powietrze z przebitego balonu. Przecież to zasługa Aleksandra, że ten nieszczęśnik żyje i ma szansę wydobrzeć. – Biedak – powtórzył i jej słowa, i gest, gładząc go po głowie. Pies podniósł na niego oczy, po czym westchnął głośno i zamknął je, zapadając w głęboki sen, najprawdopodobniej wywołany lekami przeciwbólowymi. Karina spojrzała na Aleksandra, który cały czas przyglądał się psu. Nagle odwrócił głowę w jej stronę. Byli tak blisko siebie, że mogła zobaczyć drobne przebarwienia w jego tęczówkach, które z tej perspektywy były nie tylko szare, ale też niebieskie i zielone. Cienie pod oczami dziś wydawały się jaśniejsze, przez co wyglądał jeszcze młodziej. Zdała sobie sprawę, że przecież nawet nie wie, ile ma lat. Patrzyli na siebie w milczeniu, tak jakby czas się zatrzymał. Karina bała

się wykonać najmniejszy ruch, żeby nie przerwać tej chwili, która całkowicie nią zawładnęła. Czuła jego świeży zapach, który wskazywał na to, że niedawno brał prysznic. W swojej bawełnianej, jasnoniebieskiej koszulce i ciemnych dżinsach wyglądał naprawdę dobrze. Oderwała wzrok od jego twarzy i zaczęła przyglądać się odsłoniętym przedramionom, na których odznaczały się tatuaże. Na lewym przedramieniu miał wytatuowany krajobraz tak realny, że mogła dostrzec najdrobniejsze szczegóły: lasy, pola, ośnieżone góry, a nawet ptaki, krążące nad ich szczytami. Rysunek biegł wokoło ramienia, tworząc niesamowitą całość. Od wewnętrznej strony nadgarstka prawej ręki biegły splątane łańcuchy, których duże ogniwa sprawiały wrażenie, jakby ręka była nimi rzeczywiście związana. Nigdy nie znała nikogo, kto miałby tak wiele tatuaży i na kim wyglądałyby tak intrygująco. – Nie jesteś już na mnie zła? – zapytał nagle, wyrywając ją z zamyślenia. – Zła? Na ciebie? Za co? – Zabrzmiała obojętnie, tak jak chciała. – Czyli mam rozumieć, że zawsze tak się zachowujesz i że powinienem do tego przywyknąć? Karina podniosła się gwałtownie na nogi, otrzepując nieistniejący kurz z kolan, i postanowiła wyjaśnić z nim kilka kwestii, zanim sprawy przyjmą niekorzystny dla niej obrót. Dość przypadkowych spotkań, dość tego wpatrywania się w siebie jak w hipnotycznym transie i dość tej tajemniczości, od której dostawała zawrotów głowy. To wszystko kompletnie do niej nie pasowało i nie umiała się w tym odnaleźć. – Posłuchaj, nie musisz do niczego przywykać. Zachowuję się tak, ponieważ nie bardzo rozumiem, czego ode mnie chcesz. – Zrobiła gest ręką dookoła, tak jakby chciała w nim zmieścić tych kilka przypadkowych chwil, które ze sobą spędzili. – Nie wiem, może źle się wyrażam albo wysyłam niewłaściwe sygnały, ale nie jestem zainteresowana żadnymi… romansami ani tego typu rzeczami. – Dotknęła ręką karku, chcąc dodać animuszu i nonszalancji swojej wypowiedzi. Aleksander spuścił nagle wzrok, przypatrując się intensywnie swoim lekko znoszonym trampkom, a potem spojrzał na nią i uśmiechnął się smutno. – Niczego od ciebie nie chcę. Pomyślałem tylko, że skoro nikogo tu nie znam, a cały czas, wierz mi lub nie, przypadkowo na siebie wpadamy, to może się zaprzyjaźnimy. To wszystko – powiedział całkiem spokojnym głosem, zupełnie różnym od jej histerycznego wystąpienia, i po chwili dodał: – Ja też nie szukam przelotnych romansów ani tego typu rzeczy. Nie mam na to czasu. Jestem tu tylko na chwilę, więc nie obawiaj się, nie zamierzam cię uwodzić ani nic w tym stylu. Jeśli nie chcesz mnie już widywać, wystarczy, że to powiesz, a postaram się, żeby nasze drogi już się nie przecięły. Wbrew temu, co przed chwilą powiedziała, słysząc jego ostatnie zdanie, poczuła, jak ogarnia ją dziwny smutek. Nigdy go więcej nie zobaczyć, i to na własne życzenie? Nie. Nie chciała tego. Miała wrażenie, że wstrzymał oddech, czekając na jej odpowiedź. Na jego czole pojawiła się długa bruzda, kiedy przyglądał się jej z wyczekiwaniem. – Nie miałam tego na myśli – powiedziała po chwili. – Możemy zostać przyjaciółmi. Ja po prostu nie potrzebuję… – zawahała się. – Nieważne. – Nie wiedziała, jak ma ubrać w słowa lęki i obawy, które teraz rządziły jej życiem. – A więc przyjaciele. – Wyciągnął do niej rękę z uśmiechem. Innym niż ten, jaki znała do tej pory. Uśmiechem, który nie sięgał jego oczu, takim, którym uracza się dalszych znajomych. Przytrzymał przez chwilę jej rękę, po czym odwrócił się i wyszedł z gabinetu, który nagle zrobił się pusty i zimny. Jeszcze raz przykucnęła przy psie, aby się z nim pożegnać, i ruszyła do wyjścia. Przystanęła przy drzwiach, widząc, że Aleksander nie opuścił jeszcze przychodni. Rozmawiał z Martą, która właśnie pisała coś w jego telefonie, po czym oddała mu go z uśmiechem.

Aleksander wziął od niej telefon, uśmiechnął się do niej i wyszedł. No cóż, nie traci czasu. Nie mogła go za to winić, Marta była piękna i od pierwszego spotkania przypadli sobie do gustu. Jeśli coś się z tego urodzi, na pewno będzie im kibicować. Przygryzła wargę, a po chwili poczuła smak krwi w ustach. Wciągnęła głęboko powietrze i wyszła z gabinetu. * Przyjaciele. Tak właśnie powiedział. Przyjaciele. Jeszcze nigdy to słowo nie miało dla niego tak słodko-gorzkiego smaku. Nie tak wyobrażał sobie ich kolejne spotkanie. Aleksander całą powrotną drogę do domu zastanawiał się, gdzie popełnił błąd. Przez całą też drogę prześladowała go scena, w której to jak za sprawą czarodziejskiej różdżki z roześmianej i beztroskiej dziewczyny Karina zmienia się w zołzę i to zaraz po tym, jak go tylko zobaczyła. Co jej takiego zrobił, że reaguje na niego z taką agresją i niechęcią? Czyżby już zapomniała, że gdyby nie on, to miałaby niemałe kłopoty? Czyżby umknął jej ten mały szczegół? Każde ich kolejne spotkanie to coraz większa katastrofa. Dlaczego nie da sobie z tym spokoju i po prostu nie przetrwa pobytu tutaj bez dodatkowych dramatów? Potem wróci do domu, do swojego małego mieszkania, zimnego i pustego. Dokładnie takiego jak on. Pamiętał ten dzień, kiedy powiedział rodzicom, że po studiach nie wraca do domu, tylko wynajmuje mieszkanie i zamierza żyć na własną rękę. Matka patrzyła na niego takim wzrokiem, jakby właśnie przyznał się do rozdeptania jej suczki Daisy. Do tej pory mu tego nie wybaczyła, chociaż wyprowadzka dorosłego człowieka z rodzinnego domu to coś zupełnie normalnego i naturalnego. Najwyraźniej nie dla jego matki. Ojciec tylko poklepał go po ramieniu i stwierdził, że w sumie to najlepszy czas na usamodzielnienie się. Nigdy nie podważał jego decyzji i zawsze był po jego stronie. Potem, gdy już nikt ich nie mógł słyszeć, zapytał, czy dobrze to przemyślał, i dodał, żeby pamiętał, że zawsze może się do nich zwrócić. Aleksander, zawsze skryty i nieskory do okazywania jakichkolwiek emocji, a raczej nauczony je skrzętnie ukrywać lub dobrze udawać, przytulił ojca i powiedział, że sobie poradzi i żeby się o niego nie martwili. Tak jakby to było możliwe po tym, co przeszli z jego powodu. Skręcał właśnie w wąską uliczkę, która prowadziła do domu dziadków. Zwolnił kroku i z rozdrażnieniem stwierdził, że na podjeździe stoją dwa samochody, co oznaczało, że wszyscy już wrócili. Absolutnie nie było mu to na rękę. Nie był jeszcze gotowy na to, żeby przybrać beztroski ton i zacząć swobodną pogawędkę przy obiedzie. Wciąż kołatały mu się po głowie słowa Kariny odnośnie do ich ewentualnych relacji. Koniecznie chciała poznać jego intencje, których on sam nie zdążył jeszcze w należyty sposób sprecyzować w głowie. Sam nie wiedział, dlaczego leci do niej jak jakaś pijana ćma do światła, nie wiedząc, czy się ogrzeje, czy spłonie. Ze ściśniętym gardłem oczekiwał na jej decyzję w sprawie ich następnego spotkania i poczuł się jak jakiś skazaniec, czekający na wyrok. To uczucie całkowitej zależności od prawie obcej mu osoby dogłębnie go zaskoczyło i nieźle przestraszyło. W żaden sposób nie potrafił wytłumaczyć sobie własnej reakcji na jej słowa. Zaledwie wczoraj czuł politowanie do kolesia od romantycznych uniesień pod żywopłotem, a dzisiaj on sam wraca z podkulonym ogonem. Co za ironia. Zaczął się śmiać na głos. Jakaś kobieta podlewająca swoje rabatki wężem ogrodowym spojrzała na niego jak na wariata, którym najwyraźniej musiał być, skoro wciąż myślał o Karinie, nawet po tym, co mu powiedziała. Może to jakaś czarownica, pomyślał w rozbawieniu. Uśmiechnął się jeszcze szerzej i pokręcił głową na to swoje absurdalne przypuszczenie. Wszedł po cichu do domu i od progu usłyszał gwar w kuchni, z której dochodziły niesamowite zapachy. Aż do tego momentu nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo był głodny. W jednej chwili jego żołądek zaczął wydawać z siebie nieartykułowane dźwięki, domagając się

napełnienia. Stanął w drzwiach i zaczął przyglądać się, jak Anka z babcią przygotowują, jak mniemał, spaghetti. Stał tak, przez nikogo nie zauważony, przypatrując się z fascynacją temu jakże uspokajającemu widokowi, aż poczuł, że ktoś zwiesza mu się ciężko na ramieniu. – What a pleasant view. Women in the kitchen. They’re exactly in the place where they belong. – Jamie uśmiechnął się do niego, po czym szepnął konspiracyjnie, wskazując skinieniem głowy na Ankę: – She’s good. – Tak, nie wyglądała już na wściekłą. – Would you like me to translate this to my grandmother? – zapytała go Anna. Obie zwróciły się w ich stronę. Ich babcia, niska i szczupła kobieta, sprawiała wrażenie kruchej i delikatnej, ale tylko z postury. Jako nauczycielka, musiała wyrobić sobie posłuch wśród uczniów w różnych stadiach zidiocenia. – Alek, gdzie się podziewałeś cały dzień? Musisz umierać z głodu – zapytała z troską, mieszając sos drewnianą łyżką jedną ręką i wkładając makaron do gotującej się wody drugą. – Zwiedzałem miasto, babciu. I tak, umieram z głodu. – Uśmiechnął się do niej. – Potrzebujecie pomocy? – zapytał kurtuazyjnie, chociaż żadna z nich nie wyglądała na kogoś, kto by jej potrzebował. – Nie, kochanie, siadajcie z Jamesem do stołu. Zaraz będzie obiad – powiedziała, wciąż mieszając gęstniejący sos. – A więc zwiedzałeś miasto, hmm? – Anna uśmiechnęła się pod nosem. – I co takiego ciekawego zobaczyłeś? – Zdziwiłabyś się. – Uśmiechnął się do niej. Najwyraźniej ich napięta sytuacja została zażegnana. * Upalny i bezchmurny dzień przerodził się w ciepłą i przyjemną noc. Karina siedziała na parapecie dużego okna i patrzyła na zasypiające powoli miasto. Co chwilę w oknach pobliskich bloków gasły ostatnie światła, przypominające gasnące lampki na choince, które uwielbiała obserwować w dzieciństwie. Jedynym odgłosem zakłócającym miłą dla uszu ciszę był szum wiatru, który jak zwykle wieczorami wzmagał się, by potem przywiać chmury, a z nimi upierdliwy deszcz. Mama już dawno położyła się spać. Wróciła z dwunastogodzinnego dyżuru i padła w okolicach godziny dziewiątej. Była jednym z dwóch anestezjologów w szpitalu i poza kilkoma wolnymi dniami, jakie w całości spędziły razem, była cały czas nieobecna. W dzieciństwie razem z siostrą przeżywały samotnie spędzane noce w pustym domu. Zawsze spały przy zapalonym świetle, które gasiła mama wracająca z dyżuru nad ranem. Kiedyś Karina miała jej za złe to, że nigdy jej nie było i że jak była, to tylko w połowie, będąc ciągle w pogotowiu. Teraz, kiedy wiedziała, że życie to nie studnia życzeń, tylko wielkie bagno kompromisów i poświęceń, rozumiała prawie wszystkie jej decyzje. Dochodziła dwunasta, a Karina nie mogła zmrużyć oka. Tłumaczyła sobie to tym, że dziś wyjątkowo długo i intensywnie biegała i jej organizm nie może się jeszcze wyciszyć i przygotować do snu. Zamknęła oczy i oparła głowę o szybę. Kogo chciała oszukać? Dobrze znała powód swojej bezsenności. Wciąż czuła jego zapach, a kiedy zamykała oczy, widziała jego szare oczy, szerokie ramiona i tatuaże. Widziała też jego zawód i smutny uśmiech, którym ją pożegnał. Wiedziała, że zrobiła dobrze, sprawy i tak zaszły za daleko. Świadczyła o tym chociażby jej obecność na tym parapecie w środku nocy. Nie rozmawiały z Martą zbyt wiele w drodze powrotnej o tym, jak zachowała się w przychodni. Nie chciała o nim mówić i dała jej to jasno do zrozumienia. Bała się, że Marta zechce jej opowiedzieć o tym, jak ewidentnie coś zaiskrzyło pomiędzy nią i Aleksandrem i, nie

daj Boże, zapyta ją o zgodę, bojąc się tego, że wchodzi jej w paradę. Nie była jeszcze gotowa na tę rozmowę. Spokojnie, ale stanowczo poprosiła ją o zmianę tematu. W odwecie Marta zasznurowała usta i nie odzywała się przez całą drogę. Oczywiście będzie musiała ją znowu za to udobruchać. Z zamyślenia wyrwał ją dźwięk, który jak nieproszony gość wdarł się w jej ciszę i plątaninę męczących ją powoli myśli. Wstała z parapetu i sięgnęła po telefon, zastanawiając się, kto u licha pisze do niej o tej porze. Przepraszam, jeśli spałaś, a ja Cię obudziłem. Jeśli nie spałaś, to dlaczego? Pomyślałem sobie, że skoro oficjalnie postanowiliśmy zostać przyjaciółmi i wiesz, że nie chce Cię uwieść, to może zechcesz się ze mną jutro spotkać. Po przyjacielsku. Nic więcej. Alek. Karina dobrą chwilę wpatrywała się w wyświetlacz i jak w jakiejś retrospekcji ujrzała scenę, w której Marta oddaje z uśmiechem telefon Aleksandrowi. Teraz wszystko zaczynało wskakiwać na swoje miejsce. To był jej numer, a nie Marty, Marta wcale nie chciała skorzystać z okazji. Poczuła się jak niewdzięczny, zazdrosny pies ogrodnika. Ogarnął ją wstyd i wyrzuty sumienia w stosunku do przyjaciółki, która nigdy nie zrobiła niczego, co mogłoby ją zaboleć. Odrzuciła do tyłu głowę i zaczęła wystukiwać SMS-a, powoli dobierając słowa. No cóż, masz mnie. Nie spałam. Nie śpię ponieważ… nie mogę zasnąć, chyba jestem zbyt zmęczona. Dlaczego Ty nie śpisz? Skąd masz mój numer? I dlaczego nękasz mnie nawet nocami? Odłożyła telefon i próbowała uspokoić oddech, a tym samym bicie swojego serca, które bez ostrzeżenia zaczęło galopować w oczekiwaniu na jego odpowiedź. Nie trwało to długo. Po pół minucie przyszedł SMS: No proszę. Taka krótka wiadomość, a dowiedziałem się o Tobie więcej, niż w czasie tych naszych niefortunnych spotkań. Nie śpię, ponieważ cierpię przez zmiany stref czasowych. Dlaczego nękam Cię nawet nocami? Nie wiem. A numer dostałem od Twojej ślicznej przyjaciółki, która okazała się o wiele milsza od Ciebie. Czy chciał, aby poczuła się zazdrosna? Uśmiechnęła się i odpisała, czekając tylko chwilę dłużej niż on: Chyba dostanie po tej ślicznej główce za rozdawanie obcym ludziom, z najwyraźniej prześladowczymi zapędami, moich danych teleadresowych. Z jakiej strefy czasowej przybywasz? Marta to najmilsza osoba, jaką znam. Może powinieneś ponękać ją zamiast mnie. Tym razem na kolejnego SMS– a czekała dobre pięć minut. Czyżby zadała mu aż tak skomplikowane pytanie? Mimo woli wyobraziła go sobie, jak leży na łóżku, wpatruje się w sufit i próbuje ubrać w słowa to, o czym teraz myśli. Była ciekawa, jak teraz wygląda, w co jest ubrany albo w co nie jest. Jej fantazje, które zaczynały wymykać się spod kontroli, przerwał dźwięk przychodzącej wiadomości. Może powinienem, ale rzadko robię to, co powinienem. Dowiesz się, z jakiej strefy czasowej przybywam, jeśli spotkamy się jutro i nie będziesz złośliwa i nieuprzejma.

Czy spotka się z nim jutro? Chce się z nim spotkać? Powinna? Jezu. Nie jesteś jakąś bohaterką harlequina, a to nie jest zaproszenie na randkę. Przecież mogą się spotkać i porozmawiać. Nic o sobie nie wiedzą poza tym, jak mają na imię i że cierpią na bezsenność. Ok, ale nie wiem, czy będę w stanie spełnić wszystkie Twoje warunki. Uśmiechnęła się i wysłała SMS-a. Wstała z parapetu i wskoczyła do łóżka, chcąc jak najszybciej zasnąć i obudzić się następnego dnia. Dnia, w którym miała go ponownie zobaczyć. Nie wiedziała tylko, jak zmusić się do snu, kiedy jej wszystkie zmysły właśnie na dobre się rozbudziły. Kolejny SMS przyszedł zasygnalizowany już tylko błyskiem światła, ponieważ wyłączyła dźwięk w telefonie, tak jak robiła to zawsze, kładąc się spać. Nie było dla niej bardziej stresującej sytuacji, niż dźwięk telefonu, który wybudza ją z głębokiego snu, wywołując u niej panikę i całkowity brak rozeznania w sytuacji. Spełnij chociaż jeden – nie uciekaj. Dobranoc, Karina. Karina otworzyła usta i jak zaklęta wpatrywała się w wyświetlacz telefonu. „Nie uciekaj”. To tylko przypadkowy dobór słów, tłumaczyła sobie. Nie mógł w tak krótkim czasie jej przejrzeć, skoro nie potrafiła tego zrobić nawet jej własna matka. Przykryła się po szyję kołdrą, czując, jak zaczyna ją ogarniać chłód. Nie ten przedostający się przez otwarte okno, ale ten wypływający wprost z jej serca, którego ran nie był w stanie nikt zobaczyć. Nikt nie był w stanie ich zaleczyć. Wystukała ostatniego SMS-a. Dobranoc, Alek. * W ciemnym pokoju jedynym źródłem światła była niebieska poświata z wyświetlacza telefonu, który Aleksander ściskał w dłoni i kolejny raz odczytywał wiadomości, jakie wymienili z Kariną. Chciał więcej, ale bał się, że ją spłoszy, tak jak wczoraj przed klubem i tak jak dzisiaj u weterynarza. „Dobranoc, Alek”. Po raz pierwszy zwróciła się do niego zdrobnieniem. Po raz pierwszy poczuł, że ten mur, którym odgradza się od niego, stał się mniej przytłaczający. Może to za sprawą odległości, jaka ich dzieliła, a może dlatego, że poczuła się bezpieczniej, kiedy poznała jego intencje. Nieważne. Ważne, że zaryzykował ten ostatni raz. Z jakiegoś niezrozumiałego powodu (kolejny argument na to, że była czarownicą) potrzebował kontaktu z nią, nawet jeśli oznaczało to złamanie kilku jego zasad. Chciał zasnąć, wiedząc, że będzie mógł ją jeszcze zobaczyć, i było mu obojętne, jak i gdzie do tego dojdzie. Do pokoju dostawał się ciepły wiatr, przynosząc z ogrodu słodkie, kwiatowe zapachy. Wdychając je, czuł się coraz bardziej rozluźniony, spokojny i senny. Odwrócił się na plecy i zamknął oczy, przed którymi stanęły mu sceny z dzisiejszego wspólnego obiadu. Przyjemna atmosfera, w jakiej przebiegł posiłek, chociaż na chwilę pozwoliła mu zapomnieć o tym, jak podle się poczuł, kiedy Karina dała mu do zrozumienia, co myśli o ich znajomości. Anka przestała się na niego gniewać i, co najważniejsze, nie drążyła tematu. Zastrzegła sobie jednak, że musi jej to wynagrodzić, co w jej ustach zabrzmiało bardziej jak groźba niż spłata zaciągniętej przysługi. Według jej relacji Magdzie zrobiło się strasznie przykro, kiedy zostawił ją w pół zdania i wybiegł na zewnątrz. Czy to była jego wina, że tak jawnie go podrywała, wiedząc, że w ogóle

nie jest zainteresowany? Podczas rozmowy nachylała się tak blisko, że czuł jej oddech przy uchu. Co jakiś czas muskała jego ramię swoim i uśmiechała się tym jedynym w swoim rodzaju uśmiechem, który był ewidentnym zaproszeniem do łóżka. Widział taki uśmiech nie raz i nie dwa. I nie raz, i nie dwa dał się mu uwieść. Był tylko człowiekiem, w dodatku facetem. Tym razem nie miał na to ochoty pomimo tego, że Magda była bardzo atrakcyjna. Była przyjaciółką Anny, ale nie tylko to zadecydowało o tym, że nie zareagował na jej uśmiechy. Wciąż czuł ciężar wiadomości od doktora Lewina, któremu obiecał powtórzenie badań już w Polsce, tylko dla pewności. Nie zrobił tego i nie zamierzał robić. W jego planach nie było kolejnych badań, kolejnych chemioterapii i kolejnych rozpaczliwych prób ratowania tego, co z niego zostało. Po każdym nawrocie choroby było go coraz mniej. Czuł, że gdyby kolejny raz to wszystko wróciło, i nawet gdyby kolejny raz mu się udało, w co wątpił, przestałby istnieć, a wegetacja nie wchodziła w skład jego życiowych planów. Przed zaśnięciem raz jeszcze spojrzał na ostatniego SMS-a od Kariny. „Dobranoc, Alek”. Uśmiechnął się. – Dobranoc, Karina – powiedział szeptem i prawie natychmiast zasnął.

* Jeśli ktoś zasnął z nadzieją na kolejny słoneczny dzień, srodze się rozczarował. Od rana siąpiła delikatna mżawka, która w okolicy południa zmieniła się w regularną ulewę. Ulice kolejny raz spłynęły wartkimi strumieniami, a wszystko wokoło zdawało się kurczyć pod ciężarem wilgoci. – Cóż, dzisiaj chyba znowu się ponudzimy. – Sylwia, koleżanka z tymczasowej pracy Kariny, skończywszy wykładać czyste naczynia ze zmywarki, usiadła za kontuarem z kawą w ręce. – Nie wiem, co jest gorsze. Ten deszcz i pustki czy słońce i nawał ludzi – odpowiedziała Karina. – Wczoraj słońce ledwo mnie liznęło. Mamy koniec lipca, a ja wyglądam jak trup. – Podwinęła rękawy, żeby unaocznić swoje słowa. – Nie jest tak źle – oceniła Sylwia, która sama miała naturalnie ciemną karnację. – Oby sierpień okazał się słoneczny, inaczej się załamię albo wykupię wycieczkę last minute w jakieś tropiki i zniknę przynajmniej na tydzień. – O tak, to jest myśl. – Obie rozmarzyły się i zrobiły sobie dolewkę smakowej kawy, jedynego bonusu wynikającego z pracy w kawiarni. Od samego rana Karina czuła lekkie podenerwowanie. Dziś miała spotkać się z Alkiem, jak zaczęła go w myślach nazywać. Mijała piętnasta, ale do tej pory się nie odezwał, więc jak u licha mają się spotkać? Może, jeśli nie da znaku życia, przynajmniej będzie miała pretekst, żeby zakończyć tę przedziwną znajomość. Ta myśl tylko ją rozdrażniła. Wpatrywała się bez większego zainteresowania w szybę i odliczała minuty do wyjścia z pracy, gdy nagle usłyszała huk otwieranych drzwi, na co drgnęła bezwolnie. – Karina, ktoś do ciebie – powiedziała Sylwia konspiracyjnym głosem, wychylając głowę z zaplecza. – Słucham? – Alek?, pomyślała od razu. – Jakiś facet pyta o ciebie. Swoją drogą, jest naprawdę niezły. – Koleżanka wywróciła oczami wyraźnie zaaferowana. – Czeka na zewnątrz, przy tylnym wyjściu. Aleksander nie był przeciętny, ale żeby aż tak na niego reagować? Zresztą, dlaczego miałby wchodzić od zaplecza? Ruszyła niepewnie do tylnego wyjścia, czując dziwny skurcz w żołądku. Pchnęła drzwi na zewnątrz i przystanęła tuż nad zawieszonym nad wejściem blaszanym dachem, który chronił ją przed deszczem. Na zewnątrz nie czekał Aleksander. Adam, przemoknięty od stóp do głów, patrzył na nią tak, jakby bał się jej reakcji na swój widok. – Cześć. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam ci w pracy – zaczął niepewnie. – Nie, właściwie to się nudzimy. Wejdź do środka, bo cały zmokniesz. – Cokolwiek miał jej do powiedzenia, mógł to zrobić wewnątrz. – Ja tylko na chwilę. Karina, przepraszam za to… za moje zachowanie – zaczął niepewnie. – Chcę, żebyś wiedziała, że to nie było… że nie chciałem cię wykorzystać. – Oddychał szybko, po twarzy spływały mu krople deszczu, zatrzymując się na długich ciemnych rzęsach, a potem skapując wprost na jego usta. Karina musiała przyznać, nie pierwszy zresztą raz, że był naprawdę przystojny. Nawet teraz, cały przemoknięty i zziębnięty. – Czekałem na ciebie tak długo. Nawet nie wiesz, jak długo – powtórzył z emfazą, a Karina nie mogła wydusić z siebie choćby jednego słowa. Wiedziała, że powinna go powstrzymać, ale nie mogła. – Wiem, co przeszłaś… to znaczy nie wiem, nikt nie wie poza tobą. Nie chciałem cię przytłaczać żadnymi wyznaniami. Nie wtedy, kiedy miałaś swoje problemy.

Teraz, kiedy zobaczyłem, że znowu się uśmiechasz… – Zamilkł na chwilę i popatrzył jej prosto w oczy. Zanim ponownie się odezwał, Karina wiedziała, co jej powie. – Kocham cię. Od dawna. – Uśmiechnął się spokojnie. – No proszę. W końcu to powiedziałem na głos. – Nie odrywał od niej swoich głębokich, brązowych oczu. Przez chwilę Karina myślała, że rzuci się do ucieczki, tak jak wtedy pod klubem. Jak zwykle chęć zachowywania się jak normalna osoba przeważyła nad instynktem. – Adam… Naprawdę nie wiem, co powiedzieć. Nawet przez chwilę nie sądziłam, że ty możesz czuć… cokolwiek do mnie. Prawie się nie znamy… – Zaczęła się jąkać. – Wiem. Nie musisz teraz nic mówić. Proszę tylko o to, żebyś dała mi szansę, przemyślała wszystko i po prostu dała mi szansę. – Karina zamknęła usta i kiwnęła głową, a Adam uśmiechnął się raz jeszcze i pobiegł do zaparkowanego za rogiem samochodu. Wróciła do środka, ledwo trzymając się na nogach. Boże. Jak teraz z tego wybrnę? Po co dałam mu nadzieję? Marta. Co, jeśli ona się dowie? Zapewne znienawidzi ją na zawsze. Wiedziała, że nie zrobiła niczego, żeby go zachęcić, ale czy takie szczegóły miały znaczenie, jeśli w grę wchodziły nieodwzajemnione uczucia, przyjaźń i te wszystkie skomplikowane relacje, od których chciała trzymać się z daleka? Otworzyła drzwi od zaplecza i weszła do kawiarni. Przy jednym ze stolików siedział klient, któremu Sylwia właśnie serwowała kawę, uśmiechając się szerzej niż zazwyczaj. Karina usiadła przy stoliku na drugim końcu sali, podparła rękoma głowę i próbowała poukładać sobie wszystko to, czego przed chwilą doświadczyła. Ktoś nagle przysiadł się do niej, stawiając napełniony kubek kawy na stolik. Podniosła głowę i zobaczyła Aleksandra, który patrzył na nią z uśmiechem. Jej serce wywróciło się kilkakrotnie w jakimś nieskoordynowanym rytmie, a ręce zaczęły drżeć, dlatego szybko schowała je pod stół. – Ciąg dalszy ciężkiego miesiąca? – zapytał z uśmiechem, biorąc łyk kawy. – Nie uwierzyłbyś. – Westchnęła. – Czy jest sens pytać, skąd wiedziałeś, gdzie mnie znaleźć? – Pytać zawsze możesz. – Znowu się uśmiechnął, tym razem inaczej niż wczoraj i Karina zdała sobie sprawę, że czekała na ten uśmiech, swobodny i szczery. – Chyba sobie daruję – rzuciła krótko, chcąc się z nim poprzekomarzać. – Ostrzegam cię. Właśnie zaczynasz być dla mnie niemiła. – Zmrużył szare oczy i przybrał poważną minę. – Nie tak się umawialiśmy zeszłej nocy. – Specjalnie podniósł głos, wypowiadając ostatnie zdanie, próbując zaspokoić ciekawość Sylwii, która słysząc to, omal nie spadła z krzesła. – Przykro mi. Tak na mnie działasz. – Uśmiechnęła się do niego, ignorując jego próby nadwyrężenia jej reputacji przed koleżanką z pracy. Nie, nie zamierzała się na niego gniewać ani uciekać pod byle pretekstem. Nie tym razem. – No cóż. Zazwyczaj inaczej działam na kobiety, ale każdy miewa słabsze dni. – Wzruszył ramionami i odgarnął kosmyk jasnych włosów, które tym razem zostawiła rozpuszczone i lekko zmierzwione. Miała ochotę je przygładzić i odgarnąć ręką, co właśnie robiła w wyobraźni. – O której wychodzisz z pracy? – zapytał, wytrącając ją z tej niegroźnej fantazji. – Właściwie to powinnam już wychodzić – powiedziała jakby do siebie, lekko zawstydzona własnymi myślami, i zerknęła na zegarek, który wskazywał szesnastą piętnaście. – Czyli jesteś już wolna? – Wstał razem z nią i sięgnął po swoją skórzaną kurtkę. Był suchy, czego nie zauważyła wcześniej. – Tak. Chyba tak – powiedziała w zamyśleniu, zastanawiając się, co będą robić dalej. –

Muszę tylko zabrać swoje rzeczy. Kiedy wróciła z torebką i kurtką, Alek był już gotowy do wyjścia. – Zaparkowałem niedaleko. Przejedziemy się gdzieś – powiedział i zakręcił metalowym kółkiem od breloczka do kluczyków wokół palca. – Dokąd? – zapytała podejrzliwie. – Niespodzianka. Mam nadzieję, że jesteś głodna. – Uśmiechnął się i otworzył przed nią drzwi, kiedy wychodzili na zewnątrz. Karina pobiegła w stronę parkingu, który znajdował się zaraz przy deptaku. Aleksander założył kaptur i pobiegł za nią, rozbryzgując po drodze spore już kałuże. * Aleksander odetchnął z ulgą, kiedy zatrzasnęli za sobą drzwi samochodu. Dopiero wtedy uwierzył, że Karina nie ucieknie od niego pod byle pretekstem. Kiedy zobaczył ją po tym, jak wyszła przez drzwi od zaplecza, ledwo mógł ją rozpoznać. Była blada i całkowicie nieobecna. Nawet nie spojrzała w jego stronę, nie mówiąc o tym, żeby go zauważyła. On z kolei nie mógł oderwać od niej oczu. Piękne, długie włosy miała splecione w nieregularny warkocz, który podpięła z tyłu głowy, odsłaniając tym samym tatuaż na szyi. Miała na sobie luźną, fioletową sukienkę i białe tenisówki, dzięki którym wyglądała jak niesforna uczennica. Była piękna, i nieważne, jakie stosunki ich łączą lub połączą w przyszłości, ten fakt był niezaprzeczalny i wręcz niemożliwy do zignorowania. Siedziała wpatrzona w szybę i odpływała gdzieś myślami, które swoim natłokiem odebrały jej zdolność postrzegania otaczającej ją rzeczywistości. Dłużej nie mógł czekać i przysiadł się do niej. Długą chwilę siedzieli w ciszy. Aleksander włączył radio, skacząc po stacjach, zatrzymał się, słysząc Kings of Leon i ich „Use somebody”. Kątem oka zerknął na Karinę, której najwyraźniej przypadł do gustu jego wybór, bo uśmiechnęła się pod nosem. No tak, nie znał nikogo, kto by nie lubił „Use somebody”. Kiedy wjechali na obwodnicę przy wylocie z miasta, Karina poruszyła się niespokojnie. – Dokąd jedziemy? – zapytała, mrużąc oczy jak czujny kot, skradający się do swojej ofiary. – Nie bój się, przecież cię nie porywam, właściwie jesteśmy już na miejscu. – Zjechał z obwodnicy i zaparkował przy niewielkim zajeździe, otoczonym dookoła miejscami do grillowania i paleniskami po olbrzymich ogniskach. Budynek, stylizowany na góralską chatę, stał częściowo w lesie. Aleksander zobaczył go podczas jednej z wypraw do domu weselnego, w którym organizowali wesele Anna i Jamie. Raz zatrzymali się tu na obiad i stwierdził, że jest całkiem przyjemnie. – Jak to możliwe, że nic nie wiem o istnieniu takiego miejsca w okolicach miasta, w którym się urodziłam i mieszkam od zawsze? – Ku jego zadowoleniu była naprawdę zaintrygowana. Uśmiechnął się tylko i założył kaptur na głowę. Wyskoczył szybko z auta, obszedł je dookoła i wyciągnął z bagażnika parasol. Rozłożył go i dopiero wtedy otworzył drzwi od strony pasażera. – Hmm. Bohaterski, uzdolniony manualnie i do tego dżentelmen. – Jak zwykle nie mogła się powstrzymać przed sarkastycznym komentarzem. Lubił ten jej cięty język, ale za nic w świecie nie przyznałby się do tego głośno. Dopiero by się zaczęło. – A najstraszniejsze jest to, że to dopiero początek listy moich zalet. – Przytrzymał nad nią parasol i razem weszli do lokalu.

W środku było ciepło i przyjemnie. Pomimo pełni lata, w dużym ceglanym kominku rozpalono ogień. Usiedli w samym kącie, przy oknie wychodzącym na las. Karina przesunęła dłonią po twarzy i szyi, ocierając resztki deszczu, który pomimo parasola zdążył ją lekko zrosić. Na chwilę zastygł w miejscu, obserwując tę pełną zmysłowości scenę, ale szybko odwrócił wzrok, kiedy zauważył, że zbliża się do nich kelnerka, kobieta w średnim wieku, o miłym uśmiechu. Aleksander rozsiadł się wygodnie i sięgnął po menu. – Aleksandrze – zabrzmiała bardzo poważnie Karina, wyglądając tajemniczo zza karty dań – czy to właśnie teraz zamierzasz mi wyznać, że jesteś stuletnim wampirem i czytasz ludziom w myślach? – Jej mina nie współgrała z chochlikami, jakie tańczyły w jej oczach. Aleksander nie mógł się powstrzymać i wybuchnął głośnym śmiechem. – Nie jesteś? – kontynuowała z udawanym smutkiem w głosie. – Kurde. A już myślałam. – Westchnęła. Patrzył na jej roześmianą twarz i jedyne, czego pragnął w tej chwili, to zostać tu z nią na zawsze. – Niestety, muszę cię rozczarować. Nie jestem rozlazłym wampirem i nie skrzę się w słońcu, ale na pocieszenie masz to, że jestem równie przystojny – dodał wciąż rozbawiony jej żartem. – Nie przesadzałabym z tym ostatnim. – Zmarszczyła brwi. – Kim więc jesteś? Poważnie. Wiem, że nie jesteś stąd, tylko z innej strefy czasowej. – Była szczerze zainteresowana. – Tylko nie mów, że jeśli mi powiesz, to będziesz musiał mnie zabić, bo to oklepane – rzuciła, po czym dodała pospiesznie: – Chyba że rzeczywiście musiałbyś mnie po tym zabić. Uśmiechnął się na jej ostatnie zdanie. – Poniekąd jestem stąd. Tu się urodziłem. Tutaj mieszkają rodzice mojej matki. Kiedy byłem mały, wyjechaliśmy do Kanady, i to tam się wychowałem i dorastałem. Oto moja tajemnica. – Rozłożył ręce. – Co więc tutaj robisz? Jesteś z wizytą? – Moja siostra pomimo głosu zdrowego rozsądku wymyśliła sobie, że właśnie tu weźmie ślub. Uroczystość ma się odbyć pod koniec sierpnia, więc do tej pory tu utknąłem – powiedział i wziął spory łyk soku jabłkowego. – Jakie to epickie. – Karina uśmiechnęła się i podparła podbródek na ręku. Nie potrafił z tego uśmiechu niczego wyczytać. – Jak ma na imię twoja siostra? – Anna. – Ta ładna blondynka? Chyba widziałam ją w pubie, wtedy kiedy… – Zamilkła i uciekła spojrzeniem. Aleksander wiedział dlaczego. On też nie potrafił nazwać ani wyjaśnić tego, co się wtedy z nimi stało. Tego, co dzieje się z nimi za każdym razem, kiedy się zapominają i wpadają w ten dziwny stan. Zjawienie się kelnerki przerwało krepującą ciszę. Złożyli zamówienie i wrócili do rozmowy. – Teraz moja kolej. Co się dziś stało? – Musiał się dowiedzieć. Wyraz jej twarzy, kiedy ją zobaczył, nie dawał mu spokoju. Zdawał sobie sprawę, że może jest zbyt natarczywy, ale po prostu musiał wiedzieć. Ta ciekawość kiedyś wpędzi go w kłopoty, ale póki co postanowił sobie tego nie odmawiać, przynajmniej jeśli w grę wchodziła ta dziewczyna. – Nie rozumiem. – Naprawdę wyglądała, jakby nie wiedziała, o co mu chodzi. – Kiedy cię dziś zobaczyłem, wyglądałaś jak duch. Coś musiało się stać. – Aleksander zauważył, że przestała się uśmiechać i na chwilę zatrzymała swój wzrok na kolorowym obrusie, którym nakryty był stół.

– To skomplikowane – powiedziała tylko i upiła łyk ciepłej herbaty, unikając jego wzroku. – Ok. Jeśli nie chcesz mówić… – Nie mógł przecież jej zmusić. – Czasami… – zaczęła cicho – czasami to, co dla kogoś może być spełnieniem marzeń, dla kogoś innego jest ciężarem. – Po takim wstępie jego ciekawość rozrosła się do niebezpiecznych rozmiarów. – Poznałeś Martę. – Uśmiechnęła się czule na wspomnienie przyjaciółki. Aleksander kiwnął głową. – Wiesz, ta śliczna i sympatyczna dziewczyna, i najlepsza przyjaciółka na świecie. – Tak. To wszystko już wiem, ładna i sympatyczniejsza od ciebie – powiedział szybko, po czym spojrzał na Karinę w nadziei, że ten żart w żaden sposób jej nie uraził. Miał wrażenie, że zaczęli się rozumieć na tym sarkastyczno–uszczypliwym poziomie. – No właśnie. – Nie wyglądała ani trochę na urażoną. – Marta od zawsze zakochana jest w takim jednym chłopaku. Przez niego nie pozwala nikomu się do siebie zbliżyć, bo nikt nie jest taki jak on i tak dalej. – Machnęła niedbale ręką, jakby chciała dać do zrozumienia, że to głupie. Alek znowu pokiwał głową w geście zrozumienia i nagle poczuł, że nie chce wiedzieć niczego więcej, ale nie mógł jej teraz przerwać, skoro zdecydowała się przed nim otworzyć. – Tamtego wieczora, kiedy zastałeś mnie rzucającą swoimi rzeczami po ulicy… – Miał wrażenie, że się zaczerwieniała, ale kontynuowała: – Tamtego wieczora facet, w którym zakochana jest Marta, wyciągnął mnie z klubu i po prostu pocałował. – Czuł się głupio, słysząc z jej ust to, co już wiedział, a do czego nie mógł się jej przyznać. Wciąż milczał, nie chcąc jej przerywać. – Myślałam, że to tylko… nie wiem, impuls, ale dziś, chwilę przed tym, jak się pojawiłeś, Adam przyszedł do mnie i powiedział… że mnie od dawna kocha. – Skrzywiła się, mówiąc to ostatnie słowo, tak jakby właśnie zjadła plaster cytryny. – Nie wiem, dlaczego ci to mówię, to strasznie krępujące. – Pokręciła głową. – Nie, tylko rzeczywiście skomplikowane. – No i proszę, sam tego chciałeś, kretynie. Teraz przed oczami miał tego kolesia, wyglądającego jak członek jakiegoś boysbandu, nie tylko bezceremonialnie ją całującego, ale jeszcze wyznającego jej miłość. Mało tego, teraz znał nawet jego imię. – Gdyby nie to, że Marta coś do niego czuje, czy ty… no wiesz… – Słowa uwięzły mu w gardle, chociaż próbował zabrzmieć tak, jakby pytał o to, czy lubi filmy akcji. – Nie wiem, prawie w ogóle go nie znam, ani on mnie, tym bardziej to wszystko jest dla mnie dziwne. Dobra, nie rozmawiajmy już o tym. – Uśmiechnęła się i zabrała się za talerz pierogów, które właśnie przyniosła im kelnerka. Aleksander stracił apetyt, czując w żołądku ciężar tego, co właśnie usłyszał. Nie takiej odpowiedzi się spodziewał. Ta oznaczała, że przy sprzyjających wiatrach ten żywopłotowy romantyk mógł ją przynajmniej zainteresować. – Jak to możliwe, że w ogóle nie mówisz z akcentem? Powiedz coś po angielsku – dodała szybko, aby zakończyć poprzedni temat. – What would you like me to say? – Uśmiechnął się – Kurczę, nie masz także polskiego akcentu. – Jeśli od dziecka mówisz w obu językach, to nie będziesz mieć żadnego niepożądanego akcentu. Dlatego gdy ktoś mieszka za granicą rok i już prawie nie pamięta wszystkich wyrazów w swoim ojczystym języku, możesz mieć pewność, że to komediant – dodał, zabierając się jednak za posiłek. Karina musiała być bardzo głodna, jej talerz był prawie pusty. – Przepraszam, ale byłam głodna – powiedziała nagle, jakby czytając w jego myślach. – Pewnie myślisz, że jestem żarłokiem. – Pewnie bym tak pomyślał, gdybym nie wiedział, jakie tu dobre pierogi podają. Teraz,

kiedy jesteś już najedzona, zdradź mi, czym się zajmujesz na co dzień. – Studiuję w Warszawie, a teraz… cóż, mam wakacje. – Zrobiła minę znaczącą ni mniej, ni więcej tylko „mam nudne wakacje”. Z każdą informacją na jej temat w jego głowie powstawał jej obraz, jak fotografia stworzona z puzzli. Było ich jednak tak dużo, że zanim je złoży w całość, umrze z ciekawości. – Co studiujesz? – Architekturę wnętrz – powiedziała. – A czym ty się zajmujesz? – zapytała po chwili. – Właśnie skończyłem studia i od września zaczynam staż w firmie, która zajmuje się produkcją i testowaniem części do samolotów. – Doprawdy? – Podniosła ze zdziwienia brwi. – Czym dokładnie będziesz się tam zajmował? – zapytała zaciekawiona. – Tworzeniem programów komputerowych do specjalnych urządzeń testujących. – Uśmiechnął się, widząc podziw na jej twarzy. – Wiem, że kobiet się o to nie pyta, ale ja nie bawię się w konwenanse, więc zapytam. Ile masz lat? – Jaki buntownik. – Uśmiechnęła się pod nosem. – Dwadzieścia jeden – odpowiedziała, patrząc mu prosto w oczy. – A ty? – zapytała od razu. – A na ile wyglądam? – odpowiedział pytaniem na pytanie, czując nieodpartą chęć podroczenia się z nią. – Trzydzieści osiem – powiedziała bez zastanowienia, biorąc duży łyk herbaty, po czym przygryzła wargę, próbując się nie roześmiać, kiedy zobaczyła jego oburzony wyraz twarzy. – Mówił ci ktoś, że jest z ciebie strasznie złośliwe stworzenie? – spytał, uśmiechając się od ucha do ucha. – Mam dokładnie dwadzieścia cztery lata i na tyle, o ile nie na mniej, wyglądam. Karina parsknęła, podpierając policzek na dłoni. Przechyliła głowę w bok i rozglądała się po lokalu. Miała już rumieńce od ognia, który buchał z kominka, odgrywając na jej twarzy niesamowity spektakl ze światła i cieni. Luźne pasma jej włosów, schnąc, zaczęły wywijać się w różne strony, a Karina w roztargnieniu zakładała je za uszy, dotykając jednocześnie swojego karku i szyi. Aleksander jeszcze nigdy w życiu nie chciał być czyjąś ręką tak bardzo jak w tej chwili. Miał wrażenie, że z każdą mijającą minutą ta dziewczyna stawała się coraz piękniejsza, co było w równym stopniu zachwycające i przerażające, ponieważ stawał się przez to bardzo rozkojarzony i z trudem formułował myśli. Obawiał się, że za jakiś czas po prostu zacznie bez sensu bełkotać, gapiąc się na nią jak wygłodniały pies na krwisty stek. Właśnie tak na niego działała ta dziewczyna, która zdawała się w ogóle tego nie zauważać. – Dlaczego go zrobiłaś? – zapytał wreszcie, żeby skupić się na jakimś bezpiecznym i dobrze mu znanym temacie, i wskazał ręką na jej szyję. Nikt nie robi sobie tatuażu ot tak. To, co sobie wytatuuje, ma znaczenie, nawet jeśli sam zainteresowany do końca nie zdaje sobie z tego sprawy. Karina popatrzyła mu prosto w oczy. Przez ułamek sekundy zobaczył w nich bezdenny smutek, na krótką chwilę stała się krucha i bezbronna. Gdy odwróciła wzrok, biorąc kolejny łyk ciepłego napoju, wszystkie uczucia, jakie zawarła w tym jednym, pełnym bólu spojrzeniu, zniknęły tak szybko, jak się pojawiły. – Tak jak już mówiłam, nie wiem. To była chwila, impuls. – Na powrót stała się sobą. – Nie wiem dlaczego, ale wiem, że zrobiłabym go jeszcze raz. – Uśmiechnęła się tak, że jego serce znowu wykonało salto w piersi. – Rozwodzimy się nad moim malutkim rysunkiem, a co mi powiesz o swoich? Masz ich tak dużo. Ten jest naprawdę niesamowity. – Wskazała ręką na jego przedramię, pilnując się, żeby go nie dotknąć. – No tak, obiecałem ci to. – Uśmiechnął się, przygryzając bezwiednie dolną wargę, gotowy nawiązać to tej osobistej obietnicy, którą zawstydził ją tamtego wieczora, ale kiedy

zobaczył, jak bardzo wciąż jest tym skrępowana, zostawił to na inny czas i miejsce i powrócił do swojego normalnego, pozbawionego dwuznaczności tonu. – Zrobiłem go sobie rok temu. Widziałem kiedyś taki obraz. Za nic w świecie nie potrafię sobie przypomnieć gdzie. Utkwił mi w pamięci tak mocno, że postanowiłem go równie mocno unaocznić. – Podwinął rękawy koszuli tak bardzo, jak tylko się dało, i zaprezentował surrealistyczny krajobraz w całej krasie. Pamiętał dokładnie ten dzień, kiedy zrobił sobie pierwszy tatuaż. Miał siedemnaście lat. Chciał zakryć miejsca po igłach, które robiły ogromne siniaki i w żaden sposób nie dało się ich ukryć. Postanowił, że będzie to łańcuch oplatający nadgarstki. Oczywiście towarzyszyła temu patetyczna symbolika, na myśl o której teraz tylko się uśmiechał. Niczego jednak nie żałował. Aleksandrowi nie umknęło to, że za każdym razem, gdy się spotykali, Karina nie mogła oderwać oczu od jego rąk. Teraz nie było inaczej. Patrzyła na nie jak zahipnotyzowana. Pod jej zafascynowanym i lekko ciekawskim spojrzeniem czuł się tak… tak, jakby go podziwiała. Za co miałaby cię podziwiać, idioto? – ściągnął sam siebie na ziemię. – Pokazałbym ci więcej, ale wiesz, nie jesteśmy sami – zażartował, ściszając konspiracyjnie głos. Oderwała wzrok od jego ramion, zawstydzona. Aleksander nie chciał jej zawstydzać. A może właśnie tego chciał. Chciał widzieć, jak się rumieni, jak przygryza wargę, jak dotyka nieświadomie tatuażu na szyi. Oddałby w tej chwili wszystko, żeby wiedzieć, o czym myśli, kiedy tak na niego patrzy. – Przepraszam. – Uśmiechnęła się. Tak jakby miała mnie za co przepraszać, pomyślał zdziwiony. Tak naprawdę mogłaby go oglądać tak długo, jakby tylko chciała, a on pokazałby jej wszystko, co tylko zapragnęłaby zobaczyć. Przejechał ręką po włosach, żeby trochę oprzytomnieć, ponieważ jego myśli zaczynały wjeżdżać na nieodpowiednie tory, a mówiąc ściślej, zaczynały się wykolejać. – Jezu! Już tak późno? Muszę się zbierać – prawie krzyknęła, spoglądając na zegarek, i w pośpiechu zaczęła wkładać kurtkę. – Dokąd się tak spieszysz? – ocknął się nagle. Nie bardzo był gotowy na to, aby się z nią pożegnać i tak po prostu wrócić do domu. – Muszę jeszcze z kimś się zobaczyć – powiedziała w roztargnieniu, nie patrząc na niego. Czyżby miała się zobaczyć z kolesiem od wyznań? Chyba nie zrobiłaby tego po tych wszystkich rozterkach, jakie ją przez to nachodzą. A może ma kogoś? Może jest z kimś w związku i dlatego tak alergicznie zareagowała na jego zachowanie? Może chciała się go pozbyć i dlatego powiedziała, że nie szuka romansów? Byłoby co najmniej dziwne, gdyby taka dziewczyna była samotna. Ale skoro tak jest, to dlaczego zgodziła się z nim spotkać? Chryste. – Z kim? – Pytanie wyskoczyło z jego ust szybciej, niż zdołał je powstrzymać. Zabrzmiał, nawet jak na niego, bardzo wścibsko i gburowato. Karina zatrzymała się w połowie zakładania kurtki i popatrzyła na niego tak, jakby zobaczyła coś odpychającego. – Nieważne – powiedziała chłodno; od jej spojrzenia zrobiło mu się zimno, a serce zaczęło łopotać w piersi ze strachu. Co się ze mną dzieje? – pomyślał spanikowany. – Przepraszam, to nie moja sprawa. – Nie ruszał się z miejsca. Chciał się upewnić, że między nimi nic się nie zmieniło. Od dawna nie spędził tak miłego wieczoru i nie chciał, żeby stał się on jednocześnie ich ostatnim wieczorem, na co właśnie się zapowiadało. – Ok. Poproś o rachunek, proszę. Naprawdę się zasiedziałam. – Po jej tonie wiedział, że nie było ok. Zrobił to, o co go poprosiła, czyli podszedł do kontuaru i zapłacił.

Karina stała już przy drzwiach z ręką na klamce. Nagle wszystko zaczęło się walić, i to po jednym głupim pytaniu. Jak to możliwe? – Ile jestem ci winna? – Równie dobrze mogła go walnąć w gębę. – Zaprosiłem cię. Nie jesteś mi nic winna. Następnym razem ty mnie zaprosisz. Tak? – Zatrzymali się przy jego samochodzie, a deszcz nieprzerwanie lał się z nieba. Karina czekała przy drzwiach od strony pasażera, cała już mokra, ponieważ nie poczekała, aż rozłoży parasol. Wciąż nie odpowiedziała na jego pytanie. – Możemy tak moknąć, ale słyszałem, że się spieszysz, więc może załatwimy to szybko. Zaprosisz mnie, tak? – Nie wiem… Co ty wyprawiasz? – krzyknęła zdrowo już wkurzona. Twarz ociekała jej deszczem, tak jak tego dnia, gdy się poznali. – Alek, czy mam się stąd wydostać taksówką, czy mnie odwieziesz? – Zanotował, że użyła zdrobnienia, więc może nie jest tak źle. – Odwiozę cię, tylko powiedz, o co chodzi? Dlaczego jesteś na mnie zła? – Sam jest już przemoczony do cna, ale nie odpuści, dopóki ona nie wytłumaczy mu, co się dzieje. Czy naprawdę zdenerwowało ją jego pytanie? Karina wypuściła powietrze z płuc i wytarła dłonią twarz, próbując się opanować. – Nie jestem zła. Popatrz, już nie jestem. Zaproszę cię, gdziekolwiek będziesz chciał, tylko otwórz, proszę, samochód, bo naprawdę się spieszę. – Próbowała się nawet uśmiechnąć, ale nic z tego nie wyszło. Podniósł ostentacyjnie kluczyki z pilotem i wcisnął przycisk odblokowujący zamek. – Proszę bardzo, ruda złośnico. – Z dziką przyjemnością patrzył, jak jej twarz przybiera wyraz świętego oburzenia, a z jej otwartych ust wydobywa się jedynie głucha cisza. Korzystając z tej okazji, wyminął ją i wsiadł do samochodu. – Gdzie chcesz, żebym cię zawiózł? – zapytał, kiedy w końcu weszła do środka. – Tam, skąd mnie zabrałeś. – W jej głosie znowu zadzwoniły kostki lodu. Nie pozostało mu nic innego, jak spełnić jej prośbę. Wcisnął pedał gazu tak mocno, aż spod kół posypał się tuman żwiru. * – Naprawdę chcesz, żebym zostawił cię tutaj? – zapytał z niedowierzaniem w głosie. Karina była tak wściekła, że było jej wszystko jedno, gdzie ją zostawi, aby tylko jak najszybciej wydostać się z tego samochodu i pobiec do domu. Wybrała kawiarnię, ponieważ inna lokalizacja wymagałaby komunikacji, a ona nie chciała się do niego odzywać. Kiedy samochód w końcu się zatrzymał, Karina wyskoczyła z niego, mamrocząc pod nosem „dzięki”. Wyminęła kawiarnię i biegiem skierowała się w stronę domu. Nieliczni przechodnie, skrzętnie schowani pod parasolami, oglądali się za nią jak za jakimś dziwadłem. Co było takiego dziwnego w przemokniętej osobie, skoro na dworze lało jak z cebra? Przechodziła właśnie przez ulicę, kiedy nagle ktoś zahamował tuż przed nią. Spojrzała w stronę samochodu, chcąc przeprosić za tak nagłe wtargnięcie na jezdnię, ale w jednej chwili zmieniła zdanie, bo zdała sobie sprawę, że kierowcą tego samochodu był Aleksander. Wyskoczył z auta na środku ulicy i podszedł do niej wściekły. Karina znała go zbyt krótko, żeby wiedzieć, jak wygląda, kiedy jest wkurzony, ale szczerze mówiąc, takiego nie spodziewała się go zobaczyć. – Wsiadaj do samochodu. Zawiozę cię, gdzie tylko zechcesz, tylko przestań zachowywać się jak dziecko. – Patrzył na nią tak, jakby miał ochotę zaciągnąć ją tam siłą. Przez chwilę zastanawiała się, czy byłby do tego zdolny. Nie chcąc się o tym przekonywać i robić scen na środku ulicy, wsiadła do samochodu, w akompaniamencie klaksonów podenerwowanych kierowców, którym Aleksander zatarasował przejazd. – Gdzie mam jechać? – zapytał, dalej wściekły, zaciskając zęby tak mocno, że od tego

chodziła mu cała szczęka. – Tu w prawo, do końca, a potem pierwszy skręt w lewo – powiedziała tak szybko, jak tylko potrafiła, w ogóle na niego nie patrząc. Nie była w stanie zapanować nad uczuciem gniewu, jakie ją teraz wypełniało. Jedna iskra w postaci jego ciekawskiego pytania i straciła panowanie nad sobą. Jednak nie samo pytanie tak ją zdenerwowało, tylko sposób, w jaki je zadał. Tak jakby miał prawo wiedzieć o niej wszystko, a ona powinna mu się ze wszystkiego spowiadać. Przecież w ogóle się nie znają i Karina nie musi się przed nim z niczego tłumaczyć. Przecież powiedziałabym mu, gdyby tylko…Nieważne. Kątem oka zobaczyła, że Alek oddychał ciężko, nawet na nią nie spoglądając. Zapragnęła znaleźć się jak najszybciej w domu i zapomnieć o tym wszystkim. Obiecała matce, że razem wybiorą się do kina. To było zwykłe wyjście, ale dla nich obu znaczyło coś więcej, coś, czego żadna z nich nie powiedziałaby na głos. Mama na ten jeden wieczór zamieniła się z koleżanką, dzięki temu Karina wiedziała, że dla niej to też było ważne. Nie chciała z nią rozmawiać, nigdy im to nie wychodziło, chciała wiedzieć, że jest blisko, tak jak wtedy, gdy była dzieckiem. Odkąd przyjechała do domu, miała wrażenie, że mieszka sama. Kiedy mama wracała z pracy, Kariny nie było, kiedy wychodziła, Karina jeszcze spała. Tak mijają się już trzy tygodnie. Kiedy zorientowała się, która już godzina, wpadła w panikę. Tak zapomniała się w jego towarzystwie, że straciła poczucie czasu i poczucie wszystkiego innego. Cały wieczór kolekcjonowała i kategoryzowała przekrój jego uśmiechów z charakterystycznymi kurzymi łapkami pod oczami, analizowała każdy grymas na jego twarzy i każdy najdrobniejszy gest. Każdy skrawek informacji o nim zapisywała w pamięci. Na przemian było jej gorąco i zimno, kiedy na nią patrzył, a gdy w końcu bez żadnych oporów pokazał jej jeden ze swoich tatuaży, poczuła, że chce więcej. Chciała wiedzieć o nim wszystko. Aż do tamtego momentu. Teraz jedyne, czego chciała, to żeby zszedł jej z oczu, i to w miarę szybko. – To tutaj – powiedziała, ale Alek wcale na to nie zareagował, wciąż jechał przed siebie. – Zatrzymaj się, przecież nie wyskoczę z jadącego samochodu! – Zatrzymał się tak nagle, że gdyby nie zapięła pasów, na pewno wyrżnęłaby głową o szybę. – Dzięki. – Złapała za klamkę i z niedowierzaniem stwierdziła, że drzwi są wciąż zamknięte. – Otwórz, proszę, te cholerne drzwi – wysyczała, nie patrząc na niego. Aleksander ani drgnął. Miała już tego dość. Odwróciła się w jego stronę i postanowiła przestać się z nim cackać. Szturchnęła go w ramię i zaczęła krzyczeć: – Ja pierdolę! Czy ty jesteś głuchy?! – Wzniosła oczy do góry. – O co ci chodzi? Wypuść mnie! – O co mi chodzi?! Mi?! – Prawie się zapowietrzył. Gdyby nie była taka wściekła, mogłoby ją to nawet rozbawić. – Przecież było miło, a ty nagle zaczęłaś zachowywać się tak, jakbym ci właśnie zabił łopatą szczeniaka – kontynuował rozjuszony. Dlaczego właśnie łopatą? – pomyślała bez związku. – Po prostu mi powiedz, o co, na litość boską, chodzi? Co takiego zrobiłem? Nie wiem, dostałaś okresu czy co? – spytał naprawdę serio. Tego było dla niej za wiele. Patrzyła na niego w osłupieniu, po czym zaczęła się śmiać. Głośno i bez opamiętania. Oczy zaszły jej łzami, a brzuch rozbolał od skurczów wywołanych kolejnymi salwami śmiechu. Gdzieś pomiędzy tym wszystkim zanotowała, że Aleksander najpierw podniósł ze zdziwienia brwi, po czym położył głowę na kierownicy i też zaczął się śmiać. Kiedy ochłonęła na tyle, żeby mówić, zwróciła się do niego całkiem spokojnie i z uśmiechem: – Muszę już naprawdę iść, Alek. – Już się nie śmiał, tylko popatrzył na nią smutno. Usłyszała charakterystyczne kliknięcie i drzwi ustąpiły. Wyszła na zewnątrz i rzuciła się

biegiem do bloku. Kiedy stała już pod blaszanym zadaszeniem, odwróciła się i popatrzyła w jego stronę. Wciąż tam czekał, obserwując ją. Odwróciła się do drzwi i wbiegła czym prędzej na schody. * Ewa, trzymając kubek gorącej herbaty, wyjrzała przez okno w kuchni. Deszcz po prostu zalewał ulice, którymi płynęły już porządne potoki. Jeśli ulewa nie zelżeje do nocy, to rano znowu służby miejskie będą musiały zablokować ich ulicę, żeby wypompowywać wodę z niedrożnych studzienek. Jakie wstrętne lato. Najbardziej żal jej było Kariny, która wybrała pozostanie w mieście zamiast wyjechać do Szkocji, do jej drugiej córki Mai, która na dobre zadomowiła się na wyspach. Może jednak uda jej się ją odwiedzić pod koniec wakacji? Nie chciała, żeby tak długo nie miały ze sobą kontaktu. Od dzieciństwa były ze sobą bardzo zżyte. Nic dziwnego, miały tylko siebie. No i ją oczywiście. Zerknęła na zegar wiszący nad stołem, dochodziła właśnie ósma. Z seansu nici, już się zaczął. Może to i lepiej, w taką pogodę nie chce się wychylać nosa za drzwi. Najwyżej urządzą sobie seans tutaj. Przyjemnie będzie spędzić chociaż jeden wieczór w domu, z córką, oczywiście jak tylko zechce się łaskawie pojawić. Była ciekawa, gdzie się podziewa Karina. Podejrzewała, że u Marty, ale nie próbowała tego potwierdzać, dzwoniąc do niej. Wiedziała, jak reaguje na jej kontrole. Pomimo tego, że jej intencje były inne, Karina odbierała je jako ograniczenie wolności. Ewa próbowała dać jej poczucie samodzielności i prywatności, chociaż dużo ją to kosztowało. Wiedziała jednak, że inaczej nie może postąpić, w przeciwnym razie Karina może na dobre się od niej odwrócić. Ewa zdawała sobie sprawę, że jej córka już nigdy nie będzie taka jak kiedyś, roześmiana, beztroska i całkowicie oderwana od rzeczywistości. Jak dziś pamiętała ten dzień, w którym Karina zakomunikowała jej, że jedzie do Krakowa z Martą i swoim ówczesnym chłopakiem, Łukaszem. Spontaniczny wyjazd przed zakończeniem liceum. Pamiętała jej ostatnie słowa przed wyjściem z domu: „Wszystko będzie dobrze, przestań się martwić. Pojutrze wracamy”. Teraz, wspominając ten dzień, nie mogła powiedzieć, że jako matka coś przeczuwała albo przynajmniej bardziej niż zwykle się niepokoiła. Nic takiego nie miało miejsca. W przypływach bezsilności i rozpaczy wyrzucała sobie ten brak matczynego instynktu. Przestała, gdy uświadomiła sobie, że takich rzeczy prostu nie da się przewidzieć, ponieważ nigdy, nawet w najgorszych snach, nie dopuszczamy do umysłu takiego scenariusza. Telefon, który otrzymała następnego dnia po wyjeździe Kariny, sprawił, że przestała oddychać, a czas stanął w miejscu. Funkcje życiowe powróciły, kiedy usłyszała, że jej córeczka żyje. Gdyby ktoś spytał ją, jak minęła jej podróż do Krakowa, co się wtedy działo albo kogo po drodze spotkała, nie byłaby w stanie na to odpowiedzieć. Pamiętała tylko współczujący, ale rzeczowy ton policjantki informującej ją o „wypadku”, a potem widok jej córki zaintubowanej, podpiętej pod respirator, po tym jak wprowadzono ją w śpiączkę farmakologiczną. Czas pomiędzy tymi wydarzeniami to czarna dziura. Gdyby nie powiedziano, że to jej dziecko, nigdy by w to nie uwierzyła. Nie było fragmentu na jej ciele, który nie byłby posiniaczony lub pocięty. Jako lekarz widziała już wiele, ale na to nie była przygotowana. Potrząsnęła głową, żeby wyrzucić z niej ten koszmar, który od prawie dwóch lat przeżywa przed każdym zaśnięciem. Jak na życzenie usłyszała szczęk przekręcanych kluczy. Odetchnęła z ulgą, widząc Karinę w drzwiach, przemokniętą od stóp do głów, z dziwnym, szerokim uśmiechem na twarzy. Poczuła ścisk w okolicy serca. Taką właśnie pragnęła ją oglądać, odkąd to wszystko się wydarzyło. Karina uśmiechała się, czasami nawet głośno się śmiała, ale nigdy nie wyglądała tak jak teraz.

– Karina, z tobą to się dopiero można umawiać na konkretną godzinę – rzuciła z udawaną urazą. – Przepraszam, mamo. Wypadło mi coś naprawdę niespodziewanego. – Rzeczywiście była przejęta swoim spóźnieniem. Zaczęła w progu zrzucać mokre ubranie, z wciąż błąkającym się uśmiechem na ustach. – Coś czy ktoś? – Podniosła wyczekująco brwi, nie mogąc zachować powagi z powodu jej zaraźliwego uśmiechu. Karina odwzajemniła spojrzenie, w którym niespodziewanie pojawił się błysk. – I jedno, i drugie. – Znowu ten tajemniczy uśmiech. – Rozumiem, że zostajemy w domu. Co oglądamy? * Anna uwielbiała kuchnię babci, była ciepła i przytulna, dokładnie taka, jak jej właścicielka. W towarzystwie Jamesa próbowała przygotować kolację. Próbowała, ponieważ Jamie cały czas ją rozpraszał, to całując ją po szyi, to dotykając w miejsca, które, zważywszy na scenerię, były co najmniej niestosowne. Właśnie wsadził rękę pod jej bluzkę, kiedy nagle usłyszeli trzask zamykanych z impetem drzwi. Odskoczyli od siebie jak oparzeni. Byli dorośli, ale żadne z nich nie chciało zostać przyłapane w chwili zapomnienia przez jej dziadka czy babcię. Anna podejrzewała, że po takim incydencie przygotowywanie posiłków dla żadnego z nich nie byłoby już takie samo. Zerknęła w stronę korytarza. To był Alek. Cały mokry i najwyraźniej w kiepskim nastroju, który dało się wyczuć nawet z drugiego pomieszczenia. Zignorował ich kompletnie, jak strzała przemknął przez korytarz i pokonując po dwa schody na raz, pognał w stronę swojego pokoju. – What the hell is wrong with him? Since he’s left that club two days ago he acts like… I don’t know, like lunatic. – Nie potrafiła pokonać uczucia strachu, które zaczynało w niej kiełkować, gdy z jej bratem działo się coś, czego nie rozumiała. Nie chciała zastępować mu matki. Ich własna starczyła za dwie. Zdawała sobie sprawę, jak bardzo ciążyło mu to, że musiał być ciągle obiektem czyjejś troski i atencji, ale po prostu nie mogła inaczej. – He’s different, but in a good way, I think – powiedział tajemniczo James, przyciągając ją od tyłu do siebie. Zawsze widział więcej niż ona i zawsze potrafił na wszystko spojrzeć z szerszej perspektywy. Odwrócił ją do siebie i spojrzał prosto w oczy. – Go and talk to him if it makes you feel better. – Uśmiechnął się tym swoim ciepłym uśmiechem, od którego robiło jej się gorąco, a serce zaczynało bić szybciej. – Go on. I’ll finish here. – Klepnął ją delikatnie w pośladki. Anna weszła na górę trochę niepewnie. Nigdy nie wiedziała, w jakim humorze go zastanie i czy ich zwykła rozmowa nie skończy się awanturą. Oboje byli w gorącej wodzie kąpani i nie przebierali w słowach. Sytuacji nie poprawiało jego zachowanie w barze i to, jak ją wtedy zirytował. Wybiegł stamtąd jak jakiś wariat, nie uprzedzając nawet gestem, co zamierza zrobić. Magda osłupiała i jedyne, co mogła w tamtej chwili z siebie wydusić, to histeryczny chichot, którym próbowała zamaskować zmieszanie. Od razu zauważyła, jak jej przyjaciółka patrzy na Aleksandra, i w duchu zaczęła się modlić, żeby nie wynikło z tego coś niedobrego. Nie życzyła sobie żadnych dramatów tuż przed swoim weselem, a już na pewno nie takich, które mogłyby w znaczący sposób wpłynąć na jego przebieg. Oboje mieli być na nim obecni.

Kiedy zdała sobie sprawę, że Alek kompletnie nie zwraca na nią uwagi, poczuła ulgę, że nie będzie jej musiała przed nim ostrzegać. Kochała swojego brata ponad wszystko, ale wiedziała też, jak bardzo był skomplikowany i jakim dupkiem potrafił się nieraz okazać, jeśli chodziło o kobiety. Stanęła pod drzwiami i zapukała. Nikt nie odpowiedział. Już miała złapać za klamkę, kiedy nagle drzwi otworzyły się z szarpnięciem. Stanął w nich Alek, ubrany tylko w spodnie, wycierający ręcznikiem mokre włosy. Od progu widziała, że jest rozdrażniony. Nie, to niewłaściwe określenie stanu ducha, w jakim się aktualnie znajdował. Był wściekły. Jakaś odmiana po trzech tygodniach melancholii i znudzenia, pomyślała uszczypliwie. – O co chodzi? Przysięgam, że nawet nie zbliżyłem się do którejś z twoich przyjaciółek. – Zmarszczył brwi w ten charakterystyczny dla niego sposób, którym od progu potrafił zniechęcić do siebie ludzi. – Śmieszne – skwitowała krótko. – To ja przyszłam się dowiedzieć, co się stało. – Przybrała spokojny ton, chociaż zaczynała się pomału irytować. – Może łaskawie wyjaśnisz, dlaczego się z nami nie przywitasz i uciekasz do swojego pokoju jak jakiś zbuntowany nastolatek? – Popatrz, jak ja wyglądam. – Wskazał ręką na włosy. – Pozwolisz, że najpierw doprowadzę się do porządku, zanim zaszczycę was swoją obecnością? – Cisnął ręcznikiem o krzesło, stojące przy niewielkim stoliku. Patrzyła, jak z furią wyrzuca z szafy ciuchy, szukając czegoś do przebrania. – Pierdolony deszcz. Gdzie my jesteśmy, w lasach Amazonii w porze deszczowej? Ile może jeszcze tak padać? Może trzeba zbudować arkę, bo się w cholerę potopimy – zwrócił się do niej z propozycją. Nie mogła powstrzymać uśmiechu, oglądając tę scenę. Kiedy robił się zły, niechcący stawał się też zabawny. – Jesteś głodny? Właśnie robimy z Jamie’m kolację. Przyłączysz się? – zapytała. Westchnął z rezygnacją i znalazłszy jakąś koszulkę, odwrócił się do niej. – Nie jestem głodny, ale zaraz do was zejdę. – był już spokojniejszy, choć wciąż daleko mu było do stanu pełnego wyluzowania. Miała już wyjść, ale zatrzymała się na chwilę w drzwiach. – Alek, wszystko ok? – Popatrzyła mu prosto w oczy. Usiadł na łóżku i przejechał ręką po wilgotnych włosach. Zawsze tak robił, kiedy nie wiedział, co powiedzieć, co ze sobą zrobić, lub kiedy czuł się niepewnie. – I tak, i nie – powiedział zrezygnowany, patrząc nieobecnym wzrokiem przed siebie. Anna wstrzymała oddech, bojąc się tego, co zaraz usłyszy. – Możesz sprecyzować? – powiedziała, zaczynając znowu oddychać. Usiadła naprzeciwko niego na krześle. – Coś się stało? – Można tak powiedzieć. – Tym razem on się uśmiechnął, ale tak, że nie potrafiła nic z tego uśmiechu wyczytać, a przecież nauczyła się już czytać z jego twarzy jak z otwartej księgi. – Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się, co by było, gdybyś nie spotkała Jamesa? – Pytanie tak ją zaskoczyło, że przez chwilę nie przychodziło jej nic do głowy – Co, gdybyś go nie spotkała? Czy byłby ktoś inny, czy byłabyś sama? – Alek, skąd mogę wiedzieć, co by było gdyby? Może byłby ktoś inny, a może nie. Nie wiem. Dlaczego pytasz? Patrzył przed siebie, trzymając w ręku zmięty T-shirt. – Nieważne – rzucił krótko i jakby nigdy nic wstał i zaczął się ubierać. Patrzyła na niego skonsternowana, nie wiedząc, jak się zachować wobec tak nagłych zmian nastroju. Kiedy włożył koszulkę, sięgnął do guzików swoich spodni i jakby dopiero wtedy

zdał sobie sprawę z jej obecności, zastygł w bezruchu i popatrzył na nią spod zmarszczonych brwi. – Mogę mieć trochę prywatności? – W tym pytaniu nie było ani kpiny, ani irytacji, tylko zwykła wesołość. – Boże. Nastolatek. Czekamy na dole. – Wywróciła ostentacyjnie oczami i wyszła, zamykając za sobą drzwi. Wciąż skonsternowana, wracała na dół do kuchni. Nagle przystanęła na ostatnim stopniu stromych schodów i uśmiechnęła się sama do siebie. Jak mogła być tak głupia? Jamie od razu się domyślił, a ona, jak zwykle zaślepiona strachem, którego chyba nigdy się nie wyzbędzie, nie potrafiła dostrzec tak prostego wytłumaczenia jego zachowania. Czując, jak skurcz, który niespodziewanie umiejscowił się w jej żołądku, nagle się rozluźnia, weszła po cichu do kuchni, gdzie Jamie stał w skupieniu nad kolejnym naleśnikiem. Zaszła go od tyłu i podniosła fragment jego koszulki, obejmując go mocno w pasie. * W niewielkim salonie jedynym źródłem światła był ekran telewizora. Karina, nakryta kocem po sam czubek głowy, oglądała ulubiony serial „The Walking Dead”. Czy mogło być coś bardziej przerażającego i zarazem fascynującego, niż wizja świata ogarniętego przez wygłodniałe zombie? Dla niej odpowiedź była oczywista, natomiast jej mama wysiadła już pół godziny temu, twierdząc, że dawno nie oglądała większej głupoty, i postanowiła położyć się spać. Karina za nic w świecie nie mogła odmówić sobie cotygodniowej dawki wrażeń, jakiej dostarczał jej ten serial, pomimo tego, że teraz będzie jej trudno zasnąć z twarzami zombie w różnym stadium rozkładu przed oczami. No cóż, była gotowa na takie poświęcenie. Cały wieczór postanowiła nie wracać myślami do tego, co zaszło między nią i Aleksandrem. Nie chciała się rozpraszać, skoro to był wieczór tylko jej i mamy. Na początku całkiem dobrze jej to wychodziło, ale z każdą kolejną minutą wysiłek, jaki wkładała w to, żeby o nim nie myśleć, był coraz bardziej wyczerpujący. W pewnym momencie puściła tama i jej umysł zalały obrazy z Aleksandrem w roli głównej. Myślała o nim nawet teraz, kiedy sfora głodnych zombie wgryzała się w swoją wrzeszczącą z przerażenia i grozy ofiarę. Czy to było normalne? Cały dzień nie miała też żadnych wieści od Marty, która milczała jak zaklęta. Karina była tak zmęczona nagromadzonymi w ciągu jednego dnia emocjami, że nie potrafiła zmierzyć się teraz z tak trudnym tematem jak wyznanie Adama. W głowie niczym brzęczące i natrętne muchy kołatały wszystkie za i przeciw poinformowaniu Marty o tym, co się wydarzyło. Była pewna, że to złamie jej serce, a to była ostatnia osoba, której serce chciała widzieć złamane. Z drugiej jednak strony, może to byłby impuls, który pomógłby jej się otrząsnąć z tego fatalnego zauroczenia? A co, jeśli tak się nie stanie, a ona już zawsze będzie patrzeć na nią jak na rywalkę? Przecież ja go nie chcę, nigdy nie chciałam. Nie miała na to siły. Nie dzisiaj. Serial właśnie się skończył, dochodziła dwunasta, a Karina poczuła, że najwyższa pora położyć się spać. Odwinęła się z koca i usłyszała cichy stukot. To był jej telefon, który właśnie wysunął się z odmętów koca na podłogę. Całkowicie zapomniała, że go wyciszyła i wsunęła pod poduszkę. Szybko zerknęła na wyświetlacz i zauważyła, że w skrzynce ma dwa SMS-y. Oba były od Aleksandra. Odczytała je natychmiast. Ochłonęłaś już? Kiedy zamierzasz mnie gdzieś zaprosić? Wiem, byłem wścibski, ale nie miałem nic złego na myśli. Jeśli to Cię tak zdenerwowało, to PRZEPRASZAM.

Następny przyszedł w odstępie dwudziestu minut. Chyba jeszcze nie ochłonęłaś, skoro nie odpowiadasz, a raczej jeszcze nie śpisz. W takim razie dobranoc. Ps. Ufam, że do jutra Ci przejdzie, ruda złośnico. Karina odczytała każdego SMS-a po kilka razy. Po tym, jak się rozstali, myślała, że Aleksander nie zechce z nią już rozmawiać, a on nie dość, że pierwszy wyciąga do niej rękę, to jeszcze przeprasza, próbując załagodzić sytuację. Nie zważając na godzinę, postanowiła mu odpisać, nawet jeśli miałby odczytać wiadomość dopiero rano. Nie chciała, żeby odniósł wrażenie, że go ignoruje, chociaż może powinna tego chcieć. Nie złoszczę się. Byłam zajęta i wyłączyłam telefon. Nie sądziłam, że będziesz chciał jeszcze dziś ze mną rozmawiać. Nie musisz mnie za nic przepraszać. To chyba taka tradycja, że każde nasze spotkanie kończy się spektakularnym wyjściem, zazwyczaj moim;) Inaczej byłoby nudnie, a tak przynajmniej coś się dzieje w tym sennym miasteczku. Ps. O co Ci chodzi, przecież nie jestem ruda. Owinęła się na powrót kocem i pozwoliła sobie w końcu na wspomnienie tego wieczoru. Było naprawdę miło, potem nieprzyjemnie, a na koniec zabawnie. Wciąż nie mogła wyrzucić z głowy wyrazu twarzy Alka, pomieszania złości i szoku, kiedy zapytał w furii, czy dostała właśnie okresu. Do tej pory nie mogła uwierzyć, że to powiedział. Sądząc po jego minie, też nie mógł w to uwierzyć. Na wspomnienie tego momentu znowu zaczęła się śmiać. W tej samej chwili błysk wydobywający się spod koca zasygnalizował przyjście nowej wiadomości. Gdybym był ciekawski, zapytałbym, czym byłaś tak zajęta, ale skoro nie jestem, nie zapytam. Masz rację, chociaż Ty na ilość wrażeń chyba nie możesz narzekać? Kiedy masz zamiar mnie gdzieś zaprosić? Obiecałaś. Ps. Nie wiem, o co Ci chodzi, przecież jesteś ruda. Przez chwilę zastanawiała się, co mógł mieć na myśli, ale zamiast dorabiać własne teorie, po prostu go zapytała. Poza tym, jaka ruda, przecież wcale nie jest ruda. Co masz na myśli, mówiąc o ilości wrażeń? Obiecałam też, że nie będę niemiła i nie ucieknę, i zobacz, co z tego wyszło. Gdzie chciałbyś być zaproszony? Ps. Chyba nie wiesz, jak wygląda ruda osoba. Wiadomość przyszła po kilkunastu sekundach. Jeśli chodzi o wrażenia, to w ciągu jednego dnia jeden facet wyznaje Ci miłość, a z drugim odbywasz widowiskowe awantury w strugach deszczu. Rozumiem, że to dla Ciebie wciąż mało. Tak, prawda, masz problem z dotrzymywaniem obietnic – musisz nad tym popracować. Cokolwiek wymyślisz, pójdę na to, pod warunkiem, że nie będę musiał czekać zbyt długo ;) Ps. Wiem, jak wygląda rudzielec, przecież widzę go za każdym razem, kiedy Ciebie spotykam.

Uśmiechnęła się, czytając kolejne post scriptum oraz z powodu jego determinacji i braku cierpliwości. Ach, o tych wrażeniach mówisz... Dla mnie to chleb powszedni, więc zbytnio mnie nie obeszły. Jestem głodna prawdziwych wrażeń, takich, które sprawiają, że wiesz, po co żyjesz. * Aleksander czytał ostatniego SMS-a od Kariny i poczuł, jak przez skórę przebiegają mu ciarki. Wyobraził sobie, jak leży w łóżku z rozrzuconymi na poduszce ciemnymi włosami i pisze takie rzeczy, od których on dostaje gęsiej skórki. Jakich wrażeń oczekuje albo potrzebuje? Kto lub co sprawia, że czuje, że żyje? Te i inne mniej spójne pytania kołatały mu po głowie od chwili, w której dostał od niej SMS-a. Przez dwie nieznośnie długie godziny myślał, że nie zamierza już z nim rozmawiać. Zważywszy na to, co jej powiedział w samochodzie, nie mógł jej winić. Na myśl o tym nawet teraz czuje się głupio. Co mu przyszło do głowy? W tamtej chwili był na nią tak wściekły, że nie panował już nad tym, co mówił i robił. Kiedy wybuchła niekontrolowanym śmiechem, jego cała złość prysła jak mydlana bańka. Patrzył na nią i stwierdził, że wyglądała dokładnie tak jak tego dnia, kiedy razem z Martą wbiegła do przychodni, beztroska i… piękna. Nie mógł się powstrzymać i postanowił ją zapytać, nawiązując do ostatniej wiadomości. Chociaż z doświadczenia wiedział, że nie zawsze jej odpowiedzi przypadały mu do gustu, nie mógł powstrzymać tej ciekawości, która jak wrzód na tyłku, nie dawała mu spokoju. Co sprawia, że czujesz, że żyjesz? Z bijącym sercem czekał na jej odpowiedź, która nadeszła po chwili. Zaczynamy wchodzić na takie poważne i osobiste tematy, hmm? Wiem, że żyję, kiedy czuję się wolna. A Ty? Wolna? Jak miał to zinterpretować? Wrócił do jej pytania. Kiedy on czuł, że naprawdę żyje? Z przerażeniem stwierdził, że nie może znaleźć w pamięci takiej chwili, w której w pełni cieszyłby się życiem. Chwili, w której… byłby wolny. Nie pamiętam, kiedy ostatnio czułem, że żyję. Kiedy Ty czujesz się wolna? Nie był pewien, jak zareaguje na takie szczere wyznanie, ale nie widział powodu, dla którego miałby nie dzielić się z nią tą żałosną prawdą. Czuł, że odpowiedziałby na każde, nawet najbardziej intymne i trudne pytanie, jakie by mu zadała. Powiedziałby jej wszystko, tylko po to, żeby móc ją tym zatrzymać. Tak jak próbował zatrzymać ją dzisiaj w samochodzie, nawet w tak głupi i szczeniacki sposób, jak zablokowanie drzwi. Powiedziałby jej nawet o chorobie? Czy zniósłby chociaż jedno jej spojrzenie posłane mu z litością? Wstał z łóżka i podszedł do okna, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza. Oparł głowę o szybę i jak w transie patrzył na wyświetlacz telefonu, czekając na jej odpowiedź, która nadeszła po kilku dobrych minutach. To smutne. Dlaczego tak jest? Nie powiem Ci, dzięki czemu staję się na chwilę wolna,

tylko Ci to pokażę. Wciągnął głośno powietrze i przygryzł wargę. Takiej odpowiedzi się nie spodziewał. Co takiego mu pokaże? Wiedział, że na pewno nie jest to to, o czym w pierwszej kolejności pomyślałby statystyczny facet, ale tak sformułowane zdanie wywołało w jego głowie niestosowne obrazy. Nie powinien się tak torturować, skoro dała mu do zrozumienia w dość niepodważalny sposób, co myśli o ich ewentualnym romansie. Teraz nie będę mógł zasnąć przez całą noc, a wiesz, że i tak mam z tym problemy. Jeśli chodzi o Twoje pytanie – to skomplikowana sprawa, tym bardziej na ten sposób komunikacji. Na dobre się rozbudził i wbrew zdrowemu rozsądkowi wysłał jeszcze jednego SMS-a, zanim otrzyma od niej wiadomość i zmieni zdanie. Wiem, że jest środek nocy, a Ty jutro idziesz do pracy, ale jeśli też nie możesz zasnąć, to mogę być u Ciebie dosłownie za dziesięć minut. Możemy porozmawiać osobiście. Wysłał go szybko, marszcząc przy tym brwi. Anka miała rację. Zachowuje się jak nastolatek, który z walącym sercem i spoconymi rękoma czeka na informację od dziewczyny, która mu się podoba, ale szczerze mówiąc, to nigdy nie miał okazji, żeby tak się zachowywać. Jako nastolatek swój czas spędzał na zmianę to w szpitalu, to w domu, dochodząc do siebie po chemioterapii. Nie mógł wyobrazić sobie gorszego uczucia niż to, kiedy po tych kilkudziesięciu minutach wstrzykiwania leku, który był dla niego jednocześnie trucizną, wracał do domu, tracąc siły, a z nimi chęć do życia. Wymiotował tak często, że dziwił się, jak to możliwe, że jeszcze był w stanie to robić. Wtedy chciał umrzeć i zastanawiał się nad sensem tego wszystkiego. Przecież nie ma niczego gorszego od tego uczucia, nawet śmierć nie wydawała mu się już taka straszna. W wieku sześciu lat był o wiele dzielniejszy i mógł znieść o wiele więcej, niż w wieku siedemnastu lat. Jak to możliwe? Dobrze zrozumiałam? Chcesz, żebyśmy się spotkali teraz, w środku w nocy? Ps. Nie idę jutro, tzn. już dziś, do pracy, ponieważ jest sobota. Nie czekał ani chwili, tylko złapał za telefon i wybrał jej numer. Chciał ją zobaczyć. Teraz. To, czy jest aktualnie dzień, czy środek nocy, to nic nieznaczący szczegół. Karina odebrała telefon po dwóch sygnałach. – Tak? – Usłyszał cichy, niski głos i na chwilę stracił animusz, nie wiedząc, co powiedzieć. Uzmysłowił sobie właśnie, że to ich pierwszy raz, jeśli chodziło o rozmowę telefoniczną. – Hej. I co ty na to? – Przez chwilę był pewien, że odmówi. W końcu to było najrozsądniejsze, co mogłaby w takiej sytuacji zrobić. – Wciąż nie jestem do końca przekonana, że nie jesteś psychopatycznym mordercą. Spotykanie się z tobą w środku nocy to chyba nie najlepszy pomysł, nie sądzisz? – zapytała, a ze sposobu, w jaki to zrobiła, wiedział, że się uśmiechała. – No tak, ale skoro byłbym psychopatycznym mordercą, to chyba lepszej sposobności nie mógłbym znaleźć, niż wtedy w lesie, kiedy nikt by mnie z tobą nie powiązał. I nic ci nie zrobiłem. – Zdał sobie sprawę, że przecież na poważnie próbuje ją przekonać o tym, że nie chce jej zamordować.

– Jezu. Rozumujesz jak psychopatyczny morderca – powiedziała zszokowana. Aleksander wybuchnął śmiechem. – Naprawdę? Cholera. To teraz już nie wiem, jak mam cię przekonać, że nim nie jestem – Dobra. Bądź za dziesięć minut. Będę czekała przed blokiem, pamiętasz, gdzie mieszkam? – Jasne. – Był tak zaskoczonym jej odpowiedzią, że tylko tyle mógł z siebie wycisnąć. Kiedy Karina rozłączyła się, zeskoczył z łóżka i w pośpiechu zaczął zbierać porozrzucane po całym pokoju ubranie. Gdy był już w pełni ubrany, zaczął rozglądać się za kluczykami od samochodu. – Kurwa! – syknął pod nosem, kiedy kopnął gołą stopą w nogę od stołu. Skrzywił się z bólu, ale w tym samym momencie doznał olśnienia i przypomniał sobie, gdzie je zostawił – na małej komodzie przy drzwiach wejściowych. Modlił się tylko, żeby nikt ich nie przełożył. W tej chwili oddałby wszystko za swoje auto, które zostawił u kumpla w garażu i do którego nie musiałby się skradać nocą. Tak cicho, jak tylko potrafił, zszedł po schodach, a potem równie bezszelestnie otworzył frontowe drzwi i biegiem pokonał drogę do samochodu, który dzięki Bogu stał zaparkowany przed bramą, a nie w garażu. Już widział minę dziadka, który słysząc jakieś niepokojące odgłosy dochodzące z jego garażu, z pewnością wezwałby policję, która wyprowadziłaby jego wnuka, skutego kajdankami, na oczach wszystkich sąsiadów. Zaczął się śmiać, wyobrażając sobie te scenę, i spuścił samochód na luz, dzięki czemu ten zaczął się powoli toczyć, odjeżdżając kilka metrów od domu. Kiedy był już dostatecznie oddalony, zapalił silnik i wcisnął pedał gazu. * Karina, tak jak obiecała, czekała przed swoim blokiem, obserwując, jak deszcz zmienia powoli ulice w rwące potoki. Ulewa trochę zelżała, ale wciąż była na tyle intensywna, żeby narobić służbom miejskim niezłego bajzlu. Stan kanalizacji i infrastruktury drogowej nie był w tej chwili jej najpilniejszym zmartwieniem, ale jako że nic innego nie przychodziło jej do głowy, właśnie tym próbowała zająć swoje myśli. Chyba postradała zmysły, żeby w środku nocy spotykać się z facetem, któremu zaledwie przedwczoraj powiedziała, że mogą być tylko przyjaciółmi. Z człowiekiem, który kilka godzin temu zirytował ją tak bardzo, że nie mogła na niego patrzeć. Z mężczyzną, który na dobrą sprawę mógłby być seryjnym mordercą albo gwałcicielem i w tej właśnie chwili kończy kopanie dla niej płytkiego grobu w lesie. A ona co robi? Na jeden jego telefon wyskakuje w środku nocy z łóżka i biegnie na spotkanie. Czy to nie żałosne? Poczuła, że zaczyna pomału wpadać w panikę, i przez krótką chwilę chciała odwrócić się w stronę drzwi i czmychnąć na górę do swojego ciepłego i bezpiecznego łóżka. Pytanie tylko, czy tak zachowują się normalni ludzie? Czy naprawdę nie chciała go teraz zobaczyć? Oczywiście, że chciała. Chciała się z nim widzieć nawet wtedy, kiedy chciała, żeby zszedł jej z oczu. Drgnęła, kiedy zobaczyła nadjeżdżającą srebrną hondę civic. Oparła się o słupek podtrzymujący zadaszenie z udawaną nonszalancją. Aleksander wyszedł z samochodu z parasolem, tym samym, który rozłożył przed nią zaledwie kilka godzin temu, kiedy dotarli do restauracji. Z tej odległości mogła mu się dobrze przyjrzeć, bez posądzania o natarczywość. Włosy znowu związał w kucyk, w którym, jak sobie właśnie uświadomiła, było mu bardzo do twarzy. Widać było, że ubierał się w pośpiechu, koszulkę ubrał na drugą stronę, a w jego prawym bucie luźno zwisały rozwiązane sznurówki. Uśmiechnęła się na ten widok. Sama nie wyglądała lepiej

w swoich dresowych spodniach i wygniecionym podkoszulku od piżamy, na który założyła krótką kurtkę. Kiedy ją zobaczył, zwolnił kroku, nie odrywając od niej wzroku. Gdy wreszcie znalazł się pod blaszanym zadaszeniem, złożył parasol i przystanął przy przeciwległym słupku, podtrzymującym daszek. Usta miał delikatnie rozchylone, ale nie tak, jakby chciał coś powiedzieć, tylko tak, jakby chciał uspokoić oddech. Jego oczy, pod wpływem rozszerzonych do granic możliwości źrenic, zmieniły kolor z szarego na czarny. Na ułamek sekundy wszystko stanęło w miejscu, a jedynym dźwiękiem, jaki do niej docierał, było rytmiczne stukanie kropel deszczu. A może to były uderzenia jej serca? Nie mogła tego w tej chwili rozróżnić. Aleksander patrzył na nią tak, jakby świat przestał istnieć, a oni byli jedynymi ludźmi na ziemi. Wszystko, co ich otaczało, w jednej chwili rozpłynęło się w nasiąkniętym wilgocią powietrzu. Nie było już blaszanego dachu, pod którym stali, nie było słodkawego zapachu ciepłej nocy ani kropel deszczu, które roztrzaskując się o ziemię, wpadały wprost pod ich stopy. Karina właśnie w tej jednej, zaklętej w czasie chwili uświadomiła sobie, że nie jest już dłużej panią swoich emocji i że ktoś zupełnie obcy stał się katalizatorem dobrze ukrytych i do tej pory tylko przez nią kontrolowanych uczuć. To przerażające odkrycie tak nią wstrząsnęło, że przez moment chciała ponownie rzucić się do ucieczki, zamknąć oczy i zniknąć. Tak jak robiła za każdym razem, kiedy nagromadzone emocje po prostu ją przerastały. Od dwóch lat próbowała na powrót przejąć kontrolę nad swoim życiem, ponieważ nie godziła się na to, żeby do końca swoich dni się bać. Nie zawsze jej to wychodziło, ale starała się każdego dnia robić krok do przodu, albo przynajmniej nie cofać się. Nie mogła teraz pozwolić, żeby to wszystko, na co tak długo i z takim trudem pracowała, zawaliło się jak jakiś pieprzony domek z kart tylko dlatego, że on tak na nią patrzył. On niedługo wyjedzie i właśnie tak to wszystko się zakończy. Przyjaciele. Tym właśnie mieli być i tym właśnie będą. Ocknęła się nagle i postanowiła przerwać ten kolejny trans, w który za każdym razem wpadali, kiedy znajdowali się zbyt blisko siebie. – Co robimy? – Gdzieś z daleka usłyszała swój głos, na który Aleksander w ogóle nie zareagował. – Alek, co robimy dalej? Aleksander drgnął niespokojnie i chyba dopiero teraz zdał sobie sprawę, że od dobrej chwili się nie poruszył. Przeczesał dłonią włosy i wypuścił głośno powietrze, przenosząc ciężar z jednej nogi na drugą. – Tak… chodźmy do samochodu – odezwał się wreszcie zachrypniętym głosem. Wciąż nie wyglądając na w pełni przytomnego, rozłożył parasol szybkim ruchem i uniósł go nad nimi, podnosząc wysoko rękę. Szli bardzo blisko siebie, ale za wszelka cenę starali się nie dotykać. Otworzył jej drzwi od strony pasażera i poczekał, aż schowa się w środku. W jego oczach wciąż widziała to mętne spojrzenie, którego nie mógł na niczym skupić. Może to był zły pomysł. Może nie są w stanie wrócić do swobodnej rozmowy, która jak do tej pory wychodzi im tylko za pomocą SMS-ów. Aleksander wsiadł do środka i nawet na nią nie spoglądając, oparł ręce na kierownicy, a na nich z kolei głowę i uśmiechnął się bez ostrzeżenia. – Wiesz, że musiałem wymknąć się z domu i dosłownie ukraść ten samochód, żeby tu do ciebie przyjechać? – zaśmiał się. Karina jak zwykle na chwilę zaniemówiła, widząc ten jego piękny uśmiech, ale szybko się opanowała, nie chcąc dać się złapać w sidła tego bezsensownie uroczego i szczerego wyrazu zadowolenia. – I rozumiem, że taką informacją próbujesz mi zaimponować – powiedziała z całą powagą, na jaką było ją stać w tej sytuacji. – No wiesz, jakieś pięć lat temu pewnie tak by się

stało, ale teraz… – Wzruszyła ramionami, chcąc w ten sposób zbagatelizować to, czym się z nią podzielił. Może uda im się za pomocą żartów wrócić tam, gdzie się zatrzymali. Zdała sobie sprawę, że chciała tego bardziej niż tych niewytłumaczalnych, zawieszonych w czasie momentów, z których nie było większego pożytku. – No tak, zapomniałem. Tobie trudno jest zaimponować. Pewnie gdyby to był radiowóz, a ja uciekłbym z więzienia, popatrzyłabyś na ten wyczyn łaskawszym okiem. – Nie była pewna, czy ta ewidentna uraza w jego głosie to tak na poważnie, czy sobie kpił. – Nie zazdroszczę temu, jak mu tam… – Machnął ręką, jakby chciał odgonić natrętną muchę. – Ma niezły orzech do zgryzienia, żeby cię do siebie przekonać – kontynuował tym samym cierpkim tonem. – Nie wiem, o kim mówisz. – Chciała temat Adama zakończyć, zanim się na dobre rozpoczął, ponieważ do odwołania został odłożony na półkę „później”. – Rozumiem, że tobie łatwo zaimponować i że przyjmujesz wszystko, co tylko ktoś zechce ci dać? – Naprawdę chciała to wiedzieć, chociaż ton, jakim zadała zapytanie, nadawałby się bardziej na oskarżenie. Popatrzył na nią smutno, a jej zrobiło się głupio, kiedy zdała sobie sprawę, że mogła go urazić takim stwierdzeniem. Skąd ma mieć pewność, skoro nic o sobie nie wiedzieli? – Nie. Nie przyjmuję wszystkiego. Właściwie to nie przyjmuję niczego – powiedział w zamyśleniu, wpatrując się w przednią szybę. Zrobiło jej się zimno, gdy usłyszała w jego głosie dziwną rezygnację. Przyciągnęła kolana do siebie i objęła je ramionami. – Co masz na myśli? – Obserwowała go, jak bawi się breloczkiem zwisającym przy kluczyku, który wciąż tkwił w stacyjce. – Zimno ci? – zapytał, przenosząc wzrok z breloczka na nią. – Nie – skłamała. – Nie odpowiedziałeś na pytanie. – Nie pozwoli mu wymigać się od odpowiedzi. Wyglądał, jakby szukał odpowiednich słów, tak jakby bał się powiedzieć za dużo. – Po prostu… nie umiem przyjmować od innych tego, czym chcą mnie obdarować… Tak w sensie materialnym, jak i uczuciowym – założył kosmyk włosów za ucho. Nie patrzył na nią, a jej zrobiło się wstyd, że tak naciska na najwyraźniej trudny dla niego temat. – Jeśli nie chcesz, nie musimy o tym rozmawiać. Nie jesteśmy na przesłuchaniu ani na spowiedzi. – Uśmiechnęła się, wkładając w ten uśmiech możliwie najwięcej ciepła. – Mówimy tylko to, co chcemy powiedzieć. – Odwzajemnił jej uśmiech, błyskając zębami, w których na pierwszy plan wysuwały się kły. – Nie to, że nie chcę. Wręcz przeciwnie, ale niektórych rzeczy po prostu nie potrafię wyjaśnić. – No proszę, jest jednak coś, czego nie potrafisz. – Przekrzywiła głowę, opierając ją o kolana. – Wielu rzeczy nie potrafię. Nigdy nie twierdziłem inaczej. To tylko ty masz w głowie jakiś mój wyidealizowany obraz. – Uśmiechnął się zawadiacko, a z tym uśmiechem wyglądał jak mały chłopiec, który właśnie coś przeskrobał i był z tego bardzo zadowolony. Oparł się plecami o drzwi i patrzył na nią wyzywająco. – No cóż. Na pewno nie potrafisz być skromny, to już wiem. Jesteś też zarozumiały, niecierpliwy i ciekawski. Masz olbrzymie ego, o które można się dosłownie potknąć – zaczęła wyliczać jego niezbyt chlubne cechy. Otworzył usta, najwyraźniej żeby zaprotestować, ale ona nie dała mu na to szansy, tylko kontynuowała bez postoju: – Upierdliwy, nieznośny i szybko się wkurzasz. Mogłabym tak bez końca, ale noc jest za krótka. – Zastanowiła się przez chwilę: –

Tak. Chyba rzeczywiście cię zbyt idealizuję – zakończyła. – Naprawdę tak o mnie myślisz? – zapytał całkiem poważnie, co zbiło ją z tropu. Spodziewała się raczej tego, że w odwecie zacznie wyliczać jej wady. – Oczywiście, że tak myślę, inaczej bym tego nie mówiła. – Postanowiła przeciągnąć strunę jeszcze bardziej, ciekawa, jak na to zareaguje. – Skoro tak, to dlaczego zgodziłaś się ze mną spotkać wczoraj, dzisiaj i w ogóle? – zapytał, całkiem już podminowany. Nie wiedziała dlaczego, ale chciała go takim widzieć. Chyba dlatego, że nie potrafił wtedy kontrolować tego, co mówi, a tylko wtedy była w stanie dowiedzieć się o nim czegoś więcej, zobaczyć go nie takim, jakim chce, żeby go widziała, ale takim, jaki jest naprawdę. Bo nie mogę przestać o tobie myśleć, a kiedy na mnie patrzysz, zapominam o całym świecie, a tego pragnę najbardziej, pomyślała bez zastanowienia. – Nudzę się. – Wzruszyła od niechcenia ramionami. – Aha. – Podniósł brwi, jakby to miało jeszcze wzmocnić jego wymowne „aha”. Karina wybuchła śmiechem. – Nie patrz tak na mnie. Jakiej odpowiedzi się spodziewałeś? – Wciąż się uśmiechając, popatrzyła na niego wyczekująco. – A choćby takiej, że zapałałaś do mnie sympatią od pierwszego wejrzenia i chcesz mnie poznać bliżej, albo że jestem tak fascynujący, że nie możesz przestać o mnie myśleć nocami, i to dlatego nie możesz spać. – Przygryzł wargę, próbując się nie roześmiać. Karina znowu zachichotała, ale tym razem bardziej zachowawczo, ponieważ jego podpowiedzi były niebezpiecznie bliskie prawdy. – O Boże. – Wywróciła oczami i postanowiła jak najszybciej zmienić temat na jakiś bardziej neutralny. – Jak przygotowania do ślubu twojej siostry? Bardzo się denerwuje? Uśmiechnął się takim szczególnym uśmiechem, który jest zarezerwowany tylko dla rodzeństwa, w dodatku dla takiego, które się lubi. – Mam wrażenie, że to mój ślub, a nie jej. – Na jego twarzy pojawił się wyraz zmęczenia. – Tylko czekam, jak dostanę jakieś zaszczytne zadanie, na przykład niesienia obrączek na małej poduszeczce przez środek kościoła albo trzymania jej welonu. Karina nie potrafiła poskromić wyobraźni i oto przed oczami ujrzała tę scenę jak żywą. Znowu zachichotała. – Nie śmiej się. To wcale nie jest zabawne. – Wbrew temu, co przed chwilą powiedział, sam zaczął się uśmiechać. – Na szczęście z Jamie’m, jej przyszłym mężem, wspieramy się w tych ciężkich chwilach – pomimo tego, że przybrał ton pełen wyrzutów, było coś niezwykle sympatycznego w sposobie, w jaki mówił o swojej siostrze. – Musicie mieć wesoło. Dlaczego właśnie tu, a nie w Kanadzie, postanowili się pobrać? – Było to dla niej niebywale dziwne, że ktoś mógł chcieć urządzać wesele w tym należącym do Polski B mieście. – Anna uwielbia to miasteczko, chociaż Bóg mi świadkiem, nie wiem dlaczego. Spędzała tu prawie każde wakacje, ma tu mnóstwo przyjaciół i chyba dlatego czuje się z tym miejscem tak bardzo związana. – Wzruszył ramionami na zakończenie. – A ty? Nie lubisz Polski ani tego miasta? Czasami wyglądasz, jakbyś chciał jak najszybciej się stąd wydostać – powiedziała szczerze. – Naprawdę tak wyglądam? – Zamyślił się na chwilę. – Nie. Nie nienawidzę tego miejsca – dodał w zastanowieniu. Kiedy siedzieli tak w ciszy, Karina zdała sobie sprawę, że przestało padać tak nagle, jak zaczęło. Poczuła, że chce wyjść na zewnątrz i zaczerpnąć świeżego powietrza, które jest jeszcze

przesiąknięte deszczem. Nie biegała dziś, miała niedosyt ruchu i wysiłku. Złapała za klamkę i wyskoczyła na zewnątrz tak szybko, że Aleksander nie miał nawet czasu, żeby na to zareagować. Wychodząc, wpadła w dużą kałużę i przemoczyła tenisówki, ale nie miało to w tej chwili żadnego znaczenia. – Dokąd idziesz? – zapytał, wyskakując z samochodu w ślad za nią. – Idę się przejść. – Ruszyła przed siebie. – Idziesz czy nie? – krzyknęła, nie odwracając się. * Aleksander w pośpiechu zamknął samochód i ruszył za Kariną. Pewnego dnia ją zwiążę i zamknę na klucz w jakimś pokoju, i nie będzie mi już mogła uciekać, pomyślał, ale szybko się zreflektował, przerażony kierunkiem, w którym pobiegły te myśli. Zaczynał się zastanawiać, czy z nim aby wszystko w porządku. Musiał za nią pobiec, bo odeszła już dość daleko. Szła, co chwilę przeskakując mniejsze kałuże i wskakując prosto w te, których nie dało się ominąć. Dogonił ją, kiedy skręcała w jakieś ciemne osiedle. – Teraz będziesz mogła opowiadać koleżankom, że znasz faceta, który dosłownie za tobą biega. – Nie mógł powstrzymać tej nuty irytacji, jaka pojawiła się w jego głosie. – Nie opowiadam koleżankom o tobie – powiedziała, wciąż się nie zatrzymując. Znowu ta obojętność w głosie, którą próbowała mu pokazać, jak mało znaczy to, że jest tu teraz z nim. Gdyby chociaż przez chwilę wierzył, że naprawdę robi to tylko z nudów, nie byłoby go w tym miejscu. Pomimo tego, co mu wypomniała, nie był zarozumiały, chociaż mógłby być, zważywszy na jego powodzenie u kobiet. Nie chodziło o to, że nie wierzył, że ktoś może nie być nim zainteresowany, chodziło o coś więcej. Kiedy zamierali na chwilę, wpatrując się w siebie i zapominając o całym świecie, widział przecież, że nie jest w tym sam. Wiedział, że i ona się zatraca, chociaż z całych sił próbuje z tym walczyć. Widział to, i nieważne, jak mocno i długo będzie się przed tym broniła, nawet takimi gorzkimi komentarzami jak ten przed chwilą nie da się tym zniechęcić. – Wiem. Nie chcesz się mną z nikim dzielić. – Lubił ją drażnić. – Chryste! Kiedy skończysz z tym samouwielbieniem? To zaczyna się robić męczące. – Mówiąc to, jednocześnie popchnęła go w stronę olbrzymiej kałuży, obok której właśnie przechodzili. Pomimo że zrobiła to delikatnie, zaskoczyła go i zachwiał się, wchodząc po kostki w wodę. O ty mały, podstępny rudzielcu. Karina zaśmiała się głośno i spostrzegłszy, że patrzy na nią spode łba, rzuciła się do ucieczki. – Uciekaj!!! I tak cię złapię i wykąpię w tej kałuży! – krzyknął za nią, otrzepując nogi z wody. Niewiele myśląc, rzucił się za nią biegiem. Była szybka, ale że przez cały czas się śmiała, nie mogła w pełni skoncentrować się na ucieczce. Dopadł ją na jakimś placu zabaw, pośrodku osiedla, którego bloki tworzyły zamknięty krąg. Złapał ją w pół, podniósł w górę i wciąż śmiejącą się próbował zanieść w to samo miejsce, w którym wepchnęła go do wody. Jej śmiech odbijał się echem od budynków i wracał do nich z rozpędem. Karina złapała się słupka podtrzymującego metalową huśtawkę i nie chciała go za nic wypuścić z rąk. – Przepraszam! Przepraszam! Przepraszam! – krzyczała pomiędzy napadami śmiechu. – Nie chciałam. – Z jej oczu poleciały łzy. Jej śmiech był tak zaraźliwy, że i jemu się udzielił. Teraz oboje zanosili się śmiechem, a wtórowało im głośne echo.

Chociaż go przeprosiła, nie mógł, a właściwie nie chciał jej wypuszczać z ramion, dlatego przedłużał ten moment tak bardzo, jak to tylko było możliwe, ale nie na tyle, żeby Karina odebrała to w niewłaściwy sposób. – Teraz przepraszasz, a za chwilę znowu to zrobisz, złośliwcu. – Poluzował uścisk i wyswobodził ją niechętnie ze swoich ramion. Patrzył zafascynowany, jak Karina powoli opanowuje ten uroczy napad śmiechu. Jezu, jak ja uwielbiam na nią patrzeć, kiedy się tak śmieje. Gdyby to znowu miało ją tak rozbawić, to wlazłby do tej kałuży i wytarzał się w niej jak pies. Wciąż z błąkającym się uśmiechem na ustach wsiadła na huśtawkę, której chwilę wcześniej uczepiła się jak tonący brzytwy, i zaczęła się huśtać. Podmuch wiatru rozwiewał jej ledwo spięte włosy. Zamknęła oczy i odgięła się do tyłu, trzymając się jedynie nogami. Podniosła do góry ręce i zaczęła rytmicznie opadać i wznosić się w takt skrzypnięć zardzewiałych elementów konstrukcji. Aleksander oparł się plecami o sąsiednią huśtawkę i wpatrywał się w nią jak urzeczony, zapominając o bożym świecie. „Czuję, że żyję, wtedy, gdy jestem wolna”. Czy w tej chwili jesteś wolna? Podniosła się nagle i popatrzyła na niego z zaciekawieniem. Wiedział, że nie zdążył się opamiętać i na pewno zauważyła to, w jaki sposób się na nią gapi. Miał to gdzieś. Nie miał ani siły, ani czasu, żeby coś udawać. Zatrzymała się gwałtownie i zeskoczyła z huśtawki. Ściągnęła spinką całkowicie roztrzepane włosy i uśmiechnęła się jak ktoś, kto właśnie dobrze wykonał swoje zadanie. – Idziemy dalej? – zapytała i tym razem była żywo zainteresowana jego reakcją. – A może chcesz już wracać? Wracać? Gdzie i po co? – Nie. Nie chcę wracać – powiedział zgodnie z prawdą. – Na jakie manowce chcesz mnie teraz zaprowadzić? – Nie wiem. Po prostu idźmy przed siebie, skoro już postanowiliśmy, że zamiast spać jak normalni ludzie, taplamy się w kałużach w środku nocy. W ogóle nie chce mi się spać. A tobie? Nie jesteś zmęczony? – Znowu dziwnie zainteresowana jego samopoczuciem, czekała na odpowiedź. – Nie, Karina, w ogóle nie jestem zmęczony ani śpiący. – Celowo wymówił jej imię, żeby zobaczyć, jak na to zareaguje. Uśmiechnęła się tylko i skierowała do wyjścia z placu zabaw, a potem w stronę, z której dochodziło jasne światło ulicznych latarni. – Nie będziesz mnie już w nic i pod nic wpychać? – zażartował, żeby skłonić ją do rozmowy. Szła obok niego z rękoma w kieszeniach kurtki i wpatrywała się przed siebie. Miasto było już od dawna uśpione. Miało się wrażenie, że jest wymarłe i opuszczone. Od kiedy opuścili samochód, nie spotkali żywego ducha. To był jedyny plus z życia w takim miejscu, chwila ciszy i wytchnienie, przynajmniej taką porą. – Niczego nie mogę obiecać. – Uśmiechnęła się jednym kącikiem ust. – No już, już. Przepraszam – powiedziała skruszona, kiedy zmrużył groźnie oczy. – Już naprawdę nie będę. To był przypadek. – Znowu się zaśmiała i zerknęła na jego przemoczone nogawki. – Ale przyznaj, że było zabawnie. Dawno się tak nie uśmiałam. – Szturchnęła go delikatnie łokciem. – Było – odpowiedział szczerze i uśmiechnął się na myśl, że to on był sprawcą lub powodem jej rozbawienia. Zawahał się, zanim odezwał się ponownie, bojąc się tego, że nieodpowiednimi słowami może zburzyć jej dobry nastrój. Niestety, niestygnący głód wiedzy na

jej temat przejął nad nim całkowitą kontrolę: – Mogę cię o coś zapytać? – Nawet nie patrząc na nią, wyczuł, że cała zesztywniała. – Tak. – Zgoda była jednocześnie ostrzeżeniem. Wiedział, że musi być z nią ostrożny, bo pod byle pretekstem znowu mu się wymknie i od początku będzie musiał ją ścigać w dosłownym i przenośnym znaczeniu tego słowa. – Dlaczego nie ma nikogo, kto by cię rozśmieszał albo z kim mogłabyś spędzać czas podczas nudnych wakacji? – Chciał to wiedzieć od chwili, w której zdał sobie sprawę, że ma niewyczerpany zapas wymówek, aby się z nią spotykać, a każda kolejna jest lepsza od poprzedniej. Miał świadomość tego, że pojawienie się jej faceta może znacznie skomplikować sytuację. No cóż, sytuacja skomplikowała się sama, ale z całkiem innego powodu. Wszystko, co do tej pory od niej usłyszał, wciąż nie oznaczało, że gdzieś tam za kurtyną nie czai się jednak jakiś koleś, który w pewnym momencie pojawi się na scenie i, co tu dużo gadać, upomni się o swoje. Musiał mieć pewność, że tak się nie stanie, a nawet jeśli, to chciał się na to w odpowiedni sposób przygotować. – Dlaczego o to pytasz? Myślałam, że ustaliliśmy pewne… rzeczy… między nami – zapytała podejrzliwie. Poczuł, jak coś ścisnęło go w środku i przez chwilę zastanawiał się, czy nie powinien tego wszystkiego przerwać, zatrzymać, zanim będzie za późno. Kogo chciał oszukać? Już było za późno. Był idiotą, skoro uważał, że jest jakiś sposób, żeby się teraz z tego wyplątać. Bezbolesny sposób. – Dlaczego tak reagujesz? Tak, pamiętam, co ustaliliśmy, i nie zamierzam tego w żaden sposób ignorować – powiedział powoli, cedząc każde słowo. – Tak tylko pytam z ciekawości. Panika w jej oczach zelżała i zamieniła się w coś, co przypominało już tylko delikatną podejrzliwość. – Ok. Przepraszam. – Uśmiechnęła się smutno. – Cały czas cię za coś przepraszam. To nie jest normalne – dodała po chwili namysłu. Przechodzili właśnie obok dużego kompleksu budynków szkolnych. Największy gmach pochodził z początków dwudziestego wieku i według Aleksandra był najciekawszą budowlą w tym mieście. Cały teren ogrodzono wysokim metalowym parkanem. Do dwuskrzydłowych drzwi prowadził wybrukowany chodnik, od którego odchodziły boczne alejki, wijąc się w różnych kierunkach. Wzdłuż ogrodzenia rosły wielkie klony i kasztanowce. O takiej porze wszystko to wyglądało niesamowicie i tajemniczo. Zastanawiał się, czy właśnie tu uczyła się Karina. – Najwyraźniej są ku temu powody. Nie sądzisz? – Nie zamierzał się uśmiechać i obracać wszystkiego w żart, żeby ułatwiać jej sprawę. Spojrzała na niego, podnosząc nieznacznie brwi, najwyraźniej wyczuwając spadek jego nastroju. – Być może. Ale to wciąż dziwne – też nagle spoważniała. – Wracając do twojego pytania. Po prostu tak się złożyło. Czy musi być jakiś konkretny powód, dla którego jestem sama? Może właśnie tak lubię. Może nie spotkałam nikogo odpowiedniego. Popatrz, co się dzieje z ludźmi uwikłanymi w jakieś bezsensowne lub obsesyjne relacje – wskazała ręką przed siebie, jakby stała tam osoba lub osoby, które chciała podać za przykład. Uff. To już oficjalne. Nie ma nikogo. – Masz kogoś konkretnego na myśli? – Tak, mam. Mówię tu o Marcie. Gdyby tak bezsensownie nie uczepiła się Adama, nie miałabym teraz takich wyrzutów sumienia i kolejnego problemu na głowie. – serce przestało mu

na chwilę bić, a w ustach poczuł gorzki smak. Czy ona próbowała mu teraz powiedzieć, że gdyby jej przyjaciółka nie była zakochana w tym kolesiu, to miałaby wolną drogę? Nagle zrobiło mu się niedobrze i przystanął na sekundę, żeby się ogarnąć, sam zaskoczony swoją nieadekwatną reakcją na jej słowa. – Czyli gdyby nie ona, to byłabyś z nim? – zapytał zachrypniętym głosem dokładnie o to, o czym pomyślał. Musiał mieć pewność. Musiał to wiedzieć. Karina popatrzyła na niego jak nauczycielka na nierozgarniętego ucznia, który nie wie, ile to jest dwa dodać dwa, i westchnęła ciężko. – Nie w tym rzecz. – Potrząsnęła z irytacją głową, co spowodowało ponowne rozluźnienie upięcia i włosy opadły na jej ramiona. – Nie chodzi o niego, tylko o nią. Nie mogę patrzeć jej w oczy, wiedząc to, co wiem, i nie mogąc jej o tym powiedzieć. – Naprawdę musiało ją to martwić, bo w tym momencie wyglądała, jakby coś ciężkiego uwiesiło się jej na barkach. Usiadła na wysokiej przymurówce ogrodzenia i podparła rękoma głowę. – Sam widzisz, jakie to głupie – dodała zrezygnowana. – Powiedz jej o wszystkim. Kolesiowi każ iść do diabła i kłopot z głowy. – Nie widział lepszego rozwiązania. Prawie usłyszał, jak ciężar, który zalegał mu w okolicy serca, spada z hukiem na ziemię. Karina uśmiechnęła się smutno. Nie chciał, żeby się tak uśmiechała. Powinna śmiać się tak, jak pół godziny wcześniej, i to on chciał być sprawcą jej dobrego samopoczucia. – Łatwo ci mówić, bo to nie dotyczy ciebie – powiedziała zrezygnowana. Nawet nie wiesz, jak bardzo mnie to dotyczy. Usiadł obok niej, opierając łokcie na kolanach. – Wiem, ale chroniąc wszystkich, ją od bolesnej prawdy, jego od bolesnego kosza, sama cierpisz, a to nie jest rozwiązanie – powiedział szczerze. Nie wiedział, skąd u niego taki przypływ życiowej mądrości, ale był za nią teraz wdzięczny. Karina odwróciła głowę w jego stronę i popatrzyła na niego z zaciekawieniem. Czuł, że zaraz rzuci coś w stylu „no proszę, jesteś jeszcze współczujący”, ale nic takiego się nie stało. Zamiast tego zapytała: – A ty? – Wciąż patrzyła mu prosto w oczy, od czego dostawał chyba jakiegoś migotania serca, bo co chwilę gubiło swój rytm. – Co ja? – zapytał nieprzytomnie. – Dlaczego nie jesteś tu z kimś, kto nie pozwoliłby ci się wałęsać nocami bez celu? Nie wiedział, co ma jej powiedzieć. Tak jak jeszcze dwie godziny temu zastanawiał się, czy mógłby jej powiedzieć o sobie prawdę i całą prawdę, tak teraz był pewien, że nie jest w stanie tego zrobić. Teraz wiedział już, że nie zniósłby tego, gdyby spojrzała na niego w ten jeden szczególny sposób, którego nienawidził najbardziej na świecie. – Skąd wiesz, że nie mam nikogo? – zapytał, ciekawy jej reakcji. – Nie wiem i dlatego pytam. Chociaż gdyby się dowiedziała, co robisz pod jej nieobecność, myślę, że dużo by z ciebie nie zostało po powrocie. – Próbowała zażartować, ale w jej głosie nie zabrzmiała ani jedna żartobliwa nuta. Mam cię, pomyślał z triumfem. – Tak by było, gdyby… gdyby tam ktoś na mnie czekał. Niestety, albo na szczęście, nikogo tam nie ma. – Nie wiedział, czy to dobrze, że od razu wyrzucił wszystkie karty na stół, ale doszedł do wniosku, że trochę za późno na tego typu refleksje. Karina nic na to nie odpowiedziała, siedząc cały czas w bezruchu. Nie mógł też niczego

wywnioskować z jej twarzy, ponieważ znajdowali się obok siebie i widział tylko jej profil. – Dlaczego? – zapytała po chwili ciszy, jaka między nimi zapadła. – Co dlaczego? – Najwyraźniej nie nadążał za jej tokiem myślenia, albo podświadomie próbował odwlec trudne tematy, które sam bezmyślnie sprowokował. – Dlaczego nikt na ciebie nie czeka? – powtórzyła spokojnie i powoli. – Czy to ma coś wspólnego z tym, że nie potrafisz przyjmować uczuć? Bingo. Aleksander w duchu sam siebie przeklął za poruszenie tego tematu, który teraz uderzył w niego rykoszetem. Przed oczami stanęła mu Sara, przyjaciółka Anny ze studiów. Poznali się, kiedy Anna zaprosiła ją na dwa tygodnie wakacji ponad cztery lata temu. Miał wtedy dziewiętnaście lat, a ona była w wieku Anny. Od chwili, w której zajrzał w jej bursztynowe oczy, po prostu wiedział, że będą z tego kłopoty. Była bardzo ładna, miła, delikatna i całkowicie nieświadoma tego, w co się pakuje. Już w trzecim dniu ich znajomości wylądowali w łóżku i tak działo się prawie każdego wieczora. Po tym, jak Anna zasypiała, Sara wymykała się na palcach do jego pokoju. Kiedy jego siostra się o tym dowiedziała, omal nie dostała zawału serca i przestała się do niego odzywać na prawie dwa tygodnie. Tak jakby robił takie rzeczy tylko po to, żeby jej dokuczyć, albo jakby potrzebował wcześniejszych z nią konsultacji w tym temacie. Miał przecież dziewiętnaście lat, a za sobą piekło. Chciał po prostu przez chwilę poczuć, że żyje, a wtedy seks z piękną koleżanką siostry wydawał mu się najlepszym ze sposobów. Był święcie przekonany, że oboje chcą tego samego. Sara przeciągnęła swój pobyt o kolejne dwa tygodnie, co okazało się fatalnym w skutkach posunięciem. Po jednej ze spędzonych wspólnie nocy ku jego przerażeniu wyznała mu, że się w nim zakochała. Nigdy nie zapomni wyrazu jej twarzy, mieszanki upokorzenia i bezgranicznego bólu, kiedy powiedział jej, że to, co się między nimi wydarzyło, to tylko seks, i że on nic do niej nie czuje. Tak właśnie powiedział. Taka była prawda, ale teraz użyłby innych słów, innego tonu; wtedy nic nie miało dla niego znaczenia. Właściwie to chciał, aby nic nie miało dla niego znaczenia, i myślał, że jeśli będzie się tak zachowywał, to w końcu zacznie tak czuć. Bardzo się jednak pomylił. Oczywiście Anka zrobiła mu za to kolejną awanturę, nazwała bezdusznym skurwysynem w dwóch wersjach językowych i ponownie przestała się do niego odzywać. Nie obyło się też bez awantury ze strony jego rodziców, którzy nawet w pięćdziesięciu procentach nie mieli pojęcia, co się wyprawiało pod ich dachem. Nigdy więcej nie spotkał Sary i nigdy też nie próbował dowiedzieć się, co u niej słychać. Nie to, że o niej nie myślał, ale nie wiedział też, jak ich ewentualne spotkanie miałoby wyglądać. Przecież nie mógł tak po prostu zadzwonić i powiedzieć: przepraszam. Od tamtej chwili nikomu nie pozwolił się do siebie zbliżyć, a seks z przypadkowymi kobietami traktował instrumentalnie, ponieważ nie chciał, żeby podobna sytuacja kiedykolwiek się powtórzyła. Aleksander zamknął na chwilę oczy, żeby odgonić wspomnienia. – Tak, to ma z tym dużo wspólnego – powiedział zgodnie z prawdą. Prawdą, która uwierała go jak za ciasne buty, powodując pęcherze i otarcia na nie do końca gładkiej powierzchni jego sumienia. – Rozumiem – powiedziała tak, jakby naprawdę rozumiała, ale czy na pewno mogła rozumieć, nie wiedząc wszystkiego? Nie był tego pewien. Wstała, wsadziła ręce w kieszenie kurtki i powiedziała to, na co wciąż nie był gotowy.

– Wracamy? Zbliża się trzecia i zaraz zacznie robić się jasno. – Nie chciał jeszcze wracać, ale wiedział, że nie mogą zostać tu na zawsze, nieważne, jak wiele bezgłośnych życzeń wypowie w tej sprawie. – Wracamy. – Wstał niechętnie, podpierając się na kolanach. Ruszyli w powrotną drogę, nic nie mówiąc. Karina objęła się rękoma i zadrżała. – Zmarzłaś? – zapytał, chociaż odpowiedź była oczywista. – Trochę. – I na znak tego znowu wstrząsnął nią dreszcz. – Przyjmiesz moją kurtkę czy zaczniesz kpić z mojej rycerskości? – Dotknął ręką poły swojej skórzanej kurtki, bez której nigdzie się nie ruszał. – A mogę ją przyjąć i zacząć kpić? – zapytała z miną niewiniątka. Aleksander uśmiechnął się i zaczął ściągać kurtkę. – Nie. Nie ma trzeciej opcji. – Chciał ją nią otulić, ale doszedł do wniosku, że „przyjacielski” sposób będzie bardziej na miejscu. Zważywszy na jej wcześniejsze obiekcje, po prostu jej ją podał. – Proszę. Mam nadzieję, że się nie rozchorujesz przez te nocne spacery. – Też mam taką nadzieję. A ty? Nie zmarzniesz? – zapytała z troską, która go zaskoczyła. – Nie, nie jest mi zimno – skłamał. Włożyła jego kurtkę i szczelnie się nią otuliła. To było głupie, ale poczuł się tak, jakby to jego objęła. Uśmiechnął się pod nosem na to bezsensowne wrażenie. Nagle przypomniał sobie coś, czego wciąż z nią nie wyjaśnił, a co nie dawało mu spokoju. – Co chcesz mi pokazać? – Słucham? – Popatrzyła spod przymrużonych oczu, przygryzając wargę. Kiedy tak robiła, nie potrafił skupić się na tym, co mówił lub co chciał właśnie powiedzieć. Odchrząknął, aby usunąć suchość z gardła. – Napisałaś, że nie powiesz, co sprawia, że czujesz się wolna, tylko mi to pokażesz. Co miałaś na myśli? – zapytał. Karina spojrzała na niego, tym razem nie mrużąc oczu, co przyjął z ulgą, ponieważ mógł swobodnie formułować myśli i zdania. – Kiedy będę miała ochotę poczuć się wolna, a ty będziesz w pobliżu, wtedy ci to pokażę – powiedziała, jakby od niechcenia. Nie potrafił pojąć, jak mogła mówić takie dwuznaczne rzeczy i myśleć, że on tak spokojnie przejdzie nad tym do porządku dziennego. – Oczywiście możesz od razu wykreślić to, o czym właśnie pomyślałeś – dodała rozbawiona, najwyraźniej czytając z jego twarzy, której wyrazu już nie kontrolował. – Skąd możesz wiedzieć, o czym pomyślałem? – zapytał tonem człowieka, który został o coś niesłusznie posądzony. Roześmiała się. – Noo proooszę cię – powiedziała, przeciągając każdą sylabę. Wciąż obejmowała się ramionami, nie mogąc się zapewne dostatecznie rozgrzać. Nie dziwił się jej. Zaczynało się robić naprawdę chłodno, a on miał na sobie jednie T-shirt z krótkim rękawem, w dodatku wywrócony na drugą stronę, z czego zdał sobie sprawę dopiero w tej chwili. – Głodny zawsze myśli o chlebie – odciął się. – Zresztą to, o czym ty pomyślałaś, że ja pomyślałem, świadczy dobitnie o tym, że to ty myślisz o tym, o czym myśleć nie powinnaś – zakończył swój pokrętny wywód. Karina popatrzyła na niego z uśmiechem, podnosząc tylko jedną brew, co go bardzo zafascynowało, jak wszystko, co dotyczyło tej dziewczyny. – W każdym razie dowiesz się w swoim czasie. Jeśli oczywiście nadarzy się ku temu okazja – zakończyła krótko. Właśnie zbliżali się do jej osiedla. Nagle zrobiło mu się ciężko na sercu, co musiało

przełożyć się też na jego ruchy, bo zwolnił nieznacznie, zmuszając ją do tego samego. Naprawdę zmarzł i tylko siłą woli powstrzymywał się przed okazaniem tego w jakikolwiek sposób. Wiedział, że gdyby się zorientowała, ich spotkanie skończyłoby się o wiele szybciej. Szybciej, niżby sobie tego życzył, i szybciej, niż był na to gotowy. Aleksander zaczął się w milczeniu przyglądać Karinie. Włosy miała w całkowitym nieładzie; wciąż je zbierała, żeby spiąć je spinką, ale były za ciężkie i cały czas się spod niej wymykały. Ręką dotykała miejsca na szyi, w którym miała tatuaż. Równie piękny, jak ona. Patrzyła przed siebie nieobecnym wzrokiem, a on oddałby teraz wszystko, żeby dowiedzieć się, o czym myśli. Tak się dzieje, żałosny dupku, kiedy twoja karma do ciebie wraca. Naprawdę na to zasłużył? Nie został w życiu dostatecznie ukarany? Dotarli w końcu pod blok, w którym mieszkała Karina. Przystanęli przy niewielkiej rabatce w kształcie trójkąta, biegnącej wzdłuż chodnika prowadzącego do wejścia. – Dziękuję. – Karina ściągnęła jego kurtkę i podała mu ją. – Zamarzłabym, gdyby nie ona. – Nie ma za co – powiedział szczerze, wkładając ją od razu. – No więc, dobranoc, a właściwie dzień dobry. – Uśmiechnęła się. – Było naprawdę… zabawnie i nawet przez chwile refleksyjnie, a co najważniejsze, nie zamordowałeś mnie – powiedziała, ziewając. – Chociaż były momenty, że miałem na to ochotę – zażartował, unosząc nieznacznie nogę i pokazując swoje mokre spodnie. Przetarł ze zmęczenia oczy, które zaczynały go piec. Jemu też brak snu zaczynał dawać się we znaki. – Ja też się dobrze bawiłem – dodał. Nie odrywał od niej wzroku. Chciał zapamiętać ją właśnie taką. W pomiętej koszulce, mokrych trampkach, z roztrzepanymi włosami i z zaczerwienionymi od świeżego powietrza policzkami. Na wschodzie pojawiała się już różowa poświata, która oznajmiała rychły świt. Jako pierwsze do życia budziły się ptaki, które zaczynały dobitnie dawać o sobie znać, kwiląc w pobliskich krzakach. Na niebie nie było ani jednej chmury, co zwiastowało kolejny ładny dzień, których do tej pory było jak na lekarstwo. – Wracaj ostrożnie do domu – powiedziała Karina i powoli ruszyła w stronę drzwi. Dotykając już klamki, odwróciła się i popatrzyła mu prosto w oczy: – Do zobaczenia. – Po czym otworzyła drzwi i zniknęła szybko za nimi. – Do zobaczenia – odpowiedział już do siebie. Został sam. I co teraz? Poczuł się niewypowiedzianie samotny. Nie w taki sposób, w jaki czuł się prawie każdego dnia. Do tej samotności już się przyzwyczaił i było mu z nią wygodnie. Samotność, która pojawiała się wtedy, gdy pozwolił sobie na snucie planów albo chociaż na myśl o zbliżeniu się do kogoś, zabijała go. Bardzo powoli, ledwie dostrzegalnie, ale bardzo konsekwentnie. Dlatego też już dawno wyzbył się przywilejów takich jak uczucia, w zamian za pewną stagnację, która pozwala mu w jakiś sposób nie zwariować do końca. Wiedział, że każde spotkanie z Kariną doprowadzało do tego, że wszystko, co sobie uporządkował, zaczynało się sypać, ale teraz nie miał już nic do stracenia i nie zamierzał robić nic, żeby temu zapobiec. Gdzieś pod skórą czuł, że to wszystko źle się skończy i że jak zwykle to on będzie tym, który za wszystko zapłaci. Nie mógł już jednak zatrzymać tej pędzącej lawiny, więc po prostu się jej podda, nieważne, jak daleko nim rzuci i czym go przygniecie. W najgorszym razie nie potrwa to długo. Aleksander wszedł do samochodu, przetarł dłońmi twarz, chcąc się trochę otrzeźwić, po czym włączył silnik i ruszył w powrotną drogę. *

W domu panowała cisza i spokój, tak jak wtedy, kiedy Karina go ukradkiem opuszczała. Miała wrażenie, że od tamtego momentu minęły wieki, a nie tylko kilka godzin. Zrzuciła z siebie kurtkę oraz mokre tenisówki i zostawiła je w korytarzu, po czym od razu skierowała się do swojego pokoju. Wszystkie te czynności wykonała możliwie najciszej, nie chcąc narazić się na niewygodne pytania mamy, gdyby ta zastała ją skradającą się nad ranem do sypialni. Była tak zmęczona, że ledwo patrzyła na oczy, mimo to gdy leżała już w łóżku, sen nie przychodził. Patrzyła w sufit, który z każdą minutą stawał się coraz wyraźniejszy, ukazując nawet najmniejsze niedoskonałości w swojej strukturze. Karina wstała i zasłoniła okno grubą, nieprzepuszczającą światła zasłoną, chcąc odciąć się chociaż na kilka godzin od nieuchronnie zbliżającego się dnia. Na pożegnanie powiedziała mu: do zobaczenia. Tego właśnie chciała. Chciała znowu go zobaczyć, i to najszybciej, jak to możliwe. Tylko tak była w stanie to okazać, jednym głupim „do zobaczenia”. Na początku nie mogła się do tego otwarcie przyznać, nawet przed samą sobą, ale teraz nie miało to już żadnego sensu. Nie miało też sensu udawanie, że to, co jest między nimi, to jedynie ciekawość i przyjaźń. Oczywiście tak mu powiedziała i będzie to wciąż powtarzać, ponieważ to, że jest gotowa przyznać się do niektórych rzeczy przed sobą, nie oznaczało, że była gotowa przyznać się do nich przed kimś innym. A już na pewno nie przed nim samym. Była prawie pewna, że nigdy nie będzie na to gotowa. Jeszcze nie wiedziała, jak sobie z tym poradzi, ale na pewno coś wymyśli. Jak zawsze. Zamknęła oczy, żeby sprowokować sen, ale jedyne, co udało jej się przywołać, to obraz roześmianej twarzy Aleksandra wtedy, gdy pobiegł za nią, próbując odpłacić jej za głupi żart. Wciąż czuła jego dotyk i zapach po tym, jak przyciągnął ją do siebie i objął w pasie. Powinna wtedy poczuć się nieswojo. Zawsze tak było, gdy ktoś obcy próbował jej dotknąć lub przytulić. Tym razem nic takiego się nie wydarzyło. Wręcz przeciwnie, nie chciała, żeby kiedykolwiek wypuszczał ją z ramion. Ba, była gotowa wrzucić go do każdej napotkanej kałuży, jeśli to miałoby oznaczać, że znajdzie się znowu tak blisko niego. Uśmiechnęła się, przypominając sobie tę scenę. Sięgnęła po telefon, żeby zobaczyć, która godzina, i ze zdumieniem stwierdziła, że ma w skrzynce wiadomość. Wiedziała od kogo, zanim zdążyła to sprawdzić. Tylko on mógł pisać do niej o tak nieprzyzwoitych porach dnia i nocy, nie umiejąc poskromić swojej ciekawości i niecierpliwości. Serce zaczęło jej lekko kołatać w piersi, gdy otworzyła wiadomość i zaczęła czytać. Zapewne umierałaś z niepokoju, czy dotarłem w jednym kawałku do domu. No więc melduję, że jestem cały i zdrowy i leżę już grzecznie w łóżku, i… nie mogę zasnąć. Zaśmiała się. Nie umiała wyzbyć się wrażenia, że gdyby nie to, jak zareagowała dziś na jego pytanie o jej nieistniejący związek, na końcu zdania byłoby jeszcze „bo myślę o tobie”. Z jednej strony była wdzięczna za to, że tak nie napisał, a z drugiej… Cóż, dobrze, że nie musi odpierać kolejnych gestów, co z każdym dniem przychodzi jej coraz trudniej. Nie jest idiotką, widziała, jak na nią patrzy, słyszała, co mówi, a przede wszystkim ma świadomość tego, co robił, żeby być blisko niej. Wiedziała to, ale postanowiła pozostać niewzruszona, nawet jeśli wszystko w niej będzie krzyczało inaczej. Modliła się w duchu, aby była w stanie dochować tego postanowienia. Co by się nie działo, nie mogła zostawić go bez odpowiedzi. Tak, umierałam ze strachu (przez to też przysnęłam na chwilę), że mogło przydarzyć Ci

się coś złego na odcinku kilku kilometrów. Nie wiem, jak zniosłabym wiadomość o tym, że po naszym rozstaniu np. rozszarpały Cię zombie albo spadł na Ciebie grad meteorytów… W każdym razie dziękuję Bogu, że dotarłeś zdrów i cały. Ps. Dlaczego znowu nie możesz zasnąć? Czekała dobrych pięć minut, zanim jej odpisał. Przez chwilę myślała, że Alek jednak zasnął i nie zdążył odczytać wiadomości, i kiedy miała dać za wygraną, telefon zasygnalizował przyjście SMS-a delikatną poświatą wydobywająca się spod poduszki. Zero empatii w stosunku do bliźnich. Oficjalnie dopisuję to do listy Twoich wad. Zaczyna się robić naprawdę długa. Prawie tak samo długa jak twoja lista moich wad. Jak myślisz? Dlaczego nie mogę zasnąć? Podpowiem Ci: to wszystko przez uganianie się za taką jedną rudą w środku nocy, która niewdzięcznie nawet nie zapyta, czy dotarłem bezpiecznie do domu. Czy on w końcu skończy nazywać mnie rudą? – pomyślała, prawie zachłystując się powietrzem. I to niby jej wina, że się za nią ugania i teraz nie może spać? Nie czekała długo i zaczęła wystukiwać odpowiedź, uśmiechając się przy tym pod nosem. Lubiła z nim rozmawiać, nawet za pośrednictwem SMS-ów, pomimo tego, że taki kontakt nie był pełny. Nie widziała wtedy wyrazu jego twarzy i tego, jak się zmienia, kiedy do niej mówi. Ale nawet taki sposób rozmowy z nim sprawiał jej przyjemność, ponieważ Aleksander był inteligentny, zabawny i potrafił sprawić, że chociaż przez chwilę zapominała o przytłaczającej ją nieraz codzienności. Ciekawe, kto mnie wywabił z domu pod osłoną nocy? Miałam szczęście, że nie zostałam zamordowana. Czy to ja kazałam Ci się za mną uganiać? Mam Ci teraz śpiewać kołysanki i utulić do snu? Taka Jedna Ruda. Kiedy wysłała SMS–a, jej wyobraźnia poszybowała nagle tam, dokąd z całą pewnością nie powinna, czyli wprost do pokoju i do łóżka Aleksandra. Do jego szarych oczu i idealnych ust, do ciepłego dotyku i przyspieszonego oddechu. Szybkim ruchem ściągnęła z siebie kołdrę, pod którą zrobiło jej się nagle bardzo gorąco. Była bardzo niekonsekwentna w tym, co mówiła, i w tym, co o nim myślała. Pociechą było jednak to, że tak długo, jak Aleksander nie nauczy się czytać w jej myślach, wszystko pozostanie pod kontrolą, a ona nigdy nie będzie musiała tłumaczyć się z tej niekonsekwencji. Jej rozmyślania przerwała kolejna wiadomość. Tak. Utul mnie do snu, zaśpiewaj kołysankę albo po prostu bądź przy mnie, chociaż myślami, tak długo, aż zasnę. Przyjmę wszystko, co mi dasz. Przełknęła głośno ślinę, czytając wiadomość chyba po raz piąty. Nagle, ze swobodnej i żartobliwej wymiany ulubionych uszczypliwości, Aleksander po raz kolejny zamienia ich kontakt w coś, przed czym cały czas musi uciekać. Dlaczego nie odpuści i nie pozwoli im cieszyć się tym, co mają? Przestań się oszukiwać, naiwna dziewczyno. Dobrze wiesz, czego chce. Usłyszała wewnętrzny głos, który zaczął przypominać złośliwego suflera. Wiedziała. Nie było żadnego powodu, żeby myśleć, że różni się czymś od innych mężczyzn, ale coś w tej wiadomości kazało jej zachować jeszcze większą czujność. Był w niej smutek, tęsknota, ale przede wszystkim samotność. Znała ten stan tak dobrze, że nie musiała się zbytnio wysilać, żeby móc go rozpoznać.

