Daniel Glattauer pisz do mnie1

ROZDZIAŁ PIERWSZY

15 stycznia Temat: Rezygnacja z prenumeraty Chciałabym zrezygnować z prenumeraty. Czy mogę zrobić to tą drogą? Pozdrawiam, E. Rothner. 18 dni później Temat: Rezygnacja z prenumeraty Chcę zrezygnować z prenumeraty. Czy można zrobić to e-mailem? Proszę o krótką odpowiedź. Pozdrawiam, E. Rothner. 33 dni później Temat: Rezygnacja z prenumeraty Szanowni Państwo z wydawnictwa „Like", jeżeli upar­ te ignorowanie moich prób rezygnacji z prenumeraty ma na celu sprzedaż kolejnych numerów Waszego produktu, którego poziom niestety wciąż się pogarsza, jestem zmu­ szona Państwa poinformować: nie zapłacę już ani grosza! Pozdrawiam, E. Rothner. 8 minut później Leo: Pomyłka. Jestem osobą [email protected]. Pan

prywatną. Mój adres to usiłuje się skontaktować

z [email protected]. Jest Pan już trzecią osobą, która chce u mnie zrezygnować z prenumeraty. To czasopismo rze­ czywiście musiało się pogorszyć. 5 minut później Emmi: Och, przepraszam! I dziękuję za wyjaśnienie. Pozdrawiam, E.R. 9 miesięcy później Brak tematu Wesołych świąt i wszystkiego dobrego w nowym roku ży­ czy Emmi Rothner. 2 minuty później Leo: Droga Emmi Rothner, wprawdzie wcale się nie znamy, mimo to dziękuję Pani za serdeczny i absolutnie orygi­ nalny mail masowy! Musi Pani wiedzieć: uwielbiam maile masowe do masy, do której nie należę. Z uprzejmymi po­ zdrowieniami, Leo Leike. 18 minut później Emmi: Proszę mi wybaczyć pisemne nagabywanie, Panie z uprzej­ mymi pozdrowieniami. Przez pomyłkę został Pan wciąg­ nięty na listę moich klientów, ponieważ przed kilkoma miesiącami chciałam zrezygnować z prenumeraty i omył­ kowo trafiłam w Pański adres e-mailowy. Natychmiast go usunę. PS: Jeżeli przyjdzie Panu do głowy oryginalniejsza formuł­ ka życzeń „Wesołych świąt i wszystkiego dobrego w no­ wym roku", to proszę się nią ze mną podzielić. Na razie: Wesołych świąt i wszystkiego dobrego w nowym roku! E. Rothner.

6 minut później Leo: Życzę Pani przyjemnych świąt i cieszę się razem z Panią, że czeka Panią rok, który będzie można zaliczyć do Pani osiemdziesięciu najlepszych. A gdyby Pani w tym czasie zaabonowała kiepskie dni, to proszę je u mnie spokojnie — omyłkowo — anulować. Leo Leike. 3 minuty później Emmi: Jestem pod wrażeniem! Pozdrawiam, E.R. 38 dni później Temat: Ani euro! Szanowne Kierownictwo wydawnictwa „Like", rozstawałam się z Państwa magazynem trzykrotnie pisemnie i dwukrotnie telefonicznie (u pani Hahn). Skoro w dalszym ciągu przysy­ łają mi Państwo swoje czasopismo, uważam to za Państwa prywatną przyjemność. Przysłany mi właśnie przekaz na sumę 186 euro zatrzymam chętnie na pamiątkę, aby pamię­ tać o „Like" również wtedy, gdy wreszcie nie będę otrzymy­ wać kolejnych numerów. Proszę jednak nie liczyć na to, iż wpłacę choćby jedno euro. Z poważaniem, E. Rothner. 2 godziny później Leo: Droga Pani Rothner, czy robi to Pani celowo? Czy może zaabonowała Pani kiepskie dni? Z uprzejmymi pozdro­ wieniami, Leo Leike. 15 minut później Emmi: Drogi Panie Leike, teraz naprawdę jestem ogromnie za­ kłopotana. Niestety, cierpię na chroniczny syndrom „ei", czyli syndrom „e" przed „i". Kiedy szybko piszę i przycho-

dzi kolej na „i", odruchowo wstukuję „e". Dzieje się tak, ponieważ opuszki moich środkowych palców walczą ze sobą na klawiaturze. Jestem mianowicie osobą z natury leworęczną, którą w szkole przerobiono na praworęczną. Lewa nie wybaczyła mi tego do dziś. Zawsze wstukuję opuszką środkowego palca „e", zanim prawa zdąży napi­ sać „i". Proszę mi wybaczyć naprzykrzanie się, to już nigdy więcej (prawdopodobnie) się nie powtórzy. Miłego wie­ czoru, E. Rothner. 4 minuty później Leo: Droga Pani Rothner, czy mogę zadać Pani jedno pytanie? I od razu drugie: ile czasu potrzebowała Pani na napisanie mai­ la wyjaśniającego syndrom „ei"? Pozdrowienia, Leo Leike. 3 minuty później Emmi: Dwa pytania wstecz: jak Pan sądzi? I dlaczego Pan pyta? 8 minut później Leo: Sądzę, że nie potrzebowała Pani na niego więcej niż dwa­ dzieścia sekund. Jeżeli tak, to gratuluję: w krótkim czasie udało się Pani napisać bezbłędną wiadomość. Sprowoko­ wała mnie do uśmiechu. A dziś wieczorem już nikomu i ni­ czemu więcej to się nie uda. Co do Pani drugiego pytania, dlaczego pytam: zawodowo zajmuję się obecnie językiem e-maili. I wracając do mojego pytania: nie dłużej niż dwa­ dzieścia sekund, trafiłem? 3 minuty później Emmi: No, no, a więc zajmuje się Pan e-mailami zawodowo. Brzmi interesująco, jednak teraz czuję się trochę jak kró-

lik doświadczalny. Wszystko jedno. Czy ma Pan własną stronę internetową? Jeżeli nie, to chce Pan może mieć? Jeżeli tak, to chciałby Pan mieć ładniejszą? Zawodowo zajmuję się mianowicie tworzeniem stron internetowych. (Jak dotąd potrzebowałam dokładnie dziesięciu sekund, zatrzymałam się, ale to była rozmowa zawodowa, zawsze idzie szybko.) W przypadku mojego banalnego e-maila o syndromie „e-przed-i" przecenił się Pan niestety, i to dość mocno. Skradł mi on dobre trzy minuty z życia. Cóż, wiadomo, czy na coś się przydał? Interesowałoby mnie jednak, dlaczego Pan założył, że na mail o syndromie „e-przed-i" potrzebo­ wałam zaledwie dwudziestu sekund. I zanim ostatecznie zostawię Pana w spokoju na zawsze (chyba że ci z „Like" znów mi przyślą przekaz do zapłacenia), chciałabym wie­ dzieć coś jeszcze. Pisze Pan powyżej: „Czy mogę zadać Pani jedno pytanie? I od razu drugie: ile czasu... itd.?". W nawiązaniu do tego miałabym dwa pytania. Pierwsze: ile czasu potrzebował Pan na ten gag? Drugie: czy tak się przejawia Pańskie poczucie humoru? Półtorej godziny później Leo: Droga Nieznajoma, odpowiem Pani jutro. Teraz wyłączam komputer. Miłego wieczoru, dobranoc, zależy. Leo Leike. 4 dni później Temat: Otwarte kwestie Droga Pani, proszę mi wybaczyć, że piszę dopiero teraz, ale właśnie mam lekkie zawirowania życiowe. Chciała Pani wiedzieć, dlaczego błędnie założyłem, że na wyjaśnienie syndromu „e-przed-i" nie potrzebowała Pani więcej niż dwudziestu sekund. Cóż, Pani maile czyta się jak „nakrę­ cone", jeśli mogę sobie pozwolić na taką ocenę. Mógłbym przysiąc, że jest Pani osobą szybko mówiącą i piszącą, bar-

dzo żwawą, dla której procesy dnia codziennego nigdy nie zachodzą wystarczająco szybko. Kiedy czytam Pani maile, nie widzę w nich przerw. Zarówno ich ton, jak i tempo wydają mi się impulsywne, dynamiczne, pełne napięcia, żywe, ba, wyczuwam w nich nawet lekki niepokój. Tak jak Pani nie mógłby pisać ktoś o niskim ciśnieniu. Wydaje mi się, że Pani spontaniczne myśli spływają niepohamowanie do tekstów. A przy tym wyróżnia Panią pewność języko­ wa, elokwentne i dowcipne obchodzenie się ze słowami. Skoro teraz dowiaduję się jednak, że na mail o syndromie „e-przed-i" potrzebowała Pani ponad trzech minut, to być może stworzyłem sobie niewłaściwy Pani obraz. Niestety spytała mnie Pani o poczucie humoru. To smutny rozdział. Do poczucia humoru konieczne jest posiadanie choć odrobiny dowcipu w sobie samym. Szczerze mówiąc: aktualnie niczego takiego nie posiadam, czuję się kom­ pletnie wyprany z dowcipu. Gdy spoglądam wstecz na ze­ szłe dni i tygodnie, mija mi ochota do śmiechu. To jednak jest moja osobista historia i nie zamierzam jej tu opisywać. W każdym razie dziękuję za Pani orzeźwiające usposobie­ nie. Było bardzo miło móc z Panią „porozmawiać". Myślę, że odpowiedziałem w miarę możliwości na wszystkie pyta­ nia. Będę się cieszył, jeżeli przypadkowo znów trafi Pani pod mój adres. Mam tylko jedną prośbę: proszę wreszcie zrezygnować z prenumeraty „Like", lekko działa mi to na nerwy. Czy może ja mam to zrobić? Pozdrawiam serdecz­ nie, Leo Leike. 40 minut później Emmi: Drogi Panie Leike, chcę Panu coś wyznać: na napisanie maila o syndromie „e-przed-i" potrzebowałam istotnie niewiele ponad dwadzieścia sekund. Zdenerwowała mnie tylko Pańska ocena, że swoje maile wklepuję ot tak, bez zastanowienia. Ma Pan wprawdzie rację, ale nie miał Pan

prawa zakładać tego z góry. No więc dobrze: nawet jeśli nie ma Pan (aktualnie) poczucia humoru, na e-mailach zna się Pan najwyraźniej całkiem dobrze. Zaimponowało mi to, że od razu mnie Pan przejrzał! Czy jest Pan profesorem germanistyki? Serdecznie pozdrawiam, Emmi „Żywa" Rothner. 18 dni później Temat: Witam Witam, chciałam Panu tylko powiedzieć, że ci z „Like" przestali przysyłać mi swoje czasopismo. Czyżby Pan u nich interweniował? Nawiasem mówiąc, mógłby się Pan kiedyś odezwać. Wciąż na przykład nie wiem, czy jest Pan profe­ sorem. W każdym razie Google Pana nie zna, albo potrafi Pana dobrze ukryć. I co, poprawił się Panu humor? Bądź co bądź mamy karnawał. Praktycznie nie ma Pan żadnej konkurencji. Pozdrawiam serdecznie, Emmi Rothner. 2 godziny później Leo: Droga Pani Rothner, to miło, że Pani do mnie pisze, już mi Pani brakowało. Omal nie zamówiłem sobie prenumeraty „Like". (Uwaga, kiełkujący humor!). Naprawdę szukała mnie Pani przez Google? Pochlebia mi to niesamowicie. Natomiast to, że mógłbym być dla Pani „profesorem", po­ doba mi się, szczerze mówiąc, znacznie mniej. Uważa mnie Pani za starucha, prawda? Sztywniaka, pedanta, przemą­ drzalca. Cóż, nie będę się usilnie starał udowodnić Pani, że tak nie jest, bo mogłoby to wypaść niezręcznie. Przypusz­ czalnie piszę starzej, ponad swój wiek. A teraz podzielę się moim podejrzeniem: pisze Pani młodziej, niż wskazuje na to Pani wiek. Nawiasem mówiąc, jestem doradcą do spraw komunikacji i asystentem na wydziale psychologii języka. Opracowujemy właśnie studium o wpływie e-maili na na­ sze zachowania językowe i — to znacznie ciekawsza część

— o e-mailach jako środkach przekazu emocji. Stąd moja lekka skłonność do fachowej paplaniny, w przyszłości jed­ nak postaram się powstrzymywać, obiecuję to Pani. Życzę wytrwałości w obchodzeniu uroczystości karnawa­ łowych! Z mojej oceny wynika, że ma Pani na pewno nie­ zły zbiór klaunowskich nosów i papierowych trąbek :-) Wszystkiego dobrego, Leo Leike. 22 minuty później Emmi: Drogi Panie psychologu języka, teraz Pana przetestuję: jak Pan myśli, które z otrzymanych właśnie zdań było dla mnie najbardziej interesujące, tak interesujące, że od razu musiałabym Pana o nie zapytać (gdybym nie chciała naj­ pierw Pana przetestować)? I jeszcze dobra rada odnośnie do Pańskiego humoru: zda­ nie „Omal nie zamówiłem sobie prenumeraty »Like«" odebrałam jako powód do nadziei! Niestety, dodatkową uwagą „(Uwaga, kiełkujący humor!)" znów Pan wszystko popsuł: lepiej to było pominąć! To o klaunowskich nosach i papierowych trąbkach też mnie rozbawiło. Najwyraźniej oboje cierpimy na taki sam brak humoru. Proszę mi jed­ nak spokojnie zaufać, że jestem w stanie rozpoznać Pań­ ską ironię, i zrezygnować ze smileyów! Wszystkiego do­ brego, naprawdę bardzo miło się z Panem gawędzi. Emmi Rothner. 10 minut później Leo: Droga Emmi Rothner, dziękuję za rady dotyczące humo­ ru. A nuż zrobi Pani ze mnie wreszcie wesołego człowieka. Jeszcze bardziej dziękuję za test! Da mi okazję pokazać Pani, że jednak (jeszcze) nie jestem typem „starego apo­ dyktycznego profesora". Gdybym nim był, to przypusz­ czałbym, że zdaniem, które wzbudziło Pani największe

zainteresowanie, musiało być: „Opracowujemy właśnie stu­ dium... o e-mailach jako środkach przekazu emocji". A tak mam pewność, że najbardziej zaciekawiło Panią: „A teraz podzielę się moim podejrzeniem: pisze Pani młodziej, niż wskazuje na to Pani wiek". Wynikają z niego dwie logiczne dla Pani kwestie: po czym mógł to poznać? A w dalszej konsekwencji: ile jego zdaniem mam lat? Trafiłem? 8 minut później Emmi: Leo Leike, jest Pan zuchem!!! A teraz proszę użyć dobrych argumentów, aby mi wyjaśnić, dlaczego mam być starsza, niż wynikałoby to ze sposobu mojego pisania. Albo jeszcze precyzyjniej: w jakim wieku piszę? Ile mam lat? Dlaczego? Jeżeli rozwiązał Pan te zadania, to proszę mi zdradzić, jaki mam rozmiar butów. Wszystkiego dobrego, Emmi. Kon­ takt z Panem to naprawdę przyjemność. 45 minut później Leo: Pisze Pani jak kobieta trzydziestoletnia. Ale ma Pani koło czterdziestki, powiedzmy 42 lata. Po czym to pozna­ ję? Trzydziestolatka nie czyta regularnie „Like". Średnia wieku prenumeratorek tego czasopisma wynosi około 50 lat. Pani jednak jest młodsza, ponieważ zawodowo zaj­ muje się Pani tworzeniem stron internetowych, co z kolei wskazywałoby na to, że może mieć Pani 30 lat lub znacznie mniej. Jednakże żadna trzydziestolatka nie rozsyła maili masowych do klientów, aby życzyć im „Wesołych świąt i wszystkiego dobrego w nowym roku". I wreszcie: nazy­ wa się pani Emmi, czyli Emma. Znam trzy Emmy, mają powyżej czterdziestki. Wśród trzydziestolatek trudno zna­ leźć Emmę. Natomiast sporo jest Emm wśród kobiet po­ niżej dwudziestki, ale Pani nie jest poniżej dwudziestki, w przeciwnym razie używałaby Pani słów „cool", „spa-

cing", „odjazdowy", „elementar", „heavy" i podobnych. Ponadto nie pisałaby Pani całymi zdaniami i nie zaczyna­ ła ich od wielkiej litery. I w ogóle nie miałaby Pani czasu na konwersację z pozbawionym humoru domniemanym profesorem i nie interesowałoby Pani, na ile lat on Panią ocenia. I jeszcze coś na temat „Emmi": kiedy ktoś na­ zywa się Emma i pisze młodziej, niż wskazywałby na to wiek, na przykład dlatego, że czuje się znacznie młodziej, to podpisuje się nie Emma, tylko właśnie Emmi. Wnio­ sek, droga Emmi Rothner: pisze Pani jak trzydziestolatka, a ma Pani 42 lata. Prawda? Rozmiar Pani butów to 36. Jest Pani niewysoka, drobna, żywe sreberko, ma ciemne, krót­ kie włosy. I gada Pani jak najęta. Prawda? Dobranoc, Leo Leike. Następnego dnia Temat: ??? Droga Pani Rothner, obraziła się Pani? Proszę wziąć pod uwagę to, że Pani nie znam. Skąd mogę wiedzieć, ile Pani ma lat? Może 20, a może 60. Może ma Pani 1,90 m wzro­ stu i waży sto kilo. Może ma Pani rozmiar butów 46 — i dlatego tylko trzy pary robione na miarę. Aby sfinanso­ wać czwartą, musiała Pani zrezygnować z prenumeraty „Like" i za pomocą życzeń świątecznych zachować wzglę­ dy swoich klientów stron internetowych. Dobrze się ba­ wiłem, sporządzając tę ocenę, mam przed oczyma Pani niewyraźny obraz i z przesadną precyzją próbowałem się z Panią nim podzielić. Naprawdę nie chciałem Pani urazić. Serdecznie pozdrawiam, Leo Leike. 2 godziny później Emmi: Drogi „Profesorze", lubię Pański humor, dzieli go zaledwie pół tonu od chronicznej powagi, dlatego brzmi szczególnie dziwacznie! Odezwę się jutro. Już się cieszę! Emmi.

7 minut później Leo: Dziękuję! Teraz mogę spokojnie pójść spać. Leo. Następnego dnia Temat: Uraza Drogi Leo, rezygnuję z „Leike". Pan też może już nie uży­ wać „Rothner". Rozkoszowałam się Pańskim wczorajszym mailem, czytałam go kilkakrotnie. Chciałabym napisać Panu komplement. To szalenie interesujące, że potrafi Pan tak zaangażować się w dyskusję z kimś, kogo Pan wcale nie zna, kogo Pan jeszcze nigdy nie widział i prawdopo­ dobnie nie zobaczy, od kogo Pan niczego nie oczekuje i nie wie nawet, czy dostanie jakąś adekwatną odpowiedź. To zachowanie nietypowe dla mężczyzn i doceniam je u Pana. Tyle chciałam Panu powiedzieć tytułem wstępu. A teraz kilka uwag: 1. Ma Pan wybujałą psychozę na punkcie masowych maili z życzeniami świątecznymi! Skąd się u Pana wzięła? Wi­ docznie można Pana śmiertelnie dotknąć, życząc „Weso­ łych świąt i wszystkiego dobrego w nowym roku". Dobrze, obiecuję, że nigdy, przenigdy tego nie powiem! Nawiasem mówiąc, zdumiewa mnie, że z „Wesołych świąt i wszystkie­ go dobrego w nowym roku" chciałby Pan wywnioskować wiek. Czy gdybym powiedziała „Wesołych świąt i szczęśli­ wego nowego roku", to byłabym dziesięć lat młodsza? 2. Przykro mi, Leo psychologu języka, ale ocena, że ko­ bieta, która nie używa „cool", „odjazdowy" i „heavy", nie może być poniżej dwudziestki, wydaje mi się lekko nieży­ ciowa i bardzo profesorska. Nie chodzi o to, że będę zmu­ szać się do takiego pisania, aby mógł Pan uznać, że nie mam dwudziestu lat. Czy to rzeczywiście wiadomo? 3. Mówi Pan więc, że piszę jak trzydziestolatka. Ale, mówi Pan, trzydziestolatka nie czyta „Like". Chętnie to Panu wyjaśnię: czasopismo „Like" prenumerowałam dla mamy.

I co Pan teraz powie? Czy jestem wreszcie młodsza, niż piszę? 4. I z tą zasadniczą kwestią muszę Pana zostawić. Nieste­ ty mam ważny termin. (Przygotowanie do konfirmacji? Szkoła tańca? Studio paznokcia? Kółko herbaciane? Pro­ szę spokojnie coś wybrać.) Miłego dnia, Leo! Emmi. 3 minuty później Emmi: Aha, Leo, jeszcze jedno chciałabym Panu zdradzić: w przypadku rozmiaru butów był Pan całkiem niezły — noszę 37. (Ale nie musi mi Pan żadnych kupować, wszyst­ kie już mam.) 3 dni później Temat: Czegoś brakuje Drogi Leo, kiedy nie pisze Pan do mnie przez trzy dni, odczuwam to dwojako: 1. Dziwię się. 2. Czegoś mi brakuje. Oba stany nie są przyjemne. Proszę temu jakoś zaradzić! Emmi. Następnego dnia Temat: Wreszcie wysiane Droga Emmi, na swoją obronę przyznaję: pisałem do Pani codziennie, tyle że nie wysłałem tych maili, nie, przeciw­ nie, wszystkie po kolei kasowałem. W naszym dialogu do­ tarłem bowiem do drażliwego punktu. Ona, niejaka Emmi o rozmiarze butów 37, powoli zaczyna interesować mnie bardziej, niż odpowiada to ramom konwersacji, jaką pro­ wadzimy. I kiedy ona, niejaka Emmi o rozmiarze butów 37, z góry zakłada, że prawdopodobnie nigdy się nie zo­ baczymy, to ma naturalnie całkowitą rację i podzielam jej pogląd. Założenie, że między nami nigdy nie dojdzie do spotkania, uważam za bardzo, bardzo mądre. Nie chcę

mianowicie, aby sposób naszej rozmowy zszedł do po­ ziomu anonsów towarzyskich i potyczek słownych rodem z czatroomu. Cóż, ten mail wreszcie wyślę, żeby niejaka Emmi o rozmia­ rze butów 37 miała przynajmniej coś ode mnie w skrzynce pocztowej. (Ten tekst nie jest ekscytujący, wiem, to tylko ułamek tego, co chciałbym Pani napisać.) Wszystkiego do­ brego, Leo. 23 minuty później Emmi: Aha, niejaki Leo psycholog języka nie chce więc wiedzieć, jak wygląda niejaka Emmi o rozmiarze butów 37? Leo, nie wierzę Panu! Każdy mężczyzna chce wiedzieć, jak wy­ gląda każda kobieta, z którą rozmawia, nie wiedząc, jak wygląda. Chciałby wiedzieć możliwie najszybciej, jak ona wygląda. Ponieważ później już wie, czy chce z nią rozma­ wiać dalej, czy nie. Czy tak nie jest? Serdeczności, niejaka Emmi-37. 8 minut później Leo: Teraz to była raczej hiperwentylacja niż pisanie, prawda? Wcale nie muszę wiedzieć, jak Pani wygląda, kiedy udziela mi Pani takich odpowiedzi, Emmi. I tak mam Panią przed sobą. I w tym celu wcale nie muszę zajmować się psycholo­ gią języka. Leo. 21 minut później Emmi: Myli się Pan, Panie Leo. Pisałam to z pełnym spokojem. Powinien mnie Pan jednak zobaczyć, kiedy naprawdę hiperwentyluję. Nawiasem mówiąc, zasadniczo skłania się Pan raczej ku temu, aby nie odpowiadać na moje pytania, prawda? (Jak Pan wygląda, kiedy pyta Pan „prawda?"?)

Chciałabym jednak wrócić do Pańskiego maila z dzisiej­ szego przedpołudnia. Nic się tam nie zgadza. Podsumuję: 1. Pisze Pan do mnie maile i nie wysyła ich. 2. Powoli zaczyna się Pan mną interesować bardziej, „niż odpowiada to ramom konwersacji, jaką prowadzimy". Co to ma znaczyć? Czy ram naszej konwersacji nie tworzy wy­ łącznie wzajemne zainteresowanie kompletnie obcą oso­ bą? 3. Uważa Pan za mądre — nie, wręcz za „bardzo, bardzo mądre", że nigdy się nie spotkamy. Zazdroszczę Panu gor­ liwego oddania mądrości! 4. Nie chce Pan potyczek słownych rodem z czatroomu. Tyl­ ko? O czym mamy rozmawiać, żeby nie zaczął Pan powoli interesować się mną więcej, niż odpowiada to „ramom"? 5. I na wcale nie taki nieprawdopodobny wypadek, gdy­ by nie odpowiedział Pan na żadne z właśnie postawionych przeze mnie pytań: wspomniał Pan, że to tylko ułamek tego, co chciał Pan do mnie napisać. Spokojnie proszę na­ pisać mi resztę. Ucieszę się z każdej linijki! Czytam Pana bardzo chętnie, drogi Leo. Emmi. 5 minut później Leo: Droga Emmi, gdyby nie napisała Pani 1. 2. 3. i tak dalej, nie byłaby Pani sobą, prawda? Jutro więcej. Miłego wie­ czoru, Leo. Następnego dnia Brak tematu Droga Emmi, zauważyła już Pani, że absolutnie nic o so­ bie nie wiemy? Produkujemy wirtualne fantasmagorie, tworzymy wzajemnie iluzjonistyczne portrety pamięcio­ we. Zadajemy pytania, których urok polega na tym, że nie padają na nie odpowiedzi. Tak, uczyniliśmy wręcz sport z budzenia ciekawości drugiej osoby, podsycania i jej

stanowczego niezadowalania. Próbujemy czytać między wierszami, między słowami, niedługo zaczniemy pewnie między literami. Staramy się intensywnie właściwie ocenić drugą osobę. I jednocześnie skrupulatnie uważamy, aby nie zdradzić nic istotnego o sobie samych. Co to znaczy „nic istotnego"? Nic, nie opowiedzieliśmy sobie jeszcze ni­ czego z naszego życia, niczego, co wypełnia naszą codzien­ ność, co dla kogoś z nas może być ważne. Komunikujemy się w przestrzeni bez powietrza. Grzecz­ nie wyznaliśmy, czym zajmujemy się zawodowo. Pani teo­ retycznie zaprojektowałaby mi piękną stronę internetową, a ja za to sporządziłbym Pani praktycznie (kiepski) psychogram języka. To wszystko. Na podstawie podłego ma­ gazynu miejskiego wiemy, że mieszkamy w tym samym dużym mieście. A poza tym? Nic. Nie ma wokół nas żad­ nego innego człowieka. Nigdzie nie mieszkamy. Nie mamy wieku. Nie mamy twarzy. Nie odróżniamy dnia od nocy. Żyjemy poza czasem. Oboje mamy tylko nasze monitory, każde wyłącznie dla siebie, i mamy wspólne hobby: intere­ sujemy się kompletnie obcą osobą. Brawo! Jeśli o mnie chodzi, to muszę teraz wyznać: szalenie mnie Pani interesuje, droga Emmi! Nie wiem wprawdzie dlacze­ go, ale wiem, że była ku temu istotna okazja. Wiem też jednak, że to absurdalne. Konfrontacja rzeczywistości z moim wyobrażeniem o Pani mogłaby być bolesna. Obo­ jętne, jak Pani wygląda, w jakim jest wieku, ile z nieodpar­ tego uroku, jakiego pełne są Pani maile, wniosłaby Pani do spotkania i ile z Pani pisanego humoru językowego tkwi również w Pani strunach głosowych, źrenicach, w kącikach Pani ust i skrzydełkach nosowych. To „szalone zaintere­ sowanie", tak podejrzewam, żeruje wyłącznie na skrzynce pocztowej. Każda próba wypuszczenia go stamtąd zakoń­ czyłaby się przypuszczalnie sromotną klęską. A teraz moje pytanie kluczowe, droga Emmi: czy wciąż jeszcze Pani chce, abym pisał do niej maile? (Tym razem

jasna odpowiedź byłaby bardzo pomocna.) Wszystkiego, wszystkiego dobrego, Leo. 21 minut później Emmi: Drogi Leo, sporo tego było jak na raz! Musiał Pan mieć naprawdę dużo czasu. A może należy to do Pana pracy? Dostaje Pan wyrównanie za nadgodziny? Odpisuje Pan to sobie od podatku? Wiem, mam niewyparzony język. Ale tylko pisemnie. I tylko wtedy, kiedy tracę pewność siebie. A Pan, Leo, sprawia, że ją tracę. Pewne jest tylko jedno: tak, chcę, aby Pan nadal pisał do mnie maile, jeśli nie spra­ wi to Panu kłopotu. Jeśli nie wyraziłam się dostatecznie jasno, spróbuję jeszcze raz: TAK, C H C Ę ! ! ! ! ! ! ! ! ! E-MAILI OD LEO! E-MAILI OD LEO! E-MAILI OD LEO. PROSZĘ! JESTEM UZALEŻNIONA OD E-MAILI LEO! A teraz musi mi Pan koniecznie zdradzić, dlaczego nie było wprawdzie powodu, ale „istotna okazja", żeby się mną zainteresować. Tego mianowicie nie rozumiem, ale brzmi zajmująco. Wszystkiego, wszystkiego dobrego i jeszcze raz „wszystkiego", Emmi. PS: Pański powyższy mail był świetny! Absolutnie pozba­ wiony humoru, ale naprawdę świetny! 2 dni później Temat: Wesołych świąt Wie Pani co, droga Emmi, zerwę z naszym zwyczajem i dzisiaj opowiem Pani coś ze swojego życia. Miała na imię Marlene. Jeszcze trzy miesiące temu napisałbym: ma na imię Marlene. Dzisiaj: miała na imię. Po pięciu latach teraźniejszości bez przyszłości zdecydowałem się wresz­ cie na wspólną przeszłość. Oszczędzę Pani szczegółów z naszego związku. Najpiękniejsze w nim było zawsze roz­ poczynanie od nowa. Ponieważ oboje namiętnie chętnie rozpoczynaliśmy od nowa, robiliśmy to co kilka miesięcy.

Jedno dla drugiego było „największą miłością życia", ale nigdy, gdy byliśmy razem, tylko wtedy, kiedy właśnie znów staraliśmy się zejść. Tak, aż wreszcie jesienią to się stało: znalazła innego, ta­ kiego, z którym potrafiła sobie wyobrazić nie tylko bycie, ale i wspólne życie. (No proszę, mimo że był pilotem hi­ szpańskich linii lotniczych.) Kiedy się o tym dowiedziałem, nagle poczułem się pewny jak jeszcze nigdy, że Marlene była „kobietą mojego życia" i że muszę uczynić wszystko, aby nie stracić jej na zawsze. Przez kilka tygodni robiłem wszystko i jeszcze więcej. (Również tych szczegółów wolę Pani oszczędzić.) I rze­ czywiście była bliska tego, by dać mi, a tym samym nam obojgu, ostatnią szansę: Boże Narodzenie w Paryżu. Za­ mierzałem — może mnie Pani spokojnie wyśmiać, Emmi — oświadczyć się jej tam, idiota. Czekała tylko na powrót „Hiszpana", żeby wyznać mu prawdę o mnie i o Paryżu, była mu to winna, tak twierdziła. Miałem niemiłe prze­ czucie, co znaczy „niemiłe", czułem w brzuchu hiszpań­ skiego airbusa na samą myśl o Marlene i tym pilocie. Było to 19 grudnia. Po południu dostałem od niej — nie, nawet nie telefon, tylko katastrofalny mail: „Leo, nie mogę, nie dam rady, Paryż byłby tylko kolejnym nowym kłamstwem. Wybacz mi, proszę!". Albo coś w tym rodzaju. (Nie, nie w tym rodzaju, tylko dosłownie tak.) Natychmiast odpisałem: „Marlene, chcę się z tobą ożenić! Jestem zdecydowany. Chcę być z Tobą na zawsze. Teraz wiem, że to potrafię. Należymy do siebie. Zaufaj mi po raz ostatni. Proszę, po­ rozmawiajmy o wszystkim w Paryżu. Proszę, zgódź się na Paryż". I czekałem na odpowiedź, godzinę, dwie, trzy. Co dwa­ dzieścia minut rozmawiałem z głuchoniemą pocztą głoso­ wą, czytałem stare listy miłosne zachowane w komputerze, oglądałem cyfrowe zdjęcia miłosne, które powstały pod-

czas naszych niezliczonych podróży na zgodę. I jak opęta­ ny wpatrywałem się znów w monitor. Od tego krótkiego, obojętnego dźwięku, który się rozlegał, gdy przychodzi­ ła nowa wiadomość, od tej śmiesznej kopertki na pasku narzędzi zależało moje życie z Marlene, a więc z tamtego punktu widzenia moje dalsze życie. Ustaliłem sobie granicę cierpienia na godzinę 21. Jeżeli do tego czasu Marlene się nie odezwie, to Paryż, a tym samym nasza ostatnia szansa umrze śmiercią naturalną. Była 20.57. I nagle rozległ się dźwięk, na pasku wyskoczyła koperta (impuls prądowy, zawal serca), wiadomość. Zamy­ kam oczy na kilka sekund, zbieram nędzne resztki pozy­ tywnego myślenia, koncentruję się na wytęsknionej infor­ macji, na zgodzie Marlene, na Paryżu we dwoje, na życiu z nią na zawsze. Otwieram oczy, otwieram mail. I czytam, czytam, czytam: „Wesołych świąt i wszystkiego dobrego w nowym roku życzy Emmi Rothner". To tyle na temat mojej wybujałej psychozy na punkcie ma­ sowych maili z życzeniami świątecznymi. Miłego wieczo­ ru, Leo. 2 godziny później Emmi: Drogi Leo, to wyjątkowo dobra historia. Zachwyciła mnie przede wszystkim puenta. Jestem niemal dumna, że wkro­ czyłam do niej w tak brzemienny w skutki sposób. Mam nadzieję, iż zdaje Pan sobie sprawę, że właśnie zdradził Pan mi, swojej „wirtualnej fantasmagorii", coś niezwy­ kłego na temat własnej osoby. To było naprawdę „życie prywatne pod znakiem Leo, psychologa języka". Dziś je­ stem już za bardzo zmęczona, aby wypowiedzieć się o tym w sposób użyteczny. Ale jutro, jeśli Pan pozwoli, dostanie Pan ode mnie porządną analizę. Taką z 1. 2. 3. i tak dalej. Miłej nocy i sensownych snów. Zalecałabym nie o Marle­ ne. Emmi.

Następnego dnia Temat: Marlene Dzień dobry, Leo. Czy mogę potraktować Pana trochę ostrzej? 1. Jest Pan więc mężczyzną, który potrafi interesować się kobietą tylko na początku i na końcu: kiedy chce ją do­ stać i na chwilę przed tym, kiedy ostatecznie ją traci. Czas pomiędzy — nazywany również byciem razem — jest dla Pana zbyt nudny lub zbyt męczący, albo taki i taki. Praw­ da? 2. Udało się Panu wprawdzie (tym razem) cudem nie wstą­ pić w związek małżeński, ale żeby pozbyć się z łóżka swojej właściwie-już-byłej hiszpańskiego pilota, nie widział Pan przeszkód, aby stanąć przed ołtarzem. Świadczy to raczej o ograniczonym szacunku wobec ślubu. Prawda? 3. Już kiedyś był Pan żonaty. Prawda? 4. Wyobrażam sobie Pana wręcz plastycznie, jak szczelnie otulony płaszczykiem użalania się nad sobą, czyta Pan li­ sty miłosne i przegląda stare zdjęcia, zamiast zrobić coś, co mogłoby kobiecie zasugerować, że zdradza Pan symptomy nawrotu miłości lub cichego pragnienia czegoś trwałego. 5. Tak, i wtedy MÓJ brzemienny w skutki mail wpada do Pańskiej skrzynki, zawieszonej między bytem i niebytem. Zupełnie tak, jakbym w najbardziej idealnym ze wszyst­ kich momentów wypowiedziała wreszcie to, co Marlene musiała mieć już od lat na końcu języka: LEO, TO KO­ NIEC, PONIEWAŻ NIGDY NIE B Y Ł O POCZĄTKU! Albo innymi słowy, w sposób bardziej zawoalowany, poetycki, nastrojowy: „Wesołych świąt i wszystkiego dobrego w no­ wym roku życzy Emmi Rothner". 6. Ale teraz, drogi Leo, zdobędzie się Pan na imponujący gest. Odpowie Marlene. Proszę jej pogratulować decyzji. Powie Pan: MARLENE, MASZ RACJĘ, TO KONIEC, PO­ NIEWAŻ NIGDY NIE B Y Ł O POCZĄTKU! Albo innymi słowy, w sposób bardziej zawoalowany, energiczny, moc-

niejszy: „Droga Emmi Rothner, wprawdzie wcale się nie znamy, mimo to dziękuję Pani za serdeczny i absolutnie oryginalny mail masowy! Musi Pani wiedzieć: uwielbiam maile masowe do masy, do której nie należę. Z uprzej­ mymi pozdrowieniami, Leo Leike". Jest Pan zdumiewa­ jąco dobrym, szlachetnym i stylowym przegranym, drogi Leo. 7. A teraz moje pytanie kluczowe: wciąż jeszcze Pan chce, abym pisała do niego maile? Miłego poniedziałkowego przedpołudnia, Emmi. 2 godziny później Leo: Smacznego, Emmi! Ad 1. Nic nie poradzę, że przypominam Pani mężczyznę, który — elegancko, jak opisała to Pani w punkcie pierw­ szym — rozczarował Panią. Proszę nie sądzić, że zna mnie Pani więcej, niż może mnie Pani znać! (W ogóle nie może mnie Pani znać.) Ad 2. Co do mojej ucieczki w obietnicę małżeństwa: i tak nie mogę nic więcej, niż wyzywać siebie od „komplet­ nych idiotów". Ale sarkastyczno-moralizatorska Emmi o rozmiarze butów 37 dokłada jeszcze swoje trzy grosze na temat honorowego ratowania sakramentu małżeń­ stwa, przypuszczalnie z zamkniętymi oczami i pianą na ustach. Ad 3. Przykro mi, jeszcze nigdy nie byłem żonaty! A Pani? Wielokrotna mężatka, prawda? Ad 4. Znów pojawia się ten mężczyzna z punktu pierw­ szego, którego Pani przypominam, mężczyzna, który woli czytać oderwane od rzeczywistości listy miłosne, niż udo­ wadniać Pani trwałą miłość. Może w Pani życiu było nawet więcej mężczyzn. Ad 5. Tak, w chwili, w której nadeszły Pani życzenia świą­ teczne, poczułem, że straciłem Marlene.

Ad 6. Odpowiedziałem Pani wtedy, Emmi, żeby oderwać się od myśli, że przegrałem. I do dziś rozmowę z Panią traktowałem jako część swojej terapii-po-Marlene. Ad 7. Ach tak, proszę do mnie pisać! Proszę przelać na klawiaturę wszystkie frustracje dotyczące mężczyzn. Pro­ szę być niepohamowanie bezkrytyczną wobec siebie, cy­ niczną, złośliwą. Jeżeli później poczuje się Pani lepiej, będzie to oznaczało, że mój adres mailowy spełnił swoje zadanie. Jeżeli nie, to proszę ponownie zafundować sobie (albo Pani matce) prenumeratę „Like", po czym z niej zre­ zygnować. Miłego poniedziałkowego popołudnia, Leo. 11 minut później Emmi: Ojej! Zraniłam Pana. Nie chciałam. Myślałam, że Pan to wytrzyma. Za dużo od Pana wymagałam. Zafunduję sobie duchowe odosobnienie. Dobranoc, Emmi. PS: Do punktu trzy: byłam tylko raz mężatką. I wciąż nią jestem!

ROZDZIAŁ DRUGI

Tydzień później Temat: P.P.P. Pogoda pod psem dzisiaj, prawda? Pozdrowienia, E. 3 minuty później Leo: 1. Deszcz. 2. Śnieg. 3. Deszcz ze śniegiem. Z pozdrowieniami, Leo. 2 minuty później Emmi: Jest Pan jeszcze obrażony? 50 sekund później Leo: Nigdy nie byłem. 30 sekund później Emmi: A może nie lubi Pan rozmawiać z mężatkami?

Minutę później Leo: Och, lubię! Dziwi mnie jednak niekiedy, dlaczego mężat­ ki tak chętnie rozmawiają z kompletnie obcymi mężczyz­ nami jak ja. 40 sekund później Emmi: Ma Pan ich więcej w swojej skrzynce pocztowej? Jakim ułamkiem Pańskiej terapii-po-Marlene jestem? 50 sekund później Leo: Pięknie, Emmi, powoli wraca Pani do formy. Wcześniej wydała mi się Pani lekko pozbawiona inicjatywy, zbita z tropu i nieśmiała. Pół godziny później Emmi: Drogi Leo, poważnie, muszę to Panu powiedzieć: auten­ tycznie przepraszam za swój siedmiopunktowy mail z ze­ szłego poniedziałku. Przeczytałam go kilkakrotnie i mu­ szę wyznać: czytany półgłosem brzmi naprawdę wstrętnie. Problem polega na tym, że nie może Pan wiedzieć, jaka jestem, kiedy mówię takie rzeczy. Gdyby mnie Pan przy tym widział, nie mógłby Pan się na mnie gniewać. (A przy­ najmniej tak to sobie wyobrażam.) Proszę mi wierzyć: nie jestem ani trochę sfrustrowana. Rozczarowania mężczyz­ nami, jakie przeżyłam, nie wykraczały poza ich własne granice. To znaczy: naturalnie istnieją ograniczeni męż­ czyźni. Ale miałam szczęście. Jeśli o to chodzi, wiedzie mi się cholernie dobrze. Mój cynizm jest raczej sportem i zabawą niż złością i próbą wyrównania rachunków. Nawiasem mówiąc, potrafię docenić to, że opowiedział mi Pan o Marlene. (Przy czym właśnie sobie przypominam,

że o Marlene nie opowiedział mi Pan zupełnie nic. Jaka to jest/była kobieta? Jak wygląda? Jaki ma rozmiar butów? Jakie buty nosi?) Godzinę później Leo: Droga Emmi, proszę się na mnie nie gniewać, ale nie mam ochoty opowiadać Pani o guście obuwniczym Mar­ lene. Po plaży chodziła przeważnie na boso, tyle mogę Pani napisać. A teraz kończę, mam gości. Miłego dnia, Leo. 3 dni później Temat: Kryzys Drogi Leo, właściwie mocno sobie postanowiłam pocze­ kać na Pański kolejny mail — i nie pisać pierwsza. Nie studiowałam wprawdzie psychologii języka, ale w głowie układają mi się dwie rzeczy: 1. Między wierszami zdradziłam Panu, że jestem nie tyl­ ko mężatką, ale nawet szczęśliwą. 2. Reaguje Pan na to najbardziej apatyczną odpowiedzią od obiecującego początku naszej wirtualnej znajomości, trwającej już od ponad roku. A potem w ogóle się Pan nie odzywa. Czy to możliwe, że stracił Pan dla mnie za­ interesowanie? Czy to możliwe, że stracił Pan dla mnie zainteresowanie, ponieważ jestem zajęta? Czy to możliwe, że stracił Pan dla mnie zainteresowanie, ponieważ w do­ datku jestem „szczęśliwie zajęta"? Jeżeli tak rzeczywiście jest, to proszę być „na tyle mężczyzną", żeby mi to powie­ dzieć. Z serdecznymi pozdrowieniami, Emmi. Następnego dnia Brak tematu PANIE LEO?

