Dana Marie Bell The Gray Court 01 Dare To Believe

Tom Pierwszy

Tłumaczenie nieoficjalne:

Monia

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

The Gray Court, Tom 1

Spełni jej najdziksze fantazje… ale tylko jeśli uwierzy. Leo Dunne przez całe swoje życie szukał jedynej osoby urodzonej tylko dla niego. Odnalazł ją pracującą w jego własnej firmie, jednak nieśmiała mała Ruby Halloway stale się przed nim ukrywa. Knuje diabelski spisek z jej najlepszą przyjaciółką by roztrzaskać jej skorupę i udowodnić, że jej pragnienie jest bardziej niż dopasowane do jego własnego. Ruby jest zadurzona w swoim szefie od jakiegoś czasu ale wie, że nie należy mieszać interesów z przyjemnościami. Kiedy to nie może powstrzymać dziewczyny przed fantazjowaniem, chwyta za broń i daje z siebie wszystko by nigdy nie być sam na sam ze swoim prezesem. Do czasu firmowej imprezy przebierańców, gdzie odkrywa z nim pasję, która zostawia ślad na jej duszy.

Nagły wypadek rodzinny zwołuje Leo i zamiast spędzić jedną noc mając Ruby w ramionach, przekonuje ją by pojechała z nim. Gdy życie jego brata wisi na włosku, zasadnicze jest to by nauczyła się jak postępować z tym kim i czym naprawdę jest jej nowy kochanek… zanim będzie za późno.

Tłumaczenie w całości należy do autorki książek jako jej prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto poniższe tłumaczenie nie służy uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba wykorzystująca treść poniższego tłumaczenia w celu innym niż marketingowym łamie prawo.

2

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Rozdział Pierwszy - Chcesz żebym to ubrała? - Ciii. Skarbie, będziesz cudownie w tym wyglądać. Ruby patrzyła się na skąpy strój, którym Mandy machała przed nią jak czerwoną płachtą. W sumie był to odpowiedni ruch skoro Ruby czułaby się w tym jak krowa. – Nie mieli ślicznego stroju dyni? Oh! A co z kucykiem? W sumie mogłabym być kucykiem. Mandy zgromiła ją wzrokiem. – Posiadasz ciało, za które inne kobiety oddałyby życie. Jesteś krągła, a nie gruba. - Nie. Serio. A może coś z tych płaszczowych wynalazków? Z kapturem! Mogłabym mieć przy sobie gumowy nóż i być złą czarownicą zarzynającą ludzkie ofiary! - Ruby! Weź na wstrzymanie. – Mandy stukała niecierpliwie stopą gdy Ruby usiłowała ją przechytrzyć. – Załóż to. Gwarantuję, że będziesz wyglądać nieziemsko. - Jestem niska i gruba, Mandy. Niska i gruba. Nie ma mowy bym nie wyglądała w tym kostiumie jak jakaś idiotka. Ruby jeszcze raz spróbowała przekonać do złej czarownicy w szacie, tylko po to by Mandy z diabelskim uśmieszkiem uniosła do góry kostium. Czerwona skórzana mini spodniczka, czerwony satynowy gorset i czerwone rogi pasowałyby do pięknej, blond Mandy. Niska, nieźle obdarzona przez naturę Ruby wyglądałaby w tym jak kretynka. - No dalej, Ruby. – Mandy kołysała kostiumem, szczerząc się niegodziwie. – Wyzywam cię. O nie. – Nie, Mandy. – Ruby odwróciła się tyłem do niej, modląc się by zdążyła uciec zanim jej starsza przyjaciółka powie… - Bez sprzeciwu! 1 Ah jasna cholera. Nie można było teraz się wycofać. Mandy tymi dwoma małymi słówkami nie raz wpakowała ją w niezłe kłopoty. Dzięki temu Mandy zmusiła Ruby by ta umówiła się z Bobbym w jedenastej klasie. Zmusiła Ruby do pójścia nawet gdy Bobby przechwalał się całej szkole, że „zaliczył, ale ona słabo się pieprzy”. Wyzwanie doprowadziło do narysowania fiuta na szkolnym plakacie za co Ruby otrzymała dwa tygodnie zawieszenia i samotną wycieczkę na bal.

1

Aj te ich slangi. Chodzi o „Double-dog dare you” – nie możesz się wycofać z wyzwania, nawet jeśli nie masz ochoty tego robić . Nie mam pojęcia czy u nas coś takiego występuje ale jak ktoś tego doświadczył to chętnie się przekonam jak to się nazywa i naniosę poprawki ;)

3

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Na uczelni przez cały dzień szła tyłem tylko po to by udowodnić, że da radę. Dzięki temu wygrała obiad w swojej ulubionej restauracji, chociaż ten jeden raz się opłacało. Dziecinne? Taa. Ale nie mogła się powstrzymać gdy wyzwanie zostało rzucone, zwłaszcza w sposób w jaki robiła to Mandy. Już widzę siebie w przebraniu tchórza. Rubby westchnęła i odwróciła się. Mandy dołączyła czarne, skórzane, sięgające do ud kozaki i czarny skórzany pas. Czerwony aksamitny kołnierz z wiszącym szklanym klejnotem uzupełnił wygląd. Uśmiechnęła się szeroko i machnęła nim przed twarzą Ruby. - O świetnie. Będę demoniczną dziwką. – Ruby uniosła cynicznie jedną brew i oparła dłonie na biodrach. – Ty pewnie pójdziesz jako aniołek? Mandy otworzyła szeroko oczy. – Oh, podoba mi się ten pomysł. Poczekaj tu. – I Mandy zniknęła, rzucając na podłogę kostium Seksownego, Małego Diabełka. Ruby podniosła gorset, przyłożyła do swojego pokaźnego biustu i westchnęła. To będzie długie przyjęcie. Oglądając Leo z jakąś blondynką będzie tylko początkiem naprawdę beznadziejnego wieczoru. Musi przestać zastanawiać się co Leo pomyśli o kostiumie. Nie było sensu. Na Leo Dunne, prezesa Fantasy Events, kobiety dosłownie się rzucały. Facet miał same atuty. Z czarnymi włosami, olśniewającymi zielonymi oczami i ciałem za które można było umrzeć, zapakowanym starannie w Armaniego, był uosobieniem wielkości, mroku i piękności. Dlaczego do jasnej cholery taki facet miałby spojrzeć na jakąś Ruby ze wzrostem pięciu stóp? Oczywiście nie należała do tych, które upiększa ilość wypitego alkoholu, jednak nie była wysoką, szczupłą, blond modelką, z którymi Leo bujał się po mieście. Jaka szkoda, że się w nim poważnie zadurzyła. Musiała dać sobie z tym spokój i ruszyć na przód. Może zgodzi się na randkę z Markiem z księgowości skoro cały czas ją zaprasza. Może i nie był Leo, ale był słodki i, co bardziej istotne, osiągalny. Kątem oka zauważyła jak wysoki, ciemnowłosy mężczyzna wychodzi ze sklepu z kostiumami i jej serce prawie się zatrzymało. Leo? Niee. Nie możliwe. Tego dnia każdy wysoki, ciemnowłosy facet wyglądał jak Leo. Parsknęła zniesmaczona. Mandy zdołała znaleźć dokładnie ten sam kostium tyle, że biało srebrny z błyszczącą aureolą w komplecie. Podniosła z podłogi resztę kostiumu i podążyła za Mandy do kasy. Może nie potrzebuję randki. Może bardziej terapii. Dwunasto stopniowego programu by pozbyć się uzależnienia od Leo Dunne. Z grymasem kupiła kostium diabełka, ignorując uśmiechającą się z satysfakcji Mandy.

4

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Odebrała torbę od nastolatki w trampkach, uśmiechając się słabo do sprzedawcy w odpowiedzi na - Udanego Halloween! – Mandy dokonała zakupu i obie ruszyły w stronę wyjścia. – Jestem głodna. – Mandy spojrzała w prawo i lewo zanim przeszła przez ulicę –

Może pójdziemy na Margaritę i meksykańskie jedzenie? Możemy zwołać kilka dziewczyn i fajnie spędzić wieczór. O, taa. To jest teraz moja terapia. – Brzmi świetnie. Idziemy. Z radosnym podskokiem wsiadła do białego kabrioleta Mandy, ciesząc się z dobrego jedzenia, jednego bądź dwóch drinków i towarzystwa jej przyjaciółek. Z odrobiną szczęścia wyrzuci Leo z myśli. Łupnęła głową o oparcie. I pewnie kaczki wylecą mi z tyłka.

Leo rozglądał się po przyjęciu Halloweenowym i skinął głową. Było wyłącznie dla pracowników Fantasy Events, a dzięki ciężkiej pracy jaką włożyli w tym roku, każdy wydawał się dobrze bawić. Prawie wszyscy jego pracownicy wraz z osobami towarzyszącymi się pojawili. Byli nawet przebrani. W biurze Fantasy Events nie robiło się przyjęcia Świątecznego. Zwykle nie mieli czasu odkąd każdy oddział Fantasy Events był skoordynowany z tym dniem wolnym. Także to była ich coroczna balanga i skorzysta z niej jak najlepiej. Był to jego ulubiony czas w roku, wypełniony fantazjami każdego. I jako dodatkowy bonus był to jedyny dzień w roku kiedy mógł pójść do biura bez koszuli i nie zostać aresztowany za nieprzyzwoite obnażenie bądź pozwany za seksualnie nękanie. Dzieci nie były zaproszone. To było przyjęcie wyłącznie dla dorosłych i tak wyglądało. Kilku ludzi zdecydowanie zbyt dużo wypiło więc był zadowolony, że zarezerwował pokoje w hotelu dla wszystkich tych, którzy nie powinni dzisiaj prowadzić auta. Muzyka głośno grała sprawiając, że rozmowa była prawie niemożliwa. Pary tańczyły razem na parkiecie śmiejąc się i rozmawiając. Dookoła parkietu skupiały się małe grupki, korzystające z bufetu, jaki im zapewnił. Szło całkiem nieźle, poza jedną małą sprawą. Jeszcze nie przyszła. Ruby Halloway, kobieta która od kilku miesięcy zawładnęła jego snami. Odwrócił się zastanawiając się gdzie może być jego osobista kusicielka. Impreza zaczęła się godzinę temu, a Ruby i Mandy nie było nigdzie w pobliżu. Zastanawiał się czy sprzeciwiła się Mandy. Miał nadzieję, że nie. Umierał z chęci ujrzenia jej w tym czerwonym gorsecie. Zdusił uśmieszek przypominając sobie jak przytrzymywała go przy swoim biuście, wyglądając tak niepewnie. Musiał użyć 5

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

każdej cząstki swojej silnej woli by powstrzymać się przed podejściem do niej. Pragnął ją uspokoić ale bał się, że znowu zniknie tak jak zawsze. Lata zajęło mu odnalezienie jej. Kiedy za pierwszym razem wszedł do firmy, złapał ten lekki, wymykający się zapach, który go pociągał. Może jeśli nie byłby tak zajęty uczeniem się prowadzenia biznesu i spotkaniami z klientami włożyłby więcej wysiłku w

podążaniu za tym zapachem i odnalezieniu kobiety, na której skupiał całą swoją uwagę, we śnie i na jawie. Zamiast tego marnował cały swój czas. Z wysiłkiem utrzymywał celibat przez te pięć lat. Umawiał się z mnóstwem kobiet. Tyle, że żadna z nich nie była nią. Jedyną, stworzoną przez wszechświat, kobietą specjalnie dla niego. Nie było tak dopóki nie stał się prezesem, przejmując posadę po poprzednim właścicielu z Waszyngtonu, w końcu ujrzał ją w przelocie. Ruby Halloway. Szedł korytarzem w dziale Księgowości, rozmawiając z jej szefem, kiedy zamarł. Pochylała się nad szufladą wyciągając dokumenty. Ciasne jeansy opinały najbardziej ponętny tyłek jaki kiedykolwiek miał przyjemność widzieć. Chciał podejść, złapać za ten tyłek i zająć dla siebie właścicielkę zanim zdałaby sobie sprawę co ją trafiło. I wtedy uchwycił jej zapach. Prawie jęknął z dzikiej fali erotycznego gorąca. Dzięki kuksańcowi jego pracownika zdał sobie sprawę gdzie się znajdował. Natychmiast się spytał kim była ta kobieta. Usłyszała swoje imię i zanim mógł się przedstawić zniknęła. Od tamtej pory cały czas tak robiła. Gdy tylko wiedziała, że był blisko albo się ukrywała albo odchodziła. Doprowadzało go to do szału. Udało mu się ukryć przed nią swoją obecność raz czy dwa razy i ujrzał w przelocie ciepło zabawnej kobiety jaką naprawdę była. W końcu zwołał kawalerię w postaci Mandy, która lubowała się w ustawianiu swojej nieśmiałej najlepszej przyjaciółki. Już dawno zrobiłby pierwszy ruch gdyby nie Kaitlynn Malmayne i negocjacje z rodziną Malmayne. Na szczęście zrozumiała, że Leo był niedostępny dla niej. W końcu wysłał Kaitlynn i jej oddział samolotem z powrotem do L.A. To był czas, najwyższy czas, by zająć się swoją kobietą. Dzisiaj da z siebie wszystko by dopilnować, że chociaż ten raz Ruby nie będzie miała powodu do ucieczki. Znowu się odwrócił, wzdychając z rozczarowania. Gdy tylko ją odnajdzie. Kiedy w końcu ją ujrzał, prawie się zakrztusił. Dwie kobiety stały razem, rozglądając się dookoła. Najwyraźniej dopiero co przyjechały i oglądały przyjęcie patrząc kto przyszedł. 6

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Mandy miała na sobie białą, skórzaną mini spódniczkę, biały satynowy gorset, srebrny pas i biały kołnierz ze srebrnym wisiorkiem. Jej białe, skórzane, sięgające do kolan kozaki były na czterocalowych obcasach czyniąc ją już imponująco wysoką jeszcze bardziej imponującą. Białe pasma szmatek powiewały z dwóch drutów umocowanych na jej plecach i Leo zgadł, że przedstawiały skrzydła. Srebrna aureola błyszczała nad złotymi kręciołkami, które otaczały jej ramiona.

Mała najseksowniejsza diablica jaką Leo kiedykolwiek widział, zerkała zza skrzydeł anioła. Miała na sobie dokładnie ten sam kostium co Mandy, ale w czerwieni i czerni. Połyskująca czerwona satyna trzymała jej gładkie złote piersi. Czerwona skóra sięgała do jej bioder. Czarne, sięgające ud kozaki obejmowały te wyborne nogi. Malutkie, czerwone rogi wyłaniały się z jej czerwonawo brązowych włosów. Czarny wisiorek zwisał z kołnierzyka otaczającego jej szyję. Wyglądała na przestraszoną. Studiował jej twarz, czując nastrój który zawsze go zachwycał. Była najpiękniejszą kobietą w tym pomieszczeniu. Ciemnobrązowe brwi tworzyły łuk nad parą wiśniowych oczu zakończonych najciemniejszymi, najdłuższymi rzęsami jakie widział. Jej nos na końcu był lekko pochylony. Gryzła z niepokojem swoje pełne usta, jej wysokie kości policzkowe zarumieniły się podekscytowania i niepokoju. Krążyła wzrokiem po pomieszczeniu szukając czegoś bądź kogoś. Mandy wyciągnęła zza siebie Ruby i zaprowadziła ją przez pomieszczenie w uścisku z jakiego mógłby być dumny glina. Ruby spojrzała się gniewnie na swoją przyjaciółkę i wiła się najwyraźniej próbując uwolnić swoje ramię. Te malutkie szarpania robiły z jej ciałem takie rzeczy, które musiały być nielegalne w kilku stanach. Nagle zapragnął by jego skórzane spodnie nie były aż tak ciasne. Jego ciało witało malutką diablicę, naprężając się za skórą. Kiedy wzięła głęboki oddech, ten niesamowity biust uniósł się i wyłonił z gorsetu zmuszając Leo by przełknął jęk. Do diabła. Namawiając Mandy na odprężenie Ruby było naprawdę tego warte. Kobieta, która nawiedzała od kilku miesięcy jego sny wyglądała zjawiskowo. Nawet pod bezkształtnymi ciuchami jakie nosiła do biura wiedział, że była słodko zaokrąglona w taki sposób jaki lubił. Ruby miała hojny biust, który błagał o dłonie mężczyzny, o usta, biodra za które można było trzymać ujeżdżając ją bez opamiętania i tyłek, w który najchętniej zatopiłby 7

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

zęby. Zmysłowa, to było to słowo. A jej zapach. Ten waniliowy i brzoskwiniowy zapach, który ją otaczał gdziekolwiek by nie poszła. To wystarczyło by doprowadzić go do szaleństwa. Do diabła, któregoś wieczora wstąpił do piekarni i przez sam zapach wanilii mu stanął. Gdyby nie negocjacje z Malmaynes’ami, brałby już się za nią dużo wcześniej. Oprowadzając Kaitlynn po mieście i pokazując jej widoki zanudzał się na śmierć. Cukrowa słodkość Kaitlynn była jak paznokcie skrobiące tablicę, nie żeby powiedział to blond princesce. A jej socjopatyczni, samolubni kuzyni byli jeszcze gorsi.

Jeśli miałby jeszcze raz patrzeć na kolejną długonogą, płaską z przodu, na pół zagłodzoną, pochłoniętą wyłącznie sobą bywalczynię to na serio by zwariował. Teraz musiał tylko przekonać swoją nieśmiałą, malutką diablicę by dała mu szansę. Ruszył przez tłum zdecydowany domagać się jej zanim ktokolwiek inny zdąży.

Ruby gromiła spojrzeniem Mandy zastanawiając się, czy sąd by ją skazał gdyby zabiła swoją najlepszą przyjaciółkę. Mandy zaledwie wyszczerzyła się i znowu ją szturchnęła powodując, że Ruby straciła równowagę w tych przeklętych czterocalowych obcasach. - Oh! – Pisnęła przygotowując się do upadku na drewnianą podłogę. Zamiast tego wylądowała na twardej, nagiej klacie. Na niewiarygodnie gorącej, nagiej klacie. Na najlepszej męskiej klacie jaką czuła w swoim życiu. Musiała oprzeć się pokusie by popieścić i pogłaskać twarde jak skała mięśnie napięte pod tą gładką jedwabistą skórą. - Sorry – wymamrotała czując jak się rumieni. Zaryzykowała by spojrzeć w górę. I w górę. Właściciel tej klaty był wysoki. Ledwo mu sięgała głową do ramienia będąc w obcasach. Przygryzła znowu wargę, przesuwając spojrzeniem w górę ciała aż do twarzy. O rany. Zielone oczy Leo Dunne migotały w jej stronę, jego ramiona jak stal obejmowały ją w talii. – Witaj, Ruby. – Satysfakcja w jego głosie była dziwna. Głęboki, zaborczy huk sprawił, że przeszły jej ciarki po plecach. Policzki zrobiły jej się gorące kiedy zorientowała się jak bardzo była przyklejona do jego ciała. Odsunęła się od tego gładkiego, gorącego ciała. Puścił ją z niechęcią wypisaną na twarzy, jego dłonie zsunęły się na jej biodra nawet kiedy odepchnęła się by wstać.

8

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Eee, cześć. – Ruby mentalnie wzdrygnęła się na tą kiepską odpowiedź i patrzyła się w rozbawione, gorące oczy prezesa. Gorące? - Chciałabyś zatańczyć? – Dłonie napięły mu się na jej biodrach przyciągając ją jeszcze bliżej. Miała dziwne wrażenie, że zadane pytanie nie było właściwie pytaniem. - Właściwie to musicie, - Usłyszała rozbawiony głos Mandy. – pasujecie do siebie. Ruby zamrugała i przyjrzała się kostiumowi Leo. Miał na sobie ciasne, czarne, skórzane spodnie, czarne skórzane buty z mnóstwem błyszczących srebrnych sprzączek i to by było na tyle. Para czerwono-czarnych rogów wystawała z jego czarnych włosów. W jednym uchu błyszczał rubinowy ćwiek. Ruby postrzeliła Mandy wzrokiem. Jakoś nie kupowała niewinnego zachowania jej najlepszej przyjaciółki. Dorzucając do tego fakt, że Mandy wiedziała o jej zadurzeniu w Leo i to że była bliską przyjaciółką sekretarki mężczyzny, Ruby zastanowiła się czy Mandy nie wkopała ją w dopasowanie z przystojnym prezesem. – Wiesz, nie jestem pewna czy potrafię tańczyć w tych butach, - wymamrotała Ruby. Kombinowała jak szybko mogłaby uciec od Szatana zanim zrobi z siebie kompletną idiotkę i zaślini go całego. Również zastanawiała się gdzie jest jego randka. Jeśli będzie miała szczęście to da radę umknąć zanim którakolwiek blondyna z jaką przyszedł zobaczy ich i wyrwie jej włosy z cebulkami. - Wyzywam cię bez możliwości sprzeciwu – Zaśmiała się niegodziwie Mandy. Ah do diabła. Znowu to samo. Ruby się wyprostowała, z jej oczu strzelało rozdrażnieniem i determinacją. Chwyciła za jego dłoń i praktycznie zaciągnęła na parkiet. Może i nie była zdolna do tańczenia w tych szpilach ale jak jasna cholera potrafiła w nich iść.

Był wdzięczny swojemu aniołkowi stróżowi, ale co to wszystko do diabła było? Odwróciła się w jego ramionach na środku parkietu i klapnęła swoje dłonie na jego ramiona na tyle mocno, że aż się wzdrygnął. Próbował nakłonić ją by się z nim ruszała ale jej ciało było nieugięte. Czuł się jakby tańczył z egzotycznym kawałkiem drewna. Cudownym ale sztywnym. - Zrelaksuj się Ruby, nie gryzę, - Za dużo, pomyślał. Zgromiła go wzrokiem. – A twoja towarzyszka tak? Uśmiechnął się powoli, złakniony. – Przyszedłem sam. - Oh. 9

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Jeśli to nic innego, to jego odpowiedź sprawiła, że jeszcze bardziej się napięła. Jedyną dobrą częścią tańca był sposób w jaki jej okryty satyną biust ocierał się o jego klatę. Widział jak stwardniały jej sutki i jego erekcja stała się jeszcze bardziej bolesna pod ciasnymi, skórzanymi spodniami. Dzięki temu, że był od Ruby przynajmniej o stopę wyższy, widział wszystko co pokazywał mu zaciśnięty gorset. Ciężko mu było patrzeć się na jej twarz; do diabła, święty by zerknął. Próbowała kontrolować swój oddech ale mógł powiedzieć, że była tak samo pobudzona jak on. A chciała desperacko to ukryć. Muzyka zmieniła się w coś wolnego i zmysłowego, kusząc go by jeszcze bliżej ją trzymał. Pochylił się i szepnął jej do ucha , jego głos był umyślnie niski. – Wyluzuj i tańcz ze mną. Wyzywam cię bez żadnych ale. Podskoczyła. „Wyluzuj i tańcz ze mną. Wyzywam cię bez żadnych ale.” Cholera. Spojrzała się na niego i ujrzała tą seksowną męską satysfakcję, która drażniła kąciki jego ust. Jego oczy nadal były gorące, dryfując leniwie z jej twarzy do piersi, wyzwanie które jej właśnie rzucił iskrzyło w jego spojrzeniu. Nie sądził, że podejmie wyzwania i było to widać. Podekscytowanie rozpościerało się głęboko w dole jej brzucha. Pożądanie, tak rzadko dopadające ją, ściskało ją teraz w swoich ramionach. Czuła jakby odpowiadanie płonęło głęboko w centrum jej istnienia, prowokując ją do zaakceptowania tego, co tak wyraźnie oferował. Raz, tylko ten raz, zamierzała skorzystać z okazji, do diabła z głosami w jej głowie, które mówiły, że tylko bawi się kimś takim jak ona. Pozwoliła pożądaniu, które czuła, by rozpostarło się głęboko w niej. Czuła jak się naprężało, wyginało jak zmysłowy kot, nakłaniając jej sutki do zaciśnięcia z oczekiwania. W odpowiedzi na jego gorąco w oczach jej majteczki się zwilżyły. Jej mięśnie się rozluźniły, zaatakowane przez mrowienie ogarniające całe ciało. Pozwoliła powiekom opaść spoglądając na niego spod rzęs. – W ten sposób? Ten zmysłowy szept był mój? Zdrowa psychicznie, księgowa część jej mózgu była wstrząśnięta. Niegodziwy mały diabełek, który tańczył w ramionach Leo, rechotał radośnie gdy wypuściła swoją wewnętrzną seksowną kocicę na wolność. Zaczęła poruszać się w rytm muzyki. Jej biodra zaczęły się kołysać powodując, że brzuchem ocierała się o jego erekcję. O wow. To dla mnie? Czucie jego pożądania jedynie wzmogło jej własne. Jej piersi ocierały się o jego klatę w zmysłowym zaproszeniu. Uniosła powoli ręce by okrążyć jego 10

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

szyję, zaplątując place w jego ciemnych włosach, ruszała się. Zamknęła oczy by lepiej czuć muzykę, nachyliła do niego twarz w nieświadomym zaproszeniu. Oblizała wargi sprawiając, że stały się wilgotne, nadęte i soczyste. Cholera. Przekleństwo było ochrypłym jękiem i wygięła wargi. Jedna z jego rąk zaczęła głaskać ją po plecach, Poruszając jej ciałem w tym samym rytmie co swoim. Otworzyła oczy kiedy jego dłoń zaczęła pieścić jej tyłek. Miał zaborczo pochyloną nad nią głowę. Drugą dłonią trzymał ją mocno przy sobie, palce miał wplątane w jej włosy. Opadła jego normalna, układna maska ukazując spojrzenie głodnego drapieżnika. Jasna cholera. Całe jej ciało płonęło. Przesunął jedną z jej dłoni na swoją klatę, tuląc ją w swojej własnej. Nie mogła nic poradzić na to, że go pieściła, rozkładając dłoń by poczuć mięśnie naprężające się pod jej palcami. Ta twarda płaszczyzna i niegodziwe mięśnie były okryte najpiękniejszym, najcieplejszym jedwabiem jakie kiedykolwiek mogła dotknąć. Miał miękkie włosy, chłodne w dotyku, był to erotyczny kontrapunkt do jego mocnych pleców i karku. Kiedy poczuła jak

się pochyla, nawet nie przyszło jej do głowy by się odsunąć. Myśl o spróbowaniu w końcu jego pocałunku prawie starczyła by upadła na kolana. Pierwsze otarcie jego warg o jej było najbardziej niewiarygodną rzeczą, jakie kiedykolwiek w życiu czuła. Całował ją delikatnie, przelotnie, ocierając się o jej usta w sposób jaki penis ocierał się o jej brzuch, kusząc ją tym co znajdowało się za jego wargami i skórzanymi spodniami. Dłoń pieszcząca jej tyłek była zarówno zaborcza jak i delikatna. Spojrzała się na niego ogłuszona przez dzikie pragnienie, jakie zdołał w niej wzbudzić tylko kilkoma dotknięciami. Pożądanie wbijające się w jego rysy przywróciło ją wstrząsem do rzeczywistości. Co ja do cholery wyprawiam? To jest mój szef! Sapiąc odsunęła się. – Koniec tańca. – Odwracając się na pięcie z gorącymi z zakłopotania policzkami, praktycznie wybiegła z parkietu prosto do damskiej toalety. Wmawiała sobie, że wcale nie chowała się przed Leo. Po tym wszystkim, musiała coś zrobić ze swoimi wilgotnymi majteczkami albo zaplami drogą skórzaną spódniczkę. Prawda?

11

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Szkoda, że sama sobie nie wierzę. Otworzyła drzwi od łazienki i wskoczyła do środka jak mały tchórz wdzięczna, że nie skręciła sobie karku podczas jej wściekłego, potykającego się sprintu na butach z piekła rodem.

12

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Rozdział Drugi Co ona do diabła wyrabia? Leo patrzył jak jego mały chochlik zostawia go samego stojącego na środku parkietu. Miał tak twardego, bolącego i był całkowicie zdezorientowany. – Cholera. - Ruby jest nieśmiała. Odwrócił się twarzą do Mandy, która tańczyła z Dave’em z działu marketingu. Dave był ubrany za Wikinga, łatwy wybór z jego urodą blondyna. Leo uniósł brew na Mandy i otrzymał w zamian groźne spojrzenie. - Naprawdę. Jest nieśmiała. Musiałam rzucić jej wyzwanie by ubrała ten kostium. Myślisz, że inaczej Miss Konserwatyzmu by się tak ubrała? Wzrokiem podążył z powrotem do swojego małego diabełka akurat w porę by zobaczyć jak znika z damskiej toalecie. O nie, nawet się nie waż. Koniec z uciekaniem. Spojrzał znowu na Mandy, puścił oczko i podążył za swoim diabełkiem, zdecydowanie tym razem nie będzie go unikać. Zanim zrobił dwa kroki, jego anioł stróż złapał go za ramię. – A tak w ogóle to nie uważa się za atrakcyjną. Odwrócił się zdumiony i gapił się na nią w całkowitej niewierze. Ruby była jedną z najseksowniejszych kobiet jakie widział. Wzruszyła ramionami. – Istnieje jakaś historia, jakieś sprawy o których nawet ja nie wiem, ale to prawda. Uważa się za niską i grubą. Uważa się za jaką? Jej obraz w tym charakterystycznym gorsecie i w tej uwodzicielskiej spódniczce, z tymi seksownymi butami… jak mogła uważać, że jest gruba? Wcale taka nie była, Była doskonała. Wziął głęboki oddech i go wypuścił. – Dzięki Amando. Doceniam twoją pomoc. - Nie ma problemu. Ale, żebyś wiedział, szef czy nie szef, zranisz ją a wynajmę naprawdę napompowanych typów by wyrwali ci głowę i nasrali w szyję. Uśmiechnęła się głupio i odeszła tanecznym krokiem w ramionach Wikinga, zostawiając Leo z oszołomionym wyrazem twarzy. Odwracając się z powrotem w stronę damskiej toalety, szedł przez parkiet, wymijając okrążające go grupki.

Uniknął chętnie

krzyczącego nieznacznie upitego rudzielca mając nadzieję, że będzie jedną z pracownic, które skorzystają z pokoi hotelowych. Z mrugnięciem i wzruszeniem ramion wskazał na damską toaletę. Westchnęła ze smutkiem i skierowała się do baru zostawiając go stojącego w cieniu.

13

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Leo skrzyżował ręce na klacie i czekał aż Ruby do niego wróci. Tygodnie zajęło mu wdrążenie planu w działanie. Nie ma cholernej mowy by dzisiaj pozwolił jej uciec od niego. Nie dopóki nie będzie wiedział na pewno czy jest jego jedyną. Ale ze sposobu w jaki jego ciało i umysł reagowały był całkiem pewien wyniku. Teraz musiał ją tylko zająć dla siebie. Wyszczerzył się w stronę drzwi chętny potwierdzić to co każdy jego zmysł uważał za prawdę.

Ruby nie wiedziała czy możliwe jest umieranie ze wstydu czy nie. Była tak zarumieniona i podniecona od erotycznego tańca ze swoim szefem ( szefem

na Litość

Boską!), że praktycznie się trzęsła. - Hej, nieźle! Wszyscy zastanawialiśmy się, która w końcu przyciągnie uwagę Leo. – Suzanne, sekretarka departamentu księgowości, pokazała jej uniesiony w górę kciuk przy wejściu do łazienki. Ruby przegryzła wargę. – Nie przyciągnęłam jego uwagi! Suzanne zaśmiała się. – Chcesz się założyć? Stoi na zewnątrz damskiej toalety i wątpię by czekał na mnie! – Tymi słowami weszła do ubikacji. Ruby westchnęła. - O i tak przy okazji, powiedział, że powinnaś wyjść i że cię wyzywa. Cholera. Obserwował drzwi, czekając aż Suzanne przekaże wiadomość. Ruby wysunęła głowę na tyle długo by pokazać mu język i uciekając do środka zanim mógł ją złapać. Przez zamknięte drzwi słyszała jak się śmieje. Śmieje się. Pokazałam mu język jak jakaś dziesięciolatka a on się śmieje. - Aw no daj spokój Ruby! – Mogła usłyszeć śmiech w jego głosie, mogła prawie wyobrazić sobie uśmieszek małego złego chłoptasia na jego twarzy. – Chodź ze mną znowu zatańczyć, proszęęę? – Coś w niej się trochę uspokoiło. Jego śmiech był prawdziwy, nie wyśmiewający tylko bardziej taki, którym chcesz się dzielić. Kusiło ją by jeszcze raz wysunąć głowę ale były większe szanse na to, że tym razem stał bliżej drzwi. Zastanowiła się czy może tu przesiedzieć do końca imprezy. Nie. Zbyt szczeniackie. Poza tym, ze sposobu w jaki się zachowywał, może równie dobrze wejść i próbować ją złapać. Albo gorzej, przysłać Mandy. Z westchnieniem wyprostowała sobie rogi i plecy oraz ruszyła do drzwi. - Powodzenia! – Suzanne wyszła z ubikacji z uśmieszkiem i skierowała się do umywalki. 14

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Dzięki, - wymamrotała Ruby uchylając lekko drzwi i zerkając. Ledwo otworzyła drzwi, a już wsunęła się muskularna ręka, łapiąc ją za ramię i energicznie wyciągając ją z łazienki. Trzymając ją za sobą, Leo skierował się z powrotem na parkiet. Odwracając ją pewnie w ramionach, uśmiechnął się do niej szeroko. - Mam cię. - Myślałam, że miałeś być diabłem a nie jaskiniowcem, - zagderała próbując nie zauważyć jak dobrze pachniał i zawodząc przy tym marnie. - Nie jestem Lucyferem. Jestem po prostu bardzo napalonym2 facetem. Ruby gapiła się na niego, szczęka jej opadła z szoku. Nie wiedziała czy ma się zaśmiać czy wołać o pomoc. - Nie mogę uwierzyć, że właśnie to powiedziałeś. – Niegodziwy, szeroki uśmiech pojawił się na jego twarzy. – Zresztą czekaj, w sumie to mogę. Zaśmiał się przyciągając ją bliżej, głowę miał pochyloną nad jej w geście, który krzyczał zaborczością. Jego dłonie wędrowały po jej plecach, lądując na tyłku i ściskając go. – Uwierz. – wyszeptał kołysząc nią przy swojej bolącej erekcji. Pochylił się i pocałował ją. I nie tymi delikatnymi jak skrzydła motyla pocałunkami jak wcześniej. Oh nie. Tym razem wyglądało na to jakby chciał ją całą wylizać. Wstrząs przeszedł przez całe jej ciało. O mój Boże, Leo Dunne mnie całuje! Chyba przegrał zakład, stracił rozum albo… Zawładnął jej ustami i urwała pościg myśli złapana w pułapkę przez podniecenie i zachwycenie pożądaniem Leo. Kiedy jego język wdarł się między jej wargi by zatańczyć z jej własnym, zajęczała i to by było na tyle, jeżeli chodziło o utrzymanie dłoni w miejscu. Za oczami tańczyły mu migotające światełka, jego magia prawie wydarła mu się spod kontroli. Coś w nim kliknęło w odpowiednie miejsce. Żyły mu bulgotały z radości, prawie przelewając się z czułości do drobnej kobiety w jego ramionach. Najwyżsi bogowie, wiedziałem! To ta jedyna! Przerwał pocałunek, ciężko oddychając, w głowie mu wirowało z faktu, że w końcu, w końcu odnalazł jedyną kobietę stworzoną wyłącznie dla niego. Ruby przełknęła ślinę, na twarzy miała wypisane ogłuszające podniecenie. – Pomocy? Szybko się pochylił i polizał miejsce łączące jej szyję i ramię. Pod dłońmi wyczuł jej drżenie. Oo, wrażliwe miejsce. Muszę go później zbadać. - Z przyjemnością. – Usłyszał w swoim głosie nutkę Irlandczyka i już go nic nie obchodziło. Miał jedyną w swoich ramionach i wszystko na świecie było prawidłowe.

2

Horny oznacza również rogaty, także można to uznać za dwuznaczną wypowiedź

15

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Powolna muzyka do której tańczyli zamieniła się w coś bardziej energicznego. Leo uniósł głowę i patrzył dookoła za wysoką, blond anielicą. Gdy odnalazł Mandy okupowaną przez Wikinga, Leo zdecydował się wykonać swój ruch. Złapał swojego małego diabełka za dłoń i zaciągnął ją do wyjścia. Apartament na poddaszu był całkowicie zadziwiający z tymi złotymi tapetami, bogatymi, bordowymi nakryciami na kanapie i krzesłach oraz mahoniowym centrum ze sprzętem. Mała kuchnia skompletowana z małym stołem i dwoma krzesłami, znajdowała się na lewo. Założyła, że sypialnia była na prawo. Cała tylnia ściana apartamentu była pokryta szybą, ukazując jej niewiarygodny widok na miasto z dołu, w nocy wszystko świeciło się jak największa na świecie Świąteczna Choinka. Dywan pod jej biednymi, obolałymi nogami był miękki i ekskluzywny w tonach ciepłego miodu, który pasował do ścian. Z głębokim westchnieniem z satysfakcji, Ruby klapnęła na kanapę i rozważała zdjęcie butów. Przez chwilę Leo ją obserwował, wyglądając niepewnie, jakby zaraz miała wstać i mu uciec. Kiedy sięgnęła w dół i zaczęła rozpinać suwak mogłaby przysiąc, że usłyszała westchnienie z ulgi. Spojrzała na niego ciekawa ale stał do niej tyłem i był zajęty nalewaniem im napoi. Położyła buty pod krawędzią stołu, zaplątując palce w grubym, dekadenckim dywanie z szybkim stłumionym jękiem. Niech to szlag dobrze było ściągnąć te głupie buty. Leo wręczył jej szklankę coli i usiadł przed nią za stolikiem do kawy. – Na poprzedniej firmowej imprezie zauważyłem, że nie pijesz z byt dużo więc pomyślałem, że może masz na to ochotę. Była zaskoczona tym, że zauważył ją albo, że zapamiętał. Poprzednia firmowa impreza była jakieś sześć tygodni temu i świętowali przejście na emeryturę jednego pracownika z działu informatyki. Robiła wszystko by zlepić się z cieniem unikając Leo gdziekolwiek tylko był. Nie chciała zrobić z siebie kretynki ośliniając go całego. Poza tym, przyprowadził ze sobą jakąś blond harpię. Kobieta przez cały wieczór robiła miny, wyraźnie pokazując, że wolałaby bardziej być gdzie indziej sam na sam z Leo. Ruby spodobało się, że pomimo jego randki skupił na niej uwagę. Zauważyła, że w szklance miał wodę sodową i jej uśmiech zamienił się w szeroki. Kiedy trzymał w górze swoją szklankę w cichym toaście, odsunęła do tyłu swoje włosy i stuknęła się z nim szklanką zanim wzięła łyk. - No więc powiedz mi coś o sobie. – Nachyliła w jego stronę głowę a on wzruszył ramionami. - Wiem coś o każdym pracowniku firmy oprócz ciebie. Jesteś całkowitą zagadką. 16

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Ruby przegryzła wargę i westchnęła. Miał rację. Miała dobry sposób na unikanie go. – Zobaczmy. Mam dwadzieścia cztery lata, nigdy nie wyszłam za mąż, mam licencjata z Uniwersytetu Stanowego w Wirginii i, um, mieszkam sama z kotką Clioną. Zakrztusił się wodą. – C-Cliona? Poklepała go po plecach. Nie znała wielu dojrzałych mężczyzn, którzy przyznaliby się do lubienia opowieści o wróżkach. – Lubisz irlandzkie baśnie o wróżkach? Wyczuła, że zmagał się ze śmiechem i zdziwiła się. – Można tak powiedzieć. Moi rodzice są z Irlandii. Dlaczego nazwałaś swojego kota po królowej wróżek? - To kotka, dlatego już jest królową. – Ruby wzruszyła ramionami zastanawiając się dlaczego była nieznacznie zakłopotana. – Lubię to imię i legendę. - Uciekła z Tir Nan Og ze śmiertelnym kochankiem tylko po to by mieć za plecami zakradające się wróżki. Ruby poczuła jak rumieni się pod intensywnym spojrzeniem Leo i odwróciła twarz by patrzeć się na szklankę w swojej dłoni. Wyglądało jakby próbował czytać jej w myśli. – Uważam, że powinna jej się pozwolić być ze swoim kochankiem. Wróżki nie były w porządku decydując, że nie był dla niej wystarczająco dobry. – Założyła sobie loczek za ucho i mogłaby przysiąc, że usłyszała delikatny jęk. - Tak czy owak, istnieje wiele wersji o Clionie. – Spojrzała na niego kątem oka. – Masz jakieś zwierzęta? Skinął – Właściwie to mam ich kilka. Mam kota o imieniu Clannad… - Jak nazwa kapeli? Kiwnął głową. – Mam też psa o imieniu Eire i konia Pan Ed. Tym razem ona się zakrztusiła. – Pan Ed? Wzruszył ramionami wyglądając trochę nieśmiało i w całości bardzo seksownie. – Lubi odpowiadać. Zaśmiała się. – Moi rodzice są cały czas razem i mieszkają w Petersburgu, a twoi? - Nadal bardzo zakochani w sobie. Mają farmę w Nebrasce. - Jesteś chłopcem z farmy? – Mogła usłyszeć niedowierzanie w swoim głosie i przegryzła wargę mając nadzieję, że się nie obrazi i nie zakończy jednej z najlepszych nocy jakiej nie miała od dłuższego czasu. Uniósł pewny siebie jedną brew. – Chcesz zobaczyć jak zaczepiam pług i kopię rowy? - Może później. – Znowu się zarumieniła i odwróciła wzrok z powrotem do swojej szklanki. Czemu tak powiedziałam? Mocno u niej zapunktował starając się powstrzymać swój śmiech. 17

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Wypił wodę zanim postawił szklankę za stoliku do kawy. Pochylił się krzyżując ramiona i układając łokcie na kolanach. – Moi rodzice wyemigrowali z Irlandii tuż po tym jak mój tato poznał i pokochał mamę. – Bardziej wyczuła niż zauważyła wzruszenie jego ramion. – Zabawne, że wspomniałaś o Clionie. Rodzina mojej mamy… no cóż, powiedzmy, że pochodzą z trochę wyższej klasy. Postrzegali ojca jako kogoś pod sobą więc kiedy mama zdecydowała się za niego wyjść zagrozili, że wyrzekną się jej. Spojrzała mu w oczy i zauważyła w nich ból bądź żal. – Twoja rodziny ich w ogóle widuje? Westchnął. – Moi dziadkowie umarli. Reszta klanu widuje nas okazjonalnie i zawsze jest trochę niezręcznie. Mama nie może zapomnieć tego, w jaki sposób potraktowali tatę, ale tato nie żywi urazy. Według niego chcieli tylko jak najlepiej dla córki. - Wygląda na porządnego człowieka. - Jest. – Całkowite przekonanie w jego głosie zdradziło miłość i szacunek jaki czuł do ojca. Ruby przyłapała się na tym, że nieco zmieniła zdanie na temat swojego szefa playboya. Brzmiał jak ktoś, dla kogo rodzina była najważniejsza. - Masz jakieś rodzeństwo? – Ruby nie miała ale uwielbiała słuchać o rodzinach innych. - Mam młodszą siostrę Moirę i starszego brata Shane’a. - Średnie dziecko co? Jak otrzymałeś imię Leo? Pochylił się, twarz miał pełną śmiechu i wspomnień. – Kamień Nożyce Papier. - Hę? - Moi rodzice grali w Kamień Papier Nożyce by dojść do porozumienia odnośnie naszych imion. Dwa z trzech wygrywało. Tato wygrał dwa razy, mama raz. - I stałeś się Leo? - Taa. Powiedziała, że ryczałem jak lew kiedy się urodziłem. Musiała się zaśmiać. Nie mogła nic na to poradzić. - A jak twoi rodzice wpadli na imię Ruby? - Ulubiona postać z opery mydlanej mojej mamy. Była bardzo silna i moja mama chciała żebym też taka była. Jest to też rodzaj amuletu szczęścia. Nastała krótka kontemplacyjna cisza, każde z nich próbowało wymyśleć co powiedzieć bądź o co się zapytać. Dziwne w tym wszystkim było to, że wcale nie było niezręcznie, w sposób w jaki zwykle bywają cisze. Mało było osób przy których czuła się komfortowo. Zaskakujące było to, że Leo wydawał się należeć do tej elity. - Jesteś głodna? 18

