Dark Aubrey - 2.Mine

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

CandyJorney

Korekta: mlody2202

Spis Treści Rozdział 1

3

Rozdział 14

118

Rozdział 2

9

Rozdział 15

130

Rozdział 3

15

Rozdział 16

141

Rozdział 4

23

Rozdział 17

151

Rozdział 5

28

Rozdział 18

161

Rozdział 6

34

Rozdział 19

170

Rozdział 7

44

Rozdział 20

176

Rozdział 8

58

Rozdział 21

184

Rozdział 9

67

Rozdział 22

195

Rozdział 10

73

Rozdział 23

210

Rozdział 11

83

Rozdział 24

218

Rozdział 12

95

Rozdział 25

225

Rozdział 13

104

Epilog

235

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

1. Rien Mężczyzna na stole operacyjnym jęknął cicho i poruszył się, oczy wciąż miał zamknięte. Niebieska plastikowa czapeczka zakrywała włosy, a prześcieradło ciało. Jedynymi odkrytymi częściami, były twarz i klatka piersiowa, szelki utrzymywały go w miejscu. – Prawie się budzi – powiedział Gav. Stał po drugiej stronie stołu operacyjnego. – Mógłbyś podać strzykawkę? Gav pochylił się i dał mi igłę. Wkułem ją w żyłę mężczyzny na nadgarstku. Teraz, gdy był ładnie przywiązany do stołu z kneblem w ustach, można spokojnie odłączyć go od narkozy. Był wczesny ranek, a sala operacyjna była przyciemniona, tak mi się podobało. Lekki jazz płynął przez pokój z wierzy stereo. Muzyka nastrajająca na morderstwo. Gdy środek pobudzający rozszedł się po żyłach mężczyzny, otworzył oczy. Spojrzał na mnie, a następnie spróbował podnieść rękę. Oczywiście, nie mógł tego zrobić. – Jakiego rodzaju są te pasy? – zapytał Gav. – Standardowy nylon – powiedziałem. – Mam je z internetowej medycznej hurtowni. – Hmm. Nie ze skóry? CandyJorney

– Wiesz, że kiedyś jej używałem. Trudno zmyć z niej krew. – Racja. Zapomniałem, że nadal ich tutaj trzymasz, gdy jeszcze są przytomni. Oczy mężczyzny przebiegły tam i z powrotem, między mną a Gavem, dociekliwy. Widziałem strach pojawiający się na jego twarzy. Wiedział, że to nie była normalna procedura operacyjna na chirurgii plastycznej. Otworzył usta, by coś powiedzieć, ale pchnąłem knebel nieco głębiej. – Nie martw się – powiedziałem. – To tylko mój przyjaciel. Będzie tu podczas zabiegu. Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza. Mężczyzna zmarszczył brwi i krzyknął coś przez knebel. – Niestety, Bob. Nie słyszę cię. – Jego imię to Bob? – zapytał Gav. – Kogo to obchodzi? Będzie martwy za kilka minut. Bob wrzasnął zza tkaniny. Wróciłem do Gava. – Rzemienie nylonowe. Mogę skontaktować cię z kimś, jeśli chcesz. Jeśli decydujesz się wrócić do biznesu. Gav westchnął i spojrzał na mężczyznę na stole. Bob bardzo starał się włączyć do rozmowy, ale z kneblem w ustach było to strasznie trudne. Gdybym miał zgadywać przez obserwację jego twarzy, powiedziałbym, że błagał. – Będę o tym pamiętać – powiedział. – Ale tak naprawdę, rzucam to na dobre. – Rzucasz to dla dziewczyny? Powiedz, że to nie tak, Gavriel. Dla dziewczyny? – Nie znasz jej – powiedział z uśmiechem. Wyciągnął skalpel, największy, by wykonać wstępne cięcie. – Chcesz czynić honory? – zapytałem.

Gav popatrzył na Boba, który przez ten czas zdał sobie sprawę, że nie zostanie potraktowany tego rodzaju obsługą klienta, co zazwyczaj ludzie z jego statusem, gdy poddają się operacji plastycznej. Jego stłumione krzyki stały się jeszcze głośniejsze zza knebla. Podniosłem pilota stereo i podkręciłem głośność jazzu. Niski róg grał dysharmonijną melodię pod stałym rytmem bębnów. – Prawdopodobnie nie powinienem – powiedział Gav. Oblizał dolną wargę i wiedziałem, że chce. – Daj spokój. Tylko małe nacięcie. Nie możesz raptownie tego odstawić. – Rien... – To nie tak, że masz go zabić. Tylko nacięcie. – Ok. Nie mów Kat. – Co powiedzieć Kat? – Dokładnie. Gav zakręcił skalpelem w ręku, a następnie przyłożył ostrze do skóry. Stłumione wrzaski Boba stały się piskliwym krzykiem, kiedy Gav prowadził skalpel po całej długości linii jego włosów. Krew spłynęła po obu stronach twarzy mężczyzny. Pchnąłem knebel głębiej w usta, a on zakrztusił się krzykiem. – Boże, to jest dobre – powiedział Gav. Krople potu lśniły na jego górnej wardze. Spojrzał na skalpel, który ociekał krwią i podał mi go. Uśmiechnąłem się i pokręciłem głową. – Nie przestawaj. Potrzebujemy nacięcia na klatce piersiowej. – Nie mogę tego zrobić – chciał, mogę powiedzieć. Och, chciał. – Mam kolejną parę jutro po południu – powiedziałem, wymachując skalpelem. – Proszę. – Jesteś pewny?

– Oczywiście. – Co to? – To? – zapytałem, trzymając piłę. – Los Angeles Police – kryminalistyczna piła do kości. Jake zdobył ją dla mnie. – Nadal jest w grze? – Wszyscy nadal są w grze, Gav. Wszyscy oprócz ciebie. – Tak, tak, wiem. Zamknij się. Gav przeniósł się do nagiej piersi mężczyzny, ignorując jego krzyki. Gdy wbił się w skórę, użyłem kleszczy do wyciągnięcia tkanki i retraktora, by utrzymać nacięcie otwarte. Serce mężczyzny biło szybko. Prawie w rytmie gry perkusji w piosence. Może jeszcze kilka cięć, aby się tam dostać. Czekałem, aż Gav roztoczy swoją magię, wycinając ścięgna i tłuszcz. Był delikatnym chirurgiem. Prawie tak dobrym jak ja. Szkoda, że porzucił pracę. Chociaż do pewnego stopnia to rozumiem. Po tylu ofiarach czasem potrzebujesz przerwy, by rozbudzić pasję do pracy, że tak powiem. Wątpiłem, czy całkowicie przejdzie na emeryturę. Był zbyt dobrym mordercą, by to rzucić. – Proszę, weź to – powiedział Gav, odkładając skalpel na prześcieradło z tworzywa sztucznego. – Nie mogę tego skończyć. – Och, naprawdę? – Naprawdę – westchnął. – Ta dziewczyna poważnie wbiła w ciebie swoje szpony – powiedziałem, podnosząc skalpel i wykręcając nim między palcami. – Sprawiła, że to odstawiasz. – Ona jest aniołem – powiedział Gav. Szczerość rozkwitła na jego twarzy. Był takim niewinnym seryjnym mordercą. Mogłem czytać z jego twarzy, jak z podręcznika medycznego.

– Anioł? Naprawdę? – Kocham ją. Ufam jej. Zaśmiałem się. – Nikomu nie można ufać. Nawet kobiecie. Zwłaszcza kobiecie. – Uratowała mi życie. – Tak? Więc mam ją winić za utrzymanie naszej przyjaźni – uśmiechnąłem się. – Kiedy ją poznam? Gav spojrzał na mnie niepewnie. – Nie szukaj jej – powiedział. – Co, flirtować czy zabić? – Żadne. – Daj spokój! – Rien... – Nie będę! Nie zrobię tego. Wiesz, że chcę tylko, żebyś był szczęśliwy. – Mmhmm. – A czasami wycięcie serca mężczyzny jest tym, co sprawia, że jesteś szczęśliwy. Co w tym złego? Pisk doszedł zza knebla. – O tym starałem się zdecydować. Tak czy inaczej, muszę dalej robić... to, co robię – powiedział Gav. – Mówię, rób cokolwiek sprawia, że jesteś szczęśliwy. Rób to, co kochasz, a nie przepracujesz ani jednego dnia w swoim życiu, wiesz? Ale jeśli kiedykolwiek

będziesz potrzebował odpocząć od bycia dobrym chłopcem, serdecznie zapraszam, odwiedź mnie tutaj. – Dzięki, Rien. To bardzo miło z twojej strony. Uśmiechnąłem się. – Za każdym razem.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

2. Sara Boże, nie chcę mi się dzisiaj pracować. Bar, w którym pracowałam, by związać koniec z końcem kurewsko upadał, znajdował się na rogu La Brea i Sunset. Kiedyś było to miejsce, w którym debiutujący aktorzy spędzali czas. Ściany pokryte były drewnianymi odbitkami autografów gwiazd filmowych i muzyków rockowych. Obecnie jednak, nie było tu żadnych wzrastających aktorów tylko ludzie, którzy udawali, że nimi byli, podczas gdy wykonywali gównianą robotę na boku. To było najtańsze miejsce, gdzie można zdobyć zdjęcia w West Hollywood i przychodzili tu tylko najbiedniejsi. Nienawidziłam konieczności wysłuchiwania ich pijackich bzdur o tym, jaki ich następny koncert będzie wielki. Nienawidziłam udawać, że

mi zależy, mimo,

że to moja jedyna praca aktorska od jakiegoś czasu. Przede wszystkim jednak, nienawidziłam sprzątać wymiocin z podłogi w łazience po wszystkich fałszywych Ernestach Hemingwayꞌach, wyrzucających z siebie Whisky Sour. – Hej, Mark – powiedziałam, kierując się na tył baru. Rozejrzałam się po podłodze. Było pół tuzina ludzi popijając drinki przy barze, a tylko dwa stoliki były zajęte. – Sara, dlaczego tu jesteś? Nie dostałaś wiadomości od Marcy? – Co? Jaka wiadomość? – wyciągnęłam telefonu z kieszeni. – Nie mam żadnej wiadomości.

CandyJorney

– Marcy, kurwa, miałaś wysłać wiadomość do Sary! – krzyknął Mark do kuchni na żonę. – Jestem zajęta przygotowaniami! – odkrzyknęła Marcy. – Przygotowaniami, czego? Mamy dwa zapełnione stoliki. – Pieprz się, Mark! – wrzasnęła Marcy. – Co ty na to, żebyś ty wykonywał swoją kurewską robotę i pozwolił mi robić moją? – Cokolwiek – powiedziałam, nie chcąc doprowadzić do kolejnej niekończącej się dyskusji. – Jaka była ta wiadomość? – Nie potrzebujemy cię dziś w nocy – powiedział Mark. – Co? – moje serce zamarło. Czyżby Bóg wysłuchał moich opowieści o tym, że nie chcę tu pracować? Nie chciałam tego. Przysięgam, Boże, nie to miałam na myśli. Liczyłam na ostatnie nic niewarte pięćdziesiąt dolców napiwku, aby opłacić czynsz pod koniec tygodnia. Mark trzasnął ścierką na klientów. – Nie ma wystarczających dochodów, aby się to opłacało. Rozumiesz. – Kto będzie otwierał bar? – zapytałam, wymachując ręką w powietrzu. Nie byłam całkowicie martwa, ale blisko. – Ja – powiedział Mark. – Poprowadzę bar. – Pilnujesz drzwi – powiedziałam. – I co? – Potrzebujesz kogoś za barem. Jak inaczej będziesz mógł być przy drzwiach? – Nikt nie przechodzi przez drzwi i to jest, kurwa, problem – powiedział Mark. – W każdym razie, przychodzą tu tylko nieletni Meksykaninie, mogę ich stąd szybko wyrzucić.

– Jezu, Mark – nie wiedziałam, czy być bardziej zdenerwowaną tym, że odbiera mi pracę, czy tym, że nie zadaje sobie trudu, by ukryć swój rasizm. – Tu jest twój plan na przyszły tydzień – powiedział, przepychając kartkę po całym blacie. Przeleciałam przez stronę. – Nic do piątku? – panika wybuchła wewnątrz mnie. Och, mój Boże. Masz takie poczucie humoru. Naprawdę nie wiedziałam jak będzie z czynszem, jeśli nie mogłam pracować przez cały tydzień. – Żartujesz sobie ze mnie do cholery? – Mamy tu tłumy tylko w weekendy. – Nawet nie niedziela? Co z wieczorem dla pań w czwartki? – powiedziałam, szybko wyszukując sposobu, aby to naprawić. – To zwykle sprowadza tłumy. – Zwykle tracimy na tym pieniądze – powiedział Mark. – Nikt nie przychodzi na następne wieczory. Nie możemy sobie pozwolić, by utworzyć ich więcej. – Kurwa – powiedziałam. – Kurwa. – Wiem – powiedział Mark ze współczuciem. Spojrzał na drzwi do kuchni umieszczone za barem. Wyciągnął na wpół pusty kufel Jacka Danielsa. – Trzymaj – powiedział, podając mi butelkę. – Do zobaczenia w piątek. – Co, nie możesz dać mi pracy, ale możesz upić? – Hej, jeśli nie chcesz... – Wezmę to – powiedziałam, chwytając butelkę z lady. – Będę musiała znaleźć inną pracę na dni powszednie, jak sądzę. – Dam ci dobre referencje, jeśli są potrzebne – powiedział Mark. – Byłaś dobrym pracownikiem. Wszyscy ci cholerni nielegalni imigranci zabierają nasze miejsca pracy. – Jasne, cokolwiek – powiedziałam, przewracając oczami, kiedy się odwrócił. – Do zobaczenia w piątek.

Szłam ulicą w oszołomieniu. Nie miałam pojęcia, co mogłabym zrobić, aby wyżebrać pieniądze na wynajem. Odsetki za spóźniony czynsz to pieprzone sto dolarów i naprawdę nie mogłam sobie pozwolić na dodatkową opłatę już gównianie wysokiego wynajmu. – Cóż, pieprzyć wszystko – powiedziałam, odkręcając butelkę Jacka. Jeśli nie mam już pracy, przynajmniej mogę się upić. Czasem zazdrościłam wszystkich wariatom Los Angeles z ulicy. Mogli robić, co chcieli, nie udając kogoś, kim nie byli. Pociągnęłam kolejny łyk Jacka i patrzyłam, jak mężczyzna ubrany w rajstopy i skrzydła wróżki przechodzi obok, śpiewając do siebie. Kiedyś byłam na ulicy. To nie było zabawne, ale przynajmniej nie było fałszywe. Handlowałam jakiś czas temu. Przez krótką chwilę myślałam, by zadzwonić do mamy i poprosić o trochę dodatkowej gotówki, którą wysłałam jej w tym miesiącu. Ale nie. Nie mogłam prosić o jej zwrot. Ostatnio słyszałam, że ledwo utrzymuje się na powierzchni z próbą wysłania mojej siostry do collegeꞌu. Moja siostrzyczka uzyskuje stopień. To było dobre. Może ktoś w mojej głupiej rodzinie mógłby dać coś z siebie. To na pewno nie byłam ja – niespełniona aktorka, kiepska barmanka. Moja mama zawsze mówiła, jak jest ze mnie dumna. Żałowałam, że nie mogę zrobić czegoś, z czego naprawdę byłaby zadowolona. Ale bar był nisko umiejscowiony na tej liście. Mój telefon zadzwonił. To Blaise. Cholera. Skrzywiłam się, przystawiając telefon do ucha. – Hej kochanie, co robisz dziś wieczorem? – Dziś? – Tak. Mam rezerwacje u Bertesciꞌs. Świetne miejsca, mój tata zna właściciela. Co powiesz? Siódma?

Obiecałam sobie, że nie wyjdę z nim na kolejną randkę. Był klasy D, dupek z Hollywood w najlepszym wydaniu. Tak pewny siebie, że ego wyciekało mu z uszu. Ale hej, to był obiad, a ja potrzebowałam pieniędzy na czynsz. Przywołałam duchy Stanisławskiego1 i Meisnera.2 Będę potrzebowała całej swojej wewnętrznej siły, by nie uderzyć go w twarz nim przyjdą przekąski. – Bardzo bym chciała! – Świetnie – powiedział. – Załóż coś obcisłego. Nie tak, jak ten ostatni strój, w którym byłaś na naszej randce. To miejsce jest z klasą. Nie byłam pewna, czy obiad był tego wart. Zacisnęłam zęby i odezwałam się moim najjaśniejszym, najszczęśliwszym głosem. – Pewnie, Blaise, nie mogę się doczekać!

Konstantin Siergiejewicz Stanisławski – rosyjski reżyser teatralny, aktor, wykładowca, twórca reżyserii, opery i pierwszego systemu interpretacji, Ludowy Artysta ZSRR. 2 Aktor. 1

Rien Spojrzałem w dół na pierś Boba. Jego serce pędziło; wyprzedziło już rytm piosenki. Spojrzałem mu w oczy i uśmiechnąłem się. – Przykro mi, że nie możemy się lepiej poznać, Bob – powiedziałem. – Nawet nie odbyliśmy jeszcze stosownej rozmowy. Zwykle mam o wiele lepsze podejście do pacjenta, Bob. Ale wkrótce mam kolejnych klientów, więc naprawdę potrzebujemy to szybko zakończyć. Oczy mężczyzny rozszerzyły się, a krzyki przeszły w jeden piskliwy jęk. Jego ciało skręcało się pod nylonowymi taśmami, ale trzymały go mocno. Dobre rzemienie. Nie były nawet drogie. Spojrzałem na serce. Plątanina grubych żył i tętnic otaczająca bijący mięsień. – Co powinienem wyciąć? – zapytałem Gava, mrugając. – Zrób z tego przedstawienie – powiedział. – Nie widziałem krwi od jakiegoś czasu. – Oczywiście – powiedziałem, pochylając się i znajdując główne naczynie tętnicze. Wsunąłem pod nie ostrze i szarpnąłem, powodując wytrysk gęstej krwi w powietrze nad stołem operacyjnym. Krzyki mężczyzny wyblakły, gdy jego krew wypłynęła na koniec utworu jazzowego, wypompowując z niego życie. – Prawie jak pierdolona fontanna Bellagio. – Pięknie – powiedział Gav. Jego twarz zajaśniała przyjemnością. – Dzięki za pozwolenie mi być przy tym obecnym. – Kiedykolwiek, mięczaku – powiedziałem. – Od czego są przyjaciele?

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

3. Sara – Hollywood jest tak fałszywe, nie sądzisz? – Blaise pochylił się nad stołem i napełnił mój kieliszek drogim Pinot Noir, które kupił by mi zaimponować. Zaczęłam myśleć, że po prostu lubił czarować jako znawca win. – Mmm – mruknęłam na znak zgody. Nie mogłam szczerze odpowiedzieć Versaillesowi Merlot od Two-Buck Chuck.3 To wszystko smakowało dla mnie tak samo. Co było w porządku, bo nie mogłam sobie pozwolić na wypicie czegoś na własną rękę, Two-Buck Chuck ani niczego innego. Więc uśmiechnęłam się i kiwałam głową, pozwalając chłopakom zabierać się do fantazyjnych miejsc, jeśli chcieli. A Blaise chciał. Nie sądzę, by on kiedykolwiek jadł w miejscu, gdzie nie było parkingowego. – Wszystkie te fałszywe modelki i aktorki myślące, że są gorącym gównem, kroczące dumnie jak gorące gówno. Nie są takie, raczej nie – powiedział, wymachując butelką wina w powietrzu. – To dlatego cię lubię, Sara. Naprawdę? – Ponieważ nie jestem gorącym gównem?

3

Marka wina.

CandyJorney

– Ponieważ nie udajesz gorącego gówna – powiedział. – Nie udajesz, że jesteś chudą, piękną, doskonałą istotą. – To... bardzo niegrzeczne, Blaise. Obraźliwe, naprawdę – co było z facetami dzisiejszych czasów? Czuli, jakby musieli pociągnąć dziewczynę w dół tak, że ona rozpłynie się nad nimi. Nienawidziłam tego. – Wiesz, co mam na myśli – powiedział. – Widziałem dziś dziewczynę na Santa Monica w obcisłej sukience: tlenione blond włosy, nogi jak wykałaczki, cycki na wierzchu, tutaj! – wyciągnął przed siebie ręce. – Komu myślała, że zaimponuje? – Zrobiła na tobie wrażenie, czyż nie? – Wiesz, o co mi chodzi. Mówię, że zbyt wielu fałszywych ludzi jest w tym mieście. – Mmhmm. Ty też jesteś fałszywy? – Ja? – spojrzał obrażony Blaise. – Mam nadzieję, że nie. Jak myślisz? Wzruszyłam ramionami. – Nie sądzę, że znam cię na tyle dobrze, by to stwierdzić. – Sara! Ranisz. – Dlaczego? To dopiero nasza trzecia randka. – Nie możesz dostrzec różnicy między mną a totalnym pozerem? Myślałem, że będziesz w stanie rozpoznać to natychmiast. Wiem, że potrafię określić ludzi w tym mieście od razu. Mój tata pracuje z tak wieloma naciągaczami. Wszyscy próbują wyłudzić coś od ciebie. Wszyscy totalni pozerzy. – Nie wiem – powiedziałam, mieszając winem w kieliszku. Po straceniu jedynej regularnie płatnej pracy, zaczęłam się zastanawiać,

czy powinnam wrócić

do LA. Każdy facet, jakiego tutaj spotkałam był jak Blaise. – Czy kiedykolwiek naprawdę kogoś poznałeś?

– Przemawia za ciebie początkująca aktorka? Czyż nie wszyscy nosimy maski? – Cóż, tak, trochę – powiedziałam. – To znaczy, że nie? – Serio? Zadajesz to pytanie na poważnie? – Pewnie. Dlaczego nie? – Dlaczego nie? – powtórzył Blaise. – Nie jestem fałszywy. Pomyślałam, że to głupie z jego strony, by zaprzeczać czemuś tak oczywistemu. Większość ludzi w Hollywood było pozerami. Do diabła, nie zrobiłam nic prawdziwego od lat. Żadnych prawdziwych związków. Żadnych prawdziwych przyjaźni. Nawet roślina doniczkowa na moim balkonie była sztuczna. Nie ukrywałam tego. Hollywood nie było prawdziwe. – Nigdy nie udawałeś? – zapytałam. – Nawet przed kimś kogo lubisz? A gdy grasz zranionego? – Nie! To znaczy tyle samo, co kłamstwo! – A wtedy, gdy miałam mewie gówno we włosach na naszej drugiej randce i powiedziałeś, że ci to nie przeszkadza. A jednak po tym, jak to wytarłam przez cały czas wpatrywałeś się w to miejsce na mojej głowie i to oczywiste, że ci przeszkadzało... – To co innego. Bycie miłym różni się od udawania. – Nie, jeśli udaje się bycie miłym. – Wiesz, co mam na myśli! – krzyknął ze złością. Okej, więc Blaise był idiotą. Przez pierwsze kilka randek myślałam, że może jego bezceremonialne obelgi i idiotyczne uwagi były efektem zdenerwowania. To była nasza... trzecia? randka i nie stał się lepszy. Szkoda. Facet był ładny. Arogancki i głupi, ale słodki. Jego telefon zadzwonił i wyciągnął rękę, by to sprawdzić.

– Niestety, to z pracy – powiedział, stukając w telefon. Nie wiem, czy był to podstęp, by mi zaimponować, czy naprawdę był takim pracoholikiem i musiał sprawdzać każdy e-mail, jaki przyszedł na jego skrzynkę odbiorczą. Czym on się zajmował, w każdym razie? Jakiś rodzaj sprzedaży w jednej z największych wytwórni, pamiętałam jak przez mgłę. Jego ojciec dał mu pracę. I samochód, który był tego częścią. Większość osób w Hollywood sypiało z ludźmi, którzy pracowali w studiu. Wykorzystywali seks, żeby lepiej wyjść na przesłuchaniu, dostać lepszą rolę, lepszą pensję. Głównym problemem z puszczaniem się w Hollywood jest to, że ludzie myślą, iż robisz to z niewłaściwych powodów, nie tylko, wiesz, żeby się przespać. Ale lubiłam seks. Czasami rozmawiałam o mojej ostatniej randce z przyjaciółką, która słuchając, kiwała głową ze zrozumieniem. Wszyscy myśleli, że poszłam do łóżka z mężczyzną, by ruszyć do przodu. Prawdą było to, że nigdy nie uprawiałam seksu z kimś, z kim nie chciałam. I nie pozwolę sobie zrobić czegoś takiego, nigdy. Ale żaden z chłopaków, z którymi sypiałam nie zarobił na mnie wrażenia. Nie dlatego, że byli gwiazdami porno i robi szalone perwersyjne gówno. Jeśli już, faceci w Hollywood byli dla mnie zbyt waniliowi. Chciałam prawdziwego seksu, w którym szukasz wszystkich sposobów, aby obie strony czuły się dobrze. Chociaż, faceci w LA byli dziwni w temacie seksu. Chcieli pieprzyć się tylko w pozycjach, w których dobrze się prezentowali. Nie chcieli bałaganu. Potrzebowali, aby ich włosy pozostały stylowe i doskonałe. To było dla nich ważniejsze niż dobry seks. Na przykład Blaise. Mógłby być bogiem seksu. Dlatego właśnie pozwoliłam mu odebrać mnie z klubu, w każdym razie. Miał wygląd, sylwetkę i twarz nie tak przystojną jak gwiazda filmowa, ale lepszą niż większość. I bardzo duże dłonie. Miałam nadzieję, że to oznaczało to, co zwykle. Wyobrażałam sobie te wybrzuszone mięśnie, nagie i naoliwione, jego klatkę piersiową, szeroką i ciężką, wijącą się pośród jedwabnych prześcieradeł, kiedy

skręcamy się wokół siebie. Jego grube ręce chwytające moje nadgarstki i przyszpilające mnie, podczas gdy pieprzy mnie tak mocno, że tynk spada z sufitu. Trzy randki i nie wykonał żadnego ruchu, oprócz pocałowania mnie na dobranoc ostatnim razem. Starałam się o więcej. Pozwoliłam mojej ręce pogłaskać przód jego spodni z nadzieją, że znajdę tam grubą erekcję, czekającą na wybuch w bieliźnie. Ale nie. Nic. Nada. Jeden pocałunek i dobranoc. Takie zawiedzione nadzieje. Wiem, że nie byłam doskonała, patrząc na większość dziewczyn w LA – fachowy termin na brzydkie kaczątko, jak ja to "aktor charakterystyczny" – ale miałam facetom wiele do zaoferowania, przynajmniej tak uważałam. Ale domyśliłam się, że Blaise ma mnie za awaryjną dziewczynę, którą może zabrać do jednego z klubów swojego taty, gdy potrzebuje kogoś na swoim ramieniu. Wzięłam telefon i sprawdziłam pocztę, biorąc łyk Pinot Noir i czekając, aż Blaise przestanie imponować mi swoim oddaniem pracy. Jeden nowy e-mail. Sprawdziłam nadawcę. Dyrektor castingu dla MGM! To musi być wiadomość odnośnie mojego ostatniego przesłuchania. Byłam bardzo dobra. Mój agent wynalazł mi to słodkie przesłuchanie do roli drugoplanowej w nowym telewizyjnym dramacie policyjnym. Była to rola pyskatego, tajnego agenta z ulic Chicago. Wywalczyłam to. To była tak dobra rola! Moje serce zaczęło bić szybciej, kiedy otwierałam e-mail. Szanowna Saro Everett, przykro nam poinformować... Kurwa. Podwójne kurwa. Opadłam w fotelu, gdy moje oczy przeskanowały resztę odmownego formularza. Westchnienie uciekło mi z ust.

– Co się stało? – zapytał Blaise, odłożył telefon i skierował widelec z kozim serem, sałatą i truskawką do swoich ust. – Złe wieści? – Zamknij usta podczas przeżuwania, możesz – powiedziałam, zirytowana na całego. Uniósł brwi i przełknął kozi ser. – Nie grymaś – powiedział. – To sprawia, że masz zmarszczki na czole. Złe wieści? – Tak, w istocie – powiedziałam, odstawiając wino. – Nie dostałam roli w serialu. Naprawdę jej chciałam. Scenariusz potrzebował trochę pracy, ale do cholery, naprawdę tego chciałam. – Wszyscy naprawdę chcą. Wiesz, co mam na myśli? – Nie pieprz, myślałam, że byłam naprawdę dobra. Nie mogę uwierzyć, że tego nie dostałam. – Tak, tak. Wszyscy myślą… – Pieprz się – powiedziałam, przerywając mu. Nie chciałam teraz słuchać żadnej z jego bzdur. – Co? – Blaise upuścił widelec ze stukotem na talerz. – Chciałem tylko, abyś poczuła się lepiej. – Wiesz co? – powiedziałam. – Następnym razem, gdy będziesz chciał coś powiedzieć, żebym poczuła się lepiej, wsadź sobie kutasa w usta. Jego usta opadły. – Właśnie tak – powiedziałam. – Tylko z dużym, grubym fiutem… w ten sposób. Zamknął usta z głośnym trzaskiem. Wsadziłam sobie sałatkę do ust i wzięłam kolejną bułkę ze środka stołu. Jeśli ta randka zbaczała z toru, musiałam zjeść szybko. Nie miałam nic na kolację w swoim zasranym mieszkaniu.

– Być może, jeśli miałabyś przyzwoitego agenta, mogłabyś uzyskać jakąś rolę – powiedział Blaise, marszcząc brwi i twarz. Nie wyglądał nawet prawie przystojnie, gdy marszczył brwi. – Mam agenta. – Masz skończonego, starego człowieka, który wzywa cię, kiedy reżyserzy nie mogą zdobyć nikogo z D-listy, byś przyszła na ich przesłuchanie. – Pieprz się – powiedziałam. – Roger jest świetny. Chciałabym nie rozmawiać z Blaisem o moim agencie. Ani przesłuchaniu. Ani czymkolwiek. Ta randka od początku była katastrofą. – Czasy świetności Rogera minęły. Każdy w Hollywood to wie. – Jest wspaniałym agentem. Nie był wspaniałym agentem. Wiedziałam o tym. Ale Roger przyjął mnie, kiedy pierwszy raz przyjechałam do Kalifornii, dał mi rady i miejsce na pobyt, podczas gdy ledwo stałam na nogach. Jestem mu to winna. Jednak po tym przesłuchaniu zaczęłam myśleć, że może powinnam przejść do innego agenta. Po prostu nie wiem, jak powiedzieć o tym Rogerowi. To złamie mu serce. – W takim razie, może powinnaś pójść go wypieprzyć – powiedział Blaise. – Może powinnam, odkąd twój fiut wydaje się nie działać. – Żartujesz sobie kurwa? – żyły na jego skroniach zapulsowały. – A ty? – Więc to moja wina? Tylko dlatego, że nie uprawialiśmy seksu? Tylko dlatego, że staram się traktować cię jak damę? A może chciałaś, żebym wypieprzył cię na naszej pierwszej randce jak zwykłą kurwę? To słowo. Chwyciłam stół, próbując go nie uderzyć.

– Mogę podjąć własną decyzję o tym, czy chcę cię pieprzyć na pierwszej randce. Lub drugiej. Lub trzeciej. Teraz, nie jestem pewna, czy masz tam odpowiedni sprzęt. – Świetnie! Zobacz, czy kiedykolwiek ponownie zaproszę cię na kolację! – powiedział Blaise, rzucając serwetkę na stół. Przyszedł kelner z kolejną butelką wina, którą Blaise dla nas zamówił. Słysząc rozmowę, zaczął się wycofywać. Chwyciłam jego fartuch i odwrócił się z powrotem. – Wszystko w porządku – powiedziałam. – Właśnie miałam wychodzić, ale jestem pewna, że Blaise chciałbym mieć tę butelkę dla siebie. Może moglibyście porozmawiać o rocznikach win, tylko we dwoje. – Pieprz się – syknął Blaise. – Jesteś gównianą chciałabym-zostać-aktorką z chciałbym-zostać-agentem, która nie może się doczekać, by zacząć się kurwić. – Trzymaj się kupowania drogich win – powiedziałam. – Być może wszystkie te przeciwutleniacze sprawią, że twój penis urośnie. I może zapijesz swoje łzy. – Ach... Hm – powiedział kelner. – Żegnaj. Mam nadzieję, że będziecie żyli razem długo i szczęśliwe – powiedziałam. – Jesteś tak samo fałszywa, jak reszta Hollywood – wybełkotał Blaise. Jego twarz była buraczano-czerwona, a ręce chwyciły obrus. Pochyliłam się i sięgnęłam po bułkę z koszyka, schowałam do torebki. Śniadanie na jutro. – Wszyscy jesteśmy fałszywi – powiedziałam. – Jestem jedyną, która nie udaje prawdziwej.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

4. Sara Wypiłam prawie całą butelkę Jacka Danielsa, kiedy zadzwonił telefon. Z trudem zerknęłam na ekran. To był mój agent, Roger. Naprawdę nie chciałam z nim teraz rozmawiać, ale może tak było najlepiej. To przesłuchanie było ostatnią rzeczą, jaką dla mnie załatwił w ciągu ostatniego miesiąca. Jeśli nie mógł znaleźć mi jakieś roli, być może nadszedł czas, aby przejść do innego agenta. Tak głupi jak był, możliwe, że Blaise miał rację. Wzięłam głęboki wdech i odebrałam. – Hej, Roger, co słychać? – zapytałam. – Sara, kochanie! – powiedział z przesadnie entuzjastyczną wesołością, o której mogłam powiedzieć, że była fałszywa. Jego głos zalatywał whisky i zastanawiałam się, czy był pijany. – Jak poszło przesłuchanie? – Nie łapię tego – powiedziałam. – Chodzi o to, że przesłuchanie poszło dobrze. Myślę, że to po prostu nie była moja rola. Dialog był kiepski, w każdym razie. Słuchaj, Roger… – Nieważne – powiedział. – Mam dla ciebie kolejną rolę. Gwarantowaną. – Gwarantowaną? – starałam się ukryć sceptycyzm w moim głosie. Próbowałam nie pozwolić maleńkiej iskierce nadziei w moim sercu urosnąć. Jeśli było coś w tym mieście to była to trucizna, nadzieje i marzenia.

CandyJorney

– Studio skontaktowało się bezpośrednio ze mną – powiedział. – Zapytali, czy mam dziewczynę odpowiadającą pewnym kryteriom. I pasujesz do tej roli doskonale! – Co to za kryteria? – Chcieli najlepszej method aktorki4 jaką miałem – powiedział. Musisz całkowicie zatopić się w tej roli. Jest to rzecz w stylu improwizacji, mówili, i musisz być gotowa do roli w ciągu dnia. Pomyślałem sobie: kto ukończył method acting jak mistrz? Sara! To musi być jej! – Tylko jeden dzień? – zapytałam podejrzliwie. – Jutro. To dlatego zwrócił się do mnie. Chciał kogoś, kto byłby w stanie wskoczyć prosto do tej roli. Chcesz powiedzieć, że chcą kogoś zdesperowanego, pomyślałam. Muszą znaleźć zastępstwo za kogoś, kto to porzucił. Cóż, byłam zdesperowana. – Mogę zrobić to jutro – powiedziałam. – O której? – Ósma rano. Spotkasz klienta w Starbucksie, tuż obok wytwórni Paramount. Wiesz, tej na Van Ness Avenue? – Czy to jest częścią filmu Paramount? – Nie powiedzieli, ale to ten facet, który zadzwonił do mnie. Pracuje tam. Mała iskierka nadziei zapłonęła we mnie. Wzięłam łyk Jacka, by ją stłumić. – Co to za rola? Masz jakieś inne informacje? Co powinnam założyć? – Sorry, nie powiedzieli mi dużo na ten temat. Brzmi jak jednorazowa rzecz. Nic długoterminowego. – Ach. Łuuu! – Jeśli nie jesteś zainteresowana…

4

Absolwentka nowojorskiego "Actors' Studio", ucząca się metodą Stanisławskiego.

– Nie, jestem! Jestem – powiedziałam. – Miałam tylko nadzieję przyjść przygotowaną. – Powiedzieli, że przygotują cię na planie – powiedział Roger, brzmiąc tak pewnie, że rzeczywiście zaczęłam myśleć, że jest to robota, którą uzyskam tylko przez pojawienie się. Do diabła, nawet jeśli była to rola epizodyczna, zapłacą mi dodatkowo pięćdziesiąt dolarów i zaserwują resztki przekąsek na lunch. Ciepło rozprzestrzeniło się w mojej klatce piersiowej, co mogło być nowo odkrytym poczuciem optymizmu. To mogło być też przez Jacka Danielsa. Żaden powód mi nie przeszkadzał. – Dziękuję bardzo, Roger! – powiedziałam. – Powiem ci, jak poszło. – Jasne, jasne – powiedział, jego koncentracja już słabła. – Będę nieosiągalny w przyszłym tygodniu przez konferencję agencką, ale jestem pewien, że zrobisz to dobrze. – Jeszcze raz, dzięki – powiedziałam. – Jesteś najlepszy. – Oczywiście, że jestem, dzieciaku. Hej. Połam nogi.

Rien To było następnego ranka, zanim zająłem się czyszczeniem. Zawsze spałem lepiej, kiedy w domu było ciało. Nawet martwe. Spojrzałem na zegarek. Dopiero dziesiąta. Gdybym pracował szybko, mógłbym złamać czaszkę temu otwartemu facetowi i jeszcze mieć czas, aby obejrzeć jeden z odcinków Sherlocka podczas lunchu. Doskonale. Zanuciłem wraz z

basem,

wziąłem młotek i przerzuciłem nim w obrocie, łapiąc ponownie w takcie. Gotowy do wyjścia. Jazz jest dobry do zabijania, ale oczyszczanie zawsze zostawia mnie bardziej w post-rockowym nastroju. Coś z dziwnym rytmem, coś, co utrzyma moją głowę kiwającą się. Większość seryjnych morderców tworzy trofea ze swoich ofiar. Gav nigdy tego nie robił, ten cholerny mięczak, ale większość z nas tak. Niektórzy z nas zabierają biżuterię ofiary. Niektórzy zatrzymują garść włosów lub paznokci, lub palców. Słyszałem o jednym facecie, który ściął komiksowego Garfielda, od tego dnia zabierał egzemplarz New York Times za każdym razem, gdy zabił. Ja pracuję nad rzeźbą. W pokoju przed poczekalnią, wewnątrz szklanej kuli. Jestem pewien, że moi pacjenci nie mają pojęcia, co to jest, żaden z nich nigdy tego nie skomentował. Przypuszczam, że kiedy jesteś przygotowywany do pocięcia swojej twarzy, nie chcesz tracić czasu oglądając sztukę. Jeśli przyjrzą się z bliska, mogą zobaczyć, że plastikowa rzeźba jest wykonana z mniejszych części, prawie jak fraktal.5 Każda część jest cienkim arkuszem tkanki.

5

W znaczeniu potocznym oznacza zwykle obiekt samo-podobny.

W szczególności, ludzkiej. Jeszcze bardziej szczegółowo, tkanki tworzącej część mózgu zwanej przedmurzem, odrobina szarej materii w naszym mózgu, która włącza i wyłącza świadomość. To prawda. Robię sztukę z mózgu. Czaszka mężczyzny została już odsłonięta na linii włosów, gdzie Gav uczynił swoje pierwsze cięcie. Zebrałem tę warstwę do tyłu i spiąłem. Widziałem grzbiet, w którym chciałem umieścić dłuto. Wbiłem ostro krawędź w szczelinę pomiędzy płytami czaszki i walnąłem młotkiem. Trzask! Dźwięk rozpadającej się czaszki na dwie części, był tak satysfakcjonujący. Jak rozłupywanie orzecha. Musiałem działać szybko. To było to, co dzieci nazywają wulgarnym, nawet dla chirurga. Ciężko pracuje się na mózgu. Rozpada się w rękach, jak tania podróbka galaretki podawana w szpitalach. Płytki czaszki odsunąłem z łatwością, jestem blisko. Federalni mogą chcieć odzyskać zęby, jako dowód. Ale ja nie chciałem zębów. Chciałem moje trofeum.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

5. Sara Kawiarnie w pobliżu Paramount wypełnione są kiepskimi pisarzami, produkującymi kolejne scenariusze w zastraszającym tempie. Wszyscy myślą, że będzie to kolejny wielki przebój i wszyscy są w błędzie. Osiemdziesiąt procent filmów w dzisiejszych czasach to sequele i adaptacje. Historia kołem się toczy. Oryginalna i odważna się nie sprzedaje. To przygnębiające, ale staram się nie myśleć o tym zbyt wiele. Zawsze, kiedy orientowałam się, że mam wziąć udział w Szybcy i wściekli 23: szybciej niż Peregrine Falcons, byłam w stanie przekonać pisarzy, by stworzyli jakiś prawdziwy dialog. Nie to straszne, jednowierszowe gówno, pisane w dzisiejszych czasach. Gdy mijałam stoliki wypełnione laptopami Apple i kurtki z łatami na łokciach naszytymi dla ozdoby, podciągnęłam rąbek sukni, rozglądając się za człowiekiem z którym miałam się spotkać. Miałam nadzieję, że kupi mi kawę; nie mogłam sobie pozwolić na drogie latte. Natychmiast zauważyłam go z tyłu kawiarni. Był jedynym ubranym w garnitur, na stole przed sobą miał czarną, skórzaną torbę. Zdecydowanie nie był pisarzem. Przykleiłam uśmiech i ruszyłam do przodu. – Cześć, jestem Sara – powiedziałam. Wsunęłam się na krzesło naprzeciwko niego. Wyglądał na zdenerwowanego, niemal wściekłego. – Odsuń się – rozkazał.

CandyJorney

– Hm, pewnie – powiedziałam. Niezgrabnie wstałam, ręce opuściłam po bokach. Zlustrował mnie z góry na dół, patrząc, jakbym była melonem odesłanym do sklepu spożywczego, by wymienić na lepszy egzemplarz. – Chcesz, abym przeczytała kilka wierszy? – zapytałam po kilku sekundach. – Jakiego koloru są twoje oczy? – Zielonego – powiedziałam. Jakby nie widział. – Brązowe włosy, zielone oczy. Poprosiłem o niebieskie oczy. Nie masz niebieskich oczu. – Niestety – powiedziałam. – Jeśli to jest takie ważne dla roli, mogę założyć soczewki kontaktowe. – Tak – powiedział, pozornie rozproszony. Nie przestawał patrzeć na mnie, oceniając każdą część. – Tak, będziemy musieli to zrobić. Poprosiłem o dużą, ale... jesteś większa od niej. Szersza. W biodrach. Roger nie powiedział mi, że poprosił o tłustą laskę. Chociaż, myślę, że to ma sens. – Dzięki – powiedziałam, zaciskając usta tak, żeby nie wyglądały sarkastycznie, co mogłoby kosztować mnie tę rolę. Dawniej dyrektorzy castingów komentowali moje ciało, nawet jeśli prosiłam o rolę dobrze zbudowanej dziewczyny. – Potrafię też grać. – Hę? Och. Tak. Dobrze. Tak, musiałabyś to zrobić. Zlustrował mnie jeszcze raz, po czym pokiwał głową. – Zrobisz to. – Dzięki – powiedziałam ponownie, zgrzytając zębami. – Roger powiedział, że to jednodniowa rola. – Tak – powiedział mężczyzna. – Zaczniemy teraz. Wstał i ruszył do drzwi. Poszłam za nim. Tyle o nim kupującym mi kawę.

– Niedaleko tej ulicy jest sklep z sukienkami – powiedział. – Zobaczymy, czy ubrania zrobią różnicę. – Okej. Jaki to rodzaj roli? – Później – powiedział mężczyzna. – Wytłumaczę później. – W porządku, ale chciałabym wiedzieć, wiesz, ile dostanę za to, co mam zrobić. Przepisy związku zawodowego… – Tak, tak – powiedział mężczyzna. Rzucił szybkie spojrzenie na drugą stronę ulicy, a następnie wziął mnie za rękę i zaczął przechodzić. – Później. Mój chłopak powiedział, że jesteś aktorką method. – To prawda – powiedziałam, czując się przesadnie dumną. Nie byłam tylko pulchną, ciemnowłosą dziewczyną. Byłam pulchną, ciemnowłosą dziewczyną, traktującą aktorstwo bardzo poważnie. Szliśmy szybko w kierunku sklepu z sukniami, zatrzymując się w drogerii, by odebrać jakieś tanie, kolorowe kontakty. Chciałabym móc powiedzieć, że poranek w Los Angeles były orzeźwiający, ale pachniało szczynami, gdy wzeszło słońce. Mężczyzna nie mógł przestać oglądać się przez ramię. – Masz stalkera? – zapytałam. – Słucham? – twarz mężczyzny zamarła w strachu. – Masz stalkera? Przez sposób, w jaki oglądasz się za nami na każdym rogu, pomyślałam, że może twoja żona dołączy do nas z nożem. Przysięgam na Boga, twarz faceta stała się biała. Wyglądał, jakby właśnie zobaczył ducha. Jakim rodzajem pracy to było? Zaczynałam rozważać zatrzymanie Rogera jako agenta. – Wejdźmy do środka – powiedział, kaszląc między wypowiadanymi słowami, unikając mojego zdziwionego spojrzenia.

– To miejsce? – zapytałam, patrząc na sklep. Był to jeden z najdroższych sklepów wykwintnego krawiectwa w West Hollywood. Nie miał działów ze zniżkami, z których korzystałam, gdy dodatkowo zarabiałam. Mój poziom ciekawość wzrósł o stopień. – To miejsce. Musiałam przymierzyć każdą suknię w sklepie i kilka schowanych za ladą. Sprzedawczyni zachwycała się każdą z nich, ale mężczyzna stanął przed przebieralnią z krytycznie skrzyżowanymi ramionami i odrzucał jedną po drugiej. – Zbyt seksowna. – Zbyt śmiała. – To nie w jej stylu. Chciałam zapytać kim ona była, jaki charakter będę grała. Przyszło mi do głowy, że być może facet chciał mnie zabrać gdzieś do swojej eskorty. To by wyjaśniało, dlaczego ubierał mnie w tak fantazyjne ciuchy. – Ta. Jest doskonała. Spojrzałam w garderobiane lustro. Musiałam się z nim zgodzić. Suknia była ciemna, typu A-line z kołnierzykiem. Kończyła się nieco powyżej kolana i luźno otulała moje krzywizny na biodrach, podkreślając figurę klepsydry. Granatowe balerinki były na niskiej platformie, co sprawiło, że jestem wyższa niż normalnie. Odwróciłam się bokiem i ustawiłam dumnie. To była jedna z

tych

rzeczy,

jaką powinnam nosić na przesłuchania. Z klasą, ale nie ostentacyjnie. Seksownie, ale nie jak dziwka. To było idealne. – Ten pasek będzie pasował idealnie – powiedziała sprzedawczyni, owijając złoty, wzorzyście pleciony rzemień wokół mojej talii. Kliknął cicho, gdy został umieszczony wokół tkaniny. – Bierzemy – powiedział zdecydowanie mężczyzna.