Następnego dnia Brak tematu LEEEEEEEEEOOOOOOO,

HOOOOOP,

HOOOOO-

OOP!!!!!!!! Następnego dnia Brak tematu Dupek! 2 dni później Temat: Miła wiadomość od Emmi Cześć, Emmi! To cudowne uczucie wrócić z męczącej podróży seminaryjnej z niekoniecznie pełnego uroku i kolorystycznie raczej skromnego Bukaresztu w pełni per­ wersyjnie i tam tak zwanej wiosny (burze śnieżne, ataki mrozu), włączyć natychmiast komputer, otworzyć skrzynkę pocztową, odnaleźć w gąszczu 500 bezlitosnych nadawców od zbędnych po żałosne wiadomości cztery maile od wyso­ ko cenionej za zdolności językowe, sposób wysławiania się i punktowanie pani Rothner, cieszyć się niczym rumuński niedźwiedź śnieżny w postępującym procesie tajania na przeczytanie wreszcie kilku miłych, czułych, żartobliwych, rozgrzewających serce zdań. Człowiek przepełniony eu­ forią otwiera pierwszy e-mail i na co trafia od razu jego stęskniony wzrok? Na: DUPEK! Dziękuję za powitanie! Emmi, Emmi! Znów Pani wymyśliła sobie ciekawą hi­ storię. Muszę jednak Panią rozczarować: w ogóle mi nie przeszkadza, że jest Pani „szczęśliwie zajęta". Nigdy nie zamierzałem poznać Pani bliżej, bliżej niż to możliwe przez wymianę listów elektronicznych. Nigdy nie chciałem też wiedzieć, jak Pani wygląda. Z tekstów, jakie Pani do mnie pisze, stworzyłem swój obraz Pani. Zbudowałem so­ bie własną Emmi Rothner. W ogólnym zarysie mam Panią przed sobą wciąż tak, jak na początku naszego kontaktu, obojętnie, czy jest Pani trzykrotną nieszczęśliwą mężatką,

pięciokrotną szczęśliwą rozwódką czy codziennie od nowa „jeszcze wolną" lub rozpustną panną w sobotnie noce. Z żalem jednak stwierdzam, że kontakt ze mną najwyraź­ niej Panią wycieńcza. Ponadto dziwi mnie jedno: dlaczego szczęśliwej mężatce, absolutnie nie sfrustrowanej przez mężczyzn, ironiczno-żartobliwej, stojącej ponad pewnymi sprawami, szarmanckiej, pewnej siebie kobiecie o rozmia­ rze butów 37 (i w nieokreślonym wieku) tak bardzo zależy, aby tak intensywnie rozmawiać na tematy osobiste z ob­ cym, czasami humorzastym, mającym trudności w związ­ ku, wykazującym niskie poczucie humoru profesorskim typkiem? Co na to Pani mąż? 2 godziny później Emmi: Najpierw najważniejsze: niedźwiedź śnieżny Leo is back from Bucharest! Witam. Proszę wybaczyć mi „dupka". To jednak wydawało się po prostu oczywiste. Skąd mogę wiedzieć, że mam do czynienia z nieziemsko uzdolnio­ nym mężczyzną, który nie jest rozczarowany na wieść, że jego wierna i pełna szacunku sarkastyczna interlokutorka jest już zajęta? Że mam do czynienia z mężczyzną, który woli „zbudować sobie własną Emmi Rothner", niż poznać prawdziwą. Jeżeli w związku z tym mogę Pana choć trochę sprowokować: mimo że tak świetnie Pan buduje w swojej wyobraźni, drogi Leo, psychologu języka, to do prawdzi­ wej Emmi Rothner nie zbliżył się Pan ani o krok. Czuje się Pan sprowokowany? Nie? Tak myślałam. Oba­ wiam się, że jest raczej odwrotnie: to Pan mnie prowokuje, Leo. Pan ma nieortodoksyjny, ale wyjątkowo konsekwent­ nie zmierzający do celu sposób nieustannego pobudzania mojej ciekawości: jednocześnie chce Pan o mnie wiedzieć wszystko i nic. W zależności od kondycji danego dnia oka­ zuje mi Pan „szalone zainteresowanie" i niemal patolo­ giczny jego brak. A to mnie albo porusza, albo denerwuje.

Obecnie: znów denerwuje. Wyznaję to. Ale może jest Pan takim samotnym, onieśmielonym, wałęsającym się, szarym (rumuńskim) niedźwiedziem śnieżnym, który nie potrafi spojrzeć w oczy kobiecie. Kimś, kto ma poważny lęk przed spotkaniami w rzeczywistości. Kimś, kto nieustannie musi stwarzać sobie fantastyczne światy, ponieważ w konkret­ nym, praktycznym, namacalnym, realnym otoczeniu nie potrafi się odnaleźć. Może jest Pan uosobieniem najpraw­ dziwszego kompleksu względem kobiet. Ach, najchętniej spytałabym o to Marlene. Ma Pan przypadkiem jej aktual­ ny numer telefonu czy też jej hiszpańskiego pilota? (To był żart, proszę się nie obrażać znów na trzy dni.) Nie, Leo, zwyczajnie zwariowałam na Pańskim punkcie. Lubię Pana. I to baaardzo! Bardzo, bardzo, bardzo! I zwy­ czajnie nie mogę uwierzyć, że nie chce mnie Pan zobaczyć. Nie oznacza to, iż rzeczywiście powinniśmy się spotkać. Oczywiście, że nie powinniśmy! Ale chciałabym na przy­ kład wiedzieć, jak Pan wygląda. Wiele by to wyjaśniało. To znaczy, wyjaśniałoby to, dlaczego pisze Pan tak, jak pisze. Ponieważ wygląda Pan tak, jak wygląda ktoś, kto pisze jak Pan. A ja cholernie chciałabym wiedzieć, jak wygląda ktoś, kto pisze jak Pan. To by wszystko wyjaśniało. A propos wyjaśniało: właściwie to nie chcę tu rozmawiać o swoim mężu. Pan może spokojnie mówić o swoich kobie­ tach (jeśli takowe są w poczcie mailowej). Chętnie udzie­ lę Panu kilku dobrych rad, znakomicie potrafię wczuwać się w kobiety, jestem bowiem jedną z nich. Ale mój mąż... Dobrze, powiem Panu: mamy cudowny, harmonijny zwią­ zek z dwójką dzieci (które był uprzejmy przyprowadzić ze sobą, żeby oszczędzić mi bycia w ciąży). Nie mamy też przed sobą tajemnic. Opowiedziałam mu, że dość często wymieniam maile z „sympatycznym psychologiem języka". Spytał: Chcesz go poznać? Odparłam: Nie. Na co on po­ wiedział: To co to ma być? Ja: Nic, zupełnie nic. On: Aha. I tyle. Niczego więcej nie chciał wiedzieć, niczego więcej

nie chciałam mu powiedzieć. I więcej nie chcę o nim mó­ wić. OK? A więc, drogi niedźwiedziu śnieżny, wracamy do Pana: jak Pan wygląda? Proszę mi powiedzieć. Proszę!!! Wszystkie­ go dobrego, Emmi. Następnego dnia Temat: Test Droga Emmi, również nie potrafię zrezygnować z zimno-gorących pryszniców, jakie mi Pani serwuje. Kto zapła­ ci nam za czas, który spędzamy tu ze sobą (bez siebie)? I jak udaje się to Pani pogodzić z pracą i z rodziną? Przy­ puszczalnie każde z Pani dwojga dzieci ma przynajmniej trzy pręgowce amerykańskie albo podobne zwierzątka. Skąd czerpie Pani siły na tak intensywne i szczegółowe zajmowanie się obcym niedźwiedziem śnieżnym? Chce Pani więc koniecznie wiedzieć, jak wyglądam? Do­ brze, postawię teraz pewną tezę i zaproponuję Pani zaba­ wę, zgoda, zwariowaną zabawę, ale powinna Pani poznać mnie również z innej strony. A więc: założę się, że pośród powiedzmy dwudziestu kobiet znajdę jedną jedyną Emmi Rothner, podczas gdy Pani, mając do wyboru tyle samo mężczyzn, nigdy nie wskazałaby prawdziwego Leo Leike. Zabawimy się w ten test? Jeżeli się Pani zgodzi, mogliby­ śmy zastanowić się nad odpowiednimi zasadami gry. Miłe­ go przedpołudnia, Leo. 50 minut później Emmi: Ależ oczywiście, że tak! Jest Pan prawdziwym poszuki­ waczem przygód! Ale najpierw chciałabym wyrazić swoje wątpliwości, proszę nie brać mi ich za złe: liczę się z tym, że optycznie w ogóle mi się Pan nie spodoba, drogi Leo. Są na to duże szanse, ponieważ mężczyźni zasadniczo mi się nie podobają, nie licząc kilku (najczęściej homoseksual-

nych) wyjątków. Odwrotnie — cóż, teraz wolę nic nie mó­ wić na ten temat. Wmawia Pan sobie, że natychmiast mnie rozpozna. A więc musi mieć Pan jakieś wyobrażenie, jak wyglądam. Jak to wtedy było? 42 lata, niewysoka, drobna i żywe sreberko, ciemne, krótkie włosy. Życzę Panu już te­ raz powodzenia w rozpoznawaniu! Jak to zrobimy? Prze­ ślemy sobie dwadzieścia zdjęć, a wśród nich jedno praw­ dziwe? Serdecznie pozdrawiam, Emmi. 2 godziny później Leo: Droga Emmi, proponuję, abyśmy spotkali się osobiście, nie wiedząc o tym, czyli tak, abyśmy pozostali wmieszani w tłum. Moglibyśmy wybrać w tym celu na przykład ka­ wiarnię GroBes Messecafe Huber przy ErgeltstraBe. Na pewno ją Pani zna. Nieustannie przewija się tam mnós­ two ludzi. Wybierzemy sobie przedział czasowy, powiedz­ my dwie godziny, może w niedzielne popołudnie, i w tym czasie oboje tam będziemy. Przez ciągłe wchodzenie i wy­ chodzenie i gęsty tłum w salonie nikomu nie rzuci się w oczy, że wzajemnie próbujemy się odkryć. Jeśli chodzi o Pani ewentualne obawy, że nie będę odpo­ wiadał optycznym oczekiwaniom Pani, uważam, że nie musimy zdradzać tajemnicy naszego wyglądu również po tym spotkaniu. Ciekawe jest to, czy i po czym będzie­ my chcieli siebie rozpoznać, a nie jak oboje rzeczywiście wyglądamy, tak sądzę. Powtarzam jeszcze raz: nie chcę wiedzieć, jak Pani wygląda. Chcę Panią tylko rozpoznać. I to będę ja. Nawiasem mówiąc, swój dawny opis Pani osoby uważam już za nieaktualny. Stała się Pani dla mnie (mimo męża i dzieci) trochę młodsza, pani Emmo Roth­ ner. I coś jeszcze: bardzo się cieszę, że Pani znów cytuje mnie ze starego e-maila. Oznacza to, że najwyraźniej je Pani za­ chowała. To mi schlebia.

Co Pani sądzi o moim pomyśle spotkania? Wszystkiego dobrego, Leo. 40 minut później Emmi: Drogi Leo, już widzę pewien problem: jeśli mnie Pan roz­ pozna, to będzie Pan wiedział, jak wyglądam. Jeżeli ja Pana rozpoznam, to będę wiedziała, jak Pan wygląda. Pan jed­ nak wcale nie chce wiedzieć, jak wyglądam. A ja obawiam się, że Pan mi się nie spodoba. Czy to będzie oznaczało koniec naszej pasjonującej wspólnej historii? Albo spytam inaczej: czyżbyśmy nagle tak bardzo chcieli się rozpoznać, aby nie musieć już do siebie pisać? W tym wypadku cena mojej ciekawości byłaby za wysoka. Wolę pozostać anoni­ mowa i do końca życia dostawać pocztę od niedźwiedzia śnieżnego. Całusy, Emmi. 35 minut później Leo: Miło to Pani napisała! Ja z kolei nie martwię się o nasze spotkanie. Nie rozpozna mnie Pani. A ja mam o Pani tak precyzyjne wyobrażenie, że może się ono tylko potwier­ dzić. Gdyby mój obraz Pani (wbrew wszystkim oczekiwa­ niom) jednak się nie zgadzał, to i tak Pani nie zidentyfi­ kuję. I będę mógł podtrzymać swoją fantazyjną wersję. Również całusy, Leo. 10 minut później Emmi: Mistrzu Leo, Pańska pewność co do mojego wyglądu do­ prowadza mnie do szaleństwa! To dość impertynenckie z Pana strony. Kiedyś musiało to zostać powiedziane. Jesz­ cze jedno pytanie: kiedy przygląda się Pan moim kontu­ rom w swojej fantazji, to czy przynajmniej się Panu podo­ bam, Leo?

8 minut później Leo: Podobać się, podobać się, podobać się. Czy to takie ważne? 5 minut później Emmi: Tak, to niesamowicie ważne, Panie teologu moralny. Przy­ najmniej dla mnie. Lubię (1.) kiedy coś mi się podoba. I lubię (2.) się podobać. 7 minut później Leo: Nie wystarczy, kiedy Pani (3.) podoba się sobie sama? 11 minut później Emmi: Nie, na to jest we mnie znacznie za mato skromności. Poza tym troszkę łatwiej podobać się sobie niż innym. Pan chce (4.) przypuszczalnie podobać się wyłącznie swojej skrzyn­ ce pocztowej, prawda? Ona jest cierpliwa. Dla niej nie musi Pan nawet umyć zębów. Nawiasem mówiąc, zostały Panu jeszcze jakieś? Czy to też nie jest takie ważne? 9 minut później Leo: Nareszcie znów udało mi się pobudzić krwiobieg Emmi. I aby chwilowo zamknąć ten temat: Pani obraz, jaki stworzy­ łem sobie w wyobraźni, wyjątkowo mi się podoba, w prze­ ciwnym razie nie myślałbym o nim tak często, droga Emmi. Godzinę później Emmi: A więc często Pan o mnie myśli? To miło. Ja też często o Panu myślę, Leo. Może rzeczywiście nie powinnyśmy się spotykać. Dobranoc!

Następnego dnia Temat: Na zdrowie Hej, Leo, proszę mi wybaczyć, że niepokoję Pana tak póź­ no. Czy jest Pan przypadkiem online? Napijemy się po kieliszku czerwonego wina? Każde w swoim towarzystwie, oczywiście. Musi Pan wiedzieć, że będzie to już mój trzeci kieliszek. (Jeżeli z zasady nie pije Pan wina, to proszę mnie okłamać i powiedzieć, że chętnie wypija Pan od czasu do czasu kieliszek czy butelkę wina, czyli wszystko z umiarem i bez celu. Nie znoszę mianowicie dwóch rodzajów męż­ czyzn: pijanych i abstynentów.) Emmi: Wypiję jeszcze czwarty, zanim stracę przytomność. Dzisiaj to Pańska ostatnia szansa. Emmi: Szkoda. Coś Pan stracił. Myślę o Panu. Dobranoc. Następnego dnia Temat: Szkoda Droga Emmi, naprawdę bardzo mi przykro, że przegapi­ łem nasze romantyczne intermedium przed komputerem o północy. Natychmiast wypiłbym z Panią kieliszek, za Pa­ nią i przeciwko wirtualnej anonimowości. Czy mógłbym to zrobić też białym winem? Wolę białe od czerwonego. Nie, na szczęście nie muszę Pani okłamywać: nie zdarza mi się często być pijanym ani nie jestem zawsze abstynentem. Dziesięć razy prędzej upiję się, niż zachowam abstynencję, dziesięć razy prędzej i dwadzieścia razy częściej. Marlene na przykład (pamięta Pani?), Marlene nie wzięła do ust kropli alkoholu. Nie tolerowała go. Co gorsza: nie tolerowa­ ła kropli alkoholu, który ja wypiłem. Rozumie Pani? Są to momenty, w których ludzie zaczynają emocjonalnie oddalać się od siebie. Do picia potrzeba zawsze dwojga lub nikogo.

A więc, jak już wspomniałem: ogromna szkoda, że nie mogłem skorzystać z Pani propozycji wczorajszej nocy. Niestety, wróciłem do domu o wiele za późno. Za następny raz, Pani online kompan do kieliszka in spe, Leo. 20 minut później Emmi: Wrócił Pan o wiele za późno do domu? Leo, Leo, gdzie się Pan podziewa po nocach? Niech Pan tylko nie mówi, że szykuje się następczyni Marlene. Jeżeli tak, to koniecznie musi mnie Pan szczegółowo poinformować o tej kobiecie, abym mogła wybić ją Panu z głowy. Intuicja podpowiada mi mianowicie, że obecnie nie powinien się Pan wiązać, nie jest Pan jeszcze gotowy na kolejny związek. Poza tym ma Pan mnie. Pańskie wyobrażenie o mnie na pewno jest znacznie bliższe Pana ideałowi kobiety niż jakakolwiek przypadkowa znajomość z przypuszczalnie utrzymanego w tonacji czerwonego pluszu baru (dla samotnych niedźwiedziowatych profesorskich typków) o drugiej w nocy, albo jeszcze później, nie wiem. W przyszłości więc proszę siedzieć w domu, od czasu do czasu wypić symultanicznie za nas lampkę wina około północy (tak, w drodze wyjątku może to też być białe wino). Później będzie Pan zmęczony i położy się spać, aby następnego ranka znów być w formie do słania nowych maili Pańskiej bogini fantazji Emmi Ro­ thner. Umowa stoi? 2 godziny później Leo: Droga Emmi, to miło móc znów przeżyć naprawdę czarujące oznaki sceny zazdrości. Wiem: to była typowo włoska kon­ strukcja, ale mimo to sprawiła mi przyjemność. Jeśli chodzi o moje znajomości z kobietami, to proponuję, abyśmy po­ stępowali z nimi podobnie jak z Pani mężem, dwójką dzieci i ich sześcioma pręgowcami. Na to wszystko po prostu nie

ma tu miejsca! My dwoje jesteśmy tu tylko dla nas dwojga. I dopóty pozostaniemy w kontakcie, dopóki z jednego z nas nie ujdzie powietrze albo nie przejdzie ochota. Nie sądzę, żebym to był ja. Miłego, wiosennego dnia, Pani Leo. 10 minut później Emmi: Coś mi się właśnie przypomniało: co z naszą zabawą w uma­ wianie się i rozpoznawanie? Nie chce Pan już w nią grać? Czy naprawdę powinnam się martwić z powodu tej niewy­ spanej panny z pluszowego baru? A więc co Pan powie na pojutrze, niedziela, 25.03., od godz. 15.00 w przepełnionej kawiarni GroBes Messecafe Huber? Zróbmy to! Emmi. 20 minut później Leo: Chcę, droga Emmi. Chętnie Panią rozpoznam. Jednakże przyszły weekend mam już zaplanowany. Jutro wieczorem lecę na trzy dni do Pragi, zupełnie „prywatnie", że tak po­ wiem. Ale w następną niedzielę z powodzeniem mogliby­ śmy się oddać naszej grze towarzyskiej. Minutę później Emmi: PRAGA Z KIM??? 2 minuty później Leo: Nie, Emmi, naprawdę nie. 35 minut później Emmi: OK, jak Pan chce (albo nie chce). Proszę nie wracać do mnie z zawodami sercowymi! Praga jest jakby stworzona do zawodów sercowych, w szczególności pod koniec mar-

ca: wszystko szare, wieczorem człowiek siedzi na kolacji w jakimś lokalu, wyłożonym najbardziej ciemnobrązowym drewnem na świecie, przed oczyma ma zatrudnionego w niepełnym wymiarze godzin, depresyjnego kelnera, któ­ ry po obsłużeniu wizyty państwowej Breżniewa praktycz­ nie przestał żyć, je knedle i popija ciemnym piwem. Później nic nie może się udać. Dlaczego nie poleci Pan do Rzymu? Przywitałoby Pana lato. Ja w każdym razie poleciałabym z Panem do Rzymu. Nasza gra w rozpoznawanie będzie musiała jednak trochę poczekać. Od poniedziałku jestem przez cały tydzień na nartach. Naturalnie mogę wyjawić Panu, swojemu zaufa­ nemu kompanowi korespondencyjnemu, z kim: z jedną sztuką męża i dwiema sztukami dzieci. (Bez pręgowców!) O Wurlitzera zatroszczą się sąsiedzi. Wurlitzer to nasz tłu­ sty kocur. Wygląda naprawdę jak szafa grająca Wurlitzer, ale ma tylko jedną płytę. I nienawidzi narciarzy, dlatego zo­ staje w domu. Życzę Panu przecudnego wieczoru. Emmi. 5 godzin później Emmi: Jest Pan już w domu czy wciąż jeszcze w tym barze z plu­ szowymi kanapami? Dobranoc, Emmi. 4 minuty później Leo: Jestem już w domu. Czekałem na to, że mnie skontroluje. Teraz mogę udać się na nieważ jutro muszę wcześniej wstać, życzę dzinie przyjemnego tygodnia na nartach. następnego listu! Leo. 3 minuty później Emmi: Ma Pan na sobie pidżamę? Dobranoc, E.

Emmi wreszcie spoczynek. Po­ Pani i Pani ro­ Dobranoc. Do

2 minuty później Leo: A Pani śpi może nago? Dobranoc, L. 4 minuty później Emmi: Hej, mistrzu Leo, Pańskie pytanie było z gatunku ero­ tycznych. Nie spodziewałabym się tego po Panu. Aby nie zniszczyć tego nagle kiełkującego między nami, trzeszczącego napięcia, zrezygnuję lepiej z pytania, jak wygląda Pańska pidżama. A więc dobrej nocy i pięknej Pragi! 50 sekund później Leo: A więc śpi Pani nago? Minutę później Emmi: On naprawdę chce to wiedzieć! Powiedzmy, wyłącz­ nie dla Pańskiej fantazji, drogi Leo: zależy od tego, przy kim. A teraz proszę się cieszyć Pragą we dwoje! Emmi. 2 minuty później Leo: We troje! Jadę z dobrą, starą przyjaciółką i jej partnerem. Leo. (Wyłączam się.) 5 dni później Brak tematu Droga Emmi, jest Pani online, kiedy szusuje Pani na nar­ tach? Serdecznie pozdrawiam, Leo. PS: Z Pragą miała Pani rację, zaprzyjaźniona para postanowiła się rozstać. Rzym byłby jednak jeszcze gorszy.

3 dni później Brak tematu Droga Emmi, mogłaby Pani już powoli wracać. Brakuje mi Pani maili kontrolnych. Przesiadywanie nocami w barach z pluszowymi kanapami obecnie mnie nie bawi. Następnego dnia Brak tematu Żeby miała Pani trzy maile ode mnie w swojej skrzynce pocztowej. Wszystkiego dobrego, Leo. (Wczoraj specjalnie dla Pani albo przynajmniej z myślą o Pani kupiłem sobie nową pidżamę.) 3 godziny później Leo: Już Pani do mnie nie pisze? 2 godziny później Leo: Nie może Pani do mnie pisać czy już Pani nie chce do mnie pisać? 2,5 godziny później Leo: Mogę wymienić nową pidżamę, jeśli to ona stanowi prob­ lem. 40 minut później Emmi: Ach, Leo, jest Pan słodki! Ale to co tu robimy, nie ma naj­ mniejszego sensu. To nie jest fragment prawdziwego życia. Mój tydzień na nartach — to był fragment prawdziwego życia. Nie był to fragment najlepszy, ale całkiem dobry i przyznaję się do tego, że nie chciałam, żeby był inny, a więc jest, jaki jest, a taki, jaki jest, jest całkiem OK taki,

jaki jest. Dzieciaki trochę działały na nerwy, ale to ich dziecięcy obowiązek. Poza tym nie są moje i wypominają mi to przy różnych okazjach. Ale urlop był całkiem OK taki, jaki był. (Wspominałam już, że był OK, prawda?) Leo, bądźmy szczerzy: jestem dla Pana fantasmagorią, realnych w niej jest tylko kilka liter, którym Pan, psycho­ log języka, potrafi nadać dźwięczny kontekst. Jestem dla Pana jak seks telefoniczny, tyle że bez seksu i bez telefonu. A więc: seks komputerowy, tyle że bez seksu i zdjęć do ściąg­ nięcia. Pan natomiast dla mnie jest czystą zabawą, agencją odświeżającą sztukę flirtowania. Mogę robić to, czego mi brakuje: mogę przeżyć pierwsze kroki zbliżania się do sie­ bie (nie musząc rzeczywiście się zbliżać). Teraz jednak my, gołąbeczki, znaleźliśmy się przy drugim i trzecim kroku zbliżenia, które nie może się zbliżyć. Powoli powinniśmy zacząć się zatrzymywać, tak myślę. W przeciwnym razie możemy się ośmieszyć. Nie jesteśmy już piętnastolatkami, to znaczy ja z daleko większym prawdopodobieństwem niż Pan, ale nie jesteśmy nimi i nie ma na to rady. Leo, powiem Panu coś jeszcze. Podczas tego chwilami de­ nerwującego, ale w sumie cholernie fajnego, spokojnego, harmonijnego, zabawnego, ba, niekiedy nawet romantycz­ nego tygodnia na nartach z rodziną nieustannie krążyłam myślami wokół nieznanego niedźwiedzia śnieżnego o imie­ niu Leo. To nie jest OK. To przecież chore, prawda? Nie powinniśmy zakończyć naszej znajomości?, pyta Emmi. 5 minut później Emmi: Nawiasem mówiąc: szkoda mi Pańskiej zaprzyjaźnionej pary. Tak, Rzym byłby przypuszczalnie piekłem. 2 minuty później Emmi: Jak wygląda ta Pańska nowa pidżama?

Następnego dnia Temat: Spotkanie Droga Emmi, czy nie powinniśmy przynajmniej dopro­ wadzić do naszego „spotkania rozpoznawczego"? Po nim prawdopodobnie będzie nam nieco łatwiej zrezygnować ze „zbliżenia, które nie może się zbliżyć". Emmi, nie mogę po prostu przestać o Pani myśleć, przestając do Pani pisać i przestając czekać na pocztę od Pani. To wydaje mi się takie tanie i pragmatyczne. Przeprowadźmy jeszcze nasz test! Co Pani na to? Wszystkiego dobrego, Leo. (Mojej nowej pidżamy nie można opisać, trzeba ją zoba­ czyć i dotknąć.) Półtorej godziny później Emmi: W przyszłą niedzielę od godz. 15 do 17 w GroBes Messecafe Huber? Serdeczne pozdrowienia, Emmi. (Leo, Leo, to, że Pańskiej pidżamy „nie można opisać, trzeba ją zobaczyć i dotknąć", zabrzmiało jak prawdziwy podryw. I gdyby nie padło to z Pańskich ust, stwierdziła­ bym nawet: bardzo niezdarny podryw!) 50 minut później Leo: Tak, dobrze! Ale nie możemy zjawić się w lokalu punkt 15 i opuścić go punkt 17. I nie możemy rozglądać się zbyt ostentacyjnie. A tak w ogóle: żadnej zdradliwej ekstrawa­ gancji. W efekcie odkrycia nie może Pani podejść do mnie i spytać wprost: Pan jest Leo Leike, prawda? Musimy na­ prawdę dać sobie szansę, aby się nie rozpoznać. Tak? 8 minut później Emmi: Tak, tak, tak, spokojnie, Panie profesorze od języka, nie zbliżę się do Pana. I aby zabezpieczyć się przed kolejnymi

zawirowaniami, proponuję, abyśmy do niedzieli wprowa­ dzili zakaz pisania do siebie maili. Odezwiemy się do sie­ bie dopiero później, zgoda? 40 sekund później Leo: Zgoda. 30 sekund później Emmi: Co jednak nie znaczy, że musi Pan teraz na każdą noc przepadać w barze. 25 sekund później Leo: Ależ nie, i tak sprawia mi to przyjemność wyłącznie wtedy, kiedy Emmi Rothner za samo podejrzenie, że tak mogłoby być, co godzinę pociąga mnie do odpowiedzialności. 20 sekund później Emmi: Wobec tego jestem spokojna. A więc do niedzieli! 30 sekund później Leo: Do niedzieli! 40 sekund później Emmi: I proszę nie zapomnieć o umyciu zębów! 25 sekund później Leo: Emmi, Pani koniecznie musi mieć ostatnie słowo, praw­ da?

35 sekund później Emmi: W zasadzie tak. Ale jeżeli odpowie mi Pan jeszcze raz, to oddam je Panu. 40 minut później Leo: Posłowie do pidżamy. Napisałem „trzeba ją zobaczyć i do­ tknąć". Odpowiada mi Pani, że byłby to niezdarny podryw, gdyby napisał tak ktoś inny niż ja. Wypraszam sobie. Do­ magam się, aby w przyszłości zaliczała mi Pani niezdarne podrywy jako niezdarne podrywy, tak samo jak każdemu innemu. Proszę pozwolić mi na bycie niezdarnym, takim jaki jestem. Konkretnie: naprawdę powinna Pani dotknąć mojej pidżamy, jest sensacyjna w dotyku. Proszę podać mi adres, to wyślę Pani jej próbkę. (Wciąż jeszcze niezdar­ nie?) Dobranoc! 2 dni później T e m a t : Dyscyplina Chylę czoła, Emmi, jest Pani zdyscyplinowana! Zatem do zobaczenia pojutrze w Cafe Huber. Pani Leo. 3 dni później Brak tematu Cześć, Leo, był Pan tam? 5 minut później Leo: Naturalnie! 50 sekund później Emmi: Cholera! Tego właśnie się obawiałam.

30 sekund później Leo: Czego Pani się obawiała, Emmi? 2 minuty później Emmi: Wszyscy wchodzący w rachubę mężczyźni, potencjalni Leo Leike, byli absolutnie bezdyskusyjni, mam na myśli względy czysto optyczne. Przykro mi, być może brzmi to teraz brutalnie, ale mówię, jak jest. Leo, szczerze: czy rze­ czywiście był Pan wczoraj między 15 a 17 w Cafe Huber? Nie ukrywał się Pan w toalecie ani nie zabarykadował w budynku vis-a-vis, tylko naprawdę był Pan przy barze lub na sali, siedząc, stojąc, zwisając ze stołka, klęcząc, obo­ jętnie? Minutę później Leo: Tak, Emmi, naprawdę tam byłem. Jeśli mogę spytać, to jacy mężczyźni wchodzili w rachubę w konkursie na po­ tencjalnego Leo Leike? 72 minut później Emmi: Drogi Leo, ciarki mnie przechodzą na myśl o zagłębia­ niu się w szczegóły. Proszę mi tylko napisać: to nie Pan był przypadkiem tym — ehe, jak to powiedzieć — wypo­ sażonym w szczeciniaste włosy jak po przejeździe pługa, krępym, przysadzistym facetem w kiedyś białym T-shircie i przewiązanym w pasie fioletową atrapą swetra narciar­ skiego, który sączył w kącie baru campari lub coś równie czerwonawego? To znaczy, jeżeli był to Pan, to powiem tylko tyle: są gusta i guściki. Istnieje z pewnością dość kobiet, które takich mężczyzn uważają za piekielnie in­ teresujących i absolutnie atrakcyjnych. I spokojna jestem

o to, że wśród nich znajdzie się kiedyś kobieta na całe ży­ cie. Muszę Panu jednak wyznać zupełnie szczerze: nie jest Pan do końca w moim typie, przykro mi. 18 minut później Leo: Droga Emmi, doceniam Pani rozbrajającą i demaskującą siebie otwartość, ale bycie „nieobraźliwą" nie należy do Pani mocnych stron. Najwyraźniej to wygląd jest dla Pani priorytetem. Zachowała się właśnie Pani tak, jakby Pani życie miłosne w ciągu najbliższych dziesięcioleci zależa­ ło od tego, jak fizycznie pociąga Panią jej przyjaciel od e-maili. Nawiasem mówiąc, pragnę Panią od razu uspo­ koić: ten rozglądający się za świeżym mięskiem kudłacz przy barze nie jest tożsamy z moją osobą. Proszę jednak spokojnie opisywać dalej: kim jeszcze mógłbym być? I od razu pytanie dodatkowe: jeżeli okażę się jednym z tych, którzy byli dla Pani „bezdyskusyjni pod względem optycz­ nym", to czy mam uważać naszą korespondencję mailową za skończoną? 13 minut później Emmi: Drogi Leo, nie, naturalnie będziemy mailować dalej jak najęci. Zna mnie Pan przecież: bezgranicznie przesadzam. Daję się czemuś ponieść i nie chcę, aby mi w tym prze­ szkadzano. Wczoraj nie widziałam w tym lokalu żadnego mężczyzny, którego uznałabym za choć w przybliżeniu tak interesującego, jak Pan do mnie pisze, Leo. I właśnie tego się obawiałam: żadna z tych mdłych niedzielnopopołudniowych twarzy w Cafe Huber nie oddaje ani w ułam­ ku Pańskiej nieśmiałej, uważnej, to znów trafnej, nagle szczerej, niedźwiedziowato zachwycającej, niekiedy wręcz w niewielkim stopniu zmysłowej, w każdym razie niesamo­ wicie delikatnej formy pisanych spotkań ze mną.

5 minut później Leo: Naprawdę żaden z nich? Może mnie Pani przeoczyła. 8 minut później Emmi: Drogi Leo, dodaje mi Pan odwagi. Niestety, nie sądzę, abym przeoczyła kogoś, kogo nie mogłam była przeoczyć. Słodcy wydali mi się ci dwaj wypiercingowani goście, któ­ rzy siedzieli przy trzecim stoliku z lewej. Oni jednak mieli nie więcej niż po dwadzieścia lat. Bardzo interesujący fa­ cet, być może w ogóle jedyny, stał z tyłu po prawej przy barze i trzymał za rękę długonogą blond modelkę, taką wampirzycę-anielicę. On jednak nie chciał widzieć nikogo innego prócz niej i chyba rzeczywiście nikogo nie widział. Był jeszcze dość sympatyczny, ale niestety, z lekkim debilowatym uśmieszkiem przyklejonym do twarzy mistrz Europy w wioślarstwie o budowie ciała w kształcie znaku ustąp pierwszeństwa — nie, Leo, to nie Pan! I kto jeszcze? Operatorzy kosiarek do trawy w małopowierzchniowych ogródkach, zbierający podkładki pod piwo posiadacze ak­ cji browaru, otuleni w marynarki z bierzmowania tragarze dyplomatek, stali klienci marketów budowlanych, których palce zmieniły się już w klucze płaskie. Adepci szkoły szy­ bowców o infantylnie rozmarzonych spojrzeniach, tacy wieczni chłopcy. Ale jak okiem sięgnąć ani jednego faceta z charyzmą. Stąd moje pełne obaw pytanie: kto z nich był moim psychologiem języka? Który z nich to Leo Leike? Czy w to brzemienne w skutki niedzielne popołudnie stra­ ciłam go dla Cafe Huber? Półtorej godziny później Leo: Nie chciałbym być zarozumiały, droga Emmi: wiedziałem, że mnie Pani nie rozpozna!

40 sekund później Emmi: LEO, KIM PAN BYŁ? PROSZĘ MI POWIEDZIEĆ!! Minutę później Leo: Dokończymy rozmowę jutro, droga Emmi, teraz jestem umówiony. I proszę dziękować Bogu, że znalazła już Pani mężczyznę na całe życie. Nawiasem mówiąc, chciałbym nieśmiało wtrącić: nie rozmawialiśmy wcale o Pani, czy też rzuciło się to Pani w oczy? Kim była Emmi Rothner? Jutro więcej na ten temat. Wszystkiego dobrego, Pani Leo. 20 sekund później Emmi: Co? Zostawia mnie Pan teraz samą? Leo, nie może mi Pan tego zrobić! Proszę się odezwać! Natychmiast! Proszę! Półgodziny później Emmi: Naprawdę się nie odzywa. Może to jednak on był tym kud­ łaczem...

ROZDZIAŁ TRZECI

Następnego dnia Temat: Koszmar Leo Leike, wiem!! Obudziłam się właśnie zlana potem. Wszystko rozszyfrowałam! To było rzeczywiście per­ fekcyjnie zagmatwane. Od początku był Pan absolutnie przekonany, że Pana nie rozpoznam. Nic dziwnego: BYŁ PAN KELNEREM! Przyjaźni się Pan z szefem i on pozwo­ lił Panu bawić się przez dwie godziny w kelnera, prawda? Wiem też, który z kelnerów to Pan. Właściwie to tylko je­ den wchodzi w rachubę, pozostali są za starzy: jest Pan tym niewysokim chudzielcem w okrągłych okularach w czarnej rogowej oprawie! 15 minut później Leo: I co? Rozczarowana? (Nawiasem mówiąc, dzień dobry.) 8 minut później Emmi: Rozczarowana? Pozbawiona złudzeń! Urażona! Wku­ rzona! Wykpiona! Okantował mnie Pan. Od początku zaplanował Pan sobie tę kiepską grę. To Pan zapropono­ wał wybór Messecafe Huber na miejsce spotkania. Przy­ puszczalnie cały personel tygodniami zabawiał się moim

kosztem. Uważam, że to podłe, koszmarne. To nie jest Leo Leike, którego znam. To nie jest Leo Leike, którego po­ znałam! To nie jest Leo Leike, którego bym poznała! To nie jest Leo, którego chciałabym poznać choćby o milimetr bliżej. Tą akcją zniszczył Pan wszystko, co zbudowaliśmy w ciągu miesięcy. Żegnam! 9 minut później Leo: A czy przynajmniej podobam się Pani, to znaczy — op­ tycznie? 2 minuty później Emmi: Chce Pan usłyszeć szczerą odpowiedź? Chętnie jej Panu udzielę na koniec. 45 sekund później Leo: Jeżeli nie sprawiłoby to Pani kłopotów — byłoby mi miło. 30 sekund później Emmi: Moim zdaniem nie jest Pan przystojny. Moim zdaniem nie jest Pan nawet brzydki. Moim zdaniem jest Pan absolutnie bez wyrazu. Absolutnie nudny. Kompletnie nieinteresujący. Po prostu tylko: bleeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee! 3 minuty później Leo: Rzeczywiście? To brzmi naprawdę brutalnie. Mogę się tylko cieszyć, że nie jestem w skórze tamtego człowieka. I że to nie ja tkwiłem w jego kelnerskim ubraniu. Krótko mówiąc: nie byłem nim, nie jestem nim i raczej nigdy nim nie będę. Nawiasem mówiąc, nigdy w życiu nie byłem kel-

nerem. Nie byłem też doręczycielem czy pomocnikiem ku­ chennym. Nie byłem policjantem w mundurze. Nie byłem też babcią klozetową. Byłem jak najbardziej normalnym Leo Leike, gościem w kawiarni Huber w niedzielę między godziną 15 a 17. Szkoda Pani snu, droga Emmi „wygląd ponad wszystko" Rothner. Szkoda Pani zmarnowanego koszmaru! 2 minuty później Emmi: Leo, dziękuję!!!!!! Teraz muszę napić się whiskey. 15 minut później Leo: Proponuję, abyśmy porozmawiali o Pani, może w ten spo­ sób ukoi Pani nerwy. Z góry uprzedzam, że wygląd ko­ biety, mimo że jest dla mnie ważny, najwyraźniej nawet w przybliżeniu nie może być tak ważny jak dla Pani wy­ gląd mężczyzny. Stosownie do tego mogłem zrelaksowa­ ny stwierdzić, iż w danym przedziale czasowym w lokalu znajdowało się uderzająco wiele atrakcyjnych kobiet, które byłyby warte, aby być Emmi Rothner. (Muszę na krótko przerwać, mamy konferencję, dodatko­ wo pracuję jeszcze zawodowo. Ale już niedługo nie będę mógł sobie na to pozwolić.) Odezwę się za jakieś dwie godziny i będę kontynuować, jeśli się Pani zgodzi. Nawiasem mówiąc, powinna Pani za­ cząć powoli odstawiać butelkę whiskey... 10 minut później Emmi: 1. Wciąż jeszcze nie mogę pojąć, że ktoś, kto podczas pisa­ nia potrafi zbudować taką bliskość, że jest zdolny wytropić Emmi w jej najintymniejszych zachowaniach (podczas pi­ cia whiskey), nie pojmuję, że ktoś, kto tak pisze, jednocześ-

nie wygląda jak jeden z tych, których oglądałam na własne oczy w Cafe Huber! Dlatego pytam Pana raz jeszcze, dro­ gi Leo: czy to możliwe, że po prostu Pana przeoczyłam? Proszę powiedzieć: tak! Nie chcę, aby był Pan mężczyzną z jednej z wymienionych przeze mnie wczoraj kategorii. Byłoby Pana szkoda! 2. Może w lokalu wcale nie „znajdowało się uderzająco wiele atrakcyjnych kobiet". Może tylko mistrz Leike inte­ resuje się uderzająco (uderzająco wieloma) kobietami. 3. Mimo wszystko chętnie zamieniłabym się z Panem. Z „uderzająco atrakcyjnych" kobiet może Pan wybrać so­ bie Emmi Rothner wedle uznania, nastroju i siły wyobraź­ ni. Podczas gdy ja muszę zadowolić się Leo Leike, którego w najlepszym razie przeoczyłam, co też niekoniecznie jest najlepszą cechą jakości. 4. Najwyraźniej nie ma Pan pojęcia, kim jestem. No, teraz może Pan kontynuować, Leo! 2 godziny później Leo: Dziękuję, Emmi, wreszcie program w punktach a la Roth­ ner. Czy mogę od razu przejść do punktu 4.? Myli się Pani, twierdząc, że nie mam pojęcia, kim Pani jest. Mu­ szę jednak przyznać, że nie potrafię precyzyjnie wskazać, kim Pani jest. Istnieją dokładnie trzy możliwości. Jestem przekonany, iż jest Pani jedną z tych trzech kobiet. Pozwoli Pani, że podczas numerowania zastosuję typologię litero­ wą zamiast liczbowej, aby całość nie wyglądała jak wręcza­ nie medali na podium? A oto moje kandydatki na Emmi Rothner: A. Prototyp, pra-Emmi. Stała przy barze, czwarta od le­ wej. Około 1,65 m wzrostu, drobna, krótkie ciemne wło­ sy. Tuż przed czterdziestką. Hektyczna, nerwowa, szybka motoryka, nieustannie obracała swoją szklankę whiskey (!!), głowa wyniosła, spojrzenie taksujące z góry do dołu.