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Na myśl o jedzeniu zaburczało jej głośno w brzuchu. - Przyjmę to za tak. – Wyszczerzył się do niej i zaprowadził ją do jadalni. – Zamów co zechcesz, na mój koszt. - Dzięki. – I co to będzie za bufet! Ruby zadrżała i spojrzała w menu próbując sobie nie wyobrażać jak dobrze by wyglądał oblany czekoladowym musem. Kolacja była doskonała, wołowina miękka, ziemniaczki po prostu właściwe, wino nie za słodkie. Leo upewnił się, że zamówił deser z bitą śmietaną tylko po to by popatrzeć jak zlizuje ją z łyżeczki tymi ponętnymi, pełnymi ustami i różowym języczkiem. To była najlepsza pierwsza randka na której był. Była zrelaksowana i śmiała się, opowiadała historie na temat jego departamentu księgowości, które zwykle zjeżyłyby mu włosy. Kiedy była szczęśliwa, oczy jej się ożywiały do zachwycającego miodowego koloru. Mógł wpatrywać się w nie przez godziny i czuć się jakby dopiero co zaczął. Zapalił świece stojące na stole by nadać kolacji romantyczności. Błysk świec tańczył na jej skórze tworząc intrygujące cienie, które za wszelką cenę chciał wybadać. Ledwo mógł się opanować. Tak bardzo chciał ją dotknąć, że właściwie go to bolało. Serce mu waliło mile na minutę i miał tak bardzo spocone dłonie, że musiał je wytrzeć o swoje spodnie. Zastanawiające było to, że nie uważała go za totalnego kretyna. Nie pamiętał co do niej mówił podczas kolacji. Bawiła się kieliszkiem wina, miała delikatny i mglisty wyraz twarzy, opowieści w końcu się skończyły. Uniosła dłoń i założyła za ucho lok obnażając bok szyi i otworzył usta wiedząc, że powie coś głupiego i zakończy kurewsko najlepszą randkę w jego życiu. - Mogę cię pocałować? Zauważył jak przez jego pytanie zmienił jej się oddech, najpierw się urwał a potem przyśpieszył. Ciężko mu było nie pociągnąć jej energicznie z krzesła i usadowić sobie na kolanach. Malutkie iskierki światła wyskakiwały mu z koniuszków palców. Szybko schował dłonie pod stół mając nadzieję, że nie zauważyła tego. Nigdy nie pragnął nikogo na tyle mocno by nie by był w stanie kontrolować swojej mocy. – Obiecuję, że nie dotknę cię bez twojej zgody. – Chęć by położyć ją na łóżku, związać i nigdy nie wypuścić była tak silna, że zaczął się trząść. Zacisnął dłonie w pięści trzymając swoją moc z powrotem pod kontrolą swoją siłą woli. Kiedy oblizała usta prawie znowu ją stracił. – Tak. Delikatna nerwowość w jej głosie jedynie zwiększyła jej atrakcyjność. Chciał się nią zaopiekować, dać jej znać, że nie ma czego się obawiać, czy to jego czy kogokolwiek innego, już nigdy. Chroniłby ją wszystkim tym co posiadał, bez względu na konsekwencje. 19

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Wstał i wyciągnął dłoń. Przyjęła jego propozycję i pozwoliła mu pomóc jej wstać. Zaprowadził ją w stronę kanapy i ku jej widocznemu zakłopotaniu pomógł jej usiąść. Najwyraźniej sądziła, że pocałuje ją na stojąco. Wolał bardziej komfortowe miejsce a kanapa była puchowa i zachęcająca, chętna jak kobieta, która na niej siedziała. Usiadł obok niej i położył jej dłoń na policzku. Nieświadomie pochyliła się ku jego dłoni, był to zaufany ruch, na który jeszcze nie zasłużył ale był zdecydowany udowodnić, że był na właściwym miejscu. Bardzo powoli pochylił się i dotknął jej usta swoimi. Smakowała jak czekolada i wino, słodko i bogato z tą ulegającą kobiecą postawą, która doprowadzała go prawie do szaleństwa. Nie mógł się doczekać tego jak smakuje reszta. Powietrze było wypełnione jej zapachem sprawiając, że obrócił głowę z pożądania. Złapał ją za ramiona i trzymał w miejscu podczas gdy zaczął powolne badanie jej ust przez co oboje tracili oddechy. Ruby poczuła jak jej piersi unoszą się błagając o jego dotyk. Pocałunek był najbardziej erotyczną rzeczą jakiej doświadczyła. Wychyliła się do niego unosząc dłonie by pogłaskać jego nagą klatę. Miał niesamowitą skórę, gorący jedwab nad twardymi mięśniami, linia delikatnych włosków dookoła jego ciemnych sutków zwężała się by zniknąć za skórzanymi spodniami. Przez całą kolację obserwowała jego klatę pragnąc ją dotknąć i teraz sobie dogadzała sunąć nimi w górę i dół, zginała delikatnie palce z przyjemności. Jej wysiłki wynagrodził jego dreszcz. O taaak, niech moje palce się przejdą! Jego pocałunek stał się bardziej głodny, jedną dłonią ruszył do jej włosów, zaplątując w nich palce by chwycić tył głowy i przechylić ją. Zaczął zniewalać jej usta, napierał językiem w obietnicy tego co chciał jej zrobić. Przejechała dłońmi po jego klacie dopóki nie potarła lekko palcami jego sutków. Bawiła się nimi do woli szczypiąc je aż nie stały się twarde za co nagrodził ją jękiem, którego nie mógł powstrzymać. Kiedy popychał ją na oparcie kanapy chętnie mu się poddała, już miała wilgotne majteczki. Nadal miał dłoń zanurzoną w jej włosach by trzymać ją w miejscu. Drugą natomiast zsunął przód gorsetu by uwolnić jej piersi. Jego ruchy były na tyle powolne, że mogła w każdym momencie go powstrzymać, ale nie miała takiego zamiaru. Jej sutki, już twarde i obolałe, ocierały się o jego klatę wysyłając prądy przyjemności prosto do łechtaczki. Zaczęła nieświadomie unosić biodra, cicho błagając o jego dłonie, język, jakiekolwiek dotknięcie. Nigdy wcześniej nie czuła takiego pociągu do faceta. Siła przyciągania była przerażająca, ale myśl o wycofaniu się była jeszcze bardziej straszna. Przerywając pocałunek zaczął przesuwać się w dół skubiąc ją, ociągając się na wrażliwym miejscu w połączeniu szyi i ramienia dopóki nie zaczęła drżeć z potrzeby. Jedną 20

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

dłonią trzymała jego głowę blisko siebie. Lizał i ssał, zębami ocierał się o jej skórę zanim je zacisnął. Z tego jak mocno ją ssał wiedziała, że zostawi jej malinkę. Wygięła się ku niemu wciągając wargę przez niesamowite doznanie strzelające prosto z jego ust do jej sutków i łechtaczki. Nagle usiadł, miał chrapliwy oddech w cichym pokoju. - Do diabła Ruby. Lepiej mi teraz powiedz czy chcesz bym przestał czy nie. Mam na myśli to, że nie będzie odwrotu, tutaj. Obserwowała jego gardło jak się rusza kiedy konwulsyjnie przełykał. Widziała jaki był podniecony. Brał głębokie wdechy gapiąc się na jej nagi biust, na twarzy miał wypisany głód i coś jeszcze. Kiedy oblizał usta, syknęła, jej ciało wygięło się ku niemu nieznacznie w podświadomym błaganiu o więcej. Nigdy wcześniej tak się nie czuła, jakby miała umrzeć jeśli nie będzie miała go właśnie teraz. Zacisnął pięści po bokach by powstrzymać się przed dotykaniem jej, siedział okrakiem na jej udach drżąc z oczywistej potrzeby by trzymać się mocno pod kontrolą. – Wybieraj. Widziała w nim napięcie wywołane brakiem dotyku. Mocno się trzymał, patrząc się na nią, całe jego ciało było napięte z potrzeby. Zadrżał czekając na jej odpowiedź i wiedziała, że jeśli odmówi to uwolni ją. Prawdopodobnie zabiłoby to ich oboje ale zrobiłby to. Dużo o nim mówiło to, że dotrzymywał słowa odnośnie niedotykania jej bez zgody. Spojrzała na niego spod powiek ciężkich z pożądania i zaryzykowała siedem lat rozwagi. Kiedy nadarzy mi się podobna okazja? Facet taki jak Leo zwykle nie umawia się z kobietami takimi jak ona, ale dzisiaj, nie miała wątpliwości. – Zrób to. Uniósł jedną brew. – Co mam zrobić Ruby? Oblizała usta nagle zdenerwowana. – Zrób to ze mną. Emocje błysnęły przez jego twarz, zniknęły tak szybko, że nie mogła nawet zauważyć co to było. Może zaskoczenie? Teraz iskrzyła przyjemnością połączoną z pożądaniem. – Co mam z tobą zrobić Ruby? Odrobina szkockiego akcentu jedynie zwiększyła jego niewiarygodną seksualność. Sięgnął ręką w dół by uszczypnąć jej sutek. Drugą dłonią leniwie masował swojego fiuta przez rozporek. Patrzyła na to zanim uniosła wzrok do jego twarzy. - Kochaj się ze mną. – Patrzyła się na niego, jej głos był błagający i ciężki z pożądania. – Proszę. - Z przyjemnością. 21

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Rozdział Trzeci Leo prawie doszedł w spodniach. Potrzebował całej swojej siły woli by powstrzymać wydobywającą się z niego moc. Jeśli spojrzy gdzieś obok niego to ujrzy małe iskierki strzelające przez pokój, co nigdy wcześniej mu się nie zdarzyło. Nigdy się tak nie zatracił. Miała zaciśnięte gardło, było to błaganie które ledwo usłyszał, krzyk kobiety która nie wiedziała, że błaga ale pragnęła czegoś czego nie mogła nazwać. Leo zdecydował, że od teraz dopilnuje by nigdy nie wątpiła w swoje wołanie. Myśląc o tym, przesunął w dół dłoń głaszczącą jego penisa do jej spódniczki. Z grzesznym szerokim uśmiechem zaczął podciągać ją do góry ukazując swojemu zachwyconemu spojrzeniu pończochy i czerwone stringi. - Ah laska, cholera. Masz dobry gust jeśli chodzi o bieliznę. – Pogłaskał jej okryty wzgórek zyskując tym syk przyjemności. Odwrócił dłoń i położył na niej, przesuwając na bok materiał by mógł pieścić jej wilgotną cipkę. Zerknął i zadrżał z pożądania. Była całkowicie wydepilowana. – Tak kurewsko seksowna. – Nie mógł się doczekać by ujrzeć ją odsłoniętą ale najpierw chciał zobaczyć jak dochodzi. Dotknął jej łechtaczki, oglądając z bliska jej reakcję, próbując ujrzeć co doprowadza ją do szaleństwa z pożądania. Wygięła się ku jego dłoni z delikatnym krzykiem, miała urwany oddech. - Dokładnie tu kociaku? Wolną ręką chwycił jej pierś głaszcząc delikatną skórę wokół sutka zanim do niego przeszedł. Pieścił ją kolistymi ruchami dopasowanymi do rytmu, który użył na jej łechtaczce. – Piękna. Tak kurewsko przepiękna. Wygięła się, dłońmi pieściła mu klatę, z przyjemności miała zamknięte oczy. Zaczął głaskać ją aż do orgazmu pragnąc za wszelką cenę ujrzeć jej twarz w ekstazie. - Proszę, O Boże, błagam! – Wołała na bezdechu. Pochylił się i wziął do ust twardy sutek. Ssał i lizał tak mocno jak tylko śmiał. Wsunął dwa palce w jej gorące, wilgotne wejście, dopasowując pociągnięcia za sutek do ruchu palców. Utrzymywał wzrok na jej twarzy kontrolując jej reakcje poprzez przemykające ekspresje. Z tego co zauważył nie zajmie mu dużo czasu zepchnięcie ją za krawędź. Wgryzł się pozwalając jej poczuć tylko końcówki zębów. Doszła z krzykiem, mięśnie zacisnęły się na jego palcach. Zanim skończyła, zsunął jej majteczki i zassał do ust łechtaczkę, przedłużając jej orgazm. Rozpadła się od orgazmu, jej oddech był nierówny. 22

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Ruszył ze ssania łechtaczki do lizania jej całej, próbując uspokoić ją ale bez tracenia tej małej cząstki podniecenia, którą miał zamiar użyć by zajść jeszcze dalej. – Boże, to było świetne. – Usłyszał notkę zaskoczenia w jej głosie. Zaśmiał się, szczęśliwy tym, że dał jej przyjemność. Pomyślał krótko o jej kochankach, którzy ją zawiedli ale zdecydował, że frajerzy nie byli tego warci. Ostatecznie to była w całości ich przegrana na jego korzyść. - Nie martw się kociaku, noc jest jeszcze młoda. Będzie o wiele lepiej. - O wiele lepiej od tego i będziesz musiał tłumaczyć się z mojej śmierci z orgazmu lokalnemu kornerowi. – Śmiech w jej głosie ożywił go. Wynagrodził jej to kolejnym długi, powolnym liźnięciem. - Oh. O mój. Leo, co robisz? - Pożeram cię moja droga, - wydyszał przy jej wilgotnym, rozpalonym ciele. Nie mógł nic na to poradzić. To była najbardziej rozkoszna cipka jaką widział. Skubnął łechtaczkę i nagrodziła go zdyszanym jękiem. - Oh, w porządku. Leo wstrzymał kolejny śmiech. Nigdy nie miał kochanki, która rozśmieszałaby go w łóżku. Przyznał, że uwielbiał to w niej. Zaczął przesuwać językiem po łechtaczce jak kot spijający mleko z miski. Wsunął w nią dwa palce i zaczął powoli napierać. Zadrżały jej uda. Spoglądając na nią znad okrytego satyną wzgórka zobaczył, że bawiła się sutkami, jeszcze raz zamieniając je w twarde szczyty. Na ten widok jego penis stał się twardy jak skała. Eksploduje jeśli niedługo jej nie przeleci. Jęczała i sapała z pożądania, wygięła ciało ku bordowym aksamicie kanapy trzymając w dłoniach swoje cudowne piersi. Zaczęła ujeżdżać falująco do kolejnego orgazmu, miała przepięknie bolesny wyraz twarzy. – Proszę, proszę, proszę, - wymamrotała bez tchu. - Wymów moje imię, - wyszeptał, liżąc jej cipkę. - Leo. - Jeszcze. – Wziął jej łechtaczkę między usta i warknął wykorzystując swoją moc by poczuła wibracje na całym ciele. - Leo! – Doszła z krzykiem, jego imię rozbrzmiało w pokoju hotelowym, jej ciało uniosło się nad sofą, ręce odrzuciła za głowę wrzynając palce w poduszki. Jedną ręką złapał ją za biodro powstrzymując przed zepchnięciem ich obojga z sofy od sięgniętego orgazmu.

23

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Opadając na sofę pisnęła coś co brzmiało jak „co za orgazm”. Nie przestawał ją lizać ale wysunął palce by otworzyć rozporek swoich skórzanych spodni, był tak twardy, że aż go bolało. Oszołomiona otworzyła oczy i spojrzała na niego. Zadrżała gdy wyjął język i przejechał nim po wilgotnej cipce. Ich spojrzenia się spotkały, sięgnął ręką do spodni. Wyobraziła sobie jak otwiera rozporek ząbek po ząbku. Próbowała wstać ale tylko po to by przytrzymał ją w miejscu. - Zostań, - Jego rozkaz był mroczny i szorstki. Wstał i wyciągnął swojego twardego jak stal penisa ze spodni, głaszcząc go lekko. Nie mogła oderwać od tego oczu. Przełożył przez nią nogę praktycznie klękając na sofie nad jej klatką, dzięki drugiej nodze ustawionej na podłodze trzymał się prosto. Przytrzymał purpurową główkę przy jej ustach z żądającym wyrazem twarzy. Stał perfekcyjnie bez ruchu czekając, by zobaczyć co zrobi. Ruby nigdy nie robiła nikomu laski ale po tym jak zafundował jej językiem i ustami dwa przyprawiające o zawrót głowy orgazmy przyznała, że jest mu to winna. Poza tym, jak trudne mogłoby to być? Była inteligentna. Czytała jakieś naprawdę ostre opowiadania. Znała ten mechanizm. Przypominając sobie to co mówiła jej Mandy i to co czytała, polizała delikatnie główkę penisa wdychając jego piżmowy, męski zapach. Kropla, wysączona z czubka była zarówno słona jak i słodka, a kiedy ją zlizała, jęknął. Poczuła jak jej ciało na nowo powraca do życia, sutki znowu stanęły na baczność. Sięgnął w dół i bawił się jednym z nich sprawiając, że poczuła ostrą przyjemność. Drugą ręką trzymał ją za włosy. Otworzyła usta i wsunął do środka główkę penisa, Zassała ją uradowana kiedy westchnął z przyjemności. Spoglądając na niego spod swoich rzęs zauważyła, że miał wzrok skupiony na jej ustach. Leo zaczął się poruszać, sunąc penisem między jej ustami, trzymając jej głowę tam gdzie chciał. Pieściła członka językiem zarabiając od niego jęk. Zamknął oczy, zacisnął rękę trzymającą ją za włosy. Zaskoczyło ją, że przez jego mocny uchwyt, gorąco zwijało się jej w brzuchu. Zaczął ostrożnie ruszać jej głową do przodu i tyłu, bryknął biodrami na spotkanie z jej ustami. - Bogowie, skarbie, tak jest. Liż go kociaku. Użyj języka. Ugięła się pod jego delikatnym rozkazem, pieszcząc fiuta swoim językiem. Kiedy wessała mocno policzki, odsunął się od niej z sykiem. – Jeszcze nie kocico. Nie chcę dojść w twojej buzi. - Nie mówiłeś przypadkiem, że noc jest jeszcze młoda? – Zaskoczyło ją jej własne ośmielenie. 24

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Patrzył się na nią zaskoczony i zadowolony jednocześnie. – Taa. Taa mówiłem. Mówiłem prawda? – Skierował główkę penisa z powrotem między jej usta. – Ssij go kociaku. Spraw bym doszedł. Zaczął ruszać się bardziej zdecydowanie między jej ustami, nigdy nie odsunął wzroku od widoku penisa wchodzącego i opuszczającego jej usta. – Tak jest kociaku. Bogowie, jak dobrze. Zaraz dojdę. – Mogła go teraz posmakować, ten słono-słodki smak był teraz już silniejszy niż poprzednio i zaciekawiła się czy był blisko. Jego oddech przybrał na sile, biodrami napierał szybciej na jej usta i z jękiem eksplodował w nich. Nie była na to przygotowana. Starała się przełknąć ale prawie się zadławiła, trochę wyciekło jej z ust. Podobał jej się wyraz jego twarzy w ekstazie. Ssała go nawet kiedy skończył i w zamian otrzymała od niego szczęśliwy, zadowolony śmiech. Odsunął jej głowę od swojego, na wpół twardego fiuta. Zastąpił go swoim językiem w pocałunku, który był zarówno czuły jak i zaborczy, zaskakując ją tym. Nie sądziła, że będzie chciał ją pocałować po tym jak doszedł w jej buzi, ale po tym jaki był czuły zrozumiała, że nie przeszkadzało mu to. Podczas pocałunku głaskał jej włosy, a ona założyła mu ramiona za szyję, serce dziwnie jej się zaciskało w piersi. W sposób, który świadczyłby, że było to coś bardziej intymnego niż tylko zwykły seks. Podniósł ją z kanapy i rzucił ją sobie w objęcia jakby nic nie ważyła. – Czas się rozebrać kocico. Odwrócił się na pięcie i zaniósł ją do sypialni. Wewnątrz bordowo- kremowego pokoju postawił ją na nogach. Zdarł z niej gorset, delektując się każdym kawałkiem odkrytej skóry, całując i skubiąc na pozór przypadkowe miejsca dopóki nie była gotowa błagać go by polizał jej sutki. Uklęknął przed nią i odpiął jej czerwoną, skórzaną mini spódniczkę. Zsunął ją oraz jej czerwone stringi. Wyszła z niej odziana jedynie w pończochy. Przesuwał delikatnie palcami po gładkim nylonie, dotykając każdego cala okrytych w jedwab nóg, dopóki nie dotknęły jej ud. Z dzikim jękiem zanurzył twarz w jej cipce, prawie gorączkowo liżąc jej łechtaczkę. Z krzykiem zaskoczenia, doszła skręcając się w jego uścisku. Trzymał ją mocno za pośladki pozwalając jej na wyzwolenie. Kiedy się skończyło wstał i przyciągnął ją sobie w ramiona, całując ją bezlitośnie. Kombinacja ich dwóch smaków na jej języku sprawiła, że prawie zdziczała z pożądania. Przerwała pocałunek – Przeleć mnie Leo – Leo spojrzał w jej dzikie oczy i jęknął. Wysunęła mu się z uścisku i uklękła z głodnym wzrokiem. Zsunęła mu spodnie i delikatnie pocałowała twardego penisa. Jej miękkie dłonie doprowadzały go do szaleństwa gdy lekko, jak skrzydełka motyla, dotykała jego pośladków, jądra i nawet zgięcia w kolanach. Jego fiut ożywił się chętny na więcej. Rozwiązała mu buty zdejmując je ze stóp i 25

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

praktycznie odrzucając je daleko. Wydostając się ze spodni umierał z ciekawości co następnie zrobi jego kocica. Wzięła w dłonie jego penisa i zaczęła głaskać. Przesuwała w górę i w dół po członku tak pociągając za niego, że jądra się poruszały do przodu i tyłu. Oblizała purpurową główkę, ssąc ją dopóki na czubku nie pojawiła się pierwsza kropla. - Cholera – wysyczał, próbując desperacko nie dojść znowu w jej chciwej, malutkiej buzi zdumiony, jak tym razem dzikie było pożądanie, zwłaszcza po tym jakie mieli niedawno wybuchowe orgazmy. Sięgnął w dół i postawił ją na nogi. Uległa chętnie, śmiejąc się kiedy ją podniósł i przewrócił na łóżko z niskim, gardłowym warknięciem. Leo podszedł do łóżka i zaczął wczołgać się po jej ciele zatrzymując się jedynie po to by possać jej sutki dopóki nie była wilgotna i nie skręcała się pod nim. Malutkie miauczenia z przyjemności wylewały się z jej ust, teraz już czerwonych i opuchniętych od jego pocałunków, wyraz jej twarzy ukazywał w połowie przyjemność w połowie ból. Skubnął zębami twardy punkcik prawie dostając orgazmu kiedy nagle odrzuciła do tyłu głowę eksponując długą linię swojej szyi. Ruch ten był z natury uległy, ukazujący jej zaufanie do niego. Poczuł się jak pierdolony jaskiniowiec twierdzący swoją kobietę. Ukląkł nad nią rozsuwając na boki jej kolana i usadowił się między nimi. – Muszę cię przelecieć, - wymamrotał szorstko, szokując ją. Pochylił się nad nią i dziko pocałował przez co oboje stracili oddech. - Leo. – Sapała kiedy uwolnił jej usta, wyraz jej twarzy ukazywał zarówno oszołomiony strach jak i szalone pożądanie. Nigdy w życiu nie widział jeszcze coś tak ponętnego. Trzymała mu ręce na biodrach przyciągając go do siebie. Wbijała w niego paznokcie oznaczając jego ciało. Złapał ją za uda i ustawił się przez jej ciasnym wejściem. Z niskim, gardłowym krzykiem wszedł w nią, wypełniając ją, jego jądra wylądowały przy jej pośladkach. Moja. Nigdy w życiu nie poczuł jeszcze coś tak niewiarygodnego jak otaczające go teraz wilgotne gorąco. Część jego obserwowała jej reakcje, zauważając kiedy zrelaksowała się pod nim i czekała. Jakby miał do czynienia z dziewicą, ale żadna dziewica nie zapewniłaby mu takiego uniesienia. Zaciągnął się rozwijając skrajnie swoje zmysły. Nie, żadnego zapachu dziewiczej krwi, żadnego śladu w jej głowie, że jest to jej pierwszy raz. Może miała długą przerwę. Zapulsował w niej próbując desperacko się powstrzymać podczas gdy przyzwyczajała się do jego rozmiaru. 26

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Do diabła, on też miał długą przerwę, pomimo wszystkich plotek. Żeby być dokładnym, to odkąd zauważył doskonały tyłek wypinający się przy biurku. Kiedy w końcu otworzyła oczy i spojrzała na niego, uśmiechnął się do niej próbując dodać jej otuchy podczas gdy jego ciało domagało się by zaczął wreszcie uderzać. Prawie stracił kontrolę kiedy oblizała usta. - Wszystko w porządku? – Mógł usłyszeć błaganie w swoim głosie. Jeśli wkrótce mu nie kiwnie głową zacznie skamleć i wywali przez okno swoje macho. Kiwnęła głową. Szepcząc pełen czci dziękuję zaczął napierać na jej ciepłe, wilgotne ciało.

Ruby czuła jakby była nabijana na pal. Był o wiele, wiele większy od Bobby’ego jakon-tam-miał. Gdyby tylko wiedziała, że przezywanie Bobby’ego „Ołówkowym Fiutem” było strzałem w dziesiątkę… Zaczęła poruszać biodrami w tempie dopasowanym do jego pchnięć ruchem tym ocierała się łechtaczką o podstawę jego penisa. Dawało to jej ciału doznania, które jej się podobały więc zwiększyła tempo. Kiedy jęknął, spojrzała na niego. Głowę miał odrzuconą do tyłu, zamknięte oczy, a jego twarz ukazywała pasję. Ostrożnie się z nią obchodził jakby bał się, że może ją skrzywdzić. Musiał się powstrzymywać. Pieprzyć to. Pierwszy raz od siedmiu lat uprawiała seks i to z Leo Dunne. Nie ma mowy by pozwoliła mu obchodzić się z nią jak z jajkiem! Uniosła dłonie, sunąc nimi po gładkich mięśniach jego klaty. Nie mogła się po prostu oprzeć rzeźbionej płaszczyźnie. Łagodnie na nią napierał. Uczucie jego poruszającego się w niej z tak pierwotną gracją sprawiło, że zapragnęła dotykać, posmakować każdy pojedynczy jego kawałek podczas gdy wił się w jej uścisku. Kiedy sięgnęła jego brzucha szarpnął się i pchnął w nią mocniej sprawiając, że sapnęła z przyjemności. Sięgnęła za niego i złapała go mocno za pośladki patrząc uważnie jak jego penis wchodzi w nią i wychodzi. Był to fascynujący widok, nie sądziła, że zobaczy coś takiego w swoich najdzikszych marzeniach. Przyciągała go, próbując wsunąć go jeszcze głębiej siebie. – Spokojnie kocico. Jesteś naprawdę ciasna, Jak długo miałaś przerwę? - Siedem lat. – wymamrotała pociągając go znowu za pośladki. Zaskamlała kiedy się zatrzymał. – Siedem lat? - Leo! – Nienawidziła skomleć ale niech go szlag jasny trafi, w niektórych sytuacjach trzeba. 27

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Westchnęła z ulgi kiedy znowu zaczął się poruszać, tym razem już mocniej jakby fakt, że nie pieprzyła się od siedmiu lat podniecił go. Wzdychając z satysfakcji poczuła jak w pełni w nią wchodzi. Zamknęła oczy, delektując się doznaniem jego grubego, twardego członka poruszającego się w niej w zwiększonym tempie.

Leo słyszał w swojej głowie wyszeptywane w rytm swoich pchnięć: Moja! Nie czuł się tak od… Do diabła. Nic jeszcze nie było tak świetne. Czuł jak ogarnia ich jego moc, lśniąca, iskrząca zasłona, z którą nic nie mógł zrobić. Ciężko mu było nie oznaczyć jej swoim nasieniem dopóki nie będzie na to gotowa. Nie było mowy by mógł przejąć kontrolę nad swoimi mocami. Jego magia nadała powietrzu waniliowy i brzoskwiniowy zapach sprawiając, że uśmiechnęła się. Ta delikatna ekspresja prawie go wykończyła, tak słodki i seksowani uśmiech, którego, przyrzekł teraz i tutaj, nie ujrzy żaden inny facet. To szczególne spojrzenie należało do niego. Zaczął napierać na jej ciało, szybciej i szybciej, pchając się w pośpiechu. Otaczające ich światełka zaczęły lśnić coraz bardziej i bardziej, jego orgazm się zbliżał. Ze sposobu w jaki się poruszała i jęczała pod nim mógł powiedzieć, że była blisko eksplozji. Pragnął by ich wspólny pierwszy raz był dla niej idealny. Nie będzie mógł się dłużej powstrzymywać. Jej oczy były cały czas zaciśnięte, wargę miała przygryzioną gdy naprężyła się ku niemu. Zmarszczyła brwi, wykręciła usta i wiedział, że już prawie tam była. Sięgnął między nimi i śmignął jej łechtaczkę mając nadzieję, że zepchnie ją z krawędzi. Doszła krzycząc, miotając się pod nim, przyciągając go do siebie tak mocno, że kiedy dostał orgazmu jego całe ciało pulsowało światłem, a pokój dookoła ich świecił się jak na czwartego lipca. Czuł jak pulsuje w niej, przyjemność ta prawie go oślepiła, wypełnił ją swoim nasieniem, jego światło oblało jej skórę twierdząc ją, oznaczając jako jego. Opadł na nią na wpół żywy od najlepszego cholernego seksu jaki miał w życiu i zastanowił się jak szybko przeprowadzi z nią rozmowę o ich więzi.

Ruby opadła z tak wysoka, że nie była zdolna oddychać. Leżał na niej ciepły ciężar. Czuła jak ktoś oddycha ciężko przy jej uchu, otworzyła oczy. 28

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Leo leżał na niej trzymając ją w ramionach tak mocno jakby bał się, że wstanie i zwieje mu z łóżka. Nadal otulała go udami, jego już teraz miękki penis zaczął wysuwać się z jej ciała. Może naprawdę przestała oddychać. Przysięgłaby, że widziała otaczające ich, blado migotające iskry. Oczywisty dowód pozbawienia tlenu. Zachichotała. Leo poruszył się przy niej, jego usta łaskotały bok jej szyi. Uniósł się by na nią spojrzeć. – Może byś tak zaznajomiła mnie z dowcipem? - Chyba została pozbawiona tlenu. Nachylił głowę z pytającym wzrokiem. - Właśnie widziałam malutkie światełka, jak przy wspinaniu się po górach, gdy powietrze jest naprawdę rozrzedzone. Zmarszczył brwi zaniepokojony. – Rzeczywiście tego doświadczyłaś? Znowu zachichotała. – Na kanale Discovery. Z westchnieniem przewrócił się na bok zgarniając do siebie jej wiotkie, zaspokojone ciało. Pocałował ją czule w czoło i zadrżała zaniepokojona. - Nie wiem jak ty ale ja jestem wykończony. Idziemy spać Ruby. - Oh, ale… - Żadnych ale, kociaku. – Uniósł głowę i spojrzał na nią z mieszanką czułości i żądania. – Idziemy spać. Oblizała usta. Nagle sprawy stały się trochę zbyt intensywne niż sądziła. – Nie planowałam zostać na noc. - Tak jak ja nie planowałem się dzisiaj z tobą kochać. – Nagle powiedział poważnie, zostań ze mną. – Oddech ugrzązł jej w gardle przez wyraz jego twarzy. – Nie opuszczaj mnie do rana. – Zanim mogła odpowiedzieć pochylił się i pocałował ją z czułością przez co straciła oddech. – Proszę. Wahała się tylko przez chwilę. Z delikatnym westchnieniem wtuliła się w niego chowając twarz przy jego klacie. Zamykając oczy, pozwoliła swojemu ciału odpocząć. Z kombinacją wina, ciepła i niesamowitego seksu, zapadnięcie w sen nie zajęło jej dużo czasu. Nie zauważyła ulgi, która pojawiła się na jego twarzy bądź czułości z jaką patrzył na nią gdy spała w jego ramionach. - Moja.

29

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Jaden Blackthorn szedł korytarzem nie patrząc ani w lewo ani w prawo. Już kiedyś został tu wezwany i nie podobało mu się to nawet w najmniejszym stopniu. Zadzieranie z Hybrydą nie było łatwe, ale wiedział, że nie będzie. Był silny, tak absurdalnie, a ta jego unikalna moc sprawiała, że sprawy były troszkę… drażliwe… w pewnym sensie, ale ciągnął tę robotę. Teraz Walnięta Kochanica chciała czegoś więcej od niego. Do diabła, w tym momencie rozważał płacenie jej za wynajem i wyżywienie gdyż praktycznie mieszkał w rezydencji. Jedyną rzeczą, przez co to wszystko wydawało się znośne było fakt, że jej modne Zjechane na Kowbojsko dupsko było utkwione w północnym Bumblefuck w Nebrasce. Desperacko pragnął by dom Malmayne’ów okazał się ranczem. Z uwielbieniem zobaczyłby jak wchodzi w krowie gówno tą swoją Pradą. Sięgnął drzwi na końcu korytarza i otworzył je. Był szczególnie obojętny na bogactwo otoczone wiśniowym drewnem, aksamitem i jedwabiem. Miał wyjebane na to wszystko, oznaczało to tylko, że są w stanie mu płacić. Ten dom należał do Lorda Cullena Malmayne i był tak zimny jak jego właściciel. Dom, w którym Jaden mieszkał z Duncanem był wyraźnie cieplejszy. Zatem góra lodowa była cieplejsza od tego miejsca. Nie mógł się doczekać aż się stąd wyrwie i pojedzie do domu. Starszy Malmayne rozmawiał ze swoją córką starając się dobrać do jej rąbniętego tyłka by ujrzeć rozwagę. Jaden wstrzymał westchnienie i czekał. - Shane tu jest i może z łatwością wypełnić umowę, Kaithlynn. - Nie chcę Shane’a. Chcę Leo, - okazała niezadowolenie ochrypłym głosem. Gdyby nie to, że ten głos należał do jednej z najbardziej rozpieszczonych damulek jakich spotkał Jaden, to może i przeszłyby mu żądne ciarki po plecach. Zamiast tego wzdrygnął się i odwrócił by spojrzeć na wysoką, elegancką blondynkę. Jej biało- złote włosy były upięte w prosty francuski kok a la Grace Kelly. Była dzisiaj ubrana w blady róż, który pasował do jej jasnej karnacji, jedwabny materiał przywarł do jej znacznie pomniejszonych wypukłości. Buty na wysokich obcasach w takim samym odcieniu były zapięte na jej drobnych stopach, podkreślając długość jej nóg. Szarymi oczami gapiła się na swojego ojca z nieszczęśliwym wyrazem twarzy, jej ckliwe usteczka były opadnięte przy kącikach. Jaden ukrył kolejne wzdrygnięcie. W tej buzi ukrywały się zęby bardziej ostre niż jego własne i to coś oznaczało.

30

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Starszy Malmayne westchnął. – Zobaczę czy możemy negocjować z Leo moja droga, ale odrzucił wszystkie pozostałe propozycje. Może jeśli Leo odmówi, powinniśmy ponownie rozważyć Shane’a? Jaden wyciszył ich, czekając cicho w bezruchu, który mogli osiągnąć tylko ci z jego rodzaju. Już wcześniej słyszał tę kłótnię i wiedział, że Cullen Malmayne jeszcze raz polegnie. Otworzył swoje zmysły by okrążyły obszar, nasłuchując uderzenia serc wszystkich dookoła, licząc ich dopóki nie znalazł dwóch „ukrytych” strażników Starszego Malmayne’a jakby mieli go ochronić. Jaden ukrył przed strażnikami swoją świadomość, utrzymując znudzony wyraz twarzy. - Panie Blackthorn. Dziękuję za przybycie. Jaden zamrugał i odwrócił swoje mroczniejsze, bardziej przenikliwe spojrzenie w stronę blondynki. – Panno Malmayne. Prawie pozwolił uciec swojemu szerokiemu uśmiechowi na jej odrazę. – Może usiądzie Pan, Panie Blackthorn? - Nie, dziękuję, Panno Malmayne. Wolę postać. Przez moment pojawiło się zakłopotanie na jej twarzy zanim zamrugała i podarowała mu swój fałszywy, słodki uśmiech. - Panie Blackthorn, mam dla pana kolejne zlecenie. Jaden kiwnął głową. – Tak jakbym nie wiedział, szanowna pani, inaczej byś nie zadzwoniła. – Parsknął błyskając zębami w jej stronę. Obserwował jak wyprostowała plecy z oburzeniem zanim się tego pozbyła. Miała cukrowo słodki wyraz twarzy. Cholera. Co teraz? Ostatnim razem gdy tak wyglądała, kazała mi kogoś porwać. Podała mu kawałek papieru. – Chcę żebyś zażądał okupu od rodziny Dunne. Uśmieszek Jadena zamienił się w warczenie, które szybko zmył z twarzy. Z ociąganiem zabrał papier. To wszystko mu śmierdziało i już zaczynał żałować przyjmując zlecenia od zdziry z wielkim czołem. Do diabła, gdyby Duncan był w domu… Ale Duncana nie było w domu, a Cullen, stary dureń, nie potrafił odmawiać swojej córeczce. Ciuchy, samochody, biżuteria. Ludzie. I mięli na tyle jaj by nazywać go wampirem. Była to krwiopijcza uniżoność, jak boga kocham. Z westchnieniem Jaden odwrócił się by znaleźć telefon. - Nie dzwoń stąd idioto! Znajdź jakiś anonimowy numer. 31

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Jaden odwrócił się, z irytacji błysnęło mu czerwienią w oczach. – A może tak pójdę do centrum handlowego i stamtąd zadzwonię laseczko? Masz może jakąś kartę, którą mógłbym wykorzystać? - Nie nazywaj mnie tak! – Jaden uwielbiał ten zgrzytliwy ton irytacji w jej głosie. Zamieniało to jej gładki, słodki głosik w werbalną wycieraczkę. – Rób co mówię albo dam znać Jeremy West jaką masz słabość. Nie ma on czasem własnej jarzębiny? Jaden zbladł. – Ty zdziro. – Jeśli Jeremy dowie się o jego słabości to Jaden był martwy. A dopóki nie wymyśli jak zamknąć jej jadaczkę na wieczność, musiał robić to co mu kazała. Gdyby tylko Duncan odebrał jego cholerne wiadomości. - Wiem. – Patrzyła się na swoje doskonałe manicure z tym słodkim, słodziutkim uśmiechem na twarzy i Jaden musiał trzymać ręce przy sobie. – Szkoda by było gdyby Jeremy dowiedział się jak cię całkowicie zniszczyć prawda? Z warknięciem, wyszedł w pomieszczenia i zamknął drzwi przed jej rozpieszczoną gębą. Nienawidzę tej zdziry. Spojrzał na numer wypisany na papierze i skierował się prosto do jej prywatnego pokoju, rozpracowując się z łatwością z zamkiem. Sięgnął po jej prywatny telefon i wykonał połączenie, które zostało mu zlecone, przez cały ten czas pragnąc by Duncan niedługo wrócił.

Za oknem jej pokoju jechał pociąg towarowy. Co było dziwne ponieważ nie mieszkała blisko torów. Ruby jęknęła i zasłoniła głowę poduszką. Albo przynajmniej próbowała. Coś leżało na poduszce – Spadaj Cliona. – wymamrotała wymachując w kota ręką. Usłyszała żachnięcie, za którym głębokim, męskim głosem podążyło „ałć”. Ruby otworzyła nagle oczy. Leo patrzył się na nią i trzymał się za nos. - Um – Wydarzenia z ubiegłej nocy przeleciały jej przez głowę rozgrzewając jej policzki. – Dzień dobry. - Dzień dobry. – Gdyby nie ujrzała szczęścia wypisanego na jego twarzy to by się zażenowała. I tak była prawie okropnie zawstydzona. - Zraniłam cię? – Wyciągnęła rękę i pogłaskała go po nosie. Wziął jej dłoń w swoją i pocałował palce, pożądanie, rozbawienie i czułość rozświetlały mu oczy w porannym świetle. Wyglądały nawet jakby miały inny kolor, niepokojąco jasne i lśniące. – Nic mi nie jest kociaku. – Z jękiem przewrócił się i przeciągnął, całe ciało było rozciągnięte wliczając w to również odrzucone za głowę ramiona, jego niesamowita klata była wypięta nad łóżkiem. Pewnie gdyby zajrzała pod pościel to zobaczyłaby jego podkurczone palce u stóp. 32

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Ale to ją nazywał kociakiem. Jak na razie, przypominał jej eleganckiego kota prosto z dżungli, silnego, potężnego i męskiego. - Może zanim zjemy śniadanie to weźmiemy prysznic? Zamrugała gapiąc się na niego. Wyczołgał się z łóżka, w porannym świetle jego ciało było wspaniałe. Ten złoty kolor najwyraźniej nie był opalenizną. Na jego ciele nie było widać żadnej linii opalenizny. Wiedziała bo przyjrzała się. Z bliska. - Oczywiście możemy robić inne rzeczy przed śniadaniem. – Przyłapał ją jak przyglądała się jego prężnemu, mocnemu tyłkowi. Jego niskie, seksowne warknięcie sprawiło, że gorąco przepłynęło przez całe jej ciało. O taak. Mogłaby trochę na tym skorzystać. Jednak jej brzuch miał inne plany. Zaburczał, głośno, - Albo i nie – zaśmiał się sięgając po nią. Chwycił ją za dłonie i wyciągnął z łóżka. – No chodź, najpierw prysznic, potem śniadanie. – Zanim mogli z niego skorzystać usłyszała tytułową piosenkę Z Archwium X dochodzącą ze spodni Leo. Leo podniósł spodnie i wyjął swój telefon. – Cześć tato, co jest? – Ruby wstrzymała śmiech. Z Archiwum X? Nie to bym wybrała dla taty. Wyraz twarzy Leo powoli zmienił się ze szczęśliwego na zszokowany. Przestała się uśmiechać. Obawa o swojego nowego kochanka przewyższyła nad dobrymi doznaniami z jakimi się obudziła. – Kiedy? – Patrzył się na nią i wyciągnął do niej rękę. Przyjęła ją i wzdrygnęła się przez to jak mocno ją trzymał. – Już jadę. – wyszeptał zamykając telefon. Zacisnął go w dłoni, nada patrząc się w nią tępo. - Leo? Co się stało? Zamrugał i wziął głęboki oddech. Wyglądał na… załamanego. – Shane. Sięgnęła po jeden ze szlafroków zawiązując go sobie w talii. Gapiła się na niego wiedząc, że to by było na tyle z ich sielankowego poranka. – Twój brat? Po prostu tak stał, na twarzy pojawiła się paląca wściekłość i wiedziała, że stało się coś strasznego. - Został porwany.

