Droga przez uklad sloneczny #7 Planety III Saturn - BOVA BEN

BEN BOVA Droga przez uklad sloneczny #7 Planety III Saturn

Przełożyła Jolanta Pers Ponownie dedykuję najdroższej Barbarze i doktorowi Jeny’emu Poumelle, koledze i przyjacielowi, który wymyślił określenie „pasterze-satelity”, ale nigdy nie otrzymał za to takiego uznania, na jakie zasłużył. W astronomii mamy do czynienia z zagadnieniami, które nas fascynują (…) z powodu ich osobliwości (…) a nie z powodu bezpośrednich korzyści, jakie ich rozwiązanie może przynieść ludzkości. (…) Nie jest mi znane żadne praktyczne zastosowanie pierścieni Saturna. (…) Kiedy jednak rozpatrujemy pierścienie wyłącznie z naukowego punktu widzenia, stają się one szczególnymi ciałami na nieboskłonie. (…) Kiedy uda nam się wreszcie zobaczyć ten wielki łuk rozpostarty nad równikiem planety bez żadnej widocznej podpory, nieprędko ukoimy nasze dusze. James Clerk Maxwell Zaczyna się nowe stulecie. (…) Może będziemy w stanie powstrzymać się, zanim doprowadzimy tę planetę do ruiny. Najwyższy czas doprowadzić Ziemię do porządku i obliczyć, jakich wysiłków będzie wymagało zapewnienie zadowalającego i zrównoważonego bytu dla wszystkich, w bliżej nieokreślonej przyszłości. (…) Gdyby każdy na Ziemi chciał osiągnąć taki poziom konsumpcji, jak obecnie w Stanach Zjednoczonych, wymagałoby to zasobów czterech planet rozmiarów Ziemi. Edward O. Wilson

KSIĘGA PIERWSZA Z tego samego powodu zdecydowałem, że nie umieszczę wokół Saturna nic, czego bym sam nie zaobserwował i nie odkrył – to znaczy dwie małe gwiazdy, które do niego przylegają, jedna na wschodzie i jedna na zachodzie, w przypadku których nie dostrzeżono żadnej zmiany i nie należy się takowej spodziewać w przyszłości, chyba że wystąpi jakieś bardzo dziwne zjawisko, odmienne od jakiegokolwiek ruchu, jaki znamy lub umiemy sobie wyobrazić. Jednakże co do przypuszczenia (…), że Saturn jest czasem podłużny, a czasem towarzyszą mu dwie gwiazdy po bokach, Wasza Ekscelencja może być pewna, że jest to skutek niedoskonałości teleskopu lub oka obserwatora. (…) Ja, który obserwowałem tę planetę tysiące razy w różnych okresach, przez doskonały instrument, mogę zapewnić, że nie widać tam żadnej zmiany. A rozum, opierając się doświadczeniu wszelkich innych ruchów gwiazd, upewnia nas, że żadnej zmiany nigdy nie będzie, gdyby bowiem gwiazdy te poruszały się podobnie jak inne, od dawna oddzieliłyby się lub połączyły z Saturnem, nawet gdyby ruch ten był tysiąc razy wolniejszy od jakiegokolwiek innego ruchu gwiazd wędrujących po nieboskłonie. Galileusz Listy o plamach na Słońcu 4 maja 1612 r.

SELENE: SIEDZIBA ASTRO CORPORATION Pancho Lane spojrzała na siostrę i skrzywiła się. –On wcale nie nazywa się Malcolm Eberly. Zmienił imię i nazwisko. Susan uśmiechnęła się z wyższością. –A co za różnica? –Urodził się jako Max Erlenmeyer w Omaha, stan Nebraska – powiedziała z powagą Pancho. – Aresztowano go w Linzu, w Austrii, za oszustwo w osiemdziesiątym czwartym, próbował uciec z kraju i… –Nic mnie to nie obchodzi! To jakaś prehistoria. On się zmienił. To już nie jest ten sam człowiek. –Nie polecisz. –Polecę – uparła się Susan, a między jej brwiami pojawiła się zmarszczka zniecierpliwienia. – Polecę i nie powstrzymasz mnie. –Jestem twoim prawnym opiekunem, Susan. –Pff! I dlatego tak się wkurzasz? Przecież ja mam już prawie pięćdziesiąt lat. Susan nie wyglądała na więcej niż dwadzieścia. Gdy była nastolatką, Pancho osobiście wstrzyknęła jej w ramię śmiertelny zastrzyk. Uznana za zmarłą Susan została zamrożona w ciekłym azocie, by doczekać czasów, gdy medycyna będzie zdolna wyleczyć raka pustoszącego jej młode ciało. Pancho zabrała ją w kriogenicznym sarkofagu na Księżyc, gdzie pracowała jako astronautka dla Astro Manufacturing Corporation. Pancho została w końcu członkiem zarządu Astro, a nawet prezesem. A Susan czekała, zanurzona w ciekłym azocie do czasu, gdy można ją było przywrócić do życia. Trwało to ponad dwadzieścia lat. Gdy Susan obudzono i wyleczono z raka, jej umysł był jak niezapisana karta. Pancho wiedziała, że tak będzie; osoby przywrócone do życia po hibernacji zwykle traciły połączenia nerwowe w korze mózgowej. Nawet Saito Yamagata, słynny założyciel Yamagata Corporation, obudził się z kriogenicznego snu z umysłem noworodka.

Pancho karmiła siostrę, kąpała i uczyła korzystać z toalety, jak noworodka w ciele nastolatki. Uczyła ją mówić i chodzić. I sprowadziła do Selene najlepszych neurofizjologów, by leczyli mózg jej siostry zastrzykami z enzymów pamięci i RNA. Rozważała nawet nanoterapię, ale uznała, że lepiej będzie tego nie robić. Nanotechnologia była dozwolona w Selene wyłącznie pod ścisłym nadzorem, a eksperci przyznawali, że nanomaszyny raczej nie pomogą Susan w odzyskaniu wspomnień. Niełatwe to były lata, ale w końcu stała się młodą kobietą, która wyglądała dokładnie tak, jak Susan ze wspomnień, ale o zupełnie innej osobowości i poglądach, o całkowicie odmiennym umyśle. Susan nie pamiętała nic ze swojego poprzedniego życia, ale dzięki robostymulatorom miała prawie fotograficzną pamięć: wystarczyło, że zobaczyła coś albo usłyszała raz, a zapamiętywała to na zawsze. Pamiętała szczegóły z taką precyzją, że Pancho aż kręciło się w głowie. Teraz siostry siedziały naprzeciwko siebie, mierząc się wzrokiem: Pancho na pluszowej kanapie ze sztucznej skóry koloru burgunda, stojącej w rogu jej urządzonego z przepychem biura, Susan siedziała sztywno, z rękami na kolanach, na brzegu wygodnego fotela po drugiej stronie niskiego stolika z zakrzywionego księżycowego szkła. Były na tyle podobne do siebie, że przypadkowy widz natychmiast rozpoznałby w nich siostry. Obie wysokie i smukłe, o długich, szczupłych nogach i rękach, wysportowanej sylwetce. Skóra Pancho była trochę ciemniejsza niż u mocno opalonej kobiety rasy białej; skóra Susan miała barwę ciemniejszą o jeden ton. Pancho ścinała włosy krótko – jej fryzura składała się z krótkich, mocno skręconych loczków, gęsto przetkanych siwizną. Susan poddała się kuracji i zafundowała sobie długie, ciemnobrązowe włosy; jej fryzura była najnowszą wersją strzyżenia na pazia, z opadającymi na ramiona włosami. Jej ubrania były najnowszym krzykiem mody: miała długą do ziemi suknię ze sztucznego jedwabiu z obciążnikami na dole, które sprawiały, że strój właściwie się układał w niskiej księżycowej grawitacji. Pancho miała na sobie praktyczny garnitur barwy popiołu: dopasowaną marynarkę ze stójką i poszerzane spodnie, opadające na wygodne księżycowe buty. Jej uszy i nadgarstki zdobiła delikatna biżuteria. Susan nie nosiła żadnych ozdób z wyjątkiem miniaturowego malunku na czole przedstawiającego Saturna, planetę otoczoną pierścieniami. Susan przerwała milczenie. –Panch, nie powstrzymasz mnie. Lecę. –Ale… żeby aż na Saturna? Z bandą uchodźców politycznych? –Oni nie są uchodźcami! –Daj spokój, Suz, połowa rządów na Ziemi opróżniła z nich obozy odosobnienia. Susan wyprostowała się. –Te fundamentalistyczne reżimy, na które zawsze narzekasz, zachęcają niewierzących i dysydentów do zgłaszania się na ekspedycję na Saturna. Zachęcają ich, nie deportują. –Pozbywają się wichrzycieli – rzekła Pancho. –Nie wichrzycieli! Wolnomyślicieli. Idealistów. Ludzi, których drażni sytuacja na Ziemi i chcą ją opuścić, by zacząć wszystko od nowa. –Odmieńców i malkontentów – mruknęła Pancho. – Osobników społecznie nieprzystosowanych. –W tym habitacie zamieszkają najlepsi i najinteligentniejsi ludzie na Ziemi – odparła Susan. –To tylko twoje wyobrażenie. –Wiem. I będę jedną z nich. –Rany boskie, Suz, Saturn jest dziesięć razy dalej od Słońca niż Księżyc.

–I co z tego? – odparła Susan, nadal z tym denerwującym uśmiechem. – Ty poleciałaś do Pasa jako pierwsza, prawda? –Tak, ale… –Poleciałaś też na stację na orbicie Jowisza? Pancho skinęła tylko głową. –Więc ja polecę na Saturna. Nie będę sama. Będzie nas dziesięć tysięcy. Naprawdę! Malcolm potrafi odsiać krzykaczy i znaleźć dobrych pracowników. Pomogę mu przy rozmowach. –Postaraj się, żeby mu nie pomagać przy niczym innym – mruknęła Pancho. Uśmiech Susan stał się demoniczny. –Jak dotąd zawsze zachowywał się jak dżentelmen. –Oby mi się tyłek na harleyu przysmażył – mruknęła Pancho. Do licha, pomyślała, od prawie trzydziestu lat pnę się po szczeblach kariery w korporacji, a już po dziesięciu minutach z Susie mówię z akcentem z zachodniego Teksasu. –To jest coś wspaniałego, Panch – rzekła Susan, zupełnie szczerze. – To prawdziwa misja. Lecimy na pięcioletnią wyprawę, żeby badać system Saturna. Naukowcy, inżynierowie, farmerzy, cała samowystarczalna społeczność! Pancho dostrzegła, że jej siostra jest naprawdę podekscytowana, jak dzieciak w drodze do wesołego miasteczka. Do licha, pomyślała. Susie ma ciało dorosłej kobiety, ale umysł nastolatki. Jeśli jej nie ochronię, czeka ją tam tylko smutek. –Zgódź się, Pancho – rzekła cicho Susan patrząc na siostrę spod opuszczonych rzęs. – Powiedz, że nie jesteś na mnie zła. –Nie jestem zła – odparła szczerze Pancho. – Martwię się. Będziesz tam sama. –Z dziesięcioma tysiącami innych! –Bez starszej siostry. Susan nie odzywała się przez sekundę, po czym wyciągnęła rękę nad stolikiem i sięgnęła po dłoń Pancho. –Panch, nie rozumiesz? Właśnie dlatego to robię! Muszę zrobić coś sama! Nie mogę żyć jak dziecko, za które zawsze ktoś wszystko robi! Muszę być wolna! Opadając na miękką, uginającą się sofę, Pancho mruknęła: –Tak, pewnie tak. Chyba zawsze zdawałam sobie z tego sprawę. Tylko… tylko martwię się o ciebie, Susie. –Nic mi nie będzie, Panch. Zobaczysz. –Mam nadzieję. Susan zerwała się z ulgą na równe nogi i ruszyła do drzwi. –Zobaczysz! – powtórzyła. – Będzie super. Kosmicznie!

Pancho westchnęła i wstała. –Och, a tak poza tym – rzekła Susan, oglądając się w otwartych drzwiach gabinetu – zmieniam imię. Nie chcę już nosić imienia Susan. Odtąd będę Holly. I przeszła przez drzwi, zanim Pancho była w stanie wymówić choć słowo protestu. –Holly – mruknęła Pancho do zamkniętych drzwi. Skąd ona to wzięła, na litość boską? Dlaczego chce zmienić imię? Potrząsając głową, Pancho poleciła telefonowi, by połączył ją z szefem ochrony. Kiedy w powietrzu nad jej biurkiem zmaterializowała się przystojna, nieco kwadratowa twarz mężczyzny, odezwała się: –Wendell, potrzebny mi ktoś, kto poleci do tego pieprzonego habitatu na orbicie Saturna i będzie miał oko na moją siostrę. Ale tak, żeby o niczym nie wiedziała. –Już się robi – odparł szef ochrony. Odwrócił wzrok na chwilę, po czym rzeki: – Hm, a jeśli chodzi o dzisiejszy wieczór… –Dzisiejszy wieczór jest bez znaczenia – warknęła Pancho. – Proszę kogoś znaleźć, żeby tam poleciał. Kogoś dobrego. I to już. –Tak jest – odparł szef ochrony Pancho.

ORBITA OKOŁOKSIĘŻYCOWA – HABITAT GODDARD Malcolm Eberly próbował ukryć panikę, która nadal ogarniała go jak miotane sztormem morze. Wraz z piętnastoma innymi szefami działów stał nieruchomo przy głównym wejściu do habitatu. Lot z Ziemi był dla niego horrorem. Kliper błyskawicznie wszedł na orbitę okołoziemską i grawitacja spadła do zera. Eberly walczył na śmierć i życie ze strachem przed utratą masy. Przypięty do miękkiego fotela, walczył ze wszystkich sił z potworną chęcią, by zwymiotować. Nie poddam się, powtarzał sobie przez zaciśnięte zęby. Blady i zlany zimnym potem, postanowił w duchu, że nie zrobi z siebie głupca w obecności pozostałych. Kiedy kliper połączył się z rakietą transferową, zaczął się kolejny koszmar: opuszczenie miejsca. Eberly starał się nie ruszać głową, zaciskał pięści i przymykał oczy. Słuchając wypowiadanych radosnym tonem poleceń stewardes, szedł, nie spuszczając oczu z szarego kombinezonu kobiety idącej przed nim i brnął wzdłuż przejścia, czepiając się kolejnych foteli, aż prześliznął się przez śluzę rakiety transferowej, nadal w nieważkości, zmagając się z podchodzącymi do gardła wnętrznościami. Chyba nikt nie pochorował się tak jak on. Cała reszta – piętnastka mężczyzn i kobiet – wszyscy szefowie działów jak on sam – plotkowali i chichotali, bawili się, próbując odpinać się od wyściełanych rzepami powierzchni przedziału dla pasażerów i unosili się w powietrzu. Eberly’emu robiło się mdło na sam widok. Udało mu się jakoś powstrzymać kłąb śliny w gardle. Nie poddam się, powtarzał sobie. To ja tu rządzę. Człowiek osiągnie wszystko, co sobie postanowi, jeśli tylko wykaże siłę i wolę. Przypięty do fotela w rakiecie transferowej patrzył obojętnie przez siebie. Statek uruchomił silniki i ruszył na orbitę księżycową. Szarpnięcie było lekkie, ale przynajmniej dawało jakieś złudzenie masy. Ale tylko przez parę sekund. Silniki rakiety zgasły i znów poczuł się, jakby spadał w nieskończoną przepaść. Cała reszta nie przestawała gadać, parę osób przechwalało się, ile razy byli już w kosmosie. Oczywiście, zrozumiał Eberly. Wszyscy już to robili. Doznali już kiedyś tego paskudnego uczucia i teraz nie sprawiało im takich problemów. Wszyscy są z bogatych rodzin, rozpuszczone, zepsute dzieciaki, które nigdy w życiu nie musiały się o nic martwić. A ja jestem tym jedynym, który nigdy przedtem nie był poza Ziemią, który musiał o wszystko walczyć kłami i pazurami, jedynym, który zaznał głodu, choroby i strachu. Muszę sobie jakoś poradzić. Muszę! Inaczej odeślą mnie z powrotem. Zdechnę w cuchnącej celi. Eberly przetrwał godziny w nieważkości wyłącznie dzięki ćwiczeniom mentalnym. Kiedy siedząca obok niego kobieta próbowała go zabawiać rozmową, odpowiadał zdawkowo na jej bezsensowne komentarze, rozpaczliwie próbując nie dopuścić do tego, żeby zauważyła, jak cierpi. Uśmiechał się z przymusem, mając nadzieję, że nie zauważy zimnego potu perlącego się nad jego wargą. Czuł, jak jego tania, cienka koszulka nasiąka potem. Po chwili udało mu się przerwać jej monolog i skierować jej uwagę na ekran wbudowany w tylną część foteli. Eberly także skupił się na obrazach. Ekran przedstawiał habitat, nieregularny cylinder zawieszony w pustce kosmosu jak kawałek rury kanalizacyjnej pozostawiony przez robotników budowlanych. Habitat rósł na ekranach w miarę zbliżania się. Eberly dostrzegł, że powoli się obraca. Wiedział, że to siła obrotowa wytwarza ciążenie w środku cylindra. Przez głowę przelatywały mu liczby: habitat miał dwadzieścia kilometrów długości, cztery kilometry średnicy. Obracał się raz na czterdzieści pięć sekund, dzięki czemu siła odśrodkowa stwarzała złudzenie normalnej ziemskiej grawitacji. Coraz większe podniecenie pozwoliło mu zapomnieć o niemiłym uczuciu w żołądku. Teraz dostrzegł długie okna biegnące przez całą długość gigantycznego cylindra. W polu widzenia pojawił się jasno

świecący Księżyc. Księżyc widziany z tak bliskiej odległości był brzydki, pobrużdżony niezliczonymi kraterami. Eberly przypomniał sobie, że w największym znajduje się miasto-państwo Selene. Habitat szybko urósł tak, że zaczął zasłaniać wszystko inne. Przez chwilę Eberly bał się, że w niego uderzą, choć jego racjonalny umysł podpowiadał mu, że piloci statku mają wszystko pod kontrolą. Widział lustra słoneczne zwisające z zakrzywionych boków cylindra. Widział też wybrzuszenia i walce na skórze habitatu, jak krosty na ogórku. Niektóre z nich były bąblami obserwacyjnymi. Inne to porty doków, silniki sterujące, śluzy powietrzne. –Mówi kapitan – z głośników umieszczonych nad każdym ekranem rozległ się kobiecy głos. – Jesteśmy na orbicie wokół habitatu i przygotowujemy się do połączenia. Będziemy dokowali za trzy minuty. Poczujecie stuknięcie albo i dwa, nie ma się czym przejmować. Łomot wystraszył wszystkich pasażerów. Eberly chwycił się mocno podłokietników fotela i czekał na ciąg dalszy. Nic się jednak nie wydarzyło. Tylko że… Poczuł, jak jego wnętrzności wracają na swoje miejsce. Mdłości ustąpiły. Grawitacja wróciła i znów czuł się normalnie. Nie, lepiej niż normalnie. Odwrócił się w stronę kobiety, która siedziała obok niego i przyjrzał się jej twarzy. Miała prawie pucołowatą twarz z dużymi oczami o kształcie migdałów i czarne kręcone włosy. Eberly pomyślał, że pochodzi gdzieś z rejonu Morza Śródziemnego. Greczynka, Hiszpanka albo Włoszka. Uśmiechnął się do niej szeroko. –Siedzimy koło siebie od sześciu godzin, a ja się nawet nie przedstawiłem. Jestem Malcolm Eberly. Odwzajemniła uśmiech. –Rozumiem – powiedziała i dodała stukając palcem w naszywkę na bluzce – Jestem Andrea Maronella. Pracuję w zespole agrotechnicznym. Rolniczka, pomyślał Eberly. Głupia, grzebiąca w ziemi rolniczka. Uśmiechnął się jeszcze szerzej i odparł: –Jestem szefem działu zarządzania zasobami ludzkimi. –Jak fajnie. Zanim zdołał powiedzieć coś jeszcze, stewardesa poprosiła wszystkich, by wstali i ruszyli w stronę luku. Eberly odpiął pasy i wstał, zadowolony, że może znów poczuć swoją masę, nie mogąc się doczekać, aż zobaczy habitat. Przerażenie, z którym tak walczył, prawie znikło. Wygrałem, ucieszył się. Stawiłem czoło strachowi i pokonałem go. Uprzejmie przepuścił Maronellę przed sobą i ruszył za nią w stronę luku. Szesnaścioro kobiet i mężczyzn tłoczyło się przy klapie i przechodziło do pomieszczenia o ścianach z surowego metalu. Przy wewnętrznej klapie stał starszy, wysoki i solidnie zbudowany mężczyzna o gęstych, siwych włosach i krzaczastych szarych wąsach. Miał zniszczoną, ogorzałą twarz ze zmarszczkami w kącikach oczu. Był ubrany w wygodną, zamszową kurtkę i pomięte, spłowiałe dżinsy. Młodsi mężczyźni trzymali się krok za nim, odziani w kombinezony. Widać było, że to jego podwładni. –Witamy w habitacie Goddard – rzekł z sympatycznym uśmiechem. – Jestem profesor James Wilmot. Większość z państwa już poznałem, a z tymi, których jeszcze nie miałem okazji poznać, chętnie się spotkam i porozmawiam o naszej przyszłości. Na razie jednak zapraszam do zwiedzenia miejsca, w którym będziemy mieszkali przez najbliższe pięć lat. Po tych słowach jeden z młodszych mężczyzn postukał w klawiaturę na ścianie przy luku i potężne, stalowe drzwi stanęły otworem. Eberly poczuł powiew ciepłego powietrza na twarzy, jak ledwo zapamiętaną matczyną pieszczotę.

Grupa szesnastu szefów działów ruszyła w stronę luku. Stało się, pomyślał Eberly, czując nową falę przerażenia. Nie ma już odwrotu. To jest nowy świat, w którym mam zamieszkać. Wielki, cylinder, maszyna. Wygnano mnie. Wysyłają mnie aż na Saturna. Najdalej jak mogą. Nigdy już nie zobaczę Ziemi. Był jednym z ostatnich. Zanim dotarł do luku, usłyszał serię „ochów” i „achów”. Podszedł i zrozumiał. We wszystkich kierunkach rozpościerał się zielony krajobraz skąpany w ciepłych promieniach słońca. Łagodnie pofalowane trawiaste wzgórza, kępy drzew, małe, wijące się strumienie gdzieś daleko, we mgle. Grupa stała na niewielkim wzniesieniu, z którego roztaczał się widok na wnętrze habitatu. Po obu stronach zakręcającej ścieżki rosły gęste zarośla kwitnących na czerwono hibiskusów i oleandrów w kolorze bladej lawendy. Ścieżka prowadziła do grupy niskich budynków, białych i błyszczących w świetle słońca wlewającym się przez długie okna. Śródziemnomorska wioska, pomyślał Eberly, na łagodnym zboczu trawiastego wzgórza, nad błyszczącym błękitnym jeziorem. Tak mógłby wyglądać prospekt biura podróży zachwalający ideał śródziemnomorskiej wsi. Gdzieś daleko widać było tereny uprawne, małe, prostokątne pola, które wyglądały na świeżo zaorane, i kolejne grupy pomalowanych na biało budynków. Nie było horyzontu. Teren po prostu zakrzywiał się coraz bardziej, wraz ze wzgórzami, trawą, drzewami i kolejnymi małymi wioskami z brukowanymi uliczkami i połyskującymi strumieniami, coraz wyżej i wyżej, aż Eberly musiał zadrzeć głowę, by przyjrzeć się wspaniale utrzymanej zieloności. –Oszałamiające – szepnęła Maronella. –Szokujące – dodał ktoś. Dziewiczy świat, pomyślał Eberly, nietknięty wojną, głodem ani nienawiścią. Nietknięty ludzkimi uczuciami. Czekający, aż ktoś go ukształtuje i okiełzna. Może wcale nie będzie aż tak źle. –To musiało kosztować fortunę – rzekł beznamiętnie młody mężczyzna. – Jakim cudem konsorcjum było na to stać? Profesor Wilmot uśmiechnął się i dotknął wąsów końcem palca. –Tak naprawdę kupiliśmy to na wyprzedaży likwidacyjnej. Poprzedni właściciele zbankrutowali, próbując urządzić tu ośrodek dla emerytów. –Kto dziś idzie na emeryturę? –I dlatego właśnie zbankrutowali – odparł Wilmot. – Ale koszty… –Międzynarodowe Konsorcjum Uniwersytetów ma pewne środki – rzekł Wilmot. – Mamy też wielu absolwentów, którzy potrafią być hojni, jeśli się ich odpowiednio podejdzie. –Czyli kiedy im się wystarczająco mocno wykręci rękę – zażartowała jakaś kobieta. Reszta roześmiała się, nawet Wilmot uprzejmie się uśmiechnął. –Cóż – rzekł profesor. – Stało się. To będzie wasz dom przez następne pięć lat, a dla wielu z was o wiele dłużej. –Kiedy zaczną przybywać następni? –Gdy tylko rada pracowników zatwierdzi kandydatów i przejdą oni ostateczne testy fizyczne i psychologiczne, będą mogli wkroczyć na pokład. Obsadziliśmy już około dwóch trzecich stanowisk, a ludzie zgłaszają się dość licznie. Pozostali zaczęli zadawać pytania, a Wilmot cierpliwie odpowiadał. Eberly przestał zwracać uwagę na te pogawędki. Rozglądał się uważnie po przestrzeni habitatu, napawał się chwilą odkrycia, przybyciem do

nowego świata. Dziesięć tysięcy ludzi, tyle będzie mogło do nas dołączyć. Ale habitat może łatwo pomieścić sto tysięcy. A nawet milion! Pomyślał o tym, w jakiej nędzy żył w dzieciństwie: osiem, dziesięć, dwanaście osób w jednym pomieszczeniu. I bezwzględna dyscyplina klasztornych szkół. I więzienie. Dziesięć tysięcy ludzi, dumał. Wszyscy będą żyć w luksusie. Jak królowie! Uśmiechnął się. Nie, powiedział sobie. Tutaj będzie tylko jeden król. Jeden mistrz. To będzie moje królestwo, a wszyscy inni ugną się pod presją mojej woli.

WIEDEŃ: WIĘZIENIE SCHÖNBRUNN Od chwili, gdy Malcolm Eberly został nagle zwolniony z więzienia po odbyciu niecałej połowy kary za oszustwa i fałszerstwa, do momentu, gdy po raz pierwszy usłyszał o habitacie Goddard, minął ponad rok. Stary, pełen zakamarków pałac Schönbrunn został przekształcony w więzienie po zamieszkach uciekinierów, które obróciły w gruzy większą część Wiednia i okolicy. Gdy Eberly dowiedział się, że przyjdzie mu odbywać karę w Schönbrunn, ucieszył się; przynajmniej nie było to jedno z tych ponurych więzień państwowych, gdzie trzymano recydywistów. Szybko przekonał się, że się mylił: więzienie to więzienie, pełne oprychów i zboczeńców. Do stałych zagrożeń można było zaliczyć ból i poniżenie, a ich wiernym towarzyszem był strach. Poranek zaczął się jak wszystkie inne: gwizdek na pobudkę wyrwał Eberly’ego ze snu. Zsunął się z górnej pryczy i czekał w milczeniu, aż trzech współtowarzyszy skorzysta z urny walki i toalety. Przyzwyczaił się już do panującego w celi odoru i na samym początku pobytu w więzieniu zrozumiał, że jedynym skutkiem skarg jest pobicie, przez strażników lub współwięźniów. Wśród skazanych obowiązywała hierarchia. Na szczycie piramidy prestiżu stali ci, których skazano za zorganizowaną przestępczość. Mordercy, nawet ci nieszczęśnicy, którzy zabili w afekcie, cieszyli się większym szacunkiem niż złodzieje czy porywacze. Zwykli oszuści, jak Eberly, znajdowali się na dole tej struktury, skazani na świadczenie usług tym, którzy znajdowali się wyżej, czy tego chcieli, czy nie. Eberly’emu na szczęście udało się dostać do celi, w której rządził były mechanik samochodowy z Kalabrii, skazany za rozbój, terroryzm, napady na banki i morderstwa. Choć ledwo piśmienny, Kalabryjczyk był urodzonym organizatorem: rządził swoim kawałkiem więzienia jak średniowiecznym lennem, rozsądzając spory i pilnując surowych zasad tak, że strażnicy zgadzali się na utrzymywanie przez niego porządku wśród więźniów nieco brutalnymi metodami. Kiedy Eberly odkrył, że potrzebuje człowieka umiejącego posługiwać się komputerem, by utrzymywać kontrakty z rodziną w górskiej wiosce i resztkami bandy ukrywającymi na wzgórzach, został jego sekretarzem i wtedy już nikt nie miał prawa Eberly’ego molestować. Ogłupiająca rutyna każdego długiego, nudnego dnia przyprawiała Eberly’ego o mdłości. Kiedy został objęty ochroną Kalabryjczyka, fizycznie miał się dobrze, ale bezbarwna egzystencja w celi, jedzenie, smród, durne pogawędki współwięźniów, doprowadzały go do obłędu. Próbował się czymś zająć, odwiedzając więzienną bibliotekę, gdzie mógł skorzystać ze ściśle nadzorowanego komputera, który zapewniał przynajmniej jakieś wirtualne połączenie ze światem zewnętrznym. Większość serwisów rozrywkowych była ocenzurowana albo niedostępna, ale władze więzienia pozwalały, czy nawet zachęcały, do korzystania z serwisów edukacyjnych. Eberly z desperacją zapisywał się na jeden kurs za drugim, zwykle kończąc go przed czasem i rozglądając się za następnym. Najpierw zapisywał się na wszystkie kursy, jakie tylko znalazł: malarstwo renesansowe, psychologia transakcyjna, podział miejskich systemów oczyszczania wody, poezja Goethego. Temat nie miał znaczenia; musiał czymś zająć myśli, musiał opuszczać więzienie na kilka godzin dziennie, choćby tylko wirtualnie. Stopniowo odkrył, że pociąga go studiowanie historii i polityki. Po jakimś czasie zapisał się na studia magisterskie na Wirtualnym Uniwersytecie Edynburga. Zdziwił się ogromnie, gdy pewnego dnia strażnik wyciągnął go z kolejki na stołówce, gdzie Eberly wraz ze współwięźniami przesuwał się wolno, czekając na ledwo cieple śniadanie. Kapitan, pozbawiony poczucia humoru mężczyzna o kwadratowej szczęce, postukał Eberly’ego pałką w ramię i rzekł: –Za mną.

–Dlaczego ja? Co się stało? – wyrzucił z siebie zdumiony Eberly. Kapitan podstawił mu elektryczną pałkę pod nos i pstryknął przełącznikiem napięcia. –Nie wolno rozmawiać w kolejce! Za mną. Pozostali skazańcy maszerowali w milczeniu, trzymając głowy prosto, ale przyglądając się uważnie Eberly’emu i kapitanowi, by po chwili odwrócić wzrok. Eberly przypomniał sobie, jak nieprzyjemny jest atak elektryczną pałką przy przełączeniu na maksymalne napięcie, opuścił głowę na piersi i posłusznie wyszedł za kapitanem ze stołówki. Klawisz poprowadził go do małego, dusznego pomieszczenia w części więzienia, gdzie mieściły się biura strażników i administracja. Pokój miał jedno okno, szczelnie zamknięte i tak brudne, że promienie porannego słońca ledwo się przez nie przedzierały. Długi stół o porysowanej i odpryskującej politurze prawie wypełniał całe pomieszczenie. Siedziało przy nim dwóch mężczyzn w eleganckich garniturach, prawie wbijając się oparciami krzeseł w nagą, szarą ścianę. –Siadać – rzekł kapitan, wskazując pałką na krzesło stojące z przodu stołu. Zastanawiając się, o co w tym wszystkim chodzi, Eberly powoli usiadł. Kapitan wyszedł na korytarz i zamknął cicho drzwi. –Malcolm Eberly? – spytał mężczyzna siedzący za stołem. Był gruby, pucołowaty, o różowych policzkach i głęboko osadzonych oczach. Eberly’emu przyszedł na myśl wieprz. –Tak, to ja – odparł Ebely, po czym dodał: – Proszę pana. –Urodzony jako Max Erlenmeyer, jeśli nasze dane są poprawne – rzekł mężczyzna po prawej stronie wieprza. Wyglądał na człowieka sukcesu, miał gładkie, srebrzyste włosy i elegancki granatowy garnitur. Przypominał Eberly’emu wilka morskiego: łatwo było wyobrazić go sobie w dwurzędowej marynarce i założonej na bakier marynarskiej czapce. –Zmieniłem nazwisko całkowicie legalnie, gdy… –Bzdura – rzekł wilk morski, tonem tak lekkim, jakby prosił o szklankę wody. Wsłuchując się w jego akcent Eberly uznał, że to Anglik. To może się przydać. –Ależ, proszę pana… –To bez znaczenia – oznajmił wieprz. – Jeśli chce pan, żeby się do niego zwracać Eberly, nie widzę problemu. Może być? Eberly pokiwał głową, oszołomiony. –Jak ma się odbyć pańskie zwolnienie z więzienia? – spytał wieprz. Eberly poczuł, że oczy otwierają mu się szeroko. Szybko jednak opanował się i spytał: –A co mam zrobić, żeby zostać zwolnionym? –Niewiele – rzekł wilk morski. – Tylko polecieć na Saturna. Stopniowo zaczynali odkrywać karty. Gruby był z Atlanty, z centrali Nowej Moralności, międzynarodowej organizacji fundamentalistycznej, która wychowała Eberly’ego w Ameryce. –Byliśmy bardzo rozczarowani, kiedy uciekł pan z klasztoru w Nebrasce i wszedł na drogę przestępstwa – rzekł z autentycznym smutkiem na nalanej twarzy. –Nie na drogę przestępstwa – zaprotestował Eberly. – Popełniłem błąd tylko raz, a teraz ponoszę konsekwencje.

Wilk morski uśmiechnął się z wyższością. –Pana błąd polegał na tym, że dał się pan złapać. A my chcemy dać panu jeszcze jedną szansę. Wyjaśnił, że jest katolikiem, współpracującym ze Świętymi Apostołami Europy przy różnych programach społecznych. –Jednym z nich jest pan. –Ja? – spytał zaskoczony Eberly. – Nie rozumiem. –To naprawdę proste – rzekł wieprz, kładąc na stole dłonie złożone jak do modlitwy. – Międzynarodowe Konsorcjum Uniwersytetów organizuje ekspedycję na Saturna. –Dziesięć tysięcy ludzi w samowystarczalnym habitacie – dodał wilk morski. –Dziesięć tysięcy tak zwanych intelektualistów – rzekł wieprz z wyraźnym obrzydzeniem – obsługujących kadrę naukową, która chce badać planetę Saturn. Wilk morski rzucił niechętne spojrzenie swojemu koledze, po czym mówił dalej. –Niektóre rządy chcą, żeby pewni ludzie opuścili Ziemię. Po prostu chcą się ich pozbyć. –Ci naukowcy to znakomici ludzie. Oni rzeczywiście chcą lecieć na Saturna. –A wszyscy są oczywiście ateistami – dodał żeglarz. –Oczywiście – mruknął Eberly. Wiemy, że wielu ludzi chce uciec od dotychczasowego życia – podsumował wieprz. – Nie chcą się poddać niezbędnym regułom dyscypliny, jakie narzuca Nowa Moralność. –To samo odnosi się do Brytanii i Europy – mówił wilk morski. –Święci Apostołowie oczyścili miasta, wprowadzili moralność i porządek, pomagali nakarmić głodujących i znajdowali pracę dla tych, którzy ucierpieli podczas powodzi spowodowanych efektem cieplarnianym. Wieprz kiwał głową. –Nadal jednak wielu ludzi twierdzi, że ograniczamy ich wolność osobistą. Wolność osobistą! To wolność i przyzwolenie o mało nie doprowadziły do upadku cywilizacji. –A powodzie? – wtrącił Eberly. – Efekt cieplarniany, susze i inne klęski żywiołowe? –Kara rozgniewanego Boga – rzekł stanowczo wieprz. –Ostrzega nas, że musimy nawrócić się na jego naukę. –Co już w zasadzie zrobiliśmy – wtrącił wilk morski. – Nawet na nieszczęsnym Bliskim Wschodzie Miecz Islamu zdziałał cuda. –Ale teraz ta misja na Saturna… –Po wodzą bezbożnych ateistów. –Będzie tam dziesięć tysięcy łudzi, którzy próbują uciec z drogi cnoty. –Nie możemy dopuścić, żeby tak się stało.

–Dla ich własnego dobra. –Oczywiście. –Oczywiście – zgodził się pokornie Eberly, po czym dodał: – Nadal nie wiem, co to ma wspólnego ze mną. –Chcemy, żeby pan tam poleciał. –Aż na Saturna? – jęknął Eberly. –Dokładnie – odparł wilk morski. –Będzie pan naszym przedstawicielem na pokładzie habitatu. Możemy umieścić pana na stanowisku szefa działu zarządzania zasobami ludzkimi. –Więc będzie miał pan pewien wpływ na to, kto tam poleci. –Pod naszym nadzorem, to chyba jasne – dodał wieprz. –Szefa działu zasobów ludzkich? Możecie to zrobić? –Mamy swoje sposoby – odparł z uśmieszkiem wilk morski. –Pana prawdziwym zadaniem będzie ustanowienie bogobojnych rządów na pokładzie habitatu – rzekł wieprz. – Nie wolno nam dopuścić do tego, żeby ateiści mieli kontrolę nad życiem dziesięciu tysięcy ludzi! –Nie możemy dopuścić do tego, by habitat zmienił się w siedlisko grzechu – podkreślił wilk morski. –Takie ograniczone, zamknięte środowisko potrzebuje, silnych, kontrolowanych rządów. W przeciwnym razie zniszczy samo siebie, jak ludzie zniszczyli wiele miast na Ziemi. –Jest pan za młody, żeby pamiętać zamieszki i walkę o żywność. –Pamiętam walki w St. Louis – rzekł Eberly, wzdrygając się. – Pamiętam głód. Pamiętam, jak moja siostra umarła wskutek wyniszczającej choroby po wojnie biologicznej. –Nie chcemy, żeby coś takiego przytrafiło się tym biedakom lecącym na Saturna – rzekł wieprz, nadal ze złożonymi dłońmi. –Bez względu na to, czy zdają sobie z tego sprawę czy nie – oznajmił wilk morski – będą potrzebowali dyscypliny i porządku, a tylko my możemy im to zapewnić. –Liczymy na to, że wprowadzi ich pan na ścieżkę prawego życia. –Co mogę zrobić sam? –Otrzyma pan pomoc. Umieścimy w habitacie małą, ale zaangażowaną kadrę podobnie myślących ludzi. –I ja mam być ich przywódcą? –Tak. Ma pan odpowiednie umiejętności, dostrzegamy je w pańskim dossier. Z bożą pomocą będzie pan rządził dziesięcioma tysiącami dusz. –Zgadza się pan? – spytał wilk morski. – Czy podejmie pan to wyzwanie? Eberly z trudem opanował się, by nie roześmiać im się w twarz. Polecieć na Saturna albo zostać w więzieniu. Być przywódcą i rządzić albo gnić jeszcze dziewięć lat w cuchnącej celi.

–Tak – rzekł z cichą determinacją. – Z bożą pomocą podejmę to wyzwanie. Dwóch mężczyzn uśmiechnęło się do siebie, zaś Eberly pomyślał, że zanim habitat doleci do Saturna on i wszyscy pozostali będą już daleko poza zasięgiem tych fanatyków religijnych. –Rzecz jasna, jeśli nie uda się panu zrealizować naszych celów, dopilnujemy, żeby wrócił pan tutaj i odbył resztę wyroku. –Może nawet dodamy kilka punktów do aktu oskarżenia – rzekł prawie z sympatią wilk morski. – Wie pan, w pana teczce jest w czym wybierać.

45 DNI DO STARTU James Colerane Wilmot był dziedzicem tytułu, baronetem, który opuścił ojczysty Ulster tuż przed Ponownym Zjednoczeniem Irlandii, choć jego rodzina mieszkała tam od jakichś pięciuset lat. Trzeba przyznać, że nie odczuwał żadnego żalu, gdy opuszczał dom rodzinny. Jego rodzina nigdy nie była zamożna; od ponad tuzina pokoleń walczyła o utrzymanie godnego życia hodując owce. Hodowla zwierząt ani trochę Wilmota nie bawiła. Jego namiętnością było badanie zwierzęcia ludzkiego. James Colerane Wilmot był antropologiem. Był także bardzo utalentowanym przywódcą, co wyszło na jaw podczas wyniszczającej, cichej wojny środowisk akademickich. Czuł, że otrzymanie stanowiska dowodzącego tym dziwnym zbiorowiskiem ludzkim podczas misji na Saturna będzie ukoronowaniem jego kariery, prawdziwym, starannie kontrolowanym programem badawczym, autentycznym eksperymentem prowadzonym w dziedzinie, w której nikt dotąd nie był w stanie prowadzić eksperymentów. Zamknięta, starannie ograniczona społeczność z samowystarczalną ekologią i niezależną gospodarką. Każdy aspekt ludzkiej egzystencji pod kontrolą. Ludzie z Europy, obu Ameryk, Azji i Afryki. Wolnomyśliciele, przeważnie ludzie, którzy nie chcieli poddać się ograniczeniom własnych społeczeństw. I oczywiście naukowcy. Oficjalnym celem tej misji było przeprowadzenie badań naukowych Saturna i jego gigantycznego księżyca, Tytana. Wilmot miał jednak lepsze informacje. Wiedział, że prawdziwy cel lotu na Saturna jest inny, a sponsorzy zapewniający wsparcie finansowe woleli utrzymać go w tajemnicy. Chiny odmówiły wzięcia udziału w eksperymencie. Jak zwykle wolały zachować to dla siebie, izolacjoniści do szpiku kości. Poza tym udział miała wziąć większość grup rasowych i religijnych. Jakie społeczeństwo stworzą dla siebie ci ludzie? To był dopiero prawdziwy eksperyment antropologiczny! Wilmot w duchu szalał z radości na samą myśl, choć sam ukryty cel tego eksperymentu, prawdziwy powód wyprawy na Saturna, bardzo go martwił. Starał się jednak o tym nie myśleć, ciesząc się na samą myśl o rysujących się przed nim perspektywach. Jego biuro było ścisłym odzwierciedleniem jego osobowości. Było prawie wierną kopią jego gabinetu w Cambridge. Zabrał ze sobą wielkie biurko zaprojektowane w Danii, o wyrazistych liniach, i wygodny fotel dopasowujący się do kształtu jego kręgosłupa, regały na książki i mały okrągły stół konferencyjny z czterema prostymi krzesłami. Wszystko z jasnego bukowego drewna, czyste, praktyczne, a mimo to ciepłe i wygodne. Nawet dywan, który pokrywał prawie całą podłogę, został przywieziony z Ziemi. W końcu, tłumaczył sobie Wilmot, będę tam mieszkał i pracował przez co najmniej pięć lat. Muszę mieć jakieś podstawowe wygody. Jedyną nowością w gabinecie był fotel dla gości, kolejne dzieło duńskiego wzornictwa, składające się z lśniącej chromem rurowatej konstrukcji i skórzanych poduszek barwy karmelu. Siedział w nim Manuel Gaeta i wyglądał na bardziej zrelaksowanego niż sam Wilmot. Trzecią osobą w pomieszczeniu był Edouard Urbain, główny naukowiec wyprawy, niski, smukły ciemnobrody mężczyzna z zaczesanymi do tyłu, rzednącymi włosami za powiększającą się łysiną. Siedział na jednym z zapasowych, wyglądających na sprężyste krzeseł, zwykle stojących przy stole konferencyjnym w rogu. Wilmot nie przepadał za Urbainem; uważał go za niepanującego nad emocjami Francuza, choć Urbain urodził się i wychował w Quebecu. –Jak widzę, pana potencjał fizyczny i umysłowy jest wręcz niezwykły – zwrócił się Wilmot do Gaety, wskazując na wyświetlone na ekranie ściennym wyniki testów. – Bardziej niż niezwykły, w istocie jest pan niezwykłym okazem.

Gaeta uśmiechnął się niedbale. –Taka praca. Miał cichy głos, o prawie muzycznym brzmieniu. Był niewysoki, ale solidnie zbudowany i krzepki. Pod miękko układającą się koszulą rysowały się twarde mięśnie. Nie był szczególnie przystojny; widać było, że miał kiedyś złamany nos, być może wielokrotnie, a solidna szczęka nadawała mu wygląd buldoga. W głęboko osadzonych ciemnych oczach czaiło się coś przyjaznego, a jego uśmiech był zniewalający. –Muszę coś panu powiedzieć, panie Gaeta… –Manuelu – przerwał mu młodszy mężczyzna. – Proszę mi mówić po imieniu. Wilmot poczuł się nieco niezręcznie. W przypadku tego mężczyzny wolał zachować lekki dystans. Zauważył, że choć Gaeta mówi po angielsku z amerykańskim akcentem, swoje imię wymawia wyraźnie po hiszpańsku. Wilmot zerknął na Urbaina, który nie zareagował, jeśli nie liczyć lekkiego uniesienia jednej brwi. –Tak, przepraszam – rzekł Wilmot. – Muszę jednak panu… ci powiedzieć, Manuelu, bez względu na to, co mówią maniacy, zejście na powierzchnię Tytana będzie niemożliwe. Uśmiech Gaety nie zbladł ani odrobinę. –Astro Corporation wyłożyła pięć milionów międzynarodowych dolarów na to, żebym wykonał ten numer. Twoje konsorcjum uniwersyteckie podpisało umowę. Urbain zareagował prawie gwałtownie. –Nie! Przecież to niemożliwe! Nie da się zejść na powierzchnię Tytana. To byłoby pogwałcenie wszystkich znanych nam zasad. –Musiało zajść jakieś nieporozumienie – rzekł łagodnie Wilmot. – Nikt dotąd nie był na powierzchni Tytana, a… –Przepraszam – przerwał mu Gaeta – ale właśnie o to chodzi. Gdyby ktoś już był na powierzchni Tytana, to nie byłoby sensu, żebym wykonywał ten numer. –Numer – powtórzył Wilmot z dezaprobatą. –Mam wyposażenie – mówił dalej Gaeta. – Zostało przetestowane. Moja załoga jutro wchodzi na pokład. Potrzebuję tylko kawałka przestrzeni w warsztacie, gdzie mógłbym ustawić i przetestować sprzęt. Wszystko mamy już przygotowane. Urbain potrząsnął gwałtownie głową. –Na powierzchnię Tytana wysyłano dotąd wyłącznie zdalnie sterowane sondy. Ale nie ludzi! –Z całym szacunkiem – rzekł spokojnie i uprzejmie Gaeta – myśli pan jak naukowiec. –Oczywiście. A jak inaczej miałbym myśleć? –A ja robię w showbiznesie, nie w nauce. Płacą mi za wykonywanie ryzykownych numerów, na przykład surfowanie w obłokach Jowisza albo zjazdy na nartach z Mount Olympus na Marsie. –Numery – mruknął znów Wilmot. –Tak, numery. Ludzie płacą mnóstwo pieniędzy za uczestnictwo w moich numerach. Po to jest sprzęt VR.

–Ekscytacja rzeczywistością wirtualną. Doświadczenie z drugiej ręki. –Tak, tania podnieta. Ale przynosi kupę forsy. Moi inwestorzy odzyskają połowę wkładu w ciągu pierwszych dziesięciu sekund mojego pojawienia się w sieciach VR. –Ryzykuje pan życiem, żeby inni ludzie mogli przeżyć przygodę podpięci do sieci VR – rzekł Urbain prawie oskarzycielskim tonem. Gaeta uśmiechnął się jeszcze szerzej. –Cały dowcip w umiejętności radzenia sobie z ryzykiem. Prowadźcie swoje badania, kupcie albo zbudujcie potrzebny sprzęt. Mówią, że jestem ryzykantem, ale na pewno nie głupcem. –I chce pan zostać pierwszym człowiekiem, który stanie na powierzchni Tytana? –To nie powinno być aż tak trudne. I tak tam lecicie, więc zabierzemy się z wami. Tytan ma atmosferę i przyzwoitą grawitację. Natężenie promieniowania jest najgorsze na Jowiszu. –A skażenie? – dopytywał się Urbain. Brwi Gaety powędrowały w górę. –Skażenie? –Na Tytanie jest życie. To mikroorganizmy: jednokomórkowce podobne do bakterii. Niemniej jednak jest to forma życia i musimy chronić ją przed skażeniem. To jest nasz podstawowy obowiązek. Kaskader znów wyglądał na zrelaksowanego. –Och, pewnie. Będę miał na sobie opancerzony skafander. Można go wyszorować i naświetlić ultrafioletem, kiedy wrócę. Wszystko, co będzie na zewnętrznej powierzchni skafandra, zginie. Urbain potrząsnął głową jeszcze bardziej zapalczywie. –Nie rozumie pan. Nie chodzi o to, żeby chronić nas przed skażeniem, ale te mikroorganizmy przed skażeniem przez nas. –Że jak? –Na Tytanie istnieje unikatowy system ekologiczny – rzekł Urbain z zapałem w błękitnych oczach i najeżoną brodą. – Nie możemy ryzykować, że pan go skazi. –Ale to tylko zarazki! Urbainowi opadła szczęka. Wyglądał jak Wierzący, który właśnie usłyszał bluźnierstwo. –To są unikatowe organizmy – poprawił go z powagą Wilmot. – I nie wolno zakłócać im spokoju. –Przecież na Tytanie już lądowały sondy – zaprotestował Gaeta. – I to całe mnóstwo! –Wszystko poddano tak dokładnej dezynfekcji, jak tylko pozwalają na to zdobycze nauki – wyjaśnił Urbain. – Poddano je naświetlaniu promieniowaniem gamma, które prawie zniszczyło układy elektryczne. Niektóre z nich rzeczywiście zostały uszkodzone podczas dekontaminacji. Gaeta wzruszyła ramionami. –W porządku, możecie tak samo odkazić mój skafander.

–Z tobą w środku? – spytał cicho Wilmot. –W środku? A czemu? Bo wchodząc do skafandra zostawi pan całą dżunglę mikroskopijnej flory i fauny na wszystkim, czego pan się dotknie – wyjaśnił Urbain. – Pot, wydzieliny ciała, i co tam jeszcze. Jeden odcisk palca, jeden oddech zawiera wystarczającą liczbę ziemskich mikrobów, żeby zniszczyć życie na Tytanie. –Będę musiał być w skafandrze, kiedy podsmażycie go promieniowaniem gamma? Wilmot skinął głową. –Inaczej nie pozwolimy panu udać się na powierzchnię Tytana – wyjaśnił obojętnie Urbain.

38 DNI DO STARTU Ależ on jest przystojny, kiedy się uśmiecha, odnotowała w pamięci Susan vel Holly. Tylko zawsze jest taki poważny! Malcolm Eberly wpatrywał się intensywnie w trójwymiarowy obraz unoszący się w powietrzu nad jego biurkiem. Susan przypominał typowego kalifornijskiego surfera, ale tylko od szyi w górę. Miał krótko ostrzyżone blond włosy, zgodnie z najnowszą modą, wystające kości policzkowe i wydatną, mocno zarysowaną szczękę. Kształtny nos i zdumiewające błękitne oczy koloru alpejskiego nieba. I zabójczy uśmiech, ale tak rzadko się uśmiechał. Odchyliła się, żeby pokazać mu się w całej krasie: ubrana w prostą bluzę i spodnie, które wolał, z rozpuszczonymi włosami, bez niesfornych loczków, które ścięła, bez malunku na czole; żadnych ozdób z wyjątkiem malutkich kolczyków z asteroidalnych diamentów w uszach. Nie zauważył żadnej z tych zmian. –Musimy być bardziej selektywni podczas procesu wyboru – rzekł, nie spuszczając wzroku z obrazu. Mówił niskim, głębokim, wibrującym głosem, z amerykańskim akceptem, ale czasem dało się słyszeć staranny, wyszkolony akcent brytyjski. –Popatrz – Eberly pstryknął pilotem i obraz uniósł się nad biurko; Susan dostrzegła trójwymiarowy wykres. Biuro było małe i prosto urządzone: nie było tam nic poza szarym, metalowym biurkiem Eberly’ego i sztywnym plastikowym fotelem, na którym siedziała Susan. Żadnych dekoracji na ścianach, a blat biurka był wręcz aseptycznie pusty. Susan pochyliła się na swoim niewygodnym, trzeszczącym krześle, by przyjrzeć się uważniej poszarpanym kolorowym liniom pnącym się w górę na rozpościerającym się przed jej oczami wykresie. Zapamiętała go poprzedniego wieczora, zanim poszła do domu. –W ciągu dwóch tygodni, odkąd zaczęłaś pracować w dziale zasobów ludzkich – powiedział Eberly – liczba zrekrutowanych wzrosła prawie o trzydzieści procent. Mogłoby z tego wynikać, że wykonujesz więcej pracy niż cała reszta personelu razem wzięta. Bo chcę ci zrobić przyjemność, powiedziała w duchu. Nie miała jednak dość odwagi, żeby powiedzieć mu to wprost; nie miała odwagi, żeby powiedzieć cokolwiek, więc tylko się uśmiechała. Nie odwzajemnił uśmiechu i mówił dalej. –Zbyt wielu wśród nowo przybyłych to skazani dysydenci polityczni i wichrzyciele. Skoro były z nimi problemy na Ziemi, będą i tutaj. Jej uśmiech zgasł. –Ale czy nie taki jest cel naszej misji? – spytała. – Dać ludziom szansę? Nowe życie? –W granicach rozsądku, Holly. W granicach rozsądku. Nie chcemy tam nałogowych buntowników, zdeklarowanych wichrzycieli. Może mamy jeszcze w następnym etapie zapraszać terrorystów do habitatu? –Czyja źle wykonuję swoje obowiązki? Myślała, że zacznie ją pocieszać, pochwali za dobrą pracę. Zamiast tego Eberly wstał i okrążył biurko. –Chodź, pójdziemy się trochę przejść. Zerwała się na równe nogi. Była odrobinę wyższa od niego. Od ramion w dół Eberly był smukły, prawie chudy. Cienkie ramiona, wąska klatka piersiowa, zarys brzuszka. Przydałoby mu się trochę ćwiczeń, pomyślała. Zbyt ciężko pracuje w biurze. Muszę go częściej wyciągać na zewnątrz, zaprowadzić na

siłownię, żeby się trochę rozruszał. Szła za nim w milczeniu korytarzem, który ciągnął się wzdłuż innych biur administracji habitatu i kończył drzwiami prowadzącymi na zewnątrz. Przez długie okna wlewało się jasne światło słoneczne. Pomiędzy hiacyntami fruwały kolorowe motyle, wielobarwne tulipany i krwistoczerwone maki kwitły wzdłuż ścieżki. W milczeniu minęli ścieżkę, która biegła wzdłuż grupy niskich, białych budynków, a dalej grzbietem wzgórza, na którym zbudowano wioskę. Wyłożona ciemną cegłą dróżka prowadziła dalej na brzeg jeziora u stóp wzgórza i na uroczą łąkę. Minął ich rowerzysta, zjeżdżający wolno łagodnym zboczem. Młode drzewa liściaste rzucały cień, Susan słyszała bzyczenie owadów i śpiew ptaków wśród krzewów. Zamknięty system ekologiczny, z takim trudem założony i utrzymywany. Przyglądając się porośniętym trawą poletkom i kępom wysokich drzew wznoszących się wzdłuż dalszego odcinka ścieżki, Susan pomyślała, że trudno uwierzyć w to, że znajdują się wewnątrz wielkiego, zbudowanego przez ludzi walca, unoszącego się w kosmicznej pustce kilkaset kilometrów nad powierzchnią Księżyca, przynajmniej do chwili, aż się nie podniesie głowy i nie zobaczy, że teren wznosi się do góry. –Holly? Skierowała na niego uwagę. –Przepraszam – wyjąkała zawstydzona. – Chyba się zamyśliłam. Pokiwał głową, jakby przyjął jej przeprosiny. –Tak, zapominam czasem, jakie to jest piękne. Masz absolutną rację, nikt nie powinien przyjmować tego jako czegoś oczywistego. –Co mówiłeś? –Nieważne – uniósł rękę i zatoczył nią krąg dramatycznym gestem. – To jest ważne, Holly. Ten świat, który dla siebie stworzycie. Teraz mam na imię Holly, przypomniała sobie. Skoro możesz zapamiętać wszystko, co się z tobą dzieje, pamiętaj, jak masz na imię, na litość boską. Zdecydowała się jednak zapytać: –Dlaczego chciałeś, żebym zmieniła imię? Eberly przechylił głowę i zamyślił się, nim odpowiedział. –Zasugerowałem każdemu z nowych rekrutów, żeby zmienił imię. Wkraczasz do nowego świata, zaczynasz nowe życie. Nowe imię wydaje się czymś na miejscu, prawda? –Och, tak! Na pewno. –A mimo to – westchnął – tak niewielu postępuje zgodnie z moją sugestią. Przywiązują się do przeszłości. –To trochę jak chrzest, prawda? – spytała Holly. Spojrzał na nią i dostrzegła w jego przeszywających błękitnych oczach coś na kształt szacunku. –Tak, jak chrzest. Narodzenie się na nowo. Rozpoczynanie nowego życia. –To będzie moje trzecie życie – powiedziała.

Eberly pokiwał głową. –Nie pamiętam mojego pierwszego życia – powiedziała. – Pamiętam tylko, że moje drugie życie zaczęło się siedem lat temu. –Nie – odparł stanowczo Eberly – Twoje życie zaczęło się dwa tygodnie temu, kiedy tu przybyłaś. –Tak. Słusznie. –I dlatego zmieniłaś imię, tak? –Tak – powtórzyła z namysłem. Jaki on jest piekielnie poważny! Szkoda, że nie potrafię sprawić, by się uśmiechnął. Eberly zatrzymał się i obrócił powoli dookoła, napawając się widokiem świata, który rozpościerał się wokół nich i wspinał gdzieś wysoko nad ich głowami, by całkowicie ich otoczyć. –Urodziłem się w strasznej nędzy – powiedział cicho, prawie szeptem. – Urodziłem się przedwcześnie, bardzo chory. Wszyscy sądzili, że nie przeżyję. Mój ojciec ulotnił się, kiedy byłem jeszcze niemowlęciem, a matka znalazła sobie wędrownego robotnika, Meksykanina. Chciał, żebym umarł. Gdyby nie Nowa Moralność, umarłbym przed ukończeniem szóstego miesiąca życia. Zabrali mnie do szpitala, wysłali do szkoły. Uratowali moje ciało i duszę. –Cieszę się – rzekła Holly. –Nowa Moralność uratowała Amerykę – wyjaśnił Eberly. – Kiedy efekt cieplarniany spowodował zalanie terenów nadbrzeżnych i zaczęła się wojna o żywność, Nowa Moralność przywróciła porządek i przyzwoitość. –W ogóle nie pamiętam Stanów – odparła. – Tylko Selene. Wcześniej nic. Zachichotał. –Ale nie masz problemu z zapamiętaniem wszystkiego, co działo się potem. W życiu nie spotkałem nikogo, kto miałby taką pamięć. Holly wzruszyła obojętnie ramionami. –To przez te kuracje RNA, które mi zaaplikowano. –Ach tak, oczywiście. Eberly znów zaczął powoli iść. –Cóż, Holly, oto jesteśmy tutaj. My i dziesięć tysięcy innych ludzi. –Dziewięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt osiem – poprawiła ze złośliwym uśmieszkiem. Opuścił lekko podbródek jakby w uznaniu dla jej arytmetyki, całkowicie poważny, odporny na jej nieśmiały żart. –Tu możesz stworzyć zupełnie nowy świat – rzekł Eberly. – Czysty, pełny i nowy. Należysz do najszczęśliwszych ludzi w historii. –Ty też – odparła. Wykonał nieokreślony gest.

–Jestem tylko jednym człowiekiem. Was jest dziesięć tysięcy. Minus dwóch, zgadza się? To wy stworzycie ten nowy świat. Będzie taki, jak będziecie chcieli. Ja się cieszę choćby z tego, że tu jestem z wami, i pomogę wam jak tylko będę mógł. Holly patrzyła na niego czując, jak przepełnia ją uwielbienie. –Ale wiesz, musisz nam pomóc zbudować ten nowy świat. Będziemy potrzebowali twojej wyobraźni, twojego… – przez sekundę szukała słowa w pamięci -…zaangażowania. –Oczywiście, zrobię, co będę mógł. – odparł. I po raz pierwszy się uśmiechnął. Holly poczuła zachwyt. –Ale wy też musicie dać z siebie wszystko – dodał. – Będę oczekiwał takiego samego zaangażowania i ciężkiej pracy jak od samego siebie. Nie mniejszego, Holly. Pokiwała głową w milczeniu. –Musisz całkowicie zaangażować się w to, co robisz – rzekł Eberly. – Całkowicie. –Tak będzie – odparła Holly. – Już tak jest. Naprawdę. –Każdy aspekt twojego życia musi być podporządkowany pracy – podkreślił. – Nie ma czasu na bzdury. Żadnego romantycznego angażowania się. –Nie jestem w nic zaangażowana, Malcolm – rzekła cicho. A szkoda, dodała w duchu. Chciałabym być. Z tobą. –Ja też nie – odparł. – Zadanie, jakie mamy wykonać, jest zbyt ważne, by jakieś osobiste kłopoty stanęły nam na drodze. –Rozumiem, Malcolm. Naprawdę. –Dobrze. Cieszę się. Kij i marchewka, pomyślał Eberly. Tak można ją kontrolować.

DWIE GODZINY DO STARTU Eberly znalazł sobie miejsce; oparł się plecami o długie okno bąbla obserwacyjnego. Za grubą kwarcową taflą powoli obracały się gwiazdy, gdy gigantyczny habitat wirował wolno wokół osi. W pole widzenia powoli wpełzł Księżyc, tak bliski, że widać było gładkie platformy startowe portu kosmicznego im. Armstronga, poczerniałe po tylu latach smagania ogniem wylotowym rakiet, i dwie bliźniacze kopuły Selene, zagrzebane w ziemi publiczne place, i wielką wyrwę tam, gdzie robotnicy właśnie budowali trzeci. Niektórzy twierdzili, że widzą poszczególne traktory i wagoniki kolejki linowej pędzące do oddalonych osiedli, jak krater Heli czy obserwatorium Farside. Eberly nigdy nie wyglądał przez bulaje, jeśli nie musiał. Widok Księżyca, gwiazd, kosmosu kołyszącego się wolno w jego oczach przyprawiał go o mdłości. Obrócił się do niego plecami. Poza tym, jego praca, przyszłość, przeznaczenie były związane z wnętrzem habitatu, nie przestrzenią na zewnątrz. Obok niego, patrząc w okno najwyraźniej bez żadnych niemiłych skutków ubocznych, stała niska, potężnie zbudowana kobieta w tandetnej bluzie o wielu odcieniach czerwieni i pomarańczu oraz bezkształtnych beżowych spodniach. Na większości palców miała połyskujące pierścionki, na nadgarstkach bransolety, w uszach kolczyki, a pod podwójnym podbródkiem naszyjnik. Ruth Morgenthau należała do nielicznej kadry Świętych Apostołów, których umieszczono w habitacie. Eberly wiedział, że nie zmuszono jej do wzięcia udziału w locie na Saturna w jedną stronę; zgłosiła się na ochotnika. Za nią stał szczupły niski mężczyzna o niezadowolonej minie, w wytartej marynarce z czarnej sztucznej skóry. –Malcolmie – rzekła Morgenthau machając pulchną dłonią. – Pozwól, że ci przedstawię doktora Sammiego Vyborga. – Obróciła się. – Doktorze, Malcolm Eberly. –Miło mi pana poznać – rzekł Vyborg piskliwym, nosowym tonem. Jego twarz przypominała czaszkę z naciągniętą na nią skórą. Wystające zęby. Wąskie szparki oczu. Eberly krótko uścisnął wyciągniętą dłoń. –Doktor? –Edukacji. Z Uniwersytetu w Wittenberdze. Na wargach Eberly’ego pojawił się cień uśmiechu. –Uniwersytet Hamleta. Vyborg wyszczerzył się. –Tak, jeśli wierzyć Szekspirowi. W zapiskach uniwersyteckich nie ma wzmianki o żadnym Duńczyku. Sprawdzałem. –Zapisy sięgają aż tak dawnych czasów? – spytała Morgenthau. –Oczywiście są dość fragmentaryczne. –Przeszłość mnie nie interesuje – rzekł Eberly. – Pracuję dla przyszłości. –Tak sądziłem – skinął głową Vyborg. Eberly rzucił Morgenthau ostre spojrzenie, a ona wtrąciła pośpiesznie: –Wyjaśniłam doktorowi Vyborgowi, że naszym zadaniem jest przejęcie kontroli nad zarządzaniem

habitatem, kiedy już wyruszymy. –Czyli za jakieś dwie godziny – dodał Vyborg. Eberly przeniósł wzrok na niskiego mężczyznę i spytał: –Dopilnowałem, żeby znalazł się pan na wysokim stanowisku w dziale łączności. Czy potrafi pan kierować całym działem, gdyby zaszła taka potrzeba? –W dziale nade mną są dwie bardzo wpływowe osoby – odparł Vyborg. – Żadna z nich nie jest wierząca. –Znam schemat organizacyjny! – warknął Eberly. – Sam go stworzyłem. Nie miałem wyboru, musiałem zaakceptować tych dwóch ateistów nad panem, ale to pana wybrałem do rządzenia działem. Potrafi pan? –Oczywiście – odparł Vyborg bez wahania. – Ale co się stanie z moimi przełożonymi? –Kiedy już wyruszymy, nie będziemy mogli odesłać ich do domu – przypomniała Morgenthau z uśmiechem, który rzeźbił jej dołeczki w policzkach. –Zajmę się nimi – odparł stanowczo Eberly – gdy nadejdzie właściwa chwila. Teraz chciałbym tylko dowiedzieć się, czy mogę na panu polegać. –Może pan – odparł Vyborg. –Całkowicie i absolutnie. Chcę całkowitej lojalności. –Może pan na mnie liczyć – oświadczył Vyborg. Po czym znów się uśmiechnął i dodał: – Jeśli tylko sprawi pan, że zostanę szefem działu łączności. –Sprawię. Morgenthau uśmiechnęła się, zadowolona z tego, że ci dwaj mężczyźni potrafią ze sobą współpracować, oraz z idei, której poświęciła swoje życie. Holly odczuła napływ rozpaczy. Szukała Malcolma wszędzie, od jego skromnego biura po boksy w dziale zarządzania zasobami ludzkimi, w korytarzach innych budynków administracji. Ani śladu. Przegapi start, pomyślała. A przecież wszystko zaplanowała: zabierze Malcolma nad jezioro koło wioski. Profesor Wilmot i jego menedżerowie zorganizowali kilkanaście miejsc w habitacie, gdzie ludzie mogli zebrać się i oglądać ceremonię startu na wielkich ekranach, które ustawiono na otwartej przestrzeni. Holly pomyślała, że brzeg jeziora to najlepsze miejsce, najładniejsze i najbliżej biura. Malcolma nigdzie jednak nie było. Gdzie on się podział? Co robi? Wszystko przegapi! Ludzie napływali ścieżkami w kierunku punktów zbiórki, gdzie ustawiono wielkie ekrany, w parach i większych grupach, plotkując, śmiejąc się, machając do niej. Holly zignorowała ich i szukała Malcolma. I nagle go zobaczyła, idącego ścieżką wśród drzew z tą grubą kobietą, Morgenthau. Holly skrzywiła się. Spędza z nią dużo czasu, pomyślała. Kiedy się im przyjrzała, na jej ustach pojawił się złośliwy uśmiech: Morgenthau ciężko dyszała, próbując dotrzymać kroku Malcolmowi, który sadził wielkimi krokami. Dobrze jej tak, pomyślała Holly i ruszyła w ich stronę, by przechwycić Malcolma i zaprowadzić go nad brzeg jeziora. Chciała, by był z nią, gdy habitat wyruszy w długą drogę na Saturna. Z nikim innym. Ma być ze mną. Siedząc na łóżku Pancho Lane patrzyła ze smutkiem na hologram przedstawiający wiszącego w kosmicznej pustce Goddarda. Wyglądało to, jakby pół jej sypialni znikło zastąpione przestrzenią kosmiczną, a pośrodku unosiła się obracająca się powoli miniaturka habitatu. W polu widzenia pojawił się

też Księżyc, ospowaty i jasno świecący. Pancho widziała promień lasera na szczycie Mount Yeager, tuż powyżej Selene, nie tak daleko od jej własnej sypialni. Ona tam naprawdę leci, poskarżyła się Pancho w duchu. Sis leci tą cholerną puszką, tak daleko ode mnie, jak tylko może. Uratowałam jej życie, zaharowywałam się, żeby opłacić koszty leczenia, hibernacji i wszystko inne, opiekowałam się nią, uczyłam ją i wycierałam jej obesrany tyłek, ale teraz ona odchodzi w czarną dal. Oto wdzięczność. Oto siostrzana miłość. Nie była w stanie jednak wykrzesać z siebie prawdziwego gniewu. Wiedziała, że Susie musi się uwolnić, zacząć własne życie. Niezależne. Każdy dzieciak zaczyna kiedyś żyć na własną rękę. Do licha, sama to zrobiła, kiedy Susie nie była jeszcze nawet nastolatką. Nie Susie, przypomniała sobie. Teraz ma na imię Holly. Muszę o tym pamiętać, kiedy będę się do niej zwracać. Holly. Cóż, jeśli coś jej nie wyjdzie, wyślę szybki statek, żeby przywiózł ją z powrotem do domu. Wystarczy, że poprosi. Sama po nią polecę, do licha. Holograficzny obraz Goddarda znikł i zastąpiło go naturalnej wielkości oblicze profesora Wilmota. Pancho, oglądającej program z łóżka, wydawało się, jakby jego głowa i ramiona unosiły się w powietrzu na środku sypialni. –Dziś wyruszamy w niezwykłą podróż, której celem jest badanie i odkrywanie – zaczął Wilmot niskim, donośnym głosem. –Śrutu tutu – mruknęła Pancho. Wydała polecenie wyłączenia dźwięku i nakazała telefonowi, by połączył ją z szefem ochrony. Mam nadzieję, że Wendell znalazł kogoś naprawdę sensownego, kto będzie miał oko na Sis. Jeśli nie, wywalę go na zbity pysk, bez względu na to, jak dobry jest w łóżku. –Vyborg to dobry nabytek dla naszych szeregów – rzekła Morgenthau idąc obok Eberly’ego w stronę wioski nad jeziorem. Eberly odgonił dłonią pięknego motyla z gatunku monarch, który latał za blisko jego twarzy. –Jest ambitny, to wyraźnie widać. –Nie ma w tym nic złego. –Dopóki będzie wypełniał rozkazy. –Na pewno będzie. W głębi duszy Eberly miał wątpliwości. Ale muszę pracować z takim materiałem, jaki jest dostępny, powiedział sobie. Morgenthau nie ma praktycznie żadnych ambicji, żadnych chęci, by dodać sobie splendoru, co czyni ją doskonałym podwładnym. Vyborg to co innego. Muszę go pilnować. Podobnie jak i własnych pleców. –Kluczem do władzy jest informacja – odezwał się do Morgenthau. – Mając Vyborga w łączności będziemy mieli dostęp do kamer ochrony w całym habitacie. –Będzie też mógł pomóc nam założyć podsłuch w telefonach – dodała Morgenthau. –Chciałbym czegoś więcej. Chcę mieć kamery szpiegowskie w każdym mieszkaniu. Oczywiście w tajemnicy. –W każdym mieszkaniu? To… ogromne zadanie.

–Wymyśl, jak to zrobić – warknął Eberly. Holly próbowała nie biec, próbowała też nie wyglądać na aż tak niecierpliwą, im bardziej jednak zbliżała się do Eberly’ego i Morgenthau, tym szybciej szła. Gdy się zbliżyła, zaczęła się zastanawiać, czemu Malcolm przebywa akurat w towarzystwie Morgenthau. Niespecjalnie jest na co popatrzeć, zachichotała cicho. Albo odwrotnie – za dużo do oglądania. I ubiera się, jakby szła na jakąś zwariowaną imprezę. Gdyby zrzuciła dwadzieścia albo trzydzieści kilo, mogłaby być całkiem ładna. Eberly poznał ją i podniósł wzrok. –Malcolm! – zawołała Holly, zwalniając kroku. – Chodź! Ceremonia już się zaczęła! Nic nie zobaczysz! –To nie zobaczę – odparł twardo Eberly. – Mam robotę. Nie będę tracił czasu na ceremonie. Przeszedł obok niej z tą wlokącą się u jego boku Morgenthau. Holly stała z otwartymi ustami i rozpaczliwie usiłowała się nie rozpłakać.

START Prawie nikt na pokładzie Goddarda nie wiedział o „mostku”. Centrum sterowania i nawigacji potężnego habitatu znajdowało się poza zewnętrznym pancerzem potężnego walca, jak bąbel doczepiony do powoli obracającej się kłody. Stanowisko kapitan Nicholson było zaszczytne. Dowodziła statkiem latającym do Pasa Asteroid, a raz nawet była dowódcą trzech statków lecących z zaopatrzeniem do baz naukowych Marsa. Z czteroosobowej obsady centrum nawigacji i sterowania Nicholson, pierwszy oficer i nawigator mieli wrócić na Ziemię zaraz po wprowadzeniu Goddarda na orbitę wokół Saturna. Tylko inżynier systemowy, Ilya Timoshenko podpisał kontrakt na cały czas trwania misji. Timoshenko tak naprawdę nie spodziewał się już zobaczyć Ziemi. Samantha Nicholson nie wyglądała na weterankę lotów kosmicznych. Była drobną kobietą ze srebrzystymi, siwymi włosami. Spadkobierczynią starego rodu magnatów armatorów. Była pierwszą z rodziny, która poczuła zew kosmosu, nie morza. Ojciec wydziedziczył ją za ten uparty, niezależny wybór. Matka płakała, gdy Samantha po raz pierwszy opuściła Ziemię. Nicholson pocieszyła matkę i powiedziała ojcu, że nie potrzebuje ani nie chce rodzinnej fortuny. Nigdy nie wróciła na Ziemię i zamieszkała w Selene. Timoshenko uwielbiał panią kapitan. Była zdolna, inteligentna, sprawiedliwa w sytuacjach, w których dochodziło do sporu, a w razie wyższej konieczności potrafiła wdeptać przeciwnika w ziemię używając języka, na dźwięk którego jej matka chybaby zemdlała. –X minus trzydzieści sekund – rozległ się zsyntetyzowany głos komputera. Timoshenko wpatrywał się w swój pulpit. Wszystkie ikony świeciły na zielono. –Zapłon silników na mój znak – rzekła kapitan Nicholson. –Zrozumiałem – potwierdził pierwszy oficer. W normalnych warunkach Timoshenko uśmiechnąłby się na myśl o jej upieraniu się przy zachowaniu kontroli człowieka. Cała czwórka doskonale wiedziała, że systemem napędu sterują komputery. Ta przyciężkawa, ogromna rura kanalizacyjna zostałaby wyrzucona z orbity dokładnie we właściwej sekundzie, nawet gdyby nikogo z nich nie było na mostku. Pani kapitan była jednak zwolenniczką dawnych tradycji, a nawet Timoshenko, zwykle skwaszony i pełen pogardy, jak przystało na wyniosłego i protekcjonalnego naukowca, szanował za to wiekową damę. –Zapłon za pięć sekund – odezwał się komputer – za cztery… trzy… dwa… –Zapłon – rzekła kapitan. Timoshenko uśmiechnął się przy swoim pulpicie, na którym zobaczył, że rozkaz komputera i działanie człowieka nastąpiły w tym samym ułamku sekundy. Silniki odpaliły. Goddard opuścił orbitę Księżyca i rozpoczął swoją długą podróż w stronę Saturna. Choć wyposażony w napęd Duncana, obiekt tak potężny jak habitat Goddard nie pędzi przez Układ Słoneczny w tempie statków pasażerskich czy choćby automatycznych transportowców rudy. Problemem jest po części sama masa. Habitat waży sto tysięcy ton, czyli tyle co cała flota statków międzyplanetarnych. Aby nadać mu przyspieszenie choćby jednej dziesiątej g, potrzeba niezwykle silnego ciągu i grożących bankructwem ilości paliwa.

Poważnym problemem jest też sztuczna grawitacja wewnątrz habitatu. Duże przyspieszenie nadane habitatowi przez rakietowy napęd przewróciłoby do góry nogami cały świat wewnątrz habitatu. Zamiast delikatnego, przypominającego ziemskie, przyciągania „w dół”, mieszkańcy poczuliby także przyspieszenie w kierunku zgodnym z ciągiem napędu. Życie w habitacie stałoby się trudne, wręcz nieznośne. Mieszkańcy mieliby wrażenie, że ciągle idą pod górę albo w dół, nawet chodząc po płaskim terenie. Goddard oddalał się więc od Księżyca przyspieszając bardzo delikatnie, z przyspieszeniem o wartości ułamka g. Taki ciąg był niezauważalny dla dziesięciu tysięcy mieszkańców, choć starannie nadzorowany przez niewielką grupę inżynierów napędu. Lot w pobliże Jowisza, gigantycznej planety Układu Słonecznego, miał trwać czternaście miesięcy. Tam Goddard miał uzupełnić zapasy paliwa, izotopy wodoru i helu pobrane z głębin niespokojnej atmosfery Jowisza przez automatyczne czerpaki sterowane ze stacji orbitalnej, krążącej wokół tej olbrzymiej planety. Potężna grawitacja Jowisza miała też przyspieszyć mijający go statek. Jedenaście miesięcy po spotkaniu z Jowiszem Goddard miał znaleźć się na orbicie otoczonego pierścieniami Saturna. Antropolog James Wilmot miał nadzieję, że wówczas, dwa lata po opuszczeniu układu Ziemia-Księżyc, obiekty jego eksperymentu będą gotowe do stworzenia nowego systemu politycznego i podstaw nowego społeczeństwa. Zastanawiał się, jaką formę może przybrać do społeczeństwo. Malcolm Eberly już wiedział.

TRZY DNI PO STARCIE Wielką zaletą naukowca zarządzającego habitatem, rozmyślał Malcolm Eberly, jest fakt, że naukowcy są tak ufni i naiwni. W swojej pracy opierają się na uczciwości, przez co zachowują się uczciwie także w dziedzinach nie związanych z ich zawodem. Z tego powodu też wierzą, że otaczający ich ludzie są uczciwi. Eberly zaśmiał się głośno, gdy przejrzał swoje plany na ten dzień. Czas zabrać się do pracy. Skoro już jesteśmy w drodze, najwyższy czas zmusić ludzi, by postrzegali mnie jako naturalnego przywódcę. A któż do tego nadaje się lepiej niż Holly? Moja nowo narodzona. Dąsa się i obraża od chwili, gdy ją tak niemile potraktowałem podczas ceremonii startu. Wśród porannych wiadomości dostrzegł jedną od niej; wczoraj też dzwoniła dwukrotnie. No cóż, powiedział sobie w duchu, czas znów wywołać uśmiech na jej twarzy. Wydał telefonowi polecenie zlokalizowania jej. Nad biurkiem ukazał się holograficzny obraz. Była w swoim biurze i pracowała. Gdy rozpoznała Eberly’ego, na jej twarzy pojawił się wyraz nadziei i oczekiwania. –Holly, masz chwilkę czasu? Mogłabyś wpaść do mojego biura? – spytał uprzejmie. –Pędzę esz-en-eś! Esz-en-eś? Eberly zaczął się zastanawiać, gdy jej obraz znikł. Co to też może… aha! Szybciej niż światło. Jakiś jej własny slang. Usłyszał delikatne i nieśmiałe pukanie do drzwi. Niech chwilę poczeka, powiedział sobie. Tylko tyle, żeby zaczęła się trochę martwić. Był pewien, że kręci się niespokojnie pod drzwiami. Kiedy zastukała ponownie, rzekł: –Proszę. Holly nie wyglądała na nadąsaną, gdy wkroczyła do jego biura. Była zatrwożona, prawie przerażona. Eberly wstał i wskazał jej gestem krzesło stojące przed biurkiem. –Usiądź, Holly. Przysiadła na krześle jak mały ptaszek, gotowy zerwać się do lotu przy najmniejszym zagrożeniu. Eberly usiadł i przez kilka chwil tylko jej się uważnie przyglądał. Holly włożyła bluzę w kolorze leśnej zieleni i dopasowane, nieco jaśniejsze spodnie. Nie nosiła żadnych pierścionków ani innej biżuterii z wyjątkiem małych kolczyków w uszach. Dostrzegł, że to brylanty. Odkąd zaczęto wydobywać surowce w Pasie Asteroid, kamienie szlachetne stały się pospolite. Przynajmniej zlikwidowała to idiotyczne malowidło na czole, zauważył Eberly. Pomyślał, że tak naprawdę jest dość atrakcyjna. Niektórzy mężczyźni uważają, że ciemna skóra jest atrakcyjna. Nie ma szczególnie ładnej figury, ale nogi ma niezłe. Może powinienem znaleźć kogoś, kto zaangażuje się w romantyczny związek z nią? Nie, pomyślał, na razie wolę, żeby jej uwaga skupiała się na mnie. Uśmiechnął się łagodnie. –Sprawiłem ci przykrość, prawda? Oczy Holly stały się okrągłe ze zdumienia.

–Nie chciałem. Czasem tak bardzo pogrążam się w pracy, że zapominam o tym, że ludzie wokół mnie też mają uczucia – westchnął i mówił dalej: – Bardzo przepraszam. Zachowałem się bezmyślnie. Uśmiech na jej twarzy rozkwitł jak kwiat w słońcu. –Nie powinnam była zachowywać się tak dziecinnie. Nie mogłam się opanować. Chciałam, żebyś był przy mnie podczas ceremonii, a… –A ja cię rozczarowałem. –Nie! – odparła natychmiast. – To wyłącznie moja wina. Powinnam być mądrzejsza. Przepraszam. Nie chciałam ci sprawiać kłopotu. Eberly rozsiadł się wygodnie w swoim fotelu i obdarzył ją cierpliwym, ojcowskim uśmieszkiem. Ależ łatwo nią manipulować, pomyślał. Teraz to ona mnie przeprasza. –Chciałam powiedzieć – paplała dalej Holly – że wiem, ile masz pracy, obowiązków, odpowiadasz za wszystkie zasoby ludzkie w habitacie i w ogóle, i nie mogę od ciebie żądać, żebyś robił sobie wolne i oglądał ze mną jakieś głupie ceremonie, jak dzieciak na otwarciu roku szkolnego albo coś… Ucichła jak zabawka, której wyczerpały się baterie. Eberly zastąpił uśmiech wyrazem troski. –Bardzo dobrze, Holly. Nie mówmy już o tym. Zapomnij my. Pokiwała głową z radością. –Mam dla ciebie zadanie, jeśli masz czas, żeby się tym zająć. –Znajdę czas! –Wspaniale – znów się uśmiechnął, pełnym wdzięczności i zachwytu uśmiechem. –Na czym polega to zadanie? Wywołał plan powierzchni mieszkalnej habitatu i wyświetlił go na ścianie. Holly zobaczyła wioski, parki, pola i sady, biura, warsztaty i kompleksy fabryczne, schludnie rozmieszczone i połączone ścieżkami dla pieszych i elektrycznych skuterów. –To jest teraz nasz dom – rzekł Eberly. – Będziemy tu mieszkać przez co najmniej pięć lat. Niektórzy z nas – wielu z nas – spędzi tu resztę życia. Holly przytaknęła skinięciem głowy. –Ale nie mamy nazw. Tylko inżynierskie opisy. Nie możemy cały czas mówić „Wioska A”, „Wioska B” i tak dalej. –Łapię – mruknęła Holly. –Sady też powinny mieć swoje nazwy. Podobnie jak wzgórza i lasy – wszystko. Kto chciałby robić zakupy w „Kompleksie Detalicznym Trzy”? –Tak, ale skąd mamy wziąć nazwy dla tego wszystkiego? –Ja nie będę tego robił – rzekł Eberly – i ty też nie. To jest zadanie dla mieszkańców habitatu. Ludzie sami muszą wybrać nazwy, jakie im będą odpowiadać. –Ale jak…?

–Konkurs – odparł zanim dokończyła pytanie. – A raczej wiele konkursów. Mieszkańcy każdej wioski będą mieli konkurs na nazwę wioski. Pracownicy fabryki wezmą udział w konkursie na nazwę fabryki. To skupi uwagę wszystkich i zapewni im zajęcie na parę miesięcy. –Fantastyczne – sapnęła Holly. –Potrzebny mi ktoś, kto wymyśli zasady i zorganizuje wszystkie konkursy po kolei. Zrobisz to dla mnie? –Oczywiście! Eberly zachichotał cicho widząc jej entuzjazm. –Później – mówił dalej – będziesz musiała stworzyć komisje, które ocenią przedstawione nazwy i policzą głosy. –Super! – dostrzegł, że Holly prawie drży z podniecenia. –Dobrze. Chcę, żeby to się stało twoim najważniejszym zadaniem. Ale nie mów nikomu, dopóki nie będziemy gotowi, żeby to ogłosić publicznie. Nie chcę, żeby taka informacja wyciekła za wcześnie. –Zachowam to dla siebie – obiecała Holly. –Doskonale – Eberly z zadowoleniem rozsiadł się wygodnie na fotelu, po czym rzucił jej krótkie spojrzenie i rzekł: – Zauważyłem, że dzwoniłaś do mnie parę razy. O czym chciałaś porozmawiać? Holly zamrugała jakby nagle ktoś nią potrząsnął i wyrwał ze snu. –Zobaczyć się z tobą? Ach, tak. To chyba nic ważnego. Parę drobiazgów, żadna większa sprawa, tak mi się wydaje. Pochylając się lekko, Eberly pomyślał, że uporczywe telefony były próbą wykorzystania jakiegoś mało ważnego pretekstu do zobaczenia się z nim. Oparł łokcie na biurku. –O co więc chodzi? Marszcząc z namysłem brwi, Holly odparła: –Hm… przeprowadzałam rutynowe testy na dossier z ostatniej partii i w kilku znalazłam pewne rozbieżności. –Rozbieżności? Pokiwała energicznie głową. –Referencje, których nie da się zweryfikować. Albo niewypełnione formularze. –Coś poważnego? –Na przykład Ruth Morgenthau. W sekcji z poprzednio zajmowanymi stanowiskami jest tylko jedna pozycja. –Naprawdę? –Co prawda bardzo dobra – przyznała Holly. – Kierownik usług administracyjnych w biurze Świętych Apostołów w Amsterdamie. Eberly uśmiechnął się lekko.

–To robi wrażenie, nie sądzisz? –Tak, ale to tylko jedna pozycja, a formularz wymaga co najmniej trzech. –Nie przejmowałbym się tym. Skinęła głową. –Jasne, nie ma sprawy. Ale jest jeszcze jeden facet, który podaje referencje z kilku uniwersytetów, a w ich archiwach nie ma o nim żadnej wzmianki. Sfałszowane referencje? – Eberly zaniepokoił się. – Kto to jest? Holly wyjęła palmtopa z kieszeni bluzy i wskazała na przeciwległą ścianę, gdzie Eberly wyświetlił plan habitatu. Spojrzała na Eberly’ego, w milczeniu pytając o pozwolenie. Skinął niechętnie głową. Na ścianie pojawiło się dossier z działu zasobów ludzkich. Eberly skrzywił się, gdy zobaczył na górze nazwisko i fotografię: Sammi Vyborg. Holly przewinęła stronę do działu z referencjami i podświetliła nazwiska pięciu profesorów uniwersyteckich. –O ile byłam w stanie się dogrzebać, nie studiował na żadnym z tych uniwersytetów. Eberly rozsiadł się wygodnie w fotelu i zaplótł palce, intensywnie myśląc i usiłując ukryć niezadowolenie. –Kontaktowałaś się z którym z tych profesorów? –Jeszcze nie. Chciałam z tobą porozmawiać, zanim zacznę coś robić. –Dobrze. Dzięki, że mi o tym powiedziałaś. –Mogę zapytać każdego z tych profesorów. Ale co zrobimy z Vyborgiem, jeśli nie potwierdzą jego referencji? Eberly rozłożył ręce. –Oczywiście nie możemy pozwolić, żeby ten człowiek pozostał na stanowisku, o jakie się ubiegał. O ile rzeczywiście sfałszował referencje. –Chyba możemy odesłać go z powrotem, kiedy będziemy nabierali paliwo na orbicie Jowisza – zaproponowała Holly. – Ale co z nim zrobimy do tego czasu? Skierujemy go do pracy na farmie albo coś takiego? –Albo coś takiego – grał na zwłokę Eberly. –Dobrze. To ja spytam… –Nie – przerwał jej ostro. – Ja skontaktuję się z tymi profesorami. Z każdym z nich. Osobiście. –Przecież masz mnóstwo pracy. –To mój obowiązek, Holly. Poza tym, prawdopodobnie szybciej odpowiedzą na zapytanie szefa niż jego głównej asystentki. Zrobiła na sekundę smutną minę, po czym rozpogodziła się. –Tak, pewnie tak.

–Poza tym, będziesz mieć mnóstwo pracy przy tych konkursach. Uśmiechnęła się. –Sam się tym zajmę – powtórzył Eberly. –To nie fair – mruknęła. – Przepraszam, że zawracam ci tym głowę. Powinnam była sama się tym zająć. –Nie, Holly. To jest coś, o czym powinienem był wiedzieć. Postąpiłaś właściwie. –Dobrze – rzekła wstając powoli. – Skoro tak mówisz. A jeszcze… –Dzięki, że zwróciłaś mi na to uwagę – rzekł Eberly. – Dobra robota. Rozpromieniła się. – Dzięki! –Jestem pewien, że to jakieś nieporozumienie. Znam Vyborga osobiście. To dobry człowiek. –Och! Nie wiedziałam… –Jeszcze jeden powód, żeby dokładnie wszystko sprawdzić – oznajmił stanowczo Eberly. – Nie możemy dopuścić do jakiegokolwiek osobistego faworyzowania. –Oczywiście, jasne. –Dzięki, Holly – powtórzył. Podeszła wolno do drzwi, jakby chciała jak najdłużej zostać przy nim. Uśmiechnął się do niej i w końcu wyszła, delikatnie zamykając za sobą drzwi. Eberly patrzył na wyświetlone na ścianie dossier z podświetlonymi sfałszowanymi referencjami. Co za idiota, pomyślał. Vyborg nie musiał fałszować swojego dossier. Ego zaćmiło mu trzeźwy osąd. Taki błąd, rozmyślał Eberly, daje mi nad nim lekką przewagę. Coś”, przez co może się stać ode mnie zależny. Nie ma tego złego. A teraz poprawimy jego dane. Zaczął dyktować komputerowi wspaniałe referencje od każdego z profesorów, którzy mieli znaleźć się w dossier Vyborga.