(Pełną godności arogancją maskowała lekką niepewność.) Spodnie, kurtka: modnie na luzie. Śmieszna filcowa toreb­ ka. Zielone buty, które wyglądały, jakby spośród stu innych par wygrały wyjście w niedzielne popołudnie. (Rozmiar butów około 37!!!) Obserwowała mężczyzn tak, jak obser­ wuje się mężczyzn, którzy nie mogą tego zauważyć. Rysy twarzy: delikatne, lekko spięte. Twarz: ładna. Typ: natu­ ralny, energiczny, spontaniczny. Czyli prawdziwa Emmi Rothner. B. Przeciwieństwo, blond Emmi. Trzykrotnie zmieniała miejsce, najpierw siedziała z przodu po prawej, później zu­ pełnie z tyłu, trochę później w środku, a na koniec jeszcze krótko przy barze. Bardzo suwerenna, nieco wolniejsze ruchy (w porównaniu z pra-Emmi). Układające się w kos­ myki blond włosy, stylizowane na lata 80. Wiek około 35 lat. Napoje: najpierw kawa, później czerwone wino. Paliła papierosa. (Wyglądała przy tym na koneserkę, nie nało­ gową palaczkę.) Wzrost: dobry 1,75 m. Szczupła, długie nogi. Czerwone markowe buty sportowe. (Rozmiar na oko 37!!!) Sprane dżinsy, obcisły czarny T-shirt (duży biust, jeśli mogę sobie pozwolić na taką uwagę). Obserwowała mężczyzn z perfekcyjną obojętnością. Rysy twarzy: rozluź­ nione. Twarz: ładna. Typ: kobiecy, pewny siebie, cool. C. Antytyp, Emmi-niespodzianka. Raz po raz spacero­ wała po salonie, wielokrotnie zatrzymywała się na chwilę przy barze. Bardzo płochliwa. Egzotyczny odcień skóry, duże oczy w kształcie migdałów, zamglone spojrzenie, po­ zornie stroniąca od ludzi. Sięgające do ramion, z przodu pocieniowane, czarne włosy. Wiek około 35 lat. Napoje: kawa, woda mineralna. Wzrost: około 1,70 m. Szczupła, świetne czarno-żółte spodnie (na pewno nie były tanie), niedbałe ciemne buty z krótką cholewką. Wyraźna, kan­ ciasta obrączka! (Rozmiar butów na oko 37!!!) Rozglądała się szukająco, sprawiała przy tym wrażenie rozmarzonej, rozpromienionej, melancholijnej, smutnej. Rysy twarzy:

miękkie. Twarz: ładna. Typ: kobiecy, zmysłowy, nieśmiały, bojaźliwy. I może właśnie dlatego: Emmi Rothner. A więc, droga Emmi, mogę Pani zaoferować te trzy typy. Może na koniec jeszcze odpowiedź na Pani naglące pyta­ nie 1., czy nie mogła mnie Pani przeoczyć: tak, naturalnie, mogła mnie Pani przeoczyć. Ale nie przeoczyła mnie Pani, przykro mi! Pani Leo. 5 godzin później Leo: Droga Emmi, nie dostanę już dzisiaj od Pani maila? Czyż­ by aż tak bardzo Pani cierpiała z powodu granic wyobraźni optycznej? Już Pani obojętne, czy tułam się nocami po ba­ rach? (I z kim?) Dobranoc, Leo. Następnego dnia Temat: Zagadkowo Smacznego, Leo. Wykańcza mnie Pan, nie jestem w sta­ nie myśleć o niczym innym! Opisał je Pan bardzo sympa­ tycznie, te trzy! Jestem zdumiona, nieustannie mnie Pan zaskakuje. Ach, obym tylko Pana nigdy nie zobaczyła!!! Leo, przyjmijmy, że jestem jedną z tych trzech kobiet: jak Pan zdołał przyjrzeć im się aż tak dokładnie, nie będąc na­ tychmiast rozpoznanym jako obserwator? Przyszedł Pan z kamerą? Albo inaczej: gdybym rzeczywiście była jedną z tych trzech, musiałabym również Pana dostrzec. Gdy­ bym jednak Pana dostrzegła, to potwierdziłoby się moje podejrzenie, że był Pan jednym z tych, którzy nie mieli prawa być Leo Leike, ponieważ — przepraszam — wyglą­ dali śmiertelnie nudnie. Po drugie (dzisiaj bez liczb, tylko słowa; zarzucił mnie Pan dosłownie liczbami, brakowało właściwie tylko dokładnej wagi): a więc dlaczego akurat te trzy? I która z nich — to po trzecie — odpowiadałaby Panu najbardziej? A po czwarte: proszę mi powiedzieć, kim Pan był. Błagam! Proszę mi dać chociaż drobną wskazówkę.

Ogarnięta uprzejmą, choć stale rosnącą niecierpliwością, Pańska Emmi. Półtorej godziny później Leo: Dlaczego akurat te trzy? Emmi, dla mnie już od dłuższe­ go czasu jedno jest jasne: jest Pani jedną z tak zwanych „cholernie dobrze wyglądających kobiet". Ponieważ, do cholery: Pani wie, że dobrze wygląda. Daje Pani mianowi­ cie po sobie poznać, że Pani wie, iż dobrze wygląda. Sama Pani to pisze raz po raz między wierszami, czasami wręcz w wierszach. Takiego blefu nie stosuje żadna kobieta, któ­ ra nie jest stuprocentowo pewna, że działa na mężczyzn. Pani obraża się nawet, kiedy jako „interesująca kobieta" nie zostawia Pani natychmiast wszystkich innych obecnych kobiet w tyle. Przypominam Pani jej wczorajszy punkt 2. Pisze w nim Pani: „Może w lokalu wcale nie »znajdowało się uderzająco wiele atrakcyjnych kobiet«. Może tylko mistrz Leike interesuje się uderzająco (uderzająco wielo­ ma) kobietami". Uważa się więc Pani za najatrakcyjniejszą ze wszystkich i poczytuje niemal za bezczelność, iż nie zo­ stała od razu jako taka rozpoznana. Nie miałem łatwo: mu­ siałem rozglądać się tylko za atrakcyjnymi kobietami, które po pierwsze sprawiały wrażenie, że kogoś szukają (bardziej lub mniej dyskretnie), a po drugie mogły mieć rozmiar bu­ tów numer 37. A te warunki spełniały właśnie te trzy. Co do Pani „po trzecie": nie ma kwestii, która z tych trzech kobiet odpowiadałaby mi najbardziej. Wszystkie trzy są atrakcyjne na swój sposób, ale wszystkie trzy są dla mnie szczęśliwymi mężatkami, mają dwójkę dzieci i jeśli nie sześć pręgowców, to jednak kocura o imieniu Wurlitzer. Wszystkie trzy żyją w obcym dla mnie świecie, do którego mogę zajrzeć jedynie wirtualnie, ale do wkroczenia do nie­ go realnie jestem i pozostanę nieupoważniony. Mówiłem już wielokrotnie, że wolę wyobrazić sobie Emmi Rothner

w głowie (względnie na monitorze), niż uganiać się za nią lub płakać po niej w rzeczywistości. Zdradzę Pani jednak, że Emmi Rothner nr 1., pra-Emmi, wydaje mi się najautentyczniejsza, że jest najbliższa tej Rothner, która do mnie pisze. Co do Pani „po czwarte": jeżeli przyzna się Pani, iż jest tożsama z jedną z moich trzech kandydatek na Emmi, dam Pani wskazówkę, kim mógłbym być. Wszystkiego dobrego, Pani Leo. 20 minut później Emmi: Zgoda, Leo. Ale najpierw wskazówka, później moje po­ twierdzenie lub zaprzeczenie! 3 minuty później Leo: Ma Pani rodzeństwo? Minutę później Emmi: Tak, starszą siostrę, mieszka w Szwajcarii. Dlaczego Pan pyta? Czy to była wskazówka? 40 sekund później Leo: Tak, Emmi, to była wskazówka. 20 sekund później Emmi: Ale ona na nic nie wskazuje! Minutę później Leo: Mam starszego brata i młodszą siostrę.

30 sekund później Emmi: Interesujące, Leo. Porozmawiamy o tym innym razem. Obecnie mianowicie jestem myślami przy ewentualnym bracie starszego brata i młodszej siostry. 50 minut później Emmi: Halo, Leo, gdzie Pan jest? Czy to przerwa w torturach? 8 minut później Leo: Siostrę Adrienne widuję bardzo często. Łączą nas bliskie relacje. Opowiadamy sobie wszystko. Tak, droga Emmi, to więcej niż wskazówka. Resztę musi sobie Pani sama dośpiewać. A teraz proszę mi zdradzić: była Pani jedną z „moich" Emmi? 40 sekund później Emmi: Leo, pisze Pan szyfrem. Proszę o J E D N Ą jasną aluzję! Wtedy Panu powiem. 30 sekund później Leo: Proszę spytać, jak wygląda moja siostra. 35 sekund później Emmi: Jak wygląda Pańska siostra? 25 sekund później Leo: Wysoka blondynka.

30 sekund później Emmi: Aha, fajnie, OK, poddaję się! Drogi Leo, psychologu języka, obserwatorze ludzi: RZE­ CZYWIŚCIE JESTEM JEDNĄ Z TYCH TRZECH. Kobiety o tym samym numerze butów już bardziej nie mogą różnić się od siebie, tak jak Pan je opisuje. Dziwię się, że wszyst­ kie trzy jednocześnie uznał Pan za atrakcyjne i pociągają­ ce. Ale tacy właśnie są mężczyźni. Życzę przyjemnego wieczoru. Postanowiłam odpocząć od Leo. Muszę zająć się znów innymi, bardziej esencjonalnymi sprawami. Cześć, Emmi. Godzinę później Leo: Teraz była Pani pra-Emmi, numer jeden w całej okazało­ ści. 5 godzin później Leo: Moja siostra jest modelką. Dobranoc! Następnego dnia Temat:!!!!!!!! NIE! 45 minut później Leo: A jednak. 40 sekund później Emmi: Długonoga blond modelka, wampirzyca-anielica?

25 sekund później Leo: Jest moją siostrą! 3 minuty później Emmi: A Pan tym facetem, który trzymał ją za rączkę i patrzył takim zakochanym wzrokiem. Minutę później Leo: To był tylko kamuflaż. Ona obserwowała kobie­ ty i szczegółowo opisywała mi wszystkie ewentualne Emmi. 40 sekund później Emmi: Cholera, już nie pamiętam, jak Pan wyglądał! Zerknęłam na Pana tylko przelotnie. 15 minut później Leo: Bądź co bądź tego popołudnia uratowałem dla Pani honor mężczyzn w kawiarni. Od razu przecież Pani powiedziała: „Bardzo interesujący facet, być może w ogóle jedyny, stał z tyłu po prawej przy barze i trzymał za rękę długonogą blond modelkę, taką wampirzycę-anielicę." Wydrukuję to sobie i oprawię w ramki! 10 minut później Emmi: Niech Pan nie będzie taki dumny, mój drogi. W gruncie rzeczy widziałam tylko tę naprawdę piękną, zimną blon­ dynę. I myślałam: facet, który jest z taką kobietą, musi być chyba interesujący. O Panu wiem tylko, że jest Pan stosun-

kowo wysoki, stosunkowo szczupły, stosunkowo młody, stosunkowo dobrze ubrany. Ma pan jeszcze stosunkowo normalne włosy i zęby, o ile dobrze sobie przypominam. To, co jest w Panu naprawdę imponujące, odczytałam z twarzy Pańskiej rzekomej kochanki, Pańskiej siostry. Patrzyła na Pana w taki sposób, jak patrzy się na kogoś, kogo głęboko lubi i szanuje. Ale może było to tylko uda­ wane, aby zmylić Emmi Rothner. Nawiasem mówiąc, było to naprawdę inteligentne posunięcie, żeby przyprowadzić tam siostrę. I to miłe, że Pan z nią o mnie rozmawia. Mam dobre przeczucia. Myślę, że jest Pan naprawdę OK, Leo! (I jestem przeszczęśliwa, że nie okazał się Pan ani tym kudłaczem, ani nikim innym z gabinetu grozy Cafe Huber.) Pół godziny później Leo: A ja w ogóle nie wiem, jak Pani wygląda, moja droga. Sta­ łem zawsze plecami do wytypowanych przez Adrienne kandydatek na Emmi. Opisywała mi kobiety z „kobiecego punktu widzenia", stąd te wszystkie modne szczegóły. Pry­ watnych spostrzeżeń nie poczyniłem w ogóle. Godzinę później Emmi: Zanim zakończymy naszą zabawę tak mądrze, jak ją rozpo­ częliśmy, mam jeszcze jedno pytanie, Leo: która „Emmi" podobała się Pańskiej siostrze najbardziej, względnie któ­ rą jej zdaniem jestem naprawdę? 10 minut później Leo: Przy jednej stwierdziła: To mogłaby być ona! Przy innej powiedziała: To prawdopodobnie ona! A przy trzeciej za­ wyrokowała: Zakochałbyś się w niej!

30 sekund później Emmi: W KTÓREJ BY SIĘ PAN ZAKOCHAŁ???? 40 sekund później Leo: Droga Emmi, ze stuprocentową pewnością NIGDY Pani tego nie zdradzę. Proszę oszczędzić sobie trudu wyciśnię­ cia tego ze mnie. Miłego wieczoru. Dziękuję za podnieca­ jącą „grę". Bardzo Panią lubię, Emmi! Pani Leo. 25 sekund później Emmi: W blondynce z dużym biustem, prawda? 50 sekund później Leo: Nie ma szans, droga Emmi! Minutę później Emmi: Wymijająca odpowiedź to też odpowiedź. A więc blondyn­ ka z dużym biustem! Następnego wieczora Temat: Niedobry dzień Drogi Leo, miał Pan dzisiaj dobry dzień? Ja nie miałam. Dobry wieczór, dobranoc, Emmi. (Nawiasem mówiąc: o jakiej Emmi myśli Pan teraz, kiedy myśli Pan o Emmi? Mam nadzieję, że w ogóle myśli Pan jeszcze o Emmi!) 3,5 godziny później Leo: Kiedy myślę o Emmi, nie myślę o żadnej z trzech opisa­ nych mi przez siostrę kobiet, tylko o czwartej, mojej. I: tak,

jasne, wciąż jeszcze myślę o Emmi. Dlaczego nie miała Pani dobrego dnia? Co było w nim złego? Dobranoc, dzień dobry, Pani Leo. Następnego dnia T e m a t : Dobry d z i e ń ! Dzień dobry. Widzi Pan, drogi Leo, tak rozpoczyna się dobry dzień! Otwieram skrzynkę pocztową i widzę wia­ domość od Leo Leike. Wczoraj: zły dzień. Nie było maila od Leo. Nic nie było. W ogóle nic. Ani nawet śladowych ilości Leo. Co zrobić z takim dniem? Leo, coś Panu powiem: myślę, że powinniśmy przestać. Uzależniam się od Pana. Nie mogę czekać przez cały dzień na e-mail od mężczyzny, który odwraca się do mnie pleca­ mi, kiedy mnie spotyka, który nie chce mnie poznać, który chce ode mnie tylko maili, który używa moich słów, aby stworzyć kobietę swojego autorstwa, ponieważ z kobieta­ mi, które spotyka naprawdę, męczy się przypuszczalnie do granic możliwości. Nie mogę tak dalej. To mnie nie zado­ wala. Rozumie Pan to, Leo? 2 godziny później Leo: OK, rozumiem Panią. Poniżej cztery pytania odpowiada­ jące schematowi pytań Emmi Rothner. 1. Chce mnie Pani poznać osobiście? 2. Po co? 3. Do czego to ma doprowadzić? 4. Czy Pani mąż ma się o tym dowiedzieć? Pół godziny później Emmi: Ad 1. Czy chcę Pana poznać osobiście? Naturalnie, że chcę Pana poznać osobiście. Lepiej osobiście niż nieosobiście, nieprawdaż?

Ad 2. Po co? To będę wiedziała dopiero wtedy, kiedy się poznamy. Ad 3. Do czego to ma doprowadzić? Do tego, do czego doprowadzi. Jeżeli nas do tego nie doprowadzi, to niech nas nie doprowadzi. A więc i tak doprowadzi nas do tego, do czego ma doprowadzić. Ad 4. Czy mój mąż ma się o tym dowiedzieć? To będę wie­ działa dopiero wtedy, kiedy będę wiedziała, do czego to doprowadziło. 5 minut później Leo: Zdradziłaby więc Pani męża? Minutę później Emmi: Kto to powiedział? 40 sekund później Leo: Tak wnioskuję. 35 sekund później Emmi: Proszę uważać, żeby nie wywnioskował Pan za dużo. 15 sekund później Leo: Czego Pani brakuje u męża? 15 sekund później Emmi: Niczego. Absolutnie niczego. Skąd przyszło Panu do gło­ wy, że czegoś mi u niego brakuje?

50 sekund później Leo: Tak wnioskuję. 30 sekund później Emmi: Z czego Pan to wnioskuje? (Powoli zaczyna Pan działać mi na nerwy swoją wnioskującą psychologią języka.) 10 minut później Leo: Wnioskuję to ze sposobu, w jaki daje mi Pani do zrozu­ mienia, że Pani czegoś ode mnie chce. Czego, może Pani powiedzieć dopiero, gdy mnie Pani pozna. Ale to, że Pa­ ni czegoś chce, jest bezsprzeczne. Albo inaczej: czegoś Pani szuka. Nazwijmy to przygodą. Kto szuka przygody, nie przeżywa właśnie żadnej. Prawda? Półtorej godziny później Emmi: Tak, szukam czegoś. Pilnie szukam duchownego, który mi wyjaśni, co znaczy zdradzać swojego męża. Albo przynaj­ mniej jak wyobraża to sobie duchowny, duchowny, który sam jeszcze nigdy nie zdradził, ponieważ nie tylko brakuje mu tej kobiety, z którą mógłby zdradzić żonę, ale i tej żony, którą mógłby zdradzić, nie licząc Matki Boskiej. Leo, proszę się nie sugerować „Ptakami ciernistych krzewów"! Nie szu­ kam z Panem „przygody". Chcę po prostu zobaczyć, kim Pan jest. Chcę raz spojrzeć w oczy osobie znanej mi z maili. Jeżeli Pana zdaniem można to nazwać „zdradzaniem", w takim ra­ zie przyznaję się do tego, że jestem potencjalną zdrajczynią. 20 minut później Leo: Ale mężowi na wszelki wypadek i tak Pani nic nie powie.

15 minut później Emmi: Leo, nie lubię, kiedy robi Pan takie wycieczki moraliza­ torskie! Jeśli o mnie chodzi, to może Pan je robić w swo­ jej sprawie, a nie w mojej. Bycie szczęśliwą mężatką nie oznacza, że trzeba składać partnerowi codzienny raport usprawiedliwiający każde spotkanie. Zanudziłabym tym Bernharda na śmierć. 2 minuty później Leo: A więc nie opowiedziałaby Pani swojemu Bernhardowi o naszym spotkaniu, ponieważ obawiałaby się, że mogłoby go to zanudzić na śmierć? 3 minuty później Emmi: Już samo to, jak pisze Pan „swojemu Bernhardowi", Leo! Nic na to nie poradzę, że mój mąż ma też imię. Ale to jeszcze wcale nie znaczy, że do mnie należy, że codziennie spędza 24 godziny przykuty łańcuchem do mojego boku, a ja głasz­ czę go nieprzerwanie, mrucząc regularnie „mój Bernhard"! Leo, myślę, że naprawdę nie ma Pan pojęcia o małżeństwie. 5 minut później Leo: Emmi, nie wspomniałem jeszcze ani słowem o małżeń­ stwie. Nawiasem mówiąc, nie odpowiedziała mi Pani na ostatnie pytanie. Ale jak to Pani niedawno powiedziała? Wymijająca odpowiedź to też odpowiedź. 10 minut później Emmi: Drogi Leo, zakończmy to. PAN jest mi winien odpowiedź na rozstrzygające pytanie. Chętnie wypowiem je jeszcze

raz: Leo, chce się Pan ze mną spotkać? Jeżeli tak, to proszę to zrobić! Jeżeli nie, to proszę mi zdradzić, co to wszystko ma znaczyć, jak będzie dalej, względnie czy w ogóle będzie jakieś dalej. 20 minut później Leo: Dlaczego nie możemy rozmawiać jak dotąd, pisząc do sie­ bie? 2 minuty później Emmi: Nie pojmuję: on po prostu nie chce mnie poznać! LEO, Pa­ nie Niereformowalny, może jestem tą blondynką z dużym biustem!!! 30 sekund później Leo: A co bym z tego miał? 20 sekund później Emmi: Mógłby się Pan pogapić. 35 sekund później Leo: I to by się Pani podobało? 25 sekund później Emmi: Mnie nie, ale Panu! To się podoba wszystkim mężczyz­ nom, przede wszystkim tym, którzy się do tego nie przy­ znają.

50 sekund później Leo: Takie dialogi podobają mi się znacznie bardziej. 30 sekund później Emmi: Aha, a więc jednak onieśmielony erotoman werbalny. 3 minuty później Leo: To dobre zakończenie, Emmi. Niestety, muszę wyjść z domu. Życzę Pani miłego wieczoru. 4 minuty później Emmi: Wymieniliśmy dzisiaj ze sobą 28 maili, Leo. I co z tego wyszło? Nic. Jakie jest Pańskie motto? Bez zobowiązań. Jakie jest Pańskie zakończenie? Życzy mi Pan „miłego wieczoru". Znaleźliśmy się mniej więcej na poziomie „Wesołych świąt i wszystkiego dobrego w nowym roku życzy Emmi Rothner". Krótko mówiąc: podczas stu ma­ ili i profesjonalnie przeprowadzonego oby-tylko-się-nie-poznać-spotkania nie zbliżyliśmy się do siebie ani na milimetr. Tym, co podtrzymuje jeszcze naszą „serdecz­ ną nieznajomość", jest jedynie horrendalny wysiłek, jaki ponieśliśmy i ponosimy. Leo. Leo. Leo. Szkoda. Szkoda. Szkoda. Minutę później Leo: Jeżeli przez jeden dzień nie przyślę do Pani ani jednego e-maila, Pani się uskarża. A jeżeli w ciągu pięciu godzin przysyłam ich Pani 14, to też się Pani uskarża. Myślę, że na dzień dzisiejszy nie jestem w stanie Pani zadowolić, droga Emmi.

20 sekund później Emmi: Nie drogą mailową!!!! Miłego wieczoru, Panie Leike. 4 dni później Brak tematu Kuku! Pozdrowienia, Emmi. Następnego dnia Brak tematu Leo, jeśli to ma być Pańska taktyka, to jest to podia tak­ tyka! Może mnie Pan lubić. Już do Pana nie napiszę. Cześć. 5 dni później Brak tematu Ale ma Pan jeszcze prąd, Leo, prawda? Powoli zaczynam się o Pana martwić. Proszę przynajmniej napisać „meeee!". 3 minuty później Leo: OK, Emmi, jeśli o mnie chodzi, to możemy się spotkać. Chce Pani jeszcze? Kiedy? Dzisiaj? Jutro? Pojutrze? 15 minut później Emmi: Patrzcie, zaginiony! I nagle tak mu się spieszy, żeby się ze mną spotkać. Tak, możliwe, że jeszcze chcę. Ale najpierw mi Pan wyjaśni, dlaczego nie zgłaszał się Pan przez półtora tygodnia. I proszę to dobrze wyjaśnić!! 10 minut później Leo: Moja matka zmarła. Dobre wyjaśnienie?

20 sekund później Emmi: Cholera. Naprawdę? Na co? 3 minuty później Leo: Summa summarum na swoje nieszczęście. W szpitalu mó­ wią na to „nowotwór złośliwy". Na szczęście poszło dość szybko. Fizycznie niedługo cierpiała. Minutę później Emmi: Był Pan przy niej, gdy umierała? 3 minuty później Leo: Prawie. Byłem z siostrą w poczekalni. Lekarze twierdzili, że to nie był zbyt korzystny moment na odwiedziny. Zasta­ nawiam się, czy kiedykolwiek byłby „korzystniejszy". 5 minut później Emmi: Był Pan z nią silnie związany? (Proszę mi wybaczyć, Leo, ale to są takie pytania, które zawsze się zadaje.) 4 minuty później Leo: Jeszcze przed tygodniem powiedziałbym: nie, nie mia­ łem z nią żadnej więzi. Dziś zastanawiam się, co, jeśli nie „więź", zżera mi żołądek. Nie chcę jednak zanudzać Pani historiami rodzinnymi, Emmi. 6 minut później Emmi: Wcale Pan tego nie robi, Leo. Chce się Pan ze mną spot-

kać i porozmawiać o tym? Może jestem najodpowied­ niejszą osobą w tej sytuacji. Z dala od Pańskiego życia — a jednocześnie tak bliska Panu. Zapomnijmy o wszystkich błahostkach — i spotkajmy się jak dobrzy, starzy, bliscy przyjaciele. 10 minut później Leo: Dobrze, dziękuję Pani, Emmi! Spotkamy się dziś wieczo­ rem? Ostrzegam Panią jednak. Osiągnąłem właśnie szczyt swojego „braku humoru". 3 minuty później Emmi: Drogi, drogi Leo, dzisiaj wieczorem niestety nie mogę. Ale jutro wieczorem tak! Około godziny 19? W kawiarni w śródmieściu? 8 minut później Leo: Jutro jest pogrzeb. Ale do 19 powinno być po wszystkim. Odezwę się do Pani do 17. Wtedy ustalimy, gdzie dokład­ nie się spotkamy. Zgoda? 10 minut później Emmi: Tak, Leo, zróbmy tak. Chętnie pocieszyłabym Pana jeszcze. Ale mogłoby to zabrzmieć jak „Wesołych świąt i wszystkiego dobrego w nowym roku". Lepiej więc sobie daruję. Jestem przy Panu. Mogę sobie wyobrazić, jak Pan się czuje. Nie odważę się nawet życzyć Panu „dobranoc". Ta noc na pewno nie będzie dla Pana dobra. Ale jutro wieczorem chcę być dla Pana podporą. Na razie, Emmi. (Mimo przytłaczających okoliczności: cieszę się na spo­ tkanie z Panem!)

5 minut później Leo: Ja też się cieszę! Następnego dnia Temat: Odwołanie spotkania Droga Emmi, niestety muszę odwołać dzisiejsze spotka­ nie. Jutro Pani wyjaśnię dlaczego. Proszę się nie złościć. I dziękuję, że była Pani przy mnie. Wysoko Panią za to cenię! Serdeczne pozdrowienia, Leo. 2 godziny później Emmi: W porządku. Następnego dnia Temat: Marlene Droga Emmi, spędziłem wczorajszy wieczór z Marlene, moją wcześniejszą partnerką. Była na pogrzebie. Bar­ dzo lubiła moją matkę i vice versa. Porozmawiałem z nią o wszystkim, było to dla mnie ważne. Ona jest kluczem, ona potrafi otwierać bramy mojej skomplikowanej ro­ dziny. Miała też podejście do mojej matki, którego mnie zawsze brakowało. Marlene była wczoraj w kiepskiej kon­ dycji. To ja musiałem ją pocieszać. Byłem szczęśliwy dzięki tej roli. Nie znoszę, kiedy ktoś się nade mną użala. Wolę sam użalać się nad kimś. (Czasami też nad sobą samym, ale to wolę zachować dla siebie.) Mam nadzieję, iż nie jest Pani na mnie zła za to, że dałem jej „kosza". Pomyślałem sobie: Leo, dlaczego masz w to wciągać kobietę, która nie ma absolutnie nic wspólnego z twoją przeszłością? Poza tym nie chciałem, żeby zobaczyła mnie Pani takim, jaki teraz się prezentuję. Chcę pokazać się Pani w lepszej kondycji. Mam nadzieję, Emmi, że mnie Pani zrozumie. Jeszcze raz dziękuję, że była Pani dla mnie i przy mnie.

Był to wielki dowód zaufania. Wszystkiego dobrego, Leo. 3 godziny później Emmi: Już w porządku. Pozdrowienia, Emmi. 5 minut później Leo: Nie, ze sposobu, w jaki pisze Pani „już w porządku", nic nie jest w porządku! Co się dzieje, Emmi? Czy to, że odwołałem spotkanie, uraziło Pani dumę? Uważa Pani, że ją wykorzystałem (i w rezultacie nie skorzysta­ łem)? 2,5 godziny później Emmi: Nie, nie, Leo. Jestem tylko bardzo zajęta, dlatego tak oschle wyszło. 8 minut później Leo: Nie wierzę Pani. Znam Panią, Emmi. Pod pewnym wzglę­ dem Panią znam. Co dziwne, mam nieczyste sumienie już na samą myśl, że mogłaby się Pani na mnie gniewać, przy czym sama Pani wie najlepiej, że nie miałaby ku temu ab­ solutnie żadnego prawa. 4 minuty później Emmi: Proszę nie owijać w bawełnę, Leo: czy przynajmniej odniósł Pan sukces w pocieszaniu? Znów coś się kręci z Marlene?

8 minut później Leo: Ach, a więc o to chodzi! Tak, naturalnie! Leo Leike ma czelność spotkać się ze swoją eks po pogrzebie matki. Emmi Rothner, która zazwyczaj nie szczędzi sobie trudu nazywania pana Leike teologiem moralnym, węszy nag­ le upadek obyczajów. Od razu mogę dorzucić coś jeszcze, droga Emmi. Zdradzę Pani, że sześć godzin po pogrzebie matki o mały włos przespałbym się ze swoją byłą przyja­ ciółką. Mam nadzieję, że jest Pani odpowiednio zaszoko­ wana! Dobranoc. 3 minuty później Emmi: Proszę mi wyjaśnić, jak ktoś może się z kimś przespać „o mały włos". A przede wszystkim: dlaczego ktoś „o mały włos" jednak tego nie zrobił. Jestem przekonana: udaje się to wyłącznie mężczyznom. Przypuszczalnie myślał Pan, że pod pozorem pocieszania uda się Panu zaciągnąć wyczer­ paną byłą przyjaciółkę do łóżka. Ale dosłownie tuż przed ona to zauważyła i szepnęła Panu do ucha: Leo, nie, to nie byłoby dla nas dobre. Zniszczyłoby całe zaufanie, które odbudowaliśmy dziś wieczorem. A Pan pomyślał: szkoda, szkoda, o włos... 15 minut później Leo: Wie Pani co, droga Emmi, to niesamowite, z jaką pew­ nością siebie i uporem usiłuje Pani wydobyć ze mnie wy­ jaśnienia w sprawach prywatnych, które są Pani tak dale­ kie, że nie powinny Pani ani trochę interesować. I z jaką trafnością w najbardziej nieszczęśliwym ze wszystkich momentów popełnia Pani nietakt za nietaktem, dążąc do zredukowania innych ludzi wyłącznie do tego, co Pani przychodzi do głowy zawsze jako pierwsze: seks, seks,

seks. Powoli zaczynam się zastanawiać, skąd to się u Pani bierze. 8 minut później Emmi: Drogi Leo, przy całym szacunku do Pańskiej żałoby: kto się chełpił tym, że „o mały włos" z kimś się nie przespał? Pan czy ja? Leo, przykro mi, mam żywo przed oczyma ta­ kie sceny-o-mały-włos. Kiedyś sama dość często je prze­ żywałam i mam wystarczająco dużo przyjaciółek, które przeżywają je w dalszym ciągu — i cierpią z tego powodu. Jeżeli z Panem i Marlene było inaczej, to proszę o wyba­ czenie. Ponadto mężczyzna z Pańską wrażliwością powi­ nien wiedzieć, że kobieta z moją wrażliwością musi poczuć się odprawiona, kiedy w ostatniej minucie dostaje kosza, i to z powodu byłej przyjaciółki. Tak, Leo, czuję się przez Pana ordynarnie odprawiona. Nie jestem ot, tak sobie byle kim, również nie dla Pana. Z wyrazami szacunku, Emmi. Następnego dnia Temat: Emmi Nie, Emmi, nie jest Pani byle kim. Jeżeli ktoś nie jest byle kim, to właśnie Pani. A już na pewno nie dla mnie. Jest Pani moim drugim głosem, który towarzyszy mi w co­ dzienności. Z mojego wewnętrznego monologu uczyniła Pani dialog. Wzbogaca Pani moje życie wewnętrzne. Za­ daje Pani podchwytliwe pytania, nalega, parodiuje, sprze­ ciwia mi się Pani. Jestem Pani tak bardzo wdzięczny za poczucie humoru, urok, za Pani żywotność, ba, nawet za „nietakty". Emmi, nie może Pani jednak stać się moim sumieniem! I pozostając przy jednym z Pani ulubionych tematów: musi być Pani obojętne, kiedy i z kim, i jak często, i w jaki spo­ sób uprawiam seks. Ja przecież też nie wypytuję, jak ukła­ da się w łóżku Pani i jej Bernhardowi. Szczerze mówiąc:

ani trochę mnie to nie interesuje. Nie oznacza to wcale, że nie miewam nigdy fantazji erotycznych, kiedy o Pani myślę. Ukrywam je jednak przed Panią pieczołowicie, nie chcąc Pani nimi obarczać. Są one wyłącznie we mnie i tam pozostaną. Nie możemy zacząć wdzierać się w sfe­ rę prywatną drugiej osoby. Do niczego nas to nie dopro­ wadzi. Emmi, tych kilka pozornie nic nieznaczących słów, jakie zamieniliśmy z Panią po śmierci mojej matki, niesamowi­ cie dobrze mi zrobiło. Znów rozległ się we mnie ten drugi głos, który zadaje „moje" brakujące pytania, który udzie­ la „moich" brakujących odpowiedzi, który permanentnie przełamuje i wnika w moją samotność. Natychmiast od­ czułem naglącą potrzebę dopuszczenia Pani do siebie jesz­ cze bliżej, by mieć Panią tuż przy sobie. Gdyby znalazła Pani czas jeszcze tego samego wieczoru, tak by się stało. Dziś byłoby między nami zupełnie inaczej. Rozwiałyby się wszystkie tajemnice, rozwiązały zagadki. Zaraz po przywi­ taniu zarzuciłbym Pani na plecy ciężki plecak z balastem rodzinnym, obojgu nam ugięłyby się pod nim kolana. Żad­ nych czarów, żadnych iluzji. Rozmawialibyśmy, rozmawiali i rozmawiali, ażbyśmy się „nagadali", i co wtedy? Opamię­ tanie, cóż innego. Jak poradzić sobie z bezpośredniością spotkania, jeżeli nigdy się jej nie trenowało? Jak patrzyli­ byśmy na siebie? Jak pisalibyśmy dziś do siebie? Co byśmy pisali? Czy jeszcze pisalibyśmy? Emmi, zwyczajnie się boję utraty swojego „drugiego gło­ su", głosu Emmi. Chcę go zatrzymać. Chcę obchodzić się z nim ostrożnie. Stał się dla mnie nieodzowny. Pani Leo. 3 godziny później Emmi: W nawiązaniu do mojego ulubionego tematu: przykro mi — ALE NIE JEST MI OBOJĘTNE, KIEDY I Z KIM, I JAK CZĘSTO, I W JAKI SPOSÓB UPRAWIA PAN SEKS! Sko-

ro już mam być powołana na czyjś „drugi głos", to mam chyba prawo do wyrażenia opinii w sprawie stosowności, kiedy ten ktoś z kim, jak często i w jaki sposób uprawia seks. (Przy czym muszę przyznać, że ustęp „w jaki sposób" jak dotąd nie zajmował mnie zbyt szczegółowo, drogi Leo. To jednak da się nadrobić.) A teraz zostawię Pana samego z jego głosem. Ciąg dalszy nastąpi jutro. Buziaczki, Emmi. Półtorej godziny później Leo: Czy choć raz i ja mogę pozwolić sobie na cynizm, szanow­ na Emmi? Załóżmy, że byłbym „kudłaczem" z Messecafe Huber: czy wtedy nie byłoby Pani obojętne, kiedy, z kim, jak często i w jaki sposób uprawiałbym seks? Albo ina­ czej: czy to Pani jest nie tylko dlatego nieobojętne, kiedy... i tak dalej, ponieważ w mailach do mnie ugania się Pani za ideałem mężczyzny, w którego przypadku — mimo mał­ żeńskiego szczęścia w miłości z Bernhardem — po prostu nie może być obojętne, kiedy, z kim... i tak dalej? Potwier­ dzałoby to mianowicie moją teorię, że oboje na zmianę je­ steśmy głosem naszej fantazji. Czy to nie piękne i na tyle wartościowe, aby na tym poprzestać? Następnego dnia Temat: Pierwsza odpowiedź Drogi Leo, wie Pan, czego w Panu naprawdę nie znoszę? Pańskich sformułowań dotyczących mojego męża. „Mimo małżeńskiego szczęścia w miłości z Bernhardem" — co to ma znaczyć? „Małżeńskie szczęście w miłości", to brzmi (i to specjalnie!) jak: „wypełnianie obowiązków małżeń­ skich w postaci partnerskich stosunków płciowych". Albo: „usankcjonowane przez urzędnika stanu cywilnego re­ gularne odbywanie stosunków płciowych z odpowiednią wymianą płynów organicznych". Drogi Leo, szydzi Pan

z mojego małżeństwa! Na tym punkcie jestem bardzo wrażliwa. Proszę przestać! 45 minut później Leo: Emmi, nieustannie mówi Pani o seksie. To już patologia! Godzinę później Emmi: Jeszcze na dobre nie zaczęłam mówić o seksie, drogi przy­ jacielu. Wczoraj dorzucił pan jeszcze kilka ważnych ce­ giełek. Na przykład sprawa z „fantazjami erotycznymi", w której sięga Pan po dwa zaprzeczenia, aby mi powie­ dzieć, że nie jest tak, że nie miał Pan nigdy jakichś na mój temat. Tak to robi Leo! Inny powiedziałby: „Emmi, cza­ sami miewam erotyczne myśli o Pani!". Leo Leike mówi: „Emmi, nie oznacza to wcale, że nie miewam nigdy fanta­ zji erotycznych, kiedy o Pani myślę". I dziwi się Pan, że nie odchodzę od tego tematu? To nie ja zachowuję się pato­ logicznie, tylko Pan przejawia werbalno-erotyczny sposób zachowania, drogi Leo! Krótko mówiąc: nie wierzę w Pań­ skie wzniosłe pastorsko-duchowne rozważania seksualne. Co mianowicie robi dobry Leo z podwójnie zaprzeczony­ mi fantazjami erotycznymi? Cytat: „Ukrywam je jednak przed Panią pieczołowicie, nie chcąc Pani nimi obarczać". Nie chce mnie nimi obarczać? Emmi zastanawia się więc, jakież to niedopuszczalne fantazje go nawiedzają. Niech mi je spokojnie opowie. 20 minut później Emmi: Aha, i coś jeszcze, mistrzu Leo. Napisał Pan wczoraj: „Nie możemy zacząć wdzierać się w sferę prywatną drugiej oso­ by". Coś Panu powiem: to co tu robimy, o czym tu rozma­ wiamy, jest sferą prywatną, prywatnością i niczym innym

jak czystą prywatnością, od pierwszego maila do dzisiaj. Nie piszemy o pracy, nie zdradzamy zainteresowań, nie wymieniamy nawet swoich ulubionych zajęć, zachowujemy się tak, jakby kultura nie istniała, przemilczamy politykę, ba, obchodzimy się nawet bez komentarzy prognozy pogo­ dy. Jedyna rzecz, którą tu uprawiamy i przez którą zapomi­ namy o całej reszcie: wdzieramy się w naszą prywatność, Pan w moją, ja w Pańską. Głębiej w tę sferę wejść się nie da. Powoli powinien Pan zacząć się przyznawać do „pry­ watnej intymności" ze mną, i to wyjątkowo w kompletnie innym znaczeniu, niż odpowiadałoby to mojemu domnie­ manemu ulubionemu tematowi. Powiedziałabym wręcz: wykraczającym znacznie poza niego. Miłego wieczoru, Emmi. Półtorej godziny później Leo: Droga Emmi, a wie Pani, czego JA naprawdę w Pani nie lubię? Nieustannego „Pan Leo", „Profesor Leo", „Pan psycholog języka", „Pan teolog moralny". Proszę zrobić mi przyjemność i zostać przy „Leo". Pani sarkastyczne prze­ słania, cięte i trafne, i tak będą do mnie docierać. Dziękuję za wyrozumiałość! Leo. 10 minut później Emmi: Bleeeeeee! Dziś Pana nie lubię! Minutę później Leo: Ja siebie też. 30 sekund później Emmi: Przyznaję, to było znów naprawdę miłe z Pana strony!