Może to dlatego tak ich do siebie ciągnie? Tylko czy takie sumowanie tego uczucia nie sprawi, że zamiast zniwelować ten stan, podwoją go? Tak przynajmniej wynikałoby z prawideł matematyki. Jej powieki stały się już tak ciężkie, że odczuwała fizyczny wysiłek, unosząc je. Jej myśli zaczęły się już plątać, więc nie zwlekając dłużej napisała ostatniego SMS-a. Dobranoc, Alek. Nie mogła mu niczego obiecać, niczego zagwarantować ani w niczym przynieść ulgi. A im wcześniej to zrozumie, tym szybciej się z tym pogodzi. Zamknęła oczy i od razu zasnęła. * Anna wyszła właśnie spod prysznica, kiedy usłyszała jakiś rumor dochodzący z parteru. Wychyliła głowę zza balustrady, nasłuchując podenerwowanej rozmowy. W kłótni uczestniczył jej dziadek i babcia. Kłótnia to może nie najlepsze określenie tego, co działo się na dole, ponieważ zarówno jej dziadek, jak i babcia nigdy się z nikim nie kłócili, aczkolwiek w tej chwili mieli nieco podniesione głosy. Anna, ubrana jedynie w szlafrok i zawiązany na głowie ręcznik, zeszła na dół. – Co się stało, babciu? – Zwróciła się najpierw do niej, widząc, jak w roztargnieniu zagląda do szuflad niewielkiej, rustykalnej komody umiejscowionej w korytarzu przy samych drzwiach wejściowych. – Nie możemy z dziadkiem znaleźć kluczyków do auta. Przed samym położeniem się spać widziałam, że tu leżą, a teraz zniknęły, a dziadek się spieszy. – Tak, Aniu. Spieszę się do banku, właściwie to już jestem spóźniony. – Dziadek, człowiek skała, którego nic w świecie nie jest w stanie poruszyć, zaczął dreptać w miejscu, próbując przypomnieć sobie, gdzie też mogły się zapodziać te klucze. Już miała rzucić się do szukania razem z nimi, aż nagle ją olśniło. – Poczekajcie chwilę. – Wbiegła szybko na schody, przytrzymując rozchylające się poły szlafroka. Stanęła przed pokojem brata i zapukała głośno. Żadnego odzewu. Zastukała jeszcze głośniej, ale z pokoju odpowiadała jej tylko cisza. Pociągnęła za klamkę z bijącym sercem i weszła ostrożnie do środka. Stanęła, podpierając się pod boki, i zaczęła przyglądać się postaci zwiniętej na łóżku. Aleksander spał spokojnie i najwyraźniej bardzo głęboko, skoro nie usłyszał jej pukania i wejścia. Szczelnie owinął się kołdrą, spod której wystawała tylko jedna stopa. W pokoju panował bajzel, na podłodze były porozrzucane ciuchy, na biurku leżały jakieś plany, wykresy i rysunki, których nigdy nie potrafiła zrozumieć. Podziwiała go za jego analityczno-matematyczne zdolności, ponieważ sama była urodzoną humanistką – to, co dla niej było tylko przypadkowym ciągiem cyfr i wykresów, dla niego stawało się zaczątkiem na przykład nowego urządzenia monitorującego crash testy w firmie atestującej najnowsze modele aut. Rozejrzała się dookoła w nadziei, że nie będzie musiała go budzić, aby znaleźć te cholerne kluczyki, ale za nic w świecie nie mogła ich zlokalizować w tym chaosie. Nie miała wyjścia. Podeszła do łóżka i potrzasnęła go delikatnie za ramię. – Alek, obudź się – zaczęła bardzo cicho. – Hej, wstawaj. Powiedz, gdzie podziałeś klucze od auta? – spróbowała głośniej. Kiedy się poruszył, spod poduszki wysunął się jego smartfon, który przy jej przypadkowym dotyku wyświetlił ostatnią czynność, a dokładniej historię konwersacji. Nie chciała tego czytać i naruszać jego prywatności, ale telefon po prostu sam wpadł jej w rękę, a ona

nie mogła się powstrzymać i rzuciła szybko okiem na korespondencję. Odbiorcą wiadomości była jakaś Karina. Zmarszczyła brwi, próbując skojarzyć to imię z kimś, kogo mógł tu poznać. Nic nie przychodziło jej do głowy. Z lekką pomocą Jamesa domyśliła się, że jego dziwne zachowanie ma coś wspólnego z kobietą. Szczerze mówiąc, odczuła ulgę, kiedy uświadomiła sobie, że to tylko to, a nawet podwójną, kiedy dowiedziała się, że nie dotyczy to żadnej z jej bliższych koleżanek. Wciąż czuła niesmak po tym, co wydarzyło się kilka lat temu między jej przyjaciółką ze studiów i jej nastoletnim wówczas bratem. Potrząsnęła szybko głową, wyrzucając z pamięci to wspomnienie. Aż do tej chwili sądziła, że znowu wdał się w jakiś bezsensowny romans, jak to miało miejsce już wcześniej. Przyznawała to z zażenowaniem i bólem serca, ale jej brat był niezłym złamasem, jeśli chodziło o te sprawy. Nie robił tego specjalnie. Po prostu nie potrafił zaangażować się w żaden związek i mając za nic czyjeś uczucia, zwyczajnie odchodził. Kobiety z kolei leciały do niego jak pszczoły do miodu, chociaż, musiała mu oddać sprawiedliwość, nie robił niczego, żeby je do siebie przyciągać czy zwabiać. Odwieczny paradoks. Tym razem chyba nie chodziło o zwykły romans, tak przynajmniej wynikało z jego zachowania i ostatniego SMS-a, którego wysłał do tej dziewczyny. Nie zdawała sobie sprawy, że jej brat jest zdolny do takich wyznań. Aleksander przewrócił się na plecy i nakrył rękoma twarz. Anna szybko wypuściła telefon z rąk, czując się jak jakaś podglądaczka. Brakowało tylko tego, żeby zastał ją czytającą jego prywatne wiadomości. Stanęła nad nim ze skrzyżowanymi rękoma, kiedy zobaczyła, że otwiera oczy. – Aleksander, czy ty się czegoś naćpałeś? Nie mogę cię dobudzić od kilku minut – zapytała i czekała na odpowiedź, podpierając się pod boki. – Jezu, czemu tak krzyczysz? Co się stało? – wymamrotał zaspany. – Daj mi spać. – Odgarnął jasne włosy z czoła i oczu, po czym owinął się na powrót kołdrą. – Jasne, tylko powiedz, gdzie podziałeś kluczyki od samochodu dziadka, i to szybko. – Próbowała przybrać surowy, siostrzany ton, ściągając z niego przykrycie. – Co? A tak, są w moich spodniach. – Zwlókł się powoli z łóżka i zaczął rozglądać się za rzeczonymi spodniami. Przerzucił kilka stert ciuchów i znalazł te, w których rzeczywiście była zguba. Wręczył jej klucze i stęknął: – Masz. A teraz idź już i daj mi dojść do siebie, bo jeszcze jestem w głębokim śnie. – Człowieku, jest prawie jedenasta. Ogarnij się, bo potrzebujemy cię dziś – powiedziała. – A tak w ogóle, to po jaką cholerę był ci potrzebny samochód w środku nocy? – dodała oskarżycielskim tonem, podnosząc jednocześnie brwi. – Nieważne, musiałem gdzieś pojechać. Do czego jestem wam potrzebny? – zapytał, a w jego oczach pojawiły się zaczątki paniki. Wyglądał, jakby dopiero teraz się obudził. Anna roześmiałaby się, gdyby nie próbowała mu teraz przemówić do rozsądku, a to wymagało poważnego tonu. – Kupujemy ci dziś garnitur, Alek. – Popatrzył na nią szeroko otwartymi, szarymi oczami, których mu zawsze zazdrościła. – Nawet nie piśnij – rzuciła, kiedy zobaczyła, że zamierza się odezwać. – Bądź gotowy za godzinę. Wyszła szybko, nie czekając na jego protesty i utyskiwania, i pobiegła oddać klucze już nieźle podenerwowanemu dziadkowi, który na ich widok aż podskoczył z radości. – O, Ania. Gdzie były? – zapytał uradowany. – Aleksander je miał. Pożyczał samochód wieczorem i zapomniał odłożyć je na miejsce. Znacie go. – Zaczęła go tłumaczyć, chociaż było to zupełnie zbędne.

Alek zawsze był ich ukochanym wnuczkiem i nie mogła wyobrazić sobie takiej rzeczy, za którą mogliby mieć do niego pretensje. Nie gniewaliby się, nawet gdyby puścił ich dom z dymem, pomyślała złośliwie. – Nic nie szkodzi. Mamy za mało samochodów. Może pożyczyłbym dla niego samochód od twojego brata, Hania? – zwrócił się do żony, a jej babci, która właśnie zaczęła się krzątać po kuchni, najwyraźniej nie słysząc lub nie chcąc słyszeć jego pytania. Anna otworzyła ze zdziwienia usta. Mówił całkiem poważnie. – Dziadku, nie przesadzaj – przerwała jego niedorzeczne pomysły. – Poradzi sobie bez auta. Poza tym, wymieniamy się naszym. Dziadek zadumał się na chwilę. Najpewniej zastanawiał się nad tym, czy może nie powinien pożyczyć dla Alka od znajomego ze straży pożarnej wozu drabiniastego, aby w razie potrzeby mógł przemieszczać się na sygnale lub skorzystać z sikawki. Złośliwa małpa, skarciła się w myślach za te niegodne starszej siostry myśli. Przecież to nie jego wina, że wszyscy wciąż patrzą na niego jak na małego, chorego chłopca. Kiedy dziadek zniknął razem ze swoimi niepoprawnymi pomysłami, weszła na górę do swojego pokoju, gdzie zaczęła się ubierać. Jamie wyszedł na chwilę na zewnątrz, aby porozmawiać ze swoim bratem. W domu nie miał zasięgu i tylko w ogrodzie był w stanie złapać sygnał. Patrzyła właśnie, jak chodzi ostrożnie to w jedną, to w druga stronę, uważając na porośnięte drobnymi kwiatkami rabaty, co chwilę wybuchając głośnym śmiechem. Uśmiechnęła się z czułością na ten przejaw troski w stosunku do babcinych grządek. Czy kiedykolwiek nasyci się jego widokiem? Wysoki i dobrze zbudowany, o ciemnej karnacji, był jej zupełnym przeciwieństwem, ale jednocześnie nieprzemijającą pasją. Przestań, przecież to twój przyszły mąż, jeszcze się na niego napatrzysz. Oderwała niechętnie oczy od okna i zaczęła niespiesznie zbierać swoje jasne jak u Aleksandra włosy w koński ogon. Zadecydowała, że do tak trudnego zadania jak zakupy z jej bratem wszystko inne musi być maksymalnie uproszczone, nawet jej fryzura.

* W kabinie prysznicowej zrobiło się strasznie gorąco. Aleksander musiał odchylić zasłonę, żeby zaczerpnąć powietrza, ponieważ nagle zrobiło mu się słabo. Przysiadł na brzegu wanny i zaczął ciężko oddychać. Serce waliło mu jak po wyczerpującym wysiłku, a pot, który wystąpił mu na czoło, zmieszał się z wilgocią, która pozostała na jego skórze po kąpieli. Siedział tak dobre kilka minut, zanim poczuł, że jego regularny atak paniki właśnie przemija, tak nagle jak się pojawił. Dlaczego właśnie teraz? Nie znał odpowiedzi na to pytanie, podobnie jak i jego psychoterapeuta, u którego próbował szukać pomocy. Aleksander nienawidził tej słabości tak bardzo, że przemógł inną i udał się po pomoc do specjalisty. Niestety oprócz bełkotu o rzeczach oczywistych, takich jak trauma spowodowana chorobą, nie usłyszał niczego, co mogłoby mu pomóc w wygrzebaniu się z tego dość gęstego gówna. Wyszedł spod prysznica i owinął się w pasie ręcznikiem. Przetarł ręką zaparowaną taflę lustra i spojrzał na swoje odbicie, na widok którego wykrzywił twarz w grymasie zniesmaczenia. Patrząc w lustro, dostrzegał jedynie sińce pod oczami, bladą skórę i wystające kości policzkowe. Zgarnął z czoła mokre włosy. Nie widział w swojej twarzy niczego, co mógłby uznać za atrakcyjne, albo przynajmniej godne uwagi. Wręcz przeciwnie, przedstawiał sobą naprawdę żałosny widok. Żałosny, taki właśnie jestem, pomyślał cierpko. A jedyne, czego chciał zawsze uniknąć, to bycia żałosnym. Zaśmiał się gorzko. Dlaczego ktoś miałby się nim zainteresować w sposób inny, niż ten, co zazwyczaj? Dlaczego ktoś miałby go zechcieć takim, jaki jest naprawdę? Czy ktoś w ogóle chciałby go poznać na tyle, żeby wstając z łóżka po wspólnie spędzonej nocy, nie czuć tego głupiego skrępowania? Oczywiście gdy myślał „ktoś”, chodziło mu o Karinę. Odkąd ją poznał, chodziło już tylko o nią. Boże, gdyby wiedziała o mnie wszystko, uciekłaby z krzykiem, nie oglądając się za siebie. Wytarł włosy drugim ręcznikiem i zaczesał je do góry, pozwalając im swobodnie wyschnąć. Mimo że spał wystarczająco długo, wciąż czuł się zmęczony. Na szczęście na zewnątrz znowu świeciło słońce i przynajmniej w tej kwestii nastąpił jakiś pozytywny zwrot akcji. Z samego rana, a właściwie już popołudnia, w które niepostrzeżenie zmienił się ten poranek, planował skontaktować się z Kariną i w jakiś zgrabny sposób wymóc na niej spotkanie. Trochę go poniosło, kiedy wysłał jej tego SMS–a nad ranem. Nie powinien tego pisać. Zapewne znowu ją wystraszył i teraz będzie musiał od początku zapewniać ją o jego dozgonnej, platonicznej przyjaźni. Skrzywił się, wypowiadając w myśli to słowo, które od spotkania z nią nabrało dla niego pejoratywnego znaczenia. Zamiast spotkania z Kariną czekało go okropne popołudnie z Anną, która będzie go wciskać w jakieś absurdalnie drogie i bezapelacyjnie modne garnitury, żeby tylko przez przypadek nie zakłócił jej wesela jakimś nieestetycznym detalem swojej garderoby. Ciekawe, co by zrobiła, gdyby pojawił się w kościele w jakimś ortalionowym dresie albo najlepiej nago? Uśmiechnął się złośliwie. Wesele zostałoby zapewne odwołane, a panna młoda zatłukłaby go jakimś najbliżej stojącym kandelabrem. Roześmiał się, tym razem na głos, widząc tę scenę oczami wyobraźni. W miarę osuszony, wciąż owinięty jedynie ręcznikiem, udał się do swojego pokoju. Godzinę później razem z Jamesem i Anką siedzieli już w jakimś niewielkim sklepie z elegancką odzieżą, mieszczącym się przy samym rynku. Ekspedientka, zauważywszy niestygnącą determinację jego siostry, za wszelką cenę starała się im dogodzić. Co chwilę wychodziła z nowym modelem garnituru, uśmiechając się przy tym specjalnym, wystudiowanym uśmiechem zarezerwowanym dla bogatych klientów.

Anka postanowiła go zrujnować i orzekła, że najlepiej wygląda właśnie w tym najdroższym modelu. Zaczął żałować, że nie pozwolił jej zasponsorować mu tego wydatku, który musi ponieść przecież z jej powodu. No cóż, teraz już za późno na tego typu żale. – Tak, Alek, w tym grafitowym, dopasowanym wyglądasz najlepiej. Jamie, doesn’t he look handsome? – Przechodziła z polskiego na angielski, tak jakby zmieniała styl pływania podczas zawodów pływackich stylem dowolnym. – Well, I would probably marry him if I didn’t decide to marry you, baby – mrugnął do niego zalotnie. Alek odpowiedział mu tym samym i obaj wybuchli śmiechem. – As long as he wears that suit, of course – dodał po chwili, zerkając pospiesznie na Annę. – Children – zawyrokowała Anna. Podeszła do wieszaka z koszulami i zaczęła przerzucać jedną po drugiej, szukając tej idealnej. Jamie, rozsiadłszy się wygodnie na kanapie, szukał czegoś w Internecie na swoim smartfonie. Aleksander stał przy witrynie, wyswobadzając się powoli ze sztywnego garnituru. Był już w prawie przebrany, kiedy nagle zastygł w bezruchu z koszulką przełożoną przez głowę. Po przeciwnej stronie ulicy zobaczył Karinę. Oparta plecami o ścianę starej kamienicy, patrzyła przed siebie. Z tej odległości nie mógł niczego wyczytać z jej twarzy. Miała na sobie jasnoniebieską sukienkę z długimi rękawami, spiętą w talii szerokim paskiem. Kasztanowe włosy związała na boku w długi koński ogon, którym bawiła się w roztargnieniu. Właśnie zaśmiała się z jakiegoś żartu, usłyszanego od swojego towarzysza, który właśnie wyszedł ze sklepu mieszczącego się w kamienicy. Co jest, kurwa? Tylko tyle przyszło mu do głowy, kiedy zorientował się, że koleś, z którym się spotkała, to ten sam frajer, który napastował ją przy żywopłocie. Facet, ubrany w białą koszulkę i szarą bluzę, wpatrywał się w nią jak w jakiś święty obrazek i też się zaśmiewał, Bóg jeden wie z czego. Aleksander miał głęboko w dupie, co go tak rozbawiło, i jedyne, czego chciał w tej chwili, to zetrzeć mu ten uśmieszek z tej jego lalusiowatej gęby. I to najlepiej zaraz. Co ona z nim robi? Po tym wszystkim, co mu powiedziała o Marcie i wyrzutach sumienia? I co? Razem uznali, że mają to gdzieś i gruchają sobie bez skrępowania w środku miasta jak dwa gołąbki? W tym momencie był tak wściekły (właściwie zazdrosny, ale uświadomił to sobie dopiero później), że nie potrafił sformułować jednej składnej myśli. Poczuł, jak ręce same zaciskają mu się w pięści, a w uszach dudni przepływająca nieopodal krew. Stał odrętwiały i gapił się na nich, wciąż trzymając T-shirt w ręku. Gdzieś z daleka dotarł do niego przytłumiony głos. – Alek, czy ty mnie słuchasz, do cholery?! – Anna wręcz krzyknęła mu nad uchem. Popatrzył na nią nieprzytomnym wzrokiem. – Ta czy ta? – Podniosła dwie identycznie koszule, czekając na jego decyzję. Wskazał palcem pierwszą z brzegu, prawie nie odrywając oczu od pary naprzeciwko, która powolnym krokiem zaczęła znikać z jego pola widzenia. Aleksander modlił się w duchu, żeby tylko nie złapali się za ręce, bo chyba porzygałby się na tę świeżo wypastowaną podłogę, z czego w żaden sposób nie mógłby się wytłumaczyć. Niewiele myśląc, wciągnął przez głowę koszulkę i pobiegł do wyjścia. W pewnej chwili zatrzymał się, odwrócił się i zajrzał z powrotem do sklepu. – Ania, muszę lecieć. Garnitur jest idealny, weźmy go. Zapłać za niego i za co tam jeszcze trzeba moją kartą. Znasz PIN. – Wręczył jej pośpiesznie plastikową kartę. – Nie czekajcie na mnie, wrócę pieszo. Later, Jamie – rzucił przyjacielsko, nie chcąc popełnić tego samego błędu,

co ostatnio, kiedy zostawił ich bez słowa. Odwrócił się i pobiegł w kierunku, w którym udali się Karina i Adam. Zdyszany, zatrzymał się za nimi w niewielkiej odległości i oszołomiony swoim własnym zachowaniem, próbował uspokoić oddech. Jak zahipnotyzowany wpatrywał się w niebieską sukienkę Kariny, która powiewała delikatnie na wietrze, opinając jej biodra. Oboje zdawali się nie zauważać nikogo, poza nimi samymi. Poczuł, że na powrót zaczyna mu się robić niedobrze. Weź się w garść, upomniał się. Podszedł jeszcze bliżej, chcąc usłyszeć ich rozmowę. W głowie, jak błysk latarki w ciemności, pojawiło się pytanie, które nie na żarty go przestraszyło. Kiedy to zmieniłem się w podglądacza i prześladowcę? Potrzebował skupienia, dlatego też odpowiedź na nie zostawił sobie na później. Nie musiał się o to martwić. Na pewno pytanie powróci którejś bezsennej nocy, waląc go obuchem po głowie. Śledzona para skręciła właśnie w boczną uliczkę, biegnącą obok parku po jednej stronie i poczty oraz Urzędu Miejskiego po drugiej. Aleksander zignorował jakąś kobietę w średnim wieku z dzieckiem w wózku, która w dość wymowny sposób, czyli po prostu krzywiąc się, dała mu do zrozumienia, co myśli o wytatuowanych młodych ludziach. Aleksander powstrzymał się od komentarza na temat tego, co myśli o wścibskich babach, oceniających nieznajomych tylko po ich wyglądzie, i skupił się na tym, co właśnie robił. W tym samym momencie dotarł do niego głośny śmiech Kariny. Poczuł bolesny ucisk w piersi. Nikt nie miał prawa jej tak rozśmieszać. Nikt prócz niego. – ...nie miałem o tym pojęcia, ale w sumie skończyło się lepiej, niż oczekiwałem – usłyszał, jak Adam kończy swój nudny jak flaki z olejem wywód. Nienawidził go od pierwszego wejrzenia i z każdą mijającą minutą nienawidził go coraz bardziej. – Zawsze tak jest. Jeśli nastawiasz się na coś pozytywnie, to wychodzi z tego klapa, i na odwrót, spodziewasz się katastrofy, a koniec jest lepszy, niż zakładałeś. Taki paradoks – powiedziała jego Karina. – Najlepiej nic nie planować. – Dokładnie – przytaknął skwapliwie Adam. – Karina? – zapytał nagle, ale Aleksander postanowił, że nie pozwoli mu zadać tego pytania, i odezwał się głośno: – Cześć, Karina. Nie byłem do końca pewien, czy to ty, ale jednak się nie myliłem. – Wyszło mu to całkiem zgrabnie i naturalnie. Zmusił się nawet do delikatnego uśmiechu. Karina odwróciła się i stanęła jak wryta, nie mogąc wydusić z siebie słowa. Jej towarzysz zmierzył go spojrzeniem, które mówiło: „A ten co za jeden?”. Kiedy Karina doszła już do siebie, przywitała się. – Cześć, Alek. Skąd się tu wziąłeś? – Też zabrzmiała całkiem naturalnie, najwyraźniej przypominając już sobie o swojej roli, jaką musiała przed nim odgrywać. Słońce ledwie ją dotknęło, a jej nos i policzki pokryły się już widocznymi piegami. Jeszcze wczoraj nie było ich aż tyle. Wygląda uroczo, jak mała dziewczynka, pomyślał całkowicie bez związku. – Byłem na zakupach i zobaczyłem cię przez szybę, więc postanowiłem się przywitać. – Całkowicie zignorował Adama, traktując go jak powietrze. Ten jednak głośnym chrząknięciem postanowił o sobie przypomnieć, co jeszcze bardziej go poirytowało. – Poznajcie się, to jest Aleksander, a to Adam – rzuciła pośpiesznie, wskazując ręką to na niego, to na Adama. Aleksander obrzucił jej towarzysza lekceważącym spojrzeniem, w ogóle się do niego nie

odzywając. Adam, ku jego satysfakcji, także nie wyglądał na zadowolonego z jego obecności i tylko kiwnął głową. Aleksander przyjrzał mu się z ukosa. Przez chwilę zastanawiał się, co w nim widzi ta fajna dziewczyna, Marta. Owszem, przyznał z niechęcią, że koleś mógł się podobać kobietom, ale przecież wygląd to nie wszystko. Jasne. – I jak się czujesz po wspólnie spędzonej nocy? Wyspałaś się? – zapytał, uśmiechając się szeroko. Z dziką satysfakcją zauważył, że Adam ze zdziwienia otworzył usta, w ogóle się przy tym nie kontrolując. Karina najpierw zbladła, a potem oblała się rumieńcem. – Nie nazywałabym naszego spaceru spędzaniem wspólnie nocy, ale tak, wyspałam się – powiedziała bardzo powoli, tak jakby chciała dać mu do zrozumienia, że to nie czas i miejsce na tego typu rozmowy. – Cieszę się. – Wcale się nie cieszył. – Spotkamy się później? – zapytał. Adam poruszył się ze zniecierpliwieniem i wsadził ręce do tylnej kieszeni, chcąc to jeszcze bardziej podkreślić. Aleksander po raz pierwszy obrzucił go niechętnym spojrzeniem, a ten w odpowiedzi zmrużył oczy. I co? Mam się przestraszyć? – pomyślał z drwiną. – Zdzwonimy się – rzuciła krótko, zakładając włosy za ucho w geście, który dobitnie pokazywał, jak bardzo jest zdenerwowana. – Teraz się trochę spieszymy. Adam uśmiechnął się pod nosem i dodał: – Tak, spieszymy się. Miło było cię poznać. – Wyglądał na kurewsko zadowolonego z siebie, co doprowadziło Aleksandra do wściekłości. Chciał mu po prostu dać w pysk, ot tak, dla własnej satysfakcji. Nie zrobił tego tylko przez wzgląd na Karinę. No i przez wzgląd na przejeżdżający nieopodal patrol policji. – Jasne – wycedził przez zęby. – Do zobaczenia. – Oczywiście zwrócił się do niej, nie do niego. Oboje odwrócili się i ruszyli w tym samym kierunku, w którym zmierzali, zanim ich zatrzymał. Oddalali się w tumanach piasku, który został naniesiony z pobliskich robót drogowych. Aleksander nie mógł wyzbyć się wrażenia, że to scena z jakiegoś starego westernu, brakowało tylko zachodzącego słońca i osiodłanych koni. Pozostałe rzeczy się zgadzały – ten zły dostał kulką prosto w serce. Na nieszczęście ta rola przypadła jemu i strzał padł prosto w jego serce. Znowu poczuł ten cholerny ból, który utrudniał zaczerpnięcie każdego oddechu. A więc tak to smakuje, pomyślał gorzko. Nagle poczuł, jak coś zawibrowało mu w kieszeni. Nie miał ochoty na jakieś głupie pogaduchy. W tej chwili nie miał ochoty na nic. Sięgnął do kieszeni, żeby wyłączyć telefon, ale zanim to zrobił, zobaczył, że wiadomość, którą otrzymał, była od Kariny. Odczytał ją natychmiast. Zadzwonię później. Idąc za Twoją radą, próbuję to wszystko ogarnąć. Jeszcze nigdy nie poczuł takiej ulgi pomieszanej z radością jak w tej chwili. Uśmiechnął się szeroko, na co mijająca go młoda, nieładna dziewczyna odpowiedziała tym samym. Minąwszy go, odwróciła się za nim jeszcze trzy razy. W związku z takim przypływem szczęścia na każde jej spojrzenie odpowiedział szerokim uśmiechem. Taki sam uśmiech, w postaci emotikony, wysłał do jedynej dziewczyny, do której naprawdę chciał się uśmiechać. * Tak ciepły i przyjemny dzień wprawił Karinę w dobry nastrój. Wracała powolnym

spacerkiem ze spotkania z Adamem, kierując się w stronę przychodni weterynaryjnej. Kiedy zadzwonił do niej zaraz po tym, jak otworzyła oczy, i zaprosił na kawę, od razu się zgodziła. Doszła do wniosku, że to dobry moment, aby dać mu do zrozumienia, że między nimi niczego nie będzie. Nic do niego nie czuła i była prawie pewna, że to by się nigdy nie zmieniło. Nie potrafiła tego wyjaśnić, takie rzeczy po prostu się wie. Może kiedyś. Może we wcześniejszym życiu, gdy patrzyła jeszcze na świat inaczej, ich związek byłby możliwy, ale nie teraz. Musiała mu powiedzieć prawdę. Była mu to winna. Była to winna także sobie i zrozumiała to dzięki zdaniu, które usłyszała od Aleksandra. Zbyt mocno przejmowała się opiniami i uczuciami innych, a zapominała o sobie. Czas z tym skończyć. Umówiła się też na wieczór z Martą, żeby zaznajomić ją ze wszystkim. Może to błąd, a może właśnie to sprawi, że zapomni o nim i w końcu znajdzie sobie kogoś, kto będzie odwzajemniał jej uczucia. Wszystko szło zgodnie z planem, dopóki na horyzoncie nie pojawił się Alek. Nie wiedziała, jak ich znalazł i czy historia o zakupach była prawdziwa, czy może ją śledził (zaczynała w to pomału wierzyć), ale przez chwilę bała się, że wszystko popsuje. Był na tyle nieprzewidywalny, że mógł na przykład zechcieć ją wyręczyć i rzucić w twarz Adamowi to, co chciała ubrać w bardziej subtelne słowa. Była pewna, że na pogawędce by się nie skończyło. Na szczęście zrozumiał aluzję, albo tak jej się tylko wydawało, i zamilkł, pozwalając im odejść. Odetchnęła wtedy z ulgą, ale zanim się odwróciła, zobaczyła jeszcze wyraz jego twarzy i tych dużych, szarych oczu, które po brzegi wypełniły się smutkiem. Był dokładnie taki jak ona, samotny, a ta samotność go przytłaczała. Na ten widok ścisnęło jej się serce i wiedziała jedno – nie może pozwolić na to, aby pomyślał, że go olała. Chociaż jej intencje były całkiem inne, z perspektywy postronnego obserwatora tak to właśnie wyglądało. Gdy tylko nadarzyła się ku temu okazja, wysłała do niego szybkiego SMS-a. W odpowiedzi otrzymała od niego uśmiechniętą buźkę, która też wywołała na jej ustach niekontrolowany uśmiech. Razem z Adamem usiedli w ogródku przy jednej z pizzerii, w dość ustronnym miejscu. Lokal mieścił się na tyłach domu handlowego, którego lata świetności przypadały na czasy komunizmu. Sama wybrała to miejsce i miała nadzieję, że Adam nie pomyśli, że zależało jej na romantycznej atmosferze. W tamtej chwili zależało jej na dyskrecji i możliwie najmniej widowiskowym zakończeniu ich rozmowy. W przypadku gdyby było inaczej, to miejsce odseparuje ich od wścibskich spojrzeń. Kiedy już usiedli i zamówili coś do picia, Adam złapał ją za rękę i próbował spleść jej palce ze swoimi. Zabrała dłoń w pośpiechu i w tej właśnie chwili postanowiła wyłożyć karty na stół. – Masz kogoś? Ten koleś z tatuażami? – zapytał wprost, kiedy spłoszona cofnęła rękę. – A może chodzi o coś innego? Przestraszyłaś się tego, co ci powiedziałem? – Adam, posłuchaj… – Wzięła głęboki wdech i wolno wypuściła z płuc powietrze. – Nie mam nikogo. Nie chcę się z nikim wiązać. Nie chodzi o ciebie. – Gdy usłyszał ten wyświechtany zwrot, na jego przystojnej twarzy pojawił się natychmiast grymas niedowierzania. – Dlaczego? Nie chcesz mieć kogoś, na kim mogłabyś zawsze polegać? – zapytał smutnym, ale wciąż pełnym nadziei głosem. – Kogoś, z kim mogłabyś spędzać wolny czas? – Wyglądał, jakby naprawdę chciał to wiedzieć i próbował ją zrozumieć. Popatrzył jej prosto w oczy, a ona nie odwróciła wzroku, tylko delikatnie się uśmiechnęła. – Mam z kim spędzać czas i na kim polegać, a z doświadczenia wiem, że posiadanie chłopaka tego nie gwarantuje. – Przed jej oczami stanął Łukasz, jej chłopak z poprzedniego życia. – Masz kiepskie doświadczenia. Nie mierz wszystkich jedną miarą – powiedział, pocierając ręką kark. Jest opalony, a może to jego naturalny kolor skóry? – pomyślała nagle,

zaskoczona dziwnym kierunkiem, w jakim pomknęły jej myśli. – A może chodzi ci o Martę? – dodał po chwili z desperacją. – Co masz na myśli? – zapytała czujnie, marszcząc przy tym brwi. – Karina… ja wiem, co ona do mnie czuje – powiedział zawstydzony, uciekając wzrokiem gdzieś w bok, w kierunku sąsiedniego stolika. O cholera. – Nie, Adam. To nie ma z nią nic wspólnego. – Celowo ucięła ten temat, nie potwierdzając, ale też i nie zaprzeczając tym informacjom. Nie była pewna, czego życzyłaby sobie jej przyjaciółka. – Słuchaj, jesteś fajnym facetem. Naprawdę. To ja nie jestem gotowa na żaden związek. Przykro mi. – Taka była prawda. Było jej szczerze przykro, że nic do niego nie czuła. Może właśnie tego potrzebowała, normalnego związku z kimś, kto przywróciłby ją do życia. Niestety, tym kimś nie był Adam. Wciąż czuła ciężar tej rozmowy i zawód, który mu sprawiła, ale z każdym krokiem stawał się on mniej przytłaczający. Uniosła twarz ku słońcu. Co tam piegi, niech ją ogrzewa, póki pogoda znowu się nie załamie, przynosząc na powrót deszcz i słotę. Gdyby mogła, rzuciłaby się na pobliski trawnik i leżałaby tak cały dzień. A potem zostałaby zgarnięta przez policję za nieobyczajne zachowanie, zaraz po sprawdzeniu alkomatem ilości promili w wydychanym powietrzu. No tak, w normalnym świecie nikt się tak nie zachowuje. Była już w połowie drogi do przychodni, kiedy zadzwonił jej telefon. Na wyświetlaczu pokazał się numer Aleksandra. Czy kiedykolwiek jej serce przestanie się tak szamotać na widok chociażby jego imienia? Potrzasnęła głową i odebrała po drugim dzwonku, przywołując się do porządku. – Tak? – Udawanie niewzruszonej zaczynało wychodzić jej coraz lepiej. – Cześć. I jak poszło z… jak mu tam? – Była pewna, że celowo nie wypowiadał jego imienia, przecież dobrze je znał. Przez telefon jego głos wydawał się bardzo niski, a przez to niesamowicie seksowny. Przygryzła wargę i próbowała skupić się na jego pytaniu. – Tak jak można się było spodziewać. Takie delikatne sprawy nigdy nie są łatwe – odpowiedziała zgodnie z prawdą. – Wiem. Pozbiera się. Gdzie jesteś? – zapytał szybko. – W drodze do naszego psa – odpowiedziała bez zastanowienia, po czym szybko się zreflektowała i dodała: – To znaczy do psa, którego uratowaliśmy. – Nic nie mogła poradzić na to, że nie potrafiła się skupić, słysząc jego głos. – Naszego psa. – Usłyszała, że się uśmiecha. – Wolę tę wersję. Mogę do ciebie dołączyć? – zapytał od razu. – Jeśli masz ochotę. Ja w każdym razie nie mam nic przeciwko temu – odpowiedziała lekko, jakby nie robiło na niej wrażenia to, że chce spędzać dosłownie każdą chwilę w jej towarzystwie. – Będę za jakieś piętnaście minut. – Szybko się rozłączył. Karina przełknęła głośno ślinę i ruszyła przed siebie. Spojrzała w szybę witryny sklepowej, którą właśnie mijała. Zebrała ponownie włosy w kucyk i związała je gumką. Stwierdziła, że w tych warunkach nie jest już w stanie zrobić nic więcej dla swojego wyglądu, i ruszyła dalej. Kiedy stanęła pod przychodnią, której nazwa sugerowała, że jest to raczej jakaś piekarnia niż gabinet weterynaryjny, rozejrzała się wokół siebie. Miejsce wyglądało tak samo, ale ona miała wrażenie, że znalazła się po drugiej stronie lustra, a wszystko dookoła jest tylko odbiciem rzeczywistości, albo odwrotnie – właśnie teraz widzi wszystko takim, jakie powinno być. Skąd takie wrażenie? Zamyśliła się na chwilę, po czym weszła do chłodnej poczekalni, gdzie

przywitała ją z uśmiechem Ula. Nietypowo jak dla niej, rozpuściła rude kręcone włosy, w których wyglądała, jakby nosiła aureolę zrobioną ze słońca. – Cześć, Kara. Jesteś w samą porę. – Odłożyła czarny notes, w którym coś pisała, i podała go Ninie. – Pomożesz mi karmić swojego pacjenta. – Jasne – odpowiedziała z entuzjazmem. Nie miała nic przeciwko zajmowaniu się psiakiem. W końcu stała się za niego odpowiedzialna, odkąd zdecydowała, że go uratuje. Ula wprowadziła ją do tego samego pomieszczenia, w którym znajdował się ostatnio. Kundelek wyglądał już o niebo lepiej. Na jej widok podniósł brązowy łebek i wpatrywał się w nią jak w dobrego przyjaciela. Nie miał już podłączonej kroplówki i dzisiaj po raz pierwszy miał zjeść o własnych siłach. – Co słychać u Mai? Czy ona zamierza w ogóle wrócić z tej zimnej i ponurej Szkocji? – zapytała Ula, która była dobrą przyjaciółką jej siostry ze szkoły średniej. – Nie wiem, Ula. Zważywszy na to, co się dzieje u nas, Szkocja jest teraz jak Malediwy. – Ula zaśmiała się. – Ale tak poważnie, jedyne, co wiem na pewno, to to, że ma przyjechać pod koniec wakacji, ale tylko na dwa tygodnie. – Jej siostra na dobre zadomowiła się na wyspach i tam układała sobie swoje życie. Karina tęskniła za nią, ale w pewnym sensie jej zazdrościła. Nie pragnęła niczego bardziej niż możliwości zaczęcia wszystkiego od nowa. Właściwie to chciałaby zaczynać od nowa cały czas. W różnych miejscach, wśród różnych ludzi. Mogłaby bez przerwy podróżować i zostawiać za sobą to, co już znała, być może z nadzieją, że kiedyś wróci. Jeśli nie, to z przeświadczeniem, że każde nowe miejsce to nowy początek. Przykucnęła przy kojcu psa i pogłaskała go po łebku, a ten odpowiedział jej mokrym liźnięciem po ręku. Uśmiechnęła się do niego. – Już masz się lepiej… Nawet nie wiemy, jak się nazywasz – przecież nie mogła go wiecznie nazywać psem czy kundlem. – Ula, jak myślisz, jak się nazywa, na jakie imię wygląda? Ula, która właśnie przygotowywała dla niego porcję karmy z dodatkiem antybiotyku, spojrzała na niego z miną znawcy. – Wygląda na jakiegoś Burka albo Azora. – Parsknęła śmiechem. – To ma być twoja propozycja? – powiedziała Karina z wyrzutem. – Nie bój się, na pewno nie nazwiemy cię tak pospolicie. Wymyślimy ci jakieś ładniejsze imię. – Pogłaskała go znowu, chcąc dodać mu otuchy. Ula przykucnęła i postawiła miskę w kojcu. – Kara, musisz mu przytrzymać głowę, tak żeby dosięgnął do miski. – Zademonstrowała jej całą procedurę. – Tylko nie pozwól mu ominąć leku. Jeśli będzie trzeba, wsadź mu go na siłę do pyska. Nie chcę go więcej kłuć, więc musi przyjąć antybiotyk w ten sposób. – Wprawnym ruchem podtrzymała mu głowę i przybliżyła miskę. – Poradzisz sobie? – Pewnie. W razie czego będę krzyczeć. Głośno – zażartowała, ale poczuła się niepewnie na myśl o pozostaniu samej z rannym psem. Nie chciała zrobić mu krzywdy. – W takim razie zostawię cię na chwilę i pójdę przyjąć następnego pacjenta. – Wstała i wyszła z gabinetu, zostawiając ją z głodnym psiakiem. – No i zostaliśmy sami. – Odpowiedział jej jednym krótkim szczeknięciem. – No tak, ja tu gadam, a ty pewnie umierasz z głodu. – Podniosła miskę w jednej ręce, drugą podtrzymała mu głowę, a pies zaczął łapczywie jeść. – Przepraszam, że wspomniałam o tym umieraniu – dodała, zdając sobie sprawę, że zachowuje się w stosunku do zwierzaka nietaktownie, nawet jeśli jej nie rozumiał. – No więc, jak byś chciał się nazywać?

Nie usłyszała, że ktoś wszedł. Poczuła tylko, jak przy niej klęka. Od razu wiedziała, że to on. Poczuła go, zanim się odezwał, pachniał tak jak wtedy, w tym samym miejscu. Jak świeży, nowy dzień. – Potrzebujesz pomocy? – odezwał się w końcu, a po jej plecach przebiegł dreszcz. – Nie, chyba sobie radzimy. – Pies jakby na potwierdzenie zaszczekał, a ona zaśmiała się. – Prawda? – Poczekaj, ty go przytrzymaj, a ja pomogę ci z miską. – Podwinął rękawy i wziął od niej naczynie, muskając przy tym jej palce. – Teraz jest lepiej. I jak postanowiłaś go w końcu nazwać? – Uśmiechnął się do niej. Chyba musiał wejść wcześniej, niż myślała. – Wciąż nie wiem, ale nie może zostać po prostu psem. – Poklepała go za uchem. – Każdy powinien mieć imię, nawet taki brzydki kundel jak on – powiedział żartobliwie. – Wcale nie jest brzydki – zaprzeczyła szybko. – To znaczy trochę jest, ale w taki uroczy sposób – sprostowała. Aleksander klęczał tak blisko niej, że gołym przedramieniem co chwilę dotykał jej ręki, a to utrudniało jej skupienie się na zadaniu. Pies wyjadł wszystko prócz tej części, w której było lekarstwo. Skąd wiedział, że tam jest? – No i teraz mamy problem. Zostawił tylko lekarstwo, a musi je zażyć. Ula kazała mu je wcisnąć siłą. Wiesz może, jak to zrobić? – Naprawdę nie wiedziała, jak się do tego zabrać. – Pokaż mi go. – Nachylił się nad nią i złapał psiaka za pysk, przytrzymując obiema rękami z dwóch stron. – No przecież wiesz, że musisz to zjeść, im szybciej, tym lepiej – przemówił do niego łagodnie. Karina nie mogła przestać myśleć o tym, że przez cały czas się dotykali, to kolanami, to ramionami. Kundel ustąpił w końcu i otworzył pysk, a Aleksander wcisnął mu ostatnią porcję karmy. – No, nareszcie. Dobry piesek. – Pogłaskał go po głowie. – Nie będę pytała, gdzie się tego nauczyłeś. – Położyła w końcu głowę psa i sięgnęła po drugą miskę, aby nalać mu wody. Wstała z kolan, przytrzymując rękoma sukienkę. – No tak, ty nie lubisz pytać, ale założę się, że lubisz wszystko wiedzieć. – Puścił do niej oko, a ona zdała sobie właśnie sprawę, że zrobił tak po raz pierwszy, odkąd się poznali, i była tym odkryciem niezwykle podekscytowana. – Nie, nie lubię wiedzieć wszystkiego. – Znowu uklękła i ponownie przytrzymała psu głowę, aby mógł się napić. Aleksander milczał, ale czuła, że nie odrywa od niej wzroku. – O czym nie chciałabyś wiedzieć? – Popatrzył jej prosto w oczy, był poważny i zaciekawiony, i najwyraźniej zdeterminowany, żeby wciągnąć ją w jakieś skomplikowane tematy. O tym, co mi się przydarzyło, pomyślała bez zastanowienia, powiedziała jednak: – Jest wiele rzeczy, o których chciałabym zapomnieć i których nigdy nie chciałbym się dowiedzieć. – Alek wciąż się jej przyglądał, jakby chciał przejrzeć ją na wylot tymi swoimi wielkimi oczami. Poczuła, że się czerwieni, ale nie odwróciła wzroku. – Co na przykład? – drążył. Siedział oparty o ścianę, nogi przyciągnął do siebie, a na nich oparł łokcie. Położył podbródek na skrzyżowanych ramionach i uśmiechał się jednym kącikiem ust, czekając na jej odpowiedź. Karina zastanawiała się, czy zdaje sobie sprawę z tego, jaką ma niesamowitą twarz. Gdy się uśmiechał, wydawała się wręcz piękna z tymi delikatnymi zmarszczkami wokół oczu,

a czasami, gdy był ponury i zły, stawała się nieładna, ale nawet wtedy wciąż fascynująca. Jak to możliwe? – I kto to teraz chciałby wiedzieć wszystko? – powiedziała, chcąc zakończyć ten temat. Chyba zrozumiał jej niechęć do kontynuowania tego wątku, ponieważ zamilkł, spoglądając na swoje dłonie, i posmutniał. Na pewno też wiedział o czymś, o czym pragnąłby zapomnieć. – Dlaczego się wtedy zatrzymałeś? – Była ciekawa, czemu to zrobił, czy zawsze zachowywał się jak bohater, czy tylko ten jeden, jedyny raz. Alek wzruszył ramionami z zagadkowym wyrazem twarzy. – Wyglądałaś na taką przerażoną – powiedział cicho. – Zauważyłem to nawet w takim deszczu i spoglądając tylko raz w twoją stronę. – Mówił tak, jakby wciąż obserwował tę scenę. – Żałujesz? Żałujesz, że to byłem ja? – zapytał nagle, patrząc jej prosto w oczy. – Dlaczego miałabym żałować, że mi pomogłeś? – zapytała zdumiona, marszcząc znacząco brwi. – Pytam, czy żałujesz, że to byłem ja, a nie ktoś inny – dodał, wymawiając powoli każdy wyraz. – Nie wiem, o co ci chodzi. Nigdy tak nie pomyślałam. Skąd taki pomysł? Owszem, raz czy dwa, będąc na niego zła, tak właśnie pomyślała, ale chyba nie nauczył się jeszcze czytać w jej myślach, w dodatku tak wybiórczo. Karina podniosła się z kolan i zadecydowała, że pora stąd wyjść, zanim atmosfera jeszcze bardziej się zagęści. Z jakichś niewytłumaczalnych przyczyn to pomieszczenie działało niekorzystnie na ich wzajemne relacje. Pogłaskała kundla, który ponownie zapadł w sen. – Chyba możemy już wracać – powiedziała, a Aleksander poszedł za jej przykładem i wstał, otrzepując się z kurzu. Kiedy opuścili gabinet, w recepcji znowu spotkali Ulę, której Karina zdała relację z przebiegu karmienia. Ta uśmiechnęła się i skinęła głową na Aleksandra. – Czy to nie ten facet, który pomógł ci go przywieźć? – zapytała cicho, tak aby Alek nie mógł ich usłyszeć. Karina przytaknęła, kiwając głową. Zrobiła przy tym minę, która miała oznaczać, że jego obecność to nic wielkiego. – Aha. Fajny jest. – Ula zamruczała jak zadowolony kot. – Nina, nie gap się tak na niego, jest tu z Kariną – rzuciła do recepcjonistki z uśmiechem. – Przestańcie, bo was usłyszy, i nie jest tu ze mną, tylko jesteśmy tu całkiem osobno i przypadkiem. – Nie wiedziała, dlaczego wpadła w panikę i zaczęła bez ładu i składu łgać. – Jasne. Jakoś strasznie dużo razy na siebie tu przypadkiem wpadacie, aż strach pomyśleć, jak to wygląda poza przychodnią – rzuciła uszczypliwie Nina. Po chwili zrozumiała, że powiedziała zbyt wiele, zmieszana odwróciła się i zajęła się pisaniem czegoś w czarnym notesie. Ula podniosła brwi ze zdziwienia. – Nie zwracaj na nią uwagi, ma zły dzień. Będziesz jutro? Otwieram tylko, żeby nakarmić zwierzaki, będę około piętnastej. – Będę – odpowiedziała Karina i pożegnały się. Aleksander skinął głową Uli i Ninie i wyszli razem na zewnątrz, w sam środek pięknego dnia. * Przez chwilę szli w ciszy, wciąż czując ciężar niewypowiedzianych do końca w gabinecie słów. Aleksander chciał usłyszeć od niej to, co nie dawało mu od jakiegoś czasu spokoju. Czy

czuje się przytłoczona jego obecnością i natarczywością? Bał się, że zacznie mieć go powoli dość. Obawiał się, że któregoś dnia umówi się z nim „na kawę”, powie, że nie chce go już widywać, i poprosi grzecznie, żeby się od niej odpieprzył. Jeśli kiedyś do tego dojdzie, to czy on będzie w stanie spełnić jej prośbę? Zakręciło mu się w głowie od tych pytań, na które nie znał odpowiedzi. Może to są właśnie te rzeczy, o których człowiek nie chce wiedzieć. Czy właśnie to miała na myśli? Nie wiedział, dokąd się właśnie udawali, i szczerze mówiąc, było mu to całkowicie obojętne. Gdyby to było możliwe, w ogóle by się z nią nie rozstawał. Czy już kompletnie mi odbiło? – Dokąd teraz? – Popatrzyła na niego tymi zielonymi oczami, które potrafiły przyprawić go o zawrót głowy jednym tylko spojrzeniem. Chryste, przestań już i skup się, ty cholerny Romeo, próbował sam siebie przywołać do porządku. – Dokąd tylko zechcesz – powiedział, uśmiechając się. – Tak jak w nocy, a ja pójdę za tobą, gdziekolwiek mnie poprowadzisz. – Zabrzmiało to dwu-, a nawet trójznacznie, ale co z tego. – No proszę, jaki odważny. – Uśmiechnęła się. – Szczerze mówiąc, za dnia mam mniej polotu – dodała, wzruszając ramionami. Uniosła delikatnie twarz ku słońcu. – Usiądźmy gdzieś na zewnątrz i napijmy się czegoś. Już wiem! Chodź, znam fajne miejsce. – Przyspieszyła kroku, przywołując najwyraźniej szczyptę tego polotu, który pozostał z ich nocnego spaceru. Przyglądał się, jak jej luźna sukienka łopocze na wietrze, zaznaczając przy tym zarys jej figury. Była szczupła, ale nie chuda. Tam gdzie trzeba, zaokrąglona, a w innych miejscach, takich jak talia, wąska, co jeszcze bardziej podkreślał szeroki pasek opinający ją powyżej krągłych bioder. Nie mógł oderwać od niej wzroku. Poczuł, jak robi mu się gorąco, i nie miało to nic wspólnego ze wzrostem temperatury w powietrzu. Szli wąskimi alejkami, biegnącymi przez niewielkie, zielone osiedla domków jednorodzinnych. W powietrzu wciąż czuć było zapach wilgotnej ziemi, która nasiąkła nocnym deszczem. Słońce przyjemnie grzało ich w plecy i Aleksander miał ważenie, że jego wszystkie zmartwienia, lęki i frustracje rozpływają się w drżącym od ciepła powietrzu. Nie pamiętał już, kiedy ostatnio czuł się tak lekko, tak jakby ktoś ściągnął mu z ramion ciężar, od którego ledwo trzymał się w pionie. Karina prowadziła, a on szedł za nią na niewidzialnej smyczy, którą mu założyła tego dnia, gdy zobaczył ją po raz pierwszy. Najstraszniejsze było to, że w ogóle nie zdawała sobie z tego sprawy. Wszystko wydarzyło się zaledwie kilka dni temu, a wydawało mu się, że od chwili ich poznania minęło dobrych parę miesięcy. – O czym tak rozmyślasz? – zapytała nagle, wybudzając go z odrętwienia. Przełknął ślinę, żeby nawilżyć gardło, w którym mu zaschło. – O tym, jak zobaczyłem cię po raz pierwszy – powiedział zgodnie z prawdą. – Wyglądałam jak zmoknięta kura. – Zaśmiała się. – Lepiej tego nie pamiętać. – Chyba się zawstydziła, bo uciekła od niego wzrokiem. – To prawda, nie wyglądałaś za dobrze, ale za żadne skarby tego nie zapomnę. – Roześmiał się na głos, czekając na jej reakcję. Zmrużyła oczy i popatrzyła na niego spode łba. – Ty nie wyglądałeś wcale lepiej – odcięła się. – Nieprawda. Ja zawsze wyglądam dobrze. Przecież ta dziewczyna z recepcji nie mogła oderwać ode mnie oczu. – Zaczął znowu ją prowokować. – Do tej pory nie może – dodała lekkim tonem. Czyżby była zazdrosna? – pomyślał

i uśmiechnął się na te daleko idące przypuszczenia. – Ale wszyscy wiedzą, że ma zły gust. I czar prysł. Złośnica. Tym razem on spoważniał i udał, że się obraża. Zbliżali się właśnie do wybrukowanej, szerokiej ulicy, która prowadziła wprost do kilkusetletniego kościoła. Chyba nie tam się wybieramy? – pomyślał z rozbawieniem. Byli w samym centrum, przy jedynym w mieście rondzie, które stanowiło jeden z ważniejszych punktów orientacyjnych. Porośnięte dookoła dużymi sosnami i otoczone historycznymi zabudowaniami, takimi jak ratusz, stara cerkiew czy wspomniany kościół, było wizytówką miasta. Karina poprowadziła go do małej restauracji stylizowanej na włoską trattorię. Na zewnątrz stały niebiesko-białe parasole, a przy drewnianych stolikach wiklinowe fotele. Wszystko tonęło w czerwonych pelargoniach, które wysypywały się ze zwisających donic. Od wejścia witały ich smakowite zapachy, które sprawiły, że ślinianki Aleksandra poszły w ruch. – Ładnie tu. – Pochwalił jej wybór. – Uwielbiam włoską kuchnię. – Karina uśmiechnęła się i usiadła przy jednym ze stolików, najbardziej wysuniętym na zewnątrz. Oparła się na krześle i znowu wyciągnęła twarz ku słońcu. Zachowywała się jak wiecznie spragniony ciepła kot. Aleksander zdał sobie sprawę, że nie pierwszy raz porównuje ją w myślach do tego zwierzęcia. Wszystko przez jej oczy i sposób, w jaki się poruszała, a teraz jeszcze to. Był ciekaw, czy w łóżku też zachowuje się jak spragniona pieszczot kocica. Przygryzł mocno wargę, puszczając wolno cugle swojej nieprzyzwoitej wyobraźni. To z powodu długiej posuchy, zaczął się sam przed sobą tłumaczyć, chociaż to była akurat prawda. – Udały się zakupy? – zapytała nagle, wytrącając mu tym kudłate myśli z głowy. Wczytywała się z uwagą w kartę dań, nie poświęcając mu ani jednego spojrzenia. Chyba mu nie uwierzyła, że znowu całkiem przypadkiem na siebie wpadli. No, może nie do końca przypadkiem, ale przecież jej nie śledził. Później tak, ale nie od razu, tylko po tym, jak zobaczył ją – całkiem przypadkiem – na ulicy. Tak. Taką linią obrony na pewno odsunąłby od siebie wszelkie podejrzenia. Całe szczęście, że te pokrętne myśli nie pojawiły się w postaci słów. – Dziękuję, poszło całkiem znośnie. – Przybrał kurtuazyjny ton. – Myślisz, że cię śledziłem, tak? – dodał po chwili ciszy zniecierpliwionym tonem. – Masz mnie za jakiegoś psychopatę? – kontynuował poirytowany, kiedy uparcie milczała. Karina wybuchła śmiechem, widząc jego przesadzoną reakcję na jej niewinne pytanie. – Przecież tylko zapytałam, jak udały się zakupy. Skąd ten wybuch, Aleksandrze? – Wciąż była rozbawiona, ale mówiła bardzo poważnym tonem. Złożyła kartę i dodała: – Ale skoro pytasz, to tak, czasami wydaje mi się, że mnie śledzisz. – Widząc jego zszokowane spojrzenie, powiedziała: – Nie możesz mnie za to winić. Zawsze wiesz, gdzie jestem, i zjawiasz się tam jakby nigdy nic. – Mówiła już całkiem poważnie. – To małe miasto i dlatego ciągle na siebie wpadamy. Możesz uznać, że to przeznaczenie – odpowiedział, a kiedy Karina wywróciła oczami, słysząc ostatnie zdanie, dodał już całkiem poważnie: – Uwierz mi, nigdy cię nie śledziłem. Popatrzył jej prosto w oczy, a ona kiwnęła głową. – Wierzę ci – powiedziała tylko, a jemu zrobiło się lżej na sercu. Nie zniósłby sytuacji, w której zaczęłaby go unikać, bojąc się o swoje bezpieczeństwo. Obsesyjnie pragnął być blisko niej, ale za nic w świecie nie naraziłby jej na dyskomfort, pozbawiając ją możliwości swobodnego poruszania się po mieście. – To dobrze. Co jemy? – Nachylił się nad menu i próbował coś z tego wyczytać, ale z trudem mógł się skupić nad tym, na co właśnie patrzył.

Po chwili zjawiła się kelnerka, aby przyjąć ich zamówienie. Karina wybrała ravioli z grzybami, a on tagliatelle ze szpinakiem. Zamówili też po lampce wina. Przyglądał się, jak Karina sączy je powoli, co chwilę spoglądając na niego spod długich, ciemnych rzęs i oblizując za każdym razem wargi. Przyjaciele, przyjaciele, przyjaciele, powtarzał w myślach. – Co kupiłeś? Chyba możesz się przyznać – ciągnęła dalej ulubiony temat każdej kobiety. – Garnitur. Na wesele – odpuścił w końcu. – Nie potrafię wyobrazić sobie ciebie w garniturze. – Spojrzała bezwiednie na jego ręce i dekolt. – Ja też, ale najwyraźniej moja siostra może i dlatego musiałem wydać fortunę, żeby wpasować się w jej wizję idealnego wesela – odpowiedział, a w jego głos wdarło się kilka nieproszonych nut poirytowania. – No wiesz, jak to jest, „ten jeden, jedyny dzień”. – Chyba to była ironia, ale nie dałby za to głowy. – A ty masz wizję tego jedynego dnia i planujesz go od dziecka? – zapytał z uśmiechem. – O tak, zaplanowałam go od początku do końca, nie zostawiając miejsca na przypadek. Nawet mój przyszły mąż, który oczywiście nie wie jeszcze, że nim będzie, musi być idealnym tego dopełnieniem. – Poczuł skurcz w żołądku na samą myśl o tym, że jakiś facet, gdziekolwiek się teraz znajduje, może zostać jej mężem. Uśmiechnął się jednak, próbując nie dać się tak żałosnym obawom. – Doprawdy? Czyli wy wszystkie takie jesteście? – zażartował. – Mówiąc szczerze, to nigdy, ale to nigdy nie poświęciłam nawet jednej myśli temu, jak mógłby wyglądać dzień mojego ślubu – powiedziała, biorąc spory łyk wina. – Jest to ostatnia rzecz, o której miałabym ochotę myśleć. – Pewnie będziesz mówiła inaczej, gdy poznasz tę właściwą osobę. – Karina popatrzyła na niego zdumiona. Nie wiedział, czemu to powiedział, czasami mówił szybciej, niż myślał. Dodał jednak szybko: – Mówię to na przykładzie mojej siostry i Jamesa. – Obserwował jej reakcję i zaczął się zastanawiać, czy nie popełnił jakiegoś nietaktu. Może jej niechęć do związków wynika z jakiegoś zawodu miłosnego, a on tylko rozdrapuje rany? – Czyli jest jeszcze dla mnie nadzieja – powiedziała, a w jej głosie pojawił się smutek. Nie zdążył tego skomentować, ponieważ kelnerka przyniosła posiłek. Karina poprosiła o kolejną porcję wina, pytając go wcześniej, czy też ma na to ochotę. Miał, i to dużą. Nie był tylko do końca przekonany, czy to dobry pomysł, ale w końcu to tylko wino, przecież się nie upije. – James to ten wysoki, przystojny facet z ciemnymi włosami, który siedział przy twojej siostrze w barze? – zapytała, zabierając się za ravioli. – Nie wiem, czy jest przystojny. – Oczywiście, że wiedział, ale przyznanie się do tego byłoby co najmniej dziwne. – Nie gustuję w facetach, ale tak, to on – odpowiedział, nawijając makaron na widelec. – W takim razie rozumiem, dlaczego twoja siostra chce wyjść za mąż. – Uśmiechnęła się pod nosem i wsadziła kolejny kęs do ust. – Skoro tak twierdzisz. Mogę jedynie potwierdzić, że to fajny koleś i ma totalnego fioła na punkcie mojej siostry. Tak na wszelki wypadek, gdyby ci przyszło do głowy coś głupiego. Ma też wolnego brata bliźniaka, ale o tym akurat nie musisz wiedzieć. – Zabrzmiał jak zazdrosny nastolatek, zarówno na głos, jak i w myślach, i poczuł wstyd za samego siebie. – Boże broń – powiedziała nagle. – Pewnie nawet by na mnie nie spojrzał, biorąc pod uwagę to, jaka piękna jest twoja siostra – mówiła zupełnie poważnie.

Skoro ona jest piękna, to jak wyglądasz ty? – pomyślał zszokowany. Chyba nigdy nie widziała siebie w lustrze. – Myślisz, że tylko o to chodzi? Że liczy się to, jak wyglądasz, a wszystko inne ma drugorzędne znaczenie? – zapytał, ciekawy jej zdania. – Oczywiście, że nie, ale nie bądźmy naiwni. Wygląd ma znaczenie, przynajmniej w pierwszym okresie znajomości. – Brzmiała jak ktoś doświadczony w tej materii. – I wcale nie twierdzę, że ładnej osobie, a w szczególności kobiecie, jest łatwiej w znalezieniu kogoś; nigdy nie może mieć pewności, że nie chodzi tylko o jedno. – Czy właśnie w tym tkwił problem? Boi się, że chcę ją wykorzystać? – Masz złe doświadczenia? – zapytał w nadziei na to, że może uda mu się odkryć źródła jej niechęci do jakichkolwiek związków. – Skąd. Nie mówię o sobie – obruszyła się, marszcząc czoło. – Mam na myśli moją najlepszą przyjaciółkę, która wręcz nie może odgonić się od facetów, i która będzie musiała pocałować tysiąc żab, zanim któraś zechce zmienić się w księcia – dodała, machając widelcem, na którym nadziała makaron. Aleksander nie mógł uwierzyć, że mówi to tylko z doświadczenia Marty, która owszem, była bardzo atrakcyjna, ale przy Karinie po prostu bladła i wtapiała się w tłum. Zresztą nie chciał słuchać o Marcie, zamierzał dowiedzieć się czegoś o niej. – A ty? Byłaś kiedyś zakochana? – Nigdy się nie dowie, jeśli nie zapyta jej wprost, a skoro wypił już dwa kieliszki wina, to miał mniejsze opory przed zadawaniem tego typu pytań. Karina zastygła z widelcem w ustach, po czym przeżuła i odezwała się z rezerwą i czujnością w głosie, jak zwykle, kiedy słyszała osobiste pytania, a to było ekstremalnie osobiste. – Słucham? – zagrała na zwłokę. – Pytam, czy byłaś kiedyś zakochana – wymówił powoli każdą sylabę, nie pozostawiając cienia wątpliwości co do treści zdania. – Nie wiem – rzuciła szybko i upiła ostatni łyk wina. Jak mogła tego nie wiedzieć? Karina skinieniem poprosiła kelnerkę o ponowne napełnienie ich kieliszków. – Jak to? – drążył. – Nie wiem – powtórzyła. – Byłam z kimś ponad rok, ale nie wiem, czy byłam w nim zakochana. Wtedy pewnie tak uważałam, ale teraz nie wiem. – Wyglądała na zagubioną i nieobecną. O niektórych rzeczach wolałby się nigdy nie dowiedzieć, tak jak na przykład o istnieniu jej byłego, z którym była w związku przez ponad rok, ale bez tego jednego kawałka układanki nie dowiem się, jak wygląda cały obraz. Nagle ocknęła się i zapytała: – A ty? – Nie – odpowiedział szybko i pewnie. To było akurat proste pytanie, na które potrafił odpowiedzieć bez wahania. Popatrzyła na niego i nie wiedział, czy to, co pojawiło się na ułamek sekundy w jej oczach, to ciekawość, ulga czy zdziwienie. – No cóż, wszystko przed tobą. Mówią, że to fajny stan. – Uśmiechnęła się w ten jeden szczególny sposób, który mógł oznaczać dosłownie wszystko. Nie wiedzą, o czym mówią, Karina. Przez większą część czasu wcale nie jest fajnie. Kiedy kelnerka zaczęła sprzątać z ich stołu, w jej torebce coś zabrzęczało. Przeprosiła i sięgnęła do niej, wyciągając telefon. Zmarszczyła nos, czytając SMS-a. Wyglądała na niepocieszoną i zmęczoną. – Coś się stało? – zapytał zaniepokojony. – Zobacz. – Podała mu telefon, a on wziął go niepewnie do ręki i przeczytał.

Rozumiem, że nie jesteś jeszcze gotowa, ale poczekam na Ciebie tak długo, jak będziesz chciała. Adam. – Ja pierdolę, jaki natręt – wyrwało mu się bez kontroli. Nie chciał być przy niej wulgarny, ale to było coś, czego nie mógł sobie w tym momencie odmówić. W jednej chwili prysnął jego dobry nastrój. – Jeśli nie rozumie subtelności, to może ja mu wytłumaczę, co oznacza dokładnie „nie jestem gotowa” – wciąż trzymał jej telefon w ręku, a Karina, najwyraźniej przerażona realnością jego groźby, wyciągnęła mu go szybko z dłoni i schowała do torebki. – Jakoś sobie z tym poradzę. W najgorszym razie długo sobie poczeka. W końcu mu się znudzi – powiedziała znużona i podparła rękoma policzek, cały już w drobnych piegach. Gapił się na nie bez żadnego skrepowania, czując, jak wbrew obawom wracał mu dobry humor. – Pewnie jestem cała w piegach? – zapytała speszona, dotykając dłonią policzka, a potem nosa, gdy zdała sobie sprawę, że wciąż się jej przygląda. – Zapomniałam o kremie z filtrem i teraz wyglądam, jakbym opalała się przez sitko. Aleksander zaśmiał się, słysząc to określenie. – Niepotrzebnie się przejmujesz, ładnie ci z nimi. – Uśmiechnął się, a ona się zawstydziła. – A co masz powiedzieć, kiedy już po fakcie. – Odwróciła głowę i gestem poprosiła kelnerkę o rachunek. – Chyba będziemy kwita. Zaprosiłam cię gdzieś w końcu, skoro tak bardzo się dopraszałeś. – Wcale nie chciał, żeby byli kwita. – I myślisz, że tym się ode mnie uwolnisz? – zapytał, odchylając się na krześle, które niebezpiecznie głośno pod nim zatrzeszczało. – Myślę, że to o wiele za mało, żebym mogła się ciebie pozbyć – odpowiedziała zamyślona, wsadzając pieniądze do pokrowca na rachunek. Miała rację, to o wiele za mało. – Idziemy? – Idziemy – powiedział i z ociąganiem podniósł się z wygodnego fotela. Dochodziła siedemnasta, a słonce wciąż przyjemnie grzało. Aleksander czuł się zrelaksowany, wypoczęty i… szczęśliwy. Zawsze tak się czuł, kiedy był z nią. Podświadomie zdawał sobie z tego sprawę od samego początku, ale dopiero teraz ubrał to w składne myśli. Jak objawienie, spłynęła na niego ta prosta prawda. Ta dziewczyna po prostu go uszczęśliwiała. Głodny takiego stanu, pragnął być blisko niej od chwili, w której otwierał oczy, do momentu, w którym je zamykał, zasypiając. Ale nawet w nocy chciał ją mieć przy sobie. Tak go zaskoczyło to odkrycie, że poczuł, jak jego serce zaczyna szamotać się w piersi z nadmiaru niespotykanych do tej pory emocji. Wziął kilka głębokich oddechów, bojąc się utraty kontroli i kolejnego dziś ataku paniki. Przeraził się myśli, że Karina mogłaby zobaczyć tę jego stronę, której tak się brzydził. Szli obok siebie tak blisko, że czuł jej zapach, i od razu się rozluźnił, wiedząc że jest tuż obok. Odwrócił głowę w jej stronę i zaczął przyglądać się jej długim włosom, przez które prześwitywało słońce, nadając im rdzawomiedziany odcień. Ledwo zwalczał odruch przeczesania ich palcami, żeby sprawdzić, jakie są w dotyku. Patrzył na odsłoniętą szyję, której pragnął dotykać palcami, wargami, językiem, i na pełne usta, do których gdyby przywarł, nikt nie byłby w stanie go od nich oderwać. Nie wiedząc, co zrobić z rękoma, przejechał nimi po włosach. – Dlaczego nic nie mówisz? – zapytała nagle, a on drgnął, słysząc jej głos, bo wyrwał go z tych niezbyt przyjacielskich fantazji na jej temat. – Myślę. – Uśmiechnął się.

– No proszę, i co takiego wymyśliłeś? – zapytała, drocząc się z nim. – Na razie jeszcze nic, ale po trzech kieliszkach wina w tak ciepły dzień nie można wiele ode mnie żądać. – Rzeczywiście był na lekkim rauszu i pewnie stąd te głodne myśli. Próbował się tłumaczyć sam przed sobą, zupełnie ignorując fakt, że przed kolacją, w stanie kompletnej trzeźwości, jego fantazje nie przedstawiały się wcale lepiej. Karina zaśmiała się w głos, jakby go przejrzała na wylot. – Nie bądź taki skromny. Na pewno w tej chwili stworzyłeś program komputerowy, dzięki któremu przejmiesz kontrolę nad rządem. – Mrugnęła do niego. – Na to wpadłem już w podstawówce, teraz próbuję czegoś trudniejszego – zażartował, a ona spojrzała na niego z podziwem, co sprawiło, że serce podskoczyło mu w piersi. – Zazdroszczę ci twoich umiejętności. Serio. – Naprawdę mówiła szczerze. – Zamieniłabym się z tobą na twój analityczny umysł. – Lepiej nie – powiedział z paniką w głosie. – Nie masz pojęcia, na co mogłabyś się tam natknąć. – Próbował zażartować, ale nie bardzo mu to wyszło, ponieważ wizja odsłonięcia przed nią swoich myśli i strachów, które w nich pomieszkują, lekko go przeraziła. Kiedy mijali osiedle, gdzie wygłupiali się wczoraj w nocy, zrozumiał, że właśnie odprowadza ją do domu. Czy widok jej kolorowego bloku będzie już zawsze wywoływać u niego nieprzyjemny skurcz w żołądku? – Rozumiem, że wracasz do domu? – zapytał wprost. – Chyba już najwyższa pora. Wieczorem wychodzę, a chcę zdążyć zrobić obiad dla mojej mamy, która wraca dziś późno. – Tyle informacji w jednym zdaniu, na usta cisnął mu się milion pytań. – Gdzie pracuje twoja mama? – Zdecydował się na to o jej rodzinie. – Jest lekarzem w miejskim szpitalu. Dokładnie anestezjologiem. – A tata? – Nigdy o nim nie wspomniała. Kiedy zadał jej to pytanie, na jej twarzy zaszła diametralna zmiana. Zniknął delikatny uśmiech, który pojawił się, gdy wspomniała o matce, a zastąpiło go kamienne spojrzenie. Jakby jej oczy zmieniły się w dwa piękne, ale zimne i twarde szmaragdy. – Ojca tak naprawdę nie poznałam. Odszedł od mamy i od nas, kiedy miałam trzy lata. Nigdy więcej go nie widziałam. – Przystanęli na chwilę przy olbrzymim klonie, rzucającym cień na plac zabaw, który pamiętał z ich nocnej wycieczki. Karina przysiadła na małej ławce nieopodal. Co chwilę mijali ich jacyś ludzie, śmiejąc się lub po prostu rozmawiając o codziennych, błahych zdarzeniach, ale on nie mógłby opisać ani jednej z tych osób, tak był zaabsorbowany jej wyznaniem. Chyba byłby kiepskim świadkiem, gdyby w okolicy popełniono zbrodnię. – Przykro mi – powiedział, i rzeczywiście tak było. Wyobraził sobie Karinę jako małą dziewczynkę, nie pierwszy z resztą raz, i nie mógł zrozumieć, jak ktoś mógłby ją porzucić. Miał ochotę dotknąć jej policzka i tylko siłą woli i resztkami instynktu samozachowawczego powstrzymywał się przed tym gestem. Na jej usta znowu wrócił delikatny uśmiech, który mówił, że wszystko jest ok. – Czy twoi rodzice są tu z wami? – zapytała, kontynuując wymianę informacji na temat ich rodzin. – Dzięki Bogu nie – zawył i wywrócił oczami, ale widząc jej zdumione spojrzenie, dodał szybko: – Przyjadą na samą uroczystość. Nie każdy ma wakacje. – Chciał złagodzić swoją reakcję na jej pytanie. – Cieszysz się, że ich nie ma? Nie dogadujecie się? – zapytała zaciekawiona. Szukał w głowie odpowiednich słów, aby nie zabrzmieć jak niewdzięczny gówniarz.

– Nie to, że się nie dogadujemy. Mój ojciec jest spokojnym i cichym człowiekiem, ale moja matka… – Zamilkł i wciąż szukał tego jednego, cholernego słowa, które pomogłoby ją określić. – Jest trudna. – Tak, „trudna” to ładny eufemizm określający kogoś, kto jest kontrolujący, apodyktyczny i wszechwiedzący. Nie był niesprawiedliwy. Taka właśnie była. Kochał ją i wiedział, że zrobiła wszystko, żeby mu pomóc, kiedy chorował, ale nie mógł już znieść jej humorów i wiecznej kontroli, dlatego też wyprowadził się z wielkiego i przytulnego domu do małej, ciemnej kawalerki w centrum, żeby chociaż przez chwilę pooddychać wolnością. – Rozumiem. – Kiwnęła głową i zapatrzyła się przed siebie. – Nie ma idealnych rodzin. Prawie każda jest dysfunkcyjna, tylko żaden jej członek nie przyzna się do tego głośno. – Przypatrywała się dzieciom bawiącym się w piaskownicy. – Potrafią kisić się w swoim domowym sosie tak długo, aż któregoś dnia sami się w nim topią. Ale oczywiście nikt z zewnątrz nigdy by czegoś takiego nie przewidział, bo przecież byli taką kochającą się i wspaniałą rodziną. – Wróciła wzrokiem do niego i uśmiechnęła się zawstydzona swoją długą przemową. – Masz rację. Niestety rodzina to jedna z niewielu rzeczy, na które nie mamy żadnego wpływu, a która, paradoksalnie, ma największy wpływ na nas. Czasami ciężko się od niej uwolnić. – Popatrzyła na niego ze zrozumieniem. Rozumiała. Wiedział, że tak jest, pomimo tego, że ledwie się znali. – Tak, ale czasami to jedyne wyjście, żeby nie zwariować do końca. – Uśmiechnęła się i spojrzała na zegarek. – Przy tobie kompletnie nie jestem w stanie kontrolować czasu. – Wstała, a on poszedł w jej ślady. – Teraz będę musiała wszystko robić w pośpiechu. – Dokąd się wybierasz wieczorem? – Oczywiście musiał i tego się dowiedzieć. – Wychodzimy gdzieś z Martą. Nie wiem jeszcze gdzie, ale chciałabym z nią porozmawiać. Wiesz, o Adamie. Naprawdę posłuchała jego rady. Bardzo go to ucieszyło, chociaż sam siebie nigdy nie uważał za jakikolwiek autorytet w takich delikatnych sprawach. No cóż, jeszcze mnie nie poznała za dobrze, pomyślał smutno. – Rozumiem – powiedział cicho. Nie zadał następnego pytania, chociaż wywierciło mu już prawie dziurę w języku, tak bardzo chciało z się z niego wyślizgnąć. Cieszył się, że tego nie zrobił, ponieważ to Karina mu je zadała. – Chciałbyś pójść z nami? – zapytała nieśmiało. – Oczywiście, jeśli nie masz już innych planów na wieczór. Owszem, miałem – wpatrywanie się w sufit i zastanawianie się, gdzie jesteś i co robisz. – Nie mam i chętnie się z wami wybiorę, tylko czy Marta nie będzie miała nic przeciwko? – zapytał, zastanawiając się, czy nie wejdzie im w paradę. – Nie będzie. Lubi cię. – Uśmiechnęła się. – Trudno się jej dziwić – zażartował szczęśliwy. – Trudno mnie nie lubić, pomimo moich licznych wad, o których nie pozwalasz mi zapomnieć. Karina wywróciła oczami i parsknęła śmiechem. – To wszystko dla twojego dobra. W przeciwnym razie poprzewracałoby ci się w głowie. – Wciąż się uśmiechając, szturchnęła go w ramię. Byli już na miejscu, ale tym razem nie poczuł tego dziwnego uczucia strachu, które pojawiało się zawsze, kiedy musiał się z nią rozstać, nie wiedząc, kiedy znowu się zobaczą. Teraz wiedział, że stanie się to wkrótce. Karina przywitała się z sąsiadkami, które siedziały na ławce nieopodal i nie spuszczały z nich oczu. Obie kobiety, w średnim wieku, jedna ubrana w długą kwiecistą sukienkę, druga

w spodnie i białą, koszulową bluzkę, uśmiechały się drapieżnie, wciąż taksując go wzrokiem, nie wykazując przy tym krzty skrępowania. Poczuł się jak najnowszy okaz egzotycznego zwierzęcia w zoo. Czy nie miały nic lepszego do roboty niż podsłuchiwanie ludzi? Mimo wszystko uśmiechnął się do nich miło, krzesząc ze swoich pokładów uroku osobistego jakiś ochłap, żeby rzucić im go na pożarcie. – No to teraz przysporzyliśmy tym dwóm miłym paniom tematów do plotek. – Oparł się jedną ręką o metalowy słupek podtrzymujący daszek i przybrał głos wścibskiej sąsiadki. – Ach, taka dobra dziewczyna z tej Kariny i zadaje się z takim nieodpowiednim chłopakiem. Karina zaczęła chichotać i dodała tym samym tonem: – Córka lekarki, a on to na pewno jakiś kryminalista. Niech pani patrzy na jego ręce. Teraz on nie mógł się powstrzymać i też wybuchnął głośnym śmiechem, czym jeszcze bardziej zwrócili na siebie uwagę. Wyglądało jednak na to, że żadne z nich specjalnie się tym nie przejęło. Kiedy się w końcu opanowali, Karina rzuciła szybko i dość głośno, żeby obie panie mogły dosłyszeć. – W takim razie do wieczora. – Zaczekaj. Nie powiedziałaś, gdzie mamy się spotkać – powiedział szybko, zanim zdążyła zniknąć za drzwiami. – A może tak właśnie chciałaś mnie spławić, hmm? – Zmarszczył podejrzliwie brwi. – Cholera. Nie udało się. – Machnęła ręką w geście rezygnacji, po czym uśmiechnęła się. – A tak na poważnie, nie wiem jeszcze, gdzie idziemy, Alek. Bądź gotowy, a ja dam ci znać, gdzie się spotykamy. Do zobaczenia. – I już jej nie było. „Bądź gotowy”. Jasne, że będzie gotowy. Już jest. Uśmiechnął się pod nosem, a potem takim samym uśmiechem uraczył dwie kobiety, którym nie zamykały się usta, i ruszył raźnym krokiem w stronę domu. * Zbliżała się ósma wieczorem, kiedy Marta była gotowa do wyjścia. Zanim jednak opuściła dom, przysiadła jeszcze w kuchni przy dużym drewnianym stole, aby pogawędzić przez chwilę z mamą. Wysoka i szczupła kobieta o niebieskich oczach, która krzątała się w kuchni, wyglądała bardziej jak jej starsza siostra niż matka. Przygotowywała właśnie kolację, na którą składała się lasagne i surówka z sałaty, pomidorów i oliwek. Marcie zaburczało w brzuchu, kiedy dotarł do niej zapach przypiekanego sera. – Mamo, długo jeszcze? Może zdążę to zjeść przed wyjściem? – zapytała z nadzieją, zaglądając do piekarnika. Mama zaśmiała się i zerknęła na elektroniczny zegar na kuchence. – Jeszcze dziesięć minut, ale jak będziesz otwierała drzwiczki tak często, to potrwa to dłużej. Chyba tyle jeszcze jesteś w stanie wytrzymać? – Nie chcę się spóźnić. Obiecałam Karinie, że tym razem będę na czas. – Jej przyjaciółka zawsze miała do niej o to pretensje. Nie jej wina, że czas biegł dla niej dwa razy szybciej niż dla innych śmiertelników i z niczym nie mogła się wyrobić. – Poza tym przychodzi z kimś. I mam tu na myśli faceta. – Popatrzyła matce wymownie w oczy. – Naprawdę? – spytała zaciekawiona mama. – Znasz go? Jej mama znała Karinę od dziecka, była w końcu najlepszą przyjaciółką jej jedynej córki. Obie bardzo przeżyły to, co przydarzyło się jej prawie dwa lata temu. Wciąż to przeżywały. Marta nigdy nie zapomni tego, co zobaczyła po wyjściu z klubu, w którym bawili się tamtej

przeklętej nocy. Zaraz po tym, jak zdała sobie sprawę, że Kariny nie ma w środku, wyszła jej poszukać. Na zewnątrz jej uwagę przyciągnęło niewielkie zbiegowisko w zaułku, nieopodal wejścia do klubu. Nic nie zrozumiała z szumu i pokrzykiwań, jakie dochodziły od skupiska ludzi. W pierwszym odruchu chciała odwrócić się i odejść, ale jakiś niezrozumiały lęk pchnął ją w stronę tłumu i zaczęła się przez niego przedzierać, torując sobie drogę łokciami. Kiedy przekroczyła krąg utworzony przez gapiów, jej wzrok przykuły rozrzucone w odległości dwóch metrów od siebie czerwone baleriny. To dziwne, ale kiedy wspomina tę chwilę, wciąż czuje ten irracjonalny żal z powodu zniszczonej pary pięknych czerwonych butów. Potem podążyła wzrokiem dalej, w miejsce, które nie było oświetlone uliczną latarnią, i zamarła. Pod samym murem coś leżało, dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że to nie coś, tylko ktoś. Pomimo znajomych czerwonych butów w jej głowie wciąż nie pojawiła się ani jedna myśl świadcząca o tym, że zdaje sobie sprawę, na kogo właśnie patrzy. Takie myśli przychodzą jako ostatnie. Wpatrywała się w tę skuloną jak dziecko pod przykryciem postać i nie mogła się poruszyć. Dziewczyna leżała na boku z jedną ręka na tułowiu, drugie ramię, przygniecione jej własnych ciężarem, wystawało spod głowy. Jedną nogę miała podwiniętą pod brzuch, a drugą nienaturalnie wygiętą do tyłu. Z jej czarnych rajstop zostały strzępy, a podwinięta spódnica, rozerwana w kilku miejscach, odsłaniała nogi i bieliznę. Dokładnie taką samą spódnicę miała Karina… i wszędzie było pełno krwi. Jakaś młoda kobieta, której twarz na zawsze pozostanie w jej pamięci, dzwoniła po karetkę i zajęła się Kariną do jej przyjazdu. Otrząsnąwszy się z szoku, Marta przyklęknęła przy Karinie i zaczęła bezwiednie gładzić ją po włosach, ignorując łzy, które spływały jej strumieniami po policzkach. Jej przyjaciółka nie ruszała się i przez najdłuższą i najstraszniejszą chwilę w swoim życiu Marta była pewna, że nie żyje. W jej głowie kołatała tylko jedna natrętna myśl – jak ona powie o tym jej matce. Sama wymyśliła ten głupi wyjazd do Krakowa, gdzie ich wspólny kolega organizował imprezę. Do dziś nie mogła sobie tego wybaczyć i do dziś nawiedzały ją koszmary z tamtego dnia. Siedziała przy niej tak długo, aż siłą odciągnęło ją dwóch sanitariuszy karetki pogotowia. Nie pamiętała, jak wydobyli od niej dane Kariny i jak dotarła razem z Łukaszem do szpitala, mając na sobie sukienkę wciąż przesiąkniętą jej krwią. Nieważne, ile czasu minie i jak długo ładna i bez żadnej blizny twarz Kariny będzie się do niej uśmiechać, nigdy nie zapomni jej widoku tamtej nocy, podbitych oczu i rozciętej wargi, z której powoli sączyła się krew. – Marta, słuchasz mnie? – Usłyszała, jak głos matki przebija się przez kurtynę tych strasznych wspomnień, i popatrzyła na nią nieprzytomnie. – Co mówiłaś? – Pytałam, czy znasz tego chłopaka? Jakiś fajny? – zapytała ponownie matka, marszcząc brwi. – Znam, to za dużo powiedziane. Ale widziałam go, i jest… jakby to powiedzieć… – szukała w myślach odpowiedniego słowa – interesujący. – Tak, zdecydowanie to określenie do niego pasowało. Widziała go tylko raz, ale pamiętała każdy szczegół jego ciekawej twarzy. Najbardziej zapadły jej w pamięć duże szare oczy. No i te tatuaże. – Na pewno wyróżnia się z tłumu – dodała po chwili z tajemniczym uśmiechem. – Czyli, jednym słowem, ciacho – zawyrokowała mama, a Marta przytaknęła jej skinieniem. Jak urzeczona przyglądała się poczynaniom mamy w kuchni, przynosiły jej ulgę i ukojenie, jak ulubiony pluszak w dzieciństwie. Okropne wspomnienie, które jeszcze chwilę wcześniej przygniotło boleśnie jej myśli, zaczynało powoli blednąć, chowając się za kojącą

rzeczywistością. Gdy mama wyciągnęła gotowe już lasagne z piekarnika, głód wziął nad nią górę i chwyciwszy pusty talerz, zaczęła nieelegancko wyrzynać widelcem sporą porcję z gorącej jeszcze blachy. Kiedy skończyła jeść, poprawiła szminką usta, ucałowała mamę w policzek, zostawiając na nim czerwony ślad, i wybiegła w pośpiechu z domu. Przed samym wyjściem zdecydowały, że zanim pójdą potańczyć, najpierw spotkają się w „Opium”, niewielkim barze w centrum. No cóż, centrum to trochę zbyt szumna nazwa na tę część miasta, która akurat znajdowała się w jego środku. Mijała właśnie grupkę gimnazjalnych wyrostków, którzy taksując ją od góry do dołu, ostentacyjnie zaczęli się za nią oglądać, a jeden nawet zagwizdał. Cholerna gówniarzeria, pomyślała, ale powstrzymała się przed chamskim komentarzem, który już formułowała w myślach. Kiedyś na pewno by sobie nie odmówiła tej przyjemności, ale po tym, co spotkało Karinę, po prostu nie chciała prowokować losu. Bała się. Najzwyczajniej w świecie się bała. Znała to miasto od podszewki i czuła się tu naprawdę bezpiecznie, nawet nocą, ale czy tamtego strasznego wieczora też się tak nie czuły? Czy chociaż przez chwilę poczuły się niepewnie? No właśnie. Od tamtego czasu nie włóczą się z Karą po warszawskich klubach, unikają imprez, na których nikogo nie znają, i nigdy się nie rozstają, gdy zdarzy im się wyjść gdzieś ze znajomymi. Ma głęboko w dupie, co myślą o nich inni, kiedy szepczą po kątach, że zachowują się jak paranoiczki. Gdyby znali prawdę, zrozumieliby. Oczywiście Karina zabroniła jej mówić komukolwiek o tym, co się jej przydarzyło. Nie chciała żyć jak ofiara i nie pozwalała na to, żeby „to wydarzenie”, jak nazywała brutalny napad i gwałt, zawładnęło jej życiem. Nie zdawała sobie sprawy, że już się tak stało. Nawet nie miała pojęcia, jak bardzo się zmieniła i jak bardzo była skrzywdzona. Na zewnątrz nie pozostał ani jeden widoczny ślad, ale w środku wszystkie te rany, które jej zadano, były wciąż świeże i bolały jak cholera. Marta wiedziała o tym, ponieważ niejeden raz słyszała nocą jej płacz i to, jak rozpaczliwie próbowała go ukryć, chowając głowę w poduszkę. Nie było straszniejszego uczucia niż ta cholerna bezradność. Bezradność i bezsilność – przecież nie była w stanie cofnąć czasu, a czuła, że tylko to mogłoby Karinę uzdrowić. Tym bardziej cieszyła się z obecności Aleksandra. Kolejny widoczny ślad po traumie to jej absolutny brak zaufania do mężczyzn i niechęć do jakichkolwiek relacji z nimi. Wielu facetów kręciło się zarówno wokół niej, jak i Kariny, ale żadnego z nich nie dopuściły na tyle blisko, żeby mogło się z tego coś urodzić. Obie były w tym temacie pokręcone, chociaż z całkiem różnych powodów. Zaczęto nawet szeptać, że ją i Karinę muszą łączyć stosunki inne niż przyjacielskie. Śmiały się z tego i nie dementowały takich plotek, które pomagały im utrzymywać odpowiedni dystans wokół siebie. O ile Marta była świadoma przyczyny swojej niechęci do poznanych tu i tam facetów, o tyle problem Kariny nie był dla niej do końca jasny. Oczywiście zdawała sobie sprawę, że miało to związek z tragedią, jaka ją spotkała, ale nie potrafiła rozszyfrować tego, czy chodziło o strach przed wszystkimi mężczyznami, czy może o totalne rozczarowanie nimi. Kiedyś Marta zapytała nawet Karinę, czy chodzi o Łukasza, jej chłopaka, którego zastała całującego się z jakąś pijaną zdzirą na chwilę przed tym strasznym wydarzeniem, ale ona tylko popatrzyła na nią z politowaniem i powiedziała: „Gdyby to tylko było takie proste”. Dlatego dzisiaj osłupiała, kiedy przyjaciółka zakomunikowała jej, że Aleksander do nich dołączy. Wcześniej odniosła wrażenie, że Karina za nim nie przepada, ale chyba coś się zmieniło w tej materii od ich ostatniego spotkania. Może ma to związek z numerem telefonu, jaki dałam mu wtedy

w przychodni. Uśmiechnęła się na to wspomnienie. Była już całkiem niedaleko, kiedy dostała SMS-a od Kariny, że jest już w drodze. Super. Przynajmniej raz nie będzie ostatnia. Klub „Opium” mieścił się na piętrze dziwnej betonowej budowli w kształcie sześcianu, z wyżłobionymi tunelami, które wyglądały jak kwadratowe dziury w serze. Budynek dookoła otoczony był kilkustopniowymi schodami, na których przysiadła, podciągnąwszy do siebie kolana, i czekała na towarzyszy. Tak jak za każdym razem, gdy się gdzieś wybierała, w jej myślach pojawiała się niekontrolowana nadzieja. Nadzieja na to, że dziś znowu go zobaczy. Czy to się kiedyś skończy? Ta obsesja doprowadzała ją do szaleństwa. Nie potrafiła skupić się na jakiejkolwiek czynności, gdy znajdował się chociaż w zasięgu kąta jej oka. Nawet sama świadomość jego obecności paraliżowała ją. Już miliony razy przysięgała przed samą sobą, Bogiem i wszystkimi świętymi, że kończy z tym głupim, dziecinnym uczuciem, i obiecywała sobie, że da szansę komuś, kto na to zasługuje. Nic z tego. Gdy tylko znowu go widziała, wszystko wracało do początku. Może gdyby zobaczyła go z jakąś dziewczyną, z kimś z krwi i kości, kogo mogłaby nienawidzić, to pogodziłaby się z tym faktem i ruszyła do przodu, ale on wciąż był sam. Z nikim się nie spotykał i z nikim nie wiązał. To niestety podsycało jej naiwne nadzieje. – No proszę, kogo ja widzę. Przynajmniej raz nie będę musiała wyczekiwać na ciebie jak pies na swojego pana – zawołała już z daleka Karina. Uśmiechając się od ucha do ucha, zbliżała się powoli w jej stronę. Miała na sobie długą, delikatnie prześwitującą koszulkę bez rękawów ze złotym kołnierzykiem i jej ulubione czarne rurki. Włosy splotła w nieregularny francuski warkocz. – Pięknie wyglądasz – przywitała ją Marta. I chociaż Karina rzeczywiście wyglądała ładnie w tym zestawie, nie to miała na myśli, komplementując ją. Po prostu wyglądała inaczej. Promieniała. Tak, tak właśnie wyglądała. Marta przyjrzała się jej z zaciekawieniem. – Ty też pięknie wyglądasz – Karina odwdzięczyła się jej za komplement tym samym. Po chwili dodała speszona: – Dlaczego tak mi się przyglądasz? – Zawsze tak reagowała, gdy ktoś zwracał na nią nadmierną uwagę. – Po prostu wyglądasz inaczej. – Marta wzruszyła ramionami. – Siadaj. – Poklepała miejsce obok siebie. – Poczekamy na twojego Alka. Swoją drogą to dziwne, żeby dwie laski musiały czekać na faceta. Nie powinno być odwrotnie? Karina zaśmiała się, słysząc jej zarzut. – Koniecznie mu to wypomnij. Jest w siebie za bardzo zapatrzony – powiedziała prawie z czułością, co wprawiło Martę w zdumienie. – Czy między wami coś jest? – zapytała Marta, zdając sobie sprawę, że sposób, w jaki przyjaciółka o nim mówi, świadczy o tym, że dość dobrze się poznali lub nawet się do siebie zbliżyli. Chciała mieć też pewność, jak powinna zachowywać się w ich towarzystwie, aby nie palnąć jakiegoś głupstwa. Karina od razu spoważniała. – Nie. Jesteśmy tylko przyjaciółmi – rzuciła krótko. Ciekawe, pomyślała Marta, powiedziała natomiast: – Skoro tak twierdzisz. Nie pytała jednak dalej, znała ją na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że temat został zakończony. W samą porę, bo na horyzoncie pojawił się ten, który był tematem ich rozmowy. Pomimo tego, że Marta już go widziała i pamiętała, jak wygląda, doznała dziwnego

uczucia, patrząc na tego młodego mężczyznę. Nie był przystojny w klasycznym znaczeniu tego słowa, ale miał w sobie coś, co nie pozwalało oderwać od niego oczu. Miał na sobie ciemne, wąskie dżinsy, czarne trampki i jasnozieloną koszulę z podwiniętymi rękawami. Wyglądał swobodnie i bezpretensjonalnie. Związał włosy, odsłaniając wysokie czoło. I te tatuaże na obu rękach – a także na pewno na reszcie ciała. Ciekawe, w którym miejscu i co dokładnie jeszcze ma, pomyślała i od razu się zawstydziła. To nie jej sprawa. Szedł w ich stronę zamyślony, gmerając palcem w telefonie. Przystanął na przeciwległym końcu betonowego klocka. Oparł się o jeden ze słupków podtrzymujących szeroki taras, nie odrywając oczu od wyświetlacza smartfona. Karina nie zdążyła go jeszcze zauważyć, więc Marta szturchnęła ją w łokieć i wskazała na niego ręką, podnosząc się jedocześnie na nogi. – Chodź, bo jeszcze pomyśli, że go wystawiłyśmy – powiedziała, a Karina spojrzała w jego stronę i wzięła głęboki wdech, jakby miała za chwilę zanurkować. – Tak. Chyba już tak myśli. – Wyciągnęła w jej stronę swój telefon i pokazała jej SMS-a, jakiego przed chwilą od niego otrzymała. Chyba zaczynam myśleć, że chciałaś się mnie jednak pozbyć… ;) czekam już na miejscu. Drgnął, kiedy stanęły zaraz przy nim i przywitały się. Dla Marty stało się jasne, że ta gadka o ich wzajemnej przyjaźni to jakaś totalna bzdura, kiedy tylko zobaczyła wyraz jego twarzy, gdy zerknął na Karinę. Otworzył usta i nie potrafił niczego z nich wydobyć. Odchrząknął tylko i uśmiechnął się niepewnie. Marta zaczęła się zastanawiać, czy aby jej obecność nie stanie się czymś w rodzaju piątego koła u wozu. No cóż, jeśli zacznie się tak dziać, ulotni się dyskretnie, korzystając z jakiejś zgrabnej wymówki, którą na wszelki wypadek już zaczęła wymyślać. – Chyba długo na mnie nie czekałyście? – zapytał, chowając telefon do tylnej kieszeni. – Nie. Zjawiłeś się w samą porę. Chodźcie, bo nie będziemy mieli gdzie usiąść. – Jak zwykle Karina przejęła inicjatywę, prezentując pragmatyczną i uporządkowaną stronę swojej osobowości, która zawsze brała nad nią górę. Aleksander przepuścił je przodem i udali się w stronę wejścia do pubu, który mieścił się na pierwszej kondygnacji. Prowadziły do niego wąskie, kręte schody o metalowych poręczach. Już na nich słychać było gwar i muzykę, której dźwięki zaczęły wprowadzać ich w sobotni, imprezowy nastrój. Marta uwielbiała ten moment, w którym zapominała o zmartwieniach dnia codziennego i wtapiała się w tłum ludzi, którzy tak jak ona chcieli oderwać się chociaż na chwilę od rzeczywistości. W środku panował półmrok rozświetlony tylko gdzieniegdzie przez lampy w kształcie reflektorów, nakierowane wprost na boksy ze stolikami i pikowanymi kanapami. Na szczęście było jeszcze dość wcześnie i większość stolików była wolna, odejmując te, na których widniały już tabliczki z rezerwacjami. Marta poszła przodem, chcąc zająć dla nich jakąś fajną miejscówkę. Udało jej się znaleźć przyjemny boks, z którego mogli obserwować całą salę, łącznie z barem, a w szczególności z przystojnym barmanem, którego zauważyła, wchodząc do lokalu. No cóż, jeśli „przyjaciele” zechcą się sobą zająć, przynajmniej będzie miała fajne widoki. Można jej było wiele zarzucić, ale na pewno nie to, że nie jest przedsiębiorcza. Rozsiedli się wygodnie na kanapie, najpierw Karina, potem ona, na końcu Alek. Karina najwyraźniej użyła jej jak przegrody pomiędzy sobą a Aleksandrem, który chyba udał, że tego nie zauważa. – Fajne miejsce, zdecydowanie lepsze od ostatniego, w którym miałem nieprzyjemność

się znaleźć. – Alek odezwał się pierwszy. – Właściwie to od pewnego momentu już nie było tak źle. – Uśmiechnął się prawie nieśmiało, zerkając jednocześnie w stronę Kariny. – Gdzie byłeś? – Marta zapytała, stwierdzając z ulgą, że być może uda im się znaleźć wspólny temat do rozmowy. – Nazwa związana z kawą… – Zmarszczył brwi, próbując przywołać w pamięci nazwę lokalu. – Macchiato – krzyknęła Marta, tak jakby rozwiązała jakiś rebus. – No tak. Nie rozumiem fenomenu tego miejsca. Strasznie tam obskurnie, a ledwie mogliśmy się przecisnąć. – Skrzywił się. Co chwilę odgarniał wymykające się z gumki jasne kosmyki włosów. Marta zanotowała, że miał szczupłe dłonie o długich, zgrabnych palcach. Dokładnie takie jakie lubiła. Ogarnij się, dziewczyno. – No wiemy, że takie małomiasteczkowe miejsca są dla ciebie żenujące, ale, mój drogi, to nie Kanada – rzuciła Karina, a zabrzmiało to bardzo niegrzecznie. Aleksander spojrzał na nią najpierw ze zdziwieniem, a potem z niedowierzaniem. – Nie miałem tego na myśli – odpowiedział czujnie, cały się spinając, co dało się od razu wyczuć, ponieważ siedział bardzo blisko Marty. Karina już otworzyła usta, zapewne z gotową cierpką ripostą, ale Marta nie pozwoliła jej na to i odezwała się pierwsza. – Alek, zamówisz nam coś do picia? – poprosiła, chcąc na chwilę zostać sama z Kariną. – Napiłabym się jakiegoś drinka. Wybierz coś – rzuciła szybko, nie wdając się w szczegóły. – A dla ciebie? – Popatrzył wyzywająco na Karinę. Karina podniosła na niego oczy i odezwała się, jak na jej gust, bardziej zrównoważonym tonem, choć jej wypowiedź niosła uboższą treść: – Cokolwiek. Alek rzucił Karinie trudne do rozszyfrowania spojrzenie i podszedł do baru. Oparł się o kontuar i zaczął dyskutować z barmanką, która uwijała się przy nim jak mała, zwinna mróweczka, szczerząc przy tym nienaganny zgryz. Jezu. Niektórzy to nie mają wstydu, skomentowała w myślach Marta. Odwróciła się do Kariny i zapytała poważnie: – O co ci chodziło? Dlaczego tak na niego naskoczyłaś? – Nie wiem. Drażni mnie jego protekcjonalny ton i tyle – odpowiedziała, wpatrując się w scenę, która odgrywała się przy barze. – Nie przesadzaj. Miał rację, „Macchiato” to syf. Nie udawaj takiej regionalnej patriotki. – Po chwili dodała ciszej: – Najpierw go zaprosiłaś, a teraz się na niego rzucasz. To niefajne, a to całkiem fajny koleś. Karina spojrzała na nią z wyrzutem, ale po chwili zrezygnowała z defensywnej postawy i podparła ręką brodę, po czym opadła na oparcie z głośnym westchnieniem. – Wiem, Marta. Ja po prostu próbuję się bronić – powiedziała niespodziewanie i szczerze. – A to jedyny sposób, jaki znam. Nie zdążyła jej zapytać, przed czym się broni, ponieważ Aleksander wrócił z butelką piwa w ręce i zakomunikował, że zaraz ktoś przyniesie ich drinki. Musiał zauważyć tę napiętą atmosferę między nimi, a z wyrazu jego twarzy Marta wywnioskowała, że przypisał sobie całą winę, co potwierdziły jego kolejne słowa: – Przepraszam. – Popatrzył na Karinę smutno i przez chwilę Marta była pewna, że okrąży stolik i przysiądzie się do niej, ale nie zrobił tego. Była zdumiona jego postawą i reakcją na to, co się chwilę wcześniej wydarzyło. To nie on powinien przepraszać jej przyjaciółkę, tylko ona jego, i niech ją szlag trafi, jeśli do końca

wieczora nie zmusi jej do tego. – To ja przepraszam – powiedziała ze skruchą Karina, a Marta odetchnęła z ulgą, gdyż znając upór Kariny, prawdopodobieństwo trafienia jej przez szlag przed końcem nocy było całkiem spore. Alek uśmiechnął się do niej, biorąc duży łyk piwa z butelki, a Marta poczuła, jak całe napięcie, towarzyszące im od chwili przekroczenia progu tego lokalu, rozpływa się w wolno płynącym strumieniu złożonym z gwaru rozmów i muzyki. Było już bardzo blisko jakiegoś dramatu, ale w porę wszyscy się opamiętali. – Co nam zamówiłeś? – zapytała go Marta. Musieli się wyluzować i miała nadzieję, że odrobina alkoholu właśnie tak na nich podziała. Alek wziął łyk piwa i uśmiechnął się tajemniczo. W kącikach jego oczu pojawiły się kurze łapki, w których było mu bardzo do twarzy. Miał w sobie coś, czego nie potrafiła zdefiniować, co sprawiało, że chciało się go lepiej poznawać i odkrywać. Jak jakiś cholerny, nieznany ląd, pomyślała w roztargnieniu i w tym momencie to do niej dotarło. Przed tym broniła się Karina. Przed jego dziwnym urokiem osobistym i tą tajemniczą fasadą, za którą się ukrywa. Marta widziała, jak reagują na niego kobiety, miała ewidentny przykład w postaci dziewczątka za barem. Ba, miała przykład we własnej skromnej osobie. Karina nie chciała być jego kolejną zdobyczą, którą zaliczył podczas wakacji, i trudno było ją za to winić. Jeśli jej przyjaciółka zdecyduje się w końcu komuś zaufać, musi mieć stuprocentową pewność, że ten ktoś jej nie zawiedzie i nie zdradzi, w przeciwnym razie już nigdy nikomu nie pozwoli się do siebie zbliżyć. – To niespodzianka – powiedział z tym tajemniczym uśmiechem, a Karina wywróciła oczami. Ten gest wszedł już chyba na dobre w repertuar jej mimiki wyrażającej poirytowanie. – I nie, Karina, nie wrzuciłem wam tam żadnych pigułek, jak zapewne w tej chwili sobie pomyślałaś – dodał, wychylając się w jej stronę. Karina nie skomentował tego w żaden sposób, oparła głowę o poręcz kanapy i powiodła spojrzeniem za jakąś parą, mijającą właśnie ich stolik. – Twoja przyjaciółka – zwrócił się do Marty – nie ufa za bardzo ludziom, nawet jeśli już ich trochę zdążyła poznać i spędziła z nimi trochę czasu – powiedział ponownie, kładąc się prawie na stolik, żeby ścignąć wzrokiem wciśniętą w róg kanapy Karinę. Ma do tego pełne prawo, pomyślała Marta. – To nie do końca prawda – ujęła się za przyjaciółką, która w tej chwili zbladła nieznacznie, rzucając jej spanikowane spojrzenie. – Po prostu stosuje zasadę ograniczonego zaufania. – Hej, ja tu jestem, gdyby ktoś nie zauważył – powiedziała Karina, mrużąc oczy, a w jej głosie pojawiło się zniecierpliwienie. W tej chwili kelnerka, będąca jednocześnie barmanką, z którą Alek dyskutował przy kontuarze, przyniosła zamówione drinki i wszyscy zwrócili się w jej stronę. Dziewczyna, niska brunetka o prawie czarnych oczach, uśmiechnęła się do Aleksandra i zapytała niskim głosem, odstawiając drinki: – Czy mogę jeszcze w czymś państwu pomóc? – Patrzyła tylko na Aleksandra, a w tym pytaniu nie było nic ze zwykłej uprzejmości kelnerki w stosunku do klientów, raczej próba zachęcenia do stosunku jednego z nich. Nachyliła się tak blisko, że owionął ich zapach jej ciężkich, wiśniowych perfum, co w połączeniu z błyskiem jej dekoltu ujawniającego więcej, niż Marta życzyłaby sobie zobaczyć, podziałało na nią jak płachta na byka. Co za bezwstydna zdzira, oburzyła się. A gdyby tak jedna z nich była jego dziewczyną? Jej zachowanie było dla Marty nie do przyjęcia.

– Na razie dziękujemy. – Aleksander odwzajemnił jej uśmiech i odchylił się na siedzeniu, dając jej tym samym do zrozumienia, że nie jest już potrzebna. Marta zerknęła z obawą w stronę przyjaciółki, bojąc się jej reakcji. Niepotrzebnie. Karina nie poświęciła nawet krzty uwagi temu incydentowi. Podparłszy podbródek na dłoni, wpatrywała się w jakiś nieistniejący punkt przed sobą. Zamglony wzrok wskazywał na to, że przebywa teraz w miejscu, do którego nikt poza nią nie miał wstępu, w miejscu, w którym chowała się przed światem zawsze wtedy, gdy nie chciała być jego częścią. Aleksander wziął kolejny łyk piwa, spoglądając na nią smutno. Trwało to może ułamek sekundy, a może jedno uderzenie serca, ale to, co Marta zobaczyła w jego oczach, dało jej pewność. Nie chciał jej wykorzystać i nie chciał jej odhaczyć jak kolejnego punktu na swojej liście. Chciał po prostu znaleźć się razem z nią w tym miejscu, do którego uciekała. I jeśli był jakiś sposób, który pozwoliłby mu się tam dostać, Marta z chęcią by mu go wskazała. To odkrycie tak ją zaskoczyło, że omal nie zakrztusiła się drinkiem, którego właśnie sączyła przez słomkę. Zakaszlała gwałtownie, zwracając na siebie uwagę Alka i Kariny, którzy powrócili do rzeczywistości ze swoich wędrówek myśli. Karina poklepała ją delikatnie po plecach. – Powoli, Martuś, aż tak chciało ci się alkoholu? – zażartowała, a Marta wreszcie mogła zaczerpnąć swobodnie powietrza. – Trzeba było powiedzieć, a zamówilibyśmy ci od razu wódkę – kontynuowała, wciąż rozbawiona, zerkając na równie ubawionego Aleksandra. – Bardzo śmieszne, a ja prawie się udusiłam. – Wytarła usta chusteczką, którą ze współczującym uśmiechem wręczył jej Alek. Po chwili już wszyscy się śmiali, co zupełnie rozmiękczyło atmosferę. Nawet nie zauważyli, śmiejąc się i rozmawiając o tym i o tamtym, jak minęły im dwie godziny. Obawy Marty co do tego, że stanie się kulą u nogi, okazały się bezpodstawne. Ku swojemu olbrzymiemu zdziwieniu dowiedziała się, że ostatnie dwa dni i noc Alek i Karina spędzili razem, czego nie można było się domyślić po ich dotychczasowym zachowaniu. Była przekonana, że coś się kroi, nie miała pewności, co to takiego, i dlaczego nie dowiedziała się tego wcześniej od przyjaciółki, która przecież niczego przed nią nie ukrywała. Po dziesiątej postanowili, że zmienią lokal. Na lekkim rauszu opuścili „Opium” i ruszyli przed siebie. Na dworze było ciepło, a gdy wychodzili z klubu, przywitał ich rześki podmuch wiatru. * Już od dawna Aleksander nie spędził tak beztroskiego wieczoru. Czuł się całkowicie rozluźniony i szczęśliwy, pomimo tego jednego incydentu w klubie. Przez chwilę myślał, że Karina ponownie się na niego wścieknie, a on będzie musiał od początku ją oswajać jak spłoszone zwierzę. Na scenę wkroczyła jednak Marta, która znając Karinę jak nikt inny, uspokoiła ją pod jego nieobecność. Nie miał zielonego pojęcia, dlaczego tak ją uraziło jego luźne, pozbawione drugiego dna zdanie. Wziął głęboki wdech, wciągając do płuc świeże, wieczorne powietrze. Powietrze przesycone słodką wilgocią i odurzającym zapachem… Kariny. Jak to możliwe, że wśród tylu innych woni on wciąż czuł tylko ją – jej naturalny zapach wymieszany z lekkimi, cytrusowymi perfumami, których dziś użyła. Czuł go nawet wtedy, gdy usiadła możliwie najdalej, odgradzając się od niego swoją własną przyjaciółką. Teraz też, trzymając się kurczowo ramienia Marty, chciała go od siebie odsunąć, oddzielić i zdystansować. Nawet jeśli był to jedynie symboliczny gest, sprawiało mu to dziwną przykrość. Nie powinna się go obawiać. Nigdy nie zrobiłby czegoś, czego by sobie nie życzyła.

Skręcili właśnie w jakąś boczną uliczkę, obrośniętą po obu stronach olbrzymimi kasztanami. Drzewa tworzyły coś w rodzaju tunelu, łącząc się koronami przy samych szczytach. Po obu stronach ulicy znajdowały się sklepy i lokale usługowe. Kiedy wyszli z naturalnego tunelu, znaleźli się przy dużej rozpadlinie, w której urządzono plac zabaw, tonący teraz w dość sporych kałużach, które nie zdążyły wyschnąć po ostatniej ulewie. Co chwilę mijali grupki młodych ludzi, którzy tak jak oni szukali rozrywki. Dziewczyny przed nim wciąż rozmawiały przyciszonymi głosami. Raz czy dwa zdołał usłyszeć swoje imię, na co uśmiechnął się pod nosem. Nagle Karina puściła ramię Marty i popatrzyła w kierunku, jak na jego oko, pustego budynku z szarej cegły. – Chodźmy tam – powiedziała nagle, cały czas wpatrując się w budynek. – Gdzie? Tam chyba nic nie ma – powiedziała Marta, rozglądając się dookoła, i spojrzała na niego z niemym pytaniem w oczach. On tylko wzruszył ramionami i zwrócił się do Kariny: – Chodźmy. Prowadź – już dawno przestał zadawać jej pytania. Karina wyprzedziła ich oboje i ruszyła biegiem, wprost w środek wąwozu. Marta zdębiała, obserwując tę scenę. Karina odwróciła się i zaśmiała tym swoim perlistym śmiechem, i zawołała lekko już zachrypniętym głosem: – Na co czekacie? Tędy będzie bliżej. – Echo jej głosu odbiło się od ścian rozpadliny. Aleksander spojrzał na Martę, zaśmiał się i wykonał ręką gest, chcąc puścić ją przodem. Zaczęła ostrożnie schodzić, a właściwie ześlizgiwać się do środka, przebąkując coś o nowych butach i głupich pomysłach. Aleksander stłumił parsknięcie i poszedł w jej ślady. – Wciąż nie masz dość placów zabaw? – zapytał, kiedy stanął wreszcie przy Karinie. Czekała na nich, nonszalancko podpierając się pod boki i obserwując z politowaniem nieporadne dreptanie swojej przyjaciółki. – Placów zabaw nigdy dość. To chyba jakiś niedosyt z dzieciństwa – odpowiedziała, wciąż wpatrując się w Martę, która właśnie do nich dołączyła. Jej długie rozpuszczone włosy były roztrzepane przez wiatr, co tylko dodało jej uroku. – Gdzie teraz, wariatko? – rzuciła zmęczonym tonem. – Od razu wariatko – obruszyła się Karina. – Popatrzcie tam – wskazała ręką na budynek, który z daleka wyglądał na opuszczony. Stąd był już widoczny zielony szyld, a na nim nazwa „Aero”. – Tam jest klub, w którym mam ochotę potańczyć – dodała. Kiedy wygramolili się z rozpadliny, znaleźli się przy olbrzymich, metalowych drzwiach, które poruszały się na żelaznych, przerdzewiałych prowadnicach. – Skąd wiedziałaś o tym miejscu? – zapytała zaintrygowana Marta. Szczerze mówiąc, on też chciał to wiedzieć. Karina uśmiechnęła się tylko tajemniczo, a jemu zakręciło się od tego w głowie, nic jednak nie odpowiedziała. – Chodźmy do środka. – Weszła pierwsza, za nią Marta, a na końcu on. Karina poruszała się w sposób, który wskazywał na to, że nie była tu pierwszy raz. Wąski korytarz prowadził do olbrzymiego pomieszczenia, wypełnionego głośną muzyką, której rytm wybijały potężne basy, odbijające się echem nawet w żołądku. W sobotni wieczór klub wypełniony był po brzegi. Karina podeszła do wnęki, w której znajdowała się szatnia, gdzie młody chłopak odbierał rzeczy osobiste i wydawał numerki przyporządkowane do konkretnego wieszaka. Ściągnęła torebkę i wyciągnęła rękę po kurtkę i torebkę Marty, krzycząc jej coś do ucha. Ta wzruszyła ramionami i oddała wszystko w ręce chłopaka. Alek nie miał niczego do przechowania, więc ruszyli do przodu, mijając w przejściu całującą się zapamiętale młodą parę. Alek nie spuszczał z oczu Kariny, czując irracjonalny strach na myśl o tym, że zgubi ją gdzieś w tłumie, tak jakby to było Times Square w Nowym Jorku, a nie niewielki klub w małym

miasteczku. Pulsujące światło reflektorów zabarwiało jej włosy na przemian na zielono, niebiesko, czerwono i żółto. Wpatrzony w ten festiwal świateł, szedł w ich kierunku, czując się jak zbłąkany wędrowiec, któremu drogę wskazują zwodnicze błędne ognie. Karina przystanęła w końcu, dotknęła ręką mieniących się różnymi kolorami włosów i zaczęła uwalniać je, odpinając wszystkie spinki, jedna po drugiej. Nagle jednym ruchem rozplotła warkocz i pozwoliła włosom swobodnie opaść na ramiona. Nigdy wcześniej nie widział jej z rozpuszczonymi włosami i na ten widok bezwolnie rozdziawił usta, wpatrując się w nią jak urzeczony. Tak. W tej chwili właśnie tak się czuł. Urzeczony. Oczarowany. Karina zbliżyła się do niego niespodziewanie, nie spuszczając z niego wzroku. Kiedy znalazła się tuż obok, stanęła na palcach, przytrzymując się delikatnie jego ramienia, i szepnęła lub krzyknęła (nie był tego do końca pewien) wprost do jego ucha: – Chciałeś wiedzieć, kiedy czuję się wolna! – Spojrzała mu przy tym prosto w oczy, a jej oddech owionął jego szyję ciepłym powietrzem. W tej chwili niczego nie odgrywała i niczego nie udawała. Dopiero teraz tak naprawdę ją zobaczył i wiedział, że było warto na to poczekać. Wszystko, co się do tej pory wydarzyło, i wszystko, co się jeszcze wydarzy, będzie tego warte. Odruchowo przytrzymał ją w pasie. Dotyk jej skóry przez cienki materiał sprawił, że ponownie zakręciło mu się w głowie i z trudem przełknął ślinę. – Zamknij oczy – powiedziała, znowu wspinając się na palce. – Zapomnij, gdzie jesteś. Zapomnij, kim jesteś. Nie myśl o niczym – dodała, a wszystko to zabrzmiało jak zaklęcie, któremu zaczął się od razu poddawać. Odsunęła się od niego i weszła w tłum tańczących. Bez wahania ruszył w ślad za nią. Jak w transie zaczął przeciskając się między ludźmi, aż znalazł ją tańczącą na samym środku sali. Nie pragnął niczego bardziej, niż tańczyć razem z nią w rytm tej hipnotyzującej muzyki, która zlała się teraz w jedno z rytmem jego serca. Nie wiedział, jak długo to trwało, ale czuł, że jej zaklęcie podziałało. Zapomniał, gdzie jest i kim jest. Tylko jednej rzeczy nie mógł zapomnieć – tego, z kim jest. Nie mógł zapomnieć o jej rozwianych włosach, o kroplach potu na jej skórze i o tym rozanielonym uśmiechu, który mu posyłała, napotykając jego spojrzenie. Ale tylko na chwilę, aby ponownie wpaść w trans, któremu z przyjemnością się poddawała. Czuł, jak od czasu do czasu obijali się o siebie lub o otaczających ich ludzi. Nie miało to jednak żadnego znaczenia. Cały jego świat zamknął się w tych kilku metrach kwadratowych, które dzielili razem. Ten świat zaczynał i kończył się na niej, a ona nie próbowała wyznaczać żadnych granic. Z zamkniętymi oczami tańczyła w rytm pulsującego światła odbijającego się na jej pięknej twarzy. Rozłożyła ręce, jak ptak rozkłada skrzydła do lotu, i zaczęła obracać się dookoła. Nagle zachwiała się i wpadła ze śmiechem prosto w jego ramiona, co uratowało ją przed upadkiem. Kiedy podniosła na niego oczy, przestała się śmiać, a on znieruchomiał, wciąż trzymając ją mocno w objęciach. Oddychała szybko, wpatrując się w niego bez skrępowania. Podniósł rękę i odgarnął pukiel wilgotnych włosów, które przykleiły się do jej policzka. Przejechał kciukiem po gładkiej skórze wzdłuż kości policzkowej. Bezwiednie nachylił się w jej stronę, nie spuszczając oczu z jej rozchylonych delikatnie ust, które stały się w tej chwili centrum jego wszechświata. Nagle, jak wyrwana z głębokiego snu, odsunęła się od niego i na powrót stała się kimś, kogo zawsze przed nim udawała, zdystansowana i niedostępna. Rozejrzała się wokół siebie, szukając kogoś wciąż nieprzytomnym wzrokiem. W jej oczach pojawiła się panika. Zwróciła się do niego i ponownie chwyciła go za ramię, inaczej niż przedtem, mocno i z desperacją.

– Widziałeś Martę? – krzyknęła mu do ucha. Marta. Kompletnie o niej zapomniał. Kiedy był z Kariną, zapominał o całym świecie. Zrobiło mu się głupio i nawet nie chciał myśleć, jak teraz czuła się Karina. W końcu on ledwie ją znał i mógł o niej zapomnieć, zważywszy na okoliczności, natomiast ona była jej najlepszą przyjaciółką. – Nie – odpowiedział tylko. Karina usłyszawszy jego odpowiedź, odwróciła się szybko i zaczęła przepychać się przez tłum. Niewiele myśląc, poszedł za nią. Był od niej wyższy prawie o głowę i było mu o wiele łatwiej manewrować pomiędzy stłoczonymi ludźmi, a mimo to nie szło mu wcale lepiej. Co chwilę tracił Karinę z oczu, przez co nie mógł w pełni skupić się na szukaniu Marty. Jakaś młoda dziewczyna, która źle zrozumiała jego rękę na swojej talii, zmierzyła go rozmytym wzrokiem i przylgnęła do niego, uśmiechając się zachęcająco. Aleksander odsunął się od niej bezceremonialnie, uwalniając się od jej ręki, którą bez żadnego skrępowania przewiesiła mu przez ramię. Nie miał czasu na subtelności i bez jakichkolwiek oporów odepchnął ją od siebie. Kiedy w końcu wydostał się z tłumu, przystanął w wejściu, aby rozejrzeć się po sali z szerszej perspektywy. Nigdzie nie widział żadnej z dziewczyn, co przyprawiło go o lekki niepokój. Idąc w stronę wyjścia, minął wnękę, w której wciąż stróżował chłopak od numerków. Podszedł do niego i zapytał, czy widział którąś z dziewczyn lub czy któraś z nich nie próbowała odebrać swoich rzeczy bez numerka. Chłopak pokręcił tylko głową i zajął się jakimiś ludźmi, czekającymi w kolejce do szatni. Aleksander ponownie skierował się w stronę wyjścia. Gdy znalazł się na zewnątrz, owionął go świeży podmuch wiatru, który na dobre go otrzeźwił. Przed samym wejściem tłoczyło się sporo osób, tworząc kilkuosobowe grupki. Aleksander, coraz bardziej zaniepokojony brakiem jakiegokolwiek śladu po dziewczynach, sięgnął po telefon, mając nadzieję, że jednak któraś z nich odebrała swój od niezbyt rozgarniętego szatniarza. Wybrał numer Kariny i z bijącym sercem czekał, aż usłyszy jej zachrypnięty głos w słuchawce. Na próżno. Nikt nie odbierał. Gdzie się podziałyście? – zawył w duchu. W tym samym momencie jego oczy zarejestrowały znajomy kolor bluzki, w którą ubrana była tego wieczora Karina. Nareszcie. Poczuł ulgę, ale tylko na chwilę. Stały nieopodal wejścia, przy jedynej latarni oświetlającej teren przed klubem. Nie były same. Towarzyszyło im dwóch młodych facetów. Jednego z nich nigdy nie widział, drugim okazał się, a jakże, Adam. Kurwa. Wraca jak pierdolony bumerang. Zacisnął zęby tak mocno, że aż zabolała go szczęka. Poszedł wolnym krokiem, próbując uspokoić myśli i emocje. * Karina wpadła w panikę, kiedy zdała sobie sprawę, że nie wie, gdzie jest Marta. Tak bardzo odurzyła ją obecność Alka, że zapomniała o całym świecie. Nawet, co uświadomiła sobie ze zgrozą, o swojej najlepszej przyjaciółce. Kiedy dotarło do niej, że zostawili ją samą na tak długo, ogarnęło ją przerażenie. Chciała odnaleźć Martę jak najszybciej i przeprosić za ich zachowanie. Kiedy łokciami torowała sobie drogę do wyjścia, w tłumie zgubiła Aleksandra. Odwróciła się, żeby zobaczyć, gdzie się podział, i zdębiała, widząc, jak obejmuje jakąś dziewczynę. Zatrzymała się, ale tylko na chwilę, po czym ruszyła dalej. Właśnie tego próbuje uniknąć od chwili, w której go spotkała. Tego pieprzonego uczucia zawodu, które teraz swoją wielką, czarną łapą chwyciło ją za serce. Ale to nic. Zapomni i będzie tak jak wcześniej. Nie znalazłszy Marty nigdzie w środku, wyszła pośpiesznie na zewnątrz. Na szczęście zobaczyła ją zaraz po przekroczeniu progu głównych drzwi wejściowych. Stała oparta o ścianę budynku i uśmiechała się od ucha do ucha. Roztrzepane włosy co chwilę przygładzała dłonią.

Towarzyszyło jej dwóch chłopaków, których twarzy nie mogła dostrzec, ponieważ stali odwróceni do niej tyłem. Coraz bardziej zaniepokojona, ruszyła w ich stronę, ale w połowie drogi zatrzymała się. Z przerażeniem zdała sobie sprawę, że jednym z nich jest Adam. Już miała wycofać się do środka, ale w tej chwili Marta uchwyciła jej spojrzenie i pomachała do niej zachęcająco. Wszyscy zwrócili się w jej stronę. Zdała sobie sprawę, że drugim mężczyzną był Marcin, kolega Adama, którego poznały w „Macchiato”. Niepewnym krokiem ruszyła w ich stronę, czując, jak Adam przeszywa ją wzrokiem na wylot. W jednej chwili zapragnęła uciec. Gdziekolwiek, byleby dalej od tego miejsca. Próbowała z całych sił na niego nie patrzeć, dlatego utkwiła wzrok w Marcie, aż dotarła do ich niewielkiej grupki, stając jak najdalej od niego. Tylko oni dwoje wiedzieli, jak niezręczne jest to spotkanie. – Szukałam cię. Cześć – wybąkała pod nosem jednocześnie do Marty i jej towarzyszy. – Cześć. – Usłyszała w odpowiedzi od Marcina, a Adam tylko kiwnął głową. – Przepraszam. Nie chciałam wam przeszkadzać. Gdzie jest Alek? – zapytała. Słysząc to imię, Adam poruszył się niespokojnie. Zauważyła to, nawet na niego nie patrząc. – Nie wiem. Chyba w środku – powiedziała obojętnie. Marta popatrzyła na nią, podnosząc ze zdziwieniem brwi, ale od razu zrozumiała, że to nie czas i miejsce na kontynuowanie tej rozmowy, i nie drążyła dalej tematu. Karina próbowała nie myśleć, gdzie teraz jest Aleksander, z kim jest i co teraz robi. – Ok. Kiedy wyszłam się przewietrzyć, wpadłam na chłopaków. – Nie potrafiła ukryć swojego podekscytowania. – I jak się bawicie? Podoba wam się to miejsce? – zapytał Marcin, nie odrywając oczu od Marty. – Nie wiedziałam o istnieniu tego klubu aż do dzisiaj i stwierdzam, że jest całkiem fajny – odpowiedziała szybko i uśmiechnęła się do niego, co przyjął z zachwytem, objawiającym się w postaci szerokiego uśmiechu, który nie mógł zejść z jego twarzy. Karina nie musiała zgadywać, skąd u niej taki entuzjazm w stosunku do tego miejsca, nawet po tym, jak została literalnie porzucona. Chryste, co za bajzel, pomyślała skołowana. – A tobie, Karina? – zapytał Adam, wymawiając powoli jej imię. Ktoś obok wybuchł głośnym śmiechem i wszyscy zwrócili się w stronę, z której dochodził hałas. Wszyscy oprócz Adama, który przypatrywał się jej z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Po raz pierwszy, odkąd do nich dołączyła, spojrzała mu prosto w oczy. Były ciemne i głębokie, i w tej chwili pełne nadziei. – Jest całkiem w porządku – powiedziała obojętnie, starając się nie myśleć o tym, na co nadzieję ma Adam. Nerwowym gestem zebrała włosy w kucyk, ponieważ nie czuła się swobodnie z rozpuszczonymi. Były w całkowitym nieładzie, klejąc się już od potu do jej szyi i karku. W tym samym momencie, w którym opuściła rękę, poczuła, jak ktoś dotyka jej ramienia. Odwróciła się zaskoczona i zobaczyła, że za jej plecami stoi Aleksander. Jej serce zaczęło galopować jak szalone. Nie powinno dojść do tego spotkania. Do spotkania wszystkich aktorów tego dramatu. Przestraszyła się nie na żarty. Odsunęła się od Aleksandra, strącając jednocześnie jego rękę z ramienia. Ten popatrzył na nią urażony, ale w żaden sposób tego nie skomentował. – Tu jesteście. Przeczesałem cały klub, żeby was znaleźć – powiedział i zmierzył wzrokiem całe towarzystwo. – Może nie chciały być znalezione – odpowiedział za nie Adam, krzyżując ręce na piersi

i rzucając spojrzeniem wyzwanie Aleksandrowi. O Boże. Tylko tyle zdołała pomyśleć Karina i zastygła jak słup soli. Zerknęła nerwowo na Aleksandra, który cały zesztywniał. – Nie przypominam sobie, żebym pytał cię o zdanie – wysyczał przez zęby, spoglądając mu prosto w oczy. Zarówno Marta, jak i Marcin otworzyli szeroko oczy, nie rozumiejąc tego, co się właśnie działo. – Może powinieneś, a dziewczyny przestaną od ciebie uciekać – odszczeknął się Adam głosem, od którego Karinie po plecach przebiegł dreszcz. Tylko nie to. Przerwij to, zaczęła krzyczeć w środku, ale nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Nie mogła się też ruszyć z miejsca, sparaliżowana strachem. Aleksander zaśmiał się głośno, a w jego śmiechu nie było ani grama wesołości. – I kto to mówi? – powiedział, wciąż się uśmiechając. Jego oczy były zimne i wyzywające. Adam rzucił jej niedowierzające spojrzenie, po czym ruszył w stronę Aleksandra. Ten nie cofnął się nawet o centymetr, tylko skrzyżował ręce na piersi w oczekiwaniu. – Hej, hej, hej – odezwał się w końcu Marcin. Stanął między nimi, rozdzielając ich ramionami. – Spokojnie. – Uśmiechnął się trochę zdenerwowany i odsunął delikatnie Adama na bok. Nie mogła uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Karinie wydawało się, że to kadr z jakiegoś filmu. Spojrzała na Martę, która stała wyprostowana jak naprężona do granic możliwości struna, a jej twarz zmieniła się w wielki znak zapytania. Karina postanowiła opuścić to przedstawienie, chociaż stanowiła jego nieodłączną część. Można by rzec, że była jego główną aktorką, ale w tej chwili nie potrafiła stawić temu czoła. Ani teraz, ani w najbliższej przyszłości. Postanowiła zrobić to, co wychodziło jej najlepiej – po prostu uciec. – Dobra. Najwyższa pora wracać do domu – rzuciła do wszystkich i do nikogo. Odwróciła się w stronę wejścia do klubu i ruszyła w tamtym kierunku, chcąc jak najszybciej odebrać swoje rzeczy. Po przejściu kilku kroków, przystanęła, ponieważ zdała sobie sprawę, że ich numerek znajdował się aktualnie w kieszeni Aleksandra. Zawróciła i wyciągnęła rękę w jego stronę. – Daj mi numerek. Popatrzył na nią wciąż wzburzony, ale wyciągnął powoli z kieszeni plastikowy przedmiot i włożył jej w dłoń, a ona ponownie odwróciła się w kierunku wejścia. Po chwili zdała sobie sprawę, że ktoś za nią idzie. Odwróciła się gwałtownie, prawie wpadając na Aleksandra. Odsunęła się od niego jak oparzona, czując, że jej gniew może znaleźć ujście właśnie w tej chwili i skupi się tylko na nim. – Karina, zaczekaj! – powiedział, przekrzykując hałas wydobywający się z klubu, i spróbował złapać ją za rękę. – Na co? – wysyczała przez zęby, wyrywając rękę z jego uścisku. – Aż wychlapiesz im wszystko, o czym rozmawialiśmy? – wykrzyczała mu w twarz. Jak mogła być tak głupia? Jak mogła mu zaufać, przecież był dla niej kompletnie obcą osobą. Wkrótce zabierze dupę w troki, a ona zostanie z tym całym rozgrzebanym bałaganem. – Nie zrobiłbym tego – powiedział urażony. – Oczywiście, że nie. Po prostu zaczęlibyście się od razu okładać po gębach, nie zamieniając ze sobą ani jednego słowa. – Machnęła ręką zrezygnowana i weszła do środka. – To by dopiero było widowisko. Zaczęła przepychać się przez wciąż gęstniejący tłum. Dotarłszy do szatni, rzuciła

numerek i prawie wyszarpnęła jednym ruchem dwie torebki i kurtkę z ręki skonsternowanego chłopaka, który jej to wszystko podał. Ruszyła w powrotną drogę, ponownie zderzając się z Aleksandrem. Czy da jej w końcu spokój? Nie chciała patrzeć ani na niego, ani na Adama. Wciągnęła głęboko powietrze, próbując opanować emocje. Nie było to łatwe, ponieważ z każdej strony ktoś ją popychał, próbując przebić się do środka lub na zewnątrz. – Nie zachowuj się tak. Widziałaś, że mnie sprowokował. – Aleksander próbował się tłumaczyć, a w jego głosie pojawiła się panika. Patrzył na nią wyczekująco. Co chciał usłyszeć? – Mam to w dupie. – Krzyknęła z całych sił. – Mam w dupie jego, ciebie i ten cały cyrk, od którego robi mi się niedobrze – była okrutna i kłamała, ale miała już tego dość. – Zależy mi tylko na tym, żeby nie skrzywdzić Marty. Tylko to mnie obchodzi – odepchnęła go na bok i wyszła na zewnątrz, nawet na niego nie spoglądając. Ruszyła niechętnie w stronę grupki znajomych, których przed chwilą opuściła. Spostrzegła, że Marcin wciąż próbuje coś wytłumaczyć Adamowi, a ten niecierpliwie drepce w miejscu, pocierając ręką kark. Marta stała zagubiona i zdezorientowana, szukając kogoś wzrokiem. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, Karina zdała sobie sprawę, że to jej szukała. – Idziemy? – zapytała, wręczając jej torebkę i kurtkę, po czym zwróciła się do chłopaków: – Przepraszam was za tamto. Musimy już lecieć. Mówiąc to, nadal nie mogła zmusić się do tego, żeby spojrzeć któremukolwiek z nich w oczy. W szczególności w te oczy, które chwilę wcześniej patrzyły na nią z nadzieją. Marta założyła kurtkę i spojrzała smutno w stronę chłopaków, a właściwie jednego chłopaka. Karina, nie odwracając się za siebie, zaczęła szybko oddalać się od tego miejsca, mając nadzieję, że Marta poszła w jej ślady. Kiedy były już na tyle daleko, że przestały do nich docierać odgłosy z klubu, Karina zwolniła, aż w końcu przystanęła i odwróciła się. Marta szła kilka kroków za nią, wpatrując się w swoje stopy, krok za krokiem, intensywnie nad czymś rozmyślając. Karina dobrze wiedziała, nad czym tak rozmyśla, i nie miała odwagi odezwać się pierwsza. Nie musiała. Marta, uchwyciwszy jej spojrzenie, przyspieszyła kroku i zrównując się z nią, zapytała: – Możesz wytłumaczyć mi, o co chodziło? – Była zdezorientowana, ale i zła. – Skąd pomysł, że wiem, co się stało? – Próbowała grać na zwłokę. – Wiem tyle, co ty. Wiatr się wzmógł i w powietrzu zaczęły tańczyć pojedyncze krople deszczu. Tylko tego brakowało. – I nie dziwi cię, o co poszło? Tak po prostu odwróciłaś się i uciekłaś? Gdzie w ogóle jest Aleksander? – Marta, co on cię w ogóle obchodzi? Nie ma go, i chyba powinnaś się z tego cieszyć. Prawie poszarpali się z twoim ukochanym Adasiem. Chyba nie chciałabyś, żeby obił mu twarz? – Na powrót stała się wredną suką. Nie potrafiła inaczej. Słowa były jej bronią i robiła z nich użytek tak często, jak tylko mogła. Marta skrzywiła się, słysząc w jej głosie pogardę. – Przestań! – Zatrzymała się i złapała ją za łokieć. – Przestań odtrącać każdego, kto się do ciebie zbliży. Co ci znowu zrobił?! Zbyt mocno polubił to miejsce, a może za mało?! – kontynuowała, prawie krzycząc. Marta nigdy na nią nie krzyczała. – Jeśli będziesz się tak zachowywała, to już nigdy… już nigdy nie wyzdrowiejesz – dokończyła cicho. Deszcz przybrał na sile i teraz pomimo tego, że stały pod rozłożystym drzewem, zaczynał ich dosięgać. Karina poczuła, jak pojedyncze krople spływają jej po twarzy. Tylko to nie był

deszcz, a jej łzy. Szybkim ruchem starła je z policzka, czując palący wstyd przy każdej z nich. – To nie jest takie proste, Marta. Nic nie rozumiesz – powiedziała, próbując zapanować nad szlochem. – Nie wiesz wszystkiego. Nie wiedziała. Skąd mogła wiedzieć, co się dzieje, gdy Aleksander jest blisko niej? Jak się czuje, gdy on na nią patrzy i kiedy się uśmiecha? Właśnie wtedy i tylko wtedy czuje się „zdrowa”. Co będzie, gdy się o niej dowie? Co się stanie, gdy wyjedzie? Czy Marta miała jakiekolwiek pojęcie, co się wtedy z nią stanie? Niewiele myśląc, odwróciła się od jej zbolałej twarzy i zaczęła biec, szybko i bez wytchnienia, zostawiając za sobą jej wołanie. Nie chciała jej słuchać, nie chciała wiedzieć, co ma do powiedzenia. Jedyne, czego teraz pragnęła, to uciec. Wiatr rozwiewał jej włosy, siekąc deszczem w twarz. Była już przemoczona do suchej nitki, ale nie przeszkadzało jej to. Biegła tak długo, aż poczuła w ustach metaliczny smak, a zaczerpnięcie każdego oddechu sprawiało jej ból. Zatrzymała się i oparła ręce na udach, próbując dojść do siebie. Usiadła na pobliskiej ławce i ukryła w dłoniach twarz. Nie licząc dźwięku uderzającego o kałuże deszczu, dookoła panowała cisza. Poczuła, jak wraca jej jasność myślenia. Drgnęła, gdy rozdzwonił się jej telefon. Wyciągnęła go z torebki i zerknęła na wyświetlacz, na którym jak oskarżenie wyświetliło się imię Aleksandra. Przestań. Przestań. Przestań, powtarzała w myślach, wpatrując się w ekran. Odrzuciła połączenie. Po sekundzie sytuacja powtórzyła się, ale tym razem Karina od razu je odrzuciła. Za chwilę przyszedł SMS. Odbierz ten pieprzony telefon. Proszę Cię. – Ty jesteś pieprzony. Odpieprz się ode mnie! – wrzasnęła na telefon i cisnęła nim o trawnik. Rozdzwonił się znowu, stając się migającym punktem w trawie. Wstała z ławki i odnalazła smartfon pod jednym z krzewów jaśminu, którym obsadzony był cały pobliski teren. Wyłączyła go i dygocąc z zimna, ruszyła w stronę domu. Gdy dotarła do mieszkania, jej zegarek wskazywał drugą dwadzieścia w nocy. Dom był pusty, mama miała dyżur. Była wdzięczna za taką sytuację. Mogła w spokoju wziąć prysznic, wypić gorącą herbatę i pomyśleć. Usiadła na szerokim parapecie z kubkiem w ręku i przyglądała się wschodowi słońca, który nie miał nic ze swojego uroku w taką pogodę. Deszcz wciąż padał, zapowiadając mało udaną niedzielę. Sięgnęła po telefon, nareszcie gotowa zmierzyć się z tym, co w nim znajdzie. Telefon zasygnalizował swoją gotowość do pracy znajomą melodyjką. Z bijącym sercem stwierdziła, że ma piętnaście nieodebranych połączeń, w tym jedno od Marty, a pozostałe od niego. W skrzynce odbiorczej natomiast były trzy wiadomości. Drżącymi palcami wyświetliła je po kolei. Wiem, że jesteś wkurzona, ale odezwij się. Daj chociaż znać, że żyjesz, inaczej będę się martwił. Ostatnia przyszła jakieś dwadzieścia minut temu. Jeśli chciałaś, żebym poczuł się parszywie, to gratuluję – udało Ci się. Myślałem, że chcesz, żebyśmy zostali przyjaciółmi. Tak traktujesz przyjaciół? Nie rozumiem Cię. Nie wiem, jak do Ciebie dotrzeć, i co mogę zrobić, żebyś mi zaufała. Uwierz mi, że chociaż nienawidzę tego typa jak diabli, nie powiedziałbym mu tego, o czym rozmawialiśmy. Nie zrobiłbym tego, nie przez

wzgląd na niego czy kogokolwiek innego, tylko przez wzgląd na Ciebie. Ponieważ mi zaufałaś. Pomyśl o tym. Co miała zrobić? Jak miała bronić się przed czymś takim? Kiedy ostatnio ktoś chciał do niej dotrzeć i ją zrozumieć? Jak ma mu wytłumaczyć, dlaczego tak się zachowuje? Przełknęła ciężką gulę, która utknęła jej w gardle. Wzięła kolejny łyk stygnącej już herbaty, owinęła się szczelniej szlafrokiem i sięgnęła po telefon. Musi się odezwać, przecież nie może go zostawić bez słowa. Nie chciała, aby ktokolwiek musiał się o nią martwić. Jestem już w domu, nie musisz się o mnie martwić. Nie chciałam, żebyś tak się poczuł, ale zawsze kończy się tak samo. Nie wiem, czy nasza przyjaźń jest możliwa. Potrzebuję trochę spokoju, żeby pomyśleć. Wysłała wiadomość. Zeszła powoli z parapetu i przez moment wpatrywała się w deszcz, wsłuchiwała się w jego regularne stukanie. Rytmiczny dźwięk uspokajał jej myśli i koił nerwy. Po chwili zasunęła zasłony i wskoczyła do łóżka. Zamknęła oczy. Próbowała nie myśleć, ale liczne wrażenia, których doświadczyła tego wieczora, zalały jej umysł jak powódź. Nie minęła minuta, a zaniosła się szlochem. Tym razem nie próbowała go tłumić, chowając twarz w poduszce. Nikt nie mógł jej usłyszeć i nikt nie mógł jej teraz zobaczyć. Nie chciała już dłużej uciekać ani się bać. Życie w takim stanie stawało się dla niej nie do zniesienia, a uświadomiła to sobie, kiedy poznała Aleksandra. Przy nim zapominała o wszystkim, co w jej życiu było do niczego. Jedno jego spojrzenie i przenosiła się do innego świata. Lepszego i piękniejszego. Każda chwila z nim to też tortura – zawsze, kiedy się rozstawali, nie mogła pozbyć się wrażenia, że już nigdy się nie zobaczą. A ta myśl sprawiała, że jej serce pękało na kilka kawałków. Właśnie dlatego uciekała i broniła się przed tym, co było między nimi, a co roboczo nazwała przyjaźnią. Przecież wiedziała, że ją zostawi i odejdzie, i nie miała pojęcia, jak się po tym pozbiera. Jeśli zminimalizuje ich kontakty, mniej boleśnie odczuje rozstanie. Może była naiwna, ale tylko tego mogła się trzymać Odwróciła przemoczoną poduszkę na drugą stronę i wytarła dłonią oczy. Musi zasnąć i zapomnieć. Chociaż na chwilę. Zerknęła ostatni raz na telefon, ale tym razem Aleksander jej posłuchał. W końcu dał za wygraną, pomyślała ze smutkiem i okryła się szczelniej kołdrą. * Aleksander, siedząc już w ciepłym łóżku w samych tylko bokserkach, wpatrywał się w szarość, jaka zaczęła majaczyć za szybą. Był cały odrętwiały i nie czuł się na siłach, żeby wstać i zasłonić okno. Zsunął się tylko do pozycji horyzontalnej i okrył leżącym obok kocem. Było mu zimno. Zmarzł, kiedy przemókł do suchej nitki, ale nie to było przyczyną chłodu, który go teraz paraliżował. Odkąd Karina zostawiła go w tym klubie, rzucając mu w twarz ze złością, co o nim myśli, nie mógł się pozbierać. Nie mógł wydusić z siebie ani słowa, kiedy odepchnęła go, torując sobie drogę do wyjścia. Nie miał pojęcia, co jej powiedzieć? Co mogłoby ją zatrzymać? Wszystko, co przychodziło mu do głowy i co krzyczał całym sobą, to: „Nie uciekaj”. Nie powiedział tego na głos, bo i tak by go nie posłuchała. Na tyle zdążył ją już poznać. W pierwszej chwili chciał znaleźć Adama i mu po prostu wpierdolić. Za dzisiejsze popołudnie i ten wieczór. Gdyby nie on, nie doszłoby do tego. Jakim prawem rości sobie do niej jakiekolwiek pretensje? Jakim prawem cały czas wchodzi im w drogę? Karina jasno dała mu do zrozumienia, że go nie chce. Nie jest dla niego.