28 DNI PO STARCIE –Przestań – mruknął Manuel Gaeta. – Musi być jakieś wyjście. Zawsze jest, Fritz. Friederich Johann von Helmholtz wstał z kolan i wyprostował się. Mimo imponującego nazwiska był niski, smukły, prawie delikatnie zbudowany – był najlepszym technikiem w Układzie Słonecznym, przynajmniej zdaniem Gaety. W tej chwili jednak najwyraźniej żadna ze stron nie wykazywała dobrej woli. Krzywo ostrzyżona czupryna Fritza ledwo sięgała ramion Gaety. Stojąc przy potężnym kaskaderze technik wyglądał jak wychudzone dziecko. A obaj wyglądali na karzełków przy olbrzymim pokrytym ceramicznymi płytkami skafandrze stojącym w przedziale na wyposażenie. –Pewnie, że jest jakiś sposób – odparł Fritz staranną angielszczyzną. – Wchodzisz do skafandra. Zamykamy go. Potem przechodzisz przez procedurę steryłizacyjną, przy której upierają się profesor Wilmot i doktor Urbain, obejmującą naświetlanie promieniami gamma. A potem umierasz. Gaeta naburmuszył się. Fritz stanął przy pustym skafandrze i założył ramiona na chudej piersi stanowczym gestem. –Jezu, Fritz – mruknął Gaeta – krawaciarze z Astro zapłacili mi pół miliona, żebym został pierwszym facetem, który postawił stopę na Tytanie. Wiesz, co mi zrobią, jeśli tego nie dokonam? Jeśli nawet nie spróbuję, bo nasi dupogłowi naukowcy martwią się o jakieś zarazki? –Przypuszczam, że zażądają zwrotu tego pól miliona – odparł spokojnie Fritz. –A my już niemało z tego wydaliśmy. Fritz wzruszył ramionami. –Wydrą mi go choćby z gardła – rzekł Gaeta, krzywiąc się z zatroskania. – No i nikt nie zleci mi następnego numeru. Będę skończony. –Albo martwy – uśmieszek na twarzy Fritza nie zbladł ani odrobinę. –Bardzo mi pomogłeś, amigo. –Jestem technikiem. Nie jestem twoim doradcą finansowym ani ochroniarzem. –Jesteś unfregado, zimnokrwistą maszyną. Właśnie tak. –Obrażanie mnie nie rozwiąże twoich problemów. Fritz ściągnął usta, co oznaczało, że intensywnie myśli. –A może… nie, to się nie uda. –Może co? – dopytywał się Gaeta. Fritz wyciągnął rękę, poklepał pękaty skafander po opancerzonym rękawie i myślał głośno: –Problem polega na tym, żeby wsadzić cię do skafandra po sterylizacji i nie skazić go. –Tak. Dokładnie. –Może powinniśmy zapakować cię w jakiś sterylny worek. Plastikową osłonę, która została odkażona. –Tak sądzisz?

Fritz przekrzywił głowę na bok i dodał: –Wtedy problem sprowadza się do tego, jak cię w niego zapakować i nie skazić go. –To taki sam problem jak wpakowanie mnie do tego maldito skafandra – Gaeta wyrzucił z siebie serię hiszpańskich przekleństw. –Gdybyśmy jednak zrobili to poza habitatem, w kosmosie – rzekł wolno Frtiz, jakby formułował myśli mówiąc – może promieniowanie ultrafioletowe otoczenia i wysoka próżnia wystarczyłyby do spełnienia wymogów dekontaminacji. Gaeta uniósł brwi. –Tak sądzisz? Fritz wzruszył ramionami. –Siądę przy komputerze i przeliczę parę rzeczy. A potem pogadam z Urbainem z zespołu ochrony planetarnej. Gaeta rozpromienił się i klepnął Fritza po ramieniu tak mocno, że niższy mężczyzna zachwiał się. –Wiedziałem, że coś wymyślisz, amigo. Cały czas wiedziałem.

142 DNI PO STARCIE Eberly przesiedział ponad dwie godziny na nudnym zebraniu, podczas którego każdy z szesnastu szefów działów habitatu zaprezentował długi, nieciekawy cotygodniowy raport. Wilmot upierał się przy organizowaniu tych spotkań; Eberly uważał je za pozbawione sensu i głupawe. Nic innego jak kolejny sposób Wilmota na poczucie się ważnym, pomyślał. Nie było potrzeby spędzania dwóch albo trzech godzin w tej dusznej sali konferencyjnej. Każdy z szefów działu mógł przesłać swój raport Wilmotowi drogą elektroniczną. Nie, staruszek musi sobie posiedzieć na najważniejszym miejscu przy stole i poudawać, że coś robi. Jak na obiekt obsługiwany przez społeczność złożoną z dziesięciu tysięcy osobników potencjalnie kłopotliwych, habitat żeglował w stronę Saturna zupełnie bezproblemowo. Większość populacji była młoda i pełna zapału. Eberly, przy ogromnej pomocy Holly, wyeliminował prawdziwych wichrzycieli jeszcze na etapie rekrutacji. Ci, których przyjął, weszli kiedyś w konflikt z wysoko zorganizowanymi społeczeństwami na Ziemi: byli niezadowoleni z przydzielonego zatrudnienia, nieszczęśliwi z powodu tego, że lokalne władze odmawiały im zgody na przeprowadzkę z jednego miasta do drugiego, albo nie chcieli przyjąć do wiadomości, że komisja badań genetycznych odrzuciła ich wniosek o dziecko. Paru nawet podejmowało jakieś działania polityczne mające na celu zmianę rządów, ale bez skutku. I znaleźli się na pokładzie habitatu Goddard, sztucznego świata, który zapewniał mnóstwo przestrzeni do rozwoju. Odwrócili się od Ziemi, chcąc polecieć na Saturna w swoich dziwacznych poszukiwaniach osobistej wolności. Cała sztuczka polega na tym, rozmyślał Eberly, gdy szef działu konserwacji opowiadał monotonnym głosem o jakichś trywialnych problemach, aby dać im złudzenie wolności, zarazem nie pozwalając im być wolnymi. Żeby postrzegali mnie jako kogoś, komu zawdzięczają wolność i nadzieję na przyszłość. Żeby uznali mnie za absolutnie potrzebnego im przywódcę. Najwyższy czas uruchomić ten proces, uznał, gdy szef konserwacji wreszcie usiadł. I to natychmiast. Musiał jednak poczekać na raport szefa ochrony. Leo Kananga był imponującej postury: wysoki, czarny jak heban Rwandyjczyk, który upierał się, by zwracać się do niego „pułkowniku”, gdyż przed zgłoszeniem się na misję na Saturna służył w rwandyjskiej policji i dosłużył się takiego stopnia. Golił głowę na łyso i ubierał się na czarno, przez co wydawał się jeszcze wyższy. Mimo robiącego wrażenie wyglądu, nie miał żadnych nowych wiadomości, żadnych poważnych problemów. Parę awantur w kafeterii, zwykle prowokowanych przez młodych mężczyzn, którym na widok kobiet testosteron uderzył do głowy. Jedna większa burda podczas meczu piłki nożnej w parku. –Chuligańscy kibice – mruknął Kananga. – Po transmisji ważniejszych wydarzeń sportowych z Ziemi też zdarzają się bójki. –Może powinniśmy zaprzestać ich pokazywania – zaproponowała jedna z kobiet. Szef ochrony obrzucił ją pełnym pogardy spojrzeniem. –Proszę spróbować. Dopiero będziemy mieli problemy na głowie. Wielki Boże, pomyślał Eberly, będą się o to kłócić przez następne pół godziny. Jasne, cała reszta zgromadzonych przyłączyła się do dyskusji. Wilmot siedział w milczeniu, przysłuchując się i obserwując, czasem gładząc wąsy. Który z tych głupków okaże się lojalny wobec mnie? Eberly zadawał sobie w duchu takie pytania, gdy zebrani spierali się dalej. Skupił się na Berkowitzu, otyłym szefie działu łączności. Obiecałem tę pracę Vyborgowi, pomyślał Eberly. Poza tym Berkowitz nigdy nie byłby lojalny wobec mnie; nie mógłbym ufać Żydowi, który spędził całe życie w mediach.

Burza w szklance wody na temat kibiców wreszcie ucichła. Oczywiście nie było żadnych wniosków. Eberly uważał, że takie dyskusje nigdy nie przynoszą nic dobrego, jedynie zaognienie sytuacji. Powinienem pamiętać o tych chuliganach. We właściwej chwili mogą się przydać. Wilmot znów pogładził wąs, po czym odezwał się. –W takim razie skończyliśmy z raportami poszczególnych działów. Czy mamy jeszcze jakieś stare sprawy, które nie zostały dotąd rozwiązane? Nikt się nie poruszył, choć parę osób rzuciło spojrzenia w stronę drzwi prowadzących do sali konferencyjnej. –A jakieś nowe sprawy? Jeśli nie… –Ja mam jedną nową sprawę – wtrącił Eberly, unosząc dłoń. Wszystkie oczy zwróciły się ku niemu. –Proszę – rzekł Wilmot, nieco zaskoczony. –Sądzę, że powinniśmy rozpatrzyć kwestię standaryzacji naszej odzieży. –Standaryzacji? –Żeby wszyscy nosili mundurki? Eberly uśmiechnął się cierpliwie. –Nie, nie mundurki. Oczywiście, że nie. Zauważyłem jednak, że duże różnice w stylu ubierania się powodują swoiste… tarcia. Tutaj wszyscy powinniśmy być równi, a jednak niektórzy obnoszą się z kosztowną odzieżą. I biżuterią. –To osobista decyzja – rzekła Andrea Maronella. Miała na sobie bluzkę kasztanowej barwy i ciemnozieloną spódnicę oraz – co dostrzegł Eberly – kilka bransolet, kolczyki i perłowy naszyjnik. –Powoduje to pewne tarcia – powtórzył Eberly. – Na przykład ci kibice. Noszą kolory ulubionych drużyn, prawda? Pułkownik Kananga skinął głową. Spośród wszystkich zgromadzonych odezwał się słabym głosem Berkowitz. –Tak, niektórzy pojawiają się w biurze ubrani, jakby mieli pracować na Wall Street albo przy Saville Row, a technicy wyglądają, jakby przywleczono ich tu na sznurze z równin Bułgarii albo Podobnego miejsca. Wszyscy się roześmiali. –Ale czy to nie jest ich prawo? – sprzeciwiła się Maronella. – Ubierać się jak chcą? O ile nie stwarza to problemów w pracy. –To stwarza problemy w pracy – rzekł z naciskiem Eberly – jeśli powoduje zazdrość albo urazę. –Ci chuligani noszą barwy swoich drużyn, żeby drażnić przeciwników – rzekł Kananga. –Sądzę, że gdybyśmy zaproponowali jakieś wskazówki co do stylu ubioru – rzekł spokojnie i stanowczo Eberly – byłoby to bardzo pomocne. Żadne obowiązkowe przepisy, ale wskazówki na temat tego, co jest odpowiednie i dobrze widziane. –Moglibyśmy zaoferować pomoc – rzekł szef usług medycznych, psycholog.

–I porady na temat stylu. Przepychanki trwały jeszcze ponad pół godziny. Wreszcie Wilmot zarządził głosowanie i rada zdecydowała, że ogłosi ogólne zasady dotyczące właściwego ubioru w godzinach pracy. Eberly z wdzięcznością przyjął tę decyzję. Pierwszy krok został zrobiony, pomyślał.

NOTATKA SŁUŻBOWA Do: Cały personel Od: M. Eberly, Dyrektor działu zarządzania zasobami ludzkimi Temat: Zasady ubioru Mając na celu zmniejszenie napięć wynikłych z różnic w ubiorze, sugerujemy następujące zasady dotyczące stylu ubioru. Zasady te nie są obowiązkowe, ale ich dobrowolne przestrzeganie pomoże wyeliminować tarcia wynikłe z widocznych różnic w stylu i jakości ubioru oraz dodatków itp. 1. Wszyscy pracownicy muszą cały czas nosić identyfikatory. Na identyfikatorze znajdują się imię i nazwisko, stanowisko, aktualne zdjęcie i przechowywane w formie elektronicznej dane dodatkowe z indywidualnego dossier w archiwach działu zarządzania zasobami ludzkimi. W razie wypadku dane te będą bardzo pomocne dla zespołów medycznych i ratunkowych. 2. Sugerowany styl ubioru jest następujący: a) Pracownicy biurowi powinni nosić jednobarwną bluzę i spodnie i jak najmniej ozdób osobistych (jak biżuteria, tatuaże, wymyślne uczesanie itp.) b) Pracownicy laboratoryjni powinni ubierać się jak w punkcie a), z wyjątkiem chwil, gdy muszą nosić fartuchy ochronne, okulary ochronne itp. zgodnie z wymogami narzucanymi przez ich stanowisko. c) Pracownicy fizyczni…

SELENE: SIEDZIBA ASTRO CORPORATION Przemawiając Pancho spacerowała po swoim gabinecie, czując narastającą frustrację faktem, że nie może liczyć na żadną reakcję ze strony osoby, do której mówi. Łączność poza układem Ziemia-Księżyc była prawie zawsze jednokierunkowa. Choć wiadomości podróżowały w kosmosie z prędkością światła, odległość do Marsa, Pasa i dalej była po prostu zbyt duża, by dało się przeprowadzić normalną pogawędkę twarzą w twarz. Pancho trajkotała więc, mając nadzieję, że Kris Cardenas odpowie jak najszybciej. –Wiem, że proszę o wiele, Kris – mówiła. – Spędziłaś dużo czasu na Ceres i urządziłaś tam sobie życie. Ale ta wyprawa na Saturna to szansa na zbudowanie dla siebie czegoś zupełnie nowego. Wszyscy będą zachwyceni mogąc skorzystać z twojej wiedzy, tego możesz być pewna. Pewnie znajdzie się tam z milion sposobów na wykorzystanie twojej wiedzy na temat nanotechnologii, żeby im pomóc. Pancho odruchowo spojrzała na obraz unoszący się pośrodku biura. Zamiast twarzy Kris Cardenas były tam jednak tylko jej własne starannie napisane słowa. –Pokryję osobiście wszystkie twoje wydatki i dołożę solidną premię – mówiła dalej Pancho. – Sfinansuję dużą rozbudowę habitatu na Ceres. To moja młodsza siostra, Kris, i potrzebny mi ktoś, kto będzie jej pilnował. Nie mogę tego zrobić sama i mam nadzieję, że mi pomożesz. Zrobisz to dla mnie? Tylko na jakiś rok, dopóki Sis wydorośleje, stanie na własnych nogach i nie uda jej się zrobić niczego głupiego po drodze. Pomożesz mi, Kris? Naprawdę uważam, że będzie to dla ciebie korzystne, a ja to potrafię docenić. Pancho uświadomiła sobie, że prawie błaga. Nieomal skamle. I co z tego? Tu chodzi o Susie. Wzięła głęboki oddech i rzekła już spokojnie: – Proszę, Kris, odezwij się w tej sprawie, jeśli dasz radę. To dla mnie bardzo ważne. W przytulnej kwaterze w habitacie Poczwarka na orbicie dookoła asteroidy Ceres Kris Cardenas uważnie przyglądała się szczerej twarzy Pancho: szefowa zarządu Astro Corporation przechadzała się tam i z powrotem po elegancko urządzonym gabinecie. Cardenas widziała napięcie w każdej linii smukłego ciała Pancho, w każdym geście, w każdym wypowiadanym słowie. Nie jestem jej nic winna, powiedziała sobie Cardenas. Po co miałabym likwidować tu wszystko i lecieć na

Saturna, na jakąś dziwaczną ekspedycję? Wbrew sobie poczuła się jednak zaintrygowana. Może czas na jakąś zmianę w moim życiu. Może czas zakończyć pokutę. Mimo zaawansowanego wieku doktor Kristin Cardenas wyglądała na jakieś trzydzieści lat: blondynka o włosach barwy piasku i zawadiackiej minie, silnych ramionach pływaczki, mocnym, wysportowanym ciele i jasnych chabrowych oczach. Swój wygląd zawdzięczała krążącym w jej ciele nanomaszynom, maszynkom rozmiaru wirusa, które działały jak wyspecjalizowany, ukierunkowany system immunologiczny, który niszczył najeźdźców, rozbijał atom po atomie złogi tworzące się w jej naczyniach krwionośnych i odbudowywał uszkodzone lub starzejące się tkanki. Cardenas zdobyła Nagrodę Nobla za badania w dziedzinie nanotechnologii, jeszcze zanim fundamentalistyczne rządy na Ziemi zakazały wszelkich form nanotechnologii na planecie. Przez wiele lat prowadziła swoje badania w Selene, pomagając księżycowemu narodowi wygrać krótką, bezkrwawą wojnę z byłym ziemskim rządem. Ponieważ nanomaszyny znajdowały się jej ciele, nie wolno jej było wrócić na Ziemię, nawet na krótko. Straciła męża i dzieci, gdyż nie odważyli się przybyć na Księżyc w obawie, że zostaną wygnani razem z nią. Cardenas z goryczą rozmyślała o krótkowzroczności mieszkańców Ziemi, z powodu której straciła dzieci i wnuki, a gorycz ta skłoniła ją nawet do zabójstwa. Wykorzystała swoją wiedzę o nanotechnologii, by wziąć udział w sabotażu, który spowodował śmierć przemysłowca Dana Randolpha. Rząd Selene zakazał jej wstępu do laboratorium nanotechnologicznego. Cardenas udała się na wygnanie na Ceres w Pasie Asteroid, gdzie mieszkała przez wiele lat, pracując jako lekarz, aż wybrano ją do rady Ceres. Pokuta. Pomagała w tworzeniu społeczności górniczej, ale od opuszczenia Selene odmawiała jakichkolwiek prac związanych z nanotechnologią. Czy ja się przypadkiem nie zachowuję głupio, zastanawiała się. Czy powinnam zgłosić się na ekspedycję na Saturna? Czy mnie przyjmą, jeśli się zgłoszę? Patrząc na powiększony, zastygły obraz Pancho na ekranie ściennym, Cardenas zdecydowała, że spróbuje. Najwyższy czas zacząć nowe życie w nowym świecie, pomyślała. Czas na zmianę. Odebrawszy zgłoszenie Cardenas Holly wstała od biurka i popędziła szukać Eberly’ego. Siedział w kafeterii kompleksu biurowego z Morgenthau i wysokim, chudym jak szkielet mężczyzną, który miał skórę jeszcze ciemniejszą niż ona, tak ciemną, że prawie fioletową: skórę prawdziwego Afrykanina. Byli pogrążeni w zażartej dyskusji, z głowami zwróconymi do siebie, jakby spiskowali. Eberly sądził, że kafeteria jest dziwnym miejscem jak na takie dyskretne spotkanie, ale z drugiej strony, hałaśliwa, ruchliwa knajpka była jednym z niewielu miejsc w habitacie, gdzie trudno byłoby założyć podsłuch. Zbyt wielki szum w tle, zbyt wielu przemieszczających się ludzi. –O ile wiem, jest pan z Rwandy – rzekł uprzejmie Eberly, zaczynając jeść stojącą przed nim sałatkę. –Pułkownik Kananga był ważną osobistością w krajowych siłach policyjnych – wyjaśniła Morgenthau znad talerza ozdobnie ułożonej sałatki owocowej. –Wiem z dossier – rzekł z uśmiechem Eberly. – To wielka szkoda, że musiał pan opuścić kraj. Jeśli ten przytyk jakoś dotknął Kanangę, to nie dał tego po sobie poznać. –Poproszono mnie o rozwiązanie trudnego problemu – wyjaśnił po prostu – a kiedy to zrobiłem, w nagrodę pozwolono mi wybierać między postawieniem przed sądem publicznym za brutalność policji lub permanentnym wygnaniem. Eberly ściągnął usta ze współczuciem.

–Politycy – mruknął. –Tak – odparł Kananga głosem przypominającym ryk lwa. – Politycy. Morgenthau posłała mu wymuszony uśmiech. –Pułkownik Kananga jest zainteresowany współpracą z nami, Malcolm. –Dobrze – rzekł Eberly, nie spuszczając wzroku z ciemnej, nieodgadnionej twarzy Rwandyjczyka. – Może się nam przydać podczas tworzenia rządów, kiedy już dolecimy na Saturna. –Wolałbym zatrzymać moje stanowisko szefa ochrony – rzekł obojętnym tonem Kananga. –Nie widzę przeszkód – odparł Eberly, po czym dodał: – Jeśli tylko będzie pan umiał niezawodnie i bezbłędnie wykonywać moje polecenia. Na twarzy Kanangi pojawił się cień uśmiechu. –Potrafię wykonywać polecenia. –Doskonale. Jeśli będzie pan lojalny wobec mnie, ja będę lojalny wobec pana. Przekona się pan, że jestem przywódcą, któremu warto zaufać. Nie zwolnię pana za wykonywanie obowiązków. Rwandyjczyk uśmiechnął się, pokazując zęby. –Nawet jeśli okażę się trochę… nadgorliwy przy ich wykonywaniu? Gorliwość nie jest grzechem – wtrąciła Morgenthau – jeśli służy bożemu dziełu. –Wystarczy, że będzie pan wykonywał moje polecenia – rzekł Eberly – dobrze wypełniał swoje obowiązki, a nie będzie musiał się tym martwić, że odeślę pana do Rwandy po doleceniu na Saturna. Kananga w milczeniu pokiwał głową. Holly podbiegła do ich stołu i stanęła przy boku Eberly’ego. Żadne z nich nie zwróciło na nią uwagi. Nadal rozmawiali przyciszonymi dla dyskrecji głosami, zbyt cicho, by Holly była w stanie coś usłyszeć przez szum rozmów i odgłosy odbijające się echem od nagich ścian ruchliwej stołówki. Odczekała chwilę, w zniecierpliwieniu zaplatając palce, po czym przerwała im intymną konwersację. –Przepraszam! Malcolm, nie znoszę ci przerywać, ale… Eberly spojrzał na nią ostro z wyraźnym niezadowoleniem w przeszywającym spojrzeniu. –Przepraszam, Malcolm, ale to ważne. Wziął głęboki oddech, po czym rzekł: –Co jest na tyle ważne, żeby przerywać mi rozmowę? –Doktor Cardenas chce do nas dołączyć! –Cardenas? – spytała Morgenthau. –Kristin Cardenas – rzekła rozradowana Holly. – Ekspert w dziedzinie nanotechnologii. Laureatka Nagrody Nobla! Chce lecieć z nami! Eberly nie wyglądał na zachwyconego. –Czy my potrzebujemy eksperta w dziedzinie nanotechnologii? –To niebezpieczna dziedzina – rzekł czarny mężczyzna głosem brzmiącym jak zdumiewająco wysoki

tenor. Miał ogoloną na łyso głowę i krótką brodę wzdłuż linii szczęki. –Na ziemi jest zakazana – zgodziła się Morgenthau i dodała ciszej: – Bezbożna. Holly była niemile zaskoczona ich zacofaniem. –Nanotechnologia może się nam bardzo przydać. Moglibyśmy używać nanomaszyn do wykonywania większości prac konserwacyjnych w habitacie. A jeśli chodzi o medycynę, nanomaszyny mogłyby… Eberly uciszył ją uniesieniem palca. –Nanomaszyny są zakazane na Ziemi, gdyż mogą wymknąć się spod kontroli i zacząć pożerać wszystko, co stanie im na drodze. –Obrócić wszystko w szary proszek – mruknęła Morgenthau. –Tylko wtedy, gdy ktoś je tak zaprogramuje – zaoponowała Holly. – Na Ziemi boją się terrorystów i wariatów, którym nanomaszyny wpadłyby w ręce. Morgenthau spojrzała w jej stronę, ale nie odezwała się. –Czy nie powinniśmy też się o to martwić? – spytał łagodnym tonem Eberly. –Przecież starannie sprawdziliśmy wszystkich, których przyjęliśmy – odparła Holly. – Nie mamy tu żadnych szaleńców ani fanatyków. –Tego nie można być pewnym – Morgenthau nie była przekonana. Czarny mężczyzna spojrzał na Eberly’ego. –Właściwie wykorzystane nanomaszyny bardzo by się nam przydały. Eberly przez dłuższą chwilę przyglądał się mu. –Tak pan sądzi? –Tak. –Ciekawe, czy doktor Cardenas zgodziłaby się na współpracę na naszych warunkach? – mruknął Eberly. –Możemy zapytać i dowiedzieć się – podsunęła Holly. – Jest teraz na Ceres. Możemy ją zabrać, kiedy będziemy przelatywać przez Pas. Sprawdziłam plan; będziemy przelatywać koło Ceres w odległości dnia lotu. Mogłaby dołączyć do nas lecąc szybkim statkiem, bez problemu. Moja siostra może to załatwić. Eberly pogładził się po brodzie. –Co prawda mamy już pełną obsadę, ale dla kogoś kalibru doktor Cardenas powinniśmy zrobić miejsce. –Jeśli Wilmot się zgodzi – rzekła Morgenthau. –Wilmot – prychnął Eberly. – To ja odpowiadam za decyzje związane z personelem. –Ale coś takiego… –Ja się tym zajmę – upierał się. Zwrócił się do Holły: – Poinformuj doktor Cardenas, że chciałbym to z nią osobiście omówić. –Bosko! – rzuciła Holly.

Już miała się odwrócić i pobiec z powrotem do biura działu zasobów ludzkich, kiedy Eberly złapał ją za nadgarstek. –Nie poznałaś jeszcze pułkownika Kanangi, prawda? Czarny mężczyzna wstał, co wyglądało, jakby ktoś błyskawicznie wzniósł wysokie rusztowanie. Miał prawie dwa metry wzrostu i przewyższał Holly o głowę. –Nasz dyrektor działu ochrony, pułkownik Leo Kananga z Rwandy – przedstawił ich Eberly. – Holly Lane z Selene. Kananga wyciągnął rękę. Holly odwzajemniła uścisk dłoni. Miał długie, zimne i suche place. Jego uścisk był mocny, prawie bolesny. Kananga uśmiechnął się, ale w jego uśmiechu nie było ciepła. Wręcz przeciwnie. Holly poczuła lodowaty dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Miała wrażenie, że patrzy na czaszkę, symbol śmierci.

145 DNI PO STARCIE Wspinając się po schodach na dach budynku administracji Holly zastanawiała się, po co Eberly wezwał ją na dach. Przeszła przez metalowe drzwi i rozejrzała się. Pusto. Podeszła do miejsca, w którym dwa kroki dzieliły ją od skraju dachu i obróciła się. Nikogo. Pomyślała, że zawsze jest tak punktualny. Dlaczego więc go tu nie ma? Zauważyła, że do umówionej godziny została jeszcze minuta i odprężyła się. Przyjdzie, pomyślała, dokładnie na czas. Rozglądając się ze szczytu trzypiętrowego budynku Holly dostrzegła inne budynki w wiosce, niskie, błyszczące biało w świetle słońca. Długa szczelina okna słonecznego w górze była tak jasna, że można była patrzeć na nią tylko przez ułamek sekundy, a i wtedy obraz zostawał wypalony pod powiekami na dłuższą chwilę. Wszystko idzie znakomicie, pomyślała Holly. Habitat funkcjonuje gładko, wszyscy wykonują swoją pracę tak jak powinni. Kilka dni temu były jakieś problemy z lustrami słonecznymi, ale ekipa naprawcza wyszła w skafandrach na zewnątrz i usunęła usterkę. Teraz wszystkie znów obracały się jak trzeba, rzucając światło słoneczne do środka przez długie okna, zgodnie z rytmem obracania się habitatu. Potrzeba nam słońca, rozmyślała Holly. Nieważne, dokąd lecimy, nieważne, jak daleko od Ziemi jesteśmy, ale my, istoty ludzkie, potrzebujemy słońca. To coś więcej niż prosta biologia, coś więcej niż potrzeba zapewnienia życia roślinom na dole łańcucha pokarmowego. Dzięki słońcu jesteśmy szczęśliwi i nie popadamy w depresję. Na Ziemi musi być okropnie, skoro występują tam chmury i burze i nie oglądają Słońca całymi dniami. Nic dziwnego, że są trochę stuknięci. Spojrzała na zegarek. Przyjdzie, powiedziała sobie w duchu. Zawsze przychodzi na czas. Tylko dlaczego chciał się ze mną zobaczyć akurat tutaj? Dlaczego mamy być sami? Poczuła falę niepokoju. Tylko on i ja. Może on czuje do mnie do samo, co ja do niego. Może choć trochę… –O, jesteś. Obróciła się i spojrzała na Eberly’ego, który szedł powoli po lekko gumowatej powierzchni dachu w jej stronę. On jest naprawdę przystojny, pomyślała. Taki energiczny. Powinien tylko lepiej się ubierać, pomyślała, przyglądając się krytycznie workowatym szarym spodniom i ciemnej, bezkształtnej bluzie, która była o cały rozmiar za duża i opadała mu z ramion. –Chciałem pogadać z tobą poza biurem – powiedział, zatrzymując się na wyciągnięcie ręki od niej. –Jasne, Malcolm – zmusiła się, żeby nie zaplatać nerwowo palców. –Tam na dole zbyt wielu ludzi mogłoby nas usłyszeć – mówił dalej – a to, co mam ci do powiedzenia, jest przeznaczone wyłącznie dla twoich uszu. –O co chodzi? – spytała, drżąc. Obejrzał się przez ramię, jakby bał się, że ktoś się za nim ukrywa. –Z twoich raportów wynika – rzekł odwracając się do Holly – że już jesteś gotowa do ogłoszenia konkursów na nazwy. A więc chodzi o pracę, pomyślała rozczarowana Holly. Chce porozmawiać o pracy. –Jesteś gotowa, tak? – spytał, nie zwracając uwagi na jej rozczarowanie.

–Tak – odparła, rozmyślając: nic, tylko praca. Nic dla niego nie znaczę. –Przygotowałaś zasady każdego konkursu? Holly pokiwała głową. –Tak naprawdę było to dość łatwe. I wydaje mi się, że zorganizowanie loterii do wybierania komisji oceniającej wyniki konkursu to najlepszy sposób. –Zgadzam się – przytaknął. – Dobra robota, Holly. –Dzięki, Malcolm – odparła ponuro. –Muszę jeszcze uzyskać zgodę Wilmota i możemy zaczynać. Pewnie będę mógł ogłosić to w ciągu najbliższych paru dni. –Dobrze. Spoważniał. –Jest coś jeszcze, Holly. –Co takiego? Wciągnął powietrze. –Nie chcę, żebyś potraktowała to jako naganę… –Naganę? – przeszył ją dreszcz niepokoju. – Co ja takiego zrobiłam? Dotknął jej ramienia wyciągniętym palcem. –Nie bój się, to nie jest nagana. –Ale… co? –Pracujemy wspólnie już od kilku miesięcy i oceniam twoją pracę bardzo wysoko. Czuła, że zaraz usłyszy złe wieści. Starała się nie kulić ani nie okazywać strachu. –Ale jest jeszcze coś. –O co chodzi, Malcolm? Powiedz mi, a to naprawię. Kąciki jego ust uniosły się lekko w górę. –Holly, nie mam nic przeciwko, byś zwracała się do mnie Po imieniu, kiedy jesteśmy sami – rzekł cicho – ale w obecności innych ludzi wygląda to na nadmierne spoufalanie się. Powinnaś zwracać się do mnie „doktorze Eberly”. –Och. Holly wiedziała z dossier Eberly’ego, że jego doktorat był wyłącznie honorowy, przyznany przez jakąś wirtualną szkołę języków i retoryki. –Kiedy parę dni temu przedstawiłem cię pułkownikowi Kanandze – mówił dalej – nie wyglądało to najlepiej, kiedy zwracałaś się do mnie po imieniu. –Przepraszam – rzekła cicho. – Nie wiedziałam… Poklepał ją po ramieniu ojcowskim gestem. –Wiem. Rozumiem. To nie jest aż tak ważne, chyba że przy takich ludziach jak Kananga czy Morgenthau, bo wtedy okazywanie szacunku jest bardzo ważne.

–Nie chciałam okazywać braku szacunku, Mai… doktorze Eberly. –Możesz nadal zwracać się do mnie po imieniu, kiedy jesteśmy sami. Ale przy innych ludziach wolałbym, żebyś zachowała bardziej sztywną formę. –Jasne – odparła. – Nie ma sprawy. –Dobrze. A teraz chyba już powinniśmy oboje wracać do pracy. Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi prowadzących do budynku. Holly podreptała za nim. –Jeszcze jest sprawa doktor Cardenas. –Tak? – nie odwrócił się, ani nie zwolnił. –Zgodziła się na pracę zgodnie z naszymi warunkami. Dołączy do nas, kiedy będziemy przelatywali koło Ceres. –Dobrze – odparł poważnie. – Teraz musimy stworzyć wytyczne regulujące jej pracę. –Będziemy potrzebowali zgody profesora Wilmota, tak? Skrzywił się. –Tak. Chyba że… Holly czekała, aż dokończy myśl, ale Eberly zanurkował w otwartych drzwiach i ruszył w dół po metalowych schodach prowadzących do biur. Dwa dni później Eberly siedział przy swoim pustym biurku, przyglądając się wnikliwie twarzy Hala Jaansena, szefa działu inżynieryjnego habitatu. Przy Jaansenie siedziała Ruth Morgenthau ze zmartwioną miną. Miała na sobie jedną ze swoich kolorowych bluz i tyle biżuterii, że – zdaniem Eberly’ego – cały habitat powinien przechylić się pod jej ciężarem. Nie zwraca uwagi na zasady dotyczące ubioru, pomyślał. Obnosi się ze swoją niezależnością, przez co wychodzę przy niej na durnia. Przyglądając się Jaansenowi starał się nie okazywać obrzydzenia. Zdaniem Eberly’ego Jaansen nie wyglądał na inżyniera. Był typowym bladym Nordykiem: nawet rzęsy miał tak jasne, że praktycznie niewidoczne. Miał czystą, różową, starannie wyszorowaną cerę, a zamiast kombinezonu technika, jakiego oczekiwał Eberly, miał na sobie wykrochmaloną na sztywno staroświecką koszulę z kołnierzykiem i starannie zaprasowane spodnie barwy czekolady. Jedyną wskazówką jego profesji był kwadratowy, czarny, cyfrowy procesor informacyjny rozmiaru dłoni, który spoczywał na jego udzie niebezpiecznie balansując. Jaansen dotykał go od czasu do czasu, jakby chciał się upewnić, że dalej tam jest. –Nanotechnologia to miecz obosieczny – mówił, zdaniem Eberly’ego, pompatycznym tonem. – Może być używana w wielu dziedzinach, ale również wiąże się z poważnymi zagrożeniami. –Problem szarego proszku – mruknęła Morgenthau. Jaansen skinął głową. Miał kwadratową, nijaką twarz. Eberly uznał, że ten człowiek nie ma zbyt wybujałej wyobraźni; była to chodząca kupka faktów i informacji, ale poza wiedzą techniczną nie miał żadnych zainteresowań, wiedzy, czy ambicji. Doskonale, powiedział sobie w duchu Eberly. –Szary proszek to jedno – odparł Jaansen – a drugie to fakt, że nanoboty można celowo programować tak, by niszczyły białko. Demontowały je, cząstka po cząstce. –Tak mi powiedziano – rzekł Eberly.

–Jesteśmy zbudowani z białek. Można zaprogramować nanoboty, żeby zabijały. W zamkniętym środowisku jakim jest habitat, to prawdziwe zagrożenie. Można zabić wszystkich w czasie krótszym niż jeden dzień. Morgenthau westchnęła z niedowierzaniem. –Niemożliwe! Krótszym niż dzień? Jaansen wzruszył wąskimi ramionami. –Mogą się namnażać w ciągu milisekund, wykorzystując otaczające je materiały, a mnożą się szybciej niż bakterie dżumy. Dlatego właśnie zwykle programuje się je tak, żeby je dezaktywował bliski nadfiolet. –Dezaktywował? – spytał Eberly. –Bliski nadfiolet? – zainteresowała się Morgenthau. –Dezaktywował, uszkadzał, zabijał, zatrzymywał. A bliski nadfiolet to promieniowanie bardziej miękkie, czyli o mniejszej energii, niż światło ultrafioletowe o mniejszej długości fali. Można więc używać bliskiego nadfioletu do unieruchamiania nanobotów bez żadnej szkody dla ludzi – uśmiechnął się figlarnie. – No, może się trochę opalą. Eberly zaplótł palce. –Więc nad nanomaszynami można zapanować. –Jeśli jest się baaardzo ostrożnym – odparł Jaansen. –Ale ryzyko jest przerażające – wtrąciła Morgenthau. Jaansen znów wzruszył ramionami. –Być może. Ale przypomnijcie sobie naprawę luster słonecznych sprzed paru dni. Można byłoby umieścić nanomaszyny w silnikach luster i naprawiać je bez konieczności wysyłania ludzi na zewnątrz. –W takim razie mogą być bardzo pożyteczne – rzekł Eberly. –Mogą być niezmiernie pożyteczne we wszelkich pracach konserwacyjnych, tak, pewnie – wyjaśnił Jaansen. – Bardzo ułatwiłyby mi pracę. – Zanim ktokolwiek z pozostałych zdążył przemówić, dodał: – Jeśli pozostają pod ścisłą kontrolą. I to jest właśnie najtrudniejsze: utrzymanie ich pod kontrolą. –Czy można je utrzymać pod kontrolą na tyle, żeby wykonywały tylko to, do czego zostały zaprogramowane i nagle nie oszalały? – spytała Morenthau. –Tak, z pewnością. Ale należy zachować dużą ostrożność przy programowaniu. Jak w starych baśniach o trzech życzeniach, które zawsze mogą obrócić się przeciwko tobie. –Przecież doktor Kristin Cardenas będzie zarządzać grupą nanotechnologiczną – rzekł Eberly. Blond brwi Jaansena powędrowały w górę, wyrażając podziw. –Cardenas? Ona jest tutaj? –Za parę miesięcy będzie. –To dobrze. To bardzo dobrze. –W takim razie załatwione – rzekł Eberly. – Opracujecie z Cardenas wytyczne dotyczące stosowania

nanomaszyn. Jaansen pokiwał głową z entuzjazmem. –Z przyjemnością. –Nie podoba mi się to – rzekła z ponurą miną Morgenthau. – To zbyt niebezpieczne. –Jeśli zadbamy, by pozostały pod kontrolą, to nie – rzekł Eberly. Jaansen wstał. –Jak wspomniałem, to miecz obosieczny. Cardenas zalicza się jednak do najlepszych ekspertów. Mamy wielkie szczęście, że będzie z nami pracować. –Nie podoba mi się to – powtórzyła Morgenthau, gdy inżynier wyszedł. – Nanomaszyny to niebezpieczne… zło. –To tylko narzędzia – zaoponował Eberly. – Narzędzia, które mogą się nam przydać. –Ale… –Żadnych „ale”! – warknął Eberly. – Podjąłem decyzję. Doktor Cardenas będzie tu mile widziana, dopóki będzie pracować zgodnie z naszymi wytycznymi. Morgenthau z miną, która wyrażała niepewność, a nawet strach, rzekła: –Będę musiała to omówić z moim kierownictwem w Amsterdamie. Eberly obrzucił ją niechętnym spojrzeniem. –Święci Apostołowie poprosili mnie, żebym zarządzał sprawami tutaj. Nie mam ochoty, żeby jakaś rada staruszków siedząca na Ziemi spekulowała na temat tego, co robię. –Ci staruszkowie poprosili mnie, żebym ci pomagała – rzekła Morgenthau. – I dopilnowała, byś nie zboczył ze ścieżki cnoty. Eberly rozsiadł się wygodnie w fotelu. A więc o to chodzi. To ona jest amsterdamskim łącznikiem. I ma mnie kontrolować. Usiłując mówić spokojnie, rzekł do niej: –Cóż, ja już podjąłem decyzję. Doktor Cardenas dołączy do nas za trzy miesiące, a nikt w Atlancie czy w Amsterdamie mi w tym nie przeszkodzi. Nie wyglądała na zadowoloną. –I tak będziesz musiał przekonać Wilmota, żeby pozwolił ci korzystać z nanotechnologii w habitacie. Eberly przez chwilę patrzył na nią w milczeniu. –Tak, pewnie tak.

RAPORT POUFNY TYLKO DO WGLĄDU DO: M. Eberly OD: R. Morgenthau Temat: Inwigilacja w kwaterach mieszkalnych Doktorze Eberly, omówiłam problem instalacji kamer nadzoru we wszystkich pomieszczeniach mieszkalnych z H. Jaansenem. Poinformował mnie, że stworzono kamery, nie większe od główki szpilki, które zostały opracowane dla potrzeb sond, jakie planetolodzy mają zamiar wysłać na Tytana. Kamer takich używa się także do wnikania w ciało pacjenta podczas badań lekarskich. Wykorzystując istniejące wyposażenie możemy je produkować w dużych ilościach. Jaansen sugeruje, żeby dział medyczny rozpoczął akcję spryskiwania wszystkich mieszkań środkiem odkażającym o szerokim spektrum lub antybiotykiem w aerozolu pod pretekstem zapobiegania chorobom przenoszonym drogami oddechowymi. Kamery zostaną zainstalowane w każdym pomieszczeniu podczas opryskiwania. Akcja będzie wymagała współpracy personelu niższego szczebla z działu medycznego, konserwacji, inżynieryjnego i ochrony. Przeprowadzenie jej będzie wymagało sporo czasu. Jeśli możliwa jest rekrutacja odpowiedniego personelu do tej akcji, sugeruję, żebyśmy zaczęli „opryskiwanie” jak najszybciej. Ponadto Vyborg z powodzeniem podłączył się do sieci komunikacyjnej i teraz rutynowo nagrywa rozmowy telefoniczne i programy wideo oglądane przez poszczególne osoby. Liczba informacji, jak łatwo sobie wyobrazić, jest ogromna. Vyborg będzie potrzebował wytycznych dotyczących tego, kto ma regularnie monitorować te dane. Będzie także potrzebował ludzi i/lub automatycznego wyposażenia, by przeprowadzić ten monitoring.

268 DNI PO STARCIE –Tutaj uprawiamy większość owoców – opowiadała Holly Kris Cardenas, z którą przechadzały się leniwie przez długie szpalery drzew: z lewej pomarańcze, z prawej limonki. Za nimi rosły grejpfruty i cytryny, przed nimi – jabłka, gruszki i brzoskwinie. Drzewa rosły w równych rzędach jak maszerujący kadeci. Cardenas przybyła na pokład habitatu poprzedniego dnia. Teraz wydawała się pogrążona w zachwycie. –Nie widziałam drzew od tylu lat… – odwróciła się i zaśmiała, patrząc w górę. – Ani jednego, odkąd opuściłam Selene, a tu macie cały sad! To wygląda prawie jak Kalifornia! –Na Ceres nie ma drzew? – spytała Holly. –Ani jednego – odparła Cardenas z radosnym uśmiechem na młodzieńczej twarzy. – Tylko zbiorniki hydroponiczne. –My też mamy farmy hydroponiczne – rzekła Holly – jako rezerwę, w przypadku problemów z uprawami. –I pszczoły! – wykrzyknęła Cardenas. – Czy to są pszczoły? –Tak. Potrzebujemy ich do zapylania drzew. Rolę uli pełnią te małe białe pudełka, o tam – Holly wskazała na prostopadłościenne kosze umieszczone między drzewami i dodała ze śmiechem: – To może niewiarygodne, ale największy problem sprawiło mi znalezienie pszczelarzy. Cardenas spojrzała na nią swoimi pięknymi, błękitnymi oczami. –Wiesz, naprawdę nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo mi brakowało otwartej przestrzeni, drzew… a nawet trawy, na litość boską. Dopiero kiedy to wszystko zobaczyłam…

Maszerowały dalej przez sad, kierując się do znajdujących się za drzewami farm. Eberly wyznaczył Holly zadanie: miała oprowadzić doktor Cardenas po habitacie. Określał to jako „oprowadzanie”; Holly wolała określenie „zabawa”. Idąc między równymi szpalerami drzew usłyszały wysoki, drżący głos gdzieś po lewej stronie. Ktoś śpiewał. –Kto to? – spytała Cardenas. Holly zanurkowała między niskimi gałęziami młodej brzoskwini i przedarła się na skraj sadu. Cardenas trzymała się blisko niej. Sad kończył się przy umocnionym nabrzeżu kanału nawadniającego. Woda płynęła swobodnie po nachylonych betonowych płytach kanału. Przed sobą zobaczyły samotnego mężczyznę niosącego naręcza patyków i liściastych gałęzi, śpiewającego wysokim, szorstkim głosem. To hiszpański, pomyślała Holly. Brzmi jak hiszpańska piosenka ludowa. –Cześć – zawołała Holly do mężczyzny. Położył swój ciężar na ziemi i spojrzał na nie, mrużąc oczy w popołudniowym słońcu. Holly zauważyła, że nie był już młody. Ba, wyglądał wręcz staro. Szczupłe ciało pochylone do ziemi, chude ramiona, cienkie siwe włosy unoszące się wokół głowy jak aureola, postrzępiona siwa broda. Nigdy dotąd nie widziała nikogo naprawdę starego. Miał na sobie ponaciąganą koszulę, która kiedyś była biała, z rękawami podwiniętymi do łokci, oraz bezkształtne, workowate błękitne dżinsy. –Ola! – zawołał do nich. Dwie kobiety podeszły bliżej. –Słyszałyśmy, jak śpiewasz – rzekła Holly. –To było bardzo ładne – dodała Cardenas. –Dziękuję – odparł mężczyzna. – Jestem Diego Alejandro Ignacio Romero. Przyjaciele mówią na mnie Don Diego, ale to z powodu wieku. Nie jestem szlachcicem. Kobiety przedstawiły się, po czym Holly spytała: –Pewnie pracujesz w dziale konserwacji? Don Diego uśmiechnął się, prezentując piękne zęby. –Pracuję w dziale łączności. Na Ziemi uczyłem historii. Czy raczej próbowałem. –A co tutaj robisz? –Kościół nie był zachwycony moimi badaniami nad kontrreformacją i inkwizycją. –Miałam na myśli to, co robisz przy tym kanale. –Ach to? To takie hobby. Próbuję stworzyć małą puszczę. Wskazał gestem kanał i Holly dostrzegła, że były tam krzaki i małe drzewa, posadzone chaotycznie wzdłuż stromych, wyłożonych ziemią brzegów kanału. Ktoś ułożył tam kilka sporych głazów. –Puszczę? –Tak – odparł Don Diego. – Ten cały habitat jest zbyt schludny i uładzony. Ludziom potrzeba czegoś bardziej naturalnego niż rzędy drzew posadzonych dokładnie co dwa i pół metra.

Cardenas zaśmiała się. –Ścieżka przyrodnicza. –Si. Ścieżka przyrodnicza. Ale zbudowana ręką człowieka, bo natura jest w tym miejscu nieznana. –Dlaczego zgłosiłeś się na tę misję? – spytała Cardenas. Don Diego wyjął z kieszeni koszuli kraciastą chustkę i przetarł czoło. –Żeby pomóc w budowaniu nowego świata. I może uczyć wszystkich, którzy wykazują zainteresowanie historią. Pozwolono mi. –Lubisz uczyć? –Byłem profesorem historii Ameryki Łacińskiej na Uniwersytecie w Meksyku, zanim zmuszono mnie do przejścia na emeryturę. –Ile masz lat? – spytała Holly bez zastanowienia. Przyglądał jej się przez chwilę, po czym uśmiechnął się. –Nie widujesz wielu ludzi w moim wieku, prawda? Holly potrząsnęła głową. –Dziewięćdziesiąt siedem lat. Za cztery miesiące skończę dziewięćdziesiąt osiem. –Mógłbyś poddać się terapiom odmładzającym – wtrąciła Cardenas. –Nie – odparł uprzejmie. – To nie dla mnie. Chcę się godnie zestarzeć i nie chcę odkładać śmierci w nieskończoność. –Chcesz umrzeć? – zdziwiła się Holly. –Niekoniecznie. Chcę być zdrowy. Brałem zastrzyki, żeby mi wyrosły trzecie zęby. I zastrzyki odbudowujące chrząstkę w stawach. –Po prostu poddajesz się zabiegom odmładzającym, ale tylko wybranym, a nie całej serii naraz – rzekła Cardenas z uśmiechem. Zastanowił się przez chwilę. –Pewnie tak. Nie po raz pierwszy zrobiłem z siebie głupca. –Czy dział konserwacji wie, co tu robisz? – spytała Holly. Na twarzy Don Diego po raz pierwszy pojawił się lęk. –Hm… jeszcze nie – odparł wolno. Zanim Holly zdołała coś powiedzieć, dodał: – Nie zakłócam biegu wody w kanale. Ja tylko chcę coś zrobić, żeby było tu ładniej, bardziej naturalnie i radośnie. Cardenas spojrzała na plątaninę krzaków i skał, po czym przeniosła spojrzenie z umocnień kanału na równe rzędy drzew owocowych, i wreszcie spojrzała w zaczerwienione oczy starego człowieka. –Racja – rzekła. – Stworzyłeś tu coś ładnego. –Nie powiadomicie działu konserwacji? – spytał Don Diego. Cardenas rzuciła Holly spojrzenie. –Sam im powiem, to oczywiste – dodał – jak już skończę ten odcinek kanału.

Holly uśmiechnęła się do niego. –Nie, nikomu nie powiemy. Cardenas potwierdziła skinieniem głowy. –Możemy czasem przyjść i pomóc? –Pewnie! Uwielbiam towarzystwo pięknych kobiet. Niecałe trzy kilometry od nich Malcolm Eberly i profesor Wilmot podążali za odzianym w laboratoryjny strój kierownikiem technicznym przez jedną z małych, wysoce zautomatyzowanych fabryk, które wytwarzały różne produkty dla habitatu. Ta produkowała farmaceutyki i leki potrzebne populacji habitatu do zachowania zdrowia i oparte na mięsie proteiny, których wymagała zrównoważona dieta. Dwaj mężczyźni przyjrzeli się rzędom maszyn, które wytwarzały leki i genomodyfikowane pożywienie: sięgające im do ramion kadzie ze stali nierdzewnej połyskiwały w świetle sufitowych lamp. W fabryce było bardzo cicho; jedynym dźwiękiem, poza ich głosami, był cichy szum zasilania elektrycznego. –…nie możemy dopuścić, żeby rozprzestrzeniały się tu choroby zakaźne – mówił kierownik fabryki, prowadząc dwóch mężczyzn wzdłuż rzędu maszyn. – W tak zamkniętym środowisku nawet katar może być groźny. Eberly zwrócił się do idącego obok Wilmota. –To jeden z powodów, dla których zaakceptowałem propozycję doktor Cardenas, która chciała do nas dołączyć. Z jej znajomością nanotechnologii… –Powinien pan był najpierw skonsultować to ze mną – odparł Wilmot ostrym tonem. Zatrzymał się na środku przejścia i obrzucił Eberly’ego niechętnym spojrzeniem. Eberly także się zatrzymał i spojrzał na kierownika fabryki, który dreptał powoli wzdłuż rzędu pomrukujących kadzi i udawał, że nie słyszy. –Ależ, panie profesorze – rzekł pojednawczym tonem Eberly. – Wysłałem panu notatkę. A skoro nie odpowiedział pan, uznałem, że zgadza się na zaproszenie doktor Cardenas na pokład. –Powinien pan był omówić to ze mną osobiście – odparł Wilmot. – Sądziłem, że tak pan zrobi. –To pan powierzył mi zarządzanie zasobami ludzkimi. Założyłem, że przyjęcie doktor Cardenas pana uszczęśliwi. –Robi pan zbyt daleko posunięte założenia. Kierownik fabryki, techniki o obojętnej minie, odziany w długi niebieski laboratoryjny fartuch, odchrząknął i rzekł: –Hm, reszta maszyn wygląda mniej więcej tak samo jak te tutaj. Możemy je zaprogramować, żeby wyprodukowały dowolne medykamenty ze składników pochodzących z laboratoriów chemicznych. –Dziękuję – rzekł Wilmot, odprawiając mężczyznę machnięciem potężnej dłoni. Kierownik pośpiesznie oddalił się zostawiając Eberly’ego sam na sam z profesorem. O ile Eberly wiedział, kierownik stanowił całą ludzką obsługę fabryki. Przeniósł wzrok na Wilmota. Profesor był o wiele wyższy od niego i potężnie zbudowany. Miał zdecydowanie niezadowoloną minę. –Nie jest pan zadowolony z tego, że pozwoliłem doktor Cardenas do nas dołączyć? – spytał Eberly iście pogrzebowym tonem.

Wilmot otworzył usta, zamknął je, po czym dotknął na sekundę wąsów, zanim odpowiedział. –Nie jestem pewien, czy zatwierdziłbym jej wniosek. –Ale ona już tu jest – oznajmił Eberly. – Przyleciała z Ceres wczoraj rano. –Wiem. Przekroczył pan swoje uprawnienia zapraszając ją, doktorze Eberly. –Ale ja jej nie zapraszałem! Sama się do nas zgłosiła. –Jeśli nawet, powinien pan był omówić to ze mną. Bezzwłocznie. To ja tu rządzę i ja muszę tłumaczyć się z każdej decyzji przed radą konsorcjum na Ziemi. –Wiem, ale… –Wie pan, ale złamał pan zasady procedury – wysyczał Wilmot. – Nadużył pan uprawnień. –Sądziłem, że będzie pan zadowolony – jęknął Eberly. –W habitacie przestrzeganie ustalonych procedur jest konieczne – odparł Wilmot głosem równie cichym jak u Eberly’ego, ale znacznie mocniejszym. – Nie możemy dopuścić do żadnej anarchii! Ten zbiór zasad został opracowany przez najlepsze mózgi, jakie potrafiło zdobyć konsorcjum. Będziemy ich przestrzegali, dopóki nie dolecimy na Saturna, a tam ludzie wybiorą taką formę rządów, jaka będzie im odpowiadać. Czy to jasne? –Tak jest, proszę pana. Absolutnie jasne. Wilmot wziął głęboki oddech, po czym przemówił nieco łagodniejszym tonem. –Kiedy już dolecimy na orbitę Saturna, ludzie będą mogli stworzyć konstytucję, wybierać przedstawicieli i tak dalej. Utworzą własną formę rządów. Dopóki jednak jesteśmy w podróży, obowiązują przepisy stworzone przez konsorcjum. I nikt nie będzie ich obchodził. Nikt! –Myślałem, że ucieszy się pan z zatrudnienia doktor Cardenas. Wilmot znów zaczął się bawić wąsem. Nanotechnologia – mruknął. – To poważna sprawa. Eberly zrozumiał, że profesor wcale nie jest rozzłoszczony. Jest zmartwiony, może nawet przestraszony. Ciężar spadł Eberly’emu z serca; z trudem opanował uśmiech. –Ach, tak – rzekł cicho. – Nanotechnologia. W tak zamkniętym środowisku jak nasze… – zawiesił głos, nie kończąc zdania. Wilmot podjął marsz w stronę cicho pracujących maszyn. –Zdaję sobie sprawę z tego, że nanomaszyny mogą nam się bardzo przydać. I wiem, że doktor Cardenas jest głównym ekspertem w tej dziedzinie. Ale… Eberly zastanowił się szybko i rzekł: –Jeśli nie chce jej pan tutaj, odeślę ją na Ceres. Wilmot przeraził się. –Wyrzucić ją? Nie możemy tego zrobić! Już ją przyjęliśmy. A raczej pan to zrobił, ale w imieniu naszej społeczności i nie możemy łamać danego słowa. –Cóż, pewnie tak – zgodził się pokornie Eberly.

Wilmot szedł dalej, najwyraźniej z zamiarem dojścia do samego końca rzędów maszyn, choć wszystkie wyglądały tak samo i nie było już nikogo, kto mógłby cokolwiek wyjaśnić. Próbując dotrzymać kroku profesorowi, Eberly mówił dalej: –Chyba powinniśmy zakazać jej angażowania się w jakiekolwiek prace nanotechnologiczne. Na Ceres pracowała jako lekarz. Profesor obrzucił Eberly’ego niechętnym spojrzeniem. –Nie możemy tego zrobić! To laureatka Nagrody Nobla, do cholery. Nie możemy jej zagonić do wydawania pigułek! –Ale z nanotechnologią wiążą się pewne zagrożenia… –I plusy. Musimy bardzo wnikliwie nadzorować jej prace. Chcę, żeby wokół jej laboratorium zainstalowano absolutnie niezawodne zabezpieczenia. Niezawodne! Jakby tam miał pracować jakiś idiota! –Tak, oczywiście – odparł Eberly, myśląc: a jedynym idiotą wśród obecnych jesteś ty, profesorze. To ty boisz się nanotechnologii, ale wpuściłeś ją do habitatu, bo jesteś aż tak niewiarygodnie uprzejmy, że nie pozwoliłbyś odesłać Cardenas na Ceres. Musiał włożyć sporo wysiłku, by nie roześmiać się profesorowi w twarz. Tymczasem zmienił temat. –Profesorze, miał pan przyjrzeć się konkursowi na nazwy różnych części habitatu? –Temu durnemu konkursowi? – prychnął Wilmot. –Tak, całej serii konkursów. Psychologowie uważają, że będzie do miało zbawienny wpływ na zdrowie psychiczne mieszkańców… –Psychologowie naprawdę popierają ten pomysł? Eberly uświadomił sobie, że Wilmot w najlepszym razie tylko przejrzał propozycję, mówił więc dalej: –Politolodzy, z którymi konsultowaliśmy się jeszcze na Ziemi, uważają, że takie konkursy pomagają umocnić solidarność grupową. –Hm – mruknął Wilmot – zapewne. –Propozycja czeka tylko na pana zgodę – naciskał delikatnie Eberly. – Wtedy będzie pan mógł ją ogłosić mieszkańcom. –Nie, nie – odparł profesor. – Niech pan to ogłosi. To w końcu pana pomysł. Moim zdaniem, to kompletna głupota, ale jeśli konsultanci to popierają, nie będę się sprzeciwiał. Eberly z trudem ukrył zachwyt. Miał ochotę podskoczyć i wydać z siebie okrzyk radości. Tymczasem kroczył dostojnie obok profesora Wilmota i rozmyślał: zrugał mnie za Cardenas, to chciał mi to jakoś wynagrodzić przy rozmowie o konkursie. Ależ on jest cudownie przewidywalny. –Nie chodziłam tyle od lat – rzekła Kris Cardenas, lekko sapiąc. – Trochę kręci mi się w głowie. Holly uśmiechnęła się. –To z powodu grawitacji. Wspięliśmy się bliżej linii środkowej, a tam grawitacja słabnie.

Zostawiły Don Diego przy kanale nawadniającym i szły przez pola orne, po czym wspięły się na trawiaste wzgórza przy krańcu habitatu. Cardenas usiadła na trawie opierając się plecami o młody wiąz. Jeden z ekologów habitatu przeprowadził osobistą krucjatę próbując ratować zagrożone wymarciem na Ziemi wiązy. Cardenas wypuściła powietrze z płuc. –O rany! Jak dobrze, że na Ceres spędzałam tyle czasu w wirówce! Miniaturowa grawitacja może być zwodnicza. –Masz niezłą kondycję – zauważyła Holly, siadając przy niej. –Ty też. Przed nimi rozciągał się habitat, zielony świat przewrócony na lewą stronę, jak olbrzymi tunel, który obsadzono zielenią i porozrzucano tu i ówdzie małe wioski. –Co sądzisz o tym stukniętym staruszku? – spytała Holly. Cardenas rozejrzała się po doskonałej zieloności habitatu: wszystko na miejscu, wszystko takie schludne i czyste, aż nieludzkie. Przypominało jej wystawy sklepów z dzieciństwa. –Sądzę, że kilku takich wariatów pewnie by się nam przydało – odparła; –Może i tak – zgodziła się z nią częściowo Holly. Siedziały przez chwilę w milczeniu, pogrążone w myślach. –Czytałam twój życiorys – rzekła w końcu Holly. – Myślałam, że będziesz wyglądać o wiele starzej. Cardenas nie wzdrygnęła się, ale obdarzyła Holly długim spojrzeniem. –Skoro czytałaś mój życiorys, to wiesz, dlaczego wyglądam młodziej niż powinnam. I właśnie dlatego mieszkałam na Ceres. Ignorując napięcie w głosie Kris, Holly spytała: –A jak sądzisz, ile ja mam lat? Po dziesięciu minutach były najlepszymi przyjaciółkami: dwie kobiety, których ciała były o wiele młodsze, niż mogłoby to wynikać z metryki.

SZPITAL Mężczyzna leżał na noszach, ciężko oddychając; przymknął opuchnięte oczy. Młody lekarz wyglądał na zakłopotanego. – Co mu jest? –Nie mam pojęcia! – odparła kobieta, która go przywiozła. Była bliska histerii. – Spacerowaliśmy po parku i nagle się prze wrócił. Pochylając się nad pacjentem, lekarz spytał: –Czy pan wie, co się panu stało? Mężczyzna próbował przemówić, zakaszlał z wysiłkiem, po czym potrząsnął przecząco głową. Przyglądając się sprzętowi diagnostycznemu oddziału dyżurnego lekarz doszedł do wniosku, że to nie jest ani atak serca, ani udar. Poczuł napływ paniki: nawet komputer diagnostyczny nie był w stanie poinformować go, co się stało! Pielęgniarz stojący po drugiej stronie noszy był tak zdumiony i wystraszony, na jakiego wyglądał. Siostra przełożona przecisnęła się obok kobiety i weszła do pomieszczenia. –Zdejmijcie mu koszulę – poleciła. Lekarz był zbyt zmieszany i zdezorientowany, żeby kłócić się o to, kto komu ma wydawać polecenia. Poza tym, jeśli plotki krążące po habitacie były bliskie prawdy, ta potężna Murzynka służyła kiedyś w Korpusie Pokoju i krążyły o niej przerażające plotki. Przy pomocy pielęgniarza zdjęli mężczyźnie koszulę. Pierś i ramiona pacjenta były pokryte czerwonymi wybroczynami. Skórę miał gorącą. –Pokrzywka? – spytał lekarz. Pielęgniarka zwróciła się do kobiety, która stała i patrzyła szeroko otwartymi oczami, z przyciśniętymi do twarzy dłońmi. –Spacerowaliście po parku? – spytała. Kobieta skinęła głową. –Wstrząs anafilaktyczny – rzekła obojętnym tonem pielęgniarka. – Epinefryna! Lekarz gapił się na nią. – Jak on mógł… –Epinefryna! Szybko! Ukąsiła go pieprzona pszczoła! –Epinefryna! Szybko! – warknął lekarz do pielęgniarza. Pielęgniarka wyjęła z przegródki w ścianie szkło powiększające i rozłożyła jego wysięgnik nad ciałem pacjenta. Lekarz zrozumiał podpowiedz i ujął je w dłoń. W ciągu kilku sekund znalazł koniuszek pszczelego żądła na lewym przedramieniu pacjenta, tuż nad nadgarstkiem. Wyjął je delikatnie szczypczykami, w swojej ocenie nieco nieporadnie. Kiedy podniósł wzrok, pielęgniarki już nie było, a pacjent oddychał swobodniej. –Nigdy w życiu nie widziałem ukąszenia pszczoły – zwrócił się do kobiety, która też zaczęła wyglądać lepiej. – Odbywałem staż w centrum Chicago.

Kobieta pokiwała głową i nawet zdołała się uśmiechnąć. –Pewnie jest uczulony. –Pewnie tak – zgodził się lekarz. Pielęgniarz odpiął identyfikator pacjenta od koszuli, którą ktoś upuścił na podłogę, po czym wsunął go do komputerowego terminala. Na ekranie pojawiło się imię i nazwisko mężczyzny, jego zawód i pełna dokumentacja medyczna. Brak wzmianki o alergiach, choć chorował kiedyś na astmę oskrzelową. Lekarz dostrzegł, że pacjent wychował się w Kairze i był prawnikiem, dopóki nie zadarł z Mieczem Islamu i nie zgodził się na wygnanie już na zawsze, zamiast pięćdziesięcioletniego więzienia za agitację polityczną. W habitacie pracował w księgowości. –Prawnik? – mruknął pielęgniarz, gdy pacjent doszedł do siebie na tyle, by odmaszerować do domu ze swoją dziewczyną. – Powinniśmy byli pozwolić mu zdechnąć.

269 DNI PO STARCIE Następnego ranka Holly udała się do swojego boksu; gdy weszła, zobaczyła na ekranie wiadomość od Eberly’ego. Nie siadając nawet przy biurku poszła prosto do jego biura. Drzwi były otwarte; Eberly siedział przy swoim biurku pogrążony w dyskusji z parą Azjatów. Zawahała się. Eberly podniósł wzrok i skinął krótko, więc została w drzwiach i słuchała. –Rozumiemy, jakie są przepisy i jakie jest ich uzasadnienie – powiedział młody mężczyzna kalifornijską angielszczyzną. Holly dostrzegła napięcie – siedział sztywno na skraju krzesła. –To moja wina – rzekła kobieta pochylając się i chwytając skraj biurka obiema rękami. – Zabezpieczenia, jakie stosowałam, nie były wystarczające. Eberly oparł się wygodnie i zaplótł palce. –Przepisy są bardzo precyzyjne – rzekł łagodnie. – Jedynym rozwiązaniem jest aborcja. Mężczyzna wyglądał, jakby był bliski płaczu. –Ale… to tylko jeden taki przypadek. Nie można zrobić jakiegoś wyjątku? –Jeśli potraktuję was wyjątkowo, inni będą się domagali tego samego, prawda? –Tak. Rozumiem. Eberly rozłożył ręce w geście bezradności. –Żyjemy w ograniczonym środowisku. Nie możemy dopuścić do rozwoju populacji. Dopóki nie przybędziemy na Saturna i nie sprawdzimy, czy jesteśmy w stanie utrzymać większą liczbę osób, nie możemy nikomu pozwolić na dzieci. –Muszę więc poddać się aborcji, tak? – spytała kobieta drżącym głosem. –Moglibyśmy odesłać was, kiedy będziemy pobierali paliwo na orbicie Jowisza. Moglibyście wrócić na Ziemię. Młody mężczyzna potrząsnął wolno głową. –Nie stać nas na przelot. Wszystko, co mieliśmy, zainwestowaliśmy w habitat. –Czy przekonania religijne zabraniają wam aborcji? – spytał Eberly. –Nie – odpowiedział mężczyzna tak szybko, że aż zastanowiło to Holly. –Czy nie ma jakiegoś innego sposobu? – spytała kobieta błagalnym tonem. Eberly znów zaplótł palce i dotknął nimi podbródka. Para młodych ludzi odruchowo pochyliła się do przodu, czekając na słowa nadziei. –Być może… –Tak? – odezwali się chórem. –Być może można usunąć zapłodnioną zygotę i zamrozić ją – przechować zamrożoną do chwili, aż podejmiemy decyzję o rozszerzeniu populacji.

Zamrożoną! Holly aż zadrżała na samą myśl. A przecież ta technika ocaliła jej życie. Nie, pomyślała. Pozwoliła jej rozpocząć nowe życie, kiedy już stare zakończyło się śmiercią. –Wówczas będzie można wszczepić pani zarodek – wyjaśnił Eberly. – Urodzi pani zupełnie normalne dziecko. Po prostu trzeba będzie poczekać rok albo dwa. Uśmiechnął się do nich radośnie. Spojrzeli po sobie, bo czym znów na niego. –Wymagałoby to specjalnych zezwoleń – rzekł Eberly – ale mogę to załatwić. –Mógłby pan? Zawahał się przez ułamek sekundy, po czym znów się uśmiechnął i rzekł: –Oczywiście, wszystko zorganizuję. Byli bezgranicznie wdzięczni. Jeszcze przez dziesięć minut kłaniali się mu i ściskali mu ręce, zanim zdołał wyprowadzić ich ze swojego gabinetu. Nie ustając w dziękczynnych ukłonach nie zauważyli nawet stojącej przy drzwiach Holly. –To wspaniałe z twojej strony, Malcolmie – rzekła Holly, podchodząc do krzesła, na którym przedtem siedziała kobieta. –Kontrola populacji – mruknął podchodząc do biurka i siadając. – Postarałem się, żeby odpowiadał za nią dział zasobów ludzkich. Chcieli jej ekolodzy, ale ich uprzedziłem. Holly pokiwała głową. Wskazując z uśmieszkiem na nadal zamknięte drzwi, Eberly oznajmił: –To są ludzie, którzy pozostaną mi już lojalni na zawsze. Albo do chwili, aż ich dziecko stanie się nastolatkiem. Holly nie dostrzegła w tym nic zabawnego. –Chciałeś się ze mną widzieć? – zapytała. –Tak – odparł i pstryknął palcami, co było sygnałem do startu komputera. Holly czekała w milczeniu, aż nad biurkiem Eberly’ego uformuje się obraz. Była to jakaś lista. Obraz był zwrócony w jego stronę, więc widziała wszystkie hologramy w lustrzanym odbiciu. Siedziała i czekała, on zaś czytał uważnie listę. Biuro wydało jej się małe, puste i jakby zimne. W końcu przestał wczytywać się w listę i spojrzał na nią. Holly poczuła, jakby te niebieskie laserowe oczy wwiercały się w jej duszę. –Szykują się pewne zmiany w biurze – oznajmił bez wstępów, nie pytając nawet, jak się miewa, nie zauważając, że ma na sobie zwykłą niebieską bluzę bez żadnych ozdób, tylko plakietkę z imieniem i nazwiskiem, w ścisłej zgodzie z zasadami dotyczącymi ubioru. –Zmiany? –Tak – rzekł Eberly. – Nie będę już w stanie kierować codzienną pracą tego biura. Będę zajęty organizowaniem rządu w habitacie. –Rządu? Myślałam, że… –Holly – rzekł pochylając się lekko w fotelu w jej kierunku. Pochyliła się również. – Mamy tutaj dziesięć

tysięcy kobiet i mężczyzn. Muszą mieć wpływ na to, jaką formę rządu wybierają. I jakich przywódców wybierają. –Masz na myśli rząd, jaki mieliśmy utworzyć po dotarciu na Saturna? Eberly potrząsnął głową. –Nie uważam, że powinniśmy czekać na dotarcie na orbitę Saturna. Ludzie powinni o tym zadecydować teraz. Po co mielibyśmy czekać? –Myślałam, że dopóki znajdujemy się w podróży, musimy… –Musimy podstępować zgodnie z protokołami ustalonymi przez konsorcjum – dokończył za nią. –Tak – przyznała. –Ale po co? – dopytywał się. – Po co mielibyśmy pozwolić, żeby rządziła nami banda jajogłowych profesorków, która została na Ziemi? Jakie mają prawo, by nas zmusić do przestrzegania ich reguł? Holly zastanowiła się przez chwilę. –Bo się na to zgodziliśmy. –Najwyższy czas rozwiązać tę umowę. Co za różnica, czy zrobimy to teraz, czy po dotarciu na Saturna? Pomyślała, że problem ma też drugą stronę: a po co robić to teraz w pośpiechu? –Nie powinniśmy pozwolić, żeby jakaś banda aroganckich staruchów mówiła nam, co nam wolno, a co nie – oznajmił żarliwie Eberly. Holly dostrzegła, że aż poczerwieniał z emocji. –Może i tak – zgodziła się niechętnie. –Oczywiście, że tak – rzekł. – Ludzie muszą decydować sami. –Pewnie tak. –Te konkursy na nazwy wiosek i części habitatu to część mojego planu – wyznał. Zdziwiła się. –Twojego planu? –Tak. Konkursy same w sobie to bzdura, rozrywka dla mas. Ale mają głębszy cel. –Łapię – odparła. – Głosowanie w konkursie ma być czymś w rodzaju ćwiczenia? Ma przygotować ludzi do wyboru rządu, kiedy nadejdzie właściwy moment? Eberly obdarzył ją rozpromienionym uśmiechem. –Jesteś bardzo bystra, Holly. Bardzo bystra. Poczuła, że się czerwieni. Eberly spoważniał. –Jest jednak coś jeszcze. Czegoś brakuje. –Brakuje?

Kiwając głową z zatroskaniem, Eberly mruknął: –Jakiegoś celu, czegoś, na czym mogłaby skupić się uwaga wszystkich – spojrzał Holly prosto w oczy i mówił dalej: – Potrzebuję poczucia misji dla tych ludzi, czegoś, co pomoże mi ich zjednoczyć pod moimi rządami. –Przecież mamy już cel – przypomniała mu Holly. – Mamy badać Saturna i jego księżyce. Eberly wydał z siebie pomruk niechęci. –To jest cel dla naukowców. A dla reszty z nas? Wzruszyła ramionami. –Są przecież pierścienie. Dość widowiskowe. Może powinniśmy kręcić filmy rozrywkowe… – w oczach Holly nagle pojawił się błysk; otworzyła usta. –O co chodzi? – spytał Eberly. –Pierścienie – odparła. – Są z lodu. To woda. Skrzywił się, nie rozumiejąc. –Woda jest cenna, prawda? Górnicy w Pasie Asteroid dostają za lód tyle co za złoto, prawda? A nawet więcej. –Lód – mruknął Eberly. –Pierścienie są z lodu. –Tak, moglibyśmy go sprzedawać. Moglibyśmy stać się bogaci! –Jeśli doktor Urbain wyda zgodę na eksploatację pierścieni. –Urbain – prychnął Eberly. – Ten naukowiec. –Ale on jest odpowiedzialny za… –Kiedy wprowadzimy nową konstytucję, to już nie będzie. –Och – odparła. – Łapię. Eberly uniósł palec w ostrzegawczym geście. –Tylko ani słowa, nikomu, Holly. Nie chcę, żeby Urbain się dowiedział, zanim będziemy mogli zwalczyć jego opór. –Będę milczeć jak grób. –Dobrze. Czeka nas mnóstwo pracy, Holly. Pokiwała głową. –Kiedy ty będziesz się zajmować konkursami – rzekł znów poważniejąc – ja muszę poświęcić cały czas na tworzenie konstytucji dla ludu. –Skoro ty będziesz tworzył konstytucję i wszystko inne, kto będzie prowadził biuro?

–Ty. Holly przełknęła ślinę. –Ja? Uśmiechnął się widząc jej zaskoczenie. –Oczywiście, że ty. A któżby inny? –Ale ja nie mogę kierować biurem – pisnęła. – Jestem tylko asystentką, człowiekiem od czarnej roboty… Eberly uśmiechnął się jeszcze szerzej. –Holly, przecież byłaś moją asystentką. To najlepsze kwalifikacje do tego zadania. Wyglądała, jakby miała ochotę zacząć się wić. –Ale… profesorek chyba nie zatwierdzi mojej nominacji na dyrektora? Spochmurniał. –Wilmot – mruknął. – Nie, zdecydowanie nie zgodzi się, żeby ktoś o tak niewielkim doświadczeniu został dyrektorem. On i te jego sztywne regulaminy… Holly wpatrywała się w jego twarz, czekając na promyczek nadziei. –Chcę, żebyś poprowadziła biuro, Holly – rzekł. – Wiem, że doskonale sobie z tym poradzisz. –Zrobię, co będę mogła. –Pewnie, że tak. Ale oficjalnie nie możesz zostać dyrektorem. Muszę umieścić na tym stanowisku jakiegoś figuranta. Żeby udobruchać Wilmota. –Figuranta? Kogo? –Ruth Morgenthau świetnie się nadaje. Pracuje teraz w służbach administracyjnych. Mogę ją tu przenieść i Wilmot nawet nie mrugnie okiem. Morgenthau, pomyślała Holly. To dlatego spędza z nią tyle czasu. –Wiesz, ona jest raczej leniwa – rzekł z wrednym uśmieszkiem. – I próżna. To niech sobie siedzi przy biurku i nie wchodzi ci w drogę. A ty będziesz rządzić działem. –Zgodzi się? Skinął głową i odparł: –Nie przepuści takiej okazji. Więcej prestiżu, mniej pracy. Będzie zachwycona. –Łapię – Holly próbowała odwzajemnić uśmiech, ale wyszedł jej nieco wymuszony. Wyciągnął rękę nad biurkiem i chwycił jej podbródek, by móc spojrzeć jej w oczy. –Wszystko zależy od ciebie. Podejmiesz się tego? Zrobisz to dla mnie? Holly poczuła gwałtowny napływ uczuć: wdzięczności, lojalności, tęsknoty, chęci, by sprawić przyjemność Malcolmowi Eberly’emu, pragnienia, by ją pokochał.

–Tak – rzekła z zapartym tchem. – Zrobię dla ciebie wszystko, Malcolm. Uśmiechnął się olśniewająco i pomyślał: Morgenthau powinna być zachwycona: władza nad całym działem. Może wystarczy, żeby nie wchodziła mi w drogę.

CO OZNACZA NAZWA? BIULETYN Do: wszyscy mieszkańcy Od: M. Eberly, Dyrektor działu zarządzania zasobami ludzkimi Temat: Konkursy na nazwy To wy, mieszkańcy tego habitatu, podejmiecie decyzję o tym, jakie nazwy zostaną nadane pięciu wioskom, różnym kompleksom roboczym, obszarom naturalnym (farmom, sadom, lasom, jeziorom, itp.). Mieszkańcy każdej wioski wybiorą nazwę dla swojego osiedla. Pracownicy w każdej fabryce, zakładzie przetwórczym, kompleksie upraw wodnych itp. wybiorą nazwy dla swoich miejsc pracy. W razie potrzeby nazwy można też nadawać budynkom. Każdy konkurs będzie się składał z trzech faz. W fazie pierwszej obywatele wybiorą kategorie, z których ostatecznie zostaną wybrane nazwy. Mieszkańcy mogą na przykład zdecydować, że wioski będą nosiły nazwy od nazwisk bohaterów narodowych, ziemskich miast, wielkich artystów lub naukowców itp. W fazie drugiej zostaną nominowane i omówione specyficzne nazwy z każdej z wybranych kategorii. Lista nazw dla każdego miejsca zostanie ograniczona do pięciu w tajnym głosowaniu. W fazie trzeciej i ostatniej zostaną wybrane stałe nazwy z ostatecznej listy pięciu nominowanych – także i tym razem w tajnym głosowaniu. Dział zasobów ludzkich zajmie się organizacją konkursów. Dział zasobów ludzkich może powoływać, w razie potrzeby, grupy robocze obywateli w charakterze sędziów, badaczy, albo innym. W kafeterii odbędzie się zebranie w tej sprawie w czwartek o 22.00. Usilnie zachęcamy do uczestnictwa. M. Eberly, Dyrektor działu zarządzania zasobami ludzkimi

NOTATKA SŁUŻBOWA Do: cały personel habitatu Od: R. Morgenthau, Dyrektor wykonawczy działu zarządzania zasobami ludzkimi Temat: Profilaktyka zdrowotna W ramach działań profilaktycznych związanych z zapobieganiem chorobom przenoszonym drogą powietrzną wszystkie kwatery mieszkalne zostaną spryskane preparatem odkażającym w ciągu najbliższych czterech tygodni. Każdy zostanie poinformowany indywidualnie o dezynfekcji w jego budynku mieszkalnym. Operacja zostanie wykonana w normalnych godzinach pracy; obecność mieszkańców podczas przeprowadzania spryskiwania nie jest konieczna. R. Morgenthau, Dyrektor wykonawczy działu zarządzania zasobami ludzkimi. PIERWSZY WIEC Choć w wiosce były dwie restauracje z pełną obsługą, prawie wszyscy jadali w wielkiej, hałaśliwej kafeterii. Restauracje były małe i przytulne, prowadzone przez udręczonych przedsiębiorców, którzy otrzymywali żywność bezpośrednio od ludzi zarządzających farmami i hodowlami ryb. Specjaliści od żywienia w Selene doszli do wniosku, że w hodowli wodnej uzyskuje się więcej białka na jednostkę wydatkowanej energii niż w przypadku hodowli dużych ssaków na mięso. Przed opuszczeniem układu Ziemia-Księżyc niektórzy farmerzy sugerowali zabranie na pokład i hodowanie na mięso królików lub kurczaków, ale Wilmot stanowczo odrzucił te pomysły, przypominając o strasznych doświadczeniach z Australii, gdzie uwolniona populacja królików zaczęła się nadmiernie rozmnażać i chorobach przenoszonych przez ptactwo domowe. Mieszkańcy habitatu uzyskiwali więc białko z ryb, żab, pochodnych soi oraz przetworzonych produktów fabryki żywności, zwanych powszechnie McGlutami. Kiedy nie przygotowywali własnych posiłków w

kwaterach mieszkalnych, zwykle jadali w kafeterii. Kafeteria była największym pomieszczeniem zamkniętym w habitacie i często służyła za prowizoryczny teatr czy audytorium. Kiedy habitat opuścił Pas Asteroid i znalazł się na najważniejszym odcinku trasy w drodze do Saturna, Eberly zwołał publiczne zebranie. Spotkanie miało się odbyć o 22.00 i w kafeterii nadal kilka osób kończyło kolację, gdy grupa ludzi Eberly’ego – także Holly – zaczęła przestawiać stoły i krzesła na jedną stronę przestronnego pomieszczenia, by zrobić miejsce dla schodzącej się publiczności. Eberly stał w oddalonym końcu pomieszczenia z niezadowoloną miną, obok małej sceny, z której miał zamiar przemówić. Przyglądał się obsłudze kafeterii i robotom, czyszczącym podgrzewacze parowe i witryny, grzechoczącym talerzami i szkłem. Nie widział, by zbliżał się jakiś wielki tłum. Ruth Morgenthau przyjrzała się porozpraszanym grupkom ludzi. –Z mojego działu są wszyscy – zameldowała. –Ale z innych niespecjalnie – zauważył Sammi Vyborg. Pułkownik Kananga uśmiechnął się blado. –Wszystko nagrywamy. Mam nazwiska i akta wszystkich, którzy tu są. –Ja bym wolał nazwiska tych, których tu nie ma – mruknął Eberly. –Wystarczy prosta operacja odejmowania – rzekł Kananga i uśmiechnął się, jakby go ubawił jakiś żart wypowiedziany tylko w myślach. Kiedy już ostatni z biesiadników wstał, a stoły zostały zepchnięte pod ścianę, Morgenthau wspięła się ciężko na trzy stopnie mównicy i rozłożyła ramiona, prosząc o ciszę. Szum prowadzonych rozmów powoli ucichł i wszyscy zwrócili się z zainteresowaniem w jej stronę. Holly stała przy głównym wejściu, którym wychodziło się na centralny trawnik wioski. Jej zadaniem, jak powiedział Eberly, było zachęcanie wszystkich przebywających na zewnątrz do wejścia do środka i zniechęcanie przebywających w środku do wychodzenia. Przydzielił jej dwóch rosłych muskularnych młodych mężczyzn z działu ochrony, by pomagali jej przy drugiej części zadania. Była rozczarowana, że tak niewiele osób przyszło wysłuchać mowy Eberly’ego. W programie na ten wieczór nie było żadnych innych publicznych rozrywek; dopilnowała tego przed ustaleniem terminu jego wystąpienia. W habitacie mieszkało ponad dziesięć tysięcy ludzi, sądziła więc, że pojawi się więcej niż kilka setek. W końcu wkroczyła doktor Cardenas, pomachała Holly radośnie, zatrzymując się w drzwiach. Ale gdzie są wszyscy pozostali, zastanawiała się Holly. Morgenthau uśmiechnęła się jowialnie do publiczności, jakby w kafeterii zjawili się wszyscy z tej części Kalkuty. Podziękowała wszystkim za przyjście i oznajmiła, że „to najważniejszy wieczór od chwili rozpoczęcia podróży ku świetlistej i chwalebnej przyszłości”. Holly przyglądała się twarzom widzów. Wyglądali przede wszystkim na zaintrygowanych; nie wykazywali szczególnego entuzjazmu dla idei świetlistej przyszłości. Eberly wspiął się na scenę i podszedł do podium. Skinął uprzejmie głową w stronę Morgenthau, która cofnęła się o krok, nadal się uśmiechając. Czemu ona nie schodzi ze sceny, zastanawiała się Holly. Odciąga uwagę ludzi od Malcolma. Przez dłuższą chwilę Eberly po prostu stał na mównicy, trzymając się jej boków, przyglądając się publiczności w milczeniu. W tłumie dało się zauważyć poruszenie. Holly usłyszała pomruk.

Eberly wreszcie przemówił. –Wszyscy otrzymaliście informację o serii konkursów, które mają wyłonić nazwy wiosek i innych miejsc, naturalnych i architektonicznych, znajdujących się w tym habitacie. –Nie dostałem żadnych informacji – mruknął jakiś mężczyzna z publiczności. Kananga spojrzał i wskazał na niego; dwóch potężnie zbudowanych mężczyzn ruszyło w jego stronę. Eberly uśmiechnął się do krzykacza. –Informacje znajdują się w mailu. Zajrzyj do swojego komputera. Zapewniam cię, że tam są. Mężczyzna obejrzał się zaniepokojony i dostrzegł dwóch odzianych na czarno ochroniarzy stojących po obu bokach. Eberly mówił dalej. –To jest wasz habitat. Macie prawo wybrać nazwy, jakie tylko chcecie, dla obiektów przyrodniczych i architektonicznych. Poza tym te konkursy to doskonała zabawa. Obiecuję, że będziecie się znakomicie bawić. Ludzie rozglądali się po sobie i pomrukiwali. Kilku odwróciło się i ruszyło w stronę drzwi. –Jeszcze nie skończyłem – rzekł Eberly. Tłum nie zwracał na niego uwagi. Ludzie zaczęli się rozdzielać. Jakaś kobieta oświadczyła na tyle głośno, że wszyscy ją usłyszeli: –Nie wiem jak wy, ale ja mam jutro robotę od rana. Coraz większe grupki ludzi zaczęły ruszać w stronę drzwi. –Posłuchajcie!– zawołał Eberly, silniejszym, głębszym, przykuwającym uwagę głosem. – Jesteście najważniejszymi ludźmi w tym habitacie! Nie odwracajcie się plecami do przyszłości! Pomruki ucichły. Wszystkie oczy skierowały się ku niemu. –Inni – mówił Eberly, potężnym głosem, którego Holly nigdy dotąd nie słyszała – ci, którzy są zbyt leniwi, albo zbyt nieśmiali, albo zbyt kiepsko poinformowani, by tu przyjść, kiedyś będą wam zazdrościć. Bo to właśnie wy jesteście na tyle mądrzy, na tyle silni i odważni, żeby wziąć przyszłość we własne ręce. To wy rozumiecie, że to jest wasz habitat, wasza społeczność, i to wy musicie tu rządzić, nikt inny. –Słusznie! – krzyknął ktoś. Holly gapiła się na Eberly’ego, ledwie zdając sobie sprawę z tego, że wszyscy inni robią to samo, wsłuchując się w głęboki, dźwięczny głos i hipnotyzujące przesianie, jakie im przynosił. O mało nie wyskoczyła ze skóry, gdy ktoś poklepał ją po ramieniu. –Hej, nie chciałem cię wystraszyć. Holly zobaczyła uśmiechniętego, solidnie zbudowanego młodego mężczyznę o pomarszczonej twarzy przypominającej pysk buldoga. Ciemne oczy, ciemne włosy. –Co się dzieje? – spytał scenicznym szeptem. Holly wskazała gestem scenę i odszepnęła: –Doktor Eberly wygłasza mowę. – Eberly? A kto to jest?

Potrząsnęła głową i przyłożyła palec do ust, po czym zachęciła go gestem, by wszedł do kafeterii i posłuchał. Nadal się uśmiechając, mężczyzna minął ją, po czym stanął pod ścianą i założył potężne ręce na piersi. –Dlaczego mielibyście – mówił dalej Eberly – kierować się zasadami stworzonymi setki milionów kilometrów stąd, napisanymi przez jakichś staruszków, którzy nie mają pojęcia o warunkach, w jakich przyszło wam żyć? Co oni wiedzą o problemach, z jakimi się spotykacie? Co one ich obchodzą? Nadszedł czas, żebyście stworzyli własny rząd i wybrali własnych przywódców. Ktoś zaczął klaskać. Reszta tłumu przyłączyła się, a nawet zaczęła wznosić okrzyki. Holly klaskała wraz z innymi, ale zauważyła, że nowo przybyły nadal stoi z założonymi rękami. Po chwili pomruk aprobaty rozlegał się po każdym zdaniu wypowiedzianym przez Eberly’ego. Tłum stał się jedną istotą, zwierzęciem o wielu głowach, rękach i ciałach, ale jednym umyśle, a ten umysł skoncentrował się całkowicie na przesłaniu Eberly’ego. –To od was zależy, czy zbudujecie nowy świat – mówił. – Jutro wy będziecie przywódcami. Klaskali, przytupywali i gwizdali. Holly myślała, że rzucą się na mównicę i poniosą Eberly’ego na rękach. Nowo przybyły zwrócił się do Holly przekrzykując hałas. –Umie ich nakręcić, nie? –On jest cudowny! – odkrzyknęła Holly, klaszcząc najsilniej jak mogła. Eberly uśmiechał się promiennie, dziękował publiczności, aż w końcu zszedł z mównicy i został otoczony zachwyconym tłumem. Reszta zebranych rozdzieliła się i ludzie zaczęli się kierować do wyjścia. –Przyszedłem za późno, żeby dostać coś do jedzenia? – zapytał przybysz. –Kafeteria jest zamknięta aż do jutra rana – wyjaśniła Holly, po czym wskazała dystrybutory – ale w maszynach coś znajdziesz. Zmarszczył nos jak mops. –Suche kanapki i napoje, po których się beka. Holly zachichotała. –To są jeszcze restauracje. Wydaje mi się, że są otwarte do północy. –Tak – mruknął. – Chyba tak. Wychodzili ostatni słuchacze, pary albo trójki, rozmawiając o przemówieniu Eberly’ego. Do Holly podeszła Kris Cardenas. –Idę do bistra na coś słodkiego. Idziesz ze mną? –A może obie pójdziecie ze mną? – zaproponował przybysz. Holly spojrzała na Cardenas. Jego twarz była jej znana, ale nie mogła sobie przypomnieć nazwiska ani zawodu. Zauważył jej zmieszanie. –Jestem Manuel Gaeta. Nie należę do regularnej załogi, jestem… –…kaskaderem – rzekła Holly, przypomniawszy sobie.