20 sekund później Leo: Dziękuję. 15 sekund później Emmi: Proszę. Półtorej godziny później Leo: Śpi Pani już? 3 minuty później Emmi: Rzadko zasypiam przed Panem. Dobranoc! 30 sekund później Leo: Dobranoc. 40 sekund później Emmi: Czy dużo Pan myśli o matce? Chętnie odciążyłabym Pana trochę. 30 sekund później Leo: Właśnie to Pani zrobiła, droga Emmi. Dobranoc.

ROZDZIAŁ CZWARTY

3 dni później Temat: Koniec przerwy! Droga Emmi, zrobiliśmy sobie trzydniową przerwę w pi­ saniu maili. Myślę, że moglibyśmy powoli do nich wrócić. Życzę Pani miłego dnia w pracy. Dużo o Pani myślę, rano, wieczorem, w nocy, w czasie pomiędzy nimi, tuż przed i tuż po — a także podczas. Wszystkiego dobrego, Leo. 10 minut później Emmi: M. (Mi, Mis, Mist, Mistrz...) Drogi Leo, PAN zrobił prze­ rwę w pisaniu, nie ja! Obserwowałam Pana uważnie pod­ czas Pańskiej przerwy mailowej. I czekałam na to, kiedy Pan ją wreszcie zakończy. Czekałam bardzo niecierpliwie. Ale się opłaciło. Odezwał się Pan, myśli Pan o mnie, faj­ nie! Dobrze się Pan czuje? Ma Pan ochotę późnym wie­ czorem lub wczesną nocą wypić ze mną kieliszek wina? Oczywiście osobno. Czyli Pan z Emmi z wyobraźni. I ja z wirtualnym Leo. A do tego napiszemy do siebie kilka słów. Chce Pan? 8 minut później Leo: Tak, Emmi, możemy to zrobić. Czy Pani B. (Be, Ber, Bern, Bernh...), czy Pani męża nie ma wieczorem w domu?

3 minuty później Emmi: Takie pytania sprawiają Panu przyjemność, prawda? Za­ wsze brzmi to trochę tak, jakby chciał mnie Pan ukarać za to, że jestem szczęśliwą mężatką. Tak, Bernhard jest w domu. Siedzi w swoim gabinecie i przygotowuje się na następny dzień. Albo siedzi na swojej sofie i czyta. Albo leży w swoim łóżku i śpi. Od północy zazwyczaj to trzecie. Czy to wystarczająca odpowiedź? 6 minut później Leo: Tak, dziękuję, wystarczająca! Kiedy opowiada Pani o swoim mężu, Emmi, brzmi to zawsze trochę tak, jakby chciała mi Pani pokazać, jak osobno i niezależnie można żyć, kiedy albo mimo że, albo właśnie dlatego, że jest się szczęśliwą mężatką. Nie pisze Pani „w gabinecie", tylko „w SWOIM gabinecie". Siedzi nie „na naszej sofie", tylko „na SWOJEJ sofie". Ba, nie leży nawet „w naszym łóżku", tylko „w SWOIM łóżku". 4 minuty później Emmi: Drogi Leo, nie uwierzy Pan, ale w naszym domu każdy ma swój pokój, swoją sofę, a nawet własne łóżko. A co śmieszniejsze, każdy ma swoje własne życie. Jest Pan zaszokowany? 25 sekund później Leo: Dlaczego więc mieszkacie razem? 18 minut później Emmi: Leo, jest Pan słodki! Naiwny jak dwudziestolatek. Ani na drzwiach do naszych gabinetów nie wisi napis „Wstęp

wzbroniony", ani na naszych sofach „Zakaz przebywania osobom nieupoważnionym". A nasze łóżka nie są za­ opatrzone w tabliczkę ostrzegawczą „Uwaga, zły pies!". Krótko mówiąc: każde z nas ma wprawdzie swoje kró­ lestwo, ale jednocześnie jest serdecznie zaproszone w progi królestwa drugiego albo jak niedawno to sformu­ łowaliśmy, może „wdzierać się w sferę prywatną drugiej osoby". I co? Znów dowiedział się Pan czegoś na temat małżeństwa? 30 sekund później Leo: A w jakim wieku są dzieci? 35 minut później Emmi: Fiona ma szesnaście, Jonas jedenaście lat. A „mój Bern­ hard" jest trochę ode mnie starszy. Tak, drogi Leo, lekcja o rodzinie skończona! Wolałabym wyłączyć dzieci z na­ szych rozmów. Przed kilkoma miesiącami napisał mi Pan, że rozmowy ze mną stanowią dla Pana coś w rodzaju terapii-po-Marlene. (Nie wiem naturalnie, czy nadal tak jest, mógłby mnie Pan przy okazji poinformować!). Dla mnie pisanie do Pana i czytanie Pańskich maili jest czymś w ro­ dzaju „przerwy od rodziny". Tak, to taka wysepka poza codziennością, wysepka, na której chętnie przebywam z Panem sam na sam, jeśli to Panu odpowiada. 5 minut później Leo: Odpowiada, Emmi! Czasami po prostu pali mnie cieka­ wość, jak się Pani powodzi poza naszą zagubioną wysepką, jak wygląda Pani egzystencja na lądzie stałym, w bezpiecz­ nym porcie Pani małżeństwa. (Proszę wybaczyć, pasowało mi to tutaj.) Teraz jednak jestem znów na wyspie. A więc

co z naszym kieliszkiem wina? Czy o północy nie będzie dla Pani za późno? 2 minuty później Emmi: O północy, cudownie! Wobec tego cieszę się na naszą randkę. 20 sekund później Leo: Ja też. Na razie. Północ Brak tematu Droga Emmi, tu Leo, który życzy Pani bajecznej półno­ cy, tylko we dwoje, tylko dla nas obojga. Czy mogę Panią objąć, Emmi? Mogę pocałować? Całuję Panią. Tak, a te­ raz napijmy się. Co Pani pije? Ja sauvignon visintini, Colli Orientali del Friuli, rocznik 2003. A Pani co pije? Proszę mi zaraz napisać, Emmi, zaraz, dobrze? Co pije Emmi? Ja białe wino. Minutę później Emmi: Ale to nie jest pierwszy Pański kieliszek, L e o ! ! ! 8 minut później Leo: Ach, oto znów pisze Emmi. Emmi. Emmi. Emmi. Je­ stem lekko wstawiony, ale tylko lekko. Cały wieczór piłem i czekałem na północ, aż odwiedzi mnie Emmi. Tak, to prawda. To nie moja pierwsza butelka. Tęsknię za swoją Emmi. Chce Pani do mnie przyjść? Zwyczajnie wyłączymy światło. Nie musimy się widzieć. Chcę Panią tylko czuć, Emmi. Zamknę oczy. To z Marlene nie ma już żadne-

go sensu. Wykrwawiamy się. Nie kochamy się. Ona my­ śli, że tak jest, ale my już się nie kochamy, to nie miłość, to tylko zależność, tylko posiadanie. Marlene nie chce mnie wypuścić, a ja, ja nie potrafię jej przytrzymać. Je­ stem trochę wstawiony. Wcale niedużo. Przyjdzie Pani do mnie, Emmi? Pocałujemy się? Moja siostra mówi, że jest Pani przepiękna, Emmi, kimkolwiek Pani jest. Całowała się Pani kiedyś z kimś zupełnie obcym? Wypiję jeszcze łyk białego wina z Friuli. Wypiję za nas. Jestem już lek­ ko wstawiony. Ale niedużo. Teraz znów Pani kolej. Proszę do mnie napisać, Emmi. Pisanie jest jak całowanie, tyle że bez ust. Pisanie jest całowaniem głową. Emmi, Emmi, Emmi. 4 minuty później Emmi: Cóż, trochę inaczej wyobrażałam sobie naszą pierwszą randkę o północy, Leo pijany jak bela! Ale niepozbawiony pewnego uroku. Wie Pan co, Leo? Postaram się stresz­ czać, przypuszczalnie i tak nie jest Pan w stanie rozróżniać liter. Ale skoro ma Pan ochotę i jeżeli uda się to Panu, to proszę opowiedzieć mi więcej o Pańskim „domu". Proszę jednak nie pisać niczego, czego rano lub przed południem, po przebudzeniu się z delirium, mógłby Pan żałować. A więc piję kieliszek francuskiego czerwonego wina z do­ liny Rodanu, rocznik 1997. Piję za Pana! Panu natomiast zalecałabym przerzucić się na wodę mineralną. Albo od razu proszę zaparzyć sobie mocną kawę! 50 minut później Leo: Jest Pani taka surowa, Emmi. Proszę nie być surową. Nie chcę kawy. Chcę Emmi. Proszę do mnie przyjść. Wypije­ my jeszcze po kieliszeczku wina. Możemy mieć opaski na oczach, jak w filmie... Nie wiem, jaki ten film ma tytuł,

muszę się zastanowić. Tak bardzo chciałbym Panią poca­ łować. Wszystko mi jedno, jak Pani wygląda. Zakochałem się w Pani słowach. Może Pani pisać, co chce. Może Pani pisać surowe słowa. Kocham wszystko. Pani mianowicie wcale nie jest surowa. Zmusza się Pani do tego, chce Pani tylko sprawiać wrażenie silniejszej, niż Pani jest. Marle­ ne nie bierze do ust kropli alkoholu. Marlene jest bardzo trzeźwą kobietą, ale fascynującą, tak mówi każdy, kto ją zna. Była razem z pilotem, z Hiszpanii. Ale już nie jest. Mówi, że dla niej jest tylko jeden facet i to ja nim jestem. Wie Pani, to kłamstwo. A mnie już dla niej nie ma. Roz­ stanie tak bardzo boli. Nie chcę już rozstawać się z Marle­ ne. Mama ją lubiła. Mama zmarła, ona była nieszczęśliwa. To całkiem inaczej, niż myślałem. Coś we mnie też umar­ ło. Czuję to dopiero, odkąd umarło. Matka nie bardzo się o mnie troszczyła, tylko o młodszą siostrę. A ojciec wy­ emigrował do Kanady, zabrał ze sobą starszego brata. Ja wylądowałem gdzieś pośrodku. Zostałem przeoczony. By­ łem cichym dzieckiem. Mogę pokazać Pani zdjęcia. Chce Pani obejrzeć? W karnawale byłem zawsze Busterem Keatonem. Lubię niemych smutnych komików, którzy potrafią stroić miny. Wypijmy jeszcze kieliszek za nas i obejrzyjmy zdjęcia z karnawału. Szkoda, że jest Pani mężatką. Nie, dobrze, że jest Pani mężatką. Zdradza Pani męża, Emmi? Proszę tego nie robić. Tak bardzo boli, kiedy jest się zdra­ dzanym. Jestem już trochę wstawiony, ale mam trzeź­ wą głowę. Marlene raz mnie zdradziła. To znaczy, wiem o jednym razie. Wystarczy spojrzeć na Marlene i już się wie, że zdradza. Emmi, wysyłam to. I jeszcze jeden poca­ łunek. Obojętnie, kim Pani jest. Tęsknię za bliskością. Nie chcę myśleć o matce. Nie chcę myśleć o Marlene. Chcę pocałować Emmi. Jestem trochę wstawiony, proszę mi wybaczyć. Wysyłam to teraz. A później pójdę spać. Ca­ łuję na dobranoc. Szkoda, że jest Pani mężatką. Myślę, że pasowalibyśmy do siebie. Emmi. Emmi. Emmi. Lubię

pisać Emmi. Raz lewym palcem środkowym, dwa razy prawym wskazującym, a dwa rzędy wyżej prawym palcem środkowym. EMMI. Mógłbym napisać tysiąc razy Emmi. Pisanie Emmi to jak całowanie Emmi. Chodźmy spać, Emmi. Przed południem T e m a t : Halo Cześć, Leo, z powrotem na Ziemi? Wszystkiego dobrego od Pańskiej Emmi. 2,5 godziny później Emmi: Wciąż jeszcze się Pan zastanawia, jak Pan się, a przede wszystkim jak M N I E Pan wytłumaczy swoje nocne mai­ le? Nie musi Pan, Leo. Podobało mi się to, co Pan w nich nieumyślnie napisał, nawet bardzo. Powinien Pan się częś­ ciej upijać, wychodzi z Pana wtedy naprawdę uczuciowy człowiek, bardzo otwarty i bezpośredni, bardzo wrażliwy, niekiedy wręcz gwałtowny i namiętny. Ten brak kultu­ ry Panu pasuje! A ja czuję się zaszczycona, że tak często chciał mnie Pan całować! A więc proszę do mnie napisać!! Jestem naprawdę ciekawa, jak się Pan do tego odniesie. Na trzeźwo zawsze stara się Pan usilnie nie być tym Leo, który wychodzi z Pana w stanie upojenia. Mam nadzieję, że Pan nie wymiotował. 3 godziny później Emmi: Leo???? To nie fair, że Pan się nie zgłasza! I to jest znie­ chęcające. Pachnie mężczyzną, który rano nie przyznaje się do tego, co minionej nocy upojony miłością szeptał ko­ biecie do ucha. Pachnie więc dość typowym, dość przecięt­ nym, dość nudnym mężczyzną. W każdym razie nie pach­ nie to Leo. Proszę się więc wreszcie odezwać!!!

5 godzin później Leo: Droga Emmi, jest już godzina 22. Chce Pani do mnie przy­ jechać? Zapłacę za taksówkę. (Mieszkam na skraju mia­ sta.) Leo. Niecałe 2 godziny później Emmi: No proszę, proszę! Drogi Leo, teraz jest 23.43. Jeszcze Pan marzy czy już śpi? Jeśli nie, to zadam Panu kilka py­ tań: 1. Naprawdę Pan chce, żebym do Pana przyjechała? 2. Wciąż jeszcze Pan chce, żebym do Pana przyjechała? 3. Może znów jest Pan „lekko wstawiony"? 4. Jeżeli do Pana przyjadę, to co sobie Pan wyobraża, że będziemy robić? 5 minut później Leo: Droga Emmi, 1. Tak. 2. Tak. 3. Nie. 4. Co się wydarzy. 3 minuty później Emmi: Drogi Leo, 1. Aha. 2. Aha. 3. Dobrze. 4. Co się wydarzy? Zawsze wydarza się to, co się chce, aby się wydarzyło. A więc co Pan chce, żeby się wydarzy­ ło?

50 sekund później Leo: Naprawdę nie wiem, Emmi. Myślę jednak, że będziemy wiedzieli to natychmiast, gdy się zobaczymy. 2 minuty później Emmi: A jeżeli nie wydarzy się kompletnie nic? Staniemy naprze­ ciwko siebie jak głupki, wzruszymy ramionami i jedno do drugiego powie: Przykro mi, ale jakoś nic się nie dzieje. I co wtedy zrobimy? Minutę później Leo: Musimy uwzględnić takie ryzyko. Proszę więc przyjechać, Emmi! Niech się Pani odważy! Zaufajmy sobie! 25 minut później Emmi: Drogi Leo, irytują mnie te niespotykane wcześniej pona­ glenia, które tak naprawdę nie odpowiadają Pańskiemu usposobieniu. Mam pewne podejrzenie. Myślę, że dosko­ nale Pan wie, co by się wydarzyło. Jest Pan przypuszczalnie jeszcze na lekkim rauszu po wczorajszej nocy, a więc nie­ wiarygodnie „w nastroju". Szuka Pan bliskości. Chce Pan zapomnieć Marlene bądź puścić ją w niepamięć. I naczytał się Pan dość książek z tego rodzaju i naoglądał odpowied­ nich scen w filmach, „Ostatnie tango" z Marlonem Brando i tym podobnych. Leo, ja też znam te sceny: ON widzi JĄ po raz pierwszy, najczęściej w półmroku, aby piękne było również to, co może nie jest takie piękne. I wtedy nie pada już ani jedno słowo, tylko spada ubranie. Jak wygłodniali rzucają się na siebie, niczego sobie nie żałują, godzinami tarzają się po podłogach w całym mieszkaniu. Cięcie. Na­ stępny obraz: on leży na plecach, po jego ustach błąka się

frywolny uśmieszek, namiętne spojrzenie spoczywa na su­ ficie pokoju, jakby i sufit chciał uwieść. Jej głowa spoczywa na jego piersi. Zadowolona niczym lania po przejściu stada byków w okresie godowym. Może jedno z nich wydmuchu­ je dym papierosowy przez nos. I wtedy scena dyskretnie się kończy. A co później? Właśnie to interesowałoby mnie najbardziej: co później? Leo, nie da rady. Wyjątkowo odezwał się w Panu męż­ czyzna stereotypowy. Oczywiście wszystko można by było jeszcze zintensyfikować. Pana wczorajsza propozycja na rauszu, „opaska na oczy". Nie musielibyśmy się więc na­ wet widzieć. Na ślepo otwiera mi Pan drzwi. Ślepo padamy sobie w ramiona. Uprawiamy seks na ślepo. I na ślepo się żegnamy. A jutro przysyła mi Pan znów bigoteryjnego mai­ la o tym, że nie powinnam zdradzać, a ja odpisuję Panu jak zwykle bezczelnie. I jeżeli dobrze nam było w nocy, to znów to robimy, kompletnie oderwani od naszego zwykłe­ go życia, kompletnie niezależnie od naszego dialogu. Seks na najwyższym stopniu absolutnego braku zobowiązań. Nie ma nic do stracenia, nie ma żadnego ryzyka. Pan ma swoją „bliskość", ja przygodę pozamałżeńską. Przyzna­ ję, to podniecająca myśl. Ale muszę Panu powiedzieć, że i trochę męska fantazja, drogi Leo. W każdym razie po­ winniśmy trzymać się od niej z daleka. Albo aby sformuło­ wać to jeszcze jaśniej: nie ze mną! (Wyraziłam to bardzo delikatnie, serio!). 15 minut później Leo: A jeśli pokazałbym Pani tylko kilka zdjęć z dzieciń­ stwa? A jeśli chciałbym tylko wypić z Panią szklaneczkę whiskey albo wódki — za nasze zdrowie i pionierskie osią­ gnięcie, że wreszcie się zobaczyliśmy? A jeśli chciałbym tylko posłuchać Pani głosu? A jeśli chciałbym może tylko odetchnąć zapachem Pani włosów i skóry?

9 minut później Emmi: Leo, Leo, Leo, czasami brzmi Pan tak, jakby z nas dwoj­ ga to Pan był kobietą, a ja mężczyzną. Mogłabym jednak przysiąc, że to tylko gra między nami, i to na najwyższym poziomie. Myślę po męsku, aby Pana zrozumieć, próbuję się przenieść w męski świat, ze wszystkich swoich doświad­ czeń ściągam kompletny męski świat myśli plus przynależ­ ne do niego słownictwo — z takim skutkiem, że słyszę póź­ niej od Pana, że to JA jestem sfiksowana na punkcie seksu. Leo, odsłaniam wasze klasyczne motywy ponaglającego zaproszenia o północy — a Pan zwyczajnie odwraca kota ogonem i twierdzi, że są one moje. Leo, aniele niewinno­ ści, nieśmiały romantyku! Niech Pan przyzna, że Pańskie wirtualne bicie na alarm o dziesiątej wieczór nie miało na celu oglądania ze mną zdjęć z dzieciństwa. (Ma Pan może również ciekawe znaczki? W takim razie przyszłabym oczywiście natychmiast...). 3 minuty później Leo: Droga Emmi, proszę już nigdy więcej nie mówić „wasze", jeżeli chce Pani mówić o MNIE. Jestem zbyt indywidual­ ny, aby podporządkować się zgeneralizowanej i zazwyczaj przedstawianej z nienawiścią męskiej liczbie mnogiej. Pro­ szę nie sądzić mnie według innych mężczyzn. To mnie do­ tyka, i to naprawdę! 18 minut później Emmi: OK, OK, przepraszam! Przez co znów wywinął się Pan zgrabnie od „swojego" motywu, dlaczego tak nagle chciał mnie Pan zobaczyć, w środku nocy. Leo, to nie wstyd, wręcz przeciwnie, to mi bardzo schlebia, mój szacunek do Pana nie zmniejszy się ani o milimetr, jeżeli w poalkoholowej

potrzebie seksu i oszołomieniu miłosnym chce Pan zrobić numer z przepaską na oczach z wprawdzie nieznaną, ale rzekomo wcale nie najbrzydszą Emmi. Ach tak, i coś jesz­ cze: jest już wpół do drugiej w nocy, powoli powinnam iść spać. Jeszcze raz dziękuję za Pańską pasjonującą propozy­ cję. To było odważne. Lubię, kiedy jest Pan spontaniczny. I lubię też, kiedy pijany zasypuje mnie Pan pocałunkami. Dobranoc, Leo. Ja też całuję. 5 minut później Leo: Nigdy i z nikim nie chcę zrobić numeru. Dobranoc. 12 minut później Emmi: Ach, jeszcze dwie rzeczy, Leo. I tak nie mogę dzisiaj spać: jeżeli rzeczywiście przyjechałabym do Pana, to chyba nie myśli Pan poważnie, że pozwoliłabym mu zapłacić za tak­ sówkę? Po drugie: jeżeli rzeczywiście przyjechałabym do Pana, to która z trzech Emmi z repertuaru Pańskiej siostry powinna stanąć w Pańskich drzwiach? Żywe sreberko pra-Emmi? Blond Emmi z dużym biustem? Czy płocha Emmi-niespodzianka? Bo z jednego musi Pan sobie zdać sprawę: w momencie naszego spotkania Pańska Emmi z wyobraźni umarłaby na zawsze. Następnego dnia Temat: Problemy z oprogramowaniem? Leo? Pana kolej! 3 dni później Temat: Przerwa w komunikacji Droga Emmi, piszę do Pani tylko po to, żeby Pani wiedzia­ ła, że nie jest tak, iż do Pani już nie piszę. Kiedy wreszcie

będę wiedział, c o mogę Pani napisać, natychmiast to zro­ bię. Jestem właśnie w trakcie zbierania swoich schizofre­ nicznych cząsteczek składowych, na które rozłożyła mnie Pani w poprzednich dniach. Odezwę się, jeżeli skutecznie połączę te cząsteczki. Emmi, Pani nieustannie tłucze mi się po głowie. Brak mi Pani. Tęsknię za Panią. Czytam Pani maile kilka razy dziennie. Pani Leo. 4 dni później Temat: Zdrada Witam, Panie Leike, czyżby miał Pan wobec mnie nie­ czyste sumienie? Musi mi Pan coś zdradzić? („Zdradzić" przez „z" jak zdrada?) Nie wiem czegoś, co powinnam wiedzieć? W takim razie myślę, że to wiem. Dokonałam w swojej skrzynce mailowej porażającego odkrycia. Wie Pan, o czym mówię? Jeśli tak, to proszę ulżyć swojemu su­ mieniu!!! Pozdrowienia, Emmi Rothner. 3,5 godziny później Leo: Emmi, co się z Panią dzieje? Co miał znaczyć ten zaszy­ frowany mail? Knuje Pani jakąś teorię spisku? W każdym razie nie mam najmniejszego pojęcia, o czym Pani mówi. Jakiego porażającego odkrycia dokonała Pani w swojej skrzynce mailowej? Proszę nieco jaśniej! I po co ten ok­ ropnie oficjalny ton tylko z powodu podejrzeń! Wszystkie­ go dobrego, Leo. Pół godziny później Emmi: Szanowny Panie psychologu języka, jeżeli kiedykolwiek się okaże, że moje „podejrzenie" było uzasadnione, to zniena­ widzę Pana do końca życia!!!! Lepiej niech Pan to powie od razu.

25 minut później Leo: Cokolwiek wprawiło Panią w ten nastrój, droga Emmi, Pani język napawa mnie strachem. Nie chcę być ofiarą Pani prewencyjnej, czystej nienawiści, opierającej się na po­ krętnych myślach i zagmatwanych zakamarkach Pani roz­ łożonego przez nieufność mózgu. Proszę wyrażać się jasno albo się wypchać! Teraz jestem naprawdę wściekły! Leo. Następnego dnia Temat: Zdrada II Spotkałam w niedzielę przyjaciółkę. Opowiedziałam jej o Panu, Leo. Czym on się zajmuje zawodowo? spytała. Jest psychologiem języka i pracuje na uniwersytecie — odpar­ łam. Psycholog języka? Sonja była zaskoczona. Czyli co on robi? dopytywała się. Ja: Dokładnie nie wiem, nie rozma­ wiamy o pracy, tylko o nas. I nagle przypomniało mi się: na początku wspominał coś o studium na temat języka e-maili, którym akurat się zajmował. Później jednak nie padło na ten temat ani jedno słowo. Wtedy twarz Sonji zachmu­ rzyła się gwałtownie i powiedziała dosłownie: Emmi, uwa­ żaj, może on cię tylko studiuje! Doznałam nagłego szoku. W domu natychmiast przejrzałam nasze stare maile. I 20 lutego znajduję następujący pasaż: „Opracowujemy wła­ śnie studium o wpływie e-maili na nasze zachowania języ­ kowe i — to znacznie ciekawsza część — o e-mailach jako środkach przekazu emocji. Stąd moja lekka skłonność do fachowej paplaniny, w przyszłości jednak postaram się po­ wstrzymywać, obiecuję to Pani". Tak więc, drogi Leo, rozumie Pan teraz, dlaczego czuję się tak, jak się czuję? LEO, STUDIUJE MNIE PAN TYL­ KO? TESTUJE MNIE PAN JAKO PRZEKAŹNIK EMOCJI? NIE JESTEM DLA PANA NICZYM INNYM JAK TREŚCIĄ ZIMNEJ PRACY DOKTORSKIEJ ALBO JAKIEGOŚ IN­ NEGO OKROPNEGO STUDIUM JĘZYKA?

40 minut później Leo: Najlepiej proszę zasięgnąć rady u swojego Bernharda. Ja w każdym razie mam Pani dość. Pod ciężarem Pani emocji załamałby się każdy środek transportu. Leo. 5 minut później Emmi: To, że przechodzi Pan do kontrataku, nie powoduje wca­ le, że rozwiewają się moje obawy, iż zostałam przez Pana wykorzystana pod względem psychologiczno-językowym. Proszę więc Pana o jasną odpowiedź, Leo. Jest Pan mi ją winien. 3 dni później Temat: Leo! Drogi Leo, mam za sobą trzy okropne dni. Strach — ba, to był prawdziwy atak paniki — że przez cały czas wyko­ rzystywał mnie Pan do celów naukowych, a jednocześnie równie mocna obawa, że może byłam wobec Pana niespra­ wiedliwa. Może przez pochopne obarczenie Pana winą zniszczyłam coś między nami. Nie wiem nawet, co byłoby gorsze: zostanie przez Pana „oszukaną" czy spowodowane moim ślepym atakiem nieufności zmiecenie z powierzchni ziemi roślinki zaufania, którą z taką ostrożnością i troskli­ wością wyhodowaliśmy. Drogi Leo, proszę postawić się na moim miejscu. Chcę Panu wyznać, że już dawno z nikim nie rozmawiałam tak intensywnie o uczuciach jak z Panem. Samą mnie to naj­ częściej dziwi, że to możliwe tą drogą. W swoich mailach do Pana mogę być tak bardzo prawdziwą Emmi, jak ni­ gdzie więcej. W „rzeczywistym życiu" trzeba, jeżeli ma się coś udać, jeżeli chce się kogoś przetrzymać, nieustannie iść na kompromis z własną emocjonalnością: TAM nie mogę zareagować przesadnie! TO muszę zaakceptować!

Na TAMTO muszę przymknąć oko! Trzeba wciąż dopaso­ wywać swoje uczucia do otoczenia, chronić tych, których się kocha, wcielać się w setki codziennych ról, balansować, równoważyć, odważać, aby nie uszkodzić całości, ponie­ waż samemu jest się jej częścią. Przed Panem, drogi Leo, nie wstydzę się być tak sponta­ niczną, jaką jestem w głębi duszy. Nie zastanawiam się, czym mogę Pana obarczyć, a czym nie. Po prostu radośnie piszę, co mi ślina przyniesie na język. I tak mi z tym cu­ downie dobrze!!! I — to Pańskie osiągnięcie, drogi Leo — dlatego stał się Pan dla mnie tak nieodzowny: akceptuje mnie Pan taką, jaką jestem. Czasami mnie Pan hamuje, ignoruje pewne sprawy, a pewne rozumie opacznie. Ale Pańskie nieugięte trwanie przy mnie pokazuje mi, że mogę być taka, jaka jestem. I — czy znów mogę się lekko zare­ klamować? Jestem o wiele, wiele łagodniejsza, niż wynika to z moich e-maili. To znaczy: jeżeli ktoś lubi Emmi, która nie potrafi nad sobą panować, która nawet się nie stara stwarzać pozorów, która z pasją afiszuje się negatywnymi cechami charakteru — tak, Leo, jestem zazdrosna, jestem nieufna, jestem lekko neurotyczna, zasadniczo nie mam ekstremalnie wysokiego mniemania o płci przeciwnej, na­ wiasem mówiąc, o własnej również nie — teraz straciłam wątek, a więc: jeżeli ktoś już lubi tę Emmi, która wcale się nie stara być dobra, która raczej odreagowuje swoje zazwyczaj tłumione słabości, to jak dopiero polubi Emmi taką, jaka naprawdę żyje, ponieważ wie, że innym nie za­ wsze można pokazać się takim, jakim jest się naprawdę, kłębkiem humorów, kontenerem zwątpienia we własne siły, kompozycją niezgodności. Nie chodzi jednak wyłącznie o mnie. Leo, zajmuje mnie Pan nieustannie. Rozpanoszył się Pan na kilku milime­ trach kwadratowych mojego mózgu (albo móżdżka, albo przysadki mózgowej, nie wiem, jaką częścią mózgu myśli się o kimś takim jak Pan). Bardzo skutecznie zapuścił Pan

tam korzenie. Nie wiem, czy jest Pan tym, kim Pan pisze. Jeżeli jednak jest Pan choć jego częścią, to i tak jest Pan wyjątkowy. To Pańskie słowa i moje z nich wnioski: wy­ łania się z nich mniej więcej mężczyzna, jak sobie nagle wyobrażam, i to możliwe, że ktoś taki naprawdę istnieje. Pisał Pan zawsze o „Emmi z wyobraźni". Być może jestem mniej gotowa zadowolić się „Leo z wyobraźni", tylko wy­ obrażać sobie na dłuższą metę kogoś, kogo tak bardzo lu­ bię. On musi być z krwi i kości i tym podobnych rzeczy. I musi zdobyć się na spotkanie ze mną. Tak daleko jeszcze nie zaszliśmy. W głębi duszy jednak czuję, że środkami pi­ semnymi wciąż przybliżamy się do naszego spotkania. Aż wreszcie kiedyś staniemy naprzeciwko siebie. Albo usią­ dziemy. Albo uklękniemy. Wszystko jedno. Leo, weźmy ten mail, który właśnie do Pana piszę: na samą myśl, że mógłby Pan rozbierać go słowo po słowie, aby wy­ ciągać z niego dowody naukowe, aby cytować przykłady, jak i czym można transportować emocje albo co gorsza, czym można obudzić emocje w drugim człowieku, jak trze­ ba pisać, aby złapać drugą osobę w pułapkę emocjonal­ ną, ta myśl jest tak okropna, że mogłabym zawyć z bólu!!! Proszę powiedzieć, że nasz dialog nie miał nic wspólnego z Pańskimi badaniami. I proszę mi wybaczyć to podejrze­ nie. Jestem takim typem człowieka: muszę zakładać naj­ gorsze, żebym umiała wytworzyć w sobie system obronny, dzięki któremu później łatwiej zniosę, gdyby się to urze­ czywistniło. Leo, jak dotąd był to mój najdłuższy mail do Pana. Proszę go nie ignorować. Proszę wrócić. Proszę nie zwijać obo­ zowiska spod mojej kory mózgowej. Potrzebuję Pana! Ja Pana... szanuję! Pańska Emmi. PS: Wiem, jest już przeraźliwie późno. Jestem jednak prze­ konana, że Pan jeszcze zajrzy do swojej skrzynki mailowej. Nie musi mi Pan teraz odpowiadać. Ale może napisze Pan do mnie choć jedno słowo, żebym wiedziała, że otrzymał

Pan moją wiadomość? Jedno słowo, czy to będzie możli­ we? Mogą to być i dwa słowa, albo trzy, jeśli będzie Panu łatwiej. Proszę. Proszę. Proszę. Proszę. Proszę. 2 sekundy później Leo: AUTOODPOWIEDŹ. ODBIORCA WYJECHAŁ, PONOW­ NY DOSTĘP DO SWOJEJ POCZTY BĘDZIE MIAŁ DO­ PIERO OD 18 MAJA. W PILNYCH SPRAWACH KONTAKT PRZEZ INSTYTUT PSYCHOLOGII NA UNIWERSY­ TECIE POD NASTĘPUJĄCYM ADRESEM E-MAIL: [email protected]. Minutę później Emmi: To już szczyt!

ROZDZIAŁ PIĄTY

8 dni później Temat: Z powrotem! Cześć, Emmi, wróciłem. Byłem w Amsterdamie. W towa­ rzystwie Marlene. Znów podjęliśmy próbę. Była bardzo krótka. Po dwóch dniach wylądowałem w łóżku z zapa­ leniem płuc. Było to dla mnie zawstydzające, przez pięć dni strząsała termometr, obdarzając mnie gorzko-dobrotliwym uśmiechem, niczym pielęgniarka w trzydziestym roku pracy, która nienawidzi tego, co robi, ale próbuje nie zrzucać odpowiedzialności za to na swoich pacjentów. Am­ sterdam był przeciwieństwem tego, co sobie wyobrażałem, myśląc o tym wyjeździe, nie było nowego początku, tylko stary koniec, jeden z tych, w których przez te wszystkie lata nabraliśmy prawdziwej rutyny. Tym razem rozstaliśmy się z pełnym szacunkiem. Ona powiedziała, że jeśli czegoś będę potrzebował, mam w każdej chwili dzwonić. Miała na myśli coś z apteki. A ja powiedziałem: Jeżeli jeszcze raz sobie wmówisz, że nie potrafisz beze mnie żyć, a ja wciąż jeszcze będę przekonany, że nie potrafię żyć bez ciebie, to polecimy znów na kilka dni do Amsterdamu — i udowod­ nimy sobie, że jest wręcz przeciwnie. Nawiasem mówiąc, opowiedziałem Marlene o nas. Zarea­ gowała na to, jakby to był stan krytyczniejszy od mojego za­ palenia płuc. Powiedziałem: Jest pewna kobieta z Internetu,

która mnie bardzo zajmuje. Ona: Ile ma lat? I jak wygląda? Ja: Nie mam pojęcia. Między trzydziestką a czterdziestką. Albo blondynka, albo brunetka, może ruda. W każdym razie jest szczęśliwą mężatką. Ona: Jesteś chory! Ta kobieta, powiedziałem do niej, daje mi możliwość myślenia o kimś innym niż o tobie, Marlene, a mimo to odczuwania czegoś podobnego. Wstrząsa mną, wzrusza, czasami chciałbym wystrzelić ją na Księżyc, ale równie chętnie natychmiast ściągnąłbym ją stamtąd. Potrzebuję jej mianowicie tutaj, na Ziemi. Potrafi słuchać. Jest mądra. Jest zabawna. I co najważniejsze: jest przy mnie. Skoro pi­ sanie do niej sprawia ci taką przyjemność, to sobie pisz — rzuciła mi Marlene na pożegnanie w drodze do łóżka. I weź tabletki! — dorzuciła. Emmi, jestem bezradny. Jak uwolnić się od tej kobiety? Ona jest jak lodówka przenośna, ale mnie oblewa fala go­ rąca, kiedy po nią sięgam. Kiedy idę u jej boku przez Am­ sterdam, łapię zapalenie płuc. Ale kiedy nocą kładzie mi dłoń na czole, zaczynam płonąć. Tak, Emmi, część druga: a więc wróciłem. Ani myślę do­ browolnie zwijać obozowiska spod Pani kory mózgowej. Chcę, abyśmy do siebie nadal pisali. I chcę, abyśmy pozna­ li się też osobiście. Straciliśmy już wszystkie odpowiednie ku temu z punktu widzenia ludzkiego rozsądku, logiczne, zrozumiałe i nadarzające się momenty. Zanegowaliśmy najprostsze reguły gry współistnienia. Jesteśmy starymi, serdecznymi przyjaciółmi, wspierającymi się wzajemnie w dniu powszednim, ba, czasami jesteśmy nawet parą ko­ chanków. I przy tym wszystkim brakuje nam jeszcze natu­ ralnego początku: spotkania. Nadrobimy to, z całą pew­ nością! Tylko jeszcze nie wiem, jak to urządzimy, aby nie stracić niczego z tego, co nas charakteryzuje. A Pani wie? Tak, Emmi, część trzecia: świadomie rozpocząłem swój mail od Marlene. Życzyłbym sobie bowiem, abyśmy opo­ wiadali sobie więcej z naszego życia. Nie chcę już udawać,

że istniejemy tylko my dwoje. Chcę wiedzieć, jak radzi so­ bie Pani w małżeństwie, jak dochodzi do ładu z dziećmi i te wszystkie rzeczy. Byłoby miło, gdyby dzieliła się Pani ze mną też swoimi troskami. Stanowiłoby to dla mnie swo­ iste pocieszenie, że nie tylko ja się z nimi zmagam. Zagłę­ bianie się w nie dobrze mi zrobi. I poczuję się zaszczycony, gdy obdarzy mnie Pani większym zaufaniem. Tak, Emmi, część czwarta: proszę nigdy więcej nie niena­ widzić mnie prewencyjnie! Nie zniosę tego. Na początku marca zrezygnowałem ze współpracy nad studium o wpły­ wie e-maili na zachowania językowe i ich znaczenie jako środka transportu uczuć. Jako oficjalny powód podałem brak czasu. W rzeczywistości temat ten stał się dla mnie zbyt „prywatny", aby chcieć się nim zajmować naukowo. Wszystko jasne, Emmi? Miłego dnia, Pani Leo. PS: Z jednej strony moja informacja o nieobecności była zasłużoną karą za agresywny brak zaufania. Z drugiej stro­ ny zrobiło mi się Pani żal. Napisała mi Pani niesamowicie piękny, otwarty, szczery i obszerny list. Dziękuję za każde słowo! Znów ma Pani kredyt na kilka bezczelności. 45 minut później Emmi: Zrezygnował Pan ze współpracy nad studium z naszego po­ wodu? Leo, to cudowne, kocham Pana za to! (Na szczęście nawet Pan nie podejrzewa, w jaki sposób to właśnie Panu powiedziałam.) Muszę jechać z Jonasem do dentysty. Nie­ stety, nie dostanie pełnej narkozy. Tyle tytułem odpowie­ dzi na Pańskie pytanie, jak daję sobie radę z dziećmi. Na razie, Emmi. 6 godzin później Emmi: A więc, Leo. Siedzę w swoim pokoju, Bernhard jeszcze pra­ cuje, Fiona nocuje u przyjaciółki, Jonas śpi (lżejszy o dwa

zęby), Wurlitzer pożera karmę dla psów (wychodzi taniej, a jemu i tak jest obojętne, najważniejsze, żeby było dużo). Jak już Pan wie, pręgowców nie mamy, ale przypuszczalnie również posmakowałyby naszemu kocurowi. Meble gapią się na mnie z wyrzutem. Grożą mi: Biada, jeśli zdradzisz, ile kosztowałyśmy, jakie mamy kolory i kształty! Fortepian mówi: Biada, jeżeli mu opowiesz, że Bernhard był twoim nauczycielem gry na fortepianie! I jak pierwszy raz się po­ całowaliście i jak często na mnie lądowaliście, żeby się ko­ chać. Regał z książkami dorzuca: A kim w ogóle jest ten Leo? Co on tu robi? Dlaczego spędzasz z nim tyle godzin? Dlaczego tak rzadko do mnie sięgasz? Dlaczego zrobiłaś się taka zamyślona? Odtwarzacz CD mówi: Może dojdzie jeszcze do tego, że nie zechcesz już grać Rachmaninowa — wiesz, ty i Bernhard, łączy was nie tylko muzyka — tyl­ ko będziesz słuchała tego, czego lubi słuchać ten Leo, może nawet Sugababes! Jedynie regal z winami się przeciwsta­ wia: No więc ja nie mam nic przeciwko temu Leo, we troje całkiem nieźle do siebie pasujemy. Łóżko natomiast grozi: Emmi, kiedy tu leżysz, to nie śnij o innym miejscu. Nie daj się tu przyłapać z tym Leo! Ostrzegam cię! Leo, nie mogę. Nie mogę podzielić się z Panem tym świa­ tem. Nigdy nie zostanie Pan jego częścią. Jest zbyt zwar­ ty. To twierdza. Nie może zostać zdobyta, nie znosi żad­ nych intruzów, jest przed nimi zamknięta. Leo, my oboje musimy pozostać „na zewnątrz", to nasza jedyna szansa, w przeciwnym razie Pana stracę. Chce Pan wiedzieć, jak „radzę" sobie z małżeństwem? Z brawurą, Leo, szcze­ rze! I Bernhard też. On mnie uwielbia. Ja go poważam i szanuję. Okazujemy sobie respekt. Nie zdradziłby mnie nigdy. Nie umiałabym zostawić go na lodzie. Nie chcemy ranić się wzajemnie. Zbudowaliśmy ten związek wspól­ nie. Liczymy na siebie. Mamy muzykę, teatr. Mamy wielu wspólnych przyjaciół. Fiona, szesnastolatka, jest dla mnie jak młodsza siostra. A dla Jonasa stałam się rzeczywiście

kimś w rodzaju mamy. Miał trzy lata, kiedy jego matka zmarła. Leo, proszę mnie nie zmuszać do kartkowania albumu ze zdjęciami rodzinnymi. Zróbmy tak: będę opowiadać Panu „o domu", kiedy naprawdę będę w nastroju do tego, kiedy coś będzie mnie gryzło, kiedy będę chciała usłyszeć opinie bardzo, bardzo bliskiego przyjaciela. Pan natomiast może informować mnie na bieżąco o swoim życiu prywatnym, wręcz zasypując kontrowersyjnymi szczegółami. (Tylko nie erotycznymi, tego Panu zabraniam!). Tak, a teraz pójdę do łóżka — i wreszcie będę znów do­ brze spała. Leo, tak się cieszę, że jest Pan z powrotem!! Leo, potrzebuję Pana! Muszę umieć poruszać się i czuć również poza swoim światem. Leo, Pan jest moim światem zewnętrznym! A jutro porozmawiamy o Marlene, potrze­ buję do tego trzeźwej głowy. Dobranoc, mój drogi! Całuję na dobranoc! Następnego dnia Temat: Marlene Dzień dobry, Leo. Jeżeli nie da się ani być razem, ani osobno, to jest tylko jedno wyjście: zamiast! Leo, potrze­ buje Pan innej kobiety. Musi się Pan ponownie zakochać. Dopiero wtedy będzie Pan wiedział, czego przez cały czas Panu brakowało. Bliskość to nie skrócenie dystansu, tylko jego pokonanie. Napięcie to nie brak doskonałości, tylko stałe żeglowanie ku niej i powtarzalne trzymanie się jej. Leo, nie ma innej rady, potrzebujemy dla Pana kobiety! Jasne, że mówienie: „Niech Pan zapomni Marlene!" jest naiwne. Ale mimo to proszę to zrobić, naprawdę. Mam następującą propozycję: zamiast o niej proszę świadomie myśleć o mnie! Ze mną może Pan sobie śmiało wyobrazić wszystko, co chciałby Pan zrobić z Marlene. (Moje meble znów zaczynają mi się przyglądać.) Chcę zaznaczyć, że by­ łoby to tylko stadium przejściowe, dopóki nie znaleźliby-

śmy Panu kobiety. Jaką by Pan chciał? Jak ma wyglądać? No już, niech Pan to wreszcie powie! Może rzeczywiście kogoś dla Pana mam. Poważnie: kobieta, która mówi o nas: „Skoro pisanie do niej sprawia ci taką przyjemność, to sobie pisz", jest o lata świetlne daleka od tego, co ja rozumiem pod pojęciem miłości. Marlene nie kocha Leo. Leo nie kocha Marlene. Oboje niekochający się czerpią swoją namiętność z tęsk­ noty za miłością tej drugiej osoby. Hm, już mądrzej nie potrafię. A teraz muszę pracować. Na razie. Emmi, wirtu­ alna alternatywa. 4 godziny później Leo: Droga Emmi ze świata zewnętrznego, rozkoszowałem się Pani mailami. Naprawdę jestem Pani za nie wdzięczny. Proszę przekazać meblom, że podziwiam Pani postawę i doceniam ducha zespołowego. Nie będę intruzem w domu Rothnerów, okupuję Emmi wyłącznie na monitorze! Szcze­ gólne komplementy przesyłam regałowi na wino: może we troje znów urządzimy happening o północy. (Obiecuję, że już nigdy więcej nie napiję się tak obficie przed.) Szczególnie zachwyca mnie to, że nosi się Pani z zamiarem wyswatania mnie. Jakie kobiety mi się podobają? Kobiety, które tak wyglądają, jak Pani pisze, Emmi. I kobiety, u któ­ rych zwietrzę szansę zostania kiedyś światem wewnętrz­ nym, nie tylko zewnętrznym. Krótko mówiąc, kobiety, które niekoniecznie są już „szczęśliwymi mężatkami", nie tkwią w fortecach swoich rodzin i nie są pilnowane przez meble w ich mieszkaniach. Dopóki nie natrafię na taką ko­ bietę, chętnie skorzystam z Pani propozycji, aby świadomie pomyśleć o Pani, zanim pomyślę o Marlene. Nie zawsze mi się to uda, jeżeli jednak w dalszym ciągu będzie mnie Pani rozpieszczać mailami, to na pewno sukcesywnie będę zbli­ żał się do celu.