Ruby patrzyła przez okno w samolocie i zastanawiała się jeszcze raz jak do diabła dała się w to wciągnąć. 33

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Przez jakiś czas patrzył się na nią, nagi, bezbronny, zraniony i nie mogła nic na to poradzić. Podeszła do niego pozwalając by przywarł do niej, jego wielkie ciało drżało z gniewu i smutku. Ta bezbronność nie trwała długo. Wkrótce wisiał już na telefonie, rezerwując lot, prosząc ją by zamówiła dla nich jedzenie podczas gdy załatwiał wyjazd do rodziny. Kiedy się pakował szybko wzięła prysznic wiedząc, że musi jak najszybciej wyjść by się umył zanim wyruszy w drogę. Ubrała czerwoną spódniczkę i gorset czując się jeszcze bardziej nie na miejscu niż na imprezie. Wziął najszybszy prysznic na świecie, następnie założył czarne, skórzane spodnie i buty, które miał na imprezie, oprócz rogów. Przez całe śniadanie rozmawiał przez telefon z twardym, szorstkim i lodowatym wyrazem twarzy. Zajął się przekazywaniem części swoich obowiązków w biurze dając znać swoim pracownikom, że przez dłuższy czas nie będzie obecny. Oczywiste było, że nie zamierzał wracać dopóki jego brat się nie odnajdzie. Jej mała część opłakiwała to ale w większości się z nim zgadzała. Gdy skończył musiał być głodny. Tak głośno burczało mu w brzuchu, że zdziwiło ją, że pracownicy nie słyszeli tego przez słuchawkę. Sięgnęła po telefon by zadzwonić po taksówkę do domu nie chcąc zawracać mu głowy w tak złym momencie. – Halo? Poproszę taksówkę na… Przestraszyła się kiedy słuchawka została wyrwana z jej dłoni. – Nie aktualne. Pani nie potrzebuje transportu. – Odłożył słuchawkę i gapił się na nią prowokując ją by się odezwała. Oblizała usta i przez sekundę zauważyła gorąco w jego oczach. – Leo, nie musisz się mną teraz martwić. – Położyła mu dłoń na ramieniu, patrząc się na niego z niepokojem. – Musisz się martwić o swoją rodzinę. Sama mogę pojechać do domu. - Zamówiłem dla nas limuzynę. Najpierw zatrzymamy się u mnie a potem pojedziemy do ciebie. Samolot mamy za cztery godziny. Otworzyła buzię ale nic nie powiedziała. Wyciągnął rękę i jednym palcem zamknął ją, wyraz jego twarzy ukazywał bezwzględne zdecydowanie. – Leo, jak to „mamy”? – Była dumna z tego, że głos jej nie drżał. - Lecisz ze mną do Nebraski. - Jadę do domu się przebrać i zrobić pranie. To ty lecisz do Nebraski. - Nie kłóć się ze mną Ruby. – Jego głos odzwierciedlał wyraz jego twarzy, był twardy i bezkompromisowy. - Nie możesz tak po prostu zaciągnąć mnie do Nebraski Leo! Po pierwsze, nie zgodziłam się więc porwanie to federalne przestępstwo. Po drugie, to nie ma znaczenia bo 34

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

powiedziałam nie. Poza tym, co z Clioną? – Położyła dłonie na biodrach postukując stopą o gruby, miękki dywan. Coś jakby chciała postukać nią po jego grubej, miękkiej główce. - Już się tym zająłem. Mandy zgodziła się nią zaopiekować. Ruby znowu opadła szczęka lecz tym razem ze złości. – Że co? - Zanim dojedziemy, twoje bagaże będą już spakowane. Megan potrafi być naprawdę bardzo pomocna. - Nie masz prawa! – Zaaranżował to wszystko bez uzgodnienia tego z nią. No cóż, przynajmniej nie będę musiała dać znać szefowi, że nie będzie mnie jutro w pracy. Nie udawał, że stara się ją zrozumieć. – Ależ jak najbardziej mam prawo. - Leo. – zaprotestowała tylko po to by ją przymknął kładąc palec na jej ustach. Zacisnął szczękę, ból przemykał przez determinację na jego twarzy. – Potrzebuję cię. Nie pytaj mnie o nic. Nie jestem w stanie ci teraz tego jeszcze wytłumaczyć. Po prostu… Musisz mi zaufać. Proszę, potrzebuję cię. I wiedziała już, że to załatwiło całą sprawę. Silny arogancki Leo Dunne praktycznie błagał o jej wsparcie. Więc oto była, szybując do Nebraski by być przy boku Leo i pomóc mu przez to przejść. Ale ze mnie idiotka. Idiotka siedząca w samolocie.. Miał opartą głowę o oparcie. Zamknął oczy ale ze sposobu w jaki trzymał ją za rękę wiedziała, że daleko było mu do zaśnięcia. Okazjonalnie głaskał ja kciukiem. Nie wiedziała, czy próbował uspokoić ją czy siebie. Czuła, że miał napięte ciało więc było mu daleko do spokoju. Zastanawiała się też dlaczego tak bardzo chciał ją mieć przy sobie. Westchnęła głęboko, ściskając go za dłoń i odwróciła się do okna mając nadzieję, że będzie w stanie mu pomóc.

Leo głaskał dłoń Ruby i desperacko starał się uspokoić pomimo zżerającego go strachu. Nie mógł uwierzyć, że zgodziła się z nim lecieć, ale był wdzięczny, że nie musiał jej zmuszać. Jeśli zaszłaby taka potrzeba, musiałby użyć swojej mocy by zaprowadzić ją na pokład samolotu i chrzanić te wszystkie konsekwencje. Do diabła z biurem. Do diabła z protokołem. Potrzebował jej. Wyjaśni wszystko kiedy tylko dotrą na farmę. Nie ma mowy by spuścił ją z oczu. Dzięki niemu i Oznaczeniu, była w niebezpieczeństwie i nawet o tym nie wiedziała. Może jego brat był ofiarą ale miał przeczucie, że to on miał robić za okup. 35

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Rozdział Czwarty Ruby jeszcze raz spojrzała przez okno, ale tym razem było to okno Lincolna Navigator który Leo odebrał z lotniska. – Porywacze odezwali się już do twoich rodziców? – Leo spojrzał na nią, następnie odwrócił swoją uwagę z powrotem na jezdnię. – Nie, jeszcze nie. Oprócz pierwszego telefonu dzięki, któremu dowiedzieli się, że został porwany, nic nie wiedzą. - Ale może wiadomo czemu go porwano? - Mogło to być z wielu powodów. Po pierwsze, musieli wiedzieć, że to mój brat i że zapłacę każdą sumę pieniędzy by go odzyskać. – Zacisnął dłonie na kierownicy. – Może mieć to również coś wspólnego z rodziną mojej mamy. Niektórzy nadal jeszcze nie zaakceptowali ich małżeństwa. Patrzyła się na niego zszokowana. – Żartujesz sobie. Po tylu latach? – Uśmiechnął się kwaśno. – Powiedzmy, że lubią wspominać. – Gwizdnęła nie zaskoczona, że znowu skupił się na jeździe. Przez całą drogę na farmę był cichy, okazjonalnie zaciskał tylko dłonie na kierownicy. Z wyrazu jego twarzy mogła powiedzieć, że wyobrażał sobie porywaczy swojego brata. Przez resztę drogi siedziała cicho, ewentualnie przysypiając przy szybie.

Było już ciemno kiedy Leo w końcu wjechał na farmę ojca. W starym, wiktoriańskim domu wszystkie światła były zapalone, nie żeby się nie spodziewał, że będą bardziej niż tylko ciekawi. Jeszcze nigdy nie przyprowadził do domu dziewczyny. A nawet jeśli to nigdy nie przyprowadziłby zwykłej kobiety w takich okolicznościach. Zatrzymał samochód przed domem rodziców nie zaskoczony tym, że stało tam tylko auto należące do najbliższej rodziny. Wyłączył silnik i odwrócił się twarzą do Ruby. Właśnie zaczęła się wybudzać, patrząc dookoła na obce dla siebie otoczenie. Obserwował jej reakcję na dom, na widok ogromnego, wiktoriańskiego domu otworzyła szeroko oczy. – Jesteśmy na miejscu. – Ze znużenia miał ochrypły głos. Odwróciła się do niego wyglądając na tak bardzo zmęczoną. – Już dobrze Leo. Znajdą go. – Jej pocieszenie rozgrzało zimne miejsce gdzieś w głębi niego. Kiedy położyła mu na policzku dłoń wiedział, że jeśliby się już w niej nie zakochiwał to straciłby dla niej głowę właśnie tu i teraz. Obrócił głowę w jej dłoni i pocałował, akceptując pocieszenie. – Dziękuję.

36

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Nie kwestionowała tego, za co jej dziękował. Czekała tylko w samochodzie ze śpiącym uśmiechem, który strzelił prosto w jego serce, podczas gdy okrążał auto by pomóc jej wysiąść. - Leo. Odwrócił się by spojrzeć na ojca stojącego na ganku, patrzącego się na niego, trzymającego dłonie na biodrach, światło na ganku wydobywało się z jego ciemnych włosów. Zmarszczył niebieskie, jak niebo w słoneczny dzień, oczy. – Zaprowadź ją do środka. Jest zimno. Ten irlandzki akcent, pewny i srogi, przepłynął przez niego, uspokajając go tak jak wtedy kiedy był dzieckiem. Jego ojciec odwrócił się do Ruby. – Witaj w moim domu.

Jego domu? Myślałam, że to rodzice Leo są właścicielami farmy. Ruby patrzyła się na schodzącego z ganku mężczyznę, który wyglądał na nie więcej niż kilka lat starszego od Leo. Jego długie, zdecydowane kroki przypominały jej w barwny sposób, jak poruszał się Leo. Mężczyzna podszedł do nich i Leo położył rękę na jej ramionach, przytulając ją do swojego ciepłego, dużego ciała. Krótko po tym przestał kiedy mężczyzna położył dłonie na ramionach Leo. – Witaj w domu synu. – W głosie słychać było nutkę szkockiego akcentu, pełnego ciepła, którego brakowało kiedy pojawił się na ganku. Leo odwrócił się do niego i nagle tych dwóch wpadło sobie w objęcia – Chciałbym was odwiedzić w innych okolicznościach, tato. Chwila. Tato? Ta ciemnowłosa, chodząca reklama seksu jest ojcem Leo? - Tato, chciałbym ci przedstawić Ruby Halloway. Ruby, to jest Sean Dunne. Mężczyzna uniósł jej dłoń do ust i pocałował. – Witaj panno Halloway, chciałbym by nasze spotkanie odbyło się w innych okolicznościach. - Dziękuję, Panie Dunne. Przykro mi z powodu pańskiego syna. Ojciec Leo skinął głową, wyraz jego twarzy pociemniał. – Dziękuję. – Odwrócił się do Leo, cień zniknął. – Zaprowadź swoją kobietę do środka i przedstaw ją matce. Czeka na ciebie. – Mężczyzna wziął od Leo kluczyki i podszedł do SUV-a. Odwrócił się i puścił jej oczko, otwierając bagażnik i wyciągając ich torby. - Chodź Ruby. Pójdziemy zapoznać cię z moja matką. 37

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Ruby nie mogła odwrócić wzroku od szkockiego mięska nawet gdy Leo ciągnął ją po schodach. – Wow. Nie zdawała sobie sprawy, że to wyszeptała na głos dopóki Leo się nie zatrzymał i zmarszczył na nią brwi. Uśmiechając się słabo do niego poszła na przód gotowa by otworzył drzwi wejściowe. Drzwi otworzyły się zanim mogła ich dotknąć. Przed nią stała najbardziej atrakcyjna kobieta jaką w życiu widziała. Nie była zbyt wyższa czy starsza od Ruby. Włosy kobiety spływały jej aż do pasa, prostą, lśniącą, czerwono-złotą kurtyną. Lekko skośne zielono szmaragdowe oczy zerkały zza najdłuższych, najbujniejszych rzęs jakie Ruby widziała. Miała delikatnie wysunięty podbródek, ładny i arystokratyczny nos, a usta pełne i różowe. Patrzyła się na Leo, te cudowne usta zadrżały. Nagle Ruby nie poczuła się najlepiej. Kobieta patrzyła na Leo z tak głęboką miłością, że aż ogarnęło to Ruby. Jeśli ta kobieta czekała na jego powrót to dlaczego przywiózł ze sobą Ruby? - Witaj w domu Leo. – Kobieta wtuliła się w jego witające ramiona, łzy spływały po jej delikatnej twarzy. - Cześć mamo. Ruby rozluźniła dłonie, właśnie wtedy uświadamiając sobie, że miała je zaciśnięte. No oczywiście. Mama. Ojciec jest bogiem seksu, a matka modelką. Ciekawe jak wyglądają Shane i Moira? Ruby jeszcze nigdy w życiu nie czuła się tak zaniedbana. Od stóp do głów była pomiętolona, na głowie miała bałagan, oczy ociężałe ze zmęczenia, zmazany dawno temu makijaż. Diabli wzięli jej pewność siebie. Cofnęła się o krok nie chcą przeszkadzać Leo w spotkaniu z jego matką. Nie zaszła za daleko. Jedna, silna ręka padła jej na ramię, ciągnąc ją do przodu. Leo położył drugą rękę na ramionach swojej matki. – Mamo, chcę ci przedstawić Ruby Halloway. Ruby, to moja mama, Aileen Dunne. - Miło mi cię poznać Ruby. Czuj się jak u siebie w domu. – W delikatnym kobiecym, szkockim akcencie tkwiła nutka brytyjskiego, zmieniając go lekko przy czystym irlandzkim pomruku w głosie jej męża. - Dziękuję, pani Dunne. – Ruby wyciągnęła dłoń na powitanie. Pani Dunne bezzwłocznie wzięła ją w posiadanie, wciągając Ruby za sobą do domu. – A teraz, mów mi Aileen, proszę. Ten mój syn pamiętał by ci wszystko zapewnić czy raczej wyciągnął cię z domu tak szybko, że aż głowa ci się obracała? - Um, raczej to drugie. 38

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Aileen spojrzała zza swojego ramienia pociemniałym wzrokiem i wtedy Ruby w końcu uwierzyła, że ta oszałamiająca kobieta naprawdę była jego matką. Nikt oprócz matki nie spojrzałby w taki sposób na faceta, częściowo z rozdrażnieniem, częściowo z miłością. - To był nagły wypadek mamo. – Ruby odwróciła się by zobaczyć jak Leo przeczesuje ręką włosy, lekko się krzywiąc. – Upewniłem się, że jej kotem będzie miał się kto opiekować, prawda? - Aileen westchnęła, dźwięk ten tylko matki potrafiły z siebie wydawać i zaprowadziła ich oboje w głąb domu. Ruby przygryzła wargę z powodu nerwowego chichotu wiedząc, że to nie był dobry czas na śmiech.

Leo patrzył jak Ruby podziwiała jego dom rodzinny. Kremowe ściany i meble z ciemnego, solidnego drewna nie były w jego guście, ale jego rodzice adorowali staroświecki wygląd jaki zdołali osiągnąć. Zmieszali wczesno amerykański styl z kilkoma rzeczami, z którymi wyprowadzili się z Irlandii by stworzyć swój własny, unikalny. Oprawione w ramki ryciny Irlandii były zmieszane z rodzinnymi zdjęciami, które zrobili jak byli jeszcze śmiertelnikami. Ciemno zielona konstrukcja mebli łączyła się z bardziej miękkimi, radosnymi, żółtymi kolorami, które jego matka porozrzucała po pokoju w formie poduszek i kwiatów. Jedynym zdekompletowanym tonem była ametystowa waza, jaką Leo kupił matce na urodziny dwa lata temu, stojąca dumnie na kominku. Leo poczuł lekkie ukłucie kiedy ją zobaczył. Musiał częściej przyjeżdżać do domu. Nie zdawał sobie sprawy jak bardzo tęsknił za swoją rodziną dopóki ich nie zobaczył. Ruby, z kolei, była zaabsorbowana tym wszystkim, podążała wzrokiem z obiektu do obiektu podczas gdy jego matka prowadziła ich do kuchni. Moira zajęta była mieszaniem gulaszu w garnku, jej długie czerwono-złote włosy splecione były w warkocz. Jej głębokie, niebieskie oczy, wstrząsające na jej bladej twarzy, wystrzeliły w jego stronę, tak pełne ulgi i arogancji, że aż się zdumiał. Jego młodsza siostrzyczka nieźle wyrosła podczas jego nieobecności. Uśmiechnął się do niej, napełniony miłością na widok kobiety, która wydoroślała przez ostatnie kilka lat. – Cześć Moira. - Leo. – Zmierzyła go wzrokiem pełnym psoty. – Przytyło ci się. Bardzo. Leo skrzywił się. Czuł jak się rumieni. – Moira, to jest Ruby Halloway. Ruby… Moira wyszła na przód z delikatnym uśmiechem, miała wyciągnięte ręce. – Moira Dunne, jego… - Wystrzeliła ostro palcem w jego stronę. - … młodsza siostra. – Pokręciła głową, uniosła kąciki ust rozbawiona. – Jak Leo się z tobą spiknął? Nie wyglądasz jak te wszystkie głupie blondyneczki, z którymi zazwyczaj… 39

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Zanim zdążyła skończyć to zdanie Leo już stał za nią, zakrywając jej mocno usta, był czerwony jak burak ze, pomyślała Ruby, wstydu. – Nie zwracaj uwagi na to co wychodzi z tej buźki dobrze? – Zgromił siostrę ostrzegawczo. Ostatnią rzeczą jakiej chciał to by Moira powiedziała Ruby kim i czym, byli zanim on miałby tę szansę. Ruby uniosła brew świadoma napiętej postawy w każdym ruchu Dunne’ów. Jeśli rozrabianie było sposobem Moiry na poradzenie sobie z sytuacją, to Ruby nie miała nic przeciwko. Zauważyła, że Aileen, ani trochę zdenerwowana, spokojnie zastąpiła córkę, pogodnie mieszając gulasz. Odeszła od miło walczącego ze sobą rodzeństwa i stanęła obok Aileen. – Mogę w czymkolwiek pomóc? – Nadal czuła się zakłopotana, ale Dunne’owie byli nieźle zrelaksowani biorąc pod uwagę okoliczności. Traktowali ją jak kogoś, kogo znają od lat. Prawie jak członka rodziny. Aileen uśmiechnęła się do niej. Z tak bliska, słabe zmarszczki dookoła jej oczu były bardziej widoczne. Zastanowiła się czy mogła zrobić cokolwiek by odciążyć starszą kobietę. Sean wszedł do kuchni i wyszeptał coś Leo do ucha, który kiwnął w odpowiedzi z uradowaną miną. Następnie Sean podszedł do żony, umieszczając pocałunek z boku jej szyi zanim wyjął talerze z szafki. - To miło z twojej strony Ruby ale nie trzeba. – Aileen tylko troszkę podniosła głos i przepychanki blisko stołu kuchennego dobiegły końca. – Razem z Moirą mamy wszystko pod kontrolą. - No to zaprowadzę Ruby do naszego pokoju, mamo. Zdążymy przed posiłkiem wziąć jeszcze prysznic. – Leo wyszedł naprzeciw ze słodko zmierzwionymi włosami i koszulą w połowie wyciągniętą ze spodni. Ruby musiała pozbyć się całkowicie niestosownego przypływu pożądania, który ją dopadł. Na litość boską, dziewczyno, weź się w garść! Jego mama stoi obok! Czy on właśnie powiedział naszego pokoju? Spojrzała na Aileen ciekawa, jak kobieta na to zareagowała. - Kolacja będzie za godzinę Leo. – Jego mam nawet nie podniosła wzroku z garnka, w którym mieszała gulasz. Złapał Ruby za rękę i wyprowadził z pomieszczenia. – Będziemy gotowi. - Leo? - Hmm? - Gdzie jest sypialnia twoich rodziców? - Dwoje drzwi od naszej. - O, za cholerę nie. Pociągnęła za jego dłoń i zatrzymał się, marszcząc brwi. – Co jest kociaku? 40

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Leo, nie możemy spać razem gdy twoi rodzice będą tak blisko! – Jej przerażony szept był gorszy od syknięcia. Otworzył drzwi do ich sypialni. Ich sypialni. Promień radości i satysfakcji, który w nim zapłonął na tą myśl może i by sprawił u niego szeroki uśmiech gdyby nie jedna rzecz. Leo całkowicie oczekiwał kłótni ze swoim koteczkiem kiedy zorientuje się, że jego rodzice umieścili ich w jednej sypialni. Nie rozczarował się, niestety. Po prostu wiedział, że będzie jej z tym ciężko. Zaprowadził ją po schodach do sypialni, w której jego ojciec zostawił ich bagaże. – Wszystko w porządku Ruby. Jeśli moi rodzicie mieliby z tym jakiś problem to tato zostawiłby walizki w oddzielnych pokojach. Ruby zaparła się obcasami. Przez resztę drogi musiał ją ciągnąć. Gdyby ukazała naprawdę poważny sprzeciw to podniósłby ją i założył sobie na ramię. Miał już wystarczająco ciężki dzień by dołączając do tego jeszcze kłótnię z nią. Zaczął wypakowywać swoją walizkę ignorując fakt, że nie ruszyła się z miejsca gdzie ją zostawił. - Rozpakuj się kochanie, jeśli się pośpieszyć to będziemy mogli wziąć szybki prysznic przed kolacją. Poruszyła się marszcząc brwi. Otworzyła buzię by coś powiedzieć jednak zamiast tego ugryzła się w wargę i spojrzała gdzie indziej. Zatrzymał się z koszulą w dłoni. Wyglądała… dziwnie. Jakby przełykała coś kwaśnego. - Co jest kociaku? Wzruszyła ramionami, mały uśmiech wygładził zmarszczenie jej brwi. – Nic. – Zaczęła się rozpakowywać. Leo spotykał się z wystarczającą ilością kobiet by wiedzieć, że nic zazwyczaj oznacza coś. A nic wymówione w konkretny sposób zazwyczaj oznacza wszystko. Odłożył koszulę na łóżku i podszedł do niej otaczając ją ramionami. Zaciągnął się jej słodkim zapachem, a jego fiut natychmiast stwardniał. – Kiedy kobieta mówi nic w sposób w jaki właśnie powiedziałaś to zaczynam się martwić. Wyduś to z siebie kociaku. Znowu wzruszyła ramionami najwyraźniej zawstydzona. – To nic naprawdę. - No teraz to napędzasz mi strachu. – Pochylił się i trącił nosem jej szyję przez włosy, ciesząc się jedwabnym odczuciem jej skóry. Poczuł jej dreszcz kiedy językiem i zębami zbliżył się do ucha. Nagle wydało mu się, że minęły wieki odkąd się w niej znalazł. – No dalej kociaku. Powiedz mi. - To głupie. 41

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Polizał jej szyję od ucha do ramienia. – Mmhmm. – Całkowicie zgubił bieg rozmowy, teraz chciał tylko ją rozebrać i mieć ją na kolanach. Albo na łóżku. Albo wszędzie, tak długo jak tylko obejmuje to mnóstwo nagości. - Ja tylko… pomyślisz, że jestem marudą. Niebezpieczeństwo! Czerwony alarm! Czerwony alarm! Szarpnęła się w jego ramionach. – Słyszałeś tę syrenę? Nagle wciągnął swoje moce z powrotem wokół siebie jak płaszcz. – Ee nie, jak to brzmiało? Zmarszczyła brwi patrząc na niego z niepokojem. – Jak sygnał czerwonego alarmu ze Star Trek. - Oh. Ee, może Moira ogląda telewizję. Zrelaksowała się, a on wstrzymał westchnienie z ulgi. – Oh. Ma sens. Tak myślę. - A teraz, w czym problem? – Nie ma mowy by słowo „głupie” czy „maruda” przeszło mu przez usta. Miał jakiś zmysł utrzymania ego. Starał się ją zrelaksować, głaszcząc ją po plecach. - To jest takie niedojrzałe. Do diabła. – Wyduś to z siebie kociaku, wystarczająco długo już to dusisz w sobie. O czym mowa? – Wzięła głęboki oddech i wyraźnie się spięła. – No cóż… to znaczy, twoi rodzice będą obok. Naprawdę, no wiesz, nie usłyszą nas? – To ostanie zostało wściekle wyszeptane, była czerwona jak burak. Gromiła go wzrokiem. A on gapił się na nią. No i jak dokładnie chcę na to odpowiedzieć? Przewróciła oczami zanim mógł wymyślić odpowiedź. – Nie ważne. Boże, czuję się jak totalna idiotka przez samo pytanie. - Oh, nie, wyjaśnijmy to sobie. – przymusowo zaprowadził ją do łóżka i usiadł na nim kładąc ją sobie na kolanie. Otoczył ją mocno ramieniem w pasie. – Chciałabyś powtórzyć pytanie? Walnęła go pięścią na tyle mocno że chrząknął. – Leo! Co jeśli nas usłyszą? - Po pierwsze, nie mam już dwunastu lat. Burknęła coś pod nosem ale zdecydował się jej odpuścić. - Po drugie, nie masz już dwunastu lat. Spojrzała na niego gniewnie zza grzywki, wyglądając buntowniczo. - Kociaku, gdyby to im przeszkadzało, to tato zostawiłby bagaże w oddzielnych pokojach. Czy się czasem nie powtarzam? Ałć. Leo potarł bolące miejsce na swojej klacie. Muszę wymyśleć lepszy sposób na wykorzystanie jej rączek. – W czym widzisz problem? Przyjechałaś ze mną, jesteś tu dla mnie 42

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

i dali nam jeden pokój bo wiedzą, że jesteś moja. Chcesz spać w pokoju mojej siostry? Bo jeśli tak, to się tam po prostu zakradnę i będziesz naga przed widownią. Westchnęła. – Leo… - Potrzebuję cię Ruby. – Patrzył się jej w oczy starając desperacko przekazać spojrzeniem to czego nie mógł ubrać w słowa. Było za wcześnie, za dużo się działo i były rzeczy, o których jeszcze nie chciał jej mówić. Sprawy o których powinna się dowiedzieć, ale najpierw powinien porozmawiać z rodzicami. – Proszę. No i znowu, to było właśnie to proszę dzięki któremu wygrał dzień. To i fakt, że właściwie kłócił się o to by mieć ją przy sobie. – No dobra. - Wtuliła się w niego, a on trzymał ją głaszcząc ją po włosach. Część niej, ta która zaczynała na poważnie się w nim zadurzać, cieszyła się, że nie upierała się przed wyprowadzeniem z pokoju pomimo dziwacznej obecności jego rodziców tuż obok nich. – Ale nadal nie jestem pewna tego całego baraszkowania. - Baraszkowania? – Pod jej dłońmi ramiona mu drżały. Brzmiał jakby starał się nie zaśmiać. Pochyliła w bok głowę i ugryzła się w wargę. Przyszedł jej na myśl pomysł zawierający zarówno mycie się jak i wykorzystanie troszkę Leo. Miała tylko nadzieję, że da radę. To był naprawdę długi dzień i zaczynała odpadać, ale była zmęczona od walczenia z czymś czego oboje pragnęli. – Nie chciałeś brać prysznica? – Spojrzała na niego kątem oka. – Moglibyśmy zawsze wziąć go razem. Dzięki szumowi wody może niczego nie usłyszą. Przejechała paznokciami po jego karku ciesząc się z ciarek które przez niego przeszły. Pochylił się, miał nurtujący wyraz twarzy. Prawie zniosła swój własny dreszcz kiedy zaczął przygryzać jej ucho, biorąc płatek między zęby i wyprawiając z nim takie rzeczy, przez które zapragnęła by kolacja nie była gotowa tak szybko. - Um. Brzmi… wyśmienicie. – Jego głos był jak niski warkot. Zaczął skubać jej szyję i leniwie podążał w dół. Zanim dotarł do wrażliwego połączenia szyi i ramienia, była gotowa się roztopić. Kiedy uniósł dłoń i zaczął szczypać jej sutki przez koszulkę, roztopiła się. Z niskim jękiem odsunął sie od niej by zdjąć przez głowę jej koszulkę. Pochylił się nad nią przyciągając do pocałunku. - Leo Dunne! Jeśli za pięć minut nie usłyszę lejącej się wody to wiesz co będzie! Ruby spojrzała na Leo. Jego oczy jaśniały i lśniły ze śmiechu pełnego zaskoczenia. – Teraz już wiesz dlaczego uciekłem z domu. – Pochylił się i umieścił szybki pocałunek na jej uśmiechających się ustach. – Tak, mamo! – ryknął3 tak bardzo, że Ruby aż się wzdrygnęła.

3

I tu Meallko przypomniał mi się Howard z The Big Bang Theory ;)

43

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Mam się upewnić, że umyłeś się za uszami? – Ruby zachichotała. Nie czuła się tak odkąd była nastolatką. - I w innych miejscach? – Jego pełne nadziei spojrzenie, jak u kota ze Shreka sprawiło, że ukryła twarz przy jego koszuli, opanowana przez chichot. Z łatwością ją podniósł i zaniósł pod prysznic. – Chodźmy oszczędzić wody, dobrze? - Mm-hmm.

Leo wymknął się cichutko z pokoju. Była zbyt zmęczona na seks przed drzemką. Jego kocurek był całkowicie wykończony. Wślizgnęła się w coś malutkiego, jedwabnie kremowego przysięgając, że była to jej koszula nocna i był już pewien, że dopadną go zboczone sny. Wpełzła na łóżko i wkrótce po kolacji zasnęła, zwijając się przy nim jak kociak. Prysznicowa gimnastyka, której z chęcią by się oddawał została przerwana przez jego siostrę, szkodnika, walącą o drzwi i wrzeszczącą z całej siły, że kolacja była gotowa i niech lepiej zniesie na dół swój tłusty tyłek zanim przyjdzie po niego matka. Może to i dobrze. Wątpił by przetrwała na tyle długo by jeść gdyby się kochali. Musiał się upewnić, że od teraz lepiej się nią zaopiekuje. Nie podobało mu się kiedy jego mały koteczek był wykończony z niewłaściwych powodów. Nie rozumiał dlaczego Ruby patrzyła się gniewnie na jego siostrę kiedy wreszcie zeszli na dół, dopóki nie usłyszał jak mamrotała pod nosem, że jego tyłek miał się całkiem dobrze. Prawie wybuchł ze śmiechu. Kolacja okazała się unikalną mieszanką napięcia i ciekawości. Przy stole nie było żadnej wzmianki o Shanie lub jego porwaniu. Zamiast tego wszyscy byli skupieni na Ruby. Dali z siebie wszystko by czuła się jak u siebie w domu, ale nie można było zaprzeczyć delikatnemu przesłuchaniu, które zapewnili jej jego rodzice. Ale jego koteczek był twardy. Odpowiadała na każde pytanie z rozwagą i delikatnym humorem, dzięki czemu wygrała u każdego z rodziców. Nie musiał widzieć skinięcia z aprobatą u j ojca lub uśmiechu matki by wiedzieć, że oboje ogromnie ją polubili. Moira, jakkolwiek, wyglądała jakby utrzymywała rozsądek. Oh, lubiła Ruby, i pokazywała to wyraźnie. Jednak w ten swój dziwnie siostrzany sposób zdołała pokazywać też, że nie była pewna czy Ruby była dla niego wystarczająco dobra. Zastanawiał się czy byłby takim wielkim wrzodem na tyłku gdyby to ona przyprowadziła swojego partnera do domu by poznał ich wszystkich i wzdrygnął się. Myśl, że jego mała siostrzyczka pozwala facetowi ją dotykać sprawiała, że chciał coś rozwalić. 44

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Jego rodzina czekała na niego w kuchni, mama zaparzała kawę, a tata rozmawiał cicho z Moirą. Kiedy wszedł wszyscy spojrzeli się na niego i nagle wiedział jak tato, i w jakimś stopniu Shane, czuli się podczas takich rodzinnych spotkań. Patrzyli się na niego jakby mógł jakoś wszystko naprawić. Zajął swoje miejsce akceptując od matki kawę, którą podała mu z małym uśmiechem na twarzy. - A zatem, czy Ruby już się położyła? Liryczna nuta języka jego matki przepłynęła przez niego, łagodząc coś w jego duszy, co nawet nie wiedział, że było poszarpane. – Aye, mamo. Śpi spokojnie. – Z łatwością używał języka już tak długo niepraktykowanego, ze aż to go zaskoczyło. - Więc jesteś pewien, że to ta jedyna? – Pytanie Moiry, chociaż wcale nie niespodziewane, nadal go drażniło. - Aye, jestem pewien. Wszystko w niej woła do moich zmysłów w sposób, w jaki inne kobiety nigdy nie potrafiły. Pewność w jego głosie sprawiła, że Moira usiadła kiwając w zamyśleniu. - Wie o nas? - Masz na myśli to, że gdy nie czarujemy to wyrastają nam szpiczaste uszy i mówimy w języku Sidhe? Nie, jeszcze jej nie mówiłem, rozważając fakt, że dopiero wczoraj w końcu miałem ją w swoim łóżku. Moira podświadomie dotykała delikatnie zwężonego czubka jednego ucha. – Kiedy planujesz jej powiedzieć? Przed czy po ceremonii? - Moira, wystarczy. – Głos Sean’a był surowy. – Ruby jest człowiekiem. Leo będzie musiał ją na to przygotować. - Wypożycz najpierw „Władcę Pierścienia”, może pomoże. – Moira szczerzyła się w jego stronę, w tak bezczelny sposób, że zawsze go to niepokoiło. Pochyliła się do przodu. – Spytaj się jej czy Legolas jest przystojny. - Nie mogę się doczekać by zobaczyć twojego partnera, Moira, mam nadzieję, że jest człowiekiem. – Leo pacnął ją w głowę kuchenną rękawicą sprawiając, że zachichotała. – Może jemu będzie się podobał Legolas. Odsłoniła zęby śmiejąc się przez warczenie. Aileen zabrała jej drugą rękawicę zanim Moira mogłaby mu oddać. – Spokój, Leo, daj nam znać gdybyś potrzebował pomocy w wyjaśnianiu jej wszystkiego. Co oznacza, wyjaśnij im wszystko, zanim wrócisz do D.C. - Tak mamo. Sean wstał i spojrzenia wszystkich skierowały się na niego. Ojciec Leo był jednym z najbardziej opanowanych ludzi jakich znał, dopóki jednemu z nich nie groziło 45

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

niebezpieczeństwo. Leo wyczuwał przeogromny gniew, jaki Sean ukrywał w momencie postawienia nogi na ziemi swojego ojca. Wkurwianie elfa Ziemi nigdy, przenigdy nie było rozsądne. - Tak dla bezpieczeństwa, muszę połączyć się ze swoimi kuzynami w tym kraju i w Irlandii. – Powiedział Sean. Stał na szeroko rozstawionych nogach z kciukami zaczepionymi o jeansy i poważnym wyrazem twarzy. Wyglądał jak wojownik przygotowujący swój oddział do walki. – Elfy Ziemi, którzy się z nami sprzymierzyli będą mnie informować co się dzieje. Jeśli znajdzie się gdzieś blisko nich, dadzą mi znać. - Kontaktowałam się z Sidhami, którzy jeszcze ze mną rozmawiają i zapewnili mnie, że nie słyszeli żadnej wzmianki o Shane’ie. – Aileen była spokojna i skupiona. Trzymała mocno w dłoniach kubek, aż pobielały jej kłykcie. Wzięła głęboki oddech, miała stanowczą szczękę, twardy wzrok i Leo nagle, niewytłumaczalnie się zaniepokoił. – Istnieje ktoś, kto jest mi winny przysługę… - Nie Aileen. Żelazny głos jego ojca zaskoczył go. – Kto? – Jego rodzice patrzyli na siebie długo. – Kto jest ci winny przysługę mamo? Jeśli może odnaleźć Shane’a to powinniśmy go przywołać. - Ta przysługa może nasz zbyt dużo kosztować, Leo. Leo odwrócił się do ojca, ale surowy wzrok Sean’a nigdy nie opuścił Aileen. - Jest mi dłużny, Sean. - I odwróci to na swoją korzyść. - Może odnaleźć moje dziecko, Seanie Patrick! Pozwólmy mu odnaleźć moje dziecko! Aileen w końcu się złamała, łzy spływały w ciszy po jej twarzy. Sean zamknął oczy na widok przestraszonej i cierpiącej partnerki. Bezradność jaką najwyraźniej poczuł na widok jej smutku była czymś, co Leo miał nadzieję nigdy nie doświadczyć z Ruby. Wystarczająco złe było to, ze jego brat zaginął. A jeśli byłoby to jego dziecko, dziecko jego ukochanej partnerki? Nie wiedział czy byłby w lepszym stanie niż jego matka. Leo wypuścił powietrze i wymienił się spojrzeniem z Moirą. O kim do cholery mówiła jego matka? - Przywołasz go? – Głos Seana był zmęczony. -Aye. Sean skinął na wyszeptaną odpowiedź swojej żony. – Więc niech tak będzie. - O kim wy mówicie? Nagły poryw wiatru ogłosił nadejście potężnego tornada na środku kuchni Dunne. 46

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Z owego tornada wyszedł wysoki, smukły mężczyzna z czerwonymi, długimi aż do pasa włosami i rozbawionymi niebieskimi oczami na twarzy, która wprawiłaby Michała Anioła w łkanie. Tornado było ubrane w granatową, poetycką koszulę, która pasowała mu do oczu i w ciasne, skórzane spodnie, które uwydatniły szczupłą budowę ciała. Skórzane, sięgające do kolan buty, dopełniły wyglądu. Na widok tego smukłego, młodego mężczyzny, każdy włos na ciele Leo stanął na baczność. - Robin Goodfellow, do twoich grzechów, - powiedziała postać, kłaniając się ekstrawagancko. Spojrzał ze swojego ukłonu, podnosząc głowę w stronę Seana i śmiejąc się na głos.

- Cholera. O cholera. Pieprzony Robin Doogfellow wisi mamie przysługę? – Leo chodził po swoim frontowym podwórku, trąc swoją zmęczoną twarz. - Ah, ale na tę chwilę nie jestem pieprzony, drogi towarzyszu, chociaż mógłbym jakbym chciał. Leo odwrócił się na pięcie i przełknął. Robin Goodfellow, z tymi swoimi chłopięcymi rysami twarzy, siedział na masce samochodu jego Navigatora, mając skrzyżowane po indiańsku nogi, spoglądając z ukosa. – Widzisz, kiedy otrzymałem to wezwanie od twojej absolutnie zachwycającej matki, siedziałem sobie w basenie z parką Naiad’anowskich bliźniaczek. Niestety wątpię by owe damy czekały na mój powrót. – Z przesadnym westchnieniem, Robin zmiótł swoje długie, czerwone włosy do tyłu zniewieściałym ruchem ręki. Leo zauważył, że paznokcie Hob’a były czarne na końcówkach. – A teraz, jeśli miałbym pierwszorzędną babeczkę czekającą na mnie w moim łóżku wątpię, bym siedział tutaj martwiąc się o kogoś takiego jak ja. - Trzymaj się z daleka od Ruby. – Leo nawet nie poznał swojego ryku, który wydobył mu się z gardła. Te kapitalne niebieskie oczy zapłonęły całkowicie zielenią zanim ukryły je opuszczone kasztanowe rzęsy. Szydercze spojrzenie zostało zastąpione zadowolonym. – Związany, chłopcze? - Jeszcze nie, - Wydusił Leo z zaciśniętych zębów. Jeszcze nigdy nie był tak przestraszony w swoim życiu. Zwariował. Praktycznie rzucił wyzwanie Hob’owi! Lśniące niebieskie oczy sunęły ku górze studiując go, odszedł cały humor i udawanie i Leo zorientował się, że właśnie pierwszy raz patrzy na prawdziwego Hob’a, na miecz Oberona. 47

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- No cóż, czyż to nie wstyd być powodem zaginięcia Shane’a? - Cholera. Małżeński kontrakt? Hob kiwnął głową. – Małżeński kontrakt. Leo zaczął przeklinać po angielsku. – Myślałem, że ten stary kontrakt był nieistotny i bezużyteczny z powodu więzi rodziców. Co chcą teraz wymusić? - Władzę Leo. Co innego chciałaby taka rodzina jak Malmaynes? Leo patrzył się na Robina próbując desperacko ujrzeć dawne, grzeszne rozbawienie w jego głęboko niebieskich oczach. – Jesteś pewny, że Malmaynes’owie go trzymają? - Tak. Kiedy odrzuciłeś małżeństwo z najstarszą córką, zaczęli planować jak sprawić byś zmienił zdanie. Z tego co udało mi się wywnioskować, ich początkowym celem była Moira. – Leo zacisnął dłonie w pięści. – Kiedy nie mogli do niej dotrzeć, Shane został ich kolejnym celem. Ty byłeś zbyt dokładnie chroniony, zbyt zagłębiony dla nich w świecie ludzi by mogli uderzyć. Leo odwrócił się od rudego diabła siedzącego na swoim SUV’ie i gapiącego się w okno. – Planem było narzucenie ci partnera. Twoja Ruby wszystko skomplikowała. - Te kontrakty są zazwyczaj uważane za nieważne w nastaniu czystej więzi. – Wyraz twarzy Robina zmienił się w lodowaty. – Kiedy zamieszana jest władza, czasem sprawy mogą stać się… niełatwe. A odkąd to rodzina Aileen spisała pierwotny kontrakt… - Hob wzruszył ramionami. Leo kroczył świadomy podążającymi za nim oczami Hob’a. - Kaitlynn jest w to zaangażowana? - Malmayne’owska dziewucha wolałaby raczej byś się ugiął. - Nie o to pytałem. Diabeł wyszczerzył się do niego. – Nie. Nie ona. Leo wsłuchiwał się w świerszcze i próbował rozluźnić dłonie. – Przyjdą po Ruby? Jedna czerwona brew uniosła się w zamyśleniu. – Możliwe. Dopóki nie uzupełnicie więzi wasza dwójka jest narażona. Sidhe jak Malmaynes’i nie obchodzi czy wasza więź jest tą Prawdziwą, tylko to , że stoi ona na drodze ich ambicji. – Robin wzruszył ramionami. – Bez obrazy ale gdyby twoja matka wypełniła warunki kontraktu zamiast zakochując się w dobrym duszku, to nie doszłoby do tego. - A Shane, Moira i ja byśmy nie istnieli. Mama natomiast byłaby nieszczęśliwa. - Zatem walka o prawdziwą miłość jest warta? Leo pogromił wzrokiem Robina. – Jeśli moja matka czuje choćby w połowie do mojego ojca to co ja do Ruby to tak. Bardziej niż warte.

48

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Ten niepokojący błysk zieleni znowu ukazał się w oczach Robina i Leo przez chwilę stał zmrożony w miejscu. Przez jedną oślepiającą sekundę wiedział jak dokładnie czuł się Hob. Nie do zniesienia, niewyrażalnie, bezustannie, zawistnie. Samotny. Wtedy zamknął te oczy opuszczając kasztanowe rzęsy i Leo został uwolniony. – Zatem walcz. – Zawiał porywisty wiatr rozdmuchując, zamazujące się już krawędzie Hob’a, jak posąg z piasku. – Kiedy Malmaynes’owie przybędą, walcz.