Gaeta uśmiechnął się niepewnie. –Moi ludzie od wizerunku mówią, że jestem specjalistą od przygód. –Od zejścia na powierzchnię Tytana. Pokiwał głową. –Jeśli profesor Wilmot mi pozwoli. –A po cóż ktoś miałby schodzić na powierzchnię Tytana? – spytała Cardenas. Gaeta uśmiechnął się do niej. –Bo nikt tego jeszcze nie zrobił. Powiedziawszy to, wziął obie kobiety pod ręce i ruszył w stronę bistra, które znajdowało się w środku wioski.

KWATERA PROFESORA WILMOTA James Colerane Wilmot co wieczór postępował według tego samego wygodnego rytuału. Zdeklarowany kawaler, zwykle jadł wcześnie kolację z przyjaciółmi lub współpracownikami, po czym udawał się do swojej kwatery i przez dwie godziny oglądał stare filmy, sącząc szklaneczkę whisky. Wiedział, że tego wieczora Eberly ma zamiar wygłosić jakąś mowę, ale nie chciał, by posiadanie tej informacji zakłóciło mu cowieczorny rytuał. Wilmot pomyślał, że Eberly nieźle sobie radzi z zarządzaniem działem zasobów ludzkich, co oznaczało, że dotąd nikt się na jego pracę Wilmotowi nie poskarżył. Eberly przekroczył swoje uprawnienia ściągając tu tę specjalistkę od nanotechnologii bez poproszenia Wilmota o zgodę, ale z tym można sobie łatwo poradzić. Jeśli ktoś taki chce wygłaszać jakąś mowę, co z tego? Zaniepokoił się więc, gdy zadzwonił telefon w środku jednego z jego ulubionych filmów, Sekretów gwiezdnej komnaty. Rzucił okiem na ekran telefonu i zobaczył, że dzwoni jeden z jego mniej ważnych asystentów. Wilmot prychnął z niechęcią, wyłączył holograficzny film i przełączył się na telefon. W powietrzu pojawiła się twarz Bernarda Isaaca: okrągła, o rumianych policzkach, otoczona kręconymi włosami. Bernard wyglądał na bardzo podekscytowanego, może nawet zmartwionego. –Słyszał pan tę jego mowę? – spytał zaaferowany. –Czyją mowę? Ma pan na myśli Eberly’ego i jego durne konkursy? –Nie chodzi tylko o konkursy. Chce pogwałcić protokoły i stworzyć nową konstytucję, powołać nową formę rządów. Wilmot pokiwał głową zastanawiając się, w czym problem. –Tak, kiedy dolecimy do Saturna, wiem. Taki jest nasz plan… –Nie! – przerwał mu Wilmot. – Teraz! On mówi ludziom, że powinni to zrobić teraz. –Komu mówi? –Wszystkim, którzy zechcą słuchać! –Nic z tego nie będzie – oznajmił Wilmot z całkowitym spokojem. – Wszyscy podpisali zobowiązanie do przestrzegania naszych protokołów przed osiągnięciem orbity Saturna. –Ale on chce to zrobić teraz! – powtórzył Isaac, podnosząc głos o pół oktawy. Wilmot uniósł rękę. –To nie jest możliwe i on o tym wie. –Ale… –Będę musiał z nim porozmawiać. Wypytać, o co mu chodzi. Może źle pan zrozumiał jego intencje. Wyraz okrągłej twarzy Isaaca wyrażał zdecydowanie. –Wyślę panu nagranie jego mowy. Sam pan zobaczy, o co mu chodzi. –Poproszę – odparł Wilmot. – Dziękuję bardzo za informację. Zakończył połączenie i zauważył, że natychmiast zapaliło się czerwone światełko NAGRANIE. Issac przesyłał mowę Eberly’ego. Brwi Wilmota powędrowały w górę. Isaac nie podnieca się tak łatwo, przynajmniej dotąd się nie ekscytował. Ciekawe, co go tak poruszyło?

Wilmot zdecydował, że zapozna się z mową Eberly’ego, ale dopiero jak skończy oglądać film o metodach wymuszania zeznań z podwładnych przez Henryka VIII. Dwie godziny później, po kilkukrotnym odsłuchaniu mowy Eberly’ego i dolaniu sobie solidnej porcji whisky, Wilmot siedział na swoim ulubionym szezlongu, a po jego ustach błądził dziwny uśmieszek. Zaczęło się, pomyślał. Eksperyment zaczyna się robić ciekawy. Na początku bałem się, że wszyscy będą anarchistami i wichrzycielami, ale jak dotąd zachowywali się dość przyzwoicie, ani śladu buntu czy psoty. Może wszyscy przyzwyczajają się do życia w nowym świecie, adaptują do życia w habitacie. Większość z nich chyba nigdy nie żyła w tak dobrych warunkach. A ten cały Eberly chce ich trochę podbuntować. Bardzo dobrze. Fascynujące. Eberly wprowadza te idiotyczne zasady dotyczące ubioru i nikt nie protestuje. Albo ignorują, zdobią ubrania apaszkami i wstążkami. To oczywiste, że ci ludzie nie pozwolą wodzić się za nos. Ale najwyraźniej Eberly chce nimi rządzić. Ciekawe, co go tak wkurzyło? Pewnie reprymenda, jaką dostał w związku z tą całą Cardenas. Fascynujące. Problem w tym, co zrobi ogół populacji. On ma tylko garstkę ludzi, którzy go słuchają, ale jutro z początkiem dnia pracy cały habitat będzie znał jego mowę. Jak zareagują? Najważniejszy problem to jednak jak ja powinienem zareagować. Pokrzyżować mu szyki? Współpracować z nim? Wilmot potrząsnął głową. Ani jedno, ani drugie, zdecydował. Nie wolno mi wprowadzać do eksperymentu własnych uprzedzeń. Trzymanie się z daleka nie będzie jednak łatwe. Nie mogę po prostu zniknąć, mam tu jakąś rolę do odegrania. Ale nie wolno mi ingerować w ich zachowanie. Rzecz jasna, pomyślał, nikt z nich nie wie, jaki jest prawdziwy cel tej misji. Nikt nawet nie podejrzewa, że on istnieje. I tak musi zostać. Gdyby ktoś zaczął cokolwiek podejrzewać, bardzo zaburzyłoby to przebieg eksperymentu. Będę musiał zachować dużą ostrożność, przesyłając raport do Atlanty. Posiadanie jakiejś wtyczki w dziale łączności nie wystarczy, żeby się dowiedzieć, co tam się naprawdę dzieje. Wstał z fotela, zaskoczony sztywnością swojego ciała, i ruszył do sypialni. Rozegram to zgodnie z planem, postanowił. Ustalonych protokołów należy zawsze przestrzegać. To powinno zapewnić wystarczający opór, by zmusić Eberly’ego do dokonania następnego kroku. Ciekawe, jak postąpi. Eberly w końcu pozbył się swoich wielbicieli i ruszył do własnej kwatery w towarzystwie Morgenthau, Vyborga i Kanangi. Znalazłszy się w swoim urządzonym po spartańsku apartamencie, oznajmił podekscytowany: –Pokochali mnie! Widzieliście, jak zareagowali? Jedli mi z ręki! –To było wspaniałe – przytaknął szybko Vyborg. Morgenthau wykazywała mniejszy entuzjazm. –Dobry początek, ale to dopiero początek. –Co masz na myśli? – spytał, a na jego twarzy odmalowało się rozczarowanie. Morgenthau przysiadła ciężko na jedynej sofie w pomieszczeniu. –Nie był to jakiś wielki tłum. Mniej niż trzysta osób. Vyborg natychmiast się z nią zgodził. –Mniej niż trzy procent ogółu populacji. –Ale byli po mojej stronie – rzekł Eberly. – Czułem to. Podnosząc wzrok Morgenthau oznajmiła:

–Trzy procent to wcale nie tak źle. –A pozostałe dziewięćdziesiąt siedem procent? – spytał Kananga. Wzruszyła ramionami, – To tak, jak Malcolm powiedział w swojej mowie. Są za leniwi albo za obojętni, żeby ich to obchodziło. Jeśli zdołamy przyciągnąć i utrzymać aktywną mniejszość, będziemy mogli wodzić większość za zbiorowy nos. –A co zrobi Wilmot? – spytał Vyborg. –Wkrótce się dowiemy – odparł Eberly. Na pulchnej twarzy Morgenthau pojawił się chytry wyraz. –A jeśli po prostu nas zignoruje? –Niemożliwe – warknął Vyborg. – Przecież w ten sposób kwestionujemy jego autorytet. –Ale jeśli czuje się tak pewnie, że po prostu nas zignoruje? – upierała się Morgenthau. –To zwiększymy stawkę do takiego poziomu, że nie będzie mógł mnie zignorować – oświadczył Eberly i uderzył pięścią w otwartą dłoń. Kananga milczał, ale na jego ustach pojawił się cień uśmiechu. Holly, Cardenas i Manuel Gaeta byli ostatnimi klientami bistra. Kelnerka już udała się do domu, pozostawiając na straży prymitywne roboty, które sterczały obojętnie przy drzwiach kuchni, czekając, aż goście pójdą, a one będą mogły uprzątnąć ostatni stół i zetrzeć podłogę wokół niego. –…podstawowym problemem jest skażenie? – zapytała kaskadera Cardenas. Gaeta spojrzał na tacę, którą postawiła przed nimi kelnerka: zostały już tylko okruszki. Kawę wypili już dawno. –Tak, skażenie – odparł Gaeta tłumiąc ziewanie. – Wilmot i jego banda jajogłowych boi się, że zrobię jakąś krzywdę tym stworzonkom na powierzchni. –To poważny problem – rzekła Holly. –Taa, jasne. –Chyba wiem, co z tym zrobić – wtrąciła Cardenas. – Jestem tego raczej pewna. Gaeta otworzył szeroko oczy. – Jak? –Mogłabym zaprogramować nanomaszyny, żeby niszczyły wszystkie pozostałości organiczne na zewnętrznej powierzchni skafandra. Wyczyszczą go z materii organicznej rozkładając ją na wodę i dwutlenek węgla. Mucha nie siada. –I to dosłownie! – podchwyciła żart Holly. Gaeta nie odwzajemnił uśmiechu. –Te nanomaszyny… mówisz o pożeraczach? –Tak, niektórzy ludzie tak o nich mówią – odparła sztywno Cardenas. –One mogą zabić człowieka, tak?

Holly patrzyła to na śniadą, nieufną twarz Gaety, to na Cardenas, która nagle zacisnęła usta. Cardenas przez długą chwilę nie odpowiadała. W końcu odezwała się: –Tak, pożeracze można zaprogramować, by niszczyły białka. Albo dowolne związki organiczne oparte na łańcuchach węgla. –Więc to dość ryzykowne, prawda? – spytał. Holly zauważyła, że Cardenas z trudem panuje nad sobą i stara się mówić spokojnie. –Kiedy już będziesz w skafandrze, będzie można rozpylić nanoboty na jego zewnętrznej powierzchni. Możemy obliczyć, ile czasu im zajmie zniszczenie resztek organicznych na powierzchni skafandra. Podwoimy albo potroimy ten czas, a potem poddamy wszystko miękkiemu promieniowaniu ultrafioletowemu. To powoduje dezaktywację nanobotów. –Dezaktywację? – spytał Gaeta. – To znaczy, chcecie je zabić? –To są maszyny, Manny – wyjaśniła. – One nie są żywe. Nie można ich zabić. –Ale nie odżyją i nie zaczną znów pożerać związków organicznych? –Skądże, spłuczemy je. A kiedy już będą nieaktywne, nie mogą odżyć. To jakby zepsuć silnik albo dziecinną zabawkę. Kawałki samoistnie się nie połączą. Gaeta pokiwał głową, ale Holly pomyślała, że nie wygląda na przekonanego.

NASTĘPNEGO RANKA –I co sądzisz o tym wczorajszym przemówieniu? Ilya Timoshenko uniósł wzrok znad konsoli na mostku Goddarda. Tak naprawdę nie mieli tam zbyt wiele pracy; habitat żeglował przez Układ Słoneczny po kursie, który z wystarczającą dokładnością mógłby obliczyć nawet Isaac Newton. Silniki fuzyjne pomrukiwały cicho, miniaturowe sztuczne słonka zamieniające jony wodorowe na hel, popychające habitat dzięki uwalnianej energii. Znudzony jak zwykle całkowitą rutyną, jaka panowała na każdej zmianie, Timoshenko śnił na jawie o możliwościach zaprojektowania silnika fuzyjnego, który zamieniałby hel na węgiel i wodór. W końcu właśnie tak robią gwiazdy, kiedy skończy im się wodór; spalają nagromadzony hel. Pomyślał, że węgiel i hel z fuzji wodoru same w sobie mogą być cennymi surowcami. Farabi, ten nawigator skurwiel, chce mnie wplątać w politykę, pomyślał z niezadowoleniem Timoshenko. –Jakim przemówieniu? – mruknął. Byli na mostku sami. Kapitan Nicholson uznała, że na mostku zawsze powinny się znajdować dwie osoby, choć i tak wszystkim sterował komputer. My, ludzie, jesteśmy tu niepotrzebni, powtarzał sobie często. Ale kapitan upierała się, a jej podwładni nie protestowali. –O przemówieniu Eberly’ego – wyjaśnił Farabi. – Wczoraj wieczorem w kafeterii. Wydawało mi się, że tam byłeś. –Nie byłem – odparł Timoshenko. – Musiałeś zobaczyć kogoś podobnego i pomyślałeś, że to ja. –To byłeś ty. Widziałem cię. Timoshenko obrzucił kolegę niechętnym spojrzeniem. Farabi utrzymywał, że jest Arabem, z jednego z pustynnych krajów, które kiedyś zaopatrywały świat w ropę naftową. Był niski i żylasty, o skórze barwy orzecha i haczykowatym nosie. Timoshenko pomyślał, że wygląda raczej na Żyda ukrywającego się w ruinach Izraela przed prawdziwymi Arabami. Sam Timoshenko był Rosjaninem i na takiego wyglądał: nieco wyższy od Farabiego, ale solidnie zbudowany, umięśniony, ze strzechą niesfornych kasztanowych włosów. To właśnie z powodu polityki został zesłany na tę nowomodną Syberię. Jego kariera w zawodzie inżyniera, planowane małżeństwo, więzy rodzinne sięgające czasów Bohaterów Związku Radzieckiego – to wszystko zostało unicestwione tylko dlatego, że nie potrafił utrzymać języka za zębami, kiedy zaczął pić. Wrobili go – napuścili na niego kobietę, która oskarżyła go o gwałt, i teraz leciał na Saturna, dzięki rządowi i tym zasranym lizusom, którzy nim trzęśli. –Nie było mnie tam – upierał się, choć nie było to prawdą. – Polityka mnie nie obchodzi. Farabi obrzucił go podejrzliwym spojrzeniem. –A niech ci będzie – rzekł cicho. Timoshenko skupił się na jarzących się ikonach konsoli. Czemu ludzie nie są tak przewidywalni jak maszyny, zastanowił się. Czemu ludzie nie mogą po prostu robić, co do nich należy, i zostawić mnie w spokoju? –Tak tylko pomyślałem – rzekł Farabi, siadając przy sąsiedniej konsoli – że Eberly w paru punktach miał rację. Powinniśmy zaangażować się w zarządzanie habitatem. W końcu to nasz dom, nie? Timoshenko otarł pot z czoła i ugryzł się w język, powstrzymując się od udzielenia odpowiedzi, która cisnęła mu się na usta. To nie jest nasz dom, chciał powiedzieć, to więzienie. Nie ma znaczenia, jakie jest wygodne, ale to więzienie i pozostanę w nim przez resztę życia, a ty odlecisz na Ziemię, kiedy dolecimy do Saturna. Tymczasem powtórzył tylko:

–Nie interesuję się polityką. –Może powinieneś. –Politycy – to słowo zabrzmiało jak splunięcie. – Wszyscy są tacy sami. Chcą rządzić i chcą, żebyś tańczył, jak ci zagrają. Nie chcę mieć z nimi nic wspólnego. Nadia Wunderly była jedną z nielicznych osób w habitacie, które postąpiły zgodnie z sugestią Eberly’ego i zmieniły imię. Jej rodzice, stateczni farmerzy wytwarzający produkty mleczne w New Hampshire, dali jej na chrzcie imię Jane, ale zawsze powtarzała, że to imię jest zbyt pospolite dla kogoś o tęskniącej do przygód duszy. Przez wszystkie szkolne lata cierpiała z powodu etykietki „pospolitej Jane”; nienawidziła tego, choć musiała przyznać, że patrząc w lustro widziała bardzo pospolitą osobę: kiedy tylko nie wyciskała z siebie regularnie siódmych potów w siłowni i nie głodziła się jak mnich, błyskawicznie przybierała na wadze; miała okrągłą twarz, choć uważała, że jej wielkie szare oczy są całkiem ładne. Wunderly nieustannie zmieniała uczesanie, ale najwyraźniej na jej proste, mysiobrązowe włosy nie było rady. Kiedy wkroczyła na pokład habitatu razem z zespołem naukowym, ufarbowała włosy na jaskrawy ceglasty kolor, narzuciła sobie cel schudnięcia o dziesięć kilogramów przed osiągnięciem orbity Saturna i zmieniła imię na ekscytującą, egzotyczną Nadię. Oglądała poranne wiadomości z przemową Eberly’ego i zastanawiała się, do czego ten człowiek zmierza. Przecież mamy rząd, prawda? Grzebała łyżką w misce płatków z sojowym mlekiem i zastanawiała się. Wszyscy wiemy, że lecimy na Saturna: mamy badać planetę, jej księżyce, formy życia, a przede wszystkim pierścienie. Te wspaniałe, przepiękne pierścienie. To misja naukowa. Czy Eberly tego nie rozumie? Ubrała się w oficjalną bluzę i spodnie i wzięła jeden z elektrycznych skuterów ze stojaka przy wejściu do jej budynku mieszkalnego. Już późno, pomyślała, włączyła więc elektryczny silnik i pomknęła wijącą się ścieżką do biura działu naukowego na szczycie wzgórza. Z powrotem popedałuję, obiecała sobie. Naładuję akumulator i spalę trochę kalorii. Biegnąc po korytarzu do swojego miejsca pracy, które było boksem tak niewielkim, że mieściło się tam jedynie biurko, krzesło i kilka półek, Nadia witała się ze wszystkimi, których mijała. Zobaczyła przemykającego doktora Urbaina; minął ją za szybko, żeby ją zauważyć. Później, powiedziała sobie w duchu. Jak skończę ten projekt i będą mogła mu pokazać. Zaczęła pracować nad swoją propozycją. Urbain wymagał od każdego pracownika w pełni udokumentowanego planu badań. Wszyscy inni napalili się na badanie Tytana i żyjących tam organizmów. Konkurowali ze sobą jak magistranci walczący o stypendium. Z czego Nadia była akurat zadowolona. Ją interesowały te cudowne pierścienie. I miała je tylko dla siebie. Reszta naukowców rozpływała się z zachwytu nad Tytanem. Nie mogę przegrać, pomyślała. Pierścieniami interesuję się tylko ja. Mam je wszystkie dla siebie. Wywołała najnowszy widok teleskopowy pierścieni i po chwili była całkowicie pogrążona w obserwowaniu ich tajemniczej, hipnotyzującej dynamiki. Skąd się biorą te pasma, zastanawiała się. Dlaczego te szprychy pojawiają się i znikają? A przede wszystkim, dlaczego Saturn ma takie wspaniałe pierścienie? Nie mogą być bardzo stare, ich cząstki spadną na planetę za parę milionów lat. Jak to się stało, że tam są i możemy je oglądać? Dlaczego mamy takie szczęście? Jak to się stało, że Jowisz i inne gazowe giganty mają malutkie ciemne pierścienie, które ledwo widać, a Saturna otacza taki piękny garnitur? Dlaczego Saturn jest tak szczególny? Mijały godziny, a ona obserwowała zawiły, hipnotyzujący balet pierścieni. Zapomniała o innych badaczach walczących o przychylność Urbaina. Zapomniała o projekcie, jaki miała skończyć. Zapomniała o Eberlym, jego przemówieniu i wszystkim innym, w bezmiernej fascynacji lśniącymi, połyskliwymi pierścieniami Saturna.

Oswaldo Ya?ez nie był w stanie myśleć o czymkolwiek poza przemówieniem Eberly’ego. Zagadywał innych lekarzy w izbie chorych, zatrzymywał pielęgniarki, by poznać ich opinię, plotkował o przemówieniu z wszystkimi pacjentami, których badał tego ranka. Opukując klatkę piersiową mechanika budowlanego, który przyszedł się poskarżyć na nadwerężony kręgosłup, Ya?ez opowiadał z zachwytem o pomysłach Eberly’ego. –Ten facet ma absolutną rację – podkreślał. – To geniusz. Tylko prawdziwy geniusz potrafi odrzucić zbędne szczegóły i dotrzeć do sedna sprawy. Pacjent siedział na brzegu stołu do badania i krzywił się z bólu. –Doktorze, poproszę o zastrzyk i wracam do pracy. Przez cały ranek Ya?ez rozprawiał swoją ożywioną, ubarwioną hiszpańskim akcentem angielszczyzną ze wszystkimi, którzy znaleźli się w jego polu widzenia. Był niskim, okrągłym człowieczkiem, z radosną, okrągłą twarzą krasnoludka, która także wykazywała duże ożywienie, zwłaszcza wtedy, gdy ekscytował się czymś tak bardzo jak mową Eberly’ego. Ya?ez nie był wygnańcem politycznym, ani buntownikiem, ani skazanym przestępcą. Był idealistą. Wdał się w konflikt z medycznymi ortodoksami z Buenos Aires, gdyż uważał, że wprowadzony przez nich zakaz klonowania w celach terapeutycznych opierał się na przestarzałych wierzeniach religijnych, a nie jednoznacznych dowodach na istnienie medycznych korzyści, jakie dawała regeneracja tkanek zniszczonych z powodu choroby lub urazu. Rada medyczna zaoferowała mu wybór: poleci na misję na Saturna, albo pozostanie w Buenos Aires i zostanie pozbawiony uprawnień do wykonywania zawodu. Yanez szybko podjął decyzję: nowy, czysty świat był lepszy od powolnej śmierci ducha, jaka nieubłaganie czekała go, gdyby został na miejscu. Poprosił tylko, by żona mogła mu towarzyszyć. Była bardzo zaskoczona nowiną. Śmiałe słowa Eberly’ego podziałały na niego ożywczo. –To my powinniśmy rządzić habitatem – powtarzał przez cały dzień. – My powinniśmy utworzyć rząd i zbudować nowy świat w taki sposób, w jaki powinien zostać zbudowany. A Eberly to zdecydowanie ten facet, który nas poprowadzi.

284 DNI PO STARCIE Profesor Wilmot rozsiadł się wygodnie w fotelu przy biurku, rozkoszując się znajomą wygodą wyściełanej skórzanej tapicerki. Holookno po lewej stronie pokazywało trójwymiarowy obraz skalistego wybrzeża, gdzie rzeka Bann wpada do zimnego, niezmordowanego Kanału Północnego. Przypominało to widok z okna w jego rodzinnej posiadłości. Dziwne, pomyślał, tęsknię za starym krajem tylko wtedy, gdy oglądam takie widoki. Chyba zachwyt rośnie wraz z odległością. Telefon zadzwonił i oznajmił: –Doktor Eberly do pana. Wilmot westchnął ciężko i wyłączył widok rodzinnych stron. Trzeba wrócić do pracy, powiedział sobie, wydając komputerowi biurowemu polecenie otwarcia drzwi do poczekalni. Wkroczył Malcolm Eberly, z jedną ze swoich asystentek, długonogą, ciemnoskórą młodą kobietą w bladozielonej bluzie sięgającej bioder, która ładnie podkreślała kształt jej nóg. Nie miała na sobie żadnych ozdób z wyjątkiem plakietki z imieniem i nazwiskiem. Posłuszna podwładna. Wilmot prawie się nie uśmiechnął. Jeśli sądzisz, że jej uroda zrobi na mnie wrażenie, mój chłopcze, to możesz się gorzko rozczarować. Wilmot uśmiechnął się sympatycznie. –Proszę! Siadajcie państwo. Jak miło z pana strony, że pan tak szybko przyszedł. Eberly miał na sobie błękitną bluzę i szaroniebieskie spodnie. Wilmot przyjrzał mu się krytycznym okiem i doszedł do wniosku, że ramiona ma czymś wypchane. –Kiedy główny administrator wzywa – odparł uprzejmie Eberly – powinno się przybywać jak najszybciej. Wilmot pokiwał uprzejmie głową. –Miło panią znów widzieć, panno Lane. Przez sekundę wyglądała na zaskoczoną, po czym uśmiechnęła się, zadowolona, że główny administrator pamięta, jak się nazywa, zapominając, że jej imię i nazwisko widnieje na plakietce nad lewą piersią. –Oglądałem pana wczorajsze przemówienie – zwrócił się do Eberly’ego Wilmot. – Robi wrażenie. Eberly złożył ręce jakby się modlił. –Miło mi słyszeć, że pan tak uważa, Zdaje sobie pan oczywiście sprawę z tego, że nie będzie możliwe wprowadzenie żadnych zmian w systemie rządów, dopóki nie osiągniemy orbity Saturna. Eberly potrząsnął lekko głową. –Nie widzę powodu, dla którego mielibyśmy to opóźniać. –Oczywiście – rzekł Wilmot – Obowiązuje jednak regulamin, a wszyscy zgodziliśmy się go przestrzegać. – Zanim Eberly zdołał odpowiedzieć, spytał: – Proszę mi powiedzieć, skąd ten pęd do zmian? Czy są jakieś problemy, o których nie wiem? Eberly ściągnął usta i dotknął ich złożonymi jak do modlitwy dłońmi. Przeciąga, żeby mieć czas do namysłu, pomyślał Wilmot. –Regulaminy są zbyt sztywne – odezwał się w końcu Eberly. – Ludzie nie mogą działać elastycznie.

Napisali je administratorzy i naukowcy… –Tacy jak ja – wtrącił Wilmot z uprzejmym uśmiechem. –Miałem na myśli administratorów i naukowców, którzy zostali na Ziemi; politycznych teoretyków, którzy jej nigdy nie opuścili. I nie zamierzają. Wilmot przysiadł na brzegu fotela i spojrzał na młodą kobietę. –Pani Lane, czy nasze obecne protokoły panią ograniczają? Otworzyła szeroko oczy i spojrzała na Eberly’ego. –Pani Lane? – powtórzył Wilmot. – Ograniczamy panią jakoś? –Nigdy nie byłam na Ziemi – odparła powoli, z wahaniem Holly. – A przynajmniej nie pamiętam mojego tam życia. Całe życie, jakie pamiętam, spędziłam w Selene. A teraz oczywiście w habitacie. Życie w Selene było… – przez chwilę szukała właściwego słowa – hm, łatwiejsze. To znaczy, jeśli się napotkało na jakiś problem, zawsze można było iść do którejś rady zarządzającej i odwołać się. Na przykład, jeśli chodziło o miesięczny przydział wody albo przeniesienie do większej kwatery. –A tutaj nie ma takich, tak – rzekł cicho Wilmot. –Nie ma – odparła Holly. – Wszystko jest już ustalone. Są zasady i tyle. Koniec. Wilmot z namysłem przesunął opuszkami palców po wąsach. –Prawdziwy problem polega na tym – wyrzucił z siebie Eberly – że te przepisy zostały stworzone przez ludzi żyjących w środowisku, które trzeba ściśle kontrolować. Wszyscy przejawiają ten sam pogląd: społeczeństwo musi być hierarchiczne i rządzone przez elity. Wilmot poczuł radość z faktu, że dyskusja zmierza na obszary, którymi jest zainteresowany. –Czyż nie jest tak, że we wszystkich społeczeństwach rządzą elity? Nawet w tak zwanych demokracjach rządzi niewielka grupa. Jedyna różnica polega na tym, że w demokracji elity wymienia się bez rozlewu krwi, a ogół populacji ma złudzenie, że ma jakiś wpływ na tę zmianę. –Kontrola jest zbyt duża – upierał się Eberly. – Na Ziemi populacja przekroczyła już dziesięć miliardów ludzi, mimo globalnego ocieplenia i innych katastrof ekologicznych i ścisła kontrola jest absolutnie niezbędna. Ale tu nie jest Ziemia. Wilmot udał zaskoczenie. –Nie sądzi pan, że powinniśmy kontrolować rozmiar populacji? Nie rozumie pan, że musimy korzystać z zasobów, mając na uwadze tempo ich odtwarzania? Wie pan, żyjemy w ograniczonym środowisku. Walcząc ze sobą, by nie okazać zniecierpliwienia, Eberly oznajmił: –Ten habitat może wykarmić i dać schronienie populacji dziesięciokrotnie większej. Dlaczego mamy się zachowywać, jakby cały czas groził nam głód? –Bo zagrozi nam głód, jeśli nie opanujemy rozmiaru populacji – rzekł łagodnie Wilmot. Eberly potrząsnął energicznie głową. –Zakłada pan, że to zamknięty system ekologiczny, że nie mamy nic poza tym, co sami wyprodukujemy. –A czyż tak nie jest? – odparł Wilmot.

–Nie! Możemy handlować zasobami z górnikami eksploatującymi asteroidy, z bazami na Marsie i na orbicie Jowisza, a nawet z Selene. –Czym handlować? – spytał Wilmot. – Czy mamy coś, co moglibyśmy sprzedać? Eberly uśmiechnął się, jakby wyciągnął asa z rękawa. –Mamy coś najcenniejszego: wodę. Wilmot poczuł, jak brwi wędrują mu do góry. –Wodę? –Saturn jest otoczony potężnymi pierścieniami, które są zbudowane z kawałków lodu. Czyli z wody. Możemy stać się największym dostawcą wody w Układzie Słonecznym, gdy tylko dotrzemy na Saturna. –Woda – powtórzył Wilmot, prawie szeptem. –Woda – przytaknął Eberly. – I paliwa fuzyjne. Gdy już znajdziemy się na orbicie Saturna, taniej będzie czerpać paliwa fuzyjne z jego atmosfery niż z Jowisza. –To będzie dwa razy dalej od Ziemi… –Poleciłem ekspertom przygotować analizę – uśmiechnął się zadowolony z siebie Eberly. – Może pan sam sprawdzić liczby. Kiedy dolecimy na orbitę Saturna, baza na orbicie Jowisza może w ogóle wypaść z gry! –Niezwykłe – mruknął Wilmot, wpatrując się w sufit i intensywnie myśląc. – Nawet jeśli to realna propozycja – rzekł – i tak musimy poczekać, aż dolecimy na Saturna, prawda? –Tak, oczywiście… –Jaki więc sens ma próba zmieniania systemu rządów do tego czasu? Eberly położył ręce na udach i rzekł spokojnie: –Ludzie będą gotowi do działania już wtedy, gdy dolecimy do Saturna. Po co mielibyśmy zwlekać? Powinni mieć swobodę wyboru dowolnej formy rządów, jakiej chcą, formy rządów, która jest najlepsza dla nich, teraz, podczas lotu, żeby nowy rząd był już uformowany, gdy dolecimy do Saturna. A ty staniesz na jego czele, dodał Wilmot w duchu. Przecież o to chodzi, prawda? To nic innego jak walka o władzę. Fascynujące. Głośno rzekł zaś do Eberly’ego: –Może i w pana propozycji jest jakiś sens. –Tak pan sądzi? – wyrwało się Holly. Wilmot uśmiechnął się do niej i oznajmił: –Czemu nie możemy ustalić czegoś takiego: zaczyna pan proces tworzenia nowej konstytucji. Prowadzi pan agitację wyborczą wśród populacji, próbując określić, jakiego rodzaju rządów ludzie sobie życzą. Proces można zacząć już teraz. –Będziemy musieli przeprowadzić ankiety wśród ludzi, przygotować różne wersje konstytucji, wyłonić kandydatów… Tak, tak – potwierdził Wilmot. – Zróbcie, ile zdołacie podczas tych całych waszych konkursów na nazywanie różnych miejsc. Tylko że to wszystko nie zmieni niczego w naszym systemie rządów, dopóki nie dolecimy do orbity Saturna. Czy to jasne? Może pan spędzić pozostały czas lotu na tworzenie nowego

rządu, ale nie obejmie pan stanowiska, dopóki nie dolecimy do celu. Eberly zastanowił się przez chwilę ze spuszczonymi oczami, po czym spojrzał prosto na Wilmota i oświadczył: –Tak, na to mogę się zgodzić. –Dobrze – odparł Wilmot, wstając i wyciągając rękę przez biurko. – W takim razie ustalone. Eberly i Holly wstali i kolejno odwzajemnili uścisk dłoni Wilmota. Wyszli, zaś Wilmot opadł na fotel i pomyślał, że powinien zanotować przebieg tego spotkania i wysłać notatkę do Atlanty i to jak najszybciej.

BAZA DANYCH Najpiękniejszy widok w Układzie Słonecznym: Saturn i jego połyskujące, zachwycające pierścienie. Tworzą łuk nad równikiem planety, jak most ze światła, okrążając planetę ciężkim, spłaszczonym pierścieniem, unoszącym się w przestrzeni jakby na przekór grawitacji. Saturn, druga co do wielkości planeta w Układzie Słonecznym, jest nieco mniejsza od Jowisza, ale jej orbita znajduje się w dwukrotnie większej odległości od Słońca. Podobnie jak Jowisz, Saturn jest gazowym olbrzymem, składającym się prawie wyłącznie z najlżejszych pierwiastków, wodoru i helu. Gdyby zbudować basen dziesięciokrotnie większy od Ziemi, Saturn pływałby w nim: gęstość planety jest nieco mniejsza niż gęstość wody. Zbliżając się do Saturna można zobaczyć bladożółte i brązowe chmury kotłujące się na tle dysku, wyraźnie spłaszczonego z powodu dużej prędkości obrotowej. Dzień na Saturnie trwa zaledwie dziesięć godzin i trzydzieści dziewięć minut. Dla starożytnych Saturn był największą planetą, którą byli w stanie dostrzec, najwolniej podróżującą po nieboskłonie. Saturn znajduje się dziesięć razy dalej od Słońca niż Ziemia, więc jego okrążenie zajmuje mu 29,46 ziemskiego roku. To system pierścieni sprawia, że Saturn jest tak piękny i intrygujący. Jowisz i dalsze planety: Uran i Neptun, mają węższe, blade pierścienie. Pierścienie Saturna są szerokie, oślepiająco lśniące, zawieszone nad środkiem planety, wiszące w przestrzeni jak gigantyczna kolekcja aureoli. Zwracając po raz pierwszy swój prymitywny teleskop w stronę Saturna Galileusz dostrzegł podwójną planetę: przez małe soczewki nie było widać wyraźnie pierścieni, odniósł więc wrażenie, że to jakieś dziwne uszy sterczące po obu stronach planety. Napisał do niemieckiego astronoma Johannesa Keplera list – zaszyfrowany, by mógł go odczytać tylko adresat. „Zaobserwowałem, że najwyższa planeta składa się z trzech ciał”, zapisał Galileusz anagramem. Kepler błędnie go zrozumiał, myśląc, że Galileusz pisze o odkryciu dwóch księżyców Marsa. Gdy zbudowano lepsze teleskopy, astronomowie odkryli te niesamowite pierścienie. Aż do dziś Saturn pozostaje jednym z pierwszych obiektów, które zaczynają obserwować amatorzy hobbyści. Widok otoczonej pierścieniami planety zawsze inspiruje i zachwyca. Piękne pierścienie Saturna są zbudowane z kawałków lodu, pokrytych pyłem. Większość tych kawałków nie jest większa od cząstek pyłu, choć niektóre są wielkie jak dom. Pierścienie mają około czterystu tysięcy kilometrów średnicy, ale ich grubość nie przekracza kilkuset metrów. Ich proporcjonalność porównano do „kartki papieru położonej na boisku piłkarskim”. Łączna masa pierścieni jest równa masie lodowego satelity o średnicy nie większej niż sto kilometrów. Są one pozostałością jednego lub kilku księżyców, które nadmiernie zbliżyły się do planety i zostały rozerwane siłami grawitacji, lub materiałem pozostałym z czasów tworzenia się planety, który nigdy nie utworzył oddzielnego ciała niebieskiego, gdyż jest za blisko Saturna, by było to możliwe. Pierścienie są dynamiczne. Setki milionów cząstek krąży dookoła gigantycznej planety, zderzając się, odbijając się od siebie, rozpadając się na mniejsze fragmenty, uderzając i odskakując, jak w jakimś oszalałym wyścigu obłąkanych kierowców. Dynamika pierścieni jest fascynująca. Pomiędzy głównymi pierścieniami są luki, puste przestrzenie, które powstały z powodu sił grawitacji kilku księżyców Saturna. Pierścieniom towarzyszą malutkie pasterzesatelity, miniaturowe księżyce, które obiegają każdy pierścień na zewnątrz lub wewnątrz, utrzymywane najwidoczniej przez siły grawitacyjne pierścieni. Pierścienie są samowystarczalne: gdy jedne cząstki opadają na planetę, inne odrywają się od pasterzy-satelitów w nieustannych kolizjach z pędzącymi, obijającymi się cząstkami, odrywane z malutkich księżyców w ich wędrówce dookoła planety, nieustannie bombardowanych przez zadymkę malutkich lodowych cząstek, przez które się przedzierają.

Główne pierścienie w rzeczywistości składają się z setek cieńszych pierścieni, prawdopodobnie ze sobą powiązanych. Przesyłane ze statków kosmicznych zdjęcia ukazują także tajemnicze „szprychy” przeplatające największe pierścienie, struktury jasnych i ciemnych miejsc, które pozostają niewyjaśnione i fascynujące. Być może potężna magnetosfera Saturna generuje elektryczne naładowanie cząstek pyłu w pierścieniach i powoduje, że się unoszą, co może być przyczyną efektu „szprych”. Sama planeta jawi się dociekliwym naukowcom z Ziemi jako tajemnica. Podobnie jak cięższy Jowisz, Saturn jest ogrzewany od środka, przez jądro ze stopionej skały kipiące z powodu ciśnienia napierającej na nie gigantycznej planety. Saturn jest jednak mniejszy niż Jowisz i bardziej oddalony od Słońca, a zatem zimniejszy. Na Jowiszu istnieje kwitnąca biosfera organizmów powietrznych żyjących w gęstej wodorowej atmosferze, a nawet jeszcze bardziej złożony system ekologiczny stworzeń w głębinach oceanu pokrywającego całą planetę. Saturn wydaje się pozbawiony życia, jeśli nie liczyć odpornych na zimno mikroorganizmów żyjących w górnej pokrywie chmur. „Saturn to ślepa uliczka, jeśli chodzi o życie wielokomórkowe” – ogłosił z rozczarowaniem pewien astrobiolog, gdy najwcześniejsze sondy zbadały potężny ocean wirujący pod wieczną warstwą chmur otoczonej pierścieniami planety – „na skraju możliwości zamieszkania przez cokolwiek bardziej złożonego niż organizmy jednokomórkowe”. Dodał też z tęsknotą: „Gdyby był odrobinę cieplejszy, mielibyśmy kopię Jowisza”. Wśród miliardów cząstek lodu, które tworzą pierścienie, automatyczne sondy wykryły chemiczne procesy probiotyczne, ale jak dotąd nie znaleziono śladów żywych organizmów. Gigantyczny księżyc Saturna, Tytan, to zupełnie inna historia. Istnieje tam bogaty ekosystem mikroorganizmów opartych na węglowodorach, przez co Tytan pozostaje poza zasięgiem eksploatacji rozwojowej czy przemysłowej. Tylko naukowcy mogą się tam dostać, ale nawet oni nie mogą wysłać tam nic poza całkowicie wyjałowionymi automatycznymi sondami. Społeczność naukowa i Międzynarodowy Urząd Astronautyczny uznały, że ludziom nie wolno dopuścić do powstania jakiegokolwiek zagrożenia skażeniem dla ekologii Tytana. Inni jednak się z tym nie zgadzają. MIĘDZYWYDZIAŁOWA NOTATKA SŁUŻBOWA DO: Cały personel działu zasobów ludzkich OD: R. Morgenthau, Dyrektor wykonawczy Temat: Spotkania modlitewne Kilka osób prosiło o objaśnienie panujących w dziale zasad dotyczących spotkań modlitewnych. Choć przepisy habitatu nie przewidują takich spotkań w godzinach pracy, nie zawierają też żadnych postanowień, które by ich zabraniały. Polityka działu zasobów ludzkich zezwala więc pracownikom na gromadzenie się na modlitwę w godzinach pracy, pod warunkiem uprzedniego poinformowania o takim spotkaniu dyrektora wykonawczego oraz pod warunkiem, że spotkania takie nie będą trwały dłużej niż 30 (trzydzieści) minut. Zachęca się pracowników do uczestniczenia w spotkaniach modlitewnych. Dział zasobów ludzkich będzie również zachęcał inne działy do wprowadzenia analogicznych zasad. Osoby protestujące przeciwko spotkaniom modlitewnym próbują narzucać zeświecczone poglądy całej populacji habitatu. R. Morgenthau Dyrektor wykonawczy Dział zasobów ludzkich

CZAS, PRZYPŁYWY I TYTAN Edouard Urbain wyobraził sobie, że stoi na brzegu węglowodorowego morza Tytana. Tytan, większy od Merkurego, jest zimny i ciemny, jego odległość od Słońca jest dziesięć razy większa od odległości Ziemi. Przez chmury i smog gęstej, mętnej atmosfery Tytana przenika tylko słabe i blade światło Słońca. Urbain wyobraził sobie, że stoi na lodowym wybrzuszeniu i patrzy przez wizjer hełmu skafandra na czarne, oleiste morze, wzbierające nad poszarpanym, bezładnym polem lodowym. Zbliżała się „burza śnieżna” z sadzy, ściana czarnych węglowodorowych płatków zarysowująca się na horyzoncie w miarę zbliżania się. Nagle niewyraźny, mroźny krajobraz pojaśniał. Urbain uniósł wzrok i zaparło mu dech. Chmury rozstąpiły się na moment i zobaczył nad głową Saturna, oszałamiająco pięknego, dziesięć razy większego niż Księżyc w pełni na Ziemi, z pierścieniami rozcinającymi gwałtownie jak nóż paskowane ciało planety. W Układzie Słonecznym nie ma piękniejszego widoku, pomyślał. Nadchodził przypływ. Ściągane potężnymi siłami grawitacji Saturna węglowodorowe morze zmieniło się w spienioną falę, szybko przemieszczającą się przez pole potrzaskanego lodu, pełzający lodowy potwór, pożerający wszystko, co stanęło mu na drodze, zalewając lodowe iglice i głazy, pokrywając zamarznięty grunt z sykiem, oleistym bulgotem, zatapiając wszystko od horyzontu do horyzontu. Wkrótce zatopi także występ, na którym stał Urbain, obejmując pół powierzchni Tytana, nim zacznie się cofać. Kiedyś stanę na brzegu tego morza, powiedział sobie w duchu Urbain, z wyposażeniem, które pozwoli je badać, i zacznę szukać żywych organizmów w czarnej, oleistej cieczy. Kiedyś. Westchnął i rozejrzał się po zagraconym, małym biurze, powracając do rzeczywistości. Nikt nie stanie na powierzchni Tytana jeszcze przez wiele lat, pomyślał. Potem jego wzrok padł na trójwymiarowy schemat ładownika, który unosił się nad jego biurkiem. Wyglądał pękato i nieporadnie, ale dla Urbaina był wcieleniem praktycznej elegancji. Ty polecisz na Tytana, moja śliczna, powiedział w duchu Urbain do rysunku. Uświadomił sobie, że projektowanie ładownika było jedynie czymś w rodzaju dziecinnej zabawy. Budowali go inżynierowie i technicy, pod jego ścisłym nadzorem. To było w istocie raczej proste. Wielkim osiągnięciem było zawiezienie go na Saturna, wprowadzenie habitatu na orbitę dookoła otoczonej pierścieniami planety, gdzie Urbain i jego naukowcy mogli sterować ładownikiem w czasie rzeczywistym. Poprzednie próby zdalnej eksploracji Tytana udaremniła odległość. Przesłanie sygnału z Ziemi na Saturna trwa ponad godzinę, i to wtedy, gdy odległość między nimi jest najmniejsza. Zdalnie sterowane sondy zawiodły, bez względu na stopień ich skomplikowania, z powodu opóźnienia w czasie. Przez dziesiątki lat naukowcy na Ziemi zgrzytali zębami z frustracji, gdy jedna sonda po drugiej wpadała w szczelinę lodową albo była pokrywana czarnym, oleistym śniegiem, bo przesłanie odpowiednich poleceń zajmowało ludzkim kontrolerom całe godziny. Ale to już koniec, pomyślał Urbain. Teraz będziemy sterowali ładownikiem znajdującym się w odległości paru sekund świetlnych od nas. Jeśli będzie trzeba, wprowadzimy satelitę sterowniczego na orbitę dookoła Tytana i skrócimy czas reakcji do mniej niż sekundy. Wiedział jednak, że żaden człowiek nie postawi stopy na powierzchni Tytana. Przez wiele lat. Zasmuciła go ta myśl, gdzieś w głębi serca. Chciałby postawić stopę na zimnej, ciemnej powierzchni Tytana pokrytej czarnym lodem. W głębi serca, gdzie tkwiły jego najskrytsze pragnienia, Edouard Urbain chciał być

pierwszym człowiekiem, który stanie na powierzchni Tytana.

317 DNI PO ODLOCIE –Rany, wygląda to jak plan filmowy. Holly prowadziła Manuela Gaetę tunelem serwisowym, który biegł pod wioską. Światła na suficie zapalały się automatycznie, gdy szli tunelem, po czym gasły po ich przejściu. Na ścianach znajdowały się kable elektryczne, rury, zawory, panele sterowania, ekrany telefoniczne, rozmieszczone co kilkaset metrów. Na suficie widać było jeszcze więcej rur, oznaczonych różnymi kolorami: niebieskie dla wody pitnej, żółte, kanalizacyjne, prowadziły do oczyszczalni, czerwone odprowadzały gorącą wodę do radiatorów na zewnątrz habitatu. W tunelu rozlegało się nieprzerwane brzęczenie pomp i elektrycznej maszynerii. Holly czuła, jak metalowe płyty podłogi wibrują pod podeszwami jej butów. –Co to jest plan filmowy? – spytała. –Kiedy dawniej kręcili filmy – wyjaśnił Gaeta, przyglądając się uważnie rurom, które biegły wzdłuż tunelu – na przykład jak kręcili sceny w starożytnym Rzymie, to budowali takie konstrukcje, które wyglądały jak starożytny Rzym. –Aha. Jasne. Łapię. Ale czemu mówisz, że to wygląda jak plan filmowy? Uśmiechnął się. –Jak tył planu filmowego. Wszystko jest sztuczne, dobrze wygląda tylko z przodu, zwykle wszystko jest z plastiku. Idziesz od tyłu, a tam tylko dźwigary i rusztowania. –I mówisz, że to tak wygląda? – spytała zaskoczona. –Trochę – odparł. – Miałem na myśli to, że parę metrów nad naszymi głowami jest wioska… –Nie, już minęliśmy wioskę – poprawiła go Holly. – Jesteśmy pod parkiem, a przed nami są farmy. –Wszystko jedno. Tam, na górze, wszystko wygląda na takie prawdziwe, a tutaj widać, że to podróbka. Nieprawda! – zaprzeczyła żarliwie. – Jest tak realne, jak tylko może być. Jesz jedzenie wyhodowane na naszych farmach, tak? Śpisz w apartamencie w wiosce. Jak mogłoby być bardziej prawdziwe? Gaeta uniósł ręce w żartobliwym geście kapitulacji. –Zaraz, poczekaj. Nie bierz tego do siebie. Chciałem tylko powiedzieć, że cały habitat to sztuczna konstrukcja. Wygląda na prawdziwą wioskę i prawdziwe farmy, i wszystko inne, ale jak się zejdzie na dół, człowiek uświadamia sobie, że jest w środku olbrzymiej maszyny. –Taa, jasne – odparła Holly. – Wszyscy o tym wiedzą. Przez chwilę szli w milczeniu, a światła nad ich głowami zapalały się i gasły. To jak czary, pomyślała Holly. I przypomniała sobie, że powinna popracować w biurze. Tylko że włóczenie się po tunelach jest takie fajne. Po co miałabym cały czas pracować? Od czasu do czasu trzeba się trochę zabawić. Tunel rozdzielał się, a w jednej ze ścian był otwór prowadzący do tunelu, który przecinał ich tunel na nieco niższym poziomie. –Tędy – rzekła Holly, przerzucając nogę nad barierką. –Na dół? – Tak. Holly przeskoczyła nad balustradą, złapała jej dolny szczebel i zawisła na sekundę, po czym zeskoczyła na metalową podłogę niższego tunelu, cztery metry niżej.

–Chodź – zawołała do Gaety. – To skrót w stronę farm. Pochylił się niepewnie nad balustradą, złapał dolny szczebel, po czym wspiął się na balustradę i opuścił się na dół, lądując lekko na palcach stóp. –Jak na kaskadera – zakpiła – jesteś strasznie ostrożny. –Dzięki temu jestem nadal w jednym kawałku – odparł, szczerząc się. – Są starzy kaskaderzy i zuchwali kaskaderzy, ale nie ma zuchwałych starych kaskaderów. Holly zaśmiała się ze zrozumieniem. –Jak daleko jeszcze do farm? – spytał Gaeta. –Niedaleko. –Jak daleko? Zmarszczyła czoło, po czym odpowiedziała: –Mniej niż trzy kilometry. –Jesteś pewna? –Znam wszystkie tunele na pamięć – wyjaśniła. –Wszystkie razem? Każdy z osoba? Każdy kilometr? –Każdy centymetr. Zaśmiał się. –Masz wszystko w głowie? – droczył się z nią, stukając się w skroń. Holly wyciągnęła z kieszeni bluzy palmtopa i nacisnęła kciukiem przycisk lokalizatora. Na ekranie pojawił się plan tuneli habitatu, na który był nałożony krajobraz. Czerwony kursor wskazywał ich położenie. Gaeta zajrzał jej przez ramię i spojrzał na mały ekran. Czuła jego ciepły oddech na karku, ciepło jego ciała. –Niech mnie – rzekł zdziwiony. – Trafiłaś dokładnie w to miejsce. –A nie mówiłam? Nauczyłam się na pamięć całego planu habitatu. Każdego centymetra. Gaeta położył rękę na sercu i ukłonił się. –Perdone mi, senorita. Wybacz mi, że zwątpiłem. –Da nada – odparła Holly, co wyczerpywało jej znajomość hiszpańskiego, ale obiecywała sobie w duchu, że nauczy się więcej. Ich przygoda zaczęła się tuż przed lunchem, gdy Gaeta wpadł do biura Holly, prosząc o pozwolenie na wycieczkę na zewnątrz habitatu. –Muszę przetestować skafander – wyjaśnił. – Wprowadziłem kilkanaście poprawek i muszę go sprawdzić w próżni. Holly spojrzała na niego zza biurka i zauważyła, że nigdy nie wiedziała, by ktoś miał aż tak ciemne oczy. –Musisz porozmawiać z działem ochrony – wyjaśniła. – Tu zajmujemy się zasobami ludzkimi. Gaeta wzruszył ramionami.

–Tak, wiem, ale myślałem, że mi jakoś pomożesz. Nie znam nikogo w dziale ochrony, a ciebie już poznałem. Pomyślała, że nie brzmi to zbyt szczerze. Może szukał pretekstu, żeby się ze mną zobaczyć? Nie zastanawiając się długo, zadzwoniła do biura ochrony i umówiła Gaetę na wizytę. Zaprosił ją na lunch i zaczęli gawędzić o jego planach zejścia na powierzchnię Tytana, życiu w habitacie i zanim się zorientowała, opowiedziała mu wszystko o swoim życiu, a przynajmniej wszystko, co pamiętała. –Zróbmy sobie wolne popołudnie – zaproponował nagle. Holly sączyła kawę i rozmyślała o tym, ile pracy czeka na nią w biurze, ale Manny był tak przystojny, w jakiś szorstki sposób, a kiedy się uśmiechał, jego ciemne oczy zapalały się jak świeczki na urodzinowym torcie. –I co będziemy robić? Rozłożył ręce i uśmiechnął się do niej. –Nic. Powłóczymy się. Daj sobie luz na parę godzin. –Mam lepszy pomysł – rzekła Holly, odstawiając ze stuknięciem kubek po kawie. –Co? –Chodźmy pozwiedzać. Zaprowadziła go do jednej z klap na tyłach budynku administracyjnego i zeszła do tunelu serwisowego po metalowej drabince. –Schodzimy w dół do świata Morloków – mruknął. –Orloków? – spytała zaskoczona Holly. Gaeta tylko się roześmiał. Wędrowali tunelem, rozmawiali, rozglądali się, odkrywali. Holly uświadomiła sobie, że jest sama z tym facetem, a nikt nawet nie wie, dokąd poszła. A co się stanie, jeśli zacznie się do mnie dobierać? Inna część jej umysłu zaś rozmyślała: a jeśli nie zacznie się dobierać? To ogier, jasne jak słońce, myślała Holly, gdy szli tunelem. Nie jest wiele wyższy ode mnie, ale jest silny, muskularny. Nigdy dotąd nie miała okazji eksperymentować z seksem, gdyż siostra jej pilnowała, choć – jak Pancho jej powiedziała – w szkole średniej, zanim umarła, miała sporo przygód z chłopcami. Czy Malcolm może być z jego powodu zazdrosny? Nie zwraca na mnie uwagi. Może jak mnie zobaczy z tym macho, wreszcie mnie dostrzeże. Może… –Jak dobrze znasz doktor Cardenas? – spytał Gaeta, gdy zatrzymali się przy rozwidleniu tunelu. Holly zawahała się na moment, przypominając sobie rozkład tunelu. –Tędy idzie się do farm – wskazała. – A tędy do fabryk. Podrapał się po brodzie. –I będziemy musieli pokonać pieszo całą drogę z powrotem do wioski? –Jasne. To tylko trzy albo cztery kilometry. –Nie ma żadnego transportu? Holly zaśmiała się.

–Nie mów mi, że jesteś zmęczony! –Nie jestem. Pomyślałem tylko, że niedługo pora kolacji, a ja powinienem wziąć prysznic i przebrać się w czyste ciuchy. Holly poczuła, że serce zabiło jej mocniej. Czy on próbuje mnie zaprosić do swojego mieszkania? –Umówiłem się na kolację z doktor Cardenas – wyjaśnił. – I powinienem się przyzwoicie ubrać. Holly poczuła, jak opadają jej kąciki ust. –Z doktor Cardenas? Chyba dostrzegł jej rozczarowanie. Uświadomiła sobie, że zauważyłby je nawet ślepy. –To jedyna okazja, żebyśmy porozmawiali o tym, czy zdoła zmusić nanoboty do odkażenia mojego skafandra – wyjaśnił. – Jest tak zajęta organizowaniem laboratorium, że jedyna okazja do rozmowy to umówienie się na kolację. –Ach. –To tylko rozmowa o interesach. –Och. Łapię. Gaeta obrzucił ją spojrzeniem małego zmieszanego chłopca. –Może pójdziesz z nami? Zaproś kolegę, wybierzemy się w dwie pary. Holly zrozumiała nagle, że nie ma żadnego kolegi, którego mogłaby zaprosić na kolację. Miała mnóstwo znajomych, ale większość z pracy. Odkąd znalazła się na pokładzie habitatu, myślała tylko o Eberlym. Aż do dnia, kiedy Gaeta wpadł odwiedzić ją w biurze. A teraz to. –Nie – odparła stanowczo. – Ale dzięki. Mam mnóstwo pracy. Pokiwał głową ponuro. –Wyciągnąłem cię z pracy, nie? Nie szkodzi – odparła Holly. – To było miłe popołudnie. Ruszyła tunelem w kierunku, z którego przyszli. Gaeta szybko ją dogonił. –To może jutro wybierzesz się ze mną na kolację? – zaproponował. Holly rozchmurzyła się. –Jutro? Pewnie, czemu nie. –Super – rzekł z uśmiechem.. Gaeta wrócił do swojego apartamentu, rozebrał się, wykąpał i uznał, że depilacja nadal wspaniale działa, więc nie ma potrzeby się golić. Włożył ubranie, zerkając od czasu do czasu na cyfrowy zegar przy łóżku i wydał telefonowi polecenie wysłania wiadomości do Wendella Sloane’a w Selene. –Panie Sloane – rzekł, czując się niepewnie w tak formalnej sytuacji. – Raport postępów dla pani Lane. Właściwie nic nowego. Nadal pracuje w dziale zasobów ludzkich. Nadal żadnych osobistych związków – żadnych chłopaków, prawie żadnego życia prywatnego. Zjadłem z nią dziś lunch. To bardzo miła młoda kobieta. Inteligentna, bystra. Chyba jest zadowolona z pracy w habitacie. Proszę powiedzieć jej siostrze,

że jeśli o nią chodzi, nie ma się czym martwić. Ale będę miał na nią oko, zgodnie z życzeniem. Chciałem tylko dać znać, że nic złego się nie dzieje. To powinno krawaciarzom w Selene na chwilę wystarczyć. Bez ich poparcia cały numer z lotem na Tytana można spuścić w kiblu. Głównym sponsorem Manuela Gaety i jego zespołu była Astro Corporation. Sammi Vyborg siedział sztywno przy biurku i patrzył przez otwarte drzwi swojego miniaturowego biura na drzwi większego biura po drugiej stronie korytarza. Należało ono do jego bezpośredniego zwierzchnika, Diega Romero. Vyborg spojrzał na cyfry zegara migającego w rogu biurka. Codziennie to samo, poskarżył się w duchu Vyborg. Spędza poranki na udawaniu, że pracuje, idzie na lunch, po czym po południu wychodzi. Ja tu siedzę po uszy w robocie, a on sobie na całe popołudnie wychodzi. Drugi pod względem ważności człowiek w dziale, a w najlepszym razie pracuje przez pól dnia. Nie złość się, powtarzał sobie Vyborg. Odegraj się. Najwyższy czas napuścić tego niekompetentnego starego lenia na dyrektora. Jeśli będę miał odrobinę szczęścia, załatwię ich obu. Romero wyszedł na korytarz i zasunął drzwi od biura. –Buenas tardes – rzekł z uśmiechem i lekkim ukłonem. Vyborg obrzucił go kwaśnym uśmiechem. Gdy tylko Romero wyszedł, Vyborg wstał od biurka i ruszył korytarzem biura działu komunikacji w stronę gabinetu Zeke’a Berkowitza. Zastukał w uchylone drzwi. Zagrzechotały o szynę. –Proszę wejść – zawołał Berkowitz. Vyborg odsunął drzwi na całą szerokość i wkroczył do gabinetu. –Ach, Sammi – uśmiechnął się Berkowitz. – Co mogę dla ciebie zrobić? Pierwszym słowem, jakie nasuwało się w przypadku Berkowitza, było określenie „życzliwy”. Berkowitz długo pracował z powodzeniem w branży serwisów informacyjnych, najpierw jako lokalny reporter, potem jako prezenter w sieci, a wreszcie jako dyrektor globalny. Nigdy nie narobił sobie wrogów, choć w okrutnym świecie serwisów informacyjnych wiele osób próbowało go wyeliminować, zadać mu cios w plecy albo zmusić do przejścia na emeryturę. Przetrwał to wszystko dzięki uśmiechowi i pogawędkom o chrześcijańskim miłosierdziu, okraszonym pełnym dystansu do siebie żydowskim humorem. Kiedy osiągnął wiek emerytalny, nadal młodzieńczy Berkowitz przeniósł się do akademii i z radością wziął się za nauczanie nowego pokolenia przyszłych dziennikarzy i rzeczników prasowych tajemnic branży komunikacyjnej. Na międzynarodowej konferencji poznał Jamesa Wilmota, słynnego antropologa. Od razu zostali przyjaciółmi, choć mieszkali i pracowali po przeciwległych stronach Atlantyku. Parę lat później Wilmot zaprosił Berkowitza na stanowisko dyrektora działu komunikacji w lecącym w stronę Saturna habitacie, a Berkowitz, który właśnie owdowiał po pięćdziesięciu latach udanego małżeństwa, nie miał nic przeciwko skorzystaniu z okazji, dzięki której mógł uciec jak najdalej od wspomnień. Teraz siedział wygodnie w fotelu przy biurku, przystojny i opalony, trochę pulchny, a seria hologramów na ścianach przedstawiała go na turniejach tenisowych i polach golfowych. Uśmiechnął się ciepło do skwaszonego, niezadowolonego Vyborga. –O co chodzi, Sammi? – spytał jowialnie Berkowitz. – Wyglądasz, jakbyś połknął coś niesmacznego. Vyborg sięgnął po krzesło stojące przed biurkiem Berkowitza i odezwał się. –Nie sprawia mi przyjemności opowiadanie ci o tym, ale… -…ale i tak masz zamiar to zrobić. To musi być coś ważnego.

–Chyba tak. –Dobrze. Mów. –Chodzi o Romero. Stary Don Diego? Co on takiego zrobił, że cię to martwi? Vyborg zawahał się, by dać Berkowitzowi do zrozumienia, że ta informacja jest mu nie w smak. –Bardzo mi przykro, że muszę to powiedzieć o moimi bezpośrednim przełożonym, ale… on po prostu nie robi, co do niego należy. –Nie robi? –Tak, nie robi. Spędza w biurze tylko pół dnia i znika. Jak może w tym czasie wykonywać swoją pracę? –Od tego mamy ciebie, Sammi. –Co? – wyrzucił z siebie zaskoczony Vyborg. Berkowitz przybrał jeden ze swoich bardziej przyjaznych wyrazów twarzy, oparł o biurko dłonie złożone jak do modlitwy i rzekł: –Diego Romero to sympatyczny staruszek, zasłużony nauczyciel, który ma za sobą wielką karierę. –Za sobą – powtórzył Vyborg. –Pracuje w tym dziale mniej więcej dlatego, że Wilmot chciał go zaprosić na pokład habitatu i gdzieś go musiał upchać. Więc pracuje u nas. –Ale on nie pracuje – warknął Vyborg. – W ogóle rzadko bywa przy biurku. –I dobrze, Sammi. Nie mam dla niego wiele do roboty. Jeżeli o nią chodzi, polegam na tobie. Zostaw Don Diega w spokoju. On będzie dla tego habitatu bardzo cenny – jako nauczyciel. –Nauczyciel? – sapnął Vyborg. – Pozbyli się go z Meksyku, bo uczył jakichś bzdur. Chcecie, żeby tutaj głosił swoje herezje? Uśmiech Berkowitza odrobinę przygasł. –Wolność myśli nie jest herezją, Sammi. On jest wspaniałym nauczycielem. Tak, i naucza resztę personelu, jak wymigać się od pracy – mruknął Vyborg. –Jeśli zauważysz, że ktoś w dziale się obija, powiedz mi o tym i to natychmiast. Don Diego to przypadek szczególny. Zostaw go w spokoju. Przyznając się do porażki, Vyborg pokiwał głową i wstał z krzesła. –Rozumiem. Przepraszam, że zawracałem ci głowę. –Żaden problem – odparł wspaniałomyślnie Berkowitz. –Drzwi mojego gabinetu są dla ciebie zawsze otwarte. Vyborg rozejrzał się po gabinecie dyrektora. Był obszerniejszy niż jego biuro. Miał nawet okno wychodzące na park i połyskujące jezioro. Bez słowa odwrócił się i wyszedł. Muszę się pozbyć ich obu, pomyślał. Jakoś. Zanim dotarł do swojego biura, Vyborg trochę się rozchmurzył. Berkowitz chce pozwolić Don Diego

nauczać herezji. Zatem Berkowitz jest w takim samym stopniu winny jak staruszek. Może uda mi się ich pozbyć za jednym zamachem. Gdy usiadł przy biurku, dobry nastrój błyskawicznie się ulotnił. To znaczy, że będę musiał poczekać, aż dolecimy do Saturna. O wiele za długo. Nie mogę czekać aż tyle miesięcy, ponad rok. Musze się ich pozbyć natychmiast.

318 DNI PO STARCIE Następnego dnia, gdy Holly dotarła do biura, czekała na nią wiadomość: PRZYJDŹ DO MNIE NATYCHMIAST. MORGENTHAU. Oglądając Ruth Morgenthau siedzącą przy biurku Eberly’ego Holly nadal czuła się niezręcznie. Choć od opuszczenia biura przez Eberly’ego minęły prawie dwa miesiące, Holly zawsze spodziewała się, że zobaczy tam Malcolma. Tymczasem otwierając drzwi zawsze zastawała tam Morgenthau, siedzącą za biurkiem z pucołowatą, pociemniałą złowieszczą twarzą. –Gdzie byłaś wczoraj popołudniu? – zapytała Morgenthau zanim Holly zdążyła usiąść. Holly zesztywniała. –Zrobiłam sobie wolne popołudnie. Nadrobiłam wszystko po kolacji. –Źle się czułaś? Holly pomyślała przez sekundę, że to proste kłamstwo pozwoliłoby zakończyć tę rozmowę. –Nie – odparła jednak. – Po prostu musiałam spędzić trochę czasu poza biurem. –Czy wydaje ci się, że za dużo pracujesz? –Lubię swoją pracę. Morgenthau zabębniła pulchnymi palcami po biurku. Mimo zasad dotyczących ubioru, na które się zgodzili, miała na rękach mnóstwo ciężkich pierścionków, a jej bluza była bardzo jaskrawa. Holly zauważyła, że jej biurko jest zasłane papierami. Malcolm zawsze utrzymywał na biurku porządek. –Holly, usiądź, proszę – rzekła Morgenthau. Holly sięgnęła po jedno z krzeseł stojących przed biurkiem i czuła, jak mimowolnie ogarniają niechęć. Wolno mi wziąć sobie wolne popołudnie, jak tylko przyjdzie mi ochota. Prowadzę całe to cholerne biuro. Odwalam całą robotę. Jeśli chcę, mogę wyjść i trochę się zabawić. Nie powiedziała jednak nic, tylko pokornie usiadła. Morgenthau przyglądała się jej przez dłuższą chwilę, po czym rzekła: –Ty wiesz i ja to wiem, że ty tak naprawdę prowadzisz biuro. Jestem tylko figurantką zastępującą Malcolma, a ty wykonujesz prawdziwą pracę. Holly o mało nie potaknęła żarliwie, ale zdołała się powstrzymać. –Nie przeszkadza mi taki układ – mówiła dalej Morgenthau. – A nawet bardzo mi się podoba. Holly skinęła ostrożnie głową, przewidując, że najgorsze może dopiero nadejść. –Ale nie musisz mi o tym cały czas przypominać – mówiła Morgenthau dalej. – Może byś tak wykazała trochę szacunku dla mojej pozycji? –Przecież tak jest! –Wczoraj tak nie było. Nie powinnaś robić sobie wolnego nie informując mnie o tym. W rzeczywistości

powinnaś poprosić mnie o zgodę, ale nie jestem aż tak czepialska. Ale jak to wygląda, kiedy profesor Wilmot zadaje mi pytanie, ja mu mówię, że moja asystentka to sprawdzi, a mojej asystentki nie ma przy biurku? A nawet w biurze? I nawet nie wiem, gdzie jest? –Mogłaś zadzwonić. Zawsze mam przy sobie komunikator. –Powinnaś mnie zawsze informować o tym, gdzie jesteś. Nie powinno być tak, że muszę cię szukać. Holly czuła wzbierającą złość. –Nie przepadasz za mną, co? Przez sekundę Morgenthau miała zaskoczony, wręcz wystraszony wyraz twarzy. –Nie należysz do wierzących – przyznała. – A co gorsza, jesteś odrodzona. Dla mnie jest to… – zawahała się nad doborem właściwego słowa -…obrzydliwe. Właściwie grzeszne. –To nie była moja decyzja. Zrobiła to moja siostra, kiedy ja byłam zbyt chora, żeby o czymkolwiek decydować. –Ale próbowałaś uniknąć sądu bożego. Próbowałaś oszukać śmierć. –Ty byś tego nie zrobiła? –Nie! Kiedy Bóg mnie wezwie, pójdę z radością. Im szybciej, tym lepiej, mruknęła Holly w duchu. –Ale moje wierzenia religijne nie są przedmiotem tej rozmowy. Chciałabym, żebyś zawsze mnie informowała o tym, gdzie jesteś. –Rozumiem – odparła Holly, powstrzymując gniew. –Oczywiście w godzinach pracy – Morgenthau uśmiechała się, ale dla Holly ten uśmiech wyglądał na wymuszony.– Co robisz po godzinach pracy, to sprawa wyłącznie twojego sumienia. –Oczywiście. –Chyba że to coś związanego z doktorem Eberlym. A więc o to chodzi, uprzytomniła sobie Holly. Złości się, bo myśli, że jestem zainteresowana Malcolmem. Może ona wie więcej ode mnie. Może zauważyła, że Malcolm jest mną zainteresowany! –Doktor Eberly jest zbyt zajęty, żeby angażować się w jakieś układy osobiste. Powinnaś przestać rozpraszać jego uwagę. Próbuje go chronić. Staje między mną a Malcolmem. Holly wstała. –Powinnam była ci powiedzieć, że wychodzę na całe popołudnie – rzekła chłodnym tonem. – To się już nie powtórzy. –Dobrze! – Morgenthau klasnęła w dłonie tak głośno, że Holly aż podskoczyła. – Skoro już załatwiłyśmy tę sprawę: teraz ja wychodzę z biura na całe popołudnie, a ty wszystkiego przypilnujesz. Zaskoczona nagłą zmianą tonu, Holly spytała: –Dokąd wychodzisz?

Morgenthau zaśmiała się i pokiwała palcem. –Nie, ja nie mam obowiązku mówić ci, dokąd idę. To ja jestem szefem działu, pamiętaj. Mogę przychodzić i wychodzić kiedy zechcę. –No tak. Jasne. –Do twojej wiadomości – rzekła Morgenthau, wstając od biurka – będę przez cały dzień z Malcolmem. Przejrzymy kilka projektów konstytucji. Eberly popijał herbatę ziołową, a Vyborg i Jaansen kłócili się z utajoną pasją. Widać było, że Kananga jest znudzony kłótnią. Morgenthau patrzyła w milczeniu i przeżuwała ciastko. Kananga to człowiek czynu, powiedział Eberly. Nie zastanawia się nad niczym szczególnie, a to bardzo dobrze. Przyda się. Morgenthau to co innego. Siedzi i obserwuje, milcząca jak sfinks. Co się dzieje w jej głowie? Ciekawe, co z tego przekazuje do Amsterdamu. Pewnie wszystko. –Jeśli dopuścisz, żeby ludzie mieli aż taką swobodę – mówił Vyborg, prawie sycząc – będziemy mieli kompletny chaos. Anarchię. –Większość mieszkańców habitatu zdecydowała się na tę podróż, żeby uciec od represyjnych reżimów. Jeśli nie zagwarantujemy wolności osobistej, odrzucą konstytucję w całości – Jaansen rozsiadł się wygodnie na sofie i uśmiechnął, jakby wygrał w tej dyspucie. –Wolność osobista – Vyborg o mało nie splunął. – To jest idea, która niemal doprowadziła do upadku cywilizacji. Gdyby nie Nowa Moralność… –I Święci Apostołowie – wtrąciła Morgenthau, po czym spojrzała na Kanangę i dodała – I Miecz Islamu. Jaansen skrzywił się patrząc na nią i Vyborga. –Bez względu na to, co sobie wyobrażacie, ludzie nie zaakceptują konstytucji, która nie zagwarantuje im historycznych swobód. Są tutaj, bo mieli dość ograniczeń na Ziemi. Vyborg był przeciwnego zdania i nadal się spierał. Siedzący przy drugim końcu niskiego stolika, Eberly pomyślał, że Vyborg, okupujący najlepszy fotel w pokoju, z podwiniętymi chudymi nogami wygląda trochę jak zwinięty wąż: żylasty, mały, ciemny, z oczami błyszczącymi złością. Jaansen był jego przeciwieństwem: spokojny, blady i nieporuszony jak skała. Trzymał w ręku palmtop i bawił się nim, jak jakimś szamańskim fetyszem. –W zamkniętym systemie ekologicznym – wtrącił Kananga – takim, jak ten, nie możemy tolerować głupców i wichrzycieli. Wyrzucić ich w próżnię bez skafandra! Morgenthau zaśmiała się. –Drogi pułkowniku, jak moglibyśmy uciekać się do sprawiedliwości wymierzanej w ten sposób, skoro gwarantujemy każdemu obywatelowi sprawiedliwy proces w przypadku popełnionego przestępstwa! –Dokładnie tak samo uważam! – wykrzyknął Vyborg, patrząc Jaansenowi prosto w oczy. – Nie mamy czasu na prawne subtelności. Morgenthau ściągnęła usta i oświadczyła: –Jest jeszcze inna możliwość. –Jaka?

–Słyszałam, że naukowcy na Ziemi eksperymentują z elektronicznymi sondami wszczepianymi ludziom do czaszek. Podłączają je do mózgu… –Bioelektronika – rzekł Jaansen. –Tak – zgodziła się Morgenthau. – Za pomocą tych sond można sterować ludzkim zachowaniem. Na przykład zapobiegać przemocy. Vyborg skrzywił się. – I co z tego? –Może moglibyśmy wykorzystać takie sondy tutaj – rzekła Morgenthau. –Wszczepiać neurosondy, żeby sterować ludzkim zachowaniem? – Jaansen wzdrygnął się. –To może się sprawdzić – rzekła Morgenthau. –Musieliby wyrazić zgodę na operację – przypomniał Vyborg. –Jeśli zostaną uznani za winnych przestępstwa, to nie – zaoponował Kananga. Jaansen potrząsnął głową. –Społeczność nigdy się na to nie zgodzi. Wiesz, ludzie nie są głupi. Nigdy się nie zgodzą, żeby rząd miał nad nimi aż taką kontrolę. –Nie powiedzielibyśmy im o tym – rzekł Kananga. – Wystarczyłoby to zrobić. Stwierdzenie to wywołało kłótnię, która stawała się coraz bardziej zażarta. Eberly siedział, obserwował i sączył herbatę, zaś pozostali kłócili się coraz głośniej. –Czy mogę się wtrącić? – wtrącił się w końcu. – Mówił cicho, ale wszystkie oczy zwróciły się w jego stronę. –Nawet w tak zwanych demokracjach na Ziemi, trudne warunki spowodowane przełomem cieplarnianym doprowadziły do wykształcenia bardzo autorytarnych rządów. Nawet w Stanach Zjednoczonych w większości miast panują rządy żelaznej pięści, Nowej Moralności. –I to jest powód, dla którego większość z tych ludzi zdecydowała się na tę wyprawę – przypomniał Jaansen. – Żeby odnaleźć wolność. –Złudzenie wolności – mruknął Kananga. –Zeświecczeni frajerzy – mruknęła Morgenthau. – Niewierzący wichrzyciele. Agnostycy lub absolutni niewierzący. Jaansen przełożył palmtopa z jednej ręki do drugiej. –Częściowo się z wami zgadzam. Też jestem wierzącym. Zdaję sobie sprawę z tego, że ludźmi trzeba jakoś sterować. Ale ateiści nie są głupcami. Wielu z nich to naukowcy. Jeszcze więcej to inżynierowie i technicy. Próbuję wam tylko powiedzieć, że jeśli nie wprowadzicie do konstytucji podstawowych swobód, jakich oczekują, ludzie tę konstytucję odrzucą. –Jeśli my policzymy głosy, to nie – Morgenthau mrugnęła. –Bądź poważna – zaoponował Jaansen. –To się już zdarzało – zarechotała.

Eberly westchnął. Znów wszyscy zwrócili się ku niemu. –Żadne z was nie zna się na historii. Gdybyście się znali, wiedzielibyście, że ten problem istniał już dawniej i został rozwiązany. –Rozwiązany? – warknął Vyborg. – Jak? Uśmiechając się z wyższością, Eberly oznajmił: –Ponad sto lat temu Rosja była częścią konglomeratu zwanego Związkiem Radzieckim. –Wiem – odparł kwaśno Vyborg. –Rosja Radziecka miała konstytucję, najbardziej liberalną konstytucję na świecie. Gwarantowała wszystkim wolność i braterstwo. Ale jej rząd był jednym z najbardziej represyjnych. Jaansen wyglądał na zaintrygowanego. –Jak im się to udało? –To bardzo proste – odparł Eberly. – Gdzieś pośród tych napuszonych konstytucyjnych zwrotów o wolności, równości i braterstwie, było jedno malutkie zdanie, które głosiło, że w razie zagrożenia prawa konstytucyjne ulegają tymczasowemu zawieszeniu. –W razie zagrożenia – powtórzył Kananga. –Tymczasowemu – przypomniał Vyborg. Eberly skinął głową. –Doskonale się sprawdziło. Związek Radziecki był w stanie permanentnego zagrożenia, a rząd zarządzał za pomocą terroru i oszustwa. To działało przez prawie trzy czwarte stulecia, aż Związek Radziecki rozpadł się wskutek nacisków wywieranych przez państwa zachodnie, zwłaszcza stare Stany Zjednoczone. –Nie będziemy mieli żadnych nacisków z zewnątrz, z którymi musielibyśmy się zmagać – zauważył Vyborg. Eberly rozłożył ręce. –Damy więc ludziom najładniejszą, najśliczniejszą, najbardziej liberalną konstytucję, jaką widzieli na oczy. Ale dopilnujemy, żeby znalazło się tam postanowienie o zagrożeniu. Morgenthau zaśmiała się serdecznie. –A jak już konstytucja zacznie obowiązywać, będziemy mu sieli znaleźć jakieś zagrożenie. –Albo je zorganizować – dodał Vyborg. Nawet Jaansen się uśmiechnął. –A jeśli ktoś się sprzeciwi… –Wpakujemy mu neurosondę do mózgu – rzekła Morgenthau – i zrobimy z niego obywatela idealnego. –Idealnego zombie – mruknął Jaansen. –A najlepiej – wtrącił Kananga – jak wywalimy go przez śluzę bez skafandra.

TRZY DNI DO SPOTKANIA Z JOWISZEM Eberly prosił Jaansena co najmniej raz w tygodniu, by sprawdził, czy w jego apartamencie nie zainstalowano urządzeń podsłuchowych. –Ty się naprawdę martwisz, że Wilmot cię szpieguje? –wysoki, blady Nordyk miotał się po sypialni z detektorem w ręce. Eberly, niższy, o ciemniejszej skórze, odparł: –Gdybym był na jego miejscu, właśnie tak bym zrobił. –Podsłuchujesz go? – spytał Jaansen z uśmiechem. –Jasne. –Cóż, za trzy dni zbliżymy się do Jowisza – rzekł Jaansen. –To ważny moment. Eberly skinął krótko. –Bardziej interesuje mnie to, co się dzieje we wnętrzu habitatu, niż na zewnątrz. Jaansen, inżynier, przypomniał: –Będziemy musieli zatankować” paliwo. Bez niego nie dolecimy do Saturna. –Mam inne rzeczy na głowie. Ważniejsze. –Na przykład? –Zbliżające się wybory. Jaansen wyłączył detektor i ogłosił: –Czysto. Żadnych kamer, mikrofonów, żadnych skoków napięcia, ani mikro wolta. Nic, czego nie powinno tu być. –Doskonale. Eberly zaprosił go gestem do salonu i wskazał sofę. Sadowiąc się w wygodnym fotelu oświadczył: –Prędzej czy później musimy zmusić ludzi, by zgodzili się na nową konstytucję i nowe rządy. Jaansen włożył detektor do jednej kieszeni, a z drugiej wyciągnął nieodłączny palmtop. –Myślałem o tych wyborach. –Zostało jeszcze dużo czasu. –Mniej niż rok. Musimy się do nich przygotować. Jaansen pokiwał głową bawiąc się palmtopem. –Naukowcy wybiorą kogoś z nich, pewnie Urbaina. Kolejne skinięcie.

–To znacząca część elektoratu. –Ale nie większość. –Oni sami nie – zgodził się Eberly. – Ale co będzie, jeśli inżynierowie i technicy zagłosują razem z nimi? Na twarzy Jaansena pojawiło się zrozumienie. –To może być większość. Znacząca większość. –Zatem musimy jakoś poróżnić inżynierów i techników z naukowcami. –Ale jak? Eberly uśmiechnął się. –Posłuchaj, co ci opowiem. Edouardo Urbain patrzył przez bulaj i próbował opanować drżenie. Gigantyczny Jowisz, który jeszcze parę dni temu był tylko jasną gwiazdą, teraz był tarczą widoczną gołym okiem, spłaszczoną przy biegunach, pokrytą smugami kolorowych chmur pędzących nad powierzchnią tej niezwykłej planety. Tarczę otaczała czwórka malutkich gwiazd: księżyce, które odkrył Galileusz, korzystając z pierwszego teleskopu. Urbain wiedział, że na niskiej orbicie, tuż powyżej tych wielobarwnych chmur, znajduje się stacja badawcza Thomas Gold. Mogłem tam być, powiedział sobie po raz tysięczny. Mogłem prowadzić zespoły badawcze zajmujące się formami życia na Europie i samym Jowiszu. A tymczasem jestem tu, w tej słynnej arce, pośród buntowników i wariatów, jak ten cały Gaeta. Wiedział, że to tylko złudzenie, ale miał wrażenie, że Jowisz się przybliża. Nie, nie jesteśmy jeszcze aż tak blisko, powiedział sobie w duchu. Jeszcze trzy dni i zobaczymy piękny spektakl. Zespół naukowców i wyposażenie, jakim dysponowali na pokładzie Goddarda, były mniejsze niż Urbain zaplanował. Konsorcjum uniwersytetów nie chciało wysyłać swoich najlepszych ludzi na trwającą wiele lat podróż na Saturna. Mają siedzieć i nic nie robić podczas przelotu? Nie, nigdy. Urbain przypomniał sobie wyraz twarzy szefa naukowego konsorcjum, który objaśniał mu jasno i ze smutkiem: –Nie możemy wysłać naszych najlepszych ludzi, żeby siedzieli tam przez parę lat, Edouard. Proszę zabrać podstawową załogę. Kiedy już znajdziecie się na orbicie Saturna, wyślemy naszych najlepszych naukowców szybkim statkiem, żeby tam popracowali miesiąc albo dwa. Implikowana zniewaga głęboko Urbaina uraziła. Nie zaliczam się do ich najlepszych ludzi. Pół życia na Marsie i na Księżycu, trzy lata na orbicie piekielnej Wenus, całe życie w służbie planetologii, i oto ich zdaniem nadaję się tylko na niańkę dla małej załogi złożonej z przegranych. Nie przestawało go to boleć. Kłuło. Żona nie chciała z nim polecieć: złożyła pozew o rozwód. Latami ostrzegała go, że ignorowanie politycznych aspektów kariery to głupota. –Zaprzyjaźnij się z kimś – powtarzała mu Jean-Marie. – Szukaj towarzystwa ludzi, którzy ci pomogą. Nigdy nie umiał tego robić. Nie umiał brać udziału w tej grze. Pracował solidnie, może nie aż tak, by zasłużyć na Nagrodę Nobla, ale uważał swoje prace za ważne. A teraz to. Ślepy zaułek. Wygnanie na Saturna. Kiedy będę mógł wreszcie opuścić habitat, będę w wieku emerytalnym. Powinienem był słuchać Jean-Marie. Powinienem był wziąć do serca jej rady. Powinienem był poświęcać więcej uwagi doradcom z Nowej Moralności. To oni pociągają za sznurki. Miernoty spośród wierzących pną się po szczeblach kariery, a solidni badacze zostają w tyle.

Zmarnowane życie, pomyślał. Gdy tak jednak patrzył na Jowisza lśniącego jak latarnia na tle mrocznej pustki kosmosu, poczuł, jak ogarnia go dobrze znany entuzjazm. Mamy do zbadania cały kosmos! Planeta za planetą! Nie będę mógł badać Jowisza czy jego księżyców, ale znajdę się na Saturnie przed innymi. Będę używał pierwszych sond sterowanych w czasie rzeczywistym, które znajdą się na powierzchni Tytana! Pomyślał o łaziku na gąsienicach, który budował jego zespół. Będzie przemierzać powierzchnię Tytana i w ciągu paru tygodni zbierze więcej danych, niż naukowcy na Ziemi będą mogli przetworzyć przez całe życie. Zanim ci młodzi geniusze dotrą tu na szybkich statkach, ja już będę miał dane z Tytana. I warstwy chmur Saturna. I lodowych pierścieni. Być może moje życie wcale nie jest takie zmarnowane, pomyślał Edouard Urbain. Może gdzieś tam czeka na mnie najwyższa stawka. A może nawet Nagroda Nobla. Może nawet, pomyślał, Jean-Marie do mnie wróci. W warsztacie, gdzie pracował ze swoim zespołem, Manny Gaeta demonstrował Kris Cardenas swój skafander próżniowy. Von Helmholtz i czterech techników stało przy ławach biegnących wzdłuż dwóch ścian pomieszczenia, obserwując, jak ich szef i specjalistka od nanotechnologii okrążają wielki, pękaty skafander, niczym kupujący, którzy zamierzają nabyć nową odzież dla potwora Frankensteina. Kris wkroczyła do laboratorium z małą walizeczką, którą postawiła na podłodze przy drzwiach, gdy Gaeta podszedł, by się przywitać. Technicy trzymali się od niej z daleka. A teraz Kris i Gaeta patrzyli na skafander, przewyższający ich wzrostem o głowę, błyszczący w świetle sufitowych lamp. –Wielki jest – mruknęła Kris. Z tym hełmem i ruchomymi rękawami wyglądał jak średniowieczna zbroja. –Musi być duży – wyjaśnił Gaeta obchodząc go dookoła. – Ma w środku masę gadgetów. –Masz wewnątrz wystarczająco dużo miejsca na kafeterię – zażartowała. –Nie – odparł Gaeta ze smutnym uśmiechem. – Tylko tyle, żeby się wcisnąć. Reszta to czujniki, kamery, serwomotory poruszające rękami i nogami, pancerz chroniący przed promieniowaniem, systemy podtrzymywania życia… –Systemy? Więcej niż jeden? –Jasne. Jedyna metoda to zapasowe systemy. Jeden się popsuje, drugi działa nadal. Cardenas przyjrzała się lśniącej powłoce skafandra. –Cermet? –Częściowo – wyjaśnił Gaeta. – Dużo materiałów organometalicznych. I powierzchnia z półprzewodników, chroniona borokrzemianami i tarczami z nanokulek. –Jak go wkładasz? Obszedł skafander dookoła. –Wchodzę przez klapę. Zaśmiała się. –Wygląda jak zapadnia w staroświeckich wygódkach. Gaeta przekrzywił głowę.

–Nigdy nie przyszło mi to do głowy, ale masz rację. Coś w tym rodzaju. –Jasne. –Chcesz wejść do środka? Pomogę ci. Kris potrząsnęła głową. –Nie. Ty tam wejdź – skinęła w stronę stojącej przy drzwiach walizeczki. – Pobiorę próbki zanieczyszczeń, które po sobie zostawiasz. –Próbki? –Jeśli chcemy zbudować nanomaszyny, które mają być przy stosowane do usuwania zanieczyszczeń, musimy wiedzieć, jakie to zanieczyszczenia. Na poziomie atomowym. Gaeta pokiwał głową ze zrozumieniem. –Dobrze. Fritz, wchodzę do środka! – zawołał do von Helmholtza. Von Helmholtz i czterech techników ruszyło w stronę skafandra. Główny technik zawahał się, po czym zwrócił się do Kris: –Doktor Cardenas, przynieść pani walizkę? –Tak, poproszę. Przyniósł ją; dwóch techników zaczęło otwierać klapę skafandra, dwóch pozostałych uruchomiło pulpity sterujące po drugiej stronie laboratorium. –Chcesz wyjść na zewnątrz, kiedy będziemy przelatywali koło Jowisza? – zwróciła się do Gaety Cardenas, gdy von Helmholtz podał jej walizeczkę. –Tak. Mamy parę milionów widzów VR chętnych, żeby się przyłączyć, jak będziemy przemykać koło Jowisza. Powinno być nieźle. –Przelot koło Jowisza oglądany z zewnątrz. Sama chciałabym to zobaczyć – westchnęła Cardenas. Technicy otwarli klapę skafandra i Gaeta podszedł do niego. –Oczywiście, czemu nie? – rzucił Cardenas przez ramię. – Fritz przygotuje ci sprzęt VR, dobrze, Fritz? –To dla mnie zaszczyt – rzekł von Helmholtz. Cardenas nie potrafiła określić, czy mówił to szczerze, czy z przekąsem. Patrzyła, jak Gaeta przekłada jedną nogę przez obrzeże klapy, łapie jedną ręką bok skafandra, po czym wkłada drugą nogę. Jego głowa zanurzyła się w panującym wewnątrz mroku. Usłyszała stuknięcie i wiązankę stłumionych hiszpańskich przekleństw. –W środku jest dość ciasno – uśmiechnął się jeden z techników. –W porządku, wszedłem – zawołał Gaeta. Technicy zatrzasnęli klapę i uszczelnili ją. Obchodząc skafander dookoła, Cardenas musiała zadzierać głowę do góry, żeby dostrzec twarz Gaety przez ciemne szkło hełmu. Prawe ramię skafandra poruszyło się z brzęczeniem i szumem serwomotorów.

–Hej, Kris – rozległ się z głośników potężny głos Gaety. Pomachał do niej. – Zatańczymy? Ale Kris już przyklękła przy walizeczce, która zawierała sprzęt do analiz, pogrążając się w pracy.