Twoja też nie jest, podpowiedział mu wewnętrzny głos, którego zaczynał szczerze nienawidzić. Chociaż widok rozkwaszonej twarzy Adama przyniósłby mu chwilową satysfakcję, w konsekwencji doprowadziłoby to do jeszcze większych komplikacji. Szybko zrezygnował z kuszącego pomysłu i odszedł. Jak to możliwe, że w tak krótkim czasie jego życie aż tak bardzo się pogmatwało? To miały być tylko wakacje. Wakacje, trochę nudne i przebiegające pod dyktando ślubu Anny i Jamiego. Jak doszło do tego, że każdy jego dzień, każda godzina i minuta należały do Kariny? Dziewczyny, którą poznał niecały tydzień temu. Dziewczyny, o której prawie nic nie wiedział. Osoby tak skomplikowanej i tajemniczej, że nie bardzo wiedział, jak z nią postępować. Gdyby tu chodziło o kogoś innego, już dawno dałby sobie spokój. No tak, ale gdyby chodziło o kogoś innego, w ogóle nie zadałby sobie trudu poznania chociażby imienia tej osoby. Taki właśnie był – zobojętniały na wszystko i wszystkich. Nigdy nie chciał taki być, po prostu taki był. Nie miał pojęcia, co będzie dalej. Postawił olbrzymi mur pomiędzy tym, co jest, a tym, co będzie. Nie chciał wiedzieć, co się wydarzy. Może w tym momencie właśnie umierał i, jak na ironię, właśnie teraz czuł się żywy jak nigdy wcześniej. To zaskakujące, ale w ogóle się nie bał. Z każdym dniem było mu też coraz lżej na sercu. Aż do teraz. Na dworze zrobiło się już całkiem jasno, a on wciąż nie mógł zmrużyć oka. Po tym, jak dostał od Kariny jednego jedynego SMS-a, nie sądził, że da radę kiedykolwiek zasnąć. Jeden krok w przód, dwa w tył. Tak wyglądały jego próby zbliżenia się do niej. Na myśl o tym, że może jej dziś nie zobaczyć, robiło mu się niedobrze. W końcu zwariował. Spodziewał się tego każdego dnia, ale nie sądził, że to objawi się w taki sposób – somatycznymi dolegliwościami w odpowiedzi na brak kontaktu z określoną osobą. A może to są objawy obsesji? – pomyślał w panice. Może stał się stalkerem. Czy ktoś taki zdaje sobie w ogóle sprawę, że nim jest? Już miał incydent ze śledzeniem. Bóg jeden wie, na co go jeszcze stać, jeśli w grę wchodziła ta dziewczyna. Owinął się szczelniej kocem. Zamknął oczy i wrócił wspomnieniami do tego momentu, w którym miał ją przez chwilę w ramionach. Jeszcze nigdy nie znaleźli się tak blisko siebie. Kiedy poczuł jej ciepły oddech na szyi, z całych sił powstrzymywał się przed przyciągnięciem jej do siebie i pocałowaniem. Chciał tego tak bardzo, że przez sekundę bał się, że zrobi to nawet wbrew jej woli. Zdecydowanie był to kolejny objaw świadczący o jego niestabilności psychicznej. Gdyby Karina znała jego myśli, niezwłocznie uzyskałaby zakaz zbliżania się do siebie. Wciąż trzymał telefon w dłoni. Nie da rady zasnąć, wiedząc, że znowu mu się wymyka i próbuje za nich oboje decydować w sprawach, do których mieli równe prawo. Napisał jeszcze jedną wiadomość. Dam ci spokój na krótką chwilę, ale nie chcę spędzać nawet jednego dnia, nie mogąc Cię zobaczyć. Do niczego Cię nigdy nie zmuszę, ale i Ty nie zmuszaj mnie do tego, żebym musiał trzymać się od Ciebie z daleka. * – Karina, obudź się. – Usłyszała, jak echo znajomego głosu przebija się przez kurtynę snu, w którym jeszcze tkwiła. – Źle się czujesz? – Rozpoznała zatroskany głos matki. Podniosła z wysiłkiem najpierw jedną powiekę, a potem drugą i zobaczyła, jak mama nachyla się i wpatruje w nią swoimi smutnymi brązowymi oczami. Po chwili poczuła na czole dotyk jej zimnej dłoni.

Przełknęła ślinę i aż skrzywiła się z bólu, jaki przeszył jej gardło. Próbowała się odwrócić, ale bolał ją każdy mięsień i każda kostka w ciele. – Kiepsko się czuję – wycharczała. – Masz gorączkę – stwierdziła mama. – Nie wstawaj z łóżka. Zaraz przyniosę ci coś do jedzenia i jakieś leki. – Nie jestem głodna – powiedziała Karina, podnosząc się do pozycji siedzącej, chociaż kosztowało ją to dużo wysiłku. Mama zignorowała jej uwagę i ruszyła do kuchni. Karina wstała z łóżka i podeszła do okna, aby rozsunąć zasłony. Niestety nic się nie zmieniło. Na zewnątrz wciąż siąpił deszcz, powiększając już i tak olbrzymie strugi spływające wzdłuż ulic, a niebo było przysłonięte kudłatą warstwą szaroburych chmur. Usiadła na łóżku, czując zawroty głowy. Nie zdziwiłaby się, gdyby dostała zapalenia płuc. Zmokła już tak wiele razy tego lata, że chyba miarka się przebrała i jej organizm w końcu się zbuntował. Wciąż nieprzytomna, sięgnęła po budzik, żeby sprawdzić, która godzina. Ze zgrozą stwierdziła, że jest już po pierwszej. Była dziś umówiona z Ulą w przychodni i musiała się pospieszyć. Wciągnęła szlafrok na ramiona i skierowała się do kuchni. Przechodząc przez korytarz, spojrzała na swoje obicie w lustrze. Wyglądała okropnie – miała podpuchnięte oczy, bladą skórę i skołtunione włosy. W kuchni mama właśnie zaparzyła kawę, której aromat rozniósł się po całym domu. Karina uwielbiała ten zapach, który zawsze pobudzał ją do życia. Niestety w takim stanie nic nie mogło jej rozruszać. Jedyne, czego pragnęła w tej chwili, to wrócić do łóżka i przespać cały dzień. Miała nadzieję, że to tylko grypa albo przeziębienie, które potrzebuje „przeleżenia”. No cóż, może jak wrócę z przychodni, trochę sobie poleżę, pomyślała z nadzieją i sięgnęła po filiżankę kawy, którą razem z kanapkami postawiła przed nią mama. – Zjedz coś. Nie możesz wziąć leków na czczo. – W mamie odezwał się lekarz. – Wiem, ale ledwo mogę przełykać ślinę, nie wiem, jak przełknę cokolwiek innego. – Pomimo tego sięgnęła po kanapkę z serem i pomidorem i zaczęła ją długo, długo przeżuwać, aż przełknęła, przy czym znowu się skrzywiła. Powtórzyła czynność, aż zjadła całą kanapkę, i połknęła garść kolorowych tabletek, nie zawracając sobie głowy ich nazwami i konkretnym przeznaczeniem. Korzyści z posiadania lekarza w rodzinie – przecież mama nie dałaby jej trucizny. – Co robiłaś wieczorem? Miałyście wyjść z Martą – zapytała mama. Usiadła przy niewielkim drewnianym stole naprzeciwko niej i przypatrywała się jej udręczonemu obliczu z troską w oczach. Związała ciemnobrązowe włosy w podwinięty koński ogon i podparła ręką brodę w oczekiwaniu na jej relację. – Poszłyśmy potańczyć i w powrotnej drodze dopadła nas ulewa. I oto skutki. – Wskazała ręką na siebie. – A jak tobie minął dyżur? – Było całkiem spokojnie. Nawet trochę się przespałam. – To tłumaczyło, dlaczego jest już na nogach. Karina próbowała zmienić pozycję, ale poczuła, jak na powrót dostaje zawrotów głowy. Przymknęła oczy i oparła głowę o ścianę. Dodatkowo zaczęła odczuwać narastające pulsowanie w skroniach. Czuła się naprawdę kiepsko. – Do łóżka, i to już – powiedziała stanowczo mama i zaczęła zabierać się do wkładania naczyń do zmywarki. – Nie mogę. Muszę pojechać do przychodni Uli. Pamiętasz psa, o którym ci opowiadałam? – Mama pokiwała głową. – Obiecałam, że pomogę jej przy nim. Mama zatrzymała się z talerzem w ręku.

– Karina, nie ma mowy. Jak zamierzasz prowadzić samochód w takim stanie? Poza tym, jak znowu zmokniesz, to skończy się zapaleniem płuc, o ile już go nie masz. – Zatrzasnęła drzwiczki zmywarki i oparła się o nią tyłem. – Zadzwoń do niej i powiedz, że nie dasz rady. Przecież zrozumie. Karina próbowała zaprotestować, ale zastygła z otwartymi ustami. Mama miała rację, nie da rady dziś jej pomóc. Poczuła wyrzuty sumienia. Poczłapała do pokoju po telefon, aby zawczasu uprzedzić Ulę i przeprosić za to, że dziś jej nie będzie. Wyciągnęła telefon spod poduszki i spostrzegła, że ma w skrzynce wiadomość i trzy nieodebrane połączenia od Marty. Wszystko to sprawiło, że do jej pulsującej z bólu głowy zaczynały wracać sceny z wczorajszej nocy. Wzięła głęboki wdech i otworzyła wiadomość od Aleksandra. Kiedy skończyła czytać, znowu zakręciło jej się w głowie, ale tym razem to nie z powodu choroby. Cholera. Co ma teraz zrobić i jak z nim rozmawiać po takich słowach? Wybrała numer Marty, która zapewne teraz zachodzi w głowę, czy z nią wszystko w porządku. Odebrała po pierwszym sygnale. – Nareszcie. Wydzwaniam do ciebie od rana. Czemu nie odbierasz? – W jej głosie było słychać najpierw ulgę, potem pretensje, a w końcu zniecierpliwienie. I to wszystko w tak krótkiej wypowiedzi. – Jestem chora. Dopiero teraz się obudziłam i jestem w kiepskim stanie. – Chrypa w jej głosie była tego najlepszym dowodem. – Cholera, to przez ten deszcz, kiedy wczoraj… – Nie dokończyła, ponieważ musiałaby nawiązać do ich wczorajszej kłótni, a żadna tego nie chciała. – Tak – odpowiedziała tylko. – Muszę cały dzień przeleżeć w domu. Wiesz, zalecenie lekarza – dodała, spoglądając w kierunku kuchni. – Najgorsze jest to, że obiecałam Uli, że będę dziś w przychodni. Kiedy skończyła opowieść o tym, jak nie chciała zawieść ani jej, ani psa, Marta zaoferowała się, że pojedzie zamiast niej. – Jesteś pewna? Nie masz żadnych planów? – Karina nie chciała robić jej kłopotów. – Daj spokój. Jakie plany, kiedy na dworze taka katastrofa? Podjadę do niej, więc się nie martw, a z powrotem wdepnę do ciebie, jeśli będziesz na siłach. – Koniecznie. – Zamilkła na chwilę. – Marta? – zapytała po chwili. – Tak? – Przepraszam – powiedziała cicho. – Przestań. Odezwę się potem. – Rozłączyła się. Karina odetchnęła z ulgą. Między nimi wszystko było w porządku. Tylko ona była pewnikiem w jej życiu i nie zniosłaby sytuacji, w której to miałoby się zmienić. Zadecydowała, że musi jej o wszystkim powiedzieć, inaczej to może się na niej zemścić. Nie miała siły dłużej nad tym myśleć. Wślizgnęła się do łóżka i położyła ciężką głowę na poduszce. Raz jeszcze otworzyła ostatniego SMS-a od Aleksandra. Nie zmuszaj mnie do tego, żebym musiał trzymać się z dala od Ciebie. Nie chciała go do niczego zmuszać ani niczego zabraniać, ale musiał się dowiedzieć, że to dla ich dobra. Teraz miała już pewność, że tu nie chodzi tylko o nią, ale i o niego. Jeśli on nie chce nic z tym zrobić, ona zrobi to w imieniu ich obojga. Z takim mocnym postawieniem i ciężkim bólem głowy zapadła w głęboki sen. *

Na ulicach panowały pustki, ale mimo to wyprawa w taką pogodę była nie lada wyzwaniem. Samochód tonął w olbrzymich kałużach, których głębokość była możliwa do ocenienia dopiero wtedy, gdy się już w nie wjechało. Nieliczni przechodnie skrywali się pod olbrzymimi parasolami, próbując jak najszybciej dotrzeć do miejsc przeznaczenia. Wycieraczki zbierały wodę w najszybszym możliwym trybie, ale i tak nie było to wystarczająco szybko, jak na gust Marty. Wytężyła wzrok i wpatrywała się w przednią szybę z nadzieją, że nikogo nie przejedzie, co byłoby olbrzymim niefartem. W końcu była niedziela. Wychodzenie z domu w taki dzień jak dziś było ostatnią rzeczą, o jakiej pomyślała, wstając z łóżka. Nie mogła jednak nie zaproponować pomocy Karinie, której głos w słuchawce przypominał zardzewiały zawias. Przyjaciółka o nic jej nie prosiła, ale znała ją na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że będzie przeżywała fakt niedotrzymania umówionego spotkania, więc zgłosiła się na ochotnika, żeby ją zastąpić. Po prawdzie zrobiła to dlatego, że czuła wyrzuty sumienia po ich wczorajszej kłótni, która przecież wcale nie była do końca kłótnią. Sposób, w jaki się wczoraj rozstały, sprawił, że nie mogła bardzo długo zasnąć, a to, że Karina nie odbierała telefonu, tylko pogłębiło ten stan. W konsekwencji przespała jedynie trzy godziny i teraz była prawie nieprzytomna. Całą noc zastanawiała się nad tym, co właściwie wydarzyło się wczoraj przed klubem. O co chodziło Adamowi i Aleksandrowi, kiedy nagle bez ostrzeżenia rzucili się na siebie jak wściekłe psy? Gdyby nie Marcin, zapewne by się pobili. Nigdy nie widziała Adama w takim stanie. Czy to możliwe, że zdołali się znienawidzić od pierwszego wejrzenia? Wciąż rozpamiętywała chwilę, gdy wpadła na chłopaków, wychodząc z klubu. Kiedy spostrzegła, jak Aleksander i Karina zaczęli na siebie patrzeć, poczuła się niczym podglądacz i szybko czmychnęła, chcąc im dać tę chwilę prywatności. Kiedy go zobaczyła, jej serce omal nie wyskoczyło z piersi. Była beznadziejna. Najpierw zaniemówiła, a kiedy odzyskała mowę, potrafiła jedynie wydusić z siebie głupie „cześć”. Jak zakochana czternastolatka, pomyślała z zażenowaniem. Skręcała właśnie w ulicę, przy której mieściła się przychodnia weterynaryjna. Na parkingu stał jedynie opel insignia, który należał do Uli. Kiedy wychodziła z auta, spostrzegła, że ktoś podjeżdża na i zatrzymuje się zaraz obok jej samochodu. Kiedy zamknęła auto, odwróciła się w stronę wejścia do przychodni i przebiegła ten odcinek, chcąc jak najszybciej znaleźć się pod zadaszeniem. Gdy już chwytała za klamkę, usłyszała swoje imię. Odwróciła się i zobaczyła Aleksandra. Na głowie miał kaptur wystający spod czarnej, skórzanej kurtki. Woda skapywała mu po czole, rzęsach i policzkach. Jasne włosy wysuwały się spod kaptura i też zaczynały moknąć. Musiała przyznać, przed samą sobą, że w tej chwili wyglądał niesamowicie. Uśmiechnęła się w odpowiedzi na jego przywitanie. – Co tutaj robisz? – zapytała szczerze zdumiona, ale od razu ją olśniło i zanim zdołał otworzyć usta, odpowiedziała za niego: – Aaa, myślałeś, że spotkasz Karinę. – Winny. – Zrobił zawstydzoną minę. – Ale ciebie też miło widzieć, zważywszy na to, że nie mieliśmy szansy się wczoraj pożegnać. – No cóż, końcówka naszego wspólnego wypadu nie wyszła zgodnie z planem – dodała, wzruszając ramionami i próbując obrócić to wszystko w żart. Aleksander zawahał się na chwilę, po czym dołączył do niej pod zadaszeniem. – Posłuchaj… – zaczął niepewnie. – Przepraszam za tamto. – Spojrzał pod nogi. – Nie powinienem się tak zachowywać. – Podniósł oczy i popatrzył na nią z wyczekiwaniem. Korciło ją, aby zapytać, o co poszło, ale nie chciała jeszcze bardziej go dołować, i tak wyglądał na przygnębionego. – Zapomnijmy o tym – rzuciła szybko i postanowiła zmienić temat. Wiedziała, po co tu

jest, i kogo miał nadzieję spotkać. – Jestem tu zamiast Kariny, bo ona jest chora. Aleksander zmarszczył brwi i spojrzał na nią: – Co jej jest? – Był zaniepokojony. – Chyba się przeziębiła. Przez telefon nie brzmiała za dobrze – powiedziała zgodnie z prawdą – Jest strasznie słowna i gotowa była sama się tu przywlec. Dosłownie. I postanowiłam zainterweniować. – Rozumiem. – Wciąż wyglądał na zmartwionego. Otworzył usta, żeby cos powiedzieć, ale po chwili je zamknął. W tym samym momencie otworzyły się drzwi i wyszła z nich Ula w przeciwdeszczowym płaszczu. Spojrzała na nich z zaciekawieniem. – Cześć, Ula. Karina jest chora i przychodzę w jej zastępstwie. Chyba nie masz nic przeciwko? – powiedziała szybko, żeby Ula nie wyciągnęła niestosownych wniosków. – Skąd znowu – odpowiedziała szczerze. – Co jej jest? Marta powtórzyła to, co powiedziała Aleksandrowi, a Ula pokręciła głową ze współczuciem i otworzyła przed nimi drzwi. Alek zawahał się przez chwilę, po czym wszedł do środka. Ula poinstruowała ich, jak nakarmić i napoić potrąconego psa. Marcie ścisnęło się serce na widok unieruchomionego zwierzęcia. Podniósł na nią swoje smutne ślepia i przyglądał się jej, czując, że jest kimś nowym. – Jak to było? – zapytała ogarnięta nagłą ciekawością. – Co takiego? – Aleksander wyglądał jak wyrwany z głębokiego zamyślenia. – No, wtedy, gdy go znaleźliście – wytłumaczyła. – Mam na myśli, jak to się stało. Kto go tak urządził? – wskazała ręką na zwierzaka. Aleksander przykucnął z miską pełną wody i wprawnym ruchem przytrzymał ją przy pysku psiaka, a ten łapczywie opróżnił zawartość. – Nie wiem. Karina go zauważyła i zatrzymała się, żeby mu pomóc. Wtedy przejeżdżałem ja i zobaczyłem ją i kundla, i … – zawahał się w pół zdania – …i tak to właśnie było. – Przełknął głośno ślinę i odwrócił głowę, po czym wstał, podwinął rękawy kurtki, odsłaniając wytatuowane nadgarstki i przedramiona, podszedł do umywalki i umył w niej ręce. – Ok. – Nie kontynuowała tematu, ponieważ zauważyła, że z jakiegoś powodu nie chce o tym mówić. – Rozumiem, że zrobiłeś użytek z numeru telefonu, który ci wtedy dałam? – Chciała wiedzieć, jak zareagowała na to Karina. Nigdy nie wspomniała jej o tym nawet słowem. Ostatnio o niczym jej nie mówiłam, pomyślała ze smutkiem. – Jasne. Jeszcze tego samego dnia, a właściwie wieczora. – Zaśmiał się, wycierając ręce w papierowy ręcznik. – Oczywiście Karina musiała najpierw dać mi wykład o tym, jak to ją prześladuję nocami i że pewnie jestem psychopatą, ale w końcu zgodziła się ze mną spotkać. – Cały czas się uśmiechał na wspomnienie tej sytuacji. Kiedy skończyli, zaoferowali pomoc przy nakarmieniu pozostałej zgrai – sześciu kotów, dwóch psów, chomika i żółwia. Po godzinie we trójkę opuścili przychodnię, śmiejąc się do rozpuku. Przez pomyłkę Marta nie zamknęła drzwi od klatki jednego z kotów i prawie przez pół godziny przetrząsali wszystkie zakamarki, aby go znaleźć, a w tym czasie kot wrócił spokojnie do swojego kojca i uciął sobie drzemkę. Kiedy pożegnali się z Ulą, Marta przystanęła przy swoim samochodzie, szukając w torebce kluczyków. W międzyczasie deszcz znacznie zelżał i wizja powrotnej drogi nie przedstawiała się już tak beznadziejnie. Kiedy chciała się pożegnać z Aleksandrem, ten stanął przy jej samochodzie i z dziwnym wyrazem oczu zapytał:

– Marta, mogę z tobą porozmawiać? Marta skuliła się instynktownie, od razu wiedząc, o czym, a właściwie o kim, chciał z nią rozmawiać. Nie wiedziała, o co chce ją dokładnie zapytać, ale wiedziała, że nie będzie w stanie odpowiedzieć na wszystkie jego pytania. – Słucham. – Oparła się o drzwi swojego samochodu. – Może wsiądziemy do środka? – Wskazała ręką w kierunku auta. Aleksander kiwnął głową, po czym obszedł samochód i wsiadł od strony pasażera. Kiedy zamknęli za sobą drzwi, Marta postanowiła zapytać wprost o to, co się wczoraj między nimi wydarzyło. Aleksander wciągnął głośno powietrze i równie głośno je wypuścił. – Wściekła się za tę scenę przed klubem. Właściwie to wściekłaby się o cokolwiek, aby tylko móc posłać mnie do wszystkich diabłów – rzucił cierpko. – Dlaczego tak myślisz? – zapytała. – Przecież dobrze się bawiliśmy, a potem w klubie myślałam, że wy… – Nie dokończyła. Myślała, że się gdzieś obłapiają po kątach albo coś w tym stylu, ale nie powiedziała tego głośno. – Karina po prostu czasami taka jest. Dokładnie od dwóch lat. Aleksander spuścił wzrok. Zaczesał ręką włosy, które zaczęły mu się skręcać w delikatne fale. – Wiem, ale to jest po prostu… trudne, kiedy tak nagle się zmienia, a ja nie wiem dlaczego – powiedział, a w jego głosie było tyle cierpienia, że Marta popatrzyła na niego ze zdziwieniem. Z góry założyła, że to Karina wpadła po uszy, chociaż dla kogoś, kto jej nie znał, nic na to nie wskazywało, ponieważ sygnały, jakie wysyłała, były trudne do rozszyfrowania. Tymczasem to on przepadł bez reszty. Teraz widziała to jak na dłoni. Już się z tym nie krył. Nie próbował tego tuszować beztroskim uśmiechem czy pewną siebie postawą. Jak wyrzucone z procy kamienie, z jego ust zaczęły wyfruwać chaotyczne, ale bardzo jednoznaczne słowa. – Nie wiem, jak z nią rozmawiać… Jesteś jej przyjaciółką… Powiedz, jak mam do niej dotrzeć? Jak myślisz, czy ona traktuje mnie poważnie? Czy ona w ogóle cokolwiek do mnie… Jezu! – Przerwał nagle, zdając sobie sprawę, że powiedział za dużo. – Przepraszam – zakrył dłońmi twarz i oparł się łokciami o kolana. Marta nie wiedziała, jak ma zareagować na ten wybuch szczerości z jego strony, zważywszy na to, że przecież ledwie się znali. Czuła, że dla niego to też coś nowego i sam nie wie, jak teraz z tego wybrnąć. – Przepraszam – powtórzył i podniósł głowę, po raz kolejny zaczesując włosy rękoma. – Nie myśl, że jestem jakimś desperatem. – Zaśmiał się nerwowo. – Chociaż, ewidentnie tak się zachowuję, ale po prostu nie chcę tracić czasu na podchody i niedopowiedzenia. – Popatrzył jej prosto w oczy, a od tego spojrzenia zrobiło jej się gorąco. Oparł się o siedzenie i odchylił do tyłu głowę. – To wszystko jest bardzo skomplikowane. Bardziej niż na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać – powiedział zmęczonym głosem. Zamilkł i wpatrywał się w szybę przed sobą. Marta zastanawiała się, co miał na myśli. Dlaczego ich związek ma być taki skomplikowany? Czyżby tajemnica Kariny nie była jedyną przeszkodą, jaka stoi im na drodze? – Posłuchaj – powiedziała w końcu. – Nie wiem, czy powinnam ci to mówić i czy Karina by tego chciała – Właściwie to była przekonana, że nie życzyłaby sobie tego, ale tak jak poprzednim razem podjęła dobrą decyzję, dając mu numer Kariny, tak i teraz poczuła, że robi dobrze – ale czuję, że zależy jej na tobie, a wiem to, bo, jak zauważyłeś, jestem jej najlepszą przyjaciółką, a najlepsze przyjaciółki wiedzą takie rzeczy. – Uśmiechnęła się. Aleksander popatrzył w jej stronę, podnosząc nieznacznie brwi, i też się uśmiechnął.

W jednej chwili jego twarz zmieniła się nie do poznania. W kącikach oczu pojawiły się drobne zmarszczki, dzięki którym jego twarz rozpromieniła się. Naciągnął na głowę kaptur i chwycił za klamkę. Zastygł na chwilę i odwrócił się w jej stronę. – Dziękuję, Marta – powiedział i wyszedł na zewnątrz, po czym wskoczył do swojego auta i odjechał w pośpiechu. Dobrą chwilę zajęło jej otrząśnięcie się ze stanu oszołomienia, w jaki wprawiła ją ta krótka rozmowa z Aleksandrem. Cholera, to chyba poważna sprawa, pomyślała zdumiona. Może to było głupie i dziecinne, ale w pewnym sensie zazdrościła Karinie. Nie żeby czuła coś do Aleksandra, ale sposób, w jaki o niej mówił albo w jaki się starał, żeby móc ją chociaż zobaczyć, sprawiał, że uświadamiała sobie, jak strasznie żałosne jest to jej podkochiwanie się w facecie, który ma ją totalnie gdzieś. Karina miała rację – nie powinna tracić czasu na kogoś, kto nawet nie dostrzega, że ona żyje. Może gdyby na jej drodze stanął ktoś taki jak Aleksander, zdeterminowany, żeby ją zdobyć, wyleczyłaby się z tego fatalnego zauroczenia. Wzięła głęboki wdech i zapuściła silnik. Ruszyła w drogę powrotną z pewnym niejasnym postanowieniem, które dopiero zaczęło kiełkować w jej głowie. * Parking przed kolorowym, świeżo odmalowanym blokiem był w całości zapełniony i tylko dzięki cierpliwości Aleksander wbił się na jedno miejsce, które zwolniło się po półgodzinie. Szyba w zaparkowanym samochodzie całkiem zaparowała i co chwilę musiał przecierać ją ręką, aby poprawić sobie widoczność. W znudzeniu skakał po stacjach radiowych, szukając czegoś, co pasowałoby do jego aktualnej sytuacji, czyli uskuteczniania swoich prześladowczych zapędów. Niestety nic nie odpowiadało zaistniałym okolicznościom i postanowił postawić na pewnik w postaci płyty Toma Odella, którego odkrył kilka tygodni temu. Nie spuszczał oczu z wejścia do klatki, od czego jego powieki zaczęły robić się ciężkie. Chciał mieć pewność, że nie przegapi wyjścia Marty, która w tej chwili odwiedzała Karinę. Czekał tak już prawie godzinę i zaczynał się pomału niecierpliwić, przeklinając w myślach kobiece zamiłowanie do niekończącego się plotkowania o niczym. Już ledwie czuł swoje nogi i tyłek, które zaczynały drętwieć od siedzenia w bezruchu. Zaczynał też odczuwać głód. Zjadł tylko lekkie śniadanie, a właściwie obiad, ponieważ zanim się obudził i zszedł do kuchni, była już pierwsza. W jednej chwili jego myśli pofrunęły do dzisiejszej dziwnej rozmowy z Anną. Jego siostra, którą zastał samą w salonie, wpatrywała się w ekran swojego laptopa. Marszcząc czoło, szeptała coś do siebie w skupieniu. Siedziała z podkulonymi nogami w uszatym, żółtym fotelu, który gościł w salonie dziadków, od kiedy sięgał pamięcią. Włosy związała w kucyk, który w roztargnieniu co chwilę nawijała na palec. Anna pracowała w niewielkim wydawnictwie, któremu w ostatnim czasie udało się odkryć i wydać kilka bestsellerów, do czego się osobiście przyczyniła. Uwielbiała swoją pracę i nawet podczas urlopu nie mogła się powstrzymać, i co jakiś czas otwierała swoją pocztę służbową, ciekawa, jak przebiega promocja ich najnowszej powieści. – Co nowego? – zapytał, siadając na kanapie i wyciągając swoje długie nogi na niewielkim drewnianym stoliku. Anna drgnęła, słysząc jego głos, dopiero teraz zdała sobie sprawę z jego obecności. – O, śpiący królewicz wreszcie na nogach – powitała go bez entuzjazmu, nie odrywając oczu od laptopa. – Co ty wyprawiasz nocami, że codziennie musisz je odsypiać do południa? – Zerknęła na niego podejrzliwie. Alek rozejrzał się po niewielkim pokoju. Naprzeciwko kanapy stał drewniany segment

w kolorze wenge. W samym środku, w specjalnej wnęce, pysznił się czterdziestodwucalowy telewizor, najnowszy nabytek jego dziadka. Telewizor był włączony, ale z głośników nie wydobywał się żaden dźwięk. Anna zawsze tak pracowała – lubiła patrzeć w ekran, ale dźwięk ją rozpraszał. – Pod osłoną nocy zaprowadzam porządek na ulicach tego miasta – powiedział poważnie, krzyżując ręce na piersi. Anna wybałuszyła oczy i wybuchła śmiechem. – Co w tym śmiesznego? – zapytał, zachowując pełną powagę w głosie. – Myślisz, że nie byłbym do tego zdolny? – Uważam, że i owszem, jesteś zdolny, ale raczej do schadzek z jakąś lafiryndą albo lafiryndami. Pod osłoną nocy, oczywiście – dodała, wciąż się uśmiechając, i wróciła do pracy. Aleksander skrzywił się, słysząc jej uwagę. Nie pierwszy raz uraczyła go podobnym komentarzem, ale po raz pierwszy zaczął się nad nim zastanawiać i ku własnemu zdziwieniu poczuł się szczerze dotknięty. Nie chciał, żeby tak o nim myślała, a już na pewno nie chciał, żeby myślała tak o Karinie. – Nie z lafiryndą, a tym bardziej nie z lafiryndami, ale z dziewczyną, i to nie schadzki, tylko … – zaciął się – …spędzanie czasu. Jego siostra ponownie podniosła oczy znad laptopa i obrzuciła go badawczym spojrzeniem. Odwrócił wzrok i udał, że zainteresowało go coś w telewizji, chociaż nie miał zielonego pojęcia, na co patrzył. – Skoro tak twierdzisz – powiedziała, przeciągając wyrazy i nie potrafiąc ukryć rozbawienia. Aleksander postanowił na to nie reagować. – Jak ma na imię ta dziewczyna, która nie jest lafiryndą i z którą spędzasz czas? – zapytała, siląc się na obojętność. Aleksander uśmiechnął się, słysząc narastającą w jej głosie ciekawość, która zaczęła dosłownie gęstnieć nad jej głową. Nie odezwał się, tylko wciąż w skupieniu przyglądał się scenie na ekranie, z której kompletnie nic nie rozumiał. – Nie, to nie – powiedziała i ostentacyjnie odwróciła głowę, z trudem ukrywając zawód. – Karina. – Imię wyślizgnęło się z jego ust jak wilgotna landrynka. W pierwszej chwili spłoszył się tym niekontrolowanym wyznaniem, ale doszedł do wniosku, że ukrywanie tego nie miało żadnego sensu. Jej imię powtarzał w myślach z taką częstotliwością, że w końcu i tak zamiast „dziękuję”, „do widzenia” czy „podaj mi sól” powiedziałby „Karina”. Przynajmniej teraz, gdy do tego dojdzie, nie będzie musiał się tłumaczyć. Anna uśmiechnęła się pod nosem, tak jakby wiedziała o czymś, o czym on nie miał pojęcia. – Poznam ją? – zapytała. – Możliwe – odpowiedział krótko i mało treściwie. Chciał tego, ale obawiał się, że na przedstawianie Karinie członków jego rodziny jest stanowczo za wcześnie. – W takim razie czekam z niecierpliwością – powiedziała Anna z półuśmiechem na ustach. Znał ją na tyle, żeby wiedzieć, że tak właśnie jest. Odpowiedział jej niekontrolowanym uśmiechem, który bez ostrzeżenia zaatakował jego twarz. Anna znowu obdarzyła go tym wszystkowiedzącym spojrzeniem, od którego robiło mu się dziwnie, tak jakby obnażała go ze wszystkich tajemnic. Aby to przerwać, zmienił szybko temat. – Gdzie babcia, dziadek i Jamie? – Babcia z dziadkiem w kościele – odpowiedziała, stukając jednocześnie w klawiaturę. – Tylko mi nie mów, że James poszedł razem z nimi? – zapytał z niedowierzaniem i od razu wyobraził go sobie, jak z nabożną miną klęczy przed samym ołtarzem. – Co? – zapytała nieprzytomnie, po czym ,gdy dotarło do niej jego pytanie, zaczęła się

śmiać. – Nie. Wyszedł po jakieś zakupy. Chyba ma dość tej pogody i zaczyna się denerwować, chociaż nie przyzna się do tego. – Zastanowiła się przez chwilę, po czym dodała: – Może pojechalibyśmy gdzieś? – Spojrzała w stronę okna, za którym wciąż lało jak z cebra. Bujny ogród wyglądał, jakby miał za chwilę utonąć od ilości wody, której przybywało z każdą minutą. Nieregularne rabatki zmieniały się w błotniste kałuże, a trawnik w zielony dziecięcy brodzik. – Dokąd chciałabyś pojechać? – Może nad morze – zrymowała. – Albo w góry. Gdziekolwiek, żeby trochę się odstresować. – Dobry pomysł – zadecydował i wstał z kanapy. – Muszę już iść. Gdyby ktoś o mnie pytał, to będę wieczorem. – Zatrzymał się w progu i dodał: – Chyba. Aleksander poruszył się niespokojnie na siedzeniu, kiedy zobaczył znajomy zestaw przeciwdeszczowy, który dzisiaj miała na sobie Marta – ciemnozieloną kurtkę z kapturem i granatowe kalosze w kwiatki. Biegiem pokonała odległość od drzwi do samochodu. Dziwne – pomyślał w rozbawieniu – po co ten pośpiech, przecież w takim stroju, którego nie powstydziłby się rybak, nie powinna zostać zroszona nawet jedną kroplą. Poczekał, aż Marta odjedzie, i wyszedł z samochodu, kierując się w stronę drzwi, które znał już tak dobrze. Nie wiedział, pod którym numerem mieszka Karina, wiedział jedynie, że to ostatnie piętro. Postanowił sprawdzić na liście lokatorów. Po chwili trzasnął się otwartą dłonią w czoło. Debil. Przecież nie znał jej nazwiska. Nie może pukać do drzwi każdego mieszkania mieszczącego się na najwyższym piętrze. Czyżby? Zastanowił się przez chwilę, ale doszedł do wniosku, że to jeszcze nie to stadium jego psychozy. Oparł się o ścianę na ciemnej klatce schodowej i postanowił pomyśleć przez chwilę. Przecież nie powinien tak bez uprzedzenia zjawiać się w czyimś domu. W Kanadzie nachodzenie kogoś znienacka uchodziło raczej za nietakt. Wiedział, że Polsce odwiedziny znajomych czy rodziny bez wcześniejszego uprzedzenia były postrzegane jak coś normalnego, mimo to uznał, że nie powinien tego robić. W domu oprócz Kariny mógł zastać jej matkę, a takim zachowaniem zraziłby ją do siebie na samym wstępie. Wyciągnął telefon i wybrał numer Kariny. Odebrała po trzech sygnałach. – Tak? – zapytała cichym i zachrypniętym głosem. Aleksander poczuł wyrzuty sumienia, że niepokoi ją w takim stanie. Wyrzuty sumienia i ekscytację. – Jak się czujesz? – zapytał. – Kiepsko – powiedziała cicho. – Ale jakoś żyję. Słyszałam, że byłeś dzisiaj z Martą w przychodni. – Tak. Bawiliśmy się w wolontariuszy i bardzo nam się to spodobało – odpowiedział. – Chociaż omal nie wypuściliśmy wszystkich zwierząt z klatek – zażartował. – Patałachy – zawyrokowała. – Jak się ma kundel? – Bez zmian, ale ma apetyt, a to dobry znak. Zanim się obejrzymy, nasz pies będzie biegał za motylkami po łące. – Celowo użył jej określenia, chciał wiedzieć, jak zareaguje. Usłyszał, że się śmieje i postanowił wykorzystać sposobność: – Nie gniewasz się już na mnie za tamto? W słuchawce zapadła cisza, która nie wróżyła niczego dobrego. Nie pomylił się. – Tego bym nie powiedziała – odezwała się po chwili. – Dlaczego dzwonisz? – W sekundę zmieniła się w królową śniegu. – Chciałem wiedzieć, jak się czujesz – odpowiedział zgodnie z prawdą. – Nie gniewaj się – kontynuował niepewnie. – Pisałem prawdę. Nic bym mu nie powiedział.

– Alek, nie mam siły na roztrząsanie tego teraz, tym bardziej przez telefon – powiedziała zmęczonym głosem, w którym zaczynała pojawiać się już spora chrypa. – Nie musimy roztrząsać tego przez telefon, w ogóle nie musimy o tym rozmawiać – powiedział i dodał szybko, nie chcąc dopuścić jej do głosu: – Powiem prawdę, tylko nie wpadaj w szał. Jestem w tej chwili pod twoim blokiem, a mówiąc ściślej, w twoim bloku. Nie chciałem przychodzić bez zapowiedzi. Właściwie chciałem, ale doszedłem do wniosku, że to zły pomysł. – Zamilkł nagle i skrzywił się instynktownie, jakby w oczekiwaniu na cios. Usłyszał w słuchawce ciężkie westchnienie. – I co ja mam z tobą zrobić, Aleksander? – powiedziała zrezygnowana. – Nie wiem – odpowiedział, czując, że właśnie taka jest prawda. – Daj mi, proszę, dziesięć minut, zanim doprowadzę się do porządku. Numer osiemnaście. – Oczywiście. – Zanim znowu się odezwał, już się rozłączyła. Poczuł olbrzymią ulgę. Gdyby odesłała go z kwitkiem, nie wiedziałby, co ze sobą zrobić do następnego dnia, w którym znowu desperacko dążyłby do spotkania. Dał jej więcej niż dziesięć minut. Wyobrażał sobie, że jego najście musiało sprawić jej kłopot, i ponownie poczuł wyrzuty sumienia. Skoro wiedział, że zachowuje się nieodpowiednio, dlaczego wciąż to robił? Miał wrażenie, że siedziały w nim dwie osoby – ta normalna, zdająca sobie sprawę z tego, jak bezmyślnie się zachowuje, i ta druga – całkowicie porąbana, która nie dba o konwenanse, a jedyną rzeczą, jaka ją napędza, jest chęć natychmiastowego spełnienia swoich zachcianek. Dokładnie tak jak teraz. Chciał zobaczyć Karinę za wszelką cenę, nie zważając na przeszkody i niedogodności, które piętrzyły mu się pod nogami. Normalna część jego osobowości zawsze czuła zażenowanie, gdy ta druga dochodziła do głosu. Kiedy minęło dokładnie dwadzieścia minut od chwili zakończenia rozmowy z Kariną, Aleksander biegiem pokonał odległość czterech pięter i stanął zdyszany przed drzwiami z numerem osiemnaście. Podniósł rękę, która nieznacznie zaczęła mu drżeć, i nacisnął dzwonek. * Karina w pośpiechu wkładała świeżo wypraną bluzę, kiedy usłyszała dzwonek do drzwi. Spojrzała na zegarek – dokładnie dwadzieścia minut temu Aleksander zakomunikował jej, że znajduje się w jej bloku. Chyba powinna poczuć się nieswojo ze świadomością tego, że czatuje na nią pod jej własnym mieszkaniem. Powinna, więc dlaczego tak się nie czuła? Wydawało jej się, że wyraźnie dała mu do zrozumienia, że chce chwilę od niego odpocząć. Której części wiadomości nie zrozumiał? Zaczynała podejrzewać, że wszyscy mężczyźni to tępe młotki i żeby do nich dotrzeć, trzeba napisać wszystko dużymi literami i najprościej, jak to tylko możliwe. Pomimo choroby poczuła, jak wraca znajoma irytacja, która dopadała ją za każdym razem, gdy w pobliżu pojawiał się Aleksander. Podniosła szybko głowę i spojrzała na siebie w odbiciu łazienkowego lustra. Wyglądała fatalnie, dokładnie tak, jak się czuła. W pierwszym odruchu chciała szybko wskoczyć pod prysznic, uczesać się i zrobić makijaż. Oczywiście to wszystko w dziesięć minut, ale doszła do wniosku, że może tak jest lepiej. Niech zobaczy ją taką jak teraz, z rozczochranymi włosami, zaczerwienionym nosem i szarymi sińcami pod oczami. Może to go otrzeźwi. Uprzedziła mamę, że będzie miała gościa, kolegę, co tamta przyjęła z dziwnym wyrazem twarzy: mieszanką strachu i zachwytu jednocześnie. Za godzinę zaczynała dyżur i Karina miała nadzieję, że do tego czasu ich spotkanie nie zamieni się w kolejną awanturę.

Podeszła do drzwi i otworzyła je, czując, że serce zaraz wyskoczy jej z piersi, a głowa zaczęła nieprzyjemnie pulsować w takt jego uderzeń. – Cześć. – Usłyszała. Stał, wpatrzony w nią swoimi dużymi, szarymi oczami, i wyglądał na zakłopotanego. Ciekawe, pomyślała zdziwiona, zdając sobie sprawę, że jeszcze nigdy nie widziała go w stanie czystego zakłopotania. Miał na sobie tę samą skórzaną kurtkę, którą wręczył jej podczas ich nocnego spaceru. Kurtka już na dobre przeszła jego zapachem i gdyby mogła, nigdy by mu jej nie oddała. Jego wilgotne włosy zaczynały delikatnie wywijać się na wszystkie strony i co chwilę zakładał je za uszy. – Cześć – odpowiedziała i otworzyła przed nim drzwi, zapraszając go tym samym do środka. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? – zapytał niepewnie, co było bardzo dziwne, zważywszy, że właśnie to robił, nie skomentowała tego jednak. Gdy tylko Aleksander przekroczył próg jej mieszkania, doznała dziwnego uczucia. Było w tym coś tak nierzeczywistego, że długo wpatrywała się w niego, próbując oswoić się z tą sytuacją. Aleksander złapał i przytrzymał jej spojrzenie, cały czas milcząc. – Przedstawisz mnie swojemu gościowi? – Głos mamy wyrwał ich z transu i drgnęli w tym samym czasie. – Jasne… – odparła Karina zachrypniętym głosem – …to Aleksander – powiedziała, wskazując na niego – a to moja mama. – Popatrzyła w stronę matki, która wyciągnęła do niego rękę. – Miło mi cię poznać. – Mama uśmiechnęła się przyjaźnie, a Alek, wciąż jeszcze lekko oszołomiony, odwzajemnił uścisk i uśmiech. Karina poprowadziła go do salonu, a jej mama zgrabnie wycofała się do kuchni, posyłając jej dyskretnie wymowne spojrzenie. Karina odpowiedziała jej wyrazem twarzy mówiącym: „daj spokój”. – Napijesz się czegoś? – zapytała trochę oschle. Wciąż nie mogła wyzbyć się tego surrealistycznego uczucia, które pojawiło się wraz z jego przybyciem. – Nie. Dziękuję – odpowiedział jak grzeczny chłopiec, co bardzo ją rozbawiło. – Jaki uprzejmy i dobrze wychowany – powiedziała, rzucając mu wyzywające spojrzenie. Aleksander usiadł na ich dużej, szarej kanapie w kształcie litery L i zaczął rozglądać się po pokoju. – A ty jak zwykle uroczo złośliwa. Chyba nie jest z tobą aż tak źle – stwierdził z uśmiechem błąkającym się na ustach, opierając się wygodnie na kanapie. Karina odpowiedziała mu takim samym półuśmiechem, oblizując bezwiednie spierzchniętą wargę. Aleksander spoważniał i zamarł w bezruchu, nie odrywając oczu od jej ust. Po chwili ocknął się i oderwał od niej wzrok, zatrzymując go na zdjęciu umieszczonym w dużej antyramie, wiszącej na przeciwległej ścianie. Podniósł się nagle i podszedł bliżej fotografii, otwierając szeroko oczy. Zdjęcie przedstawiało dwie małe dziewczynki, bez jedynek na przedzie, przytulające się ze śmiechem – ją i jej siostrę Maję. Mama dostała je w prezencie od nich na swoje czterdzieste urodziny. Wygrzebały to zdjęcie gdzieś w szufladach przepastnej komody w domu ich babci. Karina wpadła na pomysł, aby zrobić aktualne zdjęcie w identycznej pozie (pomijając braki w ich uzębieniu), na podobnym tle, i umieściła oba w jednej dużej ramie, zamykając je szkłem. Rama zawisła w centralnym miejscu ich salonu.

– To ty – powiedział Alek ze zdziwieniem, dotykając bezwiednie opuszkami palców szkła w miejscu, w którym znajdowała się na zdjęciu, a po jej plecach przebiegł dreszcz, tak jakby to jej właśnie dotknął. – A więc tak wyglądałaś jako mała dziewczynka – dodał, mówiąc jakby do siebie. – Odkąd cię zobaczyłem, zastanawiałem się nad tym. – Doprawdy? – zapytała zaskoczona, marszcząc brwi. – Dlaczego? Aleksander wciąż wpatrywał się w zdjęcie, po czym odwrócił się w jej stronę i wzruszył ramionami. – Nie wiem – odpowiedział szczerze i już całkiem innym, lżejszym tonem dodał: – Fajny pomysł, tylko nie dopracowałyście aktualnego zdjęcia. – Przeniósł swoje zainteresowanie na ich dorosłą fotografię. – Obie macie wszystkie zęby – zażartował, uśmiechając się do niej szeroko, niemal z czułością, na co też odpowiedziała mu uśmiechem. – Nie jesteście z siostrą w ogóle do siebie podobne – stwierdził po chwili. Miał rację. Zawsze były inne, kompletnie. Jej siostra miała smagłą cerę, brązowe oczy i ciemne włosy, dokładnie takie jak ich mama. Ona od dziecka była blada i piegowata. No cóż, rozwiązanie było jedno – Karina musiała odziedziczyć pulę genów od rodziny ze strony ojca, której nigdy nie poznała. – Ty natomiast z Anną jesteście jak bliźnięta – powiedziała, nie chcąc pozwolić drążyć tego tematu, który był dla niej wyjątkowo drażliwy. – O ile dobrze pamiętam, uważasz, że moja siostra jest piękna, więc rozumiem, że to tyczy się także mnie. – Rozłożył ręce w niewinnym geście. Karina zaczęła się śmiać, a od tego jeszcze mocniej rozbolała ją głowa. Złapała się za czoło, chcąc w ten sposób powstrzymać to nieznośne pulsowanie. – Nie wyciągałabym tak pochopnych wniosków – powiedziała, lekko się krzywiąc. – Macie po prostu identyczne rysy twarzy, które z niej robią ładną dziewczynę, a z ciebie… – Nie dokończyła i udając zakłopotanie, popatrzyła pod nogi. – No, dokończ – zachęcił na pozór spokojnym tonem. – Tylko uprzedzam, że na twoim miejscu uważałbym na to, co mówię, bo teraz nie masz gdzie uciec i nie jesteś w pełni sił – dodał całkiem poważnie. – Już nic nie mówię. – Nie mogła powstrzymać swoich ust od rozciągania ich w szeroki uśmiech. Aleksander otworzył usta i chciał coś powiedzieć, ale w tym momencie do pokoju weszła jej mama. Popatrzyła na ich rozbawione twarze i też się uśmiechnęła. – Kara, chciałam tylko dać znać, że już wychodzę. Pamiętaj o lekach. – Po czym zwróciła się do Aleksandra, który w jakiś subtelny, nienamacalny sposób zmienił się ponownie w grzecznego i miłego chłopca: – Miło było cię poznać, Aleksandrze. – Wzajemnie – odpowiedział kurtuazyjnie. Mama wyszła i zamknęła za sobą drzwi, zostawiając ich samym sobie. Jak tylko ucichło echo jej kroków na schodach, cisza, jaka zapadła w pokoju, stała się nieznośnie głośna. Aleksander usiadł z powrotem na kanapie. – Dlaczego zignorowałeś moją prośbę i postanowiłeś przyjść? – Chciała to wiedzieć, pomimo tego, że pytanie musiało zabrzmieć niegrzecznie. Czy chodziło o to, że nie traktuje jej poważnie i bagatelizuje jej potrzeby, czy też o coś zupełnie innego? Nigdy się nie dowie, jeśli nie zapyta go o to wprost. Twarz Aleksandra stężała nagle, jakby usłyszał coś, na co nie był przygotowany. Wpatrywał się w swoje splecione ręce. Wyglądał na zagubionego. Milczał i usilnie szukał jakiejś odpowiedzi, która najwyraźniej nie chciała przyjść mu z pomocą. W końcu odezwał się, patrząc jej prosto w oczy:

– Chcesz, żebym sobie poszedł? – zapytał cicho. – Jeśli naprawdę tego chcesz, zrobię to – popatrzył na nią z wyczekiwaniem i bólem, jakiego nigdy nie spodziewała się zobaczyć. Była pewna, że to, co powiedział, nie dotyczyło tylko tej sytuacji, ale wszystkiego, co ich łączyło, i jeśli o to poprosi, Aleksander wyjdzie stąd i już nigdy nie wróci. Wpatrywała się w podłogę, usilnie zastanawiając się, dlaczego, u licha, nie może wyksztusić z siebie tych kilku słów, dzięki którym wszystko wróciłoby na swoje miejsce? Przecież prędzej czy później i tak do tego dojdzie. Co za różnica, czy stanie się to teraz, czy odwlecze w czasie? – Nie odpowiedziałeś na pytanie. – Nie była gotowa na to, żeby go już nigdy nie zobaczyć. Jeszcze nie teraz. – Co mam ci powiedzieć? – prawie krzyknął, podnosząc się z kanapy. Karinę zaskoczył ten niekontrolowany wybuch złości i otworzyła ze zdziwienia usta. – Co chcesz usłyszeć? – dodał już ciszej, widząc jej zszokowany wyraz twarzy. – Wiem, że nie chcesz usłyszeć prawdy, więc powiedz mi, co chcesz usłyszeć, a ja ci to powiem – kontynuował zrezygnowany. Miał rację, a właściwie tylko część racji. Nie chciała usłyszeć prawdy, ponieważ raz wypowiedziana na głos, już nigdy nie zniknie, a może wyrządzić komuś krzywdę. I chciała ją usłyszeć, ponieważ nie pragnęła niczego bardziej na tym świecie, niż dowiedzieć się, co miał jej do powiedzenia. Karina była pewna, że Aleksander w odpowiedzi na jej milczenie odwróci się i wyjdzie, ale nic podobnego się nie wydarzyło. Alek nigdy nie robił tego, czego można by się było spodziewać, ani tego, co byłoby najbardziej odpowiednie w danej chwili. Dlatego tak bardzo ją intrygował. Usiadł z powrotem na kanapie i oparł się na niej z zamkniętymi oczami, ciężko oddychając. Wyglądał, jakby nic i nikt na tym świecie nie był w stanie zmusić go do wyjścia. Jakby to miejsce było przeciwległym biegunem dla jego magnesu i żadna siła nie była w stanie przeciwstawić się temu prawu fizyki. – Karina – powiedział w końcu. – Bądźmy tymi przyjaciółmi. Przecież tego właśnie chciałaś – mówił dziwnie nienaturalnym głosem, w którym pobrzmiewała jakaś determinacja. – Potraktuj moją obecność jak wizytę przyjaciela, który martwi się o twoje zdrowie. – Uśmiechnął się smutno. – Jesteś w stanie to zrobić? Karina pokiwała nieznacznie głową na znak zgody. Na jego twarzy pojawiła się ulga, której w żaden sposób nie próbował zamaskować. Wstał z kanapy i ściągnął kurtkę, odkładając ją na bok. Został w granatowej bluzie i podkoszulku z krótkim rękawem. Podwinął rękawy bluzy, ukazując swoje tatuaże. Miała wrażenie, że odkąd zauważył, jak na nie reaguje, używał ich jak wabika. Podszedł do okna i wpatrywał się w zachmurzone niebo, z którego nieprzerwanie lał się deszcz. – Jesteś głodny? – zapytała tak, jakby napięta sytuacja przed chwilą w ogóle się nie zdarzyła. Chciała oczyścić atmosferę z krępującej ciszy. – Zamawiam pizzę. Masz jakieś preferencje? Aleksander popatrzył na nią z niepewnością i pokręcił głową. – Może być jakakolwiek – odpowiedział wciąż zdumiony. – Szczerze mówiąc, umieram z głodu. Karina złożyła zamówienie i włączyła telewizor. Podciągnęła nogi pod brodę i skuliła się, obejmując się ramionami. W jednej chwili zrobiło jej się zimno. Wracała jej gorączka, a z nią ból gardła i każdego mięśnia w ciele. Oparła głowę o podłokietnik kanapy, czując, jak opada z sił. – Co oglądamy? – zapytała słabym głosem.

Aleksander, bez chwili wahania, usiadł przy niej, nachylił się i otulił ją leżącym obok kocem. Ten gest był tak naturalny i pozbawiony jakiejkolwiek niezręczności, że ktoś, obserwując ich z boku, uznałby, że rzeczywiście są długoletnimi przyjaciółmi. Karina bała się poruszyć, żeby tego nie zepsuć. Aleksander dotknął jej rozpalonego czoła chłodną ręką, sprawiając, że krew w jej żyłach zaczęła szybciej krążyć. – Źle się czujesz? – zapytał z troską w głosie. – Przynieść ci coś do picia albo jakieś leki? – Nie. Muszę tylko chwilę poleżeć – odpowiedziała. – Nie masz nic przeciwko? – Leż sobie i odpoczywaj. – Wstał nagle i wsadził ręce w tylne kieszenie spodni. – Karina, naprawdę nie chcę ci sprawiać kłopotu. Jeśli chcesz zostać sama, bo źle się czujesz, to mogę już sobie pójść – powiedział łagodnie, zakładając kosmyk włosów za ucho. Karina spojrzała mu prosto w oczy i wbrew zdrowemu rozsądkowi, który podpowiadał jej całkiem coś innego, powiedziała: – Zostań. Aleksander, zachęcony tym jednym słowem, wziął poduszkę leżącą na skraju kanapy i zwrócił się do niej. – Podnieś głowę – wydał łagodnie polecenie. Karina dźwignęła się ciężko, a Aleksander wsunął się w to miejsce, siadając i kładąc sobie poduszkę na kolanach. – Połóż się. – Poklepał zachęcająco poduszkę. Karina chciała zaprotestować, ale nie miała siły się kłócić, i położyła głowę na poduszce, którą ułożył sobie na kolanach. Zamknęła oczy i próbowała się zrelaksować, ale na próżno. Świadomość jego bliskości po prostu ją paraliżowała. Czuła jego zapach i bicie serca, które w jego piersi zaczęło galopować jak stado koni. Nagle na czole ponownie poczuła chłodny dotyk jego dłoni, który przynosił jej ulgę. – Masz gorączkę. – Usłyszała jego lekko przytłumiony głos. – Chyba powinnaś coś na to wziąć. – Wciąż dotykał jej czoła, powoli odgarniając z niego włosy. Ten gest był tak intymny, że gdyby Kariny nie zmogła choroba, musiałaby zaprotestować. Nie dlatego, że tego nie chciała, ale dlatego, że tak po prostu wypadało zareagować. Miał delikatne dłonie i równie delikatnie jej nimi dotykał. Miała wrażenie, że od jego dotyku, mimo tego, że miał chłodną rękę, jeszcze bardziej parzyła ją skóra. – Wiem. – Podniosła się niechętnie, żałując jednak, że Alek zabrał rękę z jej czoła. – Muszę iść po leki do kuchni. Alek odsunął się delikatnie i wstał. – Powiedz, gdzie są, przyniosę ci. – Stoją na blacie zaraz obok lodówki – powiedziała, podnosząc się na łokciu, a Aleksander wyszedł do kuchni i po chwili wrócił z kilkoma opakowaniami leków, które przygotowała jej mama, oraz ze szklanką wody. – Proszę. – Podał jej wszystkie opakowania. – Nie wiem, które i ile powinnaś wziąć, więc przyniosłem wszystkie. Karina uśmiechnęła się blado i wzięła odpowiednie leki, po czym znowu chciała się położyć, mając nadzieję na zajęcie takiej samej pozycji jak przed chwilą. Sama jednak nie śmiała o to poprosić. Nie musiała. Aleksander zgasił górne światło, zostawiając jedynie lampkę nocną, po czym ponownie się przysunął, pozwalając jej ułożyć głowę na swoich kolanach. Karina nie miała pojęcia, skąd wiedział, czego teraz potrzebuje, ale instynktownie jej to dawał. Może sprawiła to gorączka albo leki, które trochę ją odurzyły, ale w tej chwili nie miała siły zakładać dla niego żadnej ze swoich masek ani bronić się przed tym, czym chciał się z nią podzielić, i po prostu poddała się. – Śpij – powiedział szeptem, schylając się nad jej uchem tak blisko, że poczuła jego

oddech na szyi. – Ja tu będę. Cały czas tu będę. Jego słowa sprawiły, że poczuła się spokojna i bezpieczna, tak jakby otoczył ją niewidzialnym kokonem złożonym z ciepła i troski. Zapadła w niego bez wahania. Ostatnim przebłyskiem świadomości zanotowała, że Alek zaczął gładzić ją delikatnie po włosach. Po minucie zmógł ją głęboki sen. W pokoju było ciemno i cicho, kiedy Karina otworzyła oczy. Nieznośny ból głowy, który prawie rozsadzał jej czaszkę, zmienił się w delikatne pulsowanie. Ściągnęła z siebie koc, czując, jak wszystko się do niej klei od potu. Odgarnęła włosy z czoła i zastygła w bezruchu. Alek. Przecież zasnęła na jego kolanach! Wspomnienie tego zdarzenia napawało ją jednocześnie lekkim zażenowaniem i olbrzymią ekscytacją. Usiadła na kanapie i rozejrzała się po pustym pokoju. – Wciąż tu jestem. – Usłyszała głos dochodzący z fotela, stojącego w rogu pokoju. – Lepiej się już czujesz? – Obserwowała, jak wstaje i podchodzi do niej. – Chyba tak. – Potarła ręką sztywny kark. – Jak długo spałam? – zapytała, wciąż próbując odegnać senność. – Trzy godziny. – Uśmiechnął się. – W międzyczasie zdążyłem zjeść pizzę, obejrzeć durną komedię i chyba sam trochę przysnąłem – wyliczył po kolei swoje zajęcia podczas jej mentalnej nieobecności. – Dlaczego mnie nie obudziłeś albo nie poszedłeś sobie? Nie musiałeś tu nade mną czuwać – powiedziała, czując wyrzuty sumienia. – Chciałaś, żebym został – stwierdził i dodał, tak jakby to była najnormalniejsza rzecz w świecie: – Ja też chciałem zostać. Podszedł do lampki nocnej i włączył ją. Karina zasłoniła ręką oczy i skrzywiła się. – Aż tak źle wyglądam? – zażartował. – Jesteś głodna? Zostawiłem ci trochę pizzy. – Nie, dzięki. – Wstała z kanapy, czując delikatne zawroty głowy. – Muszę wziąć prysznic. Alek, jeśli masz jakieś inne plany, to czuję się już lepiej, więc nie chcę cię zatrzymywać – powiedziała, nie patrząc mu w oczy. Wciąż nie miała pewności, czy był tu, ponieważ wiedział, że jest chora, i czuł się w obowiązku jej doglądać, czy rzeczywiście tego chciał. Alek zastygł w miejscu, po czym wstał, złapał kurtkę przewieszoną przez poręcz fotela i ruszył w stronę korytarza. Karina poszła za nim, nie rozumiejąc jego zachowania. – O co znowu chodzi? – zapytała zdezorientowana, rzucając na podłogę koc, który trzymała w ręku. – O nic. – Przykucnął, żeby włożyć buty. – Rozumiem aluzję i już sobie idę. – Nie mógł rozwiązać sznurowadeł i cisnął butem o podłogę. – Kurwa! – Uspokój się. Źle mnie zrozumiałeś. – Karina nie mogła pozwolić mu odejść w takim stanie. Nie chciała kolejny raz być przyczyną ich kłótni i rozstania w nieprzyjemnej atmosferze. Oparła się plecami o drzwi i skrzyżowała ręce na piersi. – Nie wypraszam cię. Po prostu myślałam, że masz coś lepszego do roboty, niż sterczenie nad… – kim właściwie dla niego była? – …nade mną i tracenie czasu, podczas gdy ja ucinam sobie drzemkę – wypuściła głośno powietrze z płuc. – Tylko to miałam na myśli. Aleksander podniósł się z kolan i stanął na wprost niej. Był od niej wyższy prawie o głowę i spoglądał teraz na nią z góry. Karina skuliła się pod ciężarem jego spojrzenia, którym przeszywał ją na wylot. – Karina – zaczął uroczyście. – Wiem, że mnie nie znasz, i chociaż mam wrażenie, że znamy się całe życie… – Na te słowa przez jej plecy przeszedł dreszcz. Tak wiele razy powtarzała w myślach ten oklepany frazes „wydaje mi się, że znam go całe życie”, że słysząc to

samo z jego ust, poczuła, jak coś w niej drgnęło. – Przepraszam, ale czasami nie wiem, czy to, co mówisz, jest tym, co właśnie chcesz, żebym usłyszał, czy próbujesz dać mi coś innego do zrozumienia. – Jeśli zechcę cię wyprosić, to zrobię to w taki sposób, że nie będziesz miał żadnych wątpliwości. – Ponownie założyła ręce na piersi, chcąc podkreślić tym gestem swoje słowa. – Nie chciałabym tylko odciągać cię od twoich zajęć czy planów. – Nie mam żadnych planów ani zajęć. – Przeczesał ręką włosy i wziął głęboki wdech, jakby miał zaraz zanurzyć się pod wodą. – Jestem tu, ponieważ chciałem wiedzieć, jak się czujesz, i… – przełknął ciężko ślinę – …po prostu z tobą pobyć. Tylko z tobą. – Zamilkł na chwilę, po czym dodał, uśmiechając się: – I nie przeszkadza mi, że akurat śpisz czy zajmujesz się jakimiś swoimi sprawami. Nie mam nic innego do roboty. – Włożył ręce w kieszenie bluzy. Przygryzł dolną wargę z taką siłą, że na ustach pojawiła się biała pręga. – Ja tylko… nie chciałem być… – Zawahał się, a w jego oczach pojawił się bezdenny smutek, który ścisnął jej serce. – Czego nie chciałeś? – zapytała cicho, nie odrywając od niego oczu. Nie mogła się ruszyć, sparaliżowana tą osobistą chwilą. Aleksander otworzył usta, ale nic się z nich nie wydostało. Popatrzył pod nogi, po czym podniósł nagle głowę i znowu spojrzał jej w oczy, tym razem z niezachwianą pewnością. – Nie chciałem być sam – powiedział tak cicho, że przez chwilę myślała, że się przesłyszała. Nawet gdyby w ogóle się nie odezwał, wyraz jego oczu potwierdził dokładnie to, co powiedział. Był bardzo samotny, i chociaż nie znała przyczyny tego stanu, wiedziała, że nie mogła go w tej chwili zostawić. Nie mogła pozwolić mu odejść. Nie była w stanie niczego mu obiecać ani zagwarantować, ale w tej chwili mogła dać mu jedno – pozwolić mu zostać, skoro tak wiele to dla niego znaczyło. Nawet jeśli miałoby to trwać tylko przez chwilę. Odwróciła się do niego plecami i ostentacyjnie przekręciła tkwiący w zamku klucz, po czym sięgnęła po jego kurtkę, którą ciągle trzymał w ręku. – Zostań – powiedziała po raz drugi tego wieczora. * Szum wody, docierający z łazienki, był dla Aleksandra jak kojąca muzyka. Z całych sił próbował nie myśleć o tym, że od biorącej prysznic Kariny dzielą go tylko drzwi. Odrzucił do tyłu głowę i przykrył rękoma twarz, próbując nie wyobrażać jej sobie podczas tej czynności, co według jego prywatnego kodeksu było przekroczeniem pewnej granicy i nadużyciem jej gościnności. Swoją uwagę z całych sił skupił na rozglądaniu się po pomieszczeniu. Niewielkie mieszkanie było bardzo przytulne i ciepłe. W salonie naprzeciwko dużej szarej kanapy wisiały modułowe kolorowe półki. Na ścianie oprócz dużej fotografii Kariny i jej siostry znajdowały się dwa abstrakcyjne obrazy bez ram. Oryginalne, nie reprodukcje, w których dominowała jasna, pastelowa kolorystyka. Aleksander był daleki od interpretacji tego typu dzieł – nie pozwalał mu na to jego ścisły umysł, ale uznał, że przyjemnie się na nie patrzy. Zaraz obok kanapy stał szeroki regał, na którym było mnóstwo książek, poczynając od naukowych, przez kryminały, kończąc na romansach, na widok których uśmiechnął się pod nosem. Był ciekaw, czy ten rodzaj lektury preferuje Karina, czy to raczej domena jej mamy. Czuł się tu niezwykle dobrze. Tutaj, gdzie każda rzecz była nasiąknięta jej obecnością, poczuł, jak powoli się rozluźnia, a z jego ramion spada ciężar niepewności i niedomówień. Jej widok przynosił mu jednocześnie spokój i dziwną ekscytację. Tylko ona potrafiła wywoływać w nim tak ambiwalentne uczucia. Nie potrzebował niczego więcej do szczęścia, tak jak wtedy,

gdy mógł gładzić ją po włosach, kiedy zasnęła ufnie na jego kolanach. Po raz pierwszy dotarło do niego, i to z impetem, w co się wpakował, i kompletnie nie wiedział, jak sobie z tym poradzić. To, że przestanie myśleć o przyszłości, nie sprawi, że ta nigdy nie nadejdzie. Wiedział jedno, jeśli nie będzie w niej tej dziewczyny, to równie dobrze może jej w ogóle nie być. To było bardzo odważne stwierdzenie, ale tak właśnie wyglądała prawda. Paraliżował go strach na myśl o tym, że gdy całkiem się przed nią odsłoni, Karina spojrzy na niego ze wstrętem, tak jak tego dnia w restauracji, i już żadne słowa nie będą mogły tego odwrócić. Myślał, że jego życie było już dość pogmatwane i że nic nie jest w stanie go zaskoczyć, przestraszyć czy zachwycić. Nie mógł bardziej się mylić. Nigdy nie czuł się bardziej samotny niż wtedy, gdy się rozstawali, nawet na krótką chwilę. Nie wiedział, czego mu tak naprawdę brakowało, aż do tego momentu, w którym zobaczył ją na tym mokrym poboczu. To dlatego nie mógł odejść z przychodni, gdy zostawili psa pod dobrą opieką, i to dlatego tak dziwnie się poczuł, kiedy odjechała bez pożegnania. Tak jakby coś przegapił, gdzieś nie zdążył. Stanął po raz kolejny przed zdjęciem Kariny, na którym pozowała z siostrą, odtwarzając scenę z dzieciństwa. Wyciągnął telefon i zrobił zdjęcie fotografii. Zrobił zdjęcie każdej fotografii, na której była. Usłyszawszy, jak otwierają się drzwi łazienki, schował szybko telefon do kieszeni, w obawie, że Karina mogłaby źle zrozumieć jego zachowanie. Karina wyszła osłonięta białym, kąpielowym szlafrokiem. Mokre włosy zostawiła do swobodnego wyschnięcia. Popatrzyła na niego nieśmiało, ściskając się mocniej paskiem w talii. Usiadła na kanapie i schowała stopy pod połami szlafroka. Poczuł ucisk w piersi na jej widok. Za każdym cholernym razem było tak samo. Wziął głęboki wdech i równie głośno wypuścił powietrze. – Rozgościłeś się czy już ci się znudziło? – zapytała, chyba znowu go prowokując. – Jak mógłbym cię zostawić, skoro możesz zasnąć tylko na moich kolanach – powiedział, próbując odwdzięczyć się tym samym, chociaż wspomnienie tej intymnej chwili było dla niego niczym spora dawka adrenaliny. Karina zmrużyła oczy i czerwieniąc się lekko, otarła z twarzy zabłąkaną kroplę wody, spływającą po jej policzku. – Miałam wysoką gorączkę, więc możemy spokojnie uznać, że nie byłam sobą. – Odrzuciła do góry głowę i złapała za pilota, żeby zmienić kanał i ukryć zmieszanie. – Akurat. – Uśmiechnął się. Usiadł przy niej, podciągając jedną nogę do góry. Spojrzał na jej profil, obserwując kolejne krople wody, które co chwilę spływały po jej szyi, karku i twarzy. – Przestań się na mnie gapić, bo to krępujące – rzuciła, odwracając się nagle w jego stronę z uśmiechem. Spuścił wzrok niczym skarcony pies, ale tylko na chwilę, po czym znowu zaczął się jej przyglądać. – Lubisz horrory? – zapytała niespodziewanie. – To zależy – odpowiedział zbity z tropu. – A lubisz te o zombie? – zapytała rozpromieniona. – Zaraz zacznie się „Świt żywych trupów”, a skoro jesteś tu ze mną, mam zamiar to obejrzeć. – Wyglądała na podekscytowaną, tak jakby mówiła o nowych butach czy płycie ulubionego zespołu, a nie o filmie z żywymi trupami w roli głównej. – Nie wiem, a ty lubisz? – zapytał z niedowierzaniem. Zaczynał podejrzewać, że te romanse na regale nie należą jednak do Kariny. – Jasne. – Uśmiechnęła się szeroko i schowała pod kocem, układając się w pozycji półleżącej. – Ułóż się wygodniej, to trochę potrwa. – Poklepała zachęcająco miejsce na drugiej odnodze kanapy. – Nie bądź taki zdegustowany – powiedziała, gdy spostrzegła jego

niedowierzający wyraz twarzy. – Przecież chciałeś zostać, więc teraz musisz się dostosować i oglądać to, co wybiorę. – Zrobiła naburmuszoną minę. Alek nie mógłby wymarzyć sobie lepszego przebiegu sytuacji. Może z wyjątkiem jego wcześniejszego wybuchu, zupełnie jakby on sam dostał okresu. Był pewien, że Karina chciała dać mu do zrozumienia, delikatnie, ale dobitnie, że musi się wynieść z jej domu. Wiedział, że było późno, a ona miała prawo o to poprosić, ale poczuł straszny zawód, nie wiedział, jak zareagować, i wybrał najgorszy z możliwych sposobów. Spędzanie z nią czasu, niezależnie od tego, co właśnie robili, było jak oddychanie czystym, górskim powietrzem. Jakby wszystko, co do tej pory mu się przydarzyło, wszyscy ludzie, których poznał, miejsca, w których był, przestały istnieć albo jakby nic nigdy się nie wydarzyło. Dopiero w chwili, w której spojrzał w jej zielone oczy, zaczął tak naprawdę żyć. Przysunął się bliżej niej i położył w podobnej pozycji na drugiej połówce kanapy, opierając się na łokciu. – Podziel się chociaż poduszką. – Pociągnął lekko poduszkę w swoją stronę i położył się na niej ciężko. Leżeli teraz twarzami zwróconymi w swoją stronę w zupełnej ciszy. Aleksander czuł zapach jej wilgotnych włosów i próbował opanować odruch dotknięcia ich, tak jak wtedy, gdy zasnęła. Chciał też wtedy dotknąć miejsca na jej szyi, gdzie miała tatuaż, które przyciągało go jak ogień piromana, ale nie odważył się tego zrobić. Nie mógł tak bezczelnie jej obmacywać. Całkowicie mu zaufała, kiedy pozwoliła mu zostać. Zresztą, chciał jej dotykać wtedy, gdy będzie przytomna, świadoma i będzie mogła odpowiednio na to reagować. Nie idź w tę stronę, upomniał się w myślach. Byli zbyt blisko siebie, a on przecież nie mógł panować nad wszystkimi swoimi fizjologicznymi odruchami. – Karina? – zagadnął, chcąc odepchnąć niebezpiecznie kuszące myśli, jakie zaczęły mu wypełniać głowę. – Tak? – zapytała, kładąc się na boku i podkładając sobie rękę pod policzek. Jej widok w takiej pozie dziwnie go rozczulił. – Jak długo mogę zostać? – Chciał się upewnić, o której musi się ulotnić, żeby nie stwarzać jej dodatkowych kłopotów, jakie mogłyby się pojawić, gdyby jej matka zastała go rano na swojej kanapie. – Jak długo zechcesz – powiedziała cicho, lekko zachrypniętym głosem. – A co, jeśli zechcę zostać całą noc? – zapytał, wciąż wpatrując się w jej zielone, przetykane złotymi nitkami oczy, piegowaty nos i popękane z gorączki usta, które z chęcią mógłby nawilżyć, gdyby mu tylko na to pozwoliła. Przestań, na litość boską. Podniósł się nagle i usiadł, próbując zmienić pozycję, kiedy poczuł gwałtowny skurcz między udami. Był pewien, że Karina za chwilę wyczyta z jego twarzy albo, nie daj Boże, ze spodni, to, o czym myśli, i wyrzuci go za drzwi. – Co, jeśli twoja mama wróci rano i mnie tu zastanie? Myślisz, że wyciągnie daleko idące wnioski i wezwie policję? – Próbował żartować, ale cały się spiął, czekając na jej odpowiedź. Karina uśmiechnęła się promiennie. – Uprzedzę ją o twojej ewentualnej obecności. – Nie będzie miała nic przeciwko? – Miał co do tego wątpliwości, pomimo tego, że wydawała się być zadowolona z jego obecności. – Przekonamy się rano. – Zaśmiała się głośno. – Bardzo zabawne, rudy złośliwcu. – Chciał się z nią podroczyć, czując, jak rozluźnia się w środku. – Nie wiem, dlaczego ciągle nazywasz mnie rudą, przecież wcale nie mam rudych

włosów – obruszyła się. – Popatrz, czy to jest rudy kolor? – Złapała za kosmyk włosów i podsunęła mu go pod oczy. Aleksander ujął w dłoń kosmyk i zaczął mu się z uwagą przyglądać, nawijając go na swój palec. Robił to tak długo, aż dotarł do nasady przy jej skroni. Karina nie odrywała oczu od jego palca i swoich nawiniętych na niego włosów. – Są rude, jak nic – powiedział, siląc się na żartobliwy i lekki ton, ale możliwość dotykania jej włosów sprawiła, że nie mógł skupić się na tym, co mówił. Puścił pukiel, pozwalając mu zsunąć się ze swojego palca. Kiedy ponownie sięgnął do jej włosów, Karina odsunęła się nagle i zwróciła głowę w stronę telewizora. – Zaczyna się – powiedziała jeszcze bardziej zachrypniętym głosem. Kolejne dwie godziny spędzili, oglądając stosy rozkładających się ciał, które wracały do życia i rozrywały na strzępy kolejne ofiary. Karina co chwilę krzywiła się i wykrzykiwała w kierunku postaci na ekranie jakieś nieskładne komendy i ponaglenia. Co pewien czas otrzymywał od niej podobny zestaw pytań: A co ty byś zrobił? Gdzie byś uciekł? Zabiłbyś swoją babcię, gdyby zamieniła się w zombie? Jej rozentuzjazmowany wyraz twarzy powodował u niego niekontrolowane napady śmiechu, a jego niedorzeczne odpowiedzi rozśmieszały ją do łez. Aleksander nie mógł zrozumieć jej fascynacji tym gatunkiem filmowym, ale w ogóle mu to nie przeszkadzało. Była przez to jeszcze bardziej interesująca. – Teraz mam pewność, że jesteś nienormalna – powiedział, kiedy Karina na dobre rozkrzyczała się w finałowej scenie, w której została tylko garstka bohaterów uciekających opancerzonym wozem przez morze żywych trupów. Zdzieliła go poduszką po głowie, nie odrywając oczu od telewizora. – Pocałuj mnie gdzieś – rzuciła. Powiedz tylko gdzie, pomyślał natychmiast. – Chciałabyś – powiedział jednak. Karina wywróciła oczami i rzuciła się ciężko na poduszkę. – Zacięta płyta. – W jej głosie zabrzmiało udawane znużenie. – Zrozum wreszcie, że nie wszystkie kobiety tracą dla ciebie głowę. Nie jestem durną siksą z baru. – Mówiła to, w ogóle na niego nie patrząc. Leżała na wznak, wpatrując się w sufit, jakby patrzyła w lustro. Aleksander był pewien, że Karina w ogóle nie zauważyła tego, jak próbował flirtować przy niej z tą kelnerką, żeby sprawdzić jej reakcję. Wyglądała wtedy, jakby nic i nikt na świecie jej nie interesował, i zdał sobie sprawę, że nie tędy droga. Nie działały na nią szczeniackie sztuczki. Nie pokazywała po sobie żadnych uczuć, no, może z wyjątkiem złości, której smak już poznał, i to nie jeden raz, w trakcie ich krótkiej znajomości. – Dobrze o tym wiem – powiedział szczerze, oparł się na łokciu i zwrócił w jej stronę. – Wiesz, że to żarty, prawda? – Wiem – powiedziała, również odwracając się w jego stronę. Jej włosy już wyschły i rozsypały się po całej poduszce. Popatrzyła na niego, jakby chciała coś jeszcze dodać, ale nie zrobiła tego. Ziewnęła tylko przeciągle, zakrywając usta dłonią. Uśmiechnął się na ten widok. – Jesteś zmęczona. Powinnaś się już kłaść. Karina zerknęła na zegar w telefonie i zmarszczyła brwi. – Dobrze, tatusiu – powiedziała, mrużąc oczy. – Ale masz rację. Jest już w pół do pierwszej. – Wstała niechętnie z kanapy. Jej szlafrok zsunął się z ramienia, ukazując obojczyk, a na nim długą, jasną bliznę. Aleksander zaczął się jej przyglądać z zaciekawieniem. Kiedy Karina podążyła za jego

wzrokiem, szybkim ruchem naciągnęła szlafrok i okryła się nim szczelniej. W pierwszym odruchu chciał ją zapytać, skąd się wzięła blizna, ale widząc dziwną panikę w jej oczach, zrezygnował z tego. Karina wstała szybko i podeszła do okna. Wyjrzała przez nie, wzdychając ciężką. – Leje jak z cebra – zakomunikowała. – Alek, mówiłam poważnie. Jeśli nie przeszkadza ci spanie na kanapie, możesz zostać. – Zebrała włosy i przełożyła je na jeden bok, skręciła je w rulon, a potem rozpuściła wolno, rozsypując je na ramiona. Dla niej to była zwykła czynność, którą powtarzała tysiące razy, ale dla niego ta bezwiedna zabawa była najbardziej fascynującym widowiskiem na świecie. Zapragnął znowu zatopić rękę w jej włosach, poczuć ich zapach i… – Alek? – Usłyszał nagle i zobaczył, jak Karina stoi nad nim, marszcząc czoło. Aleksander ocknął się, wstając nagle z kanapy. Głos uwiązł mu w gardle i musiał odchrząknąć, żeby coś z siebie wykrztusić. – Jesteś pewna, że nie sprawię ci kłopotu? – zapytał, wciąż lekko oszołomiony. – Ile razy mam powtarzać. Możesz zostać i nie jest to dla mnie żaden kłopot. – W jej głosie pojawiło się zniecierpliwienie. Po chwili dodała: – Oczywiście tak długo, jak będziesz się trzymał z dala od tamtego pokoju. – Wskazała drzwi na końcu korytarza, uśmiechając się przy tym pod nosem. – Za kogo mnie masz? – powiedział trochę urażony. – Ale to działa w obie strony, ty też nie możesz zakradać się w nocy do mojego łóżka. Karina zaśmiała się głośno, odrzucając głowę do tyłu. – Błąd – powiedziała, wciąż się uśmiechając – To mój dom i mogę w nim robić, co tylko zechcę. – Puściła do niego oko. Aleksander rozdziawił szeroko usta, słysząc ten kokieteryjny ton, i poczuł, jak w jego żyłach zaczęła się gotować krew. Wsadził ręce do tylnych kieszeni spodni i szukał odpowiedniej riposty, która nie zabrzmiałyby ani zbyt prowokująco, ani zbyt zachowawczo, ale jedyne, co mu przyszło do głowy, to: – Ach tak? – Tak. – Uśmiechnęła się zalotnie. Nie wiedział, co sprawiło, że zaczęła z nim flirtować, ale był tym faktem wręcz zachwycony. Tylko dlaczego, u licha, zaczął się tak denerwować? Karina wyszła z salonu i po chwili wróciła z poduszką obleczoną w jasnobeżową poszewkę oraz kołdrą w takim samym kolorze. Położyła to wszystko na kanapie i zapytała: – Potrzebujesz czegoś jeszcze? Tylko ciebie, pomyślał natychmiast. – Nie. Mam wszystko, czego mi potrzeba – powiedział, patrząc jej prosto w oczy. Chciał, żeby to wiedziała. Nawet, jeśli nie mógł powiedzieć jej tego wprost, chciał, żeby się tego domyśliła. – Dziękuję. Karina uśmiechnęła się ciepło i ruszyła w stronę swojego pokoju. Zanim zamknęła za sobą drzwi, odwróciła się i powiedziała: – Dobranoc. – Dobranoc – odpowiedział i usiadł na kanapie, wciąż wpatrując się w drzwi, które się za nią zamknęły. Aleksander zgasił światło, jednym ruchem ściągnął bluzę z koszulką i położył się do łóżka. Postanowił zostać w spodniach, na wypadek gdyby jednak matka Kariny nie okazała należytego entuzjazmu na jego widok i byłby zmuszony do szybkiego ewakuowania się. Nie wyobrażał sobie, że uda mu się zasnąć tej nocy, a już na pewno nie od razu. Bliskość

Kariny, nawet odgrodzonej od niego dwojgiem drzwi i grubą ścianą, odganiała skutecznie jego senność i zmęczenie. Wszystko, na co patrzył i czego dotykał, było jej częścią i tym samym stawało się mu bliskie. Mieszkanie, które wynajął na chwilę przed przyjazdem do Polski, było tylko namiastką domu, z którego uciekł, ratując swoją niezależność. Tak powinien wyglądać dom, pełen osobistych bibelotów, zdjęć i regałów zapełnionych przeczytanymi książkami. Nawet jeśli miałyby to być naiwne romanse. Karina była bardzo atrakcyjna, ale nie była najpiękniejszą kobietą, z jaką miał do czynienia. Nigdy jednak nie pragnął żadnej tak bardzo, jak jej. Nie było chwili, żeby nie zastanawiał się, jakby to było dotykać jej najintymniejszych miejsc na ciele, całować każdy fragment jej gładkiej skóry i wdychać jej zapach, który czuł za każdym razem, gdy znajdowała się blisko niego. Zapomnieć, jak kręci się świat, i dać się ponieść tej chemii, która wypełniała każdy skrawek powietrza między nimi. Kochać się z nią tak długo i intensywnie, aż zabraknie im tchu i sił. Dać jej tyle momentów zapomnienia i wolności, ile tylko zdoła. Tego właśnie chciał. Jak miał zasnąć, wiedząc, że od tych marzeń na jawie dzielą go tylko dwie pary drzwi i ściana? Za nią znajdowało się wszystko, czego potrzebował i czego pragnął. Wstał z kanapy, która służyła mu tej nocy za łóżko, i podszedł do okna. Otworzył je szeroko, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza. Owionął go podmuch chłodnego wiatru, a na twarzy poczuł krople deszczu. Wpatrywał się w ciemne niebo, na którym co jakiś czas pojawiały się jasne błyski, oświetlające na sekundę korony drzew nad parkiem. Aleksander zawsze lubił burze. W dzieciństwie bał się ich, a mimo to go fascynowały. Strach przeminął, a fascynacja przerodziła się w pełną szacunku ciekawość. Było w nich coś magicznego i tajemniczego, coś niewiadomego i nieprzewidywalnego. Ich niszczycielska siła była niczym ostrzeżenie rzucone w ludzi i ich zwodnicze poczucie bezpieczeństwa. Powietrze nigdy nie pachniało przyjemniej, niż chwilę przed burzą, dając wytchnienie po parnym i dusznym dniu. Burza, która zaczynała zbliżać się nad miasto, zapowiadając się już nie tylko jasnymi błyskawicami, ale też potężnymi grzmotami, to było nic w porównaniu do burzy, jaka na dobre rozszalała się w jego sercu.

* Karina przewracała się w łóżku z tysiąc razy, nie mogąc znaleźć odpowiedniej pozycji. Była w pełni świadoma, że to nie wina łóżka, nadchodzącej burzy czy nawet gorączki, która znowu zaczynała ją ogarniać. Nie mogła zmusić się do zmrużenia oka, wiedząc, że za ścianą, na kanapie w salonie, śpi Aleksander. W jej głowie, jak planety wokół słońca, krążyły dwuznaczne myśli na jego temat, których w żaden sposób nie potrafiła już kontrolować. Sprawy nie poprawiło jej zachowanie na chwilę przed położeniem się spać, kiedy zaczęła z nim flirtować. Nie miała pojęcia, dlaczego to zrobiła. Może była to wina leków przeciwgorączkowych, które tak na nią podziałały, rozluźnionej atmosfery albo po prostu tego, że Aleksander to kawał przystojnego, fascynującego faceta, na którego tak reagują wszystkie kobiety. Tylko ona nigdy nie chciała być jedną z nich. Jedną z tych, które pod wpływem jego uśmiechu zapominały o dobrych manierach, swoich postanowieniach, zasadach i ulegały jego czarowi, tak jak ta dziewczyna w barze albo Nina. Postanowiła, że to był pierwszy i ostatni raz, kiedy pozwoliła sobie na takie zachowanie. Nie może z nim w ten sposób pogrywać. Nie chciała, żeby narobił sobie fałszywych nadziei. Burza zaczynała przybierać na sile, a za każdym kolejnym błyskiem w oknie szedł głośny grzmot, od którego trzęsły się szyby. Skuliła się instynktownie pod kołdrą, nasuwając ją pod same oczy. Była wdzięczna za to, że nie jest sama w takiej chwili. Bała się burz, zwłaszcza tych szalejących nocą. Nakryła poduszką głowę, chcąc wytłumić wyjątkowo głośne uderzenie pioruna. W tym samym momencie, zrównując się z kolejnym błyskiem, jej telefon, który leżał na stoliku obok, też się zaświecił, informując o przyjściu wiadomości. Karina sięgnęła po niego z bijącym sercem. Jeśli boisz się burzy, to pozwalam Ci przyjść do mnie… bez żadnych podtekstów. Albo ja mogę przyjść do Ciebie… też bez żadnych ukrytych intencji. Uśmiechnęła się pod nosem Bez ukrytych intencji. Jasne. Odpisała szybko, drżącymi rękoma. Dziękuję za propozycję i udzielenie zgody, ale wcale się nie boję. Przyznaj się, że to Ty się boisz. Odwróciła się na plecy, podciągając wysoko kołdrę. Wciąż nie mogła uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Poznali się zaledwie tydzień temu, a teraz Aleksander leży w pokoju obok, i gdyby tylko mu pozwoliła, byłby jeszcze bliżej. Gdyby mu pozwoliła, byliby ze sobą tak blisko, jak to możliwe. Zrobiłaby to, gdyby tylko takiej bliskości potrzebowała. Po chwili przyszła kolejna wiadomość. Jeśli się przyznam, to przyjdziesz do mnie? Można mu było zarzucić wiele, ale na pewno nie to, że potrafił skapitulować lub pogodzić z porażką. Chociaż myśl o możliwości dotykania go i zobaczenia wszystkich tatuaży, jakie zdobiły jego ciało, była kusząca, nie poddawała się. Wciąż czuła na skórze dotyk jego chłodnych, szczupłych rąk, którymi gładził jej włosy, kiedy myślał, że już śpi. Zaskoczyło ją to, że był niebywale delikatny i czuły, tak jakby bał się, że zrobi jej krzywdę. Usiadła w łóżku i owijając się kołdrą, oparła się o ścianę. Czuła, że znowu dopada ją

gorączka i ból gardła. Chyba nie skończy się na jednodniowej kuracji. Obawiała się, że w takim stanie nie da rady iść jutro do pracy. Musiała zażyć coś przeciwgorączkowego. Wstała już z łóżka, żeby przynieść aspirynę, ale stanęła w miejscu, przypominając sobie, że przecież wszystkie leki znajdują się teraz w salonie, który zajmuje Aleksander. Jeśli teraz do niego pójdzie, to gotów pomyśleć, że skusiło ją jego nagabywanie. Cholera, zaklęła w myślach. No cóż, nie ma wyjścia, musi go tylko uprzedzić. Napisała szybkiego SMS-a. Alek, piszę teraz serio – muszę zabrać leki z salonu, więc muszę Ci zakłócić spokój… bez żadnych ukrytych intencji. Po chwili zobaczyła snop światła przedostający się pod jej drzwiami. Wzięła głęboki wdech i wyszła na korytarz, stając po chwili przed drzwiami salonu. Zapukała cicho i pociągnęła za klamkę. Aleksander chyba nie usłyszał pukania, bo stał teraz tyłem przy fotelu i próbował wyciągnąć T–shirt, który wplątał się w rękawy bluzy. Odwrócił się nagle, zatrzymując się w bezruchu. Karina też zastygła w miejscu i bez żadnego zażenowania zaczęła przyglądać się jego nagiemu torsowi, szerokim ramionom i wąskim biodrom, na których luźno zwisały dżinsy, zapięte tylko na jeden guzik. Na jednej jego piersi widniał tatuaż przedstawiający dużego wilka, który wyciągał głowę, wyjąc do księżyca, a na lewym ramieniu kontynuacja krajobrazu, który pokazał jej wcześniej w restauracji. Nie zdążyła przyjrzeć się olbrzymiemu tatuażowi, który miał na plecach, ponieważ odwrócił się zbyt szybko. Zaskakując nawet siebie, odezwała się zachrypniętym głosem: – Odwróć się. Aleksander popatrzył na nią zamroczonym wzrokiem, nie rozumiejąc, o co chodzi. – Chciałabym zobaczyć twoje plecy. Mogę? – wyjaśniła. Aleksander przygryzł wargę, rzucił jej nieprzytomne spojrzenie, następnie odwrócił się posłusznie, wciąż trzymając koszulkę w ręku. Podeszła bliżej i pilnując się, aby go nie dotknąć, przyglądała się wielkiemu rysunkowi, przedstawiającemu klęczącego mężczyznę z olbrzymimi skrzydłami, które rozkładały się na całej szerokości jego ramion. Parzyła na to zafascynowana i nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Aleksander wciąż stał w bezruchu, oddychając ciężko. Karina nagle otrząsnęła się ze swojego odurzenia i odsunęła się od niego, robiąc kilka kroków w tył. – Przepraszam – odezwała się zawstydzona, nie wiedząc, gdzie podziać oczy i jak wytłumaczyć swoje zachowanie. Aleksander odwrócił się powoli, patrząc na nią spod ciemnych rzęs. Cały czas miętosił w dłoni T-shirt, nie mogąc się zdecydować, czy go włożyć, czy jednak nie. – Nie szkodzi – powiedział cicho i ku jej zawodowi naciągnął przez głowę koszulkę. Karina schyliła się, szukając aspiryny wśród leżących na stole opakowań. Poczuła, jak robi się jej strasznie zimno, a na skórze pojawiła się gęsia skórka. Zdała sobie sprawę, że ma na sobie tylko koszulkę na ramiączkach i krótkie spodenki. W takim oto stroju zaprezentowała się Alkowi. Poczuła, że ogarnia ją jeszcze większy wstyd, tym bardziej, że cały czas czuła na sobie jego wzrok. W popłochu złapała wszystkie opakowania z lekami, jakie leżały na stole, i szybko skierowała się do wyjścia. – Przepraszam, że ci przeszkodziłam. Już uciekam – powiedziała tylko i wyszła, nie odwracając się za siebie. Kiedy wpadła do swojego pokoju, zamknęła drzwi i oparła się o nie plecami. Teraz pomyśli, że jestem rzeczywiście nienormalna i do tego próbuję go podglądać jak jakaś napalona siksa, którą miałam przecież nie być.

Łyknęła szybko tabletkę i rzuciła się z impetem na łóżko, drżąc z zimna. Naciągnęła kołdrę pod samą szyję i próbowała wymazać z pamięci to, co się przed chwilą wydarzyło, a Bóg jej świadkiem, nie było to łatwe. Już nie raz wyobrażała sobie Aleksandra nago, oczywiście ku swojemu osobistemu zażenowaniu, ale obrazy podsuwane przez jej wyobraźnię nie były nawet w połowie tak zachwycające, jak rzeczywistość. Był doskonały. Przed oczami miała wciąż ten tatuaż na jego szerokich ramionach. Pięknego mężczyznę, anioła, który klękał, osłaniając się skrzydłami. Boże, gdybym mogła go tylko dotknąć. Był tak realistyczny, że była niemal pewna, że gdyby go dotknęła, pod palcami zaszeleściłyby pióra. Była tak zachwycona i podekscytowana tym, co zobaczyła, i tym, co jeszcze chciała zobaczyć, że przestała się kontrolować. Wystarczyłby jeden gest, a na pewno skończyliby w łóżku. Chciała tego równie mocno, jak mocno ją ta myśl przerażała. Gdyby do tego doszło, nie mogłaby spojrzeć mu w twarz i w te piękne szare oczy, które prześladują ją od ich pierwszego spotkania. Nie bała się tego, że go rozczaruje swoim niewielkim doświadczeniem w tych sprawach, czy też tego, że będzie niezręcznie. Bała się tylko jednego – że mógłby po tym zdać sobie sprawę, że to, co go tak do niej ciągnęło, i to, czego tak naprawdę chciał, to seks, że to napięcie między nimi się skończy i nie będzie widział potrzeby kontynuowania ich znajomości. Nie potrafiła wyobrazić sobie tego, co by wtedy poczuła i jak bardzo by ją to zabolało. Teraz już miała pewność, że by bolało. Próbowała ze wszystkich sił zakończyć to, co jeszcze na dobre się między nimi nie rozpoczęło, ale nieprzerwanie stawał temu na drodze. Tak jak dzisiaj. Chciała móc chociaż przez chwilę pooddychać powietrzem, które było wolne od jego obecności, ale kolejny raz nie pozwolił jej na to. Mało tego, leży teraz w sąsiednim pokoju, w jej domu, i doprowadza ją tym faktem do szału. Jakim prawem zakłócał jej spokój, gdy była chora i zmęczona? Karina poczuła, jak ogarnia ją irracjonalny gniew. Gdyby była do końca szalona, poszłaby do pokoju obok i kazałaby mu się wynosić z jej domu i życia. Teraz. Zaraz. Na myśl o tym, że mogłaby stać się dla niego tylko przygodą i zabawką, zaczynała go nienawidzić. Na myśl o tym, że przestałby zakłócać jej spokój niespodziewanymi najściami i telefonami, dostawała ataku paniki i jeszcze bardziej go za to nienawidziła. Nakryła głowę kołdrą i leżała w tej pozycji tak długo, aż zaczęło jej brakować tchu i musiała wyjść z tej kryjówki. W pokoju zrobiło się nagle jaśniej, gdy jej telefon rozbłysnął niebieskawym światłem. Boże, znowu on. Chce mnie chyba dobić, pomyślała, jednocześnie zmęczona i podniecona. Natychmiast chwyciła za telefon i ze zdziwieniem stwierdziła, że tym razem to nie Aleksander do niej napisał. To był Adam. Cholera. Nie była pewna, czy chce to czytać, ale ciekawość zwyciężyła i drżącymi rękoma otworzyła SMS-a. Przepraszam, że piszę tak późno, ale nie mogę spać. Chciałem Cię przeprosić za to, jak zachowałem się pod klubem. Nie powinienem tak zareagować. Mam nadzieję, że się nie gniewasz. Adam To wszystko zaczynało ją pomału przytłaczać. Te wyznania, te oczekiwania i niepewność, przeprosiny i cały ten uczuciowy bałagan, który pojawił się znikąd, zaczynał jej ciążyć, tak jakby ktoś przytwierdził do jej ramion odważniki. Dlaczego ona? Nigdy czegoś takiego nie chciała, nigdy o nic takiego nie prosiła. Westchnęła ciężko i zaczęła odpisywać. Nie przepraszaj. Nic się nie stało. Ja w każdym razie nie gniewam się na Ciebie Karina

Odłożyła telefon, ale ten znowu się zaświecił, oznajmiając, że przyszła kolejna wiadomość. Nie, to jakaś kpina. Noc jest do spania, a nie do wymieniania SMS-ów. Chciała jak najszybciej zakończyć podchody Adama, który najwyraźniej nie zna słowa pas i będzie ją torturował do końca życia. Po raz kolejny się pomyliła. Tym razem to był Aleksander. Śpisz już? Jak się czujesz? Całkiem już poirytowana wzniosła oczy do góry, tylko dla własnej satysfakcji, ponieważ i tak nikt nie mógł jej zobaczyć. Pamiętając jeszcze tę falę złości, która tak niespodziewanie ją zalała, postanowiła dopiec Aleksandrowi i odpisała. Nie bardzo mam okazję, ponieważ ucinam sobie SMS-ową pogawędkę z Twoim ulubionym kolegą, Adamem. Wysłała ją szybko, żeby się nie rozmyślić. Zachowywała się jak dziecko, ale w tej chwili miała to gdzieś. Jego odpowiedź nadeszła po kilkunastu sekundach. Doprawdy? A niby na jaki temat? Uśmiechnęła się, odczytując wiadomość. Prawie widziała jego minę w chwili, gdy to pisał, jak mruży oczy i przygryza wargę, marszcząc przy tym brwi. Zmęczenie i senność zaczęły brać nad nią górę, a wraz z ich pojawieniem się opuszała ją cała złość i frustracja, których nie miała już siły w sobie pielęgnować. O tym i o tamtym… nie musisz wiedzieć wszystkiego. Alek, czas spać, jest już strasznie późno. I dzięki za troskę – czuję się już lepiej. Dobranoc. Karina ułożyła się wygodniej i ziewnęła, otwierając szeroko usta. Dzięki aspirynie zaczynała się pocić, co oznaczało, że gorączka mijała. Miała jednak niejasne przeczucie, że to nie koniec jej przeziębienia, i podjęła decyzję o wzięciu wolnego na jutrzejszy dzień. Zresztą, po takiej nocy pełnej wrażeń nie miałaby siły wstać rano i zebrać się do pracy, której zaczynała mieć pomału dosyć. Jej powieki robiły się coraz cięższe. Telefon znowu zasygnalizował przyjście SMS-a. Przyciągnęła go pod nos i otworzyła wiadomość. Dobrze, że chociaż Ty czujesz się śpiąca… na pewno po pogawędce z tym niezwykle ciekawym człowiekiem… Bez żartów – każ mu się walić (nie dosłownie) i kładź się spać. Jesteś chora, musisz się wyspać. Mimo tego, że już ledwo patrzyła, czując, jak powieki stają się coraz cięższe, zaśmiała się, po czym wyłączyła telefon, tak aby nie mógł jej już więcej rozpraszać. Nie minęła chwila, gdy odpłynęła w nieświadomość, jaką przynosił sen. Było duszno, a ona nie mogła się ruszyć z miejsca, owinięta szczelnie kołdrą, z której próbowała się wyswobodzić. Z oddali dochodził ją czyjś śmiech. Otworzyła oczy, po czym ponownie je zamknęła, gdy poraził ją blask słońca, które zaglądało przez odsłonięte okno. Przeciągnęła się, ciesząc się, że zapowiada się piękny, słoneczny dzień. Ta radość trwała tylko

przez chwilę, ponieważ jej nocne postanowienie o niepojawieniu się w pracy dotyczyło takiego dnia jak wczorajszy i jak większość dni tego lata. W takiej sytuacji nie mogła zostawić dziewczyn samych, na pewno będzie duży ruch. Zresztą czuła się już całkiem dobrze, więc chyba jej obawy co do dłuższej niedyspozycji okazały się na szczęście nietrafione. Zsunęła się niechętnie z łóżka i ubrała w szlafrok. Na szczęście była dopiero ósma, miała jeszcze trochę czasu. Nagle z kuchni dobiegł ją kolejny wybuch śmiechu, który wcześniej wzięła za resztki snu. Teraz rozpoznała głos mamy. Już dawno nie słyszała, żeby mama tak się śmiała. Zaintrygowana wyszła z pokoju i skierowała się prosto do kuchni. Stanęła w progu, przypatrując się ze zdziwieniem scenie, którą zastała. Jej mama uwijała się w kuchni, przyrządzała jakieś kanapki, uśmiechnięta od ucha do ucha, co chwilę instruowała Aleksandra, jak obsługiwać jej najukochańszy ekspres do kawy. Ten, także uśmiechnięty, wykonywał posłusznie jej polecenia, cały czas upewniając się, czy robi to dobrze, co było tylko kurtuazją, ponieważ Karina była pewna, że gdyby tylko zechciał, rozłożyłby ten ekspres na części, a potem złożył w całość jak kostkę Rubika. I to wszystko w kilka sekund. Błędnie założyła, że Aleksander wyszedł rano, gdy tylko się obudził, a już na pewno wtedy, gdy wróciła jej mama. Była pewna, że będzie czuł się niekomfortowo w towarzystwie jej matki, na co wskazywało jego wczorajsze skrępowanie podczas ich pierwszego spotkania. Ponownie ją zaskoczył. Teraz ze swobodą człowieka, który czuje się dobrze w obecności towarzyszącej mu osoby, żartował i wymieniał spostrzeżenia co do wyższości kawy z ekspresu nad kawą parzoną. Weszła niepewnie do kuchni, wygładzając jednocześnie ręką rozczochrane włosy. Pierwsza zauważyła ją mama: – Dzień dobry, Karina. Jak się czujesz? – Dotknęła jej czoła zimną ręką. – Całkiem dobrze. – Odsunęła się od niej zawstydzona i usiadła na jednym z krzeseł, opatulając się szczelniej szlafrokiem. Dopiero wtedy spojrzała w stronę Aleksandra, który patrzył na nią rozbawiony, a w jego oczach tańczyły iskierki. Tak jakby chciał jej powiedzieć: „Popatrz, jak rozbroiłem twoją matkę, z tobą też sobie poradzę”. Akurat, pomyślała natychmiast. Nie wiedziała, jak to robił, ale mając na sobie wczorajsze ubranie, w którym tak naprawdę spał, wyglądał świeżo i rześko, co przyprawiło ją o zazdrość. Odruchowo sięgnęła do swoich włosów, a potem szyi. – Cześć – powiedział z tym pewnym siebie uśmiechem i postawił przed nią filiżankę kawy. – Cześć. Dzięki. Jak się spało na kanapie? – zapytała, podkreślając ostatnie słowo. – Nie było za twardo? – dodała całkiem neutralnym tonem. – Było całkiem wygodnie. – Już się nie uśmiechał, tylko zmrużył oczy, zastanawiając się nad czymś. – Mamo, jak było w pracy? Spokojnie czy harówka? – zapytała, chcąc odwrócić uwagę od tego, co się wydarzyło w nocy. – Spokojnie jak nigdy – powiedziała mama, siadając do stołu z talerzem pełnym kanapek. – Częstujcie się. Karina, rozumiem, że zostajesz dziś w domu? – Skąd. Zobacz, jak jest na dworze. – Wskazała gestem okno, przez które zaglądało piękne słońce. – Dziewczyny by mnie zabiły. W tej chwili zadzwonił telefon i jej mama, przepraszając, wstała od stołu i poszła go odebrać w salonie. – Szybko wyzdrowiałaś. Czyżby to dzięki tym nocnym pogaduchom z twoim uroczym kolegą? – zapytał niespodziewanie Aleksander, częstując się kanapką.

Karinę od triumfalnego uśmiechu dzielił tylko jeden malutki krok. Nie postawiła go, nie chcąc burzyć tego zawieszonego w powietrzu muru niepewności, który przed nim postawiła. Chciała go podręczyć, tak jak on dręczy ją od pierwszej chwili, gdy się spotkali. – Być może – odpowiedziała, wzruszając ramionami. Aleksander przestał na sekundę przeżuwać, po czym wrócił do tej czynności, nie patrząc na nią. – Co ci takiego napisał, że nagle ozdrowiałaś? – kontynuował, nie mogąc poskromić tej swojej, najwyraźniej wrodzonej, ciekawości. Karina już otworzyła usta, żeby powiedzieć, że to nie jego sprawa, ale w tym momencie wróciła do kuchni mama, na której twarzy zaczynało malować się wyraźne zmęczenie. – Położę się już. Zjedzcie wszystko. Rozumiem, że jeszcze nas odwiedzisz, Aleksandrze? – Wszystko zależy od Kariny. Jeśli mnie zaprosi, to na pewno – odpowiedział całkiem swobodnie, zupełnie inaczej niż wczoraj. – Jeśli ona tego nie zrobi, to ja cię zapraszam. – Uśmiechnęła się i wyszła z kuchni, kierując się do swojej sypialni. Karina, słysząc to, oniemiała. No proszę, urobił nawet ją, i to w jedną godzinę. Musiała przyznać z niechęcią, że jest dobry w te klocki. Jeszcze bardziej ją to rozdrażniło. Najpierw Marta, a teraz jej matka. Nie ma już żadnego sojusznika. – Widzisz? – powiedział z wyrazem satysfakcji na twarzy. – Teraz mogę przychodzić, kiedy zechcę, i nic nie możesz na to poradzić. Jeszcze się okaże. – Będę zatem musiała unikać własnego domu – powiedziała, siląc się na żart, ale w jej tonie pojawiła się pretensja, która nie umknęła jego uwadze. – Przecież nie mówiłem tego poważnie. Jeśli nie chcesz, nie będę cię odwiedzał. – Zachmurzył się i odłożył nadgryzioną kanapkę. – Alek, czy znowu muszę cię w tej chwili przepraszać i tak dalej, i tak dalej? – powiedziała znużonym tonem, robiąc w powietrzu ręką młynek. – Przecież żartowałam, ale ty chyba nie znasz się na moich żartach. – Może dlatego, że mówisz je tonem niewskazującym na żart – powiedział, a Karina wyczuła, że zaczyna mu się psuć humor. – Widzę, że zmęczona już jesteś moją osobą. – W jego głosie pojawił się chłodny ton. – Odwiozę cię do pracy i dam ci na dzisiaj spokój. Nagle zrobiło jej się zimno, gdy usłyszała coś takiego z jego ust. Ale czego spodziewała się po tym, jak go traktowała od samego rana? – Nie musisz. Przejdę się – powiedziała cicho, czując, jak w gardle zaczęła jej rosnąć gula, utrudniająca przełykanie. Aleksander westchnął ciężko, nie ruszając się z miejsca. Widać było, że bije się z myślami. Pomagał sobie tym już dobrze jej znanym gestem, polegającym na przeczesywaniu włosów. – Ale jesteś ciężkim przypadkiem. Mogę w takim razie cię odprowadzić? – Wyglądał, jakby czepiał się ostatniej deski ratunku i jakby tylko od niej zależało, czy i ta go nie zawiedzie. Jego desperacja i upór pochlebiały jej, ale jednocześnie wywoływały pewien niepokój. – Jeśli chcesz. Teraz muszę się zebrać. Czuj się jak u siebie. – Wstała, nie patrząc na niego, i wyszła z kuchni. Kiedy była już gotowa, stanęła w korytarzu, czując, jak wraz z perspektywą spaceru w tak piękny dzień jej humor zaczynał się poprawiać. Weszła do salonu, w którym zastała Aleksandra. Nie widział jej i cieszyła się z tej chwili, kiedy bez żadnego skrępowania mogła go obserwować. Stał odwrócony w stronę okna z rękoma w kieszeniach spodni. Wpatrywał się przed siebie,

z nieobecnym wyrazem twarzy. Myślami błądził gdzieś bardzo daleko i Karina dałaby w tej chwili wiele, żeby dowiedzieć się, gdzie aktualnie przebywa. Widząc go takiego całkowicie odsłoniętego, bez zarozumiałej pozy czy pewnego siebie uśmiechu, poczuła, jak mięknie w środku. Wyglądał w tej chwili na bardzo samotnego, a przez to bezbronnego. Samotność to właśnie robiła z ludźmi – sprawiała, ze stawali się bezbronni i podatni na wszelkie zranienia. Zaczęła odczuwać wyrzuty sumienia. Była dla niego okropna, traktując go cały czas jak wroga, a on robił wszystko, żeby jego intensywna obecność w jej domu była jak najmniej natarczywa. Próbował to zatuszować żartami i drobnymi uszczypliwościami. Nie chciał pokazywać, że przypisuje temu zdarzeniu tak wielkie znaczenie, żeby nie wprawiać jej w zakłopotanie. Chciał, żeby czuła się swobodnie we własnym domu. Gdyby tylko wiedziała, czego od niej chce. Gdyby mogła zajrzeć w jego głowę, serce i myśli. Tylko na krótką chwilę, żeby się upewnić, co do niej czuje. Życie nie byłoby wówczas takie pogmatwane i nie musiałaby go w ten sposób odpychać. Wciągnęła głośno powietrze i odezwała się: – Gotowy? Aleksander drgnął na dźwięk jej głosu, odwrócił się i zmierzył ją od stóp do głów, obdarowując ją swoim najcieplejszym uśmiechem. – Ładnie wyglądasz – stwierdził po prostu. Jej serce podskoczyło do góry, gdy ujrzała ten uśmiech i usłyszała szczery komplement. Chciała wyglądać ładnie. Dla niego. Założyła szarą, bawełnianą sukienkę z krótkim rękawem w delikatne różowe kwiaty. Do tego krótką skórzaną kurtkę i jej ulubione płaskie trampki. – Dzięki. – Też się do niego uśmiechnęła. Aleksander, widząc ją w lepszym humorze, wyraźnie się rozluźnił i ruszyli do wyjścia. Dzień był naprawdę piękny, pomimo widocznych śladów szalejącej w nocy burzy. Co pewien czas natykali się na porozrzucane gałęzie. Przy ulicy, w którą właśnie skręcali, leżało powalone przez silny wiatr drzewo. W tej chwili pracownicy służb miejskich cięli je na kawałki i ładowali na przyczepę. Mijali właśnie targ miejski, na którym panował zgiełk i harmider. Miejsce, gdzie można było kupić świeże warzywa i owoce, ale też i sery, miody, jajka z okolicznych gospodarstw, było w rozsypce. Właściciele straganów porządkowali swoje podtopione stanowiska, osuszając je za pomocą pomp strażackich. – Ale pobojowisko – powiedziała Karina, przyglądając się zszokowana tej scenie. – Ta burza była naprawdę ogromna. Dawno takiej nie widziałem – stwierdził Aleksander. – I powiesz mi, że nic a nic się nie bałaś? – dodał po chwili. – Jak cholera. – Zaśmiała się. – Ale z ciebie kłamczucha. Myślałaś, że jak się przyznasz, to wpadnę do twojego pokoju i się na ciebie rzucę? – zapytał z niedowierzaniem. Karina zerknęła na niego z ukosa. Wyglądał na urażonego. – Nie wiem, co myślałam. – Uśmiechnęła się przepraszająco. – Nie dziw mi się. To była raczej niestandardowa sytuacja. Jeszcze nigdy nie nocowałam mężczyzny, którego znam zaledwie tydzień. – Aleksander pokiwał ze zrozumieniem głową, ale mimo to zapytał: – Nie ufasz mi? – Ufam. Chociaż tak naprawdę cię nie znam, to ci ufam, inaczej nie pozwoliłabym ci zostać, ale… – zamilkła – …nie ufam sobie i okolicznościom – dodała zawstydzona. Taka była prawda. Nie ufała przede wszystkim sobie. Nie czuła się niezrównoważoną, napaloną nastolatką z burzą hormonów zamiast mózgu, ale nie była przecież z kamienia. Oboje

byli młodzi, samotni i ewidentnie atrakcyjni dla siebie. Gdyby zawahała się tylko przez chwilę, on by to zauważył i oboje straciliby głowę. A to była ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebowała. – Rozumiem – powiedział cicho i popatrzył przed siebie. – Ja też czasami sobie nie ufam – dodał tajemniczo. Szli przez chwilę w ciszy, rozkoszując się ciepłem i podmuchem odświeżającego wiatru. Zbliżali się właśnie do kawiarni i Karina z ulgą stwierdziła, że na razie jest spokojnie; miała nadzieję, że tak zostanie przynajmniej do szesnastej. – Powiesz w końcu, co ci napisał ten frajer? – zapytał nagle Aleksander, nawet nie próbując udawać obojętności. Karina w końcu pozwoliła sobie na uśmiech, na który miała ochotę, odkąd zaczęli ten temat. – Dlaczego tak bardzo cię to nurtuje? Nie rozmawialiśmy o tobie. – Zaczynała na dobre się nad nim pastwić. Przystanęli przy jednym z kawiarnianych stolików, należących do lokalu, w którym pracowała. Karina skrzyżowała ręce na piersi i czekała z niecierpliwością na jego odpowiedź. – Przyznaj się, robisz to specjalnie? – Zmrużył groźnie oczy. – Chcesz mnie zdenerwować, tak? – Zbliżył się do niej, cofnęła się, wchodząc w ciasną lukę pomiędzy stolikami i olbrzymią donicą. – Nie przesadzaj. – Zrobiła krok do tyłu, ale zachwiała się, nie znajdując wolnej przestrzeni, i w ostatniej chwili przytrzymała się jednego z krzeseł. – Świat nie kręci się wokół ciebie, Alek. A teraz mnie przepuść, bo jestem już spóźniona. – Sylwia już ją zauważyła i pomachała do niej przyjacielsko. Alek ani myślał ruszać się z miejsca i kiedy próbowała go odsunąć, natrafiła na jego skrzyżowane na piersi ręce. – Wracaj do domu, bo na pewno się o ciebie martwią – dodała, próbując go przekonać w ten sposób, ale Aleksander tylko popatrzył na nią z góry, przenosząc ciężar ciała z jednej nogi na drugą. Karina złapała go za ramiona i próbowała odepchnąć, ale tylko się na to uśmiechnął pod nosem. – Powiedz, co ci napisał, a będzie po sprawie – powiedział spokojnie – Nie rób scen, bo już mamy widownię. Mój szef wygląda, jakby chciał podejść i zapytać, czy nie potrzebuję pomocy. Zgadnij, co mu wtedy powiem? – Użyła czegoś pomiędzy szeptem a krzykiem, zerkając nerwowo w stronę przeszklonej witryny. – Tak? I co mu powiesz, hmm? – zapytał słodkim głosem. Karina nie mogła wytrzymać i w końcu wybuchła śmiechem. – Powiem, że jakiś wariat mnie prześladuje, wydzwania do mnie po nocach, bombarduje SMS-ami, nachodzi w domu, a teraz ogranicza mi wolność osobistą – kontynuowała bez przystanku, wciąż się uśmiechając. – Ach tak? – Usłyszała, jak zaczął szybciej oddychać. – Zrobiłabyś to, złośliwy rudzielcu? Karina otworzyła usta z oburzenia i walnęła go mocno w pierś, słysząc kolejne przezwisko. Nawet nie drgnął, wciąż się w nią natarczywie wpatrując. Nie potrafiła uciec spojrzeniem od tych hipnotyzujących oczu, które za każdym razem wdzierały się siłą do jej wnętrza. – Jasne. – Zrobiła wyzywającą minę. Po chwili zdała sobie sprawę, że nie ma więcej czasu na wygłupy, a on jest na tyle szalony, że może ją tu przetrzymywać nawet kilka godzin, i skapitulowała: – Jezu, Alek, nic takiego nie napisał. Chciał mnie tylko przeprosić za to przed klubem – powiedziała zrezygnowana. – Nie rozumiem twojego zachowania. Mogę z nim pisać, o czym tylko zechcę i kiedy zechcę – dodała, nie pozwalając mu cieszyć się jego małym

zwycięstwem. – Następnym razem niczego się ode mnie nie dowiesz – zakończyła z nadąsaną miną. Odsunął się wreszcie, puszczając ją wolno. Karina pchnęła go delikatnie, wychodząc ze swojej pułapki. – Dobrze wiesz, że on nie jest dla ciebie – powiedział cicho, patrząc gdzieś przed siebie. – Nie w tym rzecz – odpowiedziała szybko, związując rozpuszczone włosy w podwinięty kucyk. – Dobra, nieważne. Muszę już lecieć, a twoja rodzina pewnie teraz zgłasza na policji zaginięcie. Miłego dnia. – Zrobiła krok, chcąc odejść. Nagle poczuła mocny uchwyt na nadgarstku. Odwróciła się zdziwiona. – Zaczekaj. – Jego uścisk zelżał, ale nie wypuścił jej ręki. – Po pierwsze, to jestem już dużym chłopcem i nikt nie musi mnie poszukiwać, a po drugie, pożegnajmy się w należyty sposób. Jak przystało na przyjaciół. – Podszedł bliżej, odgarnął wysuwające się z kucyka włosy i założył jej za ucho. Karina, zaskoczona tym gestem, nawet nie drgnęła i na chwilę przestała oddychać. Aleksander nachylił się nad nią i cmoknął delikatnie w policzek, przytrzymując usta stanowczo zbyt długo, jak na standardowego buziaka. Pomimo że zapowiedział, że będzie to przyjacielskie pożegnanie, w tym pocałunku nie było nic platonicznego. – Miłego dnia. Wypuścił jej rękę, a ona, próbując zachować równowagę, ruszyła w kierunku drzwi wejściowych. Zanim złapała za klamkę, usłyszała swoje imię i odwróciła się wciąż oszołomiona. Modliła się tylko w duchu, aby nie zauważył jej reakcji. – Kłamałem. Nie dam ci dziś spokoju. – Uśmiechnął się i nie czekając na jej reakcję, odwrócił się i odszedł szybkim krokiem, znikając za szeregiem budynków. Karina zamknęła oczy i próbowała zastanowić się nad tym, co się właśnie stało. Jej serce galopowało jak stado antylop gnu na sawannie, ale ona wcale nie czuła potrzeby ucieczki. Tak ją to zaskoczyło, że musiała usiąść na najbliższym krześle i chwilę pomyśleć. * Anna siedziała nad otwartym mailem, w którym kompletowała listę gości, jaką zamierzała przesłać organizatorom wesela. Na liście nie znaleźli się wszyscy, których spodziewała się zobaczyć, ale organizowanie wesela piętnaście godzin lotu od miejsca zamieszkania musiało dać takie skutki. Nie wszyscy mogli się zjawić, zważywszy na to, że musieli dotrzeć na własny koszt. Pomimo dobrych chęci, nie mogli sobie z Jamie’m pozwolić na zasponsorowanie biletów lotniczych wszystkim przyjaciołom, których pragnęli zobaczyć na swoim ślubie. Westchnęła głośno i wysłała maila. Zamknęła laptop i w tym momencie usłyszała głośną rozmowę w korytarzu. Aleksander. Nareszcie. Powoli zaczynała się martwić jego nieobecnością. Dał jej oczywiście znać, że nie wróci na noc, ale dochodziła jedenasta, a on wciąż nie zjawił się w domu. Anna zaczynała się niepokoić o tę jego tajemniczą dziewczynę. Czy miała jakiekolwiek pojęcie, w co się pakuje? Czy Aleksander zastanowił się, jak to będzie z nimi, gdy będzie musiał wrócić do domu? Z doświadczenia wiedziała, że takie sprawy nie zaprzątają głów zadurzonych w sobie ludzi, do czasu, aż będą musieli stawić im czoła. Teraz już miała pewność, że tym razem to coś poważniejszego niż nocne wizyty w wiadomym celu u którejś z przypadkowo poznanych dziewczyn. Przynajmniej tak to wyglądało z jej perspektywy. Jak długo znała swojego brata, a znała go całe życie, nigdy nie widziała go w stanie takiego zauroczenia, jak w czasie tych kilku ostatnich dni. Umierała z ciekawości, kim jest ta dziewczyna, która sprawiła, że Alek prawie postradał zmysły. Uśmiechnęła się w myślach do tego porównania.

– Look who we have here. – Uśmiechnięty Jamie wpadł do pokoju, a za nim, przystając w drzwiach, pojawił się Aleksander. – Our lost cause. – Po czym zwrócił się do Aleksandra: – Was she even worth it? – Jamie puścił do niego oko, a Alek uśmiechnął się tajemniczo. – You have no idea. – Przeciągnął każdą sylabę. – Well, I have no more question than – powiedział James i podszedł do Anny, obejmując ją mocno. – I thought you lost your way home – powiedziała do niego urażonym tonem. – Can we meet that girl, for God’s sake? – dodała po chwili, nie mogąc poskromić swojej ciekawości. – You mean for your sake. – Aleksander parsknął, widząc jej oburzoną minę. – Patience, Ania. – Zaśmiał się głośno i radośnie. Naprawdę nigdy go takiego nie widziała. To smutne, ale zdała sobie sprawę, że nigdy nie widziała swojego brata naprawdę szczęśliwego. – You’ll meet her soon. Aleksander z wielkim bananem na ustach rzucił się na ich łóżko i zamknął oczy. Anna wymieniła zdumione spojrzenie z Jamie’m. Po chwili Alek zerwał się na równe nogi. – What day is today? – zapytał nagle. – Monday – odpowiedział Jamie, patrząc na niego z lekkim politowaniem. – No, I mean the date – odpowiedział zniecierpliwiony. – The second of August – wyrecytował Jamie. – Fuck. – Aleksander zaklął niespodziewanie i wybiegł z ich pokoju jak strzała. Usłyszeli tylko, jak z hukiem zatrzaskuje drzwi swojego pokoju. – Do you understand any of this? – zapytała Anna Jamesa, ze skonsternowanym wyrazem twarzy. Aleksander zachowywał się czasami jak wariat. – Not this time, Ann. – Uśmiechnął się do niej. – Never mind. – zajrzał jej przez ramię, kiwając na laptopa. – How about the guest list? Did you send it? – Yeap. It’s done. – Po chwili zapytała: – Are you nervous? – No – odpowiedział szybko i pewnie. Niezbyt mu dowierzała. Jej żołądek zaczynał wywracać się do góry nogami na każdą wzmiankę o tym dniu i była przekonana, że Jamie czuje to samo. Tak bardzo chciała, aby wszystko wyszło idealnie, że zaczynała popadać w paranoję. Jamie po prostu starał się nie dokładać jej większej ilości zmartwień, niż to było konieczne. – Do you have second thoughts? – zapytał zaniepokojony, odwracając ją na obrotowym krześle i obrzucając ją badawczym spojrzeniem, którym dotykał jej każdego nerwu w ciele. Pokręciła przecząco głową i przejechała dłońmi po jego ciemnych włosach, które od przyjazdu znacznie mu urosły. Jamie przymknął oczy, odchylając do góry głowę. Po chwili spojrzał na nią, a jego i tak ciemne oczy, pod wpływem pożądania, stały się wręcz czarne. Pociągnął ją w stronę łóżka i zaczął całować tak mocno i zapamiętale, że aż rozbolały ją wargi. Oderwała się od niego, ale tylko po to, żeby zamknąć drzwi, po czym wróciła do tego, co przed chwilą przerwali. * Przez otwarte okno w pokoju Aleksandra wpadał ciepły podmuch wiatru, rozwiewając na boki zasłony i stosy papierów zalegających na jego biurku. Aleksander dudnił teraz palcami w blat biurka, czekając, aż system zakończy instalację programu graficznego, dzięki któremu będzie mógł zrobić projekt dla korporacji, w której zaczynał płatny staż od września. Termin oddania projektu to dokładnie trzeci sierpnia, a on kompletnie o tym zapomniał. W pierwszej chwili wpadł w panikę, ale potem zdał sobie sprawę,

że to i tak nie ma znaczenia. Zaczynał przyzwyczajać się do myśli, że chyba jednak nie zacznie tego stażu, na którym tak mu początkowo zależało. Teraz nie mógł się nadziwić, że zależało mu na czymś tak mało istotnym. W tej chwili chciał już tylko jednej rzeczy, a ta nie miała nic wspólnego z tym, co zostawił w Kanadzie. Mimo wszystko postanowił, że skończy zadanie i wyśle je do firmy. Nie dlatego, że chciał zostawić sobie furtkę, ale ze zwykłego poczucia obowiązku, które już nie pierwszy raz komplikowało mu życie. Czekając na instalację, wziął szybki prysznic i poczuł się całkiem dobrze, nawet z perspektywą spędzenia kilku godzin przed komputerem. Wiedział, że będzie mu cholernie ciężko skupić się na czymkolwiek, ale będzie przynajmniej próbował. Wycierając wilgotne włosy ręcznikiem, otworzył zdjęcia zrobione w domu Kariny. Przeglądał jedno po drugim i nie mógł wyzbyć się wrażenia, że przedstawiają tę samą dziewczynę, którą znał, a jednocześnie kogoś zupełnie innego. Owszem, miała inną fryzurę, była młodsza, ale chodziło o coś jeszcze. Na tych zdjęciach wyglądała na beztroską i po prostu szczęśliwą. W jej oczach nie było jeszcze tej tajemnicy, która wyziera teraz z każdego jej spojrzenia, gestu i uśmiechu. Smutnej tajemnicy, przed którą się ukrywała, uciekając myślami gdzieś daleko, gdzie nikt jej nigdy nie znajdzie. Oddałby wszystko, żeby dowiedzieć się, przed czym lub przed kim tak uciekała. Strach, który czasami wyglądał z jej oczu, sprawiał, że chciałby ją wziąć w ramiona i nigdy już z nich nie wypuszczać. Z każdym dniem i z każdą godziną było mu coraz trudniej się przy niej kontrolować. Tak jak dziś w nocy. Była na wciągnięcie ręki, a jednocześnie tak daleko. Na wspomnienie wyrazu jej twarzy i skromnej piżamy, w którą była ubrana, wchodząc tej nocy do salonu, zrobiło mu się gorąco. Spojrzała wtedy na niego tak, jakby był dla niej najważniejszą osobą na świecie. Zaskoczony tym obezwładniającym wrażeniem przestał na chwilę oddychać. Nikt nigdy tak na niego nie patrzył. Kobiety patrzyły na niego z pożądaniem, ciekawością, strachem albo jakąś mieszanką tych wszystkich uczuć, ale dla żadnej z nich nigdy nie był kimś ważnym. Może dlatego, że dla niego żadna z nich także nie znaczyła więcej niż chwila zapomnienia i przyjemności. Kiedy na jej prośbę, a raczej polecenie, odwrócił się, modlił się, żeby go tylko nie dotknęła. Jednocześnie bezgłośnie prosił ją, żeby jednak to zrobiła. Gdyby tak się stało, nie byłby w stanie powstrzymać się przed tym, na co ewidentnie oboje mieli ochotę, ale wtedy nie mogłaby go za to winić. Chciał być teraz z nią, pomimo że rozstali się niecałe dwie godziny temu. Najchętniej rzuciłby to wszystko i przesiedział cały dzień w tej kawiarni, w której pracowała, tylko się jej przyglądając. Jednak tym razem postanowił nie ryzykować. Wystarczająco mocno przeciągnął strunę, drocząc się z nią przed samą pracą. Zaśmiał się na wspomnienie jej udręczonej miny, gdy w końcu poddała się i wyznała mu, o czym pisała z Adamem. Co za irytujący koleś. Aleksander zastanawiał się, czy kiedykolwiek da za wygraną. Miał niejasne przeczucie, że będą z nim problemy. Nie to, żeby się go obawiał, ale jego nieustające podchody zaczynały go, delikatnie mówiąc, denerwować. Wiedział, że on nic nie znaczy dla Kariny. Na razie. Zdawał sobie natomiast sprawę, że nie wszystkie uczucia rodzą się tak jak jego, jak grom z jasnego nieba, niektóre przychodzą z czasem. Tylko tego się obawiał. Jeśli będzie wystarczająco wytrwały, to być może pewnego dnia Karina spojrzy na niego inaczej i postanowi dać mu szansę. Daj spokój. Rzucił się z impetem na łóżko, przekręcając się na plecy. Nie miał pojęcia, po

co się tak torturował. Zaczynał robić się przez niego zazdrosny, a to było okropne uczucie i jeszcze bardziej go za to nienawidził. Wstał z łóżka i usiadł ponownie do laptopa. Otworzył skrzynkę mailową, którą ostatnim razem sprawdzał ponad tydzień temu. Jeszcze wtedy nie znał Kariny. Zaczynał dzielić zdarzenia na te sprzed i po poznaniu jej. Naprawdę nie było z nim dobrze. Oczyścił skrzynkę z reklam i spamu, po czym zabrał się za przeglądanie wiadomości. Kilka maili od znajomych ze studiów, delikatne przypomnienie o wspomnianym projekcie od jego przyszłego i niedoszłego szefa i jedna wiadomość od doktora Lewina. Otworzył ją natychmiast, chcąc mieć to z głowy. Wypuścił z sykiem powietrze, kiedy zdał sobie sprawę, że to tylko prośba o informację, czy zrobił powtórne badania w Polsce. Bez zastanowienia odpisał, że wszystko jest ok, i wylogował się szybko. Dziwne, że nawet na drugim końcu świata nie może w spokoju podejmować własnych, samodzielnych decyzji, tylko musi się przed kimś z nich spowiadać. Rzucił w złości ręcznikiem przez cały pokój, a ten zatrzymał się na poręczy łóżka. Zaczynał żałować, że jednak nie został w tej kawiarni, nawet ryzykując rozgniewanie Kariny. Gdyby nie ten projekt, już by tam był. Może nie musiał się jej nawet pokazywać, chciał ją tylko zobaczyć, żeby się uspokoić. Zaczesał ręką włosy i zabrał się do pracy, dochodząc do wniosku, że im szybciej to skończy, tym szybciej będzie mógł się z nią zobaczyć. Cztery godziny później Aleksander z satysfakcją i poczuciem spełnienia obowiązku wysłał gotowy projekt. Prawie przez cały ten czas nie ruszył się z krzesła i teraz czuł sztywność karku i pleców. Przetarł zaczerwienione oczy i położył się na chwilę na łóżku. Sięgnął po telefon i postanowił zadzwonić do Kariny, żeby umówić się na spotkanie. Ku jego rozczarowaniu nie odebrała, ani za pierwszą próbą, ani za drugą, ani za kolejnymi. Czyżby się wciąż na niego gniewała? Nie wyglądała na taką, gdy się rozstawali. Gdyby tak było, przecież nie odszedłby, dopóki nie przekonałby się, że między nimi wszystko dobrze. Poczuł, jak strach ścisnął go za gardło. Postanowił, że zanim zacznie doszczętnie świrować, spróbuje skontaktować się z nią jeszcze raz. Kiedy miał już się rozłączyć, po czwartym sygnale usłyszał jej głos, za którym już zaczynał tęsknić. – Słucham? – Nareszcie. Dlaczego nie odbierałaś? – zapytał z wyrzutem, ale po chwili zdał sobie sprawę, że zachowuje się głupio, i dodał już spokojniej: – Martwiłem się. Wszystko ok? – Tak. Po prostu nie mogłam odebrać – powiedziała nienaturalnie cichym głosem. Strach, który zelżał po usłyszeniu jej głosu, ponownie zaczynał formować się w jego wnętrznościach. – Gdzie jesteś? Zobaczymy się dziś? – Nie chciał być natarczywy, ale musiał na własne oczy przekonać się, że wszystko z nią w porządku. – Słuchaj, Alek, dziś nie dam rady. Nie ma mnie w mieście. Jestem w drodze do Warszawy. Coś mi wypadło – powiedziała to tak, jakby recytowała wyuczoną formułkę. Aleksander aż zaniemówił, słysząc te rewelacje. Do Warszawy? Tak nagle? Po co? Dlaczego, do cholery, nic mu nie powiedziała? Niezależnie od wyjaśnień, wszystko sprowadzało się do jednego – dziś jej nie zobaczy, a to było coś, czego się nie spodziewał i tym samym nie mógł się na to przygotować. Nagle w tle usłyszał jakiś męski głos i od razu znalazł odpowiedź na swoje wcześniejsze pytania. – Karina, chcesz kawy albo coś do jedzenia?