Życzę Pani przyjemnego wieczoru. Spotykam się dziś z moją siostrą Adrienne. Ucieszy się na pewno, że znów udało mi się z sukcesem rozstać z Marlene. I ucieszy się, że wciąż jestem z Panią w kontakcie. Zna kilka linijek z Pani tekstów, moje opowieści o Pani — i trzy kandydatki na Emmi. Lubi Panią, obojętnie, którą z tych trzech Pani jest. Ona widzi to tak jak jej brat. Następnego dnia Temat: Mia! Cześć, Leo, znalazłam ją w nocy. Naturalnie: Mia! To ona! Leo i Mia — jak to brzmi! Proszę posłuchać, Leo: Mia ma 34 lata, jest śliczna jak z obrazka, pedagożka sportu, długie nogi, superfigura, ani grama zbędnego tłuszczu, ciemna karnacja, czarne włosy. Jedyna wada: wegetarian­ ka, ale wystarczy ją przekonać „to jest tofu" i wtedy zje nawet mięso. Jest bardzo oczytana, wysoce inteligentna, energiczna, pogodna i zawsze w dobrym humorze. Krótko mówiąc: wymarzona kobieta. I: jest singielką! Czy mam was ze sobą poznać?

Półtorej godziny później Leo: Emmi, Emmi, Emmi! Wiem coś na temat takich długo­ nogich „Mii". Moja młodsza siostra przedstawia mi prak­ tycznie co tydzień nową. Znam całe katalogi mody pełne modelek a la „Mia" z 0,0 procent zbędnego tłuszczu, jedna piękniejsza i z dłuższymi nogami od drugiej. I wszystkie są singielkami. A wie Pani dlaczego, droga Emmi? Ponieważ tak właśnie chcą! I ponieważ chcą w tym stanie pozostać jeszcze przez chwilę. Poza tym: nie chcę Pani pohamowywać w jej euforii, dro­ ga Emmi ze świata zewnętrznego. Ale aktualnie właściwie wcale nie jestem w nastroju na poznawanie wymarzonej

Mii. Jestem bardzo zadowolony z życia, jakie mam. Mimo to dziękuję za Pani starania! Nawiasem mówiąc: serdeczne pozdrowienia od mojej sio­ stry. Ona twierdzi, że nie powinienem tylko popełnić błę­ du i spotkać się z Panią. Mówi dosłownie: Spotkanie było­ by końcem waszego związku. A ten związek ma na ciebie niesamowicie dobry wpływ! Miłego dnia, Leo. 2 godziny później Emmi: OK, Leo, nasze spotkanie może poczekać, już przywy­ kłam do tej myśli. Uczyni Pan ze mnie bardzo cierpliwego człowieka! Szczególnie cieszy mnie, że Pańska siostra tak o nas myśli. Ale dlaczego jest taka pewna, że spotkanie za­ kończyłoby nasz „związek"? Czy ma na myśli, że zakończy go Pan czy ja? I coś jeszcze, Leo: we wczorajszym wieczornym mailu znów Pan napisał o mnie per „szczęśliwa mężatka". Dla­ czego „szczęśliwą mężatkę" ujął Pan w cudzysłów? To wy­ gląda, jakby chciał Pan zamienić to w jakiś frazes z lekką nutą szyderstwa. Wie Pan, co mam na myśli? Wracając jednak do Mii, to zrozumiał mnie Pan komplet­ nie niewłaściwie. Ona nie jest pięknością z okładki ma­ gazynu mody. Mia jest prawdziwą kobietą z klasą. A eg­ zystencję singielki wiedzie absolutnie nie z własnej woli. Typowy przypadek błędnego sterowania związkiem w mło­ dych latach. Będąc dziewiętnastolatka poznaje się faceta, z zewnątrz adonis, bomba testosteronowa, prawdziwa wy­ pchana walizka seksu. W środku: pustka, przede wszyst­ kim w okolicach mózgu. Mijają dwa burzliwe lata czekania i nadziei, aż on wreszcie otwiera usta. I wtedy czar pryska. Ma się 21 lat — i naturalnie natychmiast poznaje się ko­ lejne pięknie opakowane pudełko. I myśli się: tym razem jednak w środku musi być coś więcej. Ale i tym razem nic, kolejna próba. Układa się to w klasyczny los kobiecy: ona

myśli, że wciąż potrzebuje tego samego typu faceta, aby „naprawić błędy pierwszego razu". Każda kolejna pomył­ ka jeszcze bardziej przywiązuje ją do niego. W przypadku Mii jeden był podobny do drugiego i żaden z nich nie usunął błędów poprzednika. Przeciwnie: każdy dobitnie potwierdzał, że jego poprzednik posiadał te same puste przestrzenie co on. Od dwóch lat jest zmęczona męż­ czyznami, pozbawiona energii do nawiązywania nowych znajomości. Sama nie zrobi już żadnego kroku w stronę mężczyzny. Powiedziała do mnie ostatnio: Jeżeli poznasz kogoś miłego, to spokojnie możesz mnie mu przedstawić. Ale nie chcę przy tym nawet ruszyć palcem. Wszystko musi potoczyć się samo. Jeśli nie potoczy się samo, to wcale się nie potoczy. To jest Mia. Leo, mówię Panu, będzie Pan nią zachwycony. Półtorej godziny później Leo: Droga Emmi, najpierw na temat Pani pytań początko­ wych: 1. Moja siostra nie sprecyzowała, które z nas po fizycznym spotkaniu miałoby zakończyć nasz „związek" (czy mogę ująć słowo związek w cudzysłów?). Miała raczej na myśli niemoż­ ność pogodzenia dialogu pisanego z przeżywanym jako ta­ kim, który wkrótce doprowadziłby do końca wszystkiego. 2. Jakaż Pani spostrzegawcza! „Szczęśliwa mężatka" w cudzysłowie napisałem nieświadomie. Może edytor tekstu robi to automatycznie. Nie, poważnie: to wyrażenie pochodzi od Pani — i ja je cytuję, ponieważ „szczęśliwa mężatka" wydaje mi się zawsze postrzeżeniem subiektyw­ nym. Wątpię na przykład, czy ja pod pojęciem „szczęśliwa mężatka" rozumiem to samo co Pani lub Pani mąż. To nie jest jednak takie ważne, prawda? W żadnym wypadku nie miało to zabrzmieć szyderczo, w przyszłości postaram się opuszczać cudzysłów, OK?

A teraz przejdźmy do Pani przyjaciółki Mii: jeżeli znów ją Pani spotka, może jej Pani opowiedzieć, że zna mężczyznę, który potrzebuje (potrzebował) tylko jednej jedynej ko­ biety, aby NIEZMIENNIE NIE skorygować „błędu pierw­ szego razu". Mężczyznę, który stał się równie zmęczony i pozbawiony energii do nawiązywania nowych znajomo­ ści. Kogoś, kto również nie zrobi już żadnego kroku w stro­ nę kobiety, takiego, który nie chce przy tym ruszyć palcem, u którego też wszystko musi toczyć się samo, a jeśli nie toczy się samo, to wcale się nie toczy. Proszę jej powie­ dzieć: To jest Leo, Mia! Ale proszę nie dodawać: Będziesz nim zachwycona. Zachwyt zakładałby bowiem, że spoj­ rzy się sobie choć raz w oczy. To natomiast oznaczałoby przypuszczalnie zbyt wiele „pracy przy związku" dla Leo i Mii. (Ponadto lekko mnie to obraża, jak szybko chce się Pani mnie pozbyć, oddając pierwszej lepszej przyjaciółce, Emmi. Brakuje mi Pani zazdrości!) 40 minut później Emmi: Ach, Leo, zazdrość tu, zazdrość tam, i tak nie mogę Pana „posiadać" więcej niż tylko tu, w skrzynce mailowej. Poza tym: jeżeli „należy" Pan do jednej z moich najlepszych przy­ jaciółek, należy Pan troszkę również do mnie. (Naprawdę Pan myśli, że swatałabym Pana bez samolubnych ukrytych zamiarów?). Nawiasem mówiąc, nieraz opowiadałam już Mii o Panu. Chce Pan wiedzieć, co o Panu myśli? (Spo­ dziewam się, że powie Pan teraz: Nie, nie chcę wiedzieć. Ale i tak to Panu zdradzę.) Mówi: Widzisz, Emmi, właśnie takiego mężczyzny bym chciała, kogoś, kto wolałby dosta­ wać ode mnie maile niż seks. Seksu chcą wszyscy faceci. Klasę ma ten, kto nie chce ode mnie jednego, tylko to dru­ gie: poczty!

5 minut później Leo: Emmi, znów Pani mówi o seksie! 3 minuty później Emmi: Dzięki, nie zwróciłam na to uwagi. Właśnie ponownie za­ nurzyłam się w świecie mężczyzn. 8 minut później Leo: Wydaje się, że zanurza się w nim Pani chętnie po to, aby móc bez zahamowań pisać o seksie. 6 minut później Emmi: Drogi Leo, niech Pan nie udaje świętoszka! Przypomina Pan sobie przepojony winem mail o przepaskach na oczy i poalkoholowy atak żądzy następnego dnia? Nie jest Pan ponad pożądliwością, pozbawionym libido kaznodzieją na górze, którego czasami tak chętnie Pan udaje! A więc mam zaaranżować Pańskie spotkanie z Mią? 3 minuty później Leo: To chyba nie jest poważna propozycja! Minutę później Emmi: Naturalnie, że poważna! Jestem przekonana, że ani Pan, ani Mia nie musieliby się „napracować", żeby na­ tychmiast się polubić. Proszę zaufać mojej znajomości ludzi.

7 minut później Leo: Dziękuję, ale nie skorzystam. Moim zdaniem to trochę perwersyjne, aby zamiast Emmi poznawać jej przyjaciółkę. Dobranoc! (W dalszym ciągu jeszcze) PANI Leo. 50 sekund później Emmi: Ach, coś jeszcze: jeszcze wrócę do Pańskich wyjaśnień na temat „szczęśliwej mężatki" w cudzysłowie!! Spokojnie może Pan to potraktować jako groźbę. Dobrych snów, mój drogi. Emmi. Następnego wieczora T e m a t : ??? Nie dostanę dziś żadnego maila od Leo? Czy jest obrażo­ ny? Z powodu Mii? Dobranoc, Emmi. Rano Temat: Mia Dzień dobry, Emmi, przemyślałem to sobie. Nawiązuję do Pani propozycji. Jeżeli Pani to zaaranżuje, a ta Mia na­ prawdę zechce, to spotkam się z nią! Serdeczne pozdro­ wienia, Leo. 15 minut później Emmi: Leeeooooo? Robi Pan ze mnie głupka? Półgodziny później Leo: Nie, wcale nie. Mówię to zupełnie poważnie. Chętnie spot­ kam się z Mią na kawie. Proszę tylko, aby była Pani tak miła i przejęła całą koordynację. Pasowałoby mi w sobotę czy w niedzielę po południu. Odpowiadałaby mi jakaś ka-

wiarnia w centrum. Może być znów Messecafe Huber albo Europa, albo Cafe Paris, wszystko jedno. 40 minut później Emmi: Leo, Pan przejmuje mnie zgrozą. Skąd ta nagła zmiana nastroju? Czy Pan naprawdę nie nabija się ze mnie? Rze­ czywiście mam spytać Mię? Ale wtedy nie będzie się Pan mógł wycofać. Mia nie jest kobietą do zabawy. 3 godziny później Leo: A ja nie jestem mężczyzną, który bawi się z kobietami, któ­ rych nie zna: przynajmniej nie w te gierki. Po prostu zmie­ niłem zdanie: jeśli ta kobieta jest mi tak gorąco polecana, to dlaczego miałbym się z nią nie spotkać? Nie mam nic przeciwko godzince niezobowiązującej pogawędki. Tak, im więcej się nad tym zastanawiam, tym sympatyczniejsze wydaje mi się Pani zaangażowanie, Emmi. Miłego wieczo­ ru, Leo. 10 minut później Emmi: Wymyślę sobie do tego teraz swoją część, Leo! Zadzwonię do Mii i poinformuję Pana. Półtorej minuty później Leo: Jaką swoją część Pani sobie wymyśli i do czego? 20 minut później Emmi: Drogi Leo, podejrzewam, że jest Pan pewny, iż to ja jestem osobą, która wycofa się w ostatnim momencie. Ponieważ Pan myśli, że nigdy nie miałam zamiaru poznać Pana ze

swoją — w dodatku atrakcyjną — przyjaciółką. Podejrze­ wa Pan, że „Mia" miała na celu rozbudzenie Pańskiego zainteresowania moją osobą, prawda? Drogi Leo, myli się Pan! Dzwonię teraz do Mii i jeżeli się zgodzi, to będzie Pan musiał naprawdę się z nią spotkać, w przeciwnym ra­ zie obrażę się na Pana śmiertelnie! Wszystkiego dobrego, na razie, Emmi. 18 minut później Leo: Ale Mia nie powie: tak. Ponieważ Mia nie zrozumie, dla­ czego ma spotkać obcego faceta, który jest przyjacielem jej przyjaciółki, w dodatku przyjacielem, którego przyjaciół­ ka sama nigdy osobiście nie spotkała. Mia słusznie zacznie się zastanawiać, dlaczego akurat ona ma spotkać się z tym mężczyzną. Mia poczuje się jak królik doświadczalny. Ale chętnie dam się pouczyć. Dobranoc, proszę pozdrowić re­ gał z winami! Kiedy zakończymy „sprawę Mii", mogliby­ śmy znów wypić za nas lampkę wina, Emmi, co Pani na to? Następnego dnia Temat: Mia Cześć, Leo, jak się Pan miewa? Piekielnie dziś gorąco. Już sama nie wiem, co jeszcze z siebie zdjąć. Czy czasami nosi Pan krótkie spodnie i sandały? Raczej T-shirt lub połów­ kę czy nienagannie uprasowaną koszulę? Ile górnych gu­ zików rozpiętych? Dżinsy, spodnie z kantami czy — ehe — bermudy? Jak jasno musi być, żeby włożył Pan okula­ ry przeciwsłoneczne? Ma Pan owłosione przedramiona? A klatkę piersiową? OK, już przestaję. Właściwie to chciałam Panu powiedzieć, że rozmawiałam z Mią. Zasadniczo bardzo chętnie umówiłaby się z Panem na kawę w ciągu dnia. Dlaczego nie — powiedziała. Ale musiałby Pan do niej zadzwonić. (Czego Pan oczywiście

nie zrobi.) Mia mianowicie uważa, że Pan wcale nie chce jej poznać, że to jest raczej akcja solowa jej starającej się ją wyswatać przyjaciółki Emmi. Ponadto chce wiedzieć, jak Pan wygląda. Powiedziałam: Nie jest brzydki, tak my­ ślę. Ale właściwie widziałam tylko jego siostrę... Taaak, to wszystko idzie trochę mozolnie. Chyba nic z tego! Powodze­ nia w punktach zapalnych upalnego dnia! Pańska Emmi. 2,5 godziny później Leo: Droga Emmi, w odpowiedzi na Pani pytania: miewam się całkiem dobrze. Piekielnie gorąco, w rzeczy samej! Kiedy mi Pani pisze: „Już sama nie wiem, co z siebie zdjąć", to znaczy, że chce Pani, abym sobie wyobraził, jak to może wyglądać, gdy Emmi już sama nie wie, co z siebie zdjąć. Wygrała Pani, Emmi: wyobrażam to sobie! Krótkie spodnie noszę wyłącznie na plaży. (A tu akurat nie ma żadnej, prawda?). Sandały: jako takie nigdy, ale jeśli Pani zechce, to założę — na nasze pierwsze spotka­ nie. T-shirt czy koszula? I to, i to, często też jedno na dru­ gim. Rozpięte guziki? W zależności od pogody. Właśnie mam rozpięte wszystkie guziki, ale nikt mnie nie widzi. Spodnie? Raczej dżinsy niż na kant. Bermudy? Najpóź­ niej na nasze pierwsze spotkanie, Emmi, o ile odbędzie się w lecie (następnego roku)! Okulary przeciwsłoneczne? W słońcu. Owłosienie? Głowa, broda, skronie, ręce, nogi, klatka piersiowa... Trochę się go uzbiera. Aha, co do Mii: proszę o numer telefonu! Miłych upalnych godzin, Pani Leo. 45 sekund później Emmi: Co? Naprawdę chce Pan zadzwonić do Mii? Wciąż jesz­ cze Pan myśli, że blefuję, prawda? A więc proszę: 0773/ 8636271. Mia Lachberg. Zadowolony?

Półtorej godziny później Leo: Dziękuję, Emmi. Że też dzień pod koniec maja może wy­ wołać siódme poty... Lecę teraz na dwudniowy kongres do Budapesztu. Odezwę się zaraz po powrocie. Miłego czasu, Emmi. Wszystkiego dobrego, Leo. 2 dni później Brak tematu Cześć, Leo, wrócił Pan już? Proszę zgadnąć, z kim dzi­ siaj rozmawiałam przez telefon. Twój mailowy przyjaciel zadzwonił do mnie — powiedziała ta osoba. — Byłam tak zaskoczona, że chciałam natychmiast odłożyć słuchawkę. Ale on był taki miły! Taki uprzejmy, grzeczny, trochę nie­ śmiały, szarmancki... Bla, bla, bla, bla, tiu, tiu, tiu... A jaki przyjemny głos! I taka piękna wymowa!... Leo, Leo, najwyraźniej sięgnął Pan po wszystkie środki. Muszę przyznać: nie spodziewałam się po Panu, że na­ prawdę zadzwoni Pan do Mii. Życzę wam dużo szczęścia podczas jutrzejszego spotkania! Nawiasem mówiąc, Mia spytała, czy również mam ochotę przyjść. Odpowiedzia­ łam: Na pewno ON nie byłby z tego zadowolony. Jestem dla niego fantasmagorią, kobietą o trzech twarzach, któ­ rych nie zna, ponieważ nie chce się decydować na jedną z nich. To przecież prawda, tak? Serdecznie pozdrawiam, Emmi. 3 godziny później Leo: Cześć, Emmi, wprawdzie już wróciłem — ale niestety, je­ stem wciąż jeszcze w stresie. Pani przyjaciółka Mia brzmi przez telefon naprawdę sympatycznie. Odezwę się, Leo. PS: Nie musi Pani stawić się osobiście, Emmi. Mia i tak opowie Pani wszystkie szczegóły z naszego spotkania, i to na gorąco, jak się domyślam.

12 minut później Emmi: Leo, ostatnimi czasy wydaje mi się Pan bardzo łobuzerski. Naprawdę nie wiem, co o tym sądzić. No dobrze, powodze­ nia, Emmi. Do zobaczenia! (W następnym wcieleniu.)

ROZDZIAŁ SZÓSTY

3 dni później Brak tematu Cześć, Leo, wszystko w porządku? Pozdrawiam serdecz­ nie, Emmi. 15 minut później Leo: Cześć, Emmi, tak, wszystko w porządku. A co u Pani? Leo. 8 minut później Emmi: Też wszystko w porządku, dziękuję. Oprócz upału. Czy to normalne? Mamy koniec maja. 35 stopni w maju — czy tak było już wcześniej? Tak wcześniej nie było! A poza tym? Wszystko dobrze? 20 minut później Leo: Tak, dziękuję, Emmi, poza tym wszystko jak najlepiej. Ma Pani rację: 35 stopni bywało wcześniej pod koniec lipca, na początku sierpnia, może jeden, dwa dni w roku, nie więcej. OK, niechby to były cztery, pięć dni. Ale nie w maju, na pewno nie w maju! Mówię Pani, to musi mieć coś współ-

nego z ociepleniem Ziemi, jeszcze będziemy mieli z tego gorący temat. To nie jest nudzenie klimatologów. Będzie­ my musieli przywyknąć do coraz gorętszych pór letnich, tak sądzę. 3 minuty później Emmi: Tak, Leo, różnice temperatur będą coraz bardziej ekstre­ malne. A jak Pan spędza te pierwsze upalne dni i wieczory? 14 minut później Leo: I będzie coraz więcej gwałtownych burz. Lawiny błotne, osuwiska, powodzie. A później znów okresy suszy. Wie Pani, co to oznacza? Ekonomicznych i ekologicznych skut­ ków zmian klimatu nie da się jeszcze wcale ocenić. 5 minut później Emmi: Ananasy hawajskie w Alpach, obowiązek łańcuchów na opony w Apulii. Pola ryżowe na Wyspach Owczych. Stoi­ ska ze środkami zapobiegającymi zamarzaniu w Damasz­ ku. Stada wielbłądów w Murmańsku. Kluby jachtowe na Saharze. 18 minut później Leo: A na skalnych płytach szkockich gór i wyżyn będzie moż­ na smażyć jajka bez konieczności rozpalania ogniska, o ile kury na wolności nie staną się automatycznie kurami z grilla, które nawet w środku zimy będą znosić w najlep­ szym razie jajka na twardo.

2 minuty później Emmi: Dość, Leo, już nie chcę. No dobrze, poddaję się: jak było? I proszę, proszę, proszę, niech Pan tylko nie pyta „jak było co?". Oszczędzajmy trochę liter, dobrze? 13 minut później Leo: Ma Pani na myśli niedzielne spotkanie z Mią? Było miło! A nawet bardzo miło. Dziękuję uprzejmie. Minutę później Emmi: Co znaczy „niedzielne spotkanie"? Czy było już jakieś „poniedziałkowe spotkanie"? 8 minut później Leo: Tak, Emmi, co dziwniejsze znów spotkaliśmy się wczoraj wieczorem. Na włoskiej kolacji. Zna Pani restaurację La Spezia przy KenienstraBe? Ma taki cudowny, zaciszny we­ wnętrzny dziedziniec. Przy tym upale jest wręcz idealny. A przede wszystkim: jest tam bardzo spokojnie, do tego dyskretna, dobra muzyka i doskonałe wina piemonckie. Tę restaurację mogę Pani gorąco polecić. 50 sekund później Emmi: Zaiskrzyło? 18 minut później Leo: Zaiskrzyło? Ciągle te techniczne wyrażenia! Najlepiej pro­ szę spytać Mię. Bądź co bądź jest jedną z Pani najlepszych przyjaciółek. Ona twierdzi nawet, że jest Pani najlepszą

przyjaciółką. Emmi, niestety muszę kończyć na dziś, ju­ tro znów popiszemy, dobrze? Dobranoc. Mam nadzieję, że w Pani sypialni nie jest przytłaczająco gorąco. 3 minuty później Emmi: Nie jest jeszcze późno, Leo. Ma Pan jeszcze jakieś plany? Znów spotkanie z Mią? Gdyby ją Pan jeszcze dzisiaj wi­ dział, to proszę jej przekazać, żeby do mnie zadzwoniła. Nie mogę jej złapać. Pięknej gorącej nocy, dobrej zabawy, Emmi. I jeszcze rada: koniecznie powinien Pan poruszyć temat „ocieplenia klimatu". Mia na pewno będzie gotowa słu­ chać godzinami, tak ciekawie Pan to przedstawia. 2 minuty później Leo: Z Mią zobaczę się dopiero jutro. Dzisiaj jestem po prostu wykończony i położę się wcześniej. Dobranoc, wyłączam się. Leo. 30 sekund później Emmi: Dobranoc. 3 dni później Brak t e m a t u Cześć, Emmi, czy wygląda Pani właśnie przez okno? Upiornie, prawda? Dla mnie gradobicie ma w sobie coś z klimatu końca świata. Niebo spowija taki dziwny całun w kolorze ochry, nagle zasłania je ciemnoszara kurtyna, a następnie wysypują się z niej z niesamowitą prędkością tysiące tysięcy tych białych kamyków. Jaki tytuł miał ten film, w którym z nieba lecą ropuchy, albo żaby czy kury? Zna go Pani przypadkiem? Wszystkiego dobrego, Leo.

Półtorej godziny później Emmi: „Folwark zwierzęcy". „Żabi król". „Kentucky Fried Chicken". Leo, takie sentymentalne animacje przyrodnicze w mailu po trzech dniach milczenia doprowadzają mnie do szaleństwa! Proszę znaleźć sobie dla nich innego odbior­ cę. Nie po to dochowywałam Panu wierności w skrzynce pocztowej przez pół roku i nie po to spędzałam tu z Panem przez całe tygodnie i miesiące po kilka godzin dziennie, abyśmy teraz zaczynali rozmawiać o ulewie i całunie na niebie w kolorze ochry. Jeżeli chce mi Pan opowiedzieć coś o sobie, to proszę to zrobić. Jeżeli chce Pan coś wie­ dzieć o mnie, to proszę spytać. Ale szkoda mi siebie na dialogi o pogodzie. Czy Mia tak bardzo zawróciła Panu w głowie, że nagle widzi Pan tylko ziarnka gradu? Mam jeszcze kilka pytań, skoro już przy tym jesteśmy: za­ bronił jej Pan opowiadać mi szczegółowo o waszych rand­ kach? Co ma znaczyć ta godna nastolatków blokada infor­ macji, ta głupia tajemniczość? Co to za dziecinne gierki? Naprawdę psuje mi to przyjemność dalszej rozmowy z Pa­ nem, Leo, szczerze Panu to mówię. Do widzenia, Emmi. 2 godziny później Leo: Droga Emmi, znam Mię niecały tydzień. Spotkaliśmy się cztery razy. Od razu się polubiliśmy. Cudownie się rozu­ miemy, pod wieloma względami. Ale jest jeszcze dużo za wcześnie, aby móc ocenić, jak sprawa rozwinie się dalej. I jest jeszcze o wiele za wcześnie, aby z tym „wychodzić na zewnątrz". Rozumie Pani, co mam na myśli? Mia i ja musimy najpierw być pewni swoich uczuć do siebie: ile z nich powstało jedynie pod wpływem sytuacji, w której się poznaliśmy? Ile jest przeznaczone tylko na daną chwilę? Co jednak mogłoby przetrwać? To są pytania, na które na razie każdy może odpowiedzieć tylko sobie. Dlatego pro-

szę Panią o cierpliwość, Emmi. W późniejszej fazie wszyst­ ko będę Pani opowiadał. A jeśli chodzi o Mię: przypusz­ czalnie czuje się podobnie, właśnie dlatego, że jest Pani najlepszą przyjaciółką. Proszę dać nam trochę czasu. Mam nadzieję, że Pani to zrozumie. Z serdecznym pozdrowie­ niem, Leo. 10 minut później Emmi: Drogi Leo, nie może mnie Pan (teraz) ani zobaczyć, ani usłyszeć, dlatego zdradzę Panu: mówię to z absolutnym spokojem i z opanowaniem, powoli, z rozwagą, ani tro­ chę nie rozbawiona, poirytowana czy agresywna, nie, nie, w słowa, które zaraz wygłoszę, wkładam swoją pełnowar­ tościową ustępliwość i skupienie: Leo, jeszcze nigdy nie czytałam tak parszywego maila jak ten, którym mnie Pan niniejszym obdarował. I cześć! 15 minut później Leo: Szczerze Pani współczuję, Emmi. Lepiej chyba będzie, jak zrobię przerwę mailową. Jeżeli będzie Pani ponownie skłonna podjąć kontakt z orędownikiem Pani „świata ze­ wnętrznego", proszę spokojnie dać znać. Wszystkiego do­ brego, Leo. 5 dni później Temat: Tęsknię (...) Cześć, Leo, jak Panu idzie „rozwijanie sprawy"? Czy udało się Panu i Mii posortować trochę swoje uczucia? Wie Pan już, co jest „tylko na daną chwilę", a co mogłoby „prze­ trwać"? Czy „każdy odpowiedział już sobie na pytania"? Ach, tęsknię za dawnym Leo, który powiedział, co było do powiedzenia, który odczuwał to, co było do odczuwania. Tęsknię za nim tak bardzo!!! Miłego dnia, Emmi.

PS: O mnie i Mii jest Pan zapewne poinformowany. Kiedy się zorientowałam, że najwyraźniej nie wie, co ma mi po­ wiedzieć, poprosiłam ją, aby uznała Leo Leike za temat tabu między nami. 3 godziny później Leo: Droga Emmi, Pani ostatnia uwaga była lekko przesadzo­ na. O ile jestem dobrze poinformowany, kilka dni temu powiedziała Pani do swojej przyjaciółki Mii przez tele­ fon: Albo opowiesz mi o sobie i Leo wszystko — albo nic. W tym drugim przypadku proponuję, abyśmy zafundowa­ ły naszej wieloletniej przyjaźni kilkumiesięczną zasłużoną przerwę. Emmi, co się z Panią dzieje? Nie rozumiem Pani. To PANI przecież skontaktowała mnie z Mią. PANI koniecznie chciała, abym ją poznał. PANI widziała w nas wymarzoną parę. Dlaczego teraz jest Pani tak cyniczna i złośliwa? Była Pani zbyt pewna swojego uzupełnienia życia wewnętrzne­ go, Pani pozarodzinnej zdobyczy Leo? Jest Pani teraz zła, ponieważ myśli Pani, że straciła swoją wirtualną własność na rzecz najlepszej przyjaciółki? Emmi, przez wiele miesięcy nie zbliżyłem się do żadne­ go człowieka bardziej niż do Pani. I byłem (i jestem) tak szczęśliwy, że wszystkie nasze próby „fizycznego" spotka­ nia spełzły na niczym. Jest mi obojętne, jak Pani wyglą­ da, dopóki mogę widzieć Panią taką, jaką chcę ją widzieć. Jestem wdzięczny, że nie muszę się dowiedzieć, iż w rze­ czywistości jest Pani inna niż moja „bohaterka Emmi z powieści mailowej". W ten sposób jest Pani perfekcyjna, najpiękniejsza na świecie, żadna Pani nie dorówna. Ale Emmi, dla nas nie ma niestety kolejnego kroku. Cała reszta rozgrywa się poza naszymi dwoma monitorami. Mia jest na to najlepszym dowodem. Chcę być szczery: począt­ kowo dość mnie to uraziło, że chce mnie Pani z nią wyswa-

tać, pierwsze spotkanie było z mojej strony raczej czymś w rodzaju przekornej reakcji pod Pani adresem. Później jednak szybko zrozumiałem, jaka jest różnica między Pa­ nią a nią. Pani, Emmi, nie waży się nawet opisać swojego fortepianu, ponieważ w moim świecie nie ma on absolut­ nie czego szukać. Mia natomiast pochyla się pół metra ode mnie nad stolikiem i nawija widelcem na łyżce spaghetti al pesto. Kiedy odwraca głowę w bok, czuję wywołany przez to leciutki podmuch powietrza. Mogę ją jednocześnie wi­ dzieć, słyszeć, dotknąć, poczuć. Mia to materia. Emmi jest fantazją. Obie ze swoimi zaletami i wadami. Życzę Pani miłego wieczoru, Pani Leo. Pół godziny później Emmi: Mój fortepian jest czarny, w kształcie prostopadłościanu i jest zbudowany głównie z drewna. U góry wystaje pozio­ mo jedna z części. Na niej, kiedy otworzy się czarną zaokrą­ gloną płytę, znajdują się klawisze, białe i czarne. Właści­ wie powinnam wiedzieć, ile ich jest, ale niestety, najpierw muszę je przeliczyć. Czy mogę podać Panu później ich dokładną liczbę, Leo? W każdym razie białe klawisze są większe i jest ich więcej. Kiedy przyciskam jakiś klawisz, z fortepianu dobywa się dźwięk. Dokładnie nie wiadomo skąd. Nie da się też tego dobrze sprawdzić podczas gry. O wiele bardziej jednak decydujący jest dźwięk. Kiedy wy­ bieram klawisz z lewej, to dźwięk jest niższy. Im bardziej klawisz, który przyciskam, znajduje się po prawej stronie, tym wyższy jest dźwięk. Wciskając kilka czarnych klawi­ szy po kolei, można uzyskać prostą chińską melodię, coś w rodzaju dalekowschodniej piosenki dla dzieci. Gdy­ bym miała zdradzić Panu trochę więcej o białych klawi­ szach i o tym, co można z Panem zrobić, proszę dać mi znać, Leo. Myślę jednak, że niniejszym zaznajomiłam Pana z najważniejszymi tajemnicami swojego fortepianu.

Tak, odważyłam się je opisać! Szczerze oddana, Pańska Emmi. 5 minut później Leo: Pięknie to Pani zrobiła, Emmi. Myślę, że teraz mam już pojęcie o Pani fortepianie. Ba, mam go wręcz plastycznie przed oczyma. A Pani, Emmi, siedzi przy nim i liczy kla­ wisze. Dziękuję za ten widok! Dobranoc. Godzinę później Emmi: Cześć, Leo, to jeszcze raz ja. Jeszcze się nie zmęczyłam. W gruncie rzeczy jednak wcale nie wiem, co powiedzieć. Jest mi po prostu smutno. Myślałam, że Mia zbliży nas do siebie również fizycznie. Ona jednak najwyraźniej roz­ dziela nas coraz bardziej. I nie mogę nawet o to się na nią pogniewać, to był przecież mój pomysł. Chcę być szczera: chciałam wprawdzie, aby Pana poznała, ale nie chciałam was połączyć. Nie byliście (i nie jesteście!) według mnie wymarzoną parą. Rzeczywiście byłam Pana zbyt pewna, Leo. Myślałam, że Pana znam. Uważałam za niemożli­ we to, że zakocha się Pan w innej. Mia bez wątpienia jest atrakcyjna. Ale jest moim dokładnym przeciwieństwem. Jest kobietą świetnie wysportowaną, silną, gibką, żylastą. Każdy jej pieprzyk jest wytrenowany. Prawdopodobnie nawet jej włosy pod pachami są z masy mięśniowej. Przez rozbudowaną klatkę piersiową trudno dostrzec piersi. A jej wypieszczona słońcem skóra jest jedną wielką rafine­ rią olejku kokosowego. Mia jest uosobieniem idei fitnessu. Seks to dla niej kilka pompek w duecie i trening mięśni po­ śladkowych z przerwą w postaci regularnych sapnięć. Jest kobietą pasującą do deski surfingowej, kuracji głodówkowej czy maratonu miejskiego w Nowym Jorku. Ale w żad­ nym wypadku nie pasującą do Leo — tak przynajmniej

myślałam. Pana, drogi Leo, oceniłam zupełnie inaczej. Pożądanie Mii oznacza rezygnację ze mnie. Czy jest Pan w stanie sobie wyobrazić, że mnie to deprymuje? 10 minut później Leo: A kto mówi, że pożądam Mii? Kto mówi, że ona mnie po­ żąda? 2 minuty później Emmi: No proszę: Pan! Pan! Pan to mówi! I to jeszcze jak Pan to mówi! Przerażająco! Bardziej przerażająco niż w swoim ohydnym, wstrętnym mailu „Musimy-najpierw-być-pewni-swoich-uczuć-do-siebie" nie można tego wyrazić. Mówi Pan: „Cudownie się rozumiemy, pod wieloma względami." Fiuuuuuu — nigdy nie spodziewałabym się tego po Panu, Leo! 5 minut później Leo: Ale to prawda: Mia i ja cudownie się rozumiemy, pod wie­ loma względami. Ani słowem nie skłamałem. Na przykład rozumiemy się cudownie, jeśli chodzi o nasze poglądy, ob­ serwacje i ocenę Pani osoby, szanowna Emmi Rothner! 3 minuty później Emmi: Tylko niech Pan nie mówi, że z nią nie spał. 4 minuty później Leo: Emmi, znów się Pani wczuwa w mężczyznę, prawda? Pro­ szę pozostać w temacie. To, czy spałem z Mią, czy nie, jest absolutnie nieważne.

55 sekund później Emmi: Nieważne? Nie dla mnie! Kto śpi z Mią, nigdy nie bę­ dzie spał ze mną, nawet w duchu. A do tego przykładam wagę. 2 minuty później Leo: Nie redukujmy naszych relacji znów do tego, że od czasu do czasu sypialiśmy ze sobą w duchu. 50 sekund później Emmi: Od czasu do czasu sypiał Pan ze mną w duchu? Słyszę to po raz pierwszy. Ale brzmi zupełnie nieźle! Minutę później Leo: A propos spania. Tym razem całym ciałem: dobranoc, Emmi. Jest druga w nocy. 30 sekund później Emmi: Tak, cudownie. Jak w dawnych czasach! Emmi.

Dobranoc.

Rano Temat: Ani słówa o seksie Dzień dobry, Leo. Jakie to wspólne obserwacje na temat mojej osoby prowadzicie z Mią? Co ona o mnie opo­ wiadała? Wie Pan teraz, która z trzech Emmi o rozmia­ rze butów 37 to ja? Czy jestem przynajmniej tą Emmi, o której Pańska siostra twierdziła: „Zakochałbyś się w niej"?