49

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Rozdział Piąty - Jakieś wieści o twoim bracie? Wyszeptała te słowa na wpół śpiąca Ruby gdy wczołgał się do łóżka. Leo wzdrygnął się. Miał nadzieję, że jej nie obudzi. Jego koteczek był wykończony i potrzebował snu. – Taa. Opowiem ci nad ranem. - Już jest ranek. – Brzmiała na bardziej czujną, niech to szlag. Był taki zmęczony. – Wiadomo już kto przetrzymuje twojego brata? Wziął głęboki oddech. Zdarzenia z ubiegłej nocy jeszcze raz przeleciały mu przed oczami, czuł jak mięśnie mu się napinają i starał się jak najlepiej zrelaksować. – Taa. Wiemy kto go porwał. Natychmiast usiadła przytrzymując wstydliwie pościel przy biuście. – To cudownie! Policja już wie? Nic mu nie jest? Wraca już do domu? Leo pociągnął ją za ramię tak mocno ziewając, że aż czuł jakby szczęka mu się przełamywała. – Połóż się kociaku. To nie takie proste. Opierała się pociągnięciu i zmarszczyła brwi patrząc na niego. – Co nie jest proste? – Leo westchnął i zastanowił się jak wyjaśnić jej zawiłości systemu Trybunału Seelie. – Shane’a porwali… nasi wrogowie. Patrzyła się na niego pustym, niezrozumiałym wzrokiem. – Hę? Westchnął pocierając zmęczoną twarz. – Błagam, mogę najpierw się zdrzemnąć? Obiecuję, że po śniadaniu wszystko ci wytłumaczę. – Pozwolił swojemu zmęczeniu ukazać się, przez czar jaki zwykle utrzymywał, wdzięczny kiedy zmarszczyła brwi sunąc palcem po cieniach pod jego oczami. – Ukrywasz coś przede mną, prawda? Fakt, że praktycznie potrafiła z niego tak łatwo czytać był zarówno zachęcający jak i niepokojący. – Obiecuję, że wszystko wyjaśnię, nawet sprawy, które nie jestem pewien czy zrozumiesz, albo uwierzysz. Ale naprawdę chciałbym najpierw trochę pospać dobrze? Dmuchnęła jakby obrażona. – No dobra. Ale nic mu nie jest, tak? To znaczy, przynajmniej tyle zapewnili twojej rodzinie? - Tak. Shane’owi nic nie jest. Kiwnęła głową, oczywiście niechętnie zostawiając ten temat. Jego ciekawski Kocurek. Obserwował jak wsuwa się z powrotem pod pościel, absurdalnie śliski kremowy jedwab sunął po jej ciele. Wyciągnął ręce. Kiedy przytuliła się do niego tyłem, westchnął z ulgi zanurzając twarz w woni jej włosów. Po kilku minutach już spał, jego wykończony mózg i ciało dawało mu się we znaki. 50

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Ruby obudziła się sama jednak nie zapomniała rozmowy jaką przeprowadzili w środku nocy. Wstała i szybko się ubrała. Zeszła na dół chętna wysłuchać nowości od Leo. Słyszała rozmowę rodzinny Dunne, ich głosy podnosiły się i cichły w dziwnie celtycko brzmiącym języku. Ruby weszła do kuchni gdy głos Aileen podniósł się nad resztą, pełen był oburzenia i autorytetu. - Moira Eileen Dunne! – Głos Aileen powstrzymał Moirę przed działaniem. Moira powaliła Leo, walnęła go prosto w nos przez co wylądował na tyłku. Ta piękna dziewczyna szła na rundę drugą ze swoim bratem. Wstawał na nogi kiedy Moira warknęła ledwo ludzkim głosem. – Shane zniknął i to wszystko twoja wina! Leo cofnął się, był dotknięty tymi słowami. Nagle odwrócił się na pięcie i wyszedł z kuchni. Aileen westchnęła i potarła się po czole. - Leo? – Moira zrobiła krok w stronę drzwi, była tak samo dotknięta jak jej brat. Jej matka złapała ją za ramię i zaczęła cicho do niej mówić, upominając ją. Ruby zignorowała dwie kobiety i podążyła za Leo. Znalazła go na ganku, zaciskającego balustradę, aż kostki mu pobielały i patrzącego się w niebo udręczonym wzrokiem. Nie wiedziała co zrobić czy powiedzieć. Nic nie wiedziała o jego rodzinie albo jak rozwiązują między sobą problemy. Więc zrobiła jedyną rzecz jaką mogła wymyśleć. Podeszła do niego zakładając mu ręce na pas i trzymając mocno. Przez pierwsze kilka chwil był napięty w jej ramionach, prawie odrzucając pocieszający dotyk. W końcu odwrócił się i przyciągnął ją blisko, zanurzając twarz w jej włosach, tak mocno ją tulił, że aż bolało. Chciała zabić Moirę. Nigdy wcześniej nie chciała nikogo zabić ale jeśli teraz dorwałaby Moirę Dunne, Leo byłby biedniejszy o siostrę. Trzymała go, głaszcząc po włosach i zdecydowała, że dowie się co spowodowało, że Moira tak bardzo zraniła mężczyznę w jej ramionach. Kiedy Moira wyszła na ganek wyglądając zarówno na zażenowaną jak i skruszoną Ruby nie potrafiła niestety jej wybaczyć, jeszcze nie. Ruby pokręciła głową delikatnie próbując nakłonić drugą kobietę do zniknięcia. Nie sądziła by Leo chciał żeby siostra oglądała go w tak bezradnym stanie. Z delikatnym skinieniem dziewczyna wycofała się do środka, a Ruby powróciła do uspokajania powolnie już rozluźniającego się mężczyzny. 51

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Jaden patrzył się przez lustro weneckie na unikalnego mężczyznę. Shane Joloun Dunne leżał rozłożony na plecach, granatowe spojrzenie miał utkwione w sufit, wyglądał na całkowicie skupionego. Był kompletnie nagi, nie żeby Jaden podglądał. No dobra, tak, podglądał. Facet miał zabójczą budowę ciała. - Czemu jest do diabła nagi? – spytał Jaden, odwracając się do Malmayne Starszego. Oprócz tego, by przyjemnie mi się na niego patrzyło. Cullen Malmayne gapił się na niego tępo. – Na wypadek gdyby chciał uciec, oczywiście. Jaden skinął, a następnie pokręcił głową. – Jakich filmów szpiegowskich żeś się naoglądał? Zirytowane parsknięcie Cullena było muzyką dla uszu Jadena. – Shane będzie zażenowany biegając ulicami Omaha, za łaską bogów, całkowicie nago. Jaden zamrugał, jego ciemne oczy połyskiwały z rozbawienia. Jeśli byłby po drugiej stronie lustra, to mógłby się założyć o swój własny tyłek, że biegłby po Omaha zupełnie nagi gdyby musiał. Ale z tego co widział, kiedy nadejdzie właściwy moment Shane nie będzie musiał się o to martwić. - Jakiś pomysł odnośnie tego co robi? – Głos Cullena był delikatnie ciekawski, jak człowiek który zastanawiał się co i po co robi jego piesek. Organizuje sobie ciuchy, pomyślał Jaden. Był pewien, że Hybryda ma swoje sekrety, nie że Jaden mógł powiedzieć jakie. Jaden pokręcił głową odwracając się raz jeszcze by popatrzeć na Shane’a i mając cholerną nadzieję, że facet będzie niedługo gotowy. Jaden nienawidził pracować dla Malmayne Starszego i Walniętej Kochanicy. - Jakieś wieści od Dunne? – Jaden czekał na odpowiedź, którą spodziewał się usłyszeć. - Nie. Skinął, nie zbyt zaskoczony gdy drzwi za nim się otworzyły. - Dzwonił Leo? Jaden wzdrygnął się przez przesłodzony dźwięk w głosie Kaitlynn, nigdy nie odwrócił wzroku z lustra weneckiego. I tak lepszy widok. - Nie moja droga. Jednak niedługo powinien się z nami skontaktować. – Kątem oka Jaden podpatrywał Cullena i Kaitlynn. Cullen ruszył w stronę córki, miał uspokajający i delikatny głos. Szurnięta szmata, pomyślał, zauważając delikatny ruch ręki Shane’a. Połyskujący, granatowy jedwab pojawił się w jego dłoni i został szybko wepchnięty pod materac. Hybryda miał zmęczone oczy, jego zadanie zostało wykonane. Na tę chwilę. 52

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Jaden wyszczerzył się, ostrożnie ukrywając swoje zęby. To była tylko kwestia czasu zanim zarówno jego jak i Hybrydy plan zostanie uruchomiony.

- Chesz mi powiedzieć co to wszystko miało znaczyć? Nie zaskoczyło go ciche pytanie, spokojna akceptacja owszem. Zorientował się, że zasłużyła sobie na jakieś wyjaśnienia, zaczynając od tego kim i czym był oraz dlaczego potrzebował ją mieć przy sobie. Siedzieli w stodole, na strychu na sianie, patrząc się w niebo. Jeszcze nie chciał wracać do domu, nie chciał zmierzyć się z oskarżeniem Moiry bądź zrozumieniem mamy. Także zabrał swojego kociaka do Stodoły na strych, w swoje ulubione miejsce i posadził ją na sianie. Czuł na sobie jej cierpliwe spojrzenie ale nie miał pojęcia jak wszystko wyjaśnić bez ujawniania rodzinnych sekretów. Nie wiedział czy była na to gotowa. Niestety nie wydawało mu się by mógł o tym decydować. - Wyduś to z siebie, Leo. Ta słaba nuta niecierpliwości wymusiła na nim niechętny uśmieszek. Rozsiadł się z westchnieniem, miał wlepiony wzrok w niebo przez wejście do stodoły. Był piękny dzień, niebo jasne i błękitne, z tymże tylko kilka chmur było dodanych do ogólnego obrazu. Ziemie Dunne były urodzajne, zapewniała to moc jego ojca. Widział go z daleka jak pracuje i rozmawia z kilkoma ludźmi, którzy pomagali przy ogromnej ilości ziemi jaką posiadał Sean. Leo nie często chwalił się swoim ojcem ale facet miał taki sam talent do zarabiania pieniędzy jak do uprawiania kukurydzy i ziemniaków. Jego rodzice postanowili mieszkać w domu, który razem zbudowali niż w jakimś bardziej złożonym, utrzymując niższy status i ciesząc się tym samym z korzyści posiadania sąsiadów, którzy czują się z nimi swobodnie. - Leo. Grasz na zwłokę. Westchnął. – Nie gram na zwłokę kociaku. Próbuję rozwikłać jak wyjaśnić niewytłumaczalne. Spojrzał na nią i poczuł jak jego serce zrobiło fikołka. Mógł ujrzeć cierpliwość, sympatię, ciepło i zaufanie. Postanowił właśnie tu i teraz odpowiedzieć szczerze na każde pytanie, nawet jeśli odsunie ją od siebie. Nie żeby pozwolił jej odsunąć się za daleko. – Od czego mam zacząć? - Może czemu nie zadzwoniliście na policję? 53

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Leo skinął głową, jego oczy na nowo skupiły się na horyzoncie. Nawet go nie widział, był tak zajęty układaniem myśli. Czas postawić sprawę jasno. – Z dwóch powodów. Po pierwsze, policja nie mogłaby nic zrobić by nam pomóc i po drugie, zakazane jest wprowadzanie ich w takie sprawy.

Gapiła się na niego zaintrygowana. – Nie… rozumiem. Zniżyła wzrok do ich złączonych dłoni czując jego drżenie i wiedziała, że kombinował jak powiedzieć coś co na pewno jej się nie spodoba. – Leo? - Usłyszała niepewność w swoim głosie i wzdrygnęła się. – Co się dzieje? Straszna myśl ją uderzyła ale odrzuciła ją bez zastanowienia. – Shane’a porwano prawda? – Leo skrzywił się, miał żałosny wyraz twarzy. Spojrzał na nią i coś w tej ekspresji powiedziało jej, że chodziło o coś więcej jak tylko porwanie. – Tak, Shane został porwany i Moira ma rację. To częściowo moja wina. - Czemu, ze względu na twoje pieniądze? Myślą, że zapłacisz im ogromny okup czy co? Leo zaśmiał się nerwowo. – Chciałbym, byłoby wtedy mniej skomplikowane. - Powiedz czemu, Leo. Wymuszone westchnienie dało jej znać, że to coś złego. Bardzo złego. – Ma to coś wspólnego z małżeńskim kontraktem. - Z czym? – Zdezorientowana Ruby patrzyła się na niego. - Małżeński kontrakt. Ojciec mojej mamy, Armand Joloun i mężczyzna zwany Cullen Malmayne stworzyli zaaranżowane małżeństwo. Obie strony miały czerpać korzyści z siły małżeństwa między synem Cullena i moją matką jednak dziadek podszedł Malmaynes’ów. Co w części jest powodem tego dlaczego to wszystko jest tak popieprzone. - Imię twojego dzidka brzmi na francuskie, ale twoja mama jest Irlandką, prawda? - Pół Irlandką. Moira dostała imię po naszej babci, mama dorastała z nią w Irlandii. – Ruby zastanowiła się nad tym, chłonąc informacje i postanowiła zostawić to w spokoju. Nie miało to żadnego związku. – No dobra, więc twój dziadek i ten koleś Malmayne spisali kontrakt obiecując tym samym połączenie swoich dzieci. Rozumiem, że Aileen nie była przerażona tym pomysłem? - Oh, na początku nie miała żadnych zastrzeżeń. To nie jest coś niespotykanego, a z tego co zrozumiałem Duncan Malmayne jest dość atrakcyjnym facetem, zamożnym i wpływowym. Ale mama spotkała tatę i wszystko diabli wzięli. - No to co, Malmaynesi wznieśli skargę po naruszeniu kontraktu? 54

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Leo westchnął. – I tutaj zaczęło się komplikować. Mamę i tatę łączy unikalna więź, coś co powinno anulować kontrakt, ale najwyraźniej mój dziadek napisał coś małym druczkiem. W przypadku gdy ani Duncan ani moja mama nie byli w stanie wypełnić warunków kontraktu, to obowiązek przechodzi na następne pokolenie obydwu rodzin. Innymi słowy, każde z ich dzieci może wziąć zaaranżowany ślub. - I chcą by to Shane wypełnił tę klauzulę? Leo spojrzał na nią i Ruby poczuła jak serce jej się zaciska. – Nie. Do tego chcą mnie. Nie mogą cię mieć! Ruby aż zadrżała od siły tej odmowy. - Dlaczego ciebie? Leo otworzył buzię ale nic nie powiedział. – Nie jestem całkiem pewny jak mam ci to wytłumaczyć. – Potarł nerwowo swój kark. Drugą dłonią chwycił za jej i ścisnął ciepło, kciukiem gładził jej palce. - No już, wyduś to z siebie. No daj spokój, Leo, nie może być aż tak źle. - Musisz najpierw się o czymś dowiedzieć. – Miał wzrok przyklejony do ich złączonych dłoni. - No dobra co takiego? - Nigdy, przenigdy bym cię nie skrzywdził. Znaczysz dla mnie więcej niż jesteś w stanie jeszcze zrozumieć. I jeśli postawię na swoim to twoja i Malmaynesów ścieżka nigdy się nie skrzyżuje. – Zgarnął obie jej dłonie w swoje, wyraz jego twarzy był bardziej poważny niż kiedykolwiek u niego widziała. Praktycznie czuła jak pragnie by mu uwierzyła. – Rozumiesz co mówię? Pokręciła głową. Zaczynała się już powoli bać. – Leo, co się dzieje? Wziął głęboki oddech a cały jej świat eksplodował światłem. Musiała zamknąć oczy przez oślepiające światło. Kiedy je otworzyła, z szoku nie mogła powiedzieć ani jednego słowa. Strych na siano i gospodarskie wyposażenie zniknęło. Natomiast znalazła się w środku ogromnego szafirowego namiotu. Brzegi i „okna” były wyszczególnione delikatnym arabskim złotem. Podłoga była całkowicie pokryta jaskrawymi, jedwabnymi poduszkami w każdym wyobrażalnym kolorze. Mały złoty stolik stał przy ścianie. Na nim znajdowała się karafka z winem i talerz z kandyzowanymi owocami. Aromatyczne lampki olejne zwisały z trzech słupów trzymających namiot, i zaprawiały powietrze wybornym zapachem wanilii. Z szeroko otwartymi oczami odwróciła się by spojrzeć na to co stało za nią. I właśnie wtedy zorientowała się, że mogła poczuć delikatną pieszczotę jedwabiu na swoim nagim ciele. Spojrzała w dół. 55

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Jasna cholera! – Skąpy kostium z haremu, składający się z dwóch ledwo okrywających jej biust szali i długiej, przewiewnej czerwonej sukni przytrzymywanej na talii przez złoty pas, nie pozostawał nic wyobraźni. - Hmmm, naprawdę podobasz mi się w czerwonym, kociaku. Spojrzała się, oczami jak spodki, w stronę wejścia do namiotu. Tam, półnagi, przyodziany w białą wspaniałość, stał Leo. Jego białe spodnie były zmarszczone na kostkach i w pasie złotymi wiązadłami a zarówno klatę jak i stopy miał nagie. Złote bransolety opasały jego oba bicepsy. Na twarzy utrzymywał przebłysk rozbawienia zmieszanego ze znaczną dawką pożądania. Wszedł do namiotu, ruszając się z gracją pantery. Każdy z kolegów Ruby poślizgnąłby się i upadł na jedwabne poduszki. Leo sunął po nich, jego stopy ledwo co je dotykały. Sutki jej się zacisnęły w oczekiwaniu na jego drapieżny wyraz twarzy. Przesuwał wzrokiem po jej ciele z niewątpliwym posiadaniem. Ruby przełknęła i ugryzła się w wargę. – Leo? - Nie bój się kociaku. Pamiętaj, że nigdy cię nie skrzywdzę. - Co się dzieje? - Zaufaj mi. - No no, jakoś mam wrażenie, że nie jesteśmy już w Nebrasce, - Wyszeptała Ruby. Leo zatrzymał się. Usta mu drgnęły. – Masz być zaraz zniewolona przez Lorda Seelie Sidhe a cytujesz mi Czarodzieja z Oz? Chyba mogę być trochę obrażony. Ruby zamrugała, jej wybujały humor jeszcze raz groził, że wpakuje ją w tarapaty. – Po pierwsze, Sealy to materac… - Nie ma sprawy, możesz leżeć na mnie kiedy tylko zechcesz. - Po drugie, żaden z ciebie Sid. - Sideee. Wymawia się Sideee. - Yhy. Lord? W to mogę uwierzyć. Do diabła, jesteś absolutnym Królem Bzdur. Leo westchnął i złapał się za nos. – Jakoś nie idzie to wszystko po mojej myśli. Ruby mogła praktycznie wyczuć zapalającą się lampkę w swojej głowie. Ostrożnie usiadła. – Seelie Sidhe Lord. Leo obserwował ją ostrożnie i kiwnął głową. - Jesteś elfem? Leo zmarszczył brwi. – Sidhem. - Jak Legolas? - Ruby! - Oh! Galadriela! Potrafisz robić te światełkowe sztuczki? 56

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Leo opadł na poduszki obok niej, wypuścił powietrze w zirytowanym śmiechu. – Nie, Frodo, nie potrafię. - Hej! – Pociągnęła nosem. – Przynajmniej niech będę Arwen. Do diabła, wezmę nawet Eowyn. Machnęła królewsko dłonią. – Ty za to możesz być Gimli. Rozłożyła się w bezradnych chichotach. Leo przekręcił się i wciągnął ją pod siebie unosząc arogancko jedną brew. – Ruby, naprawdę jestem Lordem Seelie Sidhe. Za bardzo się śmiałą by odpowiedzieć. Westchnął i założył sobie włosy za uszy pokazując delikatnie szpiczaste czubki. – Ruby, nie mam na sobie żadnego uroku. Spójrz na mnie. Naprawdę spójrz na mnie. Musiał poczekać dopóki nie przestała się śmiać, a trochę to trwało. Śmianie zamieniło się w delikatne urywanie, które tylko ona mogła usłyszeć. Kiedy się skończyło, naprawdę się na niego spojrzała. Różnice były niewielkie. Jego uszy były delikatnie zwężone na czubkach. W oczach miał inny blask, który sprawiał, że w świetle lamp jeszcze bardziej się błyszczały. Skóra mu lśniła złotym blaskiem, efekt ten był erotyczny. Najbardziej zmysłowo zmieniły się jego źrenice. Ludzkie źrenice były okrągłe. Jego były owalne. Nie za bardzo ale jednak nie ludzkie. Ruby pogłaskała go po uchu. Jej palce delikatnie ocierały się o zwężony czubek. Zadrżał, zamknął oczy w delikatnym utrapieniu. - Wiesz ile czasu minęło odkąd ktoś mi to zrobił? – Uśmiechnęła się głupio czując się niesamowicie seksownie. – Strefa erogenna? - Oh, jak najbardziej. – Otworzył oczy, zmysłowy uśmiech wykręcił jego usta. Spojrzał się na jej ledwo zakryty biust, zmysłowy uśmiech zagrzał. – Jak ci się podoba moja fantazja? – Uniosła cynicznie brew, uwielbiając sposób w jaki zachichotał. – Przynajmniej masz na sobie ubranie. Wolałbym mieć się nagą. - Prawie jestem! - Dokładnie. Odpowiednie słowo : prawie. - Świnia. - Jak już coś to Lord Świnia, dziękuję ci bardzo. - Jak ty to robisz? – Ruby położyła dłoń ja jego ramieniu trąc o nie by zobaczyć czy złoty blask zostanie na jej dłoni. Tak się nie stało. - To nazywa się urok. To co widzisz dookoła tak naprawdę nie istnieje. To wszystko jest… w naszych umysłach. Współdzielenie fantazji, jak wolisz. - Iluzja? 57

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Nie całkiem. Jeśli ktoś zrobiłby nam teraz zdjęcie, to pokazałoby, że nadal leżymy na sianie. Dla ciebie, jakkolwiek, wszystko wydaje się realistyczne. Mógłbym zaprowadzić cię na zewnątrz, umieścić cię na moim ogierze i przejechać z tobą pustynię, a dla ciebie wydawałoby się to niezwykle realne. - A to twoja fantazja? By być szejkiem dla swojej houri4? Przesunął kciukiem po jednym z napiętych sutków. – Masz mi to za złe? Patrzyła się na niego, znowu ukazał się ten dziwaczny humor. - Koleś, kiedy byłeś nastolatkiem musiałeś mieć niezłe miejsce na zwalanko Zamrugał, unieruchamiając nad nią. – Że co? – Brzmiał jakby się czymś udławił. Bardziej to niż żeby się śmiał. - Wyobraź sobie to, - machnęła dłonią po całym namiocie. – ale z nagim Króliczkiem Playboya na moim miejscu. - Ee, to tak nie działa i wolałbym wyobrazić sobie ciebie nagą. - Oh? A jak to działa? - Nie mogę tak naprawdę stworzyć fantazji i zaprojektować sobie jej w głowie. Dla mnie byłoby to marzenie, jak dla każdego. – Uśmiechnął się, ekspresja ta pojawiała się na jego twarzy powoli i niegodziwie. Pogładził kciukiem jej dolną wargę. Motyli dotyk sprawił, że chciała tylko więcej. – Potrafię utworzyć własną fantazję i zaprojektować ją w naszych zmysłach. Widok, smak, dotyk, za każde odpowiada magia jakby naprawdę tu były. Albo… Ruby nie była pewna czy podoba jej się spekulatywny błysk w jego oku. – Albo co? - Albo… Światła zaczęły razem wirować jak w kolorowym kalejdoskopie, okrążając ich gdy namiot, jak i wszystko inne, zniknęło. Zamknęła oczy przez nagły szturm jej własnych zmysłów gdy wszystko, wzrok, zapach, nawet smak stały się hiper wrażliwe. Kiedy wir doznań zniknął, Ruby otworzyła oczy. Zamrugała i sapnęła. Patrzyła się w swoją najgłębszą, najmroczniejszą seksualną fantazję, w tą, do której nie przyznałaby się nawet na łożu śmierci. – Co do diaska? Stała na ulicznym rogu blisko starej ciastkarni, gdzie dorastała. Nie było żadnego ruchu ulicznego. Działo się tak często w niedzielną noc. Ruby poczuła jak się uspokaja, fantazja wzięła we władanie jej ciało i umysł. Stała pod światłem latarni, całkowicie bezpieczna, całkowicie pewna, wiedząc, że w każdej chwili przyjedzie i zabierze ją stąd. Miała na sobie ciasne, skórzane spodnie, tak ciasne, że można było zauważyć jej krok. Jej czarny, skórzany top odsłaniał jej brzuszek i większość krągłości. W pępku miała błękitny

4

Houri oznacza kobieta

58

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

kamyczek. Na stopach szpilki na pasku. Była odwalona. Wiedziała, że jeśli zdejmie ciuchy, nic pod nimi nie będzie. Włosy miała upięte w kucyk, który był przełożony przez jedno ramię. Na gardle miała diamentową kolię. Coś w tej kolii było dziwne, odmienne od jej fantazji, jednak nie wyszła spod latarni by przyjrzeć się w oknie ciastkarni. Jeśliby tak zrobiła, to straciłaby pewność i ochronę, które zapewniało światło. Bez patrzenia w lustro wiedziała, że miała przydymiony makijaż, a usta krwisto czerwone. Paznokcie pomalowane na ten sam szkarłatny kolor i jeśli zdjęłaby ten jeden śmieszny bucik, to na paznokciach u stóp miałaby to samo. Obejrzała się zza ramię i zamrugała. Za nią stał każdy facet, do którego kiedyś coś czuła, łącznie z Bobbym Ołówkowym Fiutem. Każdy z nich patrzył się na nią ze stęsknionym wyrazem twarzy. Ale nie należała do nich. Należała tylko do niego. Dziwny dudniący dźwięk przedarł się przez ciemność nocy. Odwróciła się z powrotem i spojrzała na jezdnię. Zauważyła jasne reflektory przedzierające się przez chłodną mgłę i poczuła motylki w brzuchu. Doznanie było tak intensywne, że przycisnęła dłonie do brzucha. Motocykl zatrzymał się przy krawężniku tuż przed nią. Facet na maszynie był zabójczy. Mocna skóra okrywała smukłą, muskularną postać przez co pociekła jej ślinka. Przełożył nogę przez motocykl, naprężając mocno skórę na pośladkach. Zdjął kask i położył go na siedzeniu. Wydawał się płynąć przez światło. Zatrzymał się przed nią, pochylając się i dając jej szybki, mocny pocałunek który wykopał ją z butów. Kiedy Leo odsunął się, podążył wzrokiem prosto po diamentowej kolii na jej gardle. Z uśmiechem z satysfakcji i posiadania, wziął ją za rękę i zaczął prowadzić do motocykla. - Nawet sobie nie myśl, że podzielę się tobą z tymi wymysłami kociaku. Jesteś cała moja. Mrugnęła i wytrząsnęła trochę efektu uroku, jakim nią obdarzył. Ta część fantazji nigdy nie przeszła przez jej myśl. Przebierając i wybierając między dyszącymi konkurentami za jej plecami, zostawiając ich wszystkich gdy odjeżdżała w noc z jej fantazyjnym kochankiem. Wyglądało na to, że Leo nie dawał żadnych szans. Najwidoczniej zdecydował przejść prosto do odjeżdżające części dzisiejszego wieczoru. Ze śmiałą nierozwagą do jakiej zainspirowała ją ta szczególna fantazja, zapytała, - Skąd możesz wiedzieć, że jestem gotowa ich zostawić i mieć tylko ciebie? – Oczywiście, była gotowa odjechać, ale kto powiedział, że nie może się trochę zabawić? 59

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Leo zatrzymał się i odwrócił. Zaczepił palec o diamentową kolię i przyciągnął ją do siebie ruchem, który krzyczał posiadaniem. – Jesteś moja, kociaku. Nosisz moją kolię. Czy może nie zauważyłaś? Jej palce poleciały do kolii, przesuwając po wzorze na przedzie. Odczepiając zatrzask, zdjęła kolię i odwróciła by na nią spojrzeć. Różniła się trochę od kolii, którą sobie wyobrażała. Cztery pasma diamentów nadal tworzyły kolię. Różnica? Na środku biżuterii, w rubinowym wyszczerbieniu okrążonym przez szmaragdowy widniały litery LD. Założył na niej swoje inicjały. Delikatnie zabierając z jej rąk kolię, Leo założył ją z powrotem na jej gardło. Jedna czarna brew uniosła się w wyzwaniu kiedy zaczęła robić krok w tył. – Nie radziłbym kociaku. – Zbliżył się do niej, osaczając jej mniejszą posturę swoją własną, otaczając ją swoją siłą i ciepłem, subtelnie grożąc jej swoją rażącą seksualnością. – Wiesz, że odjedziesz ze mną. Należysz do mnie. Kiedy wyciągnął dłonie by jeszcze raz zaczepić kolię na jej gardle, stała sztywno obserwując jego dłonie. Błysk złota przyciągnął jej uwagę. Kiedy opuścił ręce złapała za lewą odwracając ją by mogła zobaczyć pierścień połyskujący na jego palcu. Złoty sygnet znajdował się na palcu, gdzie powinna spoczywać obrączka. Czarny onyks był delikatnie owalny, jak źrenice Leo. Na powierzchni onyksu były wygrawerowane inicjały RH. Bez słów, powiedziało jej to, że należał do niej tak samo jak ona należała do niego. Zastanawiając się, patrzyła na pierścień wzruszona. W geście, który był czysto instynktownym, przyciągnęła jego dłoń do swoich ust i pocałowała sygnet. Oczy mu zapłonęły blaskiem, ich zielony połysk stał się intensywniejszy. Gdyby wcześniej nie wiedziała, że nie jest człowiekiem to pewnie dowiedziałaby się teraz. Stracił panowanie na swoim urokiem. Widziała czubki jego elfickich uszu przez pasemka włosów. Złoty pył na jego skórze połyskiwał pod światłem latarni. Z szorstkim, nieartykułowanym dźwiękiem pochylił się i zawładnął jej ustami w palącymi pocałunku, którym zatwierdził ją tak dogłębnie jak jego ciało dwie noce temu. Poczuła jak jedna z jego dłoni zaplątuje się w jej włosy i gwałtownie ściska tył jej głowy. Druga ruszyła do jej biodra. Poczuła jak wycofuje ją ze światła w cień i szarpnęła się. - Tu jest bezpiecznie, kociaku. Jestem tu. Nic nie może ci się stać. Poczuła jak się odpręża na jego szorstko wyszeptane słowa, dopóki nie wyczuła ceglanej ściany budynku przy swoich nagich plecach. Leo wgryzł się w bok jej szyi, ruszał 60

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

ustami ssąc, oznaczając ją jako swoją by cały świat mógł to zobaczyć. Odpiął zapięcie jej topu, ściągając go, wystawiając piersi na zimne, nocne powietrze. Spojrzała oszołomionym wzrokiem zza jego ramienia na wymysły jej wyobraźni, na tych kilku facetów, których uwagi desperacko pragnęła tego czy innego razu i pozostawionych bez żalu. Jak dla niej, teraz, liczył się tylko Leo. Obserwujące ich wymysły nic nie znaczyły, jedynie dłonie Leo. Zaczął chciwie pociągać i szczypać jej sutki tworząc z nich twarde jak diamenty punkciki, biorąc w dłonie ciężar jej piersi, rozkazując jej ciału by zareagowało. Sapiąc, Ruby zdecydowała, że we dwoje mogą się zabawić. Sięgnęła w dół i zaczęła głaskać jego erekcję przez spodnie. Otworzyła szaleńczo rozporek kiedy pochylił głowę, ssąc jej sutek jakby był zagłodzonym człowiekiem a ona pięciogwiazdkowym posiłkiem. - Boże, Leo, nie przestawaj. – Dyszała z desperacji, chętna poczuć jedwabne gorąco w swojej dłoni. Wyciągnęła jego erekcję i głaskała ją podczas gdy on ssał ją. - Jak nie przestaniesz to zakończy się szybciej niż zaczęło, - warknął. Przesunął się na jej drugą pierś i wziął sutek między zęby. Przygryzł go uśmiechając się kiedy sapnęła z przyjemności. W odpowiedzi poruszała szybciej dłonią na jego pulsującym fiucie. Szarpnął za jej rozporek, ściągając gorączkowo jej spodnie. – Boże, kocico, zabijasz mnie. - To dobrze. – Ruby zakołysała się lekko kiedy ściągnął jej spodnie, wzdychając z przyjemności kiedy pieścił jej wilgotną cipkę. Uszczypnął łechtaczkę prawie gwałtownie, tłumiąc jej krzyk pocałunkiem, którym praktycznie ją pożerał.

Z cichym przekleństwem odsunął swoje usta od jej. Zabrał jej dłoń ze swojego fiuta, ciągnąc i pchając dopóki nie ustawił ją twarzą do ściany, obie ręce rozłożone, pośladki wypięte i czekające na niego. – Ekscytuje cię to, że wymysły nas obserwują kociaku? – Głaskał jej tyłek, trzymając ją nieruchomo klatą. Pochylił się nad nią, muskając erekcją między jej pośladkami w hipnotyzującym rytmie. - Co? Kto? Boże, Leo, możesz mnie wreszcie przelecieć? Ja tu umieram! Leo zaśmiał się na jej szorstki ton głosu. Jednym szybkim ruchem umieścił się w ciasnym, wilgotnym, gorącym ciele, kradnąc jej sapnięcie z przyjemności kolejnym szorstkim pocałunkiem. W tej pozycji była jeszcze bardziej ciasna, niezdolna rozsunąć nóg przez spodnie znajdujące się na wysokości jej kolan. Jej cipka zawładnęła jego fiutem, trzymając go, nie pozwalając wypuścić. 61

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Leo zakończył pocałunek i spojrzał w dół gdy wsuwał i wysuwał swoją długość z jej ciała, każdy ruch powodował, że kobieta pod nim jęczała i sapała w zachwycie. Kiedy próbowała poruszyć tyłkiem by wszedł jeszcze głębiej dał jej klapsa powodując, że pośladek naprężył się kusząco. Jej sapnięcie z piekącego bólu zamieniło się w jęk gdy dał jej to czego pragnęła, napierając głębiej gdy pchał ją na ścianę budynku. Jedną dłonią trzymał ją za biodro i przyciągał do siebie, do przodu i tyłu. Drugą schował między jej uda i zaczął drażnić jej łechtaczkę między dwoma palcami. - Oh, o Boże, Leo, tak dobrze. - Taaa, tak dobrze. Możesz dla mnie dojść skarbie? Zrobiła to ze stłumionym krzykiem zanim skończył pytać. Ugryzła się w wargę by nie wykrzyczeć czegoś co nie spodobałoby się Leo. Chciał usłyszeć jej krzyk ale było za późno. Leo poczuł jak orgazm przedarł się przez nią i, z zaskoczonym krzykiem, poczuł jak sam dochodzi głęboko w niej. Napierał na nią dopóki ostatnie echo jej orgazmu nie wywołało jego własnego. Leo zadrżał przy niej. Złote iskry błyskały dookoła nich i osadziły się na jej skórze jak czarodziejskie światełka. W środku i na zewnątrz, otoczył ją, napełnił jej zmysły dopóki nie istniało nic innego oprócz niego. Opadł na nią, pchając ją prawie gwałtownie na ceglaną ścianę, oboje dyszeli. Przyłożyła policzek do ściany, odwrócona do niego twarzą. Uśmiech satysfakcji pojawił się na jej twarzy. Jego oddech łaskotał jej ucho gdy wyszeptał, - Moja. Z westchnieniem zamknęła oczy. – Twoja. – Poczuł jak zacisnęło mu się w klatce zanim z zadowolonym westchnieniem schował twarz przy jej szyi.

62

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Rozdział Szósty Kiedy Ruby otworzyła oczy, byli z powrotem na strychu. Leżała na brzuchu ze spuszczonymi do kolan spodniami. Leo leżał na niej jak trup, dysząc lekko, nos miał nadal wtulony w bok jej szyi, wdychając jej zapach. Zaśmiała się lekko szepcząc – Rozumiem, że nie wszystko było iluzją? - Niee, - wydusił przy jej szyi. Zadrżała na to intymne doznanie. – Mogę tylko powiedzieć, że był to cholernie kosmiczny seks. - Słowo ma to wiele znaczeń nieprawda? – Głęboka satysfakcja w jego głosie spowodowała, ze uśmiechnęła się szeroko. Czuła jego leniwy uśmiech przy swojej szyi. Uniósł rękę i zaplątał swoje palce z jej gdy zsunął się na bok. Zgarnął ją sobie w ramiona i ułożyła się plecami do niego, zadowolona gdy ją tak trzymał. Leżeli tak razem przez jakiś czas, przywracając swoje oddechy i ciesząc się swoim dotykiem dopóki na nowo myśli i odczucia nie zaczęły przewijać się przez głowę. – Leo? - Taa? - Ile masz lat? Westchnął wysuwając z jej ciała miękkiego już fiuta i przewracając się na plecy. – Naprawdę chcesz znać na to odpowiedź? Spojrzała się na niego, jego urok opadł, ta posypana złotem skóra była jeszcze bardziej zmysłowa na przyziemnym strychu, w którym teraz się znajdowali. – Taa, chcę wiedzieć. - Mam dziewięćdziesiąt trzy lata. Zamrugała. – Wow. Dobrze wyglądasz jak na swój wiek. – Kiedy westchnął ze zmęczenia dała mu w policzek miękki pocałunek starając się go uspokoić. – No przecież wiem. Elfy są nieśmiertelne prawda? Dopóki ktoś ich nie zabije? - Spróbuj może długowieczni zamiast nieśmiertelni i będziesz bliżej. Wszystkie niemożliwości związku z Leo zaczęły pojawiać się w ich głowach. – To oznacza, że kiedy będę stara i pomarszczona… - Nie będziesz. Nuta kompletnej pewności w jego głosie zdezorientowała ją. – Uh, daj mi jakieś czterdzieści lat i będę.

63

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Pokręcił głową. – To jest jedna z rzeczy, które muszę ci wyjaśnić. – Usiadł i zaczął zakładać spodnie. – Słyszałaś historię o człowieku, który uciekł z dziewczyną Sidhe do Podziemia tylko po to by powrócić trzysta lat później, starzejąc się tylko o jeden dzień? - Ee, taa. Myślę, że wielu ludzi o tym słyszało. Zapiął spodnie i wtedy spojrzał na nią. – To prawda. – Wzruszył ramionami na jej kompletny szok. – No dobra, część o Podziemiu nie. Część o nie starzeniu się tak. - A część o trzystu latach w jeden dzień? Wziął głęboki oddech, - Też prawda. -Leo… Nie mógł zrobić nic innego jak tylko odpowiedzieć na nagły strach w jej głosie. Uniósł dłoń. – Proszę, pozwól mi to wyjaśnić. – Z nieskończoną troską podciągnął jej jeansy na biodra, klepiąc w jej dłonie kiedy chciała zapiąć rozporek. To było jego prawo, jego przywilej by zająć się o swoją partnerkę. – Kiedy Sidhe znajduje swoją partnerkę, związuje ją ze sobą. Istnieją trzy stopnie wiązania, pierwszy to Twierdzenie. - Co to jest to Twierdzenie? Spojrzał się na nią, potem z powrotem opuścił wzrok na ziemię. – Pamiętasz złote światełka, które otoczyły nas gdy tylko dostaliśmy orgazmu? Usłyszał jak wsysa powietrze. – To było Twierdzenie? Spojrzał się w jej oczy i skinął głową, wstrzymując oddech przez cały ten czas. To była część, która go przerażała. Mogła go ostatecznie odrzucić w tym momencie, zaprzeczyć partnerstwu i odsunąć się od niego. Nie byłby zaskoczony gdyby tak zrobiła. W tak wielkim układzie, ledwo się poznali przez te trzy dni. Chociaż nie mogłaby tak naprawdę odejść za daleko, gdy już rytuał był w połowie wykonany. Patrzył jak chłonęła znaczenie. – Wybierasz sobie partnerkę, czy raczej chodzi o przeznaczenie? Był zaskoczony. Myślał, że będzie miała więcej pytań odnośnie Twierdzenia. – Bogowie wybierają nam partnerów zanim się jeszcze narodzimy. Jeśli mamy niezmierne szczęście, znajdziemy ją bądź jego podczas aktualnego życia; jeśli nie, mamy nadzieję, nie, modlimy się o to by odnaleźć ich w przyszłym. - Więc, nie ma żadnego wyboru? Nie podobał mu się powolny, rozważający sposób w jaki to wypowiedziała. – W momencie gdy cię ujrzałem, nie liczyła się żadna inna kobieta. Wiesz kiedy przed tamtą nocą uprawiałem seks? - Nie. - Rok przed. 64

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Zamrugała, ogłuszona. – Rok? - Ty miałaś siedmioroczną przerwę. – Jego szeroki uśmiech był koślawy, wiedział to, ale było to zbyt ważne zagadnienie by spieprzyć to słabym żartem. - Ale.. twoja reputacja… te blondyny, które oprowadzałeś po … - Umawiałem się, okazjonalnie, jednak tak naprawdę nie… spiknąłem.. się z nikim. Na początku nie mogłem się domyślić dlaczego. - Dołączyłeś do firmy pięć lat temu. Kiwnął głową obserwując jak trybiki pracują jej w głowie. - Ale nie spotkaliśmy się aż do momentu sprzed trzech dni. Jego ekspresja zamieniła się w czułą. – Wanilia i brzoskwinie. - Hę? - Twój zapach. Wanilia i brzoskwinie. Wyczuwałem go gdzie tylko nie poszedłem w firmie. Zajęło mi trochę czasu wytropienie go w księgowości, a kiedy już zdołałem naciąłem się na dyrektora, a ty cały czas znikałaś. – Ugryzła się w wargę, wyglądając na winną. – Taa, domyśliłem się, że robiłaś to umyślnie. – Westchnął. – Widziałem cię od czasu do czasu od tyłu i, mimo, że podobał mi się ten niezły widok, wolę ten z przodu. – Pogłaskał ją po policzku, zachwycony kiedy się zarumieniła. – Uwielbiam patrzeć ci w oczy. Te piękne oczy pociemniały, tak samo jak rumieniec. – Kiedy… - odchrząknęła, - … kiedy zdałeś sobie sprawę, że należę do ciebie? Leo powstrzymał chęć wyszczerzenia się z triumfu. Akceptowała go, czy to świadomie czy nie. - Kiedy cię posmakowałem. - Że co? - Pamiętasz pocałunek na parkiecie na przyjęciu Halloween? - Ten, podczas którego próbowałeś wylizać mi język z buzi? Zaśmiał się. – Ktoś ci kiedyś mówił, że masz interesujący nawyk doboru słów? - Mm-hmm. To było wtedy? - Tak. Wiedziałem, że jesteś tą jedyną. – Nie mógł nic na to poradzić. Głaskał jej włosy, odsuwając je z policzka, ciesząc się tym jak przesuwały mu się między palcami. Wszystko w niej go fascynowało. - Ta cała sprawa z więzią. Jaki jest następny krok? Powrócił wzrokiem na jej twarz. – Kolejnym krokiem jest właściwie ceremonia. Deklaruję się wtedy, że istnieję dla ciebie i że dzielę się z tobą moją mocą. Tak robiąc, daruję ci trochę mojej siły życia, która wydłuża twoje. Właściwie, będziesz żyła tak długo jak ja. Jest to jedna z faktycznych części magii, którą Sidhe posiada, inna niż nasz ludzki urok. Każdy 65

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Fae wydaje się być człowiekiem. Jest to dar od bogów dzięki, któremu jesteśmy chronieni w świecie ludzi. - A te całe Arabskie Noce ukośnik Puszczalski Jeździec nie były magią? Pokręcił głową. – Nie to żeby inny Fae to potrafił, na przykład mój taka. - Sean nie jest Sidhe? Westchnął i wziął jej dłoń, tak po prostu. W roztargnieniu zaczął głaskać jej palce. – Nie, jest to dlatego powód wielu problemów ze stroną Joloun. Jego krew nie jest wystarczająco błękitna by rodzina mamy go zaakceptowała. - No to jakim rodzajem Fae w takim razie jest? Spojrzał na nią i już wiedział jaka będzie jej reakcja. - Jest skrzatem5. Przez chwilę nie zareagowała. Jednak potem usta jej drgnęły. - Nie komentowałbym tego na twoim miejscu. Jeśli usłyszała delikatne ostrzeżenie w jego głosie to i tak postanowiła to ignorować. – Więc naprawdę są takie jak na płatkach Lucky Charms? – Oczy zaczęły jej się szklić gdy próbowała powstrzymać śmiech. - Ruby, naprawdę bym przestał. – Czuł jak Sean zaczął kierować się do stodoły. Kiedy skrzat chciał, mógł poruszać się na swojej ziemi z nadnaturalną prędkością. - Mogę zobaczyć purpurową podkowę? – Ugryzła się w wargę, śmiech zaczynał jej uciekać. Jego ojciec był już w stodole, podparty o drzwi z nogami skrzyżowanymi w kostkach i założonymi rękami na klacie. Patrzył się na strych z rozbawionym wyrazem twarzy. Leo westchnął. - No to jak, będzie w tym miesiącu błękitny księżyc? Sean uniósł brwi a Leo spiął się. – Nie, ale rozumiem, że jakiś czas temu wasza dwójka wypinała tyłki do moich koni. Może zechcesz zejść na dół i zadać mi te pytania? Ruby podskoczyła wyraz jej twarzy ukazywał mieszankę winy i rozbawienia. - Tato, nie jesteśmy jeszcze związani więc nie rób niczego … permanentnego dobra? Ruby pochyliła się i wyszczerzyła szeroko do Sean’a. – No to co się naprawdę wydarzy kiedy oderwę oczy od karzełka? Przerażające

– Jasna cholera! – Leo prawie przepadło gdy Sean podarował się

grzesznie śmiertelny uśmieszek. – Kochanie, jeśli miałabyś prawdziwe szczęście, można powiedzieć, że karzełek pokazałby ci gdzie naprawdę istnieje garnuszek ze złotem. 5

Jeśli ktoś chce to oto informacje o tych skrzatach bo teraz zacznie się gadka Ruby ;) http://pl.wikipedia.org/wiki/Leprechaun

66

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Leo zagapił się. Kiedy jego ojciec mrugnął do niego, zamknął buzię. Czasem Leo potrzebował małego przypomnienia, że faktycznie był on też dobrym skrzatem. Sean odepchnął się od framugi. – A teraz, jeśli przestaliście się już zabawiać na moim sianie, Aileen przygotowała właśnie lunch. – Sean odszedł spacerkiem w stronę domu, pogwizdując sobie i serce Leo opuściło jego gardło. - Jesteś bardzo dzielną kobietą a jeśli kiedykolwiek jeszcze mnie tak przestraszysz zwiążę cię i zamknę w wieży do końca twojego życia. Ruby spojrzała się z powrotem na niego. Coś w wyrazie jego twarzy musiało pokazywać dokładnie jak bardzo go przestraszyła, bo wyglądała na zaniepokojoną. – Że co? Leo wziął głęboki, uspokajający oddech. Musiała się nauczyć i to szybko. Nie mógł pozwolić by przez własną ignorancję została skrzywdzona. – Skrzaty są duchami ziemi. To jest ojca ziemia. Jeśli naprawdę by tego chciał to mógłby usłyszeć szept milę dalej, wywołać trzęsienie ziemi, otworzyć dziurę wielkości dziesięciocentówki, która ciągnęłaby się do jądra ziemi, jak wy to tam nazywacie. Wie o wszystkim co się dzieje na jego ziemi chyba, że coś umyślnie by go zablokowało. Słyszał wszystko na temat czego żartowałaś i przyszedł tu. Leo warknął. – I masz niezłomne szczęście, że naprawdę cię lubi. - Oh. - Niepotrzebnie jest mówić, że nie jedliśmy płatków Lucky Charms kiedy byłem mały. - Biedne, skrzywdzone dziecko. – Żart został powiedziany nieświadomie jakby właśnie zlekceważyła jego ostrzeżenie. - Najpierw lunch, a potem skończymy rozmowę? Zaburczało mu w brzuchu. Zaśmiała się niepewnie i podciągnęła go by wstał. – No chodź, cwaniaku, idziemy jeść.