– Nie, dzięki. – Usłyszał, jak odpowiada głosowi, który Aleksander od razu rozpoznał. – Aha – powiedział beznamiętnie, czując, jak po raz drugi tego dnia ogarnia go zazdrość i gniew. – Kiedy wracasz? – zapytał, opanowując to uczucie na czas rozmowy. – Nie wiem, chyba pojutrze. Muszę już kończyć. Odezwę się, jak wrócę. Trzymaj się. – I już jej nie było. „Trzymaj się”? Tylko tyle, po tym wszystkim, co się między nimi wydarzyło? „Trzymaj się”? Czego miał się trzymać, kiedy jej nie było? Wstał nagle z łóżka i zaczął szukać jakiegoś ubrania. Nie zamierzał siedzieć i rozczulać się nad sobą i swoim zranionym uczuciem. Jeszcze nie wiedział, co zrobi i gdzie się wybierze, ale w tej chwili było mu wszystko jedno, byleby się stąd wynieść i zająć czymś myśli. W tym samym momencie ktoś zapukał do jego drzwi i po kilku sekundach do pokoju zajrzał James. – Alek, are you free tonight? Aleksander uznał, że nie da rady przesiedzieć tego wieczora sam i był gotów iść gdziekolwiek i robić cokolwiek, chociażby sklejać papierowe girlandy na wesele, żeby tylko nie myśleć o Karinie i jej nagłym wyjeździe z Adamem. – Yes. Do you need my help or something? – zapytał z nadzieją. – No, not exactly – James wszedł w końcu do środka. – We’re hitting the nearest town. Would you like to come with us? And could you please take that girl of yours with you, so that Ann wouldn’t die of curiosity? – powiedział błagalnym tonem i uśmiechnął się. Aleksander przełknął ciężką gulę, która pojawiła się nagle w jego gardle. To byłby dobry moment, żeby móc ją przedstawić Ani i Jamesowi, ale ona najwyraźniej nie czuła potrzeby poznawania jego rodziny. Wolała spędzać czas w towarzystwie tego prowincjonalnego wypłosza, który ponoć nic dla niej nie znaczył. Przestań. Nie potrzebujesz tego teraz. Wziął głęboki wdech, próbując zdusić gniew, jaki zaczął w nim kiełkować od chwili zakończenia rozmowy. Zastygł na chwilę w miejscu ze stertą szkiców i wykresów w ręku. Odchrząknął cicho i wracając do porządkowania biurka, powiedział całkiem już obojętnym tonem: – That would be awsome, but she’s out of town now. So we have to keep Anna alive till she comes back. – Uśmiechnął się, próbując ze wszystkich sił ukryć rozczarowanie, jakie przeżył kilka minut wcześniej. – Too bad – powiedział James i dodał po chwili: – Maybe some other time. Anyway, be ready in ten minutes. – Odwrócił się i już miał wychodzić, kiedy nagle przystanął i dorzucił konspiracyjnym tonem: – Ann invited Magda. I think you should know that before you decide wheter to go. – That’s ok – Uśmiechnął się z wdzięcznością za jego domyślność. – Thanks. Może to nawet lepiej, pomyślał z nadzieją. Może uda mu się przetrwać najbliższy wieczór i noc nie myśląc o Karinie. Wiedział, że marne ma na to szanse, ale teraz chociaż był wściekły, a to powstrzyma go przed wysyłaniem żałosnych SMS-ów z prośbą o kontakt. Przynajmniej na razie. Szybkim, nerwowym ruchem ściągnął swoją kurtkę z oparcia krzesła i wyszedł z pokoju, trzaskając drzwiami. * Cały dzień Marta spędziła w kawiarni RedCaffee, próbując poradzić sobie z obsługą ekspresu do kawy, który za cholerę nie robił tego, co chciała, choć według Beaty mógłby być obsługiwany nawet przez mniej rozgarniętego dwulatka. Chyba z planety Krypton, pomyślała

uszczypliwie i ocierając pot z czoła nadgarstkiem, podjęła ostatnią próbę wyciśnięcia z tego sprzętu latte macchiato. Była zmęczona bieganiem pomiędzy stolikami, serwowaniem ciastek, pucharków z lodami i kubków z kawą, i to wszystko pod obstrzałem powłóczystych spojrzeń i niewybrednych żartów, jakimi raczyli ją co poniektórzy goście płci męskiej. Zerknęła z nadzieją na zegarek i z ulgą stwierdziła, że jest już za dwadzieścia czwarta i ten horror zaraz się skończy. Jakby na potwierdzenie swoich myśli zobaczyła Sylwię, która szła powoli w stronę kawiarni, rozmawiając przez telefon. Marta ponaglała ją w myślach, wkładając w to swoje wszystkie telepatyczne zdolności, których zapewne nie posiadała, ale nie zaszkodziło spróbować. Wczoraj przyszła do tej kawiarni odwiedzić Karinę, chcąc umówić się z nią na jednodniowy wypad na wieś do jej babci, która mieszkała jakieś trzydzieści kilometrów od miasta w zapomnianej przez cywilizację wiosce. Chciała, żeby spędziły ten dzień tylko we dwie, całkowicie się odprężając i plotkując o wszystkim i o niczym. W myślach już leżała na wygodnym leżaku, a jej jedynym zmartwieniem było to, jak skutecznie odganiać się od natrętnych owadów, których na wsi pod dostatkiem. Zauważyła, że z Kariną dzieje się coś dziwnego i była przekonana, że ma to związek z Aleksandrem, który jak torpeda wparował w jej życie i zdrowo w nim namieszał. Nigdy się nie kłóciły i nie miały przed sobą żadnych tajemnic, a teraz Marta nie wiedziała nic o jej życiu. Wczoraj jakby nigdy nic spotkały się na chwilę w trakcie jej pracy, zanim ruch rozkręcił się na dobre. Karina wyglądała na rozpromienioną i zrelaksowaną pomimo tego, że dzień wcześniej ledwo mogła wstać z łóżka. O tym, że choroba jeszcze do końca jej nie opuściła, świadczył zaczerwieniony nos, którym co chwilę pociągała. Kiedy miała właśnie przedstawić propozycję wyjazdu, zadzwonił telefon Kariny. Karina spojrzała ze zdziwieniem na wyświetlacz i zmarszczyła czoło, po czym odebrała go niepewnie. Marta rozglądała się właśnie po nielicznych klientach sąsiadującej pizzerii i w myślach planowała ich wypoczynek na wsi, kiedy ponownie jej wzrok zatrzymał się na przyjaciółce. Karina kiwała nieświadomie głową, a z jej twarzy odpłynęły wszystkie kolory. W jej oczach pojawił się strach i panika. Marta przestraszyła się nie na żarty. Odstawiła swoją mrożoną kawę i ciasto, czując, że dopóki nie dowie się, o co chodzi, nie będzie w stanie przełknąć ani jednego kęsa. Karina usiadła na wiklinowym krześle, wpatrując się gdzieś przed siebie, i na chwilę odpłynęła. – Co się stało? – zapytała, nie pozwalając jej na trwanie w tym stanie zbyt długo. – Muszę jechać do Warszawy – odpowiedziała, wciąż wpatrując się przed siebie. – Jak to? Po co? – Marta nie mogła powstrzymać zniecierpliwienia i strachu, który narastał w niej z sekundy na sekundę. – Znaleźli moje dokumenty i … – nie dokończyła, przełknęła ślinę i próbowała kontynuować: – …ten łańcuszek, który wtedy… straciłam. Mam przyjechać do Warszawy i to zidentyfikować. Marcie zakręciło się w głowie na wspomnienie tych strasznych chwil, które do końca życia wbiły się w jej pamięć. Nie potrafiła sobie wyobrazić, co teraz musiało się dziać w głowie i sercu Kariny. Chwyciła ją za rękę i zapytała spanikowana: – I co teraz? Co cię to obchodzi? Przecież to dowód, po co go identyfikować, skoro są na nim twoje dane? I dlaczego akurat do Warszawy? Jak to się tam znalazło? – zaczynała wpadać

w złość. – Musisz tam być? Karina pokiwała z rezygnacją głową. – Kiedy? – zapytała Marta szybko. – Muszę jakoś zorganizować dzień. – Sięgnęła po telefon, żeby załatwić auto od ojca. – Jutro muszę być na miejscu, więc muszę wyjechać już dzisiaj – powiedziała nieprzytomnie, kalkulując coś w myślach. – Martuś, pojadę sama. – Chyba jaja sobie robisz – odpowiedziała zdrowo poirytowana. Marta nie mogła pozwolić jej jechać samej. W głowie miała już gotowy plan. Wezmą auto jej taty i jeszcze dziś po południu wyjadą, żeby dotrzeć na wieczór, a jutro po tej policyjnej farsie wrócą od razu do domu. Zaczynała podejrzewać, że ten wyjazd na wieś był w tej chwili bardziej niż potrzebny. – Chcesz mi pomóc? – zapytała nagle Karina, zbijając ją z tropu. – Oczywiście – zapewniła i była przekonana, że właśnie to robi. – Zastąp mnie, proszę, tutaj – odwróciła się, wskazując gestem wejście do kawiarni. – I pilnuj, żeby mama o niczym się nie dowiedziała – zakończyła cicho. Marta nie wiedziała, co odpowiedzieć. Jak zamierzała zmierzyć się z tym sama, nie mówiąc o niczym nawet swojej matce? Rozumiała, że chciała ją chronić, ale kto wtedy ochroni ją? Nie chciała się kłócić i pokiwała nieznacznie głową. – Jak zamierzasz jechać do Warszawy? Busem? Weźmiesz samochód mamy? – zaczęła zadawać chaotycznie pytania, żeby to wszystko jakoś poukładać. – Kto jedzie do Warszawy? – Usłyszała zza swoich pleców i odwróciła się, mrużąc oczy, gdyż oślepiało ją słońce. Za jej plecami stał Adam. Ubrany w czarną koszulkę polo i niebieskie dżinsy, które podkreślały jego zgrabną sylwetkę. Na jego widok Marcie zrobiło się nagle słabo i była wdzięczna, że akurat siedziała. Mnogość emocji zaserwowanych jej w ciągu krótkich dziesięciu minut podziałała na nią jak zbyt duża dawka adrenaliny, która najpierw pobudziła jej wszystkie zmysły, żeby zaraz pozbawić ją sił. Zauważyła, że jej przyjaciółka zesztywniała nagle na jego widok i wstała od stolika. – Cześć – powiedziała do Adama, a ten uśmiechnął się do niej. – Muszę już wracać. Marta, zgadzasz się na to, co ustaliłyśmy? – Jasne – odpowiedziała, odzyskując głos, ale nie stabilność, dlatego postanowiła na razie nie wstawać z miejsca. Karina odwróciła się, posyłając im przepraszający, smutny uśmiech i wróciła do pracy. Adam odprowadził ją spojrzeniem, po czym zajął miejsce przy jej stoliku, a po chwili dołączył do niego Marcin, który pojawił się znikąd. Przywitał się i obdarzył ją tym swoim wyjątkowo ładnym uśmiechem, któremu towarzyszyły dołki w policzkach. Z jednej strony Marta ucieszyła się, że nie jest sam na sam z Adamem, ale z drugiej strony właśnie tego chciała, w związku z tym pojawienie się Marcina przyjęła z mieszanymi uczuciami. Jeszcze teraz dostawała rumieńców na myśl o ich wczorajszym spotkaniu. Szczęśliwym trafem okazało się, że Adam wybiera się na dniach do stolicy i zaoferował Karinie podwózkę. Dzięki temu nie musiała się o nią martwić, wiedziała, że jest w dobrych rękach. Nie rozmawiała jeszcze z Kariną i była niezmiernie ciekawa, jak minęła jej podróż w towarzystwie Adama i jak się mają sprawy na policji. Zamierzała się wszystkiego dowiedzieć zaraz po tym, jak zrzuci ten fartuch kelnereczki i wyniesie się stąd. Sylwia wpadła już w ferwor pracy, więc Marta mogła zabrać swoje rzeczy i spokojnie się oddalić. Pomimo popołudniowej godziny na dworze panował skwar. Przedwczorajsza nocna

burza chyba na dobre odgoniła niekończącą się słotę. Ludzie tłumnie wyszli na ulice, łapiąc tak cenne w ostatnich tygodniach promienie słońca. Marta podwinęła rękawy bluzki i ruszyła w stronę domu. Opuszczała właśnie deptak, skręcając w główną ulicę, kiedy nagle zderzyła się z kimś, kto wychodził zza rogu budynku. Podniosła głowę, żeby przeprosić, i ze zdumieniem stwierdziła, że wpadła na Aleksandra. – Przepraszam. Cześć – powiedziała i jednocześnie w myślach zaczęła szeregować informacje, których mogła mu udzielić, i te, których absolutnie nie powinna mu przekazywać. – Co słychać? – zagadnęła, czując, że zaczyna się denerwować. – Cześć – odpowiedział cicho. Marta przyjrzała mu się uważnie. Miał na sobie proste, granatowe spodnie, jasnoniebieski podkoszulek i rozpiętą dżinsową koszulę. Wyglądał, jakby nie spał kilka dni, o czym świadczyły chociażby zaczerwienione oczy, a pod nimi duże sińce. Przeczesał rozpuszczone włosy nerwowym gestem i schował ręce w tylne kieszenie spodni. – Coś się stało? – zapytała i zdała sobie sprawę, że wczoraj też zadała to samo pytanie i tak jak wczoraj, poczuła, jak skręcają się jej wnętrzności, gdy czekała na odpowiedź. – Nie, ale chciałbym cię o coś zapytać – powiedział niepewnie. Marta zauważyła, że za każdym razem, gdy go spotykała, z jego twarzy prawie nigdy nie schodził uśmiech, czasami kpiący, czasami nieśmiały, innym razem życzliwy. Teraz nie uśmiechnął się ani razu, a jego twarz bez tego uśmiechu wyglądała obco, jak twarz osoby, która od zawsze skrywała ją za grubymi oprawkami okularów, a teraz postanowiła zaopatrzyć się w soczewki kontaktowe. – Tak? – zapytała i zdała sobie sprawę, że cokolwiek to będzie, nie mogli tak stać na środku ulicy. Rozejrzała się za jakimś miejscem, w którym mogliby przysiąść. – Może usiądziemy gdzieś? – Zadecydowała, że niewielki skwerek, który znajdował się przed Urzędem Miasta, będzie idealnym miejscem. Aleksander pokiwał głową i ruszył za nią, nie odzywając się. Marta usiadła na jednej z drewnianych ławek, odmalowanych niedawno na zielony kolor, który zapewne pomysłodawcy niechybnie skojarzył się z naturą, ale w zderzeniu z nią wyglądał jak kiepski żart. Skwer od budynków miejskich oddzielony był niewielkim kamiennym murkiem, wzdłuż którego pięły się w górę olbrzymie drzewa, dające w tej chwili upragniony chłód. Aleksander usiadł obok niej, opierając się rękoma o szczebelki ławki, tak jakby znalazł się właśnie na otwartym morzu, a ta ławka była jego ostatnią deską ratunku. – Słucham – odezwała się w końcu, chcąc mieć to już za sobą, bo widok jego udręczonej twarzy strasznie ją przygnębiał. – Dlaczego Karina wyjechała tak nagle, o niczym mi nie mówiąc? Dlaczego się do mnie nie odzywa? – zapytał tak smutno, że coś chwyciło ją za serce. Wyglądał jak mały chłopiec, który nie rozumiał, dlaczego został sam. Marta otworzyła usta, ale zamknęła je nagle, nie wiedząc, od czego zacząć. – Musiała wyjaśnić sprawę z właścicielką mieszkania, które nam przetrzymuje w czasie wakacji – spróbowała wymówki, którą obie sprzedały jej mamie. – Jakieś nieporozumienie w sprawie kaucji. Aleksander nie dał się zwieść. Rzucił jej niedowierzające spojrzenie, którym chciał podkreślić, jak mocno naciągana jest ta historyjka. Dziwne, pomyślała. Matka Kariny od razu im uwierzyła, dlaczego on nie może? – Powiedz mi prawdę. To przeze mnie? – zapytał szczerze. – Może zrobiłem coś nie tak, z czego po prostu nie zdaję sobie sprawy? – kontynuował z niepewnością, wciąż trzymając się

kurczowo ławki. – Nie – zaprzeczyła szybko. – To nie ma z tobą nic wspólnego. Nie mogła pozwolić mu tak myśleć. To dzięki niemu Karina stawała się szczęśliwsza. Odkąd pojawił się w jej życiu, potrafiła się znowu śmiać. – Więc o co chodzi? Czy coś się stało? – podniósł głos, kompletnie tracąc panowanie nad sobą. – Przez telefon brzmiała jakoś dziwnie. – Wstał nagle i kolejny raz przeczesał ręką włosy. – Zrozum mnie. Martwię się o nią. Marta nie wiedziała, co mogłaby mu powiedzieć. Każde kłamstwo, na które się zdecyduje, będzie łatwe do przejrzenia. Prawda jest własnością Kariny i nie może nią rozporządzać wedle własnego widzimisię. Gdyby jednak zdecydowała się wyznać mu wszystko, to czy mogła mieć pewność, że Aleksander będzie w stanie to zaakceptować? Czy nie odwróci się od niej, bojąc się, że to go przerośnie? Jak zareaguje Karina, gdy się dowie, że ją zdradziła? – Alek. Ty też musisz mnie zrozumieć – zaczęła powoli. – Niektóre sprawy nie dotyczą mnie, a ja nie mogę opowiadać ich, wybacz mi, zupełnie obcym osobom. – Wiem. Rozumiem – odpowiedział, a w jego głosie na powrót pojawił się smutek i rezygnacja. Siedzieli w ciszy i żadne z nich nie mogło zdecydować się na odejście. Nagle z wielkiego kasztanowca spadł z hukiem duży kasztan, który wypadając ze skorupy, potoczył się wprost pod nogi Marty. Ta sięgnęła po niego bezwiednie i trzymając go przez moment w ręku, podjęła decyzję. Decyzję, która mogła odmienić czyjeś życie. I to nie jedno. – Zależy ci na niej? – zapytała wprost, wciąż trzymając w ręku kasztan, który potraktowała jak dobry omen. Aleksander ocknął się nagle i popatrzył na nią tymi dużymi, głębokimi oczami. – To nie jest właściwe słowo… – zaczął, ale po chwili zrezygnował i dodał: – Tak, można tak to nazwać. No cóż, nie miała przy sobie wykrywacza kłamstw ani serum prawdy, więc musiała zawierzyć instynktowi i tym iskrom w jego oczach, które pojawiły się na sekundę, kiedy chciał wyjaśnić jej, jak powinna nazwać to uczucie, którym darzy jej przyjaciółkę. – To nie jest dobre miejsce na taką rozmowę – zadecydowała. – Chodźmy do mnie. Mieszkam niedaleko – powiedziała, wstając z ławki. Wiedziała, że będą sami. Rodzice byli w pracy i przynajmniej do osiemnastej będą mogli spokojnie porozmawiać. Aleksander ruszył za nią posłusznie. Wyglądało na to, że był gotowy pójść naprawdę wszędzie, jeśli miałoby go to na końcu doprowadzić do Kariny. Po raz drugi poczuła zazdrość. Nie pragnęła niczego bardziej, niż kogoś, komu zależałoby na niej tak bardzo, że był gotów zrobić wszystko, żeby z nią być. * W takim dniu jak dziś czuć było smak prawdziwego lata. Bujna roślinność wyglądająca z każdego przydomowego ogródka i rabatki, dojrzewające owoce na karłowatych drzewkach, zachęcające do próbowania ich jeszcze w niedoskonałym stanie – to było kwintesencją prawdziwego lata. Było ciepło i bezchmurnie i nic nie wskazywało na to, że miałoby się coś zmienić w najbliższym czasie. W tak piękny dzień człowiek nie powinien odczuwać niczego innego, prócz szczęścia. Uczucia Aleksandra były tak dalekie od szczęścia, jak to tylko możliwe. Nie mógł wykrzesać z siebie nawet odrobinki optymizmu, jakiego mógł dostarczyć ten idealny dzień.

W nocy nie zmrużył nawet oka i ledwo powłóczył nogami, towarzysząc Marcie w drodze do jej domu. Chyba to zauważyła, bo zwolniła nieznacznie, spoglądając na niego z ukosa. Ledwo mógł sformułować jakąkolwiek sensowną myśl, czekając na to, co chciała mu wyznać na temat Kariny. Pociły mu się ręce, a w brzuchu czuł ciężar, który uniemożliwił mu spożycie jakiegokolwiek posiłku. W konsekwencji nie dość, że nie spał całą noc, to jeszcze cały dzień był na czczo. Już dawno nie czuł się tak źle, i nie chodziło mu tylko o samopoczucie fizyczne. Jego psychika przedstawiała równie opłakany stan. Jeden dzień, jedna doba bez niej doprowadziła do tego, że zaczynał się sypać i był tym faktem przerażony. Dlatego teraz był gotów zrobić wszystko, żeby móc znaleźć się jak najszybciej w zasięgu jej obecności i był wdzięczny Marcie za to, że dała mu na to szansę. Myślał, że jakoś przetrwa ten wczorajszy wieczór, ale tak naprawdę ten wypad do sąsiedniego miasta tylko wszystko pogorszył. Był tak rozgoryczony tym, że Karina nie dość, że wyjechała bez słowa, to jeszcze zabrała ze sobą Adama albo, co gorsza, to on zabrał ją, że popełnił głupstwo. I to nie jedno. Wystarczyło, że uśmiechnął się kilka razy do Magdy, a ta cały wieczór nie mogła oderwać od niego oczu, całkowicie zapominając się we flircie z nim. Pilnował się, żeby chociaż nazywać ją jej własnym imieniem. Próbował się nawet upić, ale i to mu nie wyszło, ponieważ po jednym piwie poszli zwiedzać starówkę. Kiedy snuli się brukowanym chodnikiem wśród ładnie odrestaurowanych kamienic, Aleksander z trudem opanowywał odruch zadzwonienia do niej, albo przynajmniej wysłania „żałosnego” SMS-a. Poczuł wtedy ulgę, że się jednak nie upił, ponieważ już dawno próbowałby się z nią skontaktować, a dzięki temu miał przynajmniej przytomny umysł i resztkę wolnej woli. Ale telefon do niej to nie było najgorsze, co mógł tej nocy zrobić. Kiedy rozstali się przed domem Magdy, wyskoczył z samochodu i powiedział Ance i Jamiemu, że chce się przespacerować i wróci do domu pieszo. Anka posłała mu karcące spojrzenie i odjechała z piskiem opon. Nie chciał rozmawiać z Magdą, nie chciał jej słuchać i nie chciał do niej mówić. Chciał po prostu wyrzucić na chwilę z głowy to „trzymaj się” i głuchą ciszę w słuchawce po tym, jak się rozłączyła. Wymawiając ten niewiarygodnie absurdalny zwrot, zniszczyła mu dzień, noc i kolejny dzień. Kiedy samochód Anki i Jamesa zniknął za zakrętem, podszedł do Magdy i bez żadnego ostrzeżenia pocałował ją, po czym oderwał się od jej ust i zamarł w oczekiwaniu albo na uderzenie, albo na przyzwolenie. Nie musiał długo czekać, ponieważ Magda odwzajemniła pocałunek z niecierpliwością, popychając go na ogrodzenie przed podjazdem do jej domu. Tak, w tamtej chwili chciał tylko zapomnieć, a gdy dotarło do niego, że to w niczym nie pomaga, chciał to przerwać, jak najszybciej, zanim sprawy zabrną za daleko. Nie dlatego, że Magda robiła coś źle. Wręcz przeciwnie, była piękna, uwodzicielska i najwyraźniej bardzo chętna, a on spragniony jak diabli, ale kiedy tylko zamykał oczy, widział Karinę, a to doprowadzało go do szału. Poczuł, że jeśli zrobi chociaż jeden krok w przód, oddali się od niej na tysiąc mil, a tego by nie zniósł. Odsunął delikatnie Magdę, która wciąż napierała na jego usta. Nie chciał jej urazić i odwzajemniając jej pocałunek, starał się go powoli zakończyć. Magda, oddychając szybko, odsunęła się i spojrzała na niego nieprzytomnym wzrokiem. W innym życiu, widząc ją w takim stanie, z roztrzepanymi włosami, zaczerwienionymi policzkami i podnieceniem wypisanym na twarzy, nie zastanawiałby się nawet chwili i wziąłby ją tu i teraz, na tym trawniku przed domem. Tylko on już nie był tym samym człowiekiem, co zaledwie kilka dni temu. Całe szczęście, bo nigdy go tak naprawdę nie lubił.

– Wejdziesz? – zapytała, wciąż ciężko dysząc. Aleksander próbował wyciągnąć z zakamarków umysłu jakąś wiarygodną wymówkę, która zminimalizuje uczucie odrzucenia, z jakim za chwilę przyjdzie jej się zmierzyć, ale nic nie przyszło mu do głowy. W poprzednim życiu po prostu odwróciłby się i odszedł, nie zastanawiając się nad tym, co ona poczuje, ale tamtego człowieka już nie było, tamto życie się skończyło i nie chciał już nikogo ranić. Ani w taki, ani w inny sposób. Dotknął jej ramienia i popatrzył jej prosto w oczy. – Chciałbym, uwierz mi – popatrzył pod nogi i znowu utkwił w niej oczy – ale nie mogę. Przepraszam. – Zamilkł, bojąc się jej reakcji. – Ok – odpowiedziała, uśmiechając się smutno. Aleksander wsadził ręce w kieszenie kurtki i posyłając jej ostatni smutny uśmiech, ruszył w powrotną drogę. Nie odszedł jeszcze daleko, kiedy usłyszał za sobą wołanie. – Alek, jakby ci z nią nie wyszło, to jeszcze chwilę tu będę. – Zaśmiała się, a on najpierw zaskoczony stanął w miejscu, a potem też się zaśmiał, przytakując kiwnięciem głowy. – Jasne. Dobranoc. Marta przystanęła przy jednym z małych domków, otoczonych dookoła zielenią, w której dosłownie tonął. Okolica wyglądała jak ciche, spokojne przedmieścia, a znajdowała się zaraz przy samym centrum. Marta pchnęła przed nim furtkę, zapraszając go tym gestem do środka. Wejście do domu znajdowało się od frontu, a prowadziła do niego ścieżka otoczona po obu stronach gęstym trawnikiem. Dom witał gości dużym, schowanym w cieniu drzew gankiem, na którym stały rattanowe meble wypoczynkowe. Otoczenie wyglądało bardzo przyjemnie i gdyby Aleksander nie umierał z niepokoju i niepewności, byłby zachwycony możliwością odprężenia się w tym przyjemnym miejscu. Teraz mógł myśleć tylko o jednym: co usłyszy od Marty, która w tym momencie otwierała drzwi do domu. – Wejdziemy do środka czy może posiedzimy na dworze? – zapytała, zastygając z kluczem utkwionym w drzwiach. – Może być na dworze. Nie chcę ci sprawiać kłopotu – powiedział, wciskając ręce do tylnej kieszeni spodni. – Nie sprawiasz kłopotu, tylko pomyślałam, że warto wykorzystać taki ładny dzień – powiedziała. – Przyniosę coś do picia, a ty się rozgość. – Podeszła do ratanowej kanapy i zgarnęła na bok stosy kolorowych poduszek i czasopism. Aleksander usiadł na kanapie, oparł głowę na ręku i zamknął oczy. Był totalnie zmęczony i ledwo utrzymywał się w pionie. Marta wróciła po kilku minutach z herbatą i szarlotką. Po raz pierwszy, odkąd się dziś spotkali, uśmiechnął się. Nie chciał być dla niej oschły, ale po prostu nie był w nastroju do żartów ani rozmów o niczym. Nie mógł natomiast pozwolić, żeby Marta, świetna dziewczyna, idealna przyjaciółka dla Kariny i dobry człowiek, chociaż przez chwilę poczuła się niedoceniona z jego strony, dlatego sięgnął po herbatę i upił spory łyk. Od razu poczuł, jak jego żołądek zaczyna się kurczyć, domagając się czegoś treściwszego. – Marta, powiedz mi, proszę, co się dzieje z Kariną – poprosił, czując, że już dłużej nie jest w stanie czekać. – Powiem, tylko zjedz coś najpierw. – Kiedy chciał się odezwać, dodała szybko: – Tak, tak, wiem, ale jeśli niczego nie zjesz, nic ci nie powiem. – Rozłożyła ręce w geście mówiącym „twój wybór”. – Wszystkie jesteście takie same. – Zmusił się do kolejnego uśmiechu i sięgnął po

kawałek ciasta, które wyglądało pysznie. Tak też smakowało, więc zjadłszy jeden kawałek, sięgnął po następny. Marta, zadowolona z jego kapitulacji, odchrząknęła i zaczęła cicho mówić. – Dwa lata temu ja, Karina i jej chłopak Łukasz pojechaliśmy zaraz po maturze do Krakowa. * Na ekranie telewizora właśnie przesuwały się napisy końcowe filmu, przy którym Karina próbowała się w jakiś sposób zrelaksować. Zwinęła się w kłębek na fotelu i owinęła szczelnie kocem. Filmy akcji ze Stevenem Segalem czy Van Dammem zawsze ją uspokajały. Nieskomplikowana fabuła, dużo brutalności i z góry przewidywalny finał były jej sprawdzonym przepisem na wyłączenie myślenia. Przynajmniej do tej pory. Teraz nie potrafiła wyobrazić sobie takiego filmu, który pomógłby jej zapomnieć o tym, z czym przyszło jej się zmierzyć kolejny raz. Naiwnie wierzyła, że to, co najgorsze, ma już za sobą, i że pomału zaczyna wracać do życia. Nawet nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo się myliła. Jeden telefon, który ponownie powiązał ją z przeszłością, sprawił, że na powrót rozpadła się na kawałki. Strach, przed którym tak uciekała, wreszcie ją dopadł. Najwyraźniej nie uciekała wystarczająco szybko albo po prostu nigdy nie miała szans przed nim uciec. Jeszcze mocniej owinęła się kocem. Odkąd usłyszała ten charakterystyczny dla pracowników policji, rzeczowy i nie znoszący sprzeciwu głos w słuchawce, ciągle marzła, i nieważne, że teraz na dworze było jakieś dwadzieścia stopni. Dzisiaj na posterunku próbowała odciąć wszystkie swoje emocje i bez zająknięcia zidentyfikowała swoje rzeczy, które podsunięto jej pod oczy w foliowej torebce. Podczas jednej z rewizji w jakimś mieszkaniu na Pradze, w którym miał ukrywać się dobrze znany policji paser, znaleziono jej łańcuszek. Były tam też jej zaginione dokumenty, schowane w jakiejś skrytce w podłodze, dlatego udało się go powiązać z nią i jej sprawą. Człowieka, który jej to zrobił, nigdy nie udało się zidentyfikować. Jakieś dwie godziny spędziła na komisariacie, wracając wspomnieniami do tego dnia, który zniszczył jej życie. Chociaż para detektywów, wysoka, ładna kobieta i barczysty mężczyzna o szpakowatych włosach, była taktowni i bardzo miła, poczuła się tak, jakby robili jej wiwisekcję, rozcinając każdy skrawek jej serca. Kiedy opuszczała posterunek, była jeszcze w tym swoim kokonie, którym się otoczyła, składając zeznania. Kiedy przekroczyła próg ich wynajmowanego mieszkania na Woli, rozpłakała się na dobre. Trwało to tak długo, aż po prostu zabrakło jej łez i zasnęła wyczerpana na swoim łóżku. Niczego nie pragnęła bardziej w tej chwili, niż spacerować razem z Aleksandrem nocą po uśpionych ulicach jej rodzinnego miasta, w którym czuła się najbezpieczniej na świecie. Żartować i wygłupiać się jak dziecko, i zapomnieć o całym świecie, wpatrując się w jego duże, szare oczy. Nie była w stanie wyznać mu wszystkiego, ponieważ obawiała się, że będzie to dla niego zbyt trudne. Jak mogliby wtedy patrzeć na siebie tak samo, nie znajdując w sobie żadnej skazy, gdyby dowiedział się, jak została potraktowana? Skuliła się jeszcze bardziej i zamknęła oczy. Po chwili sięgnęła po telefon i zaczęła przeglądając wszystkie wiadomości, jakie od niego dostała. Nie usunęła żadnej z nich i wiedziała, że nigdy tego nie zrobi. To był namacalny dowód na to, że istniał, i nawet jeśli zniknie z jej życia, będzie wiedziała, że go sobie nie wymyśliła. Że był prawdziwy.

Wiedziała, że zrobiło mu się przykro, gdy wyjechała tak bez wieści. Musiała być dla niego szorstka i obojętna, inaczej nie mogła go zniechęcić do drążenia tematu. Tylko jedno ją martwiło. Adam. Aleksander usłyszał go w tle, gdy rozmawiali, i na pewno wyciągnął pochopne wnioski. Słyszała to w jego głosie. Nieważne. Jak wróci, wyjaśni mu wszystko. Nie była idiotką, wiedziała, że Adam zmyślił historyjkę o planowanym wyjeździe do Warszawy. Zrobił to przez wzgląd na nią i Martę. Widziała to w jego oczach. Potwierdził to zresztą podczas ich podróży. Nie chciał sprawiać przykrości Marcie, tak jak ona nie chciała robić tego samego w stosunku do niego. Był taktowny i milczący, ponieważ od razu zrozumiał, że chodzi o coś więcej niż zwykły wyjazd. O nic nie pytał, a Karina była mu za to niezwykle wdzięczna. Podwiózł ją tylko pod jej blok i zapytał, czy potrzebuje jeszcze czegoś. Kiedy mu podziękowała, Adam podszedł bliżej, wziął ją za rękę i zadeklarował swoją gotowość do pomocy, gdyby Karina takowej chciała. Kolejny raz żałowała, że niczego nie mogła mu dać i że zamiast w niej nie zakochał się w Marcie. O ile ich życie byłoby łatwiejsze. Dochodziła jedenasta i Karina postanowiła położyć się już do łóżka i zasnąć jak najszybciej. Odwinęła się z koca, gdy nagle usłyszała ciche pukanie do drzwi. Początkowo myślała, że się przesłyszała albo że ten dźwięk dochodził z sąsiedniego mieszkania, bo przez cienkie ściany czasami słychać było nawet czyjąś cichą rozmowę. Ale myliła się. Po chwili znowu rozległo się pukanie i tym razem nie miała wątpliwości, że dochodziło spod jej drzwi. Przełykając ciężko ślinę, podeszła do nich i zerknęła przez wizjer. Zaskoczona, nie wiedziała, jak się zachować, kiedy zdała sobie sprawę, że za drzwiami stoi Aleksander. Skąd się tu wziął? Co ma mu powiedzieć? Jej myśli zaczęły kotłować się w głowie, a serce podskoczyło do gardła. Nie mogła ruszyć się z miejsca, a pukanie powtórzyło się, tym razem głośniejsze i bardziej natarczywe. Opanowała się i otworzyła drzwi, zakładając jedną ze swoich dobrze wyprofilowanych masek. – Co tutaj robisz? – przywitała go lodowatym tonem, który, miała nadzieję, zniechęci go do pozostania tu na dłużej. – Mogę wejść? – zapytał spokojnie, nie zwracając uwagi na jej ton. Karina otworzyła drzwi, wpuszczając go do środka. Alek stanął w korytarzu ich lekko obskurnego mieszkania, w którym mieszkały od roku, i wpatrywał się w nią bez słowa. Karinę uderzyło to, jak strasznie wyglądał. Ogromne sińce wróciły, podkreślając i tak głęboko osadzone oczy. Był blady i okropnie zmęczony. Chciała zapytać, co się stało i dlaczego tak wygląda, ale troska o niego by ją zdradziła. W zamian za to zapytała ponownie: – Alek, co tu robisz? I kto dał ci ten adres? – Nie doczekawszy się reakcji z jego strony, kontynuowała wciąż tym samym, zimnym głosem. – Odezwiesz się w końcu? – Zniecierpliwiona skrzyżowała ręce na piersi. Ten gest miał przede wszystkim ukryć drżenie rąk, ale też wytworzyć między nimi dystans. – Chciałem się z tobą zobaczyć. Nie wiesz tego? Dlaczego ciągle udajesz, że tego nie widzisz? – odpowiedział ciągle dziwnie spokojnym i trochę zmęczonym głosem. Zrobił krok w jej stronę, a ona, spłoszona, cofnęła się o taką samą odległość. – Nie wiem, o czym mówisz – odpowiedziała i zrobiła kolejny krok w tył. Alek zaśmiał się dziwnym, smutnym śmiechem, który nie miał nic wspólnego z wesołością. – I jak długo będziesz to powtarzała? Wiem, że tak jest wygodniej, ale to niczego nie zmieni. – Znowu podjął próbę i zbliżył się do niej. – Ja cały czas będę cię gonił, nieważne jak szybko będziesz uciekała. Będę zawsze tuż za tobą – powtórzył w zamyśleniu, a w jego oczach

pojawił się ból. – Karina, ja wiem. – Co niby wiesz? – rzuciła szybko, krzywiąc się. Wziął głęboki wdech, jakby miał zaraz rzucić się w przepaść, i wyciągnął do niej rękę, którą mechanicznie odtrąciła. – Wiem, dlaczego tu jesteś i co cię spotkało – powiedział cicho. – Myślałaś, że jak się dowiem, to coś zmieni? – zapytał ze zdziwieniem, a ona wciąż wpatrywała się w niego, nie wierząc w to, co usłyszała. Prawie go popchnęła, kiedy otworzyła drzwi i wskazała mu je ręką. Chciała, żeby zostawił ją w spokoju. Nie chciała, żeby się nad nią litował. Przecież po to tu przyjechał. – Wyjdź – rozkazała. Aleksander podszedł do niej i zaczesał ręką włosy. – Nie – powiedział stanowczo, nie ruszając się z miejsca; oddychał szybko, coraz bardziej wzburzony. – Wyjdź – powtórzyła krótko, czując, że jej gniew z każdą mijającą sekundą staje się większy i pulsujący jak otwarta rana. – Nie rób tego. – W jego głosie i oczach pojawiło się błaganie. – Czego mam nie robić? – zapytała, czując, że nie jest już w stanie zatrzymać tego ogromu wściekłości i bezsilności, jaki ją obezwładniał. – Czego ty, kurwa, ode mnie chcesz? Mam cię dość. Gdzie się nie obrócę, jesteś. Wszędzie jesteś. Kiedy w końcu zrozumiesz, że ja nie chcę tego wszystkiego. Ja nie potrzebuję… – jej głos się załamał – …nie potrzebuję… ciebie – dodała, a z jej oczu zaczęły płynąć łzy. Nie potrafiła ich powstrzymać i pozwoliła im swobodnie skapywać na jej piżamową bluzkę. Ostatnia desperacka próba odepchnięcia go nie powiodła się. Aleksander zamknął drzwi i dotykając dłonią jej policzka, zaczął ścierać każdą łzę, która spłynęła z jej oczu. Nie miała już sił, żeby go od siebie odepchnąć. – Nieprawda. Potrzebujesz kogoś, a ja… – zawahał się – …ja potrzebuję ciebie. Nie uciekaj ode mnie – powiedział łagodnie, zachrypniętym głosem. – Czas się zatrzymać, Karina. Musisz przestać uciekać. – Wziął jej twarz w obie dłonie. – Nie bój się. Jestem przy tobie. Zawsze przy tobie będę. Karina rozszlochała się na dobre, słysząc te obietnice, w które nie do końca wierzyła, ale w których znajdowała pocieszenie. Aleksander przytulił ją i zatopił twarz w jej włosach, szepcząc słowa otuchy. – Gdybym wtedy uciekła… – załkała, wciąż do niego przylegając. – Gdybym uciekła, nie mógłby mi nic zrobić… Gdybym tylko uciekła – zaczęła to powtarzać jak zaklęcie. Wszystkim tak długo powtarzała, że nic nie pamięta, że nim się spostrzegła, sama zaczęła w to wierzyć. Była zdumiona, jakie zdolności posiada umysł. Po jakimś czasie była święcie przekonana, że właśnie to się wydarzyło. Prawda była jednak całkiem inna. Straszna, głucha i zimna. Tak jak brukowana ulica, na którą została wtedy rzucona z niewiarygodną siłą. Bolały ją wtedy poobdzierane kolana i łokcie. Ale nawet wtedy nie wierzyła, że może stać się coś naprawdę złego. Dlaczego miałoby stać się jej coś złego? Przecież takie rzeczy nie przydarzają się komuś takiemu jak ona. Później zastanawiała się, za kogo się wtedy uważała lub do kogo się porównywała, że upadając i rozcinając sobie rękę, wciąż czuła się tak bezsensownie bezpieczna. Nie mogła sobie przypomnieć, o co mogło jej wtedy chodzić. Owszem, zemdlała od uderzenia, ale to stało się później. Dziesiątki sekund później. Po tym, jak ją zgwałcił i pobił, gdy próbowała się bronić. Pamiętała ten rozdzierający ból, który poczuła, gdy w nią wszedł. To, jak go prosiła, żeby przestał, i to, jak szeptał do niej, że nie jest

lepsza od niego i że sama tego chciała. Nie chciała tego. Nigdy tego nie chciała. Przyłożył jej zimny nóż do gardła i zabronił jej się ruszać i odzywać, ale ona miała to gdzieś, nie dbała o to, że może ją nim zranić, chciała po prostu uciec. Wtedy stało się to, co było dla niej poniekąd zbawieniem. Straciła przytomność. Uderzył ją tak mocno w głowę, że zalała ja błoga ciemność i już nie czuła niczego więcej. Gdyby tylko do ostatnich chwil nie wątpiła, że ktoś może zrobić jej krzywdę, gdyby wyrwała się w porę i uciekła, nic takiego by się nie wydarzyło. Dlatego teraz uciekała, nie tylko przed ludźmi i sytuacjami, które mogły ją zranić, ale przede wszystkim przed sobą i swoimi wspomnieniami. – Nie cofniesz czasu – powiedział cicho, przy samym jej uchu. – Możesz się tylko z nim pogodzić. Przestań uciekać, a przeszłość przestanie cię ścigać. Pogódź się z tym, Karina, a zaczniesz znowu żyć. Znowu zaczniesz oddychać. Oderwała się nagle od niego i odsunęła. Nie dbała o to, jak wygląda, bo on najwyraźniej też o to nie dbał. – Pytałeś, dlaczego właśnie taki. – Zgarnęła ręką włosy z karku, pokazując tatuaż. – Bo właśnie tak się czuję każdego pierdolonego dnia. Jak owad, któremu wyrwano skrzydła i którego nie da się już nigdy poskładać w całość, i do końca życia będzie tylko pełzał – mówiła przez łzy, które nieprzerwanie spływały strugami z jej oczu. – Nie chcę już pełzać – załkała znowu. Aleksander przełknął głośno ślinę i znowu ją do siebie przytulił. – Kiedyś znowu będziesz wolna. Obiecuję. – Przycisnął ją do siebie tak mocno, jakby bał się, że zaraz mu się wyrwie i ucieknie. Czuła przy sobie jego rozpędzone serce, które swoim tempem zrównywało się z jej oddechem i szlochem. Karina chciała mu powiedzieć, że dzięki niemu znowu czuje, że będzie mogła oddychać i się śmiać. Że przy nim zapomina o wszystkim tym, co złe, a świat wraca na swoje miejsce. Nie zrobiła tego. Wciąż nie miała pewności, że on chce to usłyszeć. Stali w takim uścisku tak długo, aż jej płacz przeszedł w łkanie, a po jakimś czasie zabrakło jej łez i odsunęła się niechętnie od jego mokrego podkoszulka. Otarła dłonią ostatnią wilgoć w kącikach oczu i objęła się rękoma. – Przepraszam – powiedziała, wskazując skinieniem na jego koszulkę. – Nie szkodzi. – Uśmiechnął się delikatnie i czułym gestem dotknął jej policzka, przecierając kciukiem miejsce, gdzie był jeszcze mokry. Czuła się w środku pusta, ale nie w złym tego słowa znaczeniu. Wypłakała swój żal i strach z dzisiejszego dnia i innych samotnych dni, które doprowadzały ją do szaleństwa. Miała wrażenie, że Aleksander przyjął na siebie wszystkie jej lęki i ból, które w postaci łez wsiąkły w jego koszulę. Miała świadomość, że to tylko chwilowa ulga, bo żeby mogła wrócić do normalności, potrzebuje czasu, ale jego obecność była w tej chwili najdelikatniejszym balsamem na jej otwarte rany. – Wejdź – powiedziała i poprowadziła go małego pokoju połączonego z kuchnią, która była ulubionym pomieszczeniem jej i Marty. Przesiadywały w niej wieczorami po powrocie i rano przed wyjściem na zajęcia. Aleksander usiadł na niewielkiej, beżowej kanapie, którą kupiły na spółkę z Martą w Ikei. Chciały, żeby to miejsce jak najbardziej przypominało dom. Kuchnia była naprawdę niewielka, a meble w niej pamiętały jeszcze późny komunizm, ale to im nie przeszkadzało. Urządziły ją swoimi siłami tak, że teraz była przytulna. Usiadła przy nim, podkładając jedną nogę pod drugą tak, aby patrzeć wprost na niego. Aleksander ściągnął kurtkę i przewiesił ją przez poręcz kanapy, i też odwrócił się w jej stronę. – Źle wyglądasz – powiedziała zachrypniętym od płaczu głosem. – Pewnie jesteś

zmęczony. – Jestem – przytaknął, pomagając sobie przy tym kiwnięciem głowy. – Nie spałem całą noc. Prawie nic też dziś nie jadłem, oprócz szarlotki u Marty. – Zaśmiał się. – Swoją drogą, niezły z niej materiał na żonę. Jeszcze nigdy nie jadłem tak dobrego ciasta – dodał po chwili, wciąż tym samym, żartobliwym, ale zmęczonym tonem. – A więc to Marta – powiedziała w zamyśleniu. Od początku to wiedziała. Nie była na nią zła. Wiedziała, że zrobiła to, ponieważ się o nią troszczyła i ufała Aleksandrowi. – Nie gniewaj się na nią. Zrobiła to, bo się o ciebie troszczy i martwi – powiedział, powtarzając jej myśli. – Wiem – odpowiedziała, po czym wstała i nastawiła wodę w czajniku na herbatę. Musiała go nakarmić, bo naprawdę wyglądał na wyczerpanego, i to zapewne z głodu. O ile jego obecność w jej rodzinnym domu wprawiła ją w dziwny surrealistyczny stan, o tyle jego pojawienie się w tym mieszkaniu było wydarzeniem wyjątkowo właściwym i na miejscu. Odwróciła się do niego i natrafiła na jego czujne i pełne troski (nie litości, której za nic w świecie sobie nie życzyła) spojrzenie, które przerwała speszona, odwracając nagle głowę. – A jeśli chodzi o tę szarlotkę, to na pewno nie jej wypiek. Ledwo potrafi jajecznicę usmażyć – zażartowała. – No właśnie, zjesz jajecznicę? Tylko to mogę zrobić – dodała przepraszająco. Aleksander przez chwilę udawał, że się zastanawia, ale po chwili pękł. – Jezu, tak. Zjem cokolwiek. Teraz mogę już zjeść wszystko – powiedział, wypuszczając powietrze z płuc. – Pomóc ci? – zapytał, wstając z kanapy. Uśmiechnęła się do niego i poprosiła żeby zaparzył herbatę, a ona w tym czasie zrobiła jajecznicę z czterech jajek i pomidorów, bojąc się zapytać, dlaczego dopiero teraz mógł cokolwiek przełknąć. * Dla Aleksandra czas się zatrzymał w chwili, w której usłyszał od Marty, co przeżyła Karina. Została zgwałcona i pobita niemal na śmierć. Słuchając tego, prawie zwymiotował. Był wdzięczny Marcie za to, że wcisnęła w niego tę szarlotkę, inaczej jego żołądek wywróciłby się do góry nogami. Wciąż próbował wyrzucać z głowy obrazy, które układały się w straszne sceny. Nie mieściło mu się w głowie, jak ktoś mógł jej coś takiego zrobić. Gdyby tylko dorwał tego skurwiela, zabiłby go na miejscu. Marta nie oszczędzała go, powiedziała wszystko ze szczegółami, dokładnie go obserwując. Nie wiedział, jakiej reakcji od niego oczekiwała. Jaka byłaby właściwa? Złamała mu tym serce i już do końca życia tego nie zapomni. Ale to wszystko nic w porównaniu z tym, jak bardzo musiała cierpieć Karina. Taka delikatna, taka piękna. Każdy najdrobniejszy szczegół tej tragicznej historii był ciosem w jego serce, które w tym momencie biło już tylko dla Kariny. Wiedział, że tak jest, już od jakiegoś czasu, ale dopiero po tej dobie, pozbawiony całkowitego z nią kontaktu, w pełni to sobie uświadomił i po prostu to zaakceptował. Nie był idiotą i zdawał sobie sprawę, że to nie było do końca naturalne, zważywszy na to, jak krótko się znali, ale kompletnie i całkowicie świadomie miał to gdzieś. Jedyne, czego w tej chwili pragnął, to znaleźć się jak najszybciej przy niej, co też bezzwłocznie uczynił. Podziękował Marcie, wziął od niej adres ich wynajmowanego mieszkania i rzucił się do biegu, żeby natychmiast wsiąść w samochód i ruszyć w drogę.

Kiedy znalazł się w domu, biegiem pokonał schody i z impetem wpadł do pokoju Anki i Jamesa. Ci odskoczyli od siebie w panice, ale on nawet nie zwrócił na to uwagi. Przecież wiedział, że za tymi zamkniętymi drzwiami nie czytywali sobie poezji. W tej chwili miał gdzieś, w jakiej sytuacji ich zastanie, więc nie tracił czasu na pukanie. Spieszył się. Oboje popatrzyli na niego jak na wariata, nie pierwszy zresztą raz w życiu, i podnieśli się jednocześnie z łóżka. Od razu wyłożył kawę na ławę, nie wdając się w szczegóły. Musiał ich prosić o pożyczenie samochodu. Anka zagroziła, że jeśli nie powie, o co chodzi, to nic z tego, ale James wyciągnął kluczyki z kieszeni swojej kurtki i wręczył mu je wraz z dokumentami. Chyba zrozumiał z wyrazu jego twarzy, że sytuacja jest na tyle poważna, że nie miało sensu się z nim kłócić. Przed wyjściem Anna poprosiła, żeby był ostrożny i dał jej znać, jak tylko dojedzie. Tylko do jednej z tych próśb się przychylił. Wysłał jej szybkiego SMS-a, gdy dotarł na miejsce. Kiedy zobaczył Karinę, poczuł, jak zalewa go spokój. To było dziwne uczucie, zważywszy na to, że nie przywitała go zbyt serdecznie. Nie winił jej. Za nic jej nie winił i był w stanie znieść o wiele więcej z jej strony, gdyby to miało jej w jakikolwiek sposób pomóc. Teraz, kiedy już wiedział, dlaczego nie pozwalała się do siebie zbliżyć, mógł się zmierzyć ze wszystkim, żeby tylko ją do siebie przekonać. Jej rozpacz rozdarła go od środka i teraz dzielił ją razem z nią. Chciał móc zrobić więcej, ale nie wiedział co, dlatego nie wypuszczał jej z ramion tak długo, aż przestała szlochać. Gdyby tylko potrafi, przejąłby na siebie cały jej ból, wszystkie wstrętne wspomnienia i ten strach, który odbierał jej nadzieję. Zrobiłby to. Chciał wierzyć, że przyniósł jej chociaż odrobinę tej otuchy, jaką dawała mu jej obecność. Kiedy w końcu zjadł pod jej czujnym okiem, usiedli oboje z kubkami herbaty i wpatrywali się w siebie w milczeniu. Jej opuchnięte i czerwone od płaczu oczy, jej blada, delikatna skóra, jej skulona sylwetka z dłońmi zaciśniętymi na kubku gorącej herbaty stanowiły w tej chwili centrum jego świata. Dałby wszystko, żeby móc jej znowu dotknąć, nie zrobił jednak tego, ponieważ nie był pewien, czy właśnie tego potrzebowała. – Jesteś ledwo żywy. Powinieneś położyć się spać – oznajmiła i odstawiła kubek na kuchenny blat. – Dzielimy z Martą pokój, więc będziemy musieli spać razem. – Uśmiechnęła się nieśmiało, co było urocze, zważywszy na wszystko, co się do tej pory między nimi wydarzyło. – Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko? – Oczywiście, że mam. Nie wyobrażam sobie spędzić nocy w takich warunkach – powiedział poważnym tonem, ale jego serce przyspieszyło na myśl o spędzeniu z nią nocy w jednym pokoju. Karina uśmiechnęła się tak jak zawsze i poprowadziła go do ich wspólnego pokoju. Był trochę większy niż ten połączony z kuchnią, podzielony na dwie wyraźne części, należące do każdej z dziewczyn. Od razu zgadł, która część należy do której. Część Marty to był istny chaos i rozgardiasz, wszędzie leżały ubrania, książki i kosmetyki. Aleksander pomyślał sobie, że zapewne posprzątała przed wyjazdem na wakacje i zastanawiał się, jak musiał wyglądać pokój przed tym zabiegiem. Uśmiechnął się pod nosem. Część Kariny była schludna i uporządkowana. Tak jak ona, pomyślał. Wszystkie osobiste bibeloty pochowała w zamykanych kolorowych puszkach i pojemnikach z wikliny. Książki na wiszących nad łóżkiem półkach były poukładane w równych rzędach. – Możesz spać na moim łóżku, ja zajmę łóżko Marty – powiedziała i zgasiła światło, po czym zaczęła się powoli rozbierać, aż została jedynie w spodenkach i koszulce na ramiączkach. Odwrócił się, żeby jej nie peszyć, i też ściągnął z siebie koszulę i położył się w spodniach i T-shircie.

Jakże ta chwila różniła się od tej w jej domu, kiedy powietrze między nimi można było kroić nożem. Teraz w powietrzu, którym oddychali wspólnie, dało się wyczuć ukojoną na chwilę rozpacz i oswojony na moment ból. Karina wskoczyła do łóżka i owinęła się szczelnie kołdrą, drżąc z zimna. – Zimno ci? – zapytał z troską w głosie. – Cały czas – odpowiedziała cicho i po chwili dodała: – Odkąd przyjechałam. Aleksander wstał nagle z łóżka i podszedł do niej. Wszystko, co robił, było instynktowne, a instynkt podpowiadał mu teraz, że musi się znaleźć blisko niej. Karina podniosła się na łokciu, zaskoczona jego zachowaniem. – Mogę? – zapytał tylko. – Zaufaj mi. Chcę cię tylko rozgrzać – powiedział, kiedy napotkał jej niepewne spojrzenie, które po tym ostatnim zdaniu stało się jeszcze bardziej podejrzliwe. Kiedy pojął, jak to zabrzmiało, zaśmiał się. – Nie o to mi chodziło – sprostował, wciąż się uśmiechając. Karina posunęła się, robiąc mu miejsce na swoim, a właściwie na Marty, łóżku. Położył się obok, a ona odwróciła się do niego tyłem. Objął ją ramieniem w pasie i przytulił się do niej całym sobą. Jego serce prawie wyskoczyło z piersi, kiedy poczuł przez ubranie jej drobne i drżące z zimna ciało. Zalała go fala czułości i współczucia na myśl o jej samotności i strachu, z jakim musiała się zmagać tak długo. Poprzysiągł sobie, że już nigdy nie pozwoli nikomu jej skrzywdzić, choćby to miało kosztować go życie. Nie tylko ona go potrzebowała. On potrzebował jej tak samo, albo nawet bardziej. Wdychając jej znajomy zapach, czuł się jak w domu, którego tak bardzo mu brakowało. Gładził ją delikatnie po ręku, przesuwając palcami od nadgarstka po łokieć. Pragnął jej jak nikogo na świecie, ale w tej chwili wystarczało mu tylko tyle i tylko tyle chciał od niej dostać. W pewnym momencie Karina poruszyła się i jej odsłonięte, nagie ramię znalazło się przy jego ustach. Nie potrafił wytłumaczyć, dlaczego to zrobił, ale pocałował ją w to miejsce. Był to tak naturalny gest, że dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, co tak naprawdę zrobił. Przestał oddychać w oczekiwaniu na jej reakcję. – Przepraszam – wyszeptał i chciał wstać z łóżka, kiedy nie doczekał się żadnej odpowiedzi z jej strony, zdając sobie sprawę, że w tej jednej sytuacji, nie może sobie ufać. Karina powstrzymała go jednak, przykrywając jego rękę swoją. – Nie. Nie przepraszaj – powiedziała, oddychając szybko. – Nie przepraszaj i nie przestawaj – powtórzyła, wciąż odwrócona do niego plecami. Aleksander nie był pewien, czy dobrze usłyszał, i tylko dlatego się zawahał. Serce zaczęło mu walić w piersi, jak po intensywnym biegu, a krew z impetem uderzyła do głowy. Pocałował ją znowu, dłużej przytrzymując usta przy gładkiej skórze ramienia. Karina odwróciła się i spojrzała na niego zamglonym wzrokiem, wciąż szybko oddychając. Patrzyła na niego, prosząc go o coś bezgłośnie. Nie pozostał głuchy na tę prośbę. Podtrzymał jej głowę ręką i pocałował. Najpierw delikatnie i powoli, jakby chciał się przekonać, czy to dzieje się naprawdę, ale dotyk jej miękkich, spierzchniętych ust doprowadził go do takiego stanu, że po chwili całował ją tak mocno i intensywnie, że zabrakło mu tchu. Położył się na niej i przycisnął swoim ciężarem do łóżka, kompletnie tracąc nad sobą panowanie. W jakimś ostatnim przebłysku świadomości zdał sobie sprawę, że właśnie tak ją przecież skrzywdzono, i oderwał się od niej przestraszony, żeby przekonać się, czy nie przekroczył jakiejś granicy lub czy Karina nie zmieniła zdania. Zawisł swoimi ustami nad jej zaczerwienionymi wargami w odległości milimetra, oddychając tym samym powietrzem, które ona wydychała,

i zapytał, ledwo panując nad głosem: – Jesteś pewna? Powiedz, że tak. Powiedz, że tak, błagał ją w myślach, bo nie wyobrażał sobie, żeby mógł teraz przestać. Karina popatrzyła na niego, jakby zadał najgłupsze pytanie na świecie. Pokiwała tylko głową i chwyciwszy go mocno za szyję, przyciągnęła do siebie. Tym razem to ona go pocałowała, równie namiętnie i desperacko, tak jakby od dawna głodowała, a jego usta były dla niej pierwszym od dłuższego czasu posiłkiem. Kiedy poczuł jej język w swoich ustach, jęknął przeciągle. Tak go to podnieciło, że na chwilę zapomniał, gdzie jest i co się dzieje. Jeśli obawiał się, że może Karina potrzebuje delikatniejszego traktowania, to te obawy zostały całkowicie rozwiane przez to, co nastąpiło później. Cały czas go całując, sięgnęła po jego koszulkę i ściągnęła mu ją przez głowę szybkim i nerwowym ruchem. Usiadła na nim okrakiem, a on, ponownie wplatając dłonie w jej włosy, przyciągnął ją do siebie i zaczął całować. Nie mógł przestać tego robić nawet na chwilę. Smak jej ust, o których tak długo marzył, doprowadzał go do szaleństwa. Sięgnął ręką do jej kucyka i ściągnął gumkę, rozpuszczając długie, miękkie włosy, które falami spadły na jej ramiona i jego brzuch. Podciągnął jej koszulkę do góry, zmuszając ją tym samym do podniesienia rąk. Karina została w białym, satynowym staniku i takich samych majtkach. Jej widok w samej tylko bieliźnie przyprawił go o zawrót głowy. Przyciągnął ją do siebie z niecierpliwością i zaczął całować po brzuchu, ramionach, pełnych piersiach. Miała taką miękką i gładką skórę, że chciał ją całować, dotykać i smakować bez przerwy. Karina gładziła rękoma jego plecy i muskała wargami zagłębienie między szyją a ramieniem, najpierw jedno, a potem drugie, co chwilę przeczesując jego włosy dłońmi. Odchylał wtedy głowę do tyłu, poddając się tej pieszczocie, która sprawiała mu niesłychaną przyjemność. Ich oddechy stały się krótkie i urywane, jakby przed chwilą wyłonili się z wody. Karina, zaczerwieniona i zdyszana, zsunęła się niżej i zaczęła szamotać się niecierpliwie z paskiem przy jego spodniach. Przez drżenie rąk nie mogła wyplątać go ze sprzączki. Aleksander, przygryzając dolną wargę, odgarnął ręką jej włosy na jeden bok i uśmiechając się, pomógł jej z tą czynnością. Ale tylko trochę. Chciał, żeby sama odpięła guziki, jeden po drugim, a potem niech robi z nim, co tylko zechce. Był cały jej. Jak na dłoni mogła zobaczyć, że był już gotowy. Karina popatrzyła na niego zamglonym z podniecenia wzrokiem, co było ewidentnym sygnałem, że i ona jest gotowa. Przewrócił się razem z nią na bok, po czym wstał z łóżka, pociągając ją za sobą do pozycji pionowej. Zrobił to, żeby pozbyć się tych tak bardzo mu już niepotrzebnych spodni, ale nie chciał się z nią rozstawać nawet na sekundę. Karina zrozumiała jego intencje i własnoręcznie zsunęła mu je z bioder, zostawiając go tylko w bokserkach. Zrobiła to tak powoli i seksownie, że jego podniecenie sięgnęło zenitu, czego ewidentnym świadectwem było wybrzuszenie pod jego przylegającą bielizną. Karina wsadziła ręce pod jego spodenki i oparła dłonie na jego pośladkach, delikatnie je nimi ściskając. Ponownie stęknął, przygryzając dolną wargę. Przyciągnął ją wtedy do siebie i znowu zaczął bez opamiętania całować, tak długo, że Karina musiała oderwać się od niego, aby móc zaczerpnąć powietrza. – Przez ciebie nie mogę oddychać – powiedziała ze śmiechem, ciężko dysząc. – Ja nie mogę oddychać bez ciebie – odpowiedział bez namysłu, zatapiając ręce w jej długich, pięknych włosach, które w nieładzie okalały jej zarumienioną twarz. – Nigdy mnie tak nie zostawiaj, bo się uduszę – szepnął jej wprost do ucha, nie panując już nad słowami.

Karina nagle spoważniała i otworzyła usta ze zdziwienia. Nie chciał teraz o tym rozmawiać. Nie teraz, pomyślał. Ponownie zaczął ją całować, tym razem spokojniej, smakując jej język i dając jej do posmakowania swój. Odpiął jej stanik, sięgając do niego rękoma z obu stron, a ona ściągnęła mu bokserki, które odrzucił od siebie jednym kopnięciem. Złapał ją za pośladki i przysunął do siebie jeszcze bliżej, chociaż nie było między nimi już żadnej wolnej przestrzeni. Wsunął rękę pod cienki, przylegający materiał jej majtek i prawie zawył, gdy poczuł jej ciepło i wilgoć na swoich palcach. Karina jęknęła cicho i zaczęła jeszcze szybciej oddychać. Aleksander nigdy nie słyszał niczego piękniejszego. Chciał jeszcze raz usłyszeć ten jęk, więc zaczął masować ją między nogami, zataczając palcami koła. Karina rozsunęła szerzej nogi, dając mu do siebie lepszy dostęp. Była już niewyobrażalnie mokra, a oczy przesłoniła jej mgła. Aleksander jeszcze nigdy w życiu nie był tak bardzo podniecony, jak w tej chwili, z ręką w majtkach dziewczyny, która odbierała mu rozum i wolną wolę. Po chwili Karina zamknęła oczy i odchyliła do góry głowę, odsłaniając szyję, po której zaczął przesuwać językiem. Oblizała wargi i uwiesiła się jego szyi, nie przestając wydawać z siebie tego cudownego dźwięku. Nie trwało długo, aż nagle wygięła się w łuk, pod wpływem kilku rytmicznych dreszczy, które wstrząsnęły jej ciałem. Aleksander czuł, że dłużej już nie wytrzyma, jednym ruchem zsunął jej majtki i wciąż całując, pociągnął ją w stronę łóżka. Karina, zaczerwieniona i zdyszana, wyrwała się spod jego uścisku. – Alek, zaczekaj – powiedziała nagle, a jej głos dotarł do niego gdzieś z innej galaktyki. – Coś się stało? – zapytał nieprzytomnie. – Masz zabezpieczenie? – zapytała, czerwieniąc się, co było bardzo dziwne, zważywszy na to, co właśnie robili. – Cholera – zaklął. Pierwszy raz zapomniał się tak, że nawet nie przyszło mu to na myśl. – Nie jechałem tu z takim zamiarem… i nic nie mam – próbował się tłumaczyć, robiąc przy tym zakłopotaną minę. – Mogę pójść do sklepu. Przecież przyjechał, żeby być z nią w bardziej duchowym znaczeniu tego słowa i nawet w najdzikszych snach nie przypuszczał, że wszystko tak się potoczy. – Zaczekaj chwilę – powiedziała szybko. Wstała, wyswobadzając się na dobre z jego objęcia, i całkiem naga wyszła z pokoju. Aleksander leżał na plecach i uśmiechał się sam do siebie i do tego, jak bardzo był w tej chwili szczęśliwy. Karina wróciła po chwili z foliową paczuszką, którą otworzyła jednym ruchem. Aleksander w pierwszej chwili zaniepokoił się tym zapasem prezerwatyw, jaki najwyraźniej posiadały w swoim oddalonym od rodzinnego domu mieszkaniu, ale po chwili nie był już w stanie myśleć o czymkolwiek innym niż o tym, że Karina nakładała właśnie na jego penisa prezerwatywę i uśmiechała się przy tym w ten jeden, wyjątkowy sposób. Wyglądała wtedy, jakby znała tajemnicę, dzięki której on będzie najszczęśliwszym i najważniejszym człowiekiem na świecie. Ponownie przyciągnął ją do siebie i odwrócił na plecy, składając na jej ustach długi, namiętny pocałunek. Karina objęła go w pasie udami i wysunęła niecierpliwym ruchem biodra w jego stronę. Po chwili wszedł w nią powoli, nie przerywając pocałunku. * Do niewielkiego pokoju dochodził przytłumiony dźwięk z ruchliwej warszawskiej ulicy.

Był to jednak daleki szum, który w żaden sposób nie zakłócał odpoczynku. Przez okno sączyła się delikatna poświata, wpadająca przez szparę, która powstała w miejscu, gdzie nie schodziły się zbyt wąskie zasłony. Aleksander leżał na boku z ręką podłożoną pod głowę i przyglądał się śpiącej Karinie. Jej cichy i równomierny oddech działał na niego uspokajająco. Zwinęła się w kłębek i skuliła pod kołdrą, spod której wystawały tylko kasztanowe włosy, rozrzucone po poduszce. Miał nadzieję, że już nie marznie. Nie mógł się oprzeć i nawet teraz, kiedy fruwała gdzieś w błogiej nieświadomości, dotykał jej, chcąc się upewnić, że jest prawdziwa. Odsunął delikatnie kołdrę i pogładził jej obojczyk, na którym widniała odznaczająca się na skórze biała pręga – znamię po napaści. Przejechał palcem po bliźnie. Skóra w tym miejscu była równie gładka jak wszędzie indziej. Schylił się i musnął ją delikatnie wargami. Cały czas zastanawiał się nad tym, jak ktoś mógł zrobić jej taką krzywdę. Karina za wszelką cenę była gotowa ratować ranne zwierzę, którego sama przecież nie potrąciła. Muchy by nie skrzywdziła, a ten skurwysyn, który jej to zrobił, nie miał żadnych oporów przed pobiciem, zgwałceniem i pozostawieniem jej na pewną śmierć. Aleksander miał nadzieję, że zdycha teraz gdzieś w jakiejś norze albo że już dawno gnije w przydrożnym rowie. Przysunął się jeszcze bliżej i objął Karinę ramieniem w pasie, chciał, żeby poczuła się bezpiecznie. Albo to on właśnie tego potrzebował – chciał mieć pewność, że jest bezpieczna. Po chwili delikatnym ruchem odgarnął włosy z jej twarzy i przejechał powoli kciukiem po kości policzkowej. Uśmiechnął się na widok piegów, których przybywało na jej twarzy z każdym promieniem słońca. Trudno było mu uwierzyć, że to działo się naprawdę. Zaledwie godzinę temu kochali się bez pamięci i teraz Karina spała przy nim, a on mógł jej swobodnie dotykać, o czym jeszcze kilka godzin wcześniej mógł tylko pomarzyć. A marzył, i to bez przerwy. Nie mógł się powstrzymać i kolejny raz nachylił się nad nią i pocałował, tym razem w usta. Karina poruszyła się niespokojnie i odwróciła się na plecy. – Co robisz? – powiedziała sennym głosem. – Nie mam już siły – westchnęła z wciąż zamkniętymi oczami. – Wiem, śpij spokojnie – szepnął rozbawiony do jej ucha. – Mhmm – zamruczała ze zrozumieniem. Czy rzeczywiście rozumiała? Obawiał się, że chyba nie do końca zdawała sobie sprawę z tego, ile tak naprawdę dla niego znaczyła. Ktoś, spoglądający na to wszystko z boku, widział chłopaka i dziewczynę i prostą, pospolitą historię, która zdarza się prawie każdego lata, w każdym mieście, i kończy w identyczny sposób. Taki ktoś mógłby z politowaniem pokiwać głową i powiedzieć, że już to widział, a nawet sam to przeżył. Mógłby przysiąc, że to minie, bo takie rzeczy prędzej czy później mijają i pozostaje po nich tylko blade wspomnienie. Gdyby ten ktoś chociaż przez chwilę mógł znaleźć się na jego miejscu i poczuć to, co czuł on. Gdyby mógł spojrzeć jego oczami na tę dziewczynę, która tak spokojnie spała u jego boku, zrozumiałby. Wtedy wszystko by zrozumiał. Takie rzeczy nie zdarzają się często i nikt nigdy nie zgadnie, jak się zakończą. Spędzenie razem nocy nie oznaczało, że jego starania już się skończyły. To, że Karina otworzyła się dziś przed nim, nie było równoznaczne z tym, że przestała przed nim uciekać. Teraz przynajmniej wiedział, dlaczego ucieka i czego się boi. Musiał dać jej czas. Powinna uporać się ze swoimi demonami, a on zrobi wszystko, co w jego mocy, żeby jej pomóc. Nie musiał martwić się o swoje demony, które w tej chwili były uśpione. Był pewien, że któregoś dnia, z pomocą Kariny, znikną z jego życia na dobre.

Wziął głęboki wdech i zamknął oczy, które zaczynały mu się kleić, co było normalne, biorąc pod uwagę fakt, że nie spał ponad dobę. Nie minęła minuta, a Aleksander zapadł w spokojny i głęboki sen. * Było jej ciepło i przytulnie, pomimo tego, że jednoosobowe łóżko było za ciasne dla dwóch osób. Na brzuchu czuła jakiś ciężar, który nie pozwalał się jej poruszyć. Karina otworzyła oczy i pierwsze, co zobaczyła, to twarz Aleksandra. Zorientowała się, że ciężar, który ją przygniatał, to jego ręka oplatająca ją ciasno w pasie. Zastygła w bezruchu, żeby jak najdłużej smakować tę chwilę. Nigdy nie widziała go śpiącego, bo i nigdy nie nadarzyła się ku temu okazja, ale w tym momencie żałowała każdego ranka, którego nie spędziła u jego boku, nawet nie wiedząc o jego istnieniu. Teraz nie gnębiły go żadne trudne pytania ani odpowiedzi na nie. Wyglądał na spokojnego, bezbronnego i całkowicie rozluźnionego, tak jakby czuł się przy niej bezpiecznie i swobodnie, odkrywając przed nią stronę siebie zarezerwowaną tylko dla nielicznych. Z jego twarzy zniknęły wszelkie ślady napięcia i zmęczenia, na widok których przeraziła się wczoraj. Przygładziła ręką jego roztrzepane włosy, o czym marzyła, odkąd go tylko zobaczyła, po czym przesunęła delikatnie palcami po jego idealnych ustach, których nie mógł od niej oderwać w nocy nawet na chwilę. Nie to, żeby kiedykolwiek chciała, żeby przestał, ale w pewnym momencie po prostu zabrakło jej tchu. Nigdy nie zapomni słów, które jej wtedy powiedział, chociaż zdawała sobie sprawę, że wypowiedziane w takiej sytuacji nie mogły znaczyć zbyt wiele. Wtedy mówi się różne rzeczy, a większości z nich się później w ogóle nie pamięta. Stało się, pomyślała w panice, tym bardziej, że sama to zainicjowała, kiedy poczuła jego ciepłe usta na swoim ramieniu. Ten pocałunek to była właśnie ta iskra, która wywołała odkładany w czasie, ale nieunikniony pożar. Oboje dobrze o tym wiedzieli, ale żadne nie odważyło się przyznać do tego głośno. Wiedzieli o tym od pierwszej chwili, w której się tylko spotkali. Nie żałowała. Nie żałowała niczego, co wydarzyło się zeszłej nocy. Nie wyobraża sobie, że mogłoby być lepiej pod jakimkolwiek względem. W życiu miała tylko jednego kochanka, którym był jej były chłopak, Łukasz. Nie brała pod uwagę gwałtu, to nie miało nic wspólnego z normalnym seksem. Nigdy nie weźmie tego pod uwagę. Nawet nie przypuszczała, że tak jej tego brakowało. Seks z Łukaszem był przyjemny, ale dość nieporadny, ujawniający braki w ich doświadczeniu i po prostu nie umywał się do tego, co przeżyła zeszłej nocy. Nidy nie czuła się bardziej wolna niż tej nocy i nigdy nikogo tak bardzo nie pragnęła. Wszystko, co robił Aleksander, było odzwierciedleniem tego, czego potrzebowała w danym momencie. Dotykał i całował ją tak, jak chciała, i tam, gdzie chciała. Tak jakby czytał w jej najskrytszych myślach, nawet w tych, do których sama przed sobą wstydziła się przyznać. Poruszyła się niespokojnie, czując, jak ponownie zalewa ją fala gorąca na myśl o jego bliskości. Postanowiła wziąć prysznic, i to zimny, w przeciwnym razie zacznie go molestować podczas snu. Miała niejasne przeczucie, że wcale by go to nie zmartwiło. Ściągnęła delikatnie jego rękę ze swojej talii i wysunęła się z łóżka. Nie chciała go budzić, wyglądał na strasznie wyczerpanego i zmęczonego, do czego sam się przyznał. Postanowiła, że pozwoli mu spać tak długo, jak to tylko możliwe. Aleksander, czując przez sen, że właśnie zyskał więcej miejsca na łóżku, przewrócił się na brzuch, odkrywając swój niesamowity tatuaż na plecach, zamruczał coś pod nosem i kontynuował swój spokojny sen. Jeszcze raz posłała tęskne spojrzenie w jego stronę i zbierając po drodze swoje ubrania, wyszła do łazienki.

Stojąc pod ciepłym prysznicem, zamknęła oczy i jeszcze raz pozwoliła sobie na powrót myślami do zeszłej nocy, która teraz jawiła się jej jak jakiś sen. Poczuła strach na myśl o tym, jak teraz będą wyglądały ich relacje. Nie wiedziała, co zrobi, jeśli Aleksander nie będzie chciał się z nią więcej widywać. Co, jeśli dostał już to, po co przyjechał, i teraz już nie będzie widział potrzeby kontynuowania ich znajomości? Była w pełni świadoma tego, że to, co się wydarzyło w nocy, zaistniało z jej inicjatywy, ale Alek mógł na to liczyć, kiedy się do niej wybierał. Może nie miał złych intencji, może tak jak ona tego potrzebował, ale istnieje duże prawdopodobieństwo, że on tylko tego potrzebował. Ona chciała od niego o wiele więcej, chociaż w tym momencie nie potrafiła nawet sprecyzować tej potrzeby. Pomimo tego, co jej powiedział, wciąż nie była pewna, co tak naprawdę go do niej przyciągało. Chyba mu na niej w jakiś sposób zależało, skoro bez zastanowienia rzucił wszystko i przyjechał, właśnie wtedy, gdy potrzebowała go najbardziej. Ale nawet jego obecność w tej chwili nie była dowodem na to, że mają w stosunku do siebie takie same oczekiwania. Kiedy znalazła się już w kuchni i zabierała się za zaparzanie kawy, usłyszała przytłumiony dźwięk w pokoju obok. Pobiegła tam szybko, aby zlokalizować źródło dźwięku i wyłączyć je, zanim obudzi Aleksandra. Zaczęła szybko gmerać w porozrzucanych ciuchach i znalazła jego telefon, który wypadł z kieszeni jego kurtki. Na wyświetlaczu pojawiło się imię Anna. Być może Aleksander nawet nie powiedział jej, gdzie jest i co robi, a ta martwi się o niego. Przez chwilę zastanawiała się, czy powinna odebrać i powiedzieć jej, że z nim wszystko w porządku, czy może zbudzić Alka i przekazać mu komórkę. Telefon nie milkł, a ona biła się z myślami. Zdecydowała się odebrać, być może to był zły pomysł, ale myśl, że ktoś denerwuje się, nie wiedząc, co się dzieje z bliską osobą, doprowadzała ją do szału. – Nareszcie. – Usłyszała ulgę w głosie młodej kobiety po drugiej stronie. Przez chwilę Karina pomyślała, że popełniła błąd, ale teraz już było za późno na takie rozmyślania i odezwała się: – Cześć. Przepraszam, że odebrałam, ale Aleksander śpi. Był strasznie zmęczony, chciałam, żeby jeszcze sobie pospał. Z drugiej strony nie chciałam, żeby ktoś się o niego martwił – powiedziała na jednym wydechu. W słuchawce zapadła cisza, ale tylko na chwilę. – Karina? – zapytał głos w słuchawce. Karina otworzyła ze zdziwienia usta. Skąd jego siostra znała jej imię? – Tak – odpowiedziała wciąż w szoku. – Jeśli chcesz, to go obudzę – dodała. – Nie. Niech śpi. Powiedz mu tylko, jak się obudzi, że dzwoniła jego siostra, która obiecała, że go zabije za to, że się nie odzywał, chociaż go o to prosiła. Karina zaśmiała się. – Oczywiście, powtórzę co do słowa – obiecała, wciąż się uśmiechając. – Posłuchaj – Anna zawahała się przez chwilę. – Wiem, że się nie poznałyśmy, ale Aleksander mówił mi o tobie i pomyślałam, że może wybralibyśmy się gdzieś we czwórkę, ja, ty, Alek i mój narzeczony, któregoś dnia. Co ty na to? – dodała niepewnie. – Jasne, jeśli oczywiście Alek nie będzie miał nic przeciwko – opowiedziała, chociaż nie była pewna co do tego pomysłu. Przecież nie wiedziała, co Alek im o niej powiedział, jak ją przedstawi i czy to nie będzie krępujące. Sumując to, co się między nimi wydarzyło wciągu kilku dni, takie spotkanie byłoby co najmniej dziwne. – W takim razie do usłyszenia. Miło było z tobą porozmawiać – powiedziała. – Wzajemnie. Do usłyszenia – odpowiedziała i rozłączyła się.

Kiedy odkładała telefon, ten zawibrował, informując o nowej wiadomości. Tak to było z tymi telefonami dotykowymi, że nie zawsze robiły to, czego się od nich żądało, i w najmniej oczekiwanym momencie buntowały się i zaczynały żyć swoim życiem. Telefon Aleksandra, na przykład, wyświetlił właśnie tę wiadomość, która przyszła zaraz po zakończeniu rozmowy z Anną. Karina nie była jedną z tych osób, które naruszałyby czyjąś prywatność. Uważała, że każdy ma prawo do swoich tajemnic i spraw, w które nikt nie powinien wchodzić z butami. Wiadomość wyświetliła się jednak przed jej oczami, a ona bezwiednie przejechała po niej wzrokiem i zastygła w bezruchu. Nie mogę przestać myśleć o Tobie i o naszym pocałunku. Jeśli będziesz chciał się spotkać i dokończyć, co zaczęliśmy, odezwij się. Magda Krew odpłynęła z jej twarzy, a serce przestało na chwilę bić. A jednak. Wszystko wraca na swoje miejsce, pomyślała, czując w pewnym sensie ulgę. To napięcie i niepewność nie pozwalały jej normalnie funkcjonować. Teraz nie musiała już czekać na to, co nieuniknione, z nadzieją, że może się jednak myli i to, co nieuniknione, nie nadejdzie. Bajka się skończyła i czas wrócić do rzeczywistości. Wzięła łyk ciepłej kawy i owinęła się bluzą, która wisiała na poręczy krzesła. Poczuła, jak wraca zimno, które zaczęło rozchodzić się wzdłuż jej kręgosłupa. Odwróciła się w stronę okna i zastygła w miejscu, wpatrując się przed siebie, szukając miejsca, w którym nic nie czuła. Z odrętwienia wyrwał ją stłumiony dźwięk, dochodzący z sąsiedniego pokoju. Karina drgnęła, zdając sobie sprawę, że będzie musiała zmierzyć się z tym, co zaraz nastąpi. Aleksander zapewne już się obudził i zaraz tu przyjdzie, a ona będzie musiała znowu udawać. Nie pomyliła się. Stanął niepewnie w drzwiach i uśmiechnął się do niej, przygładzając ręką sterczące na wszystkie strony włosy. Wyglądał na tak okropnie szczęśliwego, że coś ścisnęło ją w środku. Kiedy napotkał jej zimne spojrzenie, które posłała mu znad kubka z kawą, uśmiech zniknął z jego twarzy, a zastąpiła go niepewność i strach. – Dzień dobry – powiedziała bez krzty emocji w głosie i wstała od stołu. – Napijesz się kawy? Był przy niej tego strasznego wieczora i była mu za to wdzięczna, i choćby tylko z tego powodu winna mu była zwykłą uprzejmość. – Tak, poproszę – odpowiedział czujnie, przełykając ciężko ślinę. – Przepraszam, ale odebrałam twój telefon – powiedziała, gdy zauważył go na stole. – Dzwoniła twoja siostra, nie chciałam, żeby się o ciebie martwiła, i jednocześnie nie chciałam cię budzić – powiedziała zgodnie z prawdą. – I dobrze. Co chciała? – zapytał niepewnie. – Żebyś do niej oddzwonił, bo nie dałeś znaku życia od wczorajszego wyjazdu – powiedziała obojętnie, pilnując tego, żeby głos jej nie zdradził. – Jak to, przecież wysłałem jej SMS-a zaraz po tym, jak dotarłem na miejsce. – Wziął telefon do ręki i zaczął w nim szperać, po czym podniósł ze zdziwienia brwi i odchrząknął. – A zapomniałabym. Dostałeś też wiadomość. Nie otwierałam jej, ale sama się wyświetliła, kiedy odkładałam telefon na miejsce. Przepraszam. – Odwróciła się do niego tyłem, parząc kawę, ponieważ nie mogła patrzeć mu w oczy. Zanim jednak to zrobiła, zobaczyła, jak Aleksander pobladł, potarł ręką czoło i odezwał się:

– Karina, posłuchaj… – Wstał od stołu i zbliżył się do niej, kładąc rękę na jej ramieniu. – To nie jest tak, jak myślisz – dokończył drżącym głosem. – Nie rozumiem, o czym mówisz – powiedziała obojętnie, strącając jego rękę z ramienia, i postawiła przed nim kawę. – Alek, to twoja sprawa. Nie musisz się przede mną z niczego tłumaczyć – powiedziała i próbowała się nawet uśmiechnąć, ale nie była w stanie. – I znowu to robisz – powiedział spanikowany. – Po prostu mnie wysłuchaj. Tak, pocałowałem ją. Raz. Tak, wtedy mogła odnieść wrażenie, że będzie coś więcej, ale do niczego nie doszło, bo nie chciałem, żeby do czegokolwiek doszło. Wszystko jej wyjaśniłem, a ona zrozumiała, i nie wiem, po jaką cholerę do mnie pisze. Nie wiem nawet, skąd ma mój numer – mówił bez przystanku, a panika, jaka pojawiła się w jego głosie, zmieniła go nie do poznania. – Zrobiłem to tylko dlatego, że myślałem, że… wyjechałaś z nim – dokończył cicho i znowu próbował jej dotknąć. Chciała, żeby ją dotykał, przytulał i mówił, że wszystko będzie dobrze i że nigdy jej nie zostawi. Tylko to wcale nie byłaby prawda, a ona nie chciała dłużej słuchać tych kłamstw, nawet w dobrej wierze. – Alek, posłuchaj. Jesteśmy dorośli. To, że spędziliśmy razem noc, nie oznacza, że jesteśmy sobie coś winni. Nie zrozum mnie źle, było naprawdę fajnie i widać, że znasz się na rzeczy… – Chciała go zranić i chyba jej się udało, bo popatrzył na nią zbolałymi oczami. – Nie żałuję tego, ale to niczego między nami nie zmienia – dodała, a w jej sercu zaczęło coś pękać. Aleksander stał osłupiały i patrzył na nią z niedowierzaniem. Nigdy nie widziała go tak zdruzgotanego. – Rozumiem – powiedział tylko i ruszył do wyjścia. – Poczekam na dole. Jak będziesz gotowa, możemy jechać do domu. Nie musisz się spieszyć – mówił to wszystko, w ogóle na nią nie patrząc, po czym wyszedł z mieszkania. Karina popatrzyła za nim smutno, potem wstała z krzesła i zaczęła zbierać naczynia ze stołu i wkładać je do zlewu. Po chwili już nic nie widziała, ponieważ oczy zaszły jej łzami. Otarła oczy wierzchem dłoni i przygryzła rękę, chcąc stłumić szloch, ale zdała sobie sprawę, że to nie ma sensu, bo i tak nikt jej nie usłyszy. Osunęła się na podłogę i objęła ramionami. Było jej zimno, tak strasznie zimno. Chłód przeniknął do jej serca i chyba już nigdy nie będzie w stanie się go pozbyć. Jedyną osobę, która mogła dać jej ciepło, właśnie na dobre odrzuciła. Przecież tego właśnie chciała. Od samego początku się do tego przygotowywała. Teraz, kiedy ma to za sobą, nie zostało już nic. Widok rozczarowania i niedowierzania na jego twarzy sprawił, że zaczynała czuć do siebie wstręt. Był przy niej, kiedy go najbardziej potrzebowała, a ona odwdzięczyła mu się tym, co wychodziło jej najlepiej – zraniła go. Potrafiła ranić ludzi i tylko to tak naprawdę robiła dobrze. Podniosła się z kolan i zabrała do pakowania. Kiedy była już gotowa do drogi, zamknęła w pośpiechu drzwi i zbiegła na dół. Wyszła przed blok, czując na twarzy promienie słońca, ale nawet one nie potrafiły jej rozgrzać. Objęła się ramionami, czując, że znowu zaczyna marznąć. Wzrokiem zaczęła szukać Aleksandra. Zobaczyła go, jak opiera się plecami o maskę czarnego volvo, zaparkowanego przed samym blokiem. Samotny i nieszczęśliwy. Podeszła niepewnie, dźwigając niewielką torbę podróżną. Kiedy ją zauważył, podszedł bliżej i muskając jej rękę, wziął od niej torbę. Karina nie wypuściła jej z ręki i powiedziała cicho: – Alek, mogę wrócić inaczej. – Nie patrzyła na niego. – Dlaczego? – zapytał, jakby naprawdę tego nie wiedział. – Dlaczego chcesz wracać inaczej, skoro oboje jedziemy w to samo miejsce?

Wciąż trzymał jej torbę, dotykając palcem jej kciuka. Karina wypuściła z ręki pasek torby i pozwoliła mu ją schować do bagażnika. Otworzył przed nią drzwi i kiedy weszła do środka, zamknął je szybko, włączył nawigację i wyjechał z parkingu. Odkąd opuścili Warszawę, w samochodzie panowała dotkliwa cisza, której echo docierało do uszu w postaci dokuczliwego dzwonienia. Czekały ich jeszcze trzy godziny drogi i Karina nie wiedziała, jak zdoła je przetrwać w takiej strasznej, dudniącej ciszy. Zerknęła ukradkiem na Aleksandra, który w skupieniu wpatrywał się w przednią szybę i wyglądał na nieobecnego. Jedną rękę trzymał na kierownicy, drugą oparł o drzwi. Zadecydowała, że jedynym sposobem na przetrwanie tej podroży będzie przespanie jej. Złożyła kurtkę w kostkę i oparła na niej głowę, przyciskając się do szyby. Ledwie zamknęła oczy, a poczuła nagłe szarpnięcie i otworzyła je przestraszona. Aleksander gwałtownie skręcił w prawo, zjeżdżając w boczną piaskową uliczkę, która kończyła się w lesie. Czyżby złapali gumę? Karina spojrzała na niego zdezorientowana, próbując wyczytać z jego twarzy, co się właściwie stało, zanim zdecyduje się do niego odezwać. Aleksander siedział nieruchomo, opierając głowę o kierownicę. Oddychał szybko i nieregularnie, jakby walczył o każdy oddech. Po kilku sekundach wyskoczył z auta i pobiegł w stronę lasu, znikając jej z oczu. Patrzyła za nim, nie wiedząc, jak się zachować. Odczekała kilka minut i kiedy nie wrócił, zdecydowała, że wyjdzie go poszukać. Przesiadła się na miejsce kierowcy i podjechała bardziej w głąb lasu tak, aby samochód nie był widoczny z głównej drogi. Bała się, że pod ich nieobecność ktoś mógłby najzwyczajniej w świecie go zwinąć. To nie Kanada, byli niestety w Polsce. Ruszyła w kierunku, w którym zdawało jej się, że pobiegł Alek, i zaczęła przedzierać się przez gęste gałęzie, porastające brzeg lasu. Kiedy tylko utorowała sobie przejście, zaczęła zapadać się butami w miękkim mchu, którym było usiane całe podłoże. Niezrażona tym weszła głębiej. Nagle zrobiło się ciemno i zimno. Znowu zadrżała i objęła się ramionami, próbując osłonić się przed wdzierającym się w nią chłodem. Bezradnie zaczęła się rozglądać dookoła, szukając wzrokiem jego niebieskiej koszuli, ale po Aleksandrze nigdzie nie było śladu. Zaczynała się powoli martwić. Kiedy zrezygnowana miała już wracać do samochodu, zauważyła go, jak przykucnął, opierając się plecami o pień olbrzymiego drzewa, a rękoma podpierał głowę. Podeszła do niego, stąpając cicho, żeby go nie wystraszyć. – Alek, dobrze się czujesz? – zapytała zaniepokojona. Gdy Alek zdał sobie sprawę z jej obecności, podniósł się nagle na równe nogi, a ten gwałtowny ruch sprawił, że zachwiał się i musiał przytrzymać się pnia najbliższego drzewa. Oddychał szybko, był blady, a na jego czole perlił się pot. – Tak. Przepraszam, jeśli cię przestraszyłem – odpowiedział rozkojarzony, jego oddech wciąż był daleki od normalności. – Na pewno? – Nie była przekonana. Podeszła bliżej i spojrzała mu prosto w oczy, z których wyzierał strach. – Tak. Po prostu zrobiło mi się niedobrze – odpowiedział, szatkując zdanie pauzami prawie po każdym wyrazie. – Jeśli chcesz, posiedź tu jeszcze chwilę. Schowałam samochód głębiej, żeby nikt go nie ukradł, tak że o to się nie martw – powiedziała z troską. – Jeśli chcesz zostać sam, to zostawię cię – dodała po chwili. – Nie – prawie krzyknął. – Zostań – dodał ciszej i z powrotem przykucnął, i oparł się o drzewo.

Karina usiadła nieopodal na niewielkim pniu, opierając brodę na rękach. Dookoła było tak cicho i spokojnie, a jedyne dźwięki, jakie do nich docierały, to szum liści, miarowe stukanie dzięcioła i pohukiwanie jakiegoś innego, trudnego do zidentyfikowania ptaka. Karina wzięła głęboki wdech powietrza przesiąkniętego wilgocią i mchem i poczuła, jak ogarnia ją błogi spokój. Podniosła się i bez wahania podeszła do Aleksandra, który wciąż próbował uporać się ze swoim atakiem paniki. Od razu wiedziała, że to właśnie panika. Już to widziała. Gdyby zrobiło mu się naprawdę słabo, nie mógłby tak szybko pobiec. Przykucnęła przy nim i oparłszy się rękoma o jego ramię, popatrzyła mu prosto w oczy. – Złóż dłonie o tak – pokazała – i oddychaj tak przez chwilę powoli i głęboko. Zamknij oczy i nie myśl o niczym. Tylko oddychaj. Popatrzył na nią skonsternowany, ale posłuchał jej polecenia i zamknął oczy. Wyglądał w tej chwili na bezbronnego i zagubionego. Nie mogła się powstrzymać i pogładziła go po włosach, a następnie starła dłonią pot z jego czoła. Aleksander wyraźnie się rozluźnił. Chwycił jej dłoń i przytrzymał przy swoim policzku, po czym ponownie zamknął oczy. – Już lepiej? – zapytała. Pokiwał głową, otwierając oczy. Karina wstała i wyciągnęła do niego rękę, co Aleksander przyjął z bladym uśmiechem i pozwolił jej się podnieść. Kiedy był już na nogach, nie wypuścił jej ręki, tylko przyciągnął ją do siebie. – Wierzysz mi? – zapytał znienacka, obejmując ją drugą ręką w pasie. – Nie rozumiem – odpowiedziała, marszcząc brwi, i delikatnie próbowała wyswobodzić się z jego uścisku. – Wierzysz, że nic mnie z nią nie łączy i nigdy nie łączyło? – powtórzył i popatrzył na nią z wyczekiwaniem, a po chwili dodał: – Ona nic dla mnie nie znaczy. Uwierz mi, proszę. – Alek, już ci mówiłam, że to nie moja sprawa. To twoje życie i to, co robisz z innymi kobietami, to tylko i wyłącznie twoja sprawa. Jesteśmy przyjaciółmi, a to, co się między nami wydarzyło, to po prostu… – machnęła nerwowo ręką w poszukiwaniu odpowiedniego słowa – …skutek wyposzczenia – dokończyła zawstydzona, zakładając za ucho wysunięte z kucyka włosy. Alek otworzył szeroko oczy i potrząsnął z niedowierzaniem głową. – Wyposzczenia? – powiedział zszokowany. – Mam rozumieć, że gdyby nie ja, to zrobiłabyś to z byle listonoszem, który stanąłby wtedy w twoich drzwiach? – zapytał oburzony. – Kto wie. Gdyby był wyjątkowo przystojny – wzruszyła ramionami. – I dostarczał pocztę w nocy – zakończyła całkiem neutralnie, próbując zatuszować fakt, że ją to rozbawiło. – No tak. Stąd ta prezerwatywa przygotowana na taką ewentualność – rzucił zdenerwowany, ale zreflektował się szybko i dodał: – Przepraszam. Karina nie zanotowała lub nie chciała zanotować jego przeprosin. Była tak oburzona jego insynuacją, że otworzyła szeroko usta i postanowiła mu się zrewanżować w równie podły sposób. – Jeśli już zdecydowałam się pójść do łóżka z kimś, kto moczył gdzie popadnie, musiałam się jakoś przygotować. – Odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę samochodu, z każdym krokiem grzęznąc w miękkim mchu. Nagle poczuła mocny uchwyt na swoim nadgarstku. – Stój! – krzyknął. – Naprawdę tak o mnie myślisz!? – zapytał wzburzony. – Tym dla ciebie byłem? Okazją do rozładowania pieprzonego napięcia? – Zawisł nad nią, przewiercając ją na wylot pełnym złości spojrzeniem. – I kto to mówi? – prychnęła, wyszarpując rękę z jego uścisku, i odsunęła się od niego

o kilka kroków. – Daj już spokój, dobrze? – powiedziała, opanowując największy gniew. – Pozwolisz, że to, co naprawdę myślę, zostawię dla siebie. – No właśnie. Dlaczego nie możesz być po prostu szczera? – rzucił wciąż zdenerwowany, ale tym razem w jego głosie zabrzęczało też znużenie. – Dlaczego nie powiesz, co naprawdę myślisz i co czujesz? – dodał, podnosząc nieznacznie głos. – Dlaczego ciągle coś udajesz? Nie jesteś już tym zmęczona? Jak śmiał tak do niej mówić, w ogóle jej nie znając? Karina zatrzymała się w miejscu i odwróciła do niego, mrużąc złowieszczo oczy. – Chcesz wiedzieć, co naprawdę myślę? – zapytała z furią i nie czekając na jego odpowiedź, zaczęła wyrzucać z siebie potok gorzkich słów: – Myślę, że się bawisz na wakacjach, że chciałeś po prostu mnie zaliczyć! Myślę, że nie przepuszczasz żadnej okazji i dlatego robisz to wszystko. – Zatoczyła ręką koło. – Mam nadzieję, że teraz, kiedy dostałeś to, po co przyjechałeś, dasz mi w końcu święty spokój i zaczniesz nękać jakieś inne, naiwne i trudne do zdobycia dziewczątko! Najwyraźniej już zacząłeś – zakończyła, ciężko oddychając. Aleksander stanął osłupiały, słysząc jej słowa. Przez chwilę wyglądał, jakby miał dostać kolejnego ataku paniki. – Nie wierzę, że to powiedziałaś. Jak możesz tak w ogóle myśleć? – wyrzucił z siebie zduszonym głosem – Po tym wszystkim… – zaciął się – …po tym, jak nie mogłem spać przez dobę, kiedy wyjechałaś bez słowa wyjaśnienia i zostawiłaś mi tylko „trzymaj się”? – Już nie mówił, tylko krzyczał. – Po tym, jak jechałem bez chwili postoju, żeby tylko znaleźć się przy tobie, kiedy dowiedziałem się o wszystkim… Jezu, jak możesz tak w ogóle myśleć!? – Pokręcił z niedowierzaniem głową. – I myślisz, że to wszystko tylko po to, żeby, jak to ładnie nazwałaś, zamoczyć i zaliczyć? – powiedział z zażenowaniem, marszcząc przy tym brwi. – Kurwa! Dlaczego tego nie widzisz? Nie wiem, co jeszcze mogę zrobić, żebyś zrozumiała, dlaczego tu za tobą przyjechałem, dlaczego jestem wszędzie, gdzie się obrócisz i dlaczego… – Przerwał w połowie zdania. – Nie wiem już, co mogę zrobić, żebyś zrozumiała… – dokończył zmęczonym głosem. Może na początek nie liż się z każdą napotkaną zdzirą, pomyślała złośliwie, ale nie powiedziała tego na głos, nie zaszczyciła go też odpowiedzią na żadne z pytań. Aleksander chodził wokół niej rozwścieczony, przeczesując rękoma włosy. Karina nie wiedziała, jak na to zareagować, i po prostu wyminęła go, ruszając szybkim krokiem w stronę zaparkowanego niedaleko samochodu, mając naiwnie nadzieję, że tam znajdzie swój upragniony azyl. To, co wykrzyczała mu chwilę wcześniej, miało go dotkliwie zranić. Widząc jego zbolałe oczy, założyła, że jej się to udało. A jakże, była w tym naprawdę dobra. Robiła to, ponieważ ta wiadomość, którą przeczytała dziś rano, wryła się w jej głowę tak mocno, że nie potrafiła już myśleć o niczym innym. W wyobraźni widziała, jak Alek całuje tę brunetkę, którą pamiętała z baru tamtego wieczora, i odchodziła od zmysłów. Nie wiedziała, skąd to wie, ale była pewna, że to ona jest tą Magdą, która nie może przestać o nim myśleć i nie może zapomnieć o jego pocałunku. Nienawidziła jej z całego serca, ale nie mogła winić za to, co napisała, bo ona sama, odkąd się tylko obudziła, zastanawiała się nad jednym: kiedy Alek znowu ją pocałuje. Nie winiła tej dziewczyny. Winiła tylko jego. Jak mógł ją całować po tym wszystkim, co między nimi zaszło? Nie było jej niecałe dwa dni, a on już znalazł sobie pocieszenie! Nie potrafiła się z tym pogodzić, chociaż wiedziała, że to głupie, ponieważ niczego sobie nie obiecywali i niczego nie deklarowali. Nie miała prawa zachowywać się jak zazdrosna, zaborcza dziewczyna, bo to właśnie ona zapowiedziała mu na samym wstępie ich znajomości, że mogą zostać jedynie przyjaciółmi.

To wszystko było takie trudne i takie frustrujące, że w tej chwili najchętniej kopnęłaby lub walnęłaby w coś, nieważne w co, albo nawet w kogo. Kiedy była już jakieś dwadzieścia metrów przed samochodem, Aleksander zagrodził jej drogę, złapał ją za ramiona i przytrzymał w miejscu. Pomyślała, że może jej prośby zostały właśnie wysłuchane i oto znalazła to coś, w co może kopnąć. – Zatrzymaj się! – rozkazał i przytrzymał ją mocniej, kiedy próbowała mu się wyrwać. Była pewna, że będzie miała po tym siniaki. Prawie czuła, jak zaczynają się formować pod jego zaciskającymi się palcami. – Puść mnie!!! – krzyknęła. – To boli – dodała ciszej, krzywiąc się. Alek puścił ją przestraszony, a ona zaczęła pocierać ramię, patrząc na niego oskarżycielskim wzrokiem. – Przepraszam – powiedział łagodnie i chciał ją objąć, ale ona odsunęła się od niego spłoszona. Chciała po prostu znaleźć się już w domu, z dala od niego i tego wszystkiego. Nie chciała się już kłócić, nie miała na to siły. – Dlaczego to robisz? Nie zachowuj się tak. Porozmawiaj ze mną. Nie uciekaj ode mnie… – powiedział błagalnym głosem, który na końcu zdania załamał się, a w jego oczach pojawiły się łzy, które od razu wytarł wierzchem dłoni. Odwrócił się na chwilę do niej plecami, żeby ukryć to, co było niemożliwe do ukrycia. Tak bardzo ją to zaskoczyło, że w jednej chwili zapomniała o tym, dlaczego była na niego taka zła. Nie czuła już zazdrości, która chwilę wcześniej odbierała jej rozum. Chciała tylko go pocieszyć i sprawić, żeby znów się uśmiechał, tak jak dzisiaj rano, kiedy zobaczyła go w drzwiach kuchni. Zbliżyła się do niego i dotknęła jego ciepłego i bladego policzka. Zamknął oczy, tak jak chwilę wcześniej pod drzewem, i schylił głowę, opierając ją na jej ramieniu. Przesunął ustami po zagłębieniu na jej szyi. Karina pogładziła go po włosach i przytuliła do siebie, a Aleksander objął ją mocno w pasie. Poczuła drżenie jego ramion, kiedy próbował stłumić szloch. Nie potrzebowali teraz słów, których i tak padło dziś zbyt dużo. Chciała tylko, żeby czas się zatrzymał i pozwolił im trwać w tym uścisku, który oczyszczał i uwalniał od złych emocji. Najwyraźniej nie tylko ona miała swoje tajemnice, które chciała ukryć przed światem. Z jakiegoś powodu Alek też cierpiał i odniosła wrażenie, że jej bliskość przynosiła mu niewytłumaczalną ulgę. Może dlatego tak bardzo chciał być blisko niej? Stali spleceni w takim uścisku, aż Karina poczuła, że jej szyja zrobiła się cała mokra od jego łez. Nie mogła w tej chwili nic więcej dla niego zrobić, a on najwyraźniej niczego więcej nie potrzebował. Po prostu przy nim była, tak jak wtedy w jej mieszkaniu, kiedy tak bardzo chciał u niej zostać. Tę niezwykle osobistą chwilę przerwał rozdzierający dźwięk, który rozniósł się echem po całym lesie. Tym razem był to jej telefon. Aleksander odsunął się od niej niechętnie i wypuścił z ramion, żeby mogła odebrać. Odwróciła się od niego i przycisnęła telefon do ucha. W słuchawce usłyszała głos mamy. Kiedy powtórzyła jej kolejny raz zgrabne kłamstwa, które uzgodniły z Martą, poinformowała ją, że jest już w drodze powrotnej i zapewniła, że będzie na kolacji, po czym się rozłączyła. – Wszystko w porządku, Alek? – zapytała łagodnie. Aleksander przytaknął kiwnięciem głowy i wziął ją za rękę, splatając ich palce. Ruszyli w kierunku samochodu, wciąż trzymając się za ręce. Pomimo spędzonej razem nocy, ten gest wydał jej się o wiele bardziej intymny. Bardziej niż wszystko, co do tej pory przeżyli. Poczuła lekką panikę drgającą gdzieś w okolicach klatki piersiowej, ale nie mogła go w tej chwili odtrącić, zrobiła to dziś zbyt wiele razy. Kiedy znaleźli się znowu w drodze, w samochodzie na powrót zapanowała cisza, ale jej

echo nie drażniło już uszu. Karina pomyślała ze zdziwieniem, jak różne mogą być cisze i jak dużo mogą powiedzieć w danej chwili. Ich cisza mówiła, że wszystko będzie dobrze, tak długo jak będą razem. Spojrzała na Aleksandra, a on odwzajemnił spojrzenie, tylko na chwilę, ponieważ prowadził samochód, ale wystarczająco długo, żeby mogła odczytać to, co chciał jej w tym momencie przekazać. Czuł ulgę, która umiejscowiła się gdzieś pomiędzy szarą tęczówką a małą, okrągłą źrenicą Karina chciała poznać powód jego załamania, ale nie mogła go o to teraz zapytać. Czuła, że gdyby chciał jej powiedzieć, zrobiłby to. Rozumiała go i nie miała do niego o to pretensji. Poczuła się strasznie zmęczona. Przesuwający się szybko monotonny krajobraz, złożony z lasów, pól i niewielkich miasteczek, które wyglądały identycznie, sprawił, że powieki zaczęły jej ciążyć. Oparła się o szybę, zamknęła oczy i zaczęła zapadać w ten charakterystyczny stan, który nie był jeszcze snem, ale na pewno nie pełną świadomością. W takim półśnie Karina odbyła całą podróż do domu. * Właśnie dochodziła szesnasta, kiedy Aleksander minął zieloną tablicę informującą, że zbliżali się do celu podróży. Spojrzał z czułością na Karinę, która wciąż spała, wiercąc się co pewien czas na siedzeniu. Uśmiechnął się i odgarnął włosy z jej czoła. Poczuł ucisk w sercu, zdając sobie sprawę, że za chwilę będą się musieli znowu rozstać. Czy za każdym razem będzie musiał czuć się w ten sposób? Czy za każdym razem będzie musiał tak tęsknić? Nie znał uczucia straszniejszego niż to. Nawet ataki paniki, których tak nienawidził, były do zniesienia, gdy miał ją przy sobie. Nigdy nie chciał, żeby się o nich dowiedziała, ale to nie było coś, co mógł sobie zaplanować. Po prostu się działo, i to zawsze w najmniej odpowiednim momencie. Wstydził się tego, ponieważ stawał się przez to słaby i bezbronny. Nigdy nie chciał, żeby go takim zobaczyła, chciał być dla niej oparciem. Z przerażeniem stwierdził, że przy niej nie panował nad tym, co się z nim działo. W pewnym momencie po prostu zabrakło mu już sił, argumentów i wszystkiego innego, co mogłoby ją zatrzymać i sprawić, by go wysłuchała. Zachodził w głowę, jak mogła tak o nim pomyśleć. Dlaczego tak pokrętnie odbierała wszystko, co dla niej i z jej powodu robił? Kiedy odwróciła się od niego, żeby znowu przed nim uciec, poczuł, że jeśli teraz pozwoli jej odejść, to będzie koniec. Nie potrafił go zdefiniować ani do niczego przyporządkować, ale czuł go tak wyraźnie, jakby zmaterializował się przed nim w postaci wysokiego na kilkadziesiąt metrów muru. Przeraziło go to i kompletnie stracił panowanie nad sobą. To wszystko przygniotło go nagle i nie mógł już powstrzymać łez, które pojawiły się bez ostrzeżenia, a których smak pamiętał tylko z dzieciństwa. Miał nadzieję, że Karina ich nie zobaczyła, ale czegoś takiego nie dało się ukryć. Bał się, że weźmie to za kolejną oznakę jego słabości, których naoglądała się już za dużo w ciągu jednego dnia. Brakowało tylko tego, żeby zalał się łzami i rzucił z pięściami na ten miękki mech pod nogami. Wyobraził to sobie i wywrócił oczami z zażenowania. Mimo wszystko nie żałował tego, co się wydarzyło, ponieważ właśnie to ją zatrzymało. Nie spodziewał się tego, że Karina tak zareaguje, że minie jej cały gniew, którym aż kipiała. Nigdy nie czuł się bardziej spokojny i bezpieczny niż wtedy, gdy znalazł się w jej drobnych ramionach. Co za ironia, że dopiero tysiące kilometrów od miejsca, w którym spędził prawie całe swoje życie, poczuł się tak naprawdę jak w domu. Zajeżdżał właśnie pod jej blok. Zaparkował pod dużym rozłożystym kasztanowcem,

górującym nad większą częścią parkingu. Siedział przez chwilę nieruchomo. Skrzyżował ręce na kierownicy i położył na nich głowę. Poczuł, jak ogarnia go przemożne zmęczenie i smutek. Za chwilę znowu będzie sam. Wziął głęboki wdech i wypuścił głośno powietrze z płuc, po czym dotknął delikatnie ramienia Kariny. – Karina. Jesteśmy już na miejscu. Przeciągnęła się sennie i przetarła dłońmi twarz, po chwili uśmiechnęła się wciąż jeszcze zamroczona snem. – Ale jestem zmęczona – powiedziała. – Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam. – Spojrzała w rozkładane lusterko nad szybą, skrzywiła się, po czym szybko je złożyła. – To był długi dzień – odpowiedział, odwracając wzrok. Tym eufemizmem próbował nazwać tę straszną emocjonalną huśtawkę, jaką sobie zafundowali. – Bardzo długi dzień – powtórzył i uśmiechnął się, a Karina odpowiedziała mu tym samym. – Tak. – Zapatrzyła się przed siebie. – Chyba muszę już iść. – Ocknęła się i zaczęła rozglądać się za swoją dżinsową kurtką, z której zrobiła sobie poduszkę podczas podróży. Kiedy miała ją już w ręku, odwróciła się do niego niepewnie i powiedziała: – Alek, przepraszam za to, co ci dziś powiedziałam. – Zamilkła na chwilę, w oczekiwaniu na jego reakcję. Co miał na to odpowiedzieć? Nie miał jej tego za złe, chociaż jej słowa zraniły go jak cholera. Bardziej zabolało go jednak to, jak przywitała go dziś rano. Po najlepszej nocy w jego życiu nastał najgorszy z możliwych poranków. Jak miał jej wytłumaczyć, że ta cholerna kobieta nic dla niego nie znaczyła? Poprzysiągł sobie, że za wysłanie tego nieszczęsnego SMS-a Magda jeszcze mu zapłaci. – Nie masz mnie za co przepraszać – odpowiedział tylko i przełknął ciężko ślinę. – Mam, i dobrze o tym wiesz – powiedziała zdenerwowana. – Muszę cię przeprosić i podziękować, i nie mów, że nie ma za co. Jest i zawsze będzie – mówiła wciąż wzburzona. Miętosiła nerwowo w ręku kurtkę, przez co wyglądała teraz jak mała, zlękniona dziewczynka. – Przestań, Karina – przerwał jej, czując, że wzbiera w nim dziwna, niemożliwa do opanowania czułość. – Nie dziękuj mi za coś, czego sam chciałem. Chciałem być z tobą i nie możesz mi za to dziękować albo być wdzięczna – powiedział, przyglądając się jej zarumienionej twarzy. – Mówisz tak, bo nie zdajesz sobie sprawy, co dla mnie wczoraj zrobiłeś – powiedziała cicho, nie patrząc na niego. – Jak było mi ciężko… i jak się bałam. – Głos jej się załamał i z oczu poleciały pojedyncze krople, zatrzymujące się na sekundę na jej podbródku. – To, co mi powiedziałeś… nigdy tego nie zapomnę. Aleksander zdawał sobie sprawę, że to, co się teraz działo, było zupełnie wyjątkowe. Karina otwierała się przed nim, i to z własnej, nieprzymuszonej woli. – Nie płacz, proszę – powiedział z czułością, nachylił się i pocałował ją w czoło. – Nie płacz – powtórzył i przytulił ją do siebie. – Nawet nie wiesz… – zawahał się przed tym, co cisnęło mu się na usta, ale w końcu się poddał – …nawet się nie domyślasz, ile dla mnie znaczysz. – Serce zaczęło galopować w jego piersi i ledwie mógł złapać oddech. – Chcę, żebyś wiedziała, że między mną a Magdą niczego nie było. Tylko ten jeden, pierdolony pocałunek, który kompletnie nic nie znaczył. – Karina podniosła głowę z jego piersi i już otwierała usta, żeby coś powiedzieć, ale powstrzymał ją, kontynuując: – I błagam cię, nie powtarzaj, że to nie twoja sprawa. – To było gorsze niż jej wszystkie napady złości razem wzięte. Kiedy była wściekła, przynajmniej wiedział, że wywołuje w niej emocje. Jakiekolwiek

emocje. Karina odsunęła się od niego zakłopotana. Nie był tylko pewien, czy to jego wyznanie tak na nią podziałało, czy może cała ta sytuacja. Miał nadzieję, że jednak chodzi o to drugie. Zaczęła wycierać oczy i szukać chusteczki w torebce. Wyglądała na kruchą i delikatną, ale wiedział, że to tylko pozory. Była silna jak nikt, kogo znał. Przeszła tak wiele, a wciąż się trzymała, nie pozwalając sobie na chwilę załamania. – Muszę już naprawdę iść – powiedziała smutno. – Wiem. Powiedz, kiedy znowu się zobaczymy? – zapytał od razu. – Nie wiem – odpowiedziała. – Muszę odpocząć i ogarnąć się. Ty musisz zrobić to samo – powiedziała ze zmęczonym uśmiechem, dotykając jego wymiętej koszulki. Uśmiechnął się i przytrzymał jej rękę. Splótł jej palce ze swoimi i przyglądał się zafascynowany temu, jak ich dłonie idealnie do siebie pasowały. Nigdy z nikim nie był tak blisko. Nigdy z nikim nie chciał być tak blisko. – Spotkajmy się dziś wieczorem – poprosił, wciąż nie wypuszczając jej dłoni. – O której możesz być gotowa? Nie chciał odchodzić, nie mając pojęcia, kiedy znowu się zobaczą. Miał wrażenie, że kiedy się rozstają, zaczynają działać jakieś dziwne złe moce, które chcą doprowadzić do tego, żeby już nigdy więcej się nie spotkali. To było głupie uczucie, ale przeczucia nigdy nie są podszyte logiką. – Boże – powiedziała przeciągle i wzniosła oczy do góry. – Ty chcesz mnie wykończyć. – Ciebie nie da się wykończyć – powiedział, puszczając do niej oko. – Próbowałem wczorajszej nocy, ale mi się nie udało. – Zaśmiał się głośno. – To chyba z powodu tego wyposzczenia. – Przygryzł wargę, ledwo powstrzymując parsknięcie. Karina otworzyła z oburzenia usta i trzepnęła go pięścią w ramię. Jej policzki przybrały barwę szkarłatu. – Listonosz na pewno by nie narzekał – odcięła się i oboje wybuchli głośnym śmiechem, rozładowując do końca napięcie, które towarzyszyło im od wyjazdu z Warszawy. Karina chciała już wyjść z samochodu, ale Aleksander złapał ją za poły kurtki i ignorując jej skonsternowany wyraz twarzy, przytrzymał na siedzeniu. – A ty dokąd? – Odwrócił ją do siebie i pocałował. Chciał tego, odkąd tylko otworzył oczy, ale wszystko to, co zdarzyło się potem, skutecznie zniweczyło jego plany. Wbił się w jej usta i nie przestawał całować, aż oboje mieli trudności ze swobodnym oddychaniem. Zwolnił i poczuł w ustach jej język, co podobnie jak w nocy, od razu go podnieciło, a Bóg mu świadkiem, nie był to najlepszy moment. W każdej chwili mógł ich ktoś zobaczyć i skandal gotowy. On miał to gdzieś, ale matka Kariny z pewnością by się o tym dowiedziała od jakiejś uczynnej sąsiadki, a on, jako sprawca całego zamieszania, dostałby dożywotni zakaz zbliżania się do jej domu. Tylko czy na świecie istniał jakiś facet, heteroseksualny facet, który mógłby chcieć przerwać coś takiego, nawet za cenę sąsiedzkiego linczu? Jeśli nawet, to z całą pewnością on nim nie był. Ujął jej twarz w obie dłonie, głaszcząc przy tym kciukami płatki jej uszu. Prześlizgnął się ustami na jej podbródek, a potem niżej na szyję. Karina odchyliła do góry głowę i przysunęła się bliżej, napierając na niego swoim ciałem. Nagle syknęła z bólu i odskoczyła od niego jak oparzona. – Co się stało? – zapytał wciąż oszołomiony. – Cholerna skrzynia biegów wbiła mi się w biodro. – Wciąż się krzywiąc, masowała je. Wybuchnął głośnym śmiechem i powiedział, siląc się na powagę:

– Czy to moja wina, że z tego wyposzczenia jesteś w stanie zaryzykować nawet swoją reputację i zdrowie i jesteś gotowa zrobić to w samochodzie, na oczach wszystkich swoich sąsiadów? – Jeszcze raz wymówisz to słowo, a przysięgam, że tego pożałujesz – wysyczała przez zęby. – Które słowo? Wyposzczenie? – powiedział, przeciągając każdą sylabę. – Chciałem się tylko upewnić, że o nie ci chodzi – dodał z miną niewiniątka i znów dostał szturchańca, tym razem w pierś. Karina wyszła szybko z samochodu i wyciągnęła swoją torbę podróżną z bagażnika. Dołączył do niej wciąż rozbawiony. – To o której się widzimy? – zapytał – Nie wiem, czy chcę się z tobą widzieć. Cały czas ze mnie kpisz, a to niedopuszczalne – powiedziała naburmuszona. Obserwował jej wciąż zaczerwienione z podniecenia policzki, na których odcinały się drobne piegi. – Niedopuszczalne, powiadasz – odparł, smakując to słowo w ustach. Nachylił się blisko i szepnął jej do ucha: – Wiesz, co jest niedopuszczalne? – zapytał i nie czekając na jej odpowiedź, kontynuował: – To, że mnie zostawiasz bez mrugnięcia okiem i nic sobie z tego nie robisz, i to, że najprawdopodobniej nie będziesz za mną tęsknić nawet w połowie tak bardzo jak ja za tobą. To, że możesz wytrzymać beze mnie dłużej niż ja bez ciebie. To, niedopuszczalne i niesprawiedliwe i doprowadza mnie do szału. Jej oczy zrobiły się duże jak spodki od filiżanki, otworzyła usta i zamknęła je szybko. Nawet na niego nie spojrzała, tak była zaskoczona jego słowami. Po chwili podniosła głowę, a z jej twarzy, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, zniknął cały wstyd i zakłopotanie. Wspinając się na palce, też szepnęła mu wprost do ucha: – Jednak nie umiesz czytać w moich myślach. To bardzo dobrze, bo przez chwilę myślałam, że tak właśnie jest. – Uśmiechnęła się tajemniczo i dodała po chwili, normalnym już głosem: – Bądź u mnie tak około dziewiętnastej. Nie chcę nigdzie wychodzić. Tym razem, proszę, nie zmuszaj mnie do grzebania w zapasach Marty na czarną godzinę. – Po tych słowach cmoknęła go w policzek, odwróciła się i szybkim krokiem oddaliła się od niego, znikając za drzwiami klatki schodowej. Teraz to on otworzył usta ze zdziwienia i w zwolnionym tempie przetrawiał wszystko, co przed chwilą usłyszał. Kiedy dotarł do niego sens jej słów, uśmiechnął się do siebie szeroko. Ponieważ w żaden sposób nie mógł kontrolować tego, co działo się na jego twarzy, szybko schował się do samochodu, w obawie, że ktoś mógłby uznać go za wariata.

* Ewa przypatrywała się córce z drugiego końca stołu, żując nieśpiesznie kolejne kęsy pieczonego schabu, który przyrządziła na dzisiejszy obiad, a właściwe kolację. Odkąd Karina przekroczyła próg mieszkania, Ewa nie mogła oprzeć się wrażeniu, że jej córka wygląda jakoś inaczej. Niby nic się nie zmieniło, zachowywała się tak jak zwykle, przywitała się z nią, streściła pokrótce pobyt w Warszawie, wskoczyła pod szybki prysznic, a teraz pochłaniała dużą porcję mięsa z ziemniakami, ale w jej spojrzeniu było coś innego. – Dziecko, czy ty nic nie jadłaś przez te dwa dni? – zapytała rozbawiona, gdy Karina sięgnęła po dokładkę wszystkiego. – Nom, nie miałam czasu – powiedziała, nie przestając pałaszować tego, co znajdowało się na talerzu. Ewa uśmiechnęła się na ten widok i nastawiła wodę na herbatę. Cieszyło ją, że ma taki apetyt, ale to oznaczało, że musiała się bardzo przegłodzić, co z kolei nie było dobre. Wyjrzała przez okno i stwierdziła, że chyba wreszcie przyszło prawdziwe lato, na które wszyscy tak czekali. Wiele by dała, żeby zostać dziś w domu z Kariną, którą tak rzadko widywała, chociaż mieszkały razem. Nawet nie wiedziała, co się dzieje teraz w jej życiu. Oczywiście miała pewne podejrzenia, chociaż nie do końca potwierdzone, aż do dzisiaj, kiedy to dowiedziała się, kto towarzyszył jej podczas pobytu w Warszawie i z kim wróciła do domu. Zaczynała się zastanawiać, czy aby ta sprawa z właścicielką mieszkania to nie jakaś wymówka, żeby spędzić trochę czasu sam na sam z tym chłopakiem. Nie, żeby jej to przeszkadzało, Karina była przecież dorosła, ale zabolało ją to, że musiała ukrywać przed nią takie rzeczy. Zresztą lubiła go. Polubiła go od pierwszego wejrzenia, i nie dlatego, że miał po prostu taki sposób bycia, ale dlatego, że dzięki niemu Karina znowu się śmiała. Nie była ślepa, widziała, jak on na nią patrzy, i kiedy dostała SMS-a od Kariny, że może zastać go na kanapie w salonie, była pewna, że zastanie go, ale raczej w jej łóżku. Kiedy okazało się, że rzeczywiście nic między nimi nie zaszło, a właściwie nie zaszło to, czego się spodziewała, jeszcze bardziej go polubiła. Był gotów na spędzenie nocy na niewygodnej kanapie, żeby pobyć chwilę z jej córką, nie oczekując nic w zamian. Ciekawiło ją, czy Karina czuje coś poważnego do tego chłopaka. Chociaż była jej córką, nigdy nie potrafiła odgadnąć jej uczuć. Nie tylko wyglądem przypominała swojego ojca, była równie skomplikowana i tajemnicza jak on. Robiła wszystko, żeby pozbyć się go z życia, wyrzuciła wszystkie zdjęcia, ucięła kontakt z jego rodziną, ale kiedy Karina, dorastając, zaczynała go coraz bardziej przypominać, zdała sobie sprawę, że nigdy tak naprawdę nie będzie mógł zniknąć z jej świata. Musiałaby wyrzec się Kariny, która była jego kopią. Czasami, gdy ona tego nie widziała, przyglądała się jej ukradkiem, próbując przywołać w pamięci twarz byłego męża, który pewnego dnia po prostu zniknął, zostawiając absurdalnie długi list o tym, jak to wszystko go przerosło i że musi się odnaleźć. Nawet teraz, po tylu latach, czuła rozbawienie na myśl o tym zwrocie. Tylko dziś nie było już tego gorzkiego smaku w ustach, dziś ją to po prostu bawiło. – Mamo? – Usłyszała nagle głos córki i wróciła z wędrówki do przeszłości. – Co tam, Kara? – zapytała zaciekawiona, zaglądając do kuchni z przedpokoju, gdzie przed lustrem podpinała swoje ciemne włosy. – Tylko mi nie mów, że chcesz kolejną dokładkę. – Nie. – Usłyszała jej rozbawiony głos. – Chciałabym, żeby Aleksander został dziś u mnie na noc – powiedziała niepewnie. – Masz coś przeciwko? – dokończyła, patrząc jej prosto w oczy. – Nie. Nie mam. Lubię go – odpowiedziała szczerze i wróciła do układania fryzury. – Tylko tym razem możesz nie zastać go śpiącego na kanapie… – Usłyszała z kuchni

i zastygła z wsuwką w ustach – …ale w moim łóżku. Prawie widziała, jak Karina krzywi się, wypowiadając ostatnie słowo. No cóż, chciała, żeby była z nią szczera, i teraz ma za swoje. Uśmiechnęła się tylko. – Dobrze wiedzieć – odpowiedziała, próbując nie dać po sobie znać, że ta informacja lekko ją zszokowała. Nie ta, że jej córka uprawia seks, ale ta, że jej zamknięta w sobie córka mówi o tym, że ma zamiar uprawiać seks. Nie powiedziałaby tego głośno, ale gdyby była teraz w jej wieku i spotkała takiego Aleksandra, to tamtej nocy, której spał na kanapie, no cóż, tamtej nocy spałby w jej łóżku. Oczywiście, gdyby jej matka była równie wyrozumiała jak ona. – Karina, muszę już iść – powiedziała, wchodząc do kuchni. – Dzwoń, jeśli będziesz… miała taką potrzebę – powiedziała z zakłopotaniem, po czym chwyciła torebkę i żakiet i ruszyła do wyjścia, ale po chwili zatrzymała się i odwróciła. – Chyba nie muszę ci mówić o środkach ostrożności? – zapytała, chcąc spełnić swój rodzicielski obowiązek. Karina popatrzyła na nią z politowaniem, uśmiechnęła się i pokręciła przecząco głową. – Ok – przytaknęła Ewa. – W takim razie miłego… wieczora – dodała z uśmiechem i opuściła czym prędzej mieszkanie. * Karina jeszcze długo po wyjściu mamy uśmiechała się na wspomnienie tej zabawnej i jednocześnie żenującej sytuacji, kiedy powiedziała jej, że Alek będzie spał w jej łóżku. Nie miała zielonego pojęcia, jak skończy się ten wieczór, dlatego chciała zabezpieczyć się przed nieprzewidywalnymi sytuacjami, takimi jak nagłe wtargnięcie mamy do jej pokoju. Mama mogłaby wtedy doznać trwałego szoku, przed którym chciała ją uchronić. Zaśmiała się głośno, wyobrażając sobie tę scenę. Otworzyła szeroko szafę, szukając najpierw najładniejszej i najseksowniejszej bielizny, a potem czegoś, co Alek będzie mógł z niej szybko zedrzeć albo bardzo powoli zdjąć. Niech sam zdecyduje. Rzuciła się na łóżko, zakrywając rękoma twarz. Chyba zwariowała, zachowując się w ten sposób, ale odkąd pocałował ją w samochodzie, nie mogła myśleć już o niczym innym. Odliczała godziny, minuty i sekundy do ich spotkania. Zamykając oczy, czuła dotyk jego szczupłych dłoni na twarzy, szyi, talii. Czuła zapach jego skóry, który już na dobre wrył się w jej umysł. Mogłaby go poznać wśród tysiąca innych zapachów. Mogłaby go opisać tysiącem różnych słów, chociaż wiedziała, że i tak żadne z nich nie byłoby wystarczająco dobre. Był synonimem bezpieczeństwa i spokoju, od chwili, w której wziął ją w ramiona w tym małym obskurnym przedpokoju, gdy jej zmęczone serce przygniatał nieznośny ciężar. Mówiła prawdę, że nigdy nie zapomni słów, które jej wtedy wyszeptał do ucha, głaszcząc po włosach. Nawet za sto lat będą dźwięczały w jej uszach jak zaklęcie. Nie wstydziła się przy nim płakać. Prawie jej nie znał, a był gotów rzucić wszystko i jechać do niej, nie mając żadnej gwarancji na to, że go w ogóle przyjmie. Jak mogłaby się go wstydzić po tym wszystkim? Nie wierzyła już, że to wszystko tylko po to, żeby się z nią przespać. Zrobili to, a on wciąż patrzył na nią, jakby była najpiękniejszą istotą na świecie. Dowiedział się o tym, co przeżyła, i ani przez chwilę nie dał jej odczuć, że jest przez to gorsza albo wybrakowana, jak często sama o sobie myślała. Nigdy nie przyznała się do tego głośno, ale była pewna, że nikt już nigdy jej nie zechce i nigdy nie pokocha. Jak ktoś mógłby ją zaakceptować, skoro nie mogła tego zrobić dla samej siebie? Nie potrafiła pogodzić się z tym, co się stało, i z tym, w kogo się przez to zmieniła. Kiedyś była taka beztroska i szczęśliwa. Miała wrażenie, że świat leżał u jej stóp

i wystarczyło się tylko schylić, żeby go dosięgnąć i zamknąć w dłoniach. Skończyła liceum i wybierała się na upragnione studia z ukochanym chłopakiem. To zabawne, ale teraz nie umiała sobie przypomnieć koloru oczu Łukasza, chłopaka, w którym myślała, że jest zakochana. Wiedziała, że są brązowe, jednak nie potrafiła przywołać ich w pamięci. Często ją całował, ale nie miała zielonego pojęcia, co wtedy czuła, nie była nawet pewna, czy jej się to podoba. Rzuciła okiem na swój pokój, pełen fotografii pięknych krajobrazów, zdjęć Mai, mamy, Marty, zdjęć z wakacji. Kiedyś tak lubiła fotografować, ale od dnia, w którym ocknęła się w szpitalu, cała poobijana i otumaniona lekami, nie wzięła do ręki aparatu. Tak jakby chciała samą siebie ukarać za to, co się stało, pozbawiając się możliwości spełnienia swoich marzeń. Miała wrażenie, że wszystko, co kiedykolwiek kochała i co miało dla niej znaczenie, przestało istnieć i już nic nigdy nie sprawi, że będzie szczęśliwa. Aż do tej chwili. Wstała z impetem z łóżka i zaczęła przeczesywać szafę, szukając czegoś, co byłoby idealne na dzisiejszy wieczór. Chciała wyglądać wyjątkowo. Kiedy kończyła makijaż w łazience, usłyszała dzwonek do drzwi. Spojrzała na zegarek – była dokładnie siódma. Wzięła głęboki wdech i podeszła do drzwi wejściowych. Rzuciła jeszcze szybkie spojrzenie w lustro, żeby sprawdzić swoje odbicie. Uśmiechnęła się i otworzyła. Aleksander przywitał ją otwartymi ustami, ale po chwili odzyskał rezon i uśmiechnął się od ucha do ucha, pokazując białe, choć nie do końca idealne zęby. Gdy się tak uśmiechał, wokół jego szarych oczu pojawiły się delikatne zmarszczki i kurze łapki. Znowu wyglądał na szczęśliwego, a to czyniło z jego twarzy przepiękny widok. Karina nie mogła oderwać od niego oczu. Spod krótkiego kucyka wysuwały się jasne kosmyki, opadając na czoło i wywijając się za uchem. Czarne spodnie podkreślały wąskie biodra i zgrabne, długie nogi. Jasnoszary T-shirt z dekoltem w serek odkrywał fragment jego wilczego tatuażu. Pachniał świeżością i wiatrem. – Hej – powiedział wciąż z uśmiechem na ustach i po chwili wyciągnął zza pleców bukiet słoneczników, przewiązanych jedynie czerwonym sznurkiem. – Nie wiedziałem, jakie lubisz. Właściwie nie wiedziałem, czy w ogóle lubisz kwiaty, ale… uznałem, że te pasują do ciebie. – Wręczył jej niepewnie podarunek. – Jeszcze nigdy nikomu nie kupowałem kwiatów, więc nie mam w tym wprawy. – Uśmiechnął się nieśmiało. – Są piękne. – Także się uśmiechnęła i próbowała ukryć to, jak bardzo ją ten gest wzruszył. To nie był dobry moment, żeby znowu się rozkleić. Przyjęła bukiet i zaprosiła go do środka. Aleksander, cały zamieniony w uśmiech, wszedł pewnie do mieszkania. – A tutaj masz wszystko, co udało mi się znaleźć o zombie. – Wręczył jej niewielki, podłużny przedmiot. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że to przenośny dysk. – Nie zrozum mnie źle, wciąż uważam, że to nienormalne, żeby młoda dziewczyna pasjonowała się filmami o żywych trupach, ale nikt nie jest idealny. – Wzruszył ramionami. Karinie na chwilę odebrało mowę, ale postanowiła być twarda i nie dać się ponownej fali wzruszenia, jaka ścisnęła ją za gardło. Stanęła na palcach i po prostu dała mu buziaka. Wilgotnego i ciepłego. Zbity z tropu Aleksander nie zdążył zareagować, a jej udało się wtedy odsunąć. – Wejdź, Alek, a ja wstawię kwiaty do wody – powiedziała i poszła do kuchni, żeby znaleźć jakiś wazon. Chciała też odgonić to dziwne uczucie, które rozmiękczyło ją na dobre. Wzięła kilka głębokich wdechów i skupiła się na kwiatach. Po chwili usłyszała za sobą kroki i poczuła, jak Alek obejmuje ją w pasie i przytula twarz do jej szyi.

– Tęskniłem za tobą – powiedział cicho, a jej zrobiło się na powrót ciepło na sercu od tych słów i gestów pełnych czułości. Już od dawna z nikim nie łączyła jej taka intymna więź i takie intensywne uczucie. Bała się, że strach, który towarzyszył jej każdego dnia, prędzej czy później da o sobie znać i po prostu znowu zmusi ją do ucieczki w panice. Obawiała się, że zrani Aleksandra. To była ostatnia rzecz, jakiej w tej chwili chciała. – Ja za tobą też tęskniłam, ale tylko w połowie tak bardzo, jak ty za mną – odpowiedziała ze śmiechem i usłyszała, że Alek też się śmieje. – Złośnica. – Zapomniałeś dodać, że ruda – powiedziała, wkładając kwiaty do wody, wciąż ciasno opleciona ramionami Aleksandra. – Rudą zostawiam sobie na bardziej ekstremalne sytuacje – powiedział, odsuwając się od niej. – Karina, mam pytanie. – Aha? – odpowiedziała, a w głowie zapaliła się jej czerwona lampka. Jeśli Alek ostrzegał, że ma pytanie, to była prawie pewna, że to pytanie się jej nie spodoba, a jemu z kolei nie spodoba się jej odpowiedź. – Wiem, że nie chciałaś dziś nigdzie wychodzić, ale moja siostra odchodzi od zmysłów, tak bardzo chce cię poznać, a ja jestem jej winien przysługę, więc obiecałem jej, że wkrótce cię przedstawię – powiedział szybko, nie pozwalając jej dojść do głosu. – Dla niej to „wkrótce” nadeszło właśnie dziś – zakończył z zakłopotaną miną, czekając na jej decyzję. – Nie ma sprawy – powiedziała lekko, czując jednak pewien niepokój. – Na pewno? – zapytał czujnie. – Tak. Gdzie mamy się spotkać? Nie wiem, czy nie muszę się przebrać. – Nie musisz. Wyglądasz pięknie. Cokolwiek włożysz, tak właśnie wyglądasz – odpowiedział całkiem poważnie. – Przestań, bo się zaczerwienię – powiedziała, naprawdę czując, że się czerwieni. Aleksander uśmiechnął się radośnie. – Pójdziemy do jakiegoś baru. Powiedziałem Ani, że jak się zgodzisz, dam jej znać, więc właśnie to robię. – Mówiąc to, wyciągnął telefon z tylnej kieszeni spodni i zaczął w nim gmerać, bardzo podekscytowany. – Alek? – zapytała nagle, chcąc wyjaśnić pewną kwestię, zanim skonfrontują się z jego siostrą i jej przyszłym mężem. – Tak? – powiedział, podnosząc głowę znad telefonu. Siedzieli przy kuchennym stole, który według Kariny był najprzytulniejszym miejscem w domu. Zawsze tu podejmowały z siostrą i mamą najważniejsze decyzje i właśnie tu prowadziły wspólne rozmowy, po dłuższych okresach rozłąki. – Co jej o mnie powiedziałeś? Mam na myśli to, jak mnie przedstawisz? – zapytała niepewnie. Bała się go urazić, ale nie chciała, żeby mówił o niej jak o swojej dziewczynie. Jeszcze nie teraz. Zresztą nie była nawet pewna, że właśnie tego chciał. Aleksander popatrzył na swoje ręce, a w jego oczach zaczęły gasnąć, jedna po drugiej, iskry, które lśniły od momentu, w którym pojawił się w jej drzwiach. Wzruszył bezradnie ramionami i popatrzył na nią smutno. – A jak chcesz, żebym cię przedstawił? – zapytał. – Może z imienia? – próbowała zażartować. – Na wszystko inne jest jeszcze za wcześnie – dodała cicho i dotknęła jego ręki. Wsunął swoje palce w jej dłoń i zaczął na jej powierzchni kreślić jakieś znaki kciukiem.

Zaczynała oswajać się z tym uczuciem, które ogarniało ją za każdym razem, gdy trzymał ją za rękę. Ciepło jego dotyku docierało nie tylko do jej dłoni, ale rozchodziło się strumieniami po całym jej ciele, jak rozwidlająca się w kilku kierunkach rzeka. Kiedy była przy nim, już nie marzła. – Ok – powiedział tylko i wstał z krzesła, wciąż trzymając ją za rękę. – Załatwimy to szybko i będziemy robić to, na co tylko będziesz miała ochotę. – Uśmiechnął się, na powrót stając się tym samym Aleksandrem, który wręczył jej wcześniej pęk słoneczników. Pół godziny później stali przy wejściu do parku, czekając na siostrę i przyszłego szwagra Aleksandra. Alek całą drogę nie puszczał jej ręki, co chwilę przyciągał ją do siebie, obejmował i całował, nie zważając na to, gdzie akurat byli albo kto ich obserwował. Było jej z tym dobrze i źle jednocześnie. Miała wrażenie, że ich relacje stawały się zbyt intensywne, a wszystko działo się w zawrotnym tempie. Alek zdawał się nie przyjmować do wiadomości, że wakacje kiedyś się skończą, a oni będą musieli się rozstać i wrócić to tego, co było. Czy celowo to ignorował, aby w pełni cieszyć się chwilą, czy w ogóle o tym zapomniał? Ona nie mogła zapomnieć, a już tym bardziej nie mogła celowo ignorować tego faktu. * Anna po SMS-ie Aleksandra złapała pierwszą bluzkę, jaka wpadła jej w rękę, i przebrała się naprędce. W pośpiechu poprawiała makijaż i po piętnastu minutach była gotowa do wyjścia. James nie musiał robić nic. Wystarczy, że był i rano wziął prysznic. Nawet gdyby go nie wziął, też nie byłoby źle, pomyślała rozbawiona. Kiedy zbliżali się do umówionego miejsca, z daleka rozpoznała swojego brata, a właściwie to ledwie go rozpoznała. Anna nie do końca była pewna, czy wysoki, jasnowłosy mężczyzna, na którego patrzyła, to rzeczywiście jej brat. Wyglądał jak jej brat, miał na sobie ubranie jej brata, ale to wszystko, jeśli chodziło o podobieństwa. Śmiał się głośno i beztrosko, przyciągając do siebie niewysoką, drobną dziewczynę, która stawała na palcach, żeby mógł ją pocałować, co też robił z częstotliwością jednego pocałunku na minutę. Robił to bez skrępowania i jakiegokolwiek zahamowania, tak jakby to była najnormalniejsza rzecz w świecie. Nigdy nie widziała Aleksandra z dziewczyną czy kobietą w takiej sytuacji. Domyślała się, dlaczego nikogo nie dopuszczał do siebie tak blisko, a tym bardziej, dlaczego nie okazywał nikomu w tak jawny sposób swojego uczucia. Alek nigdy niczego nie planował z długim wyprzedzeniem. Do ostatniej chwili nie przedsięwziął żadnych kroków przed rozpoczęciem studiów. Tylko zwykłym zrządzeniem losu dostał pokój w akademiku na tydzień przed rozpoczęciem roku akademickiego. Nigdy o tym nie rozmawiali, ale ona go znała jak nikt inny i rozumiała jego awersję do tego typu, normalnych przecież, czynności. Alek po prostu bał się, że gdy zacznie planować, zacznie przywiązywać się do ludzi, kiedy pozwoli sobie na głębszy oddech, wszystko może się nagle skończyć, a to by go dobiło. Rozumiała go i strasznie mu współczuła. Dlatego teraz patrzyła na swojego młodszego brata, który wyglądał jak najszczęśliwszy człowiek na świecie, i żałowała tylko, że rodzice nie mogą go teraz zobaczyć. Dziewczyna, która mu towarzyszyła, stała teraz tyłem i Anna nie mogła zobaczyć jej twarzy. Jej luźna, bordowa sukienka łopotała na wietrze, odsłaniając jedno ramię. Co chwilę Aleksander przeczesywał dłońmi jej długie jasnokasztanowe włosy, zakładając pojedyncze pasma za ucho. Był dla niej czuły i delikatny. Zdawał się nie zauważać świata, który przebiegał obok niego jak krajobraz przemykający w oknie pędzącego pociągu.

– Look at that – powiedział zaintrygowany James. – What do you think? – I have no idea, but he looks happy – odparła, po czym dodała w zamyśleniu: – I already adore her for that. James przyciągnął ją do siebie blisko i szepnął do ucha, żeby nie zawstydzała Alka i nie przesłuchiwała dziewczyny. Prychnęła, słysząc tę dobrą radę, ale, chociaż nie przyznałaby się do tego głośno, wzięła ją sobie do serca. Kiedy Aleksander ich spostrzegł, pomachał im ręką i szepnął coś do ucha dziewczyny, po czym oboje ruszyli w ich stronę. Ona odwróciła się i w końcu mogli zobaczyć jej twarz. Była ładna, ale nie była najładniejszą dziewczyną, z jaką Anna widziała swojego brata. Zaskoczyło ją to, lecz po chwili zdała sobie sprawę z tego, jak płytkimi standardami się w tej chwili posługiwała, i zrobiło się jej głupio. Zbliżyli się na odległość kilku kroków, a Anna przyjrzała się jej uważniej. Całą twarz miała upstrzoną piegami, najwięcej na lekko zadartym nosie i policzkach. Bystre zielone oczy spoglądały na nich niepewnie, spod długich ciemnych rzęs. Nie ulega wątpliwości, że mogła się podobać. Nawet jej James zmrużył oczy, przyglądając się towarzyszce Alka bez skrępowania. Miała ochotę trzepnąć go po głowie, ale uznała, że mogłoby to dziwnie wyglądać przy ich pierwszym spotkaniu, i postanowiła przełożyć tę czynność do momentu, w którym znajdą się z Jamie’m sam na sam. Alek przywitał się z nimi uśmiechem, który nie schodził z jego ust. – Hello there – powiedział James, nie odrywając oczu od dziewczyny, co sprawiło, że ręka znowu ją zaświerzbiła. – Cześć. – Anna uśmiechnęła się i czekała na to, aż Alek ich sobie przedstawi. Dziewczyna uśmiechała się nieśmiało, spoglądając to na nią, to na Jamesa. Z każdą minutą Anna była nią coraz bardziej zaintrygowana. – Poznajcie się. Karina, to moja siostra, Ania, a to James, mój przyszły szwagier – zwrócił się do dziewczyny. – A to Karina – dodał, zwracając się tym razem do nich. – Myśmy się już poznały dziś rano – powiedziała, nawiązując do ich dzisiejszej rozmowy, kiedy to zamiast jej brata, w słuchawce usłyszała lekko zachrypnięty dziewczęcy głos. Karina kiwnęła głową i uraczyła ją delikatnym uśmiechem, a Aleksander chwycił ją za rękę i ponownie przyciągnął do siebie. Anna zdała sobie sprawę, że ten poniekąd zaborczy gest to nie chęć ochronienia Kariny czy dodania jej otuchy, albo nie tylko to. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że to on potrzebuje otuchy i bezpieczeństwa, dlatego ściska jej dłoń jak talizman, który upewnia go, że tak długo, jak będzie go miał przy sobie, wszystko będzie dobrze. Ogarnął ją irracjonalny strach na myśl o tym, co się wydarzy, gdy skończy się lato i Aleksander będzie musiał wyjechać. Czy złamie mu to serce? A może to uczucie samo się wypali, zanim nadejdzie koniec wakacji? Tak się przecież zdarza. Co cię to obchodzi? Jest dorosłym facetem i sam to ogarnie, pomyślała natychmiast i potrząsnęła głową, aż jej koński ogon zatańczył wokół własnej osi. – What’s wrong, baby? – zapytał Jamie, szepcząc jej do ucha. Pokręciła tylko głową w roztargnieniu i zapytała: – Gdzie idziemy? Karina, zarekomenduj nam coś. – Uśmiechnęła się do niej zachęcająco. – Dobrze, tylko powiedzcie, na co macie ochotę? Chcecie coś zjeść, potańczyć czy po prostu napić się piwa? – spytała, mrużąc delikatnie oczy, które były niespotykanego koloru. – Karina, oni na pewno chcą się schlać na umór, więc nie kłopocz się, wymyślając coś oryginalnego i wyrafinowanego. – Aleksander zażartował i powtórzył to samo Jamesowi po angielsku. Jamie zarzucił mu rękę na ramię i śmiejąc się głośno, powiedział:

– What can I say, he’s right. Anna wywróciła oczami. Ich kontakty zawsze tak wyglądały. Lubiła to, ale ten totalny brak powagi, gdy znajdowali się w swoim towarzystwie, czasami doprowadzał ją do szału. Wyglądało na to, że Karina zastanawia się przez chwilę. W roztargnieniu zaczęła zbierać rozpuszczone włosy i związała je gumką, którą szybkim ruchem ściągnęła z nadgarstka. Anna ze zdumieniem zauważyła, że Karina miała na szyi tatuaż. Mimo tego, że był niewielki, zaskoczył ją ten widok. Nie spodziewała się czegoś podobnego po tej eterycznej dziewczynie. Co innego Alek. Nie potrafiła już wyobrazić sobie swojego brata bez tatuaży. Kiedyś uważała, że przesadza z ich ilością, ale doszła do wniosku, że każdy z nich stał się jego integralną częścią, bez nich byłby niekompletny. Wiedziała, że są odzwierciedleniem tego, co działo się w jego duszy, a czego nie mógł wyrazić słowami. Ich matka nigdy tego nie zaakceptowała. Tak bardzo podjęła się misji ratowania go przed chorobą, że całkowicie przegapiła moment, w którym Alek z małego chłopca przeistoczył się w inteligentnego młodego mężczyznę. Nie zauważyła tego, że zaczął żyć swoim indywidualnym i niepowtarzalnym życiem. Matka nie mogła pojąć, że to życie nie musi odpowiadać jej planom i oczekiwaniom. Aleksander pogłaskał kciukiem wytatuowane miejsce na szyi Kariny, a ona bezwiednie przechyliła głowę w jego stronę. Ta krótka chwila ich czułości była tak intymna, że Anna odwróciła wzrok, czując się jak intruz w ich dwuosobowym świecie. – Wiem, gdzie możemy pójść, i to całkiem niedaleko – powiedziała nagle Karina i wskazała ręką, w którą stronę powinni się udać. Alek, nie puszczając ręki Kariny, odwrócił się do nich i kiwnął głową, zachęcając ich, aby ruszyli za nimi. Uśmiechnął się przy tym tak, że serce Anny na chwilę zgubiło swój rytm, a czas łaskawie zatrzymał dla niej tę chwilę. Tak bardzo chciała, żeby jej brat już na zawsze został w takim stanie. Chciała, żeby obraz Alka bladego, chudego i wiecznie wymiotującego wreszcie zniknął z jej głowy. Ten widok jej brata zmaltretowanego chemioterapią, która pozbawiła go wszystkich włosów i sił, prześladował ją w snach, tych nocnych i tych na jawie. Tak bardzo bała się, że umrze, że w pewnym momencie ten strach stał się nawet gorszy niż to, gdyby naprawdę odszedł. Wstydziła się tych myśli, ale tak właśnie było. Nikt nigdy nie zasłużył bardziej na to, żeby być tak szczęśliwym. Miała tylko nadzieję, że ta dziewczyna, dzięki której on odnalazł swoje szczęście, zrozumie, że ciąży na niej odpowiedzialność, i nigdy go nie zrani. Razem z Jamie’m ruszyli za nimi wąską wybrukowaną ścieżką, która przecinała park na pół. Słońce schowało się już za horyzontem, a wzdłuż chodnika ich drogę zaczęły oświetlać latarnie, zapalające się właśnie jedna po drugiej. Wzmógł się wiatr i zaczął zamiatać wokół ich nóg liście i piasek. – We’d better hurry up. It’s going to be raining soon – powiedział Jamie, spoglądając w niebo, bawiąc się jej kucykiem, który podskakiwał w rytm ich kroków. – Yeah. Surprise, surprise – powiedziała tylko, podążając za nim wzrokiem. Ciemne, ciężkie kłębowiska chmur gnały po niebie, pchane porywistym wiatrem, który dawał im się coraz bardziej we znaki. – Już niedaleko – powiedziała Karina, zatrzymując się, żeby na nich poczekać. Anna znowu zaczęła przyglądać się Karinie ukradkiem. Z każdą kolejną minutą ta dziewczyna wydawała się jej coraz ładniejsza. Może to o to chodzi? Może tak właśnie działa na ludzi?, pomyślała zaskoczona i pociągnęła James’a za rękę, żeby się z nimi zrównać. Nagle Karina zapytała po angielsku, zwracając się do Jamesa: – Do you understand Polish?