Półtorej godziny później Leo: Nie uwierzy Pani, Emmi, ale nie przyglądaliśmy się Pani cechom zewnętrznym, tylko wewnętrznym. Od samego początku dałem Mii do zrozumienia, że nie chcę wiedzieć, jak Pani wygląda. Odpowiedziała mi: W ten sposób coś pan przegapi! (To prawdziwa dobra przyjaciółka.) Mia naturalnie również wiedziała, że pragnęłaby Pani wszyst­ kiego, tylko nie tego, abym się z nią spotkał. Od razu zda­ liśmy sobie sprawę z przydzielonych nam ról. Siedzieliśmy naprzeciwko siebie przez dziesięć minut — i byliśmy sprzy­ mierzeńcami w sprawie Emmi Rothner. 12 minut później Emmi: A potem, specjalnie dla mnie, zakochaliście się w sobie. Minutę później Leo: Kto tak powiedział? 8 minut później Emmi: Leo Leike mówi: „Mia natomiast pochyla się pół metra ode mnie nad stolikiem i nawija widelcem na łyżce spaghetti al pesto". Kap. „Kiedy odwraca głowę w bok, czuję wywo­ łany przez to leciutki podmuch powietrza". Kap. „Mogę ją jednocześnie widzieć, słyszeć, dotknąć, poczuć". Kap. „Mia to materia". Kap, kap, kap. Wie Pan co, Leo, w przy­ padku Marlene wybaczam Panu. Była, zanim się pozna­ liśmy, i ma starsze prawa. Ale podmuchy spowodowane obrotem głowy Mii są dla mnie prawdziwą bezczelnością. Ja też chciałabym kiedyś odwrócić głowę i wywołać po­ dmuch powietrza, który Pan poczuje, Mistrzu Leo! (OK, cofam tego „Mistrza".) Co takiego ma podmuch Mii,

czego nie ma mój? Proszę mi wierzyć, potrafię wywoły­ wać przepiękne podmuchy powietrza, kiedy odwracam głowę. 20 minut później Leo: Rozmawialiśmy również o Pani małżeństwie, Emmi. 3 minuty później Emmi: Ach tak? Znów Pan wraca do swojego ulubionego tema­ tu? I co mówi Mia? Zdradziła Panu może, że nienawidzi Bernharda? 15 minut później Leo: Nie, nie zrobiła tego. Wyrażała się o nim wyłącznie po­ zytywnie. Mówi, że Pani małżeństwo jest wręcz wzorowe. Mówi, że jest upiorne, ale naprawdę bez zarzutu. Mówi, że odkąd Emmi związała się z Bernhardem, nie ma już sła­ bych miejsc. Efektywnie udało jej się zapomnieć, jak czło­ wiek się kompromituje. Kiedy pojawia się gdzieś z Bern­ hardem i dwojgiem dzieci, można uwierzyć, że są rodziną idealną. Wszyscy się uśmiechają, wszyscy są uprzejmi, wszyscy są szczęśliwi. Między Panią a jej mężem nie trzeba nawet słów, panuje cicha harmonia. Ba, nawet rodzeństwo siedzi obok siebie, obejmując się ramionami. Absolutna idylla. Przyjaciele, którzy goszczą Rothnerów, powinni za­ mówić sobie później kilka godzin u terapeuty, tak twierdzi Mia. Człowiek nagle jest przekonany, że wszystko robi źle. Czuje się jak nieudacznik. Ma się bowiem partnera, który albo cię wspomaga — albo go w ogóle już nie ma. (Albo i to, i to.) Albo ma się dzieci, które terroryzują. Albo ma się wszystkie trzy możliwości. Albo nie ma się żadnej z tych trzech możliwości — bo się nie ma nikogo. Tak jak

Mia, mówi Mia. I już samo to w porównaniu z Emmi wy­ daje jej się czasami żałosne. 18 minut później Emmi: Tak, wiem, co Mia sądzi o mnie, moim małżeństwie i moim życiu rodzinnym. Nie lubi Bernharda, ponieważ ma wraże­ nie, że coś jej odebrał: mnie, jej najlepszą przyjaciółkę. Tak, do licha, cierpi dlatego, że nie wiedzie mi się już tak źle jak jej. Już nie na tyle źle, żeby wypłakiwać się na jej ramieniu. Nasza przyjaźń stała się jednostronna: wcześniej miałyśmy wspólne tematy, wspólne kłopoty, wspólnych wrogów — na przykład mężczyzn i ich wady. To było owocne, mogłyśmy opowiadać sobie w nieskończoność, czerpać pełnymi gar­ ściami. Odkąd pojawił się Bernhard, wszystko się zmieni­ ło. Mimo najszczerszych chęci nie mogę powiedzieć o nim złego słowa. Nie ma sensu sztucznie unosić się z powodu drobnostek tylko po to, aby udawać przed Mią solidarność. Znajdujemy się właśnie w całkowicie odmiennych sytu­ acjach życiowych. Taki jest problem między Mią a mną. 5 minut później Leo: Mia mówi, że przychodzi jej do głowy tylko jedna jedyna rzecz, która nie pasuje do perfekcyjnej idylli Rothnerów. A przynajmniej ona nie potrafi jej nigdzie umieścić. Mimo że często już z Panią o niej rozmawiała. 50 sekund później Emmi: O czym? 40 sekund później Leo: O mnie.

30 sekund później Emmi: O Panu? 15 minut później Leo: Tak, o mnie, o nas, Emmi. Mia nie rozumie, dlaczego Pani do mnie pisze, jak Pani do mnie pisze, co Pani do mnie pisze, jak często Pani do mnie pisze i tak dalej. Nie ro­ zumie, dlaczego kontakt ze mną jest dla Pani tak ważny. Mówi: Emmi niczego nie brakuje, absolutnie niczego. Kie­ dy ma kłopot, to wie, że w każdej chwili może przyjść do mnie lub innej przyjaciółki. Kiedy szuka poczucia własnej wartości, wystarczy, że przespaceruje się po deptaku. Kie­ dy ma ochotę poflirtować, mogłaby na deptaku rozdawać numerki kolejkowe i obdzwaniać kolejno facetów. Do tego wszystkiego nie potrzebuje czasochłonnego i kosztującego sporo wysiłku stałego partnera mailowego. Tak, Mia nie wie, po co Pani ktoś taki jak ja, do czego miałbym Pani służyć, Emmi. 2 minuty później Emmi: Pan też tego nie wie, Leo? 9 minut później Leo: Wiem, myślę, że wiem, trzymam Panią za słowo. Próbo­ wałem wyjaśnić Mii, że jestem dla Emmi czymś w rodzaju „ekspozytury", drobną odskocznią od codziennego życia. I kimś, kto ją szanuje i lubi taką, jaka jest, mimo że ona wcale nie musi przy nim być. Wystarczy, że do niego pisze, nic więcej. Takie wyjaśnienie Mii nie zadowoliło. Mówi: Emmi nie potrzebuje żadnej odskoczni. W „odskocznię" nigdy nie wkładałaby żadnego wysiłku. Kiedy Emmi wkła-

da wysiłek, to znaczy, że coś „chce". A kiedy Emmi coś chce, to chce nie tylko dużo. Kiedy Emmi coś chce, to chce wszystko. 3 minuty później Emmi: Może Mia wcale aż tak dobrze mnie nie zna, Leo. Cze­ go „wszystkiego" mogę od Pana chcieć? Nawet nie jadłam z Panem spaghetti al pesto. Nie odwróciłam ani razu gło­ wy tak, aby powstał ruch powietrza, który mógłby Pan po­ czuć, drogi Leo. W tym, o ile wiem, przyjaciółka Mia jest znacznie bardziej zaawansowana. Nie chcę nawet wiedzieć, o ile więcej zbliżyła się do Pańskiego „wszystkiego" niż ja. Minutę później Leo: Cieszy mnie, że wyjątkowo nie chce Pani czegoś wie­ dzieć. 50 sekund później Emmi: A więc jak blisko Pańskiego „wszystkiego" znalazła się Mia? 2 minuty później Leo: Zależy, co dla kogo znaczy „wszystko". 55 sekund później Emmi: Widzi Pan to jednak, Leo, z Pańskich słynnych odpo­ wiedzi, które usprawiedliwiają „wysiłek", jaki wkładam w swoje pisanie. Może Pan to przekazać mojej przyjaciółce Mii. Kiedy się Pan z nią znów spotka? Dzisiaj?

3 minuty później Leo: Nie, dziś koledzy zaprosili mnie na kolację. Powinienem już się szykować. Życzę Pani pięknego wieczoru, Emmi. 45 sekund później Emmi: I nie zabiera Pan ze sobą Mii? A więc najwyraźniej nie jest jeszcze aż tak blisko Pańskiego „wszystkiego". Minutę później Leo: Aż tak blisko nie, Emmi, jeśli to Panią uspokoi. 40 sekund później Emmi: Uspokoiło! 50 sekund później Leo: Emmi. Emmi. Emmi. Następnego dnia Temat: Mia Dzień dobry, Leo, jutro spotykam się z Mią! Pozdrowie­ nia, Emmi. 10 minut później Leo: Cześć, Emmi, to będzie miłe dla Pani i miłe dla Mii. Rów­ nież pozdrawiam, Leo. 50 sekund później Emmi: Więcej nie przyszło Panu do głowy?

20 minut później Leo: A co Pani sobie wyobrażała, Emmi? Mam Pani zdaniem wpaść w panikę? Emmi, nie mamy wywiadówki, nie wagarowałem w szkole. Mia nie jest moją nauczycielką, a Pani, Emmi, nie jest moją mamą. Nie muszę się więc niczego obawiać. 3 minuty później Emmi: Leo, gdyby Pan z Mią — no wie Pan co — to wolałabym dowiedzieć się tego dziś od Pana niż jutro od Mii. A więc zdradzi mi to Pan? 4 minuty później Leo: Czy sypiam z Mią? Może Mia wcale nie chce, żeby Pani wiedziała, jeżeli byłoby tak rzeczywiście. Półtorej minuty później Emmi: PAN nie chce, żebym wiedziała. Ale ma Pan pecha, Leo, ja wiem! W sposób, w jaki Pan pisze, pisze tylko ktoś, kto sypia z Mią. 13 minut później Leo: Czy to byłoby dla Pani katastrofą? Wprawiłoby to w nie­ pokój Pani cały „świat zewnętrzny"? A może po prostu jest to stara zabawa z dzieciństwa: nie mogę czegoś mieć, a więc moja najlepsza przyjaciółka też nie może?

4 minuty później Emmi: Leo, jest Pan dla mnie zbyt niedojrzały na ten temat. Zo­ stawmy go więc. Życzę Panu miłego dnia. Do następnego maila, Emmi. 10 minut później Leo: Bywała Pani już w lepszym nastroju, moja droga. Tak, do następnego maila, bez wątpienia. Następnego dnia Temat: Mia Cześć, Leo, spotkałam się z Mią! Pół godziny później Leo: Wiem, Emmi, wspominała Pani o tym. 2 minuty później Emmi: Nie chce Pan wiedzieć, jak było? 4 minuty później Leo: Dobre pytanie. Mam do wyboru dwa warianty odpowie­ dzi. Albo: 1. Mia i tak mi opowie. Albo: 2. Pani, Emmi, i tak mi zaraz wszystko opowie. Wybieram: 2. Minutę później Emmi: Pudło, mój miły. Proszę spytać Mię, jak było. Miłego po­ południa!

7 godzin później Leo: Dobranoc, Emmi, dzisiejszy performance był raczej słaby. Następnego dnia Temat: Emmi? Droga partnerko mailowa, obraziła się Pani? A właści­ wie dlaczego? Czy Mia opowiedziała Pani coś, czego nie chciała Pani usłyszeć? 2,5 godziny później Emmi: Leo, doskonale Pan wie, co opowiedziała mi Mia. Wie Pan też doskonale, czego Mia mi N I E opowiedziała: Tak, on jest bardzo miły. Tak, dobrze się rozumiemy. Tak, widuje­ my się częściej. Tak, czasami robi się dość późno (uśmie­ szek, chichot). Tak, jest naprawdę bardzo OK (uśmiech). Tak, to byłby już ten właściwy mężczyzna (westchnienie), z którym można sobie wyobrazić (zachwycone spojrzenie)... Ale Emmi, przecież to całkowicie obojętne, czy ze sobą sy­ piamy! To nie jest przecież decydujące... Ach, Emmi, dla­ czego ty zawsze musisz gadać o seksie? I tak dalej. Dobry Leo, to nie jest prawdziwa Mia. Mia, kiedy jest prawdziwa, godzinami gada o seksie! I opisuje przy tym każdy mięsień, który jest przy tym wykorzystywany lub bierze udział w jakikolwiek inny sposób, choćby jako obserwator (lub słuchacz). Jeden trwający pięć sekund orgazm Mia, z punktu widzenia medycyny sportowej, potrafi podzielić na siedem kroków z tabelami spalania kalorii itp. włącznie, na które zazwyczaj potrzebne są go­ dzinne referaty. To jest Mia! A wie Pan, kto absolutnie Mią nie jest? „Ach, Emmi, dlaczego ty zawsze musisz ga­ dać o seksie!". Zero Mii, natomiast stuprocentowy Leo Leike. Leo, co Pan zrobił z Mii? I dlaczego? Aby mnie rozzłościć?

13 minut później Leo: Czy Mia nie spytała, dlaczego tak bardzo Panią interesuje, czy z nią sypiam? Czy nie powiedziała, że przecież ona nie pyta, jak często sypia Pani ze swoim Bernhardem? (OK, cofam „swój" sprzed Bernharda.) Czy Mia nie spytała, czego właściwie Pani ode mnie chce? Spytała, prawda? I co Pani jej na to odpowiedziała, Emmi? 50 sekund później Emmi: Chcę od niego e-maili! (Ale nie takich.) Półtorej minuty później Leo: Czasami nie można ich sobie wybierać. 3 minuty później Emmi: Nie chcę ich sobie wybierać. Chcę, żeby były piękne same z siebie. Wcześniej, Leo, pisał Pan do mnie piękne maile. Odkąd zaczął Pan sypiać z Mią, owija Pan tylko w bawełnę. Dobrze, sama jestem sobie winna, nie powin­ nam była poznawać Pana z Mią. To był zwyczajnie mój błąd. 8 minut później Leo: Droga Emmi, obiecuję, że znów otrzyma Pani ode mnie pięknego maila, niezależnie od Mii. Dzisiaj jednak już nie dam rady. Idziemy do teatru. (Nie, nie z Mią, tylko z sio­ strą i kilkorgiem przyjaciół.) Miłego wieczoru. Leo. I proszę pozdrowić swój forte­ pian.

5 godzin później Emmi: Wrócił Pan z teatru? Nie mogę dziś spać. Czy opowia­ dałam Panu już o wietrze północnym? Nie znoszę, kie­ dy mam otwarte okno i wieje wiatr od północy. Cie­ szyłabym się, gdyby napisał mi Pan kilka słów. Proszę napisać choćby: „To niech Pani zamknie okno". Odpo­ wiem Panu wtedy: „Nie potrafię spać przy zamkniętym oknie". 5 minut później Leo: Śpi Pani głową do okna? 50 sekund później Emmi: L E O ! ! ! ! Tak, śpię głową do okna. 45 sekund później Leo: A gdyby Pani odwróciła się o 180 stopni i spała stopami do okna? 50 sekund później Emmi: Nie da rady, będzie mi brakowało stolika nocnego z lamp­ ką do czytania. Minutę później Leo: Przecież do spania nie potrzebuje Pani lampki. 30 sekund później Emmi: Nie, ale do czytania tak.

Minutę później Leo: A więc proszę najpierw poczytać — a później odwrócić się i spać stopami do okna. 40 sekund później Emmi: Odwracanie spowoduje, że się obudzę, i znów będę mu­ siała czytać, żebym mogła zasnąć. A po tamtej stronie nie mam przecież stolika nocnego i lampki. 30 sekund później Leo: Mam! Proszę go przestawić na drugą stronę łóżka. 35 sekund później Emmi: Nie da się, przewód od lampki jest za krótki. 40 sekund później Leo: Szkoda, znalazłbym tu jakiś przedłużacz. 20 sekund później Emmi: To proszę mi go przemailować! 45 sekund później Leo: OK, załączę go jako dokument. 50 sekund później Emmi: Dziękuję, już doszedł. Świetny przedłużacz, nieskończenie długi! Włączę go teraz.

40 sekund później Leo: Proszę tylko uważać, żeby nie potknęła się Pani o niego w nocy. 35 sekund później Emmi: Ach, dzięki Pańskiemu przedłużaczowi będę spała tak mocno i głęboko! Minutę później Leo: Teraz wiatr północny może wiać, ile tylko zechce. 40 sekund później Emmi: Leo, bardzo, bardzo Pana lubię. Jest Pan fantastyczny na wiatr północny! 30 sekund później Leo: Ja też Panią bardzo lubię, Emmi. Dobranoc. 25 sekund później Emmi: Dobranoc. Miłych snów. Następnego wieczora Brak tematu Dobry wieczór, Emmi. Czekała dzisiaj Pani, aż napiszę pierwszy, prawda?

5 minut później Emmi: Leo, niemal zawsze czekam na to, że napisze Pan pierwszy, najczęściej jednak nadaremnie. Tym razem wytrwałam. Dobrze się Pan czuje? 3 minuty później Leo: Tak, czuję się dobrze. Właśnie rozmawiałem z Mią. I po­ stanowiliśmy, że zdradzimy Pani wszystko o nas, jeśli w ogóle chce Pani jeszcze to wiedzieć. 8 minut później Emmi: To, czy chciałam to wiedzieć, stwierdzę dopiero później. W każdym razie zapowiedział Pan to w tak oficjalny spo­ sób, że wcale tego nie wykluczam, iż po fakcie będę wie­ działa, że wcale tego nie chciałam wiedzieć. Gdyby miała to więc być historia miłosna z ciążą, podróżą do Wenecji i terminem ślubu, to lepiej proszę mnie oszczędzić. Mia­ łam już dziś kłótnię z klientem. Poza tym lada moment dostanę okres. 4 minuty później Leo: Nie, to nie jest historia miłosna. I nigdy nią nie była. Dziwi mnie, że Pani w ogóle i to w dodatku aż w takim rozmiarze w to wątpiła. Wcześniej była Pani dość pewna swego. „Swe­ go", tak, to jest to. Czy mam zagłębić się w szczegóły? 6 minut później Emmi: Leo, to jest nie fair! Nigdy nie byłam pewna swego. Nie było żadnego „swego". Nie zastanawiałam się wcześniej, co może się wydarzyć, kiedy pozna Pan moją przyjaciół-

kę. Byłam tylko zwyczajnie ciekawa, co powie — i co Pan powie, Leo. Dopiero kiedy Pan to powiedział, względnie N I E powiedział, poczułam, jak bardzo mi się nie podoba­ ło to, co Pan powiedział, względnie N I E powiedział, Pan i Mia. Ale proszę spokojnie opowiadać dalej. Najważniej­ sze zdanie i tak już Pan napisał. (Pierwsze.) Teraz już nie­ wiele może się wydarzyć. Półtorej godziny później Leo: Mia i ja zobaczyliśmy się tamtego niedzielnego popołudnia w kawiarni po raz pierwszy i od razu wiedzieliśmy, dla­ czego tam siedzimy — nie z powodu nas, tylko z powodu Pani. Nie mieliśmy najmniejszych szans, żeby zbliżyć się do siebie czy się w sobie zakochać. Wszystko można było po­ wiedzieć, tylko nie to, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Od pierwszej chwili wydaliśmy się sobie Pani marionetkami, figurami szachowymi, którymi Pani, droga Emmi, wyko­ nywała właśnie jakiś ruch. Nie zrozumieliśmy tylko „gry". I do dziś jest ona dla nas niezrozumiała. Emmi, wie Pani, że Mia bardzo wysoko Panią ceni, ba, a nawet zazdrości. Czy miało to jeszcze bardziej wzbudzić moje zainteresowa­ nie Panią? Jeśli tak, to po co? Czy powinienem wiedzieć, że potrafi Pani wieść perfekcyjne i idylliczne życie rodzin­ ne? Po co? Co to ma wspólnego z naszymi mailami? Czy to w jakiś sposób przeszkadza wiatrowi północnemu wiać w Pani okno i nie dawać Pani zasnąć? A Mia: ona już kompletnie nie umie Pani rozszyfrować. Czuła tylko jedno, od samego początku: byłem dla niej tabu. Miałem na szyi tabliczkę z napisem: „Własność Emmi! Dotykanie wzbronione!". Mia poczuła się ograni­ czona do tego, aby mnie tylko przesłuchać. Miała szczegó­ łowo o mnie opowiedzieć, zaserwować inny aspekt mnie, taki, jakiego Pani nie znała, fizyczny, aby dopełnić Pani obrazu mojej osoby.

No dobrze, Emmi, nie byliśmy z Mią gotowi, aby wejść w przydzielone nam role. Byliśmy zdecydowani popsuć Pani dziwaczną grę. Tak, byliśmy przekorni, wprawdzie nie zakochaliśmy się w sobie, ale przespaliśmy się. Dobrze nam to zrobiło, mieliśmy przyjemność, niczego sobie nie jesteśmy winni. Odbyło się to zupełnie bez emocji, bez większego pożądania, bez głębszej namiętności. Wystar­ czyło nam jedynie, że robimy Pani na złość. Była to naj­ prostsza i najszczersza rzecz na świecie. Byliśmy na Panią szczerze rozeźleni! A więc pozwoliliśmy sobie na własną grę w grze. Tak, przez jedną noc to działało, przez dru­ gą już nie. Na dłuższą metę można sypiać tylko „ze sobą", a nie przeciwko wspólnej osobie trzeciej. I jasne było, że między mną a Mią nic nie powstanie. Jednakże nadal spo­ tykaliśmy się chętnie, miło nam się rozmawiało, tak, lu­ biliśmy się (i nadal lubimy), poza tym podobało nam się trzymanie Pani od tego na dystans, Emmi. W ramach kary za Pani wyniosłość. To była ta historia. Jestem ciekawy, czy Pani ją zrozu­ mie — i jak ją strawi, moja droga partnerko mailowa. No a tymczasem nastała noc. Pełnia księżyca, jak widzę. Wiatr północny ustal. Może Pani spać głową do okna. Dobranoc! 2 dni później Brak tematu Droga Emmi, człowiek wydaje się sobie dość żałosny, kiedy tak trwa w zawieszeniu przez dwa dni, jak ja, po­ nieważ Pani utwierdza mnie w tym zawieszeniu. Dlatego grzecznie Panią proszę o napisanie mi odpowiedzi. Spo­ kojnie proszę ściągnąć mnie ostro z powrotem na ziemię, ale nie zostawiać w zawieszeniu. Z poważaniem, Pani Leo.

Następnego dnia l e m a t : Trawienie Cześć, Leo, Jonas zwichnął sobie rękę podczas meczu siatkówki, spędziliśmy dwie noce w szpitalu. To jako mały przedsmak idylli rodzinnej. A teraz odnośnie do trawienia. Wielokrotnie próbowa­ łam strawić Pański mail, niestety raz po raz podchodził mi do gardła. Teraz zrobiła się z niego papka bez smaku. Pyta Pan, czy miał dowiedzieć się od Mii, jak perfekcyjnie i idyllicznie potrafię sobie ułożyć życie rodzinne? Drogi Leo, zarówno Pan, jak i Mia mylicie się pod tym wzglę­ dem. Moje życie rodzinne jest w porządku, ale na pewno nie perfekcyjne. „Życie rodzinne" jako takie nie ma nic wspólnego z perfekcją, tylko z wytrwałością, cierpliwością, wyrozumiałością i zwichniętymi rękami dzieci. Czy mogę tu w drodze wyjątku powołać się na swoje długoletnie do­ świadczenie, którego — przykro mi — ale brakuje zarów­ no Panu, jak i Mii? „Idylla rodzinna" jest oksymoronem, parą pojęć, które wzajemnie się wykluczają: albo rodzina, albo idylla. Tak, a teraz kilka słów na temat Pańskiej „gry w grze". A więc poszedł Pan do łóżka z Mią, ponieważ oboje byli­ ście na mnie źli? Już dawno nie słyszałam czegoś równie dziecinnego. Leo, Leo! Za to jest potrącenie punktów.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

2 dni później T e m a t : Porządkowanie Cześć, Emmi. Jak się Pani czuje? Ja niezbyt dobrze. I nie jestem też jakoś szczególnie dumny z siebie. Nie po­ winienem byt poznawać Mii. Powinienem był wiedzieć, że w absurdalny sposób jeszcze mocniej mnie to z Panią zwiąże, Emmi. Zarzuciłem Pani, że to właśnie było Pani celem. Cofam to w połowie. Myślę, że był to cel nas oby­ dwojga. Tylko że do dziś nie odważyliśmy się wyznać tego sobie. Nasłała ją Pani na mnie. A ja zrewanżowałem się Pani za to. To było nie fair wobec Mii. Jej rosnące zain­ teresowanie moją osobą odpowiada jej rosnącemu zain­ teresowaniu Panią, Emmi. Myślę, że to Pani jest tą oso­ bą, która powinna uczynić kilka kroków w stronę swojej przyjaciółki. A ja powinienem cofnąć się o kilka kroków. Muszę to trochę uporządkować. Życzę Pani miłego dnia. Leo. Godzinę później Emmi: A co Pan uporządkuje w następnej kolejności, Leo? Mnie?

8 minut później Leo: Zawsze myślałem, że maile jako takie są dość uporządko­ wane. Myślę jednak, że i tutaj powinienem kiedyś powoli zacząć hamować. 4 minuty później Emmi: Leo Zwlekający znów jest w swoim żywiole: „Myślę". „Powinienem". „Powoli". „Kiedyś". „Hamować". Czy nie­ śmiałe ogłoszenie odwrotu sprawia Panu przyjemność? Leo, proszę: może Pan hamować, ale niech Pan to zrobi porządnie!!! I proszę mnie nie męczyć sformułowaniami: myślę, powinienem, kiedyś powoli zacznę... To powoli za­ czyna wkurzać! 3 minuty później Leo: OK, hamuję. 40 sekund później Emmi: Wreszcie. 35 sekund później Leo: Już zahamowałem. 25 sekund później Emmi: A teraz? 2 minuty później Leo: Jeszcze nie wiem. Trzeba zrobić pauzę, odpocząć od siebie.

25 sekund później Emmi: No to robimy pauzę. Dobranoc! 2 dni później Brak tematu Cześć, Emmi, i jak, nie będziemy już do siebie pisać? 7 godzin później Emmi: Najwyraźniej nie. Następnego dnia Brak tematu Dobrze czasami nie dostawać maili. 2,5 godziny później Leo: Tak, można do tego przywyknąć. 4 godziny później Emmi: Dopiero wtedy widać, jakie to było wyczerpujące. 5,5 godziny później Leo: Stres, czysty stres. Następnego dnia Brak tematu A co tam u Mii? 2 godziny później Leo: Nie wiem, nie spotykamy się już.

8 godzin później Emmi: Ach tak? Szkoda. 3 minuty później Leo: Tak, szkoda. Następnego dnia Brak tematu Z Panem to naprawdę wielka przyjemność, Leo. 9 minut później Leo: Dziękuję, mogę tylko odwzajemnić ten komplement. Następnego dnia Brak tematu A co słychać u Marlene? Znów recydywa? 3 godziny później Leo: Nie, jak dotąd jeszcze nie, ale pracuję nad tym. A co u ro­ dziny? Jak tam kolano Jonasa? 2 godziny później Emmi: Ręka. 5 minut później Leo: Tak, słusznie, przepraszam, jak tam ręka?

3,5 godziny później Emmi: Nie widać. Jest w gipsie. Pół godziny później Leo: Aha. No tak. Jasne. 2 dni później Brak tematu To smutne, Emmi, nie mamy sobie już nic do powiedzenia. 10 minut później Emmi: Może nigdy nie mieliśmy. 8 minut później Leo: Za to bardzo dużo ze sobą rozmawialiśmy. 20 minut później Emmi: Rozmawialiśmy niemo. Te wszystkie słowa były puste. 12 minut później Emmi: Jak to dobrze, że Pan zahamował. 3 minuty później Leo: To Pani ogłosiła pauzę, Emmi! 8 minut później Emmi: A Pan ją codziennie narusza.

5 godzin później Leo: Mielibyśmy zupełnie przestać? 3 minuty później Emmi: I tak już to zrobiliśmy. 50 sekund później Leo: Potrafi Pani nieźle przygnębić. 2 minuty później Emmi: Nauczyłam się tego od Pana, Leo. Dobranoc. 3 minuty później Leo: Dobranoc. 2 minuty później Emmi: Dobranoc. Minutę później Leo: Dobranoc. 50 sekund później Emmi: Dobranoc. 40 sekund później Leo: Dobranoc.

20 sekund później Emmi: Dobranoc. 2 minuty później Leo: Jest trzecia w nocy. Wieje wiatr północny? Dobranoc. 15 minut później Emmi: Godzina trzecia siedemnaście. Wiatr zachodni, nie wzru­ sza mnie. Dobranoc. Rano T e m a t : Dzień dobry Dzień dobry, Leo. 3 minuty później Leo: Dzień dobry, Emmi. 20 minut później Emmi: Dziś wieczorem lecę na dwa tygodnie do Portugalii: urlop na plaży z dziećmi. Leo, będzie Pan tu jeszcze, kiedy wró­ cę? Muszę to wiedzieć. Pisząc „tu", mam na myśli... co wła­ ściwie mam na myśli? Mam na myśli: po prostu tu. Rozu­ mie Pan, co mam na myśli. Boję się, że Pana stracę. Co mi tam hamulec. Co mi tam pauza. Co mi tam nieme, puste słowa. Ale nieme, puste słowa z Panem, a nie BEZ Pana! 18 minut później Leo: Tak, droga Emmi, nie będę wprawdzie na Panią cze­ kał, ale będę tu, kiedy Pani wróci. Zawsze tu jestem,

dla Pani, także podczas pauzy. Zobaczymy, jak się będziemy czuć po czternastu dniach „rozłąki". Może wyjdzie nam na zdrowie. Uważam, że w ostatnich dniach dobrze się w tym wprawiliśmy. Wszystkiego dobrego, Leo. 2 godziny później Emmi: Jeszcze jedno, zanim wylecę, Leo. Ale proszę o szczerą odpowiedź! Przestałam Pana interesować? 5 minut później Leo: Naprawdę szczerze? 8 minut później Emmi: Tak, naprawdę szczerze. Szczerze i szybko proszę! Muszę jechać z Jonasem na zdjęcie gipsu. 50 sekund później Leo: Kiedy widzę, że przychodzi od Pani mail, serce mi bije. Tak samo dzisiaj, jak i wczoraj, i przed siedmioma mie­ siącami. 40 sekund później Emmi: Mimo niemych, pustych słów? To cudowne!!!! Urlop ura­ towany! Adieu. 45 sekund później Leo: Adieu.

8 dni później Brak tematu Cześć, Leo, siedzę w kafejce internetowej w Porto. Piszę, żeby Pana serce nie stanęło z „niebicia". U nas wszystko w porządku: młodszy rozpoczął urlop od rozwolnienia, starsza zakochała się w portugalskim instruktorze surfin­ gu. Jeszcze tylko sześć dni! Cieszę się na mailowe spotka­ nie z Panem! PS: Tylko proszę nie zaczynać znów z Marlene! 6 dni później Temat: Cześć! Drogi Leo, jestem z powrotem. Jak minęła Panu „pauza"? Co nowego? Brakowało mi Pana! Nic Pan nie napisał. Dlaczego? Boję się Pańskiego pierwszego maila. A jeszcze bardziej się boję, że każe mi Pan na niego czekać. Pytanie: co zrobimy dalej? 15 minut później Leo: Emmi, nie musi się Pani bać mojego pierwszego maila. Oto on, jest zupełnie niewinny. 1. Nowego — nie ma nic. 2. Pauza — była długa. 3. Nie pisałem do Pani, ponieważ — była pauza. 4. Mnie Pani też brakowało! (Przypuszczalnie bardziej niż Pani mnie. Musiała Pani przynajmniej bronić szesnasto­ letniej córki przed portugalskim instruktorem surfingu. Jak skończyła się jej historia?) 5. Co zrobimy dalej? Istnieją dokładnie trzy możliwo­ ści: zachowujemy się jak dotąd. Przestajemy. Spotkamy się.

2 minuty później Emmi: Ad 4. Fiona wyemigruje do Portugalii i poślubi instruktora surfingu. Wróciła z nami tylko na chwilę, żeby spakować swoje rzeczy. Tak myśli. Ad 5. Jestem za — spotkamy się! 3 minuty później Leo: Ostatniej nocy intensywnie o Pani śniłem, Emmi. 2 minuty później Emmi: Naprawdę? Mnie też już się to przydarzyło. To znaczy, śni­ łam intensywnie o Panu. Co Pan rozumie pod pojęciem „intensywnie"? Czy sen był tylko intensywny, czy może przynajmniej erotyczny? 35 sekund później Leo: Tak, bardzo erotyczny! 45 sekund później Emmi: Szczerze? To zupełnie do Pana nie pasuje. Minutę później Leo: Mnie też to zdziwiło. 30 sekund później Emmi: I co??? Proszę o szczegóły! Co robiliśmy? Jak wygląda­ łam? Jaką miałam twarz?

Minutę później Leo: Z twarzy niewiele widziałem. Półtorej minuty później Emmi: Hej, Leo, niezłe z Pana ziółko! Pewnie byłam blond Emmi z kawiarni, tą z wielkim biustem, który trzeba było dokład­ nie zmierzyć. 50 sekund później Leo: Co Pani zawsze o tym dużym biuście? Ma Pani wielkobiustowy problem? 2 minuty później Emmi: Tak, to w Panu podziwiam, Leo. Nie chce Pan wiedzieć, czy mam duży biust. Chce Pan wiedzieć, czy mam wielkobiustowy problem. Jest to do tego stopnia nietypowe dla mężczyzny, że można by pomyśleć, iż cierpi Pan na syn­ drom wielkobiustowego problemu. 3 minuty później Leo: Emmi, proszę mnie spokojnie uważać za osobę aseksualną, ale obojętnie, czy duży, mały, tłusty, chudy, szeroki, płaski, okrągły, owalny, kanciasty czy kwadratowy — nie interesuje mnie żaden biust, do którego nie potrafię przy­ porządkować twarzy. A przynajmniej brakuje mi talen­ tu, aby zajmować się objętością biustu, oddzielając go od wszystkiego, co czyni kobietę kobietą.

Minutę później Emmi: Ha, zaprzecza Pan sobie! Trzy maile wcześniej opowiadał mi Pan o bardzo erotycznym śnie, w którym to miał Pan widzieć we mnie wszystko, co może zobaczyć mężczyzna, tylko nie twarz. Proszę więc przyznać, że mój biust nie umknął Pańskiej uwadze. 55 sekund później Leo: We śnie nie widziałem ani Pani twarzy, ani biustu, ani żad­ nej innej części ciała. Wszystko tylko czułem. Półtorej minuty później Emmi: Skoro nic Pan nie widział, to skąd pewność, że to ja byłam kobietą, którą Pan dotykał po omacku? Minutę później Leo: Ponieważ jest tylko jedna, która wyraża się jak Pani: Pani! 2,5 minuty później Emmi: A więc rozmawialiśmy, podczas gdy mnie Pan dotykał po omacku? 50 sekund później Leo: Nie dotykałem Pani po omacku, czułem Panią, a to jest po­ ważna różnica. I (między innymi również) rozmawialiśmy. 35 sekund później Emmi: Bardzo erotyczne!

Półtorej minuty później Leo: Nic Pani z tego nie rozumie, Emmi. W takich sprawach najwyraźniej za bardzo wczuwa się Pani w „swoich" męż­ czyzn. 2 minuty później Emmi: Tu „moi mężczyźni", a tam — „the one and only" Leo Ponadbiustowy. I tym szlachetnym rozróżnieniem wyklikujemy się na dzisiaj. Muszę kończyć, mam jeszcze coś do załatwienia. Odezwę się jutro. Na razie, Emmi. Następnego dnia Temat: Spotkanie A więc, Leo, spotkamy się? Mam czas o każdej porze dnia i nocy. Bernhard wyjechał z dzieciakami na tydzień w góry. Jestem sama. 5,5 godziny później Emmi: Hej, Leo, odebrało to Panu mowę? 5 minut później Leo: Nie, Emmi. Zastanawiam się tylko. 10 minut później Emmi: To nie może znaczyć nic dobrego. Dobrze wiem, nad czym Pan się zastanawia, Leo, proszę, spotkajmy się! Nie mar­ nujmy być może ostatniej sensownej szansy. Co Pan przy tym ryzykuje? Co Pan ma do stracenia?

2 minuty później Leo: 1. Panią. 2. Siebie. 3. Nas. 17 minut później Emmi: Leo, panicznie boi się Pan kontaktu fizycznego. Zoba­ czymy się, polubimy, porozmawiamy ze sobą tak, jak za­ wsze rozmawialiśmy, tyle że ustami. Od pierwszej minuty poczujemy się jak starzy znajomi. Po godzinie nie będzie­ my wręcz umieli sobie wyobrazić, jak to było, kiedy jesz­ cze się nie widzieliśmy. Będziemy siedzieć przy stoliku w jakiejś włoskiej restauracji. Na Pańskich oczach zjem spaghetti al pesto. (A może być z małżami?). Odwró­ cę do Pana głowę, wywołując ruch powietrza, który Pan będzie mógł poczuć, drogi Leo. Wreszcie prawdziwy, fizyczny, uwalniający, antywirtualny podmuch powie­ trza!!! Półtorej godziny później Leo: Emmi, Pani to nie Mia. Wobec Mii nie miałem żadnych oczekiwań — i ona wobec mnie również. Z Mią zaczyna­ liśmy od początku, jak to zwykle bywa, kiedy ludzie się poznają. Z nami jest inaczej, Emmi: startujemy z linii mety i dla nas istnieje tylko jeden kierunek — do tyłu. Zbliżamy się do wielkiego otrzeźwienia. Nie możemy przenieść do zwykłego życia tego, co piszemy. Nie możemy zastąpić tych wielu obrazów, jakie o sobie stwarzamy. Rozczaruję się, je­ śli nie okaże się Pani Emmi, którą znam. A nie okaże się nią Pani! Pani będzie zdeprymowana, jeżeli nie okażę się tym Leo, którego Pani zna. A na pewno się nim nie okażę! Po naszym pierwszym (i jedynym) spotkaniu rozejdziemy

się rozczarowani, ociężali jak po tłustym posiłku, który nam nie smakował, mimo że przez rok cieszyliśmy się na niego z wilczym apetytem, miesiącami podgrzewaliśmy go i doprowadzali do wrzenia. A później? Po wszystkim. Ko­ niec. Skonsumowane. Będziemy zachowywać się tak, jak­ by nic się nie stało? Emmi, na zawsze będziemy już mieli przed oczyma odmitologizowane, zdemaskowane, odcza­ rowane i pęknięte odbicie lustrzane drugiej osoby. Nie będziemy już wiedzieli, co do siebie pisać. I nie będziemy wiedzieli, po co mamy do siebie pisać. Kiedyś, po jakimś czasie, spotkamy się w kawiarni albo w metrze. Będziemy próbowali się nie rozpoznać albo nie zauważyć, szybko odwrócimy się od siebie. Będziemy wstydzili się tego, co stało się z naszym „my", co z niego zostało. Nic. Dwo­ je obcych sobie ludzi ze wspólną pozorną przeszłością, której tak długo i tak bezwstydnie pozwalali się okłamy­ wać. 3 minuty później Emmi: Codziennie wymierają setki gatunków zwierząt. Minutę później Leo: Co to ma znaczyć? 55 sekund później Emmi: Leo, marudzi Pan, marudzi, marudzi, marudzi, marudzi. Uprawia czarnowidztwo, czarnowidztwo, czarnowidztwo, czarnowidztwo. 25 sekund później Leo: Czarnowidztwo.

40 sekund później Emmi: ??? Półtorej minuty później Leo: Czarnowidztwo. (O jednym Pani zapomniała, pięć razy „marudzi", cztery razy „czarnowidztwo", czyli o jedno „marudzi" za dużo.) 2 minuty później Emmi: Słuszna uwaga, pięknie wypracowana. Typowy Leo, lekko chorobliwie dokładny, ale w sympatyczny sposób uważny i poprawny. A do tego chciałabym zobaczyć Pana oczy, Pana prawdziwe oczy! Dobranoc. Niech się Panu przyśnię! I może przyjrzy mi się Pan tym razem! 3 minuty później Leo: Dobranoc, Emmi. Przykro mi, jestem, jaki jestem, jaki je­ stem, jaki jestem. 2 dni później Temat: Spotkanie „light" Miłego popołudnia, Emmi. Jest Pani (wciąż jeszcze) obra­ żona czy może dziś wieczorem znów wypijemy ze sobą kil­ ka kieliszków wina? W oczekiwaniu, Pani Leo. Półtorej godziny później Emmi: Cześć, Leo, dziś wieczorem spotykam się „w realu" z Mią. Postanowiłyśmy wyjść „jak za dawnych czasów" i bawić się, dopóki nie wyproszą nas z ostatniego otwartego baru. To znaczy: spokojnie może nas tam zastać piąta rano.

16 minut później Leo: Wszystko jasne. Tak, trzeba wykorzystać czas, kiedy ro­ dziny nie ma w domu. Proszę pozdrowić ode mnie Mię. I miłego wieczoru. 8 minut później Emmi: To te nieliczne maile, kiedy wolałabym wcale nie wie­ dzieć, jak Pan wygląda, pisząc coś takiego. (Nawiasem mówiąc: ma Pan dość skąpe wyobrażenie o rodzinie, albo przynajmniej — o mojej rodzinie. Nie muszę wcale cze­ kać, aż rodzina wyjedzie, aby być poza domem do piątej rano. Mogę to robić również w innym czasie, kiedy tylko zechcę.) 3 minuty później Leo: Mnie też może Pani spotkać, kiedy tylko zechce? Obojęt­ nie, czy Bernhard jest z dziećmi daleko w górach, czy prze­ bywa w domu, w sąsiednim pokoju (i w każdej chwili może pojawić się u Pani w odwiedzinach)? 20 minut później Emmi: LEO, NARESZCIE PAN TO WYKRZTUSIŁ!!! Mógł so­ bie Pan oszczędzić przedwczorajszego czarnego wywodu na temat naszego wstrząsającego, rozsadzającego odbicia lustrzane pierwszego spotkania. Nie to jest mianowicie Pańskim problemem. Pański problem nazywa się Bern­ hard. A Pan uważa się za zbyt dobrego, żeby być drugim po nim. Nie chce Pan się ze mną spotkać, ponieważ czysto teoretycznie nie może mnie Pan „dostać", obojętnie, czy praktycznie chce Pan tego naprawdę, czy nie. W mailach ma mnie Pan wyłącznie dla siebie i w tej formie radzi Pan

sobie ze mną wręcz znakomicie, może zmieniać z dystansu na bliskość i odwrotnie, wedle uznania. Prawda? 45 minut później Leo: Emmi, nie odpowiedziała Pani na moje pytanie. Czy spo­ tkałaby się Pani ze mną również wtedy, kiedy Pani mąż siedziałby w pokoju obok? I (pytanie dodatkowe): co Pani by mu powiedziała? Może: Skarbie, słuchaj, dziś wieczo­ rem spotykam się z mężczyzną, z którym koresponduję od roku, przeważnie wielokrotnie w ciągu dnia, od „dzień dobry" po „dobranoc". Często jest pierwszą osobą w ciągu dnia, do której się odzywam. I często ostatnią, której coś jeszcze mówię, zanim położę się spać. A w nocy, kiedy nie mogę zasnąć, kiedy wieje wiatr północny, nie przychodzę do ciebie, skarbie. Nie, wtedy piszę maila do tego mężczyzny. A on mi odpowiada. On jest cholernie dobry na wiatr pół­ nocny w mojej głowie. O czym tak sobie piszemy? Ach, o sprawach osobistych, tylko o nas, jak by to z nami było, gdybym nie miała ciebie, skarbie, ciebie i dzieci. Tak, i jak już wspomniałam, dziś wieczorem się z nim spotykam... 5 minut później Emmi: Nigdy nie zwracam się per „skarbie" do męża. 50 sekund później Leo: Och, przepraszam, Emmi, zwraca się Pani do niego oczy­ wiście: Bernhard. Z większą dozą szacunku. 4 minuty później Emmi: Leo, proszę się nie gniewać, ale ma Pan naprawdę żałosne pojęcie o dobrze funkcjonującym małżeństwie. Wie Pan,

co powiedziałabym do Bernharda, gdybym chciała spot­ kać się z Panem wieczorem? Powiedziałabym: Bernhard, wychodzę dziś wieczorem. Mam spotkanie z przyjacielem. To może trochę potrwać. I wie Pan, co odpowiedziałby mi Bernhard? Powodzenia, dobrej zabawy! A wie Pan, dla­ czego tak by powiedział? Minutę później Leo: Ponieważ jest mu obojętne, co Pani robi? 40 sekund później Emmi: Ponieważ mi ufa! Minutę później Leo: Ufa w co? 50 sekund później

Emmi:

Że nie zrobię niczego, co kwestionuje moje życie z nim i co kiedykolwiek mogłoby je zakwestionować. 9 minut później Leo: Ach tak, słusznie, udaje się Pani jedynie w nic nieznaczący dla rodziny „świat zewnętrzny". Świat wewnętrzny pozo­ staje nietknięty. Emmi, załóżmy, że Pani zakochuje się we mnie, a ja w Pani, załóżmy, że mamy romans, przy­ godę, miłostkę... proszę to nazwać, jak Pani chce, Emmi, czy wtedy to też nie będzie nic, co kwestionuje Pani ży­ cie z Bernhardem albo mogłoby je kiedyś zakwestiono­ wać?