DWA DNI DO SPOTKANIA Z JOWISZEM Kafeteria był ruchliwym i hałaśliwym miejscem, rozbrzmiewającym brzękiem sztućców i setkami przyciszonym rozmów. Ilya Timoshenko zignorował kolejki stojące przy różnych ladach, gdyż wolał lunch z automatu. Położył na tacy kanapkę z McGlutem i miskę parującej zupy, po czym podszedł do automatu z napojami. –Decyzje, decyzje… Timoshenko odwrócił się i zobaczył Jaansena, jednego z najważniejszych inżynierów, który stał koło niego, wysoki, szczupły i blady jak zimowe słońce. Timoshenko w milczeniu podsunął plastikowy kubek pod kranik z colą i nacisnął przycisk. Potem odszedł, rozglądając się za stolikiem, przy którym mógłby być sam. Kiedy jednak zdjął jedzenie z tacy, Jaansen podszedł do stołu z sałatką i szklanką mleka. –Mogę się przysiąść? – spytał Jaansen, stawiając swój skromny lunch na stole. – Chciałem z tobą pogadać. –O czym? – spytał Timoshenko. Jaansen był jednym z jego szefów, kilka stopni wyżej niego. –O polityce – odparł Jaansen i przysunął sobie krzesło. Timoshenko nagle stracił apetyt. Usiadł i spojrzał blademu Nordykowi w twarz. –Nie interesuję się polityką. –Kiedyś się interesowałeś. Byłeś działaczem. – I dlatego się tu znalazłem. Jaansen machnął ręką wymijająco. –Tu przecież nie jest tak źle, nie? Jeśli już człowiek musi udać się na wygnanie, jest to jedno z najlepszych miejsc. –A pana wygnano? – spytał odruchowo Timoshenko. –Nie, zgłosiłem się sam. To dla mnie niezła okazja, mogę być szefem dużej operacji inżynierskiej. –Właśnie, być szefem. –Ty też mógłbyś być szefem – rzekł Jaansen. – Największym z szefów. Timoshenko zmarszczył brwi. –Mówię serio, Ilya. Mógłbyś kandydować na stanowisko głównego administratora, kiedy wejdzie w życie nowa konstytucja. –Pan żartuje. –Mówię poważnie. Mógłbyś kandydować i pewnie byś wygrał. Wszyscy inżynierowie i technicy mogliby na ciebie głosować. To poważny elektorat. –A czemu mieliby na mnie głosować? –Bo jesteś jednym z nas. Wszyscy cię znają i szanują.

Timoshenko prychnął drwiąco. –Mam bardzo mało przyjaciół. Prawie nikogo nie znam, a ci których znam, nie przepadają za mną. Ale nie mam do nich o to żalu. Jaansen nie zniechęcał się łatwo. Wyjął palmtopa z kieszeni bluzy i zaczął wystukiwać jakieś numerki, nie przerywając przemowy. –Polityka sprowadza się do arytmetyki – rzekł, dziobiąc swoje jedzenie. – Koledzy szanują cię w większym stopniu, niż podejrzewasz. Zagłosowaliby na ciebie zamiast na Urbaina… –Urbaina? On kandyduje? –Oczywiście. Jest przecież szefem działu naukowego, nie? Naukowcy wyobrażają sobie, że habitat należy do nich. Uważają, że wszyscy inni są tutaj na ich usługi. Oczywiście, że będzie kandydował. I wygra, chyba że ty zdołasz zjednoczyć inżynierów i techników. Timoshenko potrząsnął głową. –Nie interesuję się polityką – powtórzył. Ale nie ruszył się. Słuchał i przyglądał się liczbom na palmtopie Jaansena. Pół godziny później, po drugiej stronie zatłoczonej, hałaśliwej kafeterii, Edouard Urbain próbował dokończyć lunch i wrócić do biura. Zimna zupa ziemniaczana była kiepską imitacją wykwintnej francuskiej kartoflanki. Nie jadł przyzwoitego posiłku odkąd opuścił Montreal. Wilmot nie interesował się kuchnią, jasne. Jak zostanę głównym administratorem, dopilnuję, żeby kucharze nauczyli się gotować. Były tysiące rzeczy do zrobienia; budowa łazika napotkała na trudności, zaraz mieli zbliżyć się do Jowisza, a ten cały Eberly chciał przygotować konstytucję habitatu i ogłosić się głównym administratorem. Nic z tego, powiedział Urbain, siorbiąc niesmaczną zupę. To jest misja naukowa, celem istnienia tego habitatu jest nauka. Na czele rządu musi stać naukowiec. –Ty też się tak cieszysz? Urbain podskoczył, jakby ktoś go szturchnął. Podniósł wzrok i ujrzał głównego inżyniera, Nordyka Jaansena, który łagodnie się uśmiechał. Urbain z niechęcią wskazał mu puste krzesło po drugiej stronie stołu. –Cieszę? – zapytał, gdy Jaansen zasiadł na wskazanym krześle. –Ze spotkania z Jowiszem. –Ach, tak. Pewnie – mruknął Urbain wlewając sobie do ust ostatnią łyżkę podłej zupy. Po chwili zauważył, że Jaansen nie przyniósł nic do jedzenia. – Nie jesz? –Już jadłem – wyjaśnił inżynier. – Właśnie wychodziłem, kiedy zobaczyłem, że siedzisz samotnie. Urbain wolał jeść sam. Nie odezwał się jednak i sięgnął po herbatę. W restauracjach podawali wino – a przynajmniej jego substytut. W kafeterii nie. –Ciągle myślę o tym przelocie w pobliżu Jowisza – oznajmił Jaansen. – I procedurze pobierania paliwa. Sprawdziłem wszystko, co jest z tym związane dziesiątki razy, ale dalej się martwię, że o czymś zapomniałem. –I po to właśnie tworzymy listy kontrolne – przypomniał Urbain cierpkim tonem. Jaansen uśmiechnął się.

–Tak, wiem. Ale mimo to… Urbain dopił herbatę. –Wybacz – rzekł i odsunął krzesło od stołu. Jaansen dotknął jego rękawa. –Masz minutkę? Chciałbym o czymś z tobą porozmawiać. –Muszę wracać do laboratorium. Jaansen skinął głową, a w jego błękitnych jak lód oczach okolonych bladym rzęsami pojawił się błysk rozczarowania. –Rozumiem. –Minutkę, mówisz? – Urbain poczuł się winny, co go drażniło i irytowało. –Może dwie. –O co chodzi? – spytał Urbain. Pochylił się, sięgnął po tacę i zaczął układać na niej naczynia. –Potrzebuję pomocy. Porady. –W związku z czym? Inżynier rozejrzał się dookoła ukradkiem, zanim odpowiedział. –Wiesz, że szef działu zasobów ludzkich zakłada komitet, który ma przygotować nową konstytucję. Urbain pokiwał głową, zastanawiając się, do czego Jaansen zmierza. –Pewnie ty staniesz na czele tego rządu. –Ach, tak. Pewnie tak. Jaansen potrafił udawać, że mówi szczerze. –Czy jesteś gotowy na takie poświęcenie? To wielka odpowiedzialność. Urbain już otwierał usta, ale zawahał się i ułożył sobie słowa w głowie, nim odpowiedział: –Przemyślałem to dość dokładnie. To wielka odpowiedzialność, masz tu absolutną rację. Ale to jest wyprawa naukowa, więc na jej czele musi stać naukowiec. Jako szef działu naukowego tak naprawdę nie mam wyboru. Muszę przyjąć tę odpowiedzialność. –Pod warunkiem, że zostaniesz wybrany – rzekł Jaansen. –Oczywiście, że zostanę wybrany. Na kogo innego mieliby głosować?

JEDEN DZIEŃ DO SPOTKANIA Z JOWISZEM –Gdzie będziesz, kiedy będziemy przelatywali koło Jowisza? – spytał Don Diego. Holly spojrzała na niego sponad krzaka malin, który właśnie sadziła. –W biurze – odparła z uśmiechem. – Kiedyś muszę popracować. Starszy mężczyzna otarł pot z czoła wierzchem odzianej w rękawicę dłoni. –Nie uważasz tego, co robimy, za pracę? –To zabawa. To znaczy – praca fizyczna. Ale to zabawa. Poza tym, mówiąc „praca”, mam na myśli pracę, do której mnie zatrudniono. –Wydaje mi się, że codziennie spędzasz tu ze mną trochę czasu – rzekł Don Diego ciągnąc oporny kawałek stalowego kabla, częściowo zagrzebanego w ziemi. –Lubię tu przychodzić. Holly zrozumiała, że lubi przebywać na otwartej przestrzeni, z dala od biura. Lubiła pracować i rozmawiać ze staruszkiem, poważnym, a zarazem przepełnionym radością człowiekiem, który tak umiał słuchać i tyle mógł ją nauczyć. –Ostrożnie – ostrzegła go Holly, gdy szarpnął mocniej, próbując wyciągnąć kabel z ziemi. – To może być podłączone do czegoś ważnego. Potrząsnął głową. –To tylko jakiś śmieć pozostawiony przez ekipy budowlane. Zamiast po sobie posprzątać, za co im płacono, powrzucali śmieci do rowu i mieli nadzieję, że nikt nie zauważy. Holly podeszła, by mu pomóc i razem udało im się wyciągnąć kabel. Rzeczywiście nie był do niczego podłączony. –Może powinniśmy zorganizować ekipy sprzątające, które przeszukają przepusty i rowy – zastanawiała się głośno Holly. – Pewnie znaleźlibyśmy trochę przydatnych materiałów. –Martwi mnie wpływ tego wszystkiego na nasze zdrowie. Stal rdzewieje, a rdza dostaje się do naszych zapasów wody pitnej. –Ale woda jest oczyszczana w procesie odzysku – przypomniała Holly. Pokiwał nieufnie głową. –Ale i tak się tym martwię. Holly wróciła do krzaka malin, przyklepała świeżo rozkopaną ziemię, po czym wyprostowała się powoli, z rękami na krzyżu. –Na dziś mam dość – rzekła, patrząc w stronę długiego okna słonecznego. W połowie było pogrążone w cieniu. – Czas na kolację. –Mogę cię zaprosić na kolację do mojej hacjendy? – spytał Don Diego, zdejmując poplamione, brudne od

ziemi rękawice. Holly uśmiechnęła się. Wiedziała, że jego hacjenda jest jednopokojowym mieszkaniem, mniej więcej takim samym pod względem rozmiarów i rozplanowania jak jej własne. –A może ja coś dzisiaj ugotuję? – zaproponowała. Przez sekundę wyglądał na zakłopotanego, po czym odparł: –Holly, pod wieloma względami jesteś naprawdę wspaniałą osobą, ale chyba jednak jestem lepszym kucharzem od ciebie. –Nauczysz mnie, jak się robi chili? – spytała z zapałem. –Z soi i nakrapianej fasoli – odparł. – Oczywiście. Nawet powiem ci, jak się gotuje fasolę, żeby nie powodowała wzdęć. –Czyja kiedykolwiek zdążę na kolację? – poskarżył się Manny Gaeta. – Kafeteria już chyba zamknięta. –Ale to nie ma znaczenia, prawda? – odparł Fritz von Helmholtz. W swoim opancerzonym skafandrze Gaeta stał dobre pół metra nad pokładem. Spojrzał na Helmholtza przez ciemną szybkę hełmu. –Cabrón – mruknął Gaeta. Fritz czasem potrafi być nieznośny. Von Helmholtz uniósł wzrok znad swojego palmtopa i zmarszczył brwi. –Najpierw zrobimy test w próżni. –Strasznie tu gorąco. Jestem cały spocony. –Włącz chłodzenie – odparł niewzruszony von Helmholtz. –Nie chcę wyczerpywać akumulatorów. –Możemy je podładować przez noc. Gaeta wiedział, że może przerwać test wyłączając skafander i otwierając klapę. Siedział już w tym gruchocie od paru godzin, wykonując wszystkie procedury, jakie musieli przeprowadzić, by zarejestrować przelot kolo Jowisza. Gaeta był zmęczony, spocony i miał dość. Wiedział wszakże, że Fritz ma rację. Trzeba sprawdzić wszystko już teraz. Upewnić się, że wszystko działa. Na zewnątrz nie może być żadnych niespodzianek. –Test próżniowy, tak – mruknął, przyglądając się istnej choince światełek kontrolnych wbudowanych w kołnierz hełmu. Wszystko na zielono, z wyjątkiem dwóch pomarańczowych światełek: niskie go stanu naładowania akumulatora i wentylatora, który pracował wolniej niż przewidywała specyfikacja. Może dlatego jest tu tak piekielnie gorąco, pomyślał. Fritz tkwił przy wielkiej konsoli sterowania, wpatrując się w ekran diagnostyczny. –Trzeba wymienić wentylator – powiedział do miniaturowego mikrofonu znajdującego się tuż obok jego ust. Jeden z techników pokiwał głową ponuro. –A miałem iść z dziewczyną na kolację – mruknął.

Fritz wyprostował się, odwrócił w stronę Gaety i pokiwał palcem. –Chodź, moja sylfido. Śluza numer czternaście. Gaeta ruszył. W skafandrze poruszał się sztywno, mimo serwomotorów wspomagających ramiona i nogi. –Czuję się w tym jak Żelazny Drwal – powiedział Fritzowi. – Oliwiarka! Oliwiarka! Frtiz nie uśmiechnął się. –Łożyska są samosmarujące. Im więcej będziesz chodził w skafandrze, tym będzie wygodniejszy. –Tak. Jasne. Gaeta podszedł za Fritzem do podwójnych szerokich drzwi laboratorium. Jeden z techników otworzył je. Gaeta z zaskoczeniem dostrzegł Holly Lane stojącą na korytarzu. Otworzyła szeroko oczy ze zdumienia, gdy dostrzegła idącego w jej stronę Gaetę w skafandrze. Poruszył powoli ramieniem i zgiął palce w robocim geście. –Cześć, Holly – zawołał. –Manny? Jesteś tam w środku? –Tak, to ja. Uniosła niewielki plastikowy pojemnik. –Przyniosłam ci trochę chili. Domowej roboty. –Nie mamy teraz czasu najedzenie – wtrącił von Helmholtz. – Jesteśmy bardzo zajęci. –Chodź z nami, Holly – zaproponował Gaeta. – Idziemy do śluzy numer czternaście. – Ruszył i wyszedł na korytarz. –Wychodzisz na zewnątrz? – spytała Holly, odskakując mu z drogi. –Nie. Faceci z ochrony wstrzymali moje wyjście w próżnię. Wszyscy są zajęci przy tankowaniu paliwa. Po prostu zostanę w śluzie, kiedy ją otworzą i będę się usuwał im z drogi. Przelot koło Jowisza nakręcimy jutro, kiedy będziemy najbliżej. –Mogę popatrzeć? –Jasne – odparł Gaeta, z przyjemnością patrząc na tik nerwowy prawego policzka Fritza. – Chodź.

ZBIORNIKOWIEC GRAHAM –Hej, Tavalera, myśl, co robisz, zaczynamy manewr połączenia. Raoul Tavalera wymruczał pod nosem przekleństwo. Wiem, że zaczynamy ten pieprzony manewr, odpowiedział w duchu pani kapitan. Po jaką cholerę byśmy tu byli? Graham składał się przede wszystkim z pary potężnych silników fuzyjnych i modułu mieszkalnego, który mieścił dwuosobową załogę: panią kapitan – twardą kobietę i Tavalerę, który odliczał dni swojej obowiązkowej służby publicznej i czekał, aż będzie mógł wrócić do ojczystego New Jersey. A kiedy wróci, ucałuje ziemię i już nigdy nie opuści powierzchni Ziemi. Zagracony mały Graham holował trzy olbrzymie kule pełne izotopów wodoru i helu, które stanowiły paliwo dla silników fuzyjnych. Zaraz mieli połączyć się ze zbliżającym się habitatem; po wykonaniu tego zadania Graham i jego dwuosobowa załoga mogła powrócić w pobliże stacji Gold, na orbicie dookoła potężnego Jowisza – miejsce względnie bezpieczne, ale luksus wątpliwy. Kapitan siedziała przypięta pasami do fotela dowódcy; brzydką, ziemistą twarz ukryła prawie w całości pod hełmem sensorowym. Tavalera widział tylko jej kanciastą, kwadratową szczękę i zmiętoszony kombinezon, który miała na sobie odkąd opuścili stację, cztery dni temu. Przylatując na Jowisza po raz pierwszy Tavalera cieszył się, że będzie eksplorował chmury tej planety. Wyobrażał sobie brawurowe akcje: nurkowanie w górnych warstwach wirujących chmur Jowisza, łowienie izotopów w niewiarygodnie głębokiej atmosferze. Ryzykowne i ekscytujące, a jakie ważne. Paliwa fuzyjne z Jowisza napędzały generatory energii elektrycznej i silniki rakietowe w całym Układzie Słonecznym, od Ziemi po Pas Asteroid, a nawet dalej. Wcześniej Tavalera wyobrażał sobie ciekawe życie i fascynujące misje w jowiszowych chmurach: oblegające go tłumy zachwyconych dziewcząt, błagających, by zwrócił na nie uwagę. Rzeczywistość była zupełnie inna – wręcz nudna. Szaleńcze nurkowanie w wirujących chmurach było przeznaczone dla automatycznych statków, zdalnie sterowanych ze stacji Gold. Jedynymi zadaniami Tavalery wiążącymi się z lataniem były loty transportowe, przewożenie zbiorników z paliwem do statków w układzie ZiemiaKsiężyc lub w Pasie. Kobiety na pokładach statków wybierały mężczyzn według stanowiska, a Tavalera, zwykły, umorusany inżynier, odbywający obowiązkowy staż w służbie publicznej, stał w hierarchii raczej nisko. Poza tym, skarżył się w duchu, większość kobiet była brzydka, a nieliczne ładne były chyba lesbami. Zaczął odliczać misje, odliczać dni, godziny i minuty dzielące go od chwili, kiedy zostanie zwolniony ze służby i będzie mógł wrócić do domu. Ta misja była szczególnie nudna; cztery pieprzone dni holowania potężnych zbiorników z paliwem, wleczenie się do punktu spotkania ze zbliżającym się habitatem, lecącym w stronę Saturna. Własny kombinezon Tavalery zaczął już cuchnąć od gromadzącego się od czterech dni potu. Pani kapitan upomniała go z tego powodu, każąc mu wziąć prysznic w ubraniu. Suka, pomyślał. A teraz siedział sztywno i obserwował odczyty na panelu sterowania, zaś kapitan manewrowała trzema potężnymi zbiornikami, zbliżając się do habitatu. To było niełatwe zadanie; zużyli większość własnego paliwa Grahama lecąc nad biegun północny Jowisza, by uciec przez potężnym, jak w synchrotronie, promieniowaniem o energii milionów elektronowoltów, które istniało w okolicy równika. Nigdy jeszcze na żadnej misji nie musieli manewrować tak daleko od Jowisza, w odległości dwudziestu średnic planety pod Słońce, z dala od stożka potężnej magnetosfery planety i jej własnego, potężnego promieniowania. Ogon magnetosfery ciągnął się aż do orbity Saturna. Na głównym ekranie widać było habitat w nienaturalnych kolorach, widziany w podczerwieni. Tavalera wyjrzał przez bulaj i zobaczył jego niewyraźny zarys w świetle Słońca, które oświetlało długi, rurowaty korpus. Przypominał mu kawałek rury kanalizacyjnej unoszącej się w ciszy kosmicznej pustki.

–Zwalniam zbiornik numer jeden – powiedziała beznamiętnie kapitan. Tavalera zobaczył, że kontrolka zwalniania zapaliła się na zielono. Włączył powiększenie na swoim ekranie i dostrzegł małą armię techników w skafandrach kosmicznych i jednoosobowych skoczków transferowych unoszących się na drugim końcu habitatu, czekających, by złapać kulisty zbiornik i doczepić go do latającej rury kanalizacyjnej. Z pierwszym zbiornikiem wszystko poszło gładko, podobnie z drugim. Po czym kapitan powiedziała: –Ach. Tavalera poczuł, że serce zamiera mu w piersi. Mamy kłopoty. –Zbiornik trzy nie chce się odczepić – oznajmiła spokojnie. – Musisz wyjść na zewnątrz i zrobić to ręcznie. Tavalera zawsze panicznie bał się takiej możliwości. Nie miał nic przeciwko lataniu w śmiercionośnej próżni we wnętrzu statku, nawet rozmiarów komara, jak Graham. Ale wyjść na zewnątrz, nie mając na sobie niczego poza cienkim skafandrem – to było przerażające. Kapitan zdjęła z twarzy hełm sensorowy. –Co jest, cwaniaczku, nie dosłyszałeś? – warknęła. – Wskakuj w skafander. Musimy odczepić zbiornik, zanim ten pieprzony habitat nam odfrunie. Musimy, mruknął Tavalera w duchu. Powiedziała „musimy odczepić zbiornik”. Ale miała na myśli mnie. Ona tu zostaje. Z niechęcią odpiął pasy i odepchnął się od fotela, po czym pożeglował na tył modułu, gdzie przechowywano skafandry. Włożenie go i przypięcie wszystkich lin zajęło mu tylko dwadzieścia minut, ale kapitan klęła na niego, jakby to robił godzinami. Przyszła, żeby sprawdzić skafander i zrobiła to tak szybko, że Tavalera doskonale wiedział, że nie mogła zrobić tego poprawnie. A następnie popchnęła go w stronę śluzy. –Ruszaj się, dupku. Gaeta był głodny, zmęczony, spocony i ogólnie niezadowolony. Czekał na techników, którzy mieli otworzyć wewnętrzną klapę śluzy. Spoglądając na nich z opancerzonego skafandra zastanawiał się, czemu tym idiotas tarugas zajmuje tyle czasu wstukanie paru kodów za pomocą zamontowanej na ścianie klawiatury. Fritz przycisnął słuchawkę do ucha i wymruczał coś do miniaturowego mikrofonu przyczepionego koło jego ust. –Skąd to opóźnienie? – dopytywał się Gaeta. –To dyrektor działu ochrony – wyjaśnił Fritz. – Mają na zewnątrz trochę ludzi i chcą się upewnić, że żaden z nich nie znajdzie się w pobliżu tej śluzy, kiedy ją otworzymy. –Maldito. Nie wychodzę na zewnątrz. Chcę tylko postać przy otwartej śluzie. Nie powiedziałeś im o tym? –Wiedzą – Fritz przekrzywił głowę i znów przycisnął słuchawkę ręką. – Powtórz! – Posłuchał, pokiwał głową, po czym spojrzał na Gaetę. – Jeszcze pięć minut. Wtedy możemy uruchomić śluzę. –Pięć minut – mruknął Gaeta.

Holly podeszła i stanęła przed nim. Próbując coś dostrzec przez szkło hełmu wyglądała prawie jak mały elf. –Czy jest jakiś sposób, żeby ci podać to chili do środka? – spytała z uśmiechem. – Pewnie tam umierasz z głodu. Odwzajemnił uśmiech, zastanawiając się, czy dziewczyna widzi jego twarz przez bardzo ciemne szkło hełmu. W duszy podziękował jej za mimowolną hojność. Przez ponad rok Gaeta próbował zakwalifikować się na wyprawę lecącą na Saturna. Aż zadzwonił Wendell z centrali Astro Corporation i w ciągu niecałych dwóch tygodni wszystko dało się załatwić. A musiał tylko pilnować tego chudzielca, co wcale nie było trudnym zadaniem. Patrząc na Holly Gaeta zauważył, że wcale nie jest taka chuda; była smukła, zgrabna, a w ogóle bardzo atrakcyjna. Una guapa chiquita. –Zgadza się, umieram z głodu – rzekł do niej – ale nie ma możliwości otwarcia tej puszki tak, by nie zepsuć testu, który chcemy wykonać. Pokiwała głową ze smutkiem. Fritz brutalnie nakazał jej gestem, żeby się odsunęła i zwrócił się do techników: –Otwórzcie wewnętrzną klapę. –Mówiłeś coś o pięciu minutach – warknął zaskoczony Gaeta. Jeden z techników zaczął wystukiwać kod. –Pięć minut do otwarcia zewnętrznej klapy – odparł stanowczo Fritz. – Możemy się przygotować już teraz. Ja też nie jadłem kolacji. Gaeta zaśmiał się. Ciężka klapa lekko się uchyliła. Dwóch techników otworzyło ją na oścież. Skafander był olbrzymi i mógł przejść tylko przez jedną z ogromnych klap przeznaczonych do odbierania dużych ładunków. Skafander zbudowano tak, że nie zginał się w pasie ani w żaden inny sposób – tylko ramiona i nogi. W środku Gaeta miał wrażenie, jakby siedział wewnątrz czołgu. Dostrzegł Holly stojącą obok niego, patrzącą cierpliwie, jak przechodzi ciężkim krokiem przez klapę i staje obiema obutymi stopami w śluzie. –Zamykam wewnętrzną klapę – w słuchawkach wbudowanych w hełm rozległ się oschły głos Fritza. –Zrozumiałem, zamykasz wewnętrzną klapę – rzekł Gaeta. Wszyscy stali teraz za nim, poza ich polem widzenia. Widział panel sterujący śluzy powietrznej na grodzi po lewej, z czerwonymi i zielonymi znakami. Gdy wewnętrzna klapa zamknęła się, zrobiło się ciemniej, a jedno z czerwonych światełek stało się pomarańczowe, a następnie zielone. Gaeta został sam, odcięty w komorze o gładkich ścianach, jak olbrzymi robot w metalowym łonie. Czuł, że zaraz musi iść do toalety – jak zawsze, kiedy był zdenerwowany. Przejdzie. Lepiej, żeby przeszło, pomyślał – nie zadał sobie trudu z podłączaniem odpowiedniej rurki. –Wypompowywanie powietrza – rzekł Fritz. –Wypompowywanie powietrza – powtórzył Gaeta. Nie słyszał pomp wypompowujących powietrze z komory. Nie czuł nawet ich wibracji przez grube podeszwy butów skafandra. Ile już razy wkładałem ten skafander, zastanawiał się Gaeta. Po raz pierwszy na wędrówkę przez Mare Imbrium. Potem nurkowanie na Wenus. Potem ślizganie się na Jowiszu. Jakieś dziesięć, dwanaście prób przed każdym numerem. Około pięćdziesiąt razy. Czuję się w nim prawie jak w domu.

–Otwarcie luku zewnętrznego za trzydzieści sekund – rzekł Fritz. –Otwarcie za trzydzieści. –Pamiętaj, żadnych wygłupów. Gaeta potrząsnął głową wewnątrz hełmu. Ależ z tego Fritza histeryk. –Stoję i czekam, grzecznie jak pomnik – obiecał. – Żadnych numerów. –Dziesięć… dziewięć… Ech, fajnie byłoby wyjść stąd i trochę polatać. Może zrobić pętlę dookoła habitatu. Prędzej czy później będziemy musieli przetestować silniki skafandra. –Trzy… dwa… Fritz chyba zaraz narobi w gacie, pomyślał Gaeta i aż zachichotał. –Zero. Zewnętrzny luk otworzył się powoli. Na początku Gaeta nie zobaczył nic, tylko mroczną pustkę, po chwili jednak polaryzacja szybki hełmu wyregulowała się i pojawiły się gwiazdy. Tysiące gwiazd. Miliony gwiazd. Ostre małe punkciki światła znaczące pustkę jak brylanciki rozsypane na horyzoncie z czarnego aksamitu. A z boku, ukośna, lśniąca rzeka Drogi Mlecznej, wijąca się w przestrzeni wstęga, tajemnicza i kusząca. Gaeta nie był religijny, ale zawsze, gdy widział piękno prawdziwego świata, oczy zachodziły mu mgłą i szeptał ten sam hymn pochwalny: „Pańska jest Ziemia i co jest na Ziemi, jej długi okrąg z mieszkańcami swymi”.

AWARIA Jak homar po dnie morza, Tavalera pełzł, centymetr po centymetrze, wzdłuż sztywnej liny fulerenowej łączącej Grahama ze zbiornikiem paliwa. Dotarł do zbiornika i pełzł wolno od jednego uchwytu do drugiego po gigantycznej metalowej kuli. Gdy dotarł do kanciastego łącznika, przepiął linę do najbliższego zaczepu wbudowanego w zakrzywioną powierzchnię zbiornika. Bał się straszliwie pracować bez żadnego zabezpieczenia, ale liny skafandra były za krótkie jak na odległość między śluzą powietrzną Grahama a łącznikiem zbiornika z paliwem, który się zaciął. Bezpiecznie przypięty, pochylił się tak daleko do przodu, jak tylko zdołał, próbując skierować światło hełmu na łącznik, który nie chciał się odczepić. Zawsze, gdy wychodził w próżnię, sądził, że będzie mu zimno, w mroźnej próżni głębokiego kosmosu. I za każdym razem dziwił się, że w skafandrze jest tak gorąco. Jeszcze pięć minut i ugotuję się jak w garnku z zupą, poskarżył się w duchu. Mrugał, gdy pot zaczął ściekać mu do oczu, i przeklinał samego siebie za to, że zapomniał o opasce na czoło. –No i? – głos pani kapitan w skafandrze brzmiał jeszcze bardziej wrednie niż zwykle. –Próbuję ustalić, czemu się zaciął – rzekł Tavalera. – Jeszcze parę minut. –Skieruj na niego kamerę, popatrzę. Chętnie bym ci wpakował kamerę w ten chudy tyłek, burknął w duchu Tavalera. Posłusznie odpiął minikamerę od paska z narzędziami i wpiął ją do zaczepu na lewym rękawie skafandra. Lampa kamery oświetliła wyraźniej miejsce niż lampa na hełmie. –Nie mam pojęcia, czemu się zacięło – rzekł Tavalera, potrząsając głową w hełmie. – Jak dla mnie wszystko wygląda normalnie. Kapitan mruknęła coś tak cicho, że nie zrozumiał, po czym poleciła: –Sprawdź odbiornik. Tavalera wolał najpierw sprawdzić linę. Nie miał ochoty odpaść od zbiornika i odlecieć w przestrzeń międzyplanetarną. Pewnie, wszędzie dookoła było pełno łudzi z habitatu, ale skąd wziąć pewność, że ktoś go złapie? Albo w ogóle będzie próbował? –No i? – powiedziała głosem jeszcze bardziej cierpkim. –Pracuję nad tym – mruknął. Odbiornik sprawdzony; bateria była naładowana prawie do pełna i odbierała sygnał ze statku. –To pewnie jakiś problem mechaniczny – rzekł Tavalera. –Spróbuj przełączyć na ręczne. –Jeśli problem jest mechaniczny, to nic nie da. Posapując z niecierpliwością, zastanawiając się, ile promieniowania pochłania w każdej sekundzie, Tavalera wystukał polecenie ręcznego sterowania na miniaturowej klawiaturze odbiornika, co w rękawicy skafandra nie było takie łatwe. –Dalej nic – zameldował. –Widzę – odparła kapitan. – To musi być coś z mechaniką.

–Właśnie – już ci o tym mówiłem, kretynko, dodał w myślach. –Jeśli nie uruchomimy go w ciągu czternastu minut, nie uda nam się połączyć. Habitat będzie za daleko. I będziemy mogli polecieć do domu, pomyślał Tavalera. I niech ktoś inny z tych durni leci z tym pieprzonym zbiornikiem paliwa. Kto w ogóle wpadł na pomysł, żeby lecieć na Saturna? –Będziesz musiał rozłączyć ręcznie – rzekła kapitan. –Super. –Bierz się do roboty! Zobaczył, że metalowej zasuwy nie da się otworzyć ręcznie. Wykonano ją z asteroidalnego aluminium, grubego i mocnego, i skonstruowano tak, by pozostała zamknięta, aż nadejdzie właściwe polecenie elektroniczne. Gdyby otwierała się łatwo, mogłaby uwolnić zbiornik za wcześnie, czy nawet spowodować katastrofę. –Odetnij ją – poleciła kapitan. – Laserem. Tavalera spojrzał na Grahama, wiszącego jakieś sto metrów od kulistego zbiornika. Miał wrażenie, że wisi jakieś tysiąc kilometrów od niego. Przez przezroczysty bąbel modułu załogowego widział panią kapitan siedzącą na fotelu dowódcy, ale nie zdołał dostrzec wyrazu je twarzy. I bardzo dobrze, pomyślał. Przy niej nawet siekiera dobrze wygląda. –No, dalej – poganiała go kapitan. – Czas mija. Wyciągnął ręczny laser z paska z narzędziami, zastanawiając się, czy jego moc wystarczy do przecięcia aluminiowej zasuwy. Pewnie wyczerpię baterie skafandra i uduszę się tu. A ją to akurat obchodzi. –Rusz się! –Ruszam się – odwrzasnął, odbezpieczając laser i ustawiając jego tępą końcówkę o parę centymetrów od upartej zasuwy. Skrzywił się i nacisnął spust. Z zasuwy posypały się jasne, ostre iskry. Gaeta stał w śluzie, patrząc w kosmos, walcząc z chęcią, by pożeglować w przestrzeń. –Wszystkie systemy sprawne – oznajmił Fritz. – Jeszcze cztery minuty do końca testu. Cztery minuty, pomyślał Gaeta. W cztery minuty mógłbym oblecieć cały habitat. Wyjrzał i dostrzegł dwa wielkie okrągłe zbiorniki, które pojawiły się w polu widzenia; uwijało się wokół nich parę odzianych w skafandry postaci. Zbiorniki paliwa, pomyślał. Lepiej im nie przeszkadzać, pomyślał. Mężczyźni i kobiety przy pracy. Habitat obrócił się i pojawił się Jowisz, wielka, nadęta kula upstrzona bladymi, kolorowymi pasami, spłaszczona na biegunach, jak piłka plażowa, na której usiadł jakiś dzieciak. A dalej kolejna kula, bardziej oddalona od pozostałych. Albo może mniejsza. Kolejny zbiornik z paliwem? Gaeta przypomniał sobie, jak ktoś mówił o trzech. Przy zbiorniku unosił się mały statek. Może prom, pomyślał. I nagle dostrzegł pryskające ze zbiornika iskry. Co oni tam u licha robią? –Trzy minuty – znów rozległ się beznamiętny głos Fritza. Chyba był znudzony. Gaeta uśmiechnął się. Mam w zbiornikach wystarczająco dużo paliwa, żeby oblecieć dookoła całą tę rurę

kanalizacyjną, pomyślał. Fritz przestałby się nudzić. –Z czego się śmiejesz? Gaeta uprzytomnił sobie, że musiał głośno zachichotać, a Fritz to usłyszał. –Śmieję? Ja? –Nie, Człowiek z Księżyca – odparł Fritz. – Z czego się śmiałeś? –Z niczego – odparł Gaeta, nadal myśląc o tym, jak przyjemnie byłoby polatać dookoła habitatu. –No i? – spytała pani kapitan, tonem wrednym jak nigdy dotąd. Tavalera wyłączył laser i spojrzał na zasuwę. Promień wgryzł się do połowy. –Jeszcze parę minut – odparł. –Pośpiesz się. Zostało niecałe dziesięć minut. Kiwając głową w okrągłym hełmie Tavalera znów włączył laser. Bryznęły oślepiające iskry. –W czym problem? – w słuchawkach rozległ się jakiś nowy głos. Pewnie szef załogi habitatu, czekający na trzeci zbiornik z paliwem, pomyślał Tavalera. –Mamy awarię mechanizmu zwalniającego zbiornik – wyjaśniła kapitan. – Pracujemy nad tym. Poleci do was za parę minut. – Tym razem jej głos brzmiał o wiele bardziej uprzejmie niż wtedy, gdy zwracała się do Tavalery. –Punkt połączenia na okręgu przesuwa się poza wyznaczoną pozycję – pojawił się kolejny głos, męski, poirytowany. – A moim ludziom kończy się czas. Nie mieli przebywać na zewnątrz tak długo. –Poprawię kąt przechwytywania – rzekła kapitan, głosem pełnym napięcia. – To żaden problem. –Kończy nam się czas. –Tak, tak, prosimy o odrobinę cierpliwości, pracujemy nad tym. Pracujemy, prychnął w duchu Tavalera. –Tavalera! – kapitan wrzasnęła na niego tak głośno, że aż mrugnął – Kończ z tym! –Prawie skończyłem – rzekł, przekrzywiając ramię tak, by mógł zobaczyć zasuwę, którą prawie przeciął. Nagle laser zgasł. –Co się dzieje?! – wrzasnęła. –Nie wiem – mruknął Tavalera, potrząsając tym durnym laserem. – Pewnie kondensator musi się naładować. –Złam to! – Co? –Zasuwę, ty durniu! Jest prawie przecięta! Złap ją i złam! Szybko! Nie zastanawiając się, Tavalera rzucił laser, który odpłynął na swojej lince i złapał obiema rękami metalową zasuwę. Ani drgnęła.

–Złam ją! – wrzeszczała pani kapitan. – Szybko! W desperacji Tavalera chwycił laser jedną ręką, drugą nie puszczając zasuwy. Może kondensator trochę się naładował, pomyślał, naciskając spust. A potem wszystko stało się tak nagle, że nie miał szans zareagować. Laser wystrzelił parę pikosekundowych impulsów i zasuwa złamała się Tavalerze w ręce. Tavalera stracił równowagę i rozciągnął się jak długi. Puścił laser, który poleciał aż do końca linki, szarpnął w stronę Tavalery i wystrzelił kolejną serię impulsów, które trafiły w nogawkę jego skafandra. Krzyknął z bólu. Zbiornik z paliwem oderwał się od połączenia z Grahamem i zaczął dryfować w kosmos. –Oddala się od nas! – krzyknął szef załogi habitatu. –Nie mogę go zatrzymać! – wrzeszczała kapitan. Tavałerę nic to nie obchodziło. Ból przeszywający jego nogę był tak silny, że Tavalera o mało nie zaczął majaczyć. Wiedział, że umrze, zastanawiał się tylko, czy stanie się to z powodu utraty krwi czy uduszenia, gdy z jego skafandra ucieknie całe powietrze.

RATUNEK Nie mając nic lepszego do roboty poza staniem w śluzie i czekaniem, aż Fritz powie, że test się zakończył, Gaeta postukał w klawiaturę na nadgarstku skafandra, by posłuchać gadaniny załogi przyczepiającej zbiorniki do habitatu. Widać było, że coś jest nie tak z trzecim zbiornikiem, bo ciągle był daleko, obok promu, i ktoś używał tam lasera spawalniczego. Choć pewnie raczej ktoś tam coś tnie, nie spawa, pomyślał Gaeta. –…ty pieprzony durniu – rozległ się ostry głos kobiecy. – Jak u licha udało ci się przebić skafander? –Pomocy! – krzyczał ktoś, przerażony. – Krwawię! Krwawi? Przebity skafander? Gaeta zastanowił się. Wtedy rozległ się trzeci głos, męski, rozzłoszczony i zirytowany. –Zbiornik zszedł z kursu! Nie możemy go dosięgnąć! –Ja nie mogę nic zrobić – jęknęła kobieta. – Zszedł z trasy. –Pomocy… – głos tego, który krwawił. –Nie możemy cię złapać, do cholery! – zawył rozwścieczony męski głos. – Lecisz w niewłaściwym kierunku i już jesteś za daleko, żebyśmy mogli cię łapać. –Umieram… –To twoja wina, durniu – syknęła kobieta. Przełączając się z powrotem na częstotliwość interkomu, Gaeta odezwał się: –Włącz wszystkie kamery, Fritz. –Co? Co ty chcesz zrobić? –Włącz wszystkie kamery, do licha! – warknął Gaeta, wyskakując ze śluzy. To mi wygląda na robotę dla Supermana, dodał w duchu. Silniki odrzutowe skafandra odpaliły gładko i Gaeta poczuł, że leci w kierunku zbłąkanego zbiornika z paliwem w absolutnej ciszy kosmosu. W słuchawkach jednak wcale nie panowała cisza. –Wracaj! – wrzeszczał Fritz. – Nie możesz… Gaeta wyłączył interkom i przełączył się na chaotyczną paplaninę pozostałych. –…nic nie możemy zrobić, do cholery – jęczał szef załogi. –On tam umrze! – rozpaczała kobieta. Ranny milczał. –Cicho – odezwał się Gaeta do mikrofonu. – Złapię go. –Kto to jest, u licha? –Manuel Gaeta – wyjaśnił. – Lecę do rannego. Widzicie mnie? –Tak! – kobieta i szef załogi wykrzyknęli to równocześnie. Zbiornik z paliwem rósł w oczach. Jezu, pomyślał Gaeta, ależ to wielkie! Na przekór wszystkiemu roześmiał się. Huevos tremendos. –Jak on się nazywa? – spytał Gaeta pędząc w stronę zbiornika. – Co?

–Kto to powiedział? –Jak się nazywa ranny. Jak ma na imię? –Tavalera – odparła kobieta. – Raoul Tavalera. Chicano, pomyślał Gaeta. –Hej, Raoul – zawołał. – Abla Espanol? Cisza. –Raoul! – wrzasnął Gaeta. – Raoul Tavalera! Jesteś tam? Żyjesz? –Tutaj… jestem – mówił z trudem. – Ale już niedługo… –Trzymaj się, chłopie – rzucił Gaeta. Zbiornik z paliwem wypełniał większość jego pola widzenia, olbrzymia metalowa kula pędząca mu na spotkanie. – Twój skafander pewnie uszczelnił się sam, może też zatamował krwawienie. Cisza. –W co się zraniłeś, chłopie? – spytał Gaeta zwalniając i przygotowując się do spotkania z potężną kulą. –W nogę… –A, to nic poważnego. Wyjdziesz z tego. –Hej, Gaeta, czy jak ci tam – wtrącił szef załogi. – Zbieram swoich ludzi, żeby nabrali powietrza i wysyłam jeszcze parę skoczków, będziemy łapać ten zbiornik. –A Tavalera? – warknęła kobieta. Gaeta dryfował nad krzywizną zbiornika, szukając rannego. –Widzę go! – zawołał. – Zajmę się nim. Tavalera unosił się parę metrów nad powierzchnią zbiornika, przypięty liną. Gaeta dostrzegł na jego lewej nodze trzy wypalone ślady. Sztywny skafander poza tym wyglądał na nieuszkodzony. Mankiet awaryjny na pewno uszczelnił nogę tak, jak powinien. Gaeta odczepił linę Tavalery i przypiął ją do swojego skafandra. Następnie ruszył w stronę śluzy trzymając w ramionach rannego astronautę. –Żyjesz, chłopie? – spytał Tavalery, postukując w szybkę hełmu. Tavalera otworzył oczy. –Kto ty, u licha, jesteś? – spytał półprzytomny. –Twój anioł stróż, chłopie. Twój pieprzony anioł stróż. Holly obserwowała całą akcję na przenośnym monitorze Fritza. Stojąc wraz z innymi technikami dostrzegła Gaetę wlatującego z powrotem do śluzy, z rannym astronautą w potężnych ramionach opancerzonego skafandra. Uratował go, pomyślała Holly, czując, jak jej bije serce. Ocalił mu życie. Technicy uruchomili śluzę, a Holly podbiegła do ściennego telefonu przy wewnętrznym luku i wezwała służby medyczne. Na twarzy lekarza odmalowało się zaskoczenie, co było widać nawet na miniaturowym ekranie ściennego telefonu, ale dyżurny obiecał przysłać ekipę do śluzy za pięć minut.

Wewnętrzny luk stanął otworem i wtoczył się Gaeta, nadal trzymając rannego mężczyznę w skafandrze. –Zarejestrowałeś wszystko? – rozległ się potężny, spotęgowany przez wzmacniacz głos Gaety. – Włączyłeś wszystkie kamery? –Tak, tak – odparł Fritz, nieco zirytowany. – Nie bój się, będziesz we wszystkich wiadomościach. Na korytarz śluzy wpadli lekarze w białych fartuchach; za nimi jechały automatyczne nosze i wózek ratowniczy. Szybko zdjęli rannemu hełm, nałożyli mu na twarz maskę z tlenem, zsunęli skafander z górnej części ciała i wbili strzykawkę w ramię. Potem szybko zabrali go do izby chorych w wiosce. Holly zwróciła się do Gaety, który jeszcze nie wyszedł ze skafandra. –Ocaliłeś mu życie – rzekła, podnosząc wzrok. Przez ciemną szybkę hełmu prawie nie widziała jego twarzy. –Poprawił nasz wizerunek w mediach – wtrącił ostro Fritz. –Zaryzykował własnym życiem i uratował człowieka, który był w niebezpieczeństwie. Wzdychając z irytacją, Fritz rzekł: –Tak, zaryzykował własnym życiem, ale również skafandrem, który jest wart kilkaset milionów. – Spojrzał na Gaetę i dodał: – Zawsze możemy znaleźć kolejnego śmiałka, ale zbudowanie nowego skafandra nie byłoby już tak łatwe. Ani tanie. Gaeta zaśmiał się; jego śmiech odbił się echem po metalowych ścianach korytarza jak grzmot. –Daj spokój, Fritz, wracajmy do warsztatu i pomóż mi wy plątać się z tej puszki. Holly maszerowała przy Gaecie, nadal trzymając w dłoni pojemnik z chili. Uprzytomniła sobie, że pewnie jest zimne jak lód. Gaeta kroczył korytarzem jak ociężały robot w kiepskim filmie, z Fritzem u boku. Technicy trzymali się za nimi. Wreszcie dotarli do warsztatu i technicy otworzyli klapę z tyłu skafandra. Gaeta wypełzł, wyprostował się i leniwie wyciągnął ręce nad głową. Holly usłyszała, jak trzasnęły mu kręgi. –Do licha, jak przyjemnie – oświadczył z uśmiechem. Podeszła bliżej i zobaczyła, że ubranie ma mokre od potu. Śmierdział jak stare skarpety. Gaeta zauważył jej wahanie. –Pewnie powinienem skoczyć pod prysznic, nie? Fritz był nadal nieszczęśliwy. –Nie planowaliśmy lotu w przestrzeń. Nie powinieneś był tego robić. A gdyby napęd zawiódł? Nie przetestowaliśmy go jeszcze jak trzeba. Gaeta wyszczerzył zęby. –Fritz, wszystko działa bezbłędnie. Nie bądź taki ponury fregado. Przecież nie mogłem go tam zostawić, zginąłby. –A jednak nie miałeś prawa… –Daj spokój, Fritz. Już po wszystkim, nic się nie stało twojemu cennemu skafandrowi. Poczekaj chwilę,

mała – zwrócił się do Holly. – Muszę się pozbyć tych ciuchów i wziąć prysznic. Wolnym krokiem udał się do łazienki przy warsztacie, pogwizdując coś po cichu. Holly patrzyła, jak technicy tłoczą się wokół skafandra, sprawdzają wszystkie układy i zamykają je jeden po drugim. Gaeta wrócił, z mokrymi i zaczesanymi do tyłu włosami, w czystym kombinezonie. –Dokąd idziemy jeść? – spytał. – Umieram z głodu. Fritz spojrzał na zegarek. –Wszystkie restauracje są już teraz zamknięte. Będziemy musieli zjeść w domu. Holly podniosła plastikowy pojemnik. –Mam trochę chili, ale trzeba je odgrzać. –Chili! Świetnie! – ucieszył się Gaeta. Holly spojrzała na Fritza i pozostałych techników. –Ale dla wszystkich nie starczy. Gaeta ujął ją za rękę i poprowadził w stronę drzwi laboratorium. –Dla dwóch osób starczy, nie? Ta banda dziwaków sama zrobi sobie jakąś kolację. Holly pozwoliła zaprowadzić się na korytarz i nie obejrzała się na pozostałych. Malcolm będzie musiał to zauważyć, kołatało jej się po głowie. Charles Nicholas był pulchnym, pozbawionym podbródka człowieczkiem, który nauczył się ubierać tak, że nawet w zwykłej sportowej koszuli i wygodnych spodniach wyglądał elegancko. Jako starszy pracownik na dyżurze w dziale łączności oglądał wyczyn Gaety z fascynacją. Jego asystentka, Elinor, była przez przypadek jego żoną. Była nieco wyższa od niego, o wiele chudsza, i nosiła się jeszcze lepiej od niego. Zawsze próbowali pracować razem na jednej zmianie. Spędzali ze sobą większość czasu podczas dnia i oczywiście spali w jednym łóżku. Kiedy jednak Charles komentował z entuzjazmem sukces akcji ratunkowej Gaety, Elinor wyrażała pewne wątpliwości. –Mogli to wszystko wyreżyserować – powiedziała mężowi piskliwym, dziwnie seksownym głosem. Charles odtworzył nagranie ponownie. –Wyreżyserować? Jak? To był wypadek. Ten dzieciak mógł zginąć. –Mogli to wszystko zorganizować całe tygodnie temu. Robią sobie dobrą prasę. –Przecież oglądaliśmy tylko my i ludzie, którzy byli akurat w próżni. –Ale mają to wszystko nagrane, prawda? Wyślą to sieciom informacyjnym, na Ziemię. Charles potrząsnął głową. –Będą musieli uzyskać na to pozwolenie. Vyborg będzie musiał się zgodzić, on odpowiada za kontakty z dziennikarzami. –Zgodzi się – rzekła Elinor. – Wystarczy, że poproszą. On lubi rozgłos.

–Profesor Wilmot nie. –Więc nie będą pytać Wilmota. Zapytają Vyborga, a ten zgodzi się i nie będzie pytał góry. –Tak sądzisz? –Załóż się o pięć kredytów – zaproponowała Elinor. Charles nie powiedział nic, rozmyślając, że Elinor prawdopodobnie ma rację. Zwykle tak było. I po chwili zadzwonił ktoś nazwiskiem Van Helmholtz, który przedstawił się jako główny technik Gaety, prosząc o pozwolenie na przesłanie nagrania na Ziemię i do Selene. Charles przełączył rozmowę na prywatną linię Vyborga. Nie minęło dziesięć minut, jak Vyborg zadzwonił i udzielił pozwolenia. –Wisisz mi piątkę – rzekła Elinor, uśmiechając się złośliwie. –Nie zakładałem się. –Żadna różnica – odparła wyniośle. – Odniosłam zwycięstwo moralne. Próbował zmienić temat. –Zastanawiałaś się już, jak mamy nazwać naszą wioskę? –Wszystko jest lepsze niż wioska C – odparła. –Moim zdaniem powinniśmy wybrać jakąś ważną postać z literatury. Może Cervantesa. Albo Szekspira. –Wiesz, że obaj zmarli w tym samym roku? –Nie wiedziałem. –Tak, 1616. Możesz sprawdzić. –Nie wierzę ci. –Założysz się o piątkę? –O to mogę się założyć – odparł Charles i wyciągnął rękę. Wymienili uścisk dłoni. Jesteśmy małżeństwem od ponad dziesięciu lat, a on nadal nie zauważa, że zakładam się tylko o rzeczy, których jestem pewna. Uśmiechnęła się łagodnie do męża. I między innymi za to go kocham. Holly i Gaeta kroczyli wolno ścieżką, biegnącą łagodnie pod górę, która prowadziła do jej budynku mieszkalnego. Było już dobrze po północy; habitat przełączył się na tryb nocny. Okna słoneczne były zamknięte i wszystko było pogrążone w ciemności – świeciły tylko małe światełka na tyczkach wbitych na skraju ścieżki i okna niektórych mieszkań. –Popatrz na gwiazdy – rzekł Gaeta, zatrzymując się pośrodku ścieżki. –To nie są gwiazdy – odparła Holly. – To światła budynków nad nami. –Tamte wyglądają jak płatki kwiatu – rzekł pokazując coś w górze. – Powinniśmy je nazwać gwiazdozbiorem Kwiatu. Zachichotała. –To są tylko światła, Manny. Widzisz te, wijące się, tam?

–również uniosła rękę. – To są ścieżki rowerowe między fabryką żywności a wioską C. A sama wioska… –…wygląda jak olbrzymia kałamarnica, prawda? Zobacz, tu ma korpus, a tam sterczą macki. Stała tak blisko niego, że w ciemności czuła ciepło jego ciała. –A co to jest? – spytała, wskazując na schludny rządek świateł w miejscu, gdzie znajdował się jeden z sadów. –Zaraz zobaczymy – mruknął. – A może konstelacja „Kółko i krzyżyk”? Roześmiali się i nagle znalazła się w jego ramionach. Pocałował ją. Rany, pomyślała Holly, w co ja się pakuję? –Zabrał go tutaj? – spytał Eberly. Eberly stał przy kuchennym zlewie z miską płatków śniadaniowych w ręce. Kananga wpadł bez zapowiedzi, stuknął raz w drzwi apartamentu i wszedł, nie czekając na zaproszenie. Eberly był pewien, że wieczorem zamknął drzwi na klucz. Jak Kananga je otworzył? Na Ziemi pracował w policji, przypomniał sobie Eberly. Musiał się nauczyć, jak pokonywać zamknięte drzwi i wchodzić bez pukania. Kananga pokiwał głową z ponurą miną. –Jest w szpitalu. Rany na nodze nie są groźne. Laser spowodował kauteryzację tkanki, więc krwawienie było bardzo niewielkie. Ucierpiał głównie z powodu szoku. –Jak długo będzie musiał zostać w szpitalu? – spytał Eberly, z roztargnieniem sypiąc płatki do miski. – Powinniśmy jak najszybciej odesłać go na stację na orbicie Jowisza. –Już za późno – odparł Kananga, stając po drugiej stronie lady, która oddzielała kuchnię od salonu. – Oddaliliśmy się od Jowisza na tyle, że wysłanie zwykłego statku, żeby go zabrał, nie ma sensu. To musiałby być szybki statek, a ludzie ze stacji nie mają ochoty na takie ekstrawagancje. –Chcesz powiedzieć, że mamy na głowie tego faceta? Kanaga znów skinął głową. –Lekarze trzymają go pod kwarantanną, dopóki nie ustalą, czy w krwiobiegu nie ma czegoś szkodliwego. –Ale on nie może tu zostać! Habitat to nie schronisko dla bezdomnych! –Mam go wypchnąć przez śluzę? Eberly patrzył na pułkownika. Pytanie miało być śmieszne, ale na ciemnej, całkowicie poważnej twarzy nie było widać śladu uśmiechu. –Nie wygłupiaj się – prychnąl Eberly. –Więc musi tu zostać. Tak na marginesie, jeszcze o tym nie wie. Ktoś będzie musiał mu o tym powiedzieć. Nie będzie zachwycony. Eberly odstawił miskę z płatkami na ladę i przeszedł do salonu. –Wyślę Holly, żeby mu powiedziała. Albo Ruth Morgenthau, ona jest szefem działu zasobów ludzkich. Będą musieli go jakoś wcisnąć do populacji habitatu. –Nie będzie zachwycony – powtórzył Kananga. – Miał za parę tygodni wrócić na Ziemię.

–Będzie musiał tu zostać, chyba że zafunduje sobie szybki statek, żeby go zabrał. –Będzie się tego domagał od nas. Eberly potrząsnął głową. –Nie mamy takich rezerw w budżecie. Wilmot nie pozwoli na wydanie takich pieniędzy. Nie może. Nie mamy żadnych pieniędzy w nadmiarze. –Może jakiś serwis informacyjny – podpowiedział Kananga. –Akcja ratownicza była niezłą sensacją w dzisiejszych wiadomościach. –Może. Poproszę Vyborga, żeby rozeznał się w sprawie. –Eberly zawahał się i z namysłem potarł podbródek. – Z drugiej strony, może uda się go jakoś wykorzystać. –Jak? –Jeszcze nie wiem. Ale powinien być jakiś sposób. Mamy w końcu w naszym gronie prawdziwego bohatera, tego kaskadera Gaetę. –To autsajder. Wykona swój numer i wraca na Ziemię. –Wraca na Ziemię? Ktoś wyśle po niego statek? Kananga wyglądał na zaskoczonego. –Nie zastanawiałem się nad tym. Może zabierze ze sobą tego rozbitka. –Może. A tymczasem powinniśmy się zastanowić, jak go wykorzystać. Albo ich obu. –Jak? – spytał znów Kananga. –Bohaterowie zawsze się przydają – odparł Eberly – jeśli da się nimi manipulować. Muszę się zastanowić, jak przeciągnąć Gaetę do naszego obozu. Kananga wzruszył ramionami. –Jednym możemy się pocieszać. –Czym? – Eberly obrzucił go ostrym spojrzeniem. –Nic takiego już się nie stanie. Stacja na orbicie Jowisza była ostatnią ludzką siedzibą w Układzie. Teraz nie ma już nikogo przed nami. Po tych słowach odwrócił się i wyszedł. Eberly uświadomił sobie, że ma rację. Habitat żeglował teraz tam, gdzie jeszcze nigdy nie dotarł żaden człowiek. Dalej niż pogranicze, w nieznane. Eberly zmarszczył brwi i poszedł sprawdzić drzwi wejściowe. Były solidnie zamknięte. A jednak Kananga wszedł, jakby były otwarte na oścież.

425 DNI PO STARCIE Holly budziła się wolno, zastanawiając się, czy to wszystko nie było tylko snem. To się jednak naprawdę stało, wiedziała doskonale. To się naprawdę stało. Manny już wyszedł, no tak. Kochali się, a potem odszedł, zostawiając ją senną, omdlewającą i ciepłą od dotyku jego dłoni, ust, jego ciała. Uśmiechnęła się do sufitu. Potem zachichotała. Muszę powiedzieć Don Diego, że zrobił świetne chili. Jak napój miłosny. Rzuciła okiem na cyfrowy zegar na nocnym stoliku. Powinna już wstać, wziąć prysznic, ubrać się i iść do biura. Leżała jednak w zmiętych, przepoconych prześcieradłach i rozmyślała. Ze słodkich wspomnień wyrwała ją nagła myśl. Malcolm! Co będzie, jak się dowie? Przecież tylko chciałam, żeby był trochę zazdrosny i mnie zauważył. Teraz mnie znienawidzi! Zadzwonił telefon. –Wyłącz obraz – rzekła ostrym tonem. – Odbierz. Pół metra nad jej łóżkiem pojawiła się twarz Malcolma. Dowiedział się, jęknęła w duchu. Już wie! Holly poderwała się i usiadła, zakrywając się prześcieradłem, choć wiedziała, że Eberly jej nie widzi. Czuła się winna i to uczucie zdominowało wszystkie inne. –Holly, jesteś tam? – spytał Eberly pochylając się lekko, jakby w ten sposób miał przywołać jej obraz w swoim mieszkaniu. –Tak, Malcolm – odparła, starając się mówić normalnym tonem. – Trochę się dziś spóźnię. Jeśli chodzi o tego człowieka, którego Gaeta ściągnął wczoraj na pokład – rzekł Eberly, ignorując drżenie w jej głosie – to on ma zostać w habitacie, dopóki ktoś nie zechce przysłać statku, żeby go zabrał. Nie wie, pomyślała. Odczuła taką ulgę, że o mało nie opadła z powrotem na poduszki. –Tak? – ledwo zdołała wyjąkać w stronę obrazu Eberly’ego – Chcę, żebyś z nim porozmawiała, jak tylko lekarze podejmą decyzję o zakończeniu kwarantanny. Potrzebujemy jego pełne dossier. Nie wie, powtórzyła sobie w duchu. Wszystko w porządku. Nie wie. –Rozumiem. Oczywiście. –Dobrze. Postaraj się to zaraz załatwić. Mózg Holly znów zaczął działać. –Powiedziałeś Morgenthau? – spytała. Zmarszczył czoło. –Mówię tobie. Pokiwała głową. –Dobrze. W porządku. Powiem jej. Wiesz, ona lubi, jak jej się o wszystkim mówi. –Przypilnuj tego – rzekł, prawie ze złością. –OK. Tak zrobię. Chyba w końcu zauważył niechęć w jej głosie. –Holly, może ja porozmawiam z Morgenthau? Serce jej zadrżało. –Och, Malcolm, nie chcę ci robić kłopotu.

W duchu jednak ucieszyła się. Więc jednak się troszczy! Troszczy się o mnie! –Zaraz do niej zadzwonię – oznajmił z uśmiechem. – Zanim dotrzesz do biura, będzie już o wszystkim wiedziała. –Dzięki, Malcolm. –Nie ma sprawy – odparł, po czym rozłączył się i obraz znikł. A Holly została w łóżku, przerażona nagle tym, że kochała się z innym mężczyzną, w strachu, że Malcolm się o tym dowie. Ruth Morgenthau wkroczyła do swojego gabinetu i zastała tam siedzącego przed jej biurkiem i czekającego na nią Sammiego Vyborga. –Myślałam, że będziesz oglądać przelot koło Jowisza – rzekła, obchodząc biurko dookoła i opadając ciężko na wyściełane krzesło. Vyborg pochylił się na krześle. –Wyczyn tego kaskadera przyćmił przelot. Wszystkie sieci to pokazały. –No i co? – spytała. – Dlatego przyszedłeś? Bo jeśli chodzi o naszego rozbitka – rzuciła lekkim tonem – to już rozmawiałam o tym z Eberlym. Kazał Holly… –Nie chodzi o rozbitka – warknął Vyborg. Przyjrzała mu się uważnie. Jego wąska twarz, przypominająca oblicze kościotrupa, była jeszcze bardziej ponura niż zwykle, spięta od tłumionego gniewu. –O co więc chodzi? –Eberly obiecał, że zostanę szefem działu łączności. Ale nic nie robi, żeby do tego doprowadzić. –Takie rzeczy muszą potrwać, Sammi – próbowała zagrać na zwłokę Morgenthau. – Doskonale o tym wiesz. Cierpliwości. –Nie kiwnął nawet palcem – upierał się Vyborg. –Cierpliwości, Sammi. Cierpliwości. Ku jej zdziwieniu Vyborg uśmiechnął się. Morgenthau pomyślała, że wygląda jak uśmiechający się wąż pełznący do ofiary. –Widziałem kiedyś taki dowcip rysunkowy – rzekł wolno. – Dwa sępy siedzą na gałęzi uschniętego drzewa. I jeden mówi do drugiego: „Cierpliwości, do cholery! Chętnie bym kogoś zabił”. Morgenthau poczuła, że się czerwieni, słysząc jego wulgarny język. –A kogo masz zamiar zabić? –Oczywiście te dwie osoby, które stoją na mojej drodze do najwyższego stanowiska w dziale łączności Nie radziłabym… Żaden z nich nie jest wierzącym. Szef działu to Żyd, nie przestrzegający zasad własnej religii. Drugi to emerytowany Meksykanin, który spędza więcej czasu na grzebaniu w ziemi niż przy biurku. Z nim powinno pójść łatwo.

–Nie wolno ci nic robić bez zgody Eberly’ego. –Przestań się ze mną drażnić. Oboje wiemy, że Eberly jest tylko figurantem. Ty tu naprawdę rządzisz. –Nie wolno ci nie doceniać Eberly’ego. On potrafi zjednywać sobie ludzi. Umie hipnotyzować tłumy. Nie chcę, żebyś postępował pochopnie. –Tak, tak. Ale wierzę staremu porzekadłu, że Pan pomaga tym, którzy chcą pomóc sobie. Mam dość czekania. Czas działać. Morgenthau ściągnęła usta z dezaprobatą, ale nic nie powiedziała. Wykąpana, uczesana i ubrana Holly zadzwoniła do Morgenthau przed wyjściem z mieszkania. –Doktor Eberly chce, żebym porozmawiała z tym nowym przybyszem – powiedziała do pulchnego obrazu Morgenthau. – Sprawdziłam w dziale medycznym, dziś kończy mu się kwarantanna, więc pójdę prosto do niego, a nie do biura. Holly wygłosiła tę przemowę oznajmiającym tonem – nie było to ani pytanie, ani prośba o pozwolenie. Nazwisko Eberly’ego wystarczało zamiast pozwolenia. Morgenthau najwyraźniej była tego samego zdania. –Eberly już dzwonił i powiedział mi o tym. Ale dzięki, że zadzwoniłaś, Holly. Zobaczymy się w biurze, jak wrócisz ze szpitala. Raoul Tavalera siedział na szpitalnej werandzie, oszklonym bąblu na szpitalnym dachu. Choć był późny poranek i promienie Słońca wpadały przez okna słoneczne habitatu, Holly miała wrażenie, jakby dzień był nieco pochmurny. Światło Słońca było jakieś słabsze, jakby przefiltrowane przez cienką warstwę chmur. Jesteśmy pięć razy dalej od Słońca niż Ziemia, pomyślała. Nic dziwnego, że Słońce świeci słabiej. Tavalera miał na sobie kiepsko dopasowany szary kombinezon, a na jego długiej, końskiej twarzy malował się wyraz przygnębienia, wręcz rozpaczy. Nie wstał z krzesła, kiedy Holly podeszła i przedstawiła się. Miała na sobie bladoróżową bluzę i ciemnoszare spodnie: biurowy mundurek. –Jestem z działu zarządzania zasobami ludzkimi – wyjaśniła Holly, przysuwając sobie krzesło i siadając obok Tavalery. Nawet się nie ruszył, żeby jej pomóc. Uśmiechnęła się i mówiła dalej: –Przyszłam tu, żeby wydobyć z pana całą historię pana życia. –Czy to prawda? Utknąłem tu na cały pieprzony rok? –Tak, chyba że ktoś wyśle po pana statek. Obawiam się, że leci pan z nami aż na Saturna. –A kto, do kurwy nędzy, miałby wysyłać po mnie statek!? Jestem zwykłym dupkiem inżynierem, pieprzonym wołem roboczym i tyle. Holly wzięła głęboki oddech. –Panie Tavalera, święta nie jestem, ale byłabym wdzięczna, gdyby wyrażał się pan nieco oględniej. Rzucił jej długie spojrzenie. –Wierząca? –Niespecjalnie. Nie chodzę do kościoła. –Pieprze.. hm, to znaczy, chciałem powiedzieć, przede wszystkim to Nowa Moralność mnie tu wysłała.

Miałem odsłużyć dwa lata w służbie publicznej. Bez możliwości wyboru. –Rozumiem. –Serio? Zostało jeszcze tylko parę tygodni i miałem lecieć do domu. A teraz lecę na pieprzo… na Saturna, na litość boską. Holly wskazała roztaczający się z dachu widok na wioskę i piękny zielony krajobraz habitatu. –Wie pan, są gorsze miejsca. Może się tu panu spodoba. –Mam na Ziemi rodzinę. Przyjaciół. Chcę wrócić do starego życia… – głos mu się załamał. Holly dostrzegła, że z trudem panuje nad sobą, by nie wpaść w szał. –Może im pan wysyłać wiadomości. Znajdziemy tu dla pana jakąś użyteczną pracę. Założę się, że polubi pan życie tutaj. Tavalera obrzucił ją nienawistnym spojrzeniem. –Wiem, że dla pana wydaje się to katastrofą – rzekła Holly, przedstawiając wszystko tak zdroworozsądkowo, jak tylko mogła – ale jest pan tutaj i powinien to jak najlepiej wykorzystać. –Łatwo pani mówić – odburknął Tavalera. –Podczas pana pobytu tutaj zrobimy wszystko, żeby pomóc. –Zrobimy? –Ludzie w habitacie. Dział zasobów ludzkich. –Pani też? Holly pokiwała głową. –Tak, pracuję w dziale zasobów ludzkich. Na twarzy Tavalery pojawił się cień uśmiechu. Ale bardzo niewyraźny. Eberly przechadzał się leniwie ścieżką wijącą się brzegiem jeziora, w towarzystwie Morgenthau. –Jak przyjemnie jest na wolnym powietrzu – powiedział. – Z dala od oczu podglądaczy i uszu podsłuchiwaczy. –Szpiegują cię? – spytała Morgenthau. Wiedziała, jak łatwo nakleić na ścianie albo suficie mikrofon grubości jednej cząsteczki. Kamery nie większe od kropli można było wpakować prawie wszędzie. –Pewnie nie. Wilmot jest zbyt naiwny, żeby zrozumieć, co robimy. Dobrze jednak przygotować się na wszystkie ewentualności, prawda? –Mamy problem z Vyborgiem – rzekła, jakby ogłaszała coś ważnego. –Niecierpliwi się, wiem. –To coś poważniejszego niż brak cierpliwości – odparła Morgenthau. – Grozi, że zrobi coś niemiłego. –Niemiłego? – Eberly poczuł niepokój. – Co masz na myśli? –On nie chce czekać aż usuniesz tych dwóch ludzi w dziale łączności – odparła spokojnie Morgenthau. –

Chce się sam nimi zająć. Eberly poczuł, jak ogarnia go fala strachu. –Co za żmija! Wszystko popsuje. W duchu zaczął się zastanawiać, jak może go powstrzymać. Jak może zapobiec tragedii, a jednocześnie by Vyborg nie wyszedł na kogoś słabego, nieskutecznego? Chcę, żeby byli wobec mnie lojalni, ale jeśli będę próbował ich powstrzymać, zrobią to tak czy inaczej. I co się ze mną stanie? Odeślą mnie na Ziemię, kiedy dotrzemy na Saturna. Do więzienia! –Mówię ci, że on ma zamiar użyć siły – przypomniała Morgenthau. Powstrzymanie się przed wyłamywaniem sobie palców wymagało od Eberly’ego sporego wysiłku. –Co mogę zrobić? Jak mam go powstrzymać? Morgenthau uśmiechnęła się z wyższością. –Nie powstrzymuj go. – Co? –Niech działa. Upewnij się tylko, że od niego nie można dotrzeć do nas. Eberly patrzył na nią, próbując zrozumieć, co powiedziała. Szła przy nim, jak na niedzielnym spacerze. –Chcemy, żeby Vyborg przejął dział łączności – tłumaczyła. – Jeśli jest gotów, żeby podjąć ku temu jakieś kroki, po co mielibyśmy go powstrzymywać? –A jeśli posunie się do zbrodni? Jeśli go nakryją, złapią, aresztują? –Dlatego właśnie musimy zadbać, żeby nikt nas z nim nie łączył. Chyba że mu się uda. –Ale jeśli nie… –Jeśli mu się uda, przybliży nas o krok do celu. Jeśli nie, uczciwie powiemy, że nie mamy z tym nic wspólnego. –A jeśli mu się nie uda – zastanawiał się Eberly – schwytają go, a on obciąży mnie? –Pokażesz czyste ręce i serce bez winy – odparła Morgenthau słodkim tonem. – Przy twojej sile perswazji jestem pewna, że łatwo przekonasz Wilmota i wszystkich innych, że zostałeś fałszywie oskarżony. I to będzie prawda. Eberly kroczył w milczeniu, a Morgenthau starała się za nim nadążyć. Ona chce, żeby Vyborg zaczął działać. Jeśli nawet popełni morderstwo, ona popiera działanie. Ale dlaczego, zastanawiał się. Odpowiedź nadeszła natychmiast: bo to da jej większą władzę nad Vyborgiem. I większą władzę nade mną. Pozwala mi być publicznym figurantem, bo potrafię zarządzać ludźmi i skłonić ich do działania. Ale to ona jest szarą eminencją. To ona ma prawdziwą władzę.

KAPLICA MIĘDZYWYZNANIOWA W habitacie jest dziesięć tysięcy dusz, a mała kaplica międzywyznaniowa tylko jedna; można by pomyśleć, że Dom Boży będzie pełen o każdej porze dnia i nocy, rozmyślała Ruth Morgenthau padając na kolana w pierwszej ławce. Tymczasem nie ma tu nikogo, oprócz mnie. Poczuła, jak wypełniają zimny gniew. Dziesięć tysięcy ludzi i nikt z nich nie kocha Boga na tyle, by uklęknąć tu w modlitwie. Tylko ja. Nie ma tu nikogo oprócz mnie. Niezupełnie, napomniał ją wewnętrzny głos. Bóg tu jest. Pochyl głowę w modlitwie. Wyznaj swoje grzechy i błagaj swojego Stwórcę o przebaczenie. Morgenthau modliła się. Znalazła Boga – czy raczej, Bóg znalazł ją – kiedy była chudą, czternastoletnią prostytutką na zaśmieconych ulicach Norymbergi, co dzień o krok bliższą śmierci z powodu niedożywienia, chorób i narkotyków. Święci Apostołowie uratowali ją, uleczyli jej ciało i oczyścili duszę. Głód jednak został. Po jakimś czasie zrozumiała, że głód to dzieło szatana, podstępny, nieopanowany głód, który sprowadziłby na nią wieczne potępienie, gdyby nie poświęcała służbie Bogu każdej chwili na jawie. Modliła się o ukojenie, o siłę, która pozwoli jej pokonać nieustanną, palącą potrzebę. Często modliła się o śmierć, gdyż myślała, że jedynie śmierć przyniesie kres torturom jej duszy. Odmawiała sobie towarzystwa kobiet, spała sama w mnisiej celi, by walczyć z pokusą, by odegnać dręczący ją głód. W końcu znalazła substytut, niegroźną namiętność, która pomogła jej przezwyciężyć głód. Władza. Dzięki temu, że pracowała z mężczyznami, spędzając prawie cały czas z mężczyznami, których nienawidziła i których się bała, w końcu opanowała reguły gry o władzę. Specjalnie pozwoliła swemu ciału, by utyło, by stało się nieatrakcyjne fizycznie. Ale doskonaliła umysł i instynkty. Pięła się po szczeblach kariery w organizacji Świętych Apostołów. Nikt jej nie podejrzewał o walkę z namiętnością. I kobiety, i mężczyźni, żywili szacunek do jej coraz większej władzy. Kiedy poproszono ją o udanie się na misję do Saturna, zgodziła się z ochotą. –Wybraliśmy człowieka, który zorganizuje bogobojny rząd w kosmicznym habitacie – oznajmił jej przełożony – ale on nie jest najbardziej godnym zaufania. Twierdzi, że jest wierzącym, ale jego matactwa z przeszłości napawają mnie obawą. –Rozumiem – rzekła Morgenthau. I rzeczywiście rozumiała. To była szansa na prawdziwą władzę, na kontrolę nad dziesięcioma tysiącami mężczyzn i kobiet. Wspaniała szansa. I straszna pokusa. Uklękła samotnie w małej kaplicy habitatu i żarliwie modliła się o znak. I władzę. Władza była dobra, władza w służbie Boga była wielkim błogosławieństwem. Chroniła przed głodem. Uspokajała demony, które w niej płonęły. Morgenthau modliła się o wewnętrzny pokój, o pokorę, o zrozumienie ścieżki, którą przeznaczył dla niej Bóg. Ale przede wszystkim modliła się o władzę.

335 DNI DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA Widząc Gaetę dwa dni później, Holly czuła się niezręcznie. Znalazła dobry pretekst, żeby do niego zadzwonić, ale zamiast poprosić go do biura, zaprosiła go na lunch. Chętnie się zgodził, pod warunkiem, że pójdą do bistro, nie do kafeterii. Kiedy Holly zawahała się, zastanawiając się, czy on uważa to za bardziej romantyczne, rzekł: –Nie martw się, ja stawiam. Na przekór sobie Holly roześmiała się i zgodziła się na spotkanie w bistrze. Zbliżało się południe, a Holly denerwowała się coraz bardziej. Spędziliśmy razem noc, a on od tego czasu nic nie zrobił, żeby się ze mną zobaczyć. Dzwonię do niego, żeby porozmawiać o interesach, a on chce się wybrać na lunch do bistra, bo jest tam ciszej, jedzenie jest lepsze, a może sądzi, że możemy stamtąd iść do mnie albo do niego, do łóżka. Co nie byłoby takie straszne, pomyślała, uśmiechając się, mimo poczucia winy. Ale nie mogę się angażować w związek z nim, ani nikim innym, bo mężczyzną, którego pragnę, jest Malcolm. Jakiś niewyraźny głos w jej głowie zapytał, czy to aby prawda. Malcolm nawet nigdy nie potrzymał cię za rękę. Jesteś pewna, że go kochasz? Tak, odparła szybko, żeby nie pozostawić sobie miejsce, na żadną wątpliwość. Głos umilkł. Gaeta siedział już przy stoliku, kiedy Holly wkroczyła do bistra. Zerwał się na równe nogi z szerokim uśmiechem na twarzy o wyraźnych rysach. Bistro było tak małe, że większość stolików stała na zewnątrz, na trawie. W habitacie nie trzeba było martwić się deszczem, a jedyny wiatr, jaki wiał, był delikatną bryzą wzniecaną przez potężne pompy cyrkulacyjne na końcach walca. Trawniki i rośliny na polach były nawadniane przez podziemny system węży w miarę potrzeby, bez rozpryskiwania wody w powietrzu. Czujniki w gruncie sprawdzały nawilżenie gleby i poziom substancji odżywczych. W habitacie nie było much ani innych dokuczliwych owadów, choć Holly wiedziała, że grunt jest spulchniany przez mrówki i owady oraz mikroskopijne żyjątka, które przekształcały jałowy, martwy pył z księżycowego regolitu w żyzną, życiodajną glebę. –Przepraszam za spóźnienie – rzekła Holly, opadając na krzesło, które podsunął dla niej Gaeta. –To tylko pięć minut – rzekł, siadając. –Czasem wydostanie się z biura jest prawie niemożliwe. Zawsze jest coś jeszcze do zrobienia. Płaski robot kelner podtoczył się do ich stołu z menu i kartą win na ekranie. Wybrali potrawy i robot umknął między stolikami na zaplecze restauracji. –Robimy ładną składankę materiałów z akcji ratunkowej – rzekł Gaeta. – To duża sensacja dla mediów. W rankingach wyprzedziła przelot kolo Jowisza. –To świetnie. Robot przytoczył się do stolika wioząc napoje. Gaeta podał Holly zmrożoną colę i zapytał: –A więc w jakiej sprawie chciałaś się ze mną widzieć? Zachowywał się z rezerwą, prawie nieufnie.

–Muszę z tobą porozmawiać o Tavalerze, tym facecie, którego uratowałeś – powiedziała. –A co? Chce swoją działkę? Holly zdziwiła się. –Nie. Pewnie nawet o tym nie pomyślał. On po prostu chce wrócić do domu. –Na Ziemię? –Tak. Gaeta wzruszył ramionami, lekko i niedbale. –Może się pewnie zabrać z nami, jak będziemy wracać. –O to właśnie chciałam cię zapytać. –Jasne. Nie ma sprawy. Fritz będzie narzekał, ale inżynierowie od tego są, nie? Zabierzemy go jako zapasowego technika. Fritz będzie zadowolony. Holly zrozumiała, że nie mają już o czym rozmawiać. No, chyba że o wszystkim. Sammi Vyborg nie poszedł na lunch. Został w biurze i oglądał Diega Romero na kamerach ochrony rozmieszczonych w całym habitacie. Kananga dał mu kod dostępu działu ochrony do kamer. Starszy pan spędzał poranek w biurze, jak zwykle, zajmując się zwykłymi sprawami drugiego w hierarchii pracownika działu łączności. Potem wyszedł i udał się do swojego mieszkania. Z kamer na szczycie budynku administracji Vyborg patrzył, jak Romero kuśtyka ścieżką do budynku mieszkalnego, powoli, jakby nie miał żadnych zmartwień. Kilka minut później znów się pojawił, w starym, zniszczonym ubraniu roboczym i podreptał, jak zwykle, do zagajnika za wioską. Morgenthau odmówiła mu dostępu do kamer w apartamencie Romera. –To delikatna sprawa – rzekła obojętnym tonem. – Te nagrania mogę oglądać tylko ja i małe grono zaprzysięgłych wierzących. Poza tym – dodała z tym swoimi pucołowatym uśmiechem – nie chcielibyśmy naruszać czyjejś prywatności, prawda? Gotując się ze złości Vyborg oglądał materiał z kamer zewnętrznych. Z niecierpliwością przełączał się z jednej kamery na drugą, starając się utrzymać Romera w obrębie holograficznego wyświetlacza, dopóki ten nie zniknął za pochyłością obwałowania kanału irygacyjnego. Tam nie było kamer. Vyborg dostrzegł, że jest tam sam, tylko od czasu do czasu przychodzi mu pomagać ta młoda kobieta z działu Morgenthau. Mogę namówić Morgenthau, żeby dała jej jakieś zajęcie na cały dzień, kiedy będę miał zamiar uderzyć. To powinno być łatwe. Ale jak załatwić staruszka? To musi wyglądać na wypadek. Vyborg wyłączył obraz i zamknął oczy, by przemyśleć problem. Kananga, pomyślał. Kananga będzie wiedział, jak to zrobić. Nawet chyba mu się spodoba. Eberly patrzył na dokument unoszący się nad jego biurkiem tak, jak miłośnik sztuki na dzieło Rembrandta. Jest doskonała, pomyślał, rozsiadając się wygodnie w fotelu. Konstytucja, przeciwko której nikt nie zagłosuje. W dokumencie uwzględniono wszystkie górnolotne zwroty z historii ludzkości, które wspominały o ludzkiej godności i wolności. Była też malutka klauzula zagrzebana głęboko w potoku słów, która zezwalała rządowi na zawieszenie wszystkich praw jednostki w razie niebezpieczeństwa.

Najwyższy czas pokazać ją ludziom. Niech sobie debatują nad tymi pięknymi zdaniami, niech dyskutują, omawiają zdanie po zdaniu, fraza po frazie. Zaśmiał się, sam w swoim mieszkaniu. Niech spędzą kilka następnych miesięcy rozkładając dokument na części i składając go z powrotem. Niech gaworzą i gęgają. A ja już dopilnuję tego, żeby zdanie o zagrożeniu tam pozostało. Złożył dłonie jak do modlitwy i dotknął nimi ust. Morgenthau powinna być zadowolona. Zapewnie pełne poparcie Nowej Moralności, Świętych Apostołów i innych wierzących. Zagłosują za konstytucją. To poważny elektorat, na który mogę liczyć. W najgorszym razie stworzą jeszcze bardziej restrykcyjną niż obecna. Już widzę oczyma duszy debatę Wilmota, Urbaina i innych naukowców z wierzącymi! Ależ to będzie przedstawienie! Rozrywka na całe tygodnie. Kiedy konstytucja zostanie wprowadzona, przyjdzie czas na wybór nowych przywódców habitatu. Nie, nie przywódców. Przywódcy. Przywódca może być tylko jeden i będę nim ja. A kiedy zostanę wybrany, trzeba będzie posprzątać w tym domu, uregulować stare rachunki, a wtedy Morgenthau i te skromnisie z Nowej Moralności będą się płaszczyć u moich stóp. Wracając do biura Holly nie wiedziała, czy odczuwa rozczarowanie czy ulgę. W rzeczywistości odczuwała i to, i to. Była też zdumiona. Lunch z Mannym był przyjemny, nawet zabawny. Nie próbował mnie podrywać. Czemu, zastanowiła się. Był uprzejmy i przyjacielski, ale jakby ta noc sprzed paru dni nigdy się nie wydarzyła. Jakby miał amnezję albo coś. Jakby wymazał coś z banku pamięci. Czy wszyscy faceci są tacy? Czy ona coś dla niego znaczyła? Zrozumiała, że on znaczył więcej dla niej. I jeszcze Malcolm. Może to lepiej, że Manny się mną nie interesuje. To była przygoda, nic więcej. Nie powinnam brać tego poważnie. – Ale był taki… Poczuła, że zaraz się rozpłacze. Może powinnam porozmawiać o tym z Don Diego, pomyślała. Potrząsnęła jednak głową. Jak mogłabym mu o tym powiedzieć? Wziąłby mnie za zupełną kretynkę, albo coś gorszego. Ale muszę komuś powiedzieć. Potrzebny mi przyjaciel, a on jest jedynym przyjacielem, jakiego mam. Kananga słuchał Vyborga w milczeniu, bez jednego skinienia, gestu czy choćby mrugnięcia. Kroczył obok Vyborga w wieczornym półmroku, lampy przy ścieżce oświetlały jego gładko ogoloną czaszkę. Słuchał tak uważnie, że Vyborg zaczął się zastanawiać, czy nie oniemiał. –To jak sądzisz – spytał w końcu Vyborg – co można w tej sprawie zrobić? –Dlaczego przychodzisz do mnie z tym problemem? – spytał cicho Kananga. Vyborg obrzucił go niechętnym spojrzeniem. –Bo jesteś człowiekiem czynu. Bo gdyby nie ja, nie byłoby cię na pokładzie tego habitatu. Przekonałem siły pokojowe, żeby pozwolili ci wyemigrować. Chcieli cię sądzić za ludobójstwo. Na ciemnej twarzy Kanangi nie pojawił się nawet cień emocji, ale wewnątrz szalała dawna wściekłość. Ludobójstwo! Hutu mordowali nas tysiącami i nikt nie kiwnął palcem. Kiedy doszliśmy do władzy, odpłaciliśmy Hutu za przelaną krew, za to, co nam zrobili, a Korpus Pokoju pojawił się ze swoimi kamerami satelitarnymi i bronią laserową. Błędnie interpretując wściekłość w oczach Kanangi, Vyborg rzekł pojednawczym tonem: –Potrzebuję twojej pomocy. Nikt inny tego dla mnie nie zrobi. Potrzebuję twojej siły i umiejętności. Pomóż mi pozbyć się staruszka. Proszę.

Wysoki, tyczkowaty Rwandyjczyk wziął głęboki oddech, by się uspokoić. Wskazał chudym palcem na jedną z tyczek świetlnych wzdłuż ścieżki, którą szli, i rzekł cicho: –To jest problem. Vyborg pojął natychmiast. –Kamery. Kananga pokiwał ponuro głową. –Morgenthau zainstalowała je nawet w mieszkaniach. –Tak, wiem. –Pewnie, jeśli mamy coś zrobić w jego mieszkaniu, możemy skłonić Morgenthau, żeby wyłączyła wizję. –Więc moglibyśmy zająć się nim w jego apartamencie i nikt nie będzie wiedział – rzekł Vyborg z nadzieją w głosie. –Ale co zrobimy z ciałem? – Kananga nie akcentował słowa „zrobimy”, ale Vyborg usłyszał i zrozumiał. –To powinno wyglądać na wypadek. Naturalny zgon. To stary człowiek. «. –W doskonałym zdrowiu. Sprawdziłem jego dane medyczne. –Ludzie umierają – warknął Vyborg. Kananga zachichotał. –Tak, zwłaszcza, jak im się w tym pomoże. Vyborg poczuł napływ irytacji. –Więc jak, pomożesz mi czy nie? Kananga milczał tak długo, że Vyborg zaczynał już dochodzić do wniosku, że odmówi. W końcu jednak odezwał się. –Przy kanale, gdzie spędza tyle czasu, nie ma kamer, praw da? Vyborg zrozumiał, że to prawda.

328 DNI DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA Wszyscy szefowie działów zasiedli wokół okrągłego stołu konferencyjnego. Wilmot siedział po jednej stronie, w środku, mając u swego boku Urbaina i ciemnowłosą kobietę o okrągłej twarzy, Andreę Maronellę, szefową działu rolniczego. Eberly, usadowiony dokładnie naprzeciwko Wilmota, nadal myślał o niej jako o rolniku, którego spotkał niespodziewany awans. Szefowie działów jeden po drugim przedstawiali podsumowania swoich cotygodniowych raportów. Eberly nudził się. Dlaczego Wilmot po prostu nie nagra jednego takiego spotkania i nie odtwarza nagrania co tydzień? Każdy z nas zaoszczędziłby godzinę albo dwie, a skutki byłyby takie same. –Wygląda na to, że to wszystko – rzekł Wilmot, gdy ostatni z mówców skończył. – Jeszcze jakieś sprawy? –Raoul Tavalera przyjął stanowisko w dziale konserwacji. Poinformowano mnie, że pracuje przy naprawach i konserwacji. Tamiko O’Malley, okrąglutki Japończyk, który był szefem działu konserwacji, pokiwał z zapałem głową. –On wcale nie jest takim złym technikiem. Tylko chce jak najszybciej wrócić na Ziemię. –Jakie jest pańskie zdanie na ten temat, doktorze Eberly? – Wilmot przeniósł spojrzenie na Malcolma. –Ustaliliśmy, że odleci z ekipą kaskaderów, po ich wyprawie na Tytana. Urbain klepnął otwartą dłonią w blat stołu. –Nie ma mowy, żebyśmy im pozwolili na lądowanie na Tytanie! Nigdy! –Szef tego zespołu jest przekonany, że na to pozwolimy – rzekł Eberly łagodnym tonem. –Nigdy! – powtórzył głośniej Urbain. Wilmot położył rękę na ramieniu naukowca w pojednawczym geście. –Myślałem, że doktor Cardenas pracuje nad rozwiązaniem problemu skażenia. –Za pomocą nanomaszyn? – warknął Urbain. – Uwierzę, jak zobaczę. Nie wcześniej. –Odmówienie mu zgody będzie trudne – rzekł Eberly. – Ten cały Gaeta robi w mediach za bohatera. Uratował rannego astronautę. Wszyscy w habitacie darzą go za to szacunkiem. –Musimy zorganizować jakiś pokaz tych nanomaszyn doktor Cardenas – rzekł Wilmot, zanim Urbain zdołał odpowiedzieć. – Całkowicie bezpieczny pokaz. Nie chcę ryzykować, że nanomaszyny wyrwą się na wolność w habitacie. Urbain pokiwał głową i uśmiechnął się kwaśno. –Zero ryzyka – mruknął, a jego uśmiech podpowiedział Eberly’emu, że myśli, iż ryzyko zerowe jest niemożliwością. –Doskonale – rzekł Wilmot. – Zatem zakończymy? Kilku uczestników zebrania odsunęło krzesła. Eberly odchrząknął głośno i oznajmił:

–Jest jeszcze jedna sprawa, jeśli można. Wilmot, który już prawie wstał z krzesła, opadł na nie z powrotem, z niezadowoloną miną. –O co chodzi? –Mój komitet przygotował projekt konstytucji. Przejrzałem go i moim zdaniem nadszedł czas, żeby wszyscy go przeczytali i zagłosowali nad jego przyjęciem. W oczach Wilmota pojawiło się coś na kształt podejrzliwości. –Już kiedyś wszyscy debatowali o nazwach. Wszczynamy nową dyskusję? – poskarżył się ktoś. Wilmot dotknął swoich wąsów jednym palcem i rzekł: –To najpierw ja zapoznam się z tym projektem. Potem przeczytają go szefowie działów. A dopiero potem będziemy mogli pokazać go wszystkim mieszkańcom. –Doskonale – rzekł Eberly z uśmiechem wdzięczności. Dokładnie tego bowiem oczekiwał od Wilmota. Kilka dni później Holly wstała od biurka i podeszła do drzwi gabinetu Morgenthau. Nie myślała już o tym gabinecie jako o biurze Eberly’ego; nie widziała Eberly’ego od tygodni, jeśli nie liczyć krótkich spotkań, zawsze w obecności innych ludzi. Nic go nie obchodzę, powiedziała sobie w duchu, z rozpaczliwą nadzieją, że to jednak nie jest prawda, zastanawiając się, jak sprawić, by zaczęła go obchodzić tak bardzo, jak on obchodził ją. Zastukała do drzwi. –Wejść – zawołała Morgenthau. Holly odsunęła drzwi do połowy i powiedziała: –Wychodzę i już dziś nie wracam do biura. Idę… Morgenthau miała wystraszony, prawie przerażony wyraz twarzy. –Holly, miałam ci o tym wcześniej powiedzieć, ale mi umknęło i dopiero teraz sobie przypomniałam. Chciałabym, żebyś zaktualizowała dossier doktor Cardenas. –Zaktualizowała? Myślałam, że mamy wszystkie jej dane. Morgenthau stuknęła w palmtopa leżącego na biurku. Pojawiło się nad nim zdjęcie Cardenas i jej akta. Morgenthau przewinęła je tak szybko, że Holly widziała tylko rozmazany strumień liter. Nie miało to znaczenia; Holly i tak znała całe te akta na pamięć, słowo po słowie, wystarczyło, że raz je przeczytała. –O, jest. W jej danych jest luka. Przez kilka lat kierowała laboratorium nianotechnologicznym w Selene, potem nagle zrezygnowała. Kilka miesięcy później poleciała na Ceres, ale nie zajmowała się tam badaniami nanotechnologicznymi, przy najmniej w aktach nie ma na ten temat ani słowa. Chcę, żebyś to z nią wyjaśniła. –To chyba nie wydaje się takie niemożliwe, co? Morgentlmu obrzuciła ją twardym spojrzeniem. –Droga Holly, w przypadku nanotechnologii wszystko jest ważne. Coś się tam stało, coś, co gwałtownie zmieniło karierę Cardenas. Porzuciła nanotechnologię na parę łat, a teraz chce wznowić badania tutaj. Dlaczego? Do czego ona zmierza? –Dobra – oznajmiła Holly. – Zadzwonię do niej.