– I do understand some of the common words but I think it’s the most difficult language I’ve ever heard – powiedział i po chwili dodał, wznosząc oczy do góry: – I swear to God. – Chyba domyślasz się, jakich słów uczyliśmy go w pierwszej kolejności – stwierdził rozbawiony Alek. – Chciałeś powiedzieć, że ty go uczyłeś – powiedziała Anna i zaczęła opowieść o tym, jak James chciał zrobić wrażenie na jej rodzicach i po prostu przywitać się w ich ojczystym języku. Oczywiście popełnił najbardziej klasyczny błąd i poprosił o pomoc jej nastoletniego brata. Nigdy nie zapomni wyrazu twarzy mamy, gdy James przywitał się, mówiąc bardzo wyraźnie i płynnie, ponieważ długo ćwiczył, „Chuj wam w dupę”. Rodzice jedli właśnie kolację i kiedy to usłyszeli, ojciec pierwszy plunął na odległość wodą, po czym zaczął się śmiać. Matka najpierw zastygła w miejscu, a po chwili też zaniosła się głośnym śmiechem. Śmiali się nie tylko z tego, co powiedział, ale przede wszystkim z wyrazu jego twarzy, bezgranicznego zaskoczenia i braku pomysłu na jakąkolwiek reakcję na tego typu przywitanie. Ona też nie mogła się powstrzymać i dołączyła do rodziców w ich histerycznym śmiechu. Kiedy znaleźli się przed jedną z kamienic przy głównej ulicy, Karina, wciąż ubawiona historią, którą przed chwilą usłyszała, wskazała palcem na drewniane drzwi. – To tu. Można tu zjeść, potańczyć i upić się na umór – powiedziała z uśmiechem i poprowadziła ich wszystkich do środka. Przywitał ich ciemny i chłodny przedsionek, przepełniony zapachem starego drewna. Karina szła cały czas przodem, a za nią Alek, który jak cień nie oddalał się od niej nawet na dwa kroki. Pchnęła kolejne drzwi, które tym razem prowadziły na kręte, kamienne schody, znikające w czeluściach ledwie oświetlonej piwnicy. – Uważajcie, bo są bardzo strome – ostrzegła. – Pójdę przodem. Jak polecisz, to na mnie – powiedział Alek i po chwili dodał rozbawiony: – Masz już w tym praktykę. – Jezuuu! – Karina wyrzuciła do góry głowę i trzepnęła go w ramię. – Czy on tak zawsze ma? – zwróciła się do Anny zmęczonym tonem. – I’m afraid it runs in the family – odpowiedział Jamie, któremu Anna wszystko cicho tłumaczyła. Oczywiście też dostał szturchańca. Właśnie zdała sobie sprawę, że mają z Kariną wspólne upodobanie – używanie przemocy, łagodnej przemocy, w stosunku do swoich mężczyzn. Uśmiechnęła się pod nosem. Weszli ze śmiechem do sali oświetlonej jedynie delikatnymi bocznymi oczkami zatopionymi w ceglanej ścianie. Na każdym z drewnianych stolików stały świece, które tworzyły bardzo romantyczny nastrój. Zaraz przy kontuarze znajdował się niewielki parkiet, pusty w tej chwili. Karina najwyraźniej nie żartowała, mówiąc, że można tu także potańczyć. Z głośników sączyły się jakieś rockowe ballady z lat dziewięćdziesiątych. W tej chwili były zajęte tylko dwa stoliki. Przy jednym z nich siedziały dwie dziewczyny, które na ich widok, a mówiąc ściślej, na widok Jamesa i Aleksandra, zastygły z wymyślnymi drinkami przy ustach i rzuciły sobie wymowne spojrzenia. Gdyby Anna otrzymywała dolara za każdą biedną dziewczynę, która zobaczywszy jej James’a dostawała ślinotoku, byłaby dziś bogatą kobietą. Przy drugim stoliku, w osłoniętym przez kontuar baru kącie, siedziała jakaś para, która, zajęta sobą, nie zwracała uwagi na to, co się dzieje dookoła. Zajęli miejsce przy jednym z wolnych stolików, który znajdował się najbliżej parkietu. Zamówili coś do picia i rozsiedli się na wygodnych, tapicerowanych krzesłach.

– Ania, jak tam promocja nowej książki? – zapytał Alek i wytłumaczył skonsternowanej Karinie, czym zajmuje się Anna. Gdy wspomniał o jej największym sukcesie, jaki odniosła wspólnie ze swoją oficyną, wydając powieść nieznanej nigdzie autorki, Karina aż krzyknęła z niedowierzania. Okazało się, że ją czytała i była nią zachwycona. Nić porozumienia, jaka się między nimi zawiązała, upewniła Annę, że fascynacja Aleksandra tą dziewczyną była jak najbardziej uzasadniona. Aleksander jak zwykle wygłupiał się z Jamesem, ale co chwilę odwracał głowę, spoglądając z nieodgadnionym wyrazem twarzy na Karinę, jakby chciał się upewnić, że wciąż tu jest. Jest tu, nie bój się, Alek, powiedziała Anna w myślach. Była zadowolona z tego spotkania. Karina okazała się miłą, skromną i bystrą dziewczyną, zupełnie inną od tych, które zdarzyło jej się przelotnie poznać, gdy odwiedzała Alka w akademiku. Była trochę skryta i nieśmiała, ale Anna kładła to na karb ich pierwszego spotkania. Anna nie miała dłuższego kontaktu z Alkiem prawie od dwóch tygodni. Przemykał tylko wieczorami, żeby przespać się w swoim łóżku, i znikał bez słowa rano, albo spał tak długo, że wszyscy zdążyli wyjść z domu, zanim się obudził. Wcześniej spędzał całe dnie w domu, ale jego widok, wiecznie nieobecnego, znudzonego i skwaszonego, był jak kamień w bucie. Zdecydowanie wolała go takiego, nawet jeśli miało to oznaczać, że będzie go musiała rzadziej widywać. Kiedy Anna zaczęła opowiadać o postępach w przygotowaniach do ślubu i wesela, Karina zastygła nagle w miejscu, skupiając wzrok, gdzieś za jej plecami. Podniosła ze zdziwienia brwi i przeprosiła ich, wstając nagle od stolika. Alek przytrzymał ją za rękę z pytającym wyrazem twarzy, a ona szepnęła mu coś do ucha i podeszła do jednego ze stolików, przy którym przysiadła jakaś para, bardzo ładna dziewczyna o blond włosach i wysoki, młody mężczyzna, którego twarzy nie widziała ze swojego miejsca. Karina przywitała się z blondynką i wskazała głową w ich stronę. Dziewczyna uśmiechnęła się, widząc Aleksandra, a ten pomachał jej wesoło. Jej brat nie odrywał oczu od dziewczyn aż do momentu, w którym zniknęły za wysokim kontuarem baru. Odwrócił się wtedy do nich i wziął duży łyk piwa. – You made a lot of new friends out here in such a short time – powiedział rozbawionym głosem Jamie. – Accidently they’re all gorgeous – dokończył z dziwnym błyskiem w oku. – Well, you know me – odpowiedział Alek, uśmiechając się, ale nie był to taki sam zaczepny uśmiech jak Jamesa. Wyglądał, jakby nie chciał kontynuować tego tematu. – And what do you think? – zapytał nagle Annę. Założył kosmyk włosów za ucho i czekał na jej reakcję. – I love her – powiedziała poważnie, a Alek rozpromienił się jak mały chłopiec. Jak zdrowy, szczęśliwy mały chłopiec, dodała w myślach. – Yeah. She’s really nice and very beautiful – zadecydował Jamie. – What the hell she sees in you? – dodał ze śmiechem, szturchając Aleksandra w ramię. – No fucking clue – odpowiedział Alek w zamyśleniu, a w jego oczach pojawił się smutek. Anna chciała zrugać Jamesa za takie żarty, ale nie zdążyła, ponieważ wróciła do nich Karina. Usiadła na swoje miejsce, a Alek znowu złapał ją za rękę, co przyjęła z uśmiechem. – A więc Marta jest na randce, hmm? – zapytał zaciekawiony Alek. – Najwyraźniej – odpowiedziała tajemniczo Karina, co zawierało także prośbę o to, żeby nie kontynuować tematu. Aleksander zrozumiał jej niewerbalną prośbę i nie zapytał o nic więcej. Następna godzina upłynęła im w bardzo miłej atmosferze. Anna dowiedziała się, jak Alek

i Karina się poznali, i okazało się, że miała w tym dość duży udział, oczywiście pomijając organizację ślubu w tej okolicy. Gdyby tamtego dnia nie wysłała Aleksandra po odbiór przesyłki do terminala firmy kurierskiej w sąsiednim mieście, nigdy by się nie spotkali. Po raz kolejny Anna zastanowiła się nad tym, jak życiem ludzi rządzi zwykły traf. Jak jedna decyzja, chociażby taka, czy skręcić w lewo, czy w prawo, była w stanie odmienić czyjś los. Nigdy nie wierzyła w przeznaczenie i tego typu romantyczne bzdury, wygadywane przez ludzi, którzy próbowali za wszelką cenę wytłumaczyć albo swoje porażki, albo niewiarygodne szczęście. Wierzyła natomiast w wolną wolę i w to, że jeśli czegoś naprawdę pragniesz, zdobędziesz to, jeśli nie w tym, to w następnym życiu. Dopiero teraz dotarło do niej, o co pytał Alek tamtego dnia, kiedy wrócił do domu cały przemoczony i niewiarygodnie wkurzony. Chciał znaleźć wytłumaczenie tego, co mu się przydarzyło, i zrozumieć, jak powinien postąpić. Wygląda na to, że znalazł odpowiedź na swoje pytanie, pomyślała i z rozrzewnieniem spojrzała na parę siedzącą naprzeciwko niej. Przed dziesiątą zaczęli się już zbierać do wyjścia. Anna zapytała ukradkiem Alka, czy wraca z nimi, ale ten tylko się uśmiechnął i pokręcił przecząco głową. No cóż, nie żeby ją to zaskoczyło, ale chciała się upewnić. Rozumiała go i życzyła mu powodzenia. Kiedy znaleźli się w przedsionku prowadzącym do wyjścia z lokalu, do ich uszu doszedł dźwięk oznaczający ni mniej, ni więcej, tylko to, że na dworze rozszalała się burza. Lało jak z cebra, a oni przecież przyszli tu pieszo. Jamie wzniósł oczy do góry i zaklął siarczyście. Tak jak wszyscy, miał już dość tej pogody, która jak w kalejdoskopie zmieniała się z dnia na dzień, nie pozwalając niczego zaplanować. – What do we do now? – zapytał zrezygnowany James. Nagle Karina podeszła do drzwi, pchnęła je ręką i wyszła na zewnątrz. Najpierw skuliła się pod ciężarem strug deszczu, potem, śmiejąc się głośno, podniosła do góry głowę. – To ciepły deszcz, nic wam nie zrobi – powiedziała, przekrzykując uderzenia pioruna. Jej sukienka była już cała mokra i przylgnęła do niej ciasno. Aleksander patrzył na nią jak zaczarowany. Nie uśmiechał się i nic nie mówił. Nawet się nie poruszył. Tylko patrzył. Jamie wzruszył tylko ramionami i dołączył do Kariny, bardzo zaskakując tym Annę, która wciąż nie mogła zdobyć się na to, żeby zmoknąć do suchej nitki. Nie dane jej było zbyt długo nad tym rozmyślać. James podbiegł do niej i łapiąc ją w pół, przerzucił ją sobie przez ramię i wyniósł na deszcz. Anna pisnęła na cały głos, gdy poczuła strugi wody, które z impetem spadły na jej plecy i wcale nie były tak ciepłe, jak obiecywała Karina. Po chwili zaczęła się śmiać i krzyczeć, próbując wyrwać mu się z mocnego uścisku. Karina chwyciła Alka za rękę i wyciągnęła na zewnątrz. Ten, ciężko oddychając, objął ją w pasie i zaczął całować. Karina wyrwała mu się ze śmiechem i zaczęła uciekać, rozbryzgując kałuże w ciężkich kamaszach. Alek pobiegł za nią, nie zwracając uwagi na grzmoty i błyski, jakie rozszalały się nad miastem. Razem z Jamie’m pobiegli w ich kierunku, śmiejąc się jak dzieci. * Deszcz zalewał jej oczy, a włosy przykleiły się do jej policzków i karku. Biegła wśród błysków i następujących po nich regularnych uderzeń pioruna. Odkąd zaraz po wyjściu z restauracji rozstali się z siostrą i przyszłym szwagrem Alka, nieprzerwanie biegli. Czuła, że nic na świecie nie mogło jej teraz zatrzymać. Jakby to, co się działo na niebie, jej nie dotyczyło, jakby była tysiące kilometrów stąd i nic złego nie mogło się jej przydarzyć. Nic złego nie mogło jej spotkać, bo był z nią Aleksander, a on nie pozwoliłby, żeby stała się jej krzywda.

Czuła się wolna i szczęśliwa, pomimo tego, że zaczynało brakować jej tchu. Zatrzymała się przy jakimś budynku, opierając się plecami o ścianę, i łapała haustami powietrze. Po chwili dołączył do niej równie zdyszany i przemoczony Alek, który chwycił ją w pasie, odgarnął włosy z jej twarzy i zaczął całować, znowu pozbawiając ją oddechu. Błądził rękoma po jej plecach, zsuwając dłonie niżej, na talię, a potem na pośladki. Przycisnął ją do ściany, nie przestając zgniatać jej ust swoimi ustami. Karina objęła go ramionami w pasie i wsunęła ręce pod jego koszulkę. Dotyk jego gorącej skóry podziałał na nią jak narkotyk. Nie mogła przestać go dotykać. Nie chciała też, żeby Aleksander kiedykolwiek przestał dotykać jej. Z przerażeniem stwierdziła, że była gotowa się z nim kochać tu i teraz, w środku miasta, nie zważając na to, czy ktoś ich zobaczy. Alek wyglądał tak, jakby jemu też było wszystko jedno. Podciągnął do góry jej sukienkę i zaczął niecierpliwie przesuwać rękoma po nagich udach. Nagle usłyszeli jakiś śmiech, który dotarł do nich zza rogu budynku, przy którym stali. Zamarli w bezruchu, spleceni ciasno w uścisku, ciężko dysząc. – Powinniśmy już iść. Już niedaleko – powiedziała do niego, obsuwając w dół sukienkę. Zrobiła to w samą porę, ponieważ zza rogu wyszła grupka młodych ludzi, którzy wyminąwszy ich, rzucili się biegiem do zaparkowanego nieopodal samochodu. – Chodźmy – powiedział Alek zachrypniętym głosem i pociągnął ją za sobą, chwytając mocno jej rękę. Pobiegli w kierunku osiedla, na którym znajdował się jej blok, mijając znajomy plac zabaw, gdzie wygłupiali się zaledwie kilka dni wcześniej. Miała wrażenie, że od tego czasu minęły tygodnie albo nawet miesiące. Co chwilę niebo rozświetlały błyskawice, a za nimi nieodłącznie szły w parze ogłuszające grzmoty. Gdy biegiem wpadli pod blaszane zadaszenie bloku, w którym mieszkała, Alek przytrzymał ją za rękę, nie pozwalając jej wejść do klatki schodowej. – Zaczekaj – powiedział zdyszany. Jego do cna przemoczona koszulka zaczęła prześwitywać, pokazując niewyraźne zarysy tatuaży. Karina, odurzona pożądaniem, nie mogła oderwać oczu od tego najseksowniejszego widoku na świecie. Położyła rękę na jego piersi, czując nieodpartą potrzebę dotykania go. – Co się stało? – zapytała nieprzytomnie. – Zanim całkiem stracę rozum i wykorzystasz to później przeciwko mnie – zaczął z delikatnym uśmiechem, oddychając szybko – chcę, żebyś wiedziała, że… to prawda, że spałem z wieloma kobietami, dziewczynami… ale… żadna nigdy nic dla mnie nie znaczyła… ledwie pamiętam ich twarze – przełknął głośno ślinę. – Robiłem to, bo… chciałem o czymś zapomnieć i tylko tak… tylko to pomagało, ale jedynie na chwilę. – Popatrzył na nią z takim smutkiem, że ścisnęło się jej serce. – O czym chciałeś zapomnieć? – zapytała cicho, ale mimo dudniącego o dach deszczu usłyszał jej pytanie. Otworzył usta, ale zamknął je po chwili, nic nie mówiąc. Jego duże, szare oczy wpatrywały się w nią błagalnie. – Powiem ci. Kiedyś ci powiem, ale nie teraz – powiedział z determinacją. – W porządku. Mówimy tylko to, co chcemy. Pamiętasz? – Uśmiechnęła się. Pomimo ciekawości i chęci poznania go w całości, nie mogła wymuszać na nim takich rzeczy. Miał jakąś tajemnicę, której bał się jej wyjawić, a ona rozumiała go jak nikt inny na świecie. Sama przecież skrywała bardzo długo taką tajemnicę, która po pewnym czasie staje się

brzemieniem nie do zniesienia. – Pamiętam, Karina. Pamiętam wszystko – powiedział cicho. Karina odgarnęła mu ręką mokre włosy z czoła i stając na palcach, pocałowała go, ale nie tak jak wcześniej, namiętnie i bez pamięci, tylko delikatnie i z uczuciem. – Chodźmy już, bo znowu któreś z nas się pochoruje – powiedziała, chwyciła go za rękę i poprowadziła za sobą. Kiedy dotarli do mieszkania, Karina zaprowadziła go od razu do swojego pokoju. Wszedł za nią, rozglądając się z ciekawością. – Piękne zdjęcia. Ty je robiłaś? – zapytał naprawdę zainteresowany, ogarniając wzrokiem niewielkie pomieszczenie, pełne osobistych pamiątek Kariny i jej siostry. – Tak. Dawno temu – odpowiedziała krótko i zmieniła szybko temat: – Alek, ściągnij te mokre ciuchy, bo się przeziębisz. Troska o jego zdrowie to tylko jeden z powodów, dla których chciała go jak najszybciej rozebrać. Podeszła do niego od tyłu i ściągnęła mu koszulkę przez głowę. Bardziej domyśliła się, niż usłyszała, że Aleksander się uśmiechnął. Stał nieruchomo, czekając na jej kolejne posunięcie. Długo nie musiał czekać. Dał jej wolną rękę, a ona nie zamierzała tracić ani chwili. Zsunęła z ramion sukienkę i przywarła do jego pleców całym ciałem. Musnęła ustami miejsce, w którym jego anioł rozpościerał olbrzymie skrzydła, i poczuła jak klatka piersiowa Aleksandra zaczęła się gwałtownie podnosić i opadać. Karina objęła go i zaczęła błądzić dłońmi po jego torsie. Alek przytrzymał jej ręce i zaczął przesuwać je w dół, zatrzymując się na sprzączce swojego paska. Poczuła delikatny pas włosów tuż nad sprzączką i przełknęła głośno ślinę. Przejechała delikatnie palcami w tym miejscu, po czym rozpięła pasek, a następnie guziki spodni. Pragnęła go niemiłosiernie mocno, a to pragnienie dodawało jej śmiałości i odwagi, nawet jeśli nie do końca wiedziała, co robi albo co zrobi za chwilę. To było cudowne uczucie. Alek zaczął ciężko dyszeć, kiedy zsunęła powoli jego spodnie, ocierając się piersiami o jego plecy, a potem pośladki i uda. Uwielbiała słuchać jego przyspieszonego oddechu, który potrafiła u niego wywołać najdelikatniejszym nawet dotykiem. W tym momencie wierzyła mu. Wierzyła we wszystko, co usłyszała od niego, zanim weszli do bloku, nawet jeśli były to wierutne kłamstwa. Wierzyła mu, bo tego właśnie chciała i tego potrzebowała. Najbardziej na świecie. Nie wiedziała, co będzie jutro czy za tydzień, ale w tej chwili nic nie było dla niej bardziej prawdziwe niż to, co działo się teraz. Kiedy Aleksander jednym kopnięciem pozbył się spodni, odwrócił się i popatrzył jej w oczy. Przytrzymał jej twarz w dłoniach i pocałował, a ona poczuła w ustach jego gorący język. Niewiele myśląc, zaczęła go ssać i wsunęła mu swój do ust. Alek stęknął z podniecenia. Prześlizgnął się językiem na jej szyję, ramiona, nieprzerwanie całując każdy skrawek jej skóry. Zsunął jej ramiączka stanika, najpierw jedno, potem drugie. Usiadł na łóżku i przyciągnął ją do siebie. Całując jej brzuch, odpiął z tyłu jej stanik i rzucił go na krzesło obok. Karina wsunęła ręce w jego wilgotne włosy, a on zaczął całować, ssać i lizać jej piersi. Odchyliła do tyłu głowę, nie mogąc powstrzymać jęku, jaki wyrwał jej się z ust. Usiadła na nim okrakiem, ocierając się o wybrzuszenie pomiędzy jego nogami. Aleksander zaczął głośno stękać, a ona nie mogła się doczekać, aż zdejmie swoje bokserki, ale mógł to zrobić tylko wtedy, gdy ona z niego zejdzie, co było prawie niemożliwe, ponieważ nie chciał wypuścić jej z ramion. Była tak podniecona, że nie chciała już dłużej czekać i wyrwała się z jego uścisku, co Alek przyjął z rozczarowaniem, ale po sekundzie zrozumiał i wstał pospiesznie z łóżka. Włożył rękę między jej uda i delikatnie dotknął ją przez materiał czarnych, atłasowych majtek. Karina przełknęła głośno ślinę, instynktownie rozchylając uda. Gdyby nie to, że

doskonale wiedział, czego potrzebuje, musiałaby go błagać, żeby nie przestawał jej tam dotykać. Wyczuł, jak bardzo była wilgotna, i mruknął z zadowolenia, przejeżdżając powoli palcem po jej bieliźnie. – Chryste… jesteś taka piękna… jesteś idealna – zamruczał przy jej uchu, a ona uśmiechnęła się, słysząc te komplementy. – Nawet nie zdajesz sobie sprawy… – Nie dokończył, tylko zaczął przesuwać językiem po jej szyi, od czego zrobiła się jeszcze wilgotniejsza między udami. Zamknęła oczy i odchyliła do tyłu głowę, oddychając coraz szybciej. Alek wsunął rękę w jej majtki i zaczął delikatnie ją masować, a ona na chwilę przestała oddychać. Widok jego ręki pod jej bielizną był jak dodatkowy impuls na drodze do jej orgazmu. – Rozsuń szerzej nogi, kotku – powiedział, patrząc jej prosto w oczy, a kiedy wykonała jego polecenie, poczuła, jak wsunął w nią swój palec, co przyjęła z głośnym jęknięciem, ledwie trzymając się na nogach. Alek złapał wtedy jej nieprzytomne spojrzenie i obserwował z uwagą i rosnącym pożądaniem każdy grymas na jej twarzy, gdy wsuwał i wysuwał z niej palec. Po chwili przestał i wrócił do masowania jej łechtaczki. Karina zaczęła głośno stękać, czując zbliżający się szybkimi krokami orgazm. Pocałował ją w tej samej chwili, w której poczuła falę rozchodzącego się po całym ciele gorąca, i ugięły się pod nią kolana. Złapała w pośpiechu za jego bokserki i ściągnęła mu je niecierpliwym ruchem, nie chcąc czekać ani chwili dłużej. Aleksander, wciąż ją całując, sięgnął ręką do swoich spodni, które leżały przy samym łóżku. Nie odrywając od niej ust, wyciągnął z kieszeni portfel, a z niego prezerwatywę. Uśmiechnęła się na ten widok, a Alek otworzył ją zębami i nałożył na penisa. Położył się na plecy i pociągnął ją za sobą. Karina usiadła na nim okrakiem i poczuła, jak Alek wsuwa się w nią, po czym zaczęła nadawać pchnięciom rytm. Robiła to najpierw bardzo powoli, doprowadzając tym jego i samą siebie do szaleństwa, ale po chwili przyspieszyła, czując, że oboje nie są już w stanie dłużej wytrzymać. Źrenice Aleksandra zakryły w całości jego piękne szare tęczówki i w tej chwili patrzył na nią czarnymi z podniecenia oczami. Pomyślała wtedy, że mogłaby już nigdy więcej niczego nie oglądać, gdyby tylko pozwolono jej patrzeć w te bezdenne oczy. Przyciągnął ją do siebie i zaczął całować tak mocno, że zapiekły ją usta. Karina wyłączyła umysł i jeszcze bardziej przyspieszając, poczuła, jak zbliża się kolejny obezwładniający orgazm. Aleksander obrócił ją nagle na plecy i przytrzymując jej nadgarstki nad głową, pchnął ją kilka razy swoimi biodrami i Karina pofrunęła na fali orgazmu, głośno stękając, czego nie była już świadoma. Aleksander doszedł chwilę po niej, nie przestając całować jej po całym ciele. Alek, zmęczony i zdyszany, wysunął się z niej i położył obok ciężko. Przez chwilę leżeli w ciszy, bo też nie potrzebowali żadnych słów. Karina wstała nagle, czując, że musi wziąć szybki prysznic, ponieważ kleiła się od potu, a jej skołtunione włosy mogły doprowadzić do porządku tylko szampon i woda. Aleksander popatrzył na nią niepewnie, nie wiedząc, co się stało. – Dokąd idziesz? – zapytał ,wstając za nią. – Pod prysznic – odpowiedziała, zbierając po pokoju swoje rzeczy. Lubiła porządek, co często wypominała jej Marta, nazywając Perfekcyjną Panią Domu. Nikt nie jest doskonały, pomyślała powtarzając ten sam zwrot, który usłyszała kilka godzin wcześniej, kiedy Alek wręczył jej najfajniejszy prezent, jaki kiedykolwiek dostała. Marta. Doznała szoku, widząc ją na randce z Marcinem, tym samym, który był dobrym kolegą Adama. Od razu zauważyła, jak on na nią patrzył, ale wiedziała też, że Marta nie zwróciła

na niego większej uwagi. A może była tak zajęta sobą i Aleksandrem, że nie zauważyła, jak coś się między nimi zaczęło dziać? Kiedy podeszła do niej, żeby się przywitać, Marta była tak zaskoczona jej widokiem, że początkowo nie wiedziała, jak się zachować. Dopiero po chwili Karina zdała sobie sprawę, że Marta po prostu bała się jej reakcji na to, co powiedziała Aleksandrowi, tym bardziej, że od wyjazdu do Warszawy nie odezwała się do niej. Zrobiło jej się głupio i przykro. Po prostu o niej zapomniała, i to nie pierwszy raz. Postanowiła jej to wynagrodzić i umówiły się na weekend na wsi. Tylko we dwie. Karina stanęła w drzwiach swojego pokoju, wciąż naga, i odwróciła się do skonsternowanego Aleksandra. – Idziesz ze mną czy zostajesz i zamierzasz spać w moim łóżku brudny? – zapytała, marszcząc brwi, co nie pozostawiało złudzeń, jakiej odpowiedzi oczekuje. Pół godziny później leżeli już w łóżku, wpatrując się w siebie w ciemności. Karinie zaczynały zamykać się oczy, ale walczyła z tym, chcąc jak najdłużej cieszyć się tą chwilą. Aleksander oddychał cicho, co chwilę głaszcząc ją po plecach, co sprawiało jej ogromną przyjemność. – Karina? – usłyszała jego cichy szept. – Tak? – Obiecasz mi coś? – zapytał, przysuwając się jeszcze bliżej. – Co takiego? – odpowiedziała zaciekawiona. – Obiecaj, że jak się rano obudzę, wciąż tu będziesz – poprosił. – A gdzie indziej miałabym być? – zapytała zaskoczona. Nigdzie indziej nie chciała się znaleźć bardziej niż tu z nim. – Nie wiem. Po prostu chcę się przy tobie obudzić. Nie chcę, żeby cokolwiek stanęło nam na drodze – powiedział cicho, a jej zrobiło się smutno, kiedy zdała sobie sprawę, że jest tak wiele rzeczy, które mogą stanąć im na drodze. – Obiecaj też, że już nigdy nie spojrzysz na mnie tak jak dzisiaj rano – kontynuował, obejmując ją mocno w pasie. Nigdy nie sądziła, że tak bardzo go tym zrani. Gdyby mogła cofnąć czas, nigdy by się tak nie zachowała. Pozwoliłaby mu się wytłumaczyć i wysłuchałaby go, nawet jeśli to, co miał do powiedzenia, wcale by jej nie uspokoiło. Dałaby mu szansę. Co się jednak stało, już się nie odstanie i muszą sobie z tym poradzić. Karina dotknęła jego twarzy, a potem przeczesała palcami jego jasne, miękkie włosy. – Obiecuję – powiedziała i pocałowała go delikatnie w usta. – Pod warunkiem, że będziesz mnie jeszcze chwilę tak głaskał po plecach – położyła się na brzuchu, dając mu lepszy dostęp do swoich pleców. Alek zaśmiał się cicho i zaczął ją delikatnie gładzić palcami po plecach. Był tak blisko, że jego usta znalazły się przy jej ramieniu, które co chwilę nimi muskał. Było jej tak dobrze, tak ciepło, że po chwili zamknęła oczy i przestając walczyć z sennością, poddała się jej z rozkoszą. * Obudził go głośny dźwięk klaksonu, który brzmiał tak, jakby rozlegał się zaraz przy jego uchu. Aleksander otworzył najpierw jedno oko, potem drugie, oswajając się z nowym otoczeniem. Codziennie budzę się w jakimś innym miejscu. Jak jakaś gwiazda rocka, pomyślał rozbawiony. Z tą różnicą, że on teraz budził się z tą samą osobą u boku. Przetarł oczy dłonią i odwrócił się w stronę śpiącej Kariny, która leżała odwrócona do niego plecami. Była naga pod przykryciem, tak jak on zresztą. W jednej chwili zapragnął

powtórki z wczorajszego wieczora, ale nie mógł przecież jej obmacywać we śnie. Czyżby? Przesunął delikatnie opuszkami palców wzdłuż zagłębienia na jej plecach, a Karina poruszyła się nieznacznie. Wsunął rękę pod kołdrę i przejechał nią po wąskiej talii, a potem zsunął ją na biodro, rozkoszując się dotykiem jej rozgrzanej i gładkiej skóry. W jednej chwili był na nią gotowy. Karina odwróciła się zaspana, w plątaninie swoich długich włosów, uśmiechając się od ucha do ucha. – A więc to dlatego kazałeś mi obiecać, że tu będę, jak się obudzisz – powiedziała sennie. – Nie. Nie dlatego, ale wygląda na to, że budzenie się z tobą przynosi same korzyści – powiedział, składając pocałunek na jej jeszcze zaspanych, ciepłych ustach. Czy było coś lepszego niż obudzić się, mając przy sobie kogoś, kogo nie musiał się krępować albo modlić w duchu, żeby się nie obudziła, zanim nie pozbiera z podłogi swoich rzeczy i nie zniknie pospiesznie z jej domu? Czy istniało coś piękniejszego od widoku zaspanej i rozczochranej kobiety, z którą spędziło się jedną z najlepszych nocy w swoim życiu? Taka sytuacja jak dziś jeszcze mu się nie przydarzyła i uważał, że nie ma nic lepszego. – O czym myślisz? – zapytała, patrząc na niego swoimi bezsensownie zielonymi oczami. To dziwne, ale z każdym dniem jej oczy wydawały mu się coraz bardziej zielone, tak jakby chciały przejść wszystkie odcienie tego najpiękniejszego na świecie koloru. Podłożyła złożone dłonie pod głowę i przyglądała mu się zaciekawiona. – O tym, że jest mi dobrze – odpowiedział zgodnie z prawdą, bo też nie miał powodów, aby kłamać. – Tak dobrze, że to aż straszne – dodał, odgarniając włosy z jej ramion, i po chwili zapytał: – A tobie? – A jak myślisz? – odpowiedziała pytaniem, co wcale go nie zaskoczyło. Nie lubiła mówić o uczuciach, nawet bardziej niż on, i trudno mu było wydobyć z niej jakiekolwiek wyznanie. Wyjątkiem była wczorajsza rozmowa w samochodzie, gdy przyznała się do tego, że jego przyjazd wiele dla niej znaczył. Jeśli naprawdę tak było, to mógłby jechać nawet na koniec świata, żeby z nią być. – Nie wiem, ale mam nadzieję, że jest ci ze mną przynajmniej w połowie tak dobrze jak mnie z tobą – odpowiedział z uśmiechem. – No tak. Ja wszystko czuję tylko w połowie – odpowiedziała nadąsanym głosem i przewróciła się na plecy, podciągając kołdrę pod same pachy. – Nie to miałem na myśli – przytulił się do niej i położył głowę na jej ramieniu. – I dobrze o tym wiesz. Objęła go, gładząc po włosach. Zamknął oczy, wiedząc, że ta chwila nie potrwa długo i zaraz będą musieli wrócić do rzeczywistości. Zanim jednak to się stanie, chciał jak najpełniej się nią nacieszyć i zatrzymać w pamięci wszystko to, co się z nią łączyło, jej zapach, ciepły i spokojny oddech na skórze i to, co czuł w tej chwili, a czego nie mógł w żaden sposób opisać słowami. Przywarł do niej jeszcze ciaśniej, nie zważając na to, że Karina może poczuć jego poranną erekcję. Właśnie takie rzeczy przestawały mieć jakiekolwiek znaczenie, bo przy niej stawały się najnormalniejszą i najnaturalniejsza rzeczą na świecie. – Chce ci się siusiu, czy cieszysz się na mój widok? – powiedziała, jakby czytając w jego myślach, i przygryzła dolną wargę, powstrzymując śmiech. Aleksander wybuchnął głośnym śmiechem, chowając twarz w poduszce. – Chyba obie te rzeczy – powiedział przytłumionym głosem, wciąż z twarzą wciśniętą w poduszkę. Karina objęła jego ramiona i pocałowała delikatnie w szyję.

– To normalne, chyba się nie wstydzisz? – zapytała rozbawiona, utwierdzając go w jego wcześniejszych przemyśleniach. – Wiesz, wczoraj nie wyglądałeś na takiego wstydliwego – dokończyła i przetaczając się przez niego, wstała z łóżka. Obserwował ją, jak wyrzucała z szafy ciuchy w poszukiwaniu tego jednego, idealnego. Nie mógł oderwać od niej oczu. Była tak piękna, że to aż powinno być zabronione. Nikt nie powinien być tak piękny, pomyślał trochę nieskładnie i znowu poczuł, że chce się z nią kochać. Właściwie to w ogóle nie przestał tego chcieć. Podszedł do niej, odwrócił ją, zebrał jej długie włosy, podniósł do góry i rozsypał w powietrzu, obserwując z zachwytem, jak opadają na jej ramiona i plecy. Karina uśmiechnęła się nieśmiało. Tylko ona potrafiła się tak uśmiechać, stojąc nago przed człowiekiem, z którym spędziła noc i który poznał już każdy, nawet najintymniejszy skrawek jej ciała. Właśnie teraz chciał jej powiedzieć to, co wiedział już od dłuższego czasu. To, czego był pewien i to, co ona powinna też już wiedzieć, a przynajmniej się domyślać. Co powinna słyszeć każdego dnia zaraz po przebudzeniu i chwilę przed zaśnięciem. Nie zrobił tego. Nie, kiedy ona nie zna całej prawdy. Jeszcze nie teraz. Pocałował ją miękko i uśmiechnął się. Karina oparła czoło o jego pierś i westchnęła ciężko. – Muszę się zbierać, bo spóźnię się do pracy – powiedziała i odsunęła się od niego. – Jezu, jak mi się nie chce – dodała udręczonym głosem i wyciągnęła z szafy jakiś ciuch. Spojrzała na elektroniczny zegarek, stojący na biurku, i powiedziała z uśmiechem: – Mamy jeszcze jakieś pół godziny, zanim wróci mama – złapała go za rękę, a w jej oczach pojawił się ogień. – Spraw, żeby ten dzień był znośniejszy – poprosiła. – Co tylko zechcesz, kochanie – powiedział całkiem poważnie, używając zwrotu, który niekontrolowanie wymsknął mu się z ust. – Zrobię, co tylko zechcesz – powtórzył i przyciągnął ją jeszcze bliżej do siebie. Karina spoważniała nagle, złapała go za rękę i poprowadziła za sobą do łazienki. Weszła pod prysznic i pociągnęła go za sobą. Odwróciła się tyłem i puściła ciepłą wodę, która zaczęła spływać po jej włosach, ramionach, plecach. Aleksander odgarnął mokre włosy z jej szyi i karku i zaczął ją całować, przesuwając ustami wzdłuż jej delikatnych, szczupłych ramion. Karina podniosła do góry ręce, kładąc je na jego głowie. Zaczął przesuwać językiem po jej ramieniu, jedną ręką złapał ją za pierś. Karina zaczęła ciężko oddychać, co tylko bardziej go podnieciło. Odwróciła się w jego stronę i wspięła na palce, żeby go pocałować. Podniósł ją do góry i oparł plecami o ścianę. Karina objęła go nogami w pasie, ale ponieważ takie pozycje seksualne wychodziły dobrze jedynie na filmach, Alek puścił Karinę, pozwalając jej ze śmiechem ześliznąć się po gładkich płytkach na ścianie. – Akrobatami nie jesteśmy – powiedziała, wciąż się śmiejąc, i zakręciła wodę, której strumień zalewał im oczy. – Tak będzie lepiej. Sięgnęła po jakiś żel stojący na półce i wycisnęła trochę na rękę. Na samą myśl o tym, w którym miejscu na jego ciele zechce mu go rozsmarować, przełknął ciężko ślinę. Nie pomylił się, po chwili Karina dotknęła chłodną ręką czubka na jego penisie i zaczęła kciukiem delikatnie zataczać na nim koła. Otworzył usta, zamknął oczy i przywarł do niej całym ciałem, stękając głośno, a wszystko to w tym samym momencie. Zaczął ją ponownie całować, błądząc rękoma po jej pośladkach, plecach i piersiach. Karina nie przestawała go tam pieścić, a on zapomniał, gdzie jest i jak się nazywa. Z daleka dochodził go jedynie głośny, urywany oddech. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że należał do niego. Był już tak blisko, że w każdej chwili mógł dojść, a nie chciał tego robić bez niej. Złapał ją za rękę i odsunął delikatnie.

– Karina… jeśli nie chcesz, żebym teraz skończył, zatrzymaj się – wysapał jej do ucha, kładąc jej jedną rękę na karku. Karina popatrzyła mu w oczy, nie wypuszczając jego penisa z ręki. – Chcę, żebyś tak skończył – powiedziała wyzywająco, całując go w pierś. – Chcę, żebyś skończył i zajął się tylko mną – znowu go delikatnie musnęła ustami. Nie mógł się ruszyć, słuchając tego, co mówi tym swoim seksownym głosem, od którego prawie doszedł. – W takim razie nie przeszkadzaj sobie – złapał ją za rękę i ponownie nadał tempo jej ruchom. Ponownie przywarł wargami do jej warg, wpychając jej swój język do ust, co przyjęła z cichym jęknięciem. Słysząc to, prawie natychmiast doszedł, a jego ciałem wstrząsnął dreszcz. Widok jego nasienia, które spływało gęstą strużką po jej udzie, był jak wisienka na torcie, który właśnie zjadł w całości. Karina nie wzdrygnęła się ani nie rzuciła od razu pod prysznic, żeby to spłukać. Zaskakiwała go na każdym kroku. Przez długi czas rozmyślał nad tym, a właściwie miał pewność, że musiała mieć jakąś wadę i że na pewno ujawni się właśnie w tej sferze. Mogła, na przykład, być oziębła, zważywszy na to, co ją spotkało, byłoby to całkiem zrozumiałe. Mogła nie przejawiać żadnej inicjatywy, mogła tylko leżeć i oczekiwać, że on załatwi sprawę. Mogła być nieśmiała i nieporadna, może to nie do końca wada, ale pewna trudność. Każdą wadę i każdą niedogodność przygarnąłby jak własne. Ale nie. Mimo niewielkiego doświadczenia i strasznych przeżyć, była najlepszą kochanką, jaką miał w życiu. Może patrzył przez pryzmat tego, co do niej czuł, ale nawet wtedy. Była otwarta, pomysłowa, brała to, czego chciała, i dawała to, czego pragnął. Dzięki niej seks nie kojarzył mu się już z bezdenną pustką i chwilową przyjemnością. Stawał się czymś więcej, czymś głębszym, czego od zawsze potrzebował. Karina popatrzyła na niego z wyczekiwaniem i podnieceniem w oczach. Oblizał wargi i schylił się, żeby wybrać któryś z płynów, ale nie bardzo był zorientowany, co znajduje się w kolorowych plastikowych pojemnikach. Karina uśmiechnęła się i sama wybrała jeden z nich, wyciskając mu go na rękę, a on dał jej z nieskrywaną przyjemnością to, czego tak bardzo teraz potrzebowała. Chwilę po tym, jak wyszli z łazienki, ubrani, ale z wciąż wilgotnymi włosami, w drzwiach stanęła matka Kariny. Zastała ich śmiejących się w kuchni. Weszła po cichu i przywitała się z nimi niepewnie. – Witam – powiedziała znienacka, stawiając zakupy na stole. – Dzień dobry – odpowiedział Aleksander, czując się nagle jak intruz, który rozpanoszył się na cudzej przestrzeni. Był pewien, że matka Kariny domyślała się tego, co między nimi zaszło. Właściwie nie było trudno się tego domyślić, patrząc w ich rozmyte i oderwane od rzeczywistości spojrzenia. Nurtowało go tylko jedno – co o tym wszystkim myśli? Co myśli o człowieku, który sypia z jej córką pod jej własnym dachem? Nawet jeśli miała coś przeciwko, nie dawała tego po sobie poznać. Z półuśmiechem na ustach przyglądała się im ukradkiem. Na wszelki wypadek Aleksander na powrót zmienił się w ułożonego młodego człowieka, za którego chciał przed nią uchodzić, a z którym miał niestety niewiele wspólnego. Karina nie musiała nikogo udawać, więc uśmiechnęła się szeroko i zaczęła wypakowywać zakupy. – Jak ci minęła noc? – zapytała wesoło, cała promieniejąc, co wprawiło go w jeszcze

lepszy humor. – Znośnie, chociaż jestem dziś wyjątkowo zmęczona – powiedziała głosem, który nie pozwalał wątpić w prawdziwość jej słów. – Chcesz kawy i coś do jedzenia czy od razu lecisz do łóżka? – zapytała Karina z troską. – Może zjem coś przedtem – odpowiedziała mama z wahaniem. – Co robicie na śniadanie? – Alek miał właśnie nauczyć mnie, jak zrobić prawdziwy omleta. – Rzuciła mu rozbawione spojrzenie spod długich, ciemnych rzęs. Nie była to do końca prawda, ponieważ nie tyle chciał ją nauczyć, co próbował wytknąć jej błędy w procesie jego przygotowywania. – No więc za chwilę wracam na pyszny omlet na słodko – powiedziała mama Kariny, kierując swą wypowiedź wprost do niego. – Tylko żeby był smaczny i bardzo słodki. – Zaśmiała się głośno, widząc jego spanikowany wyraz twarzy. – No i co narobiłaś, ruda złośnico? – powiedział spłoszonym głosem, kiedy jej matka wyszła z kuchni. – Co, jeśli mi nie wyjdzie i się skompromituję? – dodał, ale jego głos zagłuszył głośny, złośliwy śmiech Kariny. – Lubisz mnie zawstydzać i patrzeć, jak na to reaguję, prawda? – zapytał z wyrzutem, też się uśmiechając. Karina przytaknęła kiwnięciem głowy, zaciskając usta, żeby znowu nie parsknąć. Podszedł do niej i szepnął do ucha: – Następnym razem, kiedy w swoim wyposzczeniu będziesz mnie błagać o… – zerknął spłoszony w stronę drzwi – …interwencję, poważnie się zastanowię, czy przyjść ci z pomocą. Karina najpierw zrobiła nadąsaną minę, a po chwili roześmiała się głośno i przyciszonym głosem dodała: – To najbardziej czcze pogróżki, jakie w życiu słyszałam. – Przygryzła dolną wargę, a on w myślach przyznał jej całkowitą rację. – Zresztą nie ciebie jednego mogę poprosić o pomoc w tej delikatnej sprawie. – Mrugnęła do niego i zabrała się do zaparzania kawy. Aleksandrowi nie spodobała się ta odpowiedź, nawet jeśli była tylko żartobliwym przytykiem, i powodowany jakimś niezrozumiałym strachem, podszedł do niej i objął ją od tyłu w pasie. Karina odwróciła głowę, na tyle, na ile pozwalał jej jego mocny uścisk, i zapytała niepewnie: – O co chodzi? – O nic – powiedział, nie chcąc zdradzić, że na myśl o tym, że w jej życiu mógłby pojawić się ktoś inny, ogarnęła go panika. – Aha – powiedziała nie do końca przekonana. – Pośpieszmy się, bo naprawdę będę musiała niedługo wychodzić – dodała szybko i delikatnie wyswobodziła się z jego uścisku. – Ok. A teraz słuchaj uważnie, bo nie będę powtarzał. – Przeczesał włosy, chcąc odgonić niechciane myśli, i otworzył lodówkę w poszukiwaniu jajek. Niecałe dwie godziny później stali już pod znajomą kawiarnią. Niebo zasnuły szare, gęste chmury, przez które słońce nie miało szans się przebić. Jedynym pocieszeniem był chwilowy brak deszczu. Drogę do jej kawiarni pokonali niespiesznym spacerem. Karina objęła się rękoma i skrzywiła się, patrząc w stronę drzwi lokalu. – Jaka to strata czasu – jęknęła przeciągle. – Powiedz, że się źle czujesz i nie dasz rady dziś pracować – podsunął, chociaż wiedział, że na próżno, bo i tak by tego nie zrobiła. Byli do siebie tak podobni. Oboje ściśnięci w kleszcze nieprzynoszącego żadnych korzyści poczucia obowiązku. Nawet wobec tych, którzy wcale na to nie zasługiwali.

Karina uśmiechnęła się smutno, a on chwycił za poły jej skórzanej kurtki i przyciągnął ją do siebie. Musnął ustami najpierw jej czoło, potem nos, co ją rozbawiło, a na końcu usta, nie zważając na to, że usmaruje się jej błyszczykiem. – Masz takie ładne usta, że nie trzeba ich niczym podkreślać – powiedziała rozbawiona, ścierając delikatnie opuszkiem kciuka lepką maź. – Nigdy nie widziałam, żeby mężczyzna miał takie ładne usta – dodała poważniejąc, a jej palce nie przestawały dotykać jego warg i uśmiechu, który się na nich pojawił. Przytrzymując jej rękę przy wargach, pocałował opuszki jej palców. – Widzisz, jakie masz szczęście, że możesz je całować – powiedział, czując nieodpartą pokusę podrażnienia się z nią, żeby choć trochę poprawić jej humor. – Ja i cały zastęp innych kobiet – odcięła się złośliwie i odsunęła nagle od niego. Alek zastygł w miejscu, a przez jego głowę zaczęły przelatywać jak odrzutowce wspomnienia z tego strasznego poranka, kiedy Karina odczytała SMS-a od Magdy. – Znowu to robisz – powiedział spanikowany. – Wykorzystujesz przeciwko mnie to wszystko, co już się zdarzyło i na co nie mam wpływu – mówił szybko, chcąc się bronić, chociaż sam nie wiedział przed czym. – Nie wykorzystuję, tylko stwierdzam fakt. Chciał ją dotknąć, ale jego ręka zawisła w powietrzu, kiedy za jej plecami spostrzegł znajomą postać. Znajomą i znienawidzoną. Adam stał w bezruchu, przypatrując się im z wyrazem oczu, który Aleksander zakwalifikował jako nienawiść, ale przede wszystkim ból i zawód. I dobrze, może w końcu do niego dotrze, że nie ma szans. – Ktoś na ciebie czeka – powiedział beznamiętnie, nie odrywając od niego oczu. Karina odwróciła się zaciekawiona i westchnęła ciężko. Założyła niewidzialny kosmyk włosów za ucho i kiwnęła głową na przywitanie Adamowi, po czym odwróciła się do Alka i powiedziała cicho: – Alek, idź już, proszę. Spotkamy się po pracy, jeśli będziesz miał czas – powiedziała na jednym, zimnym wydechu. Co za bezsensowny zwrot, „jeśli będziesz miał czas”. Zupełnie jak „jeśli będziesz miał ochotę”, pomyślał i poczuł, jak zalewa go fala frustracji. – Nie – odpowiedział zdecydowanie. – Idź, pogadaj z nim, przecież nie rzucę się na niego. Bez wyraźnego powodu – zaserwował jej zniecierpliwione spojrzenie. – Poczekam tu na ciebie. Jeszcze nie skończyliśmy rozmowy – dodał i usiadł na drewnianej donicy, krzyżując ręce na piersi. Karina prychnęła głośno, ale tym razem się z nim nie sprzeczała, tylko odwróciła się i niepewnie ruszyła w kierunku Adama, który stał teraz przed samym wejściem do kawiarni. * Ostatni raz. Ten jeden, kolejny ostatni raz, powtarzał w myślach Adam, kiedy powoli zbliżał się do kawiarni, w której pracowała Karina. Jego kroki stawały się cięższe, im bliżej był celu. Godzinę wcześniej, gdy siedział w swoim pokoju, powtarzając w myślach za i przeciw tego przedsięwzięcia, czuł się jak oskarżyciel, obrońca i sędzia na własnym procesie. Jak beznadziejnie było się tak użalać nad samym sobą i tym permanentnym odrzuceniem, doprawionym szczyptą, a właściwie garścią upokorzenia, bez którego żadne odrzucenie nie mogłoby się przecież obyć. Odrzucony i upokorzony, wracał jak bumerang w miejsce, z którego został wypuszczony.

Jedyne, co miał na swoją obronę, to nadzieja. Głupia i bezpodstawna. Ale czy nadzieja kiedykolwiek miała jakieś podstawy, nie licząc wiary oczywiście? Tak. Adam wierzył, i wtedy w tym klubie, kiedy zobaczył jej nowy uśmiech, i wtedy, gdy stał w ulewnym deszczu na tyłach kawiarni, dając ujście temu, co tak długo w sobie nosił. Wierzył też wtedy, gdy jeszcze ledwo zdawała sobie sprawę z jego istnienia, zanim przeżyła tę straszną historię, która odebrała jej całe światło. Wierzył, że któregoś pięknego dnia popatrzy na niego inaczej niż do tej pory i da mu w końcu szansę. Szansę na to, żeby ją uszczęśliwił, a wiedział, że mógłby tego dokonać. Gdyby tylko dała mu tę cholerną szansę. Poczuł ucisk w żołądku na widok znajomego szyldu, który dyndając na dwóch luźnych łańcuchach, przywodził mu na myśl szubienicę. Najpierw zobaczył jej brązowe włosy, związane w luźny kok, potem krótką skórzaną kurtkę, a na końcu rękę, która odgarnia jej włosy z twarzy i przytrzymuje do pocałunku. Ostatnie strzępki jego nadziei i wiary zawisły z wybałuszonymi oczami zaraz obok niebiesko-brązowego szyldu. Poczuł się dokładnie tak, jak tamtego długo wyczekiwanego słonecznego dnia, gdy usłyszał „nie chodzi o ciebie”. A o kogo, kurwa, chodziło? Przecież to on tam siedział, to on ją kochał całym sobą i wreszcie to on dowiedział się, że to nic nie znaczy. Ale nawet wtedy miał jeszcze nadzieję. Może nie była tak niewzruszona jak wcześniej, ale nadzieja to zawsze nadzieja, jaka by nie była. Chciał, żeby Karina się dowiedziała, że on wciąż ma tę nadzieję. Bo jeśli nie chodziło o niego, to kiedyś sobie o nim przypomni, a on będzie czekał. Dał się nabrać. Jak zwykle zresztą. „Masz kogoś? Ten koleś z tatuażami?”. „Nie mam nikogo”. Był na siebie zły, że dał się zauważyć, tym bardziej, że to on go zauważył, nie ona. Gdyby zobaczyła go pierwsza, powiedziałby jej wszystko oczami, nie musiałby się w ogóle odzywać. Ale musiałaby go zobaczyć pierwsza. Teraz było już za późno. Widział, jak próbowała ukryć zmieszanie i przygotowywała się w myślach do rozmowy z nim. – Cześć – przywitał się, bo nie wypadało się nie przywitać, nawet jeśli w tym momencie zbierał z ziemi pokruszone w drobny mak serce. – Cześć – odpowiedziała niepewnie, jakby bała się, że ją uderzy. Bardzo go to zdumiało. – Zostawiłaś w samochodzie. – Wręczył jej swój pretekst w postaci okularów przeciwsłonecznych. – Dziękuję – odpowiedziała zaskoczona. Właściwie to wszystko już zostało powiedziane i mógłby po prostu odwrócić się i odejść, ale nogi nie chciały go słuchać. Kogo chciał oszukać? To nie jego nogi tu zawiniły, tylko jej oczy – zielone i proszące o to, żeby jej wysłuchał. Nie chciał niczego słuchać, chciał tylko patrzeć w te oczy, które prześladują go od chwili, w której zobaczył je po raz pierwszy na korytarzu ogólniaka. – Do widzenia, Karina – zmusił się, żeby wymówić jej imię i żeby się wreszcie odwrócić i odejść. – Zaczekaj – prawie krzyknęła. Na co?, pomyślał. Czy potrafiła cofać czas albo wymazywać pamięć? Jeśli tak, to jest na co czekać, jeśli nie, to on chce stąd jak najszybciej zniknąć.

– Nie musisz nic mówić. – Nawet się uśmiechnął. – Rozumiem. – Tak, ale to wcale niczego nie ułatwia, prawda? – zapytała, zaskakując go tym. Oczywiście, że to niczego nie ułatwia, wręcz przeciwnie, wszystko komplikuje. Nie pozwala na wykrzyczenie wstrętnych i gorzkich słów, które zbierały się w równym rządku w jego głowie, gotowe do skoku. Gotowe przynieść mu chwilową ulgę. Chciał, żeby usłyszała, jak naiwna jest, dając się uwieść jak gówniara temu typowi, który nie zasłużył nawet na jedno jej spojrzenie. Chciał, żeby wiedziała, że zanim skończą się wakacje, on zniknie, a w prezencie zostawi jej pokiereszowane serce. Tak jakby nie dość było poranione. Nic nie przyniosłoby mu większej satysfakcji i większego wstrętu do samego siebie, niż wypowiedzenie tego na głos. Tylko jak mógłby wtedy spojrzeć sobie w oczy, gdyby chęć zranienia jej okazała się silniejsza od tego, co do niej czuł? – Sama wiesz. – Uśmiechnął się smutno. Musiała wiedzieć, bo widział to w każdym jej spojrzeniu i geście. Zbliżyła się do niego i ku jego zaskoczeniu, chwyciła go za rękę. – Przykro mi. Mam nadzieję, że mi wierzysz. – Wciąż trzymała go za rękę, a on odwzajemnił ten uścisk, który miał ją upewnić, że jej wierzy. Dlaczego miałby jej nie wierzyć? W tych kilku sekundach była tylko jego i wbrew sobie, pokochał ją jeszcze mocniej. * Odwrócił się i odszedł ze spuszczoną głową, zostawiając ją z trudnym do nazwania uczuciem, które właśnie pojawiło się w jej sercu. Nigdy nie chciała nikogo krzywdzić. Nieprawda. Bywały chwile w jej życiu, że celowo chciała kogoś zranić, ale ta sytuacja to zupełnie coś innego. Nigdy nie chciała skrzywdzić Adama w taki sposób, ale to była droga tylko w jedną stronę, a on przecież zdawał sobie z tego sprawę. Myślała, że skoro już to wiedział, przeboleje to i zapomni. Dopiero dziś uświadomiła sobie, że owo „TO” było czymś więcej niż zwykłym „TYM”, co można przeboleć i zapomnieć. Odprowadziła go wzrokiem tak daleko, jak tylko jego zielony podkoszulek był wciąż dla niej widoczny, i odwróciła się, żeby pożegnać się z Aleksandrem. Podnosząc głowę, napotkała kolejne zbolałe i niedowierzające spojrzenie, wgryzające się w jej umysł, który na spowolnionych obrotach zaczął składać w całość porozrzucane po całej głowie obrazki. – Jak mogłaś? – zapytała Marta, a Karinę przeszyło na wylot lodowate zimno. – Marta… nic nie rozumiesz – powiedziała spanikowana, czując, jak strach zaczyna utrudniać jej zaczerpnięcie każdego oddechu. – Posłuchaj mnie. – Posłuchać cię? – Zaśmiała się, a jej oczy wypełniły się łzami. – Wiesz, chyba nie chcę cię już więcej słuchać… ani na ciebie patrzeć – rzuciła jej w twarz okrutnie i z premedytacją. Karina zrobiła krok w jej kierunku i chwyciła w strachu za jej rękę. Cokolwiek się wydarzy, cokolwiek od niej usłyszy, zatrzyma ją. Nawet siłą. Marta szarpnęła ramieniem, chcąc się uwolnić, ale uścisk Kariny nie zelżał nawet odrobinę. – Puść mnie! – krzyknęła Marta, gubiąc po chodniku łzy. – Nie, dopóki mnie nie wysłuchasz… to nie tak, jak myślisz. – Karina usłyszała w głowie echo słów Aleksandra, które padły w małej, ciasnej kuchni na warszawskiej Woli, i zdała sobie sprawę, jak niemiłosiernie żałośnie musiały w tej chwili zabrzmieć. – Pozwól mi wytłumaczyć – wykrzyczała, wciąż się z nią szarpiąc.

W końcu Marcie udało się wyrwać z jej żelaznego uścisku i rzucić biegiem, zostawiając ją samą sobie. Chciała za nią pobiec, ale ten wysiłek wydawał jej się niemożliwy do podjęcia. Osunęła się na wysoki krawężnik i objęła ciasno rękoma, czując, że za chwilę zacznie tonąć. Już brakowało jej tchu, a ból rozsadzał wnętrzności. Nagle poczuła, jak ktoś ją obejmuje i otula ramionami. Jak ją wyciąga w ostatniej chwili. – Nie martw się, Karina – szepnął przy jej włosach, pozostawiając przyjemne ciepło. – Porozmawiam z nią i wszystko wyjaśnię – powiedział i pocałował ją w czoło. Podniosła oczy i zobaczyła, jak Aleksander znika z zasięgu jej wzroku, opuszczając go biegiem. * Niebo przybierało brunatną barwę, a pędzące po nim stado chmur zaczynało delikatnie przeciekać. Było zimo, ponuro i dżdżyście. I to miało być lato? Marta skuliła się, dostając kolejny raz po twarzy mokrym podmuchem wiatru. Był jak celowo wymierzony policzek. Tylko za co? Zastanawiała się. To nie ona na niego zasługiwała. Szła przed siebie, próbując dostrzec ulice, budynki i punkty orientacyjne, które zaprowadzą ją do bezpiecznego domu. Z trudem jej się to udawało. Przed oczami miała jedynie twarz Kariny, która chwyta za rękę Adama i daje mu w prezencie ten specjalny uśmiech, zarezerwowany dla niewielu ludzi, a on przyjmuje go z nabożeństwem. Marta nie musiała wiedzieć, o czym rozmawiają, nie chciała słuchać wyjaśnień. Była naiwna i ślepa tak długo, że te uczucia całkowicie odebrały jej zdolność postrzegania. Jak mogła nie widzieć tego, jak on na nią patrzy albo jak wymawia jej imię? Była tak ślepa, że równie dobrze mogłaby założyć na głowę papierową torbę i chodzić w niej po ulicy. Jej randka z Marcinem była nieudolną próbą terapii, mającej wyleczyć ją z tego chorego zauroczenia, które na dobre ją skrzywiło. Po tym, co zobaczyła dziś, obawiała się, że już żadna terapia nie będzie w stanie jej wyprostować. Zrobiło jej się niedobrze, a w ustach poczuła gorzki smak, którego jak najszybciej chciała się pozbyć. Była rozczarowana, zbolała, oszukana, ale to, co ją w tej chwili najbardziej przygniatało, to niesamowite wręcz uczucie straty. Straty czasu, straty uczuć i utraty pięknych momentów w jej życiu, które jak stop klatka w filmie zastygły w bezruchu, a ona przechodziła obok, nieświadoma ich istnienia. Boże, tak wiele czasu zmarnowałam. Tak wiele czasu, powtarzała w myślach jak modlitwę. Zbliżała się właśnie do ulicy, przy której spędziła najszczęśliwsze chwile w swoim życiu. Kiedy kończy się dzieciństwo, oddzielone od dorosłości grubą krechą rozczarowań i złych wyborów, kończy się to, co najcudowniejsze. Była pewna, że już nigdy nie zazna takiego spokoju, beztroski i poczucia bezpieczeństwa jak wtedy, gdy siadając na ganku z kubkiem gorącego kakao, zastanawiała się, jak w drodze do szkoły uniknąć spotkania z Tomkiem z sąsiedztwa, który bezapelacyjnie się w niej podkochiwał. Gdy jej furtka znalazła się na wyciągnięcie ręki i wystarczyło tylko uchwycić się jej mocno, aby już nic złego nie mogło się jej przydarzyć, usłyszała za sobą swoje imię. Odwróciła się powoli i zobaczyła go, jak błaga ją całym sobą, łapiąc ciężko oddech. – Nie mam nastroju na rozmowy. Zostaw mnie – powiedziała, nieczuła na jego bezsłowną prośbę. – Wysłuchaj mnie – usłyszała i nagle zapragnęła mieć go tylko dla siebie. Tylko przez chwilę, tylko na kilka sekund, żeby poczuć się tak jak Karina, bezgranicznie

kochana i bezpieczna. Oczy znowu przesłoniły jej łzy, które głośno przełknęła. – Słucham – wytarła ręką oczy. – No słucham – powtórzyła i oparła się o furtkę, zakładając ręce na piersi. Chciała go wysłuchać, bo wiedziała, że on jej nie okłamie, ponieważ ona go też nie okłamała, kiedy przyszedł do niej po prawdę. – Marta, to nie jej wina, że on się w niej zakochał. Uwierz mi, że wszystko, co robiła Karina, robiła dla ciebie – powiedział cicho. – Chciała ci to powiedzieć, ale bała się, że cię zrani – dodał, a ona pomyślała z rozbawieniem, że robimy wszystko, żeby kogoś nie zranić, a na końcu ranimy go jeszcze bardziej. – Wiem, ale to wcale nie sprawia, że czuję się lepiej – powiedziała głosem wyzutym z sił. – To wcale nie znaczy, Alek, że jestem w stanie o tym zapomnieć. – Ona cię kocha – odparł, nie odrywając od niej szarych oczu. – Jesteś jej jedynym stałym punktem w życiu i tylko dzięki tobie się całkowicie nie załamała – dodał, podchodząc jeszcze bliżej, a ona poczuła, jak od jego słów zatrząsł się jej świat. Skąd tyle o nich wiedział? Skąd wiedział to wszystko? – Nie pozwól, żeby takie coś zniszczyło to, co jest między wami – dokończył. Usiadła na niskim murku i podparła rękoma głowę nabrzmiałą od jego ciężkich słów. – Ja… – zawahał się i przełknął głośno ślinę, ale podjął w końcu decyzję. – Ja nigdy nie miałem przyjaciela – przykucnął przy niej i wziął ją za rękę – a były momenty w moim życiu, że oddałbym wszystko, żeby mieć kogoś takiego jak ty albo Karina. – Zburzył tym wyznaniem cały mur, jakim chciała się przed nim odgrodzić. Nie odepchnęła jego szczupłej dłoni, którą wciąż trzymał na jej nadgarstku. Był tak blisko, że czuła jego ciepły oddech na swoim czole, a z nim ciężar tego wyznania. – Spójrz na siebie. – Przejechał wolną ręką w powietrzu, obrysowując jej kształt. – Jesteś mądra, piękna i masz dobre serce. Nie trać czasu ani uczuć na nieodpowiednich ludzi, Marta – dokończył, a ona nie mogąc już powstrzymywać łez, pozwoliła im wolno spływać na policzki, a potem na swoje kolana. – Zasługujesz na kogoś równie dobrego, kto nie będzie cię karmił jakimiś resztkami, tylko da ci wszystko, co ma. Przestań uganiać się za wyobrażeniem człowieka, w którym wydaje ci się, że jesteś zakochana – powiedział pewnie i stanowczo. Popatrzyła na niego, ledwo łapiąc oddech. Jego słowa wywarły na niej takie wrażenie, że nie wiedziała, jak na nie zareagować, przetrawiając je wciąż w głowie. Łzy nieprzerwanie spływały z jej oczu i Marta nie nadążała ich ocierać. Alek przytulił ją delikatnie i pozwolił się uspokoić. Deszcz zaczął przybierać na sile, ale żadne z nich nie zareagowało na to w jakikolwiek sposób. Marta odsunęła się od niego i spróbowała przywołać uśmiech na twarzy. Z dużym wysiłkiem, ale w końcu jej się udało, a Aleksander odwzajemnił go. Z jego włosów i czoła spływała woda, którą wycierał co chwilę dłonią. Chyba nie miał zielonego pojęcia, jak wtedy wyglądał, pomyślała z rozczuleniem Marta. I dobrze, w przeciwnym razie musiałby uważać na każdy swój gest i spojrzenie, inaczej jego intencje mogłyby zostać źle zrozumiane. – Nie martw się, Alek – powiedziała. – Potrzebuję tylko dnia albo dwóch. Muszę pobyć sama. – Wstała, żeby wreszcie przekroczyć magiczną granicę, którą stanowiła furtka jej rodzinnego domu. Odwróciła się jednak, odwlekając ten upragniony moment, i powiedziała: – Ja też ją kocham, jak siostrę, której nigdy nie miałam. Tego się nie da tak po prostu zapomnieć. Zresztą nigdy bym tego nie zrobiła. – Zbliżyła się do niego na wyciągnięcie ręki i pocałowała w policzek. – Musiałeś to wiedzieć, a jednak przyszedłeś. Tylko tyle i aż tyle. Popatrzyła smutno na jego przemoczoną do cna sylwetkę i kolejny

raz poczuła zazdrość. Tym razem podszytą determinacją i mocnym postanowieniem. Postanowiła być szczęśliwa. * Deszcz powoli ustawał, zmieniając się w delikatną, wilgotną mżawkę, która przylepiała się do włosów, ubrania, a nawet powietrza, i żaden parasol czy płaszcz przeciwdeszczowy nie był w stanie jej zatrzymać. Aleksander zmókł doszczętnie i teraz ledwo poruszał nogami oklejonymi mokrymi dżinsami. Był wyczerpany rozmową z Martą i tym, co jej wyznał, wiedział jednak, że zasługiwała na to. Ale zrobił to przede wszystkim dla Kariny. Nie mógł sobie nawet wyobrazić, co w tej chwili czuła. Nigdy nie przypuszczał, że sprawy aż tak bardzo wymkną się spod kontroli. Dramat gonił dramat, a on był w samym środku tego uczuciowego wielokąta. Chciał jak najszybciej znaleźć się przy Karinie, czując narastający niepokój. Nie było jej w kawiarni, nie było jej w domu, nie odbierała telefonu. Zaczął się na poważnie martwić. Kiedy stał przed jej blokiem, nie wiedząc, gdzie mógłby jej szukać, wpadł na ostatni pomysł. Piętnaście minut później wpatrywał się w dobrze mu już znany budynek przychodni weterynaryjnej i modlił się, żeby tam była, w przeciwnym razie wpadnie w panikę, a to nie będzie wesoły widok. Wszedł do poczekalni, czując na sobie spojrzenie starszego mężczyzny z burym kotem na rękach i kobiety trzymającej na smyczy dorodnego owczarka niemieckiego. Zignorował ich i zwrócił się do recepcjonistki, nie tej, którą kojarzył z poprzednich wizyt, ale nieznajomej mu pyzatej dziewczyny o rumianych policzkach. Może to i lepiej, pomyślał. Tamtej, ciemnowłosej, chyba wpadł w oko, a skoro całkowicie ją olał, mogła nie być skora do współpracy. – Przepraszam, macie tu potrąconego psa – odezwał się do dziewczyny. – Ja go przywiozłem jakiś tydzień temu i chciałbym się upewnić czy wszystko z nim ok. – Uśmiechnął się niewinnie. – Hmm, tak. Ma właśnie gościa – odpowiedziała, zaglądając w monitor komputera, jakby miała tam podgląd z kamer na rannego psa i owego gościa. Aleksandrowi kamień spadł z serca, właściwie ledwie się z niego stoczył. Nie usłyszał jeszcze, jak upada na ziemię. Jeszcze nie. Dopóki jej nie zobaczy na własne oczy. – Mógłbym tam wejść? – wskazał głową na drzwi jednego z gabinetów, próbując opanować odruch wtargnięcia tam bez żadnych kurtuazji. Dziewczyna zastanowiła się przez trwającą wieczność chwilę i najprawdopodobniej doszła do wniosku, że nic się nie stanie, jeśli go tam wpuści, bo kiwnęła głową na znak zgody. Aleksander rzucił jej przyjazny uśmiech i poszedł w stronę drzwi, od których nie mógł oderwać oczu ani myśli. Zanim złapał za klamkę, wziął głęboki wdech, po czym wszedł do środka. Rozejrzał się po pomieszczeniu i dopiero wtedy wypuścił powietrze. Dopiero, gdy ją zobaczył. Przykucnęła skulona przy dużym kojcu, wyścielonym zielonym, oblazłym w sierść kocem. Z ruchu jej ramion wywnioskował, że głaska ich biednego, poturbowanego psa. Tak bardzo chciał ją teraz przytulić, ale nie miał pewności, czy Karina właśnie tego potrzebuje. Uderzyła go myśl, że ona naprawdę może chcieć samotności, dlatego nie odbiera telefonu, dlatego uciekła od ludzi, ucieka od niego i chowa się w tym miejscu, a on bezmyślnie włazi z butami w ten jej osobisty świat. Poczuł wstyd i chciał się wycofać do poczekalni, ale kiedy odwrócił się do wyjścia, usłyszał jej głos: – Dlaczego nic nie mówisz? – zapytała spokojnym i obojętnym głosem, po czym odwróciła się do niego, wstając z kucek.

Miała zaczerwienione oczy i rozluźniony kok. – Pomyślałem, że chcesz być sama – odpowiedział cicho i podszedł do niej niepewnie. Dlaczego tak się boję? – pomyślał nagle. Karina usiadła z powrotem na podłodze, opierając się o ścianę. Wyglądała na wyczerpaną i przybitą. Jej jasna cera była w tej chwili jeszcze bledsza, piegi bardziej widoczne. – Odkąd cię zobaczyłam tamtego dnia… – zaczęła, zerkając na psa, a potem znowu na niego – …nigdy nie jestem sama – dokończyła smutno. Usiadł obok niej, tak blisko jak tylko się dało, dotykając swoim udem jej nogi. Bał się jej dotknąć, i tylko w ten sposób odważył się to zrobić. Oparł głowę o ścianę i milczał. Milczał, czekając, aż rozwinie wcześniejszą myśl. Tak bardzo chciał to usłyszeć. Chociaż ten jeden, jedyny raz. Ponieważ wciąż się nie odzywała, zebrał się na odwagę i zapytał: – Dlaczego? Nie patrzył na nią, żeby jej nie wystraszyć i nie speszyć. Powiedz to, poprosił ją w myślach. Ręce zacisnął w pięści i czekał, wpatrując się w zieloną lamperię przed sobą. – Od tamtej chwili… cały czas jesteś ze mną – powiedziała, a on wstrzymał oddech, żeby niczego nie przeoczyć. – Kiedy zamykam oczy, też tam jesteś. Przez ciebie już nigdzie nie jestem sama – kontynuowała tym samym monotonnym głosem, który swoim jednostajnym rytmem mógłby ukołysać go do snu. Aleksander zamknął oczy i objął kolana rękoma. Było tak cicho, że ich oddechy odbijały się echem od ścian, żeby potem wrócić, uderzając w niego z impetem. W uszach dźwięczały mu jej słowa, które tak bardzo chciał usłyszeć i których uchwycił się jak niewidzialnej liny. Żeby nie spaść w przepaść. – A ty jesteś ze mną – odpowiedział prawie szeptem, wciąż bojąc się spojrzeć jej w oczy. Siedzieli tak obok siebie, nie dotykając się, ale będąc ze sobą tak blisko, jak to było tylko możliwe. Popatrzył w jej stronę, przełamując ten lęk, którego nie mógł w żaden sposób wytłumaczyć i okiełznać. Karina wciąż wpatrywała się przed siebie niewidzącym wzrokiem i odezwała się cicho: – Ktokolwiek się do mnie zbliża, ranię go. – Zatrzymała się na sekundę, łapiąc głośno powietrze. – Nie chcę tego, ale to i tak się dzieje. Jego strach przybrał na sile, ściskając mu gardło jej słowami jak w imadle. Chciał jej przerwać, ale nie mógł wydusić z siebie słowa. Właśnie tego się bał. Od chwili, w której przekroczył próg tego gabinetu, właśnie tego tak strasznie się bał. Nie chciał jej dalej słuchać, najchętniej uciekłby stąd albo zasłonił uszy jak dziecko, ale jedyne, co mógł zrobić, to zaciskać coraz mocniej pięści, wbijając paznokcie we własną skórę. – Wiesz, kiedyś tak nie było. – Uśmiechnęła się smutno. – Kiedyś ja taka nie byłam. Lubiłam ludzi i ich towarzystwo, a oni lubili mnie. Nikogo od siebie nie odstraszałam. Aleksandra nie obchodziło, jaka była kiedyś, i miał gdzieś, co było kiedyś. Teraz jest teraz i nie zamierzał pozwolić jej odejść, bo właśnie to próbowała zrobić. Zamierzała odejść, zamierzała go zostawić. Chciał wykrzyczeć na głos, że nie wyobraża sobie takich słów i takiego zachowania, którym mogłaby go od siebie odstraszyć, a jeśli ktoś tak na nią reaguje, to nie jest jej wart. Jeśli ktoś nie potrafi jej zaakceptować dokładnie takiej, jaka jest, to niech idzie do diabła i zrobi miejsce dla kogoś, kto weźmie ją całą, z każdą blizną, każdym gorzkim słowem i sumą wszystkich jej lęków. – Zapomnij o tym, co było kiedyś, i o tym, jaka byłaś – odezwał się wreszcie, żeby przerwać jej pożegnanie, i spojrzał jej w oczy. – Jeśli tego nie zrobisz, nigdy nie zaczniesz normalnie żyć.

– Niektórych rzeczy nie da się zapomnieć, Alek – zaprzeczyła nagle. – Czego bym nie robiła i czego bym nie mówiła, nie jestem w stanie zapomnieć – mówiła dalej, już ciszej i spokojniej. – Wiesz… życie to tylko pojedyncze chwile, a wszystko pomiędzy nimi to nic nie znaczące przerywniki, które łączą je w całość. Tylko te chwile mogą coś zmienić… niekoniecznie na dobre. – Zamilkła, ale po chwili dodała: – To była właśnie jedna z tych chwil i… zmieniła moje życie na zawsze. Odebrała mi… odebrała mi to, kim byłam. Nie jestem już sobą i nie mogę tego odwrócić, choćbym nie wiem jak się starała – dokończyła z bezdenną rezygnacją. Aleksander czuł, że zaraz zwariuje, jeśli czegoś nie zrobi lub nie powie. Zrobiło mu się niedobrze i zerwał się na równe nogi, szurając głośno butami. – Karina, musisz się z tym pogodzić. Po prostu się z tym pogódź. Nie jesteś kimś innym, tylko patrzysz na świat inaczej, a to nie znaczy, że nie jesteś już sobą. – Na powrót przykucnął i chwycił jej drobną, piegowatą twarz w dłonie. – Pogódź się z tym, zaakceptuj to. Pomogę ci. Zrobię, co tylko zechcesz – szepnął przy jej ustach. – Ja… ja już nigdy nie będę mogła… mieć dzieci – powiedziała tak cicho, że gdyby nie obserwował uważnie jej ust, niczego by się nie dowiedział. – Z tym nic nie jesteś w stanie zrobić. – Odwróciła się od niego, patrząc gdzieś w bok. Aleksander przełknął ślinę i ukląkł przed nią, wciąż tak blisko, jak to tylko było możliwe. Co mógł jej powiedzieć? Nie domyślał się nawet, co taka wiadomość może oznaczać dla kobiety. Nawet jeśli wtedy ta informacja nie zrobiła jeszcze na niej takiego wrażenia, bo była młoda i nie myślała o założeniu rodziny, teraz coraz dobitniej zaczynało do niej to docierać i pewnie czuła się przez to wybrakowana. Jak mogła tak nawet pomyśleć? Przecież posiadanie dzieci to nie jedyne dobro i radość. Musi to zrozumieć, a on musi jej to uświadomić. Karina zamknęła oczy i schyliła głowę, chowając ją między kolanami. Aleksander chwycił jej twarz w obie dłonie i podniósł ją na wysokość swojej twarzy. – Otwórz oczy. Spójrz na mnie. Na to nic nie poradzę, Karina – starał się brzmieć zdecydowanie i pewnie. – Ty też nie możesz, ale uwierz mi, to nie jest koniec świata. – Nie mógł się nawet zająknąć, bo mogłaby mu nie uwierzyć. – Bez tego też możesz być szczęśliwa – przytrzymał palcami jej podbródek, kiedy próbowała odwrócić głowę – tylko w to uwierz. Jej oczy nigdy nie były tak zielone, jak w tej chwili. Wpatrywała się w niego, nie dowierzając albo nie wiedząc, jak zareagować na jego słowa. Trwało to kilkanaście sekund, potem położyła głowę na jego ramieniu, a on w końcu przestał się bać. * Niebo było wciąż przesłonięte warstwą burych chmur, które nisko zawisły nad miastem. Miało się wrażenie, że wystarczy stanąć na palcach, a wetknie się rękę w miękki puch. Deszcz zawiesił chwilowo swoją mokrą i wilgotną działalność, czekając zapewne na chwilę, w której będzie mógł bardziej zaszkodzić mieszkańcom tej okolicy. Aleksander czuł się niewiarygodnie zmęczony. Mokre ubranie nieprzyjemnie na nim ciążyło i przyprawiało o zimne dreszcze. Zaczynał się poważnie zastanawiać, czy aby nie pochoruje się przez to. – Musisz ściągnąć szybko to mokre ubranie – powiedziała Karina, patrząc na niego z troską, kolejny raz upewniając go w tym, że potrafi czytać w jego myślach. Szła obok niego, rozchlapując mokre plamy wody na chodniku. Jej kroki, sylwetka schowana pod skórzaną kurtką, a nawet dziwna aura wokół niej były jednym wielkim nieszczęściem. Aleksander mocniej ścisnął jej dłoń, której nie wypuszczał od chwili wyjścia

z przychodni. – Nic mi nie będzie – odpowiedział raźnie, nie chcąc jej martwić. – Mówię poważnie. – Rozchmurzyła się na sekundę, aby go zrugać. – Posłuchaj, tędy będę miała bliżej do domu, a ty natychmiast idź się przebrać – dodała tonem nieznoszącym sprzeciwu i wyrwała swoją rękę z jego dłoni. Zatrzymali się przy rozwidleniu głównej ulicy i mniejszej, biegnącej tuż przy bloku Kariny. Popatrzyła w tamtą stronę tęsknie, tak jakby stamtąd miał nadejść bliżej nieokreślony ratunek. Rozumiał to, mimo wszystko zrobiło mu się przykro. Miał nadzieję, że zechce dziś być z nim, że jego obecność przyniesie jej chociaż odrobinę tego ratunku, za którym tak wyglądała. Ona była tym dla niego, ale nie mógł przecież oczekiwać od niej tego samego. Nawet jeśli bardzo tego chciał. Na razie trzymał się tego, co usłyszał od niej w gabinecie, kiedy nie mogła niczego udawać. Nawet nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo była w środku zraniona i jak było jej ciężko. Wyznała mu, że nie cieszą jej już wszystkie te rzeczy, które kiedyś kochała. Boi się, bo zaczyna zapominać, jak to jest być szczęśliwą i jakim była człowiekiem przed napaścią. Zapomina uczucia, jakimi darzyła ludzi, i czasami zastanawia się, czy niektóre sytuacje w jej życiu zdarzyły się naprawdę, czy tylko je sobie wymyśliła. Aleksander wierzył, że kiedyś będzie w pełni szczęśliwa. Może nie dziś, może nie jutro, ale kiedyś będzie. On w to wierzył i zrobi wszystko, żeby i ona w to uwierzyła, choćby miało mu to zająć wieczność. – Odprowadzę cię – powiedział, a to, co działo się teraz w jego sercu, dało się usłyszeć także w jego głosie. – Mówię poważnie, rozchorujesz się, już cały drżysz z zimna – zaprotestowała, kładąc ręce na jego ramionach. – Chcesz pobyć sama? – zapytał, żeby się upewnić. Przyciągnął ją do siebie za poły kurtki i objął w pasie. – Już ci mówiłam, że nie jestem sama. – Uśmiechnęła się, ale tym razem nie pozwoliła, żeby jej smutek sięgnął tego uśmiechu, który był zarezerwowany tylko dla niego. Przeczesała ręką jego wilgotne włosy, odgarnęła kilka kosmyków z czoła, zatrzymała dłoń na jego policzku i szepnęła: – Dziękuję. – Pocałowała go w usta, długo i delikatnie. Przycisnął się do niej tak mocno, jak to tylko było możliwe, nie robiąc jej przy tym krzywdy. Położył głowę na jej ramieniu i zatopił twarz we włosach, wdychając głęboko ich zapach, żeby został z nim jak najdłużej. Tak bardzo nie chciał się teraz z nią rozstawać. Bał się spędzić nawet jedną noc w samotności. Gdyby mógł, wykrzyczałby to na całe gardło. Ale nie mógł. Nie chciał dodawać jej kolejnych zmartwień, tym bardziej ze swojej strony. Jedyne, co mógł w tej chwili zrobić, to odwrócić się i odejść. – Jeśli będziesz czegoś potrzebowała… Jeśli będziesz potrzebowała mnie – pomyślał – zadzwoń, nieważne, jaka będzie pora dnia albo nocy… – Zawahał się. – Po prostu do mnie zadzwoń. Karina pokiwała głową, a on wypuścił ją z ramion i pozwolił odejść. Obserwował jej drobną postać, która pod wpływem dzisiejszych przeżyć stała się jeszcze mniejsza. Już za nią tęsknił, chociaż nie zniknęła mu jeszcze z oczu. Po plecach przebiegł mu kolejny dreszcz, który był ewidentnym sygnałem, że najwyższa pora wracać do domu.

* W domu panowała cisza, zakłócona jedynie pogłosem dźwięku z telewizora, który dochodził z salonu. Karina zrzuciła mokre buty i kurtkę i od razu schowała się w swoim pokoju. Nie chciała, żeby mama zobaczyła ją w takim stanie. Przebrała się szybko i weszła do salonu, próbując opanować uczucie beznadziei, jakie ją w tym momencie przytłaczało. Jej mama siedziała z podkulonymi nogami, przykryta do pasa wełnianym kocem, i w znudzeniu przerzucała kanały pilotem. Wyglądała na kruchą, delikatną i bardzo samotną. Na ten widok Karinie ścisnęło się serce. Całe życie była sama. Teraz, kiedy obie z Mają praktycznie wyprowadziły się z domu, została totalnie sama. Tak wiele wycierpiała z jej powodu. Zalała ją fala współczucia i miłości. Podeszła do niej i nie odzywając się ani słowem, położyła się na kanapie, kładąc głowę na jej kolanach. Mama, zaskoczona jej zachowaniem, w pierwszej chwili zastygła w miejscu, a potem odgarniając włosy z jej czoła, zapytała: – Karuś, co się stało? Nie mogła się odezwać, bo to oznaczało, że wybuchnie długo tłumionym płaczem. Na nic zdały się jej zaciśnięte szczęki i mocne postanowienie. Schowała głowę w wełnianym kocu, którego zapach przywodził jej na myśl dzieciństwo, i wybuchła głośnym szlochem. – Co się stało, Karina? – zapytała przerażona mama, wciąż gładząc ją po włosach. Nie była w stanie dłużej tego w sobie cisnąć i powiedziała jej wszystko. Prawie wszystko. Powiedziała o Adamie, o jego wyznaniu, o Marcie i jej uczuciu do niego, o dzisiejszym nieszczęśliwym zbiegu okoliczności i w końcu o tym, jak Aleksander pobiegł za Martą, żeby jej wszystko wytłumaczyć, kiedy ta nie chciała jej wysłuchać. Mama przez cały czas słuchała jej uważnie, a na koniec pocałowała ją w czoło i przytuliła. Tak jak wtedy, gdy była małą dziewczynką, w którą się zmieniła na te kilka chwil. Niczego bardziej teraz nie pragnęła. – Wszystko będzie dobrze – szepnęła mama cichym, kojącym głosem. – Marta musi po prostu się z tym oswoić. Przejdzie jej, jak zawsze. – Alek powiedział, że Marta chce przez kilka dni pobyć sama, ale boję się, że mi nie wybaczy – powiedziała Karina, pociągając nosem. – Dlaczego miałaby ci nie wybaczyć? Zresztą nie ma czego. Przecież nie jesteś winna temu, że ten chłopak się w tobie podkochiwał – kontynuowała mama spokojnym głosem, którym utulała jej żal. – Chciałaś po prostu zaoszczędzić jej rozczarowania – dodała po chwili, gładząc ją cały czas po włosach. – Mam nadzieję, że to zrozumie. – Karina położyła się na poduszce, czując straszne zmęczenie i senność. – Jesteś głodna? – zapytała mama z troską. – Może zrobię ci gorącej herbaty, żebyś znowu się nie pochorowała? – Nie. Chcę tak po prostu poleżeć i popatrzeć na telewizję. – Przysunęła się bliżej mamy i znowu położyła głowę na jej kolanach. – Dobrze, Karuś. Poleż sobie – powiedziała cicho, a po chwili odezwała się ponownie, tym razem niepewnie, delikatnie dobierając słowa: – Wiesz, Aleksandrowi chyba rzeczywiście na tobie zależy… – Przerwała. – A tobie na nim? Aleksander to jedyny temat, którego nie chciała z nią ani z nikim innym poruszać. Aleksander był jej najbardziej osobistą sprawą i należał tylko do niej. Wzruszyła ramionami i powiedziała:

– Mamo, on mieszka w Kanadzie… – W jej głosie pojawiło się takie samo zmęczenie, jak to, które ogarnęło jej ciało i duszę. – Jakie ma znaczenie, czy mi na nim zależy? Karina miała wrażenie, że mama chciała coś dodać, ale na szczęście powstrzymała się przed tym. Kontynuowanie tego tematu nie miało sensu. Żadnego sensu. Naciągnęła wyżej koc i zamknęła oczy. Kiedy zapadła noc, Karina, leżąc już w swoim łóżku, czuła się w nim obco i samotnie. Minęły dwie godziny, a sen nie przychodził. Tak bardzo pragnęła wpaść w tę bezdenną dziurę i zapomnieć o tym, co się dziś zdarzyło, o zbolałych oczach Marty, zawodzie Adama i jej własnym strachu, kiedy wyznała wszystko Aleksandrowi. Jej całkowita szczerość była ostatnią deską ratunku, jakiej się uchwyciła. Miała nadzieję, że to go od niej odepchnie, odstraszy. Miała nadzieję i jednocześnie strasznie się tego bała. On nie odsunął się od niej i wciąż patrzył na nią w taki sam sposób. Jakby była najcenniejszą rzeczą, jaką posiada. Pomimo tego, że chciała jak najszybciej znaleźć się w domu i pobyć w samotności, teraz żałowała, że nie pozwoliła mu zostać. Widziała, że całym sobą ją o to prosił, a ona go zignorowała i jak zwykle poszła egoistycznie za swoim instynktem. Może on też mnie potrzebował? O tym nie pomyślała. Wstała nagle i wyszukała w ciemności telefon, który zostawiła na stoliku obok łóżka. Bez zastanowienia napisała wiadomość: Śpisz, Alek? Chociaż domyślała się odpowiedzi, musiała zapytać. Wiadomość zwrotna przyszła natychmiast. Nie śpię, Karina, i chyba nie dam rady dziś zasnąć. Jak się czujesz? Tak bardzo chciała być teraz przy nim i sprawić, by nie czuł się tak nieszczęśliwy, jak dało się wyczytać w tych dwóch krótkich zdaniach, które były tym nieszczęściem wręcz przesiąknięte. Myślę o tym wszystkim, co się dziś wydarzyło… i źle mi z tym. A Ty? Nie rozchorowałeś się po tym przemoknięciu? Zamknęła oczy i zobaczyła jego piękny uśmiech, szare oczy. Słyszała jego głos i czuła dotyk, tak jakby był tuż obok. Boże, tak bardzo chcę, żeby tu był. Po co się oszukuję, po się zadręczam? – myślała, zaczynając się nienawidzić za to, że nie pozwoliła mu zostać. Z każdą chwilą bardziej go potrzebowała. Telefon zaświecił się, informując o kolejnej wiadomości. Nie jestem chory, ale bardzo za Tobą tęsknię. Chciałbym Ci jakoś pomóc, żebyś mogła o tym wszystkim zapomnieć, chociaż na chwilę. Karina wpatrywała się w tego SMS-a jak zahipnotyzowana. I po jaką cholerę tak bardzo uparła się, żeby tej nocy spali w oddzielnych domach, oddzielnych łóżkach, skoro jedyną rzeczą, jakiej oboje pragnęli od pierwszej chwili, to być ze sobą.

Ja też za Tobą tęsknię, Alek. Spotkajmy się, nieważne gdzie i jak. Kilka sekund po tym jak wysłała do niego wiadomość, jej telefon rozbłysnął regularnym, pulsującym światłem. Karina odebrała natychmiast. – Tak? – Gdzie chcesz się spotkać? Mogę do ciebie przyjechać, jeśli nie sprawię ci tym kłopotu. – Usłyszała jego przyspieszony oddech i niski głos i od razu poczuła, że świat zaczyna wracać na właściwe tory. – Nie, Alek, nie sprawisz mi kłopotu. Czekam na ciebie – powiedziała cicho. – Będę za dziesięć minut – odparł i się rozłączył. Nigdy w jej życiu dziesięć minut nie trwało tak długo. Kiedy Aleksander stanął w jej drzwiach, była pewna, że nie ma na świecie osoby, z którą chciałaby być w tej chwili bardziej niż z nim. Wyglądał, jakby naprędce złapał przypadkowe ciuchy, żeby tylko nie wybiec z domu w samej bieliźnie. Jego włosy, które miały tendencję do falowania, sterczały teraz na wszystkie możliwe strony. Złapała go za rękę i wciągnęła do swojego pokoju. Stali naprzeciwko siebie chyba dwie sekundy, po czym rzucili się sobie w ramiona i zaczęli całować, jakby od tego miało zależeć ich życie. Bo właśnie tak było. Jej życie było w jego rękach, a jego leżało u jej stóp. – Myślałem, że już nigdy nie zadzwonisz – wyszeptał pomiędzy pocałunkami. – Nie wiem, co bym zrobił, gdybyś nie zadzwoniła – dodał spanikowany i przywarł do niej jeszcze mocniej. Mówił z dziwnym przerażeniem w głosie, które odbijało się na jego twarzy i przekładało na ruchy, które stały się nerwowe i chaotyczne. Patrzył na nią jak przestraszone zwierzę, złapane w potrzask. Nie powinien się tak bać, dlatego ponownie zaczęła go całować i przyciskać do siebie z całej siły, chcąc dać mu poczucie bezpieczeństwa. Po chwili, kiedy ich pocałunek stał się delikatniejszy i łagodniejszy, a Alek powoli się uspokajał, oderwała się na moment od jego ust. – Połóżmy się. Już późno – powiedziała i zaczęła go pomału rozbierać, czemu poddał się bezwiednie. Nie chodziło jej o seks, chciała po prostu, żeby koło siebie zasnęli. Karina zgasiła światło i pociągnęła go za sobą do łóżka, które bez niego było beznadziejnie puste i zimne. Aleksander, wciąż milcząc, objął ją w pasie i przylgnął do niej jak część jej ubrania. Odwróciła się w jego stronę i pocałowała w usta. Patrzył na nią w ciemności najpiękniejszymi oczami na świecie i chociaż nie widziała ich wyraźnie, wciąż czuła, że czai się w nich strach. – Tęskniłam za tobą od chwili, w której straciłam cię z oczu – powiedziała cicho, chowając się w jego dłoni, którą gładził jej ramię. – To dlaczego nie chciałaś, żebym z tobą został? – zapytał zdziwiony, naciągając na siebie wyżej przykrycie. Schowali się teraz w tunelu powstałym z kołdry i ich ciał, ogrzewając się nawzajem. – Chciałam… po prostu dowiedzieć się, czy potrafię… – ucichła, zdając sobie sprawę, że właśnie o to chodziło – czy potrafię wytrzymać bez ciebie chociaż jedną noc – dokończyła zawstydzona. – I? – zapytał z niecierpliwością. Zaśmiała się cicho. – A jak myślisz? – odpowiedziała, wciąż rozbawiona jego brakiem domyślności. – Na co

to wygląda? – Czyli mam rozumieć, że też nie możesz beze mnie zbyt długo wytrzymać? – W jego głosie pojawiła się nuta triumfu, ulgi i przede wszystkim radości. – Noo – powiedziała, udając znużenie, ale w ciemności obdarzyła go szerokim uśmiechem. Od razu się rozluźniła, kiedy wiedziała, że jest blisko. Wciąż ciążyły jej zdarzenia z całego dnia, ale teraz przynajmniej miała pewność, że nie jest z tym sama. Jego obecność ujmowała jej zmartwień, tak jakby wziął je na siebie, co w pewnym sensie było prawdą, kiedy pobiegł porozmawiać z Martą. Nie znała dokładnie przebiegu rozmowy, ale czuła, że dużo jej w tym pomógł. – Chciałem tylko to usłyszeć – powiedział cicho, tuż przy jej policzku. – Chciałem się upewnić, że nie tylko ja zwariowałem – kontynuował szeptem, a jego słowa usiadły jej na ramieniu i ogrzewały twarz i szyję. – Nie, Alek, nie tylko ty – odpowiedziała i wsunęła rękę pod jego podkoszulek, a on wzdrygnął się, kiedy dotknęła jego pleców. – Ale masz zimne ręce. – Wziął jej dłonie w swoje i pocałował palce, a potem wnętrze dłoni i z powrotem wsunął je sobie pod koszulkę. Pogłaskał jej policzek, szyję i zatrzymał dłoń w tym miejscu, gładząc kciukiem linię jej podbródka. – Nie rób tego więcej. Nie torturuj mnie w ten sposób – powiedział całkiem poważnie. Nie musiała pytać, o co mu chodziło. – Nie będę – obiecała i jemu, i przede wszystkim sobie. – Dobrze – powiedział, głośno przy tym wzdychając. Po chwili odezwał się znowu: – Karina? – Hmm? – zamruczała. – Chciałbym ci zadać pytanie, a właściwie prosić cię o coś – powiedział niepewnie. Zabrzmiał tak, jakby miał zamiar się jej oświadczyć. Bardzo ją to rozbawiło i zaczęła się głośno śmiać. Aleksander skonsternowany podniósł się na łokciu i popatrzył na nią, jakby zastanawiał się, czy aby przypadkiem nie oszalała. – Czemu się śmiejesz? – zapytał. – Czy tak odreagowujesz stres, czy powiedziałem coś strasznie śmiesznego, hę? – dodał, teraz sam rozbawiony, gdy nie mogła powstrzymać trochę histerycznego chichotu. – No powiedz mi, o co chodzi? – potrząsnął nią za ramię. – Słucham – powiedziała ze łzami śmiechu w oczach. – O co chciałeś mnie poprosić? – Wariatka – zawyrokował. – Chciałem cię zapytać, czy pójdziesz ze mną na to wesele? – powiedział trochę niepewnie, jakby bojąc się jej reakcji, której nawet ona sama nie mogła do końca przewidzieć. – Hmm – zastanawiała się przez chwilę. – No i? – ponaglał, a kiedy wciąż się nie zdeklarowała, powiedział: – Jeśli nie lubisz takich imprez, to ok. Jakoś się przemęczę. Pomyślałem tylko, że… – zamilkł skrępowany, a Karina zdecydowała, że nie może go już tak dłużej dręczyć. – Nie darowałabym sobie, gdybym nie mogła zobaczyć cię w garniturze – powiedziała, wciąż rozbawiona. – Naprawdę pójdziesz? – zapytał z niedowierzaniem i ekscytacją. – Pójdę, jeśli tego chcesz. Alek pocałował ją w usta, cały szczęśliwy, co było wyraźne nawet teraz, gdy skrywała ich ciemność. Aż do tej chwili nie zdawała sobie sprawy, że jej zgoda tak wiele dla niego znaczyła. Gdyby wiedziała, nie drażniłaby się z nim w ten sposób. Przejechała z czułością po jego roztrzepanych włosach, zatapiając palce w ich miękkości. Chciała, żeby był szczęśliwy, i nawet

nie wiedziała, że tak drobne rzeczy mogą tego dokonać. – Właśnie tego chcę, Karina. Chcę tego i wielu innych rzeczy, ale każda z nich jest związana z tobą – powiedział nagle. – Doprawdy? Co na przykład? – zapytała wbrew temu, co podpowiadał jej instynkt i zdrowy rozsądek. Aleksander milczał kilkanaście dobrych sekund, najpewniej zastanawiając się, jak to ubrać w słowa, zanim postanowił się odezwać. – Karuś – zaczął, nieświadom tego, że użył zdrobnienia, którym nazywała ją tylko jej mama. – Nie proś mnie o to, jeśli nie jesteś pewna, że chcesz to usłyszeć – dokończył tajemniczo. – Nie rozumiem – powiedziała, podnosząc się na ręku. Alek usiadł i odgarnął jej włosy z czoła, nie po to, żeby zobaczyć jej twarz, i tak było ciemno, ale po to, żeby jej dotknąć. W ciemności słychać było tylko jego oddech i tupot biegnących cwałem myśli. Nagle coś do niej dotarło. Myśl o ich rozstaniu i jego wyjeździe jest dla niego równie trudna jak dla niej. Nie wiedział, jak zacząć, co powiedzieć, żeby jej to ułatwić. Odkąd się poznali, odpowiada na każde jej pytanie, nie kłamie, nie koloryzuje, nie próbuje się wymigiwać. Jest prostolinijny i szczery, dlatego teraz, mimo trudności, z jaką przychodzi mu podjęcie tego tematu, będzie chciał powiedzieć jej, co myśli i czuje. Nie była jeszcze gotowa na tego typu rozmowę, czego on miał pełną świadomość, stąd to pytanie. Postanowiła mu przerwać, zanim jakiekolwiek słowo zburzy ten spokój ducha, jaki odzyskała na chwilę. – Ok, Alek. Nic nie mów – powiedziała, kładąc się na powrót na łóżku. Alek wypuścił głośno powietrze i też położył głowę na poduszce. – Nie chcę teraz poruszać żadnych trudnych tematów. Mam ich dość na dziś. – Uśmiechnęła się do niego, chociaż zdawała sobie sprawę, że tego nie widzi. – Kiedyś będziemy musieli porozmawiać, Karina – powiedział smutno. – Ale jeśli nie chcesz, nie musimy tego robić dziś – przysunął się do niej bliżej, ustami prawie dotykając jej ust, muskając je tylko oddechem. – Nie chcę dziś już o niczym rozmawiać – szepnęła. – Chcę po prostu czuć, że tu jesteś, i chcę się przy tobie obudzić. – Zamilkła, czując, jak jej ciało ogarnia błogie zmęczenie, a po chwili dodała: – Tylko tyle. – A ja przy tobie – powiedział cicho i pocałował ją w usta, najpierw powoli, potem mocniej i namiętniej, ale po chwili, ku jej rozczarowaniu, odsunął się. – Nie ma nic lepszego, niż budzenie się przy tobie. – Usłyszała, że się uśmiecha. Karina położyła się na piersi Aleksandra, wsłuchując się w rytmiczne bicie jego serca. Alek objął ją ramieniem i ręką gładził po włosach. Zamknęła oczy i zaczęła poddawać się zmęczeniu. – Śpij, kochanie – szepnął jej do ucha, zanim jeszcze pozwoliła senności się otoczyć. – Ja tu będę. * Aleksandra obudził tępy ból w lewej ręce, który zaczął do niego docierać w bardzo spowolnionym tempie. Kiedy otworzył oczy, od razu zlokalizował przyczynę bólu i uśmiechnął się, przecierając drugą ręką zaspane oczy. Delikatnie, żeby nie obudzić Kariny, wysunął zdrętwiałe ramię spod jej pleców, po czym zaczął je rozmasowywać, żeby wróciło w nim czucie. Karina spała spokojnie, odwrócona do niego plecami, nieświadoma tego, że prawie pozbawiła go ręki. Uśmiechnął się z czułością.

Był szczęśliwy, bo oprócz tego, że dowiedział się, że ona też nie może spędzić nawet jednej nocy bez niego, to jeszcze zgodziła się towarzyszyć mu na weselu Anki i Jamesa. Teraz, kiedy nie będzie musiał w pojedynkę stawiać czoła temu przerażającemu wydarzeniu, poczuł olbrzymią ulgę. Po pierwsze, nie zostanie pozostawiony na pastwę samotnych, a potem jeszcze pijanych, koleżanek Anki. Po drugie, chciał ją mieć przy sobie cały czas, niezależnie od okoliczności. Po trzecie, gdyby miał spędzić całą dobę bez niej, nie mógłby cieszyć się ze ślubu Ani, a ona wyczułaby to od razu, co z kolei zepsułoby jej ten najważniejszy dzień. Karina nawet nie zdaje sobie sprawy, co jej zgoda oznacza dla całego przedsięwzięcia, pomyślał rozbawiony. Nagle poczuł, jak wywołana do tablicy Karina zaczęła się powoli budzić. Odwróciła się do niego z uśmiechem na ustach. – Dzień dobry, śpiochu – przywitał ją, muskając jej zaspane usta swoimi. Uwielbiał smak jej ust zaraz po przebudzeniu. Były miękkie, ciepłe i bezbronne. Zdarzenia z wczorajszego dnia wciąż leżały gdzieś w jego głowie, ale postanowił, że dzisiejszy dzień musi być lepszy. Nie tyle dla niego, co dla Kariny, choć w konsekwencji oznaczało to, że będzie lepszy również dla niego. – Dzień dobry – odpowiedziała cichym, zachrypniętym od snu głosem. Owinęła się po szyję przykryciem i wpatrywała się w niego w milczeniu. Odgarnął włosy z jej policzka i obrysował delikatnie palcem wskazującym kształt jej ust. – O co chodzi, kochanie? – zapytał. Kiedy zauważył, że Karina nie wzdryga się przed takim pieszczotliwym określeniem, nie próbował już tego unikać. Po raz pierwszy w życiu miał kogoś, do kogo mógł się tak zwracać, i było mu z tym strasznie dobrze. Przysunął się bliżej i objął ją ramieniem. – O nic. Tak tylko patrzę – odpowiedziała cicho. – I słucham, jak mnie ładnie nazywasz – zaśmiała się. – Nie chcesz, żebym tak do ciebie mówił? – zapytał zaciekawiony i po raz kolejny zdumiał się tym, że jego myśli w jakiś czarodziejski sposób zmaterializowały się w jej ustach. – Mogę cię nazywać inaczej. Na przykład rudą złośnicą albo piegusem – dodał rozbawiony. – Wybieraj. – Uważaj, żebym ja nie zaczęła cię jakoś ładnie nazywać – odcięła się, mrużąc oczy. – Złośliwiec, a ja tylko chciałem cię miło przywitać – odpowiedział z uśmiechem na ustach. Wyraz twarzy Kariny nagle się zmienił, oczy jej pociemniały, a serce, które czuł przy sobie, znacznie przyspieszyło. – Wiesz, znam inny fajny sposób, jakim mógłbyś mnie przywitać – powiedziała niskim i zachrypniętym głosem. Był facetem, który uwielbiał dowiadywać się o fajnych sposobach powitania, dlatego też, nie czekając dłużej, niż to było konieczne, przystąpił do lekcji. Pół godziny później, odprężeni, wciąż z podnieceniem wypisanym na twarzach, postanowili się wreszcie ogarnąć. Ubierając się, Aleksander przyjrzał się ze zdziwieniem zestawowi ciuchów, w jakich pojawił się wczoraj w drzwiach Kariny. Tak szybko chciał się z nią zobaczyć, że złapał po ciemku cokolwiek i teraz został z jakimś pomiętym, zielonym T-shirtem i parą niebieskich trampek, które kupił na jakimś targu, gdy wszystkie jego buty doszczętnie przemokły. Na szczęście matka Kariny zdążyła wyjść do pracy, jeszcze zanim się obudzili, więc nie było obaw, że będzie zmuszony popisywać się przed nią swoimi kulinarnymi talentami.

Z półuśmiechami na twarzach zaczęli z Kariną krzątać się po kuchni, przygotowując śniadanie. Kiedy kończyli już kanapki, popijając je kawą, Alek powziął postanowienie, że nie dopuści do sytuacji, w której jakieś nieprzewidziane koleje losu zrujnują ich tak pięknie zaczynające się dni. – Karina – zaczął zdeterminowany. – Posłuchaj. Nie masz wrażenia, że za każdym razem, gdy się rozstajemy… – szukał odpowiednich słów, żeby nie zabrzmieć jak histeryk – … coś się dzieje i oboje mamy spierdolony dzień – dokończył, nie mogąc zapanować nad uczuciem gniewu, jakie go nagle wypełniło. Karina zastanowiła się przez chwilę, pociągając łyk kawy. Patrzyła gdzieś przed siebie, przetrawiając w myślach to, co właśnie usłyszała. – Tak – powiedziała w zamyśleniu. – Nie pozwólmy na to, żeby cokolwiek nam przeszkodziło – powiedział z zapałem. – Idź do pracy, ja przeczekam te kilka godzin i przyjdę po ciebie – kontynuował rozgorączkowany. Odsunął krzesło i przykucnął przy niej. – Mam już dość tej emocjonalnej niewiadomej. Karina, chyba już… nie myślisz, że ja… – głos uwiązł mu w gardle na wspomnienie tego, co wydarzyło się w lesie – …że ja chcę cię wykorzystać albo że zależy mi tylko na seksie? – zapytał z nadzieją, patrząc jej prosto w oczy. Karina przełknęła ciężko ślinę i pokręciła przecząco głową. Siedziała nieruchomo, z rękoma złożonymi na kolanach, w oczekiwaniu na kontynuację jego wywodu. – Jeśli nie, to proszę cię, nie pozwól, żeby ktoś albo coś… zepsuło nam ten dzień – powiedział, dotykając jej piegowatej, delikatnej twarzy. – Ja wiem, że może myślisz, że to wszystko to tylko jakaś przygoda… I że to się skończy jak … – Zamilkł, widząc, jak jej oczy stają się okrągłe z głodu tego, co sam pragnął jej powiedzieć, a czego jeszcze nie mógł zrobić. Nie wtedy, gdy nie uporządkował wszystkiego. – Po prostu poczekaj na mnie – dokończył, przywołując ten zdecydowany ton z początku jego przemowy. Karina przytrzymała jego rękę przy policzku i uśmiechnęła się delikatnie. – Poczekam – obiecała i odchrząknęła zmieszana tym, co od niego usłyszała. – A teraz, Alek, musimy już iść. – Nachyliła się nad nim i pocałowała w usta. – Nie mogę kolejnego dnia nie stawić się w pracy. Aleksander podniósł się i pomógł jej posprzątać ze stołu. Jakieś dwadzieścia minut później żegnali się pod jej pracą, a Aleksander poczuł dziwne ukłucie strachu. Za każdym razem, gdy się rozstawali w tym pieprzonym miejscu, wszystko się waliło. Nie tym razem, pomyślał zdecydowanie. – Karina, czy nie chciałabyś się po prostu wynieść z tego miasta na weekend? – zapytał wprost. Chciał się upewnić, zanim wpadnie po nią po pracy z gotową trasą ich podróży. Zacisnął kciuki i czekał na jej odpowiedź. – Co masz na myśli? – zapytała zaintrygowana. – Zniknąć gdzieś na dwa dni. Nie mieć kontaktu z nikim. Kochać się przez całą noc, a potem spać do południa. Jeść śniadanie na obiad, a obiad na kolację. Nie myśleć o niczym i zapomnieć o wszystkim – mówił bez przystanku, odsłaniając tym wszystko to, czego sam w tej chwili pragnął najbardziej na świecie. Karina uśmiechnęła się rozmarzona, co było dobrym znakiem, i kiwnęła głową. – Tak, chcę. Boże, bardzo tego chcę – powiedziała, przeciągając wyrazy i wznosząc błagalnie oczy ku niebu. Aleksander podniósł ją do góry i obrócił dookoła siebie, śmiejąc się głośno. – W takim razie tylko poczekaj na mnie – szepnął jej do ucha. – Nigdzie się nie ruszaj

i z nikim nie rozmawiaj, tylko na mnie poczekaj… kochanie – dokończył. – Dobrze, Alek… ale nie chcesz mnie zamordować, prawda? – zapytała podejrzliwie, a on znowu się roześmiał.

* Anna, skończywszy rozmowę z matką, usiadła ciężko na kanapie w salonie i podparła ręką głowę. Im bliżej ślubu, tym większy niepokój odczuwała na myśl o nim. Nie zdenerwowanie lub niepewność, co byłoby całkowicie zrozumiałe w jej sytuacji, ale złowieszcze przeczucie, które nie mogło jej opuścić nawet na sekundę. Sprawy nie ułatwiała jej rodzona matka, która swoimi dobrymi radami doprowadzała ją do szaleństwa. Może popełnili błąd? Może to nie był zbyt mądry pomysł, żeby organizować ślub tutaj? Zbyt wiele rzeczy mogło pójść nie tak. Powinna była posłuchać Jamiego, polecieć do Las Vegas i zrobić to w jakiejś przydrożnej kapliczce, gdzie ślubu udzieliłby im Elvis. No cóż, teraz już za późno na takie gorzkie żale. Zaczęła w głowie odhaczać punkty, które muszą zostać bezwzględnie spełnione, żeby wszystko się udało, a zaliczały się do nich między innymi sukienka, pokoje dla gości, transport z lotniska, odpowiednie zachowanie jej rodziców oraz rodziców Jamesa. O odpowiednie zachowanie Aleksandra nie musiała się już martwić, o ile tylko ta dziewczyna zgodzi się mu towarzyszyć. Uśmiechnęła się na wspomnienie ich wspólnego wyjścia, kiedy na zakończenie za jej przewodem rzucili się do biegu, moknąc jak kury, ale nieźle się przy tym bawiąc. Jak na zawołanie, w drzwiach salonu pojawił się jej brat. – Hej, Ania – zagadnął wesoło, wchodząc do pokoju. – Hej. Oluś – odpowiedziała równie wesoło, drocząc się z nim, nazywając go zdrobnieniem, którego nie znosił. Tym razem pokręcił tylko głową, patrząc na nią z uśmiechem politowania. Wyglądało na to, że w obecnym stanie zadżumienia nic nie mogło go zdenerwować ani wyprowadzić z równowagi. – Nice try – powiedział uśmiechnięty, ale po chwili spoważniał. – Ania, mam olbrzymią prośbę. Powiedz, czy w weekend będzie wam potrzebne volvo? – A co? – zapytała zaintrygowana, ale i bez jego wyjaśnień domyślała się, co też planuje jej niepoprawnie zadurzony brat. – Chciałbym go po prostu pożyczyć na weekend – odpowiedział powoli. – Zwróciłbym go w niedzielę wieczorem – dodał przymilnie. Jego szare oczy lśniły jak dwa kryształki lodu, a ona nie mogła oprzeć się jego szczęściu, które rozsiewał dookoła całą swoją osobą. – Ok, kochasiu, tylko dopytam Jamesa czy nic nie zaplanował. Ten, słysząc swoje imię, pojawił się w drzwiach i oparł się o futrynę. – Alek wants to borrow volvo for weekend. Is this ok with you? – zapytała, odwracając głowę w jego stronę, a on, podobnie jak chwilę temu ona, pojął w lot, co planuje Alek. – Romantic weekend, isn’t it? – zamruczał i po chwili dodał, siadając przy niej na kanapie: – Oh my God, Alek, you are totally in love. Alek rozdziawił szeroko usta, po czym szybko je zamknął. Chyba się zarumienił, nie miała do końca pewności, ale samo to przypuszczenie mocno ją rozbawiło. Alek nigdy się nie rumienił. – Since when you are so interested in my love life, James? – zapytał Alek z błąkającym się po ustach uśmiechem. – Since you finally have one – odpowiedział tamten rozbawiony. – And since I saw that cute girl. – Mrugnął do niego porozumiewawczo. Anna trzepnęła go w ramię, mocniej niż zazwyczaj. – Oh did you? – zapytała udając zazdrość.

– Oh did you? – powtórzył Alek, zwracając się do Jamesa takim samym tonem. Jamie podniósł ręce w geście poddania i zaśmiał się, obejmując Annę mocno w pasie i przewracając na wznak na kanapę. – Don’t be jealous, baby – szepnął jej przy uchu – You’re the one for me. You’re marrying me in two weeks’ time for God’s sake. – Ok. That’s enough for me – powiedział zażenowany Alek i zaczął zbierać się do wyjścia. – Have fun you two – puścił do nich oko, a Anna kolejny raz poczuła, jak coś łapie ją za serce. Zanim wyszedł, zawołała za nim: – Poczekaj, Alek – wyrwała się spod uścisku Jamesa i wstała z kanapy. – Dzwoniła mama, chciała wiedzieć, dlaczego w ogóle się do niej nie odzywasz. Lepiej zadzwoń do niej. Alek wyrzucił do góry głowę, ciskając jakieś przekleństwo w powietrze. – Po co? Chyba powiedziałaś jej, że wszystko u mnie dobrze – powiedział zmęczony. – Zresztą wysłałem dwa dni temu maila do ojca. Wie, że żyję. – Wsadził ręce w kieszenie i popatrzył na nią zniecierpliwionym wzrokiem. – Mam dwadzieścia cztery lata i nie muszę się tłumaczyć przed nikim z każdego kroku – dodał, kiedy wciąż się nie odzywała. – Rób, jak uważasz, ale znasz ją. – Machnęła ręką i odwróciła się do niego tyłem. – Jezu. Chyba musiałbym się ukryć na innej planecie, żeby mnie tam nie dopadła, a i to nie wiem – prychnął, dobrze już poddenerwowany. – Dobra, w poniedziałek do niej zadzwonię. Anna pokiwała głową, zadowolona chociaż z takiego ustępstwa. Przynajmniej matka nie będzie jej truła i wyrzucała, jak to Alek ma ich gdzieś. – Ok, guys, go back to what you were doing. – Wskazał ręką kanapę. – I have to pack… And yes, Ania, I will tell grandma that I will be away till Sunday. – Wywrócił oczami i posłał im szeroki uśmiech. – See you soon. Kiedy Aleksander wbiegł na schody, Anna usiadła na kolanach Jamesa i przytuliła się do niego. – What was that all about? – zapytał, kiedy wciąż milczała. – As usually… mother issue. – Westchnęła ciężko. * – Już po wszystkim – powiedziała pogodnie pielęgniarka, kobieta w średnim wieku o łagodnych brązowych oczach, ściągając zacisk na rzepy z nadgarstka Aleksandra. – Proszę wyciągnąć rękę przed siebie i przytrzymać. – Przycisnęła nasączony wacik do zgięcia ręki, a Aleksander przejął go i przycisnął mocniej. Pielęgniarka potrząsnęła energicznie fiolką z krwią i oznaczyła ją wydrukowaną nalepką z jego imieniem i nazwiskiem. – Zapraszam po wyniki w poniedziałek – poinformowała go, siadając w wygodnym fotelu przed monitorem komputera, i uśmiechnęła się do niego przyjaźnie. – Dziękuję. Do widzenia – odpowiedział i wyszedł z gabinetu. Przystanął na chwilę przed przychodnią i wziął głęboki wdech świeżego powietrza, które zaczęło na powrót pachnieć słońcem, przebijającym się wreszcie przez zasłonę ciężkich chmur. Może to dobry znak, pomyślał w przypływie nadziei. Spojrzał na zegarek na wyświetlaczu telefonu. Dochodziła druga. Jeszcze dwie godziny i Karina kończy pracę. Jeszcze dwie godziny i będą mogli uciec, chociaż na dwa dni. Dwa dni, żeby zapomnieć o wszystkim. Tylko i aż dwa dni sam na sam bez dramatów i nieszczęść. Dwa dni na to, żeby zatrzymać czas, zanim wszystko się zawali albo nabierze rozmachu.

Wsiadł do samochodu i włączył silnik. Miał do przejechania trzydzieści kilometrów, ale nie musiał się spieszyć. Wiedział, że będzie o wiele za wcześnie, zanim Karina skończy pracę, ale to nic. Poczeka na nią w kawiarni, przyglądając się jej przy pracy. Uśmiechnął się na myśl o tym, jak udając irytację, wywróci oczami na jego widok, a potem uśmiechnie się do niego, zakładając kosmyk włosów za ucho. No cóż, jakoś będzie musiała przecierpieć ten mały stalking z jego strony. Zresztą od chwili, w której wysłała do niego tego SMS-a zeszłej nocy, nie martwił się już tym, że na poważnie tak na niego reaguje. Myślał, że zwariuje, kiedy rozstali się wczoraj po południu. Jeszcze nigdy nie czuł się tak okropnie, pomijając tę noc, kiedy bez słowa wyjechała do Warszawy. Gdyby się nie odezwała, i tak by do niej przyszedł, nawet gdyby miała go po tym wyrzucić za drzwi, chociaż liczył w skrytości ducha, że do tego nie dojdzie. Nie musiał tego robić, bo jej wiadomość zburzyła doszczętnie ten mur jego niepewności i oczekiwania, a wyraz jej stęsknionej twarzy, kiedy otworzyła mu drzwi, tylko to wszystko potwierdził. Droga do sąsiedniego miasta wiodła przez ciemny, gęsty las, który co pewien czas ustępował miejsca dużym połaciom pól uprawnych. Krajobraz złożony z różnych odcieni żółci zbóż, zieleni pastwisk i upraw, uspokajał go i pozwalał na wyciszenie. Otworzył przednią szybę i rozkoszował się chłodnym powiewem, który przynosił wilgotny zapach lasu. Właśnie mijał miejsce, w którym spotkał Karinę po raz pierwszy, i zwolnił instynktownie, przywołując w pamięci każdy szczegół tego spotkania. To była straszna myśl, ale w jakimś zakamarku umysłu cieszył się z tamtego wydarzenia. Gdyby nikt nie potrącił tego biednego psa, Karina nigdy by się tu nie zatrzymała, a on nigdy by jej nie poznał. Co by się teraz z nim działo, gdyby jej nie spotkał? Co działoby się z nią? Kto byłby przy niej, gdy potrzebowała kogoś bliskiego? Właściwie nie wiedział, jak to się stało, że zdecydował się zatrzymać i jej pomóc. Wymijając jej samochód, zerknął kątem oka na jej ociekającą deszczem i strachem twarz i zahamował, nie wiedząc, co się dzieje, ale mając głębokie przeświadczenie o doniosłości tego zdarzenia. Nie pomylił się. Przypomniał sobie słowa Kariny, o tym, że liczą się tylko chwile, a wszystko pomiędzy nimi to nic nieznaczące epizody. Miała rację. Ta chwila zmieniła jego życie. Ta chwila wciąż trwała i miał nadzieję, że nigdy nie przestanie trwać, chociaż wiedział, że taki sposób myślenia był niesamowicie wręcz naiwny. Wjeżdżał właśnie do miasta i od razu skierował się w stronę znajomej kawiarni. Zaparkował przy deptaku i ruszył raźnym krokiem do lokalu. Przystanął przy witrynie, czując charakterystyczny ścisk w piersi na widok tej dziewczyny o kasztanowych włosach. Przyjmowała właśnie zamówienie od jakiejś kobiety, uśmiechając się przy tym tak, jak tylko ona potrafiła. Czy ktokolwiek mógłby się oprzeć temu uśmiechowi? Nie potrafił sobie wyobrazić takiej sytuacji ani osoby. Wszedł do środka i usiadł przy jedynym wolnym stoliku, w głębi kawiarni. Karina jeszcze go nie zauważyła, dzięki czemu mógł się jej swobodnie przyglądać. Była niesamowicie piękna, ale nie tylko na zewnątrz, była też piękna w środku. Tyle w życiu przeszła, a wciąż potrafiła się uśmiechać. Tak bardzo bała się ludzi i uczuć, a zaufała mu. Nie prosiła o nic i niczego nie oczekiwała, a był gotów oddać jej wszystko, co tylko miał. Nigdy nie spotkał kogoś takiego jak ona i wiedział, że już nigdy nie spotka. Cokolwiek się wydarzy, miał pewność, że nigdy już nie poczuje czegoś podobnego. Pomimo całej niechęci, jaką darzył Adama, w pewnym mikroskopijnym fragmencie

swojego serca czuł do niego litość. Kto inny, jak nie on, powinien mu współczuć? Przecież mógł znaleźć się na jego miejscu i dobrze wiedział, co by wtedy czuł. W pewnym momencie Karina odwróciła się i spojrzała mu prosto w oczy. Zastygła na chwilę w miejscu, tak jak zdarzało im się to już wiele razy wcześniej. Ocknęła się po kilku sekundach i z poważnym wyrazem twarzy podeszła do jego stolika. – Dzień dobry. Co mogę panu podać? – popatrzyła na niego i mrużąc oczy, przygryzła dolną wargę. Jeśli tak obsługuje każdego klienta płci męskiej, to czy którykolwiek z nich jest w stanie skupić się na tym, co zamawia? – pomyślał w rozbawieniu i jednocześnie poczuł, jak krew zaczęła szybciej krążyć w jego żyłach – Hmmm, a co by mi pani poleciła? – zapytał, przyjmując ton zainteresowanego klienta. – To zależy, na co ma pan w tej chwili ochotę? – zapytała, ściszając głos, aby zabrzmieć jeszcze bardziej dwuznacznie niż przed chwilą. – Mam ochotę na coś gorącego, słodkiego i pobudzającego – odpowiedział niskim głosem, ale na widok zaskoczonej miny Kariny parsknął śmiechem. Karina opanowała się po chwili i nachyliła się nad nim, ignorując natarczywe już spojrzenia jej koleżanek z pracy, i szepnęła mu do ucha: – Nie mogę się doczekać, aż znajdziemy się sam na sam, i mam nadzieję, że wciąż będziesz miał ochotę na gorące, słodkie i pobudzające rzeczy. Tym razem to on otworzył ze zdziwienia oczy, a w ustach zabrakło mu słów. Wiedział jedno – chciał teraz znaleźć się z nią sam na sam, chociażby w samochodzie na parkingu. Kiedy Karina chciała odejść, przytrzymał ją za rękę i popatrzył jej głęboko w oczy, po czym pocałował jej dłoń. Nic nie powiedział, ale ona zrozumiała. Uścisnęła jego rękę i uśmiechnęła się, a po chwili odwróciła się i podeszła do lady, gdzie stał już kolejny klient. Po kilku minutach, kiedy już ogarnęła grupkę ludzi przy kontuarze, wróciła do niego z talerzem, na którym znalazł się spory kawałek puszystego sernika, i filiżanką kawy. – Tu mam dla pana coś słodkiego – postawiła talerz – a tu – wskazała na kawę – gorącego i pobudzającego. Na razie powinno wystarczyć, do czasu zaserwowania dania głównego. – Uśmiechnęła się szeroko i puściła do niego oko. Alek zaśmiał się i zabrał od razu za ciasto, które wyglądało smakowicie. Nigdzie nie jadł tak dobrych wypieków, jakie serwują i piekarnie, i gospodynie domowe w Polsce. – Jeszcze pół godziny i kończę – powiedziała, przysiadając się na chwilę do niego. – Byłeś głodny? – zapytała nagle, widząc, jak pochłania sernik w zabójczym tempie. Pogładziła go z czułością po włosach, od czego zrobiło mu się ciepło na sercu. Pokiwał tylko głową, mając usta wciąż zapchane ciastem. Popił to szybko kawą i uśmiechnął się zawstydzony. – Trochę, Karuś. – Lubił ją tak nazywać i wyglądało na to, że ona lubiła, gdy tak się do niej zwracał. – Posłuchaj, ja już jestem spakowany, wszystko mam w samochodzie. Jak wybije szesnasta, zabieram cię do domu. Ty szybko zabierasz najpotrzebniejsze rzeczy na dwa dni, zaznaczam, na dwa dni, a nie dwa tygodnie, i wyjeżdżamy – powiedział szybko i wziął kolejny kęs do ust. Karina rozważała przez chwilę jego słowa. Przestraszył się na myśl, że jednak zmieniła zdanie i nie chce już jechać, albo coś jej wypadło i nie da rady się wyrwać. – Co się stało, Karina? – zapytał spłoszony. – Nie chcesz jechać? – Chcę i pojadę – odpowiedziała stanowczo, tak jakby przekonywała do tego samą siebie. – Jeśli nie masz ochoty, to nie musimy nigdzie jechać – powiedział smutno. – Tylko powiedz.

– No skąd, Alek? – powiedziała i popatrzyła na niego z politowaniem. – Jasne, że chcę, tylko zastanawiam się… – zamilkła, wpatrując się przed siebie, a on umierał z ciekawości, nad czym się tak zastanawia. – Ok, zrobię to na miejscu – dokończyła tajemniczo, mówiąc sama do siebie. – To gdzie jedziemy? – dodała uśmiechnięta i uradowana jak małe dziecko. Kamień spadł mu z serca. – W spokojne i odludne miejsce, tak żeby nikt nam nie przeszkadzał. Wyłączymy telefony i zajmiemy się tylko sobą – powiedział, uśmiechając się na myśl o tym, co będą robić. – Zabrzmiało to trochę… – zatrzymała się chwilę – …jak kwestia z jakiegoś horroru. Alek, jak jesteś jednak tym psychopatycznym seryjnym mordercą, to ostrzegam cię, nie ujdzie ci to na sucho – dodała poważnie, powstrzymując uśmiech, który pełzł powoli po jej ustach. – Skończysz już z tym? – zniecierpliwił się. – Dlaczego myślisz, że jestem psychopatą? Owszem, obsesyjnie o tobie myślę, obsesyjnie staram się być blisko ciebie i normalnie mam na twoim punkcie obsesję, ale czy to czyni ze mnie od razu psychopatę? – zapytał retorycznie i stanowczo. Zaśmiała się, odrzucając do tyłu głowę. Nie było piękniejszego widoku niż jej ataki niekontrolowanego śmiechu. Nie czekając, aż się uspokoi, przyciągnął ją do siebie i pocałował niespodziewanie. Karina odwzajemniła pocałunek rozśmianymi ustami. – Ok, psychopato, muszę wracać. Jeszcze dwadzieścia minut, Aluś, i będę wolna. – Znowu się roześmiała i zniknęła na zapleczu. I ona też. O co im dziś chodzi z tymi dziwnymi zdrobnieniami, pomyślał ze zdziwieniem Aleksander. Pokręcił głową i też się uśmiechnął, po czym zabrał się za dokończenie sernika, żeby umilić sobie czekanie. Od niechcenia rozejrzał się po pomieszczeniu i ku swojej konsternacji spostrzegł, że prawie wszystkie oczy były zwrócone w jego stronę. Zastygł z widelcem w ustach i uśmiechnął się do dziewczyn siedzących najbliżej niego. Te, chichocząc, spuściły wzrok i wróciły do swojej pogawędki. Po niemiłosiernie długich dwudziestu minutach Karina stanęła przy jego stoliku, rzucając na niego cień. Przechyliła w bok głowę i zmrużyła oczy. – Idziemy, czy już się tu zadomowiłeś wśród powłóczystych spojrzeń swoich adoratorek? – zapytała. – Idę, zazdrośnico – odpowiedział, próbując ją trochę podrażnić. – Ja? Zazdrośnica? – Pokręciła głową i wyciągnęła go za rękę zza stolika. – Chodźże, amancie, nie mamy czasu. Godzinę później siedzieli już w samochodzie, jadąc do domku, który zarezerwował przedwczoraj z nadzieją, że wszystko pójdzie według jego planu i uda im się wymknąć. Jak na razie wszystko szło jak z płatka. Aż za dobrze, pomyślał podejrzliwie. Karina oparła głowę o boczne drzwi samochodu i ufnie wpatrywała się w przednią szybę. – Tęskniłem za tobą – powiedział w przypływie rozczulenia, czym przerwał panującą od kilku minut ciszę. Karina ścisnęła go za rękę, którą trzymał na skrzyni biegów, ale nic na to nie odpowiedziała. – Daleko jeszcze? – zapytała po chwili, wciąż gładząc go po ręce. – Niedaleko, kochanie. – Uśmiechnął się, kiedy odwróciła się w jego stronę, słysząc to „kochanie”, które chyba wciąż było dla niej obce. – To taki niewielki domek nad jeziorem – dodał, kiedy wciąż wpatrywała się w niego pytająco. – Czy mi się zdaje, czy twoje permanentne wyposzczenie daje właśnie o sobie znać? – zapytał rozbawiony. – Teraz ty skończ z tym. – Puściła jego dłoń i skrzyżowała ręce na piersi. – Nie jestem

jakąś nimfomanką. – A szkoda – powiedział zawiedzionym głosem. – W takim razie o czym rozmyślasz tak intensywnie od chwili wyjazdu? – Wiedział, że jest czasami wścibski, co chyba jej przeszkadzało, dlatego dodał asekuracyjnie: – Mogę wiedzieć? Na twarz Kariny jak cień padł smutek, który chwycił go za serce. – Co się stało, Karina? – zapytał zaniepokojony. – Nic. Wciąż myślę o Marcie i o tym, czy mi wybaczy – powiedziała ściszonym głosem, obejmując się ramionami, jakby nagle zmroził ją zimny podmuch wiatru. – Wybaczy ci, skarbie – powiedział zdecydowanie. – Już ci wybaczyła. Potrzebuje trochę czasu, żeby pogodzić się nie z tobą, tylko z tym nieodwzajemnionym uczuciem. Dopiero teraz dotarło do niej, że już zawsze będzie nieodwzajemnione. – Dlaczego to wszystko musi być takie pogmatwane? – zapytała zrezygnowana. – Nie rozumiem tego, Alek. Nie zrobiłam nic, żeby on… – Nie dokończyła, tylko walnęła otwartą dłonią w udo. – Dlaczego nie zwrócił uwagi na Martę? Nie potrafię tego pojąć. – Oparła brodę na ręce, a rękę na drzwiach. Aleksander wiedział dlaczego, ale nie powiedział tego głośno, tylko pogładził ją po ramieniu, a potem po odkrytej szyi. – Nie przejmuj się, Karina. Wszystko się między wami ułoży – powiedział łagodnie. – Chcę do niej napisać maila. Wyjaśnię jej wszystko. Powiem, kiedy się o tym dowiedziałam i dlaczego nic jej nie powiedziałam. Musi się dowiedzieć – powiedziała z determinacją. – Powinnam była już dawno to zrobić, a nie liczyć, że jakoś to będzie. – Wciąż zła na siebie, pocierała czoło i skronie. – Jestem idiotką i tchórzem – dodała, na dobre wkurzona. – Nie przesadzaj. Zachowałaś się normalnie. Co miałaś innego zrobić? Od razu po tym polecieć do niej i naskarżyć, że koleś, w którym się kocha od lat, właśnie rzucił się na ciebie pod żywopłotem? Nagle zapadła cisza, a Aleksander wyczuł, że nie jest to dobra cisza. Po chwili dowiedział się, skąd takie wrażenie. – Skąd wiesz, że to było pod żywopłotem? – zapytała spokojnie, ale w jej głosie wyczuł zaczątki tłumionej podejrzliwości. Był na granicy paniki, ponieważ nie miał pojęcia, jak Karina zareaguje na to, że o wszystkim wiedział, a nawet wszystko widział na własne oczy. – Nie wściekaj się, proszę, ale tego wieczora, kiedy zobaczyłem cię w tym obskurnym barze… – powiedział, hamując wzbierający w nim strach. – Kiedy zobaczyłem, jak Adam wyciąga cię z tłumu… zostawiłem wszystkich i pobiegłem za wami. – Wziął głęboki oddech i zerknął na nią. Wciąż parzyła przed siebie, a on nie mógł przewidzieć jej reakcji. Dodatkowo prowadził samochód i nie mógł w pełni skupić się na tym, żeby złagodzić jakoś te rewelacje. – Chciałem po prostu wiedzieć, że nic ci nie grozi… Nie wyglądałaś na zadowoloną z tego, że to zrobił – zakończył, a Karina uparcie milczała. – Powiedz coś. Nie gniewaj się na mnie – poprosił. – Jezu, Alek, a potem się dziwisz, że mam cię za psychopatę albo prześladowcę. – Wyrzuciła do góry ręce, ale w jej głosie nie było gniewu, tylko irytacja i znużenie. – Wiem – powiedział cicho. – Pierwszy raz mi się coś takiego zdarzyło. Nigdy wcześniej się tak nie zachowywałem. Uwierz mi. – Ponownie dotknął jej włosów, a ona przytrzymała jego rękę i ku jego zaskoczeniu pocałowała jej wnętrze. Wypuścił głośno powietrze, nawet nie zdając sobie sprawy, że tak długo wstrzymywał oddech. Puściła jego dłoń, ponieważ musiał zwolnić i zmienić bieg. Zauważył, że Karina nigdy nie zachowywała się jak pasażer (z wyjątkiem tych chwil, kiedy padała ze zmęczenia

i zasypiała), tylko jakby sama kierowała samochodem z miejsca pasażera, zawsze czujna, nigdy nie odrywała na długo oczu od jezdni. Zgodnie ze wskazówkami nawigacji zjeżdżali właśnie z drogi krajowej w mniejszą, boczną szosę, prowadzącą do niewielkiego miasteczka, które majaczyło już na horyzoncie. Aleksander po przejechaniu siedmiu kilometrów ponownie skręcił w piaszczystą drogę, wiodącą przez sosnowy las. Po chwili, tuż przy drodze, zaczęły wyłaniać się rzędy domów jednopiętrowych. Aleksander zatrzymał się przy jednym z nich i sięgnął do telefonu, aby upewnić się, że znajdują się pod właściwym adresem, po czym zwrócił się do milczącej Kariny: – Zaraz wracam, Karuś. Odbiorę tylko klucze do domku i jestem z powrotem. Uśmiechnęła się i kiwnęła delikatnie głową. Nie mógł się powstrzymać i pocałował ją mocno, po chwili wyskoczył z samochodu i podszedł do drzwi wejściowych. Uregulowawszy rachunek u właściciela za dwie noce z góry, otrzymał dokładne wskazówki o lokalizacji domku. Po dziesięciu minutach byli już na miejscu. Zanim jednak wyszli z auta, Aleksander odwrócił się do Kariny i patrząc jej głęboko w oczy, powiedział: – Karina, proszę, nie martw się już niczym. – Dotknął delikatnie jej twarzy. – Chcę, żebyś trochę się odstresowała i przestała myśleć o tym wszystkim, co się wydarzyło. – Musnął jej usta swoimi. – Ok – powiedziała. – Ale wejdźmy już, bo strasznie chce mi się siusiu. – Zmarszczyła nos. Aleksander zaśmiał się, wyszedł z samochodu i otworzył drzwi wynajętego domku, do którego Karina wpadła biegiem. * Karina dopadła łazienki, czując, że już dłużej nie da rady powstrzymywać nacisku na pęcherz. Kiedy załatwiła tę palącą potrzebę, rozejrzała się po niewielkim, drewnianym domku letniskowym. Wyglądał jak miniatura normalnego domu. Składał się z salonu połączonego z kuchnią i niewielkiej sypialni. Wszystko lśniło czystością i świeżością, zupełnie inaczej, niż pamiętała takie domki z wyjazdów w czasach liceum. Kuchnia, umeblowana białymi szafkami, wyglądała na zupełnie nową. Tak jakby nikt w niej jeszcze nigdy nie gotował. W salonie znajdowała się niebieska kanapa z Ikei, biały kawowy stolik na trzech nóżkach, niewielka brązowa komoda i szary dywan. Wszystko to nie stanowiło spójnej całości, ale w dziwny sposób sprawiało przytulne wrażenie. Karina obserwowała właśnie, jak Alek wnosi ich rzeczy. Przystanął w progu i popatrzył na nią niepewnie, oczekując jej reakcji. Uśmiechnął się, unosząc delikatnie jeden kącik ust, sprawiając, że jej serce omal nie wyskoczyło z piersi. Był niesamowity i należał do niej. Nie miała żadnych wątpliwości, że należał tylko do niej. Z każdą kolejną informacją, chociażby taką jak ta, którą usłyszała chwilę wcześniej w samochodzie, zaczynała podejrzewać, że uczucie, jakim darzy ją Aleksander, pojawiło się w tym samym momencie, co jej, albo nawet wcześniej. Była tym zachwycona i przerażona jednocześnie. Podeszła do niego i stając na palcach, cmoknęła go w policzek. – Może być? – zapytał – Nie wiem. – Zmarszczyła nos. – Jakieś takie to wszystko pretensjonalne – powiedziała, udając niezdecydowanie. – Aleś ty wymagająca – powiedział, uśmiechając się. – Jak ci dogodzić? – zapytał po chwili.