– Czy masz kolczyki, które pasują? – zapytałam. Sprzedawczyni pobiegła ich poszukać. – Kolczyki? – zapytał mężczyzna, marszcząc brwi. – Nie wiem, czy ona nosi kolczyki. – Zaufaj mi, nosi – powiedziałam. Nie wiedziałam jaką osobą była, ale jeśli miała na sobie taki strój to na pewno nosiła kolczyki. – Dobrze – narzekał mężczyzna. – Zostaw na sobie sukienkę i odetnij metki – wyjął kartę kredytową i położył na ladzie. Odwróciłam się bokiem, podziwiając się i związując włosy. Wyszedł, by wykonać telefon, kiedy sprzedawczyni wbiła na kasę rachunek. – Wszystko gotowe? Wyciągnął ramię i schowałam rękę w zgięciu jego łokcia. I co, jeśli grałam eskortę? Mogłabym dostać tę rolę. Mogłabym dostać jakąkolwiek rolę. Za sklepem z sukienkami stał czarny sedan. – To nasza fura – powiedział mężczyzna, otwierając tylne drzwi. – Wsiadaj. Wahałam się przez chwilę. Czy nie tym zaczynają się horrory? Kobieta wsiada do nieoznakowanego, czarnego sedana z jakimś bogatym, nieznanym facetem? Ten koleś nawet nie powiedział mi swojego nazwiska. Co, jeśli nie był z Paramount? Co, jeśli zabierał mnie do lasu, by zabić i ubrać moją skórę? Dobra, dobra, musiałam przeciążyć wyobraźnię, ale jednak. – Wszystko wytłumaczę – powiedział mężczyzna, stukając palcem na swoim udzie – gdy będziemy w drodze. – Słuchaj, po prostu chcę wiedzieć, ile uzyskam zapłaty – powiedziałam. Pięćdziesiąt dolarów ekstra nie było warte tego ryzyka i mimo, że byłam ciekawa kim jest ten facet, musiałam odejść i znaleźć inną pracę. – Tysiąc dolarów – powiedział mężczyzna. – W gotówce.

– Ok, w takim razie – powiedziałam wsuwając się na tył samochodu, zanim zdąży zmienić zdanie. Nie wiedziałam, co robię, ale Roger właśnie zdobył dla mnie najlepiej opłacaną sztukę, jaką miałam w ostatnich latach. A jeśli facet okaże się mordercą, cóż, może mogłabym uciec i sprzedać prawdziwą historię Paramount. Zwycięstwo w obu przypadkach.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

6. Rien Przeciąłem mózg, zdejmując zewnętrzną warstwę. Przedmurze znajduje się na samym spodzie kory mózgowej. Na prawo od środka mózgu. To niesamowite, jak nasze ciała starają się chronić przed wyłączeniem, naprawdę. Użyłem małego skalpela, by wykroić trochę zakrzywiony kawałek tkanki mózgowej. Delikatnie, delikatnie, umieściłem centrum świadomości Boba na metalowym stole chirurgicznym. Doskonały wzór, tkanka tak cienka i bez skazy, jak żadna do tej pory. Uśmiechnąłem się. Bob był typowym biznesmenem, wyobrażałem sobie. Oszust za trzy dolary. Jego garnitur był tanią podróbką Armaniego. Nawet przez myśl mi nie przeszło, aby wysłać go w nim do krematorium. Musiał zadrzeć z niewłaściwymi ludźmi. Zostajesz wysłany do mnie tylko wtedy, gdy zadzierasz z niewłaściwymi ludźmi. Włożyłem niewielki fragment mózgu do formaldehydy. Wziąłem ciało Boba i wepchnąłem do krematorium, chirurgiczne prześcieradła pójdą tuż po nim. Można by pomyśleć, że zapach spalanego ludzkiego ciała jest nieprzyjemny, ale prawdą jest, że folia z tworzywa sztucznego pachnie dużo gorzej. Zapaliłem świeczkę o zapachu wanilii i wróciłem do pracy nad moim trofeum. Tkanka mózgowa została umiejscowiona i wyciągnąłem ją z formaldehydy w rękawiczkach. Kolejny krok był trudny. Umieszczenie tkanki w acetonie i wsadzenie

CandyJorney

jej do zamrażarki. Aceton wyssie tkankę organiczną i zastąpi ją sobą. To zajmie trochę czasu, ale miałem inne rzeczy do zrobienia. Jak oczyszczanie z krwi. Utwór lecący ze stereo przyspieszył i dostosowałem się do rytmu muzyki, kiedy wyciągałem zupełnie nowy mop ze skrytki. Wybielacz, woda i ładne sprzątanie. Zapach wybielacza zmieszał się z wanilią. Sterylnie, ale przytulnie. Tak jak lubiłem. Rozmazałem mopem krew na białych płytkach, a następnie go namoczyłem. Trzy wiadra później, płytki były nieskazitelnie czyste. Cztery godziny pracy. Wyciągnąłem tkankę mózgową z acetonu. Zamarzła, bruzdy w mózgu zastygły na wieczność w pozycji, w jakiej były, kiedy Bob umierał. Ostatni krok. Przeniosłem ją do innego zbiornika, wypełnionego żywicą epoksydową. To było rzeczą, jaką mógłbyś umieścić na podłodze, gdybyś był tak bogaty jak moje ofiary. Aceton wypełnił mózg, a żywica epoksydowa zajęła miejsce acetonu. Kiedy to wszystko się skończyło, otrzymaliśmy ładną, plastikową kopię mózgu. Cóż, część mózgu. Ważną część. Francis Crick, człowiek, który pomógł odkryć DNA, powiedział, że przedmurze jest jak „dyrygent koordynujący grupę muzyków orkiestry”. Podobało mi się to. Podobało mi się to tak bardzo, że uzbierałem siedemdziesiąt dwie sztuki.

Sara Mężczyzna zamknął prywatne okno między nami a kierowcą. Wyjął z torby reklamówkę i podał mi ją. Niebieskie soczewki kontaktowe. – Włóż je – powiedział. Zrobiłam, jak prosił. Moje serce galopowało. Tysiąc dolarów? Mrugnęłam, krople do oczu spłynęły mi po policzkach. Okna były przyciemniane. Chodzi o seks? Nie wiedziałam, czy mogę sobie z tym poradzić, jeśli Roger przypadkowo ustawił mnie z kimś, kto chciał wynająć prostytutkę. – Popraw makijaż – powiedział mężczyzna, wręczając mi lusterko. – I umieść wszystkie swoje rzeczy w tej torbie. – Dobrze, ale możesz mi, proszę, powiedzieć, co tu się dzieje? – zapytałam. Samochód odbił od krawężnika i zaczął jechać w dół Van Ness Avenue. – Przepraszam za wszystkie tajemnice – powiedział mężczyzna. – Nazywam się Gary Steadhill. – Sara Everett – powiedziałam, wyciągając rękę na przywitanie. Nie przyjął jej. – Nie – powiedział. – Dzisiaj nie jesteś Sarą. – Nie jestem? – Dzisiaj jesteś panią Susan Steadhill. Zamrugałam. Mężczyzna patrzył na mnie uważnie, czekając na to, co powiem. – Więc, to jakaś erotyczna rola? – zapytałam. – Ponieważ powiedziano mi… – Nie, nie, nic z tych rzeczy – powiedział mężczyzna. – Więc o co chodzi? Mężczyzna odchylił się w fotelu i westchnął.

– Słyszałaś wcześniej moje nazwisko? – Gary Steadhill? Przepraszam, nie. Jesteś z Paramount? – Jestem biznesmenem. – Och. Och. – Nazwa przemknęła przez mój umysł, tym razem dużymi, pogrubionymi literami – Steadhill Tech. To Twoja firma? – To prawda – uśmiechnął się z dumą. – Widzisz, słyszałaś o mnie. – Więc siedzisz też w branży filmowej? – Nie. To nie to. To, ach, umowa – powiedział, wyciągając kartkę papieru. – Zanim powiem coś więcej, chciałbym, abyś zgodziła się na warunki dotrzymania tajemnicy. Nie możesz pozwolić, aby ktoś dowiedział się o tej roli. Gary wyjął portfel i zaczął przeliczać stu dolarowe banknoty. Przebiegłam wzrokiem po umowie i podpisałam się na dole. – Okej – powiedziałam, spoglądając na gotówkę. – Co teraz? – Tutaj. To połowa pieniędzy, zaliczka. Resztę dostaniesz na koniec dnia. Moje oczy prawie wypadły z głowy, kiedy od niechcenia wysunął pięćset dolarów w moją stronę. – Świetnie – powiedziałam, wpychając pieniądze do torby. – Co dalej? – Dalej, potrzebuję, abyś udawała moją żonę. – Susan Steadhill. Dobrze. Dlaczego, dokładnie? Gary zakaszlał w rękę i wyjrzał przez przyciemniane okno. – To długa historia – powiedział. – Pamiętaj, że jesteś zobowiązana do zachowania tajemnicy. – Przysięgam – powiedziałam z palcem na ustach.

– Moja żona i ja byliśmy... jesteśmy osobistościami publicznymi. Jesteśmy współwłaścicielami firmy. A ostatnio się pokłóciliśmy. Oczywiście, nie mogę pozwolić, by szczegóły naszej relacji wyciekły do publicznej wiadomości. – Oczywiście. – Mam mieć dzisiaj operację plastyczną – powiedział, przesuwając się niespokojnie na krześle. – Operację? – Nic wielkiego, usunięcie kilku pieprzyków i trochę liftingu. Susan jest tam spodziewana, rozumiesz, odpowiedzialność. Jest moim medycznym powiernikiem. A ponieważ będą wprowadzać mnie w znieczulenie ogólne, musi tam być w razie, gdyby coś poszło nie tak. – A twoja żona nie może być tam, gdyż...? – My… ach… obecnie ze sobą nie rozmawiamy – powiedział Gary, jego rumieniec sięgał aż za kołnierz koszuli. – Kłócicie się. – W pewnym sensie. – Co? – chciałam dokładnie wiedzieć, co doprowadza Susan do szaleństwa. – To nie jest… ach… konieczne, abyś wiedziała. – Chcę dobrze odegrać charakter pani Steadhill – powiedziałam stanowczo. – Tak. Tak, oczywiście, że chcesz. Cóż, wziąłem ją na molo w Santa Monica na naszą rocznicę. Widzisz, tam się poznaliśmy. A ona zniweczyła pomysł naszych… naszych wakacji. Nie chciała robić rzeczy po mojemu. – Hmm – mąż Susan trochę lubił się rządzić. A Susan była uparta. Dobra, mogę to zrobić.

– I nie mogłem jej przekonać, a ona się wkurzyła i zaczęliśmy się kłócić – odwrócił wzrok, wyraźnie zakłopotany rozmową o tym. – W porządku. Okej. Nie mogliście się pogodzić przed tą wizytą? – Ona jest tak uparta – powiedział pan Steadhill, marszcząc brwi w frustracji. – Nie mogę przełożyć procedury; trwa wiecznie, aby dostać się na listę tego faceta. Więc pomyślałem, że mógłbym zatrudnić kogoś, kto wygląda jak Susan. – Nie możesz wynająć innej osoby by była twoim medycznym... czymkolwiek? – zapytałam. – To znaczy, nie zrozum mnie źle, chcę roli. Tyle, że... co, jeśli coś pójdzie nie tak podczas operacji? – Nic nie pójdzie źle, oczywiście – powiedział szybko. – To bardzo standardowa procedura. Wszystko, co musisz zrobić to siedzieć w poczekalni podczas wykonywania operacji, aż potem wyjdziemy razem. Ale nie chcę, aby ktoś wiedział, że moja żona i ja mamy problemy. Szczególnie prywatny chirurg... Słyszałem przerażające opowieści o plotkach wyciekających od personelu medycznego. – Łatwiej jest po prostu udawać, że wszystko między wami w porządku. – Dokładnie. Nie idealnie; nie mamy doskonałych relacji, ale... – Normalne. – Tak. Normalne – odetchnął z ulgą, że zrozumiałam. W pewnym sensie tak, ale przypuszczam, że nie musiałam poświęcić zbyt wiele uwagi, by zagrać dla niego żonę Hollywood. – Czy myślisz, że możesz to zrobić? – Absolutnie – powiedziałam, starając się brzmieć jak pewna siebie aktora. – Opowiedz mi więcej o Susan.

Rien Wrzuciłem używane skalpele, szczypce i retraktory do zbiornika z płynem antyseptycznym w celu ich sterylizacji. Krematoria ryknęła, huk zmieszał się z dźwiękiem odtwarzanej muzyki. Wyłowiłem szczypce ze zbiornika i wykorzystałem je do wyciągnięcia przedmóżdża z żywicy. Mój mały, plastikowy kawałek mózgu. Umieściłem go w podgrzewaczu do wulkanizacji. Piec w temperaturze 400 stopni przez pół godziny lub dopóki stanie się chrupiące i smaczne. Zaczął się ostatni album na liście przebojów i wiedziałem, że pozostało mi tylko kilka godzin do przyjścia następnych klientów. Rozejrzałem się, by mieć pewność, że wszystko było czyste. Białe płytki. Nowe zasłony chirurgiczne i tace na stole operacyjnym. Sprawdzone, sprawdzone, sprawdzone. Wziąłem prysznic. Ubrałem się. Spaliłem moje stare ubrania w krematorium. Następnie poszedłem sprawdzić mózg Boba. Po tym, jak wyciągnąłem tkankę mózgową z pieca, przebiegłem po niej paznokciem, aby upewnić się, że została utwardzona na całej powierzchni. Zrobione. Teraz wyglądała jak różowo-szara chusteczka i była gotowa dołączyć do pozostałych. Wychyliłem się przez drzwi do poczekalni z białymi skórzanymi krzesłami i płytkami. Była na tyłach mojego domu, dostępna tylko przez boczny korytarz. Jestem bardzo prywatnym chirurgiem plastycznym. Szczyt uznania. Sięgnąłem po najnowsze wydanie Readers Digest i Better Homes and Gardens z poczty i ustawiłem na stoliku do kawy. Następnie wziąłem trochę tkanki z sztucznego mózgu Boba i umieściłem wewnątrz szklanej kuli. Przechyliłem głowę i spojrzałem na masę tkanek mózgowych, przylegających do siebie. Jakby się ze sobą porozumiewały. Słowo przedmurze oznacza "ukryte". Myślę, że to dobrze, iż moje sekretne trofea skończyły dokładnie na środku mojej poczekalni, udając sztukę współczesną.

Przeniosłem fragment Boba trochę w lewo, tak, że oparł się o szybę. Więc mogłeś zobaczyć główną fałdę jego mózgu z zewnątrz. Tak, wyglądało dużo lepiej. Tyle pracy, a wszyscy myślą, że to zwykłe, małe plamy z tworzywa sztucznego. Jaki wstyd. Spojrzałem na zegarek. Prawie czas.

Sara – Więc, jaka jest moja motywacja? – Motywacja? Miałam tylko kilka godzin, aby przygotować się do roli. Rozmawialiśmy na tyłach prywatnego samochodu i zbierałam notatki na temat Susan. Częścią aktorstwa jest całkowite pogrążenie się w roli. Kiedy przybierasz postać, nie odgrywasz jej. Jesteś nią. Wypytałam Gary'ego o najdrobniejsze szczegóły na temat jego żony, pomyślałam, że powinnam wiedzieć wszystko od jej ulubionych potraw, poprzez programy telewizyjne do zwierząt z dzieciństwa. Nic dziwnego, że Gary nie wiedział wszystkiego o swojej żonie. Nic dziwnego, że byli na równi pochyłej. Ale chciałabym zagrać jak najlepiej z tego, co miałam. – Wiesz, moje zaangażowanie. Pragnienie. – Pragnienie? – Gary, nie mogę stać się Susan dopóki nie dowiem się, czego chce. Co napędza jej motywację? Jakie są jej cele? Moje cele? Może chcę być dobrą żoną? Gary prychnął. Dobra, to jedno odpada. – Potrzebuję czegoś z czym mogłabym pracować – powiedziałam. – W porządku, co powiesz na to? Twoja motywacja jest do bani, wszystkie pieniądze wydajesz na pedicure i zabytkowe meble, podczas gdy twój mąż wyrabia nadgodziny. Twoim celem jest flirt z każdym chłopakiem na basenie i kelnerem, i udajesz, że nie wiesz, o czym mówię, kiedy spotykam cię w nocy. Twoim pragnieniem jest pokazywanie światu wszystkiego, kochającą rodzinę, dwór na wzgórzu, karierę… nawet jeśli masz zimne, nienawistne serce, do którego nikogo nie dopuszczasz. Jesteś

gównianą żoną i jeszcze bardziej gównianą bizneswoman, wbijasz nóż w plecy każdemu, kto nie patrzy. Whoa. Myślę, że Gary i Susan naprawdę się kłócili. – Okej, w takim razie – powiedziałam, zrobiłam notatkę. – Mam to. Nieudane małżeństwo, udające, że wszystko jest dobrze. – Ta głupia suka – pieklił się Gary, patrząc na pieszych, przechadzających się wzdłuż hollywoodzkiej dzielnicy. – Czy mogę cię o coś zapytać? – zapytałam, chcąc zmienić temat. – O procedury chirurgii? – Co? – Powiedziałeś, że będę powiernikiem medycznym, jeśli coś pójdzie źle. Więc, co mam zrobić, jeśli coś pójdzie źle? – Nic nie pójdzie źle. – Tak, ale co jeśli? Czy chcesz, wiesz, podtrzymywania życia? Lub… – Oczywiście, że chcę podtrzymywania życia! – powiedział Gary. – Intensywna terapia. Nie pozwól, by wyciągnęli wtyczkę. Koszt nie jest problem. Ale nic nie może pójść źle, zaufaj mi. – Dobrze, na pewno. Przejdźmy do czegoś innego – powiedziałam. – Myślę, że mam to. – Dobrze – powiedział Gary, patrząc na zegarek. Słońce przygotowywało się do zanurzenia w smogu doliny LA. – Już czas. Pochylił się i otworzył ekran dający prywatność. – Zabierz nas do chirurga – powiedział. – Jesteśmy gotowi.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

7. Rien Wszystko było przygotowane. Przyrządy zostały ułożone na stole medycznym po kolei, dokładnie tak, jak lubiłem. Hartowane stalowe skalpele od dłuta szerokości nr 18, przez te z długimi uchwytami, do małych nr 12 z haczykowatym ostrzem. Każde wyprodukowane z przeznaczeniem do swojej pracy, każde idealne na swój sposób. Podniosłem największe ostrze do światła. Miało zaostrzony dół tak, że krawędź przebijała skórę z taką łatwością, jak krojenie sera. Dziś przyjdzie do mnie para mająca nadzieję na nowy początek. Tutaj: do sali operacyjnej, tak czystej i białej, z widokiem na wzgórza Hollywood. Miejsca, w którym można dostać operację plastyczną, zachowując prywatność. I ją dostaną, w porządku. Kiedy skończę cięcia, znikną. Jedyną rzeczą, która po nich pozostanie będzie pustka, gdyż na początku tu byli. Ludzie mają takie bezwartościowe życia. Zawsze jestem zaskoczony, gdy błagają, aby je zachować. Ostrze błysnęło na pomarańczowo, odzwierciedlając niebo na zewnątrz. Starannie odłożyłem je z powrotem na stół i podziwiałem widoki za ogromnym oknem, które stanowiło całą ścianę mojej sali operacyjnej. Wychodziło na zachód od doliny Los Angeles, zapłaciłem za to fortunę. Albo raczej, moi klienci zapłacili.

CandyJorney

Zachody słońca w Los Angeles były piękne, zwłaszcza z mojej posiadłości. Ognisto czerwone i złote chmury rozlewały się na niebie, a księżyc był widoczny już o zmierzchu. Zakrzywiony skrawek bieli, cienki i ostry jak moje skalpele. Sala operacyjna miała białe płytki od podłogi do sufitu, odbijające płonące kolory nieba. Zdjąłem lateksowe rękawiczki i strzeliłem z nich jak z gumki, do kosza. Mimo, że technicznie sala operacyjna nie musiała być sterylna, nadal lubiłem utrzymywać ją w czystości. Przypuszczam, że to stary zwyczaj, przechwycony ze szkoły medycznej i mojej pracy jako anestezjologa. Wraca, kiedy przestaję krzywdzić innych. Stół operacyjny był biały i chromowany, oparłem rękę o blat. Chrom był chłodny pod moimi palcami. Wtedy moja ręka odskoczyła, jakby bała się zanieczyścić łóżko. Rękawem koszuli wytarłem odciski palców. Już. Ponowie doskonałe. Wyjrzałem przez okno jeszcze raz. Niebo było już zaciemnione. Chmury zmieniły się w popielaty, brudny odcień ich dawnego ognia, a białe płytki przestały odbijać kolory.

Sara Zatrzymaliśmy się na prywatnym podjeździe tuż przy Sunset. Spojrzałam na Garyꞌego. Wydawał się spokojny. – Nie idziesz do szpitala? – zapytałam, marszcząc brwi. – Do szpitala? – zapytał zaskoczony. – Wiesz, tego miejsca, gdzie większość ludzi poddaje się operacjom. Gary zaśmiał się ze mnie. Moja klatka piersiowa zacisnęła się, starałam się z nim współpracować. Susan nienawidziła Garyꞌego, więc i ja go nienawidziłam. Ale była to spokojna, kontrolowana nienawiść. Tak. – Myślisz, że sławni ludzie idą do Cedars Sinai, by wykonać robotę? Do diabła, nie. Zbyt wiele rozgłosu. Mamy prywatnego lekarza. Mówią, że jest najlepszy. Mam tylko nadzieję, że trzyma język za zębami. – Ach – powiedziałam, pogrążając się w roli. Oczywiście, że mamy prywatnego lekarza. Oczywiście. Samochód objechał alejkę i zatrzymał się za jednym z prywatnych osiedli. Była tu brama, która otworzyła się, gdy nasz sedan wjechał na podjazd, a następnie zamknęła za nami. Wpatrywałam się w tylną część ogromnej rezydencji. Białe drzwi były jedynym wejściem, jakie dostrzegłam, oświetlone przez reflektor i szybko zachodzące słońce. Po tej stronie domu nie było żadnych okien. – To jest to – powiedział Gary. – Jesteś gotowa stać się panią Susan Steadhill? – Tak, kochanie – powiedziałam, szyderczo lekceważąco. – Doskonale – powiedział Gary, patrząc na mnie z uznaniem.

Wysiedliśmy z samochodu i ruszył w stronę domu. Utrzymywałam wzrok przed sobą, nie na Garym. Wyobrażałam sobie Susan Steadhill, znudzoną jak diabli byciem przyzwoitką męża na chirurgii plastycznej. Gary przytrzymał dla mnie drzwi, przemknęłam nie dziękując mu. Mogłabym powiedzieć, że był pod wrażeniem mojego aktorstwa, przynajmniej do tej pory. Cóż, nie mam wiele do zrobienia, prawdaż? Weszłam do czegoś, co wyglądało jak poczekalnia. Dwie ściany były pokryte lustrem od podłogi do sufitu, co sprawiło, że pomieszczenie wydawało się znacznie większe niż w rzeczywistości. Z przodu stało stoisko z dziełem sztuki, wyglądało interesująco. Ale byłam Susan Steadhill i nie byłam pewna, czy w ogóle powinno wzbudzić moje jakiekolwiek zainteresowanie . Zamiast tego, podeszłam prosto do jednego ze skórzanych foteli na środku pokoju i usiadłam, podnosząc magazyn. Przeglądałam strony ogromnych domów i trawników. Zatrzymałam się na reklamie blatu włoskiego marmuru. Susan by go chciała. Nie, ja bym go chciała. Może mogłabym odmalować kuchnię, pomyślałam. Który marmur podobałby mi się najbardziej? Nie czarny, zbyt nowoczesny. Miły, wyglądający na antyk. Kremowy marmur z niebieskimi, francuskimi płytkami na blacie. Tak, to byłoby miłe. Gary właśnie podszedł do lady, gdy otworzyły się tylne drzwi i wyszedł mężczyzna ubrany w fartuch chirurgiczny. Wyjrzałam i rzuciłam spojrzenie na to, co wyglądało na salę operacyjną, białe płytki i zestaw do infuzji stojący przy metalowym stole. Udałam, że ziewam i wróciłam do marmuru. – Pani Steadhill? Moje oczy podniosły się z nad magazynu. Obaj mężczyźni patrzyli na mnie. – Tak? – Witam. Jestem doktor Damore, dzisiaj będę anestezjologiem twojego męża. Musisz podpisać te dokumenty i będziemy gotowi.

Rzucając gazetę na bok, wstałam i podeszłam do lady. Wtedy zauważyłam lekarza. Wydawał się przeciętny, kiedy przeszedł przez drzwi, nawet nijaki, ale teraz, gdy zobaczyłam go z bliska, coś w nim zwróciło moją uwagę. Jego oczy nie były brązowe, jak się początkowo wydawało, ale złote, opalony kolor, który wydawał się zmieniać w zależności od nachylenia głowy. To było dziwne spojrzenie, przystojne, ale nie konwencjonalne. Lew, pomyślałam, obraz przyszedł mi na myśl, gdy na niego spojrzałam. Drapieżnik. Nic nie mogłam na to poradzić, ale byłam do niego przyciągana. Albo raczej, Susan była do niego przyciągana. Dlaczego nie miałaby być? Był atrakcyjnym mężczyzną. Przez krótką chwilę, głupią chwilę, chciałam spotkać się z nim ponownie, na zewnątrz. Gdzieś, gdzie mogłabym się prawdziwie przedstawić. Było w nim coś, co ciągnęło mnie do przodu, podczas gdy odpychałam się z powrotem. – Tędy, proszę. Na sam koniec korytarza. Podniosłam podkładkę z formularzem i szybko się podpisałam. Gary spojrzał na mnie nerwowo i mogę powiedzieć, że martwił się, iż pomyliłam nazwiska. Nie miał powodu, głupi mężczyzna. Byłam Susan. – Jak długo to zajmie? – zapytałam, zapisując inicjały S.S na dole każdej strony. Myślałam o późniejszym dniu, kiedy dostanę pedicure i spędzę kilka godzin na odwiedzaniu moich przyjaciół w winiarni, kolejnych żon-trofeum. Może wpadnę do biura i spotkam się z ważnym akcjonariuszem. Hmm. – Nie tak długo – powiedział lekarz. – Godzinę, najwyżej dwie. Spojrzałam na niego i w tej samej chwili język napuchł w moich ustach. Patrzył na mnie tak, jakby widział przez powierzchnię, głębię mnie. Przełknęłam ślinę i przeniosłam wzrok na linię jego włosów, gdzie przez chirurgiczny czepek wystawał skrawek ciemnobrązowych... – Dobrze – powiedziałam, starając się odzyskać pewność siebie. Podałam mu formularz i jego palce dotknęły mojej ręki, kiedy coś przeszło między nami. To był tylko ułamek sekundy, ale czułam jakby porażenie prądem. Opuszki palców miał

gładkie i delikatne, pogłaskał bok mojej dłoni. Wyszarpnęłam rękę, a następnie przerzuciłam włosy przez ramię, udając, że nic nie poczułam. Susan nic nie poczuła. Kiedy spojrzałam na niego, wciąż patrzył na mnie wzrokiem, który zdawał się zaglądać pod moją maskę. Widzę cię, zdawał się mówić. Widzę prawdziwą ciebie.

Rien – Chciałaby pani wejść i zobaczyć salę operacyjną, pani Steadhill? – zapytałem. Młoda kobieta skinęła lekko głową. Jej wzrok wylądował na twarzy męża, a on wzruszył ramionami. Delikatnie, prawie niezauważalnie. – Oczywiście – powiedziała, odwracając się do mnie. – Dlaczego nie? – Właśnie, dlaczego nie? – powiedziałem, wskazując w kierunku drzwi. Pan Steadhill przytrzymał drzwi, a ona przeszła przez nie żwawo. Było w niej coś dziwnego, pomyślałem. Była inna od większości żon, które przechodziły przez moje drzwi. Każdy, kto wkraczał do mojej sali operacyjnej był czemuś winny. Wiedziałem o tym lepiej niż ktokolwiek inny, może z wyjątkiem Vale lub ludzi, którzy opłacali moją pensję. Ale sposób, w jaki się poruszała zmusił mnie do namysłu. Nie była tak opanowana, jak wyobrażałem sobie szefową korporacji. Coś z nią było nie tak. Może sposób, w jaki spojrzała na męża nim odpowiedziała na moje pytanie, naturalnie uległa. Nie wydaje się typem geniusza. Jednak, zlecenie to zlecenie. Zaprowadziłem ich do stołu na sali operacyjnej. – To jest monitor pracy serca, oddychania, ciśnienia krwi. Sprawdzimy wszystkie istotne statystyki w trakcie całej procedury, aby upewnić się, że wszystko pójdzie dobrze. Będę twoim anestezjologiem i przygotuję cię przed przyjściem chirurga. Kiedyś byłem świetnym anestezjologiem. Stawało się to trudniejsze i trudniejsze, kiedy odszedłem. Umieszczanie ludzi na stole i pozostawienie ich tam robiło się zbyt kuszące, jeśli na to zasłużyli. Ale to było dawno temu.

– Gdzie są inni pracownicy? – zapytała pani Steadhill. Spojrzała na mnie z miną, która uświadomiła mi, że wie, kim jestem. Nie było sposobu, aby wiedziała. Nie było mowy, żeby weszła do mojego biura, jeśli wiedziała. – Nie ma – powiedziałem jasno. – Tylko ja i chirurg. Za to płacisz, prawda? Prywatność? – Tak – powiedział pan Steadhill, a ona podeszła do okna: – Słyszałam, że jesteś w tym najlepszy. – Oczywiście, proszę pani – odpowiedziałem. Kątem oka widziałem, jak spojrzała na mnie. Czyżby coś podejrzewała? Albo byłem paranoikiem? Może była mną zainteresowana. Kobiety często były. Zwłaszcza te w związku małżeńskim. – Ładny masz tutaj widok – powiedział pan Steadhill. – Foliowane szkło, oczywiście – powiedziałem. – Możemy ich zobaczyć, ale oni nas nie. – Doskonale. Więc przez cały czas będę tu leżał? – Tak. Zostawię cię, byś przebrał się w szpitalny fartuch – powiedziałem. – Pani Steadhill? – Będę tam na ciebie czekała, kochanie – powiedziała do męża. Pochylił się ku niej i wycisnął mały pocałunek w kąciku ust. Zauważyłem, że odsunęła nieco głowę, gdy ją całował. – Tędy – powiedziałem, prowadząc ją do poczekalni. Zamknąłem za sobą drzwi, po czym odwróciłem się i zobaczyłem, że wpatruje się w szklaną kulę pełną tkanki mózgowej. – Podoba ci się? – zapytałem. – To jest... to jest piękne – powiedziała, pochylając się, aby zajrzeć przez szybę. Jej sukienka uniosła się lekko i ukazała fragment kremowych ud. W lustrzanej ścianie,

zobaczyłem jej twarz odbijającą się od rzeźby. Jej koncentracja była jeszcze piękniejsza niż widok z tyłu. – Piękna – powiedziałem, słowo utknęło mi w gardle, gdy zrobiłem krok do przodu. Chciałbym ją mieć. Weszła prosto w pułapkę, teraz była moja. – Co to jest? – Przepraszam, co? – Rzeźba – powiedziała, wciąż patrząc przez szybę. Pierwsza osoba, która zauważyła. Pierwsza, która zapytała: – Co to jest?

Sara Kiedy anestezjolog dotknął mojej ręki, byłam głęboko zanurzona w roli Susan. Zdałam sobie sprawę co zrobi, jeśli atrakcyjny, młody lekarz zacznie z nią flirtować. Odpowie na niego. – Jest to rzeźba z tworzywa sztucznego – powiedział doktor Damore. – Sztuka abstrakcyjna. Nigdy jej nie rozumiałem. Stał niedaleko mnie i przysunęłam się, odchylając ciało bliżej. Nasze ramiona niemal się dotykały, czułam promieniujące od niego ciepło. Tak długo, jak nie odwróciłam się w jego stronę przynajmniej mogłam udawać, że nie próbuję go dotknąć. W każdym razie, mogłam sprawdzić go w lustrze. Chciałam. Jeden dotyk dłoni wywołał we mnie uczucia. A mąż Susan, mój mąż, był takim nudnym facetem. Zawsze w pracy. Zasłużyłam na trochę zabawy, prawda? Nigdy nie czułam takiego przyciągania. – Najlepsza sztuka opowiada historię. Ale myślę, że to niemożliwe, aby zrozumieć to dzieło – powiedziałam, przechylając głowę i studiując rzeźbę. Małe różowo-szare kawałki plastiku wydawały się łączyć ze sobą, jak rosnący organizm. – To może oznaczać wszystko. I cokolwiek wymyślisz, artysta prawdopodobnie miał co innego w umyśle. – Jak sądzisz, co miał na myśli? – zapytał lekarz. Jego głos był gładki, jak miód. Kiedy odwróciłam się do niego, dzieliła nas odległość stopy. Moje serce podskoczyło. – Myślę, że ten, kto to wykonał próbował uciec – powiedziałam, pozwalając na wypływ bzdur z mojego języka. – Musiał czuć się uwięziony. – Uwięziony?

– W szklanej kuli. Zobacz, czyż nie wygląda to, jak zwierzę próbujące się wydostać? – dotknęłam szczytu szkła, pozwalając palcom pogłaskać szybę tak, jak wyobrażałam sobie, że chciałabym dotknąć lekarza. Słyszałam jego oddech, opuściłam rękę. – Jak zwierzę w zoo – powiedział. – Umieszczone, by ludzie mogli patrzeć, oglądać go jedzącego już martwe pożywienie i wspinającego się na beton o wyglądzie skały. – Ale to zwierzę z tworzywa sztucznego. Nie jest prawdziwe. – Być może nic nie jest prawdziwe – powiedział. Zaśmiałam się, odchylając głowę do tyłu tak, że moje włosy opadały i odsłoniły szyję. – Czy to wiadomość z lokalnego biura chirurga plastycznego? – Hej, ja tylko to tutaj umieściłem. Cokolwiek dzieje się dalej, jest poza moją kontrolą. Odwróciłam się i zanim lekarz mógł się cofnąć, położyłam lekko dłoń na jego piersi. Patrząc w górę, trzepocząc delikatnie rzęsami, szepnęłam do niego: – Więc, jeśli wszystko jest fałszywe, kiedy rzeczy okazują się prawdziwe? Udawanie, że podoba mi się ten facet było łatwe. Łatwiejsze niż jakakolwiek rola, którą kiedykolwiek odgrywałam. Spojrzał na mnie złoto-brązowymi oczami i zobaczyłam jego pragnienie. Czułam ciepło promieniujące od jego ciała. Linia jego szczęki, lekko podkreślona ciemnym zarostem. Lekki błysk zębów między pełnymi wargami. Chciał mnie, wiedziałam o tym. I dlaczego nie miałbym tego odwzajemnić? Mimo wszystko, mogłam mieć każdego. Byłam prezesem firmy, żoną Hollywood, milionerką. Mogłam mieć wszystko, czego chciałam. – Jesteś mężatką – mruknął, patrząc na mnie uważnie. – Czyż nie? – Tak – odpowiedziałam. – Jesteśmy również idealną parą.

– Pani Steadhill... Zanim zdążyłam odpowiedzieć, drzwi do sali operacyjnej otworzyły się. Pozwoliłam swobodnie opaść mojej ręce i odwróciłam się do rzeźby, jakby nic się nie stało. – Jestem gotowy – powiedział Gary, wychylając głowę przez drzwi. Mój mążignorant. – Cudownie – powiedział doktor Damore, uśmiechając się szeroko. – Więc zaczynajmy. Pani Steadhill, zechciałaby pani usiąść w korytarzu? – Masz na myśli, podczas gdy położysz go na stole? – Chodź, kochanie – powiedział Gary. – Chodź powiedzieć dobranoc, co myślisz? – Dla ciebie wszystko, kochanie – powiedziałam, moje słowa ociekały słodyczą. Podążyłam za doktorem Damore do sali operacyjnej. Moje oczy zatrzymały się na widoku LA, kiedy weszliśmy. Znów musiałam powstrzymać się od gapienia na ścianę okna z widokiem na dolinę. Prawdopodobnie Susan Steadhill spotyka się z takimi widokami przez cały czas, powiedziałam sobie. Doktor Damore pomógł Garyꞌemu położyć się na stole operacyjnym i nałożył prześcieradło na jego boki i dolną część ciała. Potem wyjął strzykawkę, która została dołączona do zestawu infuzji. Odwróciłam się, krzywiąc. – Boisz się igieł? – zapytał doktor Damore. – Tylko trochę – powiedziałam. Nie byłam pewna, czy Susan bała się igieł, ale odrobinę na pewno. Gary nie dał mi wiele wskazówek do odegrania charakteru Susan, więc musiałam czerpać z własnych doświadczeń. A z nich wiem, że igły bolą jak diabli. Patrzyłam na krajobraz Los Angeles. Słońce było coraz niżej na niebie, prawie całkowicie schowane, a światła zaczynały migotać na całej długości doliny.

– Rozpocznij odliczanie od stu – powiedział doktor Damore do Garyꞌego. Zajrzałam przez ramię. Wenflon był założony, a lekarz naciskał tłok strzykawki. – Sto – powiedział Gary. – Dziewięćdziesiąt dziewięć. Dziewięćdziesiąt osiem. – Dobrze. Odliczaj dalej. Doktor Damore odsunął się od stołu operacyjnego. – Dziewięćdziesiąt siedem. Dziewięćdziesiąt sześć. – Ładny widok, prawda? – powiedział anestezjolog, zbliżając się do mnie. – Wkrótce twój mąż zaśnie. Będę monitorował go uważnie – za nami słyszałam, jak Gary wciąż odlicza, jego głos stawał się wycieńczony. – Dziewięćdziesiąt pięć. – Dobrze – powiedziałam, spuszczając wzrok. W reflektorach samochodów odbijało się światło słoneczne. – Ufam ci z jego życiem. Brzmiałam zbyt dramatyczne? Mam nadzieję, że nie. Ale tak się czułam. – Dziewięćdziesiąt cztery. Dziewięćdziesiąt... dziewięćdziesiąt trzy – jego głos zanikał. – Zadbam o niego – powiedział doktor Damore. – Nie mam, co do tego wątpliwości. – Tobą także się zaopiekuję – szepnął doktor Damore. Odwróciłam się w szoku, że wygłasza tak odważną deklarację. Stał wystarczająco blisko mnie, bym poczuła jego oddech. Spojrzałam w bok, na miejsce, gdzie leżał Gary. Jego oczy były zamknięte, a strużka śliny ciekła z kącika ust, gdy chrapał. Moje serce zabiło szybciej. Co ja robię, igram z ogniem? Miałam udawać, że nasze małżeństwo było w porządku. Nagle poczułam błysk niepokoju. Zaszłam za daleko z aktorstwem. Nie powinnam być Susan. Powinnam być jej lepszą wersją. – Gdzie jest chirurg? – zapytałam.

– Nie martw się o niego – powiedział doktor Damore. Wyciągnął rękę i dotknął mojego policzka, odchylając mój podbródek do góry. Potem pocałował mnie, upadłam na jego pierś, gdy wciągnął mnie w objęcia. Jego usta były miękkie, a zarost na brodzie drapał. Jego ręce krążyły wokół mnie i poczułam, jakbym się unosiła. Jakbym pływała. Ciepło zamruczało w moim ciele i poczułam, że zaciskam się z pragnienia, wbrew swojej woli. Panie, wiedział, jak całować. Jego usta ciągnęły i naciskały w równym stopniu, a mój organizm zareagował jak płomień świecy odpowiadający na wiatr, natychmiast pozwalając mu zabrać mnie tam, gdzie tego pragnął. Jego usta przeniosły się na mój podbródek, potem szyję. Gdziekolwiek mnie całował, moja skóra płonęła z zachwytu. Czułam zawroty głowy; świat wirował. – Doktorze Damore – mruknęłam, kładąc rękę na jego klatce piersiowej. Jego ramiona były zamknięte wokół mnie, a mięśnie napięte. Delikatnie się odsunęłam, ale w ogóle nie zareagował. – Proszę. – Taka piękna – powiedział, jego usta wciąż dotykały mojej szyi. – Hej – powiedziałam, starając się odsunąć. Mimo to, jego ramiona były jak imadło. Nie mogłam się wydostać. – Hej, nie... daj spokój. Nie mogę... nie możemy tego zrobić. – Szkoda – mruknął. Docisnął się do mnie i poczułam jego twardość. Potem, jednym ruchem wykręcił moją rękę za plecami. Dyszałam, gdy wyciągnął drugą rękę, trzymającą strzykawkę. Moje serce waliło. O co chodzi? Co on robił? Wiłam się w jego ramionach, ale trzymał mnie mocno. Nie mogłam się ruszyć. – Hej! – płakałam. – Czekaj! Przestań! – Przykro mi, droga pani Steadhill – powiedział, później poczułam ukłucie w bok szyi. Następnie, nic.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

8. Rien Pani Steadhill. Nie zbyt wierna żona. Nie chciałbym zabić kobiety z tego powodu, przynajmniej nie sam. Ale poczułem się nieco lepiej wstrzykując jej środek uspokajający. W przeciwieństwie do swojego męża, zemdlała natychmiast. Środek, który jej podałem działał szybko, ale krótkotrwale. Za minutę powinna się obudzić, prawdopodobnie w tym samym czasie, co jej mąż. Idealnie, by mogła obejrzeć jego śmierć. Jednak na razie, była moją Śpiącą Królewną. Opadła w moje ramiona, zwieszając głowę jak tylko środek uspokajający zadziałał. Położyłem ją na podłodze i przyciągnąłem drugi stół operacyjny, obok jej męża, nim ponownie wziąłem ją w ramiona. Jej krzywizny wydawały się kruche pod moimi dłońmi, kiedy przenosiłem ją na blat stołu. Położyłem ją delikatnie, a następnie przeniosłem się do jej męża i mocno zacisnąłem rzemienie. Jeden na czole. Dwa na wysokości nóg i ramion. Kolejny wzdłuż miednicy, miał powstrzymywać go od kręcenia się lub szarpania, kiedy będę operował. Potem związałem ją, byłem nieco bardziej łagodny. Pieściłem jej biodra, zaciskając w poprzek rzemień, poprawiając prześcieradło tak, żeby było jej wygodnie, gdy się obudzi. Ułożyłem jej włosy na poduszce zanim wyregulowałem rzemień na linii brwi. Potem zmieniłem zdanie. Będzie musiała poruszać głową, by obserwować męża, podczas gdy będę pracował. Przeciągnąłem rzemień niżej, a następnie ją zakneblowałem. Rozszerzyłem jej oczy. Jedna nieostra źrenica spojrzała na mnie.

CandyJorney

Dziwne. Pochyliłem się, by zobaczyć, co to było i zorientowałem się, że nosiła kontakty. Ostrożnie usunąłem soczewkę. Więc. Miała zielone oczy, nie niebieskie. Jeśli oczy są oknami duszy, jej były fałszywe. Całkowicie fałszywe. Z powrotem umieściłem soczewkę. Zazwyczaj mnie to obrzydzało, ale kiedy na nią spojrzałem, nie czułem żadnej pogardy. Nie wiedziałem, co w niej takiego było, że przyciągała mnie do siebie. Być może to, że zauważyła moją rzeźbę. Byłem próżny? Tak, być może. Delikatnie się poruszyła, miękkie westchnienie uciekło z jej warg. Uśmiechnąłem się. Ocknie się wystarczająco szybko. Nadszedł czas, aby obudzić mężulka i zacząć operację. Wracając, wstrzyknąłem mu adrenalinę. Potem zawiązałem knebel wokół ust. Nie lubiłem tego robić nieprzytomnym pacjentom – wykazywali tendencję do dławienia się na śmierć – ale już się wybudzał. Wkrótce jego oddech stał się szybszy i otworzył oczy. – Witam – powiedziałem, patrząc na moją ofiarę. – Zmiana planów, panie Steadhill. Dzisiaj to ja będę pańskim chirurgiem.

Sara – MMMMM! Wszystko było ciepłe i rozmyte. Czułam się, jak po wypiciu zbyt wielu kieliszków wina do kolacji. Światła nad moją głową były jasne, spróbowałam podnieść rękę i zakryć oczy. Nie mogłam jej ruszyć; coś ją przytrzymywało. – MMMMHHHMMM! Ten hałas. Co to było? Zamrugałam i zobaczyłam rozmyte białe kropki pływające w mojej wizji. Wszystko było białe. Piękne. Pomyślałam, że może umarłam i poszłam do nieba. – MMMMM! Dźwięk się powtórzył. Z trudem zamrugałam. Dochodził z lewej strony. Moje mięśnie były ciężkie, obciążone. Pozwoliłam głowie opaść na bok. Wpatrywało się we mnie coś niczym z Koszmaru z ulicy Wiązów, potwór o zakrwawionej twarzy. Wydał dźwięk ponownie i zdałam sobie sprawę, że był to Gary. Krzyknęłam. Jedna strona twarzy Gary'ego została oderwana, ujawniając wszystkie mięśnie i ścięgna na policzkach. Jedyną rzeczą, która została bez zmian, jak się wydawało, było jego oko, to samo, którym spojrzał na mnie, przeszywając martwym wzrokiem; nie miał powieki. Ponownie krzyknęłam i spróbowałam się odsunąć, ale bez skutku. Moje ręce i nogi się nie ruszyły. Wykręciłam ciało, próbując uciec, ale zdałam sobie sprawę, że zostałam przywiązana do łóżka, na którym leżałam. Wtedy go zobaczyłam.