–Zaproś ją na lunch. Jeśli odmówi, idź do laboratorium i siedź tam tak długo, aż się ze wszystkiego wytłumaczy. –To brzmi, jakbyś mówiła o policyjnym śledztwie. –Może powinno to być śledztwo. Zastanawiając się, czemu Morgenthau tak na tym zależy, Holly rzekła: –Dobrze, zadzwonię do niej zanim wyjdę. Morgenthau uniosła pulchny palec. –Natychmiast, Holly. Masz to zrobić zaraz. I zaproś ją na lunch jeszcze dziś. Chcę dostać raport o Cardenas jutro z samego rana. W pierwszej chwili Holly miała ochotę powiedzieć Morgenthau, żeby sobie wyskoczyła ze śluzy bez skafandra. Zauważyła jednak, że ta kobieta nigdy się tak natarczywie niczego nie domagała. Ona się tym naprawdę przejmuje, pomyślała Holly. Może w tej całej nanotechnologii jest naprawdę coś gorszego niż mi się wydawało. Don Diego wyprostował się powoli, czując ból. Plecy to słaby punkt, powiedział sobie, próbując rozmasować sztywność. Jeśli kiedyś osiągniemy taki poziom, że będziemy umieli przeprojektować ludzkie ciało, trzeba będzie poświęcić sporo pracy ulepszaniu pleców. Szedł powoli, ostrożnie, krocząc po pochyłości umocnienia kanału. Ból usadowił się w krzyżu, w miejscu, do którego trudno mu było sięgnąć. Westchnął. Jeszcze trochę, a ten odcinek kanału będzie gotowy, chociaż tyle, pomyślał. Zatrzymał się i podziwiał chaotyczną gęstwinę kwitnących krzewów. Może jeszcze jakiś kaktus przy następnym odcinku kanału, pomyślał. Ciekawe, czy w habitacie mamy w ogóle kaktusy? Myślał, że Holly do niego dołączy; powiedziała, że popołudniu wyjdzie wcześniej z biura. Chciał, żeby zobaczyła, jak rozrasta się ich mała puszcza. Ktoś wyszedł zza drzewa, koło skraju przepustu i szedł powoli w jego stronę. Wysoki, tyczkowaty mężczyzna z ogoloną czaszką i cienką bródką porastającą skraj szczęki. Don Diego pomyślał, że powala sobie ziemią te wypastowane buty. –Dzień dobry panu – zawołał do nieznajomego po angielsku. – Co pana sprowadza w to spokojne miejsce? Obcy uśmiechnął się szeroko. –Pan jest Diego Romero, z działu łączności? –To ja – odparł Diego, myśląc, że ten człowiek jest pewnie z biura. Ktoś się musiał poskarżyć na moją ciągłą nieobecność. Albo… – A pan jest może z działu konserwacji? – spytał nieśmiałym tonem. Czarny mężczyzna podszedł bliżej, nadal się uśmiechając. –Nie. Pod tym względem nie ma się pan czego obawiać. Zgodnie z poleceniem Holly zaprosiła Kris Cardenas na lunch do bistra. Ale rozmowa jakoś się nie kleiła. –Wiem, że to trochę wścibskie – rzekła przepraszającym tonem – ale moja szefowa ma bzika na punkcie nanotechnologii i dogrzebała się do luki w twoich aktach… Cardenas odłożyła widelec i pociągnęła łyk lemoniady. Potem zapatrzyła się na porozstawiane na trawie

stoliki, przeważnie puste, aż wreszcie znów spojrzała na Holly. W jej lśniących błękitnych oczach widać było smutek, nie gniew; Holly miała wrażenie, że patrzy na nią, ale widzi raczej jakieś bolesne wydarzenia z przeszłości. –Nie chciałam, żeby znalazło się to w moich aktach – rzekła. – Powiem ci o tym, ale wyłącznie pod warunkiem, że nie dopiszesz tego do mojego dossier. Holly już miała się zgodzić, ale przypomniała sobie, że nie może. –Będę musiała powiedzieć o tym mojej szefowej. Cardenas potrząsnęła głową. –W takim razie nic z tego. Powiedziałabym ci o tym, Holly, ale nie chcę, żeby to się rozeszło. Jeśli powiesz swojej szefowej, nie pozwolą mi tu prowadzić badań nanotechnologicznych. –Ale dlaczego? –Bo przyczyniłam się do zamordowania człowieka – rzekła Cardenas obojętnym, chłodnym i beznamiętnym tonem. Holly odniosła wrażenie, że szczęka jej opada. –Nie zrobiłam tego celowo – wyjaśniła Kris. – Ale już to, co zrobiłam było wystarczająco złe. Jakby wskutek pęknięcia jakiejś emocjonalnej tamy, Cardenas opowiedziała Holly całą historię. Jak wygnano ją do Selene, nie pozwolono wrócić na Ziemię z powodu nanobotów krążących w jej ciele. Jak jej mąż odmówił podróży na Księżyc, jak jej dzieci obróciły się przeciwko niej, a ona nigdy nie zobaczyła wnuków. O złości. O bólu. I gorzkiej, palącej złości przeciwko durniom, którzy wykorzystali strach ludzi przed nanotechnologią, by zniszczyć jej życie. Opowiedziała Holly o propozycji Martina Humphriesa. –Powiedział, że załatwi mi powrót na Ziemię, jeśli pomogę mu dokonać sabotażu – uszkodzić statek kosmiczny konkurenta. Był tak bogaty, że mógł kupić wszystko. Myślałam, że mi pomoże. Nie sądziłam, że uszkodzenie statku może się przyczynić do czyjejś śmierci. Więc Humphries mnie przekupił, a jego największy konkurent zmarł z powodu awarii statku. –Udało ci się wrócić na Ziemię? Zobaczyć rodzinę? – spytała Holly cicho, bezbarwnym głosem. –Nigdy – odparła Cardenas. – Kiedy usłyszałam, że Dan Randolph zginął przeze mnie, wyznałam wszystko przywódcom Selene. Próbowałam nawet popełnić samobójstwo, ale mi się nie udało. Moją karą miało być uwięzienie w laboratorium nanotechnologicznym. Poleciałam więc na Ceres, na pogranicze i przez całe lata pracowałam ze szczurami skalnymi. Żadnej nanotechnologii. Przysięgałam, że nie będę już zajmować się nanotechnologią. –Ale tutaj się tym zajmujesz. Cardenas pokiwała głową. Oczy miała suche, ale wyglądała, jakby ją przygniatał ciężar całego wszechświata. –Uznałam, że już dość tej pokuty. Mogę tu pomagać ludziom. Chcę zacząć życie od nowa. –Trochę jak ja – mruknęła Holly. –Jesteśmy takie do siebie podobne. Pod pewnymi względami.

–Pewnie tak. Cardenas utkwiła w niej jasnobłękitne oczy. –To co powiesz swojej szefowej? Holly nie zastanawiała się nawet przez milisekundę. –Nic – odparła. – Powiem, że sama zdecydowałaś o locie na Ceres i chęci pracowania ze skalnymi szczurami. Co tak do końca nie jest kłamstwem, prawda? Cardenas uśmiechnęła się po raz pierwszy. –Nie, to nie jest kłamstwo. Nie jest to cała prawda, ale też nie kłamstwo. Nie przestając się uśmiechać Kananga podszedł do Don Diego na odległość wyciągniętej ręki. –Nie, nie jestem z działu konserwacji – powtórzył. –Chciałem poinformować dział konserwacji o tym, co tu robię – rzekł Don Diego – ale nie miałem… Z szybkością atakującego lamparta Kananga uderzył staruszka w splot słoneczny. Don Diego osunął się na ziemię, nie wydawszy z siebie ani jednego dźwięku. Kananga złapał go i bez trudu podniósł. Tylko bez śladów wleczenia ciała. Żadnych śladów walki. Poniósł dyszącego, nieprzytomnego Don Diego wzdłuż wału, aż na betonowy brzeg kanału. Staruszek zakaszlał i jęknął, poruszył lekko nogami, zamrugał oczami. Kananga ukląkł i zanurzył mu twarz w wodzie, przytrzymując mu głowę ostrożnie, prawie czule, by nie wystawała nad powierzchnię wody. Don Diego zacharczał, szarpnął się słabo i zwiotczał. W wodzie pojawiły się bąbelki, po czym znikły. Kananga potrzymał go jeszcze chwilę, licząc wolno do stu, zanim wreszcie go puścił. Zadowolony z dokonanego dzieła Kananga wstał. Nieźle, pomyślał, rozglądając się dookoła. Żadnych śladów na zakurzonej powierzchni, żadnych zadrapań na betonie, żadnych śladów walki. Nikt się nie dowie.

328 DNI DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA Ciało znalazła Holly. Zostawiła Cardenas w bistrze i ruszyła nad kanał, gdzie pracował Don Diego. Z początku go nie zauważyła. Potem dopiero dostrzegła ciało rozciągnięte na dnie kanału, do połowy zanurzone w wodzie. Nie krzyczała. Nie rozpłakała się nawet kilka godzin później, kiedy wróciła do swojego mieszkania, długo po tym, jak wyciągnęła ciało staruszka z wody, a ekipa medyczna przybyła i stwierdziła zgon. Tej nocy śnił jej się ojciec, którego nie pamiętała. Czasem, we śnie, był nim Don Diego; czasem była to mroczna, pozbawiona twarzy męska postać, wielka i przerażająca. W pewnym momencie postać odwróciła się do niej plecami, a ona znów była małą dziewczynką, która dopiero uczyła się chodzić. Gdzieś w tym śnie była Pancho, ale Holly chciała przede wszystkim, żeby ta postać odwróciła, a ona mogła zobaczyć twarz mężczyzny. Próbowała go zawołać, ale z jej ust nie wydobywał się żaden dźwięk. Wyciągnęła rękę i postać wreszcie się do niej odwróciła. Zobaczyła, że to Malcolm Eberly patrzący na nią chłodnym wzrokiem. Holly poderwała się, nagle obudzona, a nieprzyjemny sen odchodził w niepamięć jak chmura w letni dzień. Wzięła prysznic i ubrała się szybko, postanowiła nie jeść śniadania i poszła prosto do małego szpitala habitatu, by spotkać się z lekarzem, który oglądał ciało Don Diega. Wiedziała, że powinna zadzwonić do Morgenthau i powiedzieć, że się spóźni, ale nic ją to nie obchodziło. W szpitalu było cicho, spokojnie, niespiesznie. Personel habitatu był przeważnie w dobrym zdrowiu fizycznym, młodzieńczy, mimo wieku kalendarzowego. Głównymi problemami medycznymi były wypadki i niedomagania psychiczne. I nagła śmierć dziewięćdziesięcioczteroletniego mężczyzny, dodała w duchu Holly. Gdy Holly wyjaśniła, o co chodzi, zadowolony uśmieszek doktora Yafteza zgasł. –Co za nieszczęście – rzekł. – Jakie to smutne. To był taki wspaniały człowiek. Tyle godzin z nim przegadałem. Ujął Holly delikatnie za łokieć i zaprowadził ją do drzwi, które wychodziły na ogrodowe patio szpitala. –Nie chcę pana odrywać od pracy – rzekła Holly. –Dziś i tak nie mam już nic do zrobienia – odparł. – Nasi ludzie są odrażająco zdrowi. Wyszedł z nią na zewnątrz dwukondygnacyjnego budynku i poprowadził przez starannie wypielęgnowany ogród na dziedzińcu. Holly przypomniała sobie, jak Don Diego chciał, by ogrody wyglądały na dziksze, bardziej naturalne. Wpychając ręce do kieszeni białego fartucha, Yanez oznajmił: –Ta śmierć mnie zastanawia. Prawdopodobnie potknął się, wpadł do wody i utonął. –Dlaczego po prostu nie wstał? – spytała. Wzruszył ramionami. –Mógł uderzyć się w głowę. Mógł zemdleć – niskie ciśnienie krwi, drobny wylew. Był już niemłody. –Czy są jakieś ślady takiego wylewu?

–Nie, ale niewielki wylew nie robi dużych szkód. Będziemy musieli się temu dokładnie przyjrzeć, ale i tak możemy nic nie znaleźć. To nie jest Nowy Jork ani Tokio, rozumie pani. Nie mamy tu doświadczonych patologów. –Rozumiem. –To wielka tragedia. Taka strata. –Jest pan pewien, że to był wypadek? – upewniła się Holly. Yaftez zrobił zdumioną minę. –Tak. Oczywiście. Jakaż inna mogłaby być przyczyna? –Nie wiem. Lekarz spojrzał na nią uważnie. –Był moim przyjacielem. Gdyby było tam coś podejrzanego, zauważyłbym. Zapewniam panią. To był wypadek. Nieszczęśliwy. Niefortunny. Ale wypadek, nic ponadto. Im więcej mówił, tym bardziej Holly zastanawiała się, czy to rzeczywiście był wypadek. Ale to jakieś szaleństwo, powiedziała sobie. Cóż innego mogłoby to być? Kto mógłby chcieć zabić Don Diego? Mimo to ze zdumieniem usłyszała swój głos: –Czy mogę zobaczyć protokół z badania? –To tylko mnóstwo medycznego żargonu – odparł. – I zdjęcia zwłok. –Nie mam żadnych jego zdjęć – przypomniała sobie. – Żadnych pamiątek. –Zdjęcia martwego człowieka są raczej nieprzyjemne. –Nie szkodzi. Chcę je zobaczyć. Lekarz westchnął ciężko. –Dobrze. Dam pani kod dostępu i będzie pani mogła sobie oglądać wszystkie akta, kiedy tylko zechce. –Dziękuję panu – rzekła Holly. –Da nada – odparł odruchowo Yaftez. Eberly z trudem opanowywał wściekłość. Stał za biurkiem w swoim mieszkaniu, z poczerwieniałą twarzą i warczał na Vyborga i Kanangę. –Morderstwo! – wściekał się Eberly. – Nie mogliście poczekać, aż odsunę staruszka, tylko musieliście pójść na całość i zamordować go! –Nikt o tym nie wie – wyszeptał Vyborg. – Pochowali go, już po wszystkim. –Ja o tym wiem! – prychnął Eberly. – I moim obowiązkiem jest zameldować o tym Wilmotowi. A co zrobicie, jeśli spróbuję? Też mnie zabijecie? –Nie, skądże – odparł Kananga. –Mordercy. Moi najbliżsi przyjaciele i poplecznicy to para morderców. –On nie był wierzącym – rzekł Vyborg. – To tylko niepraktykujący katolik.

–I to usprawiedliwia morderstwo? –Myślałem, że chcesz się pozbyć staruszka – rzekł Kananga. –Tak mi Sammi powiedział. –Zgodziłeś się, żeby go zlikwidować – jęknął Vyborg. – Myślałem… –Myślałeś! Zacząłeś działać na własną rękę, nie pytając mnie o zdanie. Nie pytając, jak twoje pomysły mogą wpłynąć na mój podstawowy plan. Nie chcę, żebyś myślał! Chcę, żebyś wykonywał polecenia! Żebyś był posłuszny! –Tak, rozumiem – rzekł Vyborg – ale… –Żadnych ale! – wrzasnął Eberly. – Albo należycie do mojego zespołu, albo nie! Nie ma innej możliwości. Albo wykonujecie moje polecenia, albo zrezygnujcie, raz na zawsze. Kananga spojrzał na Vyborga. Nie muszę im mówić, pomyślał Eberly, że jeśli zrezygnują, od razu doniosę na nich Wilmotowi. Doskonale o tym wiedzą. –A więc? – spytał. – Wybierajcie. –Ja zostaję, to jasne – rzekł Vyborg. – Przykro mi, że postąpiłem tak… nierozważnie. –A ty, pułkowniku? Kanandze ukorzenie się przyszło o wiele trudniej, ale w końcu przełknął ślinę i rzekł cicho: –Jestem do usług, teraz i zawsze. Eberly pozwolił sobie na niewielki uśmieszek.. – Doskonale. Zapominam o tym incydencie. Vyborg, masz czekać cierpliwie, aż odsunę Berkowitza. –Dobrze. Kiedy to osiągniemy, przejmiecie całkowitą kontrolę nad działem łączności. A ty, drogi pułkowniku – zwrócił się do Kanangi – będziesz moim szefem bezpieczeństwa, gdy tylko stworzymy nowy rząd. Kananga już otwierał usta do odpowiedzi, ale Eberly dodał: –Pod warunkiem, oczywiście, że będziesz wykonywał moje polecenia i nie będziesz działał na własną rękę. Kananga zamknął usta i pokiwał ponuro głową. Eberly odprawił ich. Powlekli się ponuro do drzwi i wyszli. Opadł na krzesło. Miał wrażenie, że w głowie i w żołądku wszystko mu się kłębi. Nie jest tak źle, pomyślał. Wszyscy uznali, że śmierć staruszka to wypadek. A ja mam haka na Vyborga i Kanangę, coś, przez co będą się czuli ze mną mocniej związani. Całkowita lojalność, oparta na strachu. Potarł bolące miejsce na brzuchu. A Morgenthau ma haka na mnie. To jak siedzenie w klatce z tygrysem, z całym stadem tygrysów. Albo im dasz wszystko, czego chcą, albo cię zjedzą. Rozsiadł się wygodnie i próbował nie myśleć o bólu brzucha. Jak się pozbyć Berkowitza, zastanawiał się. Najchętniej bez popełniania kolejnego morderstwa. Z kim by tu porozmawiać, zastanawiała się Holly. I zawsze przychodziła jej na myśl jedna rozmowa: z Malcolmem. Trzeba powiedzieć o tym Malcolmowi.

Tylko że nie można się spotkać z Malcolmem tak, żeby Morgenthau nie przeszkadzała. Broni dostępu do niego jak buldog. Holly wysłała Eberly’emu kilka wiadomości, prosząc o prywatne spotkanie, ale Morgenthau poinformowała ja, że Eberly jest teraz zbyt zajęty, by z nią rozmawiać. –Ależ możesz ze mną porozmawiać o wszystkim, co chcesz powiedzieć Eberly’emu – rzekła Morgenthau. –To jest sprawa… osobista – wykręciła się Holly. W oczach Morgenthau pojawił się błysk niezadowolenia, szybko jednak zastąpił go wyraz sprytu, wręcz przebiegłości. –Moja droga, on jest zbyt zajęty, by zajmować się jakimiś sprawami osobistymi. I zbyt ważny, żeby można było mu przeszkadzać. –Ale… –Może po utworzeniu nowego rządu będzie miał czas na jakieś życie osobiste. Na razie nic z tego. –Dobrze – rzekła obojętnym tonem Holly. – Łapię. –A skoro już cię widzę – spytała żwawo Morgenthau – jak tam konkursy? Kiedy zaczynamy drugi etap? Zaskoczona, że Morgenthau nie pyta jej o dossier Cardenas, uradowana, że jej niewielki i niepełny dopisek zadowolił szefową, Holly zaczęła opowiadać o postępach w konkursie na nazwy różnych miejsc w habitacie. Profesor Wilmot wpatrywał się w unoszące się w powietrzu wykresy. –Zdumiewające – mruknął. – Absolutnie zdumiewające. Mimo wysiłków, jakie on i jego pracownicy włożyli w przestrzeganie przez mieszkańców habitatu protokołu stworzonego jeszcze na Ziemi, ludzie coraz częściej od niego odchodzili. Dostrzegł, że zmiany były niewielkie, w większości kosmetyczne. Niektóre z kobiet zaczęły ozdabiać ubrania własnoręcznie wykonanymi naszywkami i samoprzylepną biżuterią, bardzo często o jednoznacznie seksualnym charakterze. Ten trend zyskiwał na popularności, choć Eberly próbował narzucić zasady dotyczące ubioru. Niewielu mężczyzn przestrzegało zasad. Młodość ma swoje prawa, pomyślał Wilmot, choć niektórzy z tych młodzieniaszków byli w wieku dziadków. No i ten konkurs na nazwy, z nazywaniem każdego budynku i krzaka w habitacie. To niewiarygodne, ile czasu i energii wszystkim to zajmowało. Donoszono mu o przepychankach, a nawet bójkach w kafeterii o jakieś sprawy związane z konkursem. Może powinienem zakręcić kurek z alkoholem, zastanowił się Wilmot. Potrząsnął głową. Będą pędzić własny w laboratoriach, w taki czy inny sposób. Przynajmniej spożycie narkotyków jest niskie. Szpital nie donosi o nadużyciach. Chyba że to oni najwięcej konsumują? Westchnął. Dopóki nie przeszkadza im to w pracy, nie ma sensu węszyć za jakimiś rekreacyjnymi narkotykami, które sobie produkują. Wilmot zauważył, że wśród personelu zachodziły zmiany. Ludzie zmieniali stanowiska pracy, a nawet przechodzili z jednego działu do drugiego. Ten cały Eberly z działu zasobów ludzkich godzi się na zbyt częste zmiany, pomyślał Wilmot. Ale uznał, że lepiej się nie wtrącać. Niech eksperyment biegnie swoim torem. Nie należy się mieszać. Szczury laboratoryjne wykonują całkiem interesujące sztuczki. Ciekawe, co zrobią, jak dolecimy do Saturna. Przyszło mu do głowy kolejne pytanie. Ciekawe, co o tym wszystkim sądzą w Atlancie. Czy powinienem ich informować o tych szczegółach? Skinął głową. Będę musiał. Na pewno dostają raporty z innych źródeł. Z tymi pieniędzmi, które w to zainwestowali, Nowa Moralność musiała wręcz naszpikować ten habitat szpiegami.

KSIĘGA DRUGA Jakieś trzy lata temu napisałem, że – ku mojemu wielkiemu zdumieniu – odkryłem, iż Saturn składa się z trzech ciał, to znaczy, jest skupiskiem trzech gwiazd ułożonych wzdłuż linii równoległej do ekliptyki, a środkowa gwiazda jest największa z nich trzech. Sądziłem, że ich wzajemne położenie jest niezmienne: gdy je oglądałem po raz pierwszy, wyglądały, jakby się prawie stykały i przez prawie dwa łata nie zmieniły położenia. Zasadną była więc myśl, że ich wzajemne położenie nie ulega zmianie, gdyż ruch nawet o sekundę łuku (ruch nieporównywalnie mniejszy niż jakikolwiek inny nawet na największych orbitach) byłby wówczas widoczny, a gwiazdy złączyłyby się lub rozłączyły całkowicie. Wtedy przestałem obserwować Saturna na ponad dwa lata. Kiedy jednak w ciągu ostatnich paru dni powróciłem do obserwowania go, odkryłem, że jest ciałem doskonałe pojedynczym, bez towarzyszących mu gwiazd dodatkowych, doskonale okrągły i wyraźnie odgraniczony jak Jowisz – Cóż można powiedzieć o tej dziwnej metamorfozie? Czy te dwie gwiazdy sąsiednie zostały pochłonięte, jak plamy na Słońcu? Czy Saturn pożarł swoje dzieci? Czy też była to iluzja lub złudzenie, którym soczewki mego teleskopu tak długo mnie mamiły – i nie tylko mnie, lecz także wiele innych osób, które obserwowały go ze mną? Może nadszedł dzień, w którym zamierająca nadzieja zaświta dla tych, którzy – kierując się najgłębszymi refleksjami – zgłębiali błędne przekonania wynikające ze wszystkich moich nowych obserwacji i uznali, że takie zjawiska nie mogą istnieć! Galileusz Listy o plamach na Słońcu 1 grudnia 1612 r.

OBSERWACJA SATURNA Na ekranie Holly pojawiła się pobrużdżona twarz Gaety. –Cześć – powiedział z uśmieszkiem. – O której zamykasz sklepik? Dzwonił co tydzień, z taką regularnością, jakby zaznaczył to sobie w kalendarzu. ‘Holly próbowała go zniechęcać. Nie miała ochoty komplikować sobie życia. Od śmierci Don Diega pogrążyła się w pracy, zajmując konkursami na nazwy, pilnując, by biuro funkcjonowało pomimo całkowitej obojętności Morgenthau na zawodowe obowiązki. Noce spędzała myśląc o Don Diego, przeglądając po raz kolejny jego akta medyczne, próbując wyobrazić sobie ze szczegółami scenę w kanale, od chwili, gdy znalazła ciało starszego pana. To nie był wypadek. Holly była o tym całkowicie przekonana. Nie mógł być. Nie było śladu żadnego urazu fizycznego. Miał zdrowe serce, nie miał udaru, nie miał nawet guza na czole ani żadnych siniaków. Ale utonął. Jak? Dlaczego? Nie widywała się prawie z nikim poza Kris Cardenas. Co parę dni wychodziły razem na lunch. Holly poprosiła Kris o pomoc przy przeglądaniu akt medycznych Don Diega. Cardenas przyjrzała się im i powiedziała, że ze staruszkiem wszystko było w porządku. –Musisz się pogodzić z tym, że ludzie nagle umierają, Holly – rzekła Cardenas podczas lunchu w ruchliwej kafeterii. – Ludzie są śmiertelni. –To nie ma żadnego sensu – upierała się Holly. –Daj sobie spokój, Holly – rzekła łagodnie Cardenas. – Był uroczym starszym panem, ale nie żyje i już go nie wskrzesisz. –Ktoś go zabił. Cardenas otworzyła szeroko oczy. –Morderstwo? Holly pokiwała głową, wiedząc, że zachowuje się kosmicznie głupio, ale nie potrafiła pozbyć się tej myśli.

–Chyba powinnaś przestać o tym myśleć, mała – rzekła Cardenas. – Zaczynasz zachowywać się… nieco paranoicznie. –Ale on nie mógł zejść na brzeg, włożyć głowy do wody i utopić się. To niemożliwe! –Daj sobie z tym spokój, Holly. Zabiera ci to za dużo czasu i energii. Wyjdź gdzieś wieczorem i zabaw się trochę. Przestań o tym myśleć. Należy ci się trochę rozrywki. Holly dostrzegła, że Cardenas mówi to poważnie. –Mamuśka Kris – mruknęła i uśmiechnęła się. –Pewnie jest mnóstwo młodych ludzi, którzy z przyjemnością zabraliby cię gdzieś wieczorem – rzekła Cardenas. Holly próbowała przestać myśleć o Don Diegu. –Manny Gaeta czasem do mnie dzwoni. –No i świetnie. To kawał chłopa. Pierwsza klasa. Holly pokiwała głową. –Podoba ci się? –Kiedyś poszłam z nim do łóżka – wyznała Holly. –Serio? –Wtedy, jak uratował rannego astronautę. –Ach, tak – przypomniała sobie Cardenas. – Musiał być nieźle nabuzowany. Od adrenaliny. –Chyba tak. –I testosteronu. Holly roześmiała się na przekór sobie. –I to solidnie. –I dzwoni do ciebie? –Mhm. Ale ja nie chcę się angażować. Jak zacznę z nim gdzieś wychodzić, to będzie oczekiwał powtórki. Cardenas spojrzała na swoją sałatkę. –Nie musisz robić tego, czego od ciebie chce. Możesz iść z nim na kolację i tyle. Tylko nie dawaj mu fałszywych sygnałów. –Sygnałów? –Bądź sympatyczna, a nie klej się do niego. –Nie wiem, czy to zadziała – rzekła niepewnie Holly. –Spotkaj się z nim w restauracji. Trzymaj się miejsc publicznych. Do domu wracaj sama. –No pewnie.

–Chyba że znowu chcesz z nim iść do łóżka. –Nie chcę! To znaczy, nie całkiem. Chcę mu się podobać, ale nie za bardzo. Cardenas potrząsnęła głową i zaczęła grzebać widelcem w sałatce. –Holly, mężczyźni nie są subtelni. Musisz jednoznacznie określać reguły. W przeciwnym razie będziesz mieć problemy. –Rozumiem – rzekła Holly, nie wiedząc, co o tym myśleć. – Naprawdę chciałabym, żeby Malcolm mnie wreszcie zauważył. To dla niego przede wszystkim zdecydowałam się na tę misję, ale przez ostatnich parę miesięcy prawie go nie widuję, a Manny jest taki sympatyczny, a ja nie chcę się angażować, i… – zamilkła, nie wiedząc co powiedzieć dalej. –Malcolm? – spytała Cardenas. – Masz na myśli doktora Eberly’ego? –Tak, szefa działu zasobów ludzkich. Na Cardenas najwyraźniej zrobiło to wrażenie. –Interesujesz się nim? –Ale on nie interesuje się mną – Holly poczuła nagle, że zaraz się rozpłacze. –Ale chyba zawsze tak było? –Nie wiem, co robić. Cardenas rozejrzała się po kafeterii, po czym rzekła stanowczym tonem: –Baw się ile wlezie z tym całym kaskaderem. Czemu nie? –Myślisz, że Malcolm będzie zazdrosny? Cardenas wydała z siebie sapnięcie, dość bliskie stęknięcia, po czym odpowiedziała: –Nie, nie sądzę, żeby zwrócił na to uwagę. Ale chyba należy ci się trochę przyjemności? To miły facet. –Pewnie. –To baw się póki możesz. On odleci na Ziemię, jak już wykona swój numer z Tytanem, więc nie masz się co martwić długotrwałymi związkami. –Ale ja chcę długotrwałego związku – wyrzuciła Holly, sama zaskoczona tym, co mówi. Po czym natychmiast dodała: – Może jeszcze nie teraz, nie z Mannym, ale kiedyś tak. –Z Eberlym? –Tak! Cardenas potrząsnęła głową. –Powodzenia, mała. Nadia Wunderly przestrzegała ścisłej diety, regularnie ćwiczyła i zrzuciła już cztery kilogramy. Jej niezmordowana praca nad propozycją programu badawczego też się opłaciła: doktor Urbain zatwierdził jej projekt badań pierścieni Saturna. Wiedziała, że udzielił zgody niechętnie; Wunderly była jedyną osobą spośród naukowców, zainteresowaną pierścieniami. Wszyscy inni, łącznie z Urbainem, skupiali się na

Tytanie. Siedziała w biurze Urbaina i usiłowała wyżebrać dwóch asystentów i trochę czasu największego teleskopu habitatu. –Nie dam rady zrobić tego wszystkiego sama – rzekła, próbując nie przekroczyć cienkiej granicy między proszeniem o pomoc a przyznaniem się do porażki. – W mojej propozycji pisałam o dwóch asystentach, jeśli pan pamięta. –Pamiętam doskonale – odparł twardo Urbain. – Ale nie mamy tylu ludzi. Szef działu planetologii siedział sztywno za swoim biurkiem jak za barykadą, która miała chronić go przed atakami rewolucjonistów. A przecież Wunderly prosiła tylko o niewielką pomoc. –Główny teleskop jest całkowicie wykorzystywany do obserwacji Tytana – mówił Urbain, jakby ogłaszał wyrok śmierci. – To jest niezwykła okazja, nie możemy jej zmarnować. –Ale pierścienie są… –…mniej ważne – dokończył Urbain. –Miałam zamiar powiedzieć „niezwykłe” – dokończyła Wunderly. –Formy życia na Tytanie też. Zastanawiając się, jak może go przekonać, rzekła: –Nie potrzebuję wcale dużo czasu z teleskopem. Wystarczy godzina dziennie, żeby porównać… –Godzina? – Urbain wyglądał na zaszokowanego. Jego mała czarna bródka zjeżyła się. – Niemożliwe. –Ale powinniśmy wykorzystać ten czas do długofalowych badań dynamiki pierścieni, jak będziemy się zbliżać. Rezygnacja z tego to zbrodnia. Przeczesując nerwowo przy lizane włosy, Urbain warknął: –Doktor Wunderly, ten habitat pozostanie na orbicie Saturna przez wiele, wiele lat. W rzeczywistości na czas nieokreślony. Będzie pani miała mnóstwo czasu na badanie dynamiki swoich pierścieni. Przy tych ostatnich słowach prawie uśmiechnął się złośliwie. Wunderly wiedziała, że za plecami współpracownicy nazywają ją „Władcą Pierścieni”, choć płeć nie do końca się zgadzała. Wyciągnęła ostatniego asa z rękawa. –Myślałam, że gdybyśmy mogli badać pierścienie przez te kilka miesięcy zbliżania się, wykonać badania synoptyczne, takie solidne, to opublikowalibyśmy wyniki przed wejściem na orbitę wokół Saturna, zanim przylecą inni naukowcy, żeby nas zastąpić. Oczywiście z pana nazwiskiem jako głównego badacza. Urbain nie połknął przynęty. Zesztywniał jeszcze bardziej słysząc o zespołach badaczy, którzy mieli go wyrugować. Drżąc, z pobladłą twarzą, powiedział cicho i stanowczo: –Wszystkich pracowników naukowych i sprzęt, jaki mam do dyspozycji, wykorzystam do badań Tytana. Pozostali będą pracować w nadgodzinach, albo po nocach, żeby skończyć na czas łazik do poruszania się po powierzchni Tytana. Na tym księżycu jest życie! Unikatowe formy życia. Jest pani jedyną członkinią mojego zespołu, która nie pracuje przy badaniach nad Tytanem. Pani i te drogocenne pierścienie! Nie będę pani przeszkadzał, proszę je badać. Może mi pani być za to wdzięczna, ale proszę nie zawracać mi głowy żądaniami, których i tak nie spełnię.

Kiepsko zawoalowana groźba, pomyślała Wunderly. Mam go zostawić w spokoju, bo inaczej przesunie mnie do prac przy Tytanie, razem ze wszystkimi pozostałymi. Wstała z trudem, z uczuciem porażki, pustki, bezradności. I złości. Ma świra na punkcie Tytana, poskarżyła się w duchu wychodząc z jego gabinetu. Ma tak ciasny umysł, że mógłby patrzeć obydwoma oczami przez jedną dziurkę od klucza. Dokładnie o 17:00 Gaeta zastukał w futrynę otwartych drzwi pokoju Holly i wkroczył do jej boksu. –Fajrant – ogłosił. – Chodź, muszę ci coś pokazać. Holly stoczyła krótką walkę wewnętrzną, po czym zaśmiała się i oznajmiła komputerowi, że kończy pracę. Holograficzny obraz mrugnął raz i zgasł. –O co chodzi? – spytała Holly, gdy pozwoliła mu wyprowadzić się z budynku. –Pomyślałem, że chciałabyś przyjrzeć się lepiej miejscu, do którego lecimy – rzekł Gaeta. –Saturnowi? –Tak. Teraz łatwo go zobaczyć gołym okiem. –Serio? Zachichotał. –Właśnie tak myślałem. Nawet na niego nie spojrzałaś, tak? –Nawet przez chwilę – przyznała. Pod budynkiem biurowym czekały na nich dwa elektryczne skutery. Holly pojechała za Gaetą, pedałując wijącą się ścieżką przez park, przez sady i pola, w kierunku przegrody zamykającej habitat. Zostawili skutery na stojakach przy końcu drogi i ruszyli wąską ścieżką przez kwitnące krzewy i młode drzewka. –Nigdy się do tego nie przyzwyczaję – mruknął Gaeta. –Do czego? –Do tego, jak tu działa grawitacja. Idziemy do góry, a mam wrażenie, jakbyśmy szli w dół. Holly przybrała belferski ton. –„Grawitacja habitatu, wytwarzana przez siłę odśrodkową – zacytowała podręcznik – zmniejsza się przy zbliżaniu się do osi centralnej”. A właśnie to w tej chwili robimy. –Tak – mruknął, najwyraźniej nieprzekonany. W końcu dotarli do małego budynku z drzwiami, na których widniał napis: SALA OBSERWACYJNA. W środku znajdowały się słabo oświetlone schody, prowadzące w dół. Stukając butami po stalowych stopniach Holly zauważyła, że choć idzie w dół, ma wrażenie, jakby wspinała się pod górę. –Nie jesteśmy już w Krainie Oz – mruknął Gaeta, gdy podążali mrocznym szybem. Ich głosy odbijały się echem od metalowych ścian. –Krainie Oz? – zdziwiła się. –To stara historia. Poproszę, żeby mi przysłali z Ziemi ten film. Holly nie rozumiała, o czym Gaeta mówi. Schody skończyły się i ruszyli wąskim korytarzem, tunelem, którym biegły jakieś rury i korytka, zarówno na suficie, jak i na ścianach. Choć tunel wyglądał na równy i

płaski, mieli wrażenie wspinania się po pochyłości. W końcu dotarli do klapy z napisem: SALA OBSERWACYJNA: ZACHOWAĆ OSTROŻNOŚĆ PRZY WEJŚCIU. Gaeta wystukał kod na klawiaturze i klapa stanęła otworem. –Prosimy zachować ostrożność. Wchodzisz do obracającego się pomieszczenia. Prosimy zachować ostrożność – rozległ się automatyczny głos. Po drugiej stronie klapy znajdowało się niewielkie pomieszczenie. Miało wyłożone miękkimi poduszkami ściany, podłogi i sufit. Gaeta zaśmiał się, wchodząc do środka. –Świetnie. Wreszcie trafiłem do wyściełanej celi. –Zaczyna się ruch obrotowy – ostrzegł głos. Holly poczuła nagle zawrót głowy. –Jak w wesołym miasteczku – rzekł Gaeta, obejmując Holly w talii. –Dziesięć sekund do otwarcia klapy. Prosimy zachować ostrożność – oznajmił komputer. Wyściełana ściana, przed którą stali, odsunęła się i Gaeta, nadal trzymając Holly wciągnął ją do środka. Holly westchnęła i zapomniała o dziwnym uczuciu w nogach. Zobaczyła przed sobą milion gwiazd, ostro świecących bez jednego mrugnięcia, jak gapiące się na nią oczy nieba. –Kosmiczne – jęknęła. –Dobre określenie – rzekł cicho Gaeta. Holly zauważyła wówczas, że w słabo oświetlonym bąblu obserwacyjnym jest ktoś jeszcze. Niska, mocno zbudowana kobieta stała odwrócona do nich plecami i patrzyła w gwiazdy. W przyćmionym świetle jej sterczące włosy miały nieokreślony kolor; Holly pomyślała, że chyba są rude. Kobieta poruszyła się, jakby coś wyrwało ją z transu, odwróciła się i szepnęła: –Cześć. –Cześć – odszepnęła Holly. Miała wrażenie, że jest w katedrze; nikt nie podnosił głosu. –Całe pomieszczenie obraca się w ruchu przeciwnym do ruchu habitatu – wyjaśnił cicho Gaeta. – Dzięki temu można wszystko oglądać i nic się wokół nas nie obraca. Holly wiedziała o tym z filmów poglądowych, ale to nie miało znaczenia. Widok rozpościerającego się przed nią kosmosu wyparł wszystko inne z jej świadomości. Tyle gwiazd, pomyślała. Miliony, tryliony. Czerwone, niebieskie, wielkie jasne, małe ciemniejsze. Gaeta pochylił się nad jej ramieniem i pokazał coś. –Widzisz tę niebieską? To Ziemia. –A ta duża żółta? –Jowisz. –To gdzie jest Saturn? Kobieta wyciągnęła rękę w kierunku dolnej krawędzi wielkiego zakrzywionego okna.

–Tam. Holly przyjrzała się jasnej różowawej gwieździe. Nie, to nie była gwiazda; widziała, że to tarcza, spłaszczona przy biegunach. I nagle coś ją uderzyło. –Gdzie są pierścienie? Nie ma pierścieni!

PLANETA Z PIERŚCIENIAMI Kobieta uśmiechnęła się do Holly. –Galileusz odniósł dokładnie takie samo wrażenie. Cholerne pierścienie znikły. –Co to znaczy – spytała Holly, patrząc to na różowawą tarczę planety, to na okrągłą twarz kobiety o sowich oczach, ledwo widoczną w słabym oświetleniu bąbla obserwacyjnego. Kobieta uśmiechnęła się, Holly wydało się, że dostrzega w tym uśmiechu smutek. –Galileusz jako pierwszy dostrzegł, że Saturn jest jakiś dziwny, w 1609 czy 1610, jakoś wtedy. Przez swój kiepski teleskop nie był w stanie dostrzec pierścieni; wyglądało to, jakby po obu stronach tarczy Saturna unosiły się małe gwiazdy. –I znikły? – spytała Holly. –Uhm. Na jakiś czas zaprzestał obserwacji Saturna, a kiedy do nich powrócił, gdzieś w roku 1612 – pierścieni nie było. –Co się z nimi stało? –Nigdzie nie odleciały. Nadal tam były. Ale co piętnaście lat Saturn zmienia nachylenie tak, że pierścienie są niewidoczne dla obserwatora z Ziemi. Są tak cholernie cienkie, że wydaje się jakby znikły. Przez słabe teleskopy ich nie widać. A tak naprawdę, przez dość silne też nie. –Więc teraz są właśnie w takim położeniu? – dopytywał się Gaeta. –Otóż to. Biedny Galileusz. Nie wiedział, co się dzieje. Pewnie musiał się nieźle wkurzyć. Holly patrzyła na tarczę Saturna, jakby była w stanie zmusić pierścienie do ponownego pojawienia się. –Przez teleskop, tam, nad bąblem obserwacyjnym, widać je – rzekła kobieta. Chyba miała zamiar powiedzieć coś jeszcze, ale zamilkła. –Jest pani astronomem? – spytała Holly. –Coś w tym rodzaju. Nazywam się Nadia Wunderly. Wyciągnęła rękę z ciasno złożonymi palcami i odstającym kciukiem. Holly uścisnęła ją i przedstawiła siebie oraz Gaetę. Wunderly również uścisnęła mu dłoń, jakby przedstawianie się ludziom było rytuałem, który należy poprawnie wykonać. –Co to znaczy, że jest pani „kimś w rodzaju astronoma”? –zapytał Gaeta. Twarz Wunderly stalą się jeszcze poważniejsza. –Pracuję w dziale planetologów – wyjaśniła – ale tam są głównie astrobiolodzy. Mają bzika na punkcie Tytana. –A pani nie? –Nie. Ja się interesuję pierścieniami Saturna. Z wykształcenia jestem fizykiem, zajmuję się dynamiką cieczy. W ciągu godziny znaleźli się wszyscy w mieszkaniu Holly. Wyjadali resztki z lodówki, a Wunderly wyjaśniała, że pierścienie Saturna można wyobrazić sobie jako ciecz, a każdy z poszczególnych

kawałeczków lodu zachowuje się jak cząstka w dynamicznej, bez przerwy zmieniającej się cieczy. –Lodowe płatki pędzą dookoła Saturna jak po bieżni – rzekła Wunderly, machając i rysując w powietrzu koła kawałkiem selera naciowego, który trzymała w ręce – i zderzają się ze sobą, jak ludzie spieszący się do metra w Nowym Tokio. –Przez cały czas? – dopytywał się Gaeta. –Przez cały czas – odparła Wunderly, przeżuwając łodygę. Holly była po drugiej stronie lady oddzielającej kuchnię od pokoju i czekała, aż zamrożona porcja obiadowa podgrzeje się w kuchence mikrofalowej. –A te wszystkie malutkie księżyce, latające dookoła? –Ach. Pasterze satelity. Księżyce, które uniemożliwiają pierścieniom rozszerzanie i mieszanie się ze sobą. Gaeta, leżąc wygodnie na sofie w salonie, z miską chrupek na płaskim brzuchu, wyglądał na pogrążonego w zadumie. –I jeszcze te szprychy – mówiła dalej Wunderly. – Pole magnetyczne powoduje, że mniejsze płatki się unoszą – machała rękami w powietrzu, naśladując coś na kształt wijących się węży. –Wszystko zderza się ze wszystkim – rzekła Holly, gdy kuchenka mikrofalowa wreszcie zapiszczała. A nie wszystkie cząstki są małymi płatkami. Niektóre są wielkie jak domy. A księżyce mają po parę kilometrów średnicy. –Strasznie to zawiłe – rzekła Holly, niosąc parującą tacę do pokoju. Postawiła ją na ławie przed Wunderly. –Strasznie niebezpieczne – odparł Gaeta, siadając. –Niebezpieczne tylko wtedy, jeśli się wpakuje tam nos – rzekła Wunderly. – Ja tam wolę badać pierścienie z bezpiecznej odległości. –Nikt tam jeszcze nie był, co? – spytał. –Na pierścieniach? Wysyłaliśmy tam sondy automatyczne, począwszy od starej sondy Cassini prawie sto lat temu. Gaeta wyprostował się, a oczy błyszczały mu od podniecenia. –Czy ktoś kiedyś przechodził przez pierścień? To znaczy, z jednej strony na drugą? Wunderly grzebała w tacy z obiadem łodygą selera. –Przez płaszczyznę pierścieni? –Tak, właśnie. Holly usiadła na sofie obok Gaety. –Sondom zdarzało się przelatywać przez szczeliny, jasne. Ale nie przez sam pierścień. To zbyt niebezpieczne. Sonda zostałaby na pewno uszkodzona. To trochę jak przelot przez maszynkę do mięsa. –Manny, nie chcesz tego zrobić, prawda? – zwróciła się do Gaety Holly. Odwrócił się do niej z uśmiechem. –Zrobię genialny numer, chiquita.

–Numer? – zdziwiła się Wunderly. –Z tego żyję – wyjaśnił Gaeta. – Bywam tam, gdzie nikt dotąd nie był. Im bardziej niebezpiecznie, tym lepiej. –W granicach rozsądku – wtrąciła Holly. Na twarzy Wunderly pojawiło się zrozumienie. –To ty wszedłeś na Mount Olympus! Na Marsie. Widziałam film. –Tak, to ja. I potem jeszcze z niej zjechałem – odparł Gaeta z dumą w głosie. –Tak, ale nie możesz latać po pierścieniach Saturna. –Czemu nie? –Zabijesz się. –W każdym numerze kaskaderskim jest element ryzyka. Dlatego ludzie chcą to oglądać. –Płacą, bo mają nadzieję zobaczyć jak giniesz – mruknęła Holly. Zaśmiał się. –Jak rzymskich gladiatorów. Tylko ja nie muszę nikogo za bijać. Tylko nadstawiam karku. –W przypadku pierścieni to niemożliwe – rzekła Wunderly. – To samobójstwo. –Serio? – rzekł Gaeta. – A może nie? Holly chciała go powstrzymać, zanim pomysł mu się spodoba. –Manny… –Wiesz, Wilmot i jajogłowi nie chcą, żebym schodził na powierzchnię Tytana. Może pierścienie to lepszy numer. W całym Układzie Słonecznym nie ma niczego podobnego. –Wszystkie wielkie planety mają pierścienie, nie? – spytała Holly. – Jowisz, Uran, Neptun. –Tak, ale są malutkie. Pobrecitos. –Najważniejsze pytanie – rzekła Wunderly, a oczy jej błyszczały – brzmi: skąd Saturn wziął tak niesamowite pierścienie, podczas gdy pozostałe planety mają tylko malutkie? Gaeta spojrzał na Holly, po czym przeniósł wzrok na Wunderly. Wzruszył ramionami. –Można by sądzić – mówiła dalej Wunderly – że im większa planeta, tym większe powinna mieć pierścienie. Prawda? Dlaczego więc Saturn ma większe od Jowisza? I te pierścienie są dynamiczne, nie nieruchome. Przez cały czas cząsteczki spadają na planetę, a od księżyców odrywają się nowe. Dlaczego układ Saturna jest aż tak duży? Może mamy dużo szczęścia i oglądamy Saturna akurat w okresie, gdy pierścienie są duże i aktywne? Nie wierzę w szczęście. Z Saturnem chodzi o coś innego. Coś ważnego. –Ale o co? – spytała Holly. – Dlaczego Saturn jest taki szczególny? –BJW – odparła Wunderly. –BJW? – zdziwili się jednym głosem Holly i Gaeta.

–Bóg Jeden Wie – rzekła Wunderly. – Ale ja mam zamiar się dowiedzieć. Wunderly gadała o pierścieniach przez ponad godzinę, z każdym słowem coraz bardziej podekscytowana. Kiedy Gaeta spytał o przelot przez pierścienie, Wunderly przypomniała, jak bardzo jest to niebezpieczne. –Mówię ci, że to niemożliwe – tłumaczyła. – Zabijesz się. Ale przez takie słowa Gaeta tylko nabierał zapału do wykonania takiego zadania. Wreszcie wyszła, ale dopiero wtedy, gdy Gaeta zmusił ją do obietnicy, że pokaże mu wszystkie filmy i inne dane, jakie udało jej się zgromadzić. Zapowiedział też, że przyprowadzi swojego głównego technika, żeby rzucił na to okiem. Holly odprowadziła Wunderly do drzwi, po czym zamknęła je i wróciła do Gaety. Byli sami, a Gaeta siedział uśmiechnięty od ucha do ucha. Nie angażuj się w to, ostrzegła się w duchu. On prędzej czy później się zabije. Raczej prędzej niż później. Podeszła jednak do sofy, usiadła przy nim i oparła głowę na jego silnym, muskularnym ramieniu, a po chwili zaczęli się całować, ściągając z siebie ubrania, aż wreszcie zaniósł ją do sypialni jak zwycięski bohater, a Holly przestała myśleć o Malcolmie Eberlym. Prawie.

317 DNI DO PRZYBYCIA W REJON SATURNA Wilmot poczuł się jak nękany wychowawca, który musi skarcić nieposłusznych uczniów. –Bójka?! – krzyknął wściekły. – Chcecie powiedzieć, że naprawdę się pobiliście? Dwóch młodych mężczyzn stało przed jego biurkiem z głupimi minami. Jeden z nich miał fioletowy siniak pod lewym okiem. Rude włosy, różowe policzki, liczne piegi – Irlandczyk, pomyślał Wilmot. Drugi był wyższy, miał skórę barwy mlecznej czekolady; nad górną wargą widać było zaschniętą krew. Obaj milczeli. –Jaki był powód tej awantury? Dotąd nie odezwali się ani słowem. –Słucham! – naciskał Wilmot. – Domagam się odpowiedzi! Co spowodowało bójkę? Ten z podbitym okiem powiedział w końcu. –Pokłóciliśmy się o nazwę wioski B. –Pokłóciliście się? –On chciał nazwać wioskę Killarney – rzekł drugi. –To dobra nazwa – obruszył się jego przeciwnik. – A on powiedział, że jest głupia. –I z tego powodu wszczęliście walkę na pięści? O to, że nie zgadzaliście się co do nazwy wioski? Co wy piliście, na litość boską? W kafeterii, gdzie doszło do bójki, nie podawano alkoholu, ale dwie restauracje w habitacie miały różne trunki, wino i domowe piwo dostarczane przez farmy. –To moja wina – powiedział ten z zakrwawionym nosem. – Wypiłem trochę w Nemo zanim poszedłem do kafeterii. Wilmot obrzucił ich niechętnym spojrzeniem. –Mam zakazać sprzedaży alkoholu? Tego chcecie? Potrząsnęli głowami. Wilmot przyglądał się ich pokornym minom. Przynajmniej wyrażają skruchę, pomyślał. Analityk logistyczny i technik łączności, tłukący się jak para uczniaków. Obrzucając ich najsroższym spojrzeniem, na jakie było go stać, Wilmot oznajmił: –Jeszcze jeden taki incydent i zakażę sprzedawania wam alkoholu. I skieruję was do pracy przy odzyskiwaniu surowców. Skoro zachowujecie się jak śmieci, to będziecie robić w śmieciach przez sześć godzin dziennie. Ten z podbitym okiem zwrócił się do kolegi i wyciągnął rękę. –Przepraszam, chłopie. Jego niegdysiejszy oponent odwzajemnił uścisk dłoni. –W porządku. Ja też przepraszam.

–Wynoście się stąd, obaj – warknął Wilmot. – I żebym nie musiał już słyszeć o tak idiotycznym zachowaniu. Technik łączności popędził do własnej kwatery, gdzie wytarł krew z twarzy mokrym ręcznikiem i zadzwonił do pułkownika Kanangi. –Wszcząłem bójkę w kafeterii – rzekł do wizerunku Kanangi na ekranie telefonu. –Już o tym słyszałem, z różnych źródeł – odparł Rwandyjczyk. – I co na to Wilmot? –Właściwie nic. Był raczej zdziwiony niż zły. Kananga pokiwał głową. –Co mam teraz zrobić? –Na razie nic. Wracaj do swoich obowiązków i zachowuj się przyzwoicie. Zadzwonię, kiedy będę cię potrzebował. –Tak jest. Ponieważ populacja habitatu składała się z przedstawicieli różnych wyznań, nie obchodzono żadnego oficjalnego dnia wolnego, zatem ogłoszono, że dzień wyborów fazy pierwszej będzie dniem wolnym od pracy dla wszystkich. Malcolm Eberly siedział w swoim salonie z ponurą, prawie zmartwioną miną i oglądał wiadomości na holograficznym projektorze. Obraz pokazywał centrum głosowania w wiosce A. Ludzie wchodzili, oddawali głos i wychodzili. Było to równie pasjonujące jak obserwowanie rosnącej trawy. Ruth Morgenthau próbowała go pocieszyć. –Frekwencja wcale nie jest taka mała jak przewidywali moi ludzie. Zagłosuje co najmniej czterdzieści procent. –To żadna rewelacja – mruknął Eberly. Sammi Vyborg, siedzący po drugiej stronie niskiego stolika, wzruszył kościstymi ramionami. –Nie spodziewaliśmy się dużego entuzjazmu na tym etapie. W końcu wybierają tylko kategorie nazw, a nie same nazwy. Eberly obdarzył go ostrym spojrzeniem. –Chcę, żeby ludzie byli do tego entuzjastycznie nastawieni. Żeby potrafili zakwestionować autorytet Wilmota. –To przyjdzie z czasem – rzekł Kananga. Rozsiadł się wygodnie na sofie i rozłożył ramiona na oparciu. – Testowaliśmy już różne metody. Eberly skrzywił się nieznacznie. –Słyszałem o tej bójce w kafeterii. –Przed następnym dniem wyborów możemy wywołać prawdziwe zamieszki, jeśli chcesz. –To byłoby dobre – rzekł Vyborg. – Moglibyśmy wkroczyć i je spacyfikować. –A ty zasłynąłbyś jako człowiek, który zaprowadził pokój i porządek – uśmiechnęła się do Eberly’ego

Morgenthau. –Może – odparł tęsknym tonem. – Ja tylko chciałbym… –Chciałbyś, żeby wszyscy cię słuchali i uwielbiali – przerwała mu Morgenthau. –Jeśli mam być przywódcą, to wolałbym raczej, żeby mi ufali i lubili. Pokochają cię – rzekł Vyborg, a jego głos ociekał sarkazmem – kiedy już będziesz miał taką władzę, że będziesz mógł decydować o ich życiu i śmierci. Pod koniec dnia wyborów Holly siedziała przy swoim biurku i porządkowała wyniki głosowania. Wioski otrzymają nazwy ziemskich miast – tak zdecydowali głosujący. Poszczególnym budynkom będą patronowali słynni ludzie. Farmy i sady oraz inne tereny otwarte otrzymają nazwy ziemskich zjawisk lub pochodzące z mitologii: w tym głosowaniu nie było jednoznacznego zwycięzcy. Telefon oznajmił, że dzwoni Ruth Morgenthau. Holly wydała polecenie odebrania połączenia i na ekranie pojawiła się twarz Morgenthau, unosząca się obok kolumn danych. –Mamy już wyniki? Holly pokiwała głową. –Wszystko w tabelach. –Prześlij mi. Holly rzuciła okiem na dane telefonu obok wizerunku jej rozmówczyni i dostrzegła, że Morgenthau dzwoni z mieszkania Eberly’ego. Rozzłościła się, że Ruth była z Malcolmem, a jej nie zaproszono. Może da się coś z tym zrobić, pomyślała. –Muszę je najpierw wysłać do profesora Wilmota – rzekła. –Oficjalna procedura. –Wyślij je także tutaj – upierała się Morgenthau. –Jeśli tak zrobię, zostanie elektroniczny dowód pogwałcenia przeze mnie procedury. – Zanim Morgenthau skrzywiła się, Holly dodała: – Ale mogę ci przynieść egzemplarz osobiście, wtedy nie zostanie to zarejestrowane. Na nalanej twarzy Morgenthau pojawił się cień przebiegłości, który szybko przeszedł w uśmiech. –Doskonale, Holly. Widzę, że umiesz myśleć. Przynieś mi wyniki. Jestem u doktora Eberly’ego. –Lecę esz-en-eś. Gdy Holly wkroczyła do mieszkania Eberly’ego, poczuła panujące tam napięcie. W całym pomieszczeniu dało się wyczuć tłumione uczucia. Byli tam: Morgenthau, Vyborg i Kananga; Holly myślała o nich jako o hipopotamie, wężu i panterze, ale te wyobrażenia nie były humorystyczne. Zwłaszcza widok obserwującego ją Kanangi sprawiał, że czuła się nieswojo; jak drapieżny kot przyglądający się zwierzynie. Eberly’ego nie było nigdzie widać, ale zanim Holly o niego zapytała, wszedł do salonu i uśmiechnął się do niej. Napięcie, które czuła, znikło jak poranna mgła w ciepłych promieniach słońca. –Holly – zawołał, wyciągając do niej obie ręce. – Jak dawno cię nie widziałem. –Mai… – zaczęła, po czym poprawiła się: – Doktorze Eberly, miło pana znów widzieć. –Holly przyniosła wyniki wyborów – przypomniała Morgenthau.

–Doskonale – ucieszył się Eberly – To miło z twojej strony, Holly. Holly wyjęła palmtopa z kieszeni bluzy i wyświetliła wyniki na jednej z pustych ścian salonu. Malcolm nie miał w mieszkaniu żadnych dekoracji. Wyglądało jak jego biuro: puste i nagie. Przez kilka godzin cała piątka studiowała wyniki wyborów, rozkładając je na czynniki pierwsze, jak patolog tnący ciało na kawałki, by zbadać, co zabiło denata. Kananga znikł w kuchni i ku zaskoczeniu Holly po chwili postawił na ladzie tacę z kanapkami i drinkami. Eberly zagłębiał się w dane statystyczne, próbując podzielić wyniki według wieku, wykształcenia i zatrudnienia. Chciał wiedzieć, kto i jak głosował i dlaczego, aż do poziomu pojedynczego głosującego. Vyborg, w rozpiętej bluzie zwisającej luźno z chudych ramion, potarł oczy, po czym wziął kanapkę z tacy. –Naukowcy głosowali podobnie – rzekł, gestykulując z kanapką w dłoni. – To zaskakujące. –Dlaczego zaskakujące? – spytała Morgenthau. Nadgryzła kanapkę i zostawiła niedojedzoną na stole. Holly zastanawiała się, jakim cudem utrzymywała takie rozmiary, skoro jadła tak niewiele. –Naukowcy lubią się spierać – rzekł Vyborg. – Ciągle się o coś kłócą. –O kwestie naukowe – zaoponował Eberly. – Ale ich interes to coś zupełnie innego. Glosowali tak samo, bo mają wspólny interes i taki sam punkt widzenia. –To może być problem – podsunął Kananga. Eberly uśmiechnął się z wyższością. –Nie sądzę. Nie ma się o co martwić. Holly z zainteresowaniem słuchała ich przekomarzań, przysłuchując się to jednemu, to drugiemu, gdy tak z chirurgiczną precyzją badali wyniki głosowania. Uświadomiła sobie, że Morgenthau tak zaprojektowała system głosowania, żeby otrzymać informacje na temat działu, w którym pracuje głosujący oraz jego stanowiska. Tajność głosowania dotyczyła tylko nazwiska głosującego. Każdy głos zawierał wystarczająco dużo danych dla dokładnych analiz statystycznych. –Teraz musimy znaleźć jakąś przeciwwagę – rzekł Vyborg między dwoma kęsami kanapki. –Dla naukowców? – spytał Kananga. –Tak – warknął Eberly. – Już o tym pomyślałem. Morgenthau znów rzuciła Holly spojrzenie, w którym czaiła się przebiegłość. –Jak tam ten kaskader, z którym się spotykasz? Holly zamrugała ze zdumienia. –Manny Gaeta? –Tak – potwierdziła Morgenthau. – Jest jakiś spór między nim a naukowcami, prawda? –On chce zejść na powierzchnię Tytana, a oni nie chcą się na to zgodzić, dopóki… –Na powierzchnię Tytana? – wtrącił Eberly. – Po co? –Wykonuje niebezpieczne pokazy kaskaderskie i sprzedaje sieciom prawa do audycji VR – wyjaśniła Holly. –Na Ziemi jest niezwykle popularny – przypomniała Morgenthau. – Gwiazda pierwszej wielkości. –Kaskader – prychnął Vyborg. –A co z jego konfliktem z naukowcami? – spytał Eberly.

–Obawiają się, że dojdzie do skażenia form życia na Tytanie – rzekła Holly. – Doktor Cardenas próbuje im pomóc… –Cardenas? Ta specjalistka od nanotechnologii? –Tak jest. –Jak dobrze znasz tego kaskadera? – zwrócił się do Holly Eberly. Holly poczuła ukłucie niepokoju. –Chyba jesteśmy dobrymi przyjaciółmi – odparła szybko. –Chciałbym go poznać – oznajmił Eberly. – Zorganizuj jakąś okazję, Holly. Chciałbym zjeść z wami kolację. Zaproś też Cardenas. Zrobimy imprezę w dwie pary. Holly próbowała ukryć emocje. O rany, pomyślała, w końcu idę na kolację z Malcolmem i muszę zabrać ze sobą faceta, z którym sypiam!

312 DNI DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA Z dwóch restauracji znajdujących się w habitacie, Nemo była tą bardziej elegancką. Bistro było małe i ciche, z większością stolików ustawionych na trawie, a w Nemo dominował pretensjonalny wystrój i ambicje. Restaurację zaprojektowano tak, by przypominała wnętrze łodzi podwodnej: zakrzywione ściany z gołego metalu i duże okrągłe bulaje, w których wyświetlano holograficzne obrazy kwitnącego podwodnego życia. Właściciel, były restaurator z Singapuru, którego zdeklarowany ateizm wpędził w kłopoty, zainwestował w tę restaurację znaczną część swojego majątku. „Skoro mam spędzić resztę życia w drodze na Saturna” – wyjaśnił zgromadzonym dzieciom, wnukom i dalszym krewnym – „to wolę w tym czasie robić coś, na czym się znam”. Nie byli zadowoleni z tego, że głowa rodziny opuszcza Ziemię i zabiera ze sobą większość rodzinnej schedy. Idąc za robotem, pełniącym obowiązki maitre d‘hotel do stolika dla czterech osób, który zarezerwowała, Holly czuła zdenerwowanie. Gaeta zaproponował, że po nią wpadnie, ale pomyślała, że lepiej będzie spotkać się już w restauracji. Przyszła pierwsza, dokładnie o 20:00. Kanciasty mały robot zatrzymał się i oznajmił: –Pani stolik, panienko. Holly zastanawiała się, skąd wiedział, że jest niezamężna. Czyżby odczytał to z danych na jej identyfikatorze? Usiadła na krześle, z którego miała widok przez całe pomieszczenie na wejście. Restauracja nie była zapełniona nawet w połowie. –Czy podać coś do picia? – spytał robot. Jego zsyntetyzowany głos był ciepły i głęboki. – Mamy doskonale zaopatrzony bar i obszerną kartę win. Holly wiedziała, że w najlepszym razie to przesada. –Nie, dziękuję – odparła. Robot odtoczył się. W drzwiach pojawił się Eberly i zaraz za nim Kris Cardenas. Miała na sobie prawdziwą sukienkę do kolan z materiału w kwiaty, lekką i jasną jak lato. Holly poczuła się nagle byle jak ubrana w swojej bluzie i spodniach, mimo szala barwy morskiej zieleni, który zamotała na ramionach. Wstała, gdy zbliżyli się do stolika. Żadne z nich nie zdawało sobie sprawy z tego, że idą do tego samego stolika, ale Eberly szybko to spostrzegł i uprzejmie odsunął krzesło dla Kris, gdy siadała. Holly przedstawiła ich i zaczęła mieć nadzieję, że Manny nie przyjdzie. Może mu coś wypadło, jakiś test czy coś. Prawie nie słuchała tego, co mówią Eberly i Cardenas. Pojawił się jednak, w sportowej siatkowej koszulce i dżinsach. Bez identyfikatora. Żadnych ozdób, jeśli nie liczyć kolczyka w uchu. Nie musiał się stroić. Kiedy szedł do stolika za robotem, wszystkie głowy zwróciły się w jego stronę. Jeśli nie liczyć niemiłego uczucia w żołądku, jakiego doznała Holly, posiłek przebiegał gładko. Gaeta oczywiście znał Cardenas, a Eberly pełnił rolę gospodarza, uprzejmy i czarujący. Na początku prowadzili niezobowiązującą konwersację: rozmawiali o niedawnym głosowaniu i dawnych wyczynach Gaety. –Nurkowanie na Wenus – rzekł Eberly z podziwem znad zakąsek. – To musiało wymagać ogromnej odwagi. Gaeta uśmiechnął się skromnie.

–Ech, wiecie, co mówią o kaskaderach: więcej jaj niż mózgu. Eberly zaśmiał się. –Och, ale to przecież wymaga zarówno jaj, jak i mózgu. Gaeta pochylił brodę na znak, że się zgadza i zajął się koktajlem z krewetek. Zanim podano danie główne, rozmowa przeszła na planowany wyczyn Gaety: spacer po powierzchni Tytana. –Jeśli Kris zdoła przekonać Urbaina i jego świrów od skażenia, że nic złego nie zrobię jego chingado mikrobom – narzekał Gaeta. Cardenas rzuciła mu ostre spojrzenie. –Przepraszam za moją łacinę – mruknął. –Myślałam, że to hiszpański – zdziwiła się Holly. Eberly zręcznie skierował rozmowę z powrotem na Urbaina i jego naukowców. Gaeta narzekał na ich obawy związane ze skażeniem Tytana, a Cardenas potrząsała głową, gdy była mowa o niebezpieczeństwach używania nanobotów. –Oczywiście rozumiem, skąd te obawy – rzekła – ale chyba nie sądzą, że próbuję stworzyć nowego potwora Frankensteina, i osaczają mnie z różnymi przepisami dotyczącymi bezpieczeństwa. –Są przesadnie ostrożni? – spytał Eberly. –Jak grupka starszych pań – mruknął Gaeta. –Manny, czy zastanowiłeś się głębiej nad pomysłem z pierścieniami? – dopytywała się Holly. Potrząsnął głową. –Nie, Nadia się nie odezwała. Miała się temu przyjrzeć pod kątem mojego planu. –Zadzwonię do niej – zaproponowała Holly. – Może zapomniała. Kiedy podano deser, Eberly zaproponował: –Może będę w stanie wam pomóc w sprawie doktora Urbaina. Mam bezpośredni dostęp do profesora Wilmota, więc mogę mu przedstawić problem zejścia na powierzchnie Tytana – po czym dodał, zwracając się do Cardenas: – i w sprawie złagodzenia niektórych ograniczeń w laboratorium nanotechnologicznym. –Nie chodzi za bardzo o ograniczenia – rzekła szczerze Cardenas. – Z tym sobie jakoś poradzę. Rozumiem, czemu się boją, a nawet do pewnego stopnia się z nimi zgadzam. –To w czym problem? – spytał Eberly. –Po prostu, brak mi rąk do pracy – wyjaśniła Cardenas. –Jestem w laboratorium sama. Próbowałam zatrudnić jakichś asystentów, ale nikt z młodszej kadry naukowej nawet nie chce się zbliżyć do czegokolwiek, co pachnie nanotechnologią. –Czy dział zarządzania zasobami ludzkimi nie mógłby czegoś z tym zrobić? – Eberly spojrzał na Holly. Cardenas wyglądała na zaskoczoną.

–Prosiłam Urbaina – rzekła. – Potrzebuję tylko paru asystentów laboratoryjnych. Młode osoby z podstawowym wykształceniem naukowym. Ale poproszeni o pomoc naukowcy uciekają jak najdalej. –Rozumiem – mruknął Eberly. Kiedy jeszcze byłam na Ziemi, w epoce kamienia łupanego – uśmiechnęła się Cardenas – w laboratoriach profesorskich praco wali magistranci. Praca niewolnicza, tania i w obfitości. Eberly zaplótł palce. –Obawiam się, że nie mamy tu za wielu magistrantów, młodszych studentów zresztą też nie. Każdy ma już przydzieloną pracę, taki był warunek dostania się na pokład habitatu. –Nie mamy żadnych niepracujących studentów – rzekła Holly. –Tego domyśliłam się od razu – rzekła Cardenas. – Myślałam tylko, że może zdołam namówić paru młodszych ludzi z ekipy Urbaina, żeby czasem przyszli i pomogli. –On im na to nie pozwoli – stwierdził Eberly. Cardenas spoważniała. –On nawet nie pozwala im już ze mną rozmawiać. I boi się spotkać mnie na towarzyskim gruncie. Nic nie mogę zrobić. Eberly zwrócił się do Holly i położył rękę na jej dłoni. –Holly, musimy coś na to zaradzić. Zanim odpowiedziała, spojrzała na Gaetę. –Oczywiście, jak chcesz, Malcolmie. Przeniósł wzrok na Cardenas i odparł: –Tak, chciałbym. Kolacja skończyła się i całą czwórką wyszli na zewnątrz, gdzie panował już półmrok. Holly czuła, jak mocno bije jej serce. Co się teraz wydarzy? –Holly, może byś poszła do biura i zobaczyła, co możemy zrobić dla doktor Cardenas? Skinęła głową. –Jeśli mi podasz, Kris, jakich ludzi potrzebujesz, przygotuję listę ewentualnych kandydatów. –Wyślę ci listę wymagań, jak tylko dotrę do domu – obiecała Cardenas. –Odprowadzę cię, Kris. Mam po drodze – powiedział Manny. Holly stała jak skamieniała. Gaeta i Cardenas pożegnali się i ruszyli ścieżką prowadzącą do ich kwater. Eberly musiał dotknąć ramienia Holly, by czar prysł. –Robota czeka, Holly – rzekł. Ale ona patrzyła nadal na Cardenas i Gaetę, maszerujących ramię w ramię kiepsko oświetloną ścieżką. Cardenas odwróciła się i spojrzała na Holly, jakby chciała powiedzieć: „Nie martw się, nic się nie stanie”. A przynajmniej taką Holly miała nadzieję. Ona jest moją przyjaciółką, powiedziała sobie Holly. Ona wie, że ja i Manny jesteśmy razem. Nic nie zrobi. To był jego pomysł, żeby ją odprowadzić. Ona mu nie pozwoli.

–Holly, rusz się – powtórzył Eberly. – Robota czeka.

DRUGI WIEC Eberly szczycił się tym, że nigdy nie popełnia dwa razy tych samych błędów. Pierwsza publiczna mowa, jaką wygłosił, żeby ogłosić konkursy na nazwy, była jego zdaniem dobra, ale w oczach Morgenthau i Vyborga była kompletną porażką. Zgromadzonych w kafeterii było niewielu i choć reagowali żywiołowo na przemówienie, dali jasno do zrozumienia, że traktują całą tę aferę najwyżej jako jeszcze jedną okazję do zabawy i nic ponadto. Miał zamiar to wykorzystać. Kiedy zakończyła się pierwsza faza kampanii wprowadzania nazw i wybrano kategorie podczas pierwszej tury głosowania, Eberly zaczął starannie przygotowywać się do drugiego wystąpienia publicznego. Zadowolenie wszystkich jest niemożliwe, uprzytomnił sobie, ale możliwe jest podzielenie ludzi na małe, wyróżniające się grupy, odkrycie, czego chce każda z tych grup i złożenie im odpowiedniej obietnicy. Dziel i rządź: koncepcja stara jak cywilizacja, a może nawet starsza. Eberly nauczył się, jak z niej korzystać. Z przyjemnością, prawie z zaskoczeniem obserwował, jak łatwo wykorzystać naturalną antypatię między kaskaderem a pracownikami naukowymi Urbaina. Przez całe tygodnie Vyborg na jego polecenie dbał o to, by Gaeta był w habitacie widoczny wszędzie: w filmach, serwisach informacyjnych, które pokazywały heroizm Gaety: zdobywca Mount Olympus, człowiek, który przeszedł Mare Imbrium na Księżycu. Vyborg inteligentnie podkreślał, że podczas swoich wyczynów Gaeta zdobywał wiele naukowych danych. A teraz chciał zostać pierwszym człowiekiem, który postawi stopę na mrocznej, niedostępnej powierzchni Tytana. Czy naukowcy mu na to pozwolą? Ludzie i tak kiedyś wylądują na Tytanie, prędzej czy później. Czemu nie pozwolić temu nieustraszonemu bohaterowi, by podjął ryzyko, o którym tak marzy? Na żądanie Eberly’ego nie wspominano ani słowem o Cardenas i jej działaniach mających na celu stworzenie nanobotów, które poradzą sobie z problemem skażenia. Ludzie Kanangi przystąpili do dzielenia populacji. Poszczucie jednych ludzi na drugich było banalnie proste. Sam Eberly wpadł na pomysł wykorzystania filmów z różnymi wydarzeniami sportowymi z Ziemi, żeby tworzyć zorganizowane fankluby, przypominające klany odłamy, które obstawiały swoje „zespoły” i oglądały wszystkie mecze w oparach alkoholu, wrzeszcząc, ile sił w płucach. Kiedy Wilmot i jego administratorzy próbowali kontrolować dystrybucję napojów alkoholowych, nawet piwa, fani spontanicznie zaczęli się spotykać w mieszkaniach prywatnych. Zaczęła się ożywiona dystrybucja piwa warzonego w domowy sposób, a bójki między fanami poszczególnych drużyn zaczęły się pojawiać na porządku dziennym. Morgenthau dopilnowała, by Eberly dostawał na bieżąco informacje o specjalnych potrzebach każdej grupy. Obsługa maszyn narzekała na niskie pensje, sztucznie utrzymywane na poziomie niższym niż wynagrodzenia techników laboratoryjnych. Jedna z grup farmerów chciała poszerzyć areał pól i uprawiać owoce tropikalne, czemu sprzeciwiała się administracja Wilmota, bo wymagałoby to większych ilości wody i wyższych temperatur, co oznaczało konieczność stworzenia cieplejszego i bardziej wilgotnego klimatu niż w pozostałej części habitatu. Między fanami dwóch drużyn piłkarskich z Ziemi dochodziło coraz częściej do bójek, gdyż trwały rozgrywki Pucharu Świata. Awantury były czasem tak poważne, że nawet Kananga sugerował, aby uspokoić tych ludzi. Praca Holly była dla Eberly’ego bezcenna. Dziewczyna prowadziła dział zarządzania zasobami ludzkimi i niezmordowanie dostarczała Eberly’emu danych statystycznych niezbędnych do określenia wewnętrznej dynamiki grup. Była pracowita, uczciwa i nie miała pojęcia, że te wszystkie rozłamy w strukturze społecznej były podsycane działaniami kliki Malcolma. –Musimy coś zrobić, żeby na nowo zjednoczyć ludzi – powtarzała Eberly’emu. – Musimy zjednoczyć społeczność.

Tymczasem Wilmot obserwował rosnący dysonans z mieszaniną fascynacji i strachu. Starannie zaprojektowane społeczeństwo habitatu pruło się i rozłaziło w szwach. Ludzie dzielili się na plemiona. Czy nawet klany. Jako antropolog był zauroczony ich zachowaniem. Jako szef ekspedycji bał się jednak, że rosnący chaos doprowadzi do zamętu, a wręcz rozlewu krwi. Opierał się jednak pomysłom interweniowania czy wprowadzania nowych przepisów i zasad. Niech eksperyment trwa, powiedział sobie w duchu. Niech grają w te swoje gierki. Wynik końcowy będzie ważniejszy niż życie jednostek, może być też ważniejszy niż sukces lub porażka tej misji. Wreszcie Holly zwróciła się wprost do Eberly’ego: –Malcolm, musisz coś zrobić! Jesteś jedynym tutaj, który ma jakąś wizję zjednoczenia tego społeczeństwa! Morgenthau też występowała z podobnymi sugestiami. W końcu wydał im polecenie zorganizowania wiecu. –Przemówię do nich – oświadczył. – Zrobię, co będę mógł. Holly pracowała po szesnaście albo osiemnaście godzin dziennie, żeby zorganizować wiec, na który ściągną wszyscy mieszkańcy habitatu. Zorganizowała go w parku nad jeziorem koło wioski A. Dopilnowała, żeby tego dnia kafeteria i obie restauracje zamknięto o 18:00; nikt nie pójdzie na kolację, dopóki Eberly nie dokończy przemówienia. Kierując się sugestią Morgenthau, Holly zorganizowała parady. Fankluby drużyn sportowych chętnie zgodziły się na przemarsz przez park, z prowizorycznymi transparentami w kolorach klubowych. Muzycy wyrazili zgodę na zorganizowanie naprędce kilku kapel, a nawet na to, żeby grali po kolei, a nie wszyscy jednocześnie. Rolnicy też zorganizowali coś w rodzaju marszu, choć maszerowanie w szeregu niespecjalnie im wyszło. Inni robotnicy też przemaszerowali, podzieleni według specjalności. Choć grała muzyka i ludzie maszerowali, na festynie pojawiło się tylko kilka tysięcy ludzi. Większość populacji została w domach. Holly pocieszała się myślą, że i tak obejrzą wszystko w sieci. A przynajmniej taką miała nadzieję. Trzy tysiące ludzi to jednak niemały tłum. Eberly wyglądał na zachwyconego, gdy wszyscy zebrali się przed muszlą koncertową, gdzie siedział na scenie, czekając i uśmiechając się do nich. Morgenthau także wyglądała na zadowoloną. Holly słyszała, jak mówi do Eberly’ego: –Ta mniejszość jest wystarczająco duża, żeby zapewnić nam władzę, jaką chcemy uzyskać. Tych, którzy zostali w domach, zmiecie fala, kiedy nadejdzie czas. Atmosfera przypominała staroświecki letni piknik. Grała muzyka. Ludzie maszerowali, po czym stawali jeden przy drugim przed małą muszlą koncertową i sceną na końcu parku. Pierwszym mówcą był Manuel Gaeta. Morgenthau przedstawiła go i tłum zaczął klaskać i wiwatować, gdy Gaeta powoli, nieśmiało, wkraczał na scenę. Zwrócił się do oczekującego tłumu i gestem poprosił o ciszę. –Nie umiem przemawiać publicznie – zaczął. – Robiłem w życiu wiele przerażających rzeczy, ale ta jest chyba najstraszniejsza. Tłum zaśmiał się. –Nie mam wiele do powiedzenia. Mam nadzieję, że będę mógł zejść na powierzchnię Tytana, a kiedy mi się to uda, zadedykuję ten wyczyn wam, ludziom z habitatu.

Tłum zafalował z zachwytu. Holly, siedząc obok Eberly’ego po jednej stronie sceny, rozglądała się, próbując wyłowić z tłumu twarze znanych jej naukowców. Zobaczyła tylko nielicznych. Nie było doktora Urbaina ani profesora Wilmota. –Moim prawdziwym zadaniem na dziś – mówił dalej Gaeta – jest przedstawienie głównego mówcy. Pewnie wszyscy go znacie. Malcolm Eberly to dyrektor działu zasobów ludzkich i jedyny człowiek spośród zarządzających tym habitatem, który próbował mi pomóc. Myślę, że będzie umiał pomóc nam wszystkim. Gaeta odwrócił się i wskazał gestem Eberly’ego, który powoli, z rozmysłem, wstał z krzesła i podszedł do mównicy. Aplauz tłumu był symboliczny. –Dziękuję, Manny – rzekł Eberly, chwytając obiema rękami za mównicę. Rozejrzał się po zgromadzonych i mówił dalej: – Dziękuję wam, wszystkim razem i każdemu z osobna, że przyszliście na to spotkanie. Wziął głęboki oddech, opuścił głowę, jakby się modlił. Tłum ucichł, czekał i patrzył. –Postawiono przed nami niezwykłe zadanie – rzekł Eberly. –Przed nami także nowe i nieznane niebezpieczeństwa, którym będziemy musieli stawić czoło, żeglując przez niezbadane obszary kosmosu. Holly zdumiała się słysząc ton jego głosu. Na mównicy był zupełnie innym człowiekiem. Oczy mu płonęły, głos był niższy, mocniejszy, brzmiał taką pewnością, że Holly nie słyszała dotąd niczego podobnego. –Wkrótce dolecimy do Saturna. Wkrótce rozpocznie się nasza prawdziwa praca. Zanim jednak zaczniemy, musimy sprostać obowiązkowi stworzenia nowego porządku, nowego społeczeństwa, nowego rządu, który będzie nas reprezentował sprawiedliwie i uczciwie, i pomoże nam osiągnąć to, do czego dążymy. –Pierwszym etapem na drodze do nowego porządku jest wybór nazw. Mamy sposobność, ale i obowiązek wybrania nazw, które będą znane w naszej społeczności. To zadanie może wydawać się banalne, ale tak nie jest. Jest niezmiernie ważne. –Tymczasem, co możemy zobaczyć wokół? Zamiast jedności mamy walkę. Zamiast jednego celu, zamęt i bójki. Jesteśmy podzieleni i słabi, a powinniśmy być zjednoczeni i mocni. Holly słuchała z rosnącą fascynacją, czując, jak oplatają pajęczyna słów. To fascynujące, pomyślała. Malcolm zahipnotyzował te tysiące ludzi. –To my jesteśmy wybrańcami – mówił. – Nasza garstka, garstka wybrańców, którzy będziemy realizować ludzkie cele z ludzką godnością na najodleglejszych pograniczach cywilizacji. To my poniesiemy sztandar ludzkości w miejsca, gdzie panuje chłód i natura jest nam wroga. My pokażemy całemu wszechświatowi, że potrafimy zbudować dla siebie stabilną i bezpieczną przystań, stworzony przez nas samych raj. –Konkurs na nazwy to dopiero pierwszy krok na tej drodze. Musimy stworzyć nowy rząd i wybrać przywódców, którzy będą nam służyć, gdy będziemy tworzyć nowe społeczeństwo, którego pragniemy. –Nie wolno nam konkurować, musimy współpracować. Nie wolno nam walczyć, musimy się jednoczyć. Nie możemy być słabi, musimy być mocni. Niech każdy mężczyzna i każda kobieta z tu obecnych złoży przyrzeczenie, że nasze społeczeństwo będzie silne i zjednoczone. Nie pytajcie, jakie korzyści będziecie mieli jako jednostka. Pytajcie raczej, jak możecie się przyczynić do stworzenia wolnego i kwitnącego świata. Możemy zbudować raj własnymi rękami! Pomożecie nam w tym? –Pomożemy! – zawył tłum. Ludzie zaczęli klaskać, wiwatować i gwizdać. Eberly wolno uniósł dłoń, rozejrzał się z prawie błogim uśmiechem na ustach.

–Każdy z was – każdy mężczyzna i każda kobieta – musi zobowiązać się, że poświęci się na drodze do jedności i współ pracy, jakie są nam potrzebne do stworzenia nowego porządku. Chcę, by każdy z was chwycił za ręce osoby, które stoją obok niego. Przyjaciel czy obcy, kobieta czy mężczyzna, weźcie za ręce swojego sąsiada i przyrzeknijcie, że będziecie budować razem nowy świat. Tłum zaszemrał, głowy zaczęły się obracać, stopy szurać. Potem, na początku z wolna, ludzie zaczęli obracać się do siebie i chwytać za ręce sąsiadów. Holly patrzyła, jak coraz więcej ludzi chwyta się za ręce, zapominając o dzielących ich różnicach; niektórzy otwarcie szlochali. Holly zrozumiała, że Malcolm jest jedyną osobą w całym habitacie, która umie tak zjednoczyć ludzi. Była dumna, że pomogła temu wielkiemu człowiekowi doprowadzić do tej chwili jedności, w której doświadczyli potężnego uczucia miłości i przyjaźni.

WAŻNY KOMUNIKAT Do: Prof. dr E. Urbain, Habitat Goddard Od: H. H. Haddix, członek, Rada Nadzorcza MUA Temat: Zagrożenie skażeniem na Tytanie Odpowiadając na Pańskie zapytanie, Rada Nadzorcza wszczęła procedurę dogłębnej oceny polityki związanej z eksploracją Saturna przez ludzi. Po dokładnej analizie przeprowadzonej przez komisję astrobiologiczną i komisję planetologiczną, Międzynarodowy Urząd Astronautyczny podjął jednogłośnie decyzję o zakazie jakiejkolwiek ludzkiej eksploracji na powierzchni Tytana. Ochrona rodzimych form życia na Tytanie musi mieć pierwszeństwo przed wszelkimi innymi celami, także badaniami naukowymi. Zezwala się na eksplorację dokonywaną przez automatyczne sondy, pod warunkiem ścisłego przestrzegania istniejących procedur dekontaminacji związanych z ochroną tego księżyca. H. Harvey Haddix Członek Rady Nadzorczej MUA Wielebny Calypsi J.C. Abenathy Imprimatur 288 DNI DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA Ruth Morgenthau nienawidziła tych spacerów, przy których upierał się Eberly. To kompletny paranoik, złościła się, drepcząc niechętnie ścieżką prowadzącą przez park z wioski A do sadów. Martwi się, że ktoś może założyć podsłuch w jego apartamencie, tak samo, jak on pozakładał podsłuchy u innych. Ach, to już nie jest wioska A, przypomniała sobie. Teraz są to Ateny. A sad jest oficjalnie Rezerwatem św. Franciszka z Asyżu. Morgenthau o mało nie zachichotała na głos. Co za nazwa! Jakie się tam toczyły kłótnie, prawdziwe bitwy, gdzie bronią były okrzyki między nią, Vyborgiem a Kanangą. Nawet zwykle powściągliwy i umiarkowany w sądach Jaansen podnosił głos, kiedy omawiali nazwy poszczególnych budynków laboratoryjnych habitatu. Dwumiesięczna kampania na rzecz nadania wioskom, budynkom i obszarom naturalnym habitatu prawdziwych nazw, była niewiele więcej niż farsą. Każde głosowanie miało rozrzut głosów prawie równy ich liczbie. Każdy w habitacie miał własną opinię na ten temat i prawie nie spotykało się dwóch identycznych głosów. Panował chaos, ale Eberly znalazł doskonałe rozwiązanie. –Ponieważ wśród głosujących nie ma jednomyślności – oświadczył swoim poplecznikom – będziemy musieli sami podjąć decyzję. I z tego powodu cała czwórka zaczęła się kłócić, bo Kananga upierał się, że nazwy afrykańskie powinny być równie licznie reprezentowane, co europejskie czy azjatyckie, Vyborg upierał się przy nazwach mających potężne konotacje psychologiczne wśród społeczności, a Jaansen twardo, z uporem, lansował własną listę nazwisk słynnych naukowców. Eberly starał się w to wszystko nie mieszać, wysłuchując ich przepychanek z chłodnym dystansem. Morgenthau uznała, że cała afera jest odrażająca: nazwy nic ją nie obchodziły, dopóki nie były demonstracyjnie ateistyczne. Oczywiście zaprotestowała przeciwko nazwaniu wydziału biologii imieniem Darwina. W końcu Eberly rozstrzygnął ich spory. Jeśli nie mogli się zgodzić, on podejmował decyzję. Gdy za długo się wykłócali, wkraczał i upominał ich, żeby przestali się zachowywać jak dzieci. Morgenthau obserwowała go uważnie i doskonale o tym wiedział. Wioska A otrzymała nazwę europejską: Ateny. Wioskę B oddano Azjatom: Bangkok. Wioska C stała się Kairem; D to Delhi, a E – Entebbe. Przedstawiciele obu Ameryk, Północnej i Południowej, narzekali, ale Eberly odprawił ich, twierdząc stanowczo, że na takie nazwy głosowali mieszkańcy habitatu. W końcu, podkreślił, Amerykanie byli w populacji habitatu mniejszością. Ponieważ głosowanie było tajne, Eberly odmówił komukolwiek prawa do przeliczenia głosów. Odegrał całe przedstawienie, w którym mówił dużo o bezstronności – i skasował wszystkie głosy.

–Żeby już nikt nie mógł w nich grzebać, ani używać do manipulacji w przyszłości – ogłosił. Było trochę narzekań, ale ogólnie ludzie zaakceptowali nazwy, które – jak ogłosiła klika – wybrano w głosowaniu. Eberly dopilnował, żeby dużo nazw amerykańskich i hiszpańskich znalazło się wśród budynków i miejsc naturalnych, by wszyscy byli z grubsza zadowoleni. Zdaniem Morgenthau, cała akcja została wspaniale przeprowadzona. Martwiła ją jednak pewna rzecz. Być może Eberly jest zbyt wpływowy, zbyt żądny władzy, zbyt zdeterminowany, żeby robić wszystko po swojemu. Jesteśmy narzędziami Boga, przypominała sobie. Dążymy do władzy nie dla nas samych, ale by zbawić te dziesięć tysięcy dusz. Zastanawiała się, czy Eberly jest tego samego zdania. W istocie była prawie pewna, że nie. Jednak to osoby postawione wyżej niż ona wybrały Eberly’ego do poprowadzenia misji; ona miała go w tym tylko wspierać – i pilnować, by nie opuścił ścieżki, jaką wybrały dla niego Nowa Moralność i Święci Apostołowie. Morgenthau dreptała więc ścieżką Washingtona Carvera, która prowadziła z Aten do Sadu świętego Franciszka i dalej, do niewielkich wzgórz, które nosiły dziwaczną nazwę Wzgórz Andyjskich oraz do rolniczych terenów regionu Ohio. Miała nadzieję, że Eberly nie będzie chciał iść aż do Kalifornii, otwartego regionu przylegającego do przegrody. Nogi już zaczynały ją boleć. –Strasznie jesteś dziś małomówna – rzekł Eberly, gdy podążali wijącą się ceglastą ścieżką. Były to pierwsze słowa, jakie wypowiedział od kilku minut. Morgenthau czuła, jak pot spływa jej po czole. –Po prostu cieszę się, że załatwiliśmy już sprawę nazw – rzekła. – Doskonale się spisałeś, Malcolm. Na jego ustach wykwitł chłodny uśmieszek. –O ile prawdziwe głosy zostały rzeczywiście usunięte bez śladu. –Zostały – oświadczyła. –I nikt poza nami nie wie, jak naprawdę zostały wybrane nazwy. –Nikt. –Nawet Holly? Wiesz, ona jest dość inteligentna. Morgenthau przytaknęła skinieniem głowy. –Pytała mnie, dlaczego usuwamy głosy. Kiedy jej powiedziałam, że to twoja decyzja, przestała się dopytywać. Eberly pokiwał głową. –Pewnie prędzej czy później będę musiał pójść z nią do łóżka. To nam zapewni jej lojalność. Morgenthau spojrzała na niego zaszokowana. –Ona już teraz jest bardzo lojalna. Nie ma potrzeby… –Nasze kolejne działania będą dla niej coraz bardziej obrzydliwe – przerwał jej. – Muszę ją jakoś osobiście do siebie przywiązać. Inaczej będzie się opierać albo w ogóle zbuntuje się przeciwko nam. –Ale spanie z nią… to grzech! –Ale w słusznej sprawie. Wszyscy musimy czasem ponosić ofiary.