Już ty dobrze wiesz, jak mi dogodzić, pomyślała i zaśmiała się głośno. Tylko on wywoływał u niej taki śmiech i uwielbiała go za to. – Jestem strasznie głodna, Alek. Co będziemy jeść w tej głuszy? – zapytała, czując, jak zaczyna jej burczeć w brzuchu. – Zapolujemy na jakieś wiewiórki czy coś, wziąłem ze sobą sidła – powiedział całkiem poważnie, zaczynając grzebać w swojej torbie podróżnej. Karina znowu się roześmiała i rzuciła się na kanapę, wyciągając z pokrowca swojego laptopa. Aleksander, widząc to, zmarszczył z dezaprobatą brwi. – Mieliśmy się odciąć od wszystkiego, a ty w pierwszej kolejności chcesz zrobić wpis na Facebooku? – Po pierwsze, Aluś, nie mam konta na Facebooku, po drugie chcę napisać do Marty. Nie zdążyłam tego zrobić z domu, bo porwałeś mnie prosto z pracy – powiedziała szybko. – Inaczej nie będę mogła się na niczym skupić – dodała smutno. Aleksander obszedł sofę i usiadł obok niej. Pogładził dłonią jej policzek i pocałował w skroń. – Dobrze, kochanie. – Uśmiechnął się przy jej czole. – Napisz tego maila. Ja tymczasem zrobię nam kolację. Karina czuła się tak, jakby ona i Aleksander znali się od zawsze. To, jak teraz ze sobą byli i rozmawiali, świadczyło o tym, że łączy ich długoletnie uczucie, a nie dwutygodniowa znajomość. Nie mogła zrozumieć, jak to się stało, że tak szybko i intensywnie się do siebie zbliżyli. Spojrzała w stronę Aleksandra, rozpakowującego pokaźne zakupy, o których nie miała pojęcia. Stał do niej tyłem, ale jak na zawołanie odwrócił się i uśmiechnął ciepło. Z każdym dniem coraz bardziej jej na nim zależało. Zastanawiała się, czy taki codzienny wzrost intensywności tego uczucia ma jakiś kres, czy któregoś dnia po prostu zwariuje z jego nadmiaru. Odwróciła się, żeby skoncentrować się na pisaniu, ale jego obecność skutecznie odwracała jej uwagę od składnego formułowania myśli. Zabrała laptopa do pokoju obok, który służył jako sypialnia. Aleksander tylko odwrócił się za nią i popatrzył z zainteresowaniem, po czym wrócił do przygotowywania kolacji. Siedząc na wygodnym, dwuosobowym łóżku, czuła, jak ciepło płynące z laptopa ogrzewa jej kolana. Długo myślała nad doborem odpowiednich słów, tak jakby to nie była jej przyjaciółka, tylko obca osoba. Marta nie potrzebuje wyszukanych słów, tylko prawdy i uczciwości, zbeształa się w myślach i zaczęła pisać. Z głębi serca i nie owijając w bawełnę. Napisała o ich wspólnym wyjściu, wtedy, gdy wszystko się zaczęło, odnosząc to do problemów z Adamem, jak i relacji z Aleksandrem. O nim też jej napisała, chociaż Marta na pewno domyślała się już, jak to z nimi jest, nie wiedziała, że to właśnie wtedy nawiązali ten szczególny kontakt. Napisała jej o tym, jak próbowała ją chronić przed tą informacją, myśląc, że to tylko zadurzenie. O tym, jak Adam wyznał jej miłość, chociaż ten fragment zubożyła o szczegóły, bojąc się, że sprawi jej tym przykrość. Jeszcze teraz pamiętała, jak przez moment myślała, że Alek i Marta mają się ku sobie, i dobrze znała smak tego uczucia. Kiedy skończyła, wystarczyło tylko wcisnąć „wyślij” i czekać. Ostatni raz przebiegła oczami po tekście i wysłała szybko, nic w nim nie zmieniając. Marta musiała jej wybaczyć, nie miała wyjścia. Była jej najlepszą przyjaciółką. Co znaczyłaby ta przyjaźń od dziecka, gdyby coś takiego mogło nią zachwiać? Z rozmyślań wyrwało ją ciche stukanie do drzwi, w których zaraz za tym odgłosem pojawił się Aleksander. – Mogę? – zapytał i kiedy kiwnęła głową, wszedł i ostrożnie położył się przy niej. – Wysłałaś? Jeśli tak, to kolacja czeka. – Uśmiechnął się i pocałował ją, muskając delikatnie jej

usta. – Nic wielkiego, tylko spaghetti – dodał niepewnie, widząc jej rozszerzone z entuzjazmu źrenice. – Umieram z głodu. – Zerwała się szybko z łóżka i wybiegła do kuchni. Zatrzymała się nagle w miejscu, omiatając spojrzeniem to, co przygotował dla nich Alek. Na stole były dwa nakrycia, obok talerzy dwa kieliszki i wino. Karina w pierwszej chwili chciała rzucić się na to wspaniale pachnące spaghetti, powstrzymało ją jednak to skromne, ale uroczyste nakrycie. Aleksander podszedł do niej od tyłu i objął w pasie, jak miał w zwyczaju, i korzystając z tego, że był od niej o wiele wyższy, wtulił twarz w zagłębienie na jej szyi. Odwróciła się do niego. – Dziękuję, że robisz to wszystko – szepnęła, stając na palcach. – Jesteś… – szukała odpowiedniego słowa – …niesamowity – dokończyła, chociaż wiedziała, że to nie było idealne określenie. Było niewystarczające. Alek ujął jej twarz w obie dłonie i popatrzył jej prosto w oczy. Od tego spojrzenia zakręciło jej się w głowie. – Ty jesteś niesamowita i dla ciebie zrobiłbym… wszystko – powiedział poważnie. – Nie tylko to. – Machnął niedbale ręką, omiatając nią stół. – Zrobiłbym wszystko, żeby cię uszczęśliwić – zapewnił gorąco i pocałował ją w usta. Karina nie wiedziała, co na to odpowiedzieć, dlatego nie powiedziała nic. Odwzajemniła jego pocałunek, przyciskając się do niego całym ciałem. Nagle zaburczało jej w brzuchu tak głośno, że ten odgłos musiał dotrzeć chyba do sąsiedniego miasta. Aleksander odsunął się od niej i zaczął się głośno śmiać, a Karina poczuła, jak oblewa się rumieńcem. – Jak romantycznie, Karina. Siadaj i zjedz coś wreszcie, bo ściągniesz tymi odgłosami wszystkie zwierzęta z lasu – powiedział, wciąż rozbawiony, i nałożył jej sporą porcję ciągnącego się makaronu, pełnego oliwek, bazylii i suszonych pomidorów. Nalał jej też czerwonego półwytrawnego wina, którego spróbowała, zanim zabrała się za jedzenie. – Nigdy nie jadłam czegoś równie dobrego. – Mówiła całkowitą prawdę, makaron był wyśmienity. – Ty naprawdę umiesz gotować – powiedziała zdziwiona, bardziej do siebie niż do niego. Aleksander wzruszył nonszalancko ramionami, jakby chciał dać do zrozumienia, że to nic takiego, wręcz pstryknięcie palcami. – Tak jak ci już wspominałem, o czym cały czas zapominasz, to tylko wierzchołek góry lodowej moich licznych talentów i zalet – powiedział, nawijając makaron na widelec i uśmiechając się przy tym pewnie i seksownie. Lubiła, gdy się taki stawał. Uwielbiała jego każde wcielenie. To pewne siebie i to nieśmiałe, pełne uroku, czułe, aroganckie i zawadiackie. Miał tak wiele twarzy i uczuć, którymi ją zaskakiwał, i których z pewnością starczyłoby na całe życie. – Co ty nie powiesz? – powiedziała z ustami pełnymi jedzenia. Była przy nim tak swobodna jak przy członku najbliższej rodziny, którego znała od zawsze. Na dworze zaczęło się ściemniać, a przez otwarte okno wpadał chłodny podmuch wiatru, przynoszący woń kory drzew, leśnej ściółki i mokry zapach jeziora. Karina poczuła, jak zaczyna się rozluźniać, czy to dzięki obecności Aleksandra, dwóm kieliszkom wina, czy temu spokojowi, który panował na zewnątrz. Nieważne. Najważniejsze, że

było jej dobrze, a nawet bardzo dobrze. Kiedy zjedli, Alek posprzątał ze stołu i poprowadził ją na kanapę, wręczając jej napełniony kieliszek wina. Objął ją ramieniem i zaczął bawić się jej kucykiem, nawijając go na palec. – Ewidentnie chcesz mnie upić – stwierdziła, ale z ochotą upiła kolejny łyk pysznego wina. – Ja? Nigdy w życiu – zaprotestował z delikatnym uśmiechem na ustach. – Co by mi przyszło po tobie zalanej do nieprzytomności? Z drugiej strony … – zastanowił się. – Przestań, bo zaczynam się ciebie bać – powiedziała i bezwiednie zaczęła się zastanawiać, co by było, gdyby Aleksander okazał się jednak tym psycholem i chciał ją najpierw upić, a potem zamordować. Roześmiała się na tę myśl, a Aleksander ponownie uraczył ją spojrzeniem pod tytułem: „ona chyba rzeczywiście ma nierówno pod sufitem”. – Dałbym wiele, żeby się dowiedzieć, co się dzieje w twojej głowie, kiedy tak bez ostrzeżenia wybuchasz tym swoim śmiechem – powiedział trochę urażonym tonem. – To humor sytuacyjny, a ta sytuacja dzieje się w moich myślach, więc na pewno by cię to nie rozbawiło – wytłumaczyła, ale Alek wyglądał, jakby się delikatnie dąsał, więc postanowiła zaspokoić jego ciekawość. – Skoro musisz wiedzieć, to w tej chwili pomyślałam, że może naprawdę zwabiłeś mnie tu, żeby mnie zamordować, i zaczęłam wymyślać sposoby, jak by się z tego wyplątać. – I to ja uchodzę za niestabilnego psychicznie, hmm… – powiedział w zamyśleniu i pocałował ją w szyję, a ciepło tego pocałunku rozeszło się po całym jej ciele. Odgięła do tyłu głowę, żeby dać mu dostęp do całej szyi, zachęcając go tym samym do kontynuowania tej czynności, od której robiło jej się niesamowicie przyjemnie. Alek wyjął jej z dłoni kieliszek i razem ze swoim odstawił na stolik, nie przestając jej całować po szyi i karku, co kompletnie odbierało jej zdolność myślenia. Podniosła się delikatnie i usiadła na jego kolanach okrakiem. Teraz ona zaczęła go całować, najpierw delikatnie, ledwie dotykając go ustami, a potem coraz mocniej i namiętniej. Alek popatrzył na nią pociemniałymi oczami i zaczął szybciej oddychać. Objął ją w pasie i zaczął przyciskać do siebie z siłą, której nie mogła i nie chciała się opierać. Zatopiła ręce w jego miękkich, potarganych włosach, a potem podciągnęła do góry jego koszulkę, ściągając mu ją bardzo powoli. Każdy odkryty kawałek jego ciała muskała ustami. Uwielbiała jego ciało, szczupłe i całe wytatuowane. Było jak dzieło sztuki, na które można było bez końca patrzeć, i za każdym razem wywoływało skurcz zachwytu w sercu i rozmarzony uśmiech na twarzy. Nie znajdowała na nim fragmentu, który by ją zawiódł, rozczarował albo nie pasował do jej oczekiwań. – Uwielbiam cię – szepnęła w stanie kompletnego oszołomienia. – Uwielbiam twoje usta – pocałowała je – twoje kości policzkowe, twoje ramiona i każdy skrawek twojej skóry. – Mówiąc to, całowała go nieprzytomnie. – Uwielbiam w tobie wszystko. – Zamknęła oczy i wdychała jego odurzający zapach. Aleksander, słysząc tyradę słów uwielbienia skierowaną pod swoim adresem, przełknął głośno ślinę. Jego oddech stał się krótki i urywany, czym przyprawiał ją o jeszcze większe podniecenie. Ściągnął jej bluzkę i jednym ruchem uwolnił jej włosy od gumki, rozrzucając je rękoma na ramiona. Uśmiechnęła się, będąc w pełni świadoma tego, że jej rozpuszczone włosy to jego wielka słabość, której nie mógł się nigdy oprzeć. Położył jej obie dłonie na karku i zaczął ponownie ją całować, gładząc delikatnie szyję, a potem schodząc na ramiona.

Karina zaczęła rozpinać guziki jego spodni. Robiła to powoli i pewnie, zupełnie inaczej niż za ich pierwszym razem, gdy z niepewności i podniecenia nie mogła powstrzymać drżenia rąk. Tym razem chciała, żeby każda minuta i sekunda trwały możliwie najdłużej, żeby zastygły w czasie. Wsunęła ręce pod spodnie, kładąc je na jego idealnych pośladkach. Aleksander instynktownie wysunął w jej stronę biodra i też zaczął rozpinać jej dżinsy. Podniosła się na rękach, opierając je na oparciu kanapy. Zsunęła się z jego kolan i ściągnęła je sama, żeby było wygodniej. Były dość ciasne i Alek mógłby mieć trudności z ich zsunięciem, a nie chciała tracić nawet sekundy. Aleksander też wstał, zrzucił niecierpliwym ruchem swoje spodnie i cisnął nimi gdzieś w bok, po czym z powrotem usiadł na kanapie, przyciągając ją do siebie. Karina wróciła do poprzedniej pozycji, zostając w samej bieliźnie, która niedługo po tym także znalazła się obok reszty ich garderoby. Całując się do nieprzytomności, kochali się tak długo, aż doszczętnie zmęczeni i spoceni opadli na kanapę, ciężko dysząc. Aleksander objął ją w pasie ciasno i schował twarz w zagłębieniu na jej szyi. Objęła go, gładząc po włosach, które były całe wilgotne od potu. Alek zamknął oczy i wyglądał, jakby odpływał gdzieś myślami, którym tory wytyczały głośne uderzenia jego serca. Karina nie wyobrażała sobie, że seks może być w jakikolwiek sposób lepszy od tego, co przed chwilą przeżyli i co przeżywała z nim za każdym razem. Jeśli mogło być chociaż odrobinę lepiej, to nie chciała tego nigdy zaznać. Była pewna, że nie wytrzymałaby czegoś bardziej intensywnego. – Mogę wziąć kąpiel? – zapytała, kiedy w końcu odzyskała głos. Była zachwycona, że w domku jest wanna, której zawsze jej brakowało, zarówno w ich mieszkaniu, jak i na stancji w Warszawie. Ich łazienka była zbyt mała, żeby zmieścić wannę, dlatego przy remoncie wszystkie trzy zgodnie zdecydowały, że będzie w niej prysznic, który owszem, też miał swoje zalety, ale nie umywał się do długich, gorących kąpieli w pianie. Alek ocknął się ze swoich marzeń na jawie i podniósł się z uśmiechem na ustach. – Wiesz, ile ogłoszeń przewertowałem, żeby znaleźć ci takie miejsce, gdzie będzie wanna? Nie wiem, dlaczego to taki problem, żeby w łazience stanęła taka wanna – powiedział ze zdziwieniem. – Szukałeś jej specjalnie dla mnie? – zapytała z niedowierzaniem. – A dla kogo? Ja jestem facetem i nie potrzebuję takich rozrywek – odpowiedział i po chwili dodał: – Wolę takie, jak ta przed chwilą. – Uśmiechnął się szeroko. Mimo jego lekkiego tonu poczuła, jak wzruszenie łapie ją za gardło. – Skąd wiedziałeś? – zapytała tylko. – Że chciałaś wanny? – dopytał. – Powiedziałaś o tym wtedy, gdy byliśmy w tym klubie z Martą – rzucił jakby nigdy nic, wzruszając jednocześnie ramionami. Rzeczywiście wspomniała coś o tym, ale nie sądziła, że Alek skataloguje w pamięci wszystkie jej pragnienia, nawet te najmniejsze, i zacznie wcielać je w życie. Bez ostrzeżenia przyciągnęła go do siebie i pocałowała długo i bez opamiętania, sprawiając, że w niezaprzeczalny sposób znowu się podniecił, czego w takich warunkach nie mógł w żaden sposób ukryć. Uśmiechnęła się, spoglądając w dół, i pokręciła głową. – Przecież przed chwilą skończyliśmy – powiedziała ze znużeniem w głosie. – To po co mnie tak całujesz? – zapytał z udawaną pretensją. – Bo lubię – odpowiedziała krótko, wstała z kanapy i zaczęła przeszukiwać swoją torbę

w poszukiwaniu kosmetyczki z żelem do kąpieli, który wygeneruje dla niej mnóstwo piany. Aleksander w milczeniu wpatrywał się w nią rozmytym spojrzeniem, które prześlizgiwało się po jej sylwetce z góry na dół. Prawie czuła dotyk tego spojrzenia na skórze. – Alek, nie patrz tak na mnie. Noc jest jeszcze długa, ale teraz muszę się zrelaksować w pianie. – Szybko chwyciła potrzebne przybory i pognała do łazienki. * Alek sięgnął po rzucone gdzieś w kąt bokserki i wciągnął je szybko na siebie. Uznał, że niczego więcej nie musi zakładać, i uśmiechnął się do tej myśli. Wszedł cicho do łazienki i usiadł na podłodze obok wanny, opierając się rękoma o jej brzeg. Jak pies u nóg swojej pani, pomyślał, ale ta myśl w żaden sposób go nie zażenowała, nie uraziła ani nie przestraszyła. Taka była prawda. Zanurzył rękę w wodzie i nabrał w dłonie gęstej, lekkiej piany, czemu Karina przyglądała się z półuśmiechem na ustach. Podpięła wysoko włosy i opierała w rozmarzeniu głowę o krawędź wanny. Była totalnie zrelaksowana. Właśnie tego dla niej pragnął i właśnie po to ją tu zabrał. Nabrała piany i rzuciła mu nią w twarz jak śnieżką. Odwdzięczył się jej tym samym i oboje wybuchli śmiechem. – Wiesz, jaka jesteś piękna? – zapytał nagle, nie mogąc się powstrzymać przed powiedzeniem na głos tego, co aktualnie wwiercało mu się w serce. – Jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką w życiu widziałem – dodał i przejechał kciukiem po jej piegowatym policzku. Karina zaczerwieniła się i uciekła spojrzeniem gdzieś w bok. – Albo widziałeś zbyt mało kobiet w życiu, albo masz bardzo kiepski wzrok – powiedziała rozbawiona i zawstydzona jednocześnie. Rozpryskała wodę wprost w jego twarz. Skrzywił się i otarł wilgoć z policzków. – Taka jest prawda. Jesteś śliczna i nic na to nie poradzisz – powiedział stanowczo. – Przestań – skwitowała to krótko i zanurzyła się niżej, przykrywając się pianą po samą brodę. Wyglądała na skrępowaną jego komplementem, więc nie kontynuował tego tematu. Był zdumiony, że nie widzi tego, jak wygląda, gdy spogląda w lustro każdego dnia. Może na tym polegał jej urok; sama nie dostrzegała swojej urody, przez co stawała się jeszcze piękniejsza. On sam przecież na początku nie uważał jej za najpiękniejszą kobietę, z jaką się spotykał, ale teraz nie bardzo mógł zrozumieć, dlaczego tak myślał. – Zostawić cię samą? – zapytał, mając nadzieję, że jednak tego nie zechce. – Nie, ale nie opowiadaj bzdur – odpowiedziała z uśmiechem. – Mówię tylko, co myślę. – Wzruszył ramionami i objął kolana rękoma. Karina wychyliła się za wannę i oparła na jej brzegu, patrząc mu prosto w oczy. – Wiem i za to cię… – zaczęła bez zastanowienia, ale zatrzymała się nagle. – Uwielbiam – dokończyła, lekko się czerwieniąc. – Nie siedź tak na zimnej podłodze, kochanie, bo dostaniesz wilka, tylko wejdź do wanny – zaśmiała się. Uśmiechnął się szeroko na jej pierwsze „kochanie”, ignorując wzmiankę o wilku, której kompletnie nie zrozumiał. Cieszył się całym sobą, słysząc z jej ust tego typu rzeczy, chociaż nie przyznałby się do tego głośno. Nie chciał, żeby Karina uznała go za desperata, chociaż był nim w pełnym znaczeniu tego słowa. Jeśli chodziło o nią, był beznadziejnym desperatem. Ściągnął szybkim ruchem bokserki, które w sumie w ogóle niepotrzebnie zakładał, i wszedł powoli do wanny, próbując nie rozchlapać spienionej wody. Usiadł naprzeciwko Kariny i z zadowoleniem stwierdził, że jednak kąpiel to wcale nie taka zła sprawa. Było im ciasno, ale

ciepło i przytulnie. Karina założyła mu nogi na pierś, krzyżując je w nonszalanckiej pozie, po czym zamknęła oczy i odchyliła do tyłu głowę. Ponownie nabrał ochoty na seks. Jakbym znowu miał piętnaście lat, pomyślał rozbawiony. To jednak musiało zaczekać, aż Karina się odpowiednio zrelaksuje i wymoczy. Może to i lepiej, sam nabierze więcej sił. Wziął jej stopę w rękę i zaczął delikatnie masować. Karina zachichotała i wyrwała ją szybko z jego dłoni, rozbryzgując przy tym wodę i o milimetr omijając jego twarz. – Mam łaskotki – powiedziała, wciąż roześmiana, a on zanotował tę informację w pamięci. – No nie, przy tobie nie można się zrelaksować, Alek. Jutro jak pójdę urządzać sobie kąpiel, masz zakaz zbliżania się do łazienki – powiedziała z błąkającym się na ustach uśmiechem. – Oj tam – powiedział, udając nadąsanego. – Przecież wiem, że to uwielbiasz, tak jak uwielbiasz mnie całego – dodał zaczepnie, nawiązując do tego, co mu powiedziała, kiedy się kochali. Tylko jeden kącik jej ust podniósł się delikatnie do góry, ale reszta Kariny pozostała niewzruszona. Uparcie milczała. Może to głupie, przywiązywać taką wagę do słów wypowiedzianych podczas seksu, ale nikt nie mógł mu tego zabronić. Jeszcze nigdy nie słyszał czegoś równie pokrzepiającego. W połączeniu z jej pocałunkami i wzrokiem, który mógłby pobudzić impotenta, stworzyło to niesamowicie prawdziwy obraz. Znowu się nakręcam, zauważył. Jak miał się jednak nie nakręcać, leżąc w wannie nago z najseksowniejszym stworzeniem na świecie? I co z tego, że skończyli to robić zaledwie pół godziny temu? Karina musiała wyczuć jego rozochocenie, no bo jak mężczyzna może to skutecznie ukryć, i wstała nagle, kładąc się na nim całym ciałem, rozchlapując dookoła spienioną wodę. – Widzę, że nie dasz mi spokoju, dopóki znowu tego nie zrobimy – szepnęła mu do ucha i pocałowała. – Będziemy to robić tak często i intensywnie, aż całkowicie opadniesz z sił. Co ty na to, Alek? – zapytała, ciężko oddychając i ocierając się o niego niemiłosiernie, odbierając mu tym resztki rozumu. Pokiwał tylko głową, akceptując tę propozycję, i przycisnął ją do siebie, chwytając ją za pośladki. Nie było potrzeby zmiany pozycji, Karina była dokładnie w tym miejscu, w którym być powinna. Wszedł w nią, całując ją nieprzerwanie w usta. Nie zawracali sobie głowy tonącą w wodzie łazienką. Kto by sobie zawracał? Karina napierała na niego coraz szybszymi ruchami, ocierając się mokrymi piersiami o jego klatkę piersiową. Jej zielone oczy przesłoniła delikatna mgła, nadając im o wiele ciemniejszy odcień. Po chwili je zamknęła i poddała się temu, co cudownie nieuchronne, stękając głośno wprost do jego otwartych ust. Aleksander kochał ten hipnotyzujący dźwięk, który wydawała z siebie przy każdym pchnięciu jego bioder. Brzmiał w jego uszach jak najcudowniejsza muzyka, w takt której po prostu odpływał. Doszli niemal w tym samym czasie i Karina opadła na niego całym mokrym od wody i potu ciałem, zmęczona i szczęśliwa. Odwróciła się do niego tyłem i położyła wygodnie, opierając głowę na jego ramieniu. Objął ją i uścisnął mocno, opierając podbródek na jej głowie. Był wykończony, serce waliło mu jak oszalałe, wciąż napędzane podnieceniem, które do końca w nim nie wygasło. Zamiast poczuć ulgę i zadowolenie, jego wnętrze przeszył strach, a na skórę wystąpił zimny pot. Zrobiło mu się niedobrze, przed oczami zaczęły pojawiać się białe plamy, jak płatki śniegu tańczące na wietrze. Wtulił się w jej ciało, bojąc się kolejnego ataku paniki. Karina wyczuła, że dzieje się z nim coś złego, i odwróciła się, obrzucając go zatroskanym

spojrzeniem. – Co jest, Alek? – pogładziła go po policzku. – Co się stało, kochanie? – W jej głosie zabrzmiał strach i troska. – Nic. Po prostu mnie przytul – powiedział, nie mogąc opanować drżenia w głosie. – Przytul mnie – powtórzył. Tylko tego w tej chwili chciał i potrzebował. Pogładziła go po włosach i objęła mocno, całując go w czoło. Jej ciepły oddech na jego policzku i wilgotny zapach jej skóry dawał mu poczucie bezpieczeństwa. Jego serce przestało się szamotać jak przestraszony ptak w klatce i poczuł, jak panika, która chwytała go już za gardło, powoli rozluźniała swój uścisk. – Już dobrze, Alek? – zapytała przy jego uchu. Pokiwał głową, nie wypuszczając jej z objęć. O nic nie pytała, nie żądała wyjaśnień. Nie dopytywała go natarczywie o szczegóły i przyczyny. Wiedziała, że ma tajemnicę, ale ani razu nie wymogła na nim jej ujawnienia. Była. Po prostu przy nim była. Kiedy wyszli z łazienki, owinięci tylko ręcznikami, udali się wprost do sypialni. Nie fatygowali się ubieraniem jakichś niepotrzebnych nikomu piżam czy bielizny. Przykryli się kołdrą obleczoną w świeżą poszwę w kolorowe kropki i wpatrywali się w siebie w ciemności. Aleksander chciał to zrobić, gdy już będzie miał pewność, co się z nim tak naprawdę dzieje, czy był to fałszywy alarm, czy białaczka powraca. Teraz, kiedy miał dla kogo, chciał się z nią zmierzyć, choćby ostatni raz. Chciał jej to powiedzieć wtedy, gdy wszystko będzie już jasne, chciał jej dać szansę na wypisanie się z tego wszystkiego, chciał być wobec niej uczciwy, ale nie mógł już czekać ani chwili dłużej. Przysunął się do Kariny jeszcze bliżej i objął ją ciasno w talii. – Kocham cię – powiedział cicho przy jej uchu. – Kocham cię tak bardzo, że czasami się boję, że od tego zwariuję – kontynuował pierwsze w swoim życiu miłosne wyznanie. – Nigdy nikogo nie kochałem. Nigdy nie sądziłam, że mnie coś takiego spotka… – Zamilkł na chwilę, zbierając skołatane myśli. – Kiedy cię zobaczyłem, wszystko się dla mnie zaczęło. Powiedział to. Nie było już odwrotu ani furtki, przez którą mógłby się wymknąć w momencie odtrącenia czy porażki. Zresztą i tak nigdzie się nie wybierał. W ciemności słyszał tylko cichy oddech Kariny, który w tej chwili stał się szybki i zdenerwowany. Przeczesała dłonią jego włosy, a potem położyła ją na jego policzku. Pocałowała go delikatnie. – Ja ciebie też kocham, Alek. – Usłyszał w ciemności i wiedział już, że wszystko będzie dobrze. * Promienie słońca padały wprost na jej twarz i odkryte nogi. Jej ciało powoli budziło się z przyjemnego odrętwienia po spokojnym i odprężającym śnie. Nagrzane, drewniane schodki przed wejściem do domku były idealnym miejscem na delektowanie się poranną kawą. Ze wszystkich stron dochodził ją śpiew ptaków, tworzący piękną, uspokajającą mieszankę dźwięków, do której dołączało się delikatne cykanie najróżniejszych owadów. Jak okiem sięgnąć, nie było widać ludzi ani zabudowań, dlatego Karina zdecydowała się wyjść na zewnątrz ubrana jedynie w koszulkę Aleksandra, którą znalazła na podłodze w pokoju. Przesiąknięta jego zapachem, przywodziła jej na myśl wczorajsze chwile, które razem spędzili, i Karina poczuła, jak jej serce zalewa fala czułości. Obudziła się opleciona ciasno jego

ramieniem. Długo przyglądała się niczego nieświadomej i spokojnej twarzy swojego chłopaka, przykrytej jej długimi włosami, po czym wyplątała ją z nich delikatnie, dała mu buziaka w policzek i wymknęła się cicho do pokoju obok, nie chcąc go obudzić. Nie planowała wyznawać mu tego, co już od dłuższego czasu czuła, bojąc się, że na takie wyznania jest stanowczo za wcześnie. W pewnym momencie myślała nawet, że nigdy tego nie zrobi. Co dobrego przyszłoby z takich słów komuś, z kim będzie musiała się rozstać? Czy chociaż przez chwilę bała się, że te uczucia będą nieodwzajemnione? Nie. Od chwili, w której stanął w drzwiach mieszkania w Warszawie z tym trudnym do określenia wyrazem twarzy i wziął ją w ramiona, nie obawiała się tego. Nawet wspominając ten straszny poranek, kiedy otworzyła wiadomość od tej dziewczyny, miała pewność, że jest mu bliska. Wiedziała, że to, co się między nimi dzieje, to nie przelotna, wakacyjna przygoda. Wszystko, co dla niej robił, było oczywistym przejawem jego uczuć. Nie musiał niczego mówić, ona i tak wiedziała. Mimo wszystko zrobił to. Kiedy przytulił ją wczoraj w łóżku i szepnął to, co chciała usłyszeć od chwili, w której go zobaczyła, jej świat nabrał właściwych kolorów. Tak jakby brakujący kawałek układanki wskoczył na właściwe miejsce. Tym właśnie był dla niej Aleksander – brakująca częścią jej serca. Lekarstwem na rany, które się właśnie goiły pod każdym jego dotykiem i spojrzeniem. Usłyszała delikatne skrzypnięcie otwieranych drzwi. Uśmiechnęła się, nie odwracając się jeszcze. Jeszcze nie. Za chwilę, pomyślała, czując, jak jej serce zaczyna gwałtownie wyrywać się z piersi. To będą ich pierwsze spojrzenia po tym, jak wyznali sobie miłość. Ich pierwsze uśmiechy. Czy coś się zmieni? Czy będzie inaczej? Poczuła jego dłoń na szyi. Odgarnął delikatnie jej włosy i wtulił się w nią. Najwyraźniej to jego ulubione miejsce na moim ciele, pomyślała rozbawiona. Nie chciała dłużej czekać i odwróciła się do niego z uśmiechem. – Dzień dobry – powiedziała, a Aleksander uśmiechnął się przy jej włosach. – Dzień dobry – odpowiedział, kiedy oderwał się w końcu ustami od jej szyi i karku i usiadł obok. Zauważyła, że był w pełni ubrany. Pierwszy raz zobaczyła go w krótkich spodenkach. Były dżinsowe i miały nogawki podwinięte do wysokości kolan, i odsłaniały kolejny tatuaż (kruka w locie) na jego udzie. Miał na sobie także jasnoniebieską koszulkę, a włosy związał w kucyk, w którym tak go lubiła. Wyglądał świeżo i bardzo wakacyjnie. – Właśnie zastanawiałem się, gdzie się podział ten T– shirt – zażartował, dotykając rękawa bluzki. – Na tobie wygląda o wiele lepiej niż na mnie, cholera – dodał. Odpowiedziała mu uśmiechem i wzięła duży łyk kawy. – Kawy? – zapytała, chcąc wstać i zaparzyć mu jej. – Tak – odpowiedział i wyciągnął z jej dłoni kubek, po czym wziął duży łyk i skrzywił się. – Boże, jaka słodka. – Nie trzeba było jej podkradać. – Uśmiechnęła się. – Chodźmy do środka, zrobię ci świeżej. – Kiedy wstawała, Alek złapał ją za rękę, przytrzymał i pocałował. Korzystając z tego, że była na wyższym stopniu i nie musiała stawać na palcach, żeby dosięgnąć jego ust, objęła go za szyję i odwzajemniła pocałunek, długo i bez zahamowań. Kilkanaście minut i dwoje zaczerwienionych od pocałunków ust później zrobili śniadanie i zjedli je, śmiejąc się i wygłupiając. Potem posprzątali ten cały bałagan, jaki narobili zeszłego wieczora w łazience i w salonie. Nic się nie zmieniło.

Kiedy usiedli najedzeni i szczęśliwi na kanapie, Karina położyła głowę na jego kolanach i przypatrywała się jego twarzy, na której błąkał się cień uśmiechu i zachwytu. Tak, patrzył na nią z zachwytem, od którego dostawała zawrotu głowy. Bawiła się w roztargnieniu jego szczupłą ręką, splatając i rozplatając ich palce. – O czym myślisz? – zapytał, przypatrując się ich dłoniom. – O tym, że jest mi dobrze – odpowiedziała szczerze. – Naprawdę dobrze. Dawno się tak nie czułam – dodała, podkreślając tym swój stan. – Cieszę się – odpowiedział z łagodnym uśmiechem na ustach. – Chciałem, żeby ci było dobrze i żebyś była szczęśliwa – kontynuował, gładząc ją delikatnie po twarzy. – Chciałbym, żebyś już zawsze była szczęśliwa, tak jak ja jestem przy tobie – dokończył. Karina podniosła się, siadając z podwiniętymi nogami. Nie wiedziała, jak ma słowami wyrazić to, co właśnie czuła. To, co czuła do niego i jak bardzo była mu wdzięczna za to, co dla niej robił. – Jestem szczęśliwa, kiedy jestem z tobą, nieważne gdzie jesteśmy i co robimy. Jestem szczęśliwa, kiedy wałęsamy się w nocy po mieście w dresach i piżamach. – Uśmiechnęła się na to wspomnienie. – Jestem szczęśliwa, kiedy się kłócimy i kiedy się kochamy. Jestem szczęśliwa nawet wtedy, gdy jestem strasznie nieszczęśliwa z innych powodów, ale wiem, że przy mnie jesteś. – Nie umiała inaczej tego wytłumaczyć, ale taka była prawda, cała i naga. Aleksander popatrzył na nią swoimi szarymi, przepastnymi oczami i pocałował mocno, wsuwając jej język do ust. Nie potrzebowała więcej, żeby poczuć, jak po jej ciele rozlewa się gorąco. Odwzajemniła mu się tym samym i chwilę później nieprzytomni z pożądania kochali się na podłodze, zamiatając sobą kurz i resztki przyzwoitości. Po południu, przedzierając się przez dzikie zarośla i tonąc w mokrym podłożu, dotarli nad jezioro. Rozłożyli koc i ułożyli się plackiem na niewielkiej piaszczystej plaży, okolonej dookoła tatarakiem, i wpatrywali się w niebo, obserwując przesuwające się leniwie stada kłębiastych chmur. Było spokojnie i niezwykle ciepło. Tak jakby cały świat, łącznie z pogodą, cieszył się ich szczęściem, a wręcz łączył się z nimi w tym uczuciu. Powietrze nad wodą delikatnie drgało, potęgując wrażenie nierealności wszystkiego, co ich otaczało. Być może to fatamorgana albo sen, pomyślała Karina, bojąc się otworzyć oczy, za którymi mogła znaleźć szarą i deszczową rzeczywistość, która swoją beznadzieją mogłaby ją nawet zabić. Co, jeśli otworzy oczy, a przy niej nie będzie Aleksandra? Świat bez niego byłby jakimś bezsensownym i chorym miejscem. Pozwoliła sobie podnieść powieki dopiero wtedy, gdy poczuła na swoim ręku jego mocny, pewny uścisk. Zawisł nad nią, rzucając cień, co uchroniło ją przed oślepiającym słońcem, które było już wysoko na niebie. – Co tam, piegusie? – zaśmiał się, patrząc na nią znad przeciwsłonecznych okularów, i pocałował ją w czubek nosa. – Naprawdę, ile ich jeszcze może wyskoczyć na twojej twarzy? – zapytał roześmiany, dotykając jej policzka. – Zaczyna brakować już miejsca. – Odczep się – ofuknęła go zdenerwowana. – Przecież nie mam na to żadnego wpływu. – Odwróciła się od niego i położyła na brzuchu, chowając twarz w ramionach, przysięgając sobie jednocześnie, że kupi w końcu ten krem rozjaśniający piegi. – Dla mnie im więcej, tym lepiej. Przynajmniej mam co liczyć, jak nie mogę zasnąć, a w pobliżu nie ma żadnych baranów. – Zaśmiał się głośno i pocałował ją w odkryte ramię, a kiedy zobaczył, że wciąż się dąsa, dodał uroczystym tonem: – Kocham każdy pieg, jaki pojawił się lub dopiero pojawi się na twojej buzi. – A masz jakieś inne wyjście? – zapytała, odwracając się w końcu. Popatrzyła na niego, zsuwając na nos przeciwsłoneczne okulary i rozchmurzając się

nieznacznie. – Żadnego – odpowiedział zdecydowanie. – Dość już tego dobrego. Chodźmy do wody, bo zrobiło się naprawdę gorąco. – Jednym ruchem ściągnęła z siebie letnią, przewiewną sukienkę i została w samym dwuczęściowym stroju kąpielowym w kolorze tęczy. Alek popatrzył na nią zaintrygowany i poszedł w jej ślady. Wbiegła do jeziora, rozbryzgując wokół siebie wodę, czym zwróciła uwagę niewielkiej grupy młodych ludzi wylegujących się na ręcznikach nieopodal ich koca. Była twarda, nawet nie pisnęła, zanurzając się szybko w lodowatym jeziorze, które nie miało okazji tego lata przyjąć dostatecznej ilości ciepła. Poczuła drętwienie w nogach. Od razu zaczęła płynąć, próbując się w ten sposób rozgrzać. Dała nura w ciemne jezioro i po raz kolejny zalało ją uczucie pełnego szczęścia. Uwielbiała pływać, czuła się wtedy, jakby latała. Drżąc lekko z przeszywającego jej ciało zimna, brnęła przed siebie, pokonując ramionami opór, jaki stawiała woda. Po chwili zawróciła i dotarłszy do brzegu, zobaczyła, jak Aleksander stoi po kostki w wodzie, przyglądając się jej z podziwem. Jemu natomiast przyglądały się dwie młode dziewczyny w kusych strojach kąpielowych, które również szykowały się do wejścia do jeziora. Nie dziwiła im się. Gdyby była na ich miejscu, też by się na niego gapiła z zachwytem. Jak to dobrze, że nie jest na ich miejscu, ponieważ Aleksander w ogóle nie zwracał na nie uwagi. Jak to dobrze, że jest na miejscu dziewczyny, od której to on nie może oderwać oczu. Alek wyglądał tak, jakby nikt i nic na świecie nie mogło teraz zawalczyć o jego zainteresowanie. Nikt, prócz niej. – Alek, nie ośmieszaj się, tylko wchodź do wody, mięczaku – zaśmiała się, machając do niego zachęcająco. – Chyba nie chcesz, żeby to się odbyło w mniej przyjemny sposób? – Podchodziła do niego powolnym krokiem, a on zmrużył groźnie oczy. – Ja ci dam mięczaka, piegusko. – Rzucił się w jej stronę i zdołał złapać ją za rękę. Oboje stracili równowagę i wpadli pod wodę, zachłystując się nią. Karina zaniosła się głośnym śmiechem, który mknął po tafli jeziora jak puszczony z rozmachem gładki kamień. Aleksander zaczesał dłonią mokre włosy i podniósł ją do góry. Posadził ją sobie wokół bioder, a ona objęła go mocno udami w pasie. Krople wody przesuwały się leniwie po jego twarzy, zwiedzając ją od nasady włosów po sam podbródek, po czym spadały na wyjącego wilka na jego piersi. Otworzył usta, oddychając ciężko. Karina przypatrywała się temu z nieukrywaną fascynacją. Przejechała delikatnie opuszkami palców po jego czole, policzkach i powiekach, podążając za jedną z zabłąkanych kropel. – Jesteś piękny – powiedziała oszołomiona. Był piękny, pomimo swoich równie pięknych niedoskonałości, które tylko dodawały mu prawdziwości. Może to obezwładniające uczucie kazało jej tak na niego patrzeć, a może taki właśnie był. Nie potrafiła tego rozstrzygnąć, chociaż ukradkowe spojrzenia, rzucane tęsknie z pobliskiego koca, mogły ją delikatnie naprowadzić na właściwą odpowiedź. – Nie, to ty jesteś piękna – odpowiedział z zapałem. – Kocham cię. – Pocałował ją delikatnie, zamykając oczy. – Kocham cię – powtórzył, otwierając je powoli. Karina przełknęła ślinę, czując, jak w jej gardle pojawiła się jakaś przeszkoda, której nie mogła w żaden sposób pokonać. Od nadmiaru takich słów i uczuć za każdym razem kręciło jej się w głowie. Alek wpatrywał się w nią z niemym wyczekiwaniem. Uśmiechnęła się z czułością, która wzbierała w niej za każdym razem, gdy tak na nią patrzył. Też chciał być kochany. – Ja ciebie też kocham – szepnęła mu do ucha i cmoknęła w szyję, po czym objęła mocniej za ramiona i wtuliła się w niego.

Uśmiechnął się szeroko, obejmując ją w pasie, i zanurzył się razem z nią pod wodę. * Słońce zawisło nisko nad drzewami, tworząc swojego rodzaju koronę ze złota. Zapach sosnowego lasu wywoływał zawroty głowy i delikatnie odurzał swoją wilgotnością. Pod nogami skrzypiało sosnowe igliwie, mieszając się z piaskiem i kurzem. Aleksander przerzucił sobie cienki, bawełniany koc przez jedno ramię, drugim objął Karinę i tak wracali niespiesznie do drewnianego, małego domku, który stał na uboczu, prawie zaczepiając o brzozowy zagajnik. – Jestem strasznie głodna – poskarżyła się Karina, dotykając swojego płaskiego brzucha, i oboje usłyszeli ten charakterystyczny dźwięk, świadczący o pustce w jej żołądku. – Kurczę, Karina, ciebie to naprawdę łatwiej ubrać niż wyżywić – powiedział z udawaną pretensją w głosie, ale poczuł, że i jego żołądek domaga się czegoś treściwszego. – A nie chciałbyś przypadkiem kopa w zad? – odcięła się, szturchając go boleśnie łokciem w bok. – Przemoc. Oto kobiecy sposób na brak argumentów. Tak jak Anka, która bije biednego Jamiego po głowie dosłownie za wszystko – odpowiedział rozbawiony, przyciągając ją bliżej i całując w czoło. – Aż się dziwię, że jest jeszcze normalny. Nie potrafił odmówić sobie jakiejkolwiek, nawet najdrobniejszej, pieszczoty, kiedy znajdowała się w zasięgu jego ręki, a robił wszystko, żeby w tym zasięgu była niemal cały czas. Kiedy znikała mu z oczu nawet na kilka minut, czuł dziwny niepokój, który przeszywał go na wskroś. Zdawał sobie sprawę, że jego zaborcze wręcz zachowanie w stosunku do tej dziewczyny nie było zdrowe, ale nie mógł nic na to poradzić. Był tak obezwładniony uczuciem do niej, że nie miał siły się temu przeciwstawiać ani głębiej analizować. Kochał ją tak absurdalnie mocno, że to aż bolało w środku. Patrzył w jej oczy otoczone milionem piegów i wiedział, że jego samotna wędrówka właśnie się skończyła. Potrzebował jej tak, jak człowiek potrzebuje jedzenia i picia. Potrzebował jej, aby normalnie funkcjonować. Jego jednostronne uczucie jednak mu nie wystarczało. Chciał jej wzajemności. Chciał być jej potrzebny, chciał być jej wart pod każdym względem. Chciał stać się dla niej lepszym człowiekiem. Pragnął jej ciepła i czułości i wcale się tego nie wstydził. Kiedy dowiedział się, że ona też go kocha, oficjalnie został najszczęśliwszym człowiekiem na tym pojebanym świecie i nikt i nic na tym właśnie świecie nie było wstanie mu tego odebrać. Natłok wrażeń i uczuć nie pozwalał mu trzeźwo patrzeć na to, co go otaczało. Otumaniał go i siał zamęt w jego głowie i sercu. Nie wiedział już, co jest rozsądne, a co totalnie głupie, co ważne, a co kompletnie bez znaczenia. Było mu z tym wszystkim tak dobrze, że to go aż przerażało. Jego napady paniki miały inne podłoże. Był przekonany, że do chwili, w której jej nie powie o chorobie, będą go nękać z coraz większą częstotliwością. Poczucie strachu, że to ją przerośnie albo rozczaruje, było jedynym cierniem w tym całym szaleństwie, jakie zapanowało w jego życiu. – Pewnie na to zasłużył. Za każdym razem – odpowiedziała, obejmując go w pasie i przytulając głowę do jego piersi. – I wcale nie wygląda na takiego do końca normalnego. Aleksander parsknął śmiechem i znów pocałował jej włosy, które pachniały jeszcze jeziorem. – Chodź, głodomorze, zostawimy rzeczy i pojedziemy coś zjeść do miasta – powiedział łagodnie i przyspieszył kroku, ciągnąc Karinę za sobą. – Idealny plan – odpowiedziała z zadowoleniem i zrównała się z nim szybko.

Pół godziny później siedzieli w małej pizzerii na obrzeżach miasteczka. Niewielki lokal mieścił jedynie cztery stoliki, które były puste, z wyjątkiem tego, który zajęli. Usiedli przy dużym oknie, obserwując zaczątki pięknego, prawdziwie letniego zachodu słońca. Karina aż przebierała nogami w oczekiwaniu na ich zamówienie, taka była głodna. Aleksander, rozsiadłszy się na twardej drewnianej ławie, obserwował ją ze szczerym rozbawieniem. Co jakiś czas trącał jej tenisówkę swoim czarnym trampkiem, uśmiechając się do niej zalotnie albo z czułością, albo mieszanką tych obu uśmiechów. – Ty nie jesteś w ogóle głodny, Alek? – zapytała zdziwiona. – Przecież nie jedliśmy nic od śniadania – dodała z pretensją, obwiniając go za brak widocznych objawów głodu. – Karmię się miłością do ciebie. – Uśmiechnął się jednym kącikiem ust, ale widząc niedowierzający wyraz na jej ślicznej buzi, dodał: – Jestem, kochanie, ale potrafię się opanować, w przeciwieństwie do niektórych. W tym samym momencie Karina nadepnęła mu na stopę. – Złośnica. Niech już przyniosą tę pizzę, bo widzę, że robisz się coraz bardziej nieznośna. – Wyjrzał ostentacyjnie zza ich stolika, szukając wzrokiem kelnera. – Uwielbiasz mi dokuczać, prawda? – zapytała, mrużąc swoje kocie oczy. – Uwielbiam – przyznał szczerze. – Od pierwszej chwili, gdy cię zobaczyłem, miałem na to ochotę. – Przypomniał sobie jej zaskoczenie w poczekalni, kiedy wymógł na niej podziękowanie. – Pamiętam. – Karina uśmiechnęła się pod nosem, wracając zapewne wspomnieniami w to samo miejsce. – Chciałabym być już w domku – powiedziała, a jej głos zmienił się nagle. – Chcę się z tobą kochać, a potem przytulić się do ciebie i o niczym nie myśleć. – Popatrzyła na niego smutno. – Nie chcę tracić czasu. – Zaczekaj, kochanie – Wstał szybko z ławy i podszedł do kontuaru. Poprosił o zapakowanie pizzy na wynos. Kelner zapewnił go, że będzie gotowa za pięć minut, i z tą wiadomością wrócił do Kariny, siadając przy niej. Objął ją ramieniem i przytulił mocno. – Zaraz zabierzemy jedzenie ze sobą i będziemy realizować twoją wizję. – Pocałował ją w usta. – Nie bądź smutna, Karina. Powiedz mi, co się dzieje? Karina opuściła nisko głowę i oparła ją o jego ramię. – Nie chcę wracać – powiedziała cicho. On też nie chciał. Czuł w środku, że gdy wrócą, wszystko się zmieni, a z drugiej strony wszystko zostanie po staremu. Będą musieli walczyć ze wszystkim i wszystkimi. Gdyby tylko mógł, zatrzymałby dla nich czas i nie pozwoliłby, żeby świat zajrzał do ich życia. Trzymałby go od nich z daleka. Zabrawszy zamówienie, wsiedli do samochodu i jechali w ciszy do miejsca, które było dla nich małym rajem na ziemi. – Karina, to, że wrócimy, nie oznacza, że coś się między nami zmieni. Chyba to wiesz? – powiedział zaniepokojony jej długim milczeniem. Coś się jednak zmieni. Powie jej o chorobie i jej potencjalnym nawrocie. Nie chciał być tchórzem. Karina nie zasługiwała na tchórza. – Alek, ja wiem, że to, co jest między nami, to… to coś więcej niż wakacyjny romans… Ale nie jestem naiwna i wiem też, że lato się kiedyś skończy – powiedziała, nie patrząc na niego. Zrobiło mu się zimno, gdy usłyszał ten zrezygnowany ton w jej głosie. I dlaczego, do cholery, na niego nie patrzyła? Przez większość czasu nie wiedział, co dzieje się w jej głowie, dlatego tak go przerażały jej półsłówka, długie milczenie i nieobecne spojrzenia. – Co chcesz przez to powiedzieć? – zapytał, czując, jak strach chwyta go za serce.

– Nic. Po prostu stwierdzam fakt. – Usłyszał, jak zadrżał jej głos. – Zdaję sobie sprawę, że po weselu wyjedziesz, i ja to rozumiem, dlatego nie chcę tracić czasu – dokończyła, patrząc przez boczną szybę. Wjechali właśnie na piaszczystą drogę, biegnącą przez las. Aleksander nie mógł wydusić z siebie słowa, takie wrażenie zrobiły na nim jej słowa. Dojechali na miejsce, ale żadne z nich nie wyszło z samochodu. Aleksander odwrócił się do niej i chwycił ją za rękę. – Jeśli tak myślisz, to nic nie wiesz i nic nie rozumiesz, Karina – powiedział w końcu zduszonym i zawiedzionym głosem. – Pomimo tego wszystkiego… wciąż niczego nie rozumiesz. – Poczuł, jak serce obija mu się coraz szybciej o żebra. – Nie masz pojęcia, jak wyglądało moje życie, zanim cię poznałem. Jakie było puste i bezwartościowe. – Skrzywił się. – Wiesz, czym jest prawdziwa samotność? – zapytał nagle, ale nie potrzebował odpowiedzi. – Samotność, wśród mnóstwa ludzi, którzy nie chcą cię tak naprawdę poznać. Chcą tylko… – uśmiechnął się smutno – chcą się tylko z tobą albo tobą zabawić – dokończył, czując w ustach gorzki smak. Karina położyła dłoń na jego policzku, ale nie odezwała się. – Samotność, która zamienia twoje serce w kamień niezdolny do jakichkolwiek uczuć – kontynuował, gotów odkryć się przed nią do samych kości. – I wyobraź sobie, że wtedy spotykasz kogoś, kto zagląda w twoją duszę, kto widzi ciebie i… chce cię właśnie takiego, a ty… – przełknął ciężką gulę w gardle, powstrzymując tym samym łzy – …a ty wolisz umrzeć niż zostać znowu sam. Nie płakał. Łzy po prostu skapywały jedna po drugiej, nie pytając go o to, czy jest tu dla nich miejsce, nawet jeśli się ich nie wstydził. Karina wciąż milczała. Przytuliła go, całując po szyi, czole, mokrych policzkach i ustach. Tylko tego potrzebował. – Chodźmy do środka – powiedziała cicho. Gdy przekroczyli próg domku, Karina poprowadziła go za rękę prosto do sypialni i stanęła naprzeciwko, uważnie mu się przyglądając. Dłonią otarła wszelkie ślady łez z jego twarzy. Zaczęła znowu go całować, delikatnie i powoli. Przyciągnął ją do siebie, odwzajemniając pocałunek, mocno i namiętnie. Kiedy oderwali się od siebie, uklęknął przy niej i rozpiął powoli guziki jej szarych szortów. Zsunął je leniwie, całując jej brzuch i schodząc w dół, zatrzymał się na wnętrzu jej ud. Poczuł, jak Karina głośno dyszy, zapewne spodziewając się tego, co za chwilę nastąpi. Zatopiła ręce w jego włosach, przyciskając go mocno do siebie. Potarł nosem wnętrze jej ud, a potem sięgnął rękoma do jej białych, koronkowych majtek. Zsunął je z jej pośladków powoli, tak jakby rozpakowywał świąteczny prezent. W pewnym sensie tak właśnie było. Odsunął się, pozwalając jej uwolnić się z nich jednym kopnięciem. Karina popatrzyła na niego otwartymi na oścież oczami, z rozchylonymi ustami; była jednym wielkim oczekiwaniem. Fantazjował o tym od chwili, w której kochali się po raz pierwszy. Bzdura. Fantazjował na ten temat dużo, dużo wcześniej. Zastanawiał się, jak będzie pachnieć, jak będzie smakować, i właśnie teraz miał się o tym przekonać. Musiał dać upust tej mokrej fantazji, która nawiedzała go coraz częściej. Z podniecenia serce prawie wyskoczyło mu z piersi. Uśmiechnął się i pocałował ją w jej najczulsze miejsce między udami. Tak jak się spodziewał, pachniała cudownie i to doprowadziło go niemal do szaleństwa. Karina zadrżała i stękając głośno, zrobiła krok w tył i położyła się na łóżku. Oddychała spazmatycznie, jakby podniecenie zabierało jej cały tlen z powietrza. Zbliżył się do jej ud, nie odrywając wzroku od jej zaczerwienionej twarzy i zamglonych oczu, po czym dotknął ją delikatnie językiem, rozchylając palcami jej dolne wargi. Poczuł jej słony smak, który od razu zlizał ze swoich ust. Karina rozchyliła szerzej uda, chcąc więcej, zapraszając go do środka. Dał jej więcej, tyle, ile była

w stanie znieść, a jej rozchodzący się po całym domu jęk sprawił, że powoli odchodził od zmysłów. Kiedy Karina wygięła się w łuk, pod zalewającym jej ciało orgazmem, zaczął obsypywać pocałunkami jej brzuch, piersi, dekolt, szyję. Sam był wciąż ubrany, więc szybkim ruchem pozbył się koszulki, a potem równie szybko zrzucił spodnie i bokserki. Karina, wciąż jeszcze oszołomiona po pierwszym orgazmie, powolnymi ruchami pozbywała się swoich górnych części garderoby, czekając z niecierpliwym uśmiechem na kolejny. Zaczął prześlizgiwać się językiem po jej nagim, gładkim i słonym od potu ciele. Pragnął jej każdą pojedynczą komórką swojego ciała. Tak jak jeszcze nigdy nikogo. Całował ją wszędzie, z wyjątkiem ust. Nie był pewien, czy chciała poczuć swój smak. Dla niego nie było nic lepszego, co nie znaczyło, że i ona musiała tak uważać. Jak zwykle go zaskoczyła. Przytrzymała jego głowę siłą i wsadziła mu do ust swój język. Jego pożądanie sięgnęło w tej chwili zenitu, uderzając mu do głowy i w równie ważną część jego ciała, poniżej pasa, która już od dawna była na nią gotowa. Karina oblizała usta, przygryzając dolną wargę, czekała na jego ruch. Nie pozwolił jej długo czekać. Odwrócił ją na brzuch, czemu poddała się bez żadnych protestów. Wyczuła jego intencje i wypięła w jego stronę pośladki, sapiąc głośno z podniecenia. – Wszystko ok? – zapytał jeszcze przy jej uchu. Zobaczył, jak się uśmiecha. Kiwnęła głową, przyciskając ją w zniecierpliwieniu do poduszki. Położył na jej zgrabnych biodrach ręce i wszedł w nią powoli. Była ciepła, mokra i niewiarygodnie ciasna. Zamknął oczy, zapominając o całym świecie, i poddał się tej najbardziej naturalnej i najcudowniejszej czynności pod słońcem. * Karina rozglądała się po niewielkiej łazience, której płytki w kolorze ciemnego grafitu przeplatały się z ładnymi, różowymi, kwiatowymi dekorami, zamieszczonymi na wysokości półtora metra nad podłogą. Sączyła powoli wczorajsze wino, zanurzona po szyję w ciepłej wodzie i otoczona puszystą pianą. W głowie jej szumiało od alkoholu i nadmiaru wrażeń. Zamknęła oczy i oddawała się przyjemności, jakiej dostarczała jej ciepła woda, która otulała ją niczym wełniany pled w zimową noc. Była zrelaksowana. Nie mogłoby być inaczej po tym, jak spędzili ostatnie pół godziny, zanim zdecydowali się wreszcie zjeść tę zimną już pizzę. Jeszcze nigdy się tak nie kochała. Nikt nigdy jej tam nie całował i nie robił tych wszystkich niesamowitych rzeczy językiem. Na wspomnienie tego uczucia zalewała ją fala gorąca. Boże, jak długo będę w stanie wytrzymać coś tak intensywnego, zanim doszczętnie stracę rozum? Jak można się było spodziewać, nie otrzymała żadnej odpowiedzi. Odrywając się od tych gorących wspomnień, wróciła pamięcią do zdarzenia, jakie miało miejsce w samochodzie, i do udręczonej przeszłością twarzy Aleksandra. Wiedziała, że był samotny, ale nigdy nie sądziła, że samotność zrobiła sobie z niego bardzo wygodne i darmowe lokum. Nie wiedziała tylko, co było przyczyną tego stanu. Dlaczego Alek, przystojny, intrygujący, inteligentny, zabawny facet, jest tak strasznie samotny? Czemu odnosiła wrażenie, że nic w życiu nie otrzymywał za darmo, że za wszystko musiał płacić wysoką cenę? Wystarczyło tylko zapytać, a on by jej odpowiedział, zresztą próbował to zrobić podczas ich nocnego spaceru, ale przychodziło mu to z takim trudem, że nie naciskała. Chciała dać mu czas, tyle, ile będzie potrzebował, i chociaż jej niepokój i troska o niego coraz mocniej zaczynały dawać się jej we znaki, chciała, żeby sam jej to wyznał, żeby był w pełni na to gotowy.

Usłyszała dźwięk otwieranych drzwi i uśmiechnęła się. Wczoraj zapowiedziała mu, oczywiście w żartach, że podczas kąpieli ma jej nie przeszkadzać, ale niczego nie pragnęła teraz bardziej, niż jego obecności. Odwróciła się, odstawiając kieliszek na podłogę w szaro-białą szachownicę. Aleksander oparł się plecami o zamknięte drzwi, skrzyżował ręce na piersi i bez słowa zaczął się jej przyglądać. Rozumieli się bez słów, tak jakby znali się całe życie. Jakby całe życie się kochali i wiedzieli o sobie dosłownie wszystko. Oparła brodę na ramionach, ułożonych na brzegu wanny, i też się w niego wpatrywała. Rozmawiali tak bez słów dobrych kilka minut, zanim Aleksander przysiadł na włochatym, białym łazienkowym dywaniku, leżącym obok wanny. Nachylił się nad jej twarzą i potarł swoim nosem o jej nos, na co uśmiechnęła się szeroko. – Teraz już wiem – powiedziała nagle. Aleksander popatrzył na nią, podnosząc brwi. – Co takiego wiesz? – zapytał zainteresowany. – Pamiętasz, jak zapytałeś mnie, czy byłam kiedyś zakochana? – wytłumaczyła, a Alek pokiwał głową. – Nie byłam w stanie na to odpowiedzieć, ale teraz już wiem – zakończyła pewnie. – I? – zapytał nagle, podnosząc brwi. – Teraz wiem, że nigdy nawet nie zbliżyłam się do takiego uczucia – powiedziała, wciąż się uśmiechając na widok jego wyczekującej twarzy, jak u małego dziecka, które nie może się doczekać obiecanej niespodzianki. – Uczucia, które każdego dnia mnie leczy i uwalnia od złych wspomnień. Daje poczucie bezpieczeństwa i ogrzewa. Uczucia, które sprawia, że gdybym tylko zechciała, to pofrunęłabym wysoko do nieba – dokończyła, oparłszy brodę o swoje przedramię. – Tym dla mnie jesteś – dodała. Aleksander nie odrywał oczu od jej twarzy, tak jakby chciał się upewnić, że mówi do niego i że sobie tego nie wymyślił. Mówię do ciebie i o tobie, Alek, powiedziała w myślach, będąc przekonana, że na pewno ją usłyszy. – Naprawdę? – zapytał niepewnie. – Naprawdę tym dla ciebie jestem? – powtórzył, a w jego oczach, po raz drugi tego dnia, pojawiły się łzy. – Naprawdę, Alek – powiedziała stanowczo, czując na swoim policzku gorące łzy, swoje łzy. Pocałował ją bardzo delikatnie i czule, a ich łzy zlały się w jedno i wpadały pomiędzy ich pocałunki. Całowali się tak długo, aż stracili czucie w ustach. Kiedy Aleksander odsunął się od niej, był cały mokry od wody, którą Karina rozchlapała, nachylając się w jego stronę. – Kocham cię i nigdzie się nie wybieram. Zostaję tu – powiedział stanowczo i wyszedł z łazienki. Zanurzyła się ponownie w wodę po samą szyję, po chwili uśmiechnęła się szeroko i wzięła głęboki, oczyszczający wdech. Leżąc w cichym i ciepłym łóżku, nie mogła zasnąć. Wcale też tego nie chciała. Nie potrzebowała snu, który był tylko pożeraczem cennego czasu. Aleksander też nie spał, oddychał cicho w ciemności, nawijał sobie na palec pukiel jej włosów, po czym go wypuszczał, i tak w kółko. Położyła głowę na jego piersi, przy takiej kołysance, złożonej z jego oddechu i regularnego rytmu wybijanego przez serce, pragnęła zawsze zasypiać. – O czym myślisz, Karina? – zapytał nagle, a jego głos wydał jej się niezwykle głośny. – A ty? – odpowiedziała pytaniem. Usłyszała, jak się uśmiecha.

– Wiesz, że mężczyźni myślą tylko o jednym – odparł rozbawiony. – Obawiam się, że chyba też jestem mężczyzną – stwierdziła równie rozbawiona. – Ja też cały czas myślę o jednym. – Przeraża mnie to i zachwyca jednocześnie – odpowiedział, całując jej włosy. Zamilkł, ale po chwili zapytał niespodziewanie: – O czym marzysz? Zaskoczył ją takim pytaniem, na które, wbrew pozorom, bardzo trudno odpowiedzieć. – Teraz czy w ogóle? – Chciała, żeby doprecyzował pytanie. – W ogóle, ale i teraz, jeśli to dwa różne marzenia – wyjaśnił. – Zawsze chciałam podróżować – powiedziała po chwili. – Chciałam i wciąż chcę zobaczyć świat. Chciałabym poznawać różnych ludzi. Budzić się codziennie w innym miejscu, nie wiedząc, co przyniesie kolejny dzień – zamilkła na chwilę. – Jednocześnie chciałabym mieć miejsce, do którego mogłabym zawsze wracać, gdy poczuję się zmęczona. Dom. Chciałabym mieć dom, swój dom – dodała i zapytała po chwili: – A ty? O czym marzysz? – Była tego niezwykle ciekawa. O czym marzył mały chłopiec o dużych szarych oczach? O czym marzył nastolatek, który zaczął zdobić swoje ciało tatuażami, dając upust swojej wyobraźni i temu, co działo się w jego duszy? O czym marzy mężczyzna, który tak delikatnie jej teraz dotyka? – Kiedyś – westchnął ciężko – chciałem się tylko uwolnić od rodziców, a właściwie od matki – dokończył gorzko. – Chwilę przed przyjazdem do Polski zrobiłem to w końcu. Wynająłem mieszkanie i przeprowadziłem się tam. Mówił o tym z taką rezygnacją i niechęcią, że poczuła, jak po plecach przebiega jej zimny dreszcz. Czy jego matka była przyczyną tej frustracji i strachu, które go nawiedzają jak duch? Instynktownie poczuła niechęć do tej kobiety. – Uszczęśliwiło cię to? – zapytała wprost. – Nie – odpowiedział szczerze i smutno. – Myślałem, że tak będzie, ale… przynajmniej miałem spokój – dokończył, zastanawiając się nad czymś w myślach. – Teraz wiem, że dom to nie miejsce, tylko ludzie. – A teraz? O czym marzysz teraz? – zapytała, chcąc odwrócić jego uwagę od tego, co nieprzyjemne. Zbyt wiele ciężkich tematów poruszyli dzisiaj. – Odkąd cię zobaczyłem, marzyłem już tylko o jednym – powiedział, uśmiechając się. – No tak, o tym, o czym myślą wszyscy mężczyźni. – To nie tak – zaprzeczył szybko. – Pewnie, że o tym też myślałem, i to dużo myślałem. – Zaśmiał się głośno. – Ale wiesz, że to nie tylko to. Cmoknęła go w nagą pierś i znowu się przytuliła. – Wiem, Alek. Wiem. – Wiedziała. Nie musiał już niczego więcej mówić. Już nigdy nie musiał jej niczego tłumaczyć ani niczego deklarować. Na litość boską, powiedział jej w końcu, że zajrzała w jego duszę, że odkąd ją zobaczył, wszystko się dla niego zaczęło. Czy istnieją jeszcze jakieś słowa, którymi mógłby dobitniej wyrazić, co do niej czuje? – Mogę cię o coś zapytać? Jak nie będziesz chciała, to nie mów – zapytał, wciąż gładząc ją po włosach. – Dawaj. – Była gotowa odpowiedzieć na każde jego pytanie. Była mu to winna. – Dlaczego twój ojciec was zostawił? – zapytał. – Nigdy nie próbował się z wami skontaktować? – dodał zdumiony. Karina zastanowiła się przez chwilę, dziwnie spokojna przy tym temacie.

– Nie wiem. Chyba mieszka za granicą i chyba ma nową rodzinę. Mama nie chce o tym mówić, a my nie pytamy. – Zamilkła, ale po chwili dodała: – Myślę, że się wstydzi – zaczęła cicho. – Po prostu stwierdził pewnego dnia, że wszystko go przerosło i wyjechał. Niestety mojej matki nie mogło nic przerosnąć, bo miała nas. – Zaśmiała się gorzko. Poczuła, jak Aleksander przytulił ją mocniej do siebie. – Kocham cię – powiedział. – Nie mogę sobie wyobrazić, jak można cię nie kochać – dodał, mając zapewne na myśli jej ojca, który najwyraźniej mógł sobie to wyobrazić. Nie kochał ani jej, ani mamy, ani Mai. Kto wie, czy kocha tę swoją nową rodzinę. Kto wie, czy też już go nie przerosła, pomyślała cierpko. Westchnęła głośno, uśmiechając się jednocześnie do tego, co przed chwilą usłyszała. Wiedziała, że są to straszne niedorzeczności, ale w jego ustach stawały się przepiękne. – Jesteś słodki – powiedziała. – Ja nie mogę pojąć, jak ciebie można nie kochać. – Zaśmiała się, posypując ten miód łyżeczką cukru. Zaczęli się w ciemnościach zanosić tym śmiechem, który pozwolił im odprężyć się i otrzepać z nieprzyjemnych wspomnień. – Jesteśmy nienormalni – stwierdziła po prostu. – Wiem, i zajebiście mi z tym – odpowiedział Aleksander. – Mnie też z tym zajebiście – odpowiedziała i znowu wybuchła głośnym śmiechem.

* Aleksandra obudził dziwny dźwięk. Coś się potłukło, pomyślał, całkiem już przytomny. Budząc się, był od razu świadom tego, gdzie się znajduje i co go otacza, oczywiście, jeśli dzień wcześniej nie upił się do nieprzytomności, co dzięki Bogu nie zdarzało mu się zbyt często. Instynktownie sięgnął ręką na drugą połowę łóżka, w poszukiwaniu Kariny. No tak, to było głupie, skoro słyszał, jak krząta się w kuchni. Naciągnął spodnie i dopiero teraz zarejestrował, że na dworze niebo zasnuły ciężkie, kłębiaste chmury w kolorze przybrudzonej bieli. Westchnął głęboko na ten przygnębiający widok i wszedł do kuchni, żeby dla odmiany nacieszyć oczy bardziej pokrzepiającym obrazem. A było na co popatrzeć. Przystanął zaraz za drzwiami i przyglądał się Karinie. Znowu ubrała jego koszulkę, która ledwo zakrywała jej pośladki. Wyglądała w niej apetycznie i oczywiście znowu o niebo lepiej niż on, pomyślał o tym rozbawiony i leniwie podniecony. Związane niedbale włosy pojedynczymi pasemkami wymykały się na wszystkie strony. Zmywała naczynia, nieświadoma jego obecności. Obok na podłodze leżała szufelka, a na niej odłamki stłuczonego talerza. Uśmiechnął się z pobłażaniem i czułością. Tak bardzo ją w tej chwili kochał. – Złodziejka koszulek – powiedział, a Karina odwróciła się zawstydzona. – Przyznaj, że robisz to tylko po to, żeby oglądać mnie toples. – Uśmiechnął się. – A po cóż by innego? – odpowiedziała uśmiechem, którego od razu posmakował. Był słodki i kojący. – Wystarczyło poprosić – dodał. – Nie mogłaś spać? – zapytał, obejmując ją w pasie, i spojrzał na nią z góry. Uwielbiał to, że jest taka drobna, i to, jak staje na palcach, żeby go pocałować. – Tak. Nie chciałam cię obudzić – powiedziała. – Ale najwyraźniej mi się nie udało. – Powiodła wzrokiem w stronę szufelki i jej zawartości. – Przepraszam. – Nie szkodzi. – Cmoknął ją w piegowaty nos. – Dobrze, że mnie obudziłaś, trzeba tu trochę ogarnąć. – Uśmiechnął się. – Większość już zrobiłam, trzeba się tylko spakować. – Rzeczywiście posprzątała ten rozgardiasz, jaki zostawiali zawsze, gdy pożądanie brało nad nimi górę. Robili wtedy wokół siebie straszny syf. Wypili razem kawę i zjedli śniadanie, na które składały się kanapki z czerstwego chleba i dżemu truskawkowego. Tylko to im zostało, ale nic nigdy bardziej mu nie smakowało. – O której wyjeżdżamy, Alek? – zapytała trochę smutno, ale już bez tej paniki i rezygnacji w głosie, która tak nim wczoraj wstrząsnęła. – Chyba tak po południu, Karuś – powiedział w zamyśleniu i przyciągnął ją do siebie, sadzając ją sobie na kolanach. Objęła go za szyję i wtuliła się w jego ramiona. Była ciepła i krucha, a on oddałby jej cały świat. Rzuciłby jej go do stóp, żeby mogła go do woli zwiedzać i przemierzać wzdłuż i wszerz. Dałby jej ludzi, których mogłaby po drodze spotykać, i niezliczoną ilość niewiadomych dni, na które czekałaby z niecierpliwością. Dałby jej dom. Dom, który mogłaby kochać i za którym tęskniłaby z daleka. Dałby jej to wszystko, gdyby tylko mógł. Da jej to, jeśli tylko on sam dostanie czas. Jedynie brak czasu mógł mu w tym przeszkodzić. Musnął ustami jej szyję. Uwielbiał to delikatne i urokliwe miejsce z małym wgłębieniem pomiędzy obojczykami. – Kocham cię, Alek – usłyszał. – Cokolwiek się wydarzy, pamiętaj o tym, że cię kocham.

Drgnął, słysząc te słowa. Skąd wiedziała, że właśnie tego potrzebował? Podniósł głowę, żeby spojrzeć jej w oczy. Jak można żyć, nie mogąc czuć czegoś takiego? Jak oddychać, kiedy nie masz dla kogo, i gdy nie ma nikogo, kto chciałby oddychać dla ciebie? – Nie zapomnę. Nigdy o tym nie zapomnę – odpowiedział i jeszcze mocniej do niej przywarł. – Nigdy nie zapomnę – dodał szczerze i pocałował ją bardzo powoli i z uczuciem. Zamknął oczy i przestał myśleć. Chciał tylko czuć. Po raz ostatni kochali się w tym miejscu. Robili to długo, bez pośpiechu, czując siebie każdym skrawkiem skóry. Ich oddechy mieszały się i zamieniły w jeden ciepły podmuch, który odbijał się delikatnie od ich ust. Świat był gdzieś bardzo daleko, tak daleko, że przestał cokolwiek znaczyć. Majaczył gdzieś na horyzoncie jak zarys pasma ośnieżonych gór. Wcale go nie potrzebowali. Mieli siebie. Niczego więcej nie chcieli. Pozbawiali się ubrań powoli, z nabożeństwem. Każdy ich ruch był przepełniony uczuciem, którego nie można było w żaden sposób nazwać. Bo kiedy tak czujesz, brakuje słów. A gdy ich brakuje, dopiero wtedy zaczynasz czuć. Jeśli umrę, pomyślał, jeśli wkrótce umrę, to właśnie po to żyłem. Po to się urodziłem. Przestał się bać. Tak po prostu. Leżeli nago, objęci tak ciasno, że ledwo oddychali. Rzęsy Kariny łaskotały go w policzek, dzięki czemu wiedział, że ma otwarte oczy. Gładził ją po długich, pachnących włosach, plecach z wystającymi łopatkami i szczupłych ramionach. Wszystko to należało do niego. Musiał tylko ją znaleźć, i znalazł, i nigdy nie odda. Dotknęła jego twarzy i obrysowywała palcami kształt jego ust, nosa i kości policzkowych. Pod dotykiem jej palców stawał się piękniejszy. Czuł, jak go zaczarowuje, i uśmiechnął się. Karina zadrżała nagle w jego ramionach. – Zimno ci, kochanie? – zapytał, a jego głos był ciężki, tak jakby od wielu dni nie wypowiedział ani słowa. – Troszkę, ale nie wstawajmy jeszcze – poprosiła, a on nie mógłby jej niczego odmówić, nawet gdyby zażyczyła sobie tak leżeć na śniegu z trzaskającym mrozem w tle. Sięgnął ręką na podłogę i zabrał z niej koszulkę, która była w równym stopniu jego jak i Kariny. Okrył nią jej nagie ramiona i jeszcze mocniej przytulił. Podkuliła nogi, chowając je pod jego udem. Westchnęła cicho z radością. Była z nim szczęśliwa, a to uszczęśliwiało jego. Czego mógł chcieć więcej? Kilka godzin później byli już w drodze powrotnej. Z nieba sączyła się delikatna mżawka, zamieniająca się w rzadką mgłę, która ograniczała widoczność na drodze. Aleksander zwolnił do siedemdziesięciu kilometrów na godzinę, żeby być przygotowanym na każdą ewentualność. – Ale pogoda – sapnęła Karina, podkulając bose nogi na fotelu. – Mam już tego dość. – Wiem, kotku, ja też – odpowiedział i uśmiechnął się do niej. – Oby na to wesele było ładnie, bo Anka chyba przeklnie ten swój pomysł – stwierdził. – Co by było, gdyby go zawczasu przeklęła? – skierowała to pytanie gdzieś w powietrze. – Nie chciałbym nigdy się tego dowiedzieć – odpowiedział. Po chwili na powrót rozbawionym głosem dodał: – Czyli co? Powinniśmy jej zgodnie za to podziękować? Może jakieś kwiaty albo wino? – zaśmiał się. Karina uśmiechnęła się i oparła głowę o zagłówek fotela, odpływając gdzieś myślami. Być może w tym momencie wyobraża sobie swoje życie bez niego. On nie przyjeżdża do Polski. Nigdy się nie spotykają. Co wtedy czuje? Może myśli o Marcie i o tym, jak szybko odzyska przyjaciółkę, której tak jej brakuje. Albo myśli o matce i za nią tęskni.

Chciał znać każdą, nawet najdrobniejszą i najmniej istotną myśl, jaka przejdzie jej przez głowę. Nie mógł nic na to poradzić. Tym razem nie odważył się jednak zakłócić jej zadumy, na którą zasługiwała. Ucałował ją tylko w głowę i skupił się na jeździe. Zbliżali się już do miasta. Karina jak zwykle przysnęła na chwilę, opierając się o szybę. Aleksander nie mógł pojąć, jak mogła spać, kiedy jej głowa rytmicznie podskakiwała na każdej nierówności. Uśmiechnął się i delikatnie dotknął jej ramienia. – Hej, śpiochu, dojeżdżamy już – zawołał. Otworzyła oczy, wyciągając się na tyle, na ile pozwalały ciasne ściany samochodu. – Posłuchaj, pojedź ze mną do domu. Zjemy coś i odwiozę cię, i jeśli twoja mama i ty nie macie nic przeciwko, zostanę z tobą na noc. – Uśmiechnął się niepewnie, czekając na jej decyzję. – Jasne… tylko czy u ciebie wiedzą, że ja też mam przyjechać? Wiesz, nie chcę, żeby ktoś poczuł się skrepowany… niezapowiedzianą wizytą. – Była naprawdę przerażona jego propozycją. Pomimo tego, że starał się ją zrozumieć, cholernie go to zabolało. – Powiedz mi, o co chodzi, ale tak naprawdę – poprosił szczerze. – Nie chcesz poznać mojej babci i dziadka? To bardzo mili i spokojni ludzie – zapewnił od razu. – Na pewno są bardzo mili. Alek, to nie tak, że nie chcę. Chcę poznać wszystkich, którzy coś dla ciebie znaczą, ale… nie wiem, czy to nie za wcześnie – dodała, potykając się o swoje słowa. – Cały czas to powtarzasz. Myślisz, że jest za wcześnie, ale na co? – zapytał. – Żeby przedstawić cię jako moją… nie wiem, dziewczynę? Na co, kochanie, jest za wcześnie? Wytłumacz mi, bo nie rozumiem. – Nie mógł powstrzymać zniecierpliwienia w swoim podniesionym lekko głosie. Zatrzymał się na parkingu przy supermarkecie, zaraz przy wjeździe do miasta. Nie mógł skupić się na rozmowie, prowadząc samochód. Był już wystarczająco zdenerwowany i nie chciał doprowadzić do jakieś stłuczki. Karina patrzyła pod nogi, skubiąc materiał swojej bluzy. – Boję się – powiedziała cicho, wciąż na niego nie patrząc. – Ale czego, Karuś? – zapytał łagodnie. – Powiedz mi. Chcę cię zrozumieć. – Nie wiem, po prostu się boję – powiedziała nagle, a jej głos zrobił się twardszy. – I tyle. Siedzieli w ciszy. Aleksander nie zamierzał tego mówić, ale czuł się strasznie zawiedziony. Chciał się nią pochwalić przed całym światem, ale ona wolała się nie wychylać, wolała się schować, tak jakby pokazanie ich związku było ujawnieniem jakiejś brudnej tajemnicy. Nie chciał jej do niczego zmuszać. Nigdy tego nie zrobi, nawet jeśli to miałoby oznaczać, że nigdy nie pozna jego bliskich. – Dobrze, Karina – powiedział łagodnie, starając się nie pokazywać tego, jak bardzo czuł się w tej chwili rozczarowany. – Odwiozę cię do domu, a potem, jeśli oczywiście zechcesz, przyjdę do ciebie. – Pogłaskał ją po włosach, odgarniając kosmyk z ucha. – Może tak być? Odpowiedziało mu tylko milczenie, co jak zwykle go zaniepokoiło. – Nie. Nie może tak być – powiedziała po chwili, a jemu zrobiło się nagle zimno. Przełknął głośno ślinę i zebrał się na odwagę, żeby się odezwać. – Dlaczego? A jak chcesz zrobić? – zapytał zdezorientowany. – Nie może być tak, że we wszystkim mi ustępujesz – powiedziała. – I nie może być tak, że jest ci przeze mnie przykro, tak jak w tej chwili – dokończyła zdecydowanie i pewnie, chwytając go za rękę. – To nic, Karina, poznasz ich innym razem – odpowiedział zgodnie z prawdą. – Nie, Alek. Jedźmy do ciebie. Chcę ich poznać – powiedziała stanowczo.

Uśmiechnął się i przytulił ją mocno do siebie, taką wciąż zaspaną i wymęczoną jazdą i porannym seksem. Była potargana i bez makijażu. Miała na sobie wytarte dżinsy i pomiętą koszulkę, w rękach trzymała wymiętoszoną dresową bluzę. Chciał, żeby właśnie tak wyglądała, kiedy wszyscy się zorientują, a na pewno się zorientują, że jest w niej nieprzytomnie zakochany. * Karina w panice poprawiała włosy, wygładzała ubranie i ogólnie próbowała doprowadzić się do jakiego takiego porządku. Spojrzała w lusterko nad przednią szybą i załamała się. Patrzyła na nią jakaś nieznajoma dziewczyna, pieguska, z workami pod oczami i zmierzwionymi włosami, które sterczały jak po rażeniu piorunem. – Boże, jak ja wyglądam. Co sobie o mnie pomyślą? – zawyła w przerażeniu. – Może powinnam najpierw wziąć prysznic, przebrać się, a potem byś mnie przedstawił, co? – zapytała z nadzieją. Aleksander uśmiechnął się szeroko i pokręcił przecząco głową. – Nie ma mowy. Potem znowu się rozmyślisz. – Nie wstyd ci za mnie? – zapytała, łapiąc się ostatniej deski ratunku. – Chcesz, żeby pomyśleli, że zadajesz się z jakąś brudaską? – Jej głos przeszedł w falset. Rozbawienie Aleksandra zaczynało przybierać dość spore rozmiary. Śmiał się już w głos. Śmiał się z niej. – Trochę wstyd, ale cóż, powiem, że znalazłem cię żebrzącą na jakimś dworcu i po prostu przygarnąłem z litości – powiedział ustami pełnymi śmiechu. – Jeśli nie przestaniesz, to cię walnę – zagroziła, związując włosy w ciasny kok na czubku głowy. Czuła, że zbliżają się do celu. Miała rację, ponieważ Aleksander zwolnił, a po chwili zajechał na chodnik i zaparkował samochód przed bramą piętrowego domu w kolorze zachmurzonego nieba. Karina wyjrzała niepewnie przez przednią szybę. Dom w kształcie jej ulubionego, pozbawionego fantazji sześcianu, był dookoła obrośnięty bluszczem, który wraz z winoroślą tworzył nieregularne sploty. Furtki w bramie strzegły dwie ponad pięciometrowe sosny. Karina wysiadła z samochodu i stanęła przy furtce, czując kiełkujący strach, który zagnieździł się w jej brzuchu. Zupełnie jak wtedy, gdy odczytywała listę kandydatów przyjętych na pierwszy rok studiów. Była przekonana o tym, że to jej być lub nie być. Nie potrafiła wyjawić Aleksandrowi źródła swojej niepewności i lęku przed spotkaniem z jego bliskimi. Nie zrozumiałby tego. Wiedziała już, że Alek jest gotów zostawić wszystko, co do tej pory zdobył w tym swoim życiu w Kanadzie, tylko po to, żeby być tu z nią. Skoro ona to wiedziała, to i oni wkrótce się dowiedzą. Dopóki była w ich oczach tylko wakacyjną przygodą, trochę nieprzewidywalną, ale wciąż tylko przygodą, dopóty ją tolerowali. W jednej chwili wszystko się zmieniło. Karina zrozumiała, że prędzej czy później stanie się dla jego siostry, dziadków i zapewne rodziców kimś, kto stanął na drodze jego karierze i planom na przyszłość. Kimś, kto wtargnął w jego życie w najmniej odpowiednim momencie i zniweczył wszystko, co tej pory osiągnął. Kto wie, może sam Alek kiedyś tak o niej po myśli. Właśnie tego typu rozterki targały nią od chwili, w której zrozumiała powagę ich uczuciowej sytuacji. Tego typu rzeczy nigdy nie pozostawały bez echa i skutków ubocznych. To jedna z tych trudnych rozmów, które są wciąż przed nimi. Westchnęła w myślach, gotowa w tej chwili stawić czoła każdemu nieprzychylnemu spojrzeniu, jakie zostanie rzucone w jej kierunku. Robiła to dla niego. Zrobiłaby dla niego niemal wszystko, a już na pewno to, co sprawi, że na jego ustach pojawi się taki szczery i piękny

uśmiech. Dokładnie taki jak w tej chwili. – Chodź, kochanie – powiedział, obejmując ją w pasie. – Nikt cię tam nie zje. Obiecuję. – Cmoknął ja w czoło, a potem w usta, przytrzymując palcami jej brodę. Aleksander otworzył przed nią drzwi i wpuścił ją przodem do niewielkiego przedsionka, w którym mieścił się stojący drewniany wieszak na ubrania i szafka na buty w tym samym kolorze. Karina ściągnęła swoje tenisówki, zostając w białych krótkich skarpetach. Aleksander poszedł w jej ślady i otworzył kolejne drzwi, prowadzące do ciemnego korytarza, na podłodze którego ciągnął się długi czerwony dywan. Przy wejściu Karina zauważyła śliczną bieloną komódkę, która od razu przykuła jej uwagę. Kiedy Alek złapał ją za rękę, żeby poprowadzić w głąb korytarza, zza drzwi wyjrzała drobna, starsza kobieta o ciepłych oczach i jasnych, krótkich włosach, przystrzyżonych na pazia. Kiedy ich spostrzegła, na jej twarzy pojawił się najpierw grymas zdziwienia, a potem szczery uśmiech. – Ach, to ty, Alek – zawołała. – Dobrze, że już jesteś. – Podeszła bliżej, wciąż się uśmiechając. – Dzień dobry – przywitała się, nie odrywając oczu od Kariny. Pewnie zastanawia się, co to za nieszczęsne stworzenie przyprowadził jej wnuk, pomyślała przestraszona. W jednej chwili zapragnęła czmychnąć przez drzwi, które przed chwilą za sobą zamknęli, i pognać w stronę domu. Już dawno nie czuła czegoś takiego i bardzo ją to przeraziło. – Dzień dobry – odpowiedziała i poczuła, jak się cała spina w środku pod spojrzeniem tych przyjaznych, ale oceniających bladoniebieskich oczu. – Babciu, to Karina. – Zauważyła, że nie nazwał jej swoją dziewczyną, co przyjęła z ulgą i rozczarowaniem jednocześnie. – Karina, to jest właśnie moja babcia. – Uśmiechnął się i ścisnął ją mocniej za rękę. – Miło mi – wycisnęła z siebie Karina. – Mnie również. Wchodźcie do środka, właśnie robię obiad. Pewnie jesteście głodni – zakończyła stwierdzeniem. – Ja okropnie, bo Karina kiepsko gotuje. Chciała mnie, babciu, zagłodzić przez te dwa dni – powiedział całkiem poważnie, ale w jego oczach tańczyła kpina. Karina otworzyła szeroko usta, nie wierząc w to, co właśnie usłyszała. Przecież kiedyś będzie musiał wyjść z tego bezpiecznego, babcinego domku. I nie bał się, że go zabiję? – Proszę go nie słuchać – wycisnęła z siebie po dłuższej chwili. – Nie mam zamiaru, moja droga – powiedziała babcia Aleksandra i odwróciła się do niej z jeszcze szerszym uśmiechem na ustach. – Za dobrze go znam. Siadajcie do stołu. Zaraz przyjdzie reszta. – Skierowała kroki do jasnej i przestronnej kuchni, pełnej bibelotów i ozdób. Karina, wciąż nadąsana, wyszarpnęła rękę z dłoni Aleksandra, gdy ten chciał ją przytrzymać. Popatrzył na nią zdziwiony i zmarszczył brwi. – Może mogę w czymś pani pomóc? – zapytała, odsuwając się jeszcze bardziej od niego. – Dziękuję, ale nie trzeba. Wszystko już prawie zrobione. Dzisiaj będą pierogi, mam nadzieję, że lubisz? – zapytała i uśmiechnęła się do niej. – James je uwielbia, dlatego robię je prawie co drugi dzień. – Jasne. Kto nie lubi pierogów? – odpowiedziała, czując, jak zaczyna robić się strasznie głodna. Rozglądała się dookoła i stwierdziła, że ta kuchnia jest naprawdę przyjemna i przytulna. Dokładnie taka, jak powinna wyglądać kuchnia babci. Jej myśli pobiegły w stronę niewielkiej wioski, z której pochodziła jej mama, i do małego drewnianego domku, w którym jako dziecko spędzała razem z Mają prawie każde wakacje. Ale to było kiedyś. Jej dziadkowie nie żyli od

kilku lat i strasznie za nimi tęskniła. – Babciu, gdzie Anka i James? – zapytał nagle Alek, który rozsiadł się wygodnie na krześle, wyrywając ją tym samym ze wspomnień. – Podwieźli dziadka do sklepu i powinni być niedługo – powiedziała, nie odrywając oczu od wielkiego aluminiowego garnka, w którym pływała już pierwsza porcja pierogów ruskich. – Ok. Pójdę się rozpakować – powiedział, wstając od stołu. – Chodź, Karina, pokażę ci, gdzie pomieszkuję za każdym razem, gdy tu przyjeżdżam. Wiedziała, że był to tylko pretekst, aby zostać z nią sam na sam. Babcia Alka pokiwała dobrotliwie głową i zabrała się za wyciąganie pierogów z wody i układanie ich na podłużnym porcelanowym półmisku. Karina, wciąż nie w humorze, niechętnie ruszyła za Aleksandrem, sięgającym już poręczy drewnianych schodów, przy których przystanął i spojrzał na nią z góry, mrużąc oczy. – Gniewasz się na mnie za to, co powiedziałem? – zapytał wprost. – Kotku, przecież to tylko żarty, a babcia się na nich zna. Inaczej bym tego nie powiedział. – Przyciągnął ją do siebie. – Nie gniewaj się na mnie, bo to nie ma najmniejszego sensu. Karina popatrzyła na niego, nie rozumiejąc, o co mu chodzi. Przecież gniewanie się ma zawsze sens, pomyślała od razu. – Nie ma sensu, bo nigdy nie przestanę ci dokuczać. To idzie w nierozerwalnym pakiecie wraz z moją miłością. – Uśmiechnął się szeroko. – Albo wszystko, albo nic – zakończył sentencjonalnie, siląc się na uroczysty ton. – Szkoda, że nie poinformowałeś mnie o tym drobnym druczku wcześniej – sapnęła zrezygnowana i coraz bardziej głodna. – Jakoś tak nie było okazji. – Pocałował ją w czoło uśmiechniętymi ustami. – Chodź, bo jak potrafię już w tobie rozpoznać najmniejsze oznaki wyposzczenia, tak umiem również rozpoznać u ciebie głód, i chyba stąd te dąsy – powiedział i pociągnął ją za rękę do góry. – I sądzisz, że mnie już poznałeś na wylot, co? – zapytała z grymasem politowania na twarzy. Aleksander wprowadził ją do kolejnego korytarza na piętrze, a potem pod drzwi swojego pokoju. – Nie, Karina – powiedział całkiem poważnie. – Tak naprawdę jeszcze nic o tobie nie wiem, chociaż gdybym mógł, to wszedłbym ci do głowy, żeby poznać wszystkie twoje myśli, pragnienia i marzenia. – Oprał się o drzwi i odgarnął ręką włosy z jej czoła. – Chciałbym wiedzieć o tobie wszystko. – Tak naprawdę nie można kogoś poznać w całości. Często sami siebie nie możemy poznać do końca – odpowiedziała równie poważnie, niepewnie dobierając słowa. – Tego, jacy jesteśmy, dowiadujemy się w momencie naszych wyborów i decyzji. Czasami sami siebie zaskakujemy – zakończyła, a Aleksander nie odrywał od niej swoich głębokich oczu, które kochała równie mocno, jak ich właściciela. – Tak. – Posmutniał nagle. – A niekiedy po prostu brakuje nam na to czasu. – Westchnął ciężko i przywarł do niej mocno, a jej serce przeszył strach. Nie taki, jak przed wejściem do tego domu, ale inny, taki, który dotyka korzonków włosów, trąca każdy nerw w ciele i zabiera całe ciepło. Zrobiło jej się zimno i zadrżała. – Kocham cię – szepnął przy jej uchu. – Jak wariat – dodał już z uśmiechem, całując jej włosy. – Jesteś wariatem, bo jak inaczej miałbyś mnie kochać? – zapytała retorycznie, odsuwając się od niego. – A teraz pokaż mi swój pokój. Pewnie masz tam straszny burdel i dlatego to odwlekasz – dodała, próbując żartami wyprzeć z serca lęk, który zmroził ją jak zimowy podmuch

wiatru. – Chciałbym ci zarzucić brak wiary we mnie, ale… w tym przypadku nie mogę, bo mam tam straszny burdel – powiedział, krzywiąc się lekko, po czym otworzył drzwi. Rzeczywiście, jej oczom ukazał się chaos w najczystszej postaci. Pole bitwy, które Aleksander zwał skromnie swoim pokojem, było mieszaniną ciuchów, od bielizny poczynając, a na butach kończąc, stosów arkuszy z wykresami i rysunkami technicznymi oraz walających się tu i ówdzie naczyń. Na biurku spod jeszcze większej sterty skoroszytów nieśmiało wyglądał laptop, kilka przenośnych dysków i odtwarzacz mp3. Co było ciekawe, burdel Aleksandra ładnie pachniał. Zupełnie jak on. – Cholera, nie pomyśl tylko, że jestem brudasem – powiedział Alek, zbierając z podłogi porozrzucane fragmenty swojej garderoby. – To właśnie zrobiłaś z moim życiem, Karina. To jest właśnie odzwierciedlenie tego, jak w nim namieszałaś – powiedział z delikatnym uśmiechem jednego kącika ust. Taka była prawda. Przecież odkąd się poznali, kombinował bez ustanku, jak się z nią spotkać, a jak mu się udało, prawie nie wracał do domu. Uśmiechnęła się wzruszona na myśl o jego niestygnącej determinacji w ich wspólnej sprawie, za którą była mu teraz wdzięczna. Gdyby się poddał, świat byłby wciąż jakimś przypadkowym miejscem do mieszkania. – Czyli to wszystko to znowu moja wina? – powiedziała, a towarzyszyło temu głębokie westchnienie. Pokręciła w zastanowieniu głową i zaczęła pomagać mu w ogarnięciu tego bałaganu, zaczynając od sortowania stosu ubrań, walających się po całym pokoju. – No a czyja? – odpowiedział i szybkim ruchem wyciągnął z jej ręki jakiś ciuch, którym okazały się być jego bokserki. Karina, widząc jego skrępowanie tym incydentem, roześmiała się w głos. Aleksander zwęził oczy, czerwieniąc się delikatnie. Właśnie uświadomiła sobie, że nigdy nie widziała go tak zawstydzonego, i stwierdziła, że w takiej wersji też jej się podoba. Tym właśnie było poznawanie jego rodziny, domu i wszystkiego, co było z nim blisko związane. To poznawanie jego różnych obliczy, niemożliwych do zobaczenia w innych warunkach. Ta prawda, która spadła na nią jak kubeł ciepłej wody, bardzo ją zaskoczyła i zaintrygowała. Nie była naiwna ani głupia i zdawała sobie sprawę, że poznawanie go z każdej możliwej strony to nie tylko tęcza i jednorożce, ale i trupy wypadające z szaf i zakamarków jego duszy. To porozrzucana po pokoju bielizna. Nierzadko brudna. I ku swojemu własnemu zaskoczeniu, to także zapragnęła poznać i z nim dzielić. Wiedziona tym nieznanym jej do tej pory uczuciem, przytuliła się do niego, obejmując go od tyłu w pasie. – Jak do tego doszło, Alek? – powiedziała, a Aleksander popatrzył na nią ze zdziwieniem. – Znam cię zaledwie dwa tygodnie, a muszę po tobie sprzątać brudne gacie. – Znowu zaczęła się śmiać. Alek odwrócił się, wciąż speszony, ale roześmiany od ucha do ucha, i wzruszył bezradnie ramionami. – A skąd ja mam wiedzieć? Ja niczego już nie wiem – odpowiedział. Stanęła na palcach, żeby go pocałować. Ilekroć dotykała jego idealnych, miękkich ust, coś ściskało ją w środku. Ledwie dowierzała, że wraz z ich właścicielem należały do niej, ale wystarczyło jedno jego spojrzenie i wszystko stawało się jasne. Tego, co oglądała za każdym razem w jego oczach, nie można pomylić z żadnym innym uczuciem czy doznaniem. To było jak nałóg, którego za nic w świecie nie chciała się wyzbyć. Pragnęła go każdą cząstką siebie, tak jak tylko człowiek może pragnąć.

Ich delikatne pocałunki stawały się coraz bardziej namiętne i chciwe. Aleksander, ciężko dysząc, zaczął bez żadnego opamiętania napierać na nią, przez co oboje wywrócili się na jego łóżko. Jego ręce błądziły już pod jej bluzką, rozpinały zamek jej dżinsów. Całował ją po szyi, obojczyku, podbródku i dekolcie, sprawiając, że zapominała o świecie, a ciepło zaczęło na powrót wracać do jej ciała, rozpoczynając wędrówkę od karku aż po podbrzusze, w którym zagnieździło się na dobre. Kiedy Aleksander wcisnął rękę pomiędzy jej uda, stęknęła cicho i instynktownie rozchyliła szerzej nogi. Nie potrzebowała więcej, żeby się na dobre rozbudzić. W tej samej chwili usłyszała głośne trzaśnięcie drzwiami od samochodu. Kiedy wyobraziła sobie, że ktoś z jego rodziny mógłby ich w tej chwili nakryć, strach sparaliżował ją tak mocno, że jej rozochocenie nagle ostygło. Nie mogła tego powiedzieć o Aleksandrze, który zdawał się być już w jakimś innym świecie. – Alek, przestań – powiedziała spanikowana, próbując mu się wyrwać. Aleksander był głuchy i ślepy na wszelkie głosy zdrowego rozsądku i zdążył ściągnąć z siebie koszulkę, a teraz zabierał się za jej spodnie. – Alek! Przestań! – Odsunęła go od siebie siłą, a ten popatrzył na nią tak, jakby wyrwała go z głębokiej fazy REM. – Co jest? – zapytał, podnosząc głowę. – No przestań, chyba słyszałam, jak ktoś przyjechał. Zaraz nas ktoś nakryje – powiedziała ściszonym głosem. – Nikt tu nie wejdzie, nie bój się. – Ponownie zaczął ją całować. – Po prostu zrelaksuj się… – Jego pocałunki zmieniły się w nieregularne przesuwanie językiem po jej brzuchu, zataczające kręgi wokół pępka, potem prześlizgujące się po biodrze. Na myśl o powtórce tego, czym ją uraczył w domku nad jeziorem, poczuła, jak robi się cała mokra między nogami. Chciała tego tak bardzo, że nawet wizja nakrycia ich przez jego babcię nie wydawała się jej już taka straszna. – Nie, Aleksander – wydyszała cicho i bez przekonania. – Przestań, proszę cię. – Nie chciała, żeby przestawał. – To niegrzeczne. – Co jest niegrzeczne, kochanie? – zapytał, nie przestając jej całować i lizać po ciele. Jego język był już niebezpiecznie nisko, tuż pod jej kością biodrową. – Masz na myśli robienie ci dobrze ustami w moim dziecięcym pokoju, w domu mojej babci i dziadka? – zapytał, uśmiechając się lubieżnie. – Tak, masz całkowitą rację, Karina, to bardzo niegrzeczne z naszej strony. – Usłyszała jego zachrypnięty głos i wbrew zdrowemu rozsądkowi jej pożądanie poszybowało w górę jak rtęć w termometrze wsadzonym do wrzątku. Aleksander zsunął powoli jej spodnie, a ona pozwoliła mu na to. Przesunął delikatnie palcem, a potem nosem po jej bieliźnie i zamruczał z zadowolenia. – Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak cudownie pachniesz… i jak smakujesz – wyszeptał nieprzytomnie. – Jak? – zapytała, zaskakując samą siebie. Popatrzył na nią zamglonymi oczami, w których nie było śladu po szarej tęczówce. – Jezu, nie wiem… – jęknął. – Nie potrafię opisać – powiedział i ściągnął jej majtki, przed czym już się nie broniła, tylko nastawiła w umyśle tryb na odczuwanie, pozbawiając się tym samym zdolności do formułowania jakiejkolwiek spójnej myśli. Nie czekał długo, po chwili poczuła jego wilgotny język i ciepłe usta między swoimi udami. Zadrżała i kierowana w tej chwili już tylko instynktem i pożądaniem rozciągnęła uda jeszcze szerzej, dając mu do siebie nieograniczony dostęp. – Teraz też chcesz, żebym przestał? – podniósł nagle głowę i popatrzył na nią spod

opadających mu na oczy jasnych kosmyków, których nawet nie próbował odsunąć, tak bardzo był zaaferowany swoim zadaniem. Był podły i jeszcze za to oberwie, ale w tej chwili strasznie go pragnęła. – Ani się waż – stęknęła tylko, a Alek przyjął to z szelmowskim uśmiechem i wrócił do tego, co przerwał. Wyrzuciła do góry ręce i chwyciła się z całej siły drewnianej ramy nad głową, czując, że w każdej chwili może odlecieć. Dosłownie i w przenośni. Kiedy poczuła zbliżający się orgazm, poprzedzony najpierw powolnym pulsowaniem, chwyciła jego głowę jedną ręka i łapiąc go za włosy, przycisnęła mocniej do siebie i wtedy eksplodowała, wciąż czując na sobie jego gorący oddech i niezmordowany język. Z całych sił przygryzła wargę, żeby stłumić jęk, jaki wyrywał jej się z ust. Po tych cudownie nieprzytomnych sekundach leżała wycieńczona, łapiąc haustami powietrze tak, jakby dopiero przyszła na świat. Aleksander pocałował ją tam ostatni raz, po czym powoli i z gracją podniósł się z kolan i położył się przy niej z wyrazem pełnego zadowolenia na twarzy. Przytulił się do niej, kładąc głowę na jej ramieniu. Leżeli tak bez słowa. Takie chwile nie powinny być burzone przez jakiekolwiek słowa. Po chwili Alek wstał z łóżka i wciągnął jej majtki, a w jego ruchach była czułość i troskliwość. Potem ubrał swój T-shirt i uśmiechnął się zawadiacko. – A co z tobą? – zapytała zaciekawiona, gotowa odwdzięczyć mu się za to, co jej zafundował przed chwilą. – Mną się, kochanie, zajmiesz później – powiedział uśmiechnięty. – Dzięki tej przystawce dotrwam do wieczora. – Wrócił do porządkowania swojego pobojowiska. Karina wstała do pozycji pionowej i naciągnęła na siebie spodnie. Poprawiła nieład na głowie i w głowie i dołączyła do Aleksandra, który przyglądał się jej spod półprzymkniętych powiek. – Dzięki – powiedziała z uśmiechem, czując, że się czerwieni. – To ja dziękuję – odpowiedział, oblizując wargi. Karina, widząc to, wywróciła oczami, ale jednocześnie poczuła, jak w jej podbrzusze powraca znajome mrowienie. Wzięła głęboki wdech i siłą woli próbowała pohamować uderzenia gorąca, które wywoływał tylko takim gestem. – Opanuj się, proszę, bo zaraz będę musiała spojrzeć w oczy członkom twojej rodziny – powiedziała, odwracając się i składając w kostkę jego koszulki i spodnie. – Czy to jest czyste, czy idzie do prania? – zapytała z czarną koszulką w ręku. – Karuś, nie musisz tego robić – powiedział i przetestował stan ubrania starym indiańskim sposobem, czyli na węch. – Do prania – zadecydował i rzucił ją w kąt, na stos przeznaczony do tego celu. – Wiem, ale nie mogę się powstrzymać. Uwielbiam porządek, a poza tym nie chcę, żeby ktoś pomyślał, że przeze mnie zmieniasz się we flejtucha. – Zabrała się za składanie naczyń w jeden stos. – Nikt by tak nie pomyślał, kotku. – Uśmiechnął się do niej delikatnym i pełnym czułości uśmiechem. – Wszyscy cię pokochają. Anka i James już cię uwielbiają. – Doprawdy? – Szczerze w to wątpiła. – Lepiej już chodźmy na dół, bo Bóg raczy wiedzieć, co sobie pomyślą. – Cokolwiek sobie pomyślą… będą mieli rację. – Zaśmiał się, a Karina rzuciła w niego jakimś pozbawionym pary trampkiem. – Jesteś nienormalny. Nie możesz się powstrzymać nawet na chwilę – powiedziała z pretensją, ale jej usta rozciągały się w niemożliwym do powstrzymania uśmiechu.

– Nie zrobiłem tego tylko dla siebie, ale przede wszystkim dla ciebie. – Spoważniał i przysunął się do niej, kładąc swoje dłonie na jej policzkach. – Nie jesteś teraz mniej spięta? Szczerze mówiąc, nie była już tak podenerwowana, jak jeszcze pół godziny temu, i dopiero teraz zdała sobie z tego sprawę. Położyła głowę na jego piersi i wzięła głęboki wdech, po czym przytaknęła kiwnięciem głowy. – No proszę, jaki ekspert w dziedzinie łagodzenia kobiecej histerii – powiedziała wciąż rozbawiona. – Pewnie musiałeś dużo praktykować, żeby nabrać takiej wprawy – dodała trochę złośliwie, sama siebie drażniąc podobnymi stwierdzeniami. Nie mogła się powstrzymać, pomimo świadomości tego, że przeszłość Aleksandra to tylko przeszłość i nie powinna mieć wpływu na to, co dzieje się między nimi teraz. Nieważne, jak bardzo się starała o tym nie myśleć, wciąż nawiedzały ją wizje Aleksandra z innymi kobietami, i doprowadzało ją to do szaleństwa. Chciała wiedzieć, jak wyglądały. Czy były do niej podobne? Czym się kierował, decydując się z którąś przespać? Czy robił z nimi rzeczy, które robił z nią? Czy jest coś, czego nigdy z nią nie spróbował, a robił z innymi? Chciała to wiedzieć i jednocześnie nie była absolutnie gotowa na tę wiedzę, dlatego czasami dawała się opętać temu szaleństwu, karząc go za przeszłość, której nie mógł już zmienić. Jakkolwiek pokręcone mogło się to wydawać, było częścią ich relacji. Nie chciała go ranić, ale nad niektórymi swoimi odruchami nie potrafiła już zapanować. Aleksander zesztywniał i spojrzał na nią spłoszony. Zawsze tak patrzył, gdy nie był do końca pewny jej intencji. Zdała sobie sprawę, że się bał, i poczuła się przez to podle. Chciał jej sprawić przyjemność, a ona jak zwykle sprowadzała go na ziemię swoim niewyparzonym jęzorem. Miała ochotę go sobie odgryźć, czego następnym razem nie omieszka zrobić, zanim otworzy usta z podobnym tekstem. – I znowu wracamy do tego samego miejsca, chociaż już myślałem, że wszystko sobie wyjaśniliśmy – powiedział zdenerwowany i usiadł na krześle. W jednej chwili opuścił go cały zapał i entuzjazm z obcowania z nią na swoim terenie. – Co mam jeszcze powiedzieć, żebyś mi uwierzyła? Czyj ja ci dogaduję w sprawie twojego byłego? Mam cię obwiniać za to, że z nim byłaś cały rok i nie poczekałaś na mnie? Miał rację. I nie miał jej. Taka dyskusja nie miała żadnego sensu. – Przepraszam. Nie chciałam cię urazić – powiedziała tylko i odwróciła się od niego, żeby dokończyć składanie jego bluzy w równą kostkę. Aleksander podszedł do niej, wyrwał jej z ręki tę bluzę i cisnął ją niedbale na krzesło. – Nie bądź taka… poukładana i opanowana – rzucił nagle, łapiąc szybko oddech. – Powiedz to w końcu. Przyznaj się – dodał takim tonem, jakby miał za chwilę wybuchnąć. Karina popatrzyła na niego spod zmarszczonych brwi, nie mając pojęcia, czego od niej chciał. – Do czego? – zapytała nieprzytomnie. – Przyznaj się, że jesteś zazdrosna. Powiedz, że umierasz z zazdrości. Po prostu to przyznaj. Chcę to usłyszeć – zakończył, przytrzymując ją za ramiona. – Nie przesadzaj – odezwała się, siląc się na neutralny ton. Nie było w jej stylu przyznawanie się do takich uczuć, nawet jeśli rzeczywiście je żywiła. Uważała to za słabość i chociaż była mu to winna, nie mogła się do tego zmusić. Nie bez walki. – Przecież mnie kochasz. Dlaczego nie chcesz przyznać, że jesteś zazdrosna? – zapytał zdziwiony. Kochała go najbardziej na świecie, więc dlaczego nie chciała tego przyznać? – Tak. Jestem zazdrosna – poddała się wreszcie. – O każdą kobietę, której kiedykolwiek dotknąłeś i która kiedykolwiek dotknęła ciebie. – Ze złością rzuciła na podłogę szarą bluzę

z kapturem, którą trzymała właśnie w ręku. – Jestem zazdrosna o każdy pocałunek i nawet o najmniejszą myśl, jaką poświęciłeś innej kobiecie. Jestem okropnie zazdrosna i czasami nie mogę przez to racjonalnie myśleć, dlatego mówię ci takie rzeczy. – Znowu popatrzyła mu w oczy. – To chciałeś usłyszeć? Jesteś teraz zadowolony? – zapytała wściekła. Aleksander przytrzymał ją, kiedy chciała się odwrócić i po prostu dojść do siebie. – Karina, ja nie jestem twoim wrogiem. Nie traktuj mnie tak. Nie chciałem tego usłyszeć, żeby cię upokorzyć albo ukarać – powiedział zduszonym głosem. – Ja po prostu chcę wiedzieć, dlaczego mówisz mi rzeczy, które… mnie bolą. Bo jeśli tu chodzi o to, że jesteś zazdrosna, to ok, pieprzę to. Dogryzaj mi, ile chcesz, bo wiem, że kochasz mnie tak mocno, że nie dopuszczasz myśli o kimś innym w moim życiu. Ale jeśli chcesz mnie po prostu zranić… to ja tego nie rozumiem… bo ja nigdy nie zrobiłbym celowo czegoś, co mogłoby zranić ciebie – zakończył, a jego wręcz dziecięca logika rozwaliła jej całą zaciętość i upór, jaki w sobie pielęgnowała od kilku minut. – Nie, Alek, nigdy nie chciałam cię celowo zranić– powiedziała skruszona. – Karina, kocham cię. Powtórzę to jeszcze raz i będę powtarzał tak długo, aż będziesz miała tego dość. – Odgarnął włosy z jej policzków i ujął dłońmi twarz. – Kocham tylko ciebie i tylko ciebie chcę. To, co było, to…nic nieznaczące epizody. Wyłącznie seks. Wiedziałem, że tak jest, i godziłem się na to. Wtedy tylko tego chciałem, bo nie zdawałem sobie sprawy, że może być inaczej. Teraz już wiem… i nie chcę inaczej. – Uśmiechnął się delikatnie i pocałował ją. – To wszystko dzieje się zbyt szybko, Alek. – Westchnęła głęboko, odsuwając się od niego na odległość rąk. – To tak, jakbyśmy chcieli… nie wiem, nadrobić stracony czas czy coś… Czasami mnie to przerasta i przeraża – dodała szczerze, kręcąc głową. Aleksander przeszył ją spojrzeniem, którego nie potrafiła rozpracować, a w jego oczach pojawiła się determinacja. – Chcesz zwolnić? – zapytał cicho, a ten głos nie współgrał z ogniem w jego oczach. – Co chcesz zmienić w naszych relacjach? – Znowu ją do siebie przyciągnął i pocałował. – Chcesz się mniej całować? – Złożył na jej ustach kolejny pocałunek. – Chcesz się rzadziej kochać? – I znowu pocałunek, tym razem intensywniejszy. – A może chcesz spędzać noce osobno? – zapytał i tym razem prawie zmiażdżył jej usta, gdy poczuła jego język. – Jak chcesz zwolnić? – To pytanie było czysto retoryczne i kończyło się obezwładniającym pocałunkiem, od którego zabrakło jej tchu. – Nie ma już odwrotu, Karina. W moim słowniku nie ma już zwrotów takich jak „zwolnijmy” czy „może to za szybko”. Ja chcę już tylko więcej i mocniej, więc powiedz mi, jak ty to widzisz, zanim… zanim popadniemy w jakiś konflikt interesów i… Karina wyswobodziła się z jego ramion i usiadła na łóżku, na którym przed chwilą przeżyła chwile zapomnienia, i przyjęła ze spokojem jego nauczkę. Położyła się i zamknęła oczy. Poczuła, jak łóżko ugina się pod jego ciężarem i po chwili owionął ją jego ciepły oddech, a po twarzy załaskotały pasma jego włosów. Nie otwierała oczu, przedłużając tym stan oczekiwania, zanim zobaczy jego piękną twarz. Wiedziała, że nie mogą już zwolnić ani niczego cofnąć, zresztą i tak tego tak naprawdę nie chciała. Nic nie mogła już zrobić i musiała się pogodzić z tym w równym stopniu wspaniałym, co obezwładniającym stanem sytuacji. – Powiesz coś, czy mam się już zacząć martwić? – zapytał na pozór bardzo zrównoważonym, lekko rozbawionym tonem. Karina uśmiechnęła się, wciąż nie otwierając oczu, tak jak wczoraj nad jeziorem, kiedy bała się, że po ich otwarciu nie zobaczy Aleksandra. – Dlaczego miałbyś się martwić? – zapytała, wciąż się uśmiechając. – Że jednak uprzesz się na to bezsensowne „zwolnijmy” albo że… – Zamilkł nagle

i usłyszała, jak bierze głęboki wdech. – Że co? Że przestanę cię kochać… ot tak? – dokończyła za niego, lekko poirytowana. – Masz o mnie naprawdę pokrzepiające zdanie. – Zamachnęła się, żeby wstać z łóżka, ale Aleksander powstrzymał ją, powalając z powrotem na plecy. – Wcale tak nie myślę… Po prostu chcę wiedzieć, na czym stoję – powiedział przy jej uchu i muskał wargami jej policzki, włosy, usta, podbródek. – Boję się – dodał po chwili. – Nie musisz się bać, Alek. – Odwróciła się w jego stronę i pogłaskała po policzku. – To, że o tym nie mówię, bo taka już jestem, nie znaczy, że coś się zmieniło. Nic się nie zmieniło i nie zmieni. Chyba go uspokoiła, bo wypuścił głośno powietrze i zamknął oczy, przywierając do niej ciasno. – Zejdźmy już na dół, Alek. Dokończymy później. To naprawdę niegrzeczne, że tu siedzimy. Nie mamy po kilkanaście lat. Aleksander zwlókł się niechętnie z łóżka i podał jej rękę, podciągając ją jednym zwinnym ruchem. – Myślisz, że nie wiem, o co ci chodzi? – zapytał spod przymrużonych oczu. – Nie chodzi ci o dobre maniery… – Chwila pauzy, żeby zbudować napięcie. – Jesteś po prostu głodna jak wilk, a tam na dole w półmiskach leżą pierogi ruskie. – Zaśmiał się szczerze na głos. – Nikt i nic na świecie, nawet kolejna minetka, nie jest cię w stanie powstrzymać przed zejściem do kuchni. – Zaśmiewał się teraz do rozpuku. Doigrał się, pomyślała i pacnęła go z całej siły w tyłek otwartą ręką. Aleksander, zszokowany, przestał się śmiać i patrzył na nią z rozdziawionymi ustami. Karina, widząc zacięcie i chęć zemsty w jego oczach, dorwała się szybko do drzwi i wybiegła czym prędzej z pokoju, wpadając wprost na… przyszłego szwagra Aleksandra, Jamiego. James zachwiał się, odruchowo łapiąc Karinę w pasie, i oboje zatoczyli się po podłodze. Scena wyglądała tak niestandardowo i dziwacznie, że przez chwilę ani oni, spleceni w ciasnym objęciu, ani Aleksander stojący w drzwiach swojego pokoju, nie poruszyli się z miejsca. Karina ocknęła się z osłupienia i zaczęła szybko się podnosić, mamrocząc przy tym przeprosiny po polsku i po angielsku, i jeszcze w jakimś dziwnym bełkoczącym języku, którego nikt nie był w stanie zrozumieć. Aleksander rzucił się jej na pomoc, po czym podał rękę Jamiemu, który podnosił się ze śmiechem na ustach. – Good God, girl, you do have entry. You could have killed me, right before my wedding. – Zaśmiał się głośno, chwytając się za stłuczony łokieć. Karina dopiero po chwili zorientowała się, że całą scenę widziała też Anna, która stała w tej chwili na szczycie schodów z rękoma założonymi na piersiach i półuśmiechem założonym na usta. – Pięknie, do ślubu dosłownie kilka dni, a ten tarza się po podłodze z innymi dziewczynami – powiedziała, udając zazdrość. Karina otworzyła usta, żeby bronić siebie albo Jamiego, ale uznała, że to bezcelowe, ponieważ to były przecież żarty. James, wciąż rozmasowując ramię, mruknął coś do Anny, a ta pokręciła głową rozbawiona. Karina zamarła, uświadamiając sobie, że przecież prawie doprowadziła do tego, że człowiek mógł coś sobie złamać, i to przed takim ważnym dniem. Swoje obawy wypowiedziała na głos. – Nie martw się. Jamie ma brata bliźniaka, który mógłby go spokojnie zastąpić – powiedziała Anna, a Jamie zmarszczył czoło. – Co za różnica, wyglądają identycznie.

Karina podniosła ze zdziwienia brwi, zaskoczona tą informacją. – And what about wedding night? Would it be ok with you too? – zapytał zainteresowany Jamie. Schodzili wszyscy do kuchni, w której centralne miejsce zajmował duży stół w kolorze bielonego dębu. – If he has the same skills as you do… – Anna wzruszyła niewinnie ramionami. – Wiecie co, nie chcę tego dalej słuchać. – Skrzywił się Alek. – Jaki świętoszkowaty się zrobił – rzuciła Anna, trącając Aleksandra w ramię, i nachyliła się konspiracyjnie do Kariny, tak blisko, że ta poczuła zapach jej herbacianych perfum: – Mam nadzieję, że nie jest taki we wszystkich sytuacjach. – Uśmiechnęła się pod nosem i puściła do niej oko. Jezu. Gdybyś tylko wiedziała. Oczywiście nie powiedziała tego głośno, zdając sobie sprawę, że tak naprawdę Anna nie chciała wiedzieć, jakie umiejętności w tym zakresie posiada jej rodzony brat, a poza tym siadali już do stołu i reszta towarzystwa nie przyjęłaby zbyt dobrze informacji o tym, że jakieś dwadzieścia pięć minut temu Aleksander tymi swoimi ustami, które teraz wykrzywia w grymasie zażenowania, zrobił jej dobrze. Dlatego uśmiechnęła się tylko pod nosem, co Anna przyjęła ze zrozumieniem i nie ciągnęła tematu. Atmosfera przy obiedzie była naprawdę sympatyczna, bo odzwierciedlała usposobienie właścicieli domu. Zarówno babcia, jak i dziadek Aleksandra i Anny okazali się ciepłymi i miłymi ludźmi, zgodnie z zapewnieniami Alka. Jej obawy, że zostanie poddana ostracyzmowi, zostały rozproszone jak liście na wietrze. Wiedziała jednak, że to przejściowy stan, ponieważ jeszcze się nie domyślali tego, co nastąpi wkrótce. Tak bardzo chciała tego uniknąć, że zastanawiała się, czy aby nie opuścić na ten czas miasta. Może Alek poradzi sobie sam z tym problemem, w końcu to jego rodzina. Tchórz. Była bezapelacyjnie tchórzliwą fretką, która zamiast stawić czoła problemom, chowa się pod ziemią z nadzieją, że te sobie odejdą albo po prostu znikną. Westchnęła głośno, a po chwili poczuła na swojej skroni ciepły pocałunek i drgnęła, po części z tego, że wyrwał ją z zamyślenia, a po części z zakłopotania, w jaki wprawił ją ten niewinny czuły gest w obecności bliskich Aleksandra. – O co chodzi? – zapytał przy jej uchu Alek. – Nic – odpowiedziała krótko, nie chcąc inicjować kolejnego zgrzytu w ich relacjach, które z każdym dniem przynoszą coraz to nowe wyzwania. – Tak tylko się zamyśliłam. Uśmiechnęła się do niego, a Aleksander położył rękę na oparciu jej krzesła i zaczął bawić się jej kucykiem. – Hania, musimy się zbierać, spójrz, która godzina – powiedział w popłochu dziadek Aleksandra, który zerknął na okrągły zegar wiszący zaraz przy drzwiach wyjściowych z kuchni. – Masz rację, zaraz Basia będzie wydzwaniać – odpowiedziała babcia i wstała w popłochu od stołu. – Przepraszamy was, ale idziemy na urodziny do mojej przyjaciółki. Oczywiście nikt nie będzie wspominał, które to urodziny, ale jednak musimy je uczcić. – Uśmiechnęła się znacząco i zaczęła zbierać opróżnione naczynia ze stołu. – Babciu, zostaw to, przecież posprzątamy – rzuciła Anna, wyciągając jej z ręki półmisek. – Nie mamy po pięć lat, chociaż co poniektórzy tak się zachowują. – Popatrzyła wymownie w stronę Aleksandra i Jamesa, którzy rzucili sobie rozbawione spojrzenia. Karina podniosła się z miejsca i zaczęła pomagać Annie w sprzątaniu, a dziadkowie Ani i Alka opuścili kuchnię w pośpiechu. – Usiądź, ja to zrobię. – Uśmiechnął się do niej czule Alek i wyciągnął z jej ręki naczynia, podobnie jak przed chwilą Anna z ręki swojej babci.

Karina chciała coś powiedzieć, ale w tym momencie zauważyła to dziwne spojrzenie, które posłała jej siostra Aleksandra. Jakby chciała ją przejrzeć na wylot swoimi ciemnoniebieskimi oczami, próbując podsłuchać jej myśli i poznać intencje. Zupełnie tak jak wtedy, gdy zobaczyły się po raz pierwszy. Wówczas też nie odrywała od niej oczu, zapewne zastanawiając się, co jej brat w niej widzi. Karina była niezmiennie ciekawa, do jakich wniosków wtedy doszła. – Napijecie się kawy? – zapytała Anna, kierując ponownie swoje spojrzenie na nią. Aleksander odwrócił się od zlewu, w którym zaczynał zmywać naczynia. – Chyba że chcesz już wracać, Karuś? – zapytał, a słysząc ten pieszczotliwy zwrot, którym coraz częściej się do niej zwracał, Anna i James spojrzeli na siebie znacząco, lekko się przy tym uśmiechając. Wiedziała, że Alek jest w tej chwili szczęśliwy i za nic w świecie nie chciała jeszcze przerywać tego stanu, zważywszy na to, co między nimi zaszło niecałą godzinę temu. – Zostańcie jeszcze chwilę – poprosiła Anna, wycierając do sucha naczynia i odkładając je na odpowiednie półki. – Może obejrzymy jakiś film? – zaproponowała. – Yeah, stay. What would you want to see? – zwrócił się do niej James, przeglądając swoją kolekcję na laptopie. – Poproszę kawę, Ania. Nie, Alek, nie chcę jeszcze wracać. Well, it depends – odpowiedziała każdemu po kolei, uśmiechając się zawadiacko, kiedy wszystkie oczy zwróciły się w jej stronę. Poczuła się naprawdę zrelaksowana i wyluzowana w ich towarzystwie. Skoro to najbliższa rodzina Aleksandra, chciała ich lepiej poznać, chciała też dać się im poznać. Może kiedy uwierzą, że to, co jest między nimi, to coś poważnego i ważnego, po prostu ją zaakceptują. – She loves zombie kind of films, Jam – zaśmiał się Alek, odwracając się od zlewu i opierając się o niego biodrem w nonszalanckiej pozie. – Yeah, I know – dodał rozbawiony, kiedy James popatrzył na niego, podnosząc wysoko brwi. – Do you have any? – zapytał. Na chwilę Karina zasłuchała się w dźwięczny głos Aleksandra, który nie zdradzał żadnych oznak polskiego akcentu, i stwierdziła, że to jest bardzo seksowne. Popatrzyła mu głęboko w oczy i uśmiechnęła się jednym kącikiem ust, na co Aleksander odpowiedział tym samym. – Nie musimy się dostosowywać do mnie. Zresztą filmy o zombie to nie jedyny gatunek, jaki lubię – zaoponowała szybko, odwracając od niego niechętnie wzrok. – What do you have there, James? – Obeszła dookoła stół, stając za jego plecami i przesuwając pośpiesznie wzrokiem po tytułach. James odgiął się nieznacznie, robiąc jej miejsce przy sobie. Aleksander podszedł do nich nagle i położył jej rękę na ramieniu, odsuwając ją tym samym delikatnie od Jamesa, co przyjęła z rozbawieniem. Może nie powinna przyznawać się przed nim, że uważa Jamesa za bardzo atrakcyjnego. Alek nachylił się nad laptopem i też zaczął taksować filmowe zbiory w folderze. Piętnaście minut później rozsiedli się na wygodnej kanapie w salonie i włączyli „Obecność”, horror, który niedawno wyświetlano w kinie. Karina wtuliła się w pierś Aleksandra, który przyciągnął ją do siebie i objął ciasno w pasie. Para obok, niemal w identycznej pozie, skuliła się w drugim kącie kanapy. Film był wystarczająco przerażający, żeby po plecach przebiegały odpowiednie ilości dreszczy, które dla Kariny były wyznacznikiem dobrego horroru. Siedząc tak w objęciach Aleksandra, który co jakiś czas dawał jej całusa, to w czoło, to w skroń, to w usta, była totalnie rozluźniona. Zerknęła w stronę pary splecionej w uścisku rąk

i nóg na drugim końcu kanapy. Sposób, w jaki się dotykali i jak na siebie patrzyli, jakby dopiero się poznawali, będąc ze sobą już sześć długich lat, napawał ją zdumieniem i nadzieją. Pierwszy raz w życiu pomyślała o małżeństwie. Jeśli można się tak długo kochać, to może zdecydowanie się na ten krok jest tylko formalnością i czar nie pryśnie zaraz po odejściu od ołtarza? Może są takie uczucia, które trwają wiecznie? Przecież to, co spotkało jej rodziców, to nie standard, tylko, jakkolwiek by to nie zabrzmiało, patologia. Tyle lat obserwowania jej nieszczęśliwej matki wyrobiło w niej strach przed jakimkolwiek angażowaniem się w głębsze relacje, nawet zanim wydarzyło się to wszystko, co na dobre zwichnęło jej psychikę i emocje. To, co łączyło ją z Łukaszem, było tylko nastoletnim zakochaniem. Taka zabawa w związek. Ich uczucie nie miało nic wspólnego z tym, co połączyło ją i Aleksandra. To coś o wiele potężniejszego i kompletnego. Uczucie, które wypełnia każdy skrawek duszy i umysłu. Przenika do krwioobiegu i dociera do każdej komórki w ciele, pobudzając ją do życia. Staję się patetyczna i romantyczna, pomyślała rozbawiona, ale wcale się tym nie przejęła. Półtorej godziny później zaczęli się zbierać do wyjścia. Aleksander rozmawiał z Jamesem na temat auta. Alek miał je odstawić dziś wieczorem, ale James powiedział, że nie musi tego robić dziś, może równie dobrze odprowadzić je jutro rano, co było z jego strony bardzo miłe. Stali przy aucie, dyskutując o czymś zażarcie, i kiedy Karina miała właśnie do nich dołączyć, usłyszała swoje imię. Odwróciła się w stronę Anny i uśmiechnęła się, podnosząc nieznacznie brwi w oczekiwaniu. – Jak minął wam weekend? – zapytała niespodziewanie Anna. – Było naprawdę fajnie. Odpoczęliśmy – dopowiedziała, chociaż czuła, że jej pytanie dotyczyło zupełnie czegoś innego. Anna podeszła bliżej i zaczęła się jej przypatrywać w milczeniu. Wyglądała tak, jakby chciała powiedzieć coś więcej, ale z jakiegoś powodu odpowiednie słowa nie mogły wydostać się z jej ust. Oparła się o framugę drzwi i popatrzyła w kierunku śmiejących się właśnie Alka i Jamesa. – Wiesz, nigdy nie widziałam, żeby był taki szczęśliwy – odezwała się w końcu, a jej głos nie zdradzał tego napięcia, które jeszcze sekundę wcześniej błąkało się po jej twarzy. Karina nie wiedziała, co ma na to odpowiedzieć, ale Anna chyba nie oczekiwała od niej żadnej odpowiedzi, tylko kontynuowała: – Wiele w życiu przeszedł i zasłużył na to. Zasłużył na to, żeby być tak szczęśliwym. – Oderwała nagle wzrok od mężczyzn przy samochodzie i popatrzyła na nią, uśmiechając się delikatnie. – Nie wiem, co jest między wami, ale cokolwiek to jest, zmieniło go. Ty go zmieniłaś. – Zamyśliła się znowu i po chwili dodała: – Nie chciałabym tylko, żeby cierpiał. – Wzięła głośny wdech. Jej słowa, chociaż wypowiedziane przyjaznym tonem, były pewnego rodzaju ostrzeżeniem. – Ja też tego nie chcę – odpowiedziała Karina i uśmiechnęła się do niej tak ciepło, jak tylko potrafiła. Nie chciała. Nigdy nie chciałaby widzieć go nieszczęśliwym i chociaż nie wiedziała o nim wszystkiego, nie wiedziała, dlaczego miał takie ciężkie życie, nigdy nie pozwoli nikomu go skrzywdzić. Anna była jego siostrą. Starszą siostrą. Dobrą, starszą siostrą. Nawet jeśli Alek był już dorosłym mężczyzną, dla niej już na zawsze pozostanie młodszym bratem, o którego musi się troszczyć. Tak jak Maja zawsze troszczyła się o nią i wciąż się troszczy, bombardując ją mailami i SMS-ami z prośbą i groźbą, kiedy zbyt długo się do niej nie odzywa. Tego nie da się w żaden sposób wymazać z pamięci i serca. Nawet kiedy będą miały po dziewięćdziesiąt parę lat, Karina

będzie otrzymywała komplet porad od starszej i bardziej doświadczonej siostry. Uśmiechnęła się na tę myśl. W tej chwili spojrzenia jej i Aleksandra spotkały się ponad metalowym ogrodzeniem i zamknięci w tym ich zatrzymanym w czasie i miejscu, rozmawiali bez słów. Chciała znaleźć się już z nim w jej, albo raczej w ich, łóżku i zasnąć w jego ramionach, wdychając znajomy zapach. Chciała tego teraz bardziej niż czegokolwiek innego na świecie i widziała, że i on tego chce. Nie musiał tego mówić, widziała to w jego oczach i uśmiechu. Odwróciła się do Ani i uśmiechnęła do niej na do widzenia, a ta niespodziewanie zrobiła krok w jej stronę i przytuliła ją, szepcząc do ucha: – Dziękuję. Po chwili dodała już normalnym głosem, trochę podniesionym, tak żeby Alek też mógł ją usłyszeć: – Alek, jutro masz stawić się w domu, bo musimy kilka spraw uzgodnić. Aleksander zbliżył się do bramy wjazdowej i uwiesił się na niej rękoma, mrużąc podejrzliwie oczy. – Co tam znowu wymyśliłaś? – zapytał. – What does she want? – zapytał Jamesa i wyglądał przy tym na przestraszonego, co bardzo rozbawiło jego przyszłego szwagra. – Widzisz, jaki z niego pożytek. – Anna zwróciła się do Kariny, głośno wzdychając. – Wystarczy, że zasugeruję, że potrzebuję jego pomocy, popada w jakąś paranoję. Przecież nie proszę go o zakopanie zwłok w lesie, na litość boską, tylko o pomoc w organizowaniu wesela najukochańszej siostry i równie ukochanego przyszłego szwagra. Karina zaśmiała się w głos i podeszła do Aleksandra, mocno go obejmując w pasie. Coraz mniej przejmowała się tym, że ktoś jest świadkiem ich czułości. Alek, zaskoczony jej gestem, przytulił ją mocno do siebie i pocałował. – Po prostu pytam – oderwał się od jej ust i zwrócił się do Anny, która też tonęła już w niedźwiedzim uścisku Jamiego. – Na wypadek, gdyby te zwłoki miały się nie zmieścić w bagażniku. – Pogadamy jutro – krzyknęła, kiedy James przerzucił ją przez ramię z taką lekkością, jakby była złożona z samych tylko piór, i skierował się do drzwi wejściowych. – See you guys tomorrow, I know you two have been already too long without making out, so you should better go now, or you’re about to do it right here right now. – Zaśmiał się głośno z ich min, które w tej chwili były swoimi lustrzanymi odbiciami. – So young and prude – dodał, kręcąc głową, i pomachał im na do widzenia, po czym odwrócił się do nich tyłem, żeby i Anna mogła im pomachać, zwisając z jego ramion, i wszedł do domu, zamykając za sobą drzwi. – I za to go właśnie uwielbiam – powiedział Aleksander i znowu ją pocałował, mocno i z pasją. – Zawsze taki subtelny i zrównoważony w słowach – dokończył z uśmiechem i odsunął się od niej, ciężko oddychając. – Lubię go – odpowiedziała i dodała szybko: – I lubię Annę. – Cieszę się, bo ja nie żartowałem, oni cię uwielbiają. – Otworzył jej drzwi i wskoczyła szybko do środka, nie mogąc doczekać się powrotu do domu. * Na zewnątrz zapadła już noc, kiedy Aleksander i Karina dotarli do jej mieszkania, w którym było zaskakująco cicho i ciemno. Karina rozświeciła wszędzie światła i zorientowawszy się, że są sami, zadzwoniła do matki, żeby upewnić się, gdzie się podziewa. Okazało się, że została wezwana na zastępstwo do szpitala i wróci dopiero rano. Aleksander musiał przyznać sam przed sobą, że poczuł ulgę, gdy się o tym dowiedział.

Mógł odłożyć na później konfrontację z jej przenikliwym spojrzeniem. Mama Kariny była przemiłą kobietą, ale jak bardzo by się nie starał, cały czas będzie patrzyła na niego z podejrzliwością i nieufnością. Musiała wiedzieć, że ze sobą sypiają, co na pewno nie pomagało w próbach wkupienia się w jej łaski, nawet jeśli Karina była już dorosła i w pełni świadoma swoich decyzji. Matka zawsze będzie starała się ją chronić, tym bardziej po tym, co ją spotkało dwa lata temu, i nie ma znaczenia, że on chce dla niej dokładnie tego samego. – Muszę iść pod prysznic – powiedziała zmęczonym głosem Karina, zrzuciła z siebie jednym szybkim ruchem bluzę z kapturem, którą przewiesiła na oparciu krzesła w swoim pokoju, i przeciągnęła się na łóżku, uśmiechając się do niego leniwie. Dołączył do niej i podpierając się na jednym łokciu, spoglądał na nią z góry. Wciąż było mu trudno uwierzyć w to, co zdarzyło się między nimi w tak krótkim czasie, i w to, jak bardzo było mu z tym dobrze. Nachylił się nad nią i pocałował delikatnie jej usta, potem nos, policzki i czoło. Karina zamknęła oczy, a koci uśmiech nie schodził z jej idealnych warg, kiedy zamruczała zadowolona. Karina ciągle powtarzała, że jego usta są niemal doskonałe, co niezmiennie go dziwiło, bo nie widział w nich niczego specjalnego, ale to jej idealnie wykrojone, różowe i delikatne wargi były najpiękniejszą rzecz, jaką kiedykolwiek widział. Zupełnie jak jej oczy, których koloru nie potrafił nawet opisać słowami. Woń jej skóry i każdego miejsca na ciele to najcudowniejsze zapachy, jakie dane mu było w życiu poczuć. Musiałem oszaleć. Jak inaczej wytłumaczyć, co się ze mną dzieje? –zaśmiał się w myślach. – Nie mam siły się ruszyć – powiedziała z wciąż zamkniętymi oczami. – Jestem taka zmęczona. – Mogę cię zanieść i umyć, kochanie – zaproponował i na samą myśl o tym poczuł skurcz w kroczu. – Mogę cię wszędzie umyć – szepnął jej do ucha, czując, jak Karina zaczyna się niecierpliwie wiercić na łóżku. – Chcesz tego? Otworzyła oczy i przygryzła wargę, co strasznie go nakręciło. Pokiwała tylko głową, nie mogąc wycisnąć z siebie żadnego słowa. – Wystarczy, że mnie ładnie poprosisz, skarbie. – Wziął w usta płatek jej ucha i zaczął go delikatnie ssać, a ona zaczęła szybciej oddychać. Karina była już wystarczająco podniecona, a mówiły o tym dwa delikatne rumieńce na jej twarzy, które z każdą minutą powiększały się, docierając powoli do szyi. Wilgotnym językiem oblizała wargi, ciężko dysząc. Uwielbiał ją w takim stanie. Uwielbiał ją do niego doprowadzać, krok po kroku, dotyk za dotykiem. Każde, nawet najcichsze westchnienie czy jęk chciał zatrzymać w głowie i odtwarzać co chwilę. Jedną ręką sięgnął do jej dżinsów i powoli odpiął guzik, po czym rozsunął zamek. Delikatnie ułożył dłoń na wewnętrznej stronie jej uda, przesuwając ją w górę. Kiedy jego palce dotknęły jej najczulszego miejsca pomiędzy nimi, Karina głośno stęknęła, co zagotowało mu krew w żyłach. Był strasznie podniecony, ale gotów się wstrzymać tylko po to, żeby móc na nią patrzeć, bo nie było piękniejszego widoku, niż gdy traciła nad sobą kontrolę pod jego dotykiem. – Umyj mnie, proszę – powiedziała pomiędzy szybkimi, urywanymi oddechami i przywarła mocno do jego ust. – Proszę, umyj mnie, a ja zrobię, co zechcesz – mówiła, nie przerywając gorących pocałunków, od których dostawał pomieszania zmysłów. Aleksander, słysząc jej słowa, przełknął głośno ślinę i odwzajemnił pocałunek, tak mocno, że zderzyli się zębami. Przygryzł jej dolną wargę, a Karina wsadziła mu swój język do ust, na co odpowiedział jej tym samym. Nic nie smakowało lepiej niż jej usta i język, który zaczął ssać.