Jaden zamknął szufladę z warczeniem. Ta cholerna dziwka z kolejny dniem stawała się coraz bardziej powalona i jeśli wkrótce nie dowie się jak zorientowała się co jest jego słabością to zacznie krzyczeć. Jaden szedł przez pokój wiedząc, że miał jakąś godzinę zanim Pomylona Kochanica nie wróci ze swojego przyjęcia. Wskoczyła wczoraj do odrzutowca tatusia i poleciała do Kalifornii przez co Jaden nie mógł być bardziej szczęśliwy. Miał nadzieję, że walnie ją autobus. Nie zabiłoby jej to, ale do diabła poczułby się z tym lepiej. 67

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Była strasznie drobiazgowa i ułożona, musiała mieć gdzieś zrobione notatki. Ale nie było ich w jej biurku, w jej pokoju lub schowane gdzieś za Renoir’em i niech go szlag trafi jeśli nie byłaby to najbardziej tandetna rzecz jaką by widział. Skoro mowa o stereotypie. Gdzie mogła to ukryć? Jeśli mógłby tylko znaleźć imię osoby, która go wydała… Nie Duncan. Nie po tym wszystkim, przez co razem przeszli. Duncan zajął się przerażonym wampirzym żółtodziobem, tym który został porzucony przez swojego Mistrza, i pomógł mu stanąć na nogi i na kły w świecie gdzie wampiry były na najniższym szczeblu drabiny społecznej. Oh, no pewnie, że jeśli byłeś wampem z Czarnego Trybunału to znajdowałeś się wysoko w łańcuchu pokarmowym. Oczywiście, że jeśli zostałeś w Białym Trybunale po przemianie, to zapeniano ci psychotyczne kretyństwo. Z drugiej strony, Biały Trybunał uważał wampirów za coś gorszego od psiego gówna dopóki nie udowodniłeś, bez cienia wątpliwości, że mógłbyś przezwyciężyć splamienie przez Mroczną Królową. Jaden powstrzymał cyniczny śmiech. Jakby w ogóle miał szansę na zostanie „splamionym”. Dla Białego Trybunału bycie niesplamionym oznacza równie dobrze, jak bycie martwym. Martwe wampy byli najlepszymi wampami, jeżeli chodzi o Królową Gloriannę. To dlatego większość wampów, którzy opuścili Czarny Trybunał zadeklarowali swoją wierność do Oberona i Szarego Trybunału. Wampy były traktowane jak każdy inny fae. Jeśli coś spieprzysz, to Szary Trybunał cię wydyma. Jeśli nie, żyjesz sobie szczęśliwym, produktywnym życiem. Było to coś co Jaden mógł zrozumieć, a nawet na co się odważyć. Mógł wysłać do pałacu Oberona w górach, więcej zagubionych, młodych wampirów. Kiedy spotkali się pierwszy raz, Duncan nie zwrócił uwagi na fakt, że Jaden jeszcze nie zadeklarował siebie Oberonowi. Duncan spojrzał na Jaden’a i coś w nim mu się spodobało. Zabrał go i uczynił z niego swoją prawą rękę. Do diabła, był kurwa związany z nim krwią, nawet jeśli była to tylko najcieńsza więź jaką wampir mógł uformować. Zostać związanym z Lordem Sidhe Białego Trybunału, było prawie nie do pomyślenia u ludzi z jego gatunku. Odtąd należał do Duncana. A jeśli Pomylona Kochanica nie byłaby rodziną Duncana, to już byłaby martwa. Jaden ciężko stąpnął z biura zamykając za sobą drzwi na zamek. Nigdy się nie dowie, że tu był. Dawno temu nauczył się przeszukiwania bez zostawiania po sobie śladu. Skierował się do swojego biura, znajdującego się tuż obok biura Duncana i klapnął na krzesło. Położył nogi na biurku, przechylił głowę do tylu i starał się wymyślić plan, który uwolniłby go od 68

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Kaitlynn bez tracenia jedynej osoby na świecie, za którą Jaden bez zastanowienia by oddał życie.

Ruby spędziła lunch głównie wchłaniając informacje, które Leo powiedział jej na strychu. Część, która nie próbowała zrozumieć tego co widziała cieszyła się spojrzeniem szoku i strachu na twarzy Moiry przez cały posiłek. Cały czas rzucała oczami między Ruby a swoim ojcem i Sean wiedział dokładnie co robiła jego córka. Utrzymywał pogodny wyraz twarzy jednak kiedy Moira nie patrzyła, mrugnął do Ruby. Po posiłku, Ruby odwróciła się do Aileen. – Jest coś co muszę wiedzieć o skojarzeniu Sidhów, a czego Leo nie chce mi powiedzieć? - Hej! Ruby zignorowała oburzony okrzyk Leo i skupiła całą swoją uwagę na Aileen. Aileen patrzyła się na nią w zamyśleniu. – A co ci do tej pory powiedział? Ruby przekazała szybko informacje, które powiedział jej Leo pomijając niesamowicie gorący seks, w jakim się starli ale przez mały uśmieszek Aileen miała przeczucie, że Sean już zapoznał ją z tym małym faktem. - A więc. Wiesz jak działa Twierdzenie, rozpoczynając od smakowania i kończąc na… hmm. Wierzę, że całkiem nieźle rozumiesz tą część. – Aileen uśmiechnęła się pogodnie do swojego syna, który zarumienił się jasną czerwienią. – Ślubowanie jest proste, naprawdę. Odwracając się do Seana, Aileen wzięła jego dłoń w swoją. – Ślubuję ci, że od dnia dzisiejszego nie będziesz szedł samotnie. Moja siła jest twoją ochroną, moje serce jest twoim schronieniem a moje ramiona są twoim domem. Będę służyć tobie w każdej sytuacji. Deklaruję ci moje życie i śmierć, w równym stopniu. Twoje imię wyszeptuję kończąc każdy dzień i w twoje oczy się uśmiecham każdego ranka. Daję ci wszystko co moje. Moje serce i moją duszę deklaruję tobie. To ty jesteś Moim Jedynym, ty jesteś moim partnerem i to ty jesteś ze mną związany na całą wieczność. Sean pocałował dłoń Aileen, miłość jaką darzył swoją drobną żonę była oczywista. Ślubuję ci, że od dnia dzisiejszego nie będziesz szła samotnie. Moja siła jest twoją ochroną, moje serce jest twoim schronieniem a moje ramiona są twoim domem. Będę służyć tobie w każdej sytuacji. Deklaruję ci moje życie i śmierć, w równym stopniu. Twoje imię wyszeptuję kończąc każdy dzień i w twoje oczy się uśmiecham każdego ranka. Daję ci wszystko co moje. Moje serce i moją duszę deklaruję tobie. To ty jesteś Moją Jedyną, ty jesteś moją partnerką i to ty jesteś ze mną związana na całą wieczność. 69

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Ruby westchnęła. – To jest piękne. Aileen odwróciła się do niej, jej twarz nadal była rozpromieniona z miłości do męża. – To jest Ślubowanie. Jest tego więcej niż tylko przysięga, strumienie magii, które się wymieniają kiedy dwoje ludzi sobie ślubuje. To nazywamy Związaniem. - Ale jestem człowiekiem, nie posiadam żadnej magii. - Oh, ależ tak kociaku. – Ruby odwróciła się do patrzącego na nią Leo, jeszcze raz ukazał tą tłumioną pewność siebie. – Każdy człowiek ma w sobie magię tylko nie wie jak ją w sobie znaleźć. - Nie wiem, czy to rozumiem. – Ruby patrzyła się w twarz Leo wiedząc przez jego zaniepokojenie, że ukazała swoje zakłopotanie. Nie przejmował się tym, by z powrotem nałożyć na siebie urok. - Zaufaj mi kociaku, dobrze? Nie można inaczej zademonstrować Związania jak tylko przy Ślubowaniu a odkąd moi rodzice się już związani nie mogą pokazać jak to wygląda. Westchnęła. – Ufam ci od czasu przyjęcia, więc chyba mogę dalej brnąć po tej dziwacznej krawędzi. Leo uniósł jej dłoń i umieścił na palcach delikatny pocałunek. – Prawdopodobnie najbardziej przerażająco dla ciebie byłoby wtedy gdyby Związanie było na tyle silne, by pozostawiło widoczne skutki. - Takie jak Twierdzenie? Leo szybko spojrzał na rodziców. – Nie całkiem. Jeśli Ślubowanie powstanie podczas stresu to możliwe, że show będzie trochę bardziej spektakularne. - Oh. – Ruby myślała, że show ze światełkami podczas Twierdzenia było spektakularne. Co będzie następne, fajerwerki? – Jeszcze raz powiedz co jest trzecią częścią więzi? - Jest Twierdzenie, Ślubowanie i Związanie. Głowa zaczęło się już jej wirować. Rozumiała twierdzenie i Ślubowanie ale… Jeszcze raz co to jest to Związanie? - To część kiedy moja moc zostaje zmieszana z twoją, wiążąc nas ze sobą na wieczność. Oh. – Wieczność to naprawdę długi okres, Leo. - Nie, nieprawda. Wieczność jest wtedy kiedy szukasz swojej bratniej duszy i nie znajdujesz jej. Leo użył dłoni, którą ją trzymał by postawić ją na nogi. – Będziemy w swoim pokoju. Leo zamknął drzwi i odwrócił się by stanąć przed swoją niechętną partnerką. – No dobra, kociaku, teraz już wiesz. 70

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Jesteś pewien, że należę do ciebie? Leo skinął, nigdy nie opuścił wzroku z jej twarzy. Miała ściągnięte brwi w zamyśleniu. Oblizała usta i wzięła szybki oddech. – Jaki ma to wpływ na porwanie Shane’a? - Jeśli Malmaynesi postawią na swoim, nasza więź zostanie odstawiona na bok na korzyść zaaranżowanego małżeństwa, nie mogę tak ryzykować. - Jak partnerstwo może zostać przerwane? Myślałam, że jest to trwałe. - Nasza więź nie jest kompletna. Mogą żądać bym wypełnił warunki kontraktu i wtedy powrócił do ciebie. Oczywiście, rozmnażanie Sidhe’ów jest czym jest, prawdopodobnie zanim Kaitlynn zaszłaby w ciążę ty miałabyś około siedemdziesięciu lat. - Siedemdziesiąt… - Jej przerażony szept zniżył się do niskiego świstu. – A ty nadal byłbyś… - Machnęła ręką w jego stronę. Mógł jedynie założyć o co jej chodziło. - Młody? Taa, całkiem pewne. Jej „hmph” było wnikliwe. – Ale jeśli nie zaakceptują Shane’a albo Moiry jako zastępstwo.. – Wypuściła powietrze i zaczęła kroczyć, poruszenie wzrastało. – Mam na myśli, dlaczego to właśnie musisz być ty? - Bo posiadam magię prawie czystego Sidhe. Magia Moiry jest prawie czystego Skrzata a Shane.. No cóż, nadal nie jesteśmy pewni jak sklasyfikować Shane’a, inaczej niż, że jest dziki. Ruby uniosła głowę bardziej zdezorientowana niż kiedykolwiek. – Dziki? - Krew Sidhe i Skrzata w Shane’e jest prawie równo zmieszana. Ma moc obu z czymś dodatkowym, co postanowiła dorzucić genetyka. - Co to może być? Leo wzruszył ramionami. – Jeśli Shane się wysila, używając zarówno mocy Skrzata i Sidhe, może sprawić, że fantazja stanie się rzeczywistością. - Masz na myśli to, że potrafi sprawić, by tamten namiot się pojawił? - Namiot z haremu? Tak, razem z kostiumem jaki miałaś na sobie. - Wow, - wydyszała zaintrygowana możliwościami. - Zazwyczaj używa tego w pracy. Jest artystą. Otworzyła szeroko oczy z podziwu. – Czekaj. Twój brat to Shane Joloun? – Kiedy skinął głową ponownie gwizdnęła. Leo ruszył się, przyciągając ją do siebie. Złapał ją za pośladki, spokojnie ściskając. – Nawet bym o tym nie myślał, Ruby. W końcu dowiesz się jak bardzo zazdrosnego masz partnera. Spojrzała na niego, oczy jej migotały. – Nie chcesz kostiumu houri? Ja chcę twoje spodnie z haremu, oh szejku! 71

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Leo pochylił się i pocałował ją, mocno i szybko. - Jak on to robi? Jego usta ledwo co opuściły jej zanim padło pytanie. – Nie jesteśmy pewni, ale uważamy że jest to część ducha ziemi. Namiot byłby zrobiony z jedwabiu, jak poduszki, obie te rzeczy powstały na ziemi. Dodaj do tego fakt, że potrafi rozczytać fantazję w twojej głowie i bingo! Mamy namiot z haremu. – Leo kontynuował zaciskanie jej tyłka, uwielbiając uczucie silnych pośladków pod swoimi dłońmi. – Ale nie może tego robić za często. Męczy go to szybko więc zazwyczaj używa tego do samoobrony, pracy czy seksu. - Seksu? To znaczy, urzeczywistnia fantazje i… Leo zaśmiał się. – Nie! Nie możemy stworzyć życia Ruby! Mimo wszystko nie jesteśmy bogami. - Więc co? - Kondomy. Ruby po prostu patrzyła się przez moment, wyglądając na oburzoną i rozbawioną. – Twój brat ma w dłoniach moc ograniczonego tworzenia i używa jej do zrobienia sobie Durexów. Co on, nie wie gdzie znajduje się apteka? – Leo zarumienił się i zaśmiał wiedząc, że wyglądał w cholerę na winnego. Zwęziła oczy. - Namówiłeś go do tego prawda? - O rany, czy przypadkiem nie słyszę na podjeździe samochodu? Ciekawe kto to może być? – Leo uśmiechnął się fałszywie i zanurkował do okna. Dwie sekundy później całe rozbawienie uleciało. – Kurwa mać. Tego się nie spodziewałem. - Czego? Leo odwrócił się. – Malmaynesi tu są.

Ruby stała przy boku Leo i patrzyła jak Malmaynesi wychodzili z limuzyny. Pierwszy wyszedł atrakcyjny starszy pan, jego białe blond włosy lekko połyskiwały srebrem. Ciemno niebieskie oczy były zimne i aroganckie.. Jego ciało było szczupłe i wysokie w tym jego drogim, szarym garniturze. Postać wychodząca z limuzyny tuż za nim sprawiła, że Ruby chciała wczołgać się do domu. Wyglądała bardzo znajomo. Młoda kobieta, którą widziała jak Leo oprowadzał po mieście była doskonałą laską. Jej biało złote włosy i szare oczy lśniły tak nieziemsko pięknie, że Ruby nigdy nie spodziewałaby się z tym porównać. Suknia, blado różowa satyna, ukazywała jej mleczny dekolt bez jakiejkolwiek ordynarności. Rąbek spódnicy kończył się tuż nad kolanem eksponując wspaniałe nogi. Blade szpilki i torebka wykańczały kostium. Jej 72

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

włosy, spięte u góry w schludnym pukielku z tylko wystarczającą ilością uciekających kosmyków sprawiły, że wyglądała stylowo i seksownie. Była delikatną orchideą w porównaniu z serdelkowatą, pospolitą Ruby. To mogła być tylko Kaitlynn Malmayne, kobieta która chciała poślubić Leo. Leo zgarnął ochronnie Ruby pod swoje ramię gdy Malmaynesi spojrzeli na Dunne’ów. Chłodny wyraz twarzy Kaitlynn zamienił się w zaskoczone zranienie kiedy zauważyła jak blisko Leo trzymał Ruby przy swoim boku. Szybko ukryła ból za pogardą ale Ruby widziała to, i zastanowiła się. - Leo, czy ty i ona kiedykolwiek… - Ruby szepnęła tak cicho jak tylko możliwe. - Nie. - To dobrze. Szybki śmiech Leo został szybko zamaskowany przez kaszel. Patrzyła jak Malmayne podchodzi do Aileen, całkowicie ignorując Sean’a. – Aileen, dobrze cię widzieć, nawet w takich okolicznościach. Aileen zignorowała wyciągniętą przez mężczyznę rękę. – Okoliczności te są twoją winą, Cullen. Oddaj mi syna. Cullen Malmayne zaszydził.

– Urocza jak zawsze moja droga. – Jeszcze raz

całkowicie ignorując Sean’a, Cullen ruszył do Leo. – Leo. Dobrze cię widzieć. Leo kiwnął chłodno. – Chciałbym powiedzieć to samo Cullen. A teraz oddaj mi brata. Uśmieszek Cullena ożywił się, jego oczy wędrowały po krągłościach Ruby. – A kim jest ta młoda dama? Przyjaciółką? Leo uśmiechnął się zadowolony. – To moja partnerka. Ciepły uśmiech Cullena zamienił się w lodowate spojrzenie. Studiował chłodno Ruby z cienko skrytym wstrętem. Za nim Kaitlynn sapnęła. – Związanie jest niekompletne. – Zaciągnął się i odwrócił z powrotem do Leo. – Spełnij warunki umowy a dopilnuję by twój brat wrócił do ciebie nietknięty. - Nie. Cullen westchnął i pokręcił głową. – Nie widzę byś miał jakiś inny wybór Leo. Bez twojej współpracy umowa będzie nieważna i rodzina Joloun ucierpi na tym. Takie jest twoje życzenie, by ujrzeć jak matka czy siostra cierpią? Co z Shane’em, Leo? Chcesz zobaczyć jak jeszcze bardziej cierpi? Ekspresja Leo zamieniła się w szeroki grymas jak u rekina, przez który Ruby przeszły ciarki po plecach. – Po pierwsze, nie wierzę, że istnieje jakiś limit co do umowy, czy może jest, Malmayne? – Kiedy Cullen nie odpowiedział, a tylko uniósł brwi Leo kontynuował. – Po drugie, jest tylko powiedziane, że partnerzy muszą być potomkami zarówno od Duncana i 73

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

ciebie jak i od mojej mamy lub jej potomków. Odkąd mój brat i siostra są potomkami mamy, to może weźmiesz pod uwagę jedno z nich? Obawiam się, że jestem niedostępny. Cullen pokręcił głową prawie, że smutno, jego zimne spojrzenie spoczęło na Leo. – To niedopuszczalne. Krew twojej siostry i brata jest zbyt zanieczyszczona, by mogła się mi posłużyć. Jednak twoja jest prawie, że czysta. Uśmiech Leo stał się bardziej ostry, twardszy od zniewagi jego rodziny. – Z kolei twoja i czystą sraką. Ruby usłyszała niewyraźną notkę irlandzkiego akcentu w głosie Leo. Cullen westchnął. Wszystkie najbardziej żenujące koszmary Ruby, wydostały się z ciemnych zakątków jej umysłu i zaczęły ją atakować. Niepewność stłoczyła się wokół niej jak w kalejdoskopie bólu i udręki co sprawiło, że upadła prosto na kolana z piskiem. „Ruby kiepsko się pieprzy!” Głos Ołówkowego Fiuta Bobbyego wyszydził w jej uszach gdy opowiedział o wszystkim swoim kumplom. „Człowieku, jeśli tak zachowują się dziewice to wolę trzymać się szmat, które wiedzą jak się robi laskę.” Jednak tym razem, nie była w stanie kontratakować. „Jaka ona jest gruba, ledwo się porusza w tej sukience. Patrz jak się kołysze, jak się trzęsie…” Chichoty cherlederek okrążyły ją. Śpiewały jak nienawidziły trzęsienia, wskazując na Ruby I śmiejąc się z niej. Lata zajęło jej schudnięcie do takiego rozmiaru jak dzisiaj, ale nie miało to znaczenia gdy wszystko powróciło, emocje były tak silne jak wtedy kiedy to się wydarzyło. „Wiesz, że byłabyś o wiele bardziej atrakcyjna gdybyś tylko schudła dziesięć funtów, kochanie. A teraz, jeśli pójdziesz na dietę, którą dla ciebie stworzyłam…” Głos jej matki uleciał, jego miejsce zajął głos ojca. – Kochanie, jeśli nie odłożysz tego ciasta to będziesz ważyć więcej od słonia!” Śmiechy wszystkich jej kuzynów, wujków i ciotek zmieszały się z chichotami cherlederek. Jeszcze gorsze było to, że jej rodzice nie zdawali sobie sprawy z tego, jak bardzo ją ranili. Wydawało im się, że pomagają. „Nie wiem dlaczego myślisz, że uda ci się na studiach. Nie to żebyś miała mózg w głowie.” Głos kuzynki Triny sprawił, że się skuliła; przez czas szkoły jej mózg był jej największą zaletą. „ Odpuść, z cyckami jak twoje, kto potrzebuje mózgów?” To nie jest prawdziwe, nie jest prawdziwe, nie jest. Zaintonowała mantrę w swojej głowie, nie żeby pomagało za wiele. 74

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Ten wywołany przez Malmaynesa koszmar trwał i trwał dopóki Ruby nie pomyślała, że zacznie krzyczeć w rzzeczywistości. Wtedy to ujrzała, światełko na końcu szkolnego korytarza. Stała tam postać, chyba znajoma, silna i pewna siebie. Wyciągnęła do niej dłoń, przywołując ją kiwnięciem głowy do siebie. Musiała tylko doważyć się do niej podejść. Ale jak mogła się ruszyć gdy wszystkie oczy wlepione były w nią? Poza tym, był młodym bogiem, takim przystojnym, że aż zabolało ją serce od samego patrzenia. Nie mógł być tam dla niej. Ale jakoś wiedziała, że tak było. Błyszczące oliwinem oczy spoczęły na niej. Jego czarne włosy wpływały do ramion, dłuższe niż przypuszczała, jednak nadal nie mogła sobie przypomnieć dlaczego wyglądał tak znajomo. Miał na sobie czarne skórzane spodnie, które tak opinały jego nogi, że powinno to być zakazane. Jego czarna koszulka uczepiła się czule jego mięśni. Na dłoni, którą do niej wyciągnął, nosił złoty pierścień z jakimś ciemnym kamieniem na środku. Ten kamień przesłał do niej błysk wspomnień. Wiedziała, że inicjały RH były na nim wyryte. Jej inicjały. Należał do niej. Bez namysłu uniosła dłoń by poczuć kolię, która powinna otaczać jej szyję. Z zadowolonym uśmieszkiem poczuła to, tą ulgę, która ją napiętnowała, prawie przytłaczając. Kpiące, czasami boleśnie kochające, głosy wszystkich dookoła ucichły dopóki nie słyszała wyłącznie jego. - No chodź do mnie kociaku. – Kiedy zawahała się, warknął. – Wiesz, że i tak odjedziesz ze mną. Należysz do mnie. Ruby spojrzała w dół, nie zaskoczona kiedy ujrzała skórzany top i skórzane spodnie. Uśmiechnęła się, czując się seksownie i ciepło, już dłużej nie świadoma niczego prócz niego. Zaczęła iść korytarzem, prezentując jej skóry jakby to była jej najlepsza umiejętność, ale nie było to dla tych, którzy zadali jej tyle bólu. To było dla niego. Następnie wsunęła swoją dłoń w jego i wyszła na słońce. Zamrugała oszołomiona gdy zorientowała się, że była z powrotem na farmie Dunne’ów. Sapnęła gdy jej dłoń została wściekle wyszarpana z ręki Leo, jej ciało zostało odciągnięte od niego. – Nie wydaje mi się, człowieku. – Cullen Malmayne wciągnął ją za siebie, z dala od Leo, całkowicie ignorując jej szamotanie się.

75

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Najwyraźniej lordowie Sidhe są naprawdę przerażająco silni, pomyślała pociągając mocniej za rękę. Nie ważne jak mocno ciągnęła, nie spowolniła Cullen’a. Ledwo się ruszał, jej szamotanie się zostało ledwo przez niego zauważone. Usłyszała za sobą dziwny ryk. Ziemia pod jej stopami zaczęła się trząść. Odwracając się w nagle luźniejszym uścisku Cullena, zauważyła Leo w jego pełnej, wściekłej świetności. Wielobarwne fale światła pulsowały z jego ciała w dziwnie erotycznym, śmiertelnym tańcu. Ruby podejrzewała, że jeśli ktokolwiek usiłowałby w tym momencie dotknąć Leo, umarłby makabryczną śmiercią. Patrzył się gniewnie na Cullen’a Malmayne, jego człowieczeństwo zniknęło. Oczy mu błyszczały jeszcze jaśniej z tej furii, włosy powiewały na nieistniejącym wietrze. Leo wściekł się na widok jej w rękach Malmaynesa. - Ruby jest moją partnerką i nikt mi jej nie zabierze! Ruby sapnęła na siłę w głosie Leo. Ziemia bryknęła między nią a Cullenem zmuszając Cullena to puszczenia jej ramienia, gdy walczyli o równowagę. Leo zaczął iść w jej kierunku, jego światło wydobyło się okrążając ją, odsuwając Cullena i innych z dala od niej w zaborczym, ochronnym pokazie, który ją olśnił. Cofnęła się, otworzyła szeroko oczy gdy stanął przy niej, jego żarzące się spojrzenie nigdy nie opuściło jej twarzy. - Ślubuję ci, że od dnia dzisiejszego nie będziesz szła samotnie. - Leo NIE! – Zaskakująco czysty głos Cullena przedostał się przez wiatr. - Kaitlynn… - Moja siła jest twoją ochroną, moje serce jest twoim schronieniem a moje ramiona są twoim domem. – Leo ignorował patriarchę Malmayne’a, miał skupiony wzrok wyłącznie na swojej partnerce, odrobina Irlandzkiego akcentu mówiła jej dokładnie jaki był wkurzony. Będę służyć tobie w każdej sytuacji. Deklaruję ci moje życie i śmierć, w równym stopniu. – Ruby poczuła jego moc jak zawija się wokół niej, pozostawiając ją bez tchu. Ciepła tego pieszczota była jak światło słoneczne w letni dzień. Wyciągnął dłoń by dotknąć jej policzka, jego moc otoczyła ją jak domowy, pocieszający koc. Wtedy zorientowała się, że nie stanie jej się krzywda. - Twoje imię wyszeptuję kończąc każdy dzień i w twoje oczy się uśmiecham każdego ranka. - Przestań Leo! – Ruby obejrzała się by zobaczyć kto tak krzyczy i zauważyła Kaitlynn, jej duże szare oczy były wypełnione łzami. – To mi ciebie obiecano! Leo zignorował inną kobietę, nigdy nie opuścił wzroku z twarzy Ruby. - Daję ci wszystko co moje. Moje serce i moją duszę deklaruję tobie. – Podniósł drugą dłoń by trzymać jej twarz w obu. - To ty jesteś Moją Jedyną. – Kaitlynn krzyknęła, dźwięk ten był pełen rozpaczy. - Ty jesteś moją partnerką i to ty jesteś ze mną związana na całą wieczność. 76

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Fale światła otaczające Leo stanęły dęba, następnie wbiły się w ciało Ruby tak szybko, że aż czuła się oszołomiona. Mogła poczuć radość ich dusz gdy magia Leo wypełniła każdy zakamarek jej ciała. Zadrżała w jego ramionach, zbyt pozbawiona tchu by krzyknąć. Kiedy ją pocałował, dodał tylko jeszcze jeden wymiar bolesnej przyjemności płynącej przez nią. Ciemność przepłynęła przez nią w drgającym prądzie, wciągając ją. Magia stopniowo uleciała z jej ciała zabierając również przytomność. Leo złapał ją zanim mogła spaść za głęboko, zgarniając jej wiotką postać w swoje ramiona ze zmartwionym zmarszczeniem brwi. - Mamo!6 - Daj mi ją synu. – Sean trzymał wyciągnięte ręce i Leo wręczył mu swoją przwdziwie związaną wiedząc, że jego ojciec prędzej umrze niż pozwoli by jego synowa została zraniona. Patrzył jak ojciec zanosi Ruby do domu, ignorując Malmynes’ów dopóki drzwi się nie zamknęły. Z pozostałościami siły Więzi, które jeszcze go okrążały odwrócił się twarzą do Malmayne’ów. Jego powolny uśmiech satysfakcji był chłodny kiedy razem z Cullenem stanęli twarzą w twarz. - Rytuał jest kompletny i jest to Szczere. Nawet sam Oberon nie może jej znieważyć. Patrzył jak Cullen bierze głęboki, drżący oddech. Takiej potężnej więzi nawet inny lord Sidhe nie mógł zakwestionować. – Więc, tak by się wydawało. – Cullen odwrócił się do Kaitlynn, która nie ruszyła się od czasu jej usilnego powstrzymania więzi Leo. – Moja droga, może powinnaś rozważyć Shane’a. Jej wilgotne niebieskie oczy odwróciły się do ojca. – Chcę Leo. Cullen westchnął. – Kaitlynn, obawiam się, że to już nie jest możliwe. - Ale ja chcę Leo. Leo zmarszczył brwi słysząc cichą desperację w jej głosie. Mimo, że nie znał Kaitlynn dobrze, to jednak trochę tak. Żywiła do niego uczucia, których nie był świadomy? Jeśli tak, to współczuł jej. Jego ciało, serce i dusza znajdowały się aktualnie w domu jego rodziców, które opatrywał jego ojciec. - Najwyraźniej Leo jest niedostępny. – Cullen przejechał dłonią po jej ramieniu próbują uspokoić swoją córkę. – Shane nie jest brzydki. Wyszarpnęła od niego swoje ramię. – Shane jest dziwakiem. Nie chcę Shane’a. Chcę Leo.

6

Maminsynek…

77

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Leo zjeżył się słysząc jak mianowała jego brata na dziwaka. – Więc może będziesz tak miła i zwrócisz nam go? – Nadal mógł usłyszeć akcent w jego głosie i celowo zachrypiał, pogrubiając go i naśladując swojego ojca. Kaitlynn spojrzała na niego, wyraz jej twarzy zamienił się w przebiegłą kalkulację. – Istnieją sytuacje w których prawdziwa więź i zaaranżowane małżeństwo mogą ze sobą współpracować. Może powinniśmy to rozważyć. - Nie. Kaitlynn wzdrygnęła się na jego twardy, nieodwołalny ton głosu. – Dlaczego nie? Moglibyśmy rozwiązać problem z umową małżeńską i dać nam obu to czego chcemy. - Właśnie się związałem Kaitlynn. Nawet jakbym chciał, to moje ciało jest zobowiązane Ruby. Nie mógłbym nawet jeśli bym chciał. - Chyba, że chciałaby tego dla ciebie. Leo patrzył się na nią zastanawiając się co do diabła miała w tej swojej głowie. Ruby nigdy nie chciałaby się nim podzielić, nawet jeśliby jej pozwolił. - Zastanów się Leo. Możesz mieć nas obie, legalnie i spełnić warunki kontraktu. Ruby i ja mogłybyśmy spełnić każdą fantazję jaką miałeś. I nie potrzebowałaby zbyt dużego przekonania. Wszystko by załatwiła krztyna magii. – Kaitlynn próbowała położyć dłoń na jego ramieniu bez wątpienia po to by go uwieść. Wystarczająco dużo energii więzi nadal go otaczającej sprawiła, że nie zbliżyła się nawet o milimetr zanim cofnęła się krzycząc z bólu. – Jasna cholera! – Gniewnie czerwone plamki pojawiły się na koniuszkach jej palców gdy skuliła się nad ręką. Leo wzruszył ramionami. – Mówiłem ci. Moja związana partnerka nie lubi się dzielić. – Leo zrobił krok w tył tworząc dystans między sobą a wściekłą kobietą. – Tak jak ja. - Zobaczymy. – Cullen był całkowicie zapomniany, Leo patrzył się na kobietę szybko się orientując, że była jego prawdziwym przeciwnikiem. Wyprostowała się, powolny, senny uśmiech zagościł na jej twarzy. – Może uda mi się zmienić twoje zdanie. - Nie wydaje mi się. – Spojrzenie Leo było twarde. Patrzył jak wygładzała sobie sukienkę, powróciła jej pewność siebie. - Zobaczymy. – Odwróciła się do Cullena z oczami jeszcze raz pogodnymi. – Ojcze? Cullen ruszył do córki i pomógł jej wsiąść do limuzyny. - Leo. Współczuję, że nie możemy dołączyć cię do grona naszej rodziny. - Wybacz mi jeśli jestem wdzięczny za ten wyrok. Rozgoryczony uśmiech Cullena był jego jedyną odpowiedzią. Malmaynesi opuścili farmę zostawiając go z nowym problemem. Jak on wyjaśni Ruby co się wydarzyło? Instynktownie się z nią związał, widok zaciągającego Ruby Cullena, raniącego ją, było czymś 78

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

nie do wytrzymania. Odwrócił się z powrotem do domu, widok jego matki stojącej w wejściu przywołał go do porządku. - Niech to szlag. – Westchnął Leo kiedy zorientował się, że nie obiecali zwrócić im Shane’a. To jeszcze nie koniec. Marne na to szanse.

79

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Rozdział Siódmy Jaden Blackthorn przeżywał właśnie najlepszą noc w swoim życiu. Patrzył się w monitor ochrony prawie rechocząc z radości. To było lepsze od powtórek Buffy. Lepsze od seksu! Odwołuję. Nawet niepowodzenie i ostateczne upokorzenie Kaitlynn nie jest… Nie ważne. Jest lepsze od seksu. Shane Joloun uciekał, co było dość sukcesywne. Powodem sukcesu było to, że dwóch strażników, którzy mieli kontrolować celę Shane, nie robiło tego. Shane zdołał wyczarować łyżkę do opon i nie bał się jej użyć. Zimne żelazo na gospodarstwie Sidh’ów mogłoby być złowieszcze. Dziwne, że Hybryda nie była poruszona. Był ubrany w wyczarowany granatowy jedwab. Będąc w skórzanych butach prawie nie robił żadnego odgłosu. Hybryda przemieszczał się jak duch przez korytarz Domu Malmayne, rozprawiając się z każdym, kto na jego drodze popełni jakiś błąd. Wzdrygnął się z fałszywym współczuciem gdy Shane walnął łyżką jednego ze strażników w krocze, zmieniając już mętny móżdżek w czystą papkę. Cullen i Kaitlynn będą bardzo wkurwieni kiedy wrócą do domu. Jaden nie zamierzał zrobić nic jak tylko być cicho. Jak również upewnić się, że nie ma prądu w całym budynku. Oh, no i też pozbyć się głupiego strażnika w pokoju monitorującym łyżką do opon przed otwrziem drzwi kopniakiem. Zabawne; użycie chłodnego żelaza naprawdę nie robiło wampirom problemów. Pomylona Kochanica powinna mieć to na uwadze zanim kolejnym razem mu zagrozi, jeśli oczywiście pozwoli jej na następny raz. Do diabła, zanim zapasowy generator zadziałał, Shane był już w połowie drogi wydostania się z domu. Jaden wbił oczy, jak i myśli, w monitor i prawie zatriumfował ze szczęścia. Ubicie dwóch strażników i patrzenie jak pracuje Hybryda było czystą przyjemnością. Słuchając sfrustrowanych krzyków Kaitlynn będzie tylko wisienką na torcie. Został na tyle długo by upewnić się, że Shane się wydostał zanim opuścił obszar bezpieczeństwa tą samą drogą, którą przyszedł. Wrócił do swojego pokoju niezauważony przez żadnego z ocalałych strażników. Układając się na łóżku, w końcu wypuścił śmiech, który powstrzymywał.

80

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Następnie, głodny, wyszedł coś przekąsić. Zdecydował się na blondynkę, odnajdując śliczną dupeczkę, która nieźle wcięta, wychodziła z baru. Podążył za nią ulicą gotowy wciągnąć ją w ciemną alejkę… Nóż przy jego gardle nie przestraszył go. Jednak głos owszem. – Witaj, Jaden. Przełknął przerażony gdy smukły facet wciągnął go w zaułek. Wiedział by nie próbować walczyć. - Hob. Powstrzymał krzyk gdy został mocno uderzony o ziemię. Pnącze… czegoś, rozerwało betonowy chodnik by zawinąć się wokół jego ciała, przebijając mu skórę i przytrzymując go w miejscu za ramiona, nogi i brzuch. Ból był nieznośny. Został wbity w ziemię i wrzasnął, jednak nie wydobył z siebie żadnego dźwięku. Hob to stłumił. Spojrzał załzawionymi oczami na uśmiechającego się do niego Hob’a. – Gdzie jest Shane Joloun Dunne? – Hob zadał pytanie Jaden’owi takim tonem jakby pytał się o drogę do łazienki. - Uciekł. Smukłe palce, zakończone czarnymi pazurami, chwyciły go za podbródek. – Nie kłam Jaden. Nie mi. Nie lubię kiedy ludzie tak robią. - Uciekł! Jednym cienkim czarnym pazurem zaczął stukać go w policzek. – Naprawdę? Załkał gdy pnącze w jego ciele zapulsowało, wprowadzając truciznę do jego organizmu, sprawiając, że ból był prawie nieznośny. - Zamierzam zapytać cię jeszcze raz. Gdzie jest Shane Dunne? - Uciekł! Hob pokręcił głową zamykając oczy. – Oj, Jaden. A byłeś dla mnie jednym z najlepszych. – Otworzył oczy ukazując Piekło. Do czasu, gdy krzyki zamieniły się w niskie kwilenia Hob uzyskał wszystkie potrzebne odpowiedzi.

Robin wpatrywał się w przepoconego, zakrwawionego wampira leżącego na ziemi. Właściwie to poczuł trochę wyrzutów sumienia przez to co zrobił temu kolesiowi, ale musiał być pewien, że Jaden mówił prawdę. Nie kłamał, a teraz Robin był mu dłużny. A Hob zawsze spłaca swoje długi.