12 minut później Emmi: Leo, wychodzi Pan z fałszywego założenia: nie zakocham się w Panu!!! Nie rozwinie się z tego romans, przygoda, miłostka czy jak to Pan nazwie! To po prostu zwykłe spot­ kanie. Takie samo jak to, gdy spotyka się starego przyjacie­ la, którego długo się nie widziało. Z tą małą różnicą jed­ nak, że nie tyle nie widziało się go dawno, co nie widziało się go w ogóle. Zamiast: Leo, wciąż jeszcze tak wyglądasz — powiem: Leo, a więc tak pan wygląda! Tak to wyglą­ da. 8 minut później Leo: Chce Pani powiedzieć, że zadowoliłaby się, gdybym to tyl­ ko JA się w PANI zakochał, jednostronnie, że tak powiem. Wtedy na pewno do końca życia pisywałbym do Pani żarli­ we, rozmarzone, rozdzierające serce maile. A później wier­ sze, pieśni, a może wręcz musicale i opery, pełne niespeł­ nionej namiętności. Wtedy mogłaby Pani powiedzieć do siebie, do Bernharda albo nawet do was obojga: Widzisz, dobrze jednak się stało, że go wtedy spotkałam. 40 sekund później Emmi: Marlene musiała nieźle przy Panu majstrować! 4,5 minuty później Leo: Proszę nie zmieniać tematu, Emmi. Marlene wyjątkowo nie ma z tym kompletnie nic wspólnego. Jest to sprawa wy­ łącznie między nami dwojgiem, albo powiedzmy: sprawa między nami trojgiem. Pani mąż mianowicie również do niej należy, niebezpośrednio, choćby się Pani nie wiem jak przed tym broniła. I zwyczajnie Pani nie wierzę, że to

przypadek, iż chce mnie Pani spotkać akurat teraz, kiedy mąż przebywa daleko w górach. 2 minuty później Emmi: Nie, to nie jest przypadek. W tym tygodniu mam po pro­ stu więcej czasu na przyjemności. Czasu, jaki chętnie spę­ dzam z ludźmi, których lubię. Czasu dla przyjaciół albo tych, którzy mogą jeszcze nimi zostać. A propos czasu: zaraz będzie ósma. Muszę iść, Mia na pewno już czeka. Miłego wieczoru, Leo. 5 godzin później T e m a t : Leo? Cześć, Leo, nie śpi Pan przypadkiem? Napije się Pan jesz­ cze ze mną kieliszek wina? Leo, Leo, Leo. Wcale nie czuję się dobrze. Emmi. 13 minut później Leo: Tak, nie śpię jeszcze. To znaczy: znów się zbudziłem. Akty­ wowałem mianowicie budzik „Emmi". Włączyłem na cały regulator dźwięk informujący o nadejściu nowego maila i postawiłem laptop obok poduszki. Właśnie wyrwał mnie z łóżka. Emmi, wiedziałem, że napisze Pani do mnie jeszcze dziś w nocy! Którą to mamy godzinę? Ach, tuż po północy. Nie wytrzymałyście zbyt długo! (Wina nie będę już pił. Umy­ łem zęby. A wino po paście smakuje jak zupa z makaro­ nem do kawy śniadaniowej.) 2 minuty później Emmi: Leo, jestem taaaaaaka szczęśliwa, że Pan się zgłasza!!! Skąd Pan wiedział, że jeszcze napiszę?

7 minut później Leo: 1. Ponieważ lubi Pani spędzać czas z ludźmi, którzy Panią lubią. „Z przyjaciółmi albo tymi, którzy mogą jeszcze nimi zostać". 2. Ponieważ jest Pani sama w domu. 3. Ponieważ czuje się Pani samotna. 4. Ponieważ wieje wiatr północny. 2 minuty później Emmi: Dziękuję, Leo, że nie jest Pan na mnie zły. Napisałam Panu wczoraj okropnie rzeczowe maile. Nie jest Pan dla mnie normalnym przyjacielem. Znaczy Pan dla mnie o wiele, wiele więcej. Jest Pan dla mnie. Jest Pan. Jest Pan tym, który odpowiada mi na niezadane pytania: tak, czuję się samotna i dlatego do Pana piszę! 40 sekund później Leo: A jak było z Mią? 2,5 minuty później Emmi: Strasznie! Ona nie lubi, kiedy mówię o Bernhardzie. Nie lubi, kiedy mówię o swoim małżeństwie. Nie lubi, kiedy mówię o rodzinie. Nie lubi, kiedy mówię o naszych mai­ lach. Nie lubi, kiedy mówię o swoim... kiedy mówię o Leo. Nie lubi, kiedy mówię. Nie lubi, że mówię. Nie lubi. Mnie nie lubi. Minutę później Leo: A dlaczego Pani rozmawia o tym wszystkim? Miałyście przecież zrobić rundę po barach, jak za dawnych czasów.

3 minuty później Emmi: Nie da się powtórzyć dawnych czasów. Jak już sama na­ zwa wskazuje, te czasy są stare. Nowe czasy nigdy nie będą jak stare. Kiedy tego próbują, sprawiają wrażenie starych i zużytych, tak jak ktoś, kto za nimi tęskni. Nie powinno się żałować dawnych czasów. Kto je opłakuje, jest stary i żałosny. Mam Panu coś zdradzić? Marzyłam tylko o tym, żeby wrócić do domu — do Leo. 50 sekund później Leo: To miło, że tymczasem stałem się już Pani domem! 2 minuty później Emmi: Leo, całkiem szczerze, co Pan sądzi o mnie i Bernhardzie po tym wszystkim, co usłyszał Pan ode mnie i od Mii? Pro­ szę, całkiem szczerze! 4 minuty później Leo: Ufffff — czy to naprawdę jest pytanie na wpół do pierw­ szej w nocy? I: nie chciała Pani zawsze trzymać swojego „życia wewnętrznego" jak najdalej ode mnie? Ale proszę, niech będzie: myślę, że prowadzi Pani dobrze funkcjonu­ jące małżeństwo. 45 sekund później Emmi: „Dobrze funkcjonujące": czy to określenie pejoratywne? Czy to coś złego? Dlaczego wszystkie ważne osoby próbują mi dać do zrozumienia, że „dobrze funkcjonujący" zwią­ zek jest złym związkiem?

6 minut później Leo: Emmi, to nie było pejoratywne. Kiedy coś dobrze funk­ cjonuje, nie może być takie złe, prawda? Źle jest wtedy, kiedy przestaje dobrze funkcjonować. Wtedy trzeba za­ dać sobie pytanie: dlaczego to już nie funkcjonuje tak dobrze? Albo: czy w ogóle może lepiej funkcjonować? Ale Emmi, sądzę, że naprawdę jestem niewłaściwą oso­ bą, aby dyskutować z Panią o Bernhardzie i waszym mał­ żeństwie. Mia przypuszczalnie również jest niewłaściwą. Bernhard, tak, Bernhard byłby właściwy, jak mi się wy­ daje. 13 minut później Leo: Hej, Emmi, już Pani zasnęła? 35 sekund później Emmi: Leo, chciałabym usłyszeć Pana głos. 25 sekund później Leo: Proszę? 40 sekund później Emmi: Chciałabym usłyszeć Pana głos! 3 minuty później Leo: Tak, rzeczywiście? A jak to sobie Pani wyobraża? Mam nagrać kasetę demo i przesłać? Co chce Pani ode mnie usłyszeć? Wystarczy próba mikrofonu „dwadzieścia jeden, dwadzieścia dwa, dwadzieścia trzy"? Czy mam zaśpiewać

piosenkę? (Kiedy już złapię ton, to staram się go trzymać i brzmi to całkiem nieźle.) Mogłaby mi Pani towarzyszyć na fortepianie... 55 sekund później Emmi: Teraz! LEO, CHCIAŁABYM TERAZ USŁYSZEĆ PANA GŁOS. Proszę spełnić moje pragnienie i zadzwonić do mnie, 8317433. Niech Pan się nagra na sekretarkę. Proszę, proszę, proszę! Tylko kilka słów. Minutę później Leo: A ja chciałbym usłyszeć, jak wypowiada Pani zdania, któ­ re w mailach pisze wielkimi literami. Wykrzykuje je Pani? Piskliwie? Głośno? 2 minuty później Emmi: No więc w porządku, Leo, proponuję następującą rzecz: zadzwoni Pan teraz do mnie i nagra mi na sekretarce mai­ la. Na przykład: „Tak, rzeczywiście? A jak to sobie Pani wyobraża? Mam nagrać kasetę demo i przesłać? Co chce Pani ode mnie usłyszeć...". I tak dalej. Następnie ja do Pana zadzwonię i powiem: „Teraz! LEO, CHCIAŁABYM TERAZ USŁYSZEĆ PANA GŁOS. Proszę spełnić...". I tak dalej. 3 minuty później Leo: Propozycja konkurencyjna: zgoda, ale przełóżmy całą sprawę na jutro. Najpierw muszę odzyskać głos. Poza tym jestem piekielnie zmęczony. Sesja nagraniowa na sekretar­ ki dziś wieczorem około 21 — i kieliszek dobrego wina. Zgadza się Pani?

Minutę później Emmi: OK. Dobrej reszty nocy, Leo. Dziękuję, że Pan jest. Dzię­ kuję, że mnie Pan wyłapał. Dziękuję, że Pan istnieje. Dzię­ kuję! 45 sekund później Leo: A teraz wyrzucam laptopa z łóżka! Dobranoc. Następnego wieczora Temat: Nasze głosy Cześć, Emmi, naprawdę to zrobimy? 3 minuty później Emmi: No jasne, jestem już bardzo podekscytowana. 2 minuty później Leo: A jeśli mój głos się Pani nie spodoba? Jeśli będzie Pani wstrząśnięta? Jeśli pomyśli sobie Pani: i tak ten typek roz­ mawiał ze mną przez cały czas? (Na zdrowie! Piję francu­ skie wino.) Półtorej minuty później Emmi: I vice versa? Jeśli nie polubi Pan mojego głosu? Jeżeli na jego dźwięk zjeżą się Panu włoski na palcach stóp? Jeśli później nie zechce już Pan ze mną „rozmawiać"? (Cin cin! Piję whiskey, jeżeli można. Jestem zbyt nerwowa na wino.) 2 minuty później Leo: Oboje przeczytamy właśnie wysłane maile. Zgoda?

3 minuty później Emmi: Ale to są trudne maile, składają się niemal z samych py­ tań. Pytania są trudne, kiedy rozmawia się z kimś po raz pierwszy. W ogóle dla kobiet. Kobiety w przypadku pytań są poszkodowane, ponieważ pod koniec zdania muszą podnosić głos, a więc są zmuszone przejść na rejestr wyso­ ki. A jeśli są do tego jeszcze zdenerwowane, to zdarza im się bulgotać. Rozumie Pan, co mam na myśli? Bulgotanie brzmi idiotycznie. Minutę później Leo: EMMI, ZACZYNAMY! Mówię pierwszy. Za pięć minut mówi Pani. Kiedy skończymy, wyślemy do siebie maile. Ale DOPIERO PÓŹNIEJ odsłuchamy nasze sekretarki. Wszystko jasne? 30 sekund później Emmi: Stop!!! Pański numer telefonu, jeśli mogę prosić! 35 sekund później Leo: Och, przepraszam. 4520737. A więc już zaczynam. 9 minut później Leo: Już skończyłem. Teraz Pani! 7 minut później Emmi: Gotowe! Kto pierwszy słucha?

50 sekund później Leo: Oboje jednocześnie. 40 sekund później Emmi: OK, później do siebie napiszemy. 14 minut później Emmi: Leo, dlaczego Pan się nie odzywa? Jeżeli nie spodobał się Panu mój głos, to może mi Pan to powiedzieć prosto w twarz (skrzynkę pocztową). Uważam, że w wyborze mai­ li zostałam postawiona w skandalicznie gorszej sytuacji. A drapiący pogłos w moim głosie pochodził od whiskey. Jeśli nie zgłosi się Pan natychmiast, to wypiję całą butelkę! W przypadku zatrucia alkoholowego zrzucę na Pana kosz­ ty pobytu w szpitalu! 2 minuty później Leo: Emmi, odjęło mi mowę. To znaczy: jestem zdumiony. Wy­ obrażałem sobie Panią zupełnie inaczej. Proszę mi zdra­ dzić: naprawdę zawsze Pani tak mówi? Czy zmieniła Pani głos? 45 sekund później Emmi: Jak mówię? Minutę później Leo: Niesamowicie erotycznie! Jak moderatorka programu o seksie.

7 minut później Emmi: Brzmi miło, mogę z tym żyć! Ale i Pan nie jest najgorszy. Mówi Pan znacznie odważniej, niż pisze. Ma Pan ochrypły głos. Moim ulubionym fragmentem jest: „I tak ten typek rozmawiał ze mną przez cały czas?". Przede wszystkim słowa „typek" i „rozmawiał". W przypadku „typek" jest to „y". Pańskie „y" jest naprawdę niesamowite. Nie „i", nie „e", właściwie nie jest to żaden dźwięk. Raczej szept, pomruk, jakby wypuszczał Pan między zębami dym ze skręta. Niestety, zbyt rzadko stosuje się ipsylon, prawda? Pan jednak powinien przestawić się na słowa z „y", zawsze gdy to możliwe! W przypadku „rozmawiał" jest to „roz", wypowiada je Pan niewiarygodnie wręcz nieprzyzwoicie, naprawdę sexy, niczym wyzwanie do... obojętnie do czego, w każdym razie wyzwanie, które się podejmuje. „Roz", tak jak Pan je wymawia, mogłoby być nazwą nowej pigułki na potencję. Roz zamiast viagra, z akustycznym podkładem Leo Leike, świetnie pasuje. 4 minuty później Leo: Mnie natomiast zdumiewa najbardziej to, jak wymawia Pani „włoski na palcach stóp", Emmi. Takich łagodnych, uroczych, niskich i czystych „włosków na palcach stóp" jeszcze nie słyszałem i nigdy nie spodziewałbym się tego po Pani. Żadnego krzyku, bulgotania, skrzeczenia. Na­ prawdę piękne, miękkie, eleganckie, gładkie „włoski na palcach stóp". I „whiskey", tak, to brzmi bardzo szlachet­ nie. „Wh" jest jak rozhuśtana lina. „Key" niczym klucz do Pani... hmmm... sypialni. (Moja butelka czerwonego wina już się kończy, zauważa to Pani?)

Minutę później Emmi: Leo, proszę pić dalej! Uwielbiam, kiedy Pan coś wypije. W kombinacji z Pańskim głosem nastraja mnie w pewnym sensie... 20 minut później Emmi: Leo, gdzie Pan się podział? 10 minut później Leo: Chwileczkę. Otworzę tylko butelkę czerwonego wina. Francuskie jest dobre, Emmi! Wszyscy pijemy o wiele za rzadko francuskie wino. O wiele za rzadko i o wiele za mało. Gdybyśmy pili częściej i więcej francuskiego wina, bylibyśmy wszyscy szczęśliwsi, spalibyśmy lepiej. Ma Pani bardzo erotyczny głos, Emmi. Lubię Pani głos. Marlene też miała erotyczny głos, ale inny. Marlene jest o wiele chłodniejsza od Pani. Głos Marlene jest niski, ale zimny. Głos Emmi jest ciepły. I mówi: whiskey. Whiskey. Whiskey. Wypijmy jeszcze szklaneczkę za nas! Piję czerwone fran­ cuskie wino. Emmi, przeczytam jeszcze raz wszystkie Pani maile i będą teraz brzmiały całkiem inaczej. Dotychczas czytałem Pani maile innym głosem. Czytałem je zawsze głosem Marlene. Emmi była dla mnie Marlene, Marlene z początków, kiedy wszystko było jeszcze otwarte. Wtedy panowała tylko miłość i nic więcej. Wszystko było możli­ we. Dobrze się Pani czuje, Emmi? 5 minut później Emmi: O, nie! Leo, musi Pan tak szybko pić? Nie mógłby Pan wytrzymać trochę dłużej? Skoro leży już Pan czołem na literach: dobranoc, mój drogi. Z Panem jest fantastycznie.

Fantastycznie, ale czasami — i to zawsze wtedy, kiedy za­ czyna robić się ciekawie — jednoznacznie (i pod wpływem alkoholu) za krótko. Cóż, przynajmniej mam nagranie na automatycznej sekretarce. Przed pójściem spać będę słu­ chać kilka razy Leo Leike, myśląc: „I tak ten typek roz­ mawiał ze mną przez cały czas?". To jest z całą pewnością dobre na wiatr północny. 12 minut później Leo: Emmi, niech Pani jeszcze nie idzie spać! Wciąż jestem rześki, dobrze się czuję. Emmi, proszę do mnie przyjechać! Wypijemy jeszcze po szklaneczce. Wyszepcze mi Pani do ucha „whiskey, whiskey, whiskey". Powie Pani „włoski na palcach stóp". Wskaże je. Ja powiem: A więc to są słynne palce Emmi ze słynnych stóp Emmi o słynnej wielkości 37. Obiecuję: położę tylko rękę na Pani ramieniu. Obejmę de­ likatnie. Tylko raz pocałuję. Tylko kilka pocałunków, nic więcej. Całkiem niewinne pocałunki. Emmi, muszę wie­ dzieć, jak Pani pachnie. Mam w uszach Pani głos, teraz brakuje mi tylko zapachu. Mówię poważnie, Emmi: proszę do mnie przyjechać. Zapłacę za taksówkę. Nie, na to Pani się nie zgodzi. Wszystko jedno, ktoś musi zapłacić za tak­ sówkę. Hochleitnergasse 17, apartament nr 15. Proszę do mnie przyjechać! A może to ja mam przyjechać do Pani? Przyjadę do Pani! Tylko raz poczuć Pani zapach. Tylko raz pocałować. Żadnego seksu. Pani jest mężatką, niestety! Żadnego seksu, obiecuję. Bernhard, obiecuję! Chcę tyl­ ko poczuć zapach Pani skóry, Emmi. Nie chcę wcale wie­ dzieć, jak Pani wygląda. Nie włączymy światła. Będziemy siedzieć w kompletnych ciemnościach. Tylko kilka poca­ łunków, Emmi. Czy to coś złego? Czy to zdrada? Co jest zdradą? E-mail? A może głos? Albo zapach? Albo poca­ łunek? Chciałbym być teraz przy Pani. Chciałbym Panią obejmować. Spędzić tylko jedną noc z Emmi. Zamykam

oczy. Nie muszę wiedzieć, jak wygląda. Chcę tylko wdy­ chać jej zapach, całować i czuć ją, całkiem blisko. Śmieję się ze szczęścia. Czy to jest zdrada, Emmi? 5 minut później Emmi: „I tak ten typek rozmawiał ze mną przez cały czas?". Do­ branoc, Leo. To był cudowny wieczór. Zdumiewająco cu­ downy. Szaleńczo cudowny!!! Nie mogę się do tego przy­ zwyczaić. Już się do tego przyzwyczaiłam.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Rano Brak tematu Dzień dobry, Leo. Złe wieści. Muszę jechać do Tyrolu Po­ łudniowego. Bernhard leży w szpitalu. Udar cieplny czy coś podobnego, tak twierdzą lekarze. Muszę odebrać dzie­ ci. Boli mnie głowa. (Za dużo whiskey!). Dziękuję Panu za piękną noc. Też nie wiem, czym jest „zdrada". Wiem tylko, że Pana potrzebuję, Leo, natychmiast. A mnie potrzebuje rodzina. Jadę. Jutro znów się odezwę. Mam nadzieję, że czuje się Pan dobrze po takiej ilości francuskiego wina... Następnego dnia Temat: Wszystko OK Żadnego maila od Leo? Chciałam tylko powiedzieć, że wróciliśmy. Bernhard też przyjechał z nami. To była za­ paść, coś z ciśnieniem, ale znów stanął na nogi. Proszę się odezwać, L e o ! ! ! 2 godziny później Temat: Do p. Leike Wielce Szanowny Panie, z trudem się przemogłem, aby do Pana napisać. Przyznaję, wstydzę się za to i z każdą linijką zakłopotanie, w które sam się wpędzam, będzie rosło. Na­ zywam się Bernhard Rothner, myślę, że bliżej nie muszę

się Panu przedstawiać. Zwracam się do Pana z wielką proś­ bą. Będzie Pan z pewnością zaskoczony, albo wręcz zaszo­ kowany, kiedy ją Pan pozna. Następnie spróbuję wyjaśnić Panu powody, które mnie skłoniły do jej wyrażenia. Nie mam, niestety, lekkiego pióra. Postaram się jednak posłu­ żyć tą niezwyczajną dla mnie formą, aby wyrazić to wszyst­ ko, co mnie zajmuje od kilku miesięcy, przez co moje życie stopniowo wypada z rytmu, moje i mojej rodziny, ba, życie mojej żony również, myślę, że potrafię to właściwie ocenić po wielu latach harmonijnego pożycia małżeńskiego. A oto moja prośba: proszę spotkać się z moją żoną! Proszę to wreszcie zrobić, aby to się wreszcie skończyło! Jesteśmy dorosłymi ludźmi, nie mogę Panu niczego narzucać. Mogę tylko pokornie prosić: proszę się z nią spotkać! Cierpię z powodu swojej niższości i słabości. Wie Pan, jak poniża­ jące jest dla mnie formułowanie takich zdań? Pan nato­ miast nie skompromitował się ani trochę. Nie ma Pan so­ bie nic do zarzucenia. Tak, a ja, ja również nie mam Panu nic do zarzucenia, niestety, nie mam. Duchowi nie można niczego zarzucić. Jest Pan nieuchwytny, nienamacalny, jest Pan nierealny, jest Pan jedynie wytworem fantazji mojej żony, iluzją nieskończonego szczęścia uczuć, oderwanym od świata oszołomieniem, miłosną utopią zbudowaną z liter. Wobec tego wszystkiego jestem bezsilny, mogę tyl­ ko czekać, dopóki los nie stanie się dla mnie łaskawszy i uczyni z Pana człowieka z krwi i kości, mężczyznę wy­ razistego, o zaletach, wadach i słabych punktach. Dopie­ ro kiedy moja żona ujrzy Pana takim, jakim widzi mnie, wrażliwego, niedoskonałą istotę, egzemplarz wybrako­ wanego człowieka, dopiero kiedy stanie Pan z nią twarzą w twarz, Pańska przewaga zniknie. Dopiero wtedy będę miał szansę skutecznie stawić Panu czoło. Dopiero wtedy będę mógł walczyć o Emmę. „Leo, proszę mnie nie zmuszać do kartkowania albumu ze zdjęciami rodzinnymi", napisała Panu kiedyś moja żona.

Cóż, czuję się zmuszony uczynić to zamiast niej. Kiedy się poznaliśmy, Emma miała 23 lata, a ja byłem 14 lat od niej starszym wykładowcą gry na fortepianie w akademii mu­ zycznej, żonatym, ojcem dwojga rozkosznych dzieci. Wy­ padek samochodowy zrujnował naszą rodzinę. Trzylatek wyszedł z tego z wielką traumą, starsza córka była poważ­ nie ranna, ja sam odniosłem trwałe obrażenia, a matka moich dzieci, moja żona Johanna, zginęła. Bez fortepianu załamałbym się psychicznie. Muzyka jednak jest życiem i dopóki rozbrzmiewa, nic nie umiera na zawsze. Kiedy ktoś jest muzykiem i gra, to żyje wspomnieniami, jakby były bezpośrednimi wydarzeniami. Tym się pocieszałem. I byli jeszcze moi uczniowie, swoista odskocznia, zadanie, sens. Tak, i nagle pojawiła się Emma. Ta pełna tempera­ mentu, rezolutna i prześliczna młoda kobieta, prawdziwe żywe srebro, zaczęła zbierać nasze ruiny, sama z siebie, nie obiecując sobie niczego ani niczego nie oczekując. Ta­ kie niezwykłe osoby przychodzą na świat, aby walczyć ze smutkiem. Są bardzo nieliczne. Nie wiem, czym sobie na to zasłużyłem, ale nagle miałem ją u swego boku. Dzieci ją zaakceptowały, a ja, cóż, zakochałem się w niej po uszy. A Pan? Pewnie zastanowi się Pan teraz: tak, a Emma? Czy ona, dwudziestotrzyletnia studentka, zakochała się w takim samym stopniu w tym dobiegającym czterdziestki rycerzu o smętnym obliczu, którego wtedy trzymały przy życiu jedynie klawisze i tony? Na to pytanie nie potra­ fię odpowiedzieć ani Panu, ani sobie. Na ile był to tylko podziw dla mojej muzyki? (Odnosiłem wtedy prawdziwe sukcesy, byłem cieszącym się popularnością pianistą kon­ certowym.) Na ile współczucie, zaangażowanie, chęć po­ mocy, zdolność bycia przy drugiej osobie w najgorszych chwilach? Jak dalece przypominałem jej ojca, który zbyt wcześnie ją opuścił? Na ile było to szaleństwo na punk­ cie słodkiej Fiony i uroczego małego Jonasa? Na ile była to moja własna euforia, która się w niej odzwierciedlała,

na ile kochała tylko moją niepohamowaną miłość do niej, a nie mnie samego? Na ile było to pławienie się w pewno­ ści, że nigdy jej nie skrzywdzę z powodu innej kobiety, bez­ pieczeństwo do końca życia, moja wieczna wierność, której mogła być pewna? Proszę mi wierzyć, nigdy nie ośmielił­ bym się do niej zbliżyć, gdybym nie czuł, że żywi do mnie równie silne uczucia, co ja do niej. W ewidentny sposób czuła się przynależna do mnie i moich dzieci, chciała zo­ stać częścią naszego świata, została częścią naszego świata, istotną częścią, dominującą częścią, sercem. Dwa lata póź­ niej pobraliśmy się. To było osiem lat temu. (Przepraszam, niniejszym zniszczyłem waszą zabawę w ciuciubabkę, od­ kryłem jedną z tysiąca tajemnic: „Emmi", którą Pan zna, ma 34 lata.) Każdego dnia nie mogłem przestać się dzi­ wić, że mam u boku tę witalną, młodą piękność. I każdego dnia czekałem z obawą, że to się „zdarzy", że pojawi się ktoś młodszy, któryś z jej licznych wielbicieli i adoratorów. I Emma powie: Bernhard, zakochałam się w kimś innym. Co teraz będzie z nami? To zostało mi oszczędzone. Do­ tknęło mnie coś znacznie gorszego. Pan, Panie Leike, Pań­ ski cichy „świat zewnętrzny". Iluzje miłosne przez e-maila, nieustannie nakręcające się uczucia, rosnąca tęsknota, niezaspokojona namiętność, wszystko nakierowane na tyl­ ko pozornie realny cel, najwyższy cel, który raz po raz jest odsuwany, spotkanie, które jest najważniejsze ze wszyst­ kich spotkań, które nigdy nie nastąpi, ponieważ rozsadzi­ łoby granice ziemskiego szczęścia, kompletne spełnienie, bez końca, bez daty przydatności do spożycia, żywe jedy­ nie w głowach. Wobec czegoś takiego jestem bezsilny. Proszę Pana, odkąd Pan „zaistniał", Emma jest jak odmie­ niona. Roztargniona i zdystansowana wobec mnie. Godzi­ nami przesiaduje w swoim pokoju i wpatruje się w monitor komputera, w kosmos swoich marzeń. Żyje w „świecie ze­ wnętrznym", żyje z Panem. Gdy uśmiecha się promiennie, to już dawno nie do mnie. Z trudem udaje jej się ukryć

przed dziećmi, że jest nieobecna myślami. Widzę, jak bar­ dzo się męczy, kiedy siedzi przy mnie dłużej. Wie Pan, jak bardzo to boli? Próbowałem potraktować tę fazę z wielką dozą tolerancji. Emma nigdy nie powinna czuć się uwię­ ziona przy mnie. Między nami nigdy nie było zazdrości. Nagle jednak kompletnie przestałem wiedzieć, co robić. Nie było niczego i nikogo, żadnej realnej osoby, żadnego prawdziwego problemu, żadnego widocznego ciała obcego — dopóki nie odkryłem korzeni. Chętnie zapadłbym się pod ziemię ze wstydu, że zaszło to aż tak daleko: przetrząs­ nąłem pokój Emmy. I wreszcie w sekretnej szufladzie zna­ lazłem grubą teczkę pełną papierów: cała korespondencja mailowa z niejakim Leo Leike, wydrukowana na czystym papierze, strona po stronie, list po liście. Skopiowałem je drżącą ręką i przez kilka tygodni udawało mi się o nich nie myśleć. Mieliśmy okropny urlop w Portugalii. Synek zachorował, córka zakochała się na umór w instruktorze sportowym. Prawie nie odzywaliśmy się z żoną przez dwa tygodnie, ale każde z nas próbowało pokazać drugiemu, że wszystko jest w porządku jak zawsze, jest tak, jak po­ winno być, tak, jak dyktowało nam przyzwyczajenie. Póź­ niej nie wytrzymałem. Zabrałem teczkę na urlop w góry — i w ataku samoudręczenia i masochistycznej chęci cierpienia przeczytałem w jedną noc wszystkie maile. Od śmierci pierwszej żony nie przeżywałem większych katu­ szy duchowych, może mi Pan wierzyć. Kiedy skończyłem lekturę, nie byłem w stanie podnieść się z łóżka. Córka wezwała pogotowie, zabrano mnie do szpitala. Odebrała mnie stamtąd przedwczoraj żona. Teraz zna Pan całą hi­ storię. Proszę Pana, niech Pan spotka się z E m m ą ! Przechodzę teraz do żałosnego punktu kulminacyjnego samoponiżenia: tak, proszę się z nią spotkać, spędzić z nią noc, niech Pan się z nią prześpi! Wiem, że chciałby Pan tego. „Pozwa­ lam" Panu na to. Ma Pan moje upoważnienie, niniejszym

uwalniam Pana od wszelkich skrupułów, nie potraktuję tego jak zdrady. Czuję, że Emma szuka nie tylko Pań­ skiej duchowej, ale i cielesnej bliskości, chce „wiedzieć", myśli, że tego potrzebuje, pragnie. To dreszczyk emocji, coś nowego, odmiana, której nie mogę jej zaoferować. Tylu mężczyzn wielbiło Emmę i zabiegało o nią, ale nigdy nie zauważyłem, aby choć jeden pociągał ją erotycznie. I nagle widzę maile, które do Pana pisała. Nagle dostrze­ gam, jak silne może być jej pożądanie, kiedy rozbudzi ją ten „właściwy". Pan jest jej wybrańcem. A ja niemal ży­ czyłbym sobie, żeby Pan się z nią raz przespał. RAZ (zde­ cydowałem się specjalnie na przekonujące wielkie litery, jak to robi moja żona.) RAZ. TYLKO RAZ! Proszę, aby to było zwieńczeniem skonstruowanej przez Pana mailowo namiętności. Niech to wyznaczy punkt końcowy. Pro­ szę ukoronować swoją korespondencję — i zaprzestać jej. Chcę, aby Pan, istota pozaziemska, nienamacalna, oddał mi moją żonę! Proszę ją uwolnić. Proszę sprowadzić ją z powrotem na ziemię. Proszę pozwolić naszej rodzinie na dalszą egzystencję. Proszę nie robić tego dla mnie, nie dla moich dzieci. Proszę to zrobić dla Emmy, dla jej dobra. Proszę Pana o to! Zbliżam się już do końca swojego okropnego i dręczącego wołania o pomoc, mojej strasznej prośby o ułaskawienie. I jeszcze prośba na zakończenie. Niech Pan mnie nie zdra­ dzi. Proszę zostawić mnie poza Waszą historią. Naduży­ łem zaufania Emmy, podszedłem ją, przeczytałem jej pry­ watną, intymną pocztę. Odpokutowałem to. Nie mógłbym spojrzeć jej w oczy, gdyby dowiedziała się o moim prze­ szukaniu. Znienawidziłaby za to mnie i siebie w równej mierze. Proszę Pana, aby nam tego oszczędził. Niech Pan przemilczy przed nią ten list. I jeszcze raz: bardzo Pana o to proszę! Wysyłam Panu najokropniejszy list, jaki kiedykolwiek na­ pisałem. Z poważaniem, Bernhard Rothner.

4 godziny później Leo: Wielce Szanowny Panie, otrzymałem Pański mail. Nie wiem, co na to powiedzieć. Nie wiem nawet, czy powi­ nienem cokolwiek powiedzieć. Jestem wstrząśnięty. Pan upokorzył nie tylko siebie samego, zawstydził Pan całą naszą trójkę. Muszę się zastanowić. Wycofam się na jakiś czas. Niczego nie mogę Panu obiecać, zupełnie niczego. Z uprzejmymi pozdrowieniami, Leo Leike. Następnego dnia Temat: Leo??? Leo, gdzie Pan się podziewa? Nieustannie słucham Pańskie­ go głosu. Wciąż te same słowa: „I tak ten typek rozmawiał ze mną przez cały czas?". Teraz wiem już aż nazbyt dobrze, jak mówi ten typek. Tylko: od wielu dni już nic nie mówi. Czyżby tamtej nocy wypił Pan jednak za dużo francuskie­ go wina? Pamięta Pan? Zaprosił mnie Pan na Hochleitnergasse 17, apartament nr 15. Napisał Pan: „Tylko raz poczuć Pani zapach". Nawet Pan nie podejrzewa, jak niewiele bra­ kowało, abym przyjechała. Tak niewiele jeszcze nigdy nie brakowało. Myślami nieustannie jestem przy Panu. Dlacze­ go Pan się nie odzywa? Czy powinnam się martwić? Następnego dnia Temat: Leo????'!'!'!'! Leo, co się dzieje? Proszę, niech Pan do mnie napisze!! Pańska Emmi. Pół godziny później Temat: Do p. Rothnera Wielce Szanowny Panie, proponuję Panu drobny interes. Musi mi Pan coś obiecać. A ja obiecam Panu coś w zamian. A więc: obiecuję, że nie pisnę Pańskiej żonie ani słówkiem o mailu od Pana i jego przyczynach. Pan natomiast musi mi

obiecać, że NIGDY WIĘCEJ NIE PRZECZYTA PAN ANI JEDNEGO MAILA Pańskiej żony do mnie ani mojego do Pańskiej żony. Ufam, że ta obietnica, o ile ją Pan złoży, nie zostanie złamana. Pan z kolei może być pewny, że dotrzy­ mam swojego słowa. Jeżeli się Pan zgadza, proszę napisać: tak. W przeciwnym razie wyłożę Emmi kawę na ławę, która w gruncie rzeczy jest Pańską kawą i którą był Pan uprzejmy mi zaserwować. Z pozdrowieniami, Leo Leike. 2 godziny później T e m a t : Odpowiedź Tak, mogę to Panu obiecać. Nie przeczytam już żadnego nieprzeznaczonego dla mnie maila. Przeczytałem już o wiele za dużo. Pozwoli Pan, że zapytam: spotka się Pan z moją żoną? 10 minut później Leo: Proszę Pana, nie potrafię Panu na to pytanie odpowie­ dzieć. I nie zrobiłbym tego, nawet gdybym potrafił. Moim zdaniem swoim listem do mnie popełnił Pan katastrofal­ ny błąd, symptomatyczny dla poważnego, przypuszczalnie utrzymującego się przez wiele lat zaniedbania w Państwa małżeństwie. Zwrócił się Pan do niewłaściwej osoby. To wszystko, co mi Pan opowiedział, powinien Pan był opo­ wiedzieć swojej żonie, i to o wiele wcześniej, zaraz na po­ czątku. Zalecałbym Panu zrobić to jak najszybciej! Niech Pan to nadrobi! Nawiasem mówiąc, uprzejmie proszę, aby Pan już do mnie nie pisał. Myślę, że powiedział Pan wszyst­ ko, co uważał za stosowne mi powiedzieć. I tak było tego dużo za dużo. Z uprzejmymi pozdrowieniami, Leo Leike. 15 minut później Leo: Cześć, Emmi, wracam właśnie z podróży służbowej do Kolonii. Przykro mi, przebiegała zbyt burzliwie i nie zdo-

łałem znaleźć kilku spokojnych minut, żeby do Pani na­ pisać. Mam nadzieję, że sytuacja zdrowotna w Pani ro­ dzinie już się wyklarowała. Postanowiłem wykorzystać piękną pogodę i wyjechać na kilka dni, dokądkolwiek, byle na południe, gdzie dla nikogo nie będę dostępny. Myślę, że tego właśnie potrzebuję, czuję się dość wypa­ lony. Odezwę się do Pani po powrocie. Życzę miłych let­ nich dni — i w miarę możliwości jak najmniej zwichnię­ tych rąk dzieciaków. Wszystkiego, wszystkiego dobrego, Leo. 5 minut później Emmi: Jak ona się nazywa? 10 minut później Leo: Jak się nazywa kto? 4 minuty później Emmi: Leo! Proszę nie obrażać mojej inteligencji i wyczulone­ go na Pana węchu. Kiedy pisze Pan o zbyt burzliwych podróżach służbowych i stosuje wyświechtane frazesy o pogodzie, skarży się na wypalenie, głosi wszem wobec, że będzie niedostępny, i grozi mi uprzejmymi życzeniami miłych letnich dni, dla mnie oznacza to tylko jedno: ONA! Jak się nazywa? Chyba nie — Marlene? 8 minut później Leo: Nie, Emmi, myli się Pani. Nie ma ani Marlene, ani innej kobiety. Po prostu muszę się wycofać. Minione tygodnie i miesiące bardzo mnie wycieńczyły. Potrzebuję odpoczyn­ ku.