Podniósł ją do góry, a Karina oplotła go nogami w pasie i w takiej pozycji, wciąż się całując, zaniósł ją do łazienki. Oparł ją o ścianę i jednym niecierpliwym ruchem ściągnął jej bluzkę przez głowę, po czym postawił ją na podłodze i przerwał nagle ich pocałunek. Karina popatrzyła na niego nieprzytomnymi oczami i przygryzła dolną wargę. – Powoli, kochanie – szepnął jej do ucha, kiedy próbowała rzucić się na jego usta. – To nie będzie szybki numerek. – Zaśmiał się, widząc jej zniecierpliwienie i lekką konsternację, chociaż czuł, że sam jest na krawędzi. Chciał usłyszeć od niej, czego dokładnie pragnęła w tej chwili. Chciał zmusić ją do mówienia, do wyrażenia słowami tego, czego pożąda. Musiał to usłyszeć. – Powiedz mi, czego chcesz. – Serce zaczynało uderzać o jego pierś, próbując wydostać się na zewnątrz. – Dobrze wiesz, czego chcę – odpowiedziała i zrobiła krok w jego stronę, uśmiechając się drapieżnie. Widok jej zaczerwienionej twarzy i roztrzepanych włosów bardzo mu utrudniał kontynuowanie tej gry, w którą chciał się z nią pobawić. – Nie, nie wiem. Powiedz mi głośno, czego chcesz. – Jego głos był zdecydowany i pewny. – Powiedz, co chcesz, żebym ci zrobił. Zbliżył się do niej na wyciagnięcie ręki i zaczął bardzo powoli zsuwać w dół jej spodnie. Karina uśmiechnęła się pod nosem i odezwała się zachrypniętym głosem, od którego zrobił się jeszcze twardszy: – Lubisz tak? – Zrobiła krok w tył i przytrzymując się jego ramienia, wyswobodziła się ze spodni. – Lubisz słuchać sprośności? – zapytała, wciąż się uśmiechając. Stanęła na palcach i szepnęła mu do ucha: – Chcę, żebyś mnie wylizał z góry na dół. – Wzięła w usta płatek jego ucha i zaczęła go delikatnie przygryzać. O kurwa. Tylko na tyle było go stać, jeśli chodziło o jakieś głębsze przemyślenia w tej chwili. Jego spodnie były teraz jak jakieś pieprzone więzienie, które z każdą mijającą sekundą kurczyło się wokół jego krocza. – Gdzie chcesz, żebym cię wylizał? – zapytał głosem, który nie należał już do niego, i sięgnął za jej plecy, żeby odpiąć stanik, który po chwili znalazł się na podłodze. Wyzwanie, które jej teraz rzucił, sprawiło, że umierał z ciekawości i pożądania, nie wiedząc, co nastąpi za chwilę. Jakich słów może się spodziewać po swojej dziewczynce? Dotknął kciukiem jej sutka, nie odrywając od niej oczu. Karina już się nie uśmiechała, tylko szybkim ruchem ściągnęła mu przez głowę T-shirt i zaczęła odpinać pasek od jego spodni. Nie przerywając tej czynności, ponownie wspięła się na palce i szepnęła mu wprost do ucha: – Chcę, żebyś wylizał mi cipkę – powiedziała pewnie, w ogóle nie wyglądając na zawstydzoną, a on stęknął, bezwiednie zamykając oczy. – Chryste – zawył. – Mów tak dalej, a chyba dojdę tu na stojąco, zanim mnie jeszcze dotkniesz – prawie zaskomlał. – Sam o to prosiłeś. – Karina zaśmiała się perliście i zsunęła jego spodnie, uwalniając go nareszcie z tej pułapki. – Wiem, i nie przestawaj. Podoba mi się to – wydyszał i po raz drugi tego dnia ukląkł przed nią, żeby dać jej to, czego pragnęła, a właściwie to, czego oboje pragnęli. Zsunął jej majtki i odrzucił je na bok. – Może… – zawahała się i przytrzymała jego ręce – …może najpierw się umyję, Alek… Wiesz, nie jestem świeża tam… – Zaczerwieniła się i uciekła w bok spojrzeniem. Uśmiechnął się, widząc tę nagłą zmianę w jej zachowaniu. Potrafiła zmienić swoje

oblicze w ciągu kilku sekund, najpierw seksowana i pewna siebie, a teraz nieśmiała i zawstydzona. Uwielbiał to. – Jak chcesz, kotku, dla mnie to nie ma znaczenia. Żebyś tylko ty czuła się swobodnie – powiedział zgodnie z prawdą. Mógłby ją wylizać nawet, gdyby się kilka dni nie myła, ale skoro czuła się niekomfortowo, niech sama o tym zadecyduje. Pocałował ją w brzuch, przytrzymując za pośladki. Karina odchyliła do tyłu głowę i oparła ją o ścianę. – Wyjdź na sekundę, Alek. Na sekundę i zaraz dokończysz, co zacząłeś. – Nie – powiedział pewnie. – Obiecałem, że cię umyję i zamierzam dotrzymać słowa. – Uśmiechnął się i odgarnął z oczu grzywkę, potrząsając energicznie głową. Karina patrzyła na niego z otwartymi ustami, zaskoczona jego słowami. Podniósł się z kolan i ściągnął bokserki, po czym wziął ją za rękę i pociągnął za sobą do brodzika. Kiedy znaleźli się w środku, zatrzasnął za nimi drzwi i odkręcił wodę. Objął Karinę rękoma w pasie i odwrócił do siebie tyłem. – Oprzyj, kochanie, ręce o ścianę i nie ruszaj się – powiedział głosem, który z powodu pożądania stał się chrapliwy i niski. – Zamknij oczy – szepnął. Karina posłusznie zrobiła to, o co ją poprosił. Nabrał na dłonie żel, którym zawsze pachniała, jeszcze długo po tym, jak wychodziła spod prysznica. Namydlił ją całą, centymetr po centymetrze, wkładając w to wszystkie pokłady swojej silnej woli, chcąc jak najdłużej przeciągnąć ten erotyczny moment, który doprowadzał ją do szaleństwa. Następnie skierował ciepły strumień wody na jej plecy i włosy, delikatnie ją przy tym gładząc po karku i szyi. Odsunął mokre włosy, które kleiły się do jej ramienia, i przerzucił je na jeden bok. Dotknął ustami fragmentu na szyi, który był pokryty tatuażem. Robił to tak delikatnie i powoli, aż usłyszał, jak z ust Kariny wymknęło się ciche jęknięcie. O tak. Boże, tak! Uwielbiam to. Nie przestawał jej całować po szyi, potem bardzo powoli zszedł ustami na ramiona i plecy, a następnie przesuwał nimi wzdłuż jej kręgosłupa. Klęknął przy jej pośladkach i polizał je, przejeżdżając językiem z góry na dół. Karina niecierpliwie wypięła się w jego stronę, pokazując mu tym samym, jak bardzo jest spragniona. Gdybyś tylko wiedziała, co mi tym robisz, stęknął w myślach. – Powiedz to, Karina – powiedział, ledwo dysząc. Chciał znowu usłyszeć z jej pięknych, niewinnych i delikatnych ust sprośności. Karina odwróciła głowę w jego stronę, nic nie rozumiejąc. – Powiedz, co mam teraz zrobić… Czego chcesz – powiedział, ledwo panując z podniecenia nad głosem. – Wyliż mi cipkę – powiedziała i wypięła się jeszcze mocniej. – Proszę. Aleksander nie potrzebował już niczego więcej, rozstawił rękoma jej nogi szerzej i zatopił głowę między jej udami, czując, jak głód, który go trawił od środka, ma właśnie zostać zaspokojony. Uwielbiał jej smak i to, jak pachniała. Uwielbiał ten kolor. Kochał jej cipkę. Tak właśnie było. Kochał ją tak bardzo jak jej właścicielkę. Mógłby spędzić wieczność, robiąc tylko to. Wsadził język tak głęboko, jak tylko mógł, słysząc, jak Karina głośno kwili, wciąż opierając się o ścianę rękoma. Jej nogi zaczynały drżeć, kiedy poddała się fali, która ją zatopiła, a którą oznajmił jej głośny spazmatyczny jęk. * Dochodziła już dwudziesta trzecia, kiedy Karina zdecydowała się otworzyć pocztę na swoim laptopie. Drżącymi rękoma wpisała login i hasło i odwróciła się od ekranu. Napotkała wtedy pytające spojrzenie Aleksandra, który leżąc już w łóżku, przypatrywał się jej

poczynaniom. Po tym, co wyprawiali w łazience, czuła się niemal zawstydzona, kiedy musiała spojrzeć mu w oczy. Niemal. Gdyby mogła cofnąć czas, zrobiłaby to jeszcze raz i jeszcze raz, i jeszcze raz. Uśmiechnęła się niespodziewanie do swoich kudłatych myśli. – Co? – zapytał rozbawiony Alek. – Nic – wzruszyła niewinnie ramionami. – Czy myślisz, że można mieć za dużo orgazmów w ciągu jednego dnia? – zapytała niespodziewanie. – Boję się, że od tego może pomieszać mi się w głowie – zachichotała. Aleksander zaśmiał się głośno i podparł ręką policzek. – Nie wiem, kochanie, chociaż tobie i twojej głowie już nic nie może bardziej zaszkodzić, i tak jesteś lekko stuknięta – prychnął i zasłonił się jednocześnie ramieniem, chroniąc się przed uderzeniem pędzącej w jego stronę ręki. – Jeszcze słowo, a na własnej skórze przekonasz się, jak bardzo jestem stuknięta. – Usiadła na nim okrakiem, popychając go na plecy. – Nawet nie wiesz, jak bardzo chcę się o tym przekonać – przyciągnął ją i pocałował z całej siły, po czym odsunął ją delikatnie, zgarniając jej rozpuszczone włosy na jeden bok. – Nie denerwuj się. Wszystko się między wami ułoży – powiedział cicho, wyczuwając jej podenerwowanie. Karina pocałowała go w czubek nosa i wyswobodziła się z jego objęć, po czym przysiadła się na powrót do laptopa. Wzięła głęboki wdech i zerknęła na skrzynkę odbiorczą. Jest, pomyślała, gdy spostrzegła wiadomość zwrotną od Marty. Serce zaczęło walić jej w piersi jak młot o kowadło, a ręce pokryły się potem. Wytarła je szybko o swoje piżamowe spodenki i otworzyła wiadomość. Kiedy skończyła czytać, rozpłakała się, czując niewysłowiona ulgę, kiedy zdała sobie sprawę, że Marta nie tylko jej wybaczyła, ale też przeprosiła za swoje zachowanie i słowa przed kawiarnią. Zapewniła ją, że owszem, czuje żal, ale tylko do siebie, bo straciła zbyt wiele czasu nad tym żałosnym uczuciem, które w sobie kisiła. Karina poczuła, jak Alek obejmuje ją za ramiona i przyciska mocno do siebie. – I? – zapytał zniecierpliwiony. – Wszystko między nami dobrze – odpowiedziała, ocierając dłonią łzy radości. – Mówiłem ci. Marta to dobra dziewczyna. Niepotrzebnie tak się denerwowałaś. – Wiem. Teraz mogę spokojnie zasnąć. Połóżmy się już, bo jestem padnięta – zadecydowała, czując, jak kompletnie opadła z sił. Wstała z krzesła i sięgnęła do swojej torebki, z której zamierzała się jutro przepakować, w poszukiwaniu telefonu. Kiedy wyciągnęła go, coś zaczepiło się o jej palce. Był to złoty łańcuszek z taką samą przewieszką w kształcie motyla. Prezent od Łukasza, na ich pierwszą rocznicę. Zastygła w miejscu, wracając wspomnieniami do tamtego dnia, kiedy nagle poczuła na ramieniu rękę Aleksandra. – Czemu się nie kładziesz, skarbie? – zapytał, a Karina ukryła w dłoni łańcuszek i wrzuciła go szybko do torebki. Ułożyli się w pozycji na łyżeczkę i okryli szczelnie kołdrą. – Kocham cię. – Usłyszała głos Aleksandra, który objął ją tak ciasno, że ledwo mogła oddychać. – A ja ciebie – odpowiedziała i zamknęła oczy. Karina obudziła się, kiedy do jej uszu dotarło delikatne skrzypnięcie, dźwięk oznajmiający otwarcie drzwi wejściowych. Podniosła najpierw jedną powiekę, potem drugą, a po chwili obie, otrzepując się z całkiem przyjemnego, bez dwóch zdań erotycznego snu. Nie ma się

co dziwić, po wczorajszym dniu, pełnym ciekawych doznań, pomyślała od razu. Wyciągnęła się w łóżku i odwróciła w stronę części, na której powinna zastać Aleksandra. Powinna, ale jego połowa łóżka była całkowicie i niezaprzeczalnie pusta. W pierwszej chwili pomyślała, że może jest w łazience, ale gdy natrafiła ręka na kartkę papieru leżącą na poduszce, wiedziała już, że nie ma go w domu. Natychmiast odczytała wiadomość. Karina, pojechałem oddać samochód Jamiemu i dowiedzieć się, co też wymyśliła dla mnie Anka. Nie chciałem Cię budzić, więc wymknąłem się po cichu. Odezwij się, jak tylko się obudzisz. Kocham Cię. A. Od razu wymacała telefon na stoliku stojącym za łóżkiem i wybrała jego numer. Aleksander odebrał po pierwszym sygnale. – Dzień dobry. Dostałaś moją wiadomość? Wyspałaś się, śpiochu? – zapytał roześmiany. – Ach, to jednak od ciebie ta kartka. Nie byłam pewna, czy „A” dotyczyło Aleksandra czy Adama – powiedziała, tłumiąc śmiech. – Bardzo śmieszne – powiedział krótko, wcale tym nie rozbawiony. – Wyspałam się, a ty? – zapytała od razu, nie chcąc dłużej wodzić na pokuszenie jego cierpliwości. – I czemu mnie nie obudziłeś, kiedy wychodziłeś? – Byłaś strasznie wymęczona po wczorajszym dniu i nie chciałem cię budzić, Karuś – powiedział swoim niskim, seksownym głosem, którym ją wczoraj uwodził. Wzięła głęboki wdech, czując delikatne mrowienie w podbrzuszu. – Posłuchaj, Karina, muszę załatwić coś dla Ani w sąsiednim mieście. Jeśli chcesz ze mną pojechać, to mógłbym po ciebie wpaść tak za pół godziny. Co ty na to? – zapytał i czekał na jej odpowiedź. Alek wiedział, że jej praca w kawiarni właśnie dobiegła końca i od dziś jest wolna, ale chociaż bardzo tego chciała, nie mogła z nim pojechać. Musiała załatwić pewną sprawę. Sprawę, która od dłuższego czasu nie dawała jej spokoju. Coś, co już dawno powinna zrobić, coś, co regularnie nawiedzało jej myśli i niezmiennie wstrzykiwało w nią pokaźne dawki poczucia winy i wyrzutów sumienia. Teraz, kiedy czuła, że sama powoli wraca do życia, nie chciała pozostawiać za sobą niewyjaśnionych spraw i resztek popalonych mostów, których zgliszcza nie zostały należycie posprzątane. Wiedziała, że jeśli tego nie zrobi, nigdy do końca nie wydobrzeje. – Nie mogę, kochanie. Muszę rozliczyć się z szefową i chcę spotkać się z Martą. Odezwij się, jak wszystko załatwisz, spotkamy się wtedy – powiedziała, nie chcąc zdradzać mu swoich planów na dzisiejszy dzień, ponieważ nie była do końca pewna, jak by je przyjął. – No cóż, trudno. – Westchnął głośno, wyraźnie zawiedziony jej odmową. – Jak tylko wrócę, od razu zadzwonię. – Przez chwilę w słuchawce zapadła cisza. – Karina? – zapytał w końcu. – Tak? – Kocham cię – powiedział cicho. – Ja też ciebie kocham – odpowiedziała, uśmiechając się. Po śniadaniu z mamą i milionie pytań z jej strony, na które w większości nie mogła, nie chciała lub po prostu, dla dobra jej zdrowia psychicznego, nie powinna odpowiadać, wymknęła się po cichu z domu w momencie, w którym mama właśnie zapadała w sen po nocnym dyżurze. Zbliżała się do kawiarni, w której pracowała przez ostatnie trzy tygodnie (część o rozliczeniu jej pracy była jak najbardziej prawdziwa) i z którą będzie wiązać słodko-gorzkie

wspomnienia. Może nawet bardziej słodkie, niż gorzkie. To stąd Aleksander zabrał ją na ich pierwszą nie-randkę i to właśnie w to miejsce odprowadzał ją po wspólnie spędzonej nocy; to stąd w końcu porwał ją kilka dni temu za miasto, gdzie spędzili cudowny weekend. Tak, zdecydowanie to miejsce będzie się jej kojarzyło bardzo pozytywnie. Po kilkunastu minutach pozdrowień i pożegnań ze strony dziewcząt, które poznała w tym miejscu, mając świadomość, iż nawiązane znajomości nie przerodzą się w wielkie przyjaźnie, opuściła kawiarnię bez większego żalu i skierowała się do pizzerii, która znajdowała się na wprost kawiarni. Przekroczyła próg niepewnie, rozglądając się po niewielkim pomieszczeniu, które nawet w taki pogodny dzień jak dziś wydawało się schowane gdzieś w podziemiach bez dostępu światła słonecznego. To była zasługa niewielkich okien, skierowanych na zachód, dodatkowo zasłoniętych z zewnątrz olbrzymimi parasolami. Karina usiadła przy jednym ze stolików, ignorując natarczywe spojrzenie młodego mężczyzny za wysokim kontuarem, który przywitał ją intruzywnym uśmiechem. Spojrzała ostentacyjnie na zegarek, chcąc dać tym do zrozumienia, że na kogoś czeka, gdyby, nie daj Boże, mężczyzna chciał ją zagadnąć. Była zbyt podenerwowana, żeby w tej chwili przybierać jedną ze swoich odpychających póz, którą z dość dużym skutkiem odstraszała od siebie potencjalnych nagabywaczy. Podniosła głowę i wtedy go zobaczyła. Stał w wejściu i przyglądał się jej bez słowa. Na jego widok serce zakołatało jej nagle w piersi. Nie żeby wciąż coś do niego czuła, po prostu wspomnienia z jej poprzedniego życia, którego był integralną częścią, w jednej chwili uderzyły w nią z całym impetem. Tak jakby wypadła z płynącej motorówki wprost w spienione wody oceanu i z trudem utrzymywała się na powierzchni. Zmienił się. Zmężniał. Wydoroślał? To głupie stwierdzenie w stosunku do kogoś, kogo się już tak naprawdę nie zna, ale właśnie to przyszło jej w pierwszej kolejności do głowy, gdy ujrzała go po tak długim czasie. Nagle przed oczami stanęła jej scena prawie sprzed dwóch lat, kiedy to widzieli się po raz ostatni. Któregoś ranka, wciąż jeszcze w szpitalu, Karina otworzyła oczy i zastała go przy swoim łóżku, trzymał ją kurczowo za rękę. Nie widziała go od chwili wyjścia z klubu. Aż do tej pory, prawie dwa tygodnie po napadzie, nie odwiedził jej, nie zadzwonił, nie przekazał żadnej informacji. Teraz uśmiechał się blado i przytrzymywał jej dłoń przy swoich ustach. Karina już wtedy nie była sobą. Stała się kimś zupełnie innym i spoglądając w jego ciemnobrązowe, głębokie oczy, nie potrafiła wykrzesać z siebie jakiegokolwiek uczucia, którym darzyła go od tak dawna. Zamieniła się w bryłę lodu, która nie potrafiła zrozumieć, dlaczego ten człowiek, który ją zdradził na kilka możliwych sposobów, siedzi teraz przy jej łóżku, dotyka jej i próbuje wyglądać na skruszonego. Gdyby nie on, nigdy nie wydarzyłoby się to, co się wydarzyło. Gdyby poświęcił chociaż chwilę na zastanowienie się, gdzie się podziała, gdyby w porę zaczął jej szukać, nic takiego by się nie wydarzyło. Gdyby jej nie zdradził, byłaby bezpieczna. Wyszarpnęła swoją rękę z jego dłoni i kazała mu się wynosić. Zabroniła mu się ze sobą kontaktować i kazała mu zniknąć ze swojego życia na zawsze. Nie chciała go znać, obwiniała go o wszystko, nie potrafiła mu wybaczyć. Pierwszy raz w życiu widziała, jak Łukasz płacze. Przepraszał i błagał ją o wybaczenie. Powtarzał, że ją kocha i że zrobiłby wszystko, żeby cofnąć czas. Prosił o to, żeby dała mu szansę. A kto da szansę jej? Równie dobrze mógł w tamtej chwili recytować dla niej „Pana Tadeusza”. Jego słowa, jego łzy, jego skrucha nic dla niej nie znaczyły. On już nic dla niej nie znaczył. Kilkunastomiesięczny związek przekreśliła jednym, jedynym zdaniem, które powtarzała z taką

pewnością i przesiąkniętą jadem hardością, że Łukasz nie mógł się mu przeciwstawić. Wynoś się. Wynoś się. Wynoś się. Wynoś się. Wynoś się. Ocknęła się z bolesnych wspomnień, potrząsając delikatnie głową, i uśmiechnęła się do niego niepewnie. Łukasz rozluźnił się nieznacznie i podszedł do jej stolika, nie odrywając od niej oczu. Bał się. Czuł się niepewnie. Widziała to, słyszała to w jego głosie, gdy zadzwoniła do niego dziś rano. Zanim zareagował, gdy usłyszał jej głos w słuchawce, minęło dobrych kilkanaście sekund. Jak okropną osobą musiałam być w stosunku do niego, że tak się mnie bał? – zapytała siebie ze wstydem, wciąż mu się przyglądając. – Cześć – powiedziała, gotowa przerwać tę krępującą ciszę. – Przepraszam, jeśli pokrzyżowałam ci jakieś plany. Nie zajmę ci dużo czasu. – Niczego mi nie pokrzyżowałaś, Karina – odpowiedział, siadając za stolikiem. – Po prostu nie spodziewałem się… nie spodziewałem się, że jeszcze kiedykolwiek cię zobaczę – powiedział szczerze i przeczesał dłonią krótkie, ciemne włosy. – Wiem – powiedziała tylko i odwróciła się do kelnera, który pojawił się przy ich stoliku, żeby przyjąć zamówienie. Karina w ogóle nie miała apetytu, ale zamówiła jakąś sałatkę, po to tylko żeby móc w czymś pogmerać, kiedy zabraknie jej słów. Łukasz zamówił tylko coś do picia. – Zastanawiasz się pewnie, dlaczego się odezwałam. Dlaczego teraz – zaczęła, kiedy między nimi znowu zapadła cisza. Uśmiechnął się delikatnie, tak jak kiedyś. Wspomnienie jego szczerego uśmiechu wywołało niespodziewany skurcz w jej sercu. Zawsze lubiła jego ciepły uśmiech i poczucie humoru. Zawsze potrafił ją rozbawić, a prawie o tym zapomniała. Prawie zapomniała o nim. Nie zasłużył na to. – Coś w tym stylu. – Upił duży łyk coli. Karina postanowiła wyłożyć kawę na ławę. Nie mogła patrzeć na jego rosnącą niepewność i ten strach, nad którym nie panowały już jego oczy i który wyzierał z nich jak trójwymiarowy obraz z ekranu kina. – Chciałam cię przeprosić, Łukasz – powiedziała w końcu, biorąc głęboki wdech. – Chciałam ci powiedzieć… że to nie była twoja wina. To nie była nasza wina. To była wina człowieka, który mi to zrobił. Łukasz otworzył usta, ale nic się z nich nie wydostało, dlatego zamknął je i schował twarz w dłoniach, a łokcie oparł o blat stolika. Karina postanowiła iść za ciosem. – Nie było dnia, żebym nie żałowała tego, co ci wtedy powiedziałam. – Zawahała się przez chwilę. – Wtedy po prostu nie byłam sobą. Musiałam kogoś winić, bo bałam się, że oszaleję. – Wzruszyła bezradnie ramionami. – Chciałam, żebyś to wiedział. – To była moja wina, Karina – odpowiedział udręczonym głosem, czym bardzo ją zaskoczył i przeraził jednocześnie. – To wszystko była moja wina. To przeze mnie wyszłaś, to ja cię za późno zacząłem szukać. To ja obiecałem twojej matce, że się tobą zaopiekuję. – W jego oczach pojawiły się łzy, które próbował przełknąć, ale na nic się to zdało, ponieważ zalewały już jego policzki dwiema równymi strugami. – Przestań. Byliśmy młodzi i lekkomyślni. Chcieliśmy się zabawić. Tylko tego byliśmy winni – powiedziała pewnie i chwyciła go za dłoń. – Nigdy tak naprawdę cię nie winiłam. Ja po prostu… – zamilkła nagle, nie wiedząc, jak to wyjaśnić – zmieniłam się. – Tak, zmieniłaś się – powiedział, osuszając oczy wierzchem dłoni. – Jesteś inna. Jesteś

szczęśliwa? – zapytał wprost. Wzięła głęboki wdech i uśmiechnęła się, kiedy przed jej oczami stanął Aleksander, jej prawdziwe źródło szczęścia. – Tak. Przez długi czas nie byłam… ale teraz już jestem. – Założyła nieistniejące pasmo włosów za ucho gestem, który ją uspokajał i sięgnęła ręką do szyi. – A ty? – Staram się być. – Uśmiechnął się smutno. – Teraz na pewno będę – dodał tak, jakby sam siebie chciał do tego przekonać. Teraz on sięgnął po jej dłoń i uścisnął ją, po czym przycisnął do swoich ust, którymi musnął delikatnie kostki jej palców. Karina uśmiechnęła się do niego, odsunęła bardzo powoli rękę, żeby go nie urazić, i odezwała się, czując, jak kolejny ciężar z jej ramion zsuwa się powoli na ziemię. – Co się u ciebie dzieje? Jak studia? Co słychać u twoich rodziców i brata? Tymi pytaniami rozluźniła gęstą atmosferę wspomnień, żalu i winy, które ich oboje zbyt długo przygniatały, nie pozwalając na zrobienie kolejnego kroku w przód. Karina była zdumiona, jak szybko potrafili wrócić do tej swobodnej rozmowy, która kiedyś rozpoczęła ich przyjaźń. Bardzo potrzebowali takiej rozmowy. Oboje, dopiero teraz zdała sobie z tego sprawę. Dowiedziała się, że Łukasz nadal studiuje na politechnice w Krakowie, że idzie mu całkiem dobrze i że w tym roku dołączy do niego jego młodszy brat. Karina odwdzięczyła mu się informacjami na temat swoich studiów i o nieustającej przyjaźni z Martą. Nie minęła godzina, a śmiali się, wspominając dawne czasy, kiedy to ich życie nie było jeszcze tak bardzo skomplikowane. Tak po prostu. Jakby te dwa straszne lata nigdy się nie wydarzyły. Oboje wiedzieli, że to było tylko wrażenie, ale miło było mu się poddać. – Tęskniłem za tobą – powiedział niespodziewanie, gdy nastała chwilowa cisza. – Nie zrozum mnie źle, mam kogoś i jest nam ze sobą dobrze, ale nie było chwili… żebym za tobą nie tęsknił i nie żałował, że tamtego wieczora zrobiłem to, co zrobiłem. – Spuścił wzrok i przyglądał się uparcie swoim dłoniom, obejmującym pustą szklankę. – Też chciałem, żebyś to wiedziała. – Podniósł na nią wzrok i zatrzymał go na wysokości jej oczu. – Nie wiem, czy to możliwe i czy też tego chcesz, ale chciałbym, żebyśmy zostali przyjaciółmi. Nie chcę tracić z tobą kontaktu na kolejne kilka lat – powiedział po prostu, tak jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. Karina nie była do końca pewna, czy to dobry pomysł, ale nie widziała powodu, dla którego nie mieliby spróbować. Ona też za nim tęskniła, nawet jeśli ich uczucie to przeszłość, tęskniła za przyjaźnią, która połączyła ich w pierwszej kolejności. Przytaknęła kiwnięciem głowy i zerknęła na zegarek w telefonie, gdzie znalazła dwie wiadomości od Alka. Roześmiała się w głos, czytając pierwszą z nich. Tęsknię i nie mogę się doczekać kontynuacji eksperymentu pod tytułem: wpływ dużej liczby orgazmów na kobiecą poczytalność. Łukasz popatrzył na nią ze zdziwieniem i uśmiechnął się kącikiem ust. Zanim się opanowała, minęła dobra chwila. – Przepraszam, to od mojego… chłopaka. – Pierwszy raz wypowiedziała to słowo na głos i od razu zdała sobie sprawę, jak beznadziejnie lekko i niezobowiązująco zabrzmiało. Poczuła wyrzuty sumienia i wstyd, że musiała określać Aleksandra takimi trywialnymi i mało znaczącymi określeniami jak mój „chłopak”, mój „facet”. Był kimś o wiele więcej. Przeczytała od razu drugiego SMS-a. Karina, jestem już w drodze powrotnej. Gdzie jesteś?

– Muszę już iść – powiedziała, zbierając się do wyjścia. – Dziękuję, że zgodziłeś się ze mną spotkać. Potrzebowałam tego. Kiedy sięgnęła do torebki, chowając telefon, ponownie natrafiła na łańcuszek, który przywiódł ją do dzisiejszego spotkania. Wzięła go w dłoń i wyciągnęła w jego kierunku. – Chciałam ci go oddać. Policja znalazła go u jakiegoś pasera i zwrócili mi go tydzień temu. – Wciąż trzymała go w powietrzu, ale Łukasz zdawał się jej nie rozumieć, nie zrobił żadnego ruchu, żeby po niego sięgnąć. – Nie powinnam go zatrzymywać. – Nie powiedziała na głos tego o czym, zdaje się, oboje myśleli. Dostała go od Łukasza na kilka dni przed wyjazdem do Krakowa. To była ich rocznica. Zerwała z nim chwilę po tym, więc nie miała do niego prawa. – Przecież dałem go tobie. Nie chcę go. – Odsunął się gwałtownie od jej ręki i oparł się na krześle. – Jeśli… masz z nim złe wspomnienia, wyrzuć go. Jeśli nie, zatrzymaj albo sprzedaj. Zrób z nim, co zechcesz. Nie przyjmę go z powrotem. Karina, zaskoczona jego gwałtowną rekcją, wsunęła go ponownie do torebki, nie mając pojęcia, co z nim zrobić. Uregulowawszy rachunek przy barze, wyszli na zewnątrz, gdzie wciąż świeciło słońce, a powietrze pachniało latem, o czym można było zapomnieć, siedząc w tym ponurym i ciemnym miejscu. Stanęli naprzeciwko siebie, wciąż oszołomieni tym spotkaniem po latach. Karina miała wrażenie, że teraz z każdym kolejnym krokiem będzie lżejsza, niczym kosmonauta na Księżycu, który przy jednym kroku pokonuje odległość kilkunastu metrów. – Jeśli nie masz nic przeciwko, odezwę się do ciebie wkrótce – powiedział wprost. – Nie mam nic przeciwko. – Nie miała, uśmiechnęła się do niego, a on niespodziewanie przytulił ją do siebie na pożegnanie. – Do zobaczenia – powiedział przy jej uchu. – Do zobaczenia, Łukasz – odpowiedziała i odprowadziła go wzrokiem. Kiedy odwróciła się, sięgając jednocześnie do torebki po telefon, napotkała spojrzenie szarych, głębokich oczu, które wpatrywały się w nią intensywnie z wyrazem niezrozumienia i skonsternowania.

* – Tak, była tu, wyszła jakąś godzinę temu – odpowiedziała Sylwia, koleżanka z pracy Kariny, którą Aleksander zagadnął na zewnątrz kawiarni. – Weszła do tej pizzerii po drugiej stronie deptaka. – Wskazała ręką kolorowy budynek, którego wejście zasłonięte było olbrzymimi parasolami. – Dzięki. – Uśmiechnął się do niej, a ona odpowiedziała mu tym samym, lekko się czerwieniąc. Kiedy chciał wejść do środka, żeby upewnić się, czy Karina, i zapewne Marta, wciąż tam są, zobaczył, jak z lokalu wychodzi jakaś para. Już miał ją wyminąć, kiedy zdał sobie sprawę, że dziewczyna, którą teraz obejmuje jakiś obcy facet, to jego Karina, która w tej chwili równie ochoczo odwzajemniała jego uścisk. W jednej chwili poczuł, jak żołądek wywrócił mu się do góry nogami i tylko resztkami sił powstrzymywał mdłości. Nie rozumiał nic ze sceny, którą w tej chwili oglądał. Przecież Karina nie zrobiłaby mu tego. Musi być jakieś wytłumaczenie. To na pewno jej rodzina, kuzyn, brat. Kurwa, ona nie ma brata. Jego myśli zaczęły się niebezpiecznie plątać, jakby w jego głowie pijany pająk w niekontrolowany sposób zaczął prząść swoją sieć. Stał tak w bezruchu, niezdolny do jakiegokolwiek gestu, nie mówiąc już o większym wysiłku, jakim było sklecenie składnego zdania, aż napotkał jej spojrzenie. W jej oczach pojawiło się najpierw zaskoczenie, potem spokój. Nie było paniki, szoku i gorączkowego przeszukiwania umysłu w celu znalezienia odpowiedniej wymówki. To chyba dobrze? – pomyślał. Oddychaj, przekonywał siebie. Postanowił nie robić nic, dopóki się pierwsza nie odezwie. Obawiał się, że gdyby w tej chwili próbował na to zareagować, mógłby zrobić coś naprawdę głupiego, jak na przykład rzucenie się do biegu za tym kolesiem i pobicie go do nieprzytomności, nawet jeśli miałoby się potem okazać, że to jednak był jej kuzyn. Miał to w dupie. Przełknął głośno ślinę i czekał. Karina podeszła do niego i objęła go mocno w pasie, przytulając do jego piersi głowę. Odwzajemnił uścisk, co było już jego prywatnym odruchem bezwarunkowym. Mogłaby sięgnąć do niego tylko po to, żeby dźgnąć go nożem, a on i tak przyjąłby ją w swoje ramiona, tak bardzo był już uzależniony od jej bliskości. Tak desperacko jej potrzebował, że w tej chwili był gotów uwierzyć w najbardziej nieprawdopodobne kłamstwo, choćby takie, że wpadli na siebie, potykając się o własne nogi, żeby tylko ją przy sobie zatrzymać. Przeraził się tej myśli i uścisnął ją jeszcze mocniej, chowając twarz w jej włosach. – To był Łukasz. – Usłyszał jej stłumiony głos tuż przy swojej piersi. – Musiałam się z nim spotkać, żeby kontynuować porządkowanie mojego pojebanego życia. – Zamilkła, ale po chwili zaczęła mówić dalej: – Chciałam go przeprosić i zapewnić, że to nie była jego wina, bo to nie była jego wina, Alek. Przez ten cały czas pozwoliłam mu tak myśleć. – Rozumiem. – Rozumiał, ale to wcale nie pomogło zniwelować ucisku w jego klatce piersiowej. W końcu do tego doszło. Wreszcie zobaczył jedynego człowieka na świecie, którego nigdy nie chciał oglądać. Faceta, z którym łączyło Karinę pierwsze uczucie, i chociaż wyznała mu, że tak naprawdę go nie kochała, wiedział, że magia pierwszego chłopaka, magia pierwszych doświadczeń seksualnych, szczególnie dla dziewczyny, to była wielka sprawa. Jak miał z tym konkurować? Widząc go, potwierdził tylko swoje przypuszczenia co do tego, jakich facetów, jeśli chodziło o wygląd zewnętrzny, preferuje jego Karina. Był niebezpiecznie podobny do Jamesa, ciemne włosy, ciemne oczy, dobrze zbudowany. Uosabiał wszystko to, czym on sam nie był. Nigdy nie czuł się w ten sposób, tak żałośnie niepewnie, nawet będąc w pełni świadom swojego

powodzenia u wielkiej rzeszy innych kobiet. Tak naprawdę tylko u jednej z nich chciał mieć powodzenie. Teraz naprawdę zaczął się bać. Jeśli chodziło o Adama, to ten tak naprawdę nie stanowił dla niego zagrożenia, Karinie nigdy na nim nie zależało. Ta sytuacja to coś zupełnie innego i jeśli nawet był pewien jej uczuć, to wyraz twarzy tego chłopaka i sposób, w jaki jej dotykał, mówił sam za siebie. On wciąż darzył ją uczuciem. Czy ona też coś do niego czuła? Kurwa mać. Z iloma duchami z jej przeszłości i teraźniejszości przyjdzie mu się jeszcze zmierzyć? – Nie gniewaj się, że ci nie powiedziałam. Nie chciałam, żebyś się martwił – powiedziała cicho, wciąż w niego wtulona. Pocałował ją w czoło, a Karina odchyliła głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. – Nie gniewam się, ale przez chwilę myślałem… – Zaciął się, nie mogąc nawet wypowiedzieć na głos tego, o czym pomyślał w momencie, w którym ich razem zobaczył. – Mów mi o wszystkim, nie chcę później sam wyciągać jakichś pochopnych wniosków. – Przepraszam, to było głupie z mojej strony. Nie będę niczego przed tobą ukrywać, Alek. – Odsunęła się od niego i wzięła go za rękę. – Chodźmy do mnie. Mama zaprasza na obiad. Co dziś robiłeś, odkąd zostawiłeś mnie samą w łóżku? – powiedziała z lekką pretensją. Uśmiechnął się i przyciągnął ją do siebie, gdy zaczęli spacerkiem zmierzać w kierunku jej domu. Zamiast odpowiedzieć jej od razu, przytulił ją niespodziewanie na środku ulicy i szepnął do ucha: – Kocham cię. Wiesz o tym? Potrzebował tego, potrzebował jej. Karina ujęła jego twarz w dłonie i zmarszczyła brwi. – Wiem. Mam nadzieję, że nie poczułeś się zagrożony czy coś takiego – powiedziała ze zdziwieniem w głosie. – Tylko ty się dla mnie liczysz. Nikt inny. – Nie dziw mi się. W końcu zastałem was w dwuznacznej sytuacji. Byłem przekonany, że jesteś teraz z Martą – powiedział, hamując to straszne uczucie, które nie odeszło wraz ze zniknięciem Łukasza. – Co miałem sobie pomyśleć? Co ty pomyślałabyś na moim miejscu? – zapytał nagle. – Wszystko, co najgorsze – odpowiedziała po chwili zastanowienia, a ta odpowiedź w pełni go usatysfakcjonowała. – Przepraszam – powtórzyła. – Nie spotkałam się z nim po to, żeby wspominać stare dobre czasy. Po prostu nie wiesz, jak się rozstaliśmy i jak go wtedy potraktowałam – powiedziała zawstydzona i ruszyła przed siebie. – Jak śmiecia. Nie zasłużył na to. Aleksander zrównał się z nią, zarzucił jej na ramię swoją rękę i zamyślił się. Znał jej temperament i umiejętności wywoływania w człowieku uczucia najgorszego, niefizycznego bólu, jaki można zadać tylko słowami, i mógł sobie wyobrazić, jak mogło przebiec ich rozstanie. Niemniej, niezależnie od tego, jak okropnie się z nim obeszła, nikt nie powinien jej za to winić. Nikt nie wie, co przeszła, nikt nie ma pojęcia, jak bardzo zdradzona i opuszczona musiała się wtedy czuć. To ona zapłaciła najwyższą cenę, problemy każdego innego wynikające z tego zdarzenia to tylko nieistotne niedogodności. Nikt nie ma prawa jej osądzać i wywoływać w niej poczucia winy. Nikomu na to nie pozwoli. – Nie powinnaś brać na siebie problemów innych ludzi – powiedział w końcu. – Musisz najpierw pogodzić się sama ze sobą. – Właśnie to robię, Alek – odpowiedziała, wpatrując się wprost przed siebie niewidzącym wzrokiem. – Godząc się z innymi, godzę się ze sobą i z przeszłością. – Zamknęła oczy i oparła głowę o jego pierś. – To dzięki tobie nie chcę już uciekać. – Znowu podniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy, w serce i w jego duszę. – Dzięki tobie nie chcę już pamiętać tego, kim byłam.

Chcę po prostu być tym, kim jestem teraz, bo właśnie taką mnie pokochałeś. Aleksander nigdy nie słyszał piękniejszych słów i zapragnął zatrzymać je ze sobą na zawsze. Chciał je sobie wytatuować albo wypalić na skórze, chociażby rozgrzanym nożem. Chciał je poczuć na sobie i w sobie, bo jeszcze nigdy żadne słowa nie przyniosły mu tyle radości, tyle spokoju i tyle nadziei. Przełknął ciężką gulę w gardle, przyciągnął Karinę do siebie, przytrzymał jej twarz w dłoniach i nachylił się, żeby ją pocałować. Dotykał jej ust najpierw delikatnie, zaledwie je muskając, a potem mocno i z pasją, aż w końcu z siłą graniczącą z brutalnością, od której ich usta pulsowały z wysiłku i przyjemnego bólu. Nie potrafił znaleźć słów, którymi mógłby wyrazić to, co do niej czuł. Tylko tak mógł jej pokazać, ile dla niego znaczyła. Chciał, żeby wiedziała, że od chwili, w której pojawiła się w jego świecie, wyswobadzała go z tej beznadziei, w której tkwił przez większość swojego życia. Uwalniała go za każdym razem, gdy tak do niego mówiła, za każdym razem, gdy tak na niego patrzyła i gdy go tak dotykała. Karina wyciągnęła się, stając na palcach, dając mu ostatniego, delikatnego i czułego całusa, i odsunęła się, wsuwając jednocześnie swoją drobną dłoń w jego rękę, a on automatycznie splótł ich palce i wzmocnił uścisk. To musi stać się dzisiaj, obiecał sobie. Dzisiaj musi jej powiedzieć o sobie wszystko. Inaczej to nie będzie prawdziwe. Oni nie będą prawdziwi. Da jej czas do wieczora. Powinna ochłonąć. Zbyt wiele ważeń na jedną godzinę nie przyniesie nic dobrego. Zacisnął mocno powieki i wziął głęboki wdech, po czym uśmiechnął się i oboje ruszyli przed siebie. * Karina wpatrywała się w brązowe metalowe ogrodzenie, które znała równie dobrze jak drzwi wejściowe własnego domu. Pamiętała, gdy jako małe dziewczynki wspinały się na nie, a potem zeskakiwały na gęsty trawnik, próbując pobić rekord najdłuższego skoku. Pamięta, jak nie raz i nie dwa wracała do domu z krwawiącym kolanem i posiniaczonymi łydkami. Była bardzo dumna z każdego siniaka, jaki pojawił się na jej nogach i rękach. Obie z Martą pragnęły być tak odważne jak chłopaki z sąsiedztwa, próbując dorównywać im sprawnością fizyczną i pomysłowością, żeby tylko wkupić się w ich łaski, a tym samym żeby przyjęli je do swojego klubu. Parsknęła w myślach, przypominając sobie również, jak szybko role się odwróciły, kiedy to z małych dziewczynek zaczęły przemieniać się w młode kobiety i to one zaczęły dyktować warunki, na jakich przyjmowały do ich własnego klubu. Jaka szkoda, że żaden z tych nieznośnych chłopaków nie posiadał już niczego, czym mógł je wówczas zainteresować. Karina pchnęła przed siebie furtkę, która zaskrzypiała cicho, po czym odbijając się od ogrodzenia wróciła na swoje miejsce, trzaskając głośno o ramę. Przeszła przez krótko przystrzyżony trawnik, wzdłuż którego biegła ścieżka, wybrukowana płaskimi kamieniami o nieregularnych kształtach. Ilekroć Karina przez nią przechodziła, liczyła każdy kamień, tak jakby któregoś pięknego dnia ich liczba miała się zmienić. Co oczywiście nigdy się nie zdarzyło. Kamieni było dokładnie dwadzieścia trzy, i ani jednego mniej lub więcej. Zastukała drżącą ręką w drzwi i czekała niecierpliwie, aż usłyszała ciche stąpanie po drugiej stronie. Po chwili drzwi otworzyły się i stanęła w nich Marta, ubrana w szare leginsy i luźną czerwoną bluzę z myszką Miki. Włosy związała grubą, czarną frotką w wysoki koński ogon. Karina stała chwilę, czekając na pierwszy ruch, który postanowiła oddać Marcie i była gotowa zaakceptować wszystko, co dla niej przygotowała. Nagle Marta zrobiła krok w jej stronę, objęła ją mocno za szyję i wyszeptała jej przy szyi: – Przepraszam.

Karina, zaskoczona jej zachowaniem, nie mogła się ruszyć, ale po chwili uścisnęła ją równie mocno, pozwalając sobie na łzy wzruszenia, które pojawiły się wraz z milionem wspomnień z Martą w roli głównej, które przelatywały teraz przez jej głowę jak stado żurawi, tworzące zgrabny klucz w locie. Marta obejmująca ją ramieniem po ich pierwszej szczepionce w podstawówce. Marta pozwalająca ściągać jej na sprawdzianie, na który w ogóle się wtedy nie przygotowała. Marta grożąca słownie chłopakowi ze starszej klasy, który bardzo niesubtelnie próbował ją podrywać. Marta wycieńczona po remoncie jej pokoju, który razem z jej mamą zrobiły dla niej w prezencie na szesnaste urodziny. Marta przy jej łóżku w szpitalu z oczami pełnymi łez, dająca jej w prezencie milczenie, bo jako jedyna rozumiała, że wtedy słowa były ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała. Marta przytulająca ją którejś okropnej nocy, kiedy myślała, że płacz, który tak długo w sobie cisnęła, po prostu ją zadusi. Marta, która nie odstępowała jej na krok na każdej imprezie i niewinnym spotkaniu ze znajomymi, dając jej tym poczucie bezpieczeństwa. Jej Marta, jej przyjaciółka i jej siostra. – To ja przepraszam – powiedziała Karina, szlochając głośno. – Ja tylko nie chciałam, żebyś cierpiała. – Wiem – odpowiedziała Marta i odsunęła się od niej, wycierając oczy, które też przesiąkły łzami. – Chodźmy, zanim zrobimy z siebie widowisko dla sąsiadów. – Zaśmiała się i wciągnęła ją za rękę do środka. Kiedy znalazły się w jej pokoju, Marta wręczyła jej butelkę z jej ulubionym piwem miodowym i rozsiadła się wygodnie na swoim łóżku z nogami na niewielkiej kwadratowej pufie. – Mam nadzieję, że poinformowałaś Alka, że trochę to potrwa. – Puściła do niej oko. – Nie stresuj się nim, dzięki swojej siostrze ma pełne ręce roboty – odpowiedziała Karina z uśmiechem i wzięła duży łyk z butelki. Już prawie zapomniała, jak dobrze może smakować słodkie piwo w towarzystwie Marty. Karina odchyliła głowę, opierając ją o oparcie niebieskiego, wysokiego fotela i zamknęła na chwilę oczy. Poczuła się tak, jakby znalazła się na powrót w liceum i spędzała leniwe popołudnia z najlepszą przyjaciółką, gadając o wszystkim i o niczym. To był bardzo beztroski czas, czas tak odległy, że w tej chwili wydawał się jakimś snem albo zamierzchłą przeszłością, wspomnieniem z innego, pięknego życia. – No więc słucham, – Marta przerwała jej wspomnienia. Karina otworzyła oczy, mrużąc je delikatnie w oczekiwaniu na dalsze wyjaśnienia. Kiedy nie nadeszły, odezwała się: – Ale o co ci chodzi? – No jak to o co? – Skrzywiła się, zatrzymując usta na szyjce butelki. – Mów, co u ciebie słychać? Jak to między wami jest? – Po chwili dodała, żeby nie było żadnej wątpliwości, o co pyta: – Między tobą i Aleksandrem. Chcę wiedzieć wszystko, bo poniekąd przyłożyłam do tego rękę. – Nawet nie wiem, od czego zacząć. – Karina zaczęła szeregować informacje w głowie, nie znajdując żadnego oparcia w swojej pamięci. – Nie wiem, jak to wytłumaczyć albo… jak to nazwać. Wszystko potoczyło się tak szybko… – Zawahała się przez chwilę. – Jest mi z nim strasznie dobrze. Jakbym zaczęła znowu oddychać. Tak po prostu. – Wzruszyła bezradnie ramionami. Marta uśmiechnęła się pod nosem i pokiwała w zamyśleniu głową. – Wiedziałam – odezwała się w końcu. – Wiedziałam to od pierwszej chwili, kiedy was razem zobaczyłam. Nigdy nie widziałam, żeby ktoś tak patrzył na drugą osobę. Patrzył na ciebie tak, jakby… nie wiem… jakby znalazł coś, czego od dawna szukał… – Znowu się zamyśliła i upiła spory łyk piwa. – Kochasz go? – zapytała bez ogródek, co Karina przyjęła z dziwnym

spokojem. – Tak – odpowiedziała bez wahania. To była Marta, przed nią nie musiała udawać. – Kocham. – A on ciebie – stwierdziła po prostu i westchnęła głośno. – Cieszę się i zazdroszczę wam. – Uśmiechnęła się szeroko. – A teraz najważniejsze pytanie, tylko proszę cię, skup się. Zrobiliście to już? Karina parsknęła piwem, którego duży haust nie dotarł jeszcze do gardła. Opluła i siebie i Martę, jej łóżko i cudny niebieski fotel, w którym siedziała. – Karina, do jasnej cholery! – Marta krzyknęła głośno, wycierając twarz i narzutę, która ucierpiała w tym incydencie. – Od kiedy zrobiłaś się taka pruderyjna? Karina, doprowadziwszy się do porządku, wpatrywała się w nią, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. – Pytasz serio? – Nie, dla jaj. – Zrobiła minę. – Jasne, że pytam serio i umieram z ciekawości, czy jest dobry w te klocki? A sądząc po twojej reakcji, jest co opowiadać. – Marta puściła do niej oko. Żeby móc odpowiedzieć w szczegółach na to pytanie, Karina musiałaby wcześniej opróżnić ze trzy takie butelki. Jednakowoż nie chciała zostawiać Marty z niczym. Postanowiła zadośćuczynić jej ciekawości, chociażby w najmniejszym stopniu. – Tak. Zrobiliśmy to. Nie raz i nie dwa. Właściwie to w pewnym momencie straciłam już rachubę. – Uśmiechnęła się na widok oczu Marty, które zrobiły się duże jak koła od roweru. – I odpowiadając na twoje drugie, mało dyskretne pytanie: tak, jest cholernie dobry w te klocki – powiedziała, wznosząc oczy do nieba i uśmiechając się przy tym od ucha do ucha. – Jezu – powiedziała Marta przeciągle, rzucając się z impetem na ozdobną poduszkę, leżącą w nogach jej łóżka. – Wiedziałam to, jak go tylko zobaczyłam – odpowiedziała bez zastanowienia, ale szybko się zreflektowała. – Przepraszam, nie to, żebym się nad tym zastanawiała często, ale kiedy jeszcze wy, no wiesz… – zaczęła się tłumaczyć. Karina roześmiała się serdecznie, widząc jej skrępowanie. W ogóle nie miała jej tego za złe, zbyt dobrze wiedziała, jak Alek działa na kobiety. – Spokojnie, Martuś. Wiem o co ci chodzi. – Na potwierdzenie tego dodała, całkowicie się rozmarzając: – Ma w sobie jakąś tajemnicę, w którą chce się zagłębić, chce się jej dotknąć i zapomnieć w niej. – Wow. – Marta odstawiła na biurko butelkę i na powrót oparła się o ścianę za łóżkiem. – Lepiej bym tego nie ujęła. – Widziałam się z Łukaszem – powiedziała Karina, zmieniając nagle temat. Uważnie obserwowała reakcję Marty na tę rewelację. Po ich rozstaniu w szpitalu, kiedy to widziała Łukasza po raz ostatni, to Marta otrzymała niewdzięczną rolę jego powiernika i to ona była zadręczana jego telefonami z prośbą o wstawienie się za nim albo chociaż o uzyskanie zgody na spotkanie. Dopiero po jednej dość nerwowej wymianie zdań między nimi jej przyjaciółka zrozumiała, że nigdy nie dojdzie do jej pojednania z Łukaszem. Wtedy nie było takich słów, które mogłyby ugasić jej gniew i nienawiść, jakie zagnieździły się na dobre w jej sercu. Teraz czuła wstyd i zażenowanie na myśl o swojej zaciętości, trawiącej jej od środka od chwili, w której obudziła się w szpitalu, ale wtedy to był jedyny mur, za którym mogła się schować. – Co u niego? – Marta zapytała zachrypniętym głosem. – Wszystko ok. Poprosił, żebyśmy zostali przyjaciółmi, a ja się zgodziłam. – Wzruszyła ramionami i wzięła duży łyk słodkiego piwa, które już zdążyło zrobić się ciepłe, ale wciąż jej smakowało.

– Najwyższy czas, Karina – powiedziała Marta, która nachyliła się nad nią, stuknęła swoją butelką o jej butelkę w geście toastu i uśmiechnęła się. – Zaczynasz zdrowieć. Prawie dwie godziny później Karina pożegnała się z Martą i zanim zdążyły się zamknąć za nią drzwi, usłyszała swoje imię. Kiedy się odwróciła, przed bramą domu Marty czekał Alek. Uśmiechnął się tym swoim pewnym siebie uśmiechem i otworzył przed nią metalową furtkę. – Czy mam cię prowadzić, czy jeszcze dajesz radę? – zapytał żartobliwie. – Mój dogi, trzeba naprawdę o wiele więcej niż dwa piwa miodowe, żebym nie dawała już rady. – Przytuliła się od razu do jego piersi, bo tylko tam tak naprawdę czuła się bezpieczna i mogła zrzucić z siebie każde przebranie i maskę, które zaczynały jej od pewnego czasu utrudniać swobodne oddychanie. – Taka z ciebie twardzielka? – zapytał tuż przy jej włosach. – Taa. Na dworze zaczynało powoli zmierzchać, ale w powietrzu wciąż czuć było zapach dogasającego słońca, które schowało się już za horyzontem. Ruszyli przed siebie powoli, ciasno spleceni w uścisku, chyba bez konkretnego celu, bo ani w kierunku jej domu, ani w kierunku domu dziadków Alka. Było jej wszystko jedno, gdzie się udawali, byleby szli razem. – Karina? – odezwał się niepewnie Alek, po chwili odchrząknął w oczekiwaniu na jej reakcję. – Tak? – odpowiedziała, unosząc głowę w jego stronę. Aleksander przystanął nagle i wyswobodził się delikatnie z jej ramienia, którym oplotła go w pasie. Odsunęła się od niego i spojrzała mu w oczy, ale Alek uciekł spojrzeniem najpierw w bok, a potem zaczął uparcie przypatrywać się swoim butom. Jej serce podskoczyło kilkakrotnie w piersi ze strachu, kiedy zdała sobie sprawę, że chce jej powiedzieć coś, czego ona z całą pewnością nie chciała usłyszeć. Czyżby się rozmyślił i chciał wrócić do domu w Kanadzie? Puściła jego rękę, rozczepiając ich palce, co Aleksander przyjął z rozczarowaniem i schował obie dłonie w kieszeniach swoich spodni. Odważył się w końcu spojrzeć jej prosto w oczy, a Karina znalazła w nich strach i ból, od których zrobiło jej się niedobrze. Nie mogła dłużej wytrzymać tego napięcia, które w tym momencie wysysało z niej całą energię i radość. – Alek, o co chodzi? – zapytała w końcu, gotowa zmierzyć się z tym, co ma nastąpić, byleby to nastąpiło szybko. – Karina, chciałbym z tobą porozmawiać – powiedział cicho i ponownie chwycił ją za rękę. – Usiądźmy tam. – Wskazał miejsce niedaleko szkoły podstawowej, obok której właśnie przechodzili. Wzmocnił uścisk na jej ręku i poprowadził ją w tamtym kierunku. Przystanęli przy niewielkim placyku, okalającym cały teren szkoły zamkniętej w okresie wakacji na cztery spusty. Usiedli na jednej jedynej ławce, która w tym miejscu wyglądała jak samotna wyspa na betonowym morzu. – Aleksander, powiesz w końcu, o co chodzi? – Nie zabrzmiała zbyt zachęcająco, ale była tak zdenerwowana, że o nic już nie dbała, chciała, żeby w końcu to z siebie wykrztusił. – Co się stało? – Nic się nie stało, kochanie – powiedział łagodnie, nie wypuszczając jej dłoni. – Pamiętasz… – zawahał się – pamiętasz, jak ci mówiłem, że są w moim życiu rzeczy, o których chciałem zapomnieć? – Karina przytaknęła i poczuła, jak w jej sercu zaczęło kiełkować współczucie, czułość i troska. Koktajl z mieszanki tych uczuć płynął teraz w jej żyłach i wypełniał każdy fragment jej ciała. – Jest coś, czego jeszcze o mnie nie wiesz. Tej jednej rzeczy ci o sobie nie powiedziałem, ponieważ… – Znowu się zatrzymał a Karina poczuła, jak na jej

skórze wstaje każdy najmniejszy włosek. Alek zbladł i zaczesał do góry włosy wolną dłonią. – Wiesz, że możesz mi powiedzieć wszystko – zapewniła, widząc, jak trudno jest mu wydusić z siebie tych kilka słów, które musiały długo go torturować. – Nie będę cię oceniać i zaakceptuję cię tak samo, jak ty zaakceptowałeś mnie. Alek uśmiechnął się smutno i wziąwszy głęboki wdech, kontynuował: – Jako dziecko zachorowałem na białaczkę. Ledwo z tego wyszedłem. Kiedy wydawało się, że najgorsze mam już za sobą, w wieku siedemnastu lat przeżyłem nawrót choroby, i to w gorszej postaci. Byłem pewien, że już po mnie, nawet się z tym pogodziłem, bo… nie miałem już siły. – Westchnął ciężko. – Byłem strasznie zmęczony. Aleksander nie patrzył na nią, tak jakby mówił o najbardziej wstydliwej rzeczy, jaka mu się w życiu przydarzyła. Jakby zasługiwał na to, żeby go wytykać palcami i z niego szydzić. Wpatrywał się w swoje kolana i zaciskał palce na szczebelkach ławki, tak mocno, aż zbielały mu kostki. – Kiedy, jakimś cudem, znowu mi się udało, postanowiłem sobie, że już nigdy przez to nie przejdę i cokolwiek się wydarzy, nie będę się ratował, nie będę się desperacko trzymał życia tylko po to, żeby znowu się bać i czekać na następny raz. – Oddychał szybko i patrzył z rezygnacją przed siebie. Po chwili kontynuował: – Niedługo przed przyjazdem tu… zrobiłem comiesięczne badania, i cóż… – wzruszył bezradnie ramionami – …wynikało z nich, że coś znowu zaczęło się dziać. Obiecałem lekarzowi, że powtórzę badania w Polsce, ale nie miałem zamiaru tego robić i nie zrobiłem, aż… do zeszłego piątku, przed naszym wyjazdem na weekend. – Dlaczego? – zapytała głosem wyzutym ze wszystkich emocji. – Dlaczego właśnie wtedy? Aleksander po raz pierwszy, odkąd zaczął swoją historię, zmierzył się z nią wzrokiem. – Bo odkąd cię poznałem, chcę znowu żyć i jestem gotowy przejść przez każde piekło, żeby tylko z tobą być… przy tobie niczego się już nie boję – powiedział tylko i spróbował złapać ją za rękę, ale trafił na pustkę, bo Karina odsunęła się od niego bezwiednie. Niczego już nie słyszała, niczego nie widziała. Cofnęła się tak gwałtownie, że potknęła się i upadłaby, gdyby w ostatniej chwili nie złapała się oparcia ławki. – Karina… – Usłyszała echo głosu Aleksandra, które docierało do niej z bardzo daleka. – Nie mogę… nie mogę, nie dam rady… – Tylko tyle potrafiła z siebie wydusić przez strach, który chwycił ją w swoje szpony tak mocno, że czuła ich ostrza na całym ciele. – Muszę już iść… – powiedziała nieprzytomnie. – Nie uciekaj… – Usłyszała z oddali, kiedy jej nogi zaczęły żyć własnym życiem i teraz niosły ją gdzieś przed siebie. Karina wiedziała, że tak długo, jak będzie biegła, nic i nikt jej nie skrzywdzi. Nie dogoni ją strach, ból i ta pustka, która pochłaniała właśnie jej serce. Jeśli się zatrzyma, wszystko wróci, wszystko się rozsypie na kawałki, z których była ledwie poskładana. Jeśli się zatrzyma, Aleksander zniknie z jej życia. Odejdzie. Na zawsze. Jeśli on odejdzie, to i ona odejdzie. Chyba że będzie biegła. * – Jamie, could you hand me that book? – poprosiła Anna, nachylając się w stronę stolika kawowego, żeby dosięgnąć potrzebnej jej książki, ale że założyła nogi na kolana Jamesa, a na swoich rozłożyła laptopa, nie była w stanie się ruszyć. – No, that’s enough for today Ann. – James przytrzymał jej nogi w żelaznym uścisku i popchnął ją delikatnie na poduszki, którymi wymościła sobie miejsce na kanapie.

Dziadkowie nocowali dziś u siostry babci w sąsiednim mieście, więc mieli dom tylko dla siebie. Leniuchowali cały dzień przed telewizorem, zdając sobie sprawę, że już za kilka dni ten dom będzie przeżywał najazd pierwszych gości, w tym jej rodziców, i to były ostatnie chwile błogiego spokoju i ciszy, jakich dane im było zaznać. – Stop it. You know it makes me calm… – poskarżyła się, ale kiedy usłyszała głośne trzaśnięcie drzwiami wejściowymi, podskoczyła w miejscu. – What the hell…? Jakaś postać mignęła jej przed oczami tak szybko, że ledwo rozpoznała w niej sylwetkę swojego brata. Co dziwne, był sam, bez swojej Kariny. Może pierwsza burza w raju? – pomyślała od razu, a w jej żołądku pojawił się supeł, który już od dawna się tam nie pokazywał. Kiedy próbowała skarcić samą siebie za bezpodstawne obawy, z góry dobiegł ich huk, tak jakby coś z impetem spadło na podłogę. Wymienili z Jamesem skonsternowane spojrzenia, ale żadne z nich nie ruszyło się z miejsca. Nie trwało to długo, a po chwili dotarł do nich kolejny, tym razem wyraźniejszy i bardziej złowieszczy odgłos, dźwięk tłuczonego szkła. Anna zerwała się z miejsca, zrzucając laptopa z kolan, i pognała na górę z sercem w okolicy gardła. Ledwie zanotowała, że w ślad za nią pobiegł James, który przed drzwiami do pokoju Aleksandra chwycił ją za rękę i powstrzymał przed złapaniem za klamkę. Odsunął ją delikatnie od drzwi i zapukał. – Alek, is everything alright? – zapytał głośno. – Can I come in? Z drugiej strony odpowiedziała im tylko głucha cisza. Anna nie czekała ani chwili dłużej, tylko wparowała do pokoju, prawie taranując drzwi, i przystanęła w progu, ogarniając oczami i umysłem to, co w nim zastała. Alek siedział na podłodze cały zdyszany, mokry od potu i krwi, która sączyła się pomiędzy jego palcami u lewej ręki, którą przeczesywał włosy, barwiąc je tym samym na czerwono. Na podłodze leżał w dwóch oddzielnych częściach jego laptop, a wszędzie walały się odłamki szkła z rozbitego lustra w szafie, z której wyzierała teraz ciemna drewniana płyta. Anna uklękła przy nim i próbowała go dotknąć, ale Alek, tak jakby dopiero wtedy zdał sobie sprawę z ich obecności, podniósł głowę i popatrzył na nią nieprzytomnym wzrokiem. Szare, przekrwione oczy odcinały się wyraźnie na jego bladej twarzy. Zerwał się gwałtownie na równe nogi, odtrącając jej rękę. – Don’t touch me – wysapał ciężko. – Please don’t. – Odsunął się od niej, prawie się potykając. – Alek, co się stało? – zwróciła się do niego łagodnie, tak jakby na powrót miał sześć lat. – I can’t… – wydyszał ciężko, jakby zaraz miało mu zabraknąć powietrza. – I can’t breath. – Złapał się za pierś, zgniatając w dłoniach swoją koszulkę, i odwrócił się w stronę okna, które gwałtownym ruchem otworzył na oścież. Łapał powietrze ciężkimi haustami, z trudem opanowując panikę. Anna nawet nie zwróciła uwagi na to, że Aleksander mówił po angielsku. Nigdy tego nie robił, kiedy rozmawiali tylko ze sobą. Bezwiednie dostosowała się do niego. – Alek, tell me what’s wrong? – załkała, nie panując już nad strachem i przerażeniem, jakie ją obezwładniło na widok jej zdruzgotanego brata, którego tak bardzo kochała. – I hate… – Wciąż trudno mu było złapać oddech, ale nie odrywał od niej wzroku. – I hate this. I hate my life. I’m tired… I’m so tired. – Osunął się ciężko na podłogę, ocierając się o ścianę. – I just need… Schował głowę w ramionach i zaczął płakać. Jej brat płakał. Alek nigdy nie płakał. Na powrót przyklękła przy nim, tym razem pilnując się, żeby go nie dotykać. – Krwawisz, pozwól mi opatrzyć ci rękę – powiedziała tuż przy jego głowie, ale nie doczekała się żadnej reakcji z jego strony, prócz rozdzierającego serce szlochu.

Po chwili poczuła na swoim ramieniu rękę Jamesa, który szepnął jej do ucha: – Leave him alone, Ann. He needs to calm down. – But his hand… – Nie chciała ruszyć się z miejsca, ale James podniósł ją siłą z kolan i pociągnął za sobą na korytarz. – He’ll be alright. Listen to me, Ann. – Przytrzymał jej podbródek palcem wskazującym i kciukiem i zmusił ją, żeby spojrzała mu w oczy, w których czaił się niepokój. – Do you have Karina’s number? Nagle zaczynał wracać do niej zdrowy rozsądek i siły do działania. Przytaknęła kiwnięciem głowy i pobiegła do salonu po swoją komórkę, ale zanim wykonała połączenie, usłyszała dzwonek do drzwi. Nie czekała ani chwili i rzuciła się, aby je otworzyć, ale James był szybszy i w progu stała już Karina, zapłakana, zdyszana i przestraszona. Nie wyglądała wcale lepiej niż jej brat. Boże, o co im poszło? Podeszła do niej i nie mogąc już znieść tego strachu i niepewności, złapała ją za ramiona i prawie krzyknęła: – Co się stało? Co się między wami stało? Obiecałaś, że go nie skrzywdzisz. Nie masz pojęcia… – Znowu poczuła na ramionach dłonie Jamesa, który delikatnie odciągał ją od Kariny. Zamiast słów wyjaśnienia z oczu dziewczyny spłynęły dwie duże i ciche łzy, skapując ciężko na jej ładną, koronkową bluzkę. – Let her go, baby – szepnął jej do ucha i przytulił mocno, a ona rozszlochała się na dobre w jego ramionach. – Let her talk to him. That’s all he needs now. He’s upstairs in his room – zwrócił się do Kariny. – Thank you. – Usłyszała Anna, wciąż przytulona do ciepłej i bezpiecznej piersi Jamesa. – Przepraszam, Ania – odezwała się znowu Karina i zanim Anna zdołała na to zareagować, zobaczyła, jak ta, pokonując po dwa schodki na raz, pognała w stronę pokoju Aleksandra. Anna wyswobodziła się z ramion Jamesa i ruszyła za nią, zanim ten po raz kolejny ją powstrzymał. Miała gdzieś, jak to wyglądało i co kto sobie o niej pomyśli. Nie interesowały jej żadne szczegóły ich relacji, chciała jedynie wiedzieć, że z jej bratem będzie wszystko dobrze. Stanęła w korytarzu, zaraz przy lekko uchylonych drzwiach do pokoju Aleksandra, i wytężyła słuch. – Co ty robisz, Alek? – Usłyszała surowy ton w głosie Kariny. – Dlaczego robisz sobie krzywdę? Przez chwilę panowała niczym niezmącona cisza i Anna była pewna, że Alek i do niej się nie odezwie. – Co ja robię? – Usłyszała wreszcie jego głos, przepełniony bólem i niedowierzaniem. – Co ty robisz, Karina? Co ty mi robisz? Dlaczego mi to robisz? – Przepraszam – powiedziała Karina łagodnie. – Przepraszam, Alek. Przepraszam – powtarzała tak długo, aż jej głos przeszedł w szept i Anna domyśliła się, że go przytula. Odetchnęła z ulgą, doznając niezachwianej pewności, że tak długo, jak Karina będzie przy nim, jej brat będzie bezpieczny. Tylko ona mogła go uspokoić i ukoić. Tylko ona mogła dać mu to, czego potrzebował. – Dlaczego to zrobiłaś? Dlaczego uciekłaś? Przecież wiesz, że nie mogę bez ciebie oddychać… – Głos Aleksandra był jednym wielkim oddaniem. – Wiem, kochanie. Przepraszam – powiedziała Karina, która w tej chwili też płakała. Anna nie chciała już więcej podsłuchiwać, nie była w stanie dłużej słuchać tych przepełnionych bólem, strachem i intymnością słów. Każde wypowiedziane słowo należało tylko do nich, a ona nie miała prawa ich słuchać. Musieli zmierzyć się z tym sami.

Otarła dłonią oczy i wróciła do swojego pokoju, gdzie zastała Jamiego, który opierając się rękoma o ramę, wyglądał przez okno. Na dźwięk otwieranych drzwi, odwrócił się do niej i dał jej w prezencie spojrzenie, od którego zawsze robiło jej się ciepło, nieważne, jak straszne chwile przechodziła. Całkiem opadła z sił i położyła się na łóżku w pozycji embrionalnej, zamykając jednocześnie oczy. Po chwili poczuła obejmujące ją w pasie ramiona i znajomy, ukochany zapach. – I love you – usłyszała przy uchu. – I’m here for you. I always will be. Remember that. Objęła jego rękę swoją i oplotła się nią ciasno, wtulając się w jego szerokie ramiona. – I remember. * Karina powoli i z przesadną delikatnością rozpinała guziki koszuli Aleksandra, klęcząc przed nim na podłodze, po czym ściągnęła mu ją, uważając na skaleczoną rękę, z której wciąż sączyła się krew. Obmyła ranę wodą utlenioną i zorientowawszy się, że to tylko powierzchowne rozcięcie, które nie potrzebuje szycia, owinęła dłoń bandażem. Kiedy opatrzyła mu rękę, wytarła namoczonym ręcznikiem krew z jego twarzy. Aleksander podczas tych wszystkich czynności nie odzywał się ani słowem i poddawał się im bezwiednie, obserwując uważnie każdy jej ruch. Wyglądał tak, jakby wszystkie te zabiegi sprawiały mu przyjemność, jakby go uspokajały. W pewnym momencie chwycił ją mocno za rękę i przyłożył ją sobie do piersi. Karina usiadła na podłodze przy jego kolanach i popatrzyła mu prosto w oczy. – Karina… – powiedział zachrypniętym głosem. – Karina, jeśli nie jesteś w stanie… jeśli to dla ciebie za dużo… wyjadę. Przysięgam, że to zrobię… – głos mu się załamał – tylko powiedz, że tego chcesz. Powiedz, czego ode mnie oczekujesz… – Podniósł się nagle i jak robił to setki razy wcześniej, zaczesał swoje zmierzwione włosy ręką, a po chwili kontynuował: – Gdybym mógł, zabrałbym od ciebie cały ból i strach… nie chcę ci dodawać ani grama więcej od siebie. Powiedz tylko… – Nie dokończył, a z jego oczu pociekły łzy. Karina milczała, bo nie było takich słów, którymi potrafiłaby mu przekazać, co by się z nią stało, gdyby wyjechał, gdyby odszedł, gdyby miała go już nigdy nie zobaczyć. Alek wpatrywał się w nią tymi oczami, które, przekrwione i jeszcze bardziej zapadnięte, wciąż były dla niej najpiękniejszą rzeczą na świecie. – Alek… – Zmusiła go, żeby na powrót przysiadł na zamkniętej pokrywą muszli. Położyła głowę na jego kolanach i objęła go ramionami za łydki, mocno i desperacko. – Nie zostawiaj mnie – powiedziała tylko. Nie mogła pozwolić na to, żeby ją zostawił, i nie chodziło jej tylko o jego wyjazd. Nie umiała już wyobrazić sobie swojego świata, gdyby Aleksandra w nim zabrakło. Prosiła go o to, żeby nie umierał, żeby nie zostawiał jej samej. Właśnie to usłyszała w swojej głowie, gdy tylko wyznał jej prawdę. Przez krótką i przerażającą chwilę wyobraziła sobie swoje życie bez niego i nie umiała tego przyjąć ani zaakceptować. Kiedy prawie zwymiotowała, po tym jak biegła nieprzerwanie przez godzinę, zaczęła wracać jej świadomość i jedyne, czego w tamtej chwili pragnęła, to być z nim. Dlatego pierwsze, co zrobiła, to resztkami sił zmusiła się do ponownego biegu, żeby jak najszybciej go zobaczyć. Świadomość tego, co mu właśnie zrobiła, niemal ją zabiła. Zostawiła go w momencie, w którym potrzebował jej najbardziej, i nienawidziła się za to. Uciekła, kiedy wyznał jej całą prawdę o sobie, kiedy oczekiwał od niej akceptacji i zrozumienia. Gdy go zobaczyła, skulonego na podłodze, przerażonego i zakrwawionego, jej serce pękło na kilka ostrych kawałków, które przy każdym ruchu raniły jej klatkę piersiową.

– Nie zostawiaj mnie, Alek – powtórzyła. – Jeśli będziesz musiał odejść, zabierz mnie ze sobą – powiedziała, hamując dławiące ją łzy. – Gdziekolwiek pójdziesz, zabierz mnie ze sobą. Była pewna, że już zużyła swój cały możliwy zasób łez, ale one wciąż gdzieś pochowane w rezerwie, pojawiały się w kącikach jej oczu, przynosząc jej ulgę. Alek przykucnął przy niej i objął ją ciasno ramieniem, wtulając twarz w jej skołtunione i mokre od potu włosy. Zaczął je delikatnie całować, następnie przesunął pocałunki na jej czoło, uniósł jej twarz do góry i musnął ustami jej powieki, policzki, aż w końcu dotarł do ust, które rozchyliła w oczekiwaniu na niego. Aleksander ujął jej twarz w swoje dłonie i złożył na jej ustach najbardziej desperacki, głodny i przepełniony tęsknotą pocałunek, jakiego kiedykolwiek dane jej było posmakować. Tylko on potrafił przekazać w taki sposób wszystko to, co czuł, czego się bał i o czym marzył. To, co inni przekładali na słowa, westchnienia i gesty, Aleksander, świadomie lub nie, wkładał w pocałunki, opowiadając jej nimi całą swoją historię. Oddawał jej wszystko co ma, rozbierał się do naga ze swoich lęków, nadziei i sekretów. Chciała tego wszystkiego, chociażby musiała przez to cierpieć. Był wart każdej łzy, każdego ukłucia w sercu, każdego bólu, jakiego będzie musiała doświadczyć. Odwzajemniła każdy pocałunek, jaki od niego otrzymała, napierając na niego coraz mocniej, tracąc resztki świadomości i samokontroli. Leżeli właśnie na zimnej, kafelkowej podłodze, rozbierając się w takim pośpiechu, że nawet nie zauważyli, jak i tak niewielka łazienka zaczęła się kurczyć pod ich gwałtownymi ruchami. Aleksander pierwszy ocknął się i podniósł nagle z podłogi. Był już bez koszulki, a jego dżinsy zwisały luźno na biodrach, trzymając się jedynie na jednym guziku, którego Karina nie zdążyła jeszcze odpiąć. Sama miała na sobie jedynie stanik i krótkie spodenki, które zatrzymały się w połowie jej pośladków. Oboje zdyszani i oszołomieni, jak po niewyobrażalnym dla organizmu wysiłku, zastygli na kilka sekund w bezruchu, nie odrywając od siebie oczu. Po chwili Aleksander zdarł z niej szorty wraz z bielizną, odwrócił ją gwałtownie i prawie wyrwał z zatrzaskami zapięcie jej biustonosza. Karina ledwo trzymała się w pionie, pod jego niecierpliwymi ruchami, ale za każdym razem, gdy myślała, że zaraz straci równowagę i upadnie, podtrzymywał ją w pasie lub za ramiona, żeby nie stała jej się krzywda. Kiedy Alek pozbył się spodni i bielizny, wciągnął ją pod prysznic, zamykając z głośnym trzaśnięciem plastikowe drzwiczki kabiny. Niemal natychmiast wrócił do pełnych desperacji i pożądania pocałunków. Jego język penetrował każdy najmniejszy zakamarek jej ust, a jej pozostało jedynie poddać się temu i prosić o więcej. Już dawno przestała myśleć i zastanawiać się nad tym, co się działo. Objęła go mocno za szyję i przylgnęła do niego tak ciasno, że z trudem mogła łapać oddech. Przytrzymała go za pośladki, bojąc się, że mógłby odsunąć się od niej nawet na milimetr, ale on ani myślał tego robić. Podniósł ją jednym szybkim ruchem w górę i oparł plecami o ścianę, wyłożoną kremowymi kaflami. To, co kiedyś wydawało się im jakąś trudną akrobatyczną figurą, teraz stało się jedyną możliwą drogą do zaspokojenia. Karina oplotła go ciasno udami w pasie i nie minęła nawet sekunda, a poczuła go w sobie. Chwyciła go wtedy za mokre włosy i przyciągnęła jego usta do swoich, przygryzając jego dolną wargę tak mocno, że po chwili smakowała już jego krew. Aleksander, pod wrażeniem jej gwałtowności, jęknął głośno wprost w jej otwarte usta, wprawiając jej całe ciało w drżenie, które jak fala uderzeniowa rozeszło się do każdego zakończenia nerwowego w jej organizmie. Tym razem się nie kochali. Tym razem się pochłaniali i pożerali, jak dzikie zwierzęta, którymi stali się na te kilka chwil, żeby zapomnieć i przestać myśleć. Głośne stęknięcia, rytmiczne pojękiwania i szybki, urywany oddech to były jedyne

dźwięki, jakie potrafili z siebie wydobyć. Cała łazienka tonęła w oparach wilgotnego powietrza, które osadzało się na każdej powierzchni i każdym przedmiocie w pomieszczeniu. Gorąca woda nieprzerwanie lała się z deszczownicy, zmywając z nich pot, brud i rozpacz. Bandaż na ręku Aleksandra przemókł doszczętnie, a na jego powierzchnię zaczęła przebijać się zakrwawiona rana. Wszystko to działo się gdzieś obok nich, nie było częścią ich rzeczywistości. Jedyna rzecz, jakiej byli w pełni świadomi, to ich wzajemna obecność, która absorbowała ich bez reszty. Kiedy oboje opadli z sił po wyczerpującym spełnieniu, stanęli wciąż ciasno do siebie przytwierdzeni i oddychali ciężko, uchylając twarze przed wpadającą do ich ust wodą. Aleksander wtulił twarz w jej szyję, w miejsce, które chyba zostało stworzone specjalnie dla jego podbródka, bo tak idealnie do niego pasowało. Karina przytuliła go do siebie mocno, a po chwili odwróciła go tyłem i sięgnęła po stojący na podwyższeniu brodzika szampon. Wylała go sobie trochę na dłoń i wmasowała w jego włosy, pozlepiane jeszcze krwią z ręki. Alek odchylił do tyłu głowę, przytrzymując się drzwiczek kabiny. Karina, stając na palcach, umyła mu głowę, a potem spłukała pianę słuchawką prysznica. Alek nie sprzeciwił się żadnym najmniejszym ruchem, zamknął tylko oczy i oddał się cały w jej ręce. Żadne z nich nie odzywało się słowem, odkąd weszli pod prysznic. Nie musieli nic mówić, wystarczy, że czuli tak samo. Kiedy oboje umyci i wysuszeni wrócili do pokoju Aleksandra, Karina bezzwłocznie zaczęła porządkować bałagan, który zrobił Alek. Nie mogła na niego patrzeć, ponieważ przypominał jej, co było jego powodem. Nie chciała pamiętać skulonej z bólu sylwetki Aleksandra i tego, że to ona doprowadziła go do takiego stanu. – Alek, gdzie znajdę jakiś odkurzacz, albo chociaż szufelkę i zmiotkę? – zapytała, przerywając w końcu ich milczenie. Alek na dźwięk jej głosu i słów, które niosły ze sobą prozaiczną treść, popatrzył na nią, podnosząc ze zdziwienia brwi. Odchrząknął i rozejrzał się niepewnie. – Ja to zrobię, Karina. – Przytrzymał ją za ramiona. – Nie, chcę to zrobić. Chcę ci pomóc – powiedziała, oboje wiedzieli, że chodziło jej nie tylko o uprzątnięcie pokoju. – Dobrze. – Uśmiechnął się pierwszy raz, odkąd od niego uciekła, odkąd go zostawiła samego na tej samotnej ławce. – Przyniosę coś, a ty na razie nie dotykaj niczego, bo się skaleczysz. – Wyszedł z pokoju, ubrany jedynie w dżinsy. W ciągu poł godziny uprzątnęli cały bałagan, o którym przypominała jedynie pusta przestrzeń na drzwiach starej dwuskrzydłowej szafy. Aleksander jak zahipnotyzowany stał przed nią i wpatrywał się w miejsce, w którym powinno być lustro. – Naprawimy to jutro, zanim ktokolwiek się zorientuje – powiedziała, przypisując jego zachowaniu troskę o reakcję jego babci na to, co się stało. Odwrócił się do niej z dziwnym do określenia wyrazem twarzy, położył jej rękę na policzku i gładził kciukiem jej skórę na kości policzkowej. – Tak. Naprawimy wszystko. * Aleksander leżał wpatrzony w ciemną pustkę przed sobą, próbując opróżnić umysł ze wszelkich myśli, ale to zadanie całkowicie go przerastało. Mijała kolejna nieskończenie długa godzina, a sen wydawał mu się jakimś niewyobrażalnym stanem, którego już nigdy nie będzie mu dane zaznać. Serce to przyspieszało, to zwalniało swój rytm, w zależności od tego, co akurat działo się w jego głowie.

Jak mógł się odprężyć po tym, co przeżył zaledwie kilka godzin wcześniej? Przez najstraszniejszą chwilę w swoim życiu myślał, że wszystko stracił. Był przekonany, że ból, który rozsadzał mu klatkę piersiową, po prostu go zabije. Nie mógł oddychać. Czuł, że tonie i nic nie może mu pomóc. Jeszcze nigdy się tak nie bał, i gdyby Karina nie zjawiła się na czas, zapewne by zwariował. Był pewien, że wydarzyło się najgorsze, że Karina nie była w stanie zaakceptować jego choroby. Nie winił jej nawet przez sekundę. Nie winił jej, ale to nie oznaczało, że mógł się z tym pogodzić. Nie mógł i nigdy by się z tym nie pogodził. Wyraz jej zimnych oczu w chwili, w której wyznał jej, że dzięki niej chce się z tym wszystkim zmierzyć, złamał mu serce. Jedyna osoba, dzięki której chciał ciągnąć to wszystko dalej, nie chciała być tego częścią i w tamtej chwili poddał się zupełnie. Nie widział już dla siebie przyszłości, gdyby zabrakło w niej Kariny. Już go to nie dziwiło i nie próbował z tym walczyć. Dla nich dwojga nie było już wyjścia i zobaczył to wyraźnie właśnie dzisiaj, kiedy przylgnęła do jego kolan, błagając go o to, żeby jej nie zostawiał. Jak mógłby to zrobić? Istniała tylko jedna droga, w którą nie mógłby jej ze sobą zabrać, tylko w jedno miejsce nie mogłaby z nim pójść. Wszędzie indziej będzie zawsze z nim. Karina poruszyła się niespokojnie, odwracając się twarzą w jego stronę. Westchnęła cicho i objęła go w pasie, wtulając głowę w jego ramię. Wyciągnął rękę spod jej głowy i przysunął ją blisko siebie tak, że leżała teraz na nim, opierając głowę na jego piersi. Pocałował ją w czubek głowy i zatrzymał na niej podbródek. Tylko przy niej czuł się bezpiecznie i spokojnie. Wystarczyło, że ją zobaczył, a cały strach i przerażenie nagle zniknęły jak zmyty przez morską falę zamek z piasku, a kiedy go dotknęła, wszystko inne przestało mieć znaczenie; cały świat mógłby zniknąć, a on by tego nie zauważył. Była dla niego wszystkim i chociaż wiedział, że być może to najbardziej egoistyczne i najbardziej samolubne pragnienie, jakie kiedykolwiek posiadał, to jeśli będzie musiał umrzeć, chciałby odejść w jej ramionach. Wiedział, że niczego by się wtedy nie bał, że przy niej na pewno by nie bolało i jeśli cokolwiek będzie na niego czekało po drugiej stronie, będzie mógł śmiało powiedzieć, że dzięki niej przez krótką chwilę był najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. – Nie możesz zasnąć? – Usłyszał zaspany głos i po chwili poczuł, jak Karina podnosi się na łokciu, odgarniając splątane włosy. – Nie mogę, ale ty się tym nie przejmuj, tylko śpij sobie, kochanie – powiedział, dotykając jej policzka. Nachyliła się, żeby go pocałować. Jej ciepłe i delikatne usta musnęły jego wargi, kiedy odgarniał jej włosy z twarzy. – Chodź do mnie – powiedziała i teraz to ona objęła go ramieniem, a on położył głowę na jej klatce piersiowej, wsłuchując się w rytmiczne uderzenia jej serca, unosił się w ślad za jej oddechami. Karina zaczęła go gładzić delikatnie po włosach. – Zapomnij, gdzie jesteś. Zapomnij, kim jesteś. Nie myśl o niczym – szepnęła przy jego włosach. – Śpij. Ja tu będę. Po raz kolejny go zaczarowała i zanim się zorientował, musiał już walczyć z opadającymi powiekami. Nie trwało to długo, a zapadł w głęboki, ciężki sen, który chociaż na chwilę uwolnił go od myśli. Aleksander powoli wybudzał się ze snu i leżąc na brzuchu, podnosił jeszcze ciężkie powieki. Po chwili zdał sobie sprawę, że czuje na swoich plecach delikatne muśnięcia, zapewne

samymi opuszkami palców, które przesuwały się od jego ramion aż po biodra. Po chwili do delikatnego dotyku dołączyły czułe i równie delikatne pocałunki. Oczywiście tę przyjemność zawdzięczał Karinie, która musiała obudzić się wcześniej i próbowała go w subtelny sposób przywrócić do świadomości. Mógłby tak leżeć cały dzień, poddając się tej pieszczocie, ale nie mógł już dłużej czekać, tak bardzo chciał zobaczyć jej piękną twarz i odwrócił się, uśmiechając się do niej szeroko, następnie przyciągnął ją do siebie i pocałował jej rozciągnięte w smutnym uśmiechu usta. – Dzień dobry – przywitał się. – Jak ci się spało u mnie po raz pierwszy? – zapytał. Karina, wciąż ciasno do niego przytulona, podniosła głowę znad jego piersi i odezwała się lekko zachrypniętym głosem: – Nieważne, gdzie zasypiam, jeśli jestem z tobą, wtedy zawsze śpię dobrze. – Z powrotem położyła głowę na jego ramieniu. Była inna. Od wczorajszego wieczora była inna, widział to w jej uśmiechach, dotykach, słowach, oczach, które usilnie starała się kontrolować. Była wciąż przestraszona i chociaż próbowała nie okazywać tego w żaden wyraźny sposób, on to widział i pękało mu przez to serce. Ostatnia rzecz, jakiej pragnął, to krzywdzić ją w ten sposób. – To jest nas dwoje. – Ucałował jej głowę. – Czyli ty też lubisz ze sobą spać? – zapytała żartobliwie. – Dokładnie. Nie chrapię, nie mówię przez sen, nie lunatykuję, nie rozpycham się i nie zabieram przykrycia, więc jestem idealnym kompanem dla samego siebie – odpowiedział jej też żartem. – O twojej skromności to nawet już nie wspomnę, ponieważ to właśnie z niej jesteś znany. – Zachichotała, łaskocząc go ustami w skórę. – Zawsze złośliwa, a najzłośliwsza z samego rana. – Znowu ją pocałował, tym razem w czoło. Uwielbiał jej każdą złośliwą uwagę i każdy przytyk skierowany pod jego adresem. Uwielbiał, jak się z nim droczyła i wypominała mu nawet najdrobniejszą wadę. Uśmiechnął się sam do siebie na myśl o tych wszystkich docinkach, którymi go uraczała od ich pierwszego spotkania, i stwierdził, że nie mógłby się już bez nich obyć. – Alek? – zapytała niepewnie po krótkiej chwili milczenia. – Hmm? – zamruczał. – Powiedz, czy odebrałeś już te wyniki badań? – podniosła się na ręku, spoglądając mu w oczy. Znowu się bała. Czy tak to właśnie działało i tak to miało teraz wyglądać? Czy cały jego strach wsiąkł w nią i dlatego on sam przestał się bać? Zaraził tym strachem jedyną osobę, której nigdy nie chciał skrzywdzić. Jeśli to miałaby być cena za jego komfort psychiczny, to on absolutnie się na to nie godził. – Nie, Karina, jeszcze ich nie odebrałem – odpowiedział, czując jej przyspieszone bicie serca. – Obiecaj mi jedno – podciągnęła się na ręku i jej twarz znalazła się na wysokości jego – nie odbierzesz ich beze mnie. Chcę być wtedy z tobą, chyba, że wolałbyś zrobić to sam, wtedy… – Zamilkła, kiedy zamknął jej usta pocałunkiem. – Chcę, żebyś była wtedy przy mnie – odpowiedział, co chwilę całując jej rozchylone usta. – Przy tobie niczego się nie boję i nie chcę, żebyś i ty musiała się bać, a widzę, że umierasz ze strachu, odkąd się dowiedziałaś. Nie chcę tego, kochanie. – Przytrzymał jej twarz w dłoniach, żeby nie miała możliwości odwrócenia od niego głowy. – Jak mam się nie bać, Alek? Jak mam… – Wzięła głęboki wdech. – Wiesz, chyba nie

zdajesz sobie sprawy, ile dla mnie znaczysz. – Spuściła wzrok, ale że wciąż trzymał jej twarz w dłoniach, nie była w stanie się od niego odsunąć nawet na milimetr. – Mogę powtarzać milion razy, że cię kocham, że cię potrzebuję… tylko żadne z tych beznadziejnie nadużywanych słów po prostu nie jest w stanie wyrazić tego, co ja naprawdę do ciebie czuję. – W jej oczach zalśniły łzy. – Na myśl o tym, że mógłbyś tak po prostu zniknąć z mojego życia, robi mi się niedobrze i ledwo mogę oddychać. Dlatego tak się boję i dlatego wczoraj uciekłam. – Łzy spływały jedna po drugiej z jej pięknych oczu, mocząc mu ramię. – Nie dlatego, że nie chciałam być z tobą albo przy tobie. Nie mogłam oddychać, tak bardzo się przestraszyłam, a ucieczka to jedyny sposób, jaki znam. – Wyrwała twarz z jego rąk i zatopiła ją w jego szyi. – Wybacz mi. Aleksander nie wiedział, jakich użyć słów, żeby ukoić jej cierpienie. Ona była lekarstwem na każdy jego ból i chciał być tym samym dla niej. Co się z nią stanie, gdy zniknie? Nie myślał o tym wcześniej, bo rzeczywiście nie zdawał sobie sprawy z tego, kim się dla siebie staną w tak krótkim czasie. Jego biedna, skrzywdzona dziewczynka, którą kochał bardziej niż cokolwiek innego na świecie. Kto się nią zaopiekuje, gdy go zabraknie? Przytulił ją mocniej. – Nie mam ci czego wybaczać, Karina. Kocham cię. Zawsze będę z tobą. Cokolwiek się stanie, zawsze przy tobie będę – obiecał, chociaż nie był pewien, jak spełnić taką obietnicę. Jeszcze pół godziny leżeli ciasno przytuleni, kiedy z brzucha Kariny zaczęły wydobywać się dobrze mu znane odgłosy. Był to jasny sygnał do tego, żeby wreszcie wygramolić się z przytulnego łóżka i nakarmić jego pieguskę. – Przepraszam – powiedziała zawstydzona przy jego piersi. – Ale za co? Że jesteś głodna? – zapytał rozbawiony. Pomimo tego wszystkiego, co się wydarzyło, dzięki niej wciąż potrafił się śmiać i cieszyć nawet z najdrobniejszych rzeczy. Cmoknął ją w głowę i wyswobodził się z przykrycia. Wyciągnął z szafy jakieś ubrania i założył je szybko na siebie, nie zwracając zbytnio uwagi na to, w co właściwie się ubierał. Kiedy odwrócił się do Kariny, ta wciąż leżała przykryta w łóżku z głową podpartą na dłoni. – Wstawaj, leniuchu. Musimy zrobić śniadanie – powiedział, czując przypływ irracjonalnie dobrego samopoczucia. Zaczął się nowy dzień, wszystko może się zmienić. Nic nie jest pewne i przesądzone. – Bardzo bym chciała, ale wyjście nago, ewentualnie w twoim T-shircie, raczej nie będzie najlepszym pomysłem, chyba że się mylę? – odpowiedziała, przeciągając się leniwie na łóżku. – Jak dla mnie możesz paradować nago cały dzień. – Uśmiechnął się pod nosem wyobrażając sobie taki scenariusz. – Rozumiem, że nie masz nic przeciwko, żebym tak przywitała się z Jamesem i Anną. – Mówiąc to, zamaszystym gestem odrzuciła na bok kołdrę i wstała z łóżka. Karina zdążyła podejść do drzwi i złapać za klamkę, kiedy chwycił ją w pół i z powrotem rzucił na łóżko, szczelnie zakrywając po samą brodę, bo myśl o tym, że ktoś inny prócz niego mógłby zobaczyć ją nago, nie była jedną z tych, które chciał długo trzymać w głowie. – Nie prowokuj mnie, proszę. – Dał jej szybkiego całusa w nos. – Gdzie zostawiłaś ciuchy? – A jak myślisz? Gdzie je ze mnie ostatnio zdzierałeś? – odpowiedziała pytaniem, podnosząc do góry brwi, bo tylko w taki sposób mogła okazać mu politowanie, ponieważ ograniczał jej wszelkie ruchy, leżąc na niej całym ciałem. – No tak – skwitował to krótko, przypominając sobie wszystko, co robili wczoraj w łazience, i przygryzł nieświadomie wargę. – Leż tu i się nie ruszaj. Zaraz wracam. Wychodząc z pokoju, rzucił jej jeszcze ostrzegawcze spojrzenie, zanim zamknął za sobą

drzwi. Kiedy przechodził obok pokoju Anki i Jamesa, zatrzymał się nagle, widząc drobną sylwetkę siostry, która siedząc przy niewielkiej toaletce w kącie pokoju, wpatrywała się nieprzytomnie w swoje odbicie. Wyglądała na samotną i bezbronną. Przed oczami stanęła mu wczorajsza scena, kiedy odskoczył od niej jak oparzony, gdy próbowała mu pomóc. Jej zapłakane oczy i przerażenie w głosie, kiedy zobaczyła go w takim stanie, to było coś, obok czego nie mógł przejść obojętnie. Znowu musiała przez niego cierpieć. Zanim zastanowił się nad tym, co robi, wszedł do jej sypialni, podszedł do niej od tyłu i mocno do siebie przytulił. – Przepraszam – szepnął przy jej uchu i cmoknął ją w czubek głowy. Kiedy próbował się od niej odsunąć, Anna przytrzymała go za ręce i wstała z krzesła. Stanęła na palcach i objęła go mocno za szyję. Zawahał się, ale tylko przez sekundę, po czym odwzajemnił jej uścisk, chcąc ją upewnić, że najgorsze już za nim. – Już wszystko w porządku, Alek? – zapytała, ocierając z oczu łzy. Odsunęła się od niego i pociągnęła go na łóżko, żeby z nią usiadł. Aleksander zrobił to, chociaż niechętnie, ponieważ wciąż nie miał bladego pojęcia, jak wyjaśnić swoje wczorajsze zachowanie. Nie był gotowy na tę rozmowę, ale nie mógł jej zostawić z niczym. Uśmiechnął się niepewnie. – Tak. Już wszystko dobrze – powiedział, unikając jej wzroku. – Posłuchaj, Ania, naprawdę was przepraszam za to wczoraj. Ja… – Nie dokończył, bo nie wiedział, co powiedzieć. Nie mógł się przyznać do nawrotu choroby, a musiałby do tego nawiązać, żeby dać jej pełen obraz tego, co się z nim wczoraj stało. Wyzna jej wszystko, ale nie przed jej weselem. Chciał dotrzymać chociaż jednej obietnicy, którą sobie złożył. – Nie musisz nic mówić – powiedziała cicho. – Alek, chcę tylko, żebyś wiedział, że możesz ze mną porozmawiać o wszystkim. A jeśli jest to coś, o czym nie powinna wiedzieć siostra… – uśmiechnęła się – …to zawsze możesz porozmawiać z Jamesem. Chyba wiesz o tym? – Wiem, Ania – potwierdził i zaczesał włosy skaleczoną ręką. – Ja po prostu… – wziął głęboki wdech – …czuję się ostatnio inaczej. Nie umiem tego wytłumaczyć. Wszystko tak nagle wywróciło się do góry nogami i nie zawsze wiem, jak mam to ogarnąć. – Wzruszył ramionami, żeby podkreślić swoje słowa. – Karina? – podpowiedziała, a on nie potrafił inaczej zareagować na dźwięk jej imienia, jak tylko szerokim uśmiechem, który powoli rozlewał się po jego twarzy. – Tak. Karina – odpowiedział z tym swoim nie do powstrzymania głupim uśmiechem, którym zaraził też Ankę. – To fakt, jakoś tak w ekspresowym tempie ten wasz związek się pojawił, ale cieszę się, wiesz? To naprawdę fajna dziewczyna. Bardzo ją polubiłam. – Podsunęła się wyżej na łóżku i usiadła, krzyżując nogi po turecku. Aleksander uśmiechnął się do niej z wdzięcznością i chociaż nie powiedział tego na głos, jej opinia wiele dla niego znaczyła. Anna była jedyna osobą w jego życiu, ze zdaniem której naprawdę się liczył. Kiedyś jej to powie, ale jeszcze nie dziś. – Zakochałem się – powiedział, zanim w ogóle to przemyślał. Anna zachichotała, odrzucając głowę do góry, kiedy zobaczyła jego zakłopotanie i to gorąco, które wyczuł na swojej twarzy. Cholera, od kiedy to oblewam się rumieńcem jak jakaś cnotliwa dziewica? – ofuknął sam siebie w myślach i wywrócił oczami. Kiedy Anna skończyła się z niego naśmiewać, przechyliła na bok głowę i zaczęła przyglądać mu się z zastanowieniem. – Zostajesz? – zapytała w końcu. – Zostaję – odpowiedział bez chwili zastanowienia, ponieważ ta kwestia nie podlegała

jakiejkolwiek dyskusji. Nie wyobrażał sobie chociażby jednego dnia bez Kariny i nie miało znaczenia to, czy jest chory, czy nie. Nic na niego nie czekało w Kanadzie, niczego nie żałuje i gdyby nie Ania, James i rodzice, nie miałby za kim ani za czym tęsknić. Tu było jego miejsce. Tam gdzie była Karina, tam był jego dom, i za nic w świecie by go nie opuścił. – Cieszę się, że jesteś szczęśliwy, nawet jeśli zdarzają ci się takie incydenty jak ten wczoraj. – Mrugnęła do niego. – Dzięki – odpowiedział sarkastycznie. – To się już nie powtórzy – obiecał. – Jak tam ręka? – Sięgnęła po jego dłoń, którą Karina opatrzyła ponownie wczoraj tuż po ich gorącym seksie pod prysznicem, na myśl o którym ciężko przełknął ślinę. – Chyba jej nie stracę. – Uśmiechnął się do niej krzywo, kiedy Anna próbowała zajrzeć pod bandaż. – Karina ją opatrzyła i stwierdziła, że nie trzeba szyć, a tym bardziej amputować. – To dobrze, bo jeszcze ci się kiedyś przyda. – Puściła jego rękę i odbijając się delikatnie od materaca, zeskoczyła z łóżka. – Bądźcie na dole za jakieś piętnaście minut, zrobię nam wszystkim śniadanie – powiedziała, związując włosy w koński ogon. – A, zapomniałabym – zatrzymała go w drzwiach – tu są ciuchy Kariny, które znalazłam porozrzucane po podłodze w łazience. Wyglądało to tak, jakby musiała się w pośpiechu rozbierać. – Zrobiła minę, jakby się ostro nad czymś zastanawiała. – Dziwne, prawda? – Nie mogła się już powstrzymać i przygryzła dolną wargę. – Tak czasami bywa. – Mrugnął do niej, a kiedy odsunęła rękę, w której trzymała ubranie, drocząc się z nim, warknął: – Dawaj to! – I wyszarpnął ciuchy Kariny z jej dłoni, po czym wyszedł pospiesznie z pokoju. * – Ostrożnie, Alek – syknęła Karina, kiedy Aleksander wziął na ręce kundelka z tylnego siedzenia jej samochodu, a ten wydał z siebie piskliwe szczeknięcie. Alek z psem na rękach podszedł do niewielkich kamiennych schodków, które prowadziły do drzwi wejściowych domu z czerwonej cegły. – Przecież jestem bardzo ostrożny, Karuś. – Aleksander postawił go na trawie, tuż u podnóża schodków. – Po prostu jest zdezorientowany i dlatego zaskomlał. Piesek stanął niepewnie na nogach i zaczął się rozglądać dookoła swoimi wilgotnymi, brązowymi ślepiami. Zrobił kilka kroków w przód, lekko się zataczając, ale nie upadł, co Karina przyjęła z niewysłowioną ulgą i dumą, tak jakby obserwowała pierwsze kroki swojego dziecka. Przyklękła przy nim i pogłaskała go po łebku, na co kundelek głośno westchnął i polizał ją po ręku. – Lubi cię – zauważyła Marta, która trzymała się trochę z dala od całej operacji, ponieważ, o ile Karina ją znała, po prostu bała się zrobić krzywdę psu. – Jak ma jej nie lubić, skoro uratowała mu życie. – Aleksander uśmiechnął się do niej czule i dał jej całusa w czoło. Kiedy dwa dni temu Ula zakomunikowała, że kundel jest w na tyle dobrym stanie, że może opuścić przychodnię, Karina zaczęła gorączkowo poszukiwać mu dobrego domu. Sama nie mogła go zatrzymać, ponieważ zbyt dużo czasu przebywała poza domem i piesek musiałby długie godziny przesiadywać w samotności, a to byłoby dla niego straszne. Tak samo przedstawiała się sytuacja z jej mamą. Aleksander zaoferował się, że jeśli nie znajdą dla niego odpowiedniego lokum, zacznie urabiać swoją babcię i dziadka, żeby go zatrzymali, a wiedział, że będzie to trudna przeprawa, ponieważ jego babcia nie tolerowała zwierząt w domu. Był jednak gotów przystąpić do tej nierównej walki, zdając sobie sprawę, że dziadkowie mają do niego

słabość (gdyby tylko oni) i byłoby im naprawdę trudno czegokolwiek mu odmówić. Nie było jednak potrzeby wyciągania najcięższego działa w postaci uroku osobistego Aleksandra, ponieważ babcia Marty zgodziła się go przygarnąć. Miała niewielki domek na wsi, co najważniejsze, oddalony od ruchliwych ulic, które stały się przyczyną tragedii zwierzaka. Karina była bardziej niż zadowolona z takiego obrotu sytuacji, ponieważ dobrze znała babcię Marty i była przekonana, że kundel będzie miał u niej jak pączek w maśle. – Karuś, daj mu chwilę i nie sap mu tak nad ramieniem, niech się trochę rozejrzy i oswoi – powiedział rozbawiony Alek i położył jej rękę na ramieniu, żeby podniosła się z kolan. Owszem, zrobiła to, ale nie spuszczała psa z oczu, żeby mieć pewność, że nie stanie mu się żadna krzywda, której nie potrafiła dokładnie sprecyzować, ale która mogła zaatakować w każdej chwili. – Dobra, dobra – sapnęła głośno. – Twoja babcia wie, że już jesteśmy? – zwróciła się do Marty, która z taką samą intensywnością przyglądała się poczynaniom psa. – Chyba tak, musiała nas widzieć przez okno. Na potwierdzenie jej słów otworzyły się główne drzwi wejściowe, przez które wyszła niewysoka, krępa kobieta z krótko przystrzyżonymi włosami, farbowanymi na mahoniowy kolor. Wytarła mokre ręce w fartuch i podparła się pod boki. – Jesteście w końcu. Dzień dobry – zwróciła się do nich, taksując od góry do dołu Aleksandra, który pod jej spojrzeniem trochę się skulił, ale uśmiechnął się, na co babcia Marty rozpromieniła się od razu. Razem z Alkiem przywitali ją krótkim „dzień dobry” i skinieniem głowy, a Marta przytuliła ją mocno. – Babciu, to jest ten biedak. – Wskazała ręka na kundla, który już o wiele raźniej, lekko kulejąc, poznawał otoczenie, mające stać się jego nowym domem. – Ale brzydactwo – zadecydowała. – Jak się wabi? – zwróciła się do nich, a oni zastygli z otwartymi ustami, rozglądając się po sobie. – Nie wiemy, to znaczy my go nie zdążyliśmy nazwać – odezwała się Karina. – Będzie się nazywał Kajtek – powiedziała bez cienia wątpliwości, na co Karina lekko się skrzywiła, ale szybko się zreflektowała i uśmiechnęła się jednym kącikiem ust, nie chcąc pozbawić psa domu jakimś głupim posunięciem. Doszła do wniosku, że skoro ceną za dobrą opiekę miało być okropne imię, była w stanie ją zapłacić. Żałowała tylko, że nie wymyśliła mu zawczasu jakiegoś mniej frajerskiego imienia, które kundelek mógłby nosić z godnością, ale na to było już za późno. Aleksander musiał zauważyć, jak biła się z myślami, bo nie mógł powstrzymać uśmiechu, przyglądając się jej w milczeniu. – Wejdźcie do środka – powiedziała i zaprosiła ich dziarskim gestem ręki do domu. W drodze powrotnej Karina zauważyła, że Aleksander nagle się zmienił, zamilkł i wpatrywał się w zamyśleniu w przednią szybę. Karina kierowała, więc nie mogła poświęcić mu należytej uwagi, nie chciała też poruszać prywatnych spraw w obecności Marty, której pomimo ich bliskich stosunków nie chciała wtajemniczać we wszystko, co działo się między nią i Alkiem. Pomimo jej gorącego sprzeciwu, Aleksander zakomunikował, że zamierza odebrać wyniki dopiero po weselu Anki i Jamesa. Nie chciał się rozpraszać i chociażby najmniejszym słowem albo gestem zakłócić tego najważniejszego dla nich dnia. Rozumiała to, ale tak bardzo się o niego martwiła, że nie potrafiła po prostu zapomnieć o tym nawet na te kilka dni, o które ją poprosił. Jej serce krwawiło i żaden opatrunek w postaci chwilowego ignorowania sytuacji nie był w stanie uleczyć tej rany. Przez te kilka dni przeczytała wszystko, co było możliwe na temat białaczki. Dopytała

także mamy tak, aby ta się niczego nie domyśliła. Dowiedziała się między innymi, że choroba atakuje częściej mężczyzn niż kobiety, że ma różny przebieg w zależności od czynnika ją wywołującego i że jedynym skutecznym sposobem wyleczenia jest przeszczep. Kiedy o tym wspomniała, Aleksander tylko wzruszył ramionami i poinformował ją spokojnie i bez żadnych emocji, że znalezienie dawcy, nawet wśród rodziny, graniczy z cudem. Karina z trudem przyjęła tę informację, ale nie dręczyła go więcej, bo widziała, że dla niego to dodatkowy stres, gdy musiał gasić każdą jej nadzieję. Nie wiedział jeszcze, że ona do końca jej nie straci, bo to on był jej nadzieją. Obiecała mu, że nie będą o tym rozmawiać do poniedziałku, czyli miała cztery dni na to, żeby jakoś wziąć się w garść i skupić na nim i na nich. Sprawa z szukaniem domu dla psa trochę pomogła jej częściowo ukierunkować umysł na konkretne zadanie, a to z kolei pozwoliło jej nie patrzeć na wszystko przez pryzmat tej strasznej wiadomości, która przesłoniła jej świat. Po tym, jak odwieźli Martę, która podobnie jak oni całą drogę przebyła w milczeniu, Karina, nie wyłączając silnika, zwróciła się do Alka: – Gdzie jedziemy, do mnie czy do ciebie? – Uśmiechnęła się do niego. Alek, jakby wyrwany z głębokiego snu, odwrócił się w jej stronę. – Karinka, podwieź mnie, proszę, do domu. – Wziął głęboki wdech i równie długo wypuszczał powietrze z płuc. – Dziś przyjeżdżają rodzice i muszę się z nimi przywitać – powiedział tonem pasującym bardziej do osoby, na którą czeka jakieś straszne wyzwanie w postaci przetoczenia przez całe miasto stukilogramowego kamienia, niż do kogoś, kto jedzie na spotkanie z rodzicami. Karina kompletnie zapomniała, że to już dzisiaj; najprawdopodobniej to ich przyjazd był przyczyną jego nienaturalnie cichego zachowania. – Denerwujesz się spotkaniem z rodzicami? – zapytała, wyłączając silnik. Odwróciła się do niego, opierając się plecami o drzwi. Aleksander usadowił się w takiej samej pozie po przeciwnej stronie samochodu. – Dziwne, prawda? – Uśmiechnął się niepewnie i założył włosy za ucho. Karinę rozczulił ten gest i pochyliła się w jego stronę, przeczesując palcami jego miękkie włosy. Uwielbiała go dotykać, nawet przelotnie i bez konkretnych intencji. Alek przytrzymał jej dłoń i zsunął ją na swój policzek, po czym pocałował jej palce, wszystkie razem i każdy z osobna. Uśmiechnęła się i poczuła, że kocha go jeszcze mocniej, chociaż sądziła, że to już nie jest możliwe. – Obawiasz się ich reakcji na to, że zostajesz? – zapytała. – I tak, i nie – odpowiedział enigmatycznie i widząc jej zmarszczone brwi, zaczął wyjaśniać: – Nie boję się, bo nie mam czego. Jestem dorosły i mam prawo robić, co zechcę. I boję się, ponieważ nie wiem, jakie działa wyciągnie moja matka przeciwko mnie, żeby zmusić mnie do zmiany zdania. – Co masz na myśli? – zapytała zaniepokojona. – Zastanawiam się, czego dokładnie będzie dotyczył szantaż emocjonalny, który zastosuje w stosunku do mnie, zanim zrozumie, że moja decyzja jest nieodwołalna. – Uśmiechnął się smutno, a jej ścisnęło się serce. Jakim bezdusznym i samolubnym człowiekiem musiała być jego matka, że nie wahała się przed dołożeniem mu dodatkowego stresu i bólu, wiedząc, jakie miał trudne dzieciństwo? Karina przestawała się już dziwić, dlaczego ktoś taki jak Alek, człowiek bezdyskusyjnie fascynujący, inteligentny i po prostu dobry, był tak bardzo samotny i pełen strachów jak jakiś nawiedzony dom. Nie dziwiły jej też napady lęków, przez które nie mógł swobodnie funkcjonować. Powinna dziękować Bogu, że nie zrobił jakiegoś głupstwa, co w jego przypadku byłoby całkowicie

zrozumiałe. – Przykro mi – powiedziała tylko, bo naprawdę było jej strasznie przykro z tego powodu. – Wiem, że to łatwo powiedzieć, ale nie daj się. Nie daj się ani jej, ani nikomu innemu. – Ponownie się nachyliła i pocałowała go długo i z czułością, żeby go upewnić, że już nie jest z tym sam. – Kocham cię – powiedział, kiedy oderwali się od siebie, żeby zaczerpnąć powietrza. – Teraz, kiedy mam ciebie, nie dam się. – Uśmiechnął się czule i pomimo strachu, który jeszcze czaił się w kącikach jego oczu, Karina odetchnęła z ulgą, bo wiedziała, że Alek naprawdę da sobie radę. – Jeśli chcesz, mogę pójść z tobą – zaproponowała, modląc się w środku, żeby jednak tego nie chciał, bo nie była gotowa na to przemiłe spotkanie. Aleksander przechylił w bok głowę i podnosząc wysoko brwi, uśmiechnął się jednym kącikiem ust. Wystarczył mu tylko jeden rzut oka na jej krzywy uśmiech, a wiedział od razu, co się działo w jej głowie. – Wiem, że umierasz z niecierpliwości, żeby poznać moją uroczą matkę, ale, kochanie, zaoszczędzę ci dziś tej przyjemności. I tak będziesz zmuszona ją poznać na weselu, więc powstrzymaj ten swój entuzjazm jeszcze trzy dni. – Zaśmiał się głośno, kiedy mimowolnie się skrzywiła. Karina wywróciła oczami i zapaliła silnik, głośno przy tym wzdychając. Tylko trzy dni dzielą ją od spotkania z tą okropną kobietą, która na jej nieszczęście śmie się mianować matką Aleksandra. Kiedy tylko ruszyła, Alek ponownie zapadł w dziwny letarg, zapominając o bożym świecie. Karina starała się z całych sił odrzucić wszelkie uprzedzenia w stosunku do rodziców Aleksandra, zważywszy na to, że jeszcze ich nawet nie poznała. Starała się, ale nie była w stanie tego zrobić. Wyraz twarzy Alka na wspomnienie swojej matki wystarczył jej za tysiąc słów opisujących jej osobę. Nie znosiła kobiety i miała niejasne przeczucie, że to się raczej nie zmieni po zetknięciu się z nią osobiście. Miała jedynie nadzieję, że ojciec Aleksandra okaże się miłym zaskoczeniem. Zaparkowała obok znajomego ogrodzenia i wyłączyła silnik, czekając na reakcję Alka, ale w żaden sposób go nie pospieszając. Spokojnie mu się przyglądała i, tak jak robiła to za każdym razem, kiedy mogła go swobodnie obserwować, nieważne czy spał, czy po prostu tak jak teraz zastygał w bezruchu błądząc gdzieś myślami, podziwiała jego niesamowitą twarz. Znała na pamięć każdą zmarszczkę wokół jego oczu i ust, każdy sterczący kosmyk włosów, który opadał mu na czoło, krzywiznę ciemnych brwi, kontrastujących z jego blond włosami i szarymi oczami, lekko orli nos i niewielką bliznę na brodzie, która pozostała po tym, jak w dzieciństwie spadł z drzewa. Znała każdy szczegół tej twarzy, ale za każdym razem, gdy na nią patrzyła, znajdowała w niej coś nowego, coś ciekawego albo intrygującego. Nagle Alek ocknął się i spojrzał jej głęboko w oczy, uśmiechając się przy tym tak, że nie potrafiła się powstrzymać i pocałowała go tak gwałtownie, że zderzyli się zębami, aż Karina poczuła ból w dziąsłach. Alek, na ten jej gwałtowny wybuch niepohamowanej namiętności, zareagował głośnym śmiechem, który w jej uszach brzmiał jak najcudowniejsza muzyka. – Ktoś tu staje się wyposzczony – zamruczał przy jej ustach. – A ktoś inny chyba chce dostać w zad – odpowiedziała takim samym uwodzicielskim głosem. – Ale tak, to już trzy długie dni bez seksu i rzeczywiście staję się przez to… nieswoja. – Cmoknęła go delikatnie w usta. – Tak bardzo jestem od ciebie uzależniona. – Westchnęła mu wprost do ust. – Czy twoja mama idzie dziś na noc do pracy, czy zostaje w domu? – zapytał ciężkim,

niskim głosem, z półprzymkniętymi oczami. – A co? – zapytała z uśmiechem – Chciałbyś z nią porozmawiać? Zaczęła się z nim droczyć, bo wiedziała, że będą dziś w nocy sami, i nie mogła się doczekać, aż znajdą się w łóżku, pod prysznicem czy gdziekolwiek indziej. Od ich ostatniego, bardzo intensywnego razu w domu dziadków Aleksandra nie kochali się. Wszystko to, co się wydarzyło w ciągu tak krótkiego czasu, po prostu zajęło ich umysły i uczucia. Nie, żeby Karina o tym nie myślała, ale w obliczu ostatnich zdarzeń i związanych z nimi zmartwień, jej inne potrzeby zostały przyćmione przez troskę i rozlewający się po sercu strach. Teraz, kiedy postanowili wstrzymać czas na te kilka dni, pragnienie dotykania Aleksandra i chęć bycia przez niego dotykaną wróciło ze zdwojoną siłą. Chciała się z nim kochać, nawet tu i teraz. Jeszcze nigdy nikogo tak nie pragnęła i to uczucie całkowicie ją pochłaniało. – Strasznie cię pragnę – powiedziała na głos, przygryzając wargę. Aleksander wziął głęboki wdech. – Jezu, przestań, bo się zaraz wykończę – wyszeptał tuż przy jej ustach, wziął jej dolną wargę w usta i zaczął ją delikatnie ssać, na co Karina cicho jęknęła. – Ja też cię pragnę i to bez przerwy, od chwili, w której cię po raz pierwszy zobaczyłem. – Zaczął szybko oddychać. – Pamiętasz, jak byliśmy w tej restauracji? – zapytał. Karina przytaknęła delikatnym kiwnięciem głowy, bo jak mogłaby o tym zapomnieć. – Ledwo potrafiłem sklecić jakieś sensowne zdania, tak bardzo… tak bardzo cię pragnąłem, ale nie tylko fizycznie. – Otworzył oczy i pocierając swoim nosem o czubek jej nosa, kontynuował: – Pragnąłem wszystkiego, co było tobą. Każdego twojego uśmiechu, każdego piega na twoim policzku. – Uśmiechnął się. – Pragnąłem tego, jak przeczesywałaś włosy, i tego, jak się rumieniłaś. Pragnąłem twoich żartów i docinków. Chciałem, żebyś mówiła tylko do mnie i żebyś patrzyła tylko na mnie. Ledwo cię znałem, a czułem, że ty i ja… że wreszcie znalazłem wszystko, czego tak bardzo mi brakowało. – Pocałował ją czule. – To dlatego tak zareagowałem, kiedy postanowiłaś nagle wyjść. Nie chciałem, żebyś mnie zostawiała. – Zamilkł, czekając na jej reakcję. Karina wpatrywała się w jego intensywne spojrzenie i uśmiechnęła się czule, wciąż blisko jego ust. Dziwne, ale nigdy nie rozmawiali o tym, co się wtedy wydarzyło. Nigdy nie próbowali wyjaśniać między sobą tych nieporozumień i sprzeczek. Może dlatego, że były skutkiem zbyt szybko budzącego się między nimi uczucia, którego sami nie rozumieli? – Jakie to zabawne i dziwne – powiedziała w końcu w zamyśleniu. Aleksander odchylił do tyłu głowę, marszcząc brwi. – Co jest zabawne? To, co ci powiedziałem? – zapytał niepewnie, trochę zbity z tropu. – Nie – zapewniła szybko. – Zabawne jest to, że oboje czuliśmy i myśleliśmy tak samo, a żadne z nas nie miało pojęcia, o czym myśli drugie. – Zaśmiała się raz jeszcze, przypominając sobie to, jaka była nim zafascynowana i jak nie potrafiła oderwać od niego oczu. – Też to czułaś? – zapytał zaskoczony. – Oczywiście, że to czułam – przekrzywiła głowę, obrzucając go spojrzeniem pełnym politowania. – O Boże, Alek, jaki ty jesteś kiepski w czytaniu niewerbalnych sygnałów. – Wzniosła do góry oczy. – Ja przez cały ten czas nie mogłam oderwać od ciebie oczu. Rozbierałam cię w myślach, chociaż nawet sama przed sobą się tego wstydziłam. Nie mogłam się nadziwić, jak ktoś tylko jednym swoim uśmiechem potrafi przyprawić mnie o migotanie serca. – Uśmiechnęła się do niego. Nie czuła już strachu i oporu przed mówieniem mu takich rzeczy, kiedy wiedziała, jak bardzo go uszczęśliwiają. Nie umknęło także jej uwadze, jak bardzo Alek był spragniony takich słów, tak jakby nigdy nie zaznał jakiegokolwiek uznania albo uczucia.

Aleksander odpowiedział jej jednym z tych pewnych siebie uśmiechów i wziął jej twarz w obie dłonie. – A teraz? – zapytał, a Karina nie wiedziała, czy może przez swoje zbytnie pobudzenie przegapiła wcześniejszą część pytania, czy może Alek użył jakiegoś skrótu myślowego, którego nie zrozumiała. Podniosła wysoko brwi, zachęcając go tym do dalszych wyjaśnień. – Czy teraz też rozbierasz mnie w myślach? Jeśli tak, to na jakim etapie jesteś? – Wciąż się uśmiechał, ale tym razem ten uśmiech zabarwiony był szczyptą nikczemności, jak zauważyła w myślach Karina. Uwielbiała go takiego. Uwielbiała, jak ją uwodził samym tylko głosem. – Teraz już znam na pamięć każdy najmniejszy skrawek twojego ciała, więc nie muszę sobie niczego wyobrażać. Wystarczy, że cię poproszę, a wszystko mi znowu pokażesz – odpowiedziała, coraz szybciej łapiąc powietrze, które na tak małej powierzchni zupełnie zgęstniało. – I jak wypadłem w zderzeniu z fantazją? – Musnął ustami jej podbródek. Mówił na pozór obojętnie, jego głos też niczego nie zdradzał, ale Karina bardzo dobrze już go poznała i wiedziała, że tak naprawdę umierał z ciekawości, mimo iż próbował z całych sił to ukryć. – Czy ja wiem – odpowiedziała, udając niezdecydowanie, żeby go trochę podręczyć. Alek naburmuszył się, zwężając groźnie oczy. – No, ja wiem, że nie wyglądam jak twój ideał, ale chyba nie było tak źle? – powiedział, a Karina nie mogła pozbyć się wrażenia, że ten ewidentny dąs to tak na poważnie. – Tak? A jak wygląda mój ideał? – zapytała, niezwykle ciekawa kontynuacji jego dziwnych insynuacji. Aleksander, ku jej zaskoczeniu, przestał się uśmiechać i odsunął się od niej, opierając się o drzwi auta. Odrzucił głowę do tyłu i zaczesał zmierzwione włosy nerwowym gestem. – Przecież dobrze wiesz, jaki jest twój ideał. Teraz i ja to wiem, dzięki temu, że poznałem twoich byłych i kolesi, którzy się wokół ciebie kręcą i za którymi nieświadomie wodzisz oczami. Patrzyła na niego, nie wierząc w to, co właśnie usłyszała. Skąd u niego taki napad zazdrości i wylew bzdur? – Co ty pieprzysz, Aleksander? – fuknęła, szturchając go mocno w ramię. – Mówię po prostu, co widzę. – Wzruszył ramionami, jakby opowiadanie tego typu głupot było najnormalniejszą rzeczą w świecie. – Nie mam do ciebie o to pretensji, co nie znaczy, że mi to nie przeszkadza – dokończył, doprowadzając ją tym do szewskiej pasji. – O czym ty gadasz? Za kim wodzę oczami? Jakich „byłych”, skoro mam na koncie tylko jednego „byłego”, i kto się wokół mnie kręci? – prawie krzyknęła i po chwili dodała: – O, i może łaskawie wyjaśnisz mi, co cię do cholery napadło? Alek przeczesał ręką włosy i przygryzł wargę, uparcie wpatrując się w szybę przed sobą. Wreszcie odezwał się lekko podniesionym głosem: – Karina, przecież wiem, że podobają ci się kolesie w typie Jamesa, i nie musisz udawać. Nic na to nie poradzę, choćby nie wiem jak bardzo mnie to wkurwiało. – I po tym bardzo niedorzecznym zdaniu spojrzał jej w oczy, ciężko i szybko dysząc. Karina uspokoiła się na tyle, na ile tylko mogła, nie chcąc pozwolić takiej głupocie na dobre zniszczyć im wieczoru, na który tak czekała, i odezwała się spokojnie: – Aleksander, nie wiem, skąd masz takie pomysły, ale mylisz się – skłamała, ale tylko częściowo. Owszem, uważała Jamesa za nieprzeciętnie przystojnego i na pewno zwróciłaby na niego

uwagę w zupełnie innych okolicznościach i w zupełnie innym świecie. W świecie, w którym nie byłoby Aleksandra, ale tylko wtedy, gdyby go nigdy nie poznała. Jak mogłaby spojrzeć na kogoś innego, będąc z nim? Nachyliła się w jego stronę, biorąc jego twarz w dłonie i przytrzymała ją w miejscu, w którym chciała, nawet wtedy, gdy Aleksander chciał się od niej odwrócić, żeby ukryć to zmieszanie swoim wybuchem zazdrości. – Ty jesteś moim ideałem. Od kiedy cię zobaczyłam, nie widzę już nikogo innego – powiedziała szczerze i prosto z serca. – Jestem ślepa i obojętna na wszystkich innych mężczyzn, jacy stają na mojej drodze. Taka jest prawda, Aleksander, i myślałam, że już to do ciebie dotarło. Wreszcie odważył się spojrzeć jej prosto w oczy i chyba jej uwierzył, bo przyciągnął ją do siebie i pocałował bez tchu. Wciągnął ją na miejsce pasażera i usadowił ją na swoich kolanach okrakiem. Wsadził rękę pod jej bluzkę, a językiem błądził już po jej obojczyku, gdzie zatrzymał się na chwilę w drodze do jej piersi. Byli blisko utraty kontroli nad sobą i kochania się w samochodzie przed domem jego dziadków, ale ich nagły wybuch namiętności został przerwany głośnym stukaniem w szybę. Oboje odskoczyli od siebie jak oparzeni, a Karina ręką przytrzymała poły rozpiętej do połowy koszuli. Kiedy odważyła się spojrzeć w stronę, z której dochodziło stukanie, zastygła w miejscu, czerwieniąc się ze wstydu. – O wilku mowa. Mój ideał w całej swojej krasie – rzuciła cicho pod nosem, zapinając w pośpiechu bluzkę. Wciąż zła na Aleksandra za jego zachowanie, postanowiła nie przepuścić żadnej okazji, żeby go za to w odpowiedni sposób nagrodzić. – Bardzo zabawne – wycedził przez zaciśnięte zęby Alek i biorąc głęboki wdech, wyszedł z auta na spotkanie rozbawionego do granic możliwości Jamesa, który zamiast poczuć skrępowanie tym, co zobaczył i co przerwał, wyglądał jakby się niesamowicie dobrze bawił. – Sorry, Alek, but your mother was about to go outside and check if you’re in this car. I saw you from the livingroom and I took a run to save your ass – zaczął się tłumaczyć. Kiedy Karina doprowadziła się do porządku, wyszła z samochodu i kiedy na przywitanie James cmoknął ją przelotnie w policzek, cała zesztywniała, bojąc się reakcji Aleksandra. Ten jednak rzucił jej tylko zniecierpliwione spojrzenie i odwrócił się w stronę domu. – What’s up? – zwrócił się do niej James. – Everything’s good – odpowiedziała i zwróciła się do Aleksandra: – Alek, uciekam już, czekam na ciebie w domu. Będziemy sami. – Uśmiechnęła się, żeby dodać mu otuchy i podsunąć coś, na co będzie mógł czekać. – Aren’t you coming inside ? – zapytał James, widząc, jak szybko wpakowała się na powrót do samochodu. – I’m sorry, but I’m already late, so see you later. – Uśmiechnęła się do niego ciepło. Aleksander okrążył samochód i wsunął głowę przez otwarte okno, żeby ją pocałować na do widzenia. – Do zobaczenia za jakieś dwie godziny. – Uśmiechnął się przy jej ustach. – Kocham cię. – Ja ciebie też – odpowiedziała i włączyła silnik samochodu, ale zanim odjechała, rzuciła na odchodne: – Mimo że daleko ci do mojego ideału, który stoi zaraz obok ciebie. – Nie czekała na jego reakcję, tylko wcisnęła szybko pedał gazu i nie odwracając się za siebie, odjechała czym prędzej, zostawiając zastygłego w miejscu Aleksandra. *

Mały, piegowaty, rudy złośliwiec, pomyślał Aleksander, obserwując szybko oddalający się samochód Kariny. Ale sam był sobie winien. Jego szczeniacki wybuch zazdrości i długi jęzor dał jej pretekst do znęcania się nad nim, czego na pewno sobie nie odmówi przy każdej okazji, gdy tylko zbliżą się do jego przyszłego szwagra. Co go opętało? Nie potrafił tego racjonalnie wytłumaczyć. Podejrzewał, że to wszystko z powodu przyjazdu jego rodziców. Był zbyt zdenerwowany, żeby w porę skontrolować swoje zaborcze zapędy w stosunku do Kariny. Nigdy nie przestanie być zazdrosny i nigdy nie przestanie się bać, że ktoś mógłby mu ją zabrać, nawet jeśli jej ufał i wierzył każdemu jej słowu. To innym nie ufał. Aleksander przeczesał ręką rozwiane włosy i zanim ruszył do drzwi, rzucił przelotnie spojrzenie Jamesowi. Ten przystanął i chwycił go za ramię, przytrzymując w miejscu. – Alek, I know it’s probably none of my business, but – omiótł spojrzeniem ogród, po czym znowu zwrócił się niepewnie do niego: – you just can’t be so damn scared of your own mother – powiedział, wytrącając go tym całkowicie z równowagi. – You’re right, that’s none of your business – odwarknął mu, czując, jak wzbiera w nim gniew. Uwielbiał Jamesa, ale on nie miał zielonego pojęcia, o czym mówił, i nie miał prawa go osądzać. Już nie raz spotykał się z opinią postronnych ludzi, którzy wytykali mu jego niewrażliwość i niewdzięczność w stosunku do własnych rodziców, którzy przecież tyle dla niego poświęcili. Ze wszystkich ludzi jego najmniej posądzał o tego typu opinię, ale najwyraźniej się mylił. Ktoś, kto zaznał szczęśliwego dzieciństwa i wszelkich dobrodziejstw z tego wynikających, nigdy nie pojmie tego, z czym on musiał się zmierzyć. – Alek, you got me all wrong – powiedział pospiesznie James, łapiąc go ponownie za ramię, które Aleksander z chęcią by odtrącił, ale powstrzymał się przed tym niecierpliwym gestem. – I mean… – zawahał się i ściszył głos, kiedy znaleźli się przy samych drzwiach – don’t let them knock you down all over again. You don’t owe them a damn thing. Aleksander patrzył na niego zdumiony. Tak, źle go zrozumiał. James był najwyraźniej po jego stronie, czego aż do tej pory nie był świadomy. James to dobry kumpel, ale nigdy nie byli na tyle blisko, żeby Aleksander mógł z nim rozmawiać o trudnych sprawach. Mówiąc prawdę, Aleksander nigdy nie miał kogoś, z kim mógłby o takich sprawach rozmawiać. Jak miałby wyjaśnić komuś, co działo się w jego głowie, kiedy sam nie potrafił tego zrozumieć? Jak ubrać w słowa paraliżujący strach, głuchą pustkę i samotność, które zżerały go od środka? Jak to wyrazić, żeby nikt nie mógł go nazwać słabym i żałosnym? Tego obawiał się najbardziej. Posądzenia o słabość. Nie chciał być słaby. Nie był słaby. Dotarł tak daleko, nie rozpadając się na kawałki. Tak długo czekał i tak długo miał nadzieję, nawet jeśli do końca sobie tego nie uświadamiał. Teraz dopiero do niego dotarło, że pomimo tej równi pochyłej, po której staczał się powoli każdego dnia, przez ten cały czas miał nadzieję. Na co? Wtedy jeszcze nie wiedział, ale teraz widział to wyraźnie. Miał nadzieję, że znajdzie w końcu spokój i przestanie się bać. Że kiedyś znajdzie jakiś substytut szczęścia, który pozwoli mu się podnieść z kolan, ale nawet w najśmielszych snach nie przewidział, że znajdzie miłość. Uczucie, które stanie się dla niego lekarstwem na wszystkie jego dolegliwości. Nigdy nie sądził, że można kogoś tak mocno pokochać i że można w kimś znaleźć tyle otuchy i spokoju. Nie przypuszczał, że będzie miał kogoś, przy kim łatwiej oddychać i z kim łatwiej się śmiać. – I know that. Now I know – powiedział bardziej do siebie niż do James’a, który wciąż mu się przyglądał. – I think staying here is one of your best decisions – odpowiedział James. – Don’t let

them change it – dodał, zaskakując go tym jak cholera. – Don’t let her go. She’s perfect. – Uśmiechnął się jednym kącikiem ust i dodał pospiesznie: – For you. She’s perfect for you, so stop glaring at me for God’s sake. Alek zaśmiał się w głos, widząc minę Jamesa, na którego być może spojrzał bezwiednie spode łba, ale nie czuł się już przy nim niepewnie. Być może Karina uważała go za atrakcyjnego, cholera, być może James uważał Karinę za piękną dziewczynę, nie miało to jednak żadnego znaczenia. James nieprzytomnie kochał jego siostrę, a Karina kochała jego i wszystko inne przestawało mieć znaczenie. Wciąż się uśmiechał, wchodząc do domu, kiedy w progu prawie zderzył się ze swoją matką. Ubrana w ciemne, rozszerzające się w dół dżinsy, jasnozieloną bluzkę i płaskie czarne buty, wyglądała świeżo i trudno było zgadnąć, że spędziła kilkanaście godzin w samolocie. Jasne włosy upięte w wysoki węzeł, które zaczęły się wymykać spod gumki, były jedynym sygnałem świadczącym o tym, że jego matka miała za sobą tak długą podróż. Założyła ręce na pierś i mierzyła go wzrokiem od stóp do głów. Stała jak postument, niewzruszona, twarda. Kiedyś taka poza przyprawiłaby go zapewne o dreszcz na plecach, ale teraz wywołała w nim jedynie znużenie, które jego samego zaskoczyło. – Cześć, mamo – przywitał się i cmoknął ją w policzek. – Cześć, Alek. Jak to miło w końcu od ciebie usłyszeć cokolwiek. – Ostatnie słowo zaakcentowała, rozpoczynając swoje preludium pod tytułem „poczucie winy”. – Przepraszam. Byłem zajęty, ale jak widzisz, jestem cały i zdrowy. – Uśmiechnął się, wzbudzając w niej widoczny popłoch, bo Alek jeszcze nigdy na taki ewidentny zarzut nie zareagował uśmiechem. Aleksander wyminął ją w korytarzu i wszedł do pokoju przylegającego do kuchni, żeby przywitać się z ojcem. Ten objął go mocno i przytulił do siebie, przytrzymując go w takiej pozycji wyjątkowo długo. Kiedy odsunął się od niego na długość ramion, Alek przyjrzał się ojcu, którego nie widział od prawie dwóch miesięcy, i zauważył, że ten widocznie się postarzał, albo po prostu on wcześniej nie zauważał takich rzeczy. Przybyło mu siwych włosów, już nie tylko na skroniach, ale też na grzywce i na zapuszczonym zaroście. Wokół szarych oczu, których odcień był odbiciem koloru jego oczu, pojawiła się siateczka coraz głębiej wyżłobionych zmarszczek. – Dobrze wyglądasz, Alek – zadecydował, omiatając go spojrzeniem. – Posłużył ci ten wyjazd. – Uśmiechnął się, a Alek nie mógł nie zauważyć iskierek rozbawienia w oczach Anki, Jamesa i jego babci, która już krzątała się na trasie kuchnia – pokój. – Na to wygląda, tato – odpowiedział, też się uśmiechając szeroko. – I wszyscy wiemy, czyja to zasługa – rzuciła babcia, wybiegając z pokoju do kuchni z szerokim uśmiechem na ustach. Ojciec podniósł brwi w zastanowieniu, ale po chwili otworzył usta, kiedy zrozumiał, co jest przyczyną dobrego samopoczucia jego syna. – Dziewczyna? – zapytał zdumiony, na co Alek chyba powinien poczuć się urażony. – Nie, tato, chłopak – przedrzeźnił jego ton i wywrócił oczami. – Dość o mnie. Jak minęła wam podróż? – zapytał, próbując definitywnie zakończyć tę rozmowę, kiedy zauważył, że oczy Jamesa, usadowionego w żółtym uszatym fotelu, zaczynają wysyłać niebezpieczne sygnały, mówiące o tym, że jak najbardziej chce kontynuować poprzedni temat. Aleksander w żadnym razie nie mógł mu na to pozwolić. Ojciec wyglądał, jakby stracił zainteresowanie tym wątkiem, i opadł zmęczony na kanapę obok Anny. – Wyczerpująca. Padam ze zmęczenia. I jeszcze ta zmiana strefy czasowej. Powiem szczerze, że z chęcią bym się przespał trochę. – Na potwierdzenie tego ostatniego zdania ziewnął przeciągle.

– Powinieneś, tato – powiedziała Anna, łapiąc go pod rękę. Kiedy zjedli razem obiad, rodzice postanowili się położyć i odpocząć, ale że pokój przeznaczony dla nich nie był jeszcze przygotowany, Aleksander zaproponował im, żeby zajęli jego sypialnię z dużym dwuosobowym łóżkiem. Matka zmrużyła oczy i zapytała: – A gdzie ty będziesz spał? – Jej głos brzmiał obojętnie, ale nie udało jej się ukryć ciekawości. – Poradzimy sobie – zakończyła zdecydowanie, nie czekając na jego odpowiedź. Aleksander już dawno uzgodnił z Kariną, oczywiście za zgodą jej matki, że na czas przyjazdu gości odstąpi swój pokój i będzie nocował u nich w mieszkaniu. Wiedziała o tym zarówno Anna, jak i jego dziadkowie. Nie było sensu przetrzymywania przez niego pokoju, który mógł się przydać innym, gdy i tak każdą wolną chwilę spędzał z Kariną, i to najczęściej u niej. – Mam gdzie przenocować, mamo. Nie martw się. – Uśmiechnął się. Matka prychnęła niespodziewanie i zaczęła szukać czegoś w walizce. – Doprawdy, Alek. Mógłbyś chociaż przy takiej uroczystej okazji dać sobie spokój z tymi durnymi romansami! – Wyciągnęła fioletową bluzkę i powiesiła ją na wieszaku, wygładzając ją przy tym ręką. – I jeszcze u niej nocować. Jak to wygląda? Alek z całych sił próbował się opanować i jedyne, co mógł zrobić w tej chwili, to zapytać beznamiętnym głosem: – Jak? – Co jak? – zapytała nieprzytomnie, szperając w swojej kosmetyczce. – Jak to wygląda? – zapytał spokojnie. Matka popatrzyła na niego, jakby był nienormalny, i machnęła ręką, pokazując mu w ten sposób, że nie ma zamiaru rozwijać myśli. – Daj spokój i nie wygłupiaj się. Prześpimy się z ojcem w salonie. – Ale ja cię nie pytałem o zdanie, tylko poinformowałem, że ten pokój będzie wolny i jeśli chcecie, możecie go zająć. Jeśli nie, to babcia umieści w nim kogoś innego – powiedział spokojnym i zrównoważonym głosem, chociaż zdolności jego matki do doprowadzania go do szału zaczynały wypływać na wierzch, jak kożuch na przegotowanym mleku. – Śpię u mojej dziewczyny, więc droga wolna. Odwrócił się do wyjścia, ale zatrzymał się w miejscu, gdy usłyszał zimny, sztuczny śmiech, poprzedzony parsknięciem. – Dziewczyny? – zapytała, wciąż się uśmiechając, kiedy kontynuowała rozpakowywanie walizki. – I co w tym takiego śmiesznego? – zapytał, czując, że za chwilę straci panowanie nad sobą. – Nic, Alek. Tylko proszę cię, nie nazywaj przy mnie jakieś małomiasteczkowej szmaty, którą aktualnie obracasz, swoją dziewczyną, kiedy wszyscy dobrze wiemy, że to tylko przelotny romans. Aleksander zrobił krok w jej stronę, powtarzając sobie cały czas w myślach, że to jego matka, i odwrócił ją do siebie za ramiona. Zamarła w miejscu, nie spodziewając się czegoś podobnego, a on korzystając z tej okazji, spojrzał jej w oczy i wysyczał: – Nie waż się nigdy tak o niej mówić. Nic o niej nie wiesz, nawet jej nie spotkałaś. Nie masz prawa tak się o niej wyrażać. Puścił jej ramiona i odsunął się od niej, ale zanim wyszedł z pokoju, odwrócił się raz jeszcze i dodał: – A, i żeby była jasność. Nie wracam do Kanady. Zostaję tu, więc nie martw się o krótkotrwałość mojego związku. Po tym zdaniu wyszedł, nie zastanawiając się, jak na to zareaguje. Zbiegł na dół, złapał

kurtkę wiszącą na podłokietniku kanapy w salonie i szybkim krokiem pokonał odległość od drzwi frontowych do furki, po czym rzucił się biegiem przed siebie. Kiedy dotarł do parku, zwolnił i łapiąc ciężko oddech, próbował opanować narastający w nim gniew. Starał się. Nikt nie może mu zarzucić, że nie próbował. Był dobrej myśli i naprawdę się starał, ale ona nie dała mu żadnej szansy, żeby tak zostało. Tak jakby tylko czekała na to, żeby go pognębić. Aleksander wyobrażał sobie, że nie mogła się doczekać, aż złapie go w swoje szpony i zdusi najmniejsze oznaki szczęścia w jego oczach. Dlaczego tak bardzo go nienawidziła? Czy to dlatego, że przez jego chorobę musiała tyle w życiu poświęcić? Czy nieświadomie próbuje się na nim odegrać za te wszystkie nieprzespane noce, wylane łzy i ból, jakiego jej przysporzył? Przecież nie chciał tego wszystkiego i nigdy o to nie prosił. Może byłoby lepiej, gdyby wtedy umarł i uwolnił ich wszystkich od tej strasznej odpowiedzialności i strachu o niego? Musiał zobaczyć Karinę, żeby wszystko wróciło na swoje miejsce. Musiał poczuć, że jest blisko, wtulić się w nią i zapomnieć o wszystkim. Kochać się z nią i czuć, że jest dla niej najważniejszym człowiekiem na świecie. Potrzebował jej tak bardzo, że ledwo mógł oddychać. Chciał do domu. Wziął głęboki wdech i kiedy znalazł się przed blokiem Kariny, zaczął odczuwać rozchodzącą się po sercu ulgę. Stanął przed drzwiami jej mieszkania i bezzwłocznie nacisnął dzwonek, a kiedy usłyszał kroki po drugiej stronie, z całych sił powstrzymywał się przed wtargnięciem siłą do środka. Gdy ją zobaczył, serce omal nie wyskoczyło mu z piersi i pierwsze, co zrobił, to objął ją z całych sił i pocałował bez opamiętania, po czym wtulił się w nią i długo nie mógł zmusić się do wypuszczenia jej z ramion. – Co się stało, Alek? – zapytała po chwili, próbując odsunąć się od niego. – Alek, co jest? – W jej głosie była troska i strach. Nie mógł jej tak dręczyć, więc wypuścił ją z ramion na tyle, żeby mogła spojrzeć mu w oczy i przekonać się, że nie dzieje się nic strasznego. – Nic. Stęskniłem się za tobą – powiedział tylko. Karina nie uwierzyła mu i wciągnęła go do środka, zatrzaskując za nimi drzwi. Alek ledwo zdążył zrzucić buty, a został zaprowadzony za rękę do salonu i posadzony na kanapie. – O co chodzi? – zapytała stanowczo. – Powiedz mi – poprosiła, zmieniając ton głosu na łagodny. Aleksander nie chciał niczego przed nią ukrywać. Nie przed nią, dlatego powiedział jej, co się wydarzyło w domu, pomijając to, jak została nazwana przez jego kochaną matkę. Nigdy świadomie nie sprawiłby jej przykrości. Karina pogładziła go po włosach, policzku i szyi. Aleksander przyciągnął ją do siebie i posadził sobie na kolanach, po czym zatopił twarz w jej włosach i szyi. Uwielbiał jej zapach, chociaż nie potrafił go opisać ani nazwać. – Nie znam przyczyny jej zachowania, ale na pewno cię nie nienawidzi. Matki nie mogą nienawidzić swoich dzieci – szepnęła mu wprost do ucha. – Ale nie myśl już o niej, nie myśl o niczym. – Objęła go ramionami za głowę i gładziła po włosach. – Kocham cię i tylko ciebie potrzebuję, Karina. – Nie mógł ukryć pasji w swoim głosie, niczego nie chciał przed nią ukrywać. – Jesteś moim domem, moim całym światem. – Przejechał dłonią po jej policzku. – Jesteś dla mnie wszystkim. Chcę, żebyś to wiedziała. Chcę, żebyś wiedziała, że od chwili, w której pojawiłaś się w moim życiu, zacząłem… – szukał odpowiednich słów, którymi mógłby jej wyjaśnić, co czuł – zacząłem żyć. Wiem, że jestem. Zanim cię poznałem, byłem martwy. Byłem chodzącym trupem. – Uśmiechnął się smutno. – Nawet jeśli…

– Trudno było mu wypowiedzieć na głos te słowa, ale kiedyś muszą paść, więc dlaczego nie teraz? – Jeśli odejdę, kochanie, wiedz, że gdyby ktoś obiecał mi długie życie, ale bez ciebie, to nigdy nie oddałbym tych kilku tygodni z tobą, w których byłem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. – Zaczął wycierać kciukiem jej łzy, które turlały się powoli po jej policzkach. – Nigdy ci tego nie powiedziałem, dlatego chcę to zrobić teraz, żebyś wiedziała, jak wiele dla mnie znaczysz. Karina szlochała teraz bez kontroli, zatopiwszy twarz w jego ramieniu. – Nie płacz, kochanie. Nie chcę, żebyś była smutna. Chciałem tylko, żebyś wiedziała, jak bardzo cię kocham. Położył się z nią na kanapie i wtuleni w siebie tak ciasno, jak to tylko było możliwe, próbowali scalić się w jedno. – Nie pozwolę ci odejść, Alek – powiedziała stanowczo, muskając ustami jego policzek. – Nikt i nic mi ciebie nie odbierze. Aleksander nie mógł oprzeć się jej kojącym słowom i po prostu w nie uwierzył. Był pewien, że przy niej będzie bezpieczny. Świadomość jej niezachwianej wiary w ich mglistą przyszłość napawała go niemożliwą do opisania nadzieją. Zawsze tak na niego działała, wypełniała go całego spokojem i siłą. Dla niej, dzięki niej i przy niej mógł osiągnąć wszystko. Jak mógł jej za to nie kochać? Wszystko, co się do tej pory wydarzyło w jego życiu, było tylko wstępem, nie za dobrym, strasznym miejscami, ale tylko wstępem do tego prawdziwego życia, do którego się urodził trzy tygodnie temu. – Wiem, kotku. Wiem – odpowiedział, głaszcząc ją bez przystanku po rozpuszczonych włosach. Jego rękaw był już zupełnie przemoknięty, kiedy Karina przestała w końcu szlochać. Boże, tak nienawidził widzieć jej smutnej i zapłakanej. Chciał przerwać ten niekończący się ciąg cierpienia, który ją przygniata za każdym razem, gdy patrzy w jego oczy. Nie chciał jej się kojarzyć ze stratą i bólem. – Karina? – zapytał, gdy zaczęła rozluźniać się w jego ramionach. – Hmm? – zamruczała, co wywołało u niego bezwolny uśmiech. – Jestem głodny – powiedział całkiem poważnie, bo był naprawdę głodny, pomimo zjedzonego w domu obiadu. Poczuł, jak ramiona Kariny zadrżały, tym razem nie z powodu płaczu, ale ze śmiechu. – I kogo to teraz łatwiej ubrać niż wyżywić? – Podniosła się na łokciu i popatrzyła na niego wciąż zaczerwienionymi i podpuchniętymi oczami, ale z uśmiechem na ustach. – Nie mam nic do jedzenia, Alek, więc musimy sobie coś ugotować, ale najpierw musimy zrobić zakupy. Opadł ciężko na kanapę i stęknął ostentacyjnie. – I ty chcesz, żebym się z tobą ożenił? – zapytał, ciekawy jej reakcji. – Oświeć mnie, kiedy to chciałam, żebyś się ze mną ożenił? – zapytała, a on nie mógł oprzeć się temu zachrypniętemu głosowi, którym doprowadzała go za każdym razem do szaleństwa. Złapał ją w pół i kiedy Karina próbowała się mu wyrwać, objął ją mocniej ramionami, położył na plecach i przytrzymał nad głową jej nadgarstki, po czym ją pocałował, delikatnie i czule. – Nie musisz tego mówić, i tak wiem, że o tym marzysz. Jeśli będziesz grzeczna, to może rozważę taką możliwość – powiedział zupełnie poważnie, tuż przy jej ustach. Karina wybuchła takim śmiechem, że trząsł się razem z nią. Kochał, jak się tak śmiała, więc kontynuował swój monolog: – Nie widzę w tym niczego śmiesznego. Jak trochę się podszkolisz w gotowaniu i jak

przestaniesz być taka złośliwa, to być może zastanowię się nad spełnieniem twojego największego marzenia, chociaż nie mogę niczego obiecać. Opadł na nią całym ciężarem, a Karina prawie się zapowietrzyła ze śmiechu. Jej śmiech był tak zaraźliwy, że dołączył do niej i oboje ledwie mogli oddychać, tak bardzo się w tym zapomnieli. Karina wyswobodziła swoje nadgarstki z jego mocnego uścisku i kiedy chciał się podnieść, stracił równowagę i spadł z kanapy, pociągając ją za sobą. Oczywiście skończyło się to jeszcze głośniejszym i bardziej histerycznym śmiechem wydobywającym się z ich gardeł. Słońce już zbliżało się do linii horyzontu, gdy rozpakowawszy zakupy, zabrali się w końcu za przygotowanie kolacji. – Ale z ciebie niezdara, Karina – sapnął głośno Aleksander, kiedy Karina, otwierając paczkę mrożonych warzyw na patelnię, rozsypała je po całej kuchni. – Twoje szanse na zamążpójście maleją z każdą mijającą minutą – dodał całkiem poważnie, wiedząc, że to znowu ją rozbawi. – Skończysz jako stara panna. Mówię ci – kontynuował, zbierając na kolanach rozsypane warzywa. – Alek, przestań, bo nie wytrzymam. – Złapała się za brzuch, kończąc kolejną salwę śmiechu. – Ledwo mogę oddychać. Ich wspólne zakupy były jednym wielkim chichotem, oczywiście chichotem Kariny. Jemu przypadła rola tego normalnego i zrównoważonego, który płaci za zakupy bez jakichś niepotrzebnych incydentów. Tak prozaiczne czynności jak robienie zakupów i gotowanie w jej towarzystwie zmieniały się w jakąś niesamowitą przygodę. Chciał robić z nią te wszystkie rzeczy, które dla innych ludzi były czymś przyziemnym, ale dla niego znaczyły tak wiele, ponieważ były kwintesencją intymności i bliskości. Nigdy z nikim nie dzielił czegoś podobnego i nawet nie zdawał sobie sprawy, że można z tego czerpać tak wielką przyjemność. Przystanął na chwilę, opierając się biodrem o blat kuchenny, i obserwował Karinę, która kroiła właśnie kapustę pekińską i uśmiechała się po części do niego, po części do krojonego warzywa. Był oczarowany jej każdym ruchem i gestem. Karina potrafiła nadać znaczenie każdej czynności, zamieniając ją w piękny rytuał, i wszystko to w błogiej nieświadomości. Nie miała pojęcia, co mu robiła tymi drobnymi uśmiechami. Zapominał o świecie, kiedy obserwował, jak odsuwa wierzchem dłoni zabłąkane pasma włosów z twarzy i jak wystukuje rytm stopą, do piosenki, która leciała właśnie w radio. Odwróciła się nagle i obdarowała go najpiękniejszym uśmiechem, który zakwitł niespodziewanie na jej ustach i w jej oczach i którym mówiła mu, że go kocha. Zrobił dwa kroki w jej kierunku, wziął jej twarz w dłonie i pocałował ją tak głęboko i tak czule, że na chwilę zatrzymał czas, i powiedział jej, że też ją kocha i nigdy nie przestanie.