81

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Zaczął usuwać Jaden’owi wspomnienia aż do czasu gdy go złapał. Nie musiał pamiętać co przeżył. Rany zagoją się same. Za jakiś czas, trucizna wyparuje, złamania się przestawią, cięcia i siniaki znikną po dobrym nakarmieniu. Jednak Jaden w tym momencie nie miał czasu. Jeśli Kaitlynn położy łapska na nim będącym w takim stanie, wampir nie będzie miał żadnych szans. A to byłaby Robina wina. Z westchnieniem Robin rozciął sobie nadgarstek i przytrzymał go ociekającego krwią, nad ustami wampira. – Dług spłacony. Uważał, by Jaden dostał wystarczająco by jego ciało pojaśniało . Zniknął w wirze piasku i wiatru zanim Jaden odzyskał przytomność. Leo patrzył się na spokojnie śpiącą w jego łóżku Ruby. Skuliła się leżąc na boku, miała głęboki oddech. Przełknął. Nie mógł pozbyć się przerażenia. – Minęły dwa dni. Nie obudziła się. Ani razu. Jego matka położyła mu dłoń na ramieniu. – Daj jej trochę czasu Leo. To było naprawdę silne związanie. - Co jeśli to było dla niej za dużo? Co jeśli nigdy się nie obudzi? – Przejechał palcami po włosach Ruby pragnąc, by otworzyła oczy. - Obudzi się. Usiadł na brzegu łóżka nie zdolny zostawić swoją partnerkę nawet na chwilę. – Czy jakiś człowiek przeżył kiedyś tak silną więź? Chwila ciszy tylko pogłębiła jego strach. – Jej ciało się zmienia Leo. Jej energia wyrównuje się z twoją. Będzie dzieliła z tobą długość życia. Trochę snu to normalka. - Tak długiego snu? – Spojrzał w górę na swoją matkę błagając ją by dodała mu otuchy. Aileen odwróciła wzrok, zamknęła oczy z bólu. Leo zamknął również swoje i modlił się. Wszystko będzie dobrze. Musi być. Panie, spraw, żeby nic jej się nie stało. Ruby westchnęła. Ciągnęła za pościel marszcząc brwi, kiedy tyłek Leo nie pozwolił by przesunęła się za bardzo. Leo podskoczył patrząc z radością jak Ruby wtuliła się w pościel. Podciągnęła ją pod brodę i dalej poszła spać. Pozwolił matce wyciągnąć się z pokoju. – Obudź ją za kilka godzin, Leo. – Uśmiechnęła się szeroko do niego, trochę zmartwień sprzed kilku dni uleciało jej z twarzy. – A potem obudź ją odpowiednio. 82

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Pochylił się i pocałował matkę w policzek. – Tak zrobię. Dziękuję mamo. Skinęła głową i zostawiła go samego by popilnować jego żony. Zapach świeżo parzonej niebiańskiej manny zakołysał nią jak poranny wietrzyk. - Jak się nie obudzisz, to wypiję ci kawę. Diabelski szantaż przesączył się do jej pozbawionego kofeiny mózgu i zajęczała. Uniosła słabo jedną rękę w kierunku z którego dochodził cudowny aromat. - Tak jest, kociaku, otwórz te śliczne brązowe oczka. Diabeł śmiał się z niej. Ruby otworzyła jedno zmęczone oko i spojrzała gniewnie na Demona. Zamknęła oczy i jęknęła. Słyszała jak dmuchał. Zapach kawy wpadł prosto do jej nosa i przesączył się do jej mózgu. - Kaaaaaa-waaaaa. No dalej, kociaku, dasz radę to zrobić dla kawy prawda? - Dawaj. – Podciągnęła się i złapała za kubek, pochłaniając całą jego zawartość bardzo długim łykiem, ignorując gorąco. Następnie, bardzo precyzyjnie, odłożyła kubek na szafkę i opadła, a wszystko to bez otwierania oczu. Zakryła sobie głowę poduszką. – Idź sobie. No dobra. Demon zdecydowanie się z niej śmiał. – Jak wstaniesz to mogę przynieść ci więcej kawy. Wydostała głowę spod poduszki i spojrzała na niego jeszcze gniewniej. – Obiecujesz? - Obiecuję. Westchnęła, obudził się w niej jej naturalny zmysł humoru. Kofeina rozchodząca się po jej organizmie nawet nie bolała. – No dobra, niech ci będzie, wstaję. – Po długim, powolnym przeciąganiu całego ciała usiadła, przesuwając palcami po swoich rozczochranych włosach. Leo już się nie śmiał. Jego wzrok był przykuty do jej ciała, patrzył z głodnym wyrazem twarzy jak się przeciągała. Zorientowała się jakie show mu odstawiała. Zorientowała się również, że była zupełnie naga. - Oj, nie. Nie, nie nie. Przynajmniej zanim nie dostanę drugiej kawy. - No to może dobry, poranny całus? - Hmm. No dobra, za to, że przyniosłeś mi moją kawę. – Ruby zamknęła oczy i zrobiła dzióbek, czekając na jego usta. Czekała. I czekała. W końcu otworzyła oko. – Co jest? – powiedziała przez nadal uformowany dzióbek. - Jaja sobie robisz, prawda? 83

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Ugryzła się w wargę i próbowała wyglądać niewinnie. – Nie. Prosiłeś o całusa. Robię coś nie tak? – Zatrzepotała rzęsami w jego stronę i dała mu najbardziej udawany, niewinny uśmieszek. - Tak. Kiedy się rzucił, nie była na to przygotowana. W mniej niż sekundę była rozłożona na plecach i chichotała jak szalona. Leo chwycił jej ręce i zaciągnął je nad jej głowę. Przytrzymał nadgarstki jedną dużą dłonią, przypinając ją swoja wagą. Rozłożył jej nogi i umieścił miedzy nimi swoje ciało. Wolną ręką złapał czule jej policzek. – A teraz, dajmy sobie kociaku dobrego, porannego całusa. Nie otrzymała słodkiego całusa na dzień dobry, jakiego oczekiwała. Zamiast tego zyskała coś więcej. Leo zsunął dłoń z jej policzka do włosów i, z delikatnym pociągnięciem, przesunął jej głowę dopóki nie uniósł jej tak by go usatysfakcjonować. Na ten dominujący gest otworzyła szeroko oczy. Runął ustami na jej własne, jego wargi rozdzieliły jej z siłą najeżdżającego zwycięzcy. Kiedy sapnęła, skorzystał z okazji, rozdzielając jej usta jeszcze bardziej swoim językiem, kosztując jej w pierwotnym posiadaniu, przez które sutki stwardniały jej z oczekiwania. Jego język zaczął się poruszać rytmicznie, pieprząc jej usta. Jęknęła pod nim, wszystkie myśli o pobawieniu się uleciały, zastąpione przez myśl o zagraniu sobie w bardziej zadowalającą grę. Ręka w jej włosach zaczęła sunąć w dół, sięgając jej piersi tak powoli, aż sądziła, że zacznie krzyczeć. Kiedy w końcu złapał ciężkość w swoją dużą dłoń prawie krzyknęła. - Mmmm, właśnie to nazywam dobrym, porannym całusem. – Szepnął te słowa przy jej ustach. Drażnił kciukiem jej sutek, sprawiając, że zrobił się sztywny. Jeszcze raz jej dobry humor przejął nad nią kontrolę. – No nie wiem. Raczej był to taki sobie poranny całus. Uniósł arogancko jedną brew. – Tak ci się wydaje? - Mm-hmm. Musisz jeszcze nad tym popracować by zrobić z niego dobry poranny pocałunek. - Aj, wyzwanie. – Jego szept był pełen mrocznego głodu i Ruby zadrżała zastanawiając się jaką Puszkę Pandory właśnie otworzyła. – Ciekawe co sprawi, że będzie to świetny poranny całus. Poruszyła się pociągając za ręce. Zmarszczyła nieco brwi kiedy Leo jej nie puścił. – Kawa.

84

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Nie wydaje mi się żebyś potrzebowała teraz kawy, kociaku. – Kontynuował ruch kciukiem po jej sutku. Ruby zdecydowała, że dobrze było nie spać w majteczkach, zapewne teraz byłyby całe wilgotne. Zaskakująco erotyczne było to jak ją trzymał. Chociaż może nie powiem o tym temu wielkiemu Neandertalczykowi. Bóg wie jak długo będzie się wlókł z puszczeniem jej wolno - Oj, kawa będzie właściwa. Naprawdę mogłabym napić się kawy, Leo. – Spojrzała na niego bezradnymi, niewinnymi oczami, cały czas śmiejąc się w środku. Ruby znowu zadrżała. Gorąca obietnica w jego oczach i uśmiech mówiły, że nigdzie się nie wybierał. – Chyba wiem czego naprawdę potrzebujesz. - Niby czego? – Lekko chropowaty dźwięk jej głosu może by ją zszokował. Jednak potem, jego dłoń zostawiła pierś w spokoju i skierowała się w dół po długości jej ciała wprawiając, że poczuła maluteńkie ciarki na plecach. - Sądzę… - Palcami głaskał jej podbrzusze, wykonując erotyczny wzór przez który miała urywany oddech, - …że musisz… - jego ręka przesunęła się do jej obnażonej cipki, głaszcząc wzgórek zanim się zagłębiła, - … zamruczeć. – Jeden palec wsunął się między jej wilgotne wargi, tak delikatnie głaszcząc łechtaczkę, że westchnęła. Pochylił głowę do jej buzi zatrzymując się kiedy oblizała opuchnięte od pocałunku usta. Oczy mu zapłonęły intensywnym blaskiem. – Zamrucz dla mnie kociaku, - wydyszał w jej usta zanim nimi zawładnął. Lekkie, drażniące ruchy jego palców na jej łechtaczce doprowadzały ją do obłędu. Skręcała się pod nim, pociągając za nadgarstki, starając się zbliżyć do tych jego drażniących palców. Nie pozwolił jej się wydostać, delikatnie by nie zrobić jej siniaków, trzymając ją tam gdzie chciał. Obserwował ją gorącymi, połyskującymi oczyma, urok całkowicie z niego uleciał. Ugryzła się w wargę i jęknęła pod nim, chętna na więcej przyjemności jaką jej dawał. Ruby patrzyła się w jego przepiękne, prawie ludzkie oczy i zajęczała. – Leo, proszę. - Leo, proszę o co? – Pochylił się na tyle nisko by przejechać swoimi ustami o jej, lekką, drażniącą pieszczotą, przez którą była całkowicie niezaspokojona. Ruby poruszała się, głaskała jego nogi swoimi. Szorstki materiał jego jeansów był erotycznym kontrapunktem do jej nagiej, jedwabnej skóry. Zadrżała gdy przesunął palcami po jej wejściu. Czuła jak robi się jeszcze bardziej wilgotna od jego palców pieszczących jej dolne wargi. Ruby zdecydowała, że oboje mogą sobie pograć. Zostawiając w spokoju swoje dłonie w jego jednej, zaczęła falować pod nim, rozpoczynając erotyczny taniec, który miał wywołać u niego jęki. Uniosła biodra w niemym błaganiu by pogłębił swoje pieszczoty. Polizała jego 85

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

ucho obserwując jak błysk w jego oczach pociemniał gdy ciarki przeszły przez jego ciało. Taa, dobrze zapamiętałam. Wrażliwe miejsce. Skubnęła je. Jęk, który wypuścił był muzyką dla jej uszu. Leo poruszył się nieznacznie, miał na wpół zamknięte oczy gdy się pochylił. – Ufasz mi? – wyszeptał jej do ucha. Coś w tonie jego głosu, jakieś mroczne pożądanie sprawiło, że zamilkła rozważając jego słowa. Ufała mu na tyle by zrobić to o co zamierza ją spytać? Ruby spojrzała w lśniące oczy Leo i zrozumiała, że tak, ufała mu inaczej nigdy nie poszłaby z nim do pokoju hotelowego tamtej ich pierwszej nocy, a co dopiero mówić o locie do Nebraski. – Tak. Mroczny szeroki uśmiech, który pojawił się na jego twarzy sprawił, że się zawahała. – No to się nie ruszaj. Jego rozkazujący ton sprawił, że zadrżała. Nie wiedziała czy było to ze zdenerwowania czy z podniecenia. – Czemu nie? Leo podniósł się z łóżka, ocierając się swoim ciałem o jej. Surowym spojrzeniem wzmocnił swój rozkaz by została nieruchomo. Stał nad nią, patrząc na jej nagość z głodem z jakim nigdy wcześniej się nie spotkała, nawet u niego. Sunął wzrokiem po każdym calu jej ciała. Całą swoją siłą woli starała się nie zakryć dłońmi, nieśmiała nagle przez posiadanie w jego oczach. Trzymała swoje ręce rozpostarte nad głową i została nagrodzona jego zadowolonym, głodnym wzrokiem. – Bardzo dobrze, kociaku. – Odwrócił się idąc do torby. Usłyszała jak otwiera zamek ale zdecydowała się zostać w miejscu. Miała przeczucie, że Leo zamierzał przedstawić jej zabawę o której słyszała, ale nie była pewna czy zagrałaby w nią gdzie indziej ja tylko w swoich fantazjach. Wygląda na to, że Leo zamierza urzeczywistnić fantazję. Zadrżała, oczekiwanie naprężyło jej mięśnie, sutki stwardniały jak na wczesnym porannym powietrzu. Usłyszała jak przeszukiwał torbę. Odwracając głowę zauważyła, że była to mniejsza torba, niż ta w której trzymał ubrania i że nie rozpakowywał jej wcześniej. Wtedy zastanowiła się co w niej jest jednak nie zamierzała zadawać mu pytań. Przyjęła, że było to osobiste. Kiedy zaczął kłaść rzeczy na łóżku zrozumiała, że było to ekstremalnie osobiste. Pierwszą rzeczą jaką Leo położył na łóżku była czarna tuba. Wyraźnie mogła wyczytać na niej słowo żel

i lekko zadrżała. Nie wiedziała czy to ze strachu czy z

podekscytowania dostała ciarek.

86

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Kolejną rzeczą jaką położył Leo było a analne dildo w brzoskwiniowym kolorze. No dobra, teraz już wiem po co jest ten żel. Może i była niedoświadczona ale nie była aż tak naiwna. Było mniejsze niż sądziła i trochę nerwów ją opuściło. Dopóki Leo nie położył kolejne analne dildo na łóżku. To było czarne i o wiele szersze oraz dłuższe. Trzymał je położone tuż obok brzoskwiniowego, dając jej gorące spojrzenie zanim z powrotem odwrócił się do torby, był to oczywisty sygnał co zamierzał jej zrobić. O rany. Kolejną rzeczą jaką wyciągnął był jasno czerwony penis z czymś dziwnym z przodu. Ruby patrzyła się na to, prawie wypuszczając nerwowe chichoty. Pojawiła się mała, miotełka do kurzu ze strusich piór. – Ee, dostanę do tego strój francuskiej pokojówki? Leo spojrzał znad torby. Jego oczy ukazały rozbawienie. – Ćśś. Nie gadaj. Jeszcze nie. Ruby otworzyła buzię by się sprzeczać ale zamknęła ją szybko kiedy Leo spojrzał na nią gniewnie. Kiwnął zadowolony i odwrócił się do torby. Czarna packa dołączyła do miotełki z piór na łóżku. Ruby uniosła brwi w zastraszającym tempie. Oh, nie wydaje mi się! Nie ma mowy by tak rzecz dostała się blisko mojego tyłka. Kąciki jego ust się uniosły. Czemu uważasz, że użyję tego tylko na twoim tyłku? Otworzyła szeroko oczy. – No nie. Chyba nie rozmawiasz ze mną w mojej głowie. - Jesteśmy związani kochanie. Oczywiście, że mogę dostać się do tej twojej pięknej główki. Para futerkowych kajdanek dołączyła do packi i miotełki. Przepaska na oczy spadła tuż obok nich. W końcu Ruby usłyszała jak zamyka zamek torby. Leo podniósł czarne kajdanki i ruszył na jej stronę łóżka. – Wiesz co zamierzam z nimi zrobić Ruby? Ruby patrzyła się w twarz Leo kiedy głaskał kajdanki. Uśmiechnęła się, trzymała zamknięte usta na jego rozkaz by się nie odzywać. Leo skinął z aprobatą. – Grzeczna dziewczynka. Możesz mówić. - Będziesz próbował zakuć mi nadgarstki o zagłówek prawda? Leo wyglądał na rozbawionego. – Co masz na myśli przez próbował? Zanim się zorientowała, Leo umieścił pierwsze kółko wokół jej nadgarstka. Sprawdził je ostrożnie by się upewnić, że nie było za ciasne, gest który uspokoił ją, że Kapitan Jaskiniowiec może i przesadza z zabawą ale jej Leo nadal tam gdzieś się czaił. – Są to jakieś perwersyjne zaloty Sidhe’ów? 87

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Przerzucił drugie kółko przez słupek łóżka. - Zaloty skończone, czas na pieprzenie. Leo wymruczał, zatrzaskując drugie kółko wokół jej wolnego nadgarstka. Upewnił się, że było jej wygodnie, czekając na jej kiwnięcie głową zanim ruszył dalej. Zatrzymał się patrząc na nią. Wiedziała, że uwielbiał to co widział gdy podążał wzrokiem po jej nagiej, złapanej w pułapkę postaci. Z pirackim uśmiechem sięgnął przez nią i złapał za przepaskę na oczy. – Zmieniłem zdanie. – Delikatnie umieścił opaskę na jej oczach. – Nie chcę żebyś mruczała kociaku. Z przepaską na oczach nie miała pojęcia co dalej zrobi. – Co chcesz żebym zrobiła Leo? Poczuła jak opuszcza łóżko. Wysiliła się by go usłyszeć, nasłuchując szeleszczenia jeansów, jednak nie doczekała się. Jego szept ją wystraszył. Pochylił się nad nią bez jakiegokolwiek odgłosu. – Chcę żebyś krzyczała. I z tymi słowami Leo zaczął zapoznawać ją ze światem zmysłów, którego istnienia nie znała. Na początku nic się nie stało. Nic nie mogła zobaczyć. Przepaska była ciasna, jednak nie niewygodna. Zorientowała się, że Leo musiał robić to wcześniej wiele razy, tak łatwo mu to przychodziło. Uderzył ją mały poryw zazdrości jednak pozbyła się go. Z kimkolwiek robił to wcześniej nie przebywał teraz w tym łóżku; ona tak. Usłyszała szelest jeansów i wiedziała, że Leo chodził po pokoju. Jej głowa obracała się lekko by podążyć za dźwiękiem zastanawiając się, co dalej zrobi. Mógł igrać z jej zmysłami, wiedziała o tym, jednak również jakoś wiedziała, że nie zrobiłby tego. Nie była to część jego dziwacznej gierki. Na tą chwilę przepaska wystarczyła, by jej serce waliło z nerwowego oczekiwania. Wiedza, że działo się to naprawdę, że nie był w jej głowie sprawiła, że doznania stały się o wiele bardziej intensywne. Kiedy nadszedł pierwszy, jak szept, dotyk, sapnęła. Miotełka z piór. Sunęła po jej sutkach, drażniąc ją lekkimi otarciami po jej skórze. Przesunęła się w dół jej brzucha, drażniąc jej pępek zanim zjechało między jej uda. Powoli sunęła z powrotem w górę by załaskotać bok jej szyi gdy wygięła się w niemym zaproszeniu. Zanim miotełka opuściła jej ciało, oddech zamienił się w westchnienia. Nie protestowała kiedy Leo uniósł jej kolano i ustawił stopę na łóżku, rozsuwając jej nogi. Teraz była otwarta dla jego spojrzenia. - Tak trzymaj, - jego mroczny szept rozbrzmiał w jej uchu. 88

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Dotyk piórkowej miotełki podążył za rozkazem, sunąc od jej kolana do cipki. Łaskotało to lekko nad jej bolącą łechtaczką zanim przesunęła się w dół po drugim udzie do kolejnego kolana. To doznanie było prawie nie do zniesienia. – Leo? Odpowiedział na jej wyszeptaną prośbę. – Ćśś. Jestem tu, kociaku. Poczuła jego wagę na łóżku przy jej stopach. Zabrał piórkową miotełkę z jej ciała. Czekała na kolejny dotyk z brakiem tchu przez oczekiwanie, miała mocno napięte nerwy. Mogła prawie poczuć jego gorący wzrok sunący po niej. – Taka śliczna. – Zaczął pieścić jej cipkę i wygięła się ku temu, zaciskając uda, próbują utrzymać go tam. – Taka śliczna cipka. Trzymaj nogi rozłożone, kociaku. – Rozsunęła z powrotem kolana, otwierając się dla niego jak kwiat. – Grzeczna dziewczynka. Przejechał palcem po jej cipce, nawilżając go jej sokami. Materac się zagłębił, szelest jego jeansów o pościel wskazywała na to, że ruszył spod jej nóg na jej stronę. Piórkowa miotełka jeszcze raz tańczyła lekko na jej sutkach. – Może je przekujemy, kociaku. Co o tym myślisz? Szok wygiął jej plecy w górę na myśl o przekuciu sutków. - Nie-e. Leo zaśmiał się, mrocznie, głęboko i śmignął palcem o jej sutek. Nie istniejący kolczyk został pociągnięty i przekręcony wysyłając spirale gorąca prosto do jej łechtaczki. – Jesteś pewna? - Uh… - Ruby wygięła się od niesamowicie erotycznego bólu gdy Leo pochylił się i pociągnął za kolczyk swoimi zębami, łapiąc jej sutek i kąsając go. – Nie, nie. Myślę, że przeżyję bez tego, - pisnęła. Przyjemność owszem, przekłucie igłą niekoniecznie! Polizał bolące maleństwo sprawiając, że syknęła z przyjemności. – Śliczny, malutki rubin połyskujący na twojej skórze, - szepnął przy niej, jego oddech był gorący przy jej wilgotnym, napiętym ciele. – Wiesz, robią takie bez przekuwania. – Poczuła jak znieruchomiał nad nią i niech szlak weźmie tą przepaskę na oczy. Nie wiedziała czy się śmiał czy nie, ale nie było mowy by ktoś inny dobierał się igłą do jej sutków. – Nie. Poważnie. Widziałam je na stronce… - Ruby? - Hmm? – rozluźniła się. Jego głos był wypełniony ponurym rozbawieniem. Głośny był dźwięk otwierającego się jego rozporka. - Zamknij się, kochanie. - Ee. Dobra. Ale żadnych igieł blisko sutków ok.? To totalnie zabije mmmommmffff…. 89

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Brzęczący hałas rozpoczął się w tym samym czasie gdy Leo wsunął swojego fiuta między jej zęby, ruszając się do przodu i tyłu w jej buzi. Rozważała, by ugryźć go w proteście. Brzęczący dźwięk stał się wibrującym doznaniem przy jej łechtaczce przez który wygięła się z zaskoczonym wyciem z przyjemności. - Lubisz to, prawda kociaku? – Leo kontynuował swoje niespieszne tempo, jego fiut poruszał się do przodu i tyłu między jej ustami. Umieścił wibrator między jej wargami sromowymi, doznanie to prawie ją łaskotało. – A to? Lekko się przechylił i coś miękkiego i okrągłego wsunęło się w nią. Czerwony penis musi być wibratorem. - Teraz będziesz czuła wibracje jeszcze intensywniej kociaku, - wyszeptał gdy umieścił wibrator głęboko w niej. Coś otarło się o jej łechtaczkę gdy zaczął nim pieprzyć ją, coś przez co czuła na plecach rozkoszne brzęczenie. – Nazywają to uszami króliczka, najdroższa. Jak się sprawują? Jęknęła kiedy „uszy” jeszcze raz otarły się o jej łechtaczkę. - A teraz, nie zapomnij też o mnie kociaku. – Złapał za tył jej głowy, posyłając jej buzię tam gdzie chciał. Zaczął pieprzyć ją w usta z narastającą szybkością, ręka trzymająca dildo dopasowywała się do jego ataku. Uniosła biodra by się z tym spotkać, jeszcze bardziej go zagłębiając. Dała mu znać o swojej przyjemności w jeden tylko sposób jaki potrafiła, jęcząc wokół jego twardego jak stal ciała i liżąc go gorączkowo dopóki sam nie zaczął jęczeć. Ze słyszalnym puknięciem wydostał się z jej ssących ust. Poczuła jak ociera z nią twarzą o twarz zanim zaczął wycałowywać sobie drogę po jej ciele, zatrzymując się na tyle by possać jej wrażliwe sutki. Ze skrętem nadgarstka przycisnął uszy wibratora do łechtaczki czym sprawił, że krzyknęła przy pierwszym orgazmie. - Oo tak, właśnie to lubię słyszeć. – W zadowolonym głosie Leo utrzymał się wyraźny głód. Łóżko znowu zaczęło się trząść. Usłyszała szeleszczenie ubrań i domyśliła się, że w końcu się rozbierał. Jej domysły zostały prawidłowo udowodnione kiedy poczuła jego gorącą skórę przy swojej własnej, głaskał jej nadal drżące ciało. – No to jak ci się podobał wibrator, kociaku? Zastanowiła się nad tym zanim zaczęła głęboko mruczeć. - Oj kociaku, teraz to jesteś w tarapatach, - zaśmiał się. Sięgnął po coś nad nią, łóżko zapadło się, jej ciało kołysało się od jego ruchów. Chciała by zdjął jej przepaskę z oczu. – Gotowa na kolejne doświadczenie? Odkąd zaczął lizać jej sutki gdy zadawał to pytanie, jej jedyną odpowiedzią mógł być tylko mały jęk. 90

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Wezmę to za tak, - wymruczał, wciągając jeden twardy pąk w usta i ssąc go, drażniąc językiem aż zaczęła skręcać się na łóżku. Poczuła jak wsuwa w nią wibrator i czekała na kolejne cudowne doznania od drażnienia łechtaczki. Kiedy zamiast tego poczuła te doznania na tyłku,

szarpnęła się, nie pewna czy

podobało jej się to. - Zrelaksuj się dla mnie kociaku. Jeśli nie spodoba ci się, to obiecuję, że przestanę. Tylko przyjemność, najdroższa. - Jeszcze nie miałeś orgazmu, - wymamrotała, skręcając się od dziwnych doznań strzelających przez jej drugie wejście. Wibracje rozbrzmiały daleko od jej łechtaczki. Sztuczny fiut w jej wibrował porównywalnie do uszu przy jej tyłku. Oblizała usta, oczekując czegoś, czegokolwiek by ulżyć bólowi budującemu się wewnątrz niej. - Nie, nie miałem. Czekam na coś, coś specjalnego. Zmroziło ją. – Specjalnego? Powinnam się bać? Pochylił się i pocałował ją uspokajająco. – Nie, kochanie, nie ma się czego bać. – Usłyszała jak otwarła się nakrętka od żelu, plastik brzmiał głośno w powietrzu. – Zamierzam cię przygotować bym mógł się zabrać za twój tyłek, to wszystko. Powiedział to tak swobodnie, że prawie nie dało się tego zarejestrować. – Ee, Leo? - Hmm? – Miał roztargniony głos gdy wyciągał z niej sztucznego fiuta. - Ja nigdy… to znaczy, nie jestem pewna… - Ćśś. Ja tak. Zaufaj mi, kociaku. Ufała mu inaczej nie byłaby zakuta do łóżka. Poza tym, wibracje przy tyłku zaczęły być przyjemne. – Będę tego poważnie żałować, prawda? Poczuła jak pochylił się nad jej ciałem z jednym gładkim palcem rozsmarowującym żel na jej dziurce. Wsunął się do jej tyłka, to odczucie spowodowało, że zacisnęła się dookoła niego niepokojąco. – Wyzywam cię. Ah jasna cholera. Ruby wypuściła szorstko powietrze. – No dobra, wepchnij to do tyłka, cokolwiek to jest! - Musisz się zrelaksować, Ruby. - Nie, właściwie to nie muszę. – Pociągnęła nosem, całkowicie poirytowana. Jak mógł mnie wyzwać w takiej sprawie? - Ależ tak, zrobisz to, albo będzie bolało. Mogła wyczuć zduszone rozbawienie w jego głosie gdy z całych sił próbowała odstawić nagą, zakutą, wzburzoną babkę. – Dobra, widzisz? Wszystko rozluźnione. 91

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Wyczuła jak westchnął i unieruchomił palec wewnątrz niej. – Nie zranię cię, Ruby. - Co? - Nie ufasz mi, jeszcze nie, ale obiecuję, że nie zrobię niczego czego nie będziesz chciała. Więc mi powiedz, kociaku. Chcesz tego? Westchnęła, całe to jej pół rozbawione obrażenie zburzyło się przez jego poważny ton. Powstrzymałby się gdyby chciała. – Leo? - Taa, kociaku? - Ufam ci. – Zmusiła swoje ciało do odprężenia się na materacu, odwracając ślepo oczy ku jego głosowi. - Jesteś pewna kociaku? Nie wydajesz się szczególnie entuzjastyczna co do perspektywy analnego seksu. Zadrżała. – Ograniczone doświadczenie, pamiętasz, Leo? Skąd będę wiedziała, że mi się nie podoba jeśli mi tego nie pokażesz? Mogła prawie wyczuć trybiki pracujące w jego głowie i wzruszyła ramionami. – Oczywiście, mogę iść gdzie indziej się poduczyć. Poczuła jak oburzenie się z niego wylewa, nawet z przepaską na oczach. – Możesz pomarzyć! – Jego usta opadły na jej pierś i ssały ją dziko. Jego palec zaczął ruszać się w jej ciele gdy przeszedł na drugą pierś. Ręką, która niezbyt była zajęta, przejechał przez jej tyłek do nagiego wzgórka, zanurzył kciuk by zaczął masować jej łechtaczkę. Bardzo szybko Ruby zorientowała się, że jej biodra ruszały się w rytm jego ruchów gdy runął ustami na jej własne w zdobywczym, żarłocznym pocałunku. Nie było nic delikatnego w jego ustach gdy tak leżał twierdząc ją. Drugi gładki palec dołączył do pierwszego w jej tyłku, rozciągając ją gdy pieprzył bezlitośnie. - Jesteś moja, - Wydusił przy jej ustach i Ruby zaczęła zdawać sobie sprawę do czego doprowadziło jej drażnienie. – Nikt inny cię nie dotknie. Nikt inny nie będzie cię miał. Słyszysz mnie? - Tak, Leo. – Uniosła się i pocałowała go leciutko w szczękę, instynktownie próbując uspokoić bestię, którą nieświadomie uwolniła. - Nikt mi ciebie nie odbierze, - zmielił szorstkim głosem. - Nie opuszczę cię, - szepnęła, jeszcze raz próbują uspokoić go nawet gdy jej ciało zaczęło dygotać. - Do kogo należysz? – Pewność w jego głosie była złowieszczo ekscytująca. Trzeci palec zaczął ruszać się w jej rozgrzanym ciele. Paliło ją, jednak szybko zamieniło się to w mroczną przyjemność przez którą wygięła się nad łóżkiem ku jego ręki. - Do ciebie, należę do ciebie Leo! 92

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Palcami rozszerzył ją, przygotowując na to czego pragnął. Odsunął dłoń od jej ciała i krzyknęła, czując się pusto. Jeszcze raz łóżko się zapadło kiedy sięgnął nad jej ciałem, jego własne twarde i napięte nad jej, usłyszała kliknięcie plastikowej nakrywki żelu. Usłyszała jak wycisnął żel na coś i modliła się do Boga żeby to nie był jego fiut. Nie była pewna czy jest na to gotowa. - Wytrzymaj kociaku. – Poczuła jak zaczął wsuwać coś o wiele większego od jego palców w jej tyłek i świadomie rozluźniła mięśnie napierając na inwazję. Dildo analne z zaskakującą łatwością weszło, przyjemność zmieszała się z lekkim bólem gdy gruba podstawa wsunęła się między jej mięśnie by wpasować się wygodnie w niej. - Pięknie sobie poradziłaś, kociaku, - szepnął przy jej ustach gdy umieścił swoje ciało nad jej. – Jesteś cudowna z tym dildo w swoim tyłku. Poczuła jego fiuta przy wejściu do swojej cipki i otworzył szeroko oczy zasłonięte przepaską. Czuła się wypełniona już przez samo dildo. Jak do cholery miał zamiar wsadzić tego potwora? Otworzyła oczy by zaprotestować kiedy poczuła jak główka jego fiuta wsuwa się do jej cipki. Naparł na nią w powolnym, nieustępliwym ruchu, gładki jak jedwab żelazny drąg rozciągnął ją i z wrażenia zadławiła się słowami. Nigdy w życiu nie czuła się tak pełna. Było to prawie nie do zniesienia. A wtedy zaczął się ruszać. Na początku zaczął pieprzyć ją powoli, pozwalając jej poczuć jego pełny ślizg gdy się wysuwał, delikatne parcie gdy na nowo w nią wchodził. Czuła go przy dildo, aż zaskoczyło ją to, że skóra między cipką a tyłkiem nie przerwała się. Kiedy wcisnął przełącznik w dildo włączając wibracje, krzyknęła. Coraz szybciej i szybciej pieprzył ją. Czuła jak jego pot spływa po nim, kapiąc na nią. Szeptał do niej tym słodkim, melodyjnym językiem, którego nie rozumiała. Gdy wibracje w jej tyłku się nasiliły, zaczął napierać na nią mocniej, ruszając się tak mocno, że słyszała jak ciało uderza o ciało. I kochała każdą tego jebaną minutę. Facet z jej snów pieprzył ją w materac, uderzając swoim ciałem o jej, tracąc tą resztkę kontroli, którą zazwyczaj utrzymywał. Odrzucała do góry biodra, dopasowując jego ruchy, ocierając łechtaczką o podstawę jego fiuta dopóki nie wrzasnęła w orgazmie tak intensywnym ,że prawie zemdlała z przyjemności. Gdy chwilę później usłyszała jego krzyk zakończenia, nadal rozprawiała się z wstrząsami zastanawiając się jak przeżyje ich kolejne starcie. 93

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Ziewnęła, ledwo zauważając kiedy odpiął kajdanki, które ją krępowały. Wtuliła się w niego nadal mając na oczach przepaskę, poddając się snu i przytulając się do jego klaty. Leo wyciągnął dildo z małym wzdrygnięciem. Kiedy zagroziła, że pójdzie na nauki do kogoś innego stracił kontrolę, biorąc ją jak zwierzę kiedy zasługiwała na dużo więcej, lepiej w poślubną noc. Chociaż, mały uśmieszek na jej twarzy gdy spała w jego ramionach mówił, że może nie spierdolił tego całkowicie. Może nie powinien zamieniać brzoskwiniowego dildo na czarne. Mogło to być zbyt wiele, zwłaszcza dla debiutantki. Chociaż, jeśli tak jego kociak uprawiał seks mając nie za wiele doświadczenia, to nie mógł się doczekać jak będzie się kochać za sto lat. Albo za dwieście. Sięgnął w dół i zaciągnął pościel próbując z całych sił nie przeszkadzać jej więcej niż już to zrobił i ułożył się by patrzeć jak śpi, wina i głęboka satysfakcja zmiksowały się dziwnie w jego krwi. Później umyje zabawki. Przytulanie swojej żony zdecydowanie uplasowało się najwyżej na jego liście rzeczy do zrobienia.

94

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Rozdział Ósmy Ruby zbudziła się w promieniach słońca i przy bacznym wyrazie przystojnej twarzy Leo. – Dzień, dobry, - wymamrotała. - Właściwie to popołudnie. – Burknął ze skrzywionym wyrazem twarzy. – Głodna? - Um. Mogłabym zjeść konia z kopytami. – Ruby rozciągnęła całe ciało, przez które zwykle oczy wychodziły mu z orbit. Tym razem, odwrócił wzrok. – Pojdę zrobić jakieś kanapki. – Zszedł z łóżka i sięgnął po swoje spodnie. - Leo? Co się dzieje? – Ruby zmarszczyła brwi. - Nic. - O rany, kiedy mówię nic w ten sposób zazwyczaj mam już trzeci stopień wkurzenia. Co jestem ci winna? Leo zmarszczył brwi i ostrożnie potarł swój nos. – Przepraszam. - Za co? – Ruby nie miała pojęcia czemu czuł się winny ale zamierzała się tego szybko dowiedzieć. - Nie miałem zamiaru być taki… szorstki… wcześniej. Przepraszam. Przez chwilę nad tym myślała patrząc jak zagłada na siebie koszulkę. Ruszył do drzwi od łazienki i wiedziała, że teraz powinna coś powiedzieć lub na zawsze zamilknąć. – Nigdy nie powiedziałam stop. Zatrzymał się z jedną ręką na klamce, napiął plecy gdy usłyszał troskliwą notę w jej głosie. - Zastanów się Leo. Nigdy nie powiedziałam stop. Powiedziałeś, że przestałbyś gdybym poprosiła, pamiętasz? Patrzyła jak się do niej odwracał, ulga i żal były ze sobą zmieszane. – Straciłem głowę. - Wiem. - Mogłem cię skrzywdzić. - Nie. Zmarszczył brwi. – Co ma znaczyć to nie? - To znaczy, że nigdy byś mnie nie skrzywdził. - Nie umyślnie! Przypadkowo! – Leo przejechał dłonią po włosach, nieznacznie za nie pociągając. – Straciłem kontrolę, Ruby. Mogłem cię zranić.

95

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Pokręciła głową wychodząc z łóżka i cicho idąc w jego stronę. – Nie. – Otoczyła go ramionami w pasie o oparła się o niego dając mu znać, że mu ufa. Miłość którą zaczynała do niego czuć ogrzewała ją jakby była do niego przytulona, nie martwiąc się, że była całkowicie nago. Otoczył ją ramionami, twardymi i ochronnymi. – Śmiertelnie się bałem gdy nie obudziłaś się po Związaniu. Nie tak chciałem spędzić nasz dzień ślubu, Ruby. A kiedy otworzyłaś oczy, straciłem kontrolę. Tak bardzo przepraszam, kociaku. Ruby spięła się na słowa „dzień ślubu”. – Leo? - Hmm? – Zanurzył twarz w jej włosach i głęboko oddychał, jego duże ciało relaksowało się przy jej. - Kiedy wzięliśmy ślub? Poczuła jak zesztywniał w jej ramionach i nie w ten dobry sposób. – Wytłumaczyłem ci co to jest więź pamiętasz? - Tak, chyba tak. - Twierdzenie, Ślubowanie i Związanie?7 - Pamiętam Twierdzenie Leo. Poproszę resztę szczegółów! Kiedy dokończyliśmy ceremonię i gdzie ja wtedy byłam? Patrzył się na nią z szokiem wypisanym na twarzy. – Na podwórku przed domem. Malmayne próbował mi cię zabrać. – Zaczęły wynurzać się mgliste wspomnienia Cullena wyszarpującego ją z ramion Leo, nazywając ją człowiekiem z takim szyderstwem, że poczuła się splamiona. Nic dziwnego, że jej nieszkodliwe droczenie się uwolniło jego bestię! – Użyłem magii ziemi by odsunąć go od ciebie i wymówiłem Przysięgę. – Pojawiło się więcej wspomnień o Leo otoczonym niewiarygodną mocą, żyjące fale świateł, które wypływały od niego z każdym postawionym krokiem w jej stronę. – Kiedy tylko powiedziałem Przysięgę, rozpoczęło się Związanie. – Pokazał jej ten obraz w jej głowie, po zakończeniu Ślubowania jego moc wbiła się w nią sprawiając, że zemdlała. – Nasza czysta więź jest teraz kompletna. Pogromiła go wzrokiem, umysł jej wirował mile na minutę. – Nie muszę wymawiać Przysięgi by zakończyć wiązanie? – Żadna zamierzona gra słów. Na jego twarzy pojawił się spokój. – Inaczej jest z nie-Sidhe’ami. – Zauważyła wzdrygnięcie bardziej w jego oczach niż na twarzy kiedy uniosła brwi. – Nie- Sidhe nie muszą powtarzać Przysięgi by wszystko zadziałało.

7

Dla tych, którzy pisali, że dalej nie ogarniają tej Więzi : 1) Twierdzenie – seks ze światełkami w pokoju hotelowym; 2). Ślubowanie – przysięga; 3). Związanie – fale mocy, które przeszły z Leo wprost do ciała Ruby. Nie ma za co i lecimy dalej ;p

96

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Uniosła głowę zmieszana. W kuchni jego ojciec powtórzył przysięgę. – Sean nie wyrecytował jej do Aileen? Leo kaszlnął. – No cóż, właściwie to nie. Nie zrobił tego. W każdym razie nie za pierwszym razem. Otworzyła szeroko oczy. – Próbujesz mi powiedzieć, że Aileen związała się z Seanem przeciw jego woli? – Nie mogła sobie wyobrazić jak Sean robi coś na co nie miał ochoty. Leo zachichotał. – No teraz to dopiero historia. – Leo położył swoje ramię na jej barkach kierując ją z powrotem do łóżka i usadzając ją na brzegu. Złapał za krzesło i usiadł na nim naprzeciwko niej. – Kiedy mama została wysłana do Paryża by spotkać się pierwszy raz z Duncanem Malmayne, tata chyba był tam na wycieczce. - Wycieczce? - Były lata osiemdziesiąte, a Paryż w tamtych latach był rajem dla turystów. Paryż albo Nowy Jork, z tego co mi powiedziano, a tato zdecydował się na europejskie tournee. W każdym razie, mama spotkała się z Duncanem i zgodziła się na małżeński kontrakt. Jednak później, pewnego wieczora w operze, zobaczyła tatę. Wymienili się spojrzeniami, puścił jej oczko i ją wzięło. Następnego dnia poszła go szukać. - Malmaynesi musieli być wściekli. - Nic nie wiedzieli. Mama się wymykała, zaczęła wypytywać się o niebieskookiego Irlandczyka. Kiedy go odnalazła wystarczyło, że raz zaciągnęła się jego zapachem i prawie związała się z nim na amen. - Wow. Naprawdę? Jak pachniał? Leo uśmiechnął się. – Mama zawsze mówiła, że tato pachnie jak dom. Ruby westchnęła. – Naprawdę lubię twoich rodziców. - No cóż, zajęło im to kilka dni oraz mnóstwo flirtowania ale mama w końcu sprawiła, że ją pocałował. - Smakowanie. - Taa. Tato będąc Skrzatem, całkiem szybko zorientował się, że była Sidhe jednak nie miał pojęcia czy była czy nie była z wysokiej rangi, albo nawet do którego Trybunału należy. Ruby pokręciła głową. – Trybunału? Masz namyśli jak Seelie i Unseelie? Wyglądał na zaskoczonego i uradowanego. – Coś w tym stylu. Zarówno Malmaynesi jak i Joloun’owie należeli do Białego Trybunału i byli wierni Gloriannie. - Myślałam, że Oberon i Tita… Umieścił palce na jej ustach. – Nie wymawiamy tego imienia. Zmarszczyła brwi. – Dlaczego nie? 97

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Mówi się, że jeśli wypowiesz imię Mrocznej Królowej to cię usłyszy. Prawdopodobnie zainteresuje się tobą. – Zadrżał. – Naprawdę tego nie chcesz. Robiło się coraz lepiej. – Mroczna Królowa? - Mroczna Królowa rządzi Czarnym Trybunałem. To długa historia, w zasadzie to Mroczna Królowa była zazdrosna o moc Oberona. Był Królem Wysokiej Rangi wśród wszystkich fae i mówili, że zadurzył się w swojej królowej do takiego stopnia, że związał się z nią w taki sam sposób w jaki ja to zrobiłem. Jego królowa, jakkolwiek, nie odwzajemniała tego uczucia. Mówiło się, że sprzedała swoją duszę komuś mrocznemu, który użyczył jej pewną moc. W zamian miała przejąć Trybunał i płacić mrocznej istocie mocą i krwią. Zdradziła Oberona, stworzyła pierwszych wampirów, splamiła potwory stworzone z ludzi i innych fae i rozpoczęła wojnę, która prawie nas zniszczyła. Oberon jakoś zdołał przerwać czystą więź, którą dzielili i roztrzaskali Trybunał. - Myślałam, że więź nie może zostać zerwana. - Słyszałem, że tylko jemu udało się to zrobić. Nikt nie wie jak to zrobił, ale założę się, że Hob maczał w tym palce. Teraz mamy Biały Trybunał, rządzony przez Gloriannę, Czarny Trybunał rządzony przez byłą Oberona i Szary Trybunał albo jak kto woli Oberona Trybunał. Jest on nadal Królem Wysokiej Rangi i sprawuje rządy nad innymi jednak przez większość czasu próbuje nie interweniować. Zdecydowała zignorować fakt, że czysta więź może zostać zerwana. Niezwykle niechętnie nawet o tym myślała. – Do którego Trybunału należy twoja rodzina? - Dunne są w Białym Trybunale jednak moja rodzina nie jest zbytnio zamężna. Shane i ja jesteśmy lordami wyłącznie z powodu krwi Joloun. Tato zawsze gada o przejściu do Szarego Trybunału i by w końcu opuścić całe to politykowanie między rodzinami, jednak nigdy właściwie tego nie zrobiliśmy. - Jak twoja mama sprawiła, że twój tato się z nią związał? - Upił się pewnej nocy i ją pocałował, a wtedy już wiedziała, że to ten jedyny. Mama upewniła się, że wypił trochę więcej wina i weszła mu do łóżka, nie żeby z nią walczył. - Brzmi znajomo. – Leo wyglądał na całkowicie nieskruszonego. – Wtedy doszło do Ślubowania? - Właściwie, to nie. Zdecydowała, że najpierw przedstawi go swojemu ojcu. Nie trzeba mówić, że dziadek Joloun nie był zadowolony, i zagrożono mu by „zajął się” moim ojcem. - I to wtedy wypowiedziała Przysięgę? - Nie. Tato wyjechał tamtej nocy z Paryża. Zdecydował, że lepiej jej będzie z Malmayne’sami niż z nim. Pamiętaj, Jolounowi i Malmayne’si traktowani byli jako Fae z 98

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

władzą. Wchodzenie między nich nie było taką mało istotną sprawą, Dodaj do tego fakt, że nie miał pojęcia o czystej więzi z mamą i był pewien, że to co robi jest prawidłowe. Mama oczywiście, miała złamane serce i nie zgodziła się na kontrakt małżeński. Kiedy dziadek Joloun zamknął ją w pokoju i wysłał kilku krasnoludów ochroniarzy, tato dowiedział się o tym. - Jak? To znaczy, skoro nie było go w Paryżu to jak się dowiedział? - Krasnoludy również są duchami ziemi, a jeden z ochroniarzy był przyjacielem taty i dał mu znać. Kiedy się zorientował co dzieje się z mamą, wrócił do Paryża. Do czasu gdy się pojawił powiedział, że nie wyglądała już jak nastolatka, którą poznał. Właściwie to miała siwe włosy. Z pomocą krasnoludów wykradł ją z pałacu Joloun’ów i uciekli. Kiedy Duncan Malmayne ich dorwał mama była w trakcie wiązania się z ojcem, mogę też dodać, że pomimo jego głośnych obiekcji. - Czemu się nie zgadzał? Kochał ją prawda? - Właśnie dlatego. Sądził, że nie był dla niej wystarczająco dobry. Tak czy siak, Duncan zorientował się, że była to czysta więź, życzył im wszystkiego najlepszego, jednak reszta z rodzin była oburzona. Mama i tato nie mają nic do Duncana, jednak reszta Malmayne’sów i Jolounów powiedzieli jasno, że mamie i tacie brakuje rozsądku. Głowa Ruby była pełna informacji. – Ale twoi rodzice wymienili się przysięgą na dole. - Tradycyjnie przy wiązaniu Sidhe z nie-Sidhem wymienia się Przysięgami jednak jest to formalna ceremonia, a nie samo Związanie. - Oh. Coś jak ślub Sidhe? Leo pocałował ją w rękę. – Chciałabyś tego Ruby? Chcesz mieć ceremonię, w obecności przyjaciół i rodziny i długi, biały welon? Jestem chętny to zrobić, kociaku, jeśli to cię uszczęśliwi. Ruby zamknęła buzię kiedy Leo zachichotał. – Czy to oświadczyny? - Już jesteśmy małżeństwem kochanie, jednak jeśli chcesz formalnych oświadczyn to mogę to zrobić. Ruby ugryzła się w wargę. – Potrzebuję czasu do namysłu, Leo. – Wyciągnęła dłoń i wygładziła linię zmarszczenia jego brwi. - Nie zamierzam uciec. Nie obiecałam ci czasem, że cię nie opuszczę? Muszę tylko przemyśleć kilka spraw, przetrawić wszystko to co mi opowiedziałeś. Leo, zastanów się nad tym. To był piekielny tydzień. - Kocham cię, Ruby. 99

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Walczyła by odgonić łzy, które się pojawiły. Miał całkowicie poważny wyraz twarzy, a oczy szczere i kochające. Nie była pewna czy może przemówić przez gulę w gardle. - Leo… - Ćśśś. – Umieścił palec na jej ustach, koślawo się uśmiechał. – Nie musisz odpowiadać, jeszcze nie. - Zamknij się do cholery. – Poczuła jak jedna łza spłynęła jednak nie obchodziło ją to. – Ty wielki durniu. – Podnosząc, odwróciła się i usiadła mu na kolanach, przytulając się do niego gdy otoczył ją ramionami. – Chcę, żebyśmy oboje nosili obrączki, słyszysz mnie? - Słyszę, kociaku. – Poczuła westchnienie z ulgi gdy umieścił brodę na jej głowie. - A jeśli mnie zdradzisz to obetnę ci jaja i je zamarynuję. – Jego mimowolne szarpnięcie sprawiło, że zachichotała. – Właściwie odnotowane. - Leo? - Taa? - Też cię kocham. Jak do cholery stało się to tak szybko? - Czy to ważne jak szybko? Dla mnie ważne jest, że z tobą. – Leo wziął jej lewą dłoń w swoją i przytrzymał przed nimi. Złote światełka migotały wokół ich palców dopóki nie pojawiły się na nich dwie proste ślubne obrączki. – Jaki wzór powinniśmy umieścić? Ruby spojrzała w jego połyskujące, nieziemskie oczy i ugryzła się w wargę próbując się nie zaśmiać. – Podkówki? - Do diabła, - Leo walnął głową o oparcie krzesła gdy zniknęły światełka. - Z niebieskim diamencikiem? Zamknął oczy jęcząc. – Ruby. - No cóż, myślę, że rubinowe balony byłyby za duże, ale jeśli tego właśnie chcesz… Przerwał jej pocałunkiem, przez który podwinęła palce u stóp. – Myślałem o celtyckiej plecionce. - No ej, nawet żadnej koniczynki? Leo skubnął ją w gardło. – Spójrz na nasze dłonie, - warknął. Patrząc w dół, Ruby sapnęła. Obrączki z zawiłymi węzłami z białego złota obsypane białymi diamencikami, ozdabiały ich palce. - Celtycka plecionka symbolizuje wieczność, tak jak teraz pierścienie. - Tak samo diamenty. – Zamrugała by odgonić łzy z oczu gdy wpatrywała się w piękne obrączki, które wykuła jego wyobraźnia. – Diamenty są wieczne. - Podobają ci się? Ruby spojrzała z lśniące oczy Leo i jej serce zrobiło fikołka. – Oh, tak. Podobają mi się. Ale chciałabym zrobić jeszcze jeden pierścionek. 100

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Który to będzie? Zaręczynowy? Ruby pokręciła głową. – Poczytaj mi w fantazji lordzie. I twarz Leo wypełniła czułość gdy drugi pierścionek wylądował na jego dłoni. Ten był z żółtego złota, z czarnym kamieniem o owalnym kształcie. Inicjały RH zostały wyryte na gładkiej powierzchni kamienia. Ruby była mocno zaskoczona kiedy poczuła ciężkość jego kolii wokół swojej szyi. Ich usta dotknęły się, otarły o siebie z miłością. - Mój/Moja. I nawet później żadne z nich nie było pewne, które pierwsze wypowiedziało to słowo.