Wychwyciła jego sarkastyczny ton. –Cóż, przynajmniej jest atrakcyjna. –Trochę za ciemna jak na mój gust – rzekł Eberly tonem tak lekkim, jakby omawiali preferencje w dziedzinie stroju albo kuchni. – Wolę blondynki, o trochę pełniejszych kształtach. Morgenthau czuła, że się czerwieni. Czy on się ze mnie nabija? Sprawdza mnie? Nie zdarzały jej się fantazje odnośnie własnych preferencji, czy tego, co ją pociągało. –Nie zaprosiłeś mnie na ten spacer, żeby roztrząsać twoje plany romansowe, prawda? –Nie – odparł poważnie. – Na pewno nie. –Więc po co? Nie zmieniając tempa, Eberly spojrzał na tyczki z lampami i miniaturowe kamery na ich szczycie, po czym zapatrzył się na zieleń i kwitnący park przed nimi. –W biurze można łatwo założyć podsłuch. Zawsze jest tam mnóstwo podglądaczy i podsłuchiwaczy. Pojęła. –Ach, więc to ma wyglądać, jakbyśmy po prostu zażywali wspólnie ruchu. –Dokładnie – skinął głową. Morgenthau uważała, że sam fakt, że można ich zobaczyć spacerujących razem, może sprawić, że ktoś weźmie ich na języki, choć nie sądziła, żeby podejrzewano ją o jakąś romantyczną aferę z Eberlym, albo o to, że ona może pociągać go fizycznie. Albo jakiegokolwiek mężczyznę, jeśli już o tym mówimy. Morgenthau wiedziała, że wszyscy uważają ją za niską, krępą, grubą ofiarę. Która nie stanowi dla nich zagrożenia. Ależ się mylili! –Prędzej czy później będziemy musieli stawić czoła Wilmotowi – rzekł Eberly, nie przestając rozglądać się w poszukiwaniu podsłuchiwaczy. – Vyborg cały czas marudzi, żebyśmy usunęli Berkowitza i zaproponowali mu stanowisko szefa działu komunikacji. Uznałem, że najlepiej załatwimy Berkowitza za pośrednictwem Wilmota. –Wilmota? –Berkowitz to nieszkodliwy były pracownik sieci informacyjnych. Nie ma żadnych widocznych na pierwszy rzut oka wad. Zarządza działem komunikacji na tyle swobodnie, że w rzeczywistości wszystkim rządzi Vyborg. Ale Sammi chce oficjalnie dostać to stanowisko i obowiązki – rzekła Morgenthau. – Znam go. On pragnie szacunku i władzy. –Tak. I jest niecierpliwy. Jeśli ktoś odkryje, co zrobił biednemu staremu Romero… –Nikt nie dotrze do ciebie – zapewniła go. – Nie może. –Pewnie nie. Ale i tak Berkowitza należy zlikwidować. –A jak chcesz to zrobić za pośrednictwem Wilmota? – spytała Morgenthau. –To oczywiście nie jest jedyny powód – mówił Eberly. –Wilmot uważa się za władcę habitatu. Kiedyś nadejdzie dzień, że pozbawimy go złudzeń.

–Nie możemy dopuścić, żeby bezbożny ateista rządził tymi ludźmi! – oznajmiła żarliwie Morgenthau. –Przydałaby mi się jakaś amunicja, coś, czym mógłbym pomachać Wilmotowi przed nosem. –Kij czy marchewka? – Wszystko jedno. Najlepiej oba. –Ktoś będzie musiał przejrzeć jego akta i rozmowy telefoniczne. Eberly skinął głową. –Ale należy to utrzymywać w absolutnej tajemnicy. Nie chcę, żeby Vyborg się dowiedział, że przeglądamy akta Wilmota. –Kto więc ma to zrobić? –Ty – odparł Eberly, całkowicie naturalnym tonem, nie pozostawiając miejsca na dyskusję. Morgenthau zamarła. Wyobraziła sobie długie, nie kończące się noce spędzone na podsłuchiwaniu telefonów profesora i podglądaniu go w apartamencie. Zamilkła, intensywnie rozmyślając, i nadal kroczyła ścieżką. –No i? – naciskał Eberly. –To może być strasznie nudne. To tylko niemłody naukowiec, wątpię, czy znajdzie się coś do wykorzystania. Eberly nie wahał się ani przez sekundę. –Więc musimy coś spreparować. Wolałbym jednak jakąś rzeczywistą słabość. Sfabrykowanie fałszywych oskarżeń może być ryzykowne. –Pogadam o tym z Vyborgiem. –Nie – warknął Eberly. – To sprawa wyłącznie między nami. I nikim innym. Przynajmniej na razie. –Dobrze – zgodziła się niechętnie. – Rozumiem. Przez całą długą drogę z powrotem do swojego biura w Atenach Morgenthau rozmyślała o zaangażowaniu Eberly’ego w ich sprawę. On dąży wyłącznie do zgarnięcia całego splendoru dla siebie, pomyślała. Ale ma charyzmę, która pozwoli mu poprowadzić te dziesięć tysięcy ludzi. Muszę sobie jakoś z nim radzić. Wilmot, pomyślała, to zdeklarowany ateista, a w najlepszym razie agnostyk. Trzeba znaleźć na niego jakiegoś haka. Znajdę coś na niego.

287 DNI DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA –Nie spałam z nim, jeśli o to się martwisz – rzekła Kris Cardenas. Holly spojrzała w jej chabrowe oczy i uznała, że Cardenas mówi prawdę. Spędzała bardzo dużo czasu z Gaetą, ale twierdziła stanowczo, że to wyłącznie kontakty zawodowe. Z drugiej strony, Manny nie zaprosił Holly nigdzie ani nie wpadł do jej biura, odkąd odprowadził Kris do domu. Malcolm był chłodny i nieprzystępny jak zawsze. Praca i tylko praca. Niektórzy kochają życie, pomyślała Holly. Wszystko wali się w gruzy. –Mówię prawdę, Holly – rzekła Cardenas, błędnie interpretując jej milczenie. –Wiem, Kris – odparła Holly, czując się bardziej bezradna niż zmartwiona. A tak naprawdę, nie miałabym do ciebie pretensji, gdyby tak było. Manny to takie dynamo. Cardenas pochyliła się bliżej i wyznała: –On mnie nawet nie podrywa. Gdybyś nie była nim zainteresowana, czułabym się rozczarowana. Wiesz, jestem od niego o wiele starsza, ale chyba nie jestem aż tak odrażająca? Holly zachichotała. –Kris, jeśli masz na niego ochotę, nie zastanawiaj się. Nie mam nic do niego. –Ależ masz. –Ależ skąd. I tak naprawdę czuję się lepiej, jak nie ma go w pobliżu. Cardenas uniosła brwi z niedowierzaniem. –Tak w rzeczywistości – rzekła Holly, zastanawiając się, czy dobrze robi – to interesowałam go wyłącznie fizycznie. –Wiele związków tak się zaczyna. –A ten się skończył. Tak naprawdę to nie jest związek. I nigdy nie był – Holly była zdziwiona, że wyznanie tego głośno nie boli. W każdym razie nie bardzo. Cardenas wzruszyła ramionami. –To kwestia dyskusyjna. Przy mnie zachowuje się dość oficjalnie. –Pewnie cię podziwia. Cardenas roześmiała się. –Całkiem możliwe. –Ależ tak. –Nieistotne – machnęła ręką, jakby odpędzała denerwującego owada. – Mówiłaś, że masz dla mnie jakiegoś asystenta? –Może – odparła Holly. – Ale jeszcze z nim nie rozmawiałam. Ma kwalifikacje, jakich szukasz. Jest inżynierem…

–A dokładniej? –Elektromechanika. –Kiedy skończył studia? Holly wyjęła palmtopa z kieszeni bluzy. W powietrzu nad stołem pojawiło się trójwymiarowe dossier Raoula Tavalery, ze zdjęciem, danymi i liczbami. Cardenas przejrzała szybko dane. –W jakim dziale pracuje? –W konserwacji – odparła Holly.– Ale to tylko dla zabicia czasu. Oficjalnie nie należy do żadnego działu. To ten facet, którego uratował Manny. –Ach, tak – Cardenas przejrzała dossier jeszcze raz, trochę uważniej. – W takim razie będzie z nami tylko dotąd, aż Manny spakuje się i wyjedzie. –Pewnie tak. Ale teraz jest dostępny, a mówiłaś, że potrzebujesz pomocy, i to szybko. –Darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby – zgodziła się Cardenas. – Muszę z nim pogadać. Zgodził się dla mnie pracować? –Jeszcze o niczym nie wie. Umówię was na jutro. –Może być. –W moim biurze, dobrze? Cardenas zastanowiła się przez moment. –To chyba lepsze od zapraszania go do laboratorium. Jeszcze się wystraszy, że zostanie zarażony nanobotami. Siedząc przed biurkiem Holly Tavalera miał podejrzliwą minę. Przyszedł jednak punktualnie, a to dobry znak, pomyślała. Ustawiła spotkanie na kwadrans przed przyjściem Cardenas. –O co w tym wszystkim chodzi? – spytał ponuro. –Propozycja pracy – odparła Holly radośnie. –Ja już mam pracę. W zespole konserwacyjnym. –Podoba się panu? –Żartuje pani? Holly uśmiechnęła się z wysiłkiem. –Zmartwiłabym się, gdyby pan przytaknął. –Więc co pani dla mnie ma? –Pracę w laboratorium badawczym. Będzie pan mógł wykorzystać umiejętności inżyniera. –Myślałem, że wszystkie stanowiska naukowe są obsadzone. Tak mi pani powiedziała, kiedy się tu pojawiłem.

–Bo tak jest. To jest praca u doktor Cardenas, w laboratorium nanotechnologicznym. Holly zobaczyła, jak oczy otwierają mu się szeroko. Prawie słyszała odgłos kręcących się mu pod czaszką kół zębatych. –Nanotechnologia – mruknął. Holly pokiwała głową. –Niektórzy ludzie boją się nanotechnologii. Pan też? – Tak. –Boi się pan? Tavalera zawahał się na sekundę, po czym odparł: –Tak, trochę. Chyba się boję. –Byłby pan nierozważny, gdyby się pan nie bał – przyznała Holly. – Ale pracując z doktor Cardenas będzie pan pracował z najlepszym fachowcem w branży. Wie pan, to będzie fantastycznie wyglądać w CV. –Jasne. Akurat bym chciał, żeby na Ziemi się dowiedzieli, że pracowałem z trylionami nanobotów. –Cóż – rzekła Holly – nie musi pan przyjmować tej oferty, jeśli pan nie chce. Nie zamierzamy pana zmuszać. Zawsze może pan zostać w dziale konserwacji. –Wielkie dzięki – prychnął. Nadal nie wyglądał na przekonanego, gdy nadeszła Cardenas. Jej chyba też się nie spodobał. –Panie Tavalera, nie mogę pracować z kimś, kto boi się nanomaszyn. –Ja się ich nie boję. Obawiam się tylko, że nie będę mógł wrócić na Ziemię, jak ktoś się dowie, że z panią pracowałem. –Zawsze może pan domagać się pełnego badania medycznego – rzekła Cardenas. – Ono wykaże, że nie ma pan w ciele żadnych nanomaszyn. –Tak – mruknął niechętnie. – Pewnie tak. Nie musi pan umieszczać w CV pracy dla doktor Cardenas – wtrąciła Holly. – Dla władz na Ziemi oficjalnie może pan cały czas pracować w dziale konserwacji. –Możesz to zrobić? – nawet Cardenas wyglądała na zdumioną. –W szczególnych przypadkach tak – rzekła Holly, zastanawiając się, jak przyjdzie jej powstrzymać Morgenthau od wtykania tłustej gęby w oficjalne dossier Tavalery. –Zrobiłaby to pani dla mnie? – spytał Tavalera. –Pewnie, że tak – odparła. Nie wyglądał na przekonanego, ale obrócił się gwałtownie w stronę Cardenas i rzekł: –Cóż, jeśli pani coś spieprzy i nanoboty wydostaną się spod kontroli, to i tak wszystkich w tej puszce szlag trafi. Dobrze, mogę u pani pracować. To chyba lepsze niż naprawianie traktorów. Cardenas rzuciła Holly spojrzenie i roześmiała się.

–Wykazuje pan duży entuzjazm, panie Tavalera! Na jego długiej, końskiej twarzy pojawiło się coś na kształt uśmiechu. –Tak, to cały ja: czysty entuzjazm. –A tak serio – zwróciła się do niego Holly – chce pan pracować z doktor Cardenas, czy nie? –Chcę. Czemu nie? A co mam do stracenia? Zwracając się do Cardenas, Holly spytała: –A ty, jak sądzisz? Będziesz zadowolona? Kris uśmiechnęła się do swojego nowego asystenta. –Cóż, jeszcze nie wiem, ale chyba się jakoś dogadamy. Wstała. Tavalera też się poderwał, uśmiechając się nieśmiało. Wygląda o wiele lepiej, jak się uśmiecha, pomyślała Holly. Cardenas wyciągnęła rękę. –Witamy w nanolabie, panie Tavalera. Ujął jej dłoń swoimi długimi palcami. –Raoul – rzekł. – Mam na imię Raoul. –Zapraszam do laboratorium, jutro punktualnie o ósmej – rzekła Cardenas. –Tak jest. Punkt ósma. Będę. Cardenas wyszła. Tavalera postał chwilę niepewnie przed biurkiem Holly, po czym rzekł: –Dziękuję. –Da nada – odparła Holly. –Naprawdę może pani nie wpisywać tego do mojego dossier? –Pewnie. Przez chwilę bawił się palcami, po czym rzekł: –Hm… a może miałaby pani ochotę wybrać się ze mną na kolację dziś wieczorem? To znaczy, jestem wdzięczny za to, co pani dla mnie zrobiła… Holly przerwała mu, zanim wszystko popsuł. –Pewnie, że chętnie się z tobą wybiorę na kolację, Raoul. Dwa tygodnie później Kris Cardenas zaprosiła do swojego laboratorium Edouarda Urbaina, by zademonstrować mu postępy prac nad odkażaniem skafandra Gaety. Tavalera siedział przy głównej konsoli, ustawionej pod ścianą przeciwległą do drzwi. –Pamiętaj, Raoul – rzekła Cardenas. – Chcemy być z doktorem Urbainem całkowicie szczerzy. Nie mamy nic do ukrycia. Skinął głową, a na jego ustach pojawił się uśmiech. –Nie mam nic do ukrycia, bo nic nie wiem. Cardenas odwzajemniła uśmiech.

–Szybko się uczysz, Raoul. Jestem pod wrażeniem. Jest o wiele bardziej inteligentny, niż myślałam, dodała w duchu Cardenas. Może parę randek z Holly poprawiło mu humor zepsuty faktem, że tu utkwił. Kiedy szef naukowców wkroczył, spóźniony o ponad dziesięć minut, miał obrażony wyraz twarzy i robił wrażenie, jakby stąpał po polu minowym. Cardenas próbowała go rozchmurzyć, pokazując swoje małe, nieskazitelnie czyste laboratorium. –To jest strefa montażowa – rzekła, wskazując dwie konstrukcje z nierdzewnej stali, przypominające skrzynie na laboratoryjnej ladzie. Na przedzie każdej z nich znajdowały się mierniki i pokrętła. – W tej są produkowane prototypy nanomaszyn – poklepała jeden z segmentów rozmiaru pojemnika na chleb – a tutaj prototyp się duplikuje. Urbain odruchowo trzymał się na odległość wyciągniętej ręki od maszynerii. Kiedy Cardenas podniosła pokrywkę jednego z pojemników, aż się wzdrygnął. Cardenas robiła co mogła, żeby się nie skrzywić. –Doktorze Urbain, w środku nie ma nic, co mogłoby zrobić panu krzywdę. Urbain nie wyglądał na przekonanego. –Rozumowo… pojmuję to. Ale mimo to nieco się denerwuję. Przykro mi, ale nie umiem nad tym zapanować. Uśmiechnęła się cierpliwie. –Rozumiem. Proszę, podejdźmy do konsoli głównej. Przez ponad godzinę Cardenas pokazywała Urbainowi, jak się projektuje i buduje nanomaszyny. I jak się reprodukują zgodnie z ustalonymi instrukcjami. –To są maszyny – powtarzała w kółko. – One nie mutują. Nie rozmnażają się w sposób niekontrolowany. I dezaktywuje je dawka miękkiego ultrafioletu. Są dość delikatne. Tavalera obsługiwał mikroskop skaningowy głównej konsoli, a Cardenas pokazywała, jak zaprojektowane przez nią nanomaszyny rozkładają zanieczyszczenia na zewnętrznej powierzchni skafandra Gaety na nieszkodliwy dwutlenek węgla, parę wodną i tlenki azotu. –W ciągu pięciu minut skafander zostaje doskonale oczyszczony – rzekła, pokazując obraz z konsoli. – Pozostałości po prostu ulatniają się. Urbain wyglądał na zaintrygowanego. Pochylił się nad ramieniem Tavalery i wpatrywał w dane i obrazy. –Wszystkie substancje organiczne zostają usunięte? Cardenas skinęła głową. –Nie ma śladu, aż do poziomu cząsteczkowego. –A same nanoboty? –Dezaktywujemy je naświetlając skafander promieniami UV. –Ale nadal są na powierzchni skafandra? Czy mogą się ponownie aktywować? –Nie – odparła. – Kiedy są nieaktywne, to już koniec. Zostają zniszczone fizycznie. Urbain wyprostował się powoli.

–Jak pan widzi, potrafimy sobie poradzić z dekontaminacją skafandra. –Nie tylko skafandra – rzekł Urbain, patrząc na nią, jakby jej nie widział. – Tego procesu można używać przy odkażaniu innego sprzętu, który wyślemy na powierzchnię Tytana. –Oczywiście – przytaknęła Cardenas. Po raz pierwszy od chwili wkroczenia do laboratorium Urbain uśmiechnął się.

273 DNI DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA –Ten cały Berkowitz musi odejść! – upierał się Eberly. Wilmot opadł na swój wygodny fotel stojący przy biurku, zaskoczony gwałtownością żądania szefa działu zasobów ludzkich. –A co daje panu prawo wtrącania się w pracę działu łączności? – spytał cicho. Eberly był mocno rozgorączkowany. Vyborg wywierał na niego naciski od wielu tygodni, grożąc, że zacznie działać na własną rękę, jeśli Eberly nie będzie chciał czy mógł pozbyć się Berkowitza. Vyborg chciał zostać szefem działu łączności, jego resztki cierpliwości właśnie się wyczerpały. –Albo go usuniesz, albo sam go zlikwiduję – zagroził ponury człowieczek. – Za parę miesięcy wejdziemy na orbitę Saturna i chcę, żeby Berkowitz znikł wcześniej. O wiele wcześniej! Eberly wiedział, że to próba jego władzy. Vyborg nigdy nie stawiałby mu warunków w ten sposób, gdyby nie wiedział, że Eberly specjalnie zwleka. A teraz, pomyślał Malcolm, jeśli nie dostarczę mu głowy Berkowitza, Vyborg przestanie we mnie wierzyć i przestanie spełniać moje polecenia. Czy mi się to podoba, czy nie, będę musiał stawić czoło Wilmotowi. Morgenthau nie znalazła niczego, co mógłby użyć przeciwko Wilmotowi. Choć przysięgała, że spędza pracowicie noce na szperaniu w jego rozmowach telefonicznych i archiwach, jak dotąd nie znalazła niczego użytecznego. Mogę to zrobić bez jej pomocy, powiedział sobie w duchu Eberly, gdy umawiał się na spotkanie z głównym administratorem. Człowiek potrafi zrobić wszystko, jeśli tylko ma niezłomną wolę sukcesu. Teraz jednak siedział przed biurkiem Wilmota, który chłodno mierzył go swoimi stalowoszarymi oczami. –W końcu – rzekł Wilmot – pana stanowisko jako szefa działu zasobów ludzkich nie daje panu prawa wtrącania się w pracę innych działów, nieprawdaż? –To nie jest wtrącanie się – warknął Eberly. – To sprawa wyższej konieczności. Ten facet osiągnął duży sukces w związku z konkursem na nazwy i tym całym głosowaniem, pomyślał Wilmot. Wiec w parku był ważnym wydarzeniem. Sukces uderzył mu do głowy. Myśli, że rządzi już wszystkimi działami. Wydaje mu się, że może zastąpić mnie na stanowisku administrującego habitatem. Cóż, mój chłopcze, pokażemy ci, jak bardzo się mylisz. –Wyższej konieczności? – spytał spokojnie i rzeczowo. – To znaczy? –Berkowitz jest niekompetentny. Obaj to wiemy. –Czyżby? Myślałem, że dział łączności funkcjonuje raczej sprawnie. –Bo doktor Vyborg wykonuje całą pracę – rzekł Eberly. –Vyborg. Ta mała gadzina. Eberly stłumił w sobie pełną złości odpowiedź. On próbuje mnie celowo sprowokować, pomyślał. Staruszek chce mnie rozzłościć, żebym popełnił jakiś błąd. Wziął głęboki oddech, po czym rzekł, już spokojnie: –Vyborg to bardzo zdolny pracownik. W rzeczywistości to on prowadzi dział łączności, a Berkowitz siedzi

na laurach i nic nie robi. Podobnie jak pani Morgenthau w pańskim dziale, jak sądzę – uśmiechnął się Wilmot. Eberly odwzajemnił uśmiech. Nie wyprowadzisz mnie z równowagi, pomyślał. Nie zamierzam wpaść w twoją pułapkę. –Vyborg jest ambitny – rzekł głośno. – Przyszedł do mnie z prośbą o pomoc. Czuje się sfrustrowany i niedoceniany. –Dlaczego nie przyszedł do mnie? Pan i tak nie może mu pomóc. Zgodziłem się, że porozmawiam z panem o całej sytuacji – rzekł Eberly. – Vyborg nie chce naruszać drogi służbowej i rozmawiać bezpośrednio z panem. Boi się, że Berkowitz wykorzysta to przeciwko niemu. –Naprawdę? –Berkowitz to pasożyt i obaj o tym wiemy. Vyborg odwala całą robotę. –Dopóki dział łączności funkcjonuje sprawnie, nie mam powodu, żeby odwołać Berkowitza ze stanowiska. Ta rozmowa dotyczy w gruncie rzeczy jego metod zarządzania. Być może dla podwładnych wygląda, jakby nic nie robił, ale dopóki w dziale jest wszystko OK uważam, że dobrze wykonuje swoją pracę. Takie jest moje zdanie. Eberly rozsiadł się wygodnie i intensywnie myślał. To test, uświadomił sobie. Wilmot mnie sprawdza. Bawi się ze mną. Co mam mu powiedzieć? Jak zmusić go do tego, żeby zrobił co chcę? Wilmot tymczasem przyglądał się uważnie twarzy Eberly’ego. Dlaczego on się tak przejmuje działem łączności? Czy ma jakiś osobisty zatarg z Berkowitzem? Czy jakąś umowę z Vyborgiem? Szkoda, że starego Diega Romero już z nami nie ma, kiedy żył, udawało mu się zmusić do współpracy różne frakcje tego działu. Eberly w końcu uciekł się do kolejnej sztuczki. –Jeśli uważa pan, że Berkowitza nie da się usunąć, to może należy go awansować? Wilmot uniósł brwi. –Awansować? Eberly pochylił się w fotelu i oświadczył. –Wygląda na to, że ten cały Gaeta w końcu dostanie pozwolenie na zejście na powierzchnię Saturna. –Ten kaskader? –Tak. Doktor Cardenas przekonała Urbaina, że jest w stanie wysterylizować jego skafander tak, że człowiek może zejść na Tytana nie czyniąc szkody egzystującym tam formom życia. –Urbain nic mi na ten temat nie mówił – rzekł ostrym tonem Wilmot. Eberly powstrzymał triumfalny uśmieszek. Siedzisz w swoim biurze i uważasz, że wszyscy powinni wokół ciebie latać, ironizował w duchu. Prawdziwe życie habitatu toczy się wokół ciebie, a ty prawie nic o nim nie wiesz. –Jest pan pewien, że Urbain zgodził się… na ten wyczyn? – spytał Wilmot. –Zgoda nie jest jeszcze oficjalna, ale Cardenas udało się z nim jakoś dogadać.

Wilmot skinął głową. –Urbain powiadomi mnie, kiedy podejmie ostateczną decyzję. –Dlaczego nie zaproponuje pan Berkowitzowi dołączenie do zespołu Gaety, w roli menedżera od PR w pełnym wymiarze godzin? –Ach. Rozumiem. –Berkowitzowi by się to spodobało – wyjaśnił Eberly. –A kiedy on oddawałby się nowemu zajęciu, pana kumpel mógłby zarządzać działem łączności. –Można mu zaproponować stanowisko dyrektora zarządzającego – rzekł Eberly. –Bardzo ładnie. A co będzie, jak Gaeta wykona już swój kaskaderski numer i wróci na Ziemię? Eberly wzruszył ramionami. –Ten most przejdziemy, kiedy nadejdzie na to czas. W duchu dodał jednak: zanim Gaeta wykona swój numer, zdąży wejść w życie nowa konstytucja, a przywódcą w tym habitacie będę ja. Berkowitz, Vyborg – a nawet ty, staruszku – będziecie musieli nagiąć się do moich życzeń. Po wyjściu z gabinetu Wilmota cała satysfakcja gdzieś się ulotniła. On się ze mną bawił, zrozumiał Eberly, jak kot z myszą. Jak lalkarz pociągający za sznurki. Pozwoli mi zrobić z Berkowitzem, co chcę, bo i tak miał taki zamiar; po prostu siedział i czekał, aż zobaczy, jak zatańczę. Berkowitz nic dla niego nie znaczy. To wszystko jest grą. Muszę zdobyć nad nim jakąś kontrolę, powiedział sobie Eberly. Muszę znaleźć jakiś sposób, żeby nagiąć wysoko postawionego i potężnego profesora Wilmota do mojej woli. Żeby tańczył, jak mu zagram. Kiedy wreszcie Morgenthau znajdzie na niego jakiegoś haka, z którego będę mógł skorzystać? W życiu Wilmota musi być coś, co by się nadawało. Jakaś słabość. Powinienem zmusić Morgenthau do cięższej pracy, do skupienia się na jego aktach, telefonach, na wszystkim, co mówi lub robi, na każdym jego oddechu. Chcę mieć go w garści. To podstawa. Ja tu rządzę. Wilmot musi mi się podporządkować, prędzej czy później. Holly dostrzegła Raoula Tavalerę siedzącego samotnie w kafeterii nad solidnym lunchem. Zabrała tacę do jego stolika. –Mogę się przysiąść? Podniósł wzrok i uśmiechnął się. –Jasne – odparł. – Siadaj. Od rozpoczęcia pracy w laboratorium nanotechnologicznym Tavalera zapraszał ją na kolację co najmniej raz w tygodniu. Holly dobrze się bawiła w jego towarzystwie, choć czasem wpadał w dziwny, melancholijny nastrój. Starała się, żeby na ich randkach było miło i przyjemnie. Jak dotąd, odważył się tylko na pocałowanie jej na dobranoc. Zastanawiała się, czy kiedyś posunie się dalej. I co ona wtedy zrobi? –Jak tam praca w laboratorium? – spytała, zdejmując sałatkę i mrożoną herbatę z tacy. –Chyba w porządku. –Doktor Cardenas dobrze cię traktuje? Pokiwał głową z entuzjazmem.

–Łatwo się z nią pracuje. Dużo się uczę. –To dobrze. –Tylko nic z tego mi się chyba nie przyda, jak wrócę na Ziemię. Przez sekundę Holly zastanawiała się, dlaczego to powiedział. Aż sobie przypomniała. –Aha, nanotechnologia jest zakazana na Ziemi. Skinął głową. –Pewnie poddadzą mnie kwarantannie, żeby sprawdzić, czy nie mam w ciele jakichś nanobotów. –W Selene jest laboratorium nanotechnologiczne. –Nie chcę żyć pod ziemią na Księżycu. Wracam do domu. Rozmawiali o domu: Holly o Selene, Tavalera o wyżynach w New Jersey, gdzie się wychował. –Spora część stanu znalazła się pod wodą, kiedy zaczął się przełom cieplarniany. Wszystkie nadmorskie kurorty. Ludzie nurkowali dookoła apartamentowców. –Jest jedna rzecz, którą nie musiałbyś się martwić w Selene – rzekła Holly. Tavalera uśmiechnął się. –Tak. Najbliższa sadzawka jest cztery tysiące kilometrów stamtąd. –Na Grand Płaza mamy basen pływacki. –Akurat… Też mi coś. Ignorując tę uwagę, Holly mówiła dalej: –Ma wymiary olimpijskie. A trampoliny mają po trzydzieści metrów wysokości! Tavalera potrząsnął głową. –Nie ściągniesz mnie tam, bez względu na to, jaka tam panuje grawitacja. On tylko chce wrócić do siebie, pomyślała Holly. Chce pojechać do domu. Uświadomiła sobie ze smutkiem, że ona nie ma domu, do którego chciałaby wrócić. To jest mój dom, powiedziała sobie. Ten habitat. Na zawsze.

266 DNI DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA „Gdyby to się mogło stać i z tą chwilą”, powiedział sobie Wilmot, „niechby się stało jak najprędzej”. (William Shakespeare „Makbet”) Ta zasada doskonale się sprawdzała w jego długiej karierze akademickiej. Często łączył ją ze starym aforyzmem Churchila: jeśli masz kogoś zabić, bycie dla niego uprzejmym nic nie kosztuje. Zaprosił więc Gaetę i Zeke’a Berkowitza na obiad, do swojego apartamentu. Berkowitz był jego starym przyjacielem i Wilmot ucieszył się, kiedy ten pojawił się punktualnie, przed kaskaderem. Wilmot nalał whisky dyrektorowi serwisów informacyjnych, a Berkowitz uśmiechnął się przyjaźnie i rzekł: –Musisz mieć bardzo złe nowiny, skoro nalewasz mi tak dużo na samym początku. Wilmot uśmiechnął się z zażenowaniem i podał Berkowitzowi szklankę. –A ty zawsze masz nosa, prawda, Zeke? Berkowitz wzruszył ramionami. –Byłbym kiepskim dziennikarzem, gdybym nie wiedział, co w trawie piszczy. Wilmot nalał sobie jeszcze solidniejszą porcję. –Chodzą plotki – rzekł Berkowitz, nadal stojąc przy kuchennej ladzie – że masz zamiar zafundować mi kopa w górę. Wilmot skinął lekko głową i przytaknął. –Obawiam się, że tak. Zanim Berkowitz zdołał zadać następne pytanie, usłyszeli stukanie do drzwi. –To Gaeta – rzekł Wilmot i ruszył, by wpuścić gościa. Gaeta miał na sobie dżinsową koszulę i spodnie, co było najbardziej formalnym strojem, jaki posiadał. Miał poważną, prawie zmartwioną minę, gdy Wilmot przedstawił go Berkowitzowi i zapytał kaskadera, czego życzy sobie do picia. –Jeśli ma pan piwo, to chętnie – rzekł Gaeta, nadal się nie uśmiechając. –Piwo Bass może być? Gaeta w końcu się uśmiechnął. –Ależ oczywiście, poproszę. Wilmot zaprowadził obu gości do krzeseł w salonie. Kiedy już usadowili się wygodnie, zwrócił się do Gaety: –Zaprosiłem pana, bo chciałby oddelegować Zeke’a na stanowisko pracującego dla pana specjalisty od PR – w pełnym wymiarze godzin. Berkowitz skinął głową porozumiewawczo. Kaskader wyglądał na zaskoczonego. Zanim jednak Wilmot doniósł tacę z kolacją do stołu, dwóch mężczyzn już zdołało nawiązać rozmowę.

–Jeśli więc Urbain, MUA albo ktokolwiek inny zabroni mi wycieczki na Tytana, zrobię numer z przejściem przez pierścienie – mówił Gaeta. Berkowitz machnął widelcem w powietrzu. –Przez pierścienie? O rany, to musi być widowiskowe. –Sądzi pan, że dałoby się mnie trochę rozreklamować? –To mógłby rozreklamować nawet niedorozwinięty bibliotekarz. Chciałem powiedzieć, że wszyscy widzieli materiał przesłany z automatycznych sond, które wylądowały na powierzchni Tytana. Fascynujące, ale to już widziano. Przez pierścienie nie przeszedł nikt. –Ale żaden człowiek nie postawił jeszcze stopy na Tytanie – przypomniał Wilmot. –Wiem. Ale te pierścienie! Ludzie będą się oblizywać na samą myśl. Mógłbym teraz wrzucić prawa na aukcję i zgarnąć tyle kasy, żeby pokryć koszty całej akcji i jeszcze by coś zostało. Gaeta rozsiadł się wygodnie z zadowoloną miną. Wilmot zauważył, że Berkowitz cieszy się z nowego stanowiska jak dziecko z zabawki. Profesor poczuł ulgę. Mogę dać Eberly’emu i temu koszmarowi – Vyborgowi – co chcą i nikomu nie stanie się krzywda. Same korzyści, dla wszystkich. Pancho Lane obejrzała wiadomość od Gaety i czuła, jak twarz ściąga jej się w grymasie. –Jeśli nawet nie polecę na Tytana, numer z pierścieniami powinien pokryć wszystkie koszty z nawiązką. Tak, ale co z moją siostrą, pomyślała Pancho. Gaeta przechwalał się ewentualnymi wyczynami kaskaderskimi, zaś Pancho siedziała przy biurku, rozzłoszczona. A co z Susie, zastanawiała się. To znaczy, z Holly. –Pani siostra ma się świetnie, pani Lane – powiedział wreszcie Gaeta. – To bardzo inteligentna młoda kobieta. Bardzo zdolna. I bardzo atrakcyjna. Ma tu mnóstwo przyjaciół i chyba jest jej dobrze. Nie musi się pani o nią martwić. Pancho skupiła się na słowach „I bardzo atrakcyjna”. Gaeta cieszył się reputacją pożeracza serc. Kawał chłopa, przyznała Pancho. Z łóżka bym go nie wyrzuciła. Czy on to robi z moją siostrą? Pancho westchnęła. Jeśli nawet, to nic nie jestem w stanie na to poradzić. Mam nadzieję, że jej to sprawia przyjemność. I że on jej nie skrzywdzi. Bo jeśli skrzywdzi, to będzie to jego ostatni numerek w życiu. Profesor Wilmot kołysał się lekko w swoim fotelu i dyktował raport do Atlanty. –Bardzo interesujące jest obserwowanie motywacji tych ludzi. Eberly’ego motywuje raczej nie tyle władza, co pochlebstwa, a przynajmniej tak mi się wydaje. On lubi otaczać się wielbicielami. Nie jestem pewien, o co chodzi Vyborgowi; nie udało mi się zebrać sił na tyle, żeby się do niego zbliżyć. Berkowitz jest zadowolony, że pozbył się obowiązków związanych z prowadzeniem działu łączności. Teraz zostanie znów aktywnym dziennikarzem. Rozumiem, że pojawiły się jakieś tarcia między nim a zespołem technicznym Gaety, ale to całkowicie zrozumiałe i wygląda na naturalne. –Sam Gaeta jest fascynujący, na swój sposób. On rzeczywiście chce nadstawiać karku i w swoich kaskaderskich wyczynach to robi. Ma przy tym zabawę. Pewnie, dzięki temu ma sławę i pieniądze, ale sądzę, że i tak by to robił, dla samego zastrzyku adrenaliny, jaki mu to daje. W dziwny sposób przypomina naukowców, tylko że naukowcy doznają dreszczy na myśl o tym, że mogą być odkrywcami nowego zjawiska, zaś jemu przyjemność sprawia dreszcz prymitywnego podniecenia, że jest najważniejszy na scenie.

205 DNI DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA Holly spędzała kolejne noce w swoim mieszkaniu, sama, ściągając z Ziemi programy o medycynie sądowej. Przypominała sobie, w jakiej pozycji leżało poskręcane ciało Don Diega, kiedy znalazła je w wodzie kanału irygacyjnego. Przypominała sobie każdy szczegół raportu medycznego: żadnego zawału serca, żadnego udaru, nic niezwykłego poza otarciami u nasady dłoni i wypełnionymi wodą płucami. Co mogło się stać z jego dłońmi? Chyba otarł je o betonową powierzchnię przepustu. Następnie próbowała wyjaśnić, dlaczego jego ręce były poranione. W końcu doszła do wniosku, że próbował unieść głowę nad wodę, odpychając się tak mocno rękami, że aż zdarł sobie skórę na rękach. A dlaczego tak walczył, dlaczego nie mógł unieść głowy nad wodę? Bo ktoś lub coś przytrzymywało mu głowę. Ktoś go utopił. Zamordował. Nie ufając nawet swej doskonałej pamięci, Holly otworzyła znów raport medyczny i czytała go przez kilka nocy z rzędu. Żadnych śladów przemocy. Tylko otarcia na dłoniach. To nie było wiele. Holly z uporem jednak badała tę jedną poszlakę. Uważała, że to cenna poszlaka. Była przekonana, że Don Diego został zamordowany. Dlaczego? Przez kogo? Zamknęła oczy i po raz kolejny wyobraziła sobie miejsce, gdzie znalazła ciało staruszka. Żadnych śladów walki. Nic nie zaburzało schludności umocnienia kanału, które opadało do tego miejsca z betonem na dnie, z wyjątkiem odcisków stóp w pyle. A właściwie odcisków butów. Profesor Wilmot także spędzał wieczory jak zwykle, oglądając filmy. Wszystko, co związane z habitatem, popadało w zapomnienie, gdy siedział w ulubionym fotelu, obracając w dłoni szklaneczkę whisky, oglądając filmy ze swojej kolekcji, w których występowały poddawane torturom nagie kobiety. Czasem, kiedy scena była wyjątkowo odrażająca, czuł coś w rodzaju winy. To jednak szybko mijało. Przecież to tylko udawanie, powtarzał sobie. Nie robiliby takich filmów, gdyby ludzie nie chcieli ich kupować. Nie tylko ja lubię je oglądać. Przejrzał kolekcję, którą zabrał na pokład habitatu. Wszystko już oglądał ze dwa razy, a ulubione nawet częściej. Przez całe tygodnie rozmyślał o zamówieniu czegoś z Ziemi. Przecież wciąż robią nowe. Nowe twarze, świeże, młode ciała. Mógł zadzwonić do dostawcy z Ziemi i zamówić trochę nowych filmów, ale było to ryzykowne. Nawet gdyby złożył zamówienie przez pośrednika w Selene, prędzej czy później ktoś by wyśledził, że to zamówienie z habitatu. Ale tu jest dziesięć tysięcy ludzi, powiedział sobie. Jak mieliby dojść do tego, czy to ja, czy jakiś urzędnik czy robotnik rolny? Poza tym, założę się, że są tu inni o podobnych gustach i składają podobne zamówienia. Po całych tygodniach walki ze sobą i oglądania tych samych starych filmów, wysłał zamówienie łączem laserowym habitatu. Oczywiście zaszyfrowane. Nikt się nie dowie, powtarzał sobie Wilmot. Kto miałby podsłuchiwać wiadomości przesyłane łączem laserowym? Gdybym użył prywatnej linii telefonicznej, to co innego. Ktoś mógłby się podłączyć i oglądać wszystkie wiadomości przychodzące i wychodzące, aż znalazłby to niewielkie zamówienie. Kto byłby aż takim fanatykiem, żeby to zrobić?

87 DNI DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA –To naprawdę fascynujące – mówił Wilmot do swojego komputera. – Przygotowali projekt konstytucji i szykują się do wyborów. Zanim znajdziemy się na orbicie Saturna, będą gotowi do przekazania władzy nowemu rządowi. Komputer automatycznie szyfrował jego słowa przed wysłaniem ich na Ziemię, do centrali Nowej Moralności, która w tajemnicy sfinansowała misję na Saturna. Wilmot był jedyną osobą w habitacie, która wiedziała, skąd pochodziły fundusze na ten eksperyment, i zachował tę wiedzę w tajemnicy. Jego raporty przesyłane do Atlanty były prywatne, zaszyfrowane i przesyłane na Ziemię automatycznym systemem laserowym, a nie łączami komunikacyjnymi habitatu. –Ten cały Eberly zorganizował wokół siebie coś w rodzaju kliki – mówił dalej Wilmot – czyli mniej więcej tak, jak się spodziewałem. Naukowcy utworzyli przeciwstawną siłę polityczną pod wodzą doktora Urbaina. Szczerze mówiąc, Urbain jest bardziej zainteresowany osobistymi pochlebstwami niż polityką, ale chyba sprawdza się jako lider dla typów technicznych. Nawet inżynierowie zorganizowali coś w rodzaju bloku politycznego. Ich przywódca to wygnaniec z Rosji, niejaki Timoshenko, choć upiera się, że polityka go nie interesuje. Zgodził się jednak, by wśród inżynierów poszła fama, że kandyduje na stanowisko głównego administratora habitatu. Szczerze wątpię, czy miałby choć jedną szansę na milion. –Było trochę przepychanek tu i ówdzie, ale cała kampania przebiega raczej w spokoju, bez chuligańskich wybryków, co jest dość niezwykłe, jeśli uwzględnić, że nasza populacja składa się głównie z dysydentów i wolnomyślicieli, którzy na Ziemi mieli kłopoty. Sądzę, że powód jest prosty: cała ta polityczna przepychanka większości mieszkańców habitatu w ogóle nie obchodzi. Ludzi nie interesuje ani trochę to, kto nimi rządzi. Ba, wręcz unikają angażowania się w jakiekolwiek obowiązki. Wilmot rozsiadł się w swoim wygodnym obrotowym fotelu i odczytał swoje słowa z obrazu wyświetlanego nad biurkiem. Zadowolony z tego, co dotąd podyktował, mówił dalej: –W ciągu trzech tygodni odbędą się wybory ogólne, w których zostanie przegłosowana nowa konstytucja i zostanie wybrany nowy rząd. Czarnym koniem jest zdecydowanie Eberly. Będę musiał powierzyć mu obowiązki głównego administratora i z wdziękiem wycofać się na honorowe stanowisko prezydenta. Podejrzewam, że Eberly powoła Urbaina na jakieś stanowisko o robiącej wrażenie nazwie, ale naprawdę pozbawione znaczenia: jakiś zastępca administratora albo coś takiego. Nie mam pojęcia, co zrobi z tym inżynierem, Timoshenką. –Niektórzy ludzie z otoczenia Eberly’ego naprawdę mnie przerażają. Otoczył się kompletnymi miernotami przekonanymi o swojej ważności, jak choćby Vyborg, który teraz kieruje działem łączności. Wiem, że Ruth Morgenthau zajmuje wysokie stanowisko w hierarchii Świętych Apostołów. Nie mam pojęcia, po co zgłosiła się na tę misję. A ten cały Kananga! On mnie autentycznie przeraża. Wilmot mówił dalej, przekazując szczere opinie o najważniejszych graczach w nadchodzących wyborach w habitacie. Byłby znacznie ostrożniejszy w swoich sądach, gdyby wiedział, że każde jego słowo jest rejestrowane do użytku Eberly’ego przez mikrofony o grubości główki od szpilki. Późnym popołudniem w kafeterii było cicho i prawie pusto; większość tłumu, który zajrzał tam na lunch, już poszła, a na kolację było za wcześnie. Manuel Gaeta siedział w towarzystwie trzech innych osób przy holooknie ukazującym piękny widok na jezioro w Górach Skalistych. Zdjęcie z dalekiej Ziemi zrobione na długo, zanim efekt cieplarniany wygnał ludzi z zatopionych miast w takie właśnie miejsca, gdzie zaczęli budować prowizoryczne obozy.

Z całej czwórki rozmawiających nad resztkami lunchu Gaeta był jedynym, który wyglądał na zadowolonego. –Możemy to zrobić – rzekł stanowczo. –To będzie potwornie niebezpieczne, Manny – oświadczyła Kris Cardenas. Nadia Wunderly pokiwała głową. –To jak spacerowanie przed plutonem egzekucyjnym strzelającym z karabinów maszynowych. Gaeta wzruszył ramionami beztrosko. –To będę musiał szybko się ruszać, żeby unikać kul. Co o tym sądzisz, Fritz? – zwrócił się do von Helmholtza. Von Helmholtz spojrzał na niego chłodno. –A nie wystarczy ci wykonać ten numer, dla którego tu przylecieliśmy? –Zejście na Tytana wykonamy, jeśli naukowcy nam na to pozwolą – odparł Gaeta. – Ale skoro już tu jesteśmy, czemu nie przelecieć dodatkowo przez pierścienie? –Bo się zabijesz – warknął von Helmholtz. Gaeta rozłożył ręce, jakby właśnie usłyszał dowód na prawdziwość swojej tezy. –Po to ludzie mnie oglądają, Fritz. Mają nadzieję, że się zabiję. –A co gorsza, zniszczysz skafander. Gaeta zaśmiał się. –Prawdopodobieństwo, że zginiesz, jest naprawdę duże – rzekła Wunderly. –Jeśli wybierzesz dla mnie odpowiednie miejsce, to nie. Miejsce, gdzie jest mało odłamków. Wunderly westchnęła i wyjaśniła: –Musiałabym badać pierścienie z bliska całymi miesiącami. A może latami. –Do wejścia na orbitę Saturna zostało jeszcze parę tygodni. Czy to nie wystarczy? –Potrzebny mi czas obliczeniowy – mamy na pokładzie maszyny do sensownych obliczeń. Plus czas teleskopu, a Urbain nie pozwoli mi się nawet do niego zbliżyć. Von Helmholtz wyglądał na zaskoczonego. –Nie pozwala korzystać z teleskopu w bąblu obserwacyjnym? Wunderly potrząsnęła głową. –Urbain powiedział, że nie udostępni mi dużego teleskopu. Jest cały czas wykorzystywany do obserwacji Tytana. –Te mniejsze też? –Wszystkie – odparła Wunderly.

–Może nam się uda namówić go do udostępnienia któregoś – zasugerował Gaeta. –Nic z tego. Próbowałam wiele razy. Poza tym potrzebuję czasu obliczeniowego. –Może ktoś powinien z nim porozmawiać? – rzekł Gaeta. –Kto? – spytała Cardenas. –Wilmot. A jeśli nie on, to może Eberly by to załatwił. Potrząsnęła ponownie głową. –Urbain nie będzie spełniał poleceń Eberly’ego. Nie będzie z nim nawet rozmawiał. Nie pamiętasz, że konkurują ze sobą w wyborach? Zdenerwowany Eberly siedział tymczasem w salonie swojego apartamentu, który stał się centrum dowodzenia w kampanii wyborczej. Pod ścianą, gdzie kiedyś stała sofa, teraz ustawiono kilka komputerów; szumiały cicho nagrywając wszystkie rozmowy w miejscach publicznych i kilku prywatnych apartamentach i biurach, także u Wilmota i Urbaina. –Nie podoba mi się ta konstytucja – mówiła Morgenthau. – Nigdy mi się nie podobała, a im bardziej naciskamy, żeby ją wprowadzić, tym bardziej jestem mniej przekonana. Siedziała w wyściełanym fotelu po drugiej stronie niskiego owalnego stolika. Eberly przyglądał się jej nalanej twarzy. Nie uśmiechała się; była śmiertelnie poważna. –Dlaczego nie zgłosiłaś obiekcji, kiedy przygotowywaliśmy projekt? – spytał ostro. –Myślałam, że Vyborg i Jaansen rozpracują problem w wystarczającym stopniu, a potem ty ogłosiłeś, że to jest dokładnie to, czego chcesz, żeby zakończyć ich spory. Eberly denerwował się coraz bardziej. –Wyjaśniałem to wam wszystkim setki razy. Dopóki klauzula o specjalnych uprawnieniach w razie niebezpieczeństwa tam jest, cała reszta jest bez znaczenia. –I tak mi się nie podoba – upierała się Morgenthau. Eberly’emu przyszło do głowy, że wie, w czym problem. Morgenthau nie była typem wojownika. Była agentem, którego rzekomo umieszczono w habitacie, by mu pomóc, ale w rzeczywistości do szpiegowania i donoszenia o wszystkim Świętym Apostołom. Ktoś na szczycie hierarchii musiał w końcu przejrzeć nową konstytucję i powiedzieć jej, że nie spełnia ona standardów moralnych organizacji. Nigdy nie sprzeciwiłaby mi się w taki sposób, gdyby się coś takiego nie stało, powiedział sobie w duchu. Muszą być jakieś naciski ze strony jej przełożonych na Ziemi. –Teraz już za późno, żeby to zmienić – rzekł, usiłując mówić spokojnym tonem. – Za trzy tygodnie głosowanie. –Możesz ją wycofać – zaproponowała. – Ogłosić, że musimy nad nią jeszcze popracować. –Wycofać ją? – Eberly był opanowany, ale o mało nie krzyknął. – To oznaczałoby, że musielibyśmy przełożyć wybory. Morgenthau milczała. Jak mogę ją przekonać? Jak jej pokazać, że będzie miała większe korzyści z wykonywania moich

rozkazów, niż idiotycznych poleceń z Ziemi? –Posłuchaj – rzekł, pochylając się tak, że ich głowy prawie się zetknęły. – Za trzy tygodnie głosowanie. Ludzie zaakceptują tę konstytucję z tych samych powodów, dla których ty jej nie ufasz: bo stanowi obietnicę wolności osobistej i liberalnych, swobodnych rządów. –Bez jakichkolwiek zasad kontroli liczebności populacji. Bez żadnych standardów moralnych. –To przyjdzie później, kiedy konstytucja zostanie przyjęta, a u władzy będziemy my. Morgenthau nie wyglądała na przekonaną. –Jak już wielokrotnie wyjaśniałem – rzekł Eberly, próbując opanować ogarniającą go wściekłość – kiedy będę u władzy, ogłoszę stan wyjątkowy i zawieszę całą wolność osobistą, która tak cię martwi. –Jak możesz ogłosić stan wyjątkowy, jeśli wszyscy będą zadowoleni z konstytucji? –Przydałby się jakiś kryzys. Coś wymyślę. Morgenthau pozostawała niewzruszona. –Zostałeś wzięty z więzienia i umieszczony w habitacie, żeby wprowadzić odpowiednie, bogobojne rządy. Nie wykonujesz tego, do czego się zobowiązałeś w umowie. –To nieprawda! – zaprotestował głośno, ale w duszy ogarnęło go przerażenie. Nie mogą mnie wsadzić z powrotem do więzienia! Nie mogą! –Musimy tylko spreparować jakiś kryzys – rzekł głośno. – Kananga i jego ludzie z ochrony to załatwią. –To nie będzie wcale proste – rzekła Morgenthau. – Im więcej uprawnień przyznasz Kanandze, tym większą będzie miał nad wszystkim kontrolę. A ja mu nie ufam. –Ja też nie – przyznał Eberly i dodał w duchu: ale ja nie ufam nikomu. –I jeszcze ta Cardenas od nanomaszyn. To diabelski pomiot, a ty jej pozwoliłeś, żeby się tu pojawiła i czyniła zło między nami. –Tylko do chwili, aż obejmę władzę. –Ona musi odejść. Pozbądź się jej. Eberly kiwał ponuro głową, ale zaczynał już dostrzegać rozwiązanie. Tak! To było jak objawienie. To wszystko załatwia! Uśmiechnął się sympatycznie do nadal naburmuszonej Morgenthau, pochylił się i poklepał ją po grubym kolanie. –Nie martw się. Zajmę się wszystkim. Jej grymas niechęci zastąpiła ciekawość. –Zaufaj mi – rzekł Eberly, uśmiechając się jeszcze szerzej.

LABORATORIUM LAVOISIER Kris Cardenas zastanawiała się, po co Urbain chce się z nią spotkać. Nie w swoim biurze, a nawet nie w bąblu obserwacyjnym, gdzie znajdowały się duże teleskopy. Tu, w budynku działu naukowego, w jego głównym laboratorium, które nazwano na cześć osiemnastowiecznego francuskiego uczonego, który stworzył podstawy nowoczesnej chemii, Antoine Laurenta Lavoisiera. Laboratorium Cardenas, które nazwano imieniem amerykańskiego fizyka Richarda Feynmana, znajdowało się w osobnym budynku, na szczycie pasma wzgórz, na których zbudowano Ateny, w dużym oddaleniu od innych laboratoriów. Idąc brukowaną cegłami ścieżką, biegnącą wzdłuż budynków mieszkalnych o białych ścianach i sklepów w wiosce, Cardenas czuła, jak ogarnia ją stara niechęć wobec bezsensownych uprzedzeń względem nanotechnologii. Opanuj się, ostrzegła się w duchu. Patrz na wszystko z dystansem. Pamiętaj, że Lavoisiera ścięto podczas Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Idiotów i drani jest zawsze pod dostatkiem. Uśmiechnęła się więc promiennie, gdy wkroczyła do kompleksu laboratoryjnego i dostrzegła Edouarda Urbaina, stojącego w drzwiach swojego laboratorium. Wyglądał na zdenerwowanego. Nie, stwierdziła Cardenas po namyśle, nie zdenerwowanego – podekscytowanego. Zniecierpliwionego. Prawie jak chłopiec stojący przed choinką bożonarodzeniową, który nie może się doczekać, aż zedrze kolorowe opakowania z prezentów. –Doktor Cardenas! – przywitał ją Urbain. – Jak miło, że pani przyszła. –Miło z pana strony, że mnie pan zaprosił – odparła. Wprowadził ją do laboratorium. Cardenas była nieco wyższa od niego, a jej blond włosy barwy piasku i jasnobłękitne oczy stanowiły wyraźny kontrast przy jego ciemnych włosach zaczesanych do tyłu i oczach barwy mahoniu. Laboratorium było wysokie na dwa piętra, a metalowy sufit był zarazem dolną częścią dachu budynku. Tu przy drzwiach stał wielki ekran, zasłaniając widok na główną część laboratorium. Całe pomieszczenie przypominało Cardenas hangar lotniczy albo pusty magazyn. Urbain wykonał niewielki gest i podprowadził Cardenas do ekranu. –Chciałem, żeby to pani zobaczyła – rzekł, a głos prawie drżał mu z podniecenia. Miała wrażenie, że jego wąsy zaraz zaczną podrygiwać. – Jestem bardzo dumny z tego, co udało nam się osiągnąć. Dotarli do końca ekranu. Urbain wykonał teatralny gest, skręcił za róg i wskazał potężny obiekt stojący na podłodze na środku laboratorium. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyła Cardenas, była niezwykła czystość w laboratorium. Wysprzątano je, a podłogę zamieciono. Nie widziała ani jednego strzępka papieru, ani kawałka wyposażenia. Żadne druty nie walały się po podłodze ani nie zwisały z podpór. Ale tu posprzątał, pomyślała Cardenas. Laboratorium wygląda jak starodawny salon samochodowy. –I oto on – oznajmił Urbain z dumą. – Tytan Alfa. Pojazd kosmiczny, pomyślała Cardenas. Wysoki na ponad dwa metry, prawie trzy. Na gąsienicach, jak staroświecki czołg. Potężny. Srebrnoszary. Pewnie z tytanu, pomyślała. Z długiego korpusu sterczały różne wypustki. –Zbudowaliśmy go w całości tutaj – rzekł Urbain, prawie szeptem. – Kiedy odlatywaliśmy, jeszcze go nie było. Zbudowałem go z moimi ludźmi. Cardenas zauważyła, że po drugiej stronie laboratorium pod ścianą stoi kilkanaście osób, jak studenci, których ustawiono w rządku i kazano zachowywać się cicho i z szacunkiem.

–Chce pan tym polecieć na powierzchnię Tytana – zgadła Cardenas. –Oczywiście nie osobiście – wyjaśnił Urbain. – Alfa to zdalnie sterowane laboratorium, przeznaczone do badania powierzchni Tytana. –Rozumiem. Urbain pstryknął palcami; jeden z techników po drugiej stronie zakręcił się i zaczął wpisywać jakieś polecenia na konsolecie rozmiarów biurka. Pojazd zadrżał. Laboratorium wypełnił głośny szum urządzeń elektrycznych i z boku pojazdu wysunęła się para długich, szkieletowatych chwytaków. Szczypce przypominające szczęki otwierały się i zamykały. Cardenas odruchowo odskoczyła parę kroków do tyłu. Urbain zaśmiał się. –Proszę się nie bać, nic pani nie zrobi. Te chwytaki mogą przenosić najdelikatniejsze próbki biologiczne nie uszkadzając ich. –To… robi wrażenie. –Prawda? Alfa jest wyposażony w pełen zestaw czujników. Może pobierać próbki, przechowywać je w izolowanych kapsułach i przesyłać je do habitatu do analizy. –Nie wróci po zakończeniu misji? –Nie. Nigdy. Zostaje na Tytanie. Będziemy mu wysyłać nowy ładunek paliwa i zapasowe części do czujników. –Czy on nie ma zasilania nuklearnego? –Oczywiście, że ma. Paliwo jest potrzebne do rakiet z próbkami. –Rozumiem. Urbain westchnął z zadowoleniem. –Nie mogłem temu przedsięwzięciu poświęcić tyle czasu, ile bym chciał. Jestem strasznie zajęty tą kampanią polityczną, wie pani. Cardenas pokiwała głową. –Ale przecież się udało. To wielkie osiągnięcie. –Mam wielkie szczęście – doskonały personel. Bojąc się, że Urbain wyda pojazdowi jakieś polecenie i maszyna zacznie się toczyć po podłodze laboratorium, Cardenas rzekła: –Jestem panu bardzo wdzięczna za zaproszenie. Ruszyła powoli w stronę drzwi, Urbain dogonił ją w dwóch susach. –Zaprosiłem panią nie tylko po to, żeby się pochwalić – rzekł, już mniej podekscytowany. – Chciałem panią prosić o przysługę. Cardenas nadal maszerowała wzdłuż ekranu, czując się niepewnie w obecności wielkiego pojazdu. –Przysługę?

Urbain zawahał się, jakby miał problem z właściwym doborem słów. –Chodzi mi o to, czy Alfa mógłby naprawiać się samoczynnie. Cardenas obrzuciła go ostrym spojrzeniem. –Zastanawiałem się – rzekł Urbain, gdy skręcili na drugą stronę ekranu – czy nanomaszyny mogłyby naprawiać pojazd podczas jego pobytu na Tytanie. Cardenas skinęła głową i zastanowiła się. A więc o to chodzi. Tak bardzo boją się nanomaszyn, ale tylko dopóki nie odkryją, że nanotechnologia mogłaby być przydatna. –Chciałem powiedzieć – mówił dalej Urbain – że pani sama ma w ciele nanomaszyny, prawda? I one cały czas naprawiają pani tkanki, tak? Cardenas zaśmiała się z ulgą. –I chciałby pan wbudować w ten pojazd taki nanotechnologiczny mechanizm samonaprawiający? –Nanomaszyny, które usuwałyby awarie czy uszkodzenia. –I ślady zużycia – dodała Cardenas. –O, właśnie! Zatrzymała się w otwartych drzwiach, myśląc intensywnie. –To wymaga trochę czasu, doktorze Urbain. Kiedy chce pan wysłać ten pojazd na Tytana? –Jak tylko znajdziemy się na orbicie wokół Saturna. W najgorszym razie po paru dniach. –Raczej nie zbuduję panu partii leczniczych nanobotów tak szybko. –Może da się je wysłać, kiedy pojazd już tam będzie? Jak tylko pani je wyprodukuje. –Być może – zgodziła się Cardenas. –Sprawdzi pani, czy da się to zrobić? Cardenas dostrzegła w jego oczach, że Urbain traktuje tę maszynę prawie jak istotę ludzką, jak kobietę, którą kocha, uwielbia i chroni, i chce ustrzec od zguby. Sentymentalny doktor Frankenstein, pomyślała, troszczy się o istotę, którą stworzył. Poczuła nagle ukłucie bólu. A ile razy ciebie nazywano Frankensteinem, przypomniała sobie. –Czy da się to zrobić? – dalej dopytywał się Urbain. –Mogę spróbować. –Doskonale! Świetnie! –Pod jednym warunkiem – dodała. Jego brwi powędrowały w stronę linii rzednących włosów. –Warunkiem? Pewnie pani chce, żebym pozwolił temu… kaskaderowi polecieć na powierzchnię? –Przetestowaliśmy kilka razy procedurę sterylizacyjną. Przesłałam panu raporty.

–Testy w śluzie. Tak, przejrzałem je. –Więc pan już wie, że jesteśmy w stanie oczyścić ten skafander w stopniu zadowalającym – Cardenas przyszła do głowy jeszcze jedna myśl. – Możemy też oczyścić w ten sposób także i pana pojazd. –Alfę można sterylizować konwencjonalnymi metodami. –Tak, ale jeśli użyjemy nanomaszyn, nie będzie pan musiał stosować tak silnego promieniowania. Czy nie byłoby to z korzyścią dla urządzeń elektronicznych? Urbain już miał coś odpowiedzieć, ale zamknął usta, po czym przyznał: –Tak. Zdecydowanie. –Mogę to zorganizować w ciągu paru dni. Zanim wejdziemy na orbitę Saturna, będzie pan mógł sterylizować swój pojazd. Będzie nieskalany jak świeżo spadły śnieg. –Ale to nie oznacza, że mogę pozwolić temu kaskaderowi na zejście na powierzchnię. MUA nie zezwala. Nic nie mogę zrobić. Nie naciskaj, powiedziała sobie w duchu Cardenas. Wtykasz palec między drzwi. Zostaw to na razie, jak jest. –Jest coś jeszcze – ze zdumieniem usłyszała swój głos. Brwi Urbaina znów powędrowały w górę. –To raczej drobiazg… –O co chodzi? –Jedna z naszych pracownic, doktor Wunderly… –Wunderly? –Potrzebuje teleskopu do badania pierścieni. – To niemożliwe. Powiedziałem jej… –Jestem pewna, że może pan jej udostępnić któryś z teleskopów na jakiś czas – rzekła Cardenas, a było to bardziej stwierdzenie niż prośba. – Przecież za parę tygodni i tak wyśle pan pojazd na powierzchnię Tytana, tak? Urbain zawahał się. –Tak, to prawda. –I potrzebne są panu nanomaszyny, żeby utrzymać go w dobrym stanie. Wyraz jego twarzy świadczył jednoznacznie o tym, że zrozumiał groźbę. –Rozumiem. Tak. Spróbuję udostępnić Wunderly teleskop na jakiś czas, żeby pooglądała te swoje przeklęte pierścienie. –Doskonale – odparła Cardenas. – A ja spróbuję opracować pakiet nanomaszyn, które będą naprawiały pański pojazd podczas jego pobytu na Tytanie. –I sterylizowały Alfę – przypomniał jej Urbain. Cardenas pokiwała głową i ruszyła do drzwi. Przy samych drzwiach odwróciła się.

–A poza tym, jak tam kampania polityczna? Urbain wziął głęboki oddech, jakby zaskoczony nagłą zmianą tematu, po czym wzruszył ramionami. –Zajmuje za dużo czasu. Muszę wygłaszać przemówienia, przygotowywać deklaracje stanowisk na każdy temat, od opieki medycznej do przetwarzania śmieci. Każdy mieszkaniec habitatu jest przekonany, że może mnie zapytać o wszystko i podzielić się ze mną swoimi durnymi opiniami. –Chyba na tym polega polityka – zachichotała Cardenas. –Obawiam się, że będzie jeszcze gorzej, jeśli zostanę wybrany. –A sądzi pan, że tak będzie? –Oczywiście. To misja naukowa, tak? Cały cel naszego lotu na Saturna wiąże się z nauką. –Ale naukowcy to tylko mały procent populacji – przypomniała Cardenas. –Tak, jasne. Ale będą na mnie głosować też inni. To jedyny logiczny wybór. Jedynym moim poważnym konkurentem jest Eberly, a on nie jest związany ze środowiskiem naukowym. –A ten inżynier, Timoshenko? Urbain skrzywił się. –On nic nie znaczy. To figurant. Inżynierowie i technicy będą raczej głosować na mnie. Cardenas powstrzymała się od komentarza, który cisnął się jej na usta. Lepiej nie odbierać mu złudzeń, pomyślała. W dniu wyborów i tak się dowie. Będzie to bolesny cios dla jego ego, ale na dłuższą metę ucieszy się, że nie musi się bawić w politykę, tylko będzie mógł poświęcić całą uwagę temu gruchotowi, Alfie.

45 DNI DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA Trzy kobiety umówiły się w kafeterii na śniadanie; o tej porze było tu jeszcze prawie pusto. Holly pomyślała, że kafeteria rankiem wydaje się zupełnie innym miejscem: cichym, spokojnym, jakby stojący w kolejce ludzie jeszcze się nie obudzili. Kris i Nadia siedziały już przy stole, z głowami pochylonymi ku sobie, uśmiechając się. Holly zdjęła z tacy plastry melona, owsiankę, sojowe mleko i substytut kawy, po czym usiadła. Wunderly wyglądała na zadowoloną, jej wielkie szare oczy błyszczały. –Nie wiem, jak ci dziękować za załatwienie dla mnie teleskopu. Powinnaś zobaczyć, jak dynamiczne są te pierścienie! To jest… to jest… Cardenas zaśmiała się lekko. –Brak ci słów? Wunderly zawstydziła się. –Powinnaś zobaczyć obrazy, które rejestruję. Ty też, Holly – rzekła, obracając się. Holly uśmiechnęła się. –Pewnie, z chęcią. –Nadal nie mogę pojąć, jakim cudem udało ci się zmusić Urbaina do użyczenia mi teleskopu – Nadia zwróciła się znów do Cardenas. –Podstępem i oszustwem – odparła nadal uśmiechnięta Cardenas. – I odrobiną szantażu. –Wszystko jedno, ale zadziałało – wtrąciła Holly. Wunderly zagłębiła łyżkę w misce sojowego jogurtu. –Dzięki Kris mogę podrzucić Manny’emu potrzebne dane. Holly poczuła skurcz w brzuchu. –Manny’emu? –On chce przejść na wylot przez pierścień – wyjaśniła Wunderly. – Ale bez mojej pomocy nie da rady. Holly spojrzała na Cardenas siedzącą po drugiej stronie stołu. –Nie widziałam Manny’ego od tygodni. Jak się miewa? –Fantastycznie – odparła Wunderly. Cardenas wyglądała na zaskoczoną. –A skoro już o nim mówimy, ostatni raz widziałam go przy teście końcowym naszych sterylizujących nanobotów. Wunderly patrzyła to na Holly, to na Cardenas, po czym znów na Holly. –Widuję się z nim prawie codziennie – rzekła. Z nutą samozadowolenia, pomyślała Holly. –Wieczorami też? – spytała Cardenas unosząc do ust filiżankę.

–Tak. Czasami – odparła Wunderly. Zdaniem Holly, z wyraźnym samozadowoleniem. –Dobry jest, nie? – rzekła Cardenas. Wunderly skinęła głową z zadowoleniem. –Kris, poszliście z Mannym na całość? – wyrzuciła z siebie Holly, która nagle zrozumiała. Cardenas zaczerwieniła się. Pokiwała głową znad filiżanki, po czym odparła cicho: –Tak, parę razy. Mówiłaś, że nie masz nic przeciwko temu. –Nie mam nic przeciwko temu – przytaknęła Holly, choć targające nią uczucia mówiły co innego. Wielkie jak u sowy oczy Wunderly zrobiły się jeszcze większe. –Chcecie powiedzieć, że obie z nim sypiałyście? Cardenas odstawiła filiżankę. –Samego spania za wiele w tym nie było. Holly wybuchła śmiechem. Nieprzyjemne uczucie znikło. –On jest intrygujący, to prawda. Wunderly wyglądała, jakby było jej przykro. –Wy obie – szepnęła. I nie było to pytanie. Cardenas wyciągnęła rękę i poklepała Wunderly. –To tylko facet, Nadia. To dla niego nic nie znaczy. Trochę zabawy i rozrywki. Taka rekreacja. –Ale ja myślałam… –Nie myśl. Baw się. On niedługo wraca na Ziemię. Baw się, póki możesz. –„Rwijcie róż pąki…” – zacytowała Holly, zastanawiając się, skąd zna ten wiersz. (Robert Herrick „Do panien, aby czasu próżno nie trwoniły”.) –Chyba macie rację – rzekła Wunderly z wymuszonym uśmiechem. – Ale i tak… –Tylko nie zajdź w ciążę. –Och, w życiu! Holly zastanawiała się. –Spał ze mną, kiedy potrzebna mu była pomoc administracji. Spał z tobą, Kris, kiedy potrzebował pomocy z nanobotami… –A teraz śpi ze mną – wtrąciła Nadia – bo potrzebuje pomocy przy przejściu przez pierścienie. –A to skurwiel – rzekła Cardenas, uśmiechając się od ucha do ucha. –Wiecie, jak się mówi na kobietę, która robi coś takiego? – powiedziała Wunderly. Holly sama nie wiedziała, czy powinna być zła, rozbawiona czy zniesmaczona. –Dobrze, że on niedługo odlatuje – rzekła Cardenas. – Bo jeszcze ktoś mógłby go zamordować. –Właśnie udało mu się tego uniknąć – rzekła Wunderly, trochę zła. –Cóż – mruknęła Cardenas – jest w tym dobry.

–Nadia, masz zamiar dalej to ciągnąć? – spytała Holly. –Skąd! Nie mogłabym. –Czemu nie? – spytała Cardenas. – Jeśli sprawia ci to przyjemność… –Ale to jest… to jest jakieś nie fair. Cardenas potrząsnęła głową. –Nie pozwól, żeby Nowa Moralność popsuła ci zabawę. W seksie dla rozrywki nie ma niczego złego, dopóki wszyscy wiedzą, że to tylko rozrywka. I należy się zabezpieczać. A jak zabezpieczyć serce, zastanawiała się Holly. Jak można mężczyźnie, który się z tobą kochał, pozwolić odejść, żeby robił to z inną? Z twoimi przyjaciółkami, na litość boską. Wunderly skinęła głową, ale wyglądała na równie nieprzekonaną jak Holly. –Teraz jest inaczej niż dawniej – rzekła Cardenas. – Już nie trzeba się przejmować AIDS i chorobami wenerycznymi. –Uczyłam się o AIDS na historii – rzekła Wunderly. – To musiało być straszne. –Tylko nie zajdź w ciążę. –Nie zajdę. Przepisy habitatu na to nie pozwalają. Cardenas przestała się uśmiechać. –Pamiętam, jak dawno temu, kiedy jeszcze nie było was na świecie, fundamentaliści religijni opowiadali się przeciwko aborcji. W ogóle przeciwko planowaniu rodziny. –Serio? – Holly była zaskoczona. –Tak. Z postawy „prawo do życia” zrezygnowali dopiero, gdy Nowa Moralność zaczęła zdobywać prawdziwą władzę polityczną. Kiedy Amerykanin został papieżem, nawet Watykan się ugiął. Przez chwilę wszystkie trzy kobiety milczały. Kafeteria budziła się do życia. Wchodziło więcej ludzi, robiło się coraz głośniej, ludzie ustawiali się w kolejkach po śniadanie. Wunderly odsunęła krzesło od stołu i wstała. –Muszę wysłać Urbainowi raport postępów. –A Manny? Wzruszyła ramionami. –Nie wiem. On potrafi być… bardzo atrakcyjny, same wiecie… –Kuszący – rzekła Cardenas. –Uroczy – dodała Holly. – Jak wąż. Wunderly potrząsnęła głową i odeszła, zostawiając na stole niedojedzone śniadanie. –Jak sądzisz, co zrobi? – spytała Holly. Cardenas zachichotała. –Pójdzie z nim do łóżka, ale będzie mieć wyrzuty sumienia.

–To okrutne. –Zgadza się. –Poszłabyś z nim teraz do łóżka? Cardenas obrzuciła ją podejrzliwym spojrzeniem. – A ty? Holly poczuła, jak kąciki jej ust wyginają się w pełnym rezygnacji uśmiechu. –Gdyby poprosił… Zaśmiały się obie. –Skurwielowi się upiekło – rzekła Cardenas. Holly nagle spoważniała. –Zastanawiam się, czy komuś innemu też się coś nie upiekło. I to prawdziwe morderstwo. –Co? Komu? –Nie wiem. Mam na myśli Don Diega. –Dalej cię to męczy? –Nie znalazłaś żadnej przyczyny. –Utonął. –Ale jak mógł utonąć? – zastanawiała się Holly. – Jak można wpaść do wody, która ma parę centymetrów głębokości, i utonąć? –Był już niemłody – rzekła Cardenas. –Ale w dobrym zdrowiu. I nie znaleźli śladu zawału ani udaru. –Sądzisz, że ktoś go wepchnął do wody i utopił? Miejsce zbrodni pojawiło się przed oczami Holly, ze wszystkimi szczegółami, dokładnie tak, jakim je zapamiętała. –Ale kto? I dlaczego? Holly wzruszyła ramionami. –Nie wiem. Żałuję, ale nie wiem.

PRZEMÓWIENIA W CZASIE KAMPANII Debaty polityczne odbywały się w amfiteatrze habitatu, dużej muszli koncertowej, której urocze krzywizny zapewniały znakomitą akustykę, odbijając dźwięki ze sceny w stronę rzędów siedzeń na trawie. Spory tłum, pomyślał Eberly przyglądając się publiczności. Pewnie jest tu z tysiąc osób, a o wiele więcej ogląda wszystko za pośrednictwem sieci. Na scenie trzy metry od niego siedział Edouard Urbain, przesadnie elegancki w staroświeckim szarym garniturze i błękitnym golfie. Obok niego przysiadł Timoshenko, skwaszony i ponury; włożył szary kombinezon jako symbol swojej profesji. Eberly pomyślał, że wygląda jak ciec. Sam Eberly miał na sobie ciemnografitową bluzę i wygodne spodnie, szare, lecz jaśniejsze, zgodnie z zasadami dotyczącymi ubioru, które sam promował. Wilmot stał na mównicy w swojej zwykłej tweedowej marynarce i bezkształtnych spodniach, objaśniając reguły debaty. –…każdy kandydat rozpocznie od pięciominutowej prezentacji swojego stanowiska, po czym konkurenci będą mogli mu zadawać pytania przez kolejne pięć minut. Następnie pytania będzie mogła zadawać publiczność. Eberly powstrzymywał uśmiech. Vyborg i Kananga umieścili w tłumie kilkudziesięciu „entuzjastów”, każdego z gotowym zestawem pytań, które miały Eberly’emu pomóc w zdominowaniu tej fazy debaty. Nie miał ochoty pozwalać Urbainowi czy Timoshence na wypowiedzenie choćby jednego słowa, które nie było absolutnie niezbędne. –Żeby nie przedłużać; przedstawiam państwu doktora Edouarda Urbaina, szefa działu naukowego – zaczął odczytywać życiorys Urbaina z monitora wbudowanego w mównicę. Co za nudziarz, pomyślał Eberly. Kogo obchodzą osiągnięcia naukowe Urbaina z Quebecu? W końcu Urbain wstał i podszedł do mównicy. Oklaski były umiarkowane. Eberly zauważył, że wśród publiczności było zaledwie paru naukowców. I tak dobrze. Dostrzegł, że Urbain trochę kuleje. Dziwne, że nigdy przedtem tego nie zauważyłem, pomyślał. Czy to jakaś nowość, czy zawsze tak było? Rozglądając się wśród publiczności Eberly rozpoznał swoich ludzi, Holly i tego kaskadera, Gaetę, siedzących w pierwszym rzędzie. Dobrze. Dokładnie tak, jak kazałem. Urbain odchrząknął i zaczął mówić. –Jak zapewne państwo wiedzą, nie jestem politykiem. Ale jestem zdolnym administratorem. Zarządzanie ponad setką naukowców, którzy są wyjątkowymi indywidualistami, oraz ich asystentami, przypomina zmuszenie stada kotów, by maszerowały jak na paradzie wojskowej. Zamilkł, oczekując, że publiczność się roześmieje. Rozległo się kilka niewyraźnych chichotów. Nieco rozdrażniony, Urbain mówił dalej: –Państwo pozwolą, że opowiem, jak zarządzałem programami naukowymi w tym habitacie. Na pierwszej planszy widzimy… Plansze! Eberly o mało nie roześmiał się na głos. Pokazuje plansze, jakby to była jakaś konferencja naukowa. Publiczność zaraz uśnie! Siedząc obok Gaety Holly czuła się nieco niezręcznie, ale Eberly powiedział jej, żeby przyprowadziła na spotkanie kaskadera, a ona zawsze wykonywała jego polecenia.

Gdy Holly zadzwoniła, Gaeta obdarzył ją najpiękniejszym z uśmiechów. –Iść z tobą na wiec? Nie przepadam za przemówieniami. –Doktor Eberly prosi, żebyś przyszedł – rzekła Holly do jego obrazu, siedząc bezpiecznie w swoim biurze. – To prośba o przysługę. –Eberly, co? – Gaeta zastanawiał się przez chwilę. – Dobrze, czemu nie? Potem możemy iść razem na kolację. Dobrze? Choć tyle o nim wiedziała, Holly bardzo chciała się zgodzić. –Jestem pewna, że doktor Eberly zaprosi cię potem na kolację. –Nie, Holly, ja chciałem iść z tobą. –Raczej nie dam rady. –Czemu? Bo sypiasz z każdą kobietą, która jest ci do czegoś potrzebna, chciała odpowiedzieć. Bo jest ci ze mną wygodnie, bo jesteś egoistycznym draniem. A ja chciałabym, żeby to coś dla ciebie znaczyło, tymczasem ty myślisz tylko o tym, żeby zaciągnąć mnie do łóżka. –Cóż, może. Zobaczymy – odpowiedziała, ku swojemu zdumieniu. Ze swojego miejsca na scenie Eberly oglądał plansze Urbaina dziwnie spłaszczone; obrazy unosiły się w powietrzu za mównicą. Urbain objaśniał je bezbarwnym, monotonnym głosem. Schemat organizacyjny. Potem szybki przegląd zdjęć teleskopowych Tytana – rozmazana, pomarańczowa kula. Urbain pokazywał szczegóły za pomocą laserowego wskaźnika – szczegóły, które Eberly’ego w ogóle nie interesowały. Eberly pomyślał, że reszty publiczności pewnie też nie. –I ostatni hologram – rzekł Urbain. Eberly już chciał zacząć klaskać. Nad sceną pojawił trójwymiarowy obraz czegoś, co wyglądało na srebrnoszary czołg. –To jest Alfa – oznajmił Urbain z dumą w głosie. – Zostanie wysłany na powierzchnię Tytana i rozpocznie dokładną eksplorację tego ciała niebieskiego, którą pokierują, w czasie rzeczywistym, naukowcy i technicy z mojego zespołu. Czołg zaczął się poruszać, tocząc się to w przód, to w tył na gąsienicach, wysuwając mechaniczne ramiona zakończone szczypcami albo przypominającymi łopatki czerpakami. Urbain stał z boku mównicy i obserwował maszynę, jak dumny ojciec patrzący na dziecko stawiające pierwsze kroki. Wilmot, który siedział w pierwszym rzędzie, wstał, wszedł na scenę i podszedł do mównicy. –Wspaniały pokaz, doktorze Urbain, ale obawiam się, że pięć minut już minęło – rzekł, a jego głos, wychwycony przez mikrofon wielkości szpilki wpięty w klapę marynarki, i odpowiednio wzmocniony, rozległ się w całym amfiteatrze. Przez twarz Urbaina przemknął cień rozczarowania, naukowiec szybko wyłączył jednak swój przenośny projektor i uśmiechnął się do publiczności. –Dziękuję państwu za uwagę – rzekł i zajął swoje miejsce po lewej stronie Eberly’ego. Nikt nie zaczął klaskać.

Wilmot, na mównicy, oznajmił: –A teraz pan Ilya Timoshenko, z działu inżynieryjnego. Pan Timoshenko urodził się w Rosji, w miejscowości Orieł i ukończył studia elektrotechniczne… Eberly przestał słuchać Wilmota i zajął się obserwowaniem publiczności. Zauważył mnóstwo kobiet i mężczyzn, którzy mieli na sobie szare kombinezony. Mój Boże, pomyślał, to wygląda jak mundur jakiejś drużyny. Połowa ludzi ma na sobie szare kombinezony! Timoshenko wkroczył na podium, skinął Wilmotowi, dziękując, po czym rozejrzał się po publiczności. Próbował się uśmiechnąć, ale na jego skwaszonej twarzy pojawił się ledwie grymas. –Nie będę potrzebował aż pięciu minut – rzekł niskim, chropowatym głosem. – To, co mam do powiedzenia, jest bardzo proste. Doktor Urbain mówi, że powinniście głosować na niego, bo jest naukowcem. Doktor Eberly powie wam, żeby na niego głosować, bo nie jest naukowcem. Parę osób roześmiało się. –A ja proszę was, żebyście na mnie glosowali, bo jestem człowiekiem pracy, jak większość z was. Nie jestem szefem działu. W ogóle nie jestem szefem. Ale wiem, jak skłonić ludzi, żeby ze sobą pracowali, i jestem jednym z was. I będę dbał o wasze interesy, bo jestem jednym z was. Pamiętajcie o tym, kiedy pójdziecie głosować. Dziękuję. Odwrócił się i wrócił na swoje miejsce. Żadnych oklasków. Publiczność była zbyt zdumiona bezpośredniością jego prezentacji. Wilmot także wyglądał na zaskoczonego, ale wstał i podszedł do mównicy. –Dziękujemy panu, panie Timoshenko – rzekł, patrząc na inżyniera przez ramię. Następnie zwrócił się do publiczności: – Myślę, że powinniśmy nagrodzić pana Timoshenko brawami za szanowanie naszego czasu, choćby tylko z tego powodu. Wilmot zaczął klaskać swoimi potężnymi dłońmi, a tłum poszedł w jego ślady. Oklaski były jednak symboliczne i szybko zamarły. –Nasz ostatni kandydat – oznajmił Wilmot – to doktor Malcolm Eberly, szef działu zarządzania zasobami ludzkimi i główny autor proponowanej konstytucji, nad którą będziemy głosować w dniu wyborów. Uznając, że takie przedstawienie wystarczy, odwrócił się w stronę Eberly’ego i rzekł po prostu: –Doktor Eberly. Kilkadziesiąt osób rozproszonych wśród publiczności wstało i zaczęło głośno oklaskiwać wejście Eberly’ego na mównicę. Pozostali rozejrzeli się dookoła i powoli, niechętnie, zaczęli klaskać. Zanim Eberly dotknął brzegu mównicy, połowa publiczności już stała wiwatując. Barany, pomyślał Eberly. Ludzie to głupie barany. Nawet Wilmot stał i klaskał z obojętną miną, zbyt uprzejmy, żeby się wyłamywać. Eberly poprosił gestem o ciszę i wszyscy usiedli. –Przypuszczam, że powinienem to powiedzieć: ja także nie jestem politykiem – zaczął. – A przynajmniej nie byłem politykiem, dopóki nie wszedłem na pokład tego habitatu. Jest wszakże jedna rzecz, której się nauczyłem przez te długie miesiące wspólnej podróży, a mianowicie: nasze społeczeństwo nie może być podzielone na klasy. Musimy się zjednoczyć. W przeciwnym razie pogrążymy się w chaosie. Odwrócił i spojrzał na Urbaina, po czym znów przeniósł wzrok na publiczność.

–Naprawdę chcecie, by dzielono was na naukowców i techników? Chcecie, żeby wasz rząd stworzyła niewielka, przekonana o własnej ważności elita? Dlaczego właściwie ci naukowcy są przekonani o tym, że powinni rządzić? Dlaczego mielibyście wykonywać rozkazy elitarnej grupy, która przedkłada własne cele nad wasze? Publiczność zaczęła szemrać. Eberly podniósł głos. –Czy naukowcy pomogli wam przygotować konstytucję, nad którą będziecie głosować? Nie. W komitecie przygotowującym projekt nie było ani jednego naukowca. Wszyscy byli zbyt zajęci swoimi badaniami i eksperymentami, żeby się przejmować tym, jak mamy żyć. Urbain chciał zaprotestować. –Ale nikt nas nie prosił… Wilmot wyłączył mu mikrofon. –Dyskusja nastąpi dopiero po prezentacjach – rzekł stanowczo. Urbain zaczerwienił się. Tłumiąc uśmieszek, Eberly rzekł: –W naszym nowym rządzie muszą znaleźć się ludzie ze wszystkich grup naszej populacji. Nie tylko naukowcy, inżynierowie czy technicy. Potrzebujemy robotników i farmerów, pracowników biurowych i techników konserwacji, murarzy, piekarzy i stolarzy. Wszyscy powinni mieć szansę na wzięcie udziału w nowych rządach. Wszyscy powinni mieć udział w prawach i obowiązkach związanych z rządzeniem. A nie tylko mała grupa specjalistów. Wszyscy. Obecni wstali z pomrukiem aprobaty i zaczęli głośno klaskać. Eberly uśmiechnął się do nich radośnie. Wilmot wstał i nakazał im gestem, by przestali. –W ten sposób odbieracie doktorowi Eberly’emu część przeznaczonego dla niego czasu! – zawołał, usiłując przekrzyczeć oklaski. Tłum ucichł i wszyscy usiedli. Eberly opuścił głowę i odczekał chwilę, by wszyscy mogli całkowicie się na nim skoncentrować, po czym znów zaczął mówić. –Powiem wam o jeszcze jednej rzeczy, która wiąże się z naszym nowym rządem. Ktoś, kto stanie na jego czele, musi rozumieć, że musimy się zjednoczyć. Nie możemy dopuścić do tego, by jedna elitarna grupa rządziła nami wszystkimi. Potrzebny nam przywódca, który rozumie ludzi, który będzie niezmordowanie pracował dla wspólnego dobra, a nie tylko dla naukowców. –Prawda! – krzyknął ktoś z publiczności. –Czy chcecie, żeby elitarna grupa specjalistów narzuciła wam swoje zasady? –Nie! – rozległo się kilka okrzyków. –Czy pragniecie rządu, który będzie pracował dla wszystkich? –Tak! –Czy chcecie przywódcy, który weźmie pod kontrolę naukowców? –Tak! Tak! – krzyczeli. Eberly dostrzegł, jego klakierzy to tylko mały procent wśród tych, którzy wstali i

odpowiadali. Pozwolił, by jeszcze chwilę pokrzyczeli i pogwizdali, aż Wilmot wszedł na mównicę i ogłosił, że pięć minut minęło. Eberly spokojnie wrócił na swoje miejsce, odnotowując z zadowoleniem, że Urbain jest zdenerwowany, prawie rozzłoszczony, a Timoshenko ma jeszcze bardziej skwaszoną minę niż zwykle.