* – See you than, Lisa. – Anna zakończyła właśnie ostatnią rozmowę telefoniczną z jedną z jej przyjaciółek, które w dniu jutrzejszym przylatywały na ślub. Od godziny razem z Jamesem dawali swoim gościom ostatnie wskazówki co do przylotu, a potem dojazdu do miasteczka. Wynajęli kierowcę z busem, który odbierze ich wszystkich z lotniska i przywiezie na miejsce. Anna poczuła się strasznie zmęczona, co było w pewnym sensie dobrodziejstwem, ponieważ nie miała już siły na nerwy i stres, ale niestety brakowało jej też sił na całą resztę. Wszystko było dopięte niemal na ostatni guzik i teraz bezpieczny transport gości na miejsce był ostatnim większym przedsięwzięciem, nad którym musieli się pochylić przed samą ceremonią i weselem. Opadła ciężko na łóżko i zamknęła oczy, wyobrażając sobie, że jest już po wszystkim i wreszcie będzie mogła swobodnie oddychać, i w końcu się wyluzować. Nigdy nie sądziła, że wydarzenie, które planowała tak długo i o którym tak długo marzyła, stanie się dla niej ciężarem. Musiała doznać jakiegoś zaćmienia umysłu, kiedy decydowała się na organizację wesela w innym kraju. Owszem, tu się urodziła i spędziła część dzieciństwa i właśnie dlatego darzyła takim sentymentem Polskę, ale ściąganie tu ponad dwudziestu osób z drugiego końca świata wydawało jej się teraz jakimś szaleństwem. Jej spóźnione gorzkie żale nad swoją niepoczytalnością zostały przerwane nagłym szarpnięciem za klamkę. Ktoś wszedł do jej pokoju bez pukania i bez słowa wstępu. Nie musiała otwierać oczu, żeby wiedzieć, komu zawdzięcza tę przyjemność. Wzięła głęboki wdech i podniosła się z łóżka, po czym usiadła na krześle przy toaletce. – Co tam, mamo? – zapytała, obserwując twarz matki, która płonęła w tej chwili z gniewu. Na jej bladych policzkach pojawiły się czerwone plamy, które zahaczały już o szyję i dekolt. – Czy mogłabyś mi wyjaśnić, co się dzieje z twoim bratem? – wysyczała przez zaciśnięte usta. „Twoim bratem”, powtórzyła w myślach Anna, zastanawiając się jednocześnie, czym tym razem Alek zasłużył sobie na to miano. – Znowu się pokłóciliście? – zapytała, czując, jak ogarnia ją jeszcze większe zmęczenie. – O co tym razem? – Pokłóciliście się? Przecież ja się z nim nigdy nie kłócę – prawie pisnęła z oburzenia. – Dzieje się z nim coś złego – powiedziała już spokojnie, siadając na krawędzi jej łóżka. Anna odwróciła się w jej stronę, zakładając nogę na nogę. Chciała mieć już szybko za sobą kolejną tyradę narzekań i biadolenia. – Co masz na myśli? – zapytała, nie rozumiejąc jej insynuacji, ponieważ z tego, co zdążyła zauważyć, to z Alkiem działo się coś naprawdę dobrego. – Prawie się na mnie rzucił, kiedy powiedziałam mu, żeby się nie wygłupiał i skończył z tymi romansami, bo teraz są ważniejsze sprawy, niż jego wyskoki – powiedziała całkowicie nieświadoma tego, że takie słowa mogły go zranić. Nigdy nie zwracała na to uwagi. – A, i może mi wytłumaczysz, o co może mu chodzić z tym, że już nie wraca – dokończyła, patrząc na nią ze skonsternowanym wyrazem twarzy. – Taka jest prawda – odpowiedziała Anna po prostu. – Alek postanowił zostać w Polsce. Matka prychnęła głośno, kręcąc głową. – Tylko mi nie mów, że chodzi o tę jego nową wywłokę. – Skrzywiła się, wymawiając

ostatni wyraz. Annę zalała fala niepohamowanej irytacji i złości. Jak może tak mówić o kimś, kogo nigdy nie poznała? Jeśli tak się wyrażała o Karinie przy Alku, to Anna nie dziwiła się już jego reakcji. Wzięła głęboki wdech i wypuściła wolno powietrze, próbując się trochę uspokoić. – To nie jest jakiś tam przelotny romans, mamo. Tym razem to coś poważnego – powiedziała bardzo spokojnie, zaskakując tym nawet samą siebie. – I to nie jest wywłoka, z którymi Alek miał kiedyś przyjemność się zadawać, tylko całkiem fajna dziewczyna. Na pewno ją polubicie. Będzie na weselu. – Nie żartuj, proszę – powiedziała zimno. – Nie życzę sobie widzieć jej na twoim weselu. Nie potrzebuję tam skandalu. – No cóż, już za późno. Została zaproszona i poznasz ją, czy tego chcesz, czy nie – powiedziała krótko, chcąc zakończyć ten temat. – I jeśli naprawdę zależy ci na dobrym kontakcie z Alkiem, to lepiej nie wyrażaj się o jego Karinie w taki sposób. – Dała jej dobrą radę, wierząc w duchu, że przyjmie ją do serca. – On się zakochał, mamo, tak na poważnie, i jest bardzo szczęśliwy, a to chyba najważniejsze, nie sądzisz? Jest dorosły i zrobi, co zechce, a jeśli będziecie próbowali go odwieść od przeprowadzki i od Kariny, znienawidzi was. Odwróciła się ostentacyjnie w stronę lustra i zaczęła poprawiać włosy, dając tym samym do zrozumienia matce, że ten temat uznała za zakończony. Nigdy nie widziała swojego brata naprawdę szczęśliwego aż do tego lata i nie zamierzała pozwolić, aby ktokolwiek, nawet ich własna matka, stanął na drodze do tego jego szczęścia. Wiedziała, że istnieją uczucia tak głębokie, że pomagają leczyć najgłębsze rany, i miała całkiem uzasadnione podejrzenia, że Aleksander doświadczył właśnie takiego uczucia, które było dla niego szansą na normalne życie. To była nagroda za jego ciężkie dzieciństwo i młodość. To była nagroda dla niej, widzieć jej brata zakochanego i szczęśliwego. To powinna być również nagroda dla ich rodziców. Anna kątem oka zobaczyła, jak jej mama wstaje ciężko z łóżka i wychodzi, nie odzywając się ani jednym słowem. Odwróciła się w stronę okna, pochłaniając oczami ten spokój pięknego, letniego popołudnia i… zadrżała. Zimny podmuch niepokoju owionął jej kark, jak oddech nieznajomego w ciemnej uliczce. Z całych sił próbowała odgonić to nieprzyjemne uczucie, ale nie była w stanie, dlatego szybko wyszła z pokoju w poszukiwaniu jedynej osoby, która mogła ją przed nim ochronić. * – Denerwujesz się? – zapytała Karina, kiedy Alek powłóczył niewyraźnie nogami, szurając nimi ciężko po chodniku. – Nie – odpowiedział, ale nie przekonał tym Kariny, która uważnie obserwowała jego twarz. – Nie bój się, nie pozwolę zrobić ci krzywdy. – Nie mogła powstrzymać rozbawienia w głosie. – Może po wszystkim dostaniesz lizaka, takiego z kwiatuszkiem na środku – dodała, wybuchając śmiechem. – Mała, złośliwa wiewióra. – Pomimo inwektyw pod jej adresem, Karina widziała, jak Alek się rozpromienił, na co przytuliła go mocno do siebie. – Wolę w nagrodę polizać twojego kwiatuszka – dodał szeptem wprost do jej ucha. Karina poczuła, jak robi się jej gorąco na dźwięk jego szeptu i tej propozycji, która byłaby chyba bardziej nagrodą dla niej niż dla niego, ale kto by się o to spierał. – Zboczeniec – odpowiedziała z szerokim uśmiechem. – Ale jakim musiałabym być człowiekiem, żeby odmawiać ci nagrody po tak traumatycznym przeżyciu.

– Dobra dziewczynka. – Alek cmoknął ją w czubek głowy i przytulił mocno do siebie. Zatrzymali się przed salonem fryzjerskim, który znajdował się na wprost starej cerkwi. Karina chwyciła go mocno za rękę i pociągnęła za sobą do środka, pokonując jednym krokiem kilka kamiennych schodków. Kiedy dziś rano otrzymała telefon od Anny, nie mogła trzymać uśmiechu na wodzy. Wyraz popłochu na twarzy Aleksandra był tak komiczny, że parsknęła śmiechem prawie go opluwając. Nie mogła pojąć, jak dorosły facet może bać się fryzjera. Anna wymogła na niej przysięgę, że dopilnuje, aby jej brat zrobił porządek ze swoimi włosami. Karina uwielbiała jego roztrzepane włosy, ale bezapelacyjnie przyznała jej rację. Przydługie blond włosy należało okiełznać nożyczkami. Podczas gdy młoda i ładna dziewczyna, która rozciągała usta w bezsensownie szerokim uśmiechu, strzygła włosy Aleksandra, Karina rozsiadła się wygodnie na kanapie przy wyjściu i zerkała na niego znad kolorowego czasopisma. Aleksander uśmiechał się do niej co pewien czas, obserwując ją spod blond grzywki, która podczas strzyżenia opadała mu na oczy. Fryzjerka próbowała wciągnąć go w jakąś rozmowę, nawiązując do jego tatuaży, pokazała mu nawet swój, zadzierając wysoko bluzkę. Karina bezwiednie zmarszczyła czoło, obserwując jej bezowocne starania zwrócenia na siebie jego uwagi. Aleksander kiwał tylko głową i nawet odezwał się do niej ze dwa razy, ale to było wszystko, co od niego otrzymała. Karina wręcz litowała się nad dziewczyną, kiedy obserwowała jej gasnącą powoli chęć do flirtowania z Aleksandrem, kiedy ten nie wykazał nawet najmniejszej ochoty na jakąkolwiek interakcję z nią, poza oczywistą, związaną z usługą, jaką mu świadczyła. Po pół godzinie wyszli z salonu fryzjerskiego, a Alek wyraźnie się rozluźnił. Karina obserwowała, jak zaczesuje ręką o wiele krótsze włosy, które, modnie ostrzyżone, zaczęły mu się inaczej układać. Wyglądał zawadiacko i seksownie, zadecydowała, nie mogąc oderwać od niego oczu. – Dlaczego tak mi się przyglądasz? – zapytał nagle, gdy sięgała do jego grzywki, żeby zaczesać mu ją do tyłu. – Bo mi się podobasz – powiedziała, wciąż mu się przyglądając. Stali na środku wąskiego chodnika, nie zwracając uwagi na to, że przechodzący obok ludzie trącają ich łokciami i że z trudem ich omijają. Karina stanęła na palcach i cmoknęła go w usta, zatapiając w jego włosach swoje palce. Aleksander uśmiechnął się, odsłaniając kły, i zapytał cicho: – To kiedy dostanę swoją nagrodę za to, że byłem grzecznym chłopcem? Dotknął nosem jej szyi i objął ją ciaśniej w pasie. Karina roześmiała się głośno i złapała go za rękę, po czym pociągnęła za sobą w kierunku jej domu. – Chodź. Przecież nie dam ci jej na środku ulicy! – Po chwili dodała jednak: – A właściwie dostaniesz ją, jeśli mnie złapiesz – krzyknęła, kiedy wypuściła jego rękę i rzuciła się do biegu. Wciąż się śmiejąc, pobiegła w stronę wąskiej uliczki, nad którą górowały wysokie kamienice. Omijała przechodniów i ich codzienne sprawy, ich niedokończone zdania i niespełnione oczekiwania. Przeskakiwała nierówności w chodniku, wpadała na cienie rzucane przez drzewa i budynki, łapała powietrze dużymi haustami i śmiała się. Głośno się śmiała, bo była szczęśliwa. Była szczęśliwa, tak jak nigdy wcześniej. W tej jednej krótkiej chwili nie istniało nic, prócz wiatru we włosach i krążącej w żyłach krwi. Napędzana lekkością, która ją wypełniała, biegła przed siebie, uważając, aby przez przypadek nie unieść się w powietrze, jak napełniony helem balon. Nie odwracała się za siebie, nie było takiej potrzeby. Wiedziała, że nie ucieka, tylko biegnie przed siebie.

Nagle zatrzymała się, przytrzymana w pasie mocnym uściskiem. Zapiszczała głośno, kiedy Aleksander podniósł ją do góry i obrócił wokół siebie. Objęła go mocno za szyję, żeby nie stracić równowagi. – Nie uciekaj ode mnie. – Pocałował ją z pasją i postawił na ziemi. – Nie uciekaj, nawet nie próbuj, bo znajdę cię wszędzie – dodał, przeczesując jej włosy. – Nie uciekam – powiedziała, zamykając oczy pod dotykiem jego ciepłych rąk. – Biegnę. Aleksander znowu ją pocałował, czuła, jak jego serce przy każdym uderzeniu ocierało się o jej bluzkę, jakby próbowało wyskoczyć ze swojego ciepłego miejsca w klatce piersiowej, żeby znaleźć się blisko niej. Uśmiechnęła się w jego dłoniach. Karina nie otwierała oczu. Uwielbiała ten moment oczekiwania, kiedy miała pewność, że po drugiej stronie powiek znajdzie to, czego pragnęła i czego potrzebowała. – Otwórz oczy – szepnął jej do ucha. – Spójrz na mnie. Patrz na mnie. – Przytrzymał jej brodę kciukiem i palcem wskazującym. – Kiedy na mnie patrzysz, wiem, że żyję, wiem, że istnieję – powiedział przy jej ustach, potem pocałował delikatnie jej wciąż przymknięte powieki. Karina wzruszyła się, słysząc takie słowa, i otworzyła szeroko oczy. Alek całe swoje życie złożył w jej rękach i dał jej władzę panowania nad nim. Mogła nim rządzić według własnego uznania. Świadomość odpowiedzialności, jaka na nią spadła, omal jej nie przygniotła swoim ogromem i siłą. Była jednak gotowa przyjąć każde dobrodziejstwo i niedogodność, jaka się z tym wiązała. Była na to gotowa od pierwszej chwili, gdy go tylko zobaczyła, mimo że jeszcze wtedy o tym nie wiedziała. Ciasno objęci, ruszyli powolnym krokiem do jej domu. Do ich domu, poprawiła się w myślach. Razem mieli moc zmieniania każdego dowolnego miejsca na ziemi w dom, w ich dom. Kiedy byli razem, to nie było takiej rzeczywistości i przestrzeni, której nie mogliby zaadaptować dla siebie, wystarczyło, że tego zapragnęli. * – Obudź się – dobiegł go z daleka głos Kariny, który wpadł mu do ucha i zaczął powoli toczyć się po jego zaspanej głowie. – Dziś wielki dzień, nie możemy się spóźnić. Aleksander odwrócił się powoli na plecy i uśmiechnął się szeroko, za co został nagrodzony słodkim buziakiem w szyję. Podłożył sobie ręce pod głowę i obserwował Karinę, która wyrwawszy się z jego uścisku, przewracała do góry nogami szafę w poszukiwaniu jakichś ubrań. Był wciąż zaspany, ale jej widok przywracał go powoli do świadomości. Karina była odpowiedzią na każdą jego potrzebę. Kiedy nie mógł spać, wystarczy, że go przytuliła i szepnęła kilka kojących słów, a zasypiał jak ukołysane do snu dziecko. Gdy się bał, jednym dotykiem odganiała wszystkie strachy. Kiedy zmęczenie ściągało go do ziemi, uśmiechem dodawała mu sił. – Alek, wstawaj – pospieszyła go. – Jest już po dziewiątej, a ceremonia zaczyna się o czternastej. Musimy się przygotować. – Zaczęła gorączkowo przerzucać wieszak po wieszaku, mamrocząc coś pod nosem. Nie mógł się powstrzymać i uśmiechnął się na ten widok, po czym wstał z ciepłego łóżka i podszedł do niej, żeby objąć ją od tyłu. – Pięć godzin, skarbie – dotknął nosem jej szyi. – Myślisz, że pięć długich godzin to za mało czasu na wzięcie prysznica i ubranie się, hmm? – mruknął, całując ją po tym w ucho. Karina wyswobodziła się z jego uścisku, co przyjął z lekkim rozczarowaniem, i wróciła do wyrzucania z szafy stert ubrań. – No tak, ty musisz się tylko ubrać i zadowolony jesteś, a ja muszę zrobić milion innych rzeczy, żeby jakoś przyzwoicie się zaprezentować, chociażby przed twoimi rodzicami –

powiedziała z lekkim dąsem w głosie. Czy tym się przejmuje? – pomyślał od razu. Czy bała się konfrontacji z jego rodzicami? Ich opinia na jej temat, nieważne jaka była, nic dla niego nie znaczyła. Nie to, że nie dbał o ich zdanie, po prostu się z nim nie liczył, ponieważ wypowiadali je o kimś, kogo w ogóle nie znali. Rodzice nic o nim nie wiedzieli, za co winił w równym stopniu ich, jak i siebie. Nie pozwolił im się poznać, nie dał im szansy na to, żeby mogli zajrzeć w jego świat. Zastanawiał się nad tym, czy jego matka byłaby dla niego taka okropna, gdyby pozwolił jej na zbliżenie się do siebie? Być może gdyby w porę przestał ich od siebie odpychać i udawać uczucia, których w nim tak naprawdę nigdy nie było, zatrzymałby tę lawinę niechęci i wzajemnych rozczarowań. Teraz było już za późno. – Ania pewnie strasznie się denerwuje – powiedziała w zamyśleniu Karina, zaparzając kawę w ekspresie. – Ja na pewno umierałabym ze strachu na jej miejscu – dodała i zamyśliła się głęboko, patrząc przed siebie. Gdy usłyszał jej ostatnie zdanie, przez jego głowę zaczęły bezwiednie przelatywać dziwne obrazy, nad którymi w ogóle nie mógł zapanować. Przypominały wspomnienia, ale wiedział, że nigdy się nie wydarzyły; wspomnienia, które jeszcze się nie wydarzyły. Zobaczył w nich Karinę w białej krótkiej sukience z odsłoniętymi plecami, z bukietem białych, drobnych kwiatów w dłoniach i z szerokim uśmiechem na piegowatej buzi. Widział figlarny błysk w jej oczach, jakby na chwilę przed ujawnieniem złośliwego żartu. Widział, jak trzyma jego rękę w mocnym uścisku, prowadząc go pewnie przed siebie. Wizje zniknęły tak szybko, jak się pojawiły, ale pozostawiły w jego sercu burzę, która rozrosła się do niespotykanych rozmiarów. Popatrzył na Karinę i uśmiechnął się tak szeroko, że rozbolały go od tego policzki. – Co? – zapytała, podnosząc podejrzliwie brwi, zupełnie nieświadoma tego, co działo się teraz w jego głowie. Może to i dobrze, bo mogłoby ją to nieźle wystraszyć. – Nic. – Uśmiechnął się jeszcze szerzej i objął ją od tyłu, kiedy napełniała kubki kawą. Zbliżała się pierwsza po południu, gdy Karina zwolniła mu łazienkę i łaskawie pozwoliła wziąć prysznic. Wybiegła w szaleńczym pośpiechu, owinięta jedynie ręcznikiem, i bezzwłocznie przystąpiła do suszenia włosów, nie poświęcając mu ani jednego spojrzenia, o słowie nie wspominając. Aleksander wzruszył tylko ramionami i nieśpiesznie wszedł pod prysznic, i delektował się nim przez dobre piętnaście minut, zanim zdecydował się w końcu opuścić zaparowaną kabinę. Ponieważ w domu była już mama Kariny, nie mógł pozwolić sobie na paradowanie w samym tylko ręczniku, dlatego ubrał się w swoje porozrzucane po łazience rzeczy i wszedł do pokoju Kariny, gdzie planował przebrać się w garnitur. – Auuu! – Usłyszał z pokoju obok, gdzie Karina i jej mama majstrowały coś przy jej włosach. – Musi boleć, żeby dobrze wyglądało – odpowiedziała stanowczo jej mama, która zabrzmiała tak, jakby ją torturowała, a nie układała jej włosy. Alek zaśmiał się pod nosem i zaczął ubierać dopasowaną koszulę, którą wybrała mu siostra podczas zakupów, kiedy to dał jej wolną rękę i całe swoje oszczędności, żeby tylko jak najszybciej zobaczyć się z Kariną. Cały ten rozgardiasz i chaos, jakie panowały w mieszkaniu, wpływał na niego niezwykle kojąco. Zamiast podenerwowania czuł przyjemne podniecenie, zamiast niepokoju jakąś niezachwianą pewność. Stanął przed wysokim, wolno stojącym lustrem i przyjrzał się swojemu odbiciu. Ledwie mógł siebie rozpoznać i nie miało to nic wspólnego z tym, że miał na sobie garnitur, a nie swoje zwykłe dżinsy i koszulkę. Nie, nie chodziło o ubranie ani o przystrzyżone

włosy. Patrzył na siebie w zdumieniu i nie potrafił pojąć, jak mógł tak bardzo się zmienić, i to w tak krótkim czasie. Zamrugał oczami, chcąc oswoić się z tym, na kogo parzył. W swoim spojrzeniu nie widział już pustki, nie było w nim już tej beznadziei, która była jego wizytówką przy każdym zetknięciu się z nową osobą, ale przede wszystkim, nie dostrzegał już samotności, która wryła się nawet w rysy jego twarzy. Największą i najgroźniejszą chorobą, która zagrażała jego życiu, nie była białaczka, jego największym wrogiem, który zjadał go od środka, była samotność. Był w nią ubrany zupełnie jak w ten idealnie skrojony garnitur. Stała się jego drugą skórą i wylewała się z jego oczu, a każde słowo wydobywające się z jego ust było nią przesiąknięte. Gdyby nagrał siebie i odtworzył to nagranie, mógłby nawet wskazać miejsca na swoim ciele, w które samotność wgryzła się tak mocno, że stawała się jego integralną częścią, zupełnie jak stopione ze sobą części dwóch niepowiązanych ze sobą przedmiotów. Zagnieździła się w jego głowie, opanowując wszystkie jego myśli, pozostawiając go na pastwę samego siebie. Karina była jedynym lekarstwem na jego dolegliwość i miał nadzieję, że ta już nigdy go nie dopadnie. Tylko tego się obawiał, nie nawrotu fizycznej choroby i jej konsekwencji, lecz że mógłby znowu zostać sam. Tym razem nie przeżyłby tego. Usłyszał dźwięk otwieranych drzwi i odwrócił się nagle. Zastygł w miejscu i na chwilę przestał oddychać. Karina uśmiechnęła się ciepło i obróciła wokół siebie, prezentując się mu w całej krasie. Miała na sobie sukienkę w kolorze lodów pistacjowych, która delikatnie opinała jej piersi i biodra i kończyła się przed kolanem. Cały dekolt i plecy pokrywała delikatna koronka, która była jednocześnie dziewczęca i niewinna, kobieca i seksowna. Idealne odzwierciedlenie mojej Kariny, pomyślał od razu. Buty na wysokim obcasie w beżowym kolorze jeszcze bardziej wysmukliły jej i tak zgrabną sylwetkę. Włosy, podpięte z jednej strony, opadały falami na drugi bok, sięgając aż do piersi. Jej twarz zdobił makijaż, mocniejszy niż ten, który robiła sobie na co dzień, ale nie na tyle mocny, żeby wyglądała w nim nienaturalnie. Wyglądała przepięknie, ale jak mogłoby być inaczej? Zawsze tak wyglądała, nawet rano, zaraz po przebudzeniu, z podpuchniętymi oczami, nawet spocona i zgrzana po długim biegu, chora i w gorączce, zmoknięta i zziębnięta. Dla niego była najpiękniejszą kobietą na świecie. Kochał ją tak mocno, że to zakrawało na jakąś obsesję, ale jakie to miało w tym momencie znaczenie? Może oszalał, może to tylko sen, a może tak właśnie powinno być. Może istniało przeznaczenie, a może to zwykły przypadek, że się odnaleźli? Kogo to obchodziło? Zbliżył się do niej powoli, nie przerywając kontaktu wzrokowego, i ujął jej twarz w obie dłonie, tak delikatnie, jak tylko mógł, ledwo jej dotykając. – Wyglądasz … – Wziął głęboki wdech. – Brakuje mi słów. – pocałował ją. – Pięknie to o wiele za mało powiedziane. Karina uśmiechnęła się w jego dłoniach, które, mógłby przysiąc, zrobiły się od tego cieplejsze, i powiedziała: – A ty – obrysowała oczami jego sylwetkę – WOW – pokręciła głową. – Nie spodziewałam się, że możesz tak dobrze wyglądać w garniturze. – Mrugnęła do niego. – Ja we wszystkim wyglądam dobrze, kochanie – odpowiedział i cmoknął ją w czoło. Karina pacnęła go ręką w pierś i zaśmiała się, kręcąc głową. – No tak, zapomniałam. – Chwyciła go za rękę i poprowadziła do korytarza. – Chodźmy już, mój ty skromny chłopcze, bo się spóźnimy. Pożegnali się z jej mamą, która nie mogła oderwać od nich wilgotnych oczu. Wyglądała tak, jakby wyprawiała córkę na bal maturalny, tak też oboje się poczuli pod jej ciepłym

i wzruszonym spojrzeniem. Zbiegli w pośpiechu ze schodów, kierując się prosto do samochodu, którego użyczyła im mama Kariny. Ze względu na to, że jego dziewczynka była w dość wysokich szpilkach, udzieliła mu zgody na przejęcie sterów w aucie, co było wielką sprawą, bo uwielbiała prowadzić samochód i nigdy sobie tego nie odmawiała. – Gotowa? – zapytał przed zapaleniem silnika. Karina uśmiechnęła się jednym kącikiem ust i przytaknęła skinieniem głowy. Zanim przekręcił kluczyki, nachylił się i pocałował ją, zlizując z jej ust cały błyszczyk, którym lśniły jej różowe, słodkie usta. Zamknął oczy i wdychał jej zapach, od którego kręciło mu się w głowie. Kiedy podniósł powieki, wciąż tam była, idealna w każdym calu i cała jego. * Zaparkowali nieopodal siedemnastowiecznego drewnianego kościoła, który był jedną z wizytówek tego małego miasteczka. Karina wysiadła z auta trochę niepewnie, ściskając mocno w rękach niewielką torebkę kopertową, o którą wycierała spocone dłonie. Dzień był bezchmurny i ciepły, ale to nie z powodu wysokiej temperatury pot zlewał jej całe ciało. W przeciwieństwie do Aleksandra, który był wyjątkowo zrelaksowany i szczęśliwy, ona czuła straszne podenerwowanie, które osiedliło się gdzieś w jej żołądku w postaci ciężkiego kamienia. Rozglądała się naokoło, obserwując, jak z kolejnych aut wysiadają, jak zakładała, goście weselni, którzy wybrukowanym deptakiem kierowali się w stronę kościoła. Karina poczuła, jak w jej rękę wślizguje się ciepła dłoń Alka, i od razu się rozluźniła. Świadomość jego bliskości działała na nią jak krople neospasminy. Spletli ciasno dłonie i weszli w rzekę kolorowych i odświętnych ludzi, zmierzających na ceremonię. Szli bardzo wolno, ponieważ jej buty, nie pozwalały na rozwinięcie przyzwoitej prędkości. Przy każdej nierówności musiała uważać na zachowanie odpowiedniej równowagi, ale nie obawiała się, że może upaść, gdyż Alek oplótł ją mocno w pasie i prowadził przy sobie, uśmiechając się do niej, gdy natrafiała na wyjątkowo nierówny i oporny kamień pod stopami. Aleksander wyglądał jak model, który wyszedł przypadkiem z okładki jakiegoś ekskluzywnego pisma. Grafitowy, dopasowany garnitur wyglądał jakby został dla niego specjalnie uszyty. Jasnoszary krawat i śnieżnobiała koszula dopełniały tego idealnego wyglądu. Uśmiechał się spod blond grzywki i wyglądał na niezwykle szczęśliwego, czym zaczynał ją powoli zarażać. Kiedy on był szczęśliwy, ona była szczęśliwa. Proste równanie. Po przekroczeniu wysokiej metalowej bramy, którą ogrodzono teren kościoła, przystanęli nieopodal szerokich dwuskrzydłowych drzwi, prowadzących do jego wnętrza. Zadrżała, kiedy dmuchnął w nią chłodny powiew o zapachu starego drewna. Karina rozglądała się po zebranych gościach, którzy szczebiotali, śmiali się i w podnieceniu oczekiwali na najważniejsze osoby w tym dniu. Wśród rozmów wyraźnie dało się rozpoznać kanadyjskich gości, którzy wyróżniali się nie tylko językiem, co było oczywiste, ale przede wszystkim ciekawością w oczach. Z kilkoma osobami Aleksander przywitał się kiwnięciem głowy, z innymi jedynie uśmiechem. Nie odstępował jej na krok, za co była mu niezwykle wdzięczna, ponieważ bez jego ręki czułaby się jak rozbitek na bezludnej wyspie. Jej rozmyślania przerwał jakiś wysoki, dziewczęcy głos, tak blisko, jakby dochodził z wnętrza jej głowy. Ocknęła się, kiedy Alek przyciągnął ją bliżej siebie i objął ciasno w pasie. Odwróciła głowę i w myślach skrzywiła się, widząc przed sobą bardzo ładną dziewczynę z brązowymi włosami, które okalały całą jej twarz drobnymi lokami. Miała duże, ciemnobrązowe oczy i dołki w policzkach, gdy się uśmiechała, a uśmiechała się w tej chwili tak szeroko, że Karina obawiała się, że te śliczne dołki zaraz zamienią się w pęknięcia na jej twarzy. Dziewczyna

wpatrywała się w Aleksandra jak w zachód słońca i Karina prawie słyszała jej nasiąknięte nieprzyzwoitymi fantazjami myśli. Kiedy Aleksander przedstawił je sobie, Karina uśmiechnęła się z takim trudem, jakby jej twarz wyciosana była z drewnianego pieńka. Dziękowała Bogu, gdy rozdzwonił się jej telefon. Wyrwała dłoń z ręki Alka i przeprosiwszy ich roześmiane twarze, odeszła nieopodal, żeby odebrać, chociaż wiedziała, że to jakiś nic nie znaczący telefon od operatora jej sieci. Odebrała, ale po sekundzie się rozłączyła i udając, że wciąż rozmawia przez telefon, oddalała się powoli od Aleksandra i dziewczyny, która, o ile dobrze zrozumiała, nazywała się Lisa i była przyjaciółką rodziny czy coś takiego. Miała to gdzieś. Wciąż udając, że prowadzi niezwykle ważną rozmowę, zerknęła przez ramię, żeby sprawdzić, czy ślicznotka zostawiła Alka w spokoju, czy wciąż pożera go wzrokiem, niezrażona tym, że robi to na oczach jego dziewczyny. Ku jej coraz większemu rozdrażnieniu, dziewczyna cały czas tam stała, uśmiechała się szeroko i co jakiś czas dotykała ramienia Alka. Ni stąd, ni z owąd Karina nabrała niezachwianej pewności, że oto spotkała jedną z nich. Świadczyło o tym nieznaczne, ale dostrzegalne dla niej zdenerwowanie Aleksandra, kiedy dziewczyna podeszła się przywitać, ale nie tylko to ich zdradziło. Sposób, w jaki na siebie patrzyli, z mieszanką skrępowania i tajemnicy, był kropką nad „i”, która ich wydała. Aleksander złapał jej spojrzenie, a ona w tej chwili po prostu nie mogła na niego patrzeć i odwróciła szybko wzrok. Poczuła suchość w gardle i niemożliwą do okiełznania wściekłość na niego, na nią i na wszystkich gości, którzy, zebrani w niewielkich kręgach, uśmiechali się i rozmawiali rozemocjonowani. Usilnie wmawiała sobie, że nieważne, co było, najważniejsze jest to, co będzie, ale to wszystko przy założeniu, że przeszłość nie wedrze się między nich i nie będzie uśmiechać się do nich, błyskając jej w twarz najgłębszymi dołkami, jakie mogą powstać na ludzkich policzkach. Nie mogła powstrzymać natrętnych myśli, w których zaczęła pojawiać się ta dziewczyna i Alek. Dyszący, spoceni i spleceni w jakiejś trudnej do nazwania pozycji seksualnej. Zemdliło ją od tego i pokręciła mocno głową, chcąc wyrzucić te obrazy z myśli. Muszę się wziąć w garść, inaczej nie dam rady przez to przejść. Zaczęła głęboko oddychać. Muszę to zrobić dla Ani i Jamesa, to ich dzień, upominała siebie. Zamknęła oczy i wzięła kilka głębszych oddechów. Gdy w końcu je otworzyła, zakręciło jej się w głowie i zachwiała się w tych butach na bezsensownie wysokich obcasach. Wyciągnęła rękę w powietrze, chcąc się czegoś złapać, ale ręka na nic nie natrafiła. Nie upadła jednak, ponieważ ktoś ją przytrzymał w miejscu, kładąc ręce na jej talii. – Wszystko dobrze, kochanie? – Usłyszała przy uchu i przytaknęła skinieniem głowy. – Kto dzwonił? – zapytał Alek na pozór obojętnie. – Nikt – odpowiedziała szybko i oschle, czując wciąż w sobie złość i frustrację. Była na niego zła, chociaż wiedziała, że nie mógł zmienić niczego, co wydarzyło się w jego życiu, nawet jeśli czegoś bardzo żałował. Wiedziała, że ją kocha, że dla niej był gotów zmienić całe swoje życie, ale w tej chwili wszystko to było przyćmione przez głupi, irracjonalny gniew i palącą zazdrość. Jesteś nienormalna. Przecież to miłość twojego życia, a ty zachowujesz się, jakby cię zdradził, bo przywitał się ze swoją znajomą, która tylko być może była w przeszłości jego kochanką. Tak, była nienormalna, zaborcza, chora z zazdrości i niesprawiedliwa jak cholera, ale to tylko dlatego, że strasznie się bała. Nie zniosłaby zdrady, zawodu i samotności, po tym jak oddała mu wszystko, czym była. Zerknęła na skonsternowaną twarz Aleksandra, który nagle posmutniał, a w jego oczach

pojawił się niepokój. Znowu to zrobiłam. Zraniłam go i przestraszyłam. – Karina… co się stało? Kto dzwonił? – zapytał, upatrując zmianę jej nastroju w rozmowie telefonicznej, a nie w tym, że na jej oczach rozmawiał ze swoją byłą kochanką. Karina odchrząknęła, wciąż ciasno opleciona jego ramionami, uspokoiła swój umysł i odezwała się: – Nikt, kochanie, pomyłka. – Uśmiechnęła się i kątem oka zobaczyła jak nadjeżdża orszak weselny. – Jadą – powiedziała, zerkając za jego ramieniem. Aleksander wypuścił ją niechętnie z ramion i odwrócił się w stronę nadjeżdżających samochodów. Zerknęła na niego ukradkiem i zauważyła, że wciąż jest czujny i niepewny, na co ścisnęło jej się serce. W tej właśnie chwili Karina powzięła decyzję, że nawet jeśli dziś przystąpi do niego setka dziewczyn, z którymi mogło go coś łączyć w przeszłości, nie zadrży jej powieka i niech ją szlag, jeśli tego nie dotrzyma. Nie może się zachowywać jak dziecko, nie może go ranić za każdym razem, gdy tylko najdzie ją chwila zwątpienia. Nie był rzeczą ani jej eksperymentem. Kochała go i dla niego zrobiłaby wszystko, a także zmierzyłaby się ze wszystkim. Przecież gdyby naprawdę któraś z kobiet z jego przeszłości coś dla niego znaczyła, to czy byłby tu teraz z nią? W poniedziałek Alek może się dowiedzieć, że znowu choruje, a ona zamiast być przy nim, wścieka się na niego za to, że ktoś do niego podszedł i przywitał się. Poczuła wstyd i żal, jakim samolubnym i płytkim człowiekiem się stała. Uścisnęła Aleksandra w pasie i przytuliła głowę do jego ramienia, żeby wiedział, że wszystko z nią dobrze, i skupiła swoją uwagę na parze młodej, zbliżającej się właśnie do głównego wejścia. – Boże, jak pięknie wyglądają – wyrwało jej się z ust na ich widok. Aleksander uśmiechnął się i powiedział: – Tak, wyglądają pięknie. Sukienka Anny w kolorze złamanej bieli spływała do samej ziemi. Głęboki, okrągły dekolt kończył się na kości obojczykowej i ramionach. Cala góra wykończona była ażurową koronką, natomiast od pasa w dół sukienka uszyto z ciężkiego atłasu. Piękne blond włosy Anny zostały zebrane w luźny kok. Wypuszczone po bokach pasma nadawały fryzurze delikatności i lekkości. Zaraz za uchem miała wpięty stroik z białych kwiatów. Wyglądała przepięknie, jak postać z jakiejś baśni. James nie prezentował się wcale gorzej. Miał na sobie ciemnogranatowy, dopasowany garnitur i takąż samą muszkę przy kołnierzyku. Z butonierki wystawał pojedynczy kwiatek, dokładnie taki, jak we włosach Anny. Gdyby istniała na świecie idealna Para Młoda, to Ania i James byliby właśnie taką parą. Piękni, młodzi, zakochani i szczęśliwi. Uśmiechali się oboje od ucha do ucha, a mijając Karinę i Alka, tuż przy samym wejściu, Anna puściła do nich oko i jeśli to było w ogóle możliwe, uśmiechnęła się jeszcze szerzej, po czym zniknęła wraz z trzymającym ją pod rękę Jamesem w czeluściach świątyni. Odczekali oboje, przepuszczając przodem rodziców pary, i właśnie wtedy Karina po raz pierwszy ją zobaczyła. Była ubrana w elegancką, bordową sukienkę na krótkich ramiączkach, na to założyła czarne bolerko. Włosy, których kolor odziedziczyli po niej Alek i Anna, miała gustownie podpięte, odsłaniały długą, zgrabną szyję. Uśmiechała się delikatnie, wąskimi ustami, które były tak różne od ust każdego z jej dzieci. Mijając ich, rzuciła im szybkie spojrzenie, jakby nie mogła się powstrzymać przed chociażby zerknięciem na nią z czystej, ludzkiej ciekawości. Karina spodziewała się raczej czegoś w rodzaju niewidocznego użądlenia albo chłodu, od którego przejdą jej ciarki po skórze,

ale rzucone jej spojrzenie nie miało znamion żadnego z powyższych. Karina pokręciła głową w zadumie, a Alek złapał ja mocno za rękę i poprowadził za sobą. Ceremonia była piękna i wzruszająca. Szczególnie jeden moment, w którym Ania i James składali sobie przysięgę, głos Jamesa zadrżał na moment, a Ania otarła szybko łzę z oka, Karina zapamięta na długo. Sama się wówczas wzruszyła, co próbowała ukryć przed Aleksandrem, ale przed nim nie dało się niczego ukryć. Pocałował ją wtedy w skroń i uśmiechnął się czule po trosze do niej, po trosze do zaślubianej pary. Był strasznie szczęśliwy i właśnie to było między innymi powodem jej wzruszenia. Jej serce nabrzmiałe czułością i radością pulsowało w piersi, kiedy tylko podniosła głowę, żeby na niego spojrzeć. Wcześniejszy atak zazdrości był już tylko wstydliwym wspomnieniem, z którego powoli uwalniała swój umysł. Po ceremonii wszyscy ruszyli za parą młodą, która zatrzymała się na schodach przed samym kościołem, żeby goście mogli obrzucić ją ryżem, co też ochoczo zrobili, chichocząc i wiwatując przy tym głośno. Aleksander uśmiechał się szeroko, obserwując Annę i Jamesa, jak wsiadają do białego cadillaca z lat sześćdziesiątych, którym przyjechali na ceremonię. Razem z nimi do samochodu wsiadła druhna Ani oraz drużba Jamesa, którym okazał się być jego brat bliźniak. Rzeczywiście byli jak dwie krople wody, z tą różnicą, że jego brat miał delikatny zarost, dzięki któremu łatwo było ich rozróżnić. Karina wpatrywała się w odjeżdżający samochód, kiedy Alek pociągnął ją za rękę w stronę ich auta. – Chodźmy, Karinka – powiedział, prawie ciągnąc ją za sobą po kocich łbach wybrukowanego chodnika. Kiedy wyjechali z parkingu, Karina chciała zapytać go o wrażenia z ceremonii, ale zanim otworzyła usta, Aleksander odezwał się niepewnie, zerkając na nią spod opadającej mu na oczy grzywki: – Od kogo był ten telefon? – Jaki telefon? – zapytała, próbując zyskać na czasie, aby wymyślić coś sensownego. Chciała być z nim szczera, ale jej godne pożałowania zachowanie i równie niskie uczucia, jakie nią wtedy kierowały, nie nadawały się na temat rozmowy w takiej chwili. Gdyby była uważniejsza i pilniej strzegła tego, co działo się w jej głowie, Alek nawet nie zauważyłby zmiany w jej zachowaniu i teraz nie musiałby tego tak przeżywać. – Przed kościołem, kiedy stałem z Lisą. Coś cię wtedy zdenerwowało – powiedział, kiedy skręcali właśnie w ulicę prowadzącą do wyjazdu z miasta. Niesamowite jak mało domyślny jesteś, Alek, pomyślała, bo niezmiennie ją to zaskakiwało. Pomimo tego, że był nieprzeciętnie inteligentny, to sfera uczuć i emocji była dla niego niczym wielobarwna plansza dla daltonisty. – To była pomyłka, mówiłam ci. Z infolinii sieci komórkowej – powiedziała zgodnie z prawdą, nie wdając się w żadne fikcyjne szczegóły. – Ok – skwitował to krótko, gdy nie dała się wciągnąć w rozmowę. Pozostałą część drogi przebyli w ciszy, której żadne z nich nie odważyło się przerwać. Karina zerknęła na Alka. Wpatrywał się przed siebie z łokciem opartym na drzwiach. Na ręku oparł głowę, przytrzymując jednocześnie włosy, które rozwiewał mu wpadający przez otwarte okno wiatr. Karina oddałaby wszystko, żeby dowiedzieć się, w jakim miejscu teraz przebywa, o czym myśli i kiedy do niej wróci. Nie mogła się powstrzymać i pogładziła dłonią jego kark, a kciukiem musnęła jego policzek. Alek otworzył delikatnie usta i wtulił twarz w jej dłoń. Odwrócił na chwilę głowę w jej stronę i uśmiechnął się smutno, po czym wrócił do obserwowania drogi. Boże, jak ja go kocham, pomyślała prawie przerażona i aż skuliła się w sobie na myśl o tym, że mogłaby go kiedyś stracić. Była pewna, że nie przeżyłaby tego

i właśnie dlatego tak bardzo bała się go wpuścić do środka w pierwszej kolejności. Wszystko to wiązało się z ryzykiem, ale jeszcze wtedy nie wiedziała, z czym przyjdzie jej się zmierzyć. Wówczas naiwnie wierzyła, że w najgorszym razie pozostanie jej złamane serce. Przecież wszyscy prędzej czy później tego doświadczają, prawda? Złamane serce zawsze da się poskładać, posklejać, pozszywać albo zaleczyć. Bijące serce, wyrwane z klatki piersiowej z korzeniami, już nigdy nie wróci na swoje miejsce, już nigdy nie zacznie odmierzać naszych dni. Osoba pozbawiona serca zastygnie w czasie i miejscu, jak błąkająca się po świecie zagubiona dusza. Nie zauważy mijających godzin, dni ani miesięcy. Będzie słyszeć tylko ciszę, pustkę i czuć samotność. To właśnie stanie się z nią, gdy serce, które dała Aleksandrowi, zostanie wydarte z jej piersi. Nie zniosłaby takiego życia w nicości, której byłaby w pełni świadoma. Wolała już tę nicość, której nigdy nie poczuje. Aleksander zajeżdżał właśnie na parking olbrzymiego i pięknego domu weselnego, który wyrastał zaraz przy gęstym, ciemnym lesie. Biały, dwupiętrowy budynek witał gości dwuskrzydłowymi drewnianymi drzwiami, otwartymi w tym momencie na oścież. Nad drzwiami górował rzeźbiony portal, a po bokach podtrzymywały go proste kolumny. Pomimo ewidentnej stylizacji na starożytną Grecję, budynek nie wyglądał pretensjonalnie ani tandetnie. Cały pobliski teren okolony był urokliwymi altankami, obrośniętymi różami w pełnym rozkwicie. Alek wziął ją za rękę i w pośpiechu poprowadził w stronę wejścia, gdzie zebrali się wszyscy goście, szykujący się już do składania życzeń. Ustawili się w kolejce i Karina ścisnęła mocniej bukiet kwiatów, które zamierzała wręczyć Annie. Nagle poczuła się bardzo niepewnie wśród tylu obcych jej osób. Nie lubiła skupisk i tłumów ludzi, które strasznie ją przytłaczały, a czasami wręcz przerażały. Nadeszła ich kolej i Karina uśmiechnęła się na widok Ani i Jamesa. Anna, spostrzegłszy ich, objęła ją mocno bez ostrzeżenia, a Karina zdołała wydusić jedynie: „Wszystkiego najlepszego na nowej…”, cała reszta zginęła w jej uścisku. Po chwili dodała szczerze i prosto z serca: – Wyglądasz przepięknie, Ania. Jak księżniczka z bajki. Anna zaśmiała się głośno, odrzucając do tyłu głowę. – Dziękuję, kochanie. Ty też wyglądasz ślicznie – powiedziała i zanim Karina zdążyła się znowu odezwać, Anna znikała już w objęciach Aleksandra, który podniósł ją do góry i obrócił dookoła siebie, szepcząc jej coś do ucha. W tym czasie Karina złożyła życzenia Jamesowi i cmoknęła go trzykrotnie w policzki, a ten przytulił ją mocno do siebie. Uśmiechnęła się zakłopotana i usunęła się w bok, żeby zaczekać na Alka, który teraz śmiał się głośno, wymieniając z Jamesem uściski. W jednej chwili poczuła, jak robi jej się ciepło na sercu, obserwując te obrazki pełne szczęścia i nadziei. Mimo że stojąca przed nią para już od dawna dzieliła ze sobą życie, to właśnie dziś zadeklarowali całemu światu, że chcą być ze sobą już na zawsze. Kiedyś takie deklaracje i obietnice były dla Kariny jedynie pustymi słowami, zupełnie jak wyrecytowany wierszyk na akademii szkolnej. No bo jak przewidzieć przyszłość? Skąd mamy wiedzieć, czy nie przestaniemy kochać tego drugiego człowieka, któremu obiecaliśmy wieczność? Skąd nabrać pewności, że to właśnie ta, a nie inna osoba jest nam pisana? Czy przyrzekanie sobie wierności i miłości nie przypomina trochę wróżenia z fusów? Kiedyś tak właśnie myślała o małżeństwie, ale teraz, gdy patrzyła na Aleksandra, wszystkie wątpliwości i niedociągnięcia przestawały mieć znaczenie. Chciała być z nim teraz, za miesiąc, za dziesięć lat, za pięćdziesiąt, albo nawet później, i zrozumiała nagle, że oto właśnie tak wygląda ta pewność. Pewność, że chce się z kimś spędzić resztę swojego życia. Wpatrując się w gąsienicę złożoną z gości weselnych, która wolnym krokiem posuwała

się w stronę pary młodej, zamyśliła się tak głęboko, że dopiero w ostatniej chwili zorientowała się, że ktoś zaszedł ją od tyłu i chwycił mocno za rękę. Karina odwróciła się nagle i zobaczyła Aleksandra, który niezrażony jej oporem prowadził ją w stronę najdalej odsuniętej altanki. Gdy znaleźli się już w środku, Alek odwrócił ją do siebie i przytrzymał za nadgarstki. * – Karina, proszę cię, powiedz mi, o co chodzi? Bądź ze mną szczera. Nie mogę udawać, że wszystko jest ok, kiedy wiem, że tak nie jest. – wziął głęboki wdech i kontynuował: – Odkąd odebrałaś ten telefon, jesteś inna. Myślisz, że nie wiem, ale ja to widzę i nie uspokoję się, dopóki nie powiesz mi, co się dzieje. Od razu zauważył, że coś przed nim ukrywa, i nie dawało mu to spokoju. Od kogo był ten telefon? Co usłyszała w słuchawce? Dlaczego nie chce się do tego przyznać? Nie mógł myśleć jasno, nie mógł się na niczym skupić. Dopóki nie wyjaśni mu, co ją gryzie, nie zazna spokoju. Boże, jak trudno było mu ją czasami rozgryźć. Przypominała skomplikowane równanie matematyczne, do którego trzeba podejść metodycznie i z pełnym skupieniem. Kochał w niej również i to, ale spędzało mu to wielokrotnie sen z powiek. Doszedł do wniosku, że jedynym skutecznym sposobem na dostanie się do niej jest prostolinijna szczerość, której nie będzie w stanie obejść i której nie będzie mogła się oprzeć. Mówił do niej prosto z serca, bo wiedział, że tym ją przekona do wyjawienia przyczyny jej złego humoru. Karina odwróciła na moment głowę, po czym schyliła ją w dół, przypatrując się swoim butom. Chwycił jej podbródek i zmusił ją do spojrzenia mu w oczy. – Kotku, powiedz mi, co się dzieje? – zapytał łagodnie, bo nie mógł już inaczej do niej przemawiać. – Alek, naprawdę nie wiem, dlaczego tak bardzo przejmujesz się jakimś głupim, pomyłkowym telefonem. Nikt do mnie nie dzwonił. Uwierz mi. – Patrzyła mu prosto w oczy i widział, że nie kłamała, ale to wcale nie zmniejszyło jego niepokoju. – Co w takim razie popsuło ci nastrój? – zapytał, drążąc w niej jak w trudnej do wyżłobienia skale. Karina wywróciła oczami i usiadła na ławce zrezygnowana, gotowa się poddać. Serce zaczęło łopotać w jego piersi w oczekiwaniu na to, co zaraz od niej usłyszy. – Byłam zazdrosna – powiedziała tylko, w ogóle na niego nie parząc. Opuściła głowę i oparła ją o swoje ręce. Zazdrosna? O co? O kogo? – pomyślał zdezorientowany. – O co? O kogo? – zapytał, werbalizując skołatane myśli. – O tę dziewczynę, która przyszła się z tobą przywitać. Od razu zauważyłam, że coś was łączyło, i poczułam zazdrość. Jezu. Jak się domyśliła? To prawda, że spał z Lisą, ale to było tak dawno temu, że ledwie to pamiętał i nie poświęcił temu żadnej myśli, kiedy go zauważyła i podeszła, żeby go zagadnąć. Wręcz próbował dać jej do zrozumienia, że jest zajęty i nie powinna robić sobie nadziei (bo wiedział, że zawsze ją sobie robiła, gdy się przypadkiem spotykali), ale wtedy Karina odsunęła się od niego, żeby odebrać ten cholerny telefon, i zostawiła go samego. Karina nie była typem osoby walczącej o kogoś, kogo kocha. Nie w dosłownym znaczeniu tego słowa. Widząc zagrożenie, wolała się odsunąć i czekać na obrót sprawy. Nie rzucała się z pazurami na rywalki i czasami Aleksander żałował, że właśnie tak nie reagowała. Mógłby ją wtedy łatwiej przejrzeć, ale taka właśnie była, taką ją kochał i taką ją w pełni akceptował. Przykucnął przy niej, przytrzymał jej twarz w dłoniach i pocałował delikatnie w usta.

– Kochanie, nie masz najmniejszych powodów do zazdrości. Dobrze wiesz, że dla mnie istniejesz tylko ty – powiedział łagodnie i przytulił się do niej, zamykając oczy. – Przepraszam, to było głupie – powiedziała przytłumionym głosem, kiedy wtuliła twarz w jego włosy. – Staram się, ale czasami to nie zależy w ogóle ode mnie. – W jej głosie zadźwięczała rozbrajająca rozpacz. Zaśmiał się cicho i podniósł na nią oczy, a Karina zmarszczyła brwi ze zdziwienia. Jej policzki pokryły dwa delikatne rumieńce. Boże, jaka jest słodka, kiedy się tak wstydzi. – Nie chcę, żebyś kiedykolwiek przestawała być zazdrosna, ale wiedz, że nigdy nie dam ci do tego żadnych powodów. – Uśmiechnął się jednym kącikiem ust, chciał jej odpłacić szczerością za szczerość, nawet jeśli to, co miał jej powiedzieć, to żaden powód do dumy. – Ja jestem zazdrosny dwadzieścia cztery godziny na dobę o wszystkich facetów, którzy znajdują się chociażby w zasięgu twojego wzroku, nie mówiąc już o tych, którzy się w tobie kochają i… – Wziął głęboki wdech, żeby się bez sensu nie nakręcać. – Chodzi mi o to, że cię rozumiem i czuję tak samo, ale ci ufam i ty też mi zaufaj. Uśmiechnęła się tak, jak tylko ona potrafiła, i rozejrzała się dookoła, po czym wybuchła głośnym śmiechem. – No nie, co za romantyczne okoliczności przyrody – powiedziała, wciąż się śmiejąc tym swoim perlistym śmiechem, od którego robiło mu się zawsze ciepło na sercu. – Czy może być coś bardziej romantycznego od zakochanego mężczyzny klękającego przed swoją kobietą w drewnianej altance obrośniętej różami? – powiedziała, próbując na powrót nie zanieść się śmiechem, ale nie udało jej się i odrzuciła do tyłu głowę, chichocząc bez kontroli. Aleksander śmiał się razem z nią, chowając głowę na jej piersi, po chwili dodał: – Wiesz, co jest bardziej romantyczne? – I nie czekając na jej odpowiedź, kontynuował: – Zakochany mężczyzna, klękający przed swoją kobietą w drewnianej altance obrośniętej różami, uwalający sobie spodnie od garnituru za prawie trzy tysiące i nic sobie z tego nie robiący, chociaż jego siostra mogłaby go za to zatłuc – dokończył całkiem poważnie. Karina wywróciła oczami i znowu zachichotała. – No tak, tego nic nie przebije – zadecydowała i cmoknęła go w czoło. – Myślę, że już czas wygramolić się z tego romantycznego gniazdka. – Wstała z ławki, pociągając go z kolan, po czym zanim wyszli z altanki, zatrzymała się i zapytała prawie nieśmiało: – Jak myślisz, czy jakbyśmy się wymknęli w trakcie wesela do tej altanki na… szybki numerek, to ktoś by zwrócił na to uwagę? – Przygryzła bezwiednie wargę. Alek przełknął głośno ślinę i poruszył się niespokojnie, czując znajomy skurcz w kroczu. – Boże, chcesz mnie chyba zabić. – Wywrócił oczami. – Teraz nie będę mógł myśleć o niczym innym, tylko o tym, żeby cię tu zaciągnąć. – Pokręcił głową z dezaprobatą. – Naprawdę, Karina, wstydź się. Znowu te rumieńce, jak na zawołanie. Nie mógł się powstrzymać i pocałował najpierw jeden zaróżowiony policzek, a potem drugi i powiedział cicho: – Zrobię, co tylko zechcesz, kiedy tylko zechcesz i jak tylko zechcesz, wystarczy, że powiesz, czego pragniesz. – Pocałował ją w usta. – Jestem cały twój i możesz ze mną zrobić, co tylko zechcesz – powiedział, bo tak właśnie czuł. Mogła jednym słowem go złamać, sprawić, że nie będzie chciał się już nigdy śmiać, ale też jedno jej słowo mogło sprawić, że będzie mógł unieść się ze szczęścia w powietrze. Był całkowicie bezsilny w tym temacie. Nie mógł nic na to poradzić, ale też nie chciał nic z tym robić. Ufał jej i wiedział, że nigdy celowo go nie skrzywdzi. Pocałował ją ostatni raz i przytulił do siebie z całej siły, tak jakby mieli się na długi czas rozstać. Nie miał pojęcia, skąd takie wrażenie, ale w tej jednej krótkiej chwili poczuł, jak jego

serce kurczy się pod olbrzymim smutkiem, którego nie był w stanie wytłumaczyć. Karina uścisnęła go mocniej, gładząc go po włosach, i szepnęła: – Ufam ci, Alek. * Karina zamknęła oczy, wdychając zapach wieczornego wiatru, który przynosił zapach róż z pobliskiego ogrodu i altan okalających cały teren. Była zdyszana, spocona i roześmiana. Usiadła na pobliskiej ławce i delektowała się słodkim zapachem. Aleksander rozmawiał właśnie ze swoim ojcem i nie chciała mu przeszkadzać, więc wyszła na chwilę na zewnątrz, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza i posiedzieć w ciszy. Zaraz po pierwszym tańcu Anny i Jamesa Aleksander postanowił przedstawić ją swoim rodzicom. Złapał ją mocno za rękę i szepnął do ucha: „Miejmy to już za sobą”. Pomimo tego, że sam był spięty, chciał dodać jej otuchy, ponieważ wyczuł, jakim źródłem dyskomfortu było dla niej oczekiwanie na konfrontację z jego rodzicami. W szczególności jego matka stanowiła dla niej nie lada wyzwanie. Ta jednak zaskoczyła ich oboje, wyciągając do niej rękę i obdarzając ich uśmiechem pozbawionym złośliwości i drugiego dna. Nie odzywała się wiele, tylko przyglądała się jej z zagadkowym wyrazem twarzy. Karina widziała już to spojrzenie. Widziała je za każdym razem, gdy poznawała kogoś z otoczenia Aleksandra. Spoglądano na nią tak, jakby przybyła z innej planety albo jakby na jej czole znajdowała się gotowa odpowiedź na kluczowe pytanie, które wyraźnie malowało się na ich twarzach, a brzmiało ono mniej więcej tak: Dlaczego ona? Pomimo chęci zaspokojenia ich ciekawości, sama nie znała na nie odpowiedzi. Ojciec Aleksandra również przypatrywał się jej z ciekawością i przyjął na siebie obowiązek poprowadzenia ich pierwszej wspólnej rozmowy. Był miły i uprzejmy. Nie potrafiła oprzeć się jego uśmiechowi, sięgającemu jego niesamowitych oczu, które były tego samego koloru, co oczy Aleksandra. Nawet zmarszczki wokół nich były odbiciem delikatnych zmarszczek wokół oczu jego syna. Karina w jego twarzy widziała to, jak za dwadzieścia lat będzie wyglądał Alek, i była z tego odkrycia niezwykle zadowolona, ponieważ jego ojciec był równie przystojny i miała przeczucie, że dojrzałość działała tylko na jego korzyść. Po krótkiej niezobowiązującej pogawędce na temat ceremonii i pięknej pogody zajęli miejsca przy stole, które wskazał im pergaminowy bilecik. Usadzono ich nieopodal Ani i Jamesa, zaraz obok druhny Ani, co stanowiło zaszczyt, ale czemu nie można się było dziwić, w końcu Aleksander to brat panny młodej. Drgnęła, nagle wyrwana ze swoich myśli, gdy wyczuła, że ktoś zbliża się w jej kierunku. Podniosła oczy i zobaczyła brata Jamesa, Evana, który uśmiechał się do niej przyjaźnie. Ubrany w ciemnoszary garnitur i śnieżnobiałą koszulę był równie przystojny, co jego bliźniak, i Karina była szczerze zdumiona, kiedy okazało się, że przybył na uroczystość sam. Aleksander przedstawił ich sobie zaraz po powrocie z altanki. Objął ją wówczas ciasno w talii, nawet wtedy, gdy sięgnęła po rękę Evana, żeby się przywitać. Musiało to wyglądać co najmniej dziwnie, kiedy wygięła się w przód z przyklejonym do biodra Alkiem, jakby byli bliźniętami syjamskimi. Bardzo ją to rozbawiło i nie mogła powstrzymać uśmiechu. Teraz na wspomnienie tej chwili też się uśmiechnęła, co Evan przyjął jako zachętę, żeby przy niej przysiąść. – Do you mind? – Wskazał ręką ławkę. – No – odpowiedziała, nie chcąc być nieuprzejmą, chociaż wolałaby posiedzieć w samotności. Odsunęła się na przeciwległy skraj ławki, robiąc mu miejsce. Evan usiadł i wciągnął głęboko powietrze. – What a smell – powiedział, uśmiechając się do niej szeroko. – So, Karina, you live

here? – zapytał, chcąc zapewne zagaić rozmowę. – Yeah. This is my hometown, but now I’m in college in Warsaw, so I come here only during the summer break or on holidays – odpowiedziała bez zawahania, zdumiona swoją znajomością języka. – I like it here. – Uśmiechnął się. – It’s peaceful here and… beautiful girls everywhere I look. – Zaśmiał się w głos. – I could get used to that. Karina nie mogła się oprzeć i też się zaśmiała, ale wcześniej zgodnie z przyzwyczajeniem wywróciła znacząco oczami. – So, you and Alek… – Karina nie wiedziała, czy zadał pytanie, czy stwierdził fakt, toteż nie skomentowała tego, tylko przytaknęła skinieniem głowy. – Well, who would knew that Alek finally settle down – powiedział jakby do siebie. – You know him that well, hmm? – zapytała, czując potrzebę ujęcia się za Alkiem, bo w głosie Evana wyraźnie dało się rozpoznać pewne powątpiewanie i niedowierzanie. Nie był jedyny, któremu tylko wydawało się, że go dobrze zna albo wie o nim na tyle dużo, że może go w jakikolwiek sposób oceniać. Evan musiał wyczuć w tonie jej głosu dziwną hardość, której sama już nie kontrolowała, i odezwał się szybko: – Obviously, I know nothing about him, except that he has a good taste. – I po tym mrugnął do niej, a ona ponownie wywróciła oczami, na co tym razem on się zaśmiał. – That eyes rolling, I bet this is the thing that helped you melt Alek’s heart. Karina wybuchła głośnym śmiechem. Był zabawny, nie mogła mu tego odmówić. Był też czarujący i wręcz niedorzecznie przystojny. Cholera. Gdyby była tu dziś Marta. Zaczęła się zastanawiać przez chwilę i wpadła na pewien pomysł, ale żeby mógł wypalić, musiała to najpierw skonsultować z Aleksandrem. O wilku mowa, pomyślała, kiedy jej mężczyzna pojawił się w zasięgu wzroku. Uśmiechnęła się do niego z daleka, ale ten nie patrzył na nią, tylko na jej towarzysza. Zwęził oczy, które zmieniły się w dwie szparki, rzucające błyskawice. Wybuch zazdrości runda druga. Tym razem w wykonaniu Aleksandra. – Only not in the face, Alek. I’m the best man after all – zażartował Evan i wstał z ławki, podnosząc ręce do góry. – How about balls, Evan? – odpowiedział mu Alek, uśmiechając się wreszcie jednym kącikiem ust, co Karina przyjęła z olbrzymią ulgą. – Are you hitting on my girl, Ev? – zapytał Alek, oplatając ją od tyłu rękoma jak ludzki bluszcz i zatapiając warz w jej włosach. – Yeah, but she’s playing hard to get. – Mrugnął do niej, wsadzając ręce do kieszeni. – Beacause she’s out of your league, men – odpowiedział Alek z satysfakcją w głosie. – Now if you’ll excuse us – uśmiechnął się do niego pewnym siebie i aroganckim uśmiechem – we have a very important thing to deal with. – Puścił do niego oko i chwycił ją mocno za rękę, po czym poprowadził w stronę głównych drzwi sali weselnej. Karina zdążyła jedynie uśmiechnąć się do Evana, zanim zniknął jej całkowicie z pola widzenia. – Czego chciał ten casanova? – zapytał bezzwłocznie Alek, gdy odeszli na tyle daleko, że Evan nie mógł ich usłyszeć. – Niczego, tylko rozmawialiśmy – odpowiedziała i zaraz sobie o czymś przypomniała: – Posłuchaj, on jest sam, tak? Alek zesztywniał i zatrzymał się, żeby na nią popatrzeć. – I co z tego? – zapytał czujnie. Karina znowu wywróciła oczami (tym razem z lekką rezerwą, w obawie, że któregoś

pięknego dnia jej gałki oczne mogą się zbuntować i po prostu wypadną z jej oczodołów) i prychnęła na jego głupie przypuszczenia, których nie zdołał jeszcze wypowiedzieć na głos, ale ona i tak je usłyszała. – Chciałabym go poznać z Martą – powiedziała szybko. – A po jaką cholerę? – odpowiedział równie szybko, marszcząc przy tym czoło i brwi, jakby kompletnie niczego nie rozumiał. – Jezu, Alek, jak to po co? Może przypadliby sobie do gustu. Jedno i drugie jest samotne, może by coś z tego wyszło. Alek prychnął głośno. – Chyba zapominasz o jednej istotnej rzeczy, kochanie – zrobił pauzę, ale chyba nie po to, żeby się wypowiedziała, tylko po to, żeby zbudować napięcie przed tym, co miał zaraz dodać – on zaraz wraca do Kanady. Po co wciągać ją w kolejne uczuciowe bagno? Ja go znam. Jest czarujący, zabawny i pełen tego całego gówna, na widok którego dziewczyny zrzucają majtki, ale uwierz mi, to nie jest materiał na „chłopaka”. – Zrobił ręką cudzysłów, chcąc podkreślić ostatni wyraz. Karina przez chwilę milczała, zastanawiając się nad jego słowami, i przyznała mu w myślach rację, ale nie omieszkała wskazać pewne luki w jego rozumowaniu. – Ty też o czymś zapominasz, Alek. Ty też jesteś pełny tego gówna, pozbawiającego kobiety bielizny, i też miałeś do czego wracać, a mimo to jesteś tu i chcesz zostać. – Ostatnie słowa powiedziała tak cicho, że ledwie sfrunęły z jej ust. Alek otworzył usta, ale nic się z nich nie wydostało. Wpatrywał się w nią, a ona zastanawiała się, czy aby znowu go nie uraziła. Jej obawy rozwiał jego delikatny uśmiech, którym za każdym razem ją rozbrajał. – Ty i ja, Karina – wziął ją za rękę – ty i ja to żadna reguła, kochanie. Wciąż trzymając ją za rękę, zaprowadził ją na sam środek głównej sali, gdzie pod sufitem z czarnego szkła objął ją mocno i przy dźwiękach wolnej piosenki, którą rozpoczynała solówka na fortepianie, zaczęli się delikatnie bujać, nie poświęcając najmniejszej uwagi temu, co się działo wokół nich. Byli tylko oni i muzyka. Alek jedną ręką gładził ją delikatnie po plecach, a drugą przytrzymywał jej dłoń. Objęła go za ramiona i poddała się tej delikatnej muzyce, sączącej się z głośników. Zamknęła oczy i wdychała jego zapach, który już na zawsze będzie jej się kojarzył z najcudowniejszymi chwilami w życiu. Aleksander zniżył głowę i prawie oparł ją na jej ramieniu, delikatnie muskając ją po nim ustami. Karina mogłaby tak spędzić wieczność, kołysząc się powoli w jego ramionach, bezpieczna i wolna. Przy nim czuła się jak ptak, którego ktoś wreszcie wypuścił z ciasnej klatki i pozwolił rozprostować skrzydła. Zdarzył się cud i owad, któremu wyrwano skrzydła, znowu wzbił się w powietrze. – Otwórz oczy – szepnął jej do ucha. – Spójrz na mnie. – Posłuchała go i podniosła głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Alek uśmiechnął się delikatnie. – Kiedy na mnie patrzysz, wiem, że żyję – dodał, poważniejąc nagle. – Tak długo, jak będziesz przy mnie, będę istniał. Jeśli odejdziesz, ja też odejdę. – Czułym gestem odgarnął jej włosy z twarzy. Karina wtuliła twarz w jego pierś, czując, że coś wymyka się z jej rąk, coś, czego nie potrafiła zidentyfikować. Strach ścisnął jej serce i nieświadomie przytrzymała poły marynarki Alka, przyciągając go mocniej do siebie. Nie chciała już nigdy się z nim rozstawać, nie chciała nigdy stracić go z oczu. – Kocham cię – powiedziała zduszonym głosem. Cały wieczór obfitował w tańce, śmiechy i szczęście, które jak konfetti przy sylwestrowej zabawie rozsypało się na wszystkich znajdujących się w jego zasięgu. Nawet kilka incydentów, w które zamieszana była Lisa oraz inna nieznana Karinie dziewczyna, nie przyćmiło ich

pierwszej uroczystości, w której uczestniczyli jako para. Pomimo tego, że prawie w ogóle się nie rozstawali, Lisie udało się przemknąć do Aleksandra, gdy Karina wyszła do łazienki. Wkręciła go nawet w taniec, co podniosło ciśnienie Kariny do parametrów grożących jakimś miniwylewem. Widząc ich tak blisko, z trudem powstrzymywała ochotę podejścia do tej ośmieszającej się dziewczyny, zaciągnięcia jej za włosy do jednej z tych romantycznych altanek i wytłumaczenia jej, jak kobieta kobiecie, że czas zakończyć te wygłupy. Kiedy na poważnie rozważała, czy aby przed ich wspólną wycieczką do altanki nie wykąpać jej wcześniej w płynącej nieopodal rzeczce, ni stąd, ni z owąd pojawił się przed nią ojciec Aleksandra i poprosił ją do tańca. Zaskoczona tym, na chwilę wyrzuciła z głowy kuszącą myśl o sponiewieraniu tej godnej pożałowania dziewczyny. Ojciec Aleksandra poruszał się jak zawodowy tancerz, w ramionach którego Karina czuła się jak delikatna i wdzięczna baletnica. Podczas tańca uprzejmie pytał o jej studia, o to, jak mieszka się w stolicy, i podzielił się z nią wspomnieniami z czasów jego studiów. Mimo jej wcześniejszych obaw, czuła się przy nim swobodnie. Swoim niskim, przyjemnym dla ucha głosem i postawą pełną spokoju i opanowania wywoływał w niej poczucie bezpieczeństwa. Może to wszystko dlatego, że byli z Alkiem tak do siebie podobni. Czuła się przy nim dobrze i wiedziała, że nie musi się niczego obawiać ani niczego udawać. Po ostatnich taktach piosenki ojciec Aleksandra odprowadził ją do jej stolika, gdzie po chwili dotarł do nich Alek. Przejął jej rękę i od razu splótł ich dłonie. – Pilnuj jej, Alek, bo ci ją ktoś ukradnie. – Mrugnął do niej. – Musiałem prawie Evanowi podstawić nogę, kiedy biegł do Kariny, żeby poprosić ją do tańca, gdy ty byłeś zajęty. – W jego głosie słychać było przyganę. – Cholerny, niestrudzony casanova – syknął Alek i przyciągnął ją do siebie. Drugi incydent miał miejsce na zewnątrz, gdy Karina po raz kolejny musiała skorzystać z toalety; nie była przecież w stanie zabierać Alka wszędzie ze sobą, nawet jeśli bardzo tego chciała. Po wyjściu z łazienki znalazła go na zewnątrz rozmawiającego z blondwłosą dziewczyną, która prawie uwiesiła się na jego ramieniu. Karina miała już serdecznie dość tych pożałowania godnych ataków na jej faceta. Nigdy z czymś takim się wcześniej nie spotkała i była szczerze zdumiona, że kobieta może tak bezceremonialnie i z taką natarczywością uczepić się mężczyzny, który ewidentnie nie przejawia nią żadnego zainteresowania. Mało tego, ten mężczyzna ma towarzystwo w postaci swojej własnej dziewczyny. Nie bawiąc się w żadne subtelności, złapała Aleksandra pod drugie ramię i powiedziała tylko: – Kochanie, musimy iść. Po czym pociągnęła go za sobą, nie poświęcając nawet jednego spojrzenia rozgadanej, anglojęzycznej flądrze, która w zaskoczeniu nie zdążyła na to wszystko w żaden sposób zareagować. Aleksander roześmiał się głośno i serdecznie, gdy Karina zdecydowała się go w końcu uwolnić z mocnego uścisku i skrzyżowała ręce na piersi w oczekiwaniu na wyjaśnienia. – Dzięki, Karuś, właśnie kombinowałem, jak się od niej uwolnić – powiedział wciąż rozbawiony. – Tak cię to bawi? – fuknęła. – Czy ja nie mogę cię zostawić nawet na sekundę, żeby załatwić potrzebę fizjologiczną, bym nie musiała cię później odklejać od jakiejś nagrzanej, marcującej kocicy? Alek, na litość boską! – zakończyła, wyrzucając do góry ręce w geście frustracji. Alek zaczął się śmiać tak głośno, że ledwie mógł stać na nogach. Kiedy wreszcie

opanował największy wybuch, przygryzł dolną wargę, odsunął z oczu grzywkę i pocałował ją. – Uwielbiam, kiedy się taka stajesz – powiedział całkiem poważnie. Karina wywróciła oczami, odsuwając na bok wszelkie obawy dotyczące stabilności gałek ocznych w oczodołach, i westchnęła głośno i ostentacyjnie. Nie potrafiła tego wytłumaczyć, ale to, że Alek był zadowolony z jej scen zazdrości, strasznie ją podnieciło. Stała tak z założonymi rękoma, przewiercając go wzrokiem, i nie wytrzymała, tylko wybuchła głośnym śmiechem, czym zwróciła na siebie uwagę dwóch mężczyzn mijających ich w dużym przedsionku, wyłożonym karmelowym marmurem. Na wspomnienie tych wszystkich dziwnych scen zazdrości, z jakimi przyszło im się zmierzyć podczas tego jednego, krótkiego wesela, nie potrafiła opanować rozbawienia. Jak para zakochanych nastolatków wyrywali sobie siebie nawzajem spod spojrzeń i uścisków innych ludzi. Zaborczość i intensywność ich uczuć nie dały się poskromić i oswoić, jak jakieś potulne domowe zwierzę. Przypominały raczej dzikiego kota albo bardziej diabła tasmańskiego, wyciągniętego wprost ze swojego naturalnego środowiska, który przy próbie ugłaskania mógłby odgryźć rękę. Tak jak nie da się skontrolować burzy ani trzęsienia ziemi, tak i nie da się ujarzmić uczuć, które rządzą nią i Aleksandrem. Po co więc próbować? Może lepiej dać się im ponieść w siną dal i czekać z ekscytacją na to, co ze sobą przyniosą. Uśmiechnęła się kolejny raz do Aleksandra, który odwzajemnił jej się tym samym i przytulił ją w jednym z nielicznych odosobnionych zakamarków holu. Minęła północ, a wraz z nią tradycja oczepin i krojenie trzypiętrowego tortu, którego dekoracja, chociaż bardzo stonowana, musiała zająć chyba kilka dni. Gładki lukier rozlewał się nieregularnymi falami na każdej z warstw, tworząc coś w rodzaju jedwabnego materiału przykrywającego zawartość ciasta. Na niewielkich fragmentach na każdej z warstw była dekoracja z żywych kwiatów, od bratków poczynając, na herbacianych różach kończąc. Był piękny i dopracowany w szczegółach jak każdy element wesela, co zapewne stanowi zasługę Anny, która była perfekcjonistką w każdym calu. Oboje z Jamesem wyglądali na szczęśliwych i spokojnych, jakby cały stres związany z weselem ulotnił się wraz z wypowiedzeniem słów przysięgi. Nie odstępowali się na krok, nie wypuszczali nawet swoich rąk, a spojrzenia, jakie sobie rzucali podczas całego przyjęcia, tylko utwierdzały w tym, że to wszystko to tylko formalność i że to, co do siebie czują, nie ma nic wspólnego z formułami, podpisanymi dokumentami, a nawet miejscem, w którym przypieczętowali swój związek. To wszystko było tylko symbolem tego, co i tak od dawna wiedzieli i czuli. Wesele pomału dobiegało końca, a goście zaczęli dyskretnie udawać się do swoich pokoi na piętrze olbrzymiego domu weselnego. Karina ziewnęła przeciągle w dłoniach, opierając głowę na ramieniu Aleksandra. – Jesteś zmęczona, kochanie – stwierdził, po czym cmoknął ją w czoło i wstał, podnosząc się razem z nią do pozycji pionowej. Podszedł do Ani i Jamesa i szepnął im coś, czego Karina nie była w stanie dosłyszeć, ale domyślała się, że chce się z nimi pożegnać i zapytać, czy nie potrzebują jego pomocy. Siostra uśmiechnęła się do niego zmęczonym uśmiechem, a Alek cmoknął ją w czoło, po czym poklepał Jamiego w ramię i objął go niespodziewanie. Aleksander odwrócił się w jej stronę i wtedy Karina zobaczyła, że zmęczenie odcisnęło się na jego twarzy i posturze. Był bardzo blady, a ciemne cienie pod oczami były tak widoczne, jakby ktoś je tam namalował. Poruszał się powoli i trochę ociężale. Karina pożegnała się z Anną i Jamesem, a potem wraz z Aleksandrem życzyli dobrej nocy jego rodzicom i dziadkom. Jego matka wyciągnęła do niej rękę, jego tata cmoknął ją

w policzek, a Aleksandra poklepał po plecach. Wyszli w ciemną i pachnącą noc. Zimny wiatr buchnął im w twarz, rozwiewając włosy i rozjaśniając trochę zasypiające powoli głowy. Aleksander objął ją ramieniem i pocałował w skroń. Byli tuż przy samochodzie, kiedy ręka Aleksandra, przewieszona przez jej ramię, w jednej chwili zrobiła się bardzo ciężka, a po chwili zsunęła się z niego, odbierając jej całe ciepło. Karina odwróciła się z uśmiechem, żeby zaproponować, aby to ona siadła za kółkiem, i zamarła. Nie wiedziała, jak długo wpatrywała się w bezwładne ciało Aleksandra, które leżało u jej stóp w nienaturalnej pozie. Nie wiedziała, bo czas się dla niej zatrzymał. Wszystko nagle zniknęło sprzed jej oczu przesłoniętych gęstą mgłą. Osunęła się na kolana i przygarnęła do siebie nieprzytomną głowę Aleksandra, i zaczęła kołysać go w swoich ramionach, jak nieukojone w płaczu dziecko. Całowała jego głowę, policzki i usta, jakby to miało przywrócić mu świadomość. – Hey, you forgot… – Usłyszała gdzieś tam daleko, nie przestając bujać się w jedną i w drugą stronę z bezwładnym ciałem Aleksandra w ramionach, które ledwo go obejmowały. – God… What happened? – Odległy głos przykucnął przy niej i próbował zabrać jej Aleksandra z ramion, ale nie pozwoliła na to. Przywarła do niego całym ciałem. Odgarnęła jego włosy z twarzy, a kciukiem wytarła stróżkę krwi, która sączyła się powoli z jego rozciętego łuku brwiowego. Wzięła jego zimną dłoń w swoją rękę i przyłożyła ją sobie do ust, żeby ją rozgrzać, bo z jakiegoś niezrozumiałego powodu wierzyła, że jej ciepło pomoże mu do niej wrócić. – Jestem tu i patrzę na ciebie. Nie odchodź – szeptała mu do ucha, ściskając kurczowo jego rękę. – Nie znikaj – poprosiła po raz kolejny, połykając łzy, które zaczęły ją dusić. Po chwili na ramionach poczuła czyjś mocny uścisk i kolejne odległe słowa, wypowiedziane łagodnym, kobiecym głosem. – Odsuń się, kochanie. Chcemy mu pomóc. Potem nie pamiętała już niczego. * Na niebie zaczynały pokazywać się zaczątki wschodu słońca, majaczące za niewielkim dwuskrzydłowym oknem, z ram którego łuszczyła się biała farba. W gałęziach olbrzymiego klonu, stojącego tuż za oknem, zaczęły kwilić budzące się do życia ptaki. Na początku wiosny, gdy rozpoczęto remont głównego skrzydła oddziału ratunkowego, drzewo przeznaczone zostało do ścięcia, ale po sprzeciwie i petycji pracowników dyrekcja szpitala zaniechała tego bezsensownego pomysłu. Rozłożyste drzewo było jedynym źródłem chłodu i osłoną przed prażącym słońcem w tym nasłonecznionym i pozbawionym klimatyzacji pomieszczeniu. Ewa przeciągnęła się na kozetce i zerknęła na zegarek. Dochodziła trzecia i za trzy godziny miał skończyć się jej dyżur. Noc przebiegła całkiem spokojnie, uczestniczyła tylko w jednym wezwaniu przed dziesiątą wieczorem, kiedy podczas jakiejś awantury domowej mężczyzna dostał w głowę tępym narzędziem i na chwilę stracił przytomność. Jakieś pół godziny temu dostali ponowne wezwanie, ale jej koleżanka, z którą pełniła dyżur, przejęła je, pozwalając jej spać. Ewa była niezwykle ciekawa, jak miewa się jej córka i czy dobrze się bawią z Aleksandrem na weselu jego siostry. Z tego, co wiedziała, wesele miało odbyć się z pompą i czekała z niecierpliwością na relację Kariny. Żegnając ich dzisiaj w drzwiach, nie mogła opanować wzruszenia. Karina wyglądała tak pięknie i była taka szczęśliwa, czego nie przyćmiła nawet ta cienka warstewka zdenerwowania,

której nie potrafiła z siebie strząsnąć. Chciała się dziś spisać dla Aleksandra, co było również wzruszające. Ewa miała podejrzenie, że dla Alka nie miało znaczenia, jak się zaprezentują i co kto sobie o nich pomyśli, oby tylko byli razem. Pomimo wcześniejszych wątpliwości i zwykłego matczynego niepokoju o nią, była bardziej niż zadowolona z tego, że w jej życiu pojawił się ten chłopak, który wyciągnął ją ze stanu permanentnego odrętwienia. Tkwiła w nim od dwóch lat, co wprawiało Ewę w straszną bezsilność. Nie umiała jej pomóc, ponieważ Karina nie była nawet świadoma tego, że tej pomocy potrzebuje. Na początku obawiała się, że Aleksander dołoży tylko Karinie rozczarowań i bólu, których jej córka zaznała zbyt wiele w czasie swojego krótkiego życia. Myliła się jednak co do intencji tego młodego mężczyzny. Totalnie zaskoczyła ją informacja o tym, że on nie zamierza opuszczać Polski, i to z powodu jej córki. Aleksander był gotów pozostawić za sobą całe swoje dotychczasowe życie, żeby zostać z Kariną. Ewa pokochała go za to i za milion innych rzeczy, dzięki którym jej córka zaczęła się uśmiechać i cieszyć życiem. Ziewnęła przeciągle, gdy nastawiła czajnik na kawę, żeby dotrwać do końca dyżuru. Gdy sięgnęła po cukier do skrzypiącej szafki nad kozetką, z głośnym hukiem otworzyły się drzwi. Drgnęła przestraszona, po czym odwróciła się, rozsypując trzymaną w ręku torebkę z cukrem. – Jezu, co tu robisz? Co się stało? – Trzema szybkimi krokami pokonała odległość pomiędzy nią i córką. Karina nie poruszyła się, kiedy Ewa objęła ją mocno. – Co się stało, Karina? – Przytrzymała jej zapłakaną twarz w dłoniach. – Odezwij się, dziecko! – Potrząsnęła za jej ramiona, czując, że sama zaczyna popadać w panikę. – Pomóż mu, mamo – powiedziała w końcu. – Pomóż mu, błagam cię. – Karina zaczęła szlochać bez kontroli. Ewa poczuła, jak Karina osuwa się na podłogę, nie mogąc złapać powietrza. Wyglądała, jakby miała się zaraz udusić. Chwyciła jej dłonie i kazała jej przyłożyć je do ust i oddychać powoli i miarowo. Karina nie miała ataku paniki od ponad roku. Odkąd nauczyła się ją kontrolować poprzez regulowanie oddechów, ataki zdarzały się coraz rzadziej, aż w końcu zniknęły całkowicie. Widok córki w takim stanie sprawił, że zimny pot oblał jej całe plecy. – Uspokój się, Karuś, i powiedz mi, co się stało? – powiedziała, wkładając w swój głos całą swoją łagodność, nie chcąc jej ponownie zdenerwować, kiedy zauważyła, że jej oddech zaczyna się uspokajać. – Alek… Alek stracił przytomność… – Wzięła głęboki wdech, który zadrżał od kolejnego szlochu. – On jest chory, mamo. – Na co jest chory? – zapytała, czując, jak jej żołądek zaczyna kurczyć się ze strachu. Pomogła Karinie wstać z kolan i posadziła ją na kozetce, po czym zaczęła delikatnie gładzić po włosach. Karina zadrżała i patrząc gdzieś przed siebie, zaczęła mówić. Mówiła o tym, jak Alek w dzieciństwie ledwo przeżył atak ostrej leukemii, a potem jej nawrót w wieku siedemnastu lat. Usłyszała, że przed przylotem do Polski w jego krwi wykryto podwyższony poziom leukocytów. Bez dodatkowych badań wykluczających lub potwierdzających nawrót choroby wyjechał do Polski i zrobił ponowne badania krwi dopiero tydzień temu, a miał je odebrać w poniedziałek. Usłyszała w końcu, że Alek zasłabł w drodze do domu i że zabrało go pogotowie i przebywa najprawdopodobniej na izbie przyjęć w tym szpitalu, jakieś dwieście metrów od tej dyżurki. Ewa jako lekarz zdawała sobie sprawę z tego, jak poważnie to brzmi i jakie konsekwencje grożą z powodu zaniedbania przez Aleksandra swojego zdrowia, ale jako matka zakochanej

w Aleksandrze córki odsunęła na bok wszelkie prognozy i postanowiła działać. – Uspokój się. Zaraz dowiemy się, co się z nim dzieje. – Objęła ją i razem wyszły z dyżurki. * Wszystko było takie piękne i idealne, dokładnie takie, jak sobie wymarzyła. Zbyt piękne i zbyt idealne. Nic takie nie jest w prawdziwym życiu, i właśnie to powinno dać jej do myślenia. Niepokój, który wkradał się co jakiś czas w jej serce, brała za naturalny stan przed ważnym wydarzeniem w życiu. Powinna była być czujna i uważna. Zawsze taka była, a teraz pozwoliła życiu toczyć się własnym torem. Jak mogłam go tak zawieść? Powinnam była to wyczuć. Podniosła oczy i wszystko wróciło. Cofnęła się w czasie. Ojciec przechadzał się od drzwi do drzwi wąskiego korytarza oddziału ratunkowego. Matka usiadła na plastikowym, twardym krześle i wpatrywała się w wypastowaną podłogę. Nie wykonywała żadnych gwałtownych ruchów. Właściwie nie wykonała żadnego ruchu od dwudziestu minut. Evan, oparty o ścianę, wsunął ręce w kieszenie spodni i w milczeniu rozglądał się wokół siebie. Jamie jak zwykle był tuż obok niej, gładził ja po plecach otwartą dłonią i całował w skroń z częstotliwością jednego cmoknięcia na każde dwie minuty. Był jej jedynym łącznikiem z rzeczywistością i tylko dzięki niemu nie popadła w rozpacz. W zamian owinęła się szczelnie kopułą odrętwienia, z której obiektywnie spoglądała na wszystko, co się wokół niej działo, ale nie pozwalała sobie na to, żeby uczucia przejęły nad nią kontrolę. Pozwalało to na odsunięcie od siebie obezwładniającego ją strachu. Cisza panująca wśród obecnych zasysała każdą myśl z jej głowy, z czego była bardziej niż zadowolona. Tak było bezpieczniej. Ich odrętwienie przerwały głośne kroki, bez wątpienia obute w ciężkie, męskie buty. Anna podniosła się z krzesła, a za nią Jamie i jej matka. Otoczyli mężczyznę w białym kitlu jak zwierzę złapane w potrzask. – Państwo są rodzicami? – zapytał, zwracając się do ojca, który nieprzytomnie przytaknął skinieniem głowy. – Zapraszam do mnie. – Tym razem obrócił się w stronę mamy i zrobił ręką gest zachęcający ich do tego, żeby udali się za nim. Zanim odszedł, odwrócił się do niej, Jamesa i Evana: – Aleksander obudził się i mogą państwo do niego wejść, ale nie na długo, bo nie są to godziny odwiedzin. – Po tym odwrócił się i zniknął za rogiem, prowadząc za sobą jej rodziców. Anna wzięła głęboki wdech, zanim weszła do środka. Nie musiała udawać się za lekarzem i jego poważną miną, żeby wiedzieć, co za chwilę usłyszą jej rodzice. Wiedziała, co się wydarzy dalej. Gdzie jesteś? – pomyślała w rozpaczy. Nie chciała tam wchodzić bez niej, mimo to otworzyła nieśmiało drzwi i zajrzała do środka. Jakie to zabawne, że świat nie ma nic ciekawszego do zaoferowania, tylko powiela stare scenariusze. Przecież to już było, chciała krzyknąć. Jej brat leżał przykryty cienką kołdrą obleczoną w spraną poszewkę i wpatrywał się przed siebie w zupełnej ciszy. W jego ręku tkwił wenflon, od którego odchodziła kroplówka. Był blady i mokry od potu, ale zupełnie spokojny i opanowany. Kiedy ją zobaczył, uśmiechnął się tym swoim nowym uśmiechem. – Jak się czujesz, Alek? – zapytała, uśmiechając się do niego niepewnie. – Lepiej. – Znowu ten uśmiech, którym haratał jej serce. – Hey, Jamie. – Kiwnął głową ponad jej ramieniem. – Przepraszam was za to. – Zaczesał ręką mokre od potu włosy. – Przestań – przerwała mu. – I tak zaczynało się robić drętwo. – Zaśmiała się nerwowo.

Alek nie patrzył na nią, tylko wpatrywał się z nadzieją w oczach w drzwi za nimi. Kiedy nikt się nie odezwał ani nie poruszył, nadzieja i spokój w jego oczach zaczynały pomału gasnąć, jak nocne niebo zaciągnięte burzowymi chmurami. – Gdzie jest Karina? – zapytał, wciąż obserwując te cholerne puste drzwi. – Przestraszyła się tego wszystkiego? – Anna nie odzywała się, ponieważ nie miała pojęcia, gdzie podziewa się Karina. – Gdzie ona jest? – Głos Aleksandra zaczął nasiąkać paniką. Anna przełknęła głośno ślinę. – Nie wiem, Alek. Była z nami, ale jak dotarliśmy za karetką do szpitala, gdzieś zniknęła. – Gdzie jest mój telefon? – powiedział i zaczął się nerwowo rozglądać dookoła. – Gdzie jest ten pierdolony telefon? Gdzie są moje rzeczy? – krzyknął, odrzucając na bok kołdrę, a to gwałtowne zachowanie wyżęło go ze wszystkich sił i opadł ciężko na poduszkę. – Here, take mine, Alek. – Jamie podszedł do niego, wręczając mu swojego smartforna. – Do you remember her number? – Nie miał wątpliwości, do kogo Alek zamierza dzwonić. Nikt nie miał wątpliwości. Aleksander przytaknął skinieniem głowy i bezzwłocznie wybrał jej numer, który najwyraźniej znał na pamięć. Zamarł w bezruchu, oczekując na odzew po drugiej stronie. W pomieszczeniu zapadła taka cisza, że dało się słyszeć upadające krople w zawieszonej na stojaku kroplówce. Alek rozłączył się, po czym ponownie wybrał jej numer. Jego oczy były w tej chwili rozbiegane i niespokojne. Cienie pod nimi, będące stałym elementem jego urody, stały się tak głębokie, że szare tęczówki wyglądały nienaturalnie jasno. Aleksander, nie doczekawszy się odzewu po drugiej stronie słuchawki, oddał telefon Jamiemu i ponownie opadł ciężko na poduszkę, zamykając oczy. Nie odzywał się przez długą chwilę i Anna myślała, że usnął, ale po chwili otworzył szeroko oczy. – Alek, nie martw się, Karina na pewno jest gdzieś w pobliżu, tylko nie może nas znaleźć – powiedziała łagodnie, przysiadając przy jego łóżku na metalowym stołku. – Powiedz, czy czegoś potrzebujesz? Co powiedział lekarz? – zapytała, chociaż wcale nie chciała tego wiedzieć. Aleksander wziął głęboki wdech i popatrzył w jej oczy. Wyczytała z nich to, o czym już wiedziała, a czego nie potrafiła do siebie przyjąć. Po chwili Alek jakby oprzytomniał i przybrał niedbały, a nawet trochę wesoły ton: – Nic jeszcze nie wiadomo, Ania. Nie martw się na zapas. – Uścisnął jej dłoń, a druga jego ręka powędrowała do łuku brwiowego, na którym miał przyklejony plaster. – Musiała się przestraszyć – powiedział nagle, na pozór bez związku. – Trzymała cię mocno, nie pozwalając nikomu zabrać cię od niej – powiedziała Anna, która zobaczywszy tragiczną scenę na parkingu, omal sama nie straciła przytomności. Karina kołysała w ramionach Alka, szepcząc mu coś do ucha; zalana łzami i całkowicie oderwana od rzeczywistości. Całowała go po twarzy i rękach. Ten obraz wrył się pod jej powieki tak mocno, że nie zapomni go do końca swoich dni. Rozdarł jej serce i miała pewność, że nie tylko jej serce ucierpiało na ten widok. Jamie przybiegł jako drugi, gdy Evan zawiadomił go o tym, co zastał na parkingu. Podczas gdy rodzice, ona i Evan próbowali zaopiekować się Alkiem do przyjazdu karetki, Jamie przytulił Karinę mocno do siebie i szeptał jej jakieś słowa otuchy. Jamie zapałał do niej sympatią od pierwszego wejrzenia. Wyznał jej, że przypomina mu jego siostrę, która zginęła w wypadku, gdy mieli z Evanem po pięć lat. Nie potrafił sprecyzować, skąd takie wrażenie, ale tak właśnie czuł i potwierdził to tym, jak się nią wtedy zaopiekował, za co była mu strasznie wdzięczna, ponieważ wówczas nikt inny nie był w stanie tego dla niej zrobić. – Naprawdę? – zapytał Alek. – Musi być przerażona – powtórzył po raz kolejny to samo

przypuszczenie. – Na pewno nie. Po prostu nie wie, gdzie jesteśmy – powiedziała, żeby w jakiś sposób go uspokoić. Widziała już, co się z nim działo, kiedy myślał, że Karina go zostawiła, i na to wspomnienie zrobiło jej się niedobrze. Bała się, że Alek może zrobić coś głupiego, chociaż nigdy, nawet przez chwilę nie posądzała swojego brata o tchórzostwo i słaby charakter, ale odkąd w jego życiu pojawiła się Karina, żył już tylko dla niej. To było mocne stwierdzenie, ale taka była prawda, ekstremalna i nieodwołalna. – Potrzebuję jej – powiedział w końcu, jakby na przekór sobie i wbrew wszystkiemu innemu. – Tak strasznie, że ledwo mogę oddychać. – I na potwierdzenie tych słów, jego oddech stał się krótki i bardzo ciężki. Anna, przerażona, złapała go za rękę i powiedziała: – Spokojnie, Alek. Wszystko będzie dobrze. Oddychaj powoli. – Spojrzała mu w oczy, pełne rozpaczy i tęsknoty. – Jeśli odeszła… ja… – głos mu się załamał, podbródek zadrżał, a z oczu poleciały łzy – …nie dam rady. Nagle przy drzwiach zrobił się jakiś ruch i oboje odwrócili głowę w tę stronę. W drzwiach stanęła Karina, niepewna, nieśmiała i czujna, ale na widok Aleksandra jej twarz zmieniła się nie do poznania. Zmiękła i nabrzmiała czułością i ciepłem. Anna wstała ze stołka i przepuściła ją do Alka, obdarzając ją wcześniej uśmiechem pełnym wdzięczności i ulgi. Wiedziała, że Karina go nie zostawi, że go nie opuści i nie odejdzie od niego, ponieważ ona potrzebowała go równie mocno. Kiedy Aleksander ją zobaczył, otarł szybko oczy, ukrywając dowód na jego brak wiary w nią, i uśmiechnął się smutno i radośnie jednocześnie. – Jestem, kochanie. – Przysiadła przy łóżku, pocałowała w usta i przytuliła twarz do jego szyi. – Jestem, Alek. Jak się czujesz? Dlaczego płaczesz? – zapytała, podnosząc na niego zatroskane oczy. – Już nieważne, kochanie. – Alek przytulił ją mocno, wtulając twarz w jej włosy. – Już wszystko będzie dobrze – powiedział i te słowa przyniosły ulgę także Annie. Boże, jakie to przerażające i piękne zarazem, pomyślała nagle. Takie przywiązanie do drugiego człowieka i uzależnienie od drugiej osoby. Czy ją i Jamesa łączy coś równie przerażającego i kompletnego? Anna popatrzyła na Aleksandra obejmującego ciasno w pasie Karinę, na jego rękę z wbitym wenflonem, którą gładził jej rozpuszczone włosy, i na ten widok coś w niej pękło, rozpadając się na wiele części. Jej instynkt samozachowawczy w postaci przytulnego odrętwienia zaczynał opadać, jak kurtyna mgły. Poczuła gulę w przełyku i nie potrafiła jej przełknąć. Dzieliły ją milisekundy od rozdzierającego ją od wewnątrz szlochu i żeby nie zakłócać ich odzyskanego na chwilę spokoju, wyszła pospiesznie z sali, zamykając za sobą drzwi. Jamie, na widok jej twarzy, wziął ją w ramiona, w których schowała się niemal w całości. – It’s okey, baby. It’s okey – szeptał do ucha, gładząc ją po głowie. – I’m here. Everything is gonna be okey. * Aleksander wpatrywał się w śnieżnobiały sufit nad swoją głową, poddając się hipnotyzującemu urokowi migającej świetlówki w lampie przemysłowej. Zamyślił się tak głęboko, że nie zauważył, że ktoś przystanął przy jego łóżku. Podniósł oczy i z zaskoczeniem stwierdził, że ten ktoś to mama Kariny. Kobieta była bardzo ładna, ale kompletnie różna od

swojej córki, którą Aleksander uważał za najpiękniejsze stworzenie na świecie. Jedyne, co je łączyło, to drobna sylwetka i idealny wręcz kształt ust. Mama Kariny uśmiechnęła się do niego ciepło, po czym jej wzrok powędrował w stronę skulonej i przytulonej do niego Kariny, która z głową opartą na jego ramieniu twardo spała, głośno przy tym oddychając. Aleksander cmoknął Karinę delikatnie w czoło, w ogóle nie czując skrępowania tym czułym gestem, który wykonał tuż na oczach jej matki. To był naturalny odruch, a nie pokaz czy przedstawienie. – Obudź się, śpiochu. – Odgarnął włosy z jej czoła i policzka. – Karuś, czas wstawać – powtórzył delikatnie. Karina poruszyła się powoli, jakby w zwolnionym tempie, i podniosła rozczochraną głowę. Gdy napotkała jego oczy, uśmiechnęła się i pocałowała go. Podniosła się na łokciu i dopiero wtedy spostrzegła swoją mamę, na co rozciągnęła usta w półuśmiechu. – Cześć – powiedziała zachrypniętym głosem, kierując to jednocześnie do niego i do swojej matki. – Cześć. – Jej mama przysiadła na metalowym, białym stołku i chwyciła ją za rękę. – Karina, powinnaś pojechać do domu. Musisz się przebrać, umyć i przespać chwilę. – Przecież spałam – powiedziała, rozmasowując szyję i kark. – Twoja mama ma rację. Musisz pojechać do domu, chociażby po to, żeby się umyć. Zaczynasz dziwnie pachnieć – Aleksander zmarszczył nos, uśmiechając się przy tym szeroko. Karina zwęziła oczy i szturchnęła go w ramię. – A nie chciałbyś przypadkiem kopa w zad? – zapytała retorycznie. Aleksander parsknął śmiechem i wtulił twarz w jej włosy. Nie chciał, żeby go zostawiała nawet na sekundę, ale nie mógł być takim egoistą. Nie w stosunku do niej. Zresztą nie chciał, żeby była świadkiem jego rozmowy z lekarzem. Dobrze wiedział, co od niego usłyszy. Białaczka wróciła i nie było już odroczenia, nawet na kilka dni. Czuł strach tylko przez chwilę, kiedy myślał, że Karina ponownie się wystraszyła i odeszła. Wstydził się tego, że w nią zwątpił i wstydził się, że ktoś był tego świadkiem. Kochał ją najbardziej na świecie i czuł, że bez niej nie poradziłby sobie, chociaż może gdyby go zostawiła, zaoszczędziłoby jej to wiele bólu. Może był jednak tym egoistą. Wiedział, co się teraz stanie, gdy wszystko zostanie już powiedziane i wyrok, który na niego zapadł, będzie nieodwołalnie ostateczny. Nie był jeszcze na to gotów, bo kto by był, ale nie czuł już paraliżującego strachu. Sam był tym zdumiony, ponieważ kiedy ponad miesiąc temu przyjechał do tego małego miasteczka na skraju Polski, jego serce kurczyło się z przerażenia na samą myśl o powtórce tego, z czym musiał się zmierzyć w dzieciństwie. Teraz w jego sercu nie było miejsca na strach, ból i żal. Czuł jedynie troskę o Karinę i o to, jak sobie poradzi po jego odejściu. Chciał się nią opiekować do końca swoich dni, ale Bóg, los czy inna siła wyższa zaplanowała już jego życie i nic nie mógł na to poradzić. Nie chciał też konfrontować się z rodzicami, ale to również było nieuniknione. Na pewno będą chcieli go przekonywać do powrotu do Kanady, żeby ponownie poddał się leczeniu. Aleksander nawet nie rozważał takiej możliwości. Jeśli istniał cień szansy na ratunek, zrobi to. Nie dla siebie, tylko dla Kariny i dla Ani, chociaż będzie go to dużo kosztowało. Jednak zrobi to tu, w Polsce. Może to było nie fair wobec całej reszty, ale nie był w stanie zadowolić wszystkich. – Nigdzie się stąd nie ruszę, Karina. – Uśmiechnął się do niej. – Ty tymczasem weź prysznic, zjedz coś i odpocznij, a potem przyjdź do mnie. Wziął jej twarz w obie dłonie i gładził kciukami jej policzki. Jak można być tak pięknym? – pomyślał, wpatrując się w nią jak w rozgwieżdżone niebo. Jej zaczerwieniona w tej chwili twarz i odcinające się na niej piegi, które upodobały sobie w szczególności jej mały zadarty

nosek, były dziełem sztuki. Żadne zdjęcie i żaden opis nie mogłyby oddać tego, jaka była piękna. Nie chodziło tylko o to, jak wyglądała na zewnątrz, ale przede wszystkim o to, jakim człowiekiem była w środku. Jej dobro, czułość, troska i miłość, jaką potrafiła obdarzyć drugiego człowieka, były nieskończenie piękne, i jeśli ktoś dostąpił tego dobrodziejstwa, nigdy nie zechce się z tym rozstać. Karina zastanawiała się przez chwilę, po czym dała za wygraną i westchnęła głośno. – Dobrze. Pojadę się przebrać i coś zjeść, ale niedługo wracam. – Zwróciła się do niego: – Proszę cię, zadzwoń do mnie, jeśli będziesz już po obchodzie – przytuliła go mocno. W tym samym czasie jej mama wyszła na korytarz, żegnając się z nim takim samym uśmiechem, jakim go przywitała. – Zadzwonię, Karina – skłamał. – Kocham cię – powiedziała przy jego uchu. – Jestem przy tobie i patrzę na ciebie – dodała, pamiętając, ile to dla niego znaczy. – Ja też cię kocham i cokolwiek się wydarzy i cokolwiek dziś usłyszę, to nie ma znaczenia. Niczego się nie boję i niczego nie żałuję. – Uśmiechnął się i odwzajemnił pocałunek. Karina popatrzyła na niego smutno, ale nie skomentowała tego. Uścisnęła jego rękę ostatni raz i wyszła z sali, która zrobiła się pusta, zimna i samotna. Aleksander zadrżał i okrył się szczelnie kołdrą. Pomimo chłodu, na jego czole wystąpił pot, a jego całe ciało zrobiło się ciężkie i słabe. Oddychał z trudem. Bezwiednie zacisnął ręce na kołdrze i zamknął oczy. Nie może w tej chwili się poddać, jeszcze nie teraz. Jeszcze trochę. Potrzebuje jeszcze trochę czasu. Tylko kilka chwil, powtarzał w myślach. W tym samym momencie drzwi do jego sali otworzyły się z głośnym skrzypnięciem i stanął w nich mężczyzna w białym, lekarskim fartuchu. Był wysoki i dobrze zbudowany. Miał na oko czterdzieści kilka lat. W jego ciemnobrązowych oczach panował spokój i opanowanie. – Dzień dobry – powiedział niskim, lekko zachrypniętym głosem, po czym przedstawił się. Po kilkunastu sekundach do pokoju weszli jego rodzice, wciąż ubrani w stroje, które nosili na weselu. Matka przytrzymywała się ramienia ojca, ale po chwili usiadła na metalowym stołku przy jego łóżku, który kojarzył się Aleksandrowi z jakąś trudną do zdefiniowania ostatecznością. Każdy, kto na nim usiadł, tracił nadzieję. – Dzień dobry – odpowiedział mu i spojrzał w oczy swojej matki, które, czerwone i przekrwione, były dla niego jak cios w serce. Nieważne, jak bardzo mu w życiu dopiekła i jak trudne relacje ich łączyły, zawsze będzie jego matką i nigdy w życiu nie chciał widzieć jej w takim stanie. Wolał już, jak się na niego wściekała i doprowadzała go do szału. Z tym przynajmniej umiał sobie radzić, z jej bezgranicznym smutkiem nie potrafił walczyć. Lekarz zapytał, czy nie ma nic przeciwko obecności rodziców, na co Aleksander pokręcił przecząco głową. Mężczyzna przytaknął jakby sam do siebie i zerknął w jego kartę. – Panie Aleksandrze, nie będę owijał w bawełnę, bo nie mamy na to czasu. – Aleksander, pomimo dość dramatycznych okoliczności, natychmiast poczuł do niego sympatię. – Nastąpiło wznowienie choroby, co jest bardzo rzadkim przypadkiem po pięcioletnim czasie remisji. Niestety zdarzają się i takie sytuacje. – Wziął głęboki wdech i bardzo rzeczowym i zdecydowanym tonem kontynuował: – Z tego, co zdołałem się dowiedzieć w tak krótkim czasie od pana rodziców i lekarza, który prowadził pana od dzieciństwa, dobrze reagował pan na chemioterapię, to świetnie, ale w tym momencie musimy z tym zaczekać do momentu zakończenia wszystkich badań. – Niech mi pan po prostu powie, ile mam czasu. To nie jest mój pierwszy raz. –

Aleksander uśmiechnął się krzywo, chociaż nawet ten niewielki wysiłek sprawił mu kłopot. – Ale po co ten dramatyczny ton? – kontynuował lekarz, a Alek zaśmiał się pod nosem, słysząc kpinę w jego głosie. – Zaczęliśmy od złych wiadomości, ale mamy też i dobre. – Zerknął w stronę rodziców, którzy i ku zdumieniu Aleksandra oboje też się uśmiechnęli. – Tak? – zapytał. – A to ciekawe. – Nie mógł odmówić sobie nuty zniecierpliwienia w głosie, ponieważ nie wierzył, że w tych okolicznościach jakiekolwiek wieści można zakwalifikować do dobrych. Lekarz uśmiechnął się na jego krótkie, ale pełne wątpliwości stwierdzenie i pokręcił głową. – No, nawet bardzo ciekawe, panie Aleksandrze. Z powodu bardzo trudnych do znalezienia bliźniaczych cech tkankowych był pan tak naprawdę wykluczony z jedynego możliwego i trwałego sposobu leczenia, jakim jest przeszczep, ponieważ znalezienie dla pana dawcy było jak trafienie głównej nagrody w totka. Aleksander przełknął głośno ślinę, a jego serce zaczęło wywracać się w piersi. Szybko powstrzymał rodzącą się w nim nadzieję, ponieważ wiedział, że jest tak zdradliwa, jak ruchome piaski. Jeden krok w przód, kilka nieskoordynowanych ruchów i już po tobie. – Panie Aleksandrze, właśnie trafił pan szóstkę w totka. – Lekarz zrobił pauzę, czekając na jego reakcję. Aleksander zmarszczył czoło i brwi. Nie bardzo wiedział, co powiedzieć, dlatego otworzył tylko usta w niemym zapytaniu. – Jest dawca, Alek – odezwał się w końcu jego ojciec. – Tu, w tym mieście mieszka osoba, która jest dla ciebie zgodnym dawcą. – Uśmiechał się szeroko, dając upust ekscytacji, którą tłumił przez cały wywód lekarza. – To niemożliwe – odpowiedział, tak cicho, że ledwie sam siebie usłyszał. – Tak, to prawie niemożliwe, a jednak – odpowiedział lekarz. – Ma pan dużo szczęścia. Oczywiście będziemy musieli przeprowadzić szereg badań, ale jeszcze dziś skontaktujemy się z osobą, która zarejestrowała się w bazie jakieś dwa lata temu. Miejmy tylko nadzieję, że wciąż przebywa w kraju i jest cała i zdrowa. W tym czasie, musimy pana przygotować do ewentualnego zabiegu. I z tą informacją odwrócił się i wyszedł, trzęsąc posadami jego całego świata. Jestem przy tobie i patrzę na ciebie. * Gorąca woda parzyła skórę, odkażając każdy fragment jej ciała. Stała pod natryskiem tak długo, aż jej skóra zrobiła się zaczerwieniona i tkliwa. Tylko czy woda, nawet tak gorąca, jest w stanie zmyć z niej przerażenie i ból? Karina szczerze w to wątpiła, ale nie znała innego sposobu na pozbycie się ciężaru z serca. Albo to, albo ucieczka. Tak bardzo chciała w tej chwili pobiec przed siebie i zapomnieć, kim jest, gdzie jest i co się dzieje wokół niej. Ten fragment życia miała już jednak za sobą i nie zamierzała dłużej uciekać. Okręciła się dużym kąpielowym ręcznikiem i wytarła ręką zaparowaną taflę lustra. Zamrugała kilkakrotnie, usuwając z oczu skroploną parę na rzęsach. Jeden miesiąc, który zmienił całe jej życie. Jeden człowiek, który był w stanie odwrócić to złe zaklęcie, jakie wisiało nad nią tak długo. Kolejna chwila, która wywróciła jej cały świat do góry nogami, w taki sposób, że nie chciała, żeby kiedykolwiek wrócił na swoje miejsce. Karina zamknęła oczy i zaczęła się modlić. Boże, nie pozwól, żeby ta chwila przestała trwać. Nie pozwól mu odejść. Nie zabieraj go ze sobą. Nie zasłużył na to. Potrzebuję go. Nie dam rady przez to przejść. Otworzyła oczy, robiąc wolną drogę dla płynących strugami łez.

Opanowała się szybko, żeby nie dawać mamie powodu do jeszcze większych zgryzot, których dostarczała jej regularnie od dwóch lat. Ubrała się w pośpiechu i przemyła twarz zimną wodą w nadziei, że usunie ślady łez. Zrobiła oszczędny makijaż, który miał za zadanie ukryć bladość jej twarzy i nadać jej jakichś kolorów. Była bardzo zmęczona i osłabiona stresem, jakiego doświadczyła, kiedy Aleksander po prostu osunął się tuż pod jej nogami. Tak bardzo się przestraszyła, że nie mogła ruszyć się z miejsca, tak jakby ktoś przykleił ją do podłoża. Zanim pojęła, co się wydarzyło, minęły sekundy, godziny, a może dni. Nie potrafiła tego sprecyzować. Wiedziała tylko, że nie może go zostawić, nie może przestać na niego patrzeć. Kochała go tak mocno, że czuła to w każdym nerwie swojego ciała. Była nim wypełniona po same brzegi i gdyby go zabrakło, nie miałaby po co żyć. Trzymała go w ramionach tak długo, aż siłą ją od niego oderwano. Jedyne, co pamięta z tamtej chwili, to to, jak ktoś mocno ją do siebie przytulił i wypuścił z ramion dopiero, gdy wsiadła do samochodu, który okazał się być samochodem dziadków Alka i Anny. Była przerażona, gdy straciła Aleksandra z oczu, ale trzymała się w całości do czasu, aż znalazła się na terenie szpitala, który znała równie dobrze jak swój rodzinny dom. Kiedy odnalazła mamę, nie mogła już dłużej powstrzymywać nagromadzonych w niej emocji. Czuła, jak tykająca w niej głośno bomba za chwilę wybuchnie i właśnie wtedy dopadł ją stary, dobry atak paniki, którego smak już zaczynał blaknąć w jej pamięci. Ale to wszystko nie miało już żadnego znaczenia. Liczyło się tylko to, żeby jak najszybciej zobaczyć Alka i upewnić się, że wszystko będzie z nim dobrze. Gdy go zobaczyła, jej serce od razu się uspokoiło. Karina zjadła obiad naszykowany przez mamę i stojąc przed drzwiami wyjściowymi, usłyszała swoje imię. – Tak, mamo? – odpowiedziała, odwracając się powoli. – Kiedy wracasz? – zapytała mama. – Wróć, proszę, na kolację, wiesz przecież, że nie możesz spędzać nocy w szpitalu. I tak mu tym nie pomożesz, a on musi odpoczywać. – Wiem. W tej chwili muszę odebrać samochód, który został przed domem weselnym – odpowiedziała, nie patrząc jej w oczy. Jeśli będzie z tym problem, to poczeka na korytarzu, aż Alek się wyśpi, a potem znowu przysiądzie na jego łóżku. Zostanie z nim tak długo, aż coś się wydarzy. Mama nie rozumiała, co oznacza dla Aleksandra jej obecność i ile znaczy dla niej to, że będzie mogła przy nim być. Pożegnawszy się z nią, wybiegła przed blok, gdzie czekała już na nią Marta w samochodzie. Gdy skontaktowała się z nią kilka godzin wcześniej, żeby poprosić ją o przysługę, nie miała wyjścia, tylko opowiedziała jej wszystko, co się wydarzyło. Nie było sensu niczego ukrywać, skoro prędzej czy później i tak się dowie. Pokonały całą drogę niemal w milczeniu. Marta wyczuła jej nastrój i nie wciągała ją w żadną rozmowę, chociaż Karina widziała, jak bardzo była zmartwiona. – Wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć – powiedziała, gdy zajechały na parking domu weselnego. – Jeśli będziesz mnie potrzebowała, wystarczy, że zadzwonisz. – Wyciągnęła do niej rękę i objęła ją. – Wiem, Marta. Dzięki – Karina odwzajemniła jej uścisk. – Odezwę się do ciebie, gdy będę już coś wiedziała. Otworzyła drzwi auta i poczuła wibrowanie w kieszeni, a potem usłyszała cichy dźwięk swojego telefonu. Zanim po niego sięgnęła, wzięła głęboki wdech. Zerknęła na wyświetlacz, na którym wyświetlał się nieznany jej numer telefonu stacjonarnego. Już miała go odrzucić, kiedy zdała sobie sprawę, że to numer kierunkowy tego województwa. Odebrała drżącymi palcami,

a to, co usłyszała w słuchawce, odebrało jej mowę i po raz kolejny wywróciło jej świat do góry nogami. Usiadła na miejscu pasażera tyłem do kierownicy i próbowała poskładać skołatane myśli. Wszystkie kawałki zaczęły wskakiwać na swoje miejsce, jeden po drugim, jak porozrzucane po podłodze puzzle. Nie patrzyła już na pojedyncze elementy, tylko na złożony w całość olbrzymi obraz, na którym każdy fragment był tak wyraźny, że nie można go było pomylić z żadnym innym. Napad, decyzje, jakie po tym podjęła, wakacje w domu zamiast wyjazdu do Szkocji, niekończący się deszcz, potrącony kundel, wesele. Wszystkie te wydarzenie porozrzucane w czasie i przestrzeni były olbrzymim planem, który obejmował także ją. Wszystkie drobne ścieżki połączyły się w jedną drogę, która prowadziła do jedynego możliwego celu. Otulił ją wszechogarniający spokój, którego nie czuła od tak dawna. Od tego momentu wiedziała, że wszystko będzie już dobrze. Nie mogło być inaczej, skoro wszystko, co się do tej pory wydarzyło, musiało się wydarzyć, żeby nadać znaczenie każdej przeżytej chwili i temu, co ma się dopiero stać. Wsiadła do samochodu i udała się w drogę, aby do końca wypełnić przeznaczenie. * Wyjątkowo deszczowe lato ustępowało szybko zbliżającej się jesieni. Zimny, smagający wiatr oraz siąpiący deszcz utrudniały przyswojenie sobie tego, że to dopiero koniec września, a nie początek grudnia. Na podstawie tak chłodnego lata i równie brzydkiej jesieni prorokowano wyjątkowo mroźną zimę, która, według panującego ogólnego pesymizmu, miała zaatakować w pierwszych dniach listopada. Karina zadrżała z zimna, zamykając za sobą drzwi od klatki schodowej. Wciąż utykając na jedną nogę, wspinała się po schodach, przystając co chwilę na każdym z trzech pięter. Dotarłszy do mieszkania, mieszczącego się na warszawskiej Woli, niezwłocznie przystąpiła do pakowania kartonów, które piętrzyły się w trzech rzędach pod ścianą. Zostało już niewiele rzeczy do spakowania, jeszcze tylko książki i kilka sztuk ubrań. Pakowanie to jednak nic w porównaniu z tym, co czekało ją po wprowadzeniu się do nowego miejsca. Mieszkanie było oszczędnie umeblowane, co Karinie akurat bardzo opowiadało, ponieważ postanowiła w miarę możliwości urządzić je własnymi siłami. Na szczęście i w tym Marta zaoferowała jej swoją pomoc. Zwołała także kilku kolegów ze studiów, którzy ochoczo zgłosili się do pomocy w jej przeprowadzce. Karina nie miała pojęcia, co by bez niej zrobiła. Marta była przy niej w najgorszych chwilach jej życia i Karina nie wiedziała, czy kiedykolwiek zdoła jej się za to odpłacić, chociażby w najmniejszym stopniu. Jakby przywołana myślami, Marta otworzyła z impetem drzwi i wpadła do ich jeszcze wspólnego pokoju. – Nawet nie słyszałam, kiedy wróciłaś – powiedziała zdumiona Karina, która tak zapomniała się w myślach, że na chwile przytępiły jej się wszystkie zmysły. Podnosząc się z kolan znad jednego z pudeł, zachwiała się, czując rwący ból w biodrze, i musiała przytrzymać się oparcia krzesła. – Wciąż cię boli? – zapytała z troską Marta. – Może powinnaś to skonsultować z lekarzem? – To normalne. Ostrzegano mnie, że trochę może boleć i różnie się goi, ale każdego dnia jest coraz lepiej. – Uśmiechnęła się do niej, kiedy ta nie chciała dać temu wiary. – Mówię prawdę. Nie patrz tak na mnie – zaśmiała się. – Skoro tak mówisz. – Dała za wygraną i usiadła na łóżku. – Wiesz, trochę szkoda, że się

wyprowadzasz. Myślałam, że zestarzejemy się razem i zamieszkamy w starej chacie za miastem, jak dwie dziwaczki, otoczone setką kotów. Dzieci straszyłyby się nawzajem, pokazując palcami drzwi do naszego domu. – Uśmiechnęła się smutno. – Wiem, aczkolwiek taki scenariusz wciąż nie jest wykluczony – Karina odpowiedziała jej uśmiechem. – To dla mnie coś nowego i nie wiem, jak wszystko się ułoży – dodała smutno. – Boisz się? – zapytała Marta. – Jestem przerażona, ale też i podekscytowana jak cholera – odparła Karina, czując, jak jej serce przyspiesza na myśl o nowym życiu, które rozpoczyna wraz z nadchodzącym rokiem akademickim. Marta uśmiechnęła się, patrząc przed siebie, i rzuciła się na łóżko, głośno przy tym wzdychając. Podłożyła ręce pod głowę i wpatrywała się w zamyśleniu w biały sufit. – Jakie to wszystko dziwne – powiedziała po chwili. – Czy takie rzeczy w ogóle zdarzają się w normalnym życiu? Karina zadawała sobie to samo pytanie pewnie z milion razy, ale nie znalazłszy żadnej sensownej odpowiedzi, postanowiła to po prostu zaakceptować, bo po prawdzie, nic więcej nie mogła z tym począć. Była wdzięczna losowi za to, co otrzymała i czego doświadczyła, chociaż był to nietypowy patchwork złożony z chwil i cudownych, i bolesnych zarazem. Nie żałowała jednak niczego i gdyby miała raz jeszcze przez to przejść, bez wahania zrobiłaby to. – Najwidoczniej. – Mrugnęła do niej, próbując rozluźnić trochę atmosferę, którą zdominował smutek związany z końcem pewnego etapu w życiu. – Chodź, napijmy się jeszcze gorącej herbaty przed wyjściem. – Pociągnęła Martę za rękę i podniosła ją z łóżka, prowadząc ją za sobą do ich niewielkiej kuchni. Późnym popołudniem, gdy miasto zaczynało tonąć już w żółtym świetle latarni, Karina wysiadła ostrożnie z autobusu miejskiego i wolnym krokiem, lekko utykając, ruszyła przed siebie trasą, którą od dwóch tygodni przemierzała codziennie, a czasami nawet dwa razy dziennie, co, zważywszy na odległość, było nie lada wyczynem. Otuliła się szczelnie olbrzymim wełnianym szalem, który był niezastąpiony w takie dni jak dziś, gdy przychodziło jej sterczeć na przetykanych wiatrem przystankach autobusowych. Zazwyczaj takie sytuacje miały miejsce w okolicach późnego listopada, a nie września, ale w żaden sposób nie umniejszało to przydatności jej ukochanego szala. Karina przeszła przez wielki dziedziniec, rozgarniając butami sterty szeleszczących pod stopami liści, czując się przez chwilę jak beztroska mała dziewczynka. Uśmiechnęła się na to wrażenie, które coraz częściej towarzyszyło jej w ciągu każdego dnia. Słodkie oczekiwanie na niewiadomą wprawiało ją w dziwną lekkość. Zawsze wolała ten moment „na chwilę przed”, kiedy jeszcze wszystko mogło się wydarzyć. Pchnęła ciężkie, przeszklone drzwi i pewnym krokiem skierowała się na strome schody, wyłożone brzydkimi płytkami w kolorze brudnej zieleni. Kiedy dotarła na drugie piętro, otworzyła kolejne drzwi prowadzące do wschodniego skrzydła. Przy dyżurce powitała ją skinieniem głowy młoda pielęgniarka, którą Karina pamiętała z poprzednich wizyt. Karina odpowiedziała jej uśmiechem i skierowała się do sali z numerem dwadzieścia dziewięć. Przed wejściem ubrała zakupione dzień wcześniej w automacie przy głównym wejściu buty i fartuch ochronny. Otworzyła drzwi i przystanęła w wejściu, uśmiechając się szeroko na widok śpiącego Aleksandra. Uwielbiała na niego patrzeć, kiedy spał, albo gdy nie zdawał sobie sprawy z jej obecności. Przysiadła na drewnianym krześle i podparłszy podbródek na ręku, przyglądała się jego spokojnej twarzy, tocząc zaciekłą walkę z odruchem dotykania go. Nie chciała go obudzić, ponieważ właśnie podczas snu jego organizm regenerował się najszybciej. Mogła telepać się

prawie dwie godziny z przesiadkami warszawską komunikacją miejską tylko po to, żeby przez chwilę na niego popatrzeć. Była zmęczona pakowaniem, dokuczała jej noga, ale nigdy nie czuła większej ulgi i szczęścia niż w tej chwili. Jej myśli powędrowały do momentu, w którym zakomunikowała Aleksandrowi, że to ona jest jego zgodnym dawcą. Aleksander długo nie mógł w to uwierzyć, a kiedy to w końcu do niego dotarło, ostro zaprotestował, bojąc się o nią i o zabieg, któremu musiała się poddać, a który obejmował pobranie szpiku z tarczy jej kości biodrowej. Do tej pory odczuwała skutki wbitej głęboko igły, ale to była niska cena za jego życie i zdrowie. Zrobiłaby dla niego o wiele więcej, gdyby zaistniała taka potrzeba. Przez ostatnie tygodnie Karina musiała przeorganizować swoje życie w dość znaczący sposób. Mnóstwo spraw musiała przemyśleć i zaakceptować. Najtrudniejszą z nich było uświadomienie sobie pewnej prawdy. Gdyby nie napad, nigdy nie zgłosiłaby się do banku szpiku, a wówczas Aleksander nigdy nie znalazłby dla siebie zgodnego dawcy i jeden Bóg wie, co by się z nim teraz działo. Jakiś czas po wyjściu ze szpitala, w którym poskładano ją do kupy, ale tylko fizycznie, świat zaczął ją przygniatać swoim bezsensem i trywialnością. Postanowiła wtedy zrobić coś, co nada jej istnieniu jakiś cel i sens. To był pomysł Marty, żeby oddać honorowo krew, co stało się już ich tradycją, ponieważ robiły to regularnie raz na pół roku. Obie również zgłosiły się jako dawcy do banku szpiku kostnego. Kiedyś, gdy jej życie było tylko jedną wielką beztroską przygodą, coś takiego nie przyszłoby jej nawet do głowy. I mimo ogromu bólu i cierpienia, jakich doznała na skutek tego strasznego zdarzenia, Karina wiedziała, że te nieodwracalne zmiany, jakie w niej zaszły, przyczyniły się do uratowania życia, i to nie tylko jednego. Jak mocno musieliby cierpieć rodzice Aleksandra i jego siostra, gdyby Alek odszedł. Anna, dowiedziawszy się, że to Karina ma zostać dawcą dla Aleksandra, rozpłakała się i długo nie mogła wypuścić jej z ramion. Odbyły wówczas bardzo długą i wzruszającą rozmowę, z której to Karina dowiedziała się, jak bardzo choroba Aleksandra zdeterminowała całe życie Ani. Nawet teraz, gdy Alek był już dorosłym mężczyzną, czuła się za niego odpowiedzialna i nie potrafiła otrząsnąć się z szoku, jaki przeżyła w dzieciństwie na wieść o jego zbliżającej się śmierci. Nie obarczała go za to winą, co w pewien sposób utrudniało całą sytuację, ponieważ Anna nie miała na kim wyładować swojego strachu i frustracji. Karina usłyszał od niej tyle ciepłych, pełnych otuchy i wdzięczności słów, że nawet teraz czuła lekkie zażenowanie ich bezpośredniością. Oboje z Jamesem byli dla niej niczym starsze rodzeństwo, które otaczało ją opieką i przyjaźnią. Największym jednak zaskoczeniem było dla niej zachowanie matki Aleksandra, która przed samym zabiegiem pobrania szpiku przyszła do niej i nie wypowiedziawszy ani jednego słowa, wzięła jej twarz w swoje drżące dłonie i ucałowała jej czoło. Nie musiała niczego mówić, ponieważ ten jeden czuły, matczyny pocałunek powiedział jej wszystko, co chciała jej przekazać. W tamtej chwili Karina postanowiła dać jej szansę. Była niesprawiedliwa i nic nie wiedziała o tym, z czym przyszło się zmagać tej kobiecie. Widmo choroby i śmierci, jakie cały czas wisiało nad jej dzieckiem, na dobre skrzywiło jej psychikę, a wraz z nią relacje z tymże właśnie dzieckiem. Ze wspomnień wyrwało ją delikatne pomrukiwanie Aleksandra. Po chwili Alek otworzył oczy i uśmiechnął się do niej tak, jak tylko on potrafił, wysyłając ciepło wprost do jej serca. – Hej, Alek – powiedziała cicho. – Hej, Karuś. Jak długo tu jesteś i czemu mnie nie obudziłaś? – zapytał, przecierając

zaspane oczy. – Dobrze wiesz, że musisz spać i odpoczywać jak najdłużej. – Przeczesała ręką jego odrastające powoli włosy. – Zresztą lubię na ciebie patrzeć, jak śpisz. Taki mój fetysz. – Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się szeroko. – A co jeszcze lubisz mi robić, gdy śpię? – zapytał z figlarnym błyskiem w oku. Karina roześmiała się i na wspomnienie ich wspólnych intymnych chwil poczuła gorąco w całym ciele. Tęskniła za nim i w ten sposób. – Dowiesz się, jak stąd w końcu wyjdziesz – obiecała. Chciała przygotować ich nowe mieszkanie na jego powrót ze szpitala, który przy dobrych wiatrach był możliwy nawet za tydzień. Przed przeszczepem rozmawiali długo i zadecydowali, że jeśli wszystko pójdzie dobrze, zamieszkają razem w Warszawie. Oboje zdawali sobie sprawę, że to bardzo poważny krok przy tak krótkiej znajomości, ale byli równie zgodni co do tego, że ich związek był na tyle niestandardowy, że taka decyzja nie powinna nikogo zdziwić. Karina nie mogła się doczekać ich wspólnego mieszkania, mimo iż czuła podenerwowanie i strach przed niewiadomym. Dla nich obojga to nowa sytuacja, w której będą się próbowali odnaleźć i uczyć wspólnego życia. Jej mama długo próbowała jej wyperswadować ten pomysł, tłumacząc, że to jeszcze za wcześnie, że Karina jest za młoda na taki krok i że musi w pierwszej kolejności pomyśleć o skończeniu studiów. Karina nie miała jej tego za złe, rozumiała jej intencje, ale to było jej życie i nie miała zamiaru układać swojej przyszłości pod dyktando rodzicielskiego strachu. Poza tym nie mogła go tak po prostu zostawić, zresztą nigdy by czegoś takiego nie zrobiła. Była przyczyną jego decyzji o pozostaniu w Polsce, była jego domem, a on był tym samym dla niej. Aleksander będzie potrzebował opieki i troski i tylko ona mogła, a przede wszystkim chciała, mu je w tej chwili dać. Minie jeszcze trochę czasu, zanim Aleksander będzie mógł bez żadnych obaw wrócić do normalnego życia. Potem będzie go czekało poszukiwanie pracy, a następnie wdrożenie się do niej w polskiej rzeczywistości. Całe szczęście, jego niedoszły pracodawca z Kanady zaproponował mu zatrudnienie zdalnie na pół etatu, dzięki czemu Alek nie będzie musiał spieszyć się z poszukiwaniem zajęcia w trybie stacjonarnym. – Bardzo dokucza ci biodro? – zapytał z troską, głaszcząc jej nogę. – Już prawie nic nie czuję – skłamała, wiedząc, że jej dyskomfort spowodowany zabiegiem wpędza go w poczucie winy. – Wiesz, że nie musisz mnie odwiedzać codziennie. Zdaję sobie sprawę, że to kawał drogi, a ty masz tyle na głowie – powiedział, przeczesując ręką szczecinę na swojej głowie. Jak mogłabym cię nie odwiedzać? Jak mogłabym przejść przez chociaż jeden dzień, nie oglądając twojej twarzy? Jak mogłabym, Alek? – pomyślała bez zastanowienia. – Wiem. Nie robię tego tylko dla ciebie – powiedziała stanowczo. – Robię to także dla siebie. Tęsknię za tobą. – Ucałowała jego rękę, z wciąż przyklejonym do niej wenflonem. – Poza tym ktoś mi kiedyś powiedział, że jeśli się kogoś uratuje, to jest się za niego odpowiedzialnym do końca życia. – Mrugnęła do niego. – Karina? – Tak, Aleksandrze? – powiedziała z uśmiechem, drocząc się z nim, używając jego pełnego imienia. – Pocałuj mnie – powiedział, poważniejąc. Nie musiał prosić jej dwa razy. Nachyliła się nad nim i musnęła delikatnie jego usta, ledwie ich dotykając. Alek uśmiechnął się przy tym delikatnym jak piórko całusie, po czym przyciągnął ją do siebie i dał jej w prezencie właściwy, pełen tęsknoty i uczucia pocałunek, od którego przyjemnie rozbolały ją usta. Karina zamknęła oczy i położyła głowę na jego piersiach.

Nagle poczuła, jak jego dłonie chwytają ją za podbródek i podnoszą jej twarz na wysokość jego oczu. – Otwórz oczy. Popatrz na mnie. Kiedy tak na mnie patrzysz, wiem, że żyję.

Epilog

– Nie możesz jednocześnie się huśtać i jeść loda, Karuś. – Usłyszał głęboki i rozbawiony męski głos, tuż za sobą. Alek odwrócił się i spojrzał w kierunku, z którego dochodził w tej chwili już głośny śmiech. – Mogę. O, popatrz, tatusiu! – krzyknęła mała dziewczynka, która wpychała się właśnie na niską huśtawkę na placu zabaw. W jednej ręce trzymała loda w rożku, który zaczynał się powoli topić, a drugą chwyciła się mocno metalowej poręczy. Całą buzię miała usmarowaną czekoladowym lodem, a Alek od razu poczuł na niego chęć. Postanowił, że jak tylko wróci babcia, od razu ją o niego poprosi. Gardło już go prawie nie bolało, więc babcia nie powinna się sprzeciwiać. Alek cierpliwie czekał na jej powrót ze sklepu z warzywami, ale pomału zaczynał się nudzić. Wstał z ławki i podszedł bliżej, by przyjrzeć się tej umazanej lodem dziewczynce, chociaż nie wiedział, dlaczego tak bardzo go zaciekawiła. To tylko dziewczyna, w dodatku strasznie mała, ledwie od ziemi odrosła, jak mówił tata. Uśmiechnął się pod nosem na to określenie. Dziewczynka, cała w piegach i z takimi śmiesznymi warkoczami, jakie kazała sobie wiązać Ania, śmiała się głośno, kiedy jej tata bujał wysoko huśtawkę. Miała na sobie koszulkę z Kubusiem Puchatkiem i krótkie, czerwone spodenki, do tego strasznie dziewczyńskie, różowe sandałki. – Wyżej, tata! – krzyczała, cała roześmiana. W pewnej chwili lód wypadł jej z ręki i jakby miał własny silnik odrzutowy (Alek od razu to sobie wyobraził), poleciał najpierw wysoko w górę, a potem wylądował w pobliskiej piaskownicy, prawie trafiając w głowę jakiegoś rudego chłopaka, który lepił zamki z piasku. Alek strasznie żałował, że lód nie trafił go w sam środek głowy. To byłby dopiero widok. Dziewczynka najpierw otworzyła szeroko oczy, a potem wybuchła ogromnym, piskliwym śmiechem, na co Alek nie wytrzymał i sam zaczął się chichrać, przytrzymując się ogrodzenia z siatki. – A mówiłem ci, że nie można robić dwóch rzeczy na raz – powiedział jej tata surowym tonem, ale Alek widział, jak sam się uśmiechnął na widok odrzutowego loda. Po chwili tata dziewczynki zatrzymał huśtawkę i przy jej głośnych protestach wytarł jej buzię, na której pojawiło się jeszcze więcej piegów. Dziadek pokazał mu kiedyś jajko ptaka, którego nazwy nie pamiętał, ale wyglądało dokładnie tak, jak jej buzia, całe w kropkach. Tato dziewczynki ściągnął ją z huśtawki i postawił ją przy sobie. Dziewczynka założyła rękę na rękę i wyglądała na nadąsaną. Wyglądała jak Ania, kiedy czegoś koniecznie chciała. – Ja chcę się huśtać – powiedziała i podniosła do góry głowę, aby spojrzeć na swojego wysokiego tatę, który uśmiechał się do niej szeroko. – Proszę, tatusiu. – Rozłożyła ręce i złożyła

je tak, jakby chciała się pomodlić. Alek ponownie się uśmiechnął, dochodząc do wniosku, że chyba wszystkie dziewczyny są takie same. Jak nie pomaga dąsanie się, to udają niewiniątka. – Karuś, teraz musimy odebrać Maję z przedszkola. Jak będziemy wracać, to pobawicie się tu razem – powiedział tata dziewczynki i przykucnął, żeby ją podnieść. Dziewczynka pomyślała chwilę, przytaknęła skinieniem głowy i objęła tatę za szyję. – Dobrze, tatusiu. – Przytuliła do niego głowę i kiedy jej tata odwrócił się do niego tyłem, dziewczynka popatrzyła wprost na Alka i pomachała mu ręką. Alek nie wiedział dlaczego, ale podniósł rękę, żeby jej odmachać, chociaż to była tylko mała dziewczynka, a dziewczynki niczego nigdy nie rozumieją i ciężko się z nimi dogadać. Alek patrzył za dziewczynką i jej tatą i poczuł dziwny smutek. Dokładnie taki, jak wtedy, gdy musiał wracać po wakacjach do domu. Bardzo wtedy tęsknił za babcią i dziadkiem. To było dziwne, ale teraz zaczął też tęsknić za tą piegowatą dziewczynką w różowych sandałach. W tym samym momencie poczuł, jak ktoś położył mu rękę na ramieniu. – Tu jesteś, Oluś. Już wszystko kupiłam i możemy wracać do domu – powiedziała babcia i wyciągnęła do niego rękę z lodem na patyku, ale zanim zdążył go chwycić, cofnęła ją i zapytała: – Gardło cię już nie boli, Oluś? – Nie, i nie Oluś, tylko Alek, babciu – poprawił ją i chwycił chciwie loda, którego prawie zgniótł, rozpakowując go z papierka. Wracali do domu z pełnymi zakupami, a myśli Alka krążyły wokół małej dziewczynki, która uwielbiała się huśtać.