Leo i Ruby wlekli się na obiad, oboje spragnieni i wygłodniali, szkic kapeli ślubnej, pierścionek i kolię Leo trzymał w dłoni. Chciał porozmawiać z ojcem by znaleźć elfa ziemi by wykonał dla nich robotę. Tego wieczora obiad był zarówno przyjemnością jak i utrapieniem, jego rodzina nastawiła się na jego partnerstwo i powitała Ruby z otwartymi ramionami. Jednak zawsze obecny był duch zaginionego Shane’a i bardziej niż zwykle Leo musiał powstrzymać się ze swoim szczęściem by rozprawić się z bólem i stratą, którą wszyscy nadal odczuwali. Moira z całych sił starała się poprawić atmosferę swoimi dowcipami, jednak nie dała rady otrzymać od swojej matki nic więcej jak tylko półuśmiech, a od ojca nawet nie to. - No cóż, ale wy wszyscy wyglądacie ponuro, - lekki ton głosu przemówił ze strony wejścia. Odwracając się, Ruby ujrzała obcego mężczyznę stojącego we wczesnym półmroku, jego długie czerwone włosy były związane skórzanym wiązadłem, głębokie niebieskie oczy połyskiwały z uciechą. Był ubrany w czarne, jedwabne spodnie i białą koszulę poety z czarnymi skórzanymi butami na stopach. Oparł się nonszalancko o framugę obserwując jak rodzina Dunne kończy obiad. Ruby pomachała na powitanie nowo przybyłemu. – Cześć, Jesteś przyjacielem rodziny? Poczuła jak Leo napiął się przy niej i zastanowiła się co takiego złego zrobiła. Mężczyzna wszedł i najwyraźniej czuł się jak u siebie w domu. Nie był przyjacielem? Mężczyzna uśmiechnął się słodko do niej. – Aye, jestem. A ty musisz być tą uroczą Ruby jak przypuszczam. Ruby skinęła głową i patrzyła jak czerwono włosy facet wlekł się dookoła stołu. Z tym swoim dziwnym wyglądem i długimi czerwonymi włosami uważała go za zniewieściałego. 101

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Dopóki się nie ruszył. Nie szedł, czaił się, jego ruchy przedstawiały elegancję i potęgę. Przypominał jej kota z dżungli. Sięgnął po jej dłoń umieszczając delikatnie pocałunek na jej kłykciach. Zauważyła, że miał czarne paznokcie. – Urocza, moja droga, gratuluję waszego partnerstwa. – Rozbawione niebieskie oczy spoczęły na Leo podczas gdy trzymał jej dłoń. – Najjaśniejsze błogosławieństwo twojego partnerstwa Leo! Gratuluję też skończenia z Malmaynesami! - Nie pozbyliśmy się Malmaynesów. Nadal mają Shane’s. – Leo nigdy nie spuścił wzroku z rudego faceta i Ruby mogła przysiąc, że widziała w jego oczach strach. - Przepraszam. Nie zostaliśmy sobie przedstawieni. Jesteś…? - Wybacz mi moja droga. Możesz mówić mi Robin. - Robin? - Tak. Właściwie to Robin8 Goodfellow. – Miał psotny wyraz twarzy, jego bardziej niż niebieskie oczy połyskiwały gdy czekał na jej reakcję. Ruby zamrugała. - Najwyżsi bogowie, nie mów tego Ruby. Zignorowała wyszeptany rozkaz Leo gdy kąciki ust zaczęły jej się unosić. – Um. Widzę, że Szekspir się mylił. A tak w ogóle to co oznacza guzkowato- rozczłonkowany? Robin przez chwilę miał szeroko otwarte oczy, iskrzenie pogłębiło się. – Chcesz się dowiedzieć? - Jeśli daje takie same rezultaty jak liposukcja to może. Usta Robina drgnęły. – Trochę. - Oh. To w takim razie. – Ruby westchnęła, iskrzenie w jej oczach było takie samo jak u Robina. – Długo się przyjaźnicie z Leo? Uniósł jedną czerwoną brew kiedy machnęła mu ręką na krzesło. Bez namysłu Ruby wstała i nalała jemu i Leo kawę. – Nie, nie za długo. – Ruby zorientowała się, że miał życzliwy głos kiedy podała mu filiżankę kawy. Skinął w podzięce tym swoim niezwykle formalnym gestem. - Oh, no cóż, planujemy sformalizować nasze połączenie ceremonią kiedy już rozprawimy się z Malmaynesami. Przyjdziesz prawda? Zignorowała zdławienie się Leo i ciszę Dunne gdy czekała na odpowiedź Robina. Oczy Robina migotały z grzesznym rozbawieniem, odpowiedział, - Za nic w świecie bym tego nie przegapił.

8

Robin oznacza Rudzik, a Goodfellow - chochlik

102

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Lubię Twoją wybrankę. - Leo skierował się na ganek, Hob szedł tuż za nim. – Mało jest tych, którzy się mnie nie boją. Leo odwrócił głowę widząc twarz Robina. Mimo, że miał zrelaksowany wyraz twarzy, wzrok miał poważny. – Jesteś zaproszony. Wzrok Robina nabrał ostrości, następnie złagodniał kiedy zorientował się, że Leo mówił poważnie. – Moje podziękowania Dunne. – Perfidna wesołość zagościła na twarzy Hoba. – Jestem pewien, że będę w stanie wpaść z odpowiednim ślubnym prezentem. Leo jęknął. - Ale nie dlatego przyszedłem. – Robin usiadł na barierce balansując stopami gdy przykucnął, przechylił na bok głowę patrząc się na Leo. – Po pierwsze, Malmaynesi nie przyjęli lekko twojej czystej więzi. Obawiam się, że ich kolejnym celem będzie Ruby. Oczy Leo zalśniły zielenią, opadł z niego urok. – Rozumiem. Zajmę się tym. A po drugie? Robin wyglądał na uradowanego. – Chodzą pogłoski, że ptaszek złapany przez Malmaynesów odfrunął, ale gdzie to już tajemnica. - Shane się uwolnił? – Leo nie mógł całkiem w to uwierzyć jednak jeśli tak mówił Hob,to tak właśnie było. - Aye, dlatego uważam, że wezmą się za twoją kobietę. Potrzebują nowego argumentu by zmusić cię do ich warunków. – Robin patrzył się na swoje czarne paznokcie. – Więc, co myślisz o Kaitlynn i Cullenie? Leo westchnął. – Cullen dogadza Kaitlynn, tak mi się wydaje. Byłby skłonny, jeśli nie szczęśliwy, zdecydować się na Shane’a lub Moirę jednak Kaitlynn uwzięła się na mnie. - To przez tą twoją śliczną buźkę. Pożąda jej. - Nie może jej mieć. – Leo patrzył się na nocne niebo. – Czemu zgodziłeś się nam pomóc? Robin zachichotał, Leo pierwszy raz zauważył prawdziwą ekspresję na tej niezłej twarzy. – Wiszę twojej matce przysługę za coś czego nawet nie jest pewna, że zrobiła. – Robin spojrzał Leo w oczy, jego własne zalśniły na zielono. - Hob zawsze spłaca dług. Zawsze. I z tymi słowami, tak szybko jak się pojawił Hob, tak szybko zniknął, jego głos mknął z wieczorną bryzą. - Pamiętaj: jest jeszcze jeden Malmayne.

103

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Jaden zamrugał czując się całkowicie wykorzystany. Gdzie ty kurwa jesteś Duncan? – Chcesz żebym co zrobił? Kaitlynn westchnęła, poirytowana. – Przyprowadź mi tą ludzką dziwkę, wrzuć ją do celi gdzie był Shane i zostaw ją mnie. Nawet ktoś z twoim ograniczonym intelektem potrafi zrozumieć rozkaz, tak? Jaden warknął. – Ostrożnie, laseczko. Jeszcze raz wzdrygnął się kiedy się uśmiechnęła. Było w niej… coś… przez co myślał o pająkach. Jaden nienawidził pająków. - Przyprowadź mi dziewczynę, wrzuć ją do celi i zapomnij o niej. Zrozumiano Panie Blackthorn? Jaden wziął głęboki oddech. Nie podobał mu się kierunek, w którym podążały jej myśli. - Duncan nie będzie zadowolony jeśli skrzywdzisz niewinną dziewczynę. Ta sacharydowo słodka ekspresja jeszcze raz zagościła na jej twarzy i Jaden zastanowił się gdzie podział się Najdroższy Tatuś. Cullen był jedną z kilku osób które mogły rozprawić się z Walniętą Kochanicą. - Duncan może iść do diabła. Rób co mówię wampirze. Jaden dał z siebie wszystko by sparodiować jej uśmiech. – Nie. Był pewien, że dłoń która wylądowała na jego twarzy miała zadać mu ból. Pewnie na twarzy Sidhe zostałby ślad. Dla wampira było to ledwo wyczuwalne. – Rób co mówię albo zadzwonię po Pana West. To, że zagroziła mu tym samym słodziutkim tonem, który zazwyczaj używała sprawiło, że wydawała się jeszcze bardziej straszna. Czas uciekał Kaitlynn Malmayne. Jeśli nie chodziłoby o Duncana, ta suka już byłaby martwa. Zaczynało się to zamieniać w jego przeklętą mantrę. Gdyby nie Duncan, gdyby nie Duncan… Jaden odwrócił się i wyszedł z jej biura, a potem z domu. Skierował się prosto do samochodu, klasycznie czarnego Mustanga. Gdy tylko opuścił ziemię Malmaynesów wyciągnął komórkę. - Duncan? Tu Jaden. Gdzie ty się do cholery podziewasz? Przywieź swój tyłek do Nebraski. Mamy więcej problemów. Niepokoił się. Duncan nie odpowiadał mentalnie przez prawie tydzień. Gdziekolwiek się podziewał, znajdował się poza zasięgiem ich więzi i telefonu. Albo był martwy. W tym wypadku Jaden znalazłby tego, kto był za to odpowiedzialny i odpłaciłby się w wyśmienicie bolesny sposób. 104

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Skontaktować się z Duncanem? Ale dlaczego? – Głos Aileen był napięty z niepokoju i nadziei. - Nie wiem, Robin o tym wspomniał zanim zniknął. Powiedział „Istnieje inny Malmayne”. Ruby patrzyła jak Leo kroczył przez kanapą. Jego rodzice siedzieli na niej razem, dłoń Seana spoczywała mocno na zaciśniętych dłoniach Aileen. Ruby miała wrażenie, że powstrzymuje ją przed wykręceniem sobie palców. Moira w tym czasie czytała w swoim pokoju. Ruby wiedziała, że przytłaczało ją partnerstwo Leo i ciągnąca się wciąż nieobecność Shane’a. -Może miał na myśli to, że Duncan i Moira mogliby spełnić warunki kontraktu. – Ruby odwróciła się do Leo by ujrzeć jego reakcję. - Oh nie! Duncan jest za stary dla Moiry! – Głos Aileen był nieugięty. - Ee, bez obrazy, ale praktycznie żyjecie wiecznie. Co ma do tego wiek? - Moirze ledwo stuknęła pięćdziesiątka! Leo skinął głową. – Każdy przed pięćdziesiątką uważany jest nadal za dziecko. - A ty kim niby jesteś? Przedwczesnym nastolatkiem? Wyraz twarzy Leo ogrzał się. – Taa. Poczekaj aż osiągnę szczyt dojrzewania. - Oh jasna cholera. – Ruby przewróciła oczami. – No to ile lat ma Duncan? - Duncan Malmayne ma ponad pięćset lat. Ruby gwizdnęła. – Wow. Dojrzały facet hę? – Zignorowała warknięcie Leo i skupiła się na Aileen. – No to musi poczekać aż spiknie się z Moirą? Aileen wyglądała na całkowicie przerażoną. – Moja Moira nie da sobie rady z mężczyzną takim jak Duncan Malmayne! Ruby uśmiechnęła się sztywno. – Moira dałaby sobie radę ze wszystkim. – Nadal nie wybaczyła jej za ból jaki zadała Leo, pomimo tego, że się pogodzili. Odwróciła się do Seana. – Skrzaty dojrzewają szybciej od Sidhe? Sean skinął głową niechętnie. – Tak. Przy pięćdziesiątce uważamy się za dorosłych jednak nasza żywotność jest krótsza niż Sidhe. Ruby spojrzała na Aileen, która miała na całej swojej twarzy wypisane „zawzięta odmowa”. Wzruszyła ramionami. – Tak sobie tylko pomyślałam. - Może chodziło mu o to, że Duncan mógłby pomóc mi uwolnić się od Kaitlynn. – Leo przejechał obiema dłońmi przez włosy, pociągając za nie z frustracji. – Chciałbym tylko żeby Shane już wrócił. 105

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Możemy wierzyć Hobowi na słowo gdy powiadomił nas o ucieczce Shane’a? – Głos i wyraz twarzy Sean’a były napełnione sceptycyzmem. Leo skinął głową. – Taa, Robin ciągle myśli, że jest dłużny mamie za coś więc mu wierzę. Poza tym, - Leo rzucił Ruby poirytowane spojrzenie, - polubił moją żonę. Ruby wyszczerzyła się. – Twoja żona też go lubi. – I pomimo ich rozmowy, to jedno słowo nią wstrząsnęło. Poślubiła Leo Dunne. Trzeba przyznać, że w świecie ludzi nie było to prawne, ale już o to zadbają gdy tylko Shane wróci do domu. Leo próbował przygnieść ją wzrokiem, jedna czarna brew była uniesiona arogancko. – Tylko nie lub go za bardzo. Przesłała mu całusa w tym samym momencie gdy Sean wyskoczył z kanapy. - Sean? – Twarz Aileen była pełna strachu kiedy tak patrzyła się na męża. - Wyczuwam Shane’a! Ruby przekonała się jak szybko skrzaty mogą się poruszać na swojej ziemi. Sean zniknął w mgnieniu oka. Leo powiedział coś do swojej matki tym lirycznym językiem, którego Ruby nie znała i wybiegł przez drzwi za swoim ojcem w tempie szybszym niż ludzki. Aileen i Ruby patrzyły się na siebie, oczy Aileen wypełniły się nadzieją i lękiem. - Co się dzieje? – Głos Moiry napłynął ze szczytu schodów. Zeszła na dół z delikatnym zmarszczeniem brwi. – Właśnie widziałam jak tata wybiega z domu jak poparzony, z Leo zaraz za sobą. - Shane. – Aileen uśmiechnęła się do swojej córki z oczami pełnymi łez. – Twój ojciec wyczuł Shane’a. Moira sapnęła, zacisnęła dłoń na poręczy. – Jest pewien? Po skinieniu Aileen Moira wydała zwycięski okrzyk, który praktycznie wstrząsnął domem. – Gdzie jest? - Tuż za mną, złotko.

Jaden obserwował jak człowiek, Ruby, odwraca się do jego twarzą. Był oparty o framugę upewniając się, że trzyma ciało z dala od domu Dunne. Niektóre wampiry naprawdę musiały być zaproszone by wejść i miał nadzieję, że uśpi to czujność kobiet. - Shane? – Ruby próbowała spojrzeć zza niego z uradowanym wyrazem twarzy. Nienawidził tego, że za niedługo będzie zmuszony zedrzeć tą ekspresję z jej twarzy. - Shane’a tu nie ma, - odpowiedziała Aileen. Wyszła naprzód, Jej moc Sidhe’a okrążyła ją jak złota peleryna. – Wynoś się z mojego domu wampirze. – Aileen zaczęła lśnić. 106

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Złote drobinki skrapiające jej skórę jakby ożyły gdy tak tworzyły hipnotyzujący wzór, który Jaden zignorował. Parsknął na Aileen, utrzymując zadowolenie jakby nic z tego sobie nie robił. - Oczywiście. – Jego oczy podryfowały w stronę Ruby. – Jak tylko dziewczyna wyjdzie na zewnątrz. – Jego wzrok się zmienił, czarny błysk niemożliwie czarniał, przyciągając swoją ofiarę do siebie. – Chodź tu panienko. Jego głos był kuszący, był obietnicą, która owijała kobiece zmysły i zaciskała się, ciągnąc ją do przodu jednym niezdecydowanym krokiem. - Nie wydaje mi się wampirze. Zamrugał na widok rudej furii stojącej między nim a jego zdobyczą. Moira Dunne warknęła, ustawiając się przed Ruby, gotowa bronić swojej szwagierki na śmierć. Jaden nie pozwolił by Moira zauważyła, że był pod wrażeniem. Potrzeba wiele odwagi by tak młody Sidhe stanął przeciwko w pełni dojrzałemu wampirowi, bez względu na okoliczności. - Zejdź mi z drogi kochanie. Nie przyszedłem tu po ciebie. - Żartujesz sobie? Wiesz co mój brat zrobiłby gdybym pozwoliła komuś takiemu jak ty dotknąć jego partnerki? Jasny gwint pewnie wkurwiłby się za to, że oddychacie tym samym powietrzem. Jaden nie przejmował się ukryć swoje kły gdy się wysunęły. – Sidhe. Co za snoby. – Skupił swoją wolę na Moirze i ciągnął. – Podejdź moja śliczna. Chodź do mnie, słodziutka. – Miał wzrok utkwiony w jej twarz pomimo, że pragnął powędrować nim po jej ponętnych kształtach. – Zawsze byłem uprzedzony do rudych. Moira zaczęła iść naprzód. Usłyszała sapnięcie ze strachu. - Nie! – Aileen zepchnęła Ruby z drogi w desperackiej próbie dostania się do swojej córki sprawiając, że Ruby się potknęła. Moira odwróciła się i, bez mrugnięcia okiem, odrzuciła matkę na ścianę.

Oho. Ciekawe za co to było. Najwyraźniej Moira miała nierozwiązane konflikty ze swoją matką. Nie przejmował się tym by ukryć swój szeroki uśmiech. Aileen pokazała już swoją opinię na jego temat. Aileen opadła na podłogę, oszołomiona, gdy Moira szła dalej. - Myślałam, że wolisz brunetki? – Zapytała Ruby najwyraźniej próbując odciągnąć jego uwagę od Moiry. 107

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Jaden trzymał swój wzrok na tym, co uważał za prawdziwe trofeum domu Dunne. – Wybacz kochana. Zawsze miałem słabość do zadziornych rudzielców. – Moira zaczęła przechodził przez próg i prosto w oczekujące ramiona wampira. - Oh niech to szlag. – Ruby podbiegła, wpychając się przed Moirę. – Zostaw ją w spokoju Bunnicula9, ja tu jestem. Jaden zamrugał przerywając przypadkiem połączenie z Moirą. – Bunnicula? Bunnicula? Wyglądam na kogoś kto wsysa się w marchewkę? Moira wzruszyła ramionami i zrobiła krok w tył. – Nie wiem. Bunnicula wydaje się właściwa. Ile marchewek ssałeś? – I parsknęła w ten wkurwiający sposób, który faceci poznają za każdym razem. - Kobiety. – Jaden pokręcił smutno głową. – Za mało mi płacą za to gówno. – Spojrzał gniewnie na Ruby. - Chodź tu i miejmy już to za sobą. - Nie. – Moira odciągnęła Ruby jeszcze raz stojąc przed nią. Jaden westchnął. Cholera. I teraz będę musiał zranić tę porcelanową skórę. – Wiesz co, chciałem być miły. Teraz będę musiał zrobić to w inny sposób. – I z tymi słowami, przeszedł przez próg, jego oczy jeszcze raz zalśniły czerwienią. - Ee, myślałam, że nie może wejść bez zaproszenia. – Ruby cofnęła się ostrożnie. - Najwyraźniej nie ten typ wampira, - wydyszała Moira cofając się razem z nią. - Najwidoczniej. – Jaden przywołał Ruby palcem pozwalając by paznokieć wyrósł w czarny pazur. Nie miał zamiaru użyć swoich pazurów na dziewczynach ale przynajmniej cholernie zastraszały. Miał tylko nadzieję, że zadziała. – Chodź tu panienko. Ktoś chce cię zobaczyć. - Nie! – I Moira ruszyła na niego z determinacją wypisaną w każdej linii swojego drobnego ciała. Ze sposobu w jaki używała swoich stóp wynikało, że zna się trochę na kickboxingu. Jaden był bardziej niż pod wrażeniem.

Kopnęła z pół obrotu czym urwałaby głowę

mniejszemu, nie będącemu żołnierzem armii Mrocznej Królowej. Na szczęście, dzięki jego ojcu skurczybykowi, jej gierki nie działały. Sprawiały tylko, że jego głowa huśtała się na szyi. Ruszył by blokować jej następny cios, trzymając pod kontrolą swoją potężną siłę. To było oczywiste, że Moira przegra. Widział na jej twarzy, że jest pewna iż nie da mu rady, jednak ta solidna jak głaz determinacja by utrzymać go z dala od jej szwagierki nadal płonęła wystarczająco jasno by naprawdę mu zaimponować.

9

Wampir- królik, który wysysał soki z warzyw. Nazwa wzięła się z połączenia Draculi z Bunny.

108

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Kątem oka zauważył jak Ruby wybiega z domu, wołając z całej siły swojego kochasia. Doskonale. Czas to zakończyć. Jaden położył Moirę na łopatki tak delikatnie jak tylko potrafił, wyrządzając jej jak najmniejszą krzywdę. Spojrzał się na Moirę z grzesznym uśmieszkiem. – Piękna, dzielna Moira. Przejechał dłońmi po jej włosach niechętnie ją zostawiając. Udowodniła mu siebie. Teraz on zamierzał udowodnić siebie jej. Umieścił delikatny pocałunek na jej ustach zanim zanurzył kły w jej szyi. Ten pocałunek obiecywał, że jeszcze nie skończyli. - Nie powinnaś się wtrącać piękna. – Odsunął jej włosy z czoła, miał gorący i własnościowy wyraz twarzy. Zlizał jej słodką krew skrzata ze swoich ust. Pominął to u niej, chociaż już nigdy tego nie zapomni. Umieścił miękki pocałunek na jej niereagujących ustach. – Wkrótce się zobaczymy.

- Leo! Leo! Pomóż mi! – Ruby biegła krzycząc i jakoś wiedząc, że ukrywanie się nie zadziała przy tej kreaturze, która ją goniła. Ruby poczuła silny podmuch i zatrzymała się mając nadzieję, że Sean wraca do domu. Ryk, który wydobył się z domu Dunne sprawił, że stanęły jej włoski na karku. Ziemia pod jej stopami zawirowała i uniosła się. Sean ukazał swój gniew w bardzo widoczny sposób. Ruby wysapała szloch i odwróciła się z powrotem w stronę domu, każda jej cząstka wołała partnera. - Ruby? – Obróciła się prawie upadając. Ramiona Leo ją otoczyły, chroniąc ją. – Ćśś. Już dobrze, kociaku, mam cię. - W domu jest wampir z twoją mamą i siostrą, - wysapała, opadając na niego i trzymając przy sobie tak ciasno że mogłaby mu połamać żebra. Poczuła jak zesztywniał. – Wampir? W domu taty? Kiwnęła głową nadal sapiąc. Bieganie nie było jej mocną stroną. – Yhy. Moira z nim walczyła. - Jasna cholera. – I Leo puścił ją biegnąc do domu. Zostawiając ją samą na ciemnym podjeździe, pół mili od domu. – O nie. Ciemna postać wyszła na podjazd, jej oczy lśniły czerwienią pełną grozy. - Witaj, piękna. – Westchnął wampir, jego głos wciągnął ją w jego ramiona. 109

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Ruby! – Leo biegł z powrotem na podjazd, przerażony. Jego partnerka była w dziwnym wozie, odjeżdżała. Zabrano ją od niego. Ziemia pod jego stopami drgnęła od jego gniewu. Gdyby był szybszy to zdołałby powstrzymać wampira. Jednak to nie była jego ziemia, a mała cząstka karłowatej krwi płynącej w jego żyłach nie wystarczyła by ją ocalić. Leo zazgrzytał zębami wiedząc, że przez własną głupotę doprowadził do jej porwania. Podbiegł do domu i do samochodu, pragnąc tylko uwolnić swoją żonę. Wampir zapłaci za odebranie mu tego co do niego należało.

Jaden spojrzał na kobietę śpiącą obok niego i wzdrygnął się. Leo urwie mu głowę za naćpanie jego partnerki ale tylko tak mógł zaprowadzić kobietę do Kaitlynn nie raniąc jej przy tym. Jej umysł był dość silny. Nakłaniając ją do opuszczenia spokojnie ziemi Dunne bez zawiadamiania Seana Dunne o jego obecności zabrało mu najwięcej mocy. Reszta wystarczyła na nakłonienie jej do połknięcia piguł, które miał ze sobą zanim wsadził ją do auta i odjechał. Dzięki bogom posmakował trochę seksownego skrzatka przez opuszczeniem gospodarstwa, albo nigdy by nie pociągnął tego dalej. Niech go szlag, ale Moira podnieciła go. Obraz jej ust ułożonych w to denerwujące szyderstwo sprawił, że mu stanął. Dodając do tego te cudowne czerwone włosy, bladą, gładką cerę oraz niebieskie oczy w których facet mógł utonąć i oto powstał jeden, napalony wampir. Walczyła jak kocica by bronić szwagierkę i matkę za co Jaden podziwiałby ją nawet gdyby potępił takie zachowanie. Niech szlag trafi Kaitlynn przez to, że spotkał taką kobietę w takich okolicznościach. Chciałby móc jej powiedzieć, że jest po jej stronie, jednak nie mógł. Jeszcze nie. Czuł, przez lekką więź krwi którą nawiązał, że Moira miała się dobrze. Czuł jej irytację, strach, że zrobi coś Ruby i dał z siebie wszystko by przesłać zapewnienia delikatną więzią, którą uformował przez ugryzienie. Zadba o Ruby, jeśli nawet tylko przez to ,że znaczy coś dla zadziornego rudzielca. Jeśli Duncan wkrótce nie wróci, Jaden zabije Kaitlynn osobiście i do diabła z konsekwencjami. Ponadto, miał zamiar wrócić na ziemię Dunne i skończyć to co zaczął z ich córką. 110

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Z szerokim uśmiechem Jaden zastanowił się jak Duncan zareagowałby na jego wiązanie przez krew ze skrzatem. Nie mógł się doczekać by się o tym przekonać. Miał wrażenie, że ta dwójka się polubi.

Do czasu gdy Leo wrócił do domu, przybył Shane. Przynajmniej na ten temat wampir mówił prawdę. Gdy tylko usadzili zmęczoną, potłuczoną Moirę i tak samo zmęczonego Shane’a w kuchni, wampir był już daleko. Jednak przynajmniej teraz Leo wiedział, gdzie wampir bardziej niż prawdopodobnie zawodził jego żonę. Leo, z oczami wypełnionymi strachem i szałem, zadzwonił pod numer który podała mu matka. - Duncan Malmayne? Nazywam się Leo Dunne. Zamierzam zabić twoją siostrę. – Leo cicho zamknął telefon ignorując sapnięcie swojej matki. Obrócił się napięcie i ruszył prosto do swojego samochodu. Kaitlynn Malmayne przegięła i teraz umrze.

111

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Rozdział Dziewiąty Podążając za wskazówkami podanymi przez Shane’a, Leo jechał do Omaha. Krew mu wrzała z furii i winy pomimo dziwnym zapewnieniom Moiry, że Ruby właściwie była bezpieczna. Kiedy Leo spytał się jej jak może być tego pewna, zarumieniła się i nie chciała odpowiedzieć. Było to coś za co był odpowiedzialny ten przeklęty wampir. Ranki na szyi jego siostry szybko się goiły jednak pieprzony wamp zostawił malinkę. Z informacji od brata Leo wiedział, że Malmaynesi więzili go w luksusowej posiadłości tuż za granicami miasta Omaha. Najwidoczniej kiedyś w dziewięćdziesiątych latach kupili ziemię i wybudowali dom z ponad dwunastoma tysiącami metrami kwadratowymi wolnej przestrzeni na dwudziestu akrach, większość była gęsto zalesiona. Jedynym pustym obszarem była arena z basenem i ceremonialny ogród, który Malmaynesi upierali się by utrzymywać. Shane też opisał dom jako budowę raczej piękną z brakiem duszy. Leo skręcił Navigatorem w boczną ulicę jakąś milę od rezydencji Malmaynesów. Wysiadając złapał za latarkę i łyżkę do opon Shane’a. Biegnąc w ciemności liczył na swoją własną magię by dostać się do frontowych drzwi. Jeśli choćby jeden włos spadnie Ruby z głowy, wampir nie będzie jedynym, który oberwie łyżką do opon.

Ruby otworzyła oczy widząc biały, sterylny pokój. Próbowała unieść głowę jednak nie mogła. Czuła jakby ważyła tonę. Ledwo mogła nią obracać jednak kiedy już jej się udało, przypływy zawrotów głowy i nudności sprawiły, że

była wdzięczna z niemożliwości

podniesienia się. Patrzyła się na wielkie lustro, które zdobiło jedną ścianę ledwo powstrzymując przewrócenie oczami. - Zostałam uprowadzona przez federalnych ufoludków. – Wymawiała niewyraźnie. Ledwo zapamiętała, że połykała pigułkę od przystojnego faceta w ciemnych włosach, wszystko inne było ciemne. Męski głos lekko zachichotał zza niej. – Jak się czujesz? - Zamroczona, słaba, wkurwiona. A ty? Głos znowu zachichotał i odpowiedział. – Nieźle, dzięki. - Oh. Cieszę się. Albo i nie.

112

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Wampir westchnął i pojawił się w jej polu widzenia. – Nie mam zbyt wiele czasu więc słuchaj dobrze, Ruby. Kaitlynn zbzikowała. - Oj naprawdę? – Ruby oblizała usta. Czuła jakby coś wlazło jej do buzi i zdechło jakiś czas temu. – Nie zauważyłam. - Ciężko to przeoczyć, tak właściwie. Zamierzam znowu cię uśpić. Ruby nie potrafiła ukryć wzdrygnięcia. – Czemu? - Nie może się dostać do twojej głowy gdy jesteś naćpana. Krótko się nad tym zastanowiła, o tym co poryty Sidhe może zrobić z jej umysłem. Jej mała potańcówka z Cullenem wsparła słowa wampira. – Niech już będą te narkotyki. Wampir się uśmiechnął. – Tak myślałem, że to pojmiesz. Otwórz szeroko kochanie. Ruby otworzyła buzię i pozwoliła by położył pigułkę na jej języku. Kiedy dał jej wodę by popiła, prawie się zakrztusiła. - Ostrożnie. - Czemu mi teraz pomagasz? Wampir rzucił szybko okiem na drzwi a następnie pochylił się nad jej ciałem. Wtedy zdała sobie sprawę, że naprawdę był niesamowicie przystojny, nie miała szansy ujrzeć tego wcześniej. - Kaitlynn to suka. Pracuję dla Duncana ale gdzieś zaginął. Kaitlynn zdecydowała przywłaszczyć sobie moje usługi podczas nieobecności jej brata i ma na mnie haka by zmusić mnie do uległości. Nie podoba mi się co wyprawia więc daję z siebie wszystko by powstrzymać ją na każdym kroku nie zabijając się przy tym. Wystarczająco proste? - Pomogłeś Shane’owi w ucieczce? Kiwnął uradowany głową. – Wiedziałem, że mądra z ciebie panna. Ruby zamrugała sennie i ziewnęła, głowa zaczęła jej uciekać. – Skrzywdziłeś Moirę? Jego wesoła twarz na raz zniknęła. Na jej miejscu pojawił bezlitosny drapieżnik. – Jedynymi ludźmi, którzy są przy mnie bezpieczni to Duncan Malmayne i Moira Dunne. - Kaitlynn może ją zranić by dobrać się do Leo. – Jej mowa była ledwo ludzka. Leki zaczęły działać sprawiając, że prawie niemożliwe było utrzymać otwarte oczy. Czerwone płomienie pojawiły się w jego oczach. – Nie. Nie zrobi tego. Najpierw ją zabiję. – Ruby poczuła jak zimna dłoń wygładza jej włosy gdy odlatywała. Ostatnią rzeczą jaką słyszała były kroki wampira opuszczającego celę, w której leżała.

Jaden stał na zewnątrz celi Ruby, patrząc jak śpi. Duncan jeszcze się z nim nie skontaktował; niedługo nie będzie miał wyboru jak tylko pozbyć się Kaitlynn na zawsze. Nie 113

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

mógł ryzykować życia Moiry, albo Ruby, dla kaprysu wariatki, którą jego brat więzi nazywał siostrą. Ruby spała spokojnie, serce miało normalny rytm, krew przepływała łagodnie w jej żyłach. Moira leżała gdzieś w swoim domu, bojąc się o swoją szwagierkę a… brat? Ah, brat już jedzie. A to niespodzianka. Zastanawiał się jak blisko Sidhe był posiadłości Malmaynesów. Dał z siebie wszystko by uspokoić swojego narwanego, małego rudzielca, ale do czasu gdy nie powiększy więzi między nimi, mógł tylko przesłać jej krótkotrwałe wrażenia. Robił co mógł by zapewnić, że Ruby śpi spokojnie. Niestety nie mógł pomóc jej w przypadku Leo, gdyż nie wiedział gdzie się znajduje. Prawdziwą przyjemność sprawiło mu uczucie, że jego malutki skrzatek trochę się rozluźnił. Z tą malutką ilością sugerowanego zaufania mógł bronić życia Ruby swoim własnym. Pierwszy raz od wieku ktoś inny niż Duncan zawładnął jego cynicznym sercem. Kaitlynn weszła do pomieszczenia i obserwował kątem oka ciekawy jej reakcji. Patrzyła przez lustro na śpiącą postać Ruby Dunne. - Kiedy się obudzi? Chore oczekiwanie w jej głosie sprawiło, że dostał ciarek. – Nie wiem. Kaitlynn zbliżyła się do szkła. – Ile ty jej tego podałeś? - Tylko jedną. Zmarszczyła brwi, nadęła wargi i w jednej chwili jej gładki powab zamienił się w twarde brzydactwo. - Obudź ją. Jaden odwrócił się do niej, uniósł w niedowierzaniu jedną brew. – I jak mam niby to wykonać pani wysokość? Dożylnie podać kofeinę? Jej usta uniosły się słodko, jednak nie rozpędziło to mrozu z jej oczu. - Wiesz co Jaden? Może twoja przydatność dobiegła końca. Gdyby nie oczekiwał jakiejś perfidności to jarzębinowy kołek może i byłby jego zgubą. Jaden wrzasnął gdy kołek został wbity w jego plecy, ból prawie go obezwładnił. Upadł na podłogę, zwalniając tempo bicia serca, prawie powstrzymując oddychanie gdy Kaitlynn śmmiała się w najlepsze. Jaden zamknął oczy i stracił przytomność.

114

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Na farmie Dunne, Moira usiadła na łóżku krzycząc z przerażenia. Na plecach miała ohydną, krwawiącą dziurę i nikt z rodziny nie potrafił powiedzieć jak ona się tam pojawiła.

Na prywatnym pasie startowym tuż za granicami Omaha, blondyn ze stalowo popielatymi oczami sapnął trzymając się za plecy. Kiedy odsunął rękę okazało się, że była cała we krwi. Te stalowo popielate oczy zabłyszczały jak bliźniacze gwiazdy gdy mężczyzna popędził prosto do samochodu czekającego na niego na końcu pasu. - Do domu. Już. Prędko. Duncan Malmayne patrzył się przez okno w aucie gdy jego kierowca przyspieszył. Miał oczy pełne udręczenia i żalu gdy słyszał mentalny krzyk Jaden’a. - Jaden. Niech cię szlag, Kaitlynn.