PYTANIA I ODPOWIEDZI Przez całą sesję pytań i odpowiedzi Urbain miotał się, przekonując o znaczeniu naukowej misji habitatu i zaprzeczając, jakoby miał zamiar przedkładać potrzeby naukowców ponad potrzeby innych. Im bardziej zaprzeczał, tym bardziej utwierdzał publiczność w przekonaniu, że naukowcy mieli w jego zamierzeniu stanowić oddzielną grupę, ważniejszą od wszystkich pozostałych. Timoshenko próbował grać na swoim wizerunku prostego, zwyczajnego robotnika, który rozumie potrzeby prostych ludzi. Wilmot zauważył z niejaką przyjemnością, że żaden z kandydatów go nie zaatakował. Kiedy rozpoczęła się kolejna faza prezentacji, Eberly podszedł wolnym krokiem do mównicy i rzekł: –Mamy więc do czynienia z wyborem, który przypomina bajkę o Złotowłosej i trzech niedźwiadkach. Jeden z naszych kandydatów ma zbyt nikłe doświadczenie w zarządzaniu. Mówi wam, że jest takim zwykłym facetem. Tak jest w istocie, ale chyba chcemy, żeby przywódcą tego niezwykłego społeczeństwa został ktoś niezwykły; potrzebny nam ktoś z doświadczeniem, odwagą i umiejętnościami. Zawahał się na sekundę, po czym dodał: –Drugi kandydat ma zbyt duże doświadczenie w zarządzaniu. Zarządzał naukowcami tak długo, że stracił całkowicie kontakt z potrzebami nas wszystkich. Wykresy, równania i zabawki, które mają badać powierzchnię Tytana, nie mają nic wspólnego z naszymi potrzebami i przyszłością tego habitatu. Tłum zaczął głośno klaskać. Eberly stał na podium, z lekko pochyloną głową, napawając się tym. Wilmot w końcu wstał i rzekł: –Teraz zaczniemy etap pytań od publiczności oraz od naszych widzów, którzy zostali w domach. Eberly wzdrygnął się na te słowa profesora. Wilmot nie powiedział mu, że ludzie będą dzwonić z domów, a Vyborg nie ostrzegł go, że istnieje taka możliwość. Nie mamy nikogo z naszych ludzi, kto mógłby zadawać pytania z domu. Dokonaliśmy infiltracji tłumu, ale nie publiczności w domach. –To ma sens – rzekł Gaeta do Holly, gdy usiedli. – Urbain zrobi wszystko, żeby nie pozwolić mi polecieć na Tytana, chociaż Kris wytłumaczyła mu, jak można oczyścić mój skafander nanobotami. Holly pokiwała głową. –Dlaczego o to nie zapytasz? –Dobry pomysł – odparł i też skinął głową. Wszystkie pytania zadano Eberly’emu. Ludzie, których Vyborg umieścił w tłumie, zdominowali fazę pytań, a nawet ci, którzy zadawali pytania spontanicznie, zwracali się do Eberly’ego, nie do Urbaina czy Timoshenki. Eberly stał przy mównicy, ignorując swoich oponentów siedzących o parę metrów od niego. Wilmot stał za nim, wybierając pytających spośród publiczności, a rozmówców telefonicznych za pomocą palmtopa. Eberly uświadomił sobie z ulgą, że wszystkie pytania były przewidywalne. Nawet dzwoniący zadawali rutynowe, przewidywalne pytania, na które mógłby odpowiedzieć nawet we śnie. Tak, rozpatrzę wszystkie wnioski o dzieci. Sądzę, że możemy sobie pozwolić na umiarkowany wzrost liczebności populacji. Nie, nie dopuszczę do tego, by jakakolwiek grupa religijna przejęła kontrolę nad rządami. Dostrzegł, że na

twarzy Morgenthau pojawił się nieprzyjemny wyraz, ale taką odpowiedź uzgodnili. –Najpierw musimy zdobyć władzę w wyborach – powtarzał jej w kółko. – Dopiero wtedy będziemy mogli ujawnić swoje sympatie. Oczywiście, zatroszczę się o potrzeby farmerów, wyjaśnił dzwoniącemu, który nie przedstawił się. Bez farmerów umarlibyśmy z głodu. Rozpoznał Manuela Gaetę. Kaskader wstał i spytał: –Zgodzi się pan na moją wyprawę na powierzchnię Tytana? Charakterystyczne oblicze Gaety znali wszyscy. Publiczność w amfiteatrze skupiła na nim całą uwagę. Eberly nie mógł powstrzymać uśmiechu. –Jeśli zdoła pan przekonać naukowców, że formy życia na Tytanie z tego powodu nie ucierpią, nie widzę powodu, dla którego miałbym się nie zgodzić. Wilmot odwrócił się i gestem zaprosił Urbaina na mównicę. –Doktorze Urbain, jakie jest pańskie stanowisko w tej sprawie? Urbain zaczesał dłonią włosy do tyłu, po czym odpowiedział bez wahania: –Zagrożenie skażenia mikroorganizmów na Tytanie jest zbyt Poważne, by w przewidywalnej przyszłości zezwolić na jakąkolwiek załogową eksplorację Tytana. Poza tym i tak w tej sprawie nie mamy wyboru. MUA nie zezwala na jakąkolwiek ludzką eksplorację na Tytanie. –Ale doktor Cardenas udowodniła, że potrafi oczyścić mój skafander! – zawołał Gaeta z pierwszego rzędu. –Pan Gaeta ma na myśli prace doktor Kristin Cardenas, która stworzyła nanomaszyny zdolne do dekontaminacji skafandra pana Gaety – wyjaśnił publiczności Wilmot. –Dekontaminacja wygląda na wystarczającą – odparł lekko zdenerwowany Urbain – ale pozory mogą być mylące. Poza tym nie możemy ryzykować, że nanomaszyny zagrożą systemowi ekologicznemu Tytana. Eberly odsunął Urbaina z mównicy i spojrzał na wpatrzone w niego morze twarzy. –Oto mamy doskonały przykład: dlatego właśnie nie powinniśmy dopuścić do tego, żeby rządzili nami naukowcy! Dlaczego nie mielibyśmy się zgodzić na to, by ten człowiek spełnił swoje marzenie, skoro udowodniono, że nie zaszkodzi znajdującym się tam mikroorganizmom? –Wcale nie udowodniono! –Doktor Cardenas mówi, że tak – zaoponował Eberly. –Mnie ten dowód nie zadowala – warknął Urbain. –Pana nie zadowala! – krzyknął Eberly. – Innymi słowy, już pan podjął decyzję, a wszyscy inni muszą się podporządkować, nawet doktor Cardenas, laureatka Nagrody Nobla. –To ja muszę podjąć tę decyzję – upierał się Urbain. –Wydawało mi się, że wspomniał pan coś o decyzji Międzynarodowego Urzędu Astronautycznego. –Tak, oczywiście, to prawda – jąkał się Urbain – ale jeśli to konieczne, to mogę znieść tę decyzję. Odpowiadam tu za badania naukowe. –Chce pan zostać dyktatorem! – krzyknął Eberly, udając, że jest wstrząśnięty.

Wilmot znalazł się między nimi jednym susem. –Chwileczkę. Jest jeszcze jeden problem. Jakie są zagrożenia związane z nanotechnologią? –Nanotechnologia to narzędzie – rzekł Urbain. – Narzędzie, z którego należy korzystać ostrożnie, ale tylko narzędzie, nic po nadto. Eberly był zaskoczony. Zdołał tylko dodać: –Tak, zgadzam się. Timoshenko wstał z krzesła. –Chwileczkę. Z nanotechnologia wiążą się pewne zagrożenia. Nanoboty mogą wyrwać się spod kontroli… –Bzdura! – krzyknął ktoś wśród publiczności. Kris Cardenas zerwała się na równe nogi, z twarzą pobielałą z gniewu. – Proszę podać mi jeden przypadek, kiedy nanoboty wyrwały się spod kontroli. Od kilkudziesięciu lat używa się nanobotów w Selene i innych społecznościach księżycowych i nigdy nie było żadnych problemów. Ani jednego incydentu. Timoshenko nachmurzył się. –Nanoboty zabiły kilka osób, jeszcze w czasach Bazy Księżycowej. –To było celowe morderstwo. Równie dobrze może pan zakazać produkcji młotków, bo można nimi rozwalić komuś głowę. Wilmot rozłożył ręce w uspokajającym geście. –Nikt nie myśli o zakazaniu nanotechnologii – rzekł bezbarwnym tonem. – Doktor Cardenas jest uznanym w Układzie Słonecznym ekspertem w tej dziedzinie, i zgodziliśmy się na używanie nanomaszym – zgodnie z najściślejszymi procedurami kontroli. Zanim ktokolwiek z pozostałych kandydatów zdołał odpowiedzieć, wtrącił się Eberly. –Nanotechnologia może być dla nas bardzo przydatna, a ja osobiście ufam doktor Cardenas i wierzę, że potrafi bezpiecznie produkować nanoboty. –Ja także – rzekł Urbain. Wszystkie oczy skierowały się na Timoshenkę. Skrzywił się, Po czym rzekł: –Z całym szacunkiem dla uwielbianej doktor Cardenas, sądzę, że w zamkniętym środowisku, jak nasze, nanomaszyny mogą być bardzo niebezpieczne. Powinny być zakazane. Eberly skorzystał z okazji. –Większość z nas znalazła się w tym habitacie – rzekł – gdyż czuliśmy się skrępowani z powodu praw i przepisów. Większość z nas to wykształceni, inteligentni ludzie, którzy nie boją się nowych pomysłów i nowych możliwości. Wszyscy cierpieliśmy pod rządami ludzi, którzy ograniczali nam wolność. Zobaczył, że kilka osób kiwa głową. –Doskonale – zwrócił się do publiczności. – Ilu z was jest za całkowitym zakazaniem nanotechnologii? Zgromadzeni zawahali się, zaczęli się rozglądać dookoła. Podniosło się tylko kilka rąk. Bardzo niewiele. Siedząca na widowni Kris Cardenas rozejrzała się, uśmiechnęła i usiadła.

Eberly pokiwał głową z zadowoleniem. Zwrócił się do Timoshenki. –I oto wynik. Voxpopuli, vox dei.

20 DNI DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA Holły zrozumiała, że podejmowanie prób rozmowy z Malcolmem po zakończeniu debaty nie miałoby sensu. Natychmiast otoczyli go wielbiciele, z Morgenthau i tym małym czarnym człowieczkiem, Vyborgiem. Kris Cardenas przecisnęła się przez tłum wychodzących, z promiennym uśmiechem na twarzy. –Chyba w końcu uda się nam polecieć na Tytana – rzekła do Gaety. Odwzajemnił uśmiech. –Może. Jeśli Eberly wygra wybory. Holly poczuła się nagle jak piąte koło u wozu, stojąc między Kris a Mannym. Tłum rzedł, małe grupki liczące troje lub czworo ludzi ruszały w stronę domów i restauracji. Eberly zszedł ze sceny, otoczony pochlebcami i sympatykami. Przechodząc obok Holly uśmiechnął się i skinął jej głową, ale nie zaprosił do swojej grupy. Zanim jeszcze zrobiło jej się przykro, podszedł do niej Gaeta. –Chodź, Holly, odprowadzę cię do domu. Zaskoczona Holly spojrzała na Cardenas. Ta uniosła w górę brwi, jakby przypominając Holly o wnioskach dotyczących jego reputacji. Holly skinęła głową i całą trójką ruszyli przez trawnik, i dalej ścieżką nad jeziorem w stronę Aten. –Nie widziałam Nadii – zauważyła Cardenas, gdy wspinali się ścieżką w stronę budynków mieszkalnych. –Pewnie pracuje – rzekł Gaeta. – Urbain użyczył jej teleskopu, więc cały czas siedzi w obserwatorium. –Myślałam, że przyjdzie z tobą – rzekła Holly. –Ze mną? – zdziwił się. Holly pominęła tę kwestię milczeniem. Doszli do budynku, w którym mieszkała Cardenas i pożegnali ją, po czym Gaeta i Holly poszli w stronę kolejnego, gdzie mieściło się mieszkanie Holly. –Często widywałeś się z Nadią, prawda? – spytała. Gaeta pokiwał głową. –Jeśli ten numer z Tytanem nie wypali, muszę zrobić coś, co zadowoli moich inwestorów. Nadia pomaga mi w planowaniu przejścia przez pierścienie. –Jasne. Na twarzy Gaety pojawiło się w końcu coś na kształt zrozumienia. –Och – mruknął. – Powiedziała ci? –Jakoś samo wyszło w rozmowie – przytaknęła Holly. Doszli do drzwi jej mieszkania. Gaeta zatrzymał się, a system oświetlenia habitatu przełączył się z trybu wieczornego na nocny. Jego twarz znalazła się w cieniu, ale Holly doskonale ją widziała.

–Dobrze – przyznał. – Stało się. –Niejeden raz. Uśmiechnął się, zmieszany. –Jezu, mówisz, jak ksiądz przy spowiedzi. „Ile razy”? –To nie jest śmieszne, Manny. Przecież nie brałaś tego poważnie, prawda? Zastanowiła się przez sekundę, po czym odpowiedziała, a było to w połowie kłamstwo. –Nie, nie brałam tego tak całkiem serio. –Wiesz, rozumiem, że miałem się tobą opiekować, ale cóż… tak jakoś wyszło. –Dużo rzeczy ci wychodzi jakoś tak. –Myślałem, że było ci dobrze – rzekł cicho. Dopiero teraz do Holly dotarła jego poprzednia wypowiedź. –Co chciałeś przez to powiedzieć: że miałeś się mną Opiekować? Wziął głęboki oddech. –Po to tu przyleciałem, Holly. Twoja siostra chciała, żebym miał na ciebie oko. Miała uczucie, że opada jej szczęka. –Pancho? Pancho cię wynajęła? Gaeta przestępował z nogi na nogę jak mały chłopiec złapany w miejscu, w którym nie powinien był się znaleźć. –To nie jest takie proste. Holly. To nie było tak, że mnie wynajęła. –Myślała, że potrzebuję ochroniarza – zżymała się Holly. – Moja starsza siostra nie wierzy, że sama sobie poradzę. –Próbowałem zdobyć forsę na Tytana – próbował jej wytłumaczyć – i ten facet z Astro Corporation zjawił się z ofertą. Absurdalność sytuacji ogarnęła Holly tak nagle, jakby ktoś chlusnął na nią wiadrem lodowatej wody. Wybuchła śmiechem. –A co cię tak śmieszy? – spytał skonsternowany Gaeta. –Ty. I moja starsza siostra. Wynajęła cię, żebyś mnie pilnował, a ty wciągnąłeś mnie do łóżka. Wierny anioł stróż. Jak się dowie, urwie ci jaja. –Chciała, żebym trzymał cię z dala od Eberly’ego i to mi się udało. Śmiech Holly zgasł jak ucięty nożem. –Pancho cię zatrudniła, żebyś trzymał mnie z dala od Malcolma? Pokiwał głową, zmieszany. –I dlatego zaciągnąłeś mnie do łóżka?

–Nie. Nie zaplanowałem tego. Ty… ja… ja tylko… –Tak wyszło. Wiem. –Nie zrobiłem ci krzywdy. –Akurat – warknęła Holly. – A potem poszedłeś pieprzyć się z Kris, a następnie z Nadią. Będziesz miał szczęście, jak dożyjesz wejścia na orbitę Saturna. –O, Jezu. Kris o tym wszystkim wie? –Kris? Pewnie. Nadia też. –Więc mam już u niej przechlapane? – U Nadii? –U Kris. –Czemu jej nie spytasz? W półmroku coraz trudniej było dostrzec wyraz twarzy Gaety, ale ton jego głosu mówił wszystko. –Boja… mierda! Bo Kris naprawdę mi się podoba. –Bardziej niż Nadia? –Najbardziej ze wszystkich. Chyba sprawiłem jej przykrość, prawda? Pewnie jest na mnie wkurzona. Holly nie mogła się oprzeć. –Chyba nie jest na ciebie aż tak wściekła. Podobno pracuje nad jakimiś nanobotami pożerającymi męskie klejnoty, ale poza tym chyba nie ma pretensji. –Nie mam o to do niej żalu – mruknął Gaeta, po czym odwrócił się i ruszył w stronę swojej kwatery, ze zwieszoną nisko głową. Holly nieomal było go żal. Próbują odciągnąć mnie od Malcolma, pomyślała, rozbierając się do snu. Pancho, Manny, Morgenthau, wszyscy próbują nas rozdzielić. Wśliznęła się do łóżka i wydała polecenie zgaszenia świateł. Zastanawiała się, czy nadal pragnie Malcolma tak, jak wtedy, gdy weszła na pokład habitatu. Jest tak diabelnie odległy; nic go nie obchodzę. Prawie go nie obchodzi, że żyję. Ale jest zajęty. Polityka wypełnia mu cały czas. Kiedy się poznaliśmy, wszystko było zupełnie inne, a po rozpoczęciu misji – jeszcze inne. Widywałam go wtedy często i wiem, że mu się podobałam, wiem, że tak. Jak mam sprawić, żeby zaczął o mnie myśleć, skoro nawet mnie nie widuje? Zawsze jest przy nim Morgenthau i ten wężowaty Vyborg. I Kananga, który mnie przeraża. Jak się przez nich przebić? Jak znaleźć się z nim sam na sam, choćby na parę minut? Zaczęła myśleć o siostrze. Ona wynajęła Manny’ego. Płaci mu kupę forsy za to, żeby trzymał mnie z dala od Malcolma. Kochał się ze mną za pieniądze, co za podły… – Holly zastanowiła się nad męskim odpowiednikiem słowa „dziwka”. Leżąc w łóżku, wpatrując się w ciemność, pomyślała: Pancho chce, żebym trzymała się z dala od Malcolma, więc ja jej jeszcze pokażę. Zdobędę go. Pokonam Hipopotama, Węża, a nawet Kanangę, Panterę. I nagle, w ułamku sekundy, pojęła, że wie, jak to osiągnąć.

PÓŁNOC I Holly wyskoczyła z łóżka i szybko się ubrała. Nie musiała sprawdzać, gdzie mieszka Eberly; miała w głowie całą mapę habitatu, każdy centymetr kwadratowy, każdy apartament, laboratorium, warsztat, śluzę, nawet labirynt podziemnych tuneli i kanałów. Przed opuszczeniem własnego mieszkania zawahała się. Zegar wskazywał trzy minuty do północy, ale pomyślała, że Eberly pewnie nadal siedzi w kręgu wielbicieli i pochlebców w swoim apartamencie. Lepiej poczekać. Poczekać, aż sobie pójdą. Poszła do biura i wywołała obraz z kamery zewnętrznej, przedstawiającej budynek Eberly’ego. Oczywiście, kręciło się tam mnóstwo ludzi. W jego apartamencie musi być jeszcze tłum, pomyślała Holly. Senna, patrzyła, jak tłum powoli rzednie. Zasnęła, po czym obudziła się, wystraszona. Cyfrowy zegar pokazywał 2:34. Budynek mieszkaniowy był ciemny i cichy. Pewnie już śpi, pomyślała Holly. Przez chwilę walczyła ze sobą w duchu, zastanawiając się, czy go budzić. Tak ciężko pracuje, pomyślała, powinien odpoczywać. Tylko wtedy nigdy z nim nie porozmawiasz sam na sam, powiedziała sobie. Wydała polecenie połączenia z Eberlym. –Tu telefon doktora Eberly’ego – usłyszała. – Proszę zostawić wiadomość, a doktor Eberly skontaktuje się. Szlag by to trafił, pomyślała Holly. Wstała z fotela i ruszyła w stronę apartamentu Eberly’ego. W głównych drzwiach budynku był prowizoryczny zamek. Holly już dawno temu zapamiętała wszystkie kombinacje, wystukała więc właściwą. Drzwi stanęły otworem. Gdy szła po schodach, uderzyła ją nagła myśl: a może on nie jest sam! Może ktoś tam jest? Potrząsnęła głową. Lepiej sprawdzić to od razu. Pomaszerowała ciemnym korytarzem, oświetlonym wyłącznie fluorescencyjnymi tabliczkami na drzwiach. Apartament Eberly’ego znajdował się na samym końcu. Wzięła głęboki oddech i zastukała do drzwi. Cisza. Uderzyła w drzwi dłonią, martwiąc się, że hałas obudzi sąsiadów, ale miała zamiar stukać do skutku. Usłyszała kaszlnięcie po drugiej stronie drzwi, po czym rozległ się stłumiony głos Eberly’ego. –Kto tam? –Holly – odparła, stając tuż przed judaszem. Eberly odsunął drzwi. Miał na sobie ciemny szlafrok, a jego włosy były lekko potargane. –Przecież jest dzwonek – rzekł zrzędliwie. –Muszę z tobą pogadać – rzekła. – To pilne. Eberly jakby przypomniał sobie o zasadach dobrego wychowania i gestem zaprosił ją do salonu. Pstryknął palcami i zapaliły się przyćmione światła na suficie. Holly zauważyła, że jego szlafrok ma kolor ciemnokasztanowy. Stopy miał bose. –O co chodzi, Holly? Co się stało? –Przepraszam, Malcolm, że zawracam ci głowę o tej porze, ale nie mogę się przebić przez Morgenthau i

innych twoich asystentów, a potrzebuję twojej pomocy i to jest jedyny sposób, żeby się z tobą zobaczyć sam na sam. Uśmiechnął się i przeczesał dłonią włosy. –Dobrze. Więc udało ci się ze mną zobaczyć. O co chodzi? –Diego Romero. On został zamordowany. –Zamordowany? – Eberly wyglądał, jakby jakaś słabość opanowała jego nogi. Opadł na sofę. Holly przysunęła do niego krzesło. –Jestem tego pewna. To nie był wypadek. Próbował odepchnąć się i wstać, tylko ktoś go przytrzymał. Eberly przełknął ślinę z wysiłkiem i spytał: –Masz na to jakieś dowody? –Mam dowody. Otarcia na rękach. Nie mogły powstać w żaden inny sposób – Holly wyobraziła sobie tę scenę po raz kolejny i dodała: – I na ziemi były ślady, dużo śladów, więcej, niż mogła zrobić jedna osoba. –Ale kto mógłby chcieć zabić takiego miłego staruszka? Po co ktoś miałby go mordować? –Nie wiem – odparła Holly. – I dlatego potrzebuję twojej pomocy. Powinno się odbyć jakieś śledztwo. Siedział przez chwilę w milczeniu, intensywnie myśląc. –Holly, to jest sprawa dla działu ochrony. Powinnaś powiedzieć im o swoich spostrzeżeniach. –Ochrony? Masz na myśli Kanangę? –Tak, on jest tam szefem. Holly zaplotła palce. –Ale on nie weźmie tego serio. On… nie uzna tych dowodów za wystarczające, żeby wszcząć poważne śledztwo. Eberly rozsiadł się wygodnie na sofie. –Pułkownik Kananga to doświadczony oficer policji. Wie co robić. –Malcolm, on mnie przeraża. Przez chwilę milczał i wpatrywał się w Holly tymi swoimi błękitnymi oczami. Potem uśmiechnął się łagodnie. –Holly, chcesz, żebym poszedł z tobą do Kanangi? Serce jej zamarło. –A poszedłbyś? –Z tobą, Holly, oczywiście. –Och, cudownie. Fantastycznie! Eberly uśmiechnął się ciepło. –Zadzwonię do niego zaraz z rana – spojrzał na ścienny zegar – czyli za jakieś parę godzin.

Zerwała się na równe nogi. –O rany, tak mi przykro, że ci zawracam głowę o tej porze, Malcolm. Po prostu nie udało mi się umówić z tobą innym razem, zawsze jest koło ciebie taki tłum i… Eberly wstał i ujął ją delikatnie za ramię. –Wiem. Jestem strasznie zajęty. Zbyt zajęty. Ale zawsze znajdę czas dla ciebie, Holly. Po prostu zadzwoń na mój prywatny telefon. Zostaw wiadomość, a ja oddzwonię i spotkamy się, sami. Nie wiedziała, co powiedzieć, więc bąknęła tylko: –Fantastycznie. Eberly odprowadził ją do drzwi. –Nie chcę, żebyś się martwiła, Holly. Spotkamy się z Kanangą jutro. A od dziś, jeśli tylko chcesz się ze mną zobaczyć, dzwoń na prywatny telefon i zostawiaj mi wiadomość. –Jasne, Malcolm. Tak zrobię. Poszła do domu, czując ulgę i rozmyślając, jak głupio, jak bezsensownie postąpiła Pancho. Malcolm mógł zaciągnąć mnie do łóżka, a ja bym tam wskoczyła, jak króliczek na afrodyzjakach. Ale jest dżentelmenem i nie zrobiłby tego. Zaś facet, który miał mnie pilnować, posuwa mnie, kiedy chce. Też mi ochrona.

PÓŁNOC II Manuel Gaeta także nie spal. Kiedy dotarł do swojego mieszkania, doszedł do wniosku, że powinien zadzwonić do Kris Cardenas i o wszystkim jej opowiedzieć. –Możemy się spotkać, Kris? – zwrócił się do jej oblicza unoszącego się w powietrzu na środku jego jednopokojowego mieszkania. Nadal miała na sobie spodnie i bluzkę, którą włożyła wieczorem. Gaeta zauważył, że to nie jest jej mieszkanie. Telefon przekierował rozmowę do laboratorium. Cardenas wyglądała na nieco zdziwioną. –Jasne, Manny. Kiedy? –Zaraz. –Teraz? – Namyśliła się przez sekundę. – Dobrze. Przyjdź do laboratorium, poczekam na ciebie. –Super! W połowie drogi Gaeta przypomniał sobie powiedzenie Holly o nanobotach, które miały zniszczyć jego męskość. Roześmiał się w głos. Hej, chłopie, powiedział sobie w duchu, żyjesz na wulkanie, ale takie wybrałeś życie. Cardenas nie uśmiechała się, kiedy otworzyła drzwi od laboratorium. Wyglądała świeżo i dziarsko, mimo późnej pory, ale była absolutnie poważna. –O co chodzi, Manny? – spytała, prowadząc go między rzędami stołów laboratoryjnych zastawionych błyszczącym i nieskazitelnym wyposażeniem z plastiku i metalu. –O ciebie – odparł. Cardenas przysiadła na wysokim stołku i wskazała Gaecie twarde krzesło z oparciem. Nie usiadł. –Więc myślisz o mnie o godzinie – rzuciła okiem na ścienny zegar – dwadzieścia osiem minut do pierwszej w nocy? Gaeta założył ręce na piersi. –Kris, przestań gadać bzdury. Holly powiedziała mi, że wiesz o niej i o Nadii. –Pewnie się chwalisz zdobyczami przed kumplami. –Nie powiedziałem nikomu ani słowa. Ludzie wychowani tam gdzie ja potrafią trzymać gębę na kłódkę. Przyjrzała mu się z niedowierzaniem. I czymś jeszcze. Ciekawością? Może żalem? –Chcę ci tylko powiedzieć – rzekł – że jesteś jedyną, która dla mnie coś znaczy. Jesteś jedyną, której nie chcę stracić. –Żartujesz! – krzyknęła zdziwiona. –To nie żart, Kris – rzekł. – Nigdy w życiu nikomu tego nie mówiłem. Ja cię chyba kocham. Cardenas już miała odpowiedzieć, ale zacisnęła usta. –Naprawdę – powiedział Gaeta.

–Nigdy nie sądziłam, że jeszcze kiedyś od kogoś usłyszę te słowa – odparła tak cicho, że ledwo ją usłyszał. Ruth Morgenthau chciała spać, ale miała jeszcze kilka godzin nagrań do obejrzenia i przesłuchania. Eberly naciskał, że wreszcie chce dostać jakieś wyniki, a więc uparła się, że musi przejrzeć cały zgromadzony przez Vyborga materiał na temat profesora. Siedziała w swoim wygodnym fotelu, mając cały czas ochotę, by go rozłożyć, oprzeć się i zasnąć. Za duże mam w tym zaległości, pomyślała, muszę nadrobić, bo inaczej będzie tylko gorzej. Czemu nie kazać tego robić Vyborgowi, zastanowiła się po kilku godzinach. To on zakłada podsłuch, jego ludzie zamontowali kamery w biurze i mieszkaniu Wilmota. Czemu on nie przebija się przez te brednie? Znała odpowiedź: bo gdyby Vyborg coś znalazł, to on zasłużyłby na uznanie w oczach Eberly’ego. Potrząsnęła z namysłem głową. Nie, nie można do tego dopuścić. Jeśli mamy znaleźć coś na Wilmota, to musi być to moją zasługą. Eberly musi dostrzec, że to ja. Nikt, tylko ja. Martwiło ją zaangażowanie Eberly’ego w sprawę. Chyba jest bardziej zainteresowany gromadzeniem wokół siebie pochlebców, a nie poszerzaniem wpływów Świętych Apostołów. Jest Amerykaninem, to oczywiste, a oni wszyscy są takimi indywidualistami, mimo to nadal podlega Nowej Moralności. Jest jeszcze jeden powód, dla którego to ja powinnam wykonywać tę pracę, pomyślała. Jeśli znajdę coś, co można wykorzystać przeciwko niemu, Eberly zrozumie, że jestem mu potrzebna. Vyborg i ten morderca Kananga mogą mu na wiele sposobów pomóc, ale muszę mu uświadomić, że jest ode mnie zależny. Jedno moje słowo może sprawić, że znajdzie się z powrotem w więzieniu, a on tymczasem mnie traktuje jak jakąś zwykłą podwładną. Tylko jest na tyle sprytny, że wie: to blef. Jeśli go odeślę, będzie to koniec naszej misji. Urbain albo ten ponury Rosjanin wygra wybory, a my poniesiemy klęskę. Eberly nie ma krzty szacunku dla moich talentów. Uważa mnie za leniwą i niekompetentną. Cóż, dostarczę mu jakiegoś haka na Wilmota i będzie musiał zmienić zdanie. Morgenthau modliła się w duchu o pomoc, o sukces. Żebym mogła znaleźć coś, co można wykorzystać przeciwko Wilmotowi, błagała. Dla większej chwały bożej, żeby profesor musiał się ukorzyć. Jedyną odpowiedzią, jaką dostała, były niekończące się godziny obserwowania Wilmota siedzącego przy biurku, słuchanie jego rozmów telefonicznych, czytanie raportów, które szyfrował przed wysłaniem ich na Ziemię. Co wieczór profesor siadał i oglądał jakieś filmy. Morgenthau przewijała i omijała te partie. Kamera na suficie była ustawiona pod takim kątem, że nie było widać ekranu. Słychać też nie, bo odtwarzał dźwięk przez malutką słuchawkę wtykaną do ucha. Oglądał niezidentyfikowane filmy całymi godzinami. Morgenthau przewijała je, godzina po godzinie, szukając czegoś namacalnego, czegoś nielegalnego, niemoralnego albo choćby wstydliwego, czegoś, co pozwalałoby zrobić Wilmotowi krzywdę. Znudzona i zmęczona, Morgenthau ziewnęła i potarła ociężałe powieki. Zasypiam na siedząco, pomyślała. Wystarczy. Wyłączyła ekran, na którym nadal było widać Wilmota oglądającego z uwagą jakiś film i już miała wstać od biurka, gdy przypomniała sobie, że miała sprawdzić, czy Wilmot wysyłał na Ziemię jakieś wiadomości. Wiedziała, że co tydzień wysyła raport do kogoś w Atlancie. Bardzo tajemniczy, nawet po rozszyfrowaniu. Dziwny zbieg okoliczności: ktoś, do kogo Wilmot wysyłał te raporty, znajdował się w tym samym mieście, co siedziba Nowej Moralności. Morgenthau uznała to za zbieg okoliczności i przestała o tym myśleć. Bardzo senna, wywołała plik z jego wiadomościami wychodzącymi. Poza zwykłym krótkim raportem do Atlanty wysłał jeszcze wiadomość pod jakiś adres w Kopenhadze. Co ciekawe, nie zwykłym kanałem radiowym, ale łączem laserowym. Morgenthau nagle poczuła, że senność ją opuszcza. Wybrała ten numer w Kopenhadze, chcąc ustalić, z kim kontaktował się Wilmot.

–Ona wie? – spytał przerażony Vyborg. –Podejrzewa – odparł Eberly krocząc wijącą się ścieżką między Vyborgiem a Kanangą. Dla przypadkowego obserwatora trzej mężczyźni wyglądali, jakby po prostu przechadzali się leniwie tonącą w kwiatach ścieżką na granicy Aten. Światło późnego poranka wlewało się przez okna słoneczne habitatu. Pszczoły brzęczały wśród hiacyntów i malw. Motyle fruwały. Vyborg, niski i chudy, garbił się lekko idąc, krzywił się jak człowiek, który właśnie musiał połknąć coś naprawdę obrzydliwego. Nawet wysoki Kananga, o iście królewskiej postawie, kroczący po drugiej stronie Eberly’ego, wyglądał na niezadowolonego, a nawet zmartwionego. –I zwróciła się do ciebie o pomoc – rzekł Kananga. Eberly skinął wolno głową. –Zaproponowałem, że przyprowadzę ją do twojego biura. –Nie do mojego biura – rzekł Kananga. – Zbyt wiele wścibskich oczu. Spotkajmy się w jakimś bardziej ustronnym miejscu. –Gdzie? – spytał Eberly. –Może na miejscu zbrodni? – zasugerował Vyborg. –Doskonale – uśmiechnął się z zadowoleniem Kananga. Eberly patrzył to na jednego, to na drugiego. Próbują mnie wplątać w swoje zbrodnie, pomyślał. Mam wziąć udział w kolejnym morderstwie. Czy mam jakiś wybór? Czy mogę się trzymać z dala od tego wszystkiego? –Powiem jej, że macie się spotkać na miejscu zbrodni – zaproponował. – Ale mnie tam nie będzie, jak ona się zjawi. –Ja będę – rzekł Kananga. –Ona musi zniknąć całkowicie – rzekł Eberly. – Żadnych kolejnych zwłok, których sprawę trzeba będzie wyjaśniać. –W tak dużym habitacie musi być tysiące miejsc, w których można ją schować – podsunął Vyborg. –Nie chcę, żeby ktoś znalazł jej ciało – powtórzył Eberly. –Nie znajdzie – rzekł Kananga. – Od czego mamy śluzy powietrzne. – Spojrzał na Vyborga i spytał: – Będziesz w stanie zlikwidować zapis z kamer śluzy? Vyborg pokiwał głową. –Podłożę normalny zapis, na którym nie będzie absolutnie nic. –Dobrze – rzekł Kananga. Eberly wziął głęboki oddech. –Doskonale. Kiedy zatem? –Im szybciej, tym lepiej. –W takim razie dziś popołudniu. –O czternastej – zaproponował Kananga. –Wcześniej – rzekł Vyborg. – Kiedy większość ludzi jest na lunchu.

–Dobrze – zgodził się Kananga. – Powiedzmy, dwunasta trzydzieści. –Dobrze – Vyborg uśmiechnął się z ulgą. –Nie podoba mi się to – mruknął Eberly. –Ale tak trzeba. –Wiem. Dlatego wam pomagam. –Pomagasz nam? – prychnął Vyborg. – A co masz zamiar zrobić, żeby nam pomóc? Pułkownik odwali całą robotę. Ty będziesz siedział w biurze jako alibi. Eberly spojrzał chłodno na niskiego człowieczka. –Będę w moim biurze fałszując dokumenty Holly Lane tak, żeby z nich wynikało, że była osobą emocjonalnie niezrównoważoną i w przeszłości próbowała popełnić samobójstwo. Kananga zaśmiał się głośno. –Dobry pomysł. Wtedy jej zniknięcie nie będzie wyglądało na podejrzane. –Tylko dopilnujcie, żeby nikt nie znalazł ciała – warknął Eberly. –Nie znajdzie – zapewnił Kananga. – Chyba że wskoczy w skafander i przeszuka parę milionów kilometrów próżni.

19 DNI DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA Holly i Eberly maszerowali między równymi rzędami drzewek, idąc w kierunku kanału irygacyjnego, w którym utonął Don Diego. Holly nie potrzebowała żadnych map ani znaków; doskonale pamiętała to miejsce. –Ale czego dowiedział się Kananga? – spytała. Eberly wzruszył swoimi okrągłymi ramionami. –Nie wiem. Powiedział, że nie chce rozmawiać o tym przez telefon. –To chyba coś ważnego – rzekła, przyspieszając kroku. –Pewnie tak. Eberly dotknął swojego komunikatora w kieszeni na piersi bluzy. Vyborg miał do niego zadzwonić, dostarczając mu jakiegoś pretekstu, by zostawić Holly i wrócić do biura. Czemu on nie dzwoni? Czy próbuje mnie w to wrobić? Próbuje mnie zmusić, żebym stał się świadkiem morderstwa Holly? Holly nie dostrzegała jego zdenerwowania. –Ciekawe, co to może być? –Co takiego? – spytał Eberly, coraz bardziej się niecierpliwiąc. –To, czego się dowiedział Kananga. Twoja śmierć, odparł w duchu. On cię zabije, a ja będę musiał na to patrzeć. –Poczekaj – rzekł Eberly, dotykając jej ramienia. –O co chodzi, Malcolm? Stał, czując jak zimny pot zbiera mu się nad górną wargą, na czole, jak spływa mu po kręgosłupie. Nie mogę tego zrobić, pomyślał. Nie mogę dać się wciągnąć w coś takiego. –Holly, ja… Co mam powiedzieć? Jak mogę z tego wybrnąć tak, by jej o niczym nie powiedzieć? Zabrzęczał komunikator. Błyskawicznie, z ulgą, Eberly wyciągnął go z kieszeni bluzy i otworzył. Zamiast ponurej i skwaszonej twarzy Vyborga na miniaturowym ekranie pojawiła się Morgenthau. Uśmiechała się radośnie. –Znalazłam – oświadczyła bez wstępów. – Jego filmy. To są… –Jestem w sadzie z Holly – przerwał jej, tak głośno i stanowczo, jak tylko był w stanie mówić, nie uciekając się do krzyku. – Co znalazłaś? Morgenthau przez sekundę wyglądała na zawiedzioną, po czym najwyraźniej zrozumiała, co chce jej przekazać.

–To naprawdę przełom – zaimprowizowała. – Zbyt ważne, żeby o tym rozmawiać przez telefon. Muszę przekazać ci szczegóły, żebyś mógł je omówić z profesorem Wilmotem. –Czy to ważne? – spytał. –Och, tak, dość ważne! – pojęła aluzję Morgenthau. – Powinieneś zaraz przyjść do mojego biura. Ta sprawa nie może czekać. –Dobrze – odparł. – Już idę. Zamknął komunikator i zwrócił się do Holly. –Obawiam się, że muszę wracać. Idź na spotkanie z Kanangą, przyjdę, jak tylko będę mógł. Holly była wyraźnie rozczarowana, ale pokiwała głową ze zrozumieniem. Eberly odwrócił się bez słowa i ruszył szybko w stronę wioski, sadząc wielkimi susami wśród drzew. Zdziwiona Holly odwróciła się i poszła w stronę kanału. I wtedy zrozumiała, że będzie musiała spotkać się z Kanangą sama. Ta perspektywa jej nie zachwycała, ale bardzo chciała się dowiedzieć, co takiego odkrył szef ochrony w sprawie śmierci Don Diego. Nie, nie śmierci, przypomniała sobie Holly. Morderstwa. Manuel Gaeta poczuł się niezręcznie, co w jego przypadku było dość niezwykłe. Idąc korytarzem w stronę malutkiego biura Nadii Wunderly denerwował się jak nastolatek udający się na pierwszą randkę. Jak dzieciak, który coś przeskrobał i idzie się przyznać. Drzwi z napisem PRACOWNICY DZIAŁU PLANETOLOGII były szeroko otwarte. Pomieszczenie za nimi wyglądało jak labirynt zbudowany z przegródek o ściankach sięgających do ramienia, wypełnionych przez zapracowanych naukowców i ich asystentów. Gaeta bywał tu na tyle często, że znał drogę, ale dziś rano, zmieszany, zabłądził i musiał pytać o drogę. Wszyscy go znali, więc z uśmiechem wskazywali mu właściwy kierunek. Szczególnie serdecznie uśmiechały się kobiety. Żadne takie, powiedział sobie stanowczo. Czując się trochę jak szczur w labiryncie, Gaeta dotarł wreszcie do boksu Nadii, która znajdowała się chyba w najbardziej oddalonym miejscu biura. –Dzień dobry, Manny – rzekła, niechętnie podnosząc wzrok, gdy stanął w przejściu, wahając się. –Cześć – rzekł tak dziarsko, jak tylko zdołał. – Masz dla mnie te wyniki? Pokiwała głową nie uśmiechając się. Choć go nie zaprosiła, Gaeta wziął małe, skrzypiące, plastikowe krzesełko i usiadł przy jej biurku. Sumafriadad, pomyślał. Można tu zamarznąć na śmierć. Wunderly wyświetliła kilka tabel na pustej ścianie stanowiącej przegródkę jej boksu. –To są częstotliwości dla cząsteczek większych niż dziesięć centymetrów w najjaśniejszym pasie, w pierścieniu B – wyjaśniła głosem beznamiętnym jak maszyna. – A tu są odchylenia… Nie gniewam się, że jesteś na mnie obrażona – przerwał jej. Zamrugała powoli, z powagą wielkimi oczami. –Wiem, że rozmawiałaś z Kris. –I z Holly. Wzruszył ramionami i usiłował się niewinnie uśmiechnąć.

–Tak, i z Holly. –I Bóg raczy wiedzieć z kim jeszcze. –Czekaj – rzekł, unosząc rękę w obronnym geście. – Już jest źle, więc nie pogarszaj sprawy. –Nie chcę o tym rozmawiać – oznajmiła Wunderly. –Jestem ci winien przeprosiny. Przez chwilę wpatrywała się w niego. –Nie chcę o tym rozmawiać. Nigdy. – Aleja… –Nigdy, Manny! Oczy jej płonęły. Ona naprawdę nie chce, pomyślał. Wunderly odetchnęła. –Od tej chwili nasze stosunki będą wyłącznie zawodowe. Chcesz wykonać lot przez pierścienie, a ja chcę zwrócić ludziom na nie uwagę. Będziemy przy tym ściśle współpracować. Jak zawodowcy. Żadnych układów osobistych. Jasne? –Jasne – odparł cicho. –Przy odrobinie szczęścia ja dostanę wielki grant na badanie pierścieni, a ty skręcisz kark. Na przekór sobie Gaeta uśmiechnął się. –Przy odrobinie szczęścia – przytaknął. Holly szła wzdłuż kanału do miejsca, w którym zamordowano Don Diego. Gdy zeszła w dół zboczem ziemnego umocnienia, rozejrzała się w poszukiwaniu Kanangi. Nigdzie go nie było. Nie ma go tu? O co chodzi? Wtedy go dostrzegła. Wysoka, smukła sylwetka, jakieś sto metrów od umocnienia. Stał i czekał na nią. Jak zwykle, miał na sobie czarne ubranie: bluza, spodnie, buty, wszystko czarne jak smoła. –Cześć – zawołała. Kananga ruszył w jej stronę. –Tu jest to miejsce – zawołała. – Koło drzewek brzoskwiniowych. –Jesteś pewna?! – odkrzyknął. –Pamiętam wszystko ze szczegółami. Zatrzymał się na wyciągnięcie ręki. –Masz doskonałą pamięć. –Fotograficzną – odparła. Próbowała ukryć zdenerwowanie; Kananga był tak wysoki, że nad nią górował. Zauważyła, że jego buty zostawiają na ziemi takie same odciski jak te, które znalazła na miejscu zbrodni. –A chyba tam – wyciągnął długie ramię wskazującym gestem – jest to miejsce, gdzie znalazłaś ciało staruszka.

Holly pochyliła się lekko w lewo. –Tam. To było tam. –Widzę. Chwycił Holly wielką dłonią zakrywając jej nos i usta, a drugą otoczył w pasie, unieruchamiając jej ramiona, po czym zaczął ją nieść.

WALCZ LUB UCIEKAJ Duszę się! Wielka ręka Kanangi zasłaniała twarz Holly, przyduszając ją. Młóciła nogami, próbując go kopnąć, ale jej obute w miękkie buty nogi tylko odbijały się od jego długich, muskularnych stóp. Niosąc Holly wzdłuż kanału Kananga unieruchomił jej ramiona. Walczyła o każdy łyk powietrza, ale jego ręka trzymała boleśnie, coraz mocniej. Prawa ręka Holly znajdowała się gdzieś przy spodniach Kanangi. Nie zastanawiając się nad tym, co robi, Holly złapała go za krocze, chwyciła i ścisnęła z całej siły. Zawył i puścił ją. Holly wylądowała na nogach i odwróciła się do niego twarzą. Kananga stał zgięty wpół, z twarzą wykrzywioną bólem. Kopnęła go w głowę z całą siłą, na jaką mogła się zdobyć. Kananga upadł. Słodki Jezu! Pewnie jeszcze na Ziemi brałam lekcje sztuki walki. Kananga ukląkł jęcząc. Holly kopnęła go jeszcze raz i pobiegła, pędząc najszybciej, jak tylko zdołała, wzdłuż betonowego umocnienia kanału, rozpryskując wodę, by oddalić się od Kanangi jak najdalej. Gdy Eberly dotarł do budynku administracji, jego zdenerwowanie zdążyło się już ulotnić. Kananga ją zabił. To jego sprawa, nie moja. Nikt nie wie, że kazałem Holly tam iść. Nawet Morgenthau. Jeśli Kananga zostanie złapany, jakoś się z tego wypłaczę. Wkroczył do biura działu zasobów ludzkich i minął czterech pracujących przy biurkach urzędników. Drzwi do biura Morgenthau były zamknięte; odsunął je bez pukania. Spojrzała na niego ostro znad biurka, rozpoznała go i uśmiechnęła się do niego. Rozejrzał się zanim zasunął drzwi i usiadł na krześle przy biurku. To kiedyś było moje biuro, pomyślał, zauważając, że Morgenthau ozdobiła ściany hologramami przedstawiającymi namalowane przez Moneta katedry. –Znalazłaś coś na Wilmota? – spytał bez żadnych wstępów. Morgenthau należało czasem przypomnieć, kto tu rządzi, a kto jest podwładnym. W przeciwnym razie zaczęłaby się obnosić ze swoją pozycją w organizacji Świętych Apostołów i próbowała go kontrolować. –Coś, co go zniszczy – rzekła Morgenthau z diabelskim uśmieszkiem. Eberly uniósł brwi z niedowierzaniem. –Naprawdę? –Naprawdę. Morgenthau wyświetliła na pustej ścianie listę tytułów. Przy każdym z nich widniał obrazek. Eberly zaczął się wpatrywać w obrazki. –Co za świństwa – rzekła Morgenthau. – Ogląda te obrzydliwości co wieczór przed spaniem. –Jesteś pewna? Pokiwała ponuro głową. –Co wieczór. Mamy to nagrane. Eberly wybuchnął śmiechem. –Mamy go! – wrzasnął. – Mamy Wilmota w garści. Zacisnął obie ręce w pięści, aż zabolało. –Chyba mam wstrząśnienie mózgu – Kananga leżał rozciągnięty na sofie w apartamencie Vyborga, a jego długie nogi zwisały poza jej krawędź. W głowie czuł bolesne łupanie.

Vyborg przyniósł pułkownikowi zmoczony zimną wodą ręcznik i zagryzał usta, by powstrzymać się od rzucania przekleństw na tego żałosnego idiotę. Chuderlawa dziewczynka spuściła mu manto! Uciekła! Teraz już wie na pewno, że Rivera został zamordowany. Milczał jednak. Kananga jest tak wściekły, że jeszcze gotów mnie udusić, jeśli mu powiem, co naprawdę o nim myślę. –Gdzie ona uciekła? Gdzie jest? – spytał cicho, prawie sycząc Vyborg. – To bardzo ważne. –Musisz powiedzieć Eberly’emu. –Ja? Czemu nie ty? To ty pozwoliłeś jej uciec. –Ty mu powiedz – odparł twardo Kananga. Vyborg nie próbował już ukrywać złości i pogardy. Z obrzydzeniem wypuścił powietrze nosem i zawołał: –Telefon! Połącz mnie z doktorem Eberlym, wszystko jedno, gdzie jest. Priorytet alarmowy! Po dziesięciu sekundach w powietrzu nad niskim stolikiem pojawiła się twarz Eberly’ego. Uśmiechał się radośnie. Vyborg natychmiast dostrzegł, że jest w biurze Morgenthau. –Dobrze, że dzwonisz – rzekł Eberly. – Muszę ci coś ważnego powiedzieć. –Ja też muszę ci coś ważnego powiedzieć – rzekł Vyborg. – I obawiam się, że mam złe wieści. Uśmiech Eberly’ego znikł. Siedząca za nim Morgenthau spoważniała. Vyborg uznał, że dalsze przedłużanie agonii nie ma sensu. Trzeba powiedzieć mu to prosto w oczy. –Holly Lane uciekła. –Uciekła? To znaczy? –Wygląda na to, że jest jakąś mistrzynią sztuk walki. Uciekła naszemu wspaniałemu pułkownikowi – Vyborg machnął w stronę Kanangi, nadal rozciągniętego na sofie – i nie mamy pojęcia, gdzie może być. Eberly patrzył na trójwymiarowy obraz, który wypełniał pół biura Morgenthau: zdenerwowany, wściekły Vyborg i Kananga na kanapie z mokrym ręcznikiem na głowie. Spojrzał na Morgenthau, której wyraz twarzy przeszedł powoli z zaskoczenia do zrozumienia. Poskładała sobie kawałki łamigłówki, pomyślał. Teraz wie, że jestem zamieszany w próbę zabicia Holly. Trzęsąc się ze strachu i wściekłości, Eberly zdołał wyjąkać: –Macie być obaj w moim apartamencie za pięć minut. Holly pędziła na oślep wzdłuż kanału, aż płuca zaczęły ją palić z wyczerpania. Zatrzymała się, zgięła wpół, ciężko dysząc. Spojrzała do tyłu: nic. Nie biegnie za mną, pomyślała z ulgą. Pewnie jest nieprzytomny, nieźle mu dokopałam. Jezu, może nawet umarł. Wyprostowała się i ruszyła pod górę po obwałowaniu, w stronę sadu. Dobrze mu tak, pomyślała. Próbował mnie zabić. To pewnie on zabił Don Diega. Dobrze, powiedziała sobie. Kananga zabił Don Diega? Dlaczego? Nie miała pojęcia. Komu powiedziałam o swoich podejrzeniach? Malcolmowi? Nagle uświadomiła sobie, że to Malcolm zaprowadził ją na spotkanie z Kananga. To on je zaproponował. Malcolm wiedział, co się dzieje. Jest w to zamieszany, bez względu na to, co się dzieje. Łzy napłynęły jej do oczu. Malcolm zamieszany w morderstwo Don Diega. Chciał, żeby Kananga mnie zabił!

Komu mogę zaufać? Do kogo się zwrócić? Nie mogę wrócić do mieszkania, mogą tam na mnie czekać. Kris! Zadzwonię do Kris. Albo do Manny’ego. Rozmyślała tak biegnąc między jabłoniami, na sam koniec sadu. Dalej były tylko krzaki jeżyn i przegroda. Nie, do Manny’ego nie, zdecydowała. Nie będę go prosić, jak jakaś mała, bezradna dziewczynka, błagająca wielkiego, silnego bohatera o pomoc. Lepiej do Kris. Kris mi uwierzy. Ale czy powinnam ją w to mieszać? Szła dalej w stronę przegrody, próbując analizować różne możliwości i znaleźć takie, które nie wiązały się z dużą liczbą niepewnych rozwiązań. Jeśli Eberly jest w to zamieszany, wszystko jedno, czymkolwiek by było, to samo dotyczy Morgenthau i tego gada Vyborga. Pod osłoną wiązów rosnących przy przegrodzie Holly usiadła na trawie i usiłowała się zastanowić. Zielony krajobraz habitatu wyglądał dokładnie tak samo jak wczoraj, kiedy ona i Kris Cardenas zatrzymały się w tym miejscu. Ale nic nie będzie już takie samo, pomyślała Holly i ścisnęło ją w żołądku. Zawalił się jej cały świat. Szkoda, że Pancho tu nie ma, przyznała w duchu. Pancho wiedziałaby, co robić. Holly wyjęła komunikator i spojrzała na niego. Nie ma sensu dzwonić do Pancho, wiadomość dotrze do niej dopiero za jakąś godzinę. I co jej mam powiedzieć? Pomocy, ktoś właśnie próbował mnie zabić? Co mi z tego przyjdzie? Kris. Zadzwonię do Kris. Powiedziała do komunikatora: –Kris Cardenas. Cisza. Holly zobaczyła, że ekran jest ciemny i płaski. Urządzenie nie działało. Wyłączyli mój komunikator! Po co, zastanowiła się. I odpowiedziała sobie w duchu: bo chcą, żebym użyła telefonu ściennego; wtedy będą wiedzieć, gdzie jestem. Ścigają mnie! Chcą mnie namierzyć i schwytać. Po raz pierwszy w życiu Holly naprawdę się bała.

LABORATORIUM NANOTECHNOLOGICZNE –Polecimy tam w dzień po wejściu na orbitę Saturna – po siedział Gaeta. Siedząca przy swoim biurku Cardenas nie wyglądała na zadowoloną. Dlaczego tak szybko? Nie chcecie najpierw zebrać więcej danych? Gaeta uśmiechnął się. –Kris, to nie nauka, to show. Polecimy od razu, narobimy dużo szumu i zdobędziemy dużą oglądalność. Gdybyśmy mieli czekać, aż ci chingado naukowcy zdobędą wszystkie dane, jakich pragną, to musiałbym czekać, aż będę stary, siwy i nikogo już nie będzie to obchodziło. Mrugnęła swoimi chabrowymi oczami. –Ja jestem jednym z tych chingado naukowców, Manny. Gaeta zacisnął wargi, po czym odpowiedział: –Ty możesz być najwyżej chingada, rodzaj żeński. Ale nie jesteś. To nie jest ładne słowo. A ty jesteś ładna. Cardenas nie wyglądała na rozbawioną. – Czy to samo w sobie nie jest wystarczająco niebezpiecznie? Żeby lecieć tam od razu po wejściu na orbitę? –Kris, kocham cię, ale nigdy nie zrozumiesz, na czym polega moja robota. Im bardziej niebezpiecznie, tym lepiej. –Aż się zabijesz. –Nie zabiję się, Kris, Fritz mi nie pozwoli. Zniszczyłbym jego pieprzony skafander. A on mnie zabije, jak go uszkodzę. Cardenas roześmiała się mimowolnie. Raoul Tavalera wystawił głowę ponad przegródkę boksu. –Idę do domu, dobrze? –Dobrze, Raoul – rzekła Cardenas. Na długiej twarzy Tavalery pojawił się dziwny wyraz. –Czy Holly kontaktowała się z wami dziś popołudniu? – Nie. –Miała do mnie zadzwonić. Umawialiśmy się, że pójdziemy na obiad. Ale nie odezwała się. I nie odbiera telefonu. Zanim Cardenas odpowiedziała, Gaeta rzekł: –Myślałem, że pójdziemy dziś wieczorem do Nemo, Kris. –Możemy iść – odparła Kris i zwróciła się do Tavalery: – Nie, Raoul, nie odezwała się. –Dziwne – odparł. – To do niej niepodobne, nie zadzwonić, choć obiecała.

–Rzeczywiście dziwne – zgodziła się Cardenas. –Nieważne – odparł. – Wychodzę. Główny procesor produkuje montażystów dla doktora Urbaina. Skinęła głową. –Wiem. Włącz ultrafiolet zanim wyjdziesz. –Jasne. –No to gdzie ona jest? – dopytywał się Eberly. Kananga siedział na sofie Vyborga. Odłożył już mokry ręcznik, ale policzek miał nadal spuchnięty. – Rzuciłem na poszukiwanie wszystkich moich ludzi. Za godzinę albo dwie ją znajdą. Eberly przechadzał się obok Vyborga, który siedział na fotelu po drugiej stronie niskiego stolika. –Trzeba ją znaleźć. I uciszyć. –Załatwi się – rzekł Kananga. –Daleko nie odeszła – podsunął Vyborg. – Habitat jest duży, ale nie aż tak. Eberly zmarszczył brwi. Intensywnie rozmyślał. Wciągnęli mnie w to. Teraz jestem wspólnikiem zbrodni, czy tego chcę, czy nie. Dwaj partacze: nie potrafią nawet załatwić jednej kobiety, prawie dziecka. Chodził tam i z powrotem po pokoju i rzucał Kanandze gniewne spojrzenia. Albo są sprytniejsi ode mnie. Może to wszystko dokładnie zaplanowali, żeby mnie w to wrobić. Jak mam teraz udawać, że nie wiem o morderstwie staruszka? Nagle zatrzymał się i wycelował palec w Kanangę. –Jak tylko ją znajdziecie, macie ją do mnie przyprowadzić. Zrozumiano? Żadnej przemocy. Ja się nią zajmę. Brwi Kanangi powędrowały w górę. –Co masz na myśli? –To już moja sprawa. Ja to załatwię. –Oskarży mnie o morderstwo – powiedział Kananaga. –I napaść, może próbę morderstwa – dodał Vyborg. – A pewnie i próbę gwałtu. –Ty – Eberly wskazał na Vyborga – sprawdzisz wszystkie telefony w habitacie. Chcę wiedzieć, gdzie jest, a jeśli dzwoni, to do kogo i co mówi. Vyborg skinął głową i wstał z krzesła. Eberly ruszył do drzwi. –Dokąd idziesz? – spytał. –Spotkać się z Wilmotem. Jeśli mamy ją złapać, to trzeba się postarać, żeby nam w tym nie przeszkodził. Holly zanurkowała przez klapę i zeszła po stalowej drabinie do tunelu serwisowego, który biegł przez całą długość habitatu. Może nie przyjdzie im do głowy, żeby mnie szukać na dole, pomyślała. A jeśli nawet, w tym labiryncie mogę ukrywać się całymi dniami. Tak długo, jak będę musiała. Jak Jan Valjean w kanałach. Ruszyła cichym, słabo oświetlonym tunelem i próbowała sobie przypomnieć, kiedy czytała „Nędzników”. Po wydostaniu Holly z kriogenicznego zbiornika Pancho zmusiła ją do przeczytania całych ton starej

literatury. To znaczy Pancho nazywała to literaturą, ale dla niej było strasznie nudne. Ale Holly pamiętała wyraźnie scenę w kanałach pod ulicami Paryża. A może widziałam film? Jeszcze zanim umarłam? Potrząsając głową ze zdziwieniem poczuła radość z tego, że tunele pod habitatem są suche i nie ma w nich szczurów. I nie śmierdzi ściekami. Holly wciągnęła powietrze i nie poczuła żadnego zapachu. Może trochę kurzu, jakiś ślad smaru maszynowego czy czegoś podobnego. Woda bulgotała w rurach. Słychać też było wszechobecny szum elektrycznej maszynerii. Automatyczne światła tunelu zapalały się i gasły, gdy szła mijając poszczególne sekcje. Zobaczyła telefon na ścianie. Mogłabym zadzwonić do Kris, pomyślała. Albo do Manny’ego. On mi pomoże. Stłucze Kanangę na kwaśne jabłko. Przy telefonie zawahała się jednak. Kananga rządzi działem ochrony. Podlegają mu wszyscy ochroniarze w habitacie. A Malcolm z nim trzyma. Mogą wymyślić, co tylko chcą, powiedzieć, że mają mnie aresztować albo coś takiego. Jezu! Mogą nawet powiedzieć, że zamordowałam Don Diega! A jeśli zadzwonię do Kris albo kogokolwiek innego, wplączę ich w tę historię. Holly poczuła, jak ogarnia ją panika. Co mam robić? Co ja powinnam zrobić? Oparła się o metalową ścianę tunelu i osunęła się na podłogę. Nie rób nic, powiedziała sobie. Tu jesteś raczej bezpieczna, przynajmniej na razie. Nikt nie wie, gdzie jesteś. Możesz tu zostać, dopóki czegoś nie wymyślisz. Albo nie umrzesz z głodu. Spojrzała w jedną i drugą stronę. Dobrze. W tunelu było ciemno. Gdyby ktoś tu szedł, światła zapalałyby się i gasły. Jedzenie. Miałam dzisiaj iść na kolację z Raoulem. Wstała powoli. Wybacz, Raoul, przeprosiła w duchu. Potem uśmiechnęła się. Jedzenie. Holly zamknęła na sekundę oczy i wyobraziła sobie plan tuneli. Przetwórnie żywności znajdowały się dalej. A jak pójdę skrótem i z powrotem w stronę Aten, dostanę się do magazynów kafeterii. Tam jest mnóstwo jedzenia. Ruszyła w tym kierunku.

18 DNI, SZEŚĆ GODZIN DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA –Cóż jest aż tak ważne, że przerywa mi pan jedzenie kolacji? – spytał kwaśno Wilmot. Eberly uśmiechnął się do starszego pana. Spędził ostatnie dwie godziny oglądając dostarczone przez Morgenthau nagrania wieczornych rozrywek Wilmota. Morgenthau była zniesmaczona gustem profesora, ale Eberly z fascynacją oglądał fragmenty filmów, zafascynowany mieszaniną erotyki i barbarzyństwa. A teraz stał w salonie profesora i studiował jego wyraźnie niezadowoloną minę. –Mamy poważny problem, panie profesorze – rzekł Eberly. –O co chodzi? –Znikła jedna z pracownic działu zarządzania zasobami ludzkimi. Mam powody przypuszczać, że cierpi z powodu załamania nerwowego. –Co? – zdziwił się Wilmot. – O kim pan mówi? –O Holly Lane. Poznał ją pan. –Poznałem? Eberly był boleśnie świadom faktu, że Wilmot nadal nie poprosił go, by usiadł. Dwóch mężczyzn nadal stało, twarzą w twarz, o jakiś metr od drzwi frontowych Wilmota. W duchu jednak Eberly był rozbawiony. Wiedział, że przerwał profesorowi cowieczorną rozrywkę. –Częściowo to chyba moja wina – rzekł Eberly udając skruchę. – Przez tyle miesięcy ją kryłem. A teraz się załamała. Wilmot wyglądał na zdumionego i rozzłoszczonego. Eberly wyjął palmtopa z kieszeni bluzy i wyświetlił na ścianie na sofą Wilmota dossier Holly. Profesor rozpoznał jej twarz. –To z nią był pan kiedyś u mnie. –Tak – Eberly potrząsnął głową ze smutkiem. – Jak pan widzi, ma na koncie problemy psychiczne. – Eberly spędził wiele godzin na starannym uzupełnianiu dossier Holly. – Dopóki bierze leki, wszystko jest w porządku, ale jeśli przestanie… Wilmot przyglądał się dossier przez chwilę, po czym spytał: –Dlaczego przestała brać leki? –To z powodu Diega Romero. Holly miała obsesję na punkcie jego śmierci. Była przekonana, że został zamordowany. –Zamordowany? –To oczywiście bzdura. Ale dziś popołudniu zaatakowała pułkownika Kanangę. Próbowała go zabić, dokładnie w tym miejscu, gdzie zmarł starszy pan. –Dobry Boże! I gdzie ona teraz jest? –Znikła, mówiłem panu. Kananga zarządził poszukiwania.

Wilmot pokiwał głową, jakby to go zadowalało. –Doskonale. Wygląda na to, że ten cały Kananga robi, co do niego należy. Tylko dlaczego zawraca mi pan tym głowę? –Bo chcę, żeby powołał mnie pan na stanowisko zastępcy administratora. –Zastępcy? Ja nie potrzebuję zastępcy. –Sądzę, że jednak pan potrzebuje. Powoła mnie pan na zastępcę administratora i wycofa się pan z zarządzania habitatem. –Wycofać się? A pan przejmie władzę? Ach, tak! –To nie jest taki zły pomysł – rzekł cicho Eberly. – Pan się wycofa, a ja przejmę pana obowiązki. –Nonsens! –Kiedy się pan wycofa – mówił dalej Eberly – będzie pan mógł spędzać całe dnie na oglądaniu swoich świńskich filmów, nie tylko wieczory. Wilmot zatoczył się do tyłu. Cała krew odpłynęła mu z twarzy. –W tym habitacie potrzebny jest silny przywódca – rzekł Eberly. – Zwłaszcza teraz, kiedy zbliżają się wybory i niedługo wejdziemy na orbitę Saturna. Doskonale pan wykonywał swoje obowiązki, profesorze. Teraz czas się usunąć. –I oddać władzę panu? Nigdy. Eberly wzruszył ramionami. –W takim razie nie mamy wyboru, musimy poinformować o pana gustach rozrywkowych społeczność naszego habitatu. –My? Jacy my? –Nie chcę pana stawiać w kłopotliwej sytuacji, profesorze. Proszę po prostu wycofać się, przekazać mi władzę, a nikt się nie dowie o pańskich perwersyjnych rozrywkach. Oniemiały Wilmot opadł na krzesło. Kris Cardenas leżała w łóżku i zastanawiała się, czy znowu narobi sobie kłopotów. Kim mam teraz być? Suką bez serca czy romantyczną idiotką? Jej związek z Gaetą rozpoczął się jako namiętna przygoda: hormony i pasja. Kiedy Holly usunęła się, Kris pozwoliła Gaecie wciągnąć się do łóżka; takiej zabawy nie miała od całych dziesięcioleci. Potem jednak Kris dowiedziała się o Nadii. Nie chodziło o to, że Gaeta nie był jej wierny; nie obiecywali sobie niczego poza odrobiną flirtu i rozrywki. Ale sama myśl, że Manny wykorzystywał w ten sposób kobiety, sypiając z tymi, których potrzebował, a potem rzucając je dla kolejnych, złościła ją. Potem to nagłe wyznanie miłości. Prawdziwa miłość! Cardenas niemal roześmiała się w głos na samą myśl. Ale sprawiło jej to przyjemność. W moim wieku, pomyślała chichocząc. Prawdziwy triumf nanotechnologii! Kiedy odwróciła się twarzą w stronę ukochanego, spoważniała. On się zabije, pomyślała ze strachem. Ta cała jego praca, podejmowanie coraz większego ryzyka. Cardenas nienawidziła pospólstwa, poszukiwaczy adrenaliny z drugiej ręki, którzy zmuszali Manny’ego do wykonywania coraz bardziej ryzykownych numerów, aż kiedyś może popełni błąd i zginie. Leżał na plecach, pogrążony w błogim śnie, a jego twarz o ostrych rysach była odprężona, prawie chłopięca. Cardenas przyjrzała się delikatnym bliznom obok brwi i wzdłuż szczęki, lekko skrzywionemu

nosowi. Przestań, nakazała sobie w duchu. Robisz się miękka jak wosk. Jeśli nawet przeżyje przelot przez pierścienie, to potem stąd odleci. I co zrobisz? Polecisz za nim, jak jakaś napalona fanka? Gaeta otworzył oczy, odwrócił się do niej i uśmiechnął. Cardenas poczuła, jak serce jej topnieje. –Która godzina? – spytał, unosząc głowę, by spojrzeć na cyfrowy zegar. –Jeszcze wcześnie – szepnęła Cardenas. – Śpij dalej. –Dziś wielka próba – rzekł. – Walka na śnieżki. –Jeszcze nie teraz. Śpij. –Nie. Jestem jakiś… pobudzony. Cardenas wyciągnęła rękę. –A pewnie – rzekła z łobuzerskim uśmiechem. Zadzwonił telefon. –Ech, mierda – mruknął. –Tylko fonia – wydała polecenie Cardenas. W nogach łóżka zmaterializowała się twarz Holly. –Nie mogę długo gadać. Muszę ci tylko powiedzieć, że Kananga próbował mnie zabić, więc się ukrywam. Zadzwonię później, jeśli będę mogła. Obraz znikł i zostali tylko oni, wpatrzeni w pustkę.

WALKA NA ŚNIEŻKI –Uważaj! – warknął Fritz. Manny zamrugał w środku potężnego skafandra. Fritz miał rację, Manny odpłynął gdzieś myślami. To jest właśnie ten niebezpieczny aspekt miłości, trudno się skupić w pracy. Za parę dni będziemy na Saturnie i wykonam lot ku pierścieniom. Jeśli da wystarczające zyski, pieprzyć Tytana, Urbaina i tych wszystkich sztywnych cositas. Biorę forsę i lecę do domu. Z Kris? Czy ona ze mną poleci? Czy będę miał jaja, żeby ją o to poprosić? Niemal się roześmiał; najbardziej nieustraszony kaskader w Układzie Słonecznym boi się na śmierć, że kobieta go odrzuci. Gdzie są twoje cojones, twardzielu? Wystraszyło go walenie w skafander. Fritz walił dłonią w pancerz piersiowy skafandra, tak wysoko, jak tylko zdołał dosięgnąć. –Obudź się, ty tam! – wrzasnął Fritz. –Nie śpię – odparł Gaeta. Z wnętrza skafandra Fritz wyglądał jak karzełek, który stoi tam i wrzeszczy, nie sięgający Gaecie nawet do ramienia. Razem z czterema innymi technikami stał w odciętej części korytarza, który prowadził do głównych śluz powietrznych habitatu, na tyle dużych, że mogły przez nie przechodzić duże elementy wyposażenia. Gaeta wkroczył tam i na rozkaz Frtiza odwrócił się plecami do klapy śluzy. Teraz zobaczył, w miejscu, gdzie korytarz odcięto grodzią od reszty habitatu, że stało tam kilkanaście wentylatorów ustawionych przez techników. Trzech techników wlokło wielkie worki z wodą i umieszczało je w dokładnie zaznaczonych miejscach na metalowych płytach podłogi korytarza. Przy każdym wentylatorze stała ciemna metalowa rura owinięta cewką magnetyczną barwy miedzi; Gaecie przypominało to skrzyżowanie jakiegoś laboratoryjnego ustrojstwa i strzelby. Czwórka techników ładowała do rur kulki z łożysk. –Ta symulacja potrwa tylko kilka sekund – rzekł Fritz – ale ma za zadanie stworzyć podobne wrażenie jak podczas przechodzenia przez pierścienie. –Wiem o tym, Fritz – rzekł niecierpliwe Gaeta. – Dalej, do roboty. Niewzruszony, jakby nie usłyszał ani słowa, Fritz mówił dalej: –Woda wyparuje tworząc kryształki lodu, a wentylatory będą nimi w ciebie dmuchały. Działka elektromagnetyczne będą strzelały kawałkami metalu, symulującymi większe kawałki lodu, z prędkością rzędu jeden przecinek trzy macha. –A ja będę stał i brał wszystko na klatę – rzekł Gaeta. –Mam nadzieję, że nie dojdzie do przebicia skafandra – rzekł Fritz. –Maź samouszczelniająca powstrzyma wycieki. –Chwilowo. –Na potrzeby tego testu na pewno. –Ale nie na tyle długo, żeby cię uratować podczas przejścia przez pierścień. Dalej, do dzieła. Fritz spojrzał na niego, z niezadowoleniem i niepokojem. –Dalej, Fritz – ponaglił go Gaeta. – Miejmy to już za sobą.

Potrząsając głową Fritz wyprowadził techników za hermetyczną gródź, która odcinała tę część korytarza. Gaeta zobaczył, że się zamyka. –Wypompowuję powietrze – w słuchawkach hełmu rozległ się głos Fritza. –Wypompowujesz powietrze – mruknął Gaeta. Jedynym aspektem lotu przez pierścień B Saturna, którego nie mogli zasymulować w tym teście, był brak grawitacji. Gaeta nie sądził, żeby to było ważne; już wiele razy przebywał w mikrograwitacji i nie stanowiło to dla niego problemu. Jednak stanie pośrodku superśnieżycy, pod ostrzałem kulek z łożysk wystrzeliwanych z ponaddźwiękową prędkością, to było coś innego. Jak stanie przed plutonem egzekucyjnym. Tak, powiedział sobie, ale jestem w środku opancerzonego skafandra. Jak Superman. A kule będą się ode mnie odbijały. A przynajmniej taką mam nadzieję. James Colerane Wilmot siedział sam w salonie, patrząc w przestrzeń. Wszystko skończone. Własna głupota mnie zrujnowała. Westchnął ciężko. Mogę z nim walczyć. Większość populacji tego habitatu zdecydowała się lecieć na tę misję, bo miała dość praw i przepisów, które im ciążyły. Więc ja mam jedynie dziwne upodobania w dziedzinie rozrywki. Mogę zaproponować, żeby przydzielili mi kuratora albo poddam się psychoterapii. Nie muszę się ugiąć pod naciskiem tego zadzierającego nosa Eberly’ego i jego kliki. Jeśli nie chcę, nie muszę. Pomyślał o tym. Jeśli nie chcę, nie muszę. Dlaczego miałbym przeżywać koszmar publicznego zdemaskowania, publicznego ośmieszenia? Oskarżenia i obrona, wymówki, błaganie o zrozumienie? Nie, nie chcę tego przeżywać. Nie mogę. W rzeczywistości to może nie być wcale takie złe. Zostanę pozbawiony wszelkiej kontroli, ale i odpowiedzialności. Eksperyment może przebiegać swobodnie bez żadnych zakłóceń. Będę musiał poinformować o tym Atlantę. Zawahał się i zmarszczył brwi. Eberly śledzi każdy mój krok. Każdą wiadomość. Nawet tutaj, w zaciszu mojego własnego mieszkania. Obserwuje mnie nawet teraz. Co robić? Nic. Absolutnie nic. Atlanta dowie się o tym zagraniu Eberly’ego bardzo szybko. Muszą mieć tu mnóstwo szpiegów w całej populacji. Holly całymi godzinami zastanawiała się, czy zadzwonić do Kris. W końcu zdecydowała, że użyje jakiegoś telefonu na górze. Nie chciała, żeby Kananga albo ktokolwiek inny dowiedział się, że ukrywa się w podziemnych tunelach. Zanim jedno z okien słonecznych habitatu otworzyło się, symulując „wschód słońca”, wspięła się po drabince do pomieszczenia, które było magazynem kafeterii. Słyszała ludzi pracujących w kuchni, w następnym pomieszczeniu; pobrzękiwanie garnków, pokrzykiwania. Z kuchni wytoczył się robot, przejechał obok niej i podjechał do półki, gdzie złapał swoimi chwytakami karton owoców w puszkach, obrócił się dokładnie o sto osiemdziesiąt stopni, znów przejechał obok niej i przepchnął przez podwójne drzwi kuchni. Holly podeszła na palcach do telefonu na ścianie przy kuchennych drzwiach i szybko zadzwoniła do Kris. Ktoś musi wiedzieć, że żyję, i że Kananga mnie ściga, powiedziała sobie w duchu. Wyrecytowawszy szybko wiadomość dla Kris, wróciła do klapy, zeszła drabinką w dół i pobiegła prawie kilometr głównym tunelem, zanim osunęła się na podłogę, dysząc. Ty tępa idiotko, pomyślała. Byłaś w cholernym magazynie i nie pomyślałaś o tym, żeby wziąć coś do jedzenia, głupia. Żołądek potwierdził to głośnym burczeniem.

–Dzwoniła? – dopytywał się Kananga. – Kiedy? Skąd? Jego asystentka, odziana w czarną bluzę i spodnie, jakich Kananga wymagał od pracowników ochrony, odparła: –Z magazynu kafeterii, prawie godzinę temu. –Godzinę temu? – warknął Kananga, wstając od biurka. Kobieta zerknęła na palmtopa. –Dokładnie pięćdziesiąt dwie minuty temu, proszę pana. – I dlaczego dopiero teraz się o tym dowiaduję? –Nie mamy pełnej obsady, proszę pana. Nie możemy monitorować wszystkich rozmów w habitacie w czasie rzeczywistym. To jest… –Macie natychmiast uruchomić zautomatyzowany program. Wykorzystać zapis jej głosu, żeby rozpoznane cechy uruchamiały alarm. Natychmiast! –Dobrze, proszę pana. –Ta kobieta to niebezpieczna psychopatka. Trzeba ją złapać, zanim kogoś zabije! Asystentka wyszła z biura Kanangi, uciekając przed jego wściekłym spojrzeniem. Kananga powoli usiadł. Kafeteria. Oczywiście. Musi coś jeść. Po prostu wyślemy ekipy do kafeterii i restauracji. Prędzej czy później przyjdzie po jedzenie. I wtedy będziemy ją mieli. Gaeta jeszcze nigdy nie przeżył zamieci, nigdy nie próbował przedzierać się przez zaspy śniegu przy wiejącym w twarz zimnym wietrze i kłujących płatkach śniegu. Przez prawie pół minuty tkwił w najgwałtowniejszej zamieci, jaką był w stanie stworzyć dla niego Fritz. Dookoła niego latały lodowe kryształki, otaczając oślepiającym wirem błyszczącej, mieniącej się bieli. Stalowe kulki uderzały o opancerzony skafander tak głośno, że Gaeta bał się, że pęknie. Martwił się szczególnie o szybkę hełmu. Wiedział, że jest kuloodporna, ale jak naprawdę jest wytrzymała? Stał pod ostrzałem z broni maszynowej, obrzucany wystrzeliwanymi z ponaddźwiękową prędkością kulkami z nierdzewnej stali. Przetrwał. Utrzymał się na nogach, a nawet wykonał kilka kroków pod prąd, w oślepiającą białą zawieję. Łomot kulek był tak głośny, że zagłuszał głos Fritza odliczający w słuchawkach czas. Mógł tylko stać i trwać. I patrzyć na świecące na szybce hełmu kontrolki. Wszystkie cholerne światełka paliły się na zielono, wszystkie czujniki sygnalizowały, że skafander funkcjonuje prawidłowo. Och! Jedno zżółkło. Dostrzegł, że to nic ważnego: awaria smarowania jednego ze stawów kolanowych. Zaraz jednak włączyła się rezerwa i światełko przybrało zielony kolor. Hałas był ogłuszający. Jakby tysiąc szalonych dzięciołów naraz zaatakowało skafander. Dlaczego ja się babram w tym gównie? Dlaczego życie upływa mi na umieraniu ze strachu po raz kolejny? Dlaczego w końcu nie wezmę tej forsy i nie pójdę na emeryturę, dopóki jeszcze mam obie ręce i nogi? Jak stara śpiewka w głowie Gaety rozległa się odpowiedź: i co, porzucić showbiznes? Zaśmiał się głośno. I wszystko się skończyło. Tak nagle, jak się zaczęło, wszystko znikło. Gaeta stał w niewygodnym skafandrze, a w uszach mu dzwoniło jak po bombardowaniu. –Z czego się śmiejesz? – dopytywał się Fritz. Gaeta nie przestawał się uśmiechać. –Śmieję się niebezpieczeństwu w twarz, Fritz. Nie czytałeś tego w moich materiałach prasowych? Chyba sam to napisałeś.

Napełnienie odciętej części korytarza powietrzem i wydostanie Gaety ze skafandra zajęło im prawie pół godziny. Fritz dokładnie przyjrzał się skafandrowi, badając każdy centymetr kwadratowy przez szkło powiększające. –Powgniatany, ale cały – oznajmił. –Więc możemy postępować według planu. –Tak, sądzę, że tak. Zabrzęczał komunikator Gaety. Otworzył go i zobaczył na małym ekranie Nadię Wunderly. –Jeśli martwiłaś się o wynik testu… –Nie, nie, nie! – wykrzyknęła z podnieceniem. – Tylko chciałam ci coś jak najszybciej powiedzieć. Jesteś największym szczęściarzem w Układzie Słonecznym! –To znaczy? –Będziemy świadkami przechwycenia! – Wunderly niemal krzyczała. – Trzy dni po naszym wejściu na orbitę Saturn przechwyci asteroidę z Pasa Kuipera! –Co? Co to znaczy? Mów wolniej. –Manny, mały odłamek pokrytej lodem skały zbliża się do Saturna od Pasa Kuipera, za Plutonem. Już wpadł w studnię grawitacji Saturna. Przeprowadziłam obliczenia. Wpadnie na orbitę Saturna i uderzy w sam środek pierścienia B! Trzy dni po naszym wejściu na orbitę Saturna! –Trzy dni? – spytał Fritz patrząc Gaecie przez ramię na twarz Wunderly, na której malowała się ekstaza. –Tak! Jeśli odłożysz swoją wycieczkę o trzy dni, możesz się znaleźć tam, gdzie nastąpi przejęcie!

KSIĘGA TRZECIA Zgadzam się (…), że fałszywy i potępienia godny jest pogląd, jakoby Jowisz, Saturn i Księżyc miały mieszkańców, a przez „mieszkańców” rozumiem istoty podobne do nas, ludzi w szczególności. (…) Gdyby istniały jakiekolwiek przesłanki, że na Księżycu czy na którejkolwiek planecie mogą istnieć istoty żywe i rośliny, różniące się nie tylko od ziemskich, ale i od naszych najdziwniejszych wyobrażeń, ja ze swej strony nie potwierdzałbym ani nie zaprzeczał, ale pozostawił decyzję mądrzejszym ode mnie. Galileusz Listy o plamach na Słońcu 1 grudnia 1612 r. 4 DNI DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA Kontrolowana wrzawa, pomyślał Eberly. Tak to ma wyglądać: kontrolowana wrzawa. Odkąd został powołany na zastępcę administratora habitatu, Eberly przeniósł swoją centralę wyborczą z apartamentu do pustego magazynu we wiosce Kair. Magazyn był na tyle duży, że pomieścił jego spory personel zajmujący się kampanią i jeszcze większą kolekcję komputerów i sprzętu komunikacyjnego. Rzadko odwiedzał centralę, wolał trzymać się z daleka od swoich szeregowych żołnierzy. Im rzadziej mnie widzą, uzasadniał, tym bardziej będą cenić te wizyty. Wieczór przed dniem wyborów był jedną z tych rzadkich okazji. Kiedy Eberly wkroczył przez wielkie podwójne drzwi magazynu, otoczył go od razu tłum ochotników. Uśmiechali się do niego radośnie, zwłaszcza kobiety. Pozwolił się oprowadzić po prowizorycznych stanowiskach roboczych i uścisnął dłoń każdemu ochotnikowi z osobna. Obnosił swój najlepszy uśmiech. Zapewniał ich, że jutrzejsze wybory będą ich wspólnym, wielkim triumfem. Odwzajemniali uśmiechy i potakiwali mu: „Nie możemy przegrać” i „Jutro o tej samej porze będzie pan zwycięzcą”. Eberly w końcu się od nich uwolnił i pozwolił, by Morgenthau zaprowadziła go do niewielkiego prywatnego biura, które wydzielono na samym końcu magazynu. Zgodnie z jego życzeniem, ten gabinet oddzielono solidnymi ścianami sięgającymi sufitu, a nie niskimi ściankami działowymi. I ściany były dźwiękoszczelne. Vyborg siedział za biurkiem, Morgenthau zamknęła za Eberlym drzwi. Kananga siedział przy rzędzie komputerowych konsoli. Obaj wstali. –Wszystko zgodnie z planem – rzekł Vyborg, gdy Eberly zbliżył się do biurka. –Nieważne – warknął. – A co z Holly? Znaleźliście ją? –Jeszcze nie – odparł Kananga. –Minęły już dwa tygodnie! –Ten habitat jest bardzo duży, a ja mam ograniczoną liczbę ludzi, których można wysłać na poszukiwania. –Macie ją złapać. –Złapiemy. Obstawiłem wszystkie miejsca, w których może szukać żywności. Prędzej czy później ją złapiemy.

–Zabijcie ją – rzekł Vyborg. Eberly zmarszczył brwi w zamyśleniu. Wszyscy deklarują, że są wierzącymi, ale bez mrugnięcia okiem mówią o morderstwie. I chcą mnie wplątać w swoje zbrodnie. Żeby mieć nade mną jeszcze większą władzę. –A jeśli ona ujawni się w jakimś publicznym miejscu? – zastanawiała się Morgenthau. – Może okazać się na tyle sprytna, że pojawi się w kafeterii w porze lunchu i będzie chciała oddać się w nasze ręce. Eberly zadrżał. –Jeśli zacznie gadać, jesteśmy skończeni. –Przecież właściwie już ją unieszkodliwiliśmy – zaprotestował Vyborg. – Dopilnowałem, żeby wszyscy się dowiedzieli, że to niebezpieczna wariatka. Eberly potrząsnął głową. –Wszystko jedno, o czym się dowiedzieli, jeśli zacznie paplać publicznie, może wpłynąć na wynik wyborów. Może zwiększyć elektorat Urbainowi. A nawet Timoshence. –Najważniejszy moment jest więc dzisiaj – rzekła Morgenthau. – Jutro o tej samej porze będzie po wyborach. –Chcę, żeby ją dziś znaleziono. –Dobrze by było – rzekł Vyborg, prawie szeptem – gdyby znaleziono tylko zwłoki. Kananga skinął głową. –Wyślę wszystkich moich ludzi. –Czy ona ma jakichś sojuszników? – spytał Eberly. – Przyjaciół, do których może zwrócić się o pomoc? –Dzwoniła do doktor Cardenas – przypomniał Vyborg. –To było dwa tygodnie temu – rzekła Morgenthau. –I tylko raz – dodał Kananga. – Za krótko, żeby się dało ją namierzyć. –Cardenas? – sposób na złapanie Holly nagle przyszedł Eberly’emu do głowy. – Dzwoniła do tej specjalistki od nanotechnologii? –Tak. Morgenthau dostrzegła błysk w jego oku. –Sądzisz, że… –Zagrożenie nanobotami – rzekł Eberly. Zwrócił się do Vyborga i wydał mu polecenie. – Rozgłoś, że Holly może być skażona niebezpiecznymi nanomaszynami. Oznajmij jednoznacznie, że to zagrożenie dla całego habitatu. Nanozaraza! Wtedy zacznie jej szukać cały habitat. Kananga, będzie jej szukało dziesięć tysięcy ludzi! Rwandyjczyk roześmiał się z zachwytem. Vyborg skinął głową i skoczył do pulpitu łączności. Kiedy zaczął dyktowanie biuletynu informacyjnego, Eberly zwrócił się do Morgenthau. –To tyle, jeśli chodzi o naszą uciekinierkę. A jakie są ostatnie sondaże wyborcze?

Sądził, że zacznie przed nim roztaczać świetlane perspektywy, tymczasem Morgenthau spoważniała, a na jej nalanej twarzy pojawił się wyraz niepewności. –Chyba stworzyliśmy potwora Frankensteina w osobie tego inżyniera, Timoshenki – oznajmiła, odwracając się w stronę konsoli komputera. Uruchomiła ostatnie prognozy i na pustej ścianie pojawił się wielobarwny wykres. –Niebieski to nasze głosy – wyjaśniła Morgenthau. – Czerwony to Urbain, a żółty to Timoshenko. –Wyprzedzamy ich obu – zauważył Eberly. –Tak, ale istnieje pewien niepokojący trend. Wykres zmienił się, poszczególne elementy zaczęły się zlewać i rosnąć. –Jeśli ludzie Timoshenki uznają, że lepiej głosować na Urbaina, możemy przegrać. –Dlaczego mieliby to robić? Morgenthau wzruszyła ramionami. –Nie wiem dlaczego, ale tak się dzieje. W ciągu ostatnich paru dni Urbain przejął około dwudziestu procent głosów wyborców, którzy dotąd jednoznacznie opowiadali się za Timoshenką. –Według naszych analiz – rzekł Eberly. –A te są oparte na szeroko zakrojonych sondażach przeprowadzanych przez naszych ochotników – wskazała na drzwi. – Może za bardzo się niepokoję, ale jest możliwe, że Urbain przejmie wystarczającą liczbę głosów Timoshenki, żeby nas pokonać. Eberly wpatrywał się intensywnie w wykres, jakby mógł zmusić liczby samą siłą woli, żeby się zmieniły. Jego twarz nie zdradzała żadnych uczuć; próbował ukryć złość i przerażenie, jakie się w nim kłębiły. Mogę przegrać! I co się ze mną stanie? Odeślą mnie, wpakują mnie do więzienia! Ledwo słyszał, co Morgenthau do niego mówi. –Odwołaj wybory. Skoro jesteś zastępcą administratora, a Wilmot został unieszkodliwiony, możesz odwołać wybory i powołać własny rząd. –Żeby trzy czwarte populacji zbuntowało się przeciwko mnie? – warknął Eberly. –Jeśli tak się stanie – rzekł Kananga – będziesz miał doskonały pretekst, żeby wprowadzić stan wyjątkowy. –Wtedy będziemy mieli wszystkich pod kontrolą – zgodziła się Morgenthau. – Przysłano mi z Ziemi dokumentację neurosond. Kiedy wprowadzimy stan wyjątkowy, będziemy mogli aresztować wszystkich wichrzycieli i wszczepiać im neurosondy. A przecież o to chodzi. Tylko że ludzie będą mnie nienawidzić, pomyślał Eberly. Będą spiskować, knuć dzień i noc, żeby mnie odsunąć od władzy. –Nie – rzekł bezbarwnym tonem. – Nie potrafię rządzić ludźmi przy użyciu siły. Ani kierować tłumem bezwolnych zombie. –Nie potrzebowałbyś żadnych neurowszczepów – rzekł Kananga, prostując się na pełną wysokość. – Potrafię ich zmusić, żeby byli posłuszni.

A wówczas będę od ciebie zależny, odpowiedział mu w duchu Eberly. Chcę, żeby ludzie mnie szanowali, żeby szli za mną, bo mnie uwielbiają i szanują. Chce, żeby mnie kochali, jak ci ochotnicy za drzwiami tego gabinetu. –Nie – powtórzył. – Muszę wygrać te wybory w legalny sposób. Chcę zostać wybrany z woli ludzi. W przeciwnym razie moje rządy napotkają opór i zapanuje wrzenie. Morgenthau wyglądała na zaniepokojoną. –A jeśli przegrasz wybory? Co wtedy? –Nie przegram. –Skąd ta pewność? –Dzisiejszy wiec. Zobaczycie, zdobędę ich. Odbiorę Urbainowi byłych zwolenników Timoshenki. –Jak? –Zobaczycie. Mimo strachu, który cały czas ją dręczył, Holly zupełnie dobrze się czuła na wygnaniu. To jak wycieczka, pomyślała. Oczywiście nie pamiętała wycieczek ze swojego pierwszego życia na Ziemi. Doznawała jednak dziwnego uczucia wolności, nie mając żadnych obowiązków i robiąc tylko to, na co miała ochotę. Holly wiedziała, że na powierzchni mieszkalnej habitatu można znaleźć wiele miejsc, gdzie nikogo nie ma. Zbudowano tam dwie dodatkowe wioski w przewidywaniu wzrostu populacji. Kiedy znużyło ją skradanie się po tunelach, ukrywała się w sadach lub na polach i spała, nie niepokojona, na miękkiej, ciepłej ziemi. O ile mogła to stwierdzić, nikt jej nie obserwował, ani nie śledził. Nie dzwoniła do nikogo, jeśli nie liczyć jednego telefonu do Kris z magazynu kafeterii, a siepacze Kanangi dopadli ten telefon już po kilku minutach. Holly obserwowała ich spod półprzymkniętej klapy na tyłach magazynu. Nie przyszło im do głowy, że ktoś może się ukrywać pod ziemią, w tunelach. A przecież tu są całe tysiące kilometrów, pomyślała. Mogę się ukrywać latami i nigdy mnie nie znajdą. Myśl, że Kananga zamordował Don Diega, wciąż przejmowała ją chłodem. I to, że Malcolm jest w to jakoś wmieszany. Nie wiedziała, jak i dlaczego, ale wiedziała, że nie może już ufać Malcolmowi. Ani komukolwiek innemu. Cóż, mogę zaufać Kris, pomyślała. Tylko że wtedy ściągnę jej kłopoty na głowę. Zamordowali Don Diega, a Kananga próbował zamordować mnie. Czy spróbują zamordować Kris, gdyby zaczęli podejrzewać, że mi pomaga? Doszła to wniosku, że niewątpliwie tak. Gdy mijał dzień za dniem, Holly uświadomiła sobie, że w ten sposób niczego nie osiągnie. Dobrze, ukrywanie się w tunelach, żywienie się na polach było zabawne, ale jak długo można to robić? Nie mogę pozwolić, żeby im to uszło na sucho, pomyślała. Poza tym niedługo wybory. Jeśli wybiorą Malcolma administratorem całego habitatu, może być tylko gorzej. Muszę znaleźć jakiś sposób, żeby ich przyszpilić, pomyślała. Kanangę, grubą Morgenthau i tego gada Vyborga. Tak, i Malcolma. Sama sobie nie poradzę. Ktoś musi mi pomóc. Tylko kto? Uderzyła ją naglą myśl. Profesor Wilmot! On tu wszystkim rządzi. A przynajmniej, dopóki nie odbędą się wybory. Kiedy mu powiem, co się stało, będzie wiedział co robić. O rany, uprzytomniła sobie. Te wybory są jutro! Trzeba dziś w nocy złożyć wizytę profesorowi.