Anestezjologa. Zdjął czapkę chirurgiczną, a jego ciemne włosy opadły na oczy, kiedy pochylił się nad stołem. – Pomóż mi! – płakałam. – Doktorze Damore, pomóż! Mój umysł był powolny, zagmatwany, a ściany pokoju kręciły się jak karuzela. Co się stało? Pocałował mnie, a potem… O cholera. Moje oczy rozszerzyły się, kiedy fragmenty złożyły się w całość. Wbił we mnie igłę. To był on. – Pomogę ci – powiedział. – Tobie i twojemu mężowi, wam obojgu. Mojemu mężowi? Och, w porządku. Miałam być Susan. Znów zamrugałam. – Ale proszę, mów mi Rien – kontynuował. – Teraz, kiedy się lepiej poznaliśmy. – Rien? – powtórzyłam tępo. Obudziłam się, czy nadal śnię? Myśli wirowały w głowie, kiedy wściekle rozglądałam się po pokoju. Być może to część roli. Być może to żart. – To nie jest prawdziwe, racja? – zapytałam. – Prawdziwe? Nic nie jest prawdziwe. Czy nie to, powiedziałaś mi wcześniej? – Nie, ale poważnie. Mam na myśli... – zamarłam. Jeśli to przedstawienie, nie chciałam źle zagrać. Stracę pieniądze. Z drugiej strony, wbił we mnie igłę! To nie może być przedstawienie. Może? Boże, co się ze mną dzieje? Przełknęłam ślinę i spróbowałam się skupić. Obok mnie, zapiszczał Gary. Rzuciłam na niego pospieszne spojrzenie. Krew poplamiła prześcieradło, a skóra jego twarzy została oderwana od głowy. Ok. Dobrze. To nie jest przedstawienie. Zdecydowanie nie. Spojrzałam na lekarza. Riena. Mimo, że otoczenie było niewyraźne, jego oczy były ostre. Na mnie.

– Cholera. To jest prawdziwe. – Prawdziwe? Być może. Co to właściwie znaczy? Oboje żyjecie w kłamstwie. Fałszywi ludzie, fałszywe życie. A teraz chcesz świeżego startu gdzieś indziej – Rien, jeśli to jego prawdziwe imię, zakręcił skalpelem w palcach. Patrzyłam na srebrne ostrze, migające w światłach. Było hipnotyzujące. – To błąd – wyjąkałam. Czułam, jak język napuchł mi w ustach, gdy mówiłam. Nie mogłam oczyścić myśli, a pokój nie przestawał wirować. – Zgadzam się, popełniłaś sporo błędów, jeśli skończyło się to tutaj – powiedział. Obok mnie, zza knebla, Gary wciąż wydawał okropne dźwięki. – Nie, nie rozumiesz. Nie jestem panią Steadhill. Masz złą osobę. – Doprawy? – Mówię poważnie! – powiedziałam, mój głos wzrastał w panice. Pokój stawał się coraz bardziej stabilny – wydawało się, że adrenalina przywraca moje zmysły. Nadal oddychałam z trudem. – Nie jestem jego żoną! – To zabawne, kiedy byliśmy w poczekalni mówiłaś inaczej. Że wasze małżeństwo jest trwałe… – Kłamałam! Grałam! Jestem akt… – mmmmmmm! Bez ostrzeżenia wepchnął mi kulkę z bawełnianej gazy w usta. Mój język nagle stał się suchy, materiał wchłonął całą wilgoć, zostałam zakneblowana. Cokolwiek mi podał, poczułam konwulsje mięśni gardła, kiedy spróbowałam pozbyć się bawełny z ust, z języka. Rien przejechał taśmą medyczną po całej długości warg, kończąc dopiero na policzkach. Łzy paliły moje oczy. – Może twój mąż pomoże wyjaśnić tę sytuację, Susan – powiedział. Pokręciłam głową. Nie jestem Susan!

– Chciałbyś coś powiedzieć do swojej ukochanej żony, panie Steadhill? Zanim zacznę? Panika spalała moje nerwy. Cholera, cholera, cholera. Mnie również zamierzał wyciąć twarz. Był szalonym mordercą, udającym chirurga plastycznego, a Gary sprowadził nas do jego domu. Niski jęk mimowolnie wydostał się z mojego gardła. Co ja tutaj robię? Co się działo? Rien pochylił się i ściągnął knebel Gary'ego razem z taśmą. Byłam pewna, że część jego warg odeszła wraz z nią, ponieważ wrzasnął na całe gardło. Następnie Rien zamachał nad nim skalpelem i przestał krzyczeć. Na jego twarzy widziałam pulsujące naczynia krwionośne, kiedy powstrzymywał krzyk. To przeraziło mnie bardziej niż cokolwiek innego. – Pamiętasz, jak zaczęliśmy – powiedział Rien. Gary przytaknął. – W porządku. Kontynuuj. – To pomyłka – powiedział Gary. Jego głos był nierówny i słaby, a kiedy mówił, widziałam jego mięśnie policzkowe kurczące się wzdłuż szczęki. – Jestem częścią programu ochrony świadków. Z FBI. Co? Krzyknęłam zza knebla. Co, do cholery, on mówi? FBI? Mnie też okłamał! To szaleństwo. Całkowite szaleństwo. – Towarzyszyła nam tu policja – kontynuował Gary. Uniósł kącik ust lub to, co z nich zostało; wyciekła krew. Wydawał się spokojny, spokojniejszy niż byłabym na jego miejscu, gdyby ktoś wyciął połowę mojej twarzy i obrał ją jak owoc. – Po tym miałem zamiar jechać prosto na lotnisko i złapać lot do Brazylii pod nowym pseudonimem. Oddychał ciężko, wymuszał słowa. Jego gołe oko skierowało się na mnie, a następnie wróciło do Riena. Ciarki przeszły mi po plecach. – Susan zamierzała dołączyć do mnie tydzień później, po jej operacji. Dziko kręciłam głową. Nie! Nie jestem Susan!

– Więc jak widzisz, to wszystko musi być nieporozumieniem – powiedział Gary. – Nieporozumienie. Hmm – powiedział lekarz. Spojrzał na mnie, a potem ponownie na Garyꞌego. Podniósł skalpel, umieścił krawędź bezpośrednio na jego piersi. – Proszę! To prawda! Policja wróci po nas w ciągu kilku godzin! Mięsień nad jego gałką oczną podskoczył i zdałam sobie sprawę, że próbuje mrugać bez powiek. Żółć wzrosła w moim gardle, powstrzymywałam odruchy wymiotne. Gdybym zwymiotowała, zadławiłabym się na śmierć. – Tak? Powiedz mi, panie Steadhill, jakiego przestępstwa dokonałeś przed dobiciem transakcji z FBI? Lekarz – Rien – znieruchomiał z ręką trzymającą skalpel na piersi Gary'ego. – J-ja nie jestem przestępcą – wyjąkał Gary. Wcisnął skalpel i zobaczyłam wyciek krwi po obu stronach. Gary głośno krzyknął. – Przestań! Przestań! Proszę, przestań! – Tylko, jeśli powiesz prawdę. Jeszcze raz, w takim razie. Za jakie zbrodnie zostałeś skazany? – Aghhh! Przestań! W porządku! Powiem! Szpiegostwo korporacyjne. Wysyłaliśmy ludzi do innych firm. Sabotowanie fabryk. Pokręciłam głową. Dlaczego wciąż powtarzał my? Nie zrobiłam nic z tego gówna! – Co jeszcze? – Nic.

– Co jeszcze? – skalpel przesunął się po jego piersi, usłyszałam dźwięk krojenia, kiedy skóra rozeszła się pod ostrzem. – AHHHHH! Mmm – nieumyślne spowodowanie śmierci. Zaniedbanie w sprawach karnych – zadzwonił zębami i mogłam zobaczyć jego szczękę przez krew. Zacisnęłam powieki. Drogi Boże, kim był ten człowiek? – Za jak wiele zgonów jesteś odpowiedzialny, oboje jesteście? Otworzyłam oczy i spojrzałam na Riena, napotykając jego wzrok. Powoli pokręciłam głową. Nie, nikogo nie zabiłam. Zerknął na mnie z dziwnym wyrazem twarzy, po czym przechylił głowę w kierunku Garyꞌego. – Panie Steadhill? – Dwieście sześćdziesiąt. Ale to nie nasza wina. Sabotaż poszedł nie tak! To był błąd… – Tak – powiedział Rien. – Błąd. Wydaje się, że mamy tu wiele błędów. Cofnął się i podszedł do szczytu stołu operacyjnego. – Wyznam ci jeden błąd, który popełniłeś, panie Steadhill. Nikomu nie powiedziałeś, że bierzesz udział w programie ochrony świadków, prawda? Nie, oczywiście, że nie. To jest tego częścią. Zęby Gary'ego zacisnęły się mocniej. Spod jego zaczerwienionych oczu wyciekała ropa. – A Stany Zjednoczone Ameryki były tak hojne, że postanowiły dać ci nowe życie w innym kraju. Powiedzieli, abyś przyszedł do mnie po nową twarz, a następnie wyleciał do Brazylii. Prawda? Powiedziano ci, że wszystko będzie załatwione, czyż nie? Chłód ogarnął moje ciało, kiedy zdałam sobie sprawę, o czym mówi Rien. Spojrzał w moją stronę, jakby mógł czytać w moich myślach.

– Niestety dla ciebie i twojej żony, panie Steadhill, amerykański rząd nie przejmuje się sabotażystami korporacyjnymi, szczególnie tymi, którzy zabili niewinnych obywateli. – Daliśmy im informacje – powiedział Gary. – Powiedzieli… – Powiedzieli to, co musieli, aby zwabić cię tutaj. Przykro mi, ale twój samochód nie wróci tego wieczoru. Stany Zjednoczone umyły od ciebie ręce, panie Steadhill. To było ukryte polowanie. Nie ma żadnego biletu do Brazylii. Żadnej nowej tożsamości, ani dla ciebie, ani twojej żony. – Ale, ale… – Jestem tu tylko ja. Rozumiesz? A teraz... należysz do mnie.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

9. Rien Nadszedł czas, aby pokiereszować im twarze. A skoro nikogo innego nie miałem zapisanego w grafiku, mogłem wykorzystać swój czas i nacieszyć się nim. Pani Steadhill krzyczała zza knebla, jej ciało skręcało się pod pasami. Powinienem przymocować rzemienie do jej szyi lub zaryzykować niechlujną robotą. Ale najpierw zajmę się mężem. Podniosłem bawełnę, by ponownie zatkać usta panu Steadhill. – Czekaj! Ona nie jest moją żoną – powiedział chrapliwie. Zatrzymałam się. Dręczące uczucie wróciło. Przypuszczałem, że kłamał, ale niepokój nie ustępował. – Jest aktorką – kontynuował. – Ona… Wepchnąłem knebel w jego usta. Zakrztusił się, kiedy pchnąłem go głębiej. Wrzasnął, gdy taśma dotknęła mięśni na odsłoniętej części twarzy. – Aktorką? Spojrzałem na kobietę. Gorączkowo kiwała głową, oczy miała szeroko otwarte. – Widzę, że chciałabyś porozmawiać – powiedziałem. – Ale odkryłem, że kiedy pozwalam ludziom mówić, kłamią. Będziesz kłamać?

CandyJorney

Pokręciła głową. Łzy wyciekły z kącików oczu. Coś w moim brzuchu skręciło się, gdy na nią spojrzałem. Jeśli naprawdę była niewinna, nie mogłem jej zabić. Ale nie mogłem pozwolić jej odejść. Była świadkiem. Jeśli była niewinna. – W takim razie, porozmawiajmy – powiedziałem, szybko podejmując decyzję. – W innym pokoju. Nie mam do was zaufania, kiedy jesteście razem. Podszedłem do szafy medycznej i wyciągnąłem kolejną strzykawkę, następnie wróciłem do kobiety. Spojrzała na igłę z przerażeniem w oczach i odwróciła wzrok, kiedy ją wbiłem. – Boisz się igieł, czyż nie? Skinęła głową, zacisnęła oczy. – Jaka szkoda. Miałbym wiele radości z torturowania cię. Rozpiąłem rzemień wokół jednego z ramion. Otworzyła oczy i spojrzał na to, co robię. Podniosłem jej rękę i pozwoliłem upaść. Bezwładnie wylądowała na stole. Doskonale. Zmarszczyła brwi, patrząc na swoje ramie, jakby dzięki temu miało się poruszyć. – Jesteś sparaliżowana – powiedziałem, odpinając resztę rzemieni. – Beze mnie nigdzie się nie wybierasz. Wsunąłem pod nią ręce i podniosłem. Jej głowa opadła na moją pierś, bawełniany knebel nadal tkwił w jej ustach. Jęknęła. – Dowidzenia, panie Steadhill – powiedziałem. – Dostaniesz chwilę wytchnienia. Niedługo wrócę. Mężczyzna jęknął, ale już wynosiłem moją nową zabawkę z pokoju. Łokciem wcisnąłem ukryty przycisk, znajdujący się z boku gabinetu lekarskiego. Tylna ściana otworzyła się i przeszliśmy przez sekretne drzwi.

Sara Nie mogłam ruszyć ani rękoma, ani nogami. Pomyślałam, że może śpię, bo przecież takie rzeczy dzieją się tylko w snach. A dokładniej w koszmarach, w których chcesz uciec przed straszydłem. Wtedy, gdy próbujesz się ruszyć, ale mięśnie nie współpracują i pozostajesz zamrożony w miejscu. Właśnie teraz potwór miał mnie w swoich ramionach. Lekarz podniósł mnie z łatwością, trzymał w objęciach jakbym była małym dzieckiem. Zatrzymał się na tyłach sali operacyjnej i przeniósł ciężar ciała. Wtedy otworzyła się tylna ściana pomieszczenia i wszedł do innego pokoju. Ciemnego pokoju. Drzwi zamknęły się za nami i ledwo mogłam dojrzeć skrawek światła pochodzącego z poprzedniej sali. Moje oczy wciąż dostosowywały się, kiedy położył mnie na czymś miękkim. Kanapa. Poczułam, jak rękoma odkleja taśmę wraz z kneblem. Następnie usunął mokrą bawełnę i mogłam odetchnąć. Sapałam, biorąc głębokie oddechy. – Uspokój się, teraz – powiedział. – Zaczniesz hiperwentylować, jeśli będziesz oddychała zbyt szybko – jego głos był łagodny. Delikatny morderca, pomyślałam. Musiałam zwariować. Podszedł i włączył światło. W końcu zobaczyłam, gdzie jestem. Ze wszystkich stron otaczały mnie półki z książkami. Na środku pokoju znajdowała się tylko jedna skórzana kanapa i mały stolik z lampą. Obok niej stał lekarz. Jego ręka opadła. Spróbowałam otworzyć usta. Nie mogłam poruszyć szczęką, ale byłam w stanie tworzyć słowa, które chciałam wypowiedzieć, nawet jeśli brzmiało to jak mamrotanie. – Doktorze... Doktorze Damore…

– Rien. Proszę. Mów mi Rien. Podszedł do miejsca, gdzie leżałam i ukląkł obok. Chciałam uciec, Boże, chciałam uciec. Spojrzenie w jego oczach wróciło, spojrzenie drapieżnika. Sprawiło, że pomyślałam o książce, którą czytałam w dzieciństwie, Wodnikowe wzgórze. Była o królikach, które przeżywały to, co teraz ja. Poczucie, że obserwuje cię coś tak niebezpiecznego, że nie możesz się ruszyć. Jesteś tak przerażony, że każdy mięsień zastyga; nie ma ucieczki. Nazywali to zamarzaniem z przerażenia. Właśnie zamierzałam zachować się w ten sposób. Nie wiedziałam, co powiedzieć ani czy jakiekolwiek moje słowo będzie miało znaczenie. Nie mogłam się ruszyć nawet wtedy, gdy wziął moją rękę między swoje dłonie. – Podałem ci środek, który spowodował tymczasowy paraliż. Nie możesz uciec. Rozumiesz? – Tak – wyszeptałam. Jedna z jego rąk przeniosła się, głaszcząc moje ramię. Dotyk wysłał dreszcze wzdłuż mojego ciała, ale nie było wstanie zadrżeć. – Możesz to poczuć, prawda? Moją rękę? – T-tak – powiedziałam. – Dobrze. Cieszę się. – Rien. Proszę. Posłuchaj mnie. Nie jestem panią Steadhill. – Nie, nie jesteś, prawda? – powiedział Rien. Jego głos brzmiał na roztargniony, odległy. Jego ręka wciąż powoli pieściła moje ramię, wysyłając dreszcze wzdłuż ciała. Na chwilę ujął mnie za łokieć, jego ciepła dłoń zacisnęła chwyt, jakby coś mierząc, a potem wrócił do głaskania. Jego ręka przeniosła się na przedramię, docierając do miejsca, w którym kończył się mój granatowy strój. Strój Susan.

– Proszę – powiedziałam. – Nie wiem, kim jest ten mężczyzna, nie jestem jego żoną. Zatrudnił mnie. Nazywam się Sara. Sara Everett. Do dziś nie znałam tego człowieka! – Czy to prawda? Wzięłam głęboki oddech. Panika odrobinę się wycofała, teraz, gdy nie leżałam obok połowicznie poharatanego Garyꞌego. Starałam się myśleć jasno. – Wynajął mnie, bym udawała jego żonę. – Robiłaś to flirtując ze mną? Wpatrywałam się w oczy Riena. Światło było przytłumione, a jego tęczówki wyglądały na tygrysie. Głęboko brązowe, przeplatane złotymi nićmi, wypływającymi na zewnątrz. Jego twarz była pusta, nawet gdy ręką pieścił moje ramię. Pociągnięcie za pociągnięciem. W pewnym sensie było to kojące. – Odgrywałam rolę. – Jej częścią było całowanie kogoś innego niż twój mąż? – Ty byłeś tym, który mnie pocałował! – wykrzyczałam. – Nie powstrzymałaś mnie. – Starałam się. Zrobiłam to. W każdym razie, ona uznałaby cię za atrakcyjnego. – Ona? – Susan. Moja postać – wyjąkałam. – Chcę powiedzieć, że pomyślałam, iż ona by tak zareagowała. Chciałam być realistyczna. Podobno jego żona flirtowała z mnóstwem innych mężczyzn. – Tak powiedział? – Tak. – Więc tylko odgrywałaś rolę.

– Tak – westchnęłam. – Jak widzisz, nie jestem osobą, którą chcesz zabić. – Nie – zgodził się. – Nie mogę cię zabić. Z ulgi prawie krzyknęłam. Nie chciał mnie zabić. Zrozumiał. To była pomyłka. – Dziękuję – powiedziałam. – Dziękuję. Po prostu chcę, aby to się skończyło. – Och, to nie koniec – powiedział. – Co? – To jeszcze nie koniec – powiedział. Uniósł rękę do mojej twarzy i pogłaskał po policzku. – To nie koniec – powtórzył. – Nie dla ciebie, w każdym razie. – Powiedziałeś, że mnie nie zabijesz – rzekłam. Panika chwyciła mnie za gardło. – Powiedziałeś… – Nie zabiję – powiedział Rien. – Ale nie mogę pozwolić ci odejść.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

10. Rien Spojrzała na mnie z takim przerażeniem, że prawie się roześmiałem. Tak, była problemem. Strasznie lepkim problemem. Ale od zawsze miałem do czynienia z kłopotami. Nie miałem wątpliwości, że znajdę sposób, by sobie z tym poradzić. W międzyczasie, zyskałem nową zabawkę. – Przepraszam. Czy paraliż poprawnie działa? Możesz poczuć moje ręce, prawda? – dotknąłem jej skroni, koliście pocierając. Pokiwała głową. – T-tak. Czuję wszystko. – Jesteś piękną, młodą kobietą, Sara – powiedziałem. Moja ręka powędrowała wzdłuż szczęki, zapamiętywała miękkość jej skóry. Jej oczy podążały za moimi palcami. – Ciekawską, młodą kobietą. Początkująca aktorka. Chciałaś przerwy, tak? I skończyłaś tutaj. – Co robisz? – spytała. Jej głos drżał. – Nie martw się – powiedziałem. – Nie zabiję cię. – Nie o to pytałam. Uśmiechnąłem się. – Wiesz co, Sara? CandyJorney

– Pozwól mi odejść – wyszeptała. Po jej oczach mogłem powiedzieć, że zaczyna rozumieć, iż nie opuści tego pokoju. – Nigdy nie sprawiłem, aby ktoś poczuł się dobrze. Zawsze torturowałem. Patrzyła na mnie bez słowa. Wplątałem palce w jej włosy, ciemne, długie, rozłożone na kanapie. Były takiego samego odcienia brązu co skóra. – Na przykład, twój fałszywy mąż w drugim pokoju – powiedziałem. – Obudziłem go przed rozpoczęciem cięć. Po czym pozbyłem się części twarzy przy linii włosów, krzyczał i krzyczał. Spałaś. Spiąłem jego skórę kleszczami, wrzeszczał. Do oczu napłynęły jej łzy, mogłem w nich dostrzec strach. – Zasłużył na każdy fragment tej tortury – powiedziałem. – A to jeszcze nie koniec! O nie. Dopiero początek. On wciąż żyje. Łza spłynęła po jej policzku. Pochyliłem się i otarłem ją kciukiem. – Nie martw się, piękna Saro. Nie jesteś jak on, prawda? Mocno pokręciła głową, napłynęło więcej łez. – Proszę… – Nie pytaj ponownie o odejście. Nie pozwolę na to. Ale nie będę cię w ten sposób torturował. Nie, jeśli nie jesteś złym człowiekiem. Nie jesteś, prawda? – Nie – jej głos załamał się w ciemnej bibliotece. – Więc cię nie zranię. Ale wiesz co, Sara? To prawda. Nigdy wcześniej nie sprawiłem, aby ktoś poczuł się dobrze – naprawdę dobrze. Moje dłonie powoli poruszały się wzdłuż jej pleców, w celu odpięcia sukienki. – Czujesz wszystko? – zapytałem. – Rien… – Dobrze. To powinno być bardzo, bardzo zabawne.

Sara Rozdziawiłam usta, kiedy ręce Riena zawędrowały na dolną część moich pleców. Nie kłamałam – doskonale czułam jego dotyk. – Co robisz? – zapytałam. – Bawię się. Rozpiął sukienkę. Jego ręce przeniosły się i zsunęły ramiączka. – Nie – powiedziałam, nie mogłam uwierzyć w to, co się działo. – Nie. Rien. Pochylił się i pocałował w nagą szyję. Jego usta paliły moją skórę. Wbrew sobie, czułam jak moje ciało odpowiada na dotyk. Jego dłoń przemknęła przez piersi, brzuch i spoczęła na moim biodrze. Chwycił mnie w tym miejscu i złożył lekki pocałunek na brodzie. – Jesteś jedyną osobą, która kiedykolwiek skomentowała moją rzeźbę – powiedział. Jego usta były tuż obok mojego ucha. – Wiedziałaś o tym? Większość ludzi ją ignoruje. Cieszę się, że potrafisz docenić sztukę, nawet jeśli nie rozumiesz, co chcę poprzez nią wyrazić. – Co… – Myślałaś, że czuję się jak w pułapce, tak? Uwięziony w szklanej kuli. Jestem artystą. Nie jestem uwięziony gdziekolwiek. Ty jesteś. – Rien, proszę… – Utknęłaś tu ze mną. Jego ręka powędrowała w dół i zatrzymała się przy rąbku mojego ubrania. Dyszałam, kiedy wsunął rękę pod spód i przycisnął palce do moich majtek. Nieznośne uderzenie bólu przedarło się przez moje ciało w reakcji na jego dotyk. Chciałam się

odsunąć, ale nie mogłam się ruszyć. Najgorsze, jego palce pnące się w górę, czułam straszną potrzebę większego nacisku. – Nie… – Nie? Nie chcesz tego? – wyciągnął rękę, mimowolny jęk uciekł z mojego gardła. Uśmiechnął się. Złoto w jego oczach świeciło jasno. – Nie kłam, Sara. Kłamcy zostaną ukarani. A wiesz, jak to wygląda w moim wykonaniu. Zdławiłam krzyk, odwracając wzrok. To nie byłam ja. Mnie tu nie było. Odgrywam postać, pomyślałam. Przejdę przez to tak długo, jak będę udawała. Tylko udawała. – Dla mnie też jest to nowość, Sara – wyszeptał. – Nigdy nie sprawiłem komuś przyjemności... w ten sposób. Umieścił palce w tym samym miejscu, głaszcząc mnie przez tkaninę. Powstrzymałam jęk. Jego ruchy rozpaliły moje ciało, iskra pożądania roznieciła ból między udami, a jego palce nie zrobiły nic, aby go złagodzić. Drugą ręką chwycił ramionko sukni i pociągnął w dół, odsłaniając moje piersi. – Rien… – Cicho. Wiem, czego chcesz. Mogę powiedzieć po twoim oddechu. Przygryzłam język, kiedy pochylił się i pocałował czubek mojej brodawki. Wygięłabym się w łuk nad oparciem kanapy, jeśli moje mięśnie byłby w stanie współpracować. Łzy paliły w oczy, tym razem z frustracji. Wysunął język i polizał mnie, zakręcając nim wokół brodawki. Jego ciemne włosy łaskotały moją skórę. Czułam wszystko… Chropowatość zarostu ocierającego się o moją pierś, miękkość gorącego języka. A jego wargi…

– Och! – zapłakałam głośno, kiedy zamknął usta wokół mojego sutka i mocno zassał. Ogień mojego ciała wzniósł się na nowy poziom. Ręka pod sukienką wsunęła się w majtki. Prawie krzyknęłam, jego palce badały moje fałdki. – Boże, jesteś mokra – wyszeptał. Dmuchnął zimnym powietrzem na mój sutek, dzięki czemu stwardniał. – Musisz mnie tak bardzo pożądać. Nie. Nie chciałam tego. Nie chciałam tego. Nie chciałam… – Ohhhh! – jęknęłam. Zanurzył we mnie palce, a ciało zaciśnięto się wokół niego. Pragnęłam zakołysać się przy jego ręce, pragnęłam, aby wsunął palce głębiej, znowu, znowu, znowu... O czym myślałam? Co czułam? Moje ciało było zdrajcą, pożądało tego człowieka, mordercę, przestępcę, którego zadaniem było otwarcie mnie. Ale kiedy jego palce dotknęły mojego wnętrza, wszystko, o czym mogłam myśleć to, aby otworzył mnie w inny sposób, jak robi to teraz, mocniej, szybciej... Zamiast tego, powoli wsunął palce. Ból był nie do zniesienia, jęknęłam. Moje majtki były przemoczone; czułam wilgoć tkaniny. Ponownie potrzebowałam go w sobie, jego dotyku. To! To było wszystko, czego chciałam. Jego ręce posiadały magię, sprawiał, że drżałam. Jego oczy wpatrywały się we mnie, tak otwarte i pragnące. Był prawdziwy. Jego pragnienie było prawdziwe. Chciał mnie. – Powiedz, czego chcesz, Sara – mruknął. Jego usta wyznaczyły okrężną ścieżkę wokół mojej piersi. Zamrugałam, powstrzymując łzy. Nie poddam się, nie, nie teraz. Chciałam być silna. Chciałam sobie z tym poradzić. Bez ostrzeżenia, mocno zassał brodawkę. Wstrząs bólu przeszył moje ciało, głośno zapłakałam. Puścił ją, zalała mnie ulga wraz z okropnym pragnieniem więcej. Mój puls przyspieszył. – Przypuszczam, że w takim wypadku będę musiał czytać z twojego ciała – wyszeptał. – Postaraj się nie udawać zbyt wiele. W przeciwnym razie, skąd będę wiedział, czego pragniesz?

– Ja nie... Nie pragnę… – Nie. Nie, oczywiście, że nie. Jego palce ponowiły głaskanie, nie powodując żadnego tarcia w miejscu, gdzie najbardziej tego potrzebowałam. Ból rdzenia był tak nieznośny, że miałam ochotę krzyczeć. Dlaczego moje ciało reaguje na tego człowieka? Był szalony, chory umysłowo. Morderca. A jednak, gdy palcem pocierał mają nabrzmiałą płeć, z radości prawie płakałam. Jego usta przeniosły się na drugą brodawkę, poprzednią pozostawiając w cierpieniu i potrzebie. Wciąż palcami gładził mnie i głaskał, wszędzie z wyjątkiem najbardziej potrzebującego miejsca. Kiedy podrażnił moją pierś zębami, zadrżałam w oczekiwaniu. Jakim byłam człowiekiem, skoro tak bardzo potrzebowałam tego mężczyzny? Wyciągnął rękę spod sukienki, prawie zaszlochałam z frustracji. Nie mogłam pokazać, jak bardzo pragnęłam uwolnienia. Nie mogłam pokazać, jak mnie podniecał. Ręką, która wcześniej mnie głaskała, sięgnął do odsłoniętej piersi. Jedną brodawkę wziął w usta, drugą drażnił kciukiem i palcem wskazującym. Krzyk uciekł z gardła, kiedy wysłał płomienie przez moją klatkę piersiową. Jego palce wciąż były mokre od moich soków i szczypanie zmieniło się w gładkie pieszczoty sterczącego sutka. – Krzywdzę cię? Proszę, powiedz, zignoruję cię. – Rien… Wykręcił mój twardy sutek i wrzasnęłam, krótki krzyk zniknął w bibliotece, pochłonięty przez stronnice książek, które nas otaczały. – Ból i przyjemność nie różnią się od siebie, czyż nie? – zapytał. – Jak uderzenie twarzy poduszką w środku nocy. Z jednej strony ciepło, z drugie zimno. Musisz poczuć jedno, by docenić drugie.

Znów zakręcił palcami, zamiast krzyknąć, nabrałam powietrza w desperackiej próbie wyciszenia ciała. Nie było mnie tam. Nic nie czułam. To nie ja. Ponownie odgrywana postać. Nic nie czułam, więc nic nie bolało. Nie chciałam być pod wpływem Riena. Nie miał nade mną żadnej władzy. Ale potem pochylił głowę i wziął mój bolący sutek w usta, sprowadził mnie z powrotem. Jego język był łagodny, pieszczotliwy, zdusiłam jęk przyjemności. Miał moc. Mimo wszystko, potrafił sprawić, że go pragnęłam. – Powiedziałem, że cię nie zranię, ale nie mogę się powstrzymać. Jego ręka zawędrowała w dół i spoczęła na moim brzuchu. Taki mały, intymny gest. Przyprawił mnie o mdłości. Sposób, w jaki mnie trzymał, pieścił, jakbym była jego własnością. Zabawką. Robił co chciał, bawiąc się moimi emocjami. Zamknęłam oczy i spróbowałam przypomnieć sobie obraz ze skalpelem. Garyꞌego torturowanego na stole operacyjnym. Próbowałam przypomnieć sobie o krwi. Trzymając się tych wspomnień, mogłam walczyć z uczuciem, grożącym atakiem na moje ciało. Zassał oddech, zęby wbił w mój sutek, zadrżałam z chłodu powietrza drażniącego bolesną, wrażliwą skórę. – Mam nadzieję, że sprawia ci to przyjemność – powiedział. – Nie chcę cię skrzywdzić. To się nazywa trwałe uszkodzenie. Minęło tak wiele czasu od kiedy miałem... tego rodzaju zabawę. Trudno znaleźć odpowiednią osobę. Osobę, która czerpałaby z tego przyjemność. Otworzyłam oczy. Opierał się o mnie, patrząc prosto w twarz. Jego włosy były ciemne, ale oczy złote. Tak ciepłe, że pragnęłam zwrócić się do niego o pomoc. Uratuj mnie przed sobą. Chciałam powiedzieć, że nie jestem taką osobą. Osobą, której sprawia to przyjemność: paraliż, niebezpieczeństwo torturujące przyjemnością. To nie byłaby prawda. Pozornie go nienawidziłam, ale moja skóra pragnęła jego dotyku.

Pod jego palcami, moje ciało nuciło. Wciąż patrząc mi głęboko w oczy, Rien ponownie wsunął rękę pod majtki. Zassałam powietrze, ale nie krzyknęłam, kiedy jego palce przesuwały się wzdłuż mojego wejścia. Jego gorące palce badały, głaskały, pieściły fałdki. Moje serce waliło w uszach, dudniąc jak muzyka. – Rien... Nic nie powiedział, po prostu pochylił się do przodu. Jego usta dzieliły cale od moich. Świdrował wzrokiem, ponownie pomyślałam o królikach z książki. Momencie, kiedy stawały twarzą w twarz z drapieżnikiem, zamierały i nie mogły się ruszyć. Nawet gdybym nie była na środkach uspokajających, nie sądzę, abym była w stanie przesunąć się choćby o cal. Jego palce ponownie wślizgnęły się we mnie, grube i powolne. Dyszałam, kiedy mnie wypełnił, posuwając powoli, powoli, tak powoli, że moje oczy napełniły łzy frustracji. – Rien. Jego usta poruszały się delikatnie, ale nie mogłam zrozumieć ani słowa. Wysunął palce, a następnie ponownie wsunął, powoli. Jęknęłam. Zapomniałam o wszystkich obietnicach, jakie sobie złożyłam. Nie mogłam powstrzymać pożądania, nie, kiedy jego palce wsuwały się we mnie, torturując myślą o spełnieniu. Chciałam dojść. Chciałam, by sprawił, że dojdę. Moje ciało bolało z pragnienia wygięcia się w łuk, ale nie miałam nad mięśniami żadnej kontroli, musiałam czekać. Czekać na niego. – Proszę, Rien – mruknąłem, patrząc mu w oczy. Nie mogłem odczytać jego twarzy; ukrywał się przede mną. Jego palce wsuwały się szybciej, głośno krzyknęłam, kiedy jego kciuk pogłaskał nabrzmiałą, bolącą łechtaczkę.

– Tak – powiedziałam. Czułam zbliżający się koniec. Moje ciało wzrastało, nadał doskonały rytm. Jego palce wsuwały się we mnie bez przerwy, kciuk głaskał, wywołując kolejny drżący jęk. Byłam blisko. Tak blisko. Światło w pokoju zdawało się migoczące i przydymione, ale to tylko moje trzepoczące rzęsy; czułam budujące się wewnątrz ciśnienie, uderzające do głowy. – Mocniej – szepnęłam. – Mocniej, proszę, mocniej – zacisnęłam powieki, czekając na uwolnienie. Wtedy wysunął palce i już go nie było. Nie było? Moje ciało pragnęło palców, które już mnie nie dotkały. Otworzyłam oczy, oddychałam nierówno, wpatrując się w niego z niedowierzaniem. Moje ciało zacisnęło się, zacisnęło się na niczym. Odszedł, poczułam się całkowicie pusta. Jego twarz była bezkompromisowa, zupełnie nieczytelna. Nie zmarszczył ani brwi, ani nosa. – Rien – wydyszałam. – Proszę, nie... nie przestawaj... Uśmiechnął się i odchylił do tyłu, odsuwając ode mnie i uniósł rękę. Jego palce lśniły. Patrzyłam, jak wylizywał moje soki. Jęknęłam. Moje ciało umierało z potrzeby, która odbierała zdrowy rozsądek. – Na razie wystarczy. Jesteś doskonałą aktorką, Sara. Prawie ci uwierzyłem. Zalał mnie gniew. Nienawidziłam go za sprowadzenie mnie tutaj. Nienawidziłam go za ból i przyjemność, za ofertę spełnienia i wycofanie się w ostatniej chwili. Przede wszystkim, nienawidziłam go za to, że mi nie uwierzył. – Nie możesz... – pisnęłam, nie cierpiąc zbyt wysokiego dźwięku własnego głosu, marudnego i upartego. – Proszę. Nie możesz przestać. Jestem tak blisko. – Nie jesteś blisko niczego – powiedział Rien. – Widzę to w twoich oczach. Wciąż trzymasz się zdania, które wcześniej wyrobiłaś sobie na mój temat. Nie ma cię tu. Jesteś gdzieś indziej.

– Nie jestem – płakałam ze złością. – Przysięgam… – Następnym razem – powiedział, wstając. – Chcę, abyś przez cały czas miała otwarte oczy. Cały czas. Rozumiesz? Albo nigdy nie dojdziesz dalej. Włożył ręce do kieszeni, stojąc od niechcenia, czekając na moją odpowiedź. Całe moje ciało, każda komórka, domagała się jego dotyku, a teraz wychodził. Wyśmiewał się ze mnie. Dokuczał. Sprawił, że czegoś zapragnęłam, a potem to zabrał. Nienawidziłam go. – Pieprz się – syknęłam. Uśmiechnął się. Za to znienawidziłam go jeszcze bardziej, był tak piękny, kiedy się uśmiechał. Przystojna twarz ukrywającego się potwora. – Lubię cię, Sara – powiedział, uśmiech błyszczał w jego oczach. – Myślę, że będziemy mieć razem sporo zabawy. Choć teraz jej nie odczuwasz, jak sądzę. Prawdopodobnie nie będziesz w stanie przemieszczać się przez kolejną godzinę. Krzyk utkwił mi w gardle. Godzina? Musiałam odczekać godzinę, zanim będę w stanie się poruszyć. Przez ten czas mogłabym dotknąć się i pozbyć okropnego bólu. Wydawało się to niemożliwe. – Lub, mogę pomóc ci się przenieść i ponownie przywiązać do stołu operacyjnego w drugim pokoju. W rzeczywistości, właśnie się tam wybieram. Jeśli chcesz dołączyć do pana Steadhill i zobaczyć, czym są prawdziwe tortury, jestem pewien, że mogę to załatwić. – Nie – wyszeptałam. – Dobrze. W takim razie, zobaczymy się później, moja droga Saro – pochylił się i pocałował mnie w czoło – Boże, moje ciało zamruczało z bólu, kiedy jego wargi dotknęły mojej skóry – wyszedł z pokoju. Leżałam na kanapie, nie mogąc się ruszyć, nie mogąc nic zrobić, myśląc o potworze, który mnie uwięził i ogromnym pragnieniu jego dotyku.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

11. Rien Wspaniała zabawka. Dotykając ją miałem wrażenie, że uczę się gry na nowym instrumencie. Nucąc, przeszedłem przez sekretne drzwi, ściany zasunęły się za mną. Na stole operacyjnym pan Steadhill wciąż ciężko dyszał. Podgłośniłem muzykę, lekki utwór klasyczny, kwartet w wykonaniu kogoś, kogo nie znałem. Barokowy artysta, może. Wibrujące dźwięki instrumentów smyczkowych unosiły się w powietrzu. Włożyłem rękawiczki. Przyjemność, potem ból. Polubiłem zadawalanie dziewczyny, ale cierpienie było moją pierwszą miłością. Podniosłem probówkę z azotanem srebra i przysunąłem stołek bliżej łóżka. Pan Steadhill spał, ale już nie długo. Uniosłem azotan srebra nad nagą połowę jego twarzy, pozwoliłem skapnąć kropelce cieczy na odsłonięte tkanki. Obudził się gwałtownie, a jego ciało skręciło się na stole. Krzyki zza knebla nie współgrały z muzyką, zmarszczyłem brwi, przypominając sobie, aby bawełniany knebel zamienić na lniany węzeł. Kap, kap, kap ciekło z probówki. Przypomniałem sobie, o nauce gry na wiolonczeli, do której zmusili mnie rodzice. Wszyscy ich przyjaciele posiadali dzieci potrafiące grać na pianinie lub skrzypcach. Moja matka nie przepadała za tym rodzajem muzyki, ale kochała ideę gry na wiolonczeli. Uwielbiała myśl posiadania syna, który potrafiły grać na takim instrumencie. Miałaby się czym chwalić!

CandyJorney

Na początku tego nienawidziłem, ale z czasem sam zacząłem ćwiczyć w swoim pokoju. Kiedy sięgnąłem po wiolonczelę i ustawiłem przy sobie, układając między kolanami, zdałem sobie sprawę, że mi się podobało. Podobał mi się sposób, w jaki moje palce zaciskały się wokół szyjki. Pocieranie strun, powodujące skrzypienie instrumentu. Niskie dźwięki wydobywające się z drewna, wprawiające ciało w drżenie. Nuty przepływały przeze mnie jak fale wody. Kiedy moja mama zdała sobie sprawę, że pokochałem wiolonczelę, sprzedała ją i w zamian kupiła fortepian. Nigdy nie zagrałem kolejnej nuty. Kap, kap, kap. Azotan srebra wypalał rany na twarzy, powodując zakażenie. Mimo, że sala operacyjna była sterylna, powietrze nie. Myślami powróciłem do mojej szkoły medycznej. Jednego z pierwszych badań naukowych, dowodzącego, że zakażenia mogą przemieszczać się wraz z powietrzem, zarażając pacjentów. Moi profesorowie nazwali to nieludzkim. Kiedyś lekarze umieszczali zainfekowanego pacjenta obok niezainfekowanego. Jedyną dzielącą ich rzeczą była membrana z gazy. Nie dotykali się, ale zakażenie przeniosło się z jednego pacjenta na drugiego. Dowiedziałem się, że choroba przenosi się drogą powietrzną tak samo łatwo, jak poprzez kontakt cielesny. Czy to nieludzkie? Znajomość tych chorób w późniejszym czasie uratowała tysiące żyć. Nie mogłem osądzać tych lekarzy. Myśleli, że postępują dobrze. – Pracuję jak najlepiej – powiedziałem, skrapiając twarz pana Steadhill azotanem srebra. Krzyczał i krzyczał, nie rozumiał. Jego mięśnie drżały pod wpływem cieczy. Oko stało się szkliste, zaczerwienione. Mógłbym spryskać je roztworem soli, ale nie potrzebowałem jego obu narządów wzroku. Zamiast tego, skropiłem oko azotanem srebra. Och, jak zawył! Wspaniały dźwięk, nawet stłumiony. – Teraz będziesz żyć dłużej – powiedziałem, klepiąc pana Steadhill po ramieniu. – Wiem, że może to nie być tym, czego chcesz, ale tak będzie najlepiej.

Grała muzyka; posprzątałem, odkładając azotan srebra i schowałem dodatkowy stół operacyjny. Nie sądziłem, żeby Sara musiała wrócić do tego pokoju. Chciałbym zatrzymać ją w bibliotece. Tak, to będzie działać. Gwiżdżąc, umyłem ręce, szczęśliwy z realizacji części planu. Pan Steadhill wkrótce umrze; chciałbym przetrzymać go tu przez kilka dni. Miałem pomysł, jak go wykorzystać, ale nie był jeszcze sprecyzowany. Mimo to, byłem szczęśliwy, że zyskałem kolejną zabawkę, zwłaszcza, że w tym tygodniu nie przewidywałem kolejnych klientów. Być może zaoferuje zapłatę w zamian za uwolnienie. I Sara. Sara. Była nowym instrumentem do nauki. Na razie zbadałem tylko niewielki skrawek, ale byłem pewien, że dowiem się o wiele więcej. Chciałbym lepiej ją poznać. Obecnie była mi obca, ale chciałbym odkryć pragnienia, które ją napędzają, wszystkie niuanse tego, czego oczekiwała od moich palców i ust. Była nowa i niewinna, i chociaż nie wiem, czy ją zatrzymam, tymczasowo mogę dowiedzieć się o niej więcej. Wkrótce wydobędę z niej wszystkie tajemnice. Wkrótce sprawię, że jej ciało będzie śpiewać.

Sara Palce poruszyły się jako pierwsze, drgając przy moim boku. Kiedy to zauważyłam, podkurczyłam palce u stóp. Efekt paraliżu szybko ustępował. Wkrótce byłam w stanie podnieść całą prawą rękę. Poprawiłam sukienkę, naciągnęłam ramiączka. Sprawne ramie wyciągnęłam na oparciu kanapy. Wciąż pragnęłam uwolnienia, ale rozejrzenie się było ważniejsze. Stłumiłam ból mojego ciała i przebiegłam spojrzeniem po otoczeniu. Biblioteka nie była duża. Ściana za kanapą została w całości wypełniona regałami. Zastanawiałam się, gdzie było tajne przejście. Przeszliśmy przez ścianę, jestem tego pewna, ale nie potrafiłam powiedzieć, która część biblioteczki skrywała drzwi. Może był tu ukryty przełącznik, czy coś. Był z drugiej strony, przypomniałam sobie, ale czy z tej również? W rogu stał stolik. Znajdowała się na nim wielobarwna, szklana lampa, rzucająca słabe, kolorowe światło na cały pokój. Nie było tu innych drzwi, prawdziwych drzwi, które prowadziły do kolejnych części domu. Weszłam tu jako Susan, ale teraz jestem inną postacią. Rozglądając się, próbując wymyślić plan ucieczki, zaczęłam kreować swój nowy charakter. To stereotyp, na pewno, ale taki, który w filmach działał miliony razy. Ocalona. Była nią silna kobieta. Nie pozwoliła, by cokolwiek stanęło jej na drodze do celu. Jaki był cel? To proste. Ucieczka. W jakikolwiek możliwy sposób. Nie mogłam tego zrobić jako prawdziwa ja. Jako Sara. Ale byłam w stanie dokonać tego jako ocalona. To właśnie nią powinnam zostać, zdecydowałam. Wydostać się stąd. Byłam mądra i zaradna. Musiałam rozejrzeć się za szansą ucieczki i ją wykorzystać. I nie dać mu znać, że staram się stąd ulotnić.

Klamka drgnęła. Zaskoczona, padłam na kanapę. Nie chciałam, aby dowiedział się, że paraliż ustąpił. Tajemnica. Tym było ocalenie. Nigdy nie pozwól wyciec informacji, która mogłaby okazać się przydatna. Jej obecność we mnie dodała mi pewności siebie. Odwagi. Jeśli sama nie mogłam się stąd wydostać, ona mi pomoże. Rien wszedł przez dębowe drzwi, niosąc tacę. Przyjrzałam się i przez otwór drzwi zobaczyłam fragment korytarza, zanim zamknęły się za nim. – Czas na obiad – powiedział, podchodząc do kanapy. Postawił tacę na podłodze. Pachniało smacznie, ciepła, pikantna pomidorowa, mój żołądek warknął. Chociaż, nie chciałam jeść niczego, co dla mnie przygotował. Jedzenie było niczym przyznanie się do porażki, czyż nie? Chciałam pokazać, że nie jestem jego zakładnikiem. Ocalona nie akceptuje porażki. Przesunął moje ciało na kanapie, robiąc dla siebie miejsce. Jedna z dekoracyjnych poduszek upadła na podłogę. Podniósł ją i delikatnie ułożył za moją szyją, zmuszając do oparcia głowy. Skrzywiłam się, gdy jego palce musnęły mój policzek, myśląc o wcześniejszych wydarzeniach. O tym, co mi zrobił. Czy ponownie mnie dotknie? Chciałam, aby to zrobił? Podniósł miskę i zaproponował mi łyżkę. Spojrzałam w dół. Wierzch zupy został skropiony olejem z pesto. Ale ocalona nie zajada się tym, co podaje jej porywacz, nawet jeśli pysznie pachniało. – Musisz wziąć pierwszy kęs – powiedziałam. – Ja? – Jeśli to trucizna? Rien pozwolił upaść łyżce do miski i śmiejąc się, odchylił głowę do tyłu. Ciepło jego śmiechu wysłało przeze mnie dziwny dreszcz. Wydawał się szczerze rozbawiony. – Żartujesz? – powiedział. – Jeśli bym chciał, mógłbym właśnie podcinać ci gardło.

Wpatrywałam się w miskę, milcząc. Nie byłam pewna, co ocalona mogłaby na to odpowiedzieć. Prawdopodobnie coś dowcipnego. Wciąż wczuwałam się w rolę. Skrzywiłam się. – Dobrze. Zróbmy to po twojemu. Z uśmiechem, wziął łyżkę zupy. Jego jabłko Adama, ulokowane pod podbródkiem z ciemnym zarostem, poruszyło się, kiedy połykał. Dlaczego patrzyłam na niego w taki sposób? Zrobił ze mnie zakładnika. Ocalona nie pragnie swojego oprawcy, nie ważne jak jest przystojny. – Widzisz? To nie trucizna. – Nie jestem głodna – powiedziałam, odwracając wzrok. Mój żołądek ponownie się odezwał, zdradzając mnie. – Twoje ciało jest głodne. – To różnica. – Masz rację – odłożył łyżkę do miski i umieścił na tacy. – Jest duża różnica między tobą a twoim ciałem. Na przykład, twoje ciało pragnie przyjemności, jaką mam do zaoferowania. Nawet jeśli twój umysł ma inne zdanie. Nie odpowiedziałam. Nie wiedziałam, co zamierza zrobić, ale tylko siedział, oddychając i obserwując mnie przez kilka chwil. Moje palce lekko się poruszyły. Zaczynałam odzyskiwać czucie. Może gdybym udawała sparaliżowaną, miałabym szansę naskoczyć na niego. Mogłabym rzucić się i dusić go, aż straci przytomność. Miałabym szansę uciec. Kogo próbujesz oszukać, Sara? Pomyślałam. Nie jesteś odważnym bohaterem. Co, jeśli to nie zadziała? Wtedy on cię zabije. Nie. Byłam ocaloną. Mogłam uciec. Po prostu musiałam poczekać na odpowiednią chwilę. – Opowiedz mi o sobie – powiedział w końcu, wyrywając mnie z myśli.

– O mnie? – Chcę wiedzieć więcej o tym, jak się w to wplątałaś. – Oczywiście – powiedziałam, oddychając głęboko. Posiadanie go siedzącego obok, przywracało wspomnienia o jego palcach głęboko we mnie, walczyłam, aby utrzymać myśli na właściwym torze. Nie chciałam, aby wiedział, jaki wpływ na mnie wywarł swoją ofertą "przyjemności". – Zacznij od początku. – Dostałam telefon od mojego agenta. Powiedział, że Gary – pan Steadhill – potrzebuje zastępczej aktorki. – Nie – powiedział Rien. – Miałem na myśli, od początku. Pochylił się nad kanapą, układając łokieć na poduszce i opierając policzek o dłoń. Dotknął mnie, musnął biodrami, powodujące rozlanie się ciepła w moim ciele, myśli stały się powolne i mętne. – Od początku? – Kiedy byłaś dzieckiem. Opowiedz mi o swoim dzieciństwie. Co skłoniło cię do aktorstwa? Zmarszczyłam brwi, nie wiedząc, dlaczego się tym interesuje. Wierzchem dłoni przebiegł wzdłuż mojego ramienia. Natychmiast poczułam, jak ponownie się na niego otwieram, pragnąc dotyku. Na pewno wiedział, co mi robi. Ale myślał, że wciąż jestem sparaliżowana. Oblizałam usta i zaczęłam. – Nie znam swojego ojca. Zostawił mamę zanim się urodziłam. Byłyśmy biedne. W rzeczywistości, nic nie miałyśmy. Wtedy moja mama zaszła w ciąże z moją siostrą, a naprawdę nie miałyśmy nic. – Z innym mężczyzną?

Zarumieniłam się. Nigdy nie rozmawiałam na ten temat. Nie mówiłam dużo o mojej rodzinie, w Hollywood nikt nie pytał. Była nieważna, bez znaczenia, chyba, że miałeś kontakty z szefem studia. Liczyły się tylko wpływowe rodziny. – Tak – powiedziałam. – Kiedykolwiek go poznałaś? – Nie. – Nie lubisz o nim mówić? – Nie był częścią rodziny. – Kim był? – Nikim – moja skóra paliła ze wstydu. – Jesteś okropnym kłamcą – powiedział Rien. Jego palce delikatnie gładziły moje ramię. – Nie jestem. – Kim on był? – Klientem – splunęłam. Rien uniósł brwi. Wtedy chciałam go uderzyć, prosto w twarz. Widziałam to w jego oczach. Osądzał nas, oceniał moją matkę za sprzedaż swojego ciała. Oceniał mnie. – Klientem – powtórzył bezbarwnym głosem. – Mówiłam, byłyśmy biedne – powiedziałam. – A potem? Odetchnęłam

z

ulgą

i

uciekłam

wzrokiem

od

Riena.

Przetrwam.

Przypomniałam sobie o czasach, gdy mama wychodziła późno w nocy i sypiała z

każdym facetem, który płacił. Tak. Przetrwam. Jak ona. Robiła, co musiała, aby przeżyć. – Potem?

Dorastałam dbając o siostrę. Czasami żyłyśmy na ulicy.

Nienawidziłam tego. Kiedy skończyłam osiemnaście lat wyjechałam i przybyłam do Hollywood, by spróbować swoich sił. – Udało się? – Oczywiście – powiedziałam, słowa ociekały sarkazmem. – Oczywiście, że się udało. Spójrz na mnie. Jestem na skórzanej kanapie, udzielając wywiadu na temat mojego życia. Jeśli to nie jestem sukcesem, co w takim razie jest? Jestem lepsza niż pieprzona Oprah Winfrey. Później dam ci autograf, jeśli będę w stanie poruszyć sparaliżowanymi rękoma. Na jego twarz wkradł się mały uśmiech. – Więc dlatego wzięłaś tę pracę. – Dlatego, że nie musiałam przelecieć faceta, by mnie zatrudnił? Tak, dlatego. Dlatego biorę każdą pracę. – Przepraszam – zacisnął usta. To głupie, ale wyglądał tak szczerze, że naprawdę pomyślałam, iż mu przykro. Żal mi siebie, tak. Co za głupia historia. Co za głupie życie. Powinnam zostać z mamą i siostrą. Powinnam bardziej im pomagać. Wysyłanie raz na jakiś czas nędznego czeku było niedorzeczne. Nie zamierzałam zostać aktorką, co więcej, nawet tego nie chciałam. Chciałam tylko uciec od mojego prawdziwego życia najdalej, jak to możliwe. Przygryzłam wargę. Już mnie tam nie było. Byłam tu. Musiałam zadbać o siebie tutaj. A było to tak daleko od mojego prawdziwego życia. – Proszę – powiedział. Podniósł miskę zupy. – Jesteś głodna. Zjedz. Otworzyłam usta, nie wiedząc, co się między nami zmieniło, ale tak było. Podniósł łyżkę do ust i ciepła zupa dostała się na mój język. Połknęłam, starając się nie myśleć o wspomnieniach, które poruszył Rien. Nie chciałam mówić o przeszłości.

Nie obchodziła mnie. Byłam nową osobą, tym, kim chciałam być. A gdybym nie była głupia i nie podjęła się tej pracy... Połykałam łyżkę zupy za łyżką. Rien nic nie mówił. Karmił mnie. To było dziwne. Bycie zrelaksowaną. Po raz pierwszy od dłuższego czasu, nie musiałam się martwić o to, co będzie dalej. Nie musiałam się martwić o jedzenie. Głupie, jak się wydaje, nie byłam nawet w połowie tak przerażona, jak gdy byłam dzieckiem. Nawet z zabójcą siedzącym obok mnie z miską zupy pomidorowej na kolanach. Wkrótce naczynie było puste. Karmił mnie skórkami chleba czosnkowego, odrywając kawałki wielkości kęsa. Przeżuwałam pieczywo, rozkoszując się nim. Nawet najbardziej wyrafinowana kolacja w Melrose nie smakowała tak dobrze. Czułam się silniejsza. Lepiej. Pocieszona, w najdziwniejszy z możliwych sposobów. – Wierzysz mi? – zapytałam, kiedy wszystko zostało zjedzone. – Że jestem aktorką? Że nie jestem żoną tego faceta? – Oczywiście, że wierzę. – Więc... wypuścisz mnie? – Nie. Moje serce zamarło w piersi. Opowiedziałam mu wszystko, by nie dał mi żadnej możliwości ucieczki… – Dlaczego nie? – Jak mogę zaufać ci na tyle, aby pozwolić odejść? Widziałeś mnie z jedną z ofiar. Wiesz, jak się nazywa – potrząsnął głową, jakby to przemyślał i wyciągnął wnioski. – Nie mogę. – Co zamierzasz zrobić, w takim razie? Zatrzymasz mnie tu na zawsze? – Być może. Tak. To jest możliwe.

Panika chwyciła moją klatkę piersiową. Myśl o pozostaniu w tym pokoju jako więzień sprawiła, że poczułam jakby ściany z regałami się kurczyły, zbliżając do mnie. – Rien. Proszę. Zrobię wszystko, co mi karzesz. Pójdę prosto do domu i nikomu o tym nie powiem, nigdy. Uniósł brwi, uśmiechając się. – Wszystko, co? Zarumieniłam się. Oczywiście, że o tym pomyślał. Nienawidziłam tego. Nienawidziłam jego. Ale chciałam przeżyć. – Nie – powiedziałam szybko. – Nie wszystko. Zwęził oczy. Jego źrenice się rozszerzyły, stały się nieostre, jakby był pogrążony w myślach. Pomyślałam, ze mogłabym spróbować go zaatakować. Był rozproszony; wykorzystałabym miskę jako broń. Uderzyłabym go nią i doprowadziła do nieprzytomności. Ale zanim podjęłam decyzję, wstał. Pochylił się i wziął tacę, a następnie odłoży na stolik. Potem udał się za kanapę. Nie mogłam go zobaczyć, ale słyszałam, jak otwiera regał. Dostrzegłam światło padające z sali operacyjnej. – Chodź – powiedział. – Nie mogę – odpowiedziałam. – Jestem sparaliżowana. – Nie kłam. – Nie kłamię. Rien pochylił się nad oparciem kanapy i sięgnął do mojego brzucha. Przez ułamek sekundy myślałam, że ponownie mnie tam dotknie i mimo wszystko, mój organizm zareagował zaciskając się, pragnąc go. Odraza wypełniła moje myśli, zarówno na wspomnienie jego dotyku, jak i przez zdradę własnego ciała. Ale nie zrobił tego.

W zamian, jego palce przeniosły się na talię, łaskocząc mnie i zbijając z tropu. Krzyknęłam; moje nogi mimowolnie się szarpnęły, a ręce objęły brzuch. Jego oczy napotkały moje i zobaczyłam błysk jego tęczówek. Mam cię, mówił. Nie możesz mnie oszukać. Jeszcze nie jesteś ocaloną. – Myślisz, że nie wiem, kiedy moje leki ustępują? – zapytał, szeroko się uśmiechając. – Chodź.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

12. Rien – Jesteś okropnym kłamcą – powiedziałem. Czekałem cierpliwie, aż wstała. – To dlatego, że nigdy nie robiłaś tego jako aktorka? – Jestem aktorką method – powiedziała. – Nie powinnam kłamać. Wygładziła sukienkę na udach. Chciałem rzucić ją na kanapę, ponownie zanurzyć w niej palce i doprowadzić do krzyku. To było tak zabawne, nowy rodzaj tortur. Ale nie, nie teraz. – Czym jest aktorstwo method? – zapytałem, starając się oderwać myśli od jej kremowej skóry, kształtnych nóg. – Nigdy o tym nie słyszałeś? Marilyn Monroe grała w ten sposób. Chodzi o to, by stać się postacią, nie ją udawać. – Co za różnica? Otworzyła usta, by odpowiedzieć; wydęła swoje pełne, różowe usta. Następnie wyjrzała przez otwarte drzwi i przerażenie rozbłysło na jej twarzy. – Nie wiem, czy chcę tam iść – powiedziała. – Co zamierzasz zrobić? – Zobaczysz – powiedziałem. – Nie martw się. Nie skrzywdzę cię. – Nie chcę go widzieć.

CandyJorney

Jej głos był słaby. Chciałem ją pocieszyć lub uderzyć w twarz, nie byłem pewien. Kłamała, na pewno, ale nie przeszkadzało mi to. Łatwo było zauważyć, kiedy łgała. Istniała jakaś myśl, której kurczowo się trzymała i wiedziałem, że była silniejsza niż wyglądała. Więc czekałem w milczeniu, dopóki nie zrobiła kroku do przodu. Następnie wcisnąłem przełącznik umiejscowiony na ścianie gabinetu, zamykając przejście. – Jaka jest różnica? – ponownie zapytałem. Patrzyła przed siebie, w kierunku stołu operacyjnego ustawionego na środku pokoju. – Zwykłe aktorstwo jest udawaniem. Nosisz maski – jej głos był miękki, słowa wypływały niemal automatycznie. – A sposób w jaki ty to robisz? – W aktorstwie method nie udajesz. Żyjesz. Jeśli twoja postać jest zła, czujesz gniew – jej szczęki zacisnęły się, widziałem, że zachodzi w niej jakaś zmiana. – Meisner nazwał to życiem zgodnie z prawdą w wyimaginowanych sytuacjach – powiedziała. Stała nieruchomo. – Więc, udajmy, że jest to częścią roli – powiedziałem. Położyłem rękę na jej łokciu, drgnęła, robiąc krok do przodu. – Scena z chirurgiem, tak to nazywają. Sala operacyjna. – Ty nie operujesz – wyszeptała. – Zabijasz. – To nie ma znaczenia. Oboje jesteśmy tu, by żyć zgodnie z prawdą. Czyż nie? Kolejny błysk w jej oczach. Coś ją martwiło. – W takim razie, wejdźmy – powiedziałem, przymilając się. Dłonią ująłem ją za łokieć, prowadząc. Stąpała powoli, niepewnie. Mogłem stwierdzić, że zastrzyk nadal wpływał na jej ruchy. Nie powinienem się tym martwić. Przez noc wróci do normy, jutro może być trochę obolała. Poprowadziłem ją przez salę operacyjną, kierując do poczekalni i

pozwoliłem pójść do łazienki, czekałem przy otwartych drzwiach. Następnie wziąłem ją za rękę i ustawiłem przy boku pana Steadhill. Azotan srebra zadziałał prawidłowo, powodując na twarzy strupy. Kiedy go zobaczyła, ciężko zamrugała. Ale się nie odwróciła. Dobry znak. – Poczekaj tutaj – powiedziałem. Wróciłem do szafy medycznej. Z pierwszej szuflady wyjąłem skalpel i czarny marker. Kiedy odwróciłem się, wzrok skupiła na ostrzu. Zrobiła krok do tyłu, jej oczy rozszerzyły się. Podszedłem od drugiej strony stołu operacyjnego. Pan Steadhill zajęczał zza knebla. Ściągnąłem z markera nakrętkę, kiwnąłem, by się zbliżyła. Zrobiła to. Jej oddech był płytki. – Istnieje wiele sposobów, by kogoś zabić – powiedziałem. Z piersi pana Steadhill zsunąłem prześcieradło. Na jego skórze zauważyłem cienkie kępki ciemnych włosów. Przy pomocy markera, na środku klatki piersiowej, narysowałem okrąg. – Tu jest serce – powiedziałem. – Jego większą część chroni mostek, nawet jeśli masz doświadczenie, musisz przeciąć osierdzie. Zbyt trudne – nad sercem zaznaczyłem krzyżyk. – Ale tu – powiedziałem, kreśląc linię wzdłuż szyi – wystarczy wbić się w tętnice. Szybka śmierć. Najwyżej trzydzieści sekund. Wykrwawi się szybko, bardzo szybko. Działa podobnie do gilotyny. Tylko o wiele prościej. Dla niektórych jest to mniej satysfakcjonujące – pomyślałem o Gavie. – Ale łatwiejsze do osiągnięcia. – Dlaczego mi to mówisz? – zapytała. Wyprostowałem się i zakręciłem skalpelem. Złapałem go za ostrze, podając jej. – Chciałaś się stąd wydostać – powiedziałem. – Pokazuję, jak możesz tego dokonać.

Jej usta rozchyliły się, gdy zdała sobie sprawę, co sugeruję. Skalpel zawisł między nami, ostrze srebrzyło się w świetle sali operacyjnej. Pan Steadhill wił się, nie chciałem, aby zwracała na niego uwagę. Chciałem zyskać podstawy do zaufania jej, naprawdę. Był tylko jeden sposób, aby to zrobić. – Zabij go.

Sara – Zabić go? Stałam w szoku, wpatrując się w srebrne ostrze. – Tak – powiedział Rien. Jego słowa były miękkie, uspokajające. Odetchnęłam i sięgnęłam po skalpel. Podał mi go, nasze palce się dotknęły, wysyłając przez moje ciało dreszcze. Teraz, kiedy go trzymałam, skalpel wydawał się mały. Ostrze było delikatne. Nie wyglądało na broń, która mogłaby zabijać. A jednak... Spojrzałam na Garyꞌego, próbującego powiedzieć coś zza bawełnianego knebla. Spojrzał na mnie swoim zdrowym okiem, starając się nawiązać kontakt, ale dźwięki, które wydawał, brzmiały zupełnie niezrozumiałe. – Dlaczego chcesz, abym go zabiła? – nie wiedziałam, co powiedzieć. – Jeśli to zrobisz, będę wiedział, że mogę ci ufać. Spojrzałam na Riena. Jego oczy, znajdujące się pod burzą ciemnych włosów, płonęły złotem. Był dziki. Jednak coś w tym spojrzeniu sprawiło, że zwątpiłam w autentyczność jego słów. – Zaufasz mi? Naprawdę? Kiedy go zabiję? – Tak będzie łatwiej. Udowodnisz, że nic nie powiesz. Że widziałaś jak zabijam. Sama staniesz się mordercą. Spojrzałam na Garyꞌego, krzyczącego zza knebla. Myślał, że to zrobię. Był przerażony. Mogę to zrobić? Stać się taką postacią? Spojrzałam na Riena, naznaczającego szyję Gary'ego. Jedno cięcie. Jedno cięcie i będę wolna.

Być może. Oczywiście, nie ma gwarancji, że Rien dotrzyma słowa. Przełknęłam ślinę i pochyliłam się do przodu, opierając skalpel o szyję Gary'ego. Moja ręka drżała. Wyobraziłam sobie, że naciskam na skórę, kroję… Moje ciało zadrżało, gotowe wykręcić się i uciec. Koszmar, z którego nie mogłam się obudzić. Nawet moje ruchy były nierzeczywiste. Nie mogłam. Nie teraz. Poczułam wzrok Riena i zdałam sobie sprawę, co robię. Oddaliłam ostrze. – Nie mogę tego zrobić – powiedziałam. – Nie mogę go zabić. – Dlaczego? – zapytał Rien. – Dlaczego? Nie wiem. Ja… Ponieważ nie potrafię. Ponieważ ocalona może przeżyć, nie zabijając nikogo. Ponieważ jestem słaba. – Jest okropnym mężczyzną. Zabił setki ludzi. Głos Garyꞌego walczył o uwagę. – On chce porozmawiać – powiedziałam. – Chcesz, aby wypowiedział swoje ostatnie słowa? – zapytał Rien. – Dobrze. Zahaczył palcem o knebel i wyciągnął go. Wraz z taśmą oderwał się jeden ze strupów. Krew ponownie zaczęła wypływać. Gary krzyczał do mnie, jego głos był zachrypnięty. – Zabij go! Zabij go! – wołał w szale, ślina pieniła się w kącikach jego ust. – Zabij drania, skurwysyn, teraz! Spojrzałam na Riena, który tylko wzruszył ramionami. – Dźgnij go nożem! – krzyczał Gary.

– To skalpel – powiedział Rien. Spojrzałam na narzędzie w ręku. Nie wydawało się na tyle duże, by kogoś zabić. Nie zamierzałam zaatakować nim Riena. Była to broń precyzyjna, nic, czym mogłabym go powalić. – Dźgnij go! Dźgnij go nożem! – To nie jest nóż – powiedział cierpliwie Rien. – Noże są dla rzeźników. Ona trzyma skalpel. – Zabij go! – krzyknął Gary. – Na miłość boską, zabij go! – Nie. Odłożyłam skalpel na stół. Ręce mi się trzęsły i wyciągnęłam je przed siebie. Nie miałam zamiaru wykonywać niczyich rozkazów. Nie miałam zamiaru stać się zabójcą. Jak tylko wypuściłam skalpel, poczułam przypływ ulgi. To nie było w porządku. Nie należało tego robić. Nie mnie, ocalonej. – Nie chcę nikogo zabić – powiedziałam. – Będzie trzymał cię w zamknięciu przez wieczność. Torturował. On… – Zaknebluj go ponownie – powiedziałam do Riena. Uniósł brwi, ale wepchnął bawełnianą piłkę do ust Garyꞌego, który rzucał się w gniewnie. – Nie chcę nikogo zabić. Nie ciebie – powiedziałam, patrząc na Garyꞌego, a następnie na Riena. – I nie ciebie. Nawet jeśli oznacza to pobyt tutaj na zawsze. Okej? – Dobrze – powiedział Rien. Jego oczy przygasły, migoczące złoto stało się niewyraźne, jakby skupił się na czymś innym. – Nie zabiję go jeszcze, Saro. Na wypadek, gdybyś zmieniła zdanie. – Dziękuję – szepnęłam, odsuwając się od stołu operacyjnego. Za mną, Gary jęknął. Był ofiarą. Nie ocalałym. Nie musiałam go ratować. Tylko siebie. Powtórzyłam zdanie w swojej głowie. Uratuję się. Uratuję. Ale muszę być cierpliwa. Robić rzeczy w swoim tempie. Byłam ocaloną.

Rien ponownie otworzył drzwi do biblioteki i przeszedł przez nie. Moje dłonie wciąż drżały. Przyszedł po mnie, niosąc kilka zapakowanych rzeczy, wyglądały jak koszule. Obserwowałam, jak regał obraca się wokół nas, zatrzaskując. Nadal nie odkryłam sposobu, w jaki mogłabym go otworzyć. Musi być tu tajny przełącznik. – To koszula do spania – powiedział Rien, rzucając białą, męską koszulę, przyniesioną z gabinetu lekarskiego. – Mam ich wiele, ale muszę poszukać dla ciebie kilku innych ubrań. Jeśli zamierzasz zostać tu na zawsze, w każdym razie. Uśmiechnął się niczym drapieżnik. Myślał, że złapał mnie w pułapkę. A może to zrobił. Nie widziałam opcji, aby się wydostać. Nie mogłam zabić Garyꞌego. Nie wiedziałam, co robić. – To płyn czyszczący – powiedział. – Do kontaktów. – Kontaktów? Racja. Zapomniałam o nich. Wzięłam płyn i milcząco się w niego wpatrywałam. – Och, to było dla roli? By wyglądać jak pani Steadhill? – Tak – powiedziałam. Boże, dzisiaj będzie łatwiej? Uważałam, że zakładanie soczewek kontaktowych było najtrudniejszą częścią roli. Nienawidziłam dotykania oczu. A teraz jestem tu, przetrzymywana w bibliotece z psychopatą. Spojrzałam na regał. Nie mogłam dojrzeć, jak go otworzyć. To może być moja szansa. – Czy mogę wrócić do łazienki, by je wyjąć? – zapytałam. – Nie ma tutaj lustra. Rien stanął przede mną. – Nie ruszaj się – powiedział. Zanim zdążyłam się cofnąć, kciukiem odchylił moją powiekę, drugą ręką przytrzymując tył głowy, tak, że nie mogłam się ruszyć. Dyszałam, kiedy wyciągał pierwszą soczewkę, potem drugą. Przetarłam oczy.

– Proszę. Nie takie trudne, kiedy jesteś do tego przyzwyczajony – spojrzał w moje oczy. – Więc, tak w rzeczywistości wyglądają? Mrugnęłam. Nie odsunął się ode mnie. Jego ręka wciąż przytrzymywała tył głowy, dłoń spoczywała na mojej szyi. Czyste pożądanie w jego oczach spowodowało zaciśniecie się mojego gardła. Chciał mnie i nie przejmował się, czy to zauważyłam. – Zielone. Piękne. Przełykając ciężko, spuściłam wzrok. Spojrzał na mnie, jakbym była ofiarą. Łatwym celem. Nie chciałam, aby zobaczył ocalałą, którą starałam się być. Coś w jego spojrzeniu, odsuwało na bok wszystkie moje preteksty. – Zobaczymy się rano – powiedziałam, nie patrząc na niego. Podszedł do dębowych drzwi; usiadłam na kanapie, ciskając koszulę na kolana. Nawet, kiedy otworzył drzwi, ciemność nie pozwoliła dojrzeć pozostałych pomieszczeń. – Dobranoc – powiedział. – Słodkich snów – zamknął za sobą, usłyszałam przekręcanie zamka. Następnie oddalające się kroki. Byłam sama. Nie zostanę tu na zawsze. Ale chciałam, aby Rien myślał, że zrezygnowałam. Wkrótce znajdę sposób na ucieczkę.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

13. Rien Rzuciłem się na łóżko i przekręciłem na bok. Normalnie spałem w pełnym komforcie. Można by pomyśleć, że bycie mordercą utrudnia zasypianie, ale tak naprawdę, było dokładnie odwrotnie. Zabicie winnego uspokajało mnie. To było dobre. Kochałem to robić. Odnajdywałem sens w ich cierpieniu. Chociaż, dzisiejszej nocy nie potrafiłem odpocząć. Być może powodem były dwie osoby przebywające w domu. Dwie osoby, który żyły, oddychały. Dwie osoby, które miałem zabić. Z ciałami mogłem sobie poradzić. Z ludźmi? Nie bardzo. Przewróciłem się na bok i sięgnąłem po telefon, by sprawdzić kamery bezpieczeństwa i system alarmowy. Jeśli dziewczyna spróbuje uciec, alarm w przedpokoju włączy się tak szybko, jak tylko otworzy drzwi. A przejście z biblioteki do drugiej połowy domu zostało szczelnie zamknięte. Mimo to, może powinienem zainstalować kolejny alarm, uruchomić wszystkie wokół biblioteki... O czym ja myślałem? Była niewinną dziewczyną. Żadnym niebezpieczeństwem. Tylko zabawką. Moją zabawką. Pomyślałem o niej leżącej na kanapie, obraz wywołał powódź hormonów. Dotknąłem się leniwie, głaszcząc pod pościelą. Co w niej takiego było?

CandyJorney

Warstwy, prawdopodobnie. Pod jej skórą znajdowało się coś więcej niż ciało. Była to myśl, której jeszcze nie rozumiałem. Czarne charaktery były proste. Ich motywy były proste: pieniądze, władza, luksus. Ale Sara... Nie wiedziałem, co ją napędza. Zdjąłem fałszywe oczy, zatopiłem w niej palce, ale to wciąż było za mało. Nie mogłem dostrzec jej duszy, jeszcze nie. Osoby przebywające na moim stole operacyjnym, zawsze były oczywiste. Miały jeden, jedyny cel: ucieczka. Znalazły się tu, ponieważ zakończyły poprzednie wcielania. Chciały uciec. Zniknąć. A ja się ich pozbywałem. Tylko nie w sposób, w jaki chciały. Sara była inna. Przybyła do mojego domu z innego powodu. Udawała. Patrząc na zegarek, zmarszczyłem brwi. Północ, a ja nadal nie spałem. Przez nią? Na samą myśl, mój fiut drgnął, domagając się uwagi. Wyobraziłem sobie jej ciemnobrązowe włosy rozłożone na kanapie. Ciało, ubrane jedynie w koszulę, pełne piersi ze sterczącymi sutkami. Urywane oddechy, kiedy ją dotykałem. Udawanie? To było coś więcej, więcej niż mogłem dostrzec. Idę do niej. Odrzuciłem pościel, wstałem i wyszedłem z sypialni. Chciałem dostrzec, co było w tej dziewczynie. Chciałem to wyciągnąć na powierzchnię, by wykorzystać dla własnych celów. Chciałem rozłożyć moją zabawkę na części i zobaczyć, co ją nakręca.

Sara Spędziłam godziny rozglądając się po bibliotece. Przebiegłam palcami wzdłuż ściany za książkami, starając się odnaleźć ukryty przełącznik. Myślałam, że znajduje się tu gdzieś przycisk otwierający przejście, prowadzące do sali operacyjnej. Właśnie w ten sposób otworzył przejście, kiedy nie patrzyłam. Ale nic nie znalazłam. Może to była jedna z książek. Prześledziłam wzrokiem regały, próbując dostrzec coś charakterystycznego. Ale oczywiście, nic nie znalazłam. Było ukryte. Tajemnicze. Wyciągałam książki pojedynczo, potem losowo garściami, zamieniające je miejscami, gdy nic się nie działo. Ale znajdowały się tu tysiące egzemplarzy. Nie mogłam sprawdzić wszystkich. Nie dzisiejszego wieczora. Dwa zastrzyki, które mi podał, pomieszały mi w głowie. Umysł był rozmyty, nawet teraz. A może to tylko wyczerpanie. Była prawie północ, kiedy zaprzestałam poszukiwań i zgasiłam światło. Jutro mogę wznowić działania. I kolejnego dnia. Miałam czas. Dopóki Rien wierzył, że pogodziłam się z losem, mogłam spokojnie szukać sposobu na ucieczkę. Nie zabije tego mężczyzny, przynajmniej tak długo, jak myśli, że ja mogę to zrobić. Gdybym była ocaloną, mogłabym udawać niepewną. Udawać, że zrezygnowałam z próby ucieczki. Ale przejrzał mnie na wylot! Wtedy. Tak. Ale to się więcej nie powtórzy. Będę najlepszą aktorką, jaką mogę. Po omacku dotarłam do kanapy i położyłam się, przyciągnęłam kolana do piersi. W ciemności nic nie widziałam, nawet światła spod drzwi. Biblioteka została zamknięta z obu stron. Poczekalnia i sala operacyjna znajdowały się w pierwszej części domu, Rien mieszkał po drugiej.

Owinęłam wokół siebie ramiona, kiedy przeszył mnie chłód. Z jednej strony byłam otoczona przez zabójcę, z drugiej przez mężczyznę, który miał umrzeć. Gary okłamał mnie, ale nie mogłam go zabić. Może byś mogła, mój umysł powiedział. Bądź niepewna. Dobrze. Może mogłabym go zabić. Schowałam jedną rękę pod głowę, wykorzystując ją jako poduszkę. Wszystko, co czułam to skórzana kanapa i zakurzony zapach starych książek. Koszula, którą dał mi Rien była czysta i sterylna. Gdy dotknął mnie wcześniej, opierając się, mogłam poczuć zapach jego wody kolońskiej. Był delikatny, przypominał mięte i świeże powietrze. Chciałam poczuć to jeszcze raz. Pokręciłam głową z obrzydzeniem. Ale potem zdałam sobie sprawę, że mogę wykorzystać to przy mojej postaci. Ocalonej. Udającej, że go pragnie. Tak, pomyślałam. Mogłabym to zrobić. Mogę zachowywać się tak, jakby był atrakcyjny. Udawać, że mnie uwiódł. Mogłabym… Kroki na korytarzu. Wstrzymałam oddech. Usłyszałam przekręcanie śrub w drzwiach. Zamknęłam oczy i udawałam, że śpię. Musiałam się uspokoić. Moje serce waliło. Co Meisner mówił o tego rodzaju aktorstwie? Przenieś punkt koncentracji na obiekt zewnętrzny – inną osobę, puzzle, stłuczony talerz, który sklejasz. Inny cel. Pierwsza rzecz, która przyszła mi do głowy to... skalpel. W porządku. Tak. Skalpel. Śniłam o skalpelu. Mój oddech zwolnił, zmusiłam się do koncentracji. Zobaczyłam przyrząd w myślach. Srebrne ostrze. Małe śrubki przytwierdzające brzytwę do uchwytu. Drzwi otworzyły się, skrzypiąc. Zagłębiłam się w myśli. Skalpel błyszczał w świetle. Widziałam, jak trzymam go w ręku, rozważając. Na połyskującym ostrzu dostrzegłam swoją twarz. A potem, za mną, w srebrnym odbiciu…

– Sara. Głos brzmiał z daleka, zza kurtyny. Zmusiłam się, by nie zareagować. Chociaż, w umyśle, w lustrzanym odbiciu skalpela, widziałam wpatrujące się we mnie złote oczy. Złote oczy i ciemne włosy. – Sara. Teraz głos Riena był blisko; przeniosłam ciężar ciała, zmuszając, by oczy wpatrywały się w skalpel, zawsze w skalpel. Ale w mojej głowie, nie był już czysty. Czerwony. Ociekał krwią. Mój puls ponownie przyspieszył, oddechy stały się płytkie. I wtedy… – Ach! Dotknął mojego policzka, obudziłam się gwałtownie, jakbym naprawdę spała. Koncentracja przepadła; we śnie, upuściłam skalpel. Ponownie się skuliłam, przysuwając się do oparcia skórzanej kanapy. Złapał mnie za nadgarstek. Wykręcił. – Nie ruszaj się – powiedział, ponownie chwycił moją dłoń. Puls zaczął walić w uszach. Nie mogłam skoncentrować się na niczym, oprócz palców szczelnie owiniętych wokół mojego ramienia. – Co robisz? – Nie skrzywdzę cię. Nie ruszaj się. Próbowałam się wyrwać, zatrzymał się. Chociaż, jak tylko się zrelaksowałam, kontynuował ustawianie mnie w pozycji pionowej. – Możesz walczyć, jeśli chcesz, Sara. Ale nie będziesz w stanie wygrać. Jestem o wiele silniejszy – wyszeptał w ciemności. Ostrzeżenie z mroku. Przygryzłam wargę i pozwoliłam unieść się, jak lalkę.

Wsunął pode mnie rękę i podniósł do pozycji siedzącej. Nic nie widziałam; było ciemno. Wszystko, co czułam to jego dłoń, chwytająca mnie za rękę, jak imadło, siłę jego ramienia, przytrzymującego mnie. Wtedy, na plecach poczułam nacisk jego klatki piersiowej. Nagi tors; przeniósł ciężar ciała do przodu tak, abym mogła go poczuć. Jego erekcja była twarda, przyciśnięta do dolnej części moich pleców. Przerażenie uderzyło we mnie, kiedy w głowie utworzyła się nowa myśl. Nie, nie to. Minutę temu, wmawiałam sobie, że potrafię to zrobić. Mogę udawać, że pozwoliłam się uwieść. Jeśli dzięki temu uzyskam przewagę. To się działo teraz, ale zdałam sobie sprawę, że nie miałam innego wyjścia. Nie mogłam walczyć; chciał otworzyć kawałek mnie, nie było o czym myśleć. Wszystko, co mogłam zrobić to się zdystansować. Grać, podczas udawania. To wszystko było fałszywe, prawda? Następnie pomyślałam o tym, co zrobił mi po raz pierwszy i łzy zapiekły w oczy. – Nie wstrzykuj mi niczego – powiedziałam, zamykając oczy, jakby miało to sprawić, by ciemność zniknęła. W moim umyśle, strzykawka nadchodziła z mroku. Nie wiedziałam, skąd to się wzięło. Moje serce waliło w uszach. – Proszę. Żadnej igły. – Żadnej igły – zgodził się. Jego głos przy moim uchu był miękkim szeptem. Przez chwilę brzmiał tak delikatnie, że przestałam się bać. Tak, przerażała mnie ciemność, ale nie on. Jego ręce zmiękły na moich ramionach, pieszcząc skórę. – Ale nie walcz ze mną. – Nie będę – powiedziałam. Mimo, że byłam przerażona, jego słowa przyniosły ulgę. Żadnej igły. Żadnego paraliżu. Jeśli to będzie zbyt wiele, mogę się bronić. Nie wiedziałam, co zamierzał. Owinął wokół mnie rękę, moją klatkę piersiową. Jego broda oparła się o moją szyję, odsunął włosy.

– Spałaś? Mówił do mnie niczym kochanek. Maniakalny, szalony kochanek, trzymający zakładnika w bibliotece, ale jednak. Jego głos, melodyjne słowa, obiecywały rozkoszną słodycz. – Tak – skłamałam. – Śniłaś? – Nie. Rien zakołysał mną lekko, w całkowitej ciemności, nadchodziła senność. Moje serce zwolniło, przestało pompować adrenalinę. Odgarnął włosy i przycisnął usta do mojej szyi. Długie, powolne dreszcze zaatakowały układ nerwowy. – Byłaś nieprzytomna – wyszeptał. Jego oddech musnął mój kark. – Tak. – To jest jak śmierć, prawda? – Nie wiem – powiedziałam. W moim umyśle, ponownie błysnął obraz skalpela, zamrugałam. – Nigdy nie umarłam. – Kartezjusz powiedział: Myślę, więc jestem. Kiedy nie myślisz, to, czym jesteś? Czy nieświadomość nie jest tym samym, co śmierć? – Jesteś anestezjologiem. Ty mi powiedz. Chyba, że udawałeś – na ten temat również mógł skłamać. – Jestem anestezjologiem. Mówił prawdę. Co było w jego głosie, że wiedziałam, iż mówi prawdę? Jego kciuk potarł bok mojego ramienia, zadrżałam. – Jesteś mordercą – wyszeptałam. – Co za różnica? Poddaję ich narkozie. Czasem z tego wychodzą. Czasem nie.

– Torturujesz ich. – Torturowałem ciebie – zacisnął uścisk. – To miało być pocieszające? – Nie uznaję pocieszenia. Mam do czynienia z bólem i przyjemnością. W szczególności, bólem innych. Przyjemność należy do mnie. – Ale nie moim. – Nie – powiedział. Było coś dziwnego w jego głosie, rodzaj niepokoju, którego wcześniej nie wyczułam. Rien, który od początku był całkowicie pewny siebie, po raz pierwszy się zawahał. Przyciągnął mnie jeszcze bliżej. – Co o tym sądzisz? – zapytał. Pewność jego głosu wróciła, kiedy zmienił temat. – Czy można stracić swoją tożsamość, podczas snu? Oparłam się o niego tak, że moja głowa spoczywała na jego obojczyku. Jego ciało było rozluźnione. Odetchnęłam głęboko. – Nie jestem pewna, teraz nie śpię – powiedziałam. Pozwoliłam sobie odpłynąć, moje tętno zwolniło. – To nie wydaje się realne. Może być snem. Może nawet nie istnieję. – Czy jesteś inną osobą, niż byłaś dziś rano, Saro? Otworzyłam oczy. Było ciemno; nic się nie zmieniło. Ale pod plecami czułam jego napięte mięśnie. – Teraz jestem niczym – powiedziałam. – Nie mam tożsamości. Jestem więźniem. Ocaloną. Jego ręce przeniosły się na piersi, przyciągając mnie do niego. Dyszałam, kiedy ułożył się pode mną, wciągając na siebie. Jego nogi wsunęły się pod moje, stopami musnęłam jego kostki.

Był pode mną, całkowicie. Położyłam się na nim, plecami opierając o jego pierś. Tył mojej głowy spoczywał na jego ramieniu. Rękoma zaczął rozpinać moją koszulę. Guzik po guziku. Leżałam zamrożona, nie mogłam ani nie chciałam się ruszyć. Przecież postanowiłam udawać, czyż nie? Ale to nie wydawało się udawaniem. Jego ręce zahipnotyzowały mnie, pieściły. Odetchnęłam głęboko, czując nacisk w płucach, kiedy unosiły się, przyciśnięte do jego ramion. Wtedy oddech wrócił, głośny. Jego fiut już był twardy. Czułam erekcję naciskając na tył moich ud, kiedy na nim leżałam. Następnie rozpiął górny guzik koszuli. Jego ręce zdjęły tkaninę. Chłód powietrza biblioteki sprawił, że moje sutki stwardniały. Ujął jedną pierś, kciukiem zataczając koła wokół sterczącego guziczka. Czy w ten sposób czuła się moja matka, gdy sypiała z klientami? Dziwny strach mieszał mi w głowie. Był mordercą. Miał mnie za zakładnika. Ale w tym samym czasie przyszła niechętna przyjemność, odruchowa reakcja mojego organizmu. Mieszała się z lękiem; walczyłam z tym, nie wiedziałam, czego od niego chcę. Twarda długość jego fiuta pulsowała tuż pod moimi udami i poczułam, że bezwiednie zaciskam się z pożądania. Ile z tego nienawidziła moja matka? Wszystko? Przypuszczam, że tak. Była silniejsza niż ja. Rien leniwie wykręcił kciukiem mój sutek. Druga ręka powędrowała w dół, jego palce przebiegły po mojej skórze. We wszechogarniającej ciemności, rozchyliłam usta. Wciągnęłam oddech. Opuszki jego palców były gładkie. Długie palce. Ręce chirurga. Wzdrygnęłam się, myśląc o jego dłoni trzymającej skalpel, rozcinającej skórę. Zatrzymał się na chwilę, wypuściłam oddech. Tuż przy swoim uchu, słyszałam jak nabiera powietrze. Leżał dokładnie pode mną, czułam unoszenie się i opadanie jego klatki piersiowej. Następnie zahaczył kciukiem o gumkę moich majtek.

Odetchnęłam w tym samym czasie, co on. Jego pierś unosiła się pod moimi plecami, szeroka i ciepła. Z rękoma zaciśniętymi wokół mnie w niedźwiedzim uścisku, wygiął się w łuk, ściągając swoją i moją bieliznę na wysokość kolan jednym płynnym ruchem. Dyszałam, kiedy jego nagi fiut drgał między moimi udami, gorący na mojej skórze. Zawstydzające, już byłam mokra. Zacisnęłam uda, nawet nie spróbował ich rozdzielić. Zamiast tego, dłońmi wrócił do mojego ciała. Jedna ręka ugniatała bok biodra tuż nad kością krzyżową. Druga wycofała się, pieszcząc moją pierś. Leżałam i nie walczyłam, nie ruszałam się. Kim się teraz stałam? Ocaloną? Jak mogłabym nią być? Podobało mi się. Nie, więcej niż podobało. Potrzebowałam tego. Kiedy całował mój kark, jego język zataczał powolne kręgi na górnej części kręgosłupa, jęknęłam z przyjemności. Minęło dużo czasu, zbyt dużo, od kiedy mężczyzna dotykał mnie w tak władczy sposób. Leżąc pode mną był gorący, a powietrze powyżej chłodne. Zsunął jedną stronę rozpiętej koszuli i pocałował mnie w ramię. Zadrżałam. – Podoba ci się? – Tak – wyszeptałam, chociaż powinnam krzyczeć. Nie dotykanie się pochłonęło całą moją energię. Pragnęłam go, pragnęłam go tak bardzo. Ponownie mnie pocałował, wycisnął rząd pocałunków wzdłuż ramienia i szyi, i z powrotem. – Doskonale pasujesz do moich objęć, wiesz? W sam raz. Moje usta się rozchyliły, kiedy ponownie poczułam pulsowanie jego fiuta. Wsunął się między moje uda, niewiarygodnie gruby. Pisnęłam, kiedy zmienił pozycję. Byłam mokra, Boże, tak mokra. Z łatwością mógłby się we mnie zatopić. Jego długość ułożyła się wzdłuż fałdek, ale jeszcze we mnie nie wszedł. Położyłam rękę między nogami i poczułam, że jego końcówka wystaje spomiędzy moich ud.

– Jeszcze nie – mruknął Rien. Zakołysał się powoli, jego długość musnęła mnie tak delikatnie, że miałam ochotę krzyczeć. Jak mógł mnie do tego doprowadzać? Nie byłam ocaloną. W jego ramionach, byłam niczym. Byłam jego. Następnie pchnął do przodu i ponownie poczułam jego końcówkę ślizgającą się blisko mojego wejścia, mokrą od moich soków. Potem znowu. I jeszcze raz. – Proszę – powiedziałam. Mój głos był ochrypły z potrzeby. Na początku mogłam udawać, ale w obecnie przeszywającej mnie agonii nie było nic fałszywego. Moje ciało było puste, potrzebowało wypełnienia. Łzy napłynęły do oczu, kiedy przysunął się bliżej, a potem ponownie wycofał. – Proszę. – Powiedz, czego chcesz. – Chcę… Nie mogłam odpowiedzieć. Cholera. Nie mogłam wydusić z siebie słowa. – Powiedz. – Nie mogę... – powiedziałam, mój głos utknął w gardle. – Nie mogę... – wyciągnęłam rękę i dotknęłam jego fiuta. Uniósł biodra, pozwalając mi naprowadzić go we mnie. Kiedy wsunął wierzchołek, odsunął moją rękę. Jego palce przesunęły się nad łechtaczką. Gwałtownie wciągnęłam powietrze, gdy zanurzył palce w moich sokach. Następnie nacisnął na nabrzmiałą łechtaczkę, głośno krzyknęłam. W jednej chwili, jego druga dłoń spoczęła na mojej szyi i pchnął w górę, wbijając we mnie swojego fiuta. Krzyknęłam, ręka zacisnęła się wokół mojej szyi, odcinając oddech. – Otwórz oczy – wyszeptał. Dyszałam, wpatrując się w ciemność. Następnie zwolnił chwyt, zakołysał się. Zanim zdążyłam złapać oddech, zrobił to ponownie. Długie palce wokół mojego gardła odbierały powietrze, w ciemnościach zobaczyłam gwiazdy migoczące przed oczami. Skręciłam się na jego uścisk, ale przyszpilił mnie do swojego ciała za

pomocą obu dłoni. Moje ręce chwyciły jego ramiona zaplątane wokół szyi, ale nie mogłam ich odsunąć. – Ohhh – jęknął, wbijając się we mnie, dudnienie jego głosu posłało przez moje ciało głęboki dreszcz. Dyszałam, kiedy puścił gardło, ale wciąż trzymał mnie mocno. Zakołysał się i krzyknęłam z radości, natychmiast ponownie owinął rękę wokół mojej szyi. Ale tym razem byłam przygotowana. Wzięłam głęboki oddech. Kiedy wsunął się, zamknęłam oczy. Mogłam oddychać tylko wtedy, gdy puszczał moje gardło, jęki dopasowały się do jego rytmu. Kciukiem potarł łechtaczkę, dodatkowo naciskając na nią przy każdym pchnięciu. Jego nabrzmiały fiut wchodził we mnie coraz głębiej i głębiej. Rien był szorstki, ale kiedy pracował rękoma na moim ciele, czułam wydostającą się na powierzchnię przyjemność. To był ten rodzaj pragnienia, do którego nigdy bym się nie przyznała. Poruszał moim ciałem w taki sposób, by się zadowolić. Traktował mnie jak seks-zabawkę, całkowicie lekceważył moje krzyki. Niemniej jednak, zaczęłam poruszać się w jego rytmie. Kiedy pchnął, zakołysałam biodrami do tyłu, spotkając się z nim, gdy nasze ciała się zderzyły. Oddech przyspieszył, mimo jego palców mocno zaciśniętych wokół mojej szyi. Przesuwał mnie po swoim ciele, jego pot i moje soki zmieszały się, każdy ruch był śliski. Uniósł biodra, poczułam rosnące wewnątrz mnie ciśnienie. Przy każdym pchnięciu, uciekał mi okrzyk radości. Każdy ruch, wznosił wyżej i wyżej. Rytm pchnięć przyspieszył, mogłam usłyszeć jego serce. Biło szybko, dopasowało się do mojego. Zacisnęłam się wokół jego nabrzmiałego fiuta, potrzebując tego. Potrzebując jego. Używając ramion jako dźwigni, zakołysałam się przy nim, ujeżdżając jego twardego jak stal fiuta. Następnie, jego ciało się napięło, ramiona chwyciły w nagłym uścisku, a nasze orgazmy nadeszły w tym samym czasie. Gwiazdy zamieniły się w fajerwerki, które

rozjaśniły moją wizję. Fale ekstazy rozrywały mnie wciąż i wciąż, krzyczałam głośno, ujeżdżając go mocno w dążeniu do kolejnego punktu kulminacyjnego. Pchnął w górę, moje ciało się zacisnęło, opróżniając go całkowicie. Ciężko oddychał, jego klatka piersiowa dudniła przy mojej skórze. Wewnątrz mnie, jego fiut ciągle pulsował w rytmie bicia serca. Jego ciepłe ciało, teraz było tak gorące, że ledwie mogłam odchylić głowę do tyłu i oprzeć o jego ramię. Leżeliśmy tak przez minutę, uspokajając oddechy. Czy to naprawdę się wydarzyło? Szukałam tego za każdym razem, gdy spałam z facetem. Brutalnego posiadania mojego ciała. Niemal nadprzyrodzonym sposobem wiedział, jak zareaguję na jego dotyk. Sposób, w jaki wywoływał we mnie kolejne fale orgazmu. Nic z tego nie było na pokaz. Leżeliśmy w ciemności. Właśnie podarował mi największą przyjemność, jakiej kiedykolwiek doświadczyłam. To nie było udawane. Nie to znała moja matka. Byłam tego pewna. Jego uwaga była całkowicie skupiona na mnie, jakby potrafił czytać w moich myślach. Przesunęłam się i wysunął się ze mnie. Pomógł mi usiąść i przegonić zawroty głowy. Ponownie położyłam się na kanapie. Wstał i założył bieliznę. Dopiero gdy usłyszałam otwieranie drzwi, przemówiłam. – Co to było? – zapytałam. Zatrzymał się, mimo wyłączonych świateł, widziałam jego zachmurzoną twarz. – Badanie charakteru – powiedział w końcu. – Miałem trudności z zaśnięciem. – Och – powiedziałam, rozczarowanie rozbrzmiało w moim głosie. Nie wiem, jakiego rodzaju odpowiedzi się spodziewałam. Nie wiem, czego oczekiwałam. Wiem tylko, że na jego słowa, dreszcz przebiegł przez moje ciało i ze wszystkich sił starałam się nie podbiec do niego i przytulić. Głupia. Głupia wyobraźnia. – Mam nadzieję, że będzie ci się spało lepiej – powiedziałam. Starałam się, aby moje słowa pozostały zimne, ale nie potrafiłam. W ciemności, zabrał mnie całkowicie, a następnie oddał. Stłumiłam sentyment. Oczywiście, nie podzielał go.

– Teraz powinienem być w porządku – powiedział Rien. – Dziękuję… dziękuję, że nie walczyłaś za wiele. Mam nadzieję, że ci się podobało. Udawałaś, czy nie.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

14. Rien Usiadłem przy brzegu stołu operacyjnego. Gav siedział z drugiej strony, trzymając skalpel numer jedenaście, wykonując małe nacięcia na stopach pana Steadhill. – Nie wiem, co z nią zrobić – powiedziałem, przeciągając ręką po włosach. Gav wetknął ostrze między dwa palce i pan Steadhill wydał piękny, piskliwy dźwięk. Zawsze wiedział, jaki przycisk był odpowiedni. – Ona tam jest? – machnął skalpelem w kierunku sekretnych drzwi do biblioteki. – Tak. – Mogę ją poznać? – Nie. Chcesz, żeby zobaczyła twoją twarz? Gav ziewnął, zasłaniając usta pięścią. – Nie, myślę, że masz rację. Nie możesz po prostu, wiesz? – przeciągnął palcem po szyi. – Ona jest niewinna. Nie mogę zabić niewinnej osoby. Zwłaszcza nie kogoś, jak ona. Nie wiem jak to powiedzieć. Było w niej coś dziwnego. Coś, czego nie mogłem wskazać. I inne rzeczy, nie tak dziwne, które poznałem. Boże, jej ciało było wyśmienite.

CandyJorney

– Teraz wiesz, jak się czuję – powiedział Gav, obserwując wyraz mojej twarzy. – Ostrożnie, jeszcze się w niej zakochasz. – Ha! Nie, trzymam ją w zamknięciu, w bibliotece. Dziś rano pozwoliłem jej tylko pójść do łazienki. I dałem bajgla. Nie wiem – powiedziałem, czując zamęt. – To trudna sytuacja. – Podajesz jej środki uspokajające? – Nie – cofnąłem się myślami do momentu, kiedy ją sparaliżowałem i krew spłynęła do mojego penisa. Uwielbiałem obserwować jej oczy, podczas gdy ją zaspokajałem. A w nocy... – Nie wiem. Co byś zrobił? – Wiesz. – Nie, nie wiem. – Hipotetycznie – powiedział Gav, przesuwając skalpelem wokół dużego palca pana Steadhill. – Hipotetycznie, załóżmy, że jestem tobą. I mam dziewczynę, niewinną dziewczynę, zamkniętą w mojej bibliotece. – Tak. – Zakochuję się w niej. – Nie zakochuję się w niej. – Odrobinę zakochuję się w niej –uśmiechnął się Gav. – Zabić, czy pozwolić odejść? – Nie ma innej opcji? – zapytałem. – Wie, że jesteś zabójcą. – Jeszcze nikogo nie zabiłem – powiedziałem. – Co jeśli pozwolę temu facetowi odejść? Pan Steadhill spojrzał na mnie z milczącą nadzieją, po raz pierwszy od wielu godzin. Gav dźgnął go skalpelem, krzyknął.

– Oczywiście, że tego nie zrobisz. Zabijesz go. Ale nie możesz trzymać jej tu wiecznie. Musisz zdecydować, może warto ją wypuści. – Nie mogę pozwolić jej odejść. Jeśli federalni zobaczą, jak opuszcza to miejsce, wyśledzą ją i zabiją. Lub wyślą do kogoś innego, jak ja, aby pomógł jej zniknąć. Jest zamieszana w ten brudny biznes, Gav. – Mówisz. – Nie sądzisz, że może po prostu powinienem ją tu zatrzymać? – zapytałem, nienawidząc błagalnej nuty w moim głosie. – To trudne, trzymać dziewczynę w zamknięciu. Wytrwałem tylko tydzień utrzymując zakładnika? Nie mogłem sobie z tym poradzić – skrzywił się. Krew pana Steadhill zaczęła spływać na podłogę. – Cholera, rozciąłem duże naczynie krwionośne. Przeciągnąłem stołek w pobliże szafy medycznej i przeszukałem szufladę. – Wciąż myślę, że na coś wpadnę. Jakiś pomysł, który uporządkuje sprawy – wyciągnąłem butelkę kleju i rzuciłem do Gava. Złapał ją i otworzył. – Chciałbyś. Jeśli jej nie kochasz, zabij. Uwolnij z niedoli. Zmarszczyłem brwi. Dziewczyna była interesująca. Dotykanie jej było ciekawym doświadczeniem. Rozmowa również. Zaskakiwała mnie swoją odwagą. Nie chciałem jej zabić. To nie wydawało się słuszne. – A jeśli kocham? – Kochasz? – Boże, nie – powiedziałem. – Ale hipotetycznie. – Rien. – Co?

– Nigdy wcześniej mnie nie okłamałeś – uśmiechnął się Gav, sklejając rozcięcie. Krew przestała płynąć. – Kto wie, może zdecyduje się zabić tego dupka. Wtedy oboje będziemy mordercami. Albo raczej, ona będzie mordercą. – Słaby plan. – To wszystko, co mam. – Dość słaby. – Tak myślisz? – potarłem podbródek. – Dlaczego? Gav uniósł brwi. – Poważnie, Rien? Wyjaśnię ci, co się stanie – udał, że podnosi słuchawkę telefonu. – Halo, policja? Witam, jakiś szalony człowiek porwał mnie i torturował, zmusił do zabójstwa. Twój wysoko postawiony facet w CIA natychmiast cię zwolni, jeśli to gówno wyjdzie na jaw. I jak powiedziałeś, gdyby federalni dostali się do niej, byłaby martwa w dwie sekundy. – W porządku. Wymyślę coś innego. – Lepiej się pospiesz, zanim federalni zdadzą sobie sprawę, że żona tego faceta nie jest martwa – Gav wrócił do nacinania skóry, tym razem wokół małego palca. – Nie obchodzi mnie to. Wszystko mają nagrane. Weszły tu dwie osoby, żadna nie wyszła. To wszystko za co mi płacą. – Płacą za zabicie dwóch osób. Męża i żonę. – Więc? – Więc, żona nie jest żoną – powiedział Gav, wskazując na mnie wymownie. – Żadne z nich nie jest martwe. – I?

– Tylko mówię – powiedział, wracając do małego palca. – Tak naprawdę, nie wykonałeś zadania, za które ci zapłacono. – Chcesz mojej pracy? Myślisz, że możesz to zrobić? – Nie, nie chcę twojej pracy! Tylko mówię. – Boże, Gavriel. W porządku. Zostaw mnie w spokoju. Muszę pomyśleć – przetarłem oczy. To nie idzie tak, jak planowałem. Chciałem, żeby Gav wymyślił plan, który nie wymagał ani zabójstwa niewinnych ludzi, ani przyłapania. – W porządku – powiedział Gav. Otarł nogę pana Steadhill i spryskał płytkę wybielaczem, zanim wrzucił szmatkę do spalarni. Stanął w drzwiach i spojrzał. – Chcesz wpaść na grilla w ten weekend? – Być może. Jeśli rozgryzę tę sprawę. – Hej, nie rób nic drastycznego, dobrze? – Nie martw się, nie jestem tak emocjonalny, jak ty – powiedziałem, nie wiedząc czy to prawda po wszystkim, co się wydarzyło. Po ostatniej nocy. – Do zobaczenia, Gav. – Do zobaczenia. Wyszedł, zostałem sam z panem Steadhill. Zakręciłem skalpelem w ręku. Gav był bardziej nieczuły, niż ja? Nie zakochuję się w tej dziewczynie. Jeśli już, ona zakochuje się we mnie. – Nie jestem taki – powiedziałem głośno, bardziej do siebie niż do człowieka związanego na stole obok. – Przysięgam. To tylko odrobina zabawy, to wszystko. Mogę ją zabić, kiedy zechcę.

Sara Rano, Rien pozwolił mi umyć zęby w łazience obok poczekalni. Umyłam się najlepiej jak potrafiłam bez prysznica. Chciałam zapytać, czy mogę wziąć kąpiel w drugiej części domu, ale kiedy wyszłam, przecierał podkrążone oczy. Zamknął mnie w bibliotece, a następnie wrócił do sali operacyjnej, pozostawiając w samotności. Słyszałam głosy, czasami krzyki Gary'ego. Starałam się je ignorować. Po godzinie wrócił do biblioteki, ubrany w inną koszulę. Nie wiedziałam, jak się z nim obchodzić. Poruszał się tak pewnie, jak wcześniej, udając, że nic się nie wydarzyło. Byłam zdenerwowana, panikowałam. Starałam się zachowywać tak nonszalancko, jak on. – Dziękuję za śniadanie – powiedziałam, wskazując na bajgla. – Pewnie – powiedział. – Dobrze spałaś? – Tak – pomyślałam o tym, co powiedział wcześniej. – Nawet wtedy, gdy zgubiłam świadomą tożsamość. – Naprawdę? Nie sądziłem, że to było aż tak dobre. Zakrztusiłam się śmiechem, nerwowo jedząc bajgla. Rien zaproponował szklankę wody. Wzięłam łyka i otarłam łzy, kaszląc. Niepewność, która nadeszła w nocy, ujawniła się. – Och – powiedziałam, oddychając głęboko. – Okej. W porządku. – Chciałabyś zjeść coś jeszcze? – Wszystko w porządku, Rien – powiedziałam, zerkając w stronę wyjścia. – Tak? – Dlaczego przyszedłeś tu w nocy?

Uniósł lekko brwi i oparł się o drzwi. – Chciałem dowiedzieć się czegoś o tobie. – Jak w ciemności wyglądają moje sutki? – Pewnie – uśmiechnął się i poczułam, jak skręca mnie niepokój. To wszystko? Nie bądź głupia, Sara. Oczywiście, że to wszystko. Spojrzałam na półki rozproszonym wzrokiem. – Chcesz porozmawiać? – zapytał Rien. Wrócił do stolika i ustawił tacę. Talerz stuknął lekko o srebro. – Nie ma zbyt wiele do powiedzenia, czyż nie? Przez chwilę obserwował mnie w milczeniu. Jego złote oczy śledziły moje ciało, zatrzymując się na biodrze, gdzie kończyła się jego koszula. – Dlaczego przyszedłem do ciebie w nocy? – Pytasz mnie? – powiedziałam. – Nie wiem. Może to twoja nieświadoma tożsamość. Przyglądał mi się uważnie. Pod jego twardym spojrzeniem poczułam pieczenie skóry. Odwróciłam się w kierunku regału, lekko przebiegając palcami po grzbietach książek. – W świetle jesteś inna – powiedział w końcu. – Tak, promienie słoneczne wpadają tu ze wszystkich stron. – Jesteś inna. Bardziej sarkastyczna. Cieplejsza. Podszedł do mnie, poczułam, jak powietrze nasiąka jego obecnością. Biblioteka stała się inna. Gorętsza. Wilgotniejsza. – Po prostu, w ciemności nie możesz dostrzec, jak się krzywię – powiedziałam stanowczo.

– Tak to się nazywa? Zarumieniłam się. – Nie wiem, jak nie być sarkastyczną – powiedziałam. Sięgnęłam po książkę i przejrzałam ją, nie widząc ani słowa. – Nie byłaś sarkastyczna ostatniej nocy. – Nie wiem, czym była ostatnia noc. Rien oparł się o regał, wpatrując się we mnie. Przygryzłam wargę i spojrzałam mu prosto w oczy. Zawsze był taki sam, pomyślałam. Chłodny, niewzruszony. Był najbardziej pewną siebie osobą, jaką kiedykolwiek poznałam. Tylko jeden raz spokój przedostał się przez tę barierę. Ostatniej nocy. – Dlaczego chcesz być aktorką? – zapytał. – Jeszcze raz? – Chodzi o sławę? Pieniądze? – Czemu pytasz? – Chcę wiedzieć, dlaczego nosisz tak wiele masek. – Każdy jest fałszywy – powiedziałam, odkładając książkę z powrotem na półkę. – Dlaczego nie powinnam być w tym dobra? – To nie jest odpowiedź. – Oczywiście, że jest. – Chcę prawdy. Nie mogłam mu powiedzieć, nie, kiedy na mnie patrzył. Więc odwróciłam się i ponownie usiadłam na kanapie. – Nigdy niczego nie chciałam, w porządku? Byłyśmy biedne.

– To nie ma sensu. Brzmi, jakbyś chciała wszystkiego. – Dlaczego? – zmarszczyłam brwi. – Sama to powiedziałaś: nie miałaś nic. Pokręciłam głową. Moja klatka piersiowa zacisnęła się, kiedy o tym myślałam. – Nic nie rozumiesz. To dlatego. Nie mogłam poprosić mamę o cukierki, kiedy jadłyśmy na kolację chleb. Nie mogłam chcieć niczego. Pewnego razu, w dniu moich urodzin, zapytałam o lalkę Barbie. Barbie! To gówno kosztuje około dwudziestu dolarów. Widziałam minę mojej mamy. Było w niej tak wiele cierpienia. Rien patrzył na mnie. Mogłam powiedzieć. Czułam jego wzrok, jak ostatniej nocy palce. Przesunęłam się na siedzeniu. – Nie wiedziałam, dopiero później. Ile kosztowało ją kupno Barbie. Ile kosztował ją chleb, który jadłyśmy. A kiedy sobie to uświadomiłam, wszystkie potrzeby zepchnęłam tak daleko, że nigdy więcej o nic nie poprosiłam. Łzy zapiekły w oczy. Zrobiła wszystko, dla mnie i mojej siostry! Nie było sposobu, abym mogła to spłacić. – Nadal miałaś potrzeby. Po prostu jej nie mówiłaś. – Nie! – uniosłam wzrok. – Przecież mówię. Przestałam pragnąć czegokolwiek. Wewnątrz. Przekonałam się, że nie chciałam zestawu Happy Meal czy zabawki, nawet napoju gazowanego. Przekonałam ją, że moim ulubionym obiadem była grzanka z majonezem, bo to wszystko, na co mogłyśmy sobie pozwolić. Widziałam jej minę, kiedy moja siostra narzekała. Ale nie tylko. Przekonałam siebie. Ukryłam każdą potrzebę głęboko, spaliłam wszystkie pragnienia. Przykryłam betonową płytą i zamknęłam na dobre. Szloch narastał w moim gardle, zwalczyłam go, gryząc się w język. Nie chciałam płakać. Nie przed nim. Nie teraz. Co się stało, że zaczęłam ukrywać się za maską? Zawiodłam, sromotnie. Zburzył wszystkie moje bariery i teraz, siedziałam przed nim wyeksponowana, jakbym była naga.

Rien podszedł i usiadł na kanapie. Położył rękę na moim kolanie. Chciałam ją uścisnąć. Chciałam go przytulić. Chciałam go zabić. – Mogłabyś być dobrą seryjną morderczynią, jeśli zdecydujesz się na zmianę kariery. To był tak dziwny komentarz, wybuchnęłam jednym, krótkim śmiechem. Rien wyciągnął z kieszeni chusteczkę i podał mi ją. – Tak? – zapytałam. – Czemu? – Bloki betonowe? To tak, jakbyś pozbywała się ciała. Przygryzłam wargę. Uśmiechnął się do mnie i pocałował w czubek głowy. Nic nie mogłam na to poradzić; oparłam się o jego ramię, rozkoszując się naciskiem jego ust. Jego ciepłem. – To dlatego chcesz być aktorką. Kiwnęłam głową, ocierając łzy z kącików oczu. – Tak. Ponieważ każda postać ma motywację. Każda postać jest wyposażona w zestaw celów, pragnień, marzeń. Cudownie jest zanurzyć się w roli i nie myśleć o niczym poza tym jednym powodem, który cię napędza. Udawanie pragnienia czegoś jest prawie tak dobre, jak prawdziwe pożądanie. – Nie masz żadnych motywacji? – Nie. Nigdy – bawiłam się chustką na moich kolanach. – Nie wierzę. To maska, to wszystko. Wzdrygnął się, kiedy zobaczył wyraz mojej twarzy. – Myślisz, że ukrywam się za maską? – zapytałam. Zwinęłam chusteczkę, ocierając łzy złości. – To nie tak. To wszystko, co tam jest. Kilka masek, jedna na drugiej. Nie ma nic pod spodem. – To nie prawda.

– Nie kłamię. – Tego nie powiedziałem. Ale to nie prawda. Jesteś czymś więcej. Masz w sobie pasję. Marzenia. Nie jesteś wewnętrznie pusta. Zaufaj mi. Poznałem wiele pustych ludzi. Nagle, stałam się smutna. Udawałam. Zawsze udawałam. Nawet teraz. Udawałam, że udaję. Czy to naprawdę wszystko, czym jest moje życie? – Dzięki za wiarę we mnie – powiedziałam obojętnie. – Jedynym człowiekiem, który powiedział, aby podążała za marzeniami to psychopatyczny seryjny morderca. – Psychopatyczny? Przepraszam? – Zdzierasz z ludzi twarze. – Zdzieranie jest zbyt szorstkim słowem. Wycinam ich twarze. Operacja jest precyzyjną umiejętnością. – Cokolwiek –wydmuchałam nos. – Wiesz, przypominasz mi cytat: "Gdybym miał pragnienie, chciałbym być wolnym od pragnień”. – Brzmi, jak ja. Kto to powiedział, Dalajlama? Rien uśmiechnął się. – Charles Manson. – Nie ma mowy. – Brzmi jak ty, co? – Okej. Okej. Właśnie to wymyśliłem – zaśmiał się smutno. Rien wstał, chciałam złapać go za rękę i przyciągnąć z powrotem na kanapę. O Boże! Chciałam, aby seryjny morderca mnie pocieszył. Czułam się tak cholernie pusta.

– Muszę pójść do sklepu spożywczego, moja droga mała psychopatko – powiedział. – Wrócę – sięgnął na półkę i wyciągnął książkę. Wylądowała na poduszce obok. – „Manson: Biografia” – przeczytałam na głos. – Może nasunie ci kilka dobrych pomysłów – powiedział Rien z błyskiem w złotym oku. – Na to, czego pragniesz. – Ze sklepu spożywczego? Chcę ciastko. – Sara, mam to na myśli – jego twarz złagodniała. – Zastanów się, czego chcesz. Albo, czy naprawdę nie pragniesz... niczego. Chciałbym wiedzieć. – Co wiedzieć? – Czego chcesz. Co cię napędza. Co sprawia, że jesteś sobą. Z pewnością nie jesteś psychopatą jak Manson. Czy może… – Może, co? – Może był jedynym rozsądnym. – Tylko ty tak myślisz – powiedziałam. Trzymałam książkę przy oczach tak, aby Rien nie widział, że płaczę. Nie chciałam, żeby wiedział, ile znaczy dla mnie to, że ktoś dbał o moje pragnienia, nawet odrobinę. Słowa stały się niewyraźne przez łzy, gdy zamknął za sobą drzwi.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

15. Rien Jak mógłbym ją zabić? Dopiero zaczynałem ją rozumieć. Rozmyślałem o dziwnej fascynacji, którą odczuwałem. Była moją zabawką, tak, ale kiedy zburzyłem jej mury obronne, dostrzegłem w niej więcej niż sama w sobie widziała. Nie mogłem pozbyć się tej świadomości, nie, nie po tym, co zobaczyłem. Potrafiłem zrozumieć jej frustrację, przynajmniej częściowo. Chociaż, nie mogłem jej tego powiedzieć. Moje życie było przeciwieństwem jej. Moja rodzina była bogata; ambasadorzy, którzy podróżowali z jednego kraju Europy do drugiego. Pod względem materialnym dostawałem wszystko, czego chciałem. Moja matka i ojciec utrzymywali mnie starannie ubranego. Kupowali samochody, jedzenie. Dali mi pieniądze i zaplanowali spotkania z dziećmi ambasadorów. Ale nie było żadnej miłości. Pozbywali się wszystkiego, co kochałem. Byłem zakochany tylko w jednej dziewczynie, ją również zabrali. Wyrzuciłem myśli z głowy. Słońce świeciło na mnie, a cały świat wyglądał na zbyt jasny, by być prawdziwym. Mijałem sklepy i bary pełne fałszywych ludzi, rozmawiających o fałszywych bzdurach. Chciałem do niej wrócić. W sklepie spożywczym zatrzymywałem się przy regałach, wybierając produkty, jakie myślałem, że może polubi. Stek, idealnie będzie pasował z Cabernet, rocznikiem,

CandyJorney

który długo oszczędzałem. Tarta marchewka, dodatek do puree. Gdy dotarłem do końca korytarza, zdałem sobie sprawę, że pogwizduję. Co ta dziewczyna ze mną robiła? Kupiłem artykuły spożywcze, wymieniając przy kasie uprzejme uśmiechy. Musiałem być bardziej ostrożny, pomyślałem. Dziś, jako wymówkę miałem randkę. Chociaż, jeśli zamieni się to w dłuższy układ, będę zmuszony rozłożyć zakupy. Zaopatrzenie w żywność dla dwojga było łatwym sposobem, by dać się złapać. Wychodząc na ulicę pomyślałem o cukierni, obok której będę przejeżdżał. Skupiłem się na smakach. Czekoladowy? Truskawkowy? Nie patrzyłem. Nie myślałem. Zapomniałem, że nierozwaga wpędza mnie w kłopoty. Głupi. Niedbały. Nie zauważyłem, że czekał na mnie w alejce.

Sara Sięgnęłam po książkę, którą zostawił dla mnie Rien. Przewracałam strony, przeglądając. Pierwsza część była o dzieciństwie, więc przerzuciłam się na środek. Było tam oświadczenie procesowe, które wpadło mi w oko. Oparłam się o kanapę i przeczytałam. "Wszyscy jesteśmy swoimi własnymi więźniami, wzajemnie jesteśmy naszymi strażnikami i wykorzystujemy czas. Nie mogę nikogo osądzać. Co robią inni naprawdę nie jest moją sprawą, chyba że do mnie z tym przychodzą. Więzienie jest w twoim umyśle. Czy nie widzisz, że jestem wolny?" Racja. Wolny jak cholerny ptak. Rozejrzałam się po ścianach biblioteki i roześmiałam. Pamiętam, w przedszkolu, mój nauczyciel powiedział, że czytając możemy się rozwijać i odkrywać nowe miejsca w naszych umysłach. Nigdy nie będziemy ograniczeni. Chociaż, mój nauczyciel nigdy nie został zamknięty w bibliotece przez seryjnego mordercę.

Rien Vale ustał za mną, lufa pistoletu szturchnęła dolną część moich pleców. – Rien – warknął. – Miło cię widzieć, Vale – powiedziałem. Tak beztrosko. A jednak wszystko, o czym mogłem myśleć w tym momencie to: Gdybym umarł, jak zdołałaby uciec? Vale popchnął mnie w pobliską alejkę, od niechcenia uniosłem wolną rękę. – Co jest? – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – Nie wiem, o czym mówisz. – Po pierwsze, do ściany. Odwróciłem się i czekałem, aż mnie przeszuka. W myślach prześledziłem swoją historię. Plonowałem zagrać głupiego. Zabiłem parę, zabiłem ich. Cóż, zostali zamknięci w moim domu, a system bezpieczeństwa był niezniszczalny. Wychodziło na to samo. Nawet jeśli nie planowałem zabić Sary. Vale kopnął w moją nogę i poklepał uda. – Czujesz się podniecony? Vale, wszystko co musisz zrobić, to pozwolić wyciągnąć się kiedyś do klubu. Wyglądasz, jak prawdziwy Paul Newman z tymi blond włosami i niebieskimi oczami. Może moglibyśmy umieścić cię na zdjęciach. – Co ty na to, abym postawił ci drinka – powiedział Vale, chwytając mnie za ramię, gdy z zadowoleniem stwierdził, że nie mam przy sobie broni. Drink? Nie chciałem teraz rozmawiać z szefem. – To trochę za wcześnie.

– Możesz potrzebować jednego. Wiem, że ja tak. Poprowadził mnie przez ulicę i zanurkował w gównianym pubie. Podeszliśmy do narożnej loży, pstryknął palcami na kelnerkę. – To naprawdę eleganckie miejsce, Vale – powiedziałem, przeciągając serwetką po lepkim blacie. – Założę się, że jeśli poprosimy nawet zetrą dla na stolik. – Dwa razy whisky. Czysta – zawołał Vale do kelnerki, która przestała nas ignorować. – Dla mnie podwójna. Z lodem. Czy możesz umieścić moje artykuły spożywcze w lodówce za barem? – zapytałem, posyłając zwycięski uśmiech. – Dzięki. Kelnerka wróciła i ustawiła nasze drinki. Vale rzucił zmięty dziesięciodolarowy banknot. – Odnosisz sukcesy, czyż nie? Jak w dzisiejszych czasach mają spłacać czarnuchów? – Nie mają wystarczająco dużo do czynienia z pojebami takimi jak ty. Vale łypnął na mnie z ukosa i wrócił do whisky. Popijałem swoją. Kelnerka siedziała przed barem, poza zasięgiem słuchu. Mimo to, Vale zniżył głos. – Słyszałem pogłoski. Pogłoski, że Susan Steadhill została zabita. – Tak? – powiedziałem. – No proszę. – Pogłoski, że nie ty to zrobiłeś. Oblizałem usta, nie wiedząc, ile mu powiedzieć. Jeśli cokolwiek. – Przyszli do mojego domu. Zabiłem ich. – Tak, to jest to, co mówi monitoring.

– I? – uniosłem brwi, udając szczerość. Pomyślałem o tym, co Sara powiedziała o aktorstwie method. Zabiłem ich, wmawiałem sobie. Nie żyją. Jeśli ja w to uwierzę, on również. – I, nie kupuję tego – powiedział Vale, spoglądając na mnie nieufnie. – Ponieważ plotka mówi, że Susan została zabita zanim dostała się do twojego domu. – Masz dowód? – Nie. Ta plotka nie pochodzi od ciała. – Jaka szkoda. Vale uderzył szklanką o stół. – Gdzie jest Susan Steadhill? Wziąłem kolejny łyk whisky. Zawsze byłem dobry w kłamaniu. Dzieci, które nienawidzą swoich rodziców zawsze są w tym niezłe. – Nie wiem. Myślałem, że nie żyje. Myślałem, że ją zabiłem. – Nie żartuj z tego. – Ty jesteś tym, który przysyła mi świadków. Ja się tylko ich pozbywam. Kobieta, która przyszła powiedziała, że nazywa się Susan Steadhill. – Tak, cóż, mogła nią nie być. – Nie moja wina – wysunąłem się z loży. Jeśli to było wszystko, nie miał interesu w przetrzymywaniu mnie tutaj. Złapał mnie za ramię. Skrzywiłem się. – Mogliśmy zabić niewinną osobę, Rien. – Kiedy amerykański rząd się tym zajmie? Czekaj. Zapomnij o tym. Kiedy ty się tym zajmiesz? – Nie wiemy, gdzie jest żona. Nie mam ciała.

– Więc może jeszcze żyje? – Może – powiedział Vale. – Szukałeś w Brazylii? – Ha. Naprawdę zabawne, Rien. – Nie widziałem jej. Czy mogę już iść? – Jasne, jasne. Masz dla mnie ich zęby? Cholera. O to chodziło. – Nie. – Nie? – Byłem na zakupach spożywczych, na litość boską. – Potrzebuję dowodu, Rien. Muszę się dowiedzieć, kim jest ta dziewczyna i zrobić porządek. – Tak – również muszę się dowiedzieć, kim ona jest. – I muszę udowodnić, że to Steadhill zginął obok dziewczyny. Z tego co wiem, oboje mogli podmienić ciała. – Okej. Wziąłem szklankę whisky i wypiłem resztę. Nie wiedziałem, jak sobie poradzić z Valem. Rzadko prosił o dowód, ale kiedy to zrobił, miał to na myśli. – Więc? – Więc, co? – Więc daj mi ich zęby. Przejdźmy na tyły. – Nie mam ich jeszcze. – Dlaczego?

– Mam trochę zabawy z ich ciałami – przynajmniej to było prawdą. – Nie spaliłem ich. Vale zmrużył oczy. – Jesteś chorym pojebem, Rien. – No cóż, powodzenia ze znalezieniem kogoś, kto nie jest chorym pojebem, by wykonał za ciebie brudną robotę – wstałem od stołu. – Chcę zębów. Wpadnę jutro. – Nie da rady. Jestem zajęty cały dzień. – Jutrzejszej nocy. Udawałem, że to rozważam. – Nie pytam, Rien. Utknąłem w cholernym bałaganie, muszę wiedzieć, kto jest martwy. – W porządku. Jutrzejszej nocy. Teraz, jeśli mi wybaczysz, muszę kupić ciastko.

Sara Nadal czytałam książkę. Musiałam przyznać, Manson nie był wariatem. Chodzi mi o to, że był szalony, ale wszystkie jego myśli miały sens, w dziwnie spójny sposób. Ból nie jest zły, jest dobry. Uczy rzeczy. Rozumiem to. Odrażający. Rozumiałam, dlaczego Rien trzymał to w swojej bibliotece. Życie jest tym, co mnie przeraża. Umieranie jest łatwe. A zabijanie jeszcze łatwiejsze, najwyraźniej. Wróciłam do początku, zatrzymując się na przypadkowej stronie. Wszystko, co widzisz we mnie, jest w tobie. Jeśli chcesz zobaczyć bezwzględnego zabójcę, zobaczysz go, rozumiesz? Jeśli widzisz mnie jako swego brata, będę nim. Wszystko zależy od tego, jak wiele posiadasz miłości. Jestem tobą, a kiedy będziesz w stanie to przyznać, staniesz się wolny. Jestem tylko lustrem. Tutaj się zatrzymałam. Czy tak widział siebie Rien? Gdy zabijał ludzi, robił to z nienawiści, czy czegoś innego? Z tego co przeczytałam do tej pory, Manson nie uważał, że zabijanie było złe, ponieważ umieranie nie było złe. Co ma sens, w sposób szalonego dupka, seryjnego mordercy. W jego świecie nie było ani dobra, ani zła. Potem przerzuciłam się na jedną z ostatnich stron. Mówił o Hollywood. Przysunęłam książkę bliżej. Mieszkałem w Hollywood i miałem to wszystko, Rolls Royce, Ferrari oraz mieszkanie w Beverly Hills. Miałem deski surfingowe i The Beach Boys, Bishkis, Neil Diamond, Ramskam, Jimmy Shriffen, i najlepsze z najlepszych, Elvisa Presleya oraz wszystkich tych kolesi. The Dean, Martins, Nancy Sinatra, Goffs and Sofrins, "Zrobisz to dla mnie? Słyszałem, że robisz to dobrze, kochanie", wszystko w stylu: "Wpadniesz do mnie później?" Więc przeszedłem przez to wszystko i zobaczyłem więzienie większe

niż to, z którego właśnie wyszedłem, i naprawdę nie przejmuję się tym, czy tam wrócę. Spójrz, więzienie nie zaczyna się i kończy za bramą. Więzienie jest w umyśle. Jest zamknięte w jedynym świecie, który żyje i umiera, lub jest otwarte na świat, który jest wolny i żywy. Moje usta opadły. Nie wiem ile razy Rien czytał tę książkę, czy w ogóle wie, co w niej było, ale słowa dotarły do mnie z siłą uderzenia w twarz. Myśli, że chciałam tego jako aktorka? Nie chciałam. Nie dbałam o sławę ani fortunę, żadną z tych rzeczy. Nie, Rien miał to wszystko. Seksowny samochód, luksusowy apartament. Spełnił hollywoodzkie marzenie, a wszystko dzięki zabijaniu. Porywał fałszywych ludzi, żyjących fałszywym życiem i mordował ich. Bo przecież śmierć nie była zła. Życie w kłamstwie był najgorszym grzechem ze wszystkich. Więc Manson to powiedział. A on powtórzył jego słowa. Więzienie jest w umyśle. Hollywood było większe niż jakikolwiek budynek więzienny. Pomyślałam, że zrozumiałam. Albo przynajmniej, zaczęłam rozumieć. Nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie zrozumieć Riena. Powiedział, abym pomyślała o tym, czego chciałam. Czego chciałam? Nie mogłam dłużej tego czytać. Położyłam książkę na kanapie i wstałam. Przeciągnęłam się. Pokręciłam szyją. I nie miałam nic więcej do zrobienia. – Więzienie jest w umyśle, Sara – powiedziałam głośno. – Mogę iść gdziekolwiek – tak jak w piosence Reading Rainbow. Nuciłam ją, kiedy przeglądałam półki. Musi być coś, co może oderwać moje myśli od seryjnych morderców. Znajdowało się tu mnóstwo książek medycznych. Znieczulenie kliniczne. Podręcznik procedur chirurgicznych. Fizjologia układu oddechowego: Podstawy. Nawet tytuły przyprawiały o zawrót głowy. Odwróciłam się, by spojrzeć na pozostałe

egzemplarze. Stare historie. Książki w języku francuskim i greckim. Westchnęłam, kiedy przebiegłam palcami w dół regału. – Nie za dużo literatury pięknej, co? – mruknęłam. Ale, ma to sens. Rien wydawał się nienawidzić wszystkiego, co fałszywe. Nie chciał żyć w udawanym świecie. Dobrze dla niego. Chociaż, brak czegoś do poczytania może uczynić moje dni o wiele nudniejszymi. Reszta jego biblioteki była podobna, ale kiedy przeniosłam się na tylną półkę, prowadzącą do sali operacyjnej, zrobiło się trochę lepiej. Znalazłam kilka starych bajek dla dzieci, które wyglądały obiecująco. A następnie, parę powieści filozoficznych. Naprawdę nie obchodziły mnie ciężkie rzeczy, moje palce przebiegły po Locku, Kancie i Humie. Ale potem zauważyłam tytuł, który wyglądał znajomo. Człowiek w poszukiwaniu sensu. Moja mama dostała kopię tej książki z biblioteki. Pamiętam, ponieważ miałam trzynaście lat i właśnie zostałyśmy przeniesione do nowego miejsca. Schronisko dla kobiet w którym mieszkałyśmy znajdowało się naprzeciwko biblioteki publicznej i przyniosła tę powieść do domu, by przeczytać. Zasnęła i pamiętam, że podnosiłam książkę z podłogi. Opowiadała o Holokauście, jak facet przetrwał lata w obozie koncentracyjnym. Nie rozumiałam wszystkiego, kiedy miałam trzynaście lat, ale wiedziałam, dlaczego wzięła tę książkę. Opowiadała o tym, że nie ważne jak źle się działo, nadal można odnaleźć sens życia. Cóż, było ze mną źle, tkwiłam w bibliotece zabójcy. Sięgnęłam po książkę, a kiedy wysunęłam ją z półki usłyszałam trzask. Odskoczyłam, kiedy ściana zaczęła się poruszać. Biblioteczka obróciła się, otwierając.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

16. Rien Odebrałem dla Sary ciastko – zdecydowałem się na Pocałunek Drakuli, z mrożonym twarogiem – i zadzwoniłem do laboratorium kryminalistycznego, wracając do domu. Poprosiłem o Jake'a. – Rien? Wiesz, że nie powinieneś dzwonić pod ten numer – syknął Jake do telefonu. – Hej, Jake, ciebie też miło słyszeć. – Poważnie, Rien… – Pamiętasz, gdy prawie zostałeś nakryty przez swoją dziewczynę z ciałem w bagażniku i pojechałem za ciebie do stacji dokującej? Kiwnąłem głową na mijającą mnie kobietę z psem. – Rien, nie… – Mam sprawę, Jake. Na drugim końcu linii zapadła cisza. Słyszałem, jak Jake zamyka drzwi. Po chwili jego głos ponownie pojawił się w telefonie.

CandyJorney

– Kiepskie wyczucie czasu, Rien. Jestem w środku wielkiego dochodzenia. Całe laboratorium roi się od policji, nie tylko palantów z LAPD6. Czego chcesz? – Czy możesz czegoś dla mnie poszukać? – O to chodzi? Dlatego dzwonisz? – To ważne. Potrzebuję, abyś odszukał Susan Steadhill. W sekrecie. Nie chcę, aby ktokolwiek o tym wiedział. – Susan Steadhill? – Jest związana z federalnymi. Muszę odnaleźć ją przed nimi. – Wiem, że jest związana z federalnymi. – Co? Skąd? – A myślisz, że w jakiej sprawie jest dochodzenie? Jest świadkiem, a oni ją zgubili. To wszystko ma zostać utrzymane w wielkiej tajemnicy. – Obiecuję nikomu nie pisnąć słowem – powiedziałem. – Ale jeśli zdobędziesz jakiś trop, daj mi znać. Sprawdź jej kartotekę. – Co chcesz wiedzieć? – Cokolwiek. Wszystko. A skoro przy tym jesteśmy, sprawdź też wszystko, co masz na Sarę Everett – podając jej nazwisko, poczułem się źle. Nie wiedziałem dlaczego. Nie powinienem nikomu ufać, nie w pracy. Ale z jakiegoś powodu, czułem się z tym źle. Jake odpowiedział, ale nie usłyszałem co. – Przepraszam, co? – zapytałem. – To jedna z dziewczyn. – Co?

6

Los Angeles Police Departament

Zamroziło mnie w miejscu. Dwóch biegaczy skrzywiło się, ponieważ aby mnie minąć, zostali zmuszeni wbiec na trawę. Skąd Jake wiedział o Sarze? – To jedna z dziewczyn, które zaginęły w ubiegłym tygodniu. Twój szef był tym, który skontaktował mnie z gościem od Vala. Przerażający koleś, nawet jak na federalnego. Miał pomóc odszukać je wszystkie. – Co masz na myśli? – Wszystkie kobiety w wieku od osiemnastu do trzydziestu pięciu lat. Z całej Ameryki do podanego opisu pasują trzydzieści dwie zaginione osoby. Trzy z nich z okolic Los Angeles. Była jedną z nich. Oblizałem wargę. Moje usta były suche. – Posłuchaj mnie. Nie mów nic Valowi. Nie mów, że pytałem. Jeśli możesz, znajdź sposób na wyrzucenie Sary Everett z jego dyżurów. – Hej, nie jestem w to zaangażowany. – Jake… – Uh. Nie. Nie zbliżam się do waszej dwójki. Nie za to mi płacą, człowieku. – Jesteś mi to winien. – Przysługę, tak, ale nie tak dużą. Sprzeciwię się Valowi, a świrnięty sukinsyn będzie miał moją głowę. Odetchnąłem, drżąc. – W porządku. Ale dasz mi znać, jeśli znajdziesz jakieś ślady Susan? – musiałem odnaleźć żonę przed jutrzejszym wieczorem. Kiedy ją znajdę, zyskam możliwości. Póki co, nie miałem żadnych opcji. A gdybym został zmuszony zabić Sarę… Zamknąłem oczy. Słońce paliło. Idealne, kalifornijskie popołudnie. Nie mogłem porzucić dla niej mojego życia. Miejmy nadzieję, że nie będę musiał. – Pewnie. Federalni już się tym zajmują, Rien.

– Wiem. Zadzwoń, gdy zdobędziesz informacje. Jeden dzień. To wszystko, co miałem, następnie zostanę zmuszony podjąć trudną decyzję. Nadal nie wiem, co postanowię, jeśli do tego dojdzie. Więc będę musiał upewnić się, by tak się nie stało.

Sara Spojrzałam przez ramię na dębowe drzwi. Rien wyszedł już jakiś czas temu. Nie wiedziałam, kiedy wróci. Mimo to, to była moja szansa! Weszłam do sali operacyjnej. Gary wciąż leżał na stole. Początkowo pomyślałam, że nie żyje, ale wtedy zauważyłam powolne unoszenie się jego piersi. Po prostu spał. Podeszłam na palcach do drzwi poczekalni i nacisnęłam klamkę. Ku mojemu zdziwieniu, otworzyły się z łatwością. Przeszłam do pomieszczenia. Światła były wyłączone, wszystkie z wyjątkiem jednego, małego reflektora na szklanej kuli, która stała w przedpokoju. Małe plastikowe kształty wewnątrz wyglądały, jakby próbowały się wydostać. Uciec. Szybko, tak cicho, jak tylko mogłam, podeszłam do frontowych drzwi. Stąd przyszłam. Jeśli uda mi się przez nie przejść, będę wolna. Wolna! Położyłam dłoń na klamce i nacisnęłam. Zablokowane. Spróbowałam ponownie, szarpiąc, ale ani drgnęły. Drzwi były zamknięte. Metalowy zamek nie posiadał włożonego klucza. Tylko pusta stalowa płyta. Pociągnęłam mocniej. Tak blisko! Od świata zewnętrznego dzieliło mnie kilka cali. Musiałam się wydostać! Musiałam! Rozejrzałam się gorączkowo. W myślach zobaczyłam Riena, wkraczającego do domu. Wyobraziłam sobie, jak odnajduje otwarte drzwi biblioteki. Musiałam się jakoś wydostać, ale jak?

Krzesła w poczekalni były skórzane, ale obok znajdował się metalowy stołek i wieszak na ubrania. Podniosłam go i rzuciłam w klamkę. Połamał się, odbijając od uchwytu. Nic. Ponownie pociągnęłam, tym razem mocniej, ale bez skutku. Wzięłam głęboki oddech i użyłam całej siły, waląc w klamkę. Tym razem stołek uderzył tak mocno, że odpadł uchwyt. Poleciał do tyłu i uderzył w rzeźbę. Obserwowałam, jak się kołysze, a następnie całkowicie przewraca. Szklana kula upadła i rozbiła się, rozsypując kawałki szkła i tworzyw sztucznych po podłodze. Z otwartymi ustami wpatrywałam się w rozbite dzieło. Z drugiego pokoju, usłyszałam, jak Gary krzyczy zza knebla. Pociągnęłam za klamkę, ale nic się nie zmieniło. Nie mogłam wydostać się w ten sposób. Cholera. Cholera, cholera, cholera. Stopą odgarnęłam na bok odłamki szkła. Co mogłam zrobić? Dokąd pójść? Wokół nie było żadnych okien. Nie wiedziałam, co robić. W oszołomieniu, podniosłam stołek i wróciłam do sali operacyjnej. Może mogłabym zbić tę ogromną szybę. Cisnęłam nim w okno. Stołek odbił się tak mocno, że moja ręka zdrętwiała w szoku. Spojrzałam w górę. Nie spowodowałam żadnego uszkodzenia. Odepchnęłam stołek, moja energia opadła. Nie wydostanę się stąd. Nie było sposobu. Gary krzyczał zza knebla. Jego oko było całkowicie białe i zaszklone, a połowa twarzy jednym, wielkim strupem. Drugie oko obserwowało mnie dziko. Nim do niego podeszłam, przełknęłam. Nie mogłam go wypuścić, dopóki nie odkryłam sposobu na ucieczkę. Nie miałam pomysłu. Ale może on pomoże. Ostrożnie, wyciągnęłam bawełniany knebel. Krew i śluz wypłynęły z kącika ust. Zakaszlał dziko, nie będąc w stanie rozmawiać. Woda. Potrzebował wody. Podbiegłam do zlewu i napełniłam plastikowy kubek. Przyłożyłam do jego ust, wypił kaszląc.

– Pasy – powiedział w końcu. Jego głos był szorstki. – Zdejmij pasy. – Nie mogę – odpowiedziałam, potrząsając głową. – Ja… – Ty głupia suko! – krzyknął. Ślina wyciekła z jego ust. – Zdejmij te pieprzone pasy! – Na razie nie mogę – oznajmiłam, starając się wyjaśnić swój tok rozumowania. – Nie ma sposobu… – Nie ufasz mi?! Zatrzymałam się i spojrzałam na niego. Nawet o tym nie pomyślałam, dopóki nie wspomniał. Dlaczego nie? Oboje byliśmy więźniami. – Przez to, co powiedział? Nie wierz mu! Nie możesz mu wierzyć! Głos Garyꞌego był chropowaty. Pozwoliłam mu upić łyk wody. Moje myśli były zagmatwane. – Nie mogę cię rozwiązać. Jeśli Rien to zobaczy… – Nie zabiłem ich – Gary dziko potrząsał głową w przód i w tył. – Nie ja. Przysięgam! To był uszkodzony zawór w jednej z naszych fabryk. Zmarszczyłam brwi. – Ale zostałeś skazany, prawda? Czy nie dlaczego chciałeś opuścić kraj? – Nie możesz słuchać tego, co mówi ten maniak. Federalni są po naszej stronie. Zatrzymałam się. Twierdził, że przywiozła nas tu policja. Ale to nie miało sensu. – Jeśli to prawda – powiedziałam ostrożnie – dlaczego jeszcze nas nie ratują? Gary pokręcił głową, powodując pękanie strupów na twarzy. Krew zaczęła spływać mu po policzku. – Nie wiem. Słuchaj. Słuchaj. Wcześniej był tu jego przyjaciel. Rozmawiali o tobie.

Spojrzałam na niego. Słyszałam głosy zza regału, ale nie wiedziałam, że ktoś był w środku. – Kto? – Jakiś inny facet. Obaj są zabójcami. Miał zamiar cię sprzątnąć. Dreszcz przebiegł po mojej szyi. – Co? Kiedy? – Nie powiedział. Powiedział, że tylko użył cię do zabawy, a kiedy się znudzi, zabije cię. Mrugnęłam. Zabije mnie? Rien tak powiedział? Chłód w moim ciele zmienił się w lodowaty strach. Mimo wszystkiego, co widziałam, nie mogłam uwierzyć, że to zrobi. Nie z tego powodu, w każdym razie. A jednak... Nie. W myślach, zobaczyłam Riena z ręką wokół mojej szyi, zaciskającego chwyt. Pokręciłam głową i skupiłam się na obecnej sytuacji. – Musimy znaleźć sposób na ucieczkę. – Pozwól mi odejść. – Kiedy wymyślimy sposób ucieczki – powiedziałam, siląc się na cierpliwość. – Ale jeszcze nie mogę. – Możemy zaatakować go, gdy wróci. Oboje. Z nożami. – Nie mogę. Zabije nas. Istniało prawdopodobieństwo, że po drugiej stronie domu przechowywał broń. Nawet jeśli nie, czułam siłę Riena. Był potężny. Nie sądziłam, abyśmy mieli szansę go zwalczyć. A Gary wyglądał, jakby był na wpół martwy. Nie było sposobu. I, Boże, ratuj mnie, nie chciałam go zabijać. – I tak nas zabije.

– Nie. Posłuchaj mnie… – To nasza jedyna szansa! Przynajmniej uwolnij mnie, mogę pomóc nam uciec! Proszę, Boże, proszę, torturował mnie przez ponad dzień! Wycie Garyꞌego skłoniło mnie do rozważań. Przełknęłam ślinę. Może miał rację. – Okej – powiedziałam, sięgając do rzemienia. – Ale jeśli wróci… Moje palce dotknęły pasa, gdy usłyszałam kroki Riena. Zabrałam rękę. O Boże. Drogi Boże. – Nie! Pozwól mi odejść! Ty głupia suko, po prostu pozwól mi odejść! Cofnęłam się w kierunku półki z książkami. Nie mogłam tego ukryć. Szklana kula została stłuczona. Gary nie był zakneblowany, nie miałam zamiaru robić tego ponownie. Cofnęłam się do biblioteki. Krzyki Garyꞌego niosły echo po całej sali operacyjnej. Pchnęłam regał, starając się go zamknąć, ale nie ustąpił. – Mam twoje ciastko – powiedział Rien, otwierając dębowe drzwi. – Na lunch będzie… Zatrzymał się w pół kroku i spojrzał na mnie stojącą obok otwartej biblioteczki. Jego uśmiech zniknął. Gary krzyknął z sali operacyjnej, jego głos był donośny. – Ty głupia suko! Ty głupia suko! Już jesteś martwa, widzisz? Jesteś martwa! Oboje jesteśmy martwi! Rien spojrzał na mnie. Jego oczy były nieczytelne, spokojne, jak jezioro ukryte pod lodem. Nie potrafiłabym go zabić, nie, kiedy się we mnie wpatrywał. Mimo, że wiedziałam, iż mógł mnie zamordować bez mrugnięcia okiem. Zrobił to. Torturował tego mężczyznę. Wzdrygnęłam się, bardziej na siebie niż na Riena. Nawet teraz, słysząc krzyki ofiary, nie mogłam uwierzyć, że mnie skrzywdzi. Stał w milczeniu. Powietrze było ciężkie.

– Nie żyjesz! – wołał Gary. – Słyszysz mnie? Jesteś martwa! Rien zrobił krok w moją stronę, a ja, jak zwierzę opanowane przez drapieżnika, zamarłam. Niczym królik pod okiem sowy, czekający na zostanie skonsumowanym. Torturowany głos wzrastał, niósł się przez pokoje. – Martwa! Martwa! Martwa!

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

17. Rien Powoli odłożyłem ciastko, wiedząc, że mogę ją zabić. Sprawdź broń. Nie pozwól się oszukać. Więc, wydostała się z biblioteki. Ostrożnie spojrzałem na Sarę, podchodząc do regału z książkami. Nie trzymała skalpela; w rzeczywistości, wydawała się całkowicie nieuzbrojona. Nie chciała walczyć. Dobrze. Z tego, co widziałem, pan Steadhill nadal był bezpiecznie przywiązany do stołu. Stwierdzając po jego krzykach, nie pozwoliła mu uciec. – J-ja wyciągnęłam książkę – wyjąkała. – Nie wiedziałam, co się stanie. Kiedy do niej podszedłem, jej oczy stały się jasne ze strachu. Zaskoczyła mnie moja reakcja na jej przerażenie: czułem się źle. Chciałem ją pocieszyć. Chciałem opleść ją ramionami i powiedzieć, że jest w porządku, nie ma się czym martwić. Skąd ta nagła troska? Była zabawką, zakładnikiem. Była dla mnie niczym. Ale jej strach sprawił, że poczułem się... okropnie. Kiwnąłem głową w kierunku drzwi do sali operacyjnej, gdzie pan Steadhill kręcił głową z boku na bok, wszczynając krwawą awanturę. – Byłaś tam? – Tak – jej głos drżał. Chciałem ją uspokoić, ale powstrzymałem się.

CandyJorney

– Próbowałaś uciec? Przytaknęła, zamrożona z przerażenia. Rękoma chwyciła regał, kiedy się zbliżyłem. Jej palce były białe. Biedna dziewczyna. – Cóż, przynajmniej jesteś szczera – powiedziałem spokojnie. Nie złamała blokady, skoro nie włączyły się alarmy. – Zabrałaś coś? – Nie. Próbowałam wydostać się przez poczekalnię. – W porządku – ustałem obok niej, ręce spokojnie zwiesiłem po bokach. Nie wykonując gwałtownych ruchów. Była tak przerażona. – Rozbiłam... rozbiłam... – Co? – z pewnością nie chodziło o okno; posiadało podwójną kratkę i było kuloodporne. – Globus. Mój umysł pociemniał. Nie chciała... Wszedłem do sali operacyjnej. Na mój widok, Pan Steadhill zaczął krzyczeć. – Zabójca! Kurwa! Głupia suko! Widzisz, co zrobiłaś! Mogłaś mnie uratować! Ty pieprzona, cholerna idiotko! Teraz zabije nas oboje! Zatrzymałem się przy szafie medycznej, wyjmując z szuflady strzykawkę. Bez słowa, podszedłem do pana Steadhill i wstrzyknąłem mu środek uspokajający. Jego krzyki natychmiast ucichły. W pokoju zrobiło się cicho, tak cicho, że przysięgam, słyszałem przestraszone bicie serca Sary. Powoli wkroczyłem do poczekalni, podążyła za mną. Reflektor, który zainstalowałem przy rzeźbie nie świecił. Kula spadła na podłogę. Rozbiła się. Uplastycznione przedmurza były porozsypywane po podłodze. Niektóre z nich wyglądały na złamane. Zniszczone. Wszystkie moje dzieła z ostatnich kilku lat. W kawałkach.

Upadłem na kolana i zacząłem zbierać odłamki. Moje małe trofea. Mogłem je uratować, byłem tego pewien. Zajmie to trochę czasu. Ale dam radę. Zniszczyłem tak wiele, by utworzyć to dzieło sztuki. Wydawało się niemożliwym, żeby i to zepsuć. Zgarnąłem odłamki w ręce, zebrałem je w złączone dłonie. Tak. Tylko niektóre były uszkodzone. Mogłem je naprawić. Mogłem. Kawałek szkła rozciął mój palec, kiedy dotknąłem jednego z przedmurza. Zdałem sobie z tego sprawę, dopiero gdy zobaczyłem krople krwi na zebranych kawałkach. – Nie – wyszeptałem. Urzyłem koszuli, by wytrzeć krew, ale tylko bardziej ją rozmazałem. – Nie, nie, nie – powiedziałem. Starałem się odłożyć wszystkie zebrane elementy, ale moje ręce zbyt mocno się trzęsły. Kolejny kawałek spadł i złamał się na pół. Ponownie położyłem go na drżących kolanach. – Przepraszam – powiedziała Sara. Odwróciłem się, by zobaczyć ją w drzwiach. Nie zauważyłem, że się przemieściła. Niedbały. Byłem tak nieostrożny. Jej zielone oczy błyszczały w słabym świetle. Pokręciłem głową, kiedy sięgnąłem po uszkodzone przedmurze. – Przepraszam – powtórzyła, a potem klęknęła, rzucając mi się na szyję. – Nie płacz. Nie wiedziałam, tylko próbowałam wyłamać klamkę. Proszę, nie płacz. Nie płacz? Płakałem? Dotknąłem policzka i poczułem wilgoć. Wpatrywałem się w Sarę z niemym niedowierzaniem. Oświetlona sylwetka, była mrocznym cieniem. Łzy zamazały świat, sprawiły, że wyglądała niczym gwiazda Hollywood z 1950 roku. – Tak mi przykro – powiedziała. – Nie wiedziałam, że to twoje dzieło. Pomogę naprawić. Posłuchaj, zabandażuj rany. Razem to naprawimy. – Wróć do biblioteki – powiedziałem. – Ale… – IDŹ!

Nie powinienem krzyczeć. Nigdy krzyczeć. Złość, smutek, nie są to emocje, które często goszczą w moim sercu. Ale wrzeszcząc, pozwoliłem uwolnić się wszystkim uczuciom na raz. Dźwięk odbił się echem w pokojach, kiedy Sara uciekła, wymykając się potworowi, który krwawił na podłodze.

Sara Minęła godzina, zanim wrócił Rien. Albo minuty, nie wiem. Czas nie płynął prawidłowo, a moje serce biło tak szybko, że byłam pewna, iż umrę na zawał, nim zdąży mnie zranić. Spojrzenie jego oczu... Mój Boże. Nie miałam pojęcia, że ktokolwiek może doświadczyć tyle bólu i złości. Było tak, jakby otworzyły się drzwi, ukazujące wszystkie przerażające rzeczy wewnątrz niego, a następnie z powrotem się obróciły, zamykając tak szybko, jak się otworzyły. Smutek na jego twarzy, gdy zobaczył rozbitą kulę... Zrobiłabym wszystko, żeby go zabrać. Nie wiedziałam, co mnie teraz czeka, ale wiedziałam, że dokonałam czegoś gorszego, niż mogłam zrozumieć. Kiedy w końcu wrócił do biblioteki, siedziałam na kanapie z książką na kolanach – Człowiek w poszukiwaniu sensu. Starałam się czytać. Przeciwnie, moje oczy przenosiły się tam i z powrotem wzdłuż tego samego wiersza, znowu i znowu. Wyglądał mizernie, kiedy wrócił. Osunął się w rogu, w pobliżu stolika, jego oczy były przygaszone. Ręka została owinięta bawełnianą gazą, na rozciętym palcu przez bandaż przebijały się czerwone plamy. Nie był wściekły. To najważniejsze. Nie wyglądał, jakby zamierzał mnie zabić. Miał puste spojrzenie. Byłam głupia, czując się źle z jego powodu. Wiedziałam o tym. Gary powiedział, że planuje mnie zabić. Był mordercą, oprawcą. Wiedziałam o tym. Wiedziałam, ale to nie miało znaczenia, odeszło, z powodu pustki malującej się na jego twarzy. Pustki, którą stworzyłam. Starałam się wymyśleć, co powiedzieć. Przepraszam tego nie naprawi. – To była twoja rzeźba? – zapytałam w końcu.

– To była... tak. Tak – ustał na baczność, jego uważne oczy skoncentrowały się na mnie. – Nie chciałam – powiedziałam ze łzami w oczach. – Czy mogę zrobić coś, aby pomóc? Powoli potrząsnął głową, jego wzrok przeniósł się na półki z książkami. Skrzywił się. – Skąd wiedziałaś, która książka otwiera tajne drzwi? Nigdy nie pozwoliłem ci zobaczyć. – Nie wiedziałam. – Próbowałaś wszystkich? – Chciałam tylko czegoś do poczytania – powiedziałam. Moje ręce trzymały książkę. – Ze wszystkich tysięcy książek na półkach, wybrałaś jedyną książkę, która otwiera drzwi? Bezradnie wzruszyłam ramionami. Jego wybuch śmiechu zaskoczył mnie. Oparł głowę o półki, przecierając oczy. – Ona tylko chciała czegoś do poczytania. To... Och, Sara. Wiedziałem, że coś w tobie jest. Coś we mnie? Nie wiedziałam, o czym mówi, ale kiedy na mnie spojrzał, zrobiło mi się gorąco. To było to drapieżne spojrzenie, ponownie. Spojrzenie, którym rościł sobie do mnie prawo. Dotknęłam palcami strony książki, na której byłam. – Dlaczego wybrałeś tę książkę? – zapytałam. – Bez powodu. Uniosłam brwi.

– Mówisz, że na tajny przełącznik do pokoju mordercy wybrałeś przypadkową książkę? – Nie. Ja… – urwał w pół zdania i spojrzał na mnie z zaciekawieniem. – Czytałaś ją? – Dawno, dawno temu – powiedziałam, myśląc o mojej matce w schronisku. Powoli przewracała strony. Kiedy dostałam szansę, by ją przeczytać, przebrnęłam przez nią płynnie. Może czytałam zbyt szybko. Byłam zbyt młoda, by zrozumieć. Rien patrzył przed siebie, jego oczy stały się nieostre. – Musi być jakiś powód – szturchnęłam go. Chciałam, by do mnie wrócił. Do teraźniejszości. – Masz rację. Oczywiście. Nie było to bez powodu. To część... Poczekaj... Wstał powoli, uważając, aby nie zranić już uszkodzonej ręki. Przeszedł kilka kroków i opadł na poduszki. Znowu, jego ramię głaskało moje. Zadrżałam. Już kiedyś siedziałam z nim na kanapie i teraz mój organizm reagował na jego bliskość, zrobiło mi się gorąco, kiedy położył na mnie ręce. Puls przyspieszył, strąciłam nagły ucisk pożądania, który owinął się wokół mojej szyi. Wyciągając się, przewrócił strony książki na moich kolanach. Jego palce były długie, ręce silne. Pomyślałam o tym, jak mnie dotykał i zamknęłam oczy. Zapach jego wody kolońskiej i słabe piżmo własnego ciała przywołało pragnienie. Zdesperowana, muszę być zdesperowana, by chcieć tego mężczyzny. Pożądałam kogoś, kto planował mnie zamordować. Tak powiedział Gary. Teraz, siedząc obok Riena, nie mogłam uwierzyć, że mówił prawdę. Nie po tym, jak widziałam go na ziemi, wylewającego łzy nad zniszczonym dziełem sztuki, którego nie rozumiałam. Całe moje ciało pragnęło go pocieszyć. Tak, jego, mordercę. Może i był zabójcą, ale posiadał serce.

– Nie – powiedział Rien, wyrywając mnie z myśli. Jego wzrok skierowany był na środkowy wers. Zaczął go czytać, a ja obserwowałam jego poruszające się usta, gdy cicho mówił. – Jeśli w ogóle istnieje sens życia, musi istnieć sens cierpienia. Cierpienie jest zakorzenioną częścią życia, nawet losu i śmierci. Bez cierpienia i śmierci, ludzkie życie nie może być pełne. Zdałam sobie sprawę, kiedy skończył mówić, że wstrzymywałam oddech. Wypuściłam go i spróbowałam oddychać normalnie. – Wierzysz w przeznaczenie? – zapytał. Spojrzał mi w oczy, jego bliskość przyprawiała o zawroty głowy. Pomyślałam o mojej matce i siostrze, i ile razy skończyłyśmy sypiając w schronisku. To wszystko dlatego? Nie mogłam w to uwierzyć. – Nie sądzę – powiedziałam. – A ty? – Być może. Czasami myślę, że nic nie dzieje się bez powodu. Nawet, jeżeli wydaje się przypadkiem. – Na przykład zdesperowana aktorka kończąca zamknięta w bibliotece seryjnego mordercy? – Musi być jakiś powód. Przypadek musi mieć powód. – W takim razie, przeznaczenie to dupek – powiedziałam. – Tak czy inaczej, nie uważam się za seryjnego mordercę. – Naprawdę? Zabijasz ludzi. To definicja seryjnego mordercy, prawda? – Jestem bardziej jak zamachowiec. – Zamachowiec? – Pracuję dla rządu. Nie jestem jak niektórzy z moich przyjaciół. Nie jestem strażnikiem. Przywożą ich do mnie. Wiem, że są złymi ludźmi, jeśli tutaj trafiają.

– Zamierzasz mnie zabić? Spróbowałam go delikatnie wypytać, ale położył ręce na moich ramionach i odwrócił mnie twarzą do siebie. – Sara, bardzo się staram wyciągnąć cię z tego. To trudne. Nie jestem pewien, co mogę z tobą zrobić. Nie wyglądało, żeby kłamał. Ale ponownie, żył z tego. Okłamywał ludzi, sprawiał, że czują się bezpiecznie, a następnie ich torturował i zabijał. Wyczuwając moją niepewność, skrył mój policzek w swojej dłoni. Była ciepła na mojej skórze. Walczyłam, by zachować dystans, nie przysunąć się do niego. Ufając mu, czułam się jak kompletna idiotka, ale w tym samym czasie, chciałam tego z całego serca. Odsunęłam uczucia na bok. To było udawane. Wszystko. Ale ściany między pozorami a rzeczywistością upadały, zakochiwałam się w nim, pomimo każdej racjonalnej myśli, która temu zaprzeczała. Nie w mordercy, ale w tym mężczyźnie. Mężczyźnie, który siedział na wprost mnie, torturowany przez swoją decyzję. Mężczyźnie, który nie potrafił mnie zabić. – Przykro mi, że spotkaliśmy się w tych okolicznościach. Naprawdę. Chcę poznać prawdziwą ciebie. Nie aktorkę. Prawdziwą Sarę. Wziął moje ręce w swoje. Pchałam się w coś, czego nie mogłam zrozumieć, coś, czego nie mogłam zaakceptować, nie, logiczną częścią umysłu. Musiałam się wycofać. Musiałam się od niego zdystansować. Zabrałam ręce i zamknęłam książkę. Spojrzałam na okładkę. – Jeśli istnieje sens cierpienia, istnieje sens życia? Dlatego ludzie cierpią? – To stabilne stwierdzenie. Przeszył mnie nagły wstrząs gniewu. Nie chciałam tego. Miłej pogawędki, cynicznego Riena. Riena, który zabijał i nie dbał o innych. Wiedziałam, że jest w nim coś więcej, a teraz, gdy wyraźnie to dostrzegłam, nie chciałam go w pobliżu.

– Prosisz, aby poznać prawdziwą mnie. Następnie żartujesz. Również nie jesteś prawdziwym sobą – powiedziałam. – Myślisz, że znasz prawdziwego mnie? – zapytał. Jego głos był niskim pomrukiem, ale byłam zbyt zdenerwowana, by przejmować się niebezpieczeństwem. – O to chodzi, Rien. Nie znam prawdziwego ciebie. W ogóle cię nie znam. A chciałabym. – Tego chcesz? Potaknęłam. Chciałam odejść, a jeśli zrozumienie go może w tym pomóc. Nie miałam pojęcia, co dzieje się w jego umyśle. Co więcej, poczułam nieodpartą potrzebę, by zrozumieć, dlaczego robił to, co robił. Dlaczego wziął mnie i dotknął. Dlaczego podarował mi przyjemność, kiedy wszystko, co zadawał innym to ból. Dlaczego trzymał mnie tutaj, zamiast zabić. Jeśli go zrozumiem, pomyślałam, zdobędę przewagę. Wstał i zabrał książkę z moich rąk. Czekałam w milczeniu, kiedy podszedł do półki i odłożył egzemplarz. Jednym kliknięciem, regał zamknął się. Zostałam z Rienem sama. Ściany wydawały się być bliżej niż wcześniej. Wrócił i usiadł na kanapie, pochylając się w moim kierunku, jakbyśmy spiskowali. Ponownie ujrzałam błysk łez w jego oczach, tylko błysk, zamrugał i zniknął. Przełknął ślinę, jabłko Adama gwałtownie podskoczyło. Następnie odchrząknął i przemówił. – Pozwól, że opowiem ci o sobie.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

18. Rien Studiowałem twarz Sary. Jej zielone oczy błyszczały, zapadnięte. Musiała wyjść na zewnątrz. Była jak kwiat, który potrzebował słońca, nie gnicia w zamknięciu. Nie mogłem jej tu trzymać. A jednak, nie mogłem pozwolić jej odejść, nie pogrążając nas obojga. Moje serce było rozdarte. – Mówisz o cierpieniu – powiedziałem. – Ale cierpienie fizyczne nie jest tym najtrudniejszym do zniesienia. Odwróciła się niepewnie w moim kierunku. Nie rozumiała. Oczywiście, że nie. Wszystko, z czym musiała sobie radzić to ból fizyczny. Zimne noce poza schroniskiem. Ból żołądka z braku jedzenia. Ręka zaciśnięta na gardle. Moja ręka. – Byłem raz zakochany – powiedziałem. – Kim była? – Młodą dziewczyną z innej ambasady. Byliśmy dobrymi przyjaciółmi. Miała na imię Michaela. Odetchnąłem. Pomieszczenie wydawało się duszniejsze niż wcześniej, teraz, gdy zamknąłem drzwi. Powietrze było gęstsze, jak bawełna. – Moja rodzina nie chciała, abyśmy się przyjaźnili. Wiedzieli, że to prowadziło do miłości. W szczególności moja mama, nie mogła znieść myśli, że coś kochałem.

CandyJorney

Sara zmarszczyła brwi. Myliłem się, chcąc na tym poprzestać? Nie mogłem. Nie z nią. Sara, ze wszystkich dziewczyn, jakie kiedykolwiek poznałem, była w stanie zajrzeć pod powierzchnie zła. Dostrzec prawdziwego mnie, może. Nie mogłem się powstrzymać. – Moja matka była wściekła. Więcej niż wściekła, jak się okazało. Rodzice nienawidzili oglądać mojego szczęścia, innego niż to, które sami mi podarowali. A podarowali mi wszystko. Wszystko, czego kiedykolwiek chciałaś. Wszystko, ale ją zabrali. Zamknąłem oczy, wypuściłem drżący oddech. W myślach ujrzałem jej twarz, ciemnobrązowe loki. Ból, który zawsze towarzyszył jej pamięci, przeciął mnie niczym ostrze. Oddychaj, Rien. – Dlaczego? Zacisnąłem szczękę. – Ponieważ nie była wystarczająco dobra dla naszej rodziny. Zabronili mi się z nią bawić. Powiedzieli, że jej rodzice byli zdrajcami, nie wspierali naszego kraju. Widzisz, byli komunistami. Pewnego dnia ojciec wrócił do domu i nakrył nas na strychu, wspólnie czytających. Nie mogłem zhańbić naszego nazwiska, kochając kogoś z tak małej rodziny. Z powodu tak niegodziwej rodziny. Brwi Sary złączyły się. Współczucie wypełniło oczy. Czy było prawdziwe? Nikt nie mógł tak bardzo ubolewać nad przeszłością zabójcy, a mimo to wyglądała na szczerą. – Co się stało? – zapytała. Czy mogłem jej zaufać? Nie wiedziałem. Było w niej coś, co sprawiło, że chciałem. Nigdy wcześniej nie opowiadałem tej historii. Wstałem i zwróciłem twarz w kierunku regałów. Kiedy mówiłem, mój głos był całkiem spokojny. – Nalot na ich ambasadę. Szukali domniemanego zdrajcy. Oni... spalili budynek. Cała rodzina była w środku.

Brązowe loki, pożar. Płomienie pełzające w moich wspomnieniach. Zamknąłem oczy. – Nawet nie pofatygowali się, by zrobić to na własną rękę, rozumiesz? Zapłacili komuś. Ponieważ nie chcieli bałaganu. Chcieli doskonałej rodziny, doskonałego syna, który będzie robił to, co mu kazano. Ale niezależnie od wszystkiego, ich ręce były zakrwawione. Byli źli, naprawdę źli. Kiedy zabijam, myślę o tego rodzaju zła i wiem, że moje postępowanie jest słuszne. Spojrzałem na Sarę. Łzy spływały po jej policzkach. Łzy współczucia? Nie wiedziałem. I nie obchodziło mnie to. Czułem się odrętwiały, nadal. Nie potrafiłem zrozumieć, ale teraz, kiedy zacząłem opowiadać, nie mogłem przestać. – Więc uciekłem. Dotarłem tutaj. Zabijam ludzi, którzy chcą uniknąć przeszłości. Dla mnie nie ma ucieczki. W moich snach, widzę jak płonie. Zwilżyłem usta. – Cierpienie w pewnym sensie przestaje być cierpieniem w chwili, gdy nada mu się sens – zacytowałem. – Moje cierpienie nie było sensowne, dopóki nie przyjąłem tej pracy. Ale przyjmuję je i daję innym. To jedyna transakcja, która ma sens. Tylko to trzyma mnie przy zdrowych zmysłach. Moje życie tutaj jest doskonałe. Albo było, przed tobą. – Mną? Odwróciłem się do Sary. Jej blada twarz, stała się jeszcze bledsza. – Rozpadam się, z twojego powodu – powiedziałem. Chwiejnie wstała z kanapy i podeszła do mnie. Wyciągnąłem rękę i ująłem jej policzek w dłoń. – Przepraszam – powiedziała. Wyglądała na przerażoną. Ale nie tak bardzo, jak ja. Życie, które zbudowałem, stałość mojego istnienia, były zagrożone, ponieważ nie potrafiłem jej zabić. Nie wiedziałem czy to, co czułem było prawdziwe. Ale nie mogłem stać się tak złym, jak moja rodzina.

– Powiedz, co mam robić – wyszeptała. Dotknąłem jej skóry, odgarnąłem piękne, ciemne włosy z oczu i otarłem łzy z policzków. Ta głębia w jej oczach. Zabrałem ją i nie potrafiłem oddać. Niszczyłem wszystko, czego się dotknąłem. Wszystko zostało zepsute, wszystko. – Potrzebuję zapomnieć – powiedziałem. – Potrzebuję, abyś mnie chciała. – Rien... – Udawaj, że mnie chcesz – powiedziałem. – Jesteś w tym dobra, czyż nie? – pochyliłem się i ją pocałowałem. Najpierw delikatnie, potem coraz głębiej. Jej pełne usta drżały przy moich, przyciągnąłem ją bliżej. Pragnąłem jej. Co więcej, chciałem, aby i ona mnie pragnęła. Nawet, jeśli było to udawane. Nie zasługuję na więcej. Chciałbym wziąć wszystko, co ofiarowała i więcej. Dyszała, kiedy ją pocałowałem, moje usta przeniosły się na szyję. – Rien… – Udawaj, że mnie kochasz. Możesz to zrobić, Sara? – tchnąłem w kark, wdychając ją, zakopując się w jej włosach. Moje ręce powędrowały na napięte mięśnie, w miejscach, które dotknąłem, rozluźniała się. – Tak – wyszeptała. Ponownie ją pocałowałem, nachyliła się w moją stronę. Droga do zbawienia człowieka wiedzie poprzez miłość i sama jest miłością. To nie była miłość. To nie było prawdziwe. Ale to wszystko, co miałem, nawet cień miłości mógł nie wystarczyć, by utrzymać demony z daleka.

Sara Trzymał mnie w ramionach. – Tak – odpowiedziałam. Udawanie. Tak. Mogłam udawać. Całe moje życie było udawaniem, lekcjami aktorstwa. To tylko kolejna rola. Kiedy pochwycił mnie w objęcia, zderzył swoje wargi z moimi, bolesne pragnienie było udawane. Tak sobie wmawiałam. Oddałam pocałunek, jego rozpaczliwa potrzeba rozszerzyła zasięg bólu, każda część mnie pragnęła go. Jego ręce przeniosły się w dół mojego ciała, serce waliło, kiedy całował mnie wciąż i wciąż, wargi wydobywały nową potrzebę z każdym dotykiem. Jego ręka głaskała dolną części moich pleców, ugniatając mięśnie, kiedy brał moje usta ssąc, liżąc. Minął guziki koszuli i ujął mnie za tyłek. – Och! – wykrzyczałam, kiedy go ścisnął. Moje ciało zacisnęło się, czułam, jak ból między udami zamienia się w wilgoć. – Rien, proszę… Odwrócił mnie, popychając na półkę z książkami. Mój oddech opuścił ciało jednym świszczącym wydechem, a następnie ponownie mnie całował, tak mocno, że odebrał resztę tchu. Jego ciało docisnęło się do mojego, popychając na półki. Trzymał mnie w ramionach, wspięłam się na palce, a kiedy rozluźnił objęcia, w końcu złapałam oddech. – Tak bardzo cię pragnę – wyszeptał. Czułam jego grubą erekcję przez spodnie. Wyobraziłam sobie, że wypełni mnie jak tamtej nocy i mój oddech uwiązł w gardle. Wziął mnie, polubiłam to. A następnie udawał, że to nic nie znaczyło. Teraz też? Nie mogłam w to uwierzyć, nie, z tym płonącym pragnieniem w jego oczach. Gdy wcześniej mnie brał, było zupełnie ciemno. Może był dobry w udawaniu, lepszy niż ja.

Poprosił, żebym udawała, iż tego chciałam. Nawet, jeżeli było to tylko pretekstem maskującym prawdziwe pragnienia. Czy nie tak robili najlepsi aktorzy? Uwolniłam się od myśli. Niczego nie chciałam. To tylko gra. Wyciągnęłam rękę i przyciągnęłam Riena do kolejnego pocałunku. Jego głód mnie zaskoczył i sprawił, że ból urósł. Chwycił rąbek koszuli i szarpnął. Guziki rozleciały się po pokoju, kiedy tkanina została rozerwana. Moje ciało było obnażone. Rękoma chwycił piersi tak mocno, że łzy napłynęły mi do oczu. Jęknęłam w jego usta, kiedy mnie całował, dłońmi ugniatając ciało. Jego pocałunki przeniosły się w dół mojej szyi, następnie na ramię. Ugryzł mnie i krzyknęłam. Natychmiast rozluźnił szczękę, pozwalając zębom przejechać po obojczyku, wysyłając dreszcz przez moje kości. – Potrzebuję tego – wymamrotał przy mojej skórze. – Sara, wybacz mi. Wybacz. Rękoma przebiegłam po jego włosach, gdy pochylił się, biorąc moją pierś w usta. Mocno zassał i krzyknęłam, tracąc kontrolę nad mięśniami, kiedy dreszcz przebiegł przez moje ciało. Jeśli nie przyciskałby mnie do regału, upadłabym. Zassał sutek, zębami podszczypując skórę, wywołując mój krzyk. Mogłam powiedzieć, że lubił słuchać jak jęczę, więc nie próbowałam ukryć dźwięków, które wywoływał ssąc i drażniąc moje sutki językiem. Jego usta przeniosły się w dół, całując skórę na wysokości żołądka. Szarpnęłam się, ale moje biodra trafiły na półki, ponownie mnie przytrzymał, więc nie mogłam się ruszyć. Palce wczepiłam w jego włosy. Językiem zataczał kręgi wokół dolnej części mojego brzucha, zatrzymując się na kości biodrowej. Zrobi to? Nie, nie zrobi. Nie mógł. – Rien… Jedną ręką rozerwał majtki, przytrzymując mnie w miejscu, przeniosłam ciężar ciała pozwalając mu je zdjąć. Byłam oszołomiona potrzebą. Ból wewnątrz mnie krzyczał o uwolnienie, pragnęłam go. Boże, wybacz, tak bardzo chciałam go w sobie.

Mogłabym skłamać, powiedzieć, że mnie zmusił, ale w tym momencie nie myślałam o niczym, poza pierwotną potrzebą, by mnie zadowolił. – Weź mnie – jęknęłam. – Chcę, żebyś we mnie wszedł, Rien. – Jeszcze nie – mruknął. Przycisnął twarz do mojego biodra, jego usta podążały w dół, w dół, a wtedy… – OCH! – krzyknęłam głośno, kiedy mnie polizał, mocno, jego język podsycał wewnętrzny ogień do niewiarygodnych rozmiarów. Mięśnie zwiotczały, krzyknęłam, gdy ukrył twarz między moimi udami. Jego język wykonywał długie, powolne liźnięcia, tak wolne, że rozerwał moje nerwy na strzępy i zostawił skręcającą się z pożądania. Potrzebowałam więcej, więcej, ale za każdym razem, gdy byłam bliska uwolnienia, przestawał. – Rien, proszę. Boże, Rien. Nie przestawaj – mamrotałam, rękoma chwyciłam go za włosy i przyciągnęłam bliżej. Wyciskał pocałunki wzdłuż zewnętrznej części moich fałd. Płonęłam, płonęłam. Jeśli by mnie nie dotknął, umarłabym. – Powiedz, że mnie pragniesz, Sara. – Pragnę cię. Proszę. – Powiedz, że mnie kochasz. – Ja… ja… Zakrztusiłam się. Nie mogłam wypowiedzieć tego słowa, nie wiedziałam dlaczego. Żądanie to zablokowało coś we mnie. Jego usta zamknęły się na mnie i krzyknęłam, gdy zassał nabrzmiałą łechtaczkę, liżąc mocno, zbliżałam się do orgazmu, wtedy przestał. – Rien! – Powiedz! – ryknął żądając, pełen okropnej potrzeby, która wysłała ciemność do mojego serca.

– Kocham cię. Wymusiłam słowa. Gdy zostały wypowiedziane, poczułam, jakbym zrobiła coś złego. Już wcześniej udawałam, ale teraz było gorzej. Zatraciłam coś między nami, coś, czego nie rozumiałam. Jego usta były na mnie. Wysyłając wszystkie myśli w jasny wir. Ściany pokoju zawirowały, kiedy jego język okrążył obolałą, nabrzmiałą łechtaczkę. Moje ciało zakołysało się przy jego ustach. Pstryknął językiem, jęknęłam, moje biodra mimo woli szarpnęły się do przodu. Jego ramiona owinęły się wokół ud, przypierając mnie do regału. – Tak, Rien – krzyknęłam. Ponownie zacisnął usta na nabrzmiałej łechtaczce, językiem łapczywie się we mnie zagłębiając. Zaczęły narastać we mnie dreszcze, wplotłam palce w jego włosy, przyciągając bliżej. Serce waliło mi w uszach. – Tak! Tak! TAK! Krzyczałam, kiedy orgazm przedzierał się przez moje nerwy. Złapałam za jego ramiona, wiedząc, że gdyby mnie nie trzymał, upadłabym na podłogę. Fajerwerki eksplodowały, a pokój zalała oślepiająca biel, kiedy fala po fali punktu kulminacyjnego przeszywała moje ciało. Jego język nadal zataczał wokół mnie kręgi, wyciskając każdy skrawek przyjemności, gdy dochodziłam krzycząc, krzycząc, jakby ból, nie przyjemność, przepływał przez całe moje jestestwo. Wytrysnęłam, orgazm wysłał mnie na krawędzi i popchnął w otchłań, z której nie mogłam uciec. Wzdrygnęłam się raz, potem ponownie, biodra zatrzymały się w miejscu, a przyjemność przepłynęła przeze mnie. Pokój nadal się kołysał, czy może to moje ciało? Zadrżałam, a palce powoli się rozluźniły. Rien pogłaskał mnie delikatnie językiem, jego oddech przy mojej gorącej, śliskiej skórze wydawał się zimny. Delikatnie, delikatnie, pocałował mnie, wysyłając kolejny dreszcz. Wstał i poczułam jego twardość przy udzie, gdy się mnie przytrzymywał.

– Rien – szepnęłam ochrypłym głosem. Pocałował mnie w czoło, odgarniając włosy. Potem chwycił mnie obiema dłońmi i rzucił na kanapę. Potknęłam się i upadłam. Moje ręce sięgnęły do poduszki. Złapał mnie za ramię i wsunął nogę między wewnętrzną część uda, mocniej pchając do przodu. Przechylił mnie nad kanapą. Przysunął się, czułam jego oddech przy uchu, a to, co powiedział, wysłało przeze mnie dreszcz zarówno przerażenia, jak i pragnienia. – Teraz jesteś moja.

‘

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

19. Rien Nie mogłem przestać. Miałem jej smak na języku. Odciągnąłem ją od półki i odwróciłem w stronę kanapy. Była moja. Moja. Nie mogłem kontrolować dzikiego pożądania. Przechyliłem ją nad oparciem. Jej miękkie krzyki, pojękiwania, dźwięk łapania oddechu, kiedy pchnąłem ją na poduszki – doprowadziły mnie do pragnienia, którego nigdy wcześniej nie doświadczyłem. Moja. Musiałem ją mieć. Moje ręce przesuwały się wzdłuż jej kremowej skóry. Doskonałych bioder dociśniętych do kanapy. Moja dłoń owinęła się wokół jej szyi i ugniatała mięśnie. Smakowałem jej cichego dyszenia, kiedy sięgnąłem między jej nogi, palce zatrzymując na guziku mojego rozporka. Mój fiut pulsował w ręku, gdy go złapałem. – Ochh! – krzyknęła, kiedy przejechałem czubkiem po jej mokrej szczelinie. Nie mogłem czekać. Nie. Kopnięciem rozchyliłem jej nogi i otworzyła się, by mnie przyjąć. Różowa, doskonała. Przebiegłem rękoma po jej pośladkach, kciukami głaszcząc krawędzie gładkich fałdek. Jęknęła, a mój fiut znów zapulsował. Zatrzymałem się przy jej wejściu, pozwalając główce fiuta zatoczyć wokół niej krąg. – Proszę – krzyknęła. – Proszę. CandyJorney

Dałem jej mocnego klapsa i jęknęła, szarpiąc się do tyłu. Moje nogi unieruchomiły jej i nie mogła się ruszyć. Znowu uderzyłem, moja dłoń zaczerwieniła się, tak samo jak jej blady tyłek. Falujące krzywizny to było już zbyt wiele. Z całych sił starałem się powstrzymać przed natychmiastowym wytryskiem. Udawaj, powiedziałem do niej. Była całkiem dobrą aktorką. Kiedy pchnąłem, jej ciało mocno się wokół mnie zacisnęło. Boże, mogłem poczuć jej mięśnie pracujące na moim fiucie, od końcówki do podstawy. Przygryzłem wargę, podnosząc rękę, żeby ponownie ją uderzyć, w policzek. Czułem wokół siebie, jak jej ciało się napina, a następnie relaksuje. Jeszcze raz. Napięta, potem rozluźniona. Jeszcze raz. Moje jaja zacisnęły się, gdy zakołysałem się do tyłu, a następnie do przodu, pracując swoim bolącym fiutem głęboko wewnątrz niej. To nie mogło trwać długo, wiedziałem. Kosztowanie jej słodyczy rozpaliło mnie bardziej niż myślałem, jedno pchnięcie byłoby wystarczające, by sprowadzić mnie na krawędzi. Teraz jednak, nie mogłem przestać, dopóki całkowicie z nią nie skończyłem. Nie chciałem, żeby nastąpił koniec i zwalczałem ciśnienie budujące się w moich jajach i pulsującym fiucie. Pierzyłem ją mocno, ustawiając się pod takim kątem, że mogłem wnikać w nią całkowicie. Znowu i znowu, pchnąłem do przodu, jej uda uderzały w kanapę przy każdym ruchu. Jej krzyki stawały się coraz głośniejsze i głośniejsze, kiedy pieprzyłem ją mocniej. Pot spływał po mojej szyi, gdy ręce wędrowały po jej skórze. Wyśmienite tarcie. Wrażliwe, zaciśnięte ciało. I kobieta, której krzywizn nie byłem w stanie przestać ugniatać, uderzać, pieścić. Trzymałem ją mocno za biodra, kiedy uderzałem w nią bez przerwy, od tyłu, mocno. Napięte ciśnienie we mnie budowało się, gdy pchnąłem z ogromną siłą, zakopując swoją pulsującą grubość głęboko wewnątrz niej. Jej krzyki wzrosły w szybsze i wyże tony, a potem znowu osiągnęła punkt kulminacyjny, podczas gdy szczyty jej kolan uderzyły w oparcie kanapy. Schowałem się w jej wnętrzu. Moje jaja pragnęły uwolnienia.

Krzyknęła. Jej palce drapały poduszki, kiedy ponownie zakołysała się w moim kierunku, aby wbić się na mojego fiuta. Jej orgazm wibrował przy mnie i zabrał mnie na szczyt. Z jednym pchnięciem doszedłem wewnątrz niej. Gwiazdy eksplodowały, kiedy jej ciało zacisnęło się na mojej podstawie, wyciągając każdą kroplę z mojego fiuta i doprowadzając mnie do drżenia. Szarpnąłem raz, drugi, a następnie upadłem na jej ciało z rękoma na plecach. – Sara – szepnąłem. Emocje, które mnie ogarnęły były niepokojące. Poprosiłem, by udawała i zrobiła to. Powiedziałem, żeby rzekła, iż mnie kocha i zrobiła to. Myślałem, że to wszystko nic nie znaczy. Ale teraz, trzymając jej trzęsące się pode mną ciało wiedziałem, że nie ma powrotu. Zrobiłem jej coś gorszego niż każdej z moich ofiar. Zamiast bólem wyciągać z niej prawdę, zmusiłem do fałszywej przyjemności. Poczułem głęboki niepokój. Udawała? Sfałszowała to wszystko? Nie wiedziałem, a niewiedza była tym, co mnie zabijało. Fałszywa miłość nie była miłością. Nie, była czymś gorszym. Była moją zabawką, a ja ją zniszczyłem. Mój żołądek wzburzył się, gdy wycofałem się z jej ciała. Taka piękna, ale nie moja. Już nie potrafiłem powiedzieć, co było prawdą, a co fantazją. Jej miłość była fałszywa. Strach prawdziwy. A może na odwrót? Musiałem wiedzieć, ale nie mogłem zapytać. Pozwalając moim dłoniom opaść z jej ciała, cofnąłem się chwiejnie i otworzyłem regał. – Rien? – oparła się o kanapę, a jej twarz zwróciła się w moim kierunku. Była blada, przestraszona. To jej zrobiłem? – Przepraszam – powiedziałem i odwróciłem się. Stworzyłem sen, ale nie mogłem żyć w nim wiecznie.

Sara Rien wyglądał tak, jakby zobaczył ducha. Sięgnął po spodnie, podciągając je z powrotem na biodra, gdy wracał do sali operacyjnej. Biblioteczka obróciła się za nim i zamknęła. Nie rozumiem, co się stało. Moje ręce drżały na poduszkach kanapy. Zsunęłam się w dół po oparciu na podłogę i skuliłam. Moje ręce owinęły się wokół nóg, mimo że nie było zimno. – Myśl, Sara – wyszeptałam do siebie. – Myśl. Nie czuj. Po prostu myśl. Rien zamierzał mnie zabić. Musiałam go od tego odciągnąć. Jeśli planował mnie zamordować, wtedy to wszystko było tylko grą. Zabawił się ze mną, nim zabije. Zabawa w kotka i myszkę. Był ze mną dla zabawy, seksu, nim zwiąże i zabawi się w inny sposób. Pokręciłam głową. Coś w tym pomyśle mi nie pasowało. Może to sposób, w jaki trzymał mnie w ramionach i całował tak czule, ale po prostu nie mogłam uwierzyć, że spiskował by mnie zabić. – Daj spokój, Sara – powiedziałam, marszcząc brwi. – Oczywiście, że to nie było w ten sposób. Jest dobry w okłamywaniu cię. To jest to. Tym to wszystko było. Okłamywał mnie. Z trudem przełknęłam ślinę. Nie chciałam myśleć o jego rękach, języku, ustach na moim ciele... jako o kłamstwach. Ponieważ tak bardzo, jak on udawał, reakcje mojego organizmu były prawdziwe. Moje uczucia były prawdziwe. Nawet te, do których nie potrafiłam się przyznać. Z powrotem wciągnęłam koszulę na swoją klatkę piersiową. Większość guzików została oderwana, ale kilka nadal się trzymało. Zapięłam się na tyle, na ile mogłam.

Znalazłam pogniecione majtki obok biblioteczki. W każdym razie, były mokre. Nie miałam żadnych innych ubrań. Oparłam głowę na kolanach, próbując się uspokoić. Moje serce wciąż waliło od orgazmu. To była straszna myśl, ale chciałam Riena z powrotem. Chciałam, żeby ponownie mnie wziął. Głupie, głupie uczucie, ale chciałam, aby mu na mnie zależało. Nie mogłam uwierzyć, że tylko udawał. Nie chciałam wierzyć, że to, co się stało było tylko grą, w której oboje braliśmy udział. – Nie, Sara – potrząsnęłam głową. – Nie, nie, nie. Słyszałam wszystkie opowiadania o aktorach method. Na przykład Daniel Day Lewis, występował w roli szaleńca i zwariował po kilu dniach pozbawionych snu. Było kilkadziesiąt par, które grając w filmach stawały się innymi ludźmi. Ich charaktery zakochiwały się, a oni poszli w ich ślady w prawdziwym życiu. To taki banał, ale prawda. Delsarte wiedział o tym. Był jednym z pierwszych ludzi teatru, który zaproponował ideę, że emocje wynikają z wyrazu twarzy. Jeśli zmarszczysz brwi, powiedział, staniesz się rozgniewany. Jeśli się uśmiechniesz, staniesz się szczęśliwy. To było kilkaset lat temu, ale nawet dziś można dostrzec tę koncepcję w każdym miejscu. Było studium psychologiczne, w którym kilka osób miało oglądać komedię. Jedna grupa musiała trzymać nad górną wargą ołówek tak, aby zmusić ich do szczerzenia zębów, jakby w uśmiechu. Ta grupa uznała film za zabawniejszy niż ta, która nie była zmuszona do uśmiechu. Inne badania wykazały, że ludzie, którzy rozprostowywali swoje mięśnie i pozowali jak Superman przed wywiadem, wykazywali lepsze tendencje niż ludzie, którzy zostali zmuszeni do zrobienia nieśmiałych póz, takich jak kulenie się i ściskanie kolan. Delsarte nie był aktorem method, ale wiedział coś o psychologii. Spojrzałam na swoją własną postawę. Moje ramiona były owinięte wokół kolan w niemal najbardziej nieśmiałej pozycji, Supermen nigdy by takiej nie przybrał.

– Dobra, Sara – powiedziałam, podciągając się w górę. Wstałam na drżących nogach. – Stań się ocalałą. Okej? Okej. Rozstawiłam nogi i zgięłam ramiona niczym Pan Ameryka. Ale nie poczułam się silną. Poczułam się kompletnie głupio. Spróbowałam innej pozy, ręce na biodrach, pierś do przodu. Dobrze. Lepiej. Czułam, jak mój strach się oddala. Może to rzeczywiście działało. Dziękuję, Delsarte. Wyciągnęłam ramiona i przybrałam potworny wyraz twarzy, zawarczałam. – Jestem potworem – powiedziałam, robiąc się tak dużą, jak to możliwe. – Jestem silna. Jestem ocalałą. Ja… BUM! Hałas pochodził zza regału. Czy to Gary? Albo Rien? Zamarłam na chwilę, nie wiedząc co robić. Potem wzięłam głęboki oddech i strząsnęłam resztę moich lęków. Cokolwiek to było, mogłam sobie z tym poradzić. Podeszłam do regału z książkami i wyciągnęłam Człowieka w poszukiwaniu sensu, nie wiem, co chciałam zobaczyć za otwartymi drzwiami.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

20. Sara Weszłam do sali operacyjnej, moje oczy przesuwały się z boku na bok. Nie było nigdzie widać Riena. Usłyszałam kolejny dźwięk. Pochodził z poczekalni. Podbiegłam do drzwi i zamrożona zatrzymałam się w progu, nie mogłam uwierzyć w to, co widziałam. Rien trzymał w ręku metalowy taboret. Rozbił obie lustrzane ściany w poczekalni. Stał na środku pokoju z potłuczoną, szklaną kulą u stóp. Rozbite lustra odbijały twarz na tysiące różnych sposobów. Jego była biała jak płytki w sali operacyjnej. – Sara? – pytanie było ochrypłe i niestabilne. Rozejrzał się po pokoju w obłędzie, jakby nie był pewny, czy zrobił to wszystko sam. Jego postać rozdzieliła się w rozbitym szkle. – Co robisz? – zapytałam. – To było za dużo – powiedział. Metalowy stołek z głośnym szczękiem uderzył o podłogę. Machnął ręką w kierunku rozbitych luster. – Wszystko to. Za dużo. – Nie rozumiem – powiedziałam. Spojrzał na mnie, jakbym mu przeszkadzała. – To wszystko jest fałszywe, wszystko. Lustra, kłamstwa. One nie mówią prawdy – powiedział niczym szaleniec, przebiegając obiema dłońmi przez włosy, gdy mruczał.

CandyJorney

– Rien, ja nie… – Nic nie rozumiesz! Dlatego! – krzyknął. Potem jego głos złagodniał. – To ja, Sara. Przepraszam. To ja. Chodź, powiem ci coś. Nerwowo zrobiłam krok do przodu. Nie wiedziałam, czego się spodziewać, kiedy wchodziłam przez drzwi, ale to nie było to. Rien wydawał się zły, ale nie na mnie. Spojrzał ze złością na lustra i rozbite szkło. Wziął moje ręce w swoje i ukląkł, ciągnąc mnie w dół obok siebie. Usiadłam na podłodze, na jedynym, czystym skrawku płytek, który nie posiadał odłamków szkła. Uniósł moje obie ręce, jego dłonie były gorące. – Czy kiedykolwiek słyszałaś o złudzeniu zwanym zespołem Capgrasa? – Cap… co? – Capgrasa. Mniejsza o nazwę. Nazwy nic nie znaczą. Nic, prawda? – Prawda – powiedziałam oszołomiona. – To choroba, dowiedziałem się o niej w szkole medycznej, podczas kursu z neuropsychologii. Jest to problem między myślącą a emocjonalną częścią mózgu. Zmarszczyłam czoło i słuchałam go uważnie, chociaż nie rozumiałam, co dokładnie miał na myśli. Wyglądał na tak zdenerwowanego, jego oczy były szalone. – Złudzenie przychodzi, kiedy patrzysz na inną osobę, kogoś, kogo znasz. Jeśli masz zespół Capgrasa możesz rozpoznawać ludzi, ale coś jest nie tak, gdy na nich patrzysz. Czujesz, jakby byli oszustami albo robotami. Czymś, co nie posiada takich samych emocji jak osoby, które znałeś. Rozpoznajesz ich na zewnątrz, ale w środku już ich nie ma, zniknęli. Nie są sobą. – To jest... to jest to? Prawdziwa choroba? – nie mogłam w to uwierzyć. – Jedna kobieta twierdziła, że jej mąż został zastąpiony przez identyczną kopię jego ciała w środku nocy. Nie chciała z nim spać; wyrzuciła go z domu. Ponieważ nie

mogła rozpoznać w nim tej samej osoby, co przedtem. Inny mężczyzna twierdził, że wszyscy na świecie byli robotami, oprócz niego. – Co jest z nimi nie tak? Rien chwycił moją głowę w obie dłonie z nagłym szarpnięciem i dyszeniem. Pochylił się tak, że jego twarz znajdowała się tylko cale od mojej. Mój puls podskoczył. Spojrzał w głąb mnie, jego gniew zastąpił smutek. – Co jest z nami nie tak, Sara? Myślę, że wiem, ale nie jestem pewien. – Masz to coś? Ten... ten zespół? – czy to dlatego na jego twarzy malował się taki ogromnym smutek? Czułam jego oddech na swoich ustach, gdy odpowiadał. Jego słony zapach, jak ocean, tylko z odrobiną wody kolońskiej. Moje serce galopowało. – Nie wiem. Być może. Różnie, nie zawsze. Czasami mogę powiedzieć, kiedy człowiek kłamie. Istnieje nad nimi zasłona, jak maska, którą tylko ja mogę zobaczyć. Czasami czuje, jakby oni nawet nie istnieli, tak bardzo udają. Być może wszyscy na świecie tak naprawdę są fałszywi. Rien przechylił głowę, patrząc na mnie, najpierw w jedno oko, potem drugie. Spoglądał na mnie, jakby próbował coś zobaczyć. Palcami chwycił mnie za włosy. – Jestem fałszywa? – przełknęłam ślinę. – Myślisz, że jestem fałszywa? – Nie wiem, Sara. Nie wiem – jego palce rozluźniły się i powoli wypuściłam powietrze. – Czasami myślę, że jesteś, a następnie znów spoglądasz i widzę coś tak wrażliwego, że musi być prawdziwe. Każdy udaje, czasami. To ludzie, którzy myślą, że nie udają są prawdziwymi kłamcami. Odczekałam chwilę, myśląc o wszystkich kłamstwach, jakie powiedziałam w ubiegłym roku. Gdybym miała iść do spowiedzi, trwałoby to wiele godzin. Nie mogłam osądzać Riena. – A ty? – zapytałam.

– Ja? Odetchnęłam, zagryzając wargę. – Okłamujesz mnie? Pozwolił mi odejść. Zakołysałam się na kolanach, próbując złapać oddech. Jego intensywność pochłaniała całe powietrze z pomieszczenia. – Być może. Czasami, kiedy patrzę w lustro, nie wiem jak spojrzeć w odbicie. Nie wiem, kim się stałem. – Masz na myśli to, że uważasz się za oszusta? – Nie wiem – powiedział ze smutkiem. Odwrócił się w stronę lustrzanej ściany. Jego twarz odbijała się w niezliczonych odłamkach, przemknęła również przez te znajdujące się na podłodze. – Może nie jestem prawdziwy. Patrzę na siebie, ale nie zerkam w odbicie. Czasami. Nauczyłem się z tym żyć, ale... Urwał, jego oczy zaszkliły się. Pomyślałam o czymś. Odchrząknęłam i odwrócił się do mnie. – Wcześniej pytałeś, co sprawiło, że chcę być aktorką. Co sprawiło, że ty chcesz to zrobić? – Co sprawiło, że chcę zabijać? Co sprawiło, że chcę mordować ludzi? – patrzył na mnie, gdy to mówił. – Tak. – Zaczęło się... zaczęło się, gdy przysłano mi pierwszego klienta z federalnego programu ochrony świadków. Vale przyszedł porozmawiać ze mną przed zabiegiem. Vale? Musiałam spojrzeć na niego pytająco, bo wyjaśnił. – Mój szef. Jest łącznikiem między rządem a ludźmi, którzy wykonują brudną robotę. Jeśli uważasz, że jestem zły... cóż, on robi to dłużej niż ja. Wysłał mi tego klienta. Wtedy o tym nie wiedziałem, ale wyczuł, że nadawałbym się do tej pracy.

Zapytał, czy byłbym gotów zrobić operację plastyczną przestępcy, czy potrafię trzymać gębę na kłódkę. – Klient był członkiem gangu. Potrzebował wielu operacji plastycznych przed wyjazdem do Kanady. Wtedy spotkałem go po raz pierwszy, był strasznym człowiekiem. Po prostu strasznym. Mówił o wszystkich zbrodniach, jakie popełnił. Mówił o zabijaniu rodziny rywala, żony, dzieci. Jedno z nich było niemowlakiem. Zaśmiał się, kiedy powiedział, że ucieknie przed nimi wszystkimi. – Myślę, że Vale powiedział mu, iż mógł ze mną swobodnie rozmawiać. Patrząc wstecz, Vale prawdopodobnie sprowokował go, by chwalił się swoimi zbrodniami, bym stał się od tego chory. Następnie, przed jego ostatnim spotkaniem, Vale przyszedł do mnie i powiedział, że chce, żebym zabił tego faceta. Aby zniknął, jak to ujął. Powiedział, że jeżeli nie chcę tego zrobić, może poprosić kogoś innego. Następnie powiedział, ile zapłaci. – Zaproponował dużo pieniędzy, założę się. Rien roześmiał się zimnym śmiechem. – Pewnie. Widzisz, gdzie mieszkam, nie? Widzisz wystrój. Amerykański rząd dobrze płaci swoim ludziom. Ale nie dlaczego to zrobiłem. – Nie? – Zrobiłem to, ponieważ po rozmowie z nim, znienawidziłem go. Nienawidziłem tego, że ucieknie i zacznie od nowa. Nienawidziłem tego, że ten człowiek, morderca, za darmo będzie żył w niczego sobie warunkach, gdy dobrzy ludzie umierają z głodu na ulicach. To nie było fair. To nie było w porządku. Chciałem to zrobić, widzisz? Chciałem go zabić. I nie tylko. Chciałam go torturować, w ramach zapłaty. Jego oczy były jasne i ożywione, kiedy mówił. Tęczówki lśniły jak u tygrysa. – A kiedy go zabiłem, nie chciałem się zatrzymać. Poprosiłem Vale, pamiętam... – urwał, wpatrując się tępo w przestrzeń. – Prosiłem w sposób zawoalowany. Pamiętam, że martwiłem się, iż odmówi. Ale oczywiście, chciał, abym dla niego pracował. Od tej

pory przysyłał mi wszystkich swoich klientów. I to było piękne. Czułem, jakby było mi to przeznaczone. Głównym celem człowieka nie jest dążenie do przyjemności ani unikanie bólu, lecz właśnie poszukiwanie w swoim życiu sensu. I to był mój sens. Zamknął oczy, oddychając głęboko. Nie miałam pojęcia, co powiedzieć. Nie wiedziałam, co chciał, abym powiedziała. Siedząc tutaj, obok niego, w pokoju pełnym połamanych szkieł i luster, byłam zagubiona. Więc w zamian owinęłam wokół niego ramiona. Przytuliłam go, tego potwora, mordercę. Przytuliłam go mocno, wiedząc, że wkrótce może mnie zabić. Przytuliłam go, ponieważ nie było nic innego, co mogłam zrobić, aby pomóc, a musiałam mu pomóc, tylko Bóg wie, dlaczego. Ponieważ było w nim coś, co rozpaliło we mnie dziwne pragnienie, a całe życie tłumiłam pragnienia. Tu jednak nie było powodu, by się powstrzymywać. Rien był lepszy ode mnie, ponieważ wiedział, czego chce. Jego życie było prawdziwe, pełne prawdziwych czynów i realnych konsekwencji. Ja spędziłam życie udając. Zazdrościłam mu w dziwny, mroczny sposób. Chciałam wiedzieć, jak to jest mieć tego rodzaju władzę. Posiadać tego rodzaju przeznaczenie. Chwila minęła i usiadł, drżąc. – Co się później stało? – zapytałam. Spojrzał na mnie, przechylając głowę. Nie rozumiał. – Mówiłeś, że odnalazłeś swój sens – rozejrzałam się po pokoju, po rozbitych lustrach, odłamkach szkła. – Co się stało? Co tu się stało? – Och, Sara – powiedział. Jego ręce przeniosły się do mojej twarzy, pieszcząc policzki. – Moja droga, moja droga. W tysiącach różnych odbić, łzy spadły z jego oczu, błyszczały w słabym świetle. Ujął moje policzki i nachylił się, przyciskając swoje czoło do mojego w tak intymnym geście, że przez chwilę zapomniałam, gdzie byliśmy. Jego głos był tak niski, że prawie niesłyszalny. – Ty się stałaś.

Rien – Ja? Dziewczyna była piękna, piękna i zagubiona w tym samym czasie. Widziałem to w wyrazie jej twarzy, jej ręce lekko drżały. Jak się tu dostała? Rozejrzałem się po poczekalni. Ściany były pajęczyną pęknięć. Lustra odbijały nasze smutne miny. U naszych stóp leżały rozproszone wszystkie plastikowe elementy, przypomnienia moich ofiar. – Nie jesteś prawdziwa – powiedziałem. – Jesteś piękna i doskonała, ale nie prawdziwa. Nie wiem, co zrobić teraz, kiedy cię posmakowałem. – Jestem prawdziwa – powiedziała. Jej wargi zadrżały. – Jesteś aktorką. To jest to, co robisz. Udajesz, pięknie udajesz. Ale nic, co tutaj zrobiłaś nie jest prawdziwe. – Nie – powiedziała. Jej głos był mocniejszy. – Nie, to nieprawda. – Nie? Zrobiłabyś to wszystko, gdybym cię nie poprosił? Jeśli zabójca nie nakazałby, abyś go pocałowała, zrobiłbyś to? – Flirtowałam z tobą, zanim dowiedziałam się, że jesteś mordercą – powiedziała. Była niestabilna. – A po tym, jak się dowiedziałaś? Chcesz mnie? Nie tylko dlatego, że ci każę? Przysunęła do mnie twarz. Jej rzęsy trzepotały. – Tak – powiedziała cicho. – Szkoda, że ci nie wierzę – powiedziałem. – Dlaczego nie? – zmarszczyła brwi. – Mówię ci to teraz. Nie mam powodu, aby kłamać.

– Nie zawsze są powody, by kłamać – powiedziałem, machając ręką z irytacją. – Ale to nie musi być kłamstwo. Mam zbyt duże doświadczenie z pierwszej ręki z syndromem sztokholmskim. – Myślisz, że tym to jest? – A nie? – mój głos stał się głośniejszy, kiedy zalała mnie złość. Chciałem jej. Zwierzyłem się jej. I to mnie irracjonalnie zdenerwowało, idea, że to nie było prawdziwe. Usłyszenie jej zaprzeczenia wkurzyło mnie jeszcze bardziej. – Nie mów, że nie grasz. – Jak mogę to udowodnić? Jak mogę zrobić cokolwiek, oprócz powiedzenia, że nie kłamię? – jej głos brzmiał na tak sfrustrowany, jak się czułem. Mrugnąłem. Dowód. Vale potrzebował dowodów. Ja też miałem pomysł. Szalony, może. Ale pomoże zawęzić opcje. Jake wciąż nie zadzwonił z wieściami o Susan Steadhill, a czas ucieka. Byłem niepewny Sary, ale być może nie potrzebnie. – Chodź tu – powiedziałem. Wyciągnąłem do niej rękę, podciągając z ziemi. Wstała i zdałem sobie sprawę, że nie miała na sobie żadnych majtek. Potrzebowała czegoś do ubrania. Tak. Tak będzie dobrze. Będzie dobrze. – Chodź ze mną – powiedziałem, biorąc ją za rękę. Mogę być szalony, istnieje prawdopodobieństwo, że to nie zadziała. Ale może się uda. – Dokąd idziemy? – zapytała. – Będziemy mieć randkę – powiedziałem.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

21. Sara Rien nie chciał mi powiedzieć, co zamierza. Randka? Nie miałam pojęcia, co chciał przez to powiedzieć. W sali operacyjnej wyciągnął długą, bawełnianą gazę. Gdy zwrócił się z tym do mnie, przełknęłam ślinę. – Nie martw się – powiedział. – Nie zamierzam cię zakneblować. – Więc, co… – Odwróć się. Posłuchałam, zasłonił mi gazą oczy. Jego palce zawiązały ją z tyłu mojej głowy. Wszystko było białe i puchate. – Jeszcze ci nie ufam – powiedział, jego głos był tuż przy moim uchu. – Ale może będę w stanie. Przestraszony dreszcz przebiegł przeze mnie. Jego ręka dotykała dolnej części moich pleców i pozwoliłam się poprowadzić. Weszliśmy do biblioteki, regał zatrzasnął się za nami. Wtedy usłyszałam, jak zaskakują metalowe śruby i skrzypią dębowe drzwi. Podłoga była zimna pod moimi stopami. – Idziemy do twojego domu? – zapytałam. – Nikomu nie pozwalam tu wchodzić – powiedział. – Czy to dlatego, że jest tu taki bałagan musisz po omacku oprowadzać ludzi?

CandyJorney

– Nie – powiedział. – Nie chcę, abyś zobaczyła wyjście. – Dobrze. Ponieważ jeszcze mi nie ufasz. – I dlatego, że chcę coś dla ciebie zrobić. – Czekaj, co? Potknęłam się, a on mnie złapał. Trzymał, aż złapałam równowagę, jego ręka była miękka, ale stanowcza, prowadząca. Poczułam fakturę innego podłoża pod stopami, kiedy przeszliśmy z drewnianej podłogi biblioteki na płytki. Moja ręka chwyciła jego ramię, opierając się, żeby mnie prowadził. – Zrobić coś dla mnie? – Nie chcę cię dzisiejszego wieczoru zranić, Sara. – W porządku – w rzeczywistości nie dało mi to dużego komfortu. To, że mnie dzisiaj nie zrani nie znaczy, że nie planuje mnie jutro zabić. Ale mogłam brać po jednym kroku na raz. Weszliśmy do zaciemnionego pokoju, a kiedy włączył światło, wszystko co widziałam było białą mgiełką. Wtedy usłyszałam bieżącą wodę. – Prysznic? – Musisz przygotować się na naszą randkę – powiedział Rien. – Czy mogę zdjąć gazę? – Absolutnie nie. Jeszcze nie. Rien puścić mnie na chwilę. Usłyszałam brzęk i szelest tkaniny. Potem jego ręce na moich ramionach, ściągające podartą koszulę. Pozwoliłam mu zdjąć resztę mojego ubrania. Stałam naga, tylko z opaską z bawełnianej gazy. Chłód powietrza sprawił, że moje sutki prawie natychmiast stwardniały, szybko zasłoniłam piersi rękoma. Moje serce pędziło.

Nie wiem, co mnie tak zdenerwowało. Rien już wcześniej widział mnie nagą, oczywiście. Zrobił dla mnie o wiele więcej. Ale nic nie mogłam poradzić na dreszcz niespokojnego oczekiwania, kiedy stałam z zawiązanymi oczami na środku łazienki. Być może chodziło o to, że nie mogłam dostrzec żadnej cholernej rzeczy. Nawet Rien był tylko cieniem poruszającym się za białą bawełną zasłaniającą moje oczy. – Proszę bardzo – powiedział Rien. Jego dłoń dotknęła dolnej części moich pleców i podskoczyłam. – Jest w porządku. Poprowadzę cię. Czułam parę pochodzącą z prysznica, zanim do niego weszliśmy. Jęknęłam z przyjemności, kiedy zanurkowałam pod strumieniem. Boże, czułam się tak dobrze dzięki ciepłej wodzie. Minęły tylko dwa dni, od kiedy brałam prysznic? Oparłam się wygodnie i pozwoliłam przepłynąć wodzie przez moje włosy. – Przewiduję problem dotyczący twojego planu, Rien – zawołałam. – Jaki? – Jak mam nałożyć na włosy szampon z opaską na oczach? W odpowiedzi zgasił w łazience światło. Zamrugałam zza opaski w zdumieniu. Biała, bawełniana gaza odebrała mi zdolność widzenia, na pewno, ale teraz wszystko stało się ciemne. To był zupełnie inny rodzaj ślepoty. – Możesz teraz zdjąć opaskę – powiedział Rien. Jego głos był tuż obok, a gdy ściągnęłam gazę, usłyszałam, jak wchodzi pod prysznic. Drzwi zamknęły się z charakterystycznym kliknięciem. Następnie jego dłoń dotknęła mojego brzucha i zaskomlałam. – Przepraszam – powiedział, chociaż było zupełnie ciemno, mogłam stwierdzić, że uśmiechał się do mnie. – Staram się rozeznać – jego dłoń dotknęła mojego ramienia, czułam, jak porusza się za moimi plecami. Prysznic był duży, ale nie tak duży, jego ręka pozostała na moim ramieniu, kiedy się przesunął.

– Jeszcze raz, dlaczego muszę brać prysznic w ciemności? – zapytałam. – Bo stąd na pewno nie ma drogi ucieczki, jeśli nie liczyć przewodów kanalizacyjnych, a nie zrobię tęgo w ten sposób. – Och, po prostu lubię brać prysznic w ciemności – powiedział Rien. Ponownie, mogłam zobaczyć jego uśmiech, nie widząc go. – Pomyślałem, że tobie również się spodoba. – Myślę, że muszę być w stanie zobaczyć swoje ciało, aby wiedzieć, czy jestem czysta, czy nie – powiedziałam. – Nie martw się – powiedział Rien. – Dopilnuję, aby każdy twój cal był czysty. Jego ręka pogładziła moje ramię i poczułam, jak przesuwa mydłem po plecach. Wtarł je w moją skórę. Dotrzymał słowa, nie opuścił ani jednego miejsca. Jego ręce ugniatały moje ramiona, masując. Westchnęłam, gdy poczułam jak napięcie topnieje. Nie całe, oczywiście. Był mordercą, który pocierał moje ramię pod prysznicem; nie można o tym zapomnieć. Ale większość. Jego druga ręka przesunęła się na przód. Dyszałam, kiedy poczułam nacisk jego klatki piersiowej za moimi plecami. Przejechał mydłem po całym moim brzuchu, a następnie między piersiami. Jęknęłam, gdy potarł moje piersi, ręce miał śliskie i gorące, pieściły i głaskały. Jego palce zsunęły się powoli na sutki, uszczypnął je, lekko wykręcając, aż krzyknęłam, a następnie puścił. Słyszałam jego oddech przy swoim uchu, gdy nadal mnie głaskał, a jego penis zesztywniał za moimi plecami. – Ja... Myślę, że dziewczynki są już czyste, Rien. – Nigdy nie można być zbyt pewnym. Czy to żart? Czy on żartuje? Jego nastroje były bardzo zmienne. Nie mogłam powiedzieć, co było udawane, a co prawdziwe. Zsunął dłoń między moje uda. Były śliskie od mydła, pogładził mnie, czyszcząc w miejscach, w których tylko ja się dotykałam. W ciemnościach, czułam jego ręce, pierś, fiuta.

– Odchyl głowę do tyłu – powiedział. Jego ręka znalazła się na mojej brodzie. Pozwoliłam zaprowadzić się pod strumień ciepłej wody, by zmoczyć pod ciepłą wodą włosy. Wtedy jego ręce przesunęły się w górę i poczułam, jak wciera szampon powolnymi, kolistymi ruchami. Jego palce masowały moją głowę, wysyłając wzdłuż pleców dreszcze. Jedna ręka zsunęła się na przód, otaczając moją szyję. Wciągnęłam gwałtownie powietrze, trzymał mnie za gardło, kiedy spokojnie i systematycznie robił to, co wcześniej. Moja, mówiły jego ręce. Jesteś moja. Drugą dłonią nadal mnie namydlał, torturując delikatnymi pieszczotami. Miałam problemy z oddychaniem, kiedy jego paznokcie wysłały impulsy elektryczne przez moją czaszkę. Trzymał moją głowę w dłoniach, jakby był jednym z tych szarlatanów, którzy studiują frenologię, palcami badając przyciski na głowie. Na mokre włosy nałożył odżywkę, palcami rozplątując bałagan, powoli, cierpliwie. Wszystko w nim było cierpliwe. Czułam, jakby minęła wieczność, od kiedy byłam pod prysznicem. Ciemno, tak ciemno. Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie jego twarz. Oczy błyszczały złotymi plamkami. Jego ostra szczęka, ciemny zarost pokrywający brodę. Miękkie, ciemne loki opadające na czoło. Jego ręce przeniosły się, przesuwając po mojej głowie, gardle, z powrotem na ramiona. Odwrócił się do mnie, kierując mnie w bok. Moje palce dotknęły jego erekcji i usłyszałam, jak robi ostry wdech. Jego reakcja niewiarygodnie mnie podnieciła. Potem pochylił się do przodu, a jego szept sprawił, że moje serce zatrzepotało. – Dotknij mnie – powiedział. Pozwoliłam palcom odnaleźć drogę wzdłuż jego długości, gładząc delikatnie. Gdy go dotknęłam, rękoma nadal pieścił moje ręce, plecy, brzuch. Jego fiut podskoczył w mojej dłoni i przygryzł wargę. Jego pragnienie rozpaliło moje, jak nic innego przedtem. Ogarnęła nas ciemność, zamykając w otoczeniu ciepłej wody, pary i świeżego zapachu mydła.

Potem jego ręka okrążyła mój tyłek, po czym z powrotem wróciła. Pisnęłam, gdy jego palce zsunęły się, dotykając pleców. Zamarłam, zaciskając rękę na podstawie jego fiuta, gdy palcami lekko gładził moje pomarszczone wejście. Śliskie, dociekliwe. – Rien… – Czy jest to dla ciebie nowe? Wszystko, chciałam powiedzieć. To wszystko było dla mnie nowe. Moje poprzednie romanse były ponure i jednowymiarowe. Inni aktorzy działali w sypialni, jakby brali udział w scenie miłosnej, kamerowanej. Nigdy nic nowego, nigdy nic prawdziwego. Seks, jakby byli ograniczeni scenariuszem. Ale to... to było prawdziwe. Ekscytujące. Przerażające. Jego palce zachwycały mnie i przeciągnęłam ręką wzdłuż jego długości, chcąc podarować mu to, co on mi. Przyciągnął mnie do siebie mocno, jego ręka wciąż mnie poznawała. W ciemności słyszałam, jak bicie jego serca zaczyna przyspieszać. Moje tylne wejście płonęło, gdy jego palce zataczały koła nad pomarszczonym ciałem. Każdy nerw dygotał, kiedy zatrzymał się przy moim wejściu. Następnie pchnął do środka, tylko trochę, a ja jęknęłam z przerażenia. Gwiazdy wybuchły w czarnym powietrzu prysznica i chwyciłam się jego ramienia, by nie upaść. – Sara – mruknął. Jego palec wsunął się, a potem wysunął. Wsunął, wysunął. Krzyknęłam. Uczucie było jak nic innego, co kiedykolwiek czułam. Dziwne, jego palec badał, rozszerzał mnie. Nerwy, które nigdy nie zostały w ten sposób dotknięte przez kogoś innego. Następnie wycofał się całkowicie, pisnęłam, moja ręka zamknęła się wokół jego fiuta. Chwycił moją dłoń i ścisnął ją między swoimi rękoma. – Zakończ prysznic i przyjdź do sypialni – powiedział, całując mnie delikatnie w czoło. Woda spływała między naszymi ciałami. – Jeśli potrzebujesz żyletki, jedna jest przy mydelniczce. Mam zamiar przygotować pewne rzeczy – drzwi prysznica otworzyły się i poczułam przypływ chłodnego powietrza, pochodzącego z łazienki.

– Opaska? – zapytałam. Moje myśli wirowały. Zostawiał mnie z żyletką. Czy to znaczy, że mi zaufał? – Nie – powiedział. – Byłaś bardzo grzeczna. Możesz pozostać bez niej. Ale nigdzie nie wędruj. – Dziękuję – powiedziałam. Wychodząc z łazienki, wcisnął przełącznik i pojawiło się przyćmione światło. Po całkowitej ciemności, świeciło jak Słońce. Cień Riena mignął nad drzwiami, a potem zniknął. Rozejrzałam się wokół, ogarniając wzrokiem otoczenie. Prysznic został wyłożony marmurowymi kafelkami, a żyletka była dokładnie tam, gdzie powiedział, że będzie. Zostawił ręcznik wiszący nad szklanymi drzwiami prysznica. Na nogi nałożyłam krem i szybko je ogoliłam. Zaufał mi. Zaufał mi. Myśli łomotały mi w głowie, kiedy skończyłam. Mój żołądek był węzłem. Dlaczego tak się denerwowałam? Uczestniczyłam w tysiącu złych randek. Randka z seryjnym mordercą... dobrze, jak złe to może być? Spłukałam, wyłączyłam prysznic i wytarłam się. Wychodząc z łazienki, zobaczyłam leżącą na łóżku sukienkę. Była bez ramiączek, suknia wieczorowa z zielonozłotymi koralikami w pasie. Obok leżała notatka. Ubierz się dla mnie. Potem tutaj czekaj. Podniosłam sukienkę, dotykając cudnie jedwabistej tkaniny. Musiał sprawdzić rozmiar sukienki, którą miałam na sobie, kiedy po raz pierwszy tu przybyłam. Dwa dni temu. To było to. Dwa dni w tym miejscu, a czułam się jak inna osoba. Kiedy wciągnęłam suknię przez głowę i poprawiłam na biodrach, zastanawiałam się, co takiego przygotowywał dla mnie Rien. Patrząc w lustro, starałam się spojrzeć w głąb, przez moje aktualne odbicie. Czy byłam oszustem? Lub teraz bardziej prawdziwa? Moje serce biło szybko, gdy przeczesywałam włosy palcami. Chciałam, aby Rien mnie zobaczył, żeby pomyślał, że jestem piękna. Chciałam, by mnie trzymał, wziął, aby…

– Co się ze mną dzieje? – zapytałam odbicie. Nie odpowiedziało. Żadne z nas nie wiedziało, czy świat, w którym żyliśmy był prawdziwy.

Rien Zagwizdałem, polewałem stek sosem. Wieczór zostanie podzielony na części, wpadłem na pomysł, który jestem pewien, że zadziała. Będzie to ostateczny test, a potem podejmę decyzję. Jake wciąż się ze mną nie skontaktował, a Vale oczekiwał, że będę miał dla niego na jutro przygotowane dowody. Jeżeli mogłem jej zaufać, wszystko pójdzie łatwo. Jeżeli nie… Cóż, nie chciałem o tym myśleć. Ustawiłem obiad przy kominku w sali głównej. To prawda, kominek. Każda rezydencja w Hollywood posiada kominek, jakby wszyscy zgodzili się odrzucić fakt, że w południowej Kalifornii jest gorącą i wilgotno przez cały rok. Rozpaliłem ogień i wyrównałem obrus na stoliku. Żadnych świec, tylko blask płomieni. Doskonale. Kiedy poszedłem po nią, siedziała na łóżku. Właśnie teraz chciałem pchnąć ją na plecy i zgwałcić. Jej oczy błyszczały zielenią, kolorem dopasowanej sukni, idealnie. Zarumieniła się, kiedy powiedziałem, jak pięknie wygląda. Wszystko było głupio idealne. Gdybym nie musiał jej jutro zabić, byłbym zupełnie spokojny. – Zrobiłeś obiad? – zapytała. – Nie sądzę, żeby ktoś kiedykolwiek wcześniej przygotował dla mnie obiad. – Twoja mama nigdy nie przygotowała ci obiadu? – Zawsze była w pracy – powiedziała Sara, jej twarz była pozbawiona wyrazu. Chciałem wyciągnąć ją zza tej maski i dać znać, że przy mnie może być prawdziwą sobą. Wady i wszystko. Skierowałem ją do głównego pokoju i odsunąłem dla niej krzesło. Kulturalny zabójca. Nalałem jej kieliszek wina i stuknąłem moim w jej.

– Na zdrowie – powiedziałem. – Bardzo śmieszne. – Przepraszam. Nie miałem na myśli… – Jak możesz to robić? – Słucham? – rozłożyłem serwetkę na kolanach. – Nie rozumiem – powiedziała. – Jak możesz zabijać tych ludzi? – Mówiłem – powiedziałem, nakładając na talerz marchewkę. – Ludzie, których zabijam sami są mordercami lub gorzej. To ulga dla mnie i ulga dla społeczeństwa. – Policję to nie obchodzi? Nie mogłem powstrzymać chichotu. – Federalni zamiatają wszystko pod dywan. Vale również dba o swój biznes. – Vale? – Mój szef. Popatrz. To moja praca. To wszystko. To dzieje się w pracy. Po prostu zamknij się i rób, co ma być zrobione. – Czy to musi być zrobione? – Oni są mordercami, Sara. Dodatkowo, tchórzliwymi mordercami. – Co masz na myśli, mówiąc „tchórzliwi”? – Podobnie jak pan Steadhill. Mordują pośrednio. Nie chcą pobrudzić sobie rąk. Boją się brudnej roboty. – A ty nie. – Ja, ja wykonuję robotę. – Z wyjątkiem tej jednej?

Patrzyła na mnie przez stół, szydząc spojrzeniem. Gdybym jej nie oszczędził, byłaby już martwa. Jej szmaragdowe oczy wywiercały we mnie dziurę. Pragnąłem ponownie ją pocałować, żeby spojrzeć w oczy, kiedy sprawiam jej przyjemność. A potem, jakby odczytała moje spojrzenie, zatrzepotała rzęsami. – Masz rację – powiedziałem, mój ciemny głos mówił wszystko, co chciałem powiedzieć, ale nie mogłem. – Z wyjątkiem tej jednej.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

22. Rien – Masz kominek – zauważyła Sara. – To dziwne. – Dlaczego dziwne? – Opowiedziałeś mi o tym, co się stało, gdy byłeś dzieckiem. I tej dziewczynie. – Myślisz, że powinienem bać się ognia? – Cóż… – Nie ma nic, czego bym się bał – powiedziałem. – Chociaż strach jest jedną z najbardziej pierwotnych emocji. Gdy boję się, nie śpię. Nie możesz uciec przed tym, co cię przeraża. Chwila minęła. Płomienie tańczyły w jej oczach. – Chciałabym… Urwała zdanie, a ja złapałem ją za rękę w poprzek stolika. Spojrzała na mnie z błyskiem łez w oczach. – Co jest? – zapytałem. – Chciałabym, żeby to nie było więzieniem. Żałuję, że nie poznałam cię gdzieś indziej.

CandyJorney

– Jeśli poznałabyś mnie gdzieś indziej, nie dostrzegłbym prawdziwej ciebie, czyż nie? – Nie. Nie, nie sądzę – spuściła wzrok. – Czy zdecydowałeś, co zamierzasz ze mną zrobić? – Pracuję nad tym. Przygryzła wargę, chciałem wziąć ją w ramiona i powiedzieć, że wszystko w porządku. Ale nie wiedziałem, czy tak będzie. – Sara, muszę cię o coś zapytać. – Tak? Spojrzała z nadzieją. – Rozmawiałaś z panem Steadhill o jego żonie. Ogień w oczach zniknął. Przełknęła łyk wina, ale na jej twarzy nadal widniało rozczarowanie. Nienawidziłam jej rozczarowywać. Mam nadzieję, że po dzisiejszej nocy nie będę musiał. – Tak – powiedziała. – Czy kiedykolwiek ją poznałaś? – Nie. – Czy wiesz, gdzie ona jest? – Susan? Nie mam pojęcia. – Co jeszcze powiedział ci o niej? – Po prostu rozmawialiśmy o tym, jaka była. Jakie sprawiała wrażenie. Abym mogła postępować jak ona. – Czy wspominał, że gdzieś wyjechała? Może, że jest w ukryciu?

– Nie. Nawet nie wiedziałam, że byli w programie ochrony świadków, dopóki ci nie powiedział – wyznała Sara. Zmieniła pozycję na krześle. – Powiedział, że się pokłócili. – Może jest w innym domu? Ulubionym hotelu? Sara spojrzała na mnie, mrużąc oczy. – Nie wiem, gdzie jest Susan Steadhill – powtórzyła stanowczo. Westchnąłem. Oparłem się o krzesło i dopiłem resztę wina. To całkowicie mnie sfrustrowało, brak jakichkolwiek tropów. Nie wiedziałem, czy miałem nadzieję, że mówi prawdę, czy że kłamie. Gdyby kłamała, istniała jeszcze możliwości, że znajdę Susan zanim przyjdzie Vale. Jeśli nie… – Dlaczego cię to obchodzi? Wyrwałem się z zadumy. – Muszę dać im zęby. – Zęby? – jej głos wzrósł z niedowierzaniem. – Dowód, to znaczy. Zęby są dowodem. Miałem ją zabić. Muszę ją znaleźć. Muszę ją zabić. Ten drań na stole mówi, że jest w Brazylii. – Więc masz zamiar udać się do Brazylii? – Nie. Nie wierzę mu. – Dlaczego nie? – Ponieważ jeśli wyjechałaby do Brazylii, federalni już by to rozwiązali. Nie pozwoliliby ci przejść przez moje drzwi. Wiedzieliby, że nie byłaś nią. – Więc nadal jest w LA – powiedziała Sara, jej oczy zwęziły się. – Takie jest moje przypuszczenie. Udaje kogoś innego.

Wypuściła oddech i oblizałem wargi. Jeśli kłamała, była w tym cholernie dobra. Ale musiałem się upewnić. To był czas. – Poczekaj tutaj chwilę – powiedziałem. Przeszedłem do drugiego pokoju i przyniosłem deser, który wcześniej kupiłem. – Babeczka! – wykrzyknęła. – Och, z malinami. To moja ulubiona! – Cieszę się – powiedziałem. – Jest moczona w soku malinowym i brandy. Zrobiłem to osobno. – Pyszne – powiedziała, biorąc kęs do ust. – Dziękuję. – Oczywiście. Chciałem, żeby dzisiaj było wyjątkowo. Obserwowałem, jak je, gryz po gryzie. Gdy skończyła, wzięła kolejny łyk wina, przełknęła. Wstałem i dołożyłem drewna do ognia. – Rien… Odwróciłem się. Jej oczy były szkliste. – Prawdziwa siła nie potrzebuje, by udowodniać ją oszustom – powiedziałem. – To Charles Manson. Niestety, Sara, nie jestem aż tak silny. Potrzebuję dowodu. – Co... co ty... – Muszę ci zaufać. Całkowicie. Kompletnie. Jest tylko jeden sposób, jaki znam, aby to zrobić. – Rien, ja nie… czuję... Wstała od stołu, wyciągnęła rękę, aby się uspokoić. Przewróciła kieliszek wina. – Rien… – jej głos wzrósł w panikę. – Nie martw się, moja mała psychopatko – powiedziałem, podchodząc do niej. Zachwiała się i upadła, ale byłem tam, by złapać ją w ramiona. – Nie martw się.

Sara Rien złapał mnie, kiedy nogi się pode mną ugięły. Porwał mnie w ramiona. Pamiętałam, jak wcześniej mnie niósł. Nie. Nie mógł. – Czuję się dziwnie – powiedziałam, mój język stał się gruby i mamrotałam. – Podałem ci coś – powiedział Rien. Niósł mnie z powrotem, z powrotem do sypialni. Światła zostały przyciemnione, ale nadal widziałam jego twarz. Była niewzruszona, zrelaksowana. – Nie… – To wyjątkowa dawka. Mam nadzieję, że nie była zbyt słodka. Babeczka. O Boże. – Podałeś mi narkotyki – jęknęłam. Starałam się wykręcić z jego ramion, spróbować uciec. Naprawdę zamierzał mnie zabić, jak powiedział Gary? Dlaczego mu zaufałam? Uderzyłam go pięścią w pierś, ale to wszystko, na co miałam siłę. – Podałeś mi narkotyki! – Sława jest narkotykiem. Pieniądze również. I potęga. Moje narkotyki są po prostu bardziej skuteczne, to wszystko. Położył mnie na łóżku i poprawił sukienkę. Górował nade mną i podziwiał, strach i odraza mieszały się z pożądaniem. Mglistym i niepewnym, wyciągnęłam dłoń, złapał ją. Moje paznokcie poruszały się, ale nie mogłam kontrolować mięśni. – Pozwól mi włączyć jakąś muzykę – powiedział. Na chwilę opuścił mój bok. Jak powiedział, gitara klasyczna zaczęła grać cicho. – Co to jest? – mruknęłam. – Co... co za narkotyk...?

– Ekstazy, zmieszana z moją specjalną mieszanką barbituranów oraz odrobiną szybkodziałającego leku zwiotczającego mięśnie. To było w sosie malinowym. – Dlaczego? – Dlaczego w sosie? Myślałem, że nie lubisz igieł. Wyświadczyłem ci przysługę. – Nie. Dlaczego? Spojrzałam na niego, próbując skupić wzrok na jego twarzy. Złotych oczach. Oczach drapieżnika. Oczach, które mnie pragnęły. Oczach, w które chciałam patrzeć w nieskończoność. – Dlaczego podałem ci narkotyki? Abyś powiedziała prawdę – powiedział Rien. Odetchnęłam. Każdy oddech był ciężką próbą. – Nie ufasz mi – nie wiem, czy to narkotyki, czy nie, ale tym byłam najbardziej rozczarowana. Myślałam, że wszystko – opaska, prysznic, kolacja – prowadziło do jego zaufania. Ale nie. To było przedstawieniem, podstępem, żeby mnie zwabić. Piosenka grająca ze stereo przepełniona była smutkiem i tęsknotą. Zamrugałam powoli. – Nie ufam nikomu. To nic osobistego, moja droga. Uniósł moje ręce nad głowę. Szarpałam się w jego uścisku, ale był silny a moje mięśnie jak galaretka. – Rien… – Nie obrażaj się, Sara. Chcę tylko dowiedzieć się, co wiesz. I myślę, że wiem, jak sprawić, byś mi powiedziała. Skrępował moje nadgarstki. Czułam liny wbijające się w skórę. Moja głowa opadła niezgrabnie i zobaczyłam, jak kończył zawiązywać supły. – Postaraj się – powiedział. Próbowałam odsunąć od siebie nadgarstki, ale nie ruszyły się.

– Nie. Nie, Rien. Proszę. Przeniósł się na dolną część łóżka. Zacisnął dłoń na mojej kostce i kopnęłam, lub raczej spróbowałam. Równie dobrze mogłaby kopać coś pod wodą. Każda część mnie odnosiła wrażenie, że porusza się we śnie. Przeciągnął kolejny sznur wokół mojej kostki i zawiązał go. Całkowicie skupiłam się na zaciśniętych na mojej skórze linach. Przywiązał sznur do łóżka, pociągnął za niego, napinając. Następnie, druga stopa. Gdy zacisnął linę, rozsunął moje nogi i usłyszałam, że sukienka się rozerwała. Krzyknęłam. Byłam całkowicie uciemiężona, bezbronna. – Nie skrzywdzę cię, moja piękna, mała psychopatko. Jesteś zbyt doskonała. Ale jeśli dowiem się, że mnie okłamałaś, cóż, mogę cię zabić. Pisnęłam. Czego ode mnie chce? Kłamałam, pewnie. Kłamałam o byciu Susan. Ale jeśli chciał dowiedzieć się, gdzie ona jest, tracił czas. Sufit kręcił się nad moją głową. Nie mogłam zmusić mięśni, by mnie słuchały. – Teraz zaczniemy z Susan. Powiedz mi, co wiesz. – Nic! Powiedziałam ci wszystko! Sięgnął do stolika nocnego przy łóżku, na chwilę opuścił moją wizję. Potem wrócił. Wiedziałam, co trzymał w ręku i krzyknęłam. – NIE! RIEN, NIE! PROSZĘ! – srebro skalpela błysnęło w półmroku sypialni. Mój krzyk został przerwany, gdy jego ręka zacisnęła się na ustach. Krzyki paliły moje wargi, ale nie mogły przebić się przez jego dłonie. Oślepiający strach wstrząsnął mną. – Och, Sara – mruknął. – Nie, nie, nie, Sara. Masz kompletnie zły pomysł. Jego ręka stłumiła mój jęk. – Powiedziałem, że cię nie zranię. Leki będą działać tylko przez godzinę. Spojrzał na mnie i nie mogłam odwrócić wzroku. Płakałam, skręcając się. – Och, Sara, Sara. Nie ufasz mi. Jak mogę ci zaufać, jeśli ty nie ufasz mi?

Pochylił się, podnosząc skalpel. Zamknęłam oczy. Nawet kiedy zaciskałam powieki, czułam jak świat wiruje. Czy to zaboli? W ogóle bym to poczuła? Czułam chłód ostrza biegnący wzdłuż mojej nogi, rękę na ustach rozluźnił. Boże, rozetnie mój cały bok? Zrobiło mi się słabo. Potem przerwał. Nie mogłam tego znieść. – Proszę, zrób to szybko – wyszeptałam. – Po prostu zrób to szybko. Jego ręka była na moim policzku. Otworzyłam oczy i zobaczyłam jego twarz unoszącą się nad moją, z współczuciem w oczach. – Sara, uwierz mi. Chcę tylko prawdy. Słyszałam, jak skalpel przecina tkaninę, ściągnął moją sukienkę. Zielony i złoty sfrunął na podłogę. – Chcę, żebyś powiedziała mi prawdę. Kolejne cięcie. Moje majtki zniknęły. Pisnęłam, kiedy jego ręka ze skalpelem przesunęła się, ale tylko schował go z powrotem do szafki nocnej. – Możesz to dla mnie zrobić? Powiedzieć prawdę? – Nie wiem, co chcesz, abym powiedziała. Pochylił się i pocałował mnie w usta. Odwróciłam twarz. Złapał mnie ręką za podbródek i przebiegł kciukiem po wargach. – Wykonałaś świetną robotę udając, że cieszysz się moją uwagą dzisiejszego wieczoru – powiedział. Nie udawałam. Mój umysł podał słowa, ale usta nie mogły ich utworzyć. Następnie przesunął rękoma po moim ciele i zadrżałam. – Po pierwsze, myślę, że muszę upewnić się, iż jesteś w odpowiednim stanie na przesłuchanie.