Leo wiedział kiedy wszedł na ziemie Malmaynesów. Coś w tym wrzeszczało na niego, dźwięk ziemi, która została zmuszona do stłumienia bólu, degradacji, nawet morderstwa. Wołanie trąciło o jego zmysły, wiedział, że każdy duch ziemi unikałby tego miejsca jak plagi. Leo zacisnął dłonie odczuwając bezlitosną złość. Nie miał pojęcia gdzie na tej posiadłości była Ruby ale tylko w jeden sposób mógł się dowiedzieć. Sięgnął głęboko w swoją istotę, do zielonego obszaru spokoju i ciszy, które tworzył jego skrzat. Używając tej energii, Leo objął swoimi zmysłami posiadłość Malmaynesów określając co było jego, swoim zmysłom skrzata. Roztropnie, miał nadzieję, że ziemia go zaakceptuje. Jego ojciec mu powiedział, że jeśli ziemia go przyjmie to będzie to najbardziej niewiarygodne doświadczenie w jego życiu. Jeśli jednak nie, będzie to najbardziej niewiarygodny ból. Poczuł niepewną pieszczotę, dociekliwe fale weszły w jego umysł, odnajdując każdy kąt, każdą szczelinę, każde wspomnienie, doświadczenie jakie miał. Zatrzymało się przy myślach, które go zakłopotały (upijanie się Spiked Punch’em w Nowym Yorku kiedy miał dwanaście lat i wymiotował w krzaki) i totalnie zlekceważyło inne (Większość kobiet, z którymi się umawiał nie zasługiwały nawet na spojrzenie). Oglądało jego wspomnienia rodziny jak filmy, szybko przewijając a następnie zatrzymując by obejrzeć urywek, którym szczególnie się zainteresowało. Uwielbiało obrazy jego ojca, wlekło się jak pieszczota przy 115

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

matce, a zwłaszcza ubóstwiało wszystko w Moirze. Przeskakiwało przez wspomnienia o Shane’ie prawdopodobnie dlatego, że ledwo znało Shane’a. Kiedy dotarło do Ruby, na chwilę się cofnęło i Leo przestraszył się, że go odrzuci. Poczuł jak ziemia zaczęła oglądać gdy celowo zaczął puszczać swoje wspomnienia, od pierwszego wyczucia wanilii i brzoskwiń, po wędrówkę po biurze by odnaleźć ten ulotny zapach, aż do spotkania. Te wspomnienia przyciągnęły ziemię gdy puścił jak ją smakuje. Jak ledwo zgodziła się na, w zasadzie, porwanie, tylko dlatego, że chciał by była przy nim. Jaka była ciekawa i ostrożna, jednak nigdy go nie odrzuciła i jak ją za to cenił. Wiedział, że ziemia wyczuła ich miłość. Kiedy ziemia przejęła pałeczkę, Leo się uspokoił. Puściło jego wspomnienia o Ruby krzywdzonej przez Cullena i poczuł tego złość. Na początku Leo zorientował się, że czuł to co czuła ziemia. Krew i ból były chłodnymi mdłościami; wiedział, że wampir upadł. Jakoś wiedział też, że wampir (Jaden, wyszeptała ziemia z przywiązaniem i żalem) próbował z całych sił pomóc zarówno Ruby jak i Shane’owi. Zobaczył jak Jaden był częściowo odpowiedzialny za ucieczkę Shane’a i poczuł wyrzuty sumienia za gwałtowne nastawienie do wampira. Jakby na swoim prywatnym pokazie filmowym zobaczył w szybkim tempie wszystko co uczynił Jaden, najpierw przy ucieczce Shane’a, potem przy pomocy Ruby i jak wampir prawie zapłacił za to własnym życiem. Z szerokim uśmiechem Leo poczuł więź skrzata i jego ziemia zerwała się z miejsca jak kochanek od pierwszej pieszczoty, szokującej, intymniej i niesamowicie przyjemnej. Wiedział gdzie znajdowali się wszyscy na jego ziemi. Czym był każdy na jego ziemi. Wiedział, że Jaden był bliski śmierci. Wiedział, że Kaitlyyn patrzyła się na… Ruby! Mógł poczuć ten ciężki, znarkotyzowany sen w jaki zapasła jego partnerka, mógł wyczuć gniew Kaitlyyn kiedy nie mogła jej zbudzić. Poczuł jak kopnęła leżącego wampira i jakoś wiedział, że naćpany stan Ruby nie był częścią planu Kaitlynn. W porządku, wampir żyje. Leo użył ziemię by wzmocnić swoje moce Sidhe’a, ukrywając swoją obecność przez wścibskimi. Zaczął ostrożnie iść w stronę domu. Nie będąc w pełni skrzatem, nie mógł poruszać się z nadnaturalną szybkością tak jak jego ojciec. Jednak istniały inne rzeczy jakie zapewniała część Sidhe’a. Odkąd wiedział gdzie każdy się znajduje, łatwo było spowić ich umysły. Jakikolwiek dźwięk jaki wydawał był automatycznie przyjęty jako coś naturalnego w każdej części posiadłości. Z ziemią użyczającą mu moc, zorientował się, że mógł majstrować ze zmysłami każdego będącego na posiadłości, nawet Kaitlynn, bez zagrożenia, że go wyczują. Zatrzymał się nagle gdy przesączył się nowy zmysł. Ból i śmierć jaką czuł należała do Jaden’a. Jaden nadal był żywy, leżąc w domu. 116

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Śmierć należała do Cullena. Jego ciało było pogrzebane na posiadłości, w ceremonialnym ogrodzie, który tak uwielbiał. Kaitlynn go otruła. Wyczuł na posiadłości kroki kogoś jeszcze. Duncan. Mógł zauważyć starszego faceta przez ziemię, wyczuć jego moc i rozpoznał jego gniew i smutek jak swoje własne. Zmieniając plan, Leo ruszył by mu przeszkodzić. - Malmayne, - wyszeptał do ucha mężczyzny będąc dziesięć stóp dalej. Blondyn zatrzymał się z ostrożnym wyrazem twarzy. – Dunne. - Nie możesz mnie powstrzymać Malmayne. - Moja siostra porwała twoją żonę, Dunne, prawie zabiła mojego brata więzi. Nie mam zamiaru cię powstrzymywać. Leo był zaniepokojony. Sidhe tak ważny jak Duncan Malmayne nigdy nie zapewniłby go sobie jako swojego. – Jaden żyje. Ziemia go podtrzymuje. Srebrne oczy Duncana rozszerzyły się w szoku zanim delikatnie zamrugał. - Rościłeś sobie ziemię. Leo zauważył, ze nie wyglądał na zaskoczonego. – Jak inaczej odkryłbym, że moja żona jest bezpieczna? Duncan skinął. – Oczywiście udokumentuję twoją własność w prezencie ślubnym. Leo stanął przed Duncanem zanim usunął mgłę ze zmysłów drugiego mężczyzny. – Kaitlynn nadal musi zapłacić za to co zrobiła mojej siostrze, mojemu bratu i Ruby. - Twojej siostrze? – Duncan zmarszczył brwi, nie ukazując zaskoczenia gdy Leo nagle się przed nim pojawił. - Wampir… Jaden z nią walczył, uderzył ją aż straciła przytomność i nakarmił się nią zanim porwał mi żonę. - Ah. – Duncan westchnął ze zrozumieniem. – Twojej siostrze nic nie jest. Jeśli Jaden naprawdę chciałby ją zranić, to zginęłaby w chwili w której by go dotknęła. Jeśli pozwolił jej walczyć ze sobą to dlatego, że chronił ją jak tylko mógł. Leo uniósł brew. – Dziwny ma sposób na jej chronienie. - A jeśli twoja partnerka by mu uciekła to twierdziłby, że to przez walkę. - Kłamstwo bez kłamania? – Duncan skinął głową potwierdzając myśli Leo. – Naćpał Ruby by Kaitlynn nie mogła napaskudzić w jej umyśle. - Nie jestem zaskoczony. Pomimo świadczącym przeciwnościom Jaden to dobry facet. – Duncan patrzył się na rezydencję. – Kaitlynn musiała się już zorientować, że jesteśmy. Bylibyśmy na kamerach bezpieczeństwa.

117

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Leo uniósł dłoń gdy Duncan zaczął iść w stronę domu. – Posiadam zamglone zmysły każdej osoby na tej posiadłości oprócz twojej, Jaden’a i Ruby. Nikt inny nie wie, że tu jesteśmy. Duncan patrzył się prosto w rezydencję ze ściągniętymi brwiami. – Muszę znaleźć ojca. Muszę wiedzieć dlaczego pozwolił żeby sprawy posunęły się tak daleko. Leo westchnął. – Twój ojciec nie żyje. Duncan odwrócił się do niego z pustymi, lodowatymi oczami. – Że co? Leo nie mógł już dłużej widzieć Duncana gdy ziemia nakarmiła go szybko informacjami. - Kaitlynn dodała mu coś do po-obiadowego koniaku. Myślę, że kurarę jednak ziemia nie jest pewna gdyż nie pochodzi to stąd. – Leo wzdrygnął się. Kaitlynn pogrzebała ojca gdy ten jeszcze żył. – Zakopała go w ceremonialnym ogrodzie. Ziemia nadal krzyczy z jego bólu. Gniew i smutek napływające od Duncana Malmayne wzrosły dziesięciokrotnie. Leo mógł wyczuć jak moc z niego promieniowała. Srebrne iskry tańczyły w powietrzu wokół niego. Najbardziej lodowatym głosem jaki Leo słyszał, Duncan szepnął. – Zostaw Kaitlynn mnie. - Kaitlynn musi zapłacić za zranienie mojej partnerki, - warknął Leo, jego własne oczy żarzyły się na zielono. Duncan uśmiechnął się i Leo próbował ukryć swoje ciarki przez jego chłód. – Jaden będzie głodny kiedy się obudzi. - Nakarmienie wampira ledwie odpowiada zbrodni jakiej dopuściła się twoja siostra. - Nie powiedziałem, ze przeżyje karmienie. – Duncan uniósł głowę jakby nasłuchiwał czegoś, co tylko on mógł usłyszeć. – Jaden jest… poirytowany moją siostrą. – Wyraz jego twarzy zamienił się w dziki. – I ma bardzo wybujałą wyobraźnię. Leo ruszył cicho przez front domu. Kilka dźwięków jakie wydał zdołał stłumić w umysłach ochroniarzy. Duncan szedł na tyły domu, Sidhe zdecydował, że wejdzie przez drzwi kuchenne. Zdjął ochroniarzy którzy tam stacjonowali i skierował się by przejąć tych od Leo. Czy byli lojalni wobec głównie Malmaynesów czy szczególnie Kaitlynn będzie uzgodnione później. Poczuł pod sobą Ruby, głęboko w ziemi. Zaczynała się wybudzać. Najwyraźniej środki jakie stosowała Kaitlynn zaczęły działać. Poczuł sobą jak Jaden się napina, zbudzając się z pół snu, które spowalniało bicie jego serca. Jeśli Jaden ruszy by przyblokować Kaitlynn, raczej nie przetrwa. Wampir stracił zbyt dużo krwi. Był ktoś jeszcze w pomieszczeniu razem z nimi, do kogo ziemia czuła wstręt (Jeremy West, wyszeptała ziemia). Kolejny wampir, był wysoki, z ciemnymi włosami i oczami, 118

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

chłodnymi w sposób w jaki Jaden’a nie były. Ignorował w większości to co robiła Kaitlynn, uśmiechając się jedynie kiedy Ruby jęknęła. To spojrzenie Westa prawie sprawiło, że Leo stracił panowanie. Oczy mężczyzny błysnęły czerwienią, a kły się wysunęły. Jest głodny. Leo zdecydował, że na tyle już starczy. Do diabła z czajeniem się. Nadszedł czas zobaczyć jak dokładnie skrzat i jego ziemia współpracują.

Ruby otworzyła oczy zastanawiając się co do diabła wypiła wczoraj wieczorem. Miała koszmarny posmak w ustach. – Czym ty mnie u licha nakarmiłeś? Padliną? – Jęknęła. - Witaj w nowym domu człowieku, - powiedział kobiecy, znajomy głos. Ruby zamknęła oczy z jękiem. – Idę dalej spać. Obudź mnie kiedy Leo cię ubije. – Ostry policzek szczypał nawet przez mgłę zaćpania. – Ał. - Zaśnij znowu a obetnę ci palec i napełnię twoją krwią szklankę dla wampira. Ruby ostrożnie zerknęła, nieszczęśliwa kiedy zauważyła jak Kaitlynn się do niej słodko uśmiecha. – Masz szpinak między zębami. Blondyna stanęła dęba, dłonią zakryła usta, oczy miała zszokowane. Ruby parsknęła. Kaitlynn opuściła rękę, stanęła prosto i dumnie. – Pozwól, że przedstawię ci mojego przyjaciela. Machnęła ospale. Wysoki mężczyzna z ciemnymi włosami wszedł w jej pole widzenia. Jego oczy świeciły czerwienią a zęby miał zaostrzone. – Jeremy West. – Uśmiechnęła się głupio do wampira. – Jeremy, poznaj swoją kolację. - Pulchna. – Ruby rozpaczliwie starała się nie trząść widząc oczekiwanie na twarzy Westa. Wampir patrzył się na nią jakby była okryta rozpuszczoną Godivą10 a on był zatwardziałym czeko holikiem. West oblizał usta. – Mmm. Będzie słodko smakować. Ruby zorientowała się, że walczy z histerycznym śmiechem. – Czeka cię wspaniała przyszłość w pornosach. Uniósł nagle dłoń, gotowy ją uderzyć i wzdrygnęła się. Miał pusty wyraz twarzy. Rany. Żadnego poczucia humoru. - Nie robiłabym tego na twoim miejscu. Hę? Myślałam, że Pani Schizo uwielbiałaby mnie widzieć poturbowaną.

10

Pamiętamy słabość żarłocznej Pumy Becky prawda? Jak nie to przypominam, czekolada ;)

119

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Zbyt dużo śladów i Leo nie będzie współpracował. Ah. To wszystko wyjaśnia. - Poza tym, wolałabym sama ją poranić. Wszystko wokół niej stało się czarne.

Leo obserwował z cienia jak Duncan daje znak swojej gotowości do wejścia do… lochu, było to jedyne słowo jakie przyszło Leo do głowy widząc to coś pod posiadłością Malmaynesów. Skinął, gotowy na ruch… Przerażający krzyk rozdarł jego duszę i prawie przerwał go na części. Beznadziejna była każda myśl o przejściu cicho. Pośpieszył do pomieszczenia, zdeterminowany ocalić Ruby bez względu na cenę. Znajdowała się w betonowej celi z lustrem. Widział jak Kaitlynn i Jeremy West stoją nad nią. Jej ciało wygięło się nad łóżkiem, każdy mięsień naprężył się przeciwko niewidzialnym kajdanom. Nabrała jedynie powietrza by krzyczeć. Kaitlynn uśmiechała się i Leo nie wytrzymał. Ziemia pod jego stopami zatrzęsła się. Jego wzrok padł na elektroniczny zamek w drzwiach i zastanowił się czy może zmusić go do otwarcia. Było zrobione z metalu, co pochodziło z ziemi i znajdowało się na jego terenie. Jeśli to nie zadziała to rozwali cały dom by uratować swoją partnerkę. Jednak zanim mógł się ruszyć, Jaden już tam był, wyrywając drzwi z zawiasów i odrzucając je, prawie uderzając nimi Duncana. Leo wleciał ledwo zerkając na Jadena opadającego znowu na podłogę z jękiem. - Na waszym miejscu bym się nie zbliżał. Leo nawet się nie wahał. Moc ziemi przepłynęła przez niego. Ruszył naprzód i odrzucił Kaitlynn z całej swojej siły, ponuro zadowolony kiedy usłyszał łamanie kości. Zatoczyła się ogłuszona i wrzasnęła z bólu. - Odsuń się Sidhe. Odwrócił się by zobaczyć Ruby trzymaną przez Westa. Jedną dłonią trzymał ją za gardło, drugą za talię. Stopy huśtały jej się nad podłogą, jej mokre od potu włosy spływały wiotkie po bladej twarzy. Wyglądała na przerażoną. - Mogę złamać jej kark jak gałązkę. – Końcówki kłów Westa wydobyły się by przesunąć obscenicznie po jego wardze. - Albo możesz współpracować. Leo poczuł jak ziemia trzęsie się w odpowiedzi na jego gniew. 120

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- To naprawdę proste, - Kaitlynn pogłaskała ją po policzku, wyraz jej twarzy jeszcze raz nabrał słodkości. – Weźmiesz mnie za partnerkę, a twoja… Ruby… nie zostanie bardziej zraniona jak już jest. - Zdecyduj się nie współpracować a zrobię z niej swój posiłek. - Już wystarczy Panie West. – Kaitlynn wygładziła swoją spódnicę drżącymi dłońmi. – To jak będzie, Leo? - Zgódź się a już nigdy nie dostaniesz nawet troszkę w swoim całym długim życiu. Usta Leo drgnęły na warkniętą groźbę Ruby. Tyle mu starczyło do pewności, że plany Kaitlynn legły w gruzach. Wzruszył ramionami. – Mówiłem ci, że moja partnerka nie lubi się dzielić. – Spojrzał na West’a. - Tak jak ja. Chciał tylko zaburzyć równowagę mężczyzny, unoszenie małej sekcji podłogi kilka stóp nad ziemią ładnie by to realizowało i jak dobrze pójdzie zaniepokoiło drugiego faceta tak, by puścił Ruby. Zamiast tego, w pełni okrągła kolumna betonu, żwiru i brudu cisnęła w górę w zastraszającym tempie, miażdżąc Westa o sufit tak szybko, że nie miał czasu zareagować, lub nawet krzyknąć. Ruby za to wrzasnęła. Krew i tkanka trysnęły ze zmiażdżonego ciała mężczyzny, który ją trzymał, chlapiąc w nią obrzydliwymi płynami. Beton i brud cisnęły dopóki nie odłączyły rąk wampira upuszczając wrzeszczącą Ruby na ziemię. Kiedy uderzył o ziemię zauważyła, że jej koszulka i jeansy były rozerwane w miejscach, ukazując masę cięć i zadrapań, które niedługo trzeba będzie opatrzyć. - Oh, chyba zwy… Oglądał bezradnie jak Ruby wymiotuje. Był ogłuszony tym co zrobił z West’em. Kawałki wampira nadal spływały po nowej kolumnie ziemi. Przynajmniej jestem pewien, ze skurwiel nie żyje. Szkoda, że jego żołądek groził, że dołączy do Ruby przy wyrzucaniu z siebie posiłku. - Umyj ją, szybko. – Leo odwrócił się by zobaczyć jak Jaden opiera się o framugę ze ściągniętymi brwiami. - Szybko! Jego krew jest w tych ranach! - Kurwa! – Podniósł Ruby i biegł po schodach, ruszając się szybciej jak nigdy dotąd. Musiał zmyć wampirzą krew zanim będzie za późno. Był dość pewien, że jego partnerka nie miała ochoty zostać wampirem.

121

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Duncan płynął przez loch, piękny i niebezpieczny. Jaden obserwował go mętnym wzrokiem wiedząc, że nie zajmie mu dużo czasu ponowny upadek. Warto byłoby zobaczyć jak Duncan daje siostrze z płaskiej, na co zasłużyła. - Witaj, Kaitlynn. Walnięta Kochanica cofnęła się na widok swojego wielkiego brata, siny siniak na jej twarzy był surowym kontrastem do jej bladej skóry. – Duncan. Jej głos był niewyraźny, bez wątpienia przez uderzenie jakie zadał Duncan. Duncan patrzył się na Kaitlynn w bardzo straszny sposób. Jaden obserwował

i

zastanawiał się co Sidhe kombinuje. Wątpił, że zrobi to na co miał nadzieję. Kobieta była siostrą Duncana, niestety. - Jesteś winna krew i spłacisz dług. - Na czyi rozkaz? – Próbowała unieść jedną brew jednak wzdrygnęła się, ruch ten pociągnął za jej zraniony policzek. - Na mój, jako Lord Klanu Malmaynesów. – Autorytet w głosie Duncana sprawił, że Jaden’owi przeszły ciarki po plecach. Pozwolił by wysunęły mu się kły zdeterminowany odciągnąć Duncana ostatnią kroplą krwi, jeśli będzie trzeba. Jeśli jego brat więzi właściwie zamierzał ukarać Kaitlynn za jej zbrodnie to Jaden chciał rzucić się do akcji, nawet jeśli miał być tylko widzem. - Ojciec jest Lordem, nie ty. – Uniosła brodę. Prawie zadrwiła jednak zapobiegł temu rozbity policzek. - Ojciec nie żyje, pogrzebany w ceremonialnym ogrodzie. – Jaden’owi opadła szczęka. Jak do cholery to przegapił? Prawie niemożliwe było ukryć śmierć przed wampirem. Spojrzał się na kolumnę, który przyszpiliła Jeremy’ego West do sufitu. Może inny wampir zdołał ukryć jakoś wszystko mówiące znaki? Kaitlynn zrobiła się blada, wyraz jej twarzy wypełniło drżenie. - Zginął z twojej ręki, jak myślę. – Duncan okrążył siostrę, oczy miał lodowate i bez litości. – Za twoją zbrodnię wyrokiem jest śmierć. Kaitlynn sapnęła. Żegnaj, dziwko. Jaden zaśmiał się wewnątrz, zachwycony takim zwrotem akcji. - Za porwanie i tortury: również śmierć. Pisnęła. - Za usiłowanie zabójstwa mojego partnera więzi: śmierć. 122

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Chwila, Partner więzi? Jaden prawie zarechotał. Duncan łamał naprawdę archaiczną definicję więzi jaką dzielili skoro nazywał Jaden’a swoim partnerem więzi. Używając tego zwrotu, zwiększył poziom zbrodni Kaitlynn z niedoszłego zabójstwa w grzech główny. - Wyrok będzie wykonany natychmiastowo. – Duncan odwrócił się do Jaden’a z ponurym spojrzeniem. – jest cała twoja. Jaden ukłonił się, najlepiej jak potrafił w swoim pokaleczonym stanie, mężczyźnie któremu zadeklarował wierność i część swojego serca prawie wiek temu. Następnie odwrócił się do Kaitlynn i uśmiechnął się słodko. Ból zniknął przez pozwolenie jego lorda na pożywienie się. Był bardzo, bardzo głodny. Pozwolił drapieżnikowi wewnątrz siebie się wynurzyć, używając wszystkiego co miał by upewnić się, że Walnięta Kochanica w pełni spłaci swój dług. Ani jedna kropla krwi Kaitlynn nie kapnęła na podłogę. Jaden już się o to postarał.

- Kurwa, kurwa, kurwa, - przeklinał Leo. Wciągnął Ruby pod ciepłą wodę, próbując desperacko zmyć z niej krew. Nie martwił się by zdjąć najpierw jej rozszarpane ubrania, wsadził ją po prostu pod prysznic i płukał ją tak szybko jak było to możliwe. Całkowicie zignorował to, że jest ubrany, nie przejmując się, że był teraz przemoczony razem z nią. Był całkiem pewien, że Duncan zorganizuje im jakieś nowe. - Leo? Jej drżący, słaby głos prawie do niego dotarł. – Już dobrze kociaku. Jestem tu. Opadła w jego ramionach, szlochając, a on prawie płakał z nią. Trzymał ją i kołysał, wydając nonsensowne odgłosy przy jej uchu tylko po to by wiedziała, że jest przy niej. Zaczął śpiewać miękko kołysankę w języku Sidhe. W końcu jej płakanie ustępowało. Kiedy zaczęła zrywać z siebie ciuchy, nie kwestionował, tylko pomagał. A kiedy je podniosła i wyrzuciła przez drzwi prysznicowe tak mocno jak mogła, to również jej w tym pomagał. W końcu, jej płakanie całkowicie się zakończyło. Drzemała w jego ramionach, jedynie przez okazjonalne jej pociąganie nosem wiedział, że nie śpi. Uniósł ją i zaniósł do sypialni, kładąc jej mokre ciało na narzucie. Wrócił do łazienki i zakręcił wodę. Złapał za ręcznik i wrócił do niej. Nie chciał spuścić jej z oczu. – Nic ci nie jest kociaku. Nikt już ciebie nie skrzywdzi. Wzdrygnął się gdy przez delikatne pocieranie ręcznikiem o jej plecy syknęła z bólu. Kiedy skończył, szybko się rozebrał, wysuszył i wślizgnął pod pościel. 123

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Naprawdę miał wyjebane czy Duncana to urazi czy nie. Ruby musiała odpocząć, więc odpocznie. Nie był nawet pewien w czyjej znajdowali się sypialni, oprócz tego że nie w Kaitlynn. Smród tamtej kobiety wygoniłby go z pokoju gdy tylko umyłby Ruby. Ruby przytuliła się do jego klaty, kryjąc twarz przy jego ramieniu. Okazjonalne drżenie nadal rzucało jej ciałem. Gdybym nie zostawił jej na podjeździe to nie doszłoby do tego. Wina zżerała go jak kwas ale nie mógł na razie nic na to poradzić. Ruby go potrzebowała. - Pokaż mi co ona ci zrobiła kociaku. – Miał nadzieję, że jeśli uda mu się dostać do jej umysłu, będzie w stanie naprawić to co strasznego wyrządziła jej Kaitlynn. Pokręciła głową. – Nie. Nigdy więcej tam nie wrócę. Kiwnął głową. Zobaczy kiedy będzie gotowa, był zdeterminowany, jednak nie było sensu żeby ją namawiać. – W takim razie powiedz mi. Wzięła głęboki oddech. – Widziałeś kiedyś te straszne filmy kiedy ktoś jest związany do stołu, ze skneblowanymi ustami, jakieś dziwne urządzenie jest przypięte do głowy a potem ktoś jeszcze wciska przełącznik? Leo zesztywniał. – Elektrowstrząsy? Ruby skinęła głową, nie odsuwając twarzy od jego ramienia. Oh, tak dziwka umarła zbyt łatwo. Poczuł śmierć Kaitlynn gdy byli pod prysznicem ale był tak skupiony na Ruby, że nie zwrócił na to większej uwagi. Zamierzał poprosić Duncana i Jadena do pogrzebania jej ciała gdzieś bardzo daleko stąd, gdzie jej diabeł już nigdy więcej nie będzie zatruwał jego ziemi. Poczuł jak Ruby porusza się i spojrzał w dół. Pocierała głowę. – Ból głowy? - Przepuść parę Voltów przez swój mózg i wtedy możemy pogadać. Odsuwał z jej twarzy mokre włosy. – Mam pomysł. - Jaki? - Ufasz mi kociaku? Spojrzała na niego ze zmarszczonymi brwiami gdy zbudował w myśli fantazję, obrazując jej zanim mogła zrodzić protest. - Oh jasna cholera, pewnie. – Jęknęła Ruby. Te utalentowane, silne palce które uwielbiała, podążały po jej kształtach pod uda. – O to mi właśnie chodzi. - Cieszę się, że ci się podoba. Otworzyła jedno śpiące oko by zobaczyć jak Leo szczerzy się do niej, ramiona mu się ruszały gdy fachowo masował jej nogi. – Co ty tak naprawdę mi robisz? Leo wzruszył ramionami i nie przestawał. – Krem z antybiotykiem. Na szczęście żadna z ran nie jest poważna. Nie będziesz miała blizn. 124

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Parsknęła. – Cieszę się, że nie czuję tego. - Nigdy nie powinienem cię zostawiać samą. Potępienie w jego głosie sprawiło, że westchnęła – Żyję. Ty żyjesz. Kaitlynn…? Spojrzała za ramię by ujrzeć surowy, zadowolony uśmiech Leo. - Martwa. - Dobrze. Bolało ją? - Bardzo. Położyła z powrotem głowę na poduszce wzdychając z ulgi. – Dobrze. Zrelaksowała się w jego rękach, jęcząc kiedy podjeżdżały ku górze po udach. – Tak w ogóle, to możesz, um, nie zgniatać już nic więcej? - Zgniatać… oh. - Taa. – Wzruszyła ramionami, przełykając świeże przypływy mdłości. - Byłem zły. Uniosła głowę i patrzyła się na niego. – Przypominaj mi bym nigdy cię nie zezłościła. Zrobił się czerwony na twarzy. Zaczął masować jej pośladki. – Nigdy wcześniej nie wykorzystywałem swojego pół skrzata. Nie zdawałem sobie sprawy z tego, że mógłbym to zrobić, a co dopiero się tego dopuścić. Skinęła i z powrotem położyła głowę, zamykając oczy, korzystając z przyjemności jaką jego wspaniałe dłonie dawały głaskając ją w talii. – Myślę, że lekcje od tatusia przydają się prawda? - Całkiem nieźle, zwłaszcza, że będziemy blisko. Jego nieobecny ton mówił, że nie okazywał zainteresowania. Ona jednak tak. - Oh? Jak blisko będziemy Leo? Jego ręce się zatrzymały. – Ee. No tak. Jeśli o to chodzi. Ruby jęknęła. – Nie przestawaj masować, przystojniaku. Brzmisz jakbyś miał trochę do wyjaśnienia. - Przywłaszczyłem sobie ziemię. Rękoma odnalazł szczególnie bolące miejsce. – Oh. To fajnie. - Naprawdę? - Co się stało Leo? - Przypisałem sobie ziemię, zamgliłem zmysły wszystkich oprócz twojego, Jadena i Duncana, wszedłem do domu i uratowałem nasz dzień. - Oh. To wszystko? Zdławił śmiech. – Taa. To wszystko. - Twój brat i siostra są bezpieczni? 125

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Tak , są bezpieczni. Zaczął masować jej ramiona. Wtopiła się w materac, więcej napięcia uwolniło jej mięśnie pod jego sprawnymi dłońmi. – Ooooh… to dobrze. - Gdybyś nie miała tyle ran to sprawiłbym, że byłoby ci jeszcze lepiej. Uśmiechnęła się. – Wierzę. Umieścił lekki pocałunek na jej karku i położył się obok niej, - Kiedy tylko te rany zejdą, pokaże ci jaki dobry jestem w sprawianiu ci przyjemności. Patrzyła się w jego twarz, jego kochający wyraz twarzy nie ogłupił jej. – Zamierzasz przekonać mnie do mieszkania w Nebrasce prawda? Wzdrygnął się. - Nie myśl sobie, ze nie załapałam tego całego ‘przywłaszczyłem sobie ziemię’. Dobry w tym jesteś, ale nie za dobry. Zmarszczył brwi. – To było wyzwanie? Wyszczerzyła się i umieściła delikatny pocałunek na jego ustach. – Wyzywam cię. Pochylił się nad nią i wziął jej usta w dzikim władaniu. – Nie ma sprawy. - O rany. Zaśmiał się i świat wokół niej zawirował w mgle. Czerwona jedwabna pościel, czarny metalowy zagłówek, łańcuszki i skórzane kajdanki pojawiły się przed jej oczami. – Ee, Leo? – Pociągnęła za okute nadgarstki, wdzięczna za blokowanie bólu ran. – Jak to ma niby zadziałać? Leżała na brzuchu z poduszką pod biodrami, która nachylała je ku górze. Nogi również miała związane, jednak było tam więcej łańcuszka, dając jej troszkę swobody. Nie widziała go, jedynie słyszała gdy kręcił się w nogach łóżka. – Oh, z mojej perspektywy działa znakomicie. – Lóżko za nią się zapadło. Wczołgał się po jej ciele ledwo ją dotykając. Poczuła jak gładzi jej pośladki, łapiąc za nie obiema dłońmi. – Co za piękny tyłek. Zaśmiałaby się z jego zadowolonego westchnienia jednak zdecydował w tym momencie gładzić jej łechtaczkę. – Oh, Boże. - Mmm. Już jesteś wilgotna. – Poczuła jego ciepły, wilgotny język pomiędzy wargami swojej cipki. - Taka słodka. Szarpnęły jej kolana próbując ją podnieść tak by klęczała, jednak uniemożliwiały to kajdanki. – Leo. Nie odpowiedział. Dalej ssał i skubał między jej nogami podczas gdy palcami utrzymywał pewny rytm na jej łechtaczce. Kiedy się odchylił jęknęła w odmowie, naciągnęła ramiona. 126

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Ćśś, już dobrze, kociaku. – Usłyszała brzęczący odgłos i zadrżała. – Wiem co sprawi, że zamruczysz. Wibrator wsuwał się w jej cipkę. Poczuła jak coś trąca o jej łechtaczkę, królicze uszy jak je nazywał. Wibrator wysunął się, zabierając królicze uszy od jej bolącej łechtaczki. – Zrób to jeszcze raz. Jego mroczny chichot podążył za kolejnym ruchem wibratora. – Podoba ci się? - Tak. – Napierała, próbując zbliżyć to coś do swojej łechtaczki, uwielbiając pełność wibratora. Przesunął językiem po jej biodrze. – Chcesz więcej? – Znowu wyjął wibrator. - Tak! - Praktycznie na nie syknęła. Dręczył ją tym cholernym wibratorem. Musiała zastanowić się nad odpowiednią zemstą. Później. Dużo później. - No nie wiem. – Jeszcze raz pchnął wibrator w nią. Skręcił nim sprawiając, ze końcówka ocierała o łechtaczkę przy wsuwaniu i wysuwaniu. – To jest tylko dobre. – Pochylił się nad jej ciałem dopóki nie byli oko w oko, a on nie leżał z klatą przytuloną do jej pleców. Jego twardy jak skała penis spoczywał między jej pośladkami. – Wyzwanie nie polegało na bardzo dobrym uczuciu? Zadrżała, orgazm prężył się przez nią. Naprawdę zaczynała lubić królicze uszy. Pocałował ją pieprząc ją językiem w usta. Zaczął ruszać biodrami głaszcząc tym twardym, gorącym ciałem jej pośladki. Znowu przekręcił wibrator i prawie odskoczyła z łóżka. – Kurwa. - Chyba spodobało ci się. – Wgryzł się w jej kark, ssąc mocno. Ze sposobu w jaki patrzył się na nią wiedziała, że zostawi ślad, miał gorący i władczy wyraz twarzy. – Wiesz co ci teraz zrobię? Poczuła jak główką penisa ociera o wejście jej tyłka, ale nie obchodziło ją to. Wibrator znowu zaczynał działać cuda. Zawinęła palce na kajdankach, które przykuwały ją do łóżka. – Pieprz mnie, Leo. Zadrżał. – Z przyjemnością. Gdyby nie była na skraju orgazmu, to dzikie gorąco w jego głosie cholernie by ją wystraszyło. Poczuła coś chłodnego i wilgotnego przy swoim tyłku i wiedziała gdzie zamierza ją pieprzyć. Żel złagodził sposób w jaki jego palce napierały, rozciągając ją. Odczucie było mocne, rozległe, przyjemność mrocznie zachwycająca. Jego palce przygotowywały ją na jego penis. Między jego palcami a wibratorem czuła się pełna.

127

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Odwróciła głowę kiedy palce opuściły jej tyłek. Patrzyła jak smaruje swojego fiuta, jego wzrok był wlepiony w jej tyłek. Drugą ręką dalej ruszał wibratorem, okazjonalnie przekręcając nadgarstkiem sprawiając, że drżała i jęczała. - Przelecę teraz twój tyłeczek. – Pochylił się nad nią gdy jego gruba erekcja wsunęła się między jej pośladki, główka w nią wjechała. Ostatni raz obrócił gwałtownie dildo sprawiając, że znowu krzyknęła z orgazmu. Jego fiut zanurzył się głęboko w jej tyłek i naparła na niego. Ledwo czuła kłucie, przyjemność zalewała słaby ból jego inwazji. Obsypywał jej kark i plecy malutkimi pocałunkami. – Jak ciasno. - Leo. – Sapała, pełność jego fiuta i wibratora była prawie nie do zniesienia. Wbił zęby w jej ramię, tam gdzie łączyło się z szyją i ssał mocno. Wysunął prawie całego penisa z niej. Wygięła plecy, przechyliła szyję w bok próbując desperacko zbliżyć się do niego. Językiem pieścił ślad, który zostawił. Zaczął się ruszać, pieprząc ją gładkimi, mocnymi ruchami, wibrator jeszcze raz otarł się o jej łechtaczkę. Zauważyła, że brykała ku niemu jęcząc w rytm jego pchnięć. - Jak dobrze. Jak cholernie dobrze. – Bełkotał gdy przyśpieszył, jego fiut cisnął się w nią. Usiadł z obiema rękami na jej biodrach, uderzając o nią, przyciągając jej tyłek do siebie. Wibrator jakoś poprzez jego mentalny rozkaz zaczął znowu się ruszać, sunąc w kontrapunktu do jego pchnięć. Wibracje doprowadzały ją do szaleństwa. Leo zaczął pieprzyć ją mocno, wilgotne uderzenia ciała o ciało były głośne w pokoju. Wibrator był przyciśnięty mocno do jej łechtaczki, zwiększając intensywność. Złote iskry oślepiły ją, magia Leo wynurzyła się z jego uścisku by zabarwić powietrze wokół nich. Ledwo mogła oddychać gdy przepłynął przez nią orgazm. Rozsadzało ją od wewnątrz, pożerając ją, każdy jej mięsień zaciskał się od mrocznej przyjemności dwóch fiutów. To było prawie zbyt wiele dla jej ciała. - Ruby! Ah Boże! – Leo wbił się w jej pośladki z szorstkim jękiem i doszedł, wilgotne ciepło wypełniło jej tyłek. Oboje się trzęśli, jego moc oślepiała ich z tak intensywną przyjemnością, że Ruby prawie omdlała. Trzymał się na rękach gdy ostatnie skurcze przez nią przepłynęły. Wysunął się ostrożnie by jej nie skrzywdzić. Pokój napłynął w białej smudze. Była z powrotem w domu Malmaynesów. Tyłek ją bolał, plecy, nogi i ramiona też, ale nie obchodziło ją to za cholerę. – Muszę częściej rzucać ci wyzwania. – Nadal dyszała z ogłupiałym uśmieszkiem na twarzy. - Zraniłem cię? 128

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Wtuliła się w poduszkę zadowolona i odpowiedziała mu w najlepszy sposób jaki tylko mogła. Nie zdziwiła się kiedy zaczął się śmiać. Przecież obiecał, że zamruczy.

- Znalazłeś ojca? – Leo patrzył się przez okno w bibliotece mając nadzieję, że Duncan nie poprosi go by wskazał mu miejsce pochówku. Zrobiłby to, gdyby zaszła taka konieczność, ale miał dość śmierci jak na jeden dzień. - Został odnaleziony. Leo odwrócił się by zobaczyć jak Duncan wpatruje się w szklankę whiskey. Nowy Lord klanu Malmayne wirował bursztynowym płynem w szklance, miał smutny i zamyślony wyraz twarzy. – Gdybym tu był to nic by się nie wydarzyło. - Bez obrazy ale gdzie się podziewałeś? Duncan odstawił ostrożnie drink na stoliku z wiśniowego drewna. Bawił się palcami o brzeg szklanki. – Ojciec był nadal moim Lordem. Wysłał mnie do Francji bym rozprawił się z jakimiś problemami biznesowymi jakie tam mieliśmy. Okazało się, że to było nic więcej jak tylko jeden członek wypłacający sobie większą część niż był dłużny. Naprostowałem sprawę i wróciłem tak szybko jak tylko mogłem. - Dlaczego nie mogłem się do ciebie dodzwonić? Duncan odwrócił się do Jaden’a. Wampir był obecnie rozwalony na kanapie, jego długie nogi były szeroko rozstawione, ramiona trzymał za głową jakby podziwiał sufit. – Nie jestem pewien, mój telefon przez cały ten czas we Francji nie działał. Jak tylko wyleciałem do Anglii nagle zaczął działać. - Gremliny? - Nie wiem. Mogą być inne tego powody. Nie byłem aż tak blisko Paryża, możliwe że miałem słaby zasięg. - A może był to najemnik Walniętej Kochanicy. Obaj mężczyźni posłali sobie spojrzenia, których Leo nie mógł zinterpretować. Jakby komunikowali się po cichu. - Możliwe, że masz rację. – Duncan uniósł whiskey i zasalutował Leo. – Cieszę się, że byliśmy w stanie pomóc ci odzyskać twoją damę. - Chociaż wcale nie potrzebował pomocy. – Jaden wzdrygnął się. – Jak długo zajmie ci ściąganie Westa z sufitu? Leo skrzywił się. – Proszę nie wspominaj o tym.

129

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

- Możesz go po prostu tam zostawić. Będziesz miał kolumnę betonową. Narysuj na niej obrazki. Wznoś toast każdego roku w moim imieniu. No wiesz, ding, dong, dupek jest martwy. Leo pokręcił głową na szczęśliwie nucącego wampira. Odwrócił się do Duncana, który uśmiechał się do swojego brata więzi. – Zawsze taki jest? - Często. – Duncan wziął łyk whiskey. – co teraz planujesz? - Teraz? Nauczyć się jak kontrolować moją karłowatą stronę. - Uniósł wzrok i ujrzał jak Ruby wchodzi z rezerwą do biblioteki, wzrokiem podążała nieufnie między Duncanem a Jaden’em. Była ubrana w jedną z jego koszul. Na szczęście była na tyle długa, że sięgała jej do kolan. Ruszył na przód chętny wziąć panterkę w ramiona. – I planować ślub. Nawet gdy skuliła się w jego ramionach, to się kłóciła. – Ty będziesz planował ślub? Może spróbuj z „my”. I nie zbzikuj na widok moich krewnych. – Spojrzała gniewnie zza ramienia Leo na Jaden’a. – Zwłaszcza do ciebie mówię, kłaku. - Kłaku? Najpierw nazywasz mnie Bunnicullą a teraz kłakiem? Bunniculla? Leo zaśmiał się. – Zaprosiłaś na ślub Hoba a martwisz się wampirem? Mógł usłyszeć udławienie się Duncana whiskey gdy Jaden zacharczał. - Hoba? Zaprosiła na ślub Hoba? Z ludźmi? – Wampir jeszcze bardziej się roześmiał. – Oo stary, na pewno wpadnę. A Leo mógł tylko się zgodzić i pocałować swoją żonę. Wpadł po uszy.

130

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Epilog Jaden patrzył jak Leo, Ruby i rodzina Dunne ponownie była razem. Ah te więzi rodzinne na farmie. Parsknął rozbawiony. Zastanowił się co powiedzą kiedy oznajmi im, że Moira idzie z nim czy im się to podoba czy nie. Miał wrażenie, ze nie przyjmą tego za dobrze. Jaka szkoda, jaka szkoda. Zdecydował zatwierdził Moirę jako swoją i nikt nie stanie mu na drodze. Wyszedł z limuzyny w ciemność, wdzięczny, że Dunne byli skłonni poczekać dopóki Jaden do nich nie dołączy. Mimo, że słońce nie mogło go całkowicie zabić to rozchorowałby się przez nie. Dostosowanie się do jego ‘alergii’ nie było czymś co większość Fae, Sidhe czy nie, się przejmowało, jednak Dunne zrobił wyjątek. Chyba uważa, że jest mi dłużny. Taa, no cóż, Jaden planował odebrać dług w postaci siostry mężczyzny. - Mogę wyjść z limuzyny Jaden? Jaden uśmiechnął się. - Wybacz, Duncan. – Odsunął się, jego oczy nigdy nie opuściły Moiry. Wieczorem była wspaniała. Lśniła pod blaskiem niedawno ukazanego księżyca. Również rzucała spojrzenia w jego stronę, jej oczy trzepotały między nim a Duncanem z ostrożnością, którą planował usunąć zanim minie więcej czasu. Przesłał zapewnienie i miłość po więzi i obserwował jak się relaksuje. Wyszedł naprzód mając nadzieję, że go nie odtrąci. Reprezentowała wszystko czego pragnął u kobiety. Była silna, pełna zapału, piękna i lojalna. Nie mógł się doczekać zanim uczyni ją swoją. Delikatna więź, która ich łączyła pozwoliła mu czuć wszystko to co ona, wszystko czym była, a jeśli chodziło o niego to była wspaniała. Duncan podszedł do Moiry z odurzonym wyrazem twarzy. Jadenowi prawie serce stanęło. Więzią poczuć szok z uznania. Nie. Duncan pochylił się i posmakował słodkie usta Moiry. Kurwa. To nie może się dziać! Ale tak było. Jego brat więzi odnalazł swoją partnerkę.

131

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

No i co teraz miał do cholery zrobić Jaden? Był związany z partnerką Duncana! A Sidhe byli znani z nie dzielenia się, zwłaszcza z wampirami, nie ważne jak bardzo byli do siebie przez lata przywiązani. Jaden opadł na limuzynę ze zduszonym jękiem. No cóż. Po prostu zajebiście. Duncan wziął Moirę w ramiona i zabrał ją do limuzyny zanim mogła zaprotestować. Jaden oglądał, rozdarty przez rozbawienie, zawiść i zazdrość. Jego lordowska mość nie dał jej nawet szansy powiedzieć ‘nie’. Niee, tak po prostu wsadził ją do samochodu i był gotowy by z nią odjechać. Co, wprawdzie, planował zrobić Jaden. Czy nie fajnie jest wiedzieć, że jego plan by się powiódł? - Co ty do cholery sobie wyobrażasz? – Głos Leo był częściowo oszołomiony i rozbawiony. Duncan uśmiechnął się do Dunne, wyraz jego twarzy był beztroski, czego Jaden nigdy wcześniej nie widział. – Twierdzę swoją partnerkę. – Wskoczył do limuzyny i machnął do Jadena by dołączył. Jaden pokręcił głową upewniając się, że Duncan widział tylko rozbawienie. Nie mógł pozwolić by Duncan poczuł dokładnie przez co Jaden przechodził. – Niee. – wziął głęboki oddech. Da sobie radę. - Jest tu parę niezakończonych spraw do załatwienia. Później się z wami spotkam. Poza tym, potrzebujecie dla siebie trochę czasu. – Rzucił Duncanowi swoje najlepsze szydercze spojrzenie starając się ukryć prawdziwe emocje. Nie ma mowy by oglądał tę dwójkę razem. Cieszyło go ich szczęście, no ale do diabła. Nie podniecał go masochizm. A patrzenie na coś czego nie mógł być częścią zabijałoby go od środka. Trochę radości Duncana uleciało. – Ale Jaden… Zamknął drzwi od limuzyny bez jednego spojrzenia, uciszając Duncana protest, i ruszył prosto do Dunne. Zignorował wołanie Duncana w jego myśli, odepchnął go tak delikatnie jak tylko mógł. Połączenie z Moirą było na tyle słabe, że bez wysiłku ją odciął. Potrzebowali prywatności, a on musiał zabrać swój nochal i zbzikowany wampirzy mózg z dala od tego. Trójka to już tłum prawda? Bleee, nienawidzę być szlachetny. Desperacko chciał wskoczyć do limuzyny, rozerwać z nich ubrania i zabawić się, jednak nie mógł. Nie tylko dlatego, że Duncan nie zasygnalizował zainteresowania mężczyzną przez wieki, ale też właśnie zaczął twierdzić swoją partnerkę. A Jaden kochał ich oboje wystarczająco by chcieć dla nich szczęścia. Jednak nadal, niech to kurwa jego jebana mać. 132

Dana Marie Bell – The Gray Court 01 – Dare To Believe

Poklepał dach limuzyny i skinął kierowcy zanim odwrócił się i odszedł. – Dobry wieczór rodzinko. Rozumiem, że macie kilka pytań. – Wyszczerzył się najlepiej jak tylko potrafił, ukazując całą swoją słodkość. – Ale ze mnie szczęściarz. Znam odpowiedzi. Próbował zignorować złamane serce gdy limuzyna odjeżdżała, zabierając ze sobą dwoje ludzi, których kochał.

Koniec

133