NARADA Gaeta siedział z Kris Cardenas z jednej strony i Fritzem von Helmholzem z drugiej. Berkowitz siedział z lewej strony Fritza. Przed nimi stała Nadia Wunderly, machając laserowym wskaźnikiem. Powinniśmy włożyć okulary ochronne, pomyślał Gaeta. Jak się zagapi, to wypali komuś oko. Wunderly prawie kipiała podnieceniem. –To jest pozycja kuli lodowej w czasie rzeczywistym – rzekła pokazując coś wskaźnikiem na komputerowym obrazie. – Dokładnie na trasie przechwycenia. Gaeta zobaczył Saturna unoszącego się leniwie na tle czarnej pustki kosmosu, ze wspaniałymi, błyszczącymi pierścieniami. Zielonkawy owal znaczył bieżącą pozycję habitatu, który kierował się w stronę punktu znajdującego się poza pierścieniami. Mała czerwona plamka laserowego wskaźnika spoczywała na plamce światła, która była oddalona od planety jeszcze bardziej niż habitat. –A oto, co się stanie za cztery dni – oznajmiła Wunderly. Zobaczyli, jak habitat przemieszcza się na orbitę, zgodnie z planem. Kula lodowa przemknęła obok planety i prawie znikła z obrazu, zaraz jednak została ściągnięta z powrotem przez grawitację planety. Kula lodowa przeleciała znów za pierścienie, schowała się za planetą, po czym ponownie przeleciała w jeszcze mniejszej odległości. –Proszę bardzo – rzekła Wunderly z zapartym tchem. Kuła lodowa uderzyła w szeroki, jasny pierścień B od góry, przeleciała na drugą stronę i okrążyła potężnego Saturna jeszcze raz. Pojawiła się znowu, tym razem leciała znacznie wolniej. Gaeta zobaczył, jak ląduje na pierścieniu B tak lekko, jak kaczka siadająca na stawie. –I to wszystko – rzekła Wunderly zatrzymując obraz. – Saturn ma nowy księżyc dokładnie pośrodku pierścienia B. Nikt jeszcze dotąd czegoś takiego nie widział. Berkowitz wypuścił powietrze. –O rany. Każda sieć będzie chciała to pokazać – wychylił się lekko zza Fritza i zwrócił do Gaety – To fantastyczna dekoracja dla twojego popisu! Gaeta wyszczerzył się. –Jaki to będzie miało wpływ na pierścienie? – spytała Cardenas. Wunderly wzruszyła ramionami. –Obiekt jest za mały, żeby miało jakiś większy wpływ. Ma tylko osiem kilometrów średnicy, naprawdę jest więc malutki. –Ale musi jakoś rozepchnąć te cząstki, które już są w pierścieniu, prawda? – upewnił się Fritz. Skinęła głową. –Tak, ale to nie będzie miało wielkiego wpływu na dynamikę pierścieni. Żadnych zmian w szczelinie Cassiniego, ani nic takiego. Robiłam symulacje, skutki będą wyłącznie lokalne. –Więc chcemy tam być, kiedy to się stanie – rzekł Gaeta. –Nie! – odparły Wunderly i Cardenas jednym głosem. –To zbyt niebezpieczne – dodała Cardenas.

–Zgadzam się – potwierdziła Wunderly. – Trzeba poczekać dzień albo dwa, aż się wszystko uspokoi. –Nie ma problemu, poczekamy – zgodził się Berkowitz. – Ale nie dłużej niż dzień albo dwa. Chcemy, żeby uwaga wszystkich była skupiona na pierścieniach. Gaeta spojrzał na Fritza, który intensywnie wpatrywał się w trójwymiarowy obraz zwieszający się między nimi. –Jak sądzisz, Fritz? –Myślę, że to niebezpieczne, ale w granicach naszych możliwości. Skafander powinien to wytrzymać. I będziemy mieli spektakularny materiał. –Nie sądzę… – zaczęła coś mówić Wunderly. –A nie przyda ci się – przerwał jej Gaeta – materiał nakręcony ze środka samego pierścienia? –Wystarczy mi parę ujęć z większej odległości – rzekła. – Nie musisz nadstawiać karku dla nauki. –A jednak… –Nie, Manny – rzekła Cardenas stanowczo. – Robisz, co Nadia ci każe. Nikt nie chce, żebyś się przy tym zabił. Jak poczekasz dzień albo dwa, twój numer będzie tak samo efektowny. Fritz pokiwał głową z ponurą miną. –One chyba mają rację. –Naprawdę chcesz czekać? – zwrócił się Gaeta do swojego głównego technika. –Zniszczenie skafandra nie ma sensu. Gaeta uśmiechnął się do niego, po czym wzruszył ramionami. Spojrzał Cardenas prosto w oczy, po czym rzekł: –Dobrze, poczekamy jeszcze dzień. –Czy to wystarczy, żeby sytuacja na pierścieniu się ustabilizowała? – dopytywała się Cardenas. –Bezpieczniej byłoby odczekać jeszcze ze dwa dni – odparła Wunderly. –Z punktu widzenia naszych interesów lepiej byłoby poczekać dzień. –Następnego dnia – oświadczył Gaeta i dodał w myślach: nie pozwolę, żeby Kris zajmowała się moją pracą. Ona się martwi, a to może mieć wpływ na moje wyniki. –Dobrze, następnego dnia – zgodziła się niechętnie Cardenas. Wstała z krzesła. – Idę na wiec. Ktoś jeszcze chce zobaczyć sztuczne ognie? –Mam dużo roboty – rzekła Wunderly. Gaeta nie ruszał się z miejsca. –Nadia, jeśli już nie używasz wskaźnika, czy mogłabyś go wyłączyć? Gaeta wstał i ruszył za Kris dopiero wtedy, gdy to zrobiła. Gaeta i Cardenas kroczyli ulicą wioski.

–Jesteś pewien, że nie podejmujemy za dużego ryzyka, wykonując ten numer w dzień po przechwyceniu księżyca? – spytała. Dostrzegł na jej twarzy troskę. –Kris, nie podejmuję ryzyka, z którym nie mógłbym sobie poradzić. –I dlatego złamałeś nos. –Sanie lodowe uderzyły o skałę i złamałem nos o szybkę hełmu – rzekł z uśmiechem. – Na litość boską, mogło mi się to przytrafić we własnej łazience. –Masz łazienkę na Marsie? Przestał się uśmiechać. –Przecież wiesz, co mam na myśli. –Ty też wiesz, co mam na myśli – odparła, poważniejąc. –Nic mi nie będzie, Kris. Będzie OK. Fritz nie pozwoli mi narażać skafandra. Umilkła, a Gaeta rozmyślał. Jezu, nie mogę myśleć o niej i o jej lękach, kiedy tam będę. Muszę się skupić na robocie, a nie na tym, że ona się boi. Najprostszy sposób, żeby się zabić, to pozwolić sobie na rozpraszanie się przy pracy. Szli lekko wznoszącą się w górę ulicą w milczeniu, aż doszli do budynku, gdzie znajdowały się ich mieszkania. Między budynkami po lewej stronie Gaeta dostrzegł tłum, który zaczął się zbierać przy jeziorze, gdzie miał się odbyć wielki wiec przedwyborczy. Eberly chce, żebym tam był, przypomniał sobie. –Może przed wiecem powinniśmy coś szybko zjeść w kafeterii – zaproponował. –Mam jakieś przekąski w lodówce. Możesz zjeść, a ja się przebiorę. Gaeta pokiwał głową i uśmiechnął się. Kobiety muszą się przebierać przy każdej okazji. Potem przypomniał sobie, że ma na sobie tylko zwykłą koszulę i wygodne dżinsy, a ma być na scenie z Eberlym. Mam to gdzieś, pomyślał, jestem kaskaderem, a nie gwiazdą wideo. Raoul Tavalera siedział na progu budynku, ze zwieszoną nisko głową. Wyglądał jeszcze bardziej posępnie niż zwykle. Widząc nadchodzących Cardenas i Gaetę wstał powoli. Gaeta dostrzegł, że twarz młodego człowieka jest wykrzywiona bólem. –Raoul – odezwała się Cardenas – co ty tu robisz? –Zamknęli laboratorium – odparł. – Co? –Jakąś godzinę temu. Czterech zbirów z ochrony wpadło z pał kami w łapach i kazali mi wszystko wyłączyć. Potem pomieszczenia pozamykali. Dwóch jest tam dalej, pilnują drzwi. Cardenas poczuła, jak ogarnia ją wściekłość. –Zamknęli laboratorium? Dlaczego? Jakim prawem? Tavalera dotknął swego boku i odpowiedział: –Pytałem, ale nie odpowiadali. Przyłożyli mi pod żebra i wy walili na korytarz. To wielcy faceci i jest ich czterech. Cardenas przecisnęła się przez drzwi budynku, wyszarpnęła z kieszeni komunikator i warknęła:

–Profesor Wilmot. Gaeta i Tavalera poszli za nią, po schodach i do jej salonu. Tavalera wyglądał na załamanego. Gaeta pomyślał, że właściwie mógłby się przebrać w sypialni Kris. Miał u niej mniej więcej tyle samo ubrań, co u siebie. Cardenas wyświetliła otoczoną szarymi włosami twarz profesora na ścianie. –Profesorze – rzekła, nawet się nie witając – ktoś z ochrony zamknął moje laboratorium. Wilmot wyglądał na zaskoczonego. – Co? –Chcę wiedzieć, dlaczego tak się stało, i dlaczego nie skonsultowano tego najpierw ze mną. Wilmot pogładził wąsy. Wyglądał, jakby był zmartwiony albo speszony. –Hm, proponuję, żeby porozmawiała pani o tym z zastępcą administratora. –Zastępcą administratora? –Doktorem Eberlym. –Odkąd ma on uprawnienia pozwalające na zamykanie mojego laboratorium? –Proszę jego zapytać. W rzeczywistości nic o tym nie wiem. Kompletnie nic. –Ale może pan mu wydać polecenie, żeby otworzył moje laboratorium! – krzyczała Cardenas. – Może mu pan powiedzieć, żeby odwołał swoich zbirów. Poczerwieniał i odparł: –Naprawdę sądzę, że powinna pani porozmawiać z nim bezpośrednio. –Ale… –To jest jego cyrk. Ja z tym nie mam nic wspólnego. Obraz Wilmota znikł. Cardenas patrzyła w przestrzeń z otwartymi ustami. –Rozłączył się! –Chyba powinnaś zadzwonić do Eberly’ego. Gotując się ze złości, Cardenas wydała polecenie połączenia z Eberlym. Zamiast niego pojawiła się twarz Ruth Morgenthau. –Doktor Eberly przygotowuje wystąpienie na wieczorny wiec – powiedziała uprzejmie. – W czym mogę pomóc? –Może pani odwołać ochronę, która zajęła moje laboratorium i umożliwić mi powrót do pracy – warknęła Cardenas. – I to teraz. Natychmiast. –Obawiam się, że to niemożliwe – rzekła całkowicie niezrażona Morgenthau. – Znaleźliśmy się w niebezpiecznej sytuacji. Na wolności przebywa poszukiwana osoba i mamy podstawy, by wierzyć, że może się włamać do pani laboratorium i uwolnić nanoboty, które mogą zagrozić całemu habitatowi. –Poszukiwana? Ma pani na myśli Holly? –Jest niezrównoważona psychicznie. Mamy powody, by przypuszczać, że zamordowała człowieka.

Wiemy, że zaatakowała pułkownika Kanangę. –Holly? Holly kogoś zaatakowała? Ona nigdy dotąd nie zachowywała się w taki sposób. Co się u licha dzieje? Twarz Morgenthau przybrała smutny wyraz. –Najwyraźniej panna Lane przestała brać z jakiegoś powodu swoje leki. Jest stanowczo niezrównoważona. Mogę pani przesłać jej dossier, jeśli potrzebuje pani jakiś informacji na temat jej stanu. –Tak, poproszę – warknęła Cardenas. –Wyślę. –Nie rozumiem jednak, co to ma wspólnego z moim laboratorium. Morgenthau westchnęła jak nauczycielka, która próbuje coś wytłumaczyć opóźnionemu uczniowi. –Wiem, że pani się z nią przyjaźniła, doktor Cardenas. Nie możemy ryzykować, że dostanie się do pani laboratorium i uwolni nanoboty. To byłoby… –W moim laboratorium nie ma żadnych niebezpiecznych nanobotów! – wybuchła Cardenas. – A gdyby nawet były, wystarczy poddać je działaniu ultrafioletu, żeby je dezaktywować! –Wiem, że pani zdaniem tak to wygląda – rzekła cierpliwie Morgenthau. – Ale dla nas nanomaszyny są poważnym zagrożeniem, które może kosztować życie wszystkich obecnych w tym habitacie. I jest oczywiste, że należy z nimi postępować wyjątkowo ostrożnie. W Cardenas wszystko się gotowało. –Ale czy pani nie rozumie, że… –Przykro mi – odparła Morgenthau. – To już postanowione. Laboratorium zostanie zamknięte, dopóki Holly Lane nie znajdzie się w areszcie.

3 DNI, 6 GODZIN 117 MINUT DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA Gaeta widział, że Cardenas szaleje z wściekłości. Nawet Tavalera, który zwykle sprawiał wrażenie osobnika biernego i ponurego, patrzył uważnie w miejsce, gdzie przed chwilą drgał holoobraz Morgenthau. –Holly nie jest stuknięta – mruknął Tavalera. –Też tak sądzę – rzekła Cardenas. –Ale Morgenthau tak myśli – przypomniał Gaeta. – Oraz Eberly i całą reszta ważniaków. Cardenas potrząsnęła ze złością głową. –A Wilmot nie kiwnie palcem. –To poważna sprawa, Kris – rzekł Gaeta. – Mówią, że Holly mogła kogoś zabić. –Kogo? – spytał Tavalera. Idąc w stronę kuchni, Cardenas odparła: –Jedyną osobą, która zmarła w habitacie był Diego Romero. Utonął. –I oni twierdzą, że zrobiła to Holly? – spytał Tavalera. Cardenas nie odpowiedziała. Szukała czegoś za kuchenną ladą i zaczęła wyciągać opakowania z lodówki. Gaeta zobaczył, że na komputerze miga światełko odebranej wiadomości. –Coś przyszło, Kris. –Odbierz, dobrze? To było dossier Holly. Cała trójka przeczytała je uważnie, wyświetlając je na ścianie salonu. –To zaburzenia dwubiegunowe, maniakalno-depresyjne. –Ale to wcale nie oznacza, że będzie chciała użyć przemocy – rzekła Cardenas. Tavalera skrzywił się. –Ja też w to nie wierzę. To do niej niepodobne. Cardenas przyjrzała mu się uważnie. –Ja też nie wierzę. –Czy ktoś mógł sfałszować jej dossier? – spytał Gaeta. – Żeby ją wrobić? –Jest tylko jeden sposób, żeby się dowiedzieć – rzekła Cardenas. Wydała systemowi polecenie znalezienia dossier Holly w archiwach Nowej Moralności w Atlancie. –To może zająć co najmniej godzinę – rzekł Gaeta. –Zjedzmy coś tymczasem, dobrze? – zaproponowała Cardenas.

–Idziemy na wiec? – spytał Gaeta. –Nie wcześniej, jak dostaniemy dossier Holly – odparła Cardenas. Holly czekała na wieczorne wiadomości spożywając kolację złożoną ze świeżych owoców zebranych w sadzie i paczki ciastek z podziemnego magazynu, w którym przechowywano delikatesy zabrane z Ziemi. Siedziała po turecku na podłodze tunelu serwisowego, który biegł pod sadem. Miała zamiar wyjść potem na górę i spać wśród drzew niedaleko przegrody, bezpiecznie ukryta wśród kwitnących tam obficie krzewów. Don Diego byłby zachwycony tym miejscem, pomyślała, jest tu odrobina dzikości w starannie zaplanowanym systemie habitatu. Na ekranie telefonu wiszącego na ścianie naprzeciwko niej leciał jakiś film edukacyjny z Ziemi, coś o dinozaurach i przywleczonych przez kometę drobnoustrojach, które je wytępiły. Holly uznała, że bierne korzystanie z telefonu jest bezpieczne; nikt nie mógłby tego wyśledzić. Namierzyć można było jedynie rozmowę. Pogryzała ciasteczka, aż program się skończył. Złożony z trzech tonów sygnał oznajmił wiadomości. Oglądając je Holly miała wrażenie, że oczy robią jej się wielkie jak spodki. Spiker ogłosił, że jest nie tylko poszukiwanym zbiegiem, ale niebezpieczną chorą psychicznie osobą, poszukiwaną w związku z utonięciem Don Diega. Osobą, która może rozprzestrzenić w habitacie zarazę. –Wy skurwiele! – krzyknęła Holly, zrywając się na równe nogi. W wiadomościach pokazano zarejestrowany wcześniej materiał: wywiad z Malcolmem Eberlym, którego przedstawiono jako zastępcę administratora habitatu. Całkiem zgrabnie udając smutek, Eberly mówił: –Tak, panna Lane pracowała w dziale zasobów ludzkich, którym zarządzałem. Wówczas wydawała się osobą całkowicie zdrową, cóż, najwyraźniej, kiedy odstawi leki, zaczyna się zachowywać… agresywnie. –Masz pieprzoną rację, że jestem agresywna! – warknęła Holly. – Poczekaj, jak dostanę w swoje ręce twoją kłamliwą gębę! Ubrana w błękitną bluzę i spodnie Cardenas wróciła do salonu, gdzie rozmawiali Gaeta i Tavalera. –Czy dossier z Atlanty już dotarło? – dopytywała się Cardenas. Gaeta potrząsnął głową. –Twoja wiadomość prawdopodobnie dopiero dociera do Ziemi. Jesteśmy daleko od domu, Kris. Tavalera poderwał się. –Ten wiec zaczyna się za pół godziny. –Usiądź, Raoul – rzekła Cardenas. – Musimy najpierw zobaczyć dossier Holly. –Nie zobaczymy… –Kandydaci nie zaczną wygłaszać przemówień końcowych jeszcze przez co najmniej godzinę – zauważył Gaeta. – Nie zobaczymy tylko początku: maszerujących orkiestr i całego tego gówna. Tavalera usiadł z powrotem na sofie i odparł: –Martwię się o Holly. Te gnoje z ochrony bywają nieprzyjemne. –Gdzie ona może być? – zastanawiała się głośno Cardenas, podchodząc do sofy i siadając obok

Tavalery. Gaeta, siedzący w fotelu po drugiej stronie niskiego stolika, poderwał się. –Chyba wiem, gdzie. –Gdzie? –W tunelach. Ona lubiła zwiedzać podziemne tunele. –Tunele? –Tam muszą być setki kilometrów tuneli. Albo więcej. Nigdy jej tam nie znajdą. A ona zna na pamięć każdy centymetr habitatu. –Więc jak możemy ją znaleźć? –Poszukam jej – oświadczył Tavalera, znów wstając. Gaeta wyciągnął rękę i złapał go za nadgarstek. –Raoul, tam jest zbyt dużo tuneli do przeszukania. Nigdy jej nie znajdziesz. Zwłaszcza dlatego, że ona nie chce, aby ktoś ją znalazł. Tavalera uwolnił się z uścisku. –To lepsze niż siedzieć tu i nic nie robić. –Jeśli ją znajdziesz – wtrąciła Cardenas – przyprowadź ją do nas. Zaopiekujemy się nią, dopóki wszystko się nie wyjaśni. –Jasne. W porządku. Nie mając nic lepszego do roboty po odejściu Tavalery, Cardenas i Gaeta oglądali wiadomości, w których pokazano tłum zbierający się w miejscu nad jeziorem. Mównica stała pusta, ale wśród tłumu przechadzały się orkiestry grające marszowe melodie i podgrzewające atmosferę. Zauważyli, że na trawie jest mnóstwo pustych krzeseł. –Nie będzie problemu z miejscami – mruknęła Cardenas. Gaeta wstał z fotela i usiadł na sofie obok Cardenas. Oglądali relację, siedząc tak blisko, że prawie się dotykali. Wbrew wszystkiemu, Cardenas rozmyślała, że za tydzień albo dwa Gaeta spakuje się i odleci z habitatu. Jego szybki statek może jest już w drodze, pomyślała. Czy powinnam z nim odlecieć? I czy on by tego chciał? Rozległ się brzęczyk telefonu. Cardenas wyświetliła wiadomość. Było to dossier Susan Lane, z archiwum centrali Nowej Moralności w Atlancie. –Przysłali nam nie tę Lane co trzeba – rzekł Gaeta. Potem jednak pojawiło się zdjęcie, co do którego nie było wątpliwości: to była Holly. –Musiała zmienić imię – mruknęła Cardenas. –Czy to jest symptom braku zrównoważenia? Przeczytali dossier, każde słowo, każdą liczbę. –Żadnych informacji o schorzeniach umysłowych albo psychicznych – rzekł Gaeta.

–Ani o lekach. –Te skurwiele sfałszowały jej dossier. Chcą ją wrobić. Cardenas przeniosła plik na swojego palmtopa i zerwała się z miejsca. –Chodźmy na wiec i pokażmy to Eberly’emu. –Doskonale – rzekł Gaeta. Kiedy jednak otworzył drzwi, zobaczył na korytarzu czterech rosłych ochroniarzy z czarnymi pałkami przyczepionymi do pasków. –Pułkownik Kananga chce z wami rozmawiać – rzekła jedna z kobiet, która najwyraźniej przewodziła grupie. – Po wiecu. Macie tu zostać, dopóki nie będzie chciał z wami rozmawiać. Cardenas bez słów zamknęła drzwi i podeszła do sofy. –Musieli wiedzieć, co się stało – rzekł Gaeta. –Założyli podsłuch – rzekła Cardenas opadając z powrotem na sofę. – Musieli słyszeć każde nasze słowo. I wiedzą o dossier Holly z Atlanty. Czując, jak ogarnia go bezradność, Gaeta odparł: –W takim razie wiedzą też, że Tavalera szuka Holly w tunelach.

OSTATNI WIEC WYBORCZY Dookoła nich tłoczyło się tylu ludzi, że trudno było rozmawiać. Eberly i Morgenthau maszerowali obok siebie ścieżką, prowadzącą do miejsca przy jeziorze, w którym odbywał się wiec. Vyborg szedł tuż za nimi, Kananga i dwóch jego największych ludzi wyprzedzało ich, torując im drogę przez tłum. Ludzie stali przy ścieżce, pokrzykiwali i uśmiechali się, chcąc wymienić z Eberlym uścisk dłoni, dotknąć go, zobaczyć jego uśmiech. Eberly chciał wymieniać uściski dłoni, rozdawać uśmiechy, pławić się w blasku uwielbienia. Tymczasem jednak ignorował ich, pogrążony w rozmowie z Morgenthau. –Ukrywa się w tunelach? – usiłował przekrzyczeć bezsensowny pomruk tłumu. Morgenthau skinęła głową, ciężko dysząc, choć napór tłumu sprawiał, że wlekli się w ślimaczym tempie. –Asystent Cardenas poszedł jej szukać w tunelach – krzyknęła mu do ucha. –Mam nadzieję, że będzie miał więcej szczęścia niż osiłki Kanangi. –Co? –Nieważne – rzekł głośniej. – Nieważne. –Trzymamy pod strażą Cardenas i tego kaskadera. Mają oryginalne dossier Holly. Eberly przeraził się. –Jakim cudem je dostali? –Z Atlanty. Nowa Moralność ma akta wszystkich obecnych na pokładzie habitatu. Eberly wyłamywał palce z wściekłości. –Trzeba było spreparować także i te akta. –Za późno. –To wszystko wymyka się spod kontroli. Nie możemy wiecznie trzymać Gaety i Cardenas pod strażą. Wykorzystuję jego kaskaderski popis w kampanii. –Vyborg myślał, że najlepiej będzie, jak się ich uciszy do jutra, do wyborów. Eberly obejrzał się przez ramię. Vyborg. Wszystko przez tę małą gnidę. Kiedy już przejmę władzę, pozbędę się go. Po chwili przyszła jednak kolejna myśl: ten gad za dużo o mnie wie. Można go uciszyć, ale tylko na wieczność. Zbliżyła się do nich głośna orkiestra dęta, otoczyła ich małą grupę i prowadziła ich na mównicę. Muzycy byli amatorami, ale nadrabiali brak talentu entuzjazmem. Grali tak głośno, że Eberly nie mógł nawet skupić myśli. Urbain i Timoshenko siedzieli już na podwyższeniu, zauważył to, gdy podszedł bliżej. Tłum entuzjastycznie wiwatował, atmosferę podgrzano już do granic szaleństwa. Wilmota nie było nigdzie widać. Dobrze. Niech siedzi w domu, zgodnie z moim poleceniem. Ci ludzie mają postrzegać mnie jako ich lidera, mnie i nikogo innego. Wszedł po schodach i usiadł między Timoshenką a Urbainem. Kilka małych grup muzycznych stanęło w jednym miejscu tworząc większą orkiestrę i grało nierówno „Chwalmy teraz mężów sławnych”. Eberly

zastanawiał się, jakie są poglądy kobiet z habitatu na taki seksizm. Uznał, że kapela gra tak kiepsko, iż nie ma to znaczenia. Ogłuszająca muzyka nagle się urwała i zapadła wypełniona oczekiwaniem cisza. Eberly oszacował, że na łące, naprzeciwko niego, stoi jakieś trzy tysiące osób. Był to największy tłum, jaki udało się zebrać podczas kampanii, ale Eberly czuł się rozczarowany i zniechęcony. Siedemdziesiąt procent populacji habitatu wybory nie obchodzą nawet na tyle, by przyjść na wiec i festyn! Siedemdziesiąt procent! Wolą siedzieć w domach i nic nie robić, a potem będą się skarżyć, że rząd robi coś, co im się nie podoba. Głupcy, zasłużyli na to. Ludzie zaczęli siadać na przygotowanych dla nich krzesłach. Eberly zauważył, że pustych krzeseł jest mnóstwo. Zanim publiczność zaczęła się niecierpliwić, wstał powoli i podszedł do mównicy. –Jestem nieco zakłopotany – rzekł, gdy już wpiął sobie miniaturowy mikrofon do klapy. – Profesor Wilmot nie może być dziś z nami i poprosił mnie, żebym poprowadził to spotkanie w jego zastępstwie. –Nie ma się co kłopotać! – z tłumu dobiegł kobiecy okrzyk. Eberly uśmiechnął się w jej kierunku i mówił dalej. –Jak pewnie już wiecie, dziś wieczorem nie będziemy was zanudzać długimi przemówieniami. Każdy kandydat wygłosi krótkie, pięciominutowe przemówienie, stanowiące podsumowanie jego stanowiska w najważniejszych sprawach. Po tych wystąpieniach będziecie mogli zadawać kandydatom pytania. Zawahał się na sekundę, po czym mówił dalej. –Kolejność przemówień wybieraliśmy w drodze losowania, i ja wylosowałem pierwsze miejsce. Ponieważ jednak sprawowanie obowiązków gospodarza i równoczesne wygłaszanie pierwszego przemówienia jest zbyt kłopotliwe, pozwoliłem sobie zmienić kolejność i będę przemawiał jako ostatni. Publiczność milczała. Eberly zwrócił się w kierunku Urbaina, po czym znów spojrzał na zgromadzonych. –Naszym pierwszym mówcą będzie zatem doktor Edouard Urbain, szef działu naukowego. Doktor Urbain odniósł wiele sukcesów… Holly obserwowała wiadomości z wiecu w tunelu. Profesora Wilmota tam nie ma, zauważyła. Ciekawe czemu. Uświadomiła sobie, że to doskonała okazja, żeby dostać się do Wilmota, przy niewielkiej szansie na to, że przeszkodzi jej Kananga albo ktoś inny. Holly zerwała się. Chyba wszyscy są na wiecu, pomyślała nie odrywając oczu od ekranu. Założę się, że Wilmot jest w swoim mieszkaniu. Mogłabym się tam wśliznąć i powiedzieć mu, co się dzieje. Wyłączyła ekran ścienny i ruszyła stanowczym krokiem w kierunku Aten i mieszkania Wilmota. Po kilku minutach skręciła jednak w tunel, którym poruszały się roboty konserwacyjne, przemieszczając się z jednego głównego tunelu do drugiego. Nie ma sensu maszerować prosto do wioski, powiedziała sobie. Trzeba iść okrężną drogą, patrząc, czy nie ma gdzieś węszących ochroniarzy. I dlatego nie spotkała szukającego jej Raoula Tavalery, który szedł tunelem konserwacyjnym od Aten. Urbain i Timoshenko wygłosili pięciominutowe mowy, w których wypunktowali najważniejsze rzeczy, jakie głosili podczas kampanii. Urbain podkreślał, że celem misji habitatu są badania naukowe i taki jest sens jego istnienia, a dzięki temu, że jest dyrektorem naukowym, eksploracja Saturna i Tytana będzie wielkim sukcesem. Timoshenko podkradł Eberly’emu argument o tym, że naukowcy nie powinni być elitą, której usługuje cała reszta mieszkańców. Eberly pomyślał, że publiczność nagrodziła Timoshenkę dłuższymi oklaskami niż Urbaina.

Kiedy inżynier usiadł, Eberly wstał i podszedł wolno do mównicy. Czy Morgenthau ma rację? Czy zwolennicy Timoshenki przerzucają się na Urbaina? Czy inżynierowie przechodzą na stronę naukowców? To bez znaczenia, uznał Eberly chwytając mocno skraj mównicy. Teraz trzeba ich podzielić. Nadszedł czas, żeby odebrać im tę większość głosów. –Nadszedł czas – zwrócił się do publiczności – bym przedstawił ostatniego mówcę. Znalazłem się więc w niezręcznej sytuacji: muszę przedstawić sam siebie. Przez tłum przetoczyła się fala śmiechu. –Mogę więc powiedzieć, i nie obawiam się, że ktoś zaprzeczy, że oto człowiek, którego nie trzeba przedstawiać: ja! Roześmiali się. Vyborg i parę innych osób zaczęło klaskać, większość zebranych przyłączyła się. Eberly stał na mównicy i napawał się ich uwagą, bez znaczenia, czy prawdziwą, czy wymuszoną, nie miało to dla niego znaczenia, dopóki ludzie zachowywali się tak, jak on chciał. Kiedy już się uciszyli, Eberly rzekł: –Ten habitat jest czymś więcej niż piaskownicą dla naukowców. To coś więcej niż ekspedycja naukowa. To nasz dom, wasz i mój. A mimo to oni chcą wam mówić, jak powinniście żyć, i że powinniście im służyć. –Uznają za coś oczywistego, że utrzymamy ścisłą kontrolę populacji, choć ten habitat może pomieścić i wykarmić populację dziesięć razy większą od obecnej. –Tylko co zrobić, żebyśmy sobie mogli pozwolić na rozwój populacji? Nasza ekologia i gospodarka są ustalone, zamrożone. Nie ma w nich miejsca na rozwój, na dzieci, ale tylko w ich planach na naszą przyszłość. –Ja mam inny plan. Wiem, że możemy żyć, rozwijać się i być szczęśliwi. Wiem, że wszyscy z nas i każdy z osobna mogą być bogaci! Eberly zauważył, że tłum się ożywił. Uniósł ramię, by wskazać jakiś punkt, gdzieś daleko, i rzekł: –Dookoła Saturna krąży największy skarb w Układzie Słonecznym: tysiące miliardów ton wody. Woda! Ile Selene i inne księżycowe miasta zapłaciłyby za nieprzebrane zasoby wody? Ile zapłaciliby poszukiwacze w Pasie Asteroid? Woda jest najcenniejszym bogactwem w Układzie Słonecznym, cenniejszym niż złoto, niż brylanty i perły! A my mamy dostęp do takich zasobów wody, że każdy z nas może być bogatszy od Krezusa! –Nie! – wrzasnęła Nadia Wunderly, podrywając się na równe nogi, gdzieś pośrodku tłumu. – Nie możecie! Nie wolno wam!

3 DNI, 3 GODZINY 111 MINUT DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA Eberly dostrzegł krępą, pulchną kobietę o krótkich rudych włosach, która przepychała się przez tłum. –Nie możecie eksploatować pierścieni Saturna! – krzyknęła, gdy tłum rozstępował się, by zrobić jej miejsce. – Zniszczycie je! Zniszczycie pierścienie! Eberly uniósł rękę prosząc o ciszę i oznajmił suchym głosem: –Wydaje się, że doszliśmy do fazy pytań i odpowiedzi w dzisiejszym wiecu. Nadia przedarła się na czoło tłumu, podeszła do sceny i zawahała się. Stała zakłopotana, niepewna. Rozglądała się dookoła, zaczerwieniona. Eberly uśmiechnął się. –Jeśli inni kandydaci nie mają nic przeciwko, chciałbym zaprosić tę młodą damę na mównicę, by zaprezentowała swoje poglądy. Publiczność zaczęła klaskać: aplauz był skromny, ale był. Eberly spojrzał na Urbaina i Timoshenkę, którzy siedzieli za nim. Urbain miał niepewną minę, wyglądał na zmieszanego. Timoshenko siedział z założonymi na piersi rękami, a wyraz jego ciemnej twarzy sugerował coś między znudzeniem a obrzydzeniem. –Proszę podejść – skinął na nią Eberly. – Proszę podejść i za prezentować swoją opinię, żeby wszyscy panią słyszeli. Wunderly postała jeszcze kilka sekund, po czym zacisnęła usta z determinacją, wspięła się po stopniach i podeszła do mównicy. Eberly przypiął jej do kołnierza bluzy zapasowy mikrofon. Zaczęła mówić żarliwym tonem. –Nie możecie wydobywać… Eberly uciszył ją uniesieniem palca. –Chwileczkę. Proszę się przedstawić i powiedzieć, kogo pani reprezentuje. Przełknęła ślinę, po czym rozejrzała się i rzekła: –Doktor Nadia Wunderly, grupa planetologiczna. –Naukowiec – tak właśnie myślałem, powiedział sobie w duchu Eberly. Teraz mam szansę pokazać wyborcom, jak egocentryczni są naukowcy, przekonani o słuszności swojego postępowania, nie dbający ani trochę o resztę ludzi. –To prawda, jestem naukowcem planetologiem. Nie możecie eksploatować pierścieni. Zniszczycie je. Wiem, że wyglądają na duże, ale gdyby zebrać wszystkie kawałki lodu, powstałaby kula lodu o średnicy nie większej niż sto kilometrów. –Czy chciałby pan dołączyć do tej dyskusji, doktorze Urbain? –zwrócił się do Urbaina Eberly.

Naukowiec z Quebecu wstał z krzesła i podszedł do mównicy. Timoshenko siedział niewzruszony, z ramionami założonymi na piersi, nadal skrzywiony. –Pierścienie są delikatne – oświadczyła z przekonaniem Nadia. –Jeśli zaczniecie pobierać z nich tony wody, mogą się rozpaść. –Doktorze Urbain, czy to prawda? Urbain zachmurzył się na sekundę, po czym zaczął szarpać swoją bródkę i odparł: –Tak, oczywiście, jeśli będziemy stale pobierać lód z pierścieni, w pewnym momencie może dojść do ich destabilizacji. To oczywiste. –Ile ton lodu możemy pobrać z pierścieni nie doprowadzając do ich destabilizacji? Urbain spojrzał na Wunderly, po czym wzruszył ramionami. –Tego nie wiemy. –Mogę to obliczyć – zaproponowała Wunderly. –Ile ton wody jest w pierścieniach? – dopytywał się Eberly. Zanim Urbain odpowiedział, Wunderly rzekła: –Trochę ponad pięć ton razy dziesięć do siedemnastej potęgi. –Pięć razy… – twarz Eberly’ego przybrała zamyślony wygląd. – To chyba bardzo dużo. –To piątka z siedemnastoma zerami – wyjaśnił Urbain. Pięćset tysięcy milionów milionów ton – dodała Wunder. Eberly udał zdumienie. –I pani martwi się o to, że podbierzemy paręset ton wody rocznie? Wśród publiczności rozległy się śmiechy. –Ale my nie wiemy, jaki to będzie miało wpływ na dynamikę pierścieni – rzekła Wunderly, prawie błagalnym tonem. –Wspomniał pan o paruset tonach rocznie, ale ta liczba będzie rosnąć – dodał z naciskiem Urbain. –Tak, ale mamy tam do dyspozycji pięćset tysięcy milionów milionów ton – oświadczył Eberly. Urbain zmarszczył nos. –Kanada była kiedyś w całości pokryta drzewami. I co się z nimi stało? Oceany na Ziemi były kiedyś pełne ryb. Teraz wymiera nawet plankton. Kiedyś w dżunglach Afryki żyły wielkie małpy. Dziś jedyne szympansy i goryle można zobaczyć w zoo. Eberly zwrócił się do publiczności, najbardziej zdecydowanym i kategorycznym tonem: –Widzicie, że nie można dopuścić naukowców do władzy w habitacie! Martwią się bardziej o małpy niż o ludzi. Chcą zabronić nam korzystania z pięciuset tysięcy milionów milionów ton wody, choć mały ułamek tej liczby zapewniłby nam dostatek.

–Ale nie wiemy nic o dynamice pierścieni! – wybuchła Wunderly. – W pewnym momencie może dojść do zaburzenia ich dynamiki tak bardzo, że spadną na planetę! –I co się stanie z żywymi organizmami, które żyją pod chmurami? – dodał Urbain. – To byłaby niewyobrażalna katastrofa ekologiczna! Morderstwo na skalę planetarną! Eberly potrząsnął głową. –Z powodu pobrania setek ton z pięciuset milionów milionów? –Tak – warknął Urbain. – I ja do tego nie dopuszczę. Między narodowy Urząd Astronautyczny też nie. –I oni mają nas powstrzymać? – warknął Eberly. – Jesteśmy niezależną jednostką. Nie musimy słuchać poleceń MUA ani jakiejkolwiek instytucji z Ziemi. Następnie zwrócił się znów do publiczności. –Mój rząd będzie niezależny od wszelkich ziemskich ograniczeń. Tak jak Selene. Jak społeczności górnicze w Pasie Asteroid. Będziemy swoimi własnymi panami! Obiecuję! Publiczność zawyła z zachwytu. Urbain potrząsnął głową z konsternacją. W oczach Wunderly pojawiły się łzy.

MIESZKANIE PROFESORA WILMOTA Zamiast oddawać się cowieczornej rozrywce, Wilmot oglądał relację z wiecu. Ten Eberly to zwykły podżegacz i tyle, pomyślał. Eksploatacja pierścieni i bogactwo dla wszystkich. Co za wspaniały pomysł. Z ekologicznego punktu widzenia nierozważny, ale zyski krótkoterminowe szybko rozwieją długofalowe obawy. Pewnie, naukowcy są nieszczęśliwi. Ale co mogą zrobić? Eberly pewnie wygra wybory. Ludzie Timoshenki zagłosują portfelem i oddadzą głos na Eberly’ego. Podejrzewam, że wielu naukowców też. Rozsiadł się wygodnie w swoim wyściełanym fotelu i patrzył, jak tłum wdziera się na mównicę i niesie Eberly’ego na ramionach, zostawiając samotnych Urbaina, Timoshenkę i tę żałosną rudą kobietkę, którzy stoją tam jak porzucone dzieci. Holly wiedziała, że z tunelu konserwacyjnego dochodzącego do budynku, w którym mieszkał profesor Wilmot, nie ma wyjścia. Ukrywając się nauczyła się, jak się przedostać w nocy do budynków biurowych, żeby skorzystać z łazienki. Podbierała nawet ubrania z głównego magazynu i nie wykryto jej. Teraz jednak musiała zaryzykować przemykanie ulicami Aten, gdzie wszędzie były umieszczone kamery ochrony. Jak to zrobić, żeby mnie nie zauważono, rozmyślała idąc tunelem. Przydałoby się jakieś przebranie. Albo coś, co odwraca uwagę, pomyślała. Zatrzymała się, usiadła na podłodze i zaczęła intensywnie myśleć. Tavalera przemierzał kilometry głównego tunelu konserwacyjnego biegnącego od Aten w stronę sadów i farm, aż do przegrody. Ani śladu Holly. Minął małego przysadzistego robota sprzątającego, wirującego tam i z powrotem po małym kawałku podłogi, z buczącym jak ze złości odkurzaczem. Tavalera zatrzymał się i obserwował niskiego, sześciennego robota. Pracując w dziale konserwacji Tavalera dowiedział się, że tunele były patrolowane przez roboty, zaprogramowane tak, żeby usuwały każdy ślad kurzu i wycieku, jaki znalazły, albo wzywały na pomoc ludzi, jeśli natrafiły na coś, co przekraczało ich możliwości. W tym miejscu był na pewno jakiś brud. Tavalera nie dostrzegł pyłu ani plamy oleju. Może okruszki? Może Holly tu jadła? Spojrzał w jedną i drugą stronę. Robot, zadowolony z wykonanej pracy, potoczył się w stronę przegrody, manewrując tak, by nie wjechać w Tavalerę, gdyż jego czujniki były zaprogramowane na unikanie wszystkiego, co stało mu na drodze. –Holly! – krzyknął Tavalera, mając nadzieję, że jest na tyle blisko, żeby go usłyszeć. Odpowiedziało mu echo własnego głosu odbijające się od ścian tunelu. Siedząc obok siebie Cardenas i Gaeta oglądali wiec w więzieniu, jakim stało się jej mieszkanie. –Eksploatować pierścienie? – jęknęła Cardenas. – Nadia chyba dostanie zawału. –Nie wiem – mruknął niechętnie Gaeta. – Może on ma rację. Dziesięć do siedemnastej potęgi to sporo. –Ale mimo to… – zaczęła Cardenas… –Wiesz, jaka jest aktualna cena tony wody? –Wiem, że jest cenniejsza od złota – odparła Cardenas – ale tylko dlatego, że cena złota spadła, odkąd skalne szczury zaczęły eksploatować asteroidy.

–Eksploatacja pierścieni – Gaeta podrapał się po szczęce. – To może być realny pomysł. –A co zrobimy z Holly? – zapytała ostro Cardenas. –Wiele i tak nie możemy zrobić, prawda? – odparł. – Jesteśmy tu uwięzieni. –Na razie. – No i? –Mamy telefon. –Do kogo chcesz dzwonić? –Kto może nam pomóc? I pomóc Holly? –Quen sabe? –A profesor Wilmot? –Na wiecu go nie było – przypomniał Gaeta. –Więc pewnie jest w domu. Cardenas wydała telefonowi polecenie połączenia się z profesorem. Nie pojawił się żaden obraz, ale uprzejmy głos profesora wyrecytował: –Nie mogę w tej chwili rozmawiać, proszę zostawić wiadomość. Zanim Gaeta zdoła coś powiedzieć, Cardenas rzekła: –Profesorze, tu Kris Cardenas. Dzwonię w sprawie Holly Lane. Pozwoliłam sobie sprowadzić jej dossier z archiwum na Ziemi i nie zgadza się ono z dossier, które rozpowszechnia Eberly. Nie ma w nim śladu chorób psychicznych. Coś tu zdecydowanie nie pasuje i chciałam z panem o tym porozmawiać, możliwie najszybciej. Światełko telefonu zgasło. –Zakładamy więc, że Eberly nas stąd wypuści – rzekł Gaeta. –Przecież nie może nas trzymać pod kluczem w nieskończoność – odparła stanowczo Kris. –Cóż, teraz ma nas pod kluczem. –Co możemy z tym zrobić? – zastanawiała się głośno. Gaeta wyciągnął do niej ręce. –Wiesz, jak to mawiają? Wsunęła się w jego ramiona. –Nie, a jak mawiają? –Kiedy ktoś daje ci cytrynę, zrób lemoniadę – wyszczerzył się. Pomyślała o urządzeniach podsłuchowych, które ludzie Eberly’ego musieli umieścić w apartamencie. –Pewnie nas teraz obserwują. –To zróbmy im małe przedstawienie – uśmiechnął się złośliwie.

Potrząsnęła głową. –Nie. Ale możemy zostać pod kocem. Czujników na podczerwień pewnie tu nie wpakowali. Holly weszła do budynku administracji i przemykała pustymi korytarzami. W jej boksie nie było okna, więc poszła do gabinetu Morgenthau i wyjrzała na ulicę. Pusto. Wszyscy są na wiecu albo siedzą w domach i oglądają relację. A przynajmniej taką miała nadzieję. Tylko że zbiry z ochrony oglądały wszystko za pomocą kamer. Gorzej, wiedziała, że zaprogramowano komputery, by wykrywały wszystkie anomalie, które wyłapią kamery. Założę się, że mój opis znalazł się na liście anomalii. Ludzi można jakoś omamić albo nawet przekupić, niektórzy są też leniwi; z cholernymi komputerami tego nie da się zrobić. Muszę więc wymyślić coś, żeby odwrócić ich uwagę. Komputerów nie oszukam, ale przynajmniej ochrona czymś się zajmie. Coś, co odwraca uwagę. Holly zamknęła oczy i wyobraziła sobie schemat systemów zabezpieczających habitatu, który zapamiętała. Przez kilka minut siedziała przy biurku Morgenthau, intensywnie myśląc. W końcu uśmiechnęła się. Uruchomiła komputer na biurku Ruth, wprowadziła kod dostępu do systemu przeciwpożarowego i zaczęła wprowadzać odpowiednie instrukcje. Zaraz system zrobi coś, co odciągnie ich uwagę… Tavalera szedł, powłócząc nogami, tunelem, którym przyszedł. A przynajmniej mu się wydawało, że to ten sam tunel. Skręcił parę razy w okolicach przegrody, gdzie łączyły się różne tunele. Ani śladu Holly. Może te zbiry z ochrony ją dorwały. Czuł, jak narasta w nim złość – złość, frustracja i strach, mieszające się i podgryzające go gdzieś w środku. I ostry ból w boku, w miejscu, gdzie oberwał palką. Co za dranie, pomyślał. Holly nigdy nie zrobiła nikomu krzywdy. Dlaczego oni na nią polują? Gdzie ona jest? Czy jest bezpieczna? Czyją dopadli? Gdzie ona może być? Zatrzymał się i rozejrzał po słabo oświetlonym tunelu. Po suficie i po ścianach biegły rury i kable elektryczne. –Jezu – mruknął. – Gdzie ja jestem? Monitorowanie obrazów z kamer ochrony było łatwe. Gee Archer siedział tyłem do podwójnego rzędu ekranów i stukał rysikiem o zęby, planując następny ruch. –Śpisz? – spytała Yoko Chiyoda, uśmiechając się szelmowsko. –Myślę – odparł Archer. –Nie widać różnicy. Była potężną kobietą, z szeroką klatką piersiową i solidnie zbudowanymi kończynami, umięśnionymi po wielu latach trenowania sztuk walki. Archer był szczupły, prawie delikatnie zbudowany, o blond włosach zaczesanych do tyłu i oczach barwy orzecha. Na stołowym ekranie między nimi widać było mapę rozmieszczenia sił rosyjskiej i japońskiej floty pod Cuszimą w maju 1905. Na złość Archerowi Chiyoda grała Rosjanami i na razie spuszczała mu niezłe manto. –Daj mi minutkę – mruknął. –Przecież już…

Potem kilka rzeczy wydarzyło się naraz. Spryskiwacze na suficie wyrzuciły fontannę wody, opryskując ich. Z głośników rozległ się komunikat: –POŻAR! NATYCHMIAST OPUŚCIĆ BUDYNEK. Archer zerwał się na równe nogi, uderzając się boleśnie w goleń o stół do gry. Chiyoda zakaszlała, spryskana lodowato zimną wodą, mrugając, oślepiona. Chwyciła Archera za rękę i wlokła go, utykającego, w stronę drzwi. Nie widzieli, że na monitorze za nimi pojawiła się samotna kobieta, maszerująca szybkim krokiem ulicą Aten, od budynku administracji w stronę kompleksu budynków mieszkalnych na wzgórzu. Syntetyczny głos komputera oznajmił: –Dziewięćdziesięciotrzyprocentowe prawdopodobieństwo, że osoba na ekranie to uciekinierka Holly Lane. Należy natychmiast powiadomić centralę ochrony i podjąć kroki zmierzające do jej ujęcia. Jest poszukiwana w celu przesłuchania… Ani Archer, ani Chiyoda nie słyszeli tego, co mówi komputer. Byli już w połowie drogi do wyjścia, zmoknięci, pędząc na oślep, by uciec przed pożarem, istniejącym tylko w obwodach komputera. Komputery są takie sprytne, pomyślała Holly, a zarazem tak głupie. Człowiek sprawdziłby najpierw, czy w budynku rzeczywiście wybuchł pożar. A komputerowi wystarczy wydać szereg poleceń i zaczyna zachowywać się, jakby rzeczywiście się paliło na dobre. Uśmiechnęła się, pokonała parę stopni prowadzących do budynku i wystukała kod. Drzwi otworzyły się na oścież i weszła do środka, poza zasięgiem kamer, i pobiegła schodami na górę, gdzie znajdował się apartament Wilmota. Niemal wpadła w ręce dwóch ochroniarzy stojących na korytarzu pod drzwiami Wilmota. –Nie wolno odwiedzać profesora Wilmota – rzekł pierwszy. – Ale… Hej! – warknął drugi; poznał ją. – Ty jesteś Holly Lane, nie? Holly rzuciła się do ucieczki, ale jeden z ochroniarzy złapał ją za rękę. Szarpnęła się, ale drugi w połowie ruchu chwycił ją za ramię. –Uspokój się. Nie zrobimy ci krzywdy. Holly zrozumiała, że to nie ma sensu. Przestała się szarpać i tylko obrzuciła ich gniewnym spojrzeniem. Pierwszy z ochroniarzy przywalił pięścią w drzwi Wilmota tak mocno, że niemal wyrwał je z futryny, a drugi krzyczał podekscytowany do komunikatora. –Mamy ją! Mamy Holly Lane. Tę uciekinierkę. Jest w mieszkaniu Wilmota. Odpowiedział ktoś brzęczącym głosem. –Doskonale. Przytrzymajcie ją tam do naszego przybycia. Wilmot otworzył drzwi. Miał na sobie puszysty błękitny szlafrok, którym się ciasno owinął, zawiązując go w pasie. Dostrzegł Holly trzymaną przez ochroniarzy i otworzył szeroko oczy ze zdumienia. –Przyprowadziliśmy panu gościa, profesorze – powiedział ochroniarz i wepchnął Holly do salonu, obok zdumionego gospodarza, po czym zamknął drzwi. –Chyba nie powinienem być zdziwiony pani widokiem – rzekł Wilmot stając przy drzwiach. – To niesamowite, że udało się pani tak długo ukrywać.

–Ale nie wystarczająco długo – rzekła Holly z żalem. –Cóż… proszę usiąść. Trzeba sobie zapewnić minimum wygody. Mogę panią czymś poczęstować? Może trochę sherry? –Nie, dziękuję. Holly przysiadła na brzegu jednego z dwóch identycznych foteli. Spojrzała na zamknięte drzwi. Wiedziała, że stąd nie ma drogi ucieczki. Wilmot opadł na drugi z bolesnym westchnieniem. –Co panią do mnie sprowadza? –Chciałam się zwrócić o pomoc – rzekła. – Pułkownik Kananga zamordował Don Diega i teraz mnie ściga. –Diego Romero? Myślałem, że jego śmierć to wypadek. –To było morderstwo – odparła Holly. – Kananga to zrobił. Próbował potem zabić mnie, kiedy dowiedziałam się o zabójstwie. –I Eberly jest w to zamieszany, tak? –Wie pan o tym? – spytała zdziwiona. –Sfałszował pani dossier – rzekł z obrzydzeniem – - Dopisał tam informacje sugerujące, że ma pani problemy psychiczne. Holly usiłowała walczyć z gniewem i żalem, który ją ogarniał. –Tak, Malcolm chroni Kanangę. –Kris Cardenas przysłała mi niedawno pani dossier z archiwum z Ziemi. Eberly strasznie nałgał. –Pomoże mi pan? Wilmot potrząsnął głową. –Obawiam się, że teraz nie jestem w stanie pomóc nawet sobie. Trzyma mnie pod kluczem. –Pod kluczem? Pana? Jak to możliwe? To znaczy, jest pan… –To długa i smutna historia. –Cóż, teraz ma pod kluczem i mnie. –Tak. Obawiam się, że tak.

3 DNI 145 MINUT DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA Kananga odprawił ostatnich wielbicieli z apartamentu Eberly’ego, który rzucił mu niezadowolone spojrzenie. Pławił się w swoim triumfie, cieszył uwielbieniem publiczności. Być niesionym na ramionach tłumu! Nic podobnego dotąd mu się nie zdarzyło. A teraz, gdy zbliżała się północ, Kananga z nadgorliwością odprawił ostatnią młodą kobietę o oczach błyszczących z zachwytu i zamknął drzwi. Morgenthau siedziała na sofie, przeżuwając przygotowane zakąski. Vyborg oglądał trójwymiarową relację w sieci, gdzie już pokazywano powtórkę z minidebaty Eberly’ego z rudowłosą kobietą. –Masz ich – rzekł Vyborg. – Wszyscy chcą być bogaci. A przynajmniej większość. –To było fantastyczne posunięcie – zgodziła się Morgenthau. –Wyłącz to – warknął Kananga, opierając się o drzwi. – Znaleźliśmy ją. Przez samouwielbienie Eberly’ego przebiła się fala strachu. –Znaleźliście Holly? Kananga uśmiechnął się złośliwie. –Tak. Próbowała przemknąć się do mieszkania Wilmota. Pewnie chciała prosić go o pomoc. –Gdzie jest teraz? –Dalej u profesorka. Moi ludzie obstawili apartament. Kazałem im też odciąć Wilmotowi telefon. –Co macie zamiar z nią zrobić? – spytała Morgenthau. Euforia Eberly’ego znikła jak woda spuszczona do kanalizacji. Morgenthau zwróciła się do Kanangi, nie do niego. – Trzeba ją usunąć. Na zawsze. –Trudna sprawa – rzekł Vyborg. – Jeśli jest u Wilmota, nie możesz tam wejść i tak po prostu skręcić jej karku. –Zawsze można ją zabić podczas próby ucieczki. –Jakiej ucieczki? Kanaga zastanowił się przez moment. –Może wymknie się naszym ludziom i popędzi do śluzy. Włoży skafander i będzie próbowała uciec na zewnątrz, żeby się ukryć. Ale skafander będzie uszkodzony albo nie będzie go umiała właściwie zamknąć. Morgenthau pokiwała głową. Rozkładając ręce, jakby mówił o fakcie dokonanym, Kananga oświadczył: –Biedna dziewczyna. Spanikowała i zabiła się. Vyborg zarechotał. –W końcu zawsze była niezrównoważona.

Cała trójka zwróciła się do Eberly’ego. To wymyka mi się spod kontroli, pomyślał. Wplątali mnie już w morderstwo. A teraz chcą, żebym tkwił w tym głębiej. Będzie to nade mną wisiało na zawsze. I nawet pojutrze, kiedy zostanę już szefem rządu, będą mieli nade mną władzę. A ja będę figurantem, marionetką tańczącą jak mi zagrają. To oni będą rządzić, nie ja. Kananga otworzył drzwi. Eberly dostrzegł, że korytarz na zewnątrz jest pusty. Było późno. Wszyscy wielbiciele rozeszli się do domów. –Pójdziemy po nią? – zaproponował Kananga. –Ja pójdę – zaproponował Eberly, usiłując mówić stanowczo, by nikt nie zauważył, jak się naprawdę czuje. – Sam. –Sam? – oczy Kanangi zwęziły się. –Sam. Będzie wyglądało bardziej wiarygodnie, jeśli ucieknie mnie, niż gdyby zwiała dwóm twoim zbirom, prawda? Zanim Kananga zdołał odpowiedzieć, Vyborg rzekł: –On ma rację. Musimy postarać się, żeby ta historia brzmiała możliwie wiarygodnie. Morgenthau uważnie zmierzyła Eberly’ego wzrokiem. – Ta dziewczyna stanowi poważne zagrożenie. Czy nam się to podoba czy nie, musimy ją wyeliminować. To mniejsze zło. –Rozumiem – rzekł Eberly. –Dobrze – odparła Morgenthau. Kananga nie wyglądał na przekonanego. Najwyraźniej chciał załatwić sprawę sam. Eberly wyprostował się na całą wysokość i podszedł do drzwi. Musiał spojrzeć Kanandze w oczy. Rwandyjczyk próbował odwzajemnić spojrzenie bez mrugnięcia okiem, ale po kilku sekundach odsunął się od drzwi. Eberly przeszedł koło niego i wyszedł na korytarz. Nie odważył się obejrzeć, szedł wprost do drzwi wyjściowych. Kananga stał w drzwiach apartamentu i obserwował go. –Jak sądzisz, poradzi sobie? Morgenthau zwlokła się z sofy. –Daj mu parę minut. Potem możesz pójść do budynku Wilmota i zabrać strażników spod drzwi apartamentu. Poczekaj na niego i dziewczynę na zewnątrz. Jak Eberly ją wyprowadzi, ty i ochrona możecie ją przejąć. –W ten sposób on nie będzie w to zamieszany – zgodził się Vyborg. Morgenthau rzuciła mu pełne potępienia spojrzenie. –On już jest w to zamieszany. My też. Chciałam się tylko upewnić, że dziewczyna zostanie załatwiona we właściwy sposób. Holly wyszła z łazienki Wilmota i usiadła na sofie. Cyfrowy zegar pokazywał, że jest już po północy. –Mój telefon nie działa – mruknął profesor. – Oni naprawdę chcą nas uciszyć. –Co teraz będzie?

Wilmot westchnął, prawie parskając. –Wszystko w rękach bogów. A raczej Eberly’ego i jego szajki. –Szkoda, że nie można skontaktować się z Kris Cardenas. –Doktor Cardenas mieszka w tym budynku, prawda? –Tak. Wilmot spojrzał na drzwi. –Tam jest dwóch ochroniarzy. Nie sądzę, żeby udało nam się przedostać. –Pewnie nie. Holly uznała, że sofa jest bardzo wygodna. Poddała się jej wygodnej miękkości. –Jest późno – rzekł profesor. – Idę spać. Może się pani po łożyć na sofie. Holly skinęła głową. Wilmot wstał i poszedł wolnym krokiem do sypialni. Zawahał się przy drzwiach. –Wie pani, gdzie jest łazienka. Gdyby pani czegoś potrzebowała, proszę zastukać. –Dziękuję – odparła Holly, tłumiąc ziewnięcie. Wilmot wszedł do sypialni i zamknął drzwi. Holly wyciągnęła się na sofie i na przekór wszystkiemu zapadła w sen bez marzeń sennych, jak tylko zamknęła oczy. Myśląc intensywnie, Eberly szedł wolno ścieżką, która prowadziła do budynku, gdzie mieszkał Wilmot. Za parę godzin zacznie się głosowanie, pomyślał. Za jakieś dwanaście godzin będę szefem nowego rządu. Mam wszystkich w garści. Tylko co mi z tego przyjdzie, skoro Kananga i jego ludzie mogą mnie szantażować morderstwami? Będą mieli nade mną kontrolę! Będę musiał tańczyć, jak mi zagrają! Będę marionetką, a prawdziwa władza będzie należała do nich. Niemal się rozpłakał. Walczyłem, planowałem i pracowałem przez tyle miesięcy, a teraz, kiedy nagroda jest w zasięgu ręki, mogą mi ją odebrać. Zawsze tak było: za każdym razem, gdy udaje mi się dotrzeć w bezpieczne miejsce, osiągnąć sukces i jestem szczęśliwy, ktoś staje mi na drodze, ktoś, kto łapie mnie za kark i przygniata z powrotem do ziemi. Co mogę zrobić? Co robić? To oni umieścili mnie na tym stanowisku i nie pozwolą mi się wywinąć. Zbliżając się do frontu budynku, w którym mieszkał Wilmot, dostrzegł jednego z ochroniarzy Kanangi stojącego przy drzwiach i czekającego na niego. Oczywiście, pomyślał Eberly. Kananga już z nim porozmawiał, uprzedził, że przyjdę. Kananga i pozostali pewnie idą gdzieś za mną. I wtedy uderzyła go pewna myśl. Zatrzymał się kilkanaście metrów przed odzianym na czarno ochroniarzem. Objawienie było tak silne, tak wspaniałe i doskonałe, że maluczki pewnie padłby na kolana i podziękował dowolnemu bogu, w którego wierzy. Eberly nie wierzył jednak w żadnego boga. Po prostu uśmiechnął się od ucha do ucha. Kolana jeszcze trochę mu się trzęsły, ale podszedł do ochroniarza, który otworzył mu drzwi do budynku. Bez słowa, nawet nie skinąwszy głową, Eberly przeszedł obok niego i

ruszył po schodach prowadzących do apartamentu Wilmota. Pukanie do drzwi obudziło Holly. Usiadła błyskawicznie, całkowicie przytomna. –Holly, to ja – zza drzwi rozległ się stłumiony głos. – Malcolm. Wstała z sofy i podeszła do drzwi. Otworzyła je i zobaczyła Eberly’ego. I tylko jednego strażnika na korytarzu. –Możesz już iść – zwrócił się do strażnika Eberly. – Ja się wszystkim zajmę. Strażnik dotknął prawą ręką czoła, salutując nieporadnie, po czym ruszył w kierunku schodów. –Holly, przykro mi, że do tego doszło – rzekł Eberly wchodząc do salonu i rozglądając się. – Gdzie profesor Wilmot? Wilmot wkroczył do salonu, mając na sobie ten sam puszysty szlafrok. Poza tym wyglądał normalnie, całkowicie obudzony. Nawet fryzurę miał staranną. Na jego twarzy malowało się jednak coś, czego Holly nigdy dotąd u niego nie widziała: nieufność, lęk, prawie strach. –Czy mogę usiąść? – spytał uprzejmie Eberly. –Jak sądzę, może pan robić, co tylko pan zechce – rzekł z niechęcią Wilmot. Eberly jednak nie usiadł. Wyjął jakieś podłużne czarne pudełko z kieszeni bluzy i zaczął chodzić dookoła pokoju, przesuwając nim na boki i z góry na dół, od sufitu do podłogi, i z powrotem. –Co robisz? – spytała Holly. –Likwiduję podsłuch – wyjaśnił Eberly. – Upewniam się, że naszej rozmowy nikt nie podsłucha. Wilmot zjeżył się. –Założyliście mi podsłuch już dawno temu, prawda? –To Vyborg – skłamał gładko Eberly. – Nie ja. –Jasne. –Chcę wszystko wyjaśnić, zanim dojdzie do czegoś nieprzyjemnego – rzekł Eberly, gdy wreszcie usiadł na bliższym z dwóch foteli. –Ja też – rzekła Holly. Wilmot opadł wolno na fotel naprzeciwko Eberly’ego. Holly podeszła do sofy. Usiadła z podwiniętymi nogami, czując się prawie jak mała myszka, która próbuje udawać jak najmniejszą, niewidzialną. –Grozi ci niebezpieczeństwo, Holly. Kananga chce cię zabić. – I co ma pan zamiar z tym zrobić? – zapytał Wilmot. –Potrzebuję pańskiej pomocy – odparł Eberly. –Mojej pomocy? Czego właściwie pan ode mnie oczekuje? –Za jakieś osiemnaście godzin zostanę wybrany szefem nowego rządu – rzekł Eberly. – Do tego czasu pan jest nadal administratorem tej społeczności. –W areszcie domowym, pod groźbą skandalu – mruknął Wilmot. – Jaką mam władzę?

–Gdyby pan kazał tym ochroniarzom odejść, wykonaliby polecenie. –Naprawdę? Eberly pokiwał głową. –Tak, pod warunkiem, że potwierdzę to polecenie. –Rozumiem. Holly patrzyła to na Eberly’ego, to na Wilmota. Skandal? Areszt domowy? O co w tym wszystkim chodzi? –Kananga zabił Don Diega, prawda? – zwróciła się do Eberly’ego. –Tak. –I chce zabić mnie. –Zgadza się. –Jak masz zamiar go powstrzymać? –Aresztując go – odparł Eberly bez wahania. Jednak na jego twarzy widać było strach i niepewność. –A jeśli on nie pozwoli się aresztować? – zapytał Wilmot. – W końcu jest szefem ochrony. –Dlatego właśnie przyszedłem do pana. Nadal ma pan władzę i autorytet moralny, dzięki którym może pan wydawać polecenia ochronie. –Autorytet moralny – mruknął Wilmot. –Musimy też aresztować Morgenthau i Vyborga. Są zamieszani w zbrodnię Kanangi. –Łatwiej powiedzieć niż zrobić. Jeśli Kananga będzie stawiał opór, gwarantuję panu, że większość ochrony stanie po jego stronie, nie po mojej. –Przecież ochrona to zaledwie ze trzy tuziny osób – wtrąciła Holly. –I tak tuzin na każde z nas – zauważył Wilmot. –Tak – odparła Holly. – Ale w tym habitacie jest dziesięć tysięcy innych ludzi.

DZIEŃ WYBORÓW Kananga spojrzał na zegarek, po czym znów zerknął na budynek. Czekał na ulicy z szóstką swoich najlepszych ludzi już prawie godzinę. –Ona się chyba nie pojawi, proszę pana – rzekła szefowa grupy. – Powinniśmy wejść i ją zabrać. –Nie – warknął Kananga. – Czekać. Wyciągnął komunikator z kieszeni bluzy i zadzwonił do Eberly’ego. –Co się dzieje? – spytał, gdy na miniaturowym ekranie pojawiła się jego twarz. –Panna Lane zostanie na razie w mieszkaniu profesora Wilmota – rzekł spokojnie Eberly. –Co? To niemożliwe. –Zostanie tu do zakończenia wyborów. Nie chcemy, żeby coś zakłóciło ich przebieg. –Nie rozumiem… –Podjąłem decyzję – warknął Eberly. – Możecie rozstawić straże. Ona nigdzie nie pójdzie. Obraz znikł. Rozzłoszczony Kananga patrzył na pusty ekran. –Co robimy? – dopytywała się szefowa grupy. Kananga obrzucił ją wściekłym spojrzeniem. –Macie tu zostać. Jeśli będzie próbowała wyjść z budynku, aresztujcie ją. –A pan? –Idę się przespać – odparł i ruszył w stronę własnej kwatery. Kris Cardenas obudził dzwonek telefonu. Usiadła i krzyknęła półprzytomna: –Obraz tylko rozmówcy. Spojrzała na Gaetę śpiącego przy niej spokojnie i pomyślała, że facet kiedyś prześpi koniec świata. Przy łóżku pojawiła się twarz Holly. –Kris, jesteś tam? –Holly! – krzyknęła Cardenas. – Gdzie jesteś? Co z tobą? –Jestem w mieszkaniu profesora Wilmota, nad wami. Możesz tu zaraz przyjść? Cardenas zauważyła, że jest kilka minut po siódmej. –Holly, przy moich drzwiach stoją zbiry z ochrony. Nie można… –W porządku. Pozwolą wam przyjść. Profesor Wilmot już z nimi rozmawiał. Oswaldo Yanez obudził się radosny i wypoczęty. Usłyszał, jak żona w kuchni przygotowuje śniadanie. Wziął prysznic i umył zęby, po czym ubrał się pogwizdując. Na kuchennym stole czekało śniadanie, parujące i apetyczne. Pocałował żonę w czoło i oznajmił:

–Zanim zjem, muszę spełnić swój obywatelski obowiązek. Usiadł naprzeciwko Esteli i wydał polecenie komputerowi. –Na kogo będziesz głosować? – zapytała. Uśmiechnął się. –Głosowanie jest tajne, moja droga. –Ja głosowałam na Eberly’ego. Jest rozsądniejszy od pozo stałych. Yanez aż otworzył usta ze zdumienia. –Już głosowałaś? –Oczywiście. Jak tylko wstałam. Yanez poczuł, że opuszcza go cały entuzjazm. Chciał zagłosować jako pierwszy. To nie fair, że żona zrobiła to przed nim. Westchnął. Przynajmniej glosowała na właściwego kandydata. –Naprawdę wszystko w porządku? – spytała Cardenas wkraczając do mieszkania Wilmota. Gaeta szedł tuż za nią, ze zdumioną miną. –Nic mi nie jest – odparła Holly. Zwróciła się do Eberly’ego i Wilmota: –Nie muszę nikogo przedstawiać, prawda? –Oczywiście, że nie. Gaeta spojrzał wojowniczo na Eberly’ego. –Co to za pomysł ze zbieraniem się tutaj? O co chodzi? –Próbujemy ocalić pannę Lane – wyjaśnił Eberly. –Tak – dodał Wilmot. – Chcemy uniknąć stosowania przemocy, ale musimy podjąć pewne kroki. Holly wyjaśniła im plan i powiedziała, jakie miałyby być zadania każdego z nich. Zrozumiawszy, Cardenas zamrugała niedowierzająco. –Oddział pościgowy? – spytała z niedowierzaniem. Gaeta roześmiał się nerwowo. –Matko święta, jak w starych westernach! –To się nie uda – rzekła Cardenas. – Ci ludzie są zbyt niezależni, żeby chciało im się w tym brać udział tylko dlatego, że ich o to poprosimy. Będą chcieli wiedzieć, po co to robią. Oni nie chcą nikomu służyć. –Sam się nad tym zastanawiałem – mruknął Wilmot. Eberly uśmiechnął się. –Zgodzą się. Po prostu trzeba ich jakoś przekonać. Po kilku godzinach snu Kananga wpadł do apartamentu Eberly’ego. –Co ty wyprawiasz? Przecież ustaliliśmy, że tę całą Lane należy aresztować. Niewyspany Eberly, który siedział przy biurku i obserwował liczby – wyniki porannych głosów – odparł: –Siedziałem tu całą noc, zastanawiając się nad twoim problemem.

–Moim? To także twój problem. Chcę, żeby ją natychmiast do mnie przyprowadzono. –Nie martw się – odparł Eberly beznamiętnym tonem. – Przyprowadzą ją. –Gdzie ona jest? Dlaczego jeszcze nie u mnie? Próbując opanować nerwowość, Eberly odparł: –Jest w apartamencie Wilmota i nigdzie się nie wybiera. –Co się dzieje? Co ty chcesz zrobić? – Kananga zawisnął nad Eberlym jak niebezpieczna chmura burzowa. –Poczekam, aż będę miał wyniki wyborów – odparł Eberly, postukując palcem w szybko zmieniające się liczby. – A kiedy zostanę oficjalnie szefem tego habitatu, zacznę korzystać z moich uprawnień. Kananga skrzywił się podejrzliwie. Mając nadzieję, że przekonał Rwandyjczyka przynajmniej częściowo, Eberly wstał od biurka. –A teraz wybacz, ale muszę się przespać. –Teraz? Kiedy trwa głosowanie? –Nic już nie mogę zrobić, żeby to zmienić. Wszystko w rękach bogów. Na przekór sobie, Kananga uśmiechnął się. –Lepiej nie mów tak przy Morgenthau, bo będzie się żalić, że mówisz jak poganin. Eberly zmusił się, by odwzajemnić ten uśmiech. –Muszę się przespać. Nie mogę się pokazać z podpuchniętymi oczami jako świeżo wybrany administrator.

1 DZIEŃ 17 GODZIN DO WEJŚCIA NA ORBITĘ SATURNA Edouard Urbain obserwował ostatnie minuty wyborów w ciszy swojego apartamentu, z dziwną mieszaniną rozczarowania i ulgi. Eberly wygrał, bez cienia wątpliwości, to było wiadome już wczesnym popołudniem. Urbain czekał jednak, aż głosowanie się zakończy o 17:00, i dopiero wtedy zaakceptował fakt, że nie zostanie dyrektorem habitatu. Niemal się uśmiechnął. Teraz mogę wrócić do prawdziwej pracy, pomyślał sobie w duchu. Żadne polityczne wygłupy nie będą już przeszkadzać mi w pracy. Czuł jednak, że jest bliski łez. Znów mnie odrzucono. Przez całe życie nie udało mi się wejść na szczyt. Przez całe życie mi powtarzano, że nie jestem dość dobry, żeby zostać numerem jeden. Nawet Jean-Marie w końcu obróciła się przeciwko mnie. Ale to jeszcze nie wszystko, pomyślał. Teraz będę musiał zmagać się z tym stukniętym kaskaderem, który chce zejść na powierzchnię Tytana, a Eberly go popiera, pewnie. Będę musiał prosić MUA, żeby oficjalnie poinformował Eberly’ego o braku zgody. Na Ziemi będę się musiał wszystkim tłumaczyć, dlaczego nie udało mi się powstrzymać zwykłego poszukiwacza przygód przed skażeniem nowego, dziewiczego świata. Łzy napłynęły mu do oczu. Wydał telefonowi polecenie skontaktowania się z Eberlym. Muszę mu pogratulować i przyznać się do porażki, pomyślał Urbain. Kolejna porażka. A będą pewnie następne. Ilya Timoshenko nie miał problemu ze sformułowaniem swojej wiadomości o porażce. Siedział w bistrze otoczony gronem zwolenników – przeważnie inżynierów i techników. Wziął swój komunikator i zadzwonił do Eberly’ego. –Wygrał pan i bardzo się cieszę – rzekł do zadowolonego oblicza Malcolma. – A teraz wpakujmy tę puszkę na orbitę planety. Eberly zaśmiał się. –Tak, zdecydowanie tak. Liczymy, że pan i pozostali technicy wprowadzą nas jutro na orbitę. Kiedy zwolennicy Eberly’ego świętowali zwycięstwo na zaimprowizowanym pikniku przy jeziorze, Holly nadal tkwiła w apartamencie Wilmota, korzystając z komputera do przeszukiwania archiwów osobowych habitatu. Zajęło jej to kilka godzin, ale wreszcie miała listę pięćdziesięciu mężczyzn i kobiet, którzy – jej zdaniem – mogli posłużyć do stworzenia oddziału pościgowego. W końcu wysłała listę Eberly’emu do jego biura i zastanawiała się, czy to był dobry pomysł. Czy ludzie, których wybrała, rzeczywiście zgodzą się wziąć udział? Trudno było w dossier znaleźć takie atrybuty, jak lojalność i odpowiedzialność. Większość ludzi na pokładzie habitatu była dość daleka od obrazu „sztywniaków”. Nie byli to, jak mawiała Pancho, nieudacznicy, ale zdecydowanie zaliczali się do wolnomyślicieli, aktywistów, niechętnych do akceptowania narzuconej im dyscypliny. Mam nadzieję, że się uda, pomyślała Holly. Uświadomiła sobie, że od tego zależy jej życie. Przyjęcie, na którym świętowano zwycięstwo, wymknęło się spod kontroli. Kilku zwolenników Eberly’ego przyniosło dzbanki domowego piwa i goście zaczęli się zachowywać coraz bardziej hałaśliwie i zaczepnie, śmiejąc się praktycznie ze wszystkiego, wylewając sobie piwo na głowy, chlapiąc się w jeziorze w ubraniu, rechocząc się i zataczając jak studenci. W normalnych warunkach Eberly pławiłby się w uwielbieniu swoich zwolenników. Nie pił i nikt nie

ośmieliłby się zaproponować mu piwa ani nic podobnego, ale i tak Eberly normalnie cieszyłby się każdą sekundą trwającego całe godziny pikniku. Tylko że teraz wiedział, co się stanie, kiedy impreza się zakończy. Mimo uśmiechu, na twarzy, gdzieś w głowie coś mu podpowiadało, że będzie miał do czynienia z Kanangą, a to nie będzie przyjemne. Ba, będzie nawet niebezpieczne. Morgenthau wyglądała na raczej zadowoloną, choć musiała patrzeć na błazeństwa zataczającego się, hałaśliwego tłumu. Eberly zauważył, że nawet wężowaty Vyborg plotkuje radośnie z parą dziewcząt o błyszczących oczach, które go otoczyły. Władza uderza niektórym do głowy; innym idzie prosto w lędźwie. Morgenthau przedarła się przez tłum otaczających Eberly’ego pochlebców z plastikowym kubkiem w pulchnej ręce. Eberly był pewien, że to coś bezalkoholowego. Pewnie lemoniada. Tłum odsuwał się na boki. Ciekawe, czy oni w ten sposób okazują szacunek, czy może wiedzą, że ona obserwuje tę zabawę z absolutnym obrzydzeniem? Kiedy już inni oddalili się i mogli rozmawiać bez świadków, zwróciła się do Eberly’ego: –Cieszysz się ze zwycięstwa? Pokiwał ponuro głową. Przez cały piknik był na tyle ostrożny, że nie pił nic poza mrożoną herbatą. –Teraz zaczyna się prawdziwa praca – rzekła cicho. – Musimy sobie podporządkować tych ludzi. Eberly znów skinął głową, tym razem mniej entuzjastycznie. Wiedział, co miała na myśli: że będą kontrolować także jego. Pod jej kontrolą. Odwaliłem robotę, a teraz ona myśli, że będzie rządzić. Zastanawiał się, czy Wilmot i Holly okażą się na tyle silni, żeby mu pomóc. Następnego ranka pięćdziesięciu zdumionych ludzi tłoczyło się w największej sali konferencyjnej w budynku administracyjnym. Holly, eskortowana przez Gaetę i Cardenas, opuściła mieszkanie Wilmota, żeby do nich dołączyć, choć najpierw poszła do ich apartamentu, by wziąć prysznic i zmienić ubranie. Widzieli, że ochroniarze Kanangi śledzą ich w pewnej odległości, trzymając się z tyłu, ale śledząc każdy ich ruch i rozmawiając przez komunikatory, pewnie wysłuchując instrukcji Kanangi. Holly przypomniała sobie filmy, w których hieny atakowały stado gazeli, czekając, aż te słabsze zostaną w tyle i będą się mogły na nie rzucić. Eberly spotkał się z nimi przed budynkiem i razem minęli biura działu zarządzania zasobami ludzkimi, gdzie powinna być Morgenthau, i poszli do sali konferencyjnej. W sali nie było tyle krzeseł, żeby wszyscy mogli usiąść, więc wybrana przez Holly pięćdziesiątka stała. W pomieszczeniu było duszno i gorąco, a obecni nie wyglądali na zadowolonych. –Co się dzieje? – spytał jeden z mężczyzn, gdy Eberly pojawił się w drzwiach. –Tak, po co nas tu ściągnęliście? –Nie przegapimy momentu wejścia na orbitę, prawda? To nastąpi za parę godzin. Eberly wykonał uspokajający gest, przecisnął się przez tłum i podszedł do stołu. Holly, z Gaetą i Cardenas u boku, czekała przy drzwiach. –Hej, czy to nie jest ta uciekinierka? – spytał ktoś, wskazując na Holly. –Ochrona jej szuka.

–Pewnie oddała się w ich ręce. Holly milczała, ale bała się, że rozpoznano w niej zbiega, przestępcę, którego należy oddać w ręce władz. –Co ona tu robi? –Może Eberly ją tu sprowadził, żeby się poddała. –To co my tu robimy? Czego on od nas chce? W końcu wszyscy zwrócili się w stronę Eberly’ego, który stał przy pustym krześle u szczytu stołu, trzymając się oparcia, czekając, aż obecni się uciszą. W końcu odezwał się. –Zaprosiłem was tu, gdyż potrzebuję waszej pomocy – wskazał na Holły i powiedział: – Panna Lane została niesłusznie oskarżona. To pułkownik Kananga powinien zostać aresztowany. –Kananga? –Ale on jest szefem ochrony! –Dlatego właśnie jesteście mi potrzebni – wyjaśnił Eberly. – Żeby utworzyć komitet, oddział pościgowy. Chcemy iść do Kanangi i aresztować go. –My? – Ja? –Aresztować szefa ochrony? –To jakiś żart, prawda? –A reszta ochrony? Myślicie, że te osiłki będą stać i patrzeć, jak aresztujecie ich szefa? –Pięćdziesiąt osób powinno wystarczyć, żeby zniechęcić ochronę do interwencji. W końcu nie są uzbrojeni, mają tylko pałki. –Słyszałem, że wszyscy są szkoleni w sztukach walki. –Czemu miałbym się w to mieszać? Pan jest teraz głównym administratorem, niech pan to załatwi. –Jako główny administrator powołuję was… –Do diabła z tym! Nie zamierzam dać się obić dlatego, że nie potrafi się pan dogadać z szefem ochrony. Znajdźcie sobie kogoś innego od brudnej roboty! –A tak w ogóle – zauważyła jedna z kobiet – to jeszcze nie jest pan głównym administratorem. Przynajmniej nie oficjalnie. Profesor Wilmot musi pana zaprzysiąc. –Ale jesteście mi potrzebni, żeby aresztować Kanangę – prosił Eberly. – To wasz obywatelski obowiązek! –Pieprzyć obowiązek! Chciał pan być szefem, to niech pan sobie radzi. Mnie proszę z tego wypisać. –Radź pan sobie sam – zagrzmiał jakiś człowiek o czerwonej twarzy i wojowniczej minie. – Nie lecieliśmy taki kawał drogi na Saturna, żeby pomagać komuś w zostaniu dyktatorem. –Ale… Odwrócili się i zaczęli wychodzić obok stojącej przy drzwiach Holly, mrucząc i narzekając.

–Poczekajcie – prosił bezsilnie Eberly. Prawie nikt z nich się nie zawahał. Wychodzili pospiesznie, opuszczali salę konferencyjną, większość z nich wychodząc unikała wzroku Holly. Eberly stał u szczytu stołu, patrząc, jak wychodzą. Pojął, że Morgenthau kazała założyć podsłuch we wszystkich biurach, więc Kananga dowie się o jego porażce jeszcze zanim ostatni z nich opuści tę salę.

WEJŚCIE NA ORBITĘ SATURNA Mając za nic politykę, nie dbając o ludzkie ambicje i sprawy, obojętny na nadzieje i strachy dziesięciu tysięcy ludzi, Goddard leciał w stronę otoczonej pierścieniami planety, schwytany w studnię grawitacyjną Saturna, pędząc w kierunku wyliczonej wcześniej orbity, tuż powyżej systemu pierścieni. Pół miliona kilometrów od niego nieregularny kawałek pokrytej lodem skały o rozmiarach równych połowie rozmiarów habitatu także pędził w kierunku orbity, która miała sprowadzić go dokładnie w środek najszerszego, najjaśniejszego, pierścienia Saturna. W schludnie, wygodnie urządzonym centrum dowodzenia, Timoshenko skrzywił się patrząc na dane pojawiające się na konsoli. –Zbieramy więcej pyłu niż zakładaliśmy – oznajmił. Kapitan Nicholson skinęła głową nie spuszczając wzroku z własnych ekranów. –Nie ma się czym przejmować. –To powoduje ścieranie się kadłuba. –W dopuszczalnych granicach. Kiedy znajdziemy się na orbicie, będziemy się poruszać razem z cząsteczkami pyłu i poziom tarcia spadnie. Timoshenko dostrzegł, że nawigator i pierwszy oficer wyglądają na zaniepokojonych, mimo zapewnień pani kapitan. –Jeśli tarcie spowoduje uszkodzenie nadprzewodzącego drutu – rzekł pierwszy oficer – dojdzie do awarii osłony antyradiacyjnej. Kapitan obróciła się w fotelu w jego stronę. Była niewielką kobietką, ale jej wystająca kwadratowa szczęka sugerowała, że to twarda sztuka. –I co ja mam z tym zrobić, panie Perkins? Jesteśmy w fazie swobodnego spadania. Mam włączyć wsteczny i wycofać ze studni grawitacji Saturna? –Och nie, pani kapitan. Ja tylko… –Proszę więc zająć się swoimi obowiązkami i przestać zachowywać się jak baba. Obliczyliśmy tarcie jeszcze zanim opuściliśmy orbitę okołoksiężycową, tak? Nie dojdzie do uszkodzenia osłony. Pierwszy oficer przechylił głowę i patrzył na ekrany, jakby od tego zależało jego życie. –A pan – zwróciła się do nawigatora – ma pilnować tej nadlatującej śnieżki. Jeśli istnieje jakieś niebezpieczeństwo, to wiąże się właśnie z tym. –Leci przewidywaną trajektorią ze zbieżnością 99,999% – rzekł nawigator. –Ale i tak proszę nie spuszczać jej z oka – warknęła kapitan Nicholson. – Astronomowie mogą sobie przewidywać co chcą, a jak nas trafi taka jedna, to po nas. Timoshenko uśmiechnął się kwaśno. Twarda sztuka. Będzie mi jej brakowało jak odleci. I wtedy zrozumiał, że kiedy ona i dwie pozostałe osoby z załogi odlecą, on będzie najstarszym jej członkiem. Najstarszym i jedynym. –Sprzedał nas – syknął Vyborg. – Ten zdrajca nas sprzedał. Kananga oglądał na monitorze nieudane

spotkanie Eberly’ego i roześmiał się na głos. –Nie – rzekł. – Próbował nas sprzedać. I mu się nie udało. Siedzieli w biurze Morgenthau. Zza biurka wyłączyła obraz kamery, po czym pochyliła się w trzeszczącym fotelu. –Co w takim razie z nim zrobimy? – spytała. –To zdrajca – powtórzył Vyborg. – Oportunistyczna chorągiewka, która za parę groszy sprzeda własną matkę. –Zgoda – przytaknęła Morgenthau z ponurą miną. – Ale co mamy z nim zrobić? Kananga nadal się uśmiechał. –Do tego służą śluzy powietrzne. Jego i dziewczynę. –A Cardenas? – spytała Morgenthau. – A kaskader? A Wilmot i wszyscy ci, którzy się nam sprzeciwiali? Kananga już miał skinąć głową, kiedy zrozumiał, o co jej chodzi. Potarł podbródek z namysłem. –Nie możemy zabić wszystkich, którzy się z nami nie zgadzają – rzekł Vyborg. – Niestety. –Tak – rzekł Kananga. – Nawet moi najlepsi ludzie postawiliby gdzieś granicę. –Musimy więc ich mieć pod kontrolą, nie zabijając – rzekła Morgenthau. –A możemy mieć pod kontrolą Eberly’ego? Za parę godzin zostanie powołany na administratora habitatu. –To nic nie znaczy – zapewniła go Morgenthau. – Widziałeś, jak ci ludzie zareagowali na prośbę o pomoc. Malkontenci i wolnomyśliciele nie kiwną palcem, żeby mu pomóc. –Oni go wybrali. –Tak, i teraz oczekują, że będzie rządził tak, żeby ich nie obchodziło. Nie chcą się angażować, bycie aktywnymi obywatelami to za duży kłopot. –Ach – rzekł Kananga. – Rozumiem. –Dopóki nie będziemy sprawiać ludziom kłopotu, dadzą nam wolną rękę i będziemy mogli rządzić jak chcemy. –Eberly będzie miał więc stanowisko, ale należy się upewnić, żeby nie miał władzy? –Dokładnie. Będzie musiał tańczyć, jak mu zagramy. –A Wilmot? –Już jest nieszkodliwy. –Cardenas? Kaskader? – spytał Vyborg. –Kaskader zrobi swój numer i odlatuje. Odleci szybkim statkiem przywożącym naukowców z Ziemi. –Cardenas – powtórzył Vyborg. – Nie chcę jej tutaj. I jej nanomaszyn. –I ta cała Lane – wtrącił Kananga, dotykając policzka, w który kiedyś oberwał. – Należy ją uciszyć. Na stałe.

–Powinno się ją skazać za morderstwo Romero – oznajmiła Morgenthau. –Lepiej, żeby zginęła podczas próby ucieczki – rzekł Kananga. –Tak, pewnie tak. –A co z Cardenas? – powtórzył Vyborg. Morgenthau wzięła głęboki oddech. –Mnie ona też się nie podoba. Trzeba by z niej zrobić wichrzyciela. Na jej twarzy pojawiła się nagle radość. – Nanotechnologia! A gdybyśmy udowodnili, że doktor Cardenas pichci w swoim laboratorium niebezpieczne nanomaszyny? –Przecież tak nie jest. –Ale ludzie w to uwierzą. Szczególnie jak rozgłosimy, że Romero został zabity przez nanomaszyny. Mimo zaufania do mechaniki newtonowskiej, mimo zapewniania Timoshenki i dwóch pozostałych członków miniaturowej załogi, że wszystko będzie w porządku, kapitan Nicholson poczuła jakiś dziwny ucisk w środku, gdy zegar odliczał ostatnie sekundy. Wszystkie ekrany wyglądały tak normalnie, że aż nudnie. Najwyraźniej z ich trajektorią nie działo się nic złego. Tarcie pyłu było niepokojące, ale przekraczało przewidywane wartości nieznacznie. Zbliżająca się kula lodowa leciała po przewidywanej trajektorii, w bezpiecznej odległości dwustu tysięcy kilometrów od habitatu. A jednak… –Trzydzieści sekund do wejścia na orbitę – rozległ się zsyntetyzowany głos komputera. Wiem, powiedziała sobie w duchu Nicholson. Potrafię to odczytać z zegara, ty głupia kupo krzemu. –Tarcie wzrasta – zawołał Timoshenko. Kapitan dostrzegła, że nadal mieści się w dopuszczalnych limitach. Mimo to nie należało go lekceważyć, mimo jej zapewnień. –Dziesięć sekund – odliczał komputer. – Dziewięć… osiem… Nicholson oderwała wzrok od ekranu. Pozostała trójka wyglądała na zaniepokojonych, siedzieli pochyleni nad swoimi konsolami. A jeśli coś się zepsuje? Co mogłabym wtedy zrobić? Czy ktokolwiek mógłby coś zrobić? –Trzy… dwa… jeden. Habitat na orbicie. Nawigator podniósł wzrok znad konsoli, a jego ponura mina przeszła w szeroki uśmiech. –Gotowe. Jesteśmy na orbicie. Idealnie, z dokładnością do 99,999%. –Tarcie gwałtownie spada – zawołał Timoshenko. Nicholson pozwoliła sobie na wąski uśmiech. –Gratulacje, panowie. Staliśmy się czterdziestym pierwszym księżycem Saturna.

Wstała z fotela, zauważyła, że bluzka klei jej się do pleców, po czym wyrzuciła ręce do góry i wrzasnęła: – Hurra! Jak większość mieszkańców habitatu, Manuel Gaeta obserwował na ekranie wejście na orbitę. Z Kris Cardenas przy boku. –To niesamowite, prawda? – mruknęła, patrząc na Saturna: wielobarwne smugi wirujące na tarczy planety, pierścienie wiszące nad równikiem, lśniące jasno w świetle odległego Słońca, rzucające głęboki cień na powierzchnię tego obcego świata. Pierścienie przechylały się, prawie jakby wylatywały na spotkanie nadlatującego habitatu, z każdą sekundą stawały się coraz węższe i widoczne w perspektywie, aż stały się wąską jak ostrze noża kreską na tle pękatej planety. OSIĄGNIĘTO STABILNĄ ORBITĘ: takie słowa pojawiły się na tle obrazu planety. –Udało się – rzekł Gaeta. Odwrócił się i cmoknął Cardenas w usta. –Powinniśmy to jakoś uczcić – rzekła Cardenas, ale bez wielkiego entuzjazmu. –Będzie wielka impreza, kiedy Eberly oficjalnie obejmie urząd – rzekł Gaeta, równie ponuro. –Nie mam ochoty nigdzie wychodzić. –Wiem. Te łażące za nami zbiry to istny horror. Daj mi parę piw, a