Dean R Koontz Katem oka

O książce W tej sa​mej chwi​li w róż​nych czę​ściach kra​ju do​cho​dzi do dwóch wy​da​rzeń, któ​re na za​wsze zmie​nią losy wie​lu lu​dzi: w tra​gicz​nych oko​licz​no​ściach na świat przy​cho​dzi chło​piec o nie​zwy​kłych oczach, a psy​cho​pa​ta do​ko​nu​je swo​je​go pierw​sze​go mor​der​stwa. Po​łą​czy ich prze​zna​cze​nie, ale je​den z nich naj​wy​raź​niej bę​dzie na uprzy​wi​le​jo​wa​nej po​zy​cji. Enoch Cain wie do​sko​na​le, że nowo na​ro​dzo​ny Bar​tho​lo​mew Lam​pion jest jego śmier​tel​nym wro​giem i jako je​dy​ny może go znisz​czyć. Całe swo​je ży​cie pod​po​rząd​ko​wu​je ob​se​syj​nym po​szu​ki​wa​niom, któ​re po​cią​ga​ją za sobą wie​le nie​win​nych ofiar. Bro​nią Bar​tho​lo​mew jest nie​zwy​kły dar, któ​ry po​zwa​la mu wi​dzieć wię​cej niż zwy​czaj​ni lu​dzie, i wspar​cie przy​ja​ciół go​to​wych na wszyst​ko, aby po​móc mu prze​żyć. Kil​ko​ro z nich, jak były ksiądz Tom Va​na​dium i mała dziew​czyn​ka An​gel, dys​po​nu​je umie​jęt​no​ścia​mi nie mniej za​dzi​wia​ją​cy​mi niż umie​jęt​no​ści Bar​tho​lo​mew.



Książ​kę tę po​świę​cam Ger​dzie. Spo​śród ty​się​cy dni mego ży​cia naj​bar​dziej szcze​gól​ny za​wsze był – i na za​wsze po​zo​sta​nie – ten, w któ​rym się spo​tka​li​śmy.



Pod​czas pi​sa​nia tej książ​ki to​wa​rzy​szy​ła mi pięk​na mu​zy​ka nie​ży​ją​ce​go już Isra​ela Ka​ma​ka​wi​wo’ole. Mam na​dzie​ję, że przy​jem​ność, jaką spra​wi owa po​wieść czy​tel​ni​ko​wi, do​rów​na ra​do​ści, któ​rą czer​pa​łem z gło​su, du​cha i ser​ca Isra​ela Ka​ma​ka​wi​wo’ole. Kie​dy koń​czy​łem pi​sać, w moim domu po​ja​wi​ła się Ca​rol Bo​wers wraz z ro​dzi​ną. Dro​ga Ca​rol, prze​czy​taw​szy tę po​wieść, zro​zu​miesz, dla​cze​go two​ja wi​zy​ta, w ta​kiej aku​rat chwi​li, umoc​ni​ła moją wia​rę w ta​jem​ni​czą więź spa​ja​ją​cą mno​gość wszech​rze​czy i w głę​bo​ki, za​gad​ko​wy sens na​sze​go ży​cia.



Każ​dy, naj​drob​niej​szy na​wet akt do​bro​ci od​bi​ja się echem po nie​zmie​rzo​nych ob​sza​rach prze​strze​ni i cza​su, od​mie​nia​jąc ży​cie lu​dzi nie​zna​nych czło​wie​ko​wi, któ​re​go szczo​dry duch sta​no​wił źró​dło owe​go echa, gdyż do​broć roz​cho​dzi się ni​czym pro​mień, ro​snąc z każ​dą chwi​lą, aż w koń​cu je​den zwy​kły czyn sta​je się w od​le​głej przy​szło​ści i da​le​kim miej​scu ak​tem bez​in​te​re​sow​nej i bez​przy​kład​nej od​wa​gi. Po​dob​nie dzie​je się z każ​dą, na​wet nie​znacz​ną pod​ło​ścią, każ​dym sło​wem nie​na​wi​ści, każ​dym ak​tem zła. H.R. Whi​te, Ten szcze​gól​ny dzień Nikt nie ro​zu​mie teo​rii kwan​to​wej. Ri​chard Feyn​man

1 Bar​tho​lo​mew Lam​pion stra​cił wzrok w wie​ku trzech lat, kie​dy to za​cho​ro​wał na raka i le​ka​rze byli zmu​sze​ni usu​nąć mu gał​ki oczne, ale od​zy​skał wzrok, ukoń​czyw​szy trzy​na​ście lat. Owo na​głe przej​ście z dzie​się​cio​le​cia ciem​no​ści w ja​sność świa​tła nie do​ko​na​ło się za spra​wą do​ty​ku świę​te​go uzdro​wi​cie​la. Przy​wró​ce​nie wzro​ku, po​dob​nie jak na​ro​dzi​ny chłop​ca, nie zo​sta​ło ob​wiesz​czo​ne gło​sem nie​biań​skich trąb. Pew​ną rolę ode​grał tu rol​ler​co​aster, a tak​że mewa. Nie moż​na też lek​ce​wa​żyć głę​bo​kie​go pra​gnie​nia, ja​kie ży​wił Bar​ty, by dać mat​ce po​wo​dy do dumy przed jej dru​gą śmier​cią. Po raz pierw​szy umar​ła w dniu jego na​ro​dzin. Szó​ste​go stycz​nia 1965 roku. Miesz​kań​cy Bri​ght Be​ach w Ka​li​for​nii wy​ra​ża​li się o mat​ce Bar​ty’ego, An​ges Lam​pion – zwa​nej też Pla​cusz​ko​wą Damą – z mi​ło​ścią. Żyła dla in​nych, ser​cem wsłu​chi​wa​ła się z uwa​gą w ich tę​sk​no​ty i pra​gnie​nia. W tym ma​te​ria​li​stycz​nym świe​cie jej bez​in​te​re​sow​ne po​stę​po​wa​nie wzbu​dza​ło głę​bo​ką po​dejrz​li​wość wśród tych, któ​rych krew za​wie​ra tyle samo cy​ni​zmu co że​la​za. Na​wet jed​nak oni mu​sie​li przy​znać, że Pla​cusz​ko​wa Dama mia​ła nie​zli​czo​nych wiel​bi​cie​li i ani jed​ne​go wro​ga. Czło​wiek, któ​ry znisz​czył w noc na​ro​dzin Bar​ty’ego świat Lam​pio​nów, też nie był jej wro​giem. Był kimś ob​cym, dzie​lił jed​nak z jej ro​dzi​ną jed​no ogni​wo w dłu​gim łań​cu​chu swe​go prze​zna​cze​nia.

2 Szó​ste​go stycz​nia 1965 roku, krót​ko po ósmej rano, Agnes od​czu​ła pierw​sze bóle po​ro​do​we. Pie​kła wła​śnie plac​ki z ja​go​da​mi. Nie był to ko​lej​ny fał​szy​wy alarm, gdyż tym ra​zem ból roz​lał się po ca​łych ple​cach i brzu​chu, nie ogra​ni​cza​jąc się je​dy​nie do jego dol​nej czę​ści i pa​chwin. Skur​cze były sil​niej​sze, kie​dy cho​dzi​ła, niż wów​czas, gdy sie​dzia​ła albo sta​ła – jesz​cze je​den znak, że po​ród za​czął się na​praw​dę. Nie cier​pia​ła bar​dzo. Skur​cze były dość re​gu​lar​ne, ale sto​sun​ko​wo rzad​kie. Po​sta​no​wi​ła, że po​je​dzie do szpi​ta​la, kie​dy już upo​ra się ze wszyst​kim, co za​pla​no​wa​ła na ten dzień. W przy​pad​ku pierw​szej cią​ży ta faza po​ro​du trwa prze​cięt​nie dwa​na​ście go​dzin. Agnes uwa​ża​ła się za oso​bę prze​cięt​ną pod każ​dym wzglę​dem, rów​nie zwy​czaj​ną co sza​ry, ścią​ga​ny w pa​sie dres, któ​ry mógł po​mie​ścić jej ogrom​ny brzuch; była za​tem prze​ko​na​na, że na​stęp​na faza po​ro​du nie za​cznie się przed dzie​sią​tą wie​czo​rem. Joe, mąż, chciał za​wieźć ją do szpi​ta​la jesz​cze przed po​łu​dniem. Spa​ko​wał wa​liz​kę i za​niósł do sa​mo​cho​du, a po​tem od​wo​łał wszyst​kie spo​tka​nia i krą​żył w po​bli​żu, pa​mię​ta​jąc jed​nak, by za​cho​wać na​le​ży​ty dy​stans. Bał się, że żona, zi​ry​to​wa​na jego tro​ską, w koń​cu każe mu się wy​no​sić z domu. Ile​kroć sły​szał, jak Agnes po​ję​ku​je ci​cho albo z sy​kiem bólu wcią​ga po​wie​trze, sta​rał się od​mie​rzyć czas jej skur​czów. Spę​dził więk​szość dnia na ob​ser​wa​cji swo​je​go ze​gar​ka i te​raz, spo​glą​da​jąc w lu​stro na ko​ry​ta​rzu, był nie​mal pe​wien, że zo​ba​czy wo​kół swych oczu nie​wy​raź​ny cień wska​zó​wek se​kund​ni​ka. Joe lu​bił się mar​twić na za​pas, choć nie spra​wiał ta​kie​go wra​że​nia. Wy​so​ki i sil​ny, mógł​by ucho​dzić za Sam​so​na, któ​ry trzę​sie ko​lum​na​mi i grze​bie Fi​li​sty​nów pod zwa​ła​mi ka​mie​ni. Był jed​nak z na​tu​ry ła​god​ny, nie od​zna​czał się aro​gan​cją i bez​czel​ną pew​no​ścią sie​bie męż​czyzn jego po​stu​ry. Choć po​god​ny, a na​wet jo​wial​ny, wie​rzył świę​cie, że jest nie​za​słu​że​nie ob​da​rzo​ny po​wo​dze​-

niem, przy​ja​ciół​mi i ro​dzi​ną. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że los pew​ne​go dnia sko​ry​gu​je ów nad​miar. Nie był bo​ga​ty, po​wo​dzi​ło mu się prze​cięt​nie, ale ni​g​dy się nie mar​twił, że może stra​cić pie​nią​dze, gdyż za​wsze mógł je za​ro​bić cięż​ką pra​cą i wy​trwa​ło​ścią. Sen z po​wiek pod​czas nie​spo​koj​nych nocy spę​dzał mu ci​chy lęk przed utra​tą tych, któ​rych ko​chał. Ży​cie przy​po​mi​na​ło lód na sta​wie wcze​sną zimą, bar​dziej kru​chy niż na pierw​szy rzut oka, po​zna​czo​ny nie​wi​docz​ny​mi pęk​nię​cia​mi, skry​wa​ją​cy pod sobą lo​do​wa​tą ciem​ność. Poza tym w oczach Jo​ego Lam​pio​na Agnes nie była pod żad​nym wzglę​dem prze​cięt​na, choć​by sama my​śla​ła ina​czej. Uwa​żał ją za oso​bę nie​zwy​kłą, wy​jąt​ko​wą. Nie po​sta​wił jej na pie​de​sta​le, gdyż ża​den pie​de​stał nie był dla niej dość wy​so​ki. Gdy​by kie​dy​kol​wiek ją stra​cił, sam był​by stra​co​ny. Przez cały ra​nek Joe Lam​pion roz​my​ślał o wszel​kich moż​li​wych kom​pli​ka​cjach wy​stę​pu​ją​cych przy po​ro​dzie. Wie​dział na ten te​mat aż za dużo, gdyż przed wie​lo​ma mie​sią​ca​mi prze​czy​tał opa​sły pod​ręcz​nik me​dycz​ny, co prze​ra​zi​ło go bar​dziej niż lek​tu​ra naj​bar​dziej krwa​we​go thril​le​ra. O go​dzi​nie 12.50, nie mo​gąc uwol​nić się od barw​nych opi​sów przed​po​ro​do​we​go i po​po​ro​do​we​go krwo​to​ku czy też gwał​tow​nych kon​wul​sji rzu​caw​ko​wych, wpadł do kuch​ni i oświad​czył: – No do​bra, Ag​gie, daj spo​kój. Już dość cze​ka​li​śmy. Sie​dzia​ła przy sto​le i za​pi​sy​wa​ła kar​ty, któ​re za​mie​rza​ła do​łą​czyć do plac​ków z ja​go​da​mi. – Czu​ję się świet​nie, Joey. Prócz niej nikt nie na​zy​wał go Joey. Miał pra​wie sto dzie​więć​dzie​siąt cen​ty​me​trów wzro​stu, wa​żył sto pięt​na​ście kilo, a jego twarz wy​glą​da​ła jak wy​ku​ta z ka​mie​nia – ni​czym bu​dzą​ca gro​zę ska​ła. Wy​star​czy​ło jed​nak po​sły​szeć ten ni​ski, me​lo​dyj​ny głos albo uj​rzeć w jego oczach do​broć, by zni​ka​ły wszel​kie oba​wy. – Je​dzie​my do szpi​ta​la – na​le​gał, po​chy​la​jąc się nad nią ni​czym

góra. – Nie, jesz​cze nie. Choć Ag​gie mie​rzy​ła nie​speł​na sto sześć​dzie​siąt cen​ty​me​trów wzro​stu i wa​ży​ła, po​mi​ja​jąc nie​na​ro​dzo​ne dziec​ko, po​nad dwa razy mniej niż Joe, nie da​ła​by się pod​nieść z krze​sła wbrew swej woli, na​wet gdy​by ten miał ko​ło​wrót i dość sa​mo​za​par​cia, by się nim po​słu​żyć. W każ​dej kon​fron​ta​cji z żoną Joey był nie​odmien​nie uoso​bie​niem Sam​so​na, ale ze ścię​ty​mi wło​sa​mi. Rzu​ca​jąc gniew​ne spoj​rze​nie, któ​re zmie​ni​ło​by grze​chot​ni​ka w nie​szko​dli​wą gli​stę, Joe po​wie​dział: – Pro​szę cię. – Mu​szę to do​koń​czyć, żeby Edom mógł wszyst​ko do​star​czyć ju​tro rano. – W tej chwi​li in​te​re​su​je mnie tyl​ko jed​na do​sta​wa. – A mnie sie​dem. Sześć plac​ków i jed​no dziec​ko. – Te two​je plac​ki! – Te two​je zrzę​dze​nia – od​par​ła z uśmie​chem, któ​ry roz​to​pił mu ser​ce, jak słoń​ce roz​ta​pia ma​sło. Wes​tchnął. – Na​pisz to i je​dzie​my. – Naj​pierw kart​ki. Póź​niej lek​cja an​giel​skie​go z Ma​rią. Do​pie​ro po​tem je​dzie​my. – Nie na​da​jesz się do lek​cji. – Na​uka an​giel​skie​go nie wy​ma​ga pod​no​sze​nia cię​ża​rów, mój dro​gi. Roz​ma​wia​jąc z mę​żem, ani na chwi​lę nie prze​rwa​ła pi​sa​nia, a Joe pa​trzył, jak spod sta​lów​ki wy​pły​wa stru​myk rów​nych li​ter. Jego żona przy​po​mi​na​ła me​dium, któ​re prze​ka​zu​je sło​wa ja​kie​goś wyż​sze​go i nie​wi​dzial​ne​go źró​dła. Wresz​cie Joe na​chy​lił się nad sto​łem, Ag​gie zaś spoj​rza​ła na

nie​go, przy​kry​ta wiel​kim i mil​czą​cym cie​niem męża. Jej zie​lo​ne oczy lśni​ły nie​zwy​kłym bla​skiem. Przy​bli​żył swe cio​sa​ne w ka​mie​niu ob​li​cze do jej por​ce​la​no​wo de​li​kat​nej twa​rzy. Agnes, jak​by pra​gnąc za​kosz​to​wać jego nisz​czy​ciel​skiej siły, unio​sła się lek​ko i do​tknę​ła go usta​mi. – Ko​cham cię po​nad ży​cie – wy​znał bez​rad​nie. – Po​nad ży​cie? – znów go po​ca​ło​wa​ła. – Po​nad wszyst​ko. – Jak mam nie osza​leć? Roz​legł się dzwo​nek u drzwi. – Otwórz – po​ra​dzi​ła mu.

3 Dzi​kie lasy po​ra​sta​ją​ce wy​brze​ża Ore​go​nu przy​kry​wa​ły wzgó​rza wiel​kim, ka​te​dral​nym skle​pie​niem zie​le​ni. Pa​no​wa​ła tu ci​sza jak w świą​ty​ni. Wy​so​ko na nie​bie, mię​dzy szma​rag​do​wy​mi wie​ży​ca​mi drzew, szy​bo​wał ja​strząb, za​ta​cza​jąc co​raz szer​sze koła. Ciem​no​pió​ry anioł spra​gnio​ny krwi. Ni​żej, przy sa​mej zie​mi, nie wi​dać było na​wet śla​du ży​wej isto​ty, a spo​ko​ju owe​go szcze​gól​ne​go dnia nie mą​cił naj​lżej​szy na​wet po​dmuch wia​tru. W głę​bo​kich do​li​nach wciąż za​le​ga​ły bez ru​chu świe​tli​ste we​lo​ny mgły, po​zo​sta​wio​ne przez ustę​pu​ją​cą noc. Sły​chać było je​dy​nie trzask ze​schłych igieł pod sto​pa​mi do​świad​czo​nych wę​drow​ców i ich ryt​micz​ny od​dech. Tego ran​ka, o dzie​wią​tej, Ju​nior Cain i jego mło​da żona Na​omi zo​sta​wi​li swo​je​go che​vro​le​ta na po​bo​czu dro​gi po​ża​ro​wej i ru​szy​li pie​szo na pół​noc, wzdłuż szla​ków je​le​nich i ście​żek wy​ty​czo​nych przez na​tu​rę, za​głę​bia​jąc się w ciem​ny bez​kres. Choć było już po​łu​dnie, słoń​ce prze​dzie​ra​ło się tu tyl​ko wą​ski​mi pro​mie​nia​mi, nie​zdol​ne roz​świe​tlić w mro​ku le​śnych ostę​pów. Ju​nior wy​su​wał się cza​sem do przo​du, a po​tem mu​siał przy​sta​wać, od​wra​cać się i cze​kać, aż Na​omi nad​ro​bi dy​stans. Jej zło​te wło​sy po​ły​ski​wa​ły nie​odmien​nie, w bla​sku słoń​ca czy w cie​niu, twarz zaś sta​no​wi​ła uoso​bie​nie do​sko​na​ło​ści, o któ​rej ma​rzą do​ra​sta​ją​cy chłop​cy, a do​ro​śli męż​czyź​ni go​to​wi są dla niej po​świę​cić ho​nor i wy​rzec się bo​gac​twa. Cza​sem to Na​omi szła przo​dem, a wów​czas Ju​nior był tak ocza​ro​wa​ny jej zwin​ną i gib​ką syl​wet​ką, że z tru​dem do​strze​gał zie​lo​ne skle​pie​nie nad gło​wą, ko​lum​ny pni, buj​ne pa​pro​cie i ob​sy​pa​ne kwia​ta​mi ro​do​den​dro​ny. Choć już sama uro​da Na​omi mo​gła pod​bić ser​ce, Cain był rów​nie za​fa​scy​no​wa​ny jej wdzię​kiem, zwin​no​ścią, siłą i de​ter​mi​na​cją, z jaką po​ko​ny​wa​ła stro​me zbo​cza i trud​ny, ska​li​sty te​ren. Pod​cho​dzi​ła w ży​ciu do wszyst​kie​go – nie tyl​ko pie​szych wę​dró​wek – z en​tu​zja​zmem, pa​sją, in​te​li​gen​cją, od​wa​gą.

Byli mał​żeń​stwem od czter​na​stu mie​się​cy, a jed​nak z każ​dym dniem jego mi​łość na​bie​ra​ła mocy. Miał tyl​ko dwa​dzie​ścia trzy lata i cza​sem mu się zda​wa​ło, że jego ser​ce jest zbyt małe, by po​mie​ścić ogrom uczuć, ja​kie wo​bec niej ży​wił. Inni męż​czyź​ni też sta​ra​li się o Na​omi, wie​lu przy​stoj​niej​szych od nie​go i mą​drzej​szych, wszy​scy bez wy​jąt​ku bo​gat​si. Jed​nak Na​omi chcia​ła tyl​ko jego, nie z po​wo​du ma​jąt​ku, jaki po​sia​dał czy też mógł któ​re​goś dnia zdo​być, ale dla​te​go, że uj​rza​ła w nim „świe​tli​stą du​szę”. Ju​nior był re​ha​bi​li​tan​tem, i to do​brym. Pra​co​wał głów​nie z ofia​ra​mi wy​pad​ków i wy​le​wów, któ​re wal​czy​ły o od​zy​ska​nie spraw​no​ści. Ko​chał to, co ro​bił, wi​dział w tym sens, ale zda​wał so​bie spra​wę, że nie zo​sta​nie wła​ści​cie​lem wiel​kiej po​sia​dło​ści na ja​kimś wzgó​rzu. Dzię​ki Bogu Na​omi nie mia​ła du​żych wy​ma​gań. Wo​la​ła piwo od szam​pa​na, po​gar​dza​ła dia​men​ta​mi i nie ma​rzy​ła o po​dró​ży do Pa​ry​ża. Ko​cha​ła na​tu​rę, spa​ce​ry w desz​czu, nad​mor​skie pla​że i do​bre książ​ki. Pod​czas pie​szych wę​dró​wek, gdy szlak nie na​strę​czał trud​no​ści, śpie​wa​ła so​bie ci​cho, naj​czę​ściej dwa ulu​bio​ne szla​gie​ry, So​me​whe​re over the Ra​in​bow i What a Won​der​ful World. Głos mia​ła czy​sty jak wio​sen​ny stru​myk i cie​pły jak pro​mień słoń​ca, pe​łen mi​ło​ści ży​cia i ra​do​ści, któ​ra Ju​nio​ro​wi się udzie​la​ła i do​da​wa​ła sił. Stycz​nio​wy dzień był za​ska​ku​ją​co ład​ny i go​rą​cy, poza tym znaj​do​wa​li się bli​sko wy​brze​ża, z dala od stre​fy śnie​gu, mie​li więc na so​bie tyl​ko szor​ty i T-shir​ty. Przy​jem​ne cie​pło zro​dzo​ne ze zmę​cze​nia, słod​ki ból pod​da​nych wy​sił​ko​wi mię​śni, za​pach lasu prze​sy​co​ny aro​ma​tem so​sny, pręż​ność i wdzięk na​gich nóg Na​omi, jej uro​czy śpiew – tak mógł wy​glą​dać raj. Je​śli ist​niał. Po​nie​waż nie za​mie​rza​li bi​wa​ko​wać pod go​łym nie​bem, nie​śli tyl​ko lek​kie ple​ca​ki – ze​staw pierw​szej po​mo​cy, woda pit​na, je​dze​nie – i osią​ga​li nie​złe tem​po. Krót​ko po dwu​na​stej do​tar​li do

wą​skie​go prze​świ​tu w le​śnym gąsz​czu i wkro​czy​li na ostat​ni od​ci​nek krę​tej dro​gi po​ża​ro​wej. Po​dą​ży​li tym duk​tem na szczyt wznie​sie​nia i do​tar​li do wie​ży ob​ser​wa​cyj​nej, któ​ra na ich ma​pie wid​nia​ła jako czer​wo​ny trój​kąt. Wie​ża sta​ła na sze​ro​kiej gra​ni – bu​dzą​ca po​dziw kon​struk​cja z im​pre​gno​wa​ne​go drew​na, sze​ro​ka u pod​sta​wy na dwa​na​ście me​trów. Zwę​ża​ła się ku gó​rze, była zwień​czo​na od​kry​tą plat​for​mą. Po​środ​ku znaj​do​wa​ła się za​da​szo​na bud​ka z ogrom​ny​mi okna​mi. Gle​ba w tym miej​scu była ka​mie​ni​sta i al​ka​licz​na, więc naj​wyż​sze drze​wa osią​ga​ły je​dy​nie trzy​dzie​ści me​trów, o po​ło​wę mniej niż ol​brzy​my lasu desz​czo​we​go, któ​re dum​nie po​ra​sta​ły niż​sze par​tie zbo​czy. Wie​ża wy​so​ka na ja​kieś czter​dzie​ści me​trów się​ga​ła po​nad ich szczy​ty. We​wnątrz kon​struk​cji bie​gły krę​co​ne schod​ki. Po​mi​ja​jąc kil​ka za​pad​nię​tych stop​ni i ob​lu​zo​wa​nych słup​ków w po​rę​czy, były w nie​złym sta​nie, a mimo to Ju​nior po​czuł się nie​pew​nie, gdy sta​nął na dru​giej kon​dy​gna​cji. Nie po​tra​fił okre​ślić przy​czy​ny swe​go nie​po​ko​ju, ale in​stynkt na​ka​zał mu ostroż​ność. Je​sień i zima były desz​czo​we, więc groź​ba po​ża​ru wy​da​wa​ła się nie​wiel​ka – nikt nie pro​wa​dził ze szczy​tu ob​ser​wa​cji. Wie​ża, po​mi​ja​jąc waż​ną funk​cję, jaką peł​ni​ła, była też do​sko​na​łym punk​tem wi​do​ko​wym dla każ​de​go, kto miał​by ocho​tę wspiąć się na górę. Ju​nior szedł w ślad za Na​omi. Stop​nie skrzy​pia​ły. Kro​ki i cięż​ki od​dech oboj​ga bu​dzi​ły głu​che echo. Nie sta​no​wi​ło to szcze​gól​nych po​wo​dów do nie​po​ko​ju, a jed​nak… W mia​rę jak wspi​na​li się w górę, kli​no​wa​ta prze​strzeń mię​dzy bel​ka​mi pod​trzy​mu​ją​cy​mi kon​struk​cję zwę​ża​ła się co​raz bar​dziej i prze​pusz​cza​ła co​raz mniej świa​tła. Pod plat​for​mą pa​no​wał mrok, choć nie trze​ba było świe​cić so​bie la​tar​ką. Przej​mu​ją​cy odór środ​ka im​pre​gna​cyj​ne​go mie​szał się te​raz z za​sta​rza​łą wo​nią ple​śni i grzy​bów, któ​rych obec​ność na tak do​brze za​kon​ser​wo​wa​nym drew​nie była czymś za​ska​ku​ją​cym. Ju​nior przy​sta​nął, by spoj​rzeć w dół, przez ażu​ro​wą gę​stwi​nę

cie​ni, jak​by się bał, że ktoś za nimi po​dą​ża. Ni​ko​go nie do​strzegł. To​wa​rzy​szy​ły im tyl​ko pa​ją​ki. Nikt nie wcho​dził tędy od ty​go​dni, może na​wet mie​się​cy, co chwi​la na​po​ty​ka​li na swej dro​dze bu​dzą​ce gro​zę pa​ję​czy​ny o za​wi​łym wzo​rze. Ni​czym zim​na i kru​cha ek​to​pla​zma, ulot​ne za​sło​ny na​pie​ra​ły na ich twa​rze i ob​le​pia​ły im bez​u​stan​nie odzież. Na​wet w mro​ku wie​ży wy​glą​da​li jak po​wsta​li z gro​bu mar​twi w po​strzę​pio​nych ca​łu​nach. Im bli​żej szczy​tu, tym mniej było stop​ni mię​dzy ko​lej​ny​mi kon​dy​gna​cja​mi, wresz​cie koń​czy​ły się na ostat​nim po​de​ście, ja​kieś dwa, trzy me​try pod plat​for​mą. Wcho​dzi​ło się na nią przez otwór w pod​ło​dze, po krót​kiej dra​bin​ce. Ju​nior po​dą​żył za żoną na ta​ras ob​ser​wa​cyj​ny. Wi​dok za​pie​rał dech w pier​siach. Sto​jąc pięt​na​ście pię​ter po​nad naj​wyż​szym punk​tem gra​ni, pięć pię​ter po​nad wierz​choł​ka​mi drzew, zo​ba​czy​li zie​lo​ne mo​rze wzno​szą​ce się w od​wiecz​nym przy​pły​wie ku za​mglo​ne​mu wscho​do​wi i opa​da​ją​ce bez​cza​so​wą ka​ska​dą ku praw​dzi​we​mu oce​ano​wi, kil​ka ki​lo​me​trów da​lej na za​chód. – Och, Eenie! – za​wo​ła​ła. – To nie​sa​mo​wi​te! Tak go piesz​czo​tli​wie na​zy​wa​ła. Nie chcia​ła uży​wać mia​na „Ju​nior”, jak wszy​scy inni, on z ko​lei nie po​zwa​lał mó​wić do sie​bie „Enoch”. Było to jego praw​dzi​we imię. Enoch Cain Ju​nior. No cóż, każ​dy dźwi​ga ja​kiś krzyż. Lep​sze to niż garb lub trze​cie oko. Otrze​pa​li się z pa​ję​czyn, opłu​ka​li dło​nie wodą z bu​tel​ki i zje​dli pro​wiant. Ka​nap​ki z se​rem i su​szo​ne owo​ce. Okrą​ży​li w tym cza​sie ta​ras kil​ka​krot​nie, chło​nąc wspa​nia​ły wi​dok. Za dru​gim ra​zem Na​omi do​tknę​ła dło​nią ba​lu​stra​dy i za​uwa​ży​ła, że kil​ka wspor​ni​ków jest spróch​nia​łych. Nie opar​ła się o po​ręcz ca​łym cię​ża​rem, nie gro​zi​ło jej, że spad​nie. Pa​li​ki wy​chy​li​ły się na ze​wnątrz, je​den za​czął na​wet trzesz​czeć i Na​omi na​tych​miast cof​nę​ła się z kra​wę​dzi ta​ra​su w bez​piecz​ne miej​sce.

Ju​nior był jed​nak tak za​nie​po​ko​jo​ny, że chciał od razu iść na dół i do​koń​czyć po​si​łek na pew​niej​szym grun​cie. Trząsł się jak liść, za​schło mu w ustach. – Pra​wie cię stra​ci​łem – po​wie​dział drżą​cym gło​sem, któ​ry dziw​nie brzmiał mu w uszach. – Och, Eenie, sta​łam da​le​ko od ba​lu​stra​dy. – Za bli​sko, o wie​le za bli​sko. Nie zgrzał się pod​czas wspi​nacz​ki na wie​żę, ale te​raz czuł, jak pali go czo​ło. Na​omi uśmiech​nę​ła się i otar​ła mu twarz pa​pie​ro​wą ser​wet​ką. – Je​steś słod​ki. Ko​cham cię. Przy​tu​lił ją moc​no. Tak do​brze czu​ła się w jego ra​mio​nach. Jak coś cen​ne​go. – Chodź​my na dół – na​le​gał. Uwol​ni​ła się z jego ob​jęć, ugry​zła ka​nap​kę i – pięk​na na​wet z peł​ny​mi usta​mi – po​wie​dzia​ła: – Nie mo​że​my. Mu​si​my do​kład​nie obej​rzeć ba​lu​stra​dę. – Po co? – Może spróch​nia​ły jest tyl​ko ka​wa​łek, a może ca​łość. Mu​si​my to wie​dzieć, kie​dy wró​ci​my do cy​wi​li​za​cji i za​dzwo​ni​my do służ​by le​śnej. – Wy​star​czy, że za​dzwo​ni​my. Niech sami to spraw​dzą. Uśmie​cha​jąc się sze​ro​ko, po​cią​gnę​ła go za lewe ucho. – Dzyń, dzyń. Jest tam kto? Pro​wa​dzę ba​da​nia do​ty​czą​ce oby​wa​tel​skich po​win​no​ści. Zmarsz​czył brwi. – Te​le​fon to mało? – Im wię​cej in​for​ma​cji bę​dzie​my mie​li, tym le​piej. Nie we​zmą nas za szcze​nia​ków, któ​rzy ro​bią ka​wa​ły. – To wa​riac​two.

– Schi​zo​fre​nia czy pa​ra​no​ja? – Co? – Żar​to​wa​łam. – Do​koń​czy​ła ka​nap​kę i ob​li​za​ła pal​ce. – Po​myśl tyl​ko, Eenie. Co bę​dzie, jak wej​dzie tu ja​kaś ro​dzi​na z dzie​cia​ka​mi? Ni​g​dy nie umiał jej od​ma​wiać, zresz​tą rzad​ko pra​gnę​ła cze​go​kol​wiek dla sie​bie. Ta​ras ota​cza​ją​cy za​da​szo​ny po​ste​ru​nek ob​ser​wa​cyj​ny miał oko​ło trzech me​trów sze​ro​ko​ści. Wy​da​wał się pew​ny i bez​piecz​ny pod sto​pa​mi. Pro​ble​my tech​nicz​ne ogra​ni​cza​ły się wy​łącz​nie do ba​lu​stra​dy. – No do​brze – zgo​dził się Ju​nior nie​chęt​nie. – Ale to ja spraw​dzę po​ręcz, a ty zo​sta​niesz tu​taj, w bez​piecz​nym miej​scu. Zni​ży​ła głos i po​wie​dzia​ła chra​pli​wie: – Męż​czy​zna wal​czyć z groź​ny ty​grys. Ko​bie​ta pa​trzeć. – To na​tu​ral​ny po​rzą​dek rze​czy. – Męż​czy​zna mó​wić na​tu​ral​ny po​rzą​dek – cią​gnę​ła tym sa​mym to​nem. – Dla ko​bie​ta to roz​ryw​ka. – Za​wsze do usług, ma​da​me. Ru​szył wzdłuż ba​lu​stra​dy, ba​da​jąc ją ostroż​nie ręką. Na​omi trzy​ma​ła się z boku. – Uwa​żaj, Eenie. Wy​czu​wał pod dło​nią nie​rów​no​ści sta​rej, po​pę​ka​nej po​rę​czy. Bar​dziej go nie​po​ko​iły drza​zgi niż groź​ba upad​ku. Od​da​lo​ny od kra​wę​dzi ta​ra​su na wy​cią​gnię​cie ra​mie​nia, szedł po​wo​li i raz za ra​zem szar​pał moc​no po​ręcz, by zna​leźć ob​lu​zo​wa​ne czy spróch​nia​łe słup​ki, na któ​rych się wspie​ra​ła. Po kil​ku mi​nu​tach okrą​ży​li całą plat​for​mę i wró​ci​li do miej​sca, gdzie Na​omi na​tra​fi​ła na uszko​dzo​ny frag​ment. Był to je​dy​ny sła​by punkt ba​lu​stra​dy. – Za​do​wo​lo​na? – spy​tał. – Idzie​my na dół.

– Ja​sne, ale naj​pierw do​koń​czy​my lunch. Wy​ję​ła z ple​ca​ka pacz​kę su​szo​nych mo​re​li. – Po​win​ni​śmy zejść – upie​rał się. Wy​trzą​snę​ła mu z to​reb​ki na dłoń dwa owo​ce. – Chcę so​bie jesz​cze po​pa​trzeć. Nie psuj mi za​ba​wy, Eenie. Wie​my już, że tu jest bez​piecz​nie. – Okay – pod​dał się. – Ale nie opie​raj się o ba​lu​stra​dę. – Był​byś wspa​nia​łą mat​ką. – Ow​szem, choć miał​bym kło​po​ty z kar​mie​niem pier​sią. Znów okrą​ży​li ta​ras, za​trzy​mu​jąc się co parę kro​ków, by po​dzi​wiać wi​do​ki. Ju​nior po​czuł, że na​pię​cie szyb​ko go opusz​cza. To​wa​rzy​stwo Na​omi jak za​wsze oka​za​ło się zba​wien​ne. Wsu​nę​ła mu w usta mo​re​lę. Przy​po​mniał so​bie przy​ję​cie we​sel​ne, kie​dy kar​mi​li się na​wza​jem ka​wał​ka​mi tor​tu. Ży​cie z Na​omi przy​po​mi​na​ło nie​prze​rwa​ny mie​siąc mio​do​wy. Wresz​cie do​tar​li z po​wro​tem do miej​sca, w któ​rym ba​lu​stra​da pra​wie za​ła​ma​ła się pod jej dło​nią. Ju​nior pchnął Na​omi tak moc​no, że nie​mal unio​sła się w po​wie​trze. Roz​war​ła sze​ro​ko oczy, wy​pu​ści​ła z ust na wpół po​gry​zio​ną mo​re​lę. Ude​rzy​ła ple​ca​mi o sła​by frag​ment ba​lu​stra​dy. Przez chwi​lę Ju​nior my​ślał, że drew​no wy​trzy​ma, ale słup​ki pę​kły, po​ręcz trza​snę​ła, a Na​omi ru​nę​ła z ta​ra​su przy akom​pa​nia​men​cie jęku spróch​nia​łej kon​struk​cji. Była tak za​sko​czo​na, że za​czę​ła krzy​czeć do​pie​ro po dłu​giej chwi​li, kie​dy już po​ko​na​ła jed​ną trze​cią strasz​li​wej dro​gi w dół. Ju​nior nie usły​szał, jak ude​rzy​ła o zie​mię, ale rap​tow​nie urwa​ny krzyk był aż nad​to wy​mow​ny. Za​dzi​wił sam sie​bie. Nie zda​wał so​bie spra​wy, że jest zdol​ny do mor​der​stwa z zim​ną krwią, do​ko​na​ne​go zwłasz​cza w pierw​szym od​ru​chu, gdy nie ma cza​su na ana​li​zę ry​zy​ka i po​ten​cjal​nych ko​rzy​ści tak dra​stycz​ne​go czy​nu.

Kie​dy już zła​pał od​dech i ochło​nął po tym ak​cie nie​zwy​kłej od​wa​gi, ru​szył wzdłuż kra​wę​dzi ta​ra​su, w stro​nę wy​ła​ma​ne​go frag​men​tu po​rę​czy. Wy​chy​lił się z bez​piecz​nej po​zy​cji i spoj​rzał na dół. Le​ża​ła na ple​cach. Była taka ma​leń​ka. Nie​wy​raź​na plam​ka na ciem​nej tra​wie i ka​mie​niach. Jed​na noga przy​gnie​cio​na cia​łem i zgię​ta pod nie​wia​ry​god​nym ką​tem. Pra​wa ręka przy boku, lewa od​rzu​co​na, jak​by Na​omi do ko​goś ma​cha​ła. Wo​kół gło​wy świe​tli​sta au​re​ola wło​sów. Ko​chał ją tak bar​dzo, że nie mógł znieść tego wi​do​ku. Od​wró​cił się od ba​lu​stra​dy i usiadł wspar​ty ple​ca​mi o ścia​nę bud​ki ob​ser​wa​cyj​nej. Przez chwi​lę za​no​sił się nie​po​wstrzy​ma​nym pła​czem. Stra​cił w Na​omi ko​goś wię​cej niż żonę, wię​cej niż przy​ja​ciół​kę i ko​chan​kę, wię​cej niż brat​nią du​szę. Stra​cił część swej fi​zycz​nej isto​ty: był w środ​ku wy​drą​żo​ny, jak​by wy​dar​to mu wnętrz​no​ści i za​stą​pio​no próż​nią, czar​ną i zim​ną. W roz​pa​czy i prze​ra​że​niu za​czę​ły go na​cho​dzić my​śli sa​mo​bój​cze. Ale po chwi​li po​czuł się le​piej. Może nie​zbyt do​brze, lecz zde​cy​do​wa​nie le​piej. Na​omi wy​pu​ści​ła z dło​ni to​reb​kę z su​szo​ny​mi mo​re​la​mi, kie​dy ru​nę​ła w dół. Zbli​żył się ostroż​nie, wy​cią​gnął owoc i za​czął żuć po​wo​li, roz​ko​szu​jąc się sma​kiem. Sło​dycz. W koń​cu pod​czoł​gał się na brzu​chu do wy​rwy w ba​lu​stra​dzie i znów spoj​rzał na swo​ją utra​co​ną ko​chan​kę, któ​ra le​ża​ła da​le​ko w dole. Nie zmie​ni​ła po​zy​cji od po​przed​nie​go razu. Nie spo​dzie​wał się oczy​wi​ście, że uj​rzy ją w tań​cu. Upa​dek z wy​so​ko​ści pięt​na​ste​go pię​tra nie na​stra​ja do plą​sów. Nie mógł doj​rzeć krwi. Ale wie​dział, że mu​sia​ło jej się choć tro​chę roz​lać. Po​wie​trze było nie​ru​cho​me, wiatr ucichł zu​peł​nie. Jo​dły i so​sny sta​ły bez drgnie​nia, ni​czym ka​mien​ne gło​wy na Wy​spie Wiel​-

ka​noc​nej wpa​trzo​ne ta​jem​ni​czo w oce​an. Na​omi jest mar​twa. Była tak żywa przed za​le​d​wie pa​ro​ma chwi​la​mi. Nie​wy​obra​żal​ne. Nie​bo mia​ło bar​wę błę​ki​tu, jak por​ce​la​no​wy ser​wis jego mat​ki. Na wscho​dzie tu​ma​ny chmur, ni​czym gę​sty krem. I słoń​ce, ma​śla​ne w swej żół​ci. Wy​głod​nia​ły, zjadł jesz​cze jed​ną mo​re​lę. Ani śla​du ja​strzę​bi w gó​rze. Żad​ne​go ru​chu na tym bez​lu​dziu. W dole mar​twa Na​omi. Jak​że dziw​ne jest ży​cie. Jak​że kru​che. Czło​wiek ni​g​dy nie wie, co spo​tka go za na​stęp​nym ro​giem. Szok ustą​pił głę​bo​kie​mu zdzi​wie​niu. Przez więk​szość swe​go mło​de​go ży​cia Ju​nior ro​zu​miał, że świat jest nie​zwy​kle ta​jem​ni​czy, że rzą​dzi nim los. Te​raz uświa​do​mił so​bie za spra​wą tej tra​ge​dii, że ludz​ki umysł i ser​ce są nie mniej za​gad​ko​we niż resz​ta stwo​rze​nia. Kto by po​my​ślał, że Ju​nior Cain jest zdol​ny do tak nie​spo​dzie​wa​ne​go i okrut​ne​go czy​nu? Z pew​no​ścią nie Na​omi. Praw​dę mó​wiąc, on też nie. Jak na​mięt​nie ko​chał tę ko​bie​tę! Jak sza​leń​czo ją wiel​bił! Wy​da​wa​ło mu się, że nie może bez niej żyć. My​lił się. Na​omi tam, w dole, mar​twa, a on tu, na gó​rze, żywy. Krót​ki sa​mo​bój​czy im​puls mi​nął i Ju​nior już wie​dział, że ja​koś prze​ży​je tę tra​ge​dię, że ból w koń​cu przy​ga​śnie, że doj​mu​ją​ce po​czu​cie stra​ty z cza​sem stę​pie​je i że w koń​cu może na​wet ko​goś znów po​ko​cha. I rze​czy​wi​ście, po​mi​mo smut​ku i żalu pa​trzył w przy​szłość z opty​mi​zmem, cie​ka​wo​ścią i pod​nie​ce​niem, co nie zda​rzy​ło mu się od dłuż​sze​go cza​su. Był zdol​ny do cze​goś ta​kie​go, a więc róż​nił się od czło​wie​ka, za ja​kie​go za​wsze się uwa​żał, był bar​dziej zło​żo​-

ny, bar​dziej dy​na​micz​ny. Wes​tchnął. Miał wiel​ką ocho​tę po​le​żeć so​bie na ta​ra​sie i po​pa​trzeć w dół na mar​twą Na​omi, ma​rząc o barw​niej​szej przy​szło​ści niż ta, jaką so​bie wcze​śniej wy​śnił, ale cze​ka​ło go jesz​cze spo​ro ro​bo​ty. Wie​dział, że przez ja​kiś czas bę​dzie wiódł bar​dzo ak​tyw​ne ży​cie.

4 Dzwo​nek ode​zwał się po​now​nie. Joe zo​ba​czył Ma​rię Gon​za​lez za szy​bą drzwi wej​ścio​wych, któ​rą po​kry​wał mo​tyw róży: twarz ko​bie​ty, miej​sca​mi zie​lo​na i czer​wo​na, gdzie​nie​gdzie za​ła​ma​na, gdzie in​dziej po​pę​ka​na, była ist​ną mo​zai​ką płat​ków i li​ści. Kie​dy otwo​rzył drzwi, Ma​ria skło​ni​ła się nie​znacz​nie i nie pod​no​sząc wzro​ku, po​wie​dzia​ła: – Ja mu​szę być Ma​ria Gon​za​lez. – Tak, Ma​rio, wiem, kim je​steś. Był jak za​wsze ocza​ro​wa​ny jej nie​śmia​ło​ścią i nie​ustra​szo​ną wal​ką z ję​zy​kiem an​giel​skim. Choć cof​nął się i przy​trzy​mał drzwi, Ma​ria da​lej tkwi​ła na pro​gu. – Ja będę wi​dzieć pani Agnes. – Tak, zga​dza się. Pro​szę wejść. Wciąż się wa​ha​ła. – Po an​giel​ski. – Ma tego mnó​stwo. Jak dla mnie aż za dużo. Ma​ria zmarsz​czy​ła brwi. Zbyt sła​ba zna​jo​mość ję​zy​ka nie po​zwa​la​ła jej zro​zu​mieć dow​ci​pu. Joe nie chciał, by po​my​śla​ła so​bie, że się z niej na​śmie​wa, przy​brał więc ton nie​kła​ma​nej szcze​ro​ści. – Wejdź, pro​szę, Ma​rio. Mi casa es su casa. Zer​k​nę​ła na nie​go, po czym szyb​ko ucie​kła gdzieś wzro​kiem. Jej skrom​ność nie wy​ni​ka​ła tyl​ko z wro​dzo​nej nie​śmia​ło​ści, mia​ła też pod​ło​że kul​tu​ro​we. Ma​ria po​cho​dzi​ła z tej czę​ści Mek​sy​ku, gdzie nikt nie pa​trzy pro​sto w oczy czło​wie​ko​wi uwa​ża​ne​mu za pa​tro​na. Chciał jej po​wie​dzieć, że to Ame​ry​ka, gdzie nie trze​ba się ni​ko​mu ni​sko kła​niać, że sta​tus spo​łecz​ny w mo​men​cie na​ro​dzin to

nie wię​zie​nie, tyl​ko otwar​te drzwi do przy​szło​ści, punkt star​to​wy no​we​go ży​cia. Ten kraj za​wsze był zie​mią ju​tra. Joe bał się, że z po​wo​du jego wzro​stu, gru​bo cio​sa​nych ry​sów i gniew​ne​go spoj​rze​nia, spro​wo​ko​wa​ne​go jak zwy​kle po​czu​ciem wiel​kiej nie​spra​wie​dli​wo​ści, każ​da kry​ty​ka tej ko​bie​cie mo​gła​by się wy​dać zbyt bru​tal​na. Nie miał ocho​ty iść do kuch​ni i mó​wić Agnes, że wy​stra​szył na śmierć jej uczen​ni​cę. Przez jed​ną dłu​gą chwi​lę są​dził, że będą trwa​li w tym im​pa​sie – Ma​ria wpa​trzo​na w swo​je sto​py, on spo​glą​da​ją​cy na czu​bek jej schy​lo​nej po​kor​nie gło​wy – aż ja​kiś anioł za​dmie na trą​bie, ogła​sza​jąc dzień Sądu Osta​tecz​ne​go, i mar​twi po​wsta​ną z gro​bów. Po chwi​li przez ga​nek prze​mknął nie​wi​dzial​ny pies pod po​sta​cią gwał​tow​ne​go wia​tru, chłosz​cząc swym ogo​nem Ma​rię. Po​wę​szył cie​ka​wie na pro​gu i zzia​ja​ny wpadł do domu, cią​gnąc za sobą nie​wy​so​ką śnia​dą ko​bie​tę. – Ag​gie jest w kuch​ni – po​in​for​mo​wał ją Joe, za​my​ka​jąc drzwi. Ma​ria stu​dio​wa​ła dy​wan w przed​po​ko​ju z taką samą in​ten​syw​no​ścią jak wcze​śniej pod​ło​gę gan​ku. – Ty pro​szę po​wie​dzieć jej, że ja Ma​ria? – Idź po pro​stu do kuch​ni. Cze​ka na cie​bie. – Do kuch​ni? Sa​mej? – Słu​cham? – Do kuch​ni sa​mej? – Sama – po​pra​wił z uśmie​chem. – Oczy​wi​ście. Wiesz, gdzie jest kuch​nia. Ma​ria przy​tak​nę​ła, ru​szy​ła w stro​nę zwień​czo​ne​go łu​kiem prze​świ​tu, któ​ry pro​wa​dził do sa​lo​nu, od​wró​ci​ła się i przez chwi​lę pa​trzy​ła mu od​waż​nie w oczy. – Dzię​ku​ję. Pa​trząc w ślad za nią, gdy prze​cho​dzi​ła przez sa​lon, a po​tem zni​ka​ła w ja​dal​ni, Joe z po​cząt​ku nie ro​zu​miał, za co dzię​ko​wa​ła.

Po​tem uświa​do​mił so​bie, że oka​za​ła mu wdzięcz​ność za za​ufa​nie – nie oba​wiał się, że coś ukrad​nie, gdy bę​dzie szła sama do kuch​ni. Naj​wi​docz​niej była przy​zwy​cza​jo​na do ta​kich po​dej​rzeń nie dla​te​go, by na nie za​słu​gi​wa​ła, ale dla​te​go, że była Ma​rią Ele​ną Gon​za​lez, któ​ra wy​ru​szy​ła z Mek​sy​ku na pół​noc, w po​szu​ki​wa​niu lep​sze​go ży​cia. Choć ten do​bit​ny przy​kład głu​po​ty i pod​ło​ści świa​ta na​pa​wał go smut​kiem, nie za​mie​rzał po​grą​żać się w po​nu​rych my​ślach. Nie​ba​wem miał się po​ja​wić ich pier​wo​rod​ny i Joe pra​gnął po la​tach wspo​mi​nać ten dzień jako czas szczę​ścia, wy​peł​nio​ny je​dy​nie słod​kim – choć nie​co ner​wo​wym – ocze​ki​wa​niem i ra​do​ścią na​ro​dzin. Za​siadł w sa​lo​nie w ulu​bio​nym fo​te​lu i pró​bo​wał czy​tać naj​now​szą po​wieść o Ja​me​sie Bon​dzie, nie mógł się jed​nak sku​pić. Bond prze​żył ty​sią​ce nie​bez​pie​czeństw i po​ko​nał set​ki zło​czyń​ców, ale nie miał po​ję​cia o kom​pli​ka​cjach mo​gą​cych prze​mie​nić zwy​czaj​ny po​ród w śmier​tel​ną pró​bę sił dla mat​ki i dziec​ka.

5 W dół, w dół, przez mrok i roz​dar​te pa​ję​czy​ny, przez gry​zą​cą woń im​pre​gna​tu i sil​ny odór czar​nej ple​śni, Ju​nior zstę​po​wał po scho​dach z naj​wyż​szą ostroż​no​ścią. Gdy​by po​tknął się na ob​lu​zo​wa​nym stop​niu, upadł i zła​mał nogę, to mógł​by le​żeć tu ca​ły​mi dnia​mi, umie​ra​jąc z pra​gnie​nia albo in​fek​cji, albo zim​na, gdy​by po​go​da po​psu​ła się na​gle, prze​śla​do​wa​ny przez dra​pież​ni​ki, któ​re wy​tro​pi​ły​by go szyb​ko, bez​rad​ne​go w noc​nej ciem​no​ści. Za​wsze uwa​żał, że nie na​le​ży za​pusz​czać się sa​mot​nie w dzi​ki te​ren. Za​zwy​czaj po​le​gał na to​wa​rzy​szach wy​pra​wy, z nimi dzie​lił ry​zy​ko, ale tym ra​zem wy​brał się z Na​omi, a jej już przy nim nie było. Kie​dy do​tarł na dół i wy​do​stał się spod wie​ży, ru​szył bie​giem w stro​nę le​śnej dro​gi. Od sa​mo​cho​du dzie​li​ło go kil​ka go​dzin mar​szu, gdy​by wy​brał tę samą, trud​ną tra​sę, któ​rą do​szli do wie​ży, ale może pół go​dzi​ny – w naj​gor​szym ra​zie czter​dzie​ści pięć mi​nut – gdy​by zde​cy​do​wał się na trakt po​ża​ro​wy. Po kil​ku kro​kach przy​sta​nął. Nie od​wa​żył​by się przy​pro​wa​dzić przed​sta​wi​cie​li pra​wa z po​wro​tem na szczyt wznie​sie​nia tyl​ko po to, by od​kryć, że bied​na Na​omi, choć po​waż​nie ran​na, wciąż cze​pia się kur​czo​wo ży​cia. Nikt nie po​wi​nien prze​żyć upad​ku z wy​so​ko​ści czter​dzie​stu pię​ciu me​trów, czy​li oko​ło pięt​na​stu pię​ter. Z dru​giej jed​nak stro​ny cuda cza​sem się zda​rza​ły. Nie cho​dzi​ło o cuda zwią​za​ne z bo​ga​mi, anio​ła​mi czy świę​ty​mi, któ​rzy wtrą​ca​li się w ludz​kie spra​wy. Ju​nior nie wie​rzył w ta​kie bzdu​ry. – Zda​rza​ją się jed​nak za​dzi​wia​ją​ce przy​pad​ki – mruk​nął pod no​sem, gdyż wy​zna​wał bez​li​to​sny ma​te​ma​tycz​no-na​uko​wy po​gląd na ludz​ki byt, do​pusz​cza​ją​cy ist​nie​nie wie​lu za​ska​ku​ją​cych ano​ma​lii czy nie​zwy​kłych za​ga​dek na​tu​ry me​cha​nicz​nej, któ​re nie po​zo​sta​wia​ły mar​gi​ne​su na ja​kie​kol​wiek wy​ja​śnie​nia nad​przy​ro​dzo​ne.

Z nie​co prze​sad​ną ostroż​no​ścią okrą​żył pod​sta​wę wie​ży. Wy​so​ka tra​wa i chwa​sty ła​sko​ta​ły go w na​gie łyd​ki. O tej po​rze roku nie było sły​chać bzy​cze​nia owa​dów, a ko​ma​ry nie pró​bo​wa​ły się zla​ty​wać do jego spo​co​ne​go czo​ła. Po​wo​li, z uwa​gą zbli​żał się do zde​for​mo​wa​nej po​sta​ci. Przez czter​na​ście mie​się​cy ich mał​żeń​stwa Na​omi ani razu nie pod​nio​sła na nie​go gło​su, ni​g​dy się na nie​go nie po​gnie​wa​ła. Ni​g​dy nie szu​ka​ła w ni​kim ska​zy, je​śli tyl​ko mo​gła w tym kimś zna​leźć choć odro​bi​nę do​bra, a mo​gła je zna​leźć w każ​dym z wy​jąt​kiem pe​do​fi​lów i… No tak, mor​der​ców. Na​pa​wa​ła go prze​ra​że​niem myśl, że znaj​dzie ją żywą, gdyż ozna​cza​ło to, że po raz pierw​szy, od​kąd się po​zna​li, Na​omi ży​wi​ła​by do nie​go nie​chęć. Z pew​no​ścią mia​ła​by dla nie​go ostre, może gorz​kie sło​wa i na​wet gdy​by zdo​łał ją szyb​ko uci​szyć, cu​dow​ne wspo​mnie​nia dni mał​żeń​skie​go szczę​ścia by​ły​by zbru​ka​ne na za​wsze. Od tej pory, ile​kroć po​my​ślał​by o swej zło​tej Na​omi, sły​szał​by tyl​ko jej oskar​że​nia, wi​dział jej pięk​ną twarz wy​krzy​wio​ną zło​ścią i ze​szpe​co​ną gnie​wem. Ja​kie to smut​ne – tyle cu​dow​nych wspo​mnień ska​żo​nych na za​wsze. Ob​szedł pół​noc​no​za​chod​ni na​roż​nik wie​ży i zna​lazł Na​omi tam, gdzie się spo​dzie​wał. Nie sie​dzia​ła, otrze​pu​jąc wło​sy z igieł, tyl​ko le​ża​ła, po​skrę​ca​na i nie​ru​cho​ma. Nie miał ocho​ty pod​cho​dzić bli​żej. Przy​glą​dał jej się z bez​piecz​nej od​le​gło​ści, mru​żył w bla​sku słoń​ca oczy i wy​pa​try​wał naj​słab​sze​go choć​by drgnie​nia. Na​słu​chi​wał w bez​wietrz​nej, nie​za​kłó​co​nej brzę​cze​niem owa​dów, po​zba​wio​nej ży​cia ci​szy, ocze​ku​jąc nie​mal, że Na​omi za​cznie śpie​wać jed​ną ze swych ulu​bio​nych pio​se​nek – So​me​whe​re over the Ra​in​bow albo What a Won​der​ful World – lecz cie​niut​kim, stłu​mio​nym, po​zba​wio​nym me​lo​dii gło​sem, zdła​wio​nym krwią i chra​pli​wym od zmiaż​dżo​nej krta​ni. Do​pro​wa​dzał się do obłę​du, i to nie​po​trzeb​nie. Był nie​mal

prze​ko​na​ny, że jest mar​twa, ale mu​siał się upew​nić, a to ozna​cza​ło, że trze​ba po​dejść bli​żej. Nie miał wyj​ścia. Szyb​kie spoj​rze​nie, a po​tem da​lej, da​lej, w peł​ną przy​gód i cie​ka​wą przy​szłość. Pod​cho​dząc bli​żej, zro​zu​miał, dla​cze​go czuł taką nie​chęć. Bał się, że jej pięk​na twarz bę​dzie strasz​li​wie znie​kształ​co​na, po​szar​pa​na, zmiaż​dżo​na. Ju​nior był wraż​li​wy. Nie lu​bił fil​mów wo​jen​nych ani kry​mi​nal​nych, w któ​rych lu​dzie byli za​bi​ja​ni strza​łem albo no​żem, czy na​wet po ci​chu tru​ci, po​nie​waż za​wsze po​ka​zy​wa​no cia​ło de​na​ta, jak​by widz nie chciał uwie​rzyć na sło​wo, że ktoś zo​stał zgła​dzo​ny, i da​lej śle​dzić ak​cji. Zde​cy​do​wa​nie wo​lał opo​wie​ści mi​ło​sne i ko​me​die. Kie​dyś za​czął czy​tać thril​ler Mic​keya Spil​la​ne’a i był do​słow​nie cho​ry z po​wo​du opi​sów okru​cień​stwa. Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, a nie był​by w sta​nie prze​brnąć przez tę książ​kę, ale uwa​żał, że je​śli ktoś nie może skoń​czyć tego, co za​czął, do​wo​dzi to ska​zy na cha​rak​te​rze, na​wet gdy rzecz do​ty​czy tyl​ko od​ra​ża​ją​co krwa​wej lek​tu​ry. W fil​mach wo​jen​nych i thril​le​rach nie​by​wa​le pod​nie​ca​ła go ak​cja. Ak​cja nie bu​dzi​ła jego opo​rów. Jego opo​ry bu​dzi​ły do​pie​ro jej skut​ki. Zbyt wie​lu fil​mow​ców i po​wie​ścio​pi​sa​rzy upie​ra się, żeby po​ka​zy​wać wła​śnie skut​ki, jak​by były rów​nie waż​ne co sama hi​sto​ria. Wszak naj​za​baw​niej​szy jest ruch, ak​cja, nie zaś kon​se​kwen​cje. Je​śli oglą​da się sce​nę z pę​dzą​cym po​cią​giem i ten po​ciąg ude​rza na prze​jeź​dzie w au​to​bus pe​łen za​kon​nic, zmia​ta​jąc go z szyn i gna​jąc da​lej jak sza​lo​ny, to chce się za nim po​dą​żać, za​miast co​fać się i spraw​dzać, co sta​ło się z nie​szczę​sny​mi za​kon​ni​ca​mi; żywe czy mar​twe, bie​dacz​ki prze​cho​dzą do hi​sto​rii w chwi​li, gdy ten cho​ler​ny au​to​bus zmio​tło z to​rów, a naj​waż​niej​szy jest po​ciąg – nie kon​se​kwen​cje, lecz sam fakt pędu. Te​raz, na tym sło​necz​nym wznie​sie​niu w Ore​go​nie, z dala od ja​kie​go​kol​wiek po​cią​gu i jesz​cze da​lej od za​kon​nic, Ju​nior do​sto​so​-

wał ową ar​ty​stycz​ną wi​zję do sy​tu​acji, prze​zwy​cię​żył obrzy​dze​nie i od​zy​skał po​czu​cie ak​cji. Zbli​żył się do le​żą​cej żony, sta​nął nad nią i wpa​tru​jąc się w jej nie​ru​cho​me oczy, spy​tał: – Na​omi? Nie wie​dział, dla​cze​go wy​mó​wił jej imię, po​nie​waż wy​star​czy​ło spoj​rzeć na jej twarz, by się upew​nić, że nie żyje. Od​krył w swo​im gło​sie nut​kę me​lan​cho​lii. Miał wra​że​nie, że już za nią tę​sk​ni. Gdy​by jej wzrok od​zy​skał na dźwięk mę​żow​skie​go gło​su ostrość spoj​rze​nia, gdy​by za​mru​ga​ła w od​po​wie​dzi, Ju​nior może nie od​czu​wał​by nie​za​do​wo​le​nia, choć wszyst​ko za​le​ża​ło​by od jej fi​zycz​ne​go sta​nu. Spa​ra​li​żo​wa​na od szyi w dół, nie przed​sta​wia​jąc żad​ne​go fi​zycz​ne​go za​gro​że​nia, z uszko​dzo​nym mó​zgiem w stop​niu unie​moż​li​wia​ją​cym mó​wie​nie czy pi​sa​nie, czy ja​ki​kol​wiek spo​sób prze​ka​za​nia po​li​cji, co się na​praw​dę wy​da​rzy​ło, a jed​nak wciąż nie​ska​zi​tel​nie pięk​na, na​dal mo​gła​by pod wie​lo​ma wzglę​da​mi wzbo​ga​cać jego ży​cie. W od​po​wied​nich oko​licz​no​ściach, ma​jąc przy boku słod​ką Na​omi, olśnie​wa​ją​co atrak​cyj​ną jak za​wsze, lecz ule​głą i bez​wol​ną jak lal​ka, może chciał​by ofia​ro​wać jej dom i opie​kę. Dzia​ła​nie bez kon​se​kwen​cji. Była jed​nak mar​twa jak ro​pu​cha prze​je​cha​na przez cię​ża​rów​kę i wzbu​dza​ła w nim ta​kie samo za​in​te​re​so​wa​nie jak au​to​bus z za​kon​ni​ca​mi. Za​dzi​wia​ją​ce, że jej twarz była rów​nie nie​zwy​kła jak za​wsze. Na​omi upa​dła na ple​cy, więc naj​więk​szych ob​ra​żeń do​znał krę​go​słup i po​ty​li​ca. Ju​nior nie chciał my​śleć o tym, jak wy​glą​da tył jej gło​wy. Na szczę​ście ka​ska​da zło​tych wło​sów kry​ła strasz​li​wą praw​dę. Na​omi mia​ła nie​co skrzy​wio​ne rysy, co su​ge​ro​wa​ło ist​ną ma​sa​krę pod spodem, ale wy​raz jej twa​rzy nie był ani smut​ny, ani gro​te​sko​wy. Wręcz prze​ciw​nie, owo skrzy​wie​nie nada​wa​ło jej jed​no​stron​ny, za​baw​ny i jed​no​cze​śnie po​cią​ga​ją​cy gry​mas psot​ne​go skrza​ta. Usta mia​ła roz​chy​lo​ne, jak​by wy​po​wie​dzia​ła przed chwi​lą coś nie​by​wa​le śmiesz​ne​go.

Był za​sko​czo​ny, że jej ka​mien​ne łoże jest tak ską​po spla​mio​ne czer​wie​nią, do​pó​ki nie uświa​do​mił so​bie, że umar​ła w chwi​li ude​rze​nia o zie​mię. Jej ser​ce, za​trzy​ma​ne tak gwał​tow​nie, nie zdą​ży​ło wy​pom​po​wać krwi z ran. Przy​klęk​nął obok cia​ła i do​tknął ostroż​nie twa​rzy. Skó​rę wciąż mia​ła cie​płą. Ju​nior, jak za​wsze nie​zwy​kle uczu​cio​wy, po​ca​ło​wał ją na po​że​gna​nie. Tyl​ko raz. Dłu​go, ale raz, nie wsu​wa​jąc jej przy tym w usta ję​zy​ka. Po​tem wró​cił na dro​gę po​ża​ro​wą i skie​ro​wał się na po​łu​dnie, przy​spie​sza​jąc kro​ku. Kie​dy do​tarł do pierw​sze​go za​krę​tu, przy​sta​nął i spoj​rzał za sie​bie, na szczyt wzgó​rza. Zło​wiesz​cza, czar​na syl​wet​ka wie​ży ma​ja​czy​ła na nie​bie. Ota​cza​ją​cy ją las zda​wał się kur​czyć w prze​stra​chu, jak​by sama na​tu​ra nie chcia​ła mieć z tą bu​dow​lą nic wspól​ne​go. Z boku, wy​so​ko w gó​rze, jak na za​wo​ła​nie po​ja​wi​ły się trzy wro​ny. Krą​ży​ły nad miej​scem, w któ​rym spo​czy​wa​ła Na​omi jak Śpią​ca Kró​lew​na, ob​da​rzo​na po​ca​łun​kiem, lecz na​dal po​grą​żo​na we śnie. Wro​ny to pa​dli​no​żer​cy. Upo​mi​na​jąc się, że naj​waż​niej​sze jest dzia​ła​nie, a skut​ki nie​istot​ne, Ju​nior Cain ru​szył w dal​szą dro​gę. Szedł te​raz swo​bod​nym kro​kiem, śpie​wa​jąc ryt​micz​nie jak żoł​nie​rze pod​czas ćwi​czeń, ale po​nie​waż nie znał ani jed​nej woj​sko​wej pio​sen​ki, skan​do​wał sło​wa So​me​whe​re over the Ra​in​bow, bez me​lo​dii, w takt kro​ków, nie zmie​rza​jąc do cza​ro​dziej​skiej kra​iny, tyl​ko do przy​szło​ści, któ​ra obie​cy​wa​ła nie​zwy​kłe do​świad​cze​nia i nie​spo​dzian​ki bez koń​ca.

6 Agnes była drob​nej bu​do​wy i ni​ska, a Ma​ria Ele​na Gon​za​lez jesz​cze niż​sza i drob​niej​sza. Mimo to, gdy sie​dzia​ły po prze​kąt​nej przy ku​chen​nym sto​le, mło​de ko​bie​ty z dwóch od​mien​nych świa​tów, ale o bar​dzo po​dob​nych oso​bo​wo​ściach, ich spór o za​pła​tę za lek​cje an​giel​skie​go był nie​mal tak mon​stru​al​ny jak spo​tka​nie dwóch płyt tek​to​nicz​nych głę​bo​ko pod wy​brze​żem ka​li​for​nij​skim. Ma​ria była zde​cy​do​wa​na pła​cić go​tów​ką albo pra​cą. Agnes upie​ra​ła się, że lek​cje to wy​raz przy​jaź​ni, któ​ra nie wy​ma​ga żad​nych gra​ty​fi​ka​cji. – Nie będę okra​dać przy​ja​ciół​ka – oświad​czy​ła Ma​ria. – Nie wy​ko​rzy​stu​jesz mnie w ża​den spo​sób, moja dro​ga. Lu​bię cię uczyć i pa​trzeć, jak ro​bisz po​stę​py. To ja po​win​nam ci pła​cić. Ma​ria za​mknę​ła duże, ciem​ne jak ma​hoń oczy i wcią​gnę​ła głę​bo​ko po​wie​trze, po​ru​sza​jąc bez​gło​śnie war​ga​mi. Wi​dać było, że po​wta​rza so​bie po ci​chu ja​kieś zda​nie, by po​wie​dzieć je jak naj​po​praw​niej. – Dzię​ku​ję Ma​rii Dzie​wi​cy i Je​zu​so​wi każ​de​go wie​czo​ru, że je​steś w moim ży​ciu. – To uro​cze, Ma​rio. – Ale ku​pu​ję an​giel​ski – oświad​czy​ła zde​cy​do​wa​nie, pod​su​wa​jąc Agnes trzy jed​no​do​la​ro​we bank​no​ty. Za trzy do​la​ry moż​na było ku​pić tu​zin jaj albo dwa​na​ście bo​chen​ków chle​ba, Agnes zaś ni​g​dy tej bied​nej ko​bie​cie i jej dzie​ciom nie od​ję​ła​by ni​cze​go od ust. Zde​cy​do​wa​nym ru​chem od​su​nę​ła bank​no​ty. Ma​ria za​ci​snę​ła szczę​ki, za​sznu​ro​wa​ła usta, zmru​ży​ła oczy, po czym prze​su​nę​ła pie​nią​dze z po​wro​tem w stro​nę Agnes. Igno​ru​jąc ten gest, Agnes otwo​rzy​ła pod​ręcz​nik. Ma​ria od​wró​ci​ła się na krze​śle od trzech do​la​rów i książ​ki.

Wpa​tru​jąc się gniew​nie w kark przy​ja​ciół​ki, Agnes oświad​czy​ła: – Je​steś nie​moż​li​wa. – Źle. Ma​ria Ele​na Gon​za​lez jest praw​dzi​wa. – Nie o to mi cho​dzi​ło, i do​sko​na​le o tym wiesz. – Nie wiem nic. Ja głu​pia mek​sy​kań​ska ko​bie​ta. – Głu​pia na pew​no nie je​steś. – Te​raz za​wsze być głu​pia, za​wsze ze zły an​giel​ski. – Sła​by an​giel​ski. Twój an​giel​ski nie jest zły, tyl​ko sła​by. – No to ucz. – Nie za pie​nią​dze. – Nie za dar​mo. Sie​dzia​ły przez kil​ka mi​nut bez ru​chu – Ma​ria ple​ca​mi do sto​łu, Agnes wpa​trzo​na w kark Ma​rii, sta​ra​jąc się za​cho​wać spo​kój i roz​są​dek. W koń​cu Agnes pod​nio​sła się z miej​sca. Ła​god​ny skurcz opa​sał jej brzuch i krzyż pier​ście​niem bólu. Mu​sia​ła oprzeć się o stół i po​cze​kać, aż kry​zys prze​mi​nie. Bez sło​wa na​la​ła kawy i po​sta​wi​ła przed Ma​rią. Wy​ło​ży​ła na ta​lerz ka​wa​łek do​mo​we​go cia​sta. Ma​ria po​pi​ja​ła z fi​li​żan​ki, sie​dząc bo​kiem do sto​łu, wciąż od​wró​co​na od trzech zmię​tych bank​no​tów. Agnes wy​szła z kuch​ni przez hol, omi​ja​jąc ja​dal​nię, i gdy prze​cho​dzi​ła pod łu​kiem w sa​lo​nie, Joey ze​rwał się z fo​te​la, upusz​cza​jąc przy tym książ​kę, któ​rą czy​tał. – Jesz​cze nie czas – uspo​ko​iła go, kie​ru​jąc się w stro​nę scho​dów. – A je​śli się my​lisz? – Za​ufaj mi, Joey, wiem naj​le​piej. Gdy Agnes wspi​na​ła się na górę, Joey po​biegł za nią i spy​tał:

– Do​kąd idziesz? – Na górę, głup​ta​sie. – Co chcesz ro​bić? – Znisz​czyć tro​chę ubrań. – Co ta​kie​go? Przy​nio​sła z ła​zien​ki no​życz​ki do pa​znok​ci, wy​ję​ła z sza​fy czer​wo​ną bluz​kę i usia​dła na brze​gu łóż​ka. Prze​ci​na​jąc ostroż​nie ma​ły​mi ostrza​mi nit​ki, prze​wró​ci​ła bluz​kę na dru​gą stro​nę i usu​nę​ła szwy pod pa​chą, nisz​cząc przy oka​zji marsz​cze​nie z przo​du. Z gar​de​ro​by Jo​eya wy​cią​gnę​ła sta​rą nie​bie​ską kurt​kę, któ​rą no​sił już bar​dzo rzad​ko. Pod​szew​ka była ob​wi​sła, wy​tar​ta i pod​nisz​czo​na. Po​dar​ła ją bez wa​ha​nia. Po​słu​gu​jąc się ma​ły​mi no​życz​ka​mi, roz​cię​ła szew na ra​mie​niu. Do ro​sną​cej góry znisz​czo​nej odzie​ży do​rzu​ci​ła je​den z mę​żow​skich swe​trów, uprzed​nio od​ry​wa​jąc ko​ścia​ny gu​zik i nie​mal cał​ko​wi​cie usu​wa​jąc na​szy​wa​ną kie​szeń. Tak​że parę wy​tar​tych dre​li​cho​wych spodni: szyb​ka roz​pra​wa ze szwem na sie​dze​niu; na​ciąć tyl​ną kie​szeń, na​stęp​nie ro​ze​drzeć obie​ma dłoń​mi; wy​rwać kil​ka ni​tek i ode​rwać do po​ło​wy man​kiet przy le​wej no​gaw​ce. Znisz​czy​ła wię​cej ubrań męża niż swo​ich, gdyż był ta​kim ko​cha​nym ol​brzy​mem. Ła​twiej było uwie​rzyć, że bez​u​stan​nie roz​ry​wa odzież z po​wo​du swo​ich roz​mia​rów. Kie​dy Agnes do​tar​ła do pod​nó​ża scho​dów, za​czę​ła się mar​twić, że prze​sa​dzi​ła ze spodnia​mi i że roz​mia​ry znisz​czeń wzbu​dzą po​dej​rze​nia. Na jej wi​dok Joey po​now​nie ze​rwał się z fo​te​la. Tym ra​zem jed​nak nie upu​ścił książ​ki, ale wpadł na pod​nó​żek i nie​mal stra​cił rów​no​wa​gę. – Kie​dy mia​łeś tę prze​pra​wę z psem? – spy​ta​ła. Otwo​rzył sze​ro​ko oczy. – Z ja​kim psem?

– To było wczo​raj czy przed​wczo​raj? – Pies? Nie było żad​ne​go psa. Po​trzą​sa​jąc mu przed no​sem po​dar​ty​mi spodnia​mi, spy​ta​ła: – Kto więc je tak urzą​dził? Wpa​try​wał się nie​szczę​śli​wym wzro​kiem w spodnie. Choć były sta​re, lu​bił w nich cho​dzić w wol​ne dni po domu. – Och – zo​rien​to​wał się wresz​cie, o co cho​dzi. – Ten pies. – To cud, że cię nie po​gryzł. – Dzię​ki Bogu – przy​znał. – Mia​łem ło​pa​tę. – Nie ude​rzy​łeś chy​ba bied​ne​go psia​ka ło​pa​tą? – spy​ta​ła z uda​wa​nym obu​rze​niem. – Prze​cież mnie za​ata​ko​wał. – To tyl​ko mi​nia​tur​ka col​lie. Joe zmarsz​czył czo​ło. – Wy​da​wa​ło mi się, że to duży pies. – Nie, nie, ko​cha​nie. To ta mała Muf​fin z są​siedz​twa. Duży pies z całą pew​no​ścią roz​szar​pał​by nie tyl​ko spodnie, ale i cie​bie. Trze​ba uło​żyć wia​ry​god​ną hi​sto​ryj​kę. – Muf​fin wy​glą​da na sym​pa​tycz​ne​go zwie​rza​ka. – Ale to ner​wo​wa rasa, mój ko​cha​ny. Z ta​ki​mi ni​g​dy nic nie wia​do​mo, praw​da? – Chy​ba masz ra​cję. – Tak czy owak, na​wet je​śli Muf​fin cię za​ata​ko​wa​ła, to prze​cież taka słod​ka psi​na. Co by po​my​śla​ła o to​bie Ma​ria, gdy​byś jej po​wie​dział, że ude​rzy​łeś bie​dacz​kę ło​pa​tą? – Wal​czy​łem o ży​cie, praw​da? – Po​my​śli, że je​steś okrut​ny. – Nie po​wie​dzia​łem, że ją ude​rzy​łem. Prze​krzy​wia​jąc z uśmie​chem gło​wę, Agnes ob​ser​wo​wa​ła go,

peł​na po​god​ne​go ocze​ki​wa​nia. Joey wpa​try​wał się przez chwi​lę ze zmarsz​czo​nym czo​łem w pod​ło​gę, prze​rzu​cił cię​żar cia​ła z jed​nej nogi na dru​gą, wes​tchnął, sku​pił uwa​gę na su​fi​cie, znów prze​stą​pił z nogi na nogę, zu​peł​nie jak wy​tre​so​wa​ny niedź​wiedź, któ​ry nie może so​bie przy​po​mnieć, na czym ma po​le​gać ko​lej​na sztucz​ka. W koń​cu po​wie​dział: – Zła​pa​łem ło​pa​tę, szyb​ko wy​ko​pa​łem dziu​rę i za​ko​pa​łem psa po szy​ję. Aż się uspo​ko​ił. – I to two​ja wer​sja, hę? – Będę się jej trzy​mał. – No to masz szczę​ście, że jej an​giel​ski jest tak zły, jak sama po​wia​da. – Nie mo​żesz po pro​stu wziąć od niej pie​nię​dzy? – Pew​nie. A może za​żą​dam w ra​mach za​pła​ty jed​ne​go z jej dzie​ci? – Lu​bi​łem te spodnie. Idąc do kuch​ni, Agnes za​pew​ni​ła go: – Będą jak nowe, kie​dy je na​pra​wi. – Masz tak​że mój swe​ter? – rzu​cił za nią. – Co zro​bi​łaś z moim swe​trem? – Jak nie bę​dziesz sie​dział ci​cho, wrzu​cę go do ognia. Ma​ria sku​ba​ła w kuch​ni swój ka​wa​łek cia​sta. Agnes po​ło​ży​ła sfa​ty​go​wa​ną odzież na krze​śle. Ma​ria wy​tar​ła sta​ran​nie pal​ce w pa​pie​ro​wą chu​s​tecz​kę, po czym z za​in​te​re​so​wa​niem obej​rza​ła ubra​nia. Za​ra​bia​ła na ży​cie jako kraw​co​wa w miej​skiej pral​ni. Na wi​dok każ​de​go roz​dar​cia, dziu​ry po gu​zi​ku i ro​ze​rwa​ne​go szwu cmo​ka​ła ję​zy​kiem. – Joey tak nisz​czy wszyst​ko, co ma na so​bie – wy​ja​śni​ła Agnes. – Męż​czyź​ni – wes​tchnę​ła współ​czu​ją​co Ma​ria.

Rico, jej mąż – pi​jak i ha​zar​dzi​sta – uciekł z inną ko​bie​tą, zo​sta​wia​jąc Ma​rię na ła​sce losu z dwo​ma có​recz​ka​mi. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że na​wiał w nie​ska​zi​tel​nie czy​stym, od​pra​so​wa​nym i po​ce​ro​wa​nym odzie​niu. Kraw​co​wa wzię​ła do ręki dre​li​cho​we spodnie i unio​sła brwi. Sa​do​wiąc się na krze​śle, Agnes wy​ja​śni​ła: – Za​ata​ko​wał go pies. Ma​ria zro​bi​ła wiel​kie oczy. – Pit​bul? Owcza​rek nie​miec​ki? – Mały col​lie. – Jaki to taki pies? – Muf​fin. No wiesz, z są​siedz​twa. – Mała Muf​fin to zro​bić? – Ma​ria nie po​sia​da​ła się ze zdu​mie​nia. – To ner​wo​wa rasa. – Qué? – Muf​fin była w złym na​stro​ju. – Qué? Agnes znów się skrzy​wi​ła. Ko​lej​ny skurcz. W mia​rę ła​god​ny, ale po​ja​wił się dość szyb​ko po ostat​nim. Ob​ję​ła ogrom​ny brzuch dłoń​mi i za​czę​ła od​dy​chać, po​wo​li i głę​bo​ko, aż ból ustą​pił. – Tak czy owak – oświad​czy​ła, jak​by za​ska​ku​ją​ce za​cho​wa​nie psia​ka zo​sta​ło na​le​ży​cie wy​ja​śnio​ne – ta ro​bo​ta po​win​na po​kryć koszt dzie​się​ciu lek​cji. Twarz Ma​rii zmarsz​czy​ła się ni​czym ka​wa​łek per​ga​mi​nu ścią​gnię​te​go kil​ko​ma szwa​mi. – Sześć lek​cji. – Dzie​sięć. – Sześć.

– Dzie​więć. – Sie​dem. – Dzie​więć. – Osiem. – Stoi – zgo​dzi​ła się Agnes. – A te​raz scho​waj te trzy do​la​ry i za​cznij​my lek​cję, za​nim odej​dą mi wody. – Woda może odejść? – spy​ta​ła Ma​ria, spo​glą​da​jąc na kran przy ku​chen​nym zle​wie. – Tyle mam jesz​cze się na​uczyć.

7 Wo​kół słoń​ca kłę​bi​ły się chmu​ry, a nie​bo Ore​go​nu w od​sło​nię​tych miej​scach na​bie​ra​ło sza​fi​ro​wej bar​wy. W dłu​gim cie​niu wie​ży ob​ser​wa​cyj​nej krą​ży​li po​li​cjan​ci ni​czym kru​ki o ja​snych oczach. Po​nie​waż wie​ża sta​ła na wznie​sie​niu, któ​re wy​ty​cza​ło gra​ni​cę mię​dzy te​re​na​mi na​le​żą​cy​mi do okrę​gu i ob​sza​rem pań​stwo​wym, funk​cjo​na​riu​sze byli głów​nie miej​sco​wi, ale zja​wi​ło się też dwóch przed​sta​wi​cie​li władz fe​de​ral​nych. To​wa​rzy​szył im krę​py, krót​ko ostrzy​żo​ny męż​czy​zna pod pięć​dzie​siąt​kę, ubra​ny w czar​ne spodnie i sza​rą spor​to​wą ma​ry​nar​kę w jo​deł​kę. Twarz miał nie​mal cał​kiem pła​ską, bro​dę sła​bo za​zna​czo​ną i wy​raź​ny pod​bró​dek. Dla Ju​nio​ra sta​no​wi​ło ta​jem​ni​cę, jaką peł​ni funk​cję. Był​by naj​mniej rzu​ca​ją​cym się w oczy czło​wie​kiem w tłu​mie prze​cięt​nia​ków, gdy​by nie ciem​ne zna​mię wo​kół pra​we​go oka. Po​kry​wa​ło znacz​ną część grzbie​tu nosa, było nie​co ja​śniej​sze na czo​le, po​tem bie​gło z po​wro​tem do oka, by się​gnąć wresz​cie gór​nej czę​ści po​licz​ka. Funk​cjo​na​riu​sze po​ro​zu​mie​wa​li się szep​tem. A może Ju​nior był zbyt roz​ko​ja​rzo​ny, by sły​szeć ich wy​raź​nie. Miał kło​po​ty ze sku​pie​niem uwa​gi na oto​cze​niu. Przez gło​wę prze​la​ty​wa​ły mu dziw​ne i nie​zwią​za​ne ze sobą my​śli, ni​czym po​wol​ne, ole​iste fale zwia​stu​ją​ce hu​ra​gan na groź​nym mo​rzu. Wcze​śniej po​ko​nał sprin​tem dro​gę po​ża​ro​wą i do​tarł zdy​sza​ny do che​vro​le​ta, ale nim ru​szył w stro​nę Spru​ce Hills, naj​bliż​sze​go mia​sta, po​grą​żył się w tym dziw​nym sta​nie. Je​chał jak pi​ja​ny. Za​ło​ga ra​dio​wo​zu pró​bo​wa​ła go za​trzy​mać, ale od szpi​ta​la dzie​li​ło go tyl​ko jed​no skrzy​żo​wa​nie i za​trzy​mał się do​pie​ro pod bu​dyn​kiem, skrę​ca​jąc zbyt ostro na pod​jazd. Pod​sko​czył na kra​węż​ni​ku i nie​mal ude​rzył w ja​kiś sa​mo​chód, ha​mu​jąc przy wej​ściu do izby przy​jęć, gdzie nie wol​no było par​ko​wać. Wy​to​czył się z che​vro​le​ta, wrzesz​cząc na po​li​cjan​ta, by spro​wa​dził ka​ret​kę, spro​wa​dził ka​ret​kę, spro​wa​dził ka​ret​kę!

Przez całą dro​gę po​wrot​ną na wzgó​rze, sie​dząc z przo​du obok za​stęp​cy sze​ry​fa okrę​go​we​go w ra​dio​wo​zie, za któ​rym pę​dzi​ła ka​ret​ka i inne wozy po​li​cyj​ne, trząsł się gwał​tow​nie. Pró​bo​wał od​po​wia​dać na py​ta​nia funk​cjo​na​riu​sza, ale głos mu się ła​mał. Ju​nior był w sta​nie wy​rzu​cać z sie​bie tyl​ko chra​pli​wie: „Jezu, dro​gi Jezu”, raz za ra​zem. Szo​sa bie​gła po​zba​wio​ną sło​necz​ne​go bla​sku do​li​ną. Ob​lał się zim​nym po​tem, wi​dząc krwa​we re​flek​sy rzu​ca​ne na skal​ne ścia​ny przez świa​tła alar​mo​we. Od cza​su do cza​su od​zy​wa​ła się sy​re​na, by prze​go​nić z dro​gi inne wozy, a on pra​gnął nie​od​par​cie za​wo​dzić wraz z nią, wyć z prze​ra​że​nia, żalu, smut​ku i sa​mot​no​ści. Opa​no​wał się jed​nak, po​nie​waż czuł, że gdy​by za​czął krzy​czeć, nie był​by w sta​nie prze​stać przez bar​dzo dłu​gi czas. Wy​siadł z dusz​ne​go wozu. Na dwo​rze było chłod​no, o wie​le chłod​niej niż wte​dy, gdy stąd ucie​kał. Sta​nął nie​pew​nie, a wo​kół nie​go sku​pi​li się po​li​cjan​ci i sa​ni​ta​riu​sze. Po​tem za​pro​wa​dził ich przez dzi​ką tra​wę do Na​omi, po​ty​ka​jąc się o nie​wiel​kie ka​mie​nie, któ​re inni omi​ja​li bez tru​du. Wie​dział, że wy​glą​da rów​nie po​dej​rza​nie jak Adam w raju po zje​dze​niu jabł​ka. Pot, na​pa​dy gwał​tow​ne​go drże​nia, nuta stra​chu w gło​sie, nad któ​rym nie umiał za​pa​no​wać, nie​moż​ność pa​trze​nia ko​mu​kol​wiek w oczy dłuż​szą chwi​lę – były to nie​zwy​kle wy​mow​ne symp​to​my, któ​re nie uszły z pew​no​ścią uwa​gi tych pro​fe​sjo​na​li​stów. Roz​pacz​li​wie pra​gnął od​zy​skać nad sobą pa​no​wa​nie, ale nie wie​dział, jak to zro​bić. Jesz​cze raz pod​szedł do mar​twej żony. Pla​my opa​do​we były już wy​raź​ne, krew spły​nę​ła do niż​szych par​tii cia​ła. Gołe nogi, ra​mio​na i twarz od​zna​cza​ły się upior​ną bla​do​ścią. Mar​twe spoj​rze​nie wciąż wy​da​wa​ło się za​dzi​wia​ją​co czy​ste. Ja​kie to dziw​ne, że siła ude​rze​nia nie wy​wo​ła​ła krwo​to​ku w tych la​wen​do​wych, nie​zwy​kłych oczach. Ani kro​pli krwi, tyl​ko zdu​mie​nie.

Ju​nior, sto​jąc nad mar​twym cia​łem, zda​wał so​bie spra​wę, że po​li​cjan​ci bacz​nie go ob​ser​wu​ją. Pró​bo​wał so​bie roz​pacz​li​wie przy​po​mnieć, co nie​win​ny mąż w ta​kiej sy​tu​acji zwy​kle mówi albo robi, ale za​wio​dła go wy​obraź​nia. Nie był w sta​nie upo​rząd​ko​wać my​śli. Na​ra​sta​ło w nim wzbu​rze​nie, a jego ze​wnętrz​ne ozna​ki uwi​docz​ni​ły się jesz​cze bar​dziej. Choć pod wie​czór zro​bi​ło się chłod​no, po​cił się jak czło​wiek przy​wią​za​ny do krze​sła elek​trycz​ne​go. Lały się z nie​go stru​gi, nie​mal try​ska​ły na wszyst​kie stro​ny. Trząsł się, trząsł się bez​u​stan​nie i mógł​by przy​siąc, że sły​szy grze​chot wła​snych ko​ści, jak​by w garn​ku z wrząt​kiem po​stu​ki​wa​ło jaj​ko. Czy są​dził, że uj​dzie mu to na su​cho? Mu​siał być chy​ba obłą​ka​ny, mu​siał ulec ja​kie​muś złu​dze​niu. Je​den z sa​ni​ta​riu​szy przy​klęk​nął przy cie​le, spraw​dza​jąc puls Na​omi, choć w tych oko​licz​no​ściach wy​da​wa​ło się to prze​sad​ną for​mal​no​ścią. Ktoś sta​nął obok Ju​nio​ra i rzekł: – Pro​szę jesz​cze raz po​wie​dzieć, jak to się sta​ło. Ju​nior pod​niósł wzrok i spoj​rzał w oczy krę​pe​go czło​wie​ka ze zna​mie​niem. Były sza​re, twar​de jak stal, ale czy​ste i za​ska​ku​ją​co pięk​ne w tej ską​d​inąd nie​szczę​snej twa​rzy. Głos tego męż​czy​zny roz​brzmie​wał mu w uszach głu​chym echem, jak​by do​bie​gał z dru​giej stro​ny tu​ne​lu. A może z koń​co​we​go punk​tu na dro​dze ska​zań​ca, mię​dzy ostat​nim po​sił​kiem a ko​mo​rą eg​ze​ku​cyj​ną. Ju​nior od​chy​lił gło​wę i spoj​rzał w stro​nę wy​ła​ma​nej ba​lu​stra​dy na plat​for​mie ob​ser​wa​cyj​nej. Czuł, że inni też tam pa​trzą. Wszy​scy mil​cze​li. Dzień był śmier​tel​nie nie​ru​cho​my. Z nie​ba znik​nę​ły wro​ny, lecz te​raz su​nął po nim bez​gło​śnym lo​tem ja​kiś sa​mot​ny ja​strząb – sę​dzia spo​glą​da​ją​cy na swą ofia​rę. – Ona… ja​dła. Su​szo​ne mo​re​le – mó​wił nie​mal szep​tem Ju​nior,

jed​nak na wznie​sie​niu pa​no​wa​ła taka ci​sza, że każ​dy z tych do​mnie​ma​nych oskar​ży​cie​li mu​siał go bar​dzo do​brze sły​szeć. – Cho​dzi​ła… po ta​ra​sie. Przy​sta​nę​ła. Wi​dok… ona… ona… opar​ła się. Znik​nę​ła. Na​gle Ju​nior Cain od​wró​cił się od wie​ży, od cia​ła swej utra​co​nej mi​ło​ści, osu​nął się na ko​la​na i zwy​mio​to​wał. Ni​g​dy jesz​cze tak nie rzy​gał, na​wet w ata​ku naj​gor​szej nie​straw​no​ści czy cho​ro​bie. Po​pły​nę​ły nie​po​wstrzy​ma​nym stru​mie​niem cuch​ną​ce wy​mio​ci​ny, gorz​kie i gę​ste, jak​by w mon​stru​al​nej sprzecz​no​ści ze skrom​nym po​sił​kiem. Nie czuł mdło​ści, ale mię​śnie brzu​cha skur​czy​ły mu się tak bo​le​śnie i moc​no, że zgię​ło go wpół i wy​rzy​gał jesz​cze wię​cej, spa​zma​tycz​nie, aż w koń​cu pluł tyl​ko rzad​kim kle​ikiem, zie​lo​nym od żół​ci, mu​sia​ły być to już reszt​ki, ale oka​za​ło się, że nie, gdyż znów po​ja​wi​ła się żółć, tak żrą​ca, że za​czę​ła wy​pa​lać mu dzią​sła – o Boże, bła​gam, do​syć! – a po​tem jesz​cze wię​cej żół​ci. Rzu​ca​ło ca​łym jego cia​łem. Dła​wił się czymś obrzy​dli​wym. Za​ci​snął mo​kre po​wie​ki, by nie pa​trzeć, nie mógł jed​nak uciec od strasz​li​we​go odo​ru. Je​den z sa​ni​ta​riu​szy po​chy​lił się nad nim już wcze​śniej, by przy​ci​snąć zim​ną dłoń do na​sa​dy jego kar​ku. Te​raz po​wie​dział na​glą​co: – Ken​ny! Mamy tu he​ma​te​me​sis! Tu​pot stóp w stro​nę ka​ret​ki. Naj​wi​docz​niej Ken​ny. Dru​gi sa​ni​ta​riusz. Jako re​ha​bi​li​tant Ju​nior miał za​ję​cia nie tyl​ko z ma​sa​żu, wie​dział więc, co zna​czy he​ma​te​me​sis. Krwa​we wy​mio​ty. Otwo​rzył oczy, mru​ga​jąc przez łzy, pod​czas gdy brzuch skrę​ca​ły mu jesz​cze sil​niej​sze skur​cze. Do​strzegł pa​sem​ka czer​wie​ni w wod​ni​stym zie​lo​nym pły​nie, któ​ry z nie​go wy​cie​kał. Ja​skra​wo​czer​wo​ne. Krew żo​łąd​ko​wa by​ła​by czar​na. A ta mu​sia​ła po​cho​dzić z gar​dła. Chy​ba że nie​wia​ry​god​nie gwał​tow​ne skur​cze ro​ze​rwa​ły mu tęt​ni​cę w żo​łąd​ku, a to by zna​czy​ło, że wy​plu​wa z sie​bie ży​cie. Za​sta​na​wiał się, czy ja​strząb – sę​dzia spa​da​ją​cy z góry – za​to​-

czył już naj​mniej​sze koło, nie mógł jed​nak unieść gło​wy. Po​ło​ży​li go na boku, a on nie wie​dział na​wet, kie​dy to się sta​ło. Gło​wę pod​trzy​my​wał mu je​den z sa​ni​ta​riu​szy, tak aby mógł wy​da​lać z sie​bie krew i żółć, za​miast się nimi dła​wić. Ból skrę​ca​ją​cy wnętrz​no​ści był nie​wy​obra​żal​ny, ist​na roz​kosz śmier​ci. Przez dwu​nast​ni​cę, żo​łą​dek i prze​łyk prze​pły​wa​ły mu nie​po​wstrzy​ma​ne skur​cze. Po każ​dym chwy​tał spa​zma​tycz​nie po​wie​trze, lecz bez więk​sze​go po​wo​dze​nia. Zim​na wil​goć tuż po​nad zgię​ciem le​we​go ra​mie​nia. Ukłu​cie. To gu​mo​wa opa​ska ści​snę​ła mu lewą rękę, by uwy​pu​klić żyłę, a ukłu​ła go igła strzy​kaw​ki. Przy​pusz​czał, że dali mu lek na mdło​ści. Bał się, że nie za​dzia​ła do​sta​tecz​nie szyb​ko, by go oca​lić. Wy​da​wa​ło mu się, że sły​szy ci​chy szum ostrych jak brzy​twa skrzy​deł. Nie miał od​wa​gi spoj​rzeć w górę. Znów wy​mio​ci​ny w gar​dle. Ago​nia. Do gło​wy są​czy​ła mu się ciem​ność, jak​by z za​la​ne​go żo​łąd​ka i prze​ły​ku nie​po​wstrzy​ma​ną stru​gą pły​nę​ła krew.

8 Po lek​cji an​giel​skie​go Ma​ria Ele​na Gon​za​lez uda​ła się do domu z pla​sti​ko​wą tor​bą peł​ną sta​ran​nie znisz​czo​nych ubrań, a tak​że mniej​szą, pa​pie​ro​wą, w któ​rej były wi​śnio​we ba​becz​ki dla jej có​re​czek. Agnes za​mknę​ła drzwi za uczen​ni​cą, od​wró​ci​ła się i wpa​dła swo​im wiel​kim brzu​chem na Jo​eya. Uniósł gwał​tow​nie brwi i po​ło​żył dło​nie na jej wy​pu​kłym po​doł​ku, jak​by była bar​dziej kru​cha od pta​sie​go jaj​ka i cen​niej​sza od klej​no​tu. – Już? – spy​tał. – Chcia​ła​bym wpierw po​sprzą​tać w kuch​ni. – Ag​gie, nie – po​pro​sił bła​gal​nie. Przy​po​mi​nał jej Mi​sia Smu​ta​ska z ksią​żecz​ki, któ​rą zdą​ży​ła już ku​pić dla dziec​ka. „Miś Smu​ta​sek nosi smut​ki po kie​szon​kach, pod cza​pecz​ką i w skar​bon​kach. Dźwi​ga je na grzbie​cie oraz pod pa​cha​mi. I cóż z tego? Wszy​scy go ko​cha​my”. Skur​cze były te​raz co​raz częst​sze i tro​chę sil​niej​sze, po​wie​dzia​ła więc: – No do​brze, ale mu​szę jesz​cze po​wie​dzieć Edo​mo​wi i Ja​co​bo​wi, że wy​jeż​dża​my. Edom i Ja​cob byli jej star​szy​mi brać​mi, zaj​mo​wa​li dwa małe miesz​kan​ka nad du​żym ga​ra​żem na ty​łach po​se​sji. – Już ich za​wia​do​mi​łem – rzekł Joey, otwie​ra​jąc drzwi sza​fy w przed​po​ko​ju z ta​kim im​pe​tem, że o mało nie wy​rwał ich z za​wia​sów. Wy​cią​gnął jej płaszcz nie​by​wa​le wpraw​nym ru​chem. Stwier​dzi​ła ze zdu​mie​niem, że od​naj​du​je ra​mio​na w rę​ka​wach, a koł​nierz na kar​ku – ze wzglę​du na swe roz​mia​ry mia​ła po​waż​ne pro​ble​my z każ​dym ubra​niem, po​mi​ja​jąc ka​pe​lu​sze. Kie​dy znów się ob​ró​ci​ła do Jo​eya, zdą​żył już wło​żyć ma​ry​nar​kę

i zła​pać klu​czy​ki do wozu, któ​re le​ża​ły na ma​łym sto​li​ku. De​li​kat​nie wziął ją pod ra​mię, jak​by była sła​ba i po​trze​bo​wa​ła wspar​cia. Wy​szli na ga​nek. Nie tra​cił cza​su na za​my​ka​nie drzwi. W Bri​ght Be​ach Anno Do​mi​ni 1965 prze​stęp​cy byli rów​nie licz​ni jak di​no​zau​ry. Po​po​łu​dnie przy​ga​sa​ło z wol​na, a nie​bo jak​by przy​cią​ga​ły do zie​mi wiąz​ki sza​re​go świa​tła, na​wi​ja​ją​ce​go się co​raz szyb​ciej na szpu​lę za​chod​nie​go ho​ry​zon​tu. Ciem​no​zie​lo​ny pon​tiac cze​kał już na pod​jeź​dzie, a nie​ska​zi​tel​ny błysk la​kie​ru mógł wręcz spro​wo​ko​wać ka​pry​śną aurę i wy​wo​łać deszcz. Joey za​wsze utrzy​my​wał wóz w ide​al​nej czy​sto​ści i z pew​no​ścią nie miał​by cza​su za​ra​biać na ży​cie, gdy​by przy​szło mu żyć w in​nym re​jo​nie świa​ta niż po​łu​dnio​wa Ka​li​for​nia. – Do​brze się czu​jesz? – spy​tał, otwie​ra​jąc drzwi po stro​nie pa​sa​że​ra i po​ma​ga​jąc żo​nie wejść do środ​ka. – Jak ryba w wo​dzie. – Na pew​no? – Jak nowo na​ro​dzo​na. Wnę​trze pon​tia​ca pach​nia​ło przy​jem​nie cy​try​na​mi, choć na lu​ster​ku wstecz​nym nie wi​siał ża​den z tych ki​czo​wa​to ozdob​nych od​świe​ża​czy za​pa​chu. Sie​dze​nia, czysz​czo​ne re​gu​lar​nie z uży​ciem my​dła, były bar​dziej mięk​kie i wy​god​niej​sze niż w dniu, gdy wóz do​star​czo​no z De​tro​it. De​ska roz​dziel​cza wręcz lśni​ła. Joey otwo​rzył drzwi po swo​jej stro​nie, usiadł za kie​row​ni​cą i spy​tał: – Wy​god​nie ci? – Jak w pier​na​tach. – Wy​glą​dasz bla​do. – Je​stem zdro​wa jak koń. – Żar​ty so​bie ze mnie ro​bisz, co? – Tak słod​ko o to pro​sisz, że nie mogę ci od​mó​wić.

Gdy tyl​ko Joey za​trza​snął drzwi, Agnes zła​pał skurcz. Skrzy​wi​ła się, gło​śno wcią​ga​jąc po​wie​trze przez za​ci​śnię​te zęby. – O nie – jęk​nął Miś Smu​ta​sek. – O nie. – Słod​kie nie​ba, ko​cha​nie, od​pręż się. To nie jest zwy​czaj​ny ból. To ból szczę​ścia. Na​sza mała dziew​czyn​ka bę​dzie z nami jesz​cze przed upły​wem dnia. – Mały chło​piec. – Za​ufaj mat​czy​nej in​tu​icji. – Oj​ciec też ją mie​wa. – Był tak zde​ner​wo​wa​ny, że stu​kał klu​czy​kiem przez dłu​gą chwi​lę o sta​cyj​kę, za​nim uda​ło mu się tra​fić do celu. – Po​wi​nien być chło​piec, bo wte​dy za​wsze bę​dziesz mia​ła męż​czy​znę w domu. – Chcesz zwiać z ja​kąś blon​dyn​ką? Nie mógł uru​cho​mić wozu, gdyż upar​cie prze​krę​cał klu​czyk w nie​wła​ści​wą stro​nę. – Wiesz, o co mi cho​dzi. Nie wy​bie​ram się jesz​cze na tam​ten świat, ale ko​bie​ty żyją od męż​czyzn o parę ład​nych lat dłu​żej. Sta​ty​sty​ki nie kła​mią. – Wiecz​ny agent ubez​pie​cze​nio​wy. – No cóż, to praw​da – po​wie​dział, prze​krę​ca​jąc w koń​cu klu​czyk we wła​ści​wą stro​nę i za​pa​la​jąc sil​nik. – Chcesz mi sprze​dać po​li​sę? – Ni​ko​mu dziś jesz​cze nie sprze​da​łem, a mu​szę z cze​goś żyć. Do​brze się czu​jesz? – Boję się – wy​zna​ła. Za​miast wrzu​cić bieg, po​ło​żył mi​sio​wa​tą dłoń na jej rę​kach. – Coś nie tak? – Boję się, że wje​dziesz pro​sto w drze​wo. Wy​glą​dał na ura​żo​ne​go. – Jeż​dżę naj​bez​piecz​niej w ca​łym Bri​ght Be​ach. Nie mia​łem

ni​g​dy wy​pad​ku. – Ale nie dzi​siaj. Je​śli bę​dziesz wrzu​cał bieg tak dłu​go, jak wsu​wa​łeś klu​czyk do sta​cyj​ki, to na​sza có​recz​ka za​sią​dzie na tyl​nym sie​dze​niu i po​wie „tata”, za​nim do​trze​my do szpi​ta​la. – Sy​nek. – Po pro​stu się uspo​kój. – Je​stem spo​koj​ny – za​pew​nił ją. Zwol​nił ha​mu​lec ręcz​ny, wrzu​cił wstecz​ny za​miast pierw​sze​go i ru​szył w kie​run​ku prze​ciw​nym do uli​cy, wzdłuż ścia​ny domu. Prze​ra​żo​ny, za​ha​mo​wał gwał​tow​nie. Agnes nie ode​zwa​ła się, do​pó​ki Joey nie ode​tchnął kil​ka razy głę​bo​ko, a po​tem wska​za​ła przed​nią szy​bę. – Szpi​tal jest tam, w tam​tym kie​run​ku. Po​pa​trzył na nią po​kor​nie. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – Na​sza cór​ka bę​dzie całe ży​cie cho​dzić ty​łem, je​śli dro​gę do szpi​ta​la po​ko​nasz na wstecz​nym bie​gu. – Je​śli to cór​ka, bę​dzie taka sama jak ty – oświad​czył. – Nie znio​sę dwóch ta​kich ko​biet w domu. – Dzię​ki nam bę​dziesz czuł się mło​do. Joey z wiel​ką uwa​gą wrzu​cił bieg i ru​szył w stro​nę uli​cy, spoj​rzał na boki z po​dejrz​li​wo​ścią żoł​nie​rza na wro​gim te​ry​to​rium. Skrę​cił w pra​wo. – Do​pil​nuj, by Edom po​roz​wo​ził rano wy​pie​ki – przy​po​mnia​ła mu Agnes. – Ja​cob po​wie​dział, że raz mógł​by się sam tym za​jąć. – Ja​cob stra​szy lu​dzi – za​uwa​ży​ła Agnes. – Nikt nie tknął​by plac​ka do​star​czo​ne​go przez Ja​co​ba. Chy​ba że po ba​da​niach la​bo​ra​to​ryj​nych. Po​wie​trze prze​cię​ły igieł​ki desz​czu i za​czę​ły bez​zwłocz​nie ha​-

fto​wać sre​brzy​ste wzor​ki na as​fal​cie. Włą​cza​jąc wy​cie​racz​ki, Joey po​wie​dział: – Chy​ba po raz pierw​szy mó​wisz, że je​den z two​ich bra​ci jest dziw​ny. – Nie są dziw​ni, mój dro​gi. Są tyl​ko tro​chę eks​cen​trycz​ni. – Tak jak woda jest tro​chę mo​kra. – Nie masz nic prze​ciw​ko temu, że miesz​ka​ją obok, Joey? – spy​ta​ła ze zmarsz​czo​nym czo​łem. – Są eks​cen​trycz​ni, ale bar​dzo ich ko​cham. – Ja też – wy​znał. Po chwi​li uśmiech​nął się i po​trzą​snął gło​wą. – Taki smut​ny agent ubez​pie​cze​nio​wy jak ja wy​glą​da przy nich ni​czym bez​tro​ska uczen​ni​ca szko​ły pod​sta​wo​wej. – No, na​uczy​łeś się wresz​cie pro​wa​dzić – mru​gnę​ła do nie​go. Był w rze​czy​wi​sto​ści zna​ko​mi​tym kie​row​cą i w wie​ku trzy​dzie​stu lat miał czy​ste kon​to: żad​nych wy​kro​czeń, żad​nych wy​pad​ków. Jed​nak jego umie​jęt​no​ści i wro​dzo​na ostroż​ność nie zda​ły się na nic, gdy ford pick-up prze​je​chał na czer​wo​nym świe​tle, za​ha​mo​wał zbyt póź​no i ude​rzył w drzwi pon​tia​ca po stro​nie pa​sa​że​ra.

9 Ko​ły​sząc się na nie​spo​koj​nych wo​dach, prze​śla​do​wa​ny nie​ziem​skim i drę​czą​cym dźwię​kiem, Ju​nior Cain uj​rzał w wy​obraź​ni gon​do​lę na czar​nej rze​ce. Mia​ła wy​rzeź​bio​ne​go na dzio​bie smo​ka, ta​kie​go sa​me​go wi​dział kie​dyś na okład​ce po​wie​ści fan​ta​sy, przed​sta​wia​ją​cej wi​kin​gów w dłu​giej ło​dzi. Gon​do​lie​rem nie był jed​nak wi​king, ale wy​so​ka po​stać w czar​nej sza​cie, o twa​rzy za​kry​tej ogrom​nym kap​tu​rem; nie kie​ro​wa​ła ło​dzią za po​mo​cą tra​dy​cyj​ne​go wio​sła, lecz ja​kie​goś przy​rzą​du, jak się oka​za​ło – kija z przy​mo​co​wa​ny​mi doń ludz​ki​mi ko​ść​mi. Nurt rze​ki biegł pod zie​mią, za​miast nie​ba wi​dać było ka​mien​ne skle​pie​nie, na od​le​głym brze​gu pło​nę​ły ogni​ska. Wła​śnie stam​tąd do​cie​ra​ło to drę​czą​ce za​wo​dze​nie, krzyk prze​peł​nio​ny wście​kło​ścią, ża​lem i strasz​li​wym pra​gnie​niem. Praw​da, jak zwy​kle, nie była nad​przy​ro​dzo​na. Ju​nior otwo​rzył oczy i od​krył, że jest w tyl​nej czę​ści ka​ret​ki. Mia​ła nią je​chać Na​omi. Przy​pusz​czał, że wy​sy​ła​li po nią wóz z kost​ni​cy. Sa​ni​ta​riusz, a nie gon​do​lier czy de​mon, czu​wał nad nim. Wyła zaś sy​re​na. Czuł się tak, jak​by dwaj za​wo​do​wi prze​stęp​cy tłu​kli go bez​li​to​śnie po brzu​chu pię​ścia​mi i oło​wia​ny​mi rur​ka​mi. Ser​ce przy każ​dym ude​rze​niu zda​wa​ło się na​pie​rać bo​le​śnie na skó​rza​ne pasy, któ​ry​mi był unie​ru​cho​mio​ny, gar​dło miał wy​schnię​te na wiór. W jego noz​drzach tkwi​ła po​dwój​na rur​ka do​star​cza​ją​ca tlen. Z przy​jem​no​ścią chło​nął słod​ki i zim​ny stru​mień. Jed​nak w ustach wciąż czuł smak obrzy​dli​wej masy, któ​rą z sie​bie wy​rzu​cał, a na ję​zy​ku i zę​bach war​stwę jak​by ple​śni. Przy​naj​mniej już nie wy​mio​to​wał. Na myśl o tym mię​śnie jego brzu​cha skur​czy​ły się jak cia​ło żaby pod wpły​wem szo​ku elek​trycz​ne​go. Za​krztu​sił się z prze​ra​że​nia.

Co się ze mną dzie​je? – za​da​wał so​bie py​ta​nie. Sa​ni​ta​riusz wy​jął mu z nosa rur​kę i szyb​ko uniósł gło​wę, pod​sta​wia​jąc ręcz​nik pod usta. Cia​ło znów zdra​dzi​ło Ju​nio​ra, tak jak przed​tem, ale tym ra​zem w spo​sób, któ​ry go prze​ra​ził i na​peł​nił wsty​dem. Pa​no​wał jesz​cze tyl​ko nad pły​nem mó​zgo​wo–rdze​nio​wym, nad in​ny​mi stra​cił kon​tro​lę. Przez chwi​lę, le​żąc w tym roz​ko​ły​sa​nym am​bu​lan​sie, ża​ło​wał, że jed​nak nie uno​si się w gon​do​li na wo​dach Styk​su i jego męka nie do​bie​ga kre​su. Kon​wul​sje mi​nę​ły. Opadł z po​wro​tem na po​pla​mio​ną po​dusz​kę, brud​ny, śmier​dzą​cy, wstręt​ny. I wte​dy do​znał na​głe​go olśnie​nia, któ​re było albo prze​ja​wem zwy​kłe​go obłę​du, albo ge​niu​szu de​duk​cyj​ne​go: Na​omi, ta wred​na dziw​ka, otru​ła go! Sa​ni​ta​riusz, któ​ry wła​śnie przy​ci​skał pal​ce do tęt​ni​cy w nad​garst​ku Ju​nio​ra, mu​siał po​czuć gwał​tow​ne przy​spie​sze​nie jego pul​su. Ju​nior i Na​omi je​dli su​szo​ne mo​re​le z tej sa​mej to​reb​ki. Się​ga​li do niej, nie za​glą​da​jąc do środ​ka. Wy​trzą​sa​li z niej owo​ce na swe dło​nie. Nie by​ła​by w sta​nie do​pil​no​wać, by tyl​ko on brał za​tru​te. Czy za​mie​rza​ła go za​bić i po​peł​nić sa​mo​bój​stwo? Nie ta ra​do​sna, ko​cha​ją​ca ży​cie, udu​cho​wio​na, re​li​gij​na Na​omi. Na każ​dy dzień spo​glą​da​ła przez zło​tą mgieł​kę, któ​rą roz​ta​cza​ło słoń​ce w jej ser​cu. Kie​dyś do niej tak mó​wił. Zło​ta mgieł​ka, słoń​ce w ser​cu. Jego sło​wa ją ocza​ro​wa​ły, mia​ła łzy w oczach, a seks ni​g​dy nie był wspa​nial​szy. Bar​dziej praw​do​po​dob​ne, że tru​ci​zna była w ka​nap​ce z se​rem albo w bu​tel​ce z wodą. Ści​snę​ło mu się ser​ce na myśl, że uro​cza Na​omi do​pu​ści​ła się ta​kie​go pod​stę​pu. Słod​ka, szczo​dra, uczci​wa, miła Na​omi z pew​no​ścią nie by​ła​by w sta​nie za​bić ni​ko​go – w każ​dym ra​zie nie jego,

czło​wie​ka, któ​re​go ko​cha​ła. A może go nie ko​cha​ła. Sa​ni​ta​riusz na​pom​po​wał opa​skę ma​no​me​tru. Ju​nior miał praw​do​po​dob​nie na tyle wy​so​kie ci​śnie​nie, że gro​zi​ło wy​le​wem. Pod​wyż​szy​ła je wręcz nie​bo​tycz​nie myśl, że mi​łość żony była kłam​stwem. Może Na​omi wy​szła za nie​go dla… Nie, nie​moż​li​we. Nie miał żad​nych pie​nię​dzy. Ko​cha​ła go, w po​rząd​ku. Prze​pa​da​ła za nim. Sło​wo „wiel​bi​ła” by​ło​by nie od rze​czy. Kie​dy już po​ja​wi​ła się moż​li​wość zdra​dy, Ju​nior nie był w sta​nie uwol​nić się od po​dej​rzeń. Do​bra Na​omi, któ​ra da​wa​ła in​nym nie​skoń​cze​nie wię​cej, niż sama w za​mian otrzy​my​wa​ła, mia​ła już na za​wsze po​zo​stać w jego pa​mię​ci oto​czo​na cie​niem wąt​pli​wo​ści. W koń​cu ni​ko​go nie moż​na w peł​ni po​znać, do ostat​niej my​śli i uczu​cia. Ża​den czło​wiek nie jest do​sko​na​ły. Na​wet ktoś świą​to​bli​wy i bez​in​te​re​sow​ny mógł być w głę​bi ser​ca po​two​rem, peł​nym nie​wy​po​wie​dzia​nych żądz, któ​rym uległ raz albo nie uległ ni​g​dy. On sam na przy​kład był nie​mal w stu pro​cen​tach prze​ko​na​ny, że nie po​tra​fił​by za​bić dru​giej żony. Zwa​żyw​szy na fakt, że jego mał​żeń​stwo z Na​omi było na za​wsze już spla​mio​ne cie​niem po​dejrz​li​wo​ści, nie bar​dzo so​bie wy​obra​żał, jak mógł​by jesz​cze kie​dy​kol​wiek za​ufać ko​muś na tyle, by zło​żyć przy​się​gę przed oł​ta​rzem. Za​mknął zmę​czo​ne oczy i pod​dał się z wdzięcz​no​ścią opie​ce sa​ni​ta​riu​sza, któ​ry ocie​rał mu brud​ną twarz i spę​ka​ne war​gi chłod​ną, wil​got​ną szmat​ką. Uj​rzał w wy​obraź​ni pięk​ną Na​omi. Przez chwi​lę wy​glą​da​ła świą​to​bli​wie, ale po​tem wy​da​ło mu się, że do​strze​ga ja​kąś chy​trość w jej aniel​skim uśmie​chu, nie​po​ko​ją​cy błysk wy​ra​cho​wa​nia w oczach prze​peł​nio​nych nie​gdyś mi​ło​ścią. Stra​ta uwiel​bia​nej żony była dru​zgo​cą​ca, wy​da​wa​ła się raną nie do za​go​je​nia, ale było coś jesz​cze gor​sze​go: jej ja​sny wi​ze​ru​nek

spla​mio​ny po​dej​rze​niem. Na​omi już nie mo​gła ofia​ro​wać mu po​cie​chy i wspar​cia, a te​raz jesz​cze na do​da​tek Ju​nior był po​zba​wio​ny nie​ska​la​nych wspo​mnień, któ​re pod​trzy​my​wa​ły​by go na du​chu. Jak zwy​kle – nie dzia​ła​nie go prze​śla​do​wa​ło, ale skut​ki. Zbru​ka​na pa​mięć o Na​omi była tak przej​mu​ją​co smut​na, tak strasz​na, że za​czął za​da​wać so​bie py​ta​nie, czy ją znie​sie. Po​czuł, jak drżą mu usta, jak mięk​ną, nie od po​now​nych mdło​ści, ale z żalu. Oczy na​peł​ni​ły mu się łza​mi. Być może sa​ni​ta​riusz dał mu za​strzyk na uspo​ko​je​nie. Gdy ka​ret​ka za​wo​dzi​ła, pę​dząc przez ten naj​bar​dziej szcze​gól​ny z wszyst​kich dni, Ju​nior Cain pła​kał przej​mu​ją​co, choć ci​cho – po​tem za​znał chwi​lo​we​go uko​je​nia w ka​mien​nym śnie. — Zbu​dził się na szpi​tal​nym łóż​ku, gór​ną część cia​ła miał nie​co unie​sio​ną. Je​dy​nym źró​dłem świa​tła w po​ko​ju było po​je​dyn​cze okno; sza​ra ni​czym po​piół ilu​mi​na​cja, zbyt przy​ga​szo​na, by na​zy​wać ją bla​skiem, po​roz​ci​na​na przez li​stwy ża​lu​zji na bez​barw​ne wstę​gi. Więk​szość po​miesz​cze​nia gi​nę​ła w mro​ku. Wciąż miał w ustach kwa​śny smak, choć już nie tak obrzy​dli​wy. Wszel​kie za​pa​chy – środ​ków de​zyn​fek​cyj​nych, pa​sty do pod​ło​gi, świe​żo wy​pra​nej po​ście​li – były cu​dow​nie orzeź​wia​ją​ce, bez śla​du cha​rak​te​ry​stycz​nej woni pły​nów or​ga​nicz​nych. Czuł nie​wia​ry​god​ną sła​bość. Jak​by przy​gnia​tał go ogrom​ny cię​żar. Na​wet uno​sze​nie po​wiek wy​ma​ga​ło wy​sił​ku. Obok łóż​ka sta​ła kro​plów​ka, a do jego żyły spły​wał płyn, uzu​peł​nia​jąc elek​tro​li​ty, któ​re utra​cił w wy​ni​ku tor​sji, ale za​pew​ne i śro​dek prze​ciw​wy​miot​ny. Pra​we ra​mię miał przy​twier​dzo​ne rze​mie​niem do bocz​nej li​stwy łóż​ka, by nie zgi​nał łok​cia, co gro​zi​ło wy​su​nię​ciem się igły. Le​żał w po​ko​ju dwu​oso​bo​wym. Dru​gie łóż​ko było pu​ste. Są​dził, że jest sam, ale gdy wy​krze​sał z sie​bie odro​bi​nę ener​gii i zmie​nił uło​że​nie gło​wy, usły​szał chrząk​nię​cie. Ten gar​dło​wy

dźwięk do​biegł gdzieś z pra​we​go kąta. Ju​nior wy​czu​wał in​stynk​tow​nie, że ten ob​ser​wu​ją​cy go w ciem​no​ści czło​wiek nie ma do​brych in​ten​cji. Le​ka​rze i pie​lę​gniar​ki nie spraw​dza​li sta​nu pa​cjen​tów przy zga​szo​nym świe​tle. Stwier​dził z ulgą, że uda​ło mu się nie po​ru​szyć ani wy​dać żad​ne​go dźwię​ku. Pra​gnął zo​rien​to​wać się w sy​tu​acji, nie ujaw​nia​jąc jed​no​cze​śnie, że jest przy​tom​ny. Gór​na część łóż​ka było usta​wio​na pod ką​tem, nie mu​siał więc uno​sić gło​wy, by spoj​rzeć na na​roż​nik, w któ​rym cze​kał ten fan​tom. Prze​su​nął wzrok poza sto​jak z kro​plów​ką i są​sied​nie łóż​ko. Le​żał w naj​ciem​niej​szym ką​cie po​ko​ju, da​le​ko od okna, ale in​te​re​su​ją​cy go kąt też to​nął w głę​bo​kim cie​niu. Mu​siał pa​trzeć przez dłu​gą chwi​lę, aż do bólu źre​nic, za​nim do​strzegł nie​wy​raź​ne, obłe za​ry​sy fo​te​la. A na fo​te​lu kształt rów​nie po​zba​wio​ny szcze​gó​łów jak tam​ten odzia​ny w dłu​gą sza​tę i za​kap​tu​rzo​ny prze​woź​nik na Styk​sie. Ju​nior le​żał w nie​wy​god​nej po​zy​cji, obo​la​ły i spra​gnio​ny, ale na​wet nie drgnął, sku​pia​jąc się na ob​ser​wa​cji. Po chwi​li uświa​do​mił so​bie, że wra​że​nie na​ci​sku, z ja​kim się ock​nął, nie było na​tu​ry wy​łącz​nie psy​cho​lo​gicz​nej. Coś cięż​kie​go le​ża​ło mu na brzu​chu. Było zim​ne, i to tak bar​dzo, że po​zba​wia​ło go czu​cia. Dla​te​go nie od razu się zo​rien​to​wał, jak lo​do​wa​ty jest ów ta​jem​ni​czy cię​żar. Wstrzą​snę​ły nim dresz​cze. Za​ci​snął szczę​ki, by nie dzwo​nić zę​ba​mi i nie wzbu​dzać po​dej​rzeń czło​wie​ka w fo​te​lu. Choć na​wet na chwi​lę nie ode​rwał wzro​ku od na​roż​ni​ka, sta​rał się przede wszyst​kim od​gad​nąć, co spo​czy​wa mu na brzu​chu. Ta​jem​ni​czy ob​ser​wa​tor nie​po​ko​ił go tak bar​dzo, że nie był w sta​nie ze​brać my​śli, a wy​si​łek, ja​kie​go wy​ma​ga​ło za​cho​wa​nie ci​szy, jesz​cze bar​dziej utrud​niał ro​zu​mo​wa​nie. Im dłu​żej nie mógł zi​den​ty​fi​ko​wać lo​do​wa​te​go obiek​tu, tym więk​sze od​czu​wał prze​ra​że​nie. Nie​mal krzyk​nął, gdy do jego umy​słu wsą​czył się na​gle ob​raz

mar​twe​go cia​ła Na​omi, biel​sze​go niż naj​biel​szy od​cień bla​do​ści, tak sza​re​go jak sła​be świa​tło w oknie, przy​bie​ra​ją​ce​go miej​sca​mi bar​wę zie​lo​ną, zim​ne​go, cał​ko​wi​cie po​zba​wio​ne​go ży​cio​we​go cie​pła cia​ła nie​na​brz​mia​łe​go jesz​cze in​nym cie​płem, cie​płem roz​kła​du, któ​ry miał je nie​ba​wem oży​wić na nowo. Nie. To śmiesz​ne. Na​omi nie le​ża​ła na nim. Nie dzie​lił łóż​ka ze zwło​ka​mi. To by​ło​by jak ko​miks, jak Opo​wie​ści z kryp​ty. I to nie Na​omi sie​dzia​ła w fo​te​lu, nie Na​omi przy​szła do nie​go z kost​ni​cy, by się ze​mścić. Mar​twi nie po​wra​ca​ją do ży​cia ani tu​taj, ani w żad​nym in​nym świe​cie. Non​sens. Na​wet gdy​by te głu​pie prze​są​dy mia​ły moc zisz​cze​nia się, gość w na​roż​ni​ku był zbyt spo​koj​ny, zbyt cier​pli​wy, by sta​no​wić żywe– mar​twe wcie​le​nie za​mor​do​wa​nej żony. To było mil​cze​nie dra​pież​ni​ka, zwie​rzę​cy in​stynkt, a nie nad​przy​ro​dzo​na ci​sza. To była peł​na wdzię​ku nie​ru​cho​mość pan​te​ry w bu​szu, peł​ne wy​cze​ki​wa​nia przy​cza​je​nie węża, zbyt okrut​ne​go, by zdra​dzić się sy​kiem. Na​gle Ju​nior do​my​ślił się, kto sie​dzi w fo​te​lu. Bez wąt​pie​nia tam​ten po​li​cjant po cy​wil​ne​mu, ze zna​mie​niem na twa​rzy. Ostrzy​żo​ne na jeża wło​sy o bar​wie soli i pie​przu. Pła​ska twarz. Gru​by kark. W pa​mię​ci Ju​nio​ra po​ja​wi​ło się na​gle oko w ciem​nej pla​mie zna​mie​nia, twar​da i sza​ra tę​czów​ka ni​czym gwóźdź w krwa​wej dło​ni ukrzy​żo​wa​ne​go czło​wie​ka. Strasz​li​wy, zim​ny cię​żar w pa​sie i tak już przej​mo​wał go dresz​czem; ale te​raz mro​zi​ła go do szpi​ku ko​ści myśl o de​tek​ty​wie, któ​ry mil​czał w ciem​no​ści i pa​trzył. Ju​nior wo​lał​by mieć do czy​nie​nia z Na​omi, mar​twą, po​wsta​łą z gro​bu i mści​wą, niż z tym nie​bez​piecz​nie cier​pli​wym czło​wie​kiem.

10 Ford rąb​nął w pon​tia​ca z hu​kiem tak gło​śnym jak otwar​cie nie​bios w dniu Sądu Osta​tecz​ne​go. Agnes nie usły​sza​ła na​wet swe​go krzy​ku w pierw​szych se​kun​dach ani po​tem, gdy sa​mo​chód prze​su​nął się w bok, pod​sko​czył i prze​ko​zioł​ko​wał. Ob​my​ta desz​czem uli​ca lśni​ła ole​iście pod ko​ła​mi. Skrzy​żo​wa​nie znaj​do​wa​ło się w po​ło​wie dłu​gie​go wzgó​rza, tak więc siła przy​cią​ga​nia sprzy​się​gła się z lo​sem prze​ciw​ko pa​sa​że​rom pon​tia​ca. Sa​mo​chód uniósł się bo​kiem po stro​nie kie​row​cy – wi​docz​na za szy​bą głów​na uli​ca mia​stecz​ka prze​chy​li​ła się jak pi​ja​na – i ude​rzył stro​ną pa​sa​że​ra o jezd​nię. Szy​ba przy gło​wie Agnes pę​kła i roz​sy​pa​ła się na drob​ne ka​wał​ki. Chro​po​wa​ta na​wierzch​nia uli​cy, ni​czym lśnią​cy bok po​kry​te​go łu​ska​mi smo​ka, prze​su​wa​ła się obok roz​bi​te​go okna, cen​ty​me​try od jej twa​rzy. Przed wy​ru​sze​niem w dro​gę Joey za​piął pas, lecz Agnes, ze wzglę​du na swój stan, nie zro​bi​ła tego. Ude​rzy​ła o drzwi, po​czu​ła ostrze bólu w pra​wym ra​mie​niu i po​my​śla​ła: O Boże, dziec​ko! Opie​ra​jąc się no​ga​mi o pod​ło​gę, ła​piąc lewą ręką za fo​tel, za​ci​ska​jąc roz​pacz​li​wie pra​wą dłoń na klam​ce, mo​dli​ła się, by dziec​ko oca​la​ło, by mo​gła żyć do​sta​tecz​nie dłu​go i wpro​wa​dzić tę małą isto​tę do świa​ta, do wspa​nia​łe​go two​ru nie​skoń​czo​ne​go i nie​zwy​kłe​go pięk​na, bez wzglę​du na to, czy mia​ła umrzeć po po​ro​dzie, czy też nie. Wy​wró​co​ny do góry ko​ła​mi pon​tiac ob​ra​cał się te​raz, su​nąc po jezd​ni, zgrzy​ta​jąc gło​śno o as​falt, i choć Agnes trzy​ma​ła się z ca​łej siły, wy​szarp​nę​ło ją z fo​te​la, w stro​nę od​wró​co​ne​go su​fi​tu i do tyłu. Ude​rzy​ła moc​no czo​łem o cien​ką ta​pi​cer​kę, a ple​ca​mi o za​głó​wek. Te​raz usły​sza​ła, jak krzy​czy, ale tyl​ko przez krót​ką chwi​lę, gdyż w pon​tia​ca znów ude​rzył ford albo ja​kiś inny wóz, a może wpa​dli na za​par​ko​wa​ny sa​mo​chód, było to nie​istot​ne, strasz​li​wy im​pet

krak​sy po​zba​wił ją tchu, a krzyk zmie​nił się w ury​wa​ny świst od​de​chu. Dru​ga ko​li​zja ob​ró​ci​ła wo​zem o trzy​sta sześć​dzie​siąt stop​ni. Pon​tiac ru​nął z chrzę​stem na stro​nę kie​row​cy i w koń​cu sta​nął gwał​tow​nie na czte​rech ko​łach, prze​sko​czył kra​węż​nik i zmiaż​dżył przed​ni zde​rzak o ja​sną ścia​nę skle​pu z de​ska​mi sur​fin​go​wy​mi, roz​bi​ja​jąc szy​bę wy​sta​wo​wą. Miś Smu​ta​sek za kie​row​ni​cą wozu osu​nął się na bok, z twa​rzą ob​ró​co​ną w górę, krwa​wiąc z nosa. Spy​tał: – Dziec​ko? – W po​rząd​ku, chy​ba w po​rząd​ku – wy​sa​pa​ła Agnes, ale bała się strasz​li​wie, że się myli, że uro​dzi dziec​ko mar​twe albo ka​le​kie. Nie po​ru​szył się ten jej Miś Smu​ta​sek, tyl​ko le​żał w dziw​nej i z pew​no​ścią nie​wy​god​nej po​zy​cji – jego ręce zwie​sza​ły się bez​wład​nie, gło​wa ki​wa​ła się, jak​by była za cięż​ka. – Po​zwól… spoj​rzę na cie​bie. Trzę​sła się i była strasz​li​wie prze​ra​żo​na, nie mo​gła my​śleć ja​sno, przez chwi​lę nie ro​zu​mia​ła, o co mu cho​dzi, cze​go chce, i wte​dy zo​ba​czy​ła, że szy​ba po jego stro​nie też jest stłu​czo​na, a drzwi wgnie​cio​ne. Co gor​sza, bok pon​tia​ca zo​stał wtło​czo​ny do wnę​trza, gdy tam​ten sa​mo​chód w nich rąb​nął. Z war​ko​tem sta​li, ostry​mi ni​czym brzy​twa kła​mi wgryzł się w Jo​eya głę​bo​ko, jak me​cha​nicz​ny re​kin, któ​ry wy​nu​rzył się z desz​czo​we​go dnia, miaż​dżąc mu że​bra i szu​ka​jąc cie​płe​go ser​ca. Po​zwól… spoj​rzę na cie​bie. Joey nie mógł schy​lić gło​wy, nie mógł od​wró​cić się do niej… gdyż miał uszko​dzo​ny, może na​wet zła​ma​ny krę​go​słup. Był spa​ra​li​żo​wa​ny. – O do​bry Boże! – wy​szep​ta​ła i choć za​wsze uwa​ża​ła się za sil​ną ko​bie​tę, któ​ra stoi twar​do na grun​cie wia​ry, któ​ra czer​pie wraz z po​wie​trzem na​dzie​ję z każ​de​go od​de​chu, te​raz była rów​nie sła​ba jak nie​na​ro​dzo​ne dziec​ko w jej ło​nie i cho​ra ze stra​chu.

Wy​chy​li​ła się w stro​nę męża, by mógł ją wi​dzieć, i gdy przy​ło​ży​ła mu drżą​cą dłoń do po​licz​ka, jego gło​wa, pod​trzy​my​wa​na zwiot​cza​ły​mi mię​śnia​mi szyi, opa​dła na pierś. Zim​ny, gna​ny wia​trem deszcz chło​stał ich przez wy​bi​te szy​by, na uli​cy na​ra​sta​ły gło​sy bie​gną​cych lu​dzi, po​wie​trze było prze​sy​co​ne wo​nią ozo​nu zwia​stu​ją​ce​go bu​rzę – gdzieś w dali roz​legł się grzmot – i de​li​kat​niej​szym, bar​dziej prze​ra​ża​ją​cym za​pa​chem krwi, ża​den jed​nak z tych bru​tal​nych szcze​gó​łów nie mógł nadać tej chwi​li po​zo​rów rze​czy​wi​sto​ści. Agnes, na​wet w naj​głęb​szych kosz​ma​rach sen​nych, nie czu​ła się tak nie​re​al​nie. Z tru​dem unio​sła mu gło​wę. Lę​ka​ła się wi​do​ku, jaki ją cze​kał. Joey oczy miał dziw​nie pro​mien​ne, ni​g​dy ta​kich przed​tem u nie​go nie wi​dzia​ła, jak​by świe​tli​sty anioł wszedł w jego cia​ło, by to​wa​rzy​szyć Jo​ey​owi w no​wej po​dró​ży. – By​łem… ko​cha​ny przez cie​bie – po​wie​dział jej mąż gło​sem wol​nym od bólu i stra​chu. Nie ro​zu​mie​jąc, prze​ko​na​na, że pyta w ten nie​zro​zu​mia​ły spo​sób, czy ona go ko​cha, od​par​ła: – Tak, oczy​wi​ście, ty nie​mą​dry niedź​wie​dziu, ty głup​ta​sie, oczy​wi​ście, że cię ko​cham. – To był… je​dy​ny sen, któ​ry się li​czył – rzekł Joey. – Ty… ko​cha​ją​ca mnie. Mia​łem dzię​ki to​bie do​bre ży​cie. Pró​bo​wa​ła mu po​wie​dzieć, że wyj​dzie z tego, że po​zo​sta​nie z nią jesz​cze bar​dzo dłu​go, że wszech​świat nie jest aż tak okrut​ny, by za​bie​rać go w wie​ku trzy​dzie​stu lat, kie​dy całe ży​cie przed nimi, ale praw​da była wi​docz​na jak na dło​ni, ona zaś nie mo​gła go okła​my​wać. Wciąż czu​jąc pod sto​pa​mi twar​dą ska​łę wia​ry, od​dy​cha​jąc jak za​wsze na​dzie​ją, nie umia​ła jed​nak być tak sil​na, jak pra​gnę​ła. Po​czu​ła wiot​cze​nie twa​rzy, drże​nie ust i choć pró​bo​wa​ła za​pa​no​wać nad łka​niem, z jej wnę​trza do​był się z po​ra​ża​ją​cą siłą szloch. Trzy​ma​jąc w dło​niach twarz uko​cha​ne​go, po​ca​ło​wa​ła go. Na​po​-

tka​ła jego spoj​rze​nie i wte​dy za​mru​ga​ła roz​pacz​li​wie, by po​wstrzy​mać łzy, gdyż chcia​ła mieć nie​zmą​co​ny wzrok, pa​trzeć mu pro​sto w oczy, wi​dzieć naj​praw​dziw​szą cząst​kę jego isto​ty w głę​bi źre​nic, aż do ostat​niej chwi​li, kie​dy już go utra​ci. Przy oknach wozu sku​pi​li się lu​dzie, pró​bu​jąc otwo​rzyć za​klesz​czo​ne drzwi, ale ich nie do​strze​ga​ła. Jak​by chcąc do​rów​nać jej w in​ten​syw​no​ści sku​pie​nia, Joey po​wie​dział: – Bar​tho​lo​mew. Nie zna​li ni​ko​go o ta​kim imie​niu, ni​g​dy nie sły​sza​ła, by je wy​ma​wiał, ale wie​dzia​ła, o co mu cho​dzi. Mó​wił o synu, któ​re​go miał ni​g​dy nie uj​rzeć. – Je​śli to chło​piec… bę​dzie Bar​tho​lo​mew – przy​rze​kła. – To chło​piec – za​pew​nił Joey, jak​by do​znał wi​zji. Gę​sta krew spły​wa​ła po jego dol​nej war​dze, po bro​dzie, ja​sna krew tęt​ni​cza. – Nie od​chodź, ko​cha​ny – bła​ga​ła Ag​gie. Wi​dzia​ła, jak gi​nie w jego oczach. Chcia​ła przez nie przejść, tak jak Ali​cja prze​szła na dru​gą stro​nę lu​stra, po​dą​żyć za tą pięk​ną pro​mie​ni​sto​ścią, któ​ra bla​dła, prze​kro​czyć ra​zem z Jo​ey​em wro​ta, któ​re otwar​ły się przed nim, i to​wa​rzy​szyć mu w dro​dze z tego desz​czo​we​go dnia do kró​le​stwa ła​ski. Lecz te wro​ta otwar​to dla nie​go, nie dla niej. Nie mia​ła bi​le​tu na po​ciąg, któ​ry zja​wił się po Jo​eya. Wsiadł do wa​go​nu i od​je​chał; znik​nę​ło świa​tło w jego oczach. Po​ca​ło​wa​ła męża po raz ostat​ni, a smak krwi nie był gorz​ki, tyl​ko uświę​co​ny.

11 Wstę​gi po​pie​la​te​go świa​tła tra​ci​ły z wol​na swój ską​py blask, a cie​nie za​czę​ły prze​cho​dzić w głę​bo​ką czerń. Peł​ne na​pię​cia mil​cze​nie mię​dzy Ju​nio​rem Ca​inem a czło​wie​kiem ze zna​mie​niem cią​gle trwa​ło. Ta wiecz​na gra na prze​cze​ka​nie do​bie​gła koń​ca, gdy drzwi otwo​rzy​ły się na oścież i do po​ko​ju wszedł le​karz w bia​łym ki​tlu. Jego po​stać była oświe​tlo​na bla​skiem neo​nó​wek na ko​ry​ta​rzu, lecz twarz po​zo​sta​wa​ła w cie​niu ni​czym u zja​wy ze snu. Ju​nior na​tych​miast za​mknął oczy i opu​ścił szczę​kę, od​dy​cha​jąc przez usta i uda​jąc głę​bo​ki sen. – Oba​wiam się, że nie wol​no tu panu prze​by​wać – po​wie​dział ci​cho le​karz. – Nie prze​szka​dza​łem mu – od​parł tam​ten rów​nie ci​cho. – Wie​rzę panu. Ale moi pa​cjen​ci po​trze​bu​ją ab​so​lut​ne​go spo​ko​ju. – Ja rów​nież – od​rzekł gość, a Ju​nior nie​mal zmarsz​czył brwi, sły​sząc tę dzi​wacz​ną od​po​wiedź. Za​sta​na​wiał się nad zna​cze​niem, ja​kie kry​ło się za tymi sło​wa​mi. Obaj męż​czyź​ni przed​sta​wi​li się so​bie. Le​ka​rzem w ki​tlu był dok​tor Jim Par​khurst. Jego spo​sób by​cia ce​cho​wa​ły swo​bo​da i ser​decz​ność, a ko​ją​cy głos, z na​tu​ry czy też za​wo​do​wej kal​ku​la​cji, dzia​łał jak bal​sam. Męż​czy​zna ze zna​mie​niem przed​sta​wił się jako de​tek​tyw Tho​mas Va​na​dium. W prze​ci​wień​stwie do le​ka​rza nie po​słu​żył się zdrob​nia​łą for​mą imie​nia, a głos miał rów​nie bez​na​mięt​ny jak pła​ską i po​spo​li​tą twarz. Ju​nior po​dej​rze​wał, że nikt prócz ro​dzo​nej mat​ki ni​g​dy nie mó​wił do tego czło​wie​ka Tom. Dla nie​któ​rych był pew​nie de​tek​ty​wem, a więk​szość zna​jo​mych zwra​ca​ła się do nie​go po na​zwi​sku. – Co do​le​ga panu Ca​ino​wi? – spy​tał Va​na​dium.

– Do​znał wy​jąt​ko​wo sil​ne​go ata​ku he​ma​te​me​sis. – Krwa​we wy​mio​ty. Sły​sza​łem, jak je​den z sa​ni​ta​riu​szy użył tego okre​śle​nia. A przy​czy​na? – No cóż, krew nie była ciem​na ani kwa​so​wa, nie po​cho​dzi​ła więc z żo​łąd​ka. Była ja​sna i al​ka​licz​na. Mo​gła wziąć się z prze​ły​ku, ale naj​praw​do​po​dob​niej z gar​dła. – Ach tak. Ju​nior miał wra​że​nie, że ma od we​wnątrz ro​ze​rwa​ną krtań, jak​by zjadł kak​tu​sa. – Pew​nie do​szło do uszko​dze​nia jed​ne​go czy dwóch na​czyń krwio​no​śnych z po​wo​du gwał​tow​ne​go ata​ku eme​sis – wy​ja​śnił le​karz. – Eme​sis? – Wy​mio​tów. Po​wie​dzia​no mi, że mia​ły bar​dzo ostry prze​bieg. – Rzy​gał jak wąż stra​żac​ki – za​uwa​żył Va​na​dium po pro​stu. – Barw​nie pan to ujął. Mo​no​ton​nym gło​sem, któ​ry sta​no​wił krań​co​wy sto​pień obo​jęt​no​ści, de​tek​tyw do​dał: – By​łem chy​ba je​dy​nym, któ​ry nie mu​siał pła​cić za pral​nię. Cały czas roz​ma​wia​li ci​cho i ani razu nie po​de​szli do łóż​ka. Ju​nior cie​szył się, że może pod​słu​chi​wać. Nie tyl​ko chciał zo​rien​to​wać się w po​dej​rze​niach Va​na​diu​ma, ale też cie​ka​wi​ła go – i nie​po​ko​iła – przy​czy​na tam​te​go obrzy​dli​we​go in​cy​den​tu, za spra​wą któ​re​go wy​lą​do​wał w szpi​ta​lu. – Czy krwa​wie​nie jest po​waż​ne? – spy​tał Va​na​dium. – Nie, usta​ło. Naj​waż​niej​sze te​raz to nie do​pu​ścić do po​now​nych wy​mio​tów, co mo​gło​by wy​wo​łać ko​lej​ny atak. Po​da​li​śmy leki prze​ciw​wy​miot​ne i do​żyl​nie płyn elek​tro​li​tycz​ny, po​ło​ży​li​śmy mu też na brzu​chu wor​ki z lo​dem, by zre​du​ko​wać groź​bę wy​stą​pie​nia skur​czów mię​śni żo​łąd​ko​wych i nie do​pu​ścić do po​wsta​nia sta​nu za​pal​ne​go.

Wor​ki z lo​dem. To nie była mar​twa Na​omi. Tyl​ko lód. Ju​nior nie​mal wy​buch​nął śmie​chem, roz​ba​wio​ny wła​sną skłon​no​ścią do ma​ka​brycz​ne​go fan​ta​zjo​wa​nia. To nie zmar​twych​wsta​ły trup na nim spo​czy​wał, tyl​ko kil​ka gu​mo​wych wor​ków z lo​dem. – A więc wy​mio​ty wy​wo​ła​ły krwa​wie​nie? – upew​nił się Va​na​dium. – Ale co wy​wo​ła​ło wy​mio​ty? – Zro​bi​my oczy​wi​ście ba​da​nia, lecz jego stan musi być sta​bil​ny przez co naj​mniej dwa​na​ście go​dzin. Oso​bi​ście nie są​dzę, by​śmy mie​li zna​leźć ja​ką​kol​wiek przy​czy​nę na​tu​ry fi​zycz​nej. Naj​praw​do​po​dob​niej​sze jest pod​ło​że ner​wi​co​we – ostry atak wy​mio​tów wy​wo​ła​ny lę​kiem, szo​kiem po stra​cie żony, wi​do​kiem jej śmier​ci. Wła​śnie. Szok. Przy​gnia​ta​ją​ca stra​ta. Ju​nior znów ją od​czu​wał, na nowo, i bał się, że zdra​dzą go łzy, choć mdło​ści prze​szły mu chy​ba już na do​bre. Do​wie​dział się o so​bie bar​dzo wie​lu rze​czy w ten szcze​gól​ny dzień – że jest bar​dziej spon​ta​nicz​ny, niż kie​dy​kol​wiek to so​bie uświa​da​miał, że jest zdol​ny do krót​ko​trwa​łych, lecz bo​le​snych po​świę​ceń dla dłu​go​trwa​łych zy​sków, że jest dziel​ny i skłon​ny do ry​zy​ka – ale naj​waż​niej​sze było to, iż jest bar​dziej wraż​li​wą oso​bą, niż wcze​śniej są​dził, i że ta wraż​li​wość, z jed​nej stro​ny god​na po​dzi​wu, z dru​giej mo​gła mu za​szko​dzić. Nie​spo​dzie​wa​nie i w naj​mniej od​po​wied​nim mo​men​cie. Zwra​ca​jąc się do dok​to​ra Par​khur​sta, Va​na​dium po​wie​dział: – W swo​jej ka​rie​rze za​wo​do​wej wi​dzia​łem mnó​stwo lu​dzi, któ​rzy stra​ci​li bli​skich. Ża​den nie rzy​gał jak We​zu​wiusz. – To dość nie​ty​po​wa re​ak​cja – przy​znał le​karz. – Ale wca​le nie tak rzad​ka. – Mógł coś za​żyć w celu wy​wo​ła​nia tor​sji. – Dla​cze​go, u li​cha, miał​by to ro​bić? – spy​tał szcze​rze zdu​mio​ny dok​tor Par​khurst. – Żeby sfin​go​wać atak ner​wo​wy.

Wciąż uda​jąc głę​bo​ki sen, Ju​nior uświa​do​mił so​bie z ogrom​ną przy​jem​no​ścią, że de​tek​tyw sam pod​su​nął so​bie myl​ny trop, któ​rym za​czął od​da​lać się od głów​ne​go szla​ku. Va​na​dium cią​gnął swym cha​rak​te​ry​stycz​nym mo​no​ton​nym gło​sem, kon​tra​stu​ją​cym z barw​no​ścią opi​su: – Męż​czy​zna rzu​ca jed​no spoj​rze​nie na cia​ło swej żony, za​czy​na po​cić się bar​dziej niż żaba w ak​cie ko​pu​la​cji, rzy​ga ni​czym stu​den​ciak po dwóch pi​wach i wy​mio​tu​je aż do krwi. To nie​zbyt ty​po​we dla prze​cięt​ne​go mor​der​cy. – Mor​der​cy? Stwier​dzo​no, że po​ręcz była spróch​nia​ła. – Była. Ale może to tyl​ko część praw​dy. Tak czy owak, zna​my za​gryw​ki tych fa​ce​tów, to za​cho​wa​nie, któ​re we​dług nich jest spryt​ne i zwod​ni​cze. Więk​szość ma wszyst​ko wy​pi​sa​ne na twa​rzy, rów​nie do​brze mo​gli​by przy​znać się od razu i za​osz​czę​dzić nam kło​po​tu. Tu jed​nak mamy coś no​we​go. Aż chce się uwie​rzyć temu bie​da​ko​wi. – Czy biu​ro sze​ry​fa nie uzna​ło tego za śmier​tel​ny wy​pa​dek? – spy​tał Par​khurst. – To po​rząd​ni go​ście i do​brzy gli​nia​rze, bez wy​jąt​ku – od​rzekł Va​na​dium. – I je​śli bar​dziej ode mnie współ​czu​ją ta​kim pe​chow​com jak ten tu​taj, chwa​ła im za to. Co pan Cain mógł za​żyć, żeby wy​wo​łać wy​mio​ty? Wy​star​czy słu​chać cię do​sta​tecz​nie dłu​go, żeby do​stać mdło​ści, po​my​ślał Ju​nior. Par​khurst po​czuł się w obo​wiąz​ku za​pro​te​sto​wać: – Ale je​śli biu​ro sze​ry​fa uwa​ża, że to wy​pa​dek… – Wie pan, jak dzia​ła​my w tym sta​nie, dok​to​rze. Nie tra​ci​my cza​su na po​tycz​ki z ju​rys​dyk​cją. Współ​pra​cu​je​my. Sze​ryf ma pra​wo zde​cy​do​wać, że nie bę​dzie an​ga​żo​wał w tę spra​wę swych dość ogra​ni​czo​nych środ​ków, i nikt mu złe​go sło​wa nie po​wie. Może na​zwać to wy​pad​kiem i za​mknąć spra​wę. Nikt się na pew​no nie ob​ra​zi, je​śli z ko​lei my, na szcze​blu sta​no​wym, ze​chce​my jesz​cze

tro​chę po​wę​szyć. Choć de​tek​tyw trzy​mał się upar​cie błęd​ne​go szla​ku, Ju​nior za​czy​nał od​czu​wać złość. Jak każ​dy przy​zwo​ity oby​wa​tel był go​tów współ​pra​co​wać z od​po​wie​dzial​ny​mi po​li​cjan​ta​mi, któ​rzy mie​li w zwy​cza​ju pro​wa​dzić śledz​two zgod​nie z re​gu​la​mi​nem. Jed​nak​że ten tu​taj, Tho​mas Va​na​dium, po​mi​mo swe​go mo​no​ton​ne​go gło​su i bez​barw​ne​go wy​glą​du, spra​wiał wra​że​nie fa​na​ty​ka. Każ​dy roz​sąd​ny czło​wiek by przy​znał, że gra​ni​ca mię​dzy le​gal​nym śledz​twem a prze​śla​do​wa​niem jest cien​ka jak włos. – Ist​nie​je coś ta​kie​go jak ipe​kak? – spy​tał Va​na​dium dok​to​ra. – Tak. To wy​su​szo​ny ko​rzeń pew​nej ro​śli​ny bra​zy​lij​skiej, ipe​ka​ku​any. Bar​dzo sku​tecz​ny przy wy​wo​ła​niu tor​sji. Jego skład​ni​kiem jest sprosz​ko​wa​ny bia​ły al​ka​lo​id na​zy​wa​ny eme​ty​ną. – Moż​na go ku​pić w ap​te​ce, praw​da? – Tak, w for​mie sy​ro​pu. War​to go trzy​mać w do​mo​wej ap​tecz​ce, na wy​pa​dek gdy​by pań​ski dzie​ciak po​łknął coś tru​ją​ce​go i trze​ba by szyb​ko to z nie​go wy​cią​gnąć. – Szko​da, że nie mia​łem tego w paź​dzier​ni​ku. – Otruł się pan? De​tek​tyw od​parł swo​im mo​no​ton​nym gło​sem, któ​ry co​raz bar​dziej dzia​łał Ju​nio​ro​wi na ner​wy: – Wszy​scy by​li​śmy otru​ci, dok​to​rze. Ko​lej​ne wy​bo​ry, pa​mię​ta pan? Wte​dy nie​raz mia​łem ocho​tę na ipe​kak. Co jesz​cze mo​gło​by za​dzia​łać, gdy​bym chciał za​ła​twić so​bie po​rząd​ne rzy​ga​nie? – No… choć​by chlo​ro​wo​do​rek mor​fi​ny. – Trud​niej to do​stać niż ipe​kak. – Ow​szem. Chlo​rek sodu też za​dzia​ła. To zna​czy zwy​kła sól ku​chen​na. Wy​star​czy zmie​szać z wodą, a bę​dzie sku​tecz​na. – Trud​niej wy​kryć niż ipe​kak albo chlo​ro​wo​do​rek mor​fi​ny. – Wy​kryć? – spy​tał Par​khurst. – W rzy​go​wi​nach.

– To zna​czy w wy​mio​ci​nach? – Prze​pra​szam. Za​po​mnia​łem, że je​ste​śmy w kul​tu​ral​nym to​wa​rzy​stwie. No tak, w wy​mio​ci​nach. – No cóż, ba​da​nia la​bo​ra​to​ryj​ne usta​li​ły​by zbyt wy​so​ki po​ziom soli, ale w są​dzie nie mia​ło​by to więk​sze​go zna​cze​nia. Ze​znał​by, że zjadł tego dnia dużo sło​nych po​traw. – Sło​na woda by​ła​by dość nie​po​ręcz​na. Mu​siał​by jej dużo wy​pić, żeby go ru​szy​ło, a był prze​cież cały czas ob​ser​wo​wa​ny przez po​li​cjan​tów. Czy ipe​kak wy​stę​pu​je też w kap​suł​kach? – My​ślę, że każ​dy mógł​by na​peł​nić sy​ro​pem pu​ste kap​suł​ki z że​la​ty​ny, ale… – To zna​czy, przy​go​to​wać je sa​me​mu. Po​tem wziąć do ręki i po​łknąć bez wody. Re​ak​cja by​ła​by od​po​wied​nio opóź​nio​na, bo kap​suł​ki mu​sia​ły​by roz​pu​ścić się w żo​łąd​ku. Uprzej​my do​tąd le​karz za​czął zdra​dzać pew​ne ozna​ki znie​cier​pli​wie​nia nie​praw​do​po​dob​ną teo​rią i upar​ty​mi py​ta​nia​mi de​tek​ty​wa. – Mam po​waż​ne wąt​pli​wo​ści, czy daw​ka ipe​ka​ku wy​wo​ła​ła​by tak gwał​tow​ną re​ak​cję, jak mia​ło to miej​sce w tym przy​pad​ku. A już na pew​no nie krwa​wie​nie z oko​lic gar​dła. Ipe​kak to bez​piecz​ny śro​dek. – Gdy​by za​żył po​trój​ną czy po​czwór​ną daw​kę… – Nie mia​ło​by to więk​sze​go zna​cze​nia – upie​rał się Par​khurst. – Ilość nie od​gry​wa więk​szej roli. Nie moż​na przedaw​ko​wać, bo w ta​kim wy​pad​ku po pro​stu się wy​mio​tu​je, a jak się wy​mio​tu​je, to czło​wiek po​zby​wa się ipe​ka​ku z całą resz​tą. – A więc, dużo ipe​ka​ku czy też mało, bę​dzie obec​ny w rzy​go​wi​nach. Prze​pra​szam, w wy​mio​ci​nach. – Je​śli spo​dzie​wa się pan, że szpi​tal do​star​czy prób​ki wy​da​lin, to oba​wiam się… – Wy​da​lin?

– Wy​mio​cin. – Je​stem tyl​ko la​ikiem, ła​two mnie sko​ło​wać, dok​to​rze. Je​śli mo​że​my po​słu​gi​wać się cały czas jed​nym sło​wem, to je​stem za rzy​go​wi​na​mi. – Sa​ni​ta​riu​sze zdą​ży​li już po​zbyć się za​war​to​ści po​jem​ni​ka z wy​da​li​na​mi, je​śli go uży​li. Na​wet jak zo​sta​ły ja​kieś brud​ne ręcz​ni​ki czy prze​ście​ra​dła, pew​nie już je wy​pra​no. – Nic nie szko​dzi – za​uwa​żył Va​na​dium. – Po​bra​łem kil​ka na miej​scu zda​rze​nia. – Po​brał pan? – Jako do​wód. Ju​nior po​czuł się nie​wy​mow​nie ura​żo​ny. To nie​sły​cha​ne: jak naj​bar​dziej oso​bi​sta, pry​wat​na za​war​tość jego żo​łąd​ka ze​bra​na do pla​sti​ko​wej to​reb​ki bez jego zgo​dy, a na​wet wie​dzy. A w dal​szej ko​lej​no​ści? Może prób​ka stol​ca, któ​rą z nie​go wy​cią​gną, kie​dy bę​dzie le​żał otu​ma​nio​ny mor​fi​ną? To gro​ma​dze​nie resz​tek sta​no​wi​ło bez wąt​pie​nia po​gwał​ce​nie kon​sty​tu​cji Sta​nów Zjed​no​czo​nych, było sprzecz​ne z gwa​ran​cją nie​ty​kal​no​ści, po​licz​kiem wy​mie​rzo​nym spra​wie​dli​wo​ści, na​ru​sze​niem praw czło​wie​ka. Nie za​żył oczy​wi​ście ipe​ka​ku ani żad​ne​go in​ne​go środ​ka wy​miot​ne​go, nie mo​gli więc zna​leźć żad​ne​go do​wo​du. Od​czu​wał jed​nak gniew, tak dla za​sa​dy. Za​pew​ne i dok​tor Par​khurst był ura​żo​ny tym fa​szy​stow​skim i fa​na​tycz​nym z na​tu​ry po​bie​ra​niem pró​bek, po​nie​waż stał się nie​co opry​skli​wy. – Mam kil​ka spo​tkań. Przy​pusz​czam, że do wie​czo​ra pan Cain od​zy​ska przy​tom​ność, ale wo​lał​bym, żeby nie nie​po​ko​ił go pan do rana. Za​miast od​nieść się do proś​by le​ka​rza, Va​na​dium po​wie​dział: – Jesz​cze jed​no py​ta​nie, dok​to​rze. Je​śli mamy tu do czy​nie​nia z tor​sja​mi na tle ostre​go ata​ku ner​wo​we​go, jak pan su​ge​ru​je, to czy może ist​nieć ja​kaś inna przy​czy​na prócz żalu po stra​cie żony?

– Nie mogę so​bie wy​obra​zić bar​dziej oczy​wi​ste​go źró​dła skraj​ne​go lęku. – Wina – oświad​czył de​tek​tyw. – Je​śli ją za​bił, to czy przy​gnia​ta​ją​ce po​czu​cie winy nie mo​gło​by, po​dob​nie jak żal, wy​wo​łać ner​wo​wych tor​sji? – Nie po​tra​fię tego oce​nić z ab​so​lut​ną pew​no​ścią. Nie je​stem psy​cho​lo​giem. – Pro​szę mnie ura​czyć ja​kąś hi​po​te​zą, dok​to​rze. – Je​stem le​ka​rzem, nie pro​ku​ra​to​rem. Nie mam zwy​cza​ju wy​su​wać oskar​żeń, zwłasz​cza prze​ciw​ko swo​im pa​cjen​tom. – Nie śmiał​bym tego panu su​ge​ro​wać. Tyl​ko ten je​den raz. Je​śli praw​do​po​dob​ny jest żal, to dla​cze​go nie po​czu​cie winy? Dok​tor Par​khurst roz​wa​żał przez chwi​lę to py​ta​nie, któ​re po​wi​nien z miej​sca wy​klu​czyć jako bez​sen​sow​ne. – No cóż… ow​szem, chy​ba tak. Prze​klę​ty zna​chor bez jaj! – po​my​ślał z go​ry​czą Ju​nior. – Chy​ba tu po​cze​kam, aż pan Cain przyj​dzie do sie​bie – oświad​czył Va​na​dium. – Nie mam nic pil​ne​go do ro​bo​ty. W gło​sie le​ka​rza po​ja​wił się au​to​ry​ta​tyw​ny ton, jak u wład​cy świa​ta. Po​li​cjant po​dej​rze​wał, że uczą tego na me​dy​cy​nie. – Pa​cjent nie jest w do​brym sta​nie. Nie wol​no go de​ner​wo​wać, de​tek​ty​wie. Wo​lał​bym, żeby go pan te​raz nie prze​słu​chi​wał. Naj​wcze​śniej ju​tro. – W po​rząd​ku, oczy​wi​ście. Nie będę go prze​słu​chi​wał. Tyl​ko… po​ob​ser​wu​ję. Są​dząc po od​gło​sach, Ju​nior do​my​ślił się, że Va​na​dium po​now​nie za​siadł w fo​te​lu. Miał na​dzie​ję, że Par​khurst jest bie​glej​szy w sztu​ce me​dycz​nej niż w za​stra​sza​niu po​li​cjan​tów. Po dłu​giej chwi​li wa​ha​nia le​karz po​wie​dział:

– Może pan za​pa​lić lam​pę. – Nie trze​ba. – Pa​cjen​to​wi to nie za​szko​dzi. – Lu​bię ciem​ność – od​rzekł Va​na​dium. – To dość rzad​ka ce​cha. – Rze​czy​wi​ście – przy​znał de​tek​tyw. Par​khurst, zu​peł​nie już zre​zy​gno​wa​ny, opu​ścił po​kój. Cięż​kie drzwi za​mknę​ły się z wes​tchnie​niem, tłu​miąc pisk gu​mo​wych bu​tów, sze​lest wy​kroch​ma​lo​nych far​tu​chów i inne od​gło​sy do​cie​ra​ją​ce z ko​ry​ta​rza, po któ​rym krą​ży​ły za​bie​ga​ne pie​lę​gniar​ki. Sy​nek ma​mu​si Cain czuł się ma​leń​ki, sła​by, ża​ło​sny i strasz​nie sa​mot​ny. De​tek​tyw wciąż sie​dział w po​ko​ju, ale jego obec​ność tyl​ko po​głę​bia​ła wy​ob​co​wa​nie Ju​nio​ra. Tę​sk​nił za Na​omi. Za​wsze wie​dzia​ła, co zro​bić czy po​wie​dzieć, umia​ła wpra​wić go w do​bry na​strój kil​ko​ma sło​wa​mi albo do​tknię​ciem dło​ni, kie​dy był smut​ny.

12 Grzmot ło​mo​tał ni​czym tę​tent ko​pyt, a na​kra​pia​ne sza​ro​ścią chmu​ry po​dą​ża​ły le​ni​wie na wschód, jak ga​lo​pu​ją​ce w zwol​nio​nym tem​pie ko​nie z kosz​ma​ru sen​ne​go. Mia​stecz​ko Bri​ght Be​ach było roz​ma​za​ne i roz​my​te desz​czem, któ​ry zmie​niał je w sa​lon krzy​wych lu​ster. Su​nąc ku zmierz​cho​wi, stycz​nio​we po​po​łu​dnie też zda​wa​ło się wy​my​kać zna​jo​me​mu świa​tu i prze​cho​dzić w ja​kiś dziw​ny wy​miar. Z mar​twym Jo​ey​em u boku i umie​ra​ją​cym dziec​kiem w ło​nie, uwię​zio​na w pon​tia​cu za wy​gię​ty​mi i za​klesz​czo​ny​mi drzwia​mi, drę​czo​na bó​lem Agnes siłą po​wstrzy​my​wa​ła się od pa​ra​li​żu​ją​ce​go stra​chu i łez. Mo​dli​ła się o mą​drość, by zro​zu​mieć, dla​cze​go coś ta​kie​go przy​tra​fi​ło się wła​śnie jej, i pro​si​ła Boga o siłę, któ​ra po​zwo​li​ła​by jej po​ko​nać cier​pie​nie i roz​pacz. Świad​ko​wie wy​pad​ku, pierw​si na miej​scu tra​ge​dii, nie mo​gąc otwo​rzyć drzwi wozu, mó​wi​li do niej przez wy​bi​te szy​by i do​da​wa​li otu​chy. Nie​któ​rych zna​ła, in​nych nie. Wszy​scy chcie​li do​brze i oka​zy​wa​li tro​skę, kil​ku nie zdą​ży​ło na​wet wło​żyć płasz​czy, ale uspra​wie​dli​wio​ne w ta​kiej sy​tu​acji za​in​te​re​so​wa​nie nada​wa​ło ich oczom ja​kie​goś nie​zwy​kłe​go bla​sku. Agnes czu​ła się jak zwie​rzę na wy​bie​gu, odar​ta z god​no​ści, od​sła​nia​jąc naj​bar​dziej oso​bi​sty ból ku ucie​sze ga​wie​dzi. Kie​dy nad​je​chał pierw​szy ra​dio​wóz, a tuż za nim ka​ret​ka, po​li​cjan​ci roz​wa​ża​li przez chwi​lę, czy nie wy​do​stać Agnes z wra​ku przez wy​bi​tą przed​nią szy​bę. Prze​strzeń była jed​nak znacz​nie ogra​ni​czo​na z po​wo​du wgnie​cio​ne​go da​chu, nie moż​na też było za​po​mi​nać o cią​ży Agnes i bli​skim roz​wią​za​niu, uzna​no więc po​mysł za nie​re​al​ny. Po​ja​wi​li się ra​tow​ni​cy z le​wa​ra​mi hy​drau​licz​ny​mi i pi​ła​mi do cię​cia me​ta​lu. Cy​wi​lów od​su​nię​to na chod​nik. Grzmot już nie tak od​le​gły. Wo​kół niej – skrzek po​li​cyj​nych ra​dio​sta​cji, brzęk wyj​mo​wa​nych na​rzę​dzi, za​wo​dze​nie co​raz sil​-

niej​sze​go wia​tru. Dźwię​ki przy​pra​wia​ją​ce o za​wrót gło​wy. Nie mo​gła się od nich od​gro​dzić i gdy za​my​ka​ła oczy, mia​ła wra​że​nie, że wi​ru​je. W po​wie​trzu nie wy​czu​wa​ło się za​pa​chu ben​zy​ny. Naj​wi​docz​niej zbior​nik nie zo​stał uszko​dzo​ny. Wy​buch zda​wał się mało praw​do​po​dob​ny – ale za​le​d​wie go​dzi​nę wcze​śniej nie do po​my​śle​nia była też na​gła śmierć Jo​eya. Ra​tow​ni​cy za​chę​ca​li ją, by od​su​nę​ła się od drzwi, i to jak naj​da​lej. Nie chcie​li zra​nić jej przy pró​bie do​sta​nia się do wnę​trza wozu. Mo​gła prze​su​nąć się tyl​ko w stro​nę mar​twe​go męża. Wtu​lo​na w cia​ło Jo​eya, ko​ły​sząc na ra​mie​niu jego gło​wę, Agnes roz​my​śla​ła o ich rand​kach i pierw​szych la​tach mał​żeń​stwa. Jeź​dzi​li cza​sem do kina pod go​łym nie​bem, a po​tem trzy​ma​li się za ręce, oglą​da​jąc Joh​na Way​ne’a pę​dzą​ce​go na ko​niu przez pre​rię albo Da​vi​da Ni​ve​na okrą​ża​ją​ce​go świat w osiem​dzie​siąt dni. Byli wów​czas tacy mło​dzi, na​praw​dę wie​rzy​li, że będą żyć wiecz​nie. I na​dal byli mło​dzi, ale dla nie​go wiecz​ność już na​de​szła. Ra​tow​nik po​in​stru​ował ją, by za​mknę​ła oczy i od​wró​ci​ła się od drzwi pa​sa​że​ra. Wsu​nął przez okno pi​ko​wa​ny koc i otu​lił jej sta​ran​nie pra​wy bok. Ści​ska​jąc w dło​ni wło​cha​ty ma​te​riał, po​my​śla​ła o ca​łu​nie, w któ​rym nie​gdyś cho​wa​no zmar​łych. Czu​ła się na wpół nie​ży​wa. Tkwi​ła jesz​cze obie​ma sto​pa​mi na tym świe​cie – a jed​nak szła już obok Jo​eya dziw​ną dro​gą w za​świa​tach. Szum, bu​cze​nie, grze​chot, zgrzyt ma​szy​ne​rii i na​rzę​dzi elek​trycz​nych. Bla​cha i czę​ści ka​ro​se​rii pod​da​ją​ce się z głu​chym war​ko​tem ostrym zę​bom piły do me​ta​lu. Drzwi pa​sa​że​ra szczęk​nę​ły i za​wy​ły jak żywe, jak obo​la​łe, przy​po​mi​na​ło to dziw​nie krzy​ki roz​pa​czy, któ​re Agnes sły​sza​ła w ko​mo​rach swe​go ser​ca. Wóz za​drżał, wy​gi​na​na stal wrza​snę​ła, a z ust ra​tow​ni​ków do​był się krzyk trium​fu.

Je​den z męż​czyzn o pięk​nych se​le​dy​no​wych oczach i twa​rzy po​kry​tej pa​cior​ka​mi desz​czu się​gnął przez wy​cię​te drzwi i zdjął koc z Agnes. – Wszyst​ko w po​rząd​ku, już pa​nią mamy. Ci​chy i jed​no​cze​śnie wi​bru​ją​cy głos tego czło​wie​ka był tak nie​ziem​ski, że sło​wa zda​wa​ły się nieść po​cie​chę głęb​szą niż ich po​zor​ny sens. Wy​ba​wi​ciel znik​nął, a jego miej​sce za​jął mło​dy sa​ni​ta​riusz w czar​no–żół​tej kurt​ce na​rzu​co​nej na bia​ły szpi​tal​ny far​tuch. – Chcę tyl​ko spraw​dzić, że nie ma uszko​dzeń krę​go​słu​pa, za​nim pa​nią ru​szy​my. Może pani ści​snąć moje dło​nie? Zro​bi​ła, jak ka​zał, mó​wiąc przy tym: – Moje dziec​ko może być… ran​ne. Jak​by wy​ra​że​nie sło​wa​mi naj​gor​szej oba​wy mia​ło ją urze​czy​wist​nić, Agnes chwy​cił skurcz tak bo​le​sny, że krzyk​nę​ła gło​śno i ści​snę​ła ręce sa​ni​ta​riu​sza z taką mocą, że aż się skrzy​wił. Po​czu​ła we​wnątrz dziw​ne na​brzmie​wa​nie, po​tem ja​kieś strasz​ne roz​luź​nie​nie, na​cisk, po któ​rym na​stę​po​wa​ła nie​mal na​tych​mia​sto​wa ulga. Sza​re no​gaw​ki dre​su, po​pla​mio​ne kro​pla​mi desz​czu gna​ny​mi do środ​ka przez wy​bi​tą szy​bę, prze​sią​kły rap​tem wil​go​cią. Ode​szły wody. Po jej udach i no​gach roz​prze​strze​nia​ła się te​raz inna, ciem​niej​sza pla​ma. Prze​fil​tro​wa​na przez sza​ry ma​te​riał dre​su mia​ła bar​wę wina, ale na​wet w tym na wpół de​li​rycz​nym sta​nie Agnes do​sko​na​le wie​dzia​ła, że nie jest na​czy​niem ja​kie​goś cu​dow​ne​go prze​mie​nie​nia, że nie wy​da​je na świat dziec​ka w fon​tan​nie wina, lecz w stru​dze krwi. Wie​dzia​ła z lek​tu​ry, że jej płyn owo​dnio​wy po​wi​nien być czy​sty. Śla​do​we ilo​ści krwi to jesz​cze nic nie​po​ko​ją​ce​go, ale tu było jej znacz​nie wię​cej. Tu pły​nę​ły gę​ste, czer​wo​no​czar​ne stru​mie​nie. – Moje dziec​ko! – ję​cza​ła.

Zła​pał ją już na​stęp​ny skurcz, tak in​ten​syw​ny, że ból nie ogra​ni​czał się je​dy​nie do dołu ple​ców i brzu​cha, ale obej​mo​wał cały krę​go​słup, jak​by po ko​lej​nych krę​gach prze​ska​ki​wał prąd elek​trycz​ny. Od​dech stał się dziw​nie płyt​ki. Mia​ła wra​że​nie, że za​pa​dły się w niej płu​ca. Dru​ga faza po​ro​du u ko​bie​ty ro​dzą​cej po raz pierw​szy trwa zwy​kle oko​ło pięt​na​stu mi​nut i oko​ło dwu​dzie​stu przy na​stęp​nym dziec​ku, ale Agnes wy​czu​wa​ła, że Bar​tho​lo​mew nie za​mie​rza przyjść na świat we​dług pod​ręcz​ni​ka. Sa​ni​ta​riu​szy ogar​nął po​śpiech. Usu​nię​to z dro​gi sprzęt ra​tow​ni​czy i frag​men​ty ka​ro​se​rii, by zro​bić miej​sce dla no​szy. Ich kół​ka kle​ko​ta​ły na jezd​ni za​sła​nej okru​cha​mi szkła. Agnes nie bar​dzo wie​dzia​ła, jak wy​do​by​to ją z wozu, ale pa​mię​ta​ła, że od​wró​ci​ła gło​wę i zo​ba​czy​ła cia​ło Jo​eya sku​lo​ne w splą​ta​nych cie​niach wra​ku. Pa​mię​ta​ła też, że się​gnę​ła ku nie​mu ręką, spra​gnio​na jego opar​cia, a po​tem już tyl​ko le​ża​ła na no​szach i je​cha​ła w stro​nę ka​ret​ki. Nad​szedł w koń​cu zmierzch i zdu​sił ten dzień, nie​bo zwie​sza​ło się ni​sko, ciem​no​fio​le​to​we jak mon​stru​al​ny si​niec. Za​pło​nę​ły la​tar​nie. Stru​mie​nie czer​wo​ne​go świa​tła z pul​su​ją​cych sy​gna​li​za​to​rów na da​chu ka​ret​ki prze​mie​nia​ły łzy desz​czu w krwa​wy prysz​nic. Ule​wa była co​raz zim​niej​sza, nie​mal lo​do​wa​ta jak roz​to​pio​ny śnieg. A może Agnes była roz​go​rącz​ko​wa​na, więc sil​niej od​czu​wa​ła chłód na roz​pa​lo​nej skó​rze. Zda​wa​ło się, że każ​da kro​pla pa​ru​je z sy​kiem na jej twa​rzy, że skwier​czy na dło​niach, któ​ry​mi trzy​ma​ła się kur​czo​wo za na​brzmia​ły brzuch, jak​by nie chcąc od​dać swe​go dziec​ka śmier​ci, któ​ra przy​szła je za​brać. Kie​dy je​den z sa​ni​ta​riu​szy po​biegł do ka​ret​ki i wspiął się do ka​bi​ny, Agnes po​czu​ła ko​lej​ny skurcz, tak sil​ny, że przez jed​ną kry​tycz​ną chwi​lę, u szczy​tu cier​pie​nia, nie​mal stra​ci​ła świa​do​mość. Dru​gi sa​ni​ta​riusz pod​je​chał no​sza​mi do tyl​nych drzwi ka​ret​ki, wo​ła​jąc na jed​ne​go z po​li​cjan​tów, by to​wa​rzy​szył mu w dro​dze do szpi​ta​la. Po​trze​bo​wał po​mo​cy, je​śli miał przy​jąć po​ród i za​cho​wać

mat​kę przy ży​ciu. Nie bar​dzo ro​zu​mia​ła, o czym mó​wią – wraz z krwią utra​ci​ła zdol​ność kon​cen​tra​cji, poza tym jej uwa​ga sku​pia​ła się na Jo​eyu. Nie sie​dział już we wra​ku sa​mo​cho​du, tyl​ko stał przy otwar​tych drzwiach ka​ret​ki. Nie miał żad​nych ob​ra​żeń. Nie był za​krwa​wio​ny. Po​mi​mo bu​rzy wło​sy i ubra​nie miał su​che. Zda​wa​ło się, że kro​ple desz​czu skrę​ca​ją tuż przed nim, jak​by woda i czło​wiek skła​da​li się z ma​te​rii i an​ty​ma​te​rii, któ​re nie zno​szą wza​jem​ne​go kon​tak​tu, gdyż w mo​men​cie spo​tka​nia wy​wo​łu​ją ka​ta​stro​fal​ną eks​plo​zję, zdol​ną wstrzą​snąć po​sa​da​mi wszech​świa​ta. Joey był w swo​im na​stro​ju Mi​sia Smu​ta​ska – zmarsz​czo​ne brwi, oczy ścią​gnię​te w ką​ci​kach. Agnes chcia​ła go do​tknąć, ale nie mia​ła siły unieść ra​mie​nia. Nie trzy​ma​ła się już za brzuch. Obie ręce spo​czy​wa​ły po bo​kach, dłoń​mi do góry, i na​wet pro​sty gest zgię​cia pal​ców wy​ma​gał nad​zwy​czaj​ne​go wy​sił​ku i sku​pie​nia uwa​gi. Pró​bo​wa​ła do męża coś po​wie​dzieć, jed​nak do​by​cie z krta​ni gło​su oka​za​ło się rów​nie trud​ne jak unie​sie​nie ra​mie​nia. Po​li​cjant wci​snął się do wnę​trza ka​ret​ki. Kie​dy sa​ni​ta​riusz wsu​nął do środ​ka no​sze, nogi z kół​ka​mi zło​ży​ły się au​to​ma​tycz​nie. Agnes wje​cha​ła do am​bu​lan​su gło​wą na​przód. Brzęk, brzęk. No​sze za​blo​ko​wa​ły się na swo​im miej​scu. Prze​szko​lo​ny w ra​tow​nic​twie, czy może tyl​ko wy​ko​nu​ją​cy po​le​ce​nie sa​ni​ta​riu​sza, po​li​cjant wsu​nął Agnes pod gło​wę po​dusz​kę pian​ko​wą. Bez niej nie by​ła​by w sta​nie unieść gło​wy i spoj​rzeć ku ty​ło​wi ka​ret​ki. Joey stał na ze​wnątrz i pa​trzył na nią. Jego nie​bie​skie oczy przy​po​mi​na​ły oce​an, po któ​rym że​glo​wał smu​tek.

A może nie był to smu​tek, tyl​ko tę​sk​no​ta. Mu​siał już ru​szać, ale nie chciał za​czy​nać po​dró​ży bez niej. Czer​wo​no-bia​łe świa​tła alar​mo​we wo​zów po​li​cyj​nych, po​dob​nie jak deszcz, nie mo​gły go do​się​gnąć. Spa​da​ją​ce z nie​ba kro​ple wy​glą​da​ły jak dia​men​ty i ru​bi​ny, ale Jo​eya nie oświe​tlał już blask tego świa​ta. Agnes uświa​do​mi​ła so​bie, że jest prze​zro​czy​sty, że jego skó​ra jest jak cien​kie szkło, przez któ​re prze​ni​ka świa​tło Stam​tąd. Sa​ni​ta​riusz za​trza​snął drzwi, zo​sta​wia​jąc Jo​eya sa​me​go w ciem​no​ści, na desz​czu, w po​dmu​chach wia​tru sza​le​ją​ce​go mię​dzy dwo​ma świa​ta​mi. Am​bu​lans szarp​nął do przo​du i ru​szy​li z miej​sca. Agnes czu​ła, jak prze​ta​cza​ją się po niej wiel​kie, na​bi​ja​ne ćwie​ka​mi koła bólu, któ​re na chwi​lę we​pchnę​ły ją w ob​ję​cia mro​ku. Kie​dy do jej oczu znów do​tar​ło bla​de świa​tło, usły​sza​ła, jak sa​ni​ta​riusz i po​li​cjant roz​ma​wia​ją go​rącz​ko​wo, nie mo​gła jed​nak zro​zu​mieć sen​su ich słów. Mia​ła wra​że​nie, że po​słu​gu​ją się nie ja​kimś ob​cym ję​zy​kiem, ale wręcz pra​daw​ną mową, mar​twą od ty​sią​ca lat. Za​la​ła ją fala wsty​du, gdy sa​ni​ta​riusz roz​ciął spodnie od dre​su. Była naga od pasa w dół. W jej roz​go​rącz​ko​wa​nym umy​śle po​ja​wił się ob​raz no​wo​rod​ka z cie​niut​kie​go szkła, prze​zro​czy​ste​go jak Joey przy drzwiach am​bu​lan​su. Lę​ka​jąc się, że owa wi​zja ozna​cza wy​da​nie na świat mar​twe​go pło​du, po​wie​dzia​ła: „Moje dziec​ko”, lecz z jej ust nie do​był się ża​den dźwięk. Zno​wu ból, ale nie jak przy zwy​kłym skur​czu. Męka. Nie do znie​sie​nia. Na​bi​ja​ne ćwie​ka​mi koła znów ją miaż​dży​ły, jak​by spo​czy​wa​ła na śre​dnio​wiecz​nym łożu tor​tur. Wi​dzia​ła dwóch roz​ma​wia​ją​cych męż​czyzn, mo​kre od desz​czu twa​rze, po​waż​ne i za​tro​ska​ne, ale nie była już w sta​nie sły​szeć ich gło​sów.

W rze​czy​wi​sto​ści ni​cze​go już nie sły​sza​ła; ani prze​raź​li​wych sy​ren, ani szu​mu opon, ani kle​ko​ta​nia sprzę​tu me​dycz​ne​go na pół​kach i w szaf​kach. Była głu​cha jak nie​ży​wy czło​wiek. Choć ocze​ki​wa​ła, że zno​wu opad​nie w ciem​ność, stwier​dzi​ła na​gle, że się uno​si. Prze​peł​nia​ło ją bu​dzą​ce lęk po​czu​cie nie​waż​ko​ści. Ni​g​dy nie my​śla​ła o so​bie jak o isto​cie przy​wią​za​nej do wła​sne​go cia​ła, przy​twier​dzo​nej do ko​ści i mię​śni, ale te​raz czu​ła, jak pę​ka​ją ko​lej​ne po​wro​zy. Na​gle sta​ła się le​ciut​ka, uwol​nio​na od wszel​kie​go cię​ża​ru, uno​si​ła się nad no​sza​mi, w koń​cu spoj​rza​ła z wy​so​ko​ści su​fi​tu ka​ret​ki na wła​sne cia​ło. Prze​nik​nę​ło ją ostre jak nóż prze​ra​że​nie, strasz​na świa​do​mość, że jest kru​chą isto​tą, bar​dziej bez​cie​le​sną od mgły – małą, sła​bą i bez​rad​ną. Wy​peł​nia​ło ją bez resz​ty prze​ko​na​nie, że roz​pły​nie się ni​czym mo​le​ku​ły za​pa​chu, znik​nie w bez​kre​sie po​wie​trza, po pro​stu prze​sta​nie ist​nieć. Jej strach kar​mił się tak​że wi​do​kiem krwi, któ​ra wsią​ka​ła w no​sze, gdzie spo​czy​wa​ło jej cia​ło. Tyle krwi. Bez​kre​sne oce​any. W nie​sa​mo​wi​tej ci​szy ode​zwał się głos. Nie ja​kiś dźwięk. Nie wy​cie sy​ren. Nie szum czy pisk opon na mo​krej na​wierzch​ni. Tyl​ko głos sa​ni​ta​riu​sza. – Ser​ce jej sta​nę​ło. Ni​sko w dole, pod Agnes, na zie​mi lu​dzi ży​wych, w strzy​kaw​ce mi​go​ta​ło świa​tło, od​bi​ja​jąc się od czub​ka igły. Po​li​cjant roz​piął przód dre​su i pod​cią​gnął ob​szer​ny T-shirt, od​sła​nia​jąc jej pier​si. Sa​ni​ta​riusz odło​żył strzy​kaw​kę i zła​pał za łyż​ki de​fi​bry​la​to​ra. Agnes chcia​ła po​wie​dzieć, że ich wy​sił​ki są bez​owoc​ne, że po​win​ni dać so​bie spo​kój i zre​zy​gno​wać, oka​zać tro​chę współ​czu​cia i po​zwo​lić jej odejść. Nie mia​ła już po​wo​du tu zo​sta​wać. Prze​no​si​ła się do swe​go zmar​łe​go męża i zmar​łe​go dziec​ka, do świa​ta, gdzie nie było bólu, gdzie nikt nie był bied​ny jak Ma​ria Ele​na Gon​-

za​lez, gdzie nikt nie żył w stra​chu jak jej bra​cia Edom i Ja​cob, gdzie wszy​scy mó​wi​li jed​nym ję​zy​kiem i mie​li tyle plac​ka z ja​go​da​mi, ile tyl​ko du​sza za​pra​gnie. Ob​ję​ła ra​mio​na​mi ciem​ność.

13 Po wyj​ściu dok​to​ra Par​khur​sta w po​ko​ju za​pa​no​wa​ła ci​sza, cięż​sza i zim​niej​sza od wor​ków z lo​dem, któ​ry​mi Ju​nior był ob​ło​żo​ny w pa​sie. Ośmie​lił się unieść nie​co po​wie​ki. Na oczy na​pie​ra​ła mu ciem​ność tak gład​ka i nie​ustę​pli​wa, jaką zna​ją tyl​ko ślep​cy. Na​wet je​den punk​cik świa​tła nie na​wie​dzał nocy za oknem, a li​stwy ża​lu​zji były skry​te przed wzro​kiem jak po​zba​wio​ne mię​śni że​bra pod czar​ną sza​tą Śmier​ci. – Sły​sza​łeś moją roz​mo​wę z dok​to​rem Par​khur​stem? – do​biegł z kąta głos Tho​ma​sa Va​na​diu​ma. Zda​wa​ło się, że de​tek​tyw do​strze​ga w ciem​no​ści uchy​lo​ne po​wie​ki Ju​nio​ra. Ser​ce Ju​nio​ro​wi za​bi​ło tak moc​no, że nie zdzi​wił​by się, gdy​by Va​na​dium, choć sie​dzą​cy w od​le​głym na​roż​ni​ku, za​czął stu​kać nogą w takt jego ude​rzeń. Nie od​po​wie​dział, Va​na​dium jed​nak do​dał: – Tak, my​ślę, że sły​sza​łeś. Spry​ciarz z tego de​tek​ty​wa. Znał wszyst​kie sztucz​ki i za​gra​nia. Mistrz woj​ny psy​cho​lo​gicz​nej. Ta​kie za​cho​wa​nie mo​gło wy​pro​wa​dzić wie​lu prze​stęp​ców z rów​no​wa​gi, Ju​nior jed​nak nie da się ła​two po​dejść. Był spryt​ny. Za​sto​so​wał pro​stą tech​ni​kę me​dy​ta​cyj​ną, by się uspo​ko​ić i zwol​nić rytm ser​ca. Gli​niarz sta​rał się spro​wo​ko​wać go do błę​du, ale czło​wiek opa​no​wa​ny nie zdra​dzał się ni​czym. – Jak to było, Enoch? Spoj​rza​łeś jej w oczy, kie​dy ją pchną​łeś? – Bez​barw​ny mo​no​log Va​na​diu​ma przy​po​mi​nał głos su​mie​nia, któ​re woli drę​czyć mo​no​to​nią niż upo​mnie​nia​mi. – A może taki tchórz​li​wy za​bój​ca ko​biet nie ma dość jaj, żeby to zro​bić? Prze​klę​ty zbie​racz rzy​go​win o pła​skiej gę​bie, po​dwój​nym pod​bród​ku i ły​sie​ją​cym łbie, po​my​ślał Ju​nior.

Nie. To złe po​dej​ście. Bądź spo​koj​ny. Nie re​aguj na obe​lgi. – Cze​ka​łeś, aż ob​ró​cą ją na brzuch, bo by​łeś za sła​by, żeby spoj​rzeć jej w oczy? To było ża​ło​sne. Tyl​ko skoń​cze​ni głup​cy, nie​ucze​ni i nie​oby​ci, da​li​by się wy​pro​wa​dzić z rów​no​wa​gi tak pry​mi​tyw​ną tak​ty​ką. Ju​nior mógł się po​chwa​lić sze​ro​ką wie​dzą. Nie był je​dy​nie ma​sa​ży​stą z ja​kimś śmiesz​nym ty​tu​łem; miał sto​pień ma​gi​stra te​ra​pii re​ha​bi​li​ta​cyj​nej. Kie​dy oglą​dał te​le​wi​zję, z czym ni​g​dy nie prze​sa​dzał, rzad​ko sku​piał uwa​gę na głu​pa​wych te​le​tur​nie​jach czy sit​co​mach, chło​nął za to po​waż​ne dra​ma​ty, któ​re wy​ma​ga​ły in​te​lek​tu​al​ne​go za​an​ga​żo​wa​nia – Strza​ły w Do​dge City, Bo​nan​zę, Ści​ga​ne​go. Wo​lał scrab​ble od in​nych gier plan​szo​wych, gdyż roz​wi​ja​ły za​sób słow​nic​twa. Jako czło​nek klu​bu książ​ki zgro​ma​dził pra​wie trzy​dzie​ści naj​lep​szych po​zy​cji li​te​ra​tu​ry współ​cze​snej, a zdą​żył już prze​czy​tać czy przej​rzeć sześć. Prze​czy​tał​by wszyst​kie, gdy​by nie był tak za​ję​tym czło​wie​kiem o roz​licz​nych za​in​te​re​so​wa​niach; jego aspi​ra​cje kul​tu​ral​ne wy​ma​ga​ły cza​su, któ​re​go nie był w sta​nie im po​świę​cić. – Wiesz, kim je​stem, Enoch? – spy​tał Va​na​dium. Tho​mas Wiel​ki Ty​łek Va​na​dium. – Wiesz, po co tu je​stem? Po co? A po co ma się wrzód na du​pie? – Nie – oświad​czył Va​na​dium. – Tyl​ko ci się wy​da​je, że wiesz, kim je​stem i po co tu je​stem, ale tak na​praw​dę nie wiesz nic. Nie szko​dzi. Do​wiesz się. Ten fa​cet był dziw​ny. Ju​nior za​czy​nał przy​pusz​czać, że nie​ty​po​we za​cho​wa​nie de​tek​ty​wa nie jest wy​ni​kiem sta​ran​nie prze​my​śla​nej tak​ty​ki, jak z po​cząt​ku się wy​da​wa​ło. Po​dej​rze​wał, że Va​na​dium jest tro​chę stuk​nię​ty. Tak czy owak, Ju​nior nie mógł wie​le zy​skać na roz​mo​wie z po​li​cjan​tem, zwłasz​cza w tej dez​orien​tu​ją​cej ciem​no​ści. Był wy​czer​pa​ny, obo​la​ły, miał cho​re gar​dło i wca​le nie wie​dział, czy zdo​ła za​-

cho​wać spo​kój pod​czas prze​słu​cha​nia pro​wa​dzo​ne​go przez tego gada o gru​bym kar​ku. Prze​stał wpa​try​wać się w mrok, szu​ka​jąc za​ry​sów fo​te​la w ką​cie. Za​mknął oczy i pró​bo​wał uko​ły​sać się do snu przy​wo​ła​niem uro​cze​go, lecz ce​lo​wo mo​no​ton​ne​go ob​ra​zu ła​god​nych fal roz​bi​ja​ją​cych się o brzeg ską​pa​ny w księ​ży​co​wej po​świa​cie. Była to tech​ni​ka re​lak​sa​cyj​na, do​tąd bar​dzo sku​tecz​na. Na​uczył się jej z ge​nial​nej książ​ki Jak za​pew​nić so​bie zdrow​sze ży​cie po​przez au​to​hip​no​zę. Ju​nior Cain był fa​na​ty​kiem bez​u​stan​ne​go sa​mo​do​sko​na​le​nia. Wie​rzył w po​trze​bę po​głę​bia​nia wie​dzy i roz​sze​rza​nia ho​ry​zon​tów, by le​piej zro​zu​mieć świat i sie​bie. Każ​dy był od​po​wie​dzial​ny za ja​kość wła​sne​go ży​cia. Książ​kę na​pi​sał dok​tor Ca​esar Zedd, wy​bit​ny psy​cho​log i au​tor kil​ku​na​stu be​st​sel​le​ro​wych po​rad​ni​ków, z któ​rych wszyst​kie były w po​sia​da​niu Ju​nio​ra, po​dob​nie jak po​zy​cje li​te​ra​tu​ry pięk​nej na​by​wa​ne za po​śred​nic​twem klu​bu książ​ki. Kie​dy miał za​le​d​wie czter​na​ście lat, za​czął ku​po​wać dzie​ła dok​to​ra Zed​da w mięk​kich okład​kach, ale nim ukoń​czył osiem​na​ście, wy​mie​nił je na wy​da​nia w twar​dej opra​wie. Od tej pory ku​po​wał nowe po​rad​ni​ki tego au​to​ra po wyż​szych ce​nach. Dzie​ła ze​bra​ne Zed​da two​rzy​ły naj​głęb​szy, naj​bar​dziej sa​tys​fak​cjo​nu​ją​cy i god​ny za​ufa​nia prze​wod​nik po ży​ciu, jaki moż​na było zdo​być. Kie​dy Ju​nior czuł się za​gu​bio​ny albo miał kło​po​ty, zwra​cał się do Ca​esa​ra Zed​da, za​wsze znaj​du​jąc oświe​ce​nie i radę. A gdy był szczę​śli​wy, znaj​do​wał po​twier​dze​nie, że to nic złe​go cie​szyć się suk​ce​sa​mi i ko​chać sa​me​go sie​bie. Śmierć dok​to​ra Zed​da w mi​nio​ne Świę​to Dzięk​czy​nie​nia była praw​dzi​wym cio​sem dla Ju​nio​ra, dla ca​łe​go na​ro​du, dla ca​łe​go świa​ta. Uwa​żał ją za wiel​ką tra​ge​dię, taką samą jak wcze​śniej​sze o rok za​bój​stwo pre​zy​den​ta Ken​ne​dy’ego. I po​dob​nie jak śmierć Joh​na Ken​ne​dy’ego, odej​ście Zed​da ota​cza​ła mgła ta​jem​ni​cy, co tyl​ko wzmac​nia​ło po​wszech​ne prze​ko​na​-

nie o ist​nie​niu spi​sku. Nie​licz​ni wie​rzy​li, że po​peł​nił sa​mo​bój​stwo, Ju​nior oczy​wi​ście nie za​li​czał się do tych ła​two​wier​nych głup​ców. Ca​esar Zedd, au​tor książ​ki Masz pra​wo być szczę​śli​wy, ni​g​dy nie strze​lił​by so​bie w łeb, jak chcia​ły to wmó​wić lu​dziom wła​dze. – Uda​wał​byś, że się bu​dzisz, gdy​bym pró​bo​wał cię udu​sić? – spy​tał de​tek​tyw Va​na​dium. Głos nie do​cie​rał już z od​le​głe​go kąta, ale z bez​po​śred​niej bli​sko​ści łóż​ka. Gdy​by Ju​nior nie był głę​bo​ko zre​lak​so​wa​ny wi​zją fal roz​bi​ja​ją​cych się o ską​pa​ną w księ​ży​co​wym bla​sku pla​żę, krzyk​nął​by pew​nie za​sko​czo​ny i usiadł rap​tow​nie na łóż​ku, zdra​dza​jąc się i po​twier​dza​jąc tym sa​mym po​dej​rze​nia Va​na​diu​ma, że jest cał​kiem przy​tom​ny. Nie sły​szał, jak po​li​cjant wsta​je z fo​te​la i idzie przez ciem​ny po​kój. Trud​no było uwie​rzyć, że czło​wiek o brzu​chu wy​le​wa​ją​cym się poza pa​sek spodni, o by​czym kar​ku, któ​re​go fał​dy opie​ra​ły się na zbyt cia​snym koł​nie​rzy​ku, i pod​bród​ku bar​dziej wy​sta​ją​cym od bro​dy, może po​ru​szać się z tak nie​by​wa​łą zwin​no​ścią. – Mógł​bym wpro​wa​dzić bań​kę po​wie​trza w igłę od two​jej kro​plów​ki – oświad​czył ci​cho de​tek​tyw. – Wy​wo​łać za​tor, któ​ry by cię za​bił, i nikt nie do​my​ślił​by się przy​czy​ny. Wa​riat. Bez wąt​pie​nia. Tho​mas Va​na​dium był bar​dziej sza​lo​ny od Char​lie​go Star​kwe​athe​ra i Ca​ril Fu​ga​te, dwoj​ga na​sto​let​nich mor​der​ców, któ​rzy kil​ka lat wcze​śniej za​bi​li je​de​na​stu lu​dzi w Ne​bra​sce i Wy​oming. Coś złe​go dzia​ło się ostat​ni​mi cza​sy w Ame​ry​ce. Kraj utra​cił sta​bil​ność. Był prze​chy​lo​ny. Spo​łe​czeń​stwo zsu​wa​ło się po​wo​li w ot​chłań. Naj​pierw na​sto​let​ni za​bój​cy. A te​raz sza​le​ni po​li​cjan​ci. I to nie ko​niec, bez dwóch zdań. Kie​dy już za​cznie się upa​dek, wstrzy​ma​nie czy od​wró​ce​nie jego bie​gu jest nie​zwy​kle trud​ne, o ile w ogó​le moż​li​we. Stuk.

Dźwięk był dziw​ny, ale Ju​nior mógł go zi​den​ty​fi​ko​wać. Stuk. Bez wzglę​du na jego źró​dło, był pe​wien, że to spraw​ka Va​na​diu​ma. Stuk. No tak, wie​dział już, co to jest. De​tek​tyw pstry​kał pal​cem w bu​tel​kę z roz​two​rem za​wie​szo​ną na sto​ja​ku kro​plów​ki. Stuk. Choć Ju​nior nie miał żad​nych szans na sen, sku​pił się na ko​ją​cej wi​zji ła​god​nych fal, któ​re pie​nią się na pia​sku ską​pa​nym w księ​ży​co​wej po​świa​cie. Cho​dzi​ło o tech​ni​kę re​lak​sa​cyj​ną, nie wy​wo​ła​nie sen​no​ści, a on w tej chwi​li bar​dzo pra​gnął się zre​lak​so​wać. STUK! Sil​niej​szy, ostrzej​szy dźwięk ude​rza​ją​ce​go o pla​stik pa​znok​cia. Nie​wie​lu lu​dzi trak​to​wa​ło za​gad​nie​nie sa​mo​do​sko​na​le​nia z wła​ści​wą po​wa​gą. Ludz​kie zwie​rzę skry​wa​ło w so​bie strasz​li​wy, nisz​czy​ciel​ski im​puls, któ​re​mu za​wsze na​le​ża​ło się prze​ciw​sta​wiać. STUK! Kie​dy lu​dzie nie po​świę​ca​ją się po​zy​tyw​nym ce​lom, nie sta​ra​ją się udo​sko​na​lić swe​go ży​cia, ich ener​gia spa​la się w nie​go​dzi​wo​ściach. I wte​dy ro​dzi się Star​kwe​ather, któ​ry za​bi​ja lu​dzi bez chę​ci oso​bi​ste​go zy​sku. Ro​dzi się obłą​ka​ny po​li​cjant i ta nowa woj​na w Wiet​na​mie. Stuk… Ju​nior ocze​ki​wał tego dźwię​ku, pa​no​wa​ła jed​nak ci​sza. Le​żał w peł​nym na​pię​cia ocze​ki​wa​niu. Blask księ​ży​ca przy​gasł, a ła​god​ne fale znik​nę​ły wraz z od​pły​wem. Ju​nior skon​cen​tro​wał się, pró​bu​jąc przy​wo​łać ob​raz wid​mo​we​go mo​rza, ale tym ra​zem tech​ni​ka Zed​da go za​wio​dła. Wi​dział za to w wy​obraź​ni, jak tępe pal​ce Va​na​diu​ma prze​su​wa​ją się po kro​plów​ce z nie​zwy​kłą de​li​kat​no​ścią, od​czy​tu​jąc funk​cje tego urzą​dze​nia, tak jak nie​wi​do​my czło​wiek od​czy​ty​wał​by tekst w

al​fa​be​cie Bra​il​le’a szyb​ki​mi, pew​ny​mi ru​cha​mi pal​ców. Uj​rzał, jak de​tek​tyw znaj​du​je dren, jak ści​ska go mię​dzy kciu​kiem i pal​cem wska​zu​ją​cym. Zo​ba​czył, jak wy​cza​ro​wu​je zni​kąd strzy​kaw​kę, ni​czym ma​gik je​dwab​ną chu​s​tę. W strzy​kaw​ce tyl​ko za​bój​cze po​wie​trze. Igła wśli​zgu​je się w zbior​nik z pły​nem… Ju​nior chciał wo​łać po​mo​cy, ale nie miał od​wa​gi. Nie śmiał na​wet uda​wać, że się bu​dzi, mru​cząc i zie​wa​jąc, po​nie​waż de​tek​tyw wie​dział​by do​sko​na​le, że to tyl​ko gra, że Ju​nior był cały czas przy​tom​ny. A sko​ro pod​słu​chi​wał roz​mo​wę mię​dzy dok​to​rem Par​khur​stem a Va​na​diu​mem, a póź​niej nie od​po​wie​dział na oskar​że​nia de​tek​ty​wa, to jego oszu​stwo zo​sta​ło​by bez wąt​pie​nia od​czy​ta​ne jako przy​zna​nie się do winy – czy​li za​bój​stwa żony. A wów​czas ten dur​ny gli​niarz był​by wo​bec nie​go bez​li​to​sny. Do​pó​ki Ju​nior uda​wał, że śpi, po​li​cjant nie mógł być ab​so​lut​nie pe​wien, że za​cho​dzi ja​kie​kol​wiek oszu​stwo. Mógł mieć po​dej​rze​nia, ale nie pew​ność co do winy Ju​nio​ra. Po nie​skoń​cze​nie dłu​giej chwi​li mil​cze​nia de​tek​tyw spy​tał: – Wiesz, co my​ślę o ży​ciu, Enoch? Coś głu​pie​go. – Wie​rzę, że wszech​świat jest czymś w ro​dza​ju nie​wy​obra​żal​nie roz​le​głe​go in​stru​men​tu o nie​skoń​czo​nej licz​bie strun. Pew​nie, wszech​świat to jed​no wiel​kie uku​le​le. Pła​ski i mo​no​ton​ny uprzed​nio głos na​brał te​raz sub​tel​nej, lecz wy​raź​nej nuty oży​wie​nia. – Każ​da ludz​ka isto​ta, każ​de żywe stwo​rze​nie jest stru​ną w tym in​stru​men​cie. A Bóg ma czte​ry​sta mi​liar​dów pal​ców i gra na nim ostrą wer​sję Ha​waj​skich wa​ka​cji. – De​cy​zje, ja​kie każ​dy z nas po​dej​mu​je, i czy​ny, ja​kich się do​pusz​cza, przy​po​mi​na​ją wi​bra​cje prze​bie​ga​ją​ce po stru​nie gi​ta​ry. W two​im przy​pad​ku ję​kli​wych skrzy​piec, a mo​tyw prze​wod​ni

po​cho​dzi z Psy​cho​zy. W gło​sie Va​na​diu​ma sły​chać było szcze​rą pa​sję, peł​ną jed​nak roz​sąd​ku, a nie cho​ro​bli​wej żar​li​wo​ści, w żad​nym wy​pad​ku sen​ty​men​tal​ną czy ob​łud​ną – przez co wy​da​wa​ła się jesz​cze bar​dziej nie​po​ko​ją​ca. – Wi​bra​cje jed​nej stru​ny wzbu​dza​ją ci​che, po​dob​ne w to​nie wi​bra​cje wszyst​kich po​zo​sta​łych i roz​cho​dzą się po ca​łym in​stru​men​cie. Brzdęk. – Cza​sem te współ​brz​mią​ce wi​bra​cje są wy​czu​wal​ne, ale zwy​kle by​wa​ją tak sub​tel​ne, że sły​szy je tyl​ko czło​wiek o nie​by​wa​le czu​łym słu​chu. Jezu, za​strzel mnie i oszczędź mi dal​sze​go cią​gu! – Kie​dy prze​cią​łeś stru​nę Na​omi, po​ło​ży​łeś kres jej mu​zy​ce, prze​rwa​łeś jej od​dzia​ły​wa​nie na in​nych lu​dzi i kształt przy​szło​ści. Wy​wo​ła​łeś dy​so​nans, któ​ry sły​chać, choć bar​dzo sła​bo, w naj​dal​szym za​kąt​ku wszech​świa​ta. Je​śli chcesz mnie do​pro​wa​dzić do ko​lej​ne​go ata​ku tor​sji, to je​steś na do​brej dro​dze. – Ten dy​so​nans wzbu​dza mnó​stwo in​nych wi​bra​cji, nie​któ​re po​wró​cą do cie​bie tak, jak się tego spo​dzie​wasz, a nie​któ​re pod po​sta​cią, któ​rej na​wet nie do​strze​żesz. Spo​śród kon​se​kwen​cji, któ​rych na​dej​ścia nie za​uwa​żysz, ja je​stem naj​gor​szą. Po​mi​mo swych bez​gło​śnych, buń​czucz​nych ko​men​ta​rzy Ju​nior od​czu​wał co​raz więk​szy nie​po​kój. Gli​niarz miał nie po ko​lei w gło​wie, zgo​da, ale nikt nie uznał​by go tyl​ko i wy​łącz​nie za zwy​kłe​go wa​ria​ta. – By​łem kie​dyś nie​wier​nym To​ma​szem – wy​znał de​tek​tyw, lecz jego głos nie do​bie​gał już z bli​ska. Zda​wa​ło się, że do​cie​ra z koń​ca po​ko​ju, może spod drzwi, choć po​li​cjant do​tarł tam bez​sze​lest​nie. Po​mi​mo swe​go wy​glą​du ze​wnętrz​ne​go – zwłasz​cza w ciem​no​ści, gdzie nie li​czy​ły się po​zo​ry – Va​na​dium roz​ta​czał wo​kół sie​-

bie mi​stycz​ną aurę. Choć Ju​nior nie wie​rzył w ist​nie​nie mi​sty​ków ani w ich rze​ko​me moce, wie​dział do​sko​na​le, że ci spo​śród nich, któ​rzy wie​rzą w sie​bie, są wy​jąt​ko​wo nie​bez​piecz​ni. De​tek​tyw kie​ro​wał się w ży​ciu tą swo​ją teo​rią strun, mie​wał też może wi​zje i sły​szał gło​sy, zu​peł​nie jak Jo​an​na d’Arc. Jo​an​na d’Arc po​zba​wio​na pięk​na i wdzię​ku, Jo​an​na d’Arc z re​wol​we​rem służ​bo​wym i pra​wem jego uży​cia. Po​li​cjant nie sta​no​wił za​gro​że​nia dla an​giel​skiej ar​mii, jak było to w przy​pad​ku Jo​an​ny, ale Ju​nior uwa​żał, że ten sza​le​niec za​słu​gu​je na stos. – A te​raz nie mam żad​nych wąt​pli​wo​ści – wy​znał Va​na​dium już swo​im zwy​kłym, mo​no​ton​nym gło​sem, któ​re​go Ju​nior nie zno​sił, ale wo​lał od tam​te​go tonu ci​chej pa​sji. – Bez wzglę​du na sy​tu​ację, na sto​pień za​gma​twa​nia spra​wy za​wsze wiem, co ro​bić. I na pew​no wiem, co ro​bić w two​im przy​pad​ku. Było to co​raz dziw​niej​sze. – Wsu​ną​łem dłoń w ranę. Jaką ranę? – chciał spy​tać Ju​nior, ale w czas do​strzegł przy​nę​tę i jej nie po​łknął. Po chwi​li mil​cze​nia Va​na​dium otwo​rzył drzwi. Ju​nior miał na​dzie​ję, że nie zdra​dził go blask oczu w tym jed​nym ułam​ku se​kun​dy, za​nim zdą​żył je zmru​żyć w wą​ziut​kie szpar​ki. Va​na​dium, tyl​ko ciem​na syl​wet​ka na tle bla​sku neo​nó​wek, wy​szedł na ko​ry​tarz. Zda​wa​ło się, że ota​cza go au​re​ola ja​sno​ści. Za​ma​ja​czył i znik​nął, zu​peł​nie jak mi​raż czło​wie​ka na roz​pa​lo​nej do bia​ło​ści pu​styn​nej dro​dze, któ​ry zda​je się prze​cho​dzić z jed​ne​go wy​mia​ru w dru​gi, prze​śli​zgu​jąc się mię​dzy ro​ze​dr​ga​ny​mi kur​ty​na​mi go​rą​ca, od​dzie​la​ją​cy​mi dwie od​ręb​ne rze​czy​wi​sto​ści. Drzwi za​mknę​ły się po chwi​li.

14 Sil​ne pra​gnie​nie ozna​cza​ło, że Agnes nie umar​ła. W raju ni​ko​mu nie chce się pić. Mo​gła się oczy​wi​ście my​lić co do wy​ro​ku na Są​dzie Osta​tecz​nym. Pra​gnie​nie na pew​no drę​czy​ło le​gio​ny po​tę​pio​nych w pie​kle – strasz​li​we, ni​g​dy nie​za​spo​ko​jo​ne pra​gnie​nie, spo​tę​go​wa​ne przez po​sił​ki z soli, siar​ki i po​pio​łu, nie ja​kieś plac​ki z ja​go​da​mi, więc może na​praw​dę była mar​twa i na za​wsze rzu​co​na mię​dzy mor​der​ców, zło​dziei, ka​ni​ba​li i lu​dzi, któ​rzy w po​bli​żu szko​ły pod​sta​wo​wej prze​kra​cza​li do​zwo​lo​ną pręd​kość. Mę​czy​ły ją rów​nież dresz​cze, a ni​g​dy nie sły​sza​ła, by w Ha​de​sie mie​li pro​ble​my z ogrze​wa​niem, więc może mimo wszyst​ko nie zo​sta​ła ska​za​na na wiecz​ne po​tę​pie​nie. Nie by​ło​by źle. Cza​sem wi​dzia​ła nad sobą lu​dzi, ale sta​no​wi​li je​dy​nie syl​wet​ki, a ich twa​rze były po​zba​wio​ne szcze​gó​łów, gdyż mia​ła za​ma​za​ny wzrok. Mo​gły to być de​mo​ny albo anio​ły, ale nie wąt​pi​ła, że to zwy​czaj​ni lu​dzie, gdyż je​den z nich prze​kli​nał, cze​go ni​g​dy nie ro​bił​by ża​den anioł, poza tym pró​bo​wa​li uło​żyć ją wy​god​niej, pod​czas gdy każ​dy sza​nu​ją​cy się de​mon wsu​wał​by jej w noz​drza za​pa​lo​ne za​pał​ki albo wbi​jał igły w ję​zyk, czy też drę​czył w inny od​ra​ża​ją​cy spo​sób, któ​re​go na​uczył się w sto​sow​nej dia​bel​skiej szko​le przed otrzy​ma​niem dy​plo​mu. Po​słu​gi​wa​li się też ję​zy​kiem, któ​ry nie pa​so​wał do ust aniel​skich czy też de​mo​nicz​nych: „…wlew pod​skór​ny… do​żyl​na oksy​to​cy​na… za​cho​wać cał​ko​wi​tą asep​ty​kę, po​wta​rzam: cał​ko​wi​tą, cały czas… przy​go​to​wać al​ka​lo​id spo​ry​szu, jak tyl​ko moż​na bę​dzie jej coś po​dać do​ust​nie…”. Od​pły​nę​ła w ciem​ność i sny. Przez chwi​lę prze​by​wa​ła na pre​rii. Ona i Joey je​cha​li kon​no wraz z Joh​nem Way​ne’em, pod​czas gdy uro​czy Da​vid Ni​ven uno​sił się nad ich gło​wa​mi w ko​szu za​wie​szo​nym na ogrom​nym ko​lo​ro​wym ba​lo​nie z go​rą​cym po​wie​trzem.

Bu​dząc się z gwiaź​dzi​stej nocy na Dzi​kim Za​cho​dzie, w bla​sku świa​tła elek​trycz​ne​go, wpa​trzo​na w roz​ma​za​ne gło​wy bez kow​boj​skich ka​pe​lu​szy, Agnes po​czu​ła, jak ktoś ka​wał​kiem lodu za​ta​cza po jej brzu​chu po​wol​ne koła. Drżąc z zim​na – po bo​kach spły​wa​ły jej struż​ki zim​nej wody – pró​bo​wa​ła spy​tać, po co to ro​bią, sko​ro i tak jest już prze​mar​z​nię​ta do szpi​ku ko​ści, ale nie mo​gła wy​do​być z sie​bie gło​su. Na​gle uświa​do​mi​ła so​bie – do​bry Boże! – że ktoś inny wsu​nął w nią rękę, głę​bo​ko do środ​ka, i za​czął ma​so​wać ma​ci​cę le​ni​wym ru​chem, tak samo jak brzuch ka​wał​kiem roz​ta​pia​ją​ce​go się lodu. – Bę​dzie po​trzeb​na jesz​cze jed​na trans​fu​zja. Roz​po​zna​ła ten głos. Dok​tor Jo​shua Nunn. Jej le​karz. Sły​sza​ła go już wcze​śniej, ale nie po​tra​fi​ła zi​den​ty​fi​ko​wać. Po​dej​rze​wa​ła, że dzie​je się z nią coś złe​go, pró​bo​wa​ła więc prze​mó​wić, ale znów głos ją za​wiódł. Nie​za​do​wo​lo​na, zmar​z​nię​ta, na​gle prze​ra​żo​na, wró​ci​ła na Dzi​ki Za​chód, gdzie noce na pre​rii były cie​płe. Pło​mie​nie ogni​ska tań​czy​ły za​chę​ca​ją​co. John Way​ne oto​czył ją ra​mie​niem i po​wie​dział: „Tu nie ma mar​twych mę​żów ani mar​twych dzie​ci”, i choć chciał ją tyl​ko po​cie​szyć, zro​bi​ło jej się bar​dzo smut​no, aż w koń​cu zja​wi​ła się Shir​ley Mac​La​ine i wzię​ła ją na bok, by po​ga​dać od ser​ca. — Agnes znów się obu​dzi​ła i tym ra​zem nie było jej zim​no, wręcz go​rą​co. War​gi mia​ła spę​ka​ne, ję​zyk twar​dy i su​chy. Świa​tło w szpi​tal​nym po​ko​ju było przy​ćmio​ne, wo​kół przy​cup​nę​ły cie​nie ni​czym sta​do drze​mią​cych pta​ków. Kie​dy jęk​nę​ła, je​den z cie​ni roz​po​starł skrzy​dła, przy​su​nął się bli​żej, tuż do pra​wej stro​ny łóż​ka, i przy​brał po​stać pie​lę​gniar​ki. Wzrok Agnes na​brał ostro​ści. Pie​lę​gniar​ka była ład​ną mło​dą ko​bie​tą o czar​nych wło​sach i błę​kit​nych oczach. – Pić – wy​szep​ta​ła z wy​sił​kiem Agnes. Mia​ła wra​że​nie, że jej głos to pia​sek Sa​ha​ry ocie​ra​ją​cy się o sta​ro​żyt​ny ka​mień, su​chy

szept mu​mii w gro​bow​cu za​pie​czę​to​wa​nym od trzech ty​się​cy lat. – Przez kil​ka go​dzin nie może pani za​ży​wać ni​cze​go do​ust​nie – po​in​for​mo​wa​ła pie​lę​gniar​ka. – Za duże ry​zy​ko. Wy​mio​ty mogą znów do​pro​wa​dzić do krwo​to​ku. – Lód – po​wie​dział ktoś po le​wej stro​nie łóż​ka. Pie​lę​gniar​ka prze​nio​sła wzrok na dru​gą oso​bę. – Tak, ka​wa​łek lodu bę​dzie do​bry. Kie​dy Agnes ob​ró​ci​ła gło​wę i zo​ba​czy​ła Ma​rię Ele​nę Gon​za​lez, przy​szło jej do gło​wy, że znów śni. Na noc​nym sto​li​ku do​strze​gła sta​lo​wą ka​raf​kę po​kry​tą kro​pel​ka​mi wody. Ma​ria zdję​ła ko​rek i po​słu​gu​jąc się dłu​gą łyż​ką, wy​do​by​ła z na​czy​nia ka​wa​łek lodu. Pod​sta​wi​ła pod łyż​kę dłoń, by nie ka​pa​ło na pod​ło​gę, i przy​su​nę​ła po​ły​sku​ją​cą grud​kę do ust Agnes. Lód był nie tyl​ko mo​kry i zim​ny; był cu​dow​ny i dziw​nie słod​ki, zu​peł​nie jak ka​wa​łek cze​ko​la​dy. Kie​dy Agnes za​czę​ła chru​pać lód, pie​lę​gniar​ka ją po​uczy​ła: – Nie, nie. Pro​szę nie gryźć. Niech się roz​to​pi. To upo​mnie​nie, wy​po​wie​dzia​ne z wiel​ką po​wa​gą, prze​ję​ło Agnes dresz​czem. Je​śli nie​wiel​ka ilość skru​szo​ne​go lodu mo​gła wy​wo​łać mdło​ści i do​pro​wa​dzić do krwo​to​ku, mu​sia​ło być z nią bar​dzo źle. Bała się, że jed​nym z tych przy​cza​jo​nych cie​ni jest Śmierć, czu​wa​ją​ca z upo​rem. Była tak roz​pa​lo​na, że lód roz​to​pił się bły​ska​wicz​nie. Do jej gar​dła spły​nę​ła cie​niut​ka struż​ka, któ​ra jed​nak nie uwol​ni​ła jej gło​su od pia​sków Sa​ha​ry. – Jesz​cze. – Tyl​ko ka​wa​łek – ze​zwo​li​ła pie​lę​gniar​ka. Ma​ria wy​ło​wi​ła na​stęp​ną kost​kę ze spo​tnia​łe​go po​jem​ni​ka, od​rzu​ci​ła i wy​bra​ła więk​szą. Za​wa​ha​ła się, oglą​da​jąc ją przez chwi​lę, a po​tem wsu​nę​ła mię​dzy war​gi Agnes. – Woda może się być po​ła​ma​na, jak naj​pierw zro​bić się z niej

lód. Owo stwier​dze​nie wy​da​wa​ło się ta​jem​ni​cze i pięk​ne. Agnes roz​wa​ża​ła jego nie​zwy​kłą uro​dę, pod​czas gdy reszt​ka lodu roz​pły​wa​ła się na jej ję​zy​ku. Jed​nak za​miast zim​nej wody spły​nął w nią sen, ciem​ny i gę​sty jak cze​ko​la​da.

15 Kie​dy dok​tor Jim Par​khurst ro​bił wie​czor​ny ob​chód, Ju​nior nie uda​wał już, że śpi, ale za​dał kil​ka szcze​rych py​tań, na któ​re w więk​szo​ści znał od​po​wie​dzi dzię​ki pod​słu​cha​nej roz​mo​wie mię​dzy le​ka​rzem a de​tek​ty​wem Va​na​diu​mem. Miał gar​dło wciąż obo​la​łe od gwał​tow​nych tor​sji i wy​pa​lo​ne kwa​sem żo​łąd​ko​wym, dla​te​go mó​wił gło​sem chra​pli​wym i jed​no​cze​śnie pi​skli​wym, jak po​stać z ka​ba​re​tu. Gdy​by nie ból, czuł​by się śmiesz​nie, lecz go​rą​cy i chro​po​wa​ty kształt każ​de​go sło​wa spra​wiał, że mógł tyl​ko się nad sobą uża​lać. Choć już po raz dru​gi słu​chał wy​ja​śnień le​ka​rza, wciąż nie mógł zro​zu​mieć, ja​kim cu​dem szok po stra​cie żony do​pro​wa​dził do tak ostrej re​ak​cji. – Nie zda​rzy​ło się to panu wcze​śniej? – spy​tał Par​khurst, sto​jąc przy łóż​ku z do​ku​men​ta​mi w dło​ni. Na czub​ku nosa miał oku​la​ry do czy​ta​nia. – Nie, ni​g​dy. – Okre​so​we ata​ki tor​sji bez okre​ślo​nej przy​czy​ny mogą wska​zy​wać na atak​sję ru​cho​wą, ale nie zdra​dza pan in​nych ob​ja​wów. Nie mar​twił​bym się o to, chy​ba że znów się po​ja​wią. Ju​nior skrzy​wił się na wspo​mnie​nie ko​lej​ne​go ata​ku. – Wy​klu​czy​li​śmy więk​szość in​nych przy​czyn – oświad​czył Par​khurst. – Nie ma pan ostre​go za​pa​le​nia rdze​nia ani opon mó​zgo​wych. Ani nie​do​krwi​sto​ści mó​zgu. Ani wstrzą​śnie​nia. Nie wy​ka​zu​je pan symp​to​mów cho​ro​by Méni​ère’a. Ju​tro prze​pro​wa​dzi​my kil​ka ba​dań na obec​ność guza mó​zgu albo in​nych uszko​dzeń, ale je​stem pe​wien, że ni​cze​go nie znaj​dzie​my. – Ostry atak ner​wo​wy tor​sji – za​skrze​czał Ju​nior. – Ni​g​dy nie uwa​ża​łem się za oso​bę ner​wo​wą. – Och, nie cho​dzi o ner​wo​wość w tym zna​cze​niu. Ner​wo​wość o pod​ło​żu psy​cho​lo​gicz​nym. Żal, Enoch. Żal, smu​tek i prze​ra​że​nie

mogą się uwi​dacz​niać fi​zycz​nie. – Aha. Na asce​tycz​nej twa​rzy le​ka​rza po​ja​wił się cień współ​czu​cia. – Bar​dzo ko​cha​łeś swo​ją żonę, praw​da? Uwiel​bia​łem ją, chciał po​wie​dzieć Ju​nior, ale wzru​sze​nie ni​czym kłąb ślu​zu za​klesz​czy​ło mu krtań. Twarz wy​krzy​wi​ła mu się cier​pie​niem, któ​re​go nie mu​siał uda​wać, i był zdzi​wio​ny, czu​jąc w oczach łzy. Za​nie​po​ko​jo​ny Par​khurst, bo​jąc się, że emo​cjo​nal​na re​ak​cja pa​cjen​ta do​pro​wa​dzi do pła​czu, któ​ry z ko​lei może wy​wo​łać skur​cze brzu​cha i po​bu​dzić tor​sje, za​wo​łał pie​lę​gniar​kę i na​ka​zał bez​zwłocz​nie po​dać re​la​nium. Kie​dy pie​lę​gniar​ka ro​bi​ła za​strzyk, Par​khurst po​wie​dział: – Je​steś wy​jąt​ko​wo wraż​li​wym czło​wie​kiem, Enoch. To ce​cha god​na po​dzi​wu w tym tak bar​dzo nie​czu​łym świe​cie. Ale w two​im obec​nym sta​nie to twój naj​więk​szy wróg. Dok​tor kon​ty​nu​ował wie​czor​ny ob​chód, a pie​lę​gniar​ka zo​sta​ła z Ju​nio​rem do chwi​li, gdy śro​dek za​dzia​łał i nie gro​zi​ło już, że pa​cjent do​zna ko​lej​ne​go ata​ku krwa​wych tor​sji. Na​zy​wa​ła się Vic​to​ria Bres​sler i była atrak​cyj​ną blon​dyn​ką. Ni​g​dy nie mo​gła​by do​rów​nać Na​omi, bo Na​omi była wy​jąt​ko​wa, ale prze​cież Na​omi ode​szła. Kie​dy Ju​nior za​czął się skar​żyć na pra​gnie​nie, Vic​to​ria wy​ja​śni​ła, że nie wol​no mu ni​cze​go brać do ust aż do rana. Die​ta płyn​na na śnia​da​nie i lunch. Coś bar​dziej kon​kret​ne​go do​pie​ro na​za​jutrz wie​czo​rem. Tym​cza​sem mo​gła mu za​pro​po​no​wać tyl​ko kil​ka ka​wał​ków lodu. Przy​po​mnia​ła, że nie wol​no ich gryźć. Po​win​ny roz​to​pić się w ustach. Wyj​mo​wa​ła z po​jem​ni​ka na noc​nym sto​li​ku prze​zro​czy​ste ka​wał​ki, któ​re nie mia​ły kształ​tu sze​ścia​nów, ale spłasz​czo​nych ku​-

lek, a po​tem wsu​wa​ła lód w usta Ju​nio​ra ły​żecz​ką i nie ro​bi​ła tego z za​wo​do​wą wpra​wą pie​lę​gniar​ki, lecz jak za​lot​ni​ca: z za​chę​ca​ją​cym uśmie​chem i fi​glar​nym bły​skiem w oku. Kar​mi​ła go z tak zmy​sło​wą po​wol​no​ścią, że od razu przy​po​mniał so​bie słyn​ną sce​nę ko​la​cji z Toma Jo​ne​sa. Był przy​zwy​cza​jo​ny, że ko​bie​ty go uwo​dzą. Jego atrak​cyj​ny wy​gląd sta​no​wił bło​go​sła​wień​stwo na​tu​ry. Za​an​ga​żo​wa​nie, z ja​kim do​sko​na​lił swój umysł, czy​ni​ło go in​te​re​su​ją​cym. Ale co naj​waż​niej​sze, do​wie​dział się z ksią​żek Ca​esa​ra Zed​da, jak wzbu​dzać nie​od​par​tą sym​pa​tię. I choć nie lu​bił się prze​chwa​lać i po​zo​wać na wiel​kie​go pod​ry​wa​cza, był prze​ko​na​ny, że za​wsze da​wał pa​niom wię​cej, niż do​sta​wa​ły od in​nych męż​czyzn. Może wieść o jego fi​zycz​nych wa​lo​rach i wpra​wie do​tar​ła do Vic​to​rii; ko​bie​ty mó​wi​ły mię​dzy sobą o ta​kich spra​wach, nie​wy​klu​czo​ne, że na​wet czę​ściej niż męż​czyź​ni. Zwa​żyw​szy na swe roz​licz​ne do​le​gli​wo​ści i wy​czer​pa​nie, Ju​nior był nie​co zdzi​wio​ny, że ta uro​cza pie​lę​gniar​ka, po​słu​gu​jąc się uwo​dzi​ciel​ską tech​ni​ką kar​mie​nia, zdo​ła​ła go po​bu​dzić. Choć nie​zdol​ny obec​nie do ro​man​tycz​nych unie​sień, był zde​cy​do​wa​nie za​in​te​re​so​wa​ny na​wią​za​niem zna​jo​mo​ści w póź​niej​szym okre​sie. Za​sta​na​wiał się nad stro​ną etycz​ną tego wza​jem​ne​go flir​tu, w chwi​li gdy jego mar​twa żona nie spo​czy​wa​ła na​wet w zie​mi. Nie chciał ucho​dzić za pro​sta​ka. Za​le​ża​ło mu na tym, by Vic​to​ria do​brze o nim my​śla​ła. Musi za​cho​wać się jak czło​wiek cy​wi​li​zo​wa​ny, wła​ści​wie i ele​ganc​ko, ale da​jąc jej ewi​dent​nie do zro​zu​mie​nia, że zdo​ła​ła go roz​pa​lić. Ostroż​nie. Va​na​dium z pew​no​ścią się o tym do​wie. Bez wzglę​du na sub​tel​ność jego re​ak​cji, Tho​mas Va​na​dium do​strzegł​by to ero​tycz​ne za​in​te​re​so​wa​nie. W ja​kiś so​bie tyl​ko zna​ny spo​sób. Vic​to​ria na pew​no nie chcia​ła​by wy​ja​wić szcze​gó​łów tej na​głej i elek​try​zu​ją​cej fa​scy​na​cji, nie po​mo​gła​by wła​dzom, któ​re za​mie​rza​ły wsa​dzić go do wię​zie​nia, co wy​klu​cza​ło​by mi​ło​sne speł​nie​nie, ale Va​na​dium wy​-

wę​szył​by se​kret i po​sa​dził ją za ba​rier​ką dla świad​ków. Ju​nior wie​dział, że nie wol​no mu po​wie​dzieć ni​cze​go, co mo​gła​by wy​ko​rzy​stać ława przy​się​głych. Nie mógł po​zwo​lić so​bie na​wet na lu​bież​ne mru​gnię​cie okiem czy prze​lot​ną piesz​czo​tę jej dło​ni. Pie​lę​gniar​ka ura​czy​ła go ko​lej​ną, roz​kosz​ną por​cją lodu. Bez jed​ne​go sło​wa, nie ma​jąc na​wet od​wa​gi na​po​tkać jej wzro​ku i wy​mie​nić zna​czą​ce​go spoj​rze​nia, Ju​nior przy​jął owal​ny ka​wa​łek za​mro​żo​nej wody w taki sam spo​sób, w ja​kim ta uro​cza ko​bie​ta go za​ofe​ro​wa​ła. Przy​trzy​mał ko​niec ły​żecz​ki w ustach przez dłuż​szą chwi​lę, by nie mo​gła ła​two jej wy​jąć, i za​my​ka​jąc oczy, mruk​nął z za​do​wo​le​niem, jak​by do​stał por​cję am​bro​zji, przy​sma​ku bo​gów. W koń​cu wy​pu​ścił z ust ły​żecz​kę i ob​li​zał ją ko​li​stym ru​chem, bar​dzo su​ge​styw​nie, po​tem ob​li​zał też war​gi, już wol​ne od do​ty​ku zim​nej sta​li. Uno​sząc po​wie​ki, choć na​dal nie pa​trząc jej w oczy, Ju​nior wie​dział, że do​strze​gła i wła​ści​wie oce​ni​ła jego re​ak​cję na to uwo​dzi​ciel​skie kar​mie​nie. Za​sty​gła z ły​żecz​ką w po​wie​trzu, od​dech uwiązł jej w krta​ni. Była pod wra​że​niem. Nie mu​sie​li po​twier​dzać wza​jem​nej fa​scy​na​cji choć​by ski​nie​niem gło​wy czy uśmie​chem. Vic​to​ria zda​wa​ła so​bie spra​wę, po​dob​nie jak on, że ich czas jesz​cze na​dej​dzie, czas, gdy obec​ne nie​do​god​no​ści będą mie​li już za sobą, gdy Va​na​dium zo​sta​nie sku​tecz​nie po​wstrzy​ma​ny, gdy wszel​kie po​dej​rze​nia znik​ną raz na za​wsze. Mo​gli po​zwo​lić so​bie na cier​pli​wość. Do​bro​wol​na re​zy​gna​cja i słod​kie ocze​ki​wa​nie gwa​ran​to​wa​ły, że ich akt mi​ło​sny, kie​dy już będą mo​gli bez​piecz​nie się w nim po​grą​żyć, oka​że się wstrzą​sa​ją​cy w swej in​ten​syw​no​ści, ni​czym złą​cze​nie dwoj​ga śmier​tel​ni​ków wy​nie​sio​nych do bo​sko​ści siłą pa​sji i jej czy​sto​ścią. Po​znał ostat​nio hi​sto​rię bo​gów kla​sycz​nej mi​to​lo​gii dzię​ki opra​co​wa​niu z klu​bu książ​ki. Vic​to​ria wresz​cie uspo​ko​iła osza​la​łe ser​ce, po​ło​ży​ła ły​żecz​kę z

po​wro​tem na tacy i za​mknę​ła po​jem​nik z lo​dem. – Wy​star​czy, pa​nie Cain. W pań​skim sta​nie na​wet lód w zbyt du​żej ilo​ści może wy​wo​łać tor​sje. Ju​nior był po​ru​szo​ny i za​chwy​co​ny – jak wpraw​nie od​zy​ska​ła pro​fe​sjo​nal​ny ton i spo​sób by​cia, któ​re nie​zwy​kle prze​ko​nu​ją​co ukry​ły jej in​ten​syw​ne po​żą​da​nie. Słod​ka Vic​to​ria była god​nym za​ufa​nia kon​spi​ra​to​rem. – Dzię​ku​ję, sio​stro Bres​sler – od​parł z po​wa​gą, do​sto​so​wu​jąc się do jej tonu. Le​d​wie się opa​no​wał, by nie zer​k​nąć na nią i nie po​ka​zać przez mgnie​nie oka ko​niusz​ka zwin​ne​go i ró​żo​we​go ję​zy​ka. – Po​wiem ko​le​żan​ce, żeby do pana od cza​su do cza​su za​glą​da​ła. Te​raz, gdy żad​ne z nich nie mia​ło już wąt​pli​wo​ści co do wza​jem​ne​go pra​gnie​nia, któ​re zo​sta​nie w koń​cu za​spo​ko​jo​ne, Vic​to​ria wska​zy​wa​ła na ko​niecz​ność dys​kre​cji. Mą​dra ko​bie​ta. – Ro​zu​miem – przy​tak​nął. – Musi pan od​po​cząć – do​ra​dzi​ła, od​wra​ca​jąc się od łóż​ka. Tak, po​dej​rze​wał, że bę​dzie mu po​trzeb​ny bar​dzo dłu​gi wy​po​czy​nek, by przy​go​to​wać się na​le​ży​cie na spo​tka​nie z tą li​sicz​ką. Na​wet w luź​nym bia​łym far​tu​chu i nie​zgrab​nych bu​tach na gu​mo​wych po​de​szwach była nie​od​par​cie ero​tycz​na. W łóż​ku mu​sia​ła sza​leć jak lwi​ca. Po wyj​ściu Vic​to​rii Ju​nior le​żał na ple​cach, uśmie​cha​jąc się do su​fi​tu, uno​szo​ny fa​la​mi va​lium i po​żą​da​nia. I próż​no​ści. Wie​dział, że próż​ność nie jest błę​dem, owo​cem nad​mier​nie roz​wi​nię​te​go ego, ale po pro​stu ozna​ką zdro​we​go po​czu​cia wła​snej war​to​ści. To, że ko​bie​ty nie mo​gły mu się oprzeć, nie było kwe​stią jego su​biek​tyw​nej opi​nii, lecz nie​za​prze​czal​nym fak​tem, jak przy​cią​ga​nie ziem​skie albo ko​lej​ność pla​net w Ukła​dzie Sło​necz​nym. Mu​siał jed​nak przy​znać, że był za​sko​czo​ny fa​scy​na​cją sio​stry Bres​sler, któ​ra prze​cież za​po​zna​ła się z jego kar​tą cho​ro​bo​wą i

wie​dzia​ła, że jesz​cze nie​daw​no funk​cjo​no​wał nie​mal jak gej​zer obrzy​dli​wych wy​mio​cin, że pod​czas tego gwał​tow​ne​go ata​ku w ka​ret​ce stra​cił też kon​tro​lę nad pę​che​rzem i je​li​ta​mi, i że mógł w każ​dej chwi​li do​znać na​wro​tu owej erup​cji. Do​wo​dzi​ło to nie​zbi​cie, że wzbu​dzał, na​wet bez szcze​gól​ne​go wy​sił​ku, zwie​rzę​ce po​żą​da​nie, że od​zna​czał się po​tęż​nym mę​skim ma​gne​ty​zmem, któ​ry sta​no​wił nie​od​łącz​ną część jego isto​ty jak gę​ste ja​sne wło​sy.

16 Agnes obu​dzi​ła się ze snu prze​peł​nio​ne​go po​czu​ciem nie​wy​obra​żal​nej stra​ty, czu​jąc cie​płe łzy na twa​rzy. Szpi​tal był po​grą​żo​ny w bez​den​nej ci​szy, jaka na​wie​dza miej​sca ludz​kie​go po​by​tu je​dy​nie kil​ka go​dzin przed świ​tem, kie​dy to wszel​kie pra​gnie​nia, po​trze​by i lęki jed​ne​go dnia ule​ga​ją za​po​mnie​niu, wszel​kie spra​wy dnia nad​cho​dzą​ce​go nie przy​bie​ra​ją jesz​cze kształ​tu, uno​si​my się jak mar​twi na wo​dach ży​cia, mię​dzy jed​nym roz​pacz​li​wym sko​kiem w głąb a dru​gim. Gór​na część łóż​ka była pod​nie​sio​na, w prze​ciw​nym ra​zie Agnes nie mo​gła​by wi​dzieć po​ko​ju, zbyt sła​ba, by dźwi​gnąć gło​wę. Po​miesz​cze​nie wciąż to​nę​ło w cie​niach. Już nie przy​wo​dzi​ły na myśl przy​cza​jo​nych pta​ków, ale na​gie, po​zba​wio​ne piór sta​do, o skó​rza​nych skrzy​dłach i oczach pło​ną​cych ogniem, sta​do spra​gnio​ne żeru o nie​wy​obra​żal​nej ob​fi​to​ści. Je​dy​nym źró​dłem świa​tła w po​ko​ju była lamp​ka do czy​ta​nia. Mo​sięż​ny klosz rzu​cał jej blask na krze​sło obok łóż​ka. Agnes była wy​czer​pa​na, na​wet tak ła​god​ne świa​tło ją ra​zi​ło. Już pra​wie za​mknę​ła oczy i ule​gła sile snu, mniej​sze​go bra​ta śmier​ci, je​dy​ne​go jej po​cie​szy​cie​la, jed​nak to, co uj​rza​ła w świe​tle lam​py, przy​cią​gnę​ło jej uwa​gę. Pie​lę​gniar​ka znik​nę​ła, ale Ma​ria na​dal czu​wa​ła. Sie​dzia​ła na wi​ny​lo​wym krze​śle, za​ję​ta czymś w bursz​ty​no​wym bla​sku. – Po​win​naś być przy dzie​ciach – za​uwa​ży​ła z tro​ską w gło​sie Agnes. Ma​ria pod​nio​sła wzrok. – Moje dzie​cia​ki są za​sie​dzia​ne u moja sio​stra. – Dla​cze​go tu je​steś? – A gdzie mia​ła​by ja być i po co? Pil​nu​ję pa​nią do​kład​nie. Kie​dy łzy w oczach Agnes już obe​schły, do​strze​gła, że Ma​ria

szy​je. Obok krze​sła sta​ła tor​ba na za​ku​py, a po dru​giej stro​nie otwar​te pu​deł​ko z nić​mi, igła​mi, po​du​szecz​ką na szpil​ki, no​życz​ka​mi i in​ny​mi atry​bu​ta​mi kra​wiec​kie​go fa​chu. Ma​ria zszy​wa​ła ja​kieś ubra​nia Jo​eya, któ​re Agnes wcze​śniej z roz​my​słem po​dar​ła. – Ma​rio? – Qué? – Nie mu​sisz tego ro​bić. – Co ro​bić? – Na​pra​wiać tych ubrań. – Ja na​pra​wiać – upie​ra​ła się. – Wiesz o… Jo​eyu? – spy​ta​ła Agnes zmie​nio​nym gło​sem. Wy​ma​wia​nie jego imie​nia przy​pra​wia​ło ją o ból. – Wiem. – Więc dla​cze​go? Igła w pal​cach Ma​rii nie prze​sta​wa​ła tań​czyć. – Ja już nie na​pra​wiam dla lep​szy an​giel​ski. Te​raz na​pra​wiam dla pan Lam​pion tyl​ko. – Ale… on od​szedł. Ma​ria nic nie od​po​wie​dzia​ła, za​ję​ta szy​ciem, Agnes jed​nak roz​po​zna​ła tę szcze​gól​ną ci​szę, gdy szu​ka się trud​nych słów. W koń​cu, prze​peł​nio​na ogrom​nym, tłu​mią​cym głos wzru​sze​niem, Ma​ria oświad​czy​ła: – To… jed​na rzecz… mogę dla nie​go te​raz zro​bić, dla pani. Ja je​stem nikt, nie umiem na​pra​wić nic waż​ne. Ale na​pra​wić to. Ja to na​pra​wić. Agnes nie mo​gła pa​trzeć, jak Ma​ria szy​je. Świa​tło już jej nie ra​zi​ło, ale nowa przy​szłość, któ​ra za​czy​na​ła się przed nią ry​so​wać, była ostra jak szpil​ki czy igły. Te ob​ra​zy sta​no​wi​ły praw​dzi​wą tor​tu​rę dla oczu.

Spa​ła przez ja​kiś czas, bu​dząc się na dźwięk ci​chej, lecz żar​li​wej mo​dli​twy po hisz​pań​sku. Ma​ria sta​ła przy łóż​ku, wspie​ra​jąc się dłoń​mi o po​ręcz. Jej drob​ne śnia​de dło​nie cia​sno owi​jał srebr​no-zie​lo​ny ró​ża​niec. Nie prze​su​wa​ła jed​nak mię​dzy pal​ca​mi pa​cior​ków ani nie od​ma​wia​ła Zdro​waś Ma​rio. Mo​dli​ła się o dziec​ko Agnes. Agnes uświa​do​mi​ła so​bie stop​nio​wo, że to nie mo​dli​twa za du​szę zmar​łe​go no​wo​rod​ka, lecz o prze​trwa​nie ży​we​go. Chy​ba cu​dem zna​la​zła w so​bie dość siły, by unieść rękę i po​ło​żyć dłoń na zwią​za​nych ró​żań​cem pal​cach Ma​rii. – Ale dziec​ko nie żyje. – Se​nio​ra Lam​pion, nie – za​prze​czy​ła ze zdzi​wie​niem Ma​ria. – Muy en​fer​mo, ale nie jest nie​ży​wy. Bar​dzo cho​ry. Bar​dzo cho​ry, ale nie mar​twy. Agnes przy​po​mnia​ła so​bie krew, strasz​li​wie czer​wo​ną krew. Po​ra​ża​ją​cy ból i szkar​łat​ne stru​gi. My​śla​ła, że jej dziec​ko uro​dzi​ło się mar​twe, że za​la​ła je fala krwi. Wła​snej i mat​czy​nej. – Chło​piec? – spy​ta​ła. – Tak, se​nio​ra. Pięk​ny chło​piec. – Bar​tho​lo​mew – za​uwa​ży​ła Agnes. Ma​ria zmarsz​czy​ła czo​ło. – Co to jest, co pani mówi? – Jego imię. – Moc​niej ści​snę​ła dło​nie Ma​rii. – Chcę go zo​ba​czyć. – Muy en​fer​mo. Trzy​ma​ją jego jak jaj​ko z kury. Jak jaj​ko z kury. Agnes, strasz​li​wie wy​czer​pa​na, nie od razu po​ję​ła zna​cze​nie tych czte​rech słów. Do​pie​ro po chwi​li się do​my​śli​ła. – Ach. Jest w in​ku​ba​to​rze. – Ta​kie oczy – po​wie​dzia​ła Ma​ria.

– Qué? – spy​ta​ła Agnes. – Anio​ły mieć ta​kie pięk​ne oczy. Agnes pu​ści​ła ręce Ma​rii, zsu​nę​ła dłoń na ser​ce. – Chcę go zo​ba​czyć. Ma​ria uczy​ni​ła znak krzy​ża. – Oni mu​szą jego trzy​mać w jaj​ku​ba​to​rze, aż nie jest nie​bez​piecz​ny. Jak przyj​dzie sio​stra, ja ka​zać jej po​wie​dzieć, kie​dy dziec​ko bez​piecz​ne. Ale nie mogę od pani odejść te​raz. Ja pil​nu​ję. Ja pil​nu​ję do​brze. – Bar​tho​lo​mew – wy​szep​ta​ła Agnes na​boż​nym, peł​nym zdu​mie​nia i po​dzi​wu to​nem. Po​mi​mo swej nie​śmia​łej ra​do​ści nie po​tra​fi​ła utrzy​mać się na po​wierzch​ni sen​nej rze​ki, z któ​rej tak nie​daw​no się wy​nu​rzy​ła. Tym ra​zem jed​nak za​pa​dła w jej głęb​sze nur​ty prze​peł​nio​na nową na​dzie​ją, wraz z ma​gicz​nym imie​niem, któ​re pul​so​wa​ło w jej gło​wie bez​u​stan​nie, gdy po​kój szpi​tal​ny wraz z Ma​rią nik​nął z jej świa​do​mo​ści i gdy nad​cho​dził sen. Bar​tho​lo​mew. To imię bro​ni​ło przed kosz​ma​ra​mi. Bar​tho​lo​mew. To imię trzy​ma​ło ją przy ży​ciu.

17 Zla​ny zim​nym po​tem, prze​ra​żo​ny jak świ​nia na ram​pie rzeź​ni, Ju​nior zbu​dził się z kosz​ma​ru sen​ne​go, któ​re​go tre​ści nie mógł so​bie przy​po​mnieć. Coś pró​bo​wa​ło go zła​pać – tyle tyl​ko pa​mię​tał, ja​kieś dło​nie wy​cią​ga​ją​ce się po nie​go z ciem​no​ści – a po​tem się ock​nął, od​dy​cha​jąc chra​pli​wie. Noc wciąż na​pie​ra​ła na szy​bę za ża​lu​zja​mi. Lam​pa w ką​cie była za​pa​lo​na, jed​nak fo​tel znik​nął. Przy​su​nię​to go bli​żej łóż​ka. Sie​dział na nim Va​na​dium i pa​trzył. Z nie​by​wa​łą wpra​wą ilu​zjo​ni​sty prze​ta​czał mię​dzy pal​ca​mi pra​wej dło​ni mo​ne​tę ćwierć​do​la​ro​wą, chwy​tał ją kciu​kiem, cho​wał, wy​cią​gał spod spodu przy ma​łym pal​cu i za​czy​nał wszyst​ko od nowa. Tak bez koń​ca. Ze​gar przy łóż​ku wska​zy​wał 4.37 rano. Zda​wa​ło się, że de​tek​tyw ni​g​dy nie sy​pia. – Jest taka pio​sen​ka Ger​sh​wi​na, So​me​one to Watch over Me. Ktoś się o mnie trosz​czy, ktoś mnie pil​nu​je. Sły​sza​łeś ją kie​dyś, Enoch? Ja je​stem dla cie​bie kimś ta​kim, choć nie w uczu​cio​wym sen​sie, na​tu​ral​nie. – Kim… kim pan jest? – wy​szep​tał chra​pli​wie Ju​nior, wciąż roz​dy​go​ta​ny z po​wo​du kosz​ma​ru sen​ne​go i obec​no​ści Va​na​diu​ma, ale na tyle przy​tom​ny, by nie wy​paść z roli nie​roz​gar​nię​te​go osob​ni​ka, ja​kie​go uda​wał. De​tek​tyw nie od​po​wie​dział na py​ta​nie, co mia​ło zna​czyć, że jest prze​ko​na​ny, iż Ju​nior zna istot​ne fak​ty, tyl​ko za​uwa​żył: – Uda​ło mi się za​ła​twić na​kaz prze​szu​ka​nia two​je​go domu. Ju​nior po​my​ślał, że to pod​stęp. Nie ist​niał ża​den do​wód, któ​ry by wska​zy​wał, że Na​omi zgi​nę​ła ina​czej niż w wy​ni​ku nie​szczę​śli​we​go wy​pad​ku. Po​dej​rze​nia Va​na​diu​ma – a mó​wiąc ści​ślej, jego ob​se​sja – nie były dla żad​ne​go sądu do​sta​tecz​nym po​wo​dem, by wy​dać na​kaz re​wi​zji.

Nie​ste​ty, nie​któ​rzy sę​dzio​wie byli bar​dzo ule​gli, by nie po​wie​dzieć sko​rum​po​wa​ni. A Va​na​dium, uwa​ża​ją​cy się za anio​ła ze​msty, z pew​no​ścią mógł​by okła​mać sąd i zdo​być na​kaz, ab​so​lut​nie nie​uspra​wie​dli​wio​ny sy​tu​acją. – Nie… nie ro​zu​miem. Mru​ga​jąc sen​nie, uda​jąc ocię​ża​łość po środ​kach uspo​ka​ja​ją​cych i wszel​kich le​kar​stwach, ja​kie spły​wa​ły z kro​plów​ki do jego żył, Ju​nior był usa​tys​fak​cjo​no​wa​ny nutą nie​po​ko​ju w swym chra​pli​wym gło​sie, choć wie​dział, że na​wet lau​re​at Osca​ra nie zy​skał​by apro​ba​ty tego kry​ty​ka. Od kłyk​cia do kłyk​cia, za​plą​ta​na w pa​ję​czy​nę pal​ców, zni​ka​ją​ca w sa​kiew​ce dło​ni, ta​jem​ni​czo wę​dru​ją​ca po ręce, od kłyk​cia do kłyk​cia – mo​ne​ta bły​ska​ła ka​pry​śnie. – Masz ubez​pie​cze​nie? – spy​tał Va​na​dium. – Pew​nie – od​parł z miej​sca Ju​nior. Z ust de​tek​ty​wa do​był się su​chy śmiech, któ​ry nie miał w so​bie na​wet śla​du cie​pła. – Nie je​steś zły, Enoch. Rzecz w tym, że nie je​steś po pro​stu tak do​bry, jak ci się wy​da​je. – Słu​cham? – Cho​dzi mi o ubez​pie​cze​nie na ży​cie, jak do​sko​na​le wiesz. – No cóż… mam małą po​li​sę. Dzię​ki pra​cy w ośrod​ku re​ha​bi​li​ta​cyj​nym. A dla​cze​go pan pyta? O co tu, u li​cha, cho​dzi? – Pod​czas re​wi​zji two​je​go domu szu​ka​łem mię​dzy in​ny​mi po​li​sy Na​omi na ży​cie. Nie zna​la​złem jej. Nie zna​la​złem też żad​nych do​wo​dów opłat. Ma​jąc na​dzie​ję, że zdo​ła jesz​cze przez chwi​lę uda​wać za​mro​cze​nie, Ju​nior otarł twarz dło​nią, jak​by chciał z niej ścią​gnąć nie​wi​docz​ną pa​ję​czy​nę. – Był pan w moim domu? Tak pan mó​wił? – Wie​dzia​łeś, że two​ja żona pro​wa​dzi​ła pa​mięt​nik?

– Oczy​wi​ście. Z każ​dym ro​kiem za​czy​na​ła nowy. Od kie​dy ukoń​czy​ła dzie​sięć lat. – Czy​ta​łeś go kie​dyś? – Oczy​wi​ście, że nie. Była to szcze​ra praw​da. Ju​nior mógł z czy​stym su​mie​niem na​po​tkać wzrok Va​na​diu​ma i żach​nąć się z obu​rze​niem. – Dla​cze​go nie? – Bo by​ło​by to nie​wła​ści​we. Pa​mięt​nik jest pry​wat​ną spra​wą. Przy​pusz​czał, że dla de​tek​ty​wa nie ma świę​to​ści, ale mimo wszyst​ko był za​szo​ko​wa​ny, że po​li​cjant za​dał to py​ta​nie. De​tek​tyw wstał z krze​sła i zbli​żył się do łóż​ka, wciąż ob​ra​ca​jąc mo​ne​tę mię​dzy pal​ca​mi. – Była bar​dzo słod​ką dziew​czy​ną. Bar​dzo ro​man​tycz​ną. Jej pa​mięt​nik jest pe​łen za​chwy​tów nad ży​ciem mał​żeń​skim, nad tobą. Uwa​ża​ła, że je​steś naj​wspa​nial​szym czło​wie​kiem, ja​kie​go kie​dy​kol​wiek zna​ła, w do​dat​ku ide​al​nym mę​żem. Ju​nior Cain miał wra​że​nie, że ser​ce prze​bi​ła mu igła. Tak cien​ka, iż jego mię​śnie na​dal kur​czy​ły się wo​kół jej sta​li, ryt​micz​nie, lecz bo​le​śnie. – Tak? Ona… to na​pi​sa​ła? – Cza​sem zwra​ca​ła się do Boga po​ru​sza​ją​cy​mi i peł​ny​mi po​ko​ry sło​wa​mi, dzię​ku​jąc Mu za to, że zja​wi​łeś się w jej ży​ciu. Choć Ju​nior był wol​ny od prze​są​dów, któ​re Na​omi w swej sen​ty​men​tal​nej na​iw​no​ści wy​zna​wa​ła, roz​pła​kał się, szcze​rze i bez uda​wa​nia. Miał wy​rzu​ty su​mie​nia. Jak mógł po​są​dzać Na​omi, że za​tru​ła jego ka​nap​kę z se​rem albo mo​re​le? Uwiel​bia​ła go, za​wsze był o tym prze​ko​na​ny. Ni​g​dy nie pod​nio​sła​by na nie​go ręki, ni​g​dy. Dro​ga Na​omi umar​ła​by dla nie​go. Praw​dę mó​wiąc, zro​bi​ła to. Mo​ne​ta prze​sta​ła się ob​ra​cać, unie​ru​cho​mio​na mię​dzy środ​ko​wym i ser​decz​nym pal​cem. De​tek​tyw wy​jął z szu​fla​dy sto​li​ka

pacz​kę chu​s​te​czek hi​gie​nicz​nych. – Pro​szę. Po​nie​waż Ju​nior miał pra​we ra​mię unie​ru​cho​mio​ne z po​wo​du kro​plów​ki, się​gnął do pu​deł​ka lewą ręką. De​tek​tyw scho​wał chu​s​tecz​ki z po​wro​tem do szu​fla​dy i mo​ne​ta znów za​czę​ła wę​dro​wać. Kie​dy Ju​nior wy​cie​rał nos i oczy, Va​na​dium za​uwa​żył: – Wie​rzę, że na swój spo​sób ją ko​cha​łeś. – Ko​cha​łem? Oczy​wi​ście, że ko​cha​łem. Na​omi była pięk​na i taka miła… i za​baw​na. Była do​bra… nic lep​sze​go w ży​ciu mi się nie przy​tra​fi​ło. Va​na​dium pod​rzu​cił mo​ne​tę, zła​pał ją lewą dło​nią i za​czął prze​su​wać mię​dzy pal​ca​mi z taką samą zręcz​no​ścią i rów​nie szyb​ko, jak ro​bił to pra​wą. Ten po​kaz obu​ręcz​ne​go mi​strzo​stwa przy​pra​wił Ju​nio​ra o dreszcz, choć nie wie​dział dla​cze​go. Każ​dy ilu​zjo​ni​sta ama​tor – każ​dy, kto miał ocho​tę ćwi​czyć do​sta​tecz​nie dłu​go – mógł na​uczyć się tej sztucz​ki. To tyl​ko kwe​stia wpra​wy, nie ma​gii. – Jaki mia​łeś mo​tyw, Enoch? – Co mia​łem? – Wy​glą​da na to, że nie mia​łeś. Ale za​wsze jest ja​kiś mo​tyw, ja​kiś ego​istycz​ny po​wód. Je​śli ist​nia​ła po​li​sa na ży​cie, doj​dzie​my do tego, a ty bę​dziesz się sma​żył na krze​śle elek​trycz​nym jak be​kon na pa​tel​ni. Głos po​li​cjan​ta brzmiał jak zwy​kle pła​sko, mo​no​ton​nie; nie było w nim cie​nia groź​by, je​dy​nie ci​cha obiet​ni​ca. Otwie​ra​jąc w uda​wa​nym zdu​mie​niu oczy, Ju​nior spy​tał: – Pan jest funk​cjo​na​riu​szem po​li​cji? De​tek​tyw się uśmiech​nął. Był to uśmiech ana​kon​dy wy​wo​ła​ny wi​zją bez​li​to​sne​go aktu du​sze​nia.

– Za​nim się obu​dzi​łeś, coś ci się śni​ło. Praw​da? Pew​nie ja​kiś kosz​mar. Na​gły zwrot w prze​słu​cha​niu zbił Ju​nio​ra z tro​pu. Va​na​dium po​tra​fił wy​pro​wa​dzić po​dej​rza​ne​go z rów​no​wa​gi, miał do tego ta​lent. Roz​mo​wa z tym czło​wie​kiem przy​wo​dzi​ła na myśl sce​nę z fil​mu o Ro​bin Ho​odzie: po​je​dy​nek na kije na śli​skim pniu prze​rzu​co​nym przez rze​kę. – Tak. Wciąż je​stem… spo​co​ny. – Co ci się śni​ło, Enoch? Nikt nie mógł wsa​dzić go do wię​zie​nia z po​wo​du snów. – Nie pa​mię​tam. Naj​gor​sze są wła​śnie te sny, któ​rych nie moż​na so​bie przy​po​mnieć, nie są​dzi pan? Jak czło​wiek przy​po​mi​na so​bie szcze​gó​ły, wy​da​ją się głu​pie. A jak nic się nie pa​mię​ta, to… wy​da​ją się groź​ne. – Wy​po​wie​dzia​łeś przez sen ja​kieś imię. Było to pra​wie na pew​no kłam​stwo, de​tek​tyw pró​bo​wał go wro​bić. Na​gle Ju​nior za​czął ża​ło​wać, że nie za​prze​czył od razu wszyst​kie​mu. – Bar​tho​lo​mew – do​dał Va​na​dium. Ju​nior za​mru​gał, bo​jąc się co​kol​wiek po​wie​dzieć, gdyż nie znał żad​ne​go Bar​tho​lo​mew, a te​raz był prze​ko​na​ny, że de​tek​tyw roz​snu​wa prze​myśl​ną sieć pod​stę​pu, że za​sta​wia na nie​go pu​łap​kę. – Kim jest Bar​tho​lo​mew? – spy​tał Va​na​dium. Ju​nior po​trzą​snął gło​wą. – Wy​mó​wi​łeś to imię dwu​krot​nie – na​ci​skał de​tek​tyw. – Nie znam żad​ne​go Bar​tho​lo​mew. Praw​da w tym wy​pad​ku nie może za​szko​dzić. – Spra​wia​łeś wra​że​nie bar​dzo nie​spo​koj​ne​go – cią​gnął Va​na​dium. – Ba​łeś się tego Bar​tho​lo​mew. Ju​nior tak moc​no ści​snął zwi​tek mo​krej chu​s​tecz​ki w le​wej

ręce, że gdy​by było w niej wię​cej wę​gla, po​wstał​by dia​ment. Va​na​dium pa​trzył na za​ci​śnię​tą dłoń i zbie​la​łe kost​ki. Ju​nior pró​bo​wał roz​luź​nić pięść, ale nie po​tra​fił. W ja​kiś nie​wy​ja​śnio​ny spo​sób imię Bar​tho​lo​mew za każ​dym ra​zem wzma​ga​ło w nim nie​po​kój. Wi​bro​wa​ło mu nie tyl​ko w uszach, ale tak​że we krwi i ko​ściach, w cie​le i umy​śle. Czuł się jak wiel​ki dzwon, któ​re​go ser​cem jest to wła​śnie sło​wo. – Może to ja​kaś po​stać z fil​mu albo po​wie​ści. Je​stem człon​kiem klu​bu książ​ki. Za​wsze coś czy​tam. Nie pa​mię​tam bo​ha​te​ra o imie​niu Ba… Bar​tho​lo​mew, ale może kie​dyś czy​ta​łem o nim. Ju​nior uzmy​sło​wił so​bie, że nie​mal beł​ko​cze, i uci​szył się z nie​ja​kim wy​sił​kiem. Po​wo​li, ni​czym ostrze sie​kie​ry w dło​niach mor​der​cy pe​dan​tycz​ne​go jak księ​go​wy, spoj​rze​nie Tho​ma​sa Va​na​diu​ma prze​su​nę​ło się z za​ci​śnię​tej dło​ni na twarz Ju​nio​ra. Zna​mię wy​da​wa​ło się te​raz ciem​niej​sze niż wcze​śniej i mia​ło inną bar​wę. Je​śli przed​tem oczy po​li​cjan​ta były twar​de jak ska​ła, to te​raz do​strze​ga​ło się w nich wolę zdol​ną kru​szyć ka​mie​nie. – Mój Boże! – za​wo​łał Ju​nior, uda​jąc, że na​gle roz​ja​śni​ło mu się w gło​wie. – Pan uwa​ża, że Na​omi zo​sta​ła za​mor​do​wa​na, praw​da? Za​miast przy​stą​pić do kon​fron​ta​cji, do któ​rej cały czas zmie​rzał, Va​na​dium za​sko​czył Ju​nio​ra – ode​rwał wzrok od jego twa​rzy, od​wró​cił się od łóż​ka i ru​szył do drzwi. – A na​wet go​rzej – wy​sa​pał chra​pli​wie Ju​nior, prze​ko​na​ny nie​od​par​cie, że stra​ci ja​kąś nie​okre​ślo​ną prze​wa​gę, je​śli po​li​cjant wyj​dzie, re​zy​gnu​jąc z osta​tecz​nej roz​gryw​ki, wbrew za​sa​dom te​le​wi​zyj​ne​go kry​mi​na​łu. Va​na​dium za​trzy​mał się przed drzwia​mi, od​wró​cił się, ale nie po​wie​dział nic. Ju​nior sta​rał się wzbo​ga​cić swój umę​czo​ny głos o nutę zdu​mie​nia i bo​le​sne​go obu​rze​nia, jak​by był głę​bo​ko zra​nio​ny samą ko​-

niecz​no​ścią wy​mó​wie​nia tych słów: – Pan… pan my​śli, że ją za​bi​łem, praw​da? To sza​leń​stwo. De​tek​tyw pod​niósł obie dło​nie ob​ró​co​ne we​wnętrz​ną stro​ną do Ju​nio​ra. Pal​ce miał sze​ro​ko roz​su​nię​te. Po chwi​li po​ka​zał wierzch dło​ni – a po​tem jesz​cze raz je ob​ró​cił. Przez krót​ki mo​ment Ju​nior był jak za​hip​no​ty​zo​wa​ny. Ru​chy Va​na​diu​ma przy​po​mi​na​ły ja​kiś ry​tu​ał, przy​wo​dzi​ły na myśl pod​nie​sie​nie ho​stii przez ka​pła​na. Za​sko​cze​nie prze​mi​nę​ło, zro​zu​miał, o co cho​dzi. Mo​ne​ta znik​nę​ła. Ju​nior nie za​uwa​żył, kie​dy de​tek​tyw prze​stał ją prze​su​wać mię​dzy pal​ca​mi. – Masz ją za uchem – pod​su​nął Tho​mas Va​na​dium. Ju​nior się​gnął drżą​cą dło​nią do ucha, cał​ko​wi​cie prze​ko​na​ny, że znaj​dzie tam ćwierć​do​la​rów​kę. Nie zna​lazł jed​nak ni​cze​go. – Nie ta ręka – za​uwa​żył Va​na​dium. Przy​wią​za​na do pod​pór​ki, czę​ścio​wo unie​ru​cho​mio​na pra​wa ręka Ju​nio​ra wy​da​wa​ła się po​zba​wio​na czu​cia, sztyw​na od bez​ru​chu. Miał wra​że​nie, że nie na​le​ży do nie​go. Bla​da i eg​zo​tycz​na jak po​lip ko​ra​la, dłu​gie pal​ce zwi​nię​te ni​czym mac​ki, zdol​ne schwy​tać le​ni​wym, lecz nie​ubła​ga​nym ru​chem prze​pły​wa​ją​cą obok ofia​rę. Ni​czym ryb​ka o zło​tych łu​skach, w dło​ni Ju​nio​ra spo​czy​wa​ła mo​ne​ta. Do​kład​nie nad li​nią ży​cia. Nie wie​rząc wła​snym oczom, Ju​nior się​gnął po​nad klat​ką pier​sio​wą lewą ręką i wziął ćwierć​do​la​rów​kę. Choć spo​czy​wa​ła przez ja​kiś czas w jego pra​wej dło​ni, była zim​na. Lo​do​wa​ta. Cuda się nie zda​rza​ły, a na​gła ma​te​ria​li​za​cja mo​ne​ty w jego dło​ni była po pro​stu nie​moż​li​wa. Va​na​dium stał tyl​ko po le​wej stro​nie Ju​nio​ra. Ani razu się nad nim nie po​chy​lił, ani razu nie się​gnął na dru​gą stro​nę łóż​ka.

A jed​nak mo​ne​ta był rów​nie rze​czy​wi​sta jak mar​twa Na​omi na skal​nej gra​ni u pod​nó​ża wie​ży ob​ser​wa​cyj​nej. Ze zdu​mie​niem, któ​re​mu miast za​chwy​tu to​wa​rzy​szył lęk, Ju​nior ode​rwał wzrok od mo​ne​ty, szu​ka​jąc wy​ja​śnie​nia na twa​rzy Va​na​diu​ma. Był pe​wien, że zo​ba​czy uśmiech ana​kon​dy. Drzwi wła​śnie się za​my​ka​ły. Po​ru​sza​jąc się bez​sze​lest​nie jak dzień, któ​ry prze​cho​dzi w noc, de​tek​tyw znik​nął.

18 Se​ra​phim Aethio​ne​ma Whi​te była za​prze​cze​niem swe​go imie​nia, je​śli po​mi​nąć ła​god​ne ser​ce i do​brą du​szę, cha​rak​te​ry​stycz​ne dla istot nie​biań​skich. W prze​ci​wień​stwie do anio​łów, po któ​rych odzie​dzi​czy​ła imię, była po​zba​wio​na skrzy​deł, nie umia​ła też śpie​wać słod​ko jak se​ra​fin, gdyż mia​ła gar​dło​wy głos i za dużo po​ko​ry, by wy​stę​po​wać na sce​nie. Jej dru​gie imię, Aethio​ne​ma, ozna​cza​ło de​li​kat​ny kwiat, bia​ły albo bla​do​ró​żo​wy; i choć dziew​czy​na, za​le​d​wie szes​na​sto​let​nia, była nie​za​prze​czal​nie pięk​na, jej du​sza wca​le nie od​zna​cza​ła się de​li​kat​no​ścią, lecz siłą, któ​ra nie ugię​ła​by się na​wet przed naj​więk​szym wi​chrem. Ci, któ​rzy do​pie​ro ją po​zna​li, i ci, któ​rzy byli po​ru​sze​ni nie​zwy​kło​ścią imie​nia, na​zy​wa​li ją Se​ra​phim. Na​uczy​cie​le, są​sie​dzi i dal​si zna​jo​mi na​zy​wa​li ją Serą. Ci, któ​rzy zna​li ją naj​le​piej i ko​cha​li naj​głę​biej – jak cho​ciaż​by jej sio​stra, Ce​le​sti​na – na​zy​wa​li ją Phi​mie. Od chwi​li przy​ję​cia do szpi​ta​la Mat​ki Bo​żej w San Fran​ci​sco, pią​te​go stycz​nia wie​czo​rem, pie​lę​gniar​ki na​zy​wa​ły ją Phi​mie, nie dla​te​go, że do​brze zna​ły albo ko​cha​ły tę dziew​czy​nę, lecz usły​sza​ły to imię w ustach Ce​le​sti​ny. Phi​mie dzie​li​ła po​kój nu​mer 724 z osiem​dzie​się​cio​sze​ścio​let​nią ko​bie​tą – Nel​lą Lom​bar​di – któ​ra znaj​do​wa​ła się od ośmiu dni w sta​nie głę​bo​kiej śpiącz​ki. Prze​nie​sio​no ją z od​dzia​łu in​ten​syw​nej opie​ki me​dycz​nej, gdy tyl​ko jej stan się usta​bi​li​zo​wał. Siwe wło​sy mia​ła lśnią​ce jak sre​bro, ale cerę ni​czym pu​meks, cał​ko​wi​cie po​zba​wio​ną bla​sku. Pani Lom​bar​di nikt nie od​wie​dzał. Była sama na świe​cie, jej dwój​ka dzie​ci i mąż zmar​li daw​no temu. Przez cały na​stęp​ny dzień, szó​sty stycz​nia, gdy Phi​mie ob​wo​żo​no po od​dzia​łach szpi​ta​la i ro​bio​no jej róż​ne ba​da​nia, Ce​le​sti​na prze​by​wa​ła w po​ko​ju 724, przy​go​to​wu​jąc się do za​jęć z por​tre​tu. Była stu​dent​ką trze​cie​go roku Aca​de​my of Art Col​le​ge.