Wyciągnął krawat, a potem zasłonił mi nim oczy. Szarpnęłam głowę do tyłu, ale szybko go zawiązał. Jęknęłam. Nie było jak z opaską z bawełny. Światło nie wpadało przez materiał i nie mogłam zobaczyć żadnej cholernej rzeczy. – Nie – błagałam. – Narkotyk wzmocni twoje zmysły – mruknął. Jego głos znajdujący się przy moim uchu, rozbrzmiewał echem w głowie. – Ale potrzebuję, abyś się skupiła. Jego usta przeniosły się, ugryzł mnie delikatnie w szyję, ostro gryząc skórę. Znowu i znowu, jęknęłam, kiedy każdy kolejny jego dotyk wysyłał przez moje ciało dreszcz. Polizał mnie, a następnie jego zęby zamknęły się na ramieniu. Jego ręce były wszędzie, głaszczące, ugniatające. Byłam nim oszołomiona. – Rien… – Gdzie jest Susan Steadhill? – Nie wiem. – Zła odpowiedź. Polizał mój sutek, delikatny nacisk sprawił, że natychmiast stwardniał. Jego ręce łagodnie przesuwały się po mojej skórze. Wszystko, co robił było delikatne, ledwo mnie dotykał. Niezależnie od narkotyku, który mi podał, sprawiał, że wszystko wydawało się sto razy intensywniejsze. I ten delikatny nacisk, budujący napięcie moich nerwów. Doprowadzał do szaleństwa. Potem jego język znalazł się przy moim wejściu. Przebiegał nim delikatnymi okrężnymi ruchami nad nabrzmiałą łechtaczką. Więcej, więcej, następnie… Odszedł. Nic. Brak jego rąk, brak języka. Wcale mnie nie dotykał. Płakałam, krzyczałam, lamentowałam, aż dreszcze wprawiły całe moje ciało w drżenie. – Rien…

– Gdzie ona jest? Szalenie kręciłam głową z boku na bok. – Nie wiem – wydyszałam. – Dotknij mnie, proszę. Proszę, pozwól mi dojść… – Jeszcze nie. Czułam, jak poluzowuje liny na moich kostkach. Wyciągnęłam nogi, a węzły ustąpiły. Złączyłam uda i zacisnęłam. Sama mogłam doprowadzić się do orgazmu, mogłam, wiedziałam, że jestem w stanie. Leki pompowały adrenalinę z pełną mocą. Ból zwiększył się, gdy popychałam się bliżej... bliżej... Jego ręce chwyciły biodra i przerzucił moje ciało, zanim zdążyłam skończyć. Lina wiążąca moje nadgarstki wbiła się w skórę. Pisnęłam, a on mocno mnie uderzył. – ACH! Jego palce drażniły moje wejście, odrobinę się wślizgując, nim wycofały się. Krzyknęłam, jęcząc. Ponownie mnie uderzył. Ból przeszył moją nogę, skóra płonęła od uderzenia. – Susan. Gdzie ona jest? – Nie, nie – straciłam rozsądek, wymknął się spod kontroli. Nie mogłam skupić się na niczym, oprócz dotyku palców Riena. Uderzył mnie mocniej, znów. Za każdym razem, gdy to robił jego palce wsuwały się trochę głębiej i pomyślałam, że pozwoli mi dojść. Ale potem wycofał się i uderzył mnie, ten ból sprawił, że cierpiałam jeszcze bardziej. Już nie byłam sobą. Stałam się pustą skorupą, którą tylko on mógł wypełnić. Potrzebowałam go. Moje ciało bolało dla niego. Chciałam, żeby sprowadził mnie na krawędź i poza nią, chciałam skoczyć w przepaść z nim we mnie. – Susan. – Ja byłam Susan. Miałam być Susan – role! Wszystkie odeszły. Nie miałam, gdzie się ukryć.

– Gdzie ona teraz jest? – Nie... nie wiem – wytężyłam umysł. Gdzie ona była? Dotyk jego dłoni wysłał moje skupienie w miejsce, gdzie uda stykały się z tyłkiem. – Nie wiem, gdzie ona jest, o Boże, Rien, proszę, nie wiem, gdzie ona jest. – Powiesz o mnie innym? – Co? – Jeśli pozwolę ci odejść. Pozwoli mi odejść? Myślał o pozwoleniu mi odejść? Dyszałam. Nie mogłam utrzymać myśli, ale ta jedna odbijała się echem w moim systemie. – Zamierzasz mnie wypuścić? – Chcesz tego? – Tak. – Pójdziesz na policję, jeśli pozwolę ci odejść? – Ja... nie wiem – pomyślałam o panu Steadhill. Był dupkiem, na pewno, ale nie mogłam zostawić go związanego, skazanego na tortury i śmierć. Ale nie, pytał Rien. Rien. Musiałam odpowiedzieć przecząco. Nie pozwoli mi odejść, jeśli tego nie zrobię. Ale nie mogłam zmusić się, by wypowiedzieć słowa. Jeden wyraz, Sara: NIE. Nie mogłam tego zrobić. Nie mogłam go okłamać. – Powiesz im o mnie? – Dasz panu Steadhill odejść? – zapytałam. Może gdyby to zrobił, mogłabym powiedzieć, że nie pójdę na policję.

– Nie. – Och, nie mogę. Nie mogę. Rien… – Mogłabyś powiedzieć im o mnie? Policji? – Tak. Nie. Tak, mogłabym – słowa wyszły z mojego gardła. Nie potrafiłam skłamać. Cokolwiek mi podał, mój umysł stał się zagmatwany a kłamstwa odeszły, nie ważne jak bardzo ich potrzebowałam. – Przykro mi, Rien – wydyszałam. – Przepraszam. Musiałabym. – Dziękuję, Sara – jego usta znalazły się przy moim uchu. – Wierzę ci. – Zamierzasz mnie zabić? – moje myśli wirowały. – Nie. Nie, jeśli mogę znaleźć Susan. – Proszę, Rien… – Chcesz, żebym się teraz zatrzymał? – Nie – wydyszałam. Potrzebowałam go. Jego klatka piersiowa była gorąca na moich plecach. Jednak tym razem, jego fiut zakołysał się przy moim tyłku i – och! Boże! Końcówka przesunęła się powoli do przodu, we mnie, naciskając na wejście. – Wierzę ci, Sara. Teraz to jest tylko dla ciebie. Zaschło mi w ustach. Wszedł we mnie jednym ostrym pchnięciem. Dyszałam, kiedy poczułam jak się rozciągam, zaciskając wokół niego. Zatrzymał się i zadrżał. Każde drgnięcie mięśni wysyłało różne sygnały przez moje ciało. Po kilku sekundach, pchnął ponownie. – Ohhhh – jęknęłam. Cal po calu, kołysząc się w przód i w tył, pracował swoim nabrzmiałym fiutem głęboko w moim tyłku.

Krzyczałam. Błagałam. Każdą sekundę odczuwałam niczym godzinę. Uderzał mnie, szczypał, ugniatał. Świat zniknął, gdy wszedł cały; wszystko wokół było nieważne, byliśmy sami. Moje sutki bolały od nacisku. Następnie ponownie się wysunął, złapałam prześcieradło i krzyknęłam. Zsuną rękę na przód. Jego palce musnęły mój brzuch, to łaskotało; krzyknęłam i szarpnęłam się przy linach, ale nie puściły. – Rien! Przesunął dłoń w dół, dotknął mnie, krzyk zamienił się w jęk. Ciemno, było tak ciemno. Jego dwa palce pogłaskały mnie po obu stronach, kiedy głębiej pracował swoim fiutem. Zakołysałam biodrami, mając nadzieję, że mnie dotknie, ale unieruchomił mnie i mocno uderzył. – Bądź dobra – wyszeptał. – Dobra... – jęknęłam. Chciałam więcej, potrzebowałam więcej. Nadal byłam zaskoczona, kiedy dotarł w dół i zakręcił dwoma palcami, wbijając je we mnie. Szarpnęłam się. Powoli, pewnie, przesuwał ręką w przód i tył. Melodia zwolniła, dopasowując swój rytm i wydawało się, że prowadził nas oboje, mnie i muzykę. Całkowicie zatraciłam się w jego uścisku. Kołysząc się, jęcząc, poruszałam się wraz z nim, jego biodra pchały i rozciągały mnie niemożebnie, a następnie wycofał się tak wolno, że ogromna agonia tarcia wprawiała moje ciało w drżenie. Znowu, znowu, wepchnął się do środka, a kiedy to zrobił, mogłabym przysiąc, że cały tlen uleciał z powietrza. W ciemności, niewidoma, wyobraziłam sobie pozbawiony tlenu kosmos. Następnie doszłam, krzycząc, kiedy budowała się przyjemność, ból zmienił mnie w bełkoczącego, potrzebującego potwora. Palce Riena zatapiały się szybciej i szybciej, gdy równocześnie pchał we mnie swojego fiuta. Dyszałam i złapałam między

palce pościel. Nadgarstki napięły liny, a ciało rozciągnęło się do granic możliwości, potem je przekroczyło, ból migotał tuż nad przyjemnością. Teraz. Wyszeptałam słowa w mojej głowie, to musiało stać się prawdą. Teraz. Teraz. Teraz. Ból był zbyt wielki. Potrzebowałam go. Potrzebowałam, by Rien wziął mnie, aby zrzucił mnie z krawędzi tego drżącego urwiska. – Teraz – napięłam się. Rien wszedł głęboko i nachylił usta do mojego ucha. – Teraz? – Tak, tak, o Boże, tak. Teraz, tak. Teraz! Niewidoma oraz związana, wiłam się przez nieskończoność. Moje ciało było niszczone straszną, mroczną potrzebą: potrzebą jego. Pchnął we mnie głębiej, jego palce drażniły, sprowadzając na granice szaleństwa. Krzyczałam, a jego ręka owinęła się wokół mojego gardła, krzyk zamienił się w krzyk ekstazy, wypełniając pokój, kiedy eksplodowałam czystą przyjemnością. Tak czystą, że pozbawiono dźwięku, nawet muzyka w pokoju wydawała się zatrzymać na sekundę, ta niekończąca się, niekończąca, wyborna sekunda naprawdę zniknęła i wszystko było wspaniałe, Rien był wspaniały, cały świat był wspaniały. Krzyki ucichły, dreszcze przebiegły po całym moim ciele. Nerwy napięły się i rozluźniły. Rien zacisnął ramiona i trzymał mnie blisko. Jego dłonie piekły, pięknie gorące. Łapałam powietrze, kiedy pieścił mnie i delikatnie do siebie przysunął. Jego fiut nadal był twardy, pulsujący, ale trzymał mnie, nie wykonując pchnięć. Bicie mojego serca zwolniło, a muzyka nabrała ostrości. Bicie bębna było o wiele wolniejsze niż kilka minut temu. Leki musiały uderzyć w mój system, teraz, pomyślałam powoli. Następnie zaśmiałam się do siebie. – Czego chcesz? Zamrugałam sennie. Głos Riena stał się skupiony, jakby to było widoczne w powietrzu. Niczym latające listy, literujące jego pytanie.

– Nic. To była automatyczna odpowiedź. Nie chciałam niczego. Nigdy nie chciałam. Nie wiszę nikomu żadnej przysługi. Postąpiłam prawidłowo ze swoją rodziną, nie chcąc niczego. – Czego chcesz? Sara? Moja świadomość wsunęła się pomiędzy dwa światy. W jednym z nich, Rien dotykał mnie, jego głos był delikatny przy moim uchu. Usta składały lekkie pocałunki na brodzie. Prześcieradła były jedwabiste, jak gołębie skrzydła. W powietrzu unosiła się melodyjna muzyka, gitara wygrywała nuty przez wieki, tylko dla mnie. W drugim, moje ręce były wiązane nad głową, nogi rozsunięte dzięki węzłom. Rien rozciągał moje ciało, torturując zmysły swoim grubym fiutem, przenikającym mnie. Lina była szorstka na mojej skórze. Puls walił mi w uszach. Dwa światy skoncentrowane w jednym. – Tak. – Powiedz mi, czego chcesz. – Chcę ciebie. Tylko ciebie. Kocham cię. Och, Rien. Rien… Jęknął. Jego gorące nasienie wybuchło w dziwnej część mnie. Wzdrygnęłam się, kiedy pchnął po raz ostatni, moje ciało chwyciło jego twardego fiuta, zanim się wysunął. Każda komórka zdawała się drżeć z pełnej satysfakcji, gdy mnie trzymał, ten morderca, kochanek, trzymał mnie i nie pozwalał odejść.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

23. Rien Byłoby łatwiej, gdyby skłamała. Przyznaję, połowicznie miałem nadzieję, że będę mógł ją zabić. Ale była kompletnie szczera. Więcej, chciała... mnie. Jej ciało rozluźniało się pode mną, a ja tylko leżałem i trzymałem ją, gdy drżała przy mojej klatce piersiowej. Zniszczyłem ją, moją zabawkę oraz odnalazłem prawdę, której szukałem. Teraz musiałem się z nią zmierzyć. Wziąłem niewinną dziewczynę jako zakładnika. Cholera, prawie ją zabiłem, nie znając. Zrobiło mi się niedobrze na samą myśl. Moje ręce automatycznie rozwiązały liny przymocowane do łóżka, bezmyślnie. Zdjąłem jej opaskę. Przeciągnęła się, wszystkie kocie krzywizny, potarła zranione części nadgarstków, gdzie ciągnęła za węzły. Byłem wyprany emocjonalnie i wyczerpany fizycznie. Jej organizm szybko pozbędzie się narkotyków, ale czułem, że potrzebowałem środków pobudzających, żeby zmierzyć się z tym, co nadchodziło. Musiałem odnaleźć Susan Steadhill, jeśli kiedykolwiek miałbym pozwolić dziewczynie odejść. Chciałem wyjść dziś wieczorem. Wpadnę do Jake i osobiście zapytam, czy ma jakieś wiadomości. Nienawidził rozmów telefonicznych; twierdził, że rząd monitoruje każde słowo.

CandyJorney

Musiałem ją znaleźć. Musiałem ją zabić, ją i pana Steadhill. Dopóki Vale ma do mnie cierpliwość i jestem w stanie jasno myśleć. Nie musiałbym zabijać Sary, jeżeli znalazłbym Susan. Nie mogłem pozwolić jej odejść, ale przynajmniej nie musiałbym jej mordować. Ziewnęła, ręką głaskała moje plecy, położyłem się obok, przytulając ją. Taka niewinna. Kiedy na mnie patrzyła, mógłbym przysiąc, że naprawdę mnie kochała. Po tym wszystkim; po tym, jak drażniłem ją i torturowałem, by dowiedzieć się prawdy. Poczucie winy zalało mój organizm. – Muszę ci coś powiedzieć, Sara – powiedziałem. – Tak? – Muszę cię tutaj zatrzymać. Ze mną. Zamrugała sennie. – Jestem tu z tobą. – Wiem. Chcę pozwolić ci odejść. Ostatecznie. Ale teraz nie mogę. Muszę odnaleźć Susan Steadhill – wstałem, z powrotem wciągnąłem ubrania. – Teraz? – Tak – zapiąłem koszulę. Obserwowała mnie, jej język zwilżył dolną wargę, kiedy zapinałem ostatni guzik. Być może istniał inny sposób. Może nie pozwolę jej odejść. – Sara, powiedziałaś, że mnie kochasz. Zarumieniła się. Och, cholera. Mój fiut ponownie stwardniał pod nieśmiałym wyrazem jej twarzy. – Czy... czy chcesz tu ze mną zostać? – Co masz na myśli?

Spojrzałem jej w oczy: strach. Bała się mnie. I słusznie. Nie mogłem prosić, by została w więzieniu na czas nieokreślony. – Nieważne. – Rien… – Nieważne. Rozgryziemy to później. – Chcesz, żebym tu spała? – zapytała, marszcząc brwi. – Rób, co chcesz. Usiadła, oplatając prześcieradło wokół swojego ciała. Pochyliła się, wstała, by podnieść zieloną sukienkę. – Myślę, że... Myślę, że będę spała w bibliotece – jej oczy nie spotkały moich. Jezu. Gdyby powiedziała jedno kłamstwo, to byłoby to. Może kochała seks; cokolwiek to było, jej uczucia najwyraźniej zniknęły wraz z narkotykami w organizmie. – Chcesz, żebym ci pomógł? – zapytałem. – Ze mną w porządku. – Drzwi automatycznie zablokują się za tobą. – Dobrze – powiedziała cicho. Wstała, by wyjść. Nie patrzyłem, jak odchodzi. W łazience ochlapałem wodą twarz. Przetarłem oczy i spojrzałem w lustro. Kim była osoba, patrząca z odbicia? Jakimś zakochanym idiotą. Głupcem, który myślał, że może zachować prawdziwą dziewczynę w fałszywym więzieniu. Jak bardzo zakochanie się w niej było złe? Westchnąłem. Jeden błąd i całe dzieło mojego życia stanęło w niebezpieczeństwie. Jeden głupi, piękny błąd.

Sara Wróciłam do biblioteki, z prześcieradłem zawiniętym wokół ramion. Kręciło mi się w głowie. Powiedziałam Rienowi, że go kocham. Chociaż nie pozwolił mi odejść. Nie pozwoli, dopóki… Musiał wiedzieć, gdzie jest Susan Steadhill. Okej. Mam pomysł. Nie był to świetny plan, ale jakiś początek. Wciągnęłam zieloną suknię. Rien rozciął pasek, więc ponownie go związałam. Proszę. Nie byłam zbyt reprezentacyjna, ale chociaż nie kompletnie naga. Jedwabna tkanina powiewała przed kostkami. Otworzyłam biblioteczkę, przeszłam przez nią na palcach. Za oknem migotały nocne światła Los Angeles. Pan Steadhill spał na stole operacyjnym. Wzięłam głęboki oddech i zdjęłam knebel. Jęknął i wepchnęłam go z powrotem, przykładając palec do ust. Patrzył na mnie jednym zdrowym okiem, po czym skinął głową. Ponownie zdjęłam knebel. – Posłuchaj – wyszeptałam. – Myślę, że wiem, jak się stąd wydostać. – Wiesz? – Jest jeszcze jeden sposób, przez drzwi frontowe – powiedziałam o każdym szczególe, jaki widziałam, gdy wracałam. Jeśli mi uwierzy, mógłby powiedzieć, jak dotrzeć do jego żony. – Rozwiąż mnie i pójdziemy. – Nie mogę. On… uh, ma twoje wnętrzności podłączone do jednego z alarmów. Jeśli cię rozwiążę, eksploduje. – Kogo to obchodzi? Chcę stąd wyjść!

– W każdym razie, drzwi do biblioteki są zamknięte. – Biblioteka? – Zamknij się i pozwól mi mówić! – syknęłam, starając się udawać, że to pilne. – Nie mogę wrócić. On jest jedynym kluczem. Pan Steadhill zmarszczył brwi, a strup nad okiem drgnął. Mój pasek od sukni upadł i zawiązałam go z powrotem. – I co? Też nie możesz wyjść? Dlaczego nawet… – Czekaj. On pozwala mi spać w swojej sypialni. Mogę wymykać się w nocy. Nie mogę puścić cię od razu, ale wezwę policję, żeby po ciebie przyjechała. – W porządku. – Po pierwsze – powiedziałam, mając nadzieję, że Bóg zagra razem ze mną – muszę wiedzieć, gdzie jest twoja żona. Skrzyżował swoje oko z moim, połowa jego twarzy nadal była wykrzywiona w grymasie. – Zabiłem ją.

Rien Głupi ja. Głupia dziewczyna. Po chwili poszedłem za nią do biblioteki, żeby upewnić się, że nie próbowała uciec; to było głupie z mojej strony, pozwolić jej wyjść z domu bez opaski. Nawet z pozostałościami barbiturany w organizmie, mogła być zdolna do kłamstwa. Za ścianą, mogłem usłyszeć, jak porusza się, drzwi były szczelnie zamknięte. Rozważałem otwarcie ich i przeprowadzenie z nią rozmowy, ale nie wiedziałem, co miałbym powiedzieć. Nie było nic do powiedzenia, czyż nie? Nie. Musiałem znaleźć Susan Steadhill. Wziąłem torbę medyczną z sypialni i upewniłem się, że mam wszystkie niezbędne narzędzia. Środek uspokajający w strzykawce. Schowałem ją do kieszeni, by mieć łatwy dostęp. Sprawdziłem jeszcze raz, czy cały mój system bezpieczeństwa działał. Nie mogłem pozwolić jej uciec. Wszystko było rejestrowane. Świetnie. Wyruszyłem, wyłączyłem światło i otworzyłem drzwi. Upuściłem torbę ziemię z zaskoczenia. Przede mną stał Vale. Celował z pistoletu w moją twarz. – Gdzie dokładnie myślisz, że idziesz?

na

Sara Spojrzałam na pana Steadhill z niedowierzaniem. Mój umysł zachwiał się. – Ty... ty ją zabiłeś? – miałam odruchy wymiotne. Czułam, jakby dźgnął mnie w brzuch. To był on. Pan Steadhill. Był mordercą. Czułam się całkowicie zdradzona. Rien mógłby mnie puścić, ale czułam się okropnie pozwalając panu Steadhill umrzeć, nie robiąc nic, aby go uratować. Teraz jednak... Zabił ją. Nie mogłam myśleć. – Sypiała z innymi za moimi plecami. Gdy się z nią skonfrontowałem, oznajmiła, że moglibyśmy się rozejść po przybyciu do Brazylii. Pójdzie w swoją stronę, a ja w swoją. Przełknęłam, starając się nie wyglądać na zbyt zaskoczoną. Moje myśli pędziły sto mil na minutę. Musiałam ukryć swoje prawdziwe uczucia, inaczej nie będzie chciał ze mną rozmawiać. Zabójca. Zabójca. To wszystko, o czym mogłam myśleć. Zabijał i kłamał, kłamał o zabijaniu. Był mordercą. – Nie chciałeś, by jechała z tobą do Brazylii, a potem? – Żartujesz? To głupia kurwa. Zasłużyła na śmierć. Przełknęłam obrzydzenie. Zabił Susan. Mógł mnie zabić, a następnie uciec do Brazylii. Zabiłby mnie? Byłam jedyną, która o nim wiedziała. Patrząc na jego chciwe oko, mogłabym przysiąc, że potrafił czytać w moich myślach. Odsunęłam te myśli z mojego umysłu. Była tylko jedna rzecz, którą musiałam wiedzieć. – Gdzie jest ciało? – Co?

– Ciało twojej żony. Gdzie ono jest? – Dlaczego chcesz to wiedzieć? – jego oko zmrużyło się na mnie podejrzliwie. – Słuchaj, to miejsce jest zamknięte. Nawet jeśli powiem policji, co się tutaj stało, przyjdą i przepytają Riena, a on po prostu skłamie. To da mu dużo czasu, aby cię zabić i uciec, zanim pojawi się nakaz rewizji. – Uważasz, że ci nie uwierzą? – Policja? Mogę być tylko kolejną amerykańskim głupkiem tworzącym historie, aby zwrócić na siebie uwagę. Ale jeśli pokarzę im ciało, przyjdą tu uzbrojeni. To da ci większą szansę. – Ale... – zakaszlał pan Steadhill. – Dowiedzą się, że zabiłem Susan. – Powiem, że lekarz to zrobił. Będą mieli twardy dowód, będą mogli wywarzyć drzwi i uratować cię. Dalej! To nasza jedyna szansa! To była historia, w którą miałam nadzieję, że uwierzy. Po krótkiej przerwie, skinął głową. Zalała mnie ulga. – Dobrze – powiedział pan Steadhill. – Okej. Ja… Drzwi do biblioteki otworzyły się. Chwyciłam najbliższy skalpel ze stolika medycznego, gotowa się bronić. Gotowa na wszystko. Tak myślałam.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

24. Rien – Vale, musisz przestać pojawiać się w ten sposób – spojrzałem w dal. Nie było nikogo więcej. – Masz zęby? – Przyniosę ci je. Jutro. – Teraz. – Mówiłeś, że jutro. – To powiedziałem wcześniej. Teraz, mówię dzisiaj. Dokąd idziesz, Rien? – Facet nie może wyjść na noc? – Z torbą pełną medycznych przyrządów i strzykawką w kieszeni? – jego wzrok skierował się na moją koszulę. – Wyciągnij ją. Wyjąłem z kieszeni strzykawkę i powoli umieściłem na podłodze. – Vale… – Nie chcę więcej kłamstw. Wracaj do środka. Odwróciłem się i wszedłem do domu. Zamknąłem za sobą drzwi.

CandyJorney

– Wyczułem od ciebie złe wibracje, kiedy rozmawialiśmy ostatnim razem – powiedział Vale, jego oczy przeszukiwały dom. – Więc pomyślałem, że przyjdę trochę wcześniej i upewnię się, że nigdzie się nie wybierasz. Szczęśliwy ja, co? – Dam ci zęby, Vale. Jutro. – Zobacz, chcę je teraz. – Nie mogę. – Dlaczego? Westchnąłem. Nie mogłam okłamywać go przez wieczność. – Jest tu dziewczyna. – Dziewczyna? – Vale odbezpieczył broń. – Nie pani Steadhill. Przyszła niewłaściwa osoba. – Taśmy nadzoru pokazały… – Ona była aktorką. Udawała panią Steadhill. – W porządku – Vale wyglądał, jakby starał się uporządkować ten cały bałagan w głowie. – Okej. Więc pogłoski były prawdziwe. Susan jest gdzieś na świecie, może żyje, a może nie. Gdzie ona jest? – Zamierzałem jej poszukać – powiedziałem. Miałem nadzieję, że pozwoli mi odejść. Da trochę czasu, żeby dowiedzieć się, jak sobie z tym poradzić. Nawet, jeśli najlepszym sposobem była ucieczka z Los Angeles. – Gdzie jest ta dziewczyna? – Ona nic nie wie. Jest niewinna. – Jeszcze jej nie zabiłeś? Zrównałem z nim spojrzenie.

– Nie jestem aż tak chorym skurwielem, Vale. – Racja. Masz takie miękkie serce. Wiesz, co to znaczy? – Wiem. – Musi być coś w tej dziewczynie, że nie potrafiłeś jej zabić. Pokaż mi. – Jest zamknięta w bibliotece, w porządku? Ona nic nie wie. – Pokaż mi.

Sara Dyszałam, kiedy Rien wpadł do pokoju. Był z innym mężczyzną, trzymającym przy jego głowie pistolet. – Cóż, to świetnie. Teraz też ciebie widziała – powiedział Rien do mężczyzny. – Jesteś szczęśliwy? – To jest ta dziewczyna? – Rien? – zapytałam, skalpel drżał w moim ręku. – W porządku – powiedział Rien. Odwrócił się do mężczyzny, który wciąż trzymał wycelowany w niego pistolet. – To jest dziewczyna, o której ci opowiadałem. Sara. – Nie wygląda, jakby nic nie wiedziała – powiedział człowiek zwany Vale. – Wygląda na to, że w rzeczywistości wie dużo. Wygląda na to, że stoi nad martwym ciałem. Pan Steadhill jęknął i mężczyzna spojrzał z podziwem na stół operacyjny. – Poważnie? – zapytał. – Ten facet jeszcze żyje? Nie mogłam przestać patrzeć na pistolet, który był skierowany bezpośrednio w na głowę Riena. Chciałam krzyknąć, zasłonić go i ochronić. Wyglądał tak spokojnie, jakby nie obawiał się lufy pistoletu przy swojej czaszce. Ale ja byłam przerażona za niego. – Pomóż mi – wychrypiał pan Steadhill. – Oboje są żywi? – Vale zwrócił się do Riena, wpychając pistolet mocniej w jego skroń. Szef Riena przechylił głowę na bok, miałam w myślach mętlik. – Żartujesz

sobie ze mnie do kurwy? Zamierzam cię zabić, przysięgam na Chrystusa, że to zrobię. Oboje… – Pani Steadhill jest martwa – powiedziałam szybko. Serce waliło mi w uszach. Nie mógł zabić Riena. Nie. – Nie mów im! Dlaczego chcesz im to powiedzieć? – pytał Pan Steadhill, jego krzyk odbił się echem w sali operacyjnej. Czułam rosnącą w gardle panikę. – Ty suko! Ty głupia… Wolną ręką pchnęłam knebel w jego usta. Moja dłoń trzymająca skalpel wciąż drżała, ale nie mogłam jej opuścić. Bałam się śmierci, że Vale pociągnie za spust. Bałam się, iż nie będę w stanie się bronić. – On ją zabił – powiedziałam. – Nie Rien. Pan Steadhill. Zabił swoją żonę. – Och, po prostu pięknie – powiedział Vale. – Dobrze, że tutaj przyszedłem, aby uzyskać odpowiedzi na wszystkie pytania. Wiedziałem, że coś się z tobą dzieje, Rien. – Proszę – powiedziałam, podchodząc bliżej. – Nie możesz go zastrzelić. – Jesteś pieprzoną policją? Nie. Ja jestem pieprzoną policją. Vale wyciągnął z kieszeni marynarki drugi pistolet i wycelował go we mnie. – Spójrz na to. Teraz mam zamiar zabić oboje głupich pojebów. – Vale… Czy to był błysk strachu w oczach Riena? Dusiła mnie panika. – Zamknij się, Rien – powiedział Vale, uderzając go pistoletem w tył głowy. Walnięcie lufy o jego czaszkę odbiło się po pokoju echem. Rien skrzywił się z bólu i wrzasnął. – Nie rób tego! Nie zabijaj go! – Zamknijcie się, oboje! – krzyknął Vale.

– Dlaczego? – wydyszałam. – Dlaczego? – Dlaczego… dlaczego musisz to zrobić? – moje gardło zacisnęło się, ale nie mogłam tak stać i pozwolić się zabić. – Po prostu to powiem, kochanie – oznajmił Vale. Jego głos był niższy, ale w jakiś sposób jeszcze gorzej wyglądał. – To – machnął jednym pistoletem w kierunku stołu – jest cholerny bałagan. Mamy tutaj specjalistycznego lekarza, który nie potrafi wykonywać swojej pieprzonej roboty, zabijać ludzi, mimo że jest to jedyna rzecz, jaką kocha. Ponownie uderzył Riena pistoletem w tył głowy, krew spłynęła mu po policzku. Chciałam zaatakować Vala. Dopiero go poznałam, ale chciałam uderzyć go w twarz. Pochylił się i krzyknął do ucha Riena. – Nie chcę nawet wiedzieć, a powinienem. Ponieważ jestem tym, który wysyła do ciebie robotę. Tylko nie wykonałeś swojej cholernej pracy! – Vale… – zaczął, ale on odbezpieczył broń, która miała mnie na celowniku i usta Riena drżąco się zamknęły. Wyglądał na bardziej przerażonego tym, że Vale do mnie strzeli, niż czymkolwiek innym. – Przykro mi, Rien. Byłeś dobry. Miło było z tobą pracować. Ale musze pozbyć się tego bałaganu. Mam świadka federalnego, w połowie pociętego, na stole w sali operacyjnej, który po prostu przyznał się do zabicia swojej żony, której ciała nadal brakuje. Gwałtownie wciągnęłam powietrze. Powiedział mi. Zrobił to. Dręczyłam mózg, myśląc o tym, co mogę zrobić, aby zatrzymać Vala. – I mamy cywila, który wypapla tą całą pieprzoną rzecz do Rolling Stone, by jej nazwisko pojawiło się w gazetach. – Nie zrobię tego! – płakałam.

– Tak? Jesteś aktorką. Znalazłaś się w środku miejsca zbrodni. Uzyskałabyś masę uwagi, jeśli rozpowszechniłabyś to gówno. I co, wyjdziesz stąd na igraszki i nikomu nie powiesz? Nie chcę cię zabijać, kochanie, ale nie mam wielu opcji. Przykro mi, naprawdę. Jeśli byłoby inne wyjście, postąpiłbym tak. – Zaufaj mi, nie… – Skąd mam wiedzieć, że mogę ci zaufać? Hę? Przekonaj mnie. – Ja… – Masz pięć sekund, aby mnie przekonać. Albo zaczynam od sprzątnięcia tego dobrego lekarza. W jaki sposób mógłby mi zaufać? Nie mogłam pozwolić mu zabić Riena. Nie mogłam pozwolić mu mnie zabić. Zobaczyłam, jak Rien głęboko oddycha i widziałam strach w jego oczach. Spojrzałam na pana Steadhill, który wciąż siłował się z pasami. I wiedziałam, co musiałam zrobić. Krok do przodu, przycisnęłam skalpel do szyi pana Steadhill. Poprowadziłam linię, którą narysował dla mnie Rien.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

25. Rien Rozdziawiłem usta, kiedy z szyi pana Steadhill trysnęła krew. – Co jest, kurwa – wydyszał obok mnie Vale. Opuścił pistolet ze zdziwieniem malującym się na twarzy. Sara cofnęła się, przód jej zielonej sukni została nasączona krwią. Skalpel upadł na podłogę z hukiem. – Sara… Pobiegłem do niej. Potknęła się do tyłu, trzymając się moich ramion, złapałem ją. Na ziemi utworzyła się kałuża krwi, a oko pana Steadhill wpatrywało się tępo w pustkę. Był martwy. Sara pochyliła się w suchych odruchach wymiotnych. Trzymałem ją w pasie. Wreszcie zadrżała i chwiejnie wstała. Spojrzała na Vala. – Nie. Powiem. Nikomu. – Jezu – powiedział bez tchu Vale. – Jezu. Sara znów rzuciła spojrzenie w kierunku krwi, która wciąż kapała ze stołu. – Proszę – powiedziałem do Vala. – Jesteś zadowolony? – Co z Susan Steadhill? – Myślę, że... Myślę, że jej ciało znajduje się pod molo w Santa Monica – powiedziała Sara. Mówiła łagodnie, ale jej głos niósł się przez ciche pomieszczenie. CandyJorney

– Powiedział ci to? – Nie, ale gdy pierwszy raz się spotkaliśmy, powiedział, że tam udali się przed kłótnią. Nie myślałam o niczym z tego, ale... ale... – szczękała zębami, całe drżała. Nie mogła przestać patrzeć na martwe ciało. – Wszystko dobrze – powiedziałem, przyciągając ją do siebie. – W porządku. To wszystko na teraz – spojrzałem na Vala. – Racja? Vale oblizał wargi, patrząc najpierw na ciało, a potem na mnie. – Pewnie. Tak. Racja. Odwróciłem Sarę od stołu operacyjnego. Zaprowadziłem ją do poczekalni, poza zasięgiem pana Steadhill. Bez słowa opadła na krzesło. – Zostań tu – powiedziałem. – Zaraz wracam. Jej blada twarz wpatrywała się we mnie. Wydawało się, że opuściła ją cała energia. Jej ramiona zwisały luźno po bokach. – Będzie z tobą w porządku – powiedziałem. – Za chwilę wrócę. Zostawiłem ją tam siedzącą i wróciłem do sali operacyjnej. Vale wziął szczypce i wyrwał trzonowca z ust pana Steadhill. Zakrwawiony ząb włożył w plastikową fiolkę i schował do tylnej kieszeni spodni. – Dzięki za dowód – powiedział. – Następnym razem wykonaj robotę odrobinę czyściej, okej? – Tak. Skończyliśmy tutaj? – zapytałem. – Pewnie – powiedział. Wyprowadziłem go z sali operacyjnej i zaprowadziłem do drzwi. – Nie mogę uwierzyć, że go zabiła – powiedział Vale. Zadrżał. – Po prostu przesunęła ostrzem, i… – Ja wierzę – powiedziałem. – Sprowokowałeś ją. Cywil. Myślała, że umrze.

– Tak, jak powiedziałeś, to wszystko na teraz. – Nic nie powiem, jeśli ty też – powiedziałem. – Naprawdę mógłbyś ją zabić? – Niewinną dziewczynę? Znasz mnie, Rien. Staję się frajerem dla ładnych twarzy. – Oczywiście – powiedziałem. Nie wiedziałem, czy mu wierzę. Jak dobry byłem w odczytywaniu twarzy, Vale był profesjonalistą w ukrywaniu swoich myśli. – Ale na pewno zabiłbym ciebie – powiedział. – Nie kłam ponownie. – Nie przysyłaj mi niewłaściwej osoby, a nie będę. – Okej. Tak. Dam ci znać, kiedy znajdziemy ciało – powiedział Vale. – Nie obchodzi mnie to. Daj znać, gdy zdobędziesz dla mnie kolejnego klienta. Jeśli razem wciąż pracujemy. – Wciąż razem pracujemy. Rien? – Tak? Vale pokręcił głową, chowając broń do kieszeni kurtki. – Masz popieprzone upodobanie do kobiet. – Zaufaj mi – powiedziałem. – Jestem tak samo zaskoczony.

Sara Siedziałam zszokowana w poczekalni. W pokoju obok było ciało. Zabiłam go. Zabiłam pana Steadhill. Żółć wzrosła w moim gardle i odwróciłam twarz od drzwi. – Sara? Podskoczyłam ze strachu, ale w drzwiach był tylko Rien. – Dasz mi chwilę? – zapytał. – Posprzątam, dobrze? Potaknęłam w milczeniu. Zamknął drzwi. Słyszałam, jak przenosi rzeczy. Czy to dźwięk wywożenia ciała? Zastanawiałam się, jak się go pozbędzie. Cały mój organizm był w szoku. Nic nie czułam. Tylko brzęczenie w uszach. Spojrzałam na stopy. Odłamki szklanej kuli wraz z małymi plastikowymi elementami zmieniły się w schludny stos na środku podłogi. Jeszcze ich nie wyrzucił. Mijały minuty. Potem ponownie otworzyły się drzwi. Ręce Riena były czyste, ale na jego koszuli widniała krew, ciemne plamy w pobliżu serca. – Już dobrze – powiedział. – Masz krew na koszuli – wskazałam na jego pierś. Natychmiast ją rozpiął i poszedł do pokoju. Słyszałam, jak odkręca zlew. Kiedy wrócił, miał na sobie nową koszulę, schludny i czysty. – Lepiej? – zapytał. Potaknęłam. Podszedł do mnie i objął moje ramiona, jakbym była kruchym kawałkiem szkła. Wbrew sobie, pochyliłam się do jego uścisku. – Chcesz, abym zabrał cię do domu? – zapytał. – Ja... nie wiem.

– Chcesz zostać? Otworzyłam usta, ale nie wyszła z nich żadna odpowiedź. – Nie musisz wyjeżdżać, Sara – powiedział Rien. – Po prostu... nie ma nikogo, z kim mogłabym porozmawiać – powiedziałam, głos utkwił mi w gardle. Moja skóra płonęła. Nie miałam nikogo z zewnątrz, żeby porozmawiać. Moja matka nic o mnie nie wiedziała. Ani siostra. Trzymałam życie w tajemnicy przed nimi. Przechowywałam moje prawdziwe ja w ukryciu tak długo, że nie było nikogo, z kim mogłabym się tym podzielić. – Możesz zostać tak długo, jak chcesz. Zostać? Zostać? Co ja sobie myślałam? Ale każda część mnie pragnęła zostać tutaj, z nim. W tej chwili, podnosił mnie na duchu. Znane niebezpieczeństwo. I, niebiosa, wybaczcie, patrzył na mnie, jakby chciał, abym została. – Czuję, jakbym miała zwariować – powiedziałam. – Czy ja wariuję? – Nie. Pierwszy raz... to trudne. Zaczęłam płakać, czkawka oddaliła łkanie. Rien wyciągnął chusteczkę i mocno owinął wokół mnie rękę, kiedy szlochałam w biały, bawełniany materiał. – Jest w porządku – powiedział. Ręką pocierał moje plecy, och! Chciałam wtopić się w jego ciepłą, silną dłoń. Chciałam całkowicie się roztopić. Obraz krwi wypełniał mój umysł, starałam się to zwalczyć. Nie było tak dużo krwi. Przyłożyłam chusteczkę do twarzy, płakałam i płakałam, pochyliłam się do niego. – Zrobiłam to – jęknęłam. – Jest w porządku. – Zrobiłam to. Zabiłam go. – Musiał umrzeć. Tak czy inaczej, wkrótce by umarł. – Ale…

– Nie zamierzam mówić, abyś nie czuła się z tym źle. Czuj cokolwiek chcesz. Jesteś jedyną, która go zabiła. Zabiła go. Zabiła go. Zabiła go. – Sara, posłuchaj mnie. Ponownie skupiłam uwagę. Oczy Riena zatrzymałam się na moich, szukając. – Czego szukasz? – zapytałam. – Nie jestem pewny. – Teraz jestem mordercą. Wyglądam inaczej? Potrząsnął głową ze smutkiem. – Zrobiłaś to, co trzeba było zrobić, Sara. – Nie mogłam… nie mogłam… – zakrztusiłam się szlochem. Moje ciało upadło przed nim, trzymał mnie tak mocno, że to nie miało znaczenia. – Co jest? – wyszeptał. Jego ramiona były ciepłe wokół moich, klatka piersiowa szeroka i silna. Oparłam się o niego i pozwoliłam łzom upaść. Moje palce na oślep splotły się z jego, pocałował szczyty kostek. Moje policzki były gorące i wilgotne, ledwo wypowiedziałam te słowa. – Nie mogłam... oglądać jak umierasz.

Rien Została, by porozmawiać. Dołożyłem do ognia, siedzieliśmy na dywanie przed płomieniami. Płakała. Trzymałem ją. Kiedy tlił się płomień, powieki zatrzepotały i opadły. – Nie mogę zasnąć – powiedziała. – Dlatego, że nie jesteś w łóżku? – Nie. Czuję, że gdy zasnę, wydarzy się coś strasznego. Obudzę się i wszystko zacznie się od nowa, od początku – spojrzała na prawą rękę, tę, którą zabiła pana Steadhill. Zgięła palce. – Nie pozwolę, żeby coś ci się stało. – Wiem – powiedziała. – Wciąż się martwię. Mógłbyś... – Tak? – Mógłbyś wstrzyknąć mi środek uspokajający? Uniosłem brwi. – Myślałem, że boisz się igieł. – Bałam się. Już nie. – Nie? – Być może tak, ale czasem trzeba zrobić to, co musi zostać zrobione. – Czy to prawda? – zapytałem, ściskając jej ramię. – Tak – szepnęła. – Zgadza się. Po prostu chcę, żeby to odeszło, Rien. Tylko na chwilę.

– W takim razie pozwól mi zaprowadzić się do łóżka, a wstrzyknę ci końską dawkę środka uspokajającego, który odpędzi złe sny. – W porządku – powiedziała. Ziewnęła, kiedy ją podniosłem, przymknęła powieki. Jej głowa uderzała o moją pierś, gdy szedłem, dłonią ściskała mój biceps. Do czasu, kiedy oparła głowę o poduszkę, już głęboko spała.

Sara Następnego dnia obudziłam się w pustym łóżku. Rien wyszedł. Wędrowałam po domu, ale nigdzie go nie było. Podeszłam do drzwi i spróbowałam pociągnąć za klamkę. Odblokowane. Drzwi otworzyły się i zerknęłam na jasne, słoneczne Los Angeles. Słyszałam ryk autostrady w oddali. Zamknęłam drzwi. Rien znalazł mnie siedzącą w poczekalni, składającą jego rzeźbę. Pozbyłam się odłamków szkła, ale starałam się odbudować kawałek dzieła sztuki po kawałku. Bez globu trzymającego je razem, trudno było dowiedzieć się, w jaki sposób to działa. – Proszę – powiedział, wręczając mi tubkę z klejem. – Pozwól mi pomóc. Pracowaliśmy obok siebie w milczeniu. Małe kawałki gromadziły się jeden po drugim, a z pomocą kleju byliśmy w stanie przerobić glob bez szkła wokół niego. Rien umieścił na górze ostatni kawałek, trzymając go, aż wysechł klej. – Nie jest idealnie – powiedziałam, kołysząc się na piętach, żeby spojrzeć na rzeźbę. Połamane kawałki wyglądały, jakby szczyt dzieła odlatywał we wszystkich kierunkach. – Nie? – Nie wygląda już na uwięzionego. – To dobrze – powiedział Rien, ściskając moją dłoń. – To jest lepsze niż doskonałe, moja miłości. – Nie nazywaj mnie tak.

– Moja miłości? Jak inaczej powinienem cię nazywać? Pokręciłam głową bez słowa. – Co innego, oprócz moja miłości, moja najdroższa, moja piękna? Łzy napłynęły mi do oczu. Nie to miałam na myśli. Nie mógł. – Rien, nie… – Jesteś dla mnie wszystkim. Nieopisanym bólem i wieczną przyjemnością. Moją pasją i strachem. Moim aniołem. Moją radością. Moją małą psychopatką. – Rien... – Jesteś moja, cała moja, każdy pojedynczy kawałek ciebie, bez względu na to, kiedy zdecydujesz się odejść. Odwróciłam się do niego, łzy napłynęły mi do oczu. Pochylił się i pocałował mnie, ustami delikatnie pytając o zgodę. – Moja miłości – powiedział Rien. – Chcesz mnie zostawić? – Nie – powiedziałam zgodnie z prawdą. – Więc zostań – powiedział i pocałował mnie ponownie.

Tłumacz: adulka1996

His – Aubrey Dark

Korekta: mlody2202

Epilog Sara Minęły trzy tygodnie, a ja nie wróciłam do domu. Nadal miewam sny, złe. Kiedy kopię i krzyczę, Rien owija wokół mnie ramiona, aż przestaję. Czasem krzyczy przez sen i jestem tą, która go pociesza. Zapytał, czy chcę odejść dzień po tym, jak zabiłam Garyꞌego Steadhill. Od tego czasu, pyta co rano. I każdego ranka mówię nie. Dlaczego? Tam, w Hollywood, to była fałszywa osoba. Miałam fałszywych przyjaciół i fałszywe ambicje. Jednak tu, wszystko to odchodzi. Jestem prawdziwa, gdy jestem z nim. Jego usta wyciągają prawdziwą przyjemność z mojego ciała. Palce pieszczą krzywizny i wiem, że bez wątpienia mnie chce, i że ja chcę jego. Jego usta sprawiają, że moje krzyczą. Trzyma mnie, z ręką na gardle. Związuje, kiedy chce, i drażni aż błagam, aby mnie wziął. Sprawia, że krzyczę aż moje gardło staje się zachrypnięte, a ciało pragnie uwolnienia, następnie zrzuca mnie z krawędzi przepaści i dochodzi wraz ze mną. Jeśli kiedyś będę chciała odejść, wiem, że mi pozwoli. Ale teraz, decyduję, czego chcę. Naprawdę, naprawdę chcę. I może się okazać, że tym, czego pragnę nie jest Hollywood. To nie jest doskonałe, ponieważ nic, co idealne nie jest prawdziwe, a ja już nie potrafię być fałszywą.

CandyJorney

Nie jest to książę z księżniczką, nie jest to długo i szczęśliwie. To dwie osoby, które nie mają nic do stracenia i wszystko do zyskania, trzymają się nawzajem ze wszystkich sił, ich ciała drżą razem w ciemności.

CandyJorney