Minutę później Emmi: Odpoczynku ode mnie? 5 minut później Leo: Odpoczynku od siebie! Za kilka dni się odezwę. Obiecuję! 3 dni później Temat: Brak Leo! Cześć, Leo, to ja. Wiem, nie ma Pana, właśnie odpoczywa Pan od siebie. Jak to się właściwie robi? Chciałabym też tak umieć. Mnie też koniecznie potrzeba odpoczynku od siebie. Tymczasem zajmuję się sobą intensywnie i przy tym jeszcze bardziej wycieńczam. Leo, muszę Panu coś wyznać. To znaczy: oczywiście nie muszę i to wcale niedobrze, że to robię, ale po prostu muszę. Leo: obecnie wcale nie jestem szczęśliwa. A wie Pan dlaczego? (Przypuszczalnie wcale Pan nie chce wiedzieć, ale nie ma Pan szansy, przykro mi.) Nie jestem szczęśliwa — bez Pana. Moje szczęście składa się z maili od Leo. Do szczęścia brakuje mi maili od Leo. Mam pecha, ponieważ do szczęścia brakuje mi bardzo tych maili. Od kiedy poznałam Pański głos, brakuje mi ich po trzykroć. Wczorajszy wieczór i kilka nocnych godzin spędziłam z Mią. To było nasze pierwsze udane spotkanie od wielu lat. A wie Pan dlaczego? (To bardzo podłe, wiem, ale musi Pan teraz tego wysłuchać.) Spotkanie było udane, ponie­ waż nareszcie byłam nieszczęśliwa. Mia twierdzi, że w za­ sadzie byłam jak zawsze, tyle że tym razem przyznałam to przed samą sobą, a także przed Mią. Za to jest mi wdzięcz­ na. Brzmi smutno, prawda? Mia twierdzi, że zakochałam się w Panu w dziwny spo­ sób, mianowicie pisemnie. Twierdzi, że teraz nie mogę żyć

bez Pana, Leo, a przynajmniej nie mogę być szczęśliwa. I mówi, że potrafi to nawet zrozumieć. Czy to nie strasz­ ne? A przy tym kocham przecież swojego męża, Leo. Cał­ kiem szczerze. To ja go wybrałam, jego i jego dzieci, jego i moje dzieci. Chciałam tę i żadną inną rodzinę, do dzisiaj. Wtedy dołączyły do tego tragiczne okoliczności, opowiem Panu o nich innym razem. (Zwrócił Pan uwagę, że dobro­ wolnie mówię o swojej rodzinie...). Bernhard nigdy mnie nie rozczarował i nigdy nie rozczaruje. Nigdy, nigdy, nigdy! Daje mi pełną wolność, spełnia wszystkie moje życzenia. Jest wykształconym, bezinteresownym, spokojnym i sym­ patycznym człowiekiem. Oczywiście z czasem ludzi dławi rutyna. Wszystko jest uregulowane, brakuje niespodzia­ nek. Znamy się wzajemnie na pamięć, nie ma już żadnych tajemnic. Może tobie brakuje nie tylko niespodzianek. Może zakochałaś się w słodkiej tajemnicy — stwierdziła Mia. Co mam robić? odparłam. Przecież nie mogę zrobić nagle z Bernharda słodkiej tajemnicy. Leo, co Pan powie: czy mogę uczynić z Bernharda słodką tajemnicę? Czy z ośmiu lat pożycia małżeńskiego można uczynić słodką tajemnicę? Ach, Leo, Leo. Czasami wszystko przychodzi mi z takim trudem. Jestem w niedobrym nastroju. Brakuje mi inspi­ racji. Brakuje mi ochoty. Brakuje mi — jednego i jedyne­ go Leo. Nie wiem, dokąd to ma prowadzić. Nie chcę tego wiedzieć. Jest mi to obojętne. Najważniejsze, że niedługo znów Pan do mnie napisze. Proszę się pospieszyć z tym od­ poczynkiem od siebie. Chcę znów pić z Panem wino. Chcę znów, aby chciał mnie Pan całować. (Czy to aby popraw­ ne zdanie?). Nie potrzeba mi prawdziwych pocałunków. Potrzebuję tego, który w pewnych sytuacjach chce tak ko­ niecznie i natychmiast całować, że nie potrafi niczego in­ nego, jak tylko do mnie pisać. Potrzebuję Leo. Wydaję się sobie taka samotna z tą butelką whiskey. Wypiłam jej już tyle, Leo. Widzi to Pan? Jakie byłoby z Panem to wszyst-

ko, życie? Jak długo chciałby Pan koniecznie i natychmiast mnie całować? Tygodnie, miesiące, lata, zawsze? Wiem, nie powinnam tak myśleć. Jestem szczęśliwą mężatką. Ale przy tym czuję się nieszczęśliwa. To jest, jak sądzę, sprzecz­ ność. Pan jest sprzecznością, Leo. Dziękuję, że mnie Pan wysłuchał. Wypiję jeszcze szklaneczkę whiskey. Dobranoc, Leo, tak bardzo mi Pana brakuje. Całowałabym się z Panem nawet po omacku. Tak, zrobiła­ bym to. Nawet teraz. 2 dni później Temat: Ani słowa Trzydzieści stopni i ani słowa od odpoczywającego od sie­ bie. Wiem, mój przedwczorajszy mail był na granicy wy­ trzymałości. Zbyt wiele od Pana wymagałam, Leo? Proszę mi wierzyć, to była whiskey! Whiskey i ja. Ja, która sie­ dzę w środku samej siebie. Whiskey, która wydobyła mnie z siebie. Stęskniona Emmi. Następnego dnia Brak tematu Wiatr południowy — a mimo to przewracam się w łóżku. Jedna jedyna literka od Pana, a zasnęłabym natychmiast. Dobranoc, drogi odpoczywający od siebie. 2 dni później Temat: Mój ostatni mail To mój ostatni mail bez odpowiedzi! Leo, to co Pan wypra­ wia, jest naprawdę brutalne. Proszę przestać, to piekielnie boli. Wszystkie chwyty dozwolone — prócz milczenia. Następnego dnia Temat: Odpowiedź Droga Emmi, potrzebowałem zaledwie kilku godzin, aby przekonać się do decyzji, która zmieni moje życie. Potrze-

bowałem jednak dziewięciu dni, aby poinformować Panią o jej konsekwencjach. Emmi, za kilka tygodni przeprowa­ dzam się na co najmniej dwa lata do Bostonu. Będę tam kierował grupą projektową na uniwersytecie. Ta praca zarówno pod względem naukowym, jak i finansowym za­ powiada się wyjątkowo zachęcająco. Moja sytuacja życio­ wa pozwala mi na tę spontaniczność. Jest niewiele rzeczy, z których tu muszę zrezygnować. Najwyraźniej taki już los członków naszej rodziny, że kiedyś muszą zmienić konty­ nent. Brakować będzie mi kilkorga przyjaciół. Brakować będzie mi siostry Adrienne. I brakować będzie mi Emmi. Tak, z całą pewnością będzie mi jej szczególnie brakować. Podjąłem też drugą decyzję. Brzmi ona tak surowo, że drżą mi palce, ponieważ muszę teraz poinformować Panią o niej pisemnie, zaraz po dwukropku: kończę nasz kontakt mai­ lowy. Emmi, muszę pozbyć się Pani ze swojej głowy. Nie może być Pani codziennie moją pierwszą i ostatnią myślą, aż do końca moich dni. To chore. Pani jest „zajęta", ma rodzinę, ma zadania, wyzwania, odpowiedzialności. Jest Pani do nich bardzo przywiązana, to świat, w którym jest Pani szczęśliwa, dała mi to Pani wyraźnie do zrozumienia. (Pod wpływem wysokoprocentowej mieszanki whiskey ła­ two popaść w podły nastrój — jak Pani w swoim ostatnim długim mailu — który jednak znika najpóźniej następnego ranka, tuż po przebudzeniu.) Jestem przekonany, że mąż Panią kocha tak, jak można kochać kobietę po wielu latach pożycia. To, czego Pani brakuje, mogła zastąpić ta odrobi­ na pozamałżeńskiej przygody w głowie, drobna kosmetyka Pani lekko już startego makijażu codzienności życia emo­ cjonalnego. Na tym zasadza się Pani przychylność wobec mojej osoby. Na tym zasadza się nasz listowny związek. Wprowadza on przypuszczalnie więcej zamieszania, niż na dłuższą metę Pani potrzebuje. A teraz przejdźmy do mnie: Emmi, mam 36 lat (wreszcie Pani to wie). Nie mam zamiaru iść przez życie z kobietą,

która jest dla mnie wolna jedynie w swojej skrzynce mai­ lowej. Boston daje mi okazję rozpoczęcia wszystkiego od nowa. Nagle odzyskałem ochotę na poznanie kobiety w sposób wręcz obrzydliwie konserwatywny: najpierw ją zobaczyć, potem usłyszeć jej glos, następnie poczuć jej za­ pach i może ją pocałować. I kiedyś, później, napisać do niej też maila. Odwrotna droga, którą kroczyliśmy, była szale­ nie podniecająca, ale prowadziła donikąd. Muszę zwolnić blokadę w swojej głowie. Miesiącami widziałem Emmi w każdej pięknej kobiecie, którą spotykałem na ulicy. Ale żadna z nich nie mogła mierzyć się z tą prawdziwą, żadna nie wytrzymałaby jej konkurencji, ponieważ prawdziwą odizolowałem od społeczeństwa, trzymałem ją na uboczu, tylko dla siebie w komputerze. Tam odciągała mnie od pracy. Tam czekała na mnie przed, po albo zamiast śnia­ dania. Tam na koniec długiego wspólnego wieczoru życzy­ ła mi dobrej nocy. Wystarczająco często trwała przy mnie do białego rana, w pokoju, w łóżku, potajemnie była ze mną w zmowie. Koniec końców jednak w każdej fazie po­ zostawała nieosiągalna, nie do zdobycia dla mnie. Jej po­ dobizny w mojej fantazji były tak delikatne i kruche, że nie wytrzymałyby bez rysy czy pęknięcia mojego spojrzenia w rzeczywistości. Ta sztucznie powstała Emmi wydawała mi się tak filigranowa, że zbiegłaby się w sobie, gdybym choć raz naprawdę jej dotknął. Fizycznie nie była niczym więcej niż powietrzem między dwoma literami na klawiaturze, na której dzień w dzień do niej pisałem. Wystarczyłoby dmuch­ nąć — a już by jej nie było. Tak, Emmi, na mnie już czas: za­ mknę skrzynkę mailową, dmuchnę w klawiaturę, zatrzasnę monitor. Pożegnam się z Panią. Pani Leo. Następnego dnia Temat: Takie pożegnanie? Czy to był Pański ostatni mail? Niemożliwe! Niniejszym tracę wiarę w ostatni mail. Leo, halo! Nie oczekuję hu-

morystycznego majstersztyku, jeśli chce się Pan ulotnić. Ale co ma znaczyć ta zgorzkniało-tragiczna poza? Co to za pożegnanie? Jak mam sobie wyobrazić Pańską twarz, kiedy dmucha Pan melodramatycznie w klawisze? OK, troszeczkę sobie pofolgowałam w ostatnim czasie. Zaczę­ łam też trochę za dużo paplać. Moje usposobienie, samo w sobie wagi piórkowej, czasami było ciężkie niczym worek betonu. Tak, nosiłam ze sobą naszą wielką pacz­ kę poczty elektronicznej. Troszkę się zakochałam w Mister Anonimie, to prawda. Oboje nie do końca wy­ biliśmy sobie siebie z głów, a więc niczego nie jesteśmy sobie winni. Nie istnieje jednak żaden powód, abyśmy musieli z tego robić Tristana i Izoldę w wersji wirtual­ nej. Proszę jechać do Bostonu. Chce Pan zerwać ze mną kon­ takt mailowy, to niech Pan zerwie. Ale proszę, żeby nie robił Pan tego w T E N sposób!!! Zarówno pod względem stylu pisania, jak i emocji jest to poniżej Pańskiego pozio­ mu i poniżej mojej godności, drogi Przyjacielu. Dmuchnąć w klawiaturę, Leeeeo! Co za kicz! Natychmiast przycho­ dzi mi na myśl: „I tak ten typek rozmawiał ze mną przez cały czas?". Proszę mi udowodnić, że nie był to Pański ostatni mail do mnie. Na koniec życzę sobie czegoś pozytywnego, cze­ goś zaskakującego, odejścia ze smakiem, dobrej puenty. Proszę na przykład powiedzieć: „Na zakończenie propo­ nuję Pani, abyśmy się spotkali!". To przynajmniej byłby zabawny koniec. (A teraz udaję się popłakać, jeśli Pan pozwoli.) 5 godzin później Leo: Droga Emmi, na zakończenie proponuję Pani, abyśmy się spotkali!

5 minut później Emmi: Ale nie na poważnie. Minutę później Leo: Na poważnie. Nie żartowałbym na ten temat, Emmi. 2 minuty później Emmi: Co mam o tym sądzić, Leo? Czy to taki humor? Dostar­ czyłam Panu dobre hasło? Czyżbym swoimi słowami spro­ wadziła osobę melodramatyczną na drogę realnej satyry? 3 minuty później Leo: Nie, Emmi, to nie humor, to dobrze przemyślany zamiar. Pani tylko mnie ubiegła. A więc jeszcze raz: Emmi, chętnie zakończyłbym naszą korespondencję mailową spotkaniem. Byłoby jednorazowe, zanim przeniosę się do Bostonu. 50 sekund później Emmi: Jednorazowe spotkanie? Co sobie Pan po nim obiecuje? 3 minuty później Leo: Poznania. Ulgi. Rozluźnienia. Jasności. Przyjaźni. Roz­ wiązania pisanej, a mimo to nieopisanej ponadwymia­ rowej zagadki osobowości. Usunięcia blokady. Dobrego wrażenia później. Najlepszej recepty na wiatr północny. Godnego zakończenia ekscytującej fazy życia. Prostej od­ powiedzi na tysiąc skomplikowanych, wciąż jeszcze otwar­ tych kwestii. Albo jak sama Pani powiedziała: „przynaj­ mniej zabawnego końca".

5 minut później Emmi: Może jednak wcale nie będzie zabawny. 45 sekund później Leo: To zależy od nas obojga. 2 minuty później Emmi: Od nas obojga? Teraz prezentuje Pan bardzo samodziel­ ne stanowisko, Leo. Ja w żadnym wypadku nie wyrazi­ łam jeszcze zgody na „spotkanie last minute" i jestem, szczerze mówiąc, na razie bardzo od tego daleka. Chcia­ łabym najpierw dowiedzieć się czegoś więcej na temat tego dziwacznego spotkania pod tytułem „The first date must be the last date". Gdzie chce się Pan ze mną spot­ kać? 55 sekund później Leo: Gdzie Pani chce, Emmi. 45 sekund później Emmi: A co będziemy robić? 40 sekund później Leo: Co będziemy chcieli. 35 sekund później Emmi: A co będziemy chcieli?

30 sekund później Leo: To się okaże. 3 minuty później Emmi: Myślę, że wolę dostawać maile z Bostonu. W tej sytuacji nie musi się najpierw okazywać, czy któreś z nas coś chce. Przynajmniej ja już wiem, że coś chcę i co chcę: właśnie maili z Bostonu. Minutę później Leo: Emmi, nie będę do Pani pisał z Bostonu. Chcę to zakoń­ czyć, szczerze. Jestem przekonany, że tak będzie lepiej dla nas obojga. 50 sekund później Emmi: A jak długo zamierza Pan jeszcze do mnie pisać? 2 minuty później Leo: Dopóki się nie spotkamy. Chyba że Pani powie, że defini­ tywnie nie chce się ze mną spotkać. Byłoby to wtedy coś w rodzaju zdania końcowego. Minutę później Emmi: To szantaż, Mistrzu Leo! Poza tym potrafi Pan wyrażać się grubiańsko, proszę przeczytać swój ostatni mail. Nie sądzę, żebym chciała spotkać typka, który tak mówi. Do­ branoc.

Rano Brak tematu Dzień dobry, Leo. NIE spotkam się z Panem NA PEWNO w Messecafe Huber! Godzinę później Leo: Nie musimy. A dlaczego nie? Minutę później Emmi: Można tam spotkać kolegów z pracy lub przypadkowych znajomych. 2 minuty później Leo: Nie ma chyba znajomości bardziej przypadkowych od na­ szej. 50 sekund później Emmi: Czy to postawa, z jaką szukał Pan kontaktu ze mną, kon­ tynuował go, a teraz chce zakończyć? A więc proponuję: dajmy sobie od razu spokój z przypadkowym i ulotnym spotkaniem. Następnego dnia Brak tematu Leo, co się właściwie z Panem dzieje? Dlaczego nagle pi­ sze Pan do mnie tak obcesowo i destrukcyjnie? Dlaczego Pan tak deprecjonuje „naszą historię"? Specjalnie się Pan stara być nieczuły i zły? Chce mi Pan osłodzić swoje odej­ ście?

2,5 godziny później Leo: Przykro mi, Emmi, ale staram się rozpaczliwie wybić so­ bie z głowy „naszą historię". Już Pani wyjaśniłem, dlacze­ go jest to dla mnie konieczne. Wiem, że moje maile od „Bostonu" brzmią okropnie rzeczowo. Wcale nie lubię tak pisać, ale zmuszam się do tego. Nie chcę już inwestować pisemnie żadnych uczuć w „naszą historię". Nie chcę już więcej budować, zanim pozwolę, by runęło. Naprawdę chcę się spotkać ten jeden jedyny raz. Myślę, że byłoby to dobre dla nas obojga. 2 minuty później Emmi: A co będzie, jeśli po jednym spotkaniu będziemy chcieli więcej? 4 minuty później Leo: Dla mnie to wykluczone. To znaczy: już to wykluczyłem. Chcę spotkać się z Panią ten jeden jedyny raz, aby godnie zakończyć „naszą historię", zanim wyjadę do Ameryki. 15 minut później Emmi: Co Pan rozumie pod „godnie zakończyć"? Albo, pytając inaczej: co Pan chce, abym o nim myślała po naszym spot­ kaniu: 1. Całkiem miły, ale ani trochę tak interesujący jak pisem­ nie. Teraz z czystym sumieniem mogę go wykasować ze wszystkich folderów swojego życia. 2. Z powodu tego nudziarza żyłam przez rok „obok sie­ bie"? 3. Idealny mężczyzna na skok w bok. Szkoda, że skacze teraz na drugi brzeg oceanu.

4. Niesamowity facet! Co za upojna noc! Trwająca wiele miesięcy korespondencja mailowa naprawdę się opłaciła. Załatwione. Mogę się znów skoncentrować na kanapkach dla Jonasa. 5. Cholera. To byłby on! Dla niego zostawiłabym Bernhar­ da i całą rodzinę. Niestety, zmyka mi teraz do Ameryki, kraju, z którego nie można przysyłać maili. Ale poczekam na niego! Codziennie będę zapalać za niego świeczkę. I z dziećmi będziemy się modlić w jego intencji, aż nadej­ dzie w blasku chwały... 3 minuty później Leo: Będzie mi brakowało Pani sarkazmu, Emmi! 2 minuty później Emmi: Może Pan zabrać do Bostonu cały ładunek, Leo. Mam go pod dostatkiem. A więc: który typ Pan obstawia z okazji naszego oficjalnego rozstania? 5 minut później Leo: Żaden. Będę tym, kim jestem. I zobaczy mnie Pani takim, jakim jestem. A przynajmniej zobaczy mnie Pani takim, jakim myśli, że jestem. Albo zobaczy mnie takim, jakim chce myśleć, że jestem. Minutę później Emmi: Czy będę chciała spotkać Pana ponownie? 45 sekund później Leo: Nie.

35 sekund później Emmi: Dlaczego nie? 50 sekund później Leo: Ponieważ nie będzie to możliwe. Minutę później Emmi: Wszystko jest możliwe. 45 sekund później Leo: Ale nie to. To od początku było niemożliwe. 55 sekund później Emmi: Później wiele okazuje się możliwe, co od początku zdawa­ ło się niemożliwe. Często nie są to wcale najgorsze możli­ wości. 2 minuty później Leo: Przykro mi, Emmi. Możliwości, że zechce mnie Pani spot­ kać jeszcze raz, nie będzie. Sama Pani zobaczy. Minutę później Emmi: Dlaczego miałabym chcieć to zobaczyć? Skoro wiem, że po pierwszym spotkaniu nie zechcę spotkać Pana po raz drugi, to po co mam się z Panem w ogóle spotykać?

2 minuty później T e m a t : D o P a n a Leike Wielce Szanowny Panie, przechodzimy trudne dni. Jeśli to się nie skończy, rozpadnie się nasze małżeństwo. Nie sądzę, aby Pan tego właśnie chciał. Proszę spotkać się z moją żoną i przestać do niej pisać. (Przysięgam, nie mam pojęcia, o czym piszecie, i wcale nie muszę tego wiedzieć, ale chcę, aby to się wreszcie skończyło.) Z uprzejmymi po­ zdrowieniami, Bernhard Rothner. 3 minuty później Leo: Emmi, sama musi Pani wiedzieć, dlaczego chce mnie spot­ kać (jeśli Pani chce). Ja mogę Pani powiedzieć tylko tyle: chcę się z Panią spotkać! I wyczerpująco już opisałem dla­ czego. Wszystkiego dobrego i miłego wieczoru, Leo. Minutę później Emmi: Leo Lodowy Leike. „I tak ten typek rozmawiał ze mną przez cały czas?". Właściwie to smutne.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

3 dni później T e m a t : Pozostałe p y t a n i a Cześć, Leo, a więc sam z siebie już się Pan nie zgłasza. Odpowie mi Pan przynajmniej? Jak długo jeszcze? Kiedy leci Pan do Bostonu? Serdeczności, Emmi. 9 godzin później Leo: Dobry wieczór, Emmi, niestety u mnie panuje totalny ga­ limatias. Tkwię w samym środku przygotowań wyjazdu do Ameryki. Lecę 16 lipca, czyli od jutra za dwa tygodnie. Po­ wtarzam raz jeszcze: miło by było, gdybyśmy do tego cza­ su mogli się spotkać. Jeżeli nie jest Pani taka pewna, czy sama chce, proszę zrobić to dla mnie. Bo ja bardzo tego pragnę! Sprawiłaby mi Pani przyjemność przed podróżą, gdyby się zgodziła. Wiem, że czułbym się znacznie lepiej po spotkaniu. Jestem przekonany, że i Pani również. 12 minut później Emmi: Leo, nie rozumie Pan? Po spotkaniu i po uwzględnieniu okoliczności, że jest to „spotkanie pożegnalne", czułabym się dobrze jedynie w wypadku, gdyby się okazało, że różni

się Pan od tego, kto pisze do mnie od roku (abstrahując od kilku ostatnich, przerażająco rzeczowych maili). Jeśli więc jest Pan „inny", spotkanie okaże się wielką porażką i po nim poczuję się lepiej tylko dlatego, że i tak było ono ostatnie. Jeśli więc jest Pan taki pewny, że po spotkaniu poczuję się lepiej, to mówi mi Pan w zawoalowany sposób: spotkanie będzie dla mnie rozczarowaniem. Dlatego py­ tam Pana po raz drugi: dlaczego mam stawić się na rozcza­ rowujące spotkanie? 8 minut później Leo: Myślę, że to spotkanie w żadnym razie nie musi Pani roz­ czarować, żeby po nim poczuła się Pani lepiej niż — po­ wiedzmy dzisiaj. Minutę później Emmi: Dzisiaj? Chce Pan wiedzieć, jak się dzisiaj czuję? 50 sekund później Leo: Nie czuje się Pani dziś dobrze, Emmi. 30 sekund później Emmi: A Pan? 35 sekund później Leo: Też niedobrze. 25 sekund później Emmi: Dlaczego Pan czuje się niedobrze?

45 sekund później Leo: Z tego samego powodu co Pani. 50 sekund później Emmi: Ale to Pana wina, Leo. Nikt Pana nie zmusza do zniknię­ cia z mojego życia. 40 sekund później Leo: A jednak tak! 40 sekund później Emmi: Kto? 8 minut później Emmi: Kto? Następnego dnia rano Temat: Ja Ja! Ja się zmuszam. Ja i mój rozsądek. Półtorej godziny później Emmi: A kto chce się ze mną spotkać ten jeden jedyny raz? Także Pan i Pański rozsądek? A może Pan i nierozsądek? Albo sam nierozsądek? Albo (najgorszy wariant): czysty rozsą­ dek?

20 minut później Leo: Ja, rozsądek, uczucia, dłonie, stopy, oczy, nos, uszy, usta. Wszystko, co mam, chce się z Panią spotkać, Emmi. 3 minuty później Emmi: Usta? 15 minut później Leo: Tak, jasne, do rozmowy. 50 sekund później Emmi: Aha. 2 dni później T e m a t : OK Cześć, Leo, jeśli o mnie chodzi, to zaryzykujmy i spotkaj­ my się, i tak już wszystko jedno. Kiedy w tym tygodniu ma Pan czas? Półgodziny później Leo: Dostosuję się do Pani. Środa, czwartek, piątek? Minutę później Emmi: Jutro. 3 minuty później Leo: Jutro? Dobrze, jutro. Przed południem, w południe, po południu, wieczorem?

Minutę później Emmi: Wieczorem. Gdzie? 10 minut później Leo: W kawiarni, jaką Pani wybierze. W restauracji, jaką Pani wybierze. W muzeum, jakie Pani wybierze. Na spacerze trasą, jaką Pani wybierze. Na ławce w parku, którą Pani wybierze. Na wale ochronnym, jaki Pani wy­ bierze. I w ogóle w każdym miejscu, jakie Pani wybie­ rze. 50 sekund później Emmi: U Pana w domu. 8 minut później Leo: Dlaczego? 40 sekund później Emmi: A dlaczego nie? Minutę później Leo: Co Pani zamierza? 55 sekund później Emmi: A co PAN zamierza, Leo? PAN chciał urządzić spotkanie pożegnalne, jeśli mogę o tym przypomnieć.

35 minut później Leo: Niczego nie zamierzam. Chcę tylko zobaczyć kobietę, która przez długie miesiące odciskała piętno na moim życiu. Nie chcę więcej, niż usłyszeć jej miły głos, wystarczy mi tylko „whiskey" i „włoski na palcach stóp". Chcę patrzeć na jej usta, kiedy mówią: „A co PAN zamierza, Leo? PAN chciał urządzić spotkanie pożegnalne, jeśli mogę o tym przypo­ mnieć". Jak poruszają się kąciki ust, jak lśnią oczy, jak uno­ szą się brwi, kiedy wypowiada takie zdania? Jaka mimika to­ warzyszy jej ironii? Jakie ślady na jej policzkach pozostawił wiatr północny? Setki takich rzeczy interesują mnie w Emmi. 5 minut później Emmi: Pańskie zainteresowanie pojawia się dość późno, Leo. Tego wieczora zabraknie Panu czasu na dokładne zbada­ nie mojej twarzy. Ile godzin Pan zaplanował? Jak długo mam zostać? 3 minuty później Leo: Tyle, ile oboje będziemy chcieli. Minutę później Emmi: A jeśli nie będziemy chcieli tak samo długo? 4 minuty później Leo: To pewnie postawi na swoim ten, kto będzie chciał krócej. 50 sekund później Emmi: Chce Pan powiedzieć, że to PAN postawi na swoim.

40 sekund później Leo: To nie jest powiedziane. 20 minut później Emmi: Zdumiewające, ile nie zostało jeszcze powiedziane, mimo że nieustannie rozmawiamy. Na przykład: jak się przy­ witamy? Podamy sobie ręce? Poklepiemy po ramieniu? Mam Panu podać do pocałunku dłoń z wyprostowanymi sztywno, złączonymi palcami? Czy podsunąć jeden z po­ oranych wiatrem północnym policzków? A może pocałuje mnie Pan prosto w usta? Czy raczej będziemy wpatrywać się przez chwilę w siebie niczym para kosmitów? 3 minuty później Leo: Proponuję, że podam Pani kieliszek wina i wzniesiemy to­ ast. Za nas. 2 minuty później Emmi: A ma Pan też whiskey? Ale nie jakąś starą butelkę z obroś­ niętym glonami dnem, gdzie zostało jeszcze trzy milimetry żółtawej cieczy. W tym wypadku to JA przeforsowałabym, aby spotkanie trwało jak najkrócej. Minutę później Leo: Od whiskey nasze spotkanie nie ucierpi. 45 sekund później Emmi: A od czego?

2 minuty później Leo: Od niczego, to będzie piękne, przyjemne, zdrowe, witalne spotkanie, Emmi, zobaczy Pani. 3 godziny później Emmi: Ma Pan jeszcze trochę czasu, Leo? Wiem, jest już późno. Ale proszę wziąć jeszcze kieliszek czerwonego wina, zwy­ kle robi to Panu dobrze. Mam mianowicie jeszcze kilka pytań, coś chodzi mi po głowie. Na przykład coś z mojego ulubionego tematu: 1. Czy uważa Pan za możliwe, że w nasz „wieczór pożeg­ nalny" zapragnie Pan się ze mną przespać? 2. Czy uważa Pan za prawdopodobne, że ja będę chciała przespać się z Panem? 3. Jeśli na obydwa pytania da Pan odpowiedź twierdzącą (i jeśli rzeczywiście to zrobimy), to: naprawdę Pan wierzy, że później będę się lepiej czuła? To znaczy tak, jak mi Pan niemal obiecał: „Wiem, że czułbym się znacznie lepiej po spotkaniu. Jestem przekonany, że i Pani również". 4. Jak to się ma do Pańskiej prognozy, że nie zechcę spot­ kać Pana po raz drugi? 10 minut później Leo: 1. Uważam za możliwe, że zapragnę się z Panią przespać, ale nie muszę tego wcale okazać. 2. Uważam za możliwe, że zechce się Pani ze mną prze­ spać, ale nie za bardzo prawdopodobne. 3. Że później oboje poczujemy się trochę lepiej? Tak, o tym jestem przekonany. 4. Nie będzie Pani chciała spotkać się ze mną więcej, po­ nieważ ma Pani rodzinę i po naszym spotkaniu będzie do­ kładnie wiedziała, gdzie jest Pani miejsce.

7 minut później Emmi: 1. Sądzi Pan, że się nie zorientuję, czy chce się Pan ze mną przespać? 2. Czy mogłabym tego zapragnąć: „nie za bardzo prawdo­ podobne" nie jest wcale aż tak bardzo odległe od prawdy. (Tylko żeby Pan sobie nie robił próżnych nadziei.) 3. Czy później będziemy czuć się lepiej: to miłe uczucie, kiedy raz mówi Pan jak prawdziwy facet, czyni to Pana istotą bardziej ziemską. 4. Czy będę wiedziała, gdzie jest moje miejsce: naprawdę Pan uważa, że potrafi to z góry ocenić lepiej niż ja sama? I już naprawdę ostatnie pytanie przed pójściem spać, Leo: jest Pan we mnie choć trochę zakochany? Minutę później Leo: Trochę? 2 minuty później Emmi: Dobranoc. Jestem w Panu bardzo zakochana. Boję się na­ szego spotkania. Nie potrafię i nie chcę sobie wyobrazić, że później Pana stracę. W miłości, Emmi. 3 minuty później Leo: Nie wolno nigdy myśleć o „stracie". Już na samą myśl coś się traci. Dobranoc, moja miła. Rano Brak tematu Dzień dobry, Leo, nie spałam. Czy dziś wieczorem na­ prawdę mam przyjść do Pana?

5 minut później Leo: Dzień dobry, Emmi. To miło, że oboje mamy za sobą bezsenną noc. Tak, proszę do mnie przyjść. Pasuje Pani godzina 19? Będziemy mogli posiedzieć przez chwilę na tarasie. 2 godziny później Emmi: Leo, Leo, Leo, załóżmy, że wieczór będzie piękniejszy, niż Pan się spodziewał. Zakocha się Pan w kobiecie, którą Pan ujrzy, w mimice jej twarzy, która towarzyszy ironii, w me­ lodii jej słów, w ruchach dłoni, w oczach, we włosach (pier­ si wykluczam), w prawym płatku ucha, w lewym piszczelu, wszystko jedno. Załóżmy, że Pan poczuje, iż nas dwoje łą­ czy znacznie więcej niż serwer internetowy i że nie mogli­ śmy natrafić na siebie przez przypadek. Leo, czy nie może się tak zdarzyć, że zapragnie Pan zobaczyć mnie jeszcze raz? Nie może się tak zdarzyć, że zechce Pan do mnie dalej pisać, z Bostonu? Czy nie może się zdarzyć, że zapragnie Pan być ze mną? Czy nie może się zdarzyć, że będzie Pan chciał żyć ze mną? 10 minut później Leo: EMMI, NIE JEST PANI WOLNA, ABY ZE MNĄ ŻYĆ. 35 minut później Emmi: Załóżmy, że byłabym wolna, aby z Panem żyć. 45 minut później Emmi: Leeeeeo, nie przychodzi Panu do głowy żadna odpo­ wiedź?

3 minuty później Leo: Droga Emmi, załóżmy, że to jest dla mnie dokładnie o jedno założenie za dużo. Załóżmy, że po prostu nie mogę założyć, iż jest Pani wolna, z prostej przyczyny: ani Pani nie jest, ani nie będzie. Jeżeli tego jednego wieczoru zrobi Pani sobie „wolne" od rodziny, wolne dla mnie, to będę się cieszył (i mam nadzieję Pani również). Nie będzie to jednak wcale oznaczało, że jest Pani wolna dla mnie. W zakładaniu założeń nie jestem wcale taki zły. Ale tego założenia, jakkolwiek fascynująco by brzmiało, nie mogę przyjąć mimo najszczerszych chęci. Czy przy tej okazji ja też mogę zadać Pani pytanie? Wiem, że Pani nie lubi pytań tego rodzaju. Ale to akurat uważam za ważne dla Pani. A więc: co powie Pani mężowi, dokąd idzie dziś wieczorem? 9 minut później Emmi: Leo, nie potrafi Pan przestać!!! Powiem mu: Spotykam się z przyjacielem. On zapyta: Znam go? Odpowiem: Nie są­ dzę, właściwie o nim nie wspominałam. I dodam jeszcze: Mamy sporo do obgadania, może zrobić się późno. On po­ wie na to: Baw się dobrze. 20 minut później Leo: A jeśli wróci Pani do domu dopiero nad ranem? Co wtedy powie? 3 minuty później Emmi: Naprawdę uważa Pan to za możliwe, że wrócę do domu dopiero nad ranem? Dostrzegam w Panu zupełnie nowe cechy.

8 minut później Leo: Jak mówi Emmi Rothner? „Później wiele okazuje się moż­ liwe, co od początku zdawało się niemożliwe". Krótko mó­ wiąc: wszystko jest możliwe. Powoli sam zaczynam w to wierzyć. 4 minuty później Emmi: Wow, pasjonujące. Lubię, kiedy Pan tak mówi. (Może dlatego, że są to moje słowa.) Nawiasem mówiąc: jeszcze cztery godziny. Mam zdradzić, przed którą z trzech Emmi z kawiarni otworzy Pan drzwi? 3 minuty później Leo: Emmi, nie, proszę nie zdradzać! Złożę Pani propozycję. Tylko proszę mnie nie wyśmiać, mówię poważnie. Chętnie zostawiłbym drzwi niedomknięte. Wejdzie Pani do środka. Z przedpokoju przejdzie do pierwszego pokoju po lewej. Będzie zaciemniony. Obejmę Panią, wcale jej nie widząc. I pocałuję po omacku. Jeden pocałunek. Tylko jeden jedy­ ny pocałunek! 50 sekund później Emmi: A później mam sobie już iść? 3 minuty później Leo: Ależ nie! Pocałunek — a po nim podniesiemy żaluzje i zobaczymy, kto kogo całował. Wtedy podam Pani kieli­ szek wina i wzniesiemy toast za nas. A później zobaczy­ my.

Minutę później Emmi: Dla mnie szklaneczka whiskey! Poza tym zgadzam się na Pańskie rytualne powitanie. W gruncie rzeczy wcale się nie różni od numeru z zawiązanymi oczami, tyle że nie będziemy przewiązywać sobie oczu, a więc będzie jeszcze romantyczniej. Jasne, zróbmy tak! Ehe, naprawdę to zrobi­ my? To przecież czyste szaleństwo, prawda? 40 sekund później Leo: Jasne, zrobimy to naprawdę! 4 minuty później Emmi: Ależ Leo, to dość ryzykowne. Nie mam pojęcia, czy mi się spodoba sposób, w jaki Pan całuje. Jak Pan całuje? Raczej zdecydowanie czy raczej miękko, sucho czy raczej mokro? Jakie są Pańskie zęby, ostre czy tępe? Jak ofensywny i ruchli­ wy jest Pański język? W dotyku jest raczej jak twardy plastik czy guma piankowa? Czy podczas całowania zamyka Pan oczy, czy trzyma je otwarte? (OK, w przypadku całowania po omacku jest to obojętne.) Co Pan robi z rękami? Obej­ mie mnie Pan? W którym miejscu? Jak mocno? Jest Pan cał­ kiem spokojny czy głośno oddycha, a może wydaje odgłosy ustami? A więc, Leo, proszę powiedzieć: jak Pan całuje? 3 minuty później Leo: Całuję podobnie, jak piszę. 50 sekund później Emmi: To było bardzo zarozumiałe, ale brzmi nieźle, Leo. Ach, i jeszcze coś: pisze Pan bardzo zróżnicowanie!

45 sekund później Leo: I całuję bardzo zróżnicowanie. 4 minuty później Emmi: Jeśli mi Pan obieca, że będzie całował tak, jak pisał Pan do mnie wczoraj i dzisiaj, to zaryzykuję! 35 sekund później Leo: A więc proszę zaryzykować! 12 minut później Emmi: A jeżeli po tym pocałunku zapragniemy czegoś wię­ cej? 40 sekund później Leo: To zapragniemy. 50 sekund później Emmi: I zrobimy coś więcej? 35 sekund później Leo: Myślę, że to będziemy wiedzieć, gdy znajdziemy się w da­ nej sytuacji. 2 minuty później Emmi: Mam nadzieję, że nie będzie tego wiedziało tylko jedno z nas.

4 minuty później Leo: Jeśli jedno będzie wiedziało, to i drugie musi. Nawiasem mówiąc, Emmi, zostały tylko dwie godziny. Powoli powin­ niśmy skończyć pisanie i przygotować się na zmianę wy­ miaru. Przyznaję: jestem szalenie podenerwowany. 8 minut później Emmi: W co mam się ubrać? Minutę później Leo: Zostawiam to Pani gustowi, Emmi. 55 sekund później Emmi: Ja natomiast chętnie zostawiłabym to Pańskiej fantazji, Leo. 2 minuty później Leo: Mojej fantazji lepiej w tej chwili niczego nie pozostawiać. Właśnie trochę przesadza. A coś przecież powinna Pani na siebie włożyć, jak sądzę. 3,5 minuty później Emmi: Czy mam włożyć coś, co zwiększy prawdopodobieństwo, że po pocałunku na przywitanie nie od razu podciągniemy ża­ luzje, ponieważ żadne z nas nie będzie miało wolnej ręki? 40 sekund później Leo: Jeśli moja odpowiedź nie wyda się Pani za krótka: TAK!

Półtorej minuty później Emmi: Odpowiedź TAK! na pytanie, które wręcz żąda TAK!, nie może być za krótka. Wobec tego zacznę się już szykować, jak to się mówi. Jeśli serce nie przebije mi klatki piersio­ wej, zobaczymy się za półtorej godziny u Pana, Leo. 3,5 minuty później Leo: Zadzwoni Pani domofonem pod 15. W windzie wybierze Pani numer 142 i wjedzie na samą górę. Znajdują się tam tylko jedne drzwi. Będą niedomknięte. W lewo do pokoju, po prostu za muzyką. Cieszę się niesamowicie na Panią! 50 sekund później Emmi: Ja na Pana też, Leo. Ja na CIEBIE też, Leo. Jestem Emmi. I nie pocałuję nikogo obcego w ciemnościach, dopóki nie przejdę z nim na ty. Ty też możesz zwracać się do mnie per TY, Leo. Nawiasem mówiąc, mam 34 lata, o dwa mniej niż Ty, jeśli można. 2 minuty później Leo: Emmi, myślę, że powinienem jeszcze raz dokładnie z Tobą omówić sprawę „Bostonu". Masz kompletnie fałszywy obraz mnie i Bostonu. To coś całkiem innego, niż myślisz. Muszę Ci to wyjaśnić. A jest tyle do wyjaśniania! I tyle do zrozumienia! Rozumiesz? Półtorej minuty później Emmi: Powoli, powoli, Leo. Po kolei. Boston ma czas. Wyjaśnie­ nia mają czas. Zrozumienie ma czas. Najpierw się pocału­ jemy. Na razie, mój drogi!

45 sekund później Leo: Na razie, moja droga!

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Następnego wieczora Temat: Wiatr północny Drogi Leo, to niewybaczalne. Twoje „milczenie" tego do­ wodzi. Nie pytasz. Nie, nawet nie pytasz. To lekcja, jakiej mi udzielasz. Żadnego wybuchu wściekłości, żadnej pró­ by ratunku, żadnych rozpaczliwych ruchów. Nie robisz kompletnie nic. Pozwalasz, aby spłynęło to po Tobie bez słowa. Nie pytasz nawet dlaczego. Zachowujesz się tak, jakbyś wiedział. I tym karzesz mnie dodatkowo. Twoje rozczarowanie może być tylko w połowie tak wielkie jak moje. Do mojego bowiem należy doliczyć wyobrażenie o Twoim. Leo, powiem Ci, dlaczego w ostatniej sekundzie — i nie jest to skrzydlate słowo, to naprawdę była ostatnia sekun­ da — powiem Ci, dlaczego w ostatniej sekundzie zdecy­ dowałam do Ciebie nie przyjść. Winna była jedna litera, jedna jedyna niewłaściwa litera w miejscu, w którym nie powinno jej być, w najmniej właściwym ze wszystkich mo­ mentów. A Ty, Leo, Ty spytałeś mnie jeszcze: „Co powiesz Bernhardowi?". Przypominasz sobie moją odpowiedź? „Powiem mu: Spotykam się z przyjacielem". Dokładnie to mu powiedziałam. „On zapyta: Znam go?". Tak zapy­ tał. „Odpowiem: Nie sądzę, właściwie o nim nie wspomi-

nałam". I tak odpowiedziałam. „I dodam jeszcze: Mamy sporo do obgadania, może zrobić się późno". Dosłownie tak to sformułowałam. „On powie na to: Baw się dobrze". Tak, Leo, tak powiedział. Ale wtrącił jeszcze jedno słowo. Powiedział: Baw się dobrze, EMMI. Było to zwyczajowe „baw się dobrze". Później zrobił pauzę. I wtedy dorzucił to EMMI. Szeptem, nie głośniej niż szeptem. Przeszyło mnie jednak do szpiku kości. Zazwyczaj nazywa mnie „Emma", zawsze mówi „Emma". Per „Emmi" nie zwrócił się do mnie od lat. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak mnie nazwał. Leo, „i" zamiast „a", ta jedna obca litera wywołała we mnie szok. Nie chciałam jej usłyszeć z jego ust. ON nie miał prawa jej wypowiedzieć. Zabrzmiało to tak demaskująco, tak otrzeźwiająco, tak druzgocąco, jakby wiedział, co się ze mną dzieje, jakby mnie przejrzał. Jakby chciał mi powiedzieć: Wiem przecież, chcesz być „Emmi", chcesz w końcu znów być „Emmi". A więc bądź i baw się dobrze. A ja musiałabym mu na to odpowiedzieć coś przerażają­ cego, musiałabym powiedzieć: Bernhard, nie tylko chcę być Emmi, ja JESTEM Emmi. Ale nie jestem twoją Emmi. Jestem Emmi kogoś innego. Nigdy mnie nie widział, ale to on mnie odkrył. On mnie rozpoznał. On wyciągnął mnie z mojego ukrycia. Jestem jego Emmi. Dla Leo jestem Emmi. Nie wierzysz mi? Mogę ci to udowodnić. Mam to na piśmie. Skrupuły? Nie, Leo, nie miałam skrupułów wobec Bern­ harda. Bałam się go. Weszłam na górę do swojego pokoju, chciałam wysłać do Ciebie maila. Ale nie dałam rady. Na monitorze widniało żałosne zdanie: „Mój drogi Leo, nie mogę dzisiaj do Cie­ bie przyjść, właśnie wszystko mnie przerasta". Wpatrywa­ łam się w nie przez kilka minut, a później skasowałam. Nie byłam zdolna, aby Ci odmówić. Byłaby to odmowa samej sobie.

Leo, coś się wydarzyło. Moje uczucie wyszło poza monitor. Myślę, że Cię kocham. A Bernhard to wyczuł. Jest mi zim­ no. Wiatr północny wieje mi prosto w twarz. Co dalej zrobimy? 10 sekund później Leo: UWAGA. ZMIENIONY ADRES E-MAIL. ODBIORCA NIE MOŻE ODBIERAĆ POCZTY POD WYBRANYM ADRE­ SEM. NOWE WIADOMOŚCI BĘDĄ AUTOMATYCZNIE USUWANE Z FOLDERU POCZTA PRZYCHODZĄCA. W RAZIE PYTAŃ PROSZĘ ZWRACAĆ SIĘ DO ADMI­ NISTRATORA SYSTEMU POCZTOWEGO.