Odło​ży​ła nie​do​koń​czo​ny por​tret Phi​mie, by za​jąć się wi​ze​run​ka​mi Nel​li Lom​bar​di. Po​mi​mo spu​sto​sze​nia do​ko​na​ne​go przez cho​ro​bę i wiek twarz sta​rej ko​bie​ty za​cho​wa​ła pięk​no. Układ kost​ny był do​sko​na​ły. W mło​do​ści mu​sia​ła olśnie​wać uro​dą. Ce​le​sti​na za​mie​rza​ła uchwy​cić Nel​lę w jej obec​nej po​sta​ci – gło​wa na po​dusz​ce, być może, śmier​tel​ne​go łoża, za​mknię​te oczy i ob​wi​sła dol​na war​ga, po​pie​la​ta, lecz jed​no​cze​śnie peł​na bło​go​ści twarz. Po​tem chcia​ła na​ry​so​wać jesz​cze czte​ry por​tre​ty i na pod​sta​wie do​kład​nych ob​ser​wa​cji od​two​rzyć wy​gląd tej ko​bie​ty w wie​ku sześć​dzie​się​ciu, czter​dzie​stu, dwu​dzie​stu, wresz​cie dzie​się​ciu lat. W trud​nych chwi​lach sztu​ka sta​no​wi​ła dla niej sank​tu​arium, gdzie chro​ni​ła się przed kło​po​ta​mi. Kie​dy two​rzy​ła, czas tra​cił swe zna​cze​nie, a ży​cie nie spra​wia​ło bólu. Jed​nak owe​go szcze​gól​ne​go dnia ry​so​wa​nie nie przy​no​si​ło uko​je​nia. Drża​ły jej dło​nie i mia​ła kło​po​ty z utrzy​ma​niem w pal​cach ołów​ka. Sta​wa​ła wte​dy w oknie i pa​trzy​ła na sław​ne mia​sto. Nie​po​wta​rzal​ne pięk​no San Fran​ci​sco i pa​ty​na jego barw​nych dzie​jów prze​ma​wia​ły do jej ser​ca i bu​dzi​ły pa​sję. Cza​sem za​sta​na​wia​ła się żar​to​bli​wie, czy nie miesz​ka​ła tu kie​dyś w in​nych wcie​le​niach. Uli​ce, po któ​rych cho​dzi​ła po raz pierw​szy, wy​da​wa​ły jej się od razu cu​dow​nie zna​jo​me. Pa​trząc na wiel​kie, dzie​więt​na​sto​wiecz​ne re​zy​den​cje, roz​my​śla​ła o ele​ganc​kich przy​ję​ciach wy​da​wa​nych w lep​szych cza​sach, a jej wy​obraź​nia od​twa​rza​ła sce​ny tak żywe, jak​by sta​no​wi​ły wspo​mnie​nia rze​czy​wi​stych wy​da​rzeń. Na​wet jed​nak San Fran​ci​sco pod swym błę​kit​nym, na​kra​pia​nym srebr​no–zło​ty​mi ob​ło​ka​mi nie​bem nie mo​gło w ta​kiej chwi​li przy​nieść uko​je​nia. Ce​le​sti​nę drę​czył dy​le​mat, z ja​kim zma​ga​ła się jej sio​stra. Nie mo​gła wy​rzu​cić go z my​śli, tym bar​dziej że ni​g​dy nie była w tak strasz​nej sy​tu​acji jak Phi​mie. —

Przed dzie​wię​cio​ma mie​sią​ca​mi Phi​mie zo​sta​ła zgwał​co​na. Peł​na wsty​du i lęku, nie po​wie​dzia​ła o tym ni​ko​mu. Choć była ofia​rą, wi​ni​ła samą sie​bie i tak bar​dzo bała się szy​derstw, że roz​pacz bra​ła górę nad zdro​wym roz​sąd​kiem. Kie​dy od​kry​ła, że jest w cią​ży, pró​bo​wa​ła po​ra​dzić so​bie z tym no​wym pro​ble​mem jak każ​da na​iw​na pięt​na​sto​lat​ka – po​sta​no​wi​ła za wszel​ką cenę unik​nąć po​gar​dy i po​tę​pie​nia, ja​kie rze​ko​mo mia​ły stać się jej udzia​łem za to, że nie wy​zna​ła praw​dy od razu. Nie za​sta​na​wia​jąc się nad kon​se​kwen​cja​mi, sku​pio​na wy​łącz​nie na chwi​li obec​nej, za​mie​rza​ła ukry​wać swój stan jak naj​dłu​żej. By utrzy​mać wagę w ry​zach, po​szu​ka​ła sprzy​mie​rzeń​ca w ano​rek​sji. Na​uczy​ła się po pro​stu czer​pać przy​jem​ność z gło​du. Kie​dy już mu​sia​ła jeść, się​ga​ła wy​łącz​nie po pro​duk​ty po​żyw​ne. Jej die​ta ni​g​dy jesz​cze nie była tak do​brze zbi​lan​so​wa​na. Choć od​py​cha​ła od sie​bie myśl o zbli​ża​ją​cym się nie​ubła​ga​nie po​ro​dzie, ro​bi​ła wszyst​ko, by za​pew​nić dziec​ku pra​wi​dło​wy roz​wój, utrzy​mu​jąc jed​no​cze​śnie li​nię i nie wzbu​dza​jąc po​dej​rzeń. Jed​nak wraz z upły​wem ko​lej​nych na​zna​czo​nych tłu​mio​ną pa​ni​ką mie​się​cy za​czę​ła tra​cić gło​wę, ucie​ka​jąc się do bru​tal​nych środ​ków. Na​ra​ża​ła sie​bie i dziec​ko, choć sta​ra​ła się uni​kać szko​dli​we​go je​dze​nia i za​ży​wa​ła co​dzien​nie por​cję wi​ta​min. By ukryć zmia​ny w wy​glą​dzie fi​zycz​nym, no​si​ła luź​ne ubra​nia i wią​za​ła się w pa​sie ban​da​ża​mi. Póź​niej ści​ska​ła się gor​se​tem. Pół roku przed gwał​tem do​zna​ła ura​zu nogi i prze​szła ope​ra​cję ścię​gna, mia​ła więc wy​mów​kę, by od wrze​śnia nie cho​dzić na za​ję​cia gim​na​stycz​ne, na któ​rych z pew​no​ścią jej ta​jem​ni​ca by się wy​da​ła. Ko​bie​ta cię​żar​na prze​cięt​nie przy​bie​ra na wa​dze oko​ło pięt​na​stu ki​lo​gra​mów, z cze​go trzy do czte​rech kilo przy​pa​da na płód. Ło​ży​sko i płyn owo​dnio​wy ważą pół​to​ra ki​lo​gra​ma. Po​zo​sta​łe dzie​więć to woda i za​pa​sy tłusz​czu. Phi​mie uty​ła nie​speł​na sześć kilo. Nikt by nie za​uwa​żył cią​ży, na​wet gdy​by nie no​si​ła gor​se​tu.

Dzień przed przy​ję​ciem do szpi​ta​la Mat​ki Bo​żej obu​dzi​ła się z nie​ustę​pli​wym bó​lem gło​wy, mdło​ścia​mi i za​bu​rze​nia​mi rów​no​wa​gi. Mę​czył ją też do​tkli​wy ból brzu​cha, ni​g​dy wcze​śniej ta​kie​go nie od​czu​wa​ła, choć nie były to skur​cze po​ro​do​we. Co gor​sza, do​zna​ła nie​po​ko​ją​cych za​bu​rzeń wzro​ku. Z po​cząt​ku wi​dzia​ła nie​wy​raź​nie. Po​tem w jej polu wi​dze​nia po​ja​wi​ły się wid​mo​we świe​tli​ki. W koń​cu do​zna​ła trwa​ją​cej trzy​dzie​ści se​kund śle​po​ty, któ​ra wpra​wi​ła ją w prze​ra​że​nie. Po​mi​mo tego nie​spo​dzie​wa​ne​go kry​zy​su i świa​do​mo​ści, że od roz​wią​za​nia dzie​li ją nie​speł​na dzie​sięć dni, wciąż nie mia​ła od​wa​gi po​wie​dzieć o wszyst​kim ojcu i mat​ce. Wie​leb​ny Har​ri​son Whi​te, jej tata, był pa​sto​rem bap​ty​stów i czło​wie​kiem do​brym, wy​ro​zu​mia​łym, ła​god​nym. Mat​ka, Gra​ce, była wcie​le​niem do​bro​ci. Phi​mie za żad​ne skar​by nie chcia​ła ujaw​niać im praw​dy nie dla​te​go, by bała się ich gnie​wu. Nie chcia​ła po pro​stu uj​rzeć w ich oczach roz​cza​ro​wa​nia. Wo​la​ła​by umrzeć, niż ścią​gnąć na gło​wy ro​dzi​ców hań​bę. Kie​dy na​wie​dził ją tego sa​me​go dnia dru​gi, znacz​nie dłuż​szy atak śle​po​ty, była aku​rat sama w domu. Wy​szła po omac​ku z sy​pial​ni, ru​szy​ła ostroż​nie ko​ry​ta​rzem, wresz​cie do​tar​ła do apa​ra​tu te​le​fo​nicz​ne​go w sy​pial​ni ro​dzi​ców. Ce​le​sti​na sie​dzia​ła w swo​jej ma​łej pra​cow​ni w San Fran​ci​sco i była aku​rat za​ję​ta ku​bi​stycz​nym au​to​por​tre​tem, kie​dy za​dzwo​ni​ła jej sio​stra. Prze​ra​żo​na hi​ste​rią w gło​sie Phi​mie, była w pierw​szej chwi​li prze​ko​na​na, że cho​dzi o ro​dzi​ców. Gdy jed​nak po​zna​ła praw​dę, po​czu​ła się tak, jak​by rze​czy​wi​ście stra​ci​ła ojca i mat​kę. Myśl o gwał​cie do​ko​na​nym na uko​cha​nej sio​strze przy​pra​wi​ła ją o ból i wście​kłość. Prze​ra​żo​na dzie​wię​cio​mie​sięcz​ną tor​tu​rą dziew​czy​ny i jej fi​zycz​nym cier​pie​niem, Ce​le​sti​na chcia​ła jak naj​szyb​ciej skon​tak​to​wać się z ro​dzi​ca​mi. Whi​te’owie byli dla sie​bie jak opo​ka.

Choć Phi​mie pod​czas roz​mo​wy ze swą wspa​nia​łą sio​strą od​zy​ska​ła wzrok, to jed​nak nie od​zy​ska​ła roz​sąd​ku. Wy​bła​ga​ła, by Ce​le​sti​na nie dzwo​ni​ła do ro​dzi​ców ani do le​ka​rza, tyl​ko przy​je​cha​ła do domu i była przy niej w chwi​li ujaw​nie​nia strasz​li​wej ta​jem​ni​cy. Ce​le​sti​na ustą​pi​ła, choć wbrew so​bie. Słu​cha​ła gło​su ser​ca na rów​ni z gło​sem lo​gi​ki, a po​ru​sza​ją​ca proś​ba uko​cha​nej sio​stry tłu​mi​ła wszel​ki roz​są​dek. Nie tra​ci​ła cza​su na pa​ko​wa​nie wa​liz​ki; go​dzi​nę póź​niej sie​dzia​ła w sa​mo​lo​cie do Spru​ce Hills w Ore​go​nie. W trzy go​dzi​ny po roz​mo​wie te​le​fo​nicz​nej zna​la​zła się u boku sio​stry. W sa​lo​nie ro​dzi​ciel​skie​go domu, pod czuj​nym spoj​rze​niem Je​zu​sa i Joh​na F. Ken​ne​dy’ego, któ​rych por​tre​ty wi​sia​ły obok sie​bie, Phi​mie wy​ja​wi​ła mat​ce i ojcu całą praw​dę. Opo​wie​dzia​ła o krzyw​dzie, jaką jej wy​rzą​dzo​no i jaką sama so​bie wy​rzą​dzi​ła. Zo​sta​ła w tym mo​men​cie ob​da​rzo​na ła​ską bez​brzeż​nej i bez​in​te​re​sow​nej mi​ło​ści, któ​rej po​trze​bo​wa​ła od dzie​wię​ciu mie​się​cy, a na któ​rą w swo​im po​ję​ciu nie za​słu​gi​wa​ła. Choć bli​skość ro​dzi​ny i wy​zna​nie praw​dy przy​nio​sły jej ogrom​ną ulgę i przy​wró​ci​ły zdro​wy roz​są​dek, za nic w świe​cie nie chcia​ła ujaw​nić toż​sa​mo​ści gwał​ci​cie​la. Za​gro​ził, że za​bi​je ją i ro​dzi​ców, je​śli ze​chce prze​ciw​ko nie​mu świad​czyć, i była prze​ko​na​na, że mó​wił praw​dę. – Dziec​ko – rzekł do niej oj​ciec – ten czło​wiek ni​g​dy wię​cej cię nie tknie. Już się o to po​sta​ra​my, ja i Pan Bóg, i choć ża​den z nas nie uciek​nie się do prze​mo​cy, zaj​mie się nim po​li​cja. Gwał​ci​ciel jed​nak ster​ro​ry​zo​wał dziew​czyn​kę i od​ci​snął pięt​no groź​by w jej dzie​cię​cym umy​śle. Nie dała się na​mó​wić na ujaw​nie​nie tej ostat​niej ta​jem​ni​cy. Mat​ka ape​lo​wa​ła z ła​god​nym upo​rem do jej po​czu​cia od​po​wie​dzial​no​ści. Do​wo​dzi​ła, że je​śli ten czło​wiek nie zo​sta​nie aresz​to​wa​ny, osą​dzo​ny i ska​za​ny, to prę​dzej czy póź​niej skrzyw​dzi ko​lej​ną ofia​rę. Phi​mie była nie​ugię​ta.

– Jest sza​lo​ny. Cho​ry. Zły – mó​wi​ła roz​trzę​sio​na. – Po​za​bi​ja nas wszyst​kich, nie ob​cho​dzi go, czy zgi​nie za​strze​lo​ny przez po​li​cję, czy skoń​czy na krze​śle elek​trycz​nym. Nikt z was nie bę​dzie bez​piecz​ny, je​śli o nim po​wiem. Ce​le​sti​na i ro​dzi​ce odło​ży​li spra​wę na póź​niej. Phi​mie była zbyt prze​ra​żo​na, by pod​jąć wła​ści​wą de​cy​zję. Nie było sen​su się upie​rać. Abor​cja była nie​le​gal​na, poza tym ro​dzi​ce, lu​dzie głę​bo​ko wie​rzą​cy, ni​g​dy nie zgo​dzi​li​by się na ta​kie roz​wią​za​nie. Zresz​tą ze wzglę​du na bli​skość po​ro​du oraz stan zdro​wia Phi​mie usu​nię​cie cią​ży i tak nie wcho​dzi​ło w ra​chu​bę. Po​sta​no​wi​li bez​zwłocz​nie za​pew​nić jej opie​kę le​kar​ską, a dziec​ko od​dać do ad​op​cji lu​dziom, któ​rzy by je po​ko​cha​li i ni​g​dy nie do​strze​gli w nim ob​ra​zu ojca. – Nie uro​dzę dziec​ka tu​taj – upie​ra​ła się Phi​mie. – Je​śli on się zo​rien​tu​je, że je​stem z nim w cią​ży, osza​le​je jesz​cze bar​dziej. Wiem, że tak bę​dzie. Chcia​ła po​je​chać z Ce​le​sti​ną do San Fran​ci​sco, by tam uro​dzić. Oj​ciec dziec​ka – a tak​że jej przy​ja​cie​le i pa​ra​fia​nie wie​leb​ne​go Whi​te’a – ni​g​dy nie do​wie​dzie​li​by się o tym fak​cie. Im bar​dziej ro​dzi​ce i sio​stra sprze​ci​wia​li się temu pla​no​wi, tym bar​dziej Phi​mie się de​ner​wo​wa​ła. W koń​cu ogar​nął ich strach, że dziew​czy​na za​ła​mie się na do​bre, je​śli nie ule​gną. Ob​ja​wy, któ​re prze​ra​zi​ły Phi​mie – ból gło​wy, pa​ra​li​żu​ją​cy ból brzu​cha, za​kłó​ce​nia rów​no​wa​gi, pro​ble​my z wi​dze​niem – ustą​pi​ły cał​ko​wi​cie. Naj​praw​do​po​dob​niej mia​ły pod​ło​że psy​chicz​ne. Nie moż​na było już dłu​żej cze​kać, Phi​mie wy​ma​ga​ła na​tych​mia​sto​wej opie​ki, ale umiesz​cze​nie jej siłą w miej​sco​wym szpi​ta​lu, gdzie mu​sia​ła​by zno​sić upo​ko​rze​nie, też było wy​klu​czo​ne. Ce​le​sti​na skon​tak​to​wa​ła się ze swo​im le​ka​rzem w San Fran​ci​sco. Zgo​dził się zba​dać Phi​mie i przy​jąć ją do szpi​ta​la Mat​ki Bo​żej.

Pa​stor miał obo​wiąz​ki ka​płań​skie, ale Gra​ce pra​gnę​ła być z cór​ka​mi. Phi​mie jed​nak​że wy​bła​ga​ła, by to​wa​rzy​szy​ła jej tyl​ko sio​stra. Choć nie umia​ła wy​ja​śnić, dla​cze​go nie chce mieć mat​ki u swe​go boku, wszy​scy ro​zu​mie​li, co dzie​je się w jej ser​cu. Nie mo​gła znieść my​śli, że na​ra​zi de​li​kat​ną i wraż​li​wą mat​kę na wstyd i za​kło​po​ta​nie, któ​re sama tak przej​mu​ją​co od​czu​wa​ła. Była w do​dat​ku prze​ko​na​na, że sy​tu​acja w cią​gu naj​bliż​szych go​dzin i dni, a na​wet po sa​mym po​ro​dzie, jesz​cze się po​gor​szy. Gra​ce była oczy​wi​ście sil​ną ko​bie​tą, któ​rą zbro​ja wia​ry chro​ni​ła przed rze​cza​mi znacz​nie gor​szy​mi niż wstyd. Ce​le​sti​na wie​dzia​ła, że mama bę​dzie cier​pia​ła o wie​le bar​dziej w domu niż przy cór​ce, ale Phi​mie była zbyt mło​da, zbyt na​iw​na i prze​ra​żo​na, by zro​zu​mieć, że w tej spra​wie, tak jak we wszyst​kich in​nych, mat​ka to fi​lar, a nie trzci​na. Ła​god​ność, z jaką Gra​ce speł​ni​ła ży​cze​nie Phi​mie kosz​tem wła​sne​go spo​ko​ju su​mie​nia, wzru​szy​ła Ce​le​sti​nę. Za​wsze po​dzi​wia​ła i ko​cha​ła mat​kę tak bar​dzo, że nie mo​gła wy​ra​zić tego ani sło​wa​mi, ani sztu​ką, ni​g​dy jed​nak nie od​czu​wa​ła mi​ło​ści sil​niej niż te​raz. Za​re​zer​wo​wa​ła dwa miej​sca na po​ran​ny lot z wpra​wą agen​ta biu​ra po​dró​ży. Po​szło jej rów​nie ła​two jak w San Fran​ci​sco, kie​dy w cią​gu dwóch go​dzin za​ła​twi​ła bi​let na sa​mo​lot do Ore​go​nu. W sa​mo​lo​cie Phi​mie na​rze​ka​ła na dzwo​nie​nie w uszach, co mo​gło mieć zwią​zek z lo​tem. Wi​dzia​ła też przez ja​kiś czas po​dwój​nie, a po lą​do​wa​niu do​sta​ła krwo​to​ku z nosa, Ce​le​sti​na jed​nak łą​czy​ła to z wcze​śniej​szy​mi ob​ja​wa​mi. Krwo​tok jed​nak nie usta​wał, co za​nie​po​ko​iło Ce​le​sti​nę nie na żar​ty. Oba​wia​ła się, że nie na​le​ża​ło zwle​kać ze szpi​ta​lem tak dłu​go. Od razu z mię​dzy​na​ro​do​we​go lot​ni​ska w San Fran​ci​sco po​je​cha​ły przez noc, przez spo​wi​te mgłą uli​ce mia​sta, do szpi​ta​la Mat​ki Bo​żej. Tu​taj się oka​za​ło, że Phi​mie ma nie​zwy​kle wy​so​kie ci​śnie​nie krwi – 210 na 126 – że gro​zi jej prze​łom nad​ci​śnie​nio​wy,

wy​lew, dys​funk​cja ne​rek i inne nie​bez​piecz​ne dla ży​cia kom​pli​ka​cje. Po​da​no do​żyl​nie leki na nad​ci​śnie​nie, po czym umiesz​czo​no Phi​mie w po​ko​ju 724 i pod​łą​czo​no do mo​ni​to​ra. Dok​tor Le​land Da​ines, in​ter​ni​sta Ce​le​sti​ny, przy​je​chał pro​sto z ko​la​cji w Ritz–Carl​to​nie. Miał za​cząt​ki ły​si​ny i po​marsz​czo​ną twarz, ale nie wy​glą​dał sta​ro, ra​czej god​nie. Choć mógł się po​chwa​lić bar​dzo dłu​gą prak​ty​ką, był wol​ny od ja​kiej​kol​wiek aro​gan​cji. Miał ci​chy głos i nie​wy​czer​pa​ne po​kła​dy cier​pli​wo​ści. Po zba​da​niu Phi​mie, któ​ra od​czu​wa​ła mdło​ści, Da​ines prze​pi​sał jej lek prze​ciw​dr​gaw​ko​wy, prze​ciw​wy​miot​ny i śro​dek uspo​ka​ja​ją​cy, wszyst​ko do​żyl​nie. Śro​dek uspo​ka​ja​ją​cy był ła​god​ny, ale Phi​mie za​snę​ła w cią​gu paru mi​nut, wy​czer​pa​na cier​pie​niem i bra​kiem snu. Dok​tor Da​ines roz​ma​wiał z Ce​le​sti​ną na ko​ry​ta​rzu. Cza​sem obok prze​cho​dzi​ły sio​stry za​kon​ne w ha​bi​tach do zie​mi i kor​ne​tach, su​nąc tam i z po​wro​tem jak du​chy. – Ma stan prze​drzu​caw​ko​wy. Wy​stę​pu​je u oko​ło pię​ciu pro​cent cię​żar​nych, nie​mal za​wsze po dwu​dzie​stym czwar​tym ty​go​dniu, i za​zwy​czaj daje się z po​wo​dze​niem le​czyć. Ale nie za​mie​rzam tego lek​ce​wa​żyć, Ce​le​sti​no. W jej przy​pad​ku to dość po​waż​ne. Nie była pod kon​tro​lą le​ka​rza, nie ko​rzy​sta​ła z żad​nej opie​ki pre​na​tal​nej, a jest w trzy​dzie​stym ósmym ty​go​dniu, oko​ło dzie​się​ciu dni przed po​ro​dem. Po​nie​waż zna​li datę gwał​tu, któ​ry sta​no​wił je​dy​ne do​świad​cze​nie sek​su​al​ne Phi​mie, moż​na było do​kład​nie okre​ślić dzień za​płod​nie​nia, a tym sa​mym z więk​szą od prze​cięt​nej pre​cy​zją usta​lić czas roz​wią​za​nia. – Im bli​żej ter​mi​nu, tym więk​sze ry​zy​ko przej​ścia sta​nu prze​drzu​caw​ko​we​go w peł​ną rzu​caw​kę – oświad​czył Da​ines. – Co mo​gło​by się wte​dy stać? – spy​ta​ła Ce​le​sti​na, bo​jąc się od​po​wie​dzi.

– Moż​li​we kom​pli​ka​cje to mię​dzy in​ny​mi krwo​tok mó​zgo​wy, obrzęk płuc​ny, mar​twi​ca wą​tro​by, śpiącz​ka – żeby wy​mie​nić tyl​ko kil​ka. – Po​win​nam ją od razu za​pro​wa​dzić do szpi​ta​la, jesz​cze w domu. Po​ło​żył jej dłoń na ra​mie​niu. – Nie rób so​bie wy​rzu​tów. Phi​mie z tego wyj​dzie. I choć nie znam szpi​ta​la w Ore​go​nie, wąt​pię, czy mógł​by rów​nać się z na​szym. Zle​cił na na​stęp​ny dzień se​rię ba​dań. Za​mie​rzał za​pro​po​no​wać ce​sar​skie cię​cie, gdy tyl​ko ci​śnie​nie krwi się ob​ni​ży i usta​bi​li​zu​je, wo​lał jed​nak wpierw usta​lić, ja​kie kom​pli​ka​cje mo​gły spo​wo​do​wać dra​koń​ska die​ta i ob​kur​cze​nie żo​łąd​ka. Ce​le​sti​na, zda​jąc so​bie spra​wę z sy​tu​acji, od​wa​ży​ła się spy​tać: – Czy jest szan​sa… że dziec​ko bę​dzie nor​mal​ne? – Mam na​dzie​ję – od​parł le​karz, kła​dąc duży na​cisk na ostat​nie sło​wo. Sto​jąc sa​mot​nie przy łóż​ku w po​ko​ju 724 i ob​ser​wu​jąc śpią​cą dziew​czy​nę, Ce​le​sti​na mu​sia​ła przy​znać, że nie​źle so​bie ra​dzi. Do​szła do wnio​sku, że nie bę​dzie trze​ba dzwo​nić do ro​dzi​ców. Po chwi​li za​czę​ła spa​zma​tycz​nie od​dy​chać, ści​snę​ło jej krtań. Wes​tchnę​ła i roz​pła​ka​ła się na do​bre. Była o czte​ry lata star​sza od Phi​mie. Przez ostat​nie trzy lata, od kie​dy wy​je​cha​ła do San Fran​ci​sco, wi​dy​wa​ły się z sio​strą bar​dzo rzad​ko. Po​mi​mo od​le​gło​ści i upły​wu cza​su, obo​wiąz​ków zwią​za​nych ze stu​dia​mi i co​dzien​ne​go kie​ra​tu nie za​po​mnia​ła, że ko​cha Phi​mie, ale za​po​mnia​ła o czy​sto​ści i sile tego uczu​cia. Od​kry​wa​jąc je te​raz na nowo, była tak wstrzą​śnię​ta, że mu​sia​ła przy​su​nąć so​bie krze​sło i usiąść. Zwie​si​ła gło​wę, ukry​ła twarz w chłod​nych dło​niach i za​czę​ła się za​sta​na​wiać, ja​kim cu​dem mat​ka jest zdol​na wy​trwać w wie​rze, gdy tak strasz​na rzecz spo​ty​ka ko​goś rów​nie nie​win​ne​go jak Phi​mie.

Oko​ło pół​no​cy wró​ci​ła do swe​go miesz​ka​nia. Le​żąc w łóż​ku przy zga​szo​nym świe​tle, wpa​trzo​na w su​fit, nie mo​gła usnąć. Ża​lu​zje były pod​nie​sio​ne, okna od​sło​nię​te. Zwy​kle lu​bi​ła ten mgli​sty, zło​ta​wo​czer​wo​ny blask uno​szą​cy się nocą nad mia​stem, ale tym ra​zem na​pa​wał ją nie​po​ko​jem. Od​no​si​ła dziw​ne wra​że​nie, że je​śli wsta​nie z łóż​ka i po​dej​dzie do naj​bliż​sze​go okna, to oka​że się, że domy me​tro​po​lii toną w mro​ku, la​tar​nie ulicz​ne są zga​szo​ne, a ów nie​ziem​ski blask uno​si się znad kra​tek ście​ko​wych i otwar​tych wła​zów, z głę​bin pod​ziem​ne​go świa​ta. Była ar​tyst​ką na​wet nocą, we śnie, i bez​u​stan​nie po​szu​ki​wa​ła od​po​wied​niej for​my i ukry​te​go zna​cze​nia. Tak jak te​raz, wpa​trzo​na w su​fit sy​pial​ni. W plą​ta​ni​nie świa​tła i cie​nia po​kry​wa​ją​cej tynk do​strze​gła po​waż​ne twa​rzycz​ki dzie​ci – zde​for​mo​wa​ne, spo​glą​da​ją​ce bła​gal​nie – i wi​ze​run​ki śmier​ci. — W dzie​więt​na​ście go​dzin po przy​ję​ciu Phi​mie do szpi​ta​la Mat​ki Bo​żej, gdy dziew​czy​na prze​cho​dzi​ła ba​da​nia zle​co​ne przez dok​to​ra Da​ine​sa, ni​skie sza​re nie​bo po​chmur​nia​ło we wcze​snym zmierz​chu, mia​sto zaś po​now​nie otu​la​ło się zło​ta​wo​czer​wo​nym ca​łu​nem. Po ca​łym dniu pra​cy Ce​le​sti​na skoń​czy​ła por​tret Nel​li Lom​bar​di. Dru​gi z ko​lei – uka​zu​ją​cy jej rysy w wie​ku sześć​dzie​się​ciu lat – był już roz​po​czę​ty. Choć Ce​le​sti​na nie spa​ła od trzy​dzie​stu sze​ściu go​dzin, była cał​ko​wi​cie przy​tom​na i nie od​czu​wa​ła drże​nia dło​ni – z ołów​ka spły​wa​ły li​nie i pla​my, ni​czym sło​wa z wiecz​ne​go pió​ra w dło​ni na​tchnio​ne​go pi​sa​rza. Sie​dzia​ła na krze​śle obok okna, tuż przy łóż​ku Nel​li, i ry​su​jąc na pod​pór​ce, pro​wa​dzi​ła ci​chą i jed​no​stron​ną roz​mo​wę z po​grą​żo​ną w śpiącz​ce ko​bie​tą. Opo​wia​da​ła hi​sto​rie z cza​sów, kie​dy to do​ra​sta​ły obie z Phi​mie – i była zdu​mio​na, że po​sia​da taki skarb jak wspo​mnie​nia.

Cza​sem Nel​la zda​wa​ła się słu​chać, choć ani nie otwo​rzy​ła oczu, ani się nie po​ru​szy​ła. Zie​lo​na li​nia elek​tro​kar​dio​gra​mu bie​gła nie​zmie​nio​nym ryt​mem. Krót​ko przed obia​dem sa​lo​wy wraz z pie​lę​gniar​ką wpro​wa​dzi​li na wóz​ku Phi​mie i prze​nie​śli ostroż​nie na łóż​ko. Dziew​czy​na wy​glą​da​ła nad​spo​dzie​wa​nie do​brze. Choć była zmę​czo​na, czę​sto się uśmie​cha​ła, a jej duże piw​ne oczy błysz​cza​ły. Chcia​ła obej​rzeć go​to​wy por​tret Nel​li, a tak​że swój, jesz​cze nie​do​koń​czo​ny. – Bę​dziesz któ​re​goś dnia sław​na, Cel​lie. – Nikt nie jest sław​ny na tam​tym świe​cie. Ani wspa​nia​ły, ani uty​tu​ło​wa​ny, ani dum​ny – oświad​czy​ła z uśmie​chem, cy​tu​jąc sło​wa ulu​bio​ne​go ka​za​nia taty. – Ani po​tęż​ny… – …ani okrut​ny, ani nie​na​wist​ny, ani za​zdro​sny, ani ską​py – re​cy​to​wa​ła Phi​mie – gdyż to wszyst​ko są nie​go​dzi​wo​ści upa​dłe​go świa​ta… – …a te​raz, gdy taca ofiar​na krą​ży mię​dzy wami… – …da​waj​cie, jak​by​ście byli już oświe​co​ny​mi oby​wa​te​la​mi tam​te​go świa​ta… – …nie zaś peł​ny​mi hi​po​kry​zji, ża​ło​sny​mi… – …ską​py​mi… – …chci​wy​mi… – …fa​ry​ze​usza​mi tego pa​do​łu łez… Wy​buch​nę​ły śmie​chem i wzię​ły się za ręce. Po raz pierw​szy od pa​mięt​nej, dra​ma​tycz​nej roz​mo​wy przez te​le​fon Ce​le​sti​na po​czu​ła, że wszyst​ko się w koń​cu ja​koś uło​ży. Kil​ka mi​nut póź​niej, pod​czas ko​lej​nej kon​fe​ren​cji na ko​ry​ta​rzu z dok​to​rem Da​ine​sem, była zmu​szo​na stłu​mić nie​co swój opty​mizm. Utrzy​mu​ją​ce się nad​ci​śnie​nie, obec​ność biał​ka w mo​czu i inne ob​ja​wy wska​zy​wa​ły, że stan prze​drzu​caw​ko​wy nie mi​nął; Phi​mie

wciąż gro​zi​ła rzu​caw​ka. Nad​ci​śnie​nie co praw​da zo​sta​ło opa​no​wa​ne, ale tyl​ko za spra​wą bar​dzo sil​nych le​ków, któ​rych le​karz użył z ko​niecz​no​ści. – W do​dat​ku ma małą mied​ni​cę, co na​strę​cza​ło​by trud​no​ści na​wet przy nor​mal​nej cią​ży – cią​gnął Da​ines. – Poza tym włók​na mię​śnio​we w ka​na​le szyj​ki ma​ci​cy, któ​re po​win​ny zwiot​czeć przed po​ro​dem, są wciąż na​pię​te. Szyj​ka ma​ci​cy nie roz​sze​rzy się chy​ba na tyle, by do​szło do po​ro​du. – A dziec​ko? – Nie ma wy​raź​nych oznak uszko​dze​nia pło​du, ale kil​ka te​stów ujaw​ni​ło nie​po​ko​ją​ce ano​ma​lie. Prze​ko​na​my się, kie​dy zo​ba​czy​my no​wo​rod​ka. Ce​le​sti​na po​czu​ła w cie​le ostrze prze​ra​że​nia, nie mo​gąc wy​rzu​cić z my​śli ob​ra​zu po​twor​ka ro​dem z ja​kie​goś jar​mar​ku, na wpół smo​ka i na wpół owa​da, zwi​nię​te​go ni​czym wąż w ło​nie jej sio​stry. Nie​na​wi​dzi​ła dziec​ka spło​dzo​ne​go przez gwał​ci​cie​la, ale mimo wszyst​ko była po​ru​szo​na wła​sną nie​na​wi​ścią, gdyż dziec​ko nie po​no​si​ło prze​cież żad​nej winy. – Je​śli ci​śnie​nie krwi usta​bi​li​zu​je się w cią​gu nocy – mó​wił da​lej le​karz – to za​le​cał​bym ce​sar​skie cię​cie. Groź​ba rzu​caw​ki mija po po​ro​dzie cał​ko​wi​cie. Chciał​bym po​wie​rzyć Phi​mie dok​to​ro​wi Aaro​no​wi Kal​ten​ba​cho​wi. To zna​ko​mi​ty po​łoż​nik. – Oczy​wi​ście. – Będę jed​nak obec​ny przy za​bie​gu. – Je​stem panu bar​dzo wdzięcz​na, dok​to​rze. Za wszyst​ko, co pan zro​bił. Ce​le​sti​na sama nie​mal była dziec​kiem. Uda​wa​ła, że ma dość siły i do​świad​cze​nia, by udźwi​gnąć ten cię​żar. Ale była zdru​zgo​ta​na. – Idź do domu, prze​śpij się – do​ra​dził. – Nie po​mo​żesz sio​strze, je​śli sama za​mie​nisz się w pa​cjent​kę. Zo​sta​ła z Phi​mie pod​czas ko​la​cji.

Dziew​czy​na mia​ła ape​tyt, choć je​dze​nie było bez sma​ku. Wkrót​ce usnę​ła. W domu, po te​le​fo​nie do ro​dzi​ców, Ce​le​sti​na zro​bi​ła so​bie ka​nap​kę z szyn​ką. Zja​dła le​d​wie jej czwar​tą część. Po​tem dwa ka​wał​ki cze​ko​la​do​we​go cro​is​san​ta. Ły​żecz​kę kre​mu orze​cho​we​go. Nic nie mia​ło sma​ku, wy​da​wa​ło się bar​dziej mdłe od szpi​tal​ne​go je​dze​nia Phi​mie, za​ty​ka​ło gar​dło. Po​ło​ży​ła się na łóż​ku na​kry​tym na​rzu​tą, nie zdej​mu​jąc ubra​nia. Chcia​ła po​słu​chać mu​zy​ki kla​sycz​nej, a po​tem umyć zęby. Przy​po​mnia​ła so​bie, że nie włą​czy​ła ra​dia. Nim zdo​ła​ła się​gnąć do od​bior​ni​ka, za​pa​dła w sen. — Siód​my stycz​nia, 4.15 rano. W po​łu​dnio​wej Ka​li​for​nii Agnes Lam​pion śni o swym nowo na​ro​dzo​nym synu. W Ore​go​nie Ju​nior Cain wy​ma​wia z lę​kiem ja​kieś imię przez sen, a de​tek​tyw Va​na​dium, nie mo​gąc się do​cze​kać, kie​dy wresz​cie po​wie po​dej​rza​ne​mu o dzien​ni​ku zmar​łej żony, na​chy​la się, by wszyst​ko sły​szeć, i bez koń​ca ob​ra​ca mo​ne​tę mię​dzy gru​by​mi pal​ca​mi pra​wej dło​ni. W San Fran​ci​sco za​dzwo​nił te​le​fon. Prze​krę​ca​jąc się na bok i ma​ca​jąc w ciem​no​ści ręką, Ce​le​sti​na Whi​te chwy​ci​ła za słu​chaw​kę przy trze​cim sy​gna​le. Jej „Halo?” było jed​no​cze​śnie prze​cią​głym ziew​nię​ciem. – Przy​jeż​dżaj – po​wie​dzia​ła ja​kaś ko​bie​ta o sła​bym gło​sie. Wciąż na wpół śpią​ca Ce​le​sti​na spy​ta​ła: – Słu​cham? – Przy​jeż​dżaj. Szyb​ko. – Kto mówi? – Nel​la Lom​bar​di. Przy​jeż​dżaj. Two​ja sio​stra umrze nie​ba​wem. Ce​le​sti​na oprzy​tom​nia​ła na​gle i usia​dła na brze​gu łóż​ka, wie​dząc do​sko​na​le, że jej roz​mów​czy​ni nie może być tam​tą po​grą​żo​ną

w śpiącz​ce sta​rusz​ką, spy​ta​ła więc ostro: – Kto, u li​cha, mówi? Ci​sza po dru​giej stro​nie li​nii nie wy​da​wa​ła się mil​cze​niem czło​wie​ka, któ​ry nie otwie​ra ust. Była bez​den​na i nie​zmą​co​na, wol​na od naj​słab​sze​go na​wet szu​mu czy trza​sku. Nikt tam nie od​dy​chał ani nie wstrzy​my​wał od​de​chu. Głę​bia tej bez​den​nie głu​chej próż​ni przy​pra​wia​ła o dresz​cze. Ce​le​sti​na nie mia​ła od​wa​gi ode​zwać się po​now​nie, gdyż ogar​nął ją na​gle za​bo​bon​ny strach, że ta ci​sza to żywa isto​ta, któ​ra może przyjść do niej po dru​cie te​le​fo​nicz​nym. Odło​ży​ła słu​chaw​kę, ze​rwa​ła się z łóż​ka, chwy​ci​ła z krze​sła przy ku​chen​nym sto​le skó​rza​ną kurt​kę, zła​pa​ła klu​cze i to​reb​kę, po czym wy​bie​gła z miesz​ka​nia. Noc​ne od​gło​sy mia​sta – war​kot nie​licz​nych sa​mo​cho​dów na wy​lud​nio​nych uli​cach, twar​dy brzęk ob​lu​zo​wa​ne​go wła​zu ście​ko​we​go pod opo​na​mi, wy​cie od​le​głej sy​re​ny, śmiech pi​ja​nych hu​la​ków wra​ca​ją​cych zyg​za​kiem do do​mów z ca​ło​noc​nych za​baw – tłu​mił ca​łun srebr​nej mgły. Dźwię​ki brzmia​ły zna​jo​mo, ale mia​sto wy​da​wa​ło się Ce​le​sti​nie obce jak ni​g​dy przed​tem, peł​ne zła; bu​dyn​ki ma​ja​czy​ły w mro​ku ni​czym wiel​kie kryp​ty albo świą​ty​nie nie​zna​nych i okrut​nych bo​gów. Pi​jac​ki śmiech niósł się przez mgłę ta​jem​ni​czo – nie jak wo​ła​nie ra​do​ści, lecz obłę​du i cier​pie​nia. Nie mia​ła sa​mo​cho​du, a szpi​tal był od​da​lo​ny o dwa​dzie​ścia pięć mi​nut dro​gi od jej miesz​ka​nia. Bie​gła, mo​dląc się jed​no​cze​śnie o tak​sów​kę, i choć jej bła​ga​nia nie zo​sta​ły wy​słu​cha​ne, do​tar​ła na miej​sce w nie​speł​na kwa​drans. Win​da su​nę​ła z trza​skiem do góry, wol​niej niż kie​dy​kol​wiek, co do​pro​wa​dza​ło Ce​le​sti​nę do sza​łu. Jej cięż​ki od​dech od​bi​jał się w klau​stro​fo​bicz​nej prze​strze​ni gło​śnym echem. W tych ostat​nich mi​nu​tach przed świ​tem ko​ry​ta​rze siód​me​go pię​tra były ci​che i pu​ste. W po​wie​trzu uno​si​ła się so​sno​wa woń

środ​ka de​zyn​fe​ku​ją​ce​go. Drzwi do po​ko​ju 724 były otwar​te. Sa​lo​wa koń​czy​ła wła​śnie zmie​niać prze​ście​ra​dło na łóż​ku sta​rej ko​bie​ty. Po​ściel Phi​mie była w nie​ła​dzie. – Gdzie moja sio​stra? – wy​sa​pa​ła Ce​le​sti​na bez tchu. Sa​lo​wa, wy​stra​szo​na, pod​nio​sła wzrok. Ce​le​sti​na po​czu​ła czy​jąś dłoń na ra​mie​niu. Od​wró​ci​ła się i uj​rza​ła pie​lę​gniar​kę o ró​żo​wych po​licz​kach i ciem​no​błę​kit​nych oczach, któ​rych ko​lor miał od tej chwi​li zwia​sto​wać tyl​ko złe wie​ści. – Nie wie​dzia​łam, że tak szyb​ko się z pa​nią skon​tak​tu​ją. Za​czę​li pani szu​kać do​pie​ro dzie​sięć mi​nut temu. Upły​nę​ło przy​naj​mniej dwa​dzie​ścia od te​le​fo​nu Nel​li Lom​bar​di. – Gdzie jest Phi​mie? – Szyb​ko! – po​na​gli​ła pie​lę​gniar​ka, kie​ru​jąc ją do win​dy. – Co się sta​ło? Kie​dy ru​szy​ły w dół, na od​dział chi​rur​gicz​ny, sio​stra wy​ja​śni​ła: – Ko​lej​ny prze​łom nad​ci​śnie​nio​wy. Ci​śnie​nie krwi u bied​nej dziew​czy​ny pod​sko​czy​ło jak sza​lo​ne, leki nie po​mo​gły. Kon​wul​sje rzu​caw​ko​we. – O Boże! – Jest na sali ope​ra​cyj​nej. Ce​sar​skie cię​cie. Ce​le​sti​na są​dzi​ła, że po​cze​ka przed salą, ale pie​lę​gniar​ka za​pro​wa​dzi​ła ją do umy​wal​ni. – Je​stem sio​stra Jo​se​phi​na. – Zsu​nę​ła Ce​le​sti​nie z ra​mie​nia tor​bę. – Musi ją pani tu zo​sta​wić – wy​ja​śni​ła i po​mo​gła zdjąć jej kurt​kę. Po​ja​wi​ła się pie​lę​gniar​ka w zie​lo​nym far​tu​chu. – Pro​szę pod​cią​gnąć rę​ka​wy swe​tra i szo​ro​wać ręce aż do łok​-

ci. Po​rząd​nie. Po​wiem pani, kie​dy prze​stać. Po​ło​ży​ła na pra​wej dło​ni Ce​le​sti​ny ka​wa​łek my​dła łu​go​we​go. Sio​stra Jo​se​phi​na od​krę​ci​ła wodę nad zle​wem. – Całe szczę​ście, że dok​tor Lip​scomb był w szpi​ta​lu, kie​dy to się sta​ło – oświad​czy​ła. – Wła​śnie przy​jął inny po​ród, też z kom​pli​ka​cja​mi. Jest do​sko​na​ły. – Jak czu​je się Phi​mie? – spy​ta​ła Ce​le​sti​na, my​dląc za​wzię​cie dło​nie i przed​ra​mio​na. – Dok​tor Lip​scomb wy​ko​nał cię​cie ja​kieś dwie mi​nu​ty temu. Ło​ży​sko nie zo​sta​ło jesz​cze usu​nię​te – po​in​for​mo​wa​ła sio​stra. – Dziec​ko jest małe, ale zdro​we. Żad​nych de​for​ma​cji – po​cie​sza​ła Jo​se​phi​na. Ce​le​sti​na py​ta​ła o Phi​mie, ale one mó​wi​ły jej o dziec​ku. Po​czu​ła, jak ogar​nia ją prze​ra​że​nie. – Wy​star​czy – po​wie​dzia​ła pie​lę​gniar​ka, się​ga​jąc przez kłę​by pary do kra​nu. Ce​le​sti​na od​wró​ci​ła się od głę​bo​kie​go zle​wu i unio​sła dło​nie, tak jak za​ob​ser​wo​wa​ła to na fil​mach. Była w sta​nie nie​mal uwie​rzyć, że wciąż jest w domu, w łóż​ku, zma​ga​jąc się z kosz​ma​rem sen​nym. Pie​lę​gniar​ka za​ło​ży​ła Ce​le​sti​nie zie​lo​ny far​tuch chi​rur​gicz​ny i zwią​za​ła na ple​cach, sio​stra Jo​se​phi​na uklę​kła i na​cią​gnę​ła jej na buty fo​lio​we ochra​nia​cze. To nad​zwy​czaj​ne, peł​ne po​śpie​chu za​pro​sze​nie do chi​rur​gicz​ne​go sank​tu​arium było aż nad​to wy​mow​ne. Pie​lę​gniar​ka w zie​lo​nym far​tu​chu za​wią​za​ła Ce​le​sti​nie ma​skę chi​rur​gicz​ną na twa​rzy i na​ło​ży​ła na gło​wę cze​pek. – Tędy. Z umy​wal​ni krót​kim ko​ry​ta​rzem. Ja​sne neo​nów​ki nad gło​wą. Pisk ochra​nia​czy na li​no​leum. Pie​lę​gniar​ka pchnę​ła wa​ha​dło​we drzwi, wpu​ści​ła do środ​ka Ce​-

le​sti​nę, ale nie we​szła ra​zem z nią do sali. Ser​ce wa​li​ło Ce​le​sti​nie tak moc​no, że wi​bra​cje pul​su czu​ła w ko​ściach. Mia​ła wra​że​nie, że lada chwi​la ugną się pod nią ko​la​na. Oto ze​spół chi​rur​gicz​ny, gło​wy po​chy​lo​ne jak w mo​dli​twie, nie w ak​cie uzdra​wia​nia, uko​cha​na Phi​mie na sto​le ope​ra​cyj​nym, w skrwa​wio​nych prze​ście​ra​dłach. Ce​le​sti​na mó​wi​ła so​bie, by nie prze​ra​żać się wi​do​kiem krwi. Po​ród to rzecz krwa​wa. Nie było nic nie​zwy​kłe​go w tym, co mia​ła przed sobą. Dziec​ka ni​g​dzie nie do​strze​gła. W ką​cie ja​kaś po​tęż​nie zbu​do​wa​na pie​lę​gniar​ka zaj​mo​wa​ła się czymś przy sto​le, za​sła​nia​jąc cia​łem wi​dok. Bia​łe za​wi​niąt​ko. Być może no​wo​ro​dek. Ce​le​sti​na po​czu​ła do tego dziec​ka tak głę​bo​ką nie​na​wiść, że zro​bi​ło jej się gorz​ko w ustach. Choć nie zde​for​mo​wa​ne fi​zycz​nie, było jed​nak po​two​rem. Klą​twą gwał​ci​cie​la. Było zdro​we, lecz zdro​we kosz​tem Phi​mie. Nie zwa​ża​jąc na go​rącz​ko​we dzia​ła​nia ze​spo​łu chi​rur​gicz​ne​go, ja​kaś wy​so​ka pie​lę​gniar​ka od​su​nę​ła się na bok i przy​wo​ła​ła Ce​le​sti​nę do sto​łu ope​ra​cyj​ne​go. I wresz​cie Phi​mie, Phi​mie żywa, lecz – och! – zmie​nio​na tak bar​dzo. Ce​le​sti​na po​czu​ła, jak na jej ro​ze​dr​ga​nym ser​cu za​ci​ska się ni​czym ima​dło sta​lo​wa dłoń. Zda​wa​ło się, że twarz dziew​czyn​ki jest z pra​wej stro​ny pod​da​na sil​niej​sze​mu dzia​ła​niu gra​wi​ta​cji niż z le​wej: też ob​wi​sła, ale jak​by bar​dziej na​prę​żo​na. Lewa po​wie​ka przy​mknię​ta. War​gi po tej stro​nie wy​krzy​wio​ne w dół w gry​ma​sie gnie​wu. W ką​ci​ku ust struż​ka śli​ny. Phi​mie prze​wra​ca​ła ocza​mi dzi​ki​mi ze stra​chu, ocza​mi, któ​re nie pa​trzy​ły już na nic. – Krwo​tok mó​zgo​wy – wy​ja​śnił je​den z le​ka​rzy. Ce​le​sti​na mu​sia​ła przy​trzy​mać się sto​łu ope​ra​cyj​ne​go, by nie upaść. Świa​tła sta​ły się na​gle bo​le​śnie ja​sne, po​wie​trze zaś zgęst​nia​ło od woni środ​ków de​zyn​fek​cyj​nych i krwi. Od​dy​cha​nie przy​-

po​mi​na​ło mękę. Phi​mie ob​ró​ci​ła gło​wę, oczy prze​sta​ły ob​ra​cać się dzi​ko. Spoj​rza​ła na sio​strę przy​tom​nie. Pró​bo​wa​ła pod​nieść pra​wą rękę, ale nie zdo​ła​ła po​ko​nać bez​wła​du, wy​cią​gnę​ła więc lewą, a Ce​le​sti​na chwy​ci​ła ją moc​no. Dziew​czy​na prze​mó​wi​ła, lecz jej sło​wa były nie​wy​raź​ne, mowa nie​skład​na. Wy​krzy​wi​ła zla​ną po​tem twarz w gry​ma​sie nie​za​do​wo​le​nia, za​mknę​ła oczy i spró​bo​wa​ła po​now​nie, wy​po​wia​da​jąc tyl​ko jed​no, lecz zro​zu​mia​łe sło​wo: – Dziec​ko. – Cier​pi na afa​zję ru​cho​wą – wy​ja​śnił dok​tor. – Nie​wie​le może po​wie​dzieć, ale zro​zu​mie pa​nią do​sko​na​le. Po​tęż​nie zbu​do​wa​na pie​lę​gniar​ka sta​nę​ła z za​wi​niąt​kiem w ra​mio​nach obok Ce​le​sti​ny, któ​ra nie​mal cof​nę​ła się z obrzy​dze​niem. Sio​stra tak trzy​ma​ła no​wo​rod​ka, by mat​ka mo​gła wi​dzieć jego twarz. Phi​mie spoj​rza​ła prze​lot​nie na dziec​ko, po​tem znów po​szu​ka​ła wzro​ku Ce​le​sti​ny. Jesz​cze jed​no nie​wy​raź​ne sło​wo, jed​nak zro​zu​mia​łe dzię​ki ogrom​ne​mu wy​sił​ko​wi: – An​gel. To nie był anioł. Chy​ba że anioł śmier​ci. W po​rząd​ku, miał małe rącz​ki i stop​ki, a nie za​krzy​wio​ne szpo​ny i roz​sz​cze​pio​ne ko​py​ta. To nie było dziec​ko de​mo​na. Oj​cow​skie zło nie uwi​dacz​nia​ło się na jego twa​rzycz​ce. Jed​nak Ce​le​sti​na nie chcia​ła mieć z nim nic wspól​ne​go, od​rzu​cał ją sam już jego wi​dok i nie mo​gła po​jąć, dla​cze​go Phi​mie tak upar​cie na​zy​wa je anio​łem. – An​gel – po​wie​dzia​ła głu​cho Phi​mie, szu​ka​jąc w oczach sio​stry oznak zro​zu​mie​nia. – Nie męcz się, ko​cha​nie.

– An​gel – wy​mó​wi​ła nie​cier​pli​wie Phi​mie, a po​tem, z wy​sił​kiem, od któ​re​go na​brzmia​ła jej żyła na le​wej skro​ni, do​da​ła: – Imię. – Chcesz dziec​ku dać imię An​gel? Dziew​czy​na pró​bo​wa​ła po​wie​dzieć „tak”, ale z jej ust do​by​ło się je​dy​nie „thk, thk”, więc tyl​ko przy​tak​nę​ła ener​gicz​nie i za​ci​snę​ła dłoń na ręku Ce​le​sti​ny. Phi​mie mu​sia​ła być do ja​kie​goś stop​nia nie​przy​tom​na. Prze​cież nie ona mia​ła nadać imię dziec​ku prze​zna​czo​ne​mu do ad​op​cji. – An​gel – po​wtó​rzy​ła, bli​ska de​spe​ra​cji. An​gel. Bar​dziej przy​ziem​na wer​sja jej wła​sne​go imie​nia, Se​ra​phim. Anioł zro​dzo​ny z anio​ła. – Do​brze. Tak, oczy​wi​ście – zgo​dzi​ła się Ce​le​sti​na, któ​ra nie wi​dzia​ła ni​cze​go złe​go w tym ustęp​stwie. – An​gel. An​gel Whi​te. A te​raz uspo​kój się, prze​stań mó​wić, bo cię to mę​czy. – An​gel. – Tak. Gdy po​tęż​nie zbu​do​wa​na pie​lę​gniar​ka cof​nę​ła się z dziec​kiem, Phi​mie przy​mknę​ła oczy, ale po chwi​li ści​snę​ła moc​niej rękę sio​stry, a jej spoj​rze​nie na​bra​ło ostro​ści. – Ko​cham… cię. – Ja też cię ko​cham, ma​leń​ka – po​wie​dzia​ła drżą​cym gło​sem Ce​le​sti​na. – Tak bar​dzo. Phi​mie sze​ro​ko otwo​rzy​ła oczy, za​ci​snę​ła bo​le​śnie dłoń na pal​cach sio​stry, wpa​dła w kon​wul​sje. Krzyk​nę​ła coś nie​zro​zu​mia​le. Po chwi​li ręka w dło​ni Ce​le​sti​ny zwiot​cza​ła. Phi​mie le​ża​ła bez​wład​nie, jej oczy nie ob​ra​ca​ły się już dzi​ko; znie​ru​cho​mia​ły, przy​kry​te cie​niem śmier​ci, gdy mo​ni​tor śpie​wał na jed​nej dłu​giej nu​cie ozna​cza​ją​cej li​nię izo​elek​trycz​ną. Ze​spół chi​rur​gicz​ny za​czął re​ani​ma​cję. Oszo​ło​mio​na Ce​le​sti​na co​fa​ła się, aż na​tra​fi​ła ple​ca​mi na ścia​nę.

— W po​łu​dnio​wej Ka​li​for​nii, gdy brzask tego szcze​gól​ne​go dnia jest co​raz bli​żej, Agnes Lam​pion wciąż śni o nowo na​ro​dzo​nym Bar​tho​lo​mew w in​ku​ba​to​rze, pod czuj​nym okiem ma​łych anioł​ków uno​szą​cych się na bia​łych skrzy​dłach, se​ra​fi​nów i che​ru​bi​nów. A w Ore​go​nie, sto​jąc przy łóż​ku Ju​nio​ra Ca​ina i ob​ra​ca​jąc mo​ne​tę mię​dzy pal​ca​mi le​wej dło​ni, Tho​mas Va​na​dium pyta o imię, któ​re jego po​dej​rza​ny wy​mó​wił w sen​nym kosz​ma​rze. W San Fran​ci​sco zaś Se​ra​phim Aethio​ne​ma Whi​te leży nie​ru​cho​mo, da​le​ko poza wszel​ką na​dzie​ją zmar​twych​wsta​nia. Taka pięk​na i za​le​d​wie szes​na​sto​let​nia. Z de​li​kat​no​ścią, któ​ra za​ska​ku​je i wzru​sza Ce​le​sti​nę, wy​so​ka pie​lę​gniar​ka za​my​ka dziew​czy​nie oczy. Wy​cią​ga świe​że, czy​ste prze​ście​ra​dło i na​kry​wa cia​ło, za​czy​na​jąc od stóp. W koń​cu za​kry​wa też uko​cha​ną twarz. I w tym mo​men​cie nie​ru​cho​my świat znów za​czy​na się krę​cić… Dok​tor Lip​scomb ścią​gnął z twa​rzy ma​skę chi​rur​gicz​ną i pod​szedł do Ce​le​sti​ny sto​ją​cej ple​ca​mi do ścia​ny. Swoj​ska twarz była po​cią​gła i szczu​pła, zda​wa​ło się wręcz, że przy​bra​ła taki kształt pod wie​lo​let​nim cię​ża​rem od​po​wie​dzial​no​ści. W in​nej sy​tu​acji te wy​raź​nie za​zna​czo​ne usta mo​gły​by uśmiech​nąć się z sym​pa​tią, a zie​lo​ne oczy mia​ły w so​bie współ​czu​cie ty​po​we dla ko​goś, kto sam za​znał wiel​kiej bo​le​snej stra​ty. – Przy​kro mi, pan​no Whi​te. Za​mru​ga​ła, ski​nę​ła gło​wą, ale nie była w sta​nie mó​wić. – Bę​dzie pani po​trze​bo​wać cza​su, żeby… przy​zwy​cza​ić się do tego – uprze​dził. – Może po​win​na pani za​dzwo​nić do ro​dzi​ny… Jej oj​ciec i mat​ka wciąż prze​by​wa​li w świe​cie, w któ​rym Phi​mie była żywa. Wie​dzia​ła, że przyj​dzie jej wy​rwać ro​dzi​ców z tej daw​nej rze​czy​wi​sto​ści i wpro​wa​dzić do no​wej i że bę​dzie to dla niej dru​gie z naj​trud​niej​szych za​dań w ży​ciu.

Pierw​szym było prze​by​wa​nie w tym po​miesz​cze​niu, w chwi​li gdy za​bie​ra​no Phi​mie. Ce​le​sti​na wie​dzia​ła po​nad wszel​ką wąt​pli​wość, że to naj​gor​sze do​świad​cze​nie jej ży​cia, gor​sze niż wła​sna śmierć, któ​ra kie​dyś na​dej​dzie. – Bę​dzie też mu​sia​ła pani za​jąć się cia​łem – mó​wił da​lej dok​tor Lip​scomb. – Sio​stra Jo​se​phi​na za​ła​twi pani po​kój z te​le​fo​nem, wszyst​ko, cze​go pani bę​dzie po​trze​bo​wać. Pro​szę się nie spie​szyć. Nie słu​cha​ła uważ​nie. Była otę​pia​ła, jak​by znie​czu​lo​na. Pa​trzy​ła gdzieś obok nie​go, w dal. Głos zda​wał się do​cie​rać do niej zza ma​ski chi​rur​gicz​nej, choć le​karz już ją zdjął z twa​rzy. – …Ale za​nim opu​ści pani szpi​tal, chciał​bym chwi​lę z pa​nią po​roz​ma​wiać. To dla mnie bar​dzo waż​ne. Stop​nio​wo uświa​da​mia​ła so​bie, że dok​tor Lip​scomb jest dziw​nie nie​spo​koj​ny, zwa​żyw​szy, że nie był od​po​wie​dzial​ny za śmierć swej pa​cjent​ki. Kie​dy znów spoj​rza​ła mu w oczy, po​wie​dział: – Po​cze​kam, aż bę​dzie pani go​to​wa mnie wy​słu​chać. Ale mogę po​wie​dzieć, że za​nim się tu pani zja​wi​ła, wy​da​rzy​ło się coś… coś nie​zwy​kłe​go. Mia​ła ocho​tę wy​krzy​czeć, że nie in​te​re​su​je się żad​ną oso​bli​wo​ścią, ja​kiej był świad​kiem, me​dycz​ną czy fi​zjo​lo​gicz​ną. Je​dy​ny cud, jaki miał​by dla niej zna​cze​nie – uzdro​wie​nie Phi​mie – się nie zda​rzył. Nie mo​gła jed​nak od​mó​wić jego proś​bie. Był taki ser​decz​ny. No​wo​rod​ka za​bra​no już z sali ope​ra​cyj​nej. Ce​le​sti​na nie za​uwa​ży​ła kie​dy. Chcia​ła zo​ba​czyć go jesz​cze raz, choć wi​dok dziec​ka przy​pra​wiał ją o mdło​ści. Pró​bo​wa​ła so​bie przy​po​mnieć, jak wy​glą​da​ło. Le​karz mu​siał do​strzec wy​si​łek na jej twa​rzy, po​nie​waż spy​tał: – Tak? Coś się sta​ło? – Dziec​ko…

– Zo​sta​ła za​bra​na na od​dział no​wo​rod​ków. Za​bra​na. Ona. Ce​le​sti​na nie za​sta​na​wia​ła się do​tąd nad płcią dziec​ka, gdyż było dla niej bar​dziej przed​mio​tem niż isto​tą. – Pan​no Whi​te, mam pani po​ka​zać dro​gę? Po​trzą​snę​ła gło​wą. – Nie, dzię​ku​ję. Od​dział no​wo​rod​ków. Po​szu​kam póź​niej. To dziec​ko, owoc gwał​tu, wy​da​wa​ło się Ce​le​sti​nie zło​śli​wym no​wo​two​rem, któ​ry wła​śnie wy​cię​to, a nie na​ro​dzo​nym ży​ciem. In​te​re​so​wa​ło ją w ta​kim sa​mym stop​niu jak lśnią​ce splo​ty i drga​nia świe​żo usu​nię​te​go guza. Dla​te​go nie za​pa​mię​ta​ła ry​sów ścią​gnię​tej twa​rzycz​ki. Je​den szcze​gół, tyl​ko je​den, nie da​wał jej spo​ko​ju. Wstrzą​śnię​ta śmier​cią Phi​mie nie mo​gła ufać swej pa​mię​ci. Być może, wca​le tego nie wi​dzia​ła. Być może, tyl​ko jej się zda​wa​ło. Je​den szcze​gół. Tyl​ko je​den. Był jed​nak nie​zwy​kle zna​czą​cy, mu​sia​ła się ko​niecz​nie upew​nić przed opusz​cze​niem szpi​ta​la, na​wet je​śli to ozna​cza​ło, że trze​ba bę​dzie spoj​rzeć na dziec​ko jesz​cze raz, na ten po​miot prze​mo​cy, na tego za​bój​cę jej sio​stry.

19 W szpi​ta​lach, po​dob​nie jak w wiej​skich do​mach, śnia​da​nie po​da​ją tuż po brza​sku, gdyż za​rów​no le​cze​nie, jak i upra​wa zie​mi to cięż​ka pra​ca, trze​ba mę​czyć się przez wie​le dni, by oca​lić przed​sta​wi​cie​li ludz​kie​go ga​tun​ku, któ​ry tyle samo cza​su za​pra​co​wu​je so​bie na ból i głód, ile po​tem sta​ra się przed nimi uciec. Dwa jaj​ka na mięk​ko, jed​na krom​ka chle​ba, nie​opie​czo​na i bez ma​sła, szklan​ka soku jabł​ko​we​go i mi​secz​ka po​ma​rań​czo​wej ga​la​ret​ki – to wszyst​ko po​da​no Agnes Lam​pion, gdy na far​mach w głę​bi lądu ko​gu​ty wciąż pia​ły, a tłu​ste kury gda​ka​ły za​do​wo​lo​ne na grzę​dach. Choć spa​ła do​brze, a krwo​tok zo​stał już za​trzy​ma​ny, była zbyt sła​ba, by po​ra​dzić so​bie ze śnia​da​niem bez po​mo​cy. Ły​żecz​ka wy​da​wa​ła się cięż​ka i nie​po​ręcz​na jak ło​pa​ta. Nie mia​ła też ape​ty​tu. Za dużo my​śla​ła o Jo​eyu. Na​ro​dzi​ny zdro​we​go dziec​ka wy​da​wa​ły jej się bło​go​sła​wień​stwem, ale nie mo​gły zrów​no​wa​żyć tam​tej stra​ty. Choć była z na​tu​ry od​por​na na przy​gnę​bie​nie, w jej ser​cu za​go​ści​ła ciem​ność, któ​ra mo​gła ustą​pić po ty​siącu po​ran​kach albo po dzie​się​ciu ty​sią​cach. Gdy​by wy​łącz​nie pie​lę​gniar​ka pró​bo​wa​ła zmu​sić ją do je​dze​nia, Agnes nie da​ła​by się prze​ko​nać, ale nie zdo​ła​ła oprzeć się na​tar​czy​wo​ści pew​nej kraw​co​wej. Ma​ria Ele​na Gon​za​lez – po​stać tak nie​zwy​kła, po​mi​mo drob​nej po​stu​ry, że na​wet trzy imio​na nie mo​gły jej w peł​ni okre​ślić – nie od​stę​po​wa​ła swej pod​opiecz​nej na krok. Choć kry​zys mi​nął, nie była jesz​cze go​to​wa uwie​rzyć, że pie​lę​gniar​ki i le​ka​rze mogą się o Agnes wła​ści​wie za​trosz​czyć. Sie​dząc na brze​gu łóż​ka, Ma​ria po​so​li​ła jaj​ko na mięk​ko i po​da​ła Agnes na ły​żecz​ce. – Jaj​ka jest, jak kur​cza​ki ro​bią. – Jaj​ka są, jak kur​cza​ki ro​bią – po​pra​wi​ła Agnes.

– Qué? – Nie, to też nie ma sen​su, praw​da? – za​uwa​ży​ła Agnes, marsz​cząc brwi. – Co chcia​łaś po​wie​dzieć, moja dro​ga? – Ta ko​bie​ta być tu, żeby py​tać mnie o kur​cza​ki… – Jaka ko​bie​ta? – Nie​waż​ne. Głu​pia ko​bie​ta ro​biąc żar​ty z mój an​giel​ski, pró​bu​jąc mnie sko​ło​wać. Być tu, żeby py​tać, czy kur​czak przy​szedł naj​pierw, czy pierw​sze jaj​ko. – Co po​ja​wi​ło się naj​pierw: kura czy jaj​ko? – Sí! Tak ona po​wie​dzieć. – Nie ro​bi​ła so​bie żar​tów z two​je​go an​giel​skie​go, moja dro​ga. To taka sta​ra za​gad​ka. – Kie​dy Ma​ria nie zro​zu​mia​ła tego sło​wa, Agnes prze​li​te​ro​wa​ła je i wy​ja​śni​ła sens. – Nikt nie umie jej roz​wią​zać, na​wet je​śli zna an​giel​ski do​sko​na​le. W tym cała rzecz. – Sens py​tać py​ta​nie, co nie móc mieć od​po​wiedź? Jaki to sens robi? – zmarsz​czy​ła brwi. – Pani jesz​cze nie do​brze, pani Lam​pion. Pani gło​wa nie czy​sta. – Ja​sna. – Ja od​po​wie​dzieć na za​gad​ka. – I jaka była two​ja od​po​wiedź? – Pierw​szy kur​czak przy​szedł z pierw​sze jaj​ko w środ​ku. Agnes po​łknę​ła tro​chę ga​la​ret​ki i uśmiech​nę​ła się. – Cał​kiem pro​ste, jak się oka​zu​je. – Wszyst​ko być. – Być ja​kie? – spy​ta​ła Agnes, po​cią​ga​jąc ze słom​ki reszt​kę soku. – Pro​ste. Lu​dzie ro​bić rze​czy skom​pli​ko​wa​ne, kie​dy nie są. Cały świat pro​sty jak szy​cie. – Szy​cie? – Agnes za​sta​na​wia​ła się, czy fak​tycz​nie nie ma jesz​cze ja​snej gło​wy.

– Ro​bić igłą. Szu, szu, szu – od​par​ła szcze​rze Ma​ria, za​bie​ra​jąc tacę z łóż​ka. – Zwią​zać ostat​ni szew. Pro​ste. Tyl​ko zde​cy​do​wać ko​lor nici i jaki typ szew. A po​tem szu, szu, szu. W trak​cie tej kra​wiec​kiej dys​ku​sji po​ja​wi​ła się pie​lę​gniar​ka z wie​ścią, że dziec​ku nic już nie gro​zi i że nie musi le​żeć w in​ku​ba​to​rze. Po chwi​li, jak na za​wo​ła​nie, po​ja​wi​ła się dru​ga pie​lę​gniar​ka, pcha​jąc przed sobą wó​zek na kół​kach. Pierw​sza sio​stra na​chy​li​ła się z pro​mien​nym uśmie​chem i wy​ję​ła z wóz​ka ró​żo​wy skarb za​wi​nię​ty w bia​ły ko​cyk. Zbyt sła​ba przed chwi​lą, by pod​nieść ły​żecz​kę, Agnes po​czu​ła w so​bie te​raz siłę Her​ku​le​sa i mo​gła przy​trzy​mać dwa za​przę​gi koń​skie ru​sza​ją​ce w prze​ciw​ne stro​ny, a co do​pie​ro małe dziec​ko. – Ma ta​kie pięk​ne oczy – po​wie​dzia​ła pie​lę​gniar​ka, któ​ra uło​ży​ła ma​łe​go w ra​mio​nach mat​ki. Chło​piec był pięk​ny pod każ​dym wzglę​dem, jego twarz wy​da​wa​ła się gład​sza niż u więk​szo​ści no​wo​rod​ków, jak​by zja​wił się na tym świe​cie prze​ko​na​ny, że ży​cie upły​nie mu w spo​ko​ju i har​mo​nii, i jak​by był ob​da​rzo​ny nie​zwy​kłą mą​dro​ścią, gdyż miał bar​dziej niż inne dzie​ci wy​ra​zi​ste rysy, już ukształ​to​wa​ne przez wie​dzę i do​świad​cze​nie. Z gę​stych ciem​no​kasz​ta​no​wych wło​sów przy​po​mi​nał Jo​eya. Oczy, jak wy​zna​ła wcze​śniej Ma​ria i co te​raz po​twier​dzi​ła pie​lę​gniar​ka, miał wy​jąt​ko​wo pięk​ne. W prze​ci​wień​stwie do oczu in​nych dzie​ci, jed​no​barw​nych i oży​wio​nych tyl​ko ciem​niej​szy​mi pa​sem​ka​mi, oczy Bar​tho​lo​mew od​zna​cza​ły się dwo​ma od​ręb​ny​mi ko​lo​ra​mi – zie​lo​nym po mat​ce, błę​kit​nym po ojcu – a sia​tecz​ka ży​łek for​mo​wa​ła się w za​leż​no​ści od tych dwóch osza​ła​mia​ją​co czy​stych w bar​wie pig​men​tów w tę​czów​kach. Przy​po​mi​na​ły klej​no​ty: wspa​nia​łe, pro​mien​ne. Wzrok Bar​tho​lo​mew miał hip​no​ty​zu​ją​cy i gdy Agnes na​po​tka​ła jego cie​płe, pew​ne spoj​rze​nie, ogar​nął ją za​chwyt. I prze​peł​ni​ło po​czu​cie ta​jem​ni​cy.

– Mój mały Bar​ty – po​wie​dzia​ła ci​cho, a to piesz​czo​tli​we zdrob​nie​nie wy​rwa​ło się jej z ust nie​świa​do​mie. – Bę​dziesz miał chy​ba wy​jąt​ko​we ży​cie. Tak, to praw​da, mą​dry Bar​ty. Mat​ki wie​dzą. Tyle się prze​ciw​ko to​bie sprzy​się​gło, ale po​ra​dzi​łeś so​bie. Wie​rzę, że przy​sze​dłeś na świat w ja​kimś waż​nym celu. Deszcz, któ​ry przy​czy​nił się do śmier​ci Jo​eya, prze​stał w nocy pa​dać. O po​ran​ku nie​bo, wciąż ciem​no​sta​lo​we i upstrzo​ne gdzie​nie​gdzie po​zwi​ja​ny​mi ob​ło​ka​mi, było ni​czym wiel​kie ima​dło za​ci​ska​ją​ce swe szczę​ki na po​sa​dach świa​ta, ale do​pó​ki Agnes się nie ode​zwa​ła, nie​bio​sa mil​cza​ły – ko​wa​dło, w któ​re nikt nie ude​rza. Jak gdy​by sło​wo „cel” było mło​tem ko​wal​skim, w gó​rze roz​legł się twar​dy grzmot po​prze​dzo​ny gwał​tow​ną bły​ska​wi​cą świa​tła. Chło​piec ode​rwał spoj​rze​nie od mat​ki i po​wę​dro​wał wzro​kiem w stro​nę okna, lecz na jego czo​le nie po​ja​wi​ła się ani jed​na zmarszcz​ka stra​chu. – Nie martw się o ten gło​śny, brzyd​ki huk, Bar​ty – po​wie​dzia​ła mat​ka. – W mo​ich ra​mio​nach za​wsze bę​dziesz bez​piecz​ny. Sło​wo „bez​piecz​ny”, tak jak przed​tem „cel”, roz​pa​li​ło na nie​bie ogień i wy​dar​ło z jego skle​pie​nia prze​ra​ża​ją​cy trzask, któ​ry wpra​wił w drże​nie nie tyl​ko szy​by, ale i ścia​ny szpi​ta​la. Grzmo​ty w Ka​li​for​nii to ogrom​na rzad​kość, bły​ska​wi​ce zda​rza​ją się jesz​cze rza​dziej. Bu​rze przy​po​mi​na​ją tu ule​wy tro​pi​kal​ne bez wy​ła​do​wań. Siła dru​gie​go ude​rze​nia wy​rwa​ła okrzyk zdu​mie​nia z ust Ma​rii i obu pie​lę​gnia​rek. Agnes po​czu​ła za​bo​bon​ny lęk. Przy​tu​li​ła syn​ka moc​no do pier​si i po​wta​rza​ła: „Bez​piecz​ny”. Na dźwięk tego sło​wa, ni​czym or​kie​stra na znak dy​ry​gen​ta, bu​rza bły​snę​ła i za​grzmia​ła, za​grzmia​ła strasz​li​wie, ja​śniej i gło​śniej niż uprzed​nio. Szy​ba w oknie za​drga​ła ni​czym mem​bra​na bęb​na, na​czy​nia na tacy za​brzę​cza​ły jak cym​bał​ki. Kie​dy szy​ba w oknie ośle​pła od re​flek​sów bły​ska​wi​cy, na po​do​-

bień​stwo oka za​kry​te​go bło​ną ka​ta​rak​ty, Ma​ria uczy​ni​ła znak krzy​ża. Spa​ra​li​żo​wa​na obłęd​nym prze​ko​na​niem, że ów po​go​do​wy fe​no​men to groź​ba pod ad​re​sem jej syna, Agnes upar​cie prze​ciw​sta​wia​ła się wy​zwa​niu, po​wta​rza​jąc: „Bez​piecz​ny”. Ostat​ni, naj​sil​niej​szy huk nu​kle​ar​ną ja​sno​ścią zda​wał się prze​mie​niać szy​bę w roz​to​pio​ną szkla​ną płach​tę, a swym apo​ka​lip​tycz​nym gło​sem wi​bro​wał w czasz​ce Agnes. Mo​gła​by przy​siąc, że za​świ​stał​by jej w ko​ściach, gdy​by wy​drą​żyć z nich szpik. Świa​tła szpi​tal​ne za​mi​go​ta​ły. Po​wie​trze było prze​sy​co​ne ozo​nem, zda​wa​ło się, że strze​la iskra​mi, gdy wcią​ga​ło się je w noz​drza. Po​tem fa​jer​wer​ki do​bie​gły koń​ca, świa​tła w szpi​ta​lu nie po​ga​sły. Nikt nie od​niósł ob​ra​żeń. Naj​dziw​niej​sze było to, że nie pa​dał deszcz. Taki tu​mult nie​odmien​nie wy​ci​skał stru​gi wody z chmur bu​rzo​wych, a jed​nak o szy​bę nie za​stu​ka​ła na​wet jed​na kro​pla. Ra​nek po​grą​żył się w nie​zwy​kłej mar​two​cie, w tak głę​bo​kiej ci​szy, że wszy​scy wy​mie​ni​li spoj​rze​nia i spo​glą​da​li z dresz​czem lęku na su​fit, w ocze​ki​wa​niu na coś, cze​go nie po​tra​fi​li okre​ślić. Ni​g​dy się nie zda​rzy​ło, by pio​ru​ny ozna​cza​ły kres bu​rzy, za​wsze słu​ży​ły jej jako zwia​stun, ale po tym gwał​tow​nym po​ka​zie ciem​ne jak że​la​zo chmu​ry za​czę​ły się z wol​na roz​pa​dać ni​czym skru​szo​ne po​ci​ska​mi blan​ki, uka​zu​jąc siel​ski błę​kit nie​ba. Bar​ty nie za​pła​kał ani nie oka​zał stra​chu w cza​sie tej bu​rzy, a te​raz, znów spo​glą​da​jąc na mat​kę, ob​da​rzył ją swym pierw​szym uśmie​chem.

20 Kie​dy oka​za​ło się, że Ju​nior Cain utrzy​mał w żo​łąd​ku szklan​kę zim​ne​go soku jabł​ko​we​go z rana, po​zwo​lo​no mu na dru​gą, z za​zna​cze​niem, by pił bar​dzo po​wo​li. Do​stał też sole mi​ne​ral​ne. Mógł​by zjeść ko​nia z ko​py​ta​mi. Choć na​dal był sła​by, nie gro​zi​ło mu już, że bę​dzie wy​mio​to​wał krwią i żół​cią, jak wie​lo​ryb z har​pu​nem w boku. Naj​wy​raź​niej mu prze​szło. Krót​ko​trwa​łą kon​se​kwen​cją za​mor​do​wa​nia żony był gwał​tow​ny atak tor​sji, lecz na dłuż​szą metę doj​mu​ją​cą re​ak​cją oka​zał się wil​czy ape​tyt i przy​pływ ra​do​ści, tak nie​po​wstrzy​ma​ny, że Ju​nior miał ocho​tę śpie​wać na całe gar​dło. Był w szam​pań​skim na​stro​ju. Nad​mier​na ra​dość jed​nak mo​gła go za​pro​wa​dzić za krat​ki, może na​wet na krze​sło elek​trycz​ne. W po​bli​żu wciąż krę​cił się Va​na​dium, ten sza​lo​ny po​li​cjant, go​tów scho​wać się pod łóż​kiem albo pa​ra​do​wać w prze​bra​niu pie​lę​gniar​ki, byle wy​ko​rzy​stać chwi​lę jego nie​uwa​gi. Ju​nior mu​siał za​cho​wy​wać się tak, by nie wzbu​dzać po​dej​rzeń swe​go le​ka​rza. Miał być wy​pi​sa​ny nie wcze​śniej niż na​za​jutrz rano. Nie był już przy​ku​ty kro​plów​ką do łóż​ka, a far​tuch bez ple​ców za​mie​nił na pi​ża​mę i cien​ki ba​weł​nia​ny szla​frok. Za​chę​ca​no go, by spa​ce​ro​wał po szpi​ta​lu. Choć le​ka​rze spo​dzie​wa​li się, że bę​dzie cier​piał z po​cząt​ku na lek​kie za​wro​ty gło​wy, nie miał żad​nych trud​no​ści z utrzy​ma​niem rów​no​wa​gi. Czuł się co praw​da tro​chę od​wod​nio​ny, nie był jed​nak tak sła​by, jak przy​pusz​cza​no. Mógł cho​dzić po szpi​ta​lu bez po​mo​cy, ale do​sto​so​wał się do za​le​ceń per​so​ne​lu i ko​rzy​stał z bal​ko​ni​ka. Przy​sta​wał od cza​su do cza​su i opie​rał o ścia​nę, uda​jąc zmę​cze​nie. Cza​sem nie omiesz​kał się skrzy​wić – prze​ko​nu​ją​co, bez te​atral​nej prze​sa​dy – i ode​tchnąć nie​co cię​żej. Cza​sa​mi za​trzy​my​wa​ła się przy nim ja​kaś pie​lę​gniar​ka, kon​tro​lo​wa​ła jego po​stę​py i do​ra​dza​ła przy oka​zji, by się nie prze​mę​czał.

Żad​na z sióstr nie była tak uro​cza jak Vic​to​ria Bres​sler, pa​nien​ka od lodu, któ​ra po​czu​ła do nie​go po​żą​da​nie. Na​dal się jed​nak roz​glą​dał i nie tra​cił na​dziei. Choć Ju​nior czuł się zo​bo​wią​za​ny dać pierw​szeń​stwo Vic​to​rii, to prze​cież nie mu​siał do​cho​wy​wać wier​no​ści. Wie​dział, że kie​dy już od​su​nie od sie​bie wszel​kie po​dej​rze​nia, bę​dzie w na​stro​ju do słod​kiej uczty, a jed​no pysz​ne cia​stecz​ko z pew​no​ścią mu nie wy​star​czy. Nie chcąc się ogra​ni​czać do per​so​ne​lu pie​lę​gniar​skie​go na jed​nym tyl​ko pię​trze szpi​ta​la, jeź​dził win​dą to w górę, to w dół. Pe​ne​tro​wał te​ren. W koń​cu sta​nął, zu​peł​nie sam, przed wiel​ką szy​bą, za któ​rą znaj​do​wał się od​dział no​wo​rod​ków. Le​ża​ło na nim sied​mio​ro dzie​ci. Do każ​de​go z łó​że​czek do​cze​pio​no kart​kę z imie​niem i na​zwi​skiem ma​lu​cha. Ju​nior stał przy szy​bie przez dłu​gą chwi​lę, lecz wca​le nie uda​wał zmę​cze​nia ani też nie spodo​ba​ła mu się żad​na z pie​lę​gnia​rek na tym od​dzia​le. Był za​uro​czo​ny, choć po​cząt​ko​wo nie miał po​ję​cia dla​cze​go. Nie ma​rzył o oj​co​stwie. Po​mi​ja​jąc no​wo​twór, dziec​ko było ostat​nią rze​czą, ja​kiej pra​gnął. Dziec​ko to wstręt​ny po​two​rek. Kula u nogi, cię​żar, nie bło​go​sła​wień​stwo. A jed​nak trzy​mał go przy szy​bie ja​kiś dziw​ny po​ciąg do tych no​wo​rod​ków i Ju​nior za​czy​nał wie​rzyć, że dą​żył tu pod​świa​do​mie od chwi​li, gdy wspar​ty na bal​ko​ni​ku wy​szedł ze swo​je​go po​ko​ju. Po pro​stu mu​siał tu przyjść, przy​cią​ga​ny ja​kimś ta​jem​ni​czym ma​gne​ty​zmem tego miej​sca. Kie​dy sta​nął przy szy​bie, był w szam​pań​skim na​stro​ju. Te​raz jed​nak, wpa​tru​jąc się w tę spo​koj​ną sce​nę, od​czu​wał co​raz więk​szy nie​po​kój. Dzie​ci. Po pro​stu nie​szko​dli​we dzie​ci.

Choć nie​szko​dli​we, wi​dok tych otu​lo​nych i w więk​szo​ści za​kry​tych ma​leństw wpierw go za​nie​po​ko​ił, a po​tem do​pro​wa​dził – nie​zro​zu​mia​le, ir​ra​cjo​nal​nie, nie​za​prze​czal​nie – do gra​nic nie​kła​ma​ne​go stra​chu. Prze​biegł wzro​kiem sie​dem imion, po chwi​li od​czy​tał je po​now​nie. Wy​czuł, że w ich brzmie​niu – a może w brzmie​niu jed​ne​go z nich – na​le​ży szu​kać wy​ja​śnie​nia owe​go nie​zro​zu​mia​łe​go prze​czu​cia dziw​nej groź​by. Gdy prze​su​wał spoj​rze​niem ko​lej​no po sied​miu kar​tecz​kach, roz​war​ła się w nim tak nie​zmie​rzo​na pust​ka, że mu​siał wes​przeć się na bal​ko​ni​ku, któ​ry wcze​śniej sta​no​wił je​dy​nie zbęd​ny re​kwi​zyt. Miał wra​że​nie, że stał się tyl​ko wy​drą​żo​ną sko​ru​pą czło​wie​ka, że wy​star​czy dźwięk o od​po​wied​niej wy​so​ko​ści, by jego cia​ło roz​pa​dło się na ka​wał​ki, tak jak prze​ni​kli​wy ton do​pro​wa​dza do pęk​nię​cia krysz​ta​łu. Nie było to nowe do​zna​nie. Na​wie​dzi​ło go już wcze​śniej. Mi​nio​nej nocy, kie​dy obu​dził się z tego nie​za​pa​mię​ta​ne​go snu i uj​rzał lśnią​cą mo​ne​tę, któ​ra tań​czy​ła na dło​ni Va​na​diu​ma. Nie, nie wte​dy. Po​czuł to, gdy Va​na​dium wspo​mniał o imie​niu, któ​re on, Ju​nior, wy​mó​wił rze​ko​mo przez sen. Bar​tho​lo​mew. Prze​szył go dreszcz. Va​na​dium nie wy​my​ślił so​bie tego imie​nia. Wi​bro​wa​ło ono nie​za​prze​czal​nym, choć nie​zro​zu​mia​łym re​zo​nan​sem w jego umy​śle i nie mia​ło nic wspól​ne​go z de​tek​ty​wem. Bar​tho​lo​mew. Brzmie​nie tego imie​nia, tak jak wcze​śniej, prze​to​czy​ło się przez nie​go ni​czym zło​wiesz​czy ton naj​smut​niej​sze​go dzwo​nu ka​te​dry, bi​ją​ce​go w lo​do​wa​tym mro​ku nocy. Bar​tho​lo​mew. Ani jed​no dziec​ko na od​dzia​le nie no​si​ło tego imie​nia i Ju​nior sta​rał się za wszel​ką cenę po​jąć, jaki zwią​zek mia​ło to miej​sce z jego snem.

Treść i cha​rak​ter owe​go kosz​ma​ru wciąż mu umy​ka​ły, lecz był prze​ko​na​ny, że jego lęk ma uza​sad​nie​nie, że tam​ten sen był czymś wię​cej niż tyl​ko snem. Miał wro​ga o imie​niu Bar​tho​lo​mew nie tyl​ko w świe​cie nocy, ale i dnia, i ów Bar​tho​lo​mew ma coś wspól​ne​go z… dzieć​mi. Kie​ru​jąc się prze​czu​ciem głęb​szym niż in​stynkt, Ju​nior wie​dział, że je​śli przyj​dzie mu kie​dy​kol​wiek spo​tkać się z czło​wie​kiem o tym imie​niu, bę​dzie mu​siał roz​pra​wić się z nim tak zde​cy​do​wa​nie jak z Na​omi. I bez​zwłocz​nie. Roz​trzę​sio​ny i zla​ny po​tem, od​wró​cił się od szy​by. Ru​szył ko​ry​ta​rzem pe​łen na​dziei, że brze​mię stra​chu uwol​ni go od swe​go cię​ża​ru, ale wzmo​gło się jesz​cze bar​dziej. Spoj​rzał kil​ka​krot​nie przez ra​mię. Nim do​tarł do swe​go po​ko​ju, czuł się nie​mal zdru​zgo​ta​ny lę​kiem. Ja​kaś pie​lę​gniar​ka po​mo​gła mu po​ło​żyć się do łóż​ka, za​nie​po​ko​jo​na jego bla​do​ścią i dresz​cza​mi. Była tro​skli​wa, wpraw​na, peł​na współ​czu​cia, ale nie​zbyt atrak​cyj​na, i Ju​nior chciał, by dała mu jak naj​szyb​ciej spo​kój. Gdy jed​nak zo​stał sam, za​pra​gnął, by wró​ci​ła. Czuł się bez​bron​ny, za​gro​żo​ny. Gdzieś w świe​cie miał śmier​tel​ne​go wro​ga – Bar​tho​lo​mew, któ​re​go łą​czy​ło coś z dzieć​mi, zu​peł​nie mu ob​ce​go, lecz nie​ugię​te​go prze​ciw​ni​ka. Gdy​by nie był przez całe ży​cie roz​sąd​nym, zrów​no​wa​żo​nym, prag​ma​tycz​nym czło​wie​kiem, po​my​ślał​by, że tra​ci zmy​sły.

21 Słoń​ce wze​szło po​nad chmu​ra​mi, po​nad mgłą, a wraz z sza​rym dniem po​ja​wi​ła się srebr​na mżaw​ka. Mia​sto prze​szy​wa​ły igieł​ki desz​czu, wy​płu​ku​jąc z nie​go brud. Rynsz​to​ki wez​bra​ły tru​ją​cy​mi po​to​ka​mi. Pra​cow​ni​cy ad​mi​ni​stra​cyj​ni szpi​ta​la nie po​ja​wia​li się wraz ze świ​tem, więc Ce​le​sti​na mia​ła na wła​sny uży​tek jed​no z po​miesz​czeń, gdzie na szy​by na​pie​ra​ła wil​got​na twarz po​ran​ka. Stąd za​dzwo​ni​ła do ro​dzi​ców ze strasz​ną wie​ścią. Stąd też skon​tak​to​wa​ła się z przed​się​bior​cą po​grze​bo​wym, by za​brał cia​ło Phi​mie ze szpi​tal​nej kost​ni​cy, za​bal​sa​mo​wał i prze​wiózł na po​kła​dzie sa​mo​lo​tu do domu w Ore​go​nie. Mat​ka i oj​ciec pła​ka​li rzew​nie, lecz Ce​le​sti​na pa​no​wa​ła nad sobą. Mia​ła mnó​stwo do zro​bie​nia i mu​sia​ła pod​jąć wie​le de​cy​zji. Wie​dzia​ła, że do​pie​ro po za​ła​twie​niu wszyst​kich spraw bę​dzie mo​gła po​zwo​lić so​bie na roz​pacz, przed któ​rą te​raz się uzbro​iła. Phi​mie za​słu​gi​wa​ła na po​wa​gę w ostat​niej po​dró​ży do swe​go gro​bu na pół​noc​nym wy​brze​żu. Kie​dy Ce​le​sti​na skoń​czy​ła z te​le​fo​na​mi, przy​szedł do niej dok​tor Lip​scomb. Nie miał już na so​bie far​tu​cha, ale sza​re weł​nia​ne spodnie i nie​bie​ski swe​ter z kasz​mi​ru wło​żo​ny na bia​łą ko​szu​lę. Przy​po​mi​nał bar​dziej pro​fe​so​ra fi​lo​zo​fii roz​wa​ża​ją​ce​go nie​unik​nio​ność śmier​ci niż po​łoż​ni​ka za​ję​te​go spra​wa​mi ży​cia. Za​czę​ła się pod​no​sić zza biur​ka, ale dał jej znak, żeby sie​dzia​ła. Sta​nął przy oknie zwró​co​ny do niej pro​fi​lem i za​czął ob​ser​wo​wać uli​cę w dole. Szu​kał w mil​cze​niu słów, by opi​sać „coś nie​zwy​kłe​go”, o czym wcze​śniej wspo​mniał. Na szy​bie po​ły​ski​wa​ły pa​cior​ki desz​czu, po​tem spły​wa​ły struż​ka​mi w dół. Ich re​flek​sy na po​cią​głej twa​rzy le​ka​rza wy​glą​da​ły jak styg​ma​tycz​ne łzy.

Kie​dy się w koń​cu ode​zwał, w jego gło​sie po​brzmie​wa​ła mięk​ka nuta praw​dzi​we​go żalu, ci​cha, lecz głę​bo​ka: – Pierw​sze​go mar​ca, trzy lata temu, moja żona i dwóch sy​nów – Dan​ny i Har​ry, obaj sied​mio​let​ni, bliź​nia​cy – wra​ca​li do domu z No​we​go Jor​ku, gdzie byli u dziad​ków. Krót​ko po star​cie… sa​mo​lot spadł na zie​mię. Tak bar​dzo zdru​zgo​ta​na z po​wo​du jed​nej śmier​ci, Ce​le​sti​na nie ro​zu​mia​ła, jak Lip​scomb zdo​łał prze​żyć stra​tę ca​łej ro​dzi​ny. Żal tak bar​dzo ści​snął jej ser​ce i krtań, że le​d​wie wy​szep​ta​ła: – Czy to Ame​ri​can Air​li​nes… Ski​nął gło​wą. Z nie​wy​ja​śnio​nych po​wo​dów, w dniu, w któ​rym po raz pierw​szy od wie​lu ty​go​dni za​świe​ci​ło słoń​ce, 707 ru​nął do Ja​ma​ica Bay na wy​so​ko​ści Qu​eens. Nikt nie oca​lał. Była to wciąż naj​więk​sza ka​ta​stro​fa w hi​sto​rii lot​nic​twa cy​wil​ne​go, a za spra​wą bez​pre​ce​den​so​wej re​la​cji te​le​wi​zyj​nej od​ci​snę​ła nie​za​tar​te pięt​no w pa​mię​ci Ce​le​sti​ny, choć w owym cza​sie miesz​ka​ła po dru​giej stro​nie kon​ty​nen​tu. – Za​nim zja​wi​łaś się na sali, Phi​mie zmar​ła nam na sto​le – cią​gnął le​karz. – Nie uro​dzi​ła jesz​cze dziec​ka, ce​sar​skie cię​cie też by nie po​mo​gło, było za mało cza​su, nie zdo​ła​li​by​śmy za​po​biec uszko​dze​niu mó​zgu, więc dla do​bra za​rów​no mat​ki, jak i dziec​ka ro​bi​li​śmy wszyst​ko, by przy​wró​cić two​ją sio​strę do ży​cia i tym sa​mym za​pew​nić pło​do​wi krą​że​nie aż do chwi​li na​ro​dzin. Na​gła zmia​na te​ma​tu za​sko​czy​ła Ce​le​sti​nę. Lip​scomb prze​su​nął spoj​rze​nie z uli​cy na chmu​ry. – Phi​mie stra​ci​li​śmy na krót​ko, trwa​ło to może mi​nu​tę, naj​wy​żej mi​nu​tę i dzie​sięć se​kund, a kie​dy ją od​zy​ska​li​śmy, było ja​sne, że za​trzy​ma​nie ak​cji ser​ca zo​sta​ło spo​wo​do​wa​ne przez ma​syw​ny wy​lew. Była zdez​o​rien​to​wa​na, pa​ra​liż po pra​wej stro​nie cia​ła… skrzy​wie​nie mię​śni twa​rzy, któ​re wi​dzia​łaś. Z po​cząt​ku mó​wi​ła nie​wy​raź​nie, ale po​tem sta​ło się coś dziw​ne​go… Ce​le​sti​na po​my​śla​ła, że jej sio​stra mia​ła kło​po​ty z mó​wie​niem

tak​że póź​niej, kie​dy sta​ra​ła się po​wie​dzieć, że chce dziec​ku nadać imię An​gel. Peł​na wzru​sze​nia, choć bli​żej nie​okre​ślo​na nuta w gło​sie le​ka​rza spra​wi​ła, że Ce​le​sti​na wsta​ła wol​no z krze​sła. Może było to zdu​mie​nie. Albo strach. Albo po​wa​ga. A może wszyst​ko po tro​chu. – Przez chwi​lę mó​wi​ła bar​dzo wy​raź​nie – cią​gnął. – Unio​sła gło​wę z po​dusz​ki, wle​pi​ła we mnie wzrok, cał​ko​wi​cie przy​tom​na. Była taka… sku​pio​na. Po​wie​dzia​ła… po​wie​dzia​ła: „Ro​we​na cię ko​cha”. Ce​le​sti​na po​czu​ła na ple​cach dreszcz gro​zy, gdyż do​my​śla​ła się, ja​kie będą na​stęp​ne sło​wa le​ka​rza. – Ro​we​na była moją żoną – wy​ja​śnił, tak jak pod​po​wie​dzia​ła jej in​tu​icja. Jak​by na chwi​lę roz​war​ły się drzwi mię​dzy tym bez​wietrz​nym dniem a in​nym świa​tem, sa​mot​ny po​dmuch ci​snął desz​czem o okno. Lip​scomb od​wró​cił się do Ce​le​sti​ny. – Nim two​ja sio​stra za​pa​dła w ten stan pół​świa​do​mo​ści, zdą​ży​ła jesz​cze po​wie​dzieć: „Be​ezil i Fe​ezil są ra​zem z nią”, co pani może wy​dać się bez​sen​sow​ne, ale nie mnie. Cze​ka​ła cier​pli​wie. – Tak Ro​we​na na​zy​wa​ła na​szych chłop​ców, kie​dy byli mali. Wie pani, ta​kie dzi​wacz​ne imio​na na wła​sny, wy​łącz​nie ro​dzin​ny uży​tek. Twier​dzi​ła, że wy​glą​da​ją jak dwa małe elfy i dla​te​go mu​szą się od​po​wied​nio na​zy​wać. – Phi​mie nie mo​gła o tym wie​dzieć. – Nie mo​gła. Ro​we​na prze​sta​ła tak na nich mó​wić, kie​dy skoń​czy​li pierw​szy rok. Tyl​ko my dwo​je zna​li​śmy te imio​na. Taki nasz pry​wat​ny, ro​dzin​ny żart. Na​wet chłop​cy tego nie pa​mię​ta​li. W oczach dok​to​ra Lip​scom​ba pra​gnie​nie, by uwie​rzyć. Na twa​rzy gry​mas scep​ty​cy​zmu.

Był le​ka​rzem, czło​wie​kiem na​uki, kie​ru​ją​cym się bez​li​to​sną lo​gi​ką i bez​gra​nicz​nym za​ufa​niem wo​bec ro​zu​mu. Nie​ła​two by mu przy​szło za​ak​cep​to​wać fakt, że lo​gi​ka i ro​zum, choć nie​zbęd​ne każ​de​mu, kto chciał wieść szczę​śli​we ży​cie, były jed​nak nie​wy​star​cza​ją​ce w opi​sa​niu świa​ta fi​zycz​ne​go czy ludz​kie​go do​świad​cze​nia. Ce​le​sti​na była bar​dziej przy​go​to​wa​na, by przy​jąć to do​świad​cze​nie do wia​do​mo​ści, by za​ak​cep​to​wać jego trans​cen​dent​ną na​tu​rę. Nie na​le​ża​ła do ar​ty​stów, któ​rzy wiel​bią cha​os i nie​po​rzą​dek albo znaj​du​ją in​spi​ra​cję w smut​ku i roz​pa​czy. Kie​dy na coś spo​glą​da​ła, po​tra​fi​ła do​strzec ład, ce​lo​wość, pe​wien okre​ślo​ny wzór, a tak​że pięk​no – w skrom​nym prze​ja​wie lub w ca​łej peł​ni. Umia​ła do​strzec nie​zwy​kłość nie tyl​ko w sta​rych do​mach, gdzie rze​ko​mo stra​szy​ło, czy też w nie​wy​tłu​ma​czal​nych zda​rze​niach jak to opi​sa​ne przez Lip​scom​ba, ale rów​nież każ​de​go dnia – w ukła​dzie ko​na​rów drze​wa, w ra​do​snej za​ba​wie psa z pił​ką, w bia​łych tu​ma​nach śnie​ży​cy – w każ​dym prze​ja​wie świa​ta na​tu​ry, gdzie nie​od​gad​nio​na ta​jem​ni​ca sta​no​wi​ła rów​no​praw​ny i fun​da​men​tal​ny ele​ment jak świa​tło i ciem​ność, ma​te​ria i ener​gia, czas i prze​strzeń. – Czy two​ja sio​stra mia​ła też inne… nie​zwy​kłe do​świad​cze​nia? – spy​tał Lip​scomb. – Nic w tym ro​dza​ju. – Mia​ła szczę​ście w kar​tach? – Nie więk​sze niż ja. – Prze​czu​cia? – Nie. – Zdol​no​ści psy​chicz​ne… – Nie za​uwa​ży​łam. – …mogą któ​re​goś dnia zy​skać na​uko​wą ak​cep​ta​cję. – W prze​ci​wień​stwie do ży​cia po śmier​ci? – spy​ta​ła. Zda​wa​ło się, że wo​kół po​sta​ci le​ka​rza krą​ży wie​lo​skrzy​dła na​dzie​ja, on jed​nak boi się przy​jąć ją do ser​ca.

– Phi​mie nie umia​ła czy​tać w my​ślach – po​wie​dzia​ła Ce​le​sti​na. – To scien​ce fic​tion, dok​to​rze. Na​po​tkał jej spoj​rze​nie. Nie zna​lazł od​po​wie​dzi. – Nie wnik​nę​ła w pań​skie my​śli i nie wy​cią​gnę​ła z nich imie​nia pań​skiej żony. Ani Be​ezi​la, ani Fe​ezi​la. Jak​by wy​stra​szo​ny ła​god​ną pew​no​ścią w oczach Ce​le​sti​ny, dok​tor od​wró​cił się od niej i znów po​pa​trzył przez okno. Sta​nę​ła obok nie​go. – Przez tę jed​ną mi​nu​tę, kie​dy jej ser​ce po raz pierw​szy sta​nę​ło, nie była tu​taj, w szpi​ta​lu, praw​da? Jej cia​ło tu było, ow​szem, ale nie Phi​mie. Dok​tor Lip​scomb uniósł dło​nie do twa​rzy ni​czym ma​skę chi​rur​gicz​ną i za​krył so​bie usta i nos, jak​by lę​ka​jąc się, że wraz z po​wie​trzem wchło​nie ideę, któ​ra od​mie​ni go na za​wsze. – Je​śli Phi​mie tu nie było – cią​gnę​ła Ce​le​sti​na – a po​tem wró​ci​ła, to mu​sia​ła gdzieś prze​by​wać przez tę mi​nu​tę, praw​da? Za oknem, za za​sło​ną desz​czu i mgły, wi​dać było me​tro​po​lię, bar​dziej ta​jem​ni​czą niż ka​mien​ny krąg w Sto​ne​hen​ge, rów​nie nie​zna​ne jak każ​de mia​sto z na​szych snów. Le​karz wes​tchnął zza dło​ni kry​ją​cych usta, jak​by chciał wy​ko​rze​nić ze swe​go ser​ca żal, któ​ry tkwił tam ni​czym ko​lec. Ce​le​sti​na, nie​pew​na i za​kło​po​ta​na, za​wa​ha​ła się. Jak za​wsze w ta​kiej sy​tu​acji, py​ta​ła samą sie​bie, co uczy​ni​ła​by jej mat​ka. Gra​ce, ko​bie​ta nie​skoń​czo​nej do​bro​ci, ro​bi​ła za​wsze to, co na​le​ży, zna​ła wła​ści​we sło​wa, by po​cie​szyć, oświe​cić, wy​cza​ro​wać uśmiech na​wet na twa​rzy oso​by nie​szczę​śli​wej. Czę​sto jed​nak jej in​ter​wen​cja nie wy​ma​ga​ła słów, gdyż w na​szej ziem​skiej po​dró​ży nie​jed​no​krot​nie czu​je​my się po​rzu​ce​ni i po​trze​ba nam tyl​ko pew​no​ści, że nie je​ste​śmy sami. Dla​te​go, nic nie mó​wiąc, po​ło​ży​ła mu rękę na ra​mie​niu. Po​czu​ła pod do​ty​kiem, jak opusz​cza go na​pię​cie. Ode​rwał dło​-

nie od twa​rzy i od​wró​cił się do niej, drżąc lek​ko, nie ze stra​chu – może z ulgi. Pró​bo​wał coś po​wie​dzieć, a kie​dy mu się to nie uda​ło, Ce​le​sti​na oto​czy​ła go ra​mio​na​mi. Nie mia​ła jesz​cze dwu​dzie​stu je​den lat, on zaś był dwa razy star​szy od niej, wtu​lił się w nią jed​nak jak dziec​ko, a ona po​cie​szy​ła go jak mat​ka.

22 W dro​gich ciem​nych gar​ni​tu​rach, sta​ran​nie wy​go​le​ni, za​dba​ni jak ich lśnią​ce buty, ści​ska​jąc w dło​niach wa​li​zecz​ki, trzej go​ście zja​wi​li się w po​ko​ju szpi​tal​nym Ju​nio​ra jesz​cze przed świ​tem, trzej mę​dr​cy bez wiel​błą​dów i da​rów, go​to​wi jed​nak za​pła​cić za żal i stra​tę. Dwóch praw​ni​ków i po​li​tyk wy​so​kie​go szcze​bla re​pre​zen​to​wa​li stan, okręg i to​wa​rzy​stwo ubez​pie​cze​nio​we w kwe​stii nie​pra​wi​dło​wo kon​ser​wo​wa​nej ba​lu​stra​dy na ta​ra​sie wi​do​ko​wym wie​ży ob​ser​wa​cyj​nej. Nie mo​gli być już bar​dziej uro​czy​ści i god​ni, na​wet gdy​by zwło​ki Na​omi – po​zszy​wa​ne, na​peł​nio​ne pły​nem bal​sa​micz​nym, po​kry​te lu​krem ma​ki​ja​żu, ubra​ne na bia​ło, z zim​ny​mi dłoń​mi ści​ska​ją​cy​mi Bi​blię na pier​siach – spo​czy​wa​ły w tym po​ko​ju w otwar​tej trum​nie oto​czo​nej kwia​ta​mi i cze​ka​ją​cej na przy​by​cie ża​łob​ni​ków. Byli uoso​bie​niem grzecz​no​ści, mó​wi​li ci​chy​mi gło​sa​mi, spo​glą​da​li smut​no i roz​ta​cza​li wo​kół sie​bie at​mos​fe​rę ob​łud​nej tro​ski – a gło​wy mie​li tak roz​pa​lo​ne od prze​róż​nych kal​ku​la​cji, że Ju​nior nie był​by zdzi​wio​ny, gdy​by uru​cho​mi​ły się zra​sza​cze prze​ciw​po​ża​ro​we na su​fi​cie. Przed​sta​wi​li się jako Knac​ker, His​scus i Nork, lecz Ju​nior nie za​dał so​bie tru​du, by do​pa​so​wać po​szcze​gól​ne na​zwi​ska do twa​rzy, zresz​tą byli tak do sie​bie po​dob​ni z wy​glą​du i za​cho​wa​nia, że ich mat​ki mia​ły​by duże trud​no​ści z usta​le​niem, któ​re​go mają wi​nić za nie​ustan​ny brak wie​ści od syna. Czuł poza tym zmę​cze​nie po nie​daw​nej wę​drów​ce szpi​tal​ny​mi ścież​ka​mi – i nie​po​kój wy​wo​ła​ny my​ślą o ja​kimś ob​da​rzo​nym nie​na​wist​nym wzro​kiem Bar​tho​lo​mew, któ​ry szu​ka go po ca​łym świe​cie. Wy​ra​zi​li lep​kie jak miód współ​czu​cie, roz​wo​dzi​li się ob​łud​nie nad odej​ściem Na​omi do lep​sze​go świa​ta, po​ga​da​li nie​szcze​rze o pra​gnie​niu władz, by za​pew​nić wszyst​kim bez​pie​czeń​stwo pu​blicz​ne i trak​to​wać każ​de​go z na​le​ży​tym sza​cun​kiem. Knac​ker albo His​scus czy też Nork prze​szedł w koń​cu do spra​wy od​szko​do​wa​-

nia. Nie uży​to oczy​wi​ście sło​wa rów​nie nie​mą​dre​go jak od​szko​do​wa​nie. Mó​wio​no o za​dość​uczy​nie​niu. Wy​na​gro​dze​niu. Re​kom​pen​sa​cie. Na​wet od​ku​pie​niu. Ju​nior przy​pra​wił ich o le​ciut​ki obłęd, uda​jąc, że nie ro​zu​mie tych szcze​rych in​ten​cji, gdy krą​ży​li wo​kół spra​wy jak sępy nad pa​dli​ną. Był za​sko​czo​ny, że zja​wi​li się tak szyb​ko, nie​speł​na dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​ny po tra​ge​dii. Wy​da​wa​ło się to szcze​gól​nie dziw​ne, zwa​żyw​szy, że po​li​cjant z wy​dzia​łu za​bójstw był ob​se​syj​nie prze​ko​na​ny, iż to nie spróch​nia​łe drew​no na​le​ży wi​nić za śmierć Na​omi. Ju​nior na​wet po​dej​rze​wał, że przy​by​li tu na po​le​ce​nie Va​na​diu​ma. De​tek​tyw chciał się prze​ko​nać, czy roz​pa​cza​ją​cy mąż oka​że chci​wość, gdy tyl​ko nada​rzy się spo​sob​ność prze​mia​ny zim​ne​go cia​ła żony w żywą go​tów​kę. Knac​ker albo His​scus czy też Nork mó​wił o „ofia​ro​wa​niu”, jak​by Na​omi była bo​gi​nią, któ​rej pra​gną zło​żyć da​ni​nę w zło​cie i ka​mie​niach szla​chet​nych. Nie mo​gąc już dłu​żej ich zno​sić, Ju​nior udał, że za​czy​na ła​pać, o co im cho​dzi. Nie chciał od​gry​wać zło​ści czy wstrę​tu, po​nie​waż bał się, że może prze​sa​dzić z re​ak​cja​mi, ude​rza​jąc w fał​szy​wą nutę i wzbu​dza​jąc po​dej​rze​nia. Dla​te​go, si​ląc się na do​stoj​ną uprzej​mość, po​wie​dział im ci​cho, że nie ocze​ku​je żad​ne​go za​dość​uczy​nie​nia za śmierć żony czy też wła​sne cier​pie​nie. – Pie​nią​dze mi jej nie zwró​cą. Nie był​bym zdol​ny wy​dać ani gro​sza z tej sumy. Ani gro​sza. Mu​siał​bym wszyst​ko od​dać. Jaki to mia​ło​by sens? Po chwi​li prze​peł​nio​ne​go zdu​mie​niem mil​cze​nia Nork albo Knac​ker czy też His​scus po​wie​dział: – Pań​skie skru​pu​ły są cał​ko​wi​cie zro​zu​mia​łe, pa​nie Cain, ale to

rzecz zwy​cza​jo​wa w ta​kiej sy​tu​acji… Gar​dło Ju​nio​ra było już w znacz​nie lep​szym sta​nie niż po​przed​nie​go po​po​łu​dnia i tym trzem męż​czy​znom jego ci​chy, chra​pli​wy głos wy​dał się na​brzmia​ły wzru​sze​niem. – Nie ob​cho​dzi mnie, co jest zwy​cza​jo​we. Ni​cze​go nie chcę. Ni​ko​go nie wi​nię. To był wy​pa​dek. Je​śli ma​cie pa​no​wie ze sobą do​ku​ment zrze​cze​nia się wszel​kich rosz​czeń, pod​pi​szę go. His​scus, Nork i Knac​ker, zbi​ci z tro​pu, wy​mie​ni​li szyb​ko spoj​rze​nia. W koń​cu je​den z nich oświad​czył: – Nie wol​no nam tego zro​bić, pa​nie Cain. Do​pie​ro jak skon​tak​tu​je się pan ze swo​im ad​wo​ka​tem. – Nie chcę ad​wo​ka​ta. – Za​mknął oczy, zło​żył gło​wę na po​dusz​ce i wes​tchnął. – Chcę tyl​ko… spo​ko​ju. Knac​ker, His​scus i Nork za​czę​li mó​wić jed​no​cze​śnie, po​tem za​mil​kli ni​czym je​den or​ga​nizm, by znów mó​wić, po ko​lei, lecz prze​ry​wa​jąc so​bie na​wza​jem – pró​bo​wa​li po​sta​wić na swo​im. Choć Ju​nior spe​cjal​nie się o to nie sta​rał, spod po​wiek po​pły​nę​ły mu łzy. Ich źró​dłem nie były my​śli o bied​nej Na​omi. Kil​ka naj​bliż​szych dni, może na​wet ty​go​dni – do​pó​ki nie zdo​był​by sio​stry Bres​sler – za​po​wia​da​ło się bar​dzo nie​cie​ka​wie. W tych oko​licz​no​ściach miał po​wo​dy, by się nad sobą uża​lać. Jego bez​gło​śny płacz był bar​dziej wy​mow​ny niż sło​wa: Nork, Knac​ker i His​scus wy​co​fa​li się, na​ma​wia​jąc jed​no​cze​śnie, by skon​tak​to​wał się ze swo​im ad​wo​ka​tem. Obie​ca​li przy tym, że jesz​cze wró​cą, po​now​nie wy​ra​ża​jąc naj​głęb​sze współ​czu​cie, być może tak szcze​rze, jak na to stać praw​ni​ków i po​li​ty​ków, byli jed​nak z pew​no​ścią zmie​sza​ni i nie wie​dzie​li, jak po​stę​po​wać z czło​wie​kiem rów​nie wol​nym od chci​wo​ści czy gnie​wu i wy​ro​zu​mia​łym jak wdo​wiec Cain. Wszyst​ko prze​bie​ga​ło do​kład​nie tak, jak prze​wi​dział to Ju​nior w chwi​li, gdy Na​omi po raz pierw​szy od​kry​ła sła​by punkt w ba​lu​stra​dzie i nie​mal spa​dła bez jego po​mo​cy. Cały plan, szcze​gó​ło​wo

ob​my​ślo​ny, po​ja​wił się w jego gło​wie na​gle, w mgnie​niu oka. Ob​cho​dząc dwu​krot​nie ta​ras, ana​li​zo​wał go bez​u​stan​nie, szu​ka​jąc ja​kiejś ska​zy, ni​cze​go jed​nak się nie do​pa​trzył. Za​szły jak do​tąd tyl​ko dwa nie​prze​wi​dzia​ne wy​da​rze​nia, z któ​rych pierw​szym był atak sil​nych tor​sji. Miał na​dzie​ję, że ni​g​dy już nie bę​dzie mu​siał zno​sić po​dob​nej nie​do​god​no​ści. Jed​nak dzię​ki tej mon​stru​al​nej re​ak​cji ob​ja​wił się jako czło​wiek emo​cjo​nal​nie i fi​zycz​nie zdru​zgo​ta​ny utra​tą żony. Nie wy​my​ślił​by nic rów​nie spryt​ne​go, co prze​ko​na​ło​by lu​dzi, że jest nie​win​ny i nie​zdol​ny do mor​der​stwa z zim​ną krwią. W cią​gu mi​nio​nych osiem​na​stu go​dzin do​wie​dział się o so​bie bar​dzo dużo, ale z wszel​kich od​kryć naj​więk​szą dumą na​pa​wa​ła go świa​do​mość, że jest tak głę​bo​ko wraż​li​wy. Była to god​na po​dzi​wu ce​cha cha​rak​te​ru, ale i przy​dat​na za​sło​na, po​zwa​la​ją​ca ukryć bez​li​to​sne czy​ny, ja​kich wy​ma​ga​ło od nie​go nowe, nie​bez​piecz​ne ży​cie. Dru​gim z nie​prze​wi​dzia​nych wy​da​rzeń było po​ja​wie​nie się Va​na​diu​ma, tego sza​lo​ne​go obroń​cy pra​wa. Uoso​bie​nie wy​trwa​ło​ści o źle ostrzy​żo​nej gło​wie. Gdy już obe​schły mu łzy na po​licz​kach, do​szedł do wnio​sku, że naj​praw​do​po​dob​niej bę​dzie mu​siał za​bić Va​na​diu​ma, by po​zbyć się go i za​pew​nić so​bie bez​pie​czeń​stwo. Ża​den pro​blem. I był po​mi​mo swej nad​zwy​czaj​nej wraż​li​wo​ści ab​so​lut​nie prze​ko​na​ny, że za​bi​cie de​tek​ty​wa nie wy​wo​ła ko​lej​ne​go ata​ku wy​mio​tów. Naj​wy​żej zsi​ka się z ra​do​ści w spodnie.

23 Ce​le​sti​na wró​ci​ła do po​ko​ju 724 po rze​czy Phi​mie, scho​wa​ne w sza​fie i szu​fla​dzie noc​ne​go sto​li​ka. Drża​ły jej dło​nie, kie​dy za​czę​ła skła​dać wszyst​ko do ma​łej wa​liz​ki. To, co po​win​no być pro​stą czyn​no​ścią, sta​ło się wy​ma​ga​ją​cym za​da​niem; ma​te​riał jak​by ożył w jej dło​niach, wy​śli​zgi​wał się z pal​ców, sta​wiał opór. Kie​dy w koń​cu uświa​do​mi​ła so​bie, że nie ma sen​su tak się sta​rać, rzu​ci​ła ubra​nia byle jak. Gdy za​mknę​ła wa​liz​kę i od​wró​ci​ła się do drzwi, na​de​szła sa​lo​wa, pcha​jąc przed sobą wó​zek z ręcz​ni​ka​mi i po​ście​lą. Była to ta sama ko​bie​ta, któ​ra sła​ła dru​gie łóż​ko, kie​dy Ce​le​sti​na zja​wi​ła się wcze​śniej. Te​raz za​mie​rza​ła po​ście​lić łóż​ko Phi​mie. – Przy​kro mi z po​wo​du pani sio​stry – po​wie​dzia​ła. – Dzię​ku​ję. – Była taka słod​ka. Ce​le​sti​na ski​nę​ła tyl​ko gło​wą, nie znaj​du​jąc słów. Cza​sem ser​decz​ność spra​wia strasz​li​wy ból. – Do któ​re​go po​ko​ju prze​nie​sio​no pa​nią Lom​bar​di? – spy​ta​ła. – Chcia​ła​bym… zo​ba​czyć ją przed od​jaz​dem. – To pani nie wie? Przy​kro mi, ona też ode​szła. – Ode​szła? – zdzi​wi​ła się Ce​le​sti​na, ale zro​zu​mia​ła. Rze​czy​wi​ście, wie​dzia​ła pod​świa​do​mie, że Nel​la Lom​bar​di ode​szła po tam​tym te​le​fo​nie o 4.15 nad ra​nem. Kie​dy sta​ra ko​bie​ta prze​ka​za​ła wszyst​ko, co mia​ła do po​wie​dze​nia, po dru​giej stro​nie za​pa​dła nie​sa​mo​wi​ta, ni​czym nie​zmą​co​na ci​sza. Ce​le​sti​na ni​g​dy się z czymś ta​kim jesz​cze nie spo​tka​ła. – Zmar​ła ze​szłej nocy – wy​ja​śni​ła sa​lo​wa. – Wie pani kie​dy? O któ​rej go​dzi​nie? – Kil​ka mi​nut po pół​no​cy.

– Jest pani pew​na? Cho​dzi mi o go​dzi​nę. – Przy​szłam wła​śnie do szpi​ta​la. Mam dzi​siaj pół​to​rej zmia​ny. Umar​ła w śpiącz​ce, w ogó​le się nie obu​dzi​ła. W pa​mię​ci Ce​le​sti​ny, tak wy​raź​nie jak o 4.15 rano, roz​legł się kru​chy głos sta​rej ko​bie​ty, ostrze​że​nie o nad​cho​dzą​cym nie​bez​pie​czeń​stwie. „Przy​jeż​dżaj”. „Słu​cham?”. „Przy​jeż​dżaj. Szyb​ko”. „Kto mówi?”. „Nel​la Lom​bar​di. Przy​jeż​dżaj. Two​ja sio​stra umrze nie​ba​wem”. Je​śli rze​czy​wi​ście był to te​le​fon od Nel​li Lom​bar​di, to dzwo​ni​ła czte​ry go​dzi​ny po swej śmier​ci. A je​śli to nie była ta sta​rusz​ka, kto się w nią wcie​lił? I po co? Kie​dy Ce​le​sti​na zja​wi​ła się dwa​dzie​ścia mi​nut póź​niej w szpi​ta​lu, sio​stra Jo​se​phi​na wy​ra​zi​ła zdzi​wie​nie: „Nie wie​dzia​łam, że tak szyb​ko się z pa​nią skon​tak​tu​ją. Za​czę​li pani szu​kać do​pie​ro dzie​sięć mi​nut temu”. Nel​la Lom​bar​di za​dzwo​ni​ła, za​nim Phi​mie do​sta​ła rzu​caw​ki i za​nim prze​wie​zio​no ją na chi​rur​gię. „Two​ja sio​stra umrze nie​ba​wem”. – Wszyst​ko w po​rząd​ku, ko​cha​nie? – za​nie​po​ko​iła się sa​lo​wa. Ce​le​sti​na przy​tak​nę​ła. Po​tem prze​łknę​ła z wy​sił​kiem. Kie​dy Phi​mie zmar​ła, jej ser​ce za​la​ła fala go​ry​czy i nie​na​wi​ści do dziec​ka, któ​re prze​ży​ło kosz​tem mat​ki. Wie​dzia​ła, że te uczu​cia nie są jej god​ne, ale nie mo​gła się ich wy​zbyć. Dwa nie​zwy​kłe wy​da​rze​nia – opo​wieść dok​to​ra Lip​scom​ba i te​le​fon od zmar​łej – były an​ti​do​tum na jej nie​na​wiść, bal​sa​mem na gniew, ale też po​wo​dem głę​bo​kie​go oszo​ło​mie​nia. – Tak. Dzię​ku​ję pani – od​po​wie​dzia​ła sa​lo​wej. – Nic mi nie bę​dzie.

Z wa​liz​ką w ręku wy​szła z po​ko​ju. Na ko​ry​ta​rzu przy​sta​nę​ła i po​pa​trzy​ła w lewo, po​tem w pra​wo, jak​by nie wie​dzia​ła, do​kąd ma pójść. Czy Nel​la Lom​bar​di, nie bę​dąc już miesz​kan​ką tego pięk​ne​go świa​ta, zdo​ła​ła po​ko​nać nie​zmie​rzo​ną ot​chłań i po​łą​czyć sio​stry, by zdą​ży​ły się jesz​cze po​że​gnać? I czy Phi​mie, wy​rwa​na śmier​ci dzię​ki re​ani​ma​cji, od​pła​ci​ła za do​broć Nel​li swym po​ru​sza​ją​cym prze​sła​niem dla dok​to​ra Lip​scom​ba? Od dzie​ciń​stwa Ce​le​sti​na ży​wi​ła prze​ko​na​nie i pew​ność, że ży​cie ma sens, i gdy mu​sia​ła po​dzie​lić się tą wia​rą z dok​to​rem Lip​scom​bem, któ​ry pró​bo​wał zro​zu​mieć, co wy​da​rzy​ło się na sali ope​ra​cyj​nej, uczy​ni​ła to bez wa​ha​nia. Sama jed​nak z wiel​kim tru​dem przyj​mo​wa​ła do wia​do​mo​ści te dwa małe cudy. Choć świa​do​ma, że te nie​zwy​kłe wy​da​rze​nia na za​wsze ukształ​tu​ją jej przy​szłe ży​cie, po​czy​na​jąc od naj​bliż​szych go​dzin, nie wie​dzia​ła, co ma te​raz ro​bić. U źró​deł tej nie​pew​no​ści legł kon​flikt ro​zu​mu i ser​ca, roz​sąd​ku i wia​ry, ale też wal​ka pra​gnie​nia i obo​wiąz​ku. Do​pó​ki nie mo​gła po​go​dzić tych prze​ciw​staw​nych sił, była spa​ra​li​żo​wa​na nie​moż​no​ścią pod​ję​cia de​cy​zji. Ru​szy​ła ko​ry​ta​rzem, w koń​cu do​tar​ła do ja​kie​goś pu​ste​go po​ko​ju. We​szła do środ​ka, nie za​pa​la​jąc świa​tła, po​sta​wi​ła wa​liz​kę i usia​dła na krze​śle obok okna. Choć ra​nek był już bli​ski, mgła i deszcz jak​by się zmó​wi​ły, by nie do​pu​ścić nad​cho​dzą​ce​go świ​tu do szpi​tal​nych mu​rów. Wszę​dzie kró​lo​wa​ły cie​nie. Ce​le​sti​na sie​dzia​ła, przy​glą​da​jąc się swym dło​niom, nie​wy​raź​nym w mro​ku. Wresz​cie zna​la​zła w so​bie świa​tło, któ​re​go po​trze​bo​wa​ła, by prze​trwać te naj​bliż​sze, tak waż​ne go​dzi​ny. W koń​cu wie​dzia​ła, co musi zro​bić, nie była jed​nak pew​na, czy ma dość siły. Dło​nie mia​ła szczu​płe i zgrab​ne, o dłu​gich pal​cach. Dło​nie ar​-

tyst​ki. Nie wy​da​wa​ły się sil​ne. Uwa​ża​ła się za oso​bę twór​czą, zdol​ną, sku​tecz​ną i za​an​ga​żo​wa​ną, ale ni​g​dy za ko​goś sil​ne​go. Po​trze​bo​wa​ła jed​nak ogrom​nej mocy, by spro​stać przy​szło​ści. Czas ru​szać. Czas zro​bić to, co ko​niecz​ne. Nie mo​gła wstać z krze​sła. Zro​bić to, co ko​niecz​ne. Była zbyt prze​ra​żo​na, by wstać z miej​sca.

24 W błę​kit​ny po​ra​nek po bu​rzy Edom mu​siał roz​wieźć plac​ki. Miał okre​ślo​ny plan do wy​ko​na​nia i wie​lu głod​nych do na​kar​mie​nia. Pro​wa​dził swo​je​go żół​to-bia​łe​go for​da co​un​try squ​ire rocz​nik 1955. Ku​pił ten wóz za ostat​nie pie​nią​dze, ja​kie za​ro​bił w la​tach, gdy był w sta​nie utrzy​mać po​sa​dę, nim… za​czę​ły się jego kło​po​ty. Nie​gdyś był świet​nym kie​row​cą, jed​nak w cią​gu ostat​nich dzie​się​ciu lat jego umie​jęt​no​ści w znacz​nej mie​rze za​le​ża​ły od na​stro​ju. Cza​sem sama myśl o tym, by usiąść za kie​row​ni​cą i ru​szyć w nie​bez​piecz​ny świat, była nie do znie​sie​nia. Wte​dy sa​do​wił się w wo​zie i cze​kał na klę​skę ży​wio​ło​wą, któ​ra zmie​cie go z po​wierzch​ni zie​mi, jak​by ni​g​dy nie ist​niał. Tego ran​ka tyl​ko mi​łość do sio​stry na​tchnę​ła go od​wa​gą, dzię​ki któ​rej mógł pro​wa​dzić sa​mo​chód i peł​nić rolę do​staw​cy. Star​szy o sześć lat brat Agnes, Edom, od dwu​dzie​ste​go pią​te​go roku ży​cia, kie​dy to na za​wsze opu​ścił świat pra​cy, zaj​mo​wał jed​no z dwóch miesz​kań nad du​żym ga​ra​żem, na ty​łach głów​ne​go domu. Te​raz miał lat trzy​dzie​ści sześć. Bliź​nia​czy brat Edo​ma, Ja​cob, nie​pra​cu​ją​cy ni​g​dy, miesz​kał za ścia​ną. Od ukoń​cze​nia szko​ły śred​niej. Agnes, któ​ra odzie​dzi​czy​ła tę po​se​sję, z ra​do​ścią po​wi​ta​ła​by swych bra​ci w głów​nym do​mo​stwie. Choć obaj chęt​nie ją od​wie​dza​li, żeby zjeść z nią ko​la​cję albo po​sie​dzieć w let​ni wie​czór na we​ran​dzie w bu​ja​nych fo​te​lach, to ża​den nie mógł​by prze​by​wać na sta​łe w tym zło​wiesz​czym miej​scu. Zbyt wie​le wy​da​rzy​ło się w tych po​ko​jach. Były po​grą​żo​ne w mro​ku ro​dzin​nej hi​sto​rii, a nocą, kie​dy Edom i Ja​cob spa​li pod spa​dzi​stym da​chem tego domu, prze​szłość oży​wa​ła w ich snach. Edom po​dzi​wiał Agnes za to, że po​tra​fi​ła wznieść się po​nad mi​nio​ny czas i prze​trwać tyle lat cier​pie​nia. Umia​ła pa​trzeć na dom

jak na zwy​kłe schro​nie​nie, pod​czas gdy dla jej bra​ci był za​wsze – i na za​wsze miał po​zo​stać – miej​scem, gdzie znisz​czo​no im du​sze. Gdy​by obaj mie​li pra​cę, nie chcie​li​by na​wet miesz​kać w po​bli​żu. To wła​śnie była jed​na z tych rze​czy, któ​re tak zdu​mie​wa​ły Edo​ma. Gdy​by kie​dy​kol​wiek od​wa​żył się spo​rzą​dzić li​stę przy​mio​tów, ja​kie w swej sio​strze po​dzi​wiał, to mu​siał​by so​bie z roz​pa​czą uświa​do​mić, że o wie​le le​piej od nie​go czy Ja​co​ba ra​dzi​ła so​bie z prze​ciw​no​ścia​mi losu. Kie​dy Agnes po​pro​si​ła go, by po​roz​wo​ził tego dnia wy​pie​ki, za​nim wy​je​cha​ła z Jo​ey​em do szpi​ta​la, po​cząt​ko​wo chciał od​mó​wić, ale w koń​cu się zgo​dził. Był go​tów ścier​pieć wszyst​kie krzyw​dy, ja​kich nie szczę​dzi​ło mu ży​cie, ale nie zniósł​by roz​cza​ro​wa​nia w oczach sio​stry. Co nie zna​czy​ło, by dała im kie​dy​kol​wiek od​czuć, że nie jest z nich dum​na. Za​wsze trak​to​wa​ła ich ser​decz​nie, z sza​cun​kiem i mi​ło​ścią, jak​by nie​świa​do​ma ich wad. Trak​to​wa​ła też obu spra​wie​dli​wie, nie fa​wo​ry​zu​jąc żad​ne​go – chy​ba że cho​dzi​ło o roz​wo​że​nie wy​pie​ków. Przy nie​licz​nych oka​zjach, kie​dy nie mo​gła sama tego za​ła​twić i nie mia​ła do kogo się zwró​cić z wy​jąt​kiem bra​ci, za​wsze o po​moc pro​si​ła Edo​ma. Ja​cob bu​dził w lu​dziach strach. Był bliź​nia​czym bra​tem Edo​ma, miał jego chło​pię​cą i miłą twarz, taki sam ci​chy głos, był po​rząd​nie ostrzy​żo​ny i schlud​ny. Nie​mniej jed​nak, wy​ko​nu​jąc tę samą mi​sję mi​ło​sier​dzia co jego brat, Ja​cob wpra​wiał klien​tów w stan głę​bo​kie​go nie​po​ko​ju, je​śli nie prze​ra​że​nia. Po jego wi​zy​cie ba​ry​ka​do​wa​li drzwi, ła​do​wa​li broń, je​śli ją mie​li, i spę​dza​li jed​ną lub dwie bez​sen​ne noce. W re​zul​ta​cie to Edom wy​ru​szył w da​le​ką za​gra​nicz​ną po​dróż z plac​ka​mi i pacz​ka​mi, kie​ru​jąc się li​stą na​zwisk i ad​re​sów do​star​czo​ną przez sio​strę, choć wie​rzył nie​za​chwia​nie, że jesz​cze przed wy​bi​ciem go​dzi​ny dwu​na​stej, a już z pew​no​ścią przed obia​dem, zda​rzy się nie​spo​ty​ka​nie gwał​tow​ne trzę​sie​nie zie​mi, osła​wio​ny Ka​ta​klizm Nu​mer Je​den. Był to ostat​ni dzień jego ży​cia.

Prze​dziw​na ka​no​na​da bły​ska​wic, któ​ra po​ło​ży​ła kres ule​wie, za​miast ją wy​wo​łać, sta​no​wi​ła pierw​szy znak. Gwał​tow​ne prze​ja​śnie​nie nie​ba – co świad​czy​ło o obec​no​ści sil​nych wia​trów na du​żych wy​so​ko​ściach, pod​czas gdy na po​zio​mie grun​tu pa​no​wał spo​kój – na​gły spa​dek wil​got​no​ści i nie​spo​ty​ka​ne o tej po​rze roku cie​pło po​twier​dza​ły tyl​ko nie​uchron​ność nad​cho​dzą​cej ka​ta​stro​fy. Po​go​da przed trzę​sie​niem zie​mi. Miesz​kań​cy po​łu​dnio​wej Ka​li​for​nii róż​nie to na​zy​wa​li, ale Edom wie​dział, że się nie myli. Nie​ba​wem znów miał ude​rzyć grom, lecz tym ra​zem pod ludz​ki​mi sto​pa​mi. Ja​dąc ostroż​nie – na​le​ża​ło wy​pa​try​wać pa​da​ją​cych słu​pów te​le​fo​nicz​nych, wa​lą​cych się mo​stów i roz​wie​ra​ją​cych się znie​nac​ka w as​fal​cie wiel​kich dziur, zdol​nych po​łknąć sa​mo​chód – Edom do​tarł pod pierw​szy ad​res na li​ście sio​stry. Skrom​ny drew​nia​ny do​mek od daw​na wy​ma​gał re​mon​tu. Spod płacht far​by wy​zie​ra​ło ni​czym sczer​nia​łe ko​ści na​gie drew​no przy​sre​brzo​ne bez​li​to​snym bla​skiem słoń​ca. Na koń​cu żwi​ro​we​go pod​jaz​du, pod ob​wi​słym dasz​kiem, stał po​obi​ja​ny che​vro​let na ły​sych opo​nach. Tu​taj, na wschod​nich krań​cach Bri​ght Be​ach, po stro​nie wzgórz za​sła​nia​ją​cych mo​rze, nie​zmor​do​wa​na pu​sty​nia wy​ko​rzy​sty​wa​ła każ​dą chwi​lę nie​uwa​gi miesz​kań​ców. Za pło​ta​mi po​dwó​rzy kró​lo​wa​ła by​li​ca, dzi​ki szczaw i kar​ło​wa​te drzew​ka we wszel​kich od​mia​nach. Ostat​nia bu​rza przy​gna​ła z nie​użyt​ków wę​drow​ne chwa​sty. Za​cze​pia​ły się o krze​wy na po​dwó​rzu, za​le​ga​ły pod ścia​ną domu. Traw​nik, zie​lo​ny pod​czas tej desz​czo​wej pory, po​wi​nien za​cho​wać świe​żość od kwiet​nia do li​sto​pa​da. Na​wet te​raz, w tak sprzy​ja​ją​cych wa​run​kach, po​kry​wa​ły go osty. Edom prze​mie​rzył z plac​kiem w dło​ni za​ro​śnię​ty traw​nik i wszedł po chwiej​nych scho​dach na ga​nek. Nie był to dom, gdzie chciał​by prze​by​wać w chwi​li wiel​kie​go trzę​sie​nia zie​mi, gdy po​ru​szy się wy​brze​że i runą po​tęż​ne mia​sta.

Nie​ste​ty, zgod​nie z in​struk​cja​mi Agnes, miał nie tyl​ko do​star​czyć prze​sył​kę i od​je​chać, ale rów​nież od​wie​dzić klien​ta i za​cho​wy​wać się w mia​rę moż​no​ści jak naj​uprzej​miej. Na pu​ka​nie od​po​wie​dzia​ła Jo​le​ne Kle​fton. Nie​atrak​cyj​na, po pięć​dzie​siąt​ce, w wor​ko​wa​tej su​kien​ce. Roz​pusz​czo​ne kasz​ta​no​we wło​sy, po​zba​wio​ne bla​sku jak kurz na pu​sty​ni Mo​ha​ve. Jed​nak jej twarz oży​wia​ły zdro​we pie​gi, a głos był za​rów​no mu​zy​kal​ny, jak i cie​pły. – Edom, je​steś przy​stoj​ny jak pio​sen​karz z te​le​wi​zji, sło​wo daję! Wchodź, wchodź! Kie​dy Jo​le​ne od​su​nę​ła się, by go wpu​ścić do środ​ka, Edom po​wie​dział: – Agnes znów wpa​dła w ku​li​nar​ny szał. Bę​dzie​my jeść te plac​ki z ja​go​da​mi, aż zro​bi​my się nie​bie​scy. Po​wie​dzia​ła, że może ze​chcesz nam po​móc i weź​miesz je​den. – Dzię​ki, Edom. Gdzie ona się po​dzie​wa? Choć Jo​le​ne sta​ra​ła się to ukryć, była wy​raź​nie roz​cza​ro​wa​na – jak każ​dy – że za​wi​tał do niej Edom, nie Agnes. Edom się nie ob​ra​ził. – Ze​szłej nocy uro​dzi​ła dziec​ko – oświad​czył. Jo​le​ne wy​da​ła dziew​czę​cy pisk ra​do​ści i krzyk​nę​ła do Bil​la, swe​go męża, któ​re​go nie było w sa​lo​nie: – Agnes uro​dzi​ła! – Chłop​ca – wy​ja​śnił Edom. – Na​zwa​ła go Bar​tho​lo​mew. – To chło​pak, ma na imię Bar​tho​lo​mew! – znów krzyk​nę​ła do Bil​la i po​cią​gnę​ła Edo​ma do kuch​ni. W wo​zie zo​sta​ły pacz​ki z róż​ny​mi ar​ty​ku​ła​mi – szyn​ka wę​dzo​na, je​dze​nie w pusz​kach – dla Kle​fto​nów. Edom za​mie​rzał wnieść je póź​niej, by wy​glą​da​ło, że zro​bił to po na​my​śle. Agnes uwa​ża​ła, że na​le​ży wpierw wrę​czyć do​mo​we cia​sto i po​sie​dzieć chwi​lę. Wów​czas do​sta​wa nie ma w so​bie nic z fi​lan​tro​-

pii, lecz wy​glą​da jak zwy​kła przy​ja​ciel​ska przy​słu​ga. Kuch​nia była mała i nie​zbyt no​wo​cze​sna, ale ja​sna i czy​sta. Po​wie​trze pach​nia​ło cy​na​mo​nem i wa​ni​lią. Tu też nie było Bil​la. Jo​le​ne od​su​nę​ła od sto​łu krze​sło. – Sia​daj, sia​daj! Po​sta​wi​ła pla​cek na szaf​ce, a na sto​le trzy kub​ki do kawy. – To bę​dzie wspa​nia​ły chło​pak, ktoś wy​jąt​ko​wy, praw​da? – Nie wi​dzia​łem go. Roz​ma​wia​łem rano z Agnes przez te​le​fon. Mó​wi​ła, że jest uda​ny. Ma gę​stą czu​pry​nę na gło​wie. – Uro​dził się z wło​sa​mi! – krzyk​nę​ła Jo​le​ne do męża, na​peł​nia​jąc kub​ki go​rą​cą kawą. Z głę​bi domu do​bie​gło po​wol​ne, ryt​micz​ne kla​pa​nie – to Bill zmie​rzał w stro​nę kuch​ni. – Mówi, że oczy ma szcze​gól​nie pięk​ne. Szma​rag​dy i sza​fi​ry, po​wie​dzia​ła. Na​zy​wa je ocza​mi od Tif​fa​ny’ego. – Chło​pak ma cu​dow​ne oczy! – krzyk​nę​ła Jo​le​ne do Bil​la. Kie​dy po​sta​wi​ła na sto​le ta​le​rze i cia​sto ka​ka​owe, zja​wił się Bill, wspar​ty na dwóch moc​nych la​skach. On też był po pięć​dzie​siąt​ce, ale wy​glą​dał o dzie​sięć lat sta​rzej od żony. Siwe, rzed​ną​ce wło​sy były kon​se​kwen​cją wie​ku, ale czer​wo​na​wa, na​brzmia​ła twarz – dzie​dzic​twem cho​ro​by i za​ży​wa​nia le​ków. Za​pa​le​nie sta​wów wy​krzy​wi​ło mu bio​dra. Po​wi​nien ko​rzy​stać z kul albo bal​ko​ni​ka, lecz duma ka​za​ła mu po​zo​stać przy la​skach. I duma spra​wi​ła, że po​mi​mo bólu wy​trwał w pra​cy bar​dzo dłu​go. Nie​za​trud​nio​ny od pię​ciu lat, sta​rał się, z co​raz mniej​szym po​wo​dze​niem, żyć z za​sił​ku dla nie​peł​no​spraw​nych. Usa​do​wił się na krze​śle, za​kła​da​jąc la​ski za opar​cie. Wy​cią​gnął do Edo​ma dłoń po​skrę​ca​ną, o kost​kach na​brzmia​łych i znie​kształ​co​nych. Edom uści​snął ją lek​ko, bo​jąc się, że może spra​wić ból

na​wet naj​de​li​kat​niej​szym do​ty​kiem. – Opo​wiedz nam o dziec​ku – za​chę​cił go Bill. – Bar​tho​lo​mew? Skąd wy​trza​snę​li to imię? – Wła​ści​wie nie wiem – od​parł Edom, bio​rąc od Jo​le​ne ta​lerz z ka​wał​kiem cia​sta. – O ile się orien​tu​ję, nie bra​li go wcze​śniej pod uwa​gę. Nie miał wie​le do po​wie​dze​nia o dziec​ku, tyl​ko tyle, ile prze​ka​za​ła mu Agnes. Na do​brą spra​wę zdą​żył już po​in​for​mo​wać o wszyst​kim Jo​le​ne. Za​czął jed​nak jesz​cze raz. Tro​chę do​dał od sie​bie, by zy​skać na cza​sie. Bał się py​ta​nia, któ​re zmu​si​ło​by go do po​dzie​le​nia się z nimi złą wia​do​mo​ścią. Jed​nak to py​ta​nie w koń​cu pa​dło z ust Bil​la: – Joey pęka z dumy? Edom miał aku​rat peł​ne usta, nie mu​siał więc od razu od​po​wia​dać. Prze​żu​wał dłu​gą chwi​lę, jak​by ka​wa​łek cia​sta był twar​dy ni​czym chrząst​ka, i gdy zo​rien​to​wał się, że Jo​le​ne pa​trzy na nie​go zdzi​wio​na, przy​tak​nął, niby od​po​wia​da​jąc na py​ta​nie Bil​la. Przy​szło mu jed​nak za​pła​cić za to oszu​stwo – ski​nie​nie gło​wy – gdy spró​bo​wał po​łknąć cia​sto i nie mógł prze​pchnąć go przez krtań. Nie chcąc się za​krztu​sić, chwy​cił ku​bek z go​rą​cą kawą i po​pił upar​ty kęs. Nie mógł roz​ma​wiać o Jo​eyu. Ujaw​nie​nie praw​dy by​ło​by jak mor​der​stwo. Do​pó​ki nie po​wie​dział ni​ko​mu o wy​pad​ku, Joey nie był wła​ści​wie mar​twy. Edom wie​dział, że do​pie​ro sło​wa urze​czy​wist​nią ten fakt. Do​pó​ki ich nie wy​mó​wił, Joey w ja​kiś spo​sób żył, przy​naj​mniej dla Jo​le​ne i Bil​la. To była sza​lo​na myśl. Ir​ra​cjo​nal​na. A jed​nak wieść o śmier​ci Jo​eya utknę​ła mu w krta​ni jak kęs cia​sta. Po​ru​szył za to te​mat, któ​ry był mu bar​dzo bli​ski: ko​niec świa​ta. – Nie wy​da​je wam się, że ta po​go​da zwia​stu​je trzę​sie​nie zie​mi? – Prze​cież jest pięk​ny dzień jak na sty​czeń – za​uwa​żył Bill ze

zdzi​wie​niem. – Trzę​sie​nie zie​mi ty​sią​ca lat spóź​nia się – wy​ja​śnił zło​wiesz​czo Edom. – Ty​sią​ca lat? – Jo​le​ne zmarsz​czy​ła brwi. – Pły​ta San An​dre​as po​win​na prze​cho​dzić trzę​sie​nie zie​mi o sile osiem prze​ci​nek pięć albo więk​szej co ty​siąc lat, by re​kom​pen​so​wać na​cisk na uskok. Ka​ta​klizm spóź​nia się już o sto lat. – No cóż, chy​ba się nie zda​rzy w dniu, kie​dy Agnes uro​dzi​ła, gwa​ran​tu​ję – uspo​ko​iła go Jo​le​ne. – Uro​dzi​ła wczo​raj, nie dzi​siaj – spro​sto​wał po​nu​ro Edom. – Kie​dy za​cznie się trzę​sie​nie zie​mi ty​sią​ca lat, runą wie​żow​ce, roz​pad​ną się mo​sty, pęk​ną za​po​ry. W cią​gu trzech mi​nut mię​dzy San Die​go a San​ta Bar​ba​ra zgi​nie mi​lion lu​dzi. – W ta​kim ra​zie zjem jesz​cze tro​chę cia​sta – oświad​czył Bill, pod​su​wa​jąc żo​nie ta​lerz. – Ru​ro​cią​gi z ga​zem i ropą eks​plo​du​ją. Mia​sta za​le​je mo​rze ognia, za​bi​ja​jąc ko​lej​ne set​ki ty​się​cy. – Wpa​dłeś na to, bo mat​ka na​tu​ra ura​czy​ła nas w stycz​niu cie​płym dniem? – spy​ta​ła Jo​le​ne. – Na​tu​ra nie ma in​stynk​tu ma​cie​rzyń​skie​go – od​parł Edom ci​cho, lecz z prze​ko​na​niem. – My​śleć ina​czej to prze​jaw naj​gor​sze​go sen​ty​men​ta​li​zmu. Na​tu​ra jest na​szym wro​giem. To okrut​ny za​bój​ca. Jo​le​ne za​czę​ła do​le​wać mu kawy, ale po chwi​li się roz​my​śli​ła. – Może nie po​trze​bu​jesz już wię​cej ko​fe​iny, Edom. – Sły​sze​li​ście o trzę​sie​niu zie​mi, któ​re znisz​czy​ło sie​dem​dzie​siąt pro​cent To​kio i Jo​ko​ha​my pierw​sze​go wrze​śnia ty​siąc dzie​więć​set dwu​dzie​ste​go trze​cie​go roku? – spy​tał. – Mimo to mie​li jesz​cze dość ikry, żeby wal​czyć pod​czas dru​giej woj​ny świa​to​wej – za​uwa​żył Bill. – Po tym trzę​sie​niu zie​mi czter​dzie​ści ty​się​cy lu​dzi schro​ni​ło

się na po​wierzch​ni nie​speł​na ki​lo​me​tra kwa​dra​to​we​go w ob​rę​bie ko​szar. Wy​wo​ła​ny ka​ta​kli​zmem po​żar roz​prze​strze​niał się tak szyb​ko, że lu​dzie gi​nę​li na sto​ją​co. Byli tak stło​cze​ni, że zmar​li jako jed​na masa ciał. – Fakt, mamy tu trzę​sie​nia zie​mi – przy​zna​ła Jo​le​ne. – Ale na wscho​dzie mają za to hu​ra​ga​ny. – Nasz nowy dach wy​trzy​ma każ​dy hu​ra​gan – oświad​czył Bill, wska​zu​jąc su​fit. – So​lid​na ro​bo​ta. Po​wiedz o tym Agnes. Agnes zor​ga​ni​zo​wa​ła im dach po ce​nie fa​brycz​nej, a po​tem ze​bra​ła wy​ma​ga​ne dwie​ście do​la​rów od dwu​na​stu dar​czyń​ców i pew​ne​go sto​wa​rzy​sze​nia ko​ściel​ne​go. – Hu​ra​gan, któ​ry na​wie​dził Ga​lve​ston w Tek​sa​sie w ty​siąc dzie​więć​set​nym roku, za​bił sześć ty​się​cy lu​dzi – po​wie​dział Edom. – Do​słow​nie zniósł to mia​sto z po​wierzch​ni zie​mi. – To było sześć​dzie​siąt pięć lat temu – za​uwa​ży​ła Jo​le​ne. – Nie​speł​na pół​to​ra roku temu hu​ra​gan Flo​ra za​bił po​nad sześć ty​się​cy lu​dzi na Ka​ra​ibach. – Nie prze​niósł​bym się na Ka​ra​iby za żad​ne pie​nią​dze – oświad​czył Bill. – Strasz​na wil​goć. No i ro​bac​two. – Nic jed​nak nie do​rów​na trzę​sie​niom zie​mi, je​śli cho​dzi o licz​bę ofiar. Wiel​ki ka​ta​klizm w Sha​anxi, w Chi​nach, za​bił osiem​set trzy​dzie​ści ty​się​cy. Bill nie był spe​cjal​nie po​ru​szo​ny. – W Chi​nach bu​du​ją domy z gli​ny. Nic dziw​ne​go, że wszyst​ko się wali. – To było dwu​dzie​ste​go czwar​te​go stycz​nia ty​siąc pięć​set pięć​dzie​sią​te​go szó​ste​go roku – za​uwa​żył z nie​za​chwia​ną pew​no​ścią eks​per​ta Edom, gdyż prze​cho​wy​wał w pa​mię​ci set​ki fak​tów do​ty​czą​cych naj​gor​szych klęsk ży​wio​ło​wych w dzie​jach świa​ta. – Tak daw​no? – zdzi​wił się Bill. – Do dia​bła, Chiń​czy​cy nie zna​li wte​dy na​wet gli​ny.

Wzmac​nia​jąc się ko​lej​ną por​cją kawy, Jo​le​ne przy​po​mnia​ła: – Mia​łeś nam po​wie​dzieć, Edom, jak Joey ra​dzi so​bie w no​wej roli. Spo​glą​da​jąc z prze​ra​że​niem na ze​ga​rek, Edom ze​rwał się z krze​sła. – Jak póź​no! Agnes tyle mi zle​ci​ła, a ja tu ga​dam o trzę​sie​niach zie​mi i cy​klo​nach. – O hu​ra​ga​nach – spro​sto​wał Bill. – Róż​nią się od cy​klo​nów, praw​da? – Daj mi spo​kój z cy​klo​na​mi! – za​wo​łał Edom i wy​biegł z domu, żeby przy​nieść z sa​mo​cho​du pa​kun​ki. Błę​kit​ne, bez​chmur​ne skle​pie​nie nie​ba ni​g​dy jesz​cze nie wy​da​ło mu się tak groź​ne. Po​wie​trze było po bu​rzy za​dzi​wia​ją​co su​che. I nie​ru​cho​me. Wy​ci​szo​ne. Po​go​da przed ka​ta​kli​zmem. Czuł, że nim ten szcze​gól​ny dzień do​bie​gnie koń​ca, wy​brze​że ogar​nie po​twor​ny wstrząs i za​le​je ogrom​na, stu​pięć​dzie​się​cio​me​tro​wa fala.

25 Z sied​mior​ga no​wo​rod​ków ża​den nie ka​pry​sił. Prze​by​wa​ły zbyt krót​ko na tym świe​cie, by zda​wać so​bie spra​wę, ilu rze​czy na​le​ży się bać. Pie​lę​gniar​ka i za​kon​ni​ca przy​pro​wa​dzi​ły Ce​le​sti​nę na od​dział i zo​sta​wi​ły przed szy​bą. Sta​ra​ła się za​cho​wać spo​kój i chy​ba jej się uda​ło, gdyż żad​na z ko​biet się nie zo​rien​to​wa​ła, że ich pod​opiecz​na jest nie​mal spa​ra​li​żo​wa​na ze stra​chu. Po​ru​sza​ła się, jak​by była z drew​na. Mia​ła sztyw​ne sta​wy i na​pię​te mię​śnie. Pie​lę​gniar​ka wy​ję​ła dziec​ko z łó​żecz​ka i po​da​ła za​kon​ni​cy. Ko​ły​sząc ma​leń​stwo w ra​mio​nach, za​kon​ni​ca po​de​szła do Ce​le​sti​ny i od​wi​nę​ła cien​ki ko​cyk. Ce​le​sti​na, wstrzy​mu​jąc od​dech, upew​ni​ła się co do swe​go po​dej​rze​nia, któ​re no​si​ła w so​bie od chwi​li, gdy przez mo​ment wi​dzia​ła dziec​ko na sali ope​ra​cyj​nej. Jego skó​ra mia​ła bar​wę kawy z mle​kiem, z le​ciut​kim od​cie​niem kar​me​lu. W cią​gu wie​lu dum​nych po​ko​leń nikt z jej bliż​szej i dal​szej ro​dzi​ny, za​rów​no ze stro​ny ojca, jak i mat​ki, nie od​zna​czał się taką kar​na​cją. Wszy​scy bez wy​jąt​ku mie​li ciem​ną skó​rę, do czar​ne​go ma​ho​niu włącz​nie, o wie​le ciem​niej​szą niż to dziec​ko. Gwał​ci​ciel mu​siał być bia​ły. Był kimś, kogo Phi​mie zna​ła. Kimś, kogo, być może, zna​ła też i ona, Ce​le​sti​na. Miesz​kał w Spru​ce Hills albo w oko​li​cach, gdyż jej sio​stra się go bała. Ce​le​sti​na nie mia​ła żad​nych złu​dzeń co do swo​ich umie​jęt​no​ści de​tek​ty​wi​stycz​nych. Wie​dzia​ła, że ni​g​dy nie wy​tro​pi tego by​dla​ka, nie by​ła​by zresz​tą zdol​na sta​nąć z nim twa​rzą w twarz. Tak czy owak, nie oj​ciec dziec​ka był przy​czy​ną jej lęku, lecz de​cy​zja, jaką pod​ję​ła przed kil​ko​ma mi​nu​ta​mi, w pu​stym po​ko​ju na siód​mym pię​trze.

Ry​zy​ko​wa​ła całą swą przy​szłość, je​śli za​mie​rza​ła po​stą​pić tak, jak wcze​śniej po​sta​no​wi​ła. Tu​taj, w obec​no​ści dziec​ka, w cią​gu naj​bliż​szych mi​nut, mu​sia​ła albo zmie​nić zda​nie, albo po​świę​cić się ży​ciu trud​niej​sze​mu, bar​dziej wy​ma​ga​ją​ce​mu niż kie​dy​kol​wiek so​bie wy​obra​ża​ła, jesz​cze choć​by tego ran​ka. – Mogę? – spy​ta​ła, wy​cią​ga​jąc ra​mio​na. Za​kon​ni​ca bez wa​ha​nia po​wie​rzy​ła jej za​wi​niąt​ko. Dziec​ko spra​wia​ło wra​że​nie tak le​ciut​kie​go, że pra​wie nie​rze​czy​wi​ste​go. Wa​ży​ło dwa i pół kilo, lecz wy​da​wa​ło się lżej​sze od po​wie​trza, jak​by mo​gło w każ​dej chwi​li unieść się w górę z ra​mion ciot​ki. Ce​le​sti​na wpa​try​wa​ła się w małą twa​rzycz​kę, do​pusz​cza​jąc do gło​su gniew i nie​na​wiść, któ​re jej to​wa​rzy​szy​ły na sali ope​ra​cyj​nej, kie​dy po raz pierw​szy zo​ba​czy​ła sio​strze​ni​cę. Gdy​by za​kon​ni​ca i pie​lę​gniar​ka do​my​śla​ły się roz​mia​rów owej nie​chę​ci, ni​g​dy nie wpu​ści​ły​by Ce​le​sti​ny na ten od​dział, nie po​wie​rzy​ły​by jej no​wo​rod​ka. Po​miot zła. Za​bój​ca jej sio​stry. Szu​ka​ła w za​mglo​nych oczach dziec​ka śla​du oj​cow​skiej nie​go​dzi​wo​ści. Małe rącz​ki, tak sła​be te​raz, lecz sil​ne któ​re​goś dnia. Czy będą zdol​ne do pod​łe​go czy​nu, jak ręce ojca? Bez​war​to​ścio​wa la​to​rośl. Na​sie​nie de​mo​nicz​ne​go czło​wie​ka, któ​re​go sama Phi​mie na​zwa​ła cho​rym i złym. Choć te​raz wy​glą​da nie​win​nie, ja​kie cier​pie​nia może spra​wić in​nym? Ja​kie zbrod​nie po​peł​ni w przy​szłych la​tach? Ce​le​sti​na wpa​try​wa​ła się w dziec​ko in​ten​syw​nie, nie mo​gła jed​nak do​strzec w nim oj​cow​skie​go zła. Uj​rza​ła za to od​ro​dzo​ną Phi​mie. Uj​rza​ła też dziec​ko, nad któ​rym za​wi​sła groź​ba. Gdzieś w mro​ku cza​ił się gwał​ci​ciel, zdol​ny do skraj​ne​go okru​cień​stwa, czło​-

wiek, któ​ry – je​śli Phi​mie się nie my​li​ła – za​re​ago​wał​by w spo​sób nie​prze​wi​dzia​ny, gdy​by do​wie​dział się o ist​nie​niu cór​ki. An​gel, je​śli tak w koń​cu mia​ła się na​zy​wać dziew​czyn​ka, żyła od tej chwi​li w nie​bez​pie​czeń​stwie, tak jak dzie​ciąt​ka z Be​tle​jem, któ​re za​mor​do​wa​no na roz​kaz kró​la He​ro​da. Dziec​ko chwy​ci​ło wska​zu​ją​cy pa​lec ciot​ki. Ta​kie ma​leń​kie, ta​kie de​li​kat​ne, trzy​ma​ło jed​nak z za​dzi​wia​ją​cym upo​rem. Zrób to, co na​le​ży. Od​da​jąc dziec​ko za​kon​ni​cy, Ce​le​sti​na spy​ta​ła, czy może do​stać osob​ny po​kój z te​le​fo​nem. — Znów po​miesz​cze​nie służ​bo​we. Deszcz stu​ka​ją​cy lek​ko w okno, przy któ​rym stał nie​daw​no dok​tor Lip​scomb i wpa​try​wał się in​ten​syw​nie w mgłę, nie chcąc się po​go​dzić z wia​do​mo​ścią, któ​rą prze​ka​za​ła mu Phi​mie, ob​da​rzo​na wie​dzą z za​świa​tów. Ce​le​sti​na usia​dła za biur​kiem i po​now​nie za​dzwo​ni​ła do ro​dzi​ców. Nie mo​gła za​pa​no​wać nad drże​niem, ale głos mia​ła spo​koj​ny. Mat​ka i oj​ciec byli przy dwóch róż​nych apa​ra​tach, więc obo​je mo​gli z nią roz​ma​wiać. – Chcę za​adop​to​wać dziec​ko. – Nim zdo​ła​li za​pro​te​sto​wać, za​czę​ła mó​wić szyb​ko: – Skoń​czę dwa​dzie​ścia je​den lat za czte​ry mie​sią​ce, na​wet wte​dy mogą mi ro​bić trud​no​ści, choć je​stem ciot​ką, bo nie mam męża. Ale je​śli wy ad​op​tu​je​cie małą, wy​cho​wam ją. Przy​rze​kam. We​zmę na sie​bie peł​ną od​po​wie​dzial​ność. Nie mu​si​cie się mar​twić, że pew​ne​go dnia po​ża​łu​ję swo​jej de​cy​zji albo że ze​chcę zo​sta​wić dziec​ko na wa​szej gło​wie i uciec. Wiem, że od tej chwi​li bę​dzie cen​trum mo​je​go ży​cia. Ro​zu​miem to. Ak​cep​tu​ję. Bała się, że będą z nią dys​ku​to​wać, i choć wie​dzia​ła, że jest prze​ko​na​na o słusz​no​ści swej de​cy​zji, wo​la​ła tego prze​ko​na​nia nie pod​da​wać pró​bie. Oj​ciec spy​tał tyl​ko:

– Prze​ma​wia przez cie​bie wy​łącz​nie uczu​cie, Cel​lie, czy jest to też kwe​stia ro​zu​mu? Tak jak ser​ca? – Ro​zu​mu i ser​ca. Ale prze​my​śla​łam to so​bie, tato. Do​kład​niej niż co​kol​wiek in​ne​go w ży​ciu. – Oba​wiam się, że coś przed nami kry​jesz – nie​po​ko​iła się mat​ka, wy​czu​wa​jąc in​tu​icyj​nie, że spra​wa jest bar​dziej zło​żo​na. Ce​le​sti​na opo​wie​dzia​ła im o Nel​li Lom​bar​di i prze​sła​niu, ja​kie Phi​mie prze​ka​za​ła le​ka​rzo​wi po re​ani​ma​cji. – Phi​mie była taka… nie​zwy​kła. W jej dziec​ku też jest coś nie​zwy​kłe​go. – Pa​mię​taj o jego ojcu – ostrze​gła Gra​ce. Pa​stor do​dał: – Tak, pa​mię​taj. Je​śli krew się ode​zwie… – Prze​cież ni​g​dy nie wie​rzy​li​śmy w ta​kie rze​czy, tato. Nie wie​rzy​my, że krew może prze​ma​wiać. Wie​rzy​my, że je​ste​śmy zro​dze​ni dla na​dziei, że chro​ni nas mi​ło​sier​dzie, praw​da? – Tak – przy​znał ci​cho oj​ciec. – Masz ra​cję. Za oknem ode​zwa​ła się sy​re​na, jej dźwięk na​ra​stał. Ka​ret​ka. Przez uli​ce tęt​nią​ce na​dzie​ją niósł się nie​odmien​ny la​ment za ko​na​ją​cych. Ce​le​sti​na prze​nio​sła wzrok od po​ry​so​wa​ne​go bla​tu biur​ka na bia​łe od mgły nie​bo za oknem, od rze​czy​wi​sto​ści ku obiet​ni​cy. Po​wie​dzia​ła ro​dzi​com o proś​bie Phi​mie, by na​zwać dziec​ko An​gel. – W tam​tej chwi​li są​dzi​łam, że nie jest w sta​nie my​śleć ja​sno z po​wo​du wy​le​wu. Je​śli dziec​ko mia​ło być od​da​ne do ad​op​cji, imię po​win​ni mu nadać nowi ro​dzi​ce. Ale wy​da​je mi się, że ro​zu​mia​ła – albo się do​my​śla​ła – że ze​chcę to zro​bić. Że będę mu​sia​ła to zro​bić. – Cel​lie, je​stem z cie​bie dum​na – po​wie​dzia​ła mat​ka. – Tak cię ko​cham za to, co ro​bisz. Ale jak po​go​dzisz na​ukę i pra​cę z wy​cho​-

wa​niem dziec​ka? Ro​dzi​ce Ce​le​sti​ny nie na​le​że​li do lu​dzi za​moż​nych. Ko​ściół ojca był mały i skrom​ny. Zdo​ła​li ja​koś opła​cać cze​sne za szko​łę, ale Ce​le​sti​na mu​sia​ła pra​co​wać jako kel​ner​ka, żeby zdo​być pie​nią​dze na ate​lier i inne po​trze​by. – Nie mu​szę ro​bić dy​plo​mu na wio​snę przy​szłe​go roku. Mogę wziąć mniej za​jęć, zro​bić dy​plom rok póź​niej. Nic wiel​kie​go. – Och, Cel​lie… Mó​wi​ła da​lej: – Je​stem tu jed​ną z lep​szych kel​ne​rek, więc je​śli po​pro​szę o zmia​nę na po​po​łu​dnia, to się zgo​dzą. Przy ko​la​cji dają więk​sze na​piw​ki. A pra​cu​jąc na jed​nej zmia​nie, pięć go​dzin, będę mo​gła zor​ga​ni​zo​wać so​bie każ​dy dzień. – Kto wte​dy zaj​mie się dziec​kiem? – Opie​kun​ki. Przy​ja​cie​le, krew​ni przy​ja​ciół. Lu​dzie, któ​rym mogę za​ufać. A na opie​kun​ki bę​dzie mnie stać tyl​ko przy wyż​szych na​piw​kach. – Czy nie le​piej, że​by​śmy my się nią za​ję​li, ja i oj​ciec? – Nie, mamo, to nie by​ło​by do​bre wyj​ście. Wiesz o tym. – Chy​ba nie do​ce​niasz mo​ich pa​ra​fian, Ce​le​sti​no – po​wie​dział pa​stor. – Nie będą obu​rze​ni, otwo​rzą swe ser​ca. – Nie o to cho​dzi, tato. Pa​mię​tasz, kie​dy sie​dzie​li​śmy wszy​scy ra​zem, przed​wczo​raj, jak Phi​mie bała się tego czło​wie​ka. I nie o sie​bie się lę​ka​ła… tyl​ko o dziec​ko. „Nie uro​dzę dziec​ka tu​taj. Je​śli on się zo​rien​tu​je, że je​stem z nim w cią​ży, osza​le​je jesz​cze bar​dziej. Wiem, że tak bę​dzie”. – Nie zro​bi ta​kie​mu ma​leń​stwu krzyw​dy – prze​ko​ny​wa​ła mat​ka. – Nie miał​by żad​ne​go po​wo​du. – Je​śli jest sza​lo​ny i zły, nie po​trze​bu​je po​wo​du. We​dług mnie Phi​mie była prze​ko​na​na, że ten łaj​dak za​bi​je dziec​ko. A po​nie​waż nie wie​my, kim jest, po​win​ni​śmy za​ufać jej in​stynk​to​wi.

– Je​śli to taki po​twór i je​śli do​wie się o ist​nie​niu dziec​ka – za​uwa​ży​ła z tro​ską mat​ka – nie bę​dziesz bez​piecz​na na​wet w San Fran​ci​sco. – Ni​g​dy się nie do​wie. Mu​si​my się o to po​sta​rać. Ro​dzi​ce mil​cze​li, roz​wa​ża​jąc jej sło​wa. Ce​le​sti​na wzię​ła z biur​ka zdję​cie w ram​ce. Pra​cow​nik szpi​ta​la z ro​dzi​ną. Mąż, żona, cór​ka, syn. Dziew​czyn​ka uśmie​cha​ła się wsty​dli​wie, od​sła​nia​jąc apa​rat na zę​bach. Chło​piec miał dia​bel​ski błysk w oku. Ce​le​sti​na do​strze​gła w tym por​tre​cie nie​wy​po​wie​dzia​ną od​wa​gę. Stwo​rze​nie ro​dzi​ny w tym nie​spo​koj​nym świe​cie jest ak​tem wia​ry, prze​ko​na​nia, że wbrew wszyst​kie​mu ist​nie​je przy​szłość, że mi​łość prze​trwa, że ser​ce po​tra​fi za​trium​fo​wać nad prze​ciw​no​ścia​mi losu, na​wet nad miaż​dżą​cy​mi try​ba​mi cza​su. – Co ty na to, Gra​ce? – spy​tał pa​stor. – Bie​rzesz na sie​bie ogrom​ny cię​żar – ostrze​gła Ce​le​sti​nę mat​ka. – Wiem. – Wi​dzisz, to pięk​na rzecz być ko​cha​ją​cą sio​strą, ale być mę​czen​ni​cą to zu​peł​nie coś in​ne​go. – Mamo, trzy​ma​łam dziec​ko Phi​mie w ra​mio​nach. To nie był tyl​ko sen​ty​men​tal​ny ka​prys, czu​łam coś wię​cej. – Wy​da​jesz się taka pew​na. – A czy było ina​czej od chwi​li, gdy skoń​czy​ła trzy lat​ka? – spy​tał oj​ciec z czu​ło​ścią w gło​sie. – Moim za​da​niem jest strzec tego dziec​ka – tłu​ma​czy​ła Ce​le​sti​na. – Za​pew​nić mu bez​pie​czeń​stwo. Ona jest wy​jąt​ko​wa. Ale nie je​stem żad​ną mę​czen​ni​cą, któ​ra ni​cze​go in​ne​go nie do​strze​ga. Czu​ję wiel​ką ra​dość już na samą myśl o tym wszyst​kim. Boję się, pew​nie. O Boże, jesz​cze jak! Ale też od​czu​wam ra​dość. – Ro​zum i ser​ce? – spy​tał po​now​nie oj​ciec.

– I jed​no, i dru​gie – od​rze​kła. – Chcę tyl​ko, że​byś przy​je​cha​ła tu na kil​ka pierw​szych mie​się​cy – po​wie​dzia​ła mat​ka. – Do​pó​ki się nie zor​ga​ni​zu​jesz, nie zła​piesz wła​ści​we​go ryt​mu. Tym sa​mym rzecz zo​sta​ła uzgod​nio​na. Ce​le​sti​na, choć sie​dząc za biur​kiem, czu​ła, jak prze​kra​cza gra​ni​cę mię​dzy daw​nym ży​ciem a no​wym, mię​dzy przy​szło​ścią, któ​ra mo​gła​by się speł​nić, a przy​szło​ścią, któ​ra się speł​ni. Nie była przy​go​to​wa​na na wy​cho​wy​wa​nie dziec​ka, ale wie​dzia​ła, że jest w sta​nie na​uczyć się wszyst​kie​go. Jej przod​ko​wie cier​pie​li nie​wol​nic​two, lecz ona zo​sta​ła wy​nie​sio​na na ich ra​mio​nach, na ra​mio​nach ca​łych po​ko​leń, do wol​no​ści. Wszel​kie po​świę​ce​nia, ja​kie mu​sia​ła​by po​nieść dla tego dziec​ka, w bez​li​to​snym świe​tle hi​sto​rii zna​czy​ły bar​dzo nie​wie​le. W po​rów​na​niu z tym, co prze​szli inni, jej za​da​nie wy​da​wa​ło się ła​twe; nie po to wal​czy​ły całe ge​ne​ra​cje jej przod​ków, by te​raz mia​ła to od​rzu​cić. Tu cho​dzi​ło o ho​nor i ro​dzi​nę. Cho​dzi​ło o ży​cie, a każ​dy wiódł je w cie​niu ja​kie​goś waż​kie​go zo​bo​wią​za​nia. Nie była też przy​go​to​wa​na na spo​tka​nie z po​two​rem, ja​kim był oj​ciec dziec​ka, je​śli miał któ​re​goś dnia przyjść po An​gel. A miał przyjść na pew​no. Wie​dzia​ła o tym. W tych wszyst​kich wy​da​rze​niach Ce​le​sti​na Whi​te do​strze​gła pe​wien po​rzą​dek, zło​żo​ny i ta​jem​ni​czy, a jego sy​me​tria w oczach ar​tyst​ki ozna​cza​ła nie​zbi​cie, że pew​ne​go dnia oj​ciec dziec​ka się po​ja​wi. Nie była jesz​cze w sta​nie sta​wić mu czo​ła, ale wie​dzia​ła, że nim na​dej​dzie, bę​dzie go​to​wa.

26 Po ba​da​niach na obec​ność guza mó​zgu czy in​nych uszko​dzeń, któ​re mia​ły wy​ka​zać, że atak gwał​tow​nych tor​sji mógł mieć pod​ło​że fi​zycz​ne, Ju​nior zo​stał krót​ko przed dwu​na​stą w po​łu​dnie prze​nie​sio​ny z po​wro​tem do swe​go po​ko​ju. Le​d​wie po​ło​żył się do łóż​ka, w drzwiach uka​zał się Tho​mas Va​na​dium. Niósł tacę z je​dze​niem. Po​sta​wił ją na ru​cho​mej pod​pór​ce przy łóż​ku, któ​rą prze​su​nął do pier​si Ju​nio​ra. – Sok jabł​ko​wy, ga​la​ret​ka i czte​ry kra​ker​sy. Je​śli nie masz dość su​mie​nia, by się przy​znać, może ten po​si​łek cię zła​mie. Za​pew​niam, Enoch, że żar​cie w każ​dym wię​zie​niu w Ore​go​nie jest o nie​bo lep​sze. – Cze​go pan chce? – za​py​tał Ju​nior. Jak​by nie ro​zu​mie​jąc, że py​ta​nie wy​ma​ga od​po​wie​dzi, pusz​cza​jąc mimo uszu tę nie​zbyt grzecz​ną re​pli​kę, de​tek​tyw pod​niósł ża​lu​zje w oknie. Blask słoń​ca był tak sil​ny, że zda​wał się wdzie​rać do po​ko​ju. – Pięk​ny dzień – za​uwa​żył Va​na​dium. – Znasz tę sta​rą pio​sen​kę Sun​shi​ne Cake, Enoch? Skom​po​no​wał ją Ja​mes Van Heu​sen. Nie jest to co praw​da jego naj​słyn​niej​sza me​lo​dia. Na​pi​sał też All the Way i Call Me Ir​re​spon​si​ble. I Come Fly with Me. Sun​shi​ne Cake jest mniej zna​na, ale też do​bra. De​tek​tyw wy​kle​pał to swo​im ty​po​wym, bez​na​mięt​nym gło​sem. Jego twarz była tak samo po​zba​wio​na wy​ra​zu jak ton. – Pro​szę, niech pan za​sło​ni okno – jęk​nął Ju​nior. – Jest za ja​sno. Va​na​dium od​wró​cił się od okna i pod​szedł do łóż​ka. – Je​stem pe​wien, że wo​lisz ciem​ność, ale mu​szę wpu​ścić tu tro​chę świa​tła, żeby wi​dzieć two​ją minę, kie​dy będę ci prze​ka​zy​wał no​wi​ny. Choć Ju​nior do​sko​na​le wie​dział, że nie​bez​piecz​nie jest uczest​-

ni​czyć w gier​kach Va​na​diu​ma, nie mógł po​wstrzy​mać się od py​ta​nia: – Ja​kie no​wi​ny? – Nie na​pi​jesz się soku? – Ja​kie no​wi​ny? – La​bo​ra​to​rium nie zna​la​zło żad​ne​go ipe​ka​ku w two​ich rzy​go​wi​nach. – No i co? – spy​tał Ju​nior, gdyż uda​wał głę​bo​ki sen, kie​dy Va​na​dium i dok​tor Par​khurst dys​ku​to​wa​li o tym mi​nio​nej nocy. – Żad​ne​go ipe​ka​ku, żad​ne​go środ​ka wy​miot​ne​go, żad​nej tru​ci​zny. Na​omi zo​sta​ła oczysz​czo​na z po​dej​rzeń. Ju​nior był za​do​wo​lo​ny. Ich krót​kie​go i pięk​ne​go ży​cia mał​żeń​skie​go ni​g​dy już nie spla​mi myśl, że Na​omi oka​za​ła się pod​stęp​ną dziw​ką, któ​ra za​tru​ła mu je​dze​nie. – Wiem, że wy​wo​ła​łeś ja​koś te wy​mio​ty – oświad​czył de​tek​tyw. – Ale wy​glą​da na to, że ni​cze​go ci nie udo​wod​nię. – Niech pan po​słu​cha, te cho​re in​sy​nu​acje, ja​ko​bym miał coś wspól​ne​go z wy​pad​kiem żony… Va​na​dium pod​niósł dłoń, jak​by chciał go po​wstrzy​mać, i uci​szył jego skar​gę: – Oszczędź mi tego. Poza tym ni​cze​go nie in​sy​nu​uję. Po pro​stu oskar​żam cię o mor​der​stwo. Za​ba​wia​łeś się z inną ko​bie​tą, Enoch? Taki jest twój mo​tyw? – To obrzy​dli​we. – Szcze​rze mó​wiąc – a za​wsze je​stem z tobą szcze​ry – nie po​tra​fię zna​leźć w two​im ży​ciu choć​by śla​du in​nej ko​bie​ty. Roz​ma​wia​łem już z wie​lo​ma ludź​mi i wszy​scy uwa​ża​ją, że ty i Na​omi by​li​ście so​bie wier​ni. – Ko​cha​łem ją. – Tak, mó​wi​łeś już, a ja na​wet przy​zna​łem, że nie kła​miesz. Sok

ci się grze​je. We​dług Ca​esa​ra Zed​da czło​wiek nie może uwa​żać się za sil​ne​go, do​pó​ki nie na​uczy się, jak za​cho​wy​wać spo​kój. Siła i moc pły​ną z do​sko​na​łej sa​mo​kon​tro​li, sa​mo​kon​tro​la zaś bie​rze się wy​łącz​nie z we​wnętrz​ne​go spo​ko​ju. We​wnętrz​ny spo​kój, jak na​ucza Zedd, jest w znacz​nej mie​rze kwe​stią głę​bo​kie​go, po​wol​ne​go i ryt​micz​ne​go od​de​chu, po​łą​czo​ne​go ze sku​pie​niem uwa​gi nie na prze​szło​ści czy na​wet te​raź​niej​szo​ści, lecz na przy​szło​ści. Ju​nior za​mknął oczy i od​dy​chał po​wo​li, głę​bo​ko. Sku​pił my​śli na Vic​to​rii Bres​sler, pie​lę​gniar​ce, któ​ra aż się pa​li​ła, by w nad​cho​dzą​cych dniach spra​wić mu przy​jem​ność. – A tak na​praw​dę przy​sze​dłem tu, żeby ode​brać swo​ją mo​ne​tę – wy​znał Va​na​dium. Ju​nior otwo​rzył oczy, ale na​dal od​dy​chał ryt​micz​nie, by za​cho​wać spo​kój. Pró​bo​wał wy​obra​zić so​bie pier​si Vic​to​rii, uwol​nio​ne z wię​zów ubra​nia. Sto​jąc w no​gach łóż​ka, w po​zba​wio​nym fa​so​nu nie​bie​skim gar​ni​tu​rze, Va​na​dium mógł​by ucho​dzić za wi​ze​ru​nek stwo​rzo​ny przez eks​cen​trycz​ne​go ar​ty​stę, któ​ry wy​rzeź​bił czło​wie​ka z ka​wał​ka mię​sa, a po​tem ubrał go w ciu​chy z lum​pek​su. Po​grą​żo​ny w cie​niu krę​pe​go de​tek​ty​wa, Ju​nior nie mógł roz​bu​dzić swej ero​tycz​nej wy​obraź​ni. Ob​fi​ty biust Vic​to​rii po​zo​stał ukry​ty pod wy​kroch​ma​lo​nym bia​łym far​tu​chem. – Zwa​żyw​szy na pen​sję po​li​cjan​ta, li​czy się każ​dy grosz – wy​ja​śnił Va​na​dium. Ni​czym za spra​wą ma​gii, w jego pra​wej dło​ni, mię​dzy kciu​kiem i pal​cem wska​zu​ją​cym, uka​za​ła się ćwierć​do​la​rów​ka. To nie mo​gła być ta sama mo​ne​ta, któ​rą zo​sta​wił nocą w po​ko​ju Ju​nio​ra. Nie​moż​li​we. Przez cały dzień, z nie​ja​snych po​wo​dów, Ju​nior no​sił tę mo​ne​tę w kie​sze​ni szpi​tal​ne​go szla​fro​ka. Wy​cią​gał ją od cza​su do cza​su i oglą​dał.

Po po​wro​cie z ba​dań po​ło​żył się do łóż​ka, nie zdej​mu​jąc szla​fro​ka. Wciąż miał go na so​bie. Va​na​dium nie mógł wie​dzieć, gdzie jest mo​ne​ta. Nie mógł też, pod​su​wa​jąc mu tacę z je​dze​niem, się​gnąć do kie​sze​ni. Był to spraw​dzian ła​two​wier​no​ści Ju​nio​ra, któ​ry nie dał tej sa​tys​fak​cji de​tek​ty​wo​wi i nie po​zwo​lił się zre​wi​do​wać. – Za​mie​rzam zło​żyć na pana skar​gę – uprze​dził po​li​cjan​ta. – Przy​nio​sę na​stęp​nym ra​zem od​po​wied​ni for​mu​larz. Va​na​dium pod​rzu​cił mo​ne​tę w górę i jed​no​cze​śnie roz​ło​żył ręce, dłoń​mi na ze​wnątrz, by po​ka​zać, że nic w nich nie trzy​ma. Ju​nior wi​dział, i to z całą pew​no​ścią, jak po​sre​brza​na mo​ne​ta od​ska​ku​je od kciu​ka de​tek​ty​wa i szy​bu​je w górę. Te​raz znik​nę​ła, jak​by roz​pły​wa​jąc się w po​wie​trzu. Przez chwi​lę jego uwa​gę przy​cią​ga​ły pu​ste dło​nie Va​na​diu​ma. Po​li​cjant nie zdo​łał​by w tym cza​sie schwy​tać wi​ru​ją​cej mo​ne​ty. Było to nie​moż​li​we. Jed​nak pie​niądz po​wi​nien spaść na pod​ło​gę, Ju​nior po​wi​nien usły​szeć jego brzęk na płyt​kach. A nie usły​szał. Va​na​dium przy​su​nął się do łóż​ka z szyb​ko​ścią ata​ku​ją​ce​go węża – był bli​żej niż wte​dy, gdy rzu​cał mo​ne​tą – i sta​nął tuż przy boku Ju​nio​ra, na​chy​la​jąc się nad ba​rier​ką. – Na​omi była w szó​stym ty​go​dniu cią​ży. – Co?! – To wła​śnie ta no​wi​na, o któ​rej wspo​mi​na​łem. Naj​cie​kaw​sza część pro​to​ko​łu po​sek​cyj​ne​go. Ju​nior są​dził, że de​tek​ty​wo​wi cho​dzi​ło o wy​ni​ki ba​dań la​bo​ra​to​ryj​nych, o to, że w wy​mio​ci​nach nie zna​le​zio​no śla​du ipe​ka​ku. Fał​szy​wy trop, od​wró​ce​nie uwa​gi. Te oczy o prze​ni​kli​wym spoj​rze​niu, sza​re jak głaz, przy​gwoź​dzi​ły Ju​nio​ra do łóż​ka, wpa​tru​jąc się weń z uwa​gą. Po chwi​li przy​szedł czas na uśmiech ana​kon​dy.

– Spie​ra​li​ście się o dziec​ko, Enoch? Może ona go pra​gnę​ła, a ty nie. W two​im przy​pad​ku dzie​ciak był​by ob​cią​że​niem. Za duża od​po​wie​dzial​ność. – Nie… nie wie​dzia​łem. – Ba​da​nie krwi po​win​no usta​lić, czy to two​je dziec​ko, czy nie. Po​mo​że wy​ja​śnić całą tę spra​wę. – Mia​łem zo​stać oj​cem! – wy​krzyk​nął Ju​nior z nie​kła​ma​nym zdu​mie​niem. – Zna​la​złem mo​tyw, Enoch? Wstrzą​śnię​ty i za​sko​czo​ny ob​ce​so​wo​ścią po​li​cjan​ta, Ju​nior spy​tał: – Jak pan może mi coś ta​kie​go za​rzu​cać? Stra​ci​łem żonę i dziec​ko. Moją żonę i moje dziec​ko. – Je​steś ta​kim sa​mym mi​strzem po​zo​rów jak ja mi​strzem mo​ne​ty. Z oczu Ju​nio​ra try​snę​ły łzy, pie​ką​ce stru​mie​nie, sło​ne mo​rze żalu, któ​re roz​ma​za​ło mu wzrok i za​la​ło twarz. – Wy​noś się stąd, ty od​ra​ża​ją​cy su​kin​sy​nu! – Głos drżał mu z roz​pa​czy i jed​no​cze​śnie wi​bro​wał słusz​nym gnie​wem. – Wy​noś się, na​tych​miast! – Nie za​po​mnij wy​pić soku – po​wie​dział de​tek​tyw, kie​ru​jąc się do drzwi. – Mu​sisz na​brać sił przed roz​pra​wą. Ju​nior przy​wo​łał wię​cej łez niż przez całe do​tych​cza​so​we ży​cie. Jego żona i nie​na​ro​dzo​ne dziec​ko. Był go​tów po​świę​cić uko​cha​ną Na​omi, ale może by uznał, że cena jest zbyt wy​so​ka, gdy​by wie​dział, że po​świę​ca rów​nież swe​go pier​wo​rod​ne​go. Za dużo się na nie​go zwa​li​ło. Był zdru​zgo​ta​ny. W nie​ca​łą mi​nu​tę po wyj​ściu Va​na​diu​ma nad​bie​gła pie​lę​gniar​ka, przy​sła​na bez wąt​pie​nia przez znie​na​wi​dzo​ne​go po​li​cjan​ta. Ju​nior nie mógł oce​nić, z po​wo​du łez w oczach, czy jest war​ta za​in​te​re​so​wa​nia. Mia​ła miłą twarz, jak przy​pusz​czał. Ale była za chu​da.

Bo​jąc się, że ten na​pad pła​czu wy​wo​ła skur​cze brzu​cha, a co za tym idzie ko​lej​ny atak krwa​wych tor​sji, sio​stra przy​nio​sła śro​dek uspo​ka​ja​ją​cy. Chcia​ła, by po​pił pa​styl​kę so​kiem jabł​ko​wym. Ju​nior wo​lał​by po​łknąć fe​nol niż ten sok, gdyż po​dał mu go Tho​mas Va​na​dium. Sza​lo​ny po​li​cjant, go​tów do​stać win​ne​go w taki czy inny spo​sób, mógł​by uciec się na​wet do tru​ci​zny, gdy​by tyl​ko czuł, że nor​mal​ne in​stru​men​ty pra​wa są nie​sku​tecz​ne. Na proś​bę Ju​nio​ra pie​lę​gniar​ka na​la​ła mu szklan​kę wody z ka​raf​ki obok łóż​ka. Va​na​dium nie do​ty​kał tej ka​raf​ki. Po krót​kiej chwi​li śro​dek uspo​ka​ja​ją​cy i tech​ni​ki re​lak​sa​cyj​ne Ca​esa​ra Zed​da po​mo​gły Ju​nio​ro​wi od​zy​skać rów​no​wa​gę. Pie​lę​gniar​ka zo​sta​ła przy nim, do​pó​ki nie prze​mi​nął po​tok łez. Naj​wi​docz​niej pa​cjen​to​wi nie gro​ził atak ner​wo​wych tor​sji. Po​szła po świe​ży sok, gdyż po​skar​żył się, że po​przed​nia por​cja mia​ła dziw​ny smak. Kie​dy Ju​nior zo​stał sam, po​now​nie od​prę​żo​ny, za​sto​so​wał na​czel​ną za​sa​dę fi​lo​zo​fii Zed​da: za​wsze do​strze​gaj ja​sną stro​nę ży​cia. Bez wzglę​du na po​wa​gę nie​po​wo​dze​nia, na siłę otrzy​ma​ne​go cio​su, za​wsze moż​na od​kryć tę ja​sną stro​nę, je​śli tyl​ko się jej po​szu​ka. Klu​czem do szczę​ścia, suk​ce​su i zdro​wia psy​chicz​ne​go jest po pro​stu lek​ce​wa​że​nie wszyst​kie​go, co ne​ga​tyw​ne, i szu​ka​nie po​wo​dów, by cie​szyć się każ​dym wy​da​rze​niem w ży​ciu, nie wy​łą​cza​jąc naj​okrut​niej​szych ka​ta​strof, po​przez od​kry​wa​nie ja​snej stro​ny w naj​ciem​niej​szej go​dzi​nie eg​zy​sten​cji. W tym wy​pad​ku ja​sna stro​na świe​ci​ła wręcz ośle​pia​ją​cym bla​skiem. Utra​ciw​szy za​rów​no prze​pięk​ną żonę, jak i nie​na​ro​dzo​ne dziec​ko, Ju​nior miał za​pew​nio​ne współ​czu​cie – sym​pa​tię i mi​łość – każ​dej ławy przy​się​głych, przed któ​rą chcia​ły​by go po​sta​wić wła​dze sta​no​we, oskar​ża​jąc o spo​wo​do​wa​nie śmier​ci. Wcze​śniej​sza wi​zy​ta Knac​ke​ra, His​scu​sa i Nor​ka go za​sko​czy​ła. Uwa​żał, że nie zo​ba​czy ni​ko​go ta​kie​go przez wie​le dni; mógł​by się co naj​wy​żej spo​dzie​wać ja​kie​goś ad​wo​ka​ta, nie​zbyt za​in​te​re​so​wa​ne​go całą spra​wą.

Te​raz zro​zu​miał, dla​cze​go po​ja​wi​li się w ta​kiej licz​bie, go​to​wi dys​ku​to​wać o za​dość​uczy​nie​niu, re​kom​pen​sa​cie, od​ku​pie​niu. Ko​ro​ner po​in​for​mo​wał ich, jesz​cze przed po​li​cją, że Na​omi była w cią​ży, oni zaś zo​rien​to​wa​li się, w jak nie​zręcz​nej i trud​nej sy​tu​acji zna​lazł się stan Ore​gon. Sio​stra wró​ci​ła ze świe​żym so​kiem, schło​dzo​nym i słod​kim. Ju​nior są​czył go po​wo​li. Nim w szklan​ce po​ka​za​ło się dno, do​szedł do nie​unik​nio​nej kon​klu​zji, że Na​omi ukry​wa​ła przed nim cią​żę. W cią​gu sze​ściu ty​go​dni od po​czę​cia nie mia​ła przy​naj​mniej jed​nej mie​siącz​ki. Nie skar​ży​ła się na po​ran​ne mdło​ści, ale z pew​no​ścią ją na​wie​dza​ły. Było wy​so​ce nie​praw​do​po​dob​ne, by nie uświa​da​mia​ła so​bie swe​go sta​nu. Ni​g​dy nie mó​wił, że nie chce po​więk​szyć ro​dzi​ny. Nie mia​ła żad​ne​go po​wo​du, by się bać i nie mó​wić mu o dziec​ku. Z ża​lem do​szedł do wnio​sku, że nie mo​gła się zde​cy​do​wać; czy utrzy​mać cią​żę, czy też pod​dać się nie​le​gal​ne​mu za​bie​go​wi abor​cji bez jego zgo​dy. Za​sta​na​wia​ła się, czy nie wy​skro​bać z łona jego wła​sne​go dziec​ka, i na​wet mu o tym nie po​wie​dzia​ła. Ta obe​lga, ta nie​spra​wie​dli​wość, to oszu​stwo ogłu​szy​ły Ju​nio​ra. Za​czął so​bie za​da​wać py​ta​nie, czy Na​omi utrzy​my​wa​ła cią​żę w ta​jem​ni​cy, bo po​dej​rze​wa​ła, że to nie jego dziec​ko. Gdy​by ba​da​nie krwi ujaw​ni​ło, że Ju​nior nie był oj​cem, Va​na​dium miał​by swój mo​tyw. Fał​szy​wy, gdyż Ju​nior na​praw​dę nie wie​dział, że jego żona jest w cią​ży albo że pusz​cza się z in​nym męż​czy​zną. Ale de​tek​tyw sprze​dał​by to pro​ku​ra​to​ro​wi, a oskar​ży​ciel zdo​łał​by prze​ko​nać co naj​mniej kil​ku sę​dziów przy​się​głych. Na​omi, ty głu​pia, nie​wier​na dziw​ko! Na​praw​dę ża​ło​wał, że za​bił ją tak szyb​ko. Gdy​by naj​pierw ją tor​tu​ro​wał, mógł​by te​raz zna​leźć po​cie​chę we wspo​mnie​niu jej cier​pie​nia. Przez chwi​lę szu​kał ja​snej stro​ny. Umy​ka​ła mu. Zjadł ga​la​ret​kę. I kra​ker​sy.

W koń​cu przy​po​mniał so​bie o mo​ne​cie. Się​gnął do pra​wej kie​sze​ni cien​kie​go szla​fro​ka, ale nie zna​lazł tam ćwierć​do​la​rów​ki, choć po​wi​nien. W le​wej kie​sze​ni też jej nie było.

27 Wal​ter Pan​glo, je​dy​ny przed​się​bior​ca po​grze​bo​wy w Bri​ght Be​ach, był szczu​płym czło​wie​kiem o ła​god​nym uspo​so​bie​niu, któ​ry uwiel​biał grze​bać w ogro​dzie, gdy aku​rat nie grze​bał zmar​łych. Ho​do​wał wspa​nia​łe róże i roz​da​wał po​tem ich bu​kie​ty cho​rym, za​ko​cha​nym, szkol​nej bi​blio​te​kar​ce w dniu jej uro​dzin czy też urzęd​nicz​kom, któ​re były dla nie​go szcze​gól​nie uprzej​me. Jego żona, Do​ro​thea, uwiel​bia​ła go mię​dzy in​ny​mi dla​te​go, że przy​jął pod swój dach jej osiem​dzie​się​cio​let​nią mat​kę i trak​to​wał tę star​szą damę jak księż​nę i świę​tą jed​no​cze​śnie. Był rów​nie hoj​ny wo​bec bie​da​ków, grze​biąc ich zmar​łych za nie​wiel​ką opła​tą, lecz z naj​wyż​szym sza​cun​kiem. Ja​cob Isa​ac​son – bliź​nia​czy brat Edo​ma – nie sły​szał o Wal​te​rze Pan​glo ni​cze​go złe​go, ale mu nie ufał. Gdy​by przed​się​bior​ca zo​stał przy​ła​pa​ny na wy​ry​wa​niu zmar​łym zło​tych zę​bów i wy​ci​na​niu im na po​ślad​kach sa​ta​ni​stycz​nych sym​bo​li, Ja​cob po​wie​dział​by: „Spo​dzie​wa​łem się tego”. Gdy​by Pan​glo trzy​mał w bu​tel​kach za​in​fe​ko​wa​ną krew ze zwłok i pew​ne​go dnia ru​szył na mia​sto, by chla​pać nią na twa​rze nie​spo​dzie​wa​ją​cych się ni​cze​go oby​wa​te​li, Ja​cob na​wet nie zmarsz​czył​by brwi ze zdzi​wie​nia. Ja​cob nie ufał ni​ko​mu z wy​jąt​kiem Agnes i Edo​ma. Ufał też Jo​ey​owi, ale do​pie​ro po dwóch la​tach uważ​nej ob​ser​wa​cji. A te​raz Joey nie żył, jego zwło​ki zaś spo​czy​wa​ły w domu po​grze​bo​wym Wal​te​ra Pan​glo, w po​miesz​cze​niu prze​zna​czo​nym do bal​sa​mo​wa​nia zmar​łych. W tej wła​śnie chwi​li Ja​cob znaj​do​wał się da​le​ko od tego miej​sca i nie za​mie​rzał po​sta​wić tam za ży​cia swej sto​py. Ra​zem z Wal​te​rem Pan​glo oglą​dał w ma​ga​zy​nie trum​ny. Chciał wy​brać dla Jo​eya naj​droż​szą, ale Joey, czło​wiek skrom​ny i oszczęd​ny, tego by nie po​chwa​lał. Więc Ja​cob zde​cy​do​wał się na ele​ganc​ką, lecz po​zba​wio​ną ozdób trum​nę po umiar​ko​wa​nej ce​nie.

Pan​glo, głę​bo​ko przy​gnę​bio​ny fak​tem, że or​ga​ni​zu​je po​grzeb dla czło​wie​ka tak mło​de​go jak Joe Lam​pion, któ​re​go lu​bił i po​dzi​wiał, przy​sta​wał co chwi​la, by wy​ra​zić swo​je nie​do​wie​rza​nie i wy​po​wie​dzieć ci​cho kil​ka słów po​cie​chy, bar​dziej do sie​bie niż Ja​co​ba. – Nie​wia​ry​god​ne, wy​pa​dek sa​mo​cho​do​wy, i to w dniu na​ro​dzin syna – wy​znał z dło​nią na wy​bra​nej trum​nie. – Ta​kie smut​ne. Okrop​nie smut​ne. – Nie ta​kie zno​wu nie​wia​ry​god​ne – za​uwa​żył Ja​cob. – Każ​de​go roku w krak​sach gi​nie czter​dzie​ści pięć ty​się​cy lu​dzi. Dzie​siąt​ki ty​się​cy od​no​szą ob​ra​że​nia, zo​sta​ją na całe ży​cie ka​le​ka​mi. Sa​mo​cho​dy to nie śro​dek trans​por​tu. To ma​chi​ny śmier​ci. Pod​czas gdy Edom lę​kał się gnie​wu na​tu​ry, Ja​cob wie​dział, że naj​wię​cej spu​sto​sze​nia czy​nią sami lu​dzie. – Po​cią​gi wca​le nie są lep​sze. Przy​po​mnij so​bie ka​ta​stro​fę w sześć​dzie​sią​tym. Po​ciąg z San Fran​ci​sco wpadł na cy​ster​nę z pa​li​wem. Sie​dem​na​ście ofiar, wszyst​kie spło​nę​ły w mo​rzu ognia. Ja​cob bał się tego, co lu​dzie mogą uczy​nić za po​mo​cą pa​łek, noży, bro​ni pal​nej, bomb i go​ły​mi rę​ka​mi, ale naj​bar​dziej nie​po​ko​ił go fakt przy​pad​ko​wej śmier​ci, jaką ludz​kość spro​wa​dza​ła na sie​bie za spra​wą urzą​dzeń, ma​szyn i bu​dow​li, któ​rych prze​zna​cze​niem była po​pra​wa ja​ko​ści ży​cia. – Pięć​dzie​siąt osób zgi​nę​ło w Lon​dy​nie w ty​siąc dzie​więć​set pięć​dzie​sią​tym siód​mym roku, kie​dy zde​rzy​ły się dwa po​cią​gi. Stu dwu​na​stu zmiaż​dży​ło, po​roz​ry​wa​ło, po​kie​re​szo​wa​ło w pięć​dzie​sią​tym dru​gim, też w An​glii. – Okrop​ne, masz ra​cję – za​uwa​żył Pan​glo ze zmarsz​czo​nym czo​łem. – Tyle strasz​nych rze​czy się dzie​je na świe​cie, ale nie wi​dzę po​wo​du, by po​cią​gi… – Wszyst​ko jed​no. Sa​mo​cho​dy, po​cią​gi, stat​ki, wszyst​ko jed​no – upie​rał się Ja​cob. – Pa​mię​tasz Toya Maru? Ja​poń​ski prom, któ​ry prze​wró​cił się we wrze​śniu ty​siąc dzie​więć​set pięć​dzie​sią​te​go czwar​te​go roku. Ty​siąc sto sześć​dzie​siąt osiem ofiar. Albo coś

jesz​cze gor​sze​go, w czter​dzie​stym ósmym, u wy​brze​ży Man​dżu​rii, do​bry Boże, eks​plo​do​wał ko​cioł na stat​ku han​dlo​wym, zgi​nę​ło sześć ty​się​cy lu​dzi. Sześć ty​się​cy na jed​nym stat​ku! Przez na​stęp​ną go​dzi​nę, pod​czas któ​rej Wal​ter Pan​glo po​ma​gał Ja​co​bo​wi za​pla​no​wać po​grzeb, jego klient przy​ta​czał wstrzą​sa​ją​ce szcze​gó​ły licz​nych ka​ta​strof lot​ni​czych, mor​skich, ko​le​jo​wych, gór​ni​czych, awa​rii za​pór wod​nych, po​ża​rów ho​te​li, noc​nych klu​bów, eks​plo​zji ru​ro​cią​gów, fa​bryk amu​ni​cji… Nim usta​li​li wszyst​ko, Wal​ter Pan​glo na​ba​wił się ner​wo​we​go tiku w le​wym po​licz​ku. Oczy miał sze​ro​ko otwar​te, jak​by po​wie​ki za​sty​gły mu z prze​ra​że​nia i te​raz nie mógł ich opu​ścić. Po​ci​ły mu się dło​nie; wy​cie​rał je bez​u​stan​nie o gar​ni​tur. Świa​do​my zde​ner​wo​wa​nia przed​się​bior​cy po​grze​bo​we​go, Ja​cob był prze​ko​na​ny, że jego po​cząt​ko​wa nie​uf​ność była jak naj​bar​dziej uspra​wie​dli​wio​na. Zda​wa​ło mu się, że ten gość coś ukry​wa. Ja​cob nie mu​siał być po​li​cjan​tem, by do​strzec ner​wo​wość wy​ni​ka​ją​cą z po​czu​cia winy. Przy drzwiach wej​ścio​wych domu po​grze​bo​we​go Ja​cob na​chy​lił się ku Wal​te​ro​wi Pan​glo. – Joe Lam​pion nie miał zło​tych zę​bów. Pan​glo był wy​raź​nie za​sko​czo​ny. Ja​cob po​dej​rze​wał, że tyl​ko uda​je zdzi​wie​nie. Przed​się​bior​ca wy​po​wie​dział kil​ka słów po​cie​chy za​miast sko​men​to​wać prze​szłość den​ty​stycz​ną zmar​łe​go. Po​tem współ​czu​ją​co po​ło​żył dłoń na ra​mie​niu Ja​co​ba, któ​ry jed​nak się cof​nął. Pan​glo, zmie​sza​ny, wy​cią​gnął pra​wą rękę, lecz Ja​cob oświad​czył: – Pro​szę się nie ob​ra​zić, ale ni​ko​mu nie po​da​ję dło​ni. – Oczy​wi​ście, ro​zu​miem – za​pew​nił Pan​glo, opusz​cza​jąc po​wo​li ra​mię, choć naj​wy​raź​niej ni​cze​go nie ro​zu​miał. – Ni​g​dy nie wia​do​mo, co ktoś przed chwi​lą ro​bił – wy​ja​śnił Ja​cob. – Nie​wy​klu​czo​ne, że ten sza​cow​ny ban​kier miesz​ka​ją​cy kil​ka

do​mów stąd za​ko​pał na po​dwó​rzu ze trzy​dzie​ści po​ćwiar​to​wa​nych ko​biet. Ta miła i po​boż​na dama z są​siedz​twa, być może, sy​pia w tym sa​mym łóż​ku z gni​ją​cym tor​sem ko​chan​ka, któ​ry pró​bo​wał zwiać sprzed oł​ta​rza, i robi dla za​ba​wy bi​żu​te​rię z ko​ści pal​ców ma​łych dzie​ci, któ​re tor​tu​ro​wa​ła i mor​do​wa​ła. Pan​glo wsu​nął dło​nie do kie​sze​ni spodni. – Mam set​ki do​ku​men​tów na te​mat ta​kich przy​pad​ków – cią​gnął Ja​cob. – I znacz​nie gor​szych. Je​śli je​steś za​in​te​re​so​wa​ny, przy​nio​sę ci ko​pie. – To miło z two​jej stro​ny, ale nie mam cza​su na czy​ta​nie – wy​ją​kał Pan​glo. My​śląc z nie​chę​cią o po​zo​sta​wie​niu cia​ła szwa​gra pod opie​ką tego dziw​nie ner​wo​we​go czło​wie​ka, Ja​cob zszedł z gan​ku wik​to​riań​skie​go domu po​grze​bo​we​go i ru​szył przed sie​bie. Nie od​wró​cił się ani razu. Po​ko​nał pół​to​ra ki​lo​me​tra dzie​lą​ce go od domu, czuj​nie ob​ser​wu​jąc ruch ulicz​ny, zwłasz​cza na skrzy​żo​wa​niach. Do miesz​ka​nia nad du​żym ga​ra​żem wcho​dzi​ło się po ze​wnętrz​nych scho​dach. Lo​kum było po​dzie​lo​ne na dwa po​miesz​cze​nia. Pierw​sze sta​no​wi​ło po​łą​cze​nie sa​lo​nu z małą ku​chen​ką, w rogu stał sto​lik dla dwóch osób. Da​lej znaj​do​wa​ła się sy​pial​nia z przy​le​ga​ją​cą doń ła​zien​ką. Więk​szą część ścian w obu po​ko​jach zaj​mo​wa​ły pół​ki z książ​ka​mi i szaf​ki na do​ku​men​ty. Tu wła​śnie Ja​cob prze​cho​wy​wał nie​zli​czo​ne opra​co​wa​nia na te​mat wy​pad​ków, klęsk spo​wo​do​wa​nych przez czło​wie​ka, a tak​że na te​mat se​ryj​nych mor​der​ców i zbrod​nia​rzy win​nych wie​lo​krot​nych za​bójstw – nie​zbi​te do​wo​dy, że ludz​kość to upa​dły ga​tu​nek, po​chło​nię​ty za​rów​no ce​lo​wą, jak i nie​za​mie​rzo​ną au​to​de​struk​cją. Wszedł do schlud​nej sy​pial​ni, zdjął buty, wy​cią​gnął się na łóż​ku i wle​pił wzrok w su​fit. Czuł się jak ktoś cał​kiem bez​u​ży​tecz​ny. Agnes wdo​wą. Bar​tho​lo​mew po​gro​bow​cem. Za dużo, za dużo.

Ja​cob nie wie​dział, czy bę​dzie w sta​nie spoj​rzeć na sio​strę. Smu​tek w jej oczach za​bi​je go jak cios no​żem w ser​ce. Od​wiecz​ny opty​mizm Agnes, po​go​da du​cha, któ​re zdo​ła​ła w ja​kiś cu​dow​ny spo​sób za​cho​wać przez te wszyst​kie trud​ne lata, nie prze​trwa​ją tym ra​zem. Sio​stra nie bę​dzie już opo​ką na​dziei ani dla nie​go, ani dla Edo​ma. Ich przy​szłość ja​wi​ła się peł​na roz​pa​czy, mrocz​nej i bez​li​to​snej. Może do​pi​sze mu szczę​ście i z nie​ba ru​nie sa​mo​lot pa​sa​żer​ski, wła​śnie te​raz, wła​śnie tu​taj, za​bi​je go w ułam​ku se​kun​dy. Miesz​ka​li zbyt da​le​ko od naj​bliż​szych to​rów. Nie mógł ocze​ki​wać, że ja​kiś wy​ko​le​jo​ny po​ciąg ude​rzy w ga​raż. Zna​lazł po​cie​chę w fak​cie, że miesz​ka​nie było ogrze​wa​ne pie​cem ga​zo​wym. Wy​ciek, iskra, eks​plo​zja i ni​g​dy wię​cej nie bę​dzie mu​siał oglą​dać bied​nej Agnes pod brze​mie​niem nie​szczę​ścia. Po chwi​li, gdy nie spadł na nie​go ża​den sa​mo​lot, Ja​cob wstał, po​szedł do kuch​ni i za​gniótł cia​sto na ulu​bio​ny przy​smak Agnes. Pier​ni​ki cze​ko​la​do​we z ko​ko​sem i orzesz​ka​mi. Uwa​żał się za czło​wie​ka cał​ko​wi​cie zbęd​ne​go, któ​ry zaj​mu​je miej​sce w świe​cie, nie da​jąc mu nic w za​mian. Miał jed​nak ta​lent ku​li​nar​ny. Ja​ki​kol​wiek prze​pis, na​wet od zna​ko​mi​te​go sze​fa kuch​ni, mógł udo​sko​na​lić. Kie​dy piekł, świat wy​da​wał się mniej groź​ny. Cza​sem, za​ję​ty ja​kimś cia​stem, za​po​mi​nał na​wet, że się boi. Po​my​ślał, że je​śli pie​cyk ga​zo​wy wy​buch​nie mu pro​sto w twarz, to w koń​cu za​zna uko​je​nia, ale je​śli tak się nie sta​nie, przy​naj​mniej upie​cze dla Agnes pier​ni​ki.

28 Krót​ko przed pierw​szą spa​dli na Ju​nio​ra Hac​ka​cha​ko​wie – ogar​nię​ci fu​rią, z prze​krwio​ny​mi ocza​mi i ob​na​żo​ny​mi kła​mi, wy​jąc prze​raź​li​wie jak sfo​ra wil​ków. Spo​dzie​wał się tych wy​jąt​ko​wych kre​atur i pra​gnął, by były rów​nie mon​stru​al​ne jak w prze​szło​ści. Gdy jed​nak wtar​gnę​li do jego po​ko​ju, wci​snął się z prze​stra​chem w po​dusz​ki. Twa​rze mie​li wy​krzy​wio​ne wście​kło​ścią ni​czym ka​ni​ba​le pod ko​niec po​stu. Ge​sty​ku​lo​wa​li z em​fa​zą, wy​plu​wa​jąc epi​te​ty ra​zem z dro​bin​ka​mi lun​chu. Rudy Hac​ka​chak – dla przy​ja​ciół Wiel​ki Rudy – miał po​nad metr dzie​więć​dzie​siąt wzro​stu i przy​po​mi​nał z wy​glą​du su​ro​wo ocio​sa​ny sie​kie​rą kloc drew​na. W zie​lo​nym gar​ni​tu​rze o przy​krót​kich rę​ka​wach, nie​szczę​snej ko​szu​li ko​lo​ru ury​ny i kra​wa​cie jak fla​ga kra​ju Trze​cie​go Świa​ta cier​pią​ce​go na brak zmy​słu es​te​tycz​ne​go był ni​czym po​twór Fran​ken​ste​ina, któ​ry wy​stro​ił się przed run​dą po ba​rach Tran​syl​wa​nii. – Le​piej się po​módl, pie​przo​ny kre​ty​nie – do​ra​dził Ju​nio​ro​wi, chwy​ta​jąc za ba​rier​kę łóż​ka, jak​by chciał ją ode​rwać, a po​tem stłuc nią zię​cia. Je​śli Wiel​ki Rudy był fak​tycz​nie oj​cem Na​omi, to nie mógł jej prze​ka​zać na​wet jed​ne​go genu, za​pład​nia​jąc jajo żony ja​kąś me​to​dą szo​ko​wą, sa​mym bu​czą​cym gło​sem albo or​gia​stycz​nym ry​kiem, gdyż Na​omi – ani z wy​glą​du, ani z cha​rak​te​ru – nie przy​po​mi​na​ła go w naj​mniej​szym cho​ciaż​by stop​niu. She​ena Hac​ka​chak, ma​ją​ca czter​dzie​ści czte​ry lata, była pięk​niej​sza od wszyst​kich gwiazd fil​mo​wych. Wy​glą​da​ła o dwa​dzie​ścia lat mło​dziej i tak bar​dzo przy​po​mi​na​ła zmar​łą cór​kę, że na jej wi​dok Ju​nior po​czuł na​gły przy​pływ ero​tycz​nej no​stal​gii. Po​do​bień​stwo mię​dzy Na​omi a jej ma​mu​sią koń​czy​ło się jed​nak na wy​glą​dzie ze​wnętrz​nym. She​ena była ha​ła​śli​wa, głu​pia, za​ro​zu​mia​ła i od​zna​cza​ła się słow​nic​twem bur​del​ma​my ze spe​cjal​-

no​ścią w ob​słu​dze że​gla​rzy cier​pią​cych na szkor​but. Po​de​szła do łóż​ka, bio​rąc tym sa​mym Ju​nio​ra w klesz​cze swej oso​by i Wiel​kie​go Rudy’ego. Stru​mień ob​sce​nicz​nych in​wek​tyw chlu​sta​ją​cy z ust She​eny spra​wił, że Ju​nior po​czuł się jak czło​wiek sto​ją​cy pod prysz​ni​cem, z któ​re​go wy​pły​wa za​war​tość szam​ba. U stóp łóż​ka przy​cup​nę​ła trze​cia i ostat​nia z Hac​ka​cha​ków, dwu​dzie​stocz​te​ro​let​nia Ka​itlin, star​sza sio​stra Na​omi. Ka​itlin się nie po​szczę​ści​ło – odzie​dzi​czy​ła wy​gląd po ojcu, cha​rak​ter zaś po oboj​gu ro​dzi​cach. Jej piw​ne oczy oży​wiał dziw​ny, lek​ko mie​dzia​ny od​cień i przy pew​nym oświe​tle​niu gniew​ne spoj​rze​nie tych oczu mo​gło rzu​cać krwa​wy błysk. Mia​ła prze​ni​kli​wy głos i ta​lent do prze​kleństw, co czy​ni​ło ją nie​odrod​ną człon​ki​nią szcze​pu Hac​ka​cha​ków, chwi​lo​wo jed​nak wo​la​ła po​zo​sta​wić ini​cja​ty​wę wer​bal​ną ro​dzi​com. Lecz spoj​rze​nie, któ​rym prze​wier​ca​ła Ju​nio​ra na wy​lot – gdy​by wy​ko​rzy​stać je przy pra​cach nad bo​ga​tą w zło​ża for​ma​cją geo​lo​gicz​ną – prze​bi​ło​by sko​ru​pę ziem​ską i wy​do​by​ło ropę w oka mgnie​niu. Nie od​wie​dzi​li Ju​nio​ra po​przed​nie​go dnia, po​grą​że​ni w smut​ku, je​śli w ogó​le przy​szło im do gło​wy po​grą​żyć się w smut​ku. Ni​g​dy nie byli bli​scy Na​omi, któ​ra po​wie​dzia​ła kie​dyś, że czu​je się jak Ro​mu​lus lub Re​mus wy​cho​wa​ny przez wil​ki albo jak Tar​zan w ła​pach od​ra​ża​ją​cych go​ry​li. W oczach Ju​nio​ra Na​omi była Kop​ciusz​kiem, słod​kim i do​brym, on zaś ugo​dzo​nym strza​łą mi​ło​ści księ​ciem, któ​ry ją oca​lił. Hac​ka​cha​ko​wie przy​by​li już otrzą​śnię​ci po stra​cie, przy​gna​ni do szpi​ta​la wie​ścią, że Ju​nior po​trak​to​wał z po​gar​dą moż​li​wość wy​cią​gnię​cia z tra​gicz​ne​go upad​ku żony ja​kich​kol​wiek ko​rzy​ści oso​bi​stych. Wie​dzie​li, że od​rzu​cił pro​po​zy​cję Knac​ke​ra, His​scu​sa i Nor​ka. Szan​se jego te​ściów na re​kom​pen​sa​tę za ból i cier​pie​nia spo​wo​do​wa​ne śmier​cią cór​ki kur​czy​ły się znacz​nie w sy​tu​acji, gdy jej mąż nie za​mie​rzał wska​zać win​ne​go pod po​sta​cią sta​nu albo okrę​gu. W tej spra​wie, jak w żad​nej in​nej, czu​li po​trze​bę ro​dzin​nej so​-

li​dar​no​ści. W chwi​li gdy Ju​nior pchnął Na​omi na zmur​sza​ły frag​ment ba​lu​stra​dy, prze​wi​dy​wał wi​zy​tę Rudy’ego, She​eny i Ka​itlin. Wie​dział, że przyj​dzie mu uda​wać obu​rze​nie pro​po​zy​cją władz, któ​re chcia​ły oce​niać jego stra​tę w ka​te​go​riach fi​nan​so​wych, od​gry​wać wstręt i opie​rać się z prze​ko​na​niem – aż w koń​cu, po wie​lu wy​czer​pu​ją​cych dniach czy na​wet ty​go​dniach, ule​gnie nie​zmor​do​wa​nym Hac​ka​cha​kom i zgo​dzi się na obrzy​dli​wy, po​dyk​to​wa​ny roz​pa​czą i znu​że​niem współ​udział w ich chci​wo​ści. Nim dzi​cy te​ścio​wie skoń​czy​li​by z nim swe ra​chun​ki, Ju​nior zdo​był​by sym​pa​tię Knac​ke​ra, His​scu​sa i Nor​ka, a tak​że każ​de​go, kto mógł​by ży​wić ja​kie​kol​wiek wąt​pli​wo​ści co do jego roli w tra​gicz​nym wy​pad​ku. Może na​wet sam Tho​mas Va​na​dium stłu​mił​by z cza​sem swo​je po​dej​rze​nia. Drąc się prze​raź​li​wie jak pa​dli​no​żer​ne pta​ki, któ​re cze​ka​ją, aż ran​na ofia​ra za​mie​ni się w po​si​łek, Hac​ka​cha​ko​wie dwu​krot​nie otrzy​ma​li po​waż​ne ostrze​że​nie ze stro​ny pie​lę​gnia​rek. Na​ka​za​no im, by się uci​szy​li i mie​li na uwa​dze spo​kój pa​cjen​tów w są​sied​nich po​ko​jach. I czę​ściej niż dwu​krot​nie za​nie​po​ko​jo​ne sio​stry, a na​wet in​ter​ni​sta na sta​żu od​wa​ży​li się wkro​czyć w sam śro​dek cha​osu, by spraw​dzić sa​mo​po​czu​cie Ju​nio​ra. Py​ta​no, czy czu​je się na si​łach przyj​mo​wać go​ści, to zna​czy ta​kich go​ści. – To je​dy​na ro​dzi​na, jaką mam – wy​ja​śnił Ju​nior, ma​jąc na​dzie​ję, że w jego gło​sie sły​chać smu​tek i mi​łość. Owo twier​dze​nie nie po​kry​wa​ło się z praw​dą. Jego oj​ciec, nie​speł​nio​ny ar​ty​sta, lecz speł​nio​ny al​ko​ho​lik, miesz​kał w San​ta Mo​ni​ca w Ka​li​for​nii. Mat​ka, roz​wie​dzio​na z mę​żem, gdy Ju​nior miał czte​ry lata, zo​sta​ła za​mknię​ta w domu dla obłą​ka​nych przed dwu​na​stu laty. Rzad​ko ich wi​dy​wał. I nie wspo​mniał o nich Na​omi. Żad​ne z nich nie było war​te wzmian​ki w ży​cio​ry​sie. Kie​dy znik​nę​ła ostat​nia z za​nie​po​ko​jo​nych pie​lę​gnia​rek, She​ena na​chy​li​ła się ku nie​mu jesz​cze bar​dziej. Szczyp​nę​ła go bez​li​to​-

śnie w po​li​czek kciu​kiem i pal​cem wska​zu​ją​cym, jak​by chcia​ła mu wy​rwać ka​wa​łek cia​ła i wsu​nąć so​bie w usta. – Wbij to so​bie do łba, ty tępy ba​ra​nie. Stra​ci​łam cór​kę, uko​cha​ną cór​kę, świa​tło mego ży​cia. Ka​itlin spoj​rza​ła na mat​kę z wy​rzu​tem, jak oso​ba zdra​dzo​na. – Na​omi wy​szła dwa​dzie​ścia lat temu z mo​je​go łona, nie two​je​go – cią​gnę​ła She​ena wście​kłym szep​tem. – Je​śli ktoś tu cier​pi, to ja, nie ty. Kim ty w koń​cu je​steś? Fa​ce​tem, któ​ry try​kał ją przez kil​ka lat, ot co. A ja je​stem mat​ką. Ni​g​dy nie zro​zu​miesz mo​je​go bólu. A je​śli nie sta​niesz jak mur przy ro​dzi​nie, żeby zmu​sić tych kre​ty​nów do wy​bu​le​nia du​żej for​sy, to oso​bi​ście obe​tnę ci jaja, jak bę​dziesz spał, i na​kar​mię nimi mo​je​go kota. – Nie masz kota. – Ku​pię so​bie – obie​ca​ła She​ena. Ju​nior wie​dział, że te​ścio​wa speł​ni groź​bę. Gdy​by nie chciał tych pie​nię​dzy – a prze​cież chciał – ni​g​dy nie ośmie​lił​by się She​eny po​wstrzy​mać. Na​wet Rudy, ogrom​ny jak Wiel​ka Sto​pa i amo​ral​ny jak jasz​czur​ka, bał się tej ko​bie​ty. Cała ta trój​ka ża​ło​snych na​mia​stek istot ludz​kich mia​ła fio​ła na punk​cie pie​nię​dzy. Rudy był wła​ści​cie​lem sze​ściu do​brze pro​spe​ru​ją​cych ko​mi​sów sa​mo​cho​do​wych, a tak​że – co sta​no​wi​ło jego dumę – sa​lo​nu For​da pro​wa​dzą​ce​go sprze​daż no​wych i uży​wa​nych wo​zów, ale lu​bił ży​cie na wiel​ką ska​lę; od​wie​dzał też czte​ry razy w roku Ve​gas, wy​da​jąc pie​nią​dze z taką samą bez​tro​ską, z jaką opróż​niał pę​cherz. She​ena rów​nież lu​bi​ła Ve​gas i mia​ła ho​pla na punk​cie za​ku​pów. Ka​itlin lu​bi​ła zaś męż​czyzn, przy​stoj​nych męż​czyzn, a że mo​gła przy kiep​skim oświe​tle​niu ucho​dzić za wła​sne​go ojca, jej cie​le​sne hob​by sło​no kosz​to​wa​ło. W pew​nej chwi​li, gdy trój​ka Hac​ka​cha​ków ci​ska​ła peł​ne po​gar​dy in​wek​ty​wy pod jego ad​re​sem, Ju​nior do​strzegł w drzwiach po​ko​ju Va​na​diu​ma. Po​li​cjant stał i pa​trzył. Do​sko​na​le. Ju​nior uda​wał, że nie wi​dzi de​tek​ty​wa, a gdy po ja​kimś cza​sie zer​k​nął dys​kret​nie, Va​na​dium już znik​nął ni​czym wid​mo.

Przez resz​tę dnia i póź​niej, po prze​rwie na ko​la​cję, Hac​ka​cha​ko​wie trwa​li nie​zmor​do​wa​nie na sta​no​wi​sku. W szpi​ta​lu ni​g​dy nie wi​dzia​no po​dob​ne​go spek​ta​klu. Za​czy​na​ły się ko​lej​ne dy​żu​ry i do Ju​nio​ra za​glą​da​ły nowe pie​lę​gniar​ki, w licz​bie znacz​nie prze​kra​cza​ją​cej po​trze​by, wy​ko​rzy​stu​jąc każ​dy pre​tekst, by po​pa​trzeć so​bie na ten dzi​wacz​ny show. Kie​dy ro​dzi​na zo​sta​ła po​mi​mo pro​te​stów wy​pro​szo​na, gdyż mi​nę​ła pora wi​zyt, Ju​nior wciąż trzy​mał się twar​do. Je​śli jego nie​unik​nio​na kon​wer​sja mia​ła w przy​szło​ści wy​dać się prze​ko​nu​ją​ca, choć nie​chęt​na, to te​raz mu​siał opie​rać się przez co naj​mniej kil​ka dni. Gdy zo​stał wresz​cie sam, po​czuł się wy​czer​pa​ny. Fi​zycz​nie, emo​cjo​nal​nie i in​te​lek​tu​al​nie. Mor​der​stwo samo w so​bie było ła​twe, ale jego kon​se​kwen​cje oka​za​ły się gor​sze, niż są​dził. Choć osta​tecz​na ugo​da z wła​dza​mi sta​no​wy​mi mia​ła mu za​pew​nić do​bro​byt do koń​ca ży​cia, stres był tak wiel​ki, że Ju​nior za​sta​na​wiał się w chwi​lach zwąt​pie​nia, czy na​gro​da jest war​ta tego ca​łe​go za​cho​du. Po​sta​no​wił, że ni​g​dy już nie za​bi​je w pierw​szym od​ru​chu. Ni​g​dy. Praw​dę mó​wiąc, po​sta​no​wił nie za​bi​jać w ogó​le, chy​ba że w sa​mo​obro​nie. Nie​ba​wem miał być bo​ga​ty – i wie​le ry​zy​ko​wał w ra​zie wpad​ki. Za​bój​stwo było cu​dow​ną przy​go​dą; nie​ste​ty, mu​siał uświa​do​mić so​bie ze smut​kiem, że już ni​g​dy wię​cej nie wol​no mu roz​ko​szo​wać się tą roz​ryw​ką. Gdy​by wie​dział, że przed upły​wem mie​sią​ca jesz​cze dwu​krot​nie zła​mie swe przy​rze​cze​nie – i żad​na z ofiar nie bę​dzie, nie​ste​ty, po​cho​dzi​ła z rodu Hac​ka​cha​ków – nie za​snął​by tej nocy tak ła​two. I nie śnił​by o tym, jak z wiel​ką wpra​wą krad​nie z kie​sze​ni Tho​ma​sa Va​na​diu​ma set​ki mo​net, pod​czas gdy za​sko​czo​ny de​tek​tyw szu​ka ich na próż​no.

29 W po​nie​dział​ko​wy ra​nek, wy​so​ko nad gro​bem Jo​ego Lam​pio​na, przej​rzy​ste i błę​kit​ne nie​bo Ka​li​for​nii roz​sie​wa​ło deszcz świa​tła tak czy​ste​go i dzie​wi​cze​go, że świat wy​glą​dał jak ob​my​ty z wszel​kich bru​dów. Nie​zmie​rzo​ny tłum ża​łob​ni​ków przy​był na na​bo​żeń​stwo w ko​ście​le pod we​zwa​niem świę​te​go To​ma​sza – wier​ni sta​li ra​mię przy ra​mie​niu z tyłu nawy, w przed​sion​ku i na chod​ni​ku. A te​raz zda​wa​ło się, że wszy​scy bez wy​jąt​ku przy​szli też na cmen​tarz. Ko​rzy​sta​jąc z po​mo​cy Edo​ma i Ja​co​ba, Agnes – na wóz​ku in​wa​lidz​kim – prze​je​cha​ła po traw​ni​ku, mię​dzy na​grob​ka​mi, do miej​sca osta​tecz​ne​go spo​czyn​ku męża. Choć nie gro​ził jej już krwo​tok, le​karz ka​zał jej uni​kać stre​su i wy​sił​ku. W ra​mio​nach trzy​ma​ła Bar​tho​lo​mew. Mal​ca nie okry​wa​ły szczel​nie ko​cy​ki, gdyż po​go​da jak na tę porę roku była nad​zwy​czaj ład​na. Agnes nie znio​sła​by tej pró​by, gdy​by nie mia​ła przy so​bie dziec​ka. Ten drob​ny cię​żar w jej ra​mio​nach przy​po​mi​nał ko​twi​cę rzu​co​ną w mo​rze przy​szło​ści. Nie po​zwa​lał jej pod​ry​fo​wać we wspo​mnie​nia o mi​nio​nych dniach i chwi​lach szczę​ścia u boku Jo​eya, wspo​mnie​nia, któ​re w tym szcze​gól​nym mo​men​cie by​ły​by jak cios no​żem w ser​ce. Wie​dzia​ła, że póź​niej przy​nio​są po​cie​chę. Ale jesz​cze nie te​raz. Górę zie​mi obok wy​ko​pa​ne​go gro​bu za​sła​nia​ły sto​sy kwia​tów i pa​pro​ci. Trum​na przy​kry​ta była czar​nym suk​nem. Choć głę​bo​ko re​li​gij​na, Agnes nie była w twej chwi​li zdol​na roz​sy​pać na twar​dej i od​ra​ża​ją​cej rze​czy​wi​sto​ści, jaką sta​no​wi​ła śmierć, kwia​tów swej wia​ry. A śmierć, za​kap​tu​rzo​ny szkie​let, była tu​taj, w ca​łej oka​za​ło​ści, roz​sie​wa​jąc wśród ze​bra​nych swo​je ziar​no, by któ​re​goś dnia ze​brać doj​rza​ły plon. Sto​ją​cy po obu stro​nach wóz​ka Edom i Ja​cob czę​ściej ob​ser​-

wo​wa​li nie​bo niż uro​czy​sto​ści po​grze​bo​we. Wpa​try​wa​li się ze zmarsz​czo​nym czo​łem w ten bez​chmur​ny błę​kit, jak​by wi​dząc na nim błysk grzmo​tu. Agnes po​dej​rze​wa​ła, że Ja​cob drży w ocze​ki​wa​niu na ka​ta​stro​fę sa​mo​lo​tu pa​sa​żer​skie​go albo przy​naj​mniej ja​kiejś awio​net​ki. Edom na​to​miast wy​li​czał praw​do​po​do​bień​stwo, we​dług któ​re​go to spo​koj​ne miej​sce – w tej wła​śnie go​dzi​nie – sta​nie się punk​tem ude​rze​nia jed​nej z aste​ro​id, któ​re rze​ko​mo zmia​ta​ły co kil​ka​set ty​się​cy lat wszel​kie ży​cie z po​wierzch​ni zie​mi. Po​czu​ła w so​bie szpo​ny dru​zgo​cą​ce​go smut​ku, nie mo​gła jed​nak po​zwo​lić, by znisz​czył jej du​cha. Gdy​by za​mie​ni​ła na​dzie​ję na roz​pacz, jak uczy​ni​li jej bra​cia, los Bar​tho​lo​mew wy​da​wał​by się prze​są​dzo​ny, jesz​cze nim za​czął się na do​bre. Była mu win​na opty​mizm, lek​cje z ra​do​ści ży​cia. Gdy po uro​czy​sto​ściach po​grze​bo​wych do Agnes za​czę​li pod​cho​dzić lu​dzie, by wy​ra​zić to, cze​go wy​ra​zić nie spo​sób, był wśród nich Paul Da​ma​scus, wła​ści​ciel ap​te​ki przy Oce​an Ave​nue. Po​cho​dzą​cy ze Środ​ko​we​go Wscho​du, miał oliw​ko​wą skó​rę i, co nie​wia​ry​god​ne, ciem​no​ru​de wło​sy. Jego przy​stoj​na twarz o rdza​wo​czer​wo​nych brwiach, rzę​sach i wą​sach przy​po​mi​na​ła ob​li​cze po​są​gu po​kry​te​go war​stwą prze​dziw​nej pa​ty​ny. Paul przy​klęk​nął obok jej wóz​ka. – Ten szcze​gól​ny dzień, Agnes. Ten szcze​gól​ny dzień, wraz z po​cząt​kiem wszyst​kie​go. Hm? Po​wie​dział to jak​by prze​ko​na​ny, że Agnes go zro​zu​mie, wy​mó​wił to z uśmie​chem i bły​skiem w oku, nie​mal mru​ga​jąc do niej, jak czło​nek taj​ne​go sto​wa​rzy​sze​nia, któ​re ob​ra​ło so​bie za ha​sło te trzy sło​wa – „ten szcze​gól​ny dzień” – uosa​bia​ją​ce zna​cze​nie nie​od​gad​nio​ne dla pro​fa​nów. Nim zdo​ła​ła od​po​wie​dzieć, wstał bły​ska​wicz​nie i od​szedł. Inni przy​ja​cie​le za​czę​li te​raz przy​klę​kać, ku​cać i na​chy​lać się do niej, stra​ci​ła więc ap​te​ka​rza z oczu, gdy od​da​lił się przez rzed​ną​cy tłum. „Ten szcze​gól​ny dzień, Agnes. Ten szcze​gól​ny dzień, wraz z po​-

cząt​kiem wszyst​kie​go”. Cóż za dziw​ne sło​wa. Agnes ogar​nę​ło prze​czu​cie ja​kiejś ta​jem​ni​cy, nie​po​ko​ją​ce, lecz nie po​zba​wio​ne dziw​ne​go uro​ku. Za​drża​ła, a Edom, są​dząc, że zro​bi​ło jej się zim​no, zdjął ma​ry​nar​kę od gar​ni​tu​ru i na​rzu​cił jej na ra​mio​na. — Ten po​nie​dział​ko​wy ra​nek w Ore​go​nie był po​nu​ry – na​brzmia​łe, ciem​ne brzu​chy chmur desz​czo​wych zwie​sza​ły się ni​sko nad cmen​ta​rzem, jak po​sęp​ne po​wi​ta​nie Na​omi, choć nie spa​dła jesz​cze ani jed​na kro​pla desz​czu. Sto​jąc przy gro​bie, Ju​nior był w kiep​skim na​stro​ju. Mę​czy​ło go uda​wa​nie głę​bo​kie​go żalu. Mi​nę​ły po​nad trzy dni od chwi​li, gdy ze​pchnął z wie​ży swo​ją żonę, i przez cały ten czas nie za​znał żad​nej ra​do​ści. Był z na​tu​ry we​so​ły, ni​g​dy nie od​rzu​cił za​pro​sze​nia na przy​ję​cie. Lu​bił śmiać się, ko​chać, od​dy​chać peł​ną pier​sią, nie mógł jed​nak cie​szyć się ży​ciem, a jed​no​cze​śnie za​cho​wy​wać po​wa​gę i mó​wić smut​nym gło​sem. Co gor​sza, by uwia​ry​god​nić swój żal i unik​nąć po​dej​rzeń, mu​siał uda​wać zdru​zgo​ta​ne​go wdow​ca jesz​cze przez co naj​mniej dwa ty​go​dnie, może na​wet cały mie​siąc. Jako go​rą​cy zwo​len​nik rad dok​to​ra Zed​da, nie da​rzył sym​pa​tią tych, któ​rzy kie​ro​wa​li się sen​ty​men​ta​li​zmem i ocze​ki​wa​nia​mi spo​łecz​ny​mi, a te​raz mu​siał uda​wać jed​ne​go z nich – i to przez nie​okre​ślo​ny czas. Bę​dąc wy​jąt​ko​wo wraż​li​wy, opła​kał Na​omi całą swą isto​tą, cze​go prze​ja​wem były gwał​tow​ne tor​sje, krwa​wie​nie z gar​dła i utra​ta pa​no​wa​nia nad od​ru​cha​mi fi​zjo​lo​gicz​ny​mi. Jego żal był tak wiel​ki, że mógł go za​bić. Co za dużo, to nie​zdro​wo. Zja​wi​ła się tyl​ko garst​ka ża​łob​ni​ków. Ju​nior i Na​omi tak bar​dzo byli za​ję​ci sobą, że w prze​ci​wień​stwie do in​nych mło​dych mał​żeństw nie mie​li zbyt wie​lu przy​ja​ciół. Hac​ka​cha​ko​wie byli oczy​wi​ście obec​ni. Ju​nior nie za​mie​rzał

jesz​cze włą​czać się w ich wal​kę o krwa​we pie​nią​dze. Wie​dział, że nie zo​sta​wią go w spo​ko​ju, do​pó​ki nie do​sta​ną tego, o co im cho​dzi. Nie​bie​ski gar​ni​tur Rudy’ego jak zwy​kle opi​nał i po​mniej​szał jego nie​zgrab​ną po​stać. Tu​taj, na cmen​ta​rzu, Rudy nie wy​glą​dał na czło​wie​ka, któ​ry ma kiep​skie​go kraw​ca, ale na zło​dzie​ja, któ​ry krad​nie ubra​nia zmar​łym. Ka​itlin wy​glą​da​ła na tle gra​ni​to​wych po​mni​ków jak nad​gni​ły trup z za​świa​tów, po​wsta​ły z próch​nie​ją​cej trum​ny, by wziąć od​wet na ży​wych. Rudy i Ka​itlin zer​ka​li czę​sto na Ju​nio​ra, She​ena też naj​pew​niej prze​wier​ca​ła go wzro​kiem, ale nie wi​dział jej przy​sło​nię​tych czar​nym we​lo​nem oczu. Pre​zen​to​wa​ła się nie​źle w czar​nej ob​ci​słej su​kien​ce, jed​nak we​lon bar​dzo prze​szka​dzał po​grą​żo​nej w smut​ku mat​ce, gdyż mu​sia​ła przy​su​wać dłoń z ze​gar​kiem do sa​mej twa​rzy, chcąc spraw​dzić, któ​ra go​dzi​na – uro​czy​stość wy​da​wa​ła się nie mieć koń​ca. Ju​nior za​mie​rzał ska​pi​tu​lo​wać jesz​cze tego sa​me​go dnia, na spo​tka​niu ro​dzi​ny i przy​ja​ciół. Rudy zor​ga​ni​zo​wał bu​fet w sa​lo​nie For​da, za​mknię​tym dla klien​tów do go​dzi​ny trze​ciej: la​men​ty, po​si​łek i wzru​sza​ją​ce wspo​mnie​nia o zmar​łej po​śród lśnią​cych no​wo​ścią thun​der​bir​dów, va​nów ga​la​xy i mu​stan​gów. Ju​nior chciał wy​ko​rzy​stać tę oka​zję i za​pew​nić so​bie obec​ność po​trzeb​nych świad​ków swe​go wy​mu​szo​ne​go, smut​ne​go i prze​peł​nio​ne​go gnie​wem ustęp​stwa wo​bec nie​ugię​te​go ma​te​ria​li​zmu Hac​ka​cha​ków. Na tym sa​mym cmen​ta​rzu, ja​kieś sto pięć​dzie​siąt me​trów da​lej, miał miej​sce inny po​chó​wek, z udzia​łem znacz​nie więk​szej licz​by ża​łob​ni​ków. Uro​czy​sto​ści za​czę​ły się jesz​cze przed po​grze​bem Na​omi. Wła​śnie do​bie​gły koń​ca, a lu​dzie roz​cho​dzi​li się do sa​mo​cho​dów. Z tej od​le​gło​ści, spo​glą​da​jąc przez za​sło​nę drzew, Ju​nior nie​wie​le mógł zo​ba​czyć, ale był pe​wien, że więk​szość sta​no​wią Mu​rzy​ni. Wy​wnio​sko​wał stąd, że zmar​ły też był czar​no​skó​ry, co go

zdzi​wi​ło. Ore​gon to oczy​wi​ście nie głę​bo​kie Po​łu​dnie. To stan po​stę​po​wy. Nie​mniej jed​nak był zdzi​wio​ny. Nie miesz​ka​ło tu zbyt wie​lu Mu​rzy​nów, za​le​d​wie garst​ka w po​rów​na​niu z in​ny​mi sta​na​mi, ale do​tąd są​dził, że cho​wa​li zmar​łych na wła​snych cmen​ta​rzach. Nie miał nic prze​ciw​ko czar​nym. Nie ży​czył im źle. Nie miał uprze​dzeń. Żyj i po​zwól żyć in​nym. Wie​rzył, że do​pó​ki trzy​ma​ją się ra​zem i prze​strze​ga​ją za​sad ży​cia spo​łecz​ne​go, jak wszy​scy, mają pra​wo żyć w spo​ko​ju. Jed​nak grób tej ko​lo​ro​wej oso​by znaj​do​wał się w wyż​szym punk​cie cmen​ta​rza niż grób Na​omi. Z cza​sem, gdy spo​czy​wa​ją​ce w nim cia​ło ule​gnie roz​kła​do​wi, jego soki zmie​sza​ją się z zie​mią. Kie​dy grunt prze​siąk​nie wodą desz​czo​wą, pod​ziem​ne stru​mie​nie za​nio​są te soki ni​żej, aż wsą​czą się do gro​bu Na​omi i po​łą​czą z jej szcząt​ka​mi. Wy​da​ło się to Ju​nio​ro​wi wy​so​ce nie​wła​ści​we. Nic nie mógł te​raz na to po​ra​dzić. Prze​nie​sie​nie cia​ła Na​omi do in​ne​go gro​bu, na cmen​tarz, gdzie nie spo​czy​wa​li ko​lo​ro​wi, wy​wo​ła​ło​by masę plo​tek. Nie chciał zwra​cać na sie​bie uwa​gi. Po​sta​no​wił jed​nak po​ro​zu​mieć się w spra​wie swe​go te​sta​men​tu z ad​wo​ka​tem – i to szyb​ko. Chciał za​zna​czyć, że jego szcząt​ki mają zo​stać pod​da​ne kre​ma​cji, a pro​chy umiesz​czo​ne w spe​cjal​nej wnę​ce jed​nej ze ścian mau​zo​leum, wy​so​ko nad zie​mią, gdzie nic nie mo​gło się z nimi po​łą​czyć. Tyl​ko je​den czło​wiek z tłu​mu ża​łob​ni​ków nie ru​szył wraz z in​ny​mi w stro​nę sa​mo​cho​dów za​par​ko​wa​nych na cmen​tar​nej alej​ce. Męż​czy​zna w ciem​nym gar​ni​tu​rze skie​ro​wał się w dół zbo​cza, prze​cho​dząc mię​dzy na​grob​ka​mi i po​mni​ka​mi, pro​sto do miej​sca spo​czyn​ku Na​omi. Ju​nior nie ro​zu​miał, dla​cze​go ja​kiś czar​ny chciał​by prze​szka​dzać w uro​czy​sto​ści. Miał na​dzie​ję, że nie bę​dzie kło​po​tów. Du​chow​ny skoń​czył swą po​win​ność. Było po wszyst​kim. Nikt nie pod​szedł do Ju​nio​ra z kon​do​len​cja​mi, gdyż i tak mie​li spo​tkać się nie​ba​wem w sa​lo​nie For​da. Zdą​żył się już zo​rien​to​wać, że nad​cho​dzą​cy od stro​ny tam​te​go

gro​bu męż​czy​zna nie jest Mu​rzy​nem ani też ni​kim ob​cym. De​tek​tyw Tho​mas Va​na​dium był na tyle iry​tu​ją​cy, by przy​jąć rolę ho​no​ro​we​go Hac​ka​cha​ka. Ju​nior za​sta​na​wiał się, czy nie odejść, nim Va​na​dium – wciąż od​da​lo​ny o ja​kieś sie​dem​dzie​siąt pięć me​trów – do​trze na miej​sce. Bał się jed​nak, że zo​sta​nie to uzna​ne za uciecz​kę. Przy gro​bie po​zo​sta​li tyl​ko gra​ba​rze. Spy​ta​li, czy mogą opu​ścić trum​nę do dołu, czy też za​cze​kać, aż się od​da​li. Ju​nior po​wie​dział, żeby ro​bi​li swo​je. Zdję​li i zło​ży​li zie​lo​ne suk​no, któ​re zwie​sza​ło się z pro​sto​kąt​nej ramy wy​cią​gu, na któ​rym sta​ła trum​na. Zie​lo​ne, nie czar​ne, gdyż Na​omi ko​cha​ła na​tu​rę; Ju​nior oso​bi​ście do​pil​no​wał wszyst​kie​go. Grób był te​raz od​sło​nię​ty. Wil​got​ne ścia​ny zie​mi. Dno gro​bu jed​nak, po​grą​żo​ne w cie​niu trum​ny, było mrocz​ne i skry​te przed wzro​kiem. Va​na​dium pod​szedł bli​żej i sta​nął obok Ju​nio​ra. Miał na so​bie tani czar​ny gar​ni​tur, le​piej jed​nak do​pa​so​wa​ny niż ten Rudy’ego. De​tek​tyw trzy​mał w dło​ni po​je​dyn​czą bia​łą różę o dłu​giej ło​dy​dze. Wy​ciąg po​ru​sza​ły dwie kor​by. Obaj gra​ba​rze ob​ró​ci​li nimi zgod​nym ru​chem i gdy me​cha​nizm za​trzesz​czał ci​cho, trum​na za​czę​ła osu​wać się po​wo​li do dołu. – Ba​da​nia la​bo​ra​to​ryj​ne do​wo​dzą, że dziec​ko, któ​re no​si​ła w ło​nie, było pra​wie w stu pro​cen​tach two​je. Ju​nior nic nie od​rzekł. Wciąż był wście​kły na Na​omi, że ukry​ła przed nim cią​żę, ale wia​do​mość przy​jął z za​do​wo​le​niem. Te​raz Va​na​dium nie mógł już utrzy​my​wać, że mo​ty​wem zbrod​ni była nie​wier​ność Na​omi i bę​dą​cy jej owo​cem bę​kart. Wieść ta ura​do​wa​ła Ju​nio​ra i jed​no​cze​śnie za​smu​ci​ła. Cho​wał w zie​mi nie tyl​ko cu​dow​ną żonę, ale i pierw​sze dziec​ko. Grze​bał całą ro​dzi​nę.

Nie chcąc ko​men​to​wać in​for​ma​cji o oj​co​stwie, Ju​nior spoj​rzał bez zmru​że​nia po​wiek w głąb gro​bu i spy​tał: – W czy​im po​grze​bie pan uczest​ni​czył? – Cór​ki przy​ja​cie​la. Po​wia​da​ją, że zgi​nę​ła w wy​pad​ku sa​mo​cho​do​wym w San Fran​ci​sco. Była na​wet młod​sza od Na​omi. – Tra​gicz​ne. Jej stru​na zo​sta​ła prze​cię​ta zbyt szyb​ko, a mu​zy​ka umil​kła przed​wcze​śnie – oświad​czył Ju​nior, czu​jąc się na tyle pew​nie, by po​czę​sto​wać de​tek​ty​wa jego wła​sną, nie​do​wa​rzo​ną teo​rią ży​cia. – Te​raz we wszech​świe​cie sły​chać fał​szy​wy akord. Nikt nie wie, jak jego wi​bra​cje wpły​ną na pana, na mnie, na nas wszyst​kich. Tłu​miąc zło​śli​wy uśmie​szek i uda​jąc peł​ną sza​cun​ku po​wa​gę, ośmie​lił się zer​k​nąć na Va​na​diu​ma, ale de​tek​tyw wpa​try​wał się w grób Na​omi, jak​by w ogó​le nie sły​szał tej iro​nicz​nej uwa​gi – czy też, usły​szaw​szy, nie zro​zu​miał jej zna​cze​nia. Wte​dy Ju​nior do​strzegł krew na pra​wym man​kie​cie ko​szu​li Va​na​diu​ma. I krew ka​pią​cą z dło​ni. Dłu​ga ło​dy​ga bia​łej róży nie była oczysz​czo​na z kol​ców. Va​na​dium trzy​mał ją tak moc​no, że się ska​le​czył, ale zda​wa​ło się, że ni​cze​go nie czu​je. Na​gle wy​stra​szo​ny, i to nie na żar​ty, Ju​nior za​pra​gnął uciec od tego sza​leń​ca. A jed​nak trzy​ma​ła go w miej​scu ja​kaś ma​ka​brycz​na fa​scy​na​cja. – Ten szcze​gól​ny dzień – po​wie​dział ci​cho Tho​mas Va​na​dium, wciąż spo​glą​da​jąc w głąb gro​bu – wy​da​je się pe​łen strasz​nych za​koń​czeń. Lecz jak w przy​pad​ku każ​de​go in​ne​go dnia, są w nim je​dy​nie po​cząt​ki. Trum​na Na​omi z gło​śnym ło​mo​tem ude​rzy​ła o dno gro​bu. W oczach Ju​nio​ra był to z pew​no​ścią ko​niec. – Ten szcze​gól​ny dzień – mruk​nął ci​cho de​tek​tyw. Ju​nior uznał, że nie musi nic już mó​wić. Ru​szył w stro​nę cmen​tar​nej ulicz​ki i swo​je​go wozu.

Zwi​sa​ją​ce ni​sko brzu​chy na​brzmia​łych ule​wą chmur nie były ciem​niej​sze niż wów​czas, gdy po raz pierw​szy zja​wił się na tym cmen​ta​rzu, wy​da​wa​ły się jed​nak o wie​le bar​dziej zło​wro​gie. Kie​dy do​tarł do sa​mo​cho​du, spoj​rzał w stro​nę gro​bu. Gra​ba​rze już pra​wie skoń​czy​li roz​bie​rać ramę wy​cią​gu. Nie​ba​wem dół miał być za​sy​pa​ny. Gdy Ju​nior pa​trzył, Va​na​dium wy​cią​gnął pra​we ra​mię nad otwar​tym gro​bem. W jego dło​ni bia​ła róża mia​ła kol​ce śli​skie od krwi. Rzu​cił kwiat, któ​ry znik​nął, wpadł w roz​war​ty dół, na trum​nę Na​omi. — W ten po​nie​dział​ko​wy wie​czór, gdy Phi​mie i słoń​ce po​wę​dro​wa​ły w ciem​ność, Ce​le​sti​na za​sia​dła do ko​la​cji wraz z mat​ką i oj​cem w po​ko​ju ja​dal​nym ple​ba​nii. Inni człon​ko​wie ro​dzi​ny, przy​ja​cie​le i pa​ra​fia​nie już ode​szli. Dom wy​peł​ni​ła ta​jem​ni​cza ci​sza. Wcze​śniej był za​wsze pe​łen mi​ło​ści i cie​pła; i po​zo​stał taki, choć Ce​le​sti​na do​zna​wa​ła chwi​la​mi chło​du, któ​ry nie był wy​ni​kiem prze​cią​gu. Ni​g​dy przed​tem dom nie wy​da​wał się pu​sty, lecz pust​ka na​wie​dzi​ła go wła​śnie te​raz – jej zmar​ła sio​stra po​zo​sta​wi​ła po so​bie próż​nię. Ce​le​sti​na mia​ła rano wró​cić z mamą do San Fran​ci​sco. Z nie​chę​cią my​śla​ła o tym, że oj​ciec sam bę​dzie mu​siał przy​zwy​cza​jać się do tej pust​ki. Wie​dzia​ła jed​nak, że mu​szą wy​je​chać bez​zwłocz​nie. Dziec​ko mia​ło po​zo​stać w szpi​ta​lu już nie​dłu​go, tyl​ko do chwi​li wy​le​cze​nia nie​groź​nej in​fek​cji. Te​raz, gdy Gra​ce i pa​stor otrzy​ma​li pra​wo do tym​cza​so​wej opie​ki nad małą, Ce​le​sti​na mu​sia​ła przy​go​to​wać się do roli, ja​kiej się pod​ję​ła. Je​dli jak zwy​kle przy świe​cach. Ro​dzi​ce mie​li uspo​so​bie​nie ro​man​tycz​ne. Uwa​ża​li też, że spo​ży​wa​nie po​sił​ku w tak przy​jem​nej at​mos​fe​rze ma zba​wien​ny wpływ na dzie​ci, na​wet je​śli na sto​le była tyl​ko zwy​kła pie​czeń. Nie na​le​że​li do bap​ty​stów, któ​rzy na za​wsze wy​rze​kli się al​ko​-

ho​lu, ale pili wino tyl​ko przy szcze​gól​nych oka​zjach. Pod​czas pierw​szej ko​la​cji po po​grze​bie, gdy uci​chła mo​dli​twa i łzy, ro​dzin​na tra​dy​cja wy​ma​ga​ła, by wznieść to​ast za dro​gich zmar​łych. Je​den kie​li​szek. Mer​lot. Mi​go​tli​we pło​mie​nie świec nie były tym ra​zem atry​bu​tem ro​man​tycz​ne​go na​stro​ju i mi​łej at​mos​fe​ry, lecz uro​czy​ste​go spo​ko​ju. Oj​ciec po​wol​nym i uro​czy​stym ru​chem otwo​rzył bu​tel​kę, po czym na​lał do trzech kie​lisz​ków. Drża​ły mu dło​nie. Re​flek​sy świa​tła zło​ci​ły obłe kształ​ty kie​lisz​ków na wy​so​kich nóż​kach. We tro​je sta​li przy koń​cu sto​łu. Ciem​ne wino za​mi​go​ta​ło ru​bi​nem, gdy Ce​le​sti​na wznio​sła swój kie​li​szek. Pa​stor pierw​szy wy​gło​sił to​ast, tak ci​chym gło​sem, że Ce​le​sti​na nie tyle sły​sza​ła jego drżą​ce sło​wa, ile czu​ła je w swym ser​cu i umy​śle. – Za do​brą Phi​mie, któ​ra jest z Bo​giem. Gra​ce do​da​ła: – Za moją słod​ką Phi​mie… któ​ra ni​g​dy nie umrze. Przy​szła ko​lej na Ce​le​sti​nę. – Za Phi​mie, któ​ra bę​dzie w mo​jej pa​mię​ci o każ​dej go​dzi​nie każ​de​go dnia, przez resz​tę mego ży​cia, do chwi​li, gdy spo​tka​my się na​praw​dę. I za… za ten naj​bar​dziej szcze​gól​ny dzień. – Za ten szcze​gól​ny dzień – po​wtó​rzy​li oj​ciec i mat​ka. Wino sma​ko​wa​ło gorz​ko, lecz Ce​le​sti​na wie​dzia​ła, że jest słod​kie. Go​rycz była w niej, nie w trun​ku. Mia​ła wra​że​nie, że za​wio​dła sio​strę. Nie wie​dzia​ła, co wię​cej mo​gła​by uczy​nić, lecz gdy​by po​stą​pi​ła mą​drzej, prze​zor​niej, tro​skli​wiej, ten dra​mat by się nie zda​rzył. Uwa​ża​ła, że jest bez​war​to​ścio​wa, sko​ro nie umia​ła oca​lić młod​szej sio​strzycz​ki. Pło​mie​nie świec roz​ma​za​ły się w ja​sne pla​my, a twa​rze do​-

brych ro​dzi​ców mi​go​ta​ły jak ob​li​cza anio​łów we śnie. – Wiem, o czym my​ślisz – wy​zna​ła mat​ka, się​ga​jąc po​nad sto​łem, by do​tknąć jej dło​ni. – Wiem, jak bez​rad​na się czu​jesz, ale mu​sisz pa​mię​tać o jed​nym… Oj​ciec na​krył ręką ich złą​czo​ne dło​nie. Gra​ce, jak​by na po​twier​dze​nie swej do​bro​ci, po​wie​dzia​ła jed​ną rzecz, któ​ra z cza​sem mia​ła przy​nieść Ce​le​sti​nie praw​dzi​we uko​je​nie: – Pa​mię​taj o Bar​tho​lo​mew.

30 Deszcz, któ​ry gro​ził w cza​sie po​ran​ne​go po​grze​bu, spry​skał po​po​łu​dnie, lecz przed na​sta​niem nocy nie​bo Ore​go​nu było czy​ste i su​che. Na ho​ry​zon​cie roz​cią​gał się bez​kres gwiazd, a po​środ​ku za​wisł ja​sny sierp księ​ży​ca, srebr​ny jak stal. Tuż przed dzie​sią​tą Ju​nior po​wró​cił na cmen​tarz. Zo​sta​wił te​re​no​we​go che​vro​le​ta w miej​scu, gdzie wcze​śniej par​ko​wa​li czar​ni. Jego wóz był je​dy​ny w alej​ce. Przy​wio​dła go tu cie​ka​wość. Cie​ka​wość i ta​lent prze​trwa​nia. Wie​dział, że Va​na​dium nie zja​wił się przy gro​bie Na​omi ze współ​czu​cia. Był tu jako po​li​cjant, z za​wo​do​we​go obo​wiąz​ku. Może z obo​wiąz​ku też udał się na ten dru​gi po​grzeb. Ju​nior szedł przez chwi​lę alej​ką, po​tem w górę zbo​cza, po krót​ko przy​strzy​żo​nej tra​wie, mię​dzy na​grob​ka​mi. Za​pa​lił la​tar​kę i stą​pał ostroż​nie, gdyż te​ren wzno​sił się nie​rów​no, a miej​sca​mi był grzą​ski i śli​ski po desz​czu. W tym mie​ście zmar​łych pa​no​wa​ła ci​sza ab​so​lut​na, wszyst​ko przy​kry​wa​ła noc bez jed​ne​go tchu, bez szep​tu do​bie​ga​ją​ce​go od wiecz​nie zie​lo​nych krze​wów, któ​re sta​ły na stra​ży nie​zli​czo​nych po​ko​leń zbie​la​łych ko​ści. Kie​dy od​na​lazł nowy grób, mniej wię​cej tam, gdzie spo​dzie​wał się go zna​leźć, zo​ba​czył ze zdu​mie​niem, że usta​wio​no już czar​ny gra​ni​to​wy na​gro​bek za​miast pro​wi​zo​rycz​nej ta​blicz​ki z imie​niem zmar​łe​go. Po​mnik był skrom​ny, ani zbyt duży, ani prze​sad​nie ozdob​ny. Zda​rza​ło się jed​nak czę​sto, że ka​mie​nia​rze przy​stę​po​wa​li do pra​cy wie​le dni po przed​się​bior​cach po​grze​bo​wych, gdyż gra​nit wy​ma​gał sta​ran​niej​szej ob​rób​ki i mniej po​śpie​chu niż cia​ła, któ​re pod nimi spo​czy​wa​ły. Ju​nior do​szedł do wnio​sku, że zmar​ła dziew​czyn​ka po​cho​dzi​ła z sza​cow​nej ro​dzi​ny, cze​go do​wo​dzi​ła obec​ność na​grob​ka tak szyb​ko wznie​sio​ne​go. Va​na​dium, we​dle jego wła​snych słów, był przy​ja​cie​lem ro​dzi​ny; a za​tem oj​ciec nie​boszcz​ki był naj​praw​do​po​dob​niej funk​cjo​na​riu​szem po​li​cji.

Ju​nior zbli​żył się do po​mni​ka od tyłu, ob​szedł go i skie​ro​wał stru​mień świa​tła na wy​ku​te dłu​tem su​che fak​ty: „…uko​cha​na cór​ka i sio​stra… Se​ra​phim Aethio​ne​ma Whi​te”. Wstrzą​śnię​ty, zga​sił la​tar​kę. Czuł się nagi, od​sło​nię​ty, uwię​zio​ny. W tej chłod​nej ciem​no​ści z jego ust do​by​wa​ły się kłę​by pary oszro​nio​ne bla​skiem księ​ży​ca. Po​spiesz​ny i nie​rów​ny od​dech mógł w oczach przy​pad​ko​we​go świad​ka do​wo​dzić po​czu​cia winy. Nie za​bił oczy​wi​ście tej dziew​czyn​ki. Wy​pa​dek sa​mo​cho​do​wy. Czy nie tak wła​śnie po​wie​dział Va​na​dium? — Dzie​sięć mie​się​cy wcze​śniej, w związ​ku z ope​ra​cją ścię​gna w le​wej no​dze, Se​ra​phim uczęsz​cza​ła na za​ję​cia do ośrod​ka re​ha​bi​li​ta​cyj​ne​go, gdzie pra​co​wał Ju​nior. Za​le​co​no ćwi​cze​nia trzy razy w ty​go​dniu. Z po​cząt​ku, gdy po​in​for​mo​wa​no go, że pa​cjent​ka jest czar​na, nie chciał się nią zaj​mo​wać. Pro​gram re​ha​bi​li​ta​cji wy​ma​gał głów​nie ćwi​czeń ma​ją​cych na celu przy​wró​ce​nie ela​stycz​no​ści i wzmoc​nie​nie ope​ro​wa​nej koń​czy​ny, ale i ma​sa​żu, co nie po​do​ba​ło się Ju​nio​ro​wi. Nie miał nic prze​ciw​ko ko​lo​ro​wym. Żyj i po​zwól żyć in​nym. Jed​na zie​mia, je​den na​ród. Ko​niec, krop​ka. Z dru​giej stro​ny czło​wiek mu​siał w coś wie​rzyć. Ju​nior nie za​śmie​cał so​bie gło​wy bzdur​ny​mi prze​są​da​mi ani nie da​wał się zba​ła​mu​cić po​glą​da​mi bur​żu​azyj​ne​go spo​łe​czeń​stwa czy też jego prze​mą​drza​ły​mi kon​cep​cja​mi do​bra i zła. Na​uczył się od Zed​da, że jest sa​mot​nym pa​nem wszech​świa​ta. Sa​mo​re​ali​za​cja po​przez świa​do​mość wła​snej war​to​ści, oto była jego dok​try​na; ab​so​lut​na wol​ność i po​zba​wio​na wy​rzu​tów su​mie​nia przy​jem​ność sta​no​wi​ły na​gro​dę za wier​ność za​sa​dom. Wie​rzył je​dy​nie w Ju​nio​ra Ca​ina, a pod tym wzglę​dem był na​praw​dę żar​li​wym wy​znaw​cą, od​da​nym so​bie bez resz​ty. W re​zul​ta​cie, jak do​wo​dził Ca​esar Zedd, kie​dy

czło​wiek uwal​niał się od wpły​wu fał​szy​wych re​li​gii i krę​pu​ją​cych za​sad, któ​re tu​ma​ni​ły ludz​kość, kie​dy był już do​sta​tecz​nie oświe​co​ny, by uwie​rzyć w sie​bie, mógł wresz​cie za​ufać swym in​stynk​tom, gdyż były nie​ska​żo​ne tok​sy​na​mi spo​łe​czeń​stwa, i za​pew​nić so​bie po​wo​dze​nie i szczę​ście, je​śli tyl​ko szedł za gło​sem tych pier​wot​nych uczuć. Kie​ru​jąc się in​stynk​tem, wie​dział, że nie po​wi​nien ma​so​wać czar​nych. Czuł, że sta​nie się przez ten kon​takt fi​zycz​nie albo mo​ral​nie ska​żo​ny. Trud​no mu było jed​nak od​mó​wić. Pre​zy​dent Lyn​don John​son miał wkrót​ce pod​pi​sać, przy sil​nym po​par​ciu za​rów​no de​mo​kra​tów, jak i re​pu​bli​ka​nów, Akt praw oby​wa​tel​skich 1964 roku. Oświe​ce​ni wy​znaw​cy in​dy​wi​du​ali​zmu spo​ro ry​zy​ko​wa​li, wy​ra​ża​jąc swe zdro​we in​stynk​ty, któ​re mo​gły być uzna​ne za prze​są​dy ra​so​we. Gro​zi​ło mu zwol​nie​nie z pra​cy. Na szczę​ście jed​nak, gdy miał już po​in​for​mo​wać prze​ło​żo​ne​go, co na​praw​dę my​śli, i na​ra​zić się na zwol​nie​nie, zo​ba​czył swą pa​cjent​kę. Pięt​na​sto​let​nia Se​ra​phim była pięk​na, na swój spo​sób rów​nie nie​zwy​kła jak Na​omi, i in​stynkt pod​po​wie​dział Ju​nio​ro​wi, że ry​zy​ko ska​że​nia, fi​zycz​ne​go czy mo​ral​ne​go, jest w tym wy​pad​ku zni​ko​me. Jak wszyst​kie do​ra​sta​ją​ce dziew​czy​ny, cią​gnę​ło ją do nie​go. Ni​g​dy mu tego nie po​wie​dzia​ła wprost, ale zo​rien​to​wał się po jej spoj​rze​niu i to​nie gło​su, ja​kim wy​ma​wia​ła jego imię. W cią​gu trzech ty​go​dni re​ha​bi​li​ta​cji Se​ra​phim oka​zy​wa​ła mu nie​znacz​ne, lecz wi​docz​ne do​wo​dy po​żą​da​nia. Pod​czas ostat​niej se​sji re​ha​bi​li​ta​cyj​nej Ju​nior do​wie​dział się, że bę​dzie tej nocy sama w domu, po​nie​waż ro​dzi​ce mie​li uczest​ni​czyć w ja​kiejś uro​czy​sto​ści, gdzie jej obec​ność nie była wy​ma​ga​na. Ujaw​ni​ła to jak​by przy​pad​ko​wo, cał​kiem nie​win​nie; Ju​nior jed​nak​że za​mie​niał się w psa my​śliw​skie​go, gdy cho​dzi​ło o uwie​dze​nie. Po​tra​fił po​dą​żać na​wet sła​bym tro​pem. Póź​niej, gdy po​ja​wił się na jej pro​gu, uda​ła zdzi​wie​nie i nie​po​-

kój. Uświa​do​mił so​bie, że Se​ra​phim, jak wie​le in​nych ko​biet, pra​gnie tego, wręcz o to pro​si – nie chcąc przy​jąć do wia​do​mo​ści, że jest sek​su​al​nie agre​syw​na. Wo​la​ła my​śleć, że jest nie​śmia​ła, spo​koj​na, dzie​wi​cza, nie​win​na, jak przy​sta​ło na cór​kę du​chow​ne​go – co ozna​cza​ło, że je​śli chce do​stać to, cze​go pra​gnie, musi do​ma​gać się od Ju​nio​ra bru​tal​no​ści. Był nie​zwy​kle szczę​śli​wy, mo​gąc speł​nić jej ży​cze​nie. Jak się oka​za​ło, Se​ra​phim była na​praw​dę dzie​wi​cą. Ten fakt przy​pra​wił Ju​nio​ra o dreszcz pod​nie​ce​nia. Był też roz​pa​lo​ny my​ślą o znie​wo​le​niu dziew​czy​ny w domu jej ro​dzi​ców… i per​wer​syj​ną świa​do​mo​ścią, że ten dom to sie​dzi​ba pa​sto​ra. Co wię​cej, mógł po​siąść dziew​czy​nę w takt oj​cow​skie​go gło​su. Było to jesz​cze bar​dziej per​wer​syj​ne. Kie​dy na​ci​snął dzwo​nek u drzwi, Se​ra​phim aku​rat słu​cha​ła w swo​im po​ko​ju ta​śmy z na​gra​niem ka​za​nia, któ​re ukła​dał oj​ciec. Do​bry pa​stor re​je​stro​wał na ta​śmie pierw​szą wer​sję, a cór​ka ją po​tem spi​sy​wa​ła. Ju​nior wy​ko​rzy​sty​wał bez​li​to​śnie dziew​czy​nę przez trzy go​dzi​ny, w rytm oj​cow​skie​go gło​su. „Obec​ność” pa​sto​ra była cu​dow​nie per​wer​syj​na i ero​tycz​nie po​bu​dza​ją​ca. Kie​dy Ju​nior skoń​czył, jed​no wie​dział na pew​no – nie było rze​czy, któ​rą Se​ra​phim mo​gła​by kie​dy​kol​wiek ro​bić z in​nym męż​czy​zną, a któ​rej nie ro​bi​ła uprzed​nio z nim. Opie​ra​ła się, pła​ka​ła, uda​wa​ła wstręt i wstyd, gro​zi​ła, że za​wia​do​mi po​li​cję. Inny męż​czy​zna, nie tak bie​gły w od​kry​wa​niu ko​bie​cych pra​gnień jak Ju​nior, mógł​by po​my​śleć so​bie, że opór dziew​czy​ny jest szcze​ry, że jej oskar​że​nia o gwałt to nie czcze po​gróż​ki. Inny męż​czy​zna by się prze​stra​szył, ale Ju​nior nie dał się ogłu​pić czy zbić z tro​pu. Kie​dy już za​spo​ko​iła swe po​żą​da​nie, chcia​ła za wszel​ką cenę zna​leźć po​wód, któ​ry po​zwo​lił​by jej uwie​rzyć, że nie jest dziw​ką, że jest ofia​rą. Nie chcia​ła tak na​praw​dę mó​wić ni​ko​mu o tym, co jej zro​bił. Pro​si​ła go na​to​miast, po​śred​nio, ale jed​nak bez​spor​nie, by pod​su​nął jej coś, co po​zwo​li​ło​by za​cho​wać ich na​mięt​ne spo​-

tka​nie w ta​jem​ni​cy i jed​no​cze​śnie uda​wać, że nie do​ma​ga​ła się od nie​go na​tręt​nie roz​ko​szy. Po​nie​waż szcze​rze lu​bił ko​bie​ty i za​wsze pra​gnął spra​wiać im przy​jem​ność, oka​zy​wać dys​kre​cję, być ry​cer​ski i ofiar​ny, speł​nił jej ży​cze​nie i żywo opi​sał strasz​li​wą krwa​wą ze​mstę, ja​kiej sta​ła​by się ofia​rą, gdy​by ośmie​li​ła się po​wie​dzieć ko​mu​kol​wiek, co jej uczy​nił. Sam Vład Pa​low​nik, hi​sto​rycz​na in​spi​ra​cja Dra​cu​li Bra​ma Sto​ke​ra – wiel​kie dzię​ki klu​bo​wi książ​ki! – nie mógł​by wy​my​ślić krwaw​szych i strasz​liw​szych tor​tur niż te, ja​ki​mi Ju​nior gro​ził pa​sto​ro​wi, jego żo​nie i sa​mej Se​ra​phim. Ta za​ba​wa w ter​ro​ry​zo​wa​nie dziew​czy​ny go pod​nie​ci​ła. Za​uwa​żył też, że i na nią to po​dzia​ła​ło. By uroz​ma​icić nie​co groź​by, za​koń​czył swą prze​mo​wę kil​ko​ma sil​ny​mi cio​sa​mi w miej​sca zwy​kle prze​sło​nię​te ubra​niem, w pier​si i brzuch, a po​tem wró​cił do Na​omi, z któ​rą oże​nił się nie​speł​na pięć mie​się​cy wcze​śniej. Ku jego za​sko​cze​niu Na​omi wy​ra​zi​ła chęć na czu​ło​ści. Ju​nior znów był w swo​im ży​wio​le. Po​cząt​ko​wo są​dził, że wy​pa​lił się cał​ko​wi​cie w domu wie​leb​ne​go Har​ri​so​na Whi​te’a, ale ko​chał Na​omi i ni​g​dy nie mógł​by jej od​mó​wić. Choć był dla niej nad​zwy​czaj czu​ły tej nocy, był​by jesz​cze bar​dziej ro​man​tycz​ny, gdy​by wie​dział, że mają przed sobą nie​speł​na rok, nim los wy​drze ją z jego ra​mion. — Gdy Ju​nior stał nad gro​bem Se​ra​phim, z jego ust do​by​wa​ła się w nie​ru​cho​mym po​wie​trzu nocy para od​de​chu. Wy​glą​dał jak smok. Za​sta​na​wiał się, czy dziew​czy​na po​wie​dzia​ła. Być może, nie chcąc przy​znać się przed sobą, że pra​gnę​ła tego wszyst​kie​go, co jej zro​bił, ule​gła z wol​na po​czu​ciu winy, aż w koń​cu prze​ko​na​ła samą sie​bie, że na​praw​dę zo​sta​ła zgwał​co​na. Mała psy​cho​pa​tycz​na dziw​ka. Czy to tłu​ma​czy​ło, dla​cze​go Tho​mas Va​na​dium, jako je​dy​ny, go po​dej​rze​wał? Je​śli wie​rzył, że Se​ra​phim zo​sta​ła zgwał​co​na, to cał​ko​wi​cie zro​zu​mia​łe jest jego pra​gnie​nie od​we​tu za krzyw​dę wy​rzą​dzo​ną cór​ce przy​ja​cie​la. Dla​te​go tak się za​cho​wu​je od czte​rech

dni. Po na​my​śle Ju​nior do​szedł jed​nak do wnio​sku, że się myli. Gdy​by Se​ra​phim po​wie​dzia​ła ko​mu​kol​wiek, że zo​sta​ła zgwał​co​na, po​li​cja w cią​gu kil​ku mi​nut zja​wi​ła​by się na jego pro​gu z na​ka​zem aresz​to​wa​nia. Brak do​wo​dów nie miał więk​sze​go zna​cze​nia. W tej epo​ce po​wszech​ne​go współ​czu​cia dla nie​gdyś prze​śla​do​wa​nych sło​wo mu​rzyń​skiej dziew​czyn​ki mia​ło​by więk​szą wagę niż czy​ste kon​to Ju​nio​ra, do​sko​na​ła opi​nia i szcze​re za​prze​cze​nia. Va​na​dium był z pew​no​ścią nie​świa​do​my związ​ku Ju​nio​ra i Se​ra​phim Whi​te. W do​dat​ku dziew​czy​na nie mo​gła już mó​wić. Ju​nior przy​po​mniał so​bie sło​wa de​tek​ty​wa: „Po​wia​da​ją, że zgi​nę​ła w wy​pad​ku sa​mo​cho​do​wym”. Po​wia​da​ją… Va​na​dium mó​wił jak za​wsze tym swo​im bez​barw​nym gło​sem, nie ak​cen​tu​jąc tego sło​wa. A jed​nak Ju​nior od​no​sił wra​że​nie, że de​tek​tyw ma wąt​pli​wo​ści co do przy​czyn zgo​nu dziew​czy​ny. Może każ​da przy​pad​ko​wa śmierć bu​dzi​ła po​dej​rze​nia Va​na​diu​ma. Ob​se​syj​ne prze​śla​do​wa​nie Ju​nio​ra mo​gło sta​no​wić w jego przy​pad​ku za​wo​do​wą nor​mę. Po tylu la​tach pra​cy w wy​dzia​le za​bójstw, ob​co​wa​nia ze złem, de​tek​tyw za​pew​ne uległ mi​zan​tro​pii i pa​ra​noi. Ju​nior nie​mal współ​czuł temu smut​ne​mu, krę​pe​mu, prze​śla​do​wa​ne​mu ob​se​sją de​tek​ty​wo​wi, do​pro​wa​dzo​ne​mu do obłę​du la​ta​mi cięż​kiej służ​by. Ła​two było jed​nak do​strzec ja​sną stro​nę tej spra​wy. Je​śli Va​na​dium cie​szył się wśród in​nych po​li​cjan​tów i pro​ku​ra​to​rów opi​nią pa​ra​no​ika, ża​ło​sne​go prze​śla​dow​cy uro​jo​nych prze​stęp​ców, nikt nie mógł po​trak​to​wać po​waż​nie jego teo​rii, że Na​omi zo​sta​ła za​mor​do​wa​na. A je​śli każ​dy śmier​tel​ny przy​pa​dek bu​dził jego po​dej​rze​nia, to ozna​cza​ło, że nie​ba​wem stra​ci za​in​te​re​so​wa​nie Ju​nio​rem i z en​tu​zja​zmem zaj​mie się ja​kimś in​nym nie​szczę​śni​kiem. Je​śli ów en​tu​zjazm do​ty​czył przy​pad​ku Se​ra​phim, to ozna​cza​ło, że dziew​czy​na wy​świad​cza Ju​nio​ro​wi przy​słu​gę na​wet w gro​bie. Prze​cież z jej śmier​cią nie miał nic wspól​ne​go.

Stop​nio​wo się uspo​ka​jał. Wiel​kie kłę​by pary z jego ust za​mie​ni​ły się w de​li​kat​ną mgieł​kę, któ​ra na​tych​miast roz​pły​wa​ła się w po​wie​trzu. Z dat na ka​mie​niu na​grob​nym wy​ni​ka​ło, że cór​ka pa​sto​ra zmar​ła siód​me​go stycz​nia, dzień po upad​ku Na​omi z wie​ży ob​ser​wa​cyj​nej. Gdy​by go kie​dy​kol​wiek o to py​ta​no, Ju​nior bez tru​du udo​wod​nił​by swo​je ali​bi na ten aku​rat dzień. Zga​sił la​tar​kę i stał przez chwi​lę z po​wa​gą, od​da​jąc Se​ra​phim cześć. Była taka słod​ka, taka nie​win​na, taka do​rod​na i cu​dow​nie zbu​do​wa​na. Ser​ce ści​snę​ła mu dłoń smut​ku, nie za​pła​kał jed​nak. Gdy​by ich zwią​zek nie ogra​ni​czył się do jed​ne​go na​mięt​ne​go wie​czo​ru, gdy​by nie żyli w dwóch róż​nych świa​tach, gdy​by nie była nie​let​nia, a co za tym idzie nie​do​stęp​na z punk​tu wi​dze​nia pra​wa, mo​gli​by kon​ty​nu​ować otwar​cie swój ro​mans. Wte​dy jej śmierć do​tknę​ła​by go głę​biej. Na czar​nym gra​ni​cie po​ły​ski​wał wid​mo​wy sierp bla​de​go świa​tła. Ju​nior spoj​rzał na księ​życ. Przy​po​mi​nał śmier​tel​nie ostry bu​łat zwie​szo​ny na nit​ce cień​szej od wło​sa. Choć był to je​dy​nie księ​życ, bu​dził nie​po​kój. Ju​nio​ro​wi noc na​gle wy​da​ła się… czuj​na. Nie włą​cza​jąc la​tar​ki, po​le​ga​jąc je​dy​nie na bla​sku księ​ży​ca, ru​szył w stro​nę alej​ki. Kie​dy do​tarł do wozu i ujął klam​kę przy drzwiach kie​row​cy, po​czuł, że coś na niej wisi. Coś ma​łe​go, zim​ne​go. Prze​stra​szo​ny, cof​nął rękę. To coś spa​dło z ci​chym brzę​kiem na as​falt. Za​pa​lił la​tar​kę. W jej świe​tle, na czar​nej na​wierzch​ni zo​ba​czył srebr​ny krą​żek. Jak księ​życ w peł​ni na noc​nym nie​bie. Ćwierć​do​la​rów​ka. Ta sama ćwierć​do​la​rów​ka, to pew​ne. Ta, któ​rej nie było w kie​-

sze​ni jego szla​fro​ka w mi​nio​ny pią​tek. Choć po​win​na być. Omiótł naj​bliż​szą oko​li​cę stru​mie​niem świa​tła z la​tar​ki. Wo​kół za​wi​ro​wa​ły cie​nie, du​chy tań​czą​ce na balu nocy. Ani śla​du Va​na​diu​ma. Nie​któ​re z wyż​szych na​grob​ków po obu stro​nach ulicz​ki cmen​tar​nej da​wa​ły osło​nę, po​dob​nie jak gru​be pnie więk​szych drzew. De​tek​tyw mógł się kryć wszę​dzie. Albo już znik​nął. Po chwi​li wa​ha​nia Ju​nior pod​niósł mo​ne​tę. Miał ocho​tę ci​snąć ją w głąb cmen​ta​rza, po​słać da​le​ko w ciem​ność. Je​śli Va​na​dium go ob​ser​wo​wał, mógł ten gest uznać za po​twier​dze​nie sku​tecz​no​ści swej nie​kon​wen​cjo​nal​nej tak​ty​ki, za do​wód, że ner​wy Ju​nio​ra są już zdar​te do gra​nic moż​li​wo​ści. Ma​jąc za prze​ciw​ni​ka sza​lo​ne​go po​li​cjan​ta, ni​g​dy nie na​le​ża​ło oka​zy​wać sła​bo​ści. Ju​nior scho​wał mo​ne​tę do kie​sze​ni spodni. Zga​sił la​tar​kę. Na​słu​chi​wał. Nie zdzi​wił​by się, gdy​by z dali do​biegł ci​chy śpiew Tho​ma​sa Va​na​diu​ma. Pio​sen​ka So​me​one to Watch over Me. Ktoś mnie pil​nu​je. Po mi​nu​cie wsu​nął dłoń do kie​sze​ni. Mo​ne​ta wciąż tam była. Wsiadł do wozu, za​mknął za sobą drzwi, ale nie za​pa​lił sil​ni​ka. Do​szedł po na​my​śle do wnio​sku, że nie po​stą​pił mą​drze, przy​cho​dząc tu​taj. Naj​wy​raź​niej de​tek​tyw go śle​dził, a te​raz bę​dzie się za​sta​na​wiał nad po​wo​dem tej noc​nej wi​zy​ty na cmen​ta​rzu. Ju​nior mógł​by od bie​dy po​dać kil​ka po​wo​dów, dla któ​rych od​wie​dził grób Se​ra​phim. Nie​ste​ty, ża​den nie prze​ma​wiał za jego nie​win​no​ścią. W naj​gor​szym ra​zie Va​na​dium mógł​by się za​sta​na​wiać, czy Ju​nio​ra coś ze zmar​łą nie łą​czy, mógł​by od​kryć ich kon​tak​ty pod​czas pro​ce​su re​ha​bi​li​ta​cji i w swej pa​ra​noi dojść do błęd​ne​go wnio​sku, że Ju​nior miał coś wspól​ne​go z tym wy​pad​kiem dro​go​wym. Było to idio​tycz​ne, oczy​wi​ście, ale de​tek​tyw nie ro​zu​mo​wał w spo​sób ra​cjo​nal​ny.

W naj​lep​szym ra​zie Va​na​dium mógł dojść do wnio​sku, że Ju​nior przy​szedł na cmen​tarz, by usta​lić, na ja​kim po​grze​bie zja​wił się jego prze​ciw​nik – co zresz​tą sta​no​wi​ło praw​dzi​wy mo​tyw. To jed​nak do​wo​dzi​ło, że Ju​nior się go boi i sta​ra się śle​dzić. Nie​win​ni lu​dzie nie po​su​wa​li się do ta​kich dzia​łań. W przy​pad​ku tego ma​nia​kal​ne​go po​li​cjan​ta Ju​nior mógł rów​nie do​brze wy​pi​sać so​bie na czo​le sło​wa: „Za​bi​łem Na​omi”. Ba​dał ner​wo​wo pal​ca​mi ma​te​riał spodni, szu​ka​jąc mo​ne​ty w kie​sze​ni. Wciąż tam była. Wa​pien​ny blask księ​ży​ca to​pił cmen​tarz w ilu​zji ark​tycz​ne​go chło​du. Tra​wa była nie​ziem​sko srebr​na jak śnieg w nocy, a na​grob​ki prze​chy​la​ły się ni​czym ostre zrę​by lodu na zim​nym pust​ko​wiu. Zda​wa​ło się, że czar​na alej​ka bie​gnie nie wia​do​mo skąd, by znik​nąć w próż​ni. Ju​nior po​czuł się na​gle nie​bez​piecz​nie wy​izo​lo​wa​ny, sa​mot​ny jak ni​g​dy i bez​bron​ny. Va​na​dium nie był zwy​kłym gli​nia​rzem, jak sam po​wie​dział. Ogar​nię​ty ob​se​sją, prze​ko​na​ny, że to wła​śnie Ju​nior za​mor​do​wał Na​omi, szu​ka​jąc go​rącz​ko​wo do​wo​dów… Cóż mo​gło go po​wstrzy​mać, je​śli po​sta​no​wił sam wy​mie​rzyć spra​wie​dli​wość? Dla​cze​go nie miał​by te​raz po​dejść do che​vro​le​ta i strze​lić po​dej​rza​ne​mu z bli​ska w gło​wę? Ju​nior za​bez​pie​czył drzwi. Uru​cho​mił sil​nik i wy​je​chał z cmen​ta​rza szyb​ciej, niż po​zwa​la​ła na to krę​ta ulicz​ka. W dro​dze do domu cały czas zer​kał w lu​ster​ko wstecz​ne. Nikt za nim nie je​chał. Miesz​kał w wy​na​ję​tym bun​ga​lo​wie z dwie​ma sy​pial​nia​mi. Ota​cza​ły go ogrom​ne ce​dry o ob​wi​słych ga​łę​ziach. Zda​wa​ło się za​wsze, że sto​ją na stra​ży tego domu, te​raz jed​nak gó​ro​wa​ły nad nim zło​wro​go. Kie​dy wszedł przez ga​raż do kuch​ni i za​pa​lił gór​ne świa​tło, był pe​wien, że zo​ba​czy Va​na​diu​ma przy so​sno​wym sto​le nad fi​li​żan​ką kawy. Kuch​nia jed​nak świe​ci​ła pust​ką.

Ju​nior prze​szu​ki​wał po​kój po po​ko​ju, sza​fę po sza​fie, ale po​li​cjan​ta ni​g​dzie nie zna​lazł. Z ulgą, na​dal jed​nak za​cho​wu​jąc czuj​ność, jesz​cze raz ob​szedł nie​wiel​ki dom, by się upew​nić, że wszyst​kie drzwi i okna są po​za​my​ka​ne. Ro​ze​brał się do snu, a po​tem sie​dział przez chwi​lę na brze​gu łóż​ka, ści​ska​jąc mo​ne​tę mię​dzy kciu​kiem a pal​cem wska​zu​ją​cym pra​wej dło​ni, i roz​my​ślał o Tho​ma​sie Va​na​diu​mie. Pró​bo​wał prze​su​wać pie​nią​żek po pal​cach, ale cały czas upusz​czał go na pod​ło​gę. W koń​cu po​ło​żył mo​ne​tę na noc​nym sto​li​ku, zga​sił lam​pę i wsu​nął się pod koł​drę. Nie mógł za​snąć. Tego ran​ka zmie​nił po​ściel. Nie to​wa​rzy​szył mu już za​pach Na​omi. Nie po​zbył się jesz​cze jej rze​czy. Pod​szedł w ciem​no​ści do ko​mo​dy. W szu​fla​dzie zna​lazł ba​weł​nia​ny swe​ter, któ​ry ostat​nio no​si​ła. Wró​cił do łóż​ka i roz​po​starł go na swo​jej po​dusz​ce. Le​żąc na brzu​chu, wtu​lił w nie​go twarz. Słod​ki, le​ciut​ki za​pach Na​omi dzia​łał jak ko​ły​san​ka. Ju​nior za​snął po chwi​li. Kie​dy się obu​dził rano, pod​niósł gło​wę znad po​dusz​ki, by po​pa​trzeć na bu​dzik – i zo​ba​czył na noc​nym sto​li​ku dwa​dzie​ścia pięć cen​tów. Dwie dzie​siąt​ki i piąt​kę. Od​rzu​cił po​ściel i ze​rwał się na rów​ne nogi, ale po​czuł w ko​la​nach taką sła​bość, że od razu usiadł z po​wro​tem na łóż​ku. W po​ko​ju było dość ja​sno, od razu do​strzegł, że jest sam. Wnę​trze skrzy​ni, w któ​rej re​zy​do​wa​ła obec​nie Na​omi, nie mo​gło być bar​dziej mil​czą​ce niż ten dom. Mo​ne​ty były usta​wio​ne na kar​cie do gry, ob​ró​co​nej ko​szul​ką do góry. Wy​su​nął kar​tę spod drob​nych i ob​ró​cił. Jo​ker. W po​przek na​pi​sa​no czer​wo​ny​mi dru​ko​wa​ny​mi li​te​ra​mi imię.

BAR​THO​LO​MEW.

31 Na po​le​ce​nie le​ka​rza Agnes pra​wie przez ty​dzień uni​ka​ła scho​dów. Myła się gąb​ką w pral​ni na par​te​rze i spa​ła w sa​lo​nie, na so​fie. Bar​ty le​żał obok w ko​szy​ku. Ma​ria Gon​za​lez przy​no​si​ła za​pie​kan​ki ry​żo​we i inne mek​sy​kań​skie spe​cja​ły. Dzień w dzień Ja​cob piekł pier​ni​ki i ciast​ka cze​ko​la​do​we z orze​cha​mi, za​wsze w ogrom​nym wy​bo​rze i ta​kiej ilo​ści, że gdy Ma​ria za​bie​ra​ła swo​je ta​le​rze, pię​trzy​ły się na nich róż​ne słod​ko​ści. Edom i Ja​cob przy​cho​dzi​li te​raz co wie​czór na ko​la​cję. I choć prze​szłość bar​dzo im cią​ży​ła, kie​dy prze​by​wa​li pod tym da​chem, zo​sta​wa​li za​wsze do​sta​tecz​nie dłu​go, by po​zmy​wać. Do​pie​ro po​tem ucie​ka​li do sie​bie nad ga​raż. Joey nie miał żad​nej ro​dzi​ny, któ​ra mo​gła​by Agnes po​móc. Jego mat​ka zmar​ła na bia​łacz​kę, kie​dy miał czte​ry lata. Tata, mi​ło​śnik piwa i awan​tur – jaki oj​ciec, nie taki syn – zgi​nął w bój​ce pi​jac​kiej pięć lat póź​niej. Joey nie miał bli​skich krew​nych, któ​rzy ze​chcie​li​by go wziąć do sie​bie, więc po​szedł do sie​ro​ciń​ca. W wie​ku dzie​wię​ciu lat nie był po​żą​da​nym ma​te​ria​łem ad​op​cyj​nym – lu​dzie wo​le​li małe dzie​ci – i już tam do​rósł. Choć krew​nych było nie​wie​lu, przy​ja​cie​le i są​sie​dzi tłum​nie od​wie​dza​li Agnes, by jej po​móc, nie​któ​rzy na​wet ofia​ro​wa​li się, że zo​sta​ną na noc. Z wdzięcz​no​ścią przyj​mo​wa​ła po​moc w sprzą​ta​niu, pra​niu i za​ku​pach, ale od​rzu​ca​ła pro​po​zy​cje noc​ne​go to​wa​rzy​stwa ze wzglę​du na sny. Re​gu​lar​nie śni​ła o Jo​eyu. Nie były to kosz​ma​ry. Ani śla​du krwi, prze​ży​wa​nia hor​ro​ru na nowo. Śni​ła, że są na pik​ni​ku albo uczest​ni​czą w ja​kimś świę​cie. Cho​dzą po pla​ży. Oglą​da​ją film. Te sny pro​mie​nio​wa​ły cie​płem, roz​ta​cza​ły aurę przy​ja​ciel​skiej bli​sko​ści i mi​ło​ści. Na ko​niec za​wsze od​ry​wa​ła od męża wzrok, a kie​dy znów kie​ro​wa​ła ku nie​mu spoj​rze​nie, już go nie było, ona zaś wie​dzia​ła, że od​szedł na za​wsze.

Bu​dzi​ła się za​pła​ka​na, nie ży​czy​ła więc so​bie ni​czy​jej obec​no​ści. Nie wsty​dzi​ła się łez. Nie chcia​ła po pro​stu dzie​lić się nimi z ni​kim prócz syn​ka. Sie​dząc na fo​te​lu bu​ja​nym z mal​cem w ra​mio​nach, pła​ka​ła ci​cho. Bar​ty czę​sto prze​sy​piał te smut​ne chwi​le. Gdy znów otwie​rał oczy, uśmie​chał się albo krzy​wił bu​zię w peł​nym zdu​mie​nia gry​ma​sie. Uśmiech mal​ca był tak urze​ka​ją​cy, a zdu​mie​nie tak ko​micz​ne, że Agnes za​po​mi​na​ła o roz​pa​czy. Jej gorz​kie łzy na​bie​ra​ły sło​dy​czy. Bar​ty ni​g​dy nie pła​kał. W szpi​ta​lu, na od​dzia​le no​wo​rod​ków, był wręcz uwiel​bia​ny przez pie​lę​gniar​ki. Kie​dy inne dzie​ci po​pi​ski​wa​ły zgod​nym chó​rem, on za​cho​wy​wał bło​gi spo​kój. Czter​na​ste​go stycz​nia, w pią​tek, osiem dni po śmier​ci Jo​eya, Agnes zli​kwi​do​wa​ła po​sła​nie na so​fie, zde​cy​do​wa​na spać od tej pory na gó​rze. I po raz pierw​szy od po​wro​tu do domu ugo​to​wa​ła obiad, nie ko​rzy​sta​jąc z po​traw przy​nie​sio​nych przez przy​ja​ciół czy za​pa​sów w za​mra​żar​ce. Z Mek​sy​ku przy​je​cha​ła mat​ka Ma​rii, któ​ra zaj​mo​wa​ła się jej dzieć​mi, więc Ma​ria przy​szła bez swych po​ciech, jako gość Agnes i bliź​nia​ków, ży​wych kro​nik znisz​cze​nia. Mie​li zjeść w ja​dal​ni, nie w kuch​ni – ko​ron​ko​wy ob​rus, do​bra por​ce​la​na, krysz​ta​ło​we kie​lisz​ki do wina i świe​że kwia​ty. Agnes, po​da​jąc uro​czy​sty obiad, pra​gnę​ła dać do zro​zu​mie​nia – bar​dziej so​bie niż ko​mu​kol​wiek z obec​nych – że nad​szedł czas, by po​wró​cić do ży​cia. Ze wzglę​du na Bar​tho​lo​mew, ale i samą sie​bie. Ma​ria zja​wi​ła się wcze​śnie, go​to​wa po​móc w kuch​ni. Choć była peł​no​praw​nym go​ściem, nie umia​ła stać z boku i po​pi​jać wina, gdy zo​sta​ło jesz​cze coś do zro​bie​nia. Agnes w koń​cu ustą​pi​ła. – Któ​re​goś dnia bę​dziesz mu​sia​ła na​uczyć się od​po​czy​wać, Ma​rio.

– Za​wsze lu​bię być uży​tecz​na jak mło​tek. – Mło​tek? – Mło​tek, piła, śru​bo​kręt. Ja za​wsze szczę​śli​wa, kie​dy uży​tecz​na tak jak uży​tecz​ne na​rzę​dzie. – No cóż, nie uży​waj tyl​ko młot​ka przy na​kry​wa​niu sto​łu. – Jest żart. Ma​ria była dum​na, że wła​ści​wie zin​ter​pre​to​wa​ła sło​wa Agnes. – Nie, mó​wię po​waż​nie. Żad​ne​go młot​ka. – Jest do​brze, jak pani żar​to​wać. – Do​brze, jak mogę żar​to​wać – po​pra​wi​ła Agnes. – Jest, jak mó​wię. Przy sto​le w ja​dal​ni mo​gło za​siąść sześć osób i Agnes po​in​stru​owa​ła Ma​rię, by usta​wić po dwa ta​le​rze wzdłuż dłu​gich bo​ków, po​zo​sta​wia​jąc koń​ce sto​łu nie​na​kry​te. – Bę​dzie wy​god​niej, gdy usią​dzie​my na​prze​ciw​ko sie​bie. Ma​ria na​kry​ła na pięć osób za​miast na czte​ry. Pią​te na​kry​cie – za​sta​wa, szklan​ka na wodę i kie​li​szek na wino – zna​la​zło się u szczy​tu sto​łu, dla uczcze​nia pa​mię​ci Jo​eya. Agnes, któ​ra pró​bo​wa​ła po​ra​dzić so​bie ze stra​tą męża, nie chcia​ła pa​trzeć na pu​ste krze​sło, ale też nie chcia​ła spra​wiać przy​kro​ści Ma​rii, któ​ra mia​ła do​bre in​ten​cje. Przy zu​pie kar​to​fla​nej i sa​łat​ce ze szpa​ra​gów roz​mo​wa po​to​czy​ła się obie​cu​ją​co – o ulu​bio​nych da​niach z ziem​nia​ków, po​go​dzie i Mek​sy​ku w cza​sie Bo​że​go Na​ro​dze​nia. Dro​gi Edom za​czął się w koń​cu roz​wo​dzić nad kwe​stią trąb po​wietrz​nych, w szcze​gól​no​ści in​te​re​so​wa​ło go nie​sław​ne tor​na​do z 1925 roku, któ​re sza​la​ło w trzech sta​nach – Mis​so​uri, Il​li​no​is i In​dia​nie. – Więk​szość trąb po​wietrz​nych obej​mu​je swo​im za​się​giem nie​speł​na trzy​dzie​ści ki​lo​me​trów – wy​ja​śnił. – Ale w tym przy​pad​-

ku lej wę​dro​wał po zie​mi przez po​nad trzy​sta ki​lo​me​trów! I był sze​ro​ki na pół​to​ra ki​lo​me​tra. Wszyst​ko, co na​po​tkał na swej dro​dze, roz​bi​jał i miaż​dżył. Domy, fa​bry​ki, ko​ścio​ły, szko​ły – wszyst​ko spra​so​wa​ne. Mur​phys​bo​ro w Il​li​no​is znik​nę​ło z po​wierzch​ni zie​mi, zo​sta​ło wy​ma​za​ne z mapy, set​ki za​bi​tych tyl​ko w tym jed​nym mie​ście. Ma​ria zro​bi​ła wiel​kie oczy, odło​ży​ła sztuć​ce i się prze​że​gna​ła. – Cał​ko​wi​cie znisz​czy​ło czte​ry mia​sta, jak​by ude​rzy​ła w nie bom​ba ato​mo​wa, czę​ścio​wo znisz​czy​ło sześć ko​lej​nych, zbu​rzy​ło ty​siąc pięć​set do​mów. Ta​kie są wła​śnie domy – pod​kre​ślił ostat​nie sło​wo. – Ten wir był czar​ny, wiel​ki i od​ra​ża​ją​cy, cały czas wa​li​ły w środ​ku pio​ru​ny. Lu​dzie mó​wi​li, że sły​chać było ryk jak​by stu grzmo​tów na​raz. Ma​ria prze​że​gna​ła się po raz dru​gi. – W trzech sta​nach zgi​nę​ło sze​ściu​set dzie​więć​dzie​się​ciu pię​ciu lu​dzi. Wia​try były tak po​tęż​ne, że nie​któ​re cia​ła po​ry​wa​ło na od​le​głość dwóch ki​lo​me​trów. Ma​ria naj​wy​raź​niej ża​ło​wa​ła, że nie ma przy so​bie ró​żań​ca. Pal​ca​mi pra​wej dło​ni prze​su​wa​ła po kost​kach le​wej jak po pa​cior​kach. – No cóż – ode​zwa​ła się Agnes. – Dzię​ki Bogu, że w Ka​li​for​nii nie mamy trąb po​wietrz​nych. – Ale mamy za​po​ry – za​uwa​żył Ja​cob, ge​sty​ku​lu​jąc wi​del​cem. – Po​wódź w John​stown, rok ty​siąc osiem​set osiem​dzie​sią​ty dzie​wią​ty. No tak, Pen​syl​wa​nia, ale rów​nie do​brze mo​gło to wy​da​rzyć się tu​taj. Nie​zła ka​ta​stro​fa, po​wia​dam wam. Pę​kła za​po​ra So​uth Fork. Ścia​na wody wy​so​ka na dwa​dzie​ścia me​trów znisz​czy​ła do szczę​tu całe mia​sto. Two​je tor​na​do za​bi​ło oko​ło sied​miu​set osób, ale moja za​po​ra spo​wo​do​wa​ła śmierć dwóch ty​się​cy dwu​stu dzie​wię​ciu. Dzie​więć​dzie​siąt dzie​więć ro​dzin zo​sta​ło zmie​cio​nych z po​wierzch​ni zie​mi. Dzie​więć​dzie​się​cio​ro ośmio​ro dzie​ci stra​ci​ło obo​je ro​dzi​ców. Ma​ria prze​sta​ła od​ma​wiać ró​ża​niec na kost​kach dło​ni i łyk​nę​ła

wina. – Trzy​sta dzie​więć​dzie​się​cio​ro sze​ścio​ro spo​śród ofiar to dzie​ci po​ni​żej dzie​sią​te​go roku ży​cia – cią​gnął Ja​cob. – Wy​ko​le​ił się po​ciąg pa​sa​żer​ski, zgi​nę​ło dwa​dzie​ścia osób. Inny po​ciąg, z cy​ster​na​mi, wy​padł z szyn, a olej roz​lał się na wo​dzie z za​po​ry, za​pa​lił się i wszy​scy lu​dzie, któ​rzy cze​pia​li się róż​nych szcząt​ków, zo​sta​li oto​cze​ni przez ogień, bez moż​li​wo​ści uciecz​ki. Mie​li do wy​bo​ru spa​lić się żyw​cem albo uto​nąć. – Po​dam de​ser – za​pro​po​no​wa​ła Agnes. Nad ob​fi​ty​mi por​cja​mi cia​sta cze​ko​la​do​we​go i kawy Ja​cob opo​wia​dał o eks​plo​zji na fran​cu​skim frach​tow​cu wio​zą​cym ła​du​nek azo​ta​nu amo​nu, na na​brze​żu w mie​ście Tek​sas, w sta​nie Tek​sas, w 1947 roku. Zgi​nę​ło pięć​set sie​dem​dzie​się​ciu sze​ściu lu​dzi. Wy​ko​rzy​stu​jąc swą rolę go​spo​dy​ni, Agnes zdo​ła​ła skie​ro​wać roz​mo​wę na po​kaz sztucz​nych ogni w świę​to Czwar​te​go Lip​ca, a po​tem na re​mi​ni​scen​cje z let​nich wie​czo​rów, kie​dy to we czwór​kę – ona, Joey, Edom i Ja​cob – gry​wa​li w kar​ty, w be​zi​ka, ka​na​stę, bry​dża, przy sto​le na po​dwó​rzu. Ja​cob i Edom w du​ecie sta​no​wi​li bar​dzo trud​nych prze​ciw​ni​ków w każ​dej grze kar​cia​nej, gdyż ich pa​mięć do liczb była wy​ćwi​czo​na la​ta​mi prak​ty​ki – bez​u​stan​nym gro​ma​dze​niem da​nych o ka​ta​stro​fach. Kie​dy roz​mo​wa ze​szła na tri​ki kar​cia​ne i prze​po​wied​nie, Ma​ria wy​zna​ła, że po​tra​fi wró​żyć ze zwy​kłej ta​lii kart. Edom, któ​re​mu bar​dzo za​le​ża​ło na tym, by do​wie​dzieć się, kie​dy wiel​ka fala oce​anicz​na czy też aste​ro​ida po​ło​żą kres jego ist​nie​niu, przy​niósł ta​lię kart z ko​mo​dy w sa​lo​nie. Kie​dy Ma​ria wy​ja​śni​ła, że czy​ta się tyl​ko co trze​cią kar​tę i że peł​na oce​na przy​szło​ści wy​ma​ga czte​rech ta​lii, Edom wró​cił do po​ko​ju po trzy po​zo​sta​łe. – Przy​nieś czte​ry! – krzyk​nął za nim Ja​cob. – Żeby wszyst​kie były nowe! Zu​ży​wa​li mnó​stwo kart, dla​te​go trzy​ma​li w domu po​kaź​ny za​pas ta​lii wszel​kie​go ro​dza​ju.

– Prze​po​wied​nia bę​dzie lep​sza, jak weź​mie się świe​że kar​ty, nie są​dzisz? – zwró​cił się Ja​cob do Agnes. Ja​cob, ma​jąc na​dzie​ję od​kryć, któ​ry z wy​ko​le​jo​nych po​cią​gów czy eks​plo​du​ją​ca fa​bry​ka roz​mio​tą jego szcząt​ki po ca​łej oko​li​cy, od​su​nął ta​le​rzyk z de​se​rem i po​ta​so​wał każ​dą ta​lię z osob​na, a po​tem wszyst​kie czte​ry ra​zem. W koń​cu po​ło​żył kar​ty przed Ma​rią. Ni​ko​mu ja​koś nie przy​szło do gło​wy, że wróż​by to nie​zbyt od​po​wied​nia roz​ryw​ka w tym domu i w tym cza​sie, gdy Agnes tak nie​daw​no zo​sta​ła bo​le​śnie ugo​dzo​na przez los. Wia​rę Agnes wspie​ra​ła na​dzie​ja. Za​wsze wie​rzy​ła nie​złom​nie, że przy​szłość ma​lu​je się w ja​snych bar​wach, ale te​raz bała się pod​da​wać pró​bie daw​ny opty​mizm, na​wet gdy cho​dzi​ło o nie​szko​dli​wą za​ba​wę kar​ta​mi. Jed​nak, jak w przy​pad​ku pią​te​go na​kry​cia na sto​le, mach​nę​ła ręką. Gdy Ja​cob ta​so​wał, wy​ję​ła Bar​ty’ego z ko​ły​ski i wzię​ła w ra​mio​na. Ze zdzi​wie​niem i lek​kim nie​po​ko​jem przy​ję​ła do wia​do​mo​ści fakt, że to on bę​dzie pierw​szym ad​re​sa​tem wróż​by. Ma​ria ob​ró​ci​ła się bo​kiem na krze​śle, wzię​ła kar​tę z sa​me​go wierz​chu i po​ło​ży​ła przed Bar​tym. As kier. Ma​ria oświad​czy​ła, że to bar​dzo do​bra kar​ta. Bar​ty bę​dzie miał szczę​ście w mi​ło​ści. Odło​ży​ła na bok dwie ko​lej​ne kar​ty i od​sło​ni​ła trze​cią. To też był as kier. – Hej, wy​ro​śnie z nie​go praw​dzi​wy Ro​meo! – za​wo​łał Edom. Bar​ty za​gru​chał i wy​pu​ścił przy oka​zji z ust ba​niecz​kę śli​ny. – Ta kar​ta zna​czyć, że jest mi​łość ro​dzin​na i jest mi​łość od przy​ja​ciół, nie tyl​ko taka buzi–buzi – wy​ja​śni​ła Ma​ria. Po​ło​ży​ła przed chłop​cem trze​cią kar​tę. Asa kier, jak się oka​za​ło. – Ja​kie jest w tym wy​pad​ku praw​do​po​do​bień​stwo? – za​sta​na​wiał się Ja​cob.

Choć as kier miał wy​łącz​nie po​zy​tyw​ne zna​cze​nie i jak utrzy​my​wa​ła Ma​ria, wie​lo​krot​ny wy​bór tej kar​ty, zwłasz​cza raz za ra​zem, wró​żył ma​łe​mu tyl​ko do​bre rze​czy, Agnes po​czu​ła na ple​cach dreszcz, jak​by jej krę​gi za​mie​ni​ły się na​gle w nie​spo​koj​ne pal​ce. Na​stęp​ną kar​tą był czwar​ty as kier. Sa​mot​ne ser​ce po​środ​ku pro​sto​kąt​ne​go bia​łe​go pola wzbu​dzi​ło zdu​mie​nie i ra​dość w obu bra​ciach i Ma​rii, Agnes jed​nak za​re​ago​wa​ła prze​ra​że​niem. Sta​ra​ła się ukryć praw​dzi​we uczu​cia pod ma​ską uśmie​chu, cie​niut​kie​go jak kra​wędź kar​ty. Ma​ria wy​ja​śni​ła swo​ją ła​ma​ną an​gielsz​czy​zną, że czte​ry asy kier ozna​cza​ją, iż Bar​ty nie tyl​ko spo​tka wła​ści​wą ko​bie​tę i prze​ży​je ro​mans god​ny po​ema​tu, nie tyl​ko bę​dzie całe ży​cie ob​da​rzo​ny mi​ło​ścią ro​dzi​ny i wie​lu przy​ja​ciół, ale i nie​zli​czo​nych lu​dzi, któ​rzy ni​g​dy go na​wet nie spo​tka​ją. – Jak to moż​li​we? – spy​tał z gry​ma​sem nie​do​wie​rza​nia Ja​cob. – To jest zna​czyć, że Bar​ty bę​dzie któ​ryś dzień muy sław​ny. Agnes pra​gnę​ła, by chło​piec był szczę​śli​wy. Nie dba​ła o sła​wę. In​stynkt jej pod​po​wia​dał, że te dwie rze​czy, sła​wa i szczę​ście, rzad​ko idą w pa​rze. Jesz​cze przed chwi​lą ko​ły​sa​ła go de​li​kat​nie. Te​raz przy​ci​ska​ła ma​łe​go moc​no do pier​si. Pią​tą kar​tą był ko​lej​ny as. Agnes omal nie krzyk​nę​ła z wra​że​nia, gdyż przez chwi​lę wy​da​wa​ło jej się, że to znów kier, rzecz nie​praw​do​po​dob​na przy czte​rech ta​liach. Był to jed​nak as karo. Ma​ria wy​ja​śni​ła, że to też nie​zwy​kle po​żą​da​na kar​ta, że Bar​ty ni​g​dy nie bę​dzie bied​ny. Że gdy po​ja​wia się po czte​rech asach kier, to jest to szcze​gól​nie zna​czą​ce. Szó​stą kar​tą był na​stęp​ny as karo. Wszy​scy pa​trzy​li na kar​tę w mil​cze​niu. Sześć asów z rzę​du, jak do​tąd w od​po​wied​niej ko​lej​no​ści. Agnes nie wie​dzia​ła, jak wy​li​czyć praw​do​po​do​bień​stwo ta​kie​go

zda​rze​nia, zda​wa​ła so​bie jed​nak spra​wę, że jest nie​wia​ry​god​nie małe. – To jest zna​czyć, że on jesz​cze le​piej niż nie być bied​ny, że na​wet bo​ga​ty. Siód​mą kar​tą z ko​lei był trze​ci as karo. Ma​ria odło​ży​ła bez sło​wa ko​men​ta​rza dwie kar​ty i wy​cią​gnę​ła ósmą. To też był as karo. Ma​ria znów się prze​że​gna​ła, ale w nie​co in​nym du​chu niż po​przed​nio, gdy Edom roz​wo​dził się o tor​na​do 1925 roku. Wte​dy od​pę​dza​ła zły los; te​raz, z uśmie​chem i peł​nym zdu​mie​nia spoj​rze​niem, po​twier​dza​ła obec​ność ła​ski bo​żej, któ​rą zgod​nie z kar​ta​mi tak hoj​nie ob​da​rzo​ny zo​stał Bar​tho​lo​mew. Chło​piec, jak wy​ja​śni​ła, bę​dzie bo​ga​ty pod wie​lo​ma wzglę​da​mi. Nie tyl​ko ma​jąt​kiem. Przy​pad​nie mu też w udzia​le bo​gac​two ta​len​tu, du​cha, in​te​lek​tu. Od​wa​gi i ho​no​ru. Zdro​we​go roz​sąd​ku, traf​ne​go sądu i szczę​ścia. Każ​da mat​ka by​ła​by za​chwy​co​na, sły​sząc, że jej dziec​ko cze​ka tak wspa​nia​ła przy​szłość. Jed​nak te cu​dow​ne prze​po​wied​nie na​peł​nia​ły ser​ce Agnes co​raz bar​dziej przej​mu​ją​cym chło​dem. Dzie​wią​tą kar​tą był wa​let pik. Na jego wi​dok uśmiech Ma​rii nie​co przy​gasł. Wa​le​ty sym​bo​li​zo​wa​ły wro​gów, wy​ja​śni​ła, za​rów​no tych je​dy​nie fał​szy​wych, jak i zde​cy​do​wa​nie złych. Wa​let kier ozna​czał ry​wa​la w mi​ło​ści albo ko​chan​ka, któ​ry zdra​dził; in​ny​mi sło​wy wro​ga, któ​ry głę​bo​ko rani ser​ce. Wa​let karo to ktoś, kto spo​wo​du​je kło​po​ty fi​nan​so​we. Wa​let trefl ozna​czał ko​goś, kto zra​ni sło​wem – rzu​ci oszczer​stwo, w mo​wie albo pi​śmie, czy też skry​ty​ku​je zło​śli​wie i nie​spra​wie​dli​wie. Wa​let pik, wła​śnie od​kry​ty, był naj​bar​dziej zło​wiesz​czą fi​gu​rą spo​śród wszyst​kich czte​rech. Ozna​czał wro​ga, któ​ry uciek​nie się do prze​mo​cy. Z czu​pry​ną pło​wych wło​sów, za​krę​co​nym wą​sem i za​wa​diac​kim

pro​fi​lem, wa​let ten był uoso​bie​niem wa​le​ta w naj​gor​szym tego sło​wa zna​cze​niu. Te​raz dzie​sią​ta kar​ta, już w śnia​dych dło​niach Ma​rii. Ni​g​dy przed​tem zna​jo​my sym​bol wy​twór​ni kart nie wy​glą​dał zło​wro​go, te​raz jed​nak bu​dził nie​kła​ma​ny lęk, wy​da​wał się dziw​ny ni​czym re​kwi​zyt vo​odoo albo sa​ta​nicz​ny pen​ta​gram. Ma​ria od​wró​ci​ła dłoń z kar​tą i uka​zał się dru​gi wa​let pik, ude​rza​jąc su​cho o blat sto​łu. Dwa wa​le​ty pik, wy​cią​gnię​te je​den za dru​gim, nie ozna​cza​ły dwóch śmier​tel​nych wro​gów, ale to, że wróg wy​wró​żo​ny pierw​szą kar​tą bę​dzie nad​zwy​czaj po​tęż​ny, wy​jąt​ko​wo nie​bez​piecz​ny. Agnes wie​dzia​ła już, dla​cze​go ta za​ba​wa bu​dzi jej lęk, a nie ra​dość. Je​śli wie​rzy​ło się w prze​po​wia​da​ne szczę​ście, to na​le​ża​ło rów​nież wie​rzyć w złe wróż​by. Mały Bar​ty ga​wo​rzył z za​do​wo​le​niem w jej ra​mio​nach, nie​świa​do​my fak​tu, że jego udzia​łem mia​ła stać się epic​ka mi​łość, ba​jecz​ne bo​gac​two i prze​moc. Był taki nie​win​ny. Ten słod​ki chło​piec, czy​ste i nie​ska​la​ne nie​mow​lę, nie mógł mieć prze​cież żad​nych wro​gów na świe​cie. Agnes nie wie​rzy​ła też, by jej syn, od​po​wied​nio wy​cho​wa​ny, mógł na nich za​słu​gi​wać. To był non​sens, głu​pia za​ba​wa. Chcia​ła po​wstrzy​mać Ma​rię przed od​kry​ciem je​de​na​stej kar​ty, ale cie​ka​wość była sil​niej​sza od nie​po​ko​ju. Kie​dy uka​zał się trze​ci z ko​lei wa​let pik, Edom spy​tał Ma​rię: – Ja​kie​go wro​ga okre​śla​ją trzy ta​kie fi​gu​ry z rzę​du? Ma​ria trwa​ła przez chwi​lę ze wzro​kiem wbi​tym w kar​tę, któ​rą wła​śnie wy​cią​gnę​ła. Nic nie mó​wi​ła, jak​by za​uro​czo​na spoj​rze​niem oczu pa​pie​ro​we​go wa​le​ta. W koń​cu od​par​ła: – Po​twór. Ludz​ki po​twór. Ja​cob od​chrząk​nął ner​wo​wo. – A co bę​dzie w przy​pad​ku czte​rech wa​le​tów?

Po​wa​ga bra​ci iry​to​wa​ła Agnes. Zda​wa​ło się, że bio​rą to wszyst​ko po​waż​nie, jak​by cho​dzi​ło o coś wię​cej niż tyl​ko roz​ryw​kę. Choć mu​sia​ła przy​znać, że i ona dała się w ja​kimś stop​niu za​uro​czyć tym kar​tom. Przy​pi​sy​wa​nie im ja​kiej​kol​wiek wia​ry​god​no​ści otwie​ra​ło dro​gę prze​ko​na​niu, że wróż​by się speł​nią. Praw​do​po​do​bień​stwo tej se​kwen​cji je​de​na​stu kart mu​sia​ło być jak mi​lio​ny do jed​ne​go, co nada​wa​ło prze​po​wied​niom po​zo​ry praw​dy. Nie każ​dy jed​nak przy​pa​dek miał ja​kie​kol​wiek zna​cze​nie. Wy​star​czy rzu​cić mo​ne​tą mi​lion razy, a z grub​sza wyj​dzie pół mi​lio​na razy orzeł i pół mi​lio​na razy resz​ka. Zda​rzy się, że orzeł wy​pad​nie trzy​dzie​ści razy, czter​dzie​ści razy, sto razy z rzę​du. Co wca​le nie ozna​cza, że dzia​ła prze​zna​cze​nie albo że Bóg – któ​ry aku​rat po​sta​no​wił być nie tyl​ko ta​jem​ni​czy, ale wręcz ab​so​lut​nie nie​po​ję​ty – za po​śred​nic​twem mo​ne​ty ostrze​ga przed za​gła​dą; zna​czy to ni mniej, ni wię​cej, że praw​do​po​do​bień​stwo spraw​dza się je​dy​nie przy nie​skoń​cze​nie dłu​giej se​kwen​cji zda​rzeń, a ano​ma​lie wy​stę​pu​ją​ce w krót​kim okre​sie mogą prze​ma​wiać tyl​ko do lu​dzi ła​two​wier​nych. A je​śli czte​ry razy z rzę​du wy​cią​ga się z ta​lii czte​ry wa​le​ty? W koń​cu Ma​ria od​po​wie​dzia​ła na py​ta​nie Ja​co​ba szep​tem, czy​niąc ko​lej​ny znak krzy​ża: – Ni​g​dy nie wi​dzia​ła czte​ry. Ni​g​dy nie wi​dzia​ła na​wet trzy. Ale czte​ry… to jest być sam dia​beł. Owa de​kla​ra​cja zo​sta​ła po​trak​to​wa​na przez bra​ci po​waż​nie, jak​by dia​beł czę​sto spa​ce​ro​wał po uli​cach Bri​ght Be​ach i od cza​su do cza​su po​ry​wał małe dzie​ci z ra​mion ma​tek, by spo​żyć je z musz​tar​dą. Na​wet Agnes była na tyle za​nie​po​ko​jo​na, by za​uwa​żyć: – Do​syć. To prze​sta​je być za​baw​ne. Ma​ria, jak na za​wo​ła​nie, od​su​nę​ła stos kart i wle​pi​ła wzrok w dło​nie, jak​by za​mie​rza​ła szo​ro​wać je przez dłu​gi czas pod stru​mie​-

niem go​rą​cej wody. – Nie – po​wie​dzia​ła nie​spo​dzie​wa​nie Agnes, otrzą​sa​jąc się z ir​ra​cjo​nal​ne​go stra​chu. – To ab​surd. Prze​cież to tyl​ko kar​ty. Poza tym wszy​scy je​ste​śmy cie​ka​wi. – Nie – ostrze​gła Ma​ria. – Nie mu​szę tego oglą​dać – przy​znał Edom. – Ani ja – za​wtó​ro​wał Ja​cob. Agnes przy​su​nę​ła do sie​bie stos kart. Od​rzu​ci​ła dwie ko​lej​ne, tak jak ro​bi​ła to Ma​ria, i od​wró​ci​ła trze​cią. Uka​zał się ostat​ni wa​let pik. Choć po​czu​ła na krę​go​słu​pie prąd lęku, uśmiech​nę​ła się do kar​ty. Była zde​cy​do​wa​na roz​pro​szyć po​nu​ry na​strój. – Nie wy​da​je mi się aż tak groź​ny. – Pod​su​nę​ła kar​tę dziec​ku. – Czy bo​isz się go, Bar​ty? Bar​tho​lo​mew od daw​na umiał sku​pić na czymś wzrok, po​tra​fił to o wie​le szyb​ciej niż więk​szość dzie​ci. Był już za​dzi​wia​ją​co za​an​ga​żo​wa​ny w ota​cza​ją​cy go świat. Te​raz po​pa​trzył z uwa​gą na kar​tę, ob​li​zał war​gi, uśmiech​nął się i po​wie​dział: – Ga. Po czym, przy skrze​kli​wym akom​pa​nia​men​cie swej pupy, za​bru​dził pie​lusz​kę. Wszy​scy z wy​jąt​kiem Ma​rii wy​buch​nę​li śmie​chem. Rzu​ca​jąc kar​tę na stół, Agnes za​uwa​ży​ła: – Bar​ty ja​koś nie prze​jął się tym dia​błem. Ma​ria ze​bra​ła czte​ry wa​le​ty i po​dar​ła na trzy ka​wał​ki. Po​tem scho​wa​ła dwa​na​ście kar​to​ni​ków do kie​sze​ni na swej pier​si. – Ku​pię dla was nowe kar​ty, ale ni​g​dy już nie mieć tych.

32 Pie​nią​dze za zmar​łych. Roz​kła​da​ją​ce się cia​ło uko​cha​nej żony i nie​na​ro​dzo​ne​go dziec​ka prze​mie​nio​ne w for​tu​nę mo​gło​by za​wsty​dzić al​che​mi​ków śnią​cych o prze​mia​nie oło​wiu w zło​to. We wto​rek, nie​speł​na dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​ny po po​grze​bie Na​omi, Knac​ker, His​scus i Nork – przed​sta​wi​cie​le sta​nu i okrę​gu – od​by​li wstęp​ną kon​fe​ren​cję z ad​wo​ka​tem Ju​nio​ra i praw​ni​kiem re​pre​zen​tu​ją​cym po​grą​żo​ny w smut​ku klan Hac​ka​cha​ków. Tak jak przed​tem, ele​ganc​kie trio było na​sta​wio​ne po​jed​naw​czo, peł​ne współ​czu​cia i go​to​we do wszel​kich ustępstw, by za​po​biec wnie​sie​niu oskar​że​nia o nie​umyśl​ne spo​wo​do​wa​nie śmier​ci. Praw​dę po​wie​dziaw​szy, praw​ni​cy re​pre​zen​tu​ją​cy in​te​re​sy po​wo​dów od​no​si​li wra​że​nie, że Nork, His​scus i Knac​ker wy​ka​zu​ją prze​sad​ną go​to​wość do za​war​cia po​ro​zu​mie​nia, dla​te​go też po​trak​to​wa​li trój​kę opo​nen​tów z dużą dozą po​dejrz​li​wo​ści. Ma się ro​zu​mieć, stan nie za​mie​rzał od​rzu​cać oskar​że​nia o nie​umyśl​ne spo​wo​do​wa​nie śmier​ci pięk​nej mło​dej ko​bie​ty i jej nie​na​ro​dzo​ne​go dziec​ka, lecz za​pał jego przed​sta​wi​cie​li, by ne​go​cjo​wać na tak wcze​snym eta​pie, da​wał do my​śle​nia. Ad​wo​kat Ju​nio​ra – Si​mon Ma​gus​son – na​le​gał na ujaw​nie​nie do​ku​men​tów do​ty​czą​cych kon​ser​wa​cji wie​ży ob​ser​wa​cyj​nej, a tak​że wszel​kich bu​dyn​ków i urzą​dzeń służ​by le​śnej, za któ​re stan i okręg były praw​nie od​po​wie​dzial​ne. Gdy​by do​szło do roz​pra​wy, in​for​ma​cje te i tak zo​sta​ły​by udo​stęp​nio​ne pod​czas nor​mal​nej pro​ce​du​ry po​prze​dza​ją​cej otwar​cie prze​wo​du są​do​we​go, gdyż za​rów​no dzien​ni​ki kon​ser​wa​cji, jak i za​le​ce​nia kon​tro​l​ne nie były ob​ję​te ta​jem​ni​cą. His​scus, Knac​ker i Nork zgo​dzi​li się do​star​czyć wszyst​ko, cze​go za​żą​da​no. Tym​cza​sem, gdy praw​ni​cy spo​tka​li się we wto​rek po po​łu​dniu, prze​by​wa​ją​cy na zwol​nie​niu le​kar​skim Ju​nior za​dzwo​nił do ślu​sa​rza, by zle​cić wy​mia​nę zam​ków w swo​im domu. Va​na​dium, jako po​li​cjant, miał do​stęp do na​rzę​dzi, któ​re mo​gły roz​bro​ić nowy za​-

mek z taką samą ła​two​ścią jak sta​ry. Dla​te​go Ju​nior za​mon​to​wał po we​wnętrz​nej stro​nie fron​to​wych i tyl​nych drzwi za​su​wy, któ​rych nie dało się sfor​so​wać z ze​wnątrz. Za​pła​cił ślu​sa​rzo​wi go​tów​ką, w tym dwie​ma dzie​się​cio​cen​tów​ka​mi i piąt​ką, któ​re Va​na​dium zo​sta​wił mu na sto​li​ku noc​nym. W śro​dę, z wiel​kim po​śpie​chem, któ​ry po​twier​dzał chęć jak naj​szyb​sze​go za​ła​twie​nia spra​wy, wła​dze sta​no​we do​star​czy​ły do​ku​men​ty do​ty​czą​ce wie​ży ob​ser​wa​cyj​nej. Przez pięć lat znacz​ną część środ​ków prze​zna​czo​nych na kon​ser​wa​cję biu​ro​kra​ci prze​ka​zy​wa​li na inne cele. Przez trzy ko​lej​ne lata kon​ser​wa​tor od​po​wie​dzial​ny za bu​dow​lę spo​rzą​dzał co​rocz​ny ra​port, pro​sząc w try​bie przy​spie​szo​nym o środ​ki na jej ge​ne​ral​ną prze​bu​do​wę; trze​ci z tych do​ku​men​tów, przed​ło​żo​ny je​de​na​ście mie​się​cy przed upad​kiem Na​omi, był sfor​mu​ło​wa​ny w bar​dzo ostrym to​nie i opa​trzo​ny ad​no​ta​cją „Pil​ne”. Ju​nior, za​po​zna​jąc się w wy​kła​da​nym ma​ho​niem ga​bi​ne​cie Si​mo​na Ma​gus​so​na z tre​ścią do​ku​men​tów, nie krył obu​rze​nia. – Ja też mo​głem zgi​nąć. – To cud, że oby​dwo​je nie wy​pa​dli​ście przez tę ba​lu​stra​dę – przy​znał ad​wo​kat. Ma​gus​son był ma​łym czło​wie​kiem za ogrom​nym biur​kiem. Miał nie​pro​por​cjo​nal​nie dużą gło​wę i uszy wiel​ko​ści dwóch srebr​nych do​la​ró​wek. Jego wiel​kie wy​pu​kłe oczy, prze​ni​kli​we i roz​pa​lo​ne am​bi​cją, świad​czy​ły o wiecz​nym nie​na​sy​ce​niu. Bul​wia​sty nos za​dar​ty na czub​ku, gór​na war​ga dłu​ga jak u oran​gu​ta​na, wresz​cie wą​skie i za​cię​te usta do​peł​nia​ły wi​ze​run​ku, któ​ry wzbu​dził​by od​ra​zę każ​dej ko​bie​ty nie​po​zba​wio​nej oczu; lecz je​śli ktoś po​trze​bo​wał ad​wo​ka​ta roz​gnie​wa​ne​go na świat za prze​kleń​stwo brzy​do​ty i zdol​ne​go prze​kształ​cić ów gniew w ener​gię i za​żar​tość pit​bu​la na sali są​do​wej, i umie​ją​ce​go za spra​wą swe​go nie​szczę​sne​go wy​glą​du zy​skać sym​pa​tię sę​dziów przy​się​głych, to Si​mon Ma​gus​son był nie​za​stą​pio​ny. – Nie cho​dzi tyl​ko o ba​lu​stra​dę – po​wie​dział Ju​nior, z co​raz

więk​szą zło​ścią kart​ku​jąc orze​cze​nie. – Scho​dy też są nie​bez​piecz​ne. – Cu​dow​ne, praw​da? – Jed​na z czte​rech nóg wie​ży, w miej​scu złą​cze​nia z be​to​no​wym pod​ło​żem, jest po​waż​nie uszko​dzo​na… – Wspa​nia​le. – …i kon​struk​cja mo​cu​ją​ca ta​ra​su ob​ser​wa​cyj​ne​go też nie jest sta​bil​na. Cała wie​ża mo​gła na nas ru​nąć! Z prze​ciw​nej stro​ny sze​ro​kie​go jak szo​sa biur​ka do​biegł skrze​kli​wy chi​chot ma​łe​go dia​beł​ka, co w przy​pad​ku Ma​gus​so​na ozna​cza​ło śmiech. – Na​wet nie za​da​li so​bie tru​du, by usta​wić ta​bli​cę z ostrze​że​niem. Wręcz prze​ciw​nie, za​chę​ca​li tu​ry​stów, by po​dzi​wia​li wi​dok z wie​ży. – Mo​głem zgi​nąć – po​wtó​rzył Ju​nior Cain, tak prze​ra​żo​ny świa​do​mo​ścią tego fak​tu, że po​czuł, jak wnętrz​no​ści ści​ska mu lo​do​wa​ta ręka. Stra​cił czu​cie w dło​niach i sto​pach. – Za​po​wia​da się ugo​da na dużą ska​lę – za​uwa​żył obie​cu​ją​co ad​wo​kat. – I to nie ko​niec do​brych wia​do​mo​ści. Wła​dze okrę​go​we i sta​no​we zgo​dzi​ły się za​mknąć spra​wę Na​omi. Zo​sta​ło ofi​cjal​nie po​twier​dzo​ne, że był to wy​pa​dek. Ju​nior od​zy​skał czu​cie w koń​czy​nach. – Do​pó​ki spra​wa była otwar​ta, a pan był je​dy​nym po​dej​rza​nym, nie mo​gli ne​go​cjo​wać z pa​nem po​za​są​do​wej ugo​dy. Ale bali się, że je​śli ni​cze​go panu nie udo​wod​nią, to znaj​dą się w jesz​cze gor​szej sy​tu​acji, gdy doj​dzie do spra​wy o nie​umyśl​ne spo​wo​do​wa​nie śmier​ci. – Dla​cze​go? – Przede wszyst​kim sę​dzio​wie przy​się​gli mo​gli​by dojść do wnio​sku, że wła​dze ni​g​dy pana nie po​są​dza​ły, je​dy​nie pró​bo​wa​ły wro​bić w mor​der​stwo, by ukryć nie​do​cią​gnię​cia przy kon​ser​wa​cji

wie​ży. Więk​szość po​li​cjan​tów uwa​ża, że jest pan nie​win​ny. – Na​praw​dę? To po​cie​sza​ją​ce – przy​znał szcze​rze Ju​nior. – Gra​tu​lu​ję, pa​nie Cain. Miał pan dużo szczę​ścia. Choć twarz Ma​gus​so​na była tak nie​po​ko​ją​ca, że Ju​nior sta​rał się na nią nie pa​trzeć, a wy​łu​pia​ste oczy ad​wo​ka​ta spo​glą​da​ły z taką chci​wo​ścią i za​wzię​to​ścią, że mo​gły​by przy​pra​wić o kosz​ma​ry sen​ne, Ju​nior prze​niósł wzrok ze swych zdrę​twia​łych dło​ni na ob​li​cze praw​ni​ka. – Szczę​ście? Stra​ci​łem żonę. I nie​na​ro​dzo​ne dziec​ko. – A te​raz zo​sta​nie pan so​wi​cie wy​na​gro​dzo​ny za tę stra​tę. Mała ro​pu​cha o wiel​kich oczach uśmiech​nę​ła się zło​śli​wie po dru​giej stro​nie pre​ten​sjo​nal​ne​go biur​ka. Orze​cze​nie w spra​wie wie​ży ka​za​ło po​my​śleć Ju​nio​ro​wi o wła​snej śmier​tel​no​ści; po​czuł na​gle strach, ból, żal. Kie​dy się ode​zwał, jego głos drżał z ura​zy: – Prze​cież pan wie, pa​nie Ma​gus​son, że to był wy​pa​dek. Wie​rzy mi pan? Gdyż nie wy​obra​żam so​bie… nie wiem, jak mógł​bym współ​pra​co​wać z kimś, kto jest zdol​ny… Kur​du​plo​wa​ty ad​wo​kat tak bar​dzo nie pa​so​wał do ume​blo​wa​nia w swo​im ga​bi​ne​cie, że wy​glą​dał ni​czym ro​bal usa​do​wio​ny na gi​gan​tycz​nym skó​rza​nym fo​te​lu dy​rek​tor​skim jak na wiel​kiej ro​sicz​ce go​to​wej po​łknąć go na śnia​da​nie. Mil​czał przed udzie​le​niem od​po​wie​dzi na tyle dłu​go, by wy​da​ła się w koń​cu zbęd​na. Jed​nak od​po​wie​dział: – Praw​nik, czy to od spraw kry​mi​nal​nych, czy też cy​wil​nych, jest jak ak​tor, pa​nie Cain. Musi wie​rzyć głę​bo​ko w swą rolę, w praw​dę swe​go wi​ze​run​ku, je​śli chce być wia​ry​god​ny. Za​wsze wie​rzę w nie​win​ność mo​ich klien​tów, by uzy​skać dla nich jak naj​lep​szą ugo​dę. Ju​nior chciał dla za​sa​dy zre​zy​gno​wać z usług wą​sko​uste​go trol​la, i to bez​zwłocz​nie. Po​dej​rze​wał, że Ma​gus​son ni​g​dy nie miał żad​ne​go klien​ta z wy​jąt​kiem sa​me​go sie​bie. Kie​ro​wa​ła nim per​spek​ty​wa so​wi​tych ho​no​ra​riów, nie spra​wie​dli​wość.

W tym mo​men​cie ad​wo​kat za​uwa​żył: – Nie po​wi​nien już pan do​zna​wać przy​kro​ści ze stro​ny de​tek​ty​wa Va​na​diu​ma. Ju​nior był za​sko​czo​ny. – Zna go pan? – Wszy​scy zna​ją Va​na​diu​ma. To krzy​żo​wiec, sa​mo​zwań​czy obroń​ca praw​dy, spra​wie​dli​wo​ści i ame​ry​kań​skiej tra​dy​cji. Świę​ty po​my​le​niec, je​śli pan woli. Wraz z za​mknię​ciem spra​wy nie ma pra​wa pana na​cho​dzić. – Nie są​dzę, by się tym przej​mo​wał – za​uwa​żył nie​spo​koj​nie Ju​nior. – No cóż, je​śli znów da się panu we zna​ki, pro​szę mnie za​wia​do​mić. – Dla​cze​go nie od​bio​rą mu od​zna​ki po​li​cyj​nej? – za​sta​na​wiał się Ju​nior. – Jest nie​obli​czal​ny, za​cho​wu​je się nie​pro​fe​sjo​nal​nie. – Od​no​si suk​ce​sy. Roz​wią​zu​je więk​szość przy​dzie​lo​nych mu spraw. Ju​nior po​my​ślał, że inni po​li​cjan​ci mu​szą uwa​żać Va​na​diu​ma za ty​ka​ją​cą bom​bę, od​szcze​pień​ca, wy​rzut​ka. Być może, praw​da była inna – a je​śli tak, je​śli Va​na​dium cie​szył się po​wa​ża​niem wśród ko​le​gów, to był o wie​le groź​niej​szy, niż Ju​nior przy​pusz​czał. – Mam za​ło​żyć mu kol​czat​kę, je​śli znów bę​dzie panu do​ku​czał, pa​nie Cain? Ju​nior nie mógł so​bie przy​po​mnieć, z ja​kie​go po​wo​du za​mie​rzał zwol​nić ad​wo​ka​ta. Po​mi​mo swych wad był nie​zwy​kle kom​pe​tent​ny. – Ju​tro, jesz​cze przed koń​cem dnia, spo​dzie​wam się ofer​ty, któ​ra zo​sta​nie panu przed​ło​żo​na pod roz​wa​gę – po​in​for​mo​wał ad​wo​kat. We czwar​tek, póź​nym wie​czo​rem, po dzie​wię​cio​go​dzin​nej se​sji z His​scu​sem, Nor​kiem i Knac​ke​rem, Ma​gus​son – ne​go​cju​jąc w

po​ro​zu​mie​niu z przed​sta​wi​cie​lem Hac​ka​cha​ków – rze​czy​wi​ście osią​gnął przy​zwo​ite wa​run​ki. Ka​itlin Hac​ka​chak mia​ła otrzy​mać od​szko​do​wa​nie w wy​so​ko​ści dwu​stu pięć​dzie​się​ciu ty​się​cy do​la​rów. She​ena i Rudy mie​li otrzy​mać dzie​więć​set ty​się​cy do​la​rów jako re​kom​pen​sa​tę za wszel​kie cier​pie​nia i stra​ty mo​ral​ne; suma ta umoż​li​wia​ła im dłu​gą te​ra​pię w Las Ve​gas. Ju​nior miał do​stać czte​ry mi​lio​ny dwie​ście pięć​dzie​siąt ty​się​cy do​la​rów. Ho​no​ra​rium Ma​gus​so​na wy​no​si​ło dwa​dzie​ścia pro​cent – Ju​nio​ro​wi zo​sta​wa​ło trzy mi​lio​ny czte​ry​sta ty​się​cy do​la​rów. Wy​pła​ty na rzecz po​wo​dów były wol​ne od po​dat​ku. — W pią​tek rano Ju​nior zre​zy​gno​wał z po​sa​dy re​ha​bi​li​tan​ta w szpi​ta​lu. Spo​dzie​wał się żyć wy​god​nie do koń​ca swych dni dzię​ki pro​cen​tom, gdyż nie miał du​żych wy​ma​gań. Cie​sząc się bez​chmur​nym i cie​plej​szym niż zwy​kle dniem, ru​szył w stu​ki​lo​me​tro​wą po​dróż na pół​noc, przez po​ła​cie igla​stych krze​wów, któ​re ma​sze​ro​wa​ły w dół stro​mych wzgórz ku pięk​ne​mu wy​brze​żu. Przez cały czas pa​trzył w lu​ster​ko wstecz​ne. Nikt za nim nie je​chał. Za​trzy​mał się na lunch w re​stau​ra​cji, z któ​rej okien roz​cią​gał się wspa​nia​ły wi​dok na Pa​cy​fik w ob​ra​mo​wa​niu ma​syw​nych so​sen. Kel​ner​ka była miłą dziew​czy​ną. Flir​to​wa​ła z nim, a on wie​dział, że mógł​by ją mieć, gdy​by ze​chciał. Ow​szem, miał ocho​tę, ale in​tu​icja na​ka​zy​wa​ła mu po​wścią​gli​wość. Nie wi​dział Tho​ma​sa Va​na​diu​ma od po​nie​dział​ku, od spo​tka​nia na cmen​ta​rzu. De​tek​tyw ze swej stro​ny też nie ba​wił się w żad​ne sztucz​ki, ostat​nią była ta z cen​ta​mi na noc​nym sto​li​ku. Nie​mal czte​ry dni bez to​wa​rzy​stwa do​kucz​li​we​go po​li​cjan​ta. W przy​pad​ku jed​nak Va​na​diu​ma Ju​nior na​uczył się już prze​zor​no​ści. Nie ma​jąc nic do ro​bo​ty, nie spie​szył się z je​dze​niem. Roz​pie​ra​ło go co​raz sil​niej​sze po​czu​cie wol​no​ści, rów​nie pod​nie​ca​ją​ce jak seks.

Ży​cie jest zbyt krót​kie, by mar​no​wać je na pra​cę, gdy dzię​ki po​sia​da​nym środ​kom moż​na zmie​nić je w nie​usta​ją​ce wa​ka​cje. Nim wró​cił do Spru​ce Hills, za​pa​dła noc. Per​ło​wy, na​bie​ra​ją​cy krą​gło​ści księ​życ pły​nął nad mia​stem, któ​re mie​ni​ło się ta​jem​ni​czym bla​skiem spo​mię​dzy nie​prze​bra​nej gę​stwi​ny drzew, po​ły​sku​jąc i mi​go​cząc nie jak zwy​kła ludz​ka osa​da, lecz kra​ina ma​rzeń, gdzie licz​ne ta​bo​ry cy​gań​skie zbie​ra​ją się wo​kół ka​gan​ków i ognisk. Na po​cząt​ku ty​go​dnia Ju​nior od​szu​kał na​zwi​sko Va​na​diu​ma w książ​ce te​le​fo​nicz​nej. Po​dej​rze​wał, że nu​mer bę​dzie za​strze​żo​ny, oka​za​ło się jed​nak, że nie. Bar​dziej za​le​ża​ło mu na ad​re​sie, któ​ry też zna​lazł. Te​raz ośmie​lił się od​szu​kać lo​kum de​tek​ty​wa. Jego miesz​ka​nie ni​czym się nie wy​róż​nia​ło w schlud​nej oko​li​cy skrom​nych dom​ków – jed​no​po​zio​mo​we pro​sto​kąt​ne pu​deł​ko o nie​okre​ślo​nej ar​chi​tek​tu​rze. Bia​ły alu​mi​nio​wy si​ding z zie​lo​ny​mi okien​ni​ca​mi. Przy domu ga​raż na dwa wozy. Wzdłuż uli​cy ro​sły bez​list​ne o tej po​rze czar​ne dęby. Ich wy​gię​te ko​na​ry wy​cią​ga​ły się ku księ​ży​co​wi jak szpo​ny. Wiel​kie drze​wa na po​se​sji de​tek​ty​wa też były na​gie i nie za​sła​nia​ły domu. Na ty​łach pa​no​wa​ły ciem​no​ści, ale dwa okna od fron​tu świe​ci​ły przy​tul​nym bla​skiem. Ju​nior nie zwol​nił obok domu, tyl​ko ob​je​chał są​sied​nie ulicz​ki i po​now​nie go mi​nął. Nie wie​dział, cze​go szu​ka. Czuł się pod​bu​do​wa​ny fak​tem, że to on bawi się w ob​ser​wa​cję. Nie​speł​na pięt​na​ście mi​nut póź​niej za​siadł w swo​im miesz​ka​niu przy ku​chen​nym sto​le z książ​ką te​le​fo​nicz​ną w dło​ni. Za​wie​ra​ła nie tyl​ko nu​me​ry abo​nen​tów ze Spru​ce Hills, ale z ca​łe​go okrę​gu, ja​kieś sie​dem​dzie​siąt albo osiem​dzie​siąt ty​się​cy. Na każ​dej stro​nie wid​nia​ły czte​ry ko​lum​ny na​zwisk i nu​me​rów, więk​szość wraz z ad​re​sa​mi. Ko​lum​na skła​da​ła się na ogół ze stu na​zwisk, łącz​nie czte​ry​sta na stro​nie.

Po​słu​gu​jąc się li​nij​ką, prze​su​wał wzro​kiem w dół każ​dej ko​lum​ny. Szu​kał imie​nia Bar​tho​lo​mew. Zdą​żył już spraw​dzić, czy ktoś w okrę​gu ma ta​kie na​zwi​sko; w tej książ​ce nie zna​lazł. Nie​któ​rzy abo​nen​ci mie​li tyl​ko ini​cja​ły. Ile​kroć na​tra​fiał na li​te​rę B, sta​wiał obok niej czer​wo​ny znak fla​ma​strem. Więk​szość pew​nie ozna​cza​ła Boba albo Bil​la. W kil​ku przy​pad​kach Bra​dleya czy Ber​nar​da. Bar​ba​rę czy Bren​dę. W koń​cu, po przej​rze​niu ca​łej książ​ki, gdy​by ni​cze​go nie zna​lazł, za​mie​rzał dzwo​nić pod każ​dy z za​zna​czo​nych nu​me​rów i pro​sić o Bar​tho​lo​mew. Kil​ka​set te​le​fo​nów, jak amen w pa​cie​rzu. I to wie​le za​miej​sco​wych, ale było go na to stać. Prze​glą​dał za jed​nym ra​zem pięć stron, po​tem za​czy​na​ła bo​leć go gło​wa. Od​by​wał dwie ta​kie se​sje dzien​nie, po​czy​na​jąc od mi​nio​ne​go wtor​ku. Czte​ry ty​sią​ce po​zy​cji każ​de​go dnia. Miał tego wie​czo​ru za​li​czyć łącz​nie szes​na​ście ty​się​cy. Była to nu​żą​ca pra​ca, któ​ra w do​dat​ku mo​gła oka​zać się bez​owoc​na. Mu​siał jed​nak od cze​goś za​cząć, a książ​ka te​le​fo​nicz​na wy​da​wa​ła się naj​bar​dziej lo​gicz​nym punk​tem wyj​ścia. Bar​tho​lo​mew mógł być na​sto​lat​kiem miesz​ka​ją​cym z ro​dzi​ca​mi albo do​ro​słym na utrzy​ma​niu ro​dzi​ny; w ta​kim wy​pad​ku nie zo​stał​by ujaw​nio​ny pod​czas tych po​szu​ki​wań, gdyż nu​mer nie wid​niał​by pod jego na​zwi​skiem. A może fa​cet nie zno​sił swe​go imie​nia i ni​g​dy się nim nie po​słu​gi​wał, po​mi​ja​jąc sy​tu​acje urzę​do​we. Może uży​wał tyl​ko dru​gie​go imie​nia. Gdy​by z książ​ką te​le​fo​nicz​ną nic nie wy​szło, Ju​nior za​mie​rzał w na​stęp​nej ko​lej​no​ści zaj​rzeć do urzę​du sta​nu cy​wil​ne​go, by spraw​dzić li​stę osób uro​dzo​nych w okrę​gu, na​wet do po​cząt​ku wie​ku, gdy​by za​szła taka po​trze​ba. Bar​tho​lo​mew nie mu​siał oczy​wi​ście uro​dzić się w tym okrę​gu, mógł się tu prze​pro​wa​dzić jako dziec​ko albo do​ro​sły. Gdy​by po​sia​dał ja​kąś nie​ru​cho​mość, by​ło​by to od​no​to​wa​ne w księ​gach no​ta​rial​nych. Tak czy owak, je​śli speł​niał swój oby​wa​tel​ski obo​wią​zek co dwa lata, jego na​zwi​sko wid​nia​ło na li​ście wy​bor​ców.

Ju​nior nie miał już pra​cy, miał jed​nak mi​sję do speł​nie​nia. — W so​bo​tę i nie​dzie​lę, mię​dzy se​sja​mi z książ​ką te​le​fo​nicz​ną, krą​żył po oko​li​cy. Urzą​dzał so​bie prze​jażdż​ki sa​mo​cho​dem, spraw​dza​jąc przy oka​zji, czy obłą​ka​ny po​li​cjant już go nie śle​dzi. Naj​wy​raź​niej Si​mon Ma​gus​son miał ra​cję: spra​wa zo​sta​ła za​mknię​ta. Jako po​grą​żo​ny w smut​ku wdo​wiec, zgod​nie z po​wszech​ny​mi ocze​ki​wa​nia​mi, Ju​nior spę​dzał wie​czo​ry sa​mot​nie. W nie​dzie​lę, od chwi​li wyj​ścia ze szpi​ta​la, mi​nę​ła mu ósma noc bez to​wa​rzy​stwa. Był mło​dym, spraw​nym męż​czy​zną, cie​szą​cym się po​wo​dze​niem u ko​biet, a ży​cie jest krót​kie. Bied​na Na​omi, któ​rej uro​cza twarz i peł​ne prze​ra​że​nia oczy wciąż tkwi​ły w jego pa​mię​ci, bez​u​stan​nie przy​po​mi​na​ła, jak nie​spo​dzie​wa​nie może na​dejść ko​niec. Nikt nie miał gwa​ran​cji ju​tra. Car​pe diem. Chwy​taj dzień. Ca​esar Zedd ra​dził dzień nie tyl​ko chwy​tać, ale wręcz po​że​rać. Prze​żu​wać, kar​mić się dniem, po​ły​kać go jed​nym kę​sem. Po​wia​dał: Bie​sia​duj, trak​tuj ży​cie jak sma​kosz i żar​łok, gdyż ten, kto prak​ty​ku​je wstrze​mięź​li​wość, nie bę​dzie mógł kar​mić się zba​wien​ny​mi wspo​mnie​nia​mi, kie​dy na​sta​nie czas nie​unik​nio​ne​go gło​du. Nim nad​szedł nie​dziel​ny wie​czór, po​łą​czo​ne dzia​ła​nie prze​róż​nych czyn​ni​ków – głę​bo​kie od​da​nie fi​lo​zo​fii Zed​da, nie​bez​piecz​nie pod​nie​sio​ny po​ziom te​sto​ste​ro​nu, nuda, chęć by​cia czło​wie​kiem czy​nu – zro​bi​ło swo​je. Ju​nior spry​skał się za usza​mi wodą ko​loń​ską i ru​szył na pod​ryw. Krót​ko po za​cho​dzie słoń​ca, z po​je​dyn​czą czer​wo​ną różą i bu​tel​ką mer​lo​ta w dło​ni, udał się do miesz​ka​nia Vic​to​rii Bres​sler. Za​dzwo​nił przed wyj​ściem, by się upew​nić, że wy​bran​ka jest w domu. Nie pra​co​wa​ła w week​en​dy; mo​gła jed​nak wyjść gdzieś wie​czo​rem. Kie​dy się ode​zwa​ła, roz​po​znał jej uwo​dzi​ciel​ski głos i mruk​nął tyl​ko: „Po​mył​ka”.

Jak za​wsze ro​man​tycz​ny, chciał zro​bić jej nie​spo​dzian​kę. Vo​ilà! Kwia​ty, wino i moi. Od chwi​li na​wią​za​nia elek​try​zu​ją​cej wię​zi w szpi​ta​lu tę​sk​ni​ła za nim; nie mo​gła jed​nak spo​dzie​wać się wi​zy​ty tak szyb​ko, może do​pie​ro za kil​ka ty​go​dni. Chciał zo​ba​czyć jej twarz roz​ja​śnio​ną za​do​wo​le​niem. W cią​gu mi​nio​ne​go ty​go​dnia do​wie​dział się o pie​lę​gniar​ce wszyst​kie​go, cze​go tyl​ko zdo​łał. Trzy​dzie​sto​lat​ka, roz​wie​dzio​na, bez​dziet​na. Miesz​ka sa​mot​nie. Był za​sko​czo​ny jej wie​kiem. Nie wy​glą​da​ła na tyle lat. Tak czy owak, była nad​zwy​czaj atrak​cyj​na. Ocza​ro​wa​ny bez​bron​no​ścią mło​dych ko​biet, Ju​nior ni​g​dy nie sy​piał ze star​szy​mi. Ta per​spek​ty​wa go za​in​try​go​wa​ła. Przy​pusz​czał, że Vic​to​ria ma w swym re​per​tu​arze nu​me​ry, o któ​rych mło​de ko​bie​ty, z ra​cji nie​do​świad​cze​nia, na​wet nie śni​ły. Już so​bie wy​obra​żał, jak mile bę​dzie Vic​to​ria za​sko​czo​na awan​sa​mi dwu​dzie​sto​trzy​let​nie​go bycz​ka. Za​sko​czo​na i wdzięcz​na. Zro​bi​ło mu się na​gle z pod​nie​ce​nia zbyt cia​sno za kie​row​ni​cą wozu. Mimo po​na​gleń żą​dzy po​je​chał do Vic​to​rii okręż​ną dro​gą i dwu​krot​nie za​wra​cał, by wy​pa​trzyć ewen​tu​al​ne​go prze​śla​dow​cę. Je​śli ktoś go śle​dził, to chy​ba tyl​ko nie​wi​dzial​ny czło​wiek w sa​mo​cho​dzie wid​mie. Za​wsze prze​zor​ny, na​wet gdy chwy​tał dzień – w tym wy​pad​ku noc – za​par​ko​wał nie​da​le​ko celu swej po​dró​ży, na jed​nej z rów​no​le​głych ulic. Ostat​nie trzy prze​czni​ce po​ko​nał pie​cho​tą. Stycz​nio​we po​wie​trze było rześ​kie, prze​siąk​nię​te za​pa​chem wiecz​nie zie​lo​nej ro​ślin​no​ści i lek​ko sło​na​wą wo​nią od​le​głe​go mo​rza. Dziw​nie żół​ty księ​życ pa​trzył groź​nie jak zło​śli​we oko, przy​glą​da​jąc mu się zza kłę​bo​wi​ska brud​nych chmur. Vic​to​ria miesz​ka​ła na pół​noc​no–wschod​nim krań​cu Spru​ce Hills, gdzie uli​ce prze​cho​dzi​ły w po​lne dro​gi. Domy wy​glą​da​ły tu bar​dziej swoj​sko, wznie​sio​no je na więk​szych i mniej za​dba​nych po​se​sjach niż te bli​żej cen​trum mia​sta, sta​ły też da​lej od uli​cy.

Wkrót​ce chod​nik za​mie​nił się w żwi​ro​we po​bo​cze dro​gi. Ju​nior nie spo​tkał żad​ne​go prze​chod​nia, nie mi​nął go też ani je​den sa​mo​chód. Na tym krań​cu mia​sta uli​ce nie to​nę​ły w bla​sku la​tarń. Je​dy​nym źró​dłem sła​be​go świa​tła był księ​życ i Ju​nior nie bał się, że może zo​stać roz​po​zna​ny przez ko​goś, kto aku​rat wyj​rzy przez okno. Gdy​by nie był dys​kret​ny, gdy​by za​czę​ły krą​żyć plot​ki o panu Ca​inie i sek​sow​nej pie​lę​gniar​ce, Va​na​dium znów za​jął​by się tą spra​wą, na​wet je​śli była już za​mknię​ta. Po​li​cjant był nie​nor​mal​ny, pe​łen nie​na​wi​ści, wie​dzio​ny przez nie​zna​ne ni​ko​mu, we​wnętrz​ne de​mo​ny. Choć prze​ło​że​ni stu​dzi​li w tej chwi​li jego za​pał, mała plot​ka nie​dwu​znacz​nej na​tu​ry sta​no​wi​ła​by dla nie​go wy​star​cza​ją​cy po​wód, by znów ru​szyć na łowy, oczy​wi​ście na wła​sną rękę. Vic​to​ria miesz​ka​ła w wą​skim jed​no​pię​tro​wym drew​nia​nym domu ze stro​mym da​chem. Dwa prze​sad​nie duże dym​ni​ki wy​su​wa​ły się po​nad gan​kiem. Bu​dy​nek bar​dziej pa​so​wał do sze​re​gow​ców w dziel​ni​cy ro​bot​ni​czej ja​kie​goś wschod​nie​go mia​sta. Okna fron​to​we na par​te​rze zło​cił blask lam​py. Usią​dą z Vic​to​rią na so​fie w sa​lo​nie i po​pi​ja​jąc wino, będą się po​zna​wać na​wza​jem. Może ona za​pro​po​nu​je, by na​zy​wał ją Vic​ky, a on po​pro​si, by mó​wi​ła doń Eenie – Na​omi nada​ła mu piesz​czo​tli​wie to imię, gdy po​wie​dział, że nie zno​si Eno​cha. I już po chwi​li będą się ca​ło​wać jak dwa sza​lo​ne dzie​cia​ki. Ju​nior roz​bie​rze ją na ka​na​pie, za​cznie pie​ścić jej gład​kie, ule​głe cia​ło, skó​rę, któ​ra w bla​sku lam​py na​bie​rze bar​wy ma​sła, a po​tem za​pro​wa​dzi, nagą, do ciem​nej sy​pial​ni na pię​trze. Uni​ka​jąc żwi​ro​we​go pod​jaz​du, by nie po​ry​so​wać świe​żo wy​po​le​ro​wa​nych bu​tów, zbli​żył się do domu od stro​ny traw​ni​ka, pod mu​ska​ją​cy​mi księ​ży​co​wy blask ko​na​ra​mi po​tęż​nej so​sny, cał​kiem nie​uży​tecz​nej w Boże Na​ro​dze​nie przez swą wiel​kość, któ​ra upo​dab​nia​ła ją do ma​je​sta​tycz​ne​go dębu. Nie wy​klu​czał, że Vic​to​ria ma aku​rat go​ścia. Może krew​ne​go albo ko​le​żan​kę. Na pew​no nie ko​chan​ka. Wie​dzia​ła, kto jest jej

męż​czy​zną. Nie za​da​wa​ła​by się z żad​nym in​nym, cze​ka​jąc na Ju​nio​ra – by mu ulec i speł​nić ów akt, któ​ry za​czął się przed dzie​się​cio​ma dnia​mi w szpi​ta​lu, od ły​żecz​ki i lodu. Gdy​by ko​goś przyj​mo​wa​ła, to na pod​jeź​dzie z całą pew​no​ścią stał​by sa​mo​chód. Ju​nior roz​wa​żał, czy nie prze​kraść się ci​cho na tyły domu i zaj​rzeć w okna, by się upew​nić, że jest sama, a po​tem do​pie​ro za​pu​kać do drzwi. Je​śli Vic​to​ria go jed​nak za​uwa​ży, nie by​ło​by już mowy o wspa​nia​łej nie​spo​dzian​ce. Nic w ży​ciu nie jest wol​ne od ry​zy​ka, wa​hał się więc przez krót​ką chwi​lę na scho​dach gan​ku, po​tem wszedł na górę i za​pu​kał. W środ​ku gra​ła mu​zy​ka. Szyb​ki nu​mer. Może swing. Nie mógł roz​po​znać me​lo​dii. Kie​dy miał już za​pu​kać po​now​nie, drzwi uchy​li​ły się do środ​ka i Vic​to​ria, przy wtó​rze ra​do​sne​go gło​su Si​na​try, za​czę​ła: – Je​steś wcze​śnie, nie sły​sza​łam sa​mo​cho​du… Urwa​ła w po​ło​wie zda​nia, kie​dy otwo​rzy​ła drzwi do koń​ca i zo​ba​czy​ła, kto przed nią stoi. Wy​glą​da​ła na za​sko​czo​ną, ale jej twarz nie przy​po​mi​na​ła ob​li​cza, ja​kie Ju​nior wy​ma​lo​wał na szta​lu​gach swej wy​obraź​ni. To za​sko​cze​nie nie mia​ło w so​bie cie​nia ra​do​ści. Sta​ła przez mo​ment nie​ru​cho​mo, ze zmarsz​czo​nym czo​łem. Wte​dy Ju​nior uświa​do​mił so​bie, że to stłu​mio​ny wy​raz po​żą​da​nia. Ubra​na w czar​ne spodnie i ob​ci​sły swe​te​rek w ko​lo​rze zie​lo​ne​go jabł​ka, Vic​to​ria Bres​sler uosa​bia​ła w peł​ni cie​le​sną obiet​ni​cę, ja​kiej do​my​ślał się pod luź​nym uni​for​mem pie​lę​gniar​ki. Wy​cię​ty pod szy​ją pu​lo​wer su​ge​ro​wał cu​dow​ną głę​bię mię​dzy pier​sia​mi, choć wi​dać było je​dy​nie sma​ko​wi​tą odro​bi​nę; jej pięk​no nie mia​ło w so​bie nic zgrzeb​ne​go. – Cze​go chcesz? – spy​ta​ła. Głos mia​ła pła​ski i nie​co twar​dy. Ktoś inny mógł​by wziąć to za ozna​kę dez​apro​ba​ty, znie​cier​pli​wie​nia, na​wet stłu​mio​ne​go gnie​wu, ale Ju​nior wie​dział, że ona się tyl​ko dro​czy. Jej zmysł per​wer​syj​nej gry był wręcz cu​dow​ny. Taka dia​bel​skość w tych mi​go​tli​wych

błę​kit​nych oczach, taka zu​chwa​łość! Wy​cią​gnął dłoń z czer​wo​ną różą. – Dla cie​bie. Nie ozna​cza to wca​le, że może się z tobą rów​nać. Ża​den kwiat ci nie do​rów​nu​je. Wciąż uda​jąc obu​rze​nie, Vic​to​ria nie wy​cią​gnę​ła dło​ni po różę. – Za kogo mnie masz? – Za ko​goś wy​jąt​ko​we​go – od​parł, nad​zwy​czaj za​do​wo​lo​ny, że prze​czy​tał tyle ksią​żek o sztu​ce uwo​dze​nia i wie do​kład​nie, co mó​wić. Krzy​wiąc się, oświad​czy​ła: – Opo​wie​dzia​łam po​li​cji o two​ich obrzy​dli​wych po​pi​sach z ły​żecz​ką. Ju​nior znów wy​cią​gnął rękę z różą i wci​ska​jąc ją dla nie​po​zna​ki w dłoń Vic​to​rii, za​mach​nął się bu​tel​ką wina. Ude​rzył ko​bie​tę w sam śro​dek czo​ła do​kład​nie w chwi​li, gdy śpiew Si​na​try ucichł.

33 Ko​ściół pod we​zwa​niem Mat​ki Bo​żej, ci​chy i po​god​ny nocą, skrom​ny roz​mia​ra​mi, bez że​bro​wa​ne​go skle​pie​nia, wiel​kich ko​lumn i prze​past​nej nawy, wstrze​mięź​li​wy w ozdo​bach, był Ma​rii Ele​nie Gon​za​lez bli​ski – i ko​ją​cy – jak wła​sny dom. Bóg jest wszę​dzie na świe​cie, ale tu od​czu​wa​ła Jego obec​ność szcze​gól​nie. Ma​ria czu​ła się szczę​śliw​sza z chwi​lą prze​kro​cze​nia pro​gu tego ko​ścio​ła. Msza dzięk​czyn​na wła​śnie do​bie​gła koń​ca i wier​ni już się ro​ze​szli. Ka​płan i mi​ni​stran​ci też znik​nę​li. Ma​ria po​pra​wi​ła szpil​kę, któ​ra przy​trzy​my​wa​ła jej ko​ron​ko​wą man​ty​lę, i prze​szła z przed​sion​ka do nawy. Za​nu​rzy​ła dwa pal​ce w mar​mu​ro​wej mi​sie ze świę​co​ną wodą i prze​że​gna​ła się. Po​wie​trze prze​peł​nia​ła woń ka​dzi​dła oraz wo​sku cy​try​no​we​go, któ​rym po​le​ro​wa​no drew​nia​ne ław​ki. Mięk​kie świa​tło re​flek​to​ra pa​da​ło na kru​cy​fiks z fi​gu​rą na​tu​ral​nej wiel​ko​ści. Poza tym pa​li​ły się tyl​ko małe lamp​ki nad sta​cja​mi krzy​żo​wy​mi za​wie​szo​ny​mi wzdłuż bocz​nych ścian ko​ścio​ła i świecz​ki w ru​bi​no​wych po​jem​ni​kach na oł​ta​rzy​ku wo​tyw​nym. Ma​ria ru​szy​ła środ​ko​wym przej​ściem, uklę​kła na chwi​lę przy ba​rier​ce pre​zbi​te​rium, wsta​ła i po​de​szła do oł​ta​rzy​ka wo​tyw​ne​go. Stać ją było tyl​ko na świecz​ki po dwa​dzie​ścia pięć cen​tów, ale za każ​dą za​pła​ci​ła pięć​dzie​siąt, wsu​wa​jąc do skar​bon​ki pięć bank​no​tów jed​no​do​la​ro​wych i dwie mo​ne​ty ćwierć​do​la​ro​we. Za​pa​li​ła je​de​na​ście świec, wszyst​kie bez wy​jąt​ku w in​ten​cji Bar​tho​lo​mew Lam​pio​na, i wy​ję​ła z kie​sze​ni znisz​czo​ne kar​ty. Czte​ry wa​le​ty pi​ko​we. W pią​tek wie​czo​rem po​dar​ła je i od tam​tej pory nie roz​sta​wa​ła się z dwu​na​sto​ma ma​ły​mi kar​to​ni​ka​mi, cze​ka​jąc na ten spo​koj​ny nie​dziel​ny wie​czór. Jej wia​ra we wróż​by i dzi​wacz​ny ry​tu​ał, któ​re​mu mia​ła się wła​śnie po​świę​cić, nie cie​szy​ły się apro​ba​tą Ko​ścio​ła. Taki mi​sty​cyzm był wła​ści​wie uzna​ny za grzech, od​stęp​stwo od wia​ry i jej

wy​pa​cze​nie. Ma​ria jed​nak nie mia​ła we​wnętrz​nych opo​rów, łą​cząc ka​to​li​cyzm z okul​ty​zmem, w ja​kim zo​sta​ła wy​cho​wa​na. Tam gdzie miesz​ka​ła, w Her​mo​sil​lo, od​gry​wał on w du​cho​wym ży​ciu ro​dzi​ny bar​dzo waż​ną rolę. Ko​ściół kar​mił du​szę, okul​tyzm zaś wy​obraź​nię. W Mek​sy​ku, gdzie czło​wiek miał nie​wie​le po​wo​dów do ra​do​ści, a na​dzie​ja na lep​sze ży​cie była zni​ko​ma, na​le​ża​ło kar​mić za​rów​no du​szę, jak i wy​obraź​nię, je​śli chcia​ło się uczy​nić świat zno​śnym. Mo​dląc się do Mat​ki Bo​żej, Ma​ria przy​su​nę​ła ka​wa​łek kar​ty do ja​sne​go pło​mie​nia pierw​szej świe​cy. Kie​dy się za​pa​lił, wrzu​ci​ła go do misy wo​tyw​nej i wpa​trzo​na w ogień po​wie​dzia​ła gło​śno: „Dla Pio​tra” – naj​waż​niej​sze​go spo​śród dwu​na​stu apo​sto​łów. Po​wtó​rzy​ła ten ry​tu​ał jesz​cze je​de​na​ście razy – „Dla An​drze​ja, Ja​ku​ba, Jana…” – pa​trząc czę​sto przez ra​mię w stro​nę nawy, by się upew​nić, że nie jest ob​ser​wo​wa​na. Za​pa​li​ła je​de​na​ście świe​czek dla je​de​na​stu apo​sto​łów, po​mi​ja​jąc dwu​na​ste​go, zdraj​cę Ju​da​sza. Dla​te​go, po spa​le​niu kar​to​ni​ków, zo​stał jej je​den ka​wa​łek. Po​win​na wró​cić do pierw​szej świe​cy i po​świę​cić ten ostat​ni ka​wa​łek Pio​tro​wi, jed​nak po​wie​rzy​ła go naj​mniej zna​ne​mu z apo​sto​łów, gdyż była pew​na, że jego po​stać ma w tym wy​pad​ku szcze​gól​ne zna​cze​nie. Wie​rzy​ła, że po znisz​cze​niu wszyst​kich dwu​na​stu ka​wał​ków Bar​tho​lo​mew uwol​ni się od prze​kleń​stwa: groź​by nie​zna​ne​go, okrut​ne​go wro​ga sym​bo​li​zo​wa​ne​go przez czte​ry wa​le​ty. Gdzieś w świe​cie ist​niał czło​wiek, któ​ry pew​ne​go dnia by Bar​ty’ego za​bił, ale te​raz wę​drów​ka przez ży​cie mia​ła za​pro​wa​dzić go gdzie in​dziej. Na bar​kach je​de​na​stu apo​sto​łów spo​czę​ła od​po​wie​dzial​ność za uwol​nie​nie chłop​ca od klą​twy. Wia​ra Ma​rii w sku​tecz​ność ry​tu​ału nie była może tak sil​na jak wia​ra re​li​gij​na, ale nie​wie​le słab​sza. Kie​dy ostat​ni frag​ment kar​ty za​mie​niał się w po​piół, czu​ła, że z jej ser​ca spa​da ogrom​ny cię​żar. Kil​ka mi​nut póź​niej wy​szła z ko​ścio​ła prze​ko​na​na, że wa​let pik

– ludz​ki po​twór czy sam dia​beł – ni​g​dy nie skrzy​żu​je swych dróg z Bar​tho​lo​mew Lam​pio​nem.

34 Ru​nę​ła na pod​ło​gę, gwał​tow​nie i cięż​ko, z głu​chym ło​mo​tem, po​zba​wio​na wdzię​ku, któ​ry jed​nak po​wró​cił do jej bez​wład​ne​go cia​ła. Vic​to​ria Bres​sler le​ża​ła na pod​ło​dze ma​łe​go przed​po​ko​ju – lewa ręka po​nad gło​wą, wnę​trzem dło​ni do góry, jak​by ma​cha​ła na su​fit, pra​wa ręka na cie​le, dłoń za​mknię​ta na le​wej pier​si. Jed​na noga wy​pro​sto​wa​na, dru​ga lek​ko zgię​ta w ko​la​nie. Gdy​by Vic​to​ria była naga i le​ża​ła na zmię​tym prze​ście​ra​dle, je​sien​nych li​ściach czy zie​lo​nej łące, sta​no​wi​ła​by wy​ma​rzo​ny mo​del do roz​kła​dów​ki „Play​boya”. Ju​nior był mniej za​sko​czo​ny swym nie​spo​dzie​wa​nym ata​kiem niż wy​trzy​ma​ło​ścią bu​tel​ki. Uwa​żał się w koń​cu za no​we​go czło​wie​ka, któ​rym zo​stał w chwi​li pod​ję​cia de​cy​zji na wie​ży ob​ser​wa​cyj​nej, za czło​wie​ka czy​nu, ro​bią​ce​go tyl​ko to, co ko​niecz​ne. Ale bu​tel​ka była ze szkła, a on ude​rzył moc​no, z trza​skiem, z ja​kim kula bi​lar​do​wa ude​rza w ban​dę, może na​wet na tyle moc​no, by ko​bie​tę za​bić, a jed​nak bu​tel​ka mer​lo​ta na​dal cze​ka​ła na opróż​nie​nie. Wszedł do środ​ka, za​mknął ci​cho drzwi i obej​rzał do​kład​nie flasz​kę. Szkło było gru​be, zwłasz​cza u dołu, gdzie na du​żym i głę​bo​ko wklę​słym dnie zbie​rał się osad. To pew​nie tłu​ma​czy​ło jej wy​trzy​ma​łość. Naj​wi​docz​niej ude​rzył ko​bie​tę dol​ną czę​ścią bu​tel​ki, naj​bar​dziej od​por​ną na wstrząs. Ró​żo​wy ślad po​środ​ku czo​ła Vic​to​rii zna​czył miej​sce ude​rze​nia. Nie​ba​wem miał zmie​nić się w brzyd​ki si​niec. Czasz​ka nie wy​da​wa​ła się wgnie​cio​na. Vic​to​ria, od​zna​cza​ją​ca się tak twar​do​ścią ser​ca, jak i gło​wy, nie od​nio​sła po​waż​nych ob​ra​żeń, tyl​ko stra​ci​ła świa​do​mość. Z sa​lo​nu do​bie​gał głos Si​na​try. It Was a Very Good Year. Na pierw​szy rzut oka pie​lę​gniar​ka była w domu sama, ale Ju​nior, prze​krzy​ku​jąc mu​zy​kę, za​wo​łał:

– Halo? Jest tu kto? Choć nikt mu nie od​po​wie​dział, szyb​ko spe​ne​tro​wał nie​wiel​ki dom. W ką​cie sa​lo​nu sta​ła lamp​ka z je​dwab​nym, ob​szy​tym frędz​la​mi klo​szem, któ​ra roz​po​ście​ra​ła wo​kół pie​rza​ste skrzy​dła zło​te​go świa​tła. Na sto​li​ku do kawy sta​ły trzy ozdob​ne lamp​ki oliw​ne z dmu​cha​ne​go szkła, mi​go​cząc pło​mie​nia​mi. W kuch​ni do​by​wa​ła się z pie​kar​ni​ka sma​ko​wi​ta woń. Na pły​cie pie​cy​ka grzał się na ma​łym ogniu duży gar​nek, obok cze​kał już przy​go​to​wa​ny ma​ka​ron. Ja​dal​nia. Dwa na​kry​cia na koń​cu sto​łu. Kie​lisz​ki do wina. Dwa ozdob​ne cy​no​we świecz​ni​ki, świecz​ki jesz​cze nie​za​pa​lo​ne. Ju​nior miał już pe​łen ob​raz sy​tu​acji. Do​kład​ny ni​czym fo​to​gra​fia. Vic​to​ria mia​ła ro​mans, a w szpi​ta​lu go tyl​ko pro​wo​ko​wa​ła. Była jed​ną z tych ko​biet, któ​re lu​bią pod​nie​cać męż​czyzn i zo​sta​wiać ich na ła​sce nie​za​spo​ko​jo​ne​go po​żą​da​nia. Była ob​łud​ną dziw​ką. Naj​pierw go pod​ry​wa​ła, a po​tem ucie​kła i plot​ko​wa​ła o nim, jak​by to on wszyst​ko za​czął. Go​rzej – żeby po​czuć się kimś waż​nym, prze​ka​za​ła po​li​cji swo​ją wy​pa​czo​ną i pod​ko​lo​ro​wa​ną wer​sję. Mała ła​zien​ka na dole. Dwie sy​pial​nie i duża ła​zien​ka na pię​trze. Ni​g​dzie ży​wej du​szy. Z po​wro​tem w przed​po​ko​ju. Vic​to​ria ani drgnę​ła. Ju​nior uklęk​nął obok niej i przy​ci​snął dwa pal​ce do tęt​ni​cy szyj​nej. Wy​czu​wał puls, może nie​re​gu​lar​ny, ale na​dal sil​ny. Choć był już świa​do​my jej pod​ło​ści, na​dal go po​cią​ga​ła. Nie na​le​żał jed​nak do męż​czyzn, któ​rzy wy​ko​rzy​sta​li​by nie​przy​tom​ną ko​bie​tę. Nie mó​wiąc już o tym, że naj​wy​raź​niej się ko​goś spo​dzie​wa​ła. „Je​steś wcze​śnie, nie sły​sza​łam sa​mo​cho​du”, po​wie​dzia​ła, otwie​ra​jąc mu drzwi.

Pod​szedł do wej​ścia. Po obu stro​nach znaj​do​wa​ły się małe okien​ka. Od​su​nął za​słon​kę i wyj​rzał na ze​wnątrz. Księ​życ, ni​czym żywa mu​mia, wy​zwo​lił się ze strzę​pów bal​sa​micz​nych chmur. Jego kro​sto​wa​ta twarz świe​ci​ła peł​nym bla​skiem na roz​po​star​te ko​na​ry so​sny, po​dwó​rze i żwi​ro​wy pod​jazd. Ani śla​du wozu. Ju​nior w sa​lo​nie ścią​gnął z sofy ozdob​ną po​dusz​kę i za​niósł do przed​po​ko​ju. „Opo​wie​dzia​łam po​li​cji o two​ich obrzy​dli​wych po​pi​sach z ły​żecz​ką”. Za​kła​dał, że nie dzwo​ni​ła na po​li​cję, by zło​żyć for​mal​ne do​nie​sie​nie. Nie mu​sia​ła za​da​wać so​bie aż tyle tru​du, sko​ro po szpi​ta​lu krą​żył dzień i noc Tho​mas Va​na​dium, go​tów wy​słu​chać na te​mat Ju​nio​ra każ​de​go kłam​stwa, któ​re ro​bi​ło z nie​go roz​pust​ni​ka i za​bój​cę wła​snej żony. Naj​praw​do​po​dob​niej oso​bi​ście roz​ma​wia​ła z obłą​ka​nym de​tek​ty​wem. Na​wet gdy​by prze​ka​za​ła swe obrzy​dli​we uro​je​nia in​ne​mu funk​cjo​na​riu​szo​wi, i tak do​tar​ły​by do Va​na​diu​ma, któ​ry na​tych​miast by ją we​zwał i wszyst​kie​go wy​słu​chał. W jej wer​sji Ju​nior ła​pał ją pew​nie za pier​si i pró​bo​wał we​pchnąć ję​zyk do gar​dła. Te​raz, gdy​by Vic​to​ria do​nio​sła Va​na​diu​mo​wi, że Ju​nior zja​wił się na jej pro​gu z czer​wo​ną różą i bu​tel​ką wina, w ro​man​tycz​nym na​stro​ju, po​my​lo​ny de​tek​tyw znów ru​szył​by w swą mi​sję. Mógł​by co praw​da dojść do wnio​sku, że pie​lę​gniar​ka źle zin​ter​pre​to​wa​ła tę hi​sto​rię z ły​żecz​ką, ale za​mia​ry Ju​nio​ra w tej sy​tu​acji wy​da​wa​ły​by się jed​no​znacz​ne. Po​li​cjant krzy​żo​wiec – świę​ty sza​le​niec – ni​g​dy by nie zło​żył bro​ni. Vic​to​ria jęk​nę​ła, ale się nie po​ru​szy​ła. Pie​lę​gniar​ki mia​ły być anio​ła​mi mi​ło​sier​dzia. Ta nie oka​za​ła na​wet cie​nia li​to​ści. I z pew​no​ścią nie była anio​łem. Klę​cząc u jej boku, Ju​nior po​ło​żył ozdob​ną po​dusz​kę na jej pięk​nej twa​rzy i przy​du​sił moc​no, pod​czas gdy Frank Si​na​tra skoń​-

czył już Hel​lo, Young Lo​vers i był w po​ło​wie All or No​thing at All. Vic​to​ria ni​g​dy nie od​zy​ska przy​tom​no​ści, po​zba​wio​na szans wal​ki o ży​cie. Ju​nior spraw​dził tęt​ni​cę szyj​ną, nie wy​czuł naj​słab​sze​go na​wet pul​su i wró​cił do sa​lo​nu. Po​kle​pał nie​wiel​ką po​dusz​kę i odło​żył na miej​sce. Nie stwier​dził u sie​bie żad​nych od​ru​chów wy​miot​nych. Nie wi​nił się jed​nak za brak wraż​li​wo​ści. Spo​tkał tę ko​bie​tę wcze​śniej tyl​ko raz, nie był więc emo​cjo​nal​nie za​an​ga​żo​wa​ny jak w przy​pad​ku Na​omi. Jed​nak nie był z ka​mie​nia. Po​czuł w ser​cu le​ciut​ki prąd smut​ku na myśl o mi​ło​ści i szczę​ściu, ja​kich ra​zem mo​gli za​znać. Ale to ona w koń​cu zgry​wa​ła pro​wo​ka​tor​kę i po​stą​pi​ła z nim tak okrut​nie. Kie​dy pró​bo​wał pod​nieść Vic​to​rię, jej zmy​sło​wość stra​ci​ła moc przy​cią​ga​nia. Jako mar​twy ba​last była nad​spo​dzie​wa​nie cięż​ka. W kuch​ni po​sa​dził ją na krze​śle. Opa​dła bez​wład​nie na blat sto​łu. Ze skrzy​żo​wa​ny​mi ra​mio​na​mi, z gło​wą wspar​tą na rę​kach i ob​ró​co​ną na bok, wy​glą​da​ła jak ktoś, kto od​po​czy​wa. Ser​ce wa​li​ło mu jak osza​la​łe. Przy​po​mi​na​jąc so​bie, że siła i mą​drość pły​ną ze spo​koj​ne​go umy​słu, stał po​środ​ku ma​łej kuch​ni i ob​ra​cał się po​wo​li, stu​diu​jąc każ​dy szcze​gół oto​cze​nia. Ocze​ki​wa​ny gość mógł zja​wić się lada chwi​la. Na​le​ża​ło jed​nak wszyst​kie​go do​pil​no​wać i od​po​wied​nio przy​go​to​wać sce​nę, by mor​der​stwo wy​glą​da​ło na wy​pa​dek. Nie​ste​ty, Ca​esar Zedd nie na​pi​sał po​rad​ni​ka o tym, jak po​peł​nić zbrod​nię i wy​krę​cić się od kon​se​kwen​cji. Ju​nior był zda​ny wy​łącz​nie na wła​sne siły. Za​brał się do ro​bo​ty, szyb​ko i spraw​nie. Naj​pierw wy​cią​gnął z po​jem​ni​ka na ręcz​ni​ki pa​pie​ro​we dwa ka​wał​ki, któ​re mia​ły mu słu​żyć za pro​wi​zo​rycz​ne rę​ka​wicz​ki. Nie chciał zo​sta​wić od​ci​sków pal​ców.

Ko​la​cja grza​ła się w gór​nej czę​ści pie​cy​ka. Włą​czył dol​ną, na​sta​wił od​po​wied​nią tem​pe​ra​tu​rę i zo​sta​wił otwar​te drzwicz​ki. Po​szedł do ja​dal​ni, za​brał ze sto​łu oba ta​le​rze i wró​cił do kuch​ni, gdzie umie​ścił je na niż​szym po​zio​mie pie​kar​ni​ka. Zo​sta​wił pie​cyk otwar​ty. Zna​lazł w lo​dów​ce, w pla​sti​ko​wym po​jem​ni​ku, ka​wa​łek ma​sła. Wy​jął po​jem​nik i po​sta​wił na de​sce do kro​je​nia, któ​ra le​ża​ła obok zle​wu, na lewo od pie​cy​ka. Nóż le​żał już na bla​cie szaf​ki. Od​kro​ił czte​ry ka​wał​ki, żół​te i kre​mo​we, każ​dy o gru​bo​ści oko​ło cen​ty​me​tra. Po​zo​sta​wił trzy ka​wał​ki w po​jem​ni​ku, czwar​ty umie​ścił ostroż​nie na wi​ny​lo​wej pod​ło​dze. Ręcz​ni​ki pa​pie​ro​we zdą​ży​ły się już uma​zać ma​słem. Zgniótł je i wrzu​cił do ko​sza na śmie​ci. Za​mie​rzał wy​sma​ro​wać po​de​szwę pra​we​go buta Vic​to​rii ka​wał​kiem ma​sła i po​zo​sta​wić dłu​gą smu​gę na pod​ło​dze. Mia​ło to su​ge​ro​wać, że się po​śli​zgnę​ła i upa​dła na pie​cyk. Po​tem za​mie​rzał rąb​nąć jej gło​wą o na​roż​nik otwar​tych drzwi​czek pie​cy​ka. Cho​dzi​ło o to, by punkt ude​rze​nia po​kry​wał się z miej​scem, w któ​re tra​fił ją bu​tel​ką. Po​dej​rze​wał, że la​bo​ra​to​rium kry​mi​na​li​stycz​ne po​li​cji sta​no​wej w Ore​go​nie po​trak​to​wa​ło​by z dużą dozą po​dejrz​li​wo​ści ten tra​gicz​ny sce​na​riusz wy​da​rzeń jego au​tor​stwa. Nie znał się na tech​ni​ce sto​so​wa​nej w ta​kich wy​pad​kach przez po​li​cję na miej​scu prze​stęp​stwa, a o me​dy​cy​nie są​do​wej wie​dział jesz​cze mniej. Ro​bił po pro​stu to, co przy​cho​dzi​ło mu na myśl. Ko​men​da w Spru​ce Hills nie dys​po​no​wa​ła wła​snym la​bo​ra​to​rium kry​mi​na​li​stycz​nym. Gdy​by uzna​no ten spek​takl za wia​ry​god​ny, nikt nie za​wra​cał​by so​bie gło​wy i nie pro​sił o po​moc po​li​cji sta​no​wej. Gdy​by jed​nak po​li​cja sta​no​wa zo​sta​ła w spra​wę za​an​ga​żo​wa​na i na​wet gdy​by zna​le​zio​no do​wo​dy świad​czą​ce o tym, że wy​pa​dek zo​-

stał sfin​go​wa​ny, to z pew​no​ścią po​dej​rze​nie pa​dło​by na męż​czy​znę, dla któ​re​go Vic​to​ria szy​ko​wa​ła ko​la​cję. Nie po​zo​sta​ło nic in​ne​go do zro​bie​nia, jak tyl​ko wy​sma​ro​wać po​de​szwę buta de​nat​ki ma​słem i wal​nąć jej gło​wą o kant drzwi​czek. Już miał pod​nieść cia​ło z krze​sła, gdy od stro​ny pod​jaz​du do​biegł war​kot sa​mo​cho​du. Mógł​by ni​cze​go nie usły​szeć, gdy​by aku​rat na pły​cie nie skoń​czy​ła się pio​sen​ka. Nie było cza​su na ukła​da​nie cia​ła. Nie​spo​dzian​ka za nie​spo​dzian​ką. Ży​cie czło​wie​ka czy​nu nie jest nud​ne. W każ​dym nie​po​wo​dze​niu kry​je się szan​sa, jak na​ucza Ca​esar Zedd. Za​wsze jest ja​sna stro​na, na​wet gdy się jej od razu nie do​strze​ga. Ju​nior wy​biegł z kuch​ni i po​pę​dził ko​ry​ta​rzem do drzwi wej​ścio​wych. Stą​pał ci​cho i zgrab​nie jak tan​cerz. Jego wro​dzo​ny wdzięk za​wsze przy​cią​gał ko​bie​ty. Smut​ne sym​bo​le nie​speł​nio​ne​go ro​man​su, czer​wo​na róża i bu​tel​ka wina, le​ża​ły na pod​ło​dze przed​po​ko​ju. Gdy znik​nę​ło cia​ło, nie po​zo​stał ża​den ślad ja​kiej​kol​wiek prze​mo​cy. Kie​dy Si​na​tra za​czął śpie​wać I’ll Be Se​eing You, Ju​nior prze​stą​pił nad kwia​tem i bu​tel​ką, po czym ostroż​nie od​su​nął za​słon​kę przy jed​nym z okie​nek obok drzwi wej​ścio​wych. Na pod​jeź​dzie, na pra​wo od domu, stał se​dan, pra​wie nie​wi​docz​ny. Zga​sły świa​tła, sil​nik umilkł. Otwo​rzy​ły się drzwi po stro​nie kie​row​cy. Z wozu wy​siadł ja​kiś męż​czy​zna, ciem​na po​stać w groź​nym, żół​tym świe​tle księ​ży​ca. Gość na ko​la​cję.

35 Im​plo​do​wać. Wy​buch​nąć do we​wnątrz pod ci​śnie​niem. Jak ka​dłub ło​dzi pod​wod​nej na zbyt du​żej głę​bo​ko​ści. Ju​nior za​czerp​nął to po​ję​cie z po​rad​ni​ka, któ​ry tłu​ma​czył, jak roz​bu​do​wać swój za​sób słów. Wów​czas są​dził, że ten wy​raz – je​den z wie​lu, któ​re wkuł na pa​mięć – nie zo​sta​nie przez nie​go ni​g​dy uży​ty. Te​raz jed​nak do​sko​na​le od​da​wał stan jego du​cha: czuł się tak, jak​by miał im​plo​do​wać. Gość na​chy​lił się do wnę​trza wozu, by coś wy​jąć. Może też był nie​zwy​kle ro​man​tycz​ny i zja​wił się z ja​kimś drob​nym upo​min​kiem dla go​spo​dy​ni. Je​śli Vic​to​ria nie otwo​rzy drzwi, ten czło​wiek nie odej​dzie ot tak, po pro​stu. Był prze​cież za​pro​szo​ny. W domu pa​li​ły się świa​tła. Brak od​po​wie​dzi na pu​ka​nie wzbu​dził​by z pew​no​ścią jego po​dej​rze​nia. Ju​nior zna​lazł się na kry​tycz​nej głę​bo​ko​ści. Ci​śnie​nie psy​chicz​ne wy​no​si​ło co naj​mniej dwa ty​sią​ce ki​lo​gra​mów na cen​ty​metr kwa​dra​to​wy i wzra​sta​ło z każ​dą se​kun​dą. Im​plo​zja była co​raz bli​żej. Gość obej​dzie dom i zaj​rzy do środ​ka przez od​sło​nię​te okna, spró​bu​je też otwo​rzyć tyl​ne drzwi. Bo​jąc się, że Vic​to​ria za​cho​ro​wa​ła albo że jest ran​na, że na przy​kład po​śli​zgnę​ła się na ma​śle i roz​trza​ska​ła so​bie gło​wę o kant uchy​lo​nych drzwi​czek pie​cy​ka, spró​bu​je wejść do domu siłą, tłu​kąc szy​bę w oknie. A już na pew​no pój​dzie do są​sia​dów, by we​zwać po​li​cję. Trzy ty​sią​ce ki​lo​gra​mów na cen​ty​metr kwa​dra​to​wy. Osiem. Dzie​sięć. Ju​nior po​pę​dził do ja​dal​ni i chwy​cił ze sto​łu je​den z kie​lisz​ków do wina. Zła​pał też cy​no​wy świecz​nik, strą​ca​jąc świecz​kę. Wró​cił czym prę​dzej do przed​po​ko​ju i po​sta​wił kie​li​szek na pod​ło​dze, ja​kieś dwa me​try od drzwi. Obok kie​lisz​ka usta​wił bu​tel​-

kę i po​ło​żył różę. Jak mar​twa na​tu​ra pod ty​tu​łem Ro​mans. Trzask drzwi sa​mo​cho​du na ze​wnątrz. Wej​ście od fron​tu nie było za​mknię​te. Ju​nior prze​krę​cił ci​cho gał​kę i po​cią​gnął de​li​kat​nie, uchy​la​jąc nie​znacz​nie drzwi. Ze świecz​ni​kiem w dło​ni po​pę​dził do kuch​ni na dru​gi ko​niec krót​kie​go ko​ry​ta​rza. Drzwi były otwar​te, ale mu​siał wejść do środ​ka, by zo​ba​czyć Vic​to​rię sie​dzą​cą bez​wład​nie na krze​śle przy sto​le. Scho​wał się za skrzy​dło drzwi i uniósł nad gło​wę cy​no​wy świecz​nik, któ​ry wa​żył przy​naj​mniej trzy ki​lo​gra​my i sta​no​wił po​tęż​ną ma​czu​gę, rów​nie sku​tecz​ną jak mło​tek. Czuł osza​la​łe bi​cie ser​ca. Od​dy​chał cięż​ko. Dziw​ne, ale aro​mat je​dze​nia, po​przed​nio sma​ko​wi​ty, te​raz przy​po​mi​nał woń krwi, ostrą i me​ta​licz​ną. Po​wol​ne, głę​bo​kie od​de​chy. Zgod​nie z ra​da​mi Zed​da, po​wol​ne, głę​bo​kie od​de​chy. Każ​dy stan lę​ko​wy, na​wet naj​sil​niej​szy, moż​na zmi​ni​ma​li​zo​wać albo wręcz stłu​mić za spra​wą po​wol​nych, głę​bo​kich od​de​chów i świa​do​mo​ści, że każ​dy z nas ma pra​wo być szczę​śli​wy, speł​nio​ny, wol​ny od stra​chu. Wraz z ostat​nim re​fre​nem Si​na​try do​biegł z przed​po​ko​ju głos męż​czy​zny, dziw​nie pod​nie​sio​ny, z nutą za​sko​cze​nia: – Vic​to​ria? Po​wo​li i głę​bo​ko. Po​wo​li i głę​bo​ko. Już spo​koj​niej. Pio​sen​ka do​bie​gła koń​ca. Ju​nior wstrzy​mał od​dech, na​słu​chu​jąc. Pod​czas krót​kiej ci​szy mię​dzy pio​sen​ka​mi usły​szał brzęk kie​lisz​ka o bu​tel​kę mer​lo​ta. Naj​wi​docz​niej gość pod​niósł je z pod​ło​gi. Za​kła​dał, że ten męż​czy​zna to ko​cha​nek Vic​to​rii, ale na​gle uświa​do​mił so​bie, że wca​le tak nie musi być. To mógł być przy​ja​-

ciel. Oj​ciec albo brat. A wów​czas ro​man​tycz​ne za​pro​sze​nie – wy​ra​żo​ne ko​kie​te​ryj​nie przez bu​tel​kę wina i różę by​ło​by tak ra​żą​co nie​wła​ści​we, że gość od razu na​brał​by po​dej​rzeń. W chwi​li gdy Si​na​tra za​czął na​stęp​ną pio​sen​kę, Ju​nior od​niósł wra​że​nie, że sły​szy kro​ki na drew​nia​nej pod​ło​dze ko​ry​ta​rza i skrzy​pie​nie de​sek. Mu​zy​ka tłu​mi​ła te od​gło​sy. Czy gość rze​czy​wi​ście nad​cho​dził? Unieść wy​so​ko świecz​nik. Po​mi​mo ma​sku​ją​cej mu​zy​ki od​dy​chać płyt​ko i przez usta. Za​cho​wać rów​no​wa​gę i czuj​ność. Cy​no​wy świecz​nik był cięż​ki. Za​po​wia​da​ła się brud​na ro​bo​ta. Ju​nior nie lu​bił tego. Nie cho​dził do kina na fil​my, któ​re opi​sy​wa​ły kon​se​kwen​cje prze​mo​cy, a w rze​czy​wi​stym świe​cie jesz​cze bar​dziej nie zno​sił krwi. Dzia​ła​nie. Skon​cen​truj się na dzia​ła​niu i zlek​ce​waż od​ra​ża​ją​ce skut​ki. Pa​mię​taj o po​cią​gu i au​to​bu​sie peł​nym za​kon​nic uwię​zio​nym na to​rach. Po​zo​stań w po​cią​gu, nie wra​caj, by po​pa​trzeć na zmiaż​dżo​ne cia​ła, po​dą​żaj przed sie​bie, a wszyst​ko bę​dzie do​brze. Od​głos. Bar​dzo bli​sko. Po dru​giej stro​nie otwar​tych drzwi. Gość był już na pro​gu kuch​ni. W le​wej dło​ni kie​li​szek i róża. Pod pa​chą bu​tel​ka wina. W pra​wej dło​ni mały upo​mi​nek w ko​lo​ro​wym pa​pie​rze. Wszedł, zwró​co​ny do Ju​nio​ra ple​ca​mi, i ru​szył w stro​nę sto​łu, przy któ​rym sie​dzia​ła mar​twa Vic​to​ria z gło​wą na skrzy​żo​wa​nych rę​kach. Jak​by od​po​czy​wa​ła. – Co się dzie​je? – spy​tał męż​czy​zna, pod​czas gdy Si​na​tra za​wo​dził ro​man​tycz​nie. Po​stę​pu​jąc lek​ko do przo​du, le​ciut​ko, uno​sząc wy​so​ko świecz​nik, Ju​nior do​strzegł, że gość ze​sztyw​niał, że wy​czuł nie​bez​pie​czeń​stwo albo ruch za ple​ca​mi, było jed​nak za póź​no. Nie zdą​żył od​wró​cić gło​wy ani usko​czyć. Cy​no​wy świecz​nik wal​nął w tył czasz​ki z gło​śnym łup​nię​ciem. Kość pę​kła, try​snę​ła krew i męż​czy​zna ru​nął na pod​ło​gę, tak jak

Vic​to​ria za spra​wą so​lid​nej bu​tel​ki mer​lo​ta, choć w prze​ci​wień​stwie do niej twa​rzą do dołu. Na wszel​ki wy​pa​dek Ju​nior jesz​cze raz za​mach​nął się świecz​ni​kiem, tym ra​zem ni​sko po​chy​lo​ny. Dru​gie ude​rze​nie, nie tak sil​ne jak pierw​sze, ze​śli​zgnę​ło się bo​kiem, ale było do​sta​tecz​nie sku​tecz​ne. Kie​li​szek stłukł się, lecz bu​tel​ka mer​lo​ta po​now​nie prze​trwa​ła, po​to​czy​ła się tyl​ko po wi​ny​lo​wej pod​ło​dze i stuk​nę​ła lek​ko o szaf​kę. Za​po​mniaw​szy o głę​bo​kim, po​wol​nym od​de​chu, sa​piąc jak to​ną​cy pły​wak, z czo​łem mo​krym od potu, Ju​nior trą​cił męż​czy​znę nogą. Kie​dy nie do​cze​kał się żad​nej re​ak​cji, we​tknął czu​bek pra​we​go buta pod pierś le​żą​ce​go i nie bez wy​sił​ku prze​krę​cił go na ple​cy. Ści​ska​jąc w le​wej dło​ni czer​wo​ną różę, ze zgnie​cio​nym upo​min​kiem w pra​wej, Tho​mas Va​na​dium le​żał bez​wład​nie, zda​ny cał​ko​wi​cie na ła​skę Ju​nio​ra. Bez sztu​czek, bez mo​ne​ty tań​czą​cej na ręku. Jego ma​gia ule​cia​ła jak duch.

36 Su​chy trzask pło​mie​ni, jak w słu​cho​wi​skach ra​dio​wych w la​tach trzy​dzie​stych i czter​dzie​stych, gdy był jesz​cze chłop​cem. Wte​dy ten od​głos uzy​ski​wa​no, mnąc ce​lo​fan. Ja​cob na​śla​do​wał te dźwię​ki, kie​dy zry​wał ce​lo​fan z dru​giej ta​lii kart, po​tem z trze​ciej i czwar​tej. Miał ogrom​ne ar​chi​wum do​ty​czą​ce tra​gicz​nych po​ża​rów, z któ​rych więk​szość prze​cho​wy​wał w pa​mię​ci. Wspa​nia​ły wie​deń​ski te​atr Ring, ósme​go grud​nia 1881 roku pło​mie​nie po​chło​nę​ły osiem​set pięć​dzie​siąt ist​nień ludz​kich. Dwu​dzie​ste​go pią​te​go maja 1887 roku dwu​stu za​bi​tych w pa​ry​skiej Ope​ra Co​mi​que. Dwu​dzie​ste​go ósme​go li​sto​pa​da 1942 roku – Ja​cob miał czter​na​ście lat i już ży​wił ob​se​sję na punk​cie ża​ło​snej skłon​no​ści ro​dza​ju ludz​kie​go do sa​mo​znisz​cze​nia, za​mie​rzo​nej czy też bez​myśl​nej – w klu​bie noc​nym Co​co​nut Gro​ve w Bo​sto​nie czte​ry​sta dzie​więć​dzie​siąt je​den osób udu​szo​nych i spa​lo​nych żyw​cem pod​czas wie​czo​ru prze​zna​czo​ne​go na szam​pa​na i za​ba​wę. Wy​jął z czte​rech tek​tu​ro​wych opa​ko​wań kar​ty i po​ło​żył ta​lie jed​na obok dru​giej na po​ry​so​wa​nym bla​cie klo​no​we​go sto​łu. – Kie​dy Iro​qu​ois The​ater w Chi​ca​go spło​nął trzy​dzie​ste​go grud​nia ty​siąc dzie​więć​set trze​cie​go roku – po​wie​dział gło​śno, spraw​dza​jąc swą pa​mięć – pod​czas przed​sta​wie​nia Mr. Blue Be​ard, zgi​nę​ło sześć​set dwo​je lu​dzi, w więk​szo​ści ko​bie​ty i dzie​ci. Stan​dar​do​we ta​lie kart pa​ko​wa​ne są me​cha​nicz​nie, za​wsze w tej sa​mej ko​lej​no​ści, we​dług ko​lo​rów. Moż​na być ab​so​lut​nie pew​nym, że gdy otwo​rzy się ja​ką​kol​wiek ta​lię, kar​ty będą uło​żo​ne do​kład​nie w ta​kiej sa​mej ko​lej​no​ści jak każ​da inna ta​lia. Ta nie​na​ru​szal​na za​sa​da umoż​li​wia mi​strzom kar​cia​nym – za​wo​do​wym ha​zar​dzi​stom czy ilu​zjo​ni​stom – ma​ni​pu​lo​wać nową ta​lią z ab​so​lut​ną pew​no​ścią, gdzie na​le​ży da​nej kar​ty szu​kać. Eks​pert o du​żym do​świad​cze​niu i wpraw​nych dło​niach po​tra​fi tak sta​ran​nie – z po​zo​ru – po​ta​so​wać kar​ty, że na​wet naj​bar​dziej po​dejrz​li​wy ob​-

ser​wa​tor jest za​do​wo​lo​ny – a jed​nak wciąż bę​dzie wie​dział, gdzie do​kład​nie znaj​du​je się każ​da kar​ta w ta​lii. Z mi​strzow​ską wpra​wą po​tra​fi je ukła​dać w od​po​wied​nim dla sie​bie po​rząd​ku, by osią​gnąć po​żą​da​ny efekt. – Szó​ste​go lip​ca ty​siąc dzie​więć​set czter​dzie​ste​go czwar​te​go roku w Hart​ford, stan Con​nec​ti​cut, wy​buchł po​żar w wiel​kim na​mio​cie Ba​iley Cir​cus o dru​giej czter​dzie​ści po po​łu​dniu, gdy sześć ty​się​cy wi​dzów oglą​da​ło Wal​len​dów, świa​to​wej sła​wy tru​pę li​no​skocz​ków, któ​rzy wła​śnie wcho​dzi​li po dra​bin​ce, by za​cząć swój nu​mer. Przed trze​cią po​żar spo​wo​do​wał za​wa​le​nie się na​mio​tu i śmierć stu sześć​dzie​się​ciu ośmiu osób. Pięć​set osób było cięż​ko ran​nych, ale ty​siąc cyr​ko​wych zwie​rząt – w tym czter​dzie​ści lwów i czter​dzie​ści sło​ni – nie od​nio​sło żad​nych ob​ra​żeń. Każ​dy, kto chce osią​gnąć suk​ces w kar​cia​nych sztucz​kach, musi od​zna​czać się wy​jąt​ko​wą zręcz​no​ścią, ale nie jest to wa​ru​nek je​dy​ny. Rów​nie waż​na jest wy​trzy​ma​łość na znu​że​nie pod​czas ty​się​cy go​dzin ćwi​czeń. Naj​lep​si mi​strzo​wie sztu​czek kar​cia​nych mają też za​dzi​wia​ją​cą, nie​wy​obra​żal​ną pa​mięć. – Czter​na​ste​go maja ty​siąc osiem​set czter​dzie​ste​go pią​te​go roku w Kan​to​nie w Chi​nach po​żar te​atru spo​wo​do​wał śmierć ty​sią​ca sze​ściu​set sie​dem​dzie​się​ciu osób. Ósme​go grud​nia ty​siąc osiem​set sześć​dzie​sią​te​go trze​cie​go roku w po​ża​rze ko​ścio​ła La Com​pa​na w San​tia​go de Chi​le było dwa ty​sią​ce pięć​set je​den ofiar. Sto pięć​dzie​siąt osób zgi​nę​ło w po​ża​rze, któ​ry wy​buchł pod​czas balu cha​ry​ta​tyw​ne​go w Pa​ry​żu, czwar​te​go maja ty​siąc osiem​set dzie​więć​dzie​sią​te​go siód​me​go roku. Trzy​dzie​ste​go czerw​ca ty​siąc dzie​więć​set​ne​go roku w po​ża​rze do​ków w Ho​bo​ken, New Jer​sey, śmierć po​nio​sło trzy​sta dwa​dzie​ścia sześć… Ja​cob uro​dził się ob​da​rzo​ny wy​ma​ga​ną zręcz​no​ścią i do​sta​tecz​nie do​brą pa​mię​cią. Za​bu​rze​nia oso​bo​wo​ści – któ​re uczy​ni​ły zeń bez​ro​bot​ne​go i po​zba​wi​ły przy​jem​no​ści ży​cia to​wa​rzy​skie​go – za​pew​ni​ły mu mnó​stwo cza​su po​trzeb​ne​go do opa​no​wa​nia naj​trud​niej​szych tech​nik kar​cia​nych w stop​niu mi​strzow​skim.

Po​nie​waż od naj​wcze​śniej​szych lat po​cią​ga​ły go opo​wie​ści i ob​ra​zy na​tu​ry ka​ta​stro​ficz​nej, wid​mo upad​ku w ska​li za​rów​no in​dy​wi​du​al​nej, jak i pla​ne​tar​nej – po​cząw​szy od po​ża​rów w te​atrach, a skoń​czyw​szy na to​tal​nej woj​nie ato​mo​wej – miał nie​by​wa​le żywą wy​obraź​nię i barw​ne, by nie po​wie​dzieć wy​jąt​ko​we ży​cie in​te​lek​tu​al​ne. Dla​te​go naj​więk​szą trud​ność spra​wia​ła mu mo​no​to​nia ćwi​czeń, lecz przez lata pra​co​wał wy​trwa​le, kie​ro​wa​ny mi​ło​ścią i po​dzi​wem dla swej sio​stry Agnes. Te​raz po​ta​so​wał pierw​szą z czte​rech ta​lii, do​kład​nie tak samo jak ro​bił to w pią​tek wie​czo​rem, i odło​żył na bok. By stać się mi​strzem, każ​dy mło​dy adept po​trze​bu​je prze​wod​ni​ka. Sztu​ki ab​so​lut​ne​go pa​no​wa​nia nad kar​ta​mi nie moż​na na​uczyć się wy​łącz​nie z ksią​żek czy na dro​dze ćwi​czeń. Prze​wod​ni​kiem i na​uczy​cie​lem Ja​co​ba był Oba​diah Se​pha​rad. Spo​tka​li się, gdy Ja​cob miał osiem​na​ście lat, pod​czas krót​kie​go po​by​tu na od​dzia​le psy​chia​trycz​nym, kie​dy to jego eks​cen​trycz​ne za​cho​wa​nie zo​sta​ło wzię​te omył​ko​wo za coś po​waż​niej​sze​go. Tak jak uczył go Oba​diah, Ja​cob po​ta​so​wał trzy po​zo​sta​łe ta​lie. Ani Agnes, ani Edom nie mie​li po​ję​cia o umie​jęt​no​ściach Ja​co​ba. Ni​g​dy nie mó​wił o ter​mi​no​wa​niu u Se​pha​ra​da i przez dwa​dzie​ścia lat wal​czył z po​ku​są, by za​sko​czyć ro​dzeń​stwo po​ka​zem swej sztu​ki. Jako dzie​ci – miesz​ka​ją​ce w domu, któ​ry przy​po​mi​nał wię​zie​nie, pod​da​ne su​ro​wej wła​dzy po​nu​re​go ojca, prze​ko​na​ne​go świę​cie, że każ​da for​ma roz​ryw​ki jest ob​ra​zą Boga – w se​kre​cie od​da​wa​li się za​ba​wom z kar​ta​mi, co trak​to​wa​li jako akt bun​tu. Ta​lia była do​sta​tecz​nie mała, dało się ją szyb​ko ukryć, na​wet pod​czas oj​cow​skich re​wi​zji. Kie​dy sta​ry czło​wiek zmarł i Agnes odzie​dzi​czy​ła po​sia​dłość, ro​dzeń​stwo za​gra​ło w kar​ty po raz pierw​szy otwar​cie w dniu jego po​grze​bu, na po​dwó​rzu, nie kry​jąc się z tym wca​le, nie​mal oszo​ło​mio​ne wol​no​ścią. Póź​niej, gdy Agnes za​ko​cha​ła się i wy​szła za mąż, Joey Lam​pion do​łą​czył do tych kar​cia​nych se​sji. Ja​cob i

Edom do​pie​ro te​raz za​zna​li ro​dzin​ne​go cie​pła, któ​re​go nie dano im wcze​śniej. Ja​cob stał się mi​strzem kart z jed​ne​go tyl​ko po​wo​du. Nie chciał się ba​wić w ha​zard. Nie pra​gnął po​pi​sy​wać się przed przy​ja​ciół​mi. Nie trak​to​wał tego jak wy​zwa​nia. Chciał tyl​ko pod​su​nąć od cza​su do cza​su Agnes do​bre kar​ty, je​śli prze​gry​wa​ła albo była przy​gnę​bio​na. Nie ro​bił tego zbyt czę​sto, by nie wzbu​dzać jej po​dej​rzeń czy po​zba​wiać za​ba​wy Edo​ma i Jo​eya. Był roz​sąd​ny. Wy​si​łek, jaki wło​żył w opa​no​wa​nie swej sztu​ki – ty​sią​ce go​dzin ćwi​czeń – opła​cał mu się stu​krot​nie, ile​kroć Agnes śmia​ła się ra​do​śnie, ma​jąc w ręku do​bre kar​ty. Gdy​by wie​dzia​ła, że Ja​cob po​ma​ga jej wy​grać, mo​gła​by już ni​g​dy wię​cej nie za​siąść z nim do sto​łu. Nie po​chwa​la​ła​by tego, co robi. A za​tem mu​siał utrzy​mać swe umie​jęt​no​ści w głę​bo​kiej ta​jem​ni​cy. Miał z tego po​wo​du wy​rzu​ty su​mie​nia, choć nie​wiel​kie. Tyle za​wdzię​czał sio​strze; po​zba​wio​ny jed​nak pra​cy, drę​czo​ny ka​ta​stro​ficz​ny​mi ob​se​sja​mi i wspo​mnie​nia​mi po​nu​re​go ojca, nie​wie​le mógł dać jej z sie​bie. Tyl​ko to nie​win​ne oszu​stwo z kar​ta​mi. – Dwu​dzie​sty wrze​śnia ty​siąc dzie​więć​set dru​gie​go roku, Bir​ming​ham w Ala​ba​mie, po​żar ko​ścio​ła, sto pięt​na​ście ofiar. Czwar​ty mar​ca ty​siąc dzie​więć​set ósme​go roku, Col​lin​wo​od w Ohio, po​żar szko​ły, sto sie​dem​dzie​siąt sześć ofiar. Ja​cob po​ta​so​wał wszyst​kie czte​ry sto​sy kart, po​tem prze​ło​żył dwie ta​lie i po​ta​so​wał po​łów​ki ze sobą, tak samo jak w pią​tek wie​czo​rem. Po​tem dwie po​zo​sta​łe po​łów​ki. – Dwu​dzie​sty pią​ty mar​ca ty​siąc dzie​więć​set je​de​na​ste​go roku, Nowy Jork, fa​bry​ka tek​styl​na Trian​gle, sto czter​dzie​ści sześć ofiar. W pią​tek, po ko​la​cji, kie​dy na​słu​chał się do​sta​tecz​nie dużo o wróż​biar​skich me​to​dach Ma​rii: czte​ry ta​lie, od​kry​wa​na co trze​cia kar​ta, asy – zwłasz​cza czer​wo​ne – naj​bar​dziej po​żą​da​ne, z wiel​ką przy​jem​no​ścią przy​go​to​wał sio​strzeń​co​wi osiem naj​bar​dziej

sprzy​ja​ją​cych kart, ja​kie tyl​ko moż​na było wy​cią​gnąć z ta​lii. Był to mały po​da​ru​nek dla Agnes, któ​rej ser​ce przy​gnia​tał strasz​li​wy cię​żar śmier​ci Jo​eya. Z po​cząt​ku wszyst​ko szło do​brze. Agnes, Ma​ria i Edom byli za​sko​cze​ni, tak jak prze​wi​dy​wał. Dreszcz zdu​mie​nia i uśmie​chy wo​kół sto​łu. Osłu​pie​nie wy​wo​ła​ne nie​zwy​kle ko​rzyst​ną se​kwen​cją kart, za​pie​ra​ją​cą dech w pier​siach swym ma​te​ma​tycz​nym nie​praw​do​po​do​bień​stwem. – Dwu​dzie​sty trze​ci kwiet​nia ty​siąc dzie​więć​set czter​dzie​ste​go roku, Na​tchez w Mis​si​si​pi, po​żar sali ba​lo​wej, sto dzie​więć​dzie​siąt osiem ofiar. Siód​my grud​nia czter​dzie​ste​go szó​ste​go roku, Atlan​ta w Geo​r​gii, po​żar ho​te​lu Wi​ne​coff, sto dzie​więt​na​ście ofiar. A te​raz, przy ku​chen​nym sto​le, dwie noce po wróż​bach Ma​rii, Ja​cob skoń​czył ta​so​wa​nie czte​rech ta​lii, tak jak to zro​bił w pią​tek. Sie​dział przez chwi​lę, wpa​trzo​ny w stos kart, jak​by wa​hał się przy​stą​pić do dzie​ła. – Pią​ty kwiet​nia ty​siąc dzie​więć​set czter​dzie​ste​go dzie​wią​te​go roku, Ef​fin​gham w Il​li​no​is, po​żar szpi​ta​la, sie​dem​dzie​siąt sie​dem ofiar. Wy​czuł w swym gło​sie drże​nie, któ​re nie mia​ło nic wspól​ne​go z okrop​ną tra​ge​dią w Ef​fin​gham, po​nad szes​na​ście lat wcze​śniej. Pierw​sza kar​ta. As kier. Od​rzu​cić dwie na​stęp​ne. Dru​ga kar​ta. As kier. Kon​ty​nu​ował do chwi​li, gdy na sto​le le​ża​ły przed nim czte​ry asy kier i czte​ry asy karo. Efekt był zgod​ny z jego in​ten​cja​mi. Mi​strzo​wie kart mie​li opa​no​wa​ne dło​nie, jed​nak Ja​co​bo​wi drża​ły ręce, gdy od​rzu​cał dwie na​stęp​ne kar​ty i po​wo​li od​kry​wał dzie​wią​tą. Po​win​na to być czwór​ka trefl, nie wa​let pik.

I była to czwór​ka trefl. Od​krył dwie po​przed​nie kar​ty. Żad​na nie była wa​le​tem pik, tak jak prze​wi​dy​wał. Spraw​dził dwie kar​ty po czwór​ce trefl. Tu też nie zna​lazł wa​le​ta pi​ko​we​go, obie były zgod​ne z jego ocze​ki​wa​nia​mi. W pią​tek wie​czo​rem przy​go​to​wał se​kwen​cję asów, ale nie uło​żył ko​lej​nych dwu​na​stu kart i nie za​pla​no​wał wy​cią​gnię​cia czte​rech iden​tycz​nych wa​le​tów. Pa​trzył osłu​pia​ły, jak Ma​ria od​kry​wa je po ko​lei. Praw​do​po​do​bień​stwo wy​lo​so​wa​nia wa​le​ta pi​ko​we​go czte​ry razy z rzę​du spo​śród czte​rech po​łą​czo​nych i przy​pad​ko​wo po​ta​so​wa​nych ta​lii było zni​ko​me. Ja​cob nie dys​po​no​wał wie​dzą po​zwa​la​ją​cą na do​kład​ne ob​li​cze​nia, wie​dział jed​nak, że szan​se są nie​mal rów​ne zeru. Nie było na​to​miast żad​nej moż​li​wo​ści, by wy​cią​gnąć czte​ry iden​tycz​ne wa​le​ty z po​łą​czo​nych ta​lii, któ​ry​mi ma​ni​pu​lo​wał fa​cho​wiec – chy​ba że ich wy​lo​so​wa​nie było za​mie​rzo​ne, ale w tym wy​pad​ku prze​cież było ina​czej. Praw​do​po​do​bień​stwa nie dało się wy​li​czyć, gdyż po pro​stu nie ist​nia​ło. Nie wcho​dził w grę ża​den ele​ment przy​pad​ko​wo​ści. Ko​lej​ność kart w ta​kim ze​sta​wie była dla Ja​co​ba rów​nie prze​wi​dy​wal​na jak ko​lej​ność po​nu​me​ro​wa​nych stron w książ​ce. W piąt​ko​wą noc nie mógł za​snąć, drę​czo​ny py​ta​nia​mi, a ile​kroć za​pa​dał w drzem​kę, śni​ło mu się, że jest sam w gę​stym le​sie i prze​śla​du​je go ja​kaś groź​na isto​ta, nie​wi​dzial​na, lecz nie​wąt​pli​wie obec​na gdzieś w po​bli​żu. Ten dra​pież​nik peł​znął w ci​szy przez za​ro​śla, nie​wi​docz​ny wśród po​chy​lo​nych drzew, bez​cie​le​śnie płyn​ny i chłod​ny jak blask księ​ży​ca, ciem​niej​szy jed​nak od nocy, zbli​żał się nie​ubła​ga​nie. Ile​kroć Ja​cob wy​czu​wał, że tam​ten szy​ku​je się do śmier​tel​ne​go sko​ku, na​tych​miast się bu​dził, raz z imie​niem Bar​tho​lo​mew na ustach, jak​by chciał chłop​ca ostrzec, a raz ze sło​wem „wa​let”… W so​bo​tę rano po​szedł do su​per​mar​ke​tu i ku​pił osiem ta​lii

kart. Po​słu​gu​jąc się czte​re​ma, przez cały dzień od​twa​rzał nie​zmor​do​wa​nie wszyst​ko, co ro​bił po​przed​nie​go wie​czo​ru przy sto​le w ja​dal​ni. Czte​ry wa​le​ty nie po​ja​wi​ły się ani razu. Po​ło​żył się wie​czo​rem do łóż​ka, a kar​ty, któ​re jesz​cze tego ran​ka były zu​peł​nie nowe, te​raz no​si​ły wi​docz​ne śla​dy zu​ży​cia. W ciem​nym le​sie snu cza​iła się wciąż ta sama isto​ta po​zba​wio​na twa​rzy i mil​czą​ca, prze​peł​nio​na bez​li​to​snym za​mia​rem. W nie​dzie​lę, kie​dy Agnes wró​ci​ła z ko​ścio​ła, Edom i Ja​cob to​wa​rzy​szy​li jej przy obie​dzie. Po po​łu​dniu Ja​cob po​mógł jej upiec sie​dem plac​ków na po​nie​dzia​łek. Przez cały dzień sta​rał się nie my​śleć o czte​rech wa​le​tach, jed​nak jako czło​wiek skłon​ny do ob​se​sji nie uwol​nił się od na​tręt​nych py​tań. A te​raz sie​dział w ten nie​dziel​ny wie​czór i zry​wał z trza​skiem ce​lo​fan z czte​rech no​wych ta​lii, jak​by świe​że kar​ty sta​no​wi​ły gwa​ran​cję, że ma​gia się po​wtó​rzy. As, as, as, as kier. – Pierw​szy grud​nia ty​siąc dzie​więć​set pięć​dzie​sią​te​go ósme​go roku, w Chi​ca​go, w po​ża​rze szkół​ki pa​ra​fial​nej zgi​nę​ło dzie​więć​dzie​siąt pięć osób. As, as, as, as karo. Czwór​ka pik. Je​śli w piąt​ko​wy wie​czór kar​ta​mi rzą​dzi​ła ma​gia, mo​gła to być w tym przy​pad​ku jej dia​bel​ska od​mia​na. Przy​szło mu do gło​wy, że nie po​wi​nien wy​wo​ły​wać tego du​cha, któ​ry już raz ma​ni​pu​lo​wał wa​le​ta​mi. – Czter​na​sty lip​ca ty​siąc dzie​więć​set sześć​dzie​sią​te​go roku, mia​sto Gwa​te​ma​la w Gwa​te​ma​li, po​żar w szpi​ta​lu dla umy​sło​wo cho​rych, dwie​ście dwa​dzie​ścia pięć ofiar. Co dziw​ne, wy​li​cza​nie tych fak​tów za​zwy​czaj dzia​ła​ło na nie​go uspo​ka​ja​ją​co, jak​by gło​śne mó​wie​nie o klę​skach mo​gło im za​po​-

biec. Jed​nak od piąt​ku nie znaj​do​wał już uko​je​nia w tym ry​tu​ale. W koń​cu zre​zy​gno​wał i scho​wał kar​ty do pu​deł​ka. Mu​siał przy​znać, że uległ prze​są​dom, od któ​rych nie mógł się uwol​nić. Gdzieś w świe​cie cza​ił się wa​let, ludz​ki po​twór – a we​dług Ma​rii na​wet go​rzej, czło​wiek prze​ra​ża​ją​cy jak sam dia​beł – któ​ry z nie​zna​nych po​wo​dów chciał skrzyw​dzić ma​łe​go Bar​tho​lo​mew, nie​win​ne dziec​ko. Zrzą​dze​niem ja​kiejś ła​ski, nie​zro​zu​mia​łej dla Ja​co​ba, kar​ty ostrze​gły ich przed tą be​stią. Zo​sta​li uprze​dze​ni.

37 Na pła​skiej twa​rzy roz​le​wi​sko zna​mie​nia. Po​środ​ku pla​my za​mknię​te oko, pod fio​le​to​wą po​wie​ką, gład​ką i krą​głą ni​czym wi​no​gro​no. Wi​dząc Va​na​diu​ma na ku​chen​nej pod​ło​dze, Ju​nior wpadł w prze​ra​że​nie, ja​kie​go jesz​cze w ży​ciu nie do​znał. Trząsł się w gwał​tow​nych dresz​czach, ser​ce wa​li​ło mu jak mło​tem. Bał się, że za chwi​lę za​cznie grze​cho​tać ni​czym szkie​let w ga​bi​ne​cie stra​chu. Tho​mas Va​na​dium le​żał nie​przy​tom​ny, kto wie, czy nie mar​twy, i choć jego sza​re jak stal oczy były za​mknię​te, Ju​nior wie​dział, że te oczy go ob​ser​wu​ją, spo​glą​da​ją przez po​wie​ki. Może odro​bi​nę osza​lał. Nie mógł wy​klu​czyć, że uległ krót​ko​trwa​łe​mu ata​ko​wi obłę​du. Nie uświa​da​miał so​bie, że za​mie​rzył się świecz​ni​kiem na twarz Va​na​diu​ma, do​pó​ki nie uj​rzał, jak cios tra​fia celu. A po​tem nie mógł się po​wstrzy​mać i ude​rzył jesz​cze raz. Zna​lazł się na​gle przy ku​chen​nym zle​wie, za​krę​ca​jąc wodę, choć so​bie nie przy​po​mi​nał, by wcze​śniej od​krę​cał kran. Oka​za​ło się, że umył skrwa​wio​ny świecz​nik – był te​raz czy​sty – ale nie pa​mię​tał tej czyn​no​ści. Chwi​la jak mgnie​nie oka i oto na​gle znaj​do​wał się w ja​dal​ni, nie ma​jąc po​ję​cia, jak się tam do​stał. Świecz​nik był już su​chy. Trzy​ma​jąc ten cy​no​wy obuch przez pa​pie​ro​wy ręcz​nik, Ju​nior po​sta​wił go z po​wro​tem na sto​le. Pod​niósł z pod​ło​gi świecz​kę i we​tknął na miej​sce. Mgnie​nie oka i na​gle sa​lon. Wy​łą​czył ra​dio w po​ło​wie It Gets Lo​ne​ly Ear​ly Si​na​try. Mu​zy​ka była sprzy​mie​rzeń​cem Ju​nio​ra, skry​wa​ła przed Va​na​diu​mem jego pa​nicz​nie przy​spie​szo​ny od​dech, na​peł​nia​ła dom aurą nor​mal​no​ści. Te​raz pra​gnął ci​szy – chciał usły​szeć sa​mo​chód na pod​jeź​dzie, gdy​by znów miał się ja​kiś po​ja​wić.

Po​now​nie ja​dal​nia, ale tym ra​zem pa​mię​tał, jak tu do​tarł: przez sa​lon. Otwo​rzył so​lid​ne drzwi kre​den​su, ale nie zna​lazł, cze​go szu​kał, zaj​rzał do bu​fe​tu obok i miał oto mały za​pas al​ko​ho​lu. Scotch, gin, wód​ka. Wy​brał dużą bu​tel​kę czy​stej. Po​cząt​ko​wo nie mógł się opa​no​wać na tyle, by wró​cić do kuch​ni. Był ab​sur​dal​nie prze​ko​na​ny, że w cza​sie jego nie​obec​no​ści de​tek​tyw pod​niósł się z pod​ło​gi i cze​ka już na nie​go. Czuł nie​od​par​tą chęć uciecz​ki z tego domu. Ryt​micz​ny od​dech. Po​wo​li i głę​bo​ko. Po​wo​li i głę​bo​ko. Jak twier​dzi Zedd, dro​ga do uko​je​nia pro​wa​dzi przez płu​ca. Nie po​zwo​lił so​bie na roz​wa​ża​nia, dla​cze​go Va​na​dium tu się zja​wił albo co go łą​czy​ło z Vic​to​rią. Zo​sta​wił to so​bie na póź​niej, naj​pierw mu​siał za​jąć się tym ba​ła​ga​nem. Wresz​cie zbli​żył się do drzwi mię​dzy ja​dal​nią a kuch​nią. Przy​sta​nął, na​słu​chu​jąc. W kuch​ni, któ​ra sta​ła się rzeź​nią, pa​no​wa​ła ci​sza. No tak, de​tek​tyw prze​su​wał mo​ne​tę mię​dzy pal​ca​mi bez​gło​śnie. I prze​kra​dał się po ciem​nym szpi​tal​nym po​ko​ju z ko​cią zwin​no​ścią. Ju​nior uj​rzał w wy​obraź​ni mo​ne​tę wę​dru​ją​cą po gru​bo cio​sa​nych pal​cach, szyb​ciej niż kie​dy​kol​wiek – te​raz bo​wiem śli​zga​ła się po krwi. Trzę​sąc się z prze​ra​że​nia, oparł dłoń na drzwiach i pchnął je ostroż​nie. Obłą​ka​ny de​tek​tyw wciąż le​żał na pod​ło​dze, tam gdzie upadł. W dło​niach ści​skał czer​wo​ną różę i pu​deł​ko z upo​min​kiem. Wo​kół zna​mie​nia ja​śniej​sze pla​my. Zwy​czaj​na twarz, już nie tak swoj​ska, jak​by mniej pła​ska, po​dziu​ra​wio​na i po​cię​ta. Prze​ra​ża​ją​ca geo​gra​fia ob​ra​żeń. Za radą Zed​da po​wol​ne, głę​bo​kie od​de​chy. Skup się nie na prze​szło​ści, nie na te​raź​niej​szo​ści, lecz na przy​szło​ści. To, co się

wy​da​rzy​ło, jest bez zna​cze​nia. Li​czy się tyl​ko to, co bę​dzie. Naj​gor​sze miał już za sobą. Dzia​łaj więc. Nie za​trzy​muj się na od​ra​ża​ją​cych skut​kach. Pędź przed sie​bie jak po​ciąg bez ma​szy​ni​sty. Do dzie​ła. Odłam​ki stłu​czo​ne​go kie​lisz​ka chru​po​ta​ły pod jego bu​ta​mi, gdy szedł przez kuch​nię, do ma​łej wnę​ki ja​dal​nej. Otwo​rzył bu​tel​kę wód​ki i po​sta​wił na sto​le przed mar​twą ko​bie​tą. Jego po​przed​ni plan – ma​sło na pod​ło​dze, otwar​te drzwicz​ki pie​cy​ka – któ​ry miał uka​zać śmierć Vic​to​rii jako sku​tek nie​szczę​śli​we​go wy​pad​ku, był już nie​ak​tu​al​ny. Na​le​ża​ło opra​co​wać nową stra​te​gię. Rany Va​na​diu​ma były zbyt po​waż​ne, by mo​gły ucho​dzić za przy​pad​ko​we ob​ra​że​nia. Na​wet gdy​by dało się stwo​rzyć od​po​wied​nią i wia​ry​god​ną sce​no​gra​fię, nikt by nie uwie​rzył, że Vic​to​ria po​nio​sła śmierć pod​czas upad​ku, a Va​na​dium, któ​ry ru​szył jej na po​moc, po​śli​zgnął się, ru​nął na pod​ło​gę i też od​niósł śmier​tel​ne rany gło​wy. Ten na​cią​ga​ny slap​stick na​pro​wa​dził​by na​wet miej​sco​wą po​li​cję na ślad mor​der​stwa. Okay, po​dą​żaj po or​bi​cie tego ciem​ne​go księ​ży​ca i znajdź jego ja​śniej​szą stro​nę… Ju​nior przez mi​nu​tę zbie​rał od​wa​gę, a po​tem uklęk​nął obok mar​twe​go de​tek​ty​wa. Nie pa​trzył na zma​sa​kro​wa​ną twarz. Bał się, że jak spoj​rzy w te przy​mknię​te oczy, otwo​rzą się gwał​tow​nie, peł​ne krwi, i prze​szy​ją go oskar​ży​ciel​skim spoj​rze​niem. Po​li​cjan​ci czę​sto mie​li obo​wią​zek no​sze​nia bro​ni na​wet po służ​bie. Je​śli po​li​cja sta​no​wa Ore​go​nu tego wy​ma​ga​ła, to Va​na​dium mu​siał ją mieć, gdyż w swo​im cho​rym umy​śle ni​g​dy nie był nor​mal​nym oby​wa​te​lem, za​wsze był po​li​cjan​tem i nie​zmor​do​wa​nym krzy​żow​cem. Wy​star​czy​ło pod​cią​gnąć obie no​gaw​ki spodni, by od​kryć, że na łyd​kach, gdzie wie​lu po​li​cjan​tów nosi po służ​bie broń, nie ma ka​-

bu​ry. Od​wra​ca​jąc wzrok od twa​rzy Va​na​diu​ma, Ju​nior za​czął szu​kać wy​żej. Od​su​nął poły twe​edo​wej ma​ry​nar​ki i zna​lazł ka​bu​rę pod pa​chą. Nie znał się na bro​ni. Nie był jej zwo​len​ni​kiem; ni​g​dy żad​nej nie po​sia​dał. To był re​wol​wer. A więc nie miał bez​piecz​ni​ka. Ju​nior ma​ni​pu​lo​wał przy bro​ni, w koń​cu bę​be​nek wy​sko​czył. Pięć ko​mór, w każ​dej lśnią​cy po​cisk. Za​trza​snął bę​be​nek i wstał z pod​ło​gi. Miał już nowy plan, a broń de​tek​ty​wa sta​no​wi​ła w nim naj​waż​niej​szy ele​ment. Był mile za​sko​czo​ny wła​sną ela​stycz​no​ścią i od​wa​gą. Na​praw​dę mógł się uwa​żać za no​we​go czło​wie​ka, dziel​ne​go po​szu​ki​wa​cza przy​gód, któ​ry z każ​dą chwi​lą sta​je się co​raz po​tęż​niej​szy. Ce​lem ży​cia jest sa​mo​speł​nie​nie, zgod​nie z na​uka​mi Zed​da, a Ju​nior tak szyb​ko uświa​do​mił so​bie swe nad​zwy​czaj​ne moż​li​wo​ści, że guru z całą pew​no​ścią był​by z nie​go dum​ny. Od​su​nął od sto​łu krze​sło z mar​twą Vic​to​rią i ob​ró​cił ją twa​rzą do sie​bie. Tak uło​żył zwło​ki, że gło​wa od​chy​li​ła się do tyłu, a dło​nie zwie​sza​ły luź​no wzdłuż bo​ków. Vic​to​ria była pięk​na na​wet z otwar​ty​mi sze​ro​ko usta​mi i wy​wró​co​ny​mi do góry ocza​mi. Jak​że świe​tli​stą mia​ła​by przy​szłość, gdy​by nie wy​bra​ła de​tek​ty​wa. Ta pro​wo​ka​tor​ka była w grun​cie rze​czy oszust​ką – obie​cy​wa​ła to, cze​go ni​g​dy nie za​mie​rza​ła da​wać. Ta​kie za​cho​wa​nie nie mo​gło pro​wa​dzić do sa​mo​od​kry​cia, sa​mo​do​sko​na​le​nia, sa​mo​speł​nie​nia. Je​ste​śmy ko​wa​la​mi wła​sne​go losu. Czy to się komu po​do​ba, czy nie, sami two​rzy​my na​szą przy​szłość. – Przy​kro mi – po​wie​dział Ju​nior. Po​tem za​mknął oczy, uniósł re​wol​wer w obu dło​niach i z bli​ska strze​lił dwa razy do mar​twej ko​bie​ty.

Od​rzut był sil​niej​szy, niż po​dej​rze​wał. Broń pod​sko​czy​ła w ręku. Bliź​nia​cze od​gło​sy eks​plo​zji od​bi​ły się z hu​kiem od twar​dych po​wierzch​ni sza​fek, lo​dów​ki i pie​cy​ków. Szy​by w oknach drża​ły przez chwi​lę. Ju​nior nie mar​twił się, że strza​ły zwró​cą czy​jąś uwa​gę. Po​se​sje były w tej oko​li​cy duże i po​ro​śnię​te gę​sto drze​wa​mi. Wie​dział, że są​sie​dzi ni​cze​go nie usły​szą. Przy dru​gim strza​le mar​twa ko​bie​ta osu​nę​ła się z krze​sła, któ​re prze​wró​ci​ło się na bok. Ju​nior otwo​rzył oczy i zo​ba​czył, że tyl​ko dru​gi po​cisk do​się​gnął celu. Pierw​szy prze​bił drzwicz​ki od szaf​ki, do​ko​nu​jąc za​pew​ne du​żych spu​sto​szeń w środ​ku. Vic​to​ria le​ża​ła twa​rzą do pod​ło​gi. Nie była już taka pięk​na jak przed​tem – jej wdzięk, wi​docz​ny na​wet po zgo​nie, z po​wo​du wcze​sne​go stę​że​nia po​śmiert​ne​go znik​nął bez śla​du. – Na​praw​dę mi przy​kro – oświad​czył Ju​nior, pe​łen żalu, że po​zba​wił ją pra​wa do przy​zwo​ite​go wy​glą​du na po​grze​bie. – Ale to musi wy​glą​dać jak zbrod​nia z na​mięt​no​ści. Sto​jąc nad cia​łem, wy​strze​lił trzy ostat​nie po​ci​ski. Kie​dy skoń​czył, czuł jesz​cze więk​szą nie​chęć do bro​ni niż do​tąd. W po​wie​trzu wi​sia​ła woń pro​chu i pie​cze​ni. Ju​nior wy​tarł re​wol​wer pa​pie​ro​wym ręcz​ni​kiem. Po​tem rzu​cił go na pod​ło​gę, obok po​dziu​ra​wio​ne​go ku​la​mi cia​ła. Nie za​dał so​bie tru​du, by za​ci​snąć dłoń Va​na​diu​ma na kol​bie. Wie​dział, że la​bo​ra​to​rium kry​mi​na​li​stycz​ne nie bę​dzie dys​po​no​wać bo​gac​twem do​wo​dów, gdy po​żar zo​sta​nie w koń​cu uga​szo​ny. Znaj​dą je​dy​nie zwę​glo​ne re​kwi​zy​ty, któ​re po​zwo​lą wy​cią​gnąć ła​twe wnio​ski. Dwa mor​der​stwa i pod​pa​le​nie. Ju​nior był tego wie​czo​ru dziel​nym chłop​cem. I nie uwa​żał się za złe​go chłop​ca. Nie wie​rzył w do​bro ani w zło, w rze​czy słusz​ne i nie​słusz​ne. Były tyl​ko dzia​ła​nia sku​tecz​ne i nie​sku​tecz​ne, za​cho​wa​nia spo​łecz​nie ak​cep​to​wa​ne i nie​ak​cep​to​-

wa​ne, de​cy​zje mą​dre i głu​pie. Lecz je​śli cho​dzi​ło ko​muś o mak​si​mum sa​mo​re​ali​za​cji, to na​le​ża​ło zro​zu​mieć, że każ​dy z do​ko​ny​wa​nych w ży​ciu wy​bo​rów jest mo​ral​nie obo​jęt​ny. Mo​ral​ność sta​no​wi​ła pry​mi​tyw​ną kon​cep​cję, uży​tecz​ną je​dy​nie na wcze​snych eta​pach roz​wo​ju spo​łecz​ne​go, lecz bez więk​sze​go zna​cze​nia w cza​sach współ​cze​snych. Nie​któ​re dzia​ła​nia były też od​ra​ża​ją​ce, jak na przy​kład prze​szu​ki​wa​nie zwłok obłą​ka​ne​go przed​sta​wi​cie​la pra​wa, by zna​leźć klu​czy​ki do wozu i od​zna​kę po​li​cyj​ną. Na​dal od​wra​ca​jąc wzrok od po​kie​re​szo​wa​nej twa​rzy i dwu​barw​nych po​wiek, Ju​nior zna​lazł klu​czy​ki w bocz​nej kie​sze​ni ma​ry​nar​ki. Do​ku​men​ty tkwi​ły w kie​sze​ni we​wnętrz​nej – skła​da​na skó​rza​na opraw​ka z błysz​czą​cą od​zna​ką i zdję​ciem. Rzu​cił do​ku​men​ty na cia​ło za​tłu​czo​nej, udu​szo​nej, po​strze​lo​nej pie​lę​gniar​ki. Te​raz wyjść z kuch​ni, po​tem ko​ry​ta​rzem, scho​da​mi na górę, po dwa stop​nie na​raz, do sy​pial​ni Vic​to​rii. Nie z per​wer​syj​nym za​mia​rem kra​dzie​ży cze​goś na pa​miąt​kę. Tyl​ko po koc. Z po​wro​tem do kuch​ni. Roz​ło​żył koc na pod​ło​dze, obok ka​łu​ży krwi, prze​to​czył na nie​go cia​ło Va​na​diu​ma i chwy​cił za dwa rogi, two​rząc jak​by sa​nie, na któ​rych za​mie​rzał wy​cią​gnąć de​tek​ty​wa z domu. Po​li​cjant był zbyt cięż​ki, by dało się go prze​nieść. Koc oka​zał się bar​dzo po​moc​ny, de​cy​zja, by wy​cią​gnąć Va​na​diu​ma na ze​wnątrz, bar​dzo mą​dra, cała zaś czyn​ność mo​ral​nie obo​jęt​na. Pe​cho​wo wy​bo​ista dro​ga dla zmar​łe​go: przez ko​ry​tarz, przed​po​kój, próg przy drzwiach wej​ścio​wych, w dół po stop​niach gan​ku, przez traw​nik na​kra​pia​ny cie​nia​mi so​sen i żół​tym bla​skiem księ​ży​ca, na żwi​ro​wy pod​jazd. Żad​nych skarg. Ju​nior nie wi​dział świa​teł naj​bliż​szych do​mów. Albo były za​sło​nię​te przez drze​wa, albo są​sie​dzi gdzieś wy​szli. Sa​mo​chód Va​na​diu​ma, nie po​li​cyj​ny ra​dio​wóz, tyl​ko stu​de​ba​ker

lark re​gal 1961. Bry​ło​wa​ty i nie​ele​ganc​ki wóz wy​glą​dał tak, jak​by zo​stał spe​cjal​nie za​pro​jek​to​wa​ny z my​ślą o krę​pej syl​wet​ce de​tek​ty​wa. Ju​nior otwo​rzył ba​gaż​nik i zo​ba​czył, że sprzęt węd​kar​ski oraz dwa drew​nia​ne pu​dła z na​rzę​dzia​mi sto​lar​ski​mi nie po​zo​sta​wia​ją miej​sca na zwło​ki. Mógł​by zmie​ścić cia​ło w sa​mo​cho​dzie, pod wa​run​kiem że wpierw by je po​ćwiar​to​wał. Miał jed​nak zbyt wraż​li​wą du​szę, by trak​to​wać zwło​ki piłą ręcz​ną czy me​cha​nicz​ną. Tyl​ko sza​leń​cy byli zdol​ni do ta​kiej rzeź​nic​kiej ma​ka​bry. Bez​na​dziej​ni wa​ria​ci jak Ed Gein ze sta​nu Wi​scon​sin, aresz​to​wa​ny przed sied​mio​ma laty, kie​dy Ju​nior miał lat szes​na​ście. Ed, pier​wo​wzór bo​ha​te​ra Psy​cho​zy, kon​stru​ował po​jaz​dy z ludz​kich no​sów i warg. Ze skó​ry ro​bił aba​żu​ry i obi​cia na me​ble. Kie​dyś wy​ko​rzy​stał czasz​kę jako wazę na zupę. Zja​dał ser​ca i inne or​ga​ny swych ofiar, no​sił pa​sek wy​ko​na​ny z su​tek i od cza​su do cza​su tań​czył w świe​tle księ​ży​ca, za​kry​ty ma​ską zro​bio​ną z twa​rzy i skal​pu za​mor​do​wa​nej ko​bie​ty. Ju​nior, prze​ję​ty dresz​czem, za​trza​snął ba​gaż​nik i ro​zej​rzał się czuj​nie po pu​stej oko​li​cy. Czar​ne so​sny wy​su​wa​ły na​je​żo​ne ra​mio​na w nie​prze​nik​nio​ną noc, a sła​be świa​tło księ​ży​ca przy​po​mi​na​ło bar​dziej mrok niż ja​sność. Nie był za​bo​bon​ny. Nie wie​rzył w bo​gów ani w de​mo​ny, ani też w nic po​śred​nie​go. A jed​nak, ma​jąc w pa​mię​ci Ge​ina, ła​two mógł so​bie wy​obra​zić, że gdzieś w po​bli​żu czai się mon​stru​al​ne zło. Pa​trzy. Knu​je. Wie​dzio​ne nie​wy​mow​nym gło​dem. W wie​ku roz​dar​tym przez dwie woj​ny świa​to​we, na​zna​czo​nym dzia​łal​no​ścią Hi​tle​ra i Sta​li​na, po​two​ry nie były już czymś nad​przy​ro​dzo​nym, lecz czło​wie​czym, a ich ludz​ki cha​rak​ter czy​nił je jesz​cze bar​dziej prze​ra​ża​ją​cy​mi niż wam​pi​ry czy dia​bły z pie​kła ro​dem. Ju​nior nie kie​ro​wał się cho​ry​mi pra​gnie​nia​mi, tyl​ko ra​cjo​nal​nym in​dy​wi​du​ali​zmem. Dla​te​go wo​lał wci​snąć cia​ło de​tek​ty​wa na tyl​ne sie​dze​nie stu​de​ba​ke​ra, za​miast je po​ćwiar​to​wać. Wró​cił do domu i zga​sił trzy lamp​ki oliw​ne na sto​li​ku w sa​lo​-

nie, a tak​że lamp​kę z ma​to​wym aba​żu​rem. W kuch​ni omi​nął sta​ran​nie ka​łu​żę krwi i ob​szedł cia​ło Vic​to​rii, by zga​sić oba pie​kar​ni​ki, a tak​że pło​mień pod du​żym garn​kiem z wrzą​cą wodą. Wy​łą​czył świa​tło w kuch​ni, na ko​ry​ta​rzu i w przed​po​ko​ju, a po​tem za​mknął drzwi wej​ścio​we, po​zo​sta​wia​jąc za sobą ciem​ny i ci​chy dom. Miał tu jesz​cze spo​ro ro​bo​ty. Sku​tecz​ne po​zby​cie się cia​ła Tho​ma​sa Va​na​diu​ma było jed​nak za​da​niem naj​pil​niej​szym. Z księ​ży​ca spły​nę​ła na​gle fala chłod​ne​go wia​tru, nio​sąc nie​zna​ną woń, a czar​ne ko​na​ry drzew za​fa​lo​wa​ły i za​sze​le​ści​ły jak spód​ni​ce cza​row​nic. Usiadł za kie​row​ni​cą stu​de​ba​ke​ra, uru​cho​mił sil​nik, wy​ko​nał na​wrót o sto osiem​dzie​siąt stop​ni, na​jeż​dża​jąc na traw​nik, i krzyk​nął z prze​ra​że​nia, kie​dy Va​na​dium po​ru​szył się ha​ła​śli​wie na tyl​nym sie​dze​niu. Ju​nior za​ha​mo​wał gwał​tow​nie, zre​du​ko​wał bieg, pchnął drzwi i wy​padł z wozu. Od​wró​cił się gwał​tow​nie, by sta​wić czo​ło prze​ciw​ni​ko​wi. Pod sto​pa​mi za​chrzę​ścił mu zdra​dziec​ko żwir.

38 Stał na gan​ku jej domu w ten nie​dziel​ny wie​czór z czap​ką bejs​bo​lów​ką w ręku – wiel​ki męż​czy​zna, któ​ry za​cho​wy​wał się jak nie​śmia​ły chło​piec. – Pani Lam​pion? – To ja. Nie​mal lwia gło​wa i wy​ra​zi​ste rysy w ob​ra​mo​wa​niu zło​tych wło​sów po​win​ny ema​no​wać siłą, lecz wra​że​niu temu prze​czy​ły locz​ki na czo​le, któ​re przy​wo​dzi​ły na myśl znie​wie​ścia​łych ce​sa​rzy rzym​skich. – Przy​sze​dłem, żeby… – za​czął, ale jego głos przy​gasł. Zwa​żyw​szy na po​tęż​ną bu​do​wę cia​ła, jego ubiór miał pod​kre​ślać wra​że​nie jur​nej mę​sko​ści: wy​so​kie buty, dżin​sy, czer​wo​na fla​ne​lo​wa ko​szu​la. Jed​nak zwie​szo​na gło​wa, przy​gar​bio​ne ple​cy i po​włó​czy​sty chód upo​dab​nia​ły go do mło​de​go chłop​ca. – Jak mogę panu po​móc? – pró​bo​wa​ła ośmie​lić go Agnes. Na​po​tkał jej wzrok, ale od razu skie​ro​wał spoj​rze​nie w dół. – Przy​sze​dłem tu, żeby po​wie​dzieć… jak mi przy​kro, jak strasz​nie przy​kro. W cią​gu dzie​się​ciu dni, ja​kie upły​nę​ły od śmier​ci Jo​eya, bar​dzo wie​lu lu​dzi prze​ka​za​ło Agnes wy​ra​zy współ​czu​cia, każ​de​go z nich jed​nak zna​ła. – Dał​bym wszyst​ko, by to się ni​g​dy nie sta​ło – po​wie​dział nie​zna​jo​my szcze​rze. W jego gło​sie za​brzmia​ła nie​kła​ma​na nuta udrę​ki. – Ża​łu​ję tyl​ko, że to nie ja zgi​ną​łem. Było to tak nie​zwy​kłe, że Agnes nie mo​gła wy​du​sić z sie​bie sło​wa. – Nie pi​łem – za​pew​nił. – Usta​li​li to. Ale przy​zna​ję, że by​łem nie​ostroż​ny, je​cha​łem zbyt szyb​ko w tym desz​czu. Oskar​ży​li mnie, że prze​je​cha​łem skrzy​żo​wa​nie na czer​wo​nym świe​tle.

Na​gle zro​zu​mia​ła. – To pan. Przy​tak​nął, a twarz ob​lał mu ru​mie​niec wsty​du. – Ni​cho​las Deed – po​wie​dzia​ła, a jego imię było jak gorz​ka pi​guł​ka w ustach. – Nick – za​pro​po​no​wał, jak​by ist​niał ja​ki​kol​wiek po​wód, by mó​wi​ła po imie​niu czło​wie​ko​wi, któ​ry za​bił jej męża. – Nie pi​łem. – Ale te​raz się pan na​pił – za​uwa​ży​ła ci​cho, z wy​rzu​tem. – Kil​ka kie​lisz​ków. Dla ku​ra​żu. Żeby tu przyjść. Żeby po​pro​sić pa​nią o wy​ba​cze​nie. Jego proś​ba przy​po​mi​na​ła obe​lgę. Agnes nie​mal za​to​czy​ła się do tyłu jak ude​rzo​na. – Może mi pani wy​ba​czyć, pani Lam​pion? Z na​tu​ry była nie​zdol​na do nie​na​wi​ści, ura​zów, ze​msty. Wy​ba​czy​ła na​wet swe​mu ojcu, któ​ry zgo​to​wał jej pie​kło na zie​mi, znisz​czył ży​cie bra​ciom i za​bił mat​kę. Wy​ba​cze​nie nie było rów​no​znacz​ne z wy​ma​za​niem winy. Wy​ba​cze​nie wca​le nie ozna​cza​ło, że się za​po​mni. – Nie mogę spać – wy​znał Deed, ści​ska​jąc w ręku czap​kę. – Schu​dłem, sta​łem się ner​wo​wy, wszyst​ko mnie draż​ni. Choć wbrew swej na​tu​rze, Agnes nie umia​ła tym ra​zem zna​leźć w ser​cu li​to​ści. Sło​wa roz​grze​sze​nia uwię​zły jej w gar​dle. Ta go​rycz bu​dzi​ła nie​chęć, ale nie mo​gła jej za​prze​czyć. – To, że pani mi wy​ba​czy, ni​cze​go nie na​pra​wi – cią​gnął. – Tego się nie da na​pra​wić, ale po​czuł​bym się le​piej. – Dla​cze​go mia​ła​bym się tym przej​mo​wać? – spy​ta​ła. Zda​wa​ło jej się, jak​by słu​cha​ła in​nej ko​bie​ty. Deed drgnął. – Nie ma pani żad​ne​go po​wo​du. Ale ni​g​dy nie chcia​łem skrzyw​dzić pani męża, pani Lam​pion. Ani pani dziec​ka, ma​łe​go Bar​tho​lo​mew.

Na dźwięk tego sło​wa Agnes ze​sztyw​nia​ła. Deed mógł się bez tru​du do​wie​dzieć, jak na​zy​wa się jej syn, a jed​nak zna​jo​mość tego imie​nia wy​da​wa​ła się nie​wła​ści​wa, zna​jo​mość imie​nia dziec​ka, któ​re nie​mal osie​ro​cił, nie​mal za​bił. Agnes owio​nął jego prze​sy​co​ny odo​rem al​ko​ho​lu od​dech, kie​dy spy​tał: – Jak Bar​tho​lo​mew się czu​je? Zdro​wy? W jej my​ślach po​ja​wił się wa​let pik – wszyst​kie czte​ry kar​ty na​raz. Przy​po​mi​na​jąc so​bie żół​te kę​dzio​ry na gło​wie zło​wiesz​czej fi​gu​ry, Agnes wle​pi​ła wzrok w ja​sne loki na sze​ro​kim czo​le tego męż​czy​zny. – Nie ma pan tu nic do ro​bo​ty – oświad​czy​ła, co​fa​jąc się w głąb domu, by za​mknąć drzwi. – Bła​gam, pani Lam​pion. Na twa​rzy De​eda ma​lo​wa​ło się ja​kieś uczu​cie. Może żal. Albo gniew. Agnes nie była w sta​nie się zo​rien​to​wać; sto​ją​cy przed nią czło​wiek nie sta​no​wił co praw​da dla niej za​gad​ki, ale do​zna​ła na​głe​go stra​chu, a jej po​ziom ad​re​na​li​ny pod​niósł się gwał​tow​nie. Mia​ła wra​że​nie, że ser​ce wi​ru​je jej sza​leń​czo w pier​si. – Niech pani za​cze​ka – po​wie​dział Deed, wy​cią​ga​jąc dłoń. Bła​gał o coś albo chciał tyl​ko przy​trzy​mać drzwi. Za​trza​snę​ła je, za​nim zdo​łał ją po​wstrzy​mać, i za​cią​gnę​ła za​su​wę. Po​pę​ka​na, znie​kształ​co​na, roz​bi​ta na płat​ki i li​ście twarz De​eda za oszklo​ny​mi drzwia​mi była ob​li​czem sen​ne​go de​mo​na, któ​ry wy​ła​nia się z głę​bin prze​ra​ża​ją​ce​go je​zio​ra. Agnes po​bie​gła do kuch​ni. Gdy ode​zwał się dzwo​nek u drzwi, szy​ko​wa​ła wła​śnie wik​tu​ały, któ​re mia​ły być do​star​czo​ne ra​zem z plac​ka​mi. Pie​kła je z Ja​co​bem przez cały ra​nek. Dziec​ko le​ża​ło w ko​ły​sce obok sto​łu. Bała się, że Bar​ty’ego

nie ma, że zo​stał po​rwa​ny przez wspól​ni​ka, któ​ry wszedł od tyłu, gdy Deed od​wra​cał jej uwa​gę. Dziec​ko było jed​nak tam, gdzie je po​zo​sta​wi​ła, spa​ło smacz​nie. Rzu​ci​ła się do okien i opu​ści​ła ża​lu​zje. Wciąż jed​nak czu​ła się ob​ser​wo​wa​na, choć było to ir​ra​cjo​nal​ne. Drżąc na ca​łym cie​le, usia​dła obok ko​ły​ski i po​pa​trzy​ła na dziec​ko z taką mi​ło​ścią, że jej siła mo​gła​by je zbu​dzić. Ocze​ki​wa​ła, że Deed po​now​nie za​dzwo​ni do drzwi. Nie za​dzwo​nił. – Wy​obra​żasz so​bie? Ba​łam się, że cię nie ma – po​wie​dzia​ła do ma​łe​go. – Two​ja sta​ra mat​ka tra​ci ro​zum. Ni​g​dy nie przy​rze​kłam cię kar​ło​wi z baj​ki bra​ci Grimm, więc ni​g​dy po cie​bie nie przyj​dzie. Nie umia​ła jed​nak ob​ró​cić swe​go stra​chu w żart. Ni​cho​las Deed nie był wa​le​tem. Zdo​łał już zruj​no​wać im ży​cie. Ale wa​let na​dal gdzieś się cza​ił, a jego dzień miał jesz​cze na​dejść. Nie chcąc, by Ma​ria czu​ła się od​po​wie​dzial​na za na​głą zmia​nę na​stro​ju, gdy po se​kwen​cji czer​wo​nych asów po​ja​wił się nie​po​ko​ją​cy wa​let, Agnes uda​wa​ła, że nie trak​tu​je po​waż​nie ca​łej tej wróż​by, zwłasz​cza jej zło​wiesz​czej stro​ny. W rze​czy​wi​sto​ści czu​ła na ser​cu lo​do​wa​tą dłoń lęku. Ni​g​dy wcze​śniej nie dała wia​ry żad​nym prze​po​wied​niom, jed​nak w szep​cie od​kry​wa​nych dwu​na​stu kart do​sły​sza​ła ci​chy głos praw​dy. Nie​ja​snej, o nie do koń​ca czy​tel​nym prze​sła​niu, ale ta​kiej, któ​rej nie mo​gła lek​ce​wa​żyć. Ma​leń​ki Bar​ty zmarsz​czył bu​zię przez sen. Mat​ka zmó​wi​ła za nie​go mo​dli​twę. Pro​si​ła też o wy​ba​cze​nie za szorst​kość, z jaką po​trak​to​wa​ła Ni​cho​la​sa De​eda. I bła​ga​ła, by oszczę​dzo​no jej od​wie​dzin wa​le​ta.

39 Mar​twy de​tek​tyw, zęby wy​szcze​rzo​ne w księ​ży​co​wym bla​sku, para sre​brzy​stych mo​net w oczo​do​łach. Taki wła​śnie ob​raz prze​śla​do​wał Ju​nio​ra Ca​ina, gdy jak​by uno​szo​ny falą wzbu​rzo​nej wy​obraź​ni, wy​sko​czył z sa​mo​cho​du. Jego ser​ce przy​po​mi​na​ło ko​twi​cę, któ​ra gwał​tow​nie opa​dła. Su​chy ję​zyk, spierzch​nię​te usta, dra​pią​ce gar​dło peł​ne pia​sku, a gdzieś na sa​mym dnie po​grze​ba​ny żyw​cem głos. Choć nie uj​rzał zwłok, ma​ka​brycz​ne​go gry​ma​su, mo​net na oczach, nie od​czuł wiel​kiej ulgi. Ob​szedł ostroż​nie sa​mo​chód, pe​wien, że de​tek​tyw czai się w środ​ku, go​to​wy do sko​ku. Nic. W wo​zie pa​li​ło się świa​tło, gdyż drzwi po stro​nie kie​row​cy były otwar​te. Nie chciał wsu​wać gło​wy do środ​ka i za​glą​dać za przed​nie sie​dze​nie. Nie miał bro​ni. Zna​la​zł​by się w bar​dzo nie​ko​rzyst​nej po​zy​cji. Wciąż za​cho​wu​jąc ostroż​ność, zbli​żył się do tyl​nych drzwi i zaj​rzał przez szy​bę. Cia​ło Va​na​diu​ma le​ża​ło na pod​ło​dze, za​wi​nię​te w koc. Po​li​cjant wca​le się nie po​ru​szył w złych za​mia​rach, tak jak Ju​nior to so​bie uro​ił. Po pro​stu zsu​nął się z ka​na​py na pod​ło​gę pod​czas ostre​go skrę​tu. Przez chwi​lę Ju​nior czuł się po​ni​żo​ny. Miał ocho​tę wy​cią​gnąć de​tek​ty​wa z wozu i ska​kać po jego pła​skiej, mar​twej twa​rzy. Jed​nak nie by​ło​by to wła​ści​we wy​ko​rzy​sta​nie cza​su. Przy​nio​sło​by sa​tys​fak​cję, ale nie wy​da​wa​ło się roz​sąd​ne. Zedd po​wia​dał, że czas to naj​cen​niej​sza rzecz, jaką po​sia​da​my, gdyż ro​dzi​my się tak ską​po nią ob​da​rze​ni. Ju​nior wsiadł po​now​nie do wozu, za​trza​snął drzwi i po​wie​dział: – Cho​ler​ny zbie​racz rzy​go​win o tę​pej gę​bie, po​dwój​nym pod​bród​ku i je​ży​ku na pu​stym łbie.

O dzi​wo, sło​wa tej obe​lgi spra​wi​ły mu nie​zwy​kłą przy​jem​ność, choć Va​na​dium był zbyt mar​twy, by ją usły​szeć. – Po​kan​ce​ro​wa​ny świr o tłu​stym kar​ku, pła​skim no​sie, od​sta​ją​cych uszach i mał​pim czo​le. Było to znacz​nie lep​sze od po​wol​nych, głę​bo​kich od​de​chów. Co ja​kiś czas, ja​dąc do domu Va​na​diu​ma, Ju​nior wy​rzu​cał z sie​bie wią​zan​kę ta​kich obelg na​szpi​ko​wa​nych nie​przy​zwo​ity​mi zwro​ta​mi. Miał czas je prze​my​śleć, gdyż je​chał znacz​nie wol​niej, niż na​ka​zy​wa​ły prze​pi​sy. Nie chciał ry​zy​ko​wać kon​tro​li, gdy z tyłu le​żał mar​twy Tho​mas Va​na​dium, ten ludz​ki kloc. Przez cały mi​nio​ny ty​dzień Ju​nior pro​wa​dził ci​chą ob​ser​wa​cję tego pre​sti​di​gi​ta​to​ra z od​zna​ką po​li​cyj​ną. De​tek​tyw nie był żo​na​ty. Miesz​kał sam, a więc ta śmia​ła wi​zy​ta w jego domu nie wią​za​ła się z żad​nym ry​zy​kiem. Ju​nior za​par​ko​wał w ga​ra​żu. Nie było w nim dru​gie​go wozu. Na ścia​nie wi​siał po​kaź​ny zbiór na​rzę​dzi ogrod​ni​czych. W rogu sta​ły do​nicz​ki. Nad ław​ką, w szaf​ce, Ju​nior zna​lazł parę czy​stych ba​weł​nia​nych rę​ka​wic ogrod​ni​czych. Przy​mie​rzył je, pa​so​wa​ły. Nie mógł so​bie wy​obra​zić de​tek​ty​wa grze​bią​ce​go po służ​bie w zie​mi. Chy​ba że pod ró​ża​mi były za​ko​pa​ne cia​ła. Po​słu​gu​jąc się klu​cza​mi de​tek​ty​wa, wszedł do domu. Kie​dy Ju​nior le​żał w szpi​ta​lu, Va​na​dium prze​szu​kał jego miesz​ka​nie, z na​ka​zem czy bez na​ka​zu. Re​wanż był słod​ki. Naj​wy​raź​niej Va​na​dium spę​dzał bar​dzo dużo cza​su w kuch​ni; było to je​dy​ne w mia​rę przy​tul​ne i wy​god​ne po​miesz​cze​nie w ca​łym domu. Mnó​stwo ga​dże​tów i ak​ce​so​riów ku​chen​nych. Garn​ki i pa​tel​nie wi​szą​ce pod su​fi​tem. Ko​szyk z ce​bu​lą, dru​gi z ziem​nia​ka​mi. Rząd bu​te​lek z ko​lo​ro​wy​mi ety​kiet​ka​mi – jak się oka​za​ło, roz​ma​ite oli​wy. De​tek​tyw uwa​żał się za ku​cha​rza. Po​zo​sta​łe po​ko​je wy​glą​da​ły spar​tań​sko, jak cele klasz​tor​ne. W ja​dal​ni nie było ani jed​ne​go me​bla. W sa​lo​nie sofa i je​den fo​tel.

Żad​ne​go sto​licz​ka do kawy. Tyl​ko pod​ręcz​ny, obok fo​te​la. Szaf​ka na ścia​nie ze sprzę​tem ste​reo i ko​lek​cją kil​ku​set płyt. Ju​nior przej​rzał ten zbiór. Gust po​li​cjan​ta ogra​ni​czał się do du​żych ze​spo​łów i wo​ka​li​stów z ery swin​gu. Naj​wy​raź​niej obo​je z Vic​to​rią po​dzie​la​li en​tu​zjazm dla Si​na​try albo też pie​lę​gniar​ka na​by​ła jed​ną z płyt pio​sen​ka​rza z oka​zji wspól​nej ko​la​cji. Nie było cza​su na ana​li​zę związ​ku łą​czą​ce​go pod​stęp​ną pan​nę Bres​sler i Va​na​diu​ma. Ju​nior mu​siał za​tu​szo​wać krwa​wy ślad, a cen​ne mi​nu​ty upły​wa​ły nie​ubła​ga​nie. Poza tym czuł od​ra​zę, roz​wa​ża​jąc pew​ne rze​czy. Na samą myśl o tak pięk​nej ko​bie​cie jak Vic​to​ria, od​da​ją​cej się gro​te​sko​wej po​sta​ci po​kro​ju Va​na​diu​ma, prze​ję​ło​by go obrzy​dze​nie do głę​bi du​szy, gdy​by po​sia​dał du​szę. Ga​bi​net był wiel​ko​ści ła​zien​ki. Cia​sna prze​strzeń le​d​wie mie​ści​ła znisz​czo​ne biur​ko so​sno​we, krze​sło i po​je​dyn​czą szaf​kę na do​ku​men​ty. Kom​plet źle do​bra​nych me​bli sy​pial​nych, ta​nich i po​ry​so​wa​nych, za​pew​ne z ko​mi​su. Po​dwój​ne łóż​ko i sto​lik noc​ny. Mała ko​mo​da. Po​dob​nie jak resz​ta domu, sy​pial​nia była nie​ska​zi​tel​nie czy​sta. Drew​nia​na pod​ło​ga lśni​ła ni​czym wy​po​le​ro​wa​na mięk​ką szmat​ką. Pro​sta bia​ła na​rzu​ta le​ża​ła na łóż​ku wy​gła​dzo​na jak koc na woj​sko​wej pry​czy w ko​sza​rach. Ni​g​dzie nie wi​dać było żad​nych ozdób ani pa​mią​tek. Mo​no​to​nii na​gich ścian nic nie oży​wia​ło, po​mi​ja​jąc ka​len​darz w kuch​ni. Od​la​na z brą​zu fi​gu​ra, przy​mo​co​wa​na do la​kie​ro​wa​ne​go drew​na orze​cho​we​go imi​tu​ją​ce​go afry​kań​ski de​reń, cier​pia​ła nie​ru​cho​mo nad łóż​kiem. Kru​cy​fiks kon​tra​stu​ją​cy ostro z bie​lą ścian po​tę​go​wał tyl​ko wra​że​nie klasz​tor​nej su​ro​wo​ści. Ju​nior do​szedł do wnio​sku, że nor​mal​ny czło​wiek nie miesz​ka w ta​kich wa​run​kach. To był dom po​my​lo​ne​go sa​mot​ni​ka, nie​bez​piecz​ne​go ob​se​sjo​ni​sty. Wie​dząc, że to on był obiek​tem fik​sa​cji Tho​ma​sa Va​na​diu​ma,

Ju​nior uwa​żał się za cu​dem oca​lo​ne​go. Wstrzą​snął nim mi​mo​wol​ny dreszcz. Sza​fa nie pę​ka​ła w szwach, nie​któ​re wie​sza​ki były wol​ne. Na pod​ło​dze sta​ły w rów​nym rzę​dzie buty. Na gór​nej pół​ce le​ża​ły dwa pu​deł​ka i dwie ta​nie wa​liz​ki z zie​lo​ne​go wi​ny​lu. Wy​jął je i po​ło​żył na łóż​ku. Va​na​dium po​sia​dał tak mało ubrań, że w obu wa​liz​kach zmie​ści​ła się za​war​tość sza​fy i ko​mo​dy. Ju​nior wy​rzu​cił kil​ka sztuk odzie​ży na pod​ło​gę i łóż​ko, by stwo​rzyć wra​że​nie, że de​tek​tyw pa​ko​wał się w wiel​kim po​śpie​chu. Bę​dąc na tyle nie​roz​sąd​nym, by strze​lić do Vic​to​rii Bres​sler pięć razy z bro​ni służ​bo​wej – w sza​le za​zdro​ści albo w wy​ni​ku obłę​du – Va​na​dium chciał jak naj​szyb​ciej umknąć przed spra​wie​dli​wo​ścią. Z ła​zien​ki Ju​nior przy​niósł ma​szyn​kę elek​trycz​ną i przy​bo​ry to​a​le​to​we. Wrzu​cił je do jed​nej z wa​li​zek. Za​niósł ba​ga​że do sa​mo​cho​du i wró​cił do ga​bi​ne​tu. Usiadł przy biur​ku i za​czął prze​glą​dać za​war​tość szu​flad, po​tem za​in​te​re​so​wał się szaf​ką na do​ku​men​ty. Nie wie​dział, cze​go szu​ka. Może ko​per​ty albo skar​bon​ki ze zwit​kiem bank​no​tów, któ​rych ucie​ka​ją​cy zbrod​niarz z pew​no​ścią nie omiesz​kał​by za​brać ze sobą. Gdy​by je zo​sta​wił, wzbu​dzi​ło​by to po​dej​rze​nia. Może była gdzieś tu scho​wa​na ksią​żecz​ka cze​ko​wa. W pierw​szej szu​fla​dzie zna​lazł no​tat​nik z ad​re​sa​mi. Lo​gicz​nie rzecz bio​rąc, Va​na​dium za​brał​by go ze sobą, na​wet ucie​ka​jąc przed kon​se​kwen​cja​mi zbrod​ni, więc Ju​nior scho​wał go do kie​sze​ni. Kie​dy spraw​dził już po​ło​wę szu​flad, za​dzwo​nił te​le​fon – nie był to kla​sycz​ny sy​gnał, lecz mo​du​lo​wa​ny elek​tro​nicz​ny ton. Po dru​gim sy​gna​le ode​zwał się zna​jo​my pła​ski głos: „Halo, tu Tho​mas Va​na​dium…”. Jak ku​kieł​ka na sprę​ży​nie, Ju​nior ze​rwał się z krze​sła, nie​mal je prze​wra​ca​jąc. „…ale nie ma mnie te​raz w domu”.

Ju​nior, któ​ry zdą​żył już ru​szyć w stro​nę drzwi, przy​po​mniał so​bie na​gle, że mar​twy de​tek​tyw nie kła​mał: nie było go tu​taj. Głos mó​wił da​lej – z gło​śni​ka, któ​ry stał na biur​ku obok te​le​fo​nu: „Pro​szę nie od​kła​dać słu​chaw​ki. To au​to​ma​tycz​na se​kre​tar​ka. Pro​szę zo​sta​wić wia​do​mość po sy​gna​le, od​dzwo​nię póź​niej”. Na czar​nej pla​sti​ko​wej opra​wie wid​nia​ła na​zwa: „An​sa​pho​ne”. Ju​nior sły​szał o tym wy​na​laz​ku, lecz wi​dział go po raz pierw​szy. Nie zdzi​wił się, że taki ob​se​sjo​ni​sta jak Va​na​dium ucie​kał się do wszyst​kie​go, na​wet naj​bar​dziej za​awan​so​wa​nej tech​ni​ki, byle nie prze​ga​pić waż​nej wia​do​mo​ści. Ode​zwał się sy​gnał, zgod​nie z za​po​wie​dzią, i z urzą​dze​nia do​biegł głos ja​kie​goś męż​czy​zny: „Mówi Max. Je​steś stuk​nię​ty. Zna​la​złem ten szpi​tal. Bied​na mała mia​ła wy​lew w wy​ni​ku po​wi​kłań kar​dio​lo​gicz​nych, spo​wo​do​wa​nych… rzu​caw​ką, tak się to chy​ba na​zy​wa. Dziec​ko prze​ży​ło. Od​dzwoń, do​bra?”. Max odło​żył słu​chaw​kę. Urzą​dze​nie re​je​stru​ją​ce roz​mo​wy wy​da​ło kil​ka pi​skli​wych to​nów i za​mil​kło. Zdu​mie​wa​ją​ce. Ju​nio​ra ku​si​ło, żeby po​ba​wić się przy​ci​ska​mi. Może na​gra​ły się też inne wia​do​mo​ści. Ich od​słu​cha​nie by​ło​by praw​dzi​wą przy​jem​no​ścią – na​wet gdy​by wszyst​kie oka​za​ły się rów​nie enig​ma​tycz​ne jak in​for​ma​cja od Maxa – ni​czym lek​tu​ra pa​mięt​ni​ka nie​zna​nej oso​by. Nie zna​lazł już nic in​te​re​su​ją​ce​go w ga​bi​ne​cie, za​czął się więc za​sta​na​wiać, czy nie prze​szu​kać resz​ty domu. Noc jed​nak upły​wa​ła, a on miał przed na​dej​ściem ran​ka jesz​cze dużo ro​bo​ty. Po​zo​sta​wić świa​tła za​pa​lo​ne, drzwi otwar​te. Mor​der​ca, pra​gną​cy za wszel​ką cenę uciec, do​pó​ki nie od​kry​to cia​ła ofia​ry, nie my​ślał​by o ra​chun​ku za elek​trycz​ność czy za​bez​pie​cze​niu domu przed wła​ma​niem. Ju​nior ru​szył śmia​ło przed sie​bie. Zedd za​le​cał śmia​łość. Po​nie​waż wciąż sły​szał w wy​obraź​ni, jak za jego ple​ca​mi po​ru​-

sza się żąd​ny ze​msty de​tek​tyw, włą​czył ra​dio. Zna​lazł sta​cję na​da​ją​cą li​stę prze​bo​jów. Pre​zen​ter za​po​wie​dział pio​sen​kę, któ​ra w tym ty​go​dniu zaj​mo​wa​ła miej​sce czwar​te: She’s a Wo​man Be​atle​sów. Mu​zy​ka cu​dow​nej czwór​ki z Li​ver​po​olu wy​peł​ni​ła wnę​trze stu​de​ba​ke​ra. Dłu​go​wło​si chłop​cy zo​sta​li po​wszech​nie uzna​ni za naj​bar​dziej nie​sa​mo​wi​ty ze​spół wszech cza​sów – wszech cza​sów! – ale Ju​nior uwa​żał, że są po pro​stu nie​źli. Nie miał ocho​ty nu​cić me​lo​dii, nie są​dził też, by nada​wa​ła się do tań​ca. Był pa​trio​tą i wo​lał ame​ry​kań​ski rock od tej bry​tyj​skiej gru​py. Nie miał nic prze​ciw​ko An​gli​kom, nie ży​wił żad​nych uprze​dzeń wo​bec ja​kiej​kol​wiek na​ro​do​wo​ści. Nie​mniej jed​nak uwa​żał, że ame​ry​kań​ska li​sta prze​bo​jów po​win​na pro​mo​wać wy​łącz​nie mu​zy​kę ro​dzi​mą. Prze​jeż​dża​jąc przez Spru​ce Hills w to​wa​rzy​stwie Joh​na, Pau​la, Geo​r​ge’a i Rin​go, a tak​że mar​twe​go Tho​ma​sa, Ju​nior skie​ro​wał się z po​wro​tem do domu Vic​to​rii, gdzie nie sły​chać już było gło​su Si​na​try. Trze​cie miej​sce na li​ście prze​bo​jów zaj​mo​wał Mr. Lo​ne​ly Bob​by’ego Vin​to​na, ame​ry​kań​skie​go gwiaz​do​ra z Ca​nons​bur​ga w Pen​syl​wa​nii. Tym ra​zem Ju​nior wtó​ro​wał pio​sen​ka​rzo​wi. Prze​je​chał obok domu Vic​to​rii, nie zwal​nia​jąc ani na chwi​lę. Vin​ton już skoń​czył, prze​le​cia​ły re​kla​my i za​czę​ła się pio​sen​ka z miej​sca dru​gie​go: Come See Abo​ut Me The Su​pre​mes. Znów odro​bi​na do​brej ame​ry​kań​skiej mu​zy​ki. Wpraw​dzie trio The Su​pre​mes two​rzy​ły czar​ne pio​sen​kar​ki, ale Ju​nior nie był bi​go​tem. Raz na​wet ko​chał się na​mięt​nie z czar​ną dziew​czy​ną. Wtó​ru​jąc Dia​nie Ross, Mary Wil​son i Flo​ren​ce Bal​lard, do​je​chał do ka​mie​nio​ło​mów gra​ni​tu le​żą​cych pięć ki​lo​me​trów za gra​ni​ca​mi mia​sta. Pół​to​ra ki​lo​me​tra da​lej na pół​noc znaj​do​wa​ły się czyn​ne ka​mie​nio​ło​my, ob​słu​gi​wa​ne przez tę samą fir​mę. Te były sta​re, wy​eks​plo​ato​wa​ne po dzie​się​cio​le​ciach ro​bót. Przed wie​lu laty roz​le​głą niec​kę za​la​no i za​ry​bio​no, głów​nie pstrą​giem i oko​niem. Prze​kształ​ce​nie je​zio​ra o na​zwie Ka​mie​nio​łom w te​ren re​-

kre​acyj​ny nie po​wio​dło się do koń​ca. Jesz​cze kie​dy w wy​ro​bi​sku trwa​ły pra​ce, wy​cię​to więk​szość drzew, brzeg w sło​necz​ne dni nie był za​cie​nio​ny. Wszę​dzie usta​wio​no zna​ki ostrze​ga​ją​ce przed ką​pie​lą. Miej​sca​mi, przy sa​mej kra​wę​dzi je​zio​ra, brzeg opa​dał stro​mo na głę​bo​kość po​nad trzy​dzie​stu me​trów. Ju​nior skrę​cił z szo​sy sta​no​wej i kie​ru​jąc się na pół​noc​ny wschód, ru​szył dro​gą bie​gną​cą wo​kół smo​li​ście czar​nych wód je​zio​ra, gdy Be​atle​si za​czę​li nu​mer je​den na li​ście, I Feel Fine. Wpro​wa​dzi​li dwa utwo​ry do pierw​szej piąt​ki ame​ry​kań​skiej li​sty prze​bo​jów! Znie​chę​co​ny, wy​łą​czył ra​dio. W kwiet​niu ze​szłe​go roku chłop​cy z Li​ver​po​olu za​ję​li pięć pierw​szych miejsc, co do jed​ne​go. Praw​dzi​wi Ame​ry​ka​nie jak Be​ach Boys albo Four Se​asons mu​sie​li za​do​wo​lić się dal​szy​mi po​zy​cja​mi. Czło​wiek za​czy​nał się za​sta​na​wiać, kto tak na​praw​dę wy​grał ame​ry​kań​ską woj​nę o nie​pod​le​głość. Nikt spo​śród zna​jo​mych Ju​nio​ra nie przej​mo​wał się spe​cjal​nie ogól​no​kra​jo​wym kry​zy​sem. On sam uwa​żał, że od​zna​cza się więk​szym od in​nych wy​czu​ciem nie​spra​wie​dli​wo​ści. W tę chłod​ną stycz​nio​wą noc nad brze​giem je​zio​ra nie bi​wa​ko​wa​li tu​ry​ści ani węd​ka​rze. Drze​wa ro​sły da​le​ko od brze​gu, za​nu​rzo​ne gdzieś w mro​ku, więc oko​li​ce wody i jej czerń wy​glą​da​ły jak bez​lud​ny kra​jo​braz świa​ta po​zba​wio​ne​go at​mos​fe​ry. Je​zio​ro było po​ło​żo​ne zbyt da​le​ko od mia​sta, by stać się po​pu​lar​nym miej​scem spo​tkań na​sto​lat​ków. Cie​szy​ło się rów​nież złą sła​wą wśród ko​chan​ków, któ​rzy uwa​ża​li, że tu stra​szy. W cią​gu pięć​dzie​się​ciu lat zgi​nę​ło tu czte​rech ro​bot​ni​ków. W oko​li​cy krą​ży​ły opo​wie​ści o du​chach za​miesz​ku​ją​cych głę​bi​ny ka​mie​nio​ło​mu. Kie​dy niec​kę za​la​ła woda, prze​nio​sły się rze​ko​mo na brzeg. Ju​nior za​mie​rzał do​rzu​cić do tej upior​nej kom​pa​nii jesz​cze jed​ne​go, krę​pe​go du​cha. Roz​ko​szo​wał się my​ślą, że w nad​cho​dzą​cych la​tach, w let​nie wie​czo​ry, przy świe​tle prze​no​śnych lamp, węd​ka​rze zo​ba​czą na wpół prze​zro​czy​ste​go Va​na​diu​ma ba​wią​ce​go się fan​ta​sma​go​rycz​ną mo​ne​tą.

Zje​chał z dro​gi i skie​ro​wał się do miej​sca, gdzie tuż za li​nią brze​gu za​czy​na​ła się głę​bia. Za​par​ko​wał kil​ka me​trów od wody, przo​dem do je​zio​ra, po​tem wy​łą​czył świa​tła i sil​nik. Na​chy​lił się nad fo​te​lem pa​sa​że​ra i opu​ścił tro​chę szy​bę w drzwiach. Po​tem opu​ścił też szy​bę po swo​jej stro​nie. Wy​tarł do​kład​nie kie​row​ni​cę i każ​dą po​wierzch​nię, ja​kiej mógł do​tknąć w dro​dze z domu Vic​to​rii do miesz​ka​nia de​tek​ty​wa, gdzie wło​żył rę​ka​wi​ce ogrod​ni​cze, któ​re wciąż miał na dło​niach. Wy​siadł z sa​mo​cho​du i wy​czy​ścił klam​kę. Nie wie​rzył, by stu​de​ba​ker miał być kie​dy​kol​wiek od​na​le​zio​ny, ale wie​dział, że na łut szczę​ścia mogą li​czyć tyl​ko ci, któ​rzy zwra​ca​ją uwa​gę na szcze​gó​ły. Stał przez chwi​lę obok wozu, przy​zwy​cza​ja​jąc wzrok do ciem​no​ści. Noc znów wstrzy​ma​ła od​dech, nie​daw​ny wie​trzyk przy​cichł w pier​si mro​ku. Księ​życ, któ​ry w cią​gu kil​ku mi​nio​nych go​dzin po​wę​dro​wał wy​żej, prze​kuł się ze zło​tej mo​ne​ty w srebr​ną. Jego blask wę​dro​wał po spo​koj​nych fał​dach czar​nej wody ni​czym ćwierć​do​la​rów​ka po pal​cach. Prze​ko​na​ny, że nikt go nie wi​dzi, Ju​nior wsu​nął do sa​mo​cho​du gło​wę i wrzu​cił luz. Po​tem zwol​nił ha​mu​lec, za​mknął drzwi i od​su​nął się na bok. Brzeg w tym miej​scu był na​chy​lo​ny do wody, więc stu​de​ba​ker po​to​czył się do przo​du, na​bie​ra​jąc szyb​ko​ści. Wje​chał w je​zio​ro z za​dzi​wia​ją​co ci​chym plu​skiem. Przez krót​ką chwi​lę uno​sił się na po​wierzch​ni, tuż przy brze​gu, z lek​ko za​nu​rzo​ną ma​ską, któ​rą ob​cią​żał sil​nik. Kie​dy woda prze​do​sta​ła się do wnę​trza przez otwo​ry w pod​wo​ziu, sa​mo​chód za​czął osia​dać stop​nio​wo, a po chwi​li, gdy się​gnę​ła szcze​lin w oknach, za​to​nął gwał​tow​nie. Ta gon​do​la z fa​bry​ki w De​tro​it mia​ła nie​ba​wem po​pły​nąć przez Styks, choć bez prze​woź​ni​ka w czar​nej opoń​czy. Gdy tyl​ko dach wozu znik​nął w je​zio​rze, Ju​nior ru​szył bie​giem.

Nie wra​cał do domu Va​na​diu​ma – to by​ła​by zbyt da​le​ka dro​ga – tyl​ko do ciem​ne​go lo​kum Vic​to​rii Bres​sler. Miał rand​kę z mar​twą ko​bie​tą.

40 Nie bę​dąc w na​stro​ju do prac ogrod​ni​czych, choć wy​po​sa​żo​ny w od​po​wied​nie rę​ka​wi​ce, Ju​nior pstryk​nął świa​tło w przed​po​ko​ju, po​tem w ko​ry​ta​rzu, wresz​cie w kuch​ni, po czym ob​szedł za​tłu​czo​ną, udu​szo​ną, po​strze​lo​ną pie​lę​gniar​kę i zbli​żył się do ku​chen​ki, gdzie włą​czył gór​ny pie​kar​nik, w któ​rym sty​gła pie​czeń, a tak​że dol​ny, w któ​rym mia​ły być pod​grza​ne ta​le​rze. Zwięk​szył ogień pod garn​kiem z wodą, któ​ra wcze​śniej się go​to​wa​ła – i spoj​rzał głod​nym wzro​kiem na ma​ka​ron przy​go​to​wa​ny przez Vic​to​rię. Gdy​by skut​ki jego spo​tka​nia z Va​na​diu​mem nie wy​ma​ga​ły tylu nie​mi​łych za​bie​gów, Ju​nior może zro​bił​by so​bie prze​rwę na po​si​łek przed do​pro​wa​dze​niem spra​wy do koń​ca. Dro​ga znad je​zio​ra za​bra​ła mu nie​mal dwie go​dzi​ny, po czę​ści dla​te​go, że krył się za drze​wa​mi i w za​ro​ślach, ile​kroć sły​szał nad​jeż​dża​ją​cy sa​mo​chód. Był bar​dzo głod​ny. Jed​nak bez wzglę​du na ja​kość kuch​ni at​mos​fe​ra to​wa​rzy​szą​ca po​sił​ko​wi gra dużą rolę, a ta krwa​wa sce​no​gra​fia nie pa​so​wa​ła do wy​ra​fi​no​wa​nej ko​la​cji. Wcze​śniej po​sta​wił przed Vic​to​rią bu​tel​kę z wód​ką. Pie​lę​gniar​ka nie sie​dzia​ła już na krze​śle, tyl​ko le​ża​ła roz​cią​gnię​ta na pod​ło​dze, jak​by zdą​ży​ła opróż​nić flasz​kę. Ju​nior roz​lał po​ło​wę wód​ki na cia​ło, spry​skał też tro​chę pod​ło​gę, a resz​tę wy​lał na pły​tę pie​cy​ka – stru​my​czek po​pły​nął z wol​na w stro​nę pal​ni​ka z pło​mie​niem. Nie był to może do​sko​na​ły śro​dek, nie tak sku​tecz​ny jak ben​zy​na, ale nim Ju​nior od​rzu​cił bu​tel​kę, płyn do​tarł do ognia. Nie​bie​ski pło​mień ob​jął całą ku​chen​kę i po​wę​dro​wał śla​dem stru​żek spły​wa​ją​cych po fron​tach sza​fek aż na pod​ło​gę. Błę​kit roz​pa​lił się w żółć, któ​ra ściem​nia​ła, gdy ogień do​tarł do cia​ła Vic​to​rii. Za​ba​wa z ogniem spra​wia​ła przy​jem​ność, gdy nie trze​ba było skry​wać fak​tu, że to pod​pa​le​nie. Skó​rza​ny port​fel z le​gi​ty​ma​cją po​li​cyj​ną Va​na​diu​ma, le​żą​cy na

cie​le pie​lę​gniar​ki, za​jął się od pło​mie​ni. Ju​nior wie​dział, że do​ku​ment spło​nie, ale od​zna​ka nie sto​pi się tak ła​two. Po​li​cja zi​den​ty​fi​ku​je też re​wol​wer. Pod​niósł z pod​ło​gi bu​tel​kę wina, któ​ra dwu​krot​nie oca​la​ła przed stłu​cze​niem. Jego szczę​śli​wy mer​lot. Wy​co​fał się na ko​ry​tarz, cały czas ob​ser​wu​jąc ogień. Od​cze​kał do​sta​tecz​nie dłu​go, by zy​skać pew​ność, że dom za​mie​ni się nie​ba​wem w trza​ska​ją​cy stos, po czym ru​szył pę​dem do drzwi wej​ścio​wych. Prze​kradł się pod bled​ną​cym księ​ży​cem do swo​je​go wozu, któ​ry stał trzy prze​czni​ce da​lej. Ścią​gnął z dło​ni rę​ka​wi​ce i wrzu​cił do kon​te​ne​ra na gruz obok ja​kie​goś re​mon​to​wa​ne​go domu. Nie spo​tkał po dro​dze ni​ko​go. Ani razu nie spoj​rzał za sie​bie, by spraw​dzić, czy po​żar już roz​świe​tla noc​ne nie​bo. Wy​da​rze​nia w domu Vic​to​rii na​le​ża​ły do prze​szło​ści. Skoń​czył z tym wszyst​kim. Był czło​wie​kiem bez​u​stan​nie wy​bie​ga​ją​cym my​ślą w przód, czło​wie​kiem przy​szło​ści. W po​ło​wie dro​gi usły​szał za​wo​dze​nie sy​re​ny i zo​ba​czył pul​su​ją​ce świa​tła. Zje​chał na po​bo​cze i pa​trzył, jak mi​ja​ją go dwa wozy stra​żac​kie, a za nimi ka​ret​ka. Czuł się nad​zwy​czaj do​brze, kie​dy do​tarł do domu: spo​koj​ny, dum​ny z umie​jęt​no​ści szyb​kie​go my​śle​nia i zde​cy​do​wa​ne​go dzia​ła​nia, przy​jem​nie zmę​czo​ny. Nie chciał po​now​nie za​bi​jać, zmu​sił go do tego los. A jed​nak udo​wod​nił, że śmia​łość, jaką wy​ka​zał na wie​ży ob​ser​wa​cyj​nej, nie była czymś chwi​lo​wym, ale głę​bo​ko za​ko​rze​nio​ną ce​chą oso​bo​wo​ści. Choć nie ży​wił obaw, że ktoś po​są​dzi go o za​bój​stwo Vic​to​rii Bres​sler, za​mie​rzał jesz​cze tej sa​mej nocy opu​ścić Spru​ce Hills. Nie wi​dział dla sie​bie przy​szło​ści w tej sen​nej dziu​rze. Sły​szał zew wiel​kie​go świa​ta. Za​słu​żył so​bie, by cie​szyć się wszyst​kim, co ten świat miał mu do za​ofe​ro​wa​nia. Za​dzwo​nił do Ka​itlin Hac​ka​chak, swej mon​stru​al​nej i chci​wej szwa​gier​ki, z proś​bą o usu​nię​cie rze​czy po Na​omi, ich me​bli,

wszyst​kie​go, co był go​tów zo​sta​wić za sobą. Choć Ka​itlin przy​zna​no na mocy ugo​dy z wła​dza​mi sta​nu i okrę​gu ćwierć mi​lio​na do​la​rów, wie​dział, że zja​wi się u nie​go w domu wraz z pierw​szym brza​skiem, byle za​ro​bić na tej wy​wóz​ce dzie​sięć do​lców. Za​mie​rzał spa​ko​wać tyl​ko jed​ną tor​bę, po​zo​sta​wia​jąc więk​szość ubrań. Stać go było na nową odzież wy​so​kiej kla​sy. Kie​dy otwo​rzył na łóż​ku w sy​pial​ni wa​liz​kę, zo​ba​czył mo​ne​tę. Błysz​czą​cą. Le​ża​ła or​łem do góry. Na noc​nym sto​li​ku. Gdy​by był do​sta​tecz​nie po​dat​ny na obłęd, wła​śnie w tym mo​men​cie po​wi​nien po​grą​żyć się w ot​chła​ni sza​leń​stwa. Usły​szał od​głos we​wnętrz​ne​go pę​ka​nia, po​czuł strasz​li​we roz​sz​cze​pie​nie we wła​snym mó​zgu, ale trzy​mał się samą siłą woli, pa​mię​ta​jąc o po​wol​nym, głę​bo​kim od​de​chu. Ze​brał się na od​wa​gę i pod​szedł do sto​li​ka. Drża​ła mu dłoń. Spo​dzie​wał się nie​mal, że mo​ne​ta to złu​dze​nie, że znik​nie mu mię​dzy pal​ca​mi, ale była jak naj​bar​dziej re​al​na. Kie​dy już umoc​nił się w po​czu​ciu nor​mal​no​ści, zdro​wy roz​są​dek pod​po​wie​dział mu, że mo​ne​ta zna​la​zła się tu znacz​nie wcze​śniej, po jego wy​jeź​dzie do domu Vic​to​rii. Wszyst​ko wska​zy​wa​ło na to, że po​mi​mo no​wych zam​ków Va​na​dium wstą​pił tu w dro​dze do pie​lę​gniar​ki, nie​świa​do​my, że w jej kuch​ni znaj​dzie śmierć – i to z rąk czło​wie​ka, któ​re​go prze​śla​do​wał. Lęk Ju​nio​ra stłu​mi​ło po​czu​cie iro​nii. W koń​cu zdo​łał się na​wet uśmiech​nąć, pod​rzu​cił mo​ne​tę do góry, zła​pał i scho​wał do kie​sze​ni. W tym mo​men​cie sta​ło się coś strasz​ne​go. Do​znał upo​ko​rze​nia, któ​re​go pierw​szym sy​gna​łem było bul​go​ta​nie do​bie​ga​ją​ce z jego wnętrz​no​ści. Od chwi​li, gdy roz​pra​wił się z Vic​to​rią i de​tek​ty​wem, czer​pał dumę z fak​tu, że za​cho​wał nie tyl​ko rów​no​wa​gę, ale i zje​dzo​ny wcze​śniej po​si​łek. Ani śla​du ner​wo​wych tor​sji, ja​kie go na​wie​dzi​ły po śmier​ci bied​nej Na​omi. Na​wet miał ape​tyt.

A te​raz po​ja​wił się zu​peł​nie nowy pro​blem. Inny niż tam​ten, lecz rów​nie groź​ny i prze​ra​ża​ją​cy. Nie wy​mio​ty, ale roz​pacz​li​wa po​trze​ba wy​próż​nie​nia. Oka​za​ło się, że wy​jąt​ko​wa wraż​li​wość jest na​dal jego prze​kleń​stwem. Od​czuł tra​gicz​ną śmierć Vic​to​rii i Va​na​diu​ma bar​dziej, niż chciał się do tego przy​znać. Był w rze​czy​wi​sto​ści wstrzą​śnię​ty. Z okrzy​kiem prze​ra​że​nia po​pę​dził do ła​zien​ki co tchu, bar​dzo słusz​nie, jak się oka​za​ło. Sie​dział na tro​nie do​sta​tecz​nie dłu​go, by uj​rzeć po​wsta​nie i upa​dek ja​kie​goś im​pe​rium. Póź​niej, sła​by i roz​trzę​sio​ny, pa​ku​jąc wa​liz​kę, znów od​czuł tę na​glą​cą po​trze​bę. Nie mógł uwie​rzyć, że co​kol​wiek mu jesz​cze zo​sta​ło w prze​wo​dzie po​kar​mo​wym. Trzy​mał w ła​zien​ce kil​ka ksią​żek Ca​esa​ra Zed​da, aby nie tra​cić cza​su na se​de​sie. Nie​któ​re z jego naj​głęb​szych prze​my​śleń na te​mat ludz​kiej kon​dy​cji i idee do​ty​czą​ce sa​mo​re​ali​za​cji ro​dzi​ły się wła​śnie w tym miej​scu, gdzie mą​dre sło​wa mi​strza ja​śnia​ły przy ko​lej​nej lek​tu​rze co​raz sil​niej​szym bla​skiem. Te​raz jed​nak nie był​by w sta​nie sku​pić uwa​gi na książ​ce, na​wet gdy​by miał siłę utrzy​mać ją w dło​niach. Gwał​tow​ne pa​rok​sy​zmy, któ​re skrę​ca​ły mu kisz​ki, po​zba​wi​ły go też zdol​no​ści kon​cen​tra​cji. Nim zdą​żył scho​wać do wozu wa​liz​kę i trzy pu​dła ksią​żek – dzie​ła ze​bra​ne Zed​da i kil​ka po​zy​cji klu​bu książ​ki – po​pę​dził do ła​zien​ki jesz​cze dwa razy. Drża​ły mu nogi, czuł się sła​by i wy​drą​żo​ny, jak​by stra​cił wię​cej niż to moż​li​we, jak​by wy​próż​nił się z wszel​kiej we​wnętrz​nej sub​stan​cji. Na​wet ter​min „bie​gun​ka” był nie​ade​kwat​ny do tej przy​pa​dło​ści. Po​mi​mo ogrom​nej licz​by ksią​żek, ja​kie Ju​nior prze​czy​tał, by wzbo​ga​cić swój słow​nik, nie mógł zna​leźć sło​wa traf​nie od​da​ją​ce​go ów ża​ło​sny stan i obrzy​dli​wość ca​łej tej męki. Za​czął się w pa​ni​ce za​sta​na​wiać, czy te we​wnętrz​ne skur​cze nie za​trzy​ma​ją go w Spru​ce Hills. A je​śli bę​dzie wy​ma​gał opie​ki le​kar​skiej? Ja​kiś cho​ro​bli​wie po​dejrz​li​wy po​li​cjant, wie​dząc o ata​ku tor​sji po śmier​ci Na​omi, mógł​by stwier​dzić zwią​zek mię​dzy tym

na​pa​dem bie​gun​ki a za​mor​do​wa​niem Vic​to​rii i znik​nię​ciem Va​na​diu​ma. Otwie​ra​ło się pole do snu​cia prze​róż​nych spe​ku​la​cji, któ​rych wo​lał nie pro​wo​ko​wać. Mu​siał wy​je​chać z mia​sta, do​pó​ki jesz​cze był w sta​nie utrzy​mać się na no​gach. Od po​śpie​chu za​le​ża​ły jego wol​ność i szczę​ście. W cią​gu mi​nio​nych dzie​się​ciu dni udo​wod​nił, że jest by​stry, od​waż​ny, że ma bo​ga​te za​so​by siły i po​my​sło​wo​ści. Te​raz bar​dziej niż kie​dy​kol​wiek przed​tem mu​siał się​gnąć do tej głę​bo​kiej stud​ni wła​sne​go wnę​trza. Prze​żył zbyt wie​le, osią​gnął zbyt wie​le, by te​raz ulec zwy​kłej fi​zjo​lo​gii. Świa​dom nie​bez​pie​czeństw, ja​kie nie​sie od​wod​nie​nie, wy​pił bu​tel​kę wody i za​ła​do​wał do sa​mo​cho​du dwa dwu​li​tro​we po​jem​ni​ki z na​po​jem re​ge​ne​ru​ją​cym. Spo​co​ny, wy​zię​bio​ny, sła​by, z drżą​cy​mi ko​la​na​mi, ze łza​mi wsty​du w oczach, roz​ło​żył na fo​te​lu pla​sti​ko​wy wo​rek. Wsiadł do che​vro​le​ta, prze​krę​cił klu​czyk w sta​cyj​ce i jęk​nął, gdy wi​bra​cje sil​ni​ka prze​szy​ły jego obo​la​łe cia​ło. W każ​dej chwi​li gro​zi​ła ka​ta​stro​fa. Od​czu​wa​jąc je​dy​nie sła​biut​kie drgnie​nie żalu i tę​sk​no​ty, od​je​chał spod domu, któ​ry przez czter​na​ście szczę​śli​wych mie​się​cy był mi​ło​snym gniazd​kiem dla nie​go i Na​omi. Ujął twar​do kie​row​ni​cę, za​ci​snął zęby tak moc​no, że drgnę​ła mu szczę​ka, i z ca​łych sił sku​pił się na za​cho​wa​niu pa​no​wa​nia nad wła​snym cia​łem. Po​wol​ne, głę​bo​kie od​de​chy. Po​zy​tyw​ne my​śle​nie. Bie​gun​ka już się skoń​czy​ła, na​le​ża​ła do prze​szło​ści. Daw​no temu na​uczył się nie za​wra​cać so​bie gło​wy prze​szło​ścią, nie trosz​czyć się zbyt​nio tru​da​mi te​raź​niej​szo​ści, lecz sku​piać uwa​gę wy​łącz​nie na przy​szło​ści. Był czło​wie​kiem ju​tra. Gdy tak pę​dził w przy​szłość, do​pa​dła go prze​szłość pod po​sta​cią skur​czów je​lit i nim zdo​łał prze​je​chać pięć ki​lo​me​trów, po​pi​sku​jąc ni​czym cho​ry pies, mu​siał się za​trzy​mać na sta​cji ben​zy​no​wej i sko​rzy​stać z to​a​le​ty. Po​tem uda​ło mu się po​ko​nać sie​dem ki​lo​me​trów, nim był zmu​-

szo​ny za​je​chać na na​stęp​ną sta​cję. Wie​rzył, że to ko​niec kło​po​tów, lecz już nie​speł​na dzie​sięć mi​nut póź​niej szu​kał swoj​skie​go od​osob​nie​nia w krza​kach obok dro​gi, gdzie jego płacz​li​we skar​gi zmu​si​ły drob​ną zwie​rzy​nę do pa​nicz​nej uciecz​ki. W koń​cu, za​le​d​wie pięć​dzie​siąt ki​lo​me​trów za Spru​ce Hills, przy​znał z nie​chę​cią, że po​wol​ne, głę​bo​kie od​de​chy, po​zy​tyw​ne my​śle​nie i wy​so​ka sa​mo​oce​na zde​cy​do​wa​nie nie wy​star​cza​ją, by za​pa​no​wać nad nie​sfor​ny​mi je​li​ta​mi. Mu​siał zna​leźć ja​kąś przy​stań i prze​no​co​wać. Nie my​ślał o ba​se​nie, kró​lew​skim łożu ani dar​mo​wym śnia​da​niu. Je​dy​nym udo​god​nie​niem, ja​kie​go po​trze​bo​wał, była ubi​ka​cja, i to bli​sko. Ob​skur​ny mo​tel na​zy​wał się Sle​epie Tyme Inne. Si​wo​wło​sy, ze​zo​wa​ty re​cep​cjo​ni​sta o ostrych ry​sach na pew​no nie był jego wła​ści​cie​lem, gdyż nie spra​wiał wra​że​nia ko​goś zdol​ne​go wy​kon​cy​po​wać taką pi​sow​nię. Z wy​glą​du i za​cho​wa​nia przy​po​mi​nał by​łe​go ko​men​dan​ta obo​zu kon​cen​tra​cyj​ne​go, któ​ry uciekł do Bra​zy​lii przed agen​ta​mi Mo​sa​du, a te​raz ukry​wał się w Ore​go​nie. Prze​śla​do​wa​ny skur​cza​mi i zbyt sła​by, by nieść swój ba​gaż, Ju​nior zo​sta​wił wa​liz​kę w che​vro​le​cie. Wziął ze sobą do po​ko​ju tyl​ko pi​cie. Noc, któ​ra za​pa​dła, mo​gła rów​nie do​brze przy​tra​fić się w pie​kle – tyle że sza​tan cza​sem ser​wo​wał na​pój re​ge​ne​ru​ją​cy.

41 W po​nie​dzia​łek rano, sie​dem​na​ste​go stycz​nia, zja​wił się ad​wo​kat Agnes, Vin​nie Lin​coln, z te​sta​men​tem Jo​eya i in​ny​mi waż​ny​mi do​ku​men​ta​mi. Vin​nie o krą​głej twa​rzy i rów​nie krą​głym cie​le nie cho​dził jak inni męż​czyź​ni; zda​wał się pod​ska​ki​wać lek​ko jak ktoś na​pom​po​wa​ny mie​szan​ką ga​zów za​wie​ra​ją​cą spo​rą daw​kę helu, nie na tyle jed​nak, by od​fru​nąć ni​czym ba​lon. Gład​kie po​licz​ki i we​so​łe oczy przy​wo​dzi​ły na myśl mło​de​go chłop​ca, ale w rze​czy​wi​sto​ści był do​brym i prze​bie​głym praw​ni​kiem. – Jak się mie​wa Ja​cob? – spy​tał, sto​jąc nie​pew​nie w drzwiach. – Nie ma go tu​taj – od​po​wie​dzia​ła Agnes. – O to mi wła​śnie cho​dzi​ło – przy​znał z ulgą ad​wo​kat i ru​szył za Agnes do sa​lo​nu. – Wiesz, Ag​gie, nie mam nic prze​ciw​ko Ja​co​bo​wi, ale… – Do​bry Boże, wiem do​sko​na​le, Vin​nie – za​pew​ni​ła go, wyj​mu​jąc z ko​ły​ski Bar​ty’ego, któ​ry wa​żył nie​wie​le wię​cej od tor​by cu​kru. Z dziec​kiem na ręku usia​dła w fo​te​lu bu​ja​nym. – Cho​dzi o to, że… jak go ostat​nim ra​zem wi​dzia​łem, za​pę​dził mnie w kąt i opo​wie​dział ma​ka​brycz​ną hi​sto​rię, i to ze wszyst​ki​mi szcze​gó​ła​mi, o ja​kimś mor​der​cy z Wiel​kiej Bry​ta​nii w la​tach czter​dzie​stych, po​two​rze, któ​ry za​bi​jał lu​dzi młot​kiem, pił ich krew, a cia​ła roz​pusz​czał w becz​ce z kwa​sem w swo​jej pra​cow​ni. Wstrzą​snął nim dreszcz. – To był John Geo​r​ge Ha​igh – wy​ja​śni​ła Agnes, spraw​dza​jąc Bar​ty’emu pie​lusz​kę. Po​tem uło​ży​ła go w zgię​ciu ra​mie​nia. Oczy ad​wo​ka​ta zro​bi​ły się rów​nie okrą​głe jak jego twarz. – Ag​gie, pro​szę, nie mów mi, że za​czę​łaś po​dzie​lać… en​tu​zjazm Ja​co​ba. – Nie, skąd. Ale prze​by​wa​jąc z nim tyle cza​su, za​pa​mię​tu​ję siłą

rze​czy nie​któ​re szcze​gó​ły. To świet​ny ga​wę​dziarz, je​śli te​mat go na​praw​dę in​te​re​su​je. – Fakt, nie nu​dzi​łem się ani przez chwi​lę – przy​znał iro​nicz​nie Vin​nie. – Za​wsze uwa​ża​łam, że był​by z nie​go zna​ko​mi​ty na​uczy​ciel. – Za​kła​da​jąc, że dzie​ci mia​ły​by za​pew​nio​ną te​ra​pię po każ​dej lek​cji. – Za​kła​da​jąc, że nie miał​by tych wszyst​kich ob​se​sji. – No cóż, nie mam pra​wa go kry​ty​ko​wać – przy​znał Vin​nie, wyj​mu​jąc do​ku​men​ty z tecz​ki. – Ja też mam ob​se​sję. Na punk​cie je​dze​nia. Spójrz tyl​ko na mnie. Je​stem gru​by jak becz​ka. – Nie je​steś gru​by – za​pro​te​sto​wa​ła Agnes. – Tyl​ko ład​nie za​okrą​glo​ny. – Tak, ład​nie się za​okrą​glam do przed​wcze​sne​go gro​bu – za​uwa​żył nie​mal po​god​nie. – I przy​znam, że to mi się po​do​ba. – Może i wy​grze​bu​jesz so​bie zę​ba​mi mo​gi​łę, Vin​nie, ale bied​ny Ja​cob za​mor​do​wał wła​sną du​szę, a to jest znacz​nie gor​sze. – Za​mor​do​wał wła​sną du​szę… cie​ka​wy zwrot. – Na​dzie​ja jest po​kar​mem wia​ry, isto​tą ży​cia. Nie uwa​żasz? Bar​ty, spo​czy​wa​ją​cy w ko​ły​sce mat​czy​nych ra​mion, po​pa​trzył na nią z uwiel​bie​niem. – Kie​dy nie po​zwa​la​my so​bie na na​dzie​ję – cią​gnę​ła – wy​rze​ka​my się ja​kie​go​kol​wiek celu. A po​zba​wio​ne celu, po​zba​wio​ne zna​cze​nia ży​cie jest mrocz​ne. Gdy nie pło​nie w nim świa​tło, ży​je​my tyl​ko po to, by umrzeć. Bar​ty się​gnął rącz​ką do mat​czy​nej dło​ni. Dała mu do za​ba​wy swój pa​lec, któ​ry nie​wie​le cięż​szy od tor​by cu​kru chłop​czyk chwy​cił z za​pa​łem. Bez wzglę​du na ro​dzi​ciel​skie suk​ce​sy i po​raż​ki Agnes za​mie​rza​ła do​ło​żyć wszel​kich sta​rań, by Bar​ty ni​g​dy nie tra​cił na​dziei, by cel i sens ist​nie​nia wy​peł​nia​ły go bez​u​stan​nie jak krew.

– Wiem, że Edom i Ja​cob za​wsze byli dla cie​bie cię​ża​rem – po​wie​dział Vin​nie. – Mu​sia​łaś być za nich od​po​wie​dzial​na… – Nic po​dob​ne​go. – Agnes uśmiech​nę​ła się do syn​ka i ob​ró​ci​ła pal​cem w uści​sku jego piąst​ki. – Za​wsze byli dla mnie ra​tun​kiem. Nie wiem, co bym bez nich po​czę​ła. – Mó​wisz chy​ba z prze​ko​na​niem. – Wszyst​ko, co mó​wię, mó​wię z prze​ko​na​niem. – No cóż, wraz z upły​wem lat sta​ną się cię​ża​rem, więc cie​szę się, że mam dla cie​bie małą nie​spo​dzian​kę. Kie​dy pod​nio​sła wzrok, zo​ba​czy​ła w dło​ni ad​wo​ka​ta plik róż​nych do​ku​men​tów. – Nie​spo​dzian​kę? Wiem, co jest w te​sta​men​cie Jo​eya. Vin​nie uśmiech​nął się. – Ale masz rów​nież środ​ki, o któ​rych w ogó​le nie wiesz. Dom, wol​ny od ja​kie​go​kol​wiek ob​cią​że​nia hi​po​tecz​ne​go, sta​no​wił jej wła​sność. Były też dwa kon​ta, na któ​re jej mąż re​gu​lar​nie wpła​cał co ty​dzień pie​nią​dze przez dzie​więć lat ich mał​żeń​stwa. – Po​li​sa na ży​cie – wy​ja​śnił Vin​nie. – Wiem. Na pięć​dzie​siąt ty​się​cy do​la​rów. Przy​szło jej do gło​wy, że bę​dzie mo​gła na naj​bliż​sze trzy lata zo​stać w domu i po​świę​cić się dziec​ku, do​pó​ki nie znaj​dzie so​bie pra​cy. – Jest jesz​cze jed​na. – Vin​nie na​brał po​wie​trza w płu​ca, za​wa​hał się, po czym ode​tchnął nie​śmia​ło, rzu​ca​jąc jed​no​cze​śnie sumę: – Sie​dem​set pięć​dzie​siąt ty​się​cy. Trzy ćwier​ci z mi​lio​na do​la​rów. Ab​so​lut​na pew​ność tłu​mi​ła wszel​kie za​sko​cze​nie. Agnes po​trzą​snę​ła gło​wą. – Nie​moż​li​we. – To ubez​pie​cze​nie płat​ne na żą​da​nie, nie po​li​sa na ży​cie. – Joey nie wy​ku​pił​by go bez…

– Wie​dział, że nie chcesz prze​sa​dzać z po​li​sa​mi. Dla​te​go nie po​wie​dział ci o tym. Fo​tel bu​ja​ny znie​ru​cho​miał pod nią z ję​kiem drew​na. Do​sły​sza​ła w gło​sie Vin​nie​go pew​ność i gdy jej wąt​pli​wo​ści znik​nę​ły, była jak spa​ra​li​żo​wa​na. – Mój nie​win​ny prze​sąd… – wy​szep​ta​ła. W in​nych oko​licz​no​ściach mo​gła​by się za​ru​mie​nić, ale te​raz jej ir​ra​cjo​nal​ny lęk przed za​wie​ra​niem zbyt wie​lu po​lis oka​zał się uza​sad​nio​ny. – W koń​cu Joey był agen​tem ubez​pie​cze​nio​wym – przy​po​mniał jej Vin​nie. – My​ślał o swo​jej ro​dzi​nie. Prze​sa​da w tym wzglę​dzie była we​dług Agnes ku​sze​niem losu. – Ja​kaś roz​sąd​na po​li​sa, ow​szem, zgo​da. Ale taka duża… to jak sta​wia​nie na śmierć. – To tyl​ko prze​zor​ność, Agnes. – Wie​rzę, że na​le​ży sta​wiać na ży​cie. – Z ta​ki​mi pie​niędz​mi nie bę​dziesz mu​sia​ła ogra​ni​czać się ze swo​imi wy​pie​ka​mi. I z wszyst​kim in​nym. Miał na my​śli ar​ty​ku​ły żyw​no​ścio​we, któ​re z Jo​ey​em do​rzu​ca​li do plac​ków, cza​sem pie​nią​dze na ko​lej​ną ratę hi​po​tecz​ną dla ko​goś w doł​ku fi​nan​so​wym i dys​kret​ne dat​ki. – Spójrz na to z in​nej stro​ny, Ag​gie. Wszyst​ko, co ro​bisz, to sta​wia​nie na ży​cie. A te​raz masz szan​sę na jesz​cze więk​sze staw​ki. Przy​szło jej to samo do gło​wy – po​cie​cha, któ​ra umoż​li​wia​ła przy​ję​cie tego bo​gac​twa. Jed​nak myśl o ogrom​nej su​mie pie​nię​dzy bę​dą​cych owo​cem śmier​ci na​dal ją prze​ra​ża​ła. Spoj​rza​ła na mal​ca i uj​rza​ła w jego buzi wcie​le​nie Jo​eya. Choć sama nie wie​rzy​ła, że jej mąż żył​by te​raz, gdy​by nie ku​sił losu, tak wy​so​ko ob​sta​wia​jąc swo​je ży​cie, nie po​tra​fi​ła zna​leźć w swym ser​cu gnie​wu. Zro​zu​mia​ła, że musi przy​jąć ów hoj​ny dar z wdzięcz​no​ścią – a może i z ra​do​ścią.

– No do​brze – po​wie​dzia​ła, czu​jąc jed​no​cze​śnie dreszcz dziw​ne​go lęku. – To nie wszyst​ko – do​dał Vin​nie Lin​coln, okrą​gły jak sam świę​ty Mi​ko​łaj i za​ró​żo​wio​ny z za​do​wo​le​nia, że może przy​no​sić ko​muś ta​kie pre​zen​ty. – Po​li​sa za​wie​ra​ła klau​zu​lę o po​dwo​je​niu wy​pła​ty na wy​pa​dek tra​gicz​nej śmier​ci. Cał​ko​wi​ta, wol​na od po​dat​ku suma to pół​to​ra mi​lio​na do​la​rów. Wi​dząc już źró​dło swych obaw, Agnes przy​tu​li​ła dziec​ko do pier​si. Było od tak nie​daw​na na świe​cie, a jak​by za​czę​ło się już od niej od​da​lać, po​rwa​ne przez wir nie​na​sy​co​ne​go prze​zna​cze​nia. As karo. Czte​ry razy z rzę​du. As, as, as, as. Wróż​ba, któ​rą pró​bo​wa​ła zlek​ce​wa​żyć jako za​ba​wę bez zna​cze​nia, już za​czę​ła się speł​niać. Zgod​nie z kar​ta​mi Bar​ty miał być bo​ga​ty, nie tyl​ko ma​jąt​kiem, ale i ta​len​ta​mi, du​chem, ro​zu​mem. Od​wa​gą i ho​no​rem. Tak obie​ca​ła Ma​ria. Ob​da​rzo​ny roz​sąd​kiem, umie​jęt​no​ścią traf​ne​go sądu i szczę​ściem. Agnes czu​ła, że przy​da​dzą mu się od​wa​ga i szczę​ście. Przede wszyst​kim szczę​ście. – O co cho​dzi, Ag​gie? – spy​tał Vin​nie. Nie po​tra​fi​ła wy​ja​śnić mu swo​ich obaw, gdyż ad​wo​kat wie​rzył w nad​rzęd​ność pra​wa, w spra​wie​dli​wość, któ​rą moż​na za​sto​so​wać w tym ży​ciu, w sto​sun​ko​wo pro​stej rze​czy​wi​sto​ści, i nie po​jął​by tej strasz​li​wie, prze​ra​ża​ją​co, dziw​nie i głę​bo​ko zło​żo​nej rze​czy​wi​sto​ści, jaką Agnes cza​sem do​strze​ga​ła – za​zwy​czaj nie​wy​raź​nie, nie​kie​dy my​ślą, ale za​wsze ser​cem. To był świat, w któ​rym sku​tek mógł wy​prze​dzić przy​czy​nę, w któ​rym po​zor​ny zbieg oko​licz​no​ści sta​no​wił cza​sem wi​dzial​ną część więk​sze​go po​rząd​ku, nie​da​ją​ce​go się ob​jąć wzro​kiem w ca​ło​ści. Je​śli as karo, wy​cią​gnię​ty czte​ro​krot​nie, miał ozna​czać wróż​bę, któ​ra się speł​ni, to dla​cze​go nie mia​ło to do​ty​czyć po​zo​sta​łych kart?

Je​śli wy​pła​ta ubez​pie​cze​nia nie była je​dy​nie zbie​giem oko​licz​no​ści, je​śli sta​no​wi​ła wy​wró​żo​ne bo​gac​two, to jak szyb​ko miał się po​ja​wić wa​let pik? Miną lata? Mie​sią​ce? Może dni? – Wy​glą​dasz, jak​byś zo​ba​czy​ła du​cha – za​uwa​żył Vin​nie, Agnes zaś ża​ło​wa​ła, że nie cho​dzi tu o coś tak zwy​czaj​ne​go jak po​tę​pie​niec, zja​wa ję​czą​ca i sku​ta łań​cu​cha​mi, ni​czym Dic​ken​sow​ski Mar​ley, któ​ry od​wie​dził w wie​czór wi​gi​lij​ny Ebe​ne​ze​ra Scro​oge’a.

42 Do​bro​dziej​stwo snu od​pły​nę​ło w dal, gdy Ju​nior spę​dzał noc na spłu​ki​wa​niu se​de​su, osu​sza​jąc do cna re​zer​wu​ar. Przed świ​tem, gdy skur​cze je​lit w koń​cu usta​ły, ów nowy od​waż​ny czło​wiek czuł się pła​ski i sfla​cza​ły jak roz​je​cha​na żaba. Kie​dy wresz​cie za​snął, drę​czy​ły go kosz​ma​ry – był w to​a​le​cie pu​blicz​nej, gdzie zja​wił się przy​gna​ny pa​lą​cą po​trze​bą, i stwier​dził, że każ​da ka​bi​na jest za​ję​ta przez ko​goś, kogo wła​sno​ręcz​nie za​bił, a jego ofia​ry, po​wo​do​wa​ne chę​cią ze​msty, nie po​zwa​la​ją mu ulżyć so​bie w god​ny spo​sób. Obu​dził się w po​łu​dnie, po​wie​ki miał skle​jo​ne jak po zbyt dłu​gim śnie. Czuł się pod​le, ale pa​no​wał nad sobą – i miał dość siły, by przy​nieść wa​liz​kę, któ​rej tuż po przy​jeź​dzie do mo​te​lu nie mógł udźwi​gnąć. Na dwo​rze od​krył, że ja​kiś łaj​dak wła​mał się w nocy do jego che​vro​le​ta. Znik​nę​ła wa​liz​ka i książ​ki z klu​bu. Szu​ja za​brał na​wet ze schow​ka chu​s​tecz​ki hi​gie​nicz​ne, gumę do żu​cia i pa​styl​ki od​świe​ża​ją​ce. Nie​wia​ry​god​ne, zło​dziej po​zo​sta​wił rzecz naj​cen​niej​szą: zbiór dzieł Ca​esa​ra Zed​da. Pu​dło było otwar​te, za​war​tość prze​rzu​co​na w po​śpie​chu, ale nie bra​ko​wa​ło ani jed​nej książ​ki. Na szczę​ście Ju​nior nie trzy​mał w wa​liz​ce ani go​tów​ki, ani ksią​żecz​ki cze​ko​wej. Zwa​żyw​szy, że nie zo​stał po​zba​wio​ny dzieł uko​cha​ne​go Zed​da, jego stra​ty były jesz​cze do znie​sie​nia. W re​cep​cji za​pła​cił za ko​lej​ną noc z góry. Nie po​lu​bił brud​ne​go dy​wa​nu, me​bli ze śla​da​mi po nie​do​pał​kach i ci​che​go chro​bo​ta​nia ka​ra​lu​chów w ciem​no​ści, ale choć czuł się już le​piej, był zbyt roz​trzę​sio​ny, by pro​wa​dzić sa​mo​chód. Pod​sta​rza​ły zbieg na​zi​stow​ski znik​nął, a na jego miej​scu po​ja​wi​ła się ja​kaś ko​bie​ta z nie​sfor​ną grzy​wą blond wło​sów, okrut​ną twa​rzą i ra​mio​na​mi, któ​re od​stra​szy​ły​by każ​de​go kul​tu​ry​stę. Roz​-

mie​ni​ła mu bank​not pię​cio​do​la​ro​wy na drob​ne i wark​nę​ła tyl​ko raz w dziw​nie ak​cen​to​wa​nej an​gielsz​czyź​nie. Ju​nior był wście​kle głod​ny, ale nie ufał swo​im je​li​tom na tyle, by ry​zy​ko​wać obiad w re​stau​ra​cji. Przy​pa​dłość, jak się zda​wa​ło, mi​nę​ła, lecz mo​gła się znów po​ja​wić wraz z po​kar​mem w ukła​dzie tra​wien​nym. Ku​pił so​bie w au​to​ma​cie kra​ker​sy z se​rem i ma​słem orze​cho​wym, orzesz​ki, ba​to​ny cze​ko​la​do​we i colę. Nie był to szcze​gól​nie zdro​wy po​si​łek, ale jego skład​ni​ki mia​ły nie​za​prze​czal​ny wa​lor: ha​mo​wa​ły roz​wol​nie​nie. Wró​cił do po​ko​ju i po​ło​żył się na łóż​ku z lecz​ni​czy​mi wik​tu​ała​mi i książ​ką te​le​fo​nicz​ną, któ​rą na szczę​ście spa​ko​wał ra​zem z dzie​ła​mi Zed​da, dzię​ki cze​mu oca​la​ła. Przej​rzał już dwa​dzie​ścia czte​ry ty​sią​ce na​zwisk, nie znaj​du​jąc ani jed​ne​go Bar​tho​lo​mew i sta​wia​jąc czer​wo​ne znacz​ki obok abo​nen​tów ozna​czo​nych tyl​ko li​te​rą B za​miast imie​nia. Miej​sce, w któ​rym skoń​czył, za​zna​czył skraw​kiem żół​te​go pa​pie​ru. Otwie​ra​jąc książ​kę na wła​ści​wej stro​nie, zna​lazł kar​tę. Wa​le​ta ze sło​wem „Bar​tho​lo​mew” wy​pi​sa​nym dru​ko​wa​ny​mi czer​wo​ny​mi li​te​ra​mi. Nie była to ta sama kar​ta, któ​ra le​ża​ła pod dwie​ma dzie​się​cio​cen​tów​ka​mi i pię​cio​cen​tów​ką, w noc po po​grze​bie Na​omi. Tam​tą po​darł i wy​rzu​cił. Mó​wił so​bie, że nie ma tu żad​nej ta​jem​ni​cy. Wszyst​ko wska​zy​wa​ło na to, że mi​nio​ne​go wie​czo​ru, przed wi​zy​tą u Vic​to​rii, kie​dy nie​ustę​pli​wy de​tek​tyw wszedł nie​le​gal​nie do jego domu i po​ło​żył na​stęp​ne ćwierć do​la​ra na sto​li​ku noc​nym, za​uwa​żył otwar​tą książ​kę te​le​fo​nicz​ną na ku​chen​nym sto​le. Do​my​śla​jąc się zna​cze​nia czer​wo​nych znacz​ków, wsu​nął mię​dzy stro​ny kar​tę i za​mknął książ​kę – ko​lej​ny atak w woj​nie psy​cho​lo​gicz​nej, jaką pro​wa​dził. Ju​nior po​peł​nił błąd, kie​dy wal​nął Va​na​diu​ma świecz​ni​kiem w twarz. Trze​ba było pod​nieść dra​nia, przy​wró​cić do świa​do​mo​ści i o wszyst​ko wy​py​tać. Za​da​jąc od​po​wied​nio dużo bólu, zdo​łał​by na​wet jego skło​nić do współ​pra​cy. De​tek​tyw przy​znał się, że sły​szał, jak Ju​nior po​wta​rza przez sen imię Bar​tho​lo​mew. Ju​nior przy​pusz​-

czał, że może to być praw​da, sło​wo rze​czy​wi​ście wy​wo​ły​wa​ło w nim dziw​ny re​zo​nans; nie wie​rzył jed​nak w za​pew​nie​nia po​li​cjan​ta, że nie wie, kto to jest. Za póź​no na prze​słu​cha​nia – Va​na​dium, po​na​glo​ny cio​sa​mi ma​czu​gi, za​padł w wiecz​ny sen i te​raz spo​czy​wał na dnie lo​do​wa​te​go je​zio​ra. Ju​nior nie mógł jed​nak za​prze​czyć, że uży​cie świecz​ni​ka w cha​rak​te​rze ma​czu​gi, sy​me​trycz​ny łuk, jaki ów przed​miot za​to​czył, wresz​cie trzask ude​rze​nia były rów​nie sa​tys​fak​cjo​nu​ją​ce jak rzut pił​ką ba​se​bal​lo​wą. Prze​żu​wa​jąc ka​wa​łek ba​to​na, wró​cił do lek​tu​ry książ​ki te​le​fo​nicz​nej. Nie miał wy​bo​ru, mu​siał zna​leźć Bar​tho​lo​mew, na​wet je​śli wy​ma​ga​ło to ogrom​ne​go wy​sił​ku.

43 Sie​dem​na​sty stycz​nia, po​nie​dzia​łek, ten szcze​gól​ny dzień, gdy ko​niec jed​nej rze​czy ozna​cza po​czą​tek na​stęp​nej. Pod po​sęp​nym nie​bem, po​śród na​gich zi​mo​wych wzgórz, żół​to–bia​łe kom​bi wy​glą​da​ło jak ja​sna strza​ła wy​strze​lo​na dło​nią nie my​śli​we​go, lecz sa​ma​ry​ta​ni​na. Pro​wa​dził Edom, szczę​śli​wy, że może po​móc Agnes. Tym szczę​śliw​szy, że nie mu​siał sam roz​wo​zić wy​pie​ków. Nie gro​zi​ła mu męka przy​ja​ciel​skiej po​ga​węd​ki z ludź​mi, któ​rych miał od​wie​dzić. Agnes była w tym mi​strzem. Bar​ty spo​czy​wał bez​piecz​nie w ra​mio​nach mat​ki. Cza​sem gru​chał albo wy​da​wał z sie​bie dzie​cię​cy gul​got za​do​wo​le​nia. Edom jesz​cze ni​g​dy nie sły​szał, by ten dzie​ciak pła​kał. Mały był ubra​ny w try​ko​to​we nie​bie​skie śpiosz​ki – przy man​kie​tach i pod szy​ją szla​czek, na głów​ce cza​pecz​ka. Bia​ły ko​cyk w nie​bie​skie i żół​te kró​licz​ki. Dzie​ciak pod​czas czte​rech pierw​szych wi​zyt za​wo​jo​wał każ​de​go. Ja​sna, uśmiech​nię​ta bu​zia była jak most nad mrocz​ną ot​chła​nią śmier​ci Jo​eya. Edom uznał​by ten dzień za nie​mal ide​al​ny – gdy​by nie po​go​da zwia​stu​ją​ca trzę​sie​nie zie​mi. Był prze​ko​na​ny, że Wiel​ki Ka​ta​klizm zmie​cie mia​sta na wy​brze​żu jesz​cze przed na​sta​niem zmro​ku. Aura róż​ni​ła się od tam​tej sprzed dzie​się​ciu dni, kie​dy sam roz​wo​ził wy​pie​ki. Wte​dy: nie​bie​skie nie​bo, nie​zwy​kła jak na tę porę roku wy​so​ka tem​pe​ra​tu​ra, mała wil​got​ność. Te​raz: ni​skie sza​re chmu​ry, chłód, duża wil​got​ność. Jed​nym z naj​bar​dziej nie​po​ko​ją​cych aspek​tów ży​cia w po​łu​dnio​wej Ka​li​for​nii była mno​gość ro​dza​jów po​go​dy zwia​stu​ją​cej trzę​sie​nie zie​mi. Czło​wiek bu​dził się ran​kiem, spo​glą​dał w nie​bo i na ba​ro​metr, po czym uświa​da​miał so​bie, że wszyst​ko wska​zu​je na nie​uchron​ną ka​ta​stro​fę.

Wciąż czu​jąc pod sto​pa​mi upar​cie sta​bil​ną zie​mię, za​je​cha​li pod pią​ty ad​res. Był to nowy klient na do​bro​czyn​nej li​ście Agnes. Znaj​do​wa​li się wśród wschod​nich wzgórz, ja​kieś pół​to​ra ki​lo​me​tra od Jo​le​ne i Bil​la Kle​fto​nów, któ​rym przed dzie​się​cio​ma dnia​mi Edom przy​wiózł pla​cek z ja​go​da​mi, a tak​że wstrzą​sa​ją​ce szcze​gó​ły trzę​sie​nia zie​mi w To​kio i Jo​ko​ha​mie z 1923 roku. Dom przy​po​mi​nał sie​dzi​bę Kle​fto​nów. Choć bar​dziej mu​ro​wa​ny niż drew​nia​ny, oby​wał się już od daw​na bez świe​żej far​by. Pęk​nię​cie na szy​bie fron​to​we​go okna zo​sta​ło za​kle​jo​ne ka​wał​kiem ta​śmy. Agnes do​da​ła ten ad​res do swej li​sty na proś​bę wie​leb​ne​go Toma Col​lin​sa, du​chow​ne​go miej​sco​wej spo​łecz​no​ści bap​ty​stów. Ro​dzi​ce nada​li mu nie​świa​do​mie imię, któ​re w po​łą​cze​niu z na​zwi​skiem ozna​cza​ło kok​tajl z ginu i cy​try​ny. Agnes była za​przy​jaź​nio​na z du​chow​ny​mi w Bri​ght Be​ach, a w do​sta​wach wy​pie​ków nie wy​róż​nia​ła żad​ne​go wy​zna​nia. Edom niósł cia​sto, Agnes zaś Bar​ty’ego. Prze​szli po sta​ran​nie przy​strzy​żo​nym traw​ni​ku i sta​nę​li przed drzwia​mi. Po na​ci​śnię​ciu dzwon​ka roz​le​gły się pierw​sze tak​ty That Old Black Ma​gie do​bie​ga​ją​ce zza oszklo​nych drzwi. Ten nie​zwy​kły sy​gnał nie pa​so​wał ja​koś do skrom​ne​go domu – nic wła​ści​wie do nie​go nie pa​so​wa​ło, gdyż naj​oszczęd​niej było po pro​stu pu​kać w drew​no. Edom zer​k​nął na sio​strę i po​wie​dział nie​pew​nie: – Dziw​ne. – Nie. Cza​ru​ją​ce – za​prze​czy​ła Agnes. – Jest w tym ja​kiś sens. Wszyst​ko ma sens, mój dro​gi. Drzwi otwo​rzył czar​no​skó​ry pan w star​szym wie​ku. Miał tak nie​ska​zi​tel​nie bia​łe wło​sy, że w kon​tra​ście z ciem​ną skó​rą zda​wa​ły się świe​cić na jego gło​wie ni​czym au​re​ola. Z rów​nie ja​sną bród​ką, uj​mu​ją​cy​mi ry​sa​mi i przy​ku​wa​ją​cy​mi uwa​gę czar​ny​mi ocza​mi wy​glą​dał jak bo​ha​ter fil​mu o mu​zy​ku jaz​zo​wym, któ​ry po śmier​ci wra​ca na zie​mię pod po​sta​cią czy​je​goś Anio​ła Stró​ża. – Pan Se​pha​rad? – spy​ta​ła Agnes. – Oba​diah Se​pha​rad?

Pa​trząc na do​rod​ny wy​piek w dło​niach Edo​ma, czar​no​skó​ry dżen​tel​men od​po​wie​dział me​lo​dyj​nym, choć nie​zwy​kle po​waż​nym gło​sem, god​nym sa​me​go Lo​uisa Arm​stron​ga: – Pani jest pew​nie tą damą, o któ​rej wspo​mi​nał mi wie​leb​ny Col​lins. Sły​sząc ten głos, Edom nie wąt​pił, że ma przed sobą isto​tę nie​ziem​ską. Oba​diah sku​pił uwa​gę na Bar​tym i uśmiech​nął się sze​ro​ko, po​ka​zu​jąc zło​ty ząb w gór​nej szczę​ce. – O, mamy tu coś o wie​le słod​sze​go od cia​sta. Jak mu na imię? – Bar​tho​lo​mew – od​par​ła Agnes. – No tak, oczy​wi​ście. Edom pa​trzył zdu​mio​ny, jak Agnes ga​wę​dzi przy​ja​ciel​sko z go​spo​da​rzem, prze​cho​dząc od „pana Se​pha​ra​da” do „Oba​dia​ha”, po​tem wrę​cza cia​sto i przyj​mu​je za​pro​sze​nie na kawę, peł​na nie​wy​mu​szo​nej swo​bo​dy. Edom przez tak krót​ki czas zdo​łał​by ze​brać całą swą od​wa​gę, by je​dy​nie prze​kro​czyć próg tego domu i za​sta​no​wić się nad ja​kimś in​te​re​su​ją​cym szcze​gó​łem hu​ra​ga​nu, któ​ry sza​lał w 1900 roku w Ga​lve​ston, po​wo​du​jąc śmierć sze​ściu ty​się​cy lu​dzi. Oba​diah, sia​da​jąc w wy​słu​żo​nym fo​te​lu, spy​tał Edo​ma: – Nie wi​dzia​łem cię już gdzieś, synu? Usa​do​wiw​szy się na so​fie obok Agnes i Bar​ty’ego, przy​go​to​wa​ny do ode​gra​nia nie​skom​pli​ko​wa​nej roli ci​che​go ob​ser​wa​to​ra, Edom stwier​dził z prze​ra​że​niem, że jest w cen​trum za​in​te​re​so​wa​nia. Był też za​nie​po​ko​jo​ny mia​nem „syn”, gdyż w cią​gu trzy​dzie​stu sze​ściu lat ży​cia zwra​cał się tak do nie​go je​dy​nie oj​ciec, nie​ży​ją​cy już od dzie​się​ciu lat, wciąż jed​nak obec​ny w kosz​ma​rach sen​nych. Po​trzą​snął gło​wą. Fi​li​żan​ka za​ko​ły​sa​ła się nie​bez​piecz​nie na spodku. – Hm, nie, pro​szę pana. Nie są​dzę, by​śmy wcze​śniej się spo​tka​-

li. – Może. Choć wy​glą​dasz zna​jo​mo. – Mam po​spo​li​tą twarz, ta​kie wi​du​je się wszę​dzie – od​parł Edom i po​sta​no​wił opo​wie​dzieć o tor​na​do z 1925 roku, któ​re spu​sto​szy​ło trzy sta​ny. Sio​stra chy​ba wy​czu​ła te za​mia​ry, gdyż nie do​pu​ści​ła go do sło​wa. Ja​kimś cu​dem zo​rien​to​wa​ła się, że w cza​sach mło​do​ści Oba​diah był ilu​zjo​ni​stą. Z cha​rak​te​ry​stycz​ną dla sie​bie wpra​wą na​kie​ro​wa​ła go na ten te​mat. Nie​wie​lu czar​nych mo​gło od​nieść suk​ces w tej dzie​dzi​nie. Oba​diah na​le​żał do wy​jąt​ków. Tra​dy​cje mu​zycz​ne były głę​bo​ko za​ko​rze​nio​ne w czar​no​skó​rej spo​łecz​no​ści. Tra​dy​cje sztu​ki ilu​zji po pro​stu nie ist​nia​ły. – Może dla​te​go że nie lu​bi​my być na​zy​wa​ni cza​row​ni​ka​mi – za​uwa​żył Oba​diah z uśmie​chem. – I da​wać lu​dziom jesz​cze je​den po​wód, by nas wie​sza​li. Pia​ni​sta czy sak​so​fo​ni​sta dzię​ki ta​len​to​wi i ćwi​cze​niom mógł zajść bar​dzo da​le​ko, lecz przy​szły ma​gik po​trze​bo​wał wcze​śniej czy póź​niej mi​strza, któ​ry prze​ka​zał​by mu ści​śle strze​żo​ne se​kre​ty fa​chu i po​mógł opa​no​wać tri​ki do per​fek​cji. W dzie​dzi​nie prak​ty​ko​wa​nej nie​mal wy​łącz​nie przez bia​łych mło​dy czar​no​skó​ry czło​wiek mu​siał po​szu​kać so​bie opie​ku​na, zwłasz​cza w 1922 roku, kie​dy to dwu​dzie​sto​let​ni Oba​diah ma​rzył o ka​rie​rze Ho​udi​nie​go. Te​raz po​ka​zał ta​lię kart, jak​by wy​cza​ro​wa​ną z se​kret​nej kie​sze​ni nie​wi​dzial​ne​go płasz​cza. – Ma pani ocho​tę na sztucz​kę? – Tak, pro​szę – od​par​ła Agnes z wi​docz​nym za​do​wo​le​niem. Oba​diah pod​su​nął kar​ty Edo​mo​wi, po​now​nie bu​dząc w nim lęk. – Bę​dziesz mu​siał mi po​móc, synu. Moje pal​ce nie są już tak spraw​ne jak nie​gdyś. Uniósł swe po​skrę​ca​ne dło​nie. Edom zwró​cił na nie uwa​gę już wcze​śniej. Po​więk​szo​ne kłyk​cie, pal​ce po​wy​krzy​wia​ne pod róż​ny​-

mi ką​ta​mi. Być może Oba​diah miał reu​ma​tyzm jak Bill Kle​fton, choć nie tak za​awan​so​wa​ny. – Wyj​mij, pro​szę, kar​ty z pu​deł​ka i po​łóż przed sobą na sto​li​ku – po​le​cił. Edom po​słusz​nie wy​ko​nał po​le​ce​nie. Po​tem, tak​że na proś​bę go​spo​da​rza, prze​ło​żył ta​lię, mniej wię​cej w po​ło​wie. – Po​ta​suj – na​ka​zał Oba​diah. Edom po​ta​so​wał. Wy​chy​la​jąc się ze swe​go fo​te​la – bia​łe wło​sy świe​ci​ły jak skrzy​dła che​ru​bi​na – Oba​diah za​ma​chał znie​kształ​co​ną dło​nią nad ta​lią, ani razu jej nie do​ty​ka​jąc. – A te​raz roz​łóż kar​ty w wa​chlarz. Nie od​kry​waj ich. Edom po​słu​chał. W czer​wo​nym pół​ko​lu rzu​cał się w oczy bia​ły rą​bek je​dy​nej od​kry​tej kar​ty. – Zo​bacz, je​śli chcesz – za​pro​po​no​wał Oba​diah. Edom wy​cią​gnął z wa​chla​rza kar​tę i zo​ba​czył, że to as karo – rzecz nie​zwy​kła w świe​tle piąt​ko​wej wróż​by do​ko​na​nej dło​nią Ma​rii Gon​za​lez. Jesz​cze bar​dziej jed​nak był zdzi​wio​ny, wi​dząc na kar​cie wy​pi​sa​ne czar​nym atra​men​tem imię: BAR​THO​LO​MEW. Agnes wcią​gnę​ła gwał​tow​nie po​wie​trze. Edom ode​rwał wzrok od imie​nia sio​strzeń​ca i spoj​rzał na nią. Jego sio​stra była bla​da, w oczach mia​ła obłęd​ny strach.

44 Z po​wo​du na​głe​go ata​ku gry​py i nie​zli​czo​nych od​mian in​fek​cji, ja​kie na​wie​dzi​ły Bri​ght Be​ach, tego po​nie​dział​ku in​te​res w ap​te​ce kwitł. Klien​ci byli w od​po​wied​nim na​stro​ju, więk​szość na​rze​ka​ła na swój stan. Inni wy​kli​na​li okrop​ną po​go​dę, ta​bu​ny dzie​cia​ków śmi​ga​ją​ce po chod​ni​kach na tych prze​klę​tych de​sko​rol​kach, ostat​nie pod​wyż​ki po​dat​ków i Jet​sów no​wo​jor​skich, któ​rzy pła​ci​li Jo​emu Na​ma​tho​wi czte​ry​sta dwa​dzie​ścia sie​dem ty​się​cy do​la​rów rocz​nie tyl​ko za to, że grał w fo​ot​ball, co dla nie​któ​rych było wi​do​mym zna​kiem, że kraj osza​lał i po​grą​ża się w ot​chła​ni. Paul Da​ma​scus cały czas re​ali​zo​wał re​cep​ty, aż wresz​cie o wpół do trze​ciej przy​szła pora na lunch. Za​zwy​czaj jadł w swo​im ga​bi​ne​cie. Po​miesz​cze​nie to mia​ło roz​mia​ry win​dy, ale oczy​wi​ście nie jeź​dzi​ło w górę i w dół, choć było w pew​nym sen​sie ru​cho​me – Paul prze​no​sił się w nim do cu​dow​nej kra​iny przy​gód. Szaf​kę na książ​ki, się​ga​ją​cą od pod​ło​gi do su​fi​tu, wy​peł​nia​ły szczel​nie ma​ga​zy​ny z ta​nią li​te​ra​tu​rą wy​da​wa​ne w la​tach dwu​dzie​stych, trzy​dzie​stych i czter​dzie​stych, nim za​stą​pi​ły je książ​ki w mięk​kich opra​wach. Zbiór ten sta​no​wił je​dy​nie frag​ment ko​lek​cji Pau​la. Ty​sią​ce eg​zem​pla​rzy pię​trzy​ło się w po​ko​jach jego domu. Okład​ki były ko​lo​ro​we, krzy​kli​we, peł​ne scen prze​mo​cy i nie​śmia​łych alu​zji ero​tycz​nych z epo​ki względ​nej nie​win​no​ści. Za​zwy​czaj przy lun​chu, któ​ry sta​no​wi​ło jabł​ko, po​chła​niał jed​no opo​wia​da​nie, ale by​wa​ło, że za​ta​piał się w ja​kiejś szcze​gól​nie su​ge​styw​nej ilu​stra​cji, ma​rząc o da​le​kich kra​inach i wspa​nia​łych przy​go​dach. Cza​sem wy​star​czał mu cha​rak​te​ry​stycz​ny za​pach po​żół​kłe​go ze sta​ro​ści ga​ze​to​we​go pa​pie​ru, by z miej​sca od​dać się fan​ta​zjom. Paul, dzię​ki swej sma​głej ce​rze, ru​dym wło​som, przy​stoj​nej twa​rzy i spraw​no​ści fi​zycz​nej, od​zna​czał się eg​zo​tycz​nym wy​glą​dem bo​ha​te​ra opo​wie​ści sen​sa​cyj​nych. W szcze​gól​no​ści lu​bił so​-

bie wy​obra​żać, że jest bra​tem Doca Sa​va​ge’a. Doc na​le​żał do jego ulu​bień​ców. Nad​zwy​czaj​ny po​grom​ca prze​stęp​czo​ści. Czło​wiek ze spi​żu. Tego po​po​łu​dnia Paul bar​dzo pra​gnął za​po​mnie​nia i po​cie​chy, ja​kie da​wa​ła pół​go​dzin​na lek​tu​ra li​te​ra​tu​ry przy​go​do​wej. Do​szedł jed​nak do wnio​sku, że po​wi​nien w koń​cu za​jąć się li​stem, któ​ry już od dzie​się​ciu dni za​mie​rzał na​pi​sać. Po​kro​ił jabł​ko na ćwiart​ki, a po​tem wy​jął z biur​ka pa​pe​te​rię i od​krę​cił wiecz​ne pió​ro. Jego pi​smo było po sta​ro​świec​ku sta​ran​ne, pre​cy​zyj​ne ni​czym sztu​ka ka​li​gra​fii. Za​czął: „Dro​gi Pa​sto​rze Whi​te…”. Prze​rwał, nie wie​dząc, ja​kich użyć słów. Nie miał wpra​wy w ko​re​spon​den​cji z nie​zna​jo​my​mi. Wresz​cie na​pi​sał: „Po​zdro​wie​nia w ten szcze​gól​ny dzień. Pi​szę do Pana w spra​wie nie​zwy​kłej ko​bie​ty, Agnes Lam​pion, któ​rej ży​cie Pan od​mie​nił, na​wet o tym nie wie​dząc, i któ​rej hi​sto​ria może Pana za​in​te​re​so​wać”.

45 Choć inni mo​gli do​strze​gać w świe​cie dzia​ła​nie ma​gii, Edom był po​ru​szo​ny je​dy​nie jego me​cha​ni​zmem, wiel​ką nisz​czy​ciel​ską ma​szy​ną na​tu​ry, ście​ra​ją​cą wszyst​ko na proch. Po​czuł jed​nak nie​kła​ma​ne zdu​mie​nie na wi​dok asa z imie​niem sio​strzeń​ca. Bar​ty za​snął w ra​mio​nach Agnes pod​czas przy​go​to​wań do po​ka​zu, ale wraz z od​kry​ciem swe​go imie​nia na kar​cie obu​dził się, pew​nie za​nie​po​ko​jo​ny gwał​tow​nym bi​ciem ser​ca w mat​czy​nej pier​si. – Jak to się sta​ło? – spy​ta​ła Agnes. Oba​diah przy​brał po​waż​ny i mą​dry wy​raz twa​rzy straż​ni​ka ta​jem​ni​cy, sfink​sa bez grzy​wy. – Gdy​bym po​wie​dział, dro​ga pani, nie by​ło​by już ma​gii. Tyl​ko sztucz​ka. – Nie ro​zu​mie pan – uprze​dzi​ła, przy​po​mi​na​jąc so​bie nie​by​wa​łą se​kwen​cję asów pod​czas wróż​biar​skie​go se​an​su Ma​rii Gon​za​lez w piąt​ko​wy wie​czór. Oba​diah przy​wo​łał na swe nie​od​gad​nio​ne ob​li​cze uśmiech, któ​ry po​ru​szył jego bród​ką, po czym skie​ro​wał spoj​rze​nie na Edo​ma. – Ach… tak daw​no temu – mruk​nął, jak​by do sie​bie. – Tak daw​no temu… ale przy​po​mi​nam so​bie. Pu​ścił do Edo​ma oko. Edom prze​stra​szył się nie na żar​ty. Dziw​ne, ale po​my​ślał o ta​jem​ni​czym, uwol​nio​nym od cia​ła i ni​g​dy nie​przy​mknię​tym oku, któ​re wień​czy​ło szczyt pi​ra​mi​dy na bank​no​cie jed​no​do​la​ro​wym. Agnes opo​wie​dzia​ła ma​gi​ko​wi wy​da​rze​nia piąt​ko​we​go wie​czo​ru. Nie wspo​mnia​ła o czte​rech wa​le​tach pi​ko​wych, tyl​ko o asach kier i karo. Ni​g​dy nie ujaw​nia​ła przed ni​kim swych zmar​twień, i choć po​ja​wie​nie się czwar​te​go wa​le​ta ob​ró​ci​ła w żart, Edom wie​dział, jak głę​bo​ko była po​ru​szo​na.

Albo Oba​diah in​tu​icyj​nie wy​czuł lęk Agnes, albo uległ jej do​bro​ci, w każ​dym ra​zie ujaw​nił me​cha​nizm sztucz​ki. – Z za​kło​po​ta​niem in​for​mu​ję, że to, co pani wi​dzia​ła, nie było w grun​cie rze​czy dzie​łem ma​gi​ka. Zwy​kła ilu​zja. Wy​bra​łem asa karo dla​te​go, że sym​bo​li​zu​je we wróż​biar​stwie bo​gac​two, to po​zy​tyw​na kar​ta, na któ​rą lu​dzie do​brze re​agu​ją. As z imie​niem pani syn​ka zo​stał przy​go​to​wa​ny już wcze​śniej i umiesz​czo​ny do góry no​ga​mi w po​ło​wie ta​lii, tak aby nie uka​zał się po prze​ło​że​niu. – Ale prze​cież nie znał pan imie​nia Bar​ty’ego, kie​dy tu przy​je​cha​li​śmy. – Zna​łem. Wie​leb​ny Col​lins opo​wie​dział mi wcze​śniej o pani i Bar​tym. Kie​dy spy​ta​łem w drzwiach, jak pani syn ma na imię, już je zna​łem. Przy​go​to​wa​łem tę sztucz​kę dla pani. Agnes uśmiech​nę​ła się. – Spryt​ne. – Zwy​czaj​ne – spro​sto​wał Oba​diah z wes​tchnie​niem. – Za​nim moje dło​nie za​mie​ni​ły się w nie​po​rad​ne bry​ły o prze​ro​śnię​tych kost​kach, umia​łem do​ko​ny​wać praw​dzi​wych cu​dów. Jako mło​dy czło​wiek wy​stę​po​wał naj​pierw w noc​nych klu​bach dla czar​nych i lo​ka​lach ta​kich jak Har​lem’s Apol​lo. Pod​czas dru​giej woj​ny świa​to​wej słu​żył w ame​ry​kań​skich od​dzia​łach po​moc​ni​czych i wcho​dził w skład tru​py, któ​ra do​star​cza​ła roz​ryw​ki żoł​nie​rzom w re​jo​nie Pa​cy​fi​ku, póź​niej w pół​noc​nej Afry​ce, a po lą​do​wa​niu w Nor​man​dii – w Eu​ro​pie. – Po woj​nie przez ja​kiś czas zdo​ła​łem utrzy​mać się w tym fa​chu. Zmie​nia​ło się tro​chę… pod wzglę​dem ra​so​wym. Ale by​łem co​raz star​szy, a prze​mysł roz​ryw​ko​wy za​wsze szu​ka mło​dych, świe​żych ta​len​tów. Ni​g​dy więc nie osią​gną​łem szczy​tów. Boże, wca​le nie by​łem wiel​ki, ale ja​koś so​bie ra​dzi​łem. Aż… na po​cząt​ku lat pięć​dzie​sią​tych mój agent miał co​raz więk​sze trud​no​ści, żeby za​ła​twić mi do​bry wy​stęp. Agnes mo​gła prócz cia​sta ofia​ro​wać Se​pha​ra​do​wi rocz​ne za​-

trud​nie​nie, nie cho​dzi​ło jed​nak o ro​bie​nie ma​gicz​nych sztu​czek, ale opo​wia​da​nie o nich. Dzię​ki jej sta​ra​niom bi​blio​te​ka pu​blicz​na w Bri​ght Be​ach po​sta​no​wi​ła nad​zo​ro​wać am​bit​ny pro​jekt fi​nan​so​wa​ny przez dwie pry​wat​ne fun​da​cje – utrwa​le​nie hi​sto​rii ży​cia sta​rych lu​dzi, tak aby ich do​świad​cze​nia, idee i wie​dza nie zo​sta​ły stra​co​ne dla po​ko​leń, któ​re mia​ły się w przy​szło​ści na​ro​dzić. Cho​dzi​ło też o to, by star​si lu​dzie, któ​rzy zna​leź​li się w trud​nej sy​tu​acji, mo​gli otrzy​mać pie​nią​dze w spo​sób nie​uwła​cza​ją​cy ich god​no​ści, da​ją​cy im na​dzie​ję. Agnes po​pro​si​ła Oba​dia​ha, by przy​jął rocz​ne sty​pen​dium i z po​mo​cą głów​nej bi​blio​te​kar​ki na​grał hi​sto​rię swe​go ży​cia na ta​śmie. Ilu​zjo​ni​sta, szcze​rze wzru​szo​ny i za​in​try​go​wa​ny, sta​rał się ja​koś wy​krę​cić, wresz​cie po​trzą​snął ze smut​kiem gło​wą. – Wąt​pię, czy się do tego na​da​ję, pani Lam​pion. Nie był​bym dla bi​blio​te​ki cen​nym na​byt​kiem. – Non​sens. O czym pan mówi? Uniósł znie​kształ​co​ne dło​nie i ob​ró​cił je gu​zo​wa​ty​mi kost​ka​mi ku Agnes. – Jak pani my​śli, co je tak po​skrę​ca​ło? – Ar​tre​tyzm? – zga​dy​wa​ła. – Po​ker. – Wciąż z unie​sio​ny​mi dłoń​mi, ni​czym grzesz​nik, któ​ry wy​zna​je swe winy i pro​si Boga o ich od​pusz​cze​nie, Oba​diah wy​ja​śnił: – Moją spe​cjal​no​ścią była ma​gia jaw​na. Wy​cią​ga​łem kró​li​ki z cy​lin​dra, je​dwab​ne chu​s​ty z po​wie​trza, go​łę​bie z szarf. Lecz moją mi​ło​ścią była ma​gia ukry​ta. Mo​ne​ty, a przede wszyst​kim… kar​ty. – Przy sło​wie „kar​ty” ilu​zjo​ni​sta po​pa​trzył zna​czą​co na Edo​ma, któ​ry za​sko​czo​ny uniósł brwi. – Osią​gną​łem w kar​tach więk​szą wpra​wę niż więk​szość ko​le​gów po fa​chu. Ćwi​czy​łem z Mo​se​sem Mo​onem, naj​więk​szym mi​strzem kar​cia​nym swe​go po​ko​le​nia. Oba​diah znów zer​k​nął zna​czą​co na Edo​ma, któ​ry wy​czuł, że ocze​ku​je się po nim ja​kiejś od​po​wie​dzi. Kie​dy otwo​rzył usta,

przy​szło mu do gło​wy tyl​ko to, że w ja​poń​skim mie​ście San​ri​ku pięt​na​ste​go czerw​ca 1896 roku wy​so​ka na trzy​dzie​ści me​trów fala, wy​wo​ła​na pod​ziem​nym trzę​sie​niem zie​mi, spo​wo​do​wa​ła śmierć dwu​dzie​stu sied​miu ty​się​cy stu lu​dzi. Ale na​wet on uznał, że był​by to nie​sto​sow​ny w tej sy​tu​acji ko​men​tarz, i w koń​cu nic nie po​wie​dział. – Wie pani, czym zaj​mu​je się mistrz kar​cia​ny, pani Lam​pion? – Mów mi Agnes. Przy​pusz​czam, że nie na​pra​wia kart. Po​wo​li ob​ra​ca​jąc dło​nie, jak​by znów były mło​de i mia​ły zwin​ne pal​ce, ma​gik za​czął opi​sy​wać za​dzi​wia​ją​ce sztucz​ki, do ja​kich jest zdol​ny mistrz. I choć nie po​słu​gi​wał się żar​go​nem, w jego ustach brzmia​ło to bar​dziej cza​ro​dziej​sko niż kró​li​ki wy​cią​ga​ne z ka​pe​lu​sza, go​łę​bie wy​la​tu​ją​ce z szarf i blon​dyn​ki prze​ci​na​ne piłą me​cha​nicz​ną. Edom słu​chał z uwa​gą czło​wie​ka, któ​re​go naj​od​waż​niej​szym czy​nem w ży​ciu było na​by​cie żół​to–bia​łe​go for​da kom​bi. – Kie​dy już nie mo​głem za​ła​twić so​bie żad​nych wy​stę​pów w klu​bach i te​atrach, za​ją​łem się… ha​zar​dem. Oba​diah po​chy​lił się i opu​ścił dło​nie na ko​la​na. Dłu​go pa​trzył na nie w za​my​śle​niu. – Po​dró​żo​wa​łem z mia​sta do mia​sta, szu​ka​jąc part​ne​rów do gry o wy​so​kie staw​ki. To nie​le​gal​ne, ale dla chcą​ce​go nic trud​ne​go. Oszu​ki​wa​łem i z tego ży​łem. Ni​g​dy nie wy​cią​gał za dużo z jed​nej gry. Był dys​kret​nym szu​le​rem, cza​ro​wał ofia​ry roz​mo​wą. Po​nie​waż był taki sym​pa​tycz​ny i jak się zda​wa​ło, umiar​ko​wa​nie ob​da​rzo​ny szczę​ściem, nikt nie miał do nie​go pre​ten​sji o wy​gra​ne. Po ja​kimś cza​sie po​wo​dzi​ło mu się le​piej niż wów​czas, gdy był ilu​zjo​ni​stą. – Ży​łem so​bie jak król. Mia​łem pięk​ny dom w Bri​gh​ton Be​ach, nie tę wy​na​ję​tą ru​de​rę, w któ​rej te​raz sie​dzę, ale ład​ne gniazd​ko z wi​do​kiem na oce​an. Pew​nie się do​my​ślasz dal​sze​go cią​gu. Chci​wość. To ta​kie pro​ste, wy​ci​skać for​sę z fra​je​rów. Wkrót​ce,

za​miast za​do​wa​lać się ma​ły​mi ką​ska​mi, po​szu​kał grub​szej zwie​rzy​ny. – Tym sa​mym zwró​ci​łem na sie​bie uwa​gę. Wzbu​dzi​łem po​dej​rze​nia. Pew​nej nocy w Sa​int Lo​uis roz​po​znał mnie je​den na​iw​niak, jesz​cze z daw​nych cza​sów. Gra szła o duże pie​nią​dze, ale gra​cze byli mar​ni. Zmó​wi​li się, po​bi​li mnie, po​gru​cho​ta​li mi dło​nie, każ​dy pa​lec z osob​na. Łyż​ką do opon. Edom za​drżał. – Fala w San​ri​ku była przy​naj​mniej szyb​ka – mruk​nął. – To sta​ło się pięć lat temu. Po nie​zli​czo​nych ope​ra​cjach, sam już nie pa​mię​tam, ile ich było, zo​sta​łem z tym. – Znów uniósł swo​je kosz​mar​ne dło​nie. – Boli mnie, kie​dy jest wil​goć w po​wie​trzu, tro​chę mniej, kie​dy jest su​cho. Daję so​bie ja​koś radę, ale ni​g​dy już nie będę mi​strzem… ani ma​gi​kiem. Wszy​scy mil​cze​li przez chwi​lę. Pa​no​wa​ła ni​czym nie​zmą​co​na ci​sza, jak nie​na​tu​ral​ny spo​kój przed naj​więk​szy​mi trzę​sie​nia​mi zie​mi. Na​wet Bar​ty wy​da​wał się za​uro​czo​ny. Po chwi​li Agnes za​uwa​ży​ła: – No cóż, na pew​no nie zdo​łasz opo​wie​dzieć hi​sto​rii swe​go ży​cia w cią​gu jed​ne​go roku. Po​wi​nie​neś do​stać wy​na​gro​dze​nie za dwa lata. Oba​diah zmarsz​czył brwi. – Je​stem szu​le​rem. – By​łeś szu​le​rem – spro​sto​wa​ła Agnes. – I cier​pia​łeś okrop​nie. – Żad​na za​słu​ga z mo​jej stro​ny, pro​szę mi wie​rzyć. – Ale od​czu​wasz wy​rzu​ty su​mie​nia. Wi​dzę to. I nie z po​wo​du tego, co sta​ło się z two​imi dłoń​mi. – Wię​cej niż wy​rzu​ty su​mie​nia – przy​znał ma​gik. – Wstyd. Po​cho​dzę z do​brej ro​dzi​ny. Nie wy​cho​wa​no mnie na oszu​sta. Cza​sem, kie​dy pró​bu​ję od​po​wie​dzieć so​bie na py​ta​nie, dla​cze​go tak się sta​ło, my​ślę so​bie, że nie cho​dzi​ło o chęć po​sia​da​nia pie​nię​-

dzy. W każ​dym ra​zie nie wy​łącz​nie. Cho​dzi​ło o moją dumę kar​cia​ne​go mi​strza, ura​żo​ną dumę, bo nie mo​głem po​ka​zać na sce​nie wszyst​kie​go, na co było mnie stać. – Jest w tym jed​nak mo​rał – oświad​czy​ła Agnes. – Inni mogą z tej na​uki sko​rzy​stać, je​śli ze​chcesz się z nimi po​dzie​lić do​świad​cze​nia​mi. Ale je​śli chciał​byś opo​wie​dzieć wy​łącz​nie o nie​uczci​wej grze, też do​brze. To bę​dzie jak fa​scy​nu​ją​ca po​dróż, wspa​nia​ła hi​sto​ria, któ​ra nie po​win​na znik​nąć wraz z two​im odej​ściem. Bi​blio​te​ki peł​ne są bio​gra​fii gwiazd fil​mo​wych i po​li​ty​ków, któ​rzy nie po​tra​fią spoj​rzeć na sie​bie kry​tycz​nie. Nie mu​si​my do​wia​dy​wać się wię​cej o ży​ciu zna​nych oso​bi​sto​ści. Czy wiesz, co może nam po​móc, a na​wet nas oca​lić? Po​zna​nie ży​cia zwy​czaj​nych lu​dzi, któ​rzy ni​g​dy ni​cze​go szcze​gól​ne​go nie osią​gnę​li, ale wie​dzą, skąd przy​szli i dla​cze​go. Edom nie miał na kon​cie nad​zwy​czaj​nych osią​gnięć, wła​ści​wie ni​g​dy ni​cze​go nie do​ko​nał. Pa​trzył na sio​strę co​raz bar​dziej roz​ma​za​nym wzro​kiem. Pró​bo​wał za​pa​no​wać nad go​rą​cy​mi łza​mi w oczach. Nie czuł mi​ło​ści do ja​kiejś ma​gii i nie czer​pał dumy z ja​kiejś nie​zwy​kłej umie​jęt​no​ści, jaką po​sia​dał, gdyż nie po​sia​dał żad​nej. Czuł mi​łość do swej do​brej sio​stry, to ona sta​no​wi​ła dla nie​go po​wód do dumy i miał wra​że​nie, że jego małe, skrom​ne ży​cie nie jest po​zba​wio​ne sen​su, do​pó​ki wozi ją sa​mo​cho​dem, nosi cia​sta i cza​sem skła​nia ją do uśmie​chu. – Wiesz, Agnes, le​piej za​cznij od razu spo​ty​kać się z tą bi​blio​te​kar​ką i na​gry​wać wła​sne ży​cie – po​ra​dził Oba​diah. – Je​śli nie zro​bisz tego w cią​gu naj​bliż​szych czter​dzie​stu lat, po​tem bę​dziesz po​trze​bo​wa​ła na to ca​łej de​ka​dy. Edom, znaj​du​jąc się w ja​kimś to​wa​rzy​stwie, czę​sto pra​gnął uciec i te​raz wła​śnie po​czuł taką chęć – nie dla​te​go, że bra​ko​wa​ło mu słów, że mógł​by po​wie​dzieć coś nie​wła​ści​we​go czy też prze​wró​cić fi​li​żan​kę i po​ka​zać wro​dzo​ną nie​zgrab​ność, ale wo​lał sio​strze nie zna​czyć tego dnia wła​sny​mi łza​mi. Ostat​nio mia​ła ich za dużo w swym ży​ciu i choć jego łzy pły​nę​ły nie ze smut​ku, tyl​ko z mi​ło​ści, nie chciał jej obar​czać ich cię​ża​rem.

Ze​rwał się z sofy, mó​wiąc zbyt gło​śno: „Szyn​ka w pusz​ce”, ale od razu so​bie uświa​do​mił, że to nie ma naj​mniej​sze​go sen​su, za​czął więc roz​pacz​li​wie szu​kać in​nych słów – „Ziem​nia​ki, płat​ki ku​ku​ry​dzia​ne” – co było rów​nie śmiesz​ne. Te​raz Oba​diah pa​trzył na nie​go z wy​ra​zem nie​po​ko​ju na twa​rzy, jak na epi​lep​ty​ka pod​czas ata​ku, więc Edom rzu​cił się jak bu​rza przez sa​lon w stro​nę drzwi wej​ścio​wych, sta​ra​jąc się przy tym wy​tłu​ma​czyć swo​je za​cho​wa​nie: – Przy​wieź​li​śmy tro​chę, jest tro​chę, przy​nio​sę tro​chę, je​śli ze​chce pan tro​chę, mamy pu​dła w wo​zie, ale je przy​nio​sę, pu​dła z pu​dła​mi, no nie, nie pu​dła z pu​dła​mi, oczy​wi​ście, że nie, to pu​dła z to​wa​rem, wie pan, to​war, któ​ry przy​wieź​li​śmy w pu​dłach. Otwie​ra​jąc gwał​tow​nie drzwi i wy​pa​da​jąc na ga​nek, przy​po​mniał so​bie wresz​cie to ostat​nie, tak po​trzeb​ne sło​wo. – Je​dze​nie! – wrza​snął przez ra​mię z trium​fem i ulgą. Kie​dy już sta​nął przy tyl​nej kla​pie wozu, nie​wi​docz​ny dla Se​pha​ra​da i Agnes, oparł się o ka​ro​se​rię, spoj​rzał w pięk​ne sza​re nie​bo i za​pła​kał. Były to łzy wdzięcz​no​ści. Miał prze​cież w swym tak nie​waż​nym ży​ciu uko​cha​ną Agnes, ale od​krył też ze zdu​mie​niem, że pła​cze z tę​sk​no​ty za za​mor​do​wa​ną mat​ką, któ​ra mia​ła tyle co jego sio​stra współ​czu​cia wo​bec in​nych, ale nie dość siły, tyle samo po​ko​ry, ale nie dość od​wa​gi, tyle samo wia​ry, ale nie dość na​dziei. Na roz​le​głym nie​bie roz​legł się krzyk mew. Edom po​dą​żył za ich wo​ła​niem, aż wresz​cie od​zy​skał ostrość wzro​ku, a po​tem pa​trzył, jak pta​sie skrzy​dła strzy​gą na po​do​bień​stwo bia​łych ostrzy sza​rą weł​nę ob​ło​ków. Wresz​cie mógł wnieść pu​dła z je​dze​niem do domu Se​pha​ra​da.

46 Ned – „Mów mi Ned​dy” – Gna​thic był cien​ki jak flet, w gło​wie zaś miał tyle otwo​rów, ile li​czył ten in​stru​ment. Mo​gła przez nie uciec każ​da myśl, nim jej ci​śnie​nie zdo​ła​ło wy​wo​łać w czasz​ce nie​przy​jem​nie brzmią​cą mu​zy​kę. Głos Neda za​wsze był ci​chy i har​mo​nij​ny, ale czę​sto przy​bie​rał po​spiesz​ny, pe​łen oży​wie​nia ton, ni​czym al​le​gro, cza​sem na​wet pre​stis​si​mo, i po​mi​mo tej mi​łej nuty, prze​cho​dząc na wyż​sze ob​ro​ty, sta​wał się dla ucha rów​nie iry​tu​ją​cy jak bo​le​ro gra​ne na szkoc​kich kob​zach. Gdy​by coś ta​kie​go było moż​li​we. Grał za​wo​do​wo na for​te​pia​nie, choć nie mu​siał się z tego utrzy​my​wać. Odzie​dzi​czył pięk​ny trzy​pię​tro​wy dom w do​brej dziel​ni​cy San Fran​ci​sco, miał też spo​ry do​chód z fun​du​szu po​wier​ni​cze​go, któ​ry po​zwa​lał mu za​spo​ka​jać pod​sta​wo​we po​trze​by. Mimo to pra​co​wał pięć dni w ty​go​dniu w ele​ganc​kiej sali jed​ne​go ze sta​rych ho​te​li na Nob Hill, gdzie przy​gry​wał tu​ry​stom, biz​nes​me​nom, bo​ga​tym ho​mo​sek​su​ali​stom, któ​rzy wciąż li​czy​li na trwa​ły zwią​zek w epo​ce ce​nią​cej prze​lot​ność, nie zaś sta​łość, i nie​za​męż​nym pa​rom, któ​re do​kła​da​ły wszel​kich sta​rań, by ich sta​ran​nie za​pla​no​wa​ne przy​go​dy nie stra​ci​ły nic ze swe​go uro​ku. Ned​dy zaj​mo​wał trze​cie pię​tro domu. Dru​gie i pierw​sze po​dzie​lo​no na dwa miesz​ka​nia, par​ter zaś na czte​ry od​ręb​ne pra​cow​nie, z prze​zna​cze​niem pod wy​na​jem. Krót​ko po czwar​tej, wy​stro​jo​ny do pra​cy w czar​ny frak, bia​łą ko​szu​lę z ża​bo​tem i czar​ną musz​kę, Ned​dy sta​nął w drzwiach pra​cow​ni Ce​le​sti​ny Whi​te i za​czął szcze​gó​ło​wo wy​li​czać, ile razy zła​ma​ła za​sa​dy wy​naj​mu, przez co musi się wy​pro​wa​dzić jesz​cze przed koń​cem mie​sią​ca. Cho​dzi​ło głów​nie o An​gel, je​dy​ne dziec​ko w domu za​miesz​ka​nym bez wy​jąt​ku przez do​ro​słych: o jej płacz (choć bar​dzo rzad​ko pła​ka​ła), ha​ła​śli​we za​ba​wy (choć An​gel była jesz​cze zbyt sła​ba, by utrzy​mać w dło​niach grze​chot​kę) i groź​bę szkód (choć nie była jesz​cze w sta​nie wy​do​stać się bez po​mo​cy z

łó​żecz​ka, nie mó​wiąc już o ry​so​wa​niu kred​ka​mi po ścia​nach). Ce​le​sti​na nie po​tra​fi​ła go prze​ko​nać, na​wet jej mat​ka, Gra​ce, któ​ra miesz​ka​ła tym​cza​so​wo z cór​ką i za​wsze umia​ła za​że​gnać naj​więk​sze bu​rze, nie mo​gła po​wstrzy​mać śpiew​ne​go szkwa​łu Neda Gna​thi​ca na peł​nych ob​ro​tach. Do​wie​dział się o dziec​ku przed pię​cio​ma dnia​mi i od tej chwi​li ła​do​wał aku​mu​la​to​ry ni​czym tro​pi​kal​ny niż, któ​ry nie​ba​wem prze​kształ​ci się w hu​ra​gan. Ry​nek nie​ru​cho​mo​ści w San Fran​ci​sco był bar​dzo ogra​ni​czo​ny, po​pyt prze​wyż​szał po​daż. Ce​le​sti​na sta​ra​ła się wy​ja​śnić, że po​trze​bu​je jesz​cze co naj​mniej trzy​dzie​stu dni, by zna​leźć coś no​we​go, by​ło​by naj​le​piej, gdy​by mo​gła zo​stać do koń​ca lu​te​go. Uczęsz​cza​ła na za​ję​cia w aka​de​mii, wie​czo​ra​mi zaś pra​co​wa​ła jako kel​ner​ka. Dziec​kiem zaj​mo​wa​ła się głów​nie jej mat​ka. Ned​dy mó​wił, kie​dy Ce​le​sti​na prze​ry​wa​ła dla zła​pa​nia od​de​chu, mó​wił też, gdy nie prze​ry​wa​ła, sły​szał tyl​ko wła​sny mio​do​wy głos i z wiel​kim za​do​wo​le​niem pro​wa​dził roz​mo​wę sam ze sobą, tłu​miąc ar​gu​men​ty stro​ny prze​ciw​nej tak sku​tecz​nie – choć nie​po​rów​na​nie szyb​ciej – jak pia​sko​we bu​rze Egip​tu ście​ra​ją po​wierzch​nię pi​ra​mid. Mó​wił na​wet wów​czas, gdy pa​dło po raz pierw​szy grzecz​ne „prze​pra​szam” z ust wy​so​kie​go męż​czy​zny, któ​ry sta​nął za nim w otwar​tych drzwiach pra​cow​ni. Mó​wił da​lej, gdy „prze​pra​szam” roz​le​gło się po raz dru​gi i trze​ci, a po​tem za​milkł na​gle – co wy​da​ło się ta​kim sa​mym cu​dem jak przy​pad​ki uzdro​wień w Lo​ur​des – gdy nie​zna​jo​my po​ło​żył mu dłoń na ra​mie​niu, od​su​nął go de​li​kat​nie na bok i wszedł do środ​ka. Dok​tor Wal​ter Lip​scomb od​zna​czał się pal​ca​mi dłuż​szy​mi i pięk​niej​szy​mi niż pia​ni​sta i miał po​sta​wę wiel​kie​go dy​ry​gen​ta or​kie​stry sym​fo​nicz​nej, któ​ry nie po​trze​bu​je ba​tu​ty, wy​mu​sza po​słuch sa​mym po​ja​wie​niem się w sali kon​cer​to​wej. Ni​czym uoso​bie​nie au​to​ry​te​tu i opa​no​wa​nia, zwró​cił się do przy​ga​szo​ne​go mu​zy​ka: – Zaj​mu​ję się tym dziec​kiem jako le​karz. Uro​dzi​ło się z nie​do​wa​gą i za​pa​le​niem ucha. Brzmie​nie pań​skie​go gło​su su​ge​ru​je, że

ma pan po​cząt​ki bron​chi​tu, któ​ry uak​tyw​ni się w cią​gu naj​bliż​szych dwu​dzie​stu czte​rech go​dzin. Je​stem pe​wien, że nie chciał​by pan po​no​sić od​po​wie​dzial​no​ści za na​ra​że​nie tego dziec​ka na cho​ro​bę wi​ru​so​wą. Mru​ga​jąc jak spo​licz​ko​wa​ny, Ned​dy za​pew​nił: – Mam pra​wo wy​mó​wić… Dok​tor Lip​scomb na​chy​lił się lek​ko w stro​nę pia​ni​sty. Przy​po​mi​nał su​ro​we​go dy​rek​to​ra szko​ły, któ​ry za​mie​rza nie tyl​ko udzie​lić nie​sfor​ne​mu ucznia​ko​wi na​ga​ny, ale i wy​tar​gać go po​rząd​nie za ucho. – Pan​na Whi​te z dziec​kiem opu​ści to miesz​ka​nie przed koń​cem ty​go​dnia… chy​ba że bę​dzie ją pan da​lej za​drę​czał swo​im ga​dul​stwem. Za każ​dą do​dat​ko​wą mi​nu​tę jej po​byt prze​dłu​ży się o je​den dzień. Choć dok​tor Lip​scomb nie mó​wił gło​śniej niż ga​da​tli​wy pia​ni​sta, a na jego do​bro​tli​wej twa​rzy nie było na​wet śla​du gwał​tow​niej​szych uczuć, Ned​dy Gna​thic drgnął wy​stra​szo​ny i wy​co​fał się na ko​ry​tarz. – Mi​łe​go dnia – po​wie​dział Lip​scomb i za​trza​snął drzwi, miaż​dżąc mu, być może, nos i kwia​tek w bu​to​nier​ce. An​gel le​ża​ła na ręcz​ni​ku roz​ło​żo​nym na so​fie, Gra​ce wła​śnie ją prze​wi​ja​ła. Gdy dok​tor wziął na ręce prze​wi​nię​te dziec​ko, za​uwa​ży​ła: – Był pan na​praw​dę sku​tecz​ny, zu​peł​nie jak żona pa​sto​ra, któ​ra ma do czy​nie​nia z nie​po​słusz​nym pa​ra​fia​ni​nem. Szko​da tyl​ko, że brak mi cza​sem pań​skiej do​sad​no​ści. – Ma pani trud​niej​sze za​da​nie niż ja – za​uwa​żył Lip​scomb, ko​ły​sząc An​gel. – To ja​sne jak słoń​ce. Ce​le​sti​na, za​sko​czo​na wi​zy​tą le​ka​rza, wciąż nie mo​gła się otrzą​snąć po hu​ra​ga​no​wym ata​ku Ned​dy’ego. – Nie wie​dzia​łam, że pan przyj​dzie, dok​to​rze.

– Sam o tym nie wie​dzia​łem, do​pó​ki się nie zo​rien​to​wa​łem, że je​stem w oko​li​cy. Mia​łem na​dzie​ję, że was za​sta​nę w kom​ple​cie. Je​śli prze​szka​dzam… – Nie, nie, po pro​stu… – Chcia​łem po​wie​dzieć wam coś waż​ne​go. – Cho​dzi o małą? – spy​ta​ła z nie​po​ko​jem Gra​ce. Ko​ły​sząc w swych du​żych dło​niach An​gel i uśmie​cha​jąc się do niej, za​pew​nił: – Och nie, pani Whi​te, ta dama jest zu​peł​nie zdro​wa. Nie ma po​wo​dów do zmar​twień. An​gel, jak​by ko​ły​sa​na dłoń​mi sa​me​go Boga, spo​glą​da​ła sze​ro​ko otwar​ty​mi ocza​mi na le​ka​rza. – Przy​sze​dłem wam po​wie​dzieć, że od​stę​pu​ję moją prak​ty​kę i koń​czę ka​rie​rę za​wo​do​wą. Chcia​łem, by​ście o tym wie​dzia​ły. – Koń​czy pan ka​rie​rę? – zdzi​wi​ła się Ce​le​sti​na. – Prze​cież jest pan jesz​cze mło​dy. – Ma pan ocho​tę na her​ba​tę i ka​wa​łek cia​sta? – spy​ta​ła bez za​jąk​nię​cia Gra​ce, jak​by tak wła​śnie na​le​ża​ło od​po​wia​dać na in​for​ma​cję o ra​dy​kal​nej zmia​nie ży​cia. – Praw​dę mó​wiąc, pani Whi​te, bar​dziej od​po​wied​ni w tej sy​tu​acji był​by szam​pan, je​śli nie ma pani nic prze​ciw​ko na​po​jom wy​sko​ko​wym. – Nie​któ​rzy bap​ty​ści nie uzna​ją al​ko​ho​lu, ale my na​le​ży​my do grzesz​nej mniej​szo​ści. Choć mamy tyl​ko bu​tel​kę cie​płe​go wina. – Dwie prze​czni​ce stąd jest naj​lep​sza or​miań​ska re​stau​ra​cja w mie​ście – po​wie​dział Lip​scomb. – Sko​czę tam i przy​nio​sę tro​chę schło​dzo​ne​go szam​pa​na i coś do zje​dze​nia, je​śli pa​nie po​zwo​lą. – Bez pana by​ły​śmy ska​za​ne na reszt​ki z wczo​raj​sze​go obia​du. – Je​śli nie je​steś oczy​wi​ście za​ję​ta – zwró​cił się Lip​scomb do Ce​le​sti​ny. – Ma dziś wol​ne – wy​ja​śni​ła Gra​ce.

– Zry​wa pan z me​dy​cy​ną? – spy​ta​ła Ce​le​sti​na, za​szo​ko​wa​na tro​chę jego oświad​cze​niem i do​sko​na​łym hu​mo​rem. – Dla​te​go mu​si​my to uczcić. Ko​niec mo​jej ka​rie​ry i wa​szą prze​pro​wadz​kę. Na​gle przy​po​mnia​ła so​bie, jak za​pew​niał Ned​dy’ego, że przed upły​wem ty​go​dnia wy​nio​są się z domu. – Ale prze​cież nie mamy do​kąd pójść. Od​da​jąc małą w ręce Gra​ce, Lip​scomb wy​ja​śnił: – Je​stem wła​ści​cie​lem kil​ku nie​ru​cho​mo​ści, któ​re wy​naj​mu​ję. Mam w tej chwi​li wol​ne miesz​ka​nie z dwie​ma sy​pial​nia​mi. – Stać mnie tyl​ko na pra​cow​nię, na coś skrom​ne​go. – Czynsz taki sam jak tu​taj – do​dał Lip​scomb. Ce​le​sti​na wy​mie​ni​ła z mat​ką zna​czą​ce spoj​rze​nia. Le​karz do​strzegł to. Na jego po​cią​głej i bla​dej twa​rzy po​ja​wił się ru​mie​niec za​kło​po​ta​nia. – Je​steś pięk​na, Ce​le​sti​no, za​pew​niam jed​nak, że mam jak naj​uczciw​sze za​mia​ry. – Och, wca​le nie po​my​śla​łam so​bie… – Wręcz prze​ciw​nie, po​my​śla​łaś, i trud​no ci się w tej sy​tu​acji dzi​wić. Mam czter​dzie​ści sie​dem lat, a ty dwa​dzie​ścia… – Pra​wie dwa​dzie​ścia je​den. – …i po​cho​dzi​my z dwóch róż​nych świa​tów, co sza​nu​ję. Sza​nu​ję też cie​bie i two​ją wspa​nia​łą ro​dzi​nę… i nie​za​chwia​ną pew​ność celu, jaką u cie​bie do​strze​gam. Pra​gnę po​móc, bo uwa​żam, że je​stem ci to wi​nien. – Dla​cze​go miał​by pan być mi coś wi​nien? – Wła​ści​wie je​stem wi​nien Phi​mie. Cho​dzi mi o to, co po​wie​dzia​ła na sto​le ope​ra​cyj​nym. To od​mie​ni​ło moje ży​cie. „Ro​we​na cię ko​cha”, po​wie​dzia​ła mu Phi​mie, po​ko​nu​jąc na chwi​lę skut​ki wy​le​wu, któ​ry za​kłó​cił jej mowę. „Be​ezil i Fe​ezil są

ra​zem z nią”. Prze​sła​nie od zmar​łej żony i dzie​ci cze​ka​ją​cych na nie​go po dru​giej stro​nie ży​cia. Jak​by chcąc o coś pro​sić, bez skrę​po​wa​nia ujął dło​nie Ce​le​sti​ny. – Przez dłu​gie lata jako po​łoż​nik spro​wa​dza​łem ży​cie na ten świat, ale nie wie​dzia​łem, czym to ży​cie jest, nie uchwy​ci​łem jego sen​su, nie mia​łem po​ję​cia, że w ogó​le ma ja​kiś sens. Jesz​cze za​nim Ro​we​na, Har​ry i Dan​ny zgi​nę​li… już by​łem pu​sty. Po ich stra​cie ta pust​ka prze​ro​dzi​ła się w coś znacz​nie gor​sze​go. By​łem w środ​ku mar​twy, Ce​le​sti​no. Phi​mie dała mi na​dzie​ję. Nie mogę jej za to od​pła​cić, ale mogę coś zro​bić dla jej cór​ki i cie​bie, je​śli tyl​ko bę​dzie mi wol​no. Po​czuł, jak drżą jej dło​nie. Jemu też drża​ły. Mil​cza​ła, więc po​wie​dział: – Przez całe ży​cie eg​zy​sto​wa​łem z dnia na dzień. Naj​pierw prze​trwać, po​tem osią​gnąć, wresz​cie na​być. Domy, in​we​sty​cje, an​ty​ki… nie ma w tym nic złe​go. Ale to nie wy​peł​nia pust​ki. Może któ​re​goś dnia wró​cę do me​dy​cy​ny, lecz pra​ca le​ka​rza jest ner​wo​wa, a ja te​raz po​trze​bu​ję spo​ko​ju, ci​szy, cza​su na re​flek​sję. Co​kol​wiek od tej chwi​li zro​bię… chcę, by moje ży​cie mia​ło wię​cej sen​su niż przed​tem. Po​tra​fisz to zro​zu​mieć? – Wy​cho​wa​no mnie, bym to ro​zu​mia​ła – od​par​ła Ce​le​sti​na. Pod​nio​sła wzrok i do​strze​gła, że jej sło​wa po​ru​szy​ły mat​kę. – Mo​gły​by​ście prze​nieść się stąd już ju​tro – za​pro​po​no​wał Lip​scomb. – Ju​tro i w śro​dę mam za​ję​cia, ale w czwar​tek je​stem wol​na. – A więc czwar​tek – oświad​czył, nie kry​jąc za​do​wo​le​nia, że do​sta​nie tyl​ko jed​ną trze​cią tego, co mu się na​le​ży za wy​na​jem. – Dzię​ku​ję, dok​to​rze Lip​scomb. Będę no​to​wa​ła wszyst​ko, co stra​ci pan każ​de​go mie​sią​ca. Pew​ne​go dnia spła​cę ten dług. – Prze​dys​ku​tu​je​my to w od​po​wied​nim cza​sie. I… mów mi Wal​ly.

Po​cią​gła, wą​ska twarz le​ka​rza, ist​ne ob​li​cze przed​się​bior​cy po​grze​bo​we​go, jak​by stwo​rzo​ne do wy​ra​ża​nia nie​zgłę​bio​ne​go smut​ku, kłó​ci​ła się z tym imie​niem. Wal​ly po​wi​nien być pie​go​wa​ty, ru​mia​ny, py​za​ty i skłon​ny do śmie​chu. – Wal​ly – po​wie​dzia​ła Ce​le​sti​na bez wa​ha​nia, gdyż na​gle do​strze​gła w jego zie​lo​nych oczach, tak ży​wych te​raz, ma​łe​go chłop​ca o tym imie​niu. Po​tem był szam​pan i dwie tor​by peł​ne or​miań​skich sma​ko​ły​ków. Sou beu​rek, mu​ja​de​reh, bi​ry​ani z kur​cza​kiem i ry​żem, fa​sze​ro​wa​ne li​ście wi​no​gron, kar​czo​chy z ja​gnię​ci​ną i ry​żem, oro​uk, man​ti i inne spe​cja​ły. Po mo​dli​twie, któ​rą zmó​wi​ła Gra​ce, wszy​scy za​sie​dli do sto​łu – Wal​ly, trzy ko​bie​ty z ro​dzi​ny Whi​te’ów i czwar​ta obec​na du​chem. Uczto​wa​li, śmia​li się, roz​ma​wia​li o sztu​ce, le​cze​niu i opie​ce nad dzieć​mi, a tak​że prze​szło​ści i dniu ju​trzej​szym, a tym​cza​sem w ho​te​lu na Nob Hill przy czar​nym la​kie​ro​wa​nym for​te​pia​nie sie​dział odzia​ny we frak Ned​dy Gna​thic i roz​rzu​cał po ele​ganc​kiej sali dźwię​ki mi​go​tli​we jak dia​men​ty.

47 Wciąż w bia​łym ap​te​kar​skim far​tu​chu na​rzu​co​nym na bia​łą ko​szu​lę i czar​ne spodnie, po​dą​ża​jąc zde​cy​do​wa​nym kro​kiem po uli​cach Bri​ght Be​ach, pod zło​wiesz​czo sza​rym nie​bem jak z okład​ki hor​ro​ru, przy od​po​wied​nio po​nu​rym akom​pa​nia​men​cie szu​mu li​ści pal​mo​wych nad gło​wą, Paul Da​ma​scus zmie​rzał do domu. Spa​cer sta​no​wił ele​ment wy​sił​ku fi​zycz​ne​go, dry​lu, któ​ry trak​to​wał z całą po​wa​gą. Wie​dział, że ni​g​dy nie bę​dzie po​wo​ła​ny do ra​to​wa​nia świa​ta, jak w przy​pad​ku bo​ha​te​rów ta​nich po​wie​ści, któ​re tak uwiel​biał, spo​czy​wa​ły na nim jed​nak pew​ne obo​wiąz​ki i aby im spro​stać, mu​siał za​cho​wać od​po​wied​nią for​mę. W kie​sze​ni far​tu​cha miał list do wie​leb​ne​go Har​ri​so​na Whi​te’a. Nie za​kle​ił ko​per​ty, gdyż za​mie​rzał po​ka​zać go swej żo​nie Per​ri i wpro​wa​dzić za​su​ge​ro​wa​ne przez nią po​praw​ki. Bar​dzo ce​nił jej opi​nię, i to w każ​dej spra​wie. Naj​waż​niej​szym punk​tem dnia był jego po​wrót do domu, do Per​ri. Po​zna​li się w wie​ku trzy​na​stu lat, po​bra​li w wie​ku dwu​dzie​stu dwóch. W maju mie​li ob​cho​dzić dwu​dzie​stą trze​cią rocz​ni​cę ślu​bu. Nie do​cho​wa​li się dzie​ci. Tak mu​sia​ło być. Praw​dę mó​wiąc, Paul ni​cze​go nie ża​ło​wał. Jako dwu​oso​bo​wa ro​dzi​na byli so​bie bliż​si, niż gdy​by los ob​da​rzył ich po​tom​stwem, a on bar​dzo so​bie ce​nił ich zwią​zek. Wspól​ne wie​czo​ry były praw​dzi​wym szczę​ściem, choć zwy​kle oglą​da​li tyl​ko te​le​wi​zję albo on czy​tał jej na głos. Per​ri bar​dzo lu​bi​ła, kie​dy jej czy​tał: głów​nie po​wie​ści hi​sto​rycz​ne, cza​sem kry​mi​na​ły. Per​ri czę​sto za​sy​pia​ła przed wpół do dzie​sią​tej, rzad​ko po dzie​sią​tej, na​to​miast Paul ni​g​dy nie za​my​kał oczu przed pierw​szą. O póź​nej po​rze, wsłu​cha​ny w ko​ją​cy rytm jej od​de​chu, wra​cał do swych przy​gód. Dzi​siej​szy wie​czór był od​po​wied​ni na te​le​wi​zję. Za​po​wia​da​no mnó​stwo cie​ka​wych pro​gra​mów.

Kie​dy Paul skrę​cił w Ja​smi​ne Way i zo​ba​czył swój dom, ser​ce za​bi​ło mu ży​wiej w pier​si. Nie była to im​po​nu​ją​ca re​zy​den​cja – ty​po​wy dom ame​ry​kań​ski przy głów​nej uli​cy mia​stecz​ka – lecz uwa​żał, że jest wspa​nial​szy niż Pa​ryż, Lon​dyn i Rzym ra​zem wzię​te. Wie​dział, że ni​g​dy nie zo​ba​czy tych miast, ale nie ża​ło​wał tego. Ra​do​sne ocze​ki​wa​nie prze​ro​dzi​ło się na​gle w praw​dzi​wą gro​zę, kie​dy spo​strzegł ka​ret​kę po​go​to​wia przy kra​węż​ni​ku. A na pod​jeź​dzie stał bu​ick na​le​żą​cy do Jo​shuy Nun​na, ich le​ka​rza ro​dzin​ne​go. Drzwi fron​to​we były otwar​te. Paul wpadł do środ​ka jak bu​rza. W przed​po​ko​ju uj​rzał Han​nę Rey i Nel​lie Oatis. Sie​dzia​ły obok sie​bie na scho​dach pro​wa​dzą​cych na pię​tro. Nel​lie, przy​ja​ciół​ka Per​ri, mo​gła​by ucho​dzić za sio​strę Han​ny. Han​na była zbyt prze​ję​ta, by wstać. Nel​lie zdo​ła​ła się pod​nieść, ale nie mo​gła nic z sie​bie wy​du​sić. Jej usta nada​wa​ły kształt sło​wom, lecz głos za​wiódł ją cał​ko​wi​cie. Po​wstrzy​ma​ny tak na​gle nie​omyl​nym wy​ra​zem ich twa​rzy, Paul był wdzięcz​ny Nel​lie za tę chwi​lo​wą nie​moc. Po​dej​rze​wał, że nie star​czy mu sił, by znieść no​wi​nę, któ​rą pró​bo​wa​ła mu prze​ka​zać. Bło​go​sła​wio​ne mil​cze​nie Nel​lie trwa​ło tyl​ko do chwi​li, gdy Han​na, obar​czo​na prze​kleń​stwem mowy, choć po​zba​wio​na sił fi​zycz​nych, po​wie​dzia​ła: – Pró​bo​wa​li​śmy pana za​wia​do​mić, pa​nie Da​ma​scus, ale zdą​żył pan już wyjść z ap​te​ki. Drzwi do sa​lo​nu nie były za​mknię​te. Do​bie​ga​ją​ce stam​tąd gło​sy przy​cią​gnę​ły Pau​la jak ma​gnes. Prze​stron​ny sa​lon speł​niał dwie funk​cje: po​ko​ju go​ścin​ne​go i sy​pial​ni, gdyż tu wła​śnie Paul i Per​ri spę​dza​li każ​dą noc. W drzwiach sta​nął sa​ni​ta​riusz, Jeff Do​oley. Chwy​cił Pau​la gwał​tow​nie za ra​mię i po​cią​gnął w głąb po​ko​ju, w stro​nę łóż​ka Per​ri. Od​le​głość za​le​d​wie kil​ku kro​ków, ale da​lej niż Pa​ryż, da​lej niż Rzym. Zda​wa​ło się, że dy​wan cią​gnie go za nogi, za​pa​da się pod sto​pa​mi ni​czym bło​to. Po​wie​trze, gę​ste w jego płu​cach jak

ciecz, sta​wia​ło za​cię​ty opór. Sie​dzą​cy przy łóż​ku Jo​shua Nunn, przy​ja​ciel i le​karz, pod​niósł wzrok. Po​tem wstał cięż​ko, jak​by przy​tło​czo​ny brze​mie​niem jarz​ma. Wez​gło​wie łóż​ka było unie​sio​ne, Per​ri le​ża​ła na ple​cach. Oczy mia​ła za​mknię​te. Sto​jak z bu​tlą tle​nu był przy​su​nię​ty do łóż​ka, ma​ska le​ża​ła obok gło​wy Per​ri na po​dusz​ce. Rzad​ko po​trze​bo​wa​li tle​nu. Tego jed​nak dnia nie po​mógł. Re​spi​ra​tor, za​sto​so​wa​ny nie​wąt​pli​wie przez le​ka​rza, le​żał na po​ście​li. Per​ri nie​czę​sto z nie​go ko​rzy​sta​ła, co naj​wy​żej nocą. W cią​gu pierw​sze​go roku cho​ro​by była stop​nio​wo odłą​cza​na od że​la​zne​go płu​ca. Przed ukoń​cze​niem sie​dem​na​stu lat po​trze​bo​wa​ła tyl​ko re​spi​ra​to​ra, ale z cza​sem na​bra​ła sił i mo​gła od​dy​chać sama. – Ser​ce – rzekł Jo​shua Nunn. Za​wsze było szczo​dre. Gdy cho​ro​ba ob​cio​sy​wa​ła swym dłu​tem jej cia​ło, tak z cza​sem kru​che, jej wiel​kie ser​ce, nie​po​mniej​szo​ne cier​pie​niem, wy​da​wa​ło się więk​sze niż skry​wa​ją​ca je po​wło​ka. Po​lio, cho​ro​ba dzie​cię​ca, do​pa​dła ją na dwa ty​go​dnie przed pięt​na​sty​mi uro​dzi​na​mi. Było to trzy​dzie​ści lat temu. Jo​shua już wcze​śniej od​su​nął koc. Bla​do​żół​te spodnie od pi​ża​my nie mo​gły ukryć strasz​li​wej chu​do​ści nóg, któ​re wy​glą​da​ły jak dwa pa​ty​ki. Jej przy​pa​dek był tak cięż​ki, że bal​ko​ni​ki czy kule nie wcho​dzi​ły w ra​chu​bę. Re​ha​bi​li​ta​cja mię​śnio​wa oka​za​ła się nie​sku​tecz​na. Rę​ka​wy pi​ża​my były pod​cią​gnię​te, uka​zu​jąc ko​lej​ne po​stę​py okrut​nej cho​ro​by. Mię​śnie le​we​go ra​mie​nia, cał​ko​wi​cie nie​spraw​ne​go, za​ni​kły; zgrab​na nie​gdyś dłoń zwi​nę​ła się, jak​by ści​ska​jąc nie​wi​dzial​ny przed​miot, być może na​dzie​ję, któ​rej Per​ri ni​g​dy się nie wy​zby​ła. Po​nie​waż mo​gła po​słu​gi​wać się w ogra​ni​czo​nym za​kre​sie pra​-

wą ręką, była ona mniej znisz​czo​na, choć też nie wy​glą​da​ła nor​mal​nie. Paul spu​ścił rę​ka​wy pi​ża​my. Po​tem za​krył de​li​kat​nie ko​cem wy​nisz​czo​ne cia​ło żony, aż do chu​dych ra​mion, ale pra​wą rękę uło​żył na po​ście​li. Wy​rów​nał i wy​gła​dził za​wi​nię​tą na​rzu​tę. Cho​ro​ba, któ​ra nie zdo​ła​ła na​ru​szyć jej ser​ca, nie po​zo​sta​wi​ła też śla​dów na twa​rzy, któ​ra była jak za​wsze cu​dow​na. Usiadł na brze​gu łóż​ka i ujął pra​wą rękę żony. Per​ri ode​szła tak nie​daw​no, że wciąż mia​ła cie​płą skó​rę. Jo​shua i sa​ni​ta​riusz wy​co​fa​li się bez sło​wa do przed​po​ko​ju. Drzwi za​su​nę​ły się ci​cho. Tyle lat ra​zem, a mimo to tak krót​ko… Paul nie mógł so​bie przy​po​mnieć, kie​dy za​czął ją ko​chać. Nie od pierw​sze​go wej​rze​nia. Ale jesz​cze przed jej cho​ro​bą. Mi​łość przy​szła z cza​sem, a nim roz​kwi​tła, głę​bo​ko za​pu​ści​ła ko​rze​nie. Był w sta​nie przy​wo​łać chwi​lę, gdy zro​zu​miał, że się z Per​ri oże​ni – pod​czas pierw​sze​go roku w col​le​ge’u, kie​dy wró​cił do domu na świę​ta Bo​że​go Na​ro​dze​nia. Po​tem, w szko​le, tę​sk​nił do Per​ri co​dzien​nie, a gdy ją uj​rzał po​now​nie, cią​głe na​pię​cie go opu​ści​ło i po raz pierw​szy od wie​lu mie​się​cy po​czuł wiel​ki spo​kój. Miesz​ka​ła wte​dy z ro​dzi​ca​mi. Prze​ro​bi​li dla niej po​kój ja​dal​ny na sy​pial​nię. Kie​dy Paul zja​wił się z pre​zen​tem gwiazd​ko​wym, le​ża​ła w łóż​ku ubra​na w czer​wo​ną pi​ża​mę i czy​ta​ła Jane Au​sten. Prze​myśl​ne urzą​dze​nie zło​żo​ne z rze​mie​ni, blo​ków i cię​żar​ków po​ma​ga​ło jej w mia​rę spraw​nie po​ru​szać pra​wym ra​mie​niem. Książ​ka była umiesz​czo​na na pod​pór​ce, ale dziew​czy​na była w sta​nie prze​wra​cać kart​ki sama. Spę​dził z nią po​po​łu​dnie i zo​stał na ko​la​cji. Jadł przy jej łóż​ku, jed​no​cze​śnie kar​miąc ją. Nie spie​szył się, by mo​gli skoń​czyć w tym sa​mym cza​sie. Ni​g​dy przed​tem nie po​da​wał jej je​dze​nia, a mimo to szło mu do​sko​na​le, tak jak i jej, ro​bił to pra​wie ma​chi​nal​nie, dla​te​go za​pa​mię​tał z tego wie​czo​ru głów​nie ich roz​mo​wę.

W kwiet​niu, gdy się jej oświad​czył, od​mó​wi​ła. – Je​steś bar​dzo do​bry, Paul, ale nie chcę, byś wy​rzekł się dla mnie ży​cia. Je​steś… je​steś pięk​nym okrę​tem, któ​ry po​że​glu​je da​le​ko, do fa​scy​nu​ją​cych kra​in, a ja by​ła​bym tyl​ko two​ją ko​twi​cą. – Sta​tek bez ko​twi​cy ni​g​dy nie za​zna spo​ko​ju – od​rzekł. – Za​wsze bę​dzie na ła​sce wzbu​rzo​ne​go mo​rza. Za​czę​ła prze​ko​ny​wać, że jej wy​nisz​czo​ne cia​ło nie po​sia​da wa​lo​rów, ja​kie moż​na ofia​ro​wać męż​czyź​nie, ani siły, by wło​żyć suk​nię ślub​ną. – Ale masz fa​scy​nu​ją​cy umysł – po​wie​dział. – I rów​nie pięk​ną du​szę. Po​słu​chaj, Per, od chwi​li, gdy skoń​czy​li​śmy trzy​na​ście lat, ni​g​dy się zbyt​nio nie in​te​re​so​wa​łem two​im cia​łem. Po​chle​biasz so​bie bez​wstyd​nie, je​śli uwa​żasz, że by​łaś aż tak wy​jąt​ko​wa na​wet przed cho​ro​bą. Ta szcze​rość spra​wi​ła Per​ri za​do​wo​le​nie, po​nie​waż zbyt wie​lu lu​dzi trak​to​wa​ło ją tak, jak​by jej duch był rów​nie kru​chy jak cia​ło. Wy​buch​nę​ła śmie​chem – ale od​mó​wi​ła. Dzie​sięć mie​się​cy póź​niej uda​ło mu się ją wresz​cie prze​ko​nać. Przy​ję​ła oświad​czy​ny i usta​li​li datę ślu​bu. Tego sa​me​go wie​czo​ru spy​ta​ła go przez łzy, czy wła​sne po​świę​ce​nie go nie prze​ra​ża. Praw​dę mó​wiąc, był prze​ra​żo​ny. Z jed​nej stro​ny od​czu​wał tak głę​bo​kie pra​gnie​nie jej to​wa​rzy​stwa, że zda​wa​ło się prze​ni​kać go do szpi​ku ko​ści, ale z dru​giej sam dzi​wił się wła​sne​mu upo​ro​wi. A jed​nak tego wie​czo​ru, kie​dy przy​ję​ła jego oświad​czy​ny i spy​ta​ła, czy się nie boi, od​parł: „Już nie”. Strach, jaki przed nią ukry​wał, znik​nął wraz ze sło​wa​mi przy​się​gi mał​żeń​skiej. Wie​dział od pierw​sze​go po​ca​łun​ku, że to jego prze​zna​cze​nie. Jaką wspa​nia​łą przy​go​dę prze​ży​wa​li wspól​nie przez te dwa​dzie​ścia trzy lata! Doc Sa​va​ge mógł​by im po​zaz​dro​ścić. Trosz​cze​nie się o Per​ri, w każ​dym sen​sie tego sło​wa, uczy​ni​ło go szczę​śliw​szym, niż był​by bez niej – i o wie​le lep​szym. A te​raz już go nie po​trze​bo​wa​ła. Pa​trzył na twarz żony, trzy​mał

jej sty​gną​cą dłoń; jego ko​twi​ca od​da​la​ła się, po​zo​sta​wia​jąc go na ła​sce fal.

48 Po spę​dze​niu dru​giej nocy w Sle​epie Tyme Inne, prze​bu​dziw​szy się o świ​cie, Ju​nior czuł się wy​po​czę​ty i od​świe​żo​ny. Był też w sta​nie za​pa​no​wać nad je​li​ta​mi. Nie wie​dział, co są​dzić o nie​daw​nej do​le​gli​wo​ści. Ob​ja​wy za​tru​cia po​kar​mo​we​go po​ja​wia​ją się za​zwy​czaj w cią​gu dwóch go​dzin po je​dze​niu. Te okrop​ne skur​cze za​czę​ły nim mio​tać co naj​mniej sześć go​dzin po po​sił​ku. Poza tym, je​śli to rze​czy​wi​ście było za​tru​cie po​kar​mo​we, do​stał​by tor​sji, nie miał jed​nak żad​nych od​ru​chów wy​miot​nych. Po​dej​rze​wał, że na​le​ży wi​nić jego nad​zwy​czaj​ną wraż​li​wość na prze​moc, śmierć i stra​tę ko​goś bli​skie​go. Po​przed​nio ob​ja​wi​ło się to wy​bu​cho​wym opróż​nie​niem żo​łąd​ka, a te​raz oczysz​cze​niem niż​szych par​tii ukła​du po​kar​mo​we​go. W ten wtor​ko​wy po​ra​nek, ką​piąc się pod prysz​ni​cem we​spół z wiel​kim ka​ra​lu​chem, któ​ry był rów​nie ra​do​sny jak gol​den re​trie​ver w cie​płym ba​se​nie, Ju​nior przy​rzekł so​bie ni​g​dy wię​cej nie za​bi​jać. Chy​ba że w obro​nie ko​niecz​nej. Już raz zło​żył taką przy​się​gę. Moż​na by za​uwa​żyć, że jej nie do​trzy​mał. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że gdy​by nie za​bił Va​na​diu​ma, sza​lo​ny po​li​cjant by go za​ła​twił. Dzia​łał za​tem w obro​nie wła​snej. Jed​nak​że tyl​ko nie​uczci​wy albo skłon​ny do uro​jeń czło​wiek mógł uspra​wie​dli​wiać za​mor​do​wa​nie Vic​to​rii, wi​dząc w tym akt sa​mo​obro​ny. Ju​nior w pew​nym stop​niu dał się po​nieść gnie​wo​wi i pa​sji, a był na tyle szcze​ry, by to przy​znać. Jak na​uczał Zedd, w świe​cie, gdzie nie​uczci​wość jest wa​lu​tą spo​łecz​nej ak​cep​ta​cji i suk​ce​su fi​nan​so​we​go, trze​ba sto​so​wać pew​ne oszu​stwa, by prze​trwać w ży​ciu, ale ni​g​dy nie wol​no okła​my​wać sie​bie, bo w prze​ciw​nym ra​zie nie bę​dzie już ni​ko​go, komu moż​na by za​ufać.

Tym ra​zem Ju​nior przy​rzekł ni​g​dy nie za​bi​jać, chy​ba że w obro​nie ko​niecz​nej, bez wzglę​du na sto​pień pro​wo​ka​cji. Ten twar​dy wa​ru​nek spra​wił mu przy​jem​ność. Nikt nie mógł osią​gnąć zna​czą​cej sa​mo​po​pra​wy, sta​wia​jąc so​bie ni​skie wy​ma​ga​nia. Od​su​nął za​słon​kę i wy​szedł spod prysz​ni​ca. Ka​ra​luch po​zo​stał w bro​dzi​ku, żywy i nie​tknię​ty. Przed wy​jaz​dem Ju​nior przej​rzał szyb​ko na​stęp​ne czte​ry ty​sią​ce na​zwisk w książ​ce te​le​fo​nicz​nej w po​szu​ki​wa​niu Bar​tho​lo​mew. Po​przed​nie​go dnia, za​mknię​ty w czte​rech ścia​nach po​ko​ju, prze​brnął w po​go​ni za wro​giem przez dwa​na​ście ty​się​cy abo​nen​tów. Da​wa​ło to łącz​nie licz​bę czter​dzie​stu ty​się​cy. Znów wy​ru​szyw​szy w dro​gę, ob​cią​żo​ny je​dy​nie ba​ga​żem dzieł Ca​esa​ra Zed​da, po​dą​żył na po​łu​dnie, do San Fran​ci​sco. Pod​nie​ca​ła go per​spek​ty​wa ży​cia w wiel​kim mie​ście. Lata spę​dzo​ne w sen​nym Spru​ce Hills upły​nę​ły pod zna​kiem mi​ło​ści, szczę​śli​we​go mał​żeń​stwa i suk​ce​su fi​nan​so​we​go. Małe mia​stecz​ko jed​nak ni​ko​go nie mo​gło po​bu​dzić in​te​lek​tu​al​nie. By żyć w peł​ni, mu​siał do​świad​czać nie tyl​ko fi​zycz​nych przy​jem​no​ści, za​znać nie tyl​ko ży​cia sa​tys​fak​cjo​nu​ją​ce​go emo​cjo​nal​nie, ale i umy​sło​wo. Wy​brał dro​gę przez Ma​rin Co​un​ty i most Gol​den Gate. Me​tro​po​lia, któ​rej ni​g​dy wcze​śniej nie od​wie​dził, wy​ro​sła na​gle na wzgó​rzach po​nad mi​go​czą​cą za​to​ką w ca​łym swym splen​do​rze. Przez jed​ną cu​dow​ną go​dzi​nę jeź​dził bez żad​ne​go celu po mie​ście, po​dzi​wia​jąc ar​chi​tek​tu​rę, po​ry​wa​ją​ce wi​do​ki, stro​me uli​ce, któ​re mo​gły przy​pra​wić o za​wrót gło​wy. Nie​ba​wem był tak odu​rzo​ny San Fran​ci​sco, jak wi​nem. Tu​taj wy​zwa​nia na​tu​ry in​te​lek​tu​al​nej i moż​li​wo​ści sa​mo​do​sko​na​le​nia były nie​ogra​ni​czo​ne. Wiel​kie mu​zea, ga​le​rie, uni​wer​sy​te​ty, sale kon​cer​to​we, księ​gar​nie, bi​blio​te​ki, ob​ser​wa​to​ria… Nie​speł​na przed ro​kiem w naj​bar​dziej prze​bo​jo​wym lo​ka​lu mia​sta po​ka​za​ły się na sce​nie pierw​sze tan​cer​ki to​pless. Te​raz ta nie​zwy​kła for​ma sztu​ki była pre​zen​to​wa​na w wie​lu du​żych mia​-

stach, któ​re po​szły w ślad za awan​gar​do​wym San Fran​ci​sco. Ju​nior bar​dzo pra​gnął do​znać oświe​ce​nia za spra​wą tej roz​ryw​ki, tu, w miej​scu na​ro​dzin ta​necz​nej in​no​wa​cji dwu​dzie​ste​go wie​ku. Nim wy​bi​ła trze​cia, za​mel​do​wał się w słyn​nym ho​te​lu Nob Hill. Z okien jego po​ko​ju roz​cią​gał się wspa​nia​ły wi​dok na mia​sto. W mod​nym skle​pie obok ho​te​lo​we​go holu na​był tro​chę ubrań, by uzu​peł​nić bra​ki spo​wo​do​wa​ne kra​dzie​żą. Po do​ko​na​niu od​po​wied​nich prze​ró​bek wszyst​ko zo​sta​ło do​star​czo​ne do jego po​ko​ju jesz​cze przed szó​stą. Przed siód​mą sie​dział w ele​ganc​kim ba​rze i są​czył drin​ka. Pia​ni​sta w smo​kin​gu grał z we​rwą ja​kąś ro​man​tycz​ną me​lo​dię. Kil​ka pięk​nych ko​biet w to​wa​rzy​stwie męż​czyzn po kry​jo​mu flir​to​wa​ło z Ju​nio​rem. Był przy​zwy​cza​jo​ny do tego, że jest obiek​tem po​żą​da​nia. Lecz tej nocy in​te​re​so​wa​ła go tyl​ko jed​na dama – San Fran​ci​sco – i chciał być z nią sam na sam. W ba​rze moż​na było zjeść obiad. Ju​nior za​mó​wił zna​ko​mi​ty fi​let mi​gnon z odro​bi​ną wina ca​ber​net sau​vi​gnon. Je​dy​nym zgrzy​tem wie​czo​ru był mo​ment, gdy pia​ni​sta za​grał So​me​one to Watch over Me. Ju​nior uj​rzał w wy​obraź​ni mo​ne​tę prze​su​wa​ją​cą się szyb​ko po kost​kach dło​ni i usły​szał mo​no​ton​ny głos stuk​nię​te​go po​li​cjan​ta: „Jest taka pio​sen​ka Ger​sh​wi​na, So​me​one to Watch over Me. Ktoś się o mnie trosz​czy, ktoś mnie pil​nu​je. Sły​sza​łeś ją kie​dyś, Enoch? Ja je​stem dla cie​bie kimś ta​kim, choć nie w uczu​cio​wym sen​sie, na​tu​ral​nie”. Ju​nior o mało nie upu​ścił wi​del​ca, kie​dy roz​po​znał me​lo​dię. Wa​li​ło mu ser​ce. Dło​nie zro​bi​ły się na​gle mo​kre. Cza​sem go​ście pod​cho​dzi​li do for​te​pia​nu, by wrzu​cić pie​nią​dze do szkla​ne​go sło​ja sto​ją​ce​go na in​stru​men​cie – na​pi​wek dla mu​zy​ka. Nie​któ​rzy pro​si​li o ulu​bio​ne me​lo​die. Ju​nior nie zwra​cał na nich uwa​gi – choć na pew​no za​uwa​żył​by pew​ne​go krę​pe​go męż​czy​znę w ta​nim gar​ni​tu​rze. Obłą​ka​ny przed​sta​wi​ciel pra​wa nie sie​-

dział przy żad​nym ze sto​li​ków. Ju​nior był tego pe​wien, gdyż ule​ga​jąc swe​mu uwiel​bie​niu dla pięk​nych ko​biet, wo​dził co chwi​la wzro​kiem po sali. Nie przy​glą​dał się, jak do​tąd, go​ściom przy ba​rze. Te​raz od​wró​cił się, by rzu​cić na nich okiem. Jed​na ko​bie​ta w mę​skim ty​pie. Kil​ku znie​wie​ścia​łych męż​czyzn. Ale ni​g​dzie nie zo​ba​czył krę​pej po​sta​ci, czy​li sza​lo​ne​go po​li​cjan​ta w prze​bra​niu. Kil​ka głę​bo​kich od​de​chów. Po​wo​li. Głę​bo​ko. Łyk wina. Va​na​dium był mar​twy. Ude​rzo​ny świecz​ni​kiem i wrzu​co​ny do wy​peł​nio​ne​go wodą ka​mie​nio​ło​mu. Od​szedł na za​wsze. De​tek​tyw nie był je​dy​nym czło​wie​kiem na zie​mi, któ​ry lu​bił So​me​one to Watch over Me. Każ​dy z obec​nych w ba​rze mógł po​pro​sić o tę me​lo​dię. A może ten nu​mer wcho​dził w skład sta​łe​go re​per​tu​aru pia​ni​sty. Kie​dy for​te​pian za​milkł, Ju​nior po​czuł się le​piej. Ser​ce po​wró​ci​ło do nor​mal​ne​go ryt​mu. Wil​got​ne dło​nie obe​schły. Nim za​mó​wił na de​ser crème brûlée, był już zdol​ny do śmie​chu. Czyż​by spo​dzie​wał się uj​rzeć du​cha po​pi​ja​ją​ce​go kok​tajl i zja​da​ją​ce​go dar​mo​we orzesz​ki przy ba​rze?

49 W śro​dę, dwa dni po wi​zy​cie u Oba​dia​ha w to​wa​rzy​stwie Agnes, Edom ze​brał się na od​wa​gę i po​szedł od​wie​dzić Ja​co​ba. Choć ich miesz​ka​nia są​sia​do​wa​ły ze sobą, do każ​de​go pro​wa​dzi​ło osob​ne wej​ście. Zwa​żyw​szy na czę​sto​tli​wość wza​jem​nych od​wie​dzin, bra​cia mo​gli​by żyć set​ki ki​lo​me​trów je​den od dru​gie​go. Edom i Ja​cob za​cho​wy​wa​li się w obec​no​ści Agnes jak praw​dzi​wi bra​cia i cie​szy​li się swo​im to​wa​rzy​stwem. Lecz kie​dy spo​ty​ka​li się sami, bez sio​stry, byli bar​dziej skrę​po​wa​ni niż obcy so​bie lu​dzie, gdyż ob​cych nie dzie​li wspól​na prze​szłość. Edom za​pu​kał, Ja​cob otwo​rzył. Ja​cob cof​nął się z pro​gu, Edom wszedł do środ​ka. Sta​li na​prze​ciw​ko sie​bie, uni​ka​jąc jed​nak swe​go wzro​ku. Drzwi miesz​ka​nia po​zo​sta​ły otwar​te. Edom czuł się nie​swo​jo w tym kró​le​stwie dziw​ne​go boga. Bo​giem, któ​re​go lę​kał się jego brat, była ludz​kość, jej mrocz​ne po​pę​dy, jej aro​gan​cja. Edom zaś drżał przed na​tu​rą, któ​rej gniew był tak wiel​ki, że pew​ne​go dnia gro​ził to​tal​nym znisz​cze​niem. Wszech​świat miał się wte​dy skur​czyć w su​per​gę​stą dro​bi​nę ma​te​rii wiel​ko​ści ziarn​ka gro​chu. W prze​ko​na​niu Edo​ma ludz​kość nie była więk​szą z tych dwu nisz​czy​ciel​skich sił. Męż​czyź​ni i ko​bie​ty sta​no​wi​li część na​tu​ry, nie znaj​do​wa​li się gdzieś po​nad nią, tak więc ich zło było tyl​ko ko​lej​nym prze​ja​wem jej dzia​ła​nia. Bra​cia jed​nak prze​sta​li spie​rać się o to już przed wie​lu laty, nie ustę​pu​jąc je​den dru​gie​mu ani na krok w obro​nie swych teo​rii. Edom zre​la​cjo​no​wał zwięź​le wi​zy​tę u ma​gi​ka o po​skrę​ca​nych dło​niach. Po​tem do​dał: – Kie​dy wy​szli​śmy, chcia​łem pójść do sa​mo​cho​du za Agnes, ale Oba​diah mnie przy​trzy​mał i po​wie​dział: „Nie zdra​dzę two​je​go

se​kre​tu”. – Ja​kie​go se​kre​tu? – spy​tał Ja​cob, spo​glą​da​jąc ze zmarsz​czo​nym czo​łem na buty Edo​ma. – Mia​łem na​dzie​ję, że mi po​wiesz – od​parł Edom, ba​da​jąc wzro​kiem koł​nierz zie​lo​nej ko​szu​li Ja​co​ba. – Skąd miał​bym wie​dzieć? – Pew​nie po​my​ślał, że ja to ty. – Dla​cze​go miał​by tak my​śleć? – Ja​cob skie​ro​wał spoj​rze​nie na kie​szeń ko​szu​li bra​ta. – Je​ste​śmy tro​chę do sie​bie po​dob​ni – wy​ja​śnił Edom, sku​pia​jąc uwa​gę na le​wym uchu Ja​co​ba. – Je​ste​śmy bliź​nia​ka​mi jed​no​ja​jo​wy​mi, ale nie je​stem tobą, praw​da? – To oczy​wi​ste dla nas, lecz nie za​wsze dla in​nych. Mu​sia​ło to być pew​nie wie​le lat temu. – Co mu​sia​ło być wie​le lat temu? – Spo​tka​nie z Oba​dia​hem. – A czy po​wie​dzia​łem, że go spo​tka​łem? – spy​tał Ja​cob, wpa​tru​jąc się zmru​żo​ny​mi ocza​mi po​nad ra​mie​niem Edo​ma w sło​necz​ny blask za​le​wa​ją​cy otwar​te drzwi miesz​ka​nia. – Jak już wy​ja​śni​łem, mógł po​my​śleć, że ja to ty – za​uwa​żył Edom, wle​pia​jąc wzrok w sta​ran​nie po​ukła​da​ne książ​ki na re​ga​le. – Jest po​my​lo​ny czy coś w tym ro​dza​ju? – Nie, ma wszyst​ko po ko​lei. – Za​kła​da​jąc, że jest zgrzy​bia​ły, nie mógł po​my​śleć, że je​steś jego daw​no za​gi​nio​nym bra​tem czy kimś ta​kim? – Nie jest zgrzy​bia​ły. – Je​śli ga​da​łeś mu o trzę​sie​niach zie​mi, tor​na​dach, erup​cjach wul​ka​nicz​nych i po​dob​nych rze​czach, to jak mógł nas po​my​lić? – Nie ga​da​łem. Zresz​tą cały czas mó​wi​ła Agnes.

Sku​pia​jąc po​now​nie uwa​gę na wła​snych bu​tach, Ja​cob spy​tał: – Więc… co mam z tym zro​bić? – Znasz go? – spy​tał Edom, spo​glą​da​jąc te​raz tę​sk​nie na otwar​te drzwi, któ​re prze​sta​ły in​te​re​so​wać Ja​co​ba. – Oba​dia​ha Se​pha​ra​da? – Spę​dziw​szy w tym miesz​ka​niu więk​szą część ostat​nich dwu​dzie​stu lat, nie ma​jąc sa​mo​cho​du, jak mógł​bym spo​tkać ja​kie​goś czar​ne​go ma​gi​ka? – No to w po​rząd​ku. Kie​dy Edom prze​kro​czył próg i wy​szedł na naj​wyż​szy po​dest scho​dów, Ja​cob ru​szył w ślad za nim, pró​bu​jąc prze​ko​nać go do swej wia​ry: – Wi​gi​lia Bo​że​go Na​ro​dze​nia, ty​siąc dzie​więć​set czter​dzie​sty rok, sie​ro​ci​niec Świę​te​go An​zel​ma, San Fran​ci​sco. Jo​sef Krepp za​bił je​de​na​stu chłop​ców, wszy​scy w wie​ku od sze​ściu do je​de​na​stu lat. Za​mor​do​wał ich pod​czas snu i wy​ciął każ​de​mu inne tro​feum – a to oko, a to ję​zyk. – Je​de​na​stu? – spy​tał nie​po​ru​szo​ny Edom. – Od ty​siąc sześć​set czwar​te​go do sześć​set dzie​sią​te​go roku Elż​bie​ta Ba​to​ry, bra​ta​ni​ca kró​la pol​skie​go, z po​mo​cą swej służ​by tor​tu​ro​wa​ła i za​bi​ła sześć​set dziew​cząt. Gry​zła je, piła ich krew, roz​ry​wa​ła im twa​rze szczyp​ca​mi, ka​le​czy​ła na​rzą​dy płcio​we i śmia​ła się z ich krzy​ków. Scho​dząc po scho​dach, Edom oświad​czył: – Osiem​na​ste​go wrze​śnia ty​siąc dzie​więć​set szó​ste​go roku Hong​kong na​wie​dził taj​fun. Zgi​nę​ło po​nad dzie​sięć ty​się​cy lu​dzi. Wiatr wiał z tak nie​praw​do​po​dob​ną pręd​ko​ścią, że set​ki lu​dzi zgi​nę​ły od ostrych odłam​ków szkła, drzazg, prę​tów ogro​dze​nio​wych, gwoź​dzi, któ​re ude​rza​ły w nich jak po​ci​ski. Pe​wien czło​wiek zo​stał ugo​dzo​ny ka​wał​kiem urny z dy​na​stii Han, któ​ry prze​ciął mu twarz, prze​bił kość czasz​ki i utkwił w mó​zgu. Edom do​tarł do pod​nó​ża scho​dów i usły​szał, jak na po​de​ście

za​my​ka​ją się drzwi. Ja​cob coś ukry​wał. Nim za​czął mó​wić o Jo​se​fie Krep​pie, każ​da jego od​po​wiedź mia​ła for​mę py​ta​nia. Sto​so​wał tę me​to​dę, gdy roz​mo​wa scho​dzi​ła na nie​wy​god​ny dla nie​go te​mat. Wra​ca​jąc do sie​bie, Edom mu​siał przejść pod ko​na​ra​mi ma​je​sta​tycz​ne​go dębu, któ​ry kró​lo​wał na po​dwó​rzu mię​dzy do​mem i ga​ra​żem. Ze spusz​czo​ną gło​wą, jak​by wi​zy​ta u Ja​co​ba sta​no​wi​ła dla nie​go ogrom​ny cię​żar, wpa​try​wał się w zie​mię. W prze​ciw​nym ra​zie mógł​by nie do​strzec za​wi​łe​go i pięk​ne​go wzo​ru, jaki pod jego sto​pa​mi wy​cza​ro​wał blask słoń​ca i cień. To był dąb ka​li​for​nij​ski, zie​lo​ny na​wet zimą, choć miał mniej li​ści niż w cie​plej​szej po​rze roku. Skom​pli​ko​wa​na sieć ga​łę​zi, któ​rej cień ota​czał go ze​wsząd, była nie​zwy​kłym i har​mo​nij​nym la​bi​ryn​tem na​ło​żo​nym na mo​zai​kę sło​necz​ne​go świa​tła. Coś w tym wzo​rze go po​ru​szy​ło, za​pa​no​wa​ło nad wy​obraź​nią. Miał wra​że​nie, że ba​lan​su​je na kra​wę​dzi za​dzi​wia​ją​ce​go od​kry​cia. A po​tem spoj​rzał do góry, na ma​syw​ne ko​na​ry nad gło​wą i jego na​strój zmie​nił się jak za do​tknię​ciem cza​ro​dziej​skiej różdż​ki – po​czu​cie nad​cho​dzą​ce​go ob​ja​wie​nia ustą​pi​ło przed lę​kiem, że w tej wła​śnie chwi​li ja​kaś szcze​li​na w dę​bo​wym pniu otwo​rzy się gwał​tow​nie i przy​wa​li go tona drew​na albo na​dej​dzie Wiel​kie Trzę​sie​nie Zie​mi i prze​wró​ci drze​wo. Po​biegł do swo​je​go miesz​ka​nia.

50 Spę​dziw​szy śro​dę w cha​rak​te​rze tu​ry​sty, Ju​nior za​czął w czwar​tek roz​glą​dać się za ja​kimś od​po​wied​nim miesz​ka​niem. Choć był za​moż​ny, nie za​mie​rzał pła​cić przez dłu​gi czas za ho​tel. Ry​nek nie​ru​cho​mo​ści był obec​nie bar​dzo ogra​ni​czo​ny. Pierw​sze​go dnia po​szu​ki​wań uda​ło mu się je​dy​nie usta​lić, że bę​dzie mu​siał za​pła​cić znacz​nie wię​cej, niż się spo​dzie​wał, na​wet za bar​dzo skrom​ne lo​kum. W czwar​tek wie​czo​rem, trze​cie​go dnia po​by​tu w ho​te​lu, znów zaj​rzał do baru, żeby się na​pić i zjeść ko​lej​ny stek. Przy​gry​wał ten sam pia​ni​sta w smo​kin​gu. Ju​nior za​cho​wy​wał czuj​ność. Ob​ser​wo​wał wszyst​kich, któ​rzy pod​cho​dzi​li do for​te​pia​nu, bez wzglę​du na to, czy wrzu​ca​li pie​nią​dze do szkla​ne​go sło​ja, czy też nie. Kie​dy mu​zyk za​grał w koń​cu So​me​one to Watch over Me, nie wy​glą​da​ło to na ni​czy​ją ini​cja​ty​wę, gdyż wy​ko​nał już kil​ka nu​me​rów od ostat​nie​go na​piw​ku. Utwór więc na​le​żał do sta​łe​go re​per​tu​aru. Ju​nior po​czuł, jak opusz​cza go na​pię​cie. Sam był nie​co zdzi​wio​ny, że ta pio​sen​ka Ger​sh​wi​na wciąż bu​dzi w nim nie​po​kój. Po​tem my​ślał wy​łącz​nie o przy​szło​ści, uwol​niw​szy się z ulgą od dnia mi​nio​ne​go. Aż do chwi​li… Gdy roz​ko​szo​wał się bran​dy, pia​ni​sta zro​bił so​bie prze​rwę, a roz​mo​wy na sali zmie​ni​ły się w ci​chy szum. Za​dzwo​nił te​le​fon na kon​tu​arze baru, ci​cho, lecz Ju​nior usły​szał go przy swo​im sto​li​ku. Mo​du​lo​wa​ny, elek​tro​nicz​ny ton przy​po​mi​nał brzmie​nie au​to​ma​tycz​nej se​kre​tar​ki w cia​snym ga​bi​ne​cie Va​na​diu​ma w nie​dziel​ny wie​czór. Ju​nior prze​niósł się jak​by do tam​te​go miej​sca, do tam​te​go mo​men​tu w cza​sie. An​sa​pho​ne. Uj​rzał w wy​obraź​ni to urzą​dze​nie z nie​zwy​kłą wy​ra​zi​sto​ścią. Za​dzi​wia​ją​cy ga​dżet na bla​cie po​ry​so​wa​ne​go so​sno​we​go biur​ka.

W rze​czy​wi​sto​ści była to rzecz co​dzien​ne​go użyt​ku, naj​zwy​klej​sza skrzyn​ka. Ale jemu wy​da​wa​ła się zło​wiesz​cza, prze​peł​nio​na złem o sile bom​by ato​mo​wej. Wy​słu​chał wów​czas wia​do​mo​ści i uznał ją za cał​ko​wi​cie nie​zro​zu​mia​łą, po​zba​wio​ną zna​cze​nia. Na​gle, z opóź​nie​niem, in​tu​icja pod​po​wie​dzia​ła mu, że ta wia​do​mość jest bar​dzo waż​na. Te​le​fon od Na​omi zza gro​bu, pra​gną​cej zło​żyć ze​zna​nie, nie wy​dał​by mu się waż​niej​szy. Tam​tej pra​co​wi​tej nocy, gdy w stu​de​ba​ke​rze le​ża​ły zwło​ki Va​na​diu​ma, a w domu cia​ło Vic​to​rii ocze​ku​ją​ce ogni​ste​go po​chów​ku, Ju​nior był zbyt roz​ko​ja​rzo​ny, by po​jąć waż​ność tej in​for​ma​cji. Te​raz prze​śla​do​wa​ła go z ja​kie​goś mrocz​ne​go za​ka​mar​ka pod​świa​do​mo​ści. Ca​esar Zedd uczy, że każ​de ży​cio​we do​świad​cze​nie, choć​by naj​mniej istot​ne, zo​sta​je za​cho​wa​ne w pa​mię​ci. Do​ty​czy to na​wet naj​głup​szej roz​mo​wy, jaką by​li​śmy zmu​sze​ni od​być z naj​więk​szym tę​pa​kiem. Na​pi​sał o tym książ​kę, w któ​rej wy​ja​śnił, dla​cze​go nie po​win​ni​śmy ni​g​dy cier​pieć to​wa​rzy​stwa nu​dzia​rzy i głup​ców, i jak moż​na się ich po​zbyć. Pod​su​wał set​ki stra​te​gii po​zwa​la​ją​cych wy​ple​nić ta​kich osob​ni​ków z na​sze​go ży​cia; jed​ną z nich było za​bój​stwo, któ​re zda​wał się pre​fe​ro​wać, z przy​mru​że​niem oka co praw​da. Zedd do​ra​dzał sku​pie​nie się głów​nie na przy​szło​ści, do​ce​niał jed​nak ko​niecz​ność po​sia​da​nia, gdy za​cho​dzi taka po​trze​ba, peł​ne​go spek​trum cza​su mi​nio​ne​go. Jed​ną z jego ulu​bio​nych tech​nik wy​wo​ły​wa​nia wspo​mnień prze​trzy​my​wa​nych upar​cie przez pod​świa​do​mość był zim​ny prysz​nic przy jed​no​cze​snym przy​ci​ska​niu lodu do ge​ni​ta​liów, aż do chwi​li, gdy po​żą​da​ne fak​ty zo​sta​ną przy​wró​co​ne pa​mię​ci albo na​stą​pi szok hi​po​ter​micz​ny. Sie​dząc w ba​rze ele​ganc​kie​go ho​te​lu, Ju​nior mu​siał uciec się do in​nych me​tod Zed​da – i znacz​nej ilo​ści bran​dy – by uwol​nić z lo​chów pod​świa​do​mo​ści imię czło​wie​ka, któ​ry zo​sta​wił na se​kre​tar​ce wia​do​mość. Max. Po​wie​dział: „Tu Max”.

A te​raz wia​do​mość… Coś o szpi​ta​lu. Ktoś umie​ra​ją​cy. Wy​lew krwi do mó​zgu. Gdy Ju​nior pró​bo​wał przy​wo​łać z pa​mię​ci szcze​gó​ły, po​wró​cił pia​ni​sta. Pierw​szym utwo​rem, jaki za​grał po prze​rwie, był I Want to Hold Your Hand Be​atle​sów w tak po​wol​nym tem​pie, że pa​so​wał​by do piesz​czot pary nar​ko​lep​ty​ków. Ta in​wa​zja bry​tyj​skie​go popu, na​wet w zmie​nio​nej for​mie, była dla Ju​nio​ra sy​gna​łem, że na​le​ży się zbie​rać. W swo​im po​ko​ju po​now​nie przej​rzał no​tes Va​na​diu​ma z ad​re​sa​mi, któ​re​go nie znisz​czył. Zna​lazł Maxa. Max Bel​li​ni. Za​miesz​ka​ły w San Fran​ci​sco. Nie​do​brze. Są​dził, że wszyst​ko, co do​ty​czy Tho​ma​sa Va​na​diu​ma, na​le​ży już do prze​szło​ści. A oto po​ja​wi​ło się nie​spo​dzie​wa​ne ogni​wo z San Fran​ci​sco, gdzie Ju​nior za​mie​rzał zbu​do​wać swą przy​szłość. Przy ad​re​sie Bel​li​nie​go wid​nia​ły dwa nu​me​ry. Je​den ozna​czo​ny sło​wem „pra​ca”, dru​gi „dom”. Ju​nior spoj​rzał na ze​ga​rek. Dzie​wią​ta. Trud​no było ocze​ki​wać Bel​li​nie​go o tej po​rze w pra​cy, bez wzglę​du na jego za​wód. Mimo wszyst​ko Ju​nior po​sta​no​wił za​dzwo​nić naj​pierw pod nu​mer służ​bo​wy, ma​jąc na​dzie​ję, że usły​szy na​gra​ną in​for​ma​cję o go​dzi​nach urzę​do​wa​nia. Gdy​by uda​ło mu się po​znać na​zwę fir​my, może zdo​łał​by usta​lić ja​koś za​wód Bel​li​nie​go. Im wię​cej się do​wie o tym czło​wie​ku, nim za​dzwo​ni do nie​go do domu, tym le​piej. Ode​bra​no te​le​fon po trze​cim sy​gna​le. Nie​uprzej​my mę​ski głos po​wie​dział: – Za​bój​stwa. Przez chwi​lę Ju​nior my​ślał, że to oskar​że​nie pod jego ad​re​sem. – Halo? – spy​tał tam​ten. – Kto… kto mówi? – wy​ją​kał Ju​nior.

– Po​li​cja, wy​dział za​bójstw. – Prze​pra​szam. Po​mył​ka. Odło​żył słu​chaw​kę i cof​nął czym prę​dzej dłoń, jak​by te​le​fon mógł go spa​rzyć. Naj​praw​do​po​dob​niej Bel​li​ni był de​tek​ty​wem z wy​dzia​łu za​bójstw, tak jak Va​na​dium. Ju​nior zre​zy​gno​wał z po​my​słu, żeby za​dzwo​nić do nie​go do domu. Te​raz wy​da​ło mu się nie​zwy​kle istot​ne, by przy​po​mnieć so​bie każ​de sło​wo, ja​kie Bel​li​ni prze​ka​zał ko​le​dze w da​le​kim Ore​go​nie. Pa​mięć jed​nak upar​cie od​ma​wia​ła współ​pra​cy. Na szczę​ście sprzą​tacz​ka ho​te​lo​wa nie tyl​ko zdej​mo​wa​ła co wie​czór na​rzu​tę z łóż​ka i kła​dła mię​tę w fo​lio​wym wo​recz​ku na po​dusz​ce, ale na​peł​nia​ła też wia​der​ko lo​dem. Krzy​wiąc się na samą myśl o cze​ka​ją​cej go nie​przy​jem​no​ści, Ju​nior wniósł po​jem​nik do ła​zien​ki. Ro​ze​brał się, od​krę​cił kran z zim​ną wodą i wszedł pod prysz​nic. Stał przez chwi​lę bez ru​chu, ma​jąc na​dzie​ję, że gwał​tow​ny szok uwol​ni ko​niecz​ne wspo​mnie​nia. Na próż​no. Z wa​ha​niem, lecz jed​no​cze​śnie uf​no​ścią, jaką musi ob​da​rzać swą re​li​gię każ​dy wy​znaw​ca, Ju​nior wy​cią​gnął z wia​der​ka garść lodu i przy​ci​snął do naj​cie​plej​sze​go miej​sca swe​go cia​ła. W kil​ka bu​dzą​cych gro​zę mi​nut póź​niej, drżąc jak li​stek i uża​la​jąc się nad sobą, ale wciąż da​le​ki od szo​ku, przy​po​mniał so​bie szcze​gó​ły wia​do​mo​ści po​zo​sta​wio​nej na se​kre​tar​ce. Bied​na mała… wy​lew… dziec​ko prze​ży​ło… Za​krę​cił wodę, wy​szedł spod prysz​ni​ca, wy​tarł się ener​gicz​nie, wło​żył dwie pary czy​stych spode​nek, wsko​czył do łóż​ka i pod​cią​gnął koc aż pod bro​dę. Za​czął my​śleć. Va​na​dium na cmen​ta​rzu, z bia​łą różą w dło​ni. Prze​cha​dza​ją​cy się mię​dzy na​grob​ka​mi, by sta​nąć u boku Ju​nio​ra przy gro​bie Na​omi. Ju​nior spy​tał go, co to za po​grzeb.

„Cór​ki przy​ja​cie​la. Po​wia​da​ją, że zgi​nę​ła w wy​pad​ku sa​mo​cho​do​wym w San Fran​ci​sco. Była na​wet młod​sza od Na​omi”. Przy​ja​cie​lem tym oka​zał się wie​leb​ny Whi​te. Jego cór​ką – Se​ra​phim. Po​dej​rze​wa​jąc, że przy​czy​ną śmier​ci nie jest wy​pa​dek, Va​na​dium po​pro​sił za​pew​ne Maxa Bel​li​nie​go, by to spraw​dził. Se​ra​phim umar​ła… ale dziec​ko prze​ży​ło. Na dro​dze naj​prost​szej z moż​li​wych kal​ku​la​cji Ju​nior ob​li​czył, że cią​ża Se​ra​phim za​czę​ła się w tam​ten go​rą​cy wie​czór, któ​ry spę​dzi​li ra​zem na ple​ba​nii przy akom​pa​nia​men​cie ta​śmy z pierw​szą wer​sją ka​za​nia. Do​bra Na​omi zgi​nę​ła, no​sząc w so​bie jego dziec​ko, a Se​ra​phim ode​szła, wy​da​jąc jego dziec​ko na świat. Roz​grze​wa​ją​ca fala dumy za​la​ła wy​zię​bio​ne ge​ni​ta​lia Ju​nio​ra. Był mę​ski, płod​ny, jego na​sie​nie da​wa​ło ży​cie. Przy​jął ten fakt bez zdzi​wie​nia, choć z dużą dozą sa​tys​fak​cji. Ra​dość przy​ćmie​wa​ło tyl​ko jed​no – ba​da​nie krwi sta​no​wi​ło w są​dzie wy​star​cza​ją​cy do​wód, by ska​zać. Mo​gli go zi​den​ty​fi​ko​wać jako ojca dziec​ka, któ​re zgi​nę​ło wraz z Na​omi. A gdy​by po​dej​rze​nia ka​za​ły im ba​dać spra​wę da​lej, to nie​wy​klu​czo​ne, że przy​pi​sa​li​by mu też oj​co​stwo dru​gie​go dziec​ka. Naj​wi​docz​niej cór​ka pa​sto​ra nie wy​mie​ni​ła imie​nia Ju​nio​ra ani nie wnio​sła przed śmier​cią oskar​że​nia o gwałt. W prze​ciw​nym ra​zie sie​dział​by już w wię​zie​niu. Zwa​żyw​szy, że dziew​czy​na była mar​twa, na​wet przy nie​ko​rzyst​nym dla nie​go wy​ni​ku ba​dań nie moż​na było go oskar​żyć. Świa​do​mość po​waż​ne​go nie​bez​pie​czeń​stwa bra​ła się z in​ne​go źró​dła. Dal​sze roz​my​śla​nia przy​nio​sły nie​ba​wem owo​ce. Usiadł na łóż​ku, zdję​ty na​głym stra​chem. Nie​mal przed dwo​ma ty​go​dnia​mi, w szpi​ta​lu w Spru​ce Hills, Ju​nior sta​nął przed szy​bą od​dzia​łu no​wo​rod​ków, przy​cią​ga​ny ni​czym ma​gne​sem ja​kąś dziw​ną siłą. Tam wła​śnie za​padł się w ba​gno

stra​chu, któ​ry mógł go cał​ko​wi​cie znie​wo​lić. Wy​czu​wał ja​kimś szó​stym zmy​słem, że ta​jem​ni​czy Bar​tho​lo​mew ma coś wspól​ne​go z dzieć​mi. Ju​nior od​rzu​cił po​ściel i wy​sko​czył z łóż​ka. Ubra​ny tyl​ko w spoden​ki, prze​mie​rzał nie​zmor​do​wa​nie po​kój ho​te​lo​wy. Może nie po​dą​żył​by tym łań​cu​chem kon​klu​zji, gdy​by nie był wiel​bi​cie​lem Ca​esa​ra Zed​da, gdyż Zedd na​ucza, że zbyt czę​sto spo​łe​czeń​stwo na​ma​wia nas do po​rzu​ce​nia pew​nych usta​leń jako nie​lo​gicz​nych, na​wet pa​ra​no​icz​nych, pod​czas gdy w rze​czy​wi​sto​ści wy​ni​ka​ją one ze zwie​rzę​ce​go in​stynk​tu i są naj​bliż​sze praw​dy. Nie cho​dzi​ło tyl​ko o to, że Bar​tho​lo​mew ma coś wspól​ne​go z dzieć​mi. Bar​tho​lo​mew sam był dziec​kiem. Se​ra​phim Whi​te przy​je​cha​ła do Ka​li​for​nii, by go tu uro​dzić i tym sa​mym ro​dzi​com, a tak​że kon​gre​ga​cji pa​sto​ra oszczę​dzić wsty​du. Opusz​cza​jąc Spru​ce Hills, Ju​nior są​dził, że od​da​la się od enig​ma​tycz​ne​go wro​ga, że zy​sku​je czas na stu​dio​wa​nie książ​ki te​le​fo​nicz​nej i – gdy​by ta dro​ga mia​ła oka​zać się śle​pa – kon​ty​nu​ację po​szu​ki​wań. W rze​czy​wi​sto​ści za​wę​dro​wał pro​sto w sie​dli​sko prze​ciw​ni​ka. Dzie​ci nie​za​męż​nych ma​tek – zwłasz​cza mar​twych nie​za​męż​nych ma​tek, a szcze​gól​nie tych mar​twych nie​za​męż​nych ma​tek, któ​rych oj​co​wie byli pa​sto​ra​mi i nie mo​gli znieść pu​blicz​ne​go po​ni​że​nia – zwy​cza​jo​wo prze​zna​cza​no do ad​op​cji. Po​nie​waż Se​ra​phim uro​dzi​ła w San Fran​ci​sco, dziec​ko zo​sta​ło bez wąt​pie​nia ad​op​to​wa​ne przez ja​kąś miej​sco​wą ro​dzi​nę. Gdy Ju​nior tak krą​żył po po​ko​ju, jego strach prze​ra​dzał się z wol​na w gniew. Pra​gnął tyl​ko spo​ko​ju, szan​sy do​ro​śnię​cia, oka​zji do sa​mo​re​ali​za​cji. A te​raz spo​ty​ka​ło go coś ta​kie​go. Bo​la​ła go nie​spra​wie​dli​wość, nie​uczci​wość, prze​peł​nia​ło po​czu​cie osa​cze​nia. Tra​dy​cyj​na lo​gi​ka do​wo​dzi​ła, że nie​speł​na dwu​ty​go​dnio​we nie​mow​lę nie może sta​no​wić po​waż​ne​go za​gro​że​nia dla do​ro​słe​go

czło​wie​ka. Ju​nior nie był głu​chy na głos tra​dy​cyj​nej lo​gi​ki, w tym wy​pad​ku jed​nak​że uznał wyż​szość fi​lo​zo​fii Zed​da. Jego lęk przed Bar​tho​lo​mew i pier​wot​na nie​na​wiść do dziec​ka, któ​re​go ni​g​dy przed​tem nie wi​dział, prze​czy​ły zdro​we​mu roz​sąd​ko​wi i sta​no​wi​ły po​żyw​kę dla zwy​kłej pa​ra​noi; a za​tem w grę mu​siał wcho​dzić naj​czyst​szy, nie​za​wod​ny in​stynkt zwie​rzę​cy. Nie​mow​lę o imie​niu Bar​tho​lo​mew było tu, w San Fran​ci​sco. Trze​ba je zna​leźć i usu​nąć. Nim Ju​nior opra​co​wał plan zlo​ka​li​zo​wa​nia dziec​ka, zro​bi​ło mu się tak go​rą​co z gnie​wu, że ob​lał się po​tem i mu​siał ścią​gnąć jed​ną parę spode​nek.

51 Wy​nisz​czo​ne cho​ro​bą cia​ło wy​da​wa​ło się dźwi​ga​ją​cym trum​nę lek​kie jak piór​ko. Pa​stor zmó​wił mo​dli​twę za du​szę, przy​ja​cie​le opła​ka​li odej​ście Per​ri, zie​mia zaś ją przy​ję​ła. Paul Da​ma​scus otrzy​mał od wie​lu lu​dzi za​pro​sze​nia na ko​la​cję. Wszy​scy uwa​ża​li, że nie po​wi​nien tego wie​czo​ru po​zo​stać sam. On jed​nak wo​lał sa​mot​ność. Współ​czu​cie przy​ja​ciół było nie do znie​sie​nia, bez​u​stan​nie przy​po​mi​na​ło, że Per​ri ode​szła. Z ko​ścio​ła na cmen​tarz przy​je​chał z Han​ną, swo​ją go​spo​dy​nią, ale po​sta​no​wił wró​cić do domu na pie​cho​tę. Od​le​głość mię​dzy no​wym ło​żem żony a tym daw​nym wy​no​si​ła za​le​d​wie pięć ki​lo​me​trów, a po​po​łu​dnie było po​god​ne. Nie my​ślał już o kon​dy​cji fi​zycz​nej. Przez dwa​dzie​ścia trzy lata mu​siał dbać o sie​bie, by spro​stać obo​wiąz​kom, lecz od​po​wie​dzial​ność za żonę zo​sta​ła zdję​ta z jego bar​ków. Cho​dze​nie było te​raz wy​łącz​nie kwe​stią przy​zwy​cza​je​nia. Mógł też dzię​ki temu na​wy​ko​wi opóź​niać po​wro​ty do domu, któ​ry stał się dla nie​go na​gle obcy, do domu, w któ​rym od po​nie​dział​ku każ​dy dźwięk zda​wał się roz​brzmie​wać głę​bo​kim i pu​stym echem, jak w prze​past​nych ja​ski​niach. Za​uwa​żył w pew​nej chwi​li, że zmrok już za​padł i prze​mie​nił się w noc, ale do​strzegł coś jesz​cze. Oka​za​ło się, że zdą​żył przejść całe Bri​ght Be​ach, po​dą​ża​jąc Pa​ci​fic Co​ast Hi​gh​way, i że do​tarł do są​sied​nie​go mia​sta na po​łu​dniu. Po​ko​nał pięt​na​ście ki​lo​me​trów. Tyl​ko mgli​ście przy​po​mi​nał so​bie tę wę​drów​kę. Nie wzbu​dzi​ło to jego zdzi​wie​nia. Po​ję​cia cza​su i prze​strze​ni, tak jak tyle in​nych rze​czy, utra​ci​ły dla nie​go zna​cze​nie. Za​wró​cił, po​ma​sze​ro​wał z po​wro​tem do Bri​ght Be​ach. Dom był pu​sty, mil​czą​cy. Han​na pra​co​wa​ła tyl​ko za dnia, a Nel​lie Oatis, przy​ja​ciół​ka Per​ri, nie mu​sia​ła już przy​cho​dzić.

Sa​lon prze​stał peł​nić rolę sy​pial​ni. Łóż​ko szpi​tal​ne Per​ri zo​sta​ło za​bra​ne, jego na​to​miast po​wę​dro​wa​ło do po​ko​ju na gó​rze, gdzie od trzech nocy pró​bo​wał spać. Po​szedł na pię​tro, by zdjąć ciem​no​gra​na​to​wy gar​ni​tur i po​ry​so​wa​ne czar​ne buty. Na sto​li​ku noc​nym zna​lazł ko​per​tę, po​zo​sta​wio​ną naj​wi​docz​niej przez Han​nę. Pew​nie wy​ję​ła ją z jego far​tu​cha ap​te​kar​skie​go, któ​ry mia​ła od​dać do pral​ni. W ko​per​cie był list do wie​leb​ne​go Whi​te’a w Ore​go​nie do​ty​czą​cy Agnes Lam​pion. Paul nie zdą​żył prze​czy​tać go Per​ri ani za​się​gnąć jej opi​nii. Te​raz, gdy stu​dio​wał li​nij​ki swe​go ka​li​gra​ficz​ne​go pi​sma, wła​sne sło​wa wy​da​ły mu się śmiesz​ne, nie​od​po​wied​nie, po​plą​ta​ne. Za​sta​na​wiał się przez chwi​lę, czy nie po​drzeć tego li​stu, do​szedł jed​nak do wnio​sku, że jego osąd jest ska​żo​ny smut​kiem i że to, co na​pi​sał, może się wy​dać w bar​dziej sprzy​ja​ją​cych oko​licz​no​ściach nor​mal​ne. Wsu​nął list z po​wro​tem do ko​per​ty i scho​wał do szu​fla​dy w sto​li​ku noc​nym. W szu​fla​dzie le​żał też pi​sto​let, któ​ry trzy​mał dla obro​ny domu. Wpa​try​wał się w nie​go drę​czo​ny py​ta​niem, czy zejść na dół i zro​bić so​bie ka​nap​kę, czy może pal​nąć so​bie w łeb. Po chwi​li wy​jął broń z szu​fla​dy. W prze​ci​wień​stwie do bo​ha​te​rów ta​nich po​wie​ści sen​sa​cyj​nych nie czuł się do​brze z pi​sto​le​tem w dło​ni. Bał się, że sa​mo​bój​stwo to prze​pust​ka do pie​kła, wie​dział też, że bez​grzesz​na Per​ri nie cze​ka na nie​go w tam​tych cze​lu​ściach. Cze​pia​jąc się roz​pacz​li​wie na​dziei na po​now​ne spo​tka​nie z żoną w wiecz​no​ści, odło​żył broń, po​szedł do kuch​ni i przy​rzą​dził so​bie grzan​kę z se​rem i ma​ry​na​tą.

52 Nol​ly Wul​fstan, pry​wat​ny de​tek​tyw, miał zęby god​ne sa​me​go boga i twarz tak nie​szczę​sną, że prze​czy​ła ist​nie​niu ja​kiej​kol​wiek siły wyż​szej zdol​nej do mi​ło​sier​dzia. Bia​łe jak śnieg sie​ka​cze o do​sko​na​łym kształ​cie. Dwu​guz​kow​ce jak z pod​ręcz​ni​ka sto​ma​to​lo​gii, usa​do​wio​ne w ide​al​nym rzę​dzie mię​dzy kła​mi i trzo​now​ca​mi. Za​nim Ju​nior zo​stał re​ha​bi​li​tan​tem, za​sta​na​wiał się nad stu​dia​mi den​ty​stycz​ny​mi. Ni​ska od​por​ność na cuch​ną​cy od​dech wy​wo​ła​ny cho​ro​bą dzią​seł prze​wa​ży​ła, ale wciąż po​tra​fił do​ce​nić tak wy​jąt​ko​wy gar​ni​tur jak ten. Dzią​sła Nol​ly’ego też były w zna​ko​mi​tym sta​nie: moc​ne, ró​żo​we, bez śla​du wgłę​bień, ści​śle przy​le​ga​ją​ce do zę​bów. Olśnie​wa​ją​ce uzę​bie​nie nie było dzie​łem je​dy​nie na​tu​ry. Nol​ly z pew​no​ścią za​pła​cił za swój uśmiech for​tu​nę i te​raz ja​kiś szczę​ściarz den​ty​sta mógł przez kil​ka ład​nych lat ku​po​wać swo​jej ko​chan​ce klej​no​ty. Nie​ste​ty, ów wspa​nia​ły uśmiech tyl​ko pod​kre​ślał, na za​sa​dzie kon​tra​stu, po​waż​ne wady ob​li​cza, któ​re roz​pro​mie​niał. Ma​syw​na, dzio​ba​ta, po​zna​czo​na bro​daw​ka​mi, przy​ciem​nio​na wiecz​nym za​ro​stem o nie​bie​ska​wym od​cie​niu, twarz ta bro​ni​ła​by się sku​tecz​nie przed od​ku​pie​niem z rąk na​wet naj​lep​sze​go chi​rur​ga pla​stycz​ne​go świa​ta. Tłu​ma​czy​ło to, dla​cze​go Nol​ly ogra​ni​czył się je​dy​nie do po​pra​wy uzę​bie​nia. Pięć dni wcze​śniej, za​kła​da​jąc słusz​nie, że po​zba​wio​ny skru​pu​łów ad​wo​kat bę​dzie wie​dział, gdzie szu​kać po​zba​wio​ne​go skru​pu​łów de​tek​ty​wa, cho​ciaż​by poza gra​ni​ca​mi sta​nu, Ju​nior za​dzwo​nił do Si​mo​na Ma​gus​so​na w Spru​ce Hills i po​pro​sił o dys​kret​ną re​ko​men​da​cję. Naj​wi​docz​niej ist​nia​ło brac​two osob​ni​ków nie​ule​czal​nie brzyd​kich, któ​re​go człon​ko​wie po​le​ca​li się na​wza​jem. Ma​gus​son – o wiel​kiej gło​wie, ma​łych uszach i wy​łu​pia​stych oczach – skie​ro​wał Ju​nio​ra do Nol​ly’ego Wul​fsta​na.

Przy​gar​bio​ny kon​spi​ra​cyj​nie nad biur​kiem, bły​ska​jąc świń​ski​mi oczka​mi jak troll, któ​ry dys​ku​tu​je o ulu​bio​nej po​traw​ce ze sma​żo​nych dzie​ci, Nol​ly oświad​czył: – Uda​ło mi się po​twier​dzić pań​skie po​dej​rze​nia. Ju​nior przy​szedł do nie​go przed czte​re​ma dnia​mi ze spra​wą, któ​ra mo​gła​by wzbu​dzić u sza​nu​ją​ce​go się de​tek​ty​wa nie​ja​kie wąt​pli​wo​ści. Nol​ly miał usta​lić, czy Se​ra​phim Whi​te uro​dzi​ła tego sa​me​go mie​sią​ca w szpi​ta​lu w San Fran​ci​sco i czy moż​na od​szu​kać dziec​ko. Ju​nior nie za​mie​rzał ujaw​niać swe​go związ​ku z Se​ra​phim, ale też nie wy​my​ślił żad​nej ba​jecz​ki, gdyż do​świad​czo​ny fa​cho​wiec w tej bran​ży od razu by ją od​rzu​cił, więc ta​kie za​in​te​re​so​wa​nie no​wo​rod​kiem mu​sia​ło wy​dać się co naj​mniej dziw​ne. – Pan​na Whi​te zo​sta​ła przy​ję​ta do szpi​ta​la Mat​ki Bo​żej pią​te​go stycz​nia, i to póź​no wie​czo​rem – po​in​for​mo​wał Nol​ly. – Mia​ła nad​ci​śnie​nie, wy​stą​pi​ły też kom​pli​ka​cje po​ro​do​we. Gdy tyl​ko Ju​nior zo​ba​czył bu​dy​nek, w któ​rym Nol​ly miał swo​je biu​ro – sta​ry dwu​pię​tro​wy dom z ce​gły w dziel​ni​cy North Be​ach, któ​re​go par​ter zaj​mo​wał brud​ny klub ze strip​ti​zem – zro​zu​miał, że tra​fił oto na tro​pi​cie​la, ja​kie​go po​trze​bo​wał. De​tek​tyw urzę​do​wał na ostat​niej kon​dy​gna​cji, na któ​rą wcho​dzi​ło się po wą​skich scho​dach – win​dy nie było – na koń​cu po​nu​re​go ko​ry​ta​rza wy​ło​żo​ne​go zdar​tym li​no​leum, o ścia​nach upstrzo​nych pla​ma​mi, któ​rych po​cho​dze​nia le​piej było się nie do​my​ślać. Po​wie​trze pach​nia​ło ta​nim środ​kiem de​zyn​fek​cyj​nym, za​sta​rza​łym dy​mem z pa​pie​ro​sów, zwie​trza​łym pi​wem i mar​twą na​dzie​ją. – We wcze​snych go​dzi​nach siód​me​go stycz​nia – cią​gnął Nol​ly – pan​na Whi​te zmar​ła w po​ło​gu, jak pan się do​my​ślił. Biu​ro de​tek​ty​wa – mi​kro​sko​pij​na po​cze​kal​nia i mały ga​bi​net – nie mo​gło po​chwa​lić się se​kre​tar​ką, za to skry​wa​ło w swych za​ka​mar​kach wszel​kie​go ro​dza​ju ro​bac​two. Sie​dząc na krze​śle dla in​te​re​san​tów, po dru​giej stro​nie po​pa​lo​ne​go pa​pie​ro​sa​mi biur​ka, Ju​nior sły​szał, czy też zda​wa​ło mu się, że sły​szy, ci​chy tu​pot ja​kie​goś ma​łe​go gry​zo​nia za ple​ca​mi, a tak​że od​głos prze​żu​wa​nia pa​-

pie​ru, do​cho​dzą​cy od stro​ny za​rdze​wia​łych sza​fek na do​ku​men​ty. Po​cie​rał co chwi​la kark albo się​gał dło​nią do ko​stek, prze​ko​na​ny, że już go ob​la​zły in​sek​ty. – Dziec​ko zo​sta​ło od​da​ne pod opie​kę ka​to​lic​kie​go sto​wa​rzy​sze​nia ro​dzin w celu ad​op​cji. – Mat​ka była bap​tyst​ką. – Ow​szem, ale to szpi​tal ka​to​lic​ki, pro​po​nu​ją ta​kie wyj​ście wszyst​kim nie​za​męż​nym ko​bie​tom, bez wzglę​du na ich wy​zna​nie. – Więc gdzie jest te​raz dziec​ko? Kie​dy Nol​ly wes​tchnął i zmarsz​czył brwi, zda​wa​ło się, że jego bry​ło​wa​ta twarz lada chwi​la zsu​nie się z czasz​ki ni​czym kle​ik z łyż​ki. – Pa​nie Cain, choć bar​dzo ża​łu​ję, mu​szę jed​nak zwró​cić panu po​ło​wę ho​no​ra​rium. – Hę? Dla​cze​go? – We​dług pra​wa do​ku​men​ty ad​op​cyj​ne są nie​do​stęp​ne. Ła​twiej by​ło​by panu zdo​być wy​kaz agen​tów CIA na świe​cie, niż usta​lić miej​sce po​by​tu tego dziec​ka. – Ale prze​cież do​tarł pan do szpi​tal​nej do​ku​men​ta​cji… – Nie. In​for​ma​cja po​cho​dzi z biu​ra ko​ro​ne​ra, któ​ry wy​dał świa​dec​two zgo​nu. Na​wet gdy​bym mógł zaj​rzeć do kar​to​te​ki szpi​ta​la, nie zna​la​zł​bym tam naj​mniej​szej wzmian​ki o tym, gdzie sto​wa​rzy​sze​nie umie​ści​ło dziec​ko. Ju​nior, któ​ry prze​wi​dział trud​no​ści ta​kie​go czy in​ne​go ro​dza​ju, wy​jął z we​wnętrz​nej kie​sze​ni pacz​kę no​wiut​kich bank​no​tów stu​do​la​ro​wych. Wciąż były spię​te ban​de​ro​lą z na​dru​kiem 10 000 $. Po​ło​żył pie​nią​dze na biur​ku. – W ta​kim ra​zie pro​szę do​trzeć do do​ku​men​ta​cji sto​wa​rzy​sze​nia. De​tek​tyw spo​glą​dał na go​tów​kę jak żar​łok na sma​ko​łyk albo sta​ry sa​tyr na nagą blon​dyn​kę.

– Nie​moż​li​we. Ten sys​tem jest zbyt szczel​ny. Rów​nie do​brze mógł​by mnie pan pro​sić, że​bym do​stał się do Buc​kin​gham Pa​la​ce i przy​niósł panu bie​li​znę kró​lo​wej. Ju​nior na​chy​lił się i pod​su​nął de​tek​ty​wo​wi pacz​kę bank​no​tów. – Źró​dło tej go​tów​ki jest na​praw​dę głę​bo​kie. Nol​ly po​trzą​snął gło​wą, wpra​wia​jąc w ruch nie​zli​czo​ne bro​daw​ki i pie​przy​ki na swych ob​wi​słych po​licz​kach. – Niech pan spy​ta ja​ką​kol​wiek ad​op​to​wa​ną oso​bę, któ​ra w doj​rza​łych la​tach pró​bo​wa​ła usta​lić na​zwi​sko praw​dzi​wych ro​dzi​ców. Ła​twiej wcią​gnąć zę​ba​mi na szczyt góry po​ciąg to​wa​ro​wy. Masz do tego od​po​wied​nie zęby, po​my​ślał Ju​nior, ale nie po​wie​dział tego gło​śno. – Musi być ja​kiś spo​sób. – Nie ma. – Nol​ly wy​cią​gnął z szu​fla​dy ko​per​tę i po​ło​żył na ofe​ro​wa​nej go​tów​ce. – Zwra​cam pięć​set do​la​rów z pań​skie​go ho​no​ra​rium. Od​su​nął wszyst​ko w stro​nę Ju​nio​ra. – Dla​cze​go nie po​wie​dział pan od razu, że spra​wa jest prze​gra​na? De​tek​tyw wzru​szył ra​mio​na​mi. – Dziew​czy​na mo​gła uro​dzić w ja​kimś pod​rzęd​nym szpi​ta​li​ku, gdzie nie ma od​po​wied​niej kon​tro​li, a per​so​nel jest kiep​ski. Albo ad​op​cja mo​gła być za​ła​twia​na przez ja​kichś po​śred​ni​ków, któ​rym za​le​ży wy​łącz​nie na pie​nią​dzach. Ale jak tyl​ko od​kry​łem, że cho​dzi o szpi​tal Mat​ki Bo​żej, zro​zu​mia​łem, że spra​wa jest prze​gra​na. – Je​śli ist​nie​ją do​ku​men​ty, moż​na się do nich do​brać. – Nie je​stem wła​my​wa​czem, pa​nie Cain. Nie ma ta​kich pie​nię​dzy, dla któ​rych ry​zy​ko​wał​bym wię​zie​nie. Poza tym, na​wet gdy​by mógł pan wy​kraść te pa​pie​ry, oka​za​ło​by się, że dane dziec​ka są za​ko​do​wa​ne. I tak nic by to panu nie dało. – To do​praw​dy nie​ade​kwat​ne – za​uwa​żył Ju​nior, przy​po​mi​na​jąc

so​bie to sło​wo z po​rad​ni​ka do​sko​na​le​nia ję​zy​ko​we​go, bez po​trze​by przy​kła​da​nia lodu do ge​ni​ta​liów. – Ja​kie? – spy​tał de​tek​tyw, gdyż po​mi​ja​jąc gar​ni​tur zę​bów, nie był ty​pem osob​ni​ka od​da​ne​go sa​mo​do​sko​na​le​niu. – Nie​od​po​wied​nie – wy​ja​śnił Ju​nior. – Ro​zu​miem, co ma pan na my​śli, pa​nie Cain. Ni​g​dy nie od​rzu​cił​bym ta​kich pie​nię​dzy, gdy​by ist​niał ja​kiś spo​sób, by je za​ro​bić. Uśmiech de​tek​ty​wa, po​mi​mo swe​go ośle​pia​ją​ce​go bla​sku, był prze​peł​nio​ny me​lan​cho​lią, co do​wo​dzi​ło, że dziec​ko Se​ra​phim rze​czy​wi​ście jest poza wszel​kim za​się​giem. Ju​nior prze​mie​rzył ko​ry​tarz wy​ło​żo​ny po​pę​ka​nym li​no​leum, zszedł po sze​ściu kon​dy​gna​cjach scho​dów i zo​ba​czył, że na dwo​rze mży. Gdy skie​ro​wał twarz ku nie​bu, po​po​łu​dnie po​ciem​nia​ło jesz​cze bar​dziej, a zim​ne, ocie​ka​ją​ce wodą mia​sto, któ​re okry​wa​ło gdzieś ma​łe​go Bar​tho​lo​mew be​to​no​wym pier​na​tem, nie wy​da​wa​ło się już uoso​bie​niem kul​tu​ry i wy​ra​fi​no​wa​nia, lecz po​sęp​nym i groź​nym im​pe​rium. Jak ni​g​dy wcze​śniej. Z ko​lei klub ze strip​ti​zem – roz​ja​rzo​ny neon, mi​go​czą​ce świa​tła we​wnątrz – wy​glą​dał cie​pło i przy​tul​nie. Za​chę​ca​ją​co. Pro​gram obie​cy​wał ta​niec to​pless. Choć Ju​nior był w San Fran​ci​sco już od po​nad ty​go​dnia, nie wi​dział jesz​cze ani jed​ne​go spek​ta​klu tej awan​gar​do​wej sztu​ki. Ku​si​ło go, żeby wejść do środ​ka. Był tyl​ko je​den pro​blem. Nol​ly Wul​fstan, ten Qu​asi​mo​do bez gar​bu, za​glą​dał pew​nie do klu​bu po pra​cy, żeby łyk​nąć piwa i zna​leźć się moż​li​wie bli​sko atrak​cyj​nej ko​bie​ty, co przy jego wy​glą​dzie nie było ta​kie ła​twe. De​tek​tyw po​my​ślał​by, że obaj z Ju​nio​rem zja​wi​li się tu​taj z tego sa​me​go po​wo​du – po​ga​pić się na ro​ze​bra​ne dziew​czyn​ki i na​sy​cić oczy wi​do​kiem ich po​dry​gu​ją​cych pier​si, by star​czy​ło na całą noc – i nie po​jął​by, że dla Ju​nio​ra głów​ną atrak​cją jest ta​niec, dreszcz in​te​lek​tu​al​ny wy​wo​ła​ny ob​co​wa​niem z no​wym zja​wi​skiem kul​tu​ro​wym.

Sfru​stro​wa​ny jak ni​g​dy, Ju​nior po​pę​dził na par​king, prze​czni​cę za biu​rem de​tek​ty​wa, gdzie zo​sta​wił swój nowy ka​brio​let che​vro​let im​pa​la. Ta czer​wo​na ma​szy​na pre​zen​to​wa​ła się w stru​gach desz​czu jesz​cze pięk​niej niż wy​po​le​ro​wa​na i dzie​wi​cza w sa​lo​nie. Jaz​da tym wo​zem, po​mi​mo jego szy​ku, mocy i kom​for​tu, nie mo​gła po​pra​wić Ju​nio​ro​wi hu​mo​ru. Gdzieś na tych lśnią​cych od desz​czu uli​cach, w tych do​mach i wie​żow​cach przy​le​ga​ją​cych do stro​mych zbo​czy w ocze​ki​wa​niu na sej​smicz​ny ka​ta​klizm ukry​wał się chło​piec, pół–Mu​rzyn, jego prze​zna​cze​nie.

53 Nol​ly czuł się tro​chę głu​pio, spa​ce​ru​jąc po nędz​nych uli​cach dziel​ni​cy North Be​ach pod bia​łym pa​ra​so​lem w czer​wo​ne gro​chy. Pa​ra​sol chro​nił jed​nak przed desz​czem, a w przy​pad​ku Nol​ly’ego stro​na prak​tycz​na za​wsze trium​fo​wa​ła nad kwe​stia​mi sty​lu czy for​my. Ja​kiś za​po​mi​nal​ski klient zo​sta​wił go pół roku wcze​śniej w biu​rze. Ina​czej Nol​ly nie miał​by się pod czym scho​wać. Był nie​złym de​tek​ty​wem, choć bio​rąc pod uwa​gę drob​nost​ki dnia co​dzien​ne​go, nie tak zor​ga​ni​zo​wa​nym, jak by so​bie tego ży​czył. Ni​g​dy nie pa​mię​tał, by od​dać dziu​ra​we skar​pet​ki do za​ce​ro​wa​nia, a raz zda​rzy​ło mu się cho​dzić pra​wie rok w ka​pe​lu​szu z otwo​rem po kuli, za​nim w koń​cu po​sta​no​wił ku​pić so​bie nowy. Nie​wie​lu męż​czyzn no​si​ło w tych cza​sach ka​pe​lusz. Od szcze​nię​cych lat Nol​ly pre​fe​ro​wał mo​del fil​co​wy z pod​wi​nię​tym ron​dem. W San Fran​ci​sco czę​sto pa​no​wał chłód, a on za​czął tra​cić wło​sy już w mło​do​ści. Kula zo​sta​ła wy​strze​lo​na przez nie​uczci​we​go gli​nia​rza, któ​ry był sko​rum​po​wa​nym śmie​ciem i kiep​skim strzel​cem. Ce​lo​wał Nol​ly’emu w kro​cze. Dzia​ło się to przed dzie​się​ciu laty – a był to pierw​szy i ostat​ni raz, gdy ktoś do nie​go strze​lał. Praw​dzi​wa ro​bo​ta pry​wat​ne​go tro​pi​cie​la nie mia​ła nic wspól​ne​go z dra​ma​tycz​ny​mi przy​go​da​mi na ekra​nie te​le​wi​zo​ra czy stro​ni​cach książ​ki. Była to śred​nio nie​bez​piecz​na pra​ca peł​na nud​nej ru​ty​ny, do​pó​ki wy​bie​ra​ło się spra​wy mą​drze – co ozna​cza​ło re​zy​gna​cję z klien​tów po​kro​ju Eno​cha Ca​ina. Czte​ry prze​czni​ce da​lej Nol​ly do​tarł do bu​dyn​ku Tol​l​ma​na. Wznie​sio​no go w la​tach trzy​dzie​stych w sty​lu art déco. Kon​dy​gna​cje do użyt​ku pu​blicz​ne​go mia​ły wa​pien​ne po​sadz​ki, a sła​wią​ce wiek ma​szyn ma​lo​wi​dło z cza​sów ro​ose​vel​tow​skie​go No​we​go Ładu oży​wia​ło ścia​ny w holu. Drzwi z wi​zy​tów​ką „Dr Kler​kle” na czwar​tym pię​trze były

otwar​te. Nie​wiel​ka po​cze​kal​nia świe​ci​ła po go​dzi​nach pust​ka​mi. Wcho​dzi​ło się z niej do trzech rów​nie skrom​nych po​koi. W dwóch znaj​do​wa​ły się ga​bi​ne​ty den​ty​stycz​ne, trze​ci zaś peł​nił rolę cia​sne​go biu​ra, w któ​rym urzę​do​wa​ły sama pani dok​tor i se​kre​tar​ka. Gdy​by dok​tor Ka​th​le​en Kler​kle była męż​czy​zną, dys​po​no​wa​ła​by znacz​nie więk​szym lo​kum w no​wo​cze​śniej​szym bu​dyn​ku, i to w lep​szej czę​ści mia​sta. Była de​li​kat​niej​sza i wraż​liw​sza na po​trze​by pa​cjen​ta niż ja​ki​kol​wiek den​ty​sta zna​ny Nol​ly’emu, ale uprze​dze​nia sta​no​wi​ły prze​szko​dę dla ko​biet tej pro​fe​sji. Kie​dy de​tek​tyw wie​szał swój płaszcz i ka​pe​lusz, w drzwiach bliż​sze​go ga​bi​ne​tu uka​za​ła się Ka​th​le​en Kler​kle. – Go​tów cier​pieć? – Wszak uro​dzi​łem się czło​wie​kiem, praw​da? Za​siadł w fo​te​lu den​ty​stycz​nym bez obaw. – Mogę dać ci odro​bi​nę no​wo​ka​iny – po​wie​dzia​ła. – Nie bę​dziesz miał zdrę​twia​łych ust przy ko​la​cji. – Ja​kie ma się od​czu​cia, uczest​ni​cząc w tak hi​sto​rycz​nym wy​da​rze​niu? – Lą​do​wa​nie Lind​ber​gha we Fran​cji to nic w po​rów​na​niu z tą chwi​lą. Zdję​ła pro​wi​zo​rycz​ną ko​ro​nę z dru​gie​go zęba po le​wej stro​nie, w dol​nej szczę​ce, i na​ło​ży​ła por​ce​la​no​wą, do​star​czo​ną z la​bo​ra​to​rium jesz​cze tego ran​ka. Nol​ly lu​bił pa​trzeć na jej dło​nie. Były szczu​płe i zgrab​ne, jak ręce mło​dej dziew​czy​ny. Lu​bił też jej twarz. Dok​tor Kler​kle nie ma​lo​wa​ła się, kasz​ta​no​we wło​sy spi​na​ła w kok z tyłu gło​wy. Ktoś mógł​by po​wie​dzieć, że jest sza​ra jak mysz​ka, ale je​śli mia​ła w so​bie co​kol​wiek my​sie​go, to wy​łącz​nie lek​ko za​dar​ty no​sek i ner​wo​wą by​strość. Skoń​czy​ła za​bieg i po​da​ła mu lu​ster​ko, by mógł po​dzi​wiać nową ko​ro​nę. Po pię​ciu la​tach den​ty​stycz​nej ro​bo​ty, od​mie​rza​nej

ma​ły​mi daw​ka​mi, by nie nad​wy​rę​żać wy​trzy​ma​ło​ści Nol​ly’ego, Ka​th​le​en po​pra​wi​ła nie​uda​ne dzie​ło na​tu​ry, ob​da​rza​jąc go nad​zwy​czaj​nym zgry​zem i olśnie​wa​ją​cym uśmie​chem. Ostat​nia ko​ro​na zwień​czy​ła dłu​go​trwa​łą re​kon​struk​cję. Roz​wią​za​ła kok i roz​pu​ści​ła wło​sy, a Nol​ly za​brał ją na ko​la​cję do ich ulu​bio​ne​go lo​ka​lu, któ​ry miał wy​strój kla​sycz​ne​go baru i wi​dok z okna na za​to​kę god​ny kró​lew​skie​go sto​łu. Przy​cho​dzi​li tu tak czę​sto, że szef sali po​wi​tał ich ser​decz​nie, po​dob​nie jak i kel​ner. Nol​ly był dla wszyst​kich jak zwy​kle Nol​lym, ale tu​taj Ka​th​le​en była pa​nią Wul​fstan. Za​mó​wi​li mar​ti​ni. Kie​dy Ka​th​le​en, prze​glą​da​jąc menu, spy​ta​ła męża, co wy​brać, za​pro​po​no​wał: – Ostry​gi? – Do​da​dzą ci wi​go​ru, co? Jej uśmiech nie miał w so​bie nic my​sie​go. Kie​dy są​czy​li lo​do​wa​te mar​ti​ni, spy​ta​ła o klien​ta, a Nol​ly od​parł: – Ku​pił hi​sto​ryj​kę. Już go nie zo​ba​czę. Do​ku​men​ty ad​op​cyj​ne Se​ra​phim nie były chro​nio​ne przez pra​wo, po​nie​waż opie​kę nad dziec​kiem prze​ję​ła ro​dzi​na. – A je​śli od​kry​je praw​dę? – mar​twi​ła się Ka​th​le​en. – Po​my​śli, że je​stem nie​kom​pe​tent​ny. Je​śli upo​mni się o swo​je pięć​set do​la​rów, do​sta​nie je z po​wro​tem. Na sto​le pa​li​ła się świecz​ka w bursz​ty​no​wym klo​szu. Nol​ly po​my​ślał, że w jej mi​go​tli​wym bla​sku twarz Ka​th​le​en jest bar​dziej pro​mien​na niż pło​mień. Wspól​ne za​in​te​re​so​wa​nie tań​cem do​pro​wa​dzi​ło do po​zna​nia, gdy obo​je szu​ka​li part​ne​ra do kon​kur​su foks​tro​ta i swin​gu. Nol​ly za​czął brać lek​cje pięć lat wcze​śniej niż Ka​th​le​en. – Czy ten drań po​wie​dział w koń​cu, dla​cze​go chce od​szu​kać dziec​ko? – spy​ta​ła.

– Nie. Ale mała z pew​no​ścią wyj​dzie na tym do​brze, je​śli ktoś taki bę​dzie trzy​mał się od niej z da​le​ka. – Dla​cze​go jest taki pew​ny, że to chło​piec? – spy​ta​ła. – Nie mam po​ję​cia. Ale nie wy​pro​wa​dzi​łem go z błę​du. Im mniej wie, tym le​piej. Nie mogę się zo​rien​to​wać w jego za​mia​rach, lecz je​stem pe​wien, że zo​sta​wia za sobą od​ci​ski dia​bel​skich ko​pyt. – Uwa​żaj, Sher​loc​ku. – Nie boję się go – po​wie​dział Nol​ly. – Ni​ko​go się nie bo​isz. Ale do​bry ka​pe​lusz fil​co​wy nie jest tani. – Za​ofe​ro​wał mi dzie​sięć ty​się​cy do​la​rów za wła​ma​nie do ar​chi​wum sto​wa​rzy​sze​nia ka​to​lic​kie​go. – Po​wie​dzia​łeś mu pew​nie, że two​ja staw​ka to dwa​dzie​ścia ty​się​cy, co? Póź​niej wró​ci​li do domu. Kie​dy Nol​ly już udo​wod​nił, że ostry​gi były do​bre, le​że​li w łóż​ku i trzy​ma​li się za ręce. W pew​nej chwi​li, prze​ry​wa​jąc peł​ną wza​jem​ne​go zro​zu​mie​nia ci​szę, za​uwa​żył: – To ta​jem​ni​ca. – Co mia​no​wi​cie? – Dla​cze​go ze mną je​steś. – Ła​god​ność, czu​łość, ule​głość, siła. – I to wy​star​czy? – Głup​tas. – Cain wy​glą​da przy mnie jak gwiaz​dor fil​mo​wy. – Ma ład​ne zęby? – spy​ta​ła. – Do​bre. Ale nie do​sko​na​łe. – Więc po​ca​łuj mnie, bo ty masz do​sko​na​łe.

54 Każ​da mat​ka wie​rzy, że jej dziec​ko jest wy​jąt​ko​wo pięk​ne. Bę​dzie trwa​ła w tym prze​ko​na​niu, na​wet je​śli do​ży​je set​ki, a jej la​to​ro​śli mi​nie osiem trud​nych dzie​siąt​ków lat peł​nych bo​le​snych do​świad​czeń. Każ​da mat​ka też uwa​ża, że jej dziec​ko jest mą​drzej​sze od in​nych. Nie​ste​ty, czas i po​dej​mo​wa​ne przez po​tom​ka de​cy​zje każą jej zre​wi​do​wać ów po​gląd, w prze​ci​wień​stwie do kwe​stii fi​zycz​ne​go pięk​na. Mie​siąc za mie​sią​cem, w cią​gu pierw​sze​go roku ży​cia Bar​tho​lo​mew, wia​ra Agnes w nad​zwy​czaj​ną in​te​li​gen​cję syn​ka znaj​do​wa​ła po​twier​dze​nie w fak​tach. Przed upły​wem dru​gie​go mie​sią​ca więk​szość dzie​ci od​po​wia​da na uśmiech uśmie​chem, a w czwar​tym mie​sią​cu robi to już spon​ta​nicz​nie. Bar​ty uśmie​chał się czę​sto już w dru​gim ty​go​dniu ży​cia. W trze​cim mie​sią​cu nie​jed​no dziec​ko śmie​je się gło​śno, lecz Bar​ty zro​bił to po raz pierw​szy już w szó​stym ty​go​dniu. Na po​cząt​ku trze​cie​go mie​sią​ca, za​miast pod ko​niec pią​te​go, łą​czył już sa​mo​gło​ski ze spół​gło​ska​mi: „Ba–ba–ba, ga–ga–ga, la– la–la, ka–ka–ka”. Pod ko​niec czwar​te​go mie​sią​ca, nie zaś siód​me​go, po​wie​dział „mama” i naj​wy​raź​niej wie​dział, co to zna​czy. Po​wta​rzał ten wy​raz, gdy chciał zwró​cić na sie​bie jej uwa​gę. Po​tra​fił ba​wić się w „a kuku” już w pią​tym mie​sią​cu, a nie do​pie​ro w ósmym, umiał też stać, przy​trzy​mu​jąc się cze​goś, w szó​stym za​miast ósmym. Przed upły​wem je​de​na​stu mie​się​cy jego słow​nik obej​mo​wał już we​dług ob​li​czeń Agnes dzie​więć​dzie​siąt wy​ra​zów, pod​czas gdy dziec​ko na​wet nad wiek roz​wi​nię​te po​słu​gu​je się trze​ma lub czte​re​ma. Pierw​szym sło​wem, ja​kie wy​mó​wił po „ma​mie”, było sło​wo „tata”. Na​uczył się go, gdy mat​ka po​ka​zy​wa​ła mu zdję​cia Jo​eya. Trze​cie sło​wo: „pla​cek”. Na Edo​ma mó​wił „Ebom”, na Ma​rię „Mia”. Kie​dy po​wie​dział

po raz pierw​szy „Kej​dżob” i wy​cią​gnął rącz​kę do wuja, Ja​cob za​sko​czył Agnes łza​mi szczę​ścia. Bar​ty za​czął cho​dzić w dzie​sią​tym mie​sią​cu, w je​de​na​stym stą​pał już cał​kiem pew​nie. Przed upły​wem je​de​na​ste​go na​uczył się ko​rzy​stać z noc​nicz​ka. Ob​wiesz​czał każ​de​mu z dumą: „Bar​ty siu​siu”. Pierw​sze​go stycz​nia 1966 roku, pięć dni przed jego pierw​szy​mi uro​dzi​na​mi, Agnes przy​ła​pa​ła syn​ka w koj​cu na nie​zwy​kłej za​ba​wie pal​ca​mi u nóg. Mię​dzy kciu​kiem i pal​cem wska​zu​ją​cym trzy​mał moc​no mały pa​lec le​wej sto​py, po czym, chwy​ta​jąc się za ko​lej​ne, do​cho​dził do naj​więk​sze​go. Po​tem sku​pił uwa​gę na pra​wej sto​pie i za​czął od du​że​go pal​ca, by dojść sys​te​ma​tycz​nie do ma​łe​go. Pod​czas tej skom​pli​ko​wa​nej pro​ce​du​ry Bar​ty wy​da​wał się po​waż​ny i za​my​ślo​ny. Ści​snął dzie​sią​ty pa​lec, po czym wle​pił w mat​kę wzrok, marsz​cząc czo​ło. Uniósł dłoń do twa​rzy, stu​diu​jąc z uwa​gą pal​ce. Po​tem zro​bił to samo z dru​gą ręką. Ści​snął wszyst​kie pal​ce w tej sa​mej ko​lej​no​ści co po​przed​nio. Po​tem jesz​cze raz. Agnes przy​szła do gło​wy sza​lo​na myśl, że chło​piec je li​czy. W tym wie​ku nie mógł mieć po​ję​cia o licz​bach. – Co ro​bisz, ko​cha​nie? – spy​ta​ła i uklę​kła, by po​pa​trzeć na nie​go przez po​zio​me szcze​bel​ki koj​ca. Uśmiech​nął się i wy​cią​gnął nogę. – To two​je pal​ce – wy​ja​śni​ła. – Pal​ce – po​wtó​rzył swo​im słod​kim, cie​niut​kim gło​si​kiem. To było nowe dla nie​go sło​wo. Agnes wsu​nę​ła dłoń mię​dzy szcze​bel​ki i po​ła​sko​ta​ła ró​żo​we pa​lusz​ki le​wej sto​py. – Pal​ce.

Bar​ty za​chi​cho​tał. – Pal​ce. – Do​bry chło​piec, mą​dry Bar​ty. Wska​zał swo​je sto​py. – Pal​ce, pal​ce, pal​ce, pal​ce, pal​ce, pal​ce, pal​ce, pal​ce, pal​ce, pal​ce. – Do​bry chło​piec, ale jesz​cze ma nie​wie​le do po​wie​dze​nia. Uno​sząc dłoń i prze​bie​ra​jąc pal​ca​mi, po​wie​dział: – Pal​ce, pal​ce, pal​ce, pal​ce, pal​ce. – Ślicz​nie mó​wisz – po​chwa​li​ła. – Pal​ce, pal​ce, pal​ce, pal​ce, pal​ce. – Wi​dzę, że już znasz to sło​wo. — Pięć dni póź​niej, w dniu uro​dzin Bar​ty’ego, kie​dy Agnes z Edo​mem zaj​mo​wa​ła się przy​go​to​wa​nia​mi do wi​zyt, któ​rym za​wdzię​cza​ła mia​no Pla​cusz​ko​wej Damy, ma​lec sie​dział w swo​im krze​seł​ku, za​ja​da​jąc wa​fel wa​ni​lio​wy uma​cza​ny w mle​ku. Ile​kroć spa​dał ja​kiś okruch, chło​piec zbie​rał go uważ​nie z tac​ki i prze​no​sił sta​ran​nie do ust. Na sto​le pre​zen​to​wał się dum​ny rząd plac​ków wi​no​gro​no​wo– jabł​ko​wych. Gru​be sko​ru​py o za​wi​nię​tych do środ​ka brze​gach przy​po​mi​na​ły ciem​no​zło​te ka​pe​lu​sze z dro​go​cen​nych mo​net. Bar​ty wska​zał na stół. – Pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek. – To nie two​je – wy​ja​śni​ła Agnes. – Nasz jest w lo​dów​ce. – Pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek – po​wta​rzał Bar​ty tym sa​mym to​nem dum​ne​go za​do​wo​le​nia, z ja​kim ob​wiesz​czał: „Bar​ty siu​siu”. – Nikt nie za​czy​na dnia od plac​ka – oświad​czy​ła Agnes. – Do​sta​niesz po obie​dzie.

Wy​su​wa​jąc przy każ​dym sło​wie pa​lec w kie​run​ku sto​łu, Bar​ty po​wta​rzał z za​do​wo​le​niem: – Pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek. Edom od​wró​cił się od swo​je​go pu​deł​ka z wik​tu​ała​mi, któ​re wła​śnie szy​ko​wał. Spo​glą​da​jąc ze zmarsz​czo​nym czo​łem na plac​ki, za​czął: – Nie my​ślisz chy​ba, że… Agnes zer​k​nę​ła na bra​ta. – Że co? – To nie​moż​li​we – oświad​czył. – Pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek. Edom za​brał ze sto​łu dwa plac​ki i po​ło​żył na szaf​ce obok pie​cy​ka. Bar​ty śle​dził z uwa​gą ru​chy wuja, a po​tem wy​li​czył: – Pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek. Edom prze​niósł dwa ko​lej​ne plac​ki na szaf​kę. Wy​su​wa​jąc pa​lu​szek czte​ry razy w stro​nę sto​łu, Bar​ty oświad​czył: – Pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek. Choć Agnes drża​ły dło​nie, a ko​la​na zro​bi​ły się jak z waty, wzię​ła ze sto​łu dwa plac​ki. Po​ka​zu​jąc pal​cem po​zo​sta​łe wy​pie​ki, Bar​ty po​wie​dział: – Pla​cek, pla​cek. Po​ło​ży​ła dwa plac​ki z po​wro​tem na sto​le. – Pla​cek, pla​cek, pla​cek, pla​cek – uśmiech​nął się do niej ma​lec. Pa​trzy​ła zdu​mio​na na swo​je dziec​ko. Czu​ła w gar​dle ucisk wy​wo​ła​ny dumą, zdzi​wie​niem, stra​chem, choć wła​ści​wie nie poj​mo​wa​ła, dla​cze​go ta nie​by​wa​ła in​te​li​gen​cja syn​ka bu​dzi w niej taki lęk.

Je​den, dwa, trzy, czte​ry – Edom za​bie​rał po ko​lei wszyst​kie po​zo​sta​łe plac​ki. Wska​zał Bar​ty’ego, a po​tem pu​sty stół. Bar​ty wes​tchnął, jak​by roz​cza​ro​wa​ny. – Nie plac​ki. – O Boże – jęk​nę​ła Agnes. – Jesz​cze rok i Bar​ty po​pro​wa​dzi za mnie sa​mo​chód – za​uwa​żył Edom. Agnes uświa​do​mi​ła so​bie na​gle, że jej strach bie​rze się z prze​ko​na​nia, ja​kie ży​wił jej oj​ciec. Uwa​żał on, że chęć osią​gnię​cia w czym​kol​wiek do​sko​na​ło​ści jest grze​chem, któ​ry pew​ne​go dnia zo​sta​nie su​ro​wo uka​ra​ny. Wszel​ka roz​ryw​ka była we​dług nie​go wy​stęp​kiem, a ci, któ​rzy łak​nę​li choć​by naj​prost​szych ra​do​ści, byli ska​za​ni na po​tę​pie​nie; jed​nak naj​bar​dziej grze​szy​li ci, któ​rzy pra​gnę​li ba​wić in​nych, gdyż prze​peł​nia​ła ich duma, chcie​li błysz​czeć, za​mie​niać się w fał​szy​wych boż​ków, cie​szyć się uwiel​bie​niem, na ja​kie za​słu​gi​wał wy​łącz​nie Pan. Ak​to​rzy, mu​zy​cy, śpie​wa​cy, pi​sa​rze byli ska​za​ni na pie​kło za spra​wą sa​mych ak​tów kre​acji, któ​re w swej me​ga​lo​ma​nii uzna​wa​li za rów​ne dzie​łu Stwór​cy. Pró​ba osią​gnię​cia do​sko​na​ło​ści w czym​kol​wiek była wła​ści​wie ob​ja​wem ze​psu​cia du​szy, czy do​ty​czy​ło to sto​la​rza, czy me​cha​ni​ka sa​mo​cho​do​we​go, czy też ho​dow​cy róż. Ta​lent w prze​ko​na​niu ojca nie był da​rem po​cho​dzą​cym od Boga, ale od sa​me​go dia​bła, i miał od​cią​gać od mo​dli​twy, po​ku​ty i obo​wiąz​ków. Bez dą​że​nia do do​sko​na​ło​ści nie ist​nia​ły​by jed​nak cy​wi​li​za​cja, po​stęp, ra​dość; Agnes dzi​wi​ła się, że ten cierń oj​cow​skiej fi​lo​zo​fii wciąż tkwi głę​bo​ko w jej pod​świa​do​mo​ści, spra​wia​jąc nie​po​trzeb​ny ból. Chcia​ła wie​rzyć, że uwol​ni​ła się już spod jego wpły​wu. Je​śli jej pięk​ny syn oka​że się cu​dow​nym dziec​kiem, ona po​dzię​ku​je Bogu za jego ta​lent i zro​bi wszyst​ko, by mógł się roz​wi​jać. Po​de​szła do sto​łu i prze​su​nę​ła po nim dło​nią, jak​by chcąc pod​kre​ślić, że ni​cze​go na nim nie ma. Bar​ty po​dą​żył wzro​kiem za ru​chem jej ręki, spoj​rzał jej w oczy,

za​wa​hał się, a po​tem za​uwa​żył py​ta​ją​co: – Nie plac​ki? – Zga​dza się – po​wie​dzia​ła z uśmie​chem. Roz​ko​szu​jąc się cie​płem mat​czy​nej ra​do​ści, ma​lec wy​krzyk​nął: – Nie plac​ki! – Nie plac​ki – zgo​dzi​ła się Agnes. Uję​ła jego głów​kę w dło​nie i po​kry​ła słod​ką bu​zię po​ca​łun​ka​mi.

55 Dla Ame​ry​ka​nów chiń​skie​go po​cho​dze​nia – a w San Fran​ci​sco za​miesz​ki​wa​ła dość znacz​na po​pu​la​cja Chiń​czy​ków – 1965 był ro​kiem Węża. Dla Ju​nio​ra Ca​ina zaś był ro​kiem Bro​ni, choć za​czął się ina​czej. Jego pierw​szy rok w San Fran​ci​sco był waż​ny dla na​ro​du i świa​ta. Win​ston Chur​chill, praw​do​po​dob​nie naj​więk​szy czło​wiek stu​le​cia, za​koń​czył ży​wot. Sta​ny Zjed​no​czo​ne prze​pro​wa​dzi​ły pierw​szy atak po​wietrz​ny na Wiet​nam Pół​noc​ny, a Lyn​don John​son po​le​cił zwięk​szyć siły lą​do​we do stu pięć​dzie​się​ciu ty​się​cy żoł​nie​rzy. Ra​dziec​ki ko​smo​nau​ta jako pierw​szy wy​szedł na spa​cer w prze​strzeń ko​smicz​ną. Przez pięć go​rą​cych dni w Watts sza​la​ły za​miesz​ki na tle ra​so​wym. Pod​pi​sa​no usta​wę o po​wszech​nym pra​wie wy​bor​czym dla ko​lo​ro​wych. San​dy Ko​ufax z Los An​ge​les Do​dgers ro​ze​grał do​sko​na​łe spo​tka​nie, nie do​pusz​cza​jąc prze​ciw​ni​ka ani razu do pierw​szej bazy. Zmarł T.S. Eliot, Ju​nior zaś na​był jed​no z dzieł po​ety za po​śred​nic​twem klu​bu książ​ki. Ode​szli też inni sław​ni lu​dzie: Stan Lau​rel, Nat King Cole, Le Cor​bu​sier, Al​bert Schwe​it​zer, So​mer​set Mau​gham… In​di​ra Gan​dhi jako pierw​sza ko​bie​ta w hi​sto​rii In​dii zo​sta​ła pre​mie​rem, a nie​zro​zu​mia​ła i iry​tu​ją​ca ka​rie​ra Be​atle​sów trwa​ła na​dal. Po​mi​ja​jąc na​by​cie książ​ki T.S. Elio​ta, któ​rej nie miał na​wet cza​su prze​czy​tać, Ju​nior był tyl​ko po​bież​nie świa​do​my ak​tu​al​nych wy​da​rzeń, wła​śnie dla​te​go, że były ak​tu​al​ne, pod​czas gdy on za​wsze chciał sku​piać się na przy​szło​ści. In​for​ma​cje dnia sta​no​wi​ły w jego przy​pad​ku le​d​wie sły​szal​ną mu​zy​kę, gdzieś w tle, do​cho​dzą​cą jak​by zza ścia​ny. Miesz​kał na wy​so​kim wzgó​rzu Rus​sian Hill, w bu​dyn​ku z pia​skow​ca w sty​lu wik​to​riań​skim. Apar​ta​ment z jed​ną sy​pial​nią mie​ścił jesz​cze prze​stron​ną kuch​nię z anek​sem ja​dal​nym i duży sa​lon, któ​re​go okna wy​cho​dzi​ły na krę​tą Lom​bard Stre​et. Pa​mięć o spar​tań​skim wnę​trzu domu Tho​ma​sa Va​na​diu​ma nie

da​wa​ła mu spo​ko​ju, dla​te​go urzą​dził swą prze​strzeń ży​cio​wą, wzo​ru​jąc się na de​tek​ty​wie. Po​sta​wił mi​ni​mum me​bli, choć były wy​łącz​nie nowe i znacz​nie wyż​szej kla​sy niż gra​ty w domu po​li​cjan​ta: zgrab​ne, no​wo​cze​sne, duń​skie – drew​no lesz​czy​ny i wło​cha​te obi​cia w ko​lo​rze owsa. Ścia​ny po​zo​sta​wił na​gie. Je​dy​ne uroz​ma​ice​nie su​ro​we​go wnę​trza sta​no​wi​ła sa​mot​na rzeź​ba. Ju​nior cho​dził na otwar​ty kurs zna​jo​mo​ści sztu​ki or​ga​ni​zo​wa​ny przez uni​wer​sy​tet i nie​mal co​dzien​nie bu​szo​wał po nie​zli​czo​nych ga​le​riach, po​głę​bia​jąc wie​dzę i zna​jo​mość przed​mio​tu. Za​mie​rzał po​więk​szyć ko​lek​cję do​pie​ro z chwi​lą osią​gnię​cia po​zio​mu praw​dzi​we​go eks​per​ta. To je​dy​ne dzie​ło sztu​ki w jego miesz​ka​niu wy​szło spod ręki mło​de​go ar​ty​sty, Ba​vo​la Po​ri​fe​ra​na, co do któ​re​go kry​ty​cy byli zgod​ni: cze​ka​ła go dłu​ga i zna​czą​ca ka​rie​ra. Rzeź​ba kosz​to​wa​ła po​nad dzie​więć ty​się​cy do​la​rów, nad​miar zbyt​ku dla czło​wie​ka, któ​ry za​mie​rzał utrzy​my​wać się z cięż​ko wy​wal​czo​nej i mą​drze za​in​we​sto​wa​nej for​tu​ny, ale obec​ność tego dzie​ła sztu​ki w miesz​ka​niu od razu iden​ty​fi​ko​wa​ła go w oczach znaw​ców jako oso​bę o wy​ro​bio​nym sma​ku i nad​zwy​czaj​nej wraż​li​wo​ści. Była to wy​so​ka na metr osiem​dzie​siąt fi​gu​ra na​giej ko​bie​ty wy​ko​na​na z ka​wał​ków me​ta​lu. Nie​któ​re po​kry​wa​ła rdza. Sto​py zro​bio​ne były z kół zę​ba​tych róż​nych roz​mia​rów i z po​wy​gi​na​nych ostrzy ta​sa​ków rzeź​nic​kich. Nogi zo​sta​ły ufor​mo​wa​ne z tło​ków, rur i dru​tu kol​cza​ste​go. Była do​rod​na od pasa w górę: mia​ła pier​si z wy​kle​pa​nych młot​kiem garn​ków i sut​ki z kor​ko​cią​gów. Dło​nie z gra​bi spo​czy​wa​ły na znie​kształ​co​nym biu​ście, jak​by bro​niąc do nie​go do​stę​pu. W twa​rzy z wy​gię​tych wi​deł i ło​pat wen​ty​la​to​ra od​ra​ża​ją​cym gło​dem zio​nę​ły pu​ste czar​ne oczo​do​ły, a sze​ro​ko roz​war​te usta oskar​ża​ły świat bez​gło​śnym, lecz głę​bo​kim krzy​kiem prze​ra​że​nia. Zda​rza​ło się, że gdy Ju​nior wra​cał do domu z ob​cho​du po ga​le​riach czy z re​stau​ra​cji, Ko​bie​ta prze​my​sło​wa – imię nada​ne jej przez sa​me​go twór​cę – tłu​mi​ła swym prze​ra​ża​ją​cym wy​glą​dem jego do​bry na​strój. Cza​sem na​wet krzyk​nął na jej wi​dok, za​nim

uświa​do​mił so​bie, że to jego cen​ny Po​ri​fe​ran. Bu​dząc się z ja​kie​goś kosz​ma​ru sen​ne​go, miał cza​sem wra​że​nie, że sły​szy zgrzyt kół zę​ba​tych w sto​pach ko​bie​ty. Szu​ra​nie i jęk za​rdze​wia​łych ścię​gien. Brzęk ude​rza​ją​cych o sie​bie sta​lo​wych pal​ców. Le​żał za​zwy​czaj bez ru​chu i na​słu​chi​wał w na​pię​ciu, do​pó​ki nie prze​ko​nał sa​me​go sie​bie, że te dźwię​ki po​cho​dzi​ły z jego snu, nie ze świa​ta rze​czy​wi​ste​go. Je​śli zaś ci​sza nie przy​no​si​ła uko​je​nia, szedł do sa​lo​nu, by zo​ba​czyć na wła​sne oczy, że fi​gu​ra stoi na swo​im miej​scu, krzy​wiąc twarz w bez​gło​śnym wrza​sku. Ce​lem sztu​ki jest wzbu​dzić nie​po​kój, spra​wić, by czło​wiek był nie​pew​ny i sie​bie, i świa​ta, pod​wa​żyć po​czu​cie rze​czy​wi​sto​ści, zmu​sić do re​wi​zji do​tych​cza​so​wej wie​dzy. Naj​lep​sza sztu​ka po​win​na wstrzą​snąć od​bior​cą emo​cjo​nal​nie, zma​sa​kro​wać go in​te​lek​tu​al​nie, przy​pra​wić o fi​zycz​ne cier​pie​nie, wzbu​dzić obrzy​dze​nie do wszel​kich tra​dy​cji, któ​re nas wią​żą, ob​cią​ża​ją i za​ta​pia​ją w mo​rzu kon​for​mi​zmu. Ju​nior zdą​żył się już tego do​wie​dzieć w cza​sie kur​su. Na po​cząt​ku maja kon​ty​nu​ował pro​ces sa​mo​do​sko​na​le​nia, bio​rąc lek​cje fran​cu​skie​go. Ję​zy​ka mi​ło​ści. W czerw​cu ku​pił pi​sto​let. Nie za​mie​rzał ni​ko​go za​bi​jać. Rze​czy​wi​ście, resz​tę 1965 roku miał prze​żyć bez ucie​ka​nia się do ko​lej​nej zbrod​ni. Nie​groź​na strze​la​ni​na we wrze​śniu była in​cy​den​tem smut​nym i bo​le​snym – ale ko​niecz​nym, ob​li​czo​nym jed​nak na spo​wo​do​wa​nie jak naj​mniej​szych szkód. Naj​pierw jed​nak, na po​cząt​ku lip​ca, dał so​bie spo​kój z fran​cu​skim. Był to nie​moż​li​wy ję​zyk. Trud​ny w wy​mo​wie. Śmiesz​na skład​nia. Zresz​tą żad​na z pięk​nych ko​biet, ja​kie spo​tkał w ży​ciu, nie mó​wi​ła po fran​cu​sku ani też nie przej​mo​wa​ła się zbyt​nio tym, że i on nie zna tego ję​zy​ka. W sierp​niu za​in​te​re​so​wał się me​dy​ta​cją. Za​czął od wa​rian​tu

ogni​sku​ją​ce​go – in​ny​mi sło​wy od me​dy​ta​cji „z pest​ką”, w któ​rej na​le​ży za​mknąć oczy, sku​pić się men​tal​nie na pew​nym przed​mio​cie i oczy​ścić umysł z wszyst​kie​go, co nim nie jest. Jego in​struk​tor, Bob Chi​ca​ne – któ​ry przy​cho​dził dwa razy w ty​go​dniu na jed​ną go​dzi​nę – do​ra​dzał, by obrać so​bie za obiekt me​dy​ta​cji ide​al​ny ob​raz ja​kie​goś owo​cu. Jabł​ka, wi​no​gro​na, po​ma​rań​czy. Cze​go​kol​wiek. W przy​pad​ku Ju​nio​ra rada nie po​dzia​ła​ła. Dziw​ne, ale gdy sku​piał się na men​tal​nym ob​ra​zie ja​kie​goś owo​cu – jabł​ka, brzo​skwi​ni, ba​na​na – za​czy​nał my​śleć o sek​sie. Pod​nie​cał się i nie miał żad​nych szans na oczysz​cze​nie umy​słu. Wresz​cie sku​pił się na ob​ra​zie krę​gla jako swo​jej „pe​st​ce”. Ten ide​al​nie gład​ki, sta​ran​nie ufor​mo​wa​ny obiekt za​chę​cał do po​wol​nej kon​tem​pla​cji, ale nie draż​nił li​bi​do. Siód​me​go wrze​śnia, we wto​rek wie​czo​rem, po spę​dze​niu trzy​dzie​stu mi​nut w po​zy​cji lo​to​su, nie my​śląc o ni​czym z wy​jąt​kiem bu​tel​ko​wa​te​go bia​łe​go kształ​tu z dwo​ma czar​nym pa​ska​mi na kor​pu​sie i nu​me​rem 1 na głów​ce, Ju​nior po​szedł do łóż​ka o je​de​na​stej i na​sta​wił bu​dzik na trze​cią rano, kie​dy to za​mie​rzał się po​strze​lić. Spał do​brze, obu​dził się rześ​ki i z we​rwą od​rzu​cił po​ściel. Na noc​nym sto​li​ku cze​ka​ła szklan​ka wody i bu​te​lecz​ka z za​pa​sem środ​ków prze​ciw​bó​lo​wych. Wy​kradł je, wraz z in​ny​mi le​ka​mi, z szaf​ki na od​dzia​le re​ha​bi​li​ta​cyj​nym, gdzie kie​dyś pra​co​wał. Nie​któ​re sprze​dał. Środ​ki prze​ciw​bó​lo​we na wszel​ki wy​pa​dek po​zo​sta​wił. Po​łknął jed​ną kap​suł​kę i po​pił wodą. Bu​te​lecz​kę od​sta​wił na sto​lik noc​ny. Sie​dząc na łóż​ku, przez krót​ki czas od​da​wał się lek​tu​rze ulu​bio​nych frag​men​tów z książ​ki Zed​da Ty je​steś świa​tem. Dzie​ło to do​wo​dzi​ło w spo​sób ge​nial​ny, że ego​izm jest naj​bar​dziej mo​ral​nym, ra​cjo​nal​nym i od​waż​nym z wszyst​kich ludz​kich mo​to​rów dzia​ła​nia. Śro​dek prze​ciw​bó​lo​wy nie za​wie​rał mor​fi​ny i nie ob​ja​wiał się

po za​ży​ciu sen​no​ścią czy na​wet nie​znacz​nym przy​tę​pie​niem zmy​słów. Ju​nior jed​nak był prze​ko​na​ny, że po czter​dzie​stu mi​nu​tach musi za​dzia​łać, i odło​żył książ​kę. Pi​sto​let trzy​mał w szu​fla​dzie sto​li​ka noc​ne​go, za​ła​do​wa​ny i go​to​wy do strza​łu. Na bo​sa​ka, tyl​ko w błę​kit​nej pi​ża​mie, za​czął ob​cho​dzić miesz​ka​nie, za​pa​la​jąc świa​tła we​dług pew​ne​go sche​ma​tu, któ​ry sta​ran​nie prze​my​ślał. W kuch​ni wy​jął z szu​fla​dy czy​stą ścier​kę, za​niósł ją na se​kre​ta​rzyk o gra​ni​to​wym bla​cie i usiadł przed apa​ra​tem te​le​fo​nicz​nym. Uprzed​nio sia​dy​wał tu z ołów​kiem w dło​ni, ro​biąc li​stę za​ku​pów. Te​raz, za​miast ołów​ka, miał pi​sto​let ka​li​bru 22, pro​duk​cji wło​skiej. Przy​po​mi​na​jąc so​bie wy​uczo​ne wcze​śniej sło​wa i wcho​dząc w skó​rę czło​wie​ka na skra​ju za​ła​ma​nia ner​wo​we​go, wy​krę​cił nu​mer alar​mo​wy wy​dzia​łu za​bójstw ko​men​dy po​li​cji w San Fran​ci​sco. Kie​dy ode​zwał się ofi​cer dy​żur​ny – ko​bie​ta – Ju​nior wrza​snął prze​raź​li​wie: – Zo​sta​łem po​strze​lo​ny! Jezu! Po​strze​lo​ny! Po​mo​cy, ka​ret​ka, ooo cho​le​ra! Prę​dzej! Dy​żur​na pró​bo​wa​ła go uspo​ko​ić, ale da​lej za​cho​wy​wał się jak hi​ste​ryk. Zdo​łał w koń​cu prze​ka​zać drżą​cym gło​sem na​zwi​sko, ad​res i nu​mer te​le​fo​nu, sa​piąc przy tym i po​pi​sku​jąc niby z bólu. Dy​żur​na po​wie​dzia​ła, żeby się pod żad​nym po​zo​rem nie roz​łą​czał, żeby cały czas do niej mó​wił. Wte​dy odło​żył słu​chaw​kę. Przy​su​nął so​bie krze​sło do se​kre​ta​rzy​ka i na​chy​lił się, ści​ska​jąc broń obie​ma dłoń​mi. Dzie​sięć, dwa​dzie​ścia, pra​wie trzy​dzie​ści se​kund póź​niej za​dzwo​nił te​le​fon. Przy trze​cim sy​gna​le Ju​nior od​strze​lił so​bie duży pa​lec u le​wej sto​py. Rany! Huk bro​ni był gło​śniej​szy – ból zaś po​cząt​ko​wo mniej​szy – niż się spo​dzie​wał. Pa–bam! Pa–bam! – nio​sło się echem w wy​so​kim miesz​ka​niu.

Upu​ścił pi​sto​let. Przy siód​mym sy​gna​le chwy​cił za słu​chaw​kę. Pe​wien, że dzwo​ni dy​żur​na, Ju​nior za​czął drzeć się, jak​by umie​rał, za​sta​na​wia​jąc się przy tym, czy jego krzyk wyda się prze​ko​nu​ją​cy, gdyż nie miał oka​zji wcze​śniej po​ćwi​czyć. Na​gle, po​mi​mo środ​ka prze​ciw​bó​lo​we​go, jego wrza​ski za​czę​ły brzmieć szcze​rze. Łka​jąc roz​pacz​li​wie, upu​ścił słu​chaw​kę na blat se​kre​ta​rzy​ka, chwy​cił ścier​kę i moc​no owi​nął sto​pę, by zmniej​szyć krwo​tok. Od​strze​lo​ny pa​lec wy​lą​do​wał po dru​giej stro​nie po​ko​ju, na bia​łych płyt​kach pod​ło​gi. Ster​czał sztyw​no do góry, po​ły​sku​jąc pa​znok​ciem, ni​czym je​dy​ny wi​docz​ny ka​wa​łek cia​ła ukry​te​go w śnież​nej za​spie. Ju​nior miał wra​że​nie, że za chwi​lę ze​mdle​je. Przez po​nad dwa​dzie​ścia trzy lata ży​cia nie zwra​cał szcze​gól​nej uwa​gi na duży pa​lec u nogi, jego ist​nie​nie przyj​mo​wał tyl​ko do wia​do​mo​ści, trak​to​wał go z po​gar​dli​wym lek​ce​wa​że​niem. A te​raz ten ko​niu​szek sto​py wy​dał się na​gle nie​zwy​kle cen​ny – choć sta​no​wił ma​leń​ką część cia​ła – i nie​odzow​ny dla kom​plet​ne​go ob​ra​zu jego isto​ty jak nos czy oczy. W jego polu wi​dze​nia, tuż przy kra​wę​dzi, przy​cup​nę​ła ciem​ność. Oszo​ło​mio​ny ru​szył do przo​du, pod​no​sząc się z krze​sła, i ru​nął na pod​ło​gę. Zdo​łał utrzy​mać pro​wi​zo​rycz​ny opa​tru​nek na sto​pie, ale ma​te​riał przy​brał ko​lor ciem​no​czer​wo​ny i zro​bił się pa​skud​nie mo​kry. Nie wol​no mu ze​mdleć. Pod żad​nym po​zo​rem. Skut​ki nie były waż​ne. Tyl​ko ruch się li​czył. Za​po​mnieć o au​to​bu​sie na to​rach ko​le​jo​wych i zma​sa​kro​wa​nych za​kon​ni​cach, po​zo​stać w pę​dzą​cym po​cią​gu. Po​dą​żać da​lej, pa​trząc w przy​szłość, za​wsze w przy​szłość. Ta fi​lo​zo​fia przy​słu​ży​ła mu się wcze​śniej, lecz trud​no było za​po​mnieć o skut​kach, gdy cho​dzi​ło o wła​sny, bied​ny, ro​ze​rwa​ny pa​lec u nogi. Wła​sny, bied​ny i ro​ze​rwa​ny pa​lec było nie​skoń​cze​nie

trud​niej zi​gno​ro​wać niż au​to​bus pe​łen mar​twych za​kon​nic. Sta​ra​jąc się za wszel​ką cenę utrzy​mać na po​wierzch​ni świa​do​mo​ści, Ju​nior po​wie​dział so​bie, że na​le​ży się sku​pić na dniu ju​trzej​szym, ode​rwać od bez​u​ży​tecz​nej prze​szło​ści i trud​nej te​raź​niej​szo​ści, ale nie zdo​łał wej​rzeć w czas tak od​le​gły, by nie od​czu​wać w nim już bólu. Zda​wa​ło mu się, że usły​szał stuk, zgrzyt, grze​chot, brzęk skra​da​ją​cej się prze​my​sło​wej ko​bie​ty. W sa​lo​nie. Te​raz na ko​ry​ta​rzu. Co​raz bli​żej. Zbyt prze​ra​żo​ny, by wstrzy​mać od​dech i uci​szyć ża​ło​sne łka​nia, Ju​nior nie po​tra​fił po​wie​dzieć, czy od​gło​sy są owo​cem jego wy​obraź​ni, czy też nie. Wie​dział, że są złu​dze​niem, ale czuł jed​no​cze​śnie, że są rze​czy​wi​ste. Za​czął wić się go​rącz​ko​wo po pod​ło​dze, aż prze​krę​cił się twa​rzą do kuch​ni. Spo​dzie​wał się, że uj​rzy przez łzy ma​ja​czą​cy w holu nie​fo​rem​ny cień, a po​tem po​stać sa​me​go po​two​ra, zgrzy​ta​ją​ce​go sta​lo​wy​mi zę​ba​mi i ob​ra​ca​ją​ce​go z za​wrot​ną szyb​ko​ścią sut​ka​mi z kor​ko​cią​gu. Za​dzwo​nił dzwo​nek u drzwi. Po​li​cja. Głu​pia po​li​cja. Na​ci​skać dzwo​nek, kie​dy wie​dzą, że jest po​strze​lo​ny. Na​ci​skać dzwo​nek, kie​dy on tkwi tu bez​rad​nie, tuż obok czai się prze​my​sło​wa ko​bie​ta, a jego pa​lec leży po dru​giej stro​nie kuch​ni. Na​ci​skać dzwo​nek, kie​dy stra​cił tyle krwi, że moż​na by nią ob​da​ro​wać całą salę ran​nych he​mo​fi​li​ków. Ci dur​nie ocze​ki​wa​li pew​nie, że poda im her​ba​tę i pół​mi​sek z pier​ni​ka​mi, a do tego każ​de​mu pa​pie​ro​wą ser​wet​kę na spodek. – Wy​waż​cie drzwi! – wrza​snął. Po​zo​sta​wił drzwi wej​ścio​we za​mknię​te na za​mek, gdyż w prze​ciw​nym ra​zie wy​glą​da​ło​by, że chce im uła​twić wej​ście, przez co mo​gli​by na​brać po​dej​rzeń. – Wy​waż​cie te cho​ler​ne drzwi! Kie​dy już ci dur​nie prze​czy​ta​li od de​ski do de​ski ga​ze​tę i wy​pa​li​li kil​ka pa​pie​ro​sów, zde​cy​do​wa​li się wy​ła​mać drzwi. Sa​tys​fak​cjo​-

nu​ją​cy dra​ma​tyzm: ude​rze​nie, trzask pę​ka​ją​ce​go drew​na. Wresz​cie we​szli do środ​ka, z wy​cią​gnię​tą bro​nią, czuj​ni. Inne mun​du​ry, a jed​nak przy​po​mi​na​li mu po​li​cjan​tów z Ore​go​nu ze​bra​nych w cie​niu wie​ży ob​ser​wa​cyj​nej. Ta​kie same twa​rze o twar​dym spoj​rze​niu, po​dejrz​li​we. Gdy​by po​ja​wił się mię​dzy nimi Va​na​dium, Ju​nior nie tyl​ko zwró​cił​by całą za​war​tość żo​łąd​ka, ale i wszyst​kie wnętrz​no​ści, do cna, ra​zem z ko​ść​mi, aż opróż​nił​by do szczę​tu wo​rek skó​ry. – To był chy​ba wła​my​wacz – jęk​nął Ju​nior, ale wie​dział, że nie na​le​ży od razu przed​sta​wiać szcze​gó​ło​wo ca​łej hi​sto​rii, bo spra​wiał​by wra​że​nie ak​to​ra re​cy​tu​ją​ce​go przy​go​to​wa​ny tekst. Za po​li​cjan​ta​mi, któ​rzy ro​ze​szli się po ca​łym miesz​ka​niu, nad​cią​gnę​li po chwi​li sa​ni​ta​riu​sze i zdję​li Ju​nio​ro​wi pro​wi​zo​rycz​ny opa​tru​nek. Po mi​nu​cie po​ka​zał się je​den z funk​cjo​na​riu​szy, klęk​nął obok za​ję​tych swo​ją ro​bo​tą me​dy​ków. – Nie ma żad​ne​go in​tru​za. – My​śla​łem, że tu był. – Ani śla​du wła​ma​nia. Ju​nior zdo​łał wy​du​sić przez gry​mas bólu: – Wy​pa​dek. Po​li​cjant pod​niósł pi​sto​let, po​słu​gu​jąc się ołów​kiem wsu​nię​tym za osło​nę spu​stu, by nie za​trzeć od​ci​sków pal​ców. – Mój – wy​ja​śnił Ju​nior, wska​zu​jąc gło​wą broń. Po​li​cjant uniósł brwi. – Sam się pan po​strze​lił? Ju​nior zro​bił od​po​wied​nio ża​ło​sną minę. – Wy​da​wa​ło mi się, że ko​goś sły​szę. Jak​by ktoś bu​szo​wał po miesz​ka​niu. – Po​strze​lił się pan w sto​pę?

– Tak – od​parł Ju​nior i po​wstrzy​mał się, by nie do​dać: „Ty ba​ra​nie”. – Jak to się sta​ło? – Ner​wy – po​wie​dział i za​wył, gdy je​den z sa​ni​ta​riu​szy oka​zał się sa​dy​stą prze​bra​nym za anio​ła mi​ło​sier​dzia. Do kuch​ni we​szło jesz​cze dwóch po​li​cjan​tów, któ​rzy wła​śnie prze​szu​ka​li miesz​ka​nie. Byli wy​raź​nie roz​ba​wie​ni. Ju​nior chciał ich wszyst​kich po​wy​strze​lać, ale tyl​ko po​wie​dział: – Za​bierz​cie to. Za​trzy​maj​cie. Wy​nie​ście to do dia​bła. – Pań​ską broń? – spy​tał po​li​cjant, któ​ry klę​czał obok sa​ni​ta​riu​szy. – Nie chcę jej wię​cej oglą​dać. Nie​na​wi​dzę bro​ni. Jezu, jak boli! Po​tem ka​ret​ką do szpi​ta​la, szyb​ko na chi​rur​gię i przez chwi​lę bło​go​sła​wio​na nie​świa​do​mość. Sa​ni​ta​riu​sze scho​wa​li po​kie​re​szo​wa​ny pa​lec do pla​sti​ko​we​go po​jem​ni​ka z jego wła​snej spi​żar​ni. Ju​nior wie​dział, że ni​g​dy już nie prze​cho​wa w nim resz​tek zupy z obia​du. Choć ze​spół chi​rur​gicz​ny był zna​ko​mi​ty, nie zdo​łał przy​szyć po​szar​pa​ne​go pal​ca. Uszko​dze​nie tkan​ki było zbyt roz​le​głe, by dało się po​łą​czyć de​li​kat​ną kość, ner​wy i na​czy​nia krwio​no​śne. Ki​kut za​szy​to przy sa​mej sto​pie – Ju​nior zo​stał po​zba​wio​ny nie​mal ca​łe​go pal​ca. Był nie​zwy​kle za​do​wo​lo​ny z re​zul​ta​tu, gdyż uda​ny za​bieg uznał​by za klę​skę. W pią​tek rano, dzie​sią​te​go wrze​śnia, nie​speł​na czter​dzie​ści osiem go​dzin po wy​pad​ku, czuł się do​brze i był w zna​ko​mi​tym hu​mo​rze. Uszczę​śli​wio​ny, pod​pi​sał pro​to​kół po​li​cyj​ny, re​zy​gnu​jąc z po​sia​da​nia bro​ni, któ​rą na​był w czerw​cu. Mia​sto uru​cho​mi​ło pro​gram po​zwa​la​ją​cy prze​ta​piać skon​fi​sko​wa​ną i do​bro​wol​nie zwra​ca​ną broń na le​mie​sze, ksy​lo​fo​ny czy też ust​ni​ki do fa​jek wod​nych.

Dwu​dzie​ste​go trze​cie​go wrze​śnia, w czwar​tek, w związ​ku z wy​pad​kiem i ope​ra​cją, ko​mi​sja po​bo​ro​wa – któ​ra przy​wró​ci​ła mu ka​te​go​rię A, gdy utra​cił od​ro​cze​nie, ja​kie przy​słu​gi​wa​ło re​ha​bi​li​tan​to​wi za​trud​nio​ne​mu w szpi​ta​lu – zgo​dzi​ła się prze​pro​wa​dzić nowe ba​da​nia le​kar​skie w grud​niu. Utra​ta pal​ca, któ​ra mia​ła mu za​pew​nić spo​kój w świe​cie peł​nym ja​strzę​bi wo​jen​nych, tra​gicz​na co praw​da, była jed​nak ko​niecz​na. Opo​wia​dał w to​wa​rzy​stwie le​ka​rzy i pie​lę​gnia​rek dow​ci​py o ka​lec​twie i trzy​mał fa​son, co przy​spo​rzy​ło mu mnó​stwo sym​pa​tii. Choć dość nie​przy​jem​ne, po​strze​le​nie sa​me​go sie​bie nie było jesz​cze naj​gor​szą rze​czą, jaka mu się przy​tra​fi​ła tego roku. — Wra​ca​jąc do zdro​wia, miał mnó​stwo cza​su na me​dy​ta​cję. Na​brał ta​kiej wpra​wy w kon​cen​tro​wa​niu się na wy​ima​gi​no​wa​nym krę​glu, że po​tra​fił za​po​mnieć o wszyst​kim in​nym. Na​wet prze​raź​li​wy dźwięk te​le​fo​nu nie mógł za​kłó​cić jego transu. Bob Chi​ca​ne, do​świad​czo​ny in​struk​tor, któ​ry znał wszyst​kie tri​ki, nie był w sta​nie do​trzeć do swe​go ucznia, gdy ten prze​by​wał sam na sam ze swym krę​glem. Ju​nior miał też mnó​stwo cza​su na po​szu​ki​wa​nia Bar​tho​lo​mew. W stycz​niu, gdy otrzy​mał od Nol​ly’ego Wul​fsta​na złą wia​do​mość, wca​le nie był prze​ko​na​ny, że pry​wat​ny de​tek​tyw wy​ka​zał się na​le​ży​tą rze​tel​no​ścią w śledz​twie. Po​dej​rze​wał, że brzy​do​ta Wul​fsta​na do​rów​nu​je jego le​ni​stwu. Po​słu​gu​jąc się fał​szy​wym na​zwi​skiem i uda​jąc, że był w dzie​ciń​stwie ad​op​to​wa​ny, za​się​gnął in​for​ma​cji w kil​ku in​sty​tu​cjach, a tak​że w sta​no​wych i fe​de​ral​nych agen​cjach. Usta​lił, że Wul​fstan nie kła​mał – do​ku​men​ty ad​op​cyj​ne były ob​ję​te ta​jem​ni​cą w celu ochro​ny na​tu​ral​nych ro​dzi​ców. Ich zdo​by​cie gra​ni​czy​ło​by z cu​dem. W ocze​ki​wa​niu na przy​pływ in​wen​cji, któ​ra po​zwo​li​ła​by opra​co​wać lep​szą stra​te​gię, Ju​nior po​wró​cił do książ​ki te​le​fo​nicz​nej, szu​ka​jąc wła​ści​we​go Bar​tho​lo​mew. Te​raz za​in​te​re​so​wał się abo​-

nen​ta​mi z San Fran​ci​sco. Mia​sto obej​mo​wa​ło kwa​drat o boku mniej wię​cej dzie​się​ciu ki​lo​me​trów, tyl​ko sto ki​lo​me​trów kwa​dra​to​wych, ale Ju​nior i tak miał przed sobą nie​zwy​kle trud​ne za​da​nie. W ob​rę​bie tych gra​nic miesz​ka​ły set​ki ty​się​cy lu​dzi. Co gor​sza, lu​dzie, któ​rzy ad​op​to​wa​li dziec​ko Se​ra​phim, mo​gli miesz​kać gdzie​kol​wiek, w jed​nym z dzie​wię​ciu okrę​gów nad za​to​ką. Mi​lio​ny te​le​fo​nów do spraw​dze​nia. Przy​po​mi​na​jąc so​bie, że szczę​ście sprzy​ja wy​trwa​łym i że za​wsze na​le​ży wi​dzieć ja​sną stro​nę za​gad​nie​nia, Ju​nior za​czął od sa​me​go mia​sta i od abo​nen​tów, któ​rzy no​si​li na​zwi​sko Bar​tho​lo​mew. Licz​ba ta była w mia​rę ogra​ni​czo​na. Po​da​jąc się za do​rad​cę ka​to​lic​kie​go sto​wa​rzy​sze​nia ro​dzin, ob​dzwo​nił wszyst​kich Bar​tho​lo​mew z py​ta​niem do​ty​czą​cym nie​daw​nej ad​op​cji. Ci, któ​rzy wy​ra​ża​li zdu​mie​nie i od​po​wia​da​li, że nie ad​op​to​wa​li żad​ne​go dziec​ka, byli skre​śla​ni z li​sty. W kil​ku przy​pad​kach na​brał mimo wszyst​ko po​dej​rzeń, usta​lał więc ad​re​sy do​mo​we de​li​kwen​tów. Ob​ser​wo​wał ich po​tem, do​wia​dy​wał się też – dys​kret​nie – u są​sia​dów, do​pó​ki nie stwier​dził po​nad wszel​ką wąt​pli​wość, że jego ofia​ra kry​je się gdzie in​dziej. W po​ło​wie mar​ca wy​czer​pał wszel​kie moż​li​wo​ści zwią​za​ne z na​zwi​skiem Bar​tho​lo​mew. Nim po​strze​lił się we wrze​śniu, zdą​żył spraw​dzić pierw​sze ćwierć mi​lio​na abo​nen​tów w książ​ce te​le​fo​nicz​nej, szu​ka​jąc tych, któ​rzy mie​li Bar​tho​lo​mew na imię. Dziec​ko Se​ra​phim nie mo​gło mieć oczy​wi​ście te​le​fo​nu. Wła​śnie dla​te​go, że było dziec​kiem, co praw​da groź​nym w nie​zro​zu​mia​ły dla nie​go spo​sób, ale jed​nak dziec​kiem. Bar​tho​lo​mew to rzad​kie imię i lo​gi​ka wska​zy​wa​ła, że dziec​ko je do​sta​ło po no​wym ojcu. A za​tem po​szu​ki​wa​nia mo​gły oka​zać się owoc​ne. Choć Ju​nior na​dal czuł się za​gro​żo​ny i ufał w tej spra​wie swe​mu in​stynk​to​wi, nie po​świę​cał każ​dej wol​nej go​dzi​ny na po​szu​ki​wa​nia. Było jesz​cze prze​cież ży​cie, któ​rym na​le​ża​ło się cie​szyć. Do​sko​na​lić się, oglą​dać ga​le​rie, uga​niać się za ko​bie​ta​mi.

Wy​da​wa​ło się bar​dzo praw​do​po​dob​ne, że na​tra​fi na ślad Bar​tho​lo​mew w naj​mniej ocze​ki​wa​nym mo​men​cie, nie w wy​ni​ku swych dzia​łań, lecz zwy​kłe​go zbie​gu oko​licz​no​ści, w bia​ły dzień. Mu​siał być więc go​to​wy do na​tych​mia​sto​wej eli​mi​na​cji prze​ciw​ni​ka, za po​mo​cą każ​de​go do​stęp​ne​go środ​ka. Tak więc, po tym pa​skud​nym po​strza​le, da​lej pro​wa​dził po​szu​ki​wa​nia, ale też wiódł wy​god​ne ży​cie. W mie​siąc po za​koń​cze​niu re​kon​wa​le​scen​cji mógł już cho​dzić na kurs zna​jo​mo​ści sztu​ki, od​by​wa​ją​cy się dwa razy w ty​go​dniu. Pod​jął też nie​mal co​dzien​ne wę​drów​ki po naj​lep​szych ga​le​riach i mu​ze​ach mia​sta. Wy​ko​na​na z moc​nej, lecz od​po​wied​nio ela​stycz​nej gumy wkład​ka do buta wy​peł​nia​ła pu​ste miej​sce po od​strze​lo​nym pal​cu. Ten pro​sty wy​na​la​zek za​pew​niał wy​go​dę każ​de​go obu​wia i już w li​sto​pa​dzie Ju​nior prak​tycz​nie nie uty​kał. Kie​dy zgło​sił się na ba​da​nia le​kar​skie do ko​mi​sji po​bo​ro​wej, w śro​dę pięt​na​ste​go grud​nia, po​zo​sta​wił w bu​cie wkład​kę; ku​lał jed​nak jak Stum​py w Rio Bra​vo For​da. Le​karz uznał, że de​li​kwent jest nie​zdol​ny do służ​by woj​sko​wej. Ju​nior po​pro​sił o szan​sę udo​wod​nie​nia swej war​to​ści w si​łach zbroj​nych, lecz dok​tor, za​in​te​re​so​wa​ny wy​łącz​nie spraw​nym ba​da​niem po​bo​ro​wych, nie wzru​szył się tym ob​ja​wem pa​trio​ty​zmu. By uczcić owo wy​da​rze​nie, Ju​nior po​szedł do ga​le​rii i na​był dru​gie dzie​ło do swej ko​lek​cji. Nie była to tym ra​zem rzeź​ba, tyl​ko ob​raz. Jego au​tor, nie tak mło​dy co praw​da jak Ba​vol Po​ri​fe​ran, był jed​nak rów​nie uwiel​bia​ny przez kry​ty​ków i po​wszech​nie uwa​ża​ny za ge​niu​sza. No​sił ta​jem​ni​cze imię Sklent i na zdję​ciu wi​szą​cym w ga​le​rii wy​glą​dał groź​nie. Ar​cy​dzie​ło, któ​re Ju​nior ku​pił, nie było duże, czter​dzie​ści cen​ty​me​trów na czter​dzie​ści, ale kosz​to​wa​ło dwa ty​sią​ce sie​dem​set do​la​rów. Cały ob​raz – Rak skra​da się po kry​jo​mu, wer​sja 1 – był czar​ną płasz​czy​zną, tyl​ko w pra​wym gór​nym rogu wid​nia​ła nie​wiel​ka, gu​zo​wa​ta masa, po​dob​na bar​wą do żół​ci lub ropy. Dzie​ło

war​te każ​de​go cen​ta. Czuł się szczę​śli​wy, ro​bił co​dzien​nie po​stę​py w każ​dej do​słow​nie dzie​dzi​nie, ży​cie było co​raz wspa​nial​sze – a po​tem sta​ło się coś gor​sze​go niż po​strzał. Zruj​no​wa​ło mu dzień, ty​dzień, resz​tę tego roku. Usta​lił z kie​row​nic​twem ga​le​rii datę do​star​cze​nia ob​ra​zu i wstą​pił do po​bli​skiej re​stau​ra​cji na obiad. Lo​kal spe​cja​li​zo​wał się w tra​dy​cyj​nej kuch​ni: ham​bur​ge​ry, sma​żo​ne kur​cza​ki, ma​ka​ron i ser. Ju​nior usiadł przy ba​rze i za​mó​wił che​ese​bur​ge​ra, sa​łat​kę z ka​pu​sty, fryt​ki i colę. Od cza​su prze​pro​wadz​ki do Ka​li​for​nii za​mie​rzał do​sko​na​lić się w jesz​cze jed​nej dzie​dzi​nie. Chciał zo​stać eks​per​tem ku​li​nar​nym, a tak​że ko​ne​se​rem do​brych win. San Fran​ci​sco sta​no​wi​ło pod tym wzglę​dem zna​ko​mi​ty uni​wer​sy​tet, gdyż ofe​ro​wa​ło usłu​gi nie​zli​czo​nych re​stau​ra​cji świa​to​wej kla​sy, każ​dej bez wy​jąt​ku kuch​ni na​ro​do​wej. Cza​sem jed​nak po​wra​cał do ko​rze​ni, czy​li je​dze​nia, któ​re da​wa​ło mu za​do​wo​le​nie. A za​tem – che​ese​bur​ger i jego de​ka​denc​kie do​dat​ki. Do​stał wszyst​ko, co za​mó​wił – zgod​nie z za​pła​tą, a na​wet wię​cej. Kie​dy pod​niósł wierzch​nią po​łów​kę buł​ki, by do​dać musz​tar​dy, od​krył wci​śnię​tą w roz​to​pio​ny ser błysz​czą​cą ćwierć​do​la​rów​kę. Od​wró​cił się gwał​tow​nie na stoł​ku, z po​łów​ką che​ese​bur​ge​ra w jed​nej ręce i musz​tar​dą w dru​giej, po czym spe​ne​tro​wał wzro​kiem dłu​gi i wą​ski lo​kal w po​szu​ki​wa​niu obłą​ka​ne​go po​li​cjan​ta. Mar​twe​go po​li​cjan​ta. Był pra​wie pe​wien, że uj​rzy Tho​ma​sa Va​na​diu​ma: gło​wa okry​ta sko​ru​pą za​schnię​tej krwi, za​miast twa​rzy krwa​wa mia​zga z war​stwą mułu, ubra​nie ocie​ka​ją​ce wodą, jak​by de​tek​tyw do​pie​ro przed chwi​lą wy​do​stał się ze swej sa​mo​cho​do​wej trum​ny. Przy ba​rze było ra​czej luź​no, jed​nak sala nie świe​ci​ła pust​ka​mi. Nie​któ​rzy go​ście sie​dzie​li ob​ró​ce​ni do nie​go ple​ca​mi, trzech z po​stu​ry przy​po​mi​na​ło Va​na​diu​ma.

Ru​szył czym prę​dzej wzdłuż przej​ścia, prze​py​cha​jąc się obok kel​ne​rek, by spoj​rzeć na trzech po​dej​rza​nych osob​ni​ków, ale oczy​wi​ście ża​den nie był mar​twym de​tek​ty​wem – ani ni​kim, kogo by kie​dy​kol​wiek wi​dział. Szu​kał… cze​go? Za​pew​ne du​cha, jed​nak pa​ła​ją​ce chę​cią ze​msty zja​wy nie za​sia​da​ły do po​sił​ku w trak​cie ma​ka​brycz​ne​go po​lo​wa​nia. Ju​nior zresz​tą nie wie​rzył w du​chy. Wie​rzył w cia​ło i krew, ka​mień i spo​iwo, pie​nią​dze i wła​dzę, w sie​bie i w przy​szłość. To nie był duch. To nie był cho​dzą​cy trup. To było coś in​ne​go, ale do​pó​ki nie wie​dział co lub kto, mógł szu​kać tyl​ko i wy​łącz​nie Va​na​diu​ma. Bok​sy ze sto​li​ka​mi przy​le​ga​ły do oszklo​nej ścia​ny z wi​do​kiem na uli​cę. Tam też nie do​strzegł Va​na​diu​ma, któ​ry mógł​by ob​ser​wo​wać lo​kal z ze​wnątrz; nie zo​ba​czył pła​skiej twa​rzy od​bi​ja​ją​cej blask gru​dnio​we​go słoń​ca. Każ​dy z obec​nych w knaj​pie in​te​re​so​wał się te​raz Ju​nio​rem. Wszy​scy ob​ró​ci​li w jego stro​nę gło​wy, wszy​scy byli w nie​go za​pa​trze​ni. Rzu​cił na pod​ło​gę po​łów​kę buł​ki i po​jem​nik z musz​tar​dą, wy​padł przez drzwi wa​ha​dło​we do wą​skie​go za​ple​cza ku​chen​ne​go za ba​rem. Prze​pchnął się obok dwóch kel​ne​rek i ku​cha​rza, któ​ry sma​żył na gril​lu jaj​ka, ham​bur​ge​ry i be​kon. Twarz Ju​nio​ra mu​siał wy​krzy​wiać groź​ny gry​mas, gdyż pra​cow​ni​cy bez sło​wa pro​te​stu, choć z wi​docz​nym nie​po​ko​jem, od​su​nę​li się na bok. Kie​dy ze​sko​czył ze stoł​ka przy ba​rze, stra​cił pa​no​wa​nie nad sobą. Z każ​dą se​kun​dą na​ra​sta​ły w nim gniew i lęk. Wie​dział, że musi wziąć się w garść. Nie mógł jed​nak od​dy​chać wol​no i głę​bo​ko, nie mógł przy​po​mnieć so​bie żad​nej nie​za​wod​nej me​to​dy Zed​da, nie mógł przy​wo​łać ani jed​nej tech​ni​ki me​dy​ta​cyj​nej. Po​dą​ża​jąc wą​skim przej​ściem, znów zo​ba​czył swój ta​lerz na kon​tu​arze i mo​ne​tę po​ły​sku​ją​cą w se​rze. Za​klął gło​śno. Ru​szył do głów​nej kuch​ni przez drzwi z okrą​głym wi​zje​rem po​środ​ku. Pro​sto w skwier​cze​nie tłusz​czu i brzęk garn​ków, w opa​ry

sma​żo​nej ce​bu​li i sma​ko​wi​ty aro​mat kur​cza​ków i kar​to​fli ru​mie​nią​cych się w głę​bo​kich bryt​fan​nach z ole​jem. Per​so​nel ku​chen​ny sta​no​wi​li wy​łącz​nie męż​czyź​ni. Nie​któ​rzy pod​no​si​li za​sko​cze​ni wzrok, inni go w ogó​le nie do​strze​ga​li. Skra​dał się wą​skim i za​tło​czo​nym przej​ściem – oczy za​łza​wio​ne od go​rą​ca i pary – szu​ka​jąc Va​na​diu​ma, szu​ka​jąc od​po​wie​dzi. Nie zna​lazł, gdyż dro​gę za​stą​pił mu wła​ści​ciel ja​dło​daj​ni, nie po​zwa​la​jąc wejść do czę​ści ma​ga​zy​no​wej i przej​ścia go​spo​dar​cze​go. Spo​co​ny i jed​no​cze​śnie prze​ję​ty dresz​czem stra​chu Ju​nior rzu​cił w jego stro​nę prze​kleń​stwo i kon​fron​ta​cja za​czę​ła przy​bie​rać po​waż​ny cha​rak​ter. Wła​ści​ciel zła​god​niał nie​co, gdy Ju​nior wspo​mniał o mo​ne​cie w lun​chu, i uspo​ko​ił się zu​peł​nie, gdy wró​ci​li ra​zem do baru, by obej​rzeć do​wód prze​stęp​stwa ukry​ty w se​rze. Naj​pierw za​pa​łał świę​tym obu​rze​niem, po​tem prze​szedł do uni​żo​nych prze​pro​sin. Ju​nior nie ocze​ki​wał żad​ne​go za​dość​uczy​nie​nia. Ofer​ta dar​mo​we​go po​sił​ku – czy na​wet pro​po​zy​cja, by sto​ło​wał się na koszt lo​ka​lu przez cały ty​dzień – nie wy​cza​ro​wa​ła na jego ustach uśmie​chu. Nie przy​jął pre​zen​tu w for​mie szar​lot​ki. Żą​dał wy​ja​śnień, ale nikt nie mógł go za​do​wo​lić, gdyż tyl​ko on był świa​do​my zna​cze​nia i sym​bo​licz​ne​go cha​rak​te​ru mo​ne​ty. Głod​ny i nie​oświe​co​ny, opu​ścił lo​kal. Kie​dy się od​da​lał, czuł na so​bie spoj​rze​nia wie​lu twa​rzy w szy​bie, tych głu​pich prze​żu​wa​ją​cych krów. Będą mie​li o czym ga​dać po po​wro​cie do swo​ich skle​pów i biur. Skur​czył się do obiek​tu kpin ze stro​ny ob​cych lu​dzi, wstą​pił na krót​ko do wiel​kiej rze​szy dzi​wa​ków tego mia​sta. Sam był za​sko​czo​ny wła​snym za​cho​wa​niem. W dro​dze do domu sta​rał się od​dy​chać po​wo​li i głę​bo​ko. Nie spiesz się, idź spa​cer​kiem. Niech na​pię​cie prze​mi​nie. Skup się na czymś po​zy​tyw​nym, jak na przy​kład zwol​nie​nie od służ​by woj​sko​wej i na​by​cie ob​ra​zu Sklen​ta. Przed​gwiazd​ko​wa go​rącz​ka opu​ści​ła San Fran​ci​sco. Blask i

urok tego cza​su ustą​pi​ły przed na​stro​jem mrocz​nym i zło​wiesz​czym, god​nym dzie​ła Rak skra​da się po kry​jo​mu, wer​sja 1. — Nim do​tarł do miesz​ka​nia, nie przy​szło mu nic in​ne​go do gło​wy, jak tyl​ko za​dzwo​nić do swe​go ad​wo​ka​ta w Spru​ce Hills, Si​mo​na Ma​gus​so​na. Po​słu​żył się te​le​fo​nem w kuch​ni, sto​ją​cym na na​roż​nej szaf​ce. Krew zo​sta​ła już daw​no star​ta, a nie​wiel​kie znisz​cze​nia spo​wo​do​wa​ne ry​ko​sze​tem usu​nię​te. Dziw​ne, ale swę​dział go od​strze​lo​ny pa​lec. Zda​rza​ło mu się to cza​sem w tym po​miesz​cze​niu. Nie było sen​su zdej​mo​wać buta i skar​pet​ki, by po​dra​pać się w ki​kut, gdyż nie przy​no​si​ło to ulgi. Rzecz cie​ka​wa, swę​dze​nie umiej​sco​wi​ło się w fan​to​mie pal​ca, któ​re​go nie moż​na było do​tknąć. Kie​dy ad​wo​kat wresz​cie się ode​zwał, spra​wiał wra​że​nie nie​co po​iry​to​wa​ne​go, jak​by Ju​nior był od​po​wied​ni​kiem kło​po​tli​we​go pal​ca u nogi, któ​ry z chę​cią by od​strze​lił. Ten ka​rzeł o wiel​kiej gło​wie, wy​łu​pia​stych oczach i wą​skich ustach za​ro​bił na śmier​ci Na​omi osiem​set pięć​dzie​siąt ty​się​cy do​la​rów, Ju​nior więc uwa​żał, że praw​ni​ka stać na udzie​le​nie drob​nej in​for​ma​cji. Zresz​tą spo​dzie​wał się ra​chun​ku za tę przy​słu​gę. Wie​dział, że w związ​ku ze swy​mi dzia​ła​nia​mi pod​czas ostat​niej nocy w Spru​ce Hills musi te​raz bar​dzo uwa​żać. Chciał się do​wie​dzieć, nie wzbu​dza​jąc przy tym po​dej​rzeń, czy wła​dze uwie​rzy​ły w jego sta​ran​nie ob​my​śla​ny sce​na​riusz, któ​ry prze​wi​dy​wał śmierć Vic​to​rii i na​głe znik​nię​cie Va​na​diu​ma, czy też coś po​szło nie tak jak trze​ba. Tłu​ma​czy​ło​by to hi​sto​rię z ćwierć​do​la​rów​ką w re​stau​ra​cji. – Pa​nie Ma​gus​son, po​wie​dział mi pan kie​dyś, że je​śli de​tek​tyw Va​na​dium bę​dzie mi się jesz​cze na​przy​krzał, to przy​kró​ci mu pan smycz. No cóż, chy​ba bę​dzie pan mu​siał o tym z kimś po​ga​dać. Ma​gus​son był wy​raź​nie za​nie​po​ko​jo​ny.

– Chce pan po​wie​dzieć, że się z pa​nem kon​tak​to​wał? – No, ktoś mnie prze​śla​du​je… – Va​na​dium? – Po​dej​rze​wam, że był… – Wi​dział go pan? – na​ci​skał Ma​gus​son. – Nie, ale… – Roz​ma​wiał pan z nim? – Nie, nie, ale ostat​nio… – Nie wie pan, co się tu wy​da​rzy​ło? – Hę? Nie są​dzę. – Dzwo​nił pan tu na po​cząt​ku roku, py​ta​jąc o tego pry​wat​ne​go de​tek​ty​wa, pa​mię​ta pan? Nie​co wcze​śniej zna​le​zio​no mar​twą ko​bie​tę, a Va​na​dium znik​nął, choć po​cząt​ko​wo nikt nie łą​czył ze sobą tych dwóch spraw. – Ko​bie​ta? – Gdy​by wów​czas po​li​cja orien​to​wa​ła się w spra​wie, nie po​da​no by in​for​ma​cji o de​nat​ce do pu​blicz​nej wia​do​mo​ści. Nie wi​dzia​łem po​wo​du, żeby o tym panu wspo​mi​nać. Nie mia​łem na​wet po​ję​cia, że Va​na​dium znik​nął. – O czym pan mówi? – Wszyst​ko wska​zu​je na to, że Va​na​dium za​bił tę ko​bie​tę, pie​lę​gniar​kę ze szpi​ta​la. Praw​do​po​dob​nie kłót​nia ko​chan​ków. Po​tem pod​pa​lił jej dom, żeby za​trzeć śla​dy, ale mu​siał zda​wać so​bie spra​wę, że i tak go na​mie​rzą, więc zwiał. – Do​kąd? – Nie wia​do​mo. Nikt go nie wi​dział. Tyl​ko pan. – Nie wi​dzia​łem go – za​strzegł się Ju​nior. – Po pro​stu, jak za​czę​ły się te hi​sto​rie, przy​szło mi do gło​wy, że… – Po​wi​nien pan za​dzwo​nić na po​li​cję w San Fran​ci​sco, niech we​zmą pań​ski dom pod ob​ser​wa​cję i przy​szpi​lą Va​na​diu​ma, jak się

po​ka​że. Funk​cjo​na​riu​sze przy​pusz​cza​li, że Ju​nior po​strze​lił się przez przy​pa​dek, gdy tro​pił nie​ist​nie​ją​ce​go wła​my​wa​cza, mu​sie​li więc go uwa​żać za skoń​czo​ne​go idio​tę. Gdy​by te​raz pró​bo​wał im wy​ja​śnić, że Va​na​dium go prze​śla​du​je, po​słu​gu​jąc się ćwierć​do​la​rów​ką i że mo​ne​ta zna​la​zła się na​gle w jego che​ese​bur​ge​rze, wy​lą​do​wał​by w za​kła​dzie psy​chia​trycz​nym. Nie chciał też, by miej​sco​wi po​li​cjan​ci z San Fran​ci​sco wie​dzie​li, że był po​dej​rze​wa​ny przez ich ko​le​gę o za​mor​do​wa​nie żony w Ore​go​nie. A gdy​by ja​kiś miej​sco​wy funk​cjo​na​riusz, kie​ro​wa​ny cie​ka​wo​ścią, po​pro​sił o ko​pię do​ku​men​tów do​ty​czą​cych śmier​ci Na​omi? Gdy​by zna​lazł tam in​for​ma​cję Va​na​diu​ma o tym, że Ju​nior, bu​dząc się z kosz​ma​ru sen​ne​go, po​wta​rzał lę​kli​wie „Bar​tho​lo​mew”? I gdy​by Ju​nior zna​lazł wresz​cie tego wła​ści​we​go Bar​tho​lo​mew i wy​eli​mi​no​wał smar​ka​cza, a ten gli​niarz, któ​ry za​po​znał się ze spra​wą, sko​ja​rzył jed​ne​go Bar​tho​lo​mew z dru​gim i za​czął za​da​wać py​ta​nia? Nie wy​da​wa​ło się to wszyst​ko praw​do​po​dob​ne, nie​mniej jed​nak Ju​nior chciał jak naj​szyb​ciej znik​nąć z pola wi​dze​nia miej​sco​wej ko​men​dy po​li​cji i żyć od tej chwi​li poza jej za​się​giem. – Chce pan, że​bym za​dzwo​nił i po​in​for​mo​wał, że Va​na​dium panu do​ku​cza? – spy​tał Ma​gus​son. – Do kogo za​dzwo​nił? – Do od​po​wied​nie​go ofi​ce​ra ko​men​dy po​li​cji w San Fran​ci​sco. Żeby po​twier​dzić pań​ską re​la​cję. – Nie trze​ba – si​lił się na nie​dba​łość Ju​nior. – W świe​tle tego, co mi pan wła​śnie po​wie​dział, je​stem pe​wien, że to nie był Va​na​dium. Ma dość wła​snych kło​po​tów. Wąt​pię, czy chciał​by tu przy​jeż​dżać i za​wra​cać so​bie gło​wę moją oso​bą. – Z ta​ki​mi wa​ria​ta​mi ni​g​dy nic nie wia​do​mo – ostrzegł Ma​gus​son. – Nie, nie, im dłu​żej o tym my​ślę, co​raz bar​dziej wy​glą​da mi to na ka​wał ja​kichś szcze​nia​ków. Gów​nia​rze roz​ra​bia​ją, to wszyst​ko.

Va​na​dium zdro​wo za​lazł mi za skó​rę, na​wet so​bie nie zda​wa​łem spra​wy jak bar​dzo, więc kie​dy mi się to przy​tra​fi​ło, nie by​łem w sta​nie my​śleć nor​mal​nie. – No cóż, je​śli zmie​ni pan zda​nie, pro​szę dać mi znać. – Dzię​ku​ję. Ale je​stem te​raz pe​wien, że to dzie​cia​ki. – Nie zdzi​wi​ło to pana? – spy​tał Ma​gus​son. – Hę? Co niby mia​ło mnie zdzi​wić? – Że Va​na​dium za​bił pie​lę​gniar​kę i uciekł. Wszyst​kich tu za​tka​ło. – Szcze​rze mó​wiąc, za​wsze uwa​ża​łem, że jest nie​zrów​no​wa​żo​ny. Mó​wi​łem już o tym panu pod​czas ostat​nie​go spo​tka​nia. – Rze​czy​wi​ście, mó​wił pan – przy​znał Ma​gus​son. – A ja wi​dzia​łem w nim krzy​żow​ca prze​ję​te​go swo​ją mi​sją, świę​te​go sza​leń​ca. Wy​cho​dzi na to, że le​piej go pan oce​nił, pa​nie Cain. Po​chleb​na uwa​ga ad​wo​ka​ta za​sko​czy​ła Ju​nio​ra. Zro​zu​miał to jako „Może w koń​cu nie za​bił pan swo​jej żony”, cze​go Ma​gus​son ni​g​dy by nie po​wie​dział wprost, ale był z na​tu​ry wred​nym pa​lan​tem, więc na​wet taka za​ka​mu​flo​wa​na po​chwa​ła prze​kra​cza​ła ocze​ki​wa​nia Ju​nio​ra. – Jak ży​cie w pięk​nym mie​ście nad za​to​ką? – spy​tał ad​wo​kat. Ju​nior nie po​peł​nił błę​du – przy​ja​ciel​ska po​sta​wa Ma​gus​so​na wca​le nie ozna​cza​ła, że mogą się już dzie​lić se​kre​ta​mi i fak​ta​mi. Je​dy​nym przy​ja​cie​lem tej chci​wej ro​pu​chy było za​wsze wła​sne ob​li​cze w lu​strze. Gdy​by ad​wo​kat od​krył, że Ju​nior do​sko​na​le się bawi po śmier​ci Na​omi, za​cho​wał​by tę in​for​ma​cję, by zro​bić z niej w przy​szło​ści uży​tek. – Sa​mot​ne – od​parł Ju​nior. – Tę​sk​nię… tak bar​dzo. – Po​dob​no pierw​szy rok jest naj​trud​niej​szy. Po​tem jest już ła​twiej. – Tyle cza​su upły​nę​ło, a mnie wca​le nie jest lżej – skła​mał. Kie​dy skoń​czy​li roz​ma​wiać, Ju​nior wle​pił wzrok w te​le​fon,

głę​bo​ko za​nie​po​ko​jo​ny. Do​wie​dział się tyl​ko tyle, że nie zna​leź​li Va​na​diu​ma we wra​ku spo​czy​wa​ją​cym na dnie je​zio​ra w ka​mie​nio​ło​mach. Od tego in​cy​den​tu z mo​ne​tą w ka​nap​ce Ju​nior był czę​ścio​wo prze​ko​na​ny, że zwa​rio​wa​ny po​li​cjant prze​żył, że po​mi​mo po​waż​nych ob​ra​żeń po​ko​nał trzy​dzie​ści me​trów mrocz​nej wody i zdo​łał się ja​koś ura​to​wać. Te​raz jed​nak do​szedł do wnio​sku, że jego oba​wy są ir​ra​cjo​nal​ne. Na​wet gdy​by de​tek​tyw zdo​łał w ja​kiś cu​dow​ny spo​sób umknąć z lo​do​wa​tej głę​bi​ny, to i tak po​trze​bo​wał​by na​tych​mia​sto​wej po​mo​cy me​dycz​nej. Mu​siał​by się do​wlec czy do​czoł​gać do dro​gi, by za​trzy​mać ja​kiś sa​mo​chód, nie​świa​do​my fak​tu, że Ju​nior wro​bił go w mor​der​stwo Vic​to​rii. Był tak zma​sa​kro​wa​ny, że mógł my​śleć wy​łącz​nie o po​mo​cy le​kar​skiej, i to szyb​kiej. Je​śli Va​na​dium zo​stał uzna​ny za za​gi​nio​ne​go, to ozna​cza​ło, że na​dal spo​czy​wa w swej ośmio​cy​lin​dro​wej trum​nie. Po​zo​sta​wa​ła kwe​stia mo​ne​ty. W che​ese​bur​ge​rze. Ktoś ją tam umie​ścił. Je​śli nie Va​na​dium, to kto?

56 Bar​ty drep​tał, po​tem cho​dził, wresz​cie za​czął wy​rę​czać mat​kę i no​sić za nią pla​cek w je​den z jej dni do​staw​czych, sku​pio​ny na za​cho​wa​niu rów​no​wa​gi i prze​ję​ty cią​żą​cą na nim od​po​wie​dzial​no​ścią. Prze​niósł się z dzie​cin​ne​go łó​żecz​ka na wła​sny tap​cza​nik, wy​prze​dza​jąc prze​cięt​ne dziec​ko o ład​nych kil​ka mie​się​cy. Przez osiem ko​lej​nych nocy Agnes na wszel​ki wy​pa​dek kła​dła po obu stro​nach jego łóż​ka zło​żo​ne koce. Ósme​go ran​ka od​kry​ła, że Bar​ty scho​wał koce z po​wro​tem do sza​fy. Nie były upchnię​te byle jak na pół​kach – co nie dzi​wi​ło​by w przy​pad​ku dziec​ka – lecz uło​żo​ne tak sta​ran​nie, że sama Agnes nie zro​bi​ła​by tego le​piej. Chło​piec ani razu nie wspo​mniał o swo​im wy​czy​nie, a mat​ka prze​sta​ła się mar​twić, że mały spad​nie z łóż​ka. Kie​dy ukoń​czył rok, wszyst​kie po​rad​ni​ki na te​mat wy​cho​wa​nia dziec​ka oka​za​ły się nie​przy​dat​ne. Bar​ty do​ra​stał we​dług wska​zó​wek wła​sne​go ze​ga​ra. Spo​śród ró​wie​śni​ków wy​róż​nia​ło go nie tyl​ko to, co ro​bił, ale i to, cze​go nie ro​bił. Nie prze​cho​dził na przy​kład kry​zy​su dwu​lat​ka, kie​dy to ner​wy naj​bar​dziej na​wet cier​pli​wych ro​dzi​ców na​ra​żo​ne są na szwank. Nie mie​wał na​pa​dów zło​ści ani złe​go hu​mo​ru. Był za​ska​ku​ją​co zdro​wy – nie cier​piał na za​pa​le​nie krta​ni, gry​pę, ka​tar​ki i inne ty​po​we scho​rze​nia, ja​kie przy​tra​fia​ją się zwy​kle dzie​ciom. Lu​dzie czę​sto ra​dzi​li Agnes, by po​szu​ka​ła dla swe​go fo​to​ge​nicz​ne​go syna ja​kie​goś agen​ta; za​pew​nia​li ją, że cze​ka go ka​rie​ra ak​to​ra albo mo​de​la. Choć Bar​ty był rze​czy​wi​ście ład​nym chłop​cem, Agnes wie​dzia​ła, że nie jest aż tak do​sko​na​ły, za ja​kie​go go uwa​ża​ją. Wy​da​wał się nad​zwy​czaj​ny nie przez swój wy​gląd, ale z in​nych po​wo​dów: miał mnó​stwo wdzię​ku i po​ru​szał się bar​dzo zgrab​nie, jak​by za​warł pakt z cza​sem i w wie​ku dwu​dzie​stu lat stał

się trzy​lat​kiem; miał nie​odmien​nie uro​czy spo​sób by​cia i uśmiech, któ​ry roz​ja​śniał całą jego twarz, nie wy​łą​cza​jąc zie​lo​no​nie​bie​skich oczu o przy​ku​wa​ją​cym uwa​gę spoj​rze​niu. Ale naj​bar​dziej ude​rza​ło w nim coś in​ne​go – siła zdro​we​go or​ga​ni​zmu, o któ​rej świad​czył wy​mow​nie blask gę​stych wło​sów, zło​to​ró​żo​wy od​cień de​li​kat​nie opa​lo​nej skó​ry, każ​dy fi​zycz​ny aspekt jego oso​by. Zda​wa​ło się chwi​la​mi, że chło​piec nie​mal pro​mie​nie​je. W lip​cu 1967 roku, ma​jąc dwa i pół roku, za​zię​bił się pierw​szy raz w ży​ciu. Sza​lał wte​dy wy​jąt​ko​wo zło​śli​wy i nie​ty​po​wy dla tej pory roku wi​rus. Chło​piec miał za​czer​wie​nio​ne gar​dło, ale nie oka​zy​wał nie​po​ko​ju, na​wet się nie skar​żył. Po​ły​kał grzecz​nie le​kar​stwa i choć chwi​la​mi od​czu​wał zmę​cze​nie, ba​wił się za​baw​ka​mi i kart​ko​wał ko​lo​ro​we ksią​żecz​ki, za​do​wo​lo​ny jak za​wsze. W dru​gim dniu cho​ro​by chłop​ca Agnes ze​szła na dół i za​sta​ła go przy ku​chen​nym sto​le. Sie​dział w pi​ża​mie i bar​dzo z sie​bie za​do​wo​lo​ny po​kry​wał ob​ra​zek w ksią​żecz​ce do ko​lo​ro​wa​nia nie​zwy​kły​mi od​cie​nia​mi barw. Kie​dy po​chwa​li​ła go, że jest taki dziel​ny i zno​si cho​ro​bę bez sło​wa skar​gi, wzru​szył ra​mio​na​mi i nie pod​no​sząc oczu znad ob​raz​ka, oświad​czył: – Jest tu​taj. – To zna​czy? – Moja cho​ro​ba. – Two​ja cho​ro​ba jest tu​taj? – Nie jest wszę​dzie. Agnes uwiel​bia​ła te ich roz​mo​wy. Bar​ty od​zna​czał się ogrom​ną in​wen​cją ję​zy​ko​wą jak na swój wiek, ale wciąż był dziec​kiem, więc jego ob​ser​wa​cje peł​ne były na​tu​ral​ne​go wdzię​ku i chło​pię​cej nie​win​no​ści. – Cho​dzi ci o to, że cho​ro​ba sie​dzi w no​sie, a nie na przy​kład w sto​pach? – Nie, ma​mu​siu. Cho​ro​ba nie idzie w stę​py.

– W sto​py. – Tak – po​twier​dził, ko​lo​ru​jąc na nie​bie​sko uśmiech​nię​te​go kró​li​ka, któ​ry tań​czył z wie​wiór​ką. – To zna​czy, że jest z tobą w kuch​ni, ale jak idziesz do po​ko​ju, to zo​sta​je? Czyż​by two​ja cho​ro​ba mia​ła swój wła​sny ro​zu​mek? – To śmiesz​ne. – To ty po​wie​dzia​łeś, że ona jest tu​taj. Może zo​sta​je w kuch​ni, bo ma na​dzie​ję na ka​wa​łek cia​sta? – Moja cho​ro​ba jest tu​taj – wy​ja​śnił. – Nie w każ​dym miej​scu ze mną. – Tak więc… nie je​steś tu w kuch​ni ze swo​ją cho​ro​bą? – Nie. – A gdzie to je​steś, pa​nie Lam​pion? Ba​wisz się na po​dwó​rzu? – Gdzieś, tak. – Czy​tasz w sa​lo​nie? – Gdzieś, tak. – Wszyst​ko jed​no​cze​śnie, hę? Bar​ty, wy​su​wa​jąc ko​niu​szek ję​zy​ka i sta​ra​jąc się nie wy​je​chać kred​ką za ozna​czo​ną li​nię, przy​tak​nął. Za​dzwo​nił te​le​fon, prze​ry​wa​jąc ich roz​mo​wę. Agnes jed​nak mia​ła so​bie przy​po​mnieć o niej jesz​cze tego sa​me​go roku, w wi​gi​lię Bo​że​go Na​ro​dze​nia, kie​dy Bar​ty udał się na spa​cer w desz​czu, na za​wsze od​mie​nia​jąc mat​czy​ne poj​mo​wa​nie świa​ta i jej wła​sne​go ży​cia. — W prze​ci​wień​stwie do więk​szo​ści ró​wie​śni​ków Bar​ty roz​wi​jał się bez pro​ble​mów. Od bu​tel​ki do szklan​ki, od dzie​cin​ne​go łó​żecz​ka do zwy​kłe​go tap​cza​nu, od ulu​bio​nych po​traw do nie​zna​nych sma​ków – wszyst​ko, co nowe, przyj​mo​wał z ra​do​ścią i za​do​wo​le​niem. Choć Agnes była zwy​kle w po​bli​żu, Bar​ty lu​bił, kie​dy opie​kę

przej​mo​wa​li nad nim Ma​ria Gon​za​lez albo Edom, a do po​nu​re​go wuja Ja​co​ba uśmie​chał się jak do każ​de​go. Ni​g​dy nie bro​nił się przed ca​ło​wa​niem i ob​ja​wa​mi czu​ło​ści. Był bar​dzo to​wa​rzy​ski, oka​zy​wa​nie ser​decz​no​ści przy​cho​dzi​ło mu bez tru​du. Ir​ra​cjo​nal​ne lęki, bu​rzą​ce spo​kój każ​de​go bez wy​jąt​ku dziec​ka, nie za​kłó​ca​ły pierw​szych trzech lat jego ży​cia. Ni​g​dy nie oka​zał stra​chu przed le​ka​rzem, den​ty​stą czy fry​zje​rem. Ni​g​dy nie bał się za​sy​piać i wy​da​wa​ło się, że ma tyl​ko przy​jem​ne sny. Ciem​ność, je​dy​ne źró​dło dzie​cin​ne​go stra​chu, z któ​re​go więk​szość lu​dzi ni​g​dy nie wy​ra​sta, nie bu​dzi​ła w nim prze​ra​że​nia. Przez ja​kiś czas obok jego łó​żecz​ka sta​ła lamp​ka z klo​szem w kształ​cie Mysz​ki Miki, ale Agnes cho​dzi​ło ra​czej o wła​sny spo​kój. Nie chcia​ła, by syn obu​dził się w nie​prze​nik​nio​nej ciem​no​ści. Być może jej oba​wy mia​ły źró​dło nie tyl​ko w zwy​kłej mat​czy​nej tro​sce. Za spra​wą ja​kie​goś szó​ste​go zmy​słu Agnes prze​czu​wa​ła pod​świa​do​mie nad​cho​dzą​cą tra​ge​dię: guz, ope​ra​cję, śle​po​tę. — Przy​pusz​cze​nia Agnes, że jej dziec​ko bę​dzie nad​zwy​czaj zdol​ne, prze​ro​dzi​ło się nie​mal w pew​ność w dniu pierw​szych uro​dzin chłop​ca, kie​dy sie​dząc w swo​im krze​seł​ku, li​czył plac​ki. Przez na​stęp​ne dwa lata też zdra​dzał wy​bit​ną in​te​li​gen​cję i za​dzi​wia​ją​ce zdol​no​ści, co tyl​ko umoc​ni​ło prze​ko​na​nie Agnes o wy​jąt​ko​wo​ści syna. Trud​no było z po​cząt​ku okre​ślić, w ja​kiej dzie​dzi​nie chło​piec osią​gnie suk​ces, gdyż ujaw​niał wie​lo​ra​kie ta​len​ty. Kie​dy do​stał dzie​cię​cą har​mo​nij​kę, od razu za​czął im​pro​wi​zo​wać uprosz​czo​ne wer​sje pio​se​nek nada​wa​nych w ra​diu. All You Need Is Love Be​atle​sów. The Let​ter The Box Tops. I Was Made to Love Her Ste​vie​go Won​de​ra. Wy​star​czy​ło, że raz usły​szał me​lo​dię, i od razu mógł ją za​grać. Choć mała, bla​sza​no–pla​sti​ko​wa har​mo​nij​ka przy​po​mi​na​ła bar​-

dziej za​baw​kę niż in​stru​ment, po​tra​fił wy​cza​ro​wać z niej za​ska​ku​ją​co bo​ga​te tony. Agnes za​uwa​ży​ła, że ni​g​dy nie gry​wał ni​cze​go smut​ne​go. Na Gwiazd​kę 1967 roku do​stał dwu​na​sto​otwo​ro​wą har​mo​nij​kę z czter​dzie​sto​ma ośmio​ma stro​ika​mi. Mógł na niej wy​gry​wać peł​ne wer​sje wszyst​kich pio​se​nek. Zdra​dzał rów​nież zdol​no​ści ję​zy​ko​we. Nie​mal od sa​me​go po​cząt​ku mógł słu​chać go​dzi​na​mi, jak mat​ka mu czy​ta, nie tra​cąc przy tym za​in​te​re​so​wa​nia, co było nie​zwy​kłe dla dziec​ka w jego wie​ku. Naj​bar​dziej lu​bił sie​dzieć u boku Agnes. Pro​sił wte​dy, żeby prze​su​wa​ła pal​cem po li​nij​ce czy​ta​ne​go tek​stu, aby mógł wi​dzieć każ​de wy​po​wia​da​ne przez nią sło​wo. Tym spo​so​bem na​uczył się czy​tać już na po​cząt​ku trze​cie​go roku ży​cia. Wkrót​ce za​rzu​cił ksią​żecz​ki z ob​raz​ka​mi i wziął się za opo​wia​da​nia dla star​szych dzie​ci, a za​raz po​tem za książ​ki dla mło​dzie​ży. Przez całe lato i wcze​sną je​sień żył przy​go​da​mi Toma Swi​fta i za​gad​ka​mi, któ​re roz​wią​zy​wa​ła Nan​cy Drew. Po​tem przy​szedł czas na pi​sa​nie – za​miesz​czał w ze​szy​cie uwa​gi na te​mat prze​czy​ta​nych ksią​żek. Pa​mięt​nik czy​tel​ni​ka, jak sam za​ty​tu​ło​wał te no​tat​ki, fa​scy​no​wał Agnes, któ​rej wol​no było do nie​go za​glą​dać; za​miesz​cza​ne w nim tek​sty tchnę​ły en​tu​zja​zmem i szcze​ro​ścią – lecz z każ​dym mie​sią​cem były co​raz mniej na​iw​ne, bar​dziej zło​żo​ne i re​flek​syj​ne. Choć Agnes przez lata pro​wa​dzi​ła spo​łecz​nie lek​to​rat an​giel​skie​go i choć na​uczy​ła Ma​rię Gon​za​lez mó​wić prak​tycz​nie bez ob​ce​go ak​cen​tu, syn rzad​ko zwra​cał się do niej o po​moc. Czę​ściej niż inne dzie​ci py​tał dla​cze​go – dla​cze​go to, dla​cze​go tam​to, ale ni​g​dy dwa razy o to samo; zda​rza​ło się, że znał już od​po​wiedź i po​trze​bo​wał je​dy​nie po​twier​dze​nia swych przy​pusz​czeń. Był tak zdol​nym sa​mo​ukiem, że wła​ści​wie mógł się obyć bez na​uczy​cie​li. Dla Agnes było to wszyst​ko zdu​mie​wa​ją​ce i za​baw​ne – i tro​chę smut​ne. Tak bar​dzo pra​gnę​ła sama uczyć chłop​ca czy​ta​nia i pi​sa​nia, tak bar​dzo chcia​ła wi​dzieć, jak roz​wi​ja się z wol​na pod jej czuj​nym

okiem. Cie​szy​ła się z jego zdol​no​ści i była dum​na z osią​gnięć, wie​dzia​ła jed​nak, że ten przy​spie​szo​ny roz​wój po​zba​wia ją wie​lu ra​do​ści, jaką daje dzie​ciń​stwo, choć Bar​ty pod wie​lo​ma wzglę​da​mi po​zo​stał dziec​kiem. Uwiel​biał się uczyć i nie spra​wiał wra​że​nia ko​goś, kto jest cze​go​kol​wiek po​zba​wio​ny. Świat był dla nie​go wiel​ką po​ma​rań​czą o nie​skoń​cze​nie głę​bo​kim miąż​szu – obie​rał ją i roz​ko​szo​wał się sma​kiem. W li​sto​pa​dzie 1967 roku za​fa​scy​no​wał się opo​wie​ścia​mi de​tek​ty​wi​stycz​ny​mi księ​dza Brow​na, na​pi​sa​ny​mi przez G.K. Che​ster​to​na z my​ślą o wiel​bi​cie​lach za​ga​dek kry​mi​nal​nych. Cykl ten za​jął szcze​gól​ne miej​sce w jego ser​cu – tak jak Gwiezd​ny zwie​rzak Ro​ber​ta He​in​le​ina. Był to je​den z pre​zen​tów gwiazd​ko​wych tego roku. Ko​chał książ​ki i mu​zy​kę, ale wszyst​ko wska​zy​wa​ło, że ma też wy​jąt​ko​we zdol​no​ści ma​te​ma​tycz​ne. Po​znał licz​by i go​dzi​ny, jesz​cze nim na​uczył się czy​tać. Isto​ta cza​su mia​ła dla nie​go ogrom​ne zna​cze​nie, więk​sze niż Agnes była w sta​nie po​jąć, może dla​te​go, że świa​do​mość nie​skoń​czo​no​ści wszech​świa​ta i skoń​czo​no​ści każ​de​go ludz​kie​go ży​cia – a tak​że zro​zu​mie​nie kon​se​kwen​cji tego fak​tu – przy​cho​dzi za​zwy​czaj póź​no, na po​cząt​ku lat doj​rza​łych, pod​czas gdy Bar​ty bar​dzo szyb​ko po​jął całą cu​dow​ność ko​smo​su i skrom​ność ludz​kiej eg​zy​sten​cji. Przez ja​kiś czas z wiel​kim upodo​ba​niem li​czył se​kun​dy, ja​kie upły​nę​ły od da​ne​go wy​da​rze​nia w dzie​jach świa​ta. Zna​jąc kon​kret​ną datę, szyb​ko do​ko​ny​wał ob​li​czeń w my​ślach i po​da​wał pra​wi​dło​wą od​po​wiedź. Tyl​ko dwa razy Agnes spraw​dzi​ła traf​ność jego kal​ku​la​cji. Za pierw​szym ra​zem po​trze​bo​wa​ła ołów​ka, pa​pie​ru i dzie​wię​ciu mi​nut, by ob​li​czyć se​kun​dy, ja​kie upły​nę​ły od wy​da​rze​nia, któ​re mia​ło miej​sce sto dwa​dzie​ścia pięć lat, sześć mie​się​cy i osiem dni wcze​śniej. Jej wy​nik róż​nił się od wy​ni​ku Bar​ty’ego, ale spraw​dza​jąc swo​je ob​li​cze​nia, uświa​do​mi​ła so​bie, że za​po​mnia​ła

uwzględ​nić lata prze​stęp​ne. Za dru​gim ra​zem, wie​dząc już, że rok za​wie​ra 31 536 000 se​kund i że w roku prze​stęp​nym jest ich o 86 400 wię​cej, spraw​dzi​ła wy​nik Bar​ty’ego w nie​speł​na czte​ry mi​nu​ty. Po​tem przyj​mo​wa​ła jego ob​li​cze​nia bez za​strze​żeń. Chło​piec za​wsze wie​dział, ile w da​nym mo​men​cie prze​żył se​kund, znał tak​że licz​bę słów każ​dej prze​czy​ta​nej książ​ki. Agnes ni​g​dy tego nie spraw​dzi​ła, gdy jed​nak po​da​wa​ła nu​mer stro​ny z książ​ki, któ​rą wła​śnie skoń​czył, bez​błęd​nie po​da​wał licz​bę znaj​du​ją​cych się na niej słów. Jego mu​zycz​ne zdol​no​ści były naj​praw​do​po​dob​niej po​chod​ną ta​len​tu ma​te​ma​tycz​ne​go. Mó​wił, że mu​zy​ka to licz​by, i cho​dzi​ło mu o to, że umiał nie​mal od​ru​cho​wo prze​ło​żyć nuty każ​dej pio​sen​ki na wła​sny kod nu​me​rycz​ny, za​cho​wać go w pa​mię​ci, a po​tem od​two​rzyć utwór, po​wta​rza​jąc za​pa​mię​ta​ną se​kwen​cję kodu. Za​pis nu​to​wy sta​no​wił dla nie​go pe​wien okre​ślo​ny po​rzą​dek liczb. Agnes do​wie​dzia​ła się z ksią​żek o cu​dow​nych dzie​ciach, że wie​lu ge​nial​nych ma​te​ma​ty​ków od​zna​cza​ło się ta​len​tem mu​zycz​nym. I od​wrot​nie, choć w nie​co mniej​szym stop​niu, wie​lu ge​niu​szy mu​zycz​nych mia​ło zdol​no​ści ma​te​ma​tycz​ne. Umie​jęt​ność bie​głe​go czy​ta​nia i pi​sa​nia też wy​da​wa​ła się mieć zwią​zek z jego ta​len​tem do liczb. Ję​zyk był dla Bar​ty’ego przede wszyst​kim sys​te​mem dźwię​ków, ro​dza​jem mu​zy​ki sym​bo​li​zu​ją​cej przed​mio​ty i idee, któ​ra jest na​stęp​nie prze​kła​da​na na sy​la​by za po​mo​cą al​fa​be​tu – trak​to​wa​ne​go jako sys​tem ma​te​ma​tycz​ny po​słu​gu​ją​cy się dwu​dzie​sto​ma sze​ścio​ma cy​fra​mi za​miast dzie​się​ciu. Agnes do​wie​dzia​ła się z lek​tu​ry, że Bar​ty nie jest wy​jąt​kiem po​śród wy​bit​nych jed​no​stek. Nie​któ​rzy ge​niu​sze ma​te​ma​tycz​ni byli po​chło​nię​ci al​ge​brą czy na​wet geo​me​trią przed ukoń​cze​niem trzech lat. Ja​scha He​ifetz zo​stał uzna​nym skrzyp​kiem w wie​ku trzech lat, a nim skoń​czył sześć, grał już kon​cer​ty Czaj​kow​skie​go i Men​dels​soh​na; Ida Ha​en​del wy​ko​ny​wa​ła je w wie​ku pię​ciu lat.

Agnes za​czę​ła w koń​cu po​dej​rze​wać, że po​mi​mo ogrom​nej przy​jem​no​ści, jaką jej sy​nek czer​pie z ma​te​ma​ty​ki, i po​mi​mo bie​gło​ści w po​słu​gi​wa​niu się licz​ba​mi, jego naj​więk​szy ta​lent i pa​sja do​ty​czą cze​goś in​ne​go. Po​dą​żał ku prze​zna​cze​niu, któ​re swą nie​zwy​kło​ścią mia​ło prze​wyż​szyć ży​wo​ty wszyst​kich cu​dow​nych dzie​ci, o ja​kich czy​ta​ła. Ge​niusz Bar​ty’ego mógł​by bu​dzić lęk, na​wet nie​chęć, gdy​by chło​piec nie za​cho​wy​wał się cały czas jak naj​zwy​klej​sze dziec​ko. Gdy​by zda​wał so​bie do koń​ca spra​wę z wła​snych zdol​no​ści, był​by nie​zno​śny. Jak prze​cięt​ny chło​piec uwiel​biał bie​gać, ska​kać, fi​kać ko​zioł​ki. Huś​tał się na li​nie przy​wią​za​nej do ga​łę​zi dębu za do​mem. Był wnie​bo​wzię​ty, kie​dy do​stał ro​we​rek na trzech kół​kach, i chi​cho​tał z za​do​wo​le​nia, kie​dy wuj Ja​cob prze​su​wał mię​dzy pal​ca​mi dło​ni błysz​czą​cą ćwierć​do​la​rów​kę i po​ka​zy​wał mu inne sztucz​ki z mo​ne​tą. I choć Bar​ty’ego trud​no było po​są​dzić o nie​śmia​łość, nie lu​bił się po​pi​sy​wać. Nie ocze​ki​wał po​chwał za swe osią​gnię​cia, któ​re zna​ła wła​ści​wie tyl​ko naj​bliż​sza ro​dzi​na. Czer​pał sa​tys​fak​cję wy​łącz​nie z na​uki, od​kry​wa​nia no​wych rze​czy, doj​rze​wa​nia. Zda​wa​ło się, że wy​star​cza mu to​wa​rzy​stwo mat​ki i wu​jów. Agnes jed​nak bar​dzo się mar​twi​ła, że w są​siedz​twie nie miesz​ka​ją dzie​ci w jego wie​ku. Uwa​ża​ła, że był​by szczę​śliw​szy, gdy​by miał ko​le​gów. – Mam ko​le​gów – za​pew​nił ją pew​ne​go wie​czo​ru, gdy otu​la​ła go koł​der​ką. – Tak? A gdzie ich trzy​masz? Na dnie sza​fy? – Nie, bo tam żyje po​twór – od​parł żar​tem. Ni​g​dy nie mie​wał lę​ków noc​nych. – Ho, ho – po​tar​ga​ła go czu​le za wło​sy. – Mam w domu wła​sne​go Reda Skel​to​na. Bar​ty nie oglą​dał te​le​wi​zji czę​sto. Wi​dział pro​gra​my tego ko​-

mi​ka tyl​ko kil​ka razy, gdyż nada​wa​no je bar​dzo póź​no, ale nie​odmien​nie za​śmie​wał się do roz​pu​ku. – Gdzieś są dzie​ci obok – po​wie​dział. – Kie​dy ostat​nim ra​zem spraw​dza​łam, obok nas miesz​ka​ła tyl​ko pan​na Gal​lo​way. Eme​ryt​ka. Nie​za​męż​na. Bez​dziet​na. – No tak, ale gdzieś ona jest za​męż​na pani z wnu​ka​mi. – Ma dwa ży​cia, co? – O wie​le wię​cej niż dwa. – Set​ki! – O wie​le wię​cej. – Sel​ma Gal​lo​way, ta​jem​ni​cza ko​bie​ta. – Może być. Cza​sem. – Za dnia pani pro​fe​sor na eme​ry​tu​rze, nocą szpieg ra​dziec​ki. – Pew​nie ni​g​dzie szpieg. Tego wie​czo​ru, sie​dząc przy łóż​ku swe​go syna, Agnes za​czę​ła so​bie mgli​ście uświa​da​miać, że te za​baw​ne roz​mo​wy wca​le nie mu​szą być owo​cem fan​ta​zji, że chło​piec wy​ra​ża w dzie​cin​ny spo​sób ja​kąś praw​dę, któ​rą ona bie​rze za zmy​śle​nie. – A nie​co da​lej miesz​ka​ją Car​te​ro​wie – po​wie​dzia​ła, pró​bu​jąc coś z nie​go wy​cią​gnąć. – Ja​ney Car​ter wy​je​cha​ła do col​le​ge’u w ze​szłym roku, a to ich je​dy​ne dziec​ko. – Car​te​ro​wie nie za​wsze tam miesz​ka​ją – za​uwa​żył. – Tak? Wy​naj​mu​ją dom ja​kimś pi​ra​tom z ma​ły​mi pi​ra​ciąt​ka​mi albo klow​nom z ma​ły​mi klow​niąt​ka​mi? Bar​ty za​chi​cho​tał. – Ty je​steś Red Skel​ton. – A ty masz wiel​ką wy​obraź​nię. – Nie. Ko​cham cię, mamo. Ziew​nął i od razu za​snął, co za​wsze wpra​wia​ło ją w zdu​mie​nie.

— A po​tem, w jed​nym za​ska​ku​ją​cym mo​men​cie, wszyst​ko się zmie​ni​ło. Głę​bo​ko i na za​wsze. Wi​gi​lia Bo​że​go Na​ro​dze​nia, wy​brze​że ka​li​for​nij​skie. Ra​nek ozło​ci​ły pro​mie​nie słoń​ca, ale po po​łu​dniu ze​bra​ły się chmu​ry. Nie było jed​nak śnie​gu, któ​ry uła​twił​by świę​te​mu Mi​ko​ła​jo​wi jaz​dę na sa​niach. Cia​sto orze​cho​we i pla​cusz​ki cy​na​mo​no​we w pla​sti​ko​wych po​jem​ni​kach, obok pre​zen​ty za​wi​nię​te w błysz​czą​cy pa​pier i prze​wią​za​ne lśnią​cą wstąż​ką; Agnes Lam​pion po​my​śla​ła nie tyl​ko o tych, któ​rzy byli w po​trze​bie, ale i o lu​dziach ob​da​rzo​nych do​stat​kiem. Wi​dok zna​jo​mych twa​rzy, uści​ski, po​ca​łun​ki, uśmie​chy, ra​do​sne ży​cze​nia we​so​łych świąt do​da​wa​ły jej ser​cu od​wa​gi przed cze​ka​ją​cym ją za​da​niem. Bar​ty je​chał z mat​ką zie​lo​nym che​vro​le​tem. Po​nie​waż cia​sta, plac​ki i pre​zen​ty nie zmie​ści​ły się w jed​nym wo​zie, Edom po​dą​żał za nimi w bar​dziej ele​ganc​kim for​dzie. Agnes na​zwa​ła ten kon​wój gwiazd​ko​wym dy​li​żan​sem, co bu​dzi​ło w chłop​cu du​cha ma​gii i przy​go​dy. Od​wra​cał się co chwi​la na fo​te​lu i klę​kał, by po​pa​trzeć na wuja Edo​ma, ma​cha​jąc do nie​go ener​gicz​nie. Tyle do​mów po dro​dze, za mało cza​su w trak​cie każ​dych od​wie​dzin, cho​in​ki róż​nie przy​stro​jo​ne, wszę​dzie po​czę​stu​nek, a to cia​sto, a to go​rą​ca cze​ko​la​da, a to grog, ran​ne po​ga​węd​ki w ja​snych kuch​niach wy​peł​nio​nych aro​ma​tem pie​cze​nia, a po​tem, już w chłod​niej​sze po​po​łu​dnie, ży​cze​nia skła​da​ne przy ko​min​kach, wy​mia​na po​dar​ków i ciast, ko​lę​dy w ra​diu; wró​ci​li o trze​ciej po po​łu​dniu, w wi​gi​lię Bo​że​go Na​ro​dze​nia – zdą​ży​li przed przy​by​ciem świę​te​go Mi​ko​ła​ja. Edom usiadł za kie​row​ni​cą swe​go wozu peł​ne​go wy​pie​ków, plac​ków śliw​ko​wych, do​mo​wych pier​ni​ków z mig​da​ła​mi i pre​zen​tów, po czym ru​szył z wy​ciem sil​ni​ka spod domu Oba​dia​ha Se​pha​ra​da, ich ostat​nie​go przy​stan​ku na dłu​giej tra​sie, jak​by chciał uciec przed trą​bą po​wietrz​ną i falą oce​anicz​ną.

Agnes i Bar​ty mu​sie​li od​wie​dzić jesz​cze jed​no miej​sce, gdzie ra​dość Bo​że​go Na​ro​dze​nia zo​sta​ła na za​wsze po​cho​wa​na – wraz z mę​żem i oj​cem. Dro​gę na cmen​tarz po​ra​sta​ły cy​pry​sy. Wy​so​kie i uro​czy​ste, sta​ły na stra​ży tego skraw​ka zie​mi, jak​by za​gra​dza​jąc dro​gę nie​spo​koj​nym du​chom, któ​re chcia​ły prze​do​stać się do świa​ta ży​wych. Joey spo​czy​wał nie pod czuj​nym okiem cy​pry​sów, lecz obok ka​li​for​nij​skie​go pie​przow​ca z ka​ska​dą ko​na​rów, któ​ry zda​wał się po​grą​żo​ny w za​du​mie albo mo​dli​twie. Po​wie​trze było chłod​ne, ale nie mroź​ne. Le​ciut​ki wie​trzyk przy​no​sił za​pach mo​rza. Zja​wi​li się przy gro​bie z dwie​ma ró​ża​mi. Agnes trzy​ma​ła czer​wo​ną, Bar​ty – bia​łą. Wio​sną, la​tem i je​sie​nią kła​dli na gro​bie kwia​ty, któ​re Edom ho​do​wał obok domu. Po se​zo​nie ku​po​wa​li róże w kwia​ciar​ni. Od wcze​snej mło​do​ści Edom in​te​re​so​wał się ogrod​nic​twem, a naj​bar​dziej lu​bił zaj​mo​wać się ró​ża​mi. Miał za​le​d​wie szes​na​ście lat, gdy jed​na z jego od​mian za​ję​ła pierw​sze miej​sce na wy​sta​wie kwia​to​wej. Oj​ciec uznał sy​now​skie pra​gnie​nie zdo​by​cia na​gro​dy za śmier​tel​ny grzech py​chy. Wy​mie​rzył mu karę – trzy​dnio​wy po​byt w łóż​ku, a kie​dy Edom zszedł na dół, oka​za​ło się, że oj​ciec po​wy​ry​wał z zie​mi wszyst​kie krze​wy ró​ża​ne. Je​de​na​ście lat póź​niej, kil​ka mie​się​cy po ślu​bie z Agnes, Joey po​pro​sił ta​jem​ni​czo Edo​ma, by to​wa​rzy​szył mu w „ma​łej prze​jażdż​ce”, i za​wiózł zdu​mio​ne​go szwa​gra do szkół​ki ogrod​ni​czej. Wró​ci​li do domu obar​cze​ni wiel​ki​mi tor​ba​mi z na​wo​zem, sło​ja​mi z ro​ślin​ny​mi od​żyw​ka​mi i mnó​stwem na​rzę​dzi ogrod​ni​czych. Ra​zem usu​nę​li wierzch​nią war​stwę zie​mi z po​dwó​rza, roz​sy​pa​li gle​bę i przy​go​to​wa​li grunt pod sa​dzon​ki, któ​re do​star​czo​no ty​dzień póź​niej. Ro​za​rium sta​no​wi​ło je​dy​ny kon​takt Edo​ma z na​tu​rą nie​bu​dzą​cy w nim prze​ra​że​nia. Agnes uwa​ża​ła, że dzię​ki jej mę​żo​wi Edom nie jest tak za​mknię​ty w so​bie jak Ja​cob i po​ru​sza się spraw​niej od

bra​ta poza ścia​na​mi swe​go miesz​ka​nia. Róże, któ​re Agnes wsa​dzi​ła do ka​mien​nych waz w na​roż​ni​kach gro​bow​ca, nie zo​sta​ły co praw​da wy​ho​do​wa​ne przez Edo​ma, ale to on je ku​pił. Oso​bi​ście po​je​chał do kwia​ciar​ni i sta​ran​nie wy​brał oba kwia​ty; nie miał jed​nak od​wa​gi to​wa​rzy​szyć Agnes i Bar​ty’emu na cmen​tarz. – Czy tata lubi Boże Na​ro​dze​nie? – spy​tał chło​piec, sie​dząc na brze​gu pły​ty na​grob​nej. – Twój tata uwiel​biał Boże Na​ro​dze​nie. Za​czy​nał o nim mó​wić już w czerw​cu. Gdy​by nie było świę​te​go Mi​ko​ła​ja, twój oj​ciec roz​no​sił​by za nie​go pre​zen​ty. Czysz​cząc szmat​ką wy​gra​we​ro​wa​ny na​pis na po​mni​ku, Bar​ty spy​tał: – Czy jest do​bry w licz​bach tak jak ja? – Był agen​tem ubez​pie​cze​nio​wym, więc mu​siał znać się na licz​bach. Był też do​brym in​we​sto​rem. Nie umiał może li​czyć tak do​brze jak ty, ale je​stem pew​na, że to po nim masz odro​bi​nę ta​len​tu. – Czy​ta opo​wia​da​nia o ojcu Brow​nie? Klę​cząc przy chłop​cu, któ​ry po​le​ro​wał z za​pa​łem gra​nit, Agnes spy​ta​ła: – Bar​ty, ko​cha​nie, dla​cze​go mó​wisz… Prze​stał wy​gła​dzać ka​mien​ną po​wierzch​nię i pod​niósł wzrok. – Co? Czu​ła​by się śmiesz​nie, za​da​jąc ta​kie py​ta​nie in​ne​mu trzy​lat​ko​wi, ale jej syn był wy​jąt​ko​wy. – Dzie​cin​ko… czy zda​jesz so​bie spra​wę, że mó​wisz o ta​cie w cza​sie te​raź​niej​szym? Bar​ty ni​g​dy nie uczył się za​sad gra​ma​ty​ki, ale chło​nął je jak róże Edo​ma soki z gle​by. – Pew​nie. Lubi, czy​ta, jest.

– Dla​cze​go tak mó​wisz? Chło​piec wzru​szył ra​mio​na​mi. Tra​wa na cmen​ta​rzu była świe​żo sko​szo​na i jej woń wy​da​wa​ła się nie​zwy​kle in​ten​syw​na. Im dłu​żej Agnes wpa​try​wa​ła się w zie​lo​no​nie​bie​skie oczy syna, tym słod​szy wy​da​wał się ten za​pach. – Ko​cha​nie, ro​zu​miesz prze​cież… oczy​wi​ście, że ro​zu​miesz… że twój tata od​szedł. – Pew​nie. W dniu, kie​dy się uro​dzi​łem. – Zga​dza się. Dzię​ki swej in​te​li​gen​cji i oso​bo​wo​ści Bar​ty prze​ra​stał oto​cze​nie. Agnes cza​sem uwa​ża​ła, że jest fi​zycz​nie więk​szy i sil​niej​szy niż w rze​czy​wi​sto​ści. Woń tra​wy sta​wa​ła się co​raz bar​dziej odu​rza​ją​ca, a ona uj​rza​ła syna jesz​cze wy​raź​niej: mały i osie​ro​co​ny przez ojca, lecz dziel​ny; ob​da​rzo​ny szczo​drze, co było bło​go​sła​wień​stwem, ale i prze​kleń​stwem, gdyż po​zba​wia​ło go nor​mal​ne​go dzie​ciń​stwa; zmu​szo​ny do​ra​stać szyb​ciej niż ró​wie​śni​cy. Bar​ty był tak bo​le​śnie de​li​kat​ny, tak bez​bron​ny, że gdy Agnes po​pa​trzy​ła na nie​go, do​zna​ła strasz​ne​go po​czu​cia bez​sil​no​ści, któ​re było krzy​żem Edo​ma i Ja​co​ba. – Szko​da, że tata cię nie znał – po​wie​dzia​ła. – Gdzieś mnie zna. Z po​cząt​ku są​dzi​ła, że Bar​ty’emu cho​dzi o to, że tata pa​trzy na nie​go z nie​ba, i jego sło​wa po​ru​szy​ły w niej ja​kąś wraż​li​wą stru​nę, a uśmiech​nię​te do​tąd usta wy​krzy​wił ból. A po​tem chło​piec po​wie​dział coś jesz​cze, co nada​ło jego wy​po​wie​dzi nowy, za​gad​ko​wy sens: – Tata tu umarł, ale nie umarł w każ​dym miej​scu, gdzie je​stem. Po​wró​ci​ły do niej jak echo jego sło​wa wy​po​wie​dzia​ne w lip​cu: „Moja cho​ro​ba jest tu​taj, nie w każ​dym miej​scu, gdzie je​stem”. Jesz​cze przed chwi​lą drze​wo pie​przo​we szep​ta​ło na wie​trze, a róże ko​ły​sa​ły ja​sny​mi gło​wa​mi. Te​raz cmen​tarz po​grą​żył się w

mar​two​cie, któ​ra jak​by pro​mie​nio​wa​ła spod zie​mi, z sa​mej kra​iny umar​łych. – Tu jest mi sa​mot​nie – po​wie​dział Bar​ty. – Ale nie jest mi sa​mot​nie wszę​dzie. Sło​wa wrze​śnio​wej roz​mo​wy przy łóż​ku: „Gdzieś są dzie​ci obok”. I gdzieś Sel​ma Gal​lo​way, ich są​siad​ka, nie była pan​ną, lecz ko​bie​tą za​męż​ną i z wnu​ka​mi. Agnes ogar​nę​ła na​gle dziw​na nie​moc, nie​okre​ślo​ny lęk. Osu​nę​ła się na ko​la​na. – Cza​sem tu jest smut​no, mamo. Ale nie jest smut​no w każ​dym miej​scu, gdzie je​steś. Dużo miejsc, tam jest tata z tobą i ze mną, je​ste​śmy szczę​śliw​si. I wszyst​ko jest do​brze. Znów te dziw​ne zwro​ty, któ​re Agnes czę​sto bra​ła za błę​dy, ja​kie po​peł​nia​ją na​wet cu​dow​ne dzie​ci. Cza​sem wy​da​wa​ły jej się tyl​ko owo​cem fan​ta​zji. Co​raz czę​ściej jed​nak po​dej​rze​wa​ła, że ich sens jest o wie​le bar​dziej zło​żo​ny i bar​dziej mrocz​ny. Te​raz jej lęk ujaw​nił się z całą mocą i za​czę​ła się za​sta​na​wiać, czy za​bu​rze​nia oso​bo​wo​ści, któ​re tak za​wa​ży​ły na ży​ciu jej bra​ci, były nie tyl​ko re​zul​ta​tem oj​cow​skich prze​śla​do​wań, lecz tak​że ge​ne​tycz​ne​go dzie​dzic​twa, co na​gle ode​zwa​ło się rów​nież w za​cho​wa​niu jej syna. Bar​ty, choć wy​bit​nie in​te​li​gent​ny, mógł być prze​cież obar​czo​ny prze​kleń​stwem wy​jąt​ko​wej – czy w naj​lep​szym ra​zie od​mien​nej – na​tu​ry, któ​ra już za​czę​ła się ujaw​niać w tych nie​spój​nych wy​po​wie​dziach. – I w wie​lu miej​scach – do​dał – jest go​rzej niż tu​taj. Są ta​kie gdzieś miej​sca, że też umar​łaś, kie​dy się uro​dzi​łem, i cie​bie też ni​g​dy nie po​zna​łem. Te sło​wa wy​da​ły się Agnes tak po​plą​ta​ne i dzi​wacz​ne, że za​czę​ła się po​waż​nie oba​wiać o stan umy​sło​wy chłop​ca. – Bła​gam, ko​cha​nie… pro​szę… Chcia​ła mu po​wie​dzieć, żeby nie mó​wił tak dziw​nie, żeby nie

roz​ma​wiał z nią w ten spo​sób, nie po​tra​fi​ła jed​nak tego zro​bić. Gdy​by Bar​ty spy​tał dla​cze​go, a spy​tał​by na pew​no, mu​sia​ła​by wy​ja​śnić, że mar​twi się o nie​go, o jego głów​kę, a prze​cież nie mo​gła zdra​dzać przed nim swych obaw. Ni​g​dy. Był osto​ją jej ser​ca i pod​po​rą du​szy. Gdy​by po​niósł klę​skę przez brak jej wia​ry, za​ła​ma​ła​by się na do​bre. Na szczę​ście deszcz prze​rwał jej sło​wa. Unie​śli twa​rze ku nie​bu i zdą​ży​li tyl​ko wstać, gdy ci​che po​stu​ki​wa​nie kro​pel prze​ro​dzi​ło się w ogłu​sza​ją​ce bęb​nie​nie. – Szyb​ko, dzie​cia​ku! Nie​śli na cmen​tarz róże, więc nie wzię​li ze sobą pa​ra​sol​ki. Nie za​po​wia​da​no też wcze​śniej opa​dów, choć nie​bo było po​chmur​ne. Tu​taj pada, ale gdzieś spa​ce​ru​je​my w bla​sku słoń​ca… Ta myśl wy​stra​szy​ła Agnes, za​nie​po​ko​iła ją – a jed​no​cze​śnie, w ja​kiś nie​wy​tłu​ma​czal​ny spo​sób, ogrza​ła jej ser​ce pro​mie​niem cie​pła. Ich wóz stał na cmen​tar​nej alej​ce, co naj​mniej sto me​trów od gro​bu. Deszcz, nie​po​pę​dza​ny wia​trem, spa​dał pio​no​wo ni​czym sznu​ry pa​cior​ków, a w dali ma​ja​czył sa​mo​chód jak po​ły​sku​ją​cy ciem​ny mi​raż. Agnes mu​sia​ła do​sto​so​wać tem​po mar​szu do ma​łych krocz​ków syn​ka, była więc prze​mo​czo​na i zzięb​nię​ta, kie​dy do​tar​ła do wozu. Chło​piec rzu​cił się do drzwi po stro​nie pa​sa​że​ra. Nie po​spie​szy​ła za nim, wie​dząc do​sko​na​le, że nie lubi, jak mu się po​ma​ga, kie​dy sam po​tra​fi dać so​bie do​sko​na​le radę. Nim zdą​ży​ła otwo​rzyć drzwi po swo​jej stro​nie i usa​do​wić się za kie​row​ni​cą, Bar​ty wgra​mo​lił się na fo​tel obok. Drża​ła, prze​mo​czo​na do su​chej nit​ki. Ocie​ra​ła mo​krą dło​nią po​kry​te kro​pel​ka​mi desz​czu rzę​sy, po zle​pio​nych wło​sach i twa​rzy ście​ka​ła jej woda. Swe​ter i spodnie pach​nia​ły wil​got​ną weł​ną i dżin​sem. Włą​czy​ła ogrze​wa​nie i skie​ro​wa​ła wy​lot środ​ko​wej dmu​cha​wy na chłop​ca.

– Ko​cha​nie, ob​róć na​wiew w swo​ją stro​nę. – Nie trze​ba. – Do​sta​niesz za​pa​le​nia płuc – uprze​dzi​ła, się​ga​jąc nad chłop​cem do na​wie​wu po jego stro​nie. – Ty po​trze​bu​jesz cie​pła, mamo. Ja nie. I kie​dy wresz​cie na nie​go spoj​rza​ła, kie​dy za​mru​ga​ła, strzą​sa​jąc z rzęs kro​ple wody, do​strze​gła, że Bar​ty w ogó​le nie jest mo​kry. Na jego gę​stych ciem​nych wło​sach i dzie​cię​co gład​kiej buzi nie po​ły​ski​wał ani je​den pa​cio​rek desz​czu. Ko​szu​lę i swe​ter miał tak su​che, jak​by za​le​d​wie przed chwi​lą wy​jął je z sza​fy. Kil​ka kro​pel zna​czy​ło na ciem​no zie​lo​ne spodnie chłop​ca, lecz Agnes uświa​do​mi​ła so​bie, że to woda, któ​ra ście​kła jej z ra​mie​nia, gdy się​gnę​ła do na​wie​wu. – Bie​głem, gdzie desz​czu nie było – wy​ja​śnił. Wy​cho​wy​wa​na przez ojca, dla któ​re​go każ​da for​ma roz​ryw​ki była bluź​nier​stwem, Agnes nie wi​dzia​ła po​pi​sów ilu​zjo​ni​stycz​nych do dzie​więt​na​ste​go roku ży​cia. Do​pie​ro Joey Lam​pion, wów​czas je​den z kon​ku​ren​tów do jej ręki, za​pro​wa​dził ją na taki po​kaz. Pa​trzy​ła, jak sztuk​mistrz wy​cią​ga kró​li​ki z cy​lin​dra, wy​cza​ro​wu​je go​łę​bie z kłę​bów dymu, prze​pi​ło​wu​je asy​stent​kę na pół, a po​tem przy​wra​ca ją do po​przed​nie​go sta​nu; każ​dy nu​mer, ogra​ny już w cza​sach Ho​udi​nie​go, wpra​wiał ją tego wie​czo​ru w nie​kła​ma​ne osłu​pie​nie. Te​raz, nie bez po​wo​du, przy​po​mnia​ła so​bie pe​wien trik, kie​dy to ilu​zjo​ni​sta na​lał z dzban​ka mle​ko do lej​ka zro​bio​ne​go z kil​ku stron ga​zet, a po​tem go roz​wi​nął i po​ka​zał su​che szpal​ty po​kry​te dru​kiem. Nie była jed​nak tak za​szo​ko​wa​na jak te​raz, na wi​dok Bar​ty’ego, któ​ry wy​glą​dał tak, jak​by całe po​po​łu​dnie spę​dził przy ko​min​ku. Mia​ła mo​krą szy​ję, a mimo to po​czu​ła, jak pod​no​szą się jej wło​ski na kar​ku. Gę​siej skór​ki, któ​ra peł​zła jej po ra​mio​nach, nie wy​wo​łał do​tyk prze​mo​czo​ne​go ubra​nia. Chcia​ła spy​tać, jak to się sta​ło, lecz utra​ci​ła na​gle zdol​ność mowy i tyl​ko sie​dzia​ła w mil​cze​niu.

Po​tem, sta​ra​jąc się od​zy​skać rów​no​wa​gę, spo​glą​da​ła na za​la​ny stru​ga​mi desz​czu cmen​tarz, gdzie za​ry​sy ża​łob​nych drzew i licz​nych na​grob​ków znie​kształ​ca​ły spły​wa​ją​ce po szy​bie kro​ple wody. Każ​dy kształt, każ​da barw​na pla​ma, każ​dy pro​mień świa​tła i drgnie​nie cie​nia wy​da​wa​ły się nie na​le​żeć do zna​ne​go jej świa​ta. Mia​ła wra​że​nie, że pa​trzy na kra​jo​braz ze snu. Włą​czy​ła wy​cie​racz​ki. Raz za ra​zem, w pół​ko​lu oczysz​czo​nej szy​by, uka​zy​wał się cmen​tarz, któ​ry tak czę​sto od​wie​dza​ła, a jed​nak miej​sce to w ogó​le nie wy​glą​da​ło zna​jo​mo. Cały jej świat zmie​nił się w jed​nej chwi​li. – To tyl​ko… sta​ry żart – usły​sza​ła wła​sny głos, jak​by z od​da​li. – Czyż​byś szedł mię​dzy kro​pla​mi desz​czu? Per​li​sty śmiech przy​po​mi​nał swym ra​do​snym brzmie​niem dzwon​ki u sań. Chłop​ca ani na chwi​lę nie opu​ścił świą​tecz​ny na​strój. – Nie mię​dzy kro​pla​mi, mamo. Nikt tego nie umie. Ja tyl​ko bie​głem, gdzie desz​czu nie było. Od​wa​ży​ła się wresz​cie spoj​rzeć na nie​go. Wciąż był jej sy​nem. Jak za​wsze. Bar​tho​lo​mew. Bar​ty. Jej ma​leń​stwo. Jej dzie​cia​czek. Był jed​nak kimś wię​cej, niż po​tra​fi​ła to so​bie wy​obra​zić, kimś wię​cej niż tyl​ko cu​dow​nym dziec​kiem. – Ja​kim cu​dem, Bar​ty? Ja​kim cu​dem, na Boga? – Nie czu​jesz tego? Prze​krzy​wił głów​kę. Cie​kaw​skie spoj​rze​nie. Błysz​czą​ce oczy, pięk​ne jak jego du​sza. – A co mam czuć? – spy​ta​ła. – Jak to się dzie​je. Nie czu​jesz… jak róż​nie się dzie​je? – Róż​nie? Nie ro​zu​miem cię. – Rany, nie czu​jesz tego w ogó​le? Czu​ła fo​tel pod sobą, mo​kre ubra​nie przy​le​ga​ją​ce do cia​ła, wil​-

got​ne i dusz​ne po​wie​trze w noz​drzach; czu​ła też gro​zę cze​goś nie​zna​ne​go jak wiel​ką, mrocz​ną ot​chłań tuż pod swy​mi sto​pa​mi. Nie czu​ła jed​nak tego, o czym mó​wił. Może dla​te​go, że mó​wił z uśmie​chem. Cała była mo​kra, tyl​ko jej głos był su​chy – cien​ki i spę​ka​ny jak ka​wa​łek sta​rej der​my – i bała się, że za chwi​lę z jej ust wio​nie chmu​ra ku​rzu. – Co mam czuć? Wy​ja​śnij mi to. Był taki mło​dy i nie​do​świad​czo​ny, że na​wet za​my​śle​nie nie mo​gło zmarsz​czyć pro​stych li​nii jego czo​ła. Po​pa​trzył na deszcz i w koń​cu po​wie​dział: – Rany, nie mam po​trzeb​nych słów. Choć Bar​ty po​słu​gi​wał się o wie​le bo​gat​szym słow​nic​twem od prze​cięt​ne​go ró​wie​śni​ka, choć czy​tał i pi​sał na po​zio​mie szó​sto​kla​si​sty, Agnes ro​zu​mia​ła, dla​cze​go za​bra​kło mu słów. Była od nie​go o wie​le star​sza, a też nie wie​dzia​ła, jak sko​men​to​wać jego wy​czyn. – Ko​cha​nie, czy już to kie​dyś ro​bi​łeś? Po​trzą​snął gło​wą. – Ni​g​dy nie wie​dzia​łem, że mogę. – Ni​g​dy nie wie​dzia​łeś, że mo​żesz… cho​dzić, gdzie nie ma desz​czu? – Tak. Do​pó​ki nie mu​sia​łem. Stru​mień cie​płe​go po​wie​trza pły​nął z na​wie​wów. Już nie była zzięb​nię​ta. Od​su​nę​ła pa​sem​ko mo​krych wło​sów z twa​rzy i za​uwa​ży​ła, że drżą jej dło​nie. – Co się sta​ło? – spy​tał Bar​ty. – Je​stem tro​chę… tro​chę wy​stra​szo​na, Bar​ty. Uniósł brwi zdzi​wio​ny. – Dla​cze​go?

Bo umiesz spa​ce​ro​wać w desz​czu, nie mok​nąc przy tym, bo spa​ce​ru​jesz w ja​kimś in​nym miej​scu, i Bóg je​den wie, gdzie jest to miej​sce i czy mógł​byś tam utknąć ja​kimś cu​dem, utknąć i ni​g​dy już nie wró​cić, i je​śli mo​żesz to zro​bić, to mo​żesz też zro​bić inne nie​moż​li​we rze​czy, i choć je​steś taki mą​dry, nie poj​mu​jesz nie​bez​pie​czeństw z tym zwią​za​nych – nikt ich nie poj​mu​je – i są lu​dzie, któ​rzy bar​dzo by się tobą za​in​te​re​so​wa​li, gdy​by wie​dzie​li, że to po​tra​fisz, na​ukow​cy, któ​rzy chcie​li​by cię ba​dać, a na​wet go​rzej niż na​ukow​cy, nie​bez​piecz​ni lu​dzie, któ​rzy po​wie​dzie​li​by, że in​te​res na​ro​do​wy jest waż​niej​szy niż pra​wo mat​ki do wła​sne​go dziec​ka, lu​dzie, któ​rzy mo​gli​by cię wy​kraść i nie po​zwo​li​li​by mi cię ni​g​dy już zo​ba​czyć, a to by​ło​by dla mnie jak śmierć, gdyż pra​gnę dla cie​bie nor​mal​ne​go, szczę​śli​we​go ży​cia, do​bre​go ży​cia, i chcę cię ochra​niać, pa​trzeć, jak do​ra​stasz i zo​sta​jesz wspa​nia​łym czło​wie​kiem, bo ko​cham cię po​nad wszyst​ko, a ty je​steś taki słod​ki i nie zda​jesz so​bie spra​wy, jak nie​spo​dzie​wa​nie, jak strasz​nie los może się od​mie​nić. Po​my​śla​ła o tym wszyst​kim, ale za​mknę​ła oczy i po​wie​dzia​ła tyl​ko: – Nic mi nie bę​dzie. Od​sap​nę chwil​kę, zgo​da? – Nie ma się cze​go bać – za​pew​nił ją Bar​ty. Usły​sza​ła, że otwie​ra​ją się drzwi, i gdy unio​sła po​wie​ki, chło​piec zdą​żył już wyjść z wozu, pro​sto w stru​gi desz​czu. Za​wo​ła​ła go, ale nie po​słu​chał. – Mamo, po​patrz! – za​wo​łał, ob​ra​ca​jąc się z roz​po​star​ty​mi ra​mio​na​mi. – Nie ma się cze​go bać! Wstrzy​mu​jąc od​dech, z bi​ciem ser​ca, Agnes pa​trzy​ła przez otwar​te drzwi sa​mo​cho​du, jak jej syn, krę​cąc się w kół​ko z od​rzu​co​ną gło​wą, wy​sta​wia twarz ku za​pła​ka​ne​mu nie​bu i śmie​je się ser​decz​nie. Wi​dzia​ła te​raz to, cze​go nie wi​dzia​ła przed​tem, po​nie​waż pa​trzy​ła w tej chwi​li wprost na nie​go, lecz na​dal nie mo​gła uwie​rzyć wła​snym oczom.

Bar​ty stał w desz​czu, oto​czo​ny przez deszcz, chło​sta​ny desz​czem. Mo​kra tra​wa ugi​na​ła się pod jego tramp​ka​mi. Kro​pel​ki w swej mi​lio​no​wej po​sta​ci nie omi​ja​ły ma​gicz​nie jego syl​wet​ki, nie za​mie​nia​ły się z sy​kiem w parę mi​li​me​try od jego skó​ry. A jed​nak po​zo​stał su​chy ni​czym mały Moj​żesz w trzci​no​wym ko​szy​ku. W noc na​ro​dzin Bar​ty’ego, kie​dy Joey le​żał we wra​ku pon​tia​ca, a sa​ni​ta​riusz pod​je​chał z jej no​sza​mi do drzwi ka​ret​ki, zo​ba​czy​ła męża sto​ją​ce​go obok, su​che​go po​mi​mo desz​czu, tak jak te​raz jej syn. Ale tam​ten Joey był du​chem albo złu​dze​niem zro​dzo​nym z szo​ku i utra​ty krwi. Tego po​po​łu​dnia, w wi​gi​lię Bo​że​go Na​ro​dze​nia, Bar​ty nie był du​chem, nie był złu​dze​niem. Prze​cho​dząc przed ma​ską wozu, ma​cha​jąc do mat​ki, ba​wiąc się jej zdu​mie​niem, wo​łał: – Nie ma się cze​go bać! Osłu​pia​ła, prze​ję​ta stra​chem i jed​no​cze​śnie urze​czo​na, Agnes po​chy​li​ła się nad kie​row​ni​cą i pa​trzy​ła zmru​żo​ny​mi ocza​mi na ob​raz, po któ​rym śmi​ga​ły wy​cie​racz​ki. Ru​szył da​lej, obok le​we​go błot​ni​ka, pod​ska​ku​jąc ra​do​śnie jak na sprę​ży​nach, i wciąż do niej ma​chał. Nie był prze​zro​czy​sty, jak duch ojca w tam​ten stycz​nio​wy, mży​sty dzień sprzed trzech lat. To samo stłu​mio​ne świa​tło tego sza​re​go po​po​łu​dnia, któ​re oświe​tla​ło gro​by i ocie​ka​ją​ce wodą drze​wa, oświe​tla​ło też chłop​ca, ża​den blask z in​ne​go świa​ta nie prze​ni​kał jego po​sta​ci, jak dzia​ło się to z jej mę​żem, zmar​łym i na​gle od​ro​dzo​nym. Bar​ty zbli​żył się do okna po stro​nie kie​row​cy – stro​ił ko​micz​ne miny, stra​szył ją, wsa​dzał so​bie pa​lec do nosa i ob​ra​cał nim, jak​by szu​kał cze​goś. – Nie bój się, mamo! Re​agu​jąc na strasz​li​we po​czu​cie nie​waż​ko​ści, Agnes tak moc​no za​ci​snę​ła dło​nie na kie​row​ni​cy, że po​czu​ła ból w pal​cach. Trzy​ma​ła się jej z ca​łej siły, jak​by na​praw​dę mo​gła wy​su​nąć się z sa​mo​cho​-

du i po​le​cieć w górę, aż do sa​me​go kłęb​ka desz​czo​wych ni​tek. A wi​docz​ny za oknem wozu Bar​ty nie ro​bił nic, cze​go moż​na spo​dzie​wać się po chłop​cu, któ​ry tak bar​dzo wy​od​ręb​nił się z dnia, że nie dzie​lił z nim na​wet desz​czu; nie mi​go​tał jak ob​raz na ekra​nie te​le​wi​zo​ra, nie drgał jak fa​ta​mor​ga​na w upa​le Sa​ha​ry ani nie ma​ja​czył jak od​bi​cie w za​pa​ro​wa​nym lu​strze. Był z krwi i ko​ści, jak każ​dy inny chło​piec. Był umiej​sco​wio​ny w dniu, ale nie w desz​czu. Ru​szył te​raz ku ty​ło​wi wozu. Agnes od​wró​ci​ła się na swo​im fo​te​lu i wy​krę​ci​ła gło​wę, by nie tra​cić syna z oczu. Zgu​bi​ła go na​gle. Strach pu​kał i pu​kał do wrót jej ser​ca, gdyż była prze​ko​na​na, że znik​nął, tak jak w Trój​ką​cie Ber​mudz​kim zni​ka​ją stat​ki. Po chwi​li zo​ba​czy​ła, że wra​ca z dru​giej stro​ny wozu. Okrop​ne po​czu​cie nie​waż​ko​ści ustą​pi​ło tro​chę, zmie​ni​ło się w dziw​ną lek​kość du​cha. Lęk jej nie opu​ścił – lęk o syna, lęk przed przy​szło​ścią i dziw​nym wy​bry​kiem Stwo​rze​nia, któ​ry przez chwi​lę wi​dzia​ła na wła​sne oczy – ale ła​go​dzi​ły go te​raz wra​że​nie nie​zwy​kło​ści i siła na​dziei. Bar​ty pod​szedł do drzwi, uśmie​cha​jąc się sze​ro​ko. Nie był to uśmiech Kota z Che​shi​re z Ali​cji w Kra​inie Cza​rów, za​wie​szo​ny bez​cie​le​śnie w po​wie​trzu, zęby bez ca​łej resz​ty da​chow​ca, któ​ry miał zwy​czaj zni​kać. To był uśmiech z ca​łym Bar​tho​lo​mew. Chło​piec wsiadł do sa​mo​cho​du. Mały. Kru​chy. Su​chy.

57 Je​śli cho​dzi o Ju​nio​ra Ca​ina, rok Ko​nia, 1966, i rok Owcy, 1967, ofe​ro​wa​ły mnó​stwo moż​li​wo​ści oso​bi​ste​go roz​wo​ju i sa​mo​do​sko​na​le​nia. Choć w wi​gi​lię Bo​że​go Na​ro​dze​nia Ju​nior nie umiał jesz​cze przejść su​chą sto​pą przez deszcz, był to jed​nak okres wiel​kich osią​gnięć i roz​licz​nych przy​jem​no​ści. Był to rów​nież czas wiel​kie​go nie​po​ko​ju. Gdy koń, a po​tem owca pa​sły się przez ko​lej​nych dwa​na​ście mie​się​cy, z bom​bow​ca B–52 wy​pa​dła przez omył​kę bom​ba wo​do​ro​wa i za​to​nę​ła w oce​anie, u wy​brze​ży Hisz​pa​nii, gdzie prze​le​ża​ła dwa mie​sią​ce, nim ją zna​le​zio​no. Mao Tse–tung za​po​cząt​ko​wał „re​wo​lu​cję kul​tu​ral​ną”, w trak​cie któ​rej za​mor​do​wa​no trzy​dzie​ści mi​lio​nów lu​dzi, by udo​sko​na​lić chiń​skie spo​łe​czeń​stwo. Ja​mes Me​re​dith, dzia​łacz spo​łecz​ny, zo​stał po​strze​lo​ny w cza​sie mar​szu pro​te​sta​cyj​ne​go w Mis​si​si​pi. Ri​chard Speck za​mor​do​wał w Chi​ca​go osiem pie​lę​gnia​rek, a mie​siąc póź​niej Char​les Whit​man wszedł na wie​żę bu​dyn​ku uni​wer​sy​tec​kie​go w Tek​sa​sie i za​strze​lił dwa​na​ścio​ro lu​dzi. Ar​tre​tyzm zmu​sił San​dy’ego Ko​ufa​xa, za​wod​ni​ka Do​dger​sów, do prze​rwa​nia ka​rie​ry. Astro​nau​ci Gris​som, Whi​te i Chaf​fee zgi​nę​li w gwał​tow​nym po​ża​rze, któ​ry ogar​nął sta​tek ko​smicz​ny Apol​lo pod​czas sy​mu​la​cji star​tu. Wśród tych, któ​rzy za​mie​ni​li sła​wę na wiecz​ność, byli Walt Di​sney, Spen​cer Tra​cy, sak​so​fo​ni​sta John Col​tra​ne, pi​sar​ka Car​son McCul​lers, Vi​vien Le​igh i Jay​ne Mans​field. Ju​nior ku​pił Ser​ce to sa​mot​ny my​śli​wy Car​son McCul​lers i choć nie wąt​pił, że to zna​ko​mi​ta pi​sar​ka, dzie​ło oka​za​ło się tro​chę zbyt dzi​wacz​ne jak na jego gust. W cią​gu tych lat świat na​wie​dza​ły trzę​sie​nia zie​mi, hu​ra​ga​ny i taj​fu​ny, po​wo​dzie, su​sze i po​li​ty​cy, a tak​że cho​ro​by. W Wiet​na​mie wciąż nie mo​gli dojść do po​ro​zu​mie​nia. Ju​nior nie in​te​re​so​wał się już woj​ną w Wiet​na​mie, nie za​wra​cał so​bie też gło​wy in​ny​mi wy​da​rze​nia​mi. Je​śli w cią​gu tych dwóch lat co​kol​wiek go nie​po​ko​iło, to tyl​ko Tho​mas Va​na​dium.

Sza​lo​ny po​li​cjant, choć nie​wąt​pli​wie mar​twy, sta​no​wił jed​nak za​gro​że​nie. Na ja​kiś czas Ju​nior nie​mal zdo​łał prze​ko​nać sa​me​go sie​bie, że ćwierć​do​la​rów​ka zna​le​zio​na w che​ese​bur​ge​rze, w grud​niu 1965 roku, była tyl​ko nic nie​zna​czą​cym zbie​giem oko​licz​no​ści, któ​ry nie miał nic wspól​ne​go z po​sta​cią de​tek​ty​wa. Krót​ka wy​ciecz​ka po kuch​ni re​stau​ra​cyj​nej w po​szu​ki​wa​niu spraw​cy una​ocz​ni​ła mu całą gro​zę sta​nu hi​gie​nicz​no–sa​ni​tar​ne​go lo​ka​lu. Przy​po​mi​na​jąc so​bie po​kry​tych tłusz​czem męż​czyzn z tego ku​li​nar​ne​go szwa​dro​nu śmier​ci, do​szedł do wnio​sku, że po​wi​nien dzię​ko​wać opatrz​no​ści, iż nie zna​lazł w roz​to​pio​nym se​rze zde​chłej my​szy albo sta​rej skar​pe​ty. Lecz dwu​dzie​ste​go trze​cie​go mar​ca 1966 roku, po nie​uda​nej rand​ce z Frie​dą Bliss, któ​ra ko​lek​cjo​no​wa​ła ob​ra​zy Jac​ka Lien​te​ry’ego, wzię​te​go ar​ty​sty, Ju​nior prze​żył coś, co nim wstrzą​snę​ło, co pod​kre​śli​ło jesz​cze zna​cze​nie epi​zo​du w ja​dło​daj​ni i spra​wi​ło, że za​czął ża​ło​wać swej de​cy​zji o zwro​cie pi​sto​le​tu, któ​ry w ra​mach pro​gra​mu po​li​cyj​ne​go zo​stał prze​to​pio​ny na noże sprę​ży​no​we. Przez trzy mie​sią​ce po​prze​dza​ją​ce mar​co​wy in​cy​dent żył jed​nak do​brze. Od Gwiazd​ki do lu​te​go cho​dził z pięk​ną ana​li​tycz​ką gieł​do​wą, Tam​my Bean, któ​ra spe​cja​li​zo​wa​ła się w oce​nie war​to​ści firm współ​pra​cu​ją​cych z bru​tal​ny​mi dyk​ta​to​ra​mi. Była też mi​ło​śnicz​ką ko​tów i dzia​ła​ła w to​wa​rzy​stwie Kit​ten Kon​se​rva​to​ry, któ​re zaj​mo​wa​ło się ra​to​wa​niem po​rzu​co​nych zwie​rząt przed śmier​cią w miej​skim schro​ni​sku. Za​rzą​dza​ła fun​du​sza​mi to​wa​rzy​stwa i w cią​gu dzie​się​ciu mie​się​cy za​mie​ni​ła dwa​dzie​ścia ty​się​cy w ćwierć mi​lio​na, spe​ku​lu​jąc na gieł​dzie ak​cja​mi po​łu​dnio​wo​afry​kań​skiej fir​my, któ​ra ro​bi​ła ko​ko​sy na sprze​da​ży bro​ni bio​lo​gicz​nej Ko​rei Pół​noc​nej, Pa​ki​sta​no​wi, In​diom i Re​pu​bli​ce Tan​za​nii, spe​cja​li​zu​ją​cej się w eks​por​cie si​za​lu. Przez pe​wien czas Ju​nior czer​pał ogrom​ne zy​ski z do​radz​twa

Tam​my, a seks, któ​ry z nią upra​wiał, był wspa​nia​ły. Chcąc się zre​wan​żo​wać za wszyst​kie or​ga​zmy, Tam​my ofia​ro​wa​ła mu ro​le​xa. Ju​nio​ro​wi nie prze​szka​dza​ły jej czte​ry koty, nie po​wie​dział też sło​wa, gdy z czte​rech zro​bi​ło się sześć, po​tem osiem. Nie​ste​ty, dwu​dzie​ste​go ósme​go lu​te​go o dru​giej nad ra​nem Ju​nior obu​dził się w łóż​ku sam, a wy​ru​szyw​szy na po​szu​ki​wa​nia, zna​lazł ją w kuch​ni. Re​zy​gnu​jąc z wi​del​ca, wy​ja​da​ła z pusz​ki koń​ską kar​mę dla ko​tów pal​ca​mi i po​pi​ja​ła śmie​ta​ną ze szklan​ki. Per​spek​ty​wa ca​ło​wa​nia tej ko​bie​ty bu​dzi​ła w nim po​tem od​ra​zę i ich zwią​zek mu​siał się roz​paść. W tym sa​mym mniej wię​cej cza​sie wy​ku​pił kar​net do ope​ry i po​szedł na przed​sta​wie​nie Pier​ście​nia Ni​be​lun​gów Wa​gne​ra. Po​ru​szo​ny mu​zy​ką, nie mo​gąc jed​nak zro​zu​mieć z li​bret​ta ani sło​wa, za​czął po​bie​rać u pry​wat​ne​go na​uczy​cie​la lek​cje nie​miec​kie​go. Tym​cza​sem zo​stał bie​głym spe​cja​li​stą w me​dy​ta​cji. Pod kie​run​kiem Boba Chi​ca​ne’a prze​szedł od kon​cen​tra​cji me​dy​ta​cyj​nej z obiek​tem – men​tal​nym ob​ra​zem krę​gla – do me​dy​ta​cji bez obiek​tu. Ta za​awan​so​wa​na for​ma jest o wie​le trud​niej​sza, po​nie​waż nie ist​nie​je w niej nic wy​obra​żo​ne​go, a ce​lem kon​cen​tra​cji jest oczysz​cze​nie umy​słu w stop​niu ab​so​lut​nym. Nie​kon​tro​lo​wa​ne me​dy​ta​cje bez obiek​tu, trwa​ją​ce dłu​żej niż go​dzi​nę, wią​żą się z pew​nym ry​zy​kiem. Ju​nior miał ku swe​mu prze​ra​że​niu od​kryć owe nie​bez​pie​czeń​stwa już we wrze​śniu. Ale naj​pierw dwu​dzie​sty trze​ci mar​ca: nie​uda​na rand​ka z Frie​dą Bliss i to, co od​krył w swo​im miesz​ka​niu, gdy wró​cił do domu na noc. Rów​nie pier​sia​sta jak jesz​cze żywa Jay​ne Mans​field, Frie​da ni​g​dy nie no​si​ła sta​ni​ka. W 1966 roku była to rzad​kość. Po​cząt​ko​wo Ju​nior nie zda​wał so​bie spra​wy, że brak sta​ni​ka jest w przy​pad​ku Frie​dy de​kla​ra​cją wy​zwo​le​nia; we​dług nie​go ozna​czał upa​dłość mo​ral​ną. Po​znał Frie​dę na uni​wer​sy​tec​kim kur​sie do​kształ​ca​ją​cym Wzrost sa​mo​świa​do​mo​ści me​to​dą kon​tro​lo​wa​ne​go krzy​ku. Jego

uczest​ni​cy do​wia​dy​wa​li się, jak roz​po​zna​wać tłu​mio​ne emo​cje i roz​ła​do​wy​wać je po​przez au​ten​tycz​ne imi​ta​cje gło​so​we róż​nych zwie​rząt. Po​ru​szo​ny nie​zwy​kle uda​ną imi​ta​cją wy​cia hie​ny, za po​mo​cą któ​rej Frie​da uwol​ni​ła się od emo​cjo​nal​ne​go ura​zu z dzie​ciń​stwa, wy​wo​ła​ne​go przez apo​dyk​tycz​ną bab​kę, Ju​nior po​pro​sił, by z nim cho​dzi​ła. Była wła​ści​ciel​ką fir​my pu​blic re​la​tions świad​czą​cej usłu​gi dla ar​ty​stów, a przy ko​la​cji mó​wi​ła dużo o Jac​ku Lien​te​rym. Jego naj​now​szy cykl ob​ra​zów – wy​chu​dzo​ne dzie​ci na tle doj​rza​łych owo​ców i in​nych sym​bo​li ob​fi​to​ści – rzu​cił kry​ty​ków na ko​la​na. Szczę​śli​wy, że może cho​dzić z kimś, kto jest praw​dzi​wym kon​su​men​tem kul​tu​ry – zwłasz​cza po dwóch mie​sią​cach spę​dzo​nych u boku Tam​my Bean, spe​cja​list​ki fi​nan​so​wej – Ju​nior stwier​dził za​sko​czo​ny, że nie po​szedł do łóż​ka z Frie​dą już na pierw​szej rand​ce. Na​wet ko​bie​ty, któ​re nie były dziw​ka​mi, nie mo​gły mu się za​zwy​czaj oprzeć. Jed​nak pod ko​niec dru​giej rand​ki Frie​da za​pro​si​ła Ju​nio​ra do sie​bie. Chcia​ła mu po​ka​zać ko​lek​cję ob​ra​zów i po​jeź​dzić so​bie na eks​ta​tycz​nej ma​szy​nie Ca​ina. Mia​ła sie​dem płó​cien twór​cy, któ​ry​mi pła​cił jej za usłu​gi fir​mo​we. Dzie​ło ma​la​rza speł​nia​ło kry​te​ria wiel​kiej sztu​ki, o któ​rej Ju​nior uczył się na kur​sach do​kształ​ca​ją​cych. Pod​wa​ży​ło jego po​czu​cie rze​czy​wi​sto​ści, na​tchnę​ło nie​po​ko​jem, przy​pra​wi​ło o obrzy​dze​nie wo​bec ludz​kiej kon​dy​cji i spra​wi​ło, że uznał spo​ży​cie ko​la​cji za błąd. Frie​da, ko​men​tu​jąc po ko​lei ar​cy​dzie​ła, plą​ta​ła się co​raz bar​dziej. Wy​pi​ła kil​ka kok​taj​li, wię​cej niż pół bu​tel​ki ca​ber​net sau​vi​gnon i dwa ko​nia​ki na ko​niec. Ju​nior lu​bił ko​bie​ty, któ​re dużo piją. Były nad​zwy​czaj ko​chli​we, a przy​naj​mniej ule​głe. Nim do​szli do siód​me​go płót​na, al​ko​hol, fran​cu​ska kuch​nia i wy​ra​zi​sta sztu​ka Jac​ka Lien​te​ry’ego – wszyst​ko ra​zem po​ko​na​ło

Frie​dę. Na​gle za​drża​ła, wspar​ła się dło​nią o ob​raz, zwie​si​ła gło​wę i do​pu​ści​ła się nie​zwy​kle brzyd​kie​go aktu pu​blic re​la​tions. Ju​nior od​sko​czył w ostat​niej chwi​li, opusz​cza​jąc za​gro​żo​ną stre​fę. Po​ło​ży​ło to kres wszel​kim na​dzie​jom na ro​mans. Był roz​cza​ro​wa​ny. Ktoś bar​dziej im​pul​syw​ny mógł​by chwy​cić sto​ją​cą obok wazę z brą​zu i we​pchnąć do niej ko​bie​tę, czy też od​wrot​nie. Kie​dy Frie​da prze​sta​ła rzy​gać i osu​nę​ła się bez​wład​nie na pod​ło​gę, Ju​nior zo​sta​wił ją swe​mu lo​so​wi i wy​ru​szył na ob​chód po​koi. Od kie​dy prze​szu​kał miesz​ka​nie Va​na​diu​ma, po​nad czter​na​ście mie​się​cy wcze​śniej, uwiel​biał zdo​by​wać in​for​ma​cje o lu​dziach, mysz​ku​jąc pod nie​obec​ność wła​ści​cie​li w ich do​mach. Po​nie​waż nie chciał ry​zy​ko​wać aresz​to​wa​nia i oskar​że​nia o wła​ma​nie, ta​kie eks​plo​ra​cje na​le​ża​ły do rzad​ko​ści, chy​ba że cho​dzi​ło o ko​bie​ty, z któ​ry​mi ro​man​so​wał do​sta​tecz​nie dłu​go, by wy​mie​nić się klu​cza​mi. Na szczę​ście w tym zło​tym wie​ku za​ufa​nia i ła​twych związ​ków wy​star​czy​ło przez je​den ty​dzień ba​wić się w seks, a już moż​na było ko​rzy​stać na​wza​jem ze swo​ich miesz​kań. Je​dy​ny mi​nus: trze​ba było czę​sto zmie​niać zam​ki. Te​raz, sko​ro nie za​mie​rzał uma​wiać się wię​cej z tą ko​bie​tą, za​pra​gnął wy​ko​rzy​stać nie​po​wta​rzal​ną szan​sę od​kry​cia in​tym​nych i nie​zwy​kłych szcze​gó​łów jej ży​cia. Za​czął od kuch​ni, gdzie zba​dał za​war​tość lo​dów​ki i sza​fek, koń​cząc wę​drów​kę po miesz​ka​niu w sy​pial​ni. Spo​śród zna​le​zio​nych cie​ka​wo​stek naj​bar​dziej zaj​mo​wa​ła go broń. W miesz​ka​niu po​cho​wa​no róż​ne na​rzę​dzia mor​du: re​wol​we​ry, pi​sto​le​ty, dwie strzel​by z pi​sto​le​to​wym uchwy​tem. Łącz​nie szes​na​ście sztuk. W więk​szo​ści broń była za​ła​do​wa​na i go​to​wa do użyt​ku, lecz pięć eg​zem​pla​rzy wciąż spo​czy​wa​ło w ory​gi​nal​nych opa​ko​wa​niach, na sa​mym dnie gar​de​ro​by. Ra​chun​ki do​cze​pio​ne do każ​dej sztu​ki świad​czy​ły o tym, że zo​sta​ła na​by​ta jak naj​bar​dziej le​gal​nie.

Ju​nior nie był w sta​nie zna​leźć po​wo​dów tej pa​ra​noi – choć ku swe​mu zdu​mie​niu od​krył sześć ksią​żek Ca​esa​ra Zed​da w nie​wiel​kiej bi​blio​tecz​ce. Stro​ny były po​za​gi​na​ne, tekst gę​sto po​zna​czo​ny. Frie​da Bliss ni​cze​go jed​nak nie wy​nio​sła z tej lek​tu​ry. Ża​den uważ​ny i od​da​ny adept nauk Zed​da nie mógł wy​ka​zać się ta​kim bra​kiem sa​mo​kon​tro​li jak ona. Ju​nior wziął do ręki jed​ną ze sztuk za​pa​ko​wa​nej fa​brycz​nie bro​ni, pół​au​to​ma​tycz​ny pi​sto​let 9 mm. Przy​pusz​czał, że upły​ną mie​sią​ce, za​nim wła​ści​ciel​ka za​uwa​ży jego brak, a do tego cza​su nie bę​dzie w ogó​le pa​mię​ta​ła, kto mógł ją za​brać. Szu​fla​dy ko​mo​dy i se​kre​ta​rzy​ka wy​peł​nio​ne były za​pa​sa​mi amu​ni​cji, ukry​ty​mi pod bie​li​zną i inną gar​de​ro​bą. Ju​nior przy​własz​czył so​bie pu​deł​ko na​boi 9 mm. Wy​szedł, po​zo​sta​wiw​szy Frie​dę nie​przy​tom​ną i cuch​ną​cą. W ta​kiej sy​tu​acji jej nie​chęć do sta​ni​ka nie mo​gła go po​bu​dzić. Dwa​dzie​ścia mi​nut póź​niej, już w domu, na​lał so​bie sher​ry z lo​dem. Po​pi​ja​jąc, stał w sa​lo​nie i po​dzi​wiał dwa ob​ra​zy. Za część pro​fi​tów uzy​ska​nych dzię​ki Tam​my Bean ku​pił dru​gie ma​lo​wi​dło Sklen​ta. Za​ty​tu​ło​wa​no je W mó​zgu dziec​ka kry​je się pa​so​żyt zgu​by, wer​sja 6. Było tak nie​praw​do​po​dob​nie od​py​cha​ją​ce, że nikt nie wąt​pił w ge​niusz jego twór​cy. W koń​cu Ju​nior pod​szedł do Ko​bie​ty prze​my​sło​wej w ca​łej jej sta​lo​wo–spa​wal​ni​czej glo​rii. Pier​si z garn​ków do zupy przy​po​mi​na​ły mu rów​nie ob​fi​te wa​lo​ry Frie​dy, jed​nak usta, roz​war​te w nie​mym krzy​ku, przy​wo​dzi​ły na myśl tor​sje wy​bran​ki. Jego kon​tem​pla​cję za​kłó​ca​ły te nie​szczę​sne sko​ja​rze​nia i gdy Ju​nior miał się już od​wró​cić, jego wzrok przy​cią​gnę​ły na​gle trzy ćwierć​do​la​rów​ki. Le​ża​ły u stóp rzeź​by, wy​cza​ro​wa​nych z kół zę​ba​tych i ta​sa​ków do mię​sa. Nie było ich tam wcze​śniej. Sta​lo​we dło​nie wciąż spo​czy​wa​ły w obron​nym ge​ście na pier​siach. Ar​ty​sta przy​spa​wał wiel​kie hek​sa​go​nal​ne nity – niby kłyk​cie – do gra​bia​stych pal​ców, a na jed​nym z nich spo​czy​wa​ła czwar​ta mo​ne​ta.

Jak​by sta​lo​wa ko​bie​ta ćwi​czy​ła pod jego nie​obec​ność. Jak​by ktoś był tu dziś wie​czo​rem, by ją tego na​uczyć. Pi​sto​let le​żał ra​zem z amu​ni​cją na sto​li​ku w przed​po​ko​ju. Ju​nior otwo​rzył drżą​cy​mi dłoń​mi pu​deł​ko i na​ła​do​wał broń. Sta​ra​jąc się igno​ro​wać fan​to​mo​wy pa​lec, któ​ry swę​dział go wście​kle, prze​szu​kał miesz​ka​nie. Ro​bił to uważ​nie, by nie po​strze​lić się w nogę, tym ra​zem na​praw​dę przy​pad​ko​wo. Nie zna​lazł Va​na​diu​ma, ży​we​go ani mar​twe​go. Za​dzwo​nił do ca​ło​do​bo​we​go warsz​ta​tu ślu​sar​skie​go i na​tych​miast za​mó​wił po​dwój​ne za​su​wy. Na​za​jutrz zre​zy​gno​wał z lek​cji nie​miec​kie​go. Był to nie​moż​li​wy ję​zyk. Sło​wa cią​gnę​ły się jak guma. I tak już nie mógł po​świę​cać tylu go​dzin na na​ukę albo ope​rę. Pro​wa​dził zbyt ak​tyw​ne ży​cie i nie po​zo​sta​wa​ło mu wie​le cza​su na szu​ka​nie Bar​tho​lo​mew. Zwie​rzę​cy in​stynkt pod​po​wie​dział Ju​nio​ro​wi, że hi​sto​ria z mo​ne​ta​mi ma zwią​zek z jego nie​uda​nym po​lo​wa​niem na Bar​tho​lo​mew, bę​kar​ta Se​ra​phim Whi​te. Nie po​tra​fił lo​gicz​nie wy​ja​śnić tej re​la​cji; ale jak na​ucza Zedd, zwie​rzę​cy in​stynkt to je​dy​na do​stęp​na nam, nie​ska​żo​na fał​szem praw​da. W re​zul​ta​cie po​sta​no​wił po​świę​cać każ​de​go dnia wię​cej cza​su na stu​dio​wa​nie książ​ki te​le​fo​nicz​nej. Zdo​był spi​sy abo​nen​tów wszyst​kich dzie​wię​ciu okrę​gów w re​jo​nie za​to​ki, nie li​cząc sa​me​go mia​sta. Ja​kiś Bar​tho​lo​mew ad​op​to​wał syna Se​ra​phim i na​zwał go swo​im imie​niem. Ju​nior wy​ko​rzy​stał tu cno​tę cier​pli​wo​ści, ja​kiej na​uczył się na dro​dze me​dy​ta​cji, i nie​ba​wem, jak​by in​stynk​tow​nie, sfor​mu​ło​wał mo​ty​wu​ją​cą man​trę, któ​ra bez​u​stan​nie krą​ży​ła w jego my​ślach pod​czas stu​dio​wa​nia ksią​żek te​le​fo​nicz​nych: Znajdź ojca, za​bij syna. Dziec​ko Se​ra​phim żyło tak dłu​go, jak dłu​go była mar​twa Na​omi, pra​wie pięt​na​ście mie​się​cy. W cią​gu tego cza​su po​wi​nien był

zlo​ka​li​zo​wać bę​kar​ta i go wy​eli​mi​no​wać. Bu​dził się cza​sem w nocy i sły​szał sa​me​go sie​bie, mru​czą​ce​go gło​śno man​trę, któ​rą naj​wi​docz​niej po​wta​rzał bez koń​ca we śnie. Znajdź ojca, za​bij syna. — W kwiet​niu Ju​nior od​krył trzech lu​dzi o imie​niu Bar​tho​lo​mew. Ba​da​jąc te przy​pad​ki i pla​nu​jąc do​ko​na​nie zbrod​ni, do​wie​dział się, że ża​den nie ma syna ani też nie ad​op​to​wał ni​g​dy dziec​ka. W maju zna​lazł czwar​te​go Bar​tho​lo​mew. Nie​wła​ści​we​go. Mimo wszyst​ko nie skre​ślił tych lu​dzi z li​sty po​dej​rza​nych, na wy​pa​dek gdy​by in​stynkt mu póź​niej pod​po​wie​dział, że je​den z nich jest jed​nak jego śmier​tel​nym wro​giem. Mógł na do​brą spra​wę za​bić ich wszyst​kich, dla spo​ko​ju su​mie​nia, lecz zbyt duża licz​ba mar​twych Bar​tho​lo​mew, na​wet w ob​rę​bie roz​le​głe​go te​re​nu, prę​dzej czy póź​niej zwró​ci​ła​by uwa​gę po​li​cji. Trze​cie​go czerw​ca zna​lazł ko​lej​ne​go Bar​tho​lo​mew, któ​ry oka​zał się bez​u​ży​tecz​ny, a w so​bo​tę, dwu​dzie​ste​go pią​te​go, mia​ły miej​sce dwa nad​zwy​czaj nie​po​ko​ją​ce wy​da​rze​nia. Włą​czył ra​dio, by usły​szeć, że ko​lej​ny utwór Be​atle​sów, Pa​per​back Wri​ter, wspiął się na szczyt li​sty prze​bo​jów. Ode​brał też te​le​fon od mar​twej ko​bie​ty. Tom​my Ja​mes z ze​spo​łem The Shon​dells, wspa​nia​li ame​ry​kań​scy chłop​cy, wy​lą​do​wa​li znacz​nie ni​żej. Ju​nior uwa​żał, że ich pio​sen​ka Han​ky Pan​ky jest lep​sza od prze​bo​ju Be​atle​sów. Fakt, że ro​da​cy nie wspie​ra​li ro​dzi​mych ta​len​tów, roz​zło​ścił go. Miał wra​że​nie, że na​ród jest go​tów wy​rzec się swej kul​tu​ry na rzecz ob​co​kra​jow​ców. Te​le​fon za​dzwo​nił o 3.20 po po​łu​dniu, gdy tyl​ko Ju​nior z nie​sma​kiem wy​łą​czył od​bior​nik ra​dio​wy. Sie​dząc we wnę​ce ku​chen​nej z otwar​tą książ​ką te​le​fo​nicz​ną re​jo​nu Oakland, omal nie po​wie​dział „Znajdź ojca, za​bij syna” za​miast „Halo?”. – Czy za​sta​łam Bar​tho​lo​mew? – spy​ta​ła ja​kaś ko​bie​ta.

Ju​nior, osłu​pia​ły, nie mógł się zdo​być na od​po​wiedź. – Bła​gam, mu​szę roz​ma​wiać z Bar​tho​lo​mew – pro​si​ła z ci​chą de​ter​mi​na​cją roz​mów​czy​ni. Jej głos przy​po​mi​nał szept i wi​bro​wał nie​po​ko​jem; w in​nych oko​licz​no​ściach wy​da​wał​by się na​mięt​ny. – Kto mówi? – spy​tał Ju​nior, jego sło​wa jed​nak, wy​po​wia​da​ne cie​niut​ko i pi​skli​wie, po​zba​wio​ne były zde​cy​do​wa​nia. – Mu​szę ostrzec Bar​tho​lo​mew. Ko​niecz​nie. – Kto mówi? Po dru​giej stro​nie sły​chać było tyl​ko nie​zgłę​bio​ną ci​szę. Ko​bie​ta jed​nak słu​cha​ła. Wy​czu​wał jej obec​ność, choć zda​wa​ło mu się, że gdzieś bar​dzo da​le​ko. Świa​do​my ry​zy​ka, ja​kie wią​za​ło się z jed​nym nie​ostroż​nym sło​wem, świa​do​my groź​by sa​mo​oskar​że​nia, za​ci​snął szczę​ki i cze​kał. Kie​dy znów się ode​zwa​ła, jej głos do​bie​gał z da​le​kich świa​tów: – Po​wie pan Bar​tho​lo​mew…? Ju​nior tak moc​no przy​ci​skał słu​chaw​kę do gło​wy, że za​czę​ło go bo​leć ucho. Z jesz​cze więk​szej od​le​gło​ści: – Po​wie mu pan…? – Co mam mu po​wie​dzieć? – Niech pan po​wie, że dzwo​ni​ła Vic​to​ria, by go ostrzec. Klik. Już jej nie było. — Nie wie​rzył w zmar​łych, któ​rzy prze​śla​du​ją lu​dzi. Na​wet przez chwi​lę. Po​nie​waż ani razu nie roz​ma​wiał z Vic​to​rią Bres​sler rów​nie dłu​go – i tyl​ko dwa razy – i po​nie​waż ko​bie​ta, któ​ra za​dzwo​ni​ła, mó​wi​ła ci​cho, Ju​nior nie po​tra​fił po​wie​dzieć, czy to ta sama oso​-

ba. Nie, nie​moż​li​we. Za​bił Vic​to​rię przed pra​wie pół​to​ra roku. Kie​dy czło​wiek jest mar​twy, to od​cho​dzi na do​bre. Ju​nior nie wie​rzył w du​chy, dia​bły, nie​bo, pie​kło, ży​cie po śmier​ci. Wie​rzył tyl​ko w jed​no: w sie​bie sa​me​go. A jed​nak po tym ta​jem​ni​czym te​le​fo​nie za​cho​wy​wał się przez całe lato roku 1966 jak czło​wiek prze​śla​do​wa​ny przez zja​wę. Na​gły prze​ciąg, na​wet cie​płe​go po​wie​trza, przy​pra​wiał go o dresz​cze. Ob​ra​cał się ner​wo​wo i szu​kał jego źró​dła. Sły​sząc ja​kiś nie​win​ny dźwięk w środ​ku nocy, zry​wał się na rów​ne nogi i za​czy​nał cho​dzić po miesz​ka​niu. Co​fał się gwał​tow​nie, wi​dząc nie​szko​dli​wy cień, i wzdra​gał się, do​strze​ga​jąc ką​tem oka uro​jo​ne zwi​dy. Cza​sem, go​ląc się albo cze​sząc wło​sy przed lu​strem, miał wra​że​nie, że do​strze​ga ko​goś, ja​kąś mrocz​ną i ulot​ną po​stać, bar​dziej bez​cie​le​sną od dymu, któ​ra stoi albo prze​cho​dzi za jego ple​ca​mi. In​nym ra​zem ta zja​wa zda​wa​ła się tkwić we​wnątrz lu​stra. Nie mógł sku​pić na niej wzro​ku, przyj​rzeć się jej bli​żej – gdy tyl​ko uświa​da​miał so​bie jej obec​ność, zni​ka​ła. Fi​gle zmę​czo​nej, ze​stre​so​wa​nej wy​obraź​ni, nic in​ne​go. Co​raz czę​ściej me​dy​to​wał, by po​zbyć się na​pię​cia. Na​brał ta​kiej wpra​wy w me​dy​ta​cji kon​cen​tra​cyj​nej bez obiek​tu – uwal​nia​jąc umysł od wszel​kie​go ba​la​stu – że pół go​dzi​ny ta​kie​go transu było rów​nie do​bro​czyn​ne jak ca​ło​noc​ny sen. Póź​nym po​po​łu​dniem dzie​więt​na​ste​go wrze​śnia, w po​nie​dzia​łek, Ju​nior wró​cił zmę​czo​ny do domu z ko​lej​nych bez​owoc​nych po​szu​ki​wań Bar​tho​lo​mew, pro​wa​dzo​nych tym ra​zem po dru​giej stro​nie za​to​ki, w Cor​te Ma​de​ra. Wy​czer​pa​ny nie​koń​czą​cym się za​da​niem, przy​gnę​bio​ny bra​kiem wy​ni​ków, po​szu​kał uciecz​ki w me​dy​ta​cji. Po​szedł do sy​pial​ni i ubra​ny je​dy​nie w spoden​ki gim​na​stycz​ne usa​do​wił się na je​dwab​nej po​dusz​ce wy​peł​nio​nej gę​sim pu​chem. Przy​jął z wes​tchnie​niem po​zy​cję lo​to​su: krę​go​słup wy​pro​sto​wa​ny, nogi skrzy​żo​wa​ne, ręce zwie​szo​ne luź​no, dłoń​mi do góry.

– Jed​na go​dzi​na – oświad​czył i za​czął od​li​czać. Po sześć​dzie​się​ciu mi​nu​tach jego ze​gar we​wnętrz​ny miał go wy​rwać ze sta​nu me​dy​ta​cyj​ne​go. Kie​dy za​mknął oczy, uj​rzał krę​giel, po​zo​sta​łość po dniach z obiek​tem. W cią​gu nie​speł​na mi​nu​ty zde​ma​te​ria​li​zo​wał ten przed​miot, wy​peł​nia​jąc umysł bez​kształt​ną, bez​gło​śną, uspo​ka​ja​ją​cą ni​co​ścią. Biel. Ni​cość. Po chwi​li ja​kiś głos prze​rwał ide​al​ną ni​czym próż​nia ci​szę. Bob Chi​ca​ne. Jego in​struk​tor. Bob za​chę​cał go ła​god​nie do stop​nio​we​go po​wro​tu z transu me​dy​ta​cyj​ne​go. Wróć, wróć, wróć… To była pa​mięć, nie dźwięk praw​dzi​we​go gło​su. Na​wet w przy​pad​ku bie​głych spe​cja​li​stów od me​dy​ta​cji umysł opie​rał się zba​wien​nej nie​pa​mię​ci i pró​bo​wał ją za​kłó​cić słu​cho​wy​mi i wi​zu​al​ny​mi wspo​mnie​nia​mi. Wy​ko​rzy​stu​jąc wszel​kie, do​praw​dy nie​zwy​kłe siły kon​cen​tra​cji, Ju​nior sta​rał się uci​szyć ten fan​tom Chi​ca​ne’a. Głos z po​cząt​ku przy​ci​chał, ale wkrót​ce znów stał się gło​śniej​szy, bar​dziej na​tar​czy​wy. Za​nu​rzo​ny w gład​kiej bia​ło​ści Ju​nior po​czuł na​cisk na źre​ni​ce, a po​tem do​znał wi​zu​al​nych ha​lu​cy​na​cji, któ​re zbu​rzy​ły jego głę​bo​ki we​wnętrz​ny spo​kój. Zda​wa​ło mu się, że ktoś pod​no​si mu po​wie​ki, i po chwi​li uj​rzał, w od​le​gło​ści kil​ku za​le​d​wie cen​ty​me​trów, za​tro​ska​ną twarz Boba Chi​ca​ne’a – li​sie rysy, krę​co​ne czar​ne wło​sy, su​mia​ste wąsy. Za​kła​dał, że Chi​ca​ne nie jest rze​czy​wi​sty. Wkrót​ce uświa​do​mił so​bie, że za​ło​że​nie było błęd​ne. Gdy in​struk​tor za​czął uwal​niać go z po​zy​cji lo​to​su, obron​na nie​czu​łość ustą​pi​ła i Ju​nior uświa​do​mił so​bie ból. Roz​ry​wa​ją​cy. Pul​so​wa​ło nim całe jego cia​ło, od kar​ku po czub​ki dzie​wię​ciu pal​ców u obu stóp. Naj​gor​szy usa​do​wił się w no​gach, skrę​ca​jąc je go​rą​cy​mi pa​-

rok​sy​zma​mi. Chi​ca​ne nie był sam. Przy​szedł też Spar​ky Vox, do​zor​ca domu. Li​czą​cy sie​dem​dzie​siąt dwa lata, a mimo to żwa​wy jak mał​pa, Spar​ky nie tyle cho​dził, ile kłu​so​wał ni​czym koń. – Chy​ba się pan nie gnie​wa, że go tu wpu​ści​łem, pa​nie Cain. – Na​wet głos miał skrze​kli​wy jak u mał​py. – Po​wie​dział, że nie moż​na cze​kać. Po uwol​nie​niu Ju​nio​ra z po​zy​cji me​dy​ta​cyj​nej Chi​ca​ne po​ło​żył go na ple​cach i za​czął ener​gicz​nie – żeby nie po​wie​dzieć bru​tal​nie – ma​so​wać mu uda i łyd​ki. – Po​waż​ne skur​cze mię​śni – wy​ja​śnił. Ju​nior uświa​do​mił so​bie, że z ką​ci​ka ust wy​pły​wa mu struż​ka gę​stej śli​ny. Uniósł drżą​cą dłoń, by ją wy​trzeć. Mu​siał się śli​nić od dłuż​sze​go już cza​su. Miej​sca na bro​dzie, któ​re nie były mo​kre, po​kry​wa​ła gru​ba sko​ru​pa za​schnię​tej wy​dzie​li​ny. – Kie​dy nie za​re​ago​wał pan na dzwo​nek, czło​wie​ku, wie​dzia​łem, co się sta​ło – za​uwa​żył Chi​ca​ne. Po​tem po​wie​dział coś do Spar​ky’ego, któ​ry żwa​wo wy​szedł z miesz​ka​nia. Ju​nior nie był w sta​nie mó​wić ani na​wet za​wo​dzić z bólu. Śli​na tak dłu​go wy​pły​wa​ła mu z otwar​tych ust, że gar​dło miał wy​schnię​te na wiór. Czuł się tak, jak​by prze​żu​wał ka​nap​kę z so​lo​ny​mi ży​let​ka​mi, któ​re te​raz utkwi​ły mu w krta​ni. Świsz​czą​cy, nie​rów​ny od​dech przy​po​mi​nał drep​ta​nie ska​ra​be​uszy. Pry​mi​tyw​ny ma​saż za​czął przy​no​sić Ju​nio​ro​wi nie​co ulgi, gdy zja​wił się Spar​ky z sze​ścio​ma ter​mo​fo​ra​mi wy​peł​nio​ny​mi lo​dem. – Tyl​ko tyle mie​li w skle​pie na dole. Chi​ca​ne ob​ło​żył po​jem​ni​ka​mi uda Ju​nio​ra. – Sil​ne skur​cze wy​wo​łu​ją za​pa​le​nie. Sto​su​je się chło​dze​nie na prze​mian z ma​sa​żem, co dwa​dzie​ścia mi​nut, aż mi​nie naj​gor​szy ból.

Naj​gor​sze jed​nak mia​ło do​pie​ro na​dejść. Ju​nior zdą​żył się już zo​rien​to​wać, że tkwił w tran​sie me​dy​ta​cyj​nym przy​naj​mniej osiem​na​ście go​dzin. Przy​jął po​zy​cję lo​to​su w po​nie​dzia​łek, o pią​tej po po​łu​dniu – a Bob Chi​ca​ne zja​wił się o je​de​na​stej rano we wto​rek, na ko​lej​ną se​sję in​struk​ta​żo​wą. – Je​steś lep​szy w me​dy​ta​cji kon​cen​tra​cyj​nej niż inni moi ucznio​wie, lep​szy na​wet ode mnie. Wła​śnie dla​te​go ni​g​dy nie po​wi​nie​neś przy​stę​po​wać do dłu​giej se​sji bez nad​zo​ru – upo​mi​nał go Chi​ca​ne. – Po​wi​nie​neś przy​naj​mniej, po​wta​rzam: przy​naj​mniej, po​słu​żyć się bu​dzi​kiem. Nie wi​dzę go. Ju​nior, pe​łen winy, po​trzą​snął prze​czą​co gło​wą. – Tak, nie wi​dzę go – po​wtó​rzył Chi​ca​ne. – Nie ma żad​nej ko​rzy​ści z ta​kich ma​ra​to​nów, czło​wie​ku. Dwa​dzie​ścia mi​nut wy​star​czy. Góra pół go​dzi​ny. Po​le​ga​łeś na swo​im we​wnętrz​nym ze​ga​rze, co? Ju​nior skru​szo​ny przy​tak​nął. – A na​sta​wi​łeś się na go​dzi​nę, co? Za​nim Ju​nior zdą​żył ski​nąć gło​wą, za​czę​ło się naj​gor​sze: bo​le​sny skurcz pę​che​rza. Dzię​ko​wał wcze​śniej Bogu, że w cza​sie dłu​gie​go transu nie zmo​czył so​bie spodni. Te​raz pod​dał​by się z wdzięcz​no​ścią każ​de​mu upo​ko​rze​niu, byle nie cier​pieć tego strasz​li​we​go bólu. – O Boże! – jęk​nął Chi​ca​ne, gdy ra​zem ze Spar​kym za​nie​śli Ju​nio​ra do ła​zien​ki. Pra​gnie​nie ulże​nia so​bie było ogrom​ne, nie​wy​po​wie​dzia​ne, po​trze​ba od​da​nia mo​czu nie​po​wstrzy​ma​na, a jed​nak nie był w sta​nie siu​siać. Przez po​nad osiem​na​ście go​dzin jego od​ru​chy fi​zjo​lo​gicz​ne zo​sta​ły po​wstrzy​ma​ne przez me​dy​ta​cję. Te​raz za​wór się za​klesz​czył. Ile​kroć Ju​nior się na​prę​żał, chwy​ta​ły go co​raz sil​niej​sze skur​cze. Miał wra​że​nie, że w jego roz​dę​tym pę​che​rzu ze​bra​ły się wody wiel​kie​go je​zio​ra, a w cew​ce mo​czo​wej wznie​sio​no za​po​rę. W ca​łym swo​im ży​ciu Ju​nior nie do​znał ta​kie​go bólu, nie po​-

peł​niw​szy uprzed​nio zbrod​ni. — Bob Chi​ca​ne, któ​ry nie chciał opusz​czać swe​go ucznia, do​pó​ki nie bę​dzie bez​piecz​ny – fi​zycz​nie, emo​cjo​nal​nie i umy​sło​wo – po​zo​stał z nim do wpół do czwar​tej. Wy​cho​dząc, prze​ka​zał Ju​nio​ro​wi złe wie​ści. – Nie mogę dłu​żej za​li​czać cię do swo​ich uczniów, czło​wie​ku. Przy​kro mi, ale jak na mój gust ży​jesz zbyt in​ten​syw​nie. Dziew​czy​ny, któ​re prze​la​tu​jesz, cała ta za​ba​wa w sztu​kę, cho​ler​ne książ​ki te​le​fo​nicz​ne – a te​raz jesz​cze me​dy​ta​cja. We wszyst​kim, co ro​bisz, je​steś za bar​dzo na​pa​lo​ny, po pro​stu fa​na​tyk. Przy​kro mi. Po​wo​dze​nia w ży​ciu, czło​wie​ku. Ju​nior sie​dział sam w ni​szy ja​dal​nej z dzban​kiem kawy i cia​stem cze​ko​la​do​wym. Kie​dy już skurcz mi​nął i Ju​nior osu​szył je​zio​ro do ostat​niej kro​pli, Chi​ca​ne za​le​cił mnó​stwo ko​fe​iny i cu​kru, by za​po​biec sa​mo​ist​ne​mu na​wro​to​wi transu, co było mało praw​do​po​dob​ne, ale moż​li​we. – Tak dłu​go pom​po​wa​łeś fale alfa, że i tak nie​pręd​ko za​śniesz. Rze​czy​wi​ście, choć obo​la​ły i osła​bio​ny, Ju​nior czuł się umy​sło​wo od​świe​żo​ny i wspa​nia​le po​bu​dzo​ny. Nad​szedł czas, by za​sta​no​wić się po​waż​nie nad sy​tu​acją i przy​szło​ścią. Bob Chi​ca​ne miał ra​cję: Ju​nior żył o wie​le in​ten​syw​niej od in​nych lu​dzi, po​sia​dał wię​cej przy​mio​tów, a tak​że ener​gię, by je wy​ko​rzy​stać. Uświa​do​mił so​bie po​nie​wcza​sie, że me​dy​ta​cja mu nie słu​ży​ła. Było to za​ję​cie pa​syw​ne, on zaś był z na​tu​ry czło​wie​kiem czy​nu, naj​szczę​śliw​szym, kie​dy mógł dzia​łać. Szu​kał w me​dy​ta​cji za​po​mnie​nia, gdyż od​czu​wał fru​stra​cję wy​wo​ła​ną nie​uda​nym po​lo​wa​niem na Bar​tho​lo​mew, a tak​że nie​wąt​pli​wie pa​ra​nor​mal​ny​mi do​świad​cze​nia​mi z mo​ne​tą i te​le​fo​na​mi od zmar​łych. Fru​stra​cję o wie​le głęb​szą, niż są​dził lub był go​tów

przy​znać. Strach przed nie​zna​nym to sła​bość, gdyż za​kła​da ist​nie​nie ży​cia poza kon​tro​lą czło​wie​ka. Zedd na​ucza, że nad wszyst​kim mo​że​my pa​no​wać, że na​tu​ra to tyl​ko bez​myśl​na młoc​kar​nia, któ​ra ma w so​bie tyle ta​jem​nic co kot na​pła​kał. Strach przed nie​zna​nym jest sła​bo​ścią tak​że dla​te​go, że nas po​ni​ża. Po​ni​że​nie, jak twier​dzi Zedd, to przy​pa​dłość wy​łącz​nie prze​gra​nych. W celu spo​łecz​ne​go i fi​nan​so​we​go awan​su mu​si​my uda​wać po​kor​nych – prze​bie​rać sto​pa​mi, zwie​szać gło​wę i wy​po​wia​dać sa​mo​kry​tycz​ne uwa​gi – gdyż oszu​stwo jest wa​lu​tą cy​wi​li​za​cji. Ale je​śli pła​wi​my się w praw​dzi​wym, nie​uda​wa​nym po​ni​że​niu, to ni​czym nie róż​ni​my się od masy ludz​kiej, któ​rą Zedd na​zy​wa „sen​ty​men​tal​nym szla​mem za​ko​cha​nym w klę​sce i per​spek​ty​wie wła​sne​go upad​ku”. Po​chła​nia​jąc cia​sto cze​ko​la​do​we i kawę, by za​bez​pie​czyć się przed sa​mo​ist​nym na​wro​tem ka​ta​to​nii me​dy​ta​cyj​nej, Ju​nior przy​znał po mę​sku, że był sła​by, że za​re​ago​wał na nie​zna​ne stra​chem i chę​cią uciecz​ki, że zre​zy​gno​wał ze śmia​łej kon​fron​ta​cji. A po​nie​waż każ​dy z nas może za​ufać bez​gra​nicz​nie wy​łącz​nie so​bie, nie na​le​ży pod żad​nym po​zo​rem się oszu​ki​wać. To nie​bez​piecz​ne. Do​ce​niał tę wła​sną szcze​rość i wy​zna​nie sła​bo​ści. Przy​kro do​świad​czo​ny ostat​ni​mi wy​da​rze​nia​mi, ślu​bo​wał za​prze​stać me​dy​ta​cji i uni​kać wszel​kich pa​syw​nych re​ak​cji na wy​zwa​nia ży​cia. Musi od​kry​wać nie​zna​ne, za​miast od nie​go ucie​kać. Udo​wod​ni dzię​ki temu, że owo nie​zna​ne to nic wiel​kie​go, że nie ma w nim żad​nej ta​jem​ni​cy. Musi wpierw do​wie​dzieć się jak naj​wię​cej o du​chach, przy​pad​kach opę​ta​nia i ze​msty zza gro​bu. — Do koń​ca 1966 roku mia​ły miej​sce tyl​ko dwa nie​wąt​pli​wie pa​ra​nor​mal​ne wy​da​rze​nia w ży​ciu Ju​nio​ra Ca​ina, pierw​sze pią​te​go paź​dzier​ni​ka, w śro​dę. W cza​sie kul​tu​ral​ne​go spa​ce​ru, oglą​da​jąc naj​now​sze pra​ce w

ulu​bio​nych ga​le​riach, Ju​nior za​wę​dro​wał przed wi​try​nę Ga​le​rie Co​qu​in. Oczom prze​chod​niów na gwar​nej uli​cy uka​zy​wa​ło się dzie​ło rzeź​biar​skie Wro​tha Gri​ski​na: dwie duże bry​ły, każ​da o wa​dze co naj​mniej dwu​stu pięć​dzie​się​ciu ki​lo​gra​mów, i sie​dem znacz​nie mniej​szych, umiesz​czo​nych na po​stu​men​tach. Gri​skin, były ska​za​niec, od​sie​dział je​de​na​ście lat za mor​der​stwo dru​gie​go stop​nia, nim po​łą​czo​ne dzia​ła​nia ar​ty​stów i pi​sa​rzy przy​nio​sły mu uła​ska​wie​nie. Miał ogrom​ny ta​lent. Nikt przed Gri​ski​nem nie zdo​łał wy​ra​zić w ta​kim stop​niu prze​mo​cy i wście​kło​ści za spra​wą two​rzy​wa, ja​kim był brąz, a Ju​nior już daw​no wpi​sał dzie​ła ar​ty​sty na swą skrom​ną li​stę upra​gnio​nych zdo​by​czy. Osiem z dzie​wię​ciu dzieł pre​zen​to​wa​nych w wi​try​nie ga​le​rii od​zna​cza​ło się tak nie​po​ko​ją​cą siłą od​dzia​ły​wa​nia, że nie​je​den prze​cho​dzień, któ​ry le​d​wie mu​snął je spoj​rze​niem, z miej​sca bladł, od​wra​cał wzrok i od​da​lał się po​spiesz​nie. Nie każ​dy może być mi​ło​śni​kiem sztu​ki. Dzie​wią​ty eks​po​nat nie był żad​nym dzie​łem, na pew​no nie wy​szedł spod ręki Gri​ski​na i nie mógł po​ru​szyć ni​ko​go tak bar​dzo jak Ju​nio​ra. Na czar​nym po​stu​men​cie stał cy​no​wy świecz​nik, iden​tycz​ny jak ten, któ​rym roz​trza​skał czasz​kę Tho​ma​sa Va​na​diu​ma i wzbo​ga​cił rysy pła​skiej i po​spo​li​tej uprzed​nio twa​rzy po​li​cjan​ta. Sza​ry świecz​nik był upstrzo​ny ja​kąś czar​ną sub​stan​cją. Może spa​le​ni​zną. Jak​by się okop​cił w po​ża​rze. Koł​nierz na spły​wa​ją​cy wosk i ob​sa​da świe​cy były po​zna​czo​ne czer​wo​ny​mi kro​pel​ka​mi. Mia​ły bar​wę za​sta​rza​łych plam krwi. Z tych zło​wiesz​czych śla​dów ster​cza​ły ja​kieś kłacz​ki, któ​re mu​sia​ły przy​lgnąć do świecz​ni​ka, gdy pla​my były jesz​cze mo​kre. Wy​da​wa​ło się, że to ludz​kie wło​sy. Ju​nior po​czuł, jak żyły za​klesz​cza mu pa​ra​li​żu​ją​cy strach. Stał ni​czym za​tor w stru​mie​niu prze​chod​niów, pe​wien, że za chwi​lę ule​gnie za​wa​ło​wi. Za​mknął oczy. Po​li​czył do dzie​się​ciu. Uniósł po​wie​ki. Świecz​nik wciąż stał na po​stu​men​cie.

Przy​po​mi​na​jąc so​bie, że na​tu​ra to je​dy​nie tępa, cał​ko​wi​cie po​zba​wio​na se​kre​tów ma​szy​na i że nie​zna​ne za​wsze ujaw​nia zna​ne ob​li​cze, wy​star​czy tyl​ko unieść za​sło​nę, Ju​nior stwier​dził wresz​cie, że może się po​ru​szać. Każ​da z jego stóp wa​ży​ła chy​ba tyle, ile od​le​wy z brą​zu Wro​tha Gri​ski​na, ale po​ko​nał ja​koś od​le​głość dzie​lą​cą go od wej​ścia do ga​le​rii i wkro​czył do środ​ka. W pierw​szym z trzech du​żych po​miesz​czeń nie było ży​we​go du​cha ani ni​ko​go z per​so​ne​lu. Tyl​ko dru​go​rzęd​ne ga​le​rie od​wie​dza​ły tłu​my oglą​da​czy, któ​rym asy​sto​wa​li ob​łud​ni pra​cow​ni​cy. Tu, w Co​qu​in, zwy​kłych prze​chod​niów nikt nie za​chę​cał do kon​tem​pla​cji wy​sta​wio​nych dzieł, a o war​to​ści sztu​ki świad​czy​ła nie​mal pa​to​lo​gicz​na awer​sja per​so​ne​lu do pro​mo​cji w ja​kiej​kol​wiek for​mie. Jak się oka​za​ło, dwie na​stęp​ne sale też świe​ci​ły pust​ka​mi. Pa​no​wa​ła tu ci​sza jak w domu po​grze​bo​wym, jed​nak na sa​mym koń​cu znaj​do​wa​ło się dys​kret​ne, nie​wiel​kie biu​ro ga​le​rii. Kie​dy Ju​nior prze​mie​rzał trze​cie po​miesz​cze​nie, ob​ser​wo​wa​ny bez wąt​pie​nia przez ka​me​ry, wy​szedł mu na spo​tka​nie ja​kiś męż​czy​zna. Był wy​so​ki, miał srebr​ne wło​sy, jak​by rzeź​bio​ne dłu​tem rysy i od​zna​czał się py​chą oso​bi​ste​go gi​ne​ko​lo​ga ro​dzi​ny kró​lew​skiej. No​sił do​sko​na​le skro​jo​ny sza​ry gar​ni​tur i zło​te​go ro​le​xa, dla któ​re​go Wroth Gri​skin mógł w swych mło​dzień​czych la​tach za​mor​do​wać czło​wie​ka. – In​te​re​su​je mnie je​den z mniej​szych Gri​ski​nów – wy​ja​śnił Ju​nior. Choć spo​koj​ny z po​zo​ru, usta miał su​che ze stra​chu, a wy​obraź​nię opa​no​wa​ną przez po​stać sza​lo​ne​go po​li​cjan​ta, mar​twe​go i w sta​nie roz​kła​du, na​dal jed​nak krą​żą​ce​go po uli​cach San Fran​ci​sco. – Tak? – od​parł srebr​no​wło​sy je​go​mość, marsz​cząc przy tym nos. Jak​by po​dej​rze​wał, że roz​mów​ca za​raz spy​ta, czy po​stu​ment jest wli​czo​ny w cenę. – Moją pa​sją są ra​czej ob​ra​zy, nie zaś dzie​ła rzeź​biar​skie – wy​ja​śnił Ju​nior. – Je​dy​ną rzeź​bą, jaką do​tąd na​by​łem, jest Po​ri​fe​ran.

Ko​bie​ta prze​my​sło​wa, któ​rą ku​pił za nie​wie​le po​nad dzie​więć ty​się​cy do​la​rów przed nie​speł​na osiem​na​sto​ma mie​sią​ca​mi, i to w in​nej ga​le​rii, te​raz była war​ta na ryn​ku sztu​ki co naj​mniej trzy​dzie​ści ty​się​cy. Sła​wa Ba​vo​la Po​ri​fe​ra​na ro​sła bar​dzo szyb​ko. Lo​do​wa​te do​tąd za​cho​wa​nie męż​czy​zny sta​ja​ło odro​bi​nę wo​bec tak ewi​dent​nych do​wo​dów sma​ku i za​so​bów fi​nan​so​wych. Uśmiech​nął się, czy też skrzy​wił – trud​no było z całą pew​no​ścią po​wie​dzieć – jak​by wy​czu​wa​jąc nie​przy​jem​ny za​pach, i przed​sta​wił się jako wła​ści​ciel ga​le​rii, Ma​xim Co​qu​in. – Za​in​try​go​wa​ło mnie dzie​ło, któ​re przy​po​mi​na ś–ś–świecz​nik – wy​ją​kał Ju​nior. – Jest inne od po​zo​sta​łych. Nie kry​jąc zdzi​wie​nia, wła​ści​ciel ga​le​rii po​pro​wa​dził Ju​nio​ra przez trzy sale do sa​mej wi​try​ny. Su​nął po wy​po​le​ro​wa​nym par​kie​cie jak na łyż​wach. Świecz​nik znik​nął. Po​stu​ment, na któ​rym stał, no​sił te​raz dzie​ło Gri​ski​na, tak dru​zgo​cą​co ge​nial​ne, że mo​gło​by przy​pra​wić o kosz​ma​ry sen​ne za​rów​no za​kon​ni​ce, jak i no​to​rycz​nych mor​der​ców. Ju​nior za​czął się tłu​ma​czyć, a Ma​xim Co​qu​in przy​brał wy​raz twa​rzy po​li​cjan​ta, któ​re​mu przed​sta​wia ali​bi czło​wiek o spla​mio​nych krwią dło​niach. Po​tem za​uwa​żył: – Je​stem prze​ko​na​ny, że Wroth Gri​skin nie robi świecz​ni​ków. Je​śli szu​ka pan cze​goś w tym ro​dza​ju, to po​le​cam dział z ar​ty​ku​ła​mi go​spo​dar​stwa do​mo​we​go w su​per​mar​ke​cie. Zły i przy​gnę​bio​ny, a jed​nak wciąż spa​ra​li​żo​wa​ny stra​chem – jed​no wiel​kie kłę​bo​wi​sko emo​cji – Ju​nior wy​szedł z ga​le​rii. Na uli​cy od​wró​cił się i spoj​rzał na wi​try​nę. Spo​dzie​wał się uj​rzeć świecz​nik, wi​docz​ny ja​kimś cu​dem z tej stro​ny szy​by, ale już go nie było. — Przez całą je​sień Ju​nior czy​tał książ​ki o du​chach, zja​wach, na​wie​dzo​nych do​mach, stat​kach wid​mach, se​an​sach spi​ry​ty​stycz​-

nych, za​klę​ciach, eg​zor​cy​zmach, wi​ru​ją​cych sto​li​kach, pro​jek​cjach astral​nych i ha​fto​wa​niu. Do​szedł do wnio​sku, że każ​da wszech​stron​na, do​ce​nia​ją​ca zna​cze​nie wła​sne​go roz​wo​ju oso​ba po​win​na spe​cja​li​zo​wać się w ja​kiejś dzie​dzi​nie, a ha​fto​wa​nie wy​da​wa​ło mu się cie​kaw​sze od garn​car​stwa, któ​re wy​ma​ga​ło koła i du​że​go pie​ca; ko​laż z ko​lei wią​zał się z ba​ła​ga​nem – klej, la​kier i cała resz​ta. W grud​niu za​czął ha​fto​wać swe pierw​sze dzie​ło: małą po​szew​kę na po​dusz​kę z geo​me​trycz​nym wzor​kiem wo​kół sen​ten​cji Ca​esa​ra Zed​da – „Po​ni​że​nie jest do​bre dla prze​gra​nych”. Trzy​na​ste​go grud​nia, o 3.22 w nocy, po cięż​kim dniu wy​peł​nio​nym po​szu​ki​wa​nia​mi Bar​tho​lo​mew, stu​dio​wa​niem du​chów i ha​fto​wa​niem, Ju​nio​ra zbu​dził ja​kiś śpiew. Głos solo. Bez akom​pa​nia​men​tu. Ko​bie​cy. Po​cząt​ko​wo, le​żąc w kom​for​cie ba​weł​nia​nej po​ście​li z czar​nym je​dwab​nym la​mo​wa​niem, Ju​nior do​szedł do wnio​sku, że znaj​du​je się aku​rat w mrocz​nej stre​fie mię​dzy noc​nym nie​by​tem a jawą i że śpiew jest wspo​mnie​niem ja​kie​goś snu. Głos, choć wzno​sił się i opa​dał, był tak sła​biut​ki, że Ju​nior nie od razu roz​po​znał me​lo​dię, ale gdy w koń​cu zi​den​ty​fi​ko​wał So​me​one to Watch over Me, usiadł gwał​tow​nie na łóż​ku i od​rzu​cił koł​drę. Za​pa​la​jąc po dro​dze świa​tła, krą​żył po miesz​ka​niu i szu​kał źró​dła tej se​re​na​dy. Trzy​mał w ręku pi​sto​let, zu​peł​nie nie​przy​dat​ny w kon​fron​ta​cji z bez​cie​le​snym go​ściem, lecz in​ten​syw​na lek​tu​ra do​ty​czą​ca du​chów wca​le go nie prze​ko​na​ła o ich ist​nie​niu. Wy​zna​wał za to głę​bo​ką wia​rę w sku​tecz​ność kul – czy też cy​no​wych świecz​ni​ków, je​śli już o tym mowa. Ko​bie​cy śpiew, choć zwiew​ny i odro​bi​nę przy​tłu​mio​ny, był czy​sty i tak wpraw​ny, że owo wy​ko​na​nie a cap​pel​la brzmia​ło dla ucha rów​nie słod​ko jak przy akom​pa​nia​men​cie or​kie​stry. A jed​nak pio​sen​ka mia​ła w so​bie ja​kieś nie​po​ko​ją​ce brzmie​nie, ja​kąś nutę tę​sk​no​ty, żalu, przej​mu​ją​ce​go smut​ku. Była jak​by na​wie​dzo​na, co od razu przy​szło Ju​nio​ro​wi do gło​wy.

Tro​pił ją, ale mu umy​ka​ła. Miał za każ​dym ra​zem wra​że​nie, że me​lo​dia do​bie​ga z są​sied​nie​go po​ko​ju, ale gdy tam wcho​dził, śpiew roz​brzmie​wał w po​miesz​cze​niu, któ​re wła​śnie opu​ścił. Trzy​krot​nie pio​sen​ka za​mar​ła gdzieś w dali, lecz gdy Ju​nior są​dził, że umil​kła na do​bre, wszyst​ko za​czy​na​ło się od nowa. Za trze​cim ra​zem jed​nak ci​sza się prze​dłu​ża​ła. Sta​ry, sza​cow​ny bu​dy​nek, so​lid​ny ni​czym śre​dnio​wiecz​ny za​mek, był do​brze izo​lo​wa​ny; Ju​nior pra​wie nie sły​szał, co dzie​je się w in​nych miesz​ka​niach. Ni​g​dy wcze​śniej nie był w sta​nie roz​róż​nić słów w gło​sie są​sia​da – czy, jak w tym przy​pad​ku, nie​wi​dzial​nej śpie​wacz​ki. Nie wie​rzył, że wy​ko​naw​czy​nią jest Vic​to​ria Bres​sler, mar​twa pie​lę​gniar​ka, ale wy​da​wa​ło mu się, że to ten sam głos, któ​ry sły​szał w słu​chaw​ce dwu​dzie​ste​go pią​te​go czerw​ca, kie​dy to ktoś po​da​ją​cy się za Vic​to​rię za​dzwo​nił z ostrze​że​niem pod ad​re​sem Bar​tho​lo​mew. O 3.31 w nocy, choć do zi​mo​we​go świ​tu było jesz​cze da​le​ko, Ju​nior czuł się za bar​dzo oży​wio​ny, by wró​cić do łóż​ka. Ta wid​mo​wa pio​sen​ka, co praw​da słod​ka i me​lan​cho​lij​na, ni​g​dy zło​wiesz​cza, przy​pra​wia​ła go o… lęk. Za​sta​na​wiał się, czy nie wziąć prysz​ni​ca i nie za​cząć wcze​śnie dnia. Ale pa​mię​tał Psy​cho​zę: An​tho​ny Per​kins prze​bra​ny za ko​bie​tę, z no​żem rzeź​nic​kim w dło​ni. Ha​fto​wa​nie nie przy​nio​sło spo​ko​ju. Ręce tak mu drża​ły, że nie mógł utrzy​mać igły. Na​strój wy​klu​czał ra​czej lek​tu​rę ksią​żek o du​chach i tym po​dob​nych rze​czach. Ju​nior usiadł we wnę​ce ku​chen​nej z książ​ką te​le​fo​nicz​ną i przy​stą​pił do żmud​nych po​szu​ki​wań Bar​tho​lo​mew. Znajdź ojca, za​bij syna. — W cią​gu dzie​wię​ciu dni Ju​nior uwiódł czte​ry pięk​ne ko​bie​ty:

jed​ną w Wi​gi​lię, dru​gą w pierw​szy dzień Bo​że​go Na​ro​dze​nia, trze​cią w syl​we​stra, a czwar​tą w Nowy Rok. Pierw​szy raz w ży​ciu – i to we wszyst​kich czte​rech przy​pad​kach – nie osią​gnął peł​nej ra​do​ści z aktu mi​ło​sne​go. Nie cho​dzi​ło o to, że źle się spi​sał. Był jak za​wsze jur​nym bycz​kiem, ogie​rem, nie​na​sy​co​nym sa​ty​rem. Żad​na z ko​cha​nek się nie skar​ży​ła; żad​na nie mia​ła siły się skar​żyć, kie​dy już skoń​czył. A jed​nak cze​goś bra​ko​wa​ło. Czuł się pu​sty. Nie​speł​nio​ny. Ko​bie​ty były nie​zwy​kle pięk​ne, lecz żad​na z nich nie dała mu tak głę​bo​kie​go za​do​wo​le​nia jak Na​omi. Cze​goś mu bra​ko​wa​ło i za​sta​na​wiał się, czy nie jest to cza​sem mi​łość. Upra​wia​nie sek​su z Na​omi było czymś po​ry​wa​ją​cym, gdyż łą​czy​ły ich licz​ne wię​zy na róż​nych płasz​czy​znach, głęb​szych niż czy​sta fi​zycz​ność. Byli tak so​bie bli​scy, tak emo​cjo​nal​nie i in​te​lek​tu​al​nie zwią​za​ni, że ko​cha​jąc się z nią, Ju​nior ko​chał się z sa​mym sobą; wie​dział wów​czas, że ni​g​dy nie mógł​by za​kosz​to​wać wspa​nial​szej in​tym​no​ści. Tę​sk​nił za nową to​wa​rzysz​ką ży​cia. Był na tyle mą​dry, by zda​wać so​bie spra​wę, że na​wet bez​gra​nicz​na tę​sk​no​ta nie może uczy​nić z nie​wła​ści​wej ko​bie​ty tej wła​ści​wej. Mi​ło​ści nie dało się za​mó​wić, za​pla​no​wać czy wy​two​rzyć. Mi​łość za​wsze przy​cho​dzi​ła nie​spo​dzie​wa​nie, do​pa​da​ła czło​wie​ka – jak An​tho​ny Per​kins w su​kien​ce – gdy naj​mniej się tego spo​dzie​wał. Mógł tyl​ko cze​kać. I mieć na​dzie​ję. Któ​rą mu przy​szło znacz​nie ła​twiej ży​wić, gdy ko​niec 1966 i po​czą​tek 1967 roku przy​niósł naj​więk​szą in​no​wa​cję w mo​dzie dam​skiej od cza​su wy​na​le​zie​nia igły: mi​ni​spód​nicz​kę, a po​tem su​per​mi​ni. Już wcze​śniej Mary Qu​ant – oczy​wi​ście bry​tyj​ska pro​jek​tant​ka – pod​bi​ła An​glię i Eu​ro​pę swym wspa​nia​łym wy​na​laz​kiem, a te​raz po​ma​ga​ła Ame​ry​ka​nom wy​do​być ich kraj z mrocz​nych wie​ków psy​cho​pa​tycz​nej skrom​no​ści.

Wszę​dzie, w każ​dym za​kąt​ku tego cu​dow​ne​go mia​sta wi​dzia​ło się od​sło​nię​te łyd​ki, ko​la​na i pręż​ne uda. Obu​dzi​ło to w Ju​nio​rze ma​rzy​ciel​skie​go ro​man​ty​ka, któ​ry jesz​cze ni​g​dy nie tę​sk​nił tak roz​pacz​li​wie za ide​al​ną ko​bie​tą, ide​al​ną ko​chan​ką, dru​gą po​łów​ką swe​go nie​peł​ne​go ser​ca. Jed​nak naj​trwal​szy oka​zał się zwią​zek z wid​mo​wą pio​sen​kar​ką. Osiem​na​ste​go lu​te​go wró​cił po po​łu​dniu do domu z za​jęć spi​ry​ty​stycz​nych i usły​szał śpiew, gdy tyl​ko otwo​rzył drzwi wej​ścio​we. Ten sam głos. I ta sama znie​na​wi​dzo​na me​lo​dia. Rów​nie ci​cha jak wte​dy, wzno​si​ła się i opa​da​ła na prze​mian. Za​czął po​spiesz​nie szu​kać jej źró​dła, ale po nie​speł​na mi​nu​cie, nim zdo​łał co​kol​wiek zna​leźć, śpiew za​marł. I w prze​ci​wień​stwie do tam​tej gru​dnio​wej nocy już nie po​wró​cił. Ju​nior był po​ru​szo​ny fak​tem, że ta​jem​ni​cza pie​śniar​ka wy​ko​ny​wa​ła swój utwór pod jego nie​obec​ność w domu. Czuł się zbez​czesz​czo​ny. Zgwał​co​ny. Ni​ko​go jed​nak w jego domu nie było. I na​dal nie wie​rzył w du​chy, nie są​dził więc, że po jego miesz​ka​niu spa​ce​ro​wa​ła so​bie ja​kaś zja​wa. A mimo to po​czu​cie zbez​czesz​cze​nia na​ra​sta​ło, gdy prze​mie​rzał ci​che te​raz po​ko​je, za​in​try​go​wa​ny i sfru​stro​wa​ny. — Dzie​więt​na​ste​go kwiet​nia na po​wierzch​ni Księ​ży​ca wy​lą​do​wał bez​za​ło​go​wy Su​rvey​or 3 i za​czął prze​sy​łać na Zie​mię zdję​cia. Kie​dy tego sa​me​go ran​ka Ju​nior wy​szedł spod prysz​ni​ca, znów usły​szał pio​sen​kę, któ​ra zda​wa​ła się do​cie​rać z miej​sca bar​dziej od​le​głe​go, bar​dziej ob​ce​go niż sam Księ​życ. Nagi, ocie​ka​ją​cy wodą, bie​gał po miesz​ka​niu. Tak jak w noc trzy​na​ste​go grud​nia, głos pły​nął wła​ści​wie zni​kąd: naj​pierw sły​szał go przed sobą, po​tem z tyłu, wresz​cie z pra​wej stro​ny, a te​raz z le​wej. Tym ra​zem jed​nak śpiew trwał dłu​żej niż uprzed​nio i Ju​nior za​-

czął po​dejrz​li​wie pa​trzeć na wy​wietrz​ni​ki. Miesz​ka​nie mia​ło wy​so​kość trzech me​trów, a krat​ki wen​ty​la​cyj​ne umiesz​czo​no aż pod su​fi​tem. Po​słu​gu​jąc się ta​bo​re​tem, mógł sta​nąć do​sta​tecz​nie bli​sko otwo​ru wen​ty​la​cyj​ne​go w sa​lo​nie, by stwier​dzić, czy dźwięk do​cie​ra wła​śnie stam​tąd. W tym mo​men​cie śpiew umilkł. Póź​niej do​wie​dział się od Spar​ky’ego Voxa, że bu​dy​nek wy​po​sa​żo​ny jest w sys​tem grzew​czy, któ​ry do​star​cza cie​pło do prze​wo​dów ob​słu​gu​ją​cych każ​de miesz​ka​nie z osob​na. Gło​sy nie mo​gły nieść się po bu​dyn​ku, gdyż miesz​ka​nia nie były ze sobą ni​czym po​łą​czo​ne. — Wio​sną, la​tem i je​sie​nią 1967 roku Ju​nior spo​ty​kał się z no​wy​mi ko​bie​ta​mi, z kil​ko​ma się prze​spał i nie miał żad​nych wąt​pli​wo​ści, że każ​dy z tych pod​bo​jów dał mu nowe do​świad​cze​nia. Wciąż jed​nak cier​piał z po​wo​du pust​ki w ser​cu. Prze​sta​wał uga​niać się za nimi po kil​ku rand​kach, żad​na też nie uga​nia​ła się za nim, kie​dy z nimi zry​wał, choć z pew​no​ścią były po​tem nie​za​do​wo​lo​ne czy na​wet smut​ne. Jed​nak wid​mo​wa śpie​wacz​ka nie oka​zy​wa​ła po​dob​nej nie​chę​ci jak jej sio​stry z krwi i ko​ści. Pew​ne​go lip​co​we​go po​ran​ka po​szedł do bi​blio​te​ki pu​blicz​nej i wła​śnie prze​glą​dał stos ksią​żek w po​szu​ki​wa​niu rzad​kich po​zy​cji z dzie​dzi​ny okul​ty​stycz​nej, gdy w po​bli​żu znów ode​zwał się wid​mo​wy głos. Był cich​szy niż w miesz​ka​niu, nie​co gło​śniej​szy od mur​mu​ran​da i cień​szy. Dwie pra​cow​ni​ce, któ​re wcze​śniej sta​ły przy kon​tu​arze, te​raz były poza za​się​giem jego wzro​ku, ale za da​le​ko, by mo​gły sły​szeć ten śpiew. Gdy otwie​ra​no bi​blio​te​kę, Ju​nior cze​kał przy drzwiach, wie​dział za​tem, że nikt prócz nie​go nie wcho​dził do środ​ka. Nie mógł ze swe​go miej​sca zaj​rzeć do są​sied​nie​go przej​ścia. Pół​ki nie były ażu​ro​we, mia​ły ple​cy ze sklej​ki. Sto​ją​ce rzę​dem

tomy two​rzy​ły ścia​ny la​bi​ryn​tu, pa​ję​czy​nę słów. Naj​pierw się skra​dał, po​tem spraw​dzał w każ​dym przej​ściu co​raz bar​dziej ner​wo​wo, prze​ko​na​ny, że znaj​dzie śpie​wacz​kę za ko​lej​nym na​roż​ni​kiem, po​tem za na​stęp​nym. Czy to wła​śnie jej cień do​strze​gał, umy​ka​ją​cy przed nim? Czy wy​czu​wał za​pach, któ​ry po jej znik​nię​ciu utrzy​my​wał się jesz​cze przez mgnie​nie oka w po​wie​trzu? Wcho​dził w ko​lej​ne alej​ki la​bi​ryn​tu, po​tem się co​fał, szedł po swo​ich śla​dach, krę​cił się, za​wra​cał, od okul​ty​zmu do li​te​ra​tu​ry współ​cze​snej, od hi​sto​rii do wy​daw​nictw po​pu​lar​no​nau​ko​wych, i znów okul​tyzm, i za​wsze ten cień, do​strze​ga​ny tak prze​lot​nie, tyl​ko ką​tem oka, że mógł być złu​dze​niem, za​pach ko​bie​ty roz​pły​wa​ją​cy się od razu w woni sta​re​go pa​pie​ru i kle​ju in​tro​li​ga​tor​skie​go. Ju​nior krę​cił się i za​wra​cał, aż na​gle przy​sta​nął, od​dy​cha​jąc cięż​ko, gdyż uświa​do​mił so​bie, że już od dłuż​sze​go cza​su nie sły​szy wa​bią​ce​go śpie​wu. — Je​sie​nią 1967 roku spraw​dził set​ki ty​się​cy abo​nen​tów, lo​ka​li​zu​jąc cza​sem ja​kie​goś Bar​tho​lo​mew. W San Ra​fa​el albo w Ma​rin​wo​od. W Gre​en​brae albo San An​sel​mo. Usta​lał miej​sce po​by​tu, spraw​dzał de​li​kwen​ta i wy​klu​czał ja​ki​kol​wiek zwią​zek z bę​kar​tem Se​ra​phim Whi​te. Gdy nie zaj​mo​wał się ko​bie​ta​mi albo ha​fto​wa​niem, uczest​ni​czył w se​an​sach spi​ry​ty​stycz​nych, cho​dził na wy​kła​dy pro​wa​dzo​ne przez łow​ców du​chów, oglą​dał na​wie​dzo​ne domy i czy​tał co​raz dziw​niej​sze książ​ki. Po​zo​wał na​wet do zdjęć sław​nej ko​bie​cie me​dium, któ​rej fo​to​gra​fie uka​zy​wa​ły cza​sem aurę do​brych lub złych du​chów krą​żą​cych wo​kół da​ne​go osob​ni​ka, choć w jego wy​pad​ku nie zdo​ła​ła od​kryć na​wet śla​du żad​nej zja​wy. Pięt​na​ste​go paź​dzier​ni​ka Ju​nior na​był trze​cie dzie​ło Sklen​ta: Ser​ce jest sie​dli​skiem ro​ba​ków i chra​bąsz​czy, wiją się i roją bez koń​ca, wer​sja 3. By uczcić ten za​kup, udał się po wyj​ściu z ga​le​rii do ka​wiar​ni w

Fa​ir​mont Ho​tel, na Nob Hill, zde​cy​do​wa​ny za​mó​wić so​bie che​ese​bur​ge​ra i piwo. Choć czę​sto sto​ło​wał się w re​stau​ra​cjach, nie za​mó​wił che​ese​bur​ge​ra od dwu​dzie​stu dwóch mie​się​cy, kie​dy to w grud​niu 1965 roku zna​lazł ćwierć​do​la​rów​kę wci​śnię​tą w roz​to​pio​ny ched​dar. Od tam​tej pory nie ry​zy​ko​wał, ogra​ni​cza​jąc się do po​sił​ków ser​wo​wa​nych na ta​le​rzu w po​sta​ci ab​so​lut​nie jaw​nej. W Fa​ir​mont za​mó​wił so​bie fryt​ki, che​ese​bur​ge​ra i su​rów​kę z ka​pu​sty. Po​le​cił przy tym, by ka​nap​ka była pod​grza​na, ale nie zło​żo​na: obie po​łów​ki buł​ki mia​ły być od​wró​co​ne wierz​chem do góry, mię​so umiesz​czo​ne osob​no na ta​le​rzu, obok pla​ste​rek po​mi​do​ra i ce​bu​li, a na osob​nym pół​mi​sku miał się zna​leźć nie​roz​to​pio​ny ser. Zdu​mio​na, lecz uprzej​ma kel​ner​ka speł​ni​ła jego proś​bę. Ju​nior pod​niósł mię​so wi​del​cem, a po​nie​waż nie zna​lazł pod spodem mo​ne​ty, po​ło​żył ham​bur​ger na po​łów​ce buł​ki. Do​dał wa​rzy​wa, przy​pra​wił ca​łość ke​czu​pem i musz​tar​dą, po czym od​gryzł wiel​ki, sma​ko​wi​ty, sy​cą​cy kęs. Kie​dy zo​rien​to​wał się, że z są​sied​nie​go bok​su ob​ser​wu​je go ja​kaś blon​dyn​ka, uśmiech​nął się i mru​gnął do niej. Choć nie od​po​wia​da​ła w peł​ni jego wy​ma​ga​niom, nie wi​dział po​wo​du, by oka​zy​wać nie​uprzej​mość. Mu​sia​ła wy​czuć jego kry​tycz​ne na​sta​wie​nie i uświa​do​mić so​bie, że ma nie​wiel​kie szan​se, gdyż z miej​sca od​wró​ci​ła wzrok i nie spoj​rza​ła już ani razu w jego stro​nę. Po uda​nym skon​su​mo​wa​niu che​ese​bur​ge​ra Ju​nior, wzbo​ga​co​ny trze​cim dzie​łem Sklen​ta do ko​lek​cji, czuł się pod​nie​sio​ny na du​chu jak ni​g​dy. Nie bez zna​cze​nia był też fakt, że nie sły​szał wid​mo​wej śpie​wacz​ki od po​nad trzech mie​się​cy, od lip​co​wej wi​zy​ty w bi​blio​te​ce. Dwie noce póź​niej, bu​dząc się z kosz​ma​ru peł​ne​go ro​ba​ków i chra​bąsz​czy, znów usły​szał jej głos.

Usiadł gwał​tow​nie na łóż​ku i wrza​snął: „Za​mknij się, za​mknij się, za​mknij się!”, czym za​sko​czył na​wet sa​me​go sie​bie. Jed​nak sło​wa So​me​one to Watch over Me pły​nę​ły da​lej, co praw​da ci​cho, lecz nie​po​wstrzy​ma​nie. Ju​nior mu​siał drzeć się gło​śniej, niż to so​bie uświa​da​miał, gdyż są​sie​dzi za​czę​li wa​lić w ścia​ny, by go uci​szyć. Na​dal wąt​pił w ist​nie​nie du​chów, wie​rzył za to nie​zbi​cie w Eno​cha Ca​ina Ju​nio​ra i nie za​mie​rzał umiesz​czać na swym oł​ta​rzu ko​goś in​ne​go niż on sam. Zwi​nął się w kłę​bek pod koł​drą, przy​krył gło​wę po​dusz​ką, by nie sły​szeć nie​szczę​sne​go śpie​wu, i za​czął po​wta​rzać mo​no​ton​nie: „Znajdź ojca, za​bij syna, znajdź ojca, za​bij syna”, aż wresz​cie usnął wy​czer​pa​ny. Rano, przy śnia​da​niu, spoj​rzał na ten na​pad zło​ści już z dal​szej per​spek​ty​wy i za​czął się za​sta​na​wiać, czy nie miał on przy​pad​kiem pod​ło​ża psy​chicz​ne​go. Do​szedł do wnio​sku, że nie. — W li​sto​pa​dzie i grud​niu stu​dio​wał tek​sty spe​cja​li​stycz​ne o zja​wi​skach nad​przy​ro​dzo​nych, za​li​czył kil​ka ko​biet w tem​pie zdu​mie​wa​ją​cym na​wet dla nie​go sa​me​go, wy​szu​kał trzech Bar​tho​lo​mew i skoń​czył ha​fto​wać po​dusz​kę. Nie zna​lazł w swych lek​tu​rach ni​cze​go, co by wy​ja​śnia​ło w spo​sób za​do​wa​la​ją​cy jego kło​po​ty. Żad​na z ko​biet nie wy​peł​ni​ła bo​le​snej luki w jego ser​cu, a wszy​scy Bar​tho​lo​mew oka​za​li się ab​so​lut​nie nie​groź​ni. Tyl​ko sztu​ka haf​ciar​ska przy​no​si​ła za​do​wo​le​nie, ale choć Ju​nior był dum​ny ze swe​go mi​strzo​stwa, wie​dział do​sko​na​le, że do​ro​sły męż​czy​zna nie może szu​kać speł​nie​nia wy​łącz​nie w szy​ciu. Osiem​na​ste​go grud​nia, gdy Hel​lo Go​od​bye Be​atle​sów po​szy​bo​wa​ło w górę na li​stach prze​bo​jów, Ju​nior tak bar​dzo ki​piał z nie​za​do​wo​le​nia wy​wo​ła​ne​go fia​skiem po​szu​ki​wań mi​ło​ści i dziec​ka Se​ra​phim, że ru​szył mo​stem Gol​den Gate aż do sa​me​go mia​sta Ter​ra Lin​da, gdzie za​bił Bar​tho​lo​mew Pros​se​ra.

Pros​ser – lat pięć​dzie​siąt sześć, wdo​wiec, z za​wo​du księ​go​wy – miał trzy​dzie​sto​let​nią cór​kę Ze​ldę, któ​ra była ad​wo​ka​tem w San Fran​ci​sco. Ju​nior po​je​chał do Ter​ra Lin​da już wcze​śniej, by zba​dać spra​wę; wie​dział, że nie ma żad​ne​go związ​ku mię​dzy Pros​se​rem a nie​szczę​snym dziec​kiem Se​ra​phim. Spo​śród trzech ostat​nich Bar​tho​lo​mew wy​brał Pros​se​ra, gdyż jako Enoch miał dużo współ​czu​cia dla dziew​czy​ny, któ​rą ro​dzi​ce ob​da​rzy​li prze​kleń​stwem imie​nia Ze​lda. Księ​go​wy za​miesz​ki​wał bia​ły dom w sty​lu geo​r​giań​skim, przy uli​cy po​ro​śnię​tej sta​ry​mi i po​tęż​ny​mi zi​mo​zie​lo​ny​mi drze​wa​mi. Ju​nior za​par​ko​wał o ósmej wie​czo​rem dwie prze​czni​ce da​lej i wró​cił pod wia​do​my ad​res na pie​cho​tę. Miał pod​nie​sio​ny koł​nierz, dło​nie w rę​ka​wicz​kach wsa​dził do kie​sze​ni płasz​cza. Przez oko​li​cę prze​ta​cza​ły się gę​ste, bia​łe, le​ni​we kłę​by mgły prze​siąk​nię​tej dy​mem drzew​nym z nie​zli​czo​nych ko​min​ków. Zda​wa​ło się, że cały kraj na pół​noc, do gra​ni​cy ka​na​dyj​skiej, ogar​nę​ły pło​mie​nie. Z ust Ju​nio​ra do​by​wa​ła się para od​de​chu, jak​by w jego wnętrz​no​ściach też bu​zo​wał ogień. Czuł na twa​rzy cie​niut​ką war​stwę wil​go​ci, zim​nej i orzeź​wia​ją​cej. Wie​le do​mów było przy​stro​jo​nych gwiazd​ko​wy​mi lamp​ka​mi, któ​re zna​czy​ły ko​lo​ro​wym szlacz​kiem oka​py da​chów, ramy okien i po​rę​cze gan​ków. Ich świa​tło roz​pra​sza​ła mgła i Ju​nior miał wra​że​nie, że prze​mie​rza sen​ny kra​jo​braz z ja​poń​ski​mi lam​pio​na​mi. Pa​no​wa​ła ci​sza, tyl​ko gdzieś w dali szcze​kał ja​kiś sa​mot​ny pies. Ten głu​chy dźwięk, o wie​le cich​szy od wid​mo​we​go śpie​wu, któ​ry prze​śla​do​wał Ju​nio​ra, po​ru​szał jed​nak w jego ser​cu ja​kąś pier​wot​ną stru​nę. Ju​nior za​dzwo​nił do drzwi Pros​se​ra i cze​kał. Bar​tho​lo​mew Pros​ser, jak przy​sta​ło na księ​go​we​go, nie ka​zał go​ścio​wi dłu​go cze​kać i Ju​nior nie mu​siał dzwo​nić po raz dru​gi. Na gan​ku za​pło​nę​ło świa​tło.

W dali, na gra​ni​cy mgły i nocy, pies za​milkł rap​tow​nie, jak​by na coś cze​kał. Mniej ostroż​ny od ko​le​gów po fa​chu, co wią​za​ło się może ze świą​tecz​ną at​mos​fe​rą, Pros​ser otwo​rzył drzwi bez wa​ha​nia. – To dla Ze​ldy – oświad​czył Ju​nior, rzu​ca​jąc się na​przód z no​żem w ręku. Wy​bu​chła w nim dzi​ka ra​dość, ni​czym fa​jer​wer​ki na noc​nym nie​bie, wspo​mnie​nie fali pod​nie​ce​nia, ja​kie od​czu​wał na wie​ży ob​ser​wa​cyj​nej. Szczę​śli​wie nie czuł żad​ne​go związ​ku emo​cjo​nal​ne​go z Pros​se​rem, jak w przy​pad​ku Na​omi; dzię​ki temu jego do​zna​nie było czy​ste, nie​ska​żo​ne ża​lem czy em​pa​tią. Tak szyb​ko to​czył się ten bru​tal​ny akt, ko​niec na​stą​pił nie​mal w chwi​li po​cząt​ku. Po​nie​waż Ju​nior nie in​te​re​so​wał się skut​ka​mi, ulot​ność roz​kosz​ne​go dresz​czu nie była dla nie​go roz​cza​ro​wa​niem. Prze​szłość to prze​szłość; gdy prze​stę​po​wał cia​ło i za​my​kał za sobą drzwi, sku​piał się już na dniu ju​trzej​szym. Dzia​łał od​waż​nie, bez​względ​nie, nie spraw​dza​jąc na​wet uprzed​nio te​re​nu. Księ​go​wy miesz​kał sam, ale mógł go ktoś aku​rat od​wie​dzić. Przy​go​to​wa​ny na każ​dą ewen​tu​al​ność, Ju​nior na​słu​chi​wał dłu​gą chwi​lę, do​pó​ki się nie upew​nił, że może już scho​wać nóż. Po​szedł pro​sto do kuch​ni i na​lał so​bie szklan​kę wody z kra​nu. Po​łknął dwie ta​blet​ki prze​ciw​wy​miot​ne, by za​po​biec tor​sjom. Wcze​śniej, na wszel​ki wy​pa​dek, za​żył śro​dek prze​ciw​bie​gun​ko​wy. Nie za​uwa​żył u sie​bie żad​nych sen​sa​cji żo​łąd​ko​wych. Nie​odmien​nie cie​kaw ży​cia in​nych lu​dzi – w tym przy​pad​ku by​łe​go ży​cia – Ju​nior pe​ne​tro​wał dom, za​glą​da​jąc do szu​flad i szaf. Jak na wdow​ca, Bar​tho​lo​mew Pros​ser był schlud​ny i do​brze zor​ga​ni​zo​wa​ny. W trak​cie tych wę​dró​wek oka​za​ło się, że dom nie jest spe​cjal​nie in​te​re​su​ją​cy. Księ​go​wy nie pro​wa​dził se​kret​ne​go ży​cia, nie miał per​wer​syj​nych za​in​te​re​so​wań, któ​re chciał​by ukryć przed świa​tem.

Naj​bar​dziej bez​wstyd​ną rze​czą, jaką Ju​nior zna​lazł, oka​za​ła się tak zwa​na sztu​ka wi​szą​ca na ścia​nach. Po​zba​wio​ny sma​ku, sen​ty​men​tal​ny re​alizm. Mar​twe na​tu​ry owo​ców i kwia​tów. Wy​ide​ali​zo​wa​ny por​tret ro​dzin​ny Pros​se​ra, jego zmar​łej żony i Ze​ldy. Ani je​den ob​raz nie wy​ra​żał po​sęp​no​ści i prze​ra​że​nia to​wa​rzy​szą​cych ludz​kiej eg​zy​sten​cji; po pro​stu zdob​nic​two, nie sztu​ka. W sa​lo​nie pod cho​in​ką le​ża​ły sta​ran​nie za​pa​ko​wa​ne pre​zen​ty. Ju​nior z ra​do​ścią je obej​rzał, ale nie zna​lazł ni​cze​go, co chciał​by so​bie za​trzy​mać. Wy​szedł tyl​ny​mi drzwia​mi, by unik​nąć skut​ków swe​go dzie​ła, któ​re pły​nę​ły po pod​ło​dze w przed​po​ko​ju. Otu​li​ła go mgła, zim​na i orzeź​wia​ją​ca. W dro​dze po​wrot​nej wrzu​cił nóż do ście​ku w Lark​spur. Rę​ka​wicz​ki ci​snął do śmiet​ni​ka w Cor​te Ma​de​ra. Kie​dy do​tarł do San Fran​ci​sco, za​trzy​mał sa​mo​chód i od​dał płaszcz bez​dom​ne​mu, któ​ry nie za​uwa​żył kil​ku po​dej​rza​nych plam na ma​te​ria​le. Ten ża​ło​sny śmieć z ra​do​ścią wło​żył wspa​nia​łe odzie​nie – po czym prze​klął swe​go do​bro​czyń​cę, na​pluł na nie​go i po​gro​ził mu młot​kiem. Ju​nior był re​ali​stą i nie ocze​ki​wał wdzięcz​no​ści. Po​tem, ra​cząc się w swo​im miesz​ka​niu ko​nia​kiem i orzesz​ka​mi pi​sta​cjo​wy​mi, pod​czas gdy po​nie​dzia​łek prze​ni​kał z wol​na we wto​rek, Ju​nior do​szedł do wnio​sku, że po​mi​mo wszel​kich za​bez​pie​czeń może któ​re​goś dnia po​zo​sta​wić śla​dy. Po​wi​nien za​mie​nić część swych środ​ków fi​nan​so​wych na ja​kieś ano​ni​mo​we bo​gac​two, któ​rym ła​two bę​dzie dys​po​no​wać, na przy​kład zło​te mo​ne​ty i dia​men​ty. Do​brze by​ło​by stwo​rzyć so​bie dwie lub trzy nowe toż​sa​mo​ści z od​po​wied​ni​mi do​ku​men​ta​mi. W cią​gu kil​ku mi​nio​nych go​dzin znów zmie​nił swe ży​cie, rów​nie dra​ma​tycz​nie jak przed trze​ma laty na wie​ży ob​ser​wa​cyj​nej. Kie​dy ze​pchnął Na​omi, kie​ro​wa​ła nim chęć zy​sku. Vic​to​rię i Va​na​diu​ma za​bił w sa​mo​obro​nie. Te trzy za​bój​stwa były ko​niecz​ne.

Pros​se​ra za​szty​le​to​wał tyl​ko po to, by uwol​nić się od fru​stra​cji i oży​wić nie​co nud​ny rytm ży​cia, któ​re uczy​ni​ło nie​zno​śnym po​zba​wio​ne emo​cji po​lo​wa​nie na Bar​tho​lo​mew i seks bez mi​ło​ści. Już w łóż​ku, przy zga​szo​nym świe​tle, Ju​nior po​dzi​wiał swe​go nie​ustra​szo​ne​go du​cha. Ni​g​dy nie prze​stał za​ska​ki​wać sa​me​go sie​bie. Nie prze​śla​do​wa​ło go po​czu​cie winy ani wy​rzu​ty su​mie​nia. Do​bro i zło, słusz​ność i nie​słusz​ność nie mia​ły dla nie​go głęb​sze​go sen​su. Dzia​ła​nie było sku​tecz​ne albo nie​sku​tecz​ne, mą​dre albo głu​pie, jed​nak za​wsze obo​jęt​ne z etycz​ne​go punk​tu wi​dze​nia. Nie za​sta​na​wiał się też nad swo​ją nor​mal​no​ścią, co mógł​by czy​nić czło​wiek, któ​ry nie po​świę​ca dość cza​su sa​mo​do​sko​na​le​niu. Ża​den sza​le​niec nie pró​bu​je wzbo​ga​cać swe​go słow​nic​twa ani po​głę​biać zna​jo​mo​ści sztu​ki. Za​sta​na​wiał się jed​nak, dla​cze​go wy​brał tę wła​śnie noc, by udo​wod​nić, że jest jesz​cze bar​dziej nie​ustra​szo​nym czło​wie​kiem czy​nu, dla​cze​go nie do​ko​nał tego mie​siąc wcze​śniej albo mie​siąc póź​niej. In​stynkt mu pod​po​wie​dział, że od​czu​wał po​trze​bę spraw​dze​nia sa​me​go sie​bie, że zbli​żał się wiel​ki​mi kro​ka​mi ja​kiś kry​zys i żeby się od​po​wied​nio doń przy​go​to​wać, musi być prze​ko​na​ny o słusz​no​ści swych dzia​łań, gdy na​dej​dzie chwi​la pró​by. Za​pa​da​jąc w sen, do​szedł do wnio​sku, że zgła​dze​nie Pros​se​ra było te​stem jego spraw​no​ści. Dal​sze przy​go​to​wa​nia – na​by​cie zło​tych mo​net i dia​men​tów, stwo​rze​nie fał​szy​wych toż​sa​mo​ści – mu​sia​ły być jed​nak odło​żo​ne na póź​niej z po​wo​du po​krzyw​ki. Go​dzi​nę przed świ​tem Ju​nio​ra obu​dzi​ło do​kucz​li​wie swę​dze​nie, któ​re nie ogra​ni​cza​ło się tyl​ko do fan​to​mo​we​go pal​ca. Na ca​łym cie​le czuł kłu​cie, mro​wie​nie, pie​cze​nie jak w go​rącz​ce – a przede wszyst​kim swę​dze​nie. Roz​trzę​sio​ny, dra​piąc się wście​kle, ru​szył nie​pew​nie do ła​zien​ki. W lu​strze uj​rzał twarz, któ​rą z tru​dem roz​po​znał: na​brzmia​łą, grud​ko​wa​tą, w cęt​kach.

Przez dwie doby z rzę​du pom​po​wał w sie​bie tony le​ków an​ty​hi​sta​mi​no​wych, za​nu​rzał się w wan​nie wy​peł​nio​nej po brze​gi zim​ną wodą i na​cie​rał się bal​sa​ma​mi. Przy​bi​ty nie​szczę​ściem, pe​łen li​to​ści do sa​me​go sie​bie, aż bał się po​my​śleć o pi​sto​le​cie, któ​ry ukradł Frie​dzie Bliss. W czwar​tek przy​pa​dłość ustą​pi​ła. Po​nie​waż miał dość sa​mo​za​par​cia, by nie dra​pać się po twa​rzy czy dło​niach, mógł wyjść na mia​sto; gdy​by jed​nak prze​chod​nie mo​gli zo​ba​czyć świe​że stru​py i za​czer​wie​nio​ne szra​my po​kry​wa​ją​ce ni​czym ta​tu​aż jego cia​ło i koń​czy​ny, ucie​kli​by czym prę​dzej z nie​za​chwia​nym prze​ko​na​niem, że na świe​cie za​pa​no​wa​ła za​ra​za albo coś jesz​cze gor​sze​go. W cią​gu na​stęp​nych dzie​się​ciu dni wy​co​fał pie​nią​dze z kil​ku kont. Za​mie​nił też na żywą go​tów​kę nie​któ​re pa​pie​ry war​to​ścio​we. Na​stęp​nie po​szu​kał do​star​czy​cie​la wy​so​kiej kla​sy sfał​szo​wa​nych do​ku​men​tów. Oka​za​ło się to wca​le nie​trud​ne. Wśród ko​biet, z któ​ry​mi sy​piał, było za​dzi​wia​ją​co dużo zwo​len​ni​czek umiar​ko​wa​ne​go ćpa​nia, w cią​gu mi​nio​nych dwóch lat po​znał też kil​ku di​le​rów, któ​rzy do​star​cza​li im to​war. Od naj​mniej sym​pa​tycz​ne​go na​był ko​ka​inę i LSD za pięć ty​się​cy do​la​rów, by ugrun​to​wać w ten spo​sób swą wia​ry​god​ność, po​tem spy​tał o lewe do​ku​men​ty. Za nie​wiel​ką opła​tą zo​stał skon​tak​to​wa​ny z fał​sze​rzem zwa​nym Pa​sku​dą. Z ze​zo​wa​ty​mi śle​pia​mi, gru​by​mi war​ga​mi jak z gumy i wy​sta​ją​cym jabł​kiem Ada​ma był naj​do​sko​nal​szą pa​sku​dą pod słoń​cem. Po​nie​waż nar​ko​ty​ki prze​kre​śla​ją wszel​kie wy​sił​ki zwią​za​ne z sa​mo​do​sko​na​le​niem, Ju​nior nie miał żad​ne​go po​żyt​ku z ko​ka​iny i kwa​su. Bał się je sprze​dać, by od​zy​skać pie​nią​dze; na​wet za pięć ty​się​cy do​la​rów nie było war​to ry​zy​ko​wać aresz​to​wa​nia. Roz​dał far​ma​ceu​ty​ki chłop​com na bo​isku szkol​nym i ży​czył im we​so​łych świąt. — Dwu​dzie​sty czwar​ty grud​nia za​czął się od desz​czu, ale wkrót​ce

bu​rza prze​su​nę​ła się bar​dziej na po​łu​dnie. Mia​sto roz​świe​tlił blask słoń​ca, a uli​ce wy​peł​nił przed​świą​tecz​ny tłum. Ju​nior włą​czył się do tej ciż​by, choć nie miał li​sty pre​zen​tów ani sen​ty​men​tu do Gwiazd​ki. Mu​siał po pro​stu wyjść z miesz​ka​nia, gdyż był prze​ko​na​ny, że wid​mo​wa śpie​wacz​ka za​cznie mu nie​ba​wem umi​lać czas swą se​re​na​dą. Nie za​śpie​wa​ła od wcze​snych go​dzin osiem​na​ste​go paź​dzier​ni​ka, nie wy​da​rzy​ło się też od tam​tej pory nic nie​zwy​kłe​go. Ocze​ki​wa​nie mię​dzy ko​lej​ny​mi wy​stę​pa​mi pio​sen​kar​ki bar​dziej mu szar​ga​ło ner​wy niż same wy​stę​py. Na coś się za​no​si​ło w tym szcze​gól​nym, dłu​gim, już nie​mal po​wsze​dnim kie​ra​cie, w ja​kim żył od po​nad dwóch lat, od cza​su, gdy zna​lazł w che​ese​bur​ge​rze mo​ne​tę. Ze​wsząd go ota​cza​li roz​ra​do​wa​ni lu​dzie, a on wlókł się po uli​cy w pod​łym na​stro​ju, za​po​mi​na​jąc o ja​snej stro​nie każ​de​go do​świad​cze​nia. Po​nie​waż był czło​wie​kiem sztu​ki, po​sęp​na wę​drów​ka za​wio​dła go oczy​wi​ście do kil​ku ga​le​rii. Na wy​sta​wie czwar​tej z ko​lei, któ​rej nie za​li​czał do swych ulu​bio​nych, uj​rzał zdję​cie Se​ra​phim Whi​te, dwa​dzie​ścia pięć cen​ty​me​trów na szes​na​ście. Dziew​czy​na uśmie​cha​ła się, wciąż za​chwy​ca​ją​co pięk​na, ale nie mia​ła już pięt​na​stu lat tak jak wte​dy, gdy wi​dział ją po raz ostat​ni. Od cza​su przed​wcze​snej śmier​ci w po​ło​gu, nie​mal przed trze​ma laty, wy​do​ro​śla​ła i jesz​cze bar​dziej roz​kwi​tła. Gdy​by nie był czło​wie​kiem roz​sąd​ku, wy​ćwi​czo​nym za spra​wą ksią​żek Zed​da w lo​gi​ce i ra​cjo​nal​nym my​śle​niu, mógł​by się za​ła​mać, tu, na uli​cy, przed fo​to​gra​fią Se​ra​phim Whi​te, za​czął​by się trząść, łkać i beł​ko​tać, co skoń​czy​ło​by się za​pew​ne po​by​tem w szpi​ta​lu psy​chia​trycz​nym. Ale choć ko​la​na miał jak z waty, nogi nie ugię​ły się pod nim. Nie mógł przez mi​nu​tę zła​pać tchu, przed ocza​mi mi​go​ta​ły mu czar​ne pla​my, a od​gło​sy z uli​cy za​czę​ły na​gle przy​po​mi​nać krzy​ki tor​tu​ro​wa​nych strasz​li​wie lu​dzi. Za​cho​wał jed​nak trzeź​wość umy​słu na tyle, by stwier​dzić w koń​cu, że pod zdję​ciem, któ​re sta​no​wi​ło cen​tral​ną część pla​ka​tu, wid​nie​je na​pi​-

sa​ne du​ży​mi li​te​ra​mi imię Ce​le​sti​na. Nie Se​ra​phim. Pla​kat za​po​wia​dał wy​sta​wę dzieł mło​dej ar​tyst​ki, za​ty​tu​ło​wa​ną Ten szcze​gól​ny dzień. Mia​ła trwać od dwu​na​ste​go do dwu​dzie​ste​go siód​me​go stycz​nia. Ju​nior wszedł ostroż​nie do ga​le​rii, by za​py​tać o szcze​gó​ły. Spo​dzie​wał się, że per​so​nel oka​że zdzi​wie​nie na wzmian​kę o ar​ty​st​ce, a pla​kat znik​nie z wi​try​ny tak jak kie​dyś świecz​nik. Otrzy​mał jed​nak pro​gram wy​sta​wy, małą ko​lo​ro​wą bro​szu​rę z re​pro​duk​cja​mi nie​któ​rych prac Ce​le​sti​ny Whi​te. Była w niej też fo​to​gra​fia uśmiech​nię​tej ko​bie​ty, ta sama, któ​rą zo​ba​czył w wi​try​nie. Z not​ki bio​gra​ficz​nej wy​czy​tał, że Ce​le​sti​na Whi​te to ab​sol​went​ka Aca​de​my of Art Col​le​ge w San Fran​ci​sco. Uro​dzi​ła się i wy​cho​wa​ła w Spru​ce Hills, stan Ore​gon, w ro​dzi​nie pa​sto​ra.

58 Agnes za​wsze lu​bi​ła świą​tecz​ną wie​cze​rzę z Edo​mem i Ja​co​bem, po​nie​waż na​wet oni w tę jed​ną je​dy​ną noc wy​zby​wa​li się swe​go pe​sy​mi​zmu. Czy to Boże Na​ro​dze​nie tak zmie​nia​ło ich ser​ca, czy też sami pra​gnę​li spra​wić więk​szą niż zwy​kle przy​jem​ność sio​strze – nie wie​dzia​ła. Na​wet je​śli ła​god​ny Edom mó​wił o za​bój​czych tor​na​dach, a dro​gi Ja​cob przy​po​mi​nał o strasz​li​wych eks​plo​zjach, to ża​den z nich nie sku​piał się jak za​wsze na ofia​rach, tyl​ko na przy​kła​dach nie​by​wa​łej od​wa​gi pod​czas tych ka​ta​strof, wspo​mi​na​jąc ak​cje ra​tun​ko​we i cu​dow​ne oca​le​nia. Gdy na świe​cie po​ja​wił się Bar​ty, wie​cze​rze wi​gi​lij​ne zy​ska​ły jesz​cze bar​dziej na uro​ku, zwłasz​cza kie​dy miał trzy lat​ka, a wy​da​wa​ło się, że ma co naj​mniej dwa​dzie​ścia. Mó​wił o od​wie​dzi​nach u przy​ja​ciół ra​zem z mat​ką i Edo​mem tego sa​me​go dnia, o ojcu Brow​nie, jak​by ten du​chow​ny i de​tek​tyw był po​sta​cią rze​czy​wi​stą, o ska​czą​cych przez ka​łu​że ro​pu​chach, któ​re wi​dział na po​dwó​rzu po po​wro​cie z cmen​ta​rza. Jego szcze​biot był uro​czy, miał w so​bie mnó​stwo dzie​cię​ce​go wdzię​ku, ale i spo​ro traf​nych ob​ser​wa​cji. Nie spo​sób było się przy Bar​tym nu​dzić. Przez całą wie​cze​rzę nie wspo​mniał na​wet sło​wem o swo​im spa​ce​rze w stru​gach desz​czu. Agnes nie pro​si​ła go, by za​cho​wał ten nie​zwy​kły wy​czyn w ta​jem​ni​cy przed wu​ja​mi. Praw​dę mó​wiąc, wró​ci​ła do domu w tak dziw​nym sta​nie umy​słu, że gdy szy​ko​wa​ła ra​zem z Ja​co​bem ko​la​cję i na​kry​wa​ła z po​mo​cą Edo​ma do sto​łu, nie mia​ła od​wa​gi po​wie​dzieć im, co się wy​da​rzy​ło pod​czas uciecz​ki z cmen​ta​rza przed desz​czem. Peł​na ci​chej eu​fo​rii, ale i pa​nicz​ne​go lęku, nie wie​rzy​ła, że zdo​ła opi​sać w peł​ni to, co się wy​da​rzy​ło. Po​trze​bo​wa​ła wię​cej cza​su. Tego wie​czo​ru wy​słu​cha​ła mo​dli​twy chłop​ca i otu​li​ła go do snu, a po​tem usia​dła na brze​gu łóż​ka. – Tak się za​sta​na​wia​łam, ko​cha​nie… czy mo​żesz mi po​wie​-

dzieć, co się sta​ło, sko​ro już so​bie to wszyst​ko prze​my​śla​łeś? Po​krę​cił głów​ką na po​dusz​ce. – Nie. To trze​ba czuć. – Nie ro​zu​mieć, ale czuć? – Tak. – Bę​dzie​my mu​sie​li chy​ba o tym nie​dłu​go po​roz​ma​wiać. Jak tyl​ko znaj​dzie​my dość cza​su, żeby wszyst​ko prze​my​śleć. – Chy​ba tak. Świa​tło lamp​ki, zła​go​dzo​ne przez mlecz​ny klosz, ma​lo​wa​ło jego małą twa​rzycz​kę na zło​to, oczy jed​nak po​zo​sta​ły sza​fi​ro​wosz​ma​rag​do​we. – Nie mó​wi​łeś nic wu​jo​wi Edo​mo​wi ani Ja​co​bo​wi? – upew​ni​ła się. – Le​piej nie. – Dla​cze​go tak uwa​żasz? – Ty się ba​łaś, no nie? – Tak, ba​łam się. Nie wspo​mnia​ła, że ani jego za​pew​nie​nia, ani dru​gi spa​cer w desz​czu nie roz​pro​szy​ły jej lę​ków. – A ty ni​g​dy ni​cze​go się nie bo​isz – za​uwa​żył Bar​ty. – Chcesz po​wie​dzieć, że… Edom i Ja​cob już i tak są śmier​tel​nie prze​ra​że​ni? Chło​piec przy​tak​nął. – Jak​byś im po​wie​dzia​ła, to mu​sie​li​by po​tem prać so​bie spodnie. – Gdzie to usły​sza​łeś? – spy​ta​ła, z tru​dem kry​jąc roz​ba​wie​nie. Bar​ty uśmiech​nął się szel​mow​sko. – W jed​nym domu, by​li​śmy tam dzi​siaj. Star​sze dzie​ci oglą​da​ły film, w któ​rym stra​szy​ło, i po​wie​dzia​ły, że będą po​tem prać

spodnie. – Star​sze dzie​cia​ki nie za​wsze są mą​dre tyl​ko dla​te​go, że są star​sze. – Tak, wiem. Za​wa​ha​ła się. – Edom i Ja​cob mie​li cięż​kie ży​cie, Bar​ty. – Byli gór​ni​ka​mi? – Co? – W te​le​wi​zji po​wie​dzie​li, że gór​ni​cy mają cięż​kie ży​cie. – Nie tyl​ko gór​ni​cy. Je​steś duży i wie​le ro​zu​miesz, ale nie mogę ci jesz​cze wszyst​kie​go wy​ja​śnić. Zro​bię to kie​dyś. – Okay. – Pa​mię​tasz, roz​ma​wia​li​śmy już o tych rze​czach, o któ​rych w kół​ko opo​wia​da​ją. – Hu​ra​gan. Ga​lve​ston w Tek​sa​sie, ty​siąc dzie​więć​set​ny rok. Zgi​nę​ło sześć ty​się​cy lu​dzi. – Tak, wła​śnie to – przy​zna​ła Agnes, za​sko​czo​na jego do​sko​na​łą pa​mię​cią. – Wi​dzisz, ko​cha​nie, kie​dy wuj Edom i wuj Ja​cob opo​wia​da​ją o wiel​kich sztor​mach, któ​re po​ry​wa​ją lu​dzi, albo o strasz​li​wych wy​bu​chach… mu​sisz pa​mię​tać, że ży​cie to tak​że coś in​ne​go. – Ta​kie rze​czy się zda​rza​ją – za​uwa​żył chło​piec. – Tak, tak, praw​da. Agnes za​sta​na​wia​ła się ostat​nio, jak po​wie​dzieć chłop​cu, że jego wu​jo​wie stra​ci​li na​dzie​ję, prze​ka​zać mu, co to zna​czy żyć bez na​dziei – ale tak, by nie wło​żyć na jego bar​ki zbyt wiel​kie​go cię​ża​ru – i ujaw​nić krzyw​dę, jaką jego prze​ra​ża​ją​cy dzia​dek, oj​ciec Agnes, wy​rzą​dził jej i swo​im sy​nom. Nie mo​gła jed​nak tego zro​bić. To, że Bar​ty był nad wiek roz​wi​nię​ty, nie uła​twia​ło za​da​nia. By zro​zu​mieć, o co jej cho​dzi, po​trze​bo​wał do​świad​cze​nia i doj​rza​ło​ści emo​cjo​nal​nej, nie tyl​ko in​te​li​gen​cji.

Znów nie​pew​na, po​wie​dzia​ła po pro​stu: – Kie​dy Edom i Ja​cob będą mó​wić o tych rze​czach, pa​mię​taj jed​no – że w ży​ciu naj​waż​niej​sze jest wła​śnie ży​cie, a tak​że szczę​ście. Że umie​ra​nie to nie wszyst​ko. – Chciał​bym, żeby oni o tym wie​dzie​li – wy​znał Bar​ty. Agnes mia​ła ocho​tę uści​skać go za te sło​wa. – I ja też, ko​cha​nie. O Boże, jak bar​dzo. – Uca​ło​wa​ła go w czo​ło. – Po​słu​chaj, dzie​cia​ku, choć opo​wia​da​ją te swo​je hi​sto​rie i za​cho​wu​ją się śmiesz​nie, to mimo wszyst​ko do​brzy lu​dzie. – Ja​sne, wiem. – I bar​dzo cię ko​cha​ją. – Ja ich też ko​cham, mamo. Brud​ne płach​ty chmur osu​szy​ły się już do cna. Drze​wa, któ​rych ko​na​ry zwie​sza​ły się nad do​mem, prze​sta​ły w koń​cu strzą​sać kro​ple wody na drew​nia​ny dach. Noc była tak nie​ru​cho​ma, że Agnes sły​sza​ła ci​che ude​rze​nia fal mor​skich o brzeg, po​nad ki​lo​metr da​lej. – Śpią​cy? – spy​ta​ła. – Tro​chę. – Świę​ty Mi​ko​łaj nie przyj​dzie, je​śli nie za​śniesz. – Nie je​stem pe​wien, czy on ist​nie​je na​praw​dę. – Dla​cze​go tak uwa​żasz? – Czy​ta​łem o tym. Po​czu​ła ukłu​cie żalu, że przed​wcze​sna doj​rza​łość po​zba​wia go tej cu​dow​nej fan​ta​zji. Tak jak uczy​nił z nią jej wła​sny oj​ciec. – Jest praw​dzi​wy – za​uwa​ży​ła sta​now​czo. – Tak uwa​żasz? – Nie cho​dzi o to, że uwa​żam. I nie cho​dzi o to, że wiem. Ja to czu​ję, tak jak ty czu​jesz, że róż​ne rze​czy róż​nie się dzie​ją. Mogę się za​ło​żyć, że też to czu​jesz.

Choć oczy Bar​ty’ego świe​ci​ły zwy​kle ja​snym bla​skiem, te​raz pło​nę​ły w nich ma​gicz​ne pro​mie​nie. – Może czu​ję. – Je​śli nie, to zna​czy, że twój gru​czoł czu​cio​wy nie funk​cjo​nu​je pra​wi​dło​wo. Chcesz, że​bym ci po​czy​ta​ła przed snem? – Nie, nie trze​ba. Za​mknę oczy i opo​wiem so​bie ja​kąś hi​sto​rię. Po​ca​ło​wa​ła go w po​li​czek, on zaś wy​cią​gnął spod koł​dry ra​mio​na, by ją ob​jąć. Ta​kie małe ręce, a taki moc​ny uścisk. Otu​li​ła go jesz​cze raz. – Wiesz, Bar​ty, nikt chy​ba nie po​wi​nien wi​dzieć, jak cho​dzisz po desz​czu i nie mok​niesz. Na​wet Edom i Ja​cob. I nikt inny. I wszyst​kie te nie​zwy​kłe rze​czy, ja​kie bę​dziesz umiał jesz​cze zro​bić… po​win​ni​śmy za​cho​wać w ta​jem​ni​cy, ja i ty. – Dla​cze​go? Ze zmarsz​czo​nym czo​łem i zmru​żo​ny​mi ocza​mi, niby go​to​wa go skar​cić, przy​su​wa​ła po​wo​li twarz do jego buzi, aż ze​tknę​li się no​sa​mi, i wy​szep​ta​ła: – Bo jest za​baw​niej, kie​dy to se​kret. Wy​raź​nie za​do​wo​lo​ny z tej kon​spi​ra​cji, od​parł rów​nież szep​tem: – Na​sze taj​ne sto​wa​rzy​sze​nie. – A co ty wiesz o taj​nych sto​wa​rzy​sze​niach? – Tyle co z ksią​żek i te​le​wi​zji. – To zna​czy? Zro​bił wiel​kie oczy, a w gło​sie po​ja​wi​ła się nuta uda​wa​ne​go stra​chu: – Są za​wsze… złe. Spy​ta​ła jesz​cze cich​szym, ale bar​dziej przej​mu​ją​cym szep​tem: – My też mamy być źli? – Może.

– Co dzie​je się z ludź​mi w tych złych taj​nych sto​wa​rzy​sze​niach? – Idą do wię​zie​nia – wy​szep​tał uro​czy​ście. – W ta​kim ra​zie nie bę​dzie​my źli. – Okay. – Na​sze sto​wa​rzy​sze​nie bę​dzie do​bre. – Trze​ba wy​my​ślić spe​cjal​ny uścisk dło​ni. – Nie. Każ​de taj​ne sto​wa​rzy​sze​nie ma swój spe​cjal​ny uścisk dło​ni. My bę​dzie​my mie​li coś in​ne​go. Ich twa​rze wciąż były bli​sko sie​bie i Agnes po​tar​ła no​sem o jego no​sek. Stłu​mił chi​chot. – I se​kret​ne sło​wo. – Eski​mos. – I na​zwę. – Sto​wa​rzy​sze​nie Bie​gu​na Pół​noc​ne​go Do​brych Awan​tur​ni​ków. – Ka​pi​tal​na na​zwa! Agnes jesz​cze raz po​tar​ła go no​sem, po​ca​ło​wa​ła i wsta​ła z łóż​ka. Bar​ty spoj​rzał na nią z dołu i oświad​czył: – Masz au​re​olę, mamo. – Je​steś słod​ki, dzie​cia​ku. – Na​praw​dę. Zga​si​ła lamp​kę. – Śpij do​brze, anioł​ku. Mięk​kie świa​tło na ko​ry​ta​rzu nie się​ga​ło poza próg po​ko​ju. – O, spójrz, lamp​ki cho​in​ko​we – ode​zwał się Bar​ty z przy​tul​ne​go mro​ku łó​żecz​ka. Pew​na, że chło​piec za​mknął już oczy i mówi do sie​bie, gdzieś na gra​ni​cy snu, Agnes wy​co​fa​ła się z po​ko​ju, przy​my​ka​jąc drzwi.

– Do​bra​noc, mamo. – Do​bra​noc – wy​szep​ta​ła. Zga​si​ła świa​tło na ko​ry​ta​rzu i sta​nę​ła przy uchy​lo​nych drzwiach, na​słu​chu​jąc, cze​ka​jąc. Dom wy​peł​nił się taką ci​szą, że do Agnes nie do​cie​ra​ły na​wet szep​ty krzywd z prze​szło​ści. Choć ni​g​dy nie wi​dzia​ła śnie​gu, tyl​ko na zdję​ciach i na fil​mie, ta głę​bo​ka ci​sza zda​wa​ła się opo​wia​dać o spa​da​ją​cych bia​łych płat​kach, o cza​pach pu​chu i Agnes nie by​ła​by za​sko​czo​na, gdy​by wy​cho​dząc na dwór, uj​rza​ła wspa​nia​ły zi​mo​wy kra​jo​braz, lo​do​wa​ty i kry​sta​licz​ny, tu​taj, w kra​inie wiecz​nie zie​lo​nych wzgórz i ka​li​for​nij​skich wy​brze​ży Pa​cy​fi​ku. Jej nie​zwy​kły syn, któ​ry cho​dził tam, gdzie nie było desz​czu, umiał spra​wić, że wszyst​ko wy​da​wa​ło się moż​li​we. Z ciem​no​ści swe​go po​ko​ju Bar​ty wy​po​wie​dział te​raz wy​cze​ki​wa​ne przez Agnes sło​wa, szep​tem le​d​wie sły​szal​nym, ale wi​bru​ją​cym w nie​zmą​co​nej ci​szy domu: – Do​bra​noc, tato. Sły​sza​ła już to wcze​śniej i była po​ru​szo​na. Ale tej wi​gi​lij​nej nocy sło​wa jej syna na​peł​ni​ły ją po​czu​ciem cu​dow​no​ści i nie​pew​no​ści, gdyż przy​po​mnia​ła so​bie roz​mo​wę przy gro​bie Jo​eya: „Szko​da, że tata cię nie znał”. „Gdzieś mnie zna. Tata tu umarł, ale nie umarł w każ​dym miej​scu, gdzie je​stem. Tu jest mi sa​mot​nie, ale nie jest mi sa​mot​nie wszę​dzie”. Ci​cho, nie​chęt​nie, Agnes przy​mknę​ła drzwi sy​pial​ni i ze​szła do kuch​ni. Po​tem usia​dła w sa​mot​no​ści, po​pi​ja​jąc kawę i roz​my​śla​jąc nad ta​jem​ni​ca​mi. — Z wszyst​kich pre​zen​tów, ja​kie Bar​ty roz​pa​ko​wał w świą​tecz​ny po​ra​nek, naj​bar​dziej po​do​ba​ło mu się wy​da​nie Gwiezd​ne​go zwie​-

rza​ka Ro​ber​ta He​in​le​ina w twar​dej opra​wie. Prze​ję​ty obiet​ni​cą spo​tka​nia z za​baw​ny​mi isto​ta​mi, po​dró​ży ko​smicz​nej i nie​zli​czo​nych przy​gód, ko​rzy​stał z każ​dej oka​zji tego dnia, by prze​czy​tać choć kil​ka stron. Tak otwar​ty na świat jak za​mknię​ci byli jego bliź​nia​czy wu​jo​wie, Bar​ty nie wy​krę​cał się od świą​tecz​nych obo​wiąz​ków. Agnes nie mu​sia​ła mu przy​po​mi​nać, że ro​dzi​na i go​ście są waż​niej​si od naj​bar​dziej na​wet fa​scy​nu​ją​cych bo​ha​te​rów ksią​żek. Tak bar​dzo się cie​szy​ła, że bli​skość in​nych lu​dzi spra​wia chłop​cu dużo ra​do​ści. Od póź​ne​go ran​ka aż do ko​la​cji od​wie​dzi​ło ich mnó​stwo go​ści, któ​rzy wzno​si​li to​ast za uda​ne świę​ta i po​kój na zie​mi, a tak​że za zdro​wie i szczę​ście, któ​rzy wspo​mi​na​li mi​nio​ne Gwiazd​ki, mó​wi​li z prze​ję​ciem o pierw​szym prze​szcze​pie ser​ca prze​pro​wa​dzo​nym w tym sa​mym mie​sią​cu w Re​pu​bli​ce Po​łu​dnio​wej Afry​ki i mo​dli​li się, by żoł​nie​rze w Wiet​na​mie mo​gli jak naj​szyb​ciej po​wró​cić do do​mów i aby mia​stecz​ko Bri​ght Be​ach nie stra​ci​ło swych dro​gich sy​nów w tej da​le​kiej dżun​gli. Stru​mień przy​ja​ciół i są​sia​dów, pły​ną​cy przez te wszyst​kie lata, zmył nie​mal wszyst​kie brud​ne pla​my, ja​kie na ścia​nach tego domu po​zo​sta​wił po so​bie mrocz​ny gniew ojca Agnes. Tak bar​dzo chcia​ła, by Edom i Ja​cob po​ję​li w koń​cu, że nie​na​wiść i złość to tyl​ko li​nie na pia​sku, a mi​łość to mo​rze, któ​re nie​zmor​do​wa​nie wy​gła​dza brzeg. Ma​ria Ele​na Gon​za​lez – już nie kraw​co​wa w pral​ni che​micz​nej, lecz wła​ści​ciel​ka Ele​na’s Fa​shions, ma​łe​go skle​pu z ubra​nia​mi, nie​da​le​ko głów​ne​go pla​cu mia​stecz​ka – to​wa​rzy​szy​ła w ten w świą​tecz​ny wie​czór ro​dzi​nie Agnes. Przy​pro​wa​dzi​ła ze sobą cór​ki, sied​mio​let​nią Bo​ni​tę i sze​ścio​let​nią Fran​ce​scę, któ​re przy​nio​sły lal​ki Bar​bie. Wkrót​ce dziew​czyn​ki ra​zem z Bar​tym stwo​rzy​ły świat fan​ta​zji, tak inny od tego, w któ​rym mło​dziut​ki bo​ha​ter He​in​le​ina miał nad​zwy​czaj​ne​go psa o ośmiu no​gach, tem​pe​ra​men​cie ma​łe​go ko​cia​ka i ape​ty​cie na wszyst​ko, po​cząw​szy od niedź​wie​dzi griz​zli, a skoń​czyw​szy na sa​mo​cho​dach.

Póź​niej, kie​dy cała sió​dem​ka ze​bra​ła się przy sto​le, do​ro​śli wznie​śli kie​lisz​ki z wi​nem, dzie​ci szklan​ki z pep​si, Ma​ria zaś wy​gło​si​ła to​ast: – Za Bar​tho​lo​mew, lu​strza​ne od​bi​cie ojca, naj​mil​sze​go czło​wie​ka, ja​kie​go zna​łam. Za Bo​ni​tę i Fran​ce​scę, któ​re roz​ja​śnia​ją swym bla​skiem moje dni. Za Edo​ma i Ja​co​ba, od któ​rych… od któ​rych na​uczy​łam się, że ży​cie jest kru​che i każ​da chwi​la jest nie​zwy​kle cen​na. I za Agnes, moją naj​droż​szą przy​ja​ciół​kę, któ​ra dała mi… och, tak wie​le, mię​dzy in​ny​mi sło​wa, któ​re wła​śnie wy​po​wia​dam. Niech Bóg nas bło​go​sła​wi, wszyst​kich i każ​de​go z osob​na. – Niech Bóg nas bło​go​sła​wi, wszyst​kich i każ​de​go z osob​na – po​wtó​rzy​ła Agnes wraz ze swą wiel​ką ro​dzi​ną, po czym łyk​nę​ła wina i prze​pro​si​ła obec​nych, tłu​ma​cząc, że trze​ba cze​goś do​pil​no​wać w kuch​ni. W rze​czy​wi​sto​ści mu​sia​ła wy​trzeć go​rą​ce łzy wil​got​ną ście​recz​ką, by jej nie zdra​dzi​ły pod​puch​nię​te oczy. Zda​rza​ło się co​raz czę​ściej, że mu​sia​ła wy​ja​śniać sy​no​wi pew​ne spra​wy, choć wy​da​wa​ło się, że jest na to za wcze​śnie. Za​sta​na​wia​ła się też, jak mu prze​ka​zać, że ży​cie może być ta​kie słod​kie, ta​kie peł​ne, że cza​sem szczę​ście jest rów​nie in​ten​syw​ne jak żal i może przy​pra​wić nie​mal o ból ser​ca. Kie​dy już jej oczy obe​schły, wró​ci​ła do ja​dal​ni i choć wszy​scy je​dli, wznio​sła jesz​cze je​den to​ast: – Za Ma​rię, któ​ra jest dla mnie kimś wię​cej niż przy​ja​ciół​ką. Jest moją sio​strą. Nie wol​no ci mó​wić o tym, co mi za​wdzię​czasz, do​pó​ki two​je cór​ki nie do​wie​dzą się, co ja za​wdzię​czam to​bie. Na​uczy​łaś mnie, że świat jest tak pro​sty jak szy​cie, że naj​więk​sze pro​ble​my moż​na za​ła​tać i na​pra​wić. – Unio​sła kie​li​szek. – Pierw​sza kura co przyjść z pierw​sze jaj​ko już w środ​ku. Boże, po​bło​go​sław. – Boże, po​bło​go​sław – po​wtó​rzy​li wszy​scy. Ma​ria łyk​nę​ła wina i po​bie​gła do kuch​ni, żeby spraw​dzić cia​sto mo​re​lo​we, jak twier​dzi​ła, a w rze​czy​wi​sto​ści obe​trzeć oczy wil​-

got​ną ście​recz​ką. Dzie​ci do​py​ty​wa​ły się, co to za hi​sto​ria z tą kurą. Wy​wo​ła​ło to la​wi​nę dow​ci​pów z se​rii „Dla​cze​go kur​czak prze​szedł przez dro​gę? By do​stać się na dru​gą stro​nę”, któ​rych Edom i Ja​cob na​uczy​li się na pa​mięć w dzie​ciń​stwie, co było w ich przy​pad​ku ak​tem bun​tu prze​ciw​ko ojcu po​zba​wio​ne​mu po​czu​cia hu​mo​ru. Póź​niej, kie​dy Bo​ni​ta i Fran​ce​sca po​da​wa​ły z dumą mat​czy​ny pla​cek w kształ​cie cho​in​ki, Bar​ty na​chy​lił się do Agnes i wska​zu​jąc stół, po​wie​dział: – Po​patrz, tę​cza! Spoj​rza​ła we wska​za​nym kie​run​ku, ale ni​cze​go nie do​strze​gła. – Mię​dzy świe​ca​mi – wy​ja​śnił. Je​dli przy za​pa​lo​nych świe​cach. Na ni​skim kre​den​sie, po dru​giej stro​nie po​ko​ju, sta​ły w szkla​nych osło​nach pę​ka​te ogar​ki wy​dzie​la​ją​ce za​pach wa​ni​lii, ale Bar​ty’emu cho​dzi​ło o pięć przy​sa​dzi​stych czer​wo​nych świe​czek, roz​sta​wio​nych na sto​le po​śród ga​łą​zek jo​dło​wych i bia​łych goź​dzi​ków. – Mię​dzy pło​mie​nia​mi, wi​dzisz? Tę​cza. Agnes nie mo​gła ni​cze​go doj​rzeć i po​my​śla​ła, że cho​dzi mu o krysz​ta​ło​we kie​lisz​ki i szklan​ki, w któ​rych po​wierzch​ni, jak w lu​strze, od​bi​ja​ły się mi​go​tli​we pło​mie​nie. Wie​lo​krot​nie za​ła​ma​na płasz​czy​zna szkła, ni​czym pry​zmat, roz​sz​cze​pia​ła świa​tło i two​rzy​ła wie​lo​barw​ne spek​trum – czer​wo​ne, po​ma​rań​czo​we, żół​te, zie​lo​ne, błę​kit​ne i fio​le​to​we. Gdy po​da​no ostat​nie cia​sto i có​recz​ki Ma​rii znów usia​dły przy sto​le, Bar​ty za​mru​gał. – Już znik​nę​ły – oświad​czył, choć barw​ne iskier​ki wciąż mi​go​ta​ły w krysz​ta​ło​wym szkle. Rzu​cił się na cia​sto z ta​kim en​tu​zja​zmem, że jego mat​ka prze​sta​ła w koń​cu roz​my​ślać o tę​czach. — Kie​dy Ma​ria i dziew​czyn​ki po​szły do domu, a Agnes i bra​cia

za​bra​li się wspól​ny​mi si​ła​mi za po​rząd​ki, Bar​ty po​ca​ło​wał ich na do​bra​noc i po​szedł z książ​ką w ręku do swo​je​go po​ko​ju. Mat​ka wie​dzia​ła, że już od dwóch go​dzin po​wi​nien być w łóż​ku. W ostat​nich mie​sią​cach do​go​nił pod tym wzglę​dem star​sze dzie​ci. Zda​wa​ło się cza​sem, że żyje noc​nym ryt​mem sowy albo nie​to​pe​rza; przez cały dzień był śpią​cy, o zmro​ku oży​wiał się na​gle i chciał czy​tać do póź​nych go​dzin noc​nych. Agnes nie pró​bo​wa​ła szu​kać wy​ja​śnie​nia w pod​ręcz​ni​kach na te​mat wy​cho​wa​nia dzie​ci. Nie​zwy​kły cha​rak​ter i uzdol​nie​nia Bar​ty’ego na​strę​cza​ły nie​ty​po​we pro​ble​my. I te​raz, gdy spy​tał, czy może jesz​cze po​czy​tać o Joh​nie Tho​ma​sie Stu​ar​cie i Lum​mo​xie, jego zwie​rza​ku z in​ne​go świa​ta, po​zwo​li​ła. Za kwa​drans dwu​na​sta, idąc do sy​pial​ni, Agnes zaj​rza​ła do po​ko​ju syn​ka. Le​żał wspar​ty na po​dusz​kach. Książ​ka, choć nie​du​ża, była dla nie​go tro​chę za cięż​ka; nie mo​gąc utrzy​mać jej w ma​łych dło​niach, pod​pie​rał ją le​wym ra​mie​niem. – Po​do​ba ci się? – spy​ta​ła. Zer​k​nął na nią. – Fan​ta​stycz​ne! – od​parł i wró​cił do lek​tu​ry. Agnes zbu​dzi​ła się o wpół do dru​giej, czu​jąc w pier​si dziw​ny nie​po​kój. Frag​men​ta​rycz​ny blask księ​ży​ca w oknie. Wiel​ki dąb na po​dwó​rzu, śpią​cy w bez​wietrz​nym łożu nocy. Ci​chy dom. Żad​nych in​tru​zów ani stą​pa​ją​cych bez​gło​śnie du​chów. Wciąż za​nie​po​ko​jo​na, ze​szła na dół do sy​pial​ni syna. Za​snął na sie​dzą​co, pod​czas czy​ta​nia. Wy​ję​ła mu ostroż​nie książ​kę z rąk, za​ło​ży​ła skrzy​deł​kiem ob​wo​lu​ty miej​sce, w któ​rym prze​rwał lek​tu​rę, i po​ło​ży​ła ją na noc​nym sto​li​ku. Gdy wy​su​nę​ła Bar​ty’emu spod ple​ców do​dat​ko​wą po​dusz​kę i uło​ży​ła go w po​ście​li, ock​nął się na chwi​lę, mru​cząc, że po​li​cja

chce za​bić bied​ne​go Lum​mo​xa, któ​ry nie za​mie​rzał na​ro​bić szkód, ale prze​stra​szył się huku bro​ni pal​nej, a kie​dy się waży sześć ton i ma osiem nóg, nie moż​na ob​ró​cić się w wą​skim przej​ściu, nie prze​wra​ca​jąc cze​goś przy oka​zji. – W po​rząd​ku – wy​szep​ta​ła. – Lum​mo​xo​wi nic nie bę​dzie. Zno​wu za​mknął oczy i zda​wa​ło się, że za​snął, ale gdy za​pa​li​ła lamp​kę noc​ną, mruk​nął za​spa​nym gło​sem: – Zno​wu masz au​re​olę. — Rano Agnes wzię​ła prysz​nic, ubra​ła się i ze​szła na dół, gdzie za​sta​ła Bar​ty’ego. Sie​dział przy ku​chen​nym sto​le i za​ja​dał płat​ki śnia​da​nio​we, cał​ko​wi​cie po​chło​nię​ty książ​ką. Skoń​czył śnia​da​nie i wró​cił do po​ko​ju, nie prze​ry​wa​jąc czy​ta​nia. Przed obia​dem do​szedł do ostat​niej stro​ny i był tak prze​peł​nio​ny tą opo​wie​ścią, że nie miał ocho​ty jeść. Mat​ka sta​ra​ła się wmu​sić coś w nie​go, a on ra​czył ją opi​sem przy​gód Joh​na Tho​ma​sa Stu​ar​ta i Lum​mo​xa, jak​by każ​de sło​wo na​pi​sa​ne przez He​in​le​ina było praw​dą, nie fik​cją. Po​tem usiadł z pod​wi​nię​ty​mi ko​la​na​mi na fo​te​lu w sa​lo​nie i za​czął książ​kę od nowa. Po raz pierw​szy prze​czy​tał ja​kąś książ​kę dwu​krot​nie – a skoń​czył o pół​no​cy. Na​stęp​ne​go dnia, dwu​dzie​ste​go siód​me​go grud​nia, w śro​dę, mat​ka za​wio​zła go do bi​blio​te​ki, gdzie wy​po​ży​czył dwie książ​ki He​in​le​ina – Czer​wo​ną pla​ne​tę i The Rol​ling Sto​nes. Wra​cał do domu w sta​nie ab​so​lut​nej eu​fo​rii. Wcze​śniej​szy ro​mans z po​wie​ścią kry​mi​nal​ną oka​zał się je​dy​nie lek​kim za​uro​cze​niem, te​raz na​to​miast wi​dać było ob​ja​wy go​rącz​ko​wej i nie​śmier​tel​nej mi​ło​ści. Agnes od​kry​ła ra​dość, jaką spra​wia wi​dok dziec​ka od​da​ne​go bez resz​ty no​wej pa​sji. Nie dało się tego po​rów​nać z ni​czym. Bar​ty jej uświa​do​mił, jak mo​gło wy​glą​dać jej dzie​ciń​stwo, gdy​by oj​ciec był inny. Cza​sem, słu​cha​jąc en​tu​zja​stycz​nych re​la​cji chłop​ca o ta​jem​ni​cach Mar​sa, od​kry​wa​ła w so​bie wciąż żywe dziec​ko, nie​-

tknię​te przez oj​cow​skie okru​cień​stwo czy upływ cza​su. W czwar​tek, tuż przed trze​cią po po​łu​dniu, Bar​ty wpadł do kuch​ni w sta​nie nie​kła​ma​ne​go pod​nie​ce​nia. Agnes pie​kła wła​śnie plac​ki z ro​dzyn​ka​mi. Trzy​ma​jąc w dło​ni otwar​tą książ​kę, na​rze​kał gło​śno, że bi​blio​tecz​ny eg​zem​plarz Czer​wo​nej pla​ne​ty jest wa​dli​wy. – Są krzy​we miej​sca w dru​ku, ta​kie li​ter​ki śmiesz​ki, nie da się czy​tać słów. Ku​pi​my nową książ​kę? Mo​że​my pójść za​raz? Agnes otar​ła dło​nie z mąki, wzię​ła od nie​go książ​kę i przej​rza​ła, ni​cze​go dziw​ne​go jed​nak nie zna​la​zła. Prze​wró​ci​ła parę stron, do tyłu i do przo​du, ale li​nij​ki tek​stu były wszę​dzie wy​raź​ne. – Po​każ mi, w któ​rym to jest miej​scu, ko​cha​nie. Chło​piec nie od​po​wie​dział. Agnes ode​rwa​ła wzrok od książ​ki i za​uwa​ży​ła, że syn pa​trzy na nią dziw​nie. Zmru​żył oczy, jak​by za​sko​czo​ny, i po​wie​dział: – Krzy​we śmiesz​ki ze​sko​czy​ły z kart​ki na two​ją bu​zię. Tam​ten nie​okre​ślo​ny lęk, któ​ry zbu​dził ją we wto​rek po pół​no​cy, przy​po​mi​nał o so​bie. Znów po​wró​cił, ści​ska​jąc ją za gar​dło. Po​zna​ła wresz​cie jego źró​dło. Bar​ty od​wró​cił się od niej, po​wiódł wzro​kiem po kuch​ni i za​uwa​żył: – Och, to ja je​stem krzy​wy. Ma​ja​czy​ły jej w pa​mię​ci au​re​ole i tę​cze, zło​wro​gie jak ni​g​dy. Przy​klę​kła na jed​no ko​la​no i przy​trzy​ma​ła syn​ka de​li​kat​nie za ra​mio​na. – Niech spoj​rzę. Pa​trzył na nią spod zmru​żo​nych po​wiek. – Ślep​ka sze​ro​ko otwar​te, dzie​cia​ku. Zro​bił, jak ka​za​ła. Sza​fi​ry i szma​rag​dy, mi​go​czą​ce klej​no​ty w naj​czyst​szej bie​li, po​środ​ku źre​ni​ce ciem​ne ni​czym ma​hoń. Oczy jak pięk​ne se​kre​ty,

ale nie do​strze​gła w nich ni​cze​go nie​zwy​kłe​go. Mo​gła so​bie wma​wiać, że to z po​wo​du in​ten​syw​nej lek​tu​ry w cią​gu kil​ku mi​nio​nych dni. Za​pu​ścić mu kro​ple i po​wie​dzieć, żeby odło​żył na ja​kiś czas książ​ki, po​słać go na po​dwó​rze. Po​cie​szać się, że nie jest hi​ste​rycz​ką, dla któ​rej ka​tar to za​pa​le​nie płuc, a ból gło​wy to guz mó​zgu. Nie zro​bi​ła tego, tyl​ko sta​ra​jąc się ukryć przed chłop​cem nie​po​kój, ka​za​ła mu wziąć z sza​fy kurt​kę, a po​tem sama się ubra​ła i zo​sta​wia​jąc nie​do​koń​czo​ne cia​sto, za​wio​zła go do le​ka​rza. Dla​te​go że dzię​ki nie​mu od​dy​cha​ła. Dla​te​go że był mo​to​rem jej ser​ca, na​dzie​ją i ra​do​ścią, wiecz​nym ogni​wem, któ​re łą​czy​ło ją ze zmar​łym mę​żem. — Dok​tor Jo​shua Nunn nie miał jesz​cze pięć​dzie​siąt​ki, ale już przed dzie​się​ciu laty, kie​dy Agnes po​szła do nie​go po śmier​ci ojca, oka​zał się uj​mu​ją​cym czło​wie​kiem, któ​ry przy​po​mi​nał tro​skli​we​go dziad​ka. Był siwy jesz​cze przed trzy​dziest​ką. Każ​dą wol​ną chwi​lę spę​dzał przy swo​jej sied​mio​me​tro​wej ło​dzi węd​kar​skiej na​zwa​nej Hi​po​kra​tes, któ​rą skro​bał, ma​lo​wał, po​le​ro​wał i na​pra​wiał wła​sno​ręcz​nie. Kie​dy tego nie ro​bił, pły​wał u wy​brze​ży Bri​ght Bay, jak​by jego los miał za​le​żeć od ob​fi​to​ści po​ło​wów; w re​zul​ta​cie spę​dzał tyle cza​su na sło​nym wie​trze i słoń​cu, że jego wiecz​nie opa​lo​na twarz była wy​su​szo​na w ką​ci​kach oczu i po​marsz​czo​na jak u wie​ko​we​go dziad​ka. Jo​shua z taką samą tro​skli​wo​ścią, jaką ota​czał łódź, pie​lę​gno​wał brzu​szek i dru​gi pod​bró​dek. Oku​la​ry w dru​cia​nej opra​wie, musz​ka, szel​ki i skó​rza​ne łaty na łok​ciach ma​ry​nar​ki na​su​wa​ły przy​pusz​cze​nie, że nie chce swo​im wy​glą​dem onie​śmie​lać pa​cjen​tów. Jak za​wsze miał do​sko​na​ły kon​takt z Bar​tym i po​ka​zu​jąc mu ta​bli​cę oku​li​stycz​ną, roz​śmie​szał go i ba​wił. Po​tem przy​ciem​nił świa​tło w ga​bi​ne​cie, by zba​dać oczy chłop​ca oftal​mo​me​trem i oftal​mo​sko​pem. Agnes mia​ła wra​że​nie, że Jo​shua po​świę​ca na ba​da​nie nie​po​ko​-

ją​co dużo cza​su. Była tak przy​gnę​bio​na, że ty​po​wa dla le​ka​rza su​mien​ność wy​da​wa​ła jej się zło​wiesz​cza. Jo​shua skoń​czył ba​da​nie, prze​pro​sił Agnes i po​szedł do swo​je​go biu​ra. Nie było go kil​ka mi​nut, a po po​wro​cie ode​słał Bar​ty’ego do po​cze​kal​ni, gdzie re​cep​cjo​nist​ka trzy​ma​ła na biur​ku sło​ik z cy​try​no​wy​mi i po​ma​rań​czo​wy​mi cu​kier​ka​mi. – Nie​któ​re no​szą two​je imię, Bar​tho​lo​mew – wy​ja​śnił. Za​bu​rze​nia wzro​ku, któ​re spra​wi​ły, że chło​piec wi​dział krzy​wo li​nij​ki tek​stu, prze​sta​ły mu na​gle do​ku​czać. Ru​szył do po​cze​kal​ni pew​nie i szyb​ko. Kie​dy zo​sta​li sami, le​karz po​wie​dział: – Mu​sisz za​wieźć chłop​ca do spe​cja​li​sty w New​port Be​ach. Na​zy​wa się Fran​klin Chan, to zna​ko​mi​ty oftal​mo​log i chi​rurg. Nie mamy w mie​ście rów​nie do​bre​go le​ka​rza tej spe​cjal​no​ści. Dło​nie trzy​ma​ła cały czas na ko​la​nach. Za​ci​ska​ła je tak dłu​go i moc​no, że za​czę​ły ją bo​leć ra​mio​na. – Co się dzie​je? – Nie je​stem oku​li​stą, Agnes. – Ale coś pan po​dej​rze​wa. – Nie chcę cię nie​po​trzeb​nie mar​twić, je​śli… – Bła​gam. Niech pan ni​cze​go nie ukry​wa. Ski​nął gło​wą. – Usiądź tu​taj – po​pro​sił, po​kle​pu​jąc wy​so​ką le​żan​kę do ba​dań. Usia​dła na brze​gu, gdzie jesz​cze przed chwi​lą sie​dział Bar​ty. Mia​ła oczy na tej sa​mej wy​so​ko​ści co sto​ją​cy przed nią le​karz. Nim zdą​ży​ła po​now​nie spleść dło​nie, Jo​shua wy​cią​gnął opa​lo​ne na ciem​no ręce, a ona uję​ła je moc​no. – W pra​wej źre​ni​cy wi​dzę ob​szar bie​li… po​więk​sza się, jak po​dej​rze​wam – wy​ja​śnił. – Kie​dy Bar​ty za​my​ka pra​we oko, za​kłó​ce​nia wzro​ku nie ustę​pu​ją, choć mają inny cha​rak​ter. Wska​zy​wa​ło​by

to na pro​ble​my z le​wym okiem, choć ni​cze​go w nim nie wi​dzę. Dok​tor Chan ma ju​tro kom​plet pa​cjen​tów, ale zgo​dził się przy​jąć cię wcze​śniej, z sa​me​go rana. Nie ma na co cze​kać. New​port Be​ach le​ża​ło pra​wie go​dzi​nę dro​gi od Bri​ght Be​ach. – I przy​go​tuj się na to, że spę​dzisz tam cały dzień – uprze​dził Jo​shua. – Je​stem pe​wien, że dok​tor Chan ze​chce skon​sul​to​wać cię z on​ko​lo​giem. – Rak – wy​szep​ta​ła, lecz nie​mal na​tych​miast po​czu​ła za​bo​bon​ny lęk. Nie po​win​na wy​ma​wiać tego sło​wa. Jak​by cho​ro​ba zy​ska​ła przez to moc za​bi​ja​nia i po​twier​dza​ła swe ist​nie​nie. – Ni​cze​go jesz​cze nie wie​my – uspo​ko​ił ją Jo​shua. Ona jed​nak wie​dzia​ła. — Bar​ty, bez​tro​ski jak za​wsze, nie przej​mo​wał się zbyt​nio pro​ble​ma​mi ze wzro​kiem. Ocze​ki​wał, że prze​mi​ną jak ka​tar czy prze​zię​bie​nie. In​te​re​so​wa​ła go tyl​ko Czer​wo​na pla​ne​ta. Za​brał ze sobą książ​kę do New​port Be​ach, a w dro​dze do domu otwie​rał ją co chwi​la i wpa​tru​jąc się zmru​żo​ny​mi ocza​mi w li​nij​ki tek​stu, pró​bo​wał prze​brnąć przez „skrzy​wio​ne” miej​sca. – Jim, Frank i Wil​lis mają kło​po​ty – oświad​czył. Agnes dała mu na ko​la​cję to, co lu​bił naj​bar​dziej: hot dogi z se​rem, chrup​ki ziem​nia​cza​ne. Na​pój ko​rzen​ny za​miast mle​ka. Nie za​mie​rza​ła mu nic mó​wić, choć sama żą​da​ła od le​ka​rza szcze​ro​ści. Była roz​trzę​sio​na. Na​wet nie mo​gła z nim roz​ma​wiać. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że ma nie​na​tu​ral​ny głos i chło​piec prę​dzej czy póź​niej za​cznie coś po​dej​rze​wać. Bała się, że jej lęk udzie​li się Bar​ty’emu, a wów​czas bę​dzie mu o wie​le trud​niej po​ko​nać tę znie​na​wi​dzo​ną rzecz, któ​ra za​gnieź​dzi​ła się w jego pra​wym oku. Po​mógł jej Ro​bert He​in​le​in. Czy​ta​ła chłop​cu przy ko​la​cji

Czer​wo​ną pla​ne​tę, za​czy​na​jąc od miej​sca, w któ​rym prze​rwał. Po​nie​waż przez cały czas dzie​lił się z nią wra​że​nia​mi z lek​tu​ry, orien​to​wa​ła się mniej wię​cej w tre​ści i nie​ba​wem tak się wcią​gnę​ła w tę hi​sto​rię, że ła​twiej było jej ukryć lęk. Po​kój chłop​ca. Sie​dzie​li obok sie​bie na łóż​ku, mię​dzy nimi ta​lerz z cze​ko​la​do​wy​mi cia​stecz​ka​mi. Tego wie​czo​ru opu​ści​li Zie​mię wraz z jej kło​po​ta​mi i wkro​czy​li w świat przy​gód, gdzie przy​jaźń, lo​jal​ność, od​wa​ga i ho​nor mo​gły po​ko​nać każ​de zło. Kie​dy Agnes do​szła do ostat​niej stro​ny, Bar​ty po​grą​żył się w roz​wa​ża​niach nad przy​szło​ścią bo​ha​te​rów, z któ​ry​mi zdą​żył już się za​przy​jaź​nić. Mó​wił bez prze​rwy – gdy wkła​dał pi​ża​mę, siu​siał, czy​ścił zęby. Agnes za​sta​na​wia​ła się, czy w ogó​le za​śnie tej nocy. Ale oczy​wi​ście za​snął. Spał, nim się obej​rza​ła. Mu​sia​ła go te​raz opu​ścić, zo​sta​wić sam na sam z tym prze​kleń​stwem, któ​re ro​sło mu w oku. Nic ni​g​dy nie wy​da​wa​ło jej się tak trud​ne. Chcia​ła przy​su​nąć fo​tel do jego łóż​ka i czu​wać całą noc. Gdy​by jed​nak się zbu​dził i zo​ba​czył ją obok, po​jął​by od razu po​wa​gę sy​tu​acji. Dla​te​go Agnes po​szła do swo​jej sy​pial​ni i tam, jak pod​czas in​nych nocy, za​czę​ła szu​kać po​cie​chy w opo​ce, któ​ra była rów​nież jej lam​pą prze​wod​nią, w pło​mie​niu lam​py, któ​ra była też jej twier​dzą, w twier​dzy, któ​ra była też jej pa​ste​rzem. Pro​si​ła o mi​ło​sier​dzie, a je​śli nie mia​ło być jej dane, pro​si​ła o mą​drość, by móc zro​zu​mieć sens cier​pie​nia uko​cha​ne​go syna.

59 W Wi​gi​lię, wcze​snym wie​czo​rem, Ju​nior po​wró​cił do domu z pro​gra​mem wy​sta​wy w ręku, za​sta​na​wia​jąc się nad ta​jem​ni​ca​mi, któ​re nie mia​ły nic wspól​ne​go z gwiaz​dą prze​wod​nią czy na​ro​dzi​na​mi z nie​po​ka​la​ne​go łona. Za okna​mi zi​mo​wa noc peł​zła ni​czym sa​dza przez mru​ga​ją​ce świa​teł​ka​mi mia​sto, a on sie​dział w sa​lo​nie ze szkla​necz​ką sher​ry i zdję​ciem Ce​le​sti​ny Whi​te. Był pe​wien, że Se​ra​phim zmar​ła w po​ło​gu. Wi​dział w dzień po​grze​bu Na​omi tłum czar​no​skó​rych ża​łob​ni​ków na cmen​ta​rzu. Sły​szał wia​do​mość od Maxa Bel​li​nie​go, na​gra​ną przez au​to​ma​tycz​ną se​kre​tar​kę obłą​ka​ne​go po​li​cjan​ta. Tak czy owak, gdy​by Se​ra​phim wciąż żyła, mia​ła​by te​raz tyl​ko dzie​więt​na​ście lat, a więc by​ła​by za mło​da jak na ab​sol​went​kę Aca​de​my of Art Col​le​ge. Ude​rza​ją​ce po​do​bień​stwo mię​dzy ar​tyst​ką a Se​ra​phim i fak​ty po​da​ne w not​ce bio​gra​ficz​nej pod zdję​ciem na​su​nę​ły mu przy​pusz​cze​nie, że cho​dzi o sio​stry. Po​czuł się zbi​ty z tro​pu. Nie pa​mię​tał, by w cza​sie re​ha​bi​li​ta​cji wspo​mnia​ła choć raz star​szą sio​strę czy ja​kie​kol​wiek ro​dzeń​stwo. Praw​dę mó​wiąc, choć wy​si​lał pa​mięć, nie mógł przy​po​mnieć so​bie ni​cze​go, co dziew​czy​na mó​wi​ła​by pod​czas za​jęć, jak​by w tam​tych dniach była głu​cho​nie​ma. Za​cho​wał je​dy​nie wspo​mnie​nie zmy​sło​wych do​znań: pięk​no twa​rzy, do​tyk skó​ry, pręż​ność cia​ła pod jego wpraw​ny​mi dłoń​mi. Za​rzu​cił sieć pa​mię​ci w mrocz​ne wody prze​szło​ści, w tam​tą na​mięt​ną noc sprzed nie​mal czte​rech lat, spę​dzo​ną z Se​ra​phim na ple​ba​nii jej ojca. Też nie mógł so​bie przy​po​mnieć, by co​kol​wiek mó​wi​ła, pa​mię​tał je​dy​nie jej olśnie​wa​ją​cy ob​raz, do​sko​na​łość doj​rza​łe​go cia​ła. Nie za​uwa​żył w domu pa​sto​ra śla​du sio​stry. Żad​nych zdjęć ro​-

dzin​nych ani zbio​ro​wej fo​to​gra​fii ze szko​ły śred​niej, wi​szą​cej dum​nie na ścia​nie. Nie in​te​re​so​wał się oczy​wi​ście resz​tą ro​dzi​ny, gdyż cał​ko​wi​cie go po​chła​nia​ła Se​ra​phim. Poza tym, jako czło​wiek sku​pio​ny na przy​szło​ści i prze​ko​na​ny, że cię​żar dnia mi​nio​ne​go naj​le​piej zrzu​cić ze swych bar​ków, ni​g​dy ni​cze​go nie roz​pa​mię​ty​wał. W prze​ci​wień​stwie do in​nych lu​dzi nie od​da​wał się sen​ty​men​tal​nej no​stal​gii. Jed​nak wy​si​łek pa​mię​ci, oży​wio​nej odro​bi​ną sher​ry, opła​cił się. Prócz słod​kich i per​wer​syj​nych ob​ra​zów na​giej Se​ra​phim Ju​nior przy​po​mniał so​bie coś jesz​cze. Głos jej ojca. Na ta​śmie ma​gne​to​fo​no​wej. Wie​leb​ny ga​dał mo​no​ton​nie, pod​czas gdy Ju​nior przy​gnia​tał do ma​te​ra​ca po​boż​ną có​recz​kę. Akt mi​ło​sny z dziew​czy​ną przy akom​pa​nia​men​cie ro​bo​czej wer​sji ka​za​nia, któ​re prze​pi​sy​wa​ła dla ojca, był pod​nie​ca​ją​cy i per​wer​syj​ny, jed​nak Ju​nior nie mógł so​bie przy​po​mnieć na​wet sło​wa z tego, co mó​wił du​chow​ny, pa​mię​tał tyl​ko ton i brzmie​nie jego gło​su. Może na​le​ża​ło wi​nić in​stynkt, ner​wo​wą iry​ta​cję czy też sher​ry, w każ​dym ra​zie nie da​wa​ła mu spo​ko​ju myśl, że treść ka​za​nia jest w tym wy​pad​ku nie​zwy​kle istot​na. Jesz​cze raz spoj​rzał na okład​kę bro​szur​ki. Za​czął po​dej​rze​wać, że to ty​tuł wy​sta​wy przy​wo​łał wspo​mnie​nie o ka​za​niu pa​sto​ra. Ten szcze​gól​ny dzień. Ju​nior wy​mó​wił owe trzy sło​wa gło​śno i po​czuł dziw​ny re​zo​nans mię​dzy ich brzmie​niem a mgli​ście za​pa​mię​ta​nym gło​sem du​chow​ne​go z daw​no mi​nio​nej nocy. Jed​nak ogni​wo, je​śli na​praw​dę ist​nia​ło, było nie​uchwyt​ne. W bro​szur​ce zna​lazł re​pro​duk​cje kil​ku dzieł Ce​le​sti​ny, któ​re uznał za na​iw​ne, nud​ne i w naj​wyż​szym stop​niu po​zba​wio​ne wy​ra​zu. Nada​ła swym pra​com wszel​kie ce​chy, ja​ki​mi praw​dzi​wi ar​ty​ści po​gar​dza​ją: re​alizm szcze​gó​łu, po​zo​ry nar​ra​cji, pięk​no, opty​mizm, a na​wet urok. To nie była sztu​ka, tyl​ko schle​bia​nie gu​stom, zwy​kła ilu​stra​cja, któ​ra bar​dziej pa​so​wa​ła do je​dwa​biu niż szta​lug. Ju​nior do​szedł do wnio​sku, że naj​traf​niej sko​men​tu​je dzie​ła tej

ar​tyst​ki, je​śli pój​dzie do ła​zien​ki, wsa​dzi so​bie pa​lec w gar​dło i wy​rzy​ga się po​rząd​nie. Zwa​żyw​szy jed​nak na swe do​świad​cze​nia zdro​wot​ne, nie mógł so​bie po​zwo​lić na tak do​sad​ną kry​ty​kę. Kie​dy po​szedł do kuch​ni po jesz​cze jed​ną por​cję sher​ry z lo​dem, po​szu​kał przy oka​zji Ce​le​sti​ny Whi​te w książ​ce te​le​fo​nicz​nej San Fran​ci​sco. Był nu​mer, ale bez ad​re​su. Za​sta​na​wiał się na​wet, czy nie za​dzwo​nić, lecz nie wie​dział, co miał​by jej po​wie​dzieć, gdy​by pod​nio​sła słu​chaw​kę. Choć nie wie​rzył w prze​zna​cze​nie, los ani nic in​ne​go poza sa​mym sobą i wła​sną umie​jęt​no​ścią kształ​to​wa​nia przy​szło​ści, do​strzegł ze zdzi​wie​niem, że ich ścież​ki skrzy​żo​wa​ły się wła​śnie te​raz, w tym szcze​gól​nym mo​men​cie jego ży​cia. Był sfru​stro​wa​ny nie​moż​no​ścią od​szu​ka​nia Bar​tho​lo​mew w stop​niu gro​żą​cym wy​le​wem, wy​pro​wa​dzo​ny z rów​no​wa​gi wi​zy​ta​mi wid​mo​wej śpie​wacz​ki i in​ny​mi nad​przy​ro​dzo​ny​mi zda​rze​nia​mi, jed​nym sło​wem tkwił w klesz​czach nie​zna​ne​go mu do​tąd lęku. I na​gle na​tra​fił na ogni​wo pro​wa​dzą​ce do Se​ra​phim, a tym sa​mym do Bar​tho​lo​mew. Do​ku​men​ty ad​op​cyj​ne by​ły​by dla Ce​le​sti​ny rów​nie nie​do​stęp​ne jak dla ko​go​kol​wiek in​ne​go. Ale może wie​dzia​ła coś o lo​sie bę​kar​ta swej sio​stry, cze​go nie wie​dział Ju​nior, ja​kiś drob​ny szcze​gół, któ​ry jej mógł wy​dać się bez zna​cze​nia, a jego na​pro​wa​dzić w koń​cu na wła​ści​wy trop. Wie​dział, że musi dzia​łać ostroż​nie. Po​śpiech za​ka​za​ny. Prze​my​śleć wszyst​ko do​kład​nie. Opra​co​wać stra​te​gię. Nie wol​no zmar​no​wać tej cen​nej oka​zji. Z drin​kiem w dło​ni, stu​diu​jąc zdję​cie w bro​szu​rze, Ju​nior wró​cił do sa​lo​nu. Ce​le​sti​na była rów​nie olśnie​wa​ją​ca jak sio​stra, ale w prze​ci​wień​stwie do tam​tej bie​dacz​ki żyła, a za​tem nada​rza​ła się ku​szą​ca oka​zja. Musi do​wie​dzieć się od niej wszyst​kie​go, co mo​gło​by mu po​móc w po​szu​ki​wa​niu Bar​tho​lo​mew, nie wzbu​dza​jąc ab​so​lut​nie żad​nych po​dej​rzeń. Nic jed​no​cze​śnie nie sta​ło na prze​szko​dzie, by się za​ba​wić, na​wią​zać ro​mans, może na​wet po​my​śleć o wspól​nej przy​szło​ści.

Cóż to by​ła​by za iro​nia losu, gdy​by Ce​le​sti​na, ciot​ka bę​kar​ta Se​ra​phim, oka​za​ła się wy​bran​ką jego ser​ca, do któ​rej tak bar​dzo tę​sk​nił przez kil​ka ostat​nich lat wy​peł​nio​nych nie​uda​ny​mi związ​ka​mi i przy​pad​ko​wym sek​sem. Wy​da​wa​ło się to nie​moż​li​we, zwa​żyw​szy na na​iw​ny cha​rak​ter jej ob​ra​zów, ale może zdo​łał​by jej do​po​móc w ar​ty​stycz​nym roz​wo​ju. Był czło​wie​kiem otwar​tym, po​zba​wio​nym prze​są​dów, więc wszyst​ko mo​gło się wy​da​rzyć. Kie​dy już by od​na​lazł i za​bił to dziec​ko. Zmy​sło​we wspo​mnie​nia na​mięt​ne​go wie​czo​ru, jaki spę​dził z Se​ra​phim, po​bu​dzi​ły go. Nie​ste​ty, je​dy​ną oso​bą płci żeń​skiej w po​bli​żu była ko​bie​ta prze​my​sło​wa, a Ju​nior nie był aż tak zde​spe​ro​wa​ny. Do​stał za​pro​sze​nie na wie​czór wi​gi​lij​ny o wy​mo​wie sa​ta​ni​stycz​nej, ale nie za​mie​rzał pójść. Par​ty nie było dzie​łem praw​dzi​wych sa​ta​ni​stów – wte​dy mo​gło​by być na​wet in​te​re​su​ją​ce – ale gru​py mło​dych ar​ty​stów, bez wy​jąt​ku nie​wie​rzą​cych, któ​rzy od​zna​cza​li się swo​istym po​czu​ciem hu​mo​ru. Po​sta​no​wił w koń​cu, że jed​nak pój​dzie, mo​ty​wo​wa​ny per​spek​ty​wą po​zna​nia ko​bie​ty bar​dziej ule​głej niż rzeź​ba Ba​vo​la Po​ri​fe​ra​na. Wy​cho​dząc, od​ru​cho​wo we​tknął pro​gram do kie​sze​ni kurt​ki. Uznał, że za​baw​nie bę​dzie po​słu​chać, co mają do po​wie​dze​nia awan​gar​do​wi ar​ty​ści o tych pocz​tów​kach Ce​le​sti​ny. Li​czył też na to, że uzy​ska od uczest​ni​ków przy​ję​cia cen​ne in​for​ma​cje. Aca​de​my of Art Col​le​ge była naj​lep​szą tego typu uczel​nią na Za​chod​nim Wy​brze​żu. — Sza​lo​ne przy​ję​cie od​by​wa​ło się na prze​past​nym pod​da​szu, na trze​cim, ostat​nim pię​trze daw​nej fa​bry​ki, obec​nie domu ko​mu​nal​ne​go i stu​dia gru​py ar​ty​stów, któ​rzy wie​rzy​li, że sztu​ka, seks i po​li​ty​ka to trzy mło​ty bez​względ​nej re​wo​lu​cji czy coś w tym ro​dza​ju. Ato​mo​wy sprzęt gra​ją​cy wy​rzu​cał z sie​bie mu​zy​kę – The Do​-

ors, Jef​fer​son Air​pla​ne, The Ma​mas and the Pa​pas, Straw​ber​ry Alarm Clock, Co​un​try Joe and the Fish, The Lo​vin’ Spo​on​ful, Do​no​van (pe​cho​wo), The Rol​ling Sto​nes (iry​tu​ją​ce) i The Be​atles (kosz​mar!). Me​ga​to​ny dźwię​ków od​bi​ja​ły się od ce​gla​nych ścian, wpra​wia​ły szy​by w wi​bra​cje, któ​re przy​po​mi​na​ły wer​ble ma​sze​ru​ją​cej or​kie​stry woj​sko​wej, a za​ra​zem bu​dzi​ły po​czu​cie ra​do​ści i osta​tecz​no​ści, jak​by lada chwi​la mia​ła na​dejść bi​blij​na za​gła​da, ale z ro​dza​ju tych we​so​łych. Wino, bia​łe i czer​wo​ne, było zbyt ta​nie jak na gust Ju​nio​ra, pił więc piwo i był zmu​szo​ny wdy​chać po​śred​nio dym traw​ki, któ​rym moż​na by uwę​dzić rocz​ną pro​duk​cję szyn​ki sta​nu Wir​gi​nia. Nie​któ​rzy spo​śród dwu​stu czy trzy​stu go​ści ko​rzy​sta​li z do​bro​dziejstw LSD, kil​ku na​krę​ci​ło się am​fe​ta​mi​ną, inni prze​ja​wia​li pod​nie​ce​nie i ga​da​tli​wość cha​rak​te​ry​stycz​ne dla ko​ka​iny, Ju​nior jed​nak nie uległ żad​nej z tych po​kus. Sa​mo​do​sko​na​le​nie i sa​mo​kon​tro​la mia​ły dla nie​go ogrom​ne zna​cze​nie; nie po​chwa​lał ule​gło​ści wo​bec nie​zdro​wych za​chcia​nek. Za​uwa​żył poza tym, że nar​ko​ma​ni zdra​dza​ją ten​den​cję do pew​nej eg​zal​ta​cji, prze​moż​ną chęć do zwie​rzeń, szu​ka​jąc uko​je​nia w eks​hi​bi​cjo​ni​stycz​nej au​to​ana​li​zie. Ju​nior był zbyt za​mknię​ty w so​bie, by za​cho​wy​wać się w ten spo​sób. Co wię​cej, gdy​by nar​ko​ty​ki wpra​wi​ły go w na​strój kon​fe​syj​ny, mo​gło​by się to dla nie​go skoń​czyć krze​słem elek​trycz​nym, ko​mo​rą ga​zo​wą czy za​strzy​kiem z tru​ci​zną, w za​leż​no​ści od ju​rys​dyk​cji sta​no​wej i roku, w któ​rym uległ​by skłon​no​ści do zwie​rzeń i ob​na​ża​nia swych my​śli. À pro​pos ob​na​ża​nia, wszę​dzie wi​dać było dziew​czę​ta bez sta​ni​ków, tyl​ko w swe​ter​kach i mi​ni​spód​nicz​kach, dziew​czę​ta bez sta​ni​ków, tyl​ko w T–shir​tach i mi​ni​spód​nicz​kach, dziew​czę​ta bez sta​ni​ków, tyl​ko w ob​szy​wa​nych je​dwa​biem skó​rza​nych ka​mi​zel​kach i dżin​sach, dziew​czę​ta bez sta​ni​ków, tyl​ko w róż​no​ko​lo​ro​wych blu​zecz​kach z od​sło​nię​ty​mi ta​lia​mi i w spodniach dzwo​nach. W tłu​mie krą​ży​ło też mnó​stwo fa​ce​tów, ale Ju​nior le​d​wie ich do​strze​gał. Je​dy​nym męż​czy​zną bu​dzą​cym jego za​in​te​re​so​wa​nie – ogrom​-

ne za​in​te​re​so​wa​nie – był Sklent, ma​larz o po​je​dyn​czym imie​niu, któ​re​go trzy płót​na sta​no​wi​ły wy​łącz​ną ozdo​bę ścian w miesz​ka​niu Ju​nio​ra. Ar​ty​sta, sto dzie​więć​dzie​siąt cen​ty​me​trów wzro​stu i sto dwa​dzie​ścia pięć kilo wagi, wy​glą​dał w rze​czy​wi​sto​ści o wie​le groź​niej niż na bu​dzą​cym lęk zdję​ciu. Był przed trzy​dziest​ką, miał bia​łe wło​sy opa​da​ją​ce pro​sty​mi ko​smy​ka​mi na ra​mio​na i tru​pio bla​dą skó​rę. Głę​bo​ko osa​dzo​ne oczy, srebr​no​sza​re jak deszcz, o śnież​no​ró​żo​wym od​cie​niu, rzu​ca​ły dra​pież​ny błysk, mro​żą​cy krew w ży​łach jak spoj​rze​nie pan​te​ry. Twarz zna​czy​ły strasz​ne bli​zny, dło​nie po​kry​wa​ły czer​wo​ne pla​my, jak​by mu​siał się czę​sto bro​nić go​ły​mi rę​ka​mi przed ludź​mi uzbro​jo​ny​mi w mie​cze. Na​wet w naj​dal​szym ką​cie stry​chu moż​na było się po​ro​zu​mie​wać nie​mal wy​łącz​nie krzy​kiem. Ar​ty​sta, któ​ry stwo​rzył W mó​zgu dziec​ka kry​je się pa​so​żyt znisz​cze​nia, wer​sja 6, miał jed​nak​że głos tak głę​bo​ki, ostry i prze​ni​kli​wy jak jego ta​lent. Sklent oka​zał się osob​ni​kiem gniew​nym, po​dejrz​li​wym, ka​pry​śnym, ale tak​że czło​wie​kiem o nie​by​wa​łej sile in​te​lek​tu. Bły​sko​tli​wy i olśnie​wa​ją​cy roz​mów​ca, rzu​cał nie​zwy​kle traf​ne uwa​gi na te​mat kon​dy​cji ludz​kiej, za​dzi​wia​ją​ce, a jed​nak nie​pod​wa​żal​ne opi​nie o sztu​ce i re​wo​lu​cyj​ne po​glą​dy fi​lo​zo​ficz​ne. Póź​niej, po​mi​ja​jąc kwe​stię du​chów, Ju​nior nie był w sta​nie przy​po​mnieć so​bie ani jed​ne​go sło​wa z tego, co mó​wił Sklent, pa​mię​tał tyl​ko, że było to ge​nial​ne i na​praw​dę su​per. Du​chy. Sklent był ate​istą, lecz wie​rzył w isto​ty bez​cie​le​sne. Tak to we​dług nie​go wy​glą​da​ło: Nie​bo, pie​kło i Bóg nie ist​nie​ją, ale lu​dzie to w ta​kim sa​mym stop​niu ener​gia co cia​ło i gdy cia​ło się pod​da​je, ener​gia trwa na​dal. – Je​ste​śmy naj​bar​dziej upar​tym, sa​mo​lub​nym, chci​wym, zło​dziej​skim, okrut​nym, psy​cho​tycz​nym i złym ga​tun​kiem we wszech​świe​cie – mó​wił. – I nie​któ​rzy z nas po pro​stu nie chcą umrzeć, mają za twar​dy ty​łek, by umrzeć. Duch to ostry ko​lec ener​gii, któ​ry cza​sem przy​wie​ra do miejsc i lu​dzi, kie​dyś dla nas

waż​nych, i stąd te na​wie​dzo​ne domy, bied​ni dra​nie prze​śla​do​wa​ni przez zmar​łe żony i temu po​dob​ne bzdu​ry. A cza​sem taki ko​lec przy​cze​pi się do em​brio​na w ja​kiejś dziw​ce, któ​rą ktoś wła​śnie prze​le​ciał, no i mamy re​in​kar​na​cję. Nie trze​ba do tego Boga. Tak po pro​stu jest. Ży​cie i wszyst​ko, co po nim, to jed​no i to samo miej​sce, tu​taj, te​raz, a my je​ste​śmy ban​dą brud​nych, za​wrzo​dzo​nych małp, któ​re ko​tłu​ją się w nie​skoń​czo​nej licz​bie be​czek. Od dwóch lat, to zna​czy od zna​le​zie​nia mo​ne​ty w che​ese​bur​ge​rze, Ju​nior po​szu​ki​wał ja​kiejś me​ta​fi​zy​ki, któ​rą mógł​by za​ak​cep​to​wać, któ​ra by pa​so​wa​ła do prawd ob​ja​wio​nych przez Zed​da i wy​klu​cza​ła uzna​wa​nie ja​kiej​kol​wiek wyż​szej wła​dzy. I oto ją zna​lazł. Nie​ocze​ki​wa​ną. Do​sko​na​łą. Nie cał​kiem zro​zu​miał ten frag​ment o mał​pach i becz​ce, ale resz​tę po​jął do​sko​na​le i po​czuł, jak spły​wa na nie​go spo​kój. Miał wiel​ką ocho​tę prze​dys​ku​to​wać ze Sklen​tem spra​wy na​tu​ry du​cho​wej, ale inni uczest​ni​cy przy​ję​cia, i to w znacz​nej licz​bie, też chcie​li za​mie​nić z nim sło​wo. Na od​chod​nym, pe​wien, że roz​ba​wi ar​ty​stę, wy​cią​gnął z kie​sze​ni ma​ry​nar​ki pro​gram wy​sta​wy i po​pro​sił nie​śmia​ło o opi​nię na te​mat ob​ra​zów Ce​le​sti​ny Whi​te. Wszyst​ko wska​zy​wa​ło na to, że Sklent ni​g​dy się nie śmie​je, bez wzglę​du na dow​cip. Skrzy​wił się strasz​li​wie na wi​dok dzieł re​pro​du​ko​wa​nych w bro​szur​ce, zwró​cił ją Ju​nio​ro​wi i wark​nął: – Za​strzel sukę. Bio​rąc to za prze​za​baw​ną hi​per​bo​lę, Ju​nior wy​buch​nął śmie​chem, ale gdy spoj​rzał w zmru​żo​ne zim​ne oczy Sklen​ta, śmiech uwiązł mu w gar​dle. – No cóż, może fak​tycz​nie trze​ba by to zro​bić – sko​men​to​wał, by przy​po​chle​bić się ar​ty​ście, ale z miej​sca po​ża​ło​wał tych słów wy​po​wie​dzia​nych w obec​no​ści świad​ka. Po​słu​gu​jąc się pro​gra​mem wy​sta​wy w celu prze​ła​ma​nia lo​dów, Ju​nior krą​żył w tłu​mie, szu​ka​jąc ko​goś, kto uczęsz​czał do Aca​de​my of Art Col​le​ge i, być może, znał Ce​le​sti​nę Whi​te. Oce​na jej prac była jed​no​myśl​nie ne​ga​tyw​na, czę​sto to​wa​rzy​szył jej śmiech,

ale ni​g​dy nie była tak la​ko​nicz​na i do​sad​na jak w przy​pad​ku Sklen​ta. Wresz​cie ja​kaś blon​dyn​ka bez sta​ni​ka w błysz​czą​cych bia​łych bu​tach, bia​łej mini i zja​dli​wie ró​żo​wym T–shir​cie z wi​ze​run​kiem Al​ber​ta Ein​ste​ina po​wie​dzia​ła: – Pew​nie, znam ją. Cho​dzi​łam z nią na za​ję​cia. Jest miła, ale tro​chę nud​na, zwłasz​cza jak na Afro​ame​ry​kan​kę. Cho​dzi mi o to, że oni ni​g​dy nie są nud​ni, no nie? – Pew​nie, z wy​jąt​kiem wuja Toma. – Kogo?! – wrza​snę​ła, choć sie​dzie​li bli​sko sie​bie. Ju​nior pod​niósł głos o okta​wę: – Wuja Toma, z ta​kiej sta​rej książ​ki! – Rany, nie lu​bię sta​ro​ci. Ta mała Whi​te jest dziw​nie na​pa​lo​na na sta​rych lu​dzi, sta​re bu​dyn​ki, na wszyst​ko sta​re, tak w ogó​le. Jak​by nie wie​dzia​ła, że sama jest mło​da. Czło​wiek ma ocho​tę ją zła​pać, po​trzą​snąć i za​wo​łać: „Hej, rusz się!”, ro​zu​miesz? – Prze​szłość to prze​szłość. – Że co?! – krzyk​nę​ła. – Prze​szłość! – Ja​sne. – Ale moja żona lu​bi​ła sta​re fil​my. – Żo​na​ty? – Zmar​ła. – Tak mło​do? – Rak – wy​ja​śnił, gdyż było to o wie​le tra​gicz​niej​sze i mniej po​dej​rza​ne niż upa​dek z wie​ży ob​ser​wa​cyj​nej. Peł​na współ​czu​cia, po​ło​ży​ła mu dłoń na udzie. – To były cięż​kie lata – wy​znał. – Stra​ci​łem ją… po​tem prze​ży​łem Wiet​nam. Blon​dy​na otwo​rzy​ła sze​ro​ko oczy.

– By​łeś tam? Trud​no z prze​ko​na​niem i szcze​ro​ścią mó​wić o bo​le​snych, oso​bi​stych prze​ży​ciach, prze​krzy​ku​jąc mu​zy​kę, ale uda​ło mu się na tyle, że dziew​czy​nie bły​snę​ły łzy w oczach. – Od​strze​li​li mi ka​wa​łek nogi. – O rany. Kiep​sko. Mó​wię ci, nie​na​wi​dzę woj​ny. Blon​dy​na le​cia​ła na nie​go, po​dob​nie jak mnó​stwo in​nych ko​biet od cza​su jego przy​jaz​du do San Fran​ci​sco, więc Ju​nior pró​bo​wał po​łą​czyć ja​koś uwo​dze​nie z wy​cią​ga​niem in​for​ma​cji. Po​ło​żył rękę na jej dło​ni, któ​rą ma​so​wa​ła mu de​li​kat​nie udo, i wy​ja​śnił: – Zna​łem jej bra​ta w Wiet​na​mie. Po​tem zo​sta​łem ran​ny, wró​ci​łem do kra​ju, stra​ci​łem z nim kon​takt. Chciał​bym go od​na​leźć. – Czy​je​go bra​ta? – spy​ta​ła blon​dy​na, szcze​rze zdu​mio​na. – Ce​le​sti​ny Whi​te. – Ma bra​ta? – Wspa​nia​ły gość. Znasz jej ad​res? Ro​zu​miesz, chciał​bym wie​dzieć, jak się z nim skon​tak​to​wać. – Nie przy​jaź​ni​łam się z nią. Nie była spe​cjal​nie roz​ryw​ko​wa, zwłasz​cza jak do​ro​bi​ła się dzie​cia​ka. – Więc jest za​męż​na – za​uwa​żył Ju​nior i po​my​ślał, że Ce​le​sti​na chy​ba nie jest mu prze​zna​czo​na. – Moż​li​we. Nie wi​dzia​łam jej od ja​kie​goś cza​su. – Nie, cho​dzi mi o to, że wspo​mnia​łaś o dziec​ku. – Och, nie. To ba​chor jej sio​stry. Ale ona umar​ła. – Tak, wiem. Ale… – Więc Ce​le​sti​na je wzię​ła. – Kogo? – Dzie​cia​ka. Ju​nior za​po​mniał z miej​sca o sztu​ce uwo​dze​nia.

– Ad​op​to​wa​ła dziec​ko swo​jej sio​stry? – Dziw​ne, no nie? – Mały chło​piec o imie​niu Bar​tho​lo​mew? – Ni​g​dy go nie wi​dzia​łam. – Ale ma na imię Bar​tho​lo​mew? – Je​śli się nie mylę, ni​ko​go to nie ob​cho​dzi​ło. – Że co? – Mó​wię, że nie wiem. – Za​bra​ła dłoń z jego uda. – O co cho​dzi z tą Ce​le​sti​ną? – Prze​pra​szam – po​wie​dział Ju​nior. Wy​szedł z przy​ję​cia i stał przez chwi​lę na uli​cy, od​dy​cha​jąc po​wo​li i głę​bo​ko, rześ​kie po​wie​trze nocy oczysz​cza​ło mu płu​ca z dymu traw​ki – po​wol​ne i głę​bo​kie od​de​chy; na​gle po​czuł się otrzeź​wio​ny po​mi​mo wy​pi​te​go piwa – po​wol​ne, głę​bo​kie od​de​chy; zim​ny ni​czym ka​wał mię​sa w za​mra​żar​ce, lecz nie z po​wo​du noc​ne​go chło​du. Był za​sko​czo​ny, że do​ku​men​ty ad​op​cyj​ne są tak strze​żo​ne w sy​tu​acji, gdy dziec​ko zo​sta​ło od​da​ne ko​muś z naj​bliż​szej ro​dzi​ny, sio​strze ro​dzo​nej mat​ki. Przy​cho​dzi​ły mu do gło​wy tyl​ko dwa wy​ja​śnie​nia. Albo urzęd​ni​cy trzy​ma​li się ści​śle prze​pi​sów, na​wet gdy nie mia​ły sen​su, albo naj​brzyd​szy pry​wat​ny de​tek​tyw na świe​cie, Nol​ly Wul​fstan, był nie​kom​pe​tent​nym osłem. Ju​nio​ra nie ob​cho​dzi​ło, jaka jest praw​da. Li​czy​ło się tyl​ko jed​no: po​lo​wa​nie na Bar​tho​lo​mew zbli​ża​ło się wresz​cie ku koń​co​wi. — Dwu​dzie​ste​go siód​me​go grud​nia, w śro​dę, Ju​nior spo​tkał się z Pa​sku​dą, fał​sze​rzem do​ku​men​tów. Było to w ki​nie, na po​po​łu​dnio​wym se​an​sie fil​mu Bon​nie i Cly​de. Po​in​stru​owa​ny uprzed​nio przez te​le​fon, Ju​nior ku​pił w bu​fe​cie duże pu​deł​ko cu​kier​ków, a po​tem usiadł w jed​nym z trzech ostat​-

nich rzę​dów środ​ko​we​go sek​to​ra. Za​ja​dał sło​dy​cze, krzy​wił się, sły​sząc pisk swo​ich bu​tów na lep​kiej pod​ło​dze, i cze​kał, aż Pa​sku​da go znaj​dzie. Film, prze​ła​do​wa​ny ob​ra​za​mi skut​ków, był zbyt bru​tal​ny jak na jego gust. Ju​nior chciał za​ła​twić spra​wę na Dok​to​rze Do​lit​tle czy Ab​sol​wen​cie, jed​nak fał​szerz, pa​ra​no​icz​ny ni​czym szczur po se​rii elek​trow​strzą​sów, uparł się na Bon​nie i Cly​de’a. Ju​nior, choć po​dat​ny na te​mat re​la​ty​wi​zmu mo​ral​ne​go i cał​ko​wi​tej wol​no​ści w świe​cie bez za​sad, przy każ​dej bru​tal​nej sce​nie ro​bił się co​raz bar​dziej nie​spo​koj​ny i za​my​kał oczy na wi​dok krwi. Nie miał ocho​ty zno​sić tego przez dzie​więć​dzie​siąt mi​nut, na szczę​ście zja​wił się Pa​sku​da. Jego ze​zo​wa​te oczy świe​ci​ły od​bi​tym bla​skiem z ekra​nu, a wy​dat​ne jabł​ko Ada​ma pod​ska​ki​wa​ło gwał​tow​nie. Fał​szerz ob​li​zał gru​be war​gi. – Chciał​byś wsa​dzić tej Faye Du​na​way, hę? Ju​nior po​pa​trzył na nie​go z nie​ukry​wa​nym obrzy​dze​niem, lecz Pa​sku​da tego nie za​uwa​żył. Uniósł brwi, co mia​ło być ozna​ką mę​skie​go po​ro​zu​mie​nia, i trą​cił Ju​nio​ra łok​ciem. W ki​nie sie​dzia​ło tyl​ko kil​ka osób. Nikt nie za​jął miej​sca w po​bli​żu, więc Pa​sku​da i Ju​nior, spe​cjal​nie tego nie kry​jąc, wy​mie​ni​li się ko​per​ta​mi: mniej​sza brą​zo​wa po​wę​dro​wa​ła do rąk Pa​sku​dy, więk​sza – do rąk Ju​nio​ra. Fał​szerz wy​jął ze swo​jej gru​by plik stu​do​la​ro​wych bank​no​tów i mru​żąc oczy, prze​li​czył pie​nią​dze w mi​go​tli​wym świe​tle ekra​nu. – Wy​cho​dzę, a ty za​cze​kaj do koń​ca fil​mu. – A może ja wyj​dę, a ty za​cze​kasz? – Zrób tak, a do​sta​niesz no​żem w oko. – Tyl​ko spy​ta​łem – tłu​ma​czył się Ju​nior. – I jesz​cze jed​no. Je​śli wyj​dziesz z kina za szyb​ko, to pa​mię​taj, że na czuj​ce stoi gość, któ​ry wpa​ku​je ci w ty​łek trzy​dziest​kę​ó​sem​kę. Z wy​drą​żo​nym czub​kiem.

– Cho​dzi o to, że nie po​do​ba mi się ten film. – Je​steś stuk​nię​ty. To kla​syk. Hej, jesz te cu​kier​ki? – Mó​wi​łem ci przez te​le​fon, że ich nie lu​bię. – Da​waj. Ju​nior od​dał sło​dy​cze i Pa​sku​da opu​ścił kino z to​reb​ką ła​ko​ci oraz go​tów​ką. Na​krę​co​ny w zwol​nio​nym tem​pie ba​let śmier​ci, kie​dy kule dziu​ra​wią Bon​nie i Cly​de’a na sito, był chy​ba naj​gor​szy z ca​łe​go fil​mu. Ju​nior wi​dział tę sce​nę tyl​ko przez mgnie​nie oka, gdyż pra​wie cały czas moc​no za​ci​skał po​wie​ki. — Dzie​więć dni wcze​śniej, na po​le​ce​nie Pa​sku​dy, Ju​nior wy​na​jął dwie skryt​ki po​ste re​stan​te w dwóch róż​nych agen​cjach pocz​to​wych, jed​ną jako John Pinch​beck, dru​gą – Ri​chard Gam​mo​ner, a po​tem prze​ka​zał ich nu​me​ry fał​sze​rzo​wi. To były dwie toż​sa​mo​ści, któ​rym Pa​sku​da do​star​czył wia​ry​god​ną do​ku​men​ta​cję. Dwu​dzie​ste​go ósme​go grud​nia, w czwar​tek, po​słu​gu​jąc się sfał​szo​wa​ny​mi pra​wa​mi jaz​dy i kar​ta​mi ubez​pie​cze​nia spo​łecz​ne​go, Ju​nior otwo​rzył nie​wiel​kie kon​ta oszczęd​no​ścio​we i wy​na​jął sej​fy na na​zwi​ska Pinch​beck i Gam​mo​ner w dwóch róż​nych ban​kach, z któ​rych usług ni​g​dy wcze​śniej nie ko​rzy​stał. Po​słu​żył się ad​re​sa​mi skry​tek pocz​to​wych. Na każ​de kon​to wpła​cił po pięć​set do​la​rów go​tów​ką, do każ​de​go zaś sej​fu scho​wał dwa​dzie​ścia ty​się​cy w no​wiut​kich bank​no​tach. Dla obu, to zna​czy dla Gam​mo​ne​ra i Pinch​bec​ka, Pa​sku​da do​star​czył: pra​wo jaz​dy za​re​je​stro​wa​ne w wy​dzia​le ko​mu​ni​ka​cyj​nym Ka​li​for​nii, dzię​ki cze​mu Ju​nior mógł być spo​koj​ny przy kon​tro​li po​li​cyj​nej, kar​tę ubez​pie​cze​nia spo​łecz​ne​go, świa​dec​two uro​dze​nia, wresz​cie au​ten​tycz​ny, waż​ny pasz​port. Ju​nior trzy​mał oba sfał​szo​wa​ne pra​wa jaz​dy w port​fe​lu, ra​zem z trze​cim, tym na swo​je na​zwi​sko. Po​zo​sta​łe do​ku​men​ty scho​wał do

sej​fów, wraz z awa​ryj​ną go​tów​ką. Za​ła​twił też for​mal​no​ści zwią​za​ne z otwar​ciem kon​ta na na​zwi​sko Gam​mo​ner w ban​ku na Kaj​ma​nach i na na​zwi​sko Pinch​beck w Szwaj​ca​rii. Tego wie​czo​ru od​czu​wał jesz​cze głęb​sze pra​gnie​nie przy​go​dy niż wów​czas, gdy przy​był do tego mia​sta z Ore​go​nu. Za​do​wo​lo​ny, ura​czył się trze​ma kie​lisz​ka​mi do​sko​na​łe​go bor​de​aux i por​cją fi​let mi​gnon w tej sa​mej ele​ganc​kiej re​stau​ra​cji, w któ​rej nie​mal przed trze​ma laty spę​dził swój pierw​szy wie​czór w San Fran​ci​sco. Za​uwa​żył, że peł​na prze​py​chu sala nie zmie​ni​ła wy​stro​ju. Na​wet przy for​te​pia​nie sie​dział chy​ba ten sam mu​zyk, choć pew​nie żół​ta róża w kla​pie i smo​king były nowe. Do​strzegł też kil​ka sa​mot​nych atrak​cyj​nych ko​biet – do​wód, że nor​my oby​cza​jo​we do​ko​na​ły od tam​tej pory za​sad​ni​cze​go zwro​tu. Był świa​do​my go​rą​cych spoj​rzeń tych pań, ich skry​tych pra​gnień, i wie​dział do​sko​na​le, że mógł​by mieć każ​dą z nich. Stres, jaki te​raz od​czu​wał, był inny niż zwy​kłe pod​nie​ce​nie, któ​re tak czę​sto tłu​mił w to​wa​rzy​stwie ko​biet. To było ożyw​cze na​pię​cie, przy​jem​ne po​bu​dze​nie ner​wów, roz​kosz​ny nie​po​kój, któ​re​go za​mie​rzał do​świad​czyć w ca​łej peł​ni – aż do otwar​cia wy​sta​wy ob​ra​zów Ce​le​sti​ny Whi​te, wie​czo​rem dwu​na​ste​go stycz​nia. Owo na​pię​cie nie mo​gło zna​leźć uj​ścia w ak​cie mi​ło​snym, lecz je​dy​nie w zgła​dze​niu Bar​tho​lo​mew. Ju​nior ocze​ki​wał, że ulga, ja​kiej do​zna w tym dłu​go wy​cze​ki​wa​nym mo​men​cie, prze​wyż​szy każ​dy or​gazm. Roz​wa​żał wcze​śniej, czy nie wy​tro​pić Ce​le​sti​ny – i bę​kar​ta – jesz​cze przed wer​ni​sa​żem. Wi​zy​ta w se​kre​ta​ria​cie uczel​ni na​pro​wa​dzi​ła​by go na wła​ści​wy trop, a dal​sze po​szu​ki​wa​nia w śro​do​wi​sku ar​ty​stycz​nym San Fran​ci​sco za​owo​co​wa​ły​by nie​wąt​pli​wie zdo​by​ciem ad​re​su. Jed​nak po​tem, po za​bój​stwie ma​łe​go Bar​tho​lo​mew, lu​dzie mo​gli​by so​bie przy​po​mnieć czło​wie​ka, któ​ry wy​py​ty​wał o jego mat​kę, Ce​le​sti​nę. A Ju​nior nie był zwy​czaj​nym czło​wie​kiem; wy​jąt​ko​-

wo przy​stoj​ny, ro​bił na lu​dziach nie​za​tar​te wra​że​nie, zwłasz​cza na ko​bie​tach. Wcze​śniej czy póź​niej po​li​cja za​pu​ka​ła​by do jego drzwi. Miał oczy​wi​ście w za​na​drzu toż​sa​mo​ści Pinch​bec​ka i Gam​mo​ne​ra, dwa awa​ryj​ne wyj​ścia. Nie chciał jed​nak z nich ko​rzy​stać. Lu​bił ży​cie na Rus​sian Hill i nie za​mie​rzał go po​rzu​cać. Po​nie​waż wie​dział, gdzie bę​dzie Ce​le​sti​na dwu​na​ste​go stycz​nia, nie było sen​su ry​zy​ko​wać. Miał mnó​stwo cza​su, by przy​go​to​wać się do tego spo​tka​nia – mnó​stwo cza​su, by roz​ko​szo​wać się ocze​ki​wa​niem. Pła​cił wła​śnie ra​chu​nek i od​li​czał na​pi​wek, gdy pia​ni​sta za​czął grać So​me​one to Watch over Me. Choć spo​dzie​wał się tego przez cały wie​czór, drgnął nie​spo​koj​nie przy pierw​szych tak​tach me​lo​dii. Wy​tłu​ma​czył to so​bie tak jak po​przed​nio – pierw​sze​go wie​czo​ru w mie​ście i dwa dni póź​niej – że to sta​ły nu​mer z re​per​tu​aru ar​ty​sty. Nic nie​zwy​kłe​go. Nie​mniej jed​nak pod​pis na ra​chun​ku, któ​ry ure​gu​lo​wał kar​tą kre​dy​to​wą, był tro​chę krzy​wy. Ju​nior nie do​świad​czył ani jed​ne​go pa​ra​nor​mal​ne​go in​cy​den​tu od wcze​snych go​dzin ran​nych osiem​na​ste​go paź​dzier​ni​ka, kie​dy to ock​nął się z od​ra​ża​ją​ce​go snu o ro​ba​kach i chra​bąsz​czach, i usły​szał ci​chut​ką se​re​na​dę a cap​pel​la wid​mo​wej śpie​wacz​ki. Wy​dzie​ra​jąc się na nią, obu​dził są​sia​dów. Te​raz ta znie​na​wi​dzo​na me​lo​dia wy​pro​wa​dzi​ła go z rów​no​wa​gi. Był prze​ko​na​ny, że gdy​by wró​cił do domu sam, nie​wi​dzial​na pie​śniar​ka – mści​wy duch Vic​to​rii Bres​sler czy coś in​ne​go – znów za​nu​ci. Po​trze​bo​wał to​wa​rzy​stwa, by o tym za​po​mnieć. Jego po​żą​da​nie wzbu​dzi​ła nie​zwy​kle atrak​cyj​na ko​bie​ta sie​dzą​ca sa​mot​nie przy ba​rze. Lśnią​ce czar​ne wło​sy jak pa​sem​ka sa​mej nocy ścię​te pro​sto z nie​ba. Oliw​ko​wa cera, gład​ka jak ak​sa​mit. Oczy błysz​czą​ce jak je​zio​ra, w któ​rych od​bi​ja​ją się wiecz​ność i gwiaz​dy.

No, no. Roz​bu​dzi​ła w nim po​etę. Od​zna​cza​ła się nie​zwy​kłą ele​gan​cją. Ró​żo​wy ko​stium Cha​nel ze spód​nicz​ką do ko​lan, sznur pe​reł. Fi​gu​rę mia​ła do​sko​na​łą, lecz nie eks​po​no​wa​ła jej prze​sad​nie. No​si​ła na​wet sta​nik. W tej epo​ce ero​tycz​nej śmia​ło​ści jej skrom​ność wy​da​wa​ła się nie​by​wa​le uwo​dzi​ciel​ska. Ju​nior usiadł obok tej pięk​no​ści i za​pro​po​no​wał drin​ka, a ona się zgo​dzi​ła. Re​nee Vivi mó​wi​ła z je​dwab​nym ak​cen​tem Po​łu​dnia. Oży​wio​na, lecz nie iry​tu​ją​co ko​kie​te​ryj​na, wy​kształ​co​na i oczy​ta​na, lecz nie pre​ten​sjo​nal​na, bez​po​śred​nia w roz​mo​wie, ale nie za​ro​zu​mia​ła, była do​praw​dy cza​ru​ją​ca. Oka​za​ło się, że jest po trzy​dzie​st​ce – o ja​kieś sześć lat star​sza od Ju​nio​ra, ale nie zra​ża​ło go to spe​cjal​nie. Nie był uprze​dzo​ny do star​szych od sie​bie lu​dzi, tak jak nie był uprze​dzo​ny do lu​dzi in​nej rasy i po​cho​dze​nia. Czy to w mi​ło​ści, czy w zbrod​ni, ni​g​dy nie kie​ro​wał się prze​są​da​mi lub bi​go​te​rią. Taki nie​win​ny żar​cik. Ale była to praw​da. Za​sta​na​wiał się… gdy​by tak ko​chać się z Re​nee, a po​tem ją za​bić? Tyl​ko raz za​mor​do​wał bez wy​raź​ne​go po​wo​du. I w do​dat​ku jed​ne​go z iry​tu​ją​cych lu​dzi o imie​niu Bar​tho​lo​mew. Pros​se​ra w Ter​ra Lin​da. Męż​czy​znę. Te​raz jed​nak w grę wcho​dził aspekt ero​tycz​ny. Był​by to pierw​szy raz. Ju​nior Cain nie mógł ucho​dzić za zbo​czeń​ca, któ​re​go do zbrod​ni przy​wo​dzi dzi​wacz​na, nie​moż​li​wa do po​wstrzy​ma​nia żą​dza. Jed​na je​dy​na noc mi​ło​ści i śmier​ci – luk​sus, na któ​ry moż​na po​zwo​lić so​bie tyl​ko raz – nie wy​ma​ga po​waż​nej au​to​ana​li​zy i re​wi​zji wła​sne​go ob​ra​zu. Po​wtó​rze​nie ta​kie​go czy​nu wska​zy​wa​ło​by na nie​bez​piecz​ną ma​nię. Trze​ci raz był​by ab​so​lut​nie nie​wy​ba​czal​ny. Lecz jed​nost​ko​wy eks​pe​ry​ment sta​no​wił nie​szko​dli​we uroz​ma​ice​nie. Nowe do​świad​cze​nie.

Ro​zu​miał to każ​dy praw​dzi​wy po​szu​ki​wacz przy​gód. Kie​dy Re​nee, słod​ko nie​świa​do​ma gro​żą​ce​go jej losu, przy​zna​ła się do odzie​dzi​czo​nej for​tu​ny, Ju​nio​ro​wi przy​szło do gło​wy, że wy​my​śli​ła to so​bie albo prze​sa​dzi​ła z roz​mia​ra​mi bo​gac​twa, by wy​dać się bar​dziej po​żą​da​ną. Lecz gdy od​pro​wa​dził ją do miesz​ka​nia, oka​za​ło się, że nie ma do czy​nie​nia z pa​nien​ką skle​po​wą o wy​bu​ja​łej fan​ta​zji. Nie mu​siał za​ma​wiać tak​sów​ki, gdyż miesz​ka​ła w tym sa​mym ho​te​lu, w któ​rym spę​dzi​li wie​czór. Gór​ne pię​tra prze​zna​czo​no na prze​stron​ne apar​ta​men​ty za​miesz​ki​wa​ne wy​łącz​nie przez ich wła​ści​cie​li. Prze​kra​cza​jąc próg jej do​mi​nium, miał wra​że​nie, że prze​niósł się do in​ne​go wie​ku i in​ne​go miej​sca na zie​mi – do Eu​ro​py Lu​dwi​ka XIV. Ogrom​ne, wy​so​ko skle​pio​ne po​ko​je pie​ści​ły oko bo​gac​twem głę​bo​kich barw, dzieł sztu​ki i ba​ro​ko​wych me​bli. Musz​le, li​ście akan​tu, wo​lu​ty, gir​lan​dy i śli​macz​ni​ce – czę​sto​kroć po​zła​ca​ne – zdo​bi​ły cen​ne ko​mo​dy, krze​sła, sto​ły, ma​syw​ne zwier​cia​dła, kre​den​sy i eta​żer​ki. Ju​nior uświa​do​mił so​bie, że za​bi​cie Re​nee tej nocy by​ło​by nie​wy​ba​czal​nym mar​no​traw​stwem. Mógł ją naj​pierw po​ślu​bić, na​cie​szyć się nią przez ja​kiś czas i w koń​cu za​aran​żo​wać wy​pa​dek czy sa​mo​bój​stwo, dzię​ki cze​mu wszedł​by w po​sia​da​nie jej ma​jąt​ku, a przy​naj​mniej znacz​nej jego czę​ści. To nie był​by mord dla dresz​czy​ku pod​nie​ce​nia – któ​ry jak te​raz o tym my​ślał, wy​dał mu się po​ni​żej god​no​ści, na​wet gdy​by miał słu​żyć oso​bi​ste​mu roz​wo​jo​wi. To był​by mord dla do​brej, słusz​nej spra​wy. Od​krył w cią​gu kil​ku mi​nio​nych lat, że za parę nędz​nych mi​lio​nów moż​na ku​pić jesz​cze wię​cej wol​no​ści, niż mu się wy​da​wa​ło, gdy zrzu​cał Na​omi z wie​ży ob​ser​wa​cyj​nej. Wiel​kie bo​gac​two, pięć​dzie​siąt albo sto mi​lio​nów, za​pew​ni​ło​by mu nie tyl​ko więk​szą wol​ność, nie tyl​ko moż​li​wość osią​gnię​cia jesz​cze do​sko​nal​sze​go roz​wo​ju wła​snej oso​bo​wo​ści, ale tak​że wła​dzę.

Per​spek​ty​wa wła​dzy za​in​try​go​wa​ła Ju​nio​ra. Nie miał żad​nych wąt​pli​wo​ści – po​tra​fił​by za​wró​cić Re​nee w gło​wie tak bar​dzo, że zgo​dzi​ła​by się go po​ślu​bić bez wzglę​du na swe bo​gac​two i wy​ra​fi​no​wa​nie. Umiał kształ​to​wać ko​bie​ty we​dle swe​go po​żą​da​nia rów​nie ła​two, jak Sklent prze​no​sił na płót​no swo​je ge​nial​ne wi​zje, ła​twiej niż Wroth Gri​skin od​le​wał w brą​zie nie​po​ko​ją​ce dzie​ła sztu​ki. Prze​cież jesz​cze nie cał​kiem roz​wi​nął skrzy​dła swe​go cza​ru, nie po​ka​zał jej, że jaz​da na ma​szy​nie mi​ło​snej Ju​nio​ra Ca​ina każe jej za​po​mnieć o in​nych męż​czy​znach, a już Re​nee była tak na nie​go na​pa​lo​na, że war​to było mieć pod ręką bu​tel​kę szam​pa​na, by uga​sić jej we​wnętrz​ny ogień, od któ​re​go mógł się za​jąć ele​ganc​ki ko​stium. Z naj​więk​sze​go okna w ob​ra​mo​wa​niu cięż​kich je​dwab​nych za​słon roz​cią​gał się za​pie​ra​ją​cy dech w pier​siach wi​dok. Na tym tle stał duży, ręcz​nie ma​lo​wa​ny i po​zła​ca​ny szez​long. Wła​śnie tam po​cią​gnę​ła Ju​nio​ra Re​nee, spra​gnio​na dzi​kiej roz​ko​szy. Usta mia​ła rów​nie ła​ko​me jak doj​rza​łe, ule​głe cia​ło zaś ema​no​wa​ło wul​ka​nicz​nym ża​rem i gdy Ju​nior wsu​nął jej dło​nie pod spód​nicz​kę, w gło​wie kłę​bi​ły mu się my​śli o sek​sie, bo​gac​twie i po​tę​dze, do​pó​ki nie od​krył, że dzie​dzicz​ka to w rze​czy​wi​sto​ści dzie​dzic z ge​ni​ta​lia​mi, któ​re bar​dziej pa​so​wa​ły do mę​skich bok​se​rek niż je​dwab​nej bie​li​zny. Ze​rwał się z Re​nee z szyb​ko​ścią po​ci​sku. Oszo​ło​mio​ny, pe​łen obrzy​dze​nia, po​ni​żo​ny, wy​co​fał się z szez​lon​ga, plu​jąc, ocie​ra​jąc usta, klnąc. Nie​wia​ry​god​ne, ale Re​nee ru​szy​ła za nim, zgrab​na i uwo​dzi​ciel​ska, sta​ra​jąc się go uspo​ko​ić i wziąć z po​wro​tem w ra​mio​na. Ju​nior chciał ją za​bić. Jego za​bić. Ją czy jego, było to bez zna​cze​nia. Ale wy​czu​wał, że Re​nee ma po​ję​cie o nie​czy​stych za​gra​niach i wy​nik kon​fron​ta​cji jest trud​ny do prze​wi​dze​nia. Re​nee, uświa​do​miw​szy so​bie, że zo​sta​ła – czy też zo​stał – cał​ko​wi​cie i osta​tecz​nie od​trą​co​na, prze​mie​ni​ła się z ele​ganc​kiej

damy z Po​łu​dnia w ja​do​wi​te​go gada. Ci​ska​jąc wście​kłe spoj​rze​nia, z wy​krzy​wio​ny​mi usta​mi i ob​na​żo​ny​mi zę​ba​mi, ob​rzu​ci​ła go ste​kiem wy​zwisk, a uczy​ni​ła to z taką wpra​wą i tak barw​nie, że wzbo​ga​ci​ła jego słow​nik o wie​le sku​tecz​niej niż wszel​kie​go ro​dza​ju po​rad​ni​ki czy kur​sy do​kształ​ca​ją​ce. – Nie oszu​kuj się, chłop​ta​siu, wie​dzia​łeś od po​cząt​ku, kim je​stem. Jak tyl​ko mi po​sta​wi​łeś drin​ka. Wie​dzia​łeś i chcia​łeś tego, chcia​łeś mnie, a kie​dy przy​szło do naj​waż​niej​sze​go, stra​ci​łeś od​wa​gę. Od​wa​gę, ale nie chęt​kę, chłop​ta​siu. Wy​co​fu​jąc się ty​łem, sta​ra​jąc się wy​ma​cać bu​tem dro​gę do przed​po​ko​ju i drzwi wej​ścio​wych, prze​ra​żo​ny, że po​tknie się o krze​sło, a wte​dy ona ru​nie na nie​go z krzy​kiem ni​czym ja​strząb na po​lną mysz, zde​cy​do​wa​nie od​rzu​cił to oskar​że​nie: – Je​steś stuk​nię​ty. Skąd mo​głem wie​dzieć? Spójrz na sie​bie! Skąd, do dia​bła, mo​głem wie​dzieć? – Mam wy​sta​ją​ce jabł​ko Ada​ma, co nie?! – wrza​snę​ła. Ow​szem, mia​ła, trud​no za​prze​czyć, ale nie​wiel​kie. W po​rów​na​niu z wiel​gach​ną grdy​ką fał​sze​rza do​ku​men​tów to było raj​skie ja​błusz​ko, pra​wie nie​do​strze​gal​ne, jak to u ko​bie​ty. – A moje ręce, chłop​ta​siu, moje ręce? – war​cza​ła. Mia​ła naj​bar​dziej ko​bie​ce ręce, ja​kie wi​dział. Szczu​płe, mięk​kie, ład​niej​sze niż Na​omi. Nie ro​zu​miał, dla​cze​go mówi o rę​kach. Ry​zy​ku​jąc wszyst​ko, od​wró​cił się do niej ple​ca​mi i zwiał, ona zaś, wbrew jego oba​wom, po​zwo​li​ła mu uciec. Po po​wro​cie do domu naj​pierw wy​płu​kał so​bie gar​dło, zu​ży​wa​jąc pół bu​tel​ki pły​nu mię​to​we​go, a po​tem wziął naj​dłuż​szy w ży​ciu prysz​nic. Na ko​niec znów prze​płu​kał usta. Wy​rzu​cił kra​wat, po​nie​waż wy​cie​rał nim so​bie ję​zyk w win​dzie, gdy opu​ścił jej – czy też jego – apar​ta​ment, ro​bił to tak​że póź​niej, w dro​dze po​wrot​nej do domu. Po na​my​śle wy​rzu​cił do ko​sza wszyst​ko, co miał na so​bie, łącz​nie z bu​ta​mi. Ża​ło​wał, że nie może rów​nie ła​two po​zbyć się wspo​mnie​nia

tego in​cy​den​tu. W swo​im be​st​sel​le​rze Jak prze​ciw​sta​wić się sile prze​szło​ści Ca​esar Zedd pro​po​no​wał se​rię tech​nik po​zwa​la​ją​cych wy​ma​zać z pa​mię​ci raz na za​wsze wszyst​kie wspo​mnie​nia zda​rzeń, któ​re po​wo​du​ją ura​zy psy​chicz​ne, ból czy po pro​stu zwy​kły dys​kom​fort. Ju​nior po​szedł do łóż​ka z cen​ną książ​ką i peł​nym kie​lisz​kiem ko​nia​ku. Ze spo​tka​nia z Re​nee Vivi pły​nę​ła bar​dzo cen​na na​uka – nie​jed​no w ży​ciu jest czymś in​nym, niż się z po​zo​ru wy​da​je. W przy​pad​ku Ju​nio​ra jed​nak ta na​uka nie​war​ta była za​pa​mię​ta​nia, je​śli miał da​lej żyć z bo​le​snym wspo​mnie​niem po​ni​że​nia, ja​kie​go do​znał. Z ła​ski Ca​esa​ra Zed​da i rémy mar​tin Ju​nior w koń​cu za​nu​rzył się w nie​zmą​co​ny stru​mień snu i ko​ły​sa​ny jego ła​god​ny​mi fa​la​mi po​cie​szał się my​ślą, że bez wzglę​du na to, co go cze​ka, dwu​dzie​sty dzie​wią​ty grud​nia bę​dzie dniem lep​szym od po​przed​nie​go. My​lił się. — W ostat​ni pią​tek każ​de​go mie​sią​ca, bez wzglę​du na po​go​dę, Ju​nior od​wie​dzał sześć ulu​bio​nych ga​le​rii, prze​mie​rza​jąc je bez po​śpie​chu i ga​wę​dząc z wła​ści​cie​la​mi. O pierw​szej ro​bił so​bie prze​rwę na lunch w ho​te​lu Świę​te​go Fran​cisz​ka. Sta​ło się to jego zwy​cza​jem i pod ko​niec ta​kie​go dnia czuł się nie​odmien​nie rześ​ki i od​mło​dzo​ny. Dwu​dzie​sty dzie​wią​ty grud​nia, pią​tek, za​po​wia​dał się wspa​nia​le. Było chłod​no, lecz nie zim​no, błę​kit​ne nie​bo zdo​bi​ły tyl​ko rzad​kie chmu​ry. Na uli​cach pa​no​wał miły gwar, ale nie było tłocz​no jak w ulu, rzecz nie​zwy​kła w tym mie​ście. San Fran​ci​sco, nie​odmien​nie uro​cze, wciąż pro​mie​nio​wa​ło świą​tecz​nym na​stro​jem, więc jego miesz​kań​cy byli sko​rzy do uśmie​chu i bar​dziej uprzej​mi. Po wspa​nia​łym lun​chu i wi​zy​cie w czte​rech ga​le​riach, idąc w stro​nę pią​tej, Ju​nior nie od razu się zo​rien​to​wał. Kie​dy trzy pierw​sze ćwierć​do​la​rów​ki ude​rzy​ły go w twarz, wy​strze​lo​ne ni​czym z pro​cy, nie wie​dział na​wet, co go ude​rzy​ło. Drgnął wy​stra​szo​ny i spoj​rzał pod nogi. Mo​ne​ty spa​dły z gło​śnym brzę​kiem na chod​nik.

Bęc, bęc, bęc! Trzy ko​lej​ne mo​ne​ty od​bi​ły się ry​ko​sze​tem od jego twa​rzy – od skro​ni, po​licz​ka, szczę​ki. Gdy drob​ne, któ​rych nie ocze​ki​wał, spa​da​ły na chod​nik u jego stóp – bęc, bęc! – Ju​nior do​strzegł źró​dło dwóch na​stęp​nych po​ci​sków. Wy​plu​wa​ła je pio​no​wa szcze​li​na au​to​ma​tu z pra​są; jed​na mo​ne​ta tra​fi​ła go w nos, dru​ga od​bi​ła się od zę​bów. Au​to​mat, je​den z czte​rech sto​ją​cych w rzę​dzie, nie był wy​peł​nio​ny nor​mal​ny​mi ga​ze​ta​mi za dzie​sięć cen​tów, lecz nie​przy​zwo​ity​mi bru​kow​ca​mi prze​zna​czo​ny​mi dla za​moż​niej​szych czy​tel​ni​ków o orien​ta​cji he​te​ro​sek​su​al​nej. Bi​cie wła​sne​go ser​ca brzmia​ło w uszach Ju​nio​ra jak ka​no​na​da z moź​dzie​rza. Od​su​nął się na bok, scho​dząc z li​nii ognia au​to​ma​tu. Jak gdy​by jed​na z mo​net wpa​dła mu do ucha i uru​cho​mi​ła w sza​fie gra​ją​cej mó​zgu pły​tę ze zło​tym prze​bo​jem, Ju​nior usły​szał głos Va​na​diu​ma w szpi​tal​nym po​ko​ju, w Spru​ce Hills, w wie​czór tam​te​go dnia, gdy zmar​ła jego żona: „Kie​dy prze​cią​łeś stru​nę Na​omi, po​ło​ży​łeś kres jej mu​zy​ce, prze​rwa​łeś jej od​dzia​ły​wa​nie na lu​dzi i kształt przy​szło​ści…”. Dru​gi z ko​lei au​to​mat, wy​peł​nio​ny eg​zem​pla​rza​mi por​no​gra​ficz​nych pi​se​mek dla ho​mo​sek​su​ali​stów, wy​strze​lił mo​ne​tę, któ​ra tra​fi​ła Ju​nio​ra w czo​ło. Dru​ga od​bi​ła się od grzbie​tu nosa. „…wy​wo​ła​łeś dy​so​nans, któ​ry sły​chać, choć bar​dzo sła​bo, w naj​dal​szym za​kąt​ku wszech​świa​ta…”. Gdy​by Ju​nior tkwił po pierś w be​to​nie, by​ło​by mu ła​twiej się po​ru​szać niż w tej chwi​li. Nie miał czu​cia w no​gach. Nie​zdol​ny do uciecz​ki, pod​niósł w obron​nym ge​ście ręce i skrzy​żo​wał przed twa​rzą, choć ude​rze​nia mo​net nie były bo​le​sne. Od jego pal​ców, ko​stek i dło​ni od​bi​ja​ły się ko​lej​ne po​ci​ski. „…ten dy​so​nans wzbu​dza mnó​stwo in​nych wi​bra​cji, nie​któ​re po​wró​cą do cie​bie tak, jak się tego spo​dzie​wasz…”. Au​to​ma​ty zo​sta​ły za​pro​jek​to​wa​ne do przyj​mo​wa​nia ćwierć​do​la​ró​wek, nie ich wy​rzu​ca​nia. Nie wy​da​wa​ły resz​ty. Z tech​nicz​ne​go

punk​tu wi​dze​nia ta ka​no​na​da była nie​moż​li​wa. „…a nie​któ​re pod po​sta​cią, któ​rej na​wet nie do​strze​żesz…”. Dwaj kil​ku​na​sto​let​ni chłop​cy i ja​kaś star​sza ko​bie​ta drep​ta​li po chod​ni​ku, sta​ra​jąc się chwy​tać dźwięcz​ny deszcz mo​net. Zła​pa​li kil​ka, ale inne od​bi​ja​ły się od ich pal​ców albo prze​la​ty​wa​ły mię​dzy nimi, to​cząc się do ulicz​ne​go ście​ku. „…spo​śród kon​se​kwen​cji, któ​rych na​dej​ścia nie za​uwa​żysz, ja je​stem naj​gor​szą…”. Prócz tych sę​pów był tu ktoś jesz​cze, nie​wi​docz​ny, lecz obec​ny. Chłód nie​wi​dzial​nej isto​ty zmro​ził Ju​nio​ra do szpi​ku ko​ści. Upar​ty, okrut​ny, psy​cho​pa​tycz​ny, do​kucz​li​wy duch Tho​ma​sa Va​na​diu​ma, obłą​ka​ne​go po​li​cjan​ta – nie wy​star​cza​ło mu na​wie​dza​nie domu, w któ​rym zgi​nął, nie był jesz​cze go​tów po​szu​kać no​we​go wcie​le​nia, ale prze​śla​do​wał swe​go nie​szczę​sne​go wro​ga na​wet po śmier​ci, ha​sa​jąc so​bie – by spa​ra​fra​zo​wać Sklen​ta – jak nie​wi​docz​na, brud​na, za​wrzo​dzo​na mał​pa, tu​taj, na miej​skiej uli​cy, w ja​sny dzień. „…je​stem naj​gor​szą…”. Zbie​ra​ją​cy mo​ne​ty chłop​cy wpa​dli na Ju​nio​ra, wy​bi​ja​jąc go bru​tal​nie z otę​pie​nia, lecz gdy usu​nął się z li​nii ognia dru​gie​go au​to​ma​tu, trze​ci z ko​lei za​czął swo​ją ka​no​na​dę. „…ja je​stem naj​gor​szą… ja je​stem naj​gor​szą… ja je​stem naj​gor​szą…”. Wy​szy​dzo​ny sre​brzy​stym dzyń, dzyń, dzyń osza​la​łe​go po​li​cjan​ta, któ​ry opróż​niał swe upior​ne kie​sze​nie, Ju​nior uciekł.

60 Ka​th​le​en w bla​sku świe​cy, jej piw​ne oczy mi​go​czą​ce re​flek​sa​mi bursz​ty​no​we​go pło​mie​nia. Lo​do​wa​te mar​ti​ni, oliw​ki w płyt​kim bia​łym pół​mi​sku. Za oknem blask le​gen​dar​nej za​to​ki, ciem​niej​szej i zim​niej​szej niż oczy Ka​th​le​en, ale ni​g​dy rów​nie głę​bo​kiej. Nol​ly, re​la​cjo​nu​jąc wy​da​rze​nia tego dnia, prze​rwał, gdy kel​ner przy​niósł dwie przy​staw​ki z kra​bów w musz​tar​do​wym so​sie. – Nol​ly, dro​ga pani Wul​fstan… smacz​ne​go! – po​wie​dział. Nol​ly prze​rwał roz​mo​wę, by skosz​to​wać sko​ru​pia​ków w lek​kiej pa​nier​ce. Py​cha. Ka​th​le​en przy​glą​da​ła mu się z nie​ukry​wa​nym roz​ba​wie​niem. Wie​dzia​ła, że roz​ko​szu​je się na​pię​ciem tak samo jak przy​staw​ką. Z są​sied​nie​go baru przy​pły​nę​ły dźwię​ki for​te​pia​nu, tak ci​che, a jed​no​cze​śnie żywe, że brzęk sztuć​ców wy​dał się rów​nie me​lo​dyj​ny. W koń​cu de​tek​tyw po​wie​dział: – No i stoi, za​sła​nia się dłoń​mi, mo​ne​ty od​bi​ja​ją się od nie​go, ja​kieś chło​pa​ki i star​sza pani ska​czą obok, żeby cap​nąć tro​chę drob​nych. – A więc sztucz​ka za​dzia​ła​ła – za​uwa​ży​ła z uśmie​chem Ka​th​le​en. Nol​ly przy​tak​nął. – Jim​my Ga​dżet tym ra​zem uczci​wie za​ro​bił for​sę, to pew​ne. Czło​wie​kiem, któ​ry zbu​do​wał na za​mó​wie​nie plu​ją​ce mo​ne​ta​mi ma​szy​ny, był Ja​mes Hun​ni​colt, ale wszy​scy na​zy​wa​li go Jim​mym Ga​dże​tem. Spe​cja​li​zo​wał się w pod​słu​chu elek​tro​nicz​nym i po​tra​fił za​in​sta​lo​wać ka​me​rę z ma​gne​to​fo​nem w naj​bar​dziej nie​praw​do​po​dob​nych miej​scach, ale mógł zro​bić każ​dą rzecz, któ​ra wy​ma​ga​ła nie​ty​po​we​go pro​jek​tu i wy​ko​na​nia. – Kil​ka mo​net tra​fi​ło go w zęby – do​dał Nol​ly.

– Po​chwa​lam wszyst​ko, co daje pra​cę den​ty​stom. – Bra​ku​je mi słów, żeby opi​sać jego twarz. Nie wi​dzia​łem rów​nie bia​łe​go bał​wa​na. A wóz ob​ser​wa​cyj​ny stoi tuż obok, dwa sa​mo​cho​dy za au​to​ma​ta​mi… – Miej​sce bli​sko rin​gu. – Mia​łem ubaw, i to za dar​mo. Kie​dy trze​cia ma​szy​na za​czę​ła go ostrze​li​wać, pry​snął jak dzie​ciak z cmen​ta​rza o pół​no​cy. – Nol​ly, przy​po​mi​na​jąc so​bie tę sce​nę, wy​buch​nął śmie​chem. – Lep​sze niż spra​wa roz​wo​do​wa, co? – Szko​da, że tego nie wi​dzia​łaś, Ka​th​le​en. Omi​jał lu​dzi na chod​ni​ku albo po pro​stu od​su​wał ich na bok. Przez trzy prze​czni​ce ob​ser​wo​wa​li​śmy dra​nia, Jim​my i ja, aż skrę​cił na rogu, a dro​ga bie​gła pod górę, na​wet olim​pij​czyk by się wy​koń​czył, ale on ani na chwi​lę nie zwol​nił. – Miał du​cha na kar​ku. – Chy​ba na​praw​dę w to wie​rzył. – Nie​sa​mo​wi​ta spra​wa – po​krę​ci​ła gło​wą. – Jak tyl​ko Cain znik​nął nam z oczu, zwi​ja​my te na​sze cwa​ne au​to​ma​ty, a na ich miej​sce przy​cią​ga​my te praw​dzi​we i znów je przy​twier​dza​my do chod​ni​ka. Spraw​nie, szyb​ko. A lu​dzie wciąż zbie​ra​ją mo​ne​ty. I po​słu​chaj tyl​ko – py​ta​ją, gdzie jest ka​me​ra. – To zna​czy… – Tak, my​ślą, że są w Ukry​tej ka​me​rze. Więc Jim​my po​ka​zu​je fur​go​net​kę pocz​ty ku​rier​skiej, któ​ra stoi po dru​giej stro​nie uli​cy, i mówi, że ka​me​ra jest w tam​tym wo​zie. Ka​th​le​en kla​snę​ła w dło​nie. – My od​jeż​dża​my – cią​gnął Nol​ly – a lu​dzie ma​cha​ją do tam​tej fur​go​net​ki, kie​row​ca ich wi​dzi, stoi tro​chę zmie​sza​ny, ale po​tem też im ma​cha. Nol​ly uwiel​biał jej śmiech, taki me​lo​dyj​ny i dziew​czę​cy. Był go​tów zro​bić z sie​bie ostat​nie​go bła​zna, byle go usły​szeć.

Kel​ner sprząt​nął ta​le​rzy​ki po przy​staw​kach, a po​tem zja​wił się z sa​łat​ka​mi. Na ko​niec po​da​no świe​że mar​ti​ni. – Jak my​ślisz, dla​cze​go wy​da​je pie​nią​dze na te wszyst​kie cuda? – za​sta​na​wia​ła się nie po raz pierw​szy Ka​th​le​en. – Mówi, że ma mo​ral​ny obo​wią​zek. – Tak, ale mimo wszyst​ko za​sta​na​wia​łam się nad tym. Je​śli od​czu​wa ja​kieś wy​rzu​ty su​mie​nia… to po co w ogó​le re​pre​zen​to​wał Ca​ina? – Jest praw​ni​kiem, do któ​re​go przy​cho​dzi roz​pa​cza​ją​cy mąż z po​waż​ną spra​wą. Moż​na za​ro​bić pie​nią​dze. – Na​wet je​śli po​dej​rze​wał, że żona zo​sta​ła z wie​ży ze​pchnię​ta? Nol​ly wzru​szył ra​mio​na​mi. – Skąd miał wie​dzieć? Wpadł na to do​pie​ro póź​niej, kie​dy już za​jął się spra​wą. – Cain ma mi​lio​ny. Ile wy​nio​sło ho​no​ra​rium Si​mo​na? – Dwa​dzie​ścia pro​cent. Osiem​set pięć​dzie​siąt ty​się​cy do​la​rów. – Od​li​cza​jąc two​ją dolę, wciąż ma osiem​set. – Si​mon to do​bry czło​wiek. Te​raz, kie​dy jest już prze​ko​na​ny, że Cain sam pchnął żonę, bar​dzo ża​łu​je, że go re​pre​zen​to​wał. Wła​śnie ze wzglę​du na to ho​no​ra​rium. Nie jest już jego praw​ni​kiem, nie ma więc kon​flik​tu in​te​re​sów, żad​nych pro​ble​mów na​tu​ry etycz​nej. Ist​nie​je więc szan​sa, by na​pra​wić co nie​co. W stycz​niu 1965 roku Ma​gus​son wy​słał Ca​ina do Nol​ly’ego w cha​rak​te​rze klien​ta, nie bar​dzo wie​dząc, po co ta szu​ja po​trze​bu​je pry​wat​ne​go de​tek​ty​wa. Oka​za​ło się, że ma to zwią​zek z dziec​kiem Se​ra​phim Whi​te. Sy​gnał od Si​mo​na, by uwa​żać na Eno​cha Ca​ina, spra​wił, że Nol​ly po​sta​no​wił ukryć in​for​ma​cję o ad​op​cji ma​łej. Dzie​sięć mie​się​cy póź​niej Si​mon znów za​dzwo​nił, tak​że w spra​wie Ca​ina, ale tym ra​zem to ad​wo​kat był klien​tem de​tek​ty​wa. Proś​ba Si​mo​na wy​da​wa​ła się dość dziw​na, mo​gło to wy​glą​dać na prze​śla​do​wa​nie, choć trud​no było mó​wić o na​ru​sze​niu pra​wa. I tak

przez dwa lata z rzę​du, po​czy​na​jąc od mo​ne​ty w che​ese​bur​ge​rze, a koń​cząc na strze​la​ją​cych au​to​ma​tach, wszy​scy świet​nie się ba​wi​li. – No cóż – po​wie​dzia​ła Ka​th​le​en – na​wet gdy​by cho​dzi​ło o mniej​sze pie​nią​dze, szko​da by​ło​by za​koń​czyć spra​wę już te​raz. – Też tak my​ślę. Ale za​mknie​my ją do​pie​ro wte​dy, jak spo​tka​my się z tym go​ściem. – Jesz​cze dwa ty​go​dnie. Nie chcę tego stra​cić. We​zmę so​bie wol​ne. Nol​ly uniósł kie​li​szek mar​ti​ni. – Za Ka​th​le​en Kler​kle Wul​fstan, den​tyst​kę i asy​stent​kę de​tek​ty​wa. Zre​wan​żo​wa​ła mu się to​a​stem. – Za mo​je​go Nol​ly’ego, męża i naj​lep​sze​go chło​pa​ka. Boże, jak bar​dzo ją ko​chał! – Cie​lę​ci​na god​na sto​łu kró​lew​skie​go – ob​wie​ścił kel​ner, któ​ry zja​wił się z głów​nym da​niem. Wy​star​czył je​den kęs, by uwie​rzyć w jego za​pew​nie​nia. Roz​gwież​dżo​na za​to​ka i mi​go​tli​wy blask świec o bar​wie bursz​ty​nu sta​no​wi​ły wspa​nia​łą sce​no​gra​fię dla pio​sen​ki, któ​ra po​pły​nę​ła ze strun for​te​pia​nu w ba​rze. Choć in​stru​ment stał w pew​nej od​le​gło​ści, a w lo​ka​lu pa​no​wał gwar, Ka​th​le​en od razu roz​po​zna​ła me​lo​dię. Pod​nio​sła wzrok znad ta​le​rza, w jej oczach bły​snę​ły we​so​łe iskier​ki. – Na za​mó​wie​nie – wy​ja​śnił. – Mia​łem na​dzie​ję, że za​śpie​wasz. Na​wet przy stłu​mio​nym świe​tle Nol​ly mógł do​strzec, że za​czer​wie​ni​ła się jak mło​da dziew​czy​na. Ro​zej​rza​ła się nie​pew​nie. – Zwa​żyw​szy, że je​stem two​im naj​lep​szym chło​pa​kiem i że to na​sza pio​sen​ka… – tłu​ma​czył. Unio​sła zdzi​wio​na brwi na sło​wa „na​sza pio​sen​ka”. – Ni​g​dy nie mie​li​śmy na​szej pio​sen​ki, cho​ciaż tak czę​sto ra​-

zem tań​czy​my – wy​ja​śnił. – My​ślę, że ta się na​da​je. Choć jak do​tąd śpie​wa​łaś ją ko​muś in​ne​mu. Odło​ży​ła wi​de​lec, po​wio​dła wzro​kiem po sali, a po​tem na​chy​li​ła się nad sto​łem. Ru​mie​niąc się jesz​cze sil​niej, za​śpie​wa​ła ci​cho pierw​sze sło​wa So​me​one to Watch over Me. – Masz cu​dow​ny głos, moja dro​ga – za​uwa​ży​ła star​sza pani przy są​sied​nim sto​le. Za​kło​po​ta​na Ka​th​le​en umil​kła, Nol​ly jed​nak zwró​cił się do ko​bie​ty: – Rze​czy​wi​ście, cu​dow​ny. Po​wie​dział​bym na​wet, że bar​dzo dłu​go prze​śla​du​je słu​cha​cza.

61 Ja​dąc nad​brzeż​ną szo​są na pół​noc, ku New​port Be​ach, Agnes do​strze​ga​ła co chwi​la zło​wro​gie zna​ki. Zie​lo​ne wzgó​rza na wscho​dzie przy​po​mi​na​ły ol​brzy​mów śpią​cych pod ko​ca​mi zi​mo​wej tra​wy, tak ja​snej w po​ran​nym słoń​cu. Lecz gdy cie​nie chmur przy​że​glo​wa​ły znad mo​rza i ze​bra​ły się w głę​bi lądu, zbo​cza na​bra​ły ciem​niej​szej bar​wy, sta​ły się po​sęp​ne ni​czym okry​te ca​łu​nem, a kra​jo​braz, któ​ry jesz​cze nie​daw​no przy​po​mi​nał drze​mią​cych gi​gan​tów, te​raz wy​glą​dał mar​two i lo​do​wa​to. Z po​cząt​ku Pa​cy​fik krył się za nie​prze​nik​nio​ny​mi za​sło​na​mi mgły. Jed​nak póź​niej, kie​dy mlecz​ne tu​ma​ny od​pły​nę​ły, od razu ob​ja​wił się jako za​po​wiedź śle​po​ty – szkla​ne wody, roz​la​ne pła​sko i bez​barw​nie w po​ran​nym świe​tle, przy​wo​dzi​ły na myśl bez​den​ne oczy ślep​ców, strasz​ne i smut​ne cze​lu​ści, któ​rym ode​bra​no ła​skę wi​dze​nia. Bar​ty obu​dził się rano, jak naj​bar​dziej zdol​ny do lek​tu​ry. Już nie krzy​wi​ły mu się pod spoj​rze​niem li​nij​ki dru​ku. Choć Agnes za​wsze no​si​ła w swym ser​cu na​dzie​ję, wie​dzia​ła do​sko​na​le, że bywa ona czę​sto fał​szy​wa, zwłasz​cza gdy jest bez​kry​tycz​na i zbyt ła​twa. Wła​śnie dla​te​go nie chcia​ła do​pu​ścić my​śli, że przy​pa​dłość jej syna sama ustą​pi​ła. Ob​ja​wy – au​re​ole i tę​cze – znik​nę​ły chwi​lo​wo, była jed​nak pew​na, że nie​ba​wem po​wró​cą. Prze​czy​ta​ła mu po​przed​nie​go wie​czo​ru dru​gą po​ło​wę Czer​wo​nej pla​ne​ty, ale chło​piec za​brał książ​kę ze sobą, by prze​czy​tać ją jesz​cze raz. I choć świat tego dnia miał w jej oczach zło​wiesz​czy od​cień, do​strze​ga​ła mimo wszyst​ko jego pięk​no. Pra​gnę​ła, by Bar​ty za​pa​mię​tał na za​wsze te wspa​nia​łe wi​do​ki i cu​dow​ne szcze​gó​ły. Mali chłop​cy rzad​ko jed​nak in​te​re​su​ją się kra​jo​bra​zem, zwłasz​cza gdy ich ser​ca szu​ka​ją przy​gód na Mar​sie. Bar​ty czy​tał gło​śno w cza​sie jaz​dy, gdyż Agnes za​czę​ła lek​tu​rę

do​pie​ro od sto czwar​tej stro​ny. Chciał dzie​lić się z nią od sa​me​go po​cząt​ku przy​go​da​mi Jima, Fran​ka i ich mar​sjań​skie​go to​wa​rzy​sza, Wil​li​sa. Mar​twi​ła się przez chwi​lę, że czy​ta​nie nad​wy​rę​ży mu wzrok, ale po​my​śla​ła so​bie, że jej oba​wy są ab​so​lut​nie ir​ra​cjo​nal​ne. Mię​śnie nie za​ni​ka​ją od wy​sił​ku, a oczy nie zu​ży​wa​ją się od pa​trze​nia. Prze​je​chaw​szy ki​lo​me​try lęku, pięk​nej przy​ro​dy, uro​jo​nych ome​nów i rdza​wo​czer​wo​nych pia​sków mar​sjań​skich, do​tar​li wresz​cie do ga​bi​ne​tu Fran​kli​na Cha​na w New​port Be​ach. Dok​tor Chan, ni​ski i szczu​pły, był skrom​ny jak mnich bud​dyj​ski, a jed​no​cze​śnie pew​ny sie​bie i ła​ska​wy jak chiń​ski ce​sarz. Jego za​cho​wa​nie ce​cho​wał nie​zwy​kły spo​kój. Przez pół go​dzi​ny ba​dał oczy Bar​ty’ego za po​mo​cą róż​nych urzą​dzeń i in​stru​men​tów. Po​tem, jak prze​wi​dy​wał Jo​shua Nunn, skie​ro​wał chłop​ca do on​ko​lo​ga. Kie​dy Agnes na​le​ga​ła, by po​dał dia​gno​zę, od​parł, że po​trze​bu​je wię​cej in​for​ma​cji. Po wi​zy​cie u on​ko​lo​ga i do​dat​ko​wych te​stach mie​li wró​cić do nie​go po po​łu​dniu, by wy​słu​chać dia​gno​zy i za​le​ceń do​ty​czą​cych le​cze​nia. Agnes cie​szył ten po​śpiech, ale i nie​po​ko​ił. Chan bez​zwłocz​nie za​jął się Bar​tym, za​pew​ne zo​bli​go​wa​ny przez Jo​shuę, z któ​rym się przy​jaź​nił, ale pod​czas ba​da​nia wy​raź​nie na​brał po​dej​rzeń, któ​rych na ra​zie nie chciał gło​śno wy​po​wia​dać. — Dok​tor Mor​ley Schurr, on​ko​log, któ​ry miał ga​bi​net w bu​dyn​ku obok szpi​ta​la, oka​zał się wy​so​ki i krę​py, choć pod in​ny​mi wzglę​da​mi bar​dzo po​dob​ny do Fran​kli​na Cha​na – był miły, spo​koj​ny i opa​no​wa​ny. A jed​nak Agnes od​czu​wa​ła przed nim lęk, jak za​bo​bon​ny dzi​kus przed wszech​wie​dzą​cym zna​cho​rem. Choć był le​ka​rzem, mrocz​na wie​dza o ta​jem​ni​cach raka nada​wa​ła mu nie​mal​że bo​ską moc; jego opi​nia mia​ła siłę wy​rocz​ni, głos był gło​sem prze​zna​cze​nia.

Schurr zba​dał chłop​ca i po​słał z po​wro​tem do szpi​ta​la w celu prze​pro​wa​dze​nia dal​szych te​stów. Spę​dzi​li tam resz​tę dnia, z go​dzin​ną prze​rwą na lunch. Wy​da​wa​ło się, że Bar​ty nie zda​je so​bie spra​wy z po​wa​gi sy​tu​acji. Cały czas był w do​sko​na​łym hu​mo​rze i uj​mo​wał per​so​nel swo​ją oso​bo​wo​ścią i doj​rza​łym nad wiek pa​pla​niem. Po po​łu​dniu w szpi​ta​lu zja​wił się dok​tor Schurr, by za​po​znać się z wy​ni​ka​mi te​stów i po​now​nie zba​dać Bar​ty’ego. Kie​dy wcze​sny zi​mo​wy zmierzch ustą​pił miej​sca nocy, ode​słał oby​dwo​je do dok​to​ra Cha​na. Agnes nie do​py​ty​wa​ła się już o dia​gno​zę. Cały dzień na nią cze​ka​ła, te​raz mia​ła już dość. Pod​czas krót​kiej dro​gi po​wrot​nej do oftal​mo​lo​ga zwal​czy​ła sza​lo​ną chęć, by mi​nąć ga​bi​net Cha​na i po​dą​żyć przed sie​bie, cały czas przed sie​bie – wprost w mi​go​czą​cą gwiaz​da​mi gru​dnio​wą noc, nie do Bri​ght Be​ach, gdzie złe wie​ści moż​na prze​ka​zać po dru​tach te​le​fo​nicz​nych, lecz do ja​kie​goś od​le​głe​go miej​sca, gdzie dia​gno​za ni​g​dy by nie do​tar​ła i cho​ro​ba po​zo​sta​ła nie​roz​po​zna​na, a tym sa​mym utra​ci​ła swą moc nad Bar​tym. – Mamo, wie​dzia​łaś, że każ​dy dzień na Mar​sie jest dłuż​szy o trzy​dzie​ści sie​dem mi​nut i dwa​dzie​ścia sie​dem se​kund niż dzień na Zie​mi? – Za​baw​ne, ale ża​den z mo​ich mar​sjań​skich przy​ja​ciół ni​g​dy o tym nie wspo​mniał. – Zgad​nij, ile jest dni w mar​sjań​skim roku. – No, jest po​ło​żo​ny da​lej od Słoń​ca… – Dwie​ście dwa​dzie​ścia czte​ry mi​lio​ny ki​lo​me​trów! – A więc… czte​ry​sta dni? – Dużo wię​cej. Sześć​set osiem​dzie​siąt sie​dem. Chciał​bym żyć na Mar​sie. A ty? – Trze​ba dłu​żej cze​kać na Boże Na​ro​dze​nie – od​par​ła. – I na wła​sne uro​dzi​ny. Za​osz​czę​dzi​ła​bym mnó​stwo pie​nię​dzy na pre​zen​tach.

– Nic z tego, znam cię. Mie​li​by​śmy Gwiazd​kę dwa razy do roku i przy​ję​cia pół​u​ro​dzi​no​we. – Ro​bisz ze mną, co ci się po​do​ba, praw​da? – Nie. Tyl​ko je​steś na​praw​dę do​brą mamą. Jak​by wy​czu​wa​jąc nie​chęć Agnes do po​now​nej wi​zy​ty w ga​bi​ne​cie dok​to​ra Cha​na, Bar​ty ba​wił ją cały czas roz​mo​wą o czer​wo​nej pla​ne​cie – kie​dy pod​je​cha​li pod bu​dy​nek, kie​dy skrę​ci​li z uli​cy na pod​jazd, kie​dy sta​nę​li na par​kin​gu. Do​pie​ro tam po​zby​ła się do koń​ca tej fan​ta​zji o uciecz​ce w nie​okre​ślo​ną dal. — O go​dzi​nie 17.45, gdy ostat​ni pa​cjent już daw​no znik​nął, w ga​bi​ne​cie dok​to​ra pa​no​wa​ła ci​sza. Re​bec​ca, se​kre​tar​ka, zo​sta​ła po pra​cy, by do​trzy​mać Bar​ty’emu to​wa​rzy​stwa w po​cze​kal​ni. Usia​dła na krze​śle obok chłop​ca, a on spy​tał, czy wie, jaka jest gra​wi​ta​cja na Mar​sie. Gdy po​trzą​snę​ła prze​czą​co gło​wą, wy​ja​śnił: – Tyl​ko trzy​dzie​ści sie​dem pro​cent gra​wi​ta​cji ziem​skiej. Moż​na tam wy​so​ko ska​kać. Dok​tor Chan za​pro​wa​dził Agnes do pry​wat​ne​go ga​bi​ne​tu i za​mknął ci​cho drzwi. Drża​ły jej dło​nie, wraz z nimi całe cia​ło, w mó​zgu ło​mo​tał głu​cho strach ni​czym koła ko​lej​ki gór​skiej na ob​lu​zo​wa​nych szy​nach. Kie​dy le​karz to za​uwa​żył, twarz mu zła​god​nia​ła w wy​ra​zie ogrom​ne​go współ​czu​cia. Agnes uświa​do​mi​ła so​bie prze​ra​ża​ją​cą przy​szłość, choć szcze​gó​łów jesz​cze nie zna​ła. Nie usiadł za biur​kiem, tyl​ko usa​do​wił się na jed​nym z krze​seł prze​zna​czo​nych dla pa​cjen​tów, tuż obok Agnes. To też nie wró​ży​ło nic do​bre​go. – Pani Lam​pion, w ta​kich przy​pad​kach naj​le​piej oka​zy​wać współ​czu​cie po​przez szcze​rość. Pani syn ma gle​ja​ka siat​ków​ki. To no​wo​twór zło​śli​wy.

Choć przez ostat​nie trzy lata bo​le​śnie od​czu​wa​ła brak Jo​eya, ni​g​dy nie tę​sk​ni​ła za nim tak bar​dzo jak wła​śnie te​raz. Mał​żeń​stwo to wy​raz mi​ło​ści, sza​cun​ku, za​ufa​nia i wia​ry w przy​szłość, ale zwią​zek męża i żony to tak​że so​jusz prze​ciw​ko wy​zwa​niom i tra​ge​diom ży​cia, to wiel​ka obiet​ni​ca. Nie opusz​czę cię w zdro​wiu i cho​ro​bie. – Nie​bez​pie​czeń​stwo po​le​ga na tym, że rak może się roz​prze​strze​nić z oka na oczo​dół, a po​tem przez nerw wzro​ko​wy przejść do mó​zgu – wy​ja​śnił le​karz. Agnes za​mknę​ła oczy, nie chcąc wi​dzieć na twa​rzy Fran​kli​na Cha​na współ​czu​cia, któ​re prze​są​dza​ło o lo​sie chłop​ca, lecz otwo​rzy​ła je na​tych​miast. Na​gła ciem​ność przy​po​mnia​ła jej bru​tal​nie, co może syn​ka cze​kać. Była roz​trzę​sio​na, ale była też mat​ką i jed​no​cze​śnie oj​cem Bar​ty’ego, jego je​dy​ną osto​ją, więc mu​sia​ła być sil​na. Za​ci​snę​ła zęby, na​pię​ła mię​śnie i siłą woli za​pa​no​wa​ła nad sobą. – Gle​jak jest za​zwy​czaj jed​no​stron​ny – cią​gnął dok​tor Chan. – Wy​stę​pu​je w jed​nym oku. Bar​tho​lo​mew ma guzy w obu. Agnes wie​dzia​ła, że Bar​ty wi​dzi krzy​we li​te​ry każ​dym okiem, i była przy​go​to​wa​na na złe wie​ści. Po​mi​mo tego pan​ce​rza smu​tek ugo​dził ją jed​nak głę​bo​ko. – W ta​kich przy​pad​kach cho​ro​ba jest za​zwy​czaj bar​dziej za​awan​so​wa​na w jed​nym niż w dru​gim oku. Je​śli jest to wa​run​ko​wa​ne roz​mia​ra​mi guza, usu​wa​my oko ro​ku​ją​ce mniej​sze na​dzie​je, a dru​gie pod​da​je​my na​świe​tla​niom. Ja zaś za​ufa​łem Twe​mu mi​ło​sier​dziu, po​my​śla​ła roz​pacz​li​wie, szu​ka​jąc po​cie​chy w jed​nym z psal​mów. – Bar​dzo czę​sto ob​ja​wy wy​stę​pu​ją na tyle wcze​śnie, że ra​dio​te​ra​pia w jed​nym oku daje szan​se po​wo​dze​nia. Bywa, że wcze​snym sy​gna​łem jest zez, choć o wie​le czę​ściej pa​cjen​ci zgła​sza​ją pro​ble​my ze wzro​kiem. – Skrzy​wio​ny druk w książ​ce.

Chan przy​tak​nął. – Bio​rąc pod uwa​gę za​awan​so​wa​ny cha​rak​ter cho​ro​by, Bar​tho​lo​mew po​wi​nien był skar​żyć się już wcze​śniej. – Ob​ja​wy wy​stę​pu​ją i mi​ja​ją. Dzi​siaj mógł czy​tać. – To też jest dość nie​zwy​kłe. I ży​czył​bym so​bie, by etio​lo​gia tej cho​ro​by, któ​ra jest nad​spo​dzie​wa​nie do​kład​nie po​zna​na, da​wa​ła nam w wy​pad​ku zmien​no​ści ob​ja​wów ja​kąś na​dzie​ję… ale nie​ste​ty tak nie jest. Okaż mi​ło​sier​dzie we​dle słów swo​ich! Nie​licz​ni lu​dzie są go​to​wi spę​dzić mło​dość na na​uce, zdo​by​wa​jąc za wszel​ką cenę nie​zbęd​ną wie​dzę spe​cja​li​stycz​ną, je​śli nie kie​ru​je nimi pa​sja uzdra​wia​nia. Fran​klin Chan był uzdro​wi​cie​lem, któ​re​go pa​sją było ra​to​wa​nie wzro​ku, i Agnes wi​dzia​ła, że jego smu​tek jest szcze​ry. – Roz​mia​ry guza wska​zu​ją, że nie​ba​wem się roz​prze​strze​ni – albo już się roz​prze​strze​nił – z oka na oczo​dół. Nie ma w tym przy​pad​ku na​dziei, że ra​dio​te​ra​pia po​mo​że, nie ma też cza​su, na​wet gdy​by na​dzie​ja ist​nia​ła. Ani chwi​li. Na​wet jed​nej. Zga​dza​my się z dok​to​rem Schur​rem, że trze​ba na​tych​miast usu​nąć Bar​ty’emu obie gał​ki oczne. Żeby oca​lić mu ży​cie. I tak oto, czte​ry dni po Bo​żym Na​ro​dze​niu, po dwóch dniach strasz​li​we​go nie​po​ko​ju, Agnes po​zna​ła praw​dę. Jej uko​cha​ny syn mu​siał stra​cić oczy albo umrzeć, mu​siał wy​bie​rać mię​dzy śle​po​tą a gu​zem mó​zgu. Spo​dzie​wa​ła się cze​goś strasz​ne​go i czu​ła, że to ją znisz​czy. Była zdol​na prze​trwać każ​de nie​szczę​ście, ale nie są​dzi​ła, że ma dość sił, by znieść cier​pie​nie swe​go nie​win​ne​go dziec​ka. A jed​nak słu​cha​ła i przyj​mo​wa​ła na sie​bie strasz​li​wy cię​żar praw​dy – jej ko​ści nie ob​ró​ci​ły się w po​piół, choć tak bar​dzo pra​gnę​ła jego mar​twej nie​czu​ło​ści. – Na​tych​miast – po​wtó​rzy​ła za le​ka​rzem. – Co to zna​czy? – Ju​tro rano.

Po​pa​trzy​ła na swe za​ci​śnię​te dło​nie. Stwo​rzo​ne do pra​cy, za​wsze go​to​we pod​jąć się każ​de​go za​da​nia. Moc​ne, zwin​ne, pew​ne dło​nie, te​raz zu​peł​nie bez​u​ży​tecz​ne, nie​zdol​ne do​ko​nać jed​ne​go cudu, któ​re​go tak bar​dzo pra​gnę​ła. – Bar​ty ma uro​dzi​ny za osiem dni. Mia​łam na​dzie​ję… Dok​tor Chan za​cho​wał za​wo​do​wy spo​kój, da​jąc jej siłę, ale w jego gło​sie sły​chać było nutę bólu: – Te guzy są tak za​awan​so​wa​ne, że do​pie​ro pod​czas ope​ra​cji bę​dzie​my wie​dzieć, czy się roz​prze​strze​ni​ły. Nie​wy​klu​czo​ne, że już jest za póź​no. A na​wet je​śli nie, i tak po​zo​sta​ła nam tyl​ko wą​ska furt​ka. Bar​dzo wą​ska. Osiem dni zwło​ki to za duże ry​zy​ko. Ski​nę​ła gło​wą. Nie mo​gła ode​rwać wzro​ku od swych dło​ni. Nie mo​gła spoj​rzeć mu w oczy, bała się, że jego tro​ska zła​mie ją do koń​ca, że wy​raz współ​czu​cia na jego twa​rzy ją do​bi​je. Po chwi​li Fran​klin Chan spy​tał: – Chce mu pani sama po​wie​dzieć czy w mo​jej obec​no​ści? – My​ślę, że… tyl​ko ja i on. – W moim ga​bi​ne​cie? – Zgo​da. – Po​trze​bu​je pani tro​chę cza​su, za​nim go przy​pro​wa​dzę? Przy​tak​nę​ła. Wstał i pod​szedł do drzwi. – Pani Lam​pion…? – Tak? – spy​ta​ła, nie pod​no​sząc gło​wy. – To wspa​nia​ły chło​piec, in​te​li​gent​ny i pe​łen ży​cia. Trud​no mu bę​dzie przy​wyk​nąć do śle​po​ty, ale to nie ko​niec wszyst​kie​go. Chło​pak po​ra​dzi so​bie bez świa​tła. Z po​cząt​ku bę​dzie cięż​ko, jed​nak… za​cznie w koń​cu funk​cjo​no​wać. Za​gry​zła war​gę, wstrzy​ma​ła od​dech, stłu​mi​ła w krta​ni szloch i po​wie​dzia​ła:

– Wiem. Dok​tor Chan za​mknął za sobą drzwi. Agnes zgię​ła się na krze​śle: ko​la​na złą​czo​ne, na nich za​ci​śnię​te dło​nie, na dło​niach czo​ło. Wy​da​wa​ło jej się, że zna war​tość po​ko​ry, jej ko​niecz​ność, jej siłę, któ​ra za​pew​nia we​wnętrz​ny spo​kój i uzdro​wie​nie ser​ca, ale w cią​gu tych kil​ku mi​nut do​wie​dzia​ła się o niej wię​cej niż kie​dy​kol​wiek do​tąd. Po​wró​ci​ły dresz​cze, sta​ły się gwał​tow​niej​sze – a po​tem znów prze​mi​nę​ły. Przez chwi​lę bra​ko​wa​ło jej po​wie​trza. Mia​ła wra​że​nie, że się dusi. Od​dy​cha​ła spa​zma​tycz​nie sze​ro​ko otwar​ty​mi usta​mi i wy​da​wa​ło jej się, że nie bę​dzie w sta​nie nad sobą za​pa​no​wać. Lecz w koń​cu po​wró​cił spo​kój. Lę​ka​jąc się, że łzy wy​stra​szą Bar​ty’ego, że roz​be​czy się na do​bre, zdła​wi​ła szloch. Mat​czy​na siła mo​gła sta​wić tamę każ​dej roz​pa​czy. Agnes wsta​ła z krze​sła, po​de​szła do okna i pod​nio​sła ża​lu​zje. Noc, gwiaz​dy. Wszech​świat był nie​zmie​rzo​ny, Bar​ty zaś mały, a jed​nak nie​śmier​tel​na du​sza chłop​ca czy​ni​ła zeń isto​tę rów​nie waż​ną jak ga​lak​ty​ki, jak każ​da część Stwo​rze​nia. Wie​rzy​ła w to nie​za​chwia​nie. Nie mo​gła​by znieść ży​cia, gdy​by nie ży​wi​ła prze​ko​na​nia, że ma ono sens i po​rzą​dek, choć cza​sem od​no​si​ła wra​że​nie, że jest ma​łym wró​bel​kiem, któ​re​go upad​ku nikt nie do​strzegł. — Bar​ty, maj​ta​jąc nóż​ka​mi, sie​dział na biur​ku dok​to​ra z Czer​wo​ną pla​ne​tą w dło​ni. Miej​sce, w któ​rym prze​rwał czy​ta​nie, za​ło​żył pal​cem. Agnes sama go tam po​sa​dzi​ła. Po​tem wy​gła​dzi​ła mu wło​sy, po​pra​wi​ła ko​szu​lę i za​wią​za​ła luź​ne sznu​ro​wa​dła. Nie przy​pusz​cza​ła,

że tak trud​no bę​dzie jej prze​ka​zać chłop​cu praw​dę. Przy​szło jej do gło​wy, że nie obej​dzie się bez po​mo​cy dok​to​ra Cha​na. I na​gle zna​la​zła od​po​wied​nie sło​wa. Wła​ści​wie pły​nę​ły przez nią jak gdy​by same, po​nie​waż nie mia​ła świa​do​mo​ści, że for​mu​łu​je zda​nia. Zna​cze​nie tego, co mó​wi​ła, i ton jej wy​po​wie​dzi były tak traf​ne, jak​by prze​ma​wiał przez nią anioł, któ​ry uwol​nił ją od tego cię​ża​ru i po​mógł Bar​ty’emu zro​zu​mieć, co go cze​ka. Je​śli cho​dzi o zdol​no​ści ma​te​ma​tycz​ne i bie​głość czy​ta​nia, chło​piec prze​wyż​szał więk​szość ośmio​lat​ków, ale bez wzglę​du na swą in​te​li​gen​cję koń​czył do​pie​ro trzy lata. Cu​dow​ne dzie​ci nie są w ta​kim sa​mym stop​niu roz​wi​nię​te emo​cjo​nal​nie co in​te​lek​tu​al​nie, lecz Bar​ty słu​chał z uwa​gą, za​da​wał py​ta​nia, a po​tem sie​dział w mil​cze​niu, spo​glą​da​jąc na książ​kę w swych dło​niach. Nie wi​dać było w jego oczach łez, a na twa​rzy stra​chu. – My​ślisz, że le​ka​rze wie​dzą naj​le​piej? – spy​tał w koń​cu. – Tak, ko​cha​nie. Wie​dzą. – Okay. Odło​żył książ​kę na biur​ko i wy​cią​gnął do niej rącz​ki. Agnes wzię​ła go w ra​mio​na, zdję​ła z biur​ka i ob​ję​ła moc​no. Oparł głów​kę na jej ra​mie​niu, twarz wtu​lił w szy​ję. Tak go zwy​kle trzy​ma​ła, gdy był ma​lut​ki. – Mo​że​my za​cze​kać do po​nie​dział​ku? – spy​tał. Nie po​wie​dzia​ła mu o wszyst​kim: że już mogą być prze​rzu​ty, że może umrzeć, na​wet po usu​nię​ciu oczu – i że na​wet je​śli cho​ro​ba się nie roz​prze​strze​ni​ła, to wkrót​ce może do tego dojść. – Dla​cze​go do po​nie​dział​ku? – spy​ta​ła. – Mogę czy​tać. Te krzy​we miej​sca znik​nę​ły. – Wró​cą. – Ale przez week​end prze​czy​tał​bym jesz​cze kil​ka ostat​nich ksią​żek. – He​in​le​ina, co?

Znał ty​tu​ły: Tu​nel na nie​bie, Mię​dzy pla​ne​ta​mi, Star​man Jo​nes. Za​nio​sła go do okna, spoj​rza​ła na gwiaz​dy, księ​życ i po​wie​dzia​ła: – Za​wsze będę ci czy​tać, Bar​ty. – Ale to co in​ne​go. – Tak. To co in​ne​go. He​in​le​in ma​rzył o po​dró​żach do od​le​głych świa​tów. Jesz​cze za​nim umarł, Ken​ne​dy obie​cał, że czło​wiek sta​nie na Księ​ży​cu przed koń​cem de​ka​dy. Bar​ty nie pra​gnął ni​cze​go rów​nie wiel​kie​go, chciał tyl​ko prze​czy​tać kil​ka ksią​żek, za​tra​cić się we wspa​nia​łej przy​jem​no​ści, jaką daje lek​tu​ra, gdyż nie​ba​wem każ​da opo​wieść mia​ła być dla nie​go do​świad​cze​niem je​dy​nie słu​cho​wym, a nie cał​ko​wi​cie pry​wat​ną i oso​bi​stą po​dró​żą. Czu​ła na szyi jego cie​pły od​dech. – I chcę zo​ba​czyć nie​któ​re twa​rze. – Twa​rze? – Wuja Edo​ma. Wuja Ja​co​ba. Cio​ci Ma​rii. Że​bym mógł pa​mię​tać twa​rze po tym… no wiesz. Nie​bo wy​da​wa​ło się ta​kie głę​bo​kie i zim​ne. Księ​życ za​mi​go​tał dziw​nie, gwiaz​dy się roz​ma​za​ły – ale tyl​ko na mgnie​nie oka. Jej mi​łość do tego chłop​ca była jak żar, w któ​rym har​to​wa​ło się jej ser​ce i wy​sy​cha​ły łzy. — Fran​klin Chan był nie​za​do​wo​lo​ny z tej de​cy​zji, ale ją do​sko​na​le ro​zu​miał. Agnes za​bra​ła Bar​ty’ego do domu. Usta​lo​no, że w po​nie​dzia​łek wró​cą do szpi​ta​la, a we wto​rek chło​piec zo​sta​nie pod​da​ny ope​ra​cji. Bi​blio​te​ka w Bri​ght Be​ach była otwar​ta w pią​tek do dzie​wią​tej wie​czo​rem. Zja​wi​li się tam na go​dzi​nę przed za​mknię​ciem, by zwró​cić Czer​wo​ną pla​ne​tę i wy​po​ży​czyć trzy ko​lej​ne po​wie​ści He​in​le​ina. W przy​pły​wie opty​mi​zmu wy​po​ży​czy​li czwar​tą, Pod​-

kay​ne z Mar​sa. Już w sa​mo​cho​dzie, prze​czni​cę przed ich do​mem, Bar​ty po​wie​dział: – Może le​piej nic nie mó​wić wu​jom aż do so​bo​ty. Będą się bar​dzo mar​twić. Do​brze? Ski​nę​ła gło​wą. – Do​brze. – Jak im po​wiesz, bę​dzie​my mie​li smut​ny week​end, a nie we​so​ły. We​so​ły week​end. Była zdu​mio​na jego po​sta​wą, a siła chłop​ca w ob​li​czu ciem​no​ści do​da​wa​ła jej od​wa​gi. Po po​wro​cie do domu Agnes w ogó​le nie mia​ła ape​ty​tu, ale zro​bi​ła Bar​ty’emu ka​nap​kę z se​rem, wy​ło​ży​ła na mi​secz​kę sa​łat​kę ziem​nia​cza​ną, do​da​ła do tego dużą pacz​kę czip​sów i colę, i wszyst​ko za​nio​sła na tacy do po​ko​ju, gdzie le​żał już w łóż​ku i czy​tał Tu​nel na nie​bie. W domu zja​wi​li się Edom i Ja​cob z py​ta​niem, co po​wie​dział dok​tor Chan, lecz Agnes ich okła​ma​ła: – Koń​co​we wy​ni​ki będą do​pie​ro w po​nie​dzia​łek, ale le​karz uwa​ża, że Bar​ty wy​zdro​wie​je. Je​śli któ​ryś coś po​dej​rze​wał, to tyl​ko Edom. Po​pa​trzył na nią zdzi​wio​ny, lecz o nic już nie py​tał. Po​pro​si​ła go, żeby po​sie​dział u niej w domu. Chcia​ła iść na go​dzi​nę do Ma​rii Gon​za​lez, a bała się zo​sta​wiać syn​ka sa​me​go. Edom zgo​dził się z ocho​tą, za​sia​da​jąc przed te​le​wi​zo​rem, by obej​rzeć film do​ku​men​tal​ny o wul​ka​nach, mię​dzy in​ny​mi o erup​cji Mont Pe​lee na Mar​ty​ni​ce, kie​dy to w cią​gu kil​ku mi​nut zgi​nę​ło dwa​dzie​ścia osiem ty​się​cy lu​dzi, i o in​nych nie​wy​obra​żal​nie wiel​kich klę​skach ży​wio​ło​wych. Wie​dzia​ła, że Ma​ria jest w domu i cze​ka na jej te​le​fon. Do miesz​ka​nia nad skle​pem Ele​na’s Fa​shions wcho​dzi​ło się

scho​da​mi na ty​łach bu​dyn​ku. Agnes po​ko​ny​wa​ła je zwy​kle bez tru​du, ale tego dnia, jesz​cze za​nim do​tar​ła na górę, wspi​nacz​ka po​zba​wi​ła ją tchu i przy​pra​wi​ła o drże​nie nóg. Ma​ria wy​glą​da​ła jak po​ra​żo​na, gdy otwo​rzy​ła drzwi. In​tu​icyj​nie wy​czu​ła, że sta​ło się coś złe​go, sko​ro Agnes po​sta​no​wi​ła przyjść, za​miast po pro​stu za​dzwo​nić. Tu, w kuch​ni Ma​rii, czte​ry dni po Bo​żym Na​ro​dze​niu, Agnes zrzu​ci​ła sto​ic​ką ma​skę i w koń​cu wy​buch​nę​ła nie​po​wstrzy​ma​nym szlo​chem. — Póź​niej, już w domu, ode​sła​ła Edo​ma i otwo​rzy​ła bu​tel​kę wód​ki, któ​rą ku​pi​ła w dro​dze po​wrot​nej z miesz​ka​nia Ma​rii. Zmie​sza​ła al​ko​hol z so​kiem po​ma​rań​czo​wym w zwy​kłej szklan​ce. Usia​dła przy sto​le i za​czę​ła pa​trzeć w szkło. Po chwi​li wszyst​ko wy​lą​do​wa​ło w zle​wie. Na​la​ła so​bie zim​ne​go mle​ka i wy​pi​ła szyb​ko. Mia​ła wra​że​nie, że za chwi​lę zwy​mio​tu​je, ale zdo​ła​ła się opa​no​wać. Przez dłu​gi czas sie​dzia​ła sama w sa​lo​nie, po ciem​ku, w ulu​bio​nym fo​te​lu Jo​eya, roz​my​śla​jąc o róż​nych rze​czach, ale czę​sto wra​ca​ła pa​mię​cią do spa​ce​ru Bar​ty’ego w desz​czu. Kie​dy o 2.10 po​szła na górę, chło​piec spał przy ła​god​nym bla​sku lamp​ki. Książ​ka le​ża​ła obok. Sku​li​ła się w fo​te​lu, ob​ser​wu​jąc syn​ka. Była złak​nio​na jego wi​do​ku. Są​dzi​ła, że nie za​śnie, że spę​dzi całą noc w jego po​ko​ju, ale zmę​cze​nie oka​za​ło się sil​niej​sze od niej. Nad ra​nem, krót​ko po szó​stej, ock​nę​ła się z nie​spo​koj​ne​go snu i zo​ba​czy​ła, że Bar​ty sie​dzi na łóż​ku i czy​ta. Obu​dził się w nocy i okrył mat​kę ko​cem. Uśmiech​nę​ła się i otu​li​ła szczel​niej. – Dbasz o sta​rą ma​mu​się, praw​da? – Ro​bisz do​bre plac​ki.

Ro​ze​śmia​ła się z tego żar​tu. – No cóż, do​brze wie​dzieć, że się na coś przy​da​ję. Ja​kieś spe​cjal​ne za​mó​wie​nie? – Orze​cho​wy, cze​ko​la​do​wy i ko​ko​so​wy. – Aż trzy? Za​mie​nisz się w małą gru​bą świn​kę. – Po​dzie​lę się z tobą – za​pew​nił ją. Tak za​czął się pierw​szy dzień ostat​nie​go week​en​du w ich daw​nym ży​ciu. — Ma​ria od​wie​dzi​ła ich w so​bo​tę. Sie​dzia​ła w kuch​ni i ha​fto​wa​ła koł​nierz i man​kie​ty bluz​ki, pod​czas gdy Agnes pie​kła plac​ki. Bar​ty sie​dział przy ku​chen​nym sto​le i czy​tał Mię​dzy pla​ne​ta​mi. Agnes za​uwa​ży​ła, że cza​sem ob​ser​wu​je ją przy pra​cy albo przy​glą​da się twa​rzy Ma​rii i jej zwin​nym dło​niom. O za​cho​dzie słoń​ca stał na po​dwó​rzu, spo​glą​da​jąc w górę przez ko​na​ry gi​gan​tycz​ne​go dębu, gdy po​ma​rań​czo​we nie​bo ciem​nia​ło co​raz bar​dziej, przy​bie​ra​jąc od​cień ko​ra​lo​wy, czer​wo​ny, fio​le​to​wy, in​dy​go. O świ​cie po​szedł z mat​ką nad mo​rze. Pa​trzy​li na fale przy​bra​ne grze​by​kiem pia​ny i ozło​co​ne roz​to​pio​nym krusz​cem wsta​ją​ce​go słoń​ca, i na krą​żą​ce w gó​rze mewy. Kie​dy roz​rzu​ci​li tro​chę chle​ba, skrzy​dla​te sta​do sfru​nę​ło na zie​mię. W nie​dzie​lę, w wi​gi​lię No​we​go Roku, na obiad przy​szli Ja​cob i Edom. Po de​se​rze, kie​dy Bar​ty po​szedł do swo​je​go po​ko​ju czy​tać Star​ma​na Jo​ne​sa, któ​re​go za​czął tego sa​me​go po​po​łu​dnia, Agnes po​wie​dzia​ła bra​ciom praw​dę o oczach ich sio​strzeń​ca. Sta​ra​li się za wszel​ką cenę wy​ra​zić swój smu​tek, co po​ru​szy​ło Agnes do głę​bi. Nie dla​te​go, że tak bar​dzo się prze​ję​li, ale dla​te​go, że nie byli w sta​nie się od​po​wied​nio wy​sło​wić. Ich żal, po​zba​wio​ny do​bro​czyn​ne​go uj​ścia eks​pre​sji, miał nisz​czy​ciel​ską siłę. Trwa​ją​ca całe ży​cie izo​la​cja uczy​ni​ła ich nie​zdol​ny​mi do nor​mal​ne​go

funk​cjo​no​wa​nia. Nie umie​li zrzu​cić z sie​bie cię​ża​ru prze​szło​ści, nieść po​cie​chy in​nym. Co gor​sza, ich ob​se​sja śmier​ci, jej wszel​kich prze​ja​wów i me​cha​ni​zmów, ka​za​ła im bez​u​stan​nie ocze​ki​wać naj​gor​sze​go, nie byli więc ani za​szo​ko​wa​ni, ani zdol​ni do słów po​cie​chy, lecz po pro​stu zre​zy​gno​wa​ni. W re​zul​ta​cie obaj ogra​ni​czy​li się do urwa​nych zdań, ka​le​kich ge​stów, bez​gło​śnych łez – Agnes zaś przy​pa​dła rola je​dy​nej po​cie​szy​ciel​ki. Chcie​li pójść na górę, do po​ko​ju Bar​ty’ego, ale im nie po​zwo​li​ła, po​nie​waż nie mo​gli zro​bić dla chłop​ca nic po​nad to, co zro​bi​li już dla niej. – Chce do​koń​czyć książ​kę i nie po​zwo​lę, by kto​kol​wiek mu prze​szka​dzał. Wy​jeż​dża​my do New​port Be​ach o siód​mej rano, wte​dy go zo​ba​czy​cie. Krót​ko po dzie​wią​tej wie​czo​rem, gdy Edom i Ja​cob byli już od go​dzi​ny u sie​bie, Bar​ty zszedł z książ​ką w ręku na dół. – Wró​ci​ły skrzy​wio​ne li​ter​ki. Agnes przy​go​to​wa​ła dla sie​bie i dla ma​łe​go na​pój ko​rzen​ny z łyż​ką lo​dów wa​ni​lio​wych, po czym, prze​bra​ni obo​je w pi​ża​my, usie​dli ra​zem na jego łóż​ku i za​ja​da​li sma​ko​wi​ty de​ser. Agnes prze​czy​ta​ła gło​śno ostat​nie sześć​dzie​siąt stron Star​ma​na Jo​ne​sa. Ża​den week​end nie upły​nął tak szyb​ko, żad​na też pół​noc nie przy​nio​sła ze sobą tyle lęku. Bar​ty spał tej nocy w łóż​ku swej mat​ki. Agnes zga​si​ła świa​tło i nie​dłu​go po​tem po​wie​dzia​ła: – Po​słu​chaj, dzie​cia​ku, mi​nął ty​dzień, od kie​dy cho​dzi​łeś su​chą sto​pą w desz​czu, a ja cią​gle o tym my​ślę. – Nie ma się cze​go bać – za​pew​nił ją po​now​nie. – No cóż, mnie to wciąż prze​ra​ża. Ale tak się za​sta​na​wia​łam… kie​dy mó​wisz o rze​czach, jak róż​ne by​wa​ją… czy jest ja​kieś miej​sce, gdzie nie masz tych pro​ble​mów z oczka​mi?

– Pew​nie. Tak jest ze wszyst​kim. Wszyst​ko, co może się stać, to się sta​je, i jak sta​je się ina​czej, to robi się zu​peł​nie nowe miej​sce. – Nie ro​zu​miem. Wes​tchnął. – Wiem. – Wi​dzisz te inne miej​sca? – Czu​ję je. – Na​wet jak tam cho​dzisz? – Nie cał​kiem w nich cho​dzę. Cho​dzę jak​by… w ich ob​ra​zie. – Chy​ba nie dasz rady wy​ja​śnić tego sta​rej ma​tu​li, co? – Może kie​dyś. Nie te​raz. – Więc… jak da​le​ko są te miej​sca? – Wszyst​kie są tu te​raz ra​zem. – Inni chłop​cy jak ty i inne mamy w in​nych do​mach jak ten… wszyst​ko jest tu te​raz ra​zem. – Tak. – I w nie​któ​rych twój tata żyje. – Tak. – A w nie​któ​rych umar​łam tej nocy, kie​dy się uro​dzi​łeś, a ty miesz​kasz sam z tatą. – W nie​któ​rych miej​scach musi tak być. – I w nie​któ​rych musi być tak, że two​je oczka są zdro​we? – Jest dużo miejsc, gdzie nie mam w ogó​le cho​rych oczu. I dużo ta​kich, gdzie są bar​dziej cho​re albo nie tak cho​re, ale wciąż je mam. Agnes na​dal nie mia​ła po​ję​cia, o czym mówi, ale wie​dzia​ła, po​dob​nie jak przed ty​go​dniem, na chło​sta​nym desz​czem cmen​ta​rzu, że coś się za tym kry​je.

– Ko​cha​nie, tak się za​sta​na​wia​łam… czy nie mógł​byś pójść tam, gdzie nie masz cho​rych oczu, tak jak cho​dzi​łeś, gdzie nie było desz​czu… i zo​sta​wić tam cho​ro​bę? Mógł​byś pójść tam, gdzie masz zdro​we oczka, i wró​cić z nimi? – Tak się nie da. – Dla​cze​go? My​ślał nad tym przez chwi​lę. – Nie wiem. – Za​sta​no​wisz się nad tym? Zro​bisz to dla mnie? – Pew​nie. To do​bre py​ta​nie. Uśmiech​nę​ła się. – Dzię​ki. Ko​cham cię, mój słod​ki. – Ja też cię ko​cham. – Po​mo​dli​łeś się po ci​chu? – Te​raz się po​mo​dlę. Agnes też to zro​bi​ła. Le​ża​ła w ciem​no​ści obok syn​ka, pa​trząc na okno. Przez ża​lu​zje prze​ni​kał sła​by blask księ​ży​ca, ni​czym su​ge​stia in​nej rze​czy​wi​sto​ści kwit​ną​cej ja​kimś dziw​nym ży​ciem poza cien​ką smu​gą świa​tła. Bę​dąc już na kra​wę​dzi snu, Bar​ty po​wie​dział do swe​go ojca, któ​ry żył we wszyst​kich in​nych miej​scach: – Do​bra​noc, tato. Agnes usły​sza​ła głos swej wia​ry, któ​ry mó​wił, że świat jest nie​skoń​cze​nie zło​żo​ny i pe​łen ta​jem​nic, a prze​ko​na​nie Bar​ty’ego o nie​wy​czer​pa​nych moż​li​wo​ściach w ja​kiś szcze​gól​ny spo​sób do​da​ło jej sił i ze​sła​ło spo​koj​ny sen. — W po​nie​dzia​łek rano, w dzień No​we​go Roku, Agnes wy​nio​sła z domu dwie wa​liz​ki, po​sta​wi​ła je na gan​ku i za​mru​ga​ła ze zdu​mie​nia na wi​dok żół​to–bia​łe​go for​da, któ​ry stał już na pod​jeź​dzie. Bra​cia

pa​ko​wa​li do wozu ba​ga​że. Po​de​szli do niej i wzię​li wa​liz​ki, Edom zaś oświad​czył: – Po​pro​wa​dzę. – Usią​dę z przo​du z Edo​mem – po​wie​dział Ja​cob. – Po​je​dziesz z Bar​tym z tyłu. Przez całe ży​cie nie opu​ści​li gra​nic Bri​ght Be​ach. Wy​glą​da​li te​raz na po​de​ner​wo​wa​nych, ale i zde​cy​do​wa​nych. Uka​zał się Bar​ty z eg​zem​pla​rzem Pod​kay​ne z Mar​sa, któ​ry mat​ka obie​ca​ła mu prze​czy​tać póź​niej, w szpi​ta​lu. – Wszy​scy je​dzie​my? – spy​tał. – Na to wy​glą​da – od​par​ła Agnes. – O rany! – Świę​te sło​wa. Po​mi​mo groź​by po​waż​ne​go trzę​sie​nia zie​mi, eks​plo​zji cię​ża​ró​wek z ła​dun​kiem dy​na​mi​tu na szo​sie, przy​cza​jo​ne​go gdzieś tor​na​da, pęk​nię​tej tamy, burz gra​do​wych kry​ją​cych się w nie​prze​wi​dzia​nych nie​bio​sach, spa​da​ją​cych sa​mo​lo​tów i roz​pę​dzo​nych po​cią​gów, a tak​że gwał​tow​ne​go prze​su​nię​cia osi ziem​skiej, któ​re zmio​tło​by z po​wierzch​ni glo​bu ludz​ką cy​wi​li​za​cję, obaj bra​cia za​ry​zy​ko​wa​li prze​kro​cze​nie gra​nic Bri​ght Be​ach i po​dróż na pół​noc, ku wiel​kiej nie​wia​do​mej dziw​nych i nie​bez​piecz​nych te​ry​to​riów. Kie​dy ru​szy​li wzdłuż wy​brze​ża, Agnes za​czę​ła czy​tać Bar​ty’emu książ​kę: – „Przez całe ży​cie pra​gną​łem udać się na Zie​mię. Nie po to oczy​wi​ście, by tam za​miesz​kać, je​dy​nie by ją zo​ba​czyć. Jak po​wszech​nie wia​do​mo, Ter​ra jest wspa​nia​łym miej​scem do zwie​dza​nia, lecz nie do ży​cia. Nie na​da​je się tak na​praw​dę na ludz​ką sie​dzi​bę”. Sie​dzą​cy z przo​du Edom i Ja​cob mruk​nę​li zgod​nie, wy​ra​ża​jąc apro​ba​tę dla opi​nii nar​ra​to​ra. —

W po​nie​dzia​łek wie​czo​rem Edom i Ja​cob za​re​zer​wo​wa​li dwa są​sied​nie apar​ta​men​ty w mo​te​lu nie​da​le​ko szpi​ta​la. Za​dzwo​ni​li do po​ko​ju Bar​ty’ego, by po​dać Agnes nu​mer te​le​fo​nu i po​in​for​mo​wać, że od​wie​dzi​li osiem​na​ście miejsc tym​cza​so​we​go po​by​tu, nim zna​leź​li ta​kie, któ​re wy​da​ło im się względ​nie bez​piecz​ne. Przez wzgląd na wiek Bar​ty’ego dok​tor Fran​klin Chan po​zwo​lił Agnes spę​dzić noc ra​zem z syn​kiem, na dru​gim łóż​ku, któ​re aku​rat było wol​ne. Po raz pierw​szy od wie​lu mie​się​cy Bar​ty nie chciał spać w ciem​no​ści. Zo​sta​wi​li uchy​lo​ne drzwi, by do po​ko​ju wpa​da​ło tro​chę świa​tła z ko​ry​ta​rza. Noc wy​da​wa​ła się dłuż​sza niż mar​sjań​ski mie​siąc. Agnes drze​ma​ła nie​spo​koj​nie, bu​dząc się co chwi​la z kosz​ma​ru, spo​co​na i roz​trzę​sio​na. Śni​ła, że za​bie​ra​ją jej syna po ka​wał​ku: naj​pierw oczy, po​tem dło​nie, po​tem uszy, nogi… W szpi​ta​lu pa​no​wa​ła nie​sa​mo​wi​ta ci​sza, prze​ry​wa​na tyl​ko pi​skiem gu​mo​wych bu​tów na wi​ny​lo​wej pod​ło​dze ko​ry​ta​rza. Z pierw​szy​mi pro​mie​nia​mi brza​sku zja​wi​ła się pie​lę​gniar​ka, by przy​go​to​wać chłop​ca do ope​ra​cji. Ze​bra​ła mu wło​sy do tyłu i ukry​ła pod ob​ci​słym czep​kiem. Po​tem zgo​li​ła mu rzę​sy. Kie​dy wy​szła i obo​je cze​ka​li na sa​ni​ta​riu​sza z wóz​kiem, Bar​ty po​wie​dział: – Po​dejdź bli​żej. Sta​ła już obok łóż​ka. Te​raz na​chy​li​ła się ku nie​mu. – Bli​żej – po​wie​dział. Przy​su​nę​ła do nie​go twarz. Uniósł gło​wę i po​tarł się z nią no​sem. – Eski​mos. – Eski​mos – po​wtó​rzy​ła. Bar​ty wy​szep​tał: – Sto​wa​rzy​sze​nie Bie​gu​na Pół​noc​ne​go Do​brych Awan​tur​ni​ków

ma po​sie​dze​nie. – Wszy​scy obec​ni – po​twier​dzi​ła. – Mam se​kret. – Ża​den czło​nek sto​wa​rzy​sze​nia ni​g​dy nie na​ru​szy obo​wiąz​ku za​cho​wa​nia ta​jem​ni​cy – za​pew​ni​ła go Agnes. – Boję się. W cią​gu trzy​dzie​stu trzech lat ży​cia Agnes czę​sto mu​sia​ła oka​zy​wać siłę, lecz ni​g​dy tak wiel​ką jak te​raz, gdy trze​ba było za​pa​no​wać nad emo​cja​mi i po​zo​stać dla chłop​ca opo​ką. – Nie bój się, ko​cha​nie. Je​stem tu​taj. – Uję​ła w dło​nie jego małą rącz​kę. – Będę cze​ka​ła. Ani na chwi​lę cię nie zo​sta​wię. – Bo​isz się? Gdy​by był in​nym trzy​lat​kiem, ucie​kła​by się do li​to​ści​we​go kłam​stwa. Ale to było jej cu​dow​ne dziec​ko, jej wspa​nia​ły syn. Od razu by się zo​rien​to​wał. – Tak – przy​zna​ła, wciąż go tu​ląc. – Boję się. Ale dok​tor Chan to do​sko​na​ły chi​rurg, a szpi​tal jest bar​dzo do​bry. – Jak dłu​go to po​trwa? – Nie​zbyt dłu​go. – Będę coś czuł? – Za​śniesz, ko​cha​nie. – Czy Bóg pa​trzy? – Tak. Cały czas. – Zda​je mi się, że nie pa​trzy. – Jest tu​taj tak samo jak ja, Bar​ty. Ma mnó​stwo za​jęć, musi obejść cały wszech​świat, za​opie​ko​wać się ty​lo​ma ludź​mi, nie może sie​dzieć tyl​ko tu​taj. Od​wie​dza też inne pla​ne​ty, o któ​rych czy​ta​łeś. – Nie my​śla​łem o in​nych pla​ne​tach. – Wi​dzisz, ma tyle na swo​ich bar​kach, że nie za​wsze może nas

ob​ser​wo​wać z całą uwa​gą, ale za​wsze wi​dzi nas ką​tem oka. Wszyst​ko do​brze się skoń​czy. Wiem o tym. Łóż​ko na kół​kach tur​ko​ta​ło po pod​ło​dze. Za nim szedł mło​dy sa​lo​wy, cały w bie​li. I znów pie​lę​gniar​ka. – Eski​mos – wy​szep​tał Bar​ty. – Eski​mos – po​wtó​rzy​ła. – Po​sie​dze​nie sto​wa​rzy​sze​nia zo​sta​ło ofi​cjal​nie za​mknię​te. Uję​ła dłoń​mi jego twarz i uca​ło​wa​ła jed​no oko i dru​gie, oba pięk​ne jak klej​no​ty. – Go​to​wy? – Nie – uśmiech​nął się sła​bo. – Ani ja – przy​zna​ła. – Więc chodź​my. Sa​lo​wy prze​niósł Bar​ty’ego na wó​zek. Pie​lę​gniar​ka przy​kry​ła go prze​ście​ra​dłem i pod​ło​ży​ła po​dusz​kę pod gło​wę. Edom i Ja​cob, któ​rym uda​ło się ja​koś prze​trwać noc, cze​ka​li już na ko​ry​ta​rzu. Obaj uca​ło​wa​li sio​strzeń​ca, ale ża​den nie był w sta​nie mó​wić. Pie​lę​gniar​ka ru​szy​ła przo​dem, sa​lo​wy pchał łóż​ko. Agnes szła obok, trzy​ma​jąc ma​łe​go za rącz​kę. Edom i Ja​cob za​ję​li miej​sca po obu stro​nach łóż​ka, każ​dy ści​skał ukry​tą pod prze​ście​ra​dłem stop​kę chłop​ca, eskor​tu​jąc go z ka​mien​ną de​ter​mi​na​cją agen​tów Se​cret Se​rvi​ce. Kie​dy do​tar​li do wind, sa​lo​wy za​pro​po​no​wał, by Edom i Ja​cob wsie​dli do dru​giej i spo​tka​li się z sio​strzeń​cem na od​dzia​le chi​rur​gicz​nym. Edom za​gryzł war​gę, po​trzą​snął gło​wą i upar​cie trzy​mał chłop​ca za lewą sto​pę. Nie wy​pusz​cza​jąc z dło​ni pra​wej nogi ma​łe​go, Ja​cob za​uwa​żył, że jed​na win​da do​trze na miej​sce bez​piecz​nie, lecz gdy​by sko​rzy​-

sta​li z obu, to któ​raś z pew​no​ścią roz​trza​ska się o dno szy​bu, zwa​żyw​szy na za​wod​ność wszel​kiej ma​szy​ne​rii stwo​rzo​nej przez czło​wie​ka. Pie​lę​gniar​ka wtrą​ci​ła, że win​da za​bie​rze wszyst​kich, je​śli ni​ko​mu nie prze​szka​dza cia​sno​ta. Nikt nie pro​te​sto​wał, po czym ru​szy​li w dół po​wo​li, choć Agnes i tak wy​da​wa​ło się zbyt szyb​ko. Drzwi się roz​su​nę​ły. Wy​to​czy​li Bar​ty’ego na ko​ry​tarz, mi​nę​li umy​wal​ki dla chi​rur​gów i zbli​ży​li się do pie​lę​gniar​ki w zie​lo​nym czep​ku, ma​sce i far​tu​chu, któ​ra prze​ję​ła chłop​ca. Kie​dy wta​cza​no go na salę ope​ra​cyj​ną, gło​wą do przo​du, uniósł się na łóż​ku. Nie od​ry​wał oczu od mat​ki, do​pó​ki nie za​mknę​ły się za nim drzwi. Agnes uśmie​cha​ła się jak naj​pro​mien​niej, by ob​raz mat​czy​nej twa​rzy nie ko​ja​rzył mu się z roz​pa​czą. Po​szła wraz z brać​mi do po​cze​kal​ni, gdzie sie​dzie​li we trój​kę i po​pi​ja​li z pa​pie​ro​wych kub​ków czar​ną kawę z au​to​ma​tu. Uświa​do​mi​ła so​bie, że wa​let się wresz​cie zja​wił, wy​wró​żo​ny przez kar​ty tam​te​go wie​czo​ru, tak daw​no temu. Ocze​ki​wa​ła, że bę​dzie nim ja​kiś czło​wiek o bez​li​to​snych oczach i pod​łym ser​cu, lecz klą​twa nie mia​ła wy​mia​ru ludz​kie​go. Była no​wo​two​rem. Od chwi​li roz​mo​wy z Jo​shuą Nun​nem w mi​nio​ny czwar​tek mi​nę​ły po​nad czte​ry dni. Mia​ła czas, by przy​go​to​wać się na naj​gor​sze. I zro​bi​ła to, naj​le​piej jak umia​ła, nie tra​cąc przy tym zmy​słów. Jed​nak w głę​bi ser​ca nie wy​zby​ła się na​dziei na cud. To był nie​zwy​kły chło​piec, umiał prze​cież cho​dzić tam, gdzie nie było desz​czu, i wy​da​wa​ło się, że wszyst​ko może się zda​rzyć, że dok​tor Chan wpad​nie nie​spo​dzie​wa​nie do po​cze​kal​ni, z ma​ską chi​rur​gicz​ną za​wie​szo​ną na szyi, z roz​pro​mie​nio​ną twa​rzą i wia​do​mo​ścią o sa​mo​rzut​nym cof​nię​ciu się raka. Po ja​kimś cza​sie chi​rurg rze​czy​wi​ście zja​wił się w po​cze​kal​ni, przy​no​sząc do​brą no​wi​nę – cho​ro​ba nie za​ata​ko​wa​ła oczo​do​łów

ani ner​wu wzro​ko​we​go, ale na tym cud się skoń​czył. Dru​gie​go stycz​nia 1968 roku, czte​ry dni przed swy​mi trze​ci​mi uro​dzi​na​mi, Bar​tho​lo​mew Lam​pion od​dał oczy w za​mian za ży​cie i za​ak​cep​to​wał ist​nie​nie w ciem​no​ści bez na​dziei, że za​nu​rzy się jesz​cze kie​dy​kol​wiek w cu​dow​nym bla​sku świa​tła. Do​pó​ki, w od​po​wied​nim cza​sie, nie za​mie​ni tego świa​ta na inny i lep​szy.

62 Paul Da​ma​scus wę​dro​wał pół​noc​nym wy​brze​żem Pa​cy​fi​ku: z Po​int Rey​es Sta​tion do To​ma​les, Bo​de​ga Bay, Ste​warts Po​int, Gu​ala​la i Men​do​ci​no. By​wa​ły dni, że po​ko​ny​wał pięt​na​ście ki​lo​me​trów, a kie​dy in​dziej pięć​dzie​siąt. Trze​cie​go stycz​nia 1968 roku dzie​li​ło go nie​speł​na czte​ry​sta ki​lo​me​trów od Spru​ce Hills w sta​nie Ore​gon. Nie był jed​nak świa​do​my bli​sko​ści mia​sta, któ​re nie sta​no​wi​ło wów​czas celu jego wę​drów​ki. Z de​ter​mi​na​cją god​ną bo​ha​te​ra po​wie​ści sen​sa​cyj​nej szedł w słoń​cu i desz​czu. Szedł w upa​le i chło​dzie. Nie mógł go po​wstrzy​mać ani wiatr, ani bły​ska​wi​ce. W cią​gu trzech lat, ja​kie upły​nę​ły od śmier​ci Per​ri, prze​szedł ty​sią​ce ki​lo​me​trów. Nie za​pi​sy​wał do​kład​nej licz​by, gdyż nie pró​bo​wał do​stać się do księ​gi re​kor​dów Gu​in​nes​sa, nie chciał też ni​cze​go udo​wad​niać. Na po​cząt​ku, przez pierw​sze mie​sią​ce, jego wy​pra​wy koń​czy​ły się na dwu​na​stym czy pięt​na​stym ki​lo​me​trze: szedł wy​brze​żem na pół​noc i po​łu​dnie od Bri​ght Be​ach, rów​nież w głąb lądu, aż do pu​sty​ni za wzgó​rza​mi. Wy​cho​dził z domu i wra​cał tego sa​me​go dnia. Pierw​szą ca​ło​noc​ną po​dróż od​był w czerw​cu 1965 roku, do La Jol​la, na pół​noc od San Die​go. Za​brał ze sobą zbyt duży ple​cak i wło​żył dłu​gie spodnie, choć po​wi​nien mieć szor​ty, bo pa​no​wał upał. Była to pierw​sza – i jak na ra​zie ostat​nia – dłuż​sza wy​pra​wa Pau​la, któ​rej przy​świe​cał ja​kiś cel. Wy​brał się na spo​tka​nie bo​ha​te​ra. W ar​ty​ku​le pra​so​wym na jego te​mat zna​lazł wzmian​kę o re​stau​ra​cji, w któ​rej wiel​ki czło​wiek cza​sem ja​dał śnia​da​nie. Wy​ru​szyw​szy po zmro​ku, Paul udał się na po​łu​dnie, wzdłuż nad​brzeż​nej szo​sy. Na po​cząt​ku to​wa​rzy​szył mu gwał​tow​ny po​-

dmuch prze​jeż​dża​ją​cych po​jaz​dów, ale po​tem już tyl​ko sa​mot​ny krzyk cza​pli, szept wia​tru w tra​wie, po​mruk mor​skiej fali. Nie for​su​jąc się zbyt​nio, do​tarł do La Jol​la przed świ​tem. Re​stau​ra​cja ni​czym się nie wy​róż​nia​ła. Zwy​kła ja​dło​daj​nia. Aro​mat skwier​czą​ce​go be​ko​nu, sma​żo​ne jaj​ka. Cie​pła woń świe​że​go cia​sta, orzeź​wia​ją​cy za​pach moc​nej kawy. Czy​ste, ja​sne oto​cze​nie. Szczę​ście Pau​lo​wi sprzy​ja​ło. Bo​ha​ter był na miej​scu i spo​ży​wał śnia​da​nie. Sie​dział z dwo​ma in​ny​mi męż​czy​zna​mi przy na​roż​nym sto​li​ku, za​głę​bio​ny w roz​mo​wie. Paul usiadł sa​mot​nie, na dru​gim koń​cu re​stau​ra​cji. Za​mó​wił sok po​ma​rań​czo​wy i na​le​śni​ki. Krót​ki spa​cer przez salę, do sto​li​ka zaj​mo​wa​ne​go przez bo​ha​te​ra, wy​da​wał mu się za​da​niem o wie​le trud​niej​szym niż wę​drów​ka, któ​rą wła​śnie za​koń​czył. Był ni​kim, far​ma​ceu​tą z ma​łe​go mia​stecz​ka, któ​ry z każ​dym mie​sią​cem pra​co​wał co​raz rza​dziej, któ​ry w co​raz więk​szym stop​niu mu​siał po​le​gać na za​tro​ska​nych współ​pra​cow​ni​kach i któ​re​mu gro​zi​ła utra​ta ap​te​ki. Ni​g​dy nie do​ko​nał wiel​kie​go czy​nu, nie oca​lił ni​ko​mu ży​cia. Nie miał pra​wa na​rzu​cać się temu czło​wie​ko​wi i te​raz wie​dział, że nie ma rów​nież od​wa​gi, by to uczy​nić. A jed​nak, nie​świa​do​my tego, co robi, pod​niósł się z krze​sła, za​ło​żył so​bie od​ru​cho​wo ple​cak na ra​mio​na i ru​szył na dru​gi ko​niec sali. Męż​czyź​ni po​pa​trzy​li na nie​go wy​cze​ku​ją​co. Z każ​dym kro​kiem dłu​giej noc​nej wę​drów​ki za​sta​na​wiał się, co ma po​wie​dzieć, co musi po​wie​dzieć, je​śli w ogó​le doj​dzie do spo​tka​nia. A te​raz sło​wa, któ​re tak dłu​go po​wta​rzał w my​ślach, za​wio​dły go. Otwo​rzył usta, ale na​dal stał ni​czym nie​mo​wa. Ode​rwał pra​wą rękę od boku. Prze​bie​rał pal​ca​mi w po​wie​trzu, jak​by gło​ski moż​na było wy​do​być z ete​ru. Czuł się głu​pio i nie​zręcz​nie. Naj​wy​raź​niej jed​nak bo​ha​ter był przy​zwy​cza​jo​ny do ta​kich spo​tkań. Wstał i od​su​nął czwar​te krze​sło. – Pro​szę z nami usiąść.

Ta ła​ska​wość nie przy​wró​ci​ła Pau​lo​wi mowy. Wręcz prze​ciw​nie, po​czuł, jak za​ci​ska mu się krtań. Pra​gnął po​wie​dzieć: „Próż​ny po​li​tyk z ob​se​sją na punk​cie wła​dzy, gwiaz​dy spor​tu i na​pu​sze​ni ak​to​rzy, któ​rzy są na​zy​wa​ni bo​ha​te​ra​mi i ni​g​dy prze​ciw​ko temu nie pro​te​stu​ją, wszy​scy oni po​win​ni spa​lić się ze wsty​du na dźwięk pań​skie​go na​zwi​ska. Pań​ska wi​zja, wal​ka, lata żmud​nej pra​cy, nie​za​chwia​na wia​ra wbrew po​wszech​ne​mu zwąt​pie​niu, ry​zy​ko, ja​kie pan po​dej​mo​wał, rzu​ca​jąc na sza​lę swą re​pu​ta​cję i ka​rie​rę – to jed​no z naj​wspa​nial​szych zja​wisk w dzie​jach świa​ta. Był​bym za​szczy​co​ny, mo​gąc uści​snąć pań​ską dłoń”. Paul nie wy​po​wie​dział na​wet jed​ne​go sło​wa tej ty​ra​dy, ale, być może, jego nie​moc oka​za​ła się w tym wy​pad​ku zba​wien​na. Z tego, co wie​dział o swym bo​ha​te​rze, wy​ni​ka​ło, że otwar​ta po​chwa​ła wpra​wi​ła​by go w za​kło​po​ta​nie. Usiadł na krze​śle i wy​cią​gnął z port​fe​la zdję​cie Per​ri. Była to sta​ra, czar​no–bia​ła fo​to​gra​fia szkol​na, już lek​ko po​żół​kła, zro​bio​na w 1933 roku, gdy za​czy​nał się w niej ko​chać. Mie​li wte​dy obo​je po trzy​na​ście lat. Jo​nas Salk, jak​by przy​zwy​cza​jo​ny do ta​kich sy​tu​acji, wziął zdję​cie do ręki. – Pań​ska cór​ka? Paul po​trzą​snął gło​wą. Po​ka​zał ko​lej​ne zdję​cie Per​ri, tym ra​zem wy​ko​na​ne w dniu Bo​że​go Na​ro​dze​nia 1964 roku, nie​speł​na mie​siąc przed śmier​cią. Le​ża​ła w swo​im łóż​ku, w sa​lo​nie, cia​ło mia​ła skur​czo​ne, ale twarz na​dal pięk​ną. Kie​dy Paul od​zy​skał głos, sły​chać w nim było chra​pli​wą nutę żalu. – Moja żona. Per​ri. Per​ris Jean. – Jest uro​cza. – By​li​śmy mał​żeń​stwem… dwa​dzie​ścia trzy lata. – Kie​dy zo​sta​ła po​ra​żo​na? – spy​tał Salk.

– Mia​ła pra​wie pięt​na​ście lat… w ty​siąc dzie​więć​set trzy​dzie​stym pią​tym roku. – Strasz​ny rok. Per​ri zo​sta​ła ka​le​ką sie​dem​na​ście lat przed od​kry​ciem szcze​pion​ki Jo​na​sa Sal​ka, któ​ra oszczę​dzi​ła na​stęp​nym po​ko​le​niom prze​kleń​stwa po​lio. – Chcia​łem, żeby pan… nie wiem… chcia​łem, żeby pan ją zo​ba​czył – wy​znał Paul. – Chcia​łem po​wie​dzieć… po​wie​dzieć… Sło​wa mu umy​ka​ły, za​czął wo​dzić wzro​kiem po wnę​trzu re​stau​ra​cji, jak​by ktoś mógł go wy​rę​czyć. Zda​wał so​bie spra​wę, że lu​dzie pa​trzą, i za​kło​po​ta​nie wią​za​ło mu ję​zyk. – Może by​śmy się prze​szli? – za​pro​po​no​wał Jo​nas Salk. – Prze​pra​szam. Prze​rwa​łem pa​nom. Za​cho​wa​łem się nie​mą​drze. – Ależ skąd – uspo​ko​ił go Salk. – Mu​szę z pa​nem po​mó​wić. Je​śli ze​chce pan po​świę​cić mi tro​chę cza​su… Sło​wo „mu​szę” za​miast sło​wa „chcę” spra​wi​ło, że Paul ru​szył za le​ka​rzem w stro​nę wyj​ścia. Już na ze​wnątrz zo​rien​to​wał się, że nie za​pła​cił za sok i na​le​śni​ki. Za​wró​cił, ale do​strzegł przez okno, że je​den z to​wa​rzy​szą​cych Sal​ko​wi męż​czyzn za​bie​ra ra​chu​nek z jego sto​li​ka. Dok​tor Salk ob​jął Pau​la ra​mie​niem. Ru​szy​li uli​cą wy​sa​dza​ną eu​ka​lip​tu​sa​mi i so​sna​mi w stro​nę ma​łe​go par​ku. Usie​dli na ław​ce ską​pa​nej w bla​sku słoń​ca i ob​ser​wo​wa​li kacz​ki na sta​wie. Salk wciąż trzy​mał zdję​cia. – Pro​szę mi opo​wie​dzieć o Per​ri. – Ona… zmar​ła. – Przy​kro mi. – Pięć mie​się​cy temu. – Chciał​bym się cze​goś o niej do​wie​dzieć.

Paul miał po​waż​ne trud​no​ści, by wy​ra​zić swój po​dziw dla Sal​ka, lecz o Per​ri mógł mó​wić dłu​go i bez opo​rów. Jej in​te​li​gen​cja, ser​ce, mą​drość, do​broć, uro​da, ser​decz​ność i od​wa​ga były jak​by nić​mi w opo​wie​ści, któ​rą mógł​by tkać przez resz​tę swych dni. Od dnia śmier​ci żony nie był w sta​nie mó​wić o niej z ni​kim, kogo znał, gdyż przy​ja​cie​le sku​pia​li się zwy​kle na nim, na jego cier​pie​niu, pod​czas gdy on tyl​ko pra​gnął, by le​piej zro​zu​mie​li Per​ri, by uświa​do​mi​li so​bie jej wy​jąt​ko​wość. Pra​gnął, by ją pa​mię​ta​no po jego śmier​ci, pra​gnął, by jej wdzięk i hart du​cha wspo​mi​na​no z sza​cun​kiem. Była zbyt wspa​nia​łą ko​bie​tą, by nie po​zo​sta​wić po so​bie naj​drob​niej​sze​go choć​by śla​du, i przy​gnę​bia​ła go myśl, że pa​mięć o Per​ri może prze​mi​nąć wraz z jego odej​ściem. – Z pa​nem mogę mó​wić – zwró​cił się do Sal​ka. – Pan zro​zu​mie. Była bo​ha​te​rem, je​dy​nym, ja​kie​go zna​łem, do​pó​ki nie spo​tka​łem pana. Czy​ta​łem o nich przez całe ży​cie, w ma​ga​zy​nach i ta​nich książ​kach. Lecz Per​ri… ona była z krwi i ko​ści. Nie oca​li​ła se​tek ty​się​cy dzie​ci, tak jak pan, nie zmie​ni​ła świa​ta, tak jak pan go zmie​nił, ale wi​ta​ła każ​dy dzień bez sło​wa skar​gi i żyła dla in​nych. Nie dzię​ki in​nym. Dla in​nych. Lu​dzie dzwo​ni​li do niej, by dzie​lić się swy​mi pro​ble​ma​mi, a ona słu​cha​ła i przej​mo​wa​ła się, i dzwo​ni​li do niej z do​bry​mi wia​do​mo​ścia​mi, bo tak bar​dzo się z nich cie​szy​ła. Pro​si​li ją o radę i choć była nie​do​świad​czo​na w wie​lu spra​wach, za​wsze wie​dzia​ła, co po​wie​dzieć, dok​to​rze Salk. Za​wsze mó​wi​ła to, co trze​ba. Mia​ła wiel​kie ser​ce i wro​dzo​ną mą​drość, i tak bar​dzo się przej​mo​wa​ła in​ny​mi. – Szko​da, że jej nie zna​łem – po​wie​dział Jo​nas Salk, wpa​tru​jąc się w zdję​cia. – Była bo​ha​te​rem, tak jak pan. Chcia​łem… chcia​łem, by pan ją zo​ba​czył i po​znał jej imię. Per​ri Da​ma​scus. Tak się na​zy​wa​ła. – Ni​g​dy tego nie za​po​mnę – obie​cał Salk. Nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od fo​to​gra​fii, do​dał: – Ale oba​wiam się, że pan mnie prze​ce​nia. Nie je​stem su​per​me​nem. Nie wy​ko​na​łem tej pra​cy sam. Tylu lu​dzi było w nią za​an​ga​żo​wa​nych.

– Wiem. Ale wszy​scy mó​wią, że pan… – A sie​bie pan wy​raź​nie nie do​ce​nia – cią​gnął ła​god​nie Salk. – Nie mam naj​mniej​szych wąt​pli​wo​ści, że Per​ri była bo​ha​ter​ką. Ale też po​ślu​bi​ła bo​ha​te​ra. Paul po​trzą​snął gło​wą. – Och, nie. Lu​dzie pa​trzy​li na na​sze mał​żeń​stwo i my​śle​li, że tak wie​lu rze​czy się wy​rze​kłem, ale ode​bra​łem znacz​nie wię​cej, niż da​łem. Dok​tor Salk zwró​cił Pau​lo​wi zdję​cia, po​ło​żył mu dłoń na ra​mie​niu i się uśmiech​nął. – Ale tak wła​śnie jest, wie pan? Bo​ha​te​ro​wie za​wsze od​bie​ra​ją wię​cej, niż dają. Akt da​wa​nia to pew​ność od​pła​ce​nia. I to z na​wiąz​ką. Wstał, Paul zro​bił to samo. Przy kra​węż​ni​ku przed par​kiem cze​kał sa​mo​chód. Obok sta​li to​wa​rzy​sze Sal​ka. Wy​da​wa​ło się, że są tam już od ja​kie​goś cza​su. – Pod​wieźć pana? – spy​tał bo​ha​ter. Paul po​trzą​snął gło​wą. – Tyl​ko cho​dzę. – Cie​szę się, że pan do mnie przy​szedł. Pau​lo​wi nic już nie przy​cho​dzi​ło do gło​wy. – Niech się pan za​sta​no​wi nad tym, co panu po​wie​dzia​łem – do​ra​dził dok​tor Salk. – Per​ri chcia​ła​by, aby pan to prze​my​ślał. Po​tem bo​ha​ter wsiadł do sa​mo​cho​du i ra​zem ze swy​mi to​wa​rzy​sza​mi od​je​chał w na​kra​pia​ny słoń​cem po​ra​nek. Zbyt póź​no Paul przy​po​mniał so​bie te sło​wa. Zbyt póź​no, a jed​nak je wy​mó​wił: – Niech Bóg pana bło​go​sła​wi. Stał i pa​trzył, do​pó​ki sa​mo​chód nie znik​nął mu z oczu. Póź​niej wpa​try​wał się w miej​sce przy kra​węż​ni​ku, gdzie par​ko​wał wóz Sal​-

ka, aż wiatr na​brał ocho​ty do za​ba​wy i za​czął ci​skać mu pod sto​py li​ście eu​ka​lip​tu​sa. Paul za​wró​cił na pię​cie i ru​szył w dłu​gą po​wrot​ną dro​gę do domu. Od tej pory już za​wsze wę​dro​wał, dwa i pół roku, z krót​ki​mi prze​rwa​mi na od​po​czy​nek w Bri​ght Be​ach. Kie​dy zro​zu​miał, że ni​g​dy już nie zaj​mie się po​waż​nie ap​te​ką, sprze​dał ją Ji​mo​wi Kes​se​lo​wi, swej pra​wej ręce i ko​le​dze po fa​chu. Dom za​trzy​mał, gdyż był świą​ty​nią jego wspól​ne​go ży​cia z Per​ri. Wra​cał do nie​go cza​sa​mi, by od​świe​żyć du​cha. W cią​gu pierw​sze​go roku za​szedł do Palm Springs i z po​wro​tem – łącz​nie po​nad trzy​sta ki​lo​me​trów – i do San​ta Bar​ba​ra na pół​no​cy. Wio​sną i la​tem 1966 roku po​le​ciał do Mem​phis w Ten​nes​see, zo​stał tam przez kil​ka dni i prze​szedł czte​ry​sta pięć​dzie​siąt ki​lo​me​trów do St. Lo​uis. Stam​tąd ru​szył na za​chód, do od​le​głe​go o czte​ry​sta ki​lo​me​trów Kan​sas City w sta​nie Mis​so​uri, a po​tem na po​łu​dnio​wy za​chód, do Wi​chi​ty. Z Wi​chi​ty do Okla​ho​ma City. Z Okla​ho​ma City na wschód, do Fort Smith w Ar​kan​sas, skąd wy​ru​szył do domu li​nia​mi au​to​bu​so​wy​mi Grey​ho​und. Rzad​ko sy​piał na dwo​rze, na ogół no​co​wał w ta​nich mo​te​lach, pen​sjo​na​tach i kwa​te​rach YMCA. W lek​kim ple​ca​ku no​sił ubra​nie na zmia​nę, parę skar​pe​tek, ba​to​ny cze​ko​la​do​we, wodę w bu​tel​ce. Tak pla​no​wał wę​drów​ki, by każ​dą noc spę​dzać w ja​kimś mie​ście, gdzie mógł uprać kom​plet bie​li​zny. Po​dró​żo​wał po pre​riach, gó​rach i do​li​nach, mi​jał po dro​dze pola bo​ga​te we wszel​kie zbo​ża, prze​mie​rzał lasy i sze​ro​kie rze​ki. Szedł w gwał​tow​nych bu​rzach, gdy nie​bo miaż​dżył grzmot i roz​dzie​ra​ła bły​ska​wi​ca, szedł w po​wie​wach wia​tru, któ​ry omia​tał nagą zie​mię i ści​nał zie​lo​ne czu​pry​ny z wierz​choł​ków drzew, szedł w dniach peł​nych słoń​ca, błę​kit​nych i czy​stych jak w raj​skim ogro​dzie.

Mię​śnie jego nóg tward​nia​ły jak kra​jo​bra​zy, któ​re prze​mie​rzał. Uda jak z gra​ni​tu, łyd​ki jak z mar​mu​ru, po​zna​czo​ne wę​zła​mi żył. Choć spę​dził w mar​szu ty​sią​ce go​dzin, rzad​ko za​sta​na​wiał się nad tym, dla​cze​go idzie. Spo​ty​kał po dro​dze lu​dzi, któ​rzy py​ta​li o to, a on im udzie​lał róż​nych od​po​wie​dzi, lecz ni​g​dy nie był pe​wien, czy choć jed​na z nich jest praw​dzi​wa. Cza​sem my​ślał, że idzie dla Per​ri, że sta​wia kro​ki, któ​re gro​ma​dzi​ła w so​bie, lecz któ​rych ni​g​dy nie zro​bi​ła, że wy​ra​ża w ten spo​sób jej nie​speł​nio​ne pra​gnie​nie wę​drów​ki. In​nym ra​zem przy​cho​dzi​ło mu do gło​wy, że idzie dla sa​mot​no​ści, któ​ra po​zwa​la​ła mu pa​mię​tać ich wspól​ne ży​cie w naj​drob​niej​szych szcze​gó​łach – albo za​po​mnieć o nim. By zna​leźć spo​kój – albo szu​kać przy​go​dy. By osią​gnąć zro​zu​mie​nie po​przez kon​tem​pla​cję – albo wy​ma​zać z mó​zgu wszel​ką myśl. By zo​ba​czyć świat – albo się go po​zbyć. Może miał na​dzie​ję, że o po​sęp​nym zmierz​chu wy​tro​pią go ko​jo​ty albo o po​ran​ku za​ata​ku​je wy​głod​nia​ła puma. Albo że prze​je​dzie go pi​ja​ny kie​row​ca. Osta​tecz​nym po​wo​dem wę​drów​ki była sama wę​drów​ka. Da​wa​ła mu za​ję​cie, tak po​trzeb​ny cel. Ruch był rów​no​znacz​ny z sen​sem. Po​ru​sza​nie się było le​kar​stwem na me​lan​cho​lię, ochro​ną przed sza​leń​stwem. Po​ko​nu​jąc spo​wi​te mgłą wzgó​rza dę​bów, klo​nów, wrzo​sów drze​wia​stych i pie​przow​ców, po​ko​nu​jąc wspa​nia​łe ostę​py se​kwoi, któ​re wy​strze​la​ły sto me​trów w nie​bo, przy​był do We​ott wie​czo​rem trze​cie​go stycz​nia 1968 roku, gdzie za​trzy​mał się na noc. Je​śli miał ja​kiś cel wę​drów​ki, to było nim mia​sto Eu​re​ka, nie​mal osiem​dzie​siąt ki​lo​me​trów da​lej – zmie​rzał tam bez wy​raź​ne​go po​wo​du, chy​ba że cho​dzi​ło mu o po​si​łek z kra​bów z Za​to​ki Hum​bold​ta, po​nie​waż sta​no​wi​ły one ulu​bio​ne da​nie jego i Per​ri. Z mo​te​lu za​dzwo​nił do Han​ny Rey w Bri​ght Be​ach. Wciąż do​glą​da​ła mu domu na pół eta​tu, opła​ca​ła pod jego nie​obec​ność ra​chun​ki ze spe​cjal​ne​go kon​ta i in​for​mo​wa​ła na bie​żą​co o wy​da​rze​niach w ro​dzin​nym mie​ście. Wła​śnie od Han​ny do​wie​dział się, że

Bar​ty Lam​pion stra​cił oczy z po​wo​du raka. Paul przy​po​mniał so​bie o li​ście, któ​ry na​pi​sał do wie​leb​ne​go Har​ri​so​na Whi​te’a kil​ka ty​go​dni po śmier​ci Jo​eya Lam​pio​na. Przy​niósł go z ap​te​ki do domu w dniu śmier​ci Per​ri, by po​pro​sić ją o opi​nię. Ni​g​dy li​stu nie wy​słał. Wciąż miał w pa​mię​ci pierw​szy ustęp, gdyż wy​cy​ze​lo​wał go z wiel​ką uwa​gą: „Po​zdro​wie​nia w ten szcze​gól​ny dzień. Pi​szę do Pana w spra​wie nie​zwy​kłej ko​bie​ty, Agnes Lam​pion, któ​rej ży​cie Pan od​mie​nił, na​wet o tym nie wie​dząc, a któ​rej hi​sto​ria może Pana za​in​te​re​so​wać”. Po​my​ślał so​bie, że wie​leb​ny Whi​te, być może, uzna Agnes, uko​cha​ną Pla​cusz​ko​wą Damę z Bri​ght Be​ach, za in​spi​ra​cję dla dal​sze​go cią​gu ka​za​nia, któ​re zro​bi​ło na nim tak głę​bo​kie wra​że​nie – choć nie był ani bap​ty​stą, ani czę​stym go​ściem w ko​ście​le – kie​dy usły​szał je po​nad trzy lata wcze​śniej w ra​diu. Te​raz jed​nak​że nie my​ślał o zna​cze​niu, ja​kie hi​sto​ria Agnes może mieć dla pa​sto​ra, lecz o tym, co du​chow​ny jest w sta​nie uczy​nić, by przy​nieść choć odro​bi​nę po​cie​chy ko​bie​cie, któ​ra całe ży​cie nio​sła po​cie​chę in​nym. Po ko​la​cji w przy​droż​nym mo​te​lu Paul wró​cił do swo​je​go po​ko​ju i za​czął stu​dio​wać po​strzę​pio​ną mapę za​chod​niej czę​ści Sta​nów Zjed​no​czo​nych, ja​kich kil​ka zu​żył przez te lata. Do​szedł do wnio​sku, że w za​leż​no​ści od po​go​dy i na​chy​le​nia te​re​nu bę​dzie mógł do​trzeć do Spru​ce Hills w Ore​go​nie za dzie​sięć dni. Po raz pierw​szy od cza​su wy​pra​wy do La Jol​la, gdzie spo​tkał się z Jo​na​sem Sal​kiem, Paul za​pla​no​wał po​dróż w kon​kret​nym celu. Śni​ło mu się czę​sto, że prze​mie​rza ja​ło​wą zie​mię. Cza​sem sło​na pu​sty​nia roz​cią​ga​ła się po ho​ry​zont, a mo​no​to​nię ską​pa​nej w bez​li​to​snym słoń​cu płasz​czy​zny tyl​ko gdzie​nie​gdzie za​kłó​ca​ła bry​ła ocio​sa​nej przez czas i po​go​dę ska​ły. Cza​sem sól była śnie​giem, a wiel​kie gła​zy grzbie​ta​mi lodu w pro​mie​niach zim​ne​go słoń​ca. Za​wsze szedł wol​no, choć miał dość chę​ci i siły, by po​dą​żać szyb​-

szym kro​kiem. Jego nie​za​do​wo​le​nie na​ra​sta​ło co​raz bar​dziej i w koń​cu się bu​dził, ko​piąc no​ga​mi zmię​tą po​ściel, nie​spo​koj​ny i zde​ner​wo​wa​ny. Tej nocy w We​ott, gdy za oknem trwa​ła uro​czy​sta ci​sza se​kwoi, któ​ra mia​ła ran​kiem wziąć go w swe ob​ję​cia, spał snem wol​nym od kosz​ma​rów.

63 Po spo​tka​niu z au​to​ma​ta​mi, któ​re wy​plu​wa​ły pie​nią​dze, Ju​nior chciał za​bić ko​lej​ne​go Bar​tho​lo​mew, ja​kie​go​kol​wiek Bar​tho​lo​mew, na​wet gdy​by mu​siał po​je​chać do ja​kie​goś od​le​głe​go miej​sca jak Ter​ra Lin​da, na​wet gdy​by mu​siał udać się jesz​cze da​lej i prze​no​co​wać w ja​kimś Ho​li​day Inn, i zjeść da​nie z bu​fe​tu, wzbo​ga​co​ne o za​raz​ki i do​pra​wio​ne wło​sa​mi. Zro​bił​by to, choć ro​sną​ca licz​ba ofiar o imie​niu Bar​tho​lo​mew mo​gła​by obu​dzić po​dej​rze​nia po​li​cji, ale spo​koj​ny, ci​chy głos Zed​da pro​wa​dził go na​dal, tak jak wcze​śniej, na​ka​zu​jąc spo​kój i sku​pie​nie. Za​miast ko​go​kol​wiek za​bi​jać, Ju​nior wró​cił do swe​go miesz​ka​nia dwu​dzie​ste​go dzie​wią​te​go grud​nia po po​łu​dniu i w ubra​niu po​szedł do łóż​ka. By się uspo​ko​ić. Sku​pić. Sku​pie​nie, jak uczy Zedd, to je​dy​ne, co róż​ni mi​lio​ne​rów od za​wszo​nych, za​ro​pia​łych, cuch​ną​cych mo​czem al​ko​ho​li​ków, któ​rzy miesz​ka​ją w tek​tu​ro​wych kar​to​nach i ga​da​ją ze szczu​ra​mi. Mi​lio​ne​rzy są zdol​ni do sku​pie​nia, al​ko​ho​li​cy nie. Po​dob​nie dzie​je się w spo​rcie, gdzie tyl​ko umie​jęt​ność sku​pie​nia od​róż​nia mi​strza olim​pij​skie​go od ka​le​ki, któ​ry stra​cił nogi w wy​pad​ku sa​mo​cho​do​wym. Spo​śród wie​lu za​let, ja​kie Ju​nior po​sia​dał, umie​jęt​ność sku​pie​nia była praw​do​po​dob​nie naj​waż​niej​sza. Bob Chi​ca​ne, jego były in​struk​tor w spra​wach me​dy​ta​cji, na​zwał go po tam​tym nie​szczę​snym in​cy​den​cie czło​wie​kiem skłon​nym do ob​se​sji, lecz był to za​rzut z grun​tu fał​szy​wy. Ju​nior był po pro​stu sku​pio​ny. Był sku​pio​ny w do​sta​tecz​nym stop​niu, by zna​leźć Boba Chi​ca​ne’a, za​bić i za​po​mnieć o spra​wie. Do​świad​cze​nie na​uczy​ło go jed​nak, że za​bi​cie ko​goś zna​jo​me​go, choć cza​sem ko​niecz​ne, nie uwal​nia od stre​su. A je​śli na​wet tłu​mi go na krót​ko, to nie​prze​wi​dy​wal​ne kon​se​kwen​cje wy​wo​łu​ją stres jesz​cze więk​szy.

Z dru​giej stro​ny za​bi​cie ko​goś nie​zna​jo​me​go, na przy​kład Bar​tho​lo​mew Pros​se​ra, przy​no​si​ło ulgę więk​szą niż seks. Bez​sen​sow​ne mor​der​stwo dzia​ła​ło od​prę​ża​ją​co ni​czym me​dy​ta​cja i było przy​pusz​czal​nie mniej nie​bez​piecz​ne. Mógł za​bić ko​goś o imie​niu Hen​ry czy Lar​ry, bez oba​wy, że czuj​ni jak oga​ry po​li​cjan​ci z wy​dzia​łu za​bójstw za​in​te​re​su​ją się dziw​ną pra​wi​dło​wo​ścią zwią​za​ną z imie​niem Bar​tho​lo​mew. Ale się wstrzy​mał. Sku​pie​nie. Te​raz mu​siał sku​pić się na osią​gnię​ciu go​to​wo​ści przed dwu​na​stym stycz​nia – datą uro​czy​stej wy​sta​wy dzieł Ce​le​sti​ny Whi​te. Za​adop​to​wa​ła dziec​ko swej sio​stry. Mia​ła pod opie​ką ma​łe​go Bar​tho​lo​mew; wie​dział, że nie​ba​wem dzie​ciak znaj​dzie się w za​się​gu ręki. Je​śli za​bi​cie nie​wła​ści​we​go Bar​tho​lo​mew zbu​rzy​ło tamę i uwol​ni​ło je​zio​ro na​pię​cia, to za​ła​twie​nie tego wła​ści​we​go Bar​tho​lo​mew uwol​ni ist​ny oce​an na​gro​ma​dzo​ne​go stre​su. Ju​nior po​czu​je się wol​ny jak jesz​cze ni​g​dy od cza​su wy​da​rzeń na wie​ży ob​ser​wa​cyj​nej. Wol​niej​szy niż czuł się kie​dy​kol​wiek w ży​ciu. Kie​dy za​bi​je Bar​tho​lo​mew, skoń​czą się też prze​śla​do​wa​nia. W umy​śle Ju​nio​ra Va​na​dium i Bar​tho​lo​mew byli ze sobą nie​ro​ze​rwal​nie zwią​za​ni, gdyż nie kto inny, tyl​ko obłą​ka​ny po​li​cjant usły​szał, jak Ju​nior wy​ma​wia przez sen nie​szczę​sne imię. Czy to mia​ło sens? Cóż, cza​sem więk​szy, cza​sem mniej​szy, ale za​wsze ja​kiś sens. By po​zbyć się mar​twe​go, lecz uciąż​li​we​go de​tek​ty​wa, mu​siał wy​eli​mi​no​wać Bar​tho​lo​mew. Wte​dy wszyst​ko się skoń​czy. Prze​śla​do​wa​nie rów​nież. Na pew​no. Po​czu​cie dry​fo​wa​nia, bez​ce​lo​we​go prze​śli​zgi​wa​nia się przez ko​lej​ny dzień opu​ści go wresz​cie. Ju​nior znów od​naj​dzie sens w upar​tym do​sko​na​le​niu swej oso​by. Na​uczy się fran​cu​skie​go i nie​miec​kie​go. Za​pi​sze się na kur​sy go​to​wa​nia i zo​sta​nie mi​strzem ku​li​nar​nym. Za​cznie też tre​no​wać ka​ra​te. Zło​śli​wy duch Va​na​diu​ma był rów​nież od​po​wie​dzial​ny za nie​-

po​wo​dze​nia Ju​nio​ra w po​szu​ki​wa​niach wy​bran​ki ser​ca, po​mi​mo nie​zli​czo​nych ko​biet, któ​re prze​te​sto​wał. Nie wąt​pił, że gdy Bar​tho​lo​mew bę​dzie mar​twy, a Va​na​dium znik​nie wraz z nim, roz​kwit​ną nowy ro​mans i praw​dzi​wa mi​łość. Le​żał w ubra​niu i bu​tach na boku, z pod​cią​gnię​ty​mi ko​la​na​mi i rę​ka​mi zło​żo​ny​mi na pier​si, zgię​ty ni​czym prze​zor​ny płód cze​ka​ją​cy na po​ród. Pró​bo​wał przy​po​mnieć so​bie cały łań​cuch lo​gicz​ny, któ​ry do​pro​wa​dził do tej dłu​giej i trud​nej po​go​ni za Bar​tho​lo​mew. Ten łań​cuch się​gał w prze​szłość, trzy lata wstecz, co dla Ju​nio​ra było wiecz​no​ścią. I nie wszyst​kie ogni​wa znaj​do​wa​ły się na swo​im miej​scu. Nie​waż​ne. Był sku​pio​ny na przy​szło​ści. Prze​szłość jest dla prze​gra​nych. Nie, chwi​lecz​kę, po​ko​ra jest dla prze​gra​nych. „Prze​szłość to wy​mię, któ​re kar​mi lu​dzi sła​bych, nie​zdol​nych spoj​rzeć od​waż​nie w przy​szłość”. Tak, to wła​śnie zda​nie Zed​da Ju​nior wy​szył na po​dusz​ce. Sku​pie​nie. Przy​go​to​wać się do roz​pra​wy z Bar​tho​lo​mew i każ​dym, kto sta​nie mu na dro​dze dwu​na​ste​go stycz​nia. Przy​go​to​wać się na wszel​kie ewen​tu​al​no​ści. — No​wo​rocz​ne przy​ję​cie za mo​tyw prze​wod​ni mia​ło za​gła​dę nu​kle​ar​ną. Od​by​wa​ło się w re​zy​den​cji ob​wie​szo​nej za​zwy​czaj dzie​ła​mi awan​gar​do​wej sztu​ki, któ​re te​raz za​stą​pio​no po​więk​szo​ny​mi do roz​mia​rów pla​ka​tu zdję​cia​mi zbu​rzo​nej Na​ga​sa​ki i Hi​ro​szi​my. Nie​zwy​kle sek​sow​na ru​do​wło​sa dziew​czy​na za​czę​ła sma​lić do Ju​nio​ra cho​lew​ki, kie​dy wy​bie​rał ka​nap​kę w kształ​cie bom​by z tacy trzy​ma​nej przez kel​ne​ra w po​dar​tym i osma​lo​nym odzie​niu osob​ni​ka, któ​ry ja​kimś cu​dem prze​żył wy​buch po​twor​ne​go grzy​ba. Myr​tle, ru​do​wło​sa pięk​ność, wo​la​ła, gdy mó​wi​ło się do niej Fi​glar​ka, co Ju​nior cał​ko​wi​cie ro​zu​miał. No​si​ła wście​kle zie​lo​ną mi​ni​spód​nicz​kę, bia​ły swe​ter i zie​lo​ny be​ret. Fi​glar​ka mia​ła olśnie​wa​ją​ce nogi, a brak sta​ni​ka nie po​zo​sta​wiał żad​nych wąt​pli​wo​ści, że ma się czym po​chwa​lić, lecz po go​dzi​nie

roz​mo​wy o tym i owym, nim Ju​nior zde​cy​do​wał się za​pro​po​no​wać, by wy​szli ra​zem, udał się z nią do ja​kie​goś ci​che​go ką​ci​ka i dys​kret​nie wsu​nął dłoń pod spód​nicz​kę, chcąc po​twier​dzić swe płcio​we przy​pusz​cze​nia. Spę​dzi​li ra​zem pod​nie​ca​ją​cą noc, ale to nie była mi​łość. Wid​mo​wa śpie​wacz​ka nie ode​zwa​ła się tym ra​zem. Kie​dy Ju​nior prze​kro​ił grejp​frut prze​zna​czo​ny na śnia​da​nie, nie zna​lazł w nim mo​ne​ty. Dru​gie​go stycz​nia, we wto​rek, Ju​nior spo​tkał się z di​le​rem, któ​ry przed​sta​wił go wcze​śniej Pa​sku​dzie, fał​sze​rzo​wi do​ku​men​tów, i za​mó​wił u nie​go pi​sto​let 9 mm z tłu​mi​kiem. Miał już pi​sto​let, któ​ry za​brał z ko​lek​cji Frie​dy Bliss, ale broń nie była wy​po​sa​żo​na w tłu​mik. Przy​go​to​wy​wał się na wszyst​kie oko​licz​no​ści. Sku​pie​nie. Prócz bro​ni pal​nej za​mó​wił też spe​cjal​ny wy​trych. Urzą​dze​nie, któ​rym moż​na było sfor​so​wać au​to​ma​tycz​nie każ​dy za​mek kil​ko​ma po​cią​gnię​cia​mi spu​stu, sprze​da​wa​no tyl​ko wy​dzia​łom po​li​cji, a jego dys​try​bu​cja była ści​śle kon​tro​lo​wa​na. Na czar​nym ryn​ku osią​ga​ło tak za​wrot​ną cenę, że Ju​nior mógł za te pie​nią​dze ku​pić ma​łe​go Sklen​ta. Przy​go​to​wa​nia. Szcze​gó​ły. Sku​pie​nie. Bu​dził się w nocy kil​ka​krot​nie, na​słu​chu​jąc wid​mo​wej se​re​na​dy, lecz nie roz​le​gło się żad​ne nie​ziem​skie za​wo​dze​nie. Fi​glar​ka przez całą śro​dę za​pew​nia​ła mu mnó​stwo przy​jem​no​ści. Nie była to mi​łość, ale czer​pał uko​je​nie z bo​ga​te​go ar​se​na​łu swej part​ner​ki. Czwar​te​go stycz​nia, we czwar​tek, po​słu​żył się toż​sa​mo​ścią Joh​na Pinch​bec​ka, by ku​pić no​we​go for​da, fur​go​net​kę. Za​pła​cił cze​kiem. Wy​na​jął miej​sce par​kin​go​we na na​zwi​sko Pinch​beck i zo​sta​wił tam sa​mo​chód. Tego sa​me​go dnia zdo​był się na od​wa​gę i po​szedł do dwóch ga​le​rii. Ani w jed​nej, ani w dru​giej nie zna​lazł na wy​sta​wie świecz​ni​-

ka cy​no​we​go. A jed​nak mści​wy duch Tho​ma​sa Va​na​diu​ma, ten strasz​ny ko​lec nie​wy​czer​pa​nej ener​gii, jesz​cze nie skoń​czył po​ra​chun​ków z Ju​nio​rem, któ​ry wie​dział, że do​pó​ki Bar​tho​lo​mew nie bę​dzie mar​twy, to brud​ne, po​kry​te stru​pa​mi, mał​pie wid​mo nie da mu spo​ko​ju i z cza​sem sta​nie się jesz​cze okrut​niej​sze. Ju​nior wie​dział też, że musi za​cho​wać czuj​ność. Czuj​ność i sku​pie​nie aż do dwu​na​ste​go stycz​nia. Jesz​cze osiem dni. Pią​tek. Fi​glar​ka, tyl​ko Fi​glar​ka, cały dzień, w każ​dy spo​sób, bez​u​stan​nie Fi​glar​ka. W so​bo​tę miał siłę je​dy​nie na prysz​nic. W nie​dzie​lę ukrył się przed Fi​glar​ką. Cią​gle się na​gry​wa​ła na au​to​ma​tycz​ną se​kre​tar​kę, taką samą jak w domu u Va​na​diu​ma. Ju​nior tak bar​dzo sku​pił się na wy​szy​wa​niu po​dusz​ki, że za​po​mniał po​ło​żyć się tej nocy do łóż​ka. Za​snął nad ro​bót​ką w po​nie​dzia​łek rano o dzie​sią​tej. Dzie​wią​te​go stycz​nia, we wto​rek, po sfi​na​li​zo​wa​niu kil​ku in​we​sty​cji, wpła​cił pół​to​ra mi​lio​na do​la​rów na kon​to Gam​mo​ne​ra w ban​ku na Kaj​ma​nach. Po​tem, sie​dząc w ław​ce ko​ścio​ła Mat​ki Bo​żej w Chi​na​town, ode​brał urzą​dze​nie do otwie​ra​nia zam​ków i nie​re​je​stro​wa​ny ni​g​dzie pi​sto​let 9 mm z tłu​mi​kiem. Ko​ściół był o dzie​sią​tej rano pu​sty. Za​cie​nio​ne wnę​trze i groź​ne po​sta​ci na re​li​gij​nych ob​ra​zach przy​pra​wia​ły o dreszcz lęku. Po​sła​niec – po​zba​wio​ny kciu​ka mło​dy rze​zi​mie​szek o oczach zim​nych jak u zbrod​nia​rza, na któ​rym już wy​ko​na​no wy​rok śmier​ci – za​pre​zen​to​wał to​war, któ​ry przy​niósł w tor​bie z chińsz​czy​zną. Kry​ła ona dwa kar​to​ny z ry​żem go​to​wa​nym na pa​rze, jed​no duże, ró​żo​we opa​ko​wa​nie z pier​ni​ka​mi mig​da​ło​wy​mi, wresz​cie – na sa​mym dnie – dru​gie pu​deł​ko w ró​żo​wym ko​lo​rze z wy​try​chem, bro​nią, tłu​mi​kiem i skó​rza​ną ka​bu​rą z szel​ka​mi, do któ​rej do​cze​pio​no kar​tecz​kę z wy​pi​sa​nym ręcz​nie prze​sła​niem: „Po​zdro​wie​nia. Dzię​ku​je​my za za​in​te​re​so​wa​nie”. Ju​nior ku​pił w skle​pie z bro​nią dwie​ście sztuk amu​ni​cji. Po na​-

my​śle do​szedł do wnio​sku, że to lek​ka prze​sa​da. Póź​niej do​ku​pił jesz​cze dwie​ście. Ku​pił też noże. A po​tem po​chwy na noże. Na​był oseł​ki i przez cały wie​czór szli​fo​wał ostrza. Żad​nych mo​net. Żad​ne​go śpie​wu. Żad​nych te​le​fo​nów od zmar​łych. Dzie​sią​te​go stycz​nia, w śro​dę rano, prze​lał pół​to​ra mi​lio​na do​la​rów z kon​ta Gam​mo​ne​ra na na​zwi​sko Pinch​beck w ban​ku szwaj​car​skim. Po​tem zli​kwi​do​wał kon​to na Kaj​ma​nach. Świa​do​my na​ra​sta​ją​ce​go nie​zno​śnie na​pię​cia, do​szedł do wnio​sku, że po​trze​bu​je Fi​glar​ki bar​dziej, niż jej nie zno​si. Spę​dził po​zo​sta​łą część śro​dy, aż do świ​tu, z nie​zmor​do​wa​ną ru​do​wło​są dziew​czy​ną, któ​rej sy​pial​nia kry​ła za​pas won​nych olej​ków do ma​sa​żu w ta​kiej ilo​ści, że wy​star​czy​ło​by go do na​sma​ro​wa​nia ta​bo​ru ko​le​jo​we​go na za​chód od Mis​si​si​pi. Wy​mę​czy​ła go jak ni​g​dy do​tąd. Mimo to w czwar​tek był bar​dziej ze​stre​so​wa​ny niż we śro​dę. Fi​glar​ka była ko​bie​tą o wie​lo​ra​kich ta​len​tach, skó​rze gład​szej niż wy​de​pi​lo​wa​na brzo​skwi​nia i roz​kosz​nych krą​gło​ściach, któ​rych Ju​nior nie był w sta​nie zli​czyć, ale nie uwol​ni​ła go od na​pię​cia. Tyl​ko Bar​tho​lo​mew, od​na​le​zio​ny i znisz​czo​ny, za​pew​ni mu spo​kój. Od​wie​dził bank, gdzie wy​na​jął sejf na na​zwi​sko John Pinch​beck. Pod​jął dwa​dzie​ścia ty​się​cy w go​tów​ce i wy​jął ze skryt​ki wszyst​kie sfał​szo​wa​ne do​ku​men​ty. No​wym wo​zem – był to mer​ce​des – trzy​krot​nie po​ko​nał tra​sę mię​dzy swo​im miesz​ka​niem a ga​ra​żem, gdzie trzy​mał for​da na na​zwi​sko Pinch​beck. Spraw​dził, czy nikt go nie śle​dzi. Umie​ścił dwie wa​li​zy peł​ne ubrań i ko​sme​ty​ków – plus za​war​tość sej​fu pana Pinch​bec​ka – w fur​go​net​ce, po​tem do​rzu​cił cen​ne przed​mio​ty, któ​rych nie chciał stra​cić, gdy​by po​lo​wa​nie na Bar​tho​lo​mew za​koń​czy​ło się fia​skiem, a on był zmu​szo​ny po​rzu​cić

Rus​sian Hill i ucie​kać przed aresz​to​wa​niem. Dzie​ła Ca​esa​ra Zed​da. Trzy ge​nial​ne ob​ra​zy Sklen​ta. Po​dusz​ki, na któ​rych wy​ha​fto​wał ko​lo​ro​wy​mi nić​mi mą​dro​ści swe​go mi​strza. Sta​no​wi​ły one dużą część pod​sta​wo​we​go ba​ga​żu: sto dwie po​dusz​ki róż​nych roz​mia​rów i kształ​tów, owoc trzy​na​stu mie​się​cy go​rącz​ko​wej pa​sji. Gdy​by za​bił Bar​tho​lo​mew i wy​szedł z tego bez szwan​ku, jak się spo​dzie​wał, mógł​by za​wieźć to wszyst​ko z po​wro​tem do miesz​ka​nia. Po pro​stu bar​dzo sta​ran​nie pla​no​wał przy​szłość. W koń​cu była je​dy​nym miej​scem, w któ​rym żył. Miał też ocho​tę za​brać ze sobą Ko​bie​tę prze​my​sło​wą, ale wa​ży​ła ćwierć tony. Nie dał​by rady sam jej wy​nieść, a bał się za​trud​nić ja​kie​goś po​moc​ni​ka czy na​wet nie​le​gal​ne​go imi​gran​ta. Nie chciał na​ra​żać toż​sa​mo​ści Pinch​bec​ka i fur​go​net​ki. Zresz​tą Ko​bie​ta prze​my​sło​wa co​raz bar​dziej przy​po​mi​na​ła mu Fi​glar​kę. Z po​wo​du otarć i pie​cze​nia ślu​zó​wek miał jej chwi​lo​wo ser​decz​nie do​syć. — Wresz​cie nad​szedł ten dzień: dwu​na​sty stycz​nia, pią​tek. Każ​dy nerw w cie​le Ju​nio​ra był jak na​pię​ty dru​cik za​pal​ni​ka. Gdy​by coś go uru​cho​mi​ło, mógł​by eks​plo​do​wać tak gwał​tow​nie, że wy​lą​do​wał​by w szpi​ta​lu psy​chia​trycz​nym. Na szczę​ście znał wła​sną sła​bość. Wie​dział, że każ​dą go​dzi​nę dzie​lą​cą go od wie​czor​ne​go wer​ni​sa​żu musi spę​dzić na re​lak​su​ją​cych za​ję​ciach, by za​cho​wać spo​kój i dzia​łać sku​tecz​nie, gdy na​dej​dzie czas. Po​wol​ne, głę​bo​kie od​de​chy. Wziął dłu​gi prysz​nic, moż​li​wie go​rą​cy. Po chwi​li miał wra​że​nie, że mię​śnie roz​ta​pia​ją mu się jak ma​sło. Uni​kał cu​kru przy śnia​da​niu. Zjadł ro​st​bef na zim​no i na​pił się mle​ka z po​dwój​ną por​cją bran​dy. Po​go​da była do​bra, wy​brał się więc na spa​cer, choć prze​cho​dził co chwi​la na dru​gą stro​nę uli​cy, by unik​nąć spo​tka​nia z au​to​ma​ta​mi

na pra​sę. Lu​bił ro​bić za​ku​py w skle​pach z mod​ną odzie​żą. To go re​lak​so​wa​ło. Spę​dził kil​ka go​dzin na prze​rzu​ca​niu je​dwab​nych kra​wa​tów, chu​s​te​czek i pa​sków. Ja​dąc w domu to​wa​ro​wym ru​cho​my​mi scho​da​mi w górę, mię​dzy pierw​szym a dru​gim pię​trem zo​ba​czył Va​na​diu​ma, któ​ry zjeż​dżał aku​rat w dół. Czte​ry me​try da​lej. Jak na ko​goś, kto jest du​chem, sza​lo​ny po​li​cjant wy​glą​dał za​dzi​wia​ją​co cie​le​śnie. Miał na so​bie twe​edo​wą ma​ry​nar​kę i spor​to​we spodnie. Ju​nior przy​po​mniał so​bie, że de​tek​tyw tak był ubra​ny w dniu swej śmier​ci. Naj​wi​docz​niej na​wet du​chy z ate​istycz​ne​go świa​ta Sklen​ta mu​sia​ły spę​dzać wiecz​ność w odzie​ży, w któ​rej do​ko​na​ły ży​wo​ta. Z po​cząt​ku Ju​nior wi​dział Va​na​diu​ma tyl​ko z pro​fi​lu – a po​tem, gdy po​li​cjant zje​chał już na dół i od​da​lił się, wy​łącz​nie od tyłu. Nie spo​tkał tego czło​wie​ka pra​wie od trzech lat, a jed​nak był ab​so​lut​nie prze​ko​na​ny, że to nie jest so​bo​wtór. Miał przed sobą brud​ne​go, po​kry​te​go stru​pa​mi, mał​pie​go du​cha we wła​snej oso​bie. Ju​nior do​tarł na górę i wsko​czył na scho​dy ja​dą​ce w dół. Przy​sa​dzi​sty duch do​tarł na pierw​sze pię​tro i wszedł do skle​pu z dam​ską odzie​żą spor​to​wą. Ju​nior zbiegł po scho​dach, po​ko​nu​jąc po dwa stop​nie na​raz. Nie mógł ustać w miej​scu. Kie​dy do​tarł na pierw​sze pię​tro, oka​za​ło się, że duch Va​na​diu​ma zro​bił to, co du​chom wy​cho​dzi naj​le​piej: po pro​stu znik​nął. — Re​zy​gnu​jąc z po​szu​ki​wań od​po​wied​nie​go kra​wa​ta, ale zde​cy​do​wa​ny za​cho​wać spo​kój, Ju​nior po​sta​no​wił zjeść lunch w ho​te​lu Świę​te​go Fran​cisz​ka. Chod​ni​ka​mi pły​nął stru​mień biz​nes​me​nów w gar​ni​tu​rach, hip​pi​sów w ko​lo​ro​wych ciu​chach, ele​ganc​kich pań z przed​mie​ścia na za​ku​pach i lu​dzi ubra​nych cał​kiem zwy​czaj​nie. Nie​któ​rzy się

uśmie​cha​li, inni mie​li po​nu​re miny, a jesz​cze inni mam​ro​ta​li coś nie​zro​zu​mia​le, ale wszy​scy spo​glą​da​li pu​stym jak u ma​ne​ki​na wzro​kiem i mo​gli być rów​nie do​brze płat​ny​mi za​bój​ca​mi albo po​eta​mi, może eks​cen​trycz​ny​mi mi​lio​ne​ra​mi w prze​bra​niu czy też jar​marcz​ny​mi ko​me​dian​ta​mi, któ​rzy za​ra​bia​ją na ży​cie, od​gry​za​jąc ży​wym kur​cza​kom łeb​ki. Na​wet wte​dy, gdy nie prze​śla​do​wał go duch po​li​cjan​ta i nie pla​no​wał zbrod​ni, gwar​ny tłum bu​dził w nim co​raz więk​szy nie​po​kój. Tego po​po​łu​dnia czuł się szcze​gól​nie źle, prze​ci​ska​jąc się przez ciż​bę na chod​ni​ku. Bez wąt​pie​nia na​ra​sta​ła w nim pa​ra​no​ja. Przy​glą​dał się uważ​nie lu​dziom i cza​sem zer​kał przez ra​mię. W pew​nej chwi​li, z nie​po​ko​jem, choć bez zdzi​wie​nia, do​strzegł wid​mo Va​na​diu​ma. Duch po​li​cjan​ta po​dą​żał za nim w od​le​gło​ści ja​kichś dwu​na​stu me​trów, za tłu​mem in​nych prze​chod​niów, a każ​dy z nich mógł być po​zba​wio​ny twa​rzy, gdyż na​gle Ju​nior nie był w sta​nie wi​dzieć ni​ko​go z wy​jąt​kiem mar​twe​go czło​wie​ka, któ​ry szedł po chod​ni​ku. Upior​ne ob​li​cze uno​si​ło się i opa​da​ło w takt kro​ków po​nu​re​go du​cha, zni​ka​ło i po​ja​wia​ło się na nowo, i znów zni​ka​ło wśród mno​go​ści pod​ska​ku​ją​cych i ki​wa​ją​cych się na boki głów. Ju​nior przy​spie​szył kro​ku, prze​py​cha​jąc się przez tłum i co chwi​la zer​ka​jąc przez ra​mię, i choć tyl​ko prze​lot​nie do​strze​gał twarz mar​twe​go po​li​cjan​ta, był pe​wien, że sta​ło się z nią coś strasz​ne​go. Va​na​dium, któ​ry zresz​tą ni​g​dy nie przy​po​mi​nał gwiaz​do​ra fil​mo​we​go, wy​glą​dał o wie​le go​rzej niż kie​dyś. Jego oko wciąż ota​cza​ło ciem​ne jak wino zna​mię, rysy jed​nak nie były już pła​skie i po​spo​li​te, ale… znie​kształ​co​ne. Zma​sa​kro​wa​ne. Ta twarz mu​sia​ła być kie​dyś zma​sa​kro​wa​na. Ude​rzo​na wie​lo​krot​nie cy​no​wym świecz​ni​kiem. Na na​stęp​nym rogu, za​miast iść da​lej w kie​run​ku po​łu​dnio​wym, Ju​nior skrę​cił gwał​tow​nie. Prze​szedł skrzy​żo​wa​nie po​mi​mo czer​wo​ne​go świa​tła dla pie​szych. Roz​trą​bi​ły się klak​so​ny, o mało go nie roz​je​chał miej​ski au​to​bus, ale uda​ło mu się do​trzeć na chod​-

nik. Wte​dy za​pa​li​ło się zie​lo​ne świa​tło. Obej​rzał się za prze​śla​dow​cą. Od​szu​kał go bez tru​du. Oto nad​cho​dził Va​na​dium. Nie miał płasz​cza i za​pew​ne drżał​by z zim​na, gdy​by żył. Ju​nior po​dą​żał na wschód, prze​my​ka​jąc wśród tłu​mu, świę​cie prze​ko​na​ny, że zdo​łał​by roz​po​znać kro​ki wid​mo​we​go po​li​cjan​ta wśród tu​po​tu nie​zli​czo​nej hor​dy lu​dzi ży​wych, wśród szu​mu i war​ko​tu sa​mo​cho​dów. Głu​chy chód mar​twe​go czło​wie​ka od​bi​jał się echem nie tyl​ko w uszach Ju​nio​ra. Prze​ni​kał całe jego cia​ło i wszyst​kie ko​ści. Wie​dział, że to bi​cie jego ser​ca, nie od​głos kro​ków prze​śla​dow​cy z in​ne​go świa​ta, nie mógł się jed​nak uspo​ko​ić. Szedł te​raz szyb​ciej, może nie biegł, ale spie​szył się jak czło​wiek moc​no spóź​nio​ny. Ile​kroć spo​glą​dał za sie​bie, Va​na​dium po​dą​żał za nim upar​cie przez tłum. Po​mi​mo krę​pej syl​wet​ki zda​wał się pły​nąć w po​wie​trzu. Był co​raz groź​niej​szy. I co​raz bliż​szy. Po le​wej stro​nie Ju​nior do​strzegł alej​kę. Wy​su​nął się z tłu​mu, skrę​cił w wą​ską ulicz​kę za​nu​rzo​ną w cie​niu wy​so​kich bu​dyn​ków i ru​szył jesz​cze szyb​ciej, choć na​dal nie biegł, gdyż wie​rzył moc​no, że za​cho​wu​je nie​wzru​szo​ny spo​kój i pa​nu​je nad sobą jak czło​wiek od​da​ny idei sa​mo​do​sko​na​le​nia. W po​ło​wie alej​ki zwol​nił kro​ku i zer​k​nął przez ra​mię. Spo​mię​dzy kon​te​ne​rów i śmiet​ni​ków, przez opa​ry do​by​wa​ją​ce się z ka​na​łów, obok za​par​ko​wa​nych wo​zów do​staw​czych, nad​cho​dził mar​twy po​li​cjant. Biegł. Na​gle, choć w sa​mym ser​cu mia​sta, alej​ka wy​da​ła się rów​nie wy​lud​nio​na jak an​giel​skie wrzo​so​wi​ska, gdzie na próż​no by szu​kać schro​nie​nia przed mści​wym du​chem. Od​rzu​ca​jąc wszel​kie po​zo​ry opa​no​wa​nia, Ju​nior po​gnał w stro​nę na​stęp​nej uli​cy, gdzie wi​dok nie​prze​bra​nych tłu​mów, któ​re ro​iły się w zi​mo​wym bla​sku słoń​ca, już nie przy​pra​wiał go o pa​ra​no​ję czy choć​by nie​po​kój, lecz na​peł​niał do​głęb​nym po​czu​ciem bra​ter​stwa.

„Spo​śród kon​se​kwen​cji, któ​rych na​dej​ścia nie za​uwa​żysz, ja je​stem naj​gor​szą”. Wie​dział, że za chwi​lę na ra​mię spad​nie mu cięż​ka dłoń, że ob​ró​ci nim wbrew jego woli i na​gle uj​rzy przed sobą sta​lo​we oczy, zna​mię o bar​wie ciem​ne​go wina, ko​ści twa​rzy zmiaż​dżo​ne ma​czu​gą… Do​tarł do koń​ca alej​ki, wpadł w stru​mień prze​chod​niów, nie​mal prze​wró​cił star​sze​go Chiń​czy​ka, od​wró​cił się i… nie zo​ba​czył Va​na​diu​ma. Duch znik​nął. Śmie​ciar​ki i wozy do​staw​cze ma​ja​czy​ły pod ścia​na​mi bu​dyn​ków. Z kra​tek ście​ko​wych bu​cha​ła para. Wid​mo w twe​edo​wej ma​ry​nar​ce nie za​kłó​ca​ło już spo​ko​ju sza​rych cie​ni. Ju​nior, zbyt roz​trzę​sio​ny, by mieć ocho​tę na lunch, wró​cił do swo​je​go miesz​ka​nia. Za​wa​hał się przed otwar​ciem drzwi. Spo​dzie​wał się, że w środ​ku znaj​dzie Va​na​diu​ma. Nikt na nie​go nie cze​kał prócz Ko​bie​ty prze​my​sło​wej. Ha​fto​wa​nie, me​dy​ta​cja, na​wet seks nie uwal​nia​ły go ostat​ni​mi cza​sy od na​pię​cia. Ob​ra​zy Sklen​ta i dzie​ła Zed​da le​ża​ły za​pa​ko​wa​ne w fur​go​net​ce, nie mógł więc w tym mo​men​cie czer​pać z nich po​cie​chy. Mle​ko zmie​sza​ne z bran​dy po​mo​gło, ale tyl​ko tro​chę. Gdy po​po​łu​dnie za​mie​ra​ło, zbli​ża​jąc się z wol​na do zło​wiesz​cze​go zmro​ku i wer​ni​sa​żu Ce​le​sti​ny Whi​te, Ju​nior za​czął przy​go​to​wy​wać broń. Ostrza noży i kule uspo​ko​iły nie​co jego ner​wy. Pra​gnął, by hi​sto​ria z Na​omi do​bie​gła wresz​cie koń​ca. Pod tym zna​kiem upły​nę​ły trzy ostat​nie lata, taki był sens wszyst​kich nad​przy​ro​dzo​nych wy​da​rzeń. Jak okre​ślił to z nie​zwy​kłą prze​ni​kli​wo​ścią Sklent: nie​któ​rzy z

nas żyją da​lej po śmier​ci, du​cho​wo, gdyż je​ste​śmy zbyt upar​ci, ego​istycz​ni, chci​wi, łap​czy​wi, okrut​ni, psy​cho​pa​tycz​ni, zbyt źli, by za​ak​cep​to​wać wła​sne zej​ście. Żad​na z owych cech nie od​no​si​ła się do słod​kiej Na​omi, któ​ra była zbyt ser​decz​na, ko​cha​ją​ca i ła​god​na, by żyć da​lej du​cho​wo, gdy jej cu​dow​ne cia​ło już umar​ło. Te​raz, sta​no​wiąc jed​ność z zie​mią, nie była dla Ju​nio​ra groź​na, a wła​dze za​pła​ci​ły za nie​do​cią​gnię​cia, któ​re przy​czy​ni​ły się do jej śmier​ci, spra​wa więc po​win​na być już daw​no za​mknię​ta. Po​zo​sta​ły tyl​ko dwie prze​szko​dy: pierw​sza – upar​ty, sa​mo​lub​ny, chci​wy, łap​czy​wy, okrut​ny, psy​cho​pa​tycz​ny, zły duch Tho​ma​sa Va​na​diu​ma; i dru​ga – bę​kart Se​ra​phim, mały Bar​tho​lo​mew. Ba​da​nie krwi mo​gło po​twier​dzić oj​co​stwo Ju​nio​ra. Wcze​śniej czy póź​niej po​ja​wi​ły​by się oskar​że​nia ze stro​ny prze​peł​nio​nej nie​na​wi​ścią ro​dzi​ny, któ​rej nie cho​dzi​ło o to, by po​słać go do wię​zie​nia, ale po​ło​żyć ręce na znacz​nej czę​ści jego ma​jąt​ku pod po​sta​cią ali​men​tów dla dziec​ka. Po​tem po​li​cja ze Spru​ce Hills chcia​ła​by wie​dzieć, dla​cze​go za​ba​wiał się z nie​peł​no​let​nią Mu​rzyn​ką, sko​ro jego mał​żeń​stwo z Na​omi było ta​kie szczę​śli​we, jak utrzy​my​wał. Choć wy​da​wa​ło się to nie​spra​wie​dli​we, w przy​pad​ku mor​der​stwa nie obo​wią​zy​wa​ła za​sa​da przedaw​nie​nia. Spra​wy po​kry​te ku​rzem nie​pa​mię​ci moż​na otwo​rzyć na nowo; i na nowo wsz​cząć do​cho​dze​nie. I choć było mało praw​do​po​dob​ne, by wła​dzom uda​ło się go ska​zać za mor​der​stwo na pod​sta​wie tak ni​kłych do​wo​dów, mu​siał​by wy​dać znacz​ną część swej for​tu​ny na ho​no​ra​ria dla ad​wo​ka​tów. Nie za​mie​rzał znów stać się bied​ny. Zdo​był ma​ją​tek za cenę ogrom​ne​go ry​zy​ka, oka​zu​jąc wiel​ką od​wa​gę i de​ter​mi​na​cję. Musi za​cho​wać swe bo​gac​two za wszel​ką cenę. Kie​dy bę​kart Se​ra​phim bę​dzie już mar​twy, wraz z nim umrą do​wo​dy oj​co​stwa – i ja​kie​kol​wiek pod​sta​wy rosz​czeń fi​nan​so​wych. Na​wet upar​ty, sa​mo​lub​ny, chci​wy, łap​czy​wy, okrut​ny, psy​cho​pa​tycz​ny, zły duch Va​na​diu​ma był​by zmu​szo​ny uznać, że nie ma żad​nej na​dziei na po​ko​na​nie Ju​nio​ra i albo roz​pły​nął​by się w po​wie​trzu, albo wszedł w inne cia​ło.

Ko​niec był już bli​ski. W prze​ko​na​niu Ju​nio​ra Ca​ina lo​gi​ka ta​kie​go ro​zu​mo​wa​nia była nie​pod​wa​żal​na. Przy​go​to​wał broń pal​ną i noże. Ostrza i kule. For​tu​na sprzy​ja od​waż​nym, sku​pio​nym, od​da​nym idei sa​mo​do​sko​na​le​nia i roz​wo​ju.

64 Nol​ly sie​dział za swo​im biur​kiem, ma​ry​nar​kę po​wie​sił na opar​ciu krze​sła, ale ka​pe​lusz na​dal miał na gło​wie. Nie zdej​mo​wał go ni​g​dy, chy​ba że spał, brał prysz​nic, jadł w re​stau​ra​cji lub upra​wiał mi​łość. Roz​ża​rzo​ny pa​pie​ros, zwi​sa​ją​cy jak zwy​kle z twar​dych ust wy​krzy​wio​nych w cy​nicz​nym uśmie​chu, był stan​dar​do​wym re​kwi​zy​tem u pry​wat​ne​go de​tek​ty​wa o nie​ugię​tym cha​rak​te​rze, ale Nol​ly nie pa​lił. Nie zdo​łał ulec złe​mu na​ło​go​wi, dzię​ki cze​mu at​mos​fe​ra w biu​rze była nie​co mniej po​sęp​na, niż mo​gli tego ocze​ki​wać klien​ci. Na szczę​ście blat biur​ka był od​po​wied​nio po​pa​lo​ny, gdyż Nol​ly odzie​dzi​czył je wraz z lo​ka​lem. Biu​ro to na​le​ża​ło nie​gdyś do tro​pi​cie​la dłuż​ni​ków, nie​ja​kie​go Ot​to​na Ze​lma, któ​ry nie​źle żył z za​ję​cia wy​da​ją​ce​go się Nol​ly’emu strasz​li​wie nud​nym – tro​pił mia​no​wi​cie fra​je​rów i re​kwi​ro​wał im sa​mo​cho​dy. Sie​dząc kie​dyś na czuj​ce, Zelm za​snął w swo​im wo​zie z za​pa​lo​nym pa​pie​ro​sem w dło​ni, przez co do​pro​wa​dził do wy​pła​ty ubez​pie​cze​nia z po​li​sy na ży​cie i zwol​nie​nia zaj​mo​wa​ne​go przez sie​bie, w peł​ni ume​blo​wa​ne​go lo​kum. Na​wet bez pa​pie​ro​sa i cy​nicz​ne​go uśmie​chu Nol​ly roz​ta​czał wo​kół sie​bie aurę sta​now​czo​ści god​nej Sama Spa​de’a, głów​nie dzię​ki na​tu​rze, któ​ra dała mu twarz do​sko​na​le skry​wa​ją​cą sen​ty​men​tal​ne​go i sym​pa​tycz​ne​go go​ścia. Ze swo​im by​czym kar​kiem, wiel​ki​mi dłoń​mi i pod​cią​gnię​ty​mi rę​ka​wa​mi, któ​re uka​zy​wa​ły owło​sio​ne przed​ra​mio​na, bu​dził re​spekt: jak​by do mik​se​ra wsa​dzo​no bo​ha​te​rów So​ko​ła mal​tań​skie​go – Hum​ph​reya Bo​gar​ta, Syd​neya Gre​en​stre​eta i Pe​te​ra Lor​re’a – a otrzy​ma​ną z tego mie​szan​kę prze​la​no w gar​ni​tur. Ka​th​le​en Kler​kle, pani Wul​fstan, któ​ra sie​dzia​ła na kra​wę​dzi biur​ka, spo​glą​da​ła na czło​wie​ka zaj​mu​ją​ce​go krze​sło dla klien​ta. Nol​ly miał wła​ści​wie dwa krze​sła dla swych klien​tów. Ka​th​le​en

mo​gła wy​brać to dru​gie, jed​nak biur​ko wy​da​wa​ło się wła​ściw​szym miej​scem dla damy pry​wat​ne​go de​tek​ty​wa. Nie zna​czy to wca​le, by chcia​ła spra​wiać wra​że​nie ko​bie​ty, któ​ra się nie sza​nu​je; pra​gnę​ła się ra​czej upodob​nić do Myr​ny Loy gra​ją​cej Norę Char​les w Po​go​ni za cie​niem – prak​tycz​nej, lecz ele​ganc​kiej; twar​dej, lecz z po​czu​ciem hu​mo​ru. Przed po​zna​niem Nol​ly’ego ży​cie Ka​th​le​en było po​zba​wio​ne ro​man​tycz​no​ści, tak jak nie​so​lo​ne orzesz​ki są po​zba​wio​ne sma​ku. Dzie​ciń​stwo, a na​wet wcze​sną mło​dość mia​ła tak bez​barw​ne, że jej wy​bór padł na sto​ma​to​lo​gię, któ​ra w po​rów​na​niu z jej do​tych​cza​so​wą eg​zy​sten​cją wy​da​wa​ła się za​ję​ciem eg​zo​tycz​nym i eks​cy​tu​ją​cym. Spo​ty​ka​ła się z kil​ko​ma męż​czy​zna​mi, ale wszy​scy byli nud​ni i nie​sym​pa​tycz​ni. Lek​cje tań​ca – a po​tem za​wo​dy ta​necz​ne – stwa​rza​ły oka​zję do ro​man​su, któ​re​go nie gwa​ran​to​wa​ła sto​ma​to​lo​gia, ale i tu prze​ży​ła roz​cza​ro​wa​nie, do​pó​ki in​struk​tor nie przed​sta​wił jej ły​sie​ją​ce​go i przy​sa​dzi​ste​go, lecz ab​so​lut​nie wspa​nia​łe​go Ro​mea o by​czym kar​ku. Bez wzglę​du na to, czy gość zaj​mu​ją​cy miej​sce dla klien​ta do​świad​czył kie​dy​kol​wiek praw​dzi​we​go uczu​cia, nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że prze​żył bar​dzo dużo i za​sma​ko​wał aż nad​to oso​bi​stych tra​ge​dii. Twarz Tho​ma​sa Va​na​diu​ma przy​po​mi​na​ła kra​jo​braz po trzę​sie​niu zie​mi. Była po​zna​czo​na bia​ły​mi bli​zna​mi ni​czym mar​mur żył​ka​mi; płasz​czy​zny czo​ła, po​licz​ków i szczę​ki two​rzy​ły dziw​ne kąty. Zna​mię wo​kół pra​we​go oka to​wa​rzy​szy​ło mu od uro​dze​nia, ale strasz​li​we ob​ra​że​nia były dzie​łem czło​wie​ka, nie Boga. Osa​dzo​ne w tej ru​inie twa​rzy sza​re oczy Tho​ma​sa Va​na​diu​ma były ude​rza​ją​co ja​sne, peł​ne pięk​ne​go… smut​ku. I po​zba​wio​ne śla​du cier​pięt​nic​twa. Nie uwa​żał sie​bie za ofia​rę. Ka​th​le​en wy​czu​wa​ła, że to smu​tek czło​wie​ka, któ​ry zbyt czę​sto wi​dział cier​pie​nie in​nych i po​znał wszel​kie zło tego świa​ta. To były oczy, któ​re czy​ta​ły w du​szy jak w księ​dze, błysz​cza​ły współ​czu​ciem, je​śli ktoś na nie za​słu​gi​wał, albo spo​glą​da​ły groź​nie z prze​ra​ża​ją​cą su​ro​wo​ścią, je​śli ktoś na współ​czu​cie nie za​słu​gi​wał. Va​na​dium nie wi​dział czło​wie​ka, któ​ry ude​rzył go od tyłu i zma​-

sa​kro​wał mu twarz świecz​ni​kiem, lecz gdy wy​mó​wił imię Eno​cha Ca​ina, w jego oczach nie było współ​czu​cia. Nie zna​le​zio​no od​ci​sków pal​ców czy in​nych śla​dów w po​go​rze​li​sku, ja​kim stał się dom Vic​to​rii Bres​sler, ani w sa​mo​cho​dzie wy​do​by​tym z je​zio​ra w ka​mie​nio​ło​mach. – Ale po​dej​rze​wa pan, że to był on – po​wie​dział Nol​ly. – Ja wiem. Przez osiem mie​się​cy, od tam​tej pa​mięt​nej nocy aż do koń​ca wrze​śnia 1965 roku, Va​na​dium po​zo​sta​wał w śpiącz​ce, a le​ka​rze nie spo​dzie​wa​li się, że kie​dy​kol​wiek od​zy​ska świa​do​mość. Przy​pad​ko​wy kie​row​ca zna​lazł go le​żą​ce​go na dro​dze w oko​li​cy je​zio​ra. Gdy obu​dził się po dłu​gim śnie w szpi​ta​lu, wy​chu​dzo​ny i sła​by, pa​mię​tał tyl​ko, że wszedł do kuch​ni w domu Vic​to​rii, przy​po​mi​nał so​bie też mgli​ście, że wy​do​stał się z za​to​pio​ne​go sa​mo​cho​du. Choć wie​dział, kto chciał go za​mor​do​wać, in​tu​icja nie​po​par​ta do​wo​da​mi była w opi​nii władz bez zna​cze​nia – nie mo​gła być wy​ko​rzy​sta​na prze​ciw​ko czło​wie​ko​wi, któ​re​mu stan i okręg wy​pła​ci​ły po​nad czte​ry mi​lio​ny do​la​rów w związ​ku ze śmier​tel​nym wy​pad​kiem żony. Wła​dze zo​sta​ły​by oskar​żo​ne o nie​kom​pe​ten​cję w kwe​stii śledz​twa albo o chęć re​wan​żu. Po​li​tycz​ne kon​se​kwen​cje dzia​ła​nia opar​te je​dy​nie na prze​ko​na​niu po​li​cjan​ta mo​gły być zbyt po​waż​ne. Si​mon Ma​gus​son – zdol​ny za od​po​wied​nie ho​no​ra​rium re​pre​zen​to​wać sa​me​go dia​bła, ale i zdol​ny do wy​rzu​tów su​mie​nia – od​wie​dził Va​na​diu​ma w szpi​ta​lu, gdy tyl​ko się do​wie​dział, że de​tek​tyw obu​dził się ze śpiącz​ki. Ad​wo​kat po​dzie​lał prze​ko​na​nie po​li​cjan​ta, że to Cain go za​ata​ko​wał i że za​mor​do​wał też swo​ją żonę. Ma​gus​son uznał oczy​wi​ście na​paść na Vic​to​rię i Va​na​diu​ma za obrzy​dli​wą zbrod​nię, ale i za ob​ra​zę swej god​no​ści i re​pu​ta​cji. Ocze​ki​wał, że jego klient, ob​da​ro​wa​ny po​nad czte​re​ma mi​lio​na​mi do​la​rów za​miast wy​ro​kiem wię​zie​nia, oka​że opatrz​no​ści wdzięcz​ność i od tej pory bę​dzie po​dą​żać ścież​ką do​bra. – Si​mon to śmiesz​ny ko​leś – za​uwa​żył Va​na​dium. – Ale bar​dzo

go lu​bię i ufam mu bez za​strze​żeń. Chciał wie​dzieć, jak mógł​by nam po​móc. Po​cząt​ko​wo mó​wi​łem nie​wy​raź​nie, mia​łem spa​ra​li​żo​wa​ną pra​wą rękę. Schu​dłem pra​wie trzy​dzie​ści kilo. Zda​wa​łem so​bie spra​wę, że przez dłuż​szy czas nie będę mógł szu​kać Ca​ina, ale oka​za​ło się, że Si​mon wie, gdzie on jest. – Po​nie​waż Cain za​dzwo​nił do nie​go i po​pro​sił o na​zwi​sko ja​kie​goś pry​wat​ne​go de​tek​ty​wa, tu, w San Fran​ci​sco – wy​ja​śni​ła Ka​th​le​en. – By do​wie​dzieć się cze​goś o dziec​ku Se​ra​phim Whi​te. Uśmiech Va​na​diu​ma w tej strasz​li​wie znie​kształ​co​nej twa​rzy mógł​by prze​ra​zić więk​szość lu​dzi, ale Ka​th​le​en wy​dał się urze​ka​ją​cy, gdyż do​strze​ga​ła w nim nie​znisz​czal​ne​go du​cha. – Przez te dwa i pół roku do​da​wa​ła mi sił świa​do​mość, że mogę do​paść Ca​ina, kie​dy już wy​do​brze​ję. Jako de​tek​tyw z wy​dzia​łu za​bójstw Va​na​dium od​zna​czał się nie​mal stu​pro​cen​to​wą sku​tecz​no​ścią. Kie​dy już na​bie​rał prze​ko​na​nia o wi​nie po​dej​rza​ne​go, nie ogra​ni​czał się wy​łącz​nie do so​lid​nej po​li​cyj​nej ro​bo​ty. Wzbo​ga​cał kla​sycz​ne pro​ce​du​ry śled​cze i tech​ni​ki wła​snym orę​żem psy​cho​lo​gicz​nym – cza​sem sub​tel​nym, a cza​sem nie – pro​wo​ku​jąc prze​stęp​cę do po​peł​nia​nia błę​dów, któ​re po​zwa​la​ły go ska​zać. – Mo​ne​ta w ka​nap​ce – za​uwa​żył Nol​ly, gdyż był to pierw​szy nu​mer, za jaki mu za​pła​cił Si​mon Ma​gus​son. Jak za do​tknię​ciem różdż​ki cza​ro​dziej​skiej, w pra​wej dło​ni Va​na​diu​ma po​ja​wi​ła się błysz​czą​ca ćwierć​do​la​rów​ka. To​czy​ła się, od kłyk​cia do kłyk​cia, znik​nę​ła mię​dzy kciu​kiem a pal​cem wska​zu​ją​cym, po czym znów się po​ja​wi​ła obok ma​łe​go pal​ca, za​czy​na​jąc od nowa swą wę​drów​kę po dło​ni. – Kie​dy obu​dzi​łem się ze śpiącz​ki, a mój stan był przez kil​ka ty​go​dni sta​bil​ny, prze​wie​zio​no mnie do szpi​ta​la w Por​t​lan​dzie, gdzie mu​sia​łem przejść kil​ka ope​ra​cji. Sta​ra​li się nie oka​zy​wać za​sko​cze​nia, ale wy​czuł, że chcą wie​dzieć, dla​cze​go po​mi​mo ta​kich wy​sił​ków ze stro​ny le​ka​rzy ma ob​li​cze jak Bo​ris Kar​loff.

– Chi​rur​dzy – cią​gnął – mu​sie​li na​pra​wić uszko​dze​nia le​wych za​tok czo​ło​wej, kli​no​wej i ja​mi​stej, któ​re zo​sta​ły czę​ścio​wo zmiaż​dżo​ne ude​rze​nia​mi świecz​ni​ka. Trze​ba było od​bu​do​wać kość czo​ło​wą, jarz​mo​wą, si​to​wą, żu​chwo​wą, kli​no​wą, a tak​że ko​ści pod​nie​bien​ne, by osa​dzić wła​ści​wie oko, któ​re jak​by… zwi​sa​ło. A to był do​pie​ro po​czą​tek, po​zo​sta​ło jesz​cze mnó​stwo ro​bo​ty den​ty​stycz​nej. Da​łem so​bie spo​kój z chi​rur​gią pla​stycz​ną. Prze​rwał, by mo​gli za​dać oczy​wi​ste py​ta​nie – i uśmiech​nął się, gdy mil​cze​li za​kło​po​ta​ni. – Za​cznij​my od tego, że ni​g​dy nie by​łem Cary Gran​tem – wy​ja​śnił Va​na​dium, wciąż prze​su​wa​jąc nie​zmor​do​wa​nie mo​ne​tę mię​dzy pal​ca​mi – nie za​le​ża​ło mi więc na uro​dzie. Ope​ra​cje pla​stycz​ne ozna​cza​ły​by ko​lej​ny rok re​kon​wa​le​scen​cji, może na​wet dłu​żej, a ja chcia​łem jak naj​szyb​ciej do​paść Ca​ina. Wy​da​wa​ło mi się, że taki po​twór jak ja może prze​ra​zić go śmier​tel​nie i spro​wo​ko​wać do ja​kie​goś błę​du, może na​wet przy​zna​nia się do winy. Ka​th​le​en nie mo​gła za​prze​czyć. Oso​bi​ście nie była po​ru​szo​na wy​glą​dem Tho​ma​sa Va​na​diu​ma; przy​go​to​wa​ła się jed​nak uprzed​nio na to spo​tka​nie. Nie była też lę​ka​ją​cym się kary mor​der​cą, któ​re​mu ta twarz mo​gła wy​dać się ob​li​czem anio​ła ze​msty. – Poza tym na​dal sta​ram się żyć zgod​nie ze ślu​ba​mi, choć mam chy​ba naj​dłuż​szą w hi​sto​rii dys​pen​sę. – Uśmiech, któ​ry wy​krzy​wiał jego ob​li​cze, mógł być wzru​sza​ją​cy, lecz iro​nicz​ny gry​mas nie wy​glą​dał już tak uj​mu​ją​co; przy​pra​wiał Ka​th​le​en o dreszcz nie​po​ko​ju. – Próż​ność to grzech, któ​re​mu opar​łem się sku​tecz​niej niż in​nym. Prze​rwy mię​dzy ko​lej​ny​mi ope​ra​cja​mi i póź​niej​sze mie​sią​ce Va​na​dium wy​ko​rzy​stał na ćwi​cze​nia mowy, re​ha​bi​li​ta​cję ru​cho​wą i ob​my​śla​nie udręk dla Eno​cha Ca​ina, któ​re Si​mon Ma​gus​son mógł z po​mo​cą de​tek​ty​wa i jego damy wpro​wa​dzać co kil​ka mie​się​cy w czyn. Nie cho​dzi​ło o to, by po​sta​wić Ca​ina przed ob​li​czem spra​wie​dli​wo​ści, drę​cząc jego su​mie​nie, po​nie​waż było ono już od daw​na mar​twe, ale żeby utrzy​my​wać go w sta​nie cią​głe​go nie​po​ko​-

ju i przy​go​to​wać od​po​wied​nio do pierw​sze​go spo​tka​nia ze zmar​twych​wsta​łym de​tek​ty​wem. – Mu​szę przy​znać, że je​stem za​sko​czo​ny – po​wie​dział Nol​ly. – Te nie​win​ne żar​ty na​praw​dę nim wstrzą​snę​ły. – To pu​sty czło​wiek – za​uwa​żył Va​na​dium. – Nie wie​rzy w nic. Tacy lu​dzie są bez​bron​ni wo​bec każ​de​go, kto pod​su​nie im coś, co może wy​peł​nić tę we​wnętrz​ną próż​nię. Czu​ją się mniej wy​drą​że​ni. Więc… Mo​ne​ta prze​sta​ła się to​czyć po kost​kach jego dło​ni i jak​by za spra​wą wła​snej woli spo​czę​ła w gniazd​ku za​krzy​wio​ne​go pal​ca wska​zu​ją​ce​go. Szyb​kim ru​chem kciu​ka pod​rzu​cił ją w górę. – …pod​su​wam mu tani i ła​twy mi​sty​cyzm… W chwi​li gdy rzu​cił mo​ne​tę, roz​warł obie ręce – dłoń​mi do przo​du, z roz​su​nię​ty​mi pal​ca​mi – jed​nym za​ma​szy​stym ge​stem. – …bez​li​to​sne​go du​cha, mści​we wid​mo… Złą​czył dło​nie. – …pod​su​wam mu strach… Zda​wa​ło się, że to Ame​lia Ear​hart, daw​no za​gi​nio​na pi​lot​ka, wy​cią​gnę​ła dłoń ze stre​fy mro​ku i zła​pa​ła ćwierć​do​la​rów​kę, gdyż nad biur​kiem nie bły​snę​ła w po​wie​trzu żad​na mo​ne​ta. – …słod​ki strach – do​koń​czył Va​na​dium. – Gdzie ona jest… ma ją pan w rę​ka​wie? – spy​tał Nol​ly, marsz​cząc czo​ło. – Nie, jest w kie​sze​ni pań​skiej ko​szu​li – od​parł Va​na​dium. Nol​ly, wy​raź​nie za​sko​czo​ny, się​gnął do kie​sze​ni i wy​jął ćwierć​do​la​rów​kę. – To nie ta sama. Va​na​dium uniósł brwi. – Mu​siał ją pan wsu​nąć do mo​jej kie​sze​ni, kie​dy pan tu przy​szedł – wy​de​du​ko​wał Nol​ly.

– Gdzie więc mo​ne​ta, któ​rą rzu​ci​łem? – Strach? – spy​ta​ła Ka​th​le​en, bar​dziej za​in​te​re​so​wa​na sło​wa​mi Va​na​diu​ma niż jego sztucz​ka​mi. – Po​wie​dział pan, że pod​su​wa Ca​ino​wi strach… jak​by on go pra​gnął. – W pew​nym sen​sie tak jest – od​parł Va​na​dium. – Kie​dy jest się pu​stym jak Enoch Cain, ta pust​ka boli. On pra​gnie ją roz​pacz​li​wie wy​peł​nić, ale brak mu cier​pli​wo​ści czy po​świę​ce​nia, by wy​peł​nić ją czymś war​to​ścio​wym. Mi​łość, uczyn​ność, wia​ra, mą​drość – te i inne cno​ty zdo​by​wa się bar​dzo cięż​ko, wy​ma​ga​ją cier​pli​wo​ści i po​świę​ceń, do​sta​je​my je za każ​dym ra​zem w mi​ni​mal​nych daw​kach. Cain chce się na​peł​nić szyb​ko. Chce, by ta we​wnętrz​na pust​ka wy​peł​ni​ła się po brze​gi, szyb​kim i ob​fi​tym stru​mie​niem, i to od razu. – Coś mi się zda​je, że wie​lu lu​dzi w tych cza​sach tego pra​gnie – za​uwa​żył Nol​ly. – Ow​szem – zgo​dził się Va​na​dium. – Więc czło​wiek po​kro​ju Ca​ina pra​gnie ob​se​syj​nie jed​nej rze​czy za dru​gą – sek​su, pie​nię​dzy, je​dze​nia, wła​dzy, nar​ko​ty​ków, al​ko​ho​lu, wszyst​kie​go, co zda​je się nada​wać zna​cze​nie jego dniom, ale nie wy​ma​ga praw​dzi​we​go od​kry​cia sa​me​go sie​bie czy po​świę​ce​nia. Na krót​ko czu​je się wy​peł​nio​ny. Jed​nak to, czym się na​peł​nia, nie ma tre​ści, szyb​ko więc wy​pa​ro​wu​je i ten czło​wiek znów jest pu​sty. – I twier​dzi pan, że strach może wy​peł​nić jego pust​kę rów​nie sku​tecz​nie jak seks czy al​ko​hol? – za​sta​na​wia​ła się Ka​th​le​en. – Sku​tecz​niej. Nie musi prze​cież uwieść ko​bie​ty czy ku​pić whi​sky. Musi tyl​ko otwo​rzyć się na nie​go, a na​peł​ni się jak szklan​ka wodą pod od​krę​co​nym kra​nem. Choć może trud​no to zro​zu​mieć, Cain woli za​nu​rzyć się po szy​ję w bez​den​nym od​mę​cie prze​ra​że​nia, sta​ra​jąc się za wszel​ką cenę utrzy​mać na po​wierzch​ni, niż cier​pieć tę pust​kę, od któ​rej nie ma uciecz​ki. Strach może nadać jego ży​ciu kształt i zna​cze​nie, a ja za​mie​rzam nie tyl​ko na​peł​nić go stra​chem, ale wręcz za​to​pić. Po​mi​mo swej znie​kształ​co​nej i po​ła​ta​nej twa​rzy, po​mi​mo tra​-

gicz​nej i barw​nej hi​sto​rii Va​na​dium mó​wił z za​ska​ku​ją​cym spo​ko​jem. Głos miał obo​jęt​ny, o tak nie​znacz​nej in​to​na​cji, że wy​da​wał się nie​mal mo​no​ton​ny. A jed​nak Ka​th​le​en była pod wra​że​niem każ​de​go sło​wa, jak​by słu​cha​ła Lau​ren​ce’a Oli​vie​ra w Re​be​ce i Wi​chro​wych wzgó​rzach. W opa​no​wa​niu i po​wścią​gli​wo​ści do​strze​ga​ła praw​dę, ale i coś jesz​cze, coś, co uświa​do​mi​ła so​bie do​pie​ro po pew​nym cza​sie: le​d​wie wy​czu​wal​ny re​zo​nans, ja​kim ema​nu​je czło​wiek pe​łen cnót, w któ​re​go du​szy nie ma pust​ki. Sie​dzie​li w mil​cze​niu, a chwi​la pul​so​wa​ła tak nie​zwy​kłym ocze​ki​wa​niem, że Ka​th​le​en nie by​ła​by w ogó​le za​sko​czo​na, gdy​by w po​wie​trzu uka​za​ła się na​gle mo​ne​ta i spa​dła na śro​dek biur​ka, a po​tem wi​ro​wa​ła bez​u​stan​nie, do​pó​ki Va​na​dium nie wziął​by jej do ręki. W koń​cu Nol​ly prze​rwał ci​szę: – No cóż… jest pan wy​traw​nym psy​cho​lo​giem. Oszczęd​ny uśmiech po​now​nie przy​wró​cił har​mo​nię po​zna​czo​nej bli​zna​mi i znisz​czo​nej twa​rzy. – Nie po​wie​dział​bym. Z mo​je​go punk​tu wi​dze​nia psy​cho​lo​gia jest tyl​ko jesz​cze jed​nym z wie​lu źró​deł fał​szy​we​go świa​to​po​glą​du, po​dob​nie jak seks, pie​nią​dze i nar​ko​ty​ki. Ale przy​zna​ję, że wiem to i owo o isto​cie zła. Za okna​mi z wol​na za​pa​dał zmrok. Zi​mo​wa noc, spo​wi​ta w szar​fy mgły ni​czym trę​do​wa​ty że​brak, ude​rza​ła le​ciut​ko swym od​de​chem w szy​bę, jak​by chcąc zwró​cić na sie​bie uwa​gę. Ka​th​le​en po​czu​ła na​gły dreszcz. – Chcie​li​by​śmy wie​dzieć wię​cej – po​wie​dzia​ła. – Dla​cze​go ro​bi​li​śmy to wszyst​ko dla pana? Po co te mo​ne​ty, ta pio​sen​ka? – A ja chciał​bym usły​szeć coś wię​cej o re​ak​cjach Ca​ina. Czy​ta​łem oczy​wi​ście wa​sze ra​por​ty, były bar​dzo do​kład​ne, lecz pew​ne rze​czy moż​na usta​lić tyl​ko pod​czas roz​mo​wy. Bła​he z po​zo​ru szcze​gó​ły są dla mnie bar​dzo waż​ne.

Nol​ly wstał z krze​sła i za​czął od​wi​jać rę​ka​wy ko​szu​li. – Je​śli zgo​dzi się pan przy​jąć za​pro​sze​nie na ko​la​cję, to wie​rzę, że spę​dzi​my fa​scy​nu​ją​cy wie​czór. W chwi​lę póź​niej, gdy sta​li na ko​ry​ta​rzu i Nol​ly za​my​kał drzwi swe​go biu​ra, Ka​th​le​en wzię​ła Va​na​diu​ma pod rękę. – Mam pana na​zy​wać de​tek​ty​wem, bra​tem czy oj​cem? – Pro​szę mó​wić mi Tom. Zo​sta​łem zwol​nio​ny z po​li​cji sta​no​wej ze wzglę​du na twarz. Nie​zdol​ność do wy​ko​ny​wa​nia za​wo​du. Nie je​stem więc ofi​cjal​nie de​tek​ty​wem. Do​pó​ki jed​nak Enoch Cain nie znaj​dzie się za krat​ka​mi, tam gdzie jego miej​sce, je​stem po​li​cjan​tem, ofi​cjal​nie czy nie.

65 An​gel była ubra​na na czer​wo​no jak mały dia​be​łek: ja​sno​czer​wo​ne bu​ci​ki, czer​wo​ne skar​pet​ki, czer​wo​ne leg​gin​sy, czer​wo​na spód​nicz​ka, czer​wo​ny swe​te​rek, dłu​gi do ko​lan czer​wo​ny płasz​czyk z kap​tu​rem. Sta​ła w przed​po​ko​ju, po​dzi​wia​jąc swe od​bi​cie w wy​so​kim lu​strze i cze​ka​jąc cier​pli​wie na Ce​le​sti​nę, któ​ra pa​ko​wa​ła lal​ki, ko​lo​ro​wan​ki i mnó​stwo kre​dek do tor​by z zam​kiem bły​ska​wicz​nym. Choć skoń​czy​ła trzy lat​ka za​le​d​wie przed ty​go​dniem, An​gel sama wy​bie​ra​ła so​bie ubran​ka. Za​zwy​czaj pre​fe​ro​wa​ła rze​czy jed​no​ko​lo​ro​we, cza​sem z ja​kimś barw​nym ak​cen​tem na pa​sku, cza​pecz​ce czy sza​li​ku. Kie​dy do​bie​ra​ła ko​lo​ry, od​no​si​ło się po​cząt​ko​wo wra​że​nie pstro​ka​ci​zny – ale przy uważ​nym spoj​rze​niu te za​ska​ku​ją​ce kom​bi​na​cje oka​zy​wa​ły się nad​zwy​czaj har​mo​nij​ne. Ce​le​sti​na mar​twi​ła się przez ja​kiś czas, że dziew​czyn​ka w po​rów​na​niu z in​ny​mi dzieć​mi cho​dzi, mówi i uczy się no​wych wy​ra​zów za wol​no. Po​tem, w cią​gu ostat​nich sze​ściu mie​się​cy, An​gel nad​ro​bi​ła za​le​gło​ści – choć wy​bra​ła inną dro​gę niż opi​sy​wa​na w po​rad​ni​kach dla ma​tek. Pierw​szym sło​wem, ja​kie wy​po​wie​dzia​ła, było „mama”, nic nie​zwy​kłe​go, ale dru​gim – „nie​bie​ski”, co przez ja​kiś czas brzmia​ło jak „bie​ski”. W wie​ku trzech lat prze​cięt​ne dziec​ko zna co naj​wy​żej czte​ry ko​lo​ry; An​gel umia​ła na​zwać po​praw​nie już je​de​na​ście, w tym czar​ny i bia​ły. Umia​ła roz​róż​nić mię​dzy ró​żo​wym i czer​wo​nym, fio​le​to​wym i nie​bie​skim. Wal​ly – dok​tor Wal​ter Lip​scomb, któ​ry przy​jął An​gel na świat i zo​stał jej oj​cem chrzest​nym – nie przej​mo​wał się, że dziew​czyn​ka roz​wi​ja się za wol​no. Do​wo​dził, że każ​de dziec​ko jest inne, że ma wła​sny cykl doj​rze​wa​nia. Był za​rów​no po​łoż​ni​kiem, jak i pe​dia​trą, wie​dział więc, co mówi, Ce​le​sti​na się jed​nak mar​twi​ła. Mat​ki umie​ją się mar​twić, to im wy​cho​dzi naj​le​piej. Ce​le​sti​na czu​ła się mat​ką dziew​czyn​ki, lecz An​gel nie osią​gnę​ła jesz​cze wie​ku, by do​wie​dzieć się i zro​zu​mieć, że zo​sta​ła ob​da​rzo​na dwo​ma

mat​ka​mi: tą, któ​ra wy​da​ła ją na świat, i tą, któ​ra ją wy​cho​wa​ła. Wal​ly pod​dał dziew​czyn​kę te​stom per​cep​cyj​nym dla trzy​lat​ków, a wy​nik wska​zy​wał, że mała może ni​g​dy nie bę​dzie ge​nial​nym ma​te​ma​ty​kiem czy mi​strzem sło​wa, ale za​pew​ne ma inne ta​len​ty. Jej fa​scy​na​cja ko​lo​ra​mi, wro​dzo​na umie​jęt​ność two​rze​nia cie​ka​wych ze​sta​wień barw​nych, wy​czu​cie re​la​cji prze​strzen​nych i zdol​ność roz​po​zna​wa​nia brył geo​me​trycz​nych bez wzglę​du na kąt wi​dze​nia bu​dzi​ły po​dziw. Pod tym wzglę​dem wy​prze​dza​ła dzie​ci w swo​jej gru​pie wie​ko​wej. Wal​ly stwier​dził, że jest uta​len​to​wa​na bar​dziej wi​zu​al​nie niż wer​bal​nie, że nie​wąt​pli​wie bę​dzie zdra​dzać zdol​no​ści ar​ty​stycz​ne, że może po​dą​żyć dro​gą wy​bra​ną przez Ce​le​sti​nę i oka​zać się wy​bit​ną oso​bo​wo​ścią. – Czer​wo​ny Kap​tu​rek – oświad​czy​ła An​gel, oglą​da​jąc się w lu​strze. Ce​le​sti​na za​pię​ła tor​bę. – Uwa​żaj na du​że​go, złe​go wil​ka. – Niech on uwa​ża – spro​sto​wa​ła An​gel. – My​ślisz, że byś so​bie z nim po​ra​dzi​ła? – Pew​nie! – za​wo​ła​ła An​gel, ob​ser​wu​jąc swe od​bi​cie i wy​ma​chu​jąc piąst​ką. Ce​le​sti​na wy​cią​gnę​ła z gar​de​ro​by płaszcz i po​ra​dzi​ła: – Po​win​naś ubrać się na zie​lo​no, Czer​wo​ny Kap​tur​ku. Wilk ni​g​dy by cię nie roz​po​znał. – Nie czu​ję się dziś jak żaba. – I nie wy​glą​dasz jak żaba. – Je​steś ład​na, mamo. – Dzię​ki, słon​ko. – A ja je​stem ład​na? – Nie na​le​ży do​pra​szać się o kom​ple​men​ty. – Ale czy je​stem ład​na?

– Je​steś ślicz​na. – Cza​sem sama nie wiem – wy​zna​ła An​gel, pa​trząc kry​tycz​nym okiem na swo​je od​bi​cie w lu​strze. – Wierz mi. Je​steś nie​sa​mo​wi​ta. Ce​le​sti​na uklę​kła przed dziew​czyn​ką, żeby za​wią​zać jej pod bród​ką trocz​ki kap​tur​ka. – Mamo, dla​cze​go psy są ku​dła​te? – Skąd na​gle psy? – Sama się za​sta​na​wiam, skąd przy​cho​dzą. – Nie o to mi cho​dzi – wy​ja​śni​ła Ce​le​sti​na. – Py​ta​łam, dla​cze​go ni stąd, ni zo​wąd za​czę​łaś mó​wić o psach. – Bo są jak wil​ki. – No do​brze. Bóg spra​wił, że są ku​dła​te. – Dla​cze​go Bóg nie spra​wił, że ja je​stem ku​dła​ta? – Bo nie chciał, że​byś była psem – oświad​czy​ła Ce​le​sti​na, za​wią​zu​jąc trocz​ki na ko​kard​kę. – No. Wy​glą​dasz jak pa​styl​ka M&M. – To cu​kier​ki. – Prze​cież je​steś słod​ka, praw​da? Na wierz​chu cała czer​wo​na, a w środ​ku cze​ko​la​do​wa – wy​ja​śni​ła Ce​le​sti​na, de​li​kat​nie szczy​piąc mały brą​zo​wy no​sek. – Wolę być Mr. Go​od​ba​rem. – Mu​sia​ła​byś ubrać się na żół​to. Na ko​ry​ta​rzu spo​tka​ły Renę Mol​ler, star​szą ko​bie​tę, któ​ra rów​nież miesz​ka​ła na par​te​rze. Po​le​ro​wa​ła ciem​ne drew​no drzwi wej​ścio​wych olej​kiem cy​try​no​wym, co było nie​omyl​nym zna​kiem, że spo​dzie​wa się na ko​la​cji syna z ro​dzi​ną. – Je​stem M&M – oświad​czy​ła z dumą An​gel, gdy Ce​le​sti​na za​my​ka​ła drzwi. Rena była po​god​na, ni​ska i do​brze zbu​do​wa​na. Nie​mal tak sze​ro​ka jak wy​so​ka, lu​bi​ła ubie​rać się w kwie​ci​ste su​kien​ki, któ​re

pod​kre​śla​ły jej ob​fi​tą ta​lię. Mó​wi​ła z nie​miec​kim ak​cen​tem, a jej głos zda​wał się roz​pły​wać w po​to​kach ra​do​ści. – Mad​chen lieb, wy​glą​dasz jak świecz​ka na Boże Na​ro​dze​nie. – Świecz​ki się to​pią. Nie chcę się roz​to​pić. – M&M też się roz​ta​pia​ją – ostrze​gła Rena. – Czy wil​ki lu​bią sło​dy​cze? – Może. Nie wiem nic od wil​ków, lie​bling. – Wy​glą​da pani jak ogród z kwia​ta​mi, pani Mol​ler – za​uwa​ży​ła An​gel. – Ład​na, no nie? – Rena roz​po​star​ła pulch​ną dło​nią pli​so​wa​ny dół wzo​rzy​stej su​kien​ki. – Wiel​ki ogród – przy​zna​ła dziew​czyn​ka. – An​gel! – upo​mnia​ła ją z wy​rzu​tem Ce​le​sti​na. Rena wy​buch​nę​ła śmie​chem. – Och, ale to praw​da. I nie tyl​ko ogród. Je​stem pole kwia​tów! – wy​pu​ści​ła z dło​ni su​kien​kę, któ​ra za​mi​go​ta​ła jak ka​ska​da opa​da​ją​cych płat​ków. – A więc dziś jest ten sław​ny wie​czór, Ce​le​sti​na. – Życz mi szczę​ścia, Reno. – Wiel​ki suk​ces, to​tal​na sprze​daż. Prze​po​wia​dam! – Będę za​do​wo​lo​na, jak sprze​da​my choć je​den ob​raz. – Wszyst​kie! Je​steś za do​bra. Ani je​den nie zo​sta​nie. Wiem. – Oby Bóg cię wy​słu​chał. – Nie pierw​szy raz – za​pew​ni​ła ją Rena. Ce​le​sti​na wzię​ła An​gel za rącz​kę i spro​wa​dzi​ła ze schod​ków na uli​cę. Miesz​ka​ły w trzy​pię​tro​wym domu wik​to​riań​skim w ele​ganc​kiej dziel​ni​cy Pa​ci​fic He​ights. Prze​ro​bio​no go na bu​dy​nek miesz​kal​ny, za​cho​wu​jąc nie​zwy​kłą ar​chi​tek​tu​rę, jesz​cze za​nim Wal​ly go wy​ku​pił.

Dom le​ka​rza znaj​do​wał się w po​bli​żu, nie​speł​na dwie prze​czni​ce da​lej. Był to dwu​pię​tro​wy za​by​tek, tak​że w sty​lu wik​to​riań​skim. Wal​ly zaj​mo​wał go w ca​ło​ści. Zmierzch, nie​mal już za​mie​ra​ją​cy fio​le​tem na za​cho​dzie, przy​krył ja​sno​li​lio​wą ko​ro​ną mgłę na​pły​wa​ją​cą od za​to​ki. Wy​da​wa​ło się, że jej opa​ry prze​ni​ka​ją świe​tli​ste żył​ki neo​nu, a roz​gwież​dżo​ne mia​sto przy​po​mi​na sty​lo​wy ka​ba​ret, któ​ry wła​śnie otwie​ra po​dwo​je dla pu​blicz​no​ści. Noc, mięk​ka jak ko​bie​ta w tań​cu, nio​sła w swej ciem​nej suk​ni po​wiew chło​du. Ce​le​sti​na spoj​rza​ła na ze​ga​rek i za​uwa​ży​ła z nie​po​ko​jem, że jest już póź​no. Nie mo​gła jed​nak przy​spie​szyć kro​ku. An​gel nie na​dą​ży​ła​by za nią. – Do​kąd idzie błę​kit? – spy​ta​ła dziew​czyn​ka. – Jaki błę​kit, ko​cha​nie? – Błę​kit​ne nie​bo. – Idzie za słoń​cem. – A do​kąd idzie słoń​ce? – Na Ha​wa​je. – Dla​cze​go Ha​wa​je? – Bo ma tam do​mek. – A dla​cze​go tam? – Bo tam jest ta​niej. – Nie wie​rzę. – Okła​ma​ła​bym cię? – Nie. Ale lu​bisz się dro​czyć. Do​tar​ły do pierw​szej prze​czni​cy i prze​szły skrzy​żo​wa​nie. Z ich ust bu​cha​ły kłę​by pary. Od​dy​cha​ją​ce du​chy, jak ma​wia​ła dziew​czyn​ka. – Za​cho​wuj się dzi​siaj grzecz​nie – upo​mnia​ła Ce​le​sti​na. – Zo​sta​nę z wuj​kiem Wal​lym?

– Z pa​nią Orn​wall. – Dla​cze​go ona miesz​ka z wuj​kiem Wal​lym? – Wiesz prze​cież. Jest jego go​spo​dy​nią. – Dla​cze​go ty nie miesz​kasz z wuj​kiem Wal​lym? – Nie je​stem jego go​spo​dy​nią, praw​da? – Wu​jek bę​dzie dziś w domu? – Krót​ko. Po​tem przyj​dzie do ga​le​rii, a jak wer​ni​saż się skoń​czy, zje​my ra​zem ko​la​cję. – Bę​dziesz ja​dła ser? – Może. – Bę​dziesz ja​dła kur​cza​ka? – Dla​cze​go tak cię in​te​re​su​je, co bę​dzie​my jeść? – Chcę zjeść tro​chę sera. – Je​stem pew​na, że pani Orn​wall przy​go​tu​je ci san​dwi​cza z se​rem, je​śli ze​chcesz. – Spójrz na na​sze cie​nie. Naj​pierw są z przo​du, po​tem idą do tyłu. – Bo mi​ja​my la​tar​nie. – Mu​szą być brud​ne, co? – La​tar​nie? – Na​sze cie​nie. Są za​wsze na zie​mi. – Je​stem pew​na, że są brud​ne. – Do​kąd więc idzie czar​ne? – Ja​kie czar​ne? – Czar​ne nie​bo. Rano. Do​kąd idzie, mamo? – Nie mam po​ję​cia. – My​śla​łam, że wszyst​ko wiesz. – Kie​dyś wie​dzia​łam – wes​tchnę​ła Ce​le​sti​na. – Moja gło​wa nie

pra​cu​je w tej chwi​li jak na​le​ży. – Zjedz tro​chę sera. – Znów mamy mó​wić o je​dze​niu? – To po​si​łek dla umy​słu. – Ser? Kto tak mówi? – Se​ro​wy pan w te​le​wi​zji. – Nie mo​żesz wie​rzyć we wszyst​ko, co wi​dzisz w te​le​wi​zji, ko​cha​nie. – Ka​pi​tan Kan​ga​roo nie kła​mie. – Ow​szem, nie kła​mie. Ale ka​pi​tan Kan​ga​roo nie jest se​ro​wym pa​nem. Dom Wal​ly’ego był już bli​sko. Le​karz stał na chod​ni​ku, roz​ma​wiał z tak​sów​ka​rzem. – Po​spiesz​my się, ko​cha​nie. – Czy oni się zna​ją? – Wu​jek Wal​ly i tak​sów​karz? Nie są​dzę. – Nie. Ka​pi​tan Kan​ga​roo i se​ro​wy pan. – Pew​nie tak. – Więc ka​pi​tan po​wi​nien mu po​wie​dzieć, żeby nie kła​mał. – Je​stem pew​na, że tak zro​bi. – Co to jest po​si​łek dla umy​słu? – Może ryba. Nie za​po​mnij po​mo​dlić się wie​czo​rem. – Za​wsze się mo​dlę. – Nie za​po​mnij po​pro​sić o bło​go​sła​wień​stwo dla mnie, wuj​ka Wal​ly’ego, dziad​ka i bab​ci… – Po​mo​dlę się tak​że za se​ro​we​go pana. – Do​bry po​mysł. – Bę​dziesz dziś ja​dła chleb?

– Na pew​no. – Po​łóż na nie​go tro​chę ryby. Wal​ly z sze​ro​kim uśmie​chem otwo​rzył ra​mio​na, a gdy An​gel pod​bie​gła, po​rwał ją z chod​ni​ka. – Wy​glą​dasz jak czer​wo​na pa​prycz​ka – po​wie​dział. – Se​ro​wy pan to pa​skud​ny kłam​czuch – oświad​czy​ła. Po​da​jąc Wal​ly’emu tor​bę, Ce​le​sti​na wy​ja​śni​ła: – Lal​ki, kred​ki i szczo​tecz​ka do zę​bów. – No, no, uro​cza z cie​bie dama – zwró​cił się tak​sów​karz do An​gel. – Bóg nie chciał, że​bym była psem – wy​ja​śni​ła dziew​czyn​ka. – Na​praw​dę? – Nie spra​wił, że je​stem ku​dła​ta. – Daj buzi, ko​cha​nie – po​wie​dzia​ła Ce​le​sti​na, a dziew​czyn​ka cmok​nę​ła ją gło​śno w po​li​czek. – O czym bę​dziesz śnić? – O to​bie – od​par​ła An​gel, któ​ra cza​sem mie​wa​ła kosz​ma​ry sen​ne. – Co to będą za sny? – Tyl​ko do​bre. – Co się sta​nie, jak w two​im śnie po​ka​że się głu​pi stwór? – Kop​niesz go w ku​dła​tą pupę – od​par​ła An​gel. – Zga​dza się. – Le​piej się po​spiesz – do​ra​dził Wal​ly i po​ca​ło​wał Ce​le​sti​nę w dru​gi po​li​czek, ale nie tak gło​śno jak An​gel. Przy​ję​cie mia​ło trwać od szó​stej do ósmej trzy​dzie​ści. Je​śli chcia​ła zdą​żyć, to mu​sia​ła li​czyć na cud. Kie​dy ru​szy​li, kie​row​ca po​wie​dział: – Sły​sza​łem, że jest pani dziś gwiaz​dą wie​czo​ru.

Ce​le​sti​na ob​ró​ci​ła się, żeby po​pa​trzeć na Wal​ly’ego i An​gel, któ​rzy ma​cha​li do niej. – Chy​ba tak. – Moż​na ży​czyć ar​ty​ście po​ła​ma​nia nóg? – Dla​cze​go by nie. – Więc po​ła​ma​nia nóg. – Dzię​ku​ję. Wal​ly i An​gel znik​nę​li jej z oczu, bo tak​sów​ka skrę​ci​ła na rogu. Ce​le​sti​na ro​ze​śmia​ła się ser​decz​nie. – Cie​szy się pani, co? – Kie​row​ca zer​k​nął w lu​ster​ko. – Pierw​sza duża wy​sta​wa? – Chy​ba tak, ale nie z tego się cie​szę. My​śla​łam o czymś, co mi po​wie​dzia​ła moja có​recz​ka. Ce​le​sti​na za​czę​ła na​gle chi​cho​tać. Mu​sia​ła zu​żyć dwa opa​ko​wa​nia chu​s​te​czek, za​nim zdo​ła​ła się uspo​ko​ić. – To chy​ba wy​jąt​ko​wy dzie​ciak – za​uwa​żył kie​row​ca. – Też tak my​ślę. Świa​ta poza nią nie wi​dzę. Mó​wię jej, że jest jak księ​życ i gwiaz​dy. Chy​ba ją roz​piesz​czam. – Skąd. Ko​chać dzie​ci to wca​le nie zna​czy roz​piesz​czać. Do​bry Boże, ona An​gel uwiel​bia​ła! Te trzy lata mi​nę​ły jak je​den dzień. Po​mi​mo kło​po​tów i zmar​twień, po​mi​mo bra​ku cza​su do​słow​nie na wszyst​ko, ni​g​dy nie za​mie​ni​ła​by tru​dów ma​cie​rzyń​stwa na żad​ne skar​by świa​ta… z wy​jąt​kiem Phi​mie. An​gel była księ​ży​cem, słoń​cem, gwiaz​da​mi i ko​me​ta​mi, któ​re pę​dzi​ły przez nie​skoń​czo​ne ga​lak​ty​ki. Była wiecz​nie pło​ną​cym świa​tłem. Na szczę​ście po​ma​gał jej Wal​ly i nie cho​dzi​ło tyl​ko o miesz​ka​nie, ale też o jego czas i mi​łość. Ce​le​sti​na czę​sto my​śla​ła o jego żo​nie i syn​kach – Ro​we​nie, Dan​nym i Har​rym – któ​rzy zgi​nę​li przed sze​ścio​ma laty w ka​ta​stro​fie lot​ni​czej, i do​zna​wa​ła tak przej​mu​ją​ce​go smut​ku, jak​by

cho​dzi​ło o ko​goś bli​skie​go. Bo​la​ło ją, że oni stra​ci​li jego, on zaś ich, i choć wy​da​wa​ło się to bluź​nier​stwem, za​da​wa​ła so​bie py​ta​nie, dla​cze​go Bóg był tak okrut​ny i roz​łą​czył tę ro​dzi​nę. Ro​we​na, Dan​ny i Har​ry prze​kro​czy​li nie​zmie​rzo​ne wody cier​pie​nia i te​raz miesz​ka​li w wiecz​nym kró​le​stwie. Pew​ne​go dnia mie​li po​łą​czyć się na nowo z tym wy​jąt​ko​wym mę​żem i oj​cem, któ​re​go stra​ci​li; ale wy​da​wa​ło się, że na​wet obiet​ni​ca nie​ba nie wy​na​gro​dzi tych lat roz​łą​ki na zie​mi, roz​łą​ki z czło​wie​kiem tak do​brym jak Wal​ter Lip​scomb. Pra​gnął za​ofe​ro​wać Ce​le​sti​nie wię​cej po​mo​cy, niż była go​to​wa od nie​go przy​jąć. Pra​co​wa​ła na noc​nej zmia​nie jako kel​ner​ka przez dwa lata, cho​dząc jed​no​cze​śnie na za​ję​cia w Aca​de​my of Art Col​le​ge, i rzu​ci​ła tę pra​cę do​pie​ro wte​dy, gdy za​czę​ła sprze​da​wać ob​ra​zy i mo​gła się z tego utrzy​mać. Naj​pierw He​len Gre​en​baum, wła​ści​ciel​ka Gre​en​baum Gal​le​ry, wzię​ła trzy płót​na i sprze​da​ła je w cią​gu mie​sią​ca. Wzię​ła czte​ry na​stęp​ne, a po​tem jesz​cze trzy, gdy dwa z tych czte​rech szyb​ko zna​la​zły na​byw​cę. Nim dzie​sięć płó​cien tra​fi​ło do ko​lek​cjo​ne​rów, He​len po​sta​no​wi​ła włą​czyć dzie​ła Ce​le​sti​ny do no​wej wy​sta​wy sze​ściu mło​dych ar​ty​stów. A te​raz Ce​le​sti​na do​cze​ka​ła się wresz​cie in​dy​wi​du​al​ne​go wer​ni​sa​żu. Kie​dy była na pierw​szym roku stu​diów, my​śla​ła o tym, by pew​ne​go dnia za​ra​biać na ży​cie jako ilu​stra​tor​ka w ma​ga​zy​nach albo w agen​cji re​kla​mo​wej. Ni​cze​go wię​cej nie pra​gnę​ła. O ka​rie​rze praw​dzi​we​go ar​ty​sty oczy​wi​ście ma​rzył każ​dy ma​larz, ale Ce​le​sti​na by​ła​by szczę​śli​wa, gdy​by uda​ło jej się zre​ali​zo​wać skrom​niej​sze pla​ny. Te​raz, gdy mia​ła za​le​d​wie dwa​dzie​ścia trzy lata, świat przy​po​mi​nał jej doj​rza​ły owoc. Wy​star​czy​ło tyl​ko się​gnąć dło​nią, by go ze​rwać. Cza​sem nie mo​gła się na​dzi​wić, jak nie​ro​ze​rwal​nie spla​ta​ły się ze sobą w stru​mie​niu ży​cia tra​ge​dia i ra​dość. Smu​tek był czę​sto za​ląż​kiem przy​szłej ra​do​ści, ra​dość zaś mo​gła być ziar​nem smut​ku, któ​ry jesz​cze nie nad​szedł. Od​no​gi nur​tu w rze​ce co​dzien​no​ści

wy​da​wa​ły się tak nie​zwy​kłe, tak za​chwy​ca​ją​ce w bo​gac​twie szcze​gó​łu i tak groź​ne w swej nie​po​wstrzy​ma​nej nie​uchron​no​ści, że mo​gły wy​peł​niać tre​ścią jej nie​zli​czo​ne płót​na jesz​cze przez dłu​gie lata. Sta​ra​ła się uchwy​cić za​gad​ko​wą na​tu​rę eg​zy​sten​cji w ca​łym jej pięk​nie, mrocz​nym i ja​snym, choć wie​dzia​ła, że zdo​ła od​dać je​dy​nie bla​dy od​cień jej ta​jem​ni​cy. Była też świa​do​ma pew​nej iro​nii: ona, ob​da​rzo​na ta​len​tem i przy​chyl​no​ścią ko​lek​cjo​ne​rów, któ​ra wcze​śniej wy​da​wa​ła jej się nie​osią​gal​na, wie​dząc, że zre​ali​zo​wa​ła z po​wo​dze​niem sta​wia​ne so​bie cele, że otwie​ra​ją się przed nią ogrom​ne moż​li​wo​ści, mo​gła​by to wszyst​ko od​rzu​cić, być może z ża​lem, ale bez go​ry​czy, gdy​by mu​sia​ła wy​bie​rać mię​dzy sztu​ką i An​gel. To dziec​ko oka​za​ło się jej naj​więk​szym bło​go​sła​wień​stwem. Phi​mie ode​szła, lecz jej duch wciąż wzbo​ga​cał ży​cie sio​stry, ro​dząc ob​fi​ty plon. – Je​ste​śmy na miej​scu – oświad​czył kie​row​ca, za​trzy​mu​jąc się pod ga​le​rią. Drża​ły jej dło​nie, gdy od​li​cza​ła za​pła​tę i na​pi​wek. – Je​stem cho​ra ze stra​chu. Może le​piej bę​dzie, jak od​wie​zie mnie pan do domu. Kie​row​ca od​wró​cił się i po​pa​trzył na nią roz​ba​wio​ny. – Kto jak kto, ale pani się nie boi. Jak tak sie​dzia​ła pani przez całą dro​gę i nic nie mó​wi​ła, to wca​le nie my​śla​ła pani o tym, że jest sław​na. My​śla​ła pani o có​recz​ce. – Zga​dza się. – Po​zna​łem się na pani, dzie​cin​ko. Po​ra​dzi so​bie pani ze wszyst​kim, wy​sta​wa czy nie wy​sta​wa, sła​wa czy zwy​czaj​ne ży​cie. – Ma pan chy​ba na my​śli ko​goś in​ne​go – za​uwa​ży​ła, wci​ska​jąc mu w rękę zwi​tek bank​no​tów. – Trzę​sę się jak ga​la​re​ta. Kie​row​ca po​krę​cił gło​wą. – Od razu wie​dzia​łem, co i jak, kie​dy tyl​ko spy​ta​ła pani tę małą, co by się sta​ło, gdy​by przy​śnił się jej ten głu​pi po​twór.

– Mia​ła ostat​nio taki sen. – I na​wet w tym śnie chce pani być przy niej. A jak​by się po​ja​wił ten po​twór, to wiem, że da​ła​by mu pani po​rząd​ne​go kop​nia​ka w owło​sio​ny ty​łek i wię​cej by nie przy​lazł. Wchodź pani śmia​ło do tej ga​le​rii, zrób wra​że​nie na tych waż​nia​kach, zgar​nij ich for​sę i zdo​bądź sła​wę. Ce​le​sti​na, nie​odrod​na cór​ka swe​go ojca, ob​da​rzo​na wia​rą w ludz​ką do​broć, była za​wsze głę​bo​ko po​ru​szo​na ser​decz​no​ścią nie​zna​jo​mych, w któ​rych do​pa​try​wa​ła się lu​dzi praw​dzi​wej ła​ski. – Czy pana żona wie, jaka z niej szczę​ścia​ra? – Gdy​bym miał żonę, nie czu​ła​by się zbyt szczę​śli​wa. Nie je​stem z tych, któ​rym po​trzeb​na żona, moja dro​ga. – Pew​nie jest w pań​skim ży​ciu ja​kiś męż​czy​zna? – Ten sam od osiem​na​stu lat. – Osiem​na​ście lat. Więc musi wie​dzieć, jaki z nie​go szczę​ściarz. – Pa​mię​tam, żeby mó​wić mu o tym przy​naj​mniej dwa razy dzien​nie. Wy​sia​dła z tak​sów​ki i sta​nę​ła na chod​ni​ku przed ga​le​rią. Drża​ły jej nogi jak u nowo na​ro​dzo​ne​go źre​ba​ka. Pla​kat z in​for​ma​cją o wy​sta​wie wy​da​wał się ogrom​ny, wiel​ki, o wie​le więk​szy, niż za​pa​mię​ta​ła. Nie​praw​do​po​dob​nie duży. Bała się, że ta nie​skrom​ność spro​wo​ku​je kry​ty​ków, któ​rzy nie zo​sta​wią na niej su​chej nit​ki, albo los, któ​ry w dniu jej trium​fu po​ru​szy po​sa​da​mi mia​sta w naj​więk​szym trzę​sie​niu zie​mi tego stu​le​cia. Ża​ło​wa​ła, że He​len Gre​en​baum nie ogra​ni​czy​ła się do kil​ku li​ni​jek na zwy​kłej, przy​kle​jo​nej do szy​by kart​ce. Na wi​dok wła​sne​go zdję​cia ob​la​ła się ru​mień​cem. Mia​ła na​dzie​ję, że ża​den z prze​chod​niów jej nie po​zna. Co so​bie wy​obra​ża​ła? Ko​ro​na sła​wy za bar​dzo jej cią​ży​ła, była prze​cież cór​ką du​chow​ne​go ze Spru​ce Hills w Ore​go​nie, któ​ra znacz​nie le​piej czu​ła się w zwy​kłej bejs​bo​lów​ce.

Jej dwa naj​więk​sze i naj​lep​sze płót​na zo​sta​ły umiesz​czo​ne w wi​try​nie i od​po​wied​nio oświe​tlo​ne. Były olśnie​wa​ją​ce. Były okrop​ne. Były pięk​ne. Były strasz​ne. Ten po​kaz ma​lar​stwa był bez​na​dziej​ny, ka​ta​stro​fal​ny, głu​pi, nie​mą​dry, bo​le​sny, cu​dow​ny, wspa​nia​ły, prze​pięk​ny, nad​zwy​czaj​ny, po​ry​wa​ją​cy. Do peł​ni szczę​ścia bra​ko​wa​ło jej tyl​ko ro​dzi​ców. Za​mie​rza​li przy​le​cieć do San Fran​ci​sco tego ran​ka, ale po​przed​nie​go dnia zmarł je​den z pa​ra​fian, bli​ski przy​ja​ciel pa​sto​ra. Oj​ciec i mat​ka mie​li wo​bec spo​łecz​no​ści wier​nych obo​wiąz​ki, któ​re były waż​niej​sze niż wszyst​ko inne. Prze​czy​ta​ła gło​śno ty​tuł wy​sta​wy: Ten szcze​gól​ny dzień. Wzię​ła głę​bo​ki od​dech, unio​sła gło​wę, wy​pro​sto​wa​ła się i we​szła do środ​ka, gdzie cze​ka​ło na nią nowe ży​cie.

66 Ju​nior Cain spa​ce​ro​wał mię​dzy fi​li​stra​mi po sza​rej kra​inie kon​for​mi​zmu, szu​ka​jąc jed​ne​go – choć​by jed​ne​go! – ożyw​czo od​ra​ża​ją​ce​go płót​na, a na​tra​fiał tyl​ko na ob​ra​zy, któ​re za​chę​ca​ły do oglą​da​nia, mo​gły na​wet ocza​ro​wać. Tę​sk​nił do praw​dzi​wej sztu​ki, do okrut​ne​go cha​osu roz​pa​czy i od​ra​zy, jaką wzbu​dza​ła, a wi​dział je​dy​nie pod​nio​słe wi​zje na​dziei po​śród tłu​mu lu​dzi, któ​rym po​do​ba​ło się wszyst​ko: ob​ra​zy, fran​cu​skie ka​nap​ki, zim​na stycz​nio​wa noc. Lu​dzi, któ​rzy praw​do​po​dob​nie na​wet przez je​den dzień nie za​sta​na​wia​li się nad nie​uchron​no​ścią woj​ny nu​kle​ar​nej jesz​cze przed koń​cem tej de​ka​dy, lu​dzi, któ​rzy uśmie​cha​li się zbyt czę​sto, by za​słu​żyć na mia​no praw​dzi​wych in​te​lek​tu​ali​stów. Czuł się bar​dziej sa​mot​ny niż śle​py Sam​son, któ​re​go za​ku​to w lo​chach Gazy w kaj​da​ny. Po​cząt​ko​wo nie za​mie​rzał wcho​dzić do ga​le​rii. Nikt z jego zna​jo​mych nie zja​wił​by się co praw​da w tym miej​scu, chy​ba że w od​po​wied​nio zmie​nio​nym che​micz​nie sta​nie świa​do​mo​ści, by nad ra​nem ni​cze​go nie pa​mię​tać, Ju​nio​ro​wi więc nie gro​zi​ło roz​po​zna​nie. Wo​lał jed​nak nie ry​zy​ko​wać. Ktoś mimo wszyst​ko mógł​by go zi​den​ty​fi​ko​wać jako go​ścia wy​sta​wy, gdy​by mały Bar​tho​lo​mew, a może na​wet sama Ce​le​sti​na Whi​te zo​sta​li póź​niej za​mor​do​wa​ni. Po​li​cja, po​dejrz​li​wa jak zwy​kle, mo​gła​by się oczy​wi​ście do​pa​trzyć związ​ku mię​dzy wy​sta​wą a za​bój​stwa​mi. Na pew​no prze​słu​cha​no by wszyst​kich obec​nych na wer​ni​sa​żu. Poza tym nie był za​pro​szo​ny do Gre​en​baum Gal​le​ry. W awan​gar​do​wych ga​le​riach, do któ​rych uczęsz​czał na wy​sta​wy, nikt nie wcho​dził bez dru​ko​wa​ne​go za​pro​sze​nia. Na​wet ma​jąc je w ręku, moż​na było odejść z kwit​kiem, je​śli nie prze​szło się te​stu sto​sow​no​ści, któ​rej kry​te​ria były iden​tycz​ne jak w naj​mod​niej​szych lo​ka​lach ta​necz​nych. Praw​dę mó​wiąc, bram​ka​rze pil​nu​ją​cy wej​ścia do naj​lep​szych ga​le​rii awan​gar​do​wych byli za​trud​nie​ni rów​nież w tam​tych lo​ka​lach.

Szedł wol​no wzdłuż wi​try​ny, oglą​da​jąc dwa ob​ra​zy Ce​le​sti​ny Whi​te wy​sta​wio​ne na wi​dok pu​blicz​ny, gdy na​gle drzwi się otwo​rzy​ły, a pra​cow​nik ga​le​rii za​chę​cił go do wej​ścia. Za​pro​sze​nie było nie​po​trzeb​ne, po​dob​nie jak test sto​sow​no​ści, na pro​gu nie stał ża​den wy​ki​daj​ło. Wszyst​ko to świad​czy​ło do​bit​nie, że nie cho​dzi tu o praw​dzi​wą sztu​kę. Ju​nior wszedł po krót​kim wa​ha​niu do środ​ka, tak jak za​pa​lo​ny wiel​bi​ciel ope​ry może raz na dzie​sięć lat pójść na kon​cert mu​zy​ki co​un​try: by po​twier​dzić wyż​szość swe​go gu​stu i po​śmiać się z tego, co wśród nie​do​my​tych pro​stacz​ków ucho​dzi za mu​zy​kę. Moż​na by to na​zwać szla​ja​niem się. Ce​le​sti​na Whi​te znaj​do​wa​ła się w cen​trum uwa​gi, oto​czo​na ze​wsząd przez żło​pią​cych szam​pa​na i po​że​ra​ją​cych ka​nap​ki bur​żu​jów, któ​rzy ku​po​wa​li​by re​pro​duk​cje, gdy​by mie​li mniej pie​nię​dzy. Mu​siał jed​nak przy​znać, że ko​bie​ta o tak wy​jąt​ko​wej uro​dzie wzbu​dzi​ła​by po​wszech​ne za​in​te​re​so​wa​nie na​wet wśród praw​dzi​wych ar​ty​stów. Wie​dział, że trud​no bę​dzie zli​kwi​do​wać bę​kar​ta Se​ra​phim, nie za​bi​ja​jąc jed​no​cze​śnie Ce​le​sti​ny; gdy​by jed​nak szczę​ście go nie opusz​cza​ło i zdo​łał wy​eli​mi​no​wać Bar​tho​lo​mew tak, by Ce​le​sti​na nie zo​rien​to​wa​ła się, kto to zro​bił, miał​by może oka​zję od​kryć, czy jest rów​nie na​mięt​na jak sio​stra i czy na​da​je się na jego to​wa​rzysz​kę ży​cia. Kie​dy już ob​szedł wy​sta​wę i uspo​ko​ił się tro​chę, po​sta​no​wił zbli​żyć się do Ce​le​sti​ny Whi​te, nie wzbu​dza​jąc jed​nak szcze​gól​nych po​dej​rzeń. Tłu​ma​czy​ła wła​śnie, że ty​tuł wy​sta​wy po​cho​dzi z oj​cow​skie​go ka​za​nia, któ​re zo​sta​ło nada​ne w cy​klicz​nym pro​gra​mie ra​dio​wym przed trze​ma laty. Nie była to wła​ści​wie au​dy​cja re​li​gij​na, cho​dzi​ło w niej ra​czej o po​szu​ki​wa​nie sen​su ży​cia; zwy​kle nada​wa​no roz​mo​wy ze współ​cze​sny​mi fi​lo​zo​fa​mi albo cy​to​wa​no ich wy​po​wie​dzi, ale cza​sem do stu​dia za​pra​sza​no też du​chow​ne​go. Ka​za​nie jej ojca wy​wo​ła​ło naj​więk​szy od​dźwięk wśród słu​cha​czy ra​dia od dwu​dzie​stu lat i trzy ty​go​dnie póź​niej zo​sta​ło na ich proś​bę po​wtó​-

rzo​ne. Przy​po​mi​na​jąc so​bie, ja​kie wra​że​nie zro​bił na nim ty​tuł wy​sta​wy, gdy po raz pierw​szy zo​ba​czył pro​gram, Ju​nior był te​raz pe​wien, że wła​śnie na​gra​na na ta​śmę ro​bo​cza wer​sja ka​za​nia sta​no​wi​ła pod​nie​ca​ją​cy akom​pa​nia​ment na​mięt​ne​go wie​czo​ru z Se​ra​phim. Nie mógł so​bie przy​po​mnieć choć​by jed​ne​go sło​wa, nie wspo​mi​na​jąc już o ja​kim​kol​wiek frag​men​cie, któ​ry po​ru​szył​by głę​bo​ko słu​cha​czy ogól​no​kra​jo​wej au​dy​cji. Nie zna​czy​ło to jed​nak, że on, Ju​nior, jest płyt​ki czy nie​zdol​ny do roz​wa​żań na​tu​ry fi​lo​zo​ficz​nej. Był tak po​chło​nię​ty ero​tycz​ną do​sko​na​ło​ścią mło​de​go cia​ła Se​ra​phim i tym, co z nią ro​bił, że nie za​pa​mię​tał​by ani jed​ne​go sło​wa, na​wet gdy​by sam Zedd sie​dział na łóż​ku i z wro​dzo​ną bły​sko​tli​wo​ścią dys​ku​to​wał o kon​dy​cji ludz​kiej. Przy​pusz​czał, że dy​wa​ga​cje wie​leb​ne​go Whi​te’a były rów​nie sen​ty​men​tal​ne i głu​pio opty​mi​stycz​ne jak ob​ra​zy jego cór​ki, dla​te​go nie spie​szył się, by za​in​te​re​so​wać się tą au​dy​cją i po​pro​sić re​dak​cję o ko​pię pa​mięt​ne​go ka​za​nia. Roz​glą​dał się wła​śnie za ka​nap​ka​mi, gdy usły​szał, jak je​den z za​pro​szo​nych go​ści wspo​mi​na cór​ce du​chow​ne​go o Bar​tho​lo​mew, resz​ta słów jed​nak uto​nę​ła w gwa​rze roz​mów. – Och – od​par​ła Ce​le​sti​na. – Każ​de​go dnia. Tak, pra​cu​ję w tej chwi​li nad całą se​rią ob​ra​zów za​in​spi​ro​wa​nych oso​bą Bar​tho​lo​mew. Były to z pew​no​ścią nie​zno​śnie sen​ty​men​tal​ne płót​na z wi​ze​run​kiem bę​kar​ta o nie​praw​do​po​dob​nie wiel​kich i prze​zro​czy​stych oczach, upo​zo​wa​ne​go wdzięcz​nie po​śród szcze​nia​ków i ko​ciąt, pa​su​ją​ce do ta​nich ka​len​da​rzy i sta​no​wią​ce za​gro​że​nie dla cu​krzy​ków. Mimo to Ju​nior po​czuł dreszcz, kie​dy usły​szał imię i do​wie​dział się, że chło​piec, o któ​rym mówi Ce​le​sti​na, to wła​śnie ten Bar​tho​lo​mew spo​śród wszyst​kich Bar​tho​lo​mew, groź​na zja​wa z nie​za​pa​mię​ta​ne​go snu, za​gro​że​nie dla jego for​tu​ny i przy​szło​ści, śmier​tel​ny wróg.

Gdy przy​su​nął się, by le​piej sły​szeć, uświa​do​mił so​bie, że ktoś na nie​go pa​trzy. Pod​niósł wzrok i na​po​tkał prze​ni​kli​we jak u pta​ka spoj​rze​nie an​tra​cy​to​wych oczu, któ​re były osa​dzo​ne w szczu​płej twa​rzy trzy​dzie​sto​kil​ku​let​nie​go męż​czy​zny, chud​sze​go niż wro​na po zi​mo​wej gło​dów​ce. Dzie​li​ło ich ja​kieś pięć me​trów, mię​dzy nimi sta​li jesz​cze go​ście, a jed​nak Ju​nior nie od​czu​wał​by więk​sze​go nie​po​ko​ju, gdy​by prze​by​wał z tym osob​ni​kiem sam na sam w cia​snym po​miesz​cze​niu. Co gor​sza, uświa​do​mił so​bie z nie​po​ko​jem, że ten czło​wiek nie jest mu obcy. Jego twarz wy​glą​da​ła zna​jo​mo i Ju​nior był pe​wien, że wi​dział ją w ja​kichś nie​sprzy​ja​ją​cych oko​licz​no​ściach, choć nie mógł so​bie przy​po​mnieć, kto to jest. Tam​ten tyl​ko zmarsz​czył brwi z ner​wo​wym drgnie​niem pta​siej gło​wy, od​wró​cił wzrok i wto​pił się w roz​ga​da​ny tłum go​ści. Ju​nior do​strzegł prze​lot​nie jego ubiór pod an​giel​skim płasz​czem: bia​ła ko​szu​la z od​pi​na​nym koł​nie​rzy​kiem, czar​na musz​ka, cień sa​ty​no​wych klap od smo​kin​gu. Ze strun wy​ima​gi​no​wa​ne​go for​te​pia​nu po​pły​nę​ły tak​ty me​lo​dii – So​me​one to Watch over Me. Nie​zna​jo​my o ja​strzę​bim wzro​ku był pia​ni​stą z ho​te​lo​we​go baru, w któ​rym Ju​nior roz​ko​szo​wał się ko​la​cją pierw​szej nocy w San Fran​ci​sco, a po​tem jesz​cze dwa razy. Naj​wi​docz​niej mu​zyk go roz​po​znał, co wy​da​wa​ło się nie​praw​do​po​dob​ne, na​wet zdu​mie​wa​ją​ce, zwa​żyw​szy, że ni​g​dy ze sobą nie roz​ma​wia​li i że Ju​nior był tyl​ko jed​nym z ty​się​cy go​ści, któ​rzy prze​wi​nę​li się przez ten bar w cią​gu mi​nio​nych trzech lat. I co dziw​niej​sze, pia​ni​sta przy​glą​dał mu się z wy​raź​nym za​in​te​re​so​wa​niem, ab​so​lut​nie nie​zro​zu​mia​łym, gdyż ni​g​dy się nie po​zna​li. Kie​dy się zo​rien​to​wał, że Ju​nior uchwy​cił jego spoj​rze​nie, od​wró​cił się czym prę​dzej, by unik​nąć dal​sze​go kon​tak​tu. Ju​nior miał na​dzie​ję, że nikt z obec​nych go nie roz​po​zna. Ża​ło​wał te​raz, że nie trzy​mał się pier​wot​ne​go pla​nu i nie pro​wa​dzi ob​ser​wa​cji z sa​mo​cho​du za​par​ko​wa​ne​go pod ga​le​rią.

Za​cho​wa​nie mu​zy​ka wy​ma​ga​ło wy​ja​śnie​nia. Ju​nior ru​szył przez tłum i zlo​ka​li​zo​wał męż​czy​znę przed ob​ra​zem tak skoń​cze​nie pięk​nym, że każ​dy ko​ne​ser praw​dzi​wej sztu​ki miał​by nie​od​par​tą chęć po​ciąć to płót​no na ka​wał​ki. – Po​do​ba​ła mi się pań​ska gra – po​wie​dział Ju​nior. Pia​ni​sta od​wró​cił się do nie​go za​sko​czo​ny – i cof​nął o krok, jak​by jego pry​wat​na prze​strzeń zo​sta​ła po​gwał​co​na przez in​tru​za. – Och, dzię​ku​ję, to miłe z pana stro​ny. Ko​cham for​te​pian, wie pan, dla mnie to wspa​nia​ła za​ba​wa, nie trak​tu​ję tego w ka​te​go​riach pra​cy. Za​czą​łem grać, kie​dy skoń​czy​łem trzy lata, i ni​g​dy nie na​rze​ka​łem na nad​miar lek​cji. Wciąż mi było mało. Albo był to nie​po​praw​ny ga​du​ła, albo też Ju​nior nie​po​ko​ił go w ja​kiś szcze​gól​ny spo​sób. – Co pan my​śli o tej wy​sta​wie? – spy​tał Ju​nior, ro​biąc krok w stro​nę mu​zy​ka, jak​by chciał go przy​przeć do muru. Uda​jąc obo​jęt​ność, wy​raź​nie jed​nak po​de​ner​wo​wa​ny, cien​ki jak pa​tyk męż​czy​zna znów się cof​nął. – Ob​ra​zy są cu​dow​ne, wspa​nia​łe, ro​bią na mnie ogrom​ne wra​że​nie. Za​li​czam się do przy​ja​ciół ar​tyst​ki. Była kie​dyś moją lo​ka​tor​ką, wy​naj​mo​wa​łem jej miesz​ka​nie, jak za​czy​na​ła stu​dia, taką małą pra​cow​nię, jesz​cze za​nim po​ja​wi​ło się dziec​ko. Cu​dow​na dziew​czy​na, za​wsze wie​dzia​łem, że się jej po​wie​dzie, wi​dać to było już po jej naj​wcze​śniej​szych pra​cach. Mu​sia​łem tu dzi​siaj przyjść, choć trze​ba było po​szu​kać za​stęp​stwa przy for​te​pia​nie. Nie mo​głem da​ro​wać so​bie tej wy​sta​wy. Złe wie​ści. Roz​po​zna​nie przez ko​go​kol​wiek z obec​nych by​ło​by bar​dzo nie​bez​piecz​ne. Ale roz​po​zna​nie przez bli​skie​go zna​jo​me​go Ce​le​sti​ny Whi​te by​ło​by wręcz fa​tal​ne. Mu​siał się ko​niecz​nie do​wie​dzieć, dla​cze​go pia​ni​sta przy​glą​dał mu się z taką uwa​gą. Po​now​nie przy​pie​ra​jąc swą ofia​rę do muru, Ju​nior za​uwa​żył: – Je​stem zdu​mio​ny, że mnie pan po​znał, w koń​cu nie by​wa​łem w pań​skim lo​ka​lu czę​sto.

Mu​zyk nie był mi​strzem oszu​stwa. Jego roz​bie​ga​ne jak u kury oczka dzio​ba​ły wzro​kiem naj​bliż​szy ob​raz, in​nych go​ści, pod​ło​gę u stóp, uni​ka​ły tyl​ko Ju​nio​ra. Lewy po​li​czek drgał mu ner​wo​wo. – Wie pan, mam pa​mięć do twa​rzy, nie za​po​mi​nam ich, nie bar​dzo wiem dla​cze​go. Dziw​ne, bo poza tym je​stem dość roz​ko​ja​rzo​ny. Ju​nior wy​cią​gnął dłoń, przy​glą​da​jąc się bacz​nie mu​zy​ko​wi. – Na​zy​wam się Ri​chard Gam​mo​ner. Oczy mu​zy​ka na​po​tka​ły na mgnie​nie oka wzrok Ju​nio​ra i zro​bi​ły się sze​ro​kie ze zdzi​wie​nia. Wie​dział oczy​wi​ście, że to kłam​stwo. Mu​siał tym sa​mym znać praw​dzi​wą toż​sa​mość swe​go roz​mów​cy. – Na pew​no pań​skie na​zwi​sko było na afi​szu, ale nie mam tak do​brej pa​mię​ci jak pan. Mistrz kla​wi​szy for​te​pia​no​wych po​dał mu z wa​ha​niem dłoń. – Je​stem… hm… je​stem Ned Gna​thic. Wszy​scy mó​wią mi Ned​dy. Ned​dy był zwo​len​ni​kiem krót​kie​go po​wi​ta​nia, tyl​ko obo​wiąz​ko​wy uścisk dło​ni, ale Ju​nior nie pusz​czał jego ręki. Nie zmiaż​dżył mu​zy​ko​wi pal​ców, nie zro​bił ni​cze​go bru​tal​ne​go, je​dy​nie trzy​mał moc​no jego dłoń. Za​mie​rzał zbić tego czło​wie​ka z tro​pu, jesz​cze bar​dziej go za​nie​po​ko​ić, wy​ko​rzy​stu​jąc fakt głę​bo​kiej nie​chę​ci pia​ni​sty do bli​skie​go kon​tak​tu z kimś ob​cym. Li​czył na to, że Ned​dy wy​ja​wi, dla​cze​go z taką uwa​gą ob​ser​wo​wał go z dru​gie​go koń​ca sali. – Za​wsze chcia​łem się na​uczyć gry na for​te​pia​nie – oświad​czył Ju​nior. – Ale na​le​ży chy​ba za​cząć w bar​dzo mło​dym wie​ku. – Och, nie, ni​g​dy nie jest za póź​no. Nie​zra​żo​ny upo​rczy​wym uści​skiem dło​ni, Ned​dy nie chciał być nie​grzecz​ny i wy​ry​wać ręki na siłę. Ju​nior uśmie​chał się tyl​ko, uda​jąc czło​wie​ka nie​zwy​kle to​wa​rzy​skie​go, i nie za​mie​rzał ustą​pić. Więc Ned​dy cze​kał, a jego twarz, bia​ła po​cząt​ko​wo jak kla​wi​-

sze for​te​pia​nu, te​raz przy​bra​ła od​cień czer​wo​ne​go goź​dzi​ka w kla​pie smo​kin​gu. – Udzie​la pan lek​cji? – do​py​ty​wał się Ju​nior. – Ja? O nie, to ra​czej wy​klu​czo​ne. – Kosz​ty się nie li​czą. Je​stem go​tów za​pła​cić każ​de pie​nią​dze. I za​pew​niam, że będę su​mien​nym uczniem. – Nie wąt​pię, ale oba​wiam się, że brak mi cier​pli​wo​ści. Je​stem mu​zy​kiem, nie na​uczy​cie​lem. Ale my​ślę, że mógł​bym po​le​cić panu do​bre​go ko​re​pe​ty​to​ra. Choć ru​mie​niec na twa​rzy Ned​dy’ego przy​brał już bar​wę krwi​sto​czer​wo​ną, Ju​nior na​dal ści​skał mu rękę, przy​bli​żał się jesz​cze bar​dziej, na​chy​lał twarz jesz​cze ni​żej. – Gdy​by po​le​cił​by mi pan na​uczy​cie​la, to wie​rzę, że był​bym w do​brych rę​kach, ale mimo wszyst​ko wo​lał​bym się uczyć od pana, pa​nie Ned​dy. Gdy​by ze​chciał pan roz​wa​żyć… Pia​ni​sta, któ​re​go cier​pli​wość już się wy​czer​pa​ła, wy​rwał dłoń z uści​sku Ju​nio​ra. Ro​zej​rzał się ner​wo​wo, prze​ko​na​ny, że sta​no​wią obaj cen​trum po​wszech​ne​go za​in​te​re​so​wa​nia, ale go​ście byli po​grą​że​ni w ba​nal​nych roz​mo​wach albo wpa​try​wa​li się z cie​lę​cym uwiel​bie​niem w ba​nal​ne ob​ra​zy i nikt nie był świa​do​my ci​che​go dra​ma​tu mu​zy​ka. Spo​glą​da​jąc groź​nie, czer​wo​ny jak bu​rak, Ned​dy zni​żył głos do szep​tu: – Przy​kro mi, ale myli się pan co do mo​jej oso​by. Nie je​stem jak Re​nee. Przez chwi​lę Ju​nior nie mógł so​bie przy​po​mnieć, o kogo cho​dzi. Ru​szył nie​chęt​nie ścież​ką prze​szło​ści i na​tknął się na bo​le​sne wspo​mnie​nie: uro​dzi​wy trans​we​sty​ta w cha​ne​low​skim ko​stiu​mie, spad​ko​bier​ca czy też spad​ko​bier​czy​ni prze​my​sło​wej for​tu​ny. – Nie twier​dzę, że to coś złe​go, ro​zu​mie pan – wy​szep​tał Ned​dy po​jed​naw​czym to​nem. – Ale nie je​stem ge​jem, nie in​te​re​su​je mnie też udzie​la​nie panu lek​cji gry na for​te​pia​nie. I jesz​cze jed​no.

Po tym, co opo​wie​dzia​ła mi Re​nee, nie bar​dzo ro​zu​miem, jak mógł pan ocze​ki​wać, że któ​ryś z jego… jej przy​ja​ciół chciał​by się do pana w ogó​le zbli​żyć. Po​trze​bu​je pan po​mo​cy. Re​nee jest, jaka jest, ale to przy​zwo​ita oso​ba, szczo​dra i miła. Nie za​słu​gu​je na to, żeby ją bić, wy​ko​rzy​sty​wać i… ro​bić z nią te wszyst​kie okrop​ne rze​czy. Pan wy​ba​czy. Wy​ko​nu​jąc nie​mal ta​necz​ny pi​ru​et i nie kry​jąc słusz​ne​go obu​rze​nia, Ned​dy ob​ró​cił się do Ju​nio​ra ple​ca​mi i po​pły​nął przez pa​pla​ją​cy tłum. Ju​nior miał wra​że​nie, że za​ra​ził się od pia​ni​sty krwi​ście czer​wo​ną kar​na​cją. Po​nie​waż Re​nee miesz​ka​ła w ho​te​lu, trak​to​wa​ła salę ba​ro​wą jako te​ren swych ero​tycz​nych ło​wów. Pra​cow​ni​cy lo​ka​lu zna​li ją oczy​wi​ście, byli z nią na sto​pie przy​ja​ciel​skiej. Za​pa​mię​ta​li​by każ​de​go męż​czy​znę, któ​ry to​wa​rzy​szył jej w dro​dze do apar​ta​men​tu. Co gor​sza, ta mści​wa i wred​na dziw​ka naj​wy​raź​niej zmy​śla​ła o nim pa​skud​ne rze​czy i dzie​li​ła się tymi re​we​la​cja​mi z Ned​dym, bar​ma​nem i każ​dym, kto chciał słu​chać. Per​so​nel baru wie​rzył, że jest nie​bez​piecz​nym sa​dy​stą. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że po​pusz​cza​ła wo​dze fan​ta​zji i oskar​ża​ła go o wszyst​ko, po​cząw​szy od cho​ro​bli​we​go za​in​te​re​so​wa​nia eks​kre​men​ta​mi aż do sa​mo​oka​le​cze​nia ge​ni​ta​liów. Wspa​nia​le. Nad​zwy​czaj​nie. A więc Ned​dy, przy​ja​ciel Ce​le​sti​ny, wie​dział, że Ju​nior, czło​wiek uwa​ża​ny za okrut​ne​go sa​dy​stę, zja​wił się na wer​ni​sa​żu pod fał​szy​wym na​zwi​skiem. Je​śli ucho​dził za od​ra​ża​ją​ce​go zbo​czeń​ca o tak wy​na​tu​rzo​nych skłon​no​ściach, że uni​kał go na​wet ten śmieć, ten po​my​lo​ny mu​tant zro​dzo​ny z her​ma​fro​dy​ty, to mu​siał być zdol​ny tak​że do mor​der​stwa. Na wieść o śmier​ci Bar​tho​lo​mew – albo Ce​le​sti​ny – Ned​dy z miej​sca za​dzwo​nił​by na po​li​cję i po​wie​dział o swych po​dej​rze​niach. Za​ję​ło​by mu to naj​wy​żej dwa​na​ście se​kund. Góra czter​na​ście. Ju​nior po​dą​żał dys​kret​nie za mu​zy​kiem przez roz​le​głą salę, za​-

cho​wy​wał jed​nak od​po​wied​ni dy​stans, kry​jąc się za pa​pla​ją​cy​mi przed​sta​wi​cie​la​mi bur​żu​azji. Ned​dy na szczę​ście nie zni​żył się do tego, by spoj​rzeć przez ra​mię. W koń​cu za​trzy​mał ja​kie​goś mło​de​go czło​wie​ka, pra​cow​ni​ka ga​le​rii, są​dząc po iden​ty​fi​ka​to​rze w kla​pie ma​ry​nar​ki. Na​chy​li​li się ku so​bie po​grą​że​ni w roz​mo​wie, a po​tem mu​zyk skie​ro​wał się do dru​giej sali. Chcąc się do​wie​dzieć, co Ned​dy mó​wił, Ju​nior pod​szedł szyb​ko do męż​czy​zny z per​so​ne​lu. – Prze​pra​szam, ale szu​kam przy​ja​cie​la. Przed chwi​lą wi​dzia​łem, jak z pa​nem roz​ma​wia. Ten dżen​tel​men w an​giel​skim płasz​czu i smo​kin​gu. Za​raz po​tem znik​nął mi z oczu. Czy wspo​mniał, że już wy​cho​dzi? Miał mnie pod​rzu​cić do domu. Mło​dy czło​wiek pod​niósł głos, by nie za​głu​szył go tłum głu​pich kon​su​men​tów sztu​ki: – Nie, pro​szę pana. Spy​tał tyl​ko, gdzie jest mę​ska to​a​le​ta. – A jak do niej tra​fić? – Na ty​łach dru​giej sali, po le​wej stro​nie, znaj​dzie pan ko​ry​tarz. To​a​le​ty są na sa​mym koń​cu, za po​miesz​cze​niem biu​ro​wym. Nim Ju​nior tam do​tarł, Ned​dy sie​dział już w środ​ku. Drzwi były za​mknię​te, co ozna​cza​ło, że to ubi​ka​cja jed​no​oso​bo​wa. Ju​nior oparł się o fra​mu​gę. W ko​ry​ta​rzu nie było ni​ko​go. Po chwi​li z po​miesz​czeń biu​ro​wych wy​szła ko​bie​ta i ru​szy​ła w stro​nę ga​le​rii, na​wet na nie​go nie spoj​rzaw​szy. Pi​sto​let 9 mm spo​czy​wał w ka​bu​rze pod pa​chą, ukry​tej pod skó​rza​ną ma​ry​nar​ką. Jed​nak tłu​mik nie był za​ło​żo​ny na lufę; znaj​do​wał się w jed​nej z kie​sze​ni płasz​cza. Broń z prze​dłu​żo​ną lufą nie była wy​god​na do no​sze​nia, mo​gła poza tym za​ha​czyć o ka​bu​rę przy wyj​mo​wa​niu. Nie chciał ba​wić się w na​kła​da​nie tłu​mi​ka na ko​ry​ta​rzu, gdzie

ktoś mógł​by go wi​dzieć. Bał się też, że za​chla​pie go krew Ned​dy’ego. Skut​ki były nie tyl​ko od​ra​ża​ją​ce, ale i nie​bez​piecz​ne. Z tych sa​mych po​wo​dów nie za​mie​rzał po​słu​żyć się no​żem. Szum spusz​czo​nej wody. Przez ostat​nie dwa dni Ju​nior ży​wił się tyl​ko po​tra​wa​mi, któ​re wy​wo​ły​wa​ły za​twar​dze​nie, za​żył też po po​łu​dniu śro​dek prze​ciw​bie​gun​ko​wy. Zza drzwi do​biegł plusk wody. Ned​dy mył ręce. Na ze​wnątrz nie wi​dać było za​wia​sów. Drzwi otwie​ra​ły się do środ​ka. Woda prze​sta​ła le​cieć i Ju​nior usły​szał chro​bot po​jem​ni​ka z ręcz​ni​kiem pa​pie​ro​wym. Ży​we​go du​cha na ko​ry​ta​rzu. Naj​waż​niej​sze to zgrać wszyst​ko w cza​sie. Ju​nior nie opie​rał się już nie​dba​le o fra​mu​gę, tyl​ko po​ło​żył obie dło​nie pła​sko na drzwiach. Kie​dy usły​szał trzask od​su​wa​nej za​suw​ki, wpadł do to​a​le​ty. Ned​dy za​chwiał się, stra​cił rów​no​wa​gę i sze​ro​ko otwo​rzył oczy z prze​ra​że​nia. Nim zdą​żył krzyk​nąć, Ju​nior we​pchnął go mię​dzy ubi​ka​cję i umy​wal​kę, wa​ląc nim o ścia​nę z taką siłą, że Ned​dy stra​cił od​dech, a woda w re​zer​wu​arze za​chlu​po​ta​ła gło​śno. Drzwi za ich ple​ca​mi od​bi​ły się moc​no od gu​mo​we​go sto​pe​ra w pod​ło​dze i za​trza​snę​ły z gło​śnym ło​mo​tem. W każ​dej chwi​li jed​nak ktoś mógł wejść do środ​ka. Ned​dy miał ta​lent, ale Ju​nior miał siłę. Pia​ni​sta, przy​ci​śnię​ty do ścia​ny, z gar​dłem w sta​lo​wym uści​sku dło​ni Ju​nio​ra, po​trze​bo​wał cudu, je​śli pra​gnął jesz​cze kie​dy​kol​wiek za​siąść do for​te​pia​nu. Jego bia​łe ni​czym go​łę​bie dło​nie po​wę​dro​wa​ły w górę, trze​po​czącz gwał​tow​nie, jak​by chcia​ły uciec z rę​ka​wów płasz​cza. Ned​dy przy​po​mi​nał te​raz nie pia​ni​stę, tyl​ko pre​sti​di​gi​ta​to​ra.

Ju​nior od​su​nął gło​wę na bok, by chro​nić oczy, i wpa​ko​wał mu​zy​ko​wi ko​la​no w kro​cze, po​zba​wia​jąc go resz​tek sił. Dło​nie pia​ni​sty, ni​czym umie​ra​ją​ce go​łę​bie, zsu​nę​ły się po ra​mio​nach Ju​nio​ra, cze​pia​jąc się skó​rza​nej ma​ry​nar​ki, w koń​cu za​wi​sły bez​wład​nie wzdłuż cia​ła. Prze​ni​kli​we jesz​cze do nie​daw​na spoj​rze​nie stra​ci​ło na ostro​ści. Ró​żo​wy ję​zyk, jak na wpół zje​dzo​ny ro​bak, wy​sta​wał z ust. Ju​nior pu​ścił Ned​dy’ego i gdy mu​zyk osu​nął się na pod​ło​gę, pod​szedł do drzwi, by je za​mknąć. Się​ga​jąc do za​su​wy, prze​stra​szył się na​gle, że drzwi otwo​rzą się gwał​tow​nie, a na pro​gu sta​nie Tho​mas Va​na​dium, mar​twy i po​wsta​ły z gro​bu. Duch się nie uka​zał, ale Ju​nior był wstrzą​śnię​ty samą my​ślą o tak nie​sa​mo​wi​tym spo​tka​niu w sa​mym środ​ku bru​tal​nej kon​fron​ta​cji z pia​ni​stą. Od drzwi z po​wro​tem do umy​wal​ki, wy​cią​ga​jąc ner​wo​wo z kie​sze​ni płasz​cza pla​sti​ko​wą bu​te​lecz​kę. Na​ka​zał so​bie spo​kój. Po​wol​ne, głę​bo​kie od​de​chy. Co było, to było. Żyć w przy​szło​ści. Ak​cja, nie re​ak​cja. Sku​pić się. Pa​trzeć na ja​sną stro​nę za​gad​nie​nia. Jak do​tąd nie za​żył ani środ​ka prze​ciw​wy​miot​ne​go, ani też an​ty​aler​ge​nu, by za​po​biec tor​sjom i po​krzyw​ce. Chciał za​bez​pie​czyć się przed tymi do​le​gli​wo​ścia​mi jak naj​póź​niej, tuż przed sa​mym ak​tem za​bój​stwa, za​mie​rzał więc po​łknąć je do​pie​ro wte​dy, gdy ru​szy za Ce​le​sti​ną do jej domu i zlo​ka​li​zu​je Bar​tho​lo​mew. Drżał tak bar​dzo, że nie mógł zdjąć kap​tur​ka z bu​tel​ki. Był dum​ny, że jest wraż​liw​szy od więk​szo​ści lu​dzi, tak pe​łen uczuć, ale cza​sem sta​wa​ło się to praw​dzi​wym prze​kleń​stwem. Kap​tu​rek ustą​pił. W bu​tel​ce kap​suł​ki, żół​te i nie​bie​skie. Zdo​łał wy​trzą​snąć na dłoń po jed​nej każ​de​go ko​lo​ru, nie wy​sy​pu​jąc za​war​to​ści na pod​ło​gę. Kres jego po​szu​ki​wań był już bli​ski, tak bli​ski, a ten wła​ści​wy Bar​tho​lo​mew nie​mal w za​się​gu bro​ni pal​nej. Czuł wście​kłość na Ned​dy’ego Gna​thi​ca, ten drań wszyst​ko praw​do​po​dob​nie ze​psuł. Za​mknął bu​tel​kę, scho​wał do kie​sze​ni, a po​tem kop​nął mar​twe​go czło​wie​ka i na​pluł na nie​go.

Po​wol​ne, głę​bo​kie od​de​chy. Sku​pie​nie. Może ja​sną stro​ną ca​łej spra​wy było to, że mu​zyk nie zmo​czył so​bie przed śmier​cią spodni ani nie zro​bił cze​goś jesz​cze gor​sze​go. Cza​sem, pod​czas sto​sun​ko​wo dłu​giej ago​nii, wy​wo​ła​nej na przy​kład du​sze​niem, ofia​ra tra​ci​ła kon​tro​lę nad funk​cja​mi fi​zjo​lo​gicz​ny​mi. Czy​tał o tym w ja​kiejś po​wie​ści, pew​nie z klu​bu książ​ki, a za​tem wia​ry​god​nej. Chy​ba Nor​ma​na Ma​ile​ra. Tak czy owak, to​a​le​ta nie pach​nia​ła jak kwia​ciar​nia, ale też nie cuch​nę​ła. Je​śli to była ja​sna stro​na, to ra​czej z ro​dza​ju tych za​ki​cha​nych, gdyż wciąż tkwił w to​a​le​cie mę​skiej z tru​pem, a nie mógł tu spę​dzić resz​ty ży​cia, po​pi​ja​jąc wodę z kra​nu i spo​ży​wa​jąc ka​nap​ki z pa​pie​ru to​a​le​to​we​go, ale nie mógł też zo​sta​wić tu cia​ła, po​nie​waż w ga​le​rii za​ro​iło​by się od po​li​cji jesz​cze przed koń​cem wer​ni​sa​żu, za​nim miał​by szan​sę po​dą​żyć za Ce​le​sti​ną do jej domu. Inna myśl: mło​dy pra​cow​nik ga​le​rii na pew​no za​pa​mię​tał, że Ju​nior py​tał o Ned​dy’ego i po​szedł za nim do to​a​le​ty. Do​star​czył​by po​li​cji ry​so​pis Ju​nio​ra, a po​nie​waż był ko​ne​se​rem sztu​ki, a za​tem czło​wie​kiem ob​da​rzo​nym wy​obraź​nią wi​zu​al​ną, ów ry​so​pis był​by na​praw​dę wier​ny. Ry​sow​nik po​li​cyj​ny nie stwo​rzył​by wi​zji ku​bi​stycz​nej w sty​lu Pi​cas​sa czy roz​ma​za​ne​go szki​cu im​pre​sjo​ni​stycz​ne​go, tyl​ko por​tret bo​ga​ty w szcze​gó​ły, ni​czym ma​lo​wi​dło Nor​ma​na Roc​kwel​la, co rów​na​ło​by się aresz​to​wa​niu. Roz​glą​da​jąc się za ja​sną stro​ną, Ju​nior od​krył tę mrocz​ną. Kie​dy za​czę​ło mu się prze​wra​cać w żo​łąd​ku, a po skó​rze gło​wy prze​biegł dreszcz, ogar​nę​ła go pa​ni​ka. Był pe​wien, że do​zna za chwi​lę ner​wo​wych tor​sji i wy​syp​ki, że za​cznie się wy​próż​niać i rzy​gać jed​no​cze​śnie. Wło​żył so​bie do ust kap​suł​ki, ale nie miał dość śli​ny, by je po​łknąć, od​krę​cił więc kran, na​peł​nił wodą mi​secz​kę ze złą​czo​nych dło​ni i wy​pił, ochla​pu​jąc so​bie ma​ry​nar​kę i swe​ter. Spoj​rzał w lu​stro nad umy​wal​ką i zo​ba​czył od​bi​cie – nie był to do​sko​na​ły i w peł​ni zre​ali​zo​wa​ny czło​wiek, któ​rym tak bar​dzo pra​gnął zo​stać, ale bla​dy chło​piec o okrą​głych oczach, któ​ry cho​wał

się przed wła​sną mat​ką, po​grą​żo​ną aku​rat w naj​mrocz​niej​szych głę​biach nar​ko​tycz​ne​go transu wy​wo​ła​ne​go ko​ka​iną i am​fe​ta​mi​ną, do​pó​ki nie za​mie​ni​ła lo​do​wa​tej rze​czy​wi​sto​ści na przy​tul​ne cie​pło domu dla obłą​ka​nych. Miał wra​że​nie, że po​ry​wa go ja​kieś tor​na​do do znie​na​wi​dzo​nej prze​szło​ści, a z ta​kim tru​dem wzno​szo​ne ba​rie​ry walą się w gru​zy. Za dużo, o wie​le za dużo prze​ciw​no​ści, z któ​ry​mi trze​ba się bo​ry​kać: bez​owoc​ne po​szu​ki​wa​nia Bar​tho​lo​mew, wy​syp​ka, ata​ki tor​sji i bie​gun​ki, utra​ta pal​ca, utra​ta dro​giej żony, sa​mot​na wę​drów​ka przez zim​ny i wro​gi świat bez brat​niej du​szy przy boku, po​ni​że​nie za spra​wą trans​we​sty​tów, prze​śla​do​wa​nia ze stro​ny mści​wych du​chów, zbyt in​ten​syw​ne prze​ży​wa​nie me​dy​ta​cji, śmierć Zed​da, bez​u​stan​nie gro​żą​ca per​spek​ty​wa wię​zie​nia, nie​moż​ność zna​le​zie​nia spo​ko​ju w ro​bót​kach ręcz​nych i sek​sie. Ju​nior po​trze​bo​wał cze​goś w swym ży​ciu, ja​kie​goś bra​ku​ją​ce​go ele​men​tu, bez któ​re​go ni​g​dy nie był​by speł​nio​ny, cze​goś wię​cej niż zna​jo​mość nie​miec​kie​go czy fran​cu​skie​go, czy też ka​ra​te, i jak da​le​ko się​gał pa​mię​cią, szu​kał tej ta​jem​ni​czej sub​stan​cji, tego enig​ma​tycz​ne​go obiek​tu, tej umie​jęt​no​ści, tego cze​goś, bli​żej nie​okre​ślo​ne​go, siły spraw​czej albo oso​by, tej głę​bi, pro​blem jed​nak w tym, że nie wie​dział, cze​go szu​ka, i ile​kroć zda​wa​ło się, że to zna​lazł, do​cho​dził do wnio​sku, że to nie to, dla​te​go bał się, że gdy​by jed​nak zda​rzy​ło mu się to zdo​być, mógł​by to od​rzu​cić, nie zda​jąc so​bie spra​wy, że trzy​ma w ręku tę cu​dow​ność, to cza​ro​dziej​skie coś, któ​re​go szu​ka od cza​sów dzie​ciń​stwa. Zedd do​pusz​cza li​to​wa​nie się nad sobą, ale tyl​ko wów​czas, gdy czło​wiek na​uczy się wy​ko​rzy​sty​wać to uczu​cie jako od​skocz​nię do gnie​wu, gdyż gniew – po​dob​nie jak nie​na​wiść – może być zdro​wym od​ru​chem, je​śli jest od​po​wied​nio kon​tro​lo​wa​ny. Gniew może unieść czło​wie​ka na wy​ży​ny nie​osią​gal​ne w in​nej sy​tu​acji, może to być na​wet zwy​kła de​ter​mi​na​cja, by udo​wod​nić szy​der​com, że się mylą, by ci​snąć im w twarz swój suk​ces. Gniew i nie​na​wiść kie​ro​wa​ły wszyst​ki​mi przy​wód​ca​mi: Hi​tle​rem, Sta​li​nem i Mao, ludź​mi, któ​rzy od​ci​snę​li swe nie​za​tar​te pięt​no na dzie​jach

świa​ta i któ​rzy – każ​dy na swój spo​sób – li​to​wa​li się za mło​du nad swym lo​sem. Spo​glą​da​jąc w lu​stro – po​kry​te nie tyl​ko mgieł​ką pary, ale i sko​ru​pą li​to​ści – Ju​nior Cain szu​kał gnie​wu i go zna​lazł. Był to czar​ny i gorz​ki gniew, tru​ją​cy ni​czym jad grze​chot​ni​ka; tyl​ko z nie​znacz​nym tru​dem jego ser​ce prze​ku​wa​ło ten gniew w naj​czyst​szą wście​kłość. Wy​zwo​lo​ny z wię​zów roz​pa​czy za spra​wą tej ra​do​snej fu​rii, Ju​nior od​wró​cił się od lu​stra, po​now​nie szu​ka​jąc ja​snej stro​ny. Zna​lazł ją w oknie to​a​le​ty.

67 Gdy Wul​fsta​no​wie i ich gość zaj​mo​wa​li sto​lik przy oknie, kłę​bią​ce się le​ni​wie tu​ma​ny weł​ni​stej mgły od​pły​nę​ły znad czar​nej wody, jak​by za​to​ka ock​nę​ła się ze snu i wsta​jąc z łoża, od​rzu​ci​ła górę po​ście​li. Kel​ner zwra​cał się do pry​wat​ne​go de​tek​ty​wa „Nol​ly”, do jego to​wa​rzysz​ki „pani Wul​fstan”, a do Va​na​diu​ma, któ​re​go Wul​fsta​no​wie na​zy​wa​li To​mem, „sir” – nie ro​bił tego jed​nak od​ru​cho​wo, lecz z głę​bo​kim prze​ko​na​niem. Po​kie​re​szo​wa​na twarz do​da​wa​ła go​ścio​wi nie​zwy​kłej po​wa​gi; Tom od​zna​czał się też pew​ną wła​ści​wo​ścią, któ​rej nie moż​na było utoż​sa​miać ze spo​so​bem by​cia, czymś nie​okre​ślo​nym, co wzbu​dza​ło re​spekt, a na​wet za​ufa​nie. Wszę​dzie ser​wo​wa​no mar​ti​ni. Nikt tu​taj nie prze​strze​gał ślu​bu trzeź​wo​ści. Tom nie wy​wo​łał w lo​ka​lu aż ta​kie​go po​ru​sze​nia, ja​kie​go spo​dzie​wa​ła się Ka​th​le​en. Inni go​ście zwra​ca​li na nie​go oczy​wi​ście uwa​gę, lecz rzu​ciw​szy spoj​rze​nie peł​ne za​sko​cze​nia albo li​to​ści, tra​ci​li za​in​te​re​so​wa​nie i po​tem już trak​to​wa​li go obo​jęt​nie. Ten sam we​wnętrz​ny rys, któ​ry bu​dził w kel​ne​rze sza​cu​nek, spra​wiał też, że obec​ni nie chcie​li na​ru​szać pry​wat​no​ści tego czło​wie​ka. – Za​sta​na​wiam się nad czymś – wy​znał Nol​ly. – Je​śli nie je​steś już w po​li​cji, to w ja​kim cha​rak​te​rze za​mie​rzasz ści​gać Ca​ina? Tom Va​na​dium uniósł tyl​ko brew, jak​by chciał dać do zro​zu​mie​nia, że spra​wa jest zu​peł​nie ja​sna. – Nie wi​dzę cię w roli ry​ce​rza spra​wie​dli​wo​ści – oświad​czył Nol​ly. – Nie je​stem nim. Za​mie​rzam być tyl​ko su​mie​niem, bez któ​re​go Enoch Cain się uro​dził. – No​sisz przy so​bie broń? – spy​tał Nol​ly. – Nie chcę cię okła​my​wać. – A więc no​sisz. Masz po​zwo​le​nie?

Tom nie od​po​wie​dział. – No cóż, gdy​byś chciał go tyl​ko rąb​nąć, mo​głeś zro​bić to już daw​no temu, jak tyl​ko przy​je​cha​łeś do mia​sta. – Nie za​ła​twił​bym ni​ko​go ot tak so​bie, na​wet ta​kie​go ro​ba​ka jak Cain. Prę​dzej chy​ba po​peł​nił​bym sa​mo​bój​stwo. Nie za​po​mi​naj, że wie​rzę w wie​ku​iste kon​se​kwen​cje. – Wła​śnie dla​te​go wy​szłam za cie​bie – zwró​ci​ła się do Nol​ly’ego Ka​th​le​en. – Żeby słu​chać ta​kich roz​mów. – Cho​dzi ci o te „wie​ku​iste kon​se​kwen​cje”? – Nie, ra​czej o „za​ła​twie​nie ko​goś”. Kel​ner po​ru​szał się z taką wpra​wą, że trzy kie​lisz​ki mar​ti​ni na ma​ho​nio​wej tacy zda​wa​ły się pły​nąć przed nim, a po​tem jak​by za​wi​sły w po​wie​trzu nad ich sto​li​kiem, gdy ser​wo​wał drin​ki po ko​lei, naj​pierw da​mie, po​tem go​ścio​wi, na ko​niec go​spo​da​rzo​wi. Kie​dy znik​nął, Tom po​wie​dział: – Nie martw się, Cain nic nie zbroi. Gdy​by ko​muś za​gra​żał, puk​nął​bym go bez wa​ha​nia. Ale w in​nym przy​pad​ku nie od​gry​wał​bym roli sę​dzie​go i ławy przy​się​głych. – „Puk​nąć” – za​uwa​ży​ła Ka​th​le​en, trą​ca​jąc Nol​ly’ego w bok. – To wspa​nia​łe. Nol​ly wzniósł kie​li​szek. – Za spra​wie​dli​wość, taką czy inną. Ka​th​le​en roz​ko​szo​wa​ła się swo​im mar​ti​ni. – Mniam… zim​ne jak ser​ce za​wo​do​we​go za​bój​cy i orzeź​wia​ją​ce jak stu​do​la​ro​wy bank​not w port​fe​lu dia​bła. Tom uniósł brwi. – Czy​ta za dużo pro​stac​kich kry​mi​na​łów – wy​ja​śnił Nol​ly. – Ostat​nio wspo​mnia​ła na​wet o pi​sa​niu. – Za​ło​żę się, że uda​ło​by mi się to sprze​dać – oświad​czy​ła. – Może nie by​ła​bym tak do​bra jak w sto​ma​to​lo​gii, ale na​pi​sa​ła​bym

coś lep​sze​go od nie​jed​nej hi​sto​rii, któ​rą czy​ta​łam. – Po​dej​rze​wam, że we wszyst​kim by​ła​byś rów​nie do​bra jak w sto​ma​to​lo​gii – za​uwa​żył Tom. – Nie mam żad​nych wąt​pli​wo​ści – wy​znał Nol​ly, bły​ska​jąc zę​ba​mi. – Chy​ba wiem, dla​cze​go zo​sta​łeś gli​nia​rzem, Tom – zmie​ni​ła te​mat Ka​th​le​en. – Sie​ro​ci​niec Świę​te​go An​zel​ma… za​bój​stwa tych dzie​ci. Ski​nął gło​wą. – Sta​łem się po​tem nie​wier​nym To​ma​szem. – Za​czą​łeś się za​sta​na​wiać, dla​cze​go Bóg po​zwa​la cier​pieć nie​win​nym – do​my​ślił się Nol​ly. – Zwąt​pi​łem bar​dziej w sie​bie niż w Boga, ale w Nie​go też. Mia​łem na rę​kach krew tych chłop​ców. Moim obo​wiąz​kiem było ich strzec, a ja za​wio​dłem. – Je​steś za mło​dy, nie mo​głeś być wte​dy dy​rek​to​rem sie​ro​ciń​ca. – Mia​łem dwa​dzie​ścia trzy lata i pod​le​ga​ło mi jed​no pię​tro. Wła​śnie to, na któ​rym do​ko​na​no mor​derstw. Po tej spra​wie… po​my​śla​łem so​bie, że może chro​nił​bym sku​tecz​niej lu​dzi jako po​li​cjant. Przez ja​kiś czas pra​wo da​wa​ło mi wię​cej opar​cia niż wia​ra. – Ła​two zo​ba​czyć w to​bie po​li​cjan​ta – wy​zna​ła Ka​th​le​en. – „Stuk​nąć”, „za​ła​twić”, „puk​nąć” i „ro​bak” – wszyst​ko to brzmi gład​ko w two​ich ustach, by się tak wy​ra​zić. Ale trud​niej już uwie​rzyć, że je​steś księ​dzem. – By​łem księ​dzem – uści​ślił. – I znów mogę nim być. Na wła​sną proś​bę otrzy​ma​łem dys​pen​sę i zwol​nie​nie z obo​wiąz​ków ka​płań​skich. Trwa to już dwa​dzie​ścia sie​dem lat. Od cza​su gdy za​mor​do​wa​no tych chłop​ców. – Ale co cię skło​ni​ło do ta​kie​go ży​cia? Mu​sia​łeś wstą​pić do se​mi​na​rium bar​dzo wcze​śnie.

– Mia​łem czter​na​ście lat. Kie​dy jest się w tak mło​dym wie​ku, o po​wo​ła​niu de​cy​du​je za​zwy​czaj ro​dzi​na, ja jed​nak mu​sia​łem prze​ko​ny​wać bli​skich do swe​go wy​bo​ru. Wle​pił wzrok w wiel​kie zgro​ma​dze​nie mgli​stych du​chów, w bia​łą mno​gość, któ​ra nie​mal cał​ko​wi​cie przy​sło​ni​ła wi​dok na za​to​kę, jak​by wszy​scy za​gi​nie​ni na mo​rzu że​gla​rze ze​bra​li się tu​taj – bez​okie, a jed​nak ob​da​rzo​ne zmy​słem wi​dze​nia po​sta​ci. – Na​wet gdy by​łem ma​łym chłop​cem – cią​gnął Tom – wi​dzia​łem i od​czu​wa​łem świat ina​czej niż po​zo​sta​li lu​dzie. Nie chcę po​wie​dzieć, że by​łem od nich mą​drzej​szy. Mój ilo​raz in​te​li​gen​cji jest może tro​chę wyż​szy od prze​cięt​ne​go, ale nie ma się czym chwa​lić. Ob​la​łem dwa razy geo​gra​fię, raz hi​sto​rię. Nikt ni​g​dy nie po​my​lił​by mnie z Ein​ste​inem. Po pro​stu od​czu​wa​łem… zło​żo​ność i ta​jem​ni​czość, któ​rych inni lu​dzie so​bie nie uświa​da​mia​li, wie​lo​ra​kie pięk​no w nie​zli​czo​nych war​stwach, a każ​da z nich bar​dziej zdu​mie​wa​ją​ca od po​przed​niej. Nie po​tra​fię wam tego wy​tłu​ma​czyć, by nie wyjść na świę​te​go głup​ca, ale chcia​łem słu​żyć Bogu, któ​ry stwo​rzył tyle cu​dow​no​ści, choć ten Bóg może wy​dać się dziw​ny albo nie​do​stęp​ny ludz​kie​mu po​zna​niu. Ka​th​le​en ni​g​dy jesz​cze nie sły​sza​ła, by kto​kol​wiek ta​ki​mi sło​wa​mi opi​sy​wał po​wo​ła​nie, i była za​sko​czo​na, że du​chow​ny okre​śla Boga mia​nem dziw​ne​go. Tom od​wró​cił się od okna i na​po​tkał jej spoj​rze​nie. Jego po​pie​la​te oczy wy​da​wa​ły się dziw​nie za​mglo​ne, jak​by du​chy prze​nik​nę​ły przez szy​bę i za​wład​nę​ły mu du​szą. Lecz po chwi​li pło​mień sto​ją​cej na sto​le świe​cy, obu​dzo​ny na​głym po​wie​wem, za​ja​śniał moc​niej; mi​go​tli​we świa​tło roz​to​pi​ło chłód w źre​ni​cach tego czło​wie​ka i Ka​th​le​en znów uj​rza​ła cie​pło i pięk​ny smu​tek, któ​re tak bar​dzo ją po​ru​sza​ły. – Nie mam du​szy fi​lo​zo​fa jak Ka​th​le​en – oświad​czył Nol​ly. – Dla​te​go za​sta​na​wia​łem się głów​nie nad tym, gdzie na​uczy​łeś się sztu​czek z mo​ne​tą. Jak to się sta​ło, że je​steś księ​dzem, po​li​cjan​tem… i ilu​zjo​ni​stą ama​to​rem.

– No cóż, był pe​wien ma​gik… Tom wska​zał nie​mal pu​sty kie​li​szek mar​ti​ni na sto​le. Na obrzeż​ku szkła, prze​cząc pra​wom fi​zy​ki, nie​pew​nie ba​lan​so​wa​ła mo​ne​ta. – …zwał się Król Oba​diah, Fa​ra​on Ma​gii. Po​dró​żo​wał po kra​ju i wy​stę​po​wał w noc​nych klu​bach… Tom schwy​cił mo​ne​tę, ukrył w pra​wej dło​ni, po czym roz​warł pięść, któ​ra oka​za​ła się pu​sta. – …i za​wsze mię​dzy wy​stę​pa​mi da​wał dar​mo​we po​ka​zy w do​mach dla star​ców, szko​łach dla głu​chych… Ka​th​le​en i Nol​ly sku​pi​li uwa​gę na za​ci​śnię​tej le​wej dło​ni Toma, choć mo​ne​ta w ża​den spo​sób nie mo​gła tam za​wę​dro​wać. – …i ile​kroć do​bry Fa​ra​on przy​jeż​dżał tu​taj, do San Fran​ci​sco, kil​ka razy do roku, za​wsze za​trzy​my​wał się u Świę​te​go An​zel​ma, żeby roz​ba​wić chłop​ców… Za​miast otwo​rzyć lewą dłoń, Tom pra​wą pod​niósł mar​ti​ni, a na ob​ru​sie, pod kie​lisz​kiem, le​ża​ła mo​ne​ta. – …na​mó​wi​łem go więc, by na​uczył mnie kil​ku pro​stych sztu​czek. Wresz​cie roz​warł lewą dłoń, uka​zu​jąc dwie dzie​siąt​ki i piąt​kę. – Pro​ste sztucz​ki, niech mnie dia​bli – mruk​nął Nol​ly. Tom uśmiech​nął się. – Spo​ro ćwi​czy​łem przez te lata. Za​mknął w dło​ni trzy mo​ne​ty, po czym wy​ko​nał bły​ska​wicz​ny ruch nad​garst​kiem i rzu​cił pie​niędz​mi w Nol​ly’ego, któ​ry cof​nął się od​ru​cho​wo. Lecz mo​ne​ty znik​nę​ły w po​wie​trzu – dłoń Toma była pu​sta. Ka​th​le​en nie za​uwa​ży​ła wcze​śniej, jak Tom od​sta​wił swój kie​li​szek, przy​kry​wa​jąc mo​ne​tę. Kie​dy go pod​niósł, by do​koń​czyć mar​ti​ni, na ob​ru​sie za​mi​go​ta​ły dwie dzie​siąt​ki i piąt​ka, choć wcze​śniej le​ża​ła tam ćwierć​do​la​rów​ka.

Ka​th​le​en wpa​try​wa​ła się dłuż​szą chwi​lę w mo​ne​ty, w koń​cu po​wie​dzia​ła: – Nie wy​da​je mi się, by ja​ki​kol​wiek au​tor kry​mi​na​łów na​pi​sał książ​kę o księ​dzu, któ​ry jest de​tek​ty​wem i ma​gi​kiem. Pod​no​sząc swój kie​li​szek i wska​zu​jąc te​atral​nym ge​stem ob​rus, jak​by nie​obec​ność mo​net do​wo​dzi​ła tak​że i jego zdol​no​ści czar​no​księ​skich, Nol​ly spy​tał: – Na​stęp​na ko​lej​ka tej ma​gicz​nej mik​stu​ry? Wszy​scy wy​ra​zi​li zgo​dę i zło​ży​li za​mó​wie​nie, gdy kel​ner przy​niósł za​ką​ski: kra​by dla Nol​ly’ego, scam​pi dla Ka​th​le​en i ca​la​ma​ri dla Toma. – Wie​cie, choć trud​no w to uwie​rzyć, w nie​któ​rych miej​scach nie sły​sze​li o mar​ti​ni – oświad​czył Tom, kie​dy na sto​le po​ja​wi​ła się dru​ga ko​lej​ka. Nol​lym wstrzą​snął dreszcz. – Dzi​kie ostę​py Ore​go​nu. Nie za​mie​rzam tam je​chać, do​pó​ki się nie ucy​wi​li​zu​ją. – Nie tyl​ko w Ore​go​nie. Na​wet tu, w San Fran​ci​sco. – Nie​chaj nas Bóg strze​że przed tak pod​ły​mi oko​li​ca​mi – wzdry​gnął się Nol​ly. Stuk​nę​li się kie​lisz​ka​mi.

68 Za​rdze​wia​ła klam​ka zgrzyt​nę​ła, wy​so​kie skrzy​dła okien​ne otwo​rzy​ły się na ze​wnątrz. We fra​mu​dze bły​snę​ły me​ta​lo​we sty​ki alar​mu, ale sys​tem nie był włą​czo​ny. Pa​ra​pet znaj​do​wał się ja​kieś sto trzy​dzie​ści cen​ty​me​trów nad pod​ło​gą ubi​ka​cji. Ju​nior pod​parł się i wyj​rzał na ze​wnątrz. Roz​chy​lo​ne okien​ni​ce za​sła​nia​ły mu wi​dok. Mu​siał bar​dziej się wy​chy​lić, ba​lan​su​jąc nie​pew​nie na pa​ra​pe​cie, by zo​ba​czyć alej​kę na ca​łej dłu​go​ści. Tyły ga​le​rii znaj​do​wa​ły się mniej wię​cej po​środ​ku. Gę​sta mgła fał​szo​wa​ła po​czu​cie cza​su i od​le​gło​ści. U wy​lo​tów tego wą​skie​go pa​sa​żu, na skrzy​żo​wa​niach z uli​ca​mi, wi​dać było per​ło​we au​re​ole świa​tła, lecz alej​ka na ca​łej nie​mal dłu​go​ści to​nę​ła w mro​ku. Kil​ka ża​ró​wek w dru​cia​nych osło​nach wska​zy​wa​ło tyl​ne wej​ścia do ma​ga​zy​nów, lecz i one spo​wi​jał gę​sty ca​łun mgły. Wy​glą​da​ły jak la​tar​nie ga​zo​we. Mgła nie tyl​ko za​kry​wa​ła mia​sto, ale też tłu​mi​ła wszel​kie od​gło​sy; w alej​ce pa​no​wał za​dzi​wia​ją​cy spo​kój. Więk​szość skle​pów i za​kła​dów za​my​ka​no na noc, Ju​nior nie do​strzegł tak​że żad​nych wo​zów do​staw​czych. Wie​dząc, że w każ​dej chwi​li ktoś może za​pu​kać do za​mknię​tych drzwi to​a​le​ty, Ju​nior zsu​nął się z po​wro​tem do środ​ka. Ned​dy, któ​ry ubrał się z my​ślą o wy​stę​pach, a nie o wła​snym po​grze​bie, le​żał bez​wład​nie pod ścia​ną. Gło​wę miał opusz​czo​ną, bro​da wspie​ra​ła się na pier​si. Bla​de dło​nie spo​czy​wa​ły na pod​ło​dze, jak​by chcąc wy​do​być z niej akor​dy. Ju​nior wy​cią​gnął mu​zy​ka spo​mię​dzy klo​ze​tu i umy​wal​ki. – Chu​dy pa​pla​ją​cy wy​mo​czek – syk​nął. Był tak wście​kły, że miał ocho​tę we​pchnąć gło​wę mar​twe​go pia​ni​sty do ubi​ka​cji. Wdep​tać go do środ​ka. Spusz​czać wodę i dep​tać bez koń​ca. Gniew, by stał się uży​tecz​ny, musi być okieł​zna​ny, jak wy​ja​śniał

Zedd nie​zwy​kle po​etyc​ką pro​zą w swej książ​ce Pięk​no wście​kło​ści. Jak za​pa​no​wać nad gnie​wem i zo​stać zwy​cięz​cą. Ju​nior nie miał za​mia​ru dzwo​nić po hy​drau​li​ka i wy​cią​gać tru​pa z ka​na​li​za​cji. Ta myśl do​pro​wa​dzi​ła go do śmie​chu, któ​ry brzmiał hi​ste​rycz​nie i śmier​tel​nie go prze​ra​ził. Bio​rąc w kar​by swój pięk​ny gniew, pod​cią​gnął zwło​ki na pa​ra​pet i wy​pchnął gło​wą na ze​wnątrz. Nie​mal usły​szał, jak mgła po​ły​ka je gło​śno. Po​dą​żył w ślad za mar​twym czło​wie​kiem przez okno, na ze​wnątrz, uwa​ża​jąc jed​nak, by go nie na​dep​nąć. Od ścian alej​ki nie od​bi​ło się echo okrzy​ku peł​ne​go zdu​mie​nia czy prze​ra​że​nia. Nikt nie to​wa​rzy​szył Ju​nio​ro​wi w tym spo​wi​tym ca​łu​nem mgły mo​men​cie miej​skiej nocy – choć pew​nie nie na dłu​go. Ned​dy nie był cięż​ki. Ju​nior pod​niósł cia​ło z zie​mi i prze​rzu​cił so​bie przez ra​mię jak stra​żak ofia​rę po​ża​ru. W po​bli​żu ma​ja​czy​ły ciel​ska du​żych kon​te​ne​rów na śmie​ci, ciem​ne pro​sto​ką​ty. Ju​nior bar​dziej je wy​czu​wał, niż wi​dział w gęst​nie​ją​cym mro​ku, przy​po​mi​na​ły kształ​ty z kosz​ma​ru sen​ne​go, zło​wiesz​cze jak sar​ko​fa​gi. Każ​dy nada​wał się na miej​sce spo​czyn​ku dla zwłok mu​zy​ka. Je​den po​waż​ny pro​blem: Ju​nior wo​lał, by Ned​dy’ego zna​le​zio​no na wy​sy​pi​sku śmie​ci, naj​lep​szym z wszyst​kich miejsc po​chów​ku, a nie w kon​te​ne​rze, jesz​cze przed jego wy​wie​zie​niem. Im da​lej od ga​le​rii, tym le​piej. Nikt nie sko​ja​rzył​by so​bie mu​zy​ka z wer​ni​sa​żem, a więc i z Ju​nio​rem. Ni​sko przy​gar​bio​ny, ru​szył z mar​twym mu​zy​kiem na ple​cach w głąb alej​ki. As​falt, któ​rym po​kry​to bruk, miej​sca​mi po​pę​kał i starł się, od​sła​nia​jąc zdra​dziec​ko nie​rów​ną na​wierzch​nię, w do​dat​ku po​kry​tą war​stwą wil​go​ci po​zo​sta​wio​ną przez mgłę. Ju​nior po​ty​kał się co chwi​la, ale wy​ko​rzy​sty​wał swój gniew, by za​cho​wać rów​no​wa​gę i zo​stać zwy​cięz​cą, aż wresz​cie do​tarł do naj​od​le​glej​sze​go kon​te​ne​ra. Śmiet​nik, któ​re​go gór​na kra​wędź znaj​do​wa​ła się na wy​so​ko​ści

oczu, był po​obi​ja​ny, po​zna​czo​ny rdzą i po​kry​ty kro​pel​ka​mi wil​go​ci. Wy​da​wał się więk​szy od po​zo​sta​łych i miał po​dwój​ne wie​ko, już pod​nie​sio​ne. Nie tra​cąc cza​su na ob​rzę​dy i mo​dli​twy, prze​peł​nio​ny słusz​nym gnie​wem Ju​nior prze​rzu​cił mar​twe​go mu​zy​ka przez kra​wędź kon​te​ne​ra. Na je​den strasz​ny mo​ment lewa ręka za​plą​ta​ła mu się w luź​ny pa​sek an​giel​skie​go płasz​cza, któ​ry Ned​dy miał na so​bie. Wy​da​jąc przez za​ci​śnię​te zęby prze​ni​kli​wy jęk, uwol​nił się z pu​łap​ki i pu​ścił bez​wład​ne cia​ło. Zwło​ki ude​rzy​ły o dno kon​te​ne​ra z głu​chym i stłu​mio​nym ło​mo​tem, co do​wo​dzi​ło, że po​jem​nik nie jest wy​peł​nio​ny. Była szan​sa, że Ned​dy nie zo​sta​nie od​kry​ty aż do chwi​li, gdy śmie​ciar​ka wy​plu​je go na wy​sy​pi​sko – i moż​na było za​kła​dać, że na​wet wte​dy nie za​in​te​re​su​je ni​ko​go, tyl​ko wy​głod​nia​łe szczu​ry. Prę​dzej, prę​dzej, jak roz​pę​dzo​ny po​ciąg, któ​ry po​zo​sta​wia mar​twe za​kon​ni​ce – albo przy​naj​mniej jed​ne​go mar​twe​go mu​zy​ka – da​le​ko w tyle. Z po​wro​tem pod otwar​te okno, do mę​skiej to​a​le​ty. Wciąż ki​piąc z wście​kło​ści. Za​my​ka​jąc gniew​nie oba skrzy​dła, gdy le​ni​we ję​zy​ki mgły wdzie​ra​ją się przez co​raz mniej​szą szcze​li​nę. Może ktoś cze​ka pod drzwia​mi? Spu​ścił wodę, choć od​po​wied​ni po​si​łek i leki za​pew​ni​ły mu wy​trzy​ma​łość je​lit god​ną ry​ce​rza w boju. Od​wa​żył się spoj​rzeć w lu​stro nad umy​wal​ką. Ocze​ki​wał wi​do​ku wy​mi​ze​ro​wa​nej twa​rzy i za​pad​nię​tych oczu, lecz ostat​nie prze​ży​cia nie po​zo​sta​wi​ły wi​docz​nych śla​dów. Szyb​ko prze​cze​sał wło​sy. W grun​cie rze​czy wy​glą​dał tak nie​ska​zi​tel​nie, że ko​bie​ty pie​ści​ły​by go tę​sk​ny​mi spoj​rze​nia​mi, gdy​by po​ja​wił się w ga​le​rii. Spraw​dził ubra​nie na so​bie. Było mniej po​mię​te, niż się spo​dzie​wał, nie do​strzegł też żad​nych plam. Umył ener​gicz​nie dło​nie. Na wszel​ki wy​pa​dek po​łknął jesz​cze dwie kap​suł​ki, jed​ną żół​tą, jed​ną nie​bie​ską.

Szyb​ki rzut oka na pod​ło​gę ubi​ka​cji. Mu​zyk ni​cze​go po so​bie nie po​zo​sta​wił, ani obe​rwa​ne​go gu​zi​ka, ani szkar​łat​nych płat​ków goź​dzi​ka z bu​to​nier​ki. Ju​nior otwo​rzył drzwi i uj​rzał pu​sty ko​ry​tarz. W ga​le​rii wciąż pa​no​wał gwar. Le​gio​ny pry​mi​tyw​nych, po​zba​wio​nych sma​ku lu​dzi, po​mi​ja​jąc ich chęć na prze​ką​ski, roz​wo​dzi​ły się gło​śno o sztu​ce i po​pi​ja​ły głu​pa​we opi​nie cie​płym szam​pa​nem. Miał ser​decz​nie dość tych lu​dzi i tej wy​sta​wy. Pra​wie ża​ło​wał, że nie do​stał ko​lej​ne​go ata​ku ner​wo​wych tor​sji. Z wiel​ką przy​jem​no​ścią zbry​zgał​by te nie​skoń​cze​nie iry​tu​ją​ce płót​na cuch​ną​cą wy​da​li​ną swych trze​wi: kry​tycz​ne po​dej​ście naj​bar​dziej sar​ka​stycz​nej na​tu​ry. W głów​nej sali, zmie​rza​jąc do wyj​ścia, zo​ba​czył Ce​le​sti​nę Whi​te oto​czo​ną wia​nusz​kiem ad​o​ra​to​rów – głup​ców, szcze​bio​czą​cych dur​niów, nie​zde​cy​do​wa​nych ba​ra​nów, idio​tów i kre​ty​nów, de​bi​li, tę​pa​ków i pro​sta​ków. Ona wciąż była olśnie​wa​ją​ca jak jej bez​wstyd​nie pięk​ne płót​na. Gdy​by nada​rzy​ła się oka​zja, Ju​nior miał​by z niej wię​cej po​żyt​ku niż z tej tak zwa​nej sztu​ki, któ​ra wy​szła spod jej ręki. Uli​ca przed ga​le​rią była za​la​na mo​rzem mgły jak alej​ka na ty​łach. Re​flek​to​ry prze​jeż​dża​ją​cych sa​mo​cho​dów pe​ne​tro​wa​ły mrok ni​czym wiąz​ki świa​tła z ba​ty​ska​fów na dnie oce​anicz​nym. Dał wcze​śniej ła​pów​kę pra​cow​ni​ko​wi par​kin​gu i po​sta​wił mer​ce​de​sa na miej​scu za​re​zer​wo​wa​nym dla go​ści po​bli​skiej re​stau​ra​cji, by mieć wóz pod ręką. Mógł też go zo​sta​wić i ru​szyć za Ce​le​sti​ną, gdy​by zde​cy​do​wa​ła się wró​cić do domu na pie​cho​tę. Kie​dy był już przy wo​zie, za​mie​rza​jąc ob​ser​wo​wać wej​ście do ga​le​rii zza kie​row​ni​cy, chciał spraw​dzić go​dzi​nę. Ro​le​xa nie było na nad​garst​ku. Ju​nior za​trzy​mał się w miej​scu, spa​ra​li​żo​wa​ny świa​do​mo​ścią nad​cho​dzą​ce​go kra​chu. Wy​ko​na​na na za​mó​wie​nie zło​ta bran​so​let​ka ze​gar​ka za​pi​na​ła się

na za​trzask, któ​ry umoż​li​wiał też ła​twe ścią​gnię​cie jej z ręki. Na pew​no za​trzask pu​ścił, kie​dy Ju​nio​ro​wi ręka za​plą​ta​ła się w pa​sek od płasz​cza Ned​dy’ego. Zwło​ki wpa​dły do kon​te​ne​ra ra​zem z ze​gar​kiem. Ro​lex był dro​gi, ale Ju​nio​ro​wi nie cho​dzi​ło o stra​tę ma​te​rial​ną. Mógł so​bie po​zwo​lić na mnó​stwo ta​kich ze​gar​ków i no​sić je od nad​garst​ka do ra​mie​nia. Praw​do​po​do​bień​stwo, że po​zo​sta​wił od​ci​ski pal​ców na krysz​ta​ło​wym szkieł​ku, wy​da​wa​ło się nie​wiel​kie. Bran​so​let​ka nie była gład​ka i po​li​cja mia​ła​by trud​no​ści, żeby zna​leźć na niej śla​dy li​nii pa​pi​lar​nych. Jed​nak​że na ko​per​cie ze​gar​ka wid​nia​ły oskar​ży​ciel​skie sło​wa pa​miąt​ko​we​go na​pi​su: „Eenie​mu z mi​ło​ścią, Tam​my Bean”. Tam​my – ana​li​tycz​ka ryn​ku ak​cji, ma​kler​ka, ko​cia fe​ty​szyst​ka i wiel​bi​ciel​ka kar​my dla swych pu​pi​li – z któ​rą cho​dził od Gwiazd​ki 1965 do lu​te​go 1966 roku, dała mu ten ze​ga​rek w pre​zen​cie, re​wan​żu​jąc się za wspa​nia​ły seks, ja​kim ją ob​da​ro​wał. Ju​nior był oszo​ło​mio​ny fak​tem, że ta suka znów po​ja​wi​ła się w jego ży​ciu, pra​wie dwa lata póź​niej, by go znisz​czyć. Zedd na​ucza, że te​raź​niej​szość to tyl​ko chwi​la mię​dzy prze​szło​ścią i przy​szło​ścią, co sta​wia nas wo​bec dwóch moż​li​wo​ści: żyć dniem wczo​raj​szym albo ju​trzej​szym; prze​szłość, któ​ra się raz na za​wsze do​ko​na​ła, nie sta​no​wi źró​dła żad​nych kon​se​kwen​cji, chy​ba że sami z upo​rem na​da​je​my jej wa​lor waż​no​ści, nie ży​jąc ca​łym sobą w przy​szło​ści. Ju​nior za​wsze sta​rał się żyć w przy​szło​ści i wie​rzył, że mu się to uda​je, ale naj​wi​docz​niej nie na​uczył się jesz​cze, jak sto​so​wać w prak​ty​ce mą​dro​ści Zed​da, gdyż prze​szłość wciąż go do​ga​nia​ła. Ża​ło​wał te​raz, że tyl​ko ze​rwał z Tam​my Bean. Trze​ba było ją udu​sić, za​wieźć cia​ło do Ore​go​nu, zrzu​cić z wie​ży ob​ser​wa​cyj​nej, zma​sa​kro​wać ją świecz​ni​kiem cy​no​wym i po​słać na dno je​zio​ra w ka​mie​nio​ło​mach, ze zło​tym ro​le​xem we​pchnię​tym w usta. Fakt, nie bar​dzo wy​cho​dzi​ło mu to ży​cie w przy​szło​ści, ale je​śli cho​dzi o gniew, był nie​zrów​na​ny.

Może ze​ga​rek nie zo​sta​nie zna​le​zio​ny przy zwło​kach. Może wpad​nie głę​bo​ko w śmie​ci i od​kry​ją go do​pie​ro ar​che​olo​go​wie za ja​kieś dwa ty​sią​ce lat. Te wszyst​kie „może” są do​bre dla dzie​ci, po​wia​dał Zedd w swym dzie​le Dzia​łaj te​raz, myśl póź​niej: jak za​ufać swe​mu in​stynk​to​wi. Mógł za​strze​lić Tam​my Bean po za​bi​ciu Bar​tho​lo​mew, by nie zdą​ży​ła zdra​dzić po​li​cji, kto to jest Eenie. Mógł też wró​cić pod ga​le​rię, wspiąć się do kon​te​ne​ra i od​zy​skać ro​le​xa. Stał nie​po​ru​szo​ny na chod​ni​ku, jak​by spa​ra​li​żo​wa​ny mgłą. Nie miał ocho​ty wła​zić do kon​te​ne​ra. Jako czło​wiek szcze​ry wo​bec sie​bie aż do bólu, mu​siał przy​znać, że za​bi​cie Tam​my nie roz​wią​za​ło​by jego pro​ble​mów. Mo​gła po​wie​dzieć zna​jo​mym i ko​le​gom w pra​cy o ze​gar​ku. Prze​cież zdra​dza​ła przy​ja​ciół​kom naj​bar​dziej pi​kant​ne szcze​gó​ły nie​zrów​na​nej sztu​ki mi​ło​snej Ju​nio​ra. Wie​lu lu​dzi sły​sza​ło, jak ko​cia ko​bie​ta na​zy​wa go Eenie. Nie mógł za​bić Tam​my i wszyst​kich jej przy​ja​ciół oraz ko​le​gów, przy​naj​mniej nie na tyle szyb​ko, by zmy​lić po​li​cję. W ze​sta​wie na​rzę​dzi, któ​ry trzy​mał w ba​gaż​ni​ku wozu, była też la​tar​ka. Wy​jął ją, a pra​cow​ni​ko​wi par​kin​gu dał ko​lej​ną ła​pów​kę. Z po​wro​tem w alej​kę. Nie przez za​tło​czo​ną ga​le​rię tym ra​zem. Od tyłu, szyb​kim kro​kiem. Gdy​by nie zna​lazł ro​le​xa i nie wró​cił do wozu przed koń​cem wer​ni​sa​żu, stra​cił​by szan​sę zna​le​zie​nia Bar​tho​lo​mew. Gdzieś w dali dzwo​nek tram​wa​ju. Do​no​śny i czy​sty po​mi​mo ma​sku​ją​cej mgły. Ju​nior przy​po​mniał so​bie sce​nę ze sta​re​go fil​mu, któ​ry oglą​da​ła Na​omi. Była to ja​kaś hi​sto​ria mi​ło​sna roz​gry​wa​ją​ca się w cza​sie wiel​kiej za​ra​zy: wóz cią​gnio​ny przez ko​nia prze​mie​rza uli​ce Lon​dy​nu czy Pa​ry​ża, a woź​ni​ca po​trzą​sa dzwo​nem i woła: „Wy​no​ście zmar​łych, wy​no​ście zmar​łych!”. Gdy​by współ​cze​sne San Fran​ci​-

sco ofe​ro​wa​ło taką usłu​gę, nie mu​siał​by wrzu​cać Ned​dy’ego Gna​thi​ca do kon​te​ne​ra na śmie​ci. Mo​kre ka​mie​nie bru​ku i po​pę​ka​ny as​falt. Prę​dzej, prę​dzej. Obok oświe​tlo​ne​go okien​ka w to​a​le​cie ga​le​rii. Ju​nior mar​twił się, że nie zlo​ka​li​zu​je tego wła​ści​we​go kon​te​ne​ra po​śród sto​ją​cych w alej​ce. Mimo to nie za​pa​lił la​tar​ki. Uznał, że ła​twiej znaj​dzie dro​gę, je​śli bę​dzie jej szu​kał w ciem​no​ści, jak przed​tem. I miał ra​cję. Od razu roz​po​znał zna​jo​my kształt śmiet​ni​ka, gdy tyl​ko się doń zbli​żył. We​tknął la​tar​kę za pa​sek od spodni i chwy​cił się obie​ma dłoń​mi za kra​wędź kon​te​ne​ra. Me​tal był szorst​ki, zim​ny i mo​kry. Wpraw​ny sto​larz po​tra​fi po​słu​gi​wać się na​rzę​dzia​mi swe​go fa​chu jak dy​ry​gent ba​tu​tą. Po​li​cjant kie​ru​ją​cy ru​chem może uczy​nić ze swej pra​cy praw​dzi​wy ba​let. Jed​nak wspi​nacz​kę do kon​te​ne​ra ze śmie​cia​mi trud​no prze​kształ​cić w po​ezję. Ju​nior pod​cią​gnął się, prze​sko​czył przez kra​wędź i wpadł do głę​bo​kie​go śmiet​ni​ka. Chciał za wszel​ką cenę wy​lą​do​wać na sto​pach, źle jed​nak skal​ku​lo​wał wy​so​kość, ude​rzył ra​mie​niem o ścia​nę kon​te​ne​ra, upadł na ko​la​na i ru​nął twa​rzą w śmie​ci. Ni​czym ser​ce wiel​kie​go dzwo​nu w kształ​cie śmiet​ni​ka Ju​nior do​był z nie​go gło​śny, wi​bru​ją​cy i brzyd​ki ton, któ​ry od​bił się uro​czy​stym echem od ścian po​bli​skich bu​dyn​ków, prze​bie​ga​jąc przez mgli​stą noc. Le​żał nie​ru​cho​mo i cze​kał, aż po​wró​ci ci​sza. Chciał się upew​nić, że ha​ła​sy nie zwa​bi​ły do alej​ki prze​chod​niów. Nie czuł smro​du, nie wy​lą​do​wał więc w kon​te​ne​rze z od​pad​ka​mi or​ga​nicz​ny​mi. Ma​cał wo​kół sie​bie po omac​ku i w koń​cu stwier​dził, że po​jem​nik wy​peł​nia​ją nie​mal wy​łącz​nie pla​sti​ko​we tor​by o mięk​kiej za​war​to​ści – naj​pew​niej ma​ku​la​tu​ra. Za​uwa​żył jed​nak, że pra​wym bo​kiem opie​ra się o coś tward​sze​go od tor​by z pa​pie​ra​mi, o ja​kąś bez​kształt​ną masę. Wresz​cie gong wy​wo​ła​ny jego upad​kiem prze​stał dzwo​nić w uszach, dzię​ki cze​mu Ju​nior mógł już my​śleć ja​śniej. Uzmy​sło​wił so​bie, że ja​kiś nie​przy​jem​ny, cie​pły i wil​got​ny obiekt przy​wie​ra mu do pra​we​go po​-

licz​ka. Je​śli ową bez​kształt​ną masą był sam Ned​dy, to ten cie​pły i wil​got​ny obiekt był wy​sta​ją​cym ję​zy​kiem udu​szo​ne​go męż​czy​zny. Z obrzy​dze​niem Ju​nior od​su​nął się od tego cze​goś, wy​cią​gnął zza pa​ska la​tar​kę i za​czął uważ​nie na​słu​chi​wać dźwię​ków do​cho​dzą​cych z alej​ki. Żad​nych gło​sów. Żad​nych kro​ków. Tyl​ko od​le​głe klak​so​ny i szum sil​ni​ków sa​mo​cho​dów. Stłu​mio​ny przez mgłę, przy​po​mi​nał po​mru​ki, jęki i groź​ne po​war​ki​wa​nia wy​głod​nia​łych dra​pież​ni​ków, któ​re wy​szły z lasu i te​raz skra​da​ją się przez spo​wi​te mgłą mia​sto. W koń​cu Ju​nior za​pa​lił la​tar​kę i oświe​tlił bez​wład​ne cia​ło Ned​dy’ego, mil​czą​ce w śmier​ci jak ni​g​dy za ży​cia. Trup le​żał na ple​cach z gło​wą zwró​co​ną w pra​wo, na​brzmia​ły ję​zyk zwi​sał nie​przy​zwo​icie. Ju​nior ener​gicz​nie po​tarł dło​nią ob​li​za​ny przez nie​bosz​czy​ka po​li​czek. Po​tem wy​tarł dłoń o płaszcz mu​zy​ka. Był za​do​wo​lo​ny, że za​żył wcze​śniej po​dwój​ną daw​kę środ​ków prze​ciw​wy​miot​nych. Po​mi​mo tej obrzy​dli​wej pro​wo​ka​cji jego żo​łą​dek trzy​mał się twar​do ni​czym drzwi ban​ko​we​go skarb​ca. Twarz Ned​dy’ego nie wy​da​wa​ła się już tak bla​da jak przed​tem. Ja​kiś od​cień sza​ro​ści, może błę​ki​tu, przy​ciem​niał skó​rę. Ro​lex. Po​nie​waż za​war​tość kon​te​ne​ra sta​no​wi​ły w więk​szo​ści pla​sti​ko​we tor​by, od​szu​ka​nie ze​gar​ka wy​da​wa​ło się nie​trud​ne. Okay. W po​rząd​ku. Mu​siał się ru​szyć, za​cząć po​szu​ki​wa​nia, zna​leźć ze​ga​rek i wy​nieść się stąd do dia​bła, nie mógł jed​nak ode​rwać wzro​ku od mu​zy​ka. Do​strze​gał w tych zwło​kach coś, co na​pa​wa​ło go nie​po​ko​jem – po​mi​ja​jąc fakt, że były mar​twe i od​ra​ża​ją​ce, i że gdy​by go z nimi przy​ła​pa​no, za​re​zer​wo​wał​by so​bie bi​let do ko​mo​ry ga​zo​wej. Nie było to jego pierw​sze spo​tka​nie z nie​ży​wym czło​wie​kiem. W cią​gu kil​ku mi​nio​nych lat przy​zwy​cza​ił się do tru​pów ni​czym

przed​się​bior​ca po​grze​bo​wy. Były mu tak obo​jęt​ne jak buł​ki pie​ka​rzo​wi. A jed​nak ser​ce wa​li​ło mu o że​bra, a igieł​ki stra​chu kłu​ły bo​le​śnie w kark. Jego uwa​ga, ni​czym krą​żą​cy w gó​rze sęp, sku​pi​ła się na pra​wej ręce pia​ni​sty. Lewa była otwar​ta, ob​ró​co​na dło​nią do dołu. Lecz pra​wa, zwró​co​na dło​nią do góry, była kur​czo​wo za​ci​śnię​ta. Się​gnął do za​mknię​tej dło​ni mar​twe​go czło​wie​ka, ale nie miał dość od​wa​gi, by jej do​tknąć. Bał się, że je​śli roz​pro​stu​je sztyw​ne pal​ce, znaj​dzie w środ​ku ćwierć​do​la​rów​kę. Śmiesz​ne. Nie​moż​li​we. A je​śli? Więc nie patrz. Skup się! Masz szu​kać ze​gar​ka. Lecz on sku​pił się na dło​ni w świe​tle la​tar​ki: czte​ry dłu​gie, cien​kie, bia​łe jak kre​da pal​ce moc​no zgię​te, kciuk ster​czą​cy pro​sto, jak​by Ned​dy chciał zła​pać oka​zję i wy​do​stać się z tego kon​te​ne​ra, z ob​jęć śmier​ci, po czym wró​cić do baru na Nob Hill. Skup się! Nie mo​żesz po​zwo​lić, by strach wziął górę nad gnie​wem. Pa​mię​taj o pięk​nie wście​kło​ści. Okieł​znaj swój gniew i zo​stań zwy​cięz​cą. Dzia​łaj te​raz, myśl póź​niej. W na​głym, de​spe​rac​kim od​ru​chu Ju​nior zła​pał za​ci​śnię​tą rękę mar​twe​go czło​wie​ka, roz​warł skryt​kę pal​ców – i nie zna​lazł ćwierć​do​la​rów​ki. Ani dwóch dzie​sią​tek i piąt​ki. Ani pię​ciu pią​tek. Nic. Do​znał przy​pły​wu we​so​ło​ści, ale przy​po​mniał so​bie, jak prze​ra​ził go wła​sny śmiech, kie​dy chciał we​pchnąć Ned​dy’ego Gna​thi​ca do klo​ze​tu. Za​ci​snął szczę​ki tak moc​no, że pra​wie ska​le​czył się w ję​zyk. Miał na​dzie​ję, że ten okrop​ny dźwięk nie do​bę​dzie się po​now​nie z jego gar​dła.

Ro​lex. Naj​pierw ob​szu​kał tru​pa po​bież​nie, ze​ga​rek mógł prze​cież wciąż być za​cze​pio​ny o pa​sek płasz​cza albo o pat​kę przy rę​ka​wie. Nic z tego. Prze​krę​cił Ned​dy’ego na bok, ale nie zna​lazł pod spodem zło​te​go ro​le​xa, uło​żył więc mu​zy​ka po​now​nie na ple​cach. Było coś gor​sze​go niż myśl o mo​ne​cie w za​ci​śnię​tej dło​ni: oczy Ned​dy’ego, któ​re zda​wa​ły się śle​dzić Ju​nio​ra, gdy grze​bał mię​dzy pla​sti​ko​wy​mi tor​ba​mi. Wie​dział, że to tyl​ko świa​tło la​tar​ki od​bi​ja​ją​ce się w tych po​zba​wio​nych wzro​ku źre​ni​cach. Zda​wał so​bie spra​wę, że za​cho​wu​je się ir​ra​cjo​nal​nie, nie chciał jed​nak ob​ra​cać się do tru​pa ple​ca​mi. Pod​ry​wał co chwi​la gło​wę i pa​trzył uważ​nie na Ned​dy’ego. Był prze​ko​na​ny, że do​strzegł wła​śnie ką​tem oka, jak mar​twe spoj​rze​nie po​dą​ża za nim. Na​gle wy​da​ło mu się, że sły​szy kro​ki w alej​ce. Zga​sił świa​tło i przy​cup​nął w nie​prze​nik​nio​nej ciem​no​ści, opie​ra​jąc się dla za​cho​wa​nia rów​no​wa​gi o ścia​nę kon​te​ne​ra. Je​śli ktoś się zbli​żał, to w tej sa​mej chwi​li mu​siał przy​sta​nąć. Ju​nior usły​szał​by każ​dy ha​łas, choć ser​ce wa​li​ło mu jak mło​tem. Pu​szy​sta mgła zda​wa​ła się głu​szyć każ​dy dźwięk w alej​ce. Im dłu​żej tkwił w bez​ru​chu z prze​krzy​wio​ną gło​wą i od​dy​chał bez​gło​śnie przez otwar​te usta, tym bar​dziej był prze​ko​na​ny, że się nie prze​sły​szał. Na​ra​sta​ło w nim strasz​li​we prze​ko​na​nie, że ktoś stoi tuż obok kon​te​ne​ra, też z prze​krzy​wio​ną cie​ka​wie gło​wą, też od​dy​cha​jąc bez​gło​śnie przez usta, wsłu​cha​ny w od​gło​sy do​cho​dzą​ce z wnę​trza kon​te​ne​ra. A je​śli… Nie. Nie po​zwo​li, by te wszyst​kie „je​śli” do​pro​wa​dzi​ły go do pa​ni​ki. Tak, ale je​śli… „Może” jest do​bre dla dzie​ci, lecz Ca​esar Zedd nie wy​ja​śnił nie​ste​ty, jak ustrzec się rów​nie ła​two przed nad​mia​rem „je​śli”. A je​śli upar​ty, sa​mo​lub​ny, chci​wy, łap​czy​wy, okrut​ny, psy​cho​pa​-

tycz​ny, zły duch Tho​ma​sa Va​na​diu​ma, któ​ry już kie​dyś ści​gał Ju​nio​ra w in​nej alej​ce, i to w bia​ły dzień, za​wę​dro​wał tak​że tu​taj, w bar​dziej sprzy​ja​ją​cej du​chom po​rze nocy, i je​śli wła​śnie ten duch stoi te​raz przed kon​te​ne​rem… je​śli za​mknie po​dwój​ne wie​ko i pchnie za​su​wę, i je​śli Ju​nior zo​sta​nie uwię​zio​ny z tru​pem Ned​dy’ego Gna​thi​ca, i je​śli la​tar​ka się nie za​pa​li, i je​śli w tej smo​li​stej ciem​no​ści roz​le​gnie się głos pia​ni​sty: „Czy ktoś ma ja​kieś spe​cjal​ne ży​cze​nie?”…

69 Czer​wo​ne nie​bo o po​ran​ku – ostrze​że​nie dla że​gla​rzy; czer​wo​ne nie​bo wie​czo​rem – dla że​gla​rzy ra​dość. W ten stycz​nio​wy zmierzch, gdy Ma​ria Ele​na Gon​za​lez je​cha​ła na po​łu​dnie z New​port Be​ach, wszy​scy lu​dzie mo​rza mu​sie​li się​gać po flasz​ki rumu, by uczcić wi​dok owo​co​we​go nie​ba: doj​rza​łe wi​śnie na za​cho​dzie, krwa​we po​ma​rań​cze nad gło​wą, ki​ście ciem​no​fio​le​to​wych wi​no​gron na wscho​dzie. Ten wspa​nia​ły ob​raz, świę​to dla że​gla​rzy, był jed​nak nie​do​stęp​ny Bar​ty’emu, któ​ry sie​dział z tyłu obok mat​ki. Nie wi​dział, jak kar​ma​zy​no​we nie​bo prze​glą​da się w zwier​cia​dle oce​anu, jak jego pło​ną​cy ru​mie​niec po​ły​sku​je na fa​lach, jak noc z wol​na przy​kry​wa nie​bie​skie skle​pie​nie we​lo​nem skrom​no​ści. Agnes za​sta​na​wia​ła się, czy opi​sać nie​wi​do​me​mu sy​no​wi za​chód słoń​ca, ale jej wa​ha​nie prze​ro​dzi​ło się w nie​chęć i nim uka​za​ły się gwiaz​dy, nie po​wie​dzia​ła na​wet sło​wa o po​ry​wa​ją​cym fi​na​le dnia. Bała się, że jej sło​wa nie od​da​dzą rze​czy​wi​ste​go pięk​na, że zu​bo​żą tyl​ko cen​ne wspo​mnie​nia za​cho​dów słoń​ca, któ​re Bar​ty wi​dział. Nie chcia​ła przy​po​mi​nać mu bo​le​śnie tego wszyst​kie​go, co bez​pow​rot​nie utra​cił. Było jej trud​niej przez te dzie​sięć mi​nio​nych dni niż po śmier​ci Jo​eya. Wte​dy, choć stra​ci​ła męża, czu​łe​go ko​chan​ka i naj​lep​sze​go przy​ja​cie​la, mia​ła nie​za​chwia​ną wia​rę i nowo na​ro​dzo​ne​go syna, i na​dzie​ję, jaką była jego przy​szłość. Te​raz przy​szłość syna była w ja​kimś stop​niu prze​są​dzo​na, wia​ra też jej nie opu​ści​ła, lecz była o wie​le słab​sza i nie tak ko​ją​ca jak wte​dy. Bar​ty mu​siał po​zo​stać w szpi​ta​lu dłu​żej z po​wo​du in​fek​cji, a po​tem spę​dził trzy dni w ośrod​ku re​ha​bi​li​ta​cyj​nym w New​port. Uczył się przede wszyst​kim orien​ta​cji w no​wym, mrocz​nym świe​cie, gdyż utra​co​ne​go zmy​słu nie moż​na było przy​wró​cić na dro​dze ćwi​czeń czy te​ra​pii. Trzy​let​nie dziec​ko jest za małe, by po​słu​gi​wać się la​ską nie​wi​-

do​me​go, lecz Bar​ty nie był zwy​czaj​nym mal​cem. Z po​cząt​ku nie moż​na było zna​leźć od​po​wied​niej do jego wzro​stu, więc za​czął od ćwi​czeń z kij​kiem. Pod ko​niec re​ha​bi​li​ta​cji do​stał la​skę zro​bio​ną na za​mó​wie​nie, bia​łą z czar​nym czub​kiem. Agnes roz​pła​ka​ła się na jej wi​dok, choć była pew​na, że jest przy​go​to​wa​na na to, co ją cze​ka. Nie za​le​ca się za​zwy​czaj na​uki al​fa​be​tu Bra​il​le’a w tak mło​dym wie​ku, ale dla Bar​ty’ego uczy​nio​no wy​ją​tek. Agnes za​pi​sa​ła go na cały kurs, choć po​dej​rze​wa​ła, że syn na​uczy się wszyst​kie​go w cią​gu jed​nej czy co naj​wy​żej dwóch lek​cji. Przy​go​to​wy​wa​no już dla nie​go sztucz​ne oczy, Bar​ty miał wró​cić nie​ba​wem do New​port Be​ach na ko​lej​ną przy​miar​kę przed im​plan​tem. Nie były ze szkła, jak się po​wszech​nie przy​pusz​cza, lecz mia​ły for​mę pla​sti​ko​wych osło​nek, któ​re umiesz​cza się pod po​wie​ka​mi, pa​su​ją​cych ide​al​nie do oczo​do​łów. Na we​wnętrz​nej po​wierzch​ni prze​zro​czy​stej ro​gów​ki ręcz​nie od​two​rzo​no by tę​czów​kę, a pro​te​zę po​ru​sza​ły​by mię​śnie ga​łek ocznych. Agnes była pod wra​że​niem, nie wie​rzy​ła jed​nak, by te za​bie​gi mo​gły przy​wró​cić wy​jąt​ko​we pięk​no szma​rag​do​wo​sza​fi​ro​wych oczu Bar​ty’ego. Choć dzie​ło ar​ty​sty mo​gło bu​dzić po​dziw dla jego kunsz​tu, sztucz​ne tę​czów​ki będą dzie​łem ludz​kich rąk, nie bo​skich. Bar​ty wra​cał do domu w ciem​nych oku​la​rach, pod któ​ry​mi kry​ły się pu​ste oczo​do​ły i luź​ne ni​czym dra​pe​rie po​wie​ki. La​ska le​ża​ła obok, opar​ta o sie​dze​nie, jak​by chło​piec szy​ko​wał się do roli w Dic​ken​sow​skim dra​ma​cie peł​nym dzie​cię​ce​go cier​pie​nia. Po​przed​nie​go dnia Ja​cob i Edom wró​ci​li do Bri​ght Be​ach, by przy​go​to​wać wszyst​ko na po​wrót sio​strzeń​ca. Kie​dy tyl​ko po​ja​wił się sa​mo​chód, zbie​gli z gan​ku na traw​nik. Ma​ria prze​je​cha​ła obok domu i za​trzy​ma​ła się pod ga​ra​żem na ty​łach po​se​sji. Ja​cob chwy​cił ba​ga​że, Edom na​to​miast oświad​czył, że bę​dzie niósł Bar​ty’ego. Chło​piec się jed​nak uparł, że sam doj​dzie do domu. – Ależ Bar​ty, jest ciem​no – de​ner​wo​wał się Edom.

– Pew​nie, jak w nocy – od​parł Bar​ty, a gdy za​pa​dło nie​zręcz​ne mil​cze​nie, wy​ja​śnił: – Rany, my​śla​łem, że to za​baw​ne. Z mat​ką i wu​ja​mi przy boku, eskor​to​wa​ny z tyłu przez Ma​rię, ru​szył dziar​sko wzdłuż pod​jaz​du, nie po​ma​ga​jąc so​bie la​ską, pra​wą sto​pę sta​wia​jąc na be​to​nie, lewą na tra​wie, aż do​tarł do nie​rów​no​ści na ścież​ce, któ​rej naj​wy​raź​niej się spo​dzie​wał. Przy​sta​nął, ob​ró​co​ny twa​rzą na pół​noc, po​my​ślał przez chwi​lę, a po​tem wska​zał na za​chód: – Tam ro​śnie dąb. – Zga​dza się – po​twier​dzi​ła Agnes. Wie​dząc, że wiel​kie drze​wo znaj​du​je się dzie​więć​dzie​siąt stop​ni na lewo, był w sta​nie okre​ślić po​ło​że​nie gan​ku. Wska​zał la​ską, któ​rej aż do tej chwi​li w ogó​le nie po​trze​bo​wał: – Ga​nek? – Do​sko​na​le – za​chę​ca​ła go Agnes. Nie oka​zu​jąc wa​ha​nia ani też prze​sad​nej bra​wu​ry, chło​piec ru​szył w stro​nę stop​ni. Agnes nie zdo​ła​ła​by za​cho​wać tak pro​stej li​nii mar​szu, gdy​by szła z za​mknię​ty​mi ocza​mi. – Co mamy zro​bić? – za​sta​na​wiał się Ja​cob. – Niech bę​dzie sobą – po​wie​dzia​ła Agnes. – Niech bę​dzie Bar​tym. Po​dą​ża​jąc przed sie​bie, pod roz​ło​ży​sty​mi i czar​ny​mi ko​na​ra​mi po​tęż​ne​go drze​wa, za​chę​ca​ny przez sze​lest po​ru​sza​nych wia​trem li​ści, Bar​ty był sobą, zde​cy​do​wa​ny i nie​ustra​szo​ny. Kie​dy oce​nił, że jest już bli​sko stop​ni gan​ku, wy​su​nął przed sie​bie la​skę. Zro​bił jesz​cze dwa kro​ki i koń​cem la​ski ude​rzył w naj​niż​szy sto​pień. Za​czął po omac​ku szu​kać po​rę​czy. Tyl​ko przez chwi​lę chwy​tał dło​nią po​wie​trze. Zna​lazł po​ręcz. Wspiął się na ga​nek. Drzwi kuch​ni były otwar​te i oświe​tlo​ne, ale po​my​lił się o pół me​tra. Po​su​wa​jąc się wzdłuż ścia​ny, do​tarł do fra​mu​gi i otwar​tych drzwi, na​ma​cał la​ską próg i wszedł do domu.

Od​wró​cił się w stro​nę do​ro​słych, któ​rzy cze​ka​li w na​pię​ciu, i spy​tał: – Co jest na ko​la​cję? Ja​cob przez dwa dni piekł ulu​bio​ne cia​sta i pier​ni​ki Bar​ty’ego, przy​go​to​wał też po​si​łek. Ma​ria od​da​ła cór​ki pod opie​kę sio​stry, mo​gła więc zo​stać na ko​la​cji. Edom na​lał wszyst​kim wina i choć nie było po​wo​dów do ra​do​ści, Agnes po​czu​ła w ser​cu pro​myk na​dziei. Po ko​la​cji, kie​dy wu​jo​wie i Ma​ria już po​szli, Agnes sta​nę​ła z sy​nem u pod​nó​ża scho​dów pro​wa​dzą​cych na pię​tro i ru​szy​ła za nim z jego la​ską w dło​ni – po​wie​dział, że nie chce po​słu​gi​wać się nią w domu – go​to​wa w każ​dej chwi​li go pod​trzy​mać, gdy​by się po​tknął. Opie​ra​jąc dłoń na po​rę​czy, po​ko​nał trzy pierw​sze stop​nie po​wo​li i ostroż​nie. Przy​sta​wał na każ​dym, spraw​dza​jąc sto​pą jego sze​ro​kość, po​tem prze​su​wał du​żym pal​cem pra​wej nogi wzdłuż pio​no​wej de​ski mię​dzy stop​nia​mi, oce​nia​jąc jej wy​so​kość. Uznał wcho​dze​nie po scho​dach za pro​blem ma​te​ma​tycz​ny – ob​li​czał ruch każ​dej nogi i miej​sce po​sta​wie​nia sto​py, by w mia​rę sku​tecz​nie po​ra​dzić so​bie z prze​szko​dą. Ko​lej​ne trzy stop​nie po​ko​nał już szyb​ciej, a po​tem wcho​dził na górę co​raz pew​niej, z pre​cy​zją ma​szy​ny. Agnes mo​gła nie​mal wy​obra​zić so​bie trój​wy​mia​ro​wy geo​me​trycz​ny mo​del, któ​ry jej cu​dow​ny syn stwo​rzył w swo​im umy​śle, co po​zwo​li​ło mu do​trzeć na pię​tro bez więk​szych pro​ble​mów. W jej ser​cu wal​czy​ły ze sobą duma, za​sko​cze​nie i smu​tek. Kie​dy uświa​do​mi​ła so​bie, jak spraw​nie i mą​drze jej syn do​sto​so​wał się do świa​ta ciem​no​ści, i to bez sło​wa skar​gi, za​czę​ła ża​ło​wać, że nie opi​sa​ła mu olśnie​wa​ją​ce​go za​cho​du słoń​ca, któ​ry to​wa​rzy​szył im w dro​dze po​wrot​nej do domu. Choć jej sło​wa nie od​da​ły​by w peł​ni pięk​na tego spek​ta​klu, chło​piec umiał​by stwo​rzyć so​bie w wy​obraź​ni jego wier​ny ob​raz, od​ma​lo​wać świat utra​co​ny wraz z ocza​mi.

Agnes mia​ła na​dzie​ję, że chło​piec spę​dzi pierw​sze noce u niej w po​ko​ju, do​pó​ki nie za​cznie się spraw​nie po​ru​szać po domu. Ale Bar​ty chciał spać u sie​bie. Mar​twi​ła się, że ze​chce pójść do ła​zien​ki, że za​spa​ny po​my​li kie​run​ki i spad​nie ze scho​dów. Trzy razy prze​mie​rzy​li tra​sę od drzwi jego po​ko​ju do ła​zien​ki w ko​ry​ta​rzu. Na​wet gdy​by prze​ćwi​czył to sto razy, by​ła​by wciąż nie​za​do​wo​lo​na, Bar​ty jed​nak oświad​czył: – Okay, za​ła​pa​łem. Pod​czas po​by​tu w szpi​ta​lu za​czę​li czy​tać po​waż​niej​sze książ​ki Ro​ber​ta He​in​le​ina. Te​raz, sie​dząc w łóż​ku, bez ciem​nych oku​la​rów, któ​re le​ża​ły na noc​nym sto​li​ku, ale z po​du​szecz​ka​mi na oczach, Bar​ty słu​chał z uwa​gą pierw​szych słów Du​ble​ra. Oczy chłop​ca nie mo​gły już zdra​dzić sen​no​ści, cze​ka​ła więc, kie​dy sam po​wie, że czas prze​rwać czy​ta​nie. Na jego proś​bę za​mknę​ła książ​kę na stro​nie czter​dzie​stej siód​mej, na koń​cu dru​gie​go roz​dzia​łu. Po​ca​ło​wa​ła Bar​ty’ego na do​bra​noc. – Mamo, gdy​bym po​pro​sił cię o coś, zro​bi​ła​byś to? – Oczy​wi​ście, ko​cha​nie. Prze​cież ni​g​dy ci ni​cze​go nie od​mó​wi​łam. Od​su​nął po​ściel i usiadł wy​god​nie, wspar​ty o po​dusz​ki. – Może być ci trud​no, ale to na​praw​dę waż​ne. Sie​dząc na brze​gu łóż​ka i trzy​ma​jąc go za rękę, spo​glą​da​ła na słod​ką li​nię jego uste​czek. Daw​niej pa​trzy​ła​by mu w oczy. – Po​wiedz mi. – Nie bądź smut​na, okay? Agnes wie​rzy​ła świę​cie, że w tej cięż​kiej pró​bie nie ujaw​ni​ła przed dziec​kiem ca​łej głę​bi swej roz​pa​czy. Chło​piec jed​nak, jak ty​le​kroć wcze​śniej, oka​zał się o wie​le bar​dziej prze​ni​kli​wy i doj​rzal​szy, niż to so​bie uświa​da​mia​ła. Zro​zu​mia​ła te​raz, że go za​wio​-

dła, a ta po​raż​ka bo​la​ła jak świe​ża rana. – Je​steś Pla​cusz​ko​wą Damą – po​wie​dział. – Kie​dyś nią by​łam. – I bę​dziesz. A Pla​cusz​ko​wa Dama ni​g​dy nie jest smut​na. – Cza​sem i ona bywa smut​na. – Za​wsze spra​wiasz lu​dziom ra​dość, tak jak świę​ty Mi​ko​łaj. Ści​snę​ła mu le​ciut​ko rękę, ale nie była w sta​nie mó​wić. – Je​steś smut​na na​wet wte​dy, jak mi czy​tasz. To zmie​nia opo​wia​da​nie i wte​dy nie jest już ta​kie cie​ka​we, bo nie mogę uda​wać, że nie sły​szę, jaka je​steś smut​na. – Prze​pra​szam, ko​cha​nie – zdo​ła​ła po​wie​dzieć, ale jej głos był tak ska​żo​ny ża​lem, że na​wet dla niej brzmiał obco. Po chwi​li mil​cze​nia spy​tał: – Za​wsze mi wie​rzysz, praw​da, mamo? – Za​wsze – od​par​ła, gdyż ni​g​dy nie przy​ła​pa​ła go na kłam​stwie. – Pa​trzysz na mnie? – Tak – za​pew​ni​ła, choć prze​su​nę​ła spoj​rze​nie z jego ust na dłoń, któ​rą trzy​ma​ła, taką ma​leń​ką rącz​kę. – Czy wy​glą​dam smut​no, mamo? Z przy​zwy​cza​je​nia sku​pi​ła uwa​gę na jego oczach, bo choć lu​dzie ucze​ni twier​dzą, że oczy nie mogą ni​cze​go wy​ra​żać, Agnes wie​dzia​ła to, co wie​dzą po​eci: by po​znać na​strój ser​ca, trze​ba spoj​rzeć tam, gdzie nie chcą pa​trzeć na​ukow​cy. Wi​dok bia​łych po​du​sze​czek uświa​do​mił jej, jak trud​no bę​dzie od​ga​dy​wać my​śli i na​stro​je syna. Do​pie​ro te​raz po​ję​ła tę stra​tę, któ​rą do tej chwi​li przy​ćmie​wa​ła świa​do​mość jego fi​zycz​ne​go ka​lec​twa. Po​zba​wio​na ob​ra​zu, jaki ma​lo​wał się w jego oczach, mu​sia​ła po​znać ję​zyk jego cia​ła – tak​że zmie​nio​ne​go przez śle​po​tę – i wszel​kie od​cie​nie gło​su. W ma​lo​wa​nych, pla​sti​ko​wych źre​ni​cach nie ujaw​ni się du​sza.

– Wy​glą​dam smut​no? – spy​tał po​now​nie Bar​ty. Na​wet przy​ćmio​ne świa​tło wy​da​ło jej się zbyt ośle​pia​ją​ce i bo​le​sne, zga​si​ła więc lam​pę i po​wie​dzia​ła: – Po​suń się. Chło​piec zro​bił jej miej​sce. Zsu​nę​ła buty i usia​dła obok nie​go na łóż​ku, opie​ra​jąc się o wez​gło​wie i wciąż trzy​ma​jąc go za rękę. Choć ciem​ność w po​ko​ju nie była tak głę​bo​ka jak mrok, któ​ry ota​czał jej syna, Agnes mu​sia​ła przy​znać, że le​piej pa​nu​je nad uczu​cia​mi, gdy go nie wi​dzi. – My​ślę, że jed​nak je​steś smut​ny, dzie​cia​ku. Nie oka​zu​jesz tego, ale je​steś smut​ny. – Wca​le nie. – Głod​ne ka​wał​ki, jak to się mówi. – Mówi się ina​czej – za​uwa​żył i za​chi​cho​tał, gdyż dzię​ki lek​tu​rze znał wie​le zwro​tów, któ​rych nie po​wi​nien przy mat​ce uży​wać. – Może i tak, poza tym w na​szym domu wo​li​my „dyr​dy​mał​ki”. – Ale głod​ne ka​wał​ki są faj​niej​sze. – Nie na​le​ży z tym prze​sa​dzać. – Tak na​praw​dę nie je​stem smut​ny, mamo. Sło​wo daję. Choć mi się to nie po​do​ba… że je​stem śle​py. To… trud​ne. – Jego chło​pię​cy gło​sik, dźwięcz​ny jak u więk​szo​ści dzie​ci, wzru​sza​ją​cy w swej nie​win​no​ści, roz​wi​jał kru​chą nit​kę me​lo​dii w ciem​nym po​ko​ju i wy​da​wał się zbyt słod​ki jak na te gorz​kie sło​wa. – Na​praw​dę trud​ne. Ale jak się jest smut​nym, to nic nie po​ma​ga. Nie będę dzię​ki temu wi​dział. – Nie bę​dziesz – przy​zna​ła. – Wiesz, je​stem śle​py tu​taj, ale nie je​stem śle​py we wszyst​kich miej​scach, gdzie je​stem. Zno​wu to samo. Po chwi​li do​dał:

– Ta​kich miejsc, gdzie nie je​stem śle​py, jest pew​nie wię​cej niż tych, gdzie nie wi​dzę. Pew​nie, chciał​bym być w ta​kim miej​scu, gdzie mam do​bre oczy, ale je​stem tu​taj. I wiesz co? – Co? – Musi tak być, że je​stem śle​py w tym miej​scu, ale nie śle​py wszę​dzie, gdzie je​stem. Musi być ja​kiś po​wód. – Jaki to po​wód? – Musi być coś waż​ne​go, co mam tu zro​bić, cze​go nie mu​szę zro​bić wszę​dzie, gdzie je​stem. Coś, co zro​bię le​piej, jak będę śle​py. – Na przy​kład? – Nie wiem. – Mil​czał przez chwi​lę. – To coś, co bę​dzie cie​ka​we. Na jego mil​cze​nie od​po​wie​dzia​ła mil​cze​niem. Po chwi​li wy​zna​ła: – Na​dal nic z tego nie ro​zu​miem, dzie​cia​ku. – Wiem, mamo. Któ​re​goś dnia zro​zu​miem to le​piej i wszyst​ko ci wy​tłu​ma​czę. – Będę cze​ka​ła. – I to nie są głod​ne ka​wał​ki. – Wca​le tak nie my​śla​łam. I wiesz co? – Co? – Wie​rzę ci. – Że nie je​stem smut​ny? – spy​tał. – Że nie je​steś smut​ny. Na​praw​dę, i to mnie… wpra​wia w zdu​mie​nie, dzie​cia​ku. – Ale mnie to de​ner​wu​je – wy​znał. – Mu​szę się uczyć, jak ro​bić róż​ne rze​czy po ciem​ku… wku​rza mnie, jak to się mówi. – Mówi się ina​czej – za​czę​ła się z nim dro​czyć. – My tak mó​wi​my.

– Wiesz, je​śli już mu​si​my coś ta​kie​go mó​wić, to wo​la​ła​bym „je​stem po​iry​to​wa​ny”. Jęk​nął. – To za sła​be, mamo. Jak już mu​szę być śle​py, to po​wi​nie​nem mó​wić „wku​rzo​ny”. – Masz pew​nie ra​cję – przy​zna​ła. – Wku​rzam się i strasz​nie mi bra​ku​je pew​nych rze​czy. Ale nie je​stem smut​ny. I ty też nie mo​żesz być smut​na, bo to wszyst​ko psu​je. – Spró​bu​ję się po​pra​wić, sło​wo. I wiesz co? – Co? – Może nie bę​dzie to ta​kie trud​ne, jak mi się zda​wa​ło, bo dzię​ki to​bie to jest ła​twe, Bar​ty. Mia​ła wra​że​nie, że przez dwa ostat​nie ty​go​dnie jej ser​ce to dzwon, któ​ry roz​brzmie​wa sprzecz​ny​mi uczu​cia​mi, te​raz jed​nak za​go​ścił w nim spo​kój, któ​ry pew​ne​go dnia mógł zno​wu do​pu​ścić do gło​su ra​dość. – Mogę do​tknąć two​jej buzi? – spy​tał. – Buzi swo​jej sta​rej mamy? – Nie je​steś sta​ra. – Ale by​łam tu przed tobą. Od​szu​kał jej twarz rącz​ka​mi. Nie​omyl​nie. Prze​su​nął po czo​le. Wo​dził ko​niusz​ka​mi pal​ców po po​wie​kach. Po no​sie, war​gach, po​licz​kach. – Były łzy – po​wie​dział. – Były – przy​zna​ła. – Ale już wy​schły. Kie​dy cię do​ty​kam, to je​steś tak ład​na, jak wy​glą​dasz, mamo. Wzię​ła w swo​je ręce jego małe dło​nie i po​ca​ło​wa​ła. – Za​wsze będę znał two​ją twarz – obie​cał. – Na​wet gdy​byś ode​-

szła i znik​nę​ła na sto lat, to i tak bym za​pa​mię​tał, jak wy​glą​dasz, jaka je​steś, kie​dy cię do​ty​kam. – Ni​g​dzie nie odej​dę – przy​rze​kła uro​czy​ście. Za​uwa​ży​ła, że jego głos jest już ocię​ża​ły z sen​no​ści. – Ale ty po​wi​nie​neś odejść już do kra​iny snu. Zsu​nę​ła się z łóż​ka, za​pa​li​ła lamp​kę i jesz​cze raz otu​li​ła syn​ka. – Zmów po ci​chu mo​dli​twę. – Wła​śnie to ro​bię – od​parł po​waż​nym to​nem. Wło​ży​ła pan​to​fle i sta​ła przez chwi​lę, pa​trząc na jego war​gi, któ​re dzię​ko​wa​ły za bło​go​sła​wień​stwa i pro​si​ły o ła​skę dla in​nych. Po​now​nie zga​si​ła lamp​kę. – Do​bra​noc, mło​dy ksią​żę. – Do​bra​noc, kró​lo​wo mat​ko. Ru​szy​ła ku drzwiom, ale przy​sta​nę​ła i od​wró​ci​ła się. – Dzie​cia​ku? – Hm? – Mó​wi​łam ci kie​dyś, co zna​czy two​je na​zwi​sko? – Moje na​zwi​sko…? – spy​tał za​spa​nym gło​sem. – Tak. Lam​pion. Tata miał fran​cu​skich przod​ków, pew​nie ro​bi​li lam​py. Lam​pion po fran​cu​sku to taka mała la​ta​ren​ka na olej z przy​ciem​nio​nym szkieł​kiem. Daw​no, daw​no temu za​wie​sza​li je przy po​wo​zach. Uśmie​cha​jąc się w ciem​no​ści, na​słu​chi​wa​ła mia​ro​we​go od​de​chu po​grą​żo​ne​go we śnie chłop​ca. Po chwi​li wy​szep​ta​ła: – Ty je​steś moją la​tar​nią, Bar​ty. Oświe​tlasz mi dro​gę. Tej nocy, po raz pierw​szy od wie​lu dni, spa​ła głę​bo​kim snem, choć wcze​śniej nie wie​rzy​ła, że jest jesz​cze do nie​go zdol​na. I nie drę​czy​ły jej kosz​ma​ry, nie śni​ła o cier​pią​cych dzie​ciach, o sa​mo​cho​dzie ko​zioł​ku​ją​cym po za​la​nej desz​czem uli​cy, o gna​nych wia​trem li​ściach, któ​re suną z sze​le​stem po pu​stych chod​ni​kach, a

każ​dy z nich to wa​let pik.

70 Szcze​gól​ny dzień dla Ce​le​sti​ny, naj​waż​niej​sza noc ze wszyst​kich i nowy po​ra​nek w nad​cho​dzą​cych go​dzi​nach: oto za​czy​na​ło się ży​cie, o ja​kim ma​rzy​ła od naj​wcze​śniej​szych lat. Tłum roz​cho​dził się z wol​na, lecz ci​sza, w ja​kiej po​grą​ża​ła się ga​le​ria, wciąż roz​brzmie​wa​ła jej w uszach mi​łym gwa​rem. Na sto​łach po​zo​sta​ły tace z po​pla​mio​ny​mi ser​wet​ka​mi, okru​cha​mi i pu​sty​mi kie​lisz​ka​mi po szam​pa​nie. Była zbyt po​de​ner​wo​wa​na, by co​kol​wiek zjeść. Przez cały wie​czór trzy​ma​ła w dło​ni ten sam kie​li​szek, jak cumę, któ​ra ochro​ni ją przed sztor​mem. Te​raz jej cumą był Wal​ly Lip​scomb – po​łoż​nik, pe​dia​tra, wła​ści​ciel domu i naj​lep​szy przy​ja​ciel – któ​ry zja​wił się w po​ło​wie przy​ję​cia. Słu​cha​jąc He​len Gre​en​baum, któ​ra re​la​cjo​no​wa​ła efek​ty wy​sta​wy, ści​ska​ła go za rękę moc​no, aż do bólu. We​dług He​len po​nad po​ło​wa ob​ra​zów zna​la​zła przed koń​cem wer​ni​sa​żu na​byw​ców – naj​lep​szy wy​nik w hi​sto​rii ga​le​rii. A po​nie​waż wy​sta​wa mia​ła trwać jesz​cze dwa ty​go​dnie, było nie​mal pew​ne, że zo​sta​ną sprze​da​ne wszyst​kie lub pra​wie wszyst​kie dzie​ła. – Od cza​su do cza​su ktoś o to​bie na​pi​sze – uprze​dzi​ła ją He​len. – Nie zra​żaj się zło​śli​wy​mi kry​ty​ka​mi, któ​rych zde​ner​wu​je twój opty​mizm. – Tata już mnie uod​por​nił – za​pew​ni​ła Ce​le​sti​na. – Mówi, że sztu​ka prze​trwa, a kry​ty​cy to bzy​czą​ce owa​dy tyl​ko jed​ne​go dnia. Roz​pie​ra​ła ją taka ra​dość, że po​ra​dzi​ła​by so​bie z chma​rą sza​rań​czy, a co do​pie​ro z kil​ko​ma mo​ski​ta​mi. — Na proś​bę Tho​ma​sa Va​na​diu​ma tak​sów​karz za​trzy​mał się prze​czni​cę przed jego no​wym – i tym​cza​so​wym – do​mem. Była dzie​sią​ta wie​czo​rem.

Choć ma​sku​ją​ca mgła otu​la​ła naj​zwy​klej​sze kształ​ty kłę​ba​mi bia​łych ta​jem​nic, a każ​de​go prze​chod​nia płasz​czem ano​ni​mo​wo​ści, Va​na​dium wo​lał za​cho​wać ostroż​ność. Bez wzglę​du na to, jak dłu​go za​mie​rzał tu po​zo​stać, ni​g​dy by nie sko​rzy​stał z wej​ścia od fron​tu czy dro​gi przez pod​ziem​ny ga​raż – aż do ostat​nie​go dnia po​by​tu. Skrę​cił w alej​kę pro​wa​dzą​cą do wej​ścia służ​bo​we​go, od któ​re​go miał klu​cze jako je​dy​ny miesz​ka​niec domu. Otwo​rzył sta​lo​we drzwi i zna​lazł się w nie​wiel​kim, ciem​nym po​miesz​cze​niu o sza​rych ścia​nach i pod​ło​dze po​kry​tej nie​bie​skim li​no​leum w cęt​ki. Na lewo były drzwi do tyl​nej klat​ki scho​do​wej, otwie​ra​ne spe​cjal​nym klu​czem, też w po​sia​da​niu Va​na​diu​ma. Na pra​wo – win​da służ​bo​wa, do któ​rej rów​nież miał do​stęp. Wje​chał na trze​cie pię​tro pię​cio​kon​dy​gna​cyj​ne​go bu​dyn​ku. Inni miesz​kań​cy mo​gli ko​rzy​stać z tego dźwi​gu tyl​ko w ra​zie prze​pro​wadz​ki albo trans​por​tu me​bli. Dru​ga win​da, w czę​ści fron​to​wej, była zbyt czę​sto uży​wa​na i nie mo​gła słu​żyć jego ce​lom. Miesz​ka​nie na trze​cim pię​trze, do​kład​nie nad lo​kum Eno​cha Ca​ina, było wy​naj​mo​wa​ne przez Si​mo​na Ma​gus​so​na za po​śred​nic​twem jego fir​my od dwu​dzie​stu dwóch mie​się​cy – od chwi​li, gdy zwol​ni​ło się w mar​cu 1966 roku. Przed koń​cem ope​ra​cji, któ​ra mia​ła do​pro​wa​dzić Ca​ina przed ob​li​cze ta​kie​go czy in​ne​go try​bu​na​łu, Si​mon mógł wy​dać dwa​dzie​ścia czy na​wet dwa​dzie​ścia pięć pro​cent ho​no​ra​rium, któ​re otrzy​mał za ugo​dę z wła​dza​mi sta​nu. Ad​wo​kat był go​tów za​pła​cić wy​so​ką cenę za swą god​ność i re​pu​ta​cję. Choć utrzy​my​wał żar​tem, że su​mie​nie to dla ad​wo​ka​ta zbęd​ny ba​last, nie był po​zba​wio​ny we​wnętrz​ne​go kom​pa​su. Gdy za​wę​dro​wał zbyt da​le​ko błęd​nym szla​kiem, na​ma​gne​ty​zo​wa​na igła w jego du​szy za​wró​ci​ła go z zie​mi za​gu​bio​nych. Ume​blo​wa​nie skła​da​ło się tyl​ko z dwóch skła​da​nych krze​seł i go​łe​go ma​te​ra​ca w sa​lo​nie. Ma​te​rac le​żał na pod​ło​dze, nie miał ste​la​ża ani nó​żek.

W skład wy​po​sa​że​nia kuch​ni wcho​dzi​ło ra​dio, to​ster, eks​pres do kawy, dwa kom​ple​ty ta​nich sztuć​ców, kil​ka ta​le​rzy, mi​se​czek i kub​ków, wresz​cie lo​dów​ka peł​na mro​żo​nek i pie​czy​wa. Te spar​tań​skie wa​run​ki wy​star​cza​ły Va​na​diu​mo​wi w zu​peł​no​ści. Przy​je​chał po​przed​niej nocy z Ore​go​nu z trze​ma wa​liz​ka​mi. Miał w nich ubra​nia i rze​czy oso​bi​ste. Wie​rzył, że ma​riaż pra​cy de​tek​ty​wi​stycz​nej i psy​cho​lo​gicz​ne​go na​ci​sku po​zwo​li mu usi​dlić Ca​ina w cią​gu naj​wy​żej mie​sią​ca, nim skrom​ne wa​run​ki ży​cia za​czną da​wać mu się za bar​dzo we zna​ki, choć był czło​wie​kiem, któ​ry wszyst​ko, z wy​jąt​kiem klasz​tor​nej celi, uzna​wał za ba​ro​ko​wy prze​pych. Pro​gno​zy mo​gły wy​da​wać się zbyt opty​mi​stycz​ne, jed​nak po​świę​cił mnó​stwo cza​su na do​pra​co​wa​nie stra​te​gii. Wy​ko​rzy​stu​jąc miesz​ka​nie jako bazę, Nol​ly i Ka​th​le​en prze​pro​wa​dzi​li kil​ka po​ty​czek w pierw​szej fa​zie woj​ny. To wła​śnie oni śpie​wa​li wid​mo​we se​re​na​dy. Po​zo​sta​wi​li po so​bie ide​al​ny po​rzą​dek. Je​dy​nym śla​dem ich po​by​tu było opa​ko​wa​nie z ni​cią den​ty​stycz​ną na pa​ra​pe​cie okna w sa​lo​nie. Te​le​fon dzia​łał i Va​na​dium wy​krę​cił nu​mer do​zor​cy bu​dyn​ku, Spar​ky’ego Voxa. Spar​ky miesz​kał w su​te​re​nie, na wyż​szej z dwu piw​nicz​nych kon​dy​gna​cji przy​le​ga​ją​cych do ga​ra​żu. Po sie​dem​dzie​siąt​ce, ale pe​łen ży​cia i ra​do​ści, Spar​ky lu​bił wy​brać się na wy​ciecz​kę do Reno, żeby po​sza​leć z jed​no​rę​kim ban​dy​tą i spró​bo​wać szczę​ścia w blac​kjac​ku. Co​mie​sięcz​ne, wol​ne od po​dat​ku prze​ka​zy pie​nięż​ne od Si​mo​na przyj​mo​wał z wdzięcz​no​ścią; gwa​ran​to​wa​ły jego udział w spi​sku. Spar​ky nie był złym czło​wie​kiem, nie​ła​two było go ku​pić i gdy​by miał sprze​dać ja​kie​go​kol​wiek miesz​kań​ca domu poza Ca​inem, nie zro​bił​by tego za żad​ną cenę. Ca​ina jed​nak nie zno​sił i uwa​żał za osob​ni​ka „rów​nie dziw​ne​go i od​ra​ża​ją​ce​go co mał​pa cho​ra na sy​fi​lis”. To po​rów​na​nie wy​da​ło się Tho​ma​so​wi Va​na​diu​mo​wi nie​co prze​sad​ne, ale oka​za​ło się, że ma ono źró​dło w oso​bi​stych do​-

świad​cze​niach star​sze​go czło​wie​ka. Spar​ky dwa​dzie​ścia lat temu pra​co​wał jako głów​ny kon​ser​wa​tor w la​bo​ra​to​rium me​dycz​nym, gdzie – mię​dzy in​ny​mi – za​ra​ża​no mał​py sy​fi​li​sem, a po​tem ob​ser​wo​wa​no je przez resz​tę ży​cia, jaka im jesz​cze po​zo​sta​ła. Nie​któ​re osob​ni​ki zdra​dza​ły w koń​co​wych sta​diach cho​ro​by tak dzi​wacz​ne za​cho​wa​nia, że Spar​ky był od​po​wied​nio przy​go​to​wa​ny na spo​tka​nie z Eno​chem Ca​inem. Mi​nio​ne​go wie​czo​ru, nad bu​tel​ką wina, Spar​ky ura​czył Va​na​diu​ma nie​zwy​kły​mi opo​wie​ścia​mi o Ca​inie. A więc noc, kie​dy od​strze​lił so​bie pa​lec. Noc, gdy zo​stał wy​rwa​ny z me​dy​ta​cyj​ne​go transu i cier​piał na pa​ra​liż pę​che​rza. Dzień, gdy psy​cho​pa​tycz​na dziew​czy​na przy​pro​wa​dzi​ła pod jego nie​obec​ność do miesz​ka​nia wiet​nam​ską świ​nię z wiel​kim brzu​chem, dała jej śro​dek na prze​czysz​cze​nie, a po​tem za​mknę​ła ją w sy​pial​ni… Po wszyst​kim, co wy​cier​piał z rąk Ca​ina, Tom Va​na​dium za​sko​czył sam sie​bie, śmie​jąc się ser​decz​nie z tych barw​nych opi​sów pe​cho​wych przy​gód mor​der​cy. Praw​dę po​wie​dziaw​szy, miał wra​że​nie, że ob​ra​ża pa​mięć Vic​to​rii Bres​sler i Na​omi. Był roz​dar​ty mię​dzy roz​ba​wie​niem a prze​ko​na​niem, że do​szu​ki​wa​nie się ko​micz​nych ry​sów w czło​wie​ku ta​kim jak Cain jest grze​chem śmier​tel​nym, któ​re​go nie zma​że żad​na po​ku​ta. Spar​ky Vox – mniej bie​gły w dzie​dzi​nie teo​lo​gii i fi​lo​zo​fii od swe​go go​ścia, zdol​ny jed​nak do du​cho​wej re​flek​sji, ja​kiej mógł​by mu po​zaz​dro​ścić każ​dy uczo​ny je​zu​ita – uspo​ko​ił su​mie​nie Va​na​diu​ma. – Pro​blem z fil​ma​mi i książ​ka​mi po​le​ga na tym, że po​ka​zu​ją zło jako coś nie​zwy​kłe​go i pod​nie​ca​ją​ce​go, kie​dy w rze​czy​wi​sto​ści jest zu​peł​nie ina​czej. Zło jest nud​ne, przy​gnę​bia​ją​ce i głu​pie. Prze​stęp​com cho​dzi wy​łącz​nie o pry​mi​tyw​ny dresz​czyk emo​cji i ła​twy za​ro​bek, a kie​dy już to so​bie za​pew​nią, chcą tyl​ko jed​ne​go: tego sa​me​go, wię​cej i wię​cej. Są płyt​ki​mi, pu​sty​mi i nud​ny​mi ludź​mi, któ​rzy nie by​li​by w sta​nie za​in​te​re​so​wać cię na​wet przez pięć mi​nut, gdy​byś miał cho​ler​ne​go pe​cha i tra​fił na przy​ję​cie z ich udzia​łem. Może kil​ku z nich, przez ja​kiś czas, od​zna​cza się

mał​pim spry​tem, ale rzad​ko kie​dy są choć​by odro​bi​nę cwa​ni. Bóg chy​ba chce, że​by​śmy śmia​li się z tych głup​ców, bo jak nie bę​dzie​my z nich kpić w taki czy inny spo​sób, to oka​że​my im sza​cu​nek. Je​śli nie bę​dziesz szy​dził z ta​kie​go dra​nia jak Cain, je​śli bę​dziesz się go za bar​dzo bał albo po pro​stu trak​to​wał zbyt po​waż​nie, to oka​żesz mu wię​cej sza​cun​ku, niż kie​dy​kol​wiek za​mie​rza​łeś. Jesz​cze wina? Te​raz, dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​ny póź​niej, Spar​ky pod​niósł słu​chaw​kę, a usły​szaw​szy głos Va​na​diu​ma, spy​tał: – Chcesz się ro​ze​rwać? Mam jesz​cze jed​ną bu​tel​kę mer​lo​ta. – Dzię​ki, Spar​ky, nie dzi​siaj. Wła​śnie my​śla​łem, czy nie ro​zej​rzeć się pię​tro ni​żej, je​śli Dzie​więć Pal​ców nie sie​dzi aku​rat u sie​bie z za​blo​ko​wa​nym pę​che​rzem. – Jak ostat​nio spraw​dza​łem w ga​ra​żu, jego wozu nie było. Po​cze​kaj chwi​lę. – Spar​ky odło​żył słu​chaw​kę na sto​lik i po​szedł do ga​ra​żu. Po chwi​li wró​cił. – Nie ma go. Wciąż jest na mie​ście. Kie​dy już się bawi, to do póź​na. – Bę​dziesz sły​szał, jak wró​ci? – Ow​szem, je​śli nad​sta​wię ucha. – Gdy​by wró​cił w cią​gu naj​bliż​szej go​dzi​ny, za​dzwoń pod jego nu​mer, że​bym mógł zwiać. – W po​rząd​ku. Obej​rzyj te ob​ra​zy, któ​re ko​lek​cjo​nu​je. Lu​dzie pła​cą za nie duże pie​nią​dze, na​wet ci, któ​rzy ni​g​dy nie byli w wa​riat​ko​wie. — Wal​ly i Ce​le​sti​na po​szli na ko​la​cję do tej sa​mej or​miań​skiej re​stau​ra​cji, z któ​rej le​karz przy​niósł je​dze​nie pa​mięt​ne​go dnia w 1965 roku, kie​dy to ura​to​wał ją i An​gel przed Ned​dym Gna​thi​kiem. Czer​wo​ne ob​ru​sy, bia​łe na​kry​cia, bo​aze​ria z ciem​ne​go drew​na, kil​ka świec w czer​wo​nym szkle na sto​li​ku, po​wie​trze prze​sy​co​ne wo​nią czosn​ku, sma​żo​nej pa​pry​ki i spe​cja​łów kuch​ni or​miań​skiej – a tak​że sym​pa​tycz​ny per​so​nel, w więk​szo​ści ro​dzi​na wła​-

ści​cie​la – wszyst​ko to two​rzy​ło od​po​wied​nią at​mos​fe​rę dla świę​to​wa​nia suk​ce​su, ale i na​stra​ja​ło do in​tym​nej roz​mo​wy, Ce​le​sti​na zaś chcia​ła cie​szyć się tak jed​nym, jak i dru​gim, gdyż miał to być naj​bar​dziej szcze​gól​ny dzień pod wie​lo​ma wzglę​da​mi. Trzy ostat​nie lata też dały Wal​ly’emu oka​zję do świę​to​wa​nia. Po od​stą​pie​niu prak​ty​ki le​kar​skiej i ośmio​mie​sięcz​nym urlo​pie od ka​torż​ni​czej pra​cy spę​dzał jed​ną dobę w ty​go​dniu w kli​ni​ce pe​dia​trycz​nej, gdzie bez​in​te​re​sow​nie opie​ko​wał się ubo​gi​mi. Całe ży​cie pra​co​wał cięż​ko i oszczę​dzał su​mien​nie, te​raz więc mógł sku​pić się wy​łącz​nie na tym, co przy​no​si​ło mu naj​wię​cej za​do​wo​le​nia. Był praw​dzi​wym da​rem nie​bios dla Ce​le​sti​ny, gdyż jego mi​łość do dzie​ci i dar ra​do​ści, ja​kie w so​bie na​gle od​krył, spły​nę​ły na An​gel. Był wuj​kiem Wal​lym, Wiel​kim Wal​lym, Wil​kiem Wal​lym, Wie​lo​ry​bem Wal​lym, Wie​lo​gło​wym Wal​lym, Wal​lym Wy​krę​co​ne Ucho, Wal​lym Wi​chrem, Wal​lym Wo​jow​ni​kiem. Był Do​brym Gol​lim Wal​lym Przy​ja​cie​lem Wszyst​kich Ki​ja​nek. An​gel go uwiel​bia​ła, prze​pa​da​ła za nim, a on ko​chał ją nie mniej niż swych utra​co​nych sy​nów. Za​ję​ta stu​dia​mi, pra​cą i ma​lo​wa​niem, Ce​le​sti​na mo​gła za​wsze li​czyć na Wal​ly’ego i jego po​moc w opie​ce nad dziec​kiem. Nie był je​dy​nie ho​no​ro​wym wuj​kiem dziew​czyn​ki, ale oj​cem w każ​dym tego sło​wa zna​cze​niu, po​mi​ja​jąc pra​wo i bio​lo​gię; nie był tyl​ko jej le​ka​rzem, ale anio​łem stró​żem, któ​ry mar​twił się każ​dą, naj​ła​god​niej​szą na​wet go​rącz​ką, i lę​kał się krzywd, ja​kie dziec​ku może wy​rzą​dzić świat. – Ja pła​cę – upie​ra​ła się Ce​le​sti​na, kie​dy usie​dli. – Je​stem te​raz wzię​tą ar​tyst​ką, któ​rą kry​ty​cy w bli​żej nie​okre​ślo​nej licz​bie za​mie​rza​ją roz​szar​pać na ka​wał​ki. Chwy​cił kar​tę win, za​nim zdą​ży​ła rzu​cić na nią okiem. – Je​śli pła​cisz, to ja za​ma​wiam wszyst​ko, co naj​droż​sze, bez wzglę​du na smak. – Brzmi roz​sąd​nie. – Châte​au Le Bucks rocz​nik ty​siąc osiem​set osiem​dzie​sią​ty szó​sty. Mo​że​my za​mó​wić bu​tel​kę albo ku​pić za te same pie​nią​dze

sa​mo​chód, oso​bi​ście uwa​żam, że waż​niej​sze jest pra​gnie​nie od środ​ka lo​ko​mo​cji. – Wi​dzia​łeś Ned​dy’ego Gna​thi​ca? – spy​ta​ła. – Gdzie? – ro​zej​rzał się po re​stau​ra​cji. – Nie tu​taj, na przy​ję​ciu. – Coś ta​kie​go! – Są​dząc po jego za​cho​wa​niu, moż​na by po​dej​rze​wać, że wte​dy ofia​ro​wał nam schro​nie​nie, a nie wy​rzu​cił na uli​cę, by​śmy za​mar​z​ły z An​gel na mro​zie. – Wy, ar​ty​ści, lu​bi​cie dra​ma​ty​zo​wać – za​uwa​żył roz​ba​wio​ny. – A może za​po​mnia​łem o tej bu​rzy śnież​nej, któ​ra sza​la​ła wte​dy w San Fran​ci​sco? – Jak mo​żesz nie pa​mię​tać nar​cia​rzy jeż​dżą​cych po Lom​bard Stre​et? – Ach tak, te​raz so​bie przy​po​mi​nam. Niedź​wie​dzie po​lar​ne zja​da​ły tu​ry​stów na Union Squ​are, a po wzgó​rzach włó​czy​ły się wa​ta​hy wil​ków. Twarz Wal​ly’ego Lip​scom​ba, nie​odmien​nie po​cią​gła i wą​ska, nie przy​po​mi​na​ła w ogó​le po​nu​re​go ob​li​cza przed​się​bior​cy po​grze​bo​we​go jak nie​gdyś, ale zmien​ne ob​li​cze cyr​ko​we​go klow​na, któ​ry po​tra​fi z taką samą ła​two​ścią roz​śmie​szyć prze​sad​nie smut​nym, jak i nie​mą​drym gry​ma​sem. Ce​le​sti​na do​strze​ga​ła cie​pło du​szy, tam gdzie kie​dyś kró​lo​wa​ła we​wnętrz​na obo​jęt​ność, wraż​li​wość za​miast nie​do​stęp​ne​go ser​ca, wiel​kie ocze​ki​wa​nia za​miast ob​umar​łych na​dziei; do​strze​ga​ła ser​decz​ność i ła​god​ność, któ​rych ni​g​dy nie był po​zba​wio​ny, te​raz jed​nak ujaw​nia​ły się o wie​le szczo​drzej. Ko​cha​ła tę po​cią​głą, szczu​płą, swoj​ską, cu​dow​ną twarz. Ko​cha​ła też kry​ją​ce​go się za nią czło​wie​ka. Tyle prze​ma​wia​ło prze​ciw​ko ich związ​ko​wi. W epo​ce, w któ​rej prze​są​dy ra​so​we nie mia​ły rze​ko​mo zna​cze​nia, zda​wa​ły się co​raz bar​dziej na​si​lać. Wiek też od​gry​wał pew​ną rolę. Wal​ly, o dwa​dzie​ścia sześć lat star​szy od niej, mógł ucho​dzić za jej ojca, co jej ro​-

dzo​ny oj​ciec ze spo​ko​jem, lecz nie​zwy​kle traf​nie – i czę​sto! – do​strze​gał. Był nie​zwy​kle wy​kształ​co​ny, miał róż​ne ty​tu​ły me​dycz​ne, ona na​to​miast tyl​ko ukoń​czo​ną szko​łę ar​ty​stycz​ną. Jed​nak, po​mi​mo tych wszyst​kich prze​szkód, nad​szedł wresz​cie czas, by wy​ra​zić sło​wa​mi to, co obo​je wo​bec sie​bie od​czu​wa​li. Ce​le​sti​na wie​dzia​ła, że w swej głę​bi i in​ten​syw​no​ści, a na​wet na​mięt​no​ści, któ​ra już za​czę​ła się ujaw​niać, jego mi​łość jest rów​nie wiel​ka jak jej; przez sza​cu​nek do niej, nie​pew​ny swych szans, sta​rał się ukryć siłę swych uczuć i są​dził, że mu się to uda​ło, choć w rze​czy​wi​sto​ści pro​mie​niał mi​ło​ścią. Bra​ter​skie nie​gdyś po​ca​łun​ki w po​li​czek, prze​lot​ne mu​śnię​cia ust, peł​ne po​dzi​wu spoj​rze​nia wciąż były nie​win​ne, ale wraz z upły​wem cza​su co​raz bar​dziej czu​łe; a kie​dy trzy​mał ją za rękę – tak jak tego wie​czo​ru w ga​le​rii – dla do​da​nia od​wa​gi czy na ru​chli​wej uli​cy, był prze​peł​nio​ny tę​sk​no​tą. Ce​le​sti​na pa​mię​ta​ła to jesz​cze ze szkol​nych lat, kie​dy trzy​na​sto​let​ni chłop​cy, w któ​rych wzro​ku ma​lo​wał się nie​kła​ma​ny po​dziw, byli roz​dar​ci mię​dzy pra​gnie​niem a zu​peł​nym bra​kiem do​świad​cze​nia. Już trzy​krot​nie pra​gnął ujaw​nić swe uczu​cia, ale chwi​la ni​g​dy nie wy​da​wa​ła mu się od​po​wied​nia. Ce​le​sti​na od​czu​wa​ła na​pię​cie, ale nie dla​te​go, że cze​ka​ła na jego pro​po​zy​cję, gdyż tym ra​zem za​mie​rza​ła sama prze​jąć ini​cja​ty​wę, gdy​by Wal​ly znów się nie zde​cy​do​wał. Bała się cze​go in​ne​go – Wal​ly mógł ocze​ki​wać, że jego wy​zna​nie mi​ło​ści bę​dzie wy​star​cza​ją​cym po​wo​dem, by po​szła z nim do łóż​ka. Tar​ga​ły nią sprzecz​ne uczu​cia. Pra​gnę​ła go, pra​gnę​ła piesz​czot, chcia​ła brać i da​wać. Lecz była cór​ką du​chow​ne​go. Świa​do​mość grze​chu i jego kon​se​kwen​cji w przy​pad​ku có​rek ban​kie​rów czy pie​ka​rzy wy​da​wa​ła jej się bar​dziej po​wierz​chow​na niż w przy​pad​ku ko​goś, kto ma ojca pa​sto​ra. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że ta​kie po​dej​ście to ana​chro​nizm w epo​ce ła​twe​go sek​su, że jej dzie​wic​two to kwe​stia wy​bo​ru, nie bra​ku oka​zji. Czy​ta​ła gdzieś co praw​da, że pra​wie pięć​dzie​siąt pro​cent dziew​cząt wy​cho​dzą​cych za mąż jest w dniu ślu​bu dzie​wi​ca​mi, nie wie​rzy​ła w to jed​nak i są​dzi​ła, że ar​ty​kuł nie ma nic wspól​ne​go z rze​czy​wi​sto​ścią. Nie była pru​de​ryj​na,

ale nie była też roz​wią​zła, a swój ho​nor uwa​ża​ła za skarb, któ​re​go nie wol​no bez​myśl​nie wy​rzu​cać. Ho​nor! Za​cho​wy​wa​ła się jak księż​nicz​ka za​mknię​ta w wie​ży, któ​ra cze​ka na swe​go ry​ce​rza. Nie je​stem dzie​wi​cą, je​stem dzi​wa​dłem! – my​śla​ła. Ale na​wet od​rzu​ca​jąc kon​cep​cję grze​chu, uzna​jąc pa​nień​ską cno​tę za coś rów​nie ana​chro​nicz​ne​go jak gor​set, wo​la​ła cze​kać i kar​mić się my​ślą o przy​szłej in​tym​no​ści, by ocze​ki​wa​nia na​bra​ły mocy, by za​cząć wspól​ne ży​cie bez naj​mniej​sze​go na​wet ry​zy​ka po​mył​ki. Zde​cy​do​wa​ła jed​nak, że je​śli bę​dzie go​to​wa zwią​zać się z tym męż​czy​zną, cze​go była już trzy​krot​nie bli​ska, to po​win​na od​rzu​cić w imię mi​ło​ści wszel​kie oba​wy, pójść z nim do łóż​ka i od​dać się z ca​łe​go ser​ca. Mia​ła wra​że​nie, że w cza​sie tej ko​la​cji był już dwu​krot​nie bli​ski po​ru​sze​nia Te​ma​tu Nu​mer Je​den, ale krą​żył tyl​ko wo​kół nie​go i w koń​cu od​da​lał się w inne re​jo​ny – mó​wił coś bez zna​cze​nia albo po​wta​rzał ja​kiś za​baw​ny zwrot, za​sły​sza​ny u An​gel. Kie​dy już nie​mal do​pi​li wino i prze​glą​da​li kar​tę de​se​rów, Ce​le​sti​na za​czę​ła się za​sta​na​wiać, czy po​mi​mo wszel​kich zna​ków nie myli się co do in​ten​cji Wal​ly’ego. Jego za​mia​ry wy​da​wa​ły się oczy​wi​ste, pro​mie​niał mi​ło​ścią, a jed​nak mo​gła się my​lić. Była oso​bą prze​ni​kli​wą, wy​ra​fi​no​wa​ną pod wie​lo​ma wzglę​da​mi, ob​da​rzo​ną wy​jąt​ko​wym spoj​rze​niem ar​tyst​ki; w spra​wach ser​ca jed​nak nie mia​ła do​świad​cze​nia i była o wie​le bar​dziej na​iw​na, niż so​bie to uświa​da​mia​ła. Prze​glą​da​jąc menu, pod​da​wa​ła się co​raz bar​dziej zwąt​pie​niom i gdy na​ra​sta​ło w niej prze​ko​na​nie, że Wal​ly nie ko​cha jej do​sta​tecz​nie moc​no, za​pra​gnę​ła wie​dzieć, po​ło​żyć kres nie​pew​no​ści. Je​śli nie była dla nie​go tak waż​na, jak on dla niej, to oba​wia​ła się, że tata bę​dzie mu​siał za​ak​cep​to​wać jej przej​ście na wia​rę ka​to​lic​ką, gdyż za​mie​rza​ła le​czyć zra​nio​ne ser​ce w klasz​to​rze. W koń​cu na​pię​cie sta​ło się tak nie​zno​śne, a wąt​pli​wo​ści tak nie​od​par​te, że Ce​le​sti​na pod​nio​sła wzrok i po​wie​dzia​ła z dziew​czę​cą roz​pa​czą w gło​sie: – Może to nie​od​po​wied​nie miej​sce, może nie​od​po​wied​nia chwi​la, może jed​no i dru​gie, a może chwi​la jest od​po​wied​nia, ale

nie miej​sce, albo na od​wrót, a może i czas, i miej​sce są od​po​wied​nie, tyl​ko po​go​da jest nie​wła​ści​wa, sama nie wiem. – O Boże, do​po​móż! – Ale na​praw​dę mu​szę wie​dzieć, czy mo​żesz, czy je​steś, co czu​jesz, czy w ogó​le czu​jesz, to zna​czy, czy uwa​żasz, że mógł​byś czuć… Za​miast ga​pić się na nią jak na ko​goś opę​ta​ne​go przez de​mo​na pa​ra​li​żu słow​ne​go, Wal​ly wy​jął szyb​ko z kie​sze​ni ma​ry​nar​ki małe pu​de​łecz​ko i spy​tał bez tchu: – Wyj​dziesz za mnie? Za​sko​czył ją tym wiel​kim py​ta​niem, tym naj​waż​niej​szym py​ta​niem, gdy aku​rat prze​rwa​ła swój beł​kot, by za​czerp​nąć po​wie​trza i wy​rzu​cić z sie​bie jesz​cze wię​cej non​sen​sów. Tym​cza​sem od​dech utknął jej w pier​si, i to tak sku​tecz​nie, że za​czę​ła się lę​kać, iż bę​dzie po​trze​bo​wa​ła po​mo​cy le​kar​skiej, by znów nor​mal​nie funk​cjo​no​wać, ale wte​dy Wal​ly otwo​rzył pu​de​łecz​ko i po​ka​zał jej cu​dow​ny pier​ścio​nek za​rę​czy​no​wy. Na ten wi​dok uwię​zio​ny w pier​si od​dech eks​plo​do​wał i znów mo​gła zwy​czaj​nie od​dy​chać, choć po​cią​ga​jąc no​sem i pła​cząc – praw​dzi​we nie​szczę​ście. – Ko​cham cię, Wal​ly. Uśmie​cha​jąc się sze​ro​ko, choć z cie​niem nie​do​wie​rza​nia na twa​rzy, któ​ry Ce​le​sti​na do​strze​gła na​wet przez łzy, za​py​tał: – Czy​li… zga​dzasz się? – Czy zga​dzam się ko​chać cię ju​tro i po​ju​trze, i za​wsze? Oczy​wi​ście, za​wsze, Wal​ly, całą wiecz​ność. – Zga​dzasz się wyjść za mnie? Po​czu​ła, jak ser​ce się w niej za​pa​da. – Czy nie o to py​ta​łeś? – A czy ty nie od​po​wie​dzia​łaś mi tym sa​mym? – Och! – Otar​ła oczy dło​nią. – Za​cze​kaj! Daj mi jesz​cze jed​ną szan​sę. Po​tra​fię so​bie z tym po​ra​dzić, je​stem pew​na. – Ja też. – Za​mknął pu​de​łecz​ko z pier​ścion​kiem. Wziął głę​bo​ki

od​dech. Znów je otwo​rzył. – Po​słu​chaj, Ce​le​sti​no, kie​dy cię po​zna​łem, moje ser​ce biło, lecz było mar​twe. Było lo​do​wa​te. My​śla​łem, że już ni​g​dy nie za​go​ści w nim cie​pło, ale dzię​ki to​bie sta​ło się ina​czej. Przy​wró​ci​łaś mi ży​cie, a te​raz chcę ci to ży​cie dać. Wyj​dziesz za mnie? Ce​le​sti​na wy​cią​gnę​ła lewą rękę, drżą​cą tak bar​dzo, że nie​mal wy​wró​ci​ła kie​lisz​ki do wina. – Tak. Nie zda​wa​li so​bie w ogó​le spra​wy, że ich oso​bi​sty dra​mat, w ca​łej swej nie​po​rad​no​ści i cu​dow​no​ści, przy​cią​gnął uwa​gę wszyst​kich bez wy​jąt​ku go​ści. Gło​śny aplauz, z ja​kim obec​ni przy​ję​li jej de​cy​zję, wy​stra​szył Ce​le​sti​nę, któ​ra nie​chcą​cy wy​trą​ci​ła Wal​ly’emu pier​ścio​nek z dło​ni, gdy pró​bo​wał wsu​nąć go na jej pa​lec. Pier​ścio​nek po​to​czył się po sto​le, obo​je chcie​li go zła​pać, ale Wal​ly miał wię​cej szczę​ścia i tym ra​zem za​rę​czy​ny zo​sta​ły od​po​wied​nio przy​pie​czę​to​wa​ne, zresz​tą ku po​wszech​nej ra​do​ści. Po​da​no im de​ser na koszt lo​ka​lu. Kel​ner przy​niósł czte​ry naj​lep​sze spe​cja​ły z kar​ty, by nie mu​sie​li już po​dej​mo​wać żad​nych de​cy​zji. Po ka​wie Wal​ly wska​zał wi​del​cem de​se​ry i po​wie​dział z uśmie​chem: – Chcę, byś wie​dzia​ła, Cel​lie, że wy​star​czy mi tych sło​dy​czy, do​pó​ki się nie po​bie​rze​my. Ce​le​sti​na była za​sko​czo​na i po​ru​szo​na. – Je​stem bez​na​dziej​ną tra​dy​cjo​na​list​ką. Jak się zo​rien​to​wa​łeś, o czym my​ślę? – Mia​łaś to w ser​cu, a wszyst​ko, co w nim skry​wasz, wi​dać jak na dło​ni. Czy twój oj​ciec da nam ślub? – Jak już od​zy​ska przy​tom​ność. – Wy​pra​wi​my wiel​kie przy​ję​cie. – Nie musi być wiel​kie, ale niech bę​dzie szyb​ko – po​wie​dzia​ła

z uwo​dzi​ciel​skim uśmie​chem. — Tom Va​na​dium po​ży​czył od Spar​ky’ego klucz do miesz​ka​nia Ca​ina, lecz wo​lał z nie​go nie ko​rzy​stać, do​pó​ki mógł po​słu​żyć się in​nym spo​so​bem. Im rza​dziej po​ka​zy​wał się na ko​ry​ta​rzach uczęsz​cza​nych przez miesz​kań​ców, tym ła​twiej mógł ukryć przed Ca​inem swą obec​ność w domu i za​cho​wać wid​mo​wy cha​rak​ter. Gdy​by zbyt wie​lu lu​dzi uj​rza​ło jego po​kie​re​szo​wa​ną twarz, za​czę​ły​by się plot​ki i mor​der​ca prę​dzej czy póź​niej do​wie​dział​by się praw​dy. Przez okno w kuch​ni wy​do​stał się na po​dest scho​dów po​ża​ro​wych. Czu​jąc się jak krew​ny du​cha w ope​rze, ob​da​rzo​ny prze​ra​ża​ją​cą ma​ską blizn, lecz nie mi​ło​ścią do śpie​wacz​ki, Va​na​dium ru​szył przez mgli​stą noc. Zszedł ni​żej i sta​nął przed oknem ku​chen​nym Ca​ina. Wszyst​kie okna wy​cho​dzą​ce na scho​dy po​ża​ro​we mia​ły do​dat​ko​wą, wzmoc​nio​ną szy​bę i sta​lo​wą siat​kę, by utrud​nić do​stęp z ze​wnątrz. Tom Va​na​dium znał wszyst​kie sztucz​ki wła​my​wa​czy, ale nie mu​siał się do nich ucie​kać. W cza​sie re​mon​tu prze​pro​wa​dzo​ne​go po usu​nię​ciu cier​pią​cej na bie​gun​kę świ​ni, któ​rą wy​pu​ści​ła jed​na z nie​za​do​wo​lo​nych dziew​czyn Ca​ina, mor​der​ca spę​dził kil​ka nocy w ho​te​lu. Nol​ly wy​ko​rzy​stał oka​zję i spro​wa​dził na miej​sce swe​go part​ne​ra, Ja​me​sa Hun​ni​col​ta – czy​li Jim​my’ego Ga​dże​ta – któ​ry za​in​sta​lo​wał na ze​wnątrz nie​wi​docz​ny me​cha​nizm otwie​ra​ją​cy okno. Te​raz, zgod​nie z in​struk​cją, Va​na​dium prze​su​wał dło​nią w pra​wo wzdłuż wy​cię​cia otwo​ru okien​ne​go, aż na​tra​fił na sta​lo​wy ko​łek o śred​ni​cy pię​ciu mi​li​me​trów, któ​ry wy​sta​wał na dwa cen​ty​me​try. Ko​łek był wy​żło​bio​ny, co uła​twia​ło za​ło​że​nie uchwy​tu. Trze​ba było tyl​ko po​cią​gnąć. We​wnętrz​na za​suw​ka ustą​pi​ła z ła​two​ścią. Va​na​dium pod​niósł dol​ną część wy​so​kie​go okna i wsu​nął się bez​sze​lest​nie do ciem​nej kuch​ni. Po​nie​waż okno słu​ży​ło rów​nież jako wyj​ście awa​ryj​ne, nie umiesz​czo​no pod nim szaf​ki i do​stęp

do miesz​ka​nia był ła​twy. Cain mógł do​trzeć do bu​dyn​ku tyl​ko od stro​ny uli​cy, więc Va​na​dium bez oba​wy za​pa​lił świa​tło. Przez pięt​na​ście mi​nut spraw​dzał ty​po​wą za​war​tość sza​fek, nie szu​ka​jąc ni​cze​go kon​kret​ne​go, chciał się tyl​ko zo​rien​to​wać, jak żyje po​dej​rza​ny, choć miał na​dzie​ję zna​leźć ja​kiś do​wód rze​czo​wy, rów​nie przy​dat​ny dla oskar​że​nia jak od​cię​ta gło​wa w lo​dów​ce albo przy​naj​mniej ki​lo​gra​mo​wa pacz​ka ma​ri​hu​any w za​mra​żar​ce. Nie zna​lazł ni​cze​go cie​ka​we​go, zga​sił świa​tło i ru​szył do sa​lo​nu. Gdy​by Cain wra​cał aku​rat do domu, mógł​by zer​k​nąć w okna i zo​ba​czyć blask lam​py, dla​te​go Va​na​dium po​słu​gi​wał się małą la​tar​ką, cały czas przy​sła​nia​jąc ją dło​nią. Nol​ly, Ka​th​le​en i Spar​ky przy​go​to​wa​li go na spo​tka​nie z prze​my​sło​wą ko​bie​tą, lecz gdy stru​mień świa​tła padł na ob​li​cze z wi​deł i ło​pat wen​ty​la​to​ra, Va​na​dium cof​nął się wy​stra​szo​ny i od​ru​cho​wo się prze​że​gnał. — Bia​ły bu​ick prze​śli​zgi​wał się przez fale mgły jak sta​tek wid​mo prze​mie​rza​ją​cy rów​nie nie​sa​mo​wi​te mo​rze. Wal​ly je​chał po​wo​li i ostroż​nie, jak przy​sta​ło na po​łoż​ni​ka, pe​dia​trę i od nie​daw​na na​rze​czo​ne​go. Po​dróż po​wrot​na do domu w Pa​ci​fic He​ights za​bra​ła mu dwa razy wię​cej cza​su, niż gdy​by je​chał nocą przy bar​dziej sprzy​ja​ją​cej po​go​dzie, nie zło​żyw​szy wcze​śniej przy​się​gi wier​no​ści. Chciał, żeby Ce​le​sti​na za​pię​ła pasy, ale ona wo​la​ła tu​lić się do nie​go, jak na​sto​lat​ka do uko​cha​ne​go chło​pa​ka. Był to pew​nie naj​szczę​śliw​szy wie​czór w jej ży​ciu, nie​wol​ny jed​nak od nut​ki me​lan​cho​lii. Cały czas my​śla​ła o Phi​mie. Szczę​ście mo​gło zro​dzić się z nie​wy​po​wie​dzia​nej tra​ge​dii, za​kwit​nąć olśnie​wa​ją​cym kwie​ciem i wy​dać słod​kie owo​ce. Ce​le​sti​na wi​dzia​ła w tym na​tchnie​nie dla swej sztu​ki i do​wód na obec​ność ła​ski w tym świe​cie, któ​ra po​zwa​la żyć obiet​ni​cą przy​szłej ra​do​ści.

To z po​ni​że​nia Phi​mie, z jej stra​chu, cier​pie​nia i śmier​ci zro​dzi​ła się An​gel, któ​rą Ce​le​sti​na przez chwi​lę ob​da​rza​ła głę​bo​ką nie​na​wi​ścią, a któ​rą te​raz ko​cha​ła bar​dziej niż Wal​ly’ego, bar​dziej niż samą sie​bie, na​wet bar​dziej niż ży​cie. Phi​mie, dzię​ki An​gel, nie tyl​ko przy​wio​dła Ce​le​sti​nę do Wal​ly’ego, ale po​zwo​li​ła też peł​niej zro​zu​mieć oj​cow​skie sło​wa, kie​dy mó​wił o tym szcze​gól​nym dniu, co dało jej ob​ra​zom siłę i tak bar​dzo po​ru​szy​ło lu​dzi, któ​rzy je oglą​da​li i ku​po​wa​li. Ani je​den dzień w ży​ciu czło​wie​ka, jak na​uczał oj​ciec, nie jest dniem po​zba​wio​nym istot​nych zda​rzeń, dniem po​zba​wio​nym głę​bo​kie​go zna​cze​nia, bez wzglę​du na to, jak nud​ny może się wy​da​wać, bez wzglę​du na to, czy ktoś jest kraw​co​wą czy kró​lo​wą, pu​cy​bu​tem czy gwiaz​dą fil​mo​wą, słyn​nym fi​lo​zo​fem czy dziec​kiem z ze​spo​łem Do​wna. Gdyż każ​de​go dnia czło​wiek ma oka​zję czy​nić in​nym drob​ne przy​słu​gi, za​rów​no za spra​wą świa​do​mej woli, jak i bez jej udzia​łu. Każ​dy, naj​drob​niej​szy na​wet akt do​bro​ci – cho​ciaż​by sło​wa na​dziei, któ​rych się pra​gnie, ży​cze​nia uro​dzi​no​we, po​chwa​ła wy​wo​łu​ją​ca uśmiech na twa​rzy – od​bi​ja się echem po nie​zmie​rzo​nych ob​sza​rach prze​strze​ni i cza​su, od​mie​nia​jąc ży​cie lu​dzi nie​zna​nych czło​wie​ko​wi, któ​re​go duch sta​no​wił źró​dło owe​go echa, gdyż do​broć roz​cho​dzi się ni​czym pro​mień, ro​snąc z każ​dą chwi​lą, aż w koń​cu je​den zwy​kły czyn sta​je się w od​le​głej przy​szło​ści i da​le​kim miej​scu ak​tem bez​in​te​re​sow​nej i bez​przy​kład​nej od​wa​gi. Po​dob​nie każ​da, na​wet nie​znacz​na pod​łość, każ​de sło​wo nie​na​wi​ści, każ​dy akt za​wi​ści, choć​by nie​szko​dli​wy, może za​in​spi​ro​wać in​nych i jako taki sta​no​wi za​lą​żek owo​ców zła, za​tru​wa​ją​cy lu​dzi, któ​rych ni​g​dy się nie spo​tka​ło i ni​g​dy nie spo​tka. Wszyst​kie ludz​kie isto​ty są tak głę​bo​ko i w nie​od​gad​nio​ny spo​sób ze sobą zwią​za​ne – zmar​li, żywi, przy​szłe po​ko​le​nia – że los wszyst​kich jest lo​sem każ​de​go z osob​na. Na​dzie​ja ludz​ko​ści spo​czy​wa w każ​dym ser​cu i w każ​dej pa​rze dło​ni. A za​tem, ile​kroć po​nie​sie​my klę​skę, je​ste​śmy zo​bo​wią​za​ni wal​czyć o zwy​cię​stwo, i gdy nad​cho​dzi kres jed​nej rze​czy, mu​si​my bu​do​wać na po​pio​łach coś no​we​go i lep​sze​go, tak jak z bólu i roz​pa​czy mu​si​my wy​snuć na​dzie​-

ję, gdyż każ​dy z nas jest ni​cią, tak istot​ną dla wy​trzy​ma​ło​ści – a na​wet prze​trwa​nia – ludz​kiej tka​ni​ny. Każ​da go​dzi​na każ​de​go dnia jest tak peł​na nie​roz​po​zna​nej i nie​uświa​do​mio​nej czę​sto​kroć siły, zdol​nej od​mie​nić świat, że owe wiel​kie dni, na któ​re w swym nie​za​do​wo​le​niu tę​sk​nie cze​ka​my, już dla nas na​de​szły; wszyst​kie wiel​kie dni i nie​zwy​kłe moż​li​wo​ści łą​czą się ze sobą w tym szcze​gól​nym dniu. Albo też, jak czę​sto ma​wiał jej oj​ciec, wy​śmie​wa​jąc żar​to​bli​wie wła​sną elo​kwen​cję: „Wpuść pro​myk do swe​go za​kąt​ka, a oświe​tlisz cały świat”. – Bar​tho​lo​mew… to jest świę​ty Bar​tło​miej, tak? – spy​tał Wal​ly, ja​dąc przez kłę​by bia​łych ob​ło​ków. – Boże, je​steś nie​sa​mo​wi​ty! – za​wo​ła​ła z prze​stra​chem Ce​le​sti​na. – Skąd wie​dzia​łeś, o czym my​ślę? – Już ci mó​wi​łem… wszyst​ko, co skry​wasz w ser​cu, moż​na od​czy​tać jak stro​nę otwar​tej książ​ki. W ka​za​niu, któ​re za​pew​ni​ło jej ojcu chwi​lę sła​wy, co wca​le nie wzbu​dzi​ło jego za​chwy​tu, po​słu​żył się ży​ciem Bar​tło​mie​ja, Bar​tho​lo​mew, by zi​lu​stro​wać tezę, że każ​dy dzień w ży​ciu każ​de​go czło​wie​ka ma nie​odmien​nie głę​bo​kie zna​cze​nie. Bar​tło​miej jest praw​do​po​dob​nie naj​bar​dziej ta​jem​ni​czym z dwu​na​stu apo​sto​łów. Nie​któ​rzy utrzy​mu​ją, że Ta​de​usz jest mniej zna​ny, inni wska​żą na​wet nie​wier​ne​go To​ma​sza. Lecz Bar​tło​miej rzu​ca znacz​nie krót​szy i bled​szy cień niż Piotr, Ma​te​usz, Ja​kub, Jan i Fi​lip. Jej oj​ciec, ogła​sza​jąc Bar​tło​mie​ja naj​bar​dziej ta​jem​ni​czym z dwu​na​stu wy​bra​nych, chciał uka​zać do​bit​nie, jak czy​ny tego apo​sto​ła, z po​zo​ru nie​istot​ne w owym cza​sie, od​bi​ły się echem przez wie​ki, przez set​ki mi​lio​nów ist​nień – i za​pew​nił, że ży​cie każ​dej po​ko​jów​ki słu​cha​ją​cej tego ka​za​nia, ży​cie każ​de​go me​cha​ni​ka sa​mo​cho​do​we​go, każ​de​go na​uczy​cie​la, kie​row​cy cię​ża​rów​ki, kel​ner​ki, le​ka​rza czy do​zor​cy jest rów​nie waż​ne jak ży​cie Bar​tło​mie​ja, choć dzia​ła​ją poza krę​giem sła​wy i pra​cu​ją w ci​szy, któ​ra nie roz​brzmie​wa aplau​zem tłu​mów.

Pod ko​niec słyn​ne​go ka​za​nia oj​ciec Ce​le​sti​ny ży​czył wszyst​kim lu​dziom do​brej woli, by w ich ży​ciu po​ja​wił się pro​myk do​bra pły​ną​cy z bez​in​te​re​sow​nych czy​nów nie​zli​czo​nych Bar​tło​mie​jów, któ​rych ni​g​dy nie spo​tka​ją. Za​pew​nił też tych, któ​rzy są ego​istycz​ni, prze​peł​nie​ni za​wi​ścią czy też po​zba​wie​ni współ​czu​cia, albo któ​rzy do​ko​nu​ją czy​nów wiel​kiej nie​go​dzi​wo​ści, że owo zło wró​ci do nich, spo​tę​go​wa​ne po​nad wszel​kie wy​obra​że​nie, gdyż lu​dzie ci sprze​ci​wia​ją się ce​lo​wi ży​cia. Je​śli duch Bar​tło​mie​ja nie może wnik​nąć w ich ser​ca, by je od​mie​nić, to znaj​dzie ich i do​ko​na nad nimi strasz​li​we​go sądu, na jaki za​słu​gu​ją. – Wiem, że po​my​ślisz te​raz o Phi​mie – po​wie​dział Wal​ly, za​trzy​mu​jąc się na czer​wo​nych świa​tłach. – I że myśl o niej przy​po​mni ci sło​wa ojca, gdyż Phi​mie, choć żyła tak krót​ko, była Bar​tło​mie​jem. Po​zo​sta​wi​ła swój ślad na zie​mi. Ce​le​sti​na wie​dzia​ła, że pa​mięć Phi​mie po​win​no się uczcić śmie​chem, nie pła​czem, gdyż ży​cie sio​stry ob​da​rzy​ło ją ty​lo​ma wspo​mnie​nia​mi ra​do​ści, uoso​bio​nej tak​że w An​gel. – Po​słu​chaj, su​per​me​nie – po​wie​dzia​ła, by po​wstrzy​mać łzy. – My, ko​bie​ty, po​trze​bu​je​my na​szych ma​łych se​kre​tów, na​szych skry​tych my​śli. Je​śli po​tra​fisz z taką ła​two​ścią czy​tać w moim ser​cu, to chy​ba za​cznę no​sić oło​wia​ny sta​nik. – Bę​dzie nie​wy​god​ny. – Nie martw się, ko​cha​nie. Do​pil​nu​ję, by za​ci​ski nie za​ci​na​ły się i że​byś mógł go ła​two zdej​mo​wać. – Wi​dzę, że umiesz czy​tać w mo​ich my​ślach. To bar​dziej prze​ra​ża niż czy​ta​nie w ser​cu. Może cór​kę du​chow​ne​go nie​wie​le dzie​li od cza​row​ni​cy. – Może. Więc ni​g​dy mnie nie iry​tuj. Świa​tła zmie​ni​ły się na zie​lo​ne. — Ju​nior Cain od​zy​skał ro​le​xa, któ​ry po​ły​ski​wał na jego nad​garst​ku, i te​raz pro​wa​dził mer​ce​de​sa z uwa​gą, któ​ra wy​ma​ga​ła ogrom​-

ne​go opa​no​wa​nia. Nie zda​wał so​bie spra​wy, że jest do tego zdol​ny, na​wet pod kie​run​kiem Zed​da. Był tak roz​pa​lo​ny, że chciał po​mknąć przez stro​me uli​ce mia​sta, igno​ru​jąc świa​tła na skrzy​żo​wa​niach i zna​ki sto​pu, do​pro​wa​dzić strzał​kę szyb​ko​ścio​mie​rza do naj​wyż​sze​go punk​tu, jak​by pęd mógł go ochło​dzić. Miał ocho​tę roz​jeż​dżać nie​uważ​nych prze​chod​niów, ła​mać im ko​ści i ci​skać wy​so​ko w górę. Tak bar​dzo pło​nął gnie​wem, że jego wóz, za spra​wą roz​grza​nych dło​ni na kole kie​row​ni​cy, po​wi​nien ja​rzyć się czer​wo​no w mro​ku stycz​nio​wej nocy i wy​pa​lać tu​ne​le su​che​go po​wie​trza w tu​ma​nie zim​nej mgły. Ani​mo​zja, agre​sja, te​trycz​ność, eks​pan​sja… sło​wa, ja​kich na​uczył się w celu sa​mo​do​sko​na​le​nia, były bez​u​ży​tecz​ne, gdyż nie od​da​wa​ły w naj​mniej​szym na​wet stop​niu isto​ty gnie​wu, któ​ry na​brzmie​wał i roz​le​wał się w nim ni​czym lawa, o wie​le groź​niej​szy niż pra​co​wi​cie wzbo​ga​ca​ny słow​nik. Na szczę​ście zim​na mgła, któ​ra uła​twia​ła mu śle​dze​nie Ce​le​sti​ny, nie roz​pły​nę​ła się od na​grza​nej ka​ro​se​rii. Ta sama mgła otu​la​ła bia​łe​go bu​ic​ka, któ​rym je​cha​ła dziew​czy​na – Ju​nior mógł przez to zgu​bić swą ofia​rę – ale chro​ni​ła też mer​ce​de​sa. Ce​le​sti​na i jej przy​ja​ciel nie mo​gli się zo​rien​to​wać, że je​dzie za nimi wciąż ten sam sa​mo​chód. Ju​nior nie miał po​ję​cia, kim jest kie​row​ca bu​ic​ka, ale nie​na​wi​dził tego chu​de​go su​kin​sy​na, gdyż po​dej​rze​wał, że pie​przy się z Ce​le​sti​ną, któ​ra nie pie​przy​ła​by się z ni​kim prócz Ju​nio​ra, gdy​by go wcze​śniej po​zna​ła, po​nie​waż jak jej sio​stra, jak każ​da ko​bie​ta, nie mo​gła​by mu się oprzeć. Uwa​żał, że z ra​cji swych związ​ków z ro​dzi​ną ma w tym wzglę​dzie pierw​szeń​stwo; był prze​cież oj​cem bę​kar​ta jej sio​stry, co czy​ni​ło go w pew​nym sen​sie krew​nym. W swo​im ar​cy​dzie​le Pięk​no wście​kło​ści. Jak za​pa​no​wać nad gnie​wem i zo​stać zwy​cięz​cą Zedd wy​ja​śnia, że każ​dy w peł​ni roz​wi​nię​ty czło​wiek jest zdol​ny wy​ko​rzy​stać gniew wo​bec ja​kiejś oso​by czy rze​czy i od razu skie​ro​wać go na ko​goś albo coś in​ne​go, by osią​gnąć do​mi​na​cję, wła​dzę czy ja​ki​kol​wiek upra​gnio​ny cel.

Gniew nie po​wi​nien być uczu​ciem, któ​re ro​dzi się po​now​nie za spra​wą no​wej, umo​ty​wo​wa​nej przy​czy​ny; musi być prze​cho​wy​wa​ny w ser​cu i pie​lę​gno​wa​ny, kon​tro​lo​wa​ny, lecz pod​sy​ca​ny, tak aby jego roz​pa​lo​ną do bia​ło​ści siłę dało się w każ​dej chwi​li wy​ko​rzy​stać, bez wzglę​du na sto​pień pro​wo​ka​cji. Pra​co​wi​cie, szcze​rze, z ogrom​ną sa​tys​fak​cją Ju​nior na​kie​ro​wał swój gniew na Ce​le​sti​nę i to​wa​rzy​szą​ce​go jej męż​czy​znę. Obo​je byli w koń​cu straż​ni​ka​mi praw​dzi​we​go Bar​tho​lo​mew, a tym sa​mym wro​ga​mi Ju​nio​ra. Hi​sto​ria z kon​te​ne​rem na śmie​ci i mar​twym mu​zy​kiem po​ni​ży​ła go nie​zwy​kle, tak jak wcze​śniej atak ner​wo​wych tor​sji i wul​ka​nicz​nej bie​gun​ki, a on nie zno​sił po​ni​że​nia. Po​ni​że​nie było dla prze​gra​nych. W mro​ku kon​te​ne​ra, drę​czo​ny nie​koń​czą​cy​mi się py​ta​nia​mi, prze​ko​na​ny, że duch Va​na​diu​ma za​trza​śnie wie​ko i za​mknie go z przy​wró​co​nym do ży​cia tru​pem, Ju​nior stał się na chwi​lę bez​rad​nym dziec​kiem. Spa​ra​li​żo​wa​ny stra​chem, wci​śnię​ty w kąt, jak naj​da​lej od sztyw​nie​ją​ce​go pia​ni​sty, ku​ca​jąc w śmie​ciach, trząsł się tak gwał​tow​nie, że jego zęby wy​bi​ja​ły na po​do​bień​stwo ka​sta​nie​tów rytm sza​lo​ne​go fla​men​co przy wtó​rze grze​cho​tu ko​ści – stuk, stuk, jak ude​rze​nia ob​ca​sów o par​kiet. Sły​szał wła​sne skom​le​nie, nie mógł się jed​nak uci​szyć, czuł pie​ką​ce łzy wsty​du na po​licz​kach, nie mógł ich jed​nak po​wstrzy​mać, czuł, że za chwi​lę eks​plo​du​je mu pę​cherz prze​bi​ty igłą stra​chu, lecz he​ro​icz​nym wy​sił​kiem zdo​łał po​wstrzy​mać się przed zmo​cze​niem spodni. Są​dził, że strach skoń​czy się nie wcze​śniej niż z jego śmier​cią, ale w koń​cu ten upar​ty strach przy​gasł, a po​tem za​czę​ła się z ja​kiejś bez​den​nej stud​ni są​czyć li​tość – wo​bec sa​me​go sie​bie. Li​tość jest oczy​wi​ście do​sko​na​łą po​żyw​ką dla gnie​wu; dla​te​go po​dą​ża​jąc za bu​ic​kiem ku Pa​ci​fic He​ights, Ju​nior czuł krwio​żer​czą wście​kłość. — Nim Va​na​dium do​tarł do kuch​ni, zdą​żył się już zo​rien​to​wać, że

asce​tycz​ny wy​strój wnę​trza zo​stał praw​do​po​dob​nie za​in​spi​ro​wa​ny klasz​tor​ną su​ro​wo​ścią jego wła​sne​go domu w Spru​ce Hills. Było to dość nie​zwy​kłe od​kry​cie, z ja​kichś po​wo​dów nie​po​ko​ją​ce, lecz Va​na​dium był prze​ko​na​ny, że się nie myli. Dom, w któ​rym Cain miesz​kał z Na​omi, był urzą​dzo​ny zu​peł​nie ina​czej. Róż​ni​cy mię​dzy obie​ma sie​dzi​ba​mi – i po​do​bień​stwa do ja​ski​ni Va​na​diu​ma – nie moż​na było tłu​ma​czyć je​dy​nie bo​gac​twem ani też zmia​ną upodo​bań wy​ni​ka​ją​cą z ży​cia w du​żym mie​ście. Na​gie bia​łe ścia​ny, su​ro​we me​ble w mak​sy​mal​nie pro​stym ukła​dzie, kon​se​kwent​ny brak ozdób i pa​mią​tek: wszyst​ko to przy​po​mi​na​ło naj​praw​dziw​szą celę klasz​tor​ną. O świec​kim cha​rak​te​rze tego po​miesz​cze​nia świad​czy​ła tyl​ko duża po​wierzch​nia, lecz gdy​by Ko​bie​tę prze​my​sło​wą za​stą​pił kru​cy​fiks, na​wet roz​mia​ry nie znie​chę​ci​ły​by ja​kie​goś bo​ga​te​go mni​cha. A za​tem obaj byli za​kon​ni​ka​mi: je​den słu​żył nie​wy​ga​słe​mu świa​tłu, dru​gi wiecz​nej ciem​no​ści. Za​nim Va​na​dium spe​ne​tro​wał sy​pial​nię, szyb​ko prze​mie​rzył zlu​stro​wa​ne już po​miesz​cze​nia, przy​po​mi​na​jąc so​bie na​gle trzy dzi​wacz​ne ma​lo​wi​dła, o któ​rych mó​wi​li Nol​ly, Ka​th​le​en i Spar​ky. Za​sta​na​wiał się, ja​kim cu​dem ich nie do​strzegł. Nie było ich jed​nak w tym miesz​ka​niu, choć wie​dział, gdzie wi​sia​ły, gdyż z tyn​ku wciąż ster​cza​ły haki. In​tu​icja pod​po​wia​da​ła Va​na​diu​mo​wi, że usu​nię​cie ob​ra​zów ma ja​kieś zna​cze​nie, ale nie był aż ta​kim Sher​loc​kiem Hol​me​sem, by od razu wy​de​du​ko​wać, o co tu cho​dzi. Wró​cił do sy​pial​ni i nim za​czął prze​glą​dać za​war​tość szu​flad w noc​nym sto​li​ku i ko​mo​dzie, a tak​że gar​de​ro​by, zaj​rzał do są​sied​niej ła​zien​ki, a po​nie​waż nie mia​ła okna, spo​koj​nie za​pa​lił świa​tło – i uj​rzał na ścia​nie Bar​tho​lo​mew, po​cię​te​go i po​prze​bi​ja​ne​go, znie​kształ​co​ne​go od se​tek ran. — Wal​ly za​par​ko​wał sa​mo​chód przed do​mem, w któ​rym miesz​kał, i gdy Ce​le​sti​na prze​su​nę​ła się w stro​nę drzwi, po​wie​dział:

– Nie, za​cze​kaj tu​taj. Przy​pro​wa​dzę An​gel i za​wio​zę was do domu. – Daj spo​kój, Wal​ly, mo​że​my wró​cić na pie​cho​tę. – Jest zim​no i póź​no, nic nie wi​dać we mgle. O tej po​rze mogą się cza​ić w po​bli​żu zło​czyń​cy – za​uwa​żył z uda​wa​ną po​wa​gą. – Je​ste​ście albo wkrót​ce bę​dzie​cie ko​bie​ta​mi Lip​scom​bów, a one ni​g​dy nie cho​dzą same nocą po nie​bez​piecz​nym mie​ście. – Hm. Czu​ję się do​praw​dy za​szczy​co​na. Po​ca​łu​nek był cu​dow​ny, dłu​gi i nie​wy​mu​szo​ny, pe​łen po​wścią​ga​nej pa​sji, któ​ra za​po​wia​da​ła wspa​nia​łe noce w mał​żeń​skim łożu. – Ko​cham cię, Cel​lie. – Ko​cham cię, Wal​ly. Ni​g​dy nie by​łam tak szczę​śli​wa. Zo​sta​wił sil​nik na cho​dzie i włą​czo​ne ogrze​wa​nie, wy​siadł z sa​mo​cho​du, ale na​chy​lił się jesz​cze do wnę​trza i po​ra​dził: – Le​piej się za​mknij od środ​ka. Po​tem za​trza​snął drzwi. Ce​le​sti​na uwa​ża​ła, że to prze​sa​da, za​blo​ko​wa​ła jed​nak wszyst​kie zam​ki od we​wnątrz. Ko​bie​ty Lip​scom​bów słu​cha​ją po​le​ceń swych męż​czyzn – chy​ba że się z nimi nie zga​dza​ją albo zga​dza​ją się, tyl​ko są po pro​stu upar​te. — Pod​ło​ga prze​stron​nej ła​zien​ki wy​ło​żo​na była mar​mu​ro​wą te​ra​ko​tą w ko​lo​rze be​żo​wym oraz czar​ną gra​ni​to​wą kost​ką w kształ​cie rom​bów. Pół​kę i bro​dzik pod prysz​ni​cem wy​ko​na​no z od​po​wied​nio do​bra​ne​go mar​mu​ru, tak jak i li​stwę przy​po​dło​go​wą. Wy​żej, nad li​stwą, nie było tyn​ku jak w po​zo​sta​łych po​miesz​cze​niach, tyl​ko ka​mień. Na jed​nej ze ścian Enoch Cain na​ba​zgrał trzy​krot​nie imię Bar​tho​lo​mew. W nie​rów​nych czer​wo​nych li​te​rach, w zde​cy​do​wa​nych po​cią​gnię​ciach ręki uwi​dacz​niał się wiel​ki gniew. Jed​nak​że te na​pi​sy

wy​da​wa​ły się dzie​łem spo​koj​ne​go i ra​cjo​nal​ne​go umy​słu w po​rów​na​niu z tym, co z nimi zro​bio​no póź​niej. Ja​kimś ostrym na​rzę​dziem, praw​do​po​dob​nie no​żem, Cain po​dziu​ra​wił i po​ciął czer​wo​ne li​te​ry, ro​biąc to tak za​wzię​cie, że dwa imio​na były już pra​wie nie​czy​tel​ne. Po​wierzch​nię ka​mie​nia zna​czy​ły set​ki cięć i ude​rzeń. Li​te​ry były w wie​lu przy​pad​kach roz​ma​za​ne, nie​któ​re star​ły się jesz​cze przed wy​schnię​ciem, Va​na​dium do​szedł więc do wnio​sku, że to nie tusz, jak z po​cząt​ku są​dził. Czer​wo​ne kro​ple na po​kry​wie se​de​su i na mar​mu​ro​wej pod​ło​dze, te​raz już su​che, bu​dzi​ły okre​ślo​ne po​dej​rze​nia. Na​pluł na pra​wy kciuk, po​tarł nim jed​ną z kro​pel na pod​ło​dze, po​tem roz​ma​zał mię​dzy kciu​kiem a pal​cem wska​zu​ją​cym i przy​su​nął świe​ży ślad do noz​drzy. Wy​czuł krew. Ale czy​ją krew? — Inne trzy​lat​ki, wy​rwa​ne ze snu po je​de​na​stej w nocy, mo​gły​by ka​pry​sić i zie​wać. Mia​ły​by na pew​no za​czer​wie​nio​ne oczy i trud​no by​ło​by się z nimi do​ga​dać. An​gel za​wsze bu​dzi​ła się zu​peł​nie przy​tom​na, w do​sko​na​łym hu​mo​rze, za​chwy​co​na ba​ro​ko​wym prze​py​chem, ja​kim od​zna​cza​ło się dzie​ło Stwo​rze​nia, czym po​twier​dza​ła ro​ko​wa​nia, że bę​dzie w przy​szło​ści wiel​ką ar​tyst​ką. Wspię​ła się na ko​la​na Ce​le​sti​ny i oświad​czy​ła: – Wu​jek Wal​ly dał mi ba​to​na Oreo. – Scho​wa​łaś go do buta? – Dla​cze​go do buta? – Cho​wasz go pod kap​tur​kiem? – Jest w moim brzusz​ku! – Więc nie mo​żesz go zjeść. – Już go zja​dłam. – Więc znik​nął na za​wsze. Ja​kie to smut​ne.

– Ale to nie je​dy​ny ba​ton na świe​cie. Czy to naj​więk​sza mgła, co była? – Naj​więk​sza, jaką wi​dzia​łam. Kie​dy Wal​ly usiadł za kie​row​ni​cą i za​trza​snął drzwi, An​gel spy​ta​ła: – Skąd przy​cho​dzi mgła, mamo? Tyl​ko nie mów, że z Ha​wa​jów. – Z New Jer​sey. – Przy​znam się, za​nim zdą​ży mnie wy​dać – wtrą​cił Wal​ly. – Da​łem jej ba​to​na. – Za póź​no. – Mama my​śla​ła, że wsa​dzi​łam go do buta. – Chcia​łem szyb​ko ją ubrać. Mu​sia​łem po​słu​żyć się ła​pów​ką – wy​ja​śnił Wal​ly. – Co to jest mgła? – spy​ta​ła An​gel. – Chmu​ry – od​par​ła Ce​le​sti​na. – Co chmu​ry ro​bią tak ni​sko? – Idą do łóż​ka. Są zmę​czo​ne – wy​ja​śnił Wal​ly, wrzu​ca​jąc bieg i zwal​nia​jąc ha​mu​lec ręcz​ny. – A ty nie? – Mogę do​stać jesz​cze jed​ne​go ba​to​na? – Nie ro​sną na drze​wach, jak wiesz – od​rzekł Wal​ly. – Czy mam te​raz w so​bie mgłę? – Dla​cze​go tak my​ślisz, ko​cha​nie? – spy​ta​ła Ce​le​sti​na. – Bo od​dy​cham mgłą. – Cel​lie, moc​no ją trzy​maj – do​ra​dził Wal​ly, ha​mu​jąc na skrzy​żo​wa​niu. – Jesz​cze od​fru​nie i bę​dzie​my mu​sie​li za​dzwo​nić po stra​ża​ków, żeby ją z góry ścią​gnę​li. – Je​śli nie na drze​wach, to na czym ro​sną ba​to​ny Oreo? – za​in​te​re​so​wa​ła się An​gel. – Na kwia​tach – wy​ja​śnił Wal​ly.

– Ba​to​ny to płat​ki – do​da​ła Ce​le​sti​na. – A gdzie są te ba​to​no​we kwia​ty? – spy​ta​ła po​dejrz​li​wie An​gel. – Na Ha​wa​jach – od​parł Wal​ly. – Tak my​śla​łam – wes​tchnę​ła An​gel skrzy​wio​na. – Pani Orn​wall zro​bi​ła mi ser. – To wiel​ka pani od se​rów – sko​men​to​wał Wal​ly. – W ka​nap​ce – wy​ja​śni​ła An​gel. – Dla​cze​go ona miesz​ka z tobą, wuj​ku Wal​ly? – To moja go​spo​dy​ni. – A mama mo​gła​by być two​ją go​spo​dy​nią? – Two​ja mama to ar​tyst​ka. Poza tym nie chcia​ła​byś po​zba​wić pa​nią Orn​wall pra​cy, praw​da? – Wszy​scy po​trze​bu​ją ka​na​pek z se​rem – od​par​ła An​gel, co mia​ło za​pew​ne ozna​czać, że pani Orn​wall ni​g​dy nie by​ła​by bez​ro​bot​na. – Mamo, ty nie masz ra​cji. – W czym nie mam ra​cji, ko​cha​nie? – spy​ta​ła Ce​le​sti​na, gdy Wal​ly pod​je​chał do kra​węż​ni​ka i za​par​ko​wał. – Ba​ton nie zni​ka na za​wsze. – Więc jest jed​nak w two​im bu​cie, co? An​gel od​wró​ci​ła się na ko​la​nach Ce​le​sti​ny i pod​su​nę​ła jej pod nos pa​lec. – Po​wą​chaj. – To nie​zbyt grzecz​ne, ale mu​szę przy​znać, że ład​nie pach​nie. – To jest ba​ton. Kie​dy go zja​dłam, to on szyb​ciut​ko, szu–szu, wszedł mi w pa​lec. – Je​śli wszyst​kie ba​to​ny tam idą, szu–szu, to w koń​cu ten pa​lec strasz​nie ci spuch​nie. Wal​ly zga​sił sil​nik i wy​łą​czył świa​tła. – Gdzie dom twój, tam ser​ce two​je.

– Ja​kie ser​ce? – za​in​te​re​so​wa​ła się An​gel. Wal​ly otwo​rzył usta, ale nic mu nie przy​szło do gło​wy. Ce​le​sti​na wy​buch​nę​ła śmie​chem. – Ni​g​dy z nią nie wy​grasz. – Może nie ma tam ser​ca – po​pra​wił się Wal​ly. – Ale jest mnó​stwo cie​pła. — Na pół​ce obok umy​wal​ki sta​ło otwar​te pu​deł​ko z pla​stra​mi, bu​te​lecz​ka spi​ry​tu​su i jo​dy​ny. Tom Va​na​dium zaj​rzał do ma​łe​go ko​sza na śmie​ci obok umy​wal​ki i zna​lazł w nim zwi​tek za​krwa​wio​nych chu​s​te​czek hi​gie​nicz​nych. Zmię​te opa​ko​wa​nia po dwóch pla​strach. Naj​wy​raź​niej była to krew Ca​ina. Je​że​li za​bój​ca żony ska​le​czył się przy​pad​ko​wo, to na​pi​sy na ścia​nie świad​czy​ły o prze​ra​ża​ją​cej po​bu​dli​wo​ści i głę​bo​kich po​kła​dach dłu​go tłu​mio​ne​go gnie​wu. Je​śli na​to​miast ska​le​czył się spe​cjal​nie, by na​pi​sać wła​sną krwią imię na ścia​nie, to jego gniew był jesz​cze więk​szy, spię​trzo​ny za strasz​li​wą tamą ob​se​sji. Tak czy owak, uwiecz​nie​nie imie​nia we krwi było swo​istym ry​tu​ałem, a jego na​tu​ra świad​czy​ła nie​omyl​nie o za​chwia​niu rów​no​wa​gi umy​sło​wej. Va​na​dium po​my​ślał, że zła​mie prze​ciw​ni​ka prę​dzej, niż przy​pusz​czał, gdyż jego sko​ru​pa była już moc​no na​ru​szo​na. To nie był ten sam Enoch Cain, któ​re​go Va​na​dium po​znał przed trze​ma laty w Spru​ce Hills. Tam​ten czło​wiek wy​da​wał się bez​względ​ny, ale nie był dzi​kim, sza​le​ją​cym zwie​rzę​ciem, od​zna​czał się zim​ną de​ter​mi​na​cją, ale nie ob​se​sją. Tam​ten Cain spra​wiał wra​że​nie zbyt opa​no​wa​ne​go i prze​wi​du​ją​ce​go, by ulec emo​cjo​nal​ne​mu sza​leń​stwu, któ​re mo​gło czło​wie​ka skło​nić do stwo​rze​nia tego krwa​we​go graf​fi​ti i do​ko​na​nia na Bar​tho​lo​mew sym​bo​licz​ne​go mor​du.

Gdy Tho​mas Va​na​dium przy​glą​dał się po​pla​mio​nym i po​kie​re​szo​wa​nym ścia​nom, czuł pod skó​rą czasz​ki i na kar​ku lo​do​wa​ty dreszcz, któ​ry szyb​ko prze​nik​nął mu do krwi i ko​ści. Drę​czy​ło go strasz​li​we prze​czu​cie, że nie ma już do czy​nie​nia ze zna​nym osob​ni​kiem, z po​my​leń​cem, któ​re​go, jak mu się zda​wa​ło, ro​zu​miał, lecz z no​wym i jesz​cze bar​dziej prze​ra​ża​ją​cym Eno​chem Ca​inem. — Wal​ly ru​szył przo​dem z tor​bą peł​ną la​lek i ko​lo​ro​wa​nek i wszedł na scho​dy fron​to​we. Ce​le​sti​na z An​gel na ręku po​szła za nim. Dziew​czyn​ka wcią​gnę​ła głę​bo​ko w płu​ca mgłę. – Trzy​maj mnie moc​no, mamo, bo od​fru​nę. – Nie bój się, zja​dłaś za dużo sera i ba​to​nów. – Dla​cze​go ten sa​mo​chód je​dzie za nami? – Jaki sa​mo​chód? – spy​ta​ła Ce​le​sti​na, za​trzy​mu​jąc się u pod​nó​ża scho​dów i od​wra​ca​jąc gło​wę. An​gel wska​za​ła mer​ce​de​sa za​par​ko​wa​ne​go ja​kieś dzie​sięć me​trów za bu​ic​kiem. Kie​row​ca wy​łą​czył aku​rat świa​tła. – To pew​nie ja​kiś są​siad. – Mogę do​stać oreo? Wcho​dząc na scho​dy, Ce​le​sti​na przy​po​mnia​ła: – Jed​ne​go już zja​dłaś. – Mogę do​stać snic​ker​sa? – Żad​ne​go snic​ker​sa. – Mogę do​stać mar​sa? – Nie cho​dzi o ro​dzaj ba​to​na, tyl​ko o sam fakt. Wal​ly otwo​rzył drzwi wej​ścio​we i od​su​nął się na bok. – Mogę do​stać wa​ni​lio​we​go wa​fel​ka? Ce​le​sti​na prze​kro​czy​ła próg z małą na ręku.

– Żad​nych wa​fli. Nie bę​dziesz mo​gła po​tem za​snąć. Kie​dy Wal​ly wszedł za nimi, An​gel spy​ta​ła: – Mogę do​stać sa​mo​chód? – Sa​mo​chód? – Mogę? – Nie umiesz pro​wa​dzić – przy​po​mnia​ła jej Ce​le​sti​na. – Na​uczę ją – za​pew​nił Wal​ly, wy​cią​ga​jąc z kie​sze​ni klu​cze. – Wal​ly mnie na​uczy – ob​wie​ści​ła trium​fal​nie dziew​czyn​ka. – W ta​kim ra​zie ku​pi​my ci sa​mo​chód. – Chcę taki, co lata. – Nie ro​bią la​ta​ją​cych sa​mo​cho​dów. – Ro​bią – za​pew​nił Wal​ly, otwie​ra​jąc drzwi. – Ale trze​ba mieć dwa​dzie​ścia je​den lat, żeby do​stać pra​wo jaz​dy na taki wóz. – Mam trzy. – Bę​dziesz więc mu​sia​ła za​cze​kać tyl​ko osiem​na​ście – od​parł i od​su​nął się na bok, by je prze​pu​ścić. Ce​le​sti​na uśmiech​nę​ła się do nie​go. – Prze​szli​śmy z sa​mo​cho​du do sa​lo​nu jak do​sko​na​le zgra​na para. Nie​źle za​czy​na​my tę hi​sto​rię z mał​żeń​stwem. – Mu​szę zro​bić siu​siu – ob​wie​ści​ła An​gel. – Nie mówi się tego gło​śno – upo​mnia​ła Ce​le​sti​na. – Mówi się, jak chce się bar​dzo siu​siać. – Na​wet wte​dy. – Naj​pierw mnie po​ca​łuj – po​pro​sił Wal​ly. Dziew​czyn​ka cmok​nę​ła go w po​li​czek i do​sta​ła bu​zia​ka. – Mnie też, mnie też – upo​mnia​ła się Ce​le​sti​na. – Na​rze​czo​na po​win​na mieć pierw​szeń​stwo. Choć wciąż trzy​ma​ła na ręku An​gel, Wal​ly po​ca​ło​wał ją, i znów było to cu​dow​ne, choć trwa​ło kró​cej niż za pierw​szym ra​zem. An​-

gel za​uwa​ży​ła: – To sła​by po​ca​łu​nek. – Wpad​nę o ósmej na śnia​da​nie – za​pro​po​no​wał Wal​ly. – Mu​si​my usta​lić datę. – Dwa ty​go​dnie to za szyb​ko? – Mu​szę przed​tem zro​bić siu​siu – oświad​czy​ła An​gel. – Ko​cham cię – po​wie​dział Wal​ly, a kie​dy Ce​le​sti​na po​wtó​rzy​ła jego sło​wa, do​dał: – Po​cze​kam na ko​ry​ta​rzu, aż za​mkniesz drzwi na oba zam​ki. Ce​le​sti​na po​sta​wi​ła An​gel na pod​ło​dze i dziew​czyn​ka po​bie​gła do ła​zien​ki, Wal​ly zaś wy​szedł na ko​ry​tarz i za​mknął za sobą drzwi. Je​den za​mek. Dru​gi. Ce​le​sti​na na​słu​chi​wa​ła, do​pó​ki Wal​ly nie wy​szedł z domu. Opie​ra​ła się po​tem dłu​gą chwi​lę o drzwi, trzy​ma​jąc za klam​kę i uchwyt za​su​wy, jak​by nie chcia​ła unieść się z pod​ło​gi ni​czym dziec​ko, któ​re od​dy​cha​ło chmu​rą. — Ubra​ny w czer​wo​ny płasz​czyk z czer​wo​nym kap​tur​kiem Bar​tho​lo​mew po​ja​wił się naj​pierw w ra​mio​nach wy​so​kie​go i chu​de​go jak pa​tyk męż​czy​zny, któ​ry miał prze​wie​szo​ną przez ra​mię dużą tor​bę z pa​pie​ru. Fa​cet wy​da​wał się bez​bron​ny, obie ręce miał za​ję​te i Ju​nior za​sta​na​wiał się, czy nie wy​sko​czyć z mer​ce​de​sa, pod​biec do tego su​kin​sy​na od Ce​le​sti​ny i strze​lić mu pro​sto w twarz. Ru​nął​by na zie​mię z prze​strze​lo​nym mó​zgiem, po​cią​ga​jąc za sobą dzie​cia​ka, i Ju​nior w na​stęp​nej ko​lej​no​ści strze​lił​by do tego bę​kar​ta, trzy razy w gło​wę, na​wet czte​ry, tak na wszel​ki wy​pa​dek. Był tyl​ko pro​blem z Ce​le​sti​ną w bu​ic​ku. Gdy​by zo​ba​czy​ła, co się dzie​je, mo​gła​by wsu​nąć się za kie​row​ni​cę i od​je​chać. Sil​nik pra​co​wał, z rury wy​de​cho​wej do​by​wa​ły się kłę​by spa​lin i zni​ka​ły we mgle, mia​ła​by więc szan​sę oca​lić gło​wę.

Po​biec za nią. Za​strze​lić ją w wo​zie. Może. Po​zo​sta​ło​by mu jesz​cze pięć po​ci​sków, gdy​by prze​zna​czył je​den dla męż​czy​zny, czte​ry dla dzie​cia​ka. Jed​nak pi​sto​let z tłu​mi​kiem był sku​tecz​ny tyl​ko przy nie​wiel​kich od​le​gło​ściach od celu. Po​cisk wy​la​ty​wał z lufy z mniej​szą niż zwy​kle pręd​ko​ścią i praw​do​po​dob​nie więk​szym roz​rzu​tem, dla​te​go cel​ność po​gar​sza​ła się zde​cy​do​wa​nie wraz z dy​stan​sem. Ju​nior zo​stał o tym uprze​dzo​ny przez po​zba​wio​ne​go kciu​ków han​dla​rza, któ​ry do​star​czył mu w ko​ście​le broń w tor​bie z chińsz​czy​zną. Wie​rzył temu czło​wie​ko​wi bez za​strze​żeń. Być może, gość o ośmiu pal​cach zo​stał po​zba​wio​ny kciu​ków za karę – nie prze​ka​zał kie​dyś klien​to​wi rów​nie waż​nej in​for​ma​cji, co sta​no​wi​ło gwa​ran​cję, że te​raz bę​dzie już su​mien​ny. Choć nie​wy​klu​czo​ne, że sam so​bie od​strze​lił kciu​ki, by unik​nąć Wiet​na​mu. Tak czy owak, gdy​by Ce​le​sti​na ucie​kła, by​ła​by świad​kiem, a dla ławy przy​się​głych nie mia​ło​by zna​cze​nia, że jest po​zba​wio​ną ta​len​tu suką, któ​ra ma​lu​je wy​łącz​nie ki​cze. Wi​dzia​ła​by, jak Ju​nior wy​sia​da z mer​ce​de​sa, i po​mi​mo mgły by​ła​by w sta​nie opi​sać w mia​rę do​kład​nie jego wóz. Wciąż miał na​dzie​ję, że uda mu się to za​ła​twić, nie wy​rze​ka​jąc się wspa​nia​łe​go ży​cia na Rus​sian Hill. Nie był w koń​cu strzel​cem wy​bo​ro​wym. Mógł tra​fić tyl​ko w bli​ski cel. Chu​dzie​lec po​dał mat​ce dzie​cia​ka przez drzwi po stro​nie pa​sa​że​ra, ob​szedł bu​ic​ka, po​ło​żył tor​bę z tyłu i znów usiadł za kie​row​ni​cą. Gdy​by Ju​nior wie​dział, że za​trzy​ma​ją się nie​speł​na dwie prze​czni​ce da​lej, nie po​je​chał​by za nimi. Po​szedł​by na pie​cho​tę. Kie​dy znów za​par​ko​wał przy kra​węż​ni​ku, kil​ka wo​zów za bu​ic​kiem, za​czął się za​sta​na​wiać, czy go za​uwa​ży​li. Oto wszy​scy tro​je na uli​cy, rów​nie bez​bron​ni – męż​czy​zna, Ce​le​sti​na, bę​kart. Wie​dział, że może być po​tem mnó​stwo nie​przy​jem​nych kon​se​-

kwen​cji, zwłasz​cza gdy​by za​bił ich z bli​ska, ale był na​fa​sze​ro​wa​ny środ​ka​mi prze​ciw​wy​miot​ny​mi, prze​ciw​bie​gun​ko​wy​mi i prze​ciw​hi​sta​mi​no​wy​mi, czuł się więc od​po​wied​nio za​bez​pie​czo​ny przed zdra​dziec​kim dzia​ła​niem wraż​li​wej stro​ny swe​go cha​rak​te​ru. Praw​dę mó​wiąc, pra​gnął na​wet uj​rzeć owe nie​zbyt przy​jem​ne kon​se​kwen​cje swe​go dzia​ła​nia, gdyż świad​czy​ły​by do​bit​nie, że chło​pak jest mar​twy i udrę​ka wresz​cie do​bie​gła koń​ca. Ju​nior mar​twił się jed​nak, że go za​uwa​ży​li – już dwu​krot​nie par​ko​wał za nimi przy kra​węż​ni​ku – że mają go na oku, go​to​wi uciec w każ​dej chwi​li i schro​nić się w bu​dyn​ku, nim zdą​żył​by się z nimi roz​pra​wić. I rze​czy​wi​ście, kie​dy Ce​le​sti​na sta​nę​ła z dzie​cia​kiem u pod​nó​ża scho​dów, Bar​tho​lo​mew wska​zał w jego kie​run​ku, a ko​bie​ta od​wró​ci​ła się, żeby spoj​rzeć. Zda​wa​ło się, że pa​trzy wprost na mer​ce​de​sa, choć przy tak gę​stej mgle nie mógł być tego pew​ny. Na​wet je​śli coś po​dej​rze​wa​li, to nie dali ni​cze​go po so​bie po​znać. We​szli do domu bez szcze​gól​ne​go po​śpie​chu i Ju​nior uznał, że jed​nak go nie do​strze​gli. W oknach na par​te​rze, na pra​wo od drzwi wej​ścio​wych, za​pa​li​ło się świa​tło. Po​cze​kaj w sa​mo​cho​dzie. Daj im czas, niech się roz​gosz​czą. Pora jest póź​na, naj​pierw po​ło​żą dzie​cia​ka do łóż​ka. Po​tem chu​dzie​lec i Ce​le​sti​na pój​dą do sie​bie i roz​bio​rą się przed spa​niem. Przy​szło mu do gło​wy, że je​śli bę​dzie cier​pli​wy, zdo​ła tam wejść, zna​leźć Bar​tho​lo​mew, za​bić chło​pa​ka w jego łó​żecz​ku, a po​tem krop​nąć chu​dziel​ca. Zdą​ży na​wet po​ba​wić się z Ce​le​sti​ną. Nie li​czył już na wspól​ną przy​szłość. Ce​le​sti​na, ura​czo​na prób​ką jego nie​sa​mo​wi​tych umie​jęt​no​ści, chcia​ła​by wię​cej, jak inne ko​bie​ty, ale szan​sa na po​waż​ny zwią​zek już prze​pa​dła. Uwa​żał jed​nak, że za to wszyst​ko, przez co mu​siał przejść, na​le​ży mu się przy​naj​mniej jed​no​ra​zo​wa re​kom​pen​sa​ta pod po​sta​cią jej słod​kie​go cia​ła. Drob​ne za​dość​uczy​nie​nie. Re​wanż. Gdy​by nie ta pusz​czal​ska sio​strzycz​ka Ce​le​sti​ny, Bar​tho​lo​mew

by nie ist​niał. Nie sta​no​wił​by za​gro​że​nia. Ży​cie Ju​nio​ra by​ło​by inne, lep​sze. Ce​le​sti​na po​sta​no​wi​ła chro​nić tego bę​kar​ta, a tym sa​mym za​de​kla​ro​wa​ła się jako wróg Ju​nio​ra, choć ni​g​dy jej nie skrzyw​dził. Nie za​słu​gi​wa​ła na nie​go, na​wet na je​den krót​ki sztych przed tym dru​gim, z jego bro​ni, po​sta​no​wił więc, że po​zwo​li się bła​gać o roz​kosz, lecz od​mó​wi. Mi​nę​ła go roz​pę​dzo​na cię​ża​rów​ka, wzbi​ja​jąc w górę kłę​by mgły. Obok okien mer​ce​de​sa prze​pły​nę​ła bia​ła za​wie​si​na, za​gu​bio​ny wir. Ju​nior do​zna​wał le​ciut​kich za​wro​tów gło​wy. Czuł się dziw​nie. Miał na​dzie​ję, że nie ła​pie go gry​pa. Środ​ko​wy pa​lec pra​wej dło​ni, za​kry​ty dwo​ma pla​stra​mi, pul​so​wał ryt​micz​nie. Ska​le​czył się wcze​śniej, ostrząc noże elek​trycz​ną oseł​ką, a rana jesz​cze się po​głę​bi​ła, gdy za​bi​jał Ned​dy’ego Gna​thi​ca. Unik​nął​by tych kło​po​tów, gdy​by nie mu​siał się zbro​ić przed ata​kiem na Bar​tho​lo​mew i jego straż​ni​ków. W cią​gu ostat​nich trzech lat wy​cier​piał wie​le od tych sióstr, nie wy​łą​cza​jąc upo​ko​rze​nia, ja​kie prze​żył w kon​te​ne​rze na śmie​ci z mar​twym mu​zy​kiem, dłu​go​szy​im przy​ja​cie​lem Ce​le​sti​ny, któ​ry prze​ja​wiał skłon​no​ści do po​śmiert​ne​go li​za​nia. Wspo​mnie​nie tego hor​ro​ru było tak żywe – gro​te​sko​we szcze​gó​ły skon​den​so​wa​ne w jed​nym dru​zgo​cą​cym bły​sku pa​mię​ci – że Ju​nior po​czuł na​gle par​cie na​brzmia​łe​go pę​che​rza, cho​ciaż wcze​śniej wy​siu​siał się po​rząd​nie w alej​ce na​prze​ciw​ko re​stau​ra​cji, gdzie ta pa​cy​kar​ka roz​ko​szo​wa​ła się dłu​gą ko​la​cją w to​wa​rzy​stwie chu​dziel​ca. I jesz​cze jed​na spra​wa. Nic nie zjadł w po​łu​dnie, ści​ga​ny przez zja​wę Va​na​diu​ma, kie​dy szu​kał po skle​pach szpil​ki do kra​wa​ta i je​dwab​nej chu​s​tecz​ki. Po​tem omi​nę​ła go tak​że ko​la​cja, po​nie​waż mu​siał ob​ser​wo​wać Ce​le​sti​nę, gdy nie po​szła z ga​le​rii pro​sto do domu. Był głod​ny. Umie​rał z gło​du. To też jej za​wdzię​czał. Suka! Znów mi​nę​ły go w pę​dzie ja​kieś sa​mo​cho​dy i znów za​wi​ro​wa​ła gę​sta mgła.

„Two​je zło… wró​ci do cie​bie, spo​tę​go​wa​ne po​nad wszel​kie wy​obra​że​nie… duch Bar​tho​lo​mew… cię od​naj​dzie… i do​ko​na nad tobą strasz​li​we​go sądu, na jaki za​słu​gu​jesz”. Sło​wa te, ni​czym za​wrot​na spi​ra​la, prze​mknę​ły mu przez myśl na ta​śmach pa​mię​ci, tak żywe i po​ru​sza​ją​ce – i rów​nie strasz​ne – jak wspo​mnie​nie hor​ro​ru w kon​te​ne​rze. Nie mógł so​bie przy​po​mnieć, gdzie je sły​szał i kto je wy​po​wie​dział, ale ujaw​nie​nie tej ta​jem​ni​cy ma​ja​czy​ło gdzieś na ho​ry​zon​cie jego umy​słu. Za​nim zdą​żył po​now​nie od​two​rzyć ta​śmę pa​mię​ci, uj​rzał chu​dziel​ca wy​cho​dzą​ce​go z domu. Męż​czy​zna wró​cił do bu​ic​ka, jak​by pły​nął przez mgłę, ni​czym zja​wa na wrzo​so​wi​skach. Uru​cho​mił sil​nik, wy​krę​cił szyb​ko i ru​szył z po​wro​tem w stro​nę domu, z któ​re​go wcze​śniej za​brał Bar​tho​lo​mew. — Stłu​mio​ne świa​tło la​tar​ki Toma Va​na​diu​ma wy​do​by​ło z mro​ku sy​pial​ni wy​so​ką szaf​kę na książ​ki, któ​ra mie​ści​ła oko​ło set​ki to​mów. Gór​na pół​ka była pu​sta, po​dob​nie jak więk​sza część dru​giej. Przy​po​mniał so​bie zbiór idio​tycz​nych po​rad​ni​ków Ca​esa​ra Zed​da, któ​re zaj​mo​wa​ły ho​no​ro​we miej​sce w daw​nym domu za​bój​cy w Spru​ce Hills. Cain trzy​mał tam wy​da​nie w mięk​kiej i twar​dej opra​wie każ​de​go dzie​ła Zed​da. Droż​sze książ​ki wy​glą​da​ły świe​żo, jak​by do​ty​ka​no ich tyl​ko w rę​ka​wicz​kach; jed​nak tekst w tych tań​szych był gę​sto pod​kre​ślo​ny, a rogi licz​nych stron za​gię​te. Va​na​dium przej​rzał szyb​ko grzbie​ty ksią​żek. Nie było wśród nich cen​ne​go zbio​ru. Gar​de​ro​ba, któ​rą spe​ne​tro​wał w na​stęp​nej ko​lej​no​ści, skry​wa​ła mniej ubrań, niż są​dził. Tyl​ko po​ło​wa wie​sza​ków była za​ję​ta. Po​brzę​ki​wa​ły ci​cho i zło​wiesz​czo pod​czas po​bież​nej re​wi​zji. Na gór​nej pół​ce nad wie​sza​ka​mi le​ża​ła luk​su​so​wa wa​liz​ka. Poza tym pół​ka była pu​sta – zmie​ści​ły​by się na niej jesz​cze trzy duże tor​by. —

An​gel spu​ści​ła wodę i sta​nę​ła na pod​nóż​ku przy umy​wal​ce, żeby umyć ręce. – Nie za​po​mnij o zę​bach – po​le​ci​ła Ce​le​sti​na, sto​jąc w drzwiach ła​zien​ki. – Już umy​łam. – Po​tem zja​dłaś ba​to​na. – Nie za​bru​dzi​łam so​bie zę​bów – za​pro​te​sto​wa​ła An​gel. – Jak to moż​li​we? – Nie żu​łam. – Więc wcią​gnę​łaś ba​to​na przez nos? – Po​łknę​łam w ca​ło​ści. – Co się dzie​je z ludź​mi, któ​rzy oszu​ku​ją? Mała sze​ro​ko otwo​rzy​ła oczy. – Ja nie oszu​ku​ję, mamo. – No to co ro​bisz? – Ja… – Tak? – Tyl​ko mó​wię… – Tak? – Umy​ję zęby – za​de​cy​do​wa​ła An​gel. – Grzecz​na dziew​czyn​ka. Przy​nio​sę ci pi​ża​mę. — Ju​nior we mgle. Tak spra​gnio​ny ży​cia w przy​szło​ści, gdzie prze​by​wa​ją zwy​cięz​cy. A jed​nak bez​li​to​śnie wcią​gnię​ty przez pa​mięć w bez​u​ży​tecz​ną prze​szłość. W kół​ko, w kół​ko, w kół​ko to ostrze​że​nie w my​ślach: „Duch Bar​tho​lo​mew… cię od​naj​dzie… i do​ko​na strasz​li​we​go sądu, na jaki za​słu​gu​jesz”. Cof​nął ta​śmę z tymi sło​wa​mi, od​two​rzył jesz​cze raz, lecz wciąż

nie mógł zna​leźć źró​dła tej prze​stro​gi. Sły​szał ją, wy​po​wie​dzia​ną jego wła​snym gło​sem, jak​by prze​czy​tał to w ja​kiejś książ​ce, po​dej​rze​wał jed​nak, że ktoś inny do nie​go prze​mó​wił i że… Obok prze​je​chał ra​dio​wóz po​li​cyj​ny, sy​re​na mil​cza​ła, ale świa​tła alar​mo​we na da​chu bły​ska​ły. Ju​nior wy​pro​sto​wał się prze​stra​szo​ny, chwy​ta​jąc za kol​bę pi​sto​le​tu z tłu​mi​kiem, ale ra​dio​wóz nie za​ha​mo​wał gwał​tow​nie i nie pod​je​chał do kra​węż​ni​ka. Nie​bie​sko–czer​wo​ne świa​tła nik​nę​ły w dali, pul​su​jąc we mgle jak bez​cie​le​sne du​chy, któ​re pra​gną ko​goś opę​tać. Ju​nior spoj​rzał na ze​ga​rek i uświa​do​mił so​bie, że nie wie, ile cza​su upły​nę​ło od chwi​li, gdy chu​dzie​lec od​je​chał spod domu. Może mi​nu​ta, może kwa​drans. W oknach na par​te​rze wciąż pa​li​ło się świa​tło. Wo​lał wejść do domu, do​pó​ki nie zga​sło. Nie chciał prze​kra​dać się w ciem​no​ści przez nie​zna​ne po​ko​je. Sama myśl o tej wę​drów​ce przy​pra​wia​ła go o dreszcz. Na​cią​gnął cien​kie chi​rur​gicz​ne rę​ka​wicz​ki z la​tek​su. Roz​luź​nił dło​nie. W po​rząd​ku. Z sa​mo​cho​du, po​tem chod​ni​kiem, wresz​cie po scho​dach, z mer​ce​de​sa przez mgłę do zbrod​ni. Pi​sto​let w pra​wej dło​ni, wy​trych w le​wej, trzy noże w po​chwach przy​pa​sa​nych do cia​ła. Drzwi fron​to​we sta​ły otwo​rem. Nie był to już dom jed​no​ro​dzin​ny; prze​ro​bio​no go na ka​mie​ni​cę. Z holu pro​wa​dzi​ły scho​dy na trzy ko​lej​ne pię​tra. Wie​dział, że usły​szy każ​de​go, kto bę​dzie scho​dził na dół. Dom bez win​dy. Nie mu​siał się więc mar​twić, że w holu po​ja​wią się nie​spo​dzie​wa​ni świad​ko​wie. Miesz​ka​nie na pra​wo, miesz​ka​nie na lewo. Ju​nior pod​szedł do drzwi po pra​wej. To tu​taj za​pa​li​ły się świa​tła za przy​sło​nię​ty​mi okna​mi.

— Wal​ly Lip​scomb za​par​ko​wał w ga​ra​żu, zga​sił sil​nik i już miał wy​siąść z sa​mo​cho​du, kie​dy za​uwa​żył, że Ce​le​sti​na zo​sta​wi​ła na sie​dze​niu to​reb​kę. Nie był za​sko​czo​ny, dzi​wił się na​wet, że oży​wie​ni per​spek​ty​wą za​rę​czyn i pod​nie​ce​ni suk​ce​sem w ga​le​rii, za​ab​sor​bo​wa​ni roz​ga​da​ną An​gel, któ​rej ener​gii do​dał cze​ko​la​do​wy ba​ton, za​po​mnie​li tyl​ko o to​reb​ce. Cel​lie na​zwa​ła to sza​lo​nym ba​le​tem, ale dla nie​go była to chwi​la ładu w cha​osie – fru​stru​ją​cym, ra​do​snym, cu​dow​nym, ożyw​czym cha​osie ży​cia, peł​nym na​dziei, mi​ło​ści i dzie​ci, któ​re​go nie od​dał​by za żad​ne skar​by świa​ta. Nie miał nic prze​ciw​ko temu, by od​nieść jej to​reb​kę. Zro​bi to chęt​nie. Może znów po​ca​łu​je go na do​bra​noc. — Je​den sto​lik noc​ny, dwie szu​fla​dy. Prócz ty​po​wej za​war​to​ści Tom Va​na​dium zna​lazł pro​gram wy​sta​wy w ga​le​rii. W przy​ćmio​nym świe​tle la​tar​ki sło​wa „Ce​le​sti​na Whi​te” zda​wa​ły się świe​cić na kre​do​wym pa​pie​rze fos​fo​ry​zu​ją​cym bla​skiem. W stycz​niu 1965 roku, gdy Va​na​dium le​żał w śpiącz​ce, któ​ra mia​ła trwać osiem mie​się​cy, Enoch Cain pro​sił Nol​ly’ego o po​moc w od​na​le​zie​niu dziec​ka Se​ra​phim. Kie​dy Va​na​dium do​wie​dział się o tym póź​niej od Ma​gus​so​na, uzmy​sło​wił so​bie, że Cain sły​szał na​gra​ną na se​kre​tar​ce wia​do​mość od Maxa Bel​li​nie​go. Mu​siał sko​ja​rzyć to z in​for​ma​cją o śmier​ci Se​ra​phim „w wy​pad​ku”, po czym wy​ru​szył na po​szu​ki​wa​nie dziec​ka, któ​re​go był oj​cem, gdyż tyl​ko oj​co​stwo tłu​ma​czy​ło lo​gicz​nie tak głę​bo​kie za​in​te​re​so​wa​nie dziew​czyn​ką. Na po​cząt​ku 1966 roku, po wyj​ściu ze śpiącz​ki, Va​na​dium spę​dził go​dzi​nę na nie​zwy​kle trud​nej roz​mo​wie z przy​ja​cie​lem, Har​ri​so​nem Whi​te’em. Przez wzgląd na pa​mięć swej zmar​łej cór​ki, a nie ka​płań​ski wi​ze​ru​nek, pa​stor nie chciał przy​znać, że Se​ra​phim spo​dzie​wa​ła się dziec​ka ani że zo​sta​ła zgwał​co​na – choć Max Bel​-

li​ni zdą​żył już po​twier​dzić fakt cią​ży i wie​rzył, kie​ru​jąc się za​wo​do​wym in​stynk​tem, że była wy​ni​kiem gwał​tu. Har​ri​son twier​dził, że Phi​mie już ode​szła, że nie ma sen​su otwie​rać tej rany i że na​wet je​śli przy​czy​nił się do tego ja​kiś zło​czyń​ca, to obo​wiąz​kiem chrze​ści​ja​ni​na jest wy​ba​czyć, je​śli nie za​po​mnieć, i ufać spra​wie​dli​wo​ści bo​żej. Har​ri​son był bap​ty​stą, Va​na​dium ka​to​li​kiem; w grun​cie rze​czy obaj wy​zna​wa​li tę samą wia​rę, wca​le nie po​cho​dzi​li z róż​nych świa​tów, choć po​li​cjant od​niósł ta​kie wra​że​nie po tej szpi​tal​nej roz​mo​wie. Było praw​dą, że Enoch Cain mógł w kon​se​kwen​cji zgo​nu dziew​czy​ny i bra​ku do​wo​dów unik​nąć od​po​wie​dzial​no​ści za gwałt. Było też praw​dą, nie​zwy​kle bo​le​sną, że ujaw​nie​nie spra​wy otwo​rzy​ło​by nie​po​trzeb​nie rany w ser​cach wszyst​kich Whi​te’ów. Va​na​dium uwa​żał jed​nak, że po​kła​da​nie wia​ry je​dy​nie w bo​skiej spra​wie​dli​wo​ści jest na​iw​ne, a na​wet wąt​pli​we z etycz​ne​go punk​tu wi​dze​nia. Ro​zu​miał głę​bię bólu sta​re​go przy​ja​cie​la i wie​dział, że żal wy​wo​ła​ny stra​tą dziec​ka na​wet naj​lep​szym lu​dziom od​bie​ra zdro​wy roz​są​dek i każe kie​ro​wać się emo​cja​mi, dla​te​go też za​ak​cep​to​wał wy​bór Har​ri​so​na. Pa​stor uznał po pro​stu, że nie na​le​ży w spra​wę in​ge​ro​wać. Kie​dy upły​nę​ło dość cza​su, by wszyst​ko so​bie do​kład​nie prze​my​śleć, Va​na​dium do​szedł do wnio​sku, że z nich dwóch Har​ri​son od​zna​cza się sil​niej​szą wia​rą i że on, Va​na​dium, może do koń​ca ży​cia bę​dzie czuł się le​piej z po​li​cyj​ną ozna​ką niż w ko​lo​rat​ce. Już w dniu po​grze​bu dziew​czy​ny, kie​dy sta​nął przy gro​bie Na​omi, żeby zi​ry​to​wać Ca​ina, miał po​waż​ne wąt​pli​wo​ści, czy Phi​mie rze​czy​wi​ście zgi​nę​ła w wy​pad​ku sa​mo​cho​do​wym, jak utrzy​my​wa​no. Nie prze​szło mu jed​nak przez myśl, że za​bój​ca żony może mieć z tą spra​wą co​kol​wiek wspól​ne​go. A te​raz pro​gram wy​sta​wy w szu​fla​dzie sto​li​ka noc​ne​go zda​wał się jesz​cze jed​nym do​wo​dem wska​zu​ją​cym po​śred​nio na Ca​ina jako spraw​cę. Va​na​dium od​czu​wał nie​po​kój z jesz​cze jed​ne​go po​wo​du. Mimo fia​ska, ja​kim oka​za​ła się współ​pra​ca z Nol​lym, Cain jed​nak od​krył,

że Ce​le​sti​na prze​ję​ła opie​kę nad dziec​kiem. Ten dzi​wak o dzie​wię​ciu pal​cach u nóg z ja​kichś po​wo​dów wie​rzył, że dziec​ko jest chłop​cem, lecz gdy​by wy​tro​pił Ce​le​sti​nę, po​znał​by praw​dę. Dla​cze​go Cain, na​wet je​śli był oj​cem, miał​by się in​te​re​so​wać małą dziew​czyn​ką, sta​no​wi​ło dla Va​na​diu​ma za​gad​kę. Ten sku​pio​ny wy​łącz​nie na so​bie, prze​ra​ża​ją​co wy​drą​żo​ny czło​wiek nie uzna​wał żad​nych świę​to​ści; oj​co​stwo nie mo​gło mieć dla nie​go więk​sze​go zna​cze​nia i z pew​no​ścią nie czuł żad​nych zo​bo​wią​zań wo​bec dziec​ka, któ​re było owo​cem gwał​tu na Phi​mie. Może jego ob​se​sja wy​ni​ka​ła po pro​stu z cie​ka​wo​ści, z pra​gnie​nia, by zo​ba​czyć, jak dziec​ko wy​glą​da; je​śli jed​nak za tym za​in​te​re​so​wa​niem kry​ło się coś jesz​cze, nie było to z pew​no​ścią nic do​bre​go. Bez wzglę​du na swe in​ten​cje Cain sta​no​wił dla Ce​le​sti​ny i ma​łej An​gel pro​blem – a praw​do​po​dob​nie za​gro​że​nie. Po​nie​waż Har​ri​son, kie​ru​jąc się jak naj​lep​szy​mi in​ten​cja​mi, nie chciał otwie​rać ran, Cain mógł zbli​żyć się do Ce​le​sti​ny w każ​dym miej​scu, w każ​dym cza​sie, a ona nie mia​ła​by po​ję​cia, że to, być może, gwał​ci​ciel jej sio​stry. Dla niej był nie​zna​jo​mym. A Cain wie​dział o jej ist​nie​niu, szu​kał jej. Gdy​by Har​ri​son o tym usły​szał, z pew​no​ścią zre​wi​do​wał​by swo​je sta​no​wi​sko. Va​na​dium wró​cił z pro​gra​mem wy​sta​wy w ręku do ła​zien​ki i za​pa​lił świa​tło. Po​pa​trzył na po​cię​tą ścia​nę i na imię, krwa​wo–czer​wo​ne i nie​mal za​szlach​to​wa​ne. In​stynkt, a na​wet zdro​wy roz​są​dek pod​po​wia​da​ły mu, że ist​nie​je ja​kiś zwią​zek mię​dzy tym Bar​tho​lo​mew a Ce​le​sti​ną. Imię ze złe​go snu prze​ra​zi​ło Ca​ina, i to tego sa​me​go dnia, gdy za​bił Na​omi, dla​te​go Va​na​dium wy​ko​rzy​stał je w swej woj​nie psy​cho​lo​gicz​nej, nie uświa​da​mia​jąc so​bie jego zna​cze​nia dla po​dej​rza​ne​go. Choć był pew​ny związ​ku, nie mógł zna​leźć wła​ści​we​go ogni​wa. Bra​ko​wa​ło mu in​for​ma​cji. Prze​stu​dio​wał w ła​zien​ce pro​gram i zna​lazł zdję​cie Ce​le​sti​ny. Nie wy​glą​da​ły z Phi​mie na bliź​niacz​ki, ale po​do​bień​stwo było ude​rza​ją​ce.

Je​śli Ca​ino​wi po​do​ba​ła się jed​na, to mu​sia​ła mu też po​do​bać się dru​ga. I, być może, sio​stry od​zna​cza​ły się ce​chą, któ​ra po​cią​ga​ła Ca​ina bar​dziej niż pięk​no. Nie​win​ność albo do​bro: po​karm de​mo​na. Ty​tuł wy​sta​wy brzmiał: Ten szcze​gól​ny dzień. Va​na​dium po​czuł mro​wie​nie na ple​cach, jak​by w nim za​miesz​ki​wa​ły ter​mi​ty roz​sma​ko​wa​ne w ludz​kim cie​le. Znał oczy​wi​ście to ka​za​nie. Opar​te na przy​kła​dzie Bar​tło​mie​ja, Bar​tho​lo​mew. Kon​cep​cja re​ak​cji łań​cu​cho​wej w ludz​kim ży​ciu. Prze​ko​na​nie, że nie​zbyt waż​ny akt do​bro​ci może za​in​spi​ro​wać w ży​ciu lu​dzi od​le​głych od nas cza​sem i prze​strze​nią akt znacz​nie więk​szy, o któ​rym ni​g​dy się nie do​wie​my. Nie sko​ja​rzył so​bie Bar​tho​lo​mew, któ​re​go lę​kał się Enoch Cain, z apo​sto​łem Bar​tło​mie​jem w ka​za​niu Har​ri​so​na Whi​te’a, nada​nym przez ra​dio w grud​niu 1964 roku, mie​siąc przed za​bój​stwem Na​omi, a po​tem jesz​cze raz, w stycz​niu 1965 roku. Na​wet te​raz, ma​jąc przed ocza​mi wy​pi​sa​ne krwią i po​cię​te no​żem imię Bar​tho​lo​mew na ścia​nie, a tak​że Ten szcze​gól​ny dzień w pro​gra​mie wy​sta​wy, Tom Va​na​dium nie był w sta​nie zna​leźć po​wią​za​nia. Pró​bo​wał złą​czyć prze​rwa​ne od​cin​ki łań​cu​cha do​wo​dów, ale wciąż bra​ko​wa​ło jed​ne​go ogni​wa. Zna​lazł coś jesz​cze w pro​gra​mie. Nie było to bra​ku​ją​ce ogni​wo, ale prze​ra​ził się do tego stop​nia, że mała ksią​żecz​ka za​czę​ła drżeć mu w dło​ni. Przy​ję​cie na cześć ar​tyst​ki od​by​ło się tego wie​czo​ru i do​bie​gło koń​ca po​nad trzy go​dzi​ny wcze​śniej. Zbieg oko​licz​no​ści. Nic wię​cej. Zbieg oko​licz​no​ści. Jed​nak za​rów​no Ko​ściół, jak i fi​zy​ka kwan​to​wa stwier​dza​ją zgod​nie, że przy​pa​dek nie ist​nie​je. Jest on wy​ni​kiem ta​jem​ni​cze​go pla​nu i sen​su – albo sta​no​wi ele​ment nie​zwy​kłe​go po​rząd​ku, któ​ry kry​je się za po​zor​nym cha​osem. Jak kto woli. A może jest to jed​no i to samo. Za​tem nie było mowy o zbie​gu oko​licz​no​ści.

Wszyst​kie te dziu​ry w ścia​nie. Na​cię​cia. Szra​my. Ile trze​ba wście​kło​ści, by zdo​być się na coś ta​kie​go! Pół​ki bez wa​li​zek, wie​sza​ki bez ubrań. Mo​gło to ozna​czać wy​jazd na week​end. Naj​pierw ktoś pi​sze wła​sną krwią imię w ła​zien​ce, po​tem bawi się w Nor​ma​na Ba​te​sa z Psy​cho​zy i dźga ścia​nę za​miast Ja​net Le​igh pod prysz​ni​cem, w koń​cu leci do Reno – blac​kjack, wy​stę​py ar​ty​stów, dar​mo​wy bu​fet. Mało praw​do​po​dob​ne. Po​biegł do sy​pial​ni i za​pa​lił noc​ną lamp​kę, nie przej​mu​jąc się, że od stro​ny uli​cy bę​dzie wi​dać świa​tło. Ob​ra​zy. Dzie​ła Zed​da. Nikt nie za​bie​ra ta​kich rze​czy do Reno. Za​bie​ra je wte​dy, gdy może już nie wró​cić. Po​mi​mo póź​nej pory wy​krę​cił nu​mer do​mo​wy Maxa Bel​li​nie​go. Przy​jaź​ni​li się od nie​mal trzy​dzie​stu lat, od cza​su, gdy Max za​czy​nał jako mun​du​ro​wy pra​cę w wy​dzia​le za​bójstw, a Va​na​dium był mło​dym księ​dzem, do​pie​ro co przy​dzie​lo​nym do sie​ro​ciń​ca Świę​te​go An​zel​ma. Max przed wstą​pie​niem do po​li​cji za​sta​na​wiał się nad ka​płań​stwem i może już wte​dy do​strze​gał w To​mie przy​szłe​go stró​ża pra​wa. Kie​dy pod​niósł słu​chaw​kę, Va​na​dium ode​tchnął z ulgą i z miej​sca za​czął: – To ja, Tom, może prze​sa​dzam, ale po​wi​nie​neś coś zro​bić, i to szyb​ko. – Nie prze​sa​dzasz – za​pew​nił go Max. – Po​wiedz, o co cho​dzi. — Dwie wy​so​kiej kla​sy za​su​wy. Sku​tecz​na ochro​na przed zwy​kłym in​tru​zem, ale nie przed czło​wie​kiem od​da​nym idei sa​mo​do​sko​na​le​nia, któ​ry po​tra​fi od​po​wied​nio wy​ko​rzy​stać swój gniew. Pi​sto​let ści​skał pod lewą pa​chą, by mieć wol​ne ręce i po​słu​żyć się wy​try​chem.

Znów czuł lek​kie za​wro​ty gło​wy, ale tym ra​zem znał przy​czy​nę swe​go sta​nu. To nie był atak gry​py. Zma​gał się z ota​cza​ją​cym go ko​ko​nem ży​cia, by na​ro​dzić się w no​wej i lep​szej po​sta​ci. Był po​czwar​ką za​mknię​tą w stra​chu i nie​pew​no​ści, ale te​raz przy​bie​rze po​stać mo​ty​la, gdyż po​słu​żył się mocą swej pięk​nej wście​kło​ści, by się udo​sko​na​lić. Kie​dy Bar​tho​lo​mew w koń​cu umrze, Ju​nior Cain roz​wi​nie skrzy​dła i wzbi​je się w po​wie​trze. Przy​ci​snął pra​we ucho do drzwi, wstrzy​mał od​dech, nic nie usły​szał i za​czął od gór​ne​go zam​ka. Wsu​nął po ci​chu ko​niec wy​try​cha do otwo​ru, pod same bol​ce. Te​raz na​stą​pił naj​trud​niej​szy mo​ment: po​cią​gnąć za spust wy​try​cha. Pła​ska sprę​ży​na po​ru​szy​ła zam​kiem. Trzask był bar​dzo sła​by, jed​nak ktoś po dru​giej stro​nie drzwi mógł go usły​szeć; je​śli jed​nak Ce​le​sti​na znaj​do​wa​ła się w głę​bi miesz​ka​nia, nie na​le​ża​ło się ni​cze​go oba​wiać. Nie wy​star​czy​ło raz po​cią​gnąć. Trze​ba było zro​bić to co naj​mniej trzy razy, cza​sem na​wet sześć, w za​leż​no​ści od typu zam​ka. Po​sta​no​wił po​słu​żyć się wy​try​chem trzy​krot​nie przy obu za​trza​skach, nim spró​bo​wał​by otwo​rzyć drzwi. Im mniej ha​ła​su, tym le​piej. Może do​pi​sze mu szczę​ście. Cyk, cyk, cyk. Cyk, cyk, cyk. Ob​ró​cił gał​ką. Drzwi ustą​pi​ły do we​wnątrz, ale uchy​lił je tyl​ko. W peł​ni roz​wi​nię​ty czło​wiek ni​g​dy nie musi po​le​gać na bo​gach for​tu​ny, jak na​ucza Zedd, gdyż wy​ko​rzy​stu​je szczę​ście tak sku​tecz​nie, że może na​pluć im w ob​li​cza z ab​so​lut​ną bez​kar​no​ścią. Ju​nior wsu​nął wy​trych do kie​sze​ni skó​rza​nej kurt​ki. Broń w jego pra​wej dło​ni, za​ła​do​wa​na po​ci​ska​mi z wy​drą​żo​nym czub​kiem, jak​by ob​da​rzo​na nad​na​tu​ral​ną mocą ra​że​nia, była dla Bar​tho​lo​mew tym, czym dla Dra​ku​li kru​cy​fiks, dla dia​bła woda świę​co​na, dla Su​per​ma​na ska​ła z pla​ne​ty Kryp​ton. — Tak jak pod​czas wie​czor​nej prze​jażdż​ki dziew​czyn​ka była czer​-

wo​na, tak te​raz szła do łóż​ka w ko​lo​rze żół​tym. Dwu​czę​ścio​wa pi​żam​ka z żół​te​go try​ko​tu. Żół​te skar​pet​ki. I żół​ta ko​kard​ka, któ​rą Ce​le​sti​na zwią​za​ła jej nie​sfor​ne wło​sy. Hi​sto​ria z ko​kar​dą za​czę​ła się przed kil​ko​ma mie​sią​ca​mi. An​gel po​wie​dzia​ła, że chce wy​glą​dać w nocy ład​nie, na wy​pa​dek gdy​by spo​tka​ła w snach przy​stoj​ne​go księ​cia. – Żół​ty, żół​ty, żół​ty, żół​ty – wy​li​cza​ła z za​do​wo​le​niem, oglą​da​jąc się w lu​strze. – I wciąż słod​ka cze​ko​lad​ka. – Chcę śnić o ma​łych kur​czacz​kach – oświad​czy​ła Ce​le​sti​nie. – Jak będę cała żół​ta, to po​my​ślą, że też je​stem kur​czacz​kiem. – Mo​żesz też śnić o ba​na​nach – za​su​ge​ro​wa​ła Ce​le​sti​na, od​su​wa​jąc koł​drę. – Nie chcę być ba​na​nem. Po​nie​waż An​gel mie​wa​ła złe sny, lu​bi​ła od cza​su do cza​su spę​dzać noc w łóż​ku mat​ki. Tak jak te​raz. – Dla​cze​go chcesz być ma​łym kur​czacz​kiem? – Bo ni​g​dy nim nie by​łam. Mamo, czy ty i wu​jek Wal​ly je​ste​ście te​raz mał​żeń​stwem? – Skąd ci to przy​szło do gło​wy? – spy​ta​ła zdu​mio​na Ce​le​sti​na. – Masz taki sam pier​ścio​nek jak pani Mol​ler z na​prze​ciw​ka. An​gel, ob​da​rzo​na nie​zwy​kłą spo​strze​gaw​czo​ścią, bły​ska​wicz​nie za​uwa​ża​ła naj​drob​niej​sze na​wet zmia​ny w ota​cza​ją​cym świe​cie. Pier​ścio​nek za​rę​czy​no​wy na pal​cu mat​czy​nej dło​ni nie uszedł jej uwa​gi. – Po​ca​ło​wał cię. Tak się ca​łu​ją na fil​mach – do​da​ła. – Praw​dzi​wy z cie​bie de​tek​tyw. – Zmie​ni​my na​zwi​sko? – Może. – Będę An​gel Wal​ly?

– An​gel Lip​scomb, choć nie brzmi tak do​brze jak Whi​te, praw​da? – Chcę się na​zy​wać Wal​ly. – Nic z tego. A te​raz spać. An​gel wsko​czy​ła do mat​czy​ne​go łóż​ka jak mały kur​cza​czek. — Bar​tho​lo​mew był mar​twy, ale jesz​cze o tym nie wie​dział. Z pi​sto​le​tem w dło​ni, w strzę​pach ko​ko​nu, go​tów roz​wi​nąć mo​ty​le skrzy​dła, Ju​nior pchnął drzwi miesz​ka​nia, zo​ba​czył gu​stow​nie urzą​dzo​ny sa​lon w bla​sku ła​god​ne​go świa​tła i już miał prze​kro​czyć próg, kie​dy drzwi wej​ścio​we otwo​rzy​ły się i do holu wszedł chu​dzie​lec. Niósł to​reb​kę dam​ską i miał głu​pią minę, ale twarz mu się zmie​ni​ła, gdy tyl​ko uj​rzał Ju​nio​ra. I oto znów znie​na​wi​dzo​na prze​szłość, kie​dy już się wy​da​wa​ło, że zrzu​cił jej jarz​mo. Ten wy​so​ki, chu​dy su​kin​syn, wiel​bi​ciel Ce​le​sti​ny, straż​nik Bar​tho​lo​mew, wcze​śniej od​je​chał, wró​cił do domu, ale nie umiał zo​stać w prze​szło​ści, gdzie było jego miej​sce, i otwie​rał wła​śnie usta, żeby spy​tać: „Kim je​steś?” albo wsz​cząć alarm, więc Ju​nior strze​lił do nie​go trzy razy. — – Chcia​ła​byś, żeby wu​jek Wal​ly był two​im tatą? – spy​ta​ła Ce​le​sti​na, otu​la​jąc An​gel koł​drą. – By​ło​by do​brze. – I ja tak my​ślę. – Wiesz, ni​g​dy nie mia​łam taty. – War​to było po​cze​kać na Wal​ly’ego, co? – Prze​pro​wa​dzi​my się do wuj​ka? – Tak się zwy​kle robi. – Czy pani Orn​wall odej​dzie?

– Trze​ba bę​dzie się nad wszyst​kim za​sta​no​wić. – Je​śli odej​dzie, to ty bę​dziesz mu​sia​ła ro​bić ka​nap​ki z se​rem. — Tłu​mik nie za​głu​szył cał​ko​wi​cie strza​łów, jed​nak trzy ci​che puk​nię​cia, jak stłu​mio​ny dło​nią ka​szel, nie wy​do​sta​ły się poza ścia​ny holu. Pierw​szy po​cisk tra​fił chu​dziel​ca w lewe udo, gdyż Ju​nior wy​pa​lił, za​nim zdą​żył unieść broń, ale dwa na​stęp​ne ugo​dzi​ły męż​czy​znę w kor​pus. Nie​źle jak na ama​to​ra, cho​ciaż od​le​głość po​zwa​la​ła na wal​kę wręcz, i Ju​nio​ro​wi prze​mknę​ło przez myśl, że gdy​by nie de​for​ma​cja le​wej sto​py, po​ra​dził​by so​bie na woj​nie cał​kiem nie​źle. Trzy​ma​jąc to​reb​kę, jak​by na​wet w chwi​li śmier​ci nie chciał się z nią roz​stać, fa​cet upadł, roz​cią​gnął się na pod​ło​dze, drgnął i znie​ru​cho​miał. Z jego ust nie do​był się krzyk ostrze​że​nia, jęk śmier​tel​ne​go bólu – osu​nął się tak ci​cho, że Ju​nior chciał go uca​ło​wać, tyle że nie ca​ło​wał męż​czyzn, ży​wych czy mar​twych, choć kie​dyś męż​czy​zna prze​bra​ny za ko​bie​tę pod​szedł go znie​nac​ka, a mar​twy pia​ni​sta do​tknął w ciem​no​ści ję​zy​kiem. — Żół​ta An​gel, du​cho​wa sio​stra wszyst​kich kur​czacz​ków świa​ta, unio​sła znad po​dusz​ki gło​wę i spy​ta​ła gło​si​kiem ja​snym jak jej noc​ny ko​stium: – Bę​dzie​cie mie​li we​se​le? – Wspa​nia​łe we​se​le – obie​ca​ła Ce​le​sti​na, wy​cią​ga​jąc z ko​mo​dy pi​ża​mę. An​gel w koń​cu ziew​nę​ła. – Tort? – Za​wsze jest tort na we​se​lu. – Lu​bię tort. Lu​bię szcze​niacz​ki. – Za​zwy​czaj szcze​niacz​ki nie bio​rą udzia​łu w we​se​lach – za​-

uwa​ży​ła Ce​le​sti​na, roz​pi​na​jąc bluz​kę. Za​dzwo​nił te​le​fon. – Nie sprze​da​je​my żad​nej piz​zy – oświad​czy​ła An​gel, gdyż ostat​nio było parę te​le​fo​nów do no​wej piz​ze​rii, któ​ra mia​ła po​dob​ny nu​mer. Ce​le​sti​na pod​nio​sła słu​chaw​kę przed dru​gim sy​gna​łem i spy​ta​ła: – Halo? – Pan​na Whi​te? – Tak? – Tu de​tek​tyw Bel​li​ni z po​li​cji w San Fran​ci​sco. Wszyst​ko w po​rząd​ku u pani? – W po​rząd​ku? Tak. Dla​cze​go… – Czy jest ktoś z pa​nią? – Moja có​recz​ka – od​par​ła i uświa​do​mi​ła so​bie po chwi​li, że to wca​le nie musi być po​li​cjant, że, być może, ktoś pró​bu​je usta​lić, czy są w miesz​ka​niu same. – Pro​szę się nie de​ner​wo​wać, pan​no Whi​te, ale wy​sła​łem do pani domu ra​dio​wóz. I na​gle Ce​le​sti​na uwie​rzy​ła, że Bel​li​ni to jed​nak po​li​cjant, i nie dla​te​go że jego głos na​ka​zy​wał po​słu​szeń​stwo. To ser​ce jej pod​po​wie​dzia​ło, że nad​szedł czas, że dłu​go ocze​ki​wa​na groź​ba przy​ję​ła w koń​cu re​al​ną po​stać mrocz​ne​go zła, przed któ​rym trzy lata wcze​śniej prze​strze​gła ją Phi​mie. – Mamy po​wo​dy po​dej​rze​wać, że męż​czy​zna, któ​ry zgwał​cił pani sio​strę, chce za​ata​ko​wać rów​nież pa​nią. Miał się zja​wić. Wie​dzia​ła od sa​me​go po​cząt​ku, ale pra​wie o nim za​po​mnia​ła. An​gel mia​ła w so​bie coś nie​zwy​kłe​go i wła​śnie dla​te​go żyła w bez​u​stan​nym cie​niu groź​by, ni​czym nie​wi​niąt​ka z Be​tle​jem, ska​za​ne na śmierć przez kró​la He​ro​da. Daw​no temu Ce​le​sti​na do​strze​gła zło​żo​ny i ta​jem​ni​czy wzór, któ​re​go sy​me​trycz​-

ność w oczach ar​tyst​ki ozna​cza​ła jed​no – że oj​ciec dziec​ka prę​dzej czy póź​niej się po​ja​wi. – Ma pani za​mknię​te drzwi? – spy​tał Bel​li​ni. – Tak. – Gdzie pani jest w tej chwi​li? – W sy​pial​ni. – Gdzie jest cór​ka? – Ze mną. An​gel sie​dzia​ła już na łóż​ku, rów​nie przy​tom​na jak żół​ta. – Czy przy drzwiach sy​pial​ni jest za​mek? – spy​tał Bel​li​ni. – Jest, ale kiep​ski. – Mimo wszyst​ko pro​szę się za​mknąć. I niech pani nie od​kła​da słu​chaw​ki. Pro​szę się nie roz​łą​czać, do​pó​ki nie po​ja​wi się tam pa​trol. — Ju​nior nie mógł zo​sta​wić mar​twe​go czło​wie​ka w holu i li​czyć na uda​ne spo​tka​nie z Ce​le​sti​ną. Skut​ki gro​zi​ły ujaw​nie​niem, czę​sto w naj​mniej od​po​wied​nim mo​men​cie, cze​go do​wie​dział się z fil​mów i re​la​cji kry​mi​nal​nych w me​diach, a na​wet z wła​sne​go do​świad​cze​nia. Ujaw​nie​nie za​wsze spro​wa​dza​ło po​li​cję, któ​ra pę​dzi​ła na zła​ma​nie kar​ku z en​tu​zja​zmem i wy​ciem sy​ren. To byli naj​bar​dziej sku​pie​ni na prze​szło​ści fra​je​rzy tego świa​ta, za​fa​scy​no​wa​ni wy​łącz​nie skut​ka​mi. We​tknął pi​sto​let za pa​sek od spodni, chwy​cił chu​dziel​ca za sto​py i za​czął go szyb​ko cią​gnąć w stro​nę otwar​te​go miesz​ka​nia. Bla​dą ka​mien​ną po​sadz​kę zna​czy​ła ja​sna smu​ga krwi. Nie były to je​zio​ra czer​wie​ni, tyl​ko struż​ki, więc Ju​nior mógł je szyb​ko wy​trzeć, gdy​by już upo​rał się ze zwło​ka​mi, ale ten wi​dok do​pro​wa​dził go do sza​łu. Zna​lazł się tu​taj, by po​ło​żyć kres nie​do​koń​czo​nym spra​wom ze Spru​ce Hills, by uwol​nić się od mści​wych du​chów, by po​lep​szyć swe ży​cie i za​nu​rzyć się w no​wej, świe​tla​nej

przy​szło​ści. Do dia​bła, nie przy​szedł tu​taj, żeby sprzą​tać! — Prze​wód nie był na tyle dłu​gi, by Ce​le​sti​na mo​gła wziąć słu​chaw​kę ze sobą, po​ło​ży​ła ją więc na noc​nym sto​li​ku, obok lamp​ki. – Co się dzie​je? – spy​ta​ła An​gel. – Ci​cho, ko​cha​nie – upo​mnia​ła ją Ce​le​sti​na, pod​cho​dząc do drzwi sy​pial​ni, któ​re były tyl​ko odro​bi​nę uchy​lo​ne. Okna były po​za​my​ka​ne. Pil​no​wa​ła tego. Wie​dzia​ła, że drzwi wej​ścio​we też są za​mknię​te, po​nie​waż Wal​ly za​cze​kał, aż za​trza​śnie za​su​wy. Wy​szła jed​nak na ko​ry​tarz, gdzie nie pa​li​ło się świa​tło, mi​nę​ła szyb​ko sy​pial​nię dziew​czyn​ki, sta​nę​ła na pro​gu sa​lo​nu – i zo​ba​czy​ła ja​kie​goś czło​wie​ka w otwar​tych drzwiach. Był ob​ró​co​ny do niej ple​ca​mi i cią​gnął coś za sobą, coś ciem​ne​go, du​że​go i bez​wład​ne​go, cią​gnął… O słod​ki Jezu, nie! — Zdo​łał już pra​wie prze​cią​gnąć chu​dziel​ca przez próg, kie​dy usły​szał, jak ktoś mówi: „Nie”. Zer​k​nął przez ra​mię, ale Ce​le​sti​na zdą​ży​ła się już od​wró​cić i uciec. Mi​gnę​ła mu tyl​ko zni​ka​ją​ca w głę​bi miesz​ka​nia syl​wet​ka. Skup się! Prze​cią​gnij chu​dziel​ca przez próg. Dzia​łaj te​raz, myśl póź​niej. Nie, nie, wła​ści​we sku​pie​nie wy​ma​ga poj​mo​wa​nia sen​su trzech bez​oko​licz​ni​ków: wy​se​lek​cjo​no​wać, prze​ana​li​zo​wać, wy​brać. Do​rwij tę sukę, do​rwij ją! Po​wol​ne, głę​bo​kie od​de​chy. Okieł​znać pięk​ną wście​kłość. W peł​ni roz​wi​nię​ty czło​wiek jest opa​no​wa​ny i spo​koj​ny. Na​przód, na​przód, na​przód! Na​gle te wspa​nia​łe mak​sy​my Zed​da za​czę​ły się wza​jem​nie wy​klu​czać, choć wcze​śniej two​rzy​ły spój​ny sys​tem fi​lo​zo​ficz​ny i dro​go​wskaz do suk​ce​su. Za​trza​snę​ły się gdzieś drzwi i po krót​kiej we​wnętrz​nej roz​ter​ce – ba​wić się bez​oko​licz​ni​ka​mi czy przy​stą​pić do dzia​ła​nia – Ju​nior

po​zo​sta​wił chu​dziel​ca le​żą​ce​go bez​wład​nie na pro​gu. Wie​dział, że musi do​paść Ce​le​sti​nę, nim do​trze do te​le​fo​nu, a po​tem bę​dzie mógł wró​cić i do​koń​czyć ro​bo​tę ze zwło​ka​mi. — Ce​le​sti​na za​trza​snę​ła drzwi, prze​krę​ci​ła gał​kę, przy​tar​ga​ła ko​mo​dę pod drzwi, za​sko​czo​na wła​sną siłą, i usły​sza​ła, jak An​gel mówi do te​le​fo​nu: „Mama prze​su​wa me​ble”. Wy​rwa​ła słu​chaw​kę z rąk An​gel i po​wie​dzia​ła Bel​li​nie​mu: – On tu jest. Rzu​ci​ła te​le​fon na łóż​ko. – Trzy​maj się bli​sko mnie – na​ka​za​ła An​gel, pod​bie​gła do okna i jed​nym szarp​nię​ciem od​cią​gnę​ła za​sło​ny. — An​ga​żuj się i pa​nuj. Nie ma więk​sze​go zna​cze​nia, czy dzia​ła​nie, w któ​re się an​ga​żu​jesz, jest roz​sąd​ne czy nie. Nie ma też więk​sze​go zna​cze​nia, co spo​łe​czeń​stwo o tym wszyst​kim są​dzi. Do​pó​ki an​ga​żu​jesz się bez opo​rów, bę​dziesz nie​wąt​pli​wie pa​no​wał, gdyż tyl​ko nie​licz​ni go​to​wi są an​ga​żo​wać się w co​kol​wiek, słusz​ne​go czy nie​słusz​ne​go, mą​dre​go czy nie​mą​dre​go, i z re​gu​ły ska​za​ni są na suk​ces, na​wet je​śli ich dzia​ła​nia wy​da​ją się lek​ko​myśl​ne, a mo​ty​wa​cja idio​tycz​na. Mo​ty​wa​cja Ju​nio​ra nie była idio​tycz​na, cho​dzi​ło o jego prze​trwa​nie i oca​le​nie, dla​te​go za​an​ga​żo​wał się w to ca​łym ser​cem i umy​słem. Tro​je drzwi w ciem​nym przed​po​ko​ju: jed​ne po pra​wej – uchy​lo​ne, dwo​je po le​wej – za​mknię​te. Naj​pierw te po pra​wej. Otwo​rzyć je kop​nia​kiem, od​da​jąc jed​no​cze​śnie dwa strza​ły, bo może to jej sy​pial​nia, w któ​rej trzy​ma broń. Strza​ska​ne lu​stro, brzęk roz​sy​pu​ją​ce​go się szkła, gło​śniej​szy niż strza​ły. Uzmy​sło​wił so​bie, że wła​śnie zde​mo​lo​wał pu​stą ła​zien​kę.

Za dużo ło​mo​tu, ktoś może usły​szeć. Za mało cza​su na ro​mans, nie ma szans na za​li​cze​nie dru​giej sio​stry. Za​bij po pro​stu Ce​le​sti​nę, za​bij Bar​tho​lo​mew i odejdź, odejdź. Pierw​szy po​kój na lewo. Prę​dzej. Otwo​rzyć kop​nia​kiem drzwi. Wra​że​nie więk​szej prze​strze​ni i ciem​niej​szej, nie jak w ła​zien​ce. Omieść po​kój bro​nią, trzy​ma​jąc ją w obu dło​niach. Dwa szyb​kie strza​ły: stłu​mio​ne „khe, khe”. Kon​takt na lewo. Ośle​pia​ją​ce świa​tło. Po​kój dziec​ka. Po​kój Bar​tho​lo​mew. Me​bel​ki w ra​do​snych, ży​wych ko​lo​rach. Na ścia​nach pla​ka​ty ze zwie​rza​ka​mi. Rzecz za​ska​ku​ją​ca – lal​ki. Dużo la​lek. Naj​wi​docz​niej bę​kart był znie​wie​ścia​ły, ale ce​chy tej na pew​no nie odzie​dzi​czył po ojcu. Ży​we​go du​cha. Może pod łóż​kiem, może w sza​fie? Stra​ta cza​su, nie ma sen​su tam za​glą​dać. Bar​dziej praw​do​po​dob​ne, że ko​bie​ta i chło​pak kry​li się w ostat​nim po​ko​ju. — Zwin​na i żół​ta, An​gel pod​bie​gła do mat​ki i chwy​ci​ła za za​sło​nę, jak​by mo​gła się za nią scho​wać. Wy​so​kie, po​dwój​ne okno mia​ło małe szyb​ki, więc Ce​le​sti​na nie mo​gła ich stłuc i wy​do​stać się na ze​wnątrz. Było głę​bo​ko osa​dzo​ne w mu​rze. Dwie klam​ki po pra​wej stro​nie, jed​na u góry, dru​ga u sa​me​go dołu. Na sze​ro​kim pa​ra​pe​cie le​żał klucz. Me​cha​nizm zam​ka był w dol​nej fra​mu​dze. Ce​le​sti​na we​pchnę​ła klucz do gniazd​ka. Nie pa​so​wał. Trzę​sły jej się ręce. Sta​lo​we wy​pust​ki klu​cza na​le​ża​ło do​pa​so​wać do otwo​rów w gniazd​ku. Grze​ba​ła się bez koń​ca. Pa​nie, po​móż mi, bła​gam! Sza​le​niec kop​nął drzwi. Przed chwi​lą kop​nął drzwi do po​ko​ju An​gel, zro​bił to gło​śno, ale te​raz jesz​cze gło​śniej, tak ogłu​sza​ją​co, że chy​ba lu​dzie w ca​-

łym bu​dyn​ku ze​rwa​li się z łó​żek. Klucz wszedł do gniazd​ka. Gdzie ten ra​dio​wóz? Dla​cze​go nie sły​chać sy​re​ny? Me​cha​nizm zam​ka jęk​nął, dwa wy​so​kie skrzy​dła za​czę​ły otwie​rać się na ze​wnątrz, lecz zbyt wol​no, i zim​na, bia​ła noc tchnę​ła do po​ko​ju chłod​ną parą swe​go od​de​chu. Sza​le​niec kop​nął drzwi jesz​cze raz, ale ko​mo​da sta​wia​ła opór, kop​nął więc moc​niej, znów bez po​wo​dze​nia. – Szyb​ciej – szep​nę​ła An​gel. — Ju​nior cof​nął się i strze​lił dwa razy w za​mek. Je​den po​cisk wy​rwał ka​wa​łek fra​mu​gi, ale dru​gi prze​le​ciał z trza​skiem przez drzwi. Mo​sięż​na gał​ka za​drża​ła, nie​mal od​pa​dła. Na​parł na drzwi, ale wciąż się opie​ra​ły i Ju​nior za​sko​czył sa​me​go sie​bie, wy​da​jąc prze​cią​gły jęk fru​stra​cji, któ​ry wy​ra​żał coś prze​ciw​ne​go opa​no​wa​niu, choć nikt nie wąt​pił​by w jego de​ter​mi​na​cję, by się an​ga​żo​wać i pa​no​wać nad ner​wa​mi. Jesz​cze raz wy​pa​lił w za​mek, na​ci​snął spust po raz dru​gi i stwier​dził, że w ma​ga​zyn​ku nie ma na​boi. Za​pa​so​wą amu​ni​cję miał w kie​sze​ni. Nie chciał tra​cić cza​su w tak waż​nym mo​men​cie, kie​dy o po​wo​dze​niu lub po​raż​ce de​cy​do​wa​ły do​słow​nie se​kun​dy. To był​by wy​bór czło​wie​ka, któ​ry naj​pierw my​śli, a po​tem dzia​ła, za​cho​wa​nie ty​po​we dla nie​udacz​ni​ka. Po​ci​ski wy​rwa​ły z drzwi ka​wa​łek drew​na wiel​ko​ści ta​le​rza. Po​nie​waż w dru​gim po​ko​ju pa​li​ło się świa​tło, Ju​nior wie​dział, że za​mek zo​stał nie​mal w ca​ło​ści uszko​dzo​ny. Pa​trzył przez dziu​rę na tył ja​kie​goś me​bla i w koń​cu uświa​do​mił so​bie isto​tę pro​ble​mu. Przy​ci​snął lewą rękę do boku i rzu​cił się na drzwi. Me​bel po dru​giej stro​nie był cięż​ki, ale prze​su​nął się o cen​ty​metr, mógł więc prze​su​nąć się o dal​sze cen​ty​me​try, nie był ska​łą. Ju​nior wie​-

rzył, że jest bli​ski celu. — Ce​le​sti​na nie sły​sza​ła huku strza​łów, nie mo​gła się jed​nak my​lić, to były po​ci​ski, sko​ro roz​trza​ska​ły drzwi. Ko​mo​da, słu​żą​ca też jako to​a​let​ka, była zwień​czo​na lu​strem. Jed​na z kul prze​szła przez ple​cy ze sklej​ki, po​kry​ła sre​brzy​stą po​wierzch​nię zwier​cia​dła skom​pli​ko​wa​ną pa​ję​czy​ną pęk​nięć, utknę​ła w ścia​nie po​nad łóż​kiem z gło​śnym „łup” i wzbi​ła w po​wie​trze fon​tan​nę gip​so​wych od​pry​sków. Kie​dy skrzy​dła okien dzie​li​ła szcze​li​na nie​speł​na pięt​na​sto​cen​ty​me​tro​wa, za​czę​ły sta​wiać opór. Me​cha​nizm za​zgrzy​tał po​sęp​nie – za​brzmia​ło to jak wy​zna​nie winy – i za​ciął się na do​bre. Na​wet An​gel, wiot​ka jak ma​leń​ki che​ru​bin, nie mo​gła​by się prze​ci​snąć. Z ko​ry​ta​rza do​biegł wście​kły ryk sza​leń​ca. Prze​klę​te okno. Prze​klę​te, za​mar​z​nię​te okno. Ce​le​sti​na ob​ró​ci​ła klu​czem z ca​łej siły i po​czu​ła, że me​cha​nizm odro​bi​nę ustę​pu​je, ale przy dru​giej pró​bie klucz wy​sko​czył z gniazd​ka i stuk​nął o pa​ra​pet. Tym ra​zem też nie usły​sza​ła strza​łów, ale twar​dy trzask pę​ka​ją​ce​go drew​na nie po​zo​sta​wiał wąt​pli​wo​ści – przez drzwi prze​szły co naj​mniej dwie kule. Ce​le​sti​na chwy​ci​ła dziew​czyn​kę i pchnę​ła ją w stro​nę łóż​ka. – Szyb​ko, scho​waj się – szep​nę​ła. An​gel mia​ła opo​ry, może dla​te​go, że pod łóż​kiem krył się cza​sem po​twór z jej sen​nych kosz​ma​rów. – Prę​dzej! – po​na​gla​ła go​rącz​ko​wo Ce​le​sti​na. W koń​cu An​gel przy​pa​dła do pod​ło​gi i mi​ga​jąc żół​ty​mi skar​pe​ta​mi, wśli​znę​ła się pod zwi​sa​ją​cą na​rzu​tę. Przed trze​ma laty, w szpi​ta​lu Mat​ki Bo​żej, pa​mię​ta​jąc o prze​stro​dze Phi​mie, Ce​le​sti​na przy​się​gła so​bie, że bę​dzie go​to​wa, gdy

zja​wi się be​stia. I oto be​stia na​de​szła, a ona cał​kiem nie była go​to​wa na jej przyj​ście. Czas mija, świa​do​mość za​gro​że​nia przy​ga​sa, czło​wiek jest co​raz bar​dziej za​bie​ga​ny, ha​ru​je na śmierć w re​stau​ra​cji, koń​czy stu​dia, ma​leń​ka có​recz​ka wy​ra​sta na peł​ną ży​cia, ru​chli​wą isto​tę, prze​cież bę​dzie żyć wiecz​nie, no i jest się cór​ką du​chow​ne​go, czło​wiek wie​rzy w siłę mi​ło​sier​dzia, w Księ​cia Po​ko​ju, żywi głę​bo​kie prze​ko​na​nie, że bło​go​sła​wie​ni cisi, al​bo​wiem oni po​sią​dą zie​mię, więc w cią​gu trzech dłu​gich lat czło​wiek nie ku​pu​je bro​ni, nie prze​cho​dzi żad​ne​go szko​le​nia z za​kre​su sa​mo​obro​ny i ja​koś za​po​mi​na, że owi cisi lu​dzie, któ​rzy pew​ne​go dnia po​sią​dą zie​mię, to ci, któ​rzy wy​rze​kli się agre​sji, ale nie do tego stop​nia, by nie bro​nić się w ra​zie ata​ku, gdyż nie​prze​ciw​sta​wia​nie się złu jest grze​chem, do​bro​wol​na re​zy​gna​cja z obro​ny wła​sne​go ży​cia to grzech śmier​tel​ny, grzech bier​ne​go sa​mo​bój​stwa, a nie​moż​ność obro​ny ma​łej żół​tej dziew​czyn​ki o skó​rze jak mlecz​na cze​ko​la​da to z pew​no​ścią prze​pust​ka do pie​kła, do​sta​li ją też han​dla​rze nie​wol​ni​ków, gdy sami szli w wiecz​ną nie​wo​lę, do​sta​li ją opraw​cy z Da​chau i Sta​lin, więc tu​taj, te​raz, kie​dy be​stia ude​rza swym cia​łem o drzwi, kie​dy od​su​wa z dro​gi ba​ry​ka​dę, a cen​ne​go cza​su jest co​raz mniej – po pro​stu walcz! — Ju​nior prze​pchnął się przez za​ba​ry​ka​do​wa​ne drzwi do sy​pial​ni, a ta suka ude​rzy​ła go krze​słem. Ma​łym krze​słem ze szcze​bel​ko​wym opar​ciem i po​dusz​ką na sie​dzi​sku. Wzię​ła za​mach jak ki​jem ba​se​bal​lo​wym, mu​sia​ła mieć w ro​dzi​nie nie​złe​go za​wod​ni​ka pierw​szej ligi, mia​ła dość siły, żeby po​słać pił​kę z Bro​okly​nu do Bro​nxu. Gdy​by tra​fi​ła go w lewy bok, tak jak za​mie​rza​ła, mo​gła​by mu zła​mać ra​mię albo prze​trą​cić kil​ka że​ber. Ale spo​strzegł się w porę, ni​czym ra​so​wy za​wod​nik od​wró​cił się i przy​jął ude​rze​nie na ple​cy. Ten cios nie przy​wo​dził na myśl spor​tu, ra​czej Wiet​nam, o któ​rym Ju​nior cza​sem opo​wia​dał ko​bie​tom. Jak​by od​rzu​co​ny po​dmu​chem eks​plo​du​ją​ce​go gra​na​tu, ru​nął na pod​ło​gę, wa​ląc się w

szczę​kę. Gdy​by miał ję​zyk mię​dzy zę​ba​mi, od​gry​zł​by go so​bie. Wie​dział, że jego prze​ciw​nicz​ka nie cof​nie się, by wziąć za​mach, tyl​ko od razu ude​rzy, dla​te​go prze​to​czył się na bok, byle da​lej, uświa​da​mia​jąc so​bie z ogrom​ną ulgą, że może się po​ru​szać. Czuł w ple​cach strasz​li​wy ból, nie był​by zdzi​wio​ny, gdy​by się oka​za​ło, że zła​ma​ła mu krę​go​słup i przy​pra​wi​ła o pa​ra​liż. Krze​sło ude​rzy​ło po​now​nie, do​kład​nie w miej​scu, gdzie jesz​cze przed chwi​lą le​żał. Ta obłą​ka​na suka wal​nę​ła z taką siłą, że im​pet ude​rze​nia mu​siał chy​ba po​zba​wić ją czu​cia w ra​mio​nach. Za​to​czy​ła się do tyłu, cią​gnąc za sobą krze​sło, nie​zdol​na go już unieść. Ju​nior, wkra​cza​jąc do sy​pial​ni, chciał od​rzu​cić pi​sto​let i chwy​cić za nóż. Stra​cił już jed​nak ser​ce do bez​po​śred​nie​go star​cia. Na szczę​ście nie wy​pu​ścił bro​ni z ręki. Był zbyt obo​la​ły, żeby szyb​ko dojść do sie​bie i wy​ko​rzy​stać chwi​lę sła​bo​ści prze​ciw​nicz​ki. Dźwi​gnął się na nogi i od​su​nął od niej, szu​ka​jąc w kie​sze​ni za​pa​so​wej amu​ni​cji. Ukry​ła gdzieś Bar​tho​lo​mew. Pew​nie w sza​fie. Krop​nij ma​lar​kę, za​bij dzie​cia​ka. Miał okre​ślo​ny plan, był czło​wie​kiem sku​pio​nym, za​an​ga​żo​wa​nym, go​to​wym dzia​łać, a po​tem my​śleć, gdy tyl​ko od​zy​skał​by zdol​ność dzia​ła​nia. Spazm bólu po​zba​wił go wła​dzy w dło​ni. Ła​dun​ki prze​le​cia​ły mu przez pal​ce i roz​sy​pa​ły się po pod​ło​dze. „Two​je zło… wró​ci do cie​bie, spo​tę​go​wa​ne po​nad wszel​kie wy​obra​że​nie”. Znów te zło​wiesz​cze sło​wa na ta​śmie prze​su​wa​ją​cej się w jego pa​mię​ci, ze szpu​li na szpu​lę. Tym ra​zem usły​szał je wy​raź​nie. Głos, któ​ry na​ka​zy​wał po​słu​szeń​stwo, od​zna​czał się głęb​szym brzmie​niem i lep​szą dyk​cją niż jego głos. Ju​nior wy​su​nął ma​ga​zy​nek z kol​by pi​sto​le​tu. Omal nie upu​ścił bro​ni.

Ce​le​sti​na za​czę​ła go okrą​żać, wlo​kąc za sobą krze​sło. Może wciąż dzwo​ni​ło jej w gło​wie od tego ude​rze​nia, a ra​mio​na były po​zba​wio​ne siły, a może uda​wa​ła chwi​lo​wą nie​moc, chcąc go spro​wo​ko​wać do nie​prze​my​śla​nej re​ak​cji. Ju​nior ob​ra​cał się wraz z nią, by nie tra​cić prze​ciw​nicz​ki z oczu, jed​no​cze​śnie pró​bo​wał po​ra​dzić so​bie z pi​sto​le​tem. Sy​re​na. „Duch Bar​tho​lo​mew… cię od​naj​dzie… i do​ko​na nad tobą strasz​li​we​go sądu, na jaki za​słu​gu​jesz”. Pe​łen ogła​dy, nie​co te​atral​ny, a jed​nak szcze​ry głos pa​sto​ra Whi​te’a do​był się z prze​szło​ści i od​ci​snął tę groź​bę w pa​mię​ci Ju​nio​ra, tak jak tam​tej nocy, prze​ma​wia​jąc z ta​śmy ma​gne​to​fo​no​wej, pod​czas gdy Ju​nior tań​czył z Se​ra​phim ho​ry​zon​tal​ne tan​go w sy​pial​ni jej ro​dzin​ne​go domu. Groź​ba pa​sto​ra zo​sta​ła za​po​mnia​na, stłu​mio​na. Sło​wa te, sły​sza​ne tyl​ko na wpół świa​do​mie, per​wer​syj​ne tło dla ich mi​ło​sne​go aktu, roz​ba​wi​ły wów​czas Ju​nio​ra, któ​ry nie za​sta​na​wiał się po​waż​nie nad ich sen​sem, nad za​war​tym w nich prze​sła​niem kary. Te​raz, w tej chwi​li naj​wyż​sze​go nie​bez​pie​czeń​stwa, wrze​nie tłu​mio​nej pa​mię​ci buch​nę​ło pod ci​śnie​niem i Ju​nior z prze​ra​że​niem stwier​dził, że pa​stor rzu​cił na nie​go klą​twę! Wy​cie sy​ren po​li​cyj​nych na​ra​sta​ło z każ​dą se​kun​dą. Na​bo​je po​ły​ski​wa​ły na dy​wa​nie. Schy​lić się i je pod​nieść? Nie. To jak proś​ba o cios, któ​ry roz​łu​pie czasz​kę. Ce​le​sti​na, wy​ma​chu​ją​ca ma​czu​gą bap​tyst​ka, znów go​to​wa do dzia​ła​nia, ru​szy​ła na nie​go z im​pe​tem. Krze​sło, któ​re mia​ło po​ła​ma​ne nogi i pęk​nię​tą ramę, nie sta​no​wi​ło już ta​kie​go za​gro​że​nia. Za​mie​rzy​ła się na nie​go, Ju​nior zro​bił unik, znów ude​rzy​ła, usko​czył, a ona cof​nę​ła się zdy​sza​na. Suka za​czy​na​ła się mę​czyć, lecz Ju​nior na​dal ni​sko oce​niał swe szan​se w bez​po​śred​nim star​ciu. Wło​sy mia​ła w nie​ła​dzie, oczy pło​nę​ły jej dzi​ko. Ju​nio​ro​wi zda​wa​ło się, że spo​glą​da w elip​tycz​ne źre​ni​ce dzi​kie​go kota w dżun​gli. Od​sła​nia​ła zęby w gry​ma​sie gnie​-

wu. Spra​wia​ła wra​że​nie tak obłą​ka​nej jak mat​ka Ju​nio​ra. Za​wo​dze​nie sy​ren. Zbyt bli​sko. Dru​ga kie​szeń. Wię​cej ła​dun​ków. Sta​rał się we​pchnąć dwa do ma​ga​zyn​ka, ale miał roz​trzę​sio​ne, mo​kre od potu dło​nie. Krze​sło. Chy​bio​ny cios, nie​szko​dli​wy, od​skok w stro​nę okna. Sy​re​ny tuż, tuż. Po​li​cjan​ci na pro​gu, zwa​rio​wa​na suka z krze​słem, klą​twa du​chow​ne​go – za dużo tego wszyst​kie​go jak na jed​ne​go czło​wie​ka. Wy​do​stać się z te​raź​niej​szo​ści, ru​szyć w przy​szłość. Rzu​cił pi​sto​let, ma​ga​zy​nek i ła​dun​ki. Kie​dy suka za​czę​ła uno​sić krze​sło, Ju​nior zła​pał za nie bły​ska​wicz​nie. Nie za​mie​rzał wy​rwać me​bla z jej rąk, tyl​ko pchnąć ją z ca​łej siły. Na​dep​nę​ła na odła​ma​ną nogę krze​sła, stra​ci​ła rów​no​wa​gę i upa​dła do tyłu na łóż​ko. Po​kracz​nie jak wie​ko​wy kot, krzy​cząc z bólu, Ju​nior zdo​łał jed​nak wsko​czyć na sze​ro​ki pa​ra​pet i rzu​cił się z ca​łym im​pe​tem na bliź​nia​cze skrzy​dła du​że​go okna. Były już uchy​lo​ne – ale za​blo​ko​wa​ne. — Przy​cup​nię​ty na pa​ra​pe​cie, na​pie​ra​jąc na roz​chy​lo​ne skrzy​dła wy​so​kie​go okna, wy​ko​rzy​stu​jąc siłę nie tyl​ko mię​śni, lecz cię​żar ca​łe​go cia​ła, sza​le​niec pró​bo​wał wy​do​stać się z sy​pial​ni. Choć ogłu​szo​na ło​mo​tem wła​sne​go ser​ca i prze​raź​li​wym świ​stem od​de​chu, Ce​le​sti​na usły​sza​ła trzask drew​na, jęk szkła i zgrzyt me​ta​lu. Ten łaj​dak za​mie​rzał uciec. Okno wy​cho​dzi​ło nie na uli​cę, tyl​ko na wą​ski od​stęp mię​dzy do​ma​mi. Po​li​cjan​ci mo​gli nie za​uwa​żyć jego uciecz​ki. Chcia​ła jesz​cze raz za​ata​ko​wać go krze​słem, ale roz​pa​dło się już na do​bre. Od​rzu​ci​ła je na bok, osu​nę​ła się na ko​la​na i pod​nio​sła

z pod​ło​gi ma​ga​zy​nek. Wy​cie sy​ren umil​kło na​gle. Ra​dio​wóz pod​je​chał pew​nie pod dom. Ce​le​sti​na chwy​ci​ła mie​dzia​ny na​bój z dy​wa​nu. Po​now​nie trzask szy​by w oknie. Prze​ra​ża​ją​cy huk pę​ka​ją​ce​go drew​na. Sza​le​niec, od​wró​co​ny do niej ple​ca​mi, ata​ko​wał okno z wście​kło​ścią uwię​zio​nej w klat​ce be​stii. Nie mia​ła do​świad​cze​nia z bro​nią pal​ną, ale wi​dzia​ła, jak pró​bo​wał wsu​nąć na​bo​je do ma​ga​zyn​ka. We​pchnę​ła je​den. Po​tem dru​gi. Wy​star​czy. Za​rdze​wia​ły me​cha​nizm okna za​czął ustę​po​wać, tak jak za​wia​sy, i w koń​cu skrzy​dła roz​war​ły się na ze​wnątrz. Z dru​gie​go koń​ca miesz​ka​nia do​biegł mę​ski krzyk: „Po​li​cja!”. – Tu​taj, tu​taj! – od​krzyk​nę​ła Ce​le​sti​na, wsu​wa​jąc ma​ga​zy​nek w kol​bę pi​sto​le​tu. Wciąż na ko​la​nach, unio​sła broń i uświa​do​mi​ła so​bie, że bę​dzie mu​sia​ła strze​lać sza​leń​co​wi w ple​cy, że nie ma wy​bo​ru, brak do​świad​cze​nia nie po​zwa​lał jej ce​lo​wać w nogę czy ra​mię. Ogar​nę​ły ją na​gle wąt​pli​wo​ści, ale po​wró​cił też ob​raz Phi​mie le​żą​cej w za​krwa​wio​nych prze​ście​ra​dłach na sto​le ope​ra​cyj​nym. Po​cią​gnę​ła za spust i po​czu​ła szarp​nię​cie od​rzu​tu. Okno ustą​pi​ło se​kun​dę przed jej strza​łem. Sza​le​niec znik​nął. Nie wie​dzia​ła, czy po​cisk do​się​gnął celu. Rzu​ci​ła się do okna. Cie​pły po​kój wchła​niał z nocy chłod​ną mgłę i kie​dy Ce​le​sti​na wy​chy​li​ła się poza pa​ra​pet, oto​czył ją stru​mień bia​łej za​wie​si​ny. Wą​ska bru​ko​wa​na alej​ka pół​to​ra me​tra ni​żej. Sza​le​niec prze​wró​cił śmiet​ni​ki w cza​sie uciecz​ki, ale nie do​strze​gła go po​śród roz​rzu​co​nych resz​tek. Biegł na tyły domu. Z mgły i ciem​no​ści do​tarł do niej gło​śny tu​pot.

– Rzuć broń! Ce​le​sti​na, nie od​wra​ca​jąc się, rzu​ci​ła pi​sto​let, a gdy dwaj po​li​cjan​ci wpa​dli do po​ko​ju, krzyk​nę​ła: – Ucie​ka! — Z alej​ki na uli​cę, w mia​sto, mgłę i noc, Ju​nior ucie​kał od prze​szło​ści Ca​ina w przy​szłość Pinch​bec​ka. Pod​czas tego szcze​gól​ne​go dnia wy​ko​rzy​stał tech​ni​ki Zed​da, by okieł​znać gniew i prze​mie​nić go w roz​pa​lo​ną do czer​wo​no​ści wście​kłość. Te​raz, bez świa​do​me​go wy​sił​ku z jego stro​ny, wście​kłość prze​mie​ni​ła się w roz​pa​lo​ną do bia​ło​ści fu​rię. Jak gdy​by mało było mści​wych du​chów, przez trzy lata zma​gał się nie​świa​do​mie ze strasz​li​wą mocą klą​twy pa​sto​ra, cza​rem vo​odoo rzu​co​nym przez mu​rzyń​skie​go bap​ty​stę. Wie​dział już, dla​cze​go prze​śla​do​wa​ły go ner​wo​we tor​sje, prze​wle​kła bie​gun​ka, obrzy​dli​wie szpe​cą​ca po​krzyw​ka. Nie​moż​ność zna​le​zie​nia to​wa​rzysz​ki ży​cia, po​ni​ża​ją​ca hi​sto​ria z Re​nee Vivi, dwie pa​skud​ne rze​żącz​ki, bu​dzą​ca gro​zę ka​ta​to​nia me​dy​ta​cyj​na, nie​po​wo​dze​nie z na​uką fran​cu​skie​go i nie​miec​kie​go, sa​mot​ność, pust​ka, nie​uda​ne pró​by od​na​le​zie​nia i zgła​dze​nia bę​kar​ta zro​dzo​ne​go z łona Phi​mie: wszyst​ko to, a tak​że dużo, dużo wię​cej, było wstręt​nym owo​cem okrut​ne​go, mści​we​go cza​ru vo​odoo, rzu​co​ne​go przez tego chrze​ści​jań​skie​go hi​po​kry​tę. Jako czło​wiek od​da​ny idei sa​mo​do​sko​na​le​nia, w peł​ni roz​wi​nię​ty i za​an​ga​żo​wa​ny, za​wsze po​le​ga​ją​cy na gło​sie na​gie​go in​stynk​tu, Ju​nior po​wi​nien że​glo​wać przez ży​cie po spo​koj​nych mo​rzach, pod nie​odmien​nie sło​necz​nym nie​bem, za​wsze z wia​trem w ża​glach, a jed​nak bez​u​stan​nie rzu​ca​ły nim fale nie​ustę​pli​wej nocy, nie z po​wo​du wad jego umy​słu czy ser​ca, czy też cha​rak​te​ru, ale z po​wo​du czar​nej ma​gii.

71 Wal​ly wal​czył o ży​cie w szpi​ta​lu Mat​ki Bo​żej, tam gdzie przed trze​ma laty spro​wa​dził An​gel na świat – wal​czył, by w przy​szło​ści uj​rzeć, jak dziew​czyn​ka do​ra​sta, i zo​stać oj​cem, któ​re​go tak po​trze​bo​wa​ła. Nim Ce​le​sti​na i An​gel zdo​ła​ły do​trzeć do szpi​ta​la, za​le​d​wie kil​ka mi​nut po ka​ret​ce, za​bra​no go już na chi​rur​gię. Przy​wiózł je wo​zem po​li​cyj​nym de​tek​tyw Bel​li​ni. Tom Va​na​dium – przy​ja​ciel jej ojca, któ​re​go wi​dzia​ła kil​ka​krot​nie w Spru​ce Hills, ale nie​zbyt do​brze zna​ła – to​wa​rzy​szył im dla ochro​ny, ob​ser​wu​jąc z uwa​gą lu​dzi w prze​mie​rza​ją​cych za​mglo​ne uli​ce sa​mo​cho​dach, jak​by ukry​wał się w nich tam​ten sza​le​niec. Tom pra​co​wał w po​li​cji sta​no​wej Ore​go​nu i Ce​le​sti​na nie bar​dzo ro​zu​mia​ła, co tu​taj robi. Nie mia​ła też po​ję​cia, co mo​gło tak strasz​li​wie znie​kształ​cić mu twarz. Ostat​ni raz wi​dzia​ła go na po​grze​bie Phi​mie. Kie​dy sta​nął przed kil​ko​ma mi​nu​ta​mi na pro​gu jej miesz​ka​nia, roz​po​zna​ła go tyl​ko po zna​mie​niu w ko​lo​rze wina. Jej oj​ciec sza​no​wał i lu​bił Toma, była mu więc wdzięcz​na za obec​ność. Cie​szy​ła się, że w tej trud​nej chwi​li ma po swo​jej stro​nie czło​wie​ka, któ​ry zdo​łał prze​trwać ka​ta​klizm zmie​nia​ją​cy mu twarz w ku​bi​stycz​ną ma​skę. Tu​li​ła wy​stra​szo​ną có​recz​kę, zdu​mio​na wła​sną od​wa​gą i opa​no​wa​niem, tak bar​dzo jej te​raz po​trzeb​nym. Nie za​sta​na​wia​ła się nad nie​bez​pie​czeń​stwem, któ​re jesz​cze przed chwi​lą im gro​zi​ło; my​śla​mi i ser​cem była przy Wal​lym, przy​wo​łu​jąc całą na​dzie​ję, do ja​kiej była zdol​na. Bel​li​ni ją za​pew​niał, że Enoch Cain nie jest aż tak od​waż​ny, by śle​dzić ra​dio​wo​zy i po​no​wić atak w szpi​ta​lu. Nie​mniej jed​nak po​sta​wił przy wej​ściu na od​dział in​ten​syw​nej opie​ki me​dycz​nej umun​du​ro​wa​ne​go funk​cjo​na​riu​sza. Ce​le​sti​na, do​strze​ga​jąc sku​pie​nie na twa​rzy po​li​cjan​ta, do​my​śli​ła się, że Bel​li​ni nie jest do koń​ca pe​wien za​mia​rów Ca​ina.

Po​cze​kal​nia była czy​sta, bez​barw​na i skrom​na, jak​by żywe ko​lo​ry i kom​fort mo​gły zi​ry​to​wać wy​cze​ku​ją​cą tu śmierć, któ​ra tym prę​dzej się​gnę​ła​by po kosę. Na​wet o tak wcze​snej po​rze po​ja​wia​li się tu cza​sem za​nie​po​ko​je​ni lu​dzie, tego ran​ka jed​nak błysz​czą​ce ostrze za​wi​sło tyl​ko nad ży​ciem Wal​ly’ego, tyl​ko przy nim czu​wał nie​wi​dzial​ny żni​wiarz. Po​ra​żo​na hor​ro​rem, jaki ro​ze​grał się w mat​czy​nej sy​pial​ni, nie do koń​ca świa​do​ma, co sta​ło się z Wal​lym, An​gel ka​pry​si​ła i była nie​spo​koj​na. Le​karz przy​niósł jej szklan​kę soku po​ma​rań​czo​we​go ze środ​kiem na​sen​nym, a pie​lę​gniar​ka po​dusz​ki. Po chwi​li, otu​lo​na czer​wo​nym szla​fro​kiem, po​ło​ży​ła się na dwóch zsu​nię​tych krze​słach i za​snę​ła jak ose​sek. Po prze​słu​cha​niu Ce​le​sti​ny Bel​li​ni po​szedł wy​cią​gnąć z łóż​ka sę​dzie​go i uzy​skać na​kaz re​wi​zji miesz​ka​nia Eno​cha Ca​ina. Już wcze​śniej po​le​cił ob​ser​wo​wać dom przy Rus​sian Hill. Ry​so​pis, któ​ry po​da​ła Ce​le​sti​na, pa​so​wał ide​al​nie do Ca​ina. Poza tym zna​le​zio​no pod jej do​mem po​rzu​co​ne​go mer​ce​de​sa. Bel​li​ni ży​wił prze​ko​na​nie, że wkrót​ce sza​leń​ca znaj​dą i aresz​tu​ją. Tom Va​na​dium był jed​nak pe​wien, że Cain, przy​go​to​wa​ny na każ​dą oko​licz​ność, bę​dzie nie​uchwyt​ny, za​szył się gdzieś w mie​ście albo już znaj​du​je się poza gra​ni​ca​mi San Fran​ci​sco. – No cóż, może masz ra​cję – za​uwa​żył cierp​ko Bel​li​ni. – Ale uda​ło ci się prze​szu​kać jego miesz​ka​nie, a ja mu​szę ba​wić się w ta​kie drob​nost​ki jak na​kaz re​wi​zji. Ce​le​sti​na wy​czu​wa​ła nić głę​bo​kiej przy​jaź​ni łą​czą​cej obu męż​czyzn, ale i na​pię​cie, być może wy​wo​ła​ne wzmian​ką o nie​le​gal​nym dzia​ła​niu Toma. Po odej​ściu Bel​li​nie​go Va​na​dium wy​py​tał do​kład​nie Ce​le​sti​nę, cho​dzi​ło mu zwłasz​cza o gwałt na Phi​mie. Było to bo​le​sne, ale po​zwo​li​ło jej ode​rwać się na chwi​lę od rze​czy​wi​sto​ści i uspo​ko​ić wy​obraź​nię, w któ​rej Wal​ly zdą​żył już umrzeć wie​le razy. – Twój oj​ciec za​prze​cza, że gwałt miał kie​dy​kol​wiek miej​sce, kie​ru​jąc się, po​wie​dział​bym, prze​sad​ną wia​rą w bo​ską spra​wie​dli​-

wość. – W ja​kimś stop​niu tak jest – przy​zna​ła Ce​le​sti​na. – Z po​cząt​ku tata chciał, by Phi​mie po​wie​dzia​ła, kto to zro​bił, żeby moż​na było tego czło​wie​ka oskar​żyć i ska​zać. Tata to głę​bo​ko wie​rzą​cy bap​ty​sta, ale do​ce​nia zna​cze​nie kary. – Miło mi to sły​szeć – przy​znał Tom. Jego nie​znacz​ny uśmiech mógł wy​dać się iro​nicz​ny, choć trud​no było od​czy​tać co​kol​wiek z tej po​kie​re​szo​wa​nej twa​rzy. – A kie​dy Phi​mie ode​szła… wciąż miał na​dzie​ję, że po​zna na​zwi​sko gwał​ci​cie​la i wsa​dzi go do wię​zie​nia. Po​tem zmie​nił zda​nie… to było ja​kieś dwa lata temu. Na​gle dał so​bie spo​kój, po​zo​sta​wił osąd Bogu. Po​wie​dział, że je​śli gwał​ci​ciel jest tak sza​lo​ny, jak utrzy​my​wa​ła Phi​mie, to ja i An​gel mo​że​my zna​leźć się w nie​bez​pie​czeń​stwie, je​śli po​zna​my jego imię i pój​dzie​my na po​li​cję. Nie ru​szaj gniaz​da os, nie budź li​cha i tak da​lej. Nie wiem, co na nie​go wpły​nę​ło. – A ja wiem – oświad​czył Tom. – Te​raz wiem. Dzię​ki to​bie. To prze​ze mnie zmie​nił zda​nie… a ra​czej przez moją twarz. Cain mi to zro​bił. Pra​wie cały rok spę​dzi​łem w śpiącz​ce. Kie​dy się obu​dzi​łem i do​sze​dłem do sie​bie, po​pro​si​łem twe​go tatę o spo​tka​nie. Mniej wię​cej dwa lata temu… jak po​wie​dzia​łaś. Wie​dzia​łem od Maxa Bel​li​nie​go, że Phi​mie umar​ła w po​ło​gu, nie w wy​pad​ku. Max po​dej​rze​wał gwałt. Wy​ja​śni​łem two​je​mu ojcu, dla​cze​go cho​dzi wła​śnie o Ca​ina. Chcia​łem uzy​skać wszel​kie in​for​ma​cje, ja​kie mógł po​sia​dać. Ale przy​pusz​czam, że… sie​dząc przy moim łóż​ku i pa​trząc na moją twarz, zde​cy​do​wał, że Cain to rze​czy​wi​ście ist​ne gniaz​do os, a nie chciał na​ra​żać cór​ki i wnucz​ki na nie​bez​pie​czeń​stwo. Na​wet gdy​by zgo​dził się współ​pra​co​wać ze mną, nic by to nie dało. Phi​mie ni​g​dy nie ujaw​ni​ła na​zwi​ska Ca​ina, więc nie​wie​le by mi po​mógł. An​gel jęk​nę​ła ci​chut​ko. Co​kol​wiek wi​dzia​ła we śnie, nie były to małe kur​czacz​ki. Szep​cząc uspo​ka​ja​ją​ce sło​wa, Ce​le​sti​na po​ło​ży​ła dłoń na głów​-

ce ma​łej i po​gła​dzi​ła ją po wło​sach, by piesz​czo​tą osło​dzić gorz​ki sen. Tom wciąż szu​kał ja​kie​goś bra​ku​ją​ce​go ele​men​tu, ja​kiejś my​śli, któ​ra po​zwo​li​ła​by mu zro​zu​mieć tę ob​se​sję na punk​cie Bar​tho​lo​mew, py​tał więc da​lej, aż w koń​cu Ce​le​sti​na coś so​bie przy​po​mnia​ła: bez​u​stan​ne od​twa​rza​nie na​gra​nia ro​bo​czej wer​sji Tego szcze​gól​ne​go dnia w cza​sie gwał​tu. – Phi​mie mó​wi​ła, że ten by​dlak uwa​żał to za za​baw​ne, ale i pod​nie​ca​ją​ce, może dla​te​go, że czu​ła się po​ni​żo​na. Wie​dział też, że tak samo ode​brał​by to oj​ciec. Ale ni​g​dy nie po​wie​dzia​ły​śmy mu o tym. Nie było po​wo​du. Przez chwi​lę, po​chy​lo​ny na krze​śle i wpa​trzo​ny w pod​ło​gę, Tom za​sta​na​wiał się nad tym, co wła​śnie usły​szał. W koń​cu po​wie​dział: – Tu chy​ba trze​ba szu​kać wy​ja​śnie​nia, choć spra​wa wciąż jest dla mnie nie​ja​sna. A więc czer​pał per​wer​syj​ną przy​jem​ność z gwał​tu do​ko​ny​wa​ne​go na dziew​czy​nie przy wtó​rze oj​cow​skie​go gło​su… i może, cho​ciaż so​bie tego nie uświa​da​miał, prze​sła​nie pa​sto​ra za​pa​dło mu głę​bo​ko w pa​mięć. Nie po​dej​rze​wał​bym na​sze​go za​bój​cy o zdol​ność do od​czu​wa​nia winy… choć może twój tata do​ko​nał cze​goś w ro​dza​ju cudu i rzu​cił ziar​no na po​dat​ną gle​bę. – Mama za​wsze mówi, że któ​re​goś dnia świ​nie za​czną la​tać, je​śli tyl​ko tata zdo​ła je prze​ko​nać, że mają skrzy​dła. – Ale w tym ka​za​niu Bar​tho​lo​mew to apo​stoł, po​stać hi​sto​rycz​na, me​ta​fo​ra nie​prze​wi​dy​wal​nych skut​ków, ja​kie mogą mieć naj​bar​dziej na​wet po​wsze​dnie uczyn​ki. – Więc? – To nie jest ja​kaś praw​dzi​wa oso​ba, któ​rej Cain mu​siał​by się oba​wiać. Skąd więc ta ob​se​sja, by zna​leźć czło​wie​ka o imie​niu Bar​tho​lo​mew? – Na​po​tkał jej wzrok, jak​by szu​ka​jąc w nim od​po​wie​dzi. – Czy ist​nie​je ja​kiś praw​dzi​wy Bar​tho​lo​mew? I co to ma wspól​ne​go z na​pa​ścią na cie​bie? Czy ist​nie​je ja​kiś zwią​zek?

– Chy​ba by​śmy osza​le​li, pró​bu​jąc roz​gryźć tę jego po​plą​ta​ną lo​gi​kę. Osza​le​li jak on. Tom po​trzą​snął gło​wą. – My​ślę, że jest zły, nie obłą​ka​ny. I głu​pi, jak to czę​sto bywa w przy​pad​ku zła. Zbyt za​ro​zu​mia​ły i próż​ny, by uświa​do​mić so​bie swo​ją głu​po​tę, dla​te​go wpa​da we wła​sne pu​łap​ki. Nie​mniej jed​nak bar​dzo nie​bez​piecz​ny, wła​śnie przez swą głu​po​tę. Praw​dę po​wie​dziaw​szy, o wie​le nie​bez​piecz​niej​szy niż czło​wiek mą​drzej​szy, któ​ry jest ob​da​rzo​ny świa​do​mo​ścią kon​se​kwen​cji swo​ich czy​nów. Po​zba​wio​ny in​to​na​cji, lecz dziw​nie hip​no​ty​zu​ją​cy głos Toma Va​na​diu​ma, jego re​flek​syj​ny spo​sób mó​wie​nia, sza​re oczy, tak pięk​ne w znie​kształ​co​nej twa​rzy, to​wa​rzy​szą​ca mu aura dys​kret​nej me​lan​cho​lii i nad​zwy​czaj​na in​te​li​gen​cja, wszyst​ko to czy​ni​ły zeń czło​wie​ka twar​de​go jak gra​nit, ale i świa​do​me​go du​cho​wej stro​ny ży​cia. – Czy wszy​scy po​li​cjan​ci są ta​ki​mi fi​lo​zo​fa​mi jak pan? – spy​ta​ła Ce​le​sti​na. Uśmiech​nął się. – Ci, któ​rzy byli naj​pierw ka​pła​na​mi… ow​szem, lu​bią od​da​wać się re​flek​sjom. A inni… nie wszy​scy, ale pew​nie jest ich wię​cej, niż są​dzisz. Na od​głos kro​ków pod​nie​śli wzrok i spoj​rze​li na drzwi po​cze​kal​ni, gdzie po​ja​wił się chi​rurg w zie​lo​nym far​tu​chu. Ce​le​sti​na wsta​ła z miej​sca, ser​ce za​bi​ło jej ży​wiej, jak​by chcia​ło uciec od po​słań​ca przy​no​szą​ce​go złe wie​ści, ale ona nie była w sta​nie zro​bić na​wet kro​ku, mo​gła tyl​ko stać, przy​ku​ta do miej​sca na​dzie​ją. Usły​sza​ła w wy​obraź​ni sło​wa wy​ro​ku, nim le​karz zdą​żył co​kol​wiek po​wie​dzieć. – Ope​ra​cja prze​bie​gła po​myśl​nie. Pa​cjent bę​dzie przez ja​kiś czas na sali po​ope​ra​cyj​nej, po​tem prze​nie​sie​my go na od​dział in​ten​syw​nej opie​ki me​dycz​nej. Wciąż jest w sta​nie kry​tycz​nym, ale to nor​mal​ne w tej sy​tu​acji i wie​rzę, że jego stan po​pra​wi się jesz​-

cze przed koń​cem doby. Chy​ba wyj​dzie z tego. Ten szcze​gól​ny dzień. W każ​dym za​koń​cze​niu jest nowy po​czą​tek. Dzię​ki Bogu, tu nie było za​koń​cze​nia. Przez chwi​lę nie mu​sia​ła być sil​na, ani dla śpią​cej An​gel, ani dla Wal​ly’ego. Spoj​rza​ła na Toma Va​na​diu​ma, do​strze​gła w jego sza​rych oczach cały smu​tek świa​ta, ale i na​dzie​ję, rów​nie sil​ną jak jej na​dzie​ja, do​strze​gła w jego zma​sa​kro​wa​nej twa​rzy obiet​ni​cę trium​fu do​bra nad złem, wspar​ła się na nim i w koń​cu od​wa​ży​ła się za​pła​kać.

72 W ba​ga​żów​ce for​da, któ​ra była wy​peł​nio​na po brze​gi przy​bo​ra​mi do ha​ftu, Sklen​tem i Zed​dem, Ju​nior Cain – dla świa​ta Pinch​beck – opu​ścił re​jon za​to​ki San Fran​ci​sco tyl​ny​mi drzwia​mi. Ru​szył tra​są sta​no​wą nu​mer 24 do Wal​nut Cre​ek, gdzie wzno​si​ła się góra na​zwa​na na cześć dia​bła, Mo​unt Dia​blo. Po​dą​ża​jąc dro​gą sta​no​wą nu​mer 4 do An​tioch, prze​kro​czył del​tę rze​ki na za​chód od Be​thel Is​land. Ci, któ​rzy roz​wi​ja​li in​ten​syw​nie swój słow​nik, wie​dzie​li, że Be​thel to „miej​sce uświę​co​ne”. Od dia​bła do świę​to​ści, a po​tem jesz​cze da​lej, Ju​nior po​dą​żył na pół​noc dro​gą 160, któ​ra na ma​pie wid​nia​ła dum​nie jako tra​sa wi​do​ko​wa, choć w ostat​nich go​dzi​nach przed świ​tem wszyst​ko to​nę​ło w po​sęp​nej czer​ni. Po​dą​ża​jąc ser​pen​ty​no​wym szla​kiem rze​ki Sa​cra​men​to, tra​sa nu​mer 60 mi​ja​ła nie​licz​ne, od​da​lo​ne od sie​bie mie​ści​ny. Gdzieś mię​dzy Is​le​ton a Loc​ke Ju​nior po​czuł na twa​rzy do​kucz​li​we swę​dze​nie. Nie mógł jed​nak wy​ma​cać żad​nej opu​chli​zny, na​cięć ani za​dra​pań, a gdy spoj​rzał w lu​ster​ko, zo​ba​czył je​dy​nie nie​ska​zi​tel​ne rysy, któ​rych wi​dok przy​pra​wiał ko​bie​ty o żyw​sze bi​cie ser​ca sku​tecz​niej niż cała am​fe​ta​mi​na świa​ta. Cia​ło też mu się da​wa​ło we zna​ki, zwłasz​cza ple​cy, co było skut​kiem cio​sów, ja​kie otrzy​mał. Pa​mię​tał rów​nież, że wal​nął bro​dą o pod​ło​gę. I w twarz mu​siał nie​źle obe​rwać, choć wcze​śniej so​bie tego nie uświa​da​miał. Bał się, że nie​ba​wem po​ka​żą się siń​ce, ale siń​ce z cza​sem zni​ka​ją; mógł stać się przez to jesz​cze bar​dziej atrak​cyj​ny w oczach ko​biet, któ​re na pew​no chcia​ły​by go po​cie​szyć i uśmie​rzyć po​ca​łun​ka​mi ból – zwłasz​cza gdy​by się do​wie​dzia​ły, że od​niósł te ob​ra​że​nia w bru​tal​nej wal​ce, jaką sto​czył w obro​nie na​pad​nię​tej przez gwał​ci​cie​la są​siad​ki. Mimo wszyst​ko, gdy czo​ło i po​licz​ki za​czę​ły go co​raz bar​dziej swę​dzieć, za​trzy​mał się na sta​cji ben​zy​no​wej w po​bli​żu Co​ur​tland, ku​pił w au​to​ma​cie bu​tel​kę pep​si i po​pił ko​lej​ną kap​suł​kę ze środ​-

kiem an​ty​hi​sta​mi​no​wym. Za​żył rów​nież lek prze​ciw​wy​miot​ny, czte​ry aspi​ry​ny, a tak​że – choć nie czuł żad​nych sen​sa​cji w je​li​tach – śro​dek prze​ciw​bie​gun​ko​wy. Za​bez​pie​czyw​szy się od​po​wied​nio, przy​był go​dzi​nę przed świ​tem do Sa​cra​men​to. Sa​cra​men​to, czy​li po wło​sku i hisz​pań​sku „sa​kra​ment”, lubi na​zy​wać się ka​me​lio​wą sto​li​cą świa​ta i or​ga​ni​zu​je na po​cząt​ku mar​ca dzie​się​cio​dnio​wy fe​sti​wal ka​me​lii – o czym in​for​mo​wa​no na bil​l​bo​ar​dach już te​raz, w środ​ku stycz​nia. Ka​me​lia, za​rów​no krzew, jak i kwiat, na​zwę swą za​wdzię​cza G.J. Ca​mel​lu​so​wi, mi​sjo​na​rzo​wi je​zu​ic​kie​mu, któ​ry spro​wa​dził ją w osiem​na​stym wie​ku z Azji do Eu​ro​py. Dia​bel​skie góry, świę​te wy​spy, sa​kra​men​tal​ne rze​ki i mia​sta, je​zu​ici: wszyst​kie te sym​bo​le, zna​ki przy​pra​wia​ły Ju​nio​ra o dreszcz nie​po​ko​ju. To była nie​sa​mo​wi​ta noc, co do tego nie miał żad​nych wąt​pli​wo​ści. Nie zdzi​wi​ło​by go, gdy​by w lu​ster​ku zo​ba​czył tuż przy tyl​nym zde​rza​ku nie​bie​skie​go stu​de​ba​ke​ra Tho​ma​sa Va​na​diu​ma, ale nie ten praw​dzi​wy wóz, któ​ry pod​nie​sio​no z dna je​zio​ra w ka​mie​nio​ło​mach, lecz jego wid​mo​wą wer​sję z du​chem de​tek​ty​wa za kie​row​ni​cą i ek​to​pla​zmicz​ną Na​omi obok, a z tyłu sie​dzie​li​by Vic​to​ria Bres​sler, chu​dzie​lec, Bar​tho​lo​mew Pros​ser i Ned​dy Gna​thic. Sa​mo​chód pe​łen du​chów jak wó​zek z klow​na​mi w cyr​ku, choć nie by​ło​by się z cze​go śmiać, gdy​by drzwi stu​de​ba​ke​ra otwo​rzy​ły się, a ta zgra​ja mści​wych zjaw wy​sy​pa​ła się na ze​wnątrz. Nim do​tarł na lot​ni​sko, bo​le​sne miej​sca na jego twa​rzy za​czę​ły pul​so​wać. Od​szu​kał sie​dzi​bę pry​wat​nych li​nii czar​te​ro​wych, zna​lazł z po​mo​cą pra​cow​ni​ka ochro​ny ich wła​ści​cie​la i za​mó​wił lot do Eu​ge​ne w Ore​go​nie na po​kła​dzie dwu​sil​ni​ko​wej ces​sny. Wła​ści​ciel li​nii, któ​ry miał w tym wy​pad​ku peł​nić też rolę pi​lo​ta, z przy​jem​no​ścią za​ak​cep​to​wał go​tów​kę pod po​sta​cią sze​lesz​czą​cych stu​do​la​ro​wych bank​no​tów. Wo​lał je zde​cy​do​wa​nie od cze​ku czy kar​ty kre​dy​to​wej. Wziął jed​nak pie​nią​dze szyb​kim ge​stem i z nie​ukry​wa​nym gry​ma​sem, jak​by w lęku, że za​ra​zi się ja​kąś cho​ro​bą.

– Co z pań​ską twa​rzą? Wzdłuż li​nii wło​sów, a tak​że na po​licz​kach, bro​dzie i gór​nej war​dze po​ja​wi​ło się mnó​stwo ma​łych i twar​dych wy​pry​sków, cho​ro​bli​wie czer​wo​nych i go​rą​cych pod do​ty​kiem. Do​świad​czyw​szy już wcze​śniej ostre​go ata​ku po​krzyw​ki, Ju​nior uświa​do​mił so​bie, że to coś no​we​go – i znacz​nie gor​sze​go. – Re​ak​cja aler​gicz​na – wy​ja​śnił pi​lo​to​wi. Kil​ka mi​nut po wscho​dzie słoń​ca, przy do​sko​na​łej po​go​dzie, wy​le​cie​li z Sa​cra​men​to i wzię​li kurs na Eu​ge​ne. Ju​nior po​dzi​wiał​by wi​do​ki, gdy​by nie miał wra​że​nia, że ja​kieś dia​bel​skie cho​chli​ki, któ​re pa​mię​tał z ba​jek opo​wia​da​nych mu przez mat​kę, cią​gną go za skó​rę twa​rzy roz​grza​ny​mi do bia​ło​ści szczyp​ca​mi. Krót​ko po wpół do dzie​sią​tej wy​lą​do​wa​li w Eu​ge​ne, a tak​sów​karz, któ​ry wiózł Ju​nio​ra do naj​więk​sze​go w mie​ście cen​trum han​dlo​we​go, czę​ściej ga​pił się w lu​ster​ko wstecz​ne, niż ob​ser​wo​wał dro​gę przed ma​ską wozu. Ju​nior wy​siadł i po​dał kie​row​cy pie​nią​dze przez okno. Tak​sów​karz nie cze​kał na​wet, aż jego pa​sa​żer o ogni​stej twa​rzy od​wró​ci się i odej​dzie, tyl​ko prze​że​gnał się po​spiesz​nie. Ju​nior pew​nie za​wył​by ni​czym spar​szy​wia​ły pies albo osu​nął się na ko​la​na, gdy​by nie umiał wy​ko​rzy​sty​wać bólu jako pa​li​wa dla swe​go gnie​wu. Skó​rę twa​rzy miał tak wraż​li​wą, że lek​ki wie​trzyk przy​po​mi​nał mu chło​stę dru​tem kol​cza​stym. Sil​ny wście​kło​ścią, tak pięk​ną jak mon​stru​al​ny był jego wy​gląd, prze​mie​rzał par​king i za​glą​dał przez szy​by do wnę​trza sa​mo​cho​dów w na​dziei, że zo​ba​czy gdzieś klu​czy​ki w sta​cyj​ce. Na​tknął się jed​nak na star​szą ko​bie​tę, któ​ra wy​sia​da​ła aku​rat z czer​wo​ne​go pon​tia​ca z przy​wią​za​ną do an​te​ny li​sią kitą. Spraw​dził szyb​ko, czy ni​ko​go nie ma w po​bli​żu, i ude​rzył ko​bie​tę kol​bą pi​sto​le​tu w po​ty​li​cę. Miał ocho​tę ją za​strze​lić, ale broń była bez tłu​mi​ka, któ​ry zo​stał w sy​pial​ni Ce​le​sti​ny. Pi​sto​let po​cho​dził z ko​lek​cji Frie​dy Bliss i był ha​ła​śli​wy jak rzy​ga​ją​ca Frie​da.

Sta​ra ko​bie​ta osu​nę​ła się na zie​mię z su​chym sze​le​stem ni​czym fi​gur​ka ori​ga​mi. Wie​dział, że nie od​zy​ska przy​tom​no​ści jesz​cze przez ja​kiś czas, a kie​dy doj​dzie do sie​bie, to nie bę​dzie pa​mię​tać swo​je​go na​zwi​ska, nie mó​wiąc już o mar​ce wozu. A jak so​bie przy​po​mni, on bę​dzie da​le​ko. Obok pon​tia​ca stał pick–up. Nie był za​mknię​ty. Ju​nior wtasz​czył nie​przy​tom​ną ko​bie​tę na przed​nie sie​dze​nie wozu. Wy​da​wa​ła się tak lek​ka, tak nie​przy​jem​nie ko​ści​sta i w do​dat​ku tak sze​le​ści​ła, że moż​na by ją wziąć za nowy ga​tu​nek gi​gan​tycz​ne​go owa​da, któ​ry przy​brał ludz​ką po​stać. Był mimo wszyst​ko za​do​wo​lo​ny, że jej nie za​bił: mo​gło się oka​zać, że duch tej bab​ci jest rów​nie upar​ty jak in​wa​zja ka​ra​lu​chów. Roz​trzę​sio​ny, rzu​cił na nią to​reb​kę i za​trza​snął drzwi pół​cię​ża​rów​ki. Pod​niósł z as​fal​tu klu​czy​ki, wsu​nął się za kie​row​ni​cę pon​tia​ca i ru​szył na po​szu​ki​wa​nie ap​te​ki. Miał to być jego je​dy​ny po​stój przed Spru​ce Hills.

73 Nie od​szedł ze śmier​cią, ale na pew​no dłu​go z nią roz​ma​wiał. Kie​dy Ce​le​sti​na pierw​szy raz po​de​szła do łóż​ka, prze​ra​zi​ła się na wi​dok twa​rzy Wal​ly’ego. Sza​ra jak po​piół, po​licz​ki głę​bo​ko za​pad​nię​te. Wy​glą​dał jak mar​twy. Był nie​przy​tom​ny, pod​łą​czo​ny do mo​ni​to​ra i kro​plów​ki. Prze​wód tle​no​wy przy prze​gro​dzie no​so​wej szu​miał ci​cho, a z otwar​tych ust do​by​wał się le​d​wie sły​szal​ny świst od​de​chu. Sta​ła przez dłu​gą chwi​lę przy łóż​ku, trzy​ma​jąc go za rękę. Była pew​na, że Wal​ly zda​je so​bie ja​koś spra​wę z jej obec​no​ści, choć nie dał żad​ne​go zna​ku. Chcia​ła przy​su​nąć so​bie krze​sło i usiąść, ale wów​czas nie wi​dzia​ła​by jego twa​rzy. Po ja​kimś cza​sie ści​snął le​ciut​ko jej dłoń. Mi​nę​ła jesz​cze chwi​la i za​drga​ły mu po​wie​ki, a po​tem się unio​sły. Z po​cząt​ku nie wie​dział, gdzie jest, po​pa​trzył ze zmarsz​czo​nym czo​łem na mo​ni​tor i na sto​jak kro​plów​ki. Kie​dy zo​ba​czył Ce​le​sti​nę, jego spoj​rze​nie na​bra​ło ostro​ści. Zdo​był się na​wet na uśmiech, któ​ry ni​czym za​rę​czy​no​wy pier​ścio​nek z dia​men​tem roz​świe​tlił jej ser​ce. Na​gle na jego twa​rzy po​ja​wił się gry​mas nie​po​ko​ju. – An​gel?… – spy​tał Wal​ly sła​bym gło​sem. – Nic jej się nie sta​ło. Zja​wi​ła się pie​lę​gniar​ka o wy​glą​dzie sta​tecz​nej ma​tro​ny, za​alar​mo​wa​na od​zy​ska​niem przez pa​cjen​ta przy​tom​no​ści. Zmie​rzy​ła mu tem​pe​ra​tu​rę i wsu​nę​ła w wy​schnię​te usta dwa ka​wał​ki lodu. Na od​chod​nym po​pa​trzy​ła zna​czą​co na Ce​le​sti​nę i po​stu​ka​ła w swój ze​ga​rek. Kie​dy znów zo​sta​li sami, Ce​le​sti​na za​uwa​ży​ła: – Po​wie​dzie​li mi, że jak od​zy​skasz przy​tom​ność, będę mo​gła

przy​cho​dzić do cie​bie tyl​ko na dzie​sięć mi​nut, i to nie​zbyt czę​sto. Ski​nął gło​wą. – Je​stem zmę​czo​ny. – Le​ka​rze twier​dzą, że wy​zdro​wie​jesz. Znów się uśmie​cha​jąc, po​wie​dział gło​sem nie​wie​le gło​śniej​szym od szep​tu: – Mu​szę zdą​żyć na ślub. Po​chy​li​ła się i po​ca​ło​wa​ła go w po​li​czek, pra​we oko, lewe oko, czo​ło, w su​che i spę​ka​ne war​gi. – Tak bar​dzo cię ko​cham. Chcia​łam umrzeć, kie​dy po​my​śla​łam, że już cię nie ma. – Ni​g​dy nie mów o śmier​ci – upo​mniał ją. – W po​rząd​ku. Ni​g​dy wię​cej – za​pew​ni​ła, ocie​ra​jąc oczy chu​s​tecz​ką. – Czy to był… oj​ciec An​gel? Była za​sko​czo​na jego in​tu​icją. Przed trze​ma laty, kie​dy prze​pro​wa​dzi​ła się do Pa​ci​fic He​ights, po​wie​dzia​ła mu o swo​ich oba​wach, ale po​tem na​wet o tym nie wspo​mnia​ła. Po​trzą​snę​ła gło​wą. – Nie. To nie był oj​ciec An​gel. Ty je​steś jej oj​cem. To był tyl​ko ten su​kin​syn, któ​ry zgwał​cił Phi​mie. – Mają go? – Pra​wie go za​ła​twi​łam. Jego wła​sną bro​nią. Wal​ly zdu​mio​ny uniósł brwi. – I wal​nę​łam go krze​słem, chy​ba nie​źle obe​rwał. – O rany! – Nie wie​dzia​łeś, że że​nisz się z ama​zon​ką, co? – spy​ta​ła. – Pew​nie, że wie​dzia​łem. – Uciekł, jak się zja​wi​ła po​li​cja. Uwa​ża​ją, że to sza​le​niec i że

ze​chce znów spró​bo​wać, je​śli szyb​ko go nie zła​pią. – Też tak uwa​żam – po​wie​dział z tro​ską. – Mó​wią, że​bym nie wra​ca​ła do miesz​ka​nia. – Po​słu​chaj ich. – Nie chcą na​wet, że​bym prze​by​wa​ła za dłu​go w szpi​ta​lu, bo on się może do​my​ślać, że je​stem tu z tobą. – Nic mi nie bę​dzie. Mam tu mnó​stwo przy​ja​ciół. – Za​ło​żę się, że ju​tro cię stąd za​bio​rą. Je​śli bę​dziesz miał te​le​fon, za​dzwo​nię. I przy​ja​dę, jak tyl​ko będę mo​gła. Zna​lazł dość siły, by znów ści​snąć jej dłoń. – Uwa​żaj na sie​bie. I na An​gel. Jesz​cze raz go po​ca​ło​wa​ła. – Dwa ty​go​dnie – przy​po​mnia​ła. Uśmiech​nął się smut​no. – Może dam radę ze ślu​bem, ale go​rzej z mie​sią​cem mio​do​wym. – Mamy na to całe ży​cie.

74 Paul Da​ma​scus do​tarł na ple​ba​nię dwu​na​ste​go stycz​nia, w pią​tek, póź​nym po​po​łu​dniem. Przy​był tu na pie​cho​tę, gdyż tyl​ko w ten spo​sób po​ru​szał się ostat​ni​mi cza​sy. Zim​ny wiatr wył zło​wro​go, krą​żąc po wnę​trzu mo​sięż​ne​go dzwo​nu u szczy​tu ko​ściel​nej wie​ży, strzą​sał mar​twe igły z drzew i ni​czym zło​śli​wa isto​ta sta​wał Pau​lo​wi na dro​dze. Wie​le ki​lo​me​trów wcze​śniej, mię​dzy mia​sta​mi Bro​okings i Pi​stol Ri​ver, Paul po​sta​no​wił ni​g​dy wię​cej nie za​pusz​czać się tak da​le​ko na pół​noc o tej po​rze roku, na​wet je​śli prze​wod​ni​ki za​pew​nia​ły, że zima na wy​brze​żu Ore​go​nu jest ła​god​na. Choć zja​wił się na ple​ba​nii nie​za​po​wie​dzia​ny i był dla jej miesz​kań​ców kimś ob​cym – mógł się na​wet wy​dać dzi​wa​kiem – Gra​ce i Har​ri​son Whi​te’owie przy​ję​li go cie​pło i ser​decz​nie. Sto​jąc na pro​gu i prze​krzy​ku​jąc ha​ła​śli​wy wiatr, wy​ja​śniał po​spiesz​nie cel swej mi​sji, jak​by się bał, że go​spo​da​rze za​mkną drzwi, je​śli nie bę​dzie mó​wił dość szyb​ko. – Przy​sze​dłem tu z Bri​ght Be​ach w Ka​li​for​nii, żeby opo​wie​dzieć wam o nie​zwy​kłej ko​bie​cie, któ​rej ży​cie jak echo do​trze do nie​zli​czo​nych lu​dzi, na​wet wte​dy, gdy nie bę​dzie jej już na świe​cie. Jej mąż umarł w dniu na​ro​dzin ich syna, ale zdą​żył jesz​cze nadać chłop​cu imię Bar​tho​lo​mew, gdyż był pod tak głę​bo​kim wra​że​niem ka​za​nia Ten szcze​gól​ny dzień. Te​raz mały Bar​ty jest nie​wi​do​my, a ja mam na​dzie​ję, że zdo​ła​cie po​cie​szyć jego mat​kę. Whi​te’owie nie ucie​kli, nie cof​nę​li się na​wet o krok, tyl​ko słu​cha​li cier​pli​wie. Za​pro​si​li go do domu, po​tem na ko​la​cję, wresz​cie prze​ko​na​li, by zo​stał na noc i prze​spał się w po​ko​ju go​ścin​nym. Byli uprzej​mi jak więk​szość lu​dzi, któ​rych spo​ty​kał po dro​dze, ale rów​nież szcze​rze za​in​te​re​so​wa​ni jego opo​wie​ścią. Nie dzi​wił się, że hi​sto​ria Agnes Lam​pion ich po​ru​szy​ła, gdyż ko​bie​ta ta wio​dła ży​cie prze​po​jo​ne głę​bo​kim sen​sem. Zdu​mia​ło go jed​nak, że są

też za​in​te​re​so​wa​ni jego hi​sto​rią. Może chcie​li być po pro​stu mili, jed​nak z nie​ukry​wa​ną fa​scy​na​cją do​py​ty​wa​li się o szcze​gó​ły jego dłu​gich wę​dró​wek, o miej​sca, któ​re od​wie​dził, o jego ży​cie z Per​ri. W tę piąt​ko​wą noc spał głę​bo​ko, jak ni​g​dy od chwi​li, gdy wró​cił do domu z ap​te​ki i za​stał przy łóż​ku żony Jo​shuę Nun​na i sa​ni​ta​riu​szy po​grą​żo​nych w uro​czy​stym mil​cze​niu. Nie śnił o wę​drów​ce przez ja​ło​we po​ła​cie zie​mi, sło​ne pu​sty​nie i omia​ta​ne śnie​giem lo​do​we pust​ko​wia, a gdy zbu​dził się nad ra​nem, czuł się wy​po​czę​ty na cie​le, umy​śle i du​szy. Har​ri​son i Gra​ce przy​ję​li go ser​decz​nie, choć dzień wcze​śniej, we czwar​tek, zmarł ich przy​ja​ciel i pa​ra​fia​nin, byli więc po​grą​że​ni w smut​ku i obar​cze​ni obo​wiąz​ka​mi po​grze​bo​wy​mi. – Sam Bóg cię nam przy​słał – za​pew​ni​ła go Gra​ce przy so​bot​nim śnia​da​niu. – Pod​nio​słeś nas na du​chu swy​mi opo​wie​ścia​mi, kie​dy naj​bar​dziej tego po​trze​bo​wa​li​śmy. Po​grzeb był za​pla​no​wa​ny na dru​gą, po​tem ro​dzi​na i przy​ja​cie​le zmar​łe​go mie​li spo​tkać się na ple​ba​nii, by po​dzie​lić się chle​bem i wspo​mnie​nia​mi o dro​gim czło​wie​ku, któ​re​go utra​ci​li. W so​bot​ni po​ra​nek Paul po​ma​gał Gra​ce przy​go​to​wy​wać po​si​łek dla uczest​ni​ków po​grze​bu, roz​kła​dał też na ko​mo​dzie w po​ko​ju ja​dal​nym ta​le​rze, sztuć​ce i szklan​ki. O go​dzi​nie 11.20 był w kuch​ni i ra​zem z pa​sto​rem lu​kro​wał cia​sta. Gra​ce skoń​czy​ła wła​śnie zmy​wać na​czy​nia i nad​zo​ro​wa​ła z uwa​gą pra​cę obu męż​czyzn, wy​cie​ra​jąc far​tu​chem dło​nie, kie​dy za​dzwo​nił te​le​fon. Pod​nio​sła słu​chaw​kę i zdą​ży​ła po​wie​dzieć tyl​ko: „Halo?”, gdy fron​ton domu eks​plo​do​wał znie​nac​ka. Huk był ogłu​sza​ją​cy. Ude​rze​nie wstrzą​snę​ło pod​ło​gą i po​ru​szy​ło ścia​na​mi, wy​dar​ło z be​lek da​cho​wych gło​śny jęk. Jak​by do lotu ze​rwa​ło się na​gle sta​do ty​się​cy nie​to​pe​rzy. Gra​ce upu​ści​ła słu​chaw​kę. Har​ri​so​no​wi wy​padł z dło​ni nóż do

lu​kro​wa​nia. Przez ka​ko​fo​nię trza​ska​ją​ce​go szkła, ła​mią​ce​go się drew​na i pę​ka​ją​ce​go tyn​ku do​szedł wy​tę​żo​ny war​kot sil​ni​ka i wy​cie klak​so​nu. Paul po​my​ślał, że ja​kiś pi​ja​ny czy nie​uważ​ny kie​row​ca wje​chał z dużą szyb​ko​ścią w bu​dy​nek ple​ba​nii. Było to tak oczy​wi​ste, że Har​ri​son po​wie​dział: – Ktoś chy​ba jest ran​ny. Wy​padł z kuch​ni, Paul tuż za nim. We fron​to​wej ścia​nie sa​lo​nu, w miej​scu pięk​ne​go nie​gdyś okna, otwie​rał się wi​dok na sło​necz​ny dzień. Wy​rwa​ne z zie​mi i przy​wle​czo​ne z ze​wnątrz krze​wy zna​czy​ły dro​gę znisz​cze​nia. Na sa​mym środ​ku po​ko​ju, wbi​ty w prze​wró​co​ną sofę i gru​by wał po​ła​ma​nych me​bli, stał czer​wo​ny pon​tiac. Prze​chy​lał się w lewo na wy​gię​tych re​so​rach i prze​bi​tych opo​nach. Ka​wa​łek roz​trza​ska​nej przed​niej szy​by drgnął i wpadł do wnę​trza wozu, spod wy​gię​tej ma​ski do​by​wa​ły się z sy​kiem kłę​by pary. Paul i Har​ri​son sta​nę​li jak spa​ra​li​żo​wa​ni na wi​dok znisz​czeń. Są​dzi​li, że wóz utkwił w ścia​nie domu, ale nie przy​szło im do gło​wy, że przedarł się do środ​ka. Paul za​sta​na​wiał się, z jaką szyb​ko​ścią mu​siał pę​dzić kie​row​ca, by we​drzeć się do domu z taką siłą, i czy wszyst​ko jest skut​kiem je​dy​nie bra​wu​ry albo al​ko​ho​lu. Drzwi po stro​nie kie​row​cy otwo​rzy​ły się, od​su​wa​jąc na bok po​ła​ma​ny sto​lik do her​ba​ty. Z wnę​trza wozu wy​gra​mo​lił się ja​kiś męż​czy​zna. Dwie ude​rza​ją​ce rze​czy. Pierw​sza – gło​wę miał ob​wią​za​ną ban​da​ża​mi, wy​glą​dał jak Clau​de Ra​ins w Nie​wi​dzial​nym czło​wie​ku albo Hum​ph​rey Bo​gart w fil​mie o ska​zań​cu i ucie​ki​nie​rze, któ​ry pod​da​je się ope​ra​cji pla​stycz​nej, by zmy​lić po​li​cję i za​cząć nowe ży​cie z Lau​ren Ba​call. Z wierz​choł​ka skom​pli​ko​wa​nych splo​tów ster​cza​ły ja​sne wło​sy. Poza tym wi​dać było tyl​ko oczy, noz​drza i war​gi. Dru​ga rzecz – broń w jego ręku.

Pa​stor, otrzą​sa​jąc się z szo​ku, kie​ro​wa​ny współ​czu​ciem, ru​szył w stro​nę tego czło​wie​ka, ale po chwi​li do​strzegł broń w jego ręku. Jak na kie​row​cę, któ​ry prze​żył zde​rze​nie ze ścia​ną domu, owi​nię​ty ban​da​ża​mi jak mu​mia czło​wiek stał za​dzi​wia​ją​co pew​nie i nie wy​ka​zy​wał naj​mniej​sze​go wa​ha​nia. Zwró​cił się w stro​nę Har​ri​so​na Whi​te’a i strze​lił mu dwa razy w pierś. Paul nie uświa​da​miał so​bie, że Gra​ce we​szła za nimi do sa​lo​nu, do​pó​ki nie krzyk​nę​ła. Prze​py​cha​jąc się obok nie​go, ru​szy​ła ku mę​żo​wi, gdy ru​nął na pod​ło​gę. Z pi​sto​le​tem w wy​pro​sto​wa​nej ręce, jak przy eg​ze​ku​cji, strze​lec zbli​żył się do le​żą​ce​go pa​sto​ra. Gra​ce Whi​te była drob​na, Paul wprost prze​ciw​nie. Dla​te​go uda​ło mu się ją po​wstrzy​mać, chwy​cić w ra​mio​na i wy​nieść w bez​piecz​ne miej​sce. Ple​ba​nia, choć za​dba​na i uro​cza, nie od​zna​cza​ła się prze​py​chem. Nie było w niej sze​ro​kich scho​dów god​nych Scar​lett O’Hary. Na wyż​sze pię​tro wcho​dzi​ło się przez drzwi w ką​cie sa​lo​nu. Paul stał aku​rat w tym miej​scu, kie​dy zła​pał w ra​mio​na Gra​ce bie​gną​cą ku swej śmier​ci. Nim zdą​żył so​bie uświa​do​mić, co robi, otwo​rzył na oścież drzwi i po​ko​nał jed​nym sko​kiem po​ło​wę nie​zbyt wy​so​kiej kon​dy​gna​cji, pew​nie jak Doc Sa​va​ge czy Świę​ty, czy też inny bo​ha​ter, któ​re​go czy​ny tak dłu​go kar​mi​ły jego wy​obraź​nię. Z sa​lo​nu do​biegł huk dwóch wy​strza​łów i Paul zro​zu​miał, że pa​sto​ra nie ma już wśród ży​wych. Gra​ce zwiot​cza​ła mu na​gle w ra​mio​nach, prze​sta​ła się wy​ry​wać. Gdy jed​nak po​sta​wił ją na pod​ło​dze w gór​nym holu, krzyk​nę​ła imię męża i pró​bo​wa​ła rzu​cić się z po​wro​tem do wą​skiej klat​ki scho​do​wej. Paul ją od​cią​gnął. Ła​god​nie, lecz zde​cy​do​wa​nie, we​pchnął ko​bie​tę do po​ko​ju go​ścin​ne​go, w któ​rym spę​dził noc.

– Zo​stań tu i za​cze​kaj. U nóg łóż​ka sta​ła ko​mo​da z ce​dru. Dłu​ga na po​nad metr, sze​ro​ka na pół me​tra, wy​so​ka na nie​speł​na metr. Mo​sięż​ne oku​cia. Paul oba​wiał się, że me​bel jest bar​dzo cięż​ki, ale po​ra​dził so​bie bez tru​du. Był tak na​pom​po​wa​ny ad​re​na​li​ną, że ser​ce tło​czy​ło mu krew do ar​te​rii z za​wrot​ną pręd​ko​ścią. Ko​mo​da wy​da​wa​ła się lek​ka jak po​dusz​ka. Na​wet nie pa​mię​tał, w któ​rym mo​men​cie wy​szedł z po​ko​ju, zo​rien​to​wał się tyl​ko, że pa​trzy w dół scho​dów. Za​ban​da​żo​wa​ny męż​czy​zna ru​szył jak bu​rza z ruin sa​lo​nu, bia​łe zwo​je wo​kół ust wy​dy​ma​ły się od cięż​kie​go od​de​chu. Przy​po​mi​nał mar​twe​go od wie​ków fa​ra​ona, któ​ry wstał ze swe​go gro​bow​ca. Paul ze​pchnął ko​mo​dę w dół scho​dów. Strzał. Odła​mek ce​dro​we​go drew​na. Ude​rzo​ny cięż​kim me​blem, wy​da​jąc jęk bólu, za​bój​ca ru​nął w tył. Z po​wro​tem do po​ko​ju. Zmieść jed​nym ru​chem lamp​kę na pod​ło​gę, chwy​cić sto​lik noc​ny. Z po​wro​tem na scho​dy. Za​bój​ca od​su​nął ko​mo​dę na bok i pod​niósł się na nogi. Spoj​rzał zza po​skrę​ca​nych zwo​jów na Pau​la i strze​lił bez ce​lo​wa​nia, pra​wie od nie​chce​nia, a po​tem znik​nął w głę​bi sa​lo​nu. Paul po​sta​wił sto​lik na pod​ło​dze i cze​kał, go​tów ze​pchnąć go w dół, gdy​by za​ban​da​żo​wa​ny czło​wiek od​wa​żył się wró​cić. Huk dwóch strza​łów i w chwi​lę póź​niej ple​ba​nią wstrzą​snął po​twor​ny wy​buch, jak sy​gnał do Sądu Osta​tecz​ne​go. W sa​lo​nie buch​nął po​ma​rań​czo​wy ogień, a Pau​la owio​nę​ła fala go​rą​ca i gę​sty czar​ny dym. Z po​wro​tem do po​ko​ju, za​nieść szyb​ko Gra​ce do okna. Od​su​nąć za​su​wę. Nic z tego. Spa​czo​ne albo za​ma​lo​wa​ne fra​mu​gi. Małe szyb​ki, mnó​stwo twar​dych szcze​bel​ków do wy​ła​ma​nia. – Wstrzy​maj od​dech i bie​gnij – po​na​glał, cią​gnąc ko​bie​tę do

holu. Dła​wią​cy dym, ośle​pia​ją​ca sa​dza. Żar był sy​gna​łem, że ogień wspi​na się już po scho​dach i czai się groź​nie w mro​ku. W stro​nę fron​to​wej ścia​ny domu, przez hol ciem​ny jak tu​nel, do sła​be​go świa​teł​ka w czer​ni. Wresz​cie okno na koń​cu ko​ry​ta​rza. Otwo​rzy​ło się bez tru​du. Świe​że i zim​ne po​wie​trze, wy​tę​sk​nio​ny blask dnia. A na ze​wnątrz, po pra​wej i le​wej stro​nie skłę​bio​ne pło​mie​nie. Fron​ton domu stał w ogniu. Nie było od​wro​tu. Stra​ci​li​by w gę​stym dy​mie orien​ta​cję, zgi​nę​li​by. Wpa​da​ją​ce przez otwar​te okno po​wie​trze przy​cią​ga​ło ogień jak ma​gnes. – Szyb​ko, szyb​ko – po​na​glał Gra​ce, po​ma​ga​jąc jej wy​do​stać się przez pło​mie​nie na da​szek gan​ku. Po​tem, kasz​ląc i splu​wa​jąc śli​ną gorz​ką od tok​sycz​nych wy​zie​wów, ru​szył za nią. Już pa​li​ło się na nim ubra​nie, go​rącz​ko​wo je ga​sił. Buj​ne ło​dy​gi pło​mie​ni wspi​na​ły się po domu jak je​sien​ny bluszcz. Ga​nek stał w ogniu. Pod sto​pa​mi Pau​la i Gra​ce tlił się ce​dro​wy gont, a czer​wo​ne ję​zy​ki li​za​ły okap. Gra​ce ru​szy​ła ku kra​wę​dzi da​chu. Paul krzyk​nął, za​trzy​mu​jąc ją w miej​scu. Od zie​mi dzie​li​ły ich tyl​ko trzy me​try, ale skok na oślep przez stru​mień ognia wy​da​wał się ry​zy​kow​ny. Pół bie​dy, gdy​by spa​dła na traw​nik, mo​gła jed​nak upaść na wy​ło​żo​ną ka​mie​nia​mi ścież​kę. Zna​la​zła się na​gle w ra​mio​nach Pau​la, któ​ry ru​szył bie​giem, gdy ogień buch​nął spod ce​dro​wych desz​czu​łek, a dach za​drżał pod ich sto​pa​mi. Na​przód, przez kłę​by dymu, przez pło​mie​nie, któ​re li​za​ły już po​de​szwy bu​tów. Kie​dy spa​da​li, sta​rał się wy​giąć do tyłu, by za​mor​ty​zo​wać jej upa​dek.

Nie uda​ło mu się, ale wy​lą​do​wał szczę​śli​wie na sto​pach, w spło​wia​łej zi​mo​wej tra​wie. Po​czuł wstrząs ude​rze​nia i osu​nął się na ko​la​na. Opu​ścił Gra​ce de​li​kat​nie na zie​mię, jak​by kładł Per​ri do łóż​ka. Ze​rwał się na nogi, a może w ogó​le nie upadł, może tyl​ko mu się zda​wa​ło, i ro​zej​rzał się wo​kół, szu​ka​jąc za​ban​da​żo​wa​ne​go męż​czy​zny. Kil​ku są​sia​dów bie​gło już po traw​ni​ku w stro​nę Gra​ce, inni nad​cho​dzi​li od stro​ny uli​cy. Za​bój​ca znik​nął. Sy​re​ny za​wy​ły tak gło​śno, że Paul nie​mal ogłuchł, i po chwi​li zza rogu wy​je​chał z pi​skiem opon wiel​ki wóz stra​żac​ki, a tuż za nim dru​gi. Za póź​no. Ple​ba​nię ogar​nę​ło już mo​rze pło​mie​ni. Przy odro​bi​nie szczę​ścia mo​gli jesz​cze ura​to​wać ko​ściół. Do​pie​ro te​raz, gdy przy​pływ ad​re​na​li​ny za​czął się co​fać, Paul za​dał so​bie py​ta​nie, kto chciał​by za​bić czło​wie​ka tak spo​koj​ne​go i bo​go​boj​ne​go, tak do​bre​go jak Har​ri​son Whi​te. Ten szcze​gól​ny dzień, po​my​ślał i za​drżał na myśl o nie​unik​nio​nych po​cząt​kach.

75 Si​mon Ma​gus​son lek​ką ręką za​pła​cił za trzy​po​ko​jo​wy apar​ta​ment w do​brym ho​te​lu – sy​pial​nia dla Toma Va​na​diu​ma, dru​ga dla Ce​le​sti​ny i An​gel, plus sa​lon. Re​zer​wu​jąc apar​ta​ment na trzy doby, Tom po​dej​rze​wał, że za​miast le​żeć nocą w łóż​ku, bę​dzie trzy​mał war​tę w sa​lo​nie. Zja​wi​li się w ho​te​lu w nie​dzie​lę rano o je​de​na​stej, pro​sto ze szpi​ta​la. Po​li​cjan​ci z San Fran​ci​sco mie​li im póź​niej przy​wieźć wa​liz​ki z rze​cza​mi oso​bi​sty​mi, któ​re Rena Mol​ler, są​siad​ka Ce​le​sti​ny, spa​ko​wa​ła we​dług jej wska​zó​wek. Zje​dli tym​cza​sem wcze​sny lunch – a może póź​ne śnia​da​nie – w sa​lo​nie apar​ta​men​tu. Mie​li tak żyć przez kil​ka na​stęp​nych dni, nie wy​cho​dząc ni​g​dzie, choć Cain naj​praw​do​po​dob​niej zdą​żył już opu​ścić San Fran​ci​sco. Na​wet je​śli za​bój​ca nie umknął, to przy​pad​ko​we spo​tka​nie w tak du​żym mie​ście było mało praw​do​po​dob​ne. Jed​nak Tom Va​na​dium, przyj​mu​jąc rolę straż​ni​ka, nie chciał po​zwo​lić na ja​kie​kol​wiek ry​zy​ko. Cain oka​zał się mi​strzem za​sko​cze​nia. Tom nie przy​pi​sy​wał za​bój​cy nad​przy​ro​dzo​nych mocy. Enoch Cain był śmier​tel​ny i nie od​zna​czał się ni​czym szcze​gól​nym. Jed​nak zło i głu​po​ta czę​sto idą w pa​rze, a ich owo​cem jest aro​gan​cja, co Tom tłu​ma​czył już Ce​le​sti​nie. A czło​wiek aro​ganc​ki, nie​zbyt mą​dry, nie​zdol​ny od​róż​nić do​bra od zła, po​zba​wio​ny wy​rzu​tów su​mie​nia, wy​ka​zu​je cza​sem zdu​mie​wa​ją​cą lek​ko​myśl​ność, któ​ra pa​ra​dok​sal​nie sta​je się jego siłą. Po​nie​waż jest zdol​ny do wszyst​kie​go, do po​dej​mo​wa​nia ry​zy​ka, któ​re​go na​wet sza​le​niec nie chciał​by roz​wa​żać, prze​ciw​ni​cy nie są ni​g​dy w sta​nie prze​wi​dzieć jego po​su​nięć, w do​dat​ku czę​sto za​ska​ku​je swym dzia​ła​niem. A je​śli jesz​cze od​zna​cza się zwie​rzę​cym spry​tem, swe​go ro​dza​ju in​tu​icyj​ną prze​bie​gło​ścią, po​tra​fi szyb​ko re​ago​wać na ne​ga​tyw​ne kon​se​kwen​cje swej lek​ko​myśl​no​ści – i cza​sem może się wy​da​wać, że fak​tycz​nie ma nad​ludz​kie zdol​no​ści. Prze​zor​ność wy​ma​ga​ła, by trak​to​wa​li Ca​ina jak sa​me​go dia​bła,

któ​re​go wspie​ra​ją złe moce, a nie zwy​kłe​go mor​der​cę. Tom nie tyl​ko roz​my​ślał nad stra​te​gią dzia​ła​nia, ale też za​sta​na​wiał się nad kwe​stią od​po​wie​dzial​no​ści i winy. Nie cho​dzi​ło mu o Ca​ina, lecz o sie​bie. Po​słu​gu​jąc się w swej woj​nie psy​cho​lo​gicz​nej imie​niem, któ​re Cain wy​mó​wił przez sen, czyż nie stał się twór​cą jego ob​se​sji albo przy​naj​mniej jej ini​cja​to​rem? Czy gdy​by Cain nie zo​stał od​po​wied​nio na​kie​ro​wa​ny, to ru​szył​by ścież​ką, któ​ra pro​wa​dzi​ła do Ce​le​sti​ny i An​gel? Ten mor​der​ca był wcie​le​niem zła, któ​re da​ło​by o so​bie znać w taki czy inny spo​sób, bez wzglę​du na siły kie​ru​ją​ce jego po​czy​na​nia​mi. Gdy​by nie za​bił Na​omi na wie​ży ob​ser​wa​cyj​nej, zro​bił​by to gdzie in​dziej, przy in​nej oka​zji ła​twe​go za​rob​ku. Gdy​by Vic​to​ria nie sta​ła się jego ofia​rą, zgi​nę​ła​by ja​kaś inna ko​bie​ta. Gdy​by Cain nie ży​wił ob​se​syj​ne​go prze​ko​na​nia, że ktoś o imie​niu Bar​tho​lo​mew może ozna​czać śmier​tel​ne nie​bez​pie​czeń​stwo, wy​peł​nił​by pu​ste ser​ce rów​nie dzi​wacz​ną psy​cho​zą, któ​ra i tak mo​gła go za​pro​wa​dzić do Ce​le​sti​ny, ale na pew​no ozna​cza​ła groź​bę ata​ku tak​że wo​bec ko​goś in​ne​go. Tom miał jak naj​lep​sze in​ten​cje, ale kie​ro​wał się też in​te​li​gen​cją i wy​wa​żo​nym osą​dem, któ​ry za​wdzię​czał Bogu i przez całe ży​cie do​sko​na​lił. Do​bry​mi in​ten​cja​mi wy​bru​ko​wa​ne jest pie​kło; jed​nak​że gdy są owo​cem wąt​pli​wo​ści we​wnętrz​nych i roz​wa​żań, jak za​wsze w przy​pad​ku Toma wspar​tych mą​dro​ścią pły​ną​cą z do​świad​cze​nia, to nie na​le​ży się wa​hać. Nie​za​mie​rzo​ne kon​se​kwen​cje, któ​re na​le​ża​ło prze​wi​dzieć, są prze​kleń​stwem, jak o tym do​sko​na​le wie​dział, ale te, któ​rych nie je​ste​śmy w sta​nie prze​wi​dzieć, sta​no​wią część pew​ne​go po​rząd​ku, wy​kra​cza​ją​ce​go poza gra​ni​ce na​szej od​po​wie​dzial​no​ści. Roz​my​ślał o tym wszyst​kim na​wet przy śnia​da​niu. Gdzieś w in​nych, lep​szych świa​tach ja​kiś mą​drzej​szy Tom Va​na​dium dzia​łał za​pew​ne o wie​le spraw​niej i szyb​ciej wy​mie​rzał Eno​cho​wi Ca​ino​wi spra​wie​dli​wość. Ale on nie był jed​nym z tam​tych To​mów. On był tyl​ko tym ziem​skim To​mem, omyl​nym i bo​ry​ka​ją​cym się z prze​ciw​no​ścia​mi, i nie po​tra​fił czer​pać po​cie​chy z fak​tu, że gdzieś

oka​zał się lep​szym czło​wie​kiem. An​gel, usa​do​wio​na na krze​śle z dwie​ma wiel​ki​mi po​du​cha​mi, wy​cią​gnę​ła z ka​nap​ki chru​pią​cy ka​wa​łek be​ko​nu i spy​ta​ła Toma: – Skąd się bie​rze be​kon? – Wiesz prze​cież – po​wie​dzia​ła mat​ka i ziew​nę​ła. Mia​ła za sobą bez​sen​ną, peł​ną na​pię​cia noc. – Tak, ale chcę spraw​dzić, czy on wie – wy​ja​śni​ła dziew​czyn​ka. Obu​dzi​ła się z głę​bo​kie​go snu do​pie​ro w tak​sów​ce, w dro​dze do ho​te​lu, lecz jak wszyst​kie małe dzie​ci szyb​ko do​sto​so​wa​ła się do sy​tu​acji. Nie ro​zu​mia​ła oczy​wi​ście, jak cięż​ko ran​ny jest Wal​ly, ale na​wet je​śli, le​żąc pod łóż​kiem, była spa​ra​li​żo​wa​na stra​chem, to te​raz nie zdra​dza​ła naj​mniej​szych oznak ura​zu. – Wiesz, skąd bie​rze się be​kon? – po​now​nie spy​ta​ła Toma. – Z su​per​mar​ke​tu – od​parł Tom. – A skąd go do​sta​je su​per​mar​ket? – Od far​me​rów. – A skąd go bio​rą far​me​rzy? – Ho​du​ją na be​ko​no​wych krza​kach. Dziew​czyn​ka za​chi​cho​ta​ła. – Na​praw​dę tak my​ślisz? – Wi​dzia​łem je – za​pew​nił Tom. – Moja dro​ga, nic tak nie pach​nie jak pole be​ko​no​wych krza​ków. – Nie​mą​dre – oce​ni​ła An​gel. – A we​dług cie​bie skąd się bie​rze be​kon? – Ze świń! – Na​praw​dę? Na​praw​dę tak my​ślisz? – spy​tał. Ża​ło​wał cza​sem, że jego głos nie jest bar​dziej me​lo​dyj​ny, ale wie​dział, że do​da​je po​wa​gi jego sło​wom. – Uwa​żasz, że coś tak sma​ko​wi​te​go bie​rze się z tłu​stej, cuch​ną​cej, brud​nej, chrzą​ka​ją​cej sta​rej świ​ni? An​gel przy​glą​da​ła się ze zmarsz​czo​nym czo​łem ka​wał​ko​wi

mię​sa mię​dzy pal​ca​mi, re​wi​du​jąc swą do​tych​cza​so​wą wie​dzę o źró​dle jego po​cho​dze​nia. – Kto ci po​wie​dział o świ​niach? – spy​tał Tom. – Mama. – Aha. No cóż, mama ni​g​dy nie kła​mie. – Ni​g​dy – po​twier​dzi​ła An​gel, pa​trząc po​dejrz​li​wie na Ce​le​sti​nę. – Ale cza​sem się dro​czy. Ce​le​sti​na tyl​ko się uśmiech​nę​ła, nie​obec​na my​śla​mi. Od chwi​li przy​jaz​du do ho​te​lu za​sta​na​wia​ła się, czy za​dzwo​nić do ro​dzi​ców, czy może le​piej za​cze​kać do wie​czo​ra. Mo​gła​by już im wte​dy po​wie​dzieć, że ma na​rze​czo​ne​go, któ​ry zo​stał co praw​da po​strze​lo​ny i omal nie umarł, ale też że jego stan się po​pra​wił. Lę​ka​ła się rów​nież, że za​sko​czy ich in​for​ma​cją o za​mia​rze po​ślu​bie​nia bia​łe​go męż​czy​zny, w do​dat​ku dwa razy od niej star​sze​go. „Moi ro​dzi​ce nie mają ab​so​lut​nie żad​nych uprze​dzeń, ale wy​zna​ją dość kon​ser​wa​tyw​ne po​glą​dy”, po​wie​dzia​ła To​mo​wi. Taki za​miar z jej stro​ny zo​stał​by uzna​ny za coś wy​so​ce nie​sto​sow​ne​go. Przy​go​to​wy​wa​li się poza tym do po​grze​bu jed​ne​go z pa​ra​fian i Ce​le​sti​na wie​dzia​ła z do​świad​cze​nia, że będą bar​dzo za​ję​ci. Mimo wszyst​ko, dzie​sięć po je​de​na​stej, po​sta​no​wi​ła za​dzwo​nić. Kie​dy usa​do​wi​ła się na so​fie z te​le​fo​nem na ko​la​nach, wciąż zbie​ra​jąc się na od​wa​gę, An​gel spy​ta​ła Toma: – Co się sta​ło z two​ją twa​rzą? – An​gel! To nie​grzecz​ne – upo​mnia​ła ją mat​ka z dru​gie​go koń​ca po​ko​ju. – Tak, ale jak mam się do​wie​dzieć, je​śli nie spy​tam? – Ni​cze​go nie mu​sisz się do​wia​dy​wać. – Mu​szę. – Prze​biegł po mnie no​so​ro​żec – wy​ja​śnił Tom. An​gel za​mru​ga​ła ze zdzi​wie​nia. – Taki wiel​ki, brzyd​ki zwie​rzak?

– Zga​dza się. – Ma ta​kie złe oczka i róg na no​sie? – Ten sam. Mała skrzy​wi​ła bu​zię. – Nie lu​bię no​so​roż​ni​ków. – Ani ja. – Dla​cze​go prze​biegł po to​bie? – Bo sta​łem mu na dro​dze. – Dla​cze​go sta​łeś mu na dro​dze? – Prze​cho​dzi​łem przez uli​cę i nie spoj​rza​łem w bok. – Mnie nie wol​no prze​cho​dzić sa​mej przez uli​cę. – Ro​zu​miesz te​raz dla​cze​go? – spy​tał Tom. – Je​steś smut​ny? – Dla​cze​go miał​bym być smut​ny? – Bo two​ja bu​zia wy​glą​da jak wy​gnie​cio​na. – O Jezu! – jęk​nę​ła Ce​le​sti​na. – W po​rząd​ku – uspo​ko​ił ją Tom, a zwra​ca​jąc się do An​gel, za​pew​nił: – Nie, nie je​stem smut​ny. Wiesz dla​cze​go? – Dla​cze​go? – Wi​dzisz to? Po​sta​wił przed nią pie​prz​nicz​kę, a sol​nicz​kę ukrył w dło​ni. – Pieprz – po​wie​dzia​ła An​gel. – Ale uda​waj​my przez chwi​lę, że to ja, do​brze? Więc to je​stem ja i wła​śnie wcho​dzę na uli​cę, nie pa​trzę na boki… Prze​su​wał po​jem​nik po ob​ru​sie, ki​wa​jąc nim na wszyst​kie stro​ny, żeby po​ka​zać, że szedł i nie zwa​żał na nic. – …i buch! No​so​ro​żec wpa​da na mnie i na​wet się nie za​trzy​mu​je, żeby prze​pro​sić…

Tom prze​wró​cił po​jem​nik, a po​tem go po​sta​wił, wy​da​jąc przy tym jęk. – …a kie​dy wsta​ję z uli​cy, ubra​nie mam po​dar​te i taką twarz. – Po​wi​nie​neś po​dać go do sądu. – Po​wi​nie​nem – zgo​dził się Tom. – Ale wi​dzisz… – Z wpra​wą ilu​zjo​ni​sty wy​cza​ro​wał w dło​ni sol​nicz​kę i po​sta​wił obok po​jem​ni​ka z pie​przem. – To rów​nież ja. – Nie, to je​steś ty. – An​gel stuk​nę​ła pal​cem w pie​prz​nicz​kę. – Wi​dzisz, kie​dy po​dej​mu​je​my ja​kąś waż​ną de​cy​zję, to dzie​je się coś dziw​ne​go. Je​śli do​ko​nu​je​my złe​go wy​bo​ru, je​śli ro​bi​my na​praw​dę okrop​ną rzecz, do​sta​je​my jesz​cze jed​ną szan​sę, żeby się po​pra​wić. Więc jak tyl​ko zsze​dłem z chod​ni​ka na uli​cę, od razu stwo​rzy​łem so​bie inny świat, gdzie spoj​rza​łem w obie stro​ny i zo​ba​czy​łem nad​bie​ga​ją​ce​go no​so​roż​ca. Tak więc… Trzy​ma​jąc w każ​dej dło​ni po​jem​nik, Tom ru​szył nimi do przo​du. Ich dro​gi naj​pierw się roz​cho​dzi​ły, ale po​tem znów się ze​szły i oba po​jem​ni​ki po​su​wa​ły się rów​no​le​gle do sie​bie. – …choć no​so​ro​żec po​kie​re​szo​wał temu pierw​sze​mu To​mo​wi twarz, ten dru​gi Tom, ten w swo​im świe​cie, ma twarz zu​peł​nie nor​mal​ną. Bie​dak, jest taki zwy​czaj​ny. An​gel na​chy​li​ła się, by wi​dzieć le​piej, i spy​ta​ła: – Gdzie jest ten jego świat? – Tu​taj, ra​zem z nami. Ale nie mo​że​my go zo​ba​czyć. Ro​zej​rza​ła się po po​ko​ju. – Jest nie​wi​dzial​ny? – Cały jego świat jest tak praw​dzi​wy jak nasz, ale nie mo​że​my go wi​dzieć, i lu​dzie w jego świe​cie nie wi​dzą nas. Są tu mi​lio​ny świa​tów, w tym sa​mym miej​scu, nie​wi​docz​ne dla sie​bie, gdzie wciąż do​sta​je​my szan​sę, zno​wu i zno​wu, że​by​śmy mo​gli żyć do​brze i ro​bić do​bre rze​czy. Lu​dzie tacy jak Enoch Cain ni​g​dy oczy​wi​ście nie wy​bie​ra​ją

mię​dzy do​brem i złem. Two​rzą dla sie​bie cią​gle, zno​wu i zno​wu, świa​ty peł​ne roz​pa​czy. Dla in​nych two​rzą świa​ty prze​po​jo​ne bó​lem. – Ro​zu​miesz więc, dla​cze​go nie je​stem smut​ny? – spy​tał. An​gel ode​rwa​ła wzrok od sol​nicz​ki i wpa​try​wa​ła się przez chwi​lę w bli​zny na twa​rzy Toma. – Nie – od​par​ła. – Nie je​stem smut​ny dla​te​go, że choć mam tę twarz tu​taj, w tym świe​cie, wiem, że jest jesz​cze je​den ja, a wła​ści​wie bar​dzo wie​lu To​mów, któ​rzy nie mają ta​kiej twa​rzy – wy​ja​śnił. – Gdzieś w in​nym świe​cie wy​glą​dam cał​kiem nie​źle. Po chwi​li na​my​słu dziew​czyn​ka wy​zna​ła: – Ja by​ła​bym smut​na. Lu​bisz psy? – A kto nie lubi? – Chcę szcze​nia​ka. Mia​łeś kie​dyś szcze​nia​ka? – Kie​dy by​łem ma​łym chłop​cem. Ce​le​sti​na zdo​by​ła się w koń​cu na od​wa​gę i wy​krę​ci​ła nu​mer ro​dzi​ców w Spru​ce Hills. – My​ślisz, że psy umie​ją mó​wić? – spy​ta​ła An​gel. – Wiesz, ni​g​dy się nad tym nie za​sta​na​wia​łem. – Wi​dzia​łam, jak koń mó​wił w te​le​wi​zji. – Je​śli koń umie mó​wić, to dla​cze​go nie pies? – Tak wła​śnie my​ślę. Ce​le​sti​na uzy​ska​ła po​łą​cze​nie i po​wie​dzia​ła do słu​chaw​ki: – Cześć, mamo, to ja. – A koty? – spy​ta​ła An​gel. – Mamo? – po​wtó​rzy​ła Ce​le​sti​na. – Je​śli psy mó​wią, to dla​cze​go nie koty? – Mamo, co się dzie​je? – spy​ta​ła Ce​le​sti​na z na​głym nie​po​ko​-

jem w gło​sie. – Tak wła​śnie my​ślę – po​wie​dzia​ła An​gel. Tom wstał od sto​łu i pod​szedł do Ce​le​sti​ny. – Mamo, je​steś tam? – Ce​le​sti​na od​wró​ci​ła się do Toma z po​sza​rza​łą twa​rzą. – Chcę psa, któ​ry mówi – oświad​czy​ła An​gel. – Strza​ły – po​wie​dzia​ła Ce​le​sti​na do Toma. – Strza​ły z bro​ni pal​nej. Trzy​ma​ła słu​chaw​kę w jed​nej ręce, a dru​gą szar​pa​ła wło​sy, jak​by chcia​ła się prze​bu​dzić z kosz​mar​ne​go snu. – Jest w Ore​go​nie – po​wie​dzia​ła. Nie​zrów​na​ny Cain. Spe​cja​li​sta od nie​spo​dzia​nek. Mistrz za​sko​cze​nia.

76 – Czy​ra​ki. Skra​dzio​nym czar​nym do​dge’em char​ger 440 ma​gnum Ju​nior ru​szył ze Spru​ce Hills pro​sto do Eu​ge​ne, z mak​sy​mal​ną pręd​ko​ścią, na jaką po​zwa​la​ły krę​te dro​gi po​łu​dnio​we​go Ore​go​nu. Trzy​mał się z dala od tra​sy mię​dzy​sta​no​wej, gdzie gro​zi​ło mu spo​tka​nie z po​li​cją. – Kar​bun​ku​ły, mó​wiąc ści​ślej. W cza​sie tej po​dró​ży wy​bu​chał na prze​mian ra​do​snym śmie​chem i roz​pacz​li​wym łka​niem, wy​wo​ła​nym przez ból i głę​bo​kie po​czu​cie krzyw​dy. Bap​ty​sta od vo​odoo był mar​twy, klą​twa ode​gna​na wraz ze śmier​cią tego, któ​ry ją rzu​cił. Ju​nior mu​siał jed​nak znieść jesz​cze tę ostat​nią przy​pa​dłość. – Czy​rak to wy​peł​nio​ny ropą mie​szek wło​so​wy albo stan za​pal​ny gru​czo​łu ło​jo​we​go. Za​trzy​mał sa​mo​chód na uli​cy ja​kiś ki​lo​metr za lot​ni​skiem w Eu​ge​ne, by od​wi​nąć ostroż​nie ban​da​że i ze​trzeć chu​s​tecz​ką szczy​pią​cą, lecz nie​sku​tecz​ną maść, któ​rą ku​pił w ap​te​ce. Choć sta​rał się ro​bić to jak naj​de​li​kat​niej, omal nie ze​mdlał z bólu. Kie​dy uj​rzał w lu​ster​ku sku​pi​ska obrzy​dli​wych, wiel​kich, czer​wo​nych gu​zów z lśnią​cy​mi czub​ka​mi żół​te​go ko​lo​ru, na​praw​dę stra​cił świa​do​mość i w tym sta​nie wy​da​wa​ło mu się, że jest gro​te​sko​wą, nie​szczę​śli​wą isto​tą, któ​rą w bu​rzo​wą noc ści​ga tłum roz​wście​czo​nych miesz​kań​ców wio​ski z po​chod​nia​mi i wi​dła​mi, ale po chwi​li strasz​li​wy pul​su​ją​cy ból wy​rwał go z tego kosz​ma​ru. – Kar​bun​kuł to sku​pi​sko czy​ra​ków. Ża​ło​wał, że nie ma ma​sku​ją​cych zwo​jów na twa​rzy, ale wie​dział, że przez eter pły​ną już in​for​ma​cje o za​ban​da​żo​wa​nym czło​wie​ku, któ​ry za​bił pa​sto​ra w Spru​ce Hills. Po​rzu​cił do​dge’a i ru​szył z po​wro​tem do mia​sta, kie​ru​jąc się ku ter​mi​na​lo​wi pry​wat​nej fir​my lot​ni​czej, gdzie cze​kał pi​lot z Sa​cra​men​to. Na wi​dok swe​go

pa​sa​że​ra po​bladł jak ścia​na i spy​tał: „Na co aler​gia?”, a Ju​nior od​parł: „Na ka​me​lie”, po​nie​waż Sa​cra​men​to było ka​me​lio​wą sto​li​cą świa​ta, a on nie pra​gnął ni​cze​go in​ne​go, jak tyl​ko wró​cić do tego mia​sta, gdzie zo​sta​wił no​we​go for​da fur​go​net​kę, dzie​ła Sklen​ta, zbiór ksią​żek Zed​da i wszyst​ko, cze​go po​trze​bo​wał, by żyć w przy​szło​ści. Pi​lot nie był w sta​nie ukryć obrzy​dze​nia i Ju​nior zro​zu​miał, że zo​sta​nie na lo​dzie, je​śli nie za​pła​ci po​dwój​nej staw​ki. Te​raz, w so​bot​nie po​po​łu​dnie, le​żał na łóż​ku szpi​tal​nym w Sa​cra​men​to, sześć ty​go​dni przed fe​sti​wa​lem ka​me​lii. Cier​piał pod opie​ką mło​de​go le​ka​rza – tak mło​de​go, że chy​ba le​ka​rza tyl​ko uda​wał. – W nor​mal​nej sy​tu​acji ka​zał​bym panu przy​kła​dać co dwie go​dzi​ny go​rą​ce kom​pre​sy, by uśmie​rzyć ból i przy​spie​szyć sącz​ko​wa​nie, a po​tem ode​słał​bym pana do domu z re​cep​tą na an​ty​bio​tyk. Ale ni​g​dy jesz​cze nie spo​tka​łem się z ta​kim przy​pad​kiem. Za​zwy​czaj czy​ra​ki wy​stę​pu​ją na kar​ku albo pod pa​cha​mi i w pa​chwi​nach. Na twa​rzy nie​zbyt czę​sto. I ni​g​dy w ta​kich ilo​ściach. Sło​wo daję, pierw​szy raz wi​dzę coś ta​kie​go. No pew​nie, ty gów​nia​rzu! Coś ty mógł w ży​ciu wi​dzieć! A choć​byś był star​szy od swo​je​go dziad​ka, to też by ci nie po​mo​gło, dok​to​rze Kil​da​re, bo to jest przy​pa​dek czy​ra​ków bap​ty​sty vo​odoo, a one są praw​dzi​wą rzad​ko​ścią! – Nie wiem, co jest bar​dziej nie​zwy​kłe: miej​sce wy​stą​pie​nia, licz​ba czy wiel​kość czy​ra​ków. Za​miast się nad tym za​sta​na​wiać, daj mi nóż, że​bym mógł cię chla​snąć po tęt​ni​cy, ty dur​ny zna​cho​rze. – Ra​dzę, by zo​stał pan u nas na noc. Zo​pe​ru​je​my te czy​ra​ki w wa​run​kach szpi​tal​nych. Kil​ka prze​bi​je​my wy​ste​ry​li​zo​wa​ną igłą, ale przy nie​któ​rych trze​ba bę​dzie użyć skal​pe​la i praw​do​po​dob​nie usu​nąć rdze​nie. Robi się to zwy​kle ze znie​czu​le​niem miej​sco​wym, ale w tym przy​pad​ku uśpi​my pana, czy​li za​sto​su​je​my lek​ką nar​ko​zę. Głę​bo​ka nar​ko​za nie wy​da​je mi się ko​niecz​na. To ja cię uśpię, kre​ty​nie. Gdzieś ty zro​bił dy​plom? W Bot​swa​-

nie? W Kró​le​stwie Ton​ga? – Przy​wieź​li tu pana od razu czy zdą​żył pan za​ła​twić kwe​stie ubez​pie​cze​nio​we w izbie przy​jęć? – Go​tów​ka – po​wie​dział Ju​nior. – Za​pła​cę go​tów​ką, bez wzglę​du na wy​so​kość de​po​zy​tu. – A więc zaj​mę się pa​nem od razu – oświad​czył le​karz, się​ga​jąc do za​sło​ny. – Na li​tość bo​ską! – jęk​nął bła​gal​nie Ju​nior. – Niech pan mi da coś prze​ciw​bó​lo​we​go! Chło​pię​cy dok​tor od​wró​cił się do Ju​nio​ra i zro​bił współ​czu​ją​cą minę, któ​ra była tak nie​szcze​ra, że gdy​by grał le​ka​rza w naj​bar​dziej na​wet mar​nej ope​rze my​dla​nej, stra​cił​by wszel​kie upraw​nie​nia ak​tor​skie i wy​le​ciał z se​ria​lu, a po​tem zo​stał wy​chło​sta​ny pu​blicz​nie w spe​cjal​nym pro​gra​mie te​le​wi​zyj​nym na żywo. – Za​bieg zro​bi​my jesz​cze dzi​siaj, nie chciał​bym więc po​da​wać panu ni​cze​go przed nar​ko​zą. Ale niech się pan nie mar​twi, pa​nie Pinch​beck. Jak się pan obu​dzi, nic już nie bę​dzie pan czuł. Ju​nior le​żał w okrop​nej nie​do​li i cze​kał, aż wresz​cie pój​dzie pod nóż. Gdy​by mu ktoś po​wie​dział jesz​cze przed pa​ro​ma go​dzi​na​mi, że tak bar​dzo bę​dzie tego pra​gnął, ni​g​dy by nie uwie​rzył. Sama obiet​ni​ca za​bie​gu pod​nie​ca​ła go bar​dziej niż cały seks, ja​kie​go za​znał od trzy​na​ste​go roku ży​cia do mi​nio​ne​go czwart​ku. Mło​dy le​karz wró​cił z trze​ma ko​le​ga​mi po fa​chu, któ​rzy zgro​ma​dzi​li się za za​sło​ną i oświad​czy​li zgod​nie, że ni​g​dy ni​cze​go ta​kie​go nie wi​dzie​li. Naj​star​szy – krót​ko​wzrocz​ny, ły​sie​ją​cy du​reń – uparł się, by za​da​wać Ju​nio​ro​wi py​ta​nia do​ty​czą​ce jego sta​nu cy​wil​ne​go, związ​ków ro​dzin​nych, snów i sa​mo​oce​ny; oka​za​ło się, że gość jest psy​chia​trą kli​nicz​nym, któ​ry spe​ku​lo​wał otwar​cie o moż​li​wo​ści wy​stę​po​wa​nia czyn​ni​ka psy​cho​so​ma​tycz​ne​go. Bał​wan. W koń​cu: ża​ło​sny far​tuch bez ple​ców, wy​tę​sk​nio​ne środ​ki na​sen​ne, na​wet ład​na pie​lę​gniar​ka, któ​ra zda​wa​ła się go lu​bić, wresz​-

cie nie​byt.

77 Pięt​na​ste​go stycz​nia, w po​nie​dzia​łek, Paul Da​ma​scus wie​czo​rem przy​je​chał z Gra​ce do ho​te​lu w San Fran​ci​sco. Przez dwa dni ota​czał ją tro​skli​wą opie​ką w Spru​ce Hills – spał na pod​ło​dze pod drzwia​mi jej sy​pial​ni, to​wa​rzy​szył jej, gdy wy​cho​dzi​ła z domu. Po​zo​sta​li u jej przy​ja​ciół do po​grze​bu Har​ri​so​na, któ​ry miał miej​sce tego ran​ka, a po​tem po​le​cie​li do San Fran​ci​sco, gdzie miesz​ka​ła cór​ka Gra​ce. Tom Va​na​dium od razu po​lu​bił tego czło​wie​ka. In​stynkt po​li​cjan​ta pod​po​wie​dział mu, że Da​ma​scus to czło​wiek uczci​wy i rze​tel​ny, a ka​płań​skie oko do​strze​ga​ło też inne za​le​ty. – Mamy wła​śnie za​mó​wić ko​la​cję do po​ko​ju – rzekł Tom, po​da​jąc Pau​lo​wi menu. Gra​ce po​dzię​ko​wa​ła, ale Tom za​mó​wił je​dze​nie tak​że dla niej, wy​bie​ra​jąc to, co lu​bi​ła Ce​le​sti​na. Osie​ro​co​ne ko​bie​ty schro​ni​ły się w ką​cie sa​lo​nu. Ze łza​mi w oczach, trzy​ma​jąc się za ręce, roz​ma​wia​ły ci​cho i za​sta​na​wia​ły się, jak mogą so​bie po​móc i czy zdo​ła​ją prze​zwy​cię​żyć tę na​głą, po​ra​ża​ją​cą stra​tę. Ce​le​sti​na chcia​ła po​cząt​ko​wo je​chać do Ore​go​nu na po​grzeb, ale Tom, Max Bel​li​ni, funk​cjo​na​riu​sze ze Spru​ce Hills, a tak​że Wal​ly Lip​scomb – z któ​rym go​dzi​na​mi roz​ma​wia​ła przez te​le​fon – zgod​nie od​ra​dza​li jej tę po​dróż. Czło​wiek rów​nie sza​lo​ny i lek​ko​myśl​ny jak Enoch Cain, spo​dzie​wa​jąc się jej obec​no​ści na cmen​ta​rzu czy w domu po​grze​bo​wym, mógł zlek​ce​wa​żyć po​li​cyj​ną ochro​nę. An​gel sie​dzia​ła na pod​ło​dze przed te​le​wi​zo​rem i oglą​da​ła na prze​mian Strza​ły w Do​dge City i pro​gram ze​spo​łu The Mon​ke​es. Była jesz​cze za mała, żeby w peł​ni zro​zu​mieć, o co cho​dzi, ale od cza​su do cza​su na​śla​do​wa​ła od​głos strza​łów z bro​ni pal​nej, gdy sze​ryf Dil​lon ru​szał do wal​ki, albo śpie​wa​ła po swo​je​mu, wtó​ru​jąc chłop​com z The Mon​ke​es.

W pew​nej chwi​li ode​rwa​ła się od te​le​wi​zo​ra i po​de​szła do Toma, któ​ry sie​dział z boku i roz​ma​wiał z Pau​lem. – To tak jak Strza​ły w Do​dge City i The Mon​ke​es. Lecą jed​no​cze​śnie w te​le​wi​zji. Ale ci pio​sen​ka​rze nie mogą zo​ba​czyć kow​bo​jów, a kow​bo​je nie mogą zo​ba​czyć pio​sen​ka​rzy. Dla Pau​la była to tyl​ko dzie​cię​ca pa​pla​ni​na, lecz Tom zro​zu​miał od razu, że dziew​czyn​ka na​wią​zu​je do ich wcze​śniej​szej roz​mo​wy: sól i pieprz, no​so​ro​żec, dwa róż​ne świa​ty w jed​nym miej​scu. – Tak, An​gel. To coś ta​kie​go. Znów za​sia​dła przed te​le​wi​zo​rem. – Wy​jąt​ko​wy dzie​ciak – za​uwa​żył Tom w za​my​śle​niu. – Uro​cza – zgo​dził się Paul. Tom miał jed​nak co in​ne​go na my​śli. – Jak prze​ży​wa to wszyst​ko? – spy​tał Paul. – Jest twar​da. Chwi​la​mi An​gel wy​da​wa​ła się za​nie​po​ko​jo​na tym, co jej po​wie​dzia​no, i wte​dy spra​wia​ła wra​że​nie przy​gnę​bio​nej i smut​nej. Ale mia​ła w koń​cu tyl​ko trzy lata i była zbyt mała, by w peł​ni po​jąć nie​od​wra​cal​ność śmier​ci. Nie by​ła​by za​pew​ne zdzi​wio​na, gdy​by Har​ri​son Whi​te sta​nął na​gle w drzwiach. Kie​dy cze​ka​li na za​mó​wio​ny po​si​łek, Tom wy​py​tał Pau​la szcze​gó​ło​wo o na​paść Eno​cha Ca​ina na ple​ba​nię. Sły​szał już spo​ro od przy​ja​ciół z wy​dzia​łu za​bójstw po​li​cji sta​no​wej, któ​rzy po​ma​ga​li ko​le​gom w Spru​ce Hills, ale Paul wi​dział wszyst​ko na wła​sne oczy. Za​ja​dłość ata​ku świad​czy​ła o tym, że bez wzglę​du na mo​ty​wy za​bój​cy Ce​le​sti​na i jej mat​ka – a w nie mniej​szym stop​niu i An​gel – są w nie​bez​pie​czeń​stwie. Do​pó​ki Cain sza​lał na wol​no​ści. Może na​wet do​pó​ki żył. Zja​wił się kel​ner z wóz​kiem i Tom prze​ko​nał obie ko​bie​ty, by sia​dły do po​sił​ku, cho​ciaż​by przez wzgląd na An​gel. Dziec​ko po​trze​bo​wa​ło te​raz po​czu​cia sta​bil​no​ści, a nic tak go nie przy​wra​ca​ło

jak ze​bra​nie ro​dzi​ny i przy​ja​ciół wo​kół wspól​ne​go sto​łu. Choć zgod​nie uni​ka​li roz​mów o śmier​ci, na​strój był po​nu​ry. An​gel sie​dzia​ła za​my​ślo​na i tyl​ko się ba​wi​ła je​dze​niem na ta​le​rzu. Jej za​cho​wa​nie in​try​go​wa​ło Toma, za​uwa​żył też, że i mat​ka jest za​nie​po​ko​jo​na, choć ina​czej so​bie wszyst​ko tłu​ma​czy​ła. Od​su​nął ta​lerz na bok i wy​jął z kie​sze​ni ćwierć​do​la​rów​kę, któ​ra bar​dzo mu po​ma​ga​ła w kon​tak​tach za​rów​no z za​bój​ca​mi, jak i z dzieć​mi. An​gel oży​wi​ła się na wi​dok mo​ne​ty prze​su​wa​ją​cej się po jego dło​ni. – Mo​gła​bym się tego na​uczyć – oświad​czy​ła. – Kie​dy bę​dziesz mia​ła więk​sze rącz​ki – zgo​dził się Tom. – Na pew​no da​ła​byś radę. Na​uczę cię któ​re​goś dnia. Po chwi​li za​ci​snął pra​wą dłoń wo​kół ćwierć​do​la​rów​ki, dru​gą za​to​czył nad nią koło, po​wie​dział: „Cza​ry–mary, ho​kus–po​kus”, po czym roz​warł pal​ce i po​ka​zał, że mo​ne​ta znik​nę​ła. An​gel z prze​krzy​wio​ną gło​wą przy​glą​da​ła się z uwa​gą jego le​wej dło​ni, któ​rej nie otwo​rzył. – Jest tam – po​ka​za​ła pal​cem. – Chy​ba się my​lisz. Tom roz​pro​sto​wał pal​ce le​wej dło​ni, któ​ra oka​za​ła się pu​sta jak u śle​pe​go że​bra​ka w kra​inie zło​dziei. Tym​cza​sem pra​wą dłoń znów za​ci​snął w pięść. – Gdzie się po​dzia​ła? – spy​ta​ła Gra​ce wnucz​kę, sta​ra​jąc się za wszel​ką cenę roz​pro​szyć smu​tek dziec​ka. Przy​glą​da​jąc się po​dejrz​li​wie pra​wej dło​ni Toma, An​gel od​par​ła: – Nie tam. – Księż​nicz​ka ma słusz​ność – przy​znał, po​ka​zu​jąc pu​stą dłoń. Na​stęp​nie się​gnął ręką i wy​cią​gnął mo​ne​tę zza ucha dziew​czyn​ki. – To nie ma​gia – oświad​czy​ła An​gel.

– Mnie to wy​glą​da​ło na ma​gię – wtrą​ci​ła Ce​le​sti​na. – Mnie też – do​dał Paul. An​gel nie dała się prze​ko​nać. – Nie. Mo​gła​bym się tego na​uczyć. Jak wkła​da​nia ubran​ka i mó​wie​nia „dzię​ku​ję”. – Mo​gła​byś – przy​znał Tom. Pstryk​nął kciu​kiem i wy​rzu​cił mo​ne​tę w górę. Kie​dy pie​nią​żek po​szy​bo​wał i za​czął wi​ro​wać w po​wie​trzu, Tom uniósł szyb​ko ręce, dłoń​mi na ze​wnątrz, i roz​su​nął pal​ce, by po​ka​zać, że ni​cze​go nie trzy​ma, i od​wró​cić uwa​gę ob​ser​wa​to​rów. Mo​ne​ta znik​nę​ła, choć jesz​cze przed se​kun​dą wi​ro​wa​ła w po​wie​trzu – fiu, fiu – przed ich za​uro​czo​nym wzro​kiem. Do​ro​śli wy​ra​zi​li gło​śno po​dziw, ale scep​tycz​na część wi​dow​ni po​pa​trzy​ła zmru​żo​ny​mi ocza​mi na su​fit, do​kąd mo​ne​ta w pierw​szej chwi​li po​szy​bo​wa​ła, po​tem na stół, gdzie po​win​na spaść z brzę​kiem mię​dzy szklan​ki albo do jej ta​le​rza z ku​ku​ry​dzą na słod​ko. W koń​cu An​gel spoj​rza​ła na Toma i oświad​czy​ła zde​cy​do​wa​nie: – Nie ma​gia. Gra​ce, Ce​le​sti​na i Paul byli roz​ba​wie​ni, ale i za​sko​cze​ni jej kry​tycz​nym na​sta​wie​niem. – Nie ma​gia. – Dziew​czyn​ka upie​ra​ła się przy swo​im. – Ale tego pew​nie nie da​ła​bym rady się na​uczyć. Ni​g​dy. Tom po​czuł, jak jeżą mu się wło​sy na kar​ku ni​czym na​elek​try​zo​wa​ne, a cia​ło prze​ni​ka dreszcz ocze​ki​wa​nia. Od dzie​ciń​stwa wy​pa​try​wał tej chwi​li – je​śli to na​praw​dę była ta chwi​la – i już pra​wie stra​cił na​dzie​ję, że kie​dy​kol​wiek na​dej​dzie. Spo​dzie​wał się, że spo​tka ko​goś ob​da​rzo​ne​go taką per​cep​cją jak on, ale był​by to ktoś spo​śród fi​zy​ków albo ma​te​ma​ty​ków, mni​chów albo mi​sty​ków, ni​g​dy zaś trzy​let​nia dziew​czyn​ka z czer​wo​ny​mi ko​kard​ka​mi na wło​sach. Czuł su​chość w ustach, zwra​ca​jąc się do An​gel:

– No cóż, mnie to wy​glą​da na ma​gię, taka sztucz​ka z mo​ne​tą, któ​ra zni​ka. – Ma​gia jest wte​dy, kie​dy nikt nie wie, jak to się dzie​je. – I ty wiesz, co się sta​ło z mo​ne​tą? – Pew​nie. Miał tak su​cho w ustach, że nie mógł uwol​nić gło​su od chra​pli​we​go brzmie​nia. – A więc mo​gła​byś się tego na​uczyć. Po​trzą​snę​ła głów​ką, czer​wo​ne ko​kard​ki za​trze​po​ta​ły. – Nie. Bo ty wca​le nie prze​ło​ży​łeś pie​niąż​ka. – Nie prze​ło​ży​łem? – Z tej ręki do tej. Albo gdzie in​dziej. – Co więc z nim zro​bi​łem? – Wrzu​ci​łeś do Strza​łów w Do​dge City – od​par​ła An​gel. – Gdzie? – spy​ta​ła zdu​mio​na Gra​ce. Tom z bi​ciem ser​ca wy​cią​gnął z kie​sze​ni na​stęp​ną ćwierć​do​la​rów​kę. Z my​ślą o do​ro​słych przy​go​to​wał od​po​wied​nio grunt – tro​chę po​ga​dał dla od​wró​ce​nia uwa​gi, po​tem prze​su​nął mo​ne​tę po kost​kach obu dło​ni – po​nie​waż w ma​gii, tak jak w sztu​ce ju​bi​ler​skiej, każ​dy dia​ment musi mieć od​po​wied​nią opra​wę. W cza​sie po​pi​su był bar​dzo uważ​ny i skru​pu​lat​ny, nie chciał, by do​ro​śli do​strze​gli to, co za​uwa​ży​ła An​gel; wo​lał, by wie​rzy​li, że to tyl​ko zręcz​ny trik – albo ma​gia. Wy​ko​nał zwy​kłe ru​chy, za​ci​skał przez chwi​lę pra​wą dłoń na mo​ne​cie, a po​tem szyb​kim ru​chem nad​garst​ka ci​snął nią w dziew​czyn​kę, od​wra​ca​jąc przy tym uwa​gę ob​ser​wa​to​rów wy​ra​zi​sty​mi ge​sta​mi dru​giej dło​ni. Trój​ka do​ro​słych za​re​ago​wa​ła na znik​nię​cie mo​ne​ty okrzy​ka​mi zdu​mie​nia i po​pa​trzy​ła zna​czą​co na dło​nie Toma, któ​re znie​ru​cho​mia​ły i za​mknę​ły się na​gle. An​gel jed​nak sku​pi​ła spoj​rze​nie na ja​kimś punk​cie w po​wie​trzu,

wy​so​ko nad sto​łem. Marsz​czy​ła czół​ko przez chwi​lę, ale po​tem uśmiech​nę​ła się sze​ro​ko. – Ta też wy​lą​do​wa​ła w Strza​łach z Do​dge City? – spy​tał Tom zdła​wio​nym gło​sem. – Może – od​par​ła An​gel. – A może po​szła do The Mon​ke​es… a może tam, gdzie nie wpa​dłeś pod no​so​roż​ni​ka? Tom otwo​rzył pu​ste dło​nie, po czym w jed​ną z nich chwy​cił szklan​kę wody. Ka​wał​ki lodu na jej dnie po​stu​ki​wa​ły ci​cho, jak​by w sprzecz​no​ści ze spo​ko​jem ma​lu​ją​cym się na jego twa​rzy. – Wiesz, skąd jest be​kon? – zwró​ci​ła się An​gel do Pau​la Da​ma​scu​sa. – Ze świń – od​parł Paul. – Nie​eeeeee – za​prze​czy​ła prze​cią​gle dziew​czyn​ka i za​chi​cho​ta​ła, roz​ba​wio​na jego igno​ran​cją. Ce​le​sti​na pa​trzy​ła za​cie​ka​wio​na na Toma Va​na​diu​ma. Wi​dzia​ła na wła​sne oczy, że pie​nią​żek znik​nął, choć wła​ści​wie nie do​strze​gła mo​men​tu, w któ​rym roz​pły​nął się w po​wie​trzu. Ale i ona wy​czu​wa​ła, że cho​dzi o coś wię​cej niż tyl​ko zwy​kłą sztucz​kę. Nim zdą​ży​ła o co​kol​wiek spy​tać, Tom za​czął opo​wia​dać o Kró​lu Oba​dia​hu, Fa​ra​onie Ma​gii, któ​ry na​uczył go wszyst​kie​go. Póź​niej, kie​dy sie​dzie​li nad kawą, roz​mo​wa przy​bra​ła po​waż​niej​szy ton, choć jej te​ma​tem nie była śmierć Har​ri​so​na Whi​te’a. W tej chwi​li wszyst​kich zaj​mo​wa​ło coś in​ne​go: jak dłu​go obie ko​bie​ty i dziew​czyn​ka będą mu​sia​ły się ukry​wać i kie​dy po​wró​cą do nor​mal​ne​go ży​cia. Im dłu​żej Ce​le​sti​na mu​sia​ła​by żyć w ta​kich wa​run​kach, tym bar​dziej by​ło​by praw​do​po​dob​ne, że od​rzu​ci wszyst​kie środ​ki ostroż​no​ści i wró​ci do Pa​ci​fic He​ights. Tom znał ją na tyle do​brze, by wie​dzieć, że wo​la​ła​by sta​nąć do wal​ki, niż ucie​kać. Ukry​wa​nie się było sprzecz​ne z jej na​tu​rą. Z każ​dym ko​lej​nym dniem, z każ​dą go​dzi​ną, nie wie​dząc, kie​dy to wszyst​ko się skoń​czy, tra​ci​ła​by co​raz bar​dziej cier​pli​wość. God​ność i po​czu​cie spra​wie​dli​wo​ści zmu​si​-

ły​by ją w koń​cu do dzia​ła​nia – wy​ni​ka​ją​ce​go, być może, z po​trze​by ser​ca, a nie roz​sąd​ku. By zy​skać na cza​sie i wy​ko​rzy​stać fakt, że pa​mięć o bru​tal​nym ata​ku Eno​cha Ca​ina na ple​ba​nię jest wciąż żywa, Tom za​pro​po​no​wał, by po​zo​sta​ły w ukry​ciu przez na​stęp​ne dwa ty​go​dnie, chy​ba że po​li​cja schwy​ta za​bój​cę wcze​śniej. – Po​tem, je​śli prze​nie​sie​cie się do Wal​ly’ego, ra​dzę za​in​sta​lo​wać po​rząd​ny sys​tem alar​mo​wy i przez ja​kiś czas za​cho​wy​wać ostroż​ność, za​trud​nić na​wet ochro​nę. By​ło​by naj​le​piej, gdy​by​ście wy​pro​wa​dzi​ły się z San Fran​ci​sco, jak tyl​ko Wal​ly wy​zdro​wie​je. O ile wiem, prze​szedł na wcze​śniej​szą eme​ry​tu​rę, praw​da? A ma​lo​wać moż​na wszę​dzie. Sprze​daj​cie nie​ru​cho​mo​ści i za​cznij​cie ży​cie gdzie in​dziej, tyl​ko prze​pro​wadź​cie się po ci​chu. Mogę wam w tym po​móc. – Jest aż tak źle? – za​sta​na​wia​ła się ze smut​kiem Ce​le​sti​na, choć zna​ła od​po​wiedź. – Ko​cham San Fran​ci​sco. Jest dla mnie na​tchnie​niem. Tu urzą​dzi​łam so​bie ży​cie. Czy sy​tu​acja jest na​praw​dę tak po​waż​na? – Oczy​wi​ście – za​uwa​ży​ła zde​cy​do​wa​nie Gra​ce. – Na​wet jak go zła​pią, bę​dziesz się w głę​bi du​szy bała, że uciek​nie któ​re​goś dnia. Nie zmru​żysz w nocy oka, do​pó​ki nie znik​nie raz na za​wsze. A je​śli ko​chasz to mia​sto tak bar​dzo, że je​steś go​to​wa na​ra​zić An​gel… to za​sta​na​wiam się, kogo słu​cha​łaś przez te wszyst​kie lata. Bo chy​ba nie mnie. Już wcze​śniej zde​cy​do​wa​no, że Gra​ce prze​pro​wa​dzi się do Ce​le​sti​ny, a po​tem – po jej ślu​bie – za​miesz​ka z cór​ką i Wal​lym. Zo​sta​wia​ła w Spru​ce Hills dro​gich przy​ja​ciół, do któ​rych na pew​no by tę​sk​ni​ła, ale nic in​ne​go, może poza skraw​kiem zie​mi u boku Har​ri​so​na, gdzie mia​ła kie​dyś spo​cząć. Po​żar ple​ba​nii stra​wił cały do​by​tek i wszyst​kie skar​by ro​dzin​ne, nie oca​la​ły na​wet fo​to​gra​fie. Pra​gnę​ła tyl​ko być bli​sko swej je​dy​nej cór​ki i wnucz​ki i uczest​ni​czyć w ich ży​ciu. Ce​le​sti​na wzię​ła so​bie radę mat​ki do ser​ca i wes​tchnę​ła.

– W po​rząd​ku. Mó​dl​my się, by go zła​pa​li. A je​śli nie, to… dwa ty​go​dnie i prze​pro​wadz​ka, tak jak mó​wi​łeś, Tom. I jesz​cze jed​no. Nie wy​trzy​mam już dłu​go w ho​te​lu, bez słoń​ca, bez świe​że​go po​wie​trza. – Jedź​cie ze mną – za​pro​po​no​wał Paul Da​ma​scus. – Do Bri​ght Be​ach. To da​le​ko od San Fran​ci​sco, ni​g​dy mu nie przyj​dzie do gło​wy, żeby was tam szu​kać. Bo niby dla​cze​go? Nic was nie łą​czy z tym mia​stem. Mam dom, wszy​scy się w nim po​mie​ści​my. Przyj​mę was z ra​do​ścią. I nie bę​dzie​cie wśród ob​cych. Ce​le​sti​na le​d​wie zna​ła Pau​la i choć ura​to​wał jej mat​ce ży​cie, pro​po​zy​cję przy​ję​ła z re​zer​wą. Gra​ce jed​nak nie mia​ła żad​nych wąt​pli​wo​ści. – To bar​dzo szczo​drze z two​jej stro​ny, Paul. Je​śli o mnie cho​dzi, zga​dzam się. Czy to ten dom, w któ​rym miesz​ka​łeś z Per​ri? – Tak – od​parł. Tom nie miał po​ję​cia, kto to jest Per​ri, ale do​my​ślił się, że Gra​ce żywi wo​bec tam​tej ko​bie​ty głę​bo​ki sza​cu​nek i po​dziw. – Niech bę​dzie – zgo​dzi​ła się Ce​le​sti​na z nie​ukry​wa​ną ulgą. – Dzię​ku​ję, Paul. Je​steś nie tyl​ko wy​jąt​ko​wo od​waż​nym czło​wie​kiem, ale i hoj​nym. Trud​no było do​strzec ru​mie​niec na śród​ziem​no​mor​skiej kar​na​cji Pau​la, ale Tom po​my​ślał, że jego twarz przy​bra​ła bar​wę zbli​żo​ną do ciem​no​ru​dych wło​sów. Oczy, za​zwy​czaj spo​glą​da​ją​ce wprost, uni​ka​ły wzro​ku Ce​le​sti​ny. – Nie je​stem bo​ha​te​rem – po​wie​dział Paul. – Ura​to​wa​łem two​ją mat​kę przy oka​zji, sam też mu​sia​łem ucie​kać. – Nie​zła oka​zja – sko​men​to​wa​ła Gra​ce z ła​god​ną przy​ga​ną. An​gel, za​ję​ta do​tąd pier​ni​ka​mi, zli​za​ła z warg okrusz​ki i spy​ta​ła Pau​la: – Masz ma​łe​go pie​ska? – Oba​wiam się, że nie.

– Masz kozę? – A gdy​bym miał, to​byś mnie nie od​wie​dzi​ła? – Za​le​ży – od​par​ła mała. – Od cze​go? – Czy miesz​ka w domu, czy na po​dwó​rzu. – Praw​dę mó​wiąc, nie mam kozy. – Do​brze. A masz ser? Ce​le​sti​na dała To​mo​wi znak, że chce po​mó​wić z nim na osob​no​ści. Gdy An​gel kon​ty​nu​owa​ła bez​li​to​sne prze​słu​cha​nie Pau​la, Tom pod​szedł z jej mat​ką do okna. Noc że​glo​wa​ła po​nad mia​stem i za​rzu​ca​jąc sieć ciem​no​ści, chwy​ta​ła mi​lio​ny świa​teł. Ce​le​sti​na pa​trzy​ła przez chwi​lę na ten ob​raz, po​tem od​wró​ci​ła gło​wę i spoj​rza​ła na Toma. W jej oczach trwał jesz​cze cień nocy i błysk wiel​kie​go mia​sta. – Po​wiedz mi, o co cho​dzi​ło. Za​sta​na​wiał się przez mo​ment, czy nie udać zdzi​wie​nia, ale wie​dział, że jest zbyt mą​dra. – Masz na my​śli Strza​ły w Do​dge City? Po​słu​chaj. Wiem, że zro​bisz wszyst​ko dla do​bra An​gel, wiem, jak bar​dzo ją ko​chasz. Mi​łość da ci wię​cej siły i de​ter​mi​na​cji niż co​kol​wiek in​ne​go. Ale po​win​naś wie​dzieć coś jesz​cze… mu​sisz jej strzec tak​że z in​ne​go po​wo​du. Ona jest wy​jąt​ko​wa. Nie chcę ci wy​ja​śniać, dla​cze​go ani skąd o tym wiem, bo to nie miej​sce i czas… twój tata nie żyje, Wal​ly leży w szpi​ta​lu, a ty nie otrzą​snę​łaś się jesz​cze po ata​ku Ca​ina. – Chcę wie​dzieć. Ski​nął gło​wą. – Ro​zu​miem. Ale nie w tej chwi​li. Póź​niej, kie​dy bę​dziesz spo​koj​niej​sza, kie​dy bę​dziesz mo​gła ja​sno my​śleć. To zbyt waż​ne, by mó​wić ci o tym wła​śnie te​raz.

– Wal​ly zro​bił jej te​sty. Od​zna​cza się nie​zwy​kłym jak na swój wiek wy​czu​ciem ko​lo​ru, re​la​cji prze​strzen​nych i form geo​me​trycz​nych. Może kie​dyś dużo osią​gnąć. – Och, wiem – za​pew​nił ją Tom. – Wiem, jak prze​ni​kli​wie po​tra​fi pa​trzeć. Ce​le​sti​na spoj​rza​ła na nie​go uważ​nie. – Ty rów​nież je​steś wy​jąt​ko​wy, i to pod wie​lo​ma wzglę​da​mi. Ale tak jak An​gel, je​steś też wy​jąt​ko​wy w ja​kiś ta​jem​ni​czy spo​sób… praw​da? – Mam pe​wien ta​lent, dość nie​zwy​kły – przy​znał. – Choć nie jest to coś, co mo​gło​by wstrzą​snąć świa​tem. Zdol​ność pew​nej szcze​gól​nej per​cep​cji. Zda​je się, że An​gel też się czymś ta​kim od​zna​cza. Przez pięć​dzie​siąt lat nie spo​tka​łem ni​ko​go tak po​dob​ne​go do mnie jak ona. Wciąż nie mogę się otrzą​snąć z wra​że​nia. Ale pro​szę, zo​staw​my to na póź​niej, jak już bę​dziesz w Bri​ght Be​ach. Po​je​dziesz tam ju​tro z Pau​lem, okay? Ja zo​sta​nę tu​taj, żeby pil​no​wać Wal​ly’ego. Kie​dy wy​do​brze​je, przy​wio​zę go. Na pew​no byś chcia​ła, by i on wy​słu​chał tego, co mam do po​wie​dze​nia. Umo​wa stoi? Roz​dar​ta mię​dzy cie​ka​wo​ścią a wy​czer​pa​niem, Ce​le​sti​na pa​trzy​ła mu w oczy za​my​ślo​na, wresz​cie po​wie​dzia​ła: – Stoi. Tom spo​glą​dał w oce​anicz​ne głę​bie mia​sta, prze​ni​kał wzro​kiem ska​li​ste zrę​by do​mów, aż do świe​tli​stych ła​wic sa​mo​cho​dów su​ną​cych wiel​ki​mi ka​nio​na​mi. – Po​wiem ci coś o two​im ojcu, może cię to po​cie​szy – po​wie​dział w koń​cu. – Ale nie proś mnie, bym wy​ja​śniał ci co​kol​wiek. Prze​dys​ku​tu​je​my to wszyst​ko w Bri​ght Be​ach. Nic nie od​rze​kła. Uznał jej mil​cze​nie za od​po​wiedź twier​dzą​cą, więc mó​wił da​lej: – Twój oj​ciec od​szedł stąd, od​szedł na za​wsze, ale wciąż żyje w in​nych świa​tach. Nie jest to tyl​ko kwe​stia wia​ry. Gdy​by Al​bert

Ein​ste​in nie umarł i był tu z nami, po​wie​dział​by ci, że to praw​da. Twój oj​ciec jest z tobą w wie​lu miej​scach, tak jak i Phi​mie. W wie​lu miej​scach two​ja sio​stra nie umar​ła przy po​ro​dzie. W nie​któ​rych świa​tach ni​g​dy nie zo​sta​ła zgwał​co​na, jej ży​cie ni​g​dy nie zo​sta​ło na​zna​czo​ne nie​szczę​ściem. Ale jest w tym iro​nia, czyż nie? Po​nie​waż w tam​tych świa​tach An​gel nie ist​nie​je. – Ode​rwał wzrok od ob​ra​zu mia​sta i spoj​rzał na Ce​le​sti​nę. – Gdy więc bę​dziesz dziś w nocy le​ża​ła w łóż​ku, a smu​tek nie da ci za​snąć, nie myśl o tym, co utra​ci​łaś wraz z sio​strą i oj​cem. Po​myśl o tym, co zy​ska​łaś tu​taj, w tym świe​cie, a cze​go ni​g​dy nie zy​ska​ła​byś w in​nych świa​tach. Bóg, bez wzglę​du na to, czy jest ka​to​li​kiem, bap​ty​stą, ży​dem, mu​zuł​ma​ni​nem czy me​cha​ni​ką kwan​to​wą, ofia​ro​wu​je nam za​dość​uczy​nie​nie za ból, za​dość​uczy​nie​nie już tu​taj, w tym świe​cie, nie tam, w świa​tach rów​no​le​głych na​sze​mu. Ani w ja​kimś ży​ciu po śmier​ci. Nie​odmien​nie daje nam za​dość​uczy​nie​nie za ból… je​śli umie​my je roz​po​znać, gdy po​ja​wia się przed na​szy​mi ocza​mi. Jej oczy, lu​strza​ne je​zio​ra, prze​peł​nia​ło pra​gnie​nie, by wie​dzieć, lecz sza​no​wa​ła wa​run​ki umo​wy. – Nie wszyst​ko zro​zu​mia​łam, ale w ja​kiś nie​wy​tłu​ma​czal​ny spo​sób czu​ję, że to praw​da. Dzię​ku​ję ci. Po​my​ślę o tym w nocy, gdy nie będę mo​gła za​snąć. – Przy​su​nę​ła się do nie​go i po​ca​ło​wa​ła w po​li​czek. – Kim je​steś, To​mie Va​na​diu​mie? Wzru​szył ra​mio​na​mi i uśmiech​nął się. – Kie​dyś by​łem ry​ba​kiem lu​dzi. Te​raz na nich po​lu​ję. Zwłasz​cza na jed​ne​go.

78 Póź​nym wtor​ko​wym po​po​łu​dniem w Bri​ght Be​ach, gdy ciem​no​nie​bie​ska i opa​li​zu​ją​ca fala chmur prze​ta​cza​ła się po nie​bie, sta​da mew zmie​rza​ły ku bez​piecz​nej przy​sta​ni, a cie​nie w dole, tak za dnia pra​co​wi​te, te​raz prze​cią​ga​ły się le​ni​wie, go​to​we do snu. Naj​pierw sa​mo​lo​tem z San Fran​ci​sco na po​łu​dnie, na Oran​ge Co​un​ty Air​port, po​tem jesz​cze da​lej na po​łu​dnie wzdłuż wy​brze​ża, tym ra​zem wy​po​ży​czo​nym sa​mo​cho​dem – Paul Da​ma​scus przy​wiózł Gra​ce, Ce​le​sti​nę i An​gel do domu Lam​pio​nów. – Chcę, że​by​ście ko​goś po​zna​ły, za​nim po​je​dzie​my do mnie. Ten ktoś nas co praw​da nie ocze​ku​je, ale je​stem pe​wien, że się nie po​gnie​wa. Z mąką na po​licz​ku, ocie​ra​jąc dło​nie o kra​cia​stą ścier​kę, Agnes otwo​rzy​ła drzwi, zo​ba​czy​ła wóz na pod​jeź​dzie i za​wo​ła​ła: – Paul! Ty nie wę​dru​jesz? – Nie był​bym w sta​nie dźwi​gać tych trzech pań – wy​ja​śnił. – Są szczu​płe, ale ra​zem ważą tro​chę wię​cej niż ple​cak. Już na gan​ku do​ko​na​no po​spiesz​nych pre​zen​ta​cji i Agnes po​pro​si​ła: – Chodź​cie do kuch​ni. Wła​śnie pie​kę plac​ki. Sma​ko​wi​te wo​nie zła​ma​ły​by wolę naj​bar​dziej na​wet po​boż​nych mni​chów w trak​cie po​stów po​kut​nych. – Co tak pięk​nie pach​nie? – spy​ta​ła Gra​ce. – Brzo​skwi​nia, ro​dzyn​ki, orze​chy – wy​ja​śni​ła Agnes. – Zwy​kły spód z cia​sta, na wierz​chu po​le​wa cze​ko​la​do​wa. – To kom​na​ta po​kus – oświad​czy​ła Ce​le​sti​na. W kuch​ni za​sta​li Bar​ty’ego, któ​ry sie​dział przy sto​le. Na wi​dok chłop​ca z za​kry​ty​mi ocza​mi Pau​lo​wi ści​snę​ło się ser​ce. – Ty pew​nie je​steś Bar​ty – po​wie​dzia​ła Gra​ce. – Dużo o to​bie sły​sza​łam.

– Sia​daj​cie, sia​daj​cie – za​chę​ca​ła Agnes. – W tej chwi​li mogę za​pro​po​no​wać tyl​ko kawę i tro​chę cia​sta. Ce​le​sti​na nie od razu za​re​ago​wa​ła na imię chłop​ca. Po chwi​li jed​nak ogar​nę​ło ją zdu​mie​nie. – Bar​ty? To zdrob​nie​nie od… Bar​tho​lo​mew? – To ja – oświad​czył ma​lec. – Co mia​łaś na my​śli, mó​wiąc, że dużo o Bar​tym sły​sza​łaś? – zwró​ci​ła się Ce​le​sti​na do mat​ki. – Paul opo​wie​dział nam wszyst​ko już pierw​sze​go dnia, gdy tyl​ko zja​wił się na ple​ba​nii. O Agnes… o tym, co sta​ło się z chłop​cem. I o swo​jej zmar​łej żo​nie, Per​ri. Mam wra​że​nie, jak​bym zna​ła już całe Bri​ght Be​ach. – Masz nade mną prze​wa​gę, mu​sisz więc opo​wie​dzieć o so​bie – za​uwa​ży​ła Agnes. – Za​pa​rzę kawę… chy​ba że chce​cie po​móc. Gra​ce i Ce​le​sti​na od razu wcią​gnę​ły się w rytm kuch​ni – za​ję​ły się kawą i za​czę​ły po​ma​gać go​spo​dy​ni przy wy​pie​kach. Wo​kół du​że​go sto​łu usta​wio​no sześć krze​seł, lecz tyl​ko Paul i Bar​ty przy nim sie​dzie​li. An​gel, za​fa​scy​no​wa​na no​wym i dziw​nym kró​le​stwem, po​wra​ca​ła mię​dzy wy​pra​wa​mi ba​daw​czy​mi na swo​je miej​sce, żeby na​pić się soku jabł​ko​we​go i zre​la​cjo​no​wać ostat​nie od​kry​cia: – Mają na pół​kach żół​ty pa​pier. I ziem​nia​ki w szu​fla​dzie. I róż​ne ma​ry​na​ty w lo​dów​ce. Mają to​ster pod skar​pe​tą z na​ma​lo​wa​nym pta​kiem. – To nie skar​pe​ta – wy​ja​śnił Bar​ty. – To ocie​placz. – Co? – spy​ta​ła zdu​mio​na An​gel. – Ocie​placz na to​ster. – Dla​cze​go są na nim pta​ki? Czy pta​ki lu​bią grzan​ki? – Pew​nie – od​parł Bar​ty. – Ale Ma​ria wy​ha​fto​wa​ła je chy​ba dla​te​go, że są ład​ne.

– Ma​cie kozę? – Mam na​dzie​ję, że nie – po​wie​dział chło​piec. – Ja też – przy​zna​ła An​gel i uda​ła się na dal​sze wy​pra​wy po domu. Agnes, Ce​le​sti​na i Gra​ce wkrót​ce pra​co​wa​ły w har​mo​nii, któ​ra sta​no​wi praw​dzi​wą po​ezję kuch​ni. Paul już daw​no za​uwa​żył, że więk​szość ko​biet od​czu​wa wo​bec in​nych przed​sta​wi​cie​lek swej płci sym​pa​tię lub nie​chęć już przy pierw​szym spo​tka​niu, a gdy prze​ko​na​ją się do sie​bie na do​bre, są tak otwar​te i swo​bod​ne, jak​by zna​ły się od lat. Nie upły​nę​ła na​wet go​dzi​na, a on od​no​sił wra​że​nie, że ma przed sobą ko​bie​ty w tym sa​mym wie​ku, któ​re nie roz​sta​ją się od dzie​ciń​stwa. Wie​dział, że Gra​ce i Ce​le​sti​na nie uwol​ni​ły się z wię​zów roz​pa​czy, ale tu​taj, w kuch​ni Agnes, były po raz pierw​szy w sta​nie skryć swój ból w ku​li​nar​nej krzą​ta​ni​nie i ra​do​ści, jaką jest ob​co​wa​nie z nową przy​ja​ciół​ką. – To miłe – za​uwa​żył Bar​ty, jak​by czy​tał w my​ślach Pau​la. – Tak, miłe – zgo​dził się Paul. Za​mknął oczy, by od​bie​rać wra​że​nia tak jak chło​piec. Cu​dow​ne za​pa​chy, me​lo​dyj​ny brzęk ły​żek, me​ta​licz​ny stuk pa​tel​ni, szmer trze​pa​czek, cie​pło pie​kar​ni​ka, gło​sy ko​biet: po​zba​wio​ny do​bro​wol​nie wzro​ku czuł, jak stop​nio​wo wy​ostrza​ją się po​zo​sta​łe zmy​sły. – Miłe – po​wtó​rzył, lecz uniósł po​wie​ki. An​gel wró​ci​ła do sto​łu, by się na​pić i ob​wie​ścić: – Mają Je​zu​ska jak sło​ik na pier​ni​ki! – Ma​ria przy​wio​zła go z Mek​sy​ku – wy​ja​śnił Bar​ty. – Uwa​ża​ła, że to śmiesz​ne. Ja też. To taki żart. Mama mówi, że to nie jest bluź​nier​stwo, po​nie​waż lu​dzie, któ​rzy to zro​bi​li, nie mie​li nic złe​go na my​śli. Je​zus chciał​by, żeby każ​dy miał pier​ni​ki, no i przy​po​mi​na nam, że​by​śmy byli wdzięcz​ni za wszyst​kie do​bre rze​czy, ja​kie do​sta​je​my. – Two​ja mat​ka jest mą​dra – za​uwa​żył Paul.

– Mą​drzej​sza od wszyst​kich mę​dr​ców świa​ta – zgo​dził się Bar​ty. – Dla​cze​go no​sisz na oczach ocie​pla​cze? – za​in​te​re​so​wa​ła się An​gel. Bar​ty wy​buch​nął śmie​chem. – To nie ocie​pla​cze. – No, ale i nie skar​pe​ty. – To spe​cjal​ne po​du​szecz​ki – wy​ja​śnił chło​piec. – Je​stem nie​wi​do​my. An​gel wpa​try​wa​ła się po​dejrz​li​wym wzro​kiem w ochra​nia​cze na jego oczach. – Na​praw​dę? – Od pięt​na​stu dni. – Dla​cze​go? Bar​ty wzru​szył ra​mio​na​mi. – Żeby mieć coś no​we​go do ro​bo​ty. Dzie​ci były w tym sa​mym wie​ku, ale słu​cha​jąc ich roz​mo​wy od​no​si​ło się wra​że​nie, że An​gel ga​wę​dzi uro​czo z do​ro​słym czło​wie​kiem, któ​ry od​zna​cza się cier​pli​wo​ścią, po​czu​ciem hu​mo​ru i świa​do​mo​ścią róż​nic po​ko​le​nio​wych. – Co to jest na sto​le? – spy​ta​ła An​gel. Kła​dąc dłoń na przed​mio​cie, któ​ry mia​ła na my​śli An​gel, Bar​ty wy​ja​śnił: – Słu​cha​łem z mamą jed​nej książ​ki, kie​dy tu przy​je​cha​łaś. Ta książ​ka mówi. – Książ​ki mó​wią? – spy​ta​ła An​gel z nut​ką zdu​mie​nia w gło​sie. – Tak, je​śli ktoś jest śle​py jak kret i wie, gdzie je do​stać. – My​ślisz, że psy mó​wią? – spy​ta​ła. – Gdy​by mó​wi​ły, je​den zo​stał​by już daw​no pre​zy​den​tem. Wszy​scy lu​bią psy.

– Ko​nie mó​wią. – Tyl​ko w te​le​wi​zji. – Chcę mieć szcze​niacz​ka, któ​ry mówi. – Może ci się uda – po​wie​dział Bar​ty. Agnes za​pro​si​ła wszyst​kich na ko​la​cję. Le​d​wie upo​ra​no się z plac​ka​mi, a na​tych​miast po​ja​wi​ły się garn​ki, pa​tel​nie, sita i inne eg​zem​pla​rze cięż​kiej ar​ty​le​rii z ku​chen​ne​go ar​se​na​łu Lam​pio​nów. – Przy​cho​dzi Ma​ria z Fran​ce​scą i Bo​ni​tą – mó​wi​ła Agnes. – Trze​ba bę​dzie roz​ło​żyć stół. Bar​ty, za​dzwoń do wuja Ja​co​ba i Edo​ma, za​proś ich na ko​la​cję. Paul pa​trzył zdu​mio​ny, jak chło​piec ze​ska​ku​je z krze​sła i bez naj​mniej​sze​go wa​ha​nia zmie​rza pro​sto do te​le​fo​nu. An​gel ru​szy​ła za nim, a po​tem przy​glą​da​ła się z cie​ka​wo​ścią, kie​dy wcho​dził na pod​nó​żek i zdej​mo​wał z wi​de​łek słu​chaw​kę. Wy​krę​cił nu​mer, ro​biąc krót​kie prze​rwy mię​dzy po​szcze​gól​ny​mi cy​fra​mi, i za​mie​nił kil​ka słów z Edo​mem i Ja​co​bem. Od te​le​fo​nu skie​ro​wał się pro​sto do lo​dów​ki. Otwo​rzył ją, wy​jął pusz​kę z na​po​jem i wró​cił pew​nie na swo​je miej​sce. An​gel po​dą​ża​ła za nim w od​le​gło​ści dwóch kro​ków i gdy sta​nę​ła obok nie​go, przy​glą​da​jąc się z uwa​gą, jak otwie​ra pusz​kę, Bar​ty spy​tał: – Dla​cze​go za mną cho​dzi​łaś? – Skąd wiesz, że cho​dzi​łam? – Wiem – za​pew​nił Bar​ty i zwró​cił się do Pau​la: – Cho​dzi​ła, praw​da? – Krok w krok – po​twier​dził Paul. – Chcia​łam zo​ba​czyć, czy się prze​wró​cisz – wy​zna​ła An​gel. – Nie prze​wra​cam się. No, nie​zbyt czę​sto. Zja​wi​ła się Ma​ria z cór​ka​mi, lecz An​gel nie in​te​re​so​wa​ła się ni​kim z wy​jąt​kiem Bar​ty’ego.

– Po co no​sisz te po​du​szecz​ki? – Bo nie mam jesz​cze oczu. – A gdzie się do​sta​je nowe oczy? – W su​per​mar​ke​cie. – Nie żar​tuj so​bie – uprze​dzi​ła An​gel. – Nie je​steś jed​nym z nich. – Jed​nym z nich? – Jed​nym z do​ro​słych. Jak oni to ro​bią, to jest okay. Ale jak ty to ro​bisz, to jest brzyd​kie. – W po​rząd​ku. Do​sta​nę nowe oczy od dok​to​ra. Nie ta​kie praw​dzi​we, tyl​ko pla​sti​ko​we, żeby pa​so​wa​ły tam, gdzie kie​dyś mia​łem praw​dzi​we. – Dla​cze​go? – Żeby pod​trzy​mać po​wie​ki. No i dla​te​go, że okrop​nie wy​glą​dam bez oczu. Lu​dzie wy​mio​tu​ją. Star​sze pa​nie mdle​ją. A małe dziew​czyn​ki siu​sia​ją w majt​ki i ucie​ka​ją z krzy​kiem. – Po​każ mi – po​wie​dzia​ła An​gel. – A przy​wio​złaś ze sobą czy​ste majt​ki? – Bo​isz się po​ka​zać? Obie po​du​szecz​ki łą​czył je​den ela​stycz​ny pa​sek i Bar​ty ze​rwał obie jed​no​cze​śnie. Okrut​ni pi​ra​ci, bez​względ​ni agen​ci, krwio​żer​czy ko​smi​ci z da​le​kich ga​lak​tyk, su​per​kry​mi​na​li​ści opę​ta​ni ma​nią wła​dzy nad świa​tem, żąd​ne krwi wam​pi​ry, strasz​li​we wil​ko​ła​ki, bru​tal​ni mor​der​cy z ge​sta​po, sza​le​ni na​ukow​cy, sa​ta​ni​ści, obłą​ka​ne dzi​wa​dła jar​marcz​ne, cho​rzy z nie​na​wi​ści człon​ko​wie Ku–Klux–Kla​nu, no​żow​ni​cy i po​zba​wie​ni wszel​kich uczuć me​cha​nicz​ni żoł​nie​rze z in​nych pla​net – wszy​scy oni cię​li, dźga​li, pa​li​li, pa​tro​szy​li, roz​ry​wa​li, tłu​kli, miaż​dży​li, dep​ta​li, wie​sza​li, tor​tu​ro​wa​li, szlach​to​wa​li, ści​na​li, tru​li, na​świe​tla​li, wy​sa​dza​li w po​wie​trze, mal​tre​to​wa​li i drę​czy​li nie​zli​czo​ne ofia​ry w ta​nich po​wie​ściach sen​sa​cyj​nych, któ​ry​mi Paul

za​czy​ty​wał się od dzie​ciń​stwa. A mimo to żad​na sce​na z tych se​tek barw​nych hi​sto​rii nie zro​bi​ła na nim ta​kie​go wra​że​nia jak pu​ste oczo​do​ły Bar​ty’ego. Sam wi​dok nie był od​ra​ża​ją​cy czy choć​by strasz​ny. Paul cof​nął się i od​wró​cił wzrok tyl​ko dla​te​go, że to świa​dec​two nie​szczę​ścia una​ocz​ni​ło mu z całą mocą, jak bez​względ​na bywa na​tu​ra wo​bec nie​win​nych, prze​ra​ża​ją​co bez​bron​nych istot. Bał się też, że pęk​nie de​li​kat​na bli​zna za​kry​wa​ją​ca ranę, jaką była dla nie​go śmierć Per​ri. Ob​ser​wo​wał jed​nak dziew​czyn​kę, któ​ra stu​dio​wa​ła uważ​nie twarz Bar​ty’ego. Nie oka​za​ła prze​ra​że​nia na wi​dok ob​wi​słych po​wiek, a gdy jed​na z nich drgnę​ła i uka​za​ła ciem​ne, pu​ste wgłę​bie​nie, nie zro​bi​ło to na niej wra​że​nia. Przy​su​nę​ła się bli​żej chłop​ca i gdy do​tknę​ła jego le​we​go po​licz​ka, tuż pod pu​stym oczo​do​łem, Bar​ty nie cof​nął się na​wet o cen​ty​metr. – Ba​łeś się? – spy​ta​ła. – Bar​dzo. – Bo​la​ło? – Nie​spe​cjal​nie. – A te​raz się bo​isz? – Ra​czej nie. – Ale cza​sem? – Cza​sem tak. Paul uświa​do​mił so​bie na​gle, że w kuch​ni za​pa​dła ci​sza. Ko​bie​ty od​wró​ci​ły się w stro​nę dzie​ci i sta​ły te​raz nie​ru​cho​mo jak fi​gu​ry wo​sko​we. – Pa​mię​tasz róż​ne rze​czy? – spy​ta​ła dziew​czyn​ka, wciąż przy​ci​ska​jąc le​ciut​ko opusz​ki pal​ców do jego po​licz​ka. – To zna​czy, jak wy​glą​da​ją? – Tak. – Pew​nie, pa​mię​tam. To do​pie​ro pięt​na​ście dni. – Za​po​mnisz?

– Nie wiem. Może. Ce​le​sti​na oto​czy​ła sto​ją​cą obok Agnes ra​mie​niem jak sio​strę. An​gel przy​su​nę​ła dłoń do pra​we​go oka Bar​ty’ego i zno​wu, gdy jej pal​ce do​tknę​ły ob​wi​słej po​wie​ki, na​wet nie drgnął. – Nie po​zwo​lę ci za​po​mnieć. – W jaki spo​sób? – Ja wi​dzę – od​par​ła. – Mogę mó​wić, tak jak mó​wią two​je książ​ki. – To pew​ne, że mo​żesz mó​wić – zgo​dził się Bar​ty. – No więc je​stem two​imi ocza​mi, co mó​wią. – Co​fa​jąc dłoń z jego twa​rzy, spy​ta​ła: – Wiesz, skąd się bie​rze be​kon? – Ze świń. – Jak coś tak sma​ko​wi​te​go może brać się z tłu​stej, cuch​ną​cej, brud​nej, chrzą​ka​ją​cej świ​ni? Bar​ty wzru​szył ra​mio​na​mi. – Żół​ta cy​try​na też wy​glą​da słod​ko. – Więc świ​nia? – A co in​ne​go? – Jed​nak świ​nia? – Ow​szem. Be​kon robi się ze świń. – Tak wła​śnie my​ślę. Mogę się cze​goś na​pić? – Przy​nio​sę ci – za​pro​po​no​wał. – Wiem, gdzie to jest. Wzię​ła so​bie pusz​kę z lo​dów​ki, wró​ci​ła do sto​łu i usia​dła, da​jąc tym sa​mym do zro​zu​mie​nia, że jej wy​pra​wy do​bie​gły koń​ca. – Lu​bię cię, Bar​ty. – Ja cie​bie też. Zja​wi​li się Edom i Ja​cob, po​da​no ko​la​cję. Je​dze​nie było wspa​nia​łe, ale nie mo​gło do​rów​nać roz​mo​wie – choć bliź​nia​cy od cza​-

su do cza​su dzie​li​li się z obec​ny​mi swą roz​le​głą wie​dzą o ka​ta​stro​fach ko​le​jo​wych i strasz​li​wych erup​cjach wul​ka​nicz​nych. Paul rzad​ko się od​zy​wał, wo​lał słu​chać, co spra​wia​ło mu ogrom​ną przy​jem​ność. Gdy​by nie znał tych lu​dzi i po​ja​wił się tu w trak​cie ko​la​cji, po​my​ślał​by, że to jed​na ro​dzi​na. Trud​no było do​praw​dy uwie​rzyć, że lu​dzie, któ​rzy do​pie​ro się po​zna​li, są zdol​ni do tak ser​decz​nej i in​tym​nej roz​mo​wy – choć to, co mó​wi​li bliź​nia​cy, wy​da​wa​ło się dość eks​cen​trycz​ne. Nikt nie za​cho​wy​wał się sztucz​nie, nikt też nie uni​kał bo​le​snych te​ma​tów, a na​wet łez, gdyż śmierć pa​sto​ra Whi​te’a była jesz​cze świe​żą raną w ser​cach jego bli​skich. Lecz dzię​ki ko​bie​tom, któ​rych uzdro​wi​ciel​ska moc po​zo​sta​wa​ła dla Pau​la ta​jem​ni​cą, przy​szedł czas na wspo​mnie​nia peł​ne uśmie​chu i ko​ją​cej siły. Z ziar​na bólu jak za​wsze wy​ra​sta​ła na​dzie​ja. Kie​dy Agnes od​kry​ła ze zdu​mie​niem, że imię jej syn​ka zo​sta​ło za​in​spi​ro​wa​ne słyn​nym ka​za​niem pa​sto​ra Whi​te’a, Paul po​czuł dreszcz lęku. Słu​chał Tego szcze​gól​ne​go dnia pod​czas pierw​szej emi​sji, a wie​dząc, że zo​sta​nie po​wtó​rzo​ne trzy ty​go​dnie póź​niej, po​wie​dział o tym Jo​ey​owi. Joey wy​słu​chał ka​za​nia w nie​dzie​lę, dru​gie​go stycz​nia 1965 roku – czte​ry dni przed na​ro​dzi​na​mi syna. – Włą​czył pew​nie ra​dio w sa​mo​cho​dzie – wy​ja​śni​ła Agnes. – Chciał nad​go​nić ro​bo​tę, żeby mieć jak naj​wię​cej cza​su, kie​dy uro​dzi się dziec​ko. Uma​wiał się z klien​ta​mi na​wet w nie​dzie​lę. Ha​ro​wał, a ja roz​wo​zi​łam plac​ki i za​ła​twia​łam inne spra​wy przed wiel​kim dniem. Nie mie​li​śmy cza​su, dla​te​go nie zdą​żył po​wie​dzieć mi o ka​za​niu, nie miał oka​zji. Tyl​ko na koń​cu… po​wie​dział: „Bar​tho​lo​mew”. Chciał, że​bym tak dała dziec​ku na imię. Ogni​wo łą​czą​ce ro​dzi​ny Lam​pio​nów i Whi​te’ów, o któ​rym Gra​ce sły​sza​ła już od Pau​la, dla Ce​le​sti​ny i Agnes było czymś no​wym. Obu​dzi​ło wspo​mnie​nia i żal, że Joey i Har​ri​son nie mogą się spo​tkać. – Szko​da, że mój Rico nie miał oka​zji po​ga​dać z two​im Har​ri​so​nem – oświad​czy​ła Ma​ria, ma​jąc na my​śli męża, któ​ry ją po​rzu​cił. – Może sło​wa pa​sto​ra od​nio​sły​by lep​szy sku​tek niż moja noga na mę​żow​skiej tra​se​ro.

– To po hisz​pań​sku „dupa” – wy​ja​śnił Bar​ty. An​gel wy​buch​nę​ła śmie​chem, Agnes zaś sko​men​to​wa​ła nie​wzru​szo​na: – Dzię​ki za po​moc, mi​strzu Lam​pion. Paul nie był zdzi​wio​ny pro​po​zy​cją Agnes, by Whi​te’owie w tym trud​nym okre​sie za​miesz​ka​li u niej. – Po​słu​chaj, Paul, masz pięk​ny dom, ale wi​dzę, że Ce​le​sti​na i Gra​ce nie po​tra​fią usie​dzieć w miej​scu. Osza​le​ją z nu​dów. Praw​da, dro​gie pa​nie? Przy​zna​ły jej ra​cję, lecz za​strze​ga​ły, że nie chcą spra​wiać kło​po​tu. – Non​sens – opo​no​wa​ła Agnes. – To ża​den kło​pot. Po​mo​że​cie mi przy wy​pie​kach i ca​łej resz​cie. Mu​sia​łam wszyst​ko odło​żyć, kie​dy Bar​ty miał ope​ra​cję. Albo się wcią​gnie​cie, albo za​ha​ru​je​cie na śmierć, ale tak czy owak nie bę​dzie​cie się nu​dzić. Mam dwa wol​ne po​ko​je. W jed​nym za​miesz​ka Cel​lie z An​gel, w dru​gim Gra​ce. A kie​dy zja​wi się twój Wal​ly, prze​nie​sie​my małą do bab​ci albo do mnie. Ce​le​sti​na i Gra​ce były ocza​ro​wa​ne at​mos​fe​rą przy​jaź​ni, po​ży​tecz​nej pra​cy i cie​pła, któ​ra im się udzie​li​ła, gdy tyl​ko prze​kro​czy​ły próg tego domu, nie chcia​ły jed​nak spra​wiać przy​kro​ści Pau​lo​wi, bo mógł od​nieść wra​że​nie, że jego go​ścin​ność nie zo​sta​ła do​ce​nio​na. Uniósł dłoń, prze​ry​wa​jąc wszel​kie dys​ku​sje. – Wie​cie, dla​cze​go przy​wio​złem was naj​pierw tu​taj, a nie do mnie do domu? Że​bym nie mu​siał od​wo​zić wa​sze​go ba​ga​żu. I tak by​ście prze​nio​sły się do Agnes. Tu bę​dzie wam naj​le​piej, choć za​pra​szam do sie​bie ze szcze​re​go ser​ca. Prze​pro​wa​dzi​cie się do mnie, jak już ta ko​bie​ta za​jeź​dzi was na śmierć. Bar​ty i An​gel włą​cza​li się cza​sem do roz​mo​wy, ale przez więk​szość cza​su pro​wa​dzi​li oży​wio​ną dys​ku​sję mię​dzy sobą. Chwi​la​mi, kie​dy ich małe głów​ki nie po​chy​la​ły się kon​spi​ra​cyj​nie, Paul nad​-

sta​wiał cie​ka​wie ucha. Wy​chwy​cił sło​wo „no​so​ro​żec”, za​in​te​re​so​wał się, o czym dzie​cia​ki mó​wią, po​tem się jed​nak wy​łą​czył, ale kil​ka mi​nut póź​niej znów sku​pił na nich uwa​gę, gdy uświa​do​mił so​bie, że Ce​le​sti​na wsta​ła na​gle i zdu​mio​na przy​glą​da się dzie​ciom. – No więc miej​sce, w któ​re rzu​cił tę mo​ne​tę – do​wo​dził Bar​ty, An​gel zaś słu​cha​ła, przy​ta​ku​jąc – to nie były Strza​ły w Do​dge City, bo to nie jest żad​ne miej​sce, tyl​ko film. Wi​dzisz, może rzu​cił ją tam, gdzie nie je​stem śle​py albo gdzie nie ma po​ra​nio​nej twa​rzy, albo w ja​kieś miej​sce, z któ​re​go ni​g​dy tu nie przy​szłaś. Wię​cej jest miejsc, niż da się po​li​czyć, na​wet ja bym ich nie po​li​czył, a umiem nie​źle ra​cho​wać. To wła​śnie czu​jesz, praw​da – jak bar​dzo róż​na może być jed​na rzecz? – Wi​dzę. Cza​sem. Tak szyb​ciut​ko. Mi​gnię​cie. Jak​by się sta​ło mię​dzy dwo​ma lu​stra​mi. Wiesz? – Tak – od​parł Bar​ty. – Jak mię​dzy dwo​ma lu​stra​mi, kie​dy każ​dy się wi​dzi bez koń​ca, da​lej i da​lej. – Tak wła​śnie wi​dzisz róż​ne rze​czy? – Tyl​ko krót​ko. Cza​sem. Jest miej​sce, gdzie Wal​ly’ego nie po​strze​li​li? – Wal​ly to ten pan, któ​ry ma być two​im tatą? – Tak, to on. – Pew​nie. Jest mnó​stwo miejsc, gdzie go nie po​strze​li​li, ale są i ta​kie, gdzie go po​strze​li​li i umarł. – Nie lu​bię ta​kich miejsc. Choć Paul wi​dział sztucz​kę Tho​ma​sa Va​na​diu​ma z mo​ne​tą, nie ro​zu​miał tej roz​mo​wy i przy​pusz​czał, że dla po​zo​sta​łych – po​mi​ja​jąc mat​kę dziew​czyn​ki – jest ona rów​nie enig​ma​tycz​na. Ale wszy​scy umil​kli, do​strze​ga​jąc nie​po​kój Ce​le​sti​ny. An​gel, nie​świa​do​ma fak​tu, że sta​no​wi z Bar​tym cen​trum za​in​te​-

re​so​wa​nia, spy​ta​ła: – Do​sta​je te mo​ne​ty z po​wro​tem? – Pew​nie nie. – Musi być bo​ga​ty, jak wy​rzu​ca ćwierć​do​la​rów​ki. – To nie​zbyt dużo pie​nię​dzy. – To bar​dzo dużo – po​wie​dzia​ła z na​ci​skiem An​gel. – Wal​ly dał mi ba​to​na, jak go ostat​nim ra​zem wi​dzia​łam. Lu​bisz ba​to​ny? – Lu​bię. – A mógł​byś rzu​cić ba​to​na gdzieś, gdzie nie je​steś śle​py, albo gdzieś, gdzie nie po​strze​li​li Wal​ly’ego? – Jak moż​na rzu​cić mo​ne​tę, to chy​ba i ba​to​na. – A mógł​byś rzu​cić świ​nię? – Może on by mógł, jak​by uda​ło mu się ją pod​nieść, ale ja nie po​tra​fił​bym rzu​cić świ​ni czy ba​to​na, czy cze​goś in​ne​go w ja​kieś miej​sce. Nie wiem, jak to się robi. – Ani ja. – Ale umiem cho​dzić w desz​czu i nie mok​nąć – po​wie​dział Bar​ty. Sie​dzą​ca przy dru​gim koń​cu sto​łu Agnes ze​rwa​ła się na dźwięk sło​wa „deszcz” i rzu​ci​ła ostrze​gaw​czym to​nem: – Bar​ty! An​gel pod​nio​sła wzrok, wy​raź​nie zdu​mio​na, że wszy​scy na nią pa​trzą. Bar​ty ob​ró​cił za​kry​te oczy w stro​nę mat​ki i bąk​nął: – Ojej! Wszy​scy po​pa​trzy​li na Agnes z nie​ukry​wa​nym zdu​mie​niem i wy​cze​ki​wa​niem, a ona prze​no​si​ła spoj​rze​nie na każ​de​go po ko​lei. Paul. Ma​ria. Fran​ce​sca. Bo​ni​ta. Gra​ce. Edom. Ja​cob. Wresz​cie Ce​le​sti​na. Obie ko​bie​ty przy​glą​da​ły się so​bie, w koń​cu Ce​le​sti​na spy​ta​ła:

– Co tu się dzie​je, na Boga?

79 Na​za​jutrz, we wto​rek po po​łu​dniu, na nie​bie czar​nym jak ko​cioł cza​row​nic po​ja​wi​ły się mewy, któ​re sfru​nę​ły z dia​bel​skie​go wy​wa​ru na swe bez​piecz​ne grzę​dy, w dole zaś zbie​ra​ły się wil​got​ne cie​nie nad​cho​dzą​cej bu​rzy. Naj​pierw sa​mo​lo​tem z San Fran​ci​sco na po​łu​dnie, na Oran​ge Co​un​ty Air​port, po​tem da​lej na po​łu​dnie, wzdłuż wy​brze​ża wy​na​ję​tym sa​mo​cho​dem, śla​dem Pau​la Da​ma​scu​sa i jego trzech pod​opiecz​nych, Tom Va​na​dium przy​wiózł Wal​ly’ego Lip​scom​ba do domu Lam​pio​nów. Upły​nę​ło je​de​na​ście dni od chwi​li, gdy Wal​ly za​trzy​mał swym cia​łem bieg trzech kul. Wciąż od​czu​wał w ra​mio​nach sła​bość, mę​czył się szyb​ciej niż przed tym tra​gicz​nym in​cy​den​tem, na​rze​kał na sztyw​ność mię​śni i cho​dził o la​sce, by nie ob​cią​żać po​strze​lo​nej nogi. Opie​kę me​dycz​ną i re​ha​bi​li​ta​cję mógł so​bie za​pew​nić w Bri​ght Be​ach, nie mu​siał więc po​zo​sta​wać dłu​żej w San Fran​ci​sco. W mar​cu miał od​zy​skać peł​nię sił; po​zo​sta​ną mu tyl​ko bli​zny i dziu​ra po śle​dzio​nie. Ce​le​sti​na przy​wi​ta​ła ich w drzwiach i za​rzu​ci​ła Wal​ly’emu ra​mio​na na szy​ję. Wy​pu​ścił z dło​ni la​skę – Tom ją przy​trzy​mał – i zre​wan​żo​wał się jej z taką we​rwą, że sła​bość po od​nie​sio​nych ob​ra​że​niach prze​sta​ła mu na​gle do​ku​czać. Tom też zo​stał wy​ści​ska​ny i wy​ca​ło​wa​ny, co spra​wi​ło mu ogrom​ną ra​dość. Zbyt dłu​go już po​zo​sta​wał sa​mot​ni​kiem – naj​pierw dłu​ga i trud​na dro​ga re​kon​wa​le​scen​cji, póź​niej mi​sja ze​msty. W cią​gu tych kil​ku dni w ho​te​lu, gdy strzegł Ce​le​sti​ny, Gra​ce i An​gel, i po​tem, do​trzy​mu​jąc to​wa​rzy​stwa Wal​ly’emu, Tom miał po​czu​cie, że jest czę​ścią ro​dzi​ny, na​wet je​śli była to tyl​ko ro​dzi​na przy​ja​ciół, i sam się dzi​wił, jak bar​dzo jest mu to po​trzeb​ne. – Wszy​scy cze​ka​my – za​uwa​ży​ła Ce​le​sti​na. Tom zro​zu​miał, że coś wy​da​rzy​ło się w tym domu w cią​gu mi​nio​ne​go ty​go​dnia, ja​kiś waż​ny fakt, o któ​rym Ce​le​sti​na wspo​mnia​-

ła przez te​le​fon, lecz nie chcia​ła po​wie​dzieć nic wię​cej. Kie​dy za​pro​wa​dzi​ła ich do ja​dal​ni, od razu na​su​nę​ło mu się na myśl sło​wo „se​ans”. Ośmio​ro lu​dzi sku​pio​nych wo​kół sto​łu z na​gim bla​tem. Ani śla​du je​dze​nia czy na​po​jów, tyl​ko wa​zon po​środ​ku. Wszy​scy wy​glą​da​li jak lu​dzie ocze​ku​ją​cy z nie​po​ko​jem słów me​dium. Peł​ni lęku, ale i na​dziei. Tom znał tyl​ko tro​je z obec​nych. Gra​ce Whi​te, An​gel i Pau​la Da​ma​scu​sa. Po​zo​sta​łych Ce​le​sti​na przed​sta​wi​ła szyb​ko. Agnes Lam​pion, pani domu. Edom i Ja​cob Isa​ac​son, bra​cia Agnes. Ma​ria Gon​za​lez, naj​lep​sza przy​ja​ciół​ka Agnes. I Bar​ty. Był przy​go​to​wa​ny na spo​tka​nie z chłop​cem, Ce​le​sti​na uprze​dzi​ła go o wszyst​kim przez te​le​fon. Choć fakt po​ja​wie​nia się w ich ży​ciu ja​kie​goś Bar​tho​lo​mew wy​da​wał się w świe​tle ob​se​sji Eno​cha Ca​ina za​ska​ku​ją​cy, Tom mu​siał jed​nak przy​znać ra​cję Ce​le​sti​nie. Za​bój​ca Na​omi nie mógł w ża​den spo​sób do​wie​dzieć się o tym dziec​ku – i nie miał żad​ne​go po​wo​du bać się mal​ca. Je​dy​nym wspól​nym ogni​wem było ka​za​nie Har​ri​so​na Whi​te’a, któ​re za​in​spi​ro​wa​ło imię chłop​ca i, być może, za​sia​ło w umy​śle Ca​ina ziar​no po​czu​cia winy. – Tom, Wal​ly, prze​pra​szam za tę po​spiesz​ną pre​zen​ta​cję – tłu​ma​czy​ła się Agnes. – Bę​dzie na to mnó​stwo cza​su przy ko​la​cji. Ale lu​dzie w tym po​ko​ju cze​ka​li cały ty​dzień na two​je wy​ja​śnie​nia, Tom. Nie mo​że​my zwle​kać ani chwi​li dłu​żej. – Moje wy​ja​śnie​nia? – zdzi​wił się. Ce​le​sti​na po​pro​si​ła, by za​jął miej​sce u szczy​tu sto​łu, na​prze​ciw​ko Agnes. Gdy Wal​ly osu​nął się ostroż​nie na krze​sło po le​wej ręce Toma, Ce​le​sti​na wy​ję​ła z ko​mo​dy ja​kieś dwa przed​mio​ty i po​sta​wi​ła przed de​tek​ty​wem. Po​tem usia​dła po jego pra​wej stro​nie. Po​jem​ni​ki z solą i pie​przem. Agnes, któ​ra usia​dła na koń​cu sto​łu, po​wie​dzia​ła:

– Na wstę​pie, Tom, chcie​li​by​śmy usły​szeć o no​so​roż​cach i two​im dru​gim wcie​le​niu. Za​wa​hał się, gdyż do chwi​li, gdy wspo​mniał o tym Ce​le​sti​nie w San Fran​ci​sco, ni​g​dy nie mó​wił z ni​kim o swym nie​zwy​kłym da​rze, po​mi​ja​jąc dwóch wy​kła​dow​ców w se​mi​na​rium. Z po​cząt​ku czuł się nie​zręcz​nie, zmu​szo​ny roz​ma​wiać na ten te​mat z nie​zna​jo​my​mi – jak​by miał spo​wia​dać się przed czło​wie​kiem świec​kim, któ​ry nie ma mocy roz​grze​sza​nia – ale gdy za​czął prze​ma​wiać do tego mil​czą​ce​go i za​słu​cha​ne​go au​dy​to​rium, wszel​kie wąt​pli​wo​ści znik​nę​ły i po​czuł się tak, jak​by ga​wę​dził o po​go​dzie. Na przy​kła​dzie po​jem​ni​ków z solą i pie​przem wy​ja​śnił po​krót​ce, tak jak dzie​sięć dni wcze​śniej w roz​mo​wie z An​gel, dla​cze​go nie przej​mu​je się wy​glą​dem swej twa​rzy. Pod ko​niec, kie​dy już oba po​jem​ni​ki sta​ły zgod​nie obok sie​bie w dwóch róż​nych, lecz rów​no​le​głych świa​tach, Ma​ria za​uwa​ży​ła: – To jak fan​ta​sty​ka na​uko​wa. – Wca​le nie fan​ta​sty​ka. Tyl​ko na​uka. Me​cha​ni​ka kwan​to​wa, któ​ra jest teo​rią z za​kre​su… fi​zy​ki. Uży​wa​jąc sło​wa „teo​ria”, nie mam na my​śli fan​ta​stycz​nych spe​ku​la​cji. Me​cha​ni​ka kwan​to​wa na​praw​dę funk​cjo​nu​je. Leży u pod​staw wy​na​laz​ku, ja​kim jest te​le​wi​zja. Jesz​cze przed koń​cem wie​ku, może na​wet w la​tach osiem​dzie​sią​tych, tech​no​lo​gia opar​ta na kwan​tach wy​po​sa​ży nas w moc​ne i ta​nie do​mo​we kom​pu​te​ry, tak małe jak ak​tów​ka, jak port​fel, jak ze​ga​rek na rękę, któ​re będą szyb​ciej prze​twa​rza​ły dane niż zna​ne nam dzi​siaj wiel​kie ma​szy​ny li​czą​ce. Kom​pu​te​ry małe jak zna​czek pocz​to​wy. Bę​dzie​my mie​li te​le​fo​ny bez​prze​wo​do​we, któ​re da się za​brać ze sobą do​słow​nie wszę​dzie. Moż​li​we się oka​że skon​stru​owa​nie po​je​dyn​czo–mo​le​ku​ło​wych kom​pu​te​rów o po​tęż​nej mocy, a wów​czas tech​no​lo​gia – a wła​ści​wie całe spo​łe​czeń​stwo – zmie​ni się nie do po​zna​nia, i to na lep​sze. Po​wiódł wzro​kiem po słu​cha​czach, szu​ka​jąc w ich oczach nie​do​wie​rza​nia. – Nie martw się – za​pew​ni​ła Ce​le​sti​na. – Po tym, co wi​dzie​li​-

śmy w cią​gu ze​szłe​go ty​go​dnia, wciąż za tobą na​dą​ża​my. Na​wet Bar​ty słu​chał w sku​pie​niu, An​gel jed​nak zaj​mo​wa​ła się ko​lo​ro​wan​ką i nu​ci​ła so​bie pod no​sem. Tom przy​pusz​czał, że dziew​czyn​ka od​zna​cza się in​stynk​tow​nym wy​czu​ciem zło​żo​no​ści świa​ta, ale mia​ła tyl​ko trzy lat​ka i nie była zdol​na po​jąć teo​rii na​uko​wej, któ​ra wspie​ra​ła jej in​tu​icję. – W po​rząd​ku. A więc… je​zu​ici mają za za​da​nie zdo​by​wać wie​dzę w każ​dej dzie​dzi​nie, jaka ich in​te​re​su​je, nie tyl​ko w teo​lo​gii. Mnie głę​bo​ko za​in​te​re​so​wa​ła fi​zy​ka. – Z po​wo​du pew​ne​go daru, jaki zdra​dza​łeś od dzie​ciń​stwa – wtrą​ci​ła Ce​le​sti​na, przy​po​mi​na​jąc so​bie ich roz​mo​wę w San Fran​ci​sco. – Tak. Ale o tym póź​niej. Pa​mię​taj​cie jed​nak, że za​in​te​re​so​wa​nie fi​zy​ką nie czy​ni mnie jesz​cze fi​zy​kiem. Na​wet gdy​bym nim był, nie zdo​łał​bym wy​ja​śnić za​sad me​cha​ni​ki kwan​to​wej ani w cią​gu go​dzi​ny, ani w cią​gu roku. We​dług nie​któ​rych teo​ria kwan​to​wa jest tak nie​zwy​kła, że nikt nie może w ca​łej peł​ni po​jąć wszyst​kich jej im​pli​ka​cji. Pew​ne rze​czy, któ​re udo​wod​nio​no pod​czas eks​pe​ry​men​tów kwan​to​wych, wy​da​ją się prze​czyć zdro​we​mu roz​sąd​ko​wi. Opo​wiem wam o kil​ku. Po pierw​sze, na po​zio​mie sub​a​to​mo​wym sku​tek cza​sem wy​prze​dza przy​czy​nę. In​ny​mi sło​wy, do​cho​dzi do wy​da​rze​nia, jesz​cze nim po​ja​wi się jego po​wód. Coś rów​nie dziw​ne​go… pod​czas eks​pe​ry​men​tu z ludz​kim ob​ser​wa​to​rem czą​stecz​ki sub​a​to​mo​we za​cho​wu​ją się ina​czej niż w sy​tu​acji, gdy eks​pe​ry​ment nie jest ob​ser​wo​wa​ny, a jego wy​nik zo​sta​je prze​ana​li​zo​wa​ny do​pie​ro po fak​cie – co może su​ge​ro​wać, że ludz​ka wola, na​wet pod​świa​do​mie wy​ra​ża​na, kształ​tu​je rze​czy​wi​stość. Uprasz​czał i łą​czył róż​ne kon​cep​cje, po​nie​waż nie znał in​ne​go spo​so​bu, by uka​zać całą nie​zwy​kłość, za​gad​ko​wość i nie​sa​mo​wi​tość świa​ta ujaw​nio​ne​go za spra​wą me​cha​ni​ki kwan​to​wej. – Słu​chaj​cie da​lej – cią​gnął. – Każ​dy punkt we wszech​świe​cie jest po​wią​za​ny bez​po​śred​nio z każ​dym in​nym, bez wzglę​du na od​le​głość, tak więc ja​ki​kol​wiek punkt na Mar​sie jest w ja​kiś ta​jem​ni​-

czy spo​sób bli​ski mo​jej oso​by oraz każ​de​go z was. Jest więc moż​li​we, by in​for​ma​cja – rów​nież przed​mio​ty, a na​wet lu​dzie – po​pły​nę​ła z tego miej​sca do Lon​dy​nu bez wy​ko​rzy​sta​nia prze​wo​dów czy trans​mi​sji mi​kro​fa​lo​wej. Albo z tego miej​sca do ja​kiejś od​le​głej gwiaz​dy. Nie wie​my tyl​ko, jak to spra​wić. Rze​czy​wi​ście, na głę​bo​ko struk​tu​ral​nym po​zio​mie każ​dy punkt wszech​świa​ta jest tym sa​mym punk​tem. To wza​jem​ne po​wią​za​nie jest tak cał​ko​wi​te, że wiel​kie sta​do pta​ków le​cą​ce w To​kio i po​ru​sza​ją​ce skrzy​dła​mi po​wie​trze ma wpływ na po​go​dę w Chi​ca​go. An​gel pod​nio​sła wzrok znad swo​jej ksią​żecz​ki. – A świ​nia? – Słu​cham? – Umiesz rzu​cić świ​nię tam, gdzie po​le​cia​ła mo​ne​ta? – Po​my​ślę o tym – obie​cał. – O rany! – nie mo​gła ukryć po​dzi​wu. – To wca​le nie zna​czy, że rzu​ci świ​nią – uprze​dził ją Bar​ty. – Za​ło​żę się, że tak – po​wie​dzia​ła An​gel, wra​ca​jąc do swo​ich kre​dek. – Jed​ną z fun​da​men​tal​nych za​sad me​cha​ni​ki kwan​to​wej – mó​wił da​lej Tom – jest ist​nie​nie nie​skoń​czo​nej licz​by rze​czy​wi​sto​ści, in​nych świa​tów, rów​no​le​głych do na​sze​go, któ​rych nie mo​że​my zo​ba​czyć. Na przy​kład… świa​tów, w któ​rych – z po​wo​du de​cy​zji pod​ję​tych przez pew​nych lu​dzi po obu stro​nach kon​flik​tu – Niem​cy wy​gra​ły woj​nę. Świa​tów, w któ​rych Unia prze​gra​ła woj​nę se​ce​syj​ną. I świa​tów, w któ​rych po​je​dy​nek nu​kle​ar​ny mię​dzy USA i Związ​kiem Ra​dziec​kim zo​stał już ro​ze​gra​ny. – Świat, w któ​rym wiel​ka cy​ster​na ni​g​dy się nie za​trzy​ma​ła na to​rach w Ba​kers​field na po​cząt​ku lat sześć​dzie​sią​tych – od​wa​żył się wtrą​cić Ja​cob. – Więc po​ciąg ni​g​dy w nią nie wje​chał i sie​dem​na​stu lu​dzi ni​g​dy nie zgi​nę​ło. Uwa​ga ta za​sko​czy​ła Toma. Mógł tyl​ko się do​my​ślać, że Ja​cob znał ko​goś, kto po​niósł śmierć w tej ka​ta​stro​fie – a jed​nak ton

gło​su Ja​co​ba i jego mina zda​wa​ły się do​wo​dzić, że ten świat bez po​cią​gu z Ba​kers​field był​by znacz​nie smut​niej​szy od tego, w któ​rym do​szło do wspo​mnia​ne​go nie​szczę​ścia. Tom kon​ty​nu​ował bez sło​wa ko​men​ta​rza: – I świa​tów ta​kich jak nasz, w któ​rych moi ro​dzi​ce ni​g​dy się nie spo​tka​li, a ja się ni​g​dy nie uro​dzi​łem. Świa​tów, w któ​rych Wal​ly ni​g​dy nie zo​stał po​strze​lo​ny, gdyż miał zbyt mało pew​no​ści sie​bie albo po pro​stu był za głu​pi, żeby za​pro​sić tego wie​czo​ru Ce​le​sti​nę na ko​la​cję czy za​pro​po​no​wać jej mał​żeń​stwo. Obec​ni zna​li już Ce​le​sti​nę na tyle do​brze, że ostat​ni przy​kład wy​wo​łał sal​wę śmie​chu. – Na​wet w tej nie​skoń​czo​nej licz​bie świa​tów nie znaj​dzie się miej​sca, w któ​rym był​bym aż tak głu​pi – za​opo​no​wał Wal​ly. – Nadam te​raz tro​chę ludz​kie​go i du​cho​we​go wy​mia​ru. Kie​dy każ​dy z nas do​cho​dzi do ja​kie​goś punk​tu, gdy musi pod​jąć waż​ną z mo​ral​ne​go punk​tu wi​dze​nia de​cy​zję, ma​ją​cą wpływ na jego cha​rak​ter i ży​cie in​nych lu​dzi, i ile​kroć do​ko​nu​je co​raz gor​sze​go wy​bo​ru, to wła​śnie wte​dy, jak wie​rzę, po​wsta​je nowy świat. Kie​dy do​ko​nu​ję nie​mo​ral​ne​go czy po pro​stu głu​pie​go wy​bo​ru, po​wsta​je inny świat, gdzie po​stą​pi​łem słusz​nie, i w tym świe​cie jest mi dane od​ku​pie​nie, od​no​wie​nie, szan​sa, by stać się lep​szą wer​sją Toma Va​na​diu​ma, któ​ry żyje da​lej w świe​cie błęd​ne​go wy​bo​ru. Jest mnó​stwo świa​tów, gdzie żyje nie​do​sko​na​ły Tom Va​na​dium, ale za​wsze gdzieś… gdzieś dążę upar​cie do sta​nu ła​ski. – Każ​de ży​cie jest jak nasz dąb na po​dwó​rzu – po​wie​dział Bar​ty Lam​pion. – Tyl​ko że dąb o wie​le więk​szy. Naj​pierw pień, po​tem wszyst​kie ga​łę​zie, mi​lio​ny ga​łę​zi, a każ​da bocz​na ga​łąź to jest to samo ży​cie zmie​rza​ją​ce w no​wym kie​run​ku. Tom po​chy​lił się za​sko​czo​ny, by do​kład​niej się przyj​rzeć nie​wi​do​me​mu chłop​cu. Ce​le​sti​na wspo​mnia​ła przez te​le​fon, że chło​piec jest wy​bit​nie zdol​ny, co nie tłu​ma​czy​ło w peł​ni traf​no​ści me​ta​fo​ry z drze​wem. – I, być może, kie​dy ży​cie do​bie​ga koń​ca w tych wszyst​kich ga​-

łę​ziach, czło​wiek jest oce​nia​ny przez kształt i pięk​no drze​wa – za​uwa​ży​ła Agnes za​my​ślo​na. – Czę​ste po​dej​mo​wa​nie złych de​cy​zji – wtrą​ci​ła Gra​ce Whi​te – ro​dzi dużo ga​łę​zi wy​krzy​wio​nych, po​skrę​ca​nych, brzyd​kich. – A zbyt mało ga​łę​zi ozna​cza, że czło​wiek po​peł​nił sto​sun​ko​wo nie​wie​le błę​dów mo​ral​nych, ale i że nie pod​jął ko​niecz​ne​go ry​zy​ka i nie wy​ko​rzy​stał w peł​ni daru ży​cia. – Oj tak – po​wie​dział Edom, a Ma​ria, Agnes i Bar​ty po​pa​trzy​li na nie​go z mi​ło​ścią. Tom nie zro​zu​miał tego ko​men​ta​rza ani uśmie​chów, ja​kie wy​wo​łał, ale był po​ru​szo​ny. Ci lu​dzie z taką ła​two​ścią po​ję​li to, co sta​rał się im wy​tłu​ma​czyć, wy​ka​za​li się tak nie​zwy​kłą wy​obraź​nią. Jak​by od daw​na zna​li teo​rię, któ​rą im wła​śnie prze​ka​zał, i wy​star​czy​ło je​dy​nie wy​ja​śnić pew​ne szcze​gó​ły. – Po​słu​chaj, Tom, kil​ka mi​nut temu Ce​le​sti​na wspo​mnia​ła o two​jej… świa​do​mo​ści – po​wie​dzia​ła Agnes. – Co to wła​ści​wie jest? – Od dzie​ciń​stwa od​zna​cza​łem się tą… świa​do​mo​ścią, per​cep​cją nie​skoń​cze​nie bar​dziej skom​pli​ko​wa​nej rze​czy​wi​sto​ści niż ta, któ​rą po​strze​ga​ły moje zmy​sły. Psy​chicz​ną umie​jęt​no​ścią prze​wi​dy​wa​nia przy​szło​ści. Nie je​stem żad​nym me​dium. Po​tra​fię wy​czu​wać mnó​stwo moż​li​wo​ści zwią​za​nych z każ​dą sy​tu​acją, wiem, że ist​nie​ją jed​no​cze​śnie z moją rze​czy​wi​sto​ścią, rów​no​le​gle, a każ​dy z tych świa​tów jest tak samo re​al​ny jak mój. Czu​ję ca​łym sobą… – Czu​je pan, jak róż​nie mogą dziać się rze​czy – do​koń​czył Bar​ty. Tom zer​k​nął na Ce​le​sti​nę. – Cu​dow​ne dziec​ko? – upew​nił się. – Za​po​wia​da się bar​dzo szcze​gól​ny dzień – od​par​ła z uśmie​chem. – Tak, Bar​ty – przy​znał Tom. – Wy​czu​wam nie​skoń​czo​ną głę​bię ży​cia, ko​lej​ne jego war​stwy. Cza​sem to… mnie prze​ra​ża. Ale za​-

zwy​czaj in​spi​ru​je. Nie wi​dzę tych in​nych świa​tów, nie po​tra​fię po​ru​szać się mię​dzy nimi. Ale dzię​ki tej mo​ne​cie po​tra​fię udo​wod​nić, że to, co czu​ję, nie jest owo​cem mo​jej wy​obraź​ni. – Wy​cią​gnął z kie​sze​ni ćwierć​do​la​rów​kę, trzy​ma​jąc ją mię​dzy kciu​kiem a pal​cem wska​zu​ją​cym, by wszy​scy mo​gli zo​ba​czyć. Prócz Bar​ty’ego. – An​gel? Dziew​czyn​ka pod​nio​sła wzrok znad ko​lo​ro​wan​ki. – Lu​bisz ser? – spy​tał Tom. – Ryby to po​karm dla mó​zgu, ale ser sma​ku​je le​piej. – Ja​dłaś kie​dyś ser szwaj​car​ski? – Gou​da jest naj​lep​sza. – Co ci przy​cho​dzi do gło​wy, jak my​ślisz o se​rze szwaj​car​skim? – Ze​ga​ry z ku​kuł​ką. – Co jesz​cze? – Ka​nap​ki. – Co jesz​cze? – Gou​da. – Bar​ty, po​móż mi – po​pro​sił Tom. – Dziu​ry – od​parł chło​piec. – Ach tak, dziu​ry – zgo​dzi​ła się An​gel. – Za​po​mnij​cie na chwi​lę o drze​wie Bar​ty’ego i wy​obraź​cie so​bie, że te wszyst​kie świa​ty pię​trzą się jak pla​stry sera szwaj​car​skie​go. Przez nie​któ​re dziu​ry wi​dać tyl​ko na​stęp​ny pla​ster. Przez inne wi​dać na prze​strzał przez dwa czy na​wet trzy pla​stry, do​pó​ki dziu​ry nie prze​sta​ną się po​kry​wać. Mię​dzy ko​lej​ny​mi war​stwa​mi świa​tów też znaj​du​ją się małe dziu​ry, ale prze​su​wa​ją się bez​u​stan​nie, zmie​nia​ją po​ło​że​nie. W każ​dym mo​men​cie. Nie wi​dzę ich, ale w ja​kiś ta​jem​ni​czy spo​sób wy​czu​wam. Pa​trz​cie uważ​nie. Tym ra​zem nie rzu​cił mo​ne​ty w górę. Prze​chy​lił dłoń i strze​la​-

jąc kciu​kiem, ci​snął pie​nią​żek pro​sto w Agnes. Mniej wię​cej w po​ło​wie sto​łu, do​kład​nie pod ży​ran​do​lem, mi​go​czą​cy srebr​ny krą​żek za​krę​cił się w po​wie​trzu… i prze​sko​czył z tego świa​ta w inny. Roz​le​gły się ci​che wes​tchnie​nia i okrzy​ki po​dzi​wu. Słod​ki śmiech i okla​ski An​gel. Za​ska​ku​ją​co spo​koj​na re​ak​cja. – Za​zwy​czaj do​rzu​cam ja​kieś ho​kus–po​kus, ma​cham rę​ka​mi i mó​wię dla od​wró​ce​nia uwa​gi, żeby lu​dzie nie uświa​do​mi​li so​bie, że to wszyst​ko jest rze​czy​wi​ste. My​ślą, że znik​nię​cie mo​ne​ty to sztucz​ka. Wszy​scy pa​trzy​li na nie​go wy​cze​ku​ją​co, jak​by miał po​ka​zać jesz​cze coś nie​zwy​kłe​go, jak​by wrzu​ce​nie mo​ne​ty do in​ne​go świa​ta im nie wy​star​czy​ło. – No cóż – za​uwa​żył Tom. – Lu​dzie, któ​rzy są​dzą, że to tyl​ko taki trik, re​agu​ją na ogół ży​wiej niż wy, moi dro​dzy, a prze​cież wie​cie, że to coś re​al​ne​go. – Co jesz​cze umiesz zro​bić? – spy​ta​ła Ma​ria, wpra​wia​jąc go w nie​bo​tycz​ne zdu​mie​nie. Na​gle, bez wstęp​nej ka​no​na​dy grzmo​tu, bez ar​ty​le​rii bły​ska​wic, za​czę​ła się bu​rza. Na da​chu, ni​czym prze​marsz woj​ska, za​ło​mo​tał deszcz. Ze​bra​ni wo​kół sto​łu jak na za​wo​ła​nie spoj​rze​li na su​fit i uśmiech​nę​li się. Bar​ty też pod​niósł twarz z uśmie​chem. Za​sko​czo​ny do głę​bi ich dziw​nym za​cho​wa​niem, na​wet lek​ko zde​ner​wo​wa​ny, Tom od​po​wie​dział Ma​rii: – Oba​wiam się, że nic wię​cej nie umiem zro​bić… nic na​tu​ry fan​ta​stycz​nej. – To było wspa​nia​łe, Tom, na​praw​dę wspa​nia​łe – za​pew​ni​ła go Agnes, jak​by był chłop​cem, któ​ry dał wła​śnie kon​cert for​te​pia​no​wy, rze​tel​ny, ale nie nad​zwy​czaj​ny. – Je​ste​śmy pod wra​że​niem. Od​su​nę​ła krze​sło i wsta​ła. Po​zo​sta​li po​szli za jej przy​kła​dem.

Ce​le​sti​na, pod​no​sząc się z miej​sca, wy​ja​śni​ła To​mo​wi: – Mu​sie​li​śmy we wto​rek włą​czyć spry​ski​wa​cze. Ale deszcz jest o wie​le lep​szy. Spo​glą​da​jąc w stro​nę naj​bliż​sze​go okna, o któ​re już ocie​ra​ła się noc, spy​tał zdu​mio​ny: – Spry​ski​wa​cze? Na​strój ocze​ki​wa​nia, z ja​kim po​wi​ta​no go w tym domu, wy​da​wał się te​raz pra​wie nie​wy​czu​wal​ny w po​rów​na​niu z na​pię​ciem to​wa​rzy​szą​cym tej chwi​li. Bar​ty i An​gel wzię​li się za ręce i po​pro​wa​dzi​li do​ro​słych do kuch​ni, a po​tem do tyl​nych drzwi. Pro​ce​sja ta mia​ła w so​bie coś uro​czy​ste​go i Tom pra​gnął się do​wie​dzieć, dla​cze​go wszy​scy – z wy​jąt​kiem jego i Wal​ly’ego – wy​da​ją się bli​scy nie​mal​że eu​fo​rii. Kie​dy już ze​bra​li się na gan​ku i sta​nę​li sze​re​giem wzdłuż scho​dów i ba​lu​stra​dy, w wil​got​nym, prze​sy​co​nym wo​nią ozo​nu i ja​śmi​nu po​wie​trzu, Bar​ty po​wie​dział: – Pa​nie Va​na​dium, pań​ska sztucz​ka z mo​ne​tą jest na​praw​dę nie​sa​mo​wi​ta. Ale po​ka​żę panu coś z He​in​le​ina. Le​d​wie do​ty​ka​jąc po​rę​czy, chło​piec zszedł szyb​ko po scho​dach i wkro​czył na mo​kry traw​nik, pro​sto w stru​gi desz​czu. Jego mat​ka, po​py​cha​jąc lek​ko Toma ku szczy​to​wi scho​dów, by le​piej wi​dział, nie przej​mo​wa​ła się spe​cjal​nie wy​pra​wą syna w sam śro​dek bu​rzy. Po​ru​szo​ny spraw​no​ścią i szyb​ko​ścią, z jaką nie​wi​do​my chło​piec po​ko​nał stop​nie gan​ku i wszedł na traw​nik, Tom nie do​strzegł z po​cząt​ku nic nie​zwy​kłe​go w tym spa​ce​rze przez wod​ne ka​ska​dy. – Ale leje – za​uwa​żył sto​ją​cy obok Edom. – Rze​czy​wi​ście. – Sier​pień ty​siąc dzie​więć​set trzy​dzie​ste​go pierw​sze​go roku. Rze​ka Hu​ang He w Chi​nach. Trzy mi​lio​ny sie​dem​set ty​się​cy lu​dzi zgi​nę​ło w wiel​kiej po​wo​dzi. Tom nie bar​dzo wie​dział, jak ma ro​zu​mieć tę in​for​ma​cję, więc

za​uwa​żył tyl​ko: – Spo​ro. Bar​ty ru​szył pro​sto do wiel​kie​go dębu. – Trzy​na​sty wrze​śnia ty​siąc dzie​więć​set dwu​dzie​ste​go ósme​go roku, Lake Oke​echo​bee na Flo​ry​dzie. Po​wódź po​chło​nę​ła dwa ty​sią​ce ofiar. – Nie tak źle – usły​szał Tom wła​sną idio​tycz​ną uwa​gę. – To zna​czy w po​rów​na​niu z czte​re​ma mi​lio​na​mi. W od​le​gło​ści mniej wię​cej trzech me​trów od drze​wa Bar​ty zszedł z pro​stej li​nii i za​czął ob​cho​dzić pień wiel​kie​go dębu. Wpra​wa, z jaką chło​piec przy​wykł do ciem​no​ści w cią​gu za​le​d​wie dwu​dzie​stu je​den dni, bu​dzi​ła zdu​mie​nie, ale sto​ją​cy na gan​ku cze​ka​li na coś o wie​le bar​dziej nie​zwy​kłe​go. – Dwu​dzie​sty siód​my wrze​śnia ty​siąc dzie​więć​set sześć​dzie​sią​te​go dru​gie​go roku. Bar​ce​lo​na w Hisz​pa​nii. W po​wo​dzi zgi​nę​ło czte​ry​stu czter​dzie​stu pię​ciu lu​dzi. Tom chęt​nie prze​su​nął​by się w pra​wo, z dala od Edo​ma, gdy​by z dru​giej stro​ny nie stał Ja​cob. Przy​po​mniał so​bie dzi​wacz​ny ko​men​tarz na te​mat ka​ta​stro​fy w Ba​kers​field, wy​po​wie​dzia​ny wcze​śniej przez bar​dziej po​nu​re​go z bra​ci. Roz​ło​ży​sta ko​ro​na dębu nie chro​ni​ła ro​sną​cej wo​kół drze​wa tra​wy. Li​ście chwy​ta​ły wodę z po​wie​trza i ci​ska​ły stru​ga​mi na zie​mię. Bar​ty okrą​żył drze​wo, ru​szył w stro​nę gan​ku, wszedł po scho​dach i sta​nął obok Toma. Po​mi​mo mro​ku nie​zwy​kły wy​czyn chłop​ca był wi​docz​ny jak na dło​ni: jego ubra​nie i wło​sy były tak su​che, jak​by nie wy​cho​dził spod da​chu. Tom przy​klęk​nął osłu​pia​ły przed Bar​tym i prze​su​nął pal​ca​mi po rę​ka​wie jego ko​szu​li. – Cho​dzi​łem, gdzie nie było desz​czu – wy​ja​śnił Bar​ty.

Przez pięć​dzie​siąt lat, aż do spo​tka​nia z An​gel, Tom nie zna​lazł ni​ko​go po​dob​ne​go do sie​bie – a te​raz, w cią​gu za​le​d​wie ty​go​dnia, po​ja​wi​ła się w jego ży​ciu już dru​ga taka oso​ba. – Nie umiem zro​bić tego co ty – po​wie​dział. – A ja nie umiem rzu​cić mo​ne​ty – oświad​czył Bar​ty. – Może by​śmy się uczy​li na​wza​jem. – Może. Tom jed​nak w to nie wie​rzył. Uro​dzi​li się ob​da​rze​ni tą samą szcze​gól​ną per​cep​cją, lecz inną i ści​śle ogra​ni​czo​ną umie​jęt​no​ścią kon​tak​tu z nie​zli​czo​ny​mi świa​ta​mi, któ​re umie​li od​kry​wać. Nie był w sta​nie wy​ja​śnić na​wet sa​me​mu so​bie, ja​kim cu​dem po​tra​fi prze​słać mo​ne​tę czy inny przed​miot gdzieś… gdzieś in​dziej; to było coś, co czuł, i ile​kroć mo​ne​ta zni​ka​ła, utwier​dzał się tyl​ko w au​ten​tycz​no​ści owe​go wra​że​nia. Po​dej​rze​wał, że Bar​ty, cho​dząc tam, gdzie nie było desz​czu, nie sto​so​wał żad​nej świa​do​mej tech​ni​ki; chciał po pro​stu cho​dzić w su​chym świe​cie, po​zo​sta​jąc jed​no​cze​śnie w tym mo​krym – i cho​dził w świe​cie bez desz​czu. Byli jak ułom​ni ma​gi​cy, cza​ro​dzie​je zdol​ni do jed​nej czy dwóch sztu​czek, któ​rzy nie po​sia​da​ją ta​jem​nych ksiąg z za​klę​cia​mi, by prze​ka​zać je po​jęt​ne​mu ucznio​wi. Tom Va​na​dium wstał z klę​czek i opie​ra​jąc dłoń na ra​mie​niu chłop​ca, prze​su​nął wzro​kiem po twa​rzach lu​dzi na gan​ku. Więk​szość z nich do​pie​ro co po​znał, byli wła​ści​wie mu obcy. A jed​nak, po raz pierw​szy od wcze​snych dni w sie​ro​ciń​cu Świę​te​go An​zel​ma, miał wra​że​nie, że zna​lazł swo​je miej​sce. Czuł się tu jak w domu. Agnes zbli​ży​ła się do nie​go i po​wie​dzia​ła: – Kie​dy Bar​ty trzy​ma mnie za rękę i pro​wa​dzi w desz​czu, mok​nę, a on jest su​chy. Tak dzie​je się ze wszyst​ki​mi… z wy​jąt​kiem An​gel. Dziew​czyn​ka zdą​ży​ła już ująć dłoń chłop​ca i dwo​je dzie​ci ze​szło z gan​ku na deszcz. Nie ru​szy​ły w stro​nę dębu, tyl​ko przy​sta​nę​ły u pod​nó​ża scho​dów i ob​ró​ci​ły się twa​rza​mi do domu.

Te​raz, gdy Tom wie​dział już, cze​go ocze​ki​wać, mrok bu​rzy nie mógł skryć nie​wia​ry​god​nej praw​dy. Dzie​ci sta​ły w desz​czu – w ulew​nym, chłosz​czą​cym desz​czu, a Tom przy​po​mniał so​bie Gene’a Kel​ly’ego, któ​ry tań​czył, śpie​wał i ska​kał po za​la​nej uli​cy w sta​rym fil​mie, lecz ak​tor pod ko​niec swe​go nu​me​ru ocie​kał wodą, a ta dwój​ka wciąż mia​ła su​che ubran​ka. Wy​tę​żał wzrok, by od​kryć ta​jem​ni​cę tego pa​ra​dok​su, choć do​sko​na​le wie​dział, że wszel​kie cuda opie​ra​ją się wy​ja​śnie​niom. – Okay, kra​sno​lud​ki – po​wie​dzia​ła Ce​le​sti​na. – Czas na akt dru​gi. Bar​ty pu​ścił dłoń dziew​czyn​ki i deszcz z miej​sca do​padł jego to​wa​rzysz​kę, omia​ta​jąc ją srebr​no–czar​ną za​sło​ną. An​gel, któ​rej ró​żo​we ubran​ko w jed​nej chwi​li przy​bra​ło ciem​niej​szy od​cień, pi​snę​ła i po​rzu​ci​ła chłop​ca. Zmo​kła jak kura, ze sztucz​ny​mi łza​mi na po​licz​kach i ko​ro​ną kro​pli​stych klej​no​tów na wło​sach, wbie​gła na scho​dy i wpa​dła w ra​mio​na mat​ki. – Prze​zię​bi się – za​uwa​ży​ła z wy​rzu​tem Gra​ce. – A ja​kie cuda po​tra​fi czy​nić An​gel? – zwró​cił się Tom do Ce​le​sti​ny. – Żad​nych nam jesz​cze nie po​ka​za​ła. – Wie tyl​ko, jak róż​nie dzie​ją się rze​czy – wy​ja​śni​ła Ma​ria. – Po​dob​nie jak ty i Bar​ty. Gdy Bar​ty wspiął się pew​nym kro​kiem na ga​nek i wy​cią​gnął pra​wą rękę, Paul Da​ma​scus po​wie​dział: – Za​sta​na​wia​my się, Tom, czy chło​piec umiał​by ochro​nić cię przed desz​czem, jak ochro​nił An​gel. Może tak… sko​ro je​ste​ście wszy​scy tro​je ob​da​rze​ni tą… świa​do​mo​ścią, tym da​rem, czy jak to na​zwać. Ale nie wie, do​pó​ki nie spró​bu​je. Tom wziął chłop​ca za rękę – taka mała dłoń, a jed​nak taka moc​na w swym zde​cy​do​wa​nym uści​sku – ale nie mu​sie​li scho​dzić na sam traw​nik, by się prze​ko​nać, że nie​wi​dzial​ny płaszcz chłop​ca nie pa​su​je na nie​go. Zim​ny, bez​li​to​sny deszcz od razu za​ata​ko​wał

Toma, któ​ry chwy​cił chłop​ca i za​brał ze scho​dów. Cze​ka​ła na nie​go już Agnes, tu​ląc do sie​bie Gra​ce i An​gel. Oczy jej lśni​ły pod​nie​ce​niem. – Tom, je​steś czło​wie​kiem wia​ry, na​wet je​śli cza​sem mia​łeś chwi​le zwąt​pie​nia. Po​wiedz, co o tym my​ślisz. Wie​dział, co ona my​śli, i do​strzegł, że inni my​ślą to samo. Wszy​scy chcie​li, by po​twier​dził tyl​ko to, co Agnes już daw​no od​kry​ła, za​nim się zja​wił z Wal​lym. Jesz​cze w ja​dal​ni, przed hi​sto​rią z desz​czem, Tom do​strzegł szcze​gól​ną więź mię​dzy nie​wi​do​mym chłop​cem i tą re​zo​lut​ną dziew​czyn​ką. Nie mógł​by dojść do in​ne​go wnio​sku niż Agnes, gdyż po​dob​nie jak ona wie​rzył, że wy​da​rze​nia każ​de​go dnia ujaw​nia​ją ta​jem​ni​czy po​rzą​dek, je​śli tyl​ko ktoś jest go​tów go do​strzec, i że każ​de ży​cie ma głę​bo​ki cel. – Nic ni​g​dy nie bę​dzie dla mnie tak waż​ne jak to, że przy​czy​ni​łem się w ja​kimś stop​niu do spo​tka​nia tych dwoj​ga dzie​ci – wy​znał mat​ce Bar​ty’ego. Choć na ga​nek do​cie​ra​ło je​dy​nie bla​de świa​tło zza przy​sło​nię​tych okien kuch​ni, wszyst​kie twa​rze wy​da​wa​ły się pro​mien​ne, oży​wio​ne nie​mal nad​na​tu​ral​nym bla​skiem jak ob​li​cza świę​tych w ciem​nym wnę​trzu ko​ścio​ła, któ​re​go mrok roz​pra​sza tyl​ko pło​mień świec wo​tyw​nych. Nie​zwy​kła mu​zy​ka desz​czu, ka​dzi​dla​na woń ja​śmi​nu, uświę​co​na chwi​la. Spo​glą​da​jąc na ota​cza​ją​cych go przy​ja​ciół, Tom po​wie​dział: – Kie​dy my​ślę o wszyst​kim, co mu​sia​ło się wy​da​rzyć, by​śmy spo​tka​li się dzi​siej​sze​go wie​czo​ru, o wszyst​kich tra​ge​diach i szczę​śli​wych zrzą​dze​niach losu, kie​dy my​ślę o wie​lu płasz​czy​znach, na któ​rych mogą roz​gry​wać się wszyst​kie rze​czy i spra​wy, o tym, jak bar​dzo by​li​śmy roz​pro​sze​ni i ni​g​dy wcze​śniej się nie spo​tka​li​śmy, to wiem, że tu jest na​sze miej​sce, gdyż przy​by​li​śmy tu wbrew wszel​kim prze​ciw​no​ściom. – Po​wró​cił spoj​rze​niem do Agnes, by udzie​lić jej od​po​wie​dzi, któ​rą mia​ła na​dzie​ję usły​szeć. – Ten chło​piec i ta dziew​czyn​ka przy​szli na świat po to, by się spo​tkać z po​wo​dów, ja​kie może ujaw​nić tyl​ko czas, my wszy​scy zaś…

je​ste​śmy na​rzę​dzia​mi ja​kie​goś dziw​ne​go prze​zna​cze​nia. Po​czu​cie wspól​no​ty zbli​ży​ło ich do sie​bie, by tym ła​twiej mo​gli po​dzie​lić się nie​zwy​kło​ścią tej chwi​li. Przez dłu​gi czas, choć wo​kół trwa​ła sym​fo​nia bu​rzy, a każ​de chło​sta​ne desz​czem dzie​ło czło​wie​ka czy na​tu​ry roz​brzmie​wa​ło cha​rak​te​ry​stycz​ną dla sie​bie me​lo​dią, wy​da​wa​li się za​nu​rze​ni w głę​bo​kiej ci​szy, ja​kiej Tom ni​g​dy jesz​cze nie do​świad​czył. Po​tem An​gel spy​ta​ła: – Rzu​cisz te​raz świ​nię?

80 Mar​co​wy po​ra​nek, kie​dy to się sta​ło, był ja​sny i nie​bie​ski. Upły​nę​ły dwa mie​sią​ce od chwi​li, gdy Bar​ty wziął An​gel na spa​cer su​chą sto​pą w desz​czu i sie​dem ty​go​dni od ślu​bu Ce​le​sti​ny i Wal​ly’ego. Szczę​śli​wi no​wo​żeń​cy na​by​li wresz​cie dom pani Gal​lo​way, są​siad​ki Lam​pio​nów. Sel​ma Gal​lo​way, od daw​na już na eme​ry​tu​rze, ku​pi​ła apar​ta​ment nad mo​rzem w po​bli​skim Carls​ba​dzie. Ce​le​sti​na wyj​rza​ła przez okno w kuch​ni i zo​ba​czy​ła Agnes na pod​jeź​dzie pod swo​im do​mem, gdzie sta​ły już trzy wozy. Pa​ko​wa​ła wła​śnie kom​bi. Po prze​pro​wadz​ce na od​le​głość trzy​dzie​stu me​trów Ce​le​sti​na i Wal​ly ro​ze​bra​li – Gra​ce na​rze​ka​ła, że ktoś może od​nieść kon​tu​zję – wy​so​ki par​kan mię​dzy po​se​sja​mi, któ​re sta​ły się wła​sno​ścią jed​nej ro​dzi​ny o wie​lu mia​nach: Lam​pion, Whi​te, Da​ma​scus, Lip​scomb, Isa​ac​son. Kie​dy po​łą​czo​no też po​dwór​ka na ty​łach do​mów i wy​sy​pa​no łą​czą​cą je ścież​kę, Bar​ty mógł bez prze​szkód prze​cho​dzić z jed​ne​go domu do dru​gie​go. Uła​twi​ło to też wi​zy​ty ze stro​ny dal​szych człon​ków kla​nu: Ma​rii Gon​za​lez, Pau​la Da​ma​scu​sa i Toma Va​na​diu​ma. – Agnes nas wy​prze​dza, mamo. Sto​jąc w drzwiach kuch​ni z czte​re​ma pu​dła​mi na wy​pie​ki, Gra​ce spy​ta​ła: – Po​dasz mi te czte​ry ostat​nie plac​ki ze sto​łu? I nie ob​tłucz ich, moja dro​ga. – No tak. Je​stem na li​ście kry​mi​na​li​stów po​szu​ki​wa​nych za ob​tłu​ki​wa​nie plac​ków. – Cóż, po​win​naś się na niej zna​leźć – oświad​czy​ła mat​ka, za​bie​ra​jąc wy​pie​ki do te​re​no​we​go che​vro​le​ta, któ​re​go Wal​ly ku​pił wy​łącz​nie do ce​lów do​staw​czych. Ce​le​sti​na ru​szy​ła ostroż​nie za mat​ką. Ła​god​ny mar​co​wy po​ra​nek, wy​peł​nio​ny świer​go​tem ja​skó​łek,

któ​re upodo​ba​ły so​bie tę oko​li​cę, był wy​ma​rzo​ną porą na do​sta​wę plac​ków. Agnes i Gra​ce na​pie​kły sto​sy wa​ni​lio​wo–mig​da​ło​wych i ka​wo​wych pysz​no​ści. Dru​ży​na mę​ska – Wal​ly, Edom, Ja​cob, Paul i Tom – za​pa​ko​wa​ła po​przed​nie​go wie​czo​ru pod okiem Ce​le​sti​ny kar​to​ny z pusz​ka​mi i su​chym pro​wian​tem, a tak​że ubran​ka​mi dla dzie​ci. Do Wiel​ka​no​cy po​zo​sta​ło jesz​cze kil​ka ty​go​dni, ale Ce​le​sti​na już za​czę​ła szy​ko​wać set​kę ko​szy​ków, by przed świę​ta​mi wy​star​czy​ło do​rzu​cić tyl​ko sło​dy​cze. Jej sa​lon za​mie​nił się w la​bi​rynt wi​kli​ny, wstą​żek, ko​kar​dek, pa​cior​ków, ko​lo​ro​wych taśm, wie​lo​barw​ne​go ce​lo​fa​nu, plu​szo​wych kró​licz​ków i kur​czacz​ków. Czas dzie​li​ła mię​dzy po​dró​że po tra​sie do​bro​czyn​nej, któ​ra dzię​ki Agnes wy​dłu​ża​ła się co​raz bar​dziej, i ma​lo​wa​nie. Nie spie​szy​ło jej się do no​wej wy​sta​wy; nie mia​ła od​wa​gi na​wią​zać ze​rwa​nych kon​tak​tów z Gre​en​baum Gal​le​ry czy z kim​kol​wiek z daw​ne​go ży​cia, do​pó​ki po​li​cja nie znaj​dzie Eno​cha Ca​ina. Mu​sia​ła przy​znać, że go​dzi​ny spę​dzo​ne z Agnes za​in​spi​ro​wa​ły ją i nada​ły jej sztu​ce nową, eks​cy​tu​ją​cą głę​bię. „Kie​dy wkła​dasz in​nym do kie​sze​ni to, co no​si​łaś w swo​ich – po​wie​dzia​ła jej raz mat​ka Bar​ty’ego – ran​kiem bu​dzisz się bo​gat​sza, niż by​łaś wie​czo​rem”. Gdy Ce​le​sti​na ra​zem z mat​ką za​pa​ko​wa​ła ostat​ni pla​cek do prze​no​śnej lo​dów​ki w che​vro​le​cie, od czo​ła kon​wo​ju zbli​ży​li się Paul i Agnes. – Go​to​wi do dro​gi? – spy​ta​ła Agnes. Paul spraw​dził tyl​ne drzwi che​vro​le​ta, gdyż uwa​żał się za prze​wod​ni​ka tego kon​wo​ju. Chciał się upew​nić, że wszyst​ko jest na​le​ży​cie za​ła​do​wa​ne. – Wy​glą​da, że jest do​brze – oświad​czył i za​trza​snął kla​pę. Z do​staw​cze​go volks​wa​ge​na wy​sia​dła Ma​ria. – Nie mam pla​nu tra​sy. Co bę​dzie, jak się roz​dzie​li​my? Prze​wod​nik Da​ma​scus bez​zwłocz​nie wy​cią​gnął mapę.

– Gdzie Wal​ly? – za​in​te​re​so​wa​ła się Ma​ria. Wal​ly nad​biegł ze swo​ją tor​bą le​kar​ską, po​nie​waż słu​żył wie​lu lu​dziom na tra​sie po​mo​cą me​dycz​ną. – Nie wie​dzia​łem, że jest tak cie​pło, mu​sia​łem wró​cić do domu i się prze​brać. Na​wet w chłod​ny dzień moż​na było się na tra​sie po​rząd​nie spo​cić. Męż​czyź​ni zaj​mo​wa​li się nie tyl​ko do​sta​wa​mi, ale też wy​rę​cza​li star​szych i nie​peł​no​spraw​nych w róż​nych spra​wach. – Ru​szaj​my – oświad​czył Paul i udał się z Agnes na czo​ło kon​wo​ju. Ce​le​sti​na, któ​ra za​ję​ła miej​sce w che​vro​le​cie z Wal​lym i Gra​ce, za​uwa​ży​ła: – Znów ją za​brał do kina. We wto​rek wie​czo​rem. – Kto, Paul? – spy​tał Wal​ly. – A któż by inny? Wy​czu​wam ro​mans. Pa​trzy na nią z cie​lę​cym uwiel​bie​niem. Ugię​ły​by się pod nim ko​la​na, gdy​by do nie​go mru​gnę​ła. – Nie plot​kuj – skar​ci​ła ją z tyl​ne​go sie​dze​nia Gra​ce. – A ty co? – od​pa​ro​wa​ła Ce​le​sti​na. – Kto nam po​wie​dział, że sie​dzie​li obok sie​bie na huś​taw​ce? Tej na gan​ku. – Wca​le nie plot​ko​wa​łam – upie​ra​ła się Gra​ce. – Po​wie​dzia​łam tyl​ko, że Paul na​pra​wił huś​taw​kę i za​wie​sił na nowo. – A jak by​łaś z nią w skle​pie i ona ku​pi​ła mu tę spor​to​wą ko​szu​lę, bo ład​nie w niej wy​glą​dał? – Tyl​ko o tym ci wspo​mnia​łam – bro​ni​ła się Gra​ce. – To była bar​dzo ład​na ko​szu​la i po​my​śla​łam so​bie, że chcia​ła​byś ku​pić taką Wal​ly’emu. – Och, Wal​ly, tak się mar​twię. Sło​wo daję. Mama wy​lą​du​je w pie​kle, je​śli nie skoń​czy z tymi krę​tac​twa​mi. – Daję mu jesz​cze trzy mie​sią​ce – oświad​czy​ła Gra​ce. – Po​tem się oświad​czy.

Ce​le​sti​na od​wró​ci​ła się do mat​ki z uśmie​chem. – Je​den mie​siąc – spro​sto​wa​ła. – Gdy​by obo​je byli w two​im wie​ku, zgo​dzi​ła​bym się z tobą. Tyl​ko że Agnes jest od cie​bie star​sza o dzie​sięć lat, a on o dwa​dzie​ścia. Jesz​cze żad​ne po​ko​le​nie nie było tak zwa​rio​wa​ne jak two​je. – Mie​sza​ne mał​żeń​stwa i tak da​lej – do​ku​czał jej Wal​ly. – Wła​śnie. – Góra pięć ty​go​dni – sko​ry​go​wa​ła Ce​le​sti​na. – Dzie​sięć – po​pra​wi​ła jej mat​ka. – O co się za​kła​da​my? – spy​ta​ła Ce​le​sti​na. – Przez mie​siąc będę wy​rę​czać cię w ro​bo​tach do​mo​wych. Je​śli się oka​że, że to ja by​łam bliż​sza praw​dy, ty zmy​wasz za mnie przez mie​siąc. Wszyst​ko – mi​ski, garn​ki, pa​tel​nie. – Stoi. Paul wy​su​nął rękę przez okno swe​go wozu i po​ma​chał z czo​ła kon​wo​ju czer​wo​ną chu​s​tecz​ką. Wal​ly wrzu​cił bieg i oświad​czył: – Nie wie​dzia​łem, że bap​ty​ści lu​bią się za​kła​dać. – To nie za​kład – spro​sto​wa​ła Gra​ce. – Zga​dza się – po​par​ła mat​kę Ce​le​sti​na. – To nie za​kład. Co z tobą, Wal​ly? – Je​śli to nie za​kład, to co w ta​kim ra​zie? – za​sta​na​wiał się Wal​ly. – Umo​wa mię​dzy mat​ką a cór​ką – wy​ja​śni​ła Gra​ce. – Wła​śnie, umo​wa – przy​zna​ła Ce​le​sti​na. Kom​bi na cze​le ru​szy​ło z wol​na do przo​du, volks​wa​gen po​dą​żył za nim. Wal​ly za​my​kał kon​wój. – Wio! – za​wo​łał. —

Tego ran​ka, gdy to się sta​ło, Bar​ty jadł śnia​da​nie w kuch​ni swo​je​go domu. To​wa​rzy​szy​ła mu An​gel, wuj Ja​cob i dwie głu​piut​kie przy​ja​ciół​ki. Ja​cob przy​rzą​dził pla​cek ku​ku​ry​dzia​ny, omle​ty z se​rem i pie​trusz​ką, a tak​że do​mo​we fryt​ki ze szczyp​tą soli ce​bu​lo​wej. Przy okrą​głym sto​le mie​ści​ło się sześć osób, ale po​trze​bo​wa​li tyl​ko trzech krze​seł, gdyż głu​pi​mi przy​ja​ciół​ka​mi były dwie lal​ki An​gel. Ja​cob w cza​sie po​sił​ku prze​glą​dał nową książ​kę o ka​ta​stro​fach za​pór wod​nych. Roz​ma​wiał bar​dziej ze sobą niż z Bar​tym i An​gel, ana​li​zu​jąc na wy​ryw​ki tekst i oglą​da​jąc fo​to​gra​fie. „Jezu Chry​ste”, mó​wił co ja​kiś czas do​no​śnym gło​sem. Albo ze smut​kiem: „Och, cóż za klę​ska”. Czy też z nie​ukry​wa​nym obu​rze​niem: „Prze​stęp​stwo. Jak moż​na było tak to zbu​do​wać”. Cza​sem cmo​kał ję​zy​kiem, wzdy​chał czy wy​da​wał jęk współ​czu​cia. Ze śle​po​ty nic do​bre​go nie wy​ni​ka​ło, ale Bar​ty był aku​rat za​do​wo​lo​ny, że nie może zaj​rzeć do ar​chi​wów i ksią​żek swych wu​jów. W prze​szło​ści ni​g​dy nie miał ocho​ty oglą​dać tych zdjęć. Wi​dać było na nich lu​dzi spa​lo​nych w po​ża​rach kin i te​atrów czy cia​ła spły​wa​ją​ce za​la​ny​mi uli​ca​mi. Kil​ka razy jed​nak zer​k​nął. Mama by się gnie​wa​ła, gdy​by od​kry​ła to wy​kro​cze​nie z jego stro​ny. Lecz ta​jem​ni​ca śmier​ci mia​ła w so​bie nie​za​prze​czal​ny po​wab i cza​sem opo​wie​ści de​tek​ty​wi​stycz​ne księ​dza Brow​na po pro​stu nie za​spo​ka​ja​ły jego cie​ka​wo​ści. Ża​ło​wał jed​nak, że pa​trzył na te zdję​cia i czy​tał po​nu​re re​la​cje z ka​ta​strof. Te​raz śle​po​ta oszczę​dzi​ła mu wy​rzu​tów su​mie​nia. W obec​no​ści An​gel miał z kim po​roz​ma​wiać, na​wet je​śli dziew​czyn​ka upie​ra​ła się, by mó​wić gło​sem swo​ich la​lek. Bar​ty po​dej​rze​wał, że po​sta​wi​ła je na sto​le i opar​ła o mi​secz​ki. Pierw​sza, pan​na Pi​xie Lee, mia​ła wy​so​ki, pi​skli​wy głos. Dru​ga z ko​lei, pan​na Gou​da Che​ese, mó​wi​ła gar​dło​wym gło​sem eks​cen​trycz​nej damy, któ​ry w prze​ko​na​niu Bar​ty’ego bar​dziej pa​so​wał do plu​szo​we​go mi​sia.

– Jest pan dziś nie​zwy​kle przy​stoj​ny, pa​nie Bar​ty – pi​snę​ła Pi​xie Lee, oso​ba nie​zwy​kle skłon​na do flir​tów. – Wy​glą​da pan jak gwiaz​dor fil​mo​wy. – Sma​ku​je śnia​da​nie, Pi​xie Lee? – Wo​la​ła​bym che​erio​sy z mle​kiem cze​ko​la​do​wym. – No cóż, wuj Ja​cob nie ro​zu​mie dzie​ci. Ale to jest prze​cież smacz​ne. Ja​cob mruk​nął coś, co nie mia​ło związ​ku z uwa​gą na jego te​mat. Na​tknął się pew​nie na fo​to​gra​fię mar​twe​go by​dła, któ​re pię​trzy​ło się jak opał pod ścia​ną sto​do​ły w ja​kimś spu​sto​szo​nym przez po​wódź mie​ście sta​nu Ar​kan​sas. Z ze​wnątrz do​biegł war​kot sil​ni​ków i kon​wój z plac​ka​mi ru​szył z pod​jaz​du. – W moim domu w Geo​r​gii jada się mu​esli z mle​kiem cze​ko​la​do​wym na obiad. – Wszy​scy pew​nie cier​pią na roz​strój żo​łąd​ka. – Co to jest roz​strój żo​łąd​ka? – Bie​gun​ka. – Co to jest… bie… jak pan po​wie​dział? – Nie​po​wstrzy​ma​na rzad​ka kup​ka. – Ależ pan jest okrop​ny, pa​nie Bar​ty. W Geo​r​gii nikt nie cier​pi na bie​gun​kę. Po​przed​nim ra​zem pan​na Pi​xie Lee po​cho​dzi​ła z Tek​sa​su, lecz An​gel usły​sza​ła ostat​nio, że Geo​r​gia sły​nie z brzo​skwiń, co od razu po​bu​dzi​ło jej wy​obraź​nię. Te​raz Pi​xie Lee pro​wa​dzi​ła nowe ży​cie w tam​tej​szej re​zy​den​cji, wy​cię​tej w gi​gan​tycz​nej brzo​skwi​ni. – Za​wsze ja​dam ka​wa​jor na śnia​da​nie – oświad​czy​ła gło​sem wy​pcha​ne​go mi​sia pan​na Gou​da Che​ese. – Ka​wior – po​pra​wił Bar​ty.

– Pro​szę mnie nie po​uczać, pa​nie Bar​ty. – W po​rząd​ku, ale bę​dzie pani igno​rant​ką. – I piję cały dzień szam​po​jo​na – do​da​ła pan​na Che​ese. – Też bym zdro​wo cią​gnął, gdy​bym na​zy​wał się Gou​da Che​ese. – Jest pan bar​dzo przy​stoj​ny z tymi no​wy​mi ocza​mi, pa​nie Bar​ty – pi​snę​ła Pi​xie Lee. Miał je pra​wie od mie​sią​ca i wszy​scy mu mó​wi​li, że jego nowe oczy do złu​dze​nia przy​po​mi​na​ją praw​dzi​we. Wła​ści​wie po​wta​rza​li to przez pierw​sze dwa ty​go​dnie bez prze​rwy i w koń​cu Bar​ty za​czął po​dej​rze​wać, że ab​so​lut​nie nie pa​nu​je nad pro​te​za​mi i po​ru​sza​ją​cy​mi je mię​śnia​mi; pew​nie oczy mu wi​ru​ją jak dzie​cię​ce wia​tracz​ki. – Czy mo​że​my wy​słu​chać po śnia​da​niu mó​wią​cej książ​ki? – spy​ta​ła pan​na Gou​da Che​ese. – Mam wła​śnie za​cząć Dok​to​ra Je​kyl​la i pana Hyde’a, a to bar​dzo strasz​na hi​sto​ria. – Nas trud​no prze​stra​szyć. – Czyż​by? A ten pa​jąk w ze​szłym ty​go​dniu? – Nie ba​łam się sta​re​go głu​pie​go pa​ją​ka – oświad​czy​ła już swo​im gło​sem An​gel. – Więc o co był ten dzi​ki wrzask? – Chcia​łam, żeby wszy​scy przy​szli i go zo​ba​czy​li, i ko​niec. To był bar​dzo brzyd​ki pa​jąk. – Tak się ba​łaś, że do​sta​łaś bie​gun​ki. – Jak do​sta​nę bie​gun​ki, to się do​wiesz. – A po​tem już gło​sem pan​ny Che​ese: – Mo​że​my po​słu​chać mó​wią​cej książ​ki w pań​skim po​ko​ju? An​gel lu​bi​ła usiąść so​bie z blo​kiem ry​sun​ko​wym pod oknem w po​ko​ju Bar​ty’ego, pa​trzeć na dąb i ry​so​wać ob​raz​ki za​in​spi​ro​wa​ne hi​sto​ria​mi z książ​ki, któ​rej aku​rat słu​chał. Wszy​scy mó​wi​li, że jest do​brą ry​sow​nicz​ką jak na swój wiek, a Bar​ty ża​ło​wał, że nie może

się o tym prze​ko​nać na wła​sne oczy. I że ani razu nie wi​dział au​tor​ki. – Wiesz, An​gel – po​wie​dział te​raz ze szcze​rą tro​ską w gło​sie. – Ta hi​sto​ria na​praw​dę może cię prze​stra​szyć. Po​słu​cha​my in​nej, jak chcesz. – Chce​my słu​chać tej strasz​nej, zwłasz​cza jak są w niej pa​ją​ki – oświad​czy​ła Pi​xie Lee pi​skli​wie, lecz zde​cy​do​wa​nie. – No do​bra, niech bę​dzie ta strasz​na. – Cza​sem na​wet ja​dam pa​ją​ki z ka​wa​jo​rem. – No i kto tu jest okrop​ny? — Tego ran​ka, gdy to się sta​ło, Edom prze​bu​dził się o świ​cie z kosz​mar​ne​go snu. Ma do​pie​ro szes​na​ście lat, ale już dźwi​ga strasz​li​we brze​mię bólu. Po​dwó​rze na ty​łach domu. Lato. Go​rą​cy dzień, po​wie​trze nie​ru​cho​me i cięż​kie jak woda w sta​wie, słod​kie od woni ja​śmi​nu. Pod wiel​kim roz​ło​ży​stym dę​bem. Tra​wa po​ma​lo​wa​na na lśnią​cą zie​leń ma​śla​nym bla​skiem słoń​ca, ciem​nosz​ma​rag​do​wa wszę​dzie tam, gdzie pada cień ko​na​rów i li​ści. Tłu​ste wro​ny, czar​ne jak skraw​ki nocy, któ​re prze​trwa​ły świt, zry​wa​ją się do lotu albo przy​sia​da​ją na drze​wie, prze​ska​ku​ją z ga​łę​zi na ga​łąź, pod​nie​co​ne, roz​krzy​cza​ne. Z ga​łę​zi na ga​łąź, ło​pot skrzy​deł, głu​chy i de​mo​nicz​ny. Sły​chać jesz​cze tyl​ko dud​nie​nie pię​ści, twar​de cio​sy i cięż​ki od​dech ojca wy​mie​rza​ją​ce​go karę. Edom leży twa​rzą w tra​wie i mil​czy, gdyż jest pra​wie nie​przy​tom​ny, nie​zdol​ny pro​te​sto​wać czy bła​gać o li​tość, ale mil​czy też dla​te​go, że krzyk bólu może spro​wo​ko​wać jesz​cze gwał​tow​niej​szy atak. Oj​ciec stoi nad nim okra​kiem, wa​ląc go pię​ścia​mi w ple​cy i boki. Po obu stro​nach po​dwó​rza wzno​si się wy​so​kie ogro​dze​nie, któ​re po​ra​sta​ją in​diań​skie waw​rzy​ny, więc są​sie​dzi ni​cze​go nie mogą zo​ba​czyć, ale nie​któ​rzy wie​dzą, za​wsze wie​dzie​li i wy​ka​zy​wa​li mniej za​in​te​re​so​wa​nia niż wro​ny. Na tra​wie roz​bi​ty pu​char z wy​sta​wy róż, sym​bol jego grzesz​nej dumy. Wspa​nia​łe​go mo​men​tu chwa​ły, ale i grzesz​nej

dumy. Naj​pierw w ruch po​szło to tro​feum, po​tem do​pie​ro pię​ści. I te​raz, prze​krę​co​ny przez ojca na ple​cy, te​raz… róże wpy​cha​ne gar​ścia​mi w twarz, miaż​dżo​ne i ła​ma​ne na twa​rzy, kol​ce roz​dzie​ra​ją​ce mu skó​rę, prze​bi​ja​ją​ce war​gi. Oj​ciec, nie​świa​do​my wła​snych ran, pró​bu​je otwo​rzyć Edo​mo​wi usta. „Zjedz swój grzech, chłop​cze, zjedz swój grzech!”. Edom za​ci​ska szczę​ki, ale boi się o oczy, jest prze​ra​żo​ny, kol​ce tak bli​sko jego źre​nic, zie​lo​ne ło​dy​gi mu​ska​ją rzę​sy. Jest zbyt sła​by, by sta​wić opór, po​zba​wio​ny siły przez bru​tal​ność tej kary, ale też lata stra​chu i po​ni​że​nia. Otwie​ra więc usta, żeby to się wresz​cie skoń​czy​ło, żeby wresz​cie mi​nę​ło, otwie​ra usta, daje so​bie we​pchnąć róże, gorz​ko–zie​lo​ny smak soku try​ska​ją​ce​go z ło​dyg, ostre kol​ce na ję​zy​ku. I wte​dy Agnes. Agnes na po​dwó​rzu, jej krzyk: „Prze​stań, prze​stań!”. Agnes, za​le​d​wie dzie​się​cio​let​nia, mała i roz​trzę​sio​na, osza​la​ła z obu​rze​nia spę​ta​ne​go do​tąd wła​snym stra​chem, pa​mię​cią o wszyst​kich ka​rach cie​le​snych, ja​kich sama do​świad​czy​ła. Krzy​czy na ojca i ude​rza go książ​ką, któ​rą wy​nio​sła z domu. Bi​blią. Ude​rza ojca Bi​blią, któ​rą czy​tał im co wie​czór. Oj​ciec wy​pusz​cza z rąk róże, wy​ry​wa świę​tą księ​gę Agnes i ci​ska przez całe po​dwó​rze. Zgar​nia roz​rzu​co​ne kwia​ty, by da​lej kar​mić syna grze​chem, ale Agnes już pod​nio​sła Bi​blię, przy​bie​gła, za​mie​rza się na nie​go i mówi to, cze​go żad​ne z dzie​ci nie śmia​ło mu rzu​cić w twarz, cze​go na​wet sama Agnes ni​g​dy wię​cej po tym dniu już nie po​wtó​rzy, do​pó​ki ten czło​wiek żyje, ale ma od​wa​gę po​wie​dzieć to te​raz, więc przy​su​wa Bi​blię do jego twa​rzy, by mógł zo​ba​czyć zło​ty krzyż na okład​ce po​kry​tej imi​ta​cją skó​ry. „Mor​der​ca – mówi Agnes. – Mor​der​ca”. I Edom wie, że są już wła​ści​wie mar​twi, że oj​ciec za​rżnie ich w swej wście​kło​ści te​raz, wła​śnie te​raz. „Mor​der​ca”, mówi Agnes oskar​ży​ciel​sko, ukry​ta za tar​czą Bi​blii, i nie cho​dzi jej o to, że oj​ciec za​bi​je Edo​ma, ale że za​bił ich mat​kę, co sły​sze​li nocą przed trze​ma laty, sły​sze​li od​gło​sy krót​kiej, lecz strasz​li​wej wal​ki, i wie​dzie​li, że to nie był wy​pa​dek. Z jego po​ocie​ra​nych i po​ka​le​czo​nych dło​ni wy​pa​da​ją róże, deszcz żół​tych i czer​wo​nych płat​ków. Pod​no​si się i robi krok w stro​nę Agnes, pię​ści ocie​ka​ją mu krwią wła​sną i sy​now​ską. Agnes nie cofa się ani o krok, ale wy​su​wa ku nie​mu książ​kę, zło​ty krzyż

bły​ska w pro​mie​niach słoń​ca. Oj​ciec nie wy​ry​wa jej Bi​blii z rąk, tyl​ko od​da​la się chwiej​nym kro​kiem w stro​nę domu, za​raz po​wró​ci tu z pał​ką albo ta​sa​kiem… a jed​nak nie uj​rzą go już wię​cej tego dnia. Po​tem Agnes – z pin​ce​tą, mi​ską peł​ną cie​płej wody, jo​dy​ną i ban​da​ża​mi – klę​ka obok nie​go. Zja​wia się też Ja​cob, któ​ry wy​czoł​gał się z ciem​nej kry​jów​ki pod gan​kiem, pa​trząc na wszyst​ko z prze​ra​że​niem zza kra​tek dra​bin​ki kwia​to​wej. Trzę​sie się, pła​cze, czer​wie​ni ze wsty​du, bo nie po​mógł bra​tu, bo się ukrył, gdyż kara wy​mie​rzo​na jed​ne​mu bliź​nia​ko​wi za​wsze koń​czy się karą wy​mie​rzo​ną też dru​gie​mu. Agnes uspo​ka​ja Ja​co​ba, każe mu opa​try​wać rany bra​ta, do Edo​ma zaś mówi: „Ko​cham two​je róże, Edom. Ko​cham two​je róże. Bóg ko​cha two​je róże, Edom”. Ci​chy trze​pot nie​spo​koj​nych skrzy​deł w gó​rze, milk​nie świer​got pta​ków. Po​wie​trze nie​ru​cho​me i cięż​kie jak woda w ukry​tej przed ludz​kim wzro​kiem za​to​ce, na ja​kiejś ta​jem​ni​czej łące, gdzieś da​le​ko, w szczę​śli​wym ogro​dzie lu​dzi nie​upa​dłych… W wie​ku nie​mal czter​dzie​stu lat Edom wciąż śnił o tym po​nu​rym let​nim po​po​łu​dniu, lecz już nie tak czę​sto jak w prze​szło​ści. Gdy ten kosz​mar na​wie​dzał go nocą, nie był już tak prze​ra​ża​ją​cy, zmie​niał się w sen pe​łen na​dziei i ła​god​no​ści. Jesz​cze przed kil​ku laty Edom bu​dził się nie​odmien​nie, gdy oj​ciec wpy​chał mu róże w usta albo gdy kol​ce mu​ska​ły mu rzę​sy, albo gdy Agnes za​czy​na​ła bić ojca Bi​blią, pro​wo​ku​jąc go do wy​mie​rze​nia jesz​cze su​row​szej kary. Po​czu​cie na​dziei, któ​re​go do​zna​wał jesz​cze przed prze​bu​dze​niem z tego kosz​ma​ru, zro​dzi​ło się wraz z cią​żą Agnes. Edom nie ro​zu​miał, dla​cze​go tak jest, i nie pró​bo​wał się nad tym za​sta​na​wiać. Był po pro​stu wdzięcz​ny za tę me​ta​mor​fo​zę, gdyż bu​dził się te​raz spo​koj​ny, co naj​wy​żej z drże​niem, ni​g​dy z chra​pli​wym krzy​kiem bólu. Tego mar​co​we​go po​ran​ka, kil​ka mi​nut po od​jeź​dzie plac​ko​we​go kon​wo​ju, Edom wy​pro​wa​dził z ga​ra​żu swo​je​go for​da i po​je​chał do szkół​ki kwia​to​wej, któ​rą otwie​ra​no o wcze​snej po​rze. Wio​sna była co​raz bli​żej i cze​ka​ło go mnó​stwo pra​cy przy ho​dow​li róż, do któ​rej od​two​rze​nia za​chę​cił go nie​gdyś Joey Lam​pion. My​ślał z

za​do​wo​le​niem o naj​bliż​szych go​dzi​nach, któ​re spę​dzi na prze​glą​da​niu sa​dzo​nek, na​rzę​dzi i ma​te​ria​łów ogrod​ni​czych. — Tego ran​ka, gdy to się sta​ło, Tom Va​na​dium wstał póź​niej niż zwy​kle, ogo​lił się, wziął prysz​nic i za​dzwo​nił z te​le​fo​nu w ga​bi​ne​cie Pau​la na dole do Maxa Bel​li​nie​go w San Fran​ci​sco, a po​tem po​łą​czył się z po​li​cją sta​no​wą w Ore​go​nie i ko​men​dą w Spru​ce Hills. Był wy​jąt​ko​wo nie​spo​koj​ny. Nie po​mo​gły mu ani sto​ic​ka na​tu​ra, ani fi​lo​zo​fia je​zu​itów, któ​ra za​kła​da zgo​dę na wszyst​ko, co przy​no​si każ​dy dzień, ani też za​wo​do​wa cier​pli​wość de​tek​ty​wa z wy​dzia​łu za​bójstw. W cią​gu po​nad dwóch mie​się​cy, ja​kie upły​nę​ły od znik​nię​cia Eno​cha Ca​ina, nie zna​le​zio​no na​wet śla​du ucie​ki​nie​ra. Ty​dzień za ty​go​dniem ma​lut​kie drzew​ko nie​po​ko​ju roz​ra​sta​ło się co​raz bar​dziej, aż w koń​cu Toma za​czął ota​czać gę​sty las znie​cier​pli​wie​nia. Ro​dzi​na Ce​le​sti​ny nie cze​ka​ła już na po​wrót do San Fran​ci​sco, tyl​ko za​czę​ła nowe ży​cie tu, w Bri​ght Be​ach; wszyst​ko wska​zy​wa​ło na to, że będą szczę​śli​wi i znaj​dą sens w po​ży​tecz​nej pra​cy. Tom też po​sta​no​wił osie​dlić się tu​taj i po​ma​gać Agnes w jej mi​sji, któ​ra za​ta​cza​ła co​raz szer​sze krę​gi. Nie był jesz​cze pe​wien, czy od​no​wi ślu​by i za​ło​ży ko​lo​rat​kę, czy też spę​dzi resz​tę ży​cia jako czło​wiek świec​ki. Zwle​kał z tą de​cy​zją do chwi​li, gdy zo​sta​nie roz​wią​za​na spra​wa Ca​ina. Nie mógł już nad​uży​wać go​ścin​no​ści Pau​la Da​ma​scu​sa. Od​kąd przy​wiózł Wal​ly’ego do Bri​ght Be​ach, miesz​kał u Pau​la w po​ko​ju go​ścin​nym. Wie​dział, że za​wsze jest mile wi​dzia​ny, czuł też co​raz sil​niej​szą więź z tymi ludź​mi, miał jed​nak wra​że​nie, że się na​rzu​ca. Za​dzwo​nił do Bel​li​nie​go w San Fran​ci​sco i zna​jo​mych po​li​cjan​tów w Ore​go​nie, bła​ga​jąc Boga o ja​kieś wia​do​mo​ści, lecz jego mo​dli​twy nie zo​sta​ły wy​słu​cha​ne. Cain za​padł się pod zie​mię, na​wet licz​ni ja​sno​wi​dze, któ​rzy włą​czy​li się do tej sen​sa​cyj​nej spra​wy, nie po​tra​fi​li go zlo​ka​li​zo​wać.

Co​raz bar​dziej nie​za​do​wo​lo​ny, Tom wstał zza biur​ka, za​brał po​ran​ną ga​ze​tę spod drzwi i po​szedł do kuch​ni za​pa​rzyć so​bie kawy. Po​tem za​siadł z dzban​kiem i kub​kiem przy so​sno​wym sto​le. Już chciał otwo​rzyć ga​ze​tę, gdy do​strzegł pod spodem ćwierć​do​la​rów​kę. Błysz​czą​cą. Wzdłuż gór​nej kra​wę​dzi, nad gło​wą wiel​kie​go pa​trio​ty, wy​ry​te sło​wo Li​ber​ty, wol​ność, pod jego bro​dą sło​wa In God We Trust, w Bogu na​sza na​dzie​ja. Tom Va​na​dium nie ule​gał ła​two pa​ni​ce i naj​pierw za​czął szu​kać lo​gicz​ne​go wy​ja​śnie​nia ca​łej sy​tu​acji. Paul chciał się na​uczyć sztucz​ki z mo​ne​tą i po​mi​mo wro​dzo​nej nie​zręcz​no​ści ćwi​czył od cza​su do cza​su. Za​pew​ne ro​bił to przy sto​le tego ran​ka – albo po​przed​nie​go dnia wie​czo​rem – aż stra​cił cier​pli​wość. Wal​ly przed wy​jaz​dem z San Fran​ci​sco po​zbył się swo​ich nie​ru​cho​mo​ści. Wy​da​wa​ło się nie​moż​li​we, by ktoś mógł go wy​tro​pić w Bri​ght Be​ach. Sa​mo​cho​dy na​był za po​śred​nic​twem fir​my, a nowy dom ku​pił za środ​ki z fun​du​szu no​szą​ce​go imię jego zmar​łej żony. Ce​le​sti​na, Gra​ce, na​wet on, Tom, zro​bi​li wszyst​ko, by za​trzeć wszel​kie śla​dy. Nie​licz​ni po​li​cjan​ci, któ​rzy wie​dzie​li, jak kon​tak​to​wać się z To​mem, a przez nie​go z po​zo​sta​ły​mi, wie​dzie​li do​sko​na​le, że jego miej​sce po​by​tu i nu​mer te​le​fo​nu mu​szą po​zo​stać w ści​słej ta​jem​ni​cy. Ćwierć​do​la​rów​ka, sre​brzy​sty krą​żek. Pod szy​ją wiel​kie​go pa​trio​ty data: 1965. Dziw​nym zbie​giem oko​licz​no​ści rok, w któ​rym zgi​nę​ła Na​omi. Rok, w któ​rym Tom po raz pierw​szy spo​tkał Ca​ina. Rok, w któ​rym wszyst​ko się za​czę​ło. Paul, ćwi​cząc z mo​ne​tą, sie​dział za​zwy​czaj na so​fie albo w fo​te​lu, za​wsze tam, gdzie był dy​wan. Kie​dy pie​niądz spa​dał na gołą pod​ło​gę, to​czył się bez koń​ca i trze​ba było za nim go​nić. Tom wy​cią​gnął z szu​fla​dy nóż. Naj​dłuż​szy i naj​ostrzej​szy, jaki uda​ło mu się zna​leźć. Re​wol​wer zo​sta​wił na gó​rze, w szu​fla​dzie sto​li​ka noc​ne​go.

Pe​wien, że prze​sa​dza, wy​szedł z kuch​ni nie jak ksiądz, ale po​li​cjant: lek​ko ugię​te ko​la​na, nóż przed sobą, szyb​ki rzut oka za próg drzwi. Z kuch​ni do ja​dal​ni, po​tem do holu, z ple​ca​mi przy ścia​nie. I do przed​po​ko​ju. Cze​kał, na​słu​chu​jąc uważ​nie. Był sam. W domu pa​no​wa​ła ci​sza. Han​na Rey, go​spo​dy​ni, mia​ła się zja​wić do​pie​ro po dzie​sią​tej. Głę​bo​ka na​wał​ni​ca ci​szy, za​prze​cze​nie grzmo​tu, dom za​la​ny po dach tłu​mią​cym wszel​kie dźwię​ki desz​czem bez​gło​śno​ści. Po​szu​ki​wa​nie Ca​ina ze​szło na dru​gi plan. Naj​waż​niej​sze – do​trzeć do re​wol​we​ru. Od​zy​skać broń i wte​dy prze​szu​kać na​wie​dzo​ne po​ko​je po ko​lei, by wy​tro​pić in​tru​za. Wy​tro​pić, je​śli tu był. Je​śli Cain nie za​czął go tro​pić pierw​szy. Tom ru​szył po scho​dach. — Wuj Ja​cob, ku​charz, opie​kun dzie​ci i mi​ło​śnik wod​nej śmier​ci, sprząt​nął ze sto​łu i zmył na​czy​nia, pod​czas gdy Bar​ty zno​sił cier​pli​wie bez​ład​ną roz​mo​wą z Pi​xie Lee i pan​ną Gou​dą Che​ese, któ​rej na​zwi​sko nie było ho​no​ro​wym ty​tu​łem z ja​kie​goś kon​kur​su pięk​no​ści spon​so​ro​wa​ne​go przez fir​mę na​bia​ło​wą, jak po​cząt​ko​wo są​dził. An​gel wy​ja​śni​ła, że to sio​stra kłam​li​we​go pana se​ro​we​go z te​le​wi​zyj​nych re​kla​mó​wek. Kie​dy już wy​su​szo​ne na​czy​nia tra​fi​ły do sza​fek, Ja​cob wy​co​fał się do sa​lo​nu, z wiel​kim za​do​wo​le​niem usa​do​wił w fo​te​lu i za​głę​bił w nową książ​kę o ka​ta​stro​fach za​pór wod​nych. Za​po​mni na śmierć o pod​wie​czor​ku dla dzie​ci, Bar​ty i An​gel będą mu​sie​li ra​to​wać go z za​la​nych ulic ja​kie​goś nie​szczę​sne​go mia​sta. Po​rzu​ciw​szy chwi​lo​wo lal​ki, dzie​ci po​szły na górę do po​ko​ju Bar​ty’ego, gdzie w mil​cze​niu cze​ka​ła mó​wią​ca książ​ka. An​gel, uzbro​jo​na w kred​ki i blok ry​sun​ko​wy, wspię​ła się na wy​ście​ła​ną ławę w ni​szy okien​nej. Bar​ty usiadł na łóż​ku i włą​czył ma​gne​to​fon, któ​ry stał na noc​nym sto​li​ku.

Sło​wa Ro​ber​ta Lo​uisa Ste​ven​so​na prze​nio​sły ten po​kój do in​ne​go cza​su i w inne miej​sce. Go​dzi​nę póź​niej, gdy Bar​ty za​pra​gnął się na​pić, wy​łą​czył ma​gne​to​fon. Spy​tał An​gel, czy i ona ma na coś ocho​tę. – Na​pój po​ma​rań​czo​wy – po​wie​dzia​ła. – Przy​nio​sę. Cza​sem Bar​ty bro​nił swej sa​mo​dziel​no​ści za​ja​dle – zwró​ci​ła mu na to uwa​gę mat​ka – i te​raz zbyt ostro upo​mniał An​gel. – Nie chcę, by ktoś mnie ob​słu​gi​wał. Nie je​stem bez​rad​ny, prze​cież wiesz. Sam mogę przy​nieść pi​cie – oświad​czył i ru​szył do drzwi, ale po chwi​li zro​bi​ło mu się przy​kro i spoj​rzał w kie​run​ku okna. – An​gel? – Co? – Prze​pra​szam. By​łem nie​grzecz​ny. – Rany, wiem o tym. – Ale to był pierw​szy raz. – Wca​le nie. – A kie​dy jesz​cze? – Z pan​ną Pi​xie i pan​ną Gou​dą. – Za tam​to też prze​pra​szam. – W po​rząd​ku. Kie​dy Bar​ty prze​kro​czył próg po​ko​ju, pan​na Pi​xie Lee po​wie​dzia​ła: – Je​steś słod​ki, Bar​ty. Wes​tchnął. – Chciał​byś być moim chło​pa​kiem? – spy​ta​ła pan​na Gou​da, któ​ra jak do​tąd nie zdra​dza​ła ro​man​tycz​nych in​kli​na​cji. – Za​sta​no​wię się – obie​cał Bar​ty. Po​dą​ża​jąc ko​ry​ta​rzem i od​mie​rza​jąc uważ​nie każ​dy krok, trzy​mał się bli​sko ścia​ny na​prze​ciw​ko scho​dów.

W pa​mię​ci prze​cho​wy​wał plan domu, na​kre​ślo​ny z pre​cy​zją ar​chi​tek​ta. Znał jego wnę​trze z do​kład​no​ścią do jed​ne​go cen​ty​me​tra i co mie​siąc do​sto​so​wy​wał krok i ob​li​cze​nia do swe​go wzro​stu. Tyle i tyle kro​ków stąd do​tąd. Każ​dy za​kręt i każ​dy szcze​gół oto​cze​nia wy​ry​te w pa​mię​ci. Taka wę​drów​ka sta​no​wi​ła skom​pli​ko​wa​ne za​gad​nie​nie ma​te​ma​tycz​ne, ale Bar​ty, ge​niusz w tej dzie​dzi​nie, po​ru​szał się po domu jak czło​wiek ob​da​rzo​ny wzro​kiem. Nie kie​ro​wał się od​gło​sa​mi, choć od cza​su do cza​su sta​no​wi​ły po​moc​ny dro​go​wskaz. Dwa​na​ście kro​ków z po​ko​ju i de​ska pod​ło​go​wa pod wy​kła​dzi​ną za​skrzy​pia​ła ci​cho, z cze​go wy​wnio​sko​wał, że od szczy​tu scho​dów dzie​li go sie​dem​na​ście kro​ków. Nie po​trze​bo​wał tego sy​gna​łu, by wie​dzieć, w któ​rym do​kład​nie miej​scu się znaj​du​je, ale za​wsze do​da​wał mu pew​no​ści. Gdy od ob​lu​zo​wa​nej de​ski dzie​li​ło go już sześć kro​ków, do​znał bar​dzo dziw​ne​go wra​że​nia, że nie jest sam. Nie kie​ro​wał się ni​g​dy szó​stym zmy​słem – wie​lu lu​dzi wie​rzy, że są nim ob​da​rze​ni – by wy​czuć prze​szko​dę czy otwar​tą prze​strzeń. Cza​sem in​stynkt mu pod​po​wia​dał, że na dro​dze znaj​du​je się ja​kiś przed​miot, któ​re​go nie po​win​no być w tym miej​scu; ale naj​czę​ściej nie po​tra​fił ni​cze​go wy​kryć i je​śli nie miał w ręku la​ski, po​ty​kał się o prze​szko​dę. Szó​sty zmysł był zde​cy​do​wa​nie prze​ce​nia​ny. Je​śli był ktoś prócz nie​go w holu, to na pew​no nie An​gel, któ​ra oczy​wi​ście pa​pla​ła​by ra​do​śnie gło​sem jed​nej z la​lek. Wuj Ja​cob ni​g​dy by z nim tak nie żar​to​wał, a ni​ko​go in​ne​go w domu nie było. Od​su​nął się jed​nak od ścia​ny i po​ma​cał wy​cią​gnię​ty​mi ra​mio​na​mi po​grą​żo​ny w ciem​no​ści świat wo​kół sie​bie. Pust​ka. Ni​ko​go. Otrzą​sa​jąc się z dziw​ne​go wra​że​nia, Bar​ty ru​szył w stro​nę scho​dów. Kie​dy do​tarł do słup​ka, usły​szał za ple​ca​mi ci​chy jęk de​ski pod​ło​go​wej. Od​wró​cił się i mru​ga​jąc pla​sti​ko​wy​mi ocza​mi, spy​tał: – Kto tu jest?

Nikt się nie ode​zwał. Domy bez​u​stan​nie osia​da​ły, wy​da​jąc róż​ne od​gło​sy. Wła​śnie dla​te​go nie chciał w swych wę​drów​kach przez ciem​ność zbyt​nio po​le​gać na dźwię​kach. Skrzyp​nię​cie de​ski mo​gło być skut​kiem jego kro​ków, ale rów​nie do​brze mo​gło być gło​sem sa​me​go domu, któ​ry re​ago​wał na po​go​dę albo wiek. – Kto tu jest? – po​wtó​rzył i znów nie do​cze​kał się od​po​wie​dzi. Prze​ko​na​ny, że to dom pła​ta mu fi​gle, Bar​ty zszedł ostroż​nie na dół, sto​pień po stop​niu, i zna​lazł się na par​te​rze. Prze​cho​dząc obok sa​lo​nu, rzu​cił: – Uwa​żaj na falę po​wo​dzio​wą, wuj​ku Ja​co​bie. Za​uro​czo​ny wi​zją ka​ta​stro​fy, tak za​to​pio​ny w swej książ​ce, jak​by wszedł w nią za spra​wą ma​gicz​nej sztucz​ki i za​mknął za sobą okład​ki, wuj Ja​cob nie od​po​wie​dział. Bar​ty ru​szył do kuch​ni, roz​my​śla​jąc o dok​to​rze Je​kyl​lu i panu Hy​dzie.

81 Lewa dłoń na po​rę​czy, pra​wa z no​żem przy​ci​śnię​ta do boku i go​to​wa do ata​ku: Tom Va​na​dium wcho​dził ostroż​nie i szyb​ko na pię​tro, od​wra​ca​jąc się kil​ka razy, by spraw​dzić, czy Cain nie przy​cza​ił się za jego ple​ca​mi. Ko​ry​ta​rzem w stro​nę po​ko​ju. Po​tem przez próg, zwin​nie i na ugię​tych ko​la​nach. Czuj​ny rzut oka na lek​ko uchy​lo​ną sza​fę. Po​tem pro​sto do sto​li​ka. Po​dej​rze​wał, że broń znik​nę​ła z szu​fla​dy. Jed​nak była na swo​im miej​scu. Za​ła​do​wa​na. Rzu​cił nóż na pod​ło​gę i chwy​cił re​wol​wer. Mi​nę​ło pra​wie trzy​dzie​ści lat od se​mi​na​rium – a na​wet wię​cej, je​śli mie​rzyć czas utra​co​ną nie​win​no​ścią i bez​mia​rem okrut​ne​go do​świad​cze​nia – a Tom Va​na​dium szy​ko​wał się, by za​bić czło​wie​ka. Na​wet gdy​by miał szan​sę roz​bro​ić Ca​ina czy go zra​nić, zde​cy​do​wał​by się na strzał w gło​wę, strzał w ser​ce, na rolę sę​dzie​go i kata, rolę Boga, któ​re​mu po​zo​sta​wił​by oce​nę swej spla​mio​nej grze​chem du​szy. Z po​ko​ju do po​ko​ju na pię​trze. Sza​fy. Prze​strzeń za me​bla​mi. Ła​zien​ki. Pry​wat​ne za​ka​mar​ki Pau​la. Ani śla​du Ca​ina. Scho​da​mi w dół, przez par​ter, szyb​ko, bez​gło​śnie, wstrzy​mu​jąc chwi​la​mi od​dech, na​słu​chu​jąc czy​je​goś od​de​chu, ci​che​go pi​sku bu​tów o gu​mo​wych po​de​szwach, mimo że twar​dy tu​pot roz​sz​cze​pio​nych ko​pyt i woń siar​ki nie by​ły​by ni​czym nie​zwy​kłym. W koń​cu do​tarł do kuch​ni, za​to​czył peł​ne koło od błysz​czą​cej mo​ne​ty na sto​le do błysz​czą​cej mo​ne​ty na sto​le. Ani śla​du Ca​ina. Być może, dały o so​bie znać dwa mie​sią​ce tłu​mio​nej fru​stra​cji – na​pię​te ner​wy, roz​go​rącz​ko​wa​na wy​obraź​nia i ocze​ki​wa​nie, z któ​re​go wy​kry​sta​li​zo​wał się strach. Po​czuł​by się głu​pio, gdy​by nie wy​cier​piał tyle od Eno​cha Ca​ina. Alarm oka​zał się fał​szy​wy, ale zwa​żyw​szy na na​tu​rę wro​ga, war​to było cza​sem po​ćwi​czyć.

Po​ło​żył broń na ga​ze​cie i opadł na krze​sło. Się​gnął po ku​bek. Prze​pro​wa​dził re​wi​zję z ta​kim po​śpie​chem, że kawa nie zdą​ży​ła jesz​cze wy​sty​gnąć. Nie od​sta​wia​jąc kub​ka, Tom wziął ze sto​li​ka mo​ne​tę i prze​su​nął po kost​kach le​wej dło​ni. W koń​cu oka​za​ło się, że to jed​nak mo​ne​ta Pau​la. Ćwierć​do​la​ro​wa po​żyw​ka dla pa​ni​ki. — Ju​nior sta​nął w drzwiach sy​pial​ni ci​cho jak kot i oparł się o fra​mu​gę. Dziew​czyn​ka pod oknem nie oka​za​ła ni​czym, że zda​je so​bie spra​wę z jego obec​no​ści. Sie​dzia​ła w ni​szy zwró​co​na do nie​go pro​fi​lem, na pod​cią​gnię​tych ko​la​nach trzy​ma​ła blok ry​sun​ko​wy i za​wzię​cie ry​so​wa​ła kred​ka​mi. Za wiel​kim oknem wi​dać było po​czer​nia​łe ko​na​ry po​tęż​ne​go dębu ma​lu​ją​ce ciem​ną pa​ję​czy​nę na tle nie​ba. Li​ście drża​ły lek​ko, jak​by sama na​tu​ra za​sta​na​wia​ła się z nie​po​ko​jem, do cze​go może być zdol​ny Ju​nior Cain. Wi​dok drze​wa pod​su​nął mu pew​ną myśl. Po​sta​no​wił, że kie​dy już za​strze​li dziew​czyn​kę, otwo​rzy okno i ci​śnie jej cia​ło na ga​łę​zie. Niech je Ce​le​sti​na zo​ba​czy, na​dzia​ne na ko​na​ry w ak​cie bez​ład​ne​go ukrzy​żo​wa​nia. Jego cór​kę, jego nie​szczę​ście, koło tor​tur, wnucz​kę bap​ty​sty, cza​row​ni​ka rzu​ca​ją​ce​go klą​twę czy​ra​ków… Naj​pierw chi​rurg prze​ciął skal​pe​lem pięć​dzie​siąt czte​ry czy​ra​ki, a z trzy​dzie​stu je​den wy​ciął rdze​nie (go​le​nie gło​wy, na któ​rej ro​pia​ło dwa​na​ście), po​tem trzy dni w szpi​ta​lu, by za​po​biec in​fek​cji gron​kow​co​wej, wresz​cie po​wrót na łono świa​ta z ły​si​ną god​ną Bud​dy i per​spek​ty​wą wiecz​nych blizn. Wte​dy Ju​nior mógł od​wie​dzić bi​blio​te​kę w Reno i za​po​znać się z naj​śwież​szy​mi do​nie​sie​nia​mi. Za​bój​stwo pa​sto​ra Whi​te’a było sze​ro​ko ko​men​to​wa​ne w pra​sie kra​jo​wej, zwłasz​cza w ga​ze​tach Za​chod​nie​go Wy​brze​ża, głów​-

nie z po​wo​du do​mnie​ma​nych mo​ty​wów ra​so​wych i spa​le​nia ple​ba​nii. Po​li​cja uzna​ła Ju​nio​ra za głów​ne​go po​dej​rza​ne​go i więk​szość ga​zet za​mie​ści​ła jego zdję​cie. Okre​śla​no go jako „przy​stoj​ne​go”, „zu​chwa​łe​go”, „czło​wie​ka o wy​glą​dzie gwiaz​do​ra fil​mo​we​go”. Pi​sa​no, że jest zna​ny w krę​gach awan​gar​dy ar​ty​stycz​nej San Fran​ci​sco. Po​czuł dreszcz pod​nie​ce​nia, kie​dy do​wie​dział się, że Sklent na​zwał go „cha​ry​zma​tycz​ną po​sta​cią, głę​bo​kim my​śli​cie​lem, czło​wie​kiem o nie​zwy​kłym wy​ro​bie​niu ar​ty​stycz​nym… tak in​te​li​gent​nym, że zdo​łał​by wy​krę​cić się od mor​der​stwa jak inni od nie​pra​wi​dło​we​go par​ko​wa​nia”. „Wła​śnie tacy lu​dzie jak on – do​wo​dził Sklent – po​twier​dza​ją swym ist​nie​niem wi​zję świa​ta, któ​rą ży​wią się moje dzie​ła”. Ju​nio​ra ucie​szył ten roz​głos, lecz za​miesz​cze​nie po​do​bi​zny w ga​ze​tach wy​da​ło mu się bar​dzo wy​so​ką ceną za uzna​nie jego za​sług dla sztu​ki. Na szczę​ście, z tą swo​ją ły​si​ną i dzio​ba​tym ob​li​czem nie przy​po​mi​nał już Eno​cha Ca​ina, któ​re​go po​szu​ki​wa​ła po​li​cja w ca​łym kra​ju. Po​dej​rze​wa​no w do​dat​ku, że ban​da​że były po pro​stu czymś w ro​dza​ju ma​ski. Ja​kiś psy​cho​log do​wo​dził na​wet, że są one wy​ra​zem po​czu​cia winy i wsty​du, któ​rych po​dej​rza​ny so​bie nie uświa​da​mia. Tak, słusz​nie. Rok 1968 – chiń​ski rok Mał​py – miał być dla Ju​nio​ra ro​kiem Chi​rur​ga Pla​stycz​ne​go. Wie​dział, że musi się pod​dać zdję​ciu na​skór​ka, by od​zy​skać gład​kość i od​cień skó​ry, i zno​wu stać się nie​od​par​cie atrak​cyj​nym dla ko​biet. Na​le​ża​ło też do​ko​nać sub​tel​nych zmian w ry​sach twa​rzy. Trud​na spra​wa. Nie chciał wy​rze​kać się do​sko​na​łej uro​dy dla ano​ni​mo​wo​ści. Po​sta​no​wił do​ło​żyć wszel​kich sta​rań, by po ope​ra​cji, kie​dy już za​pu​ści i może ufar​bu​je wło​sy, móc rzu​cać ko​bie​ty na ko​la​na jak nie​gdyś. We​dług re​la​cji pra​so​wych po​li​cja przy​pi​sy​wa​ła mu tak​że za​bój​stwo Na​omi, Vic​to​rii Bres​sler i Neda Gna​thi​ca (któ​re​go po​wią​za​no z Ce​le​sti​ną). Był też po​szu​ki​wa​ny za pró​bę za​bój​stwa dok​to​ra Wal​te​ra Lip​scom​ba (naj​pew​niej chu​dziel​ca), za pró​bę za​bój​stwa Gra​ce Whi​te i za na​paść z za​mia​rem za​bój​stwa na Ce​le​sti​nę Whi​te

i jej cór​kę An​gel, a tak​że za na​paść na Le​no​rę Kick​mu​le (któ​rej ob​wie​szo​ne​go ozdób​ka​mi pon​tia​ca ukradł w Eu​ge​ne). Po​szedł do bi​blio​te​ki głów​nie po to, by po​twier​dzić fakt śmier​ci Har​ri​so​na Whi​te’a. Tra​fił tego czło​wie​ka z pi​sto​le​tu czte​ry razy. Dwa strza​ły w zbior​nik ben​zy​ny znisz​czy​ły ple​ba​nię i przy oka​zji spo​pie​li​ły wie​leb​ne​go. Kie​dy ma się do czy​nie​nia z czar​ną ma​gią, ostroż​no​ści ni​g​dy za wie​le. Upew​niw​szy się, że rzu​ca​ją​cy klą​twy pa​stor jest nie​za​prze​czal​nie mar​twy, Ju​nior uzy​skał czte​ry za​ska​ku​ją​ce in​for​ma​cje. Trzy mia​ły dla nie​go ogrom​ne zna​cze​nie. Po pierw​sze, Vic​to​ria Bres​sler zo​sta​ła wy​mie​nio​na jako jed​na z jego ofiar, choć o ile się orien​to​wał, wła​dze na​dal mia​ły po​wo​dy przy​pi​sy​wać tę zbrod​nię Va​na​diu​mo​wi. Po dru​gie, nie zna​lazł wzmian​ki o de​tek​ty​wie, a za​tem nie zna​le​zio​no jego cia​ła w je​zio​rze. Wciąż po​wi​nien za​li​czać się do gro​na po​dej​rza​nych w spra​wie Vic​to​rii Bres​sler. A je​śli nowe do​wo​dy oczysz​cza​ły go z wszel​kich po​dej​rzeń, na​le​ża​ło się spo​dzie​wać wzmian​ki o jego znik​nię​ciu, on sam po​wi​nien być uzna​ny za ko​lej​ną, do​mnie​ma​ną ofia​rę Wsty​dli​we​go Za​bój​cy czy też Za​ban​da​żo​wa​ne​go Rzeź​ni​ka, jak ochrzci​ły Ju​nio​ra bru​kow​ce. Po trze​cie, Ce​le​sti​na mia​ła cór​kę. Nie syna imie​niem Bar​tho​lo​mew. Dziec​ko Se​ra​phim było dziew​czyn​ką. O imie​niu An​gel. Wpra​wi​ło go to w osłu​pie​nie, zdez​o​rien​to​wa​ło. Bres​sler, ale nie Va​na​dium. An​gel, dziew​czyn​ka, nie chło​piec Bar​tho​lo​mew. Coś było nie tak. Wy​czu​wał ja​kiś pod​stęp. Po czwar​te wresz​cie, zdzi​wił go fakt, że Kick​mu​le to au​ten​tycz​ne na​zwi​sko. Ta in​for​ma​cja nie była w tej chwi​li tak istot​na, ale gdy​by kie​dy​kol​wiek toż​sa​mo​ści Gam​mo​ne​ra i Pinch​bec​ka zo​sta​ły ujaw​nio​ne, a on po​trze​bo​wał​by no​wych do​ku​men​tów, na​zwał​by się Eri​kiem Kick​mu​le. Albo może Wol​fgan​giem Kick​mu​le. Brzmia​ło to na​praw​dę su​per. Nikt nie chciał​by za​dzie​rać z czło​wie​kiem o na​zwi​sku Kick​mu​le. Je​śli cho​dzi o nie​po​ko​ją​cą spra​wę cór​ki Se​ra​phim, Ju​nior po​-

sta​no​wił z po​cząt​ku udać się do San Fran​ci​sco, by wy​do​być praw​dę z Nol​ly’ego Wul​fsta​na. Po​tem so​bie uświa​do​mił, że zo​stał do nie​go skie​ro​wa​ny przez tego sa​me​go czło​wie​ka, któ​ry mu po​wie​dział, że Tho​mas Va​na​dium za​gi​nął i że jest po​dej​rza​ny o za​bój​stwo Vic​to​rii Bres​sler. Od​cze​kał więc dwa mie​sią​ce, by go​rą​ca spra​wa Har​ri​so​na Whi​te’a nie​co osty​gła, i pod osło​ną nocy po​je​chał do Spru​ce Hills za​miast do San Fran​ci​sco – łysy, dzio​ba​ty, w do​dat​ku jako Pinch​beck. Po​tem szyb​ko sa​mo​cho​dem do Eu​ge​ne, z Eu​ge​ne czar​te​rem na Oran​ge Co​un​ty Air​port, stam​tąd do Bri​ght Be​ach skra​dzio​nym old​smo​bi​lem rocz​nik 68, do​pó​ki jesz​cze miał prze​wa​gę za​sko​cze​nia. Wy​po​sa​żo​ny w nowy pi​sto​let 9 mm z tłu​mi​kiem, za​pa​so​we ma​ga​zyn​ki amu​ni​cji, trzy ostre noże, wy​trych po​li​cyj​ny i jed​ną sztu​kę pa​ru​ją​ce​go ba​ga​żu, Ju​nior przy​był do mia​stecz​ka póź​nym wie​czo​rem dnia po​przed​nie​go. Wszedł ci​cho do domu Da​ma​scu​sa, gdzie prze​no​co​wał. Mógł za​bić Va​na​diu​ma pod​czas snu; by​ło​by to jed​nak o wie​le mniej sa​tys​fak​cjo​nu​ją​ce niż psy​cho​lo​gicz​na po​tycz​ka i świa​do​mość, że tego wred​ne​go gli​nia​rza zże​ra​ją wy​rzu​ty su​mie​nia, gdyż za​mor​do​wa​no dzie​ci bę​dą​ce pod jego opie​ką. W do​dat​ku Ju​nior nie chciał za​bi​jać Va​na​diu​ma, tym ra​zem na​praw​dę, i od​kryć przy oka​zji, że duch de​tek​ty​wa jest fak​tycz​nie bez​li​to​sną zja​wą, któ​ra nie da​wa​ła mu spo​ko​ju. Du​chy dwoj​ga dzie​ci nie mar​twi​ły go zbyt​nio. W naj​gor​szym ra​zie spra​wi​ły​by nie wię​cej kło​po​tu niż dwa małe ko​ma​ry z za​świa​tów. Tego ran​ka Da​ma​scus opu​ścił dom bar​dzo wcze​śnie, za​nim Va​na​dium zszedł na dół, co Ju​nio​ro​wi było bar​dzo na rękę. Gdy stuk​nię​ty po​li​cjant go​lił się i brał prysz​nic, Ju​nior za​kradł się do jego po​ko​ju na gó​rze. Od​krył re​wol​wer już w dru​gim z trzech do​mnie​ma​nych schow​ków, zro​bił, co trze​ba i scho​wał broń z po​wro​tem do szu​fla​dy w noc​nym sto​li​ku. Unik​nąw​szy o włos spo​tka​nia z Va​-

na​diu​mem w gór​nym holu, wy​co​fał się na par​ter. Za​sta​na​wiał się przez mo​ment nad od​po​wied​nim roz​miesz​cze​niem re​kwi​zy​tów, po czym zo​sta​wił we wła​ści​wym miej​scu mo​ne​tę i ba​gaż – w chwi​li gdy Va​na​dium, ten ludz​ki kloc, za​czął scho​dzić z góry. Na​stą​pi​ła nie​spo​dzie​wa​na zwło​ka, kie​dy de​tek​tyw przez pół go​dzi​ny wy​dzwa​niał z ga​bi​ne​tu, ale po​tem po​szedł do kuch​ni, co po​zwo​li​ło Ju​nio​ro​wi wy​mknąć się z domu i do​koń​czyć dzie​ła. Na​stęp​nie zja​wił się tu​taj. An​gel, usa​do​wio​na w ni​szy okien​nej, była ubra​na na bia​ło. Bia​łe te​ni​sów​ki i skar​pet​ki. Bia​łe spodnie. Bia​ły T–shirt. Dwie bia​łe ko​kar​dy we wło​sach. Do peł​ni ob​ra​zu bra​ko​wa​ło tyl​ko dwóch bia​łych skrzy​de​łek. Mógł dać jej skrzy​dła: krót​ki lot za okno, wprost na drze​wo. – Przy​sze​dłeś, żeby po​słu​chać książ​ki, któ​ra mówi? – spy​ta​ła dziew​czyn​ka. Nie pod​nio​sła wzro​ku znad ry​sun​ku. Choć Ju​nior po​cząt​ko​wo są​dził, że go nie za​uwa​ży​ła, naj​wy​raź​niej cały czas była świa​do​ma jego obec​no​ści. Prze​kro​czył próg po​ko​ju i spy​tał: – Co to za książ​ka? – Taka, któ​ra mówi o zwa​rio​wa​nym dok​to​rze. Z ry​sów dziew​czyn​ka przy​po​mi​na​ła wy​łącz​nie mat​kę. Nie mia​ła nic z Ju​nio​ra. Tyl​ko lek​ko śnia​dy od​cień skó​ry świad​czył o tym, że nie zo​sta​ła po​czę​ta w ło​nie Se​ra​phim za spra​wą par​te​no​ge​ne​zy. – Nie lu​bię tego sta​re​go, zwa​rio​wa​ne​go dok​to​ra – oświad​czy​ła, nie prze​ry​wa​jąc ry​so​wa​nia. – Wo​la​ła​bym, żeby ta książ​ka była o kró​licz​kach, któ​re wy​je​cha​ły na wa​ka​cje. A może o ro​pu​chu, co się uczy jeź​dzić sa​mo​cho​dem i ma róż​ne przy​go​dy. – Gdzie jest te​raz two​ja mat​ka? – spy​tał, po​nie​waż są​dził wcze​śniej, że bę​dzie mu​siał za​strze​lić co naj​mniej jed​ną do​ro​słą oso​bę, by do​trzeć do dzie​ci. Oka​za​ło się jed​nak, że w domu Lip​scom​bów ni​ko​go nie ma i że los pod​su​nął mu jed​no​cze​śnie chłop​ca i dziew​-

czyn​kę, któ​rych chro​nił tyl​ko sa​mot​ny opie​kun. – Roz​wo​zi plac​ki – od​par​ła An​gel. – Jak się na​zy​wasz? – Wol​fgang Kick​mu​le. – Śmiesz​nie. – Wca​le nie śmiesz​nie. – A ja na​zy​wam się Pi​xie Lee. Ju​nior pod​szedł do okna i spoj​rzał na nią z góry. – To nie​praw​da. – A wła​śnie że praw​da – upie​ra​ła się dziew​czyn​ka. – Nie je​steś Pi​xie Lee, ty kłam​czu​cho. – No, na pew​no nie je​stem Gou​da Che​ese. I nie mów tak brzyd​ko. — Pusz​ki z róż​ny​mi na​po​ja​mi za​wsze były usta​wio​ne w okre​ślo​nym po​rząd​ku, żeby Bar​ty mógł bez po​mył​ki wy​brać to, na co miał ocho​tę. Dla An​gel wziął na​pój po​ma​rań​czo​wy, dla sie​bie ko​rzen​ny i za​mknął lo​dów​kę. Wra​ca​jąc zna​nym so​bie szla​kiem przez kuch​nię, po​czuł w noz​drzach woń ja​śmi​nu. Za​baw​ne, ja​śmin w środ​ku domu. Dwa kro​ki da​lej owio​nął go stru​mień po​wie​trza. Przy​sta​nął, ob​li​czył coś szyb​ko, od​wró​cił się i ru​szył w kie​run​ku tyl​nych drzwi. Były otwar​te. Ze wzglę​du na my​szy i kurz drzwi w domu Lam​pio​nów ni​g​dy nie zo​sta​wia​no na​wet uchy​lo​nych, a już na pew​no nikt ich nie otwie​rał na oścież. Wspar​ty dło​nią o fra​mu​gę, Bar​ty wy​chy​lił się za próg i za​czął na​słu​chi​wać. Pta​ki. De​li​kat​ny sze​lest li​ści. Ży​we​go du​cha na gan​ku. Lu​dzie, na​wet sta​ra​jąc się za​cho​wać ci​szę, za​wsze tro​chę ha​ła​so​wa​li. – Wuj​ku?

Brak od​po​wie​dzi. Pchnął bar​kiem drzwi i wy​szedł z kuch​ni. Za​trzy​mał się obok wej​ścia do sa​lo​nu i rzu​cił: – Wuj​ku Ja​co​bie? Mil​cze​nie. Żad​nych od​gło​sów. Wuja tu nie było. Uznał, że Ja​cob po​szedł do swo​je​go miesz​ka​nia nad ga​ra​żem, za​po​mi​na​jąc za​mknąć drzwi w kuch​ni. — – Spra​wi​łaś mi mnó​stwo kło​po​tów, wiesz? – po​wie​dział. Przez całą noc pod​sy​cał w so​bie pięk​ną wście​kłość, roz​my​śla​jąc o wszyst​kim, co wy​cier​piał przez tę ku​si​ciel​kę, mat​kę dziew​czyn​ki, któ​rej wier​ne od​bi​cie do​strze​gał w tej mi​nia​tu​ro​wej dziw​ce. – Mnó​stwo. – Czy psy mó​wią? – Co tam ry​su​jesz? – za​in​te​re​so​wał się. – Mó​wią czy nie mó​wią? – Py​ta​łem, co ry​su​jesz. – Coś, co wi​dzia​łam dziś rano. Wciąż po​chy​la​jąc się nad nią groź​nie, wy​rwał jej z rą​czek blok i obej​rzał ry​su​nek. – Gdzie mo​głaś to wi​dzieć, u dia​bła? Nie pa​trzy​ła na nie​go tak jak mat​ka, kie​dy ko​chał się z nią na ple​ba​nii. Za​czę​ła ob​ra​cać kred​ką w tem​pe​rów​ce, pil​nu​jąc przy tym, by stru​ży​ny spa​da​ły do pod​sta​wio​nej pusz​ki. – Wi​dzia​łam to tu​taj. Ju​nior ci​snął blok na pod​ło​gę. – Gów​no praw​da. – W tym domu mó​wi​my „dyr​dy​mał​ki”. Dziw​ny dzie​ciak. Czuł się w jego obec​no​ści nie​pew​nie. Bia​łe ubra​nie, nie​zro​zu​mia​ła pa​pla​ni​na o ga​da​ją​cych książ​kach i psach, mat​ka roz​wo​żą​ca plac​ki, ten ry​su​nek, tak nie​sa​mo​wi​ty jak na małą

dziew​czyn​kę. – Spójrz na mnie, An​gel. Szu, szu, szu – ob​ra​ca​ła czer​wo​ną kred​ką w tem​pe​rów​ce. – Po​wie​dzia​łem: spójrz na mnie. Trzep​nął ją po dło​niach, wy​trą​ca​jąc tem​pe​rów​kę i kred​kę. Za​stu​ka​ły o okno i spa​dły na po​dusz​kę. Kie​dy wciąż nie chcia​ła spoj​rzeć mu w oczy, chwy​cił ją za bród​kę i od​chy​lił do tyłu gło​wę. Strach w ma​łych oczach. I na​głe zro​zu​mie​nie. – Znasz mnie, praw​da? – spy​tał za​sko​czo​ny. Mil​cza​ła. – Znasz mnie – utrzy​my​wał. – Tak, znasz. Po​wiedz mi, kim je​stem, Pi​xie Lee. Po chwi​li wa​ha​nia od​par​ła: – Je​steś po​two​rem, tyl​ko że jak cię wi​dzia​łam, to się cho​wa​łam pod łóż​kiem, a ty mia​łeś tam być. – Jak mo​głaś mnie roz​po​znać? Bez wło​sów, z tą twa​rzą? – Wi​dzę. – Co to zna​czy? – do​py​ty​wał się, ści​ska​jąc bo​le​śnie jej po​licz​ki. Jego zło​śli​we pal​ce wy​krzy​wia​ły li​nię jej uste​czek, dla​te​go od​par​ła nie​wy​raź​nie: – Wi​dzę wszyst​ko, czym je​steś. — Tom Va​na​dium był zbyt roz​stro​jo​ny, by in​te​re​so​wać się ga​ze​tą. Moc​na czar​na kawa, przed​tem wy​śmie​ni​ta, te​raz sma​ko​wa​ła gorz​ko. Za​niósł ku​bek do zle​wu, wy​lał za​war​tość do spły​wu – i do​strzegł w ką​cie po​jem​nik chłod​ni​czy. Nie za​uwa​żył go wcze​śniej. Śred​niej wiel​ko​ści, pla​sti​ko​wy, wy​ło​żo​ny w środ​ku po​li​sty​re​nem.

Ta​kie prze​no​śne lo​dów​ki na​peł​nia się pusz​ka​mi z pi​wem i za​bie​ra na pik​nik. Pew​nie Paul cze​goś za​po​mniał. Wiecz​ko nie było do​krę​co​ne. Spod jego kra​wę​dzi wy​do​by​wa​ła się cie​niut​ka, po​zwi​ja​na struż​ka dymu. Ogień? Od razu się zo​rien​to​wał, że to nie dym, za szyb​ko się roz​pły​wał w po​wie​trzu. Po​czuł chłód na dło​ni. Zim​na para su​che​go lodu. Tom zdjął po​kry​wę. Żad​nych pu​szek z pi​wem, jed​na gło​wa – od​cię​ta gło​wa Si​mo​na Ma​gus​so​na spo​czy​wa​ła twa​rzą do góry na ka​wał​kach lodu, usta były otwar​te, jak​by ad​wo​kat wo​łał w są​dzie: „Sprze​ciw!”. Ani chwi​li na zgro​zę, na wstręt. Li​czy​ła się każ​da se​kun​da, a każ​da mi​nu​ta mo​gła kosz​to​wać ko​lej​ne ży​cie. Do te​le​fo​nu, we​zwać po​li​cję. Brak sy​gna​łu. Nie war​to stu​kać wi​deł​ka​mi. Uszko​dzo​na li​nia. Są​sia​dów może nie być w domu. Nim za​pu​ka, spy​ta, czy może za​dzwo​nić, wy​krę​ci nu​mer… stra​ta cza​su. Myśl, myśl! Trzy mi​nu​ty dro​gi do domu Lam​pio​nów. Może dwie, je​śli bę​dzie lek​ce​wa​żyć zna​ki sto​pu i ści​nać za​krę​ty. Tom chwy​cił re​wol​wer ze sto​łu, a z ta​bli​cy w ko​ry​ta​rzu klu​czy​ki do sa​mo​cho​du. Kie​dy wy​padł przez drzwi – za​trza​snę​ły się za nim z ta​kim im​pe​tem, że omal nie pę​kła w nich szy​ba – i wy​biegł na ga​nek, ude​rzy​ło go jak obu​chem pięk​no dnia, któ​ry był zbyt błę​kit​ny, zbyt ja​sny, zbyt cu​dow​ny, by skry​wać w so​bie śmierć, a jed​nak skry​wał na​ro​dzi​ny i śmierć, alfę i ome​gę, sple​cio​ne w jed​nym wzo​rze uka​zu​ją​cym dum​nie swe zna​cze​nie, lecz wy​my​ka​ją​cym się zro​zu​mie​niu. Ten dzień był jak cios, jak twar​dy cios, był bru​tal​ny w swym pięk​nie, w swych jed​no​cze​snych obiet​ni​cach nie​zwy​kło​ści i stra​ty. Wóz stał na pod​jeź​dzie. Mar​twy jak te​le​fon. Boże, do​po​móż mi. Daj mi go, tyl​ko jego, a po​tem pój​dę tam,

do​kąd mnie po​pro​wa​dzisz. Po​tem za​wsze już będę tyl​ko two​im na​rzę​dziem, ale bła​gam, bła​gam, daj mi tego sza​leń​ca, to wcie​le​nie zła! Trzy mi​nu​ty sa​mo​cho​dem, może dwie bez zna​ków sto​pu. Bie​giem był​by rów​nie szyb​ko. Miał brzu​szek, nie był już mło​dzie​niasz​kiem. A jed​nak, za spra​wą iro​nii losu, po śpiącz​ce i re​ha​bi​li​ta​cji wy​chudł i te​raz jesz​cze wa​żył mniej niż wte​dy, gdy Cain za​to​pił go w je​zio​rze. — Wi​dzę wszyst​ko, czym je​steś. Dziew​czyn​ka była nie​sa​mo​wi​ta, bez dwóch zdań, i Ju​nior czuł się te​raz do​kład​nie tak jak pod​czas wie​czo​ru w ga​le​rii, kie​dy wy​szedł z alej​ki po wrzu​ce​niu mar​twe​go Gna​thi​ca do kon​te​ne​ra i od​krył, że nie ma na ręku ze​gar​ka. Tu​taj też cze​goś mu bra​ko​wa​ło, ale to nie był je​dy​nie ro​lex, to w ogó​le nie była rzecz, ale ob​ja​wie​nie, głę​bo​ka praw​da. Pu​ścił dziew​czyn​kę, a ona od razu wci​snę​ła się w na​roż​nik ni​szy, jak naj​da​lej od nie​go. Świa​do​me spoj​rze​nie jej oczu nie pa​so​wa​ło do zwy​kłe​go dziec​ka, do żad​ne​go dziec​ka. Nie było też two​rem jego wy​obraź​ni. Do​strze​gał w nim prze​ra​że​nie, ow​szem, ale i wy​zwa​nie – mó​wi​ło, że mała wie o nim coś, cze​go wie​dzieć w ża​den spo​sób nie mo​gła. Wy​cią​gnął pi​sto​let z ka​bu​ry pod pa​chą i za​czął wkrę​cać tłu​mik. Z po​cząt​ku nie tra​fił na gwint, za bar​dzo drża​ły mu dło​nie. Przy​po​mniał so​bie Sklen​ta, być może w związ​ku z dziw​nym ry​sun​kiem dziew​czyn​ki. Sklent na tam​tym przy​ję​ciu, za​le​d​wie przed kil​ko​ma mie​sią​ca​mi, a całe wie​ki temu. Teo​ria ży​cia po śmier​ci bez po​trze​by Boga. Do​kucz​li​we du​chy. Nie​któ​re po​zo​sta​ją na zie​mi, na​wie​dza​jąc ofia​rę z sa​me​go tyl​ko upo​ru. Inne za​ni​ka​ją. Jesz​cze inne w pro​ce​sie re​in​kar​na​cji ro​dzą się po​now​nie. Jego dro​ga żona spa​dła z wie​ży i umar​ła na kil​ka go​dzin przed na​ro​dzi​na​mi tej dziew​czyn​ki. Tej dziew​czyn​ki… tego na​czy​nia.

Przy​po​mniał so​bie, jak stał na cmen​ta​rzu, u stóp wzgó​rza, na któ​rym le​ża​ła Se​ra​phim – choć wte​dy wie​dział tyl​ko tyle, że to grób ja​kiejś Mu​rzyn​ki – i lę​kał się, że wraz z upły​wem cza​su desz​cze za​nio​są soki roz​kła​da​ją​ce​go się cia​ła do po​ło​żo​ne​go ni​żej dołu ze szcząt​ka​mi Na​omi. Czy był to z jego stro​ny błysk me​ta​fi​zycz​ne​go prze​czu​cia, mgli​sta świa​do​mość, że mar​twą Na​omi i mar​twą Se​ra​phim po​łą​czy​ła już inna, znacz​nie groź​niej​sza więź? Kie​dy Ju​nior Cain wkrę​cił już od​po​wied​nio tłu​mik w lufę bro​ni, na​chy​lił się ku dziew​czyn​ce, zaj​rzał jej w oczy i spy​tał szep​tem: – Je​steś tam, Na​omi? — Gdy Bar​ty był bli​sko szczy​tu scho​dów, wy​da​ło mu się, że z sy​pial​ni do​cie​ra​ją ja​kieś gło​sy. Ci​che i nie​wy​raź​ne. Kie​dy przy​sta​nął, by le​piej sły​szeć, gło​sy za​mil​kły. Albo mu się tyl​ko zda​wa​ło. Może An​gel ba​wi​ła się z ga​da​ją​cą książ​ką. A może, choć zo​sta​wi​ła lal​ki na dole, wy​peł​nia​ła czas do jego po​wro​tu miłą po​ga​węd​ką z pan​ną Pi​xie i pan​ną Gou​dą. Na​śla​do​wa​ła też gło​sy in​nych la​lek, a na​wet pa​cyn​ki o imie​niu Smel​ly. Miał co praw​da tyl​ko trzy lata, nie​mniej jed​nak ni​g​dy do​tąd nie spo​tkał ni​ko​go o tak ży​wej wy​obraź​ni jak An​gel. Za​mie​rzał się z nią oże​nić za ja​kieś, po​wiedz​my, dwa​dzie​ścia lat. Na​wet cu​dow​ne dzie​ci nie po​bie​ra​ją się w wie​ku trzech lat. Te​raz jed​nak, na dłu​go przed we​se​lem, był czas na na​pój po​ma​rań​czo​wy i dal​szy ciąg Dok​to​ra Je​kyl​la i pana Hyde’a. Do​tarł na szczyt scho​dów i skie​ro​wał się do swo​je​go po​ko​ju. — Po dwóch la​tach re​ha​bi​li​ta​cji Tom od​zy​skał spraw​ność, któ​ra była owo​cem współ​cze​snej me​dy​cy​ny i siły woli. Te​raz jed​nak miał wra​że​nie, że do​pie​ro przed chwi​lą wstał z wy​cią​gu. Pra​cu​jąc z wy​sił​kiem no​ga​mi i ra​mio​na​mi, od​czu​wał w mię​śniach i ko​ściach każ​dy z ośmiu mie​się​cy śpiącz​ki.

Biegł, dy​sząc cięż​ko, ze sło​wa​mi mo​dli​twy na ustach. Gło​śnym tu​po​tem o be​to​no​wy chod​nik stra​szył pta​ki, któ​re zry​wa​ły się prze​ra​żo​ne z li​lio​wej buj​no​ści ob​sy​pa​nych kwie​ciem krze​wów, na​wet wie​wiór​ka po​mknę​ła spło​szo​na po pniu pal​my. Nie​licz​ni prze​chod​nie usu​wa​li mu się po​spiesz​nie z dro​gi. Gdy prze​bie​gał skrzy​żo​wa​nia, nie pa​trząc na boki i ry​zy​ku​jąc spo​tka​nie z sa​mo​cho​da​mi, cię​ża​rów​ka​mi i no​so​roż​ca​mi, roz​le​gał się prze​raź​li​wy pisk ha​mul​ców. Zda​wa​ło mu się, że nie bie​gnie ulicz​ka​mi Bri​ght Be​ach, tyl​ko ko​ry​ta​rzem sie​ro​ciń​ca, gdzie pra​co​wał jako wy​cho​waw​ca. Cof​nął się w cza​sie do tam​tej strasz​nej nocy. Bu​dzi go ja​kiś dźwięk. Cie​niut​ki krzyk. Może sły​szał ten krzyk we śnie, wsta​je jed​nak z łóż​ka, bie​rze la​tar​kę i idzie spraw​dzić, co się dzie​je u jego pod​opiecz​nych. Sła​be ża​rów​ki le​d​wie roz​pra​sza​ją mrok na ko​ry​ta​rzu. W po​ko​jach pa​nu​je ciem​ność, drzwi są zgod​nie z re​gu​la​mi​nem uchy​lo​ne, by za​po​biec za​blo​ko​wa​niu zam​ków w ra​zie po​ża​ru. Na​słu​chu​je. Nic. Po​tem do pierw​sze​go po​ko​ju i do pie​kła na zie​mi. W każ​dym dwaj mali chłop​cy, bez tru​du i ha​ła​su po​ko​na​ni przez do​ro​słe​go męż​czy​znę ob​da​rzo​ne​go po​twor​ną siłą obłę​du. W stru​mie​niu świa​tła la​tar​ki mar​twe oczy, wy​krzy​wio​ne twa​rze, krew. Dru​gi po​kój, stru​mień świa​tła drga i ska​cze, jesz​cze strasz​niej​sza ma​sa​kra. Z po​wro​tem na ko​ry​ta​rzu, ja​kaś po​stać w mro​ku. Jo​sef Krepp uchwy​co​ny przez świa​tło la​tar​ki. Jo​sef Krepp, ci​chy wy​cho​waw​ca, ła​god​ny z po​zo​ru, za​trud​nio​ny w sie​ro​ciń​cu od sze​ściu mie​się​cy, żad​nych za​strze​żeń, do​sko​na​łe re​fe​ren​cje. Jo​sef Krepp, ra​do​sny i ro​ze​śmia​ny w bla​sku la​tar​ki, w ocie​ka​ją​cym czer​wie​nią na​szyj​ni​ku z ma​ka​brycz​nych pa​mią​tek. Znów w te​raź​niej​szo​ści, wie​le lat po eg​ze​ku​cji Jo​se​fa Krep​pa, dom Lip​scom​bów nie​speł​na prze​czni​cę da​lej. Za nim dom Lam​pio​nów. U boku Toma po​ja​wił się na​gle ła​cia​ty kot, do​trzy​mu​jąc mu w pę​dzie kro​ku. Koty to słu​gi cza​row​nic. Zły czy do​bry omen? Oto dom Pla​cusz​ko​wej Damy, pole wal​ki.

— – Na​omi, je​steś tam? – wy​szep​tał po​now​nie Ju​nior, za​glą​da​jąc w zwier​cia​dła dzie​cin​nej du​szy. Wie​dział, że mu nie od​po​wie, ale jej mil​cze​nie – tak jak wy​zna​nie czy za​prze​cze​nie – utwier​dzi​ło go w prze​ko​na​niu o wła​snej słusz​no​ści. Jej dzi​kie oczy też go prze​ko​na​ły, i jej drżą​ce usta. Na​omi po​wró​ci​ła, by znów z nim być, i może w ja​kimś sen​sie po​wró​ci​ła Se​ra​phim, gdyż ta dziew​czyn​ka była cia​łem z cia​ła Se​ra​phim, zro​dzo​nym z jej śmier​ci. Ju​nior po​chle​biał so​bie. Ko​bie​ty ni​g​dy nie mia​ły go dość. Hi​sto​ria jego ży​cia. Ni​g​dy nie umia​ły odejść z kla​są. Był po​żą​da​ny, upra​gnio​ny, wiel​bio​ny, ubó​stwia​ny. Ko​bie​ty na​przy​krza​ły mu się, choć daw​no już po​win​ny zro​zu​mieć i odejść, upar​cie przy​sy​ła​ły kar​tecz​ki i pre​zen​ty, na​wet gdy już im oświad​czył, że to ko​niec. Nie był za​sko​czo​ny, że wra​ca​ły do nie​go z gro​bu, nie był za​sko​czo​ny, że na​wet ko​bie​ty, któ​re za​bił, pró​bo​wa​ły zna​leźć do nie​go dro​gę po​wrot​ną z za​świa​tów, nie cho​wa​jąc ura​zy ani mści​wo​ści w swych ser​cach, pra​gnąc tyl​ko znów być z nim, by go zdo​być i za​spo​ka​jać jego po​trze​by. Choć był wdzięcz​ny za ten wy​raz uzna​nia, nie ży​wił już żad​nych ro​man​tycz​nych uczuć wo​bec Na​omi i Se​ra​phim. Były prze​szło​ścią, a on jej nie​na​wi​dził. Je​śli nie zo​sta​wią go w spo​ko​ju, ni​g​dy nie zdo​ła żyć w przy​szło​ści. Przy​ci​snął wy​lot tłu​mi​ka do czo​ła dziew​czyn​ki i po​wie​dział: – Na​omi, Se​ra​phim, by​ły​ście nad​zwy​czaj​ny​mi ko​chan​ka​mi, ale mu​si​cie pa​trzeć na spra​wę re​al​nie. Nie mo​że​my już żyć ra​zem. – Hej, kto tu jest? – spy​tał nie​wi​do​my chło​piec, o któ​rym Ju​nior pra​wie za​po​mniał. Od​wró​cił się od sku​lo​nej dziew​czyn​ki i zo​ba​czył chłop​ca, któ​ry stał kil​ka kro​ków za pro​giem z pusz​ką na​po​ju w każ​dej ręce. Sztucz​ne oczy wy​glą​da​ły jak praw​dzi​we, ale nie mia​ły tego świa​do​me​go spoj​rze​nia, tak nie​po​ko​ją​ce​go u dziew​czyn​ki. Ju​nior skie​ro​wał broń na chłop​ca.

– Ptasz​ki ćwier​ka​ją, że masz na imię Bar​tho​lo​mew. – Ja​kie ptasz​ki? – Nie wy​glą​dasz na groź​ne​go, śle​py chłop​cze. Chło​piec nie od​po​wie​dział. – Na​zy​wasz się Bar​tho​lo​mew? – Tak. Ju​nior zro​bił dwa kro​ki w jego kie​run​ku, mie​rząc mu w twarz. – Dla​cze​go miał​bym się bać śle​pe​go chłop​ca, któ​ry jest taki mały i w do​dat​ku się po​ty​ka? – Nie po​ty​kam się. W każ​dym ra​zie rzad​ko – od​parł Bar​tho​lo​mew i zwró​cił się do dziew​czyn​ki: – Nic ci nie jest, An​gel? – Chy​ba do​sta​nę bie​gun​ki – wy​zna​ła. – Dla​cze​go miał​bym się bać śle​pe​go, po​ty​ka​ją​ce​go się chłop​ca? – po​now​nie spy​tał Ju​nior, ale tym ra​zem jego sło​wa mia​ły już inny ton, po​nie​waż na​gle wy​czuł coś świa​do​me​go w po​sta​wie tego chłop​ca, je​śli nie w jego sztucz​nych oczach, ja​kiś rys, któ​ry czy​nił go po​dob​nym do dziew​czyn​ki. – Dla​te​go że je​stem cu​dow​nym dziec​kiem – od​parł Bar​tho​lo​mew i rzu​cił pusz​ką z na​po​jem. Pusz​ka ude​rzy​ła Ju​nio​ra w twarz, za​nim zdą​żył się uchy​lić, i zła​ma​ła mu nos. Ośle​pio​ny wście​kło​ścią, strze​lił dwa razy. — Prze​cho​dząc obok drzwi do sa​lo​nu, Tom zo​ba​czył czło​wie​ka w fo​te​lu, pod lam​pą do czy​ta​nia. Ja​cob był przy​gar​bio​ny, jak​by za​snął nad książ​ką. Szkar​łat na ko​szu​li nie po​zo​sta​wiał jed​nak żad​nych wąt​pli​wo​ści. Przy​cią​ga​ny gło​sa​mi na pię​trze, Tom ru​szył po scho​dach, po​ko​nu​jąc po dwa stop​nie na​raz. Męż​czy​zna i chło​piec. Bar​ty i Cain. Ko​ry​ta​rzem na lewo, po​tem na pra​wo, do po​ko​ju.

Nie​po​mny na za​sa​dy re​gu​la​mi​nu, Tom sta​nął na pro​gu i zo​ba​czył, jak chło​piec rzu​ca pusz​ką na​po​ju w dzio​ba​tą twarz zmie​nio​ne​go Eno​cha Ca​ina. Nie​mal jed​no​cze​śnie ma​lec rzu​cił się na pod​ło​gę i prze​tur​lał w bok, prze​wi​du​jąc, że Cain bę​dzie strze​lał. Kule wy​rwa​ły dziu​rę we fra​mu​dze drzwi, cen​ty​me​try od ko​lan Toma. Tom uniósł re​wol​wer i na​ci​snął spust dwa razy, ale broń nie wy​pa​li​ła. – Igli​ca – wy​ja​śnił Cain z ja​do​wi​tym uśmie​chem. – Za​ją​łem się tym. Mia​łem na​dzie​ję, że zdą​żysz na czas, by zo​ba​czyć kon​se​kwen​cje swo​ich głu​pich za​baw. Cain skie​ro​wał broń na Bar​ty’ego, ale gdy Tom rzu​cił się do przo​du, Cain po​now​nie do nie​go wy​mie​rzył. Kula, któ​rą wy​strze​lił, mo​gła​by uczy​nić z Toma ka​le​kę, mo​gła​by go na​wet za​bić, gdy​by An​gel nie zsu​nę​ła się z ni​szy za ple​ca​mi Ca​ina i nie pchnę​ła go moc​no, zmie​nia​jąc bieg po​ci​sku. Mor​der​ca za​chwiał się i… za​mi​go​tał. Znik​nął. Znik​nął w ja​kiejś dziu​rze, ja​kiejś szcze​li​nie, więk​szej niż ta, w któ​rą Tom wrzu​cał swo​je mo​ne​ty. Bar​ty, choć po​zba​wio​ny wzro​ku, ja​kimś cu​dem wie​dział. – No, no, An​gel – za​uwa​żył z po​dzi​wem. – Wy​sła​łam go gdzieś, gdzie nas nie ma – wy​ja​śni​ła dziew​czyn​ka. – Był nie​grzecz​ny. Tom nie mógł uwie​rzyć. – Co?!… Kie​dy się do​wie​dzia​łaś, że mo​żesz to zro​bić? – Te​raz. – An​gel si​li​ła się na non​sza​lan​cję, lecz wi​dać było, jak drży. – Nie wiem, czy uda mi się zro​bić to jesz​cze raz. – Do​pó​ki się nie upew​ni​my… bądź ostroż​na. – Okay. – Czy on wró​ci?

Po​trzą​snę​ła gło​wą. – Nie ma jak. – Wska​za​ła ry​su​nek na pod​ło​dze. – Tam go we​pchnę​łam. Tom spoj​rzał na ry​su​nek dziew​czyn​ki – cał​kiem do​bry jak na dziec​ko w jej wie​ku, su​ro​wy, ale pe​łen prze​ko​nu​ją​cych szcze​gó​łów – i je​śli skó​ra może na czło​wie​ku cierp​nąć, prze​ko​nał się o traf​no​ści tego po​wie​dze​nia jak ni​g​dy do​tąd. – Czy to… – Wiel​kie plu​skwy – wy​ja​śni​ła dziew​czyn​ka. – Dużo ich. – Tak. To zły świat. Bar​ty pod​niósł się z pod​ło​gi. – An​gel? – Co? – Sama rzu​ci​łaś świ​nię. – Chy​ba tak. Trzę​sąc się ze stra​chu, któ​ry nie miał nic wspól​ne​go z Ju​nio​rem Ca​inem i gwiż​dżą​cy​mi ku​la​mi, ani na​wet ze wspo​mnie​niem Jo​se​fa Krep​pa i jego od​ra​ża​ją​ce​go na​szyj​ni​ka, Tom Va​na​dium za​mknął blok ry​sun​ko​wy i po​ło​żył na pa​ra​pe​cie. Po​tem otwo​rzył okno, a wte​dy do po​ko​ju wdarł się szum po​ru​sza​nych wia​trem li​ści dębu. Wziął na ręce An​gel, po​tem Bar​ty’ego. – Trzy​maj​cie się. Wy​niósł dzie​ci z po​ko​ju, zszedł po scho​dach i ru​szył na po​dwó​rze, pod wiel​kie drze​wo, by tam za​cze​kać na po​li​cję. Wie​dział, że z tego miej​sca nie zo​ba​czą cia​ła Ja​co​ba, kie​dy ko​ro​ner bę​dzie je wy​pro​wa​dzał przez drzwi fron​to​we. Ich wer​sja: broń Ca​ina za​cię​ła się w chwi​li, gdy Tom wpadł do sy​pial​ni Bar​ty’ego. By unik​nąć wal​ki wręcz, Wsty​dli​wy Mor​der​ca uciekł przez otwar​te okno i znów krą​żył w nie​świa​do​mym jego obec​no​ści świe​cie.

To ostat​nie było praw​dą. Tyle że nie krą​żył już w tym świe​cie. Ten zaś, do któ​re​go od​szedł, nie skry​wał ła​twych ofiar. Tom zo​sta​wił dzie​ci pod drze​wem i wró​cił do domu, żeby za​dzwo​nić po po​li​cję. Spoj​rzał na ze​ga​rek. Była go​dzi​na 9.05 rano tego szcze​gól​ne​go dnia.

82 Choć śmierć Ja​co​ba wstrzą​snę​ła ma​łym świa​tem ca​łej ro​dzi​ny, Agnes Lam​pion ani na chwi​lę nie za​po​mnia​ła, że ten więk​szy po​niósł o wie​le do​tkliw​sze stra​ty przed upły​wem 1968 roku, po któ​rym przy​szedł czas na rok Ko​gu​ta. Czwar​te​go kwiet​nia Ja​mes Earl Ray za​strze​lił Mar​ti​na Lu​the​ra Kin​ga, gdy przy​wód​ca ru​chu czar​nych stał na bal​ko​nie mo​te​lu w Mem​phis, lecz na​dzie​je za​bój​cy zo​sta​ły uda​rem​nio​ne, bo krew mę​czen​ni​ka zro​dzi​ła ob​fi​ty plon wol​no​ści. Pierw​sze​go czerw​ca, w wie​ku osiem​dzie​się​ciu sied​miu lat, zmar​ła He​len Kel​ler. Nie​wi​do​ma i głu​cha od wcze​sne​go dzie​ciń​stwa, nie​mo​wa aż do wcze​snej mło​do​ści, pan​na Kel​ler wio​dła ży​cie świad​czą​ce o nie​by​wa​łym har​cie du​cha; na​uczy​ła się mó​wić, jeź​dzić kon​no, tań​czyć wal​ca; ukoń​czy​ła z wy​róż​nie​niem uni​wer​sy​tet, co sta​ło się in​spi​ra​cją dla mi​lio​nów lu​dzi i świa​dec​twem siły tkwią​cej w czło​wie​ku naj​bar​dziej na​wet oka​le​czo​nym przez los. Pią​te​go czerw​ca se​na​tor Ro​bert F. Ken​ne​dy zo​stał za​mor​do​wa​ny w kuch​ni ho​te​lu Am​bas​sa​dor w Los An​ge​les. Nikt nie wie, ilu lu​dzi zgi​nę​ło, gdy ra​dziec​kie czoł​gi na​je​cha​ły Cze​cho​sło​wa​cję, a set​ki ty​się​cy od​da​ły ży​cie w ostat​nich dniach „re​wo​lu​cji kul​tu​ral​nej” w Chi​nach – wie​lu pa​dło ofia​rą ka​ni​ba​li​zmu usank​cjo​no​wa​ne​go przez prze​wod​ni​czą​ce​go Mao, któ​ry wi​dział w nim uspra​wie​dli​wio​ne dzia​ła​nie po​li​tycz​ne. Pi​sarz John Ste​in​beck i ak​tor​ka Tal​lu​lah Ban​khe​ad do​tar​li do koń​ca swej po​dró​ży w tym świe​cie, choć może nie we wszyst​kich in​nych. Lecz Ja​mes Lo​vell, Wil​liam An​ders i Frank Bor​man – pierw​si lu​dzie, któ​rzy okrą​ży​li Księ​życ – prze​by​li czte​ry​sta ty​się​cy ki​lo​me​trów prze​strze​ni ko​smicz​nej i po​wró​ci​li na Zie​mię cali i zdro​wi. Po​mi​mo wszel​kich ak​tów do​bro​ci, ja​kie mo​że​my so​bie czy​nić, naj​cen​niej​szy dar – czas – nie jest do​me​ną czło​wie​ka. Agnes, w peł​ni tego świa​do​ma, zro​bi​ła co w jej mocy, by do​po​móc swej po​więk​szo​nej ro​dzi​nie prze​trwać czas ża​ło​by po Har​ri​so​nie i Ja​co​bie i po​pro​wa​dzić ją ku szczę​śliw​szym dniom. Zmar​łym na​le​ży się sza​cu​nek i pa​mięć, ale ży​cie musi pły​nąć da​lej.

W lip​cu po​szła z Pau​lem Da​ma​scu​sem na spa​cer po pla​ży, żeby po​szu​kać skar​bów na pia​sku i po​pa​trzeć na kra​by, któ​re drep​ta​ły ko​micz​nie. Paul spy​tał ją w pew​nym mo​men​cie, czy mo​gła​by go kie​dy​kol​wiek po​ko​chać. Był czło​wie​kiem do​brym, róż​nił się co praw​da od Jo​eya wy​glą​dem, ale przy​po​mi​nał go ser​cem. Jej pro​po​zy​cja, by od razu po​szli do jego domu i uda​li się do sy​pial​ni, przy​pra​wi​ła go nie​mal o apo​plek​sję. Czer​wo​ny na twa​rzy jak ża​den bo​ha​ter ta​niej po​wie​ści sen​sa​cyj​nej, wy​ją​kał, że nie ocze​ki​wał po niej tak szyb​ko in​tym​nych kon​tak​tów, ona zaś za​pew​ni​ła, że nie​pręd​ko do nich doj​dzie. Kie​dy pa​trzył zmie​sza​ny, zdję​ła bluz​kę i sta​nik, i za​kry​wa​jąc skrzy​żo​wa​ny​mi rę​ka​mi pier​si, po​ka​za​ła mu zma​sa​kro​wa​ne ple​cy. Pod​czas gdy oj​ciec po​słu​gi​wał się pię​ścia​mi i otwar​tą dło​nią, by uczyć swych bliź​nia​czych sy​nów mi​ło​ści do Boga, w jej przy​pad​ku in​stru​men​tem edu​ka​cji były kije i baty, po​nie​waż uwa​żał, że bez​po​śred​ni kon​takt z jego dłoń​mi może w cór​ce roz​bu​dzić grzesz​ne my​śli. Cia​ło Agnes, od kar​ku do po​ślad​ków, po​kry​wa​ły bla​de albo ciem​ne bli​zny w kształ​cie krzy​ży i spi​ra​li. – Nie​któ​rzy męż​czyź​ni nie mo​gli​by wy​trwać w po​żą​da​niu, gdy​by do​tknę​li mo​ich ple​ców – po​wie​dzia​ła. – Je​śli je​steś jed​nym z nich, zro​zu​miem to. Moje cia​ło nie wzbu​dza za​chwy​tu, na do​da​tek jest chro​po​wa​te w do​ty​ku jak kora dębu. Dla​te​go cię tu przy​pro​wa​dzi​łam. Że​byś mnie zo​ba​czył, za​nim po​dej​miesz de​cy​zję, do​kąd iść… z miej​sca, w któ​rym te​raz je​ste​śmy. Ten ko​cha​ny czło​wiek roz​pła​kał się, uca​ło​wał jej bli​zny i po​wie​dział, że jest pięk​na. Sta​li przez chwi​lę ob​ję​ci, jego dło​nie na jej ple​cach, jej pier​si na jego pier​si, i po​ca​ło​wa​li się dwa razy, ale nie​win​nie. Po​tem wło​ży​ła bluz​kę. – Moja bli​zna to brak do​świad​cze​nia – wy​znał Paul. – Jak na swój wiek je​stem pod pew​ny​mi wzglę​da​mi nie​wia​ry​god​nie nie​win​ny. Nie za​mie​nił​bym lat spę​dzo​nych z Per​ri na nic in​ne​go, ale choć były wspa​nia​łe, w na​szej mi​ło​ści bra​kło… chcę po​wie​dzieć, że, być może, uznasz mnie za męż​czy​znę nie​peł​no​war​to​ścio​we​go.

– Je​steś peł​no​war​to​ścio​wy pod każ​dym wzglę​dem. Poza tym Joey był nie​zwy​kle szczo​drym i do​brym ko​chan​kiem, mogę po​dzie​lić się z tobą wszyst​kim, cze​go mnie na​uczył. – Uśmiech​nę​ła się. – Prze​ko​nasz się, że je​stem dia​bel​nie do​brą na​uczy​ciel​ką, w do​dat​ku wy​czu​wam w to​bie po​jęt​ne​go ucznia. Po​bra​li się we wrze​śniu tego sa​me​go roku, znacz​nie póź​niej, niż prze​wi​dy​wa​ła Gra​ce. Ale że mimo wszyst​ko była bliż​sza praw​dy niż cór​ka, Ce​le​sti​na mu​sia​ła do​trzy​mać wa​run​ków za​kła​du i przez mie​siąc wy​rę​cza​ła mat​kę w kuch​ni. — Kie​dy Agnes i Paul wró​ci​li z mie​sią​ca mio​do​we​go, Edom opróż​nił miesz​ka​nie Ja​co​ba i po​da​ro​wał bo​ga​te ar​chi​wum wraz z książ​ka​mi bi​blio​te​ce uni​wer​sy​tec​kiej, któ​ra mu​sia​ła za​spo​ko​ić ro​sną​ce za​in​te​re​so​wa​nie za​gad​nie​nia​mi apo​ka​lip​tycz​ny​mi i fi​lo​zo​fią pa​ra​no​idal​ną tak ze stro​ny ka​dry pro​fe​sor​skiej, jak i stu​den​tów. Edom, co było naj​więk​szym za​sko​cze​niem dla nie​go sa​me​go, spre​zen​to​wał rów​nież swój bo​ga​ty zbiór uni​wer​sy​te​to​wi. Precz po​szły tor​na​da, hu​ra​ga​ny, wiel​kie fale tsu​na​mi, trzę​sie​nia zie​mi i erup​cje wul​ka​nicz​ne, po​ja​wi​ły się za to róże. Od​no​wił tro​chę swo​je miesz​ka​nie, po​ma​lo​wał ścia​ny na ja​sne ko​lo​ry i przez całą je​sień za​peł​niał pół​ki bi​blio​tecz​ne książ​ka​mi o te​ma​ty​ce ogrod​ni​czej, pla​nu​jąc z wiel​kim en​tu​zja​zmem po​więk​sze​nie ro​za​rium nad​cho​dzą​cej wio​sny. Miał już pra​wie czter​dzie​ści lat, a po​nie​waż przez całe ży​cie lę​kał się na​tu​ry, trud​no mu było na​gle za​pa​łać do niej bar​dziej ro​man​tycz​nym uczu​ciem. Wciąż zda​rza​ły mu się bez​sen​ne noce, kie​dy le​żał ze wzro​kiem wbi​tym w su​fit i cze​kał na Wiel​kie Trzę​sie​nie Zie​mi, uni​kał też spa​ce​rów po pla​ży w oba​wie przed śmier​tel​nie groź​nym tsu​na​mi. Od​wie​dzał cza​sem grób bra​ta i sie​dząc obok na tra​wie, wy​li​czał gło​śno prze​ra​ża​ją​ce szcze​gó​ły strasz​li​wych sztor​mów i ka​ta​strof geo​lo​gicz​nych. Stwier​dził przy oka​zji, że zdo​był dzię​ki Ja​co​bo​wi pew​ną wie​dzę sta​ty​stycz​ną na te​mat se​ryj​nych za​bój​ców i groź​nych skut​ków awa​rii, ja​kie tra​pi​ły stwo​rzo​ne

ludz​ką ręką obiek​ty i ma​szy​ny. Wi​zy​ty te były przy​jem​nie no​stal​gicz​ne. Za​wsze jed​nak zja​wiał się na cmen​ta​rzu z ró​ża​mi i przy​no​sił wie​ści o Bar​tym, An​gel oraz in​nych człon​kach ro​dzi​ny. — Kie​dy Paul sprze​dał swój dom i wpro​wa​dził się do Agnes, Tom Va​na​dium ulo​ko​wał się w daw​nym miesz​ka​niu Ja​co​ba. Choć był już na po​li​cyj​nej eme​ry​tu​rze, uwa​żał, że za wcze​śnie na po​wrót do sta​nu ka​płań​skie​go. Prze​jął kie​row​nic​two nad spo​łecz​ną dzia​łal​no​ścią ro​dzi​ny i nad​zo​ro​wał po​wsta​nie fun​da​cji cha​ry​ta​tyw​nej. Agnes spo​rzą​dzi​ła li​stę z pro​po​zy​cja​mi nazw dla ich or​ga​ni​za​cji. Choć ład​nie brzmia​ły i były od​po​wied​nio skrom​ne, zo​sta​ły zde​cy​do​wa​ną więk​szo​ścią gło​sów od​rzu​co​ne. Ro​dzi​na ku jej nie​za​do​wo​le​niu zde​cy​do​wa​ła się na „Usłu​gi Pla​cusz​ko​wej Damy”. Si​mon Ma​gus​son, któ​ry nie miał żad​nej ro​dzi​ny, zo​sta​wił swój ma​ją​tek To​mo​wi. Suma była znacz​na i choć Tom miał dys​pen​sę od ślu​bów, w tym i ślu​bu ubó​stwa, czuł się nie​swo​jo jako po​sia​dacz ta​kiej for​tu​ny. Szyb​ko od​zy​skał do​bre sa​mo​po​czu​cie, prze​ka​zu​jąc cały spa​dek na rzecz fun​da​cji. — Wszyst​kich po​łą​czy​ło dwo​je nie​zwy​kłych dzie​ci i prze​ko​na​nie, że Bar​ty i An​gel sta​no​wią część ja​kie​goś pla​nu o nie​zwy​kłym zna​cze​niu. Ale jak się to czę​sto zda​rza, Bóg two​rzy na swym kro​śnie ma​te​rię, któ​rej wzór je​ste​śmy w sta​nie do​strzec do​pie​ro po dłu​gim cza​sie, je​śli to w ogó​le moż​li​we. Po tych trzech brze​mien​nych w wy​da​rze​nia la​tach nie zda​rzy​ły się żad​ne cuda, nie po​ja​wia​ły się na nie​bie czy zie​mi żad​ne zna​ki, nie było ob​ja​wień na​tu​ry nad​przy​ro​dzo​nej czy ludz​kiej. Ani Bar​ty, ani An​gel nie zdra​dza​li za​dzi​wia​ją​cych uzdol​nień, po pro​stu dwo​je zwy​kłych dzie​ci, z tą róż​ni​cą, że on był nie​wi​do​my, a ona peł​ni​ła w tym świe​cie rolę jego oczu. Ro​dzi​na wca​le nie ocze​ki​wa​ła z ich stro​ny no​wych do​ko​nań, nie czy​ni​ła z nich cen​trum swe​go świa​ta. Była za​ję​ta po​ży​tecz​ną pra​cą, dzie​li​ła się sa​tys​fak​cją, jaka pły​nę​ła z co​dzien​nej służ​by, i

po pro​stu żyła. Mi​jał czas. Ce​le​sti​na ma​lo​wa​ła pięk​nie jak ni​g​dy do​tąd – i w paź​dzier​ni​ku za​szła w cią​żę. W li​sto​pa​dzie Edom za​pro​sił Ma​rię Gon​za​lez na ko​la​cję i do kina. Choć był tyl​ko o sześć lat od niej star​szy, obo​je zgo​dzi​li się, że to spo​tka​nie przy​ja​ciół, a nie rand​ka. Rów​nież w li​sto​pa​dzie Gra​ce wy​czu​ła gu​zek w swej pier​si. Oka​zał się nie​zło​śli​wy. Tom ku​pił so​bie nowy gar​ni​tur, któ​ry przy​po​mi​nał do złu​dze​nia ten sta​ry. Świę​to Dzięk​czy​nie​nia było wspa​nia​łą uro​czy​sto​ścią, a Boże Na​ro​dze​nie uda​ło się jesz​cze le​piej. W przed​dzień No​we​go Roku Wal​ly wy​pił o je​den kie​li​szek za dużo i wie​lo​krot​nie pro​po​no​wał, że prze​pro​wa​dzi ope​ra​cję na każ​dym człon​ku ro​dzi​ny, za dar​mo, tu​taj i te​raz, do​pó​ki rzecz bę​dzie do​ty​czy​ła jego spe​cja​li​za​cji. W dzień No​we​go Roku mia​stecz​ko do​wie​dzia​ło się o stra​cie swe​go pierw​sze​go syna na woj​nie wiet​nam​skiej. Agnes zna​ła jego ro​dzi​ców przez całe ży​cie i roz​pa​cza​ła, że po​mi​mo go​to​wo​ści do po​mo​cy, po​mi​mo do​brych chę​ci, nie może zro​bić nic, co ulży​ło​by im w bólu. Przy​po​mnia​ła so​bie chwi​le, kie​dy cze​ka​ła na dia​gno​zę le​ka​rzy do​ty​czą​cą losu Bar​ty’ego. Myśl o są​sia​dach, któ​rzy stra​ci​li na woj​nie dziec​ko, była tak przej​mu​ją​ca, że Agnes w nocy ob​ró​ci​ła się do Pau​la i wy​szep​ta​ła: – Przy​tul mnie. Bar​ty i An​gel mie​li nie​ba​wem ukoń​czyć czte​ry lata. — Lata od 1969 do 1973: rok Ko​gu​ta po​na​gla​ny przez rok Psa, po​tem szyb​ko rok Świ​ni, jesz​cze szyb​ciej rok Szczu​ra, za nim roz​pę​dzo​ny Wół. Od​szedł Eisen​ho​wer. Arm​strong, Col​lins, Al​drin na Księ​ży​cu: je​den ogrom​ny krok na zie​mi nie​tknię​tej woj​ną. Szor​ty, po​rwa​nia sa​mo​lo​tów, sztu​ka psy​cho​de​licz​na. Sha​ron Tate i jej przy​ja​cie​le za​mor​do​wa​ni przez dziew​czy​ny Man​so​na sie​dem dni

przed Wo​od​stoc​kiem, mar​twy po​ród Ery Wod​ni​ka, lecz jej śmierć nie​do​strze​żo​na przez lata. Odej​ście McCart​neya, roz​pad Be​atle​sów. Trzę​sie​nie zie​mi w Los An​ge​les, zgon Tru​ma​na, Wiet​nam po​grą​żo​ny w cha​osie, za​miesz​ki w Ir​lan​dii, nowa woj​na na Bli​skim Wscho​dzie, afe​ra Wa​ter​ga​te. W 1969 roku Ce​le​sti​na uro​dzi​ła Se​ra​phim, w 1970 zo​ba​czy​ła re​pro​duk​cję swo​je​go ob​ra​zu na okład​ce „Ame​ri​can Ar​tist”, a w 1972 uro​dzi​ła Har​ri​so​na. W 1971 roku, przy fi​nan​so​wym wspar​ciu sio​stry, Edom otwo​rzył kwia​ciar​nię, ale wpierw się upew​nił, że cen​trum han​dlo​we, gdzie sklep był zlo​ka​li​zo​wa​ny, jest zbu​do​wa​ne so​lid​niej, niż wy​ma​ga​ły tego prze​pi​sy, że nie stoi na grun​cie po​dat​nym na ob​su​nię​cia, nie znaj​du​je się na ob​sza​rze po​wo​dzio​wym i jego wy​so​kość nad po​zio​mem mo​rza gwa​ran​tu​je prze​trwa​nie tak wiel​kiej fali oce​anicz​nej, że nie mo​gło​by jej wy​wo​łać nic mniej​sze​go od upad​ku po​tęż​nej aste​ro​idy. W 1973 oże​nił się z Ma​rią Ele​ną (oka​za​ło się, że była to jed​nak rand​ka), któ​ra dzię​ki temu zo​sta​ła szwa​gier​ką Agnes, prócz tego, że już od daw​na była jej praw​dzi​wą sio​strą. Ku​pi​li dom po dru​giej stro​nie po​se​sji Lam​pio​nów. Ro​ze​bra​no ko​lej​ne ogro​dze​nie. Tom oka​zał się bar​dziej przy​dat​ny jako za​rząd​ca fun​da​cji niż po​li​cjant czy ksiądz, kie​dy od​krył w so​bie ta​lent do ro​bie​nia pie​nię​dzy, co uchro​ni​ło ją przed skut​ka​mi dwu​na​sto​pro​cen​to​wej in​fla​cji, a na​wet za​pew​ni​ło spo​ry do​chód re​al​ny. Po​tem nad​szedł rok Ty​gry​sa, 1974. Kry​zys pa​li​wo​wy, pa​nicz​ne wy​ku​py​wa​nie to​wa​rów, dłu​gie na ki​lo​me​try ko​lej​ki przed sta​cja​mi ben​zy​no​wy​mi. Po​rwa​no Pat​ty He​arst. Ni​xon od​szedł w nie​sła​wie. Hank Aaron po​bił re​kord Babe’a Ru​tha, in​fla​cja osią​gnę​ła po​ziom pięt​na​stu pro​cent i le​gen​dar​ny Mu​ham​mad Ali od​zy​skał w wal​ce z Geo​r​ge’em Fo​re​ma​nem ty​tuł mi​strza wszech​wag. Jed​nak przy jed​nej z uli​czek Bri​ght Be​ach naj​waż​niej​sze wy​da​rze​nie roku mia​ło miej​sce pew​ne​go sło​necz​ne​go po​po​łu​dnia w kwiet​niu, kie​dy Bar​ty, te​raz już dzie​wię​cio​let​ni, wspiął się na czu​-

bek wiel​kie​go dębu i za​siadł tam trium​fal​nie, król drze​wa i mistrz nie​wi​dzą​cych oczu. Agnes po​wró​ci​ła wła​śnie z ob​jaz​du w asy​ście sta​łe​go ze​spo​łu – któ​ry po​więk​szył się o płat​nych pra​cow​ni​ków – i zo​ba​czy​ła na po​dwó​rzu małe zgro​ma​dze​nie, a swe​go syna w po​ło​wie drze​wa. Prze​ra​żo​na ru​szy​ła w stro​nę dębu. Krzyk​nę​ła​by gło​śno, ale gar​dło mia​ła ści​śnię​te ze stra​chu. Po chwi​li uświa​do​mi​ła so​bie, że krzyk czy na​wet gło​śniej​sze sło​wo mo​gły​by za​nie​po​ko​ić chłop​ca i do​pro​wa​dzić do jego upad​ku. Wśród ze​bra​nych do​strze​gła kil​ko​ro lu​dzi, któ​rzy mie​li dość ro​zu​mu, by nie po​zwo​lić na ta​kie sza​leń​stwo – Toma Va​na​diu​ma, Edo​ma, Ma​rię. Pa​trzy​li na chłop​ca w na​pię​ciu i Agnes chcia​ła wie​rzyć, że zja​wi​li się na po​dwó​rzu, kie​dy chło​piec był już wy​so​ko, i nie mo​gli nic zro​bić. Straż po​żar​na. Stra​ża​cy mo​gli prze​cież pod​je​chać z dra​bi​na​mi bez włą​czo​nej sy​re​ny, by nie prze​stra​szyć ma​łe​go. – Nie bój się, cio​ciu Ag​gie – uspo​ko​iła ją An​gel. – On chce to ro​bić. – To, co chce​my ro​bić, i to, co po​win​ni​śmy ro​bić, to dwie róż​ne rze​czy – przy​po​mnia​ła jej Agnes. – Kto cię wy​cho​wy​wał, je​śli o tym nie wiesz? Chcesz uda​wać, że przez dzie​więć lat ro​słaś wśród wil​ków? – Od daw​na to pla​no​wa​li​śmy – za​pew​ni​ła ją dziew​czyn​ka. – Wla​złam na to drze​wo ze sto razy, może na​wet dwie​ście i do​kład​nie je obej​rza​łam, a po​tem opi​sa​łam je Bar​ty’emu, każ​dy ka​wa​łe​czek, cały pień, wszyst​kie mniej​sze i więk​sze ga​łę​zie, ich gru​bość i sprę​ży​stość, pod ja​kim ką​tem ro​sną i gdzie się krzy​żu​ją, wszyst​kie sęki i szcze​li​ny, każ​dy ko​nar aż do naj​mniej​szej ga​łąz​ki. On ma to w gło​wie, cio​ciu. Te​raz to dla nie​go tyl​ko ma​te​ma​ty​ka. Jej syn i ta ko​cha​na dziew​czyn​ka byli nie​roz​łącz​ni od sze​ściu lat, od chwi​li, w któ​rej się po raz pierw​szy spo​tka​li. Ten szcze​gól​ny dar, ja​kim się od​zna​cza​li obo​je – umie​jęt​ność wi​dze​nia rze​czy na róż​nych płasz​czy​znach – tłu​ma​czy​ła tę bli​skość, ale tyl​ko czę​-

ścio​wo. Więź mię​dzy nimi była tak głę​bo​ka, że wy​my​ka​ła się zro​zu​mie​niu, i ta​jem​ni​cza jak kon​cep​cja Trój​cy Świę​tej, Boga w trzech po​sta​ciach. Ze wzglę​du na ka​lec​two i po​ziom in​te​li​gen​cji Bar​ty uczył się w domu; ża​den na​uczy​ciel nie mógł​by spro​stać jego umie​jęt​no​ściom dy​dak​tycz​nym, poza tym od uro​dze​nia chło​piec był ob​da​rzo​ny pra​gnie​niem wie​dzy, któ​re​go nie trze​ba było roz​bu​dzać. An​gel też uczęsz​cza​ła do tej nie​for​mal​nej dwu​oso​bo​wej kla​sy, a je​dy​ny ko​le​ga ze szkol​nej ławy był jej na​uczy​cie​lem. Bez tru​du roz​wią​zy​wa​li okre​so​we te​sty, cze​go wy​ma​ga​ły prze​pi​sy. Zda​wa​ło się, że do​sko​na​le się ba​wią, ale cały czas po​głę​bia​li wie​dzę. A więc to był ich po​mysł, ma​te​ma​ty​ka i cha​os, geo​me​tria ko​na​rów i ga​łę​zi, na​uka przy​rod​ni​cza i dzie​cię​cy psi​kus, test stra​te​gii, siły i spraw​no​ści – a tak​że gra​nic bra​wu​ry dzie​wię​cio​lat​ka. Choć Agnes wie​dzia​ła, że nie ma sen​su py​tać, zro​bi​ła to: – Dla​cze​go? O Boże, dla​cze​go nie​wi​do​my chło​piec musi wspi​nać się na drze​wo? – Oczy​wi​ście, jest nie​wi​do​my, ale to prze​cież chło​piec – od​par​ła An​gel. – A chłop​cy mu​szą wła​zić na drze​wa. Wszy​scy uczest​ni​cy kon​wo​ju ze​bra​li się pod dę​bem. Cała ro​dzi​na, do​ro​śli i dzie​ci z za​dar​ty​mi gło​wa​mi i dłoń​mi przy oczach, któ​re ra​ził blask słoń​ca, ob​ser​wo​wa​li w mil​cze​niu wę​drów​kę Bar​ty’ego. – Opra​co​wa​li​śmy trzy tra​sy wspi​nacz​ki aż na wierz​cho​łek – po​in​for​mo​wa​ła An​gel. – A każ​da z nich na​strę​cza inne pro​ble​my. Bar​ty po​ra​dzi so​bie z każ​dą, ale za​czął od naj​trud​niej​szej. – No tak, jak​że​by ina​czej – wes​tchnę​ła zre​zy​gno​wa​na Agnes. An​gel wy​szcze​rzy​ła w uśmie​chu zęby. – Cały Bar​ty, co? Po​dą​żał upar​cie w górę, z pnia na ko​nar, z ko​na​ra na ga​łąź, z ga​łę​zi na ko​nar, znów na ko​nar, po​tem na pień. Dło​nie na pio​no​wych pod​pór​kach, jed​na za dru​gą, przy​trzy​mać się ko​la​na​mi, po​tem jak

li​no​sko​czek po rów​no​le​głych do zie​mi ko​na​rach, za​wi​snąć w po​wie​trzu i przejść z jed​nej per​ci na dru​gą, bez​u​stan​nie ku naj​wyż​szej gę​stwi​nie ga​łę​zi, zmniej​sza​jąc się co​raz bar​dziej, jak​by pod​czas tej wspi​nacz​ki uby​wa​ło mu lat, zmie​nia​jąc się w co​raz młod​sze​go chłop​ca. Dwa​na​ście me​trów, pięt​na​ście, wy​żej niż dom, upar​cie dą​żąc do zie​lo​nej cy​ta​de​li na szczy​cie. Ze​bra​ni, okrą​ża​jąc drze​wo, by le​piej wi​dzieć, przy​sta​wa​li co chwi​la i pró​bo​wa​li uspo​ko​ić Agnes, choć nikt nie wy​po​wie​dział na​wet sło​wa, jak​by się bo​jąc, że może to przy​nieść pe​cha. Ma​ria po​ło​ży​ła jej dłoń na ra​mie​niu i ści​snę​ła lek​ko. Ce​le​sti​na po​gła​ska​ła ją szyb​ko po kar​ku. Edom wziął ją na chwi​lę w ra​mio​na. Gra​ce ob​ję​ła ją na mo​ment w ta​lii. Wal​ly ob​da​rzył uśmie​chem i pod​niósł kciuk. Tom Va​na​dium złą​czył pal​ce w kół​ko – znak OK. Jest nie​źle. Trzy​ma się. Zna​ki i ge​sty, nie chcie​li pew​nie, by usły​sza​ła drże​nie w ich gło​sach. Paul trzy​mał się bli​sko niej, cza​sem zer​ka​jąc ku zie​mi, jak​by wła​śnie tam cza​iło się nie​bez​pie​czeń​stwo, a nie w gó​rze – co po​nie​kąd było praw​dą, gdyż nie sam upa​dek, lecz im​pet ude​rze​nia mógł za​bić. Po​tem ota​czał ją ra​mie​niem i ob​ser​wo​wał wspi​nacz​kę chłop​ca. Ale i on mil​czał. Tyl​ko An​gel się ode​zwa​ła, a w jej gło​sie nie było sły​chać drże​nia czy wa​ha​nia, je​dy​nie nie​za​chwia​ną pew​ność, że Bar​ty’emu się uda: – Mogę za​pa​mię​tać wszyst​ko, cze​go mnie uczy, a on może po​znać wszyst​ko, co wi​dzę. Wszyst​ko, cio​ciu Ag​gie. W mia​rę jak Bar​ty wspi​nał się co​raz wy​żej, Agnes od​czu​wa​ła co​raz więk​szy strach, ale jed​no​cze​śnie wy​peł​nia​ła ją cu​dow​na, ir​ra​cjo​nal​na ra​dość. To, że moż​na do​ko​nać cze​goś ta​kie​go, że ciem​ność da się po​ko​nać, bu​dzi​ło w ser​cu na​dzie​ję. Chwi​la​mi chło​piec prze​ry​wał wspi​nacz​kę, by od​po​cząć albo spraw​dzić trój​wy​mia​ro​wą mapę w swym nie​wia​ry​god​nym umy​śle, i ile​kroć po​dej​mo​wał wę​drów​kę na nowo, kładł dło​nie we wła​ści​wym miej​scu, a Agnes mó​wi​ła bez​gło​śnie „Tak!”. Jej ser​ce cały czas to​wa​rzy​szy​ło chłop​cu,

było w jego ser​cu, tak jak kie​dyś on był z nią, bez​piecz​ny w za​ci​szu jej łona, tam​te​go desz​czo​we​go zmierz​chu, kie​dy roz​bi​ty sa​mo​chód wiózł ją w ot​chłań roz​pa​czy. Wresz​cie, gdy słoń​ce z wol​na za​cho​dzi​ło, Bar​ty do​tarł do naj​wyż​sze​go punk​tu tej wy​so​kiej re​du​ty, gdzie ga​łę​zie były już zbyt cien​kie i zbyt sła​be, by utrzy​mać jego cię​żar. Na tle nie​ba tak czer​wo​ne​go, że ura​do​wa​ło​by na​wet naj​bar​dziej po​nu​rych że​gla​rzy, pod​niósł się i sta​nął na ostat​nim mo​ście ko​na​rów, przy​ci​ska​jąc lewą dłoń do ba​lan​su​ją​cej ga​łę​zi, pra​wą opie​ra​jąc dum​nie na bio​drze, pan swych wło​ści, któ​ry rzu​cił wy​zwa​nie cie​niom i stwo​rzył z nich dra​bi​nę dla swych stóp. Ze​rwał się gło​śny aplauz i Agnes mo​gła so​bie wy​obra​zić, co to zna​czy być Bar​tym, nie​wi​do​mym i wy​bra​nym, o ser​cu peł​nym od​wa​gi i do​bro​ci. – Nie mu​sisz się już oba​wiać, co się z nim sta​nie, je​śli kie​dy​kol​wiek odej​dziesz, cio​ciu Ag​gie – po​wie​dzia​ła An​gel. – Sko​ro po​tra​fi zro​bić coś ta​kie​go, to po​tra​fi zro​bić wszyst​ko, a ty mo​żesz od​po​czy​wać w spo​ko​ju. Agnes mia​ła tyl​ko trzy​dzie​ści dzie​więć lat, snu​ła pla​ny i czu​ła się peł​na ener​gii, więc sło​wa An​gel wy​da​wa​ły się przed​wcze​sne. Mia​ła się jed​nak po kil​ku – jak​że nie​wie​lu – la​tach prze​ko​nać, że, być może, te ob​da​rzo​ne nie​zwy​kłym ta​len​tem dzie​ci już wte​dy wie​dzia​ły, iż bę​dzie po​trze​bo​wać po​cie​chy, jaką sta​nie się dla niej wspo​mnie​nie tej nie​zwy​kłej wspi​nacz​ki. – Idę – oświad​czy​ła An​gel. Ze zwin​no​ścią i szyb​ko​ścią, ja​kich mógł​by jej po​zaz​dro​ścić na​wet le​mur, dziew​czyn​ka wspię​ła się na pierw​szy ko​nar. – Nie, za​cze​kaj, ko​cha​nie! – za​wo​ła​ła za nią Agnes. – On już po​wi​nien scho​dzić, prze​cież się ściem​nia. Dziew​czyn​ka uśmiech​nę​ła się z drze​wa. – Na​wet je​śli po​zo​sta​nie tam do rana, i tak bę​dzie scho​dził po ciem​ku, praw​da? Och, nic mu nie bę​dzie, cio​ciu Ag​gie.

Wy​sta​wia​jąc na cięż​ką pró​bę ner​wy Ce​le​sti​ny, tak jak chło​piec wy​sta​wił na pró​bę ner​wy mat​ki, An​gel ru​szy​ła szyb​ko w górę – pod​cią​ga​ła się, wspi​na​ła, wcho​dzi​ła, ba​lan​so​wa​ła – i nie​ba​wem sta​nę​ła u boku chłop​ca, gdy czer​wo​ne smu​gi wciąż oży​wia​ły nie​bo, któ​re po​kry​wa​ło się już ciem​nym fio​le​tem. Sta​ła wraz z Bar​tym u złą​cza ko​na​rów z pniem, a jej ra​do​sny śmiech niósł się po ka​te​dral​nej zie​le​ni dębu. — Lata od 1975 do 1978: Za​jąc ucie​kał przed Smo​kiem, Wąż czmy​chał przed Ko​niem, a 1978 pul​so​wał ryt​mem, bo za​czę​ło rzą​dzić di​sco. Fale ete​ru opa​no​wa​li od​ro​dze​ni Bee Gees. John Tra​vol​ta wy​glą​dał nie​sa​mo​wi​cie. Re​be​lian​ci ro​de​zyj​scy, sta​wia​jąc czo​ło nie​bez​pie​czeń​stwom, ja​kie nie​sie ze sobą star​cie rów​nych sił, wy​ka​za​li się mę​ską od​wa​gą i wy​mor​do​wa​li nie​uzbro​jo​ne mi​sjo​nar​ki i ich uczen​ni​ce. Spinks prze​jął ty​tuł od Ale​go, Ali prze​jął go od Spink​sa. Tego sierp​nio​we​go ran​ka, kie​dy Agnes wró​ci​ła do domu od dok​to​ra Jo​shuy Nun​na z wy​ni​ka​mi ba​dań i dia​gno​zą ostrej bia​łacz​ki szpi​ko​wej, po​pro​si​ła wszyst​kich, by się spa​ko​wa​li i wsie​dli do wo​zów. Nie cho​dzi​ło jej o roz​wo​że​nie plac​ków, lecz wy​pra​wę do we​so​łe​go mia​stecz​ka, gdzie chcia​ła po​jeź​dzić na rol​ler​co​aste​rze, po​krę​cić się na ka​ru​ze​li, ale przede wszyst​kim po​pa​trzeć na ro​ze​śmia​ne dzie​ci. Pra​gnę​ła za​cho​wać w so​bie wspo​mnie​nie śmie​chu syna, tak jak on kie​dyś za​cho​wał ob​raz jej twa​rzy przed ope​ra​cją usu​nię​cia oczu. Nie ukry​wa​ła dia​gno​zy przed ro​dzi​ną, ale zwle​ka​ła z ujaw​nie​niem ro​ko​wa​nia, któ​re było złe. Już te​raz jej ko​ści były mięk​kie, a krew peł​na nie​pra​wi​dło​wych leu​ko​cy​tów. Bar​ty miał trzy​na​ście lat, lecz słu​chał już ksią​żek na po​zio​mie uni​wer​sy​tec​kim i kie​dy cze​ka​li na wy​ni​ki ba​dań, z pew​no​ścią prze​stu​dio​wał te​mat bia​łacz​ki, by w peł​ni zro​zu​mieć dia​gno​zę. Sta​rał się nie po​ka​zy​wać nic po so​bie, kie​dy usły​szał „bia​łacz​ka szpi​ko​wa”, któ​ra była naj​gor​szą po​sta​cią tej cho​ro​by, ale mu się nie uda​-

ło. Gdy​by nie sztucz​ne oczy, jego obo​jęt​na mina ni​ko​go by nie zwio​dła. Nim wy​ru​szy​li do we​so​łe​go mia​stecz​ka, Agnes wzię​ła go na stro​nę, przy​tu​li​ła moc​no i po​wie​dzia​ła: – Po​słu​chaj, dzie​cia​ku, nie pod​da​ję się. Ni​g​dy się nie pod​dam, mo​żesz być tego pe​wien. Za​baw​my się dzi​siaj. A wie​czo​rem ty, ja i An​gel zwo​ła​my po​sie​dze​nie Sto​wa​rzy​sze​nia Bie​gu​na Pół​noc​ne​go Do​brych Awan​tur​ni​ków – dziew​czyn​ka zo​sta​ła przed laty trze​cim człon​kiem – i wte​dy ujaw​ni​my wszyst​kie praw​dy i se​kre​ty. – Ach, mó​wisz o tym głup​stwie – za​uwa​żył z nie​chę​cią w gło​sie. – Nie mów tak. Sto​wa​rzy​sze​nie nie jest głup​stwem, zwłasz​cza te​raz. To prze​cież my, tacy by​li​śmy i tacy je​ste​śmy te​raz, a ja tak bar​dzo nas ta​kich ko​cham. W we​so​łym mia​stecz​ku, sie​dząc w rol​ler​co​aste​rze, Bar​ty do​świad​czył pew​ne​go prze​ży​cia, pew​nej re​ak​cji, któ​rej nie wy​wo​ła​ły gwał​tow​ne za​krę​ty i szu​sy w dół. Był tak oży​wio​ny jak przy roz​wią​za​niu trud​ne​go za​gad​nie​nia ma​te​ma​tycz​ne​go. Kie​dy jaz​da do​bie​gła koń​ca, chciał ją od razu po​wtó​rzyć. Agnes prze​je​cha​ła się z nim jesz​cze dwa razy, po​tem Paul dwa razy, a na sam ko​niec, trzy​krot​nie, znów Agnes. Ta ob​se​sja nie mia​ła nic wspól​ne​go z dresz​czy​kiem emo​cji czy chę​cią za​ba​wy. Jego oży​wie​nie ustą​pi​ło miej​sca peł​ne​mu za​du​my mil​cze​niu, zwłasz​cza gdy wy​stra​szył się mewy prze​la​tu​ją​cej z trze​po​tem skrzy​deł tuż obok jego twa​rzy. Było to pod​czas przed​ostat​niej jaz​dy. Po​tem nie in​te​re​so​wał się już ni​czym i po​wie​dział tyl​ko, że po​my​ślał o no​wej me​to​dzie od​czu​wa​nia rze​czy – przez co ro​zu​miał, jak róż​nie się dzie​ją – i o zu​peł​nie no​wym spoj​rze​niu na tę ta​jem​ni​cę. Po we​so​łym mia​stecz​ku – dom, nie szpi​tal. Agnes mia​ła pod bo​kiem Wal​ly’ego, pry​wat​ne​go le​ka​rza, któ​ry mógł po​da​wać jej leki i prze​pro​wa​dzać trans​fu​zje. O ile w przy​pad​ku bia​łacz​ki lim​fa​tycz​nej za​le​ca się ra​dio​te​ra​pię, o tyle w szpi​ko​wej jest ona o wie​le mniej sku​tecz​na, co uła​twia​ło ku​ra​cję do​mo​wą.

Przez pierw​sze dwa ty​go​dnie, w dni wol​ne od wy​praw pla​cusz​ko​wych, Agnes przyj​mo​wa​ła tłu​my go​ści, co bar​dzo ją mę​czy​ło. Tylu jed​nak lu​dzi pra​gnę​ła uj​rzeć po raz ostat​ni. Wal​czy​ła dziel​nie, opie​ra​jąc się cho​ro​bie z ca​łych sił i trwa​jąc w na​dziei. Gor​sza od sła​bych ko​ści, od krwa​wią​cych dzią​seł, brzyd​kich siń​ców, zmę​cze​nia wy​wo​ła​ne​go ane​mią i ata​ków dusz​no​ści była świa​do​mość cier​pie​nia, ja​kie jej cho​ro​ba spra​wia naj​bliż​szym. Wraz z upły​wem dni z co​raz więk​szym tru​dem ukry​wa​li tro​skę i smu​tek. Trzy​ma​ła ich za ręce w chwi​lach za​ła​ma​nia. Gdy wy​ra​ża​li gło​śno swój gniew, że spo​tka​ło to wła​śnie ją, pro​si​ła, by to​wa​rzy​szy​li jej w mo​dli​twie, i po​zwa​la​ła odejść do​pie​ro wte​dy, gdy ich gniew prze​mi​jał. Czę​sto bra​ła An​gel na ko​la​na, gła​ska​ła po wło​sach i po​cie​sza​ła ją przy​po​mnie​niem do​brych chwil z prze​szło​ści. I za​wsze był przy niej Bar​ty, do​glą​da​jąc jej w swej ciem​no​ści, świa​do​my, że Agnes nie umrze we wszyst​kich miej​scach, lecz nie mo​gąc czer​pać po​cie​chy z fak​tu, że mat​ka nie prze​sta​nie ist​nieć w in​nych świa​tach, gdzie go nie ma. Chłop​cu było cięż​ko, Agnes jed​nak wie​dzia​ła, że rów​nie cięż​ko jest Pau​lo​wi. W nocy moc​no się do nie​go przy​tu​la​ła. – Je​śli doj​dzie do naj​gor​sze​go, nie za​cznij od nowa wę​dro​wać – pro​si​ła. – W po​rząd​ku – od​parł, być może zbyt po​chop​nie. – Mó​wię po​waż​nie. Masz tu mnó​stwo obo​wiąz​ków. Bar​ty. Fun​da​cja. Lu​dzie, któ​rzy za​wie​rzy​li ci swój los. Przy​ja​cie​le, któ​rzy cię ko​cha​ją. Kie​dy wsze​dłeś na mój po​kład, dro​gi pa​nie, wie​dzia​łeś, na co się de​cy​du​jesz. – Obie​cu​ję, Ag​gie. Ale na ra​zie ni​g​dzie nie od​cho​dzisz. Nim nad​szedł ostat​ni ty​dzień paź​dzier​ni​ka, mu​sia​ła po​ło​żyć się na sta​łe do łóż​ka. — Przed pierw​szym li​sto​pa​da prze​nie​śli łóż​ko mat​ki do sa​lo​nu, by mo​gła jak za​wsze być w cen​trum wszyst​kich spraw, choć nie po​-

zwa​la​li już na żad​ne od​wie​dzi​ny. Ran​kiem trze​cie​go li​sto​pa​da Bar​ty po​pro​sił Ma​rię, żeby spy​ta​ła Agnes, ja​kiej książ​ki chce po​słu​chać. – Jak ci już po​wie, wyjdź z po​ko​ju. Resz​tą ja się zaj​mę. – Jaką resz​tą? – chcia​ła wie​dzieć Ma​ria. – Przy​go​to​wa​łem mały żart. Na sto​le pię​trzył się stos ksią​żek, ulu​bio​ne po​wie​ści i zbio​ry po​ezji, wszyst​ko to Agnes już kie​dyś prze​czy​ta​ła. Ma​jąc tak nie​wie​le cza​su, wo​la​ła czer​pać po​cie​chę z do​brze zna​nych hi​sto​rii. Bała się, że nowi pi​sa​rze nie spra​wią jej przy​jem​no​ści. Czę​sto czy​tał jej Paul, cza​sem An​gel. Tom Va​na​dium też sia​dy​wał z książ​ką przy łóż​ku, po​dob​nie jak Ce​le​sti​na i Gra​ce. Tego ran​ka, kie​dy Bar​ty stał z boku i słu​chał, mat​ka po​pro​si​ła Ma​rię o wier​sze Emi​ly Dic​kin​son. Ma​ria, choć nie bar​dzo ro​zu​mia​ła, o co mu cho​dzi, wy​szła z po​ko​ju, a Bar​ty bez ni​czy​jej po​mo​cy wziął ze sto​su wła​ści​wą książ​kę. Po​tem usiadł w fo​te​lu przy łóż​ku i za​czął czy​tać: Nie wi​dzia​łam ni​g​dy wrzo​so​wisk ani mor​skich prze​strze​ni… Cóż stąd! Wiem, jak wy​glą​da wrzos i jak się fala mie​ni. Pod​nio​sła się na łóż​ku i po​pa​trzy​ła na nie​go po​dejrz​li​wie. – Na​uczy​łeś się sta​rej Emi​ly na pa​mięć. – Ależ skąd – za​pew​nił i czy​tał da​lej: Ni​g​dy nie roz​ma​wia​łam z Bo​giem, nie od​wie​dza​łam raju, a ży​wię taką pew​ność jak ci, co mapy mają[1]. [1]Prze​kład Ka​zi​mie​ry Ił​ła​ko​wi​czów​n y.

– Bar​ty? – spy​ta​ła wy​cze​ku​ją​co. Prze​ję​ty fak​tem, że uda​ło mu się tak za​dzi​wić mat​kę, za​mknął

książ​kę. – Pa​mię​tasz, o czym roz​ma​wia​li​śmy daw​no temu? Spy​ta​łaś mnie, czy mógł​bym cho​dzić tam, gdzie nie ma desz​czu… – …a po​tem spy​ta​łam, czy nie mógł​byś pójść tam, gdzie masz zdro​we oczy, i zo​sta​wić tam guzy – przy​po​mnia​ła. – Od​par​łem, że to nie dzia​ła w ten spo​sób, bo nie dzia​ła. A jed​nak… wła​ści​wie nie cho​dzę w tych in​nych świa​tach, by unik​nąć desz​czu, ale jak​by cho​dzę w wy​obra​że​niu tych świa​tów… – Ist​na me​cha​ni​ka kwan​to​wa – po​wie​dzia​ła. – Mó​wi​łeś już to wcze​śniej. Ski​nął gło​wą. – Sku​tek nie tyl​ko wy​prze​dza przy​czy​nę w tym wy​pad​ku, ale od​by​wa się ab​so​lut​nie bez przy​czy​ny. Sku​tek to su​che ubra​nie w desz​czu, ale przy​czy​na – przy​pusz​czal​nie cho​dze​nie w su​chym świe​cie – ni​g​dy się nie zda​rza. Jest tyl​ko jej idea. – To dzi​wacz​niej​sze niż teo​ria Toma Va​na​diu​ma. – Coś mi w każ​dym ra​zie za​świ​ta​ło w we​so​łym mia​stecz​ku, chy​ba nowe po​dej​ście do tego pro​ble​mu. Wpa​dłem na to, że mogę cho​dzić w idei wzro​ku, jak​by dzie​lić się tym zmy​słem z in​nym mną, w in​nej rze​czy​wi​sto​ści, nie uda​jąc się do niej tak na​praw​dę. – Uśmiech​nął się na wi​dok jej zdu​mie​nia. – Co na to po​wiesz? Tak bar​dzo pra​gnę​ła mu uwie​rzyć, uj​rzeć go zdro​we​go jak kie​dyś. I mo​gła mu uwie​rzyć, gdyż była to praw​da. By udo​wod​nić swą teo​rię, prze​czy​tał na jej proś​bę frag​ment z Wiel​kich na​dziei Dic​ken​sa. Po​tem ka​wa​łek Twa​ina. Spy​ta​ła, ile pal​ców trzy​ma w gó​rze, a on po​wie​dział, że czte​ry. Nie po​my​lił się. Po​tem dwa pal​ce. Po​tem sie​dem. Jej ręce tak bla​de, obie dło​nie po​kry​te siń​ca​mi. Jego gru​czo​ły łzo​we były nie​tknię​te, mógł więc pła​kać swy​mi pla​sti​ko​wy​mi ocza​mi. Tym bar​dziej wy​da​ło się praw​do​po​dob​ne, że może nimi wi​dzieć.

Sztucz​ka ta jed​nak była o wie​le bar​dziej skom​pli​ko​wa​na niż cho​dze​nie tam, gdzie nie ma desz​czu. Utrzy​ma​nie wzro​ku mia​ło swo​ją cenę, fi​zycz​ną i psy​chicz​ną. War​to było ją za​pła​cić, by uj​rzeć ra​dość mat​ki. Choć za​cho​wa​nie tego po​ży​czo​ne​go z in​ne​go świa​ta zmy​słu oka​za​ło się stre​su​ją​ce i wy​czer​pu​ją​ce, o wie​le trud​niej było pa​trzeć na jej twarz po tych wszyst​kich la​tach śle​po​ty, wi​dzieć jej bla​dość i chu​dość. Peł​na ży​cia, uro​cza ko​bie​ta, któ​rej ob​ra​zu strzegł z taką tro​ską w swej pa​mię​ci, mia​ła znik​nąć, ze​pchnię​ta w cień przez to przy​wię​dłe wcie​le​nie. Usta​li​li, że dla resz​ty świa​ta Bar​ty musi po​zo​stać nie​wi​do​my – gdyż w prze​ciw​nym ra​zie zo​sta​nie uzna​ny za wy​bryk na​tu​ry lub pod​da​ny eks​pe​ry​men​tom. Współ​cze​sność nie to​le​ro​wa​ła cu​dów. Tyl​ko ro​dzi​na mo​gła wie​dzieć o jego nie​zwy​kłym do​ko​na​niu. – Je​śli to jest moż​li​we… co jesz​cze, Bar​ty? – Przy​pusz​czam, że to wy​star​czy. – Och, na pew​no! Ale… ni​cze​go nie ża​łu​ję, sam wiesz, tyl​ko jed​ne​go… że nie bę​dzie mnie tu​taj, bym mo​gła się prze​ko​nać, dla​cze​go ze​szli​ście się z An​gel. Wiem, że to bę​dzie coś cu​dow​ne​go, Bar​ty. Coś wspa​nia​łe​go. Mie​li kil​ka dni na świę​to​wa​nie tego zdu​mie​wa​ją​ce​go cudu i przez ten czas ani na chwi​lę nie znu​dzi​ła się wi​do​kiem czy​ta​ją​ce​go syna. Po​dej​rze​wał, że na​wet nie słu​cha go ze szcze​gól​ną uwa​gą. Świa​do​mość, że Bar​ty od​zy​skał wzrok, tak ją pod​no​si​ła na du​chu, a nie sło​wa ja​kie​goś pi​sa​rza. Dzie​wią​te​go li​sto​pa​da po po​łu​dniu, kie​dy przy jej łóż​ku sie​dzie​li Paul i Bar​ty, wspo​mi​na​jąc daw​ne cza​sy, a An​gel była w kuch​ni i szy​ko​wa​ła dla nich coś do pi​cia, Agnes wes​tchnę​ła gwał​tow​nie i ze​sztyw​nia​ła. Bra​kło jej tchu w pier​si i zbla​dła jak kre​da. Po chwi​li, gdy znów od​zy​ska​ła mowę, po​pro​si​ła: – Przy​pro​wadź​cie An​gel. Nie ma cza​su wo​łać po​zo​sta​łych. Cała trój​ka sku​pi​ła się po​spiesz​nie wo​kół łóż​ka, jak​by nie

chcąc do​pu​ścić do niej śmier​ci. Agnes zwró​ci​ła się do Pau​la: – Jak bar​dzo ko​cha​łam two​ją nie​win​ność… jak uwiel​bia​łam dzie​lić się z tobą do​świad​cze​niem. – Ag​gie, nie – bła​gał. – Nie za​cznij cho​dzić od nowa – przy​po​mnia​ła mu. Jej głos był już słab​szy, kie​dy prze​mó​wi​ła do An​gel, ale Bar​ty do​sły​szał w nim nutę tak wiel​kiej mi​ło​ści, że wstrzą​snął nim dreszcz. – Bóg jest w to​bie, An​gel, świe​cisz tak pięk​nym świa​tłem. Nie​zdol​na mó​wić, dziew​czy​na po​ca​ło​wa​ła ją i zło​ży​ła ła​god​nie gło​wę na jej pier​si, by za​pa​mię​tać na za​wsze czy​ste brzmie​nie tego ser​ca. – Cud-chło​pak – zwró​ci​ła się Agnes do Bar​ty’ego. – Su​per​ma​ma. – Bóg dał mi wspa​nia​łe ży​cie. Pa​mię​taj o tym. Bądź dla niej sil​ny. – Do​brze. Za​mknę​ła oczy, a on po​my​ślał, że ode​szła, ale po chwi​li znów unio​sła po​wie​ki. – Jest jed​no szcze​gól​ne miej​sce poza mno​go​ścią wszech​rze​czy. – Mam na​dzie​ję – po​wie​dział. – Two​ja sta​ra mama ni​g​dy by cię nie okła​ma​ła, praw​da? – Ni​g​dy. – Ko​cha​ny… chło​piec. Po​wie​dział jej, że ją ko​cha, a ona wy​mknę​ła się przy tych sło​wach. Kie​dy od​cho​dzi​ła, znik​nę​ło jej z twa​rzy strasz​li​we wy​cień​cze​nie i za​nim uka​za​ła się ma​ska śmier​ci, uj​rzał pięk​no, któ​re za​cho​wał w pa​mię​ci, kie​dy miał trzy lata, jesz​cze za​nim za​cho​ro​wał na raka, uj​rzał je na mgnie​nie oka, jak​by z jej wnę​trza try​snę​ła nie​-

ska​zi​tel​na ja​sność ob​da​rzo​na mocą prze​obra​że​nia. — Przez sza​cu​nek dla mat​ki Bar​ty sta​rał się utrzy​mać swój dru​gi zmysł wzro​ku, ży​jąc w idei świa​ta, gdzie wciąż wi​dział, do​pó​ki nie spo​czę​ła u boku jego ojca. Wło​żył tego dnia ciem​no​gra​na​to​wy gar​ni​tur. Wspar​ty na ra​mie​niu An​gel uda​wał śle​po​tę, ale ni​cze​go nie prze​oczył i w ob​li​czu nad​cho​dzą​cej ciem​no​ści od​ci​skał każ​dy szcze​gół w swej pa​mię​ci. Mia​ła czter​dzie​ści trzy lata i była jesz​cze bar​dzo mło​da, a po​zo​sta​wi​ła tak zna​czą​cy ślad w świe​cie. W na​bo​żeń​stwie ża​łob​nym od​pra​wio​nym przez du​chow​nych sied​miu wy​znań uczest​ni​czy​ło po​nad dwa ty​sią​ce lu​dzi. Pro​ce​sja na cmen​tarz była tak dłu​ga, że nie​któ​rzy mu​sie​li zo​sta​wiać sa​mo​cho​dy dwa ki​lo​me​try da​lej i iść na pie​cho​tę. Bez koń​ca spły​wał sze​ro​ki stru​mień ża​łob​ni​ków po zie​lo​nych pa​gór​kach cmen​ta​rza, ale prze​wo​dzą​cy uro​czy​sto​ści ka​płan nie za​czął ob​rzę​du, do​pó​ki wszy​scy się nie ze​bra​li. Nikt nie oka​zy​wał znie​cier​pli​wie​nia. A gdy od​mó​wio​no koń​co​wą mo​dli​twę i spusz​czo​no trum​nę do gro​bu, tłum nie chciał się ro​zejść. Bar​ty uświa​do​mił so​bie w koń​cu, że tak jak on ze​bra​ni ocze​ki​wa​li cu​dow​ne​go zmar​twych​wsta​nia i wy​nie​sie​nia, gdyż to mię​dzy nimi jesz​cze tak nie​daw​no cho​dzi​ła ta, któ​ra nie mia​ła ska​zy. Agnes Lam​pion. Pla​cusz​ko​wa Dama. Po po​wro​cie do domu w oto​cze​niu ro​dzi​ny Bar​ty był wy​czer​pa​ny. Wi​dze​nie ocza​mi, któ​rych nie miał, wy​ma​ga​ło ogrom​ne​go wy​sił​ku. Mu​siał spę​dzić w łóż​ku dzie​sięć dni, miał go​rącz​kę, za​wro​ty gło​wy, mi​gre​nę i mdło​ści. Stra​cił czte​ry kilo, za​nim od​zy​skał w peł​ni siły. Nie okła​mał mat​ki. Uwie​rzy​ła po pro​stu, że za spra​wą ja​kiejś kwan​to​wej ma​gii od​zy​skał wzrok na sta​łe i że do​ko​na​ło się to bez żad​nych kosz​tów z jego stro​ny. Po​zwo​lił jej po pro​stu odejść z ko​ją​cym, choć błęd​nym prze​ko​na​niem, że jej syn uwol​nił się od ciem​no​ści.

Po​wró​cił do śle​po​ty na pięć lat, aż do 1983 roku.

83 Każ​de​go szcze​gól​ne​go dnia trwa​ła pra​ca ku pa​mię​ci jego mat​ki. Jak to zwy​kle się dzia​ło, w fun​da​cji szu​ka​no co​raz to no​wych, do​sko​nal​szych dróg wiel​kiej służ​by. Bar​dzo przy​dat​ny oka​zał się ta​lent ma​te​ma​tycz​ny. Bar​ty do​strze​gał pew​ne pra​wi​dło​wo​ści, choć lu​dzie ob​da​rze​ni wzro​kiem ich nie wi​dzie​li. Do spół​ki z To​mem Va​na​diu​mem opra​co​wał nie​zwy​kle uda​ne stra​te​gie in​we​sty​cyj​ne opar​te na ana​li​zie ryn​ku ak​cji. Po roku 1980 do​chód rocz​ny wy​niósł śred​nio dwa​dzie​ścia sześć pro​cent – wy​nik nie​zwy​kły w świe​tle fak​tu, że ga​lo​pu​ją​ca in​fla​cja lat sie​dem​dzie​sią​tych zo​sta​ła stłu​mio​na. Przez te pięć lat, któ​re upły​nę​ły od śmier​ci Agnes, jej roz​le​gła ro​dzi​na o wie​lu na​zwi​skach trwa​ła w szczę​ściu i zdro​wiu. Bar​ty i An​gel ze​bra​li ich wszyst​kich w jed​nym miej​scu przed pięt​na​stu laty, ale prze​zna​cze​nie, o któ​rym mó​wił tam​tej desz​czo​wej nocy na gan​ku Tom, ja​koś nie chcia​ło się ujaw​nić. Bar​ty nie mógł zna​leźć bez​bo​le​snej me​to​dy, któ​ra po​zwo​li​ła​by mu za​cho​wać po​ży​czo​ny wzrok, żył więc bez świa​tła. An​gel nie mia​ła po​wo​du wrzu​cać ko​go​kol​wiek do świa​ta peł​ne​go wiel​kich plu​skiew, gdzie we​pchnę​ła Ca​ina. Je​dy​ny​mi cu​da​mi, ja​kie mia​ły miej​sce w ich ży​ciu, były mi​łość i przy​jaźń, choć ro​dzi​na trwa​ła w ocze​ki​wa​niu na inne nie​zwy​kło​ści, od​da​jąc się co​dzien​nym za​ję​ciom. Ni​ko​go nie zdzi​wi​ły jego oświad​czy​ny, jej zgo​da, wresz​cie we​se​le. Bar​ty i An​gel mie​li obo​je po osiem​na​ście lat, gdy po​bra​li się w czerw​cu 1983 roku. Przez go​dzi​nę, a więc nie cier​piąc zbyt​nio, cho​dził w idei tam​te​go świa​ta, w któ​rym miał zdro​we oczy, i dzie​lił z in​ny​mi Bar​tho​lo​mew zmysł wzro​ku, by pa​trzeć na pan​nę mło​dą, gdy szła środ​kiem ko​ścio​ła, sta​ła obok nie​go, skła​da​ła przy​się​gę i po​da​wa​ła mu dłoń, na któ​rą wło​żył ob​rącz​kę. Bar​ty wie​rzył, że w ca​łym nie​zmie​rzo​nym bo​gac​twie wszech​rze​czy, w nie​skoń​czo​no​ści świa​tów i w ca​łym dzie​le Stwo​rze​nia

nie ist​nie​je ko​bie​ta, któ​ra pięk​nem czy do​bro​cią ser​ca prze​wyż​sza​ła​by An​gel. Wraz z koń​cem ce​re​mo​nii wy​rzekł się swe​go dru​gie​go wzro​ku. Miał żyć w ciem​no​ści aż do Wiel​ka​no​cy roku 1986, choć każ​dą chwi​lę roz​ja​śniał mu blask żony. Przy​ję​cie we​sel​ne – wiel​kie, gwar​ne, ra​do​sne – ob​ję​ło trzy po​se​sje bez ogro​dzeń. Tak czę​sto wspo​mi​na​no imię jego mat​ki, jej obec​ność była tak sil​nie od​czu​wa​na w ży​ciu tych wszyst​kich, któ​rych do​tknę​ła swy​mi dłoń​mi, że zda​wa​ło się cza​sem, jak​by była te​raz z nimi. Ran​kiem, po pierw​szej wspól​nej nocy, Bar​ty i An​gel wy​szli w mil​cze​niu na po​dwó​rze i wspię​li się ra​zem na drze​wo, by z naj​wyż​sze​go ko​na​ra oglą​dać wschód słoń​ca. — Trzy lata póź​niej, w wiel​ka​noc​ną nie​dzie​lę roku 1986, za​ją​czek przy​niósł im pre​zent: An​gel uro​dzi​ła Mary. – Czas na ład​ne, zwy​czaj​ne imię w ro​dzi​nie – oświad​czy​ła. By zo​ba​czyć có​recz​kę, Bar​ty po​ży​czył wzrok od in​nych Bar​tho​lo​mew i tak za​chwy​cił się wi​do​kiem tej ma​leń​kiej, po​marsz​czo​nej dziew​czyn​ki, że za​trzy​mał so​bie oczy na cały dzień, aż w koń​cu strasz​li​wa mi​gre​na sta​ła się nie do znie​sie​nia, a na​głe i nie​po​ko​ją​ce za​bu​rze​nia mowy ka​za​ły mu szu​kać schro​nie​nia w za​ci​szu śle​po​ty. Szyb​ko od​zy​skał spraw​ność mowy, ale po​dej​rze​wał, że wy​si​łek zwią​za​ny z utrzy​ma​niem daru wi​dze​nia mógł​by do​pro​wa​dzić do uda​ru. Po​zo​stał nie​wi​do​my do ma​jo​we​go po​po​łu​dnia w 1993 roku, kie​dy w koń​cu wy​da​rzył się cud, a tak daw​na prze​po​wied​nia Toma Va​na​diu​ma za​czę​ła się speł​niać. Gdy An​gel, zdy​sza​na i pod​nie​co​na, uda​ła się na po​szu​ki​wa​nia Bar​ty’ego, roz​ma​wiał wła​śnie z To​mem w sie​dzi​bie fun​da​cji. Przed laty roz​bu​do​wa​no ga​ra​że, a oba miesz​ka​nia po​łą​czo​no, by

za​pew​nić To​mo​wi lep​sze wa​run​ki ży​cia i pra​cy. Choć miał już sie​dem​dzie​siąt sześć lat, wciąż pra​co​wał dla fun​da​cji. Nie usta​no​wio​no wy​so​ko​ści wie​ku eme​ry​tal​ne​go dla jej człon​ków i oj​ciec Tom spo​dzie​wał się, że umrze przy pra​cy. „I jak bę​dzie aku​rat dzień do​sta​wy, to nie przej​muj​cie się moim ze​wło​kiem, do​pó​ki nie roz​wie​zie​cie wszyst​kie​go do koń​ca. Nie chcę od​po​wia​dać za to, że ktoś nie do​sta​nie obie​ca​ne​go plac​ka”. Znów był oj​cem To​mem, od​no​wiw​szy przed trze​ma laty ślu​by. Na jego proś​bę Ko​ściół usta​no​wił go ka​pła​nem fun​da​cji. A więc Bar​ty i Tom ga​wę​dzi​li aku​rat o fil​mie do​ku​men​tal​nym nada​nym w te​le​wi​zji. W fil​mie tym fi​zyk kwan​to​wy twier​dził, że pew​na licz​ba jego ko​le​gów, choć w żad​nym wy​pad​ku więk​szość, oraz nie​któ​rzy bio​lo​go​wie mo​le​ku​lar​ni wie​rzą, że wraz z głęb​szym zro​zu​mie​niem kwan​to​we​go po​zio​mu rze​czy​wi​sto​ści na​stą​pi za​dzi​wia​ją​ce zbli​że​nie mię​dzy wia​rą i na​uką. An​gel prze​rwa​ła im po​ga​węd​kę, wpa​da​jąc do po​ko​ju jak bu​rza. – Chodź​cie szyb​ko! To nie​wia​ry​god​ne. To wspa​nia​łe. Mu​si​cie to zo​ba​czyć. Mó​wię po​waż​nie. Bar​ty, mu​sisz to zo​ba​czyć. – Okay. – Mó​wię, że mu​sisz to zo​ba​czyć – pod​kre​śli​ła sło​wo „zo​ba​czyć”. – O co jej cho​dzi? – spy​tał Toma. – Pew​nie o to, że​byś cze​goś po​słu​chał. Pod​no​sząc się z krze​sła, Bar​ty za​czął przy​wo​ły​wać na nowo wra​że​nie mno​go​ści płasz​czyzn, na któ​rych mogą ist​nieć rze​czy, za​czął na​gi​nać umysł do me​an​drów rze​czy​wi​sto​ści, ja​kich do​świad​czył tam​te​go dnia w we​so​łym mia​stecz​ku, i nim ru​szył za To​mem i An​gel na po​dwó​rze skry​te w cie​niu wiel​kie​go dębu za do​mem, w jego oczach po​ja​wił się ob​raz dnia. Zo​ba​czył ba​wią​cą się Mary i wi​dok có​recz​ki, wi​dzia​nej pierw​szy raz od sied​miu lat, rzu​cił go nie​mal na ko​la​na. Była wier​nym od​bi​ciem jego mat​ki, wie​dział też, że tak mu​sia​ła w ja​kimś stop​niu

wy​glą​dać An​gel, gdy w 1968 roku zja​wi​ła się w tym domu tego pierw​sze​go dnia i zna​la​zła to​ster pod skar​pe​tą. Je​śli wi​dok cór​ki rzu​cił go pra​wie na ko​la​na, to ob​raz żony, nie​wi​dzia​nej rów​nież od sied​miu lat, nie​mal uniósł go nad zie​mię. A na tra​wie, z wy​cią​gnię​ty​mi w górę ła​pa​mi, le​ża​ła Koko, ich czte​ro​let​ni gol​den re​trie​ver, pod​sta​wia​jąc ku​dła​ty brzuch pan​nie Mary, któ​ra ob​da​rza​ła go roz​ko​szą dra​pa​nia. – Ko​cha​nie – zwró​ci​ła się An​gel do có​recz​ki – po​każ nam, jak ba​wi​łaś się z Koko. Po​każ nam, ko​cha​nie. No, po​każ nam. Po​każ. – Mama się strasz​nie go​rącz​ku​je – zwró​ci​ła się Mary do ojca. – Znasz mamę – wy​ja​śnił krót​ko Bar​ty, sta​ra​jąc się za wszel​ką cenę sko​pio​wać ob​raz twa​rzy cór​ki i od​bić go w pa​mię​ci, by po​mógł mu prze​trwać ko​lej​ne lata ciem​no​ści. – Na​praw​dę te​raz wi​dzisz, tato? – Na​praw​dę. – Po​do​ba​ją ci się moje buty? – Są nie​sa​mo​wi​te. – A wło​sy… – Po​każ, po​każ, po​każ! – po​na​gla​ła An​gel. – No do​brze – od​par​ła Mary. – Koko, wsta​waj. Pies ze​rwał się na rów​ne nogi i za​mer​dał ogo​nem, go​tów do za​ba​wy. Mary mia​ła żół​tą pla​sti​ko​wą pił​kę, któ​rą Koko uwiel​bia​ła go​nić przez cały dzień i gryźć w nocy, bu​dząc przy oka​zji cały dom. – Chcesz? – spy​ta​ła psa Mary. Koko oczy​wi​ście chcia​ła, pra​gnę​ła tego za wszel​ką cenę i ru​szy​ła do ak​cji, gdy dziew​czyn​ka uda​ła, że rzu​ca pił​ką. Po kil​ku me​trach pies się zo​rien​to​wał, że pił​ki nie ma, za​wró​cił bły​ska​wicz​nie i po​gnał z po​wro​tem. Mary za​czę​ła ucie​kać.

Koko zmie​ni​ła z fan​ta​stycz​ną zwin​no​ścią kie​ru​nek i sko​czy​ła za dziew​czyn​ką. Mary też zmie​ni​ła kie​ru​nek, skrę​ci​ła ostro w lewo… …i znik​nę​ła. – O Boże! – jęk​nął Tom Va​na​dium. Dziew​czyn​ka z żół​tą pla​sti​ko​wą pił​ką, któ​ra jesz​cze przed se​kun​dą była w ogro​dzie, roz​pły​nę​ła się w po​wie​trzu, jak​by ni​g​dy nie ist​nia​ła. Koko za​trzy​ma​ła się w pę​dzie, wy​raź​nie za​sko​czo​na, spoj​rza​ła w lewo, spoj​rza​ła w pra​wo, lek​ko unio​sła kłap​cia​ste uszy, na​słu​chu​jąc gło​su pani. Mary uka​za​ła się zni​kąd, za psem, trzy​ma​jąc pił​kę w dło​niach, a Koko ob​ró​ci​ła się zdu​mio​na i go​ni​twa za​czę​ła się na nowo. Trzy razy Mary zni​ka​ła i trzy razy się po​ja​wia​ła, po​tem za​pro​wa​dzi​ła sko​ło​wa​ne​go psa do mat​ki i ojca. – Faj​nie, co? – Kie​dy się zo​rien​to​wa​łaś, że mo​żesz to zro​bić? – spy​tał Tom. – Nie​daw​no – wy​ja​śni​ła dziew​czyn​ka. – Sie​dzia​łam na gan​ku, ja​dłam loda i zwy​czaj​nie na to wpa​dłam. Bar​ty po​pa​trzył na An​gel, ona po​pa​trzy​ła na nie​go i obo​je osu​nę​li się na ko​la​na przed có​recz​ką. Uśmiech​nę​li się sze​ro​ko… a po​tem na​gle spo​waż​nie​li. An​gel, my​śląc w tej chwi​li tak jak Bar​ty o kra​inie plu​skiew, do​kąd we​pchnę​ła Eno​cha Ca​ina, rze​kła: – Ko​cha​nie, to nie​zwy​kłe, wspa​nia​łe, ale mu​sisz uwa​żać. – To nic strasz​ne​go – uspo​ko​iła ją cór​ka. – Wska​ku​ję po pro​stu w inne miej​sce na chwil​kę, a po​tem wy​ska​ku​ję. Jak​bym prze​cho​dzi​ła z jed​ne​go po​ko​ju do dru​gie​go. Nie mogę tam za​błą​dzić. – Po​pa​trzy​ła na ojca. – Wiesz, jak to jest, tato. – Po​nie​kąd. Ale ma​mie cho​dzi o to…

– Może nie​któ​re z tych miejsc są złe – za​uwa​ży​ła An​gel. – Pew​nie, wiem – przy​zna​ła Mary. – Ale kie​dy miej​sce jest złe, to się czu​je, za​nim się tam wej​dzie. I trze​ba iść do in​ne​go miej​sca, któ​re nie jest złe. Nic trud​ne​go. Nic trud​ne​go. Bar​ty chciał ją ob​jąć. I zro​bił to. Ob​jął też An​gel. I Toma Va​na​diu​ma. – Mu​szę się na​pić – za​uwa​żył oj​ciec Tom. — Mary Lam​pion, mała la​tar​nia oświe​tla​ją​ca ich ży​cie, uczy​ła się w domu, po​dob​nie jak oj​ciec i mat​ka. Nie ogra​ni​cza​ła się jed​nak do czy​ta​nia, pi​sa​nia i aryt​me​ty​ki. Stop​nio​wo za​czę​ła zdra​dzać fa​scy​nu​ją​ce umie​jęt​no​ści, ja​kich nie uczą w żad​nej szko​le, i za​ję​ła się od​kry​wa​niem zło​żo​no​ści wszech​rze​czy, po​dró​żu​jąc do nie​wi​dzial​nych świa​tów. Bar​ty słu​chał jej re​la​cji i dzię​ki cór​ce uj​rzał wię​cej, niż mógł​by uj​rzeć, gdy​by miał oczy. W wi​gi​lię Bo​że​go Na​ro​dze​nia 1996 roku ro​dzi​na ze​bra​ła się w środ​ko​wym domu. Me​ble od​su​nię​to pod ścia​ny, a w ich miej​scu po​sta​wio​no trzy złą​czo​ne ze sobą sto​ły, na ca​łej dłu​go​ści sa​lo​nu, by wszy​scy mo​gli się po​mie​ścić. Kie​dy na​kry​to do wie​cze​rzy i roz​la​no do kie​lisz​ków wino, a wszy​scy prócz Mary za​sie​dli na swo​ich miej​scach, An​gel oświad​czy​ła: – Cór​ka po​wie​dzia​ła mi, że chce dać małe przed​sta​wie​nie, za​nim zmó​wię mo​dli​twę. Nie wiem, co to ma być, ale za​pew​ni​ła mnie, że nie za​mie​rza śpie​wać, tań​czyć ani re​cy​to​wać swo​ich wier​szy. Bar​ty, któ​ry zaj​mo​wał miej​sce u szczy​tu sto​łu, wy​czuł bli​skość Mary do​pie​ro wte​dy, gdy sta​nę​ła tuż obok. Po​ło​ży​ła mu dłoń na ra​mie​niu i po​wie​dzia​ła:

– Tato, od​suń krze​sło od sto​łu i weź mnie na ko​la​na. – Je​śli to po​kaz, ro​zu​miem, że ja je​stem jego bo​ha​te​rem – od​parł Bar​ty, usta​wia​jąc krze​sło bo​kiem i bio​rąc ją na ko​la​na. – Pa​mię​taj, że ni​g​dy nie no​szę kra​wa​ta. – Ko​cham cię, tato – wy​zna​ła i po​ło​ży​ła mu dło​nie na skro​niach. W ciem​ność Bar​ty’ego wnik​nę​ło świa​tło, któ​re​go nie szu​kał. Uj​rzał uśmiech​nię​tą Mary na swo​ich ko​la​nach, twa​rze bli​skich, stół przy​bra​ny ozdo​ba​mi gwiazd​ko​wy​mi i mnó​stwo mi​go​czą​cych świec. – Po​zo​sta​nie z tobą – po​wie​dzia​ła Mary. – To wzrok wszyst​kich cie​bie z wszyst​kich miejsc, ale nie bę​dziesz mu​siał się mę​czyć, by go za​cho​wać. Ko​niec z bó​lem gło​wy. Ko​niec z pro​ble​ma​mi. We​so​łych świąt, ta​tu​siu. I tak w wie​ku trzy​dzie​stu je​den lat, po dwu​dzie​stu ośmiu z górą la​tach śle​po​ty, prze​ry​wa​nych je​dy​nie krót​ki​mi okre​sa​mi wi​dze​nia, Bar​ty Lam​pion otrzy​mał od swej dzie​się​cio​let​niej cór​ki dar wzro​ku. — Lata od 1996 do 2000: dzień za dniem do​ko​nu​je się pra​ca ku pa​mię​ci Agnes Lam​pion, Jo​eya Lam​pio​na, Har​ri​so​na Whi​te’a, Se​ra​phim Whi​te, Ja​co​ba Isa​ac​so​na, Si​mo​na Ma​gus​so​na, Toma Va​na​diu​ma, Gra​ce Whi​te i od nie​daw​na Wal​ly’ego Lip​scom​ba – ku pa​mię​ci wszyst​kich, któ​rzy dali z sie​bie tak dużo i któ​rzy, być może, żyją w in​nych miej​scach, lecz stąd ode​szli już na za​wsze. Przy uro​czy​stym obie​dzie w Świę​to Dzięk​czy​nie​nia, znów przy trzech złą​czo​nych sto​łach, w roku po​trój​ne​go zera, Mary Lam​pion, te​raz już czter​na​sto​let​nia, oznaj​mi​ła nad cia​stem z dyni coś nie​zwy​kle in​te​re​su​ją​ce​go. Po​wie​dzia​ła, że w swych sa​mot​nych po​dró​żach, po sied​miu fa​scy​nu​ją​cych la​tach od​kry​wa​nia za​le​d​wie cząst​ki nie​skoń​czo​nych świa​tów, wy​czu​ła po​nad wszel​ką wąt​pli​wość, że ist​nie​je jed​no szcze​gól​ne miej​sce poza mno​go​ścią ist​nie​nia wszech​rze​czy, jed​no cu​dow​ne miej​sce, jak wy​zna​ła Bar​-

ty’emu mat​ka na łożu śmier​ci. – Daj​cie mi tro​chę cza​su, a do​wiem się, jak tam do​trzeć, i wte​dy je zo​ba​czę. – Nie umie​ra​jąc naj​pierw – upew​ni​ła się wy​stra​szo​na nie na żar​ty jej mat​ka. – No pew​nie – uspo​ko​iła ją Mary. – Nie umie​ra​jąc naj​pierw. To by​ła​by ła​twi​zna. Je​stem z Lam​pio​nów, praw​da? Czy wy​bie​ra​my ła​twą dro​gę? Czy tata wy​brał naj​ła​twiej​szą dro​gę na szczyt drze​wa? Bar​ty po​sta​wił jesz​cze je​den wa​ru​nek: – I mu​sisz być pew​na, że zdo​łasz wró​cić. – Je​śli kie​dy​kol​wiek się tam do​sta​nę, to wró​cę – obie​ca​ła zgro​ma​dzo​nej wo​kół sto​łu ro​dzi​nie. – Wy​obraź​cie so​bie, ile bę​dzie​my mie​li do ob​ga​da​nia. Może na​wet przy​nio​sę Stam​tąd nowe prze​pi​sy na cia​sta. Rok 2000, rok Smo​ka ustę​pu​je bez groź​ne​go ryku Wę​żo​wi, a po Wężu nad​cho​dzi czas Ko​nia. Dzień za dniem do​ko​nu​je się pra​ca ku pa​mię​ci tych, któ​rzy ode​szli przed nami, mło​da Mary zaś, obar​czo​na cząst​ką wła​snej pra​cy, jest gdzieś po​śród was. Na ra​zie tyl​ko jej ro​dzi​na wie, jak nie​zwy​kłą jest oso​bą. Pew​ne​go szcze​gól​ne​go dnia to się zmie​ni.

Od autora W celu osią​gnię​cia pew​nych efek​tów nar​ra​cyj​nych do​ko​na​łem drob​nych zmian w pla​nie i wy​stro​ju szpi​ta​la Mat​ki Bo​żej w San Fran​ci​sco. Wy​stę​pu​ją​cy w po​wie​ści pra​cow​ni​cy tego szpi​ta​la to po​sta​ci fik​cyj​ne, któ​re nie były wzo​ro​wa​ne na oso​bach z per​so​ne​lu tej wspa​nia​łej in​sty​tu​cji, tak daw​nych, jak i obec​nych. Nie ja pierw​szy do​strze​głem, że to, co me​cha​ni​ka kwan​to​wa mówi o na​tu​rze rze​czy​wi​sto​ści, jest dziw​nie zbież​ne z twier​dze​nia​mi wia​ry, zwłasz​cza z kon​cep​cją stwo​rze​nia. Pi​sa​ło o tym przede mną wie​lu zna​ko​mi​tych fi​zy​ków. Zda​ję so​bie jed​nak spra​wę, że twier​dze​nie, iż związ​ki mię​dzy​ludz​kie są od​bi​ciem me​cha​ni​ki kwan​to​wej, po​ja​wia się pierw​szy raz do​pie​ro w tej książ​ce; każ​de ludz​kie ży​cie jest w za​wi​ły spo​sób po​wią​za​ne z każ​dym in​nym ludz​kim ży​ciem na po​zio​mie tak głę​bo​kim jak po​ziom sub​a​to​mo​wy w świe​cie fi​zycz​nym; u pod​ło​ża każ​de​go wi​docz​ne​go cha​osu do​strze​ga​my za​ska​ku​ją​cy po​rzą​dek; „nie​zwy​kłe skut​ki dzia​łań po​mi​mo znacz​nych od​le​gło​ści”, jak okre​śla to wie​dza kwan​to​wa, bez tru​du moż​na do​strzec za​rów​no w ludz​kim spo​łe​czeń​stwie, jak i w sys​te​mie fi​zycz​nym – ato​mo​wym, mo​le​ku​lar​nym czy in​nym. W opo​wie​ści tej Tom Va​na​dium mu​siał upro​ścić i skon​den​so​wać zło​żo​ne aspek​ty me​cha​ni​ki kwan​to​wej, by wy​ra​zić je w kil​ku zda​niach, bo choć nie uświa​da​mia so​bie fak​tu, że jest po​sta​cią fik​cyj​ną, ma być z obo​wiąz​ku zaj​mu​ją​cy. Mam na​dzie​ję, że każ​dy fi​zyk, któ​ry to prze​czy​ta, oka​że mu wy​ro​zu​mia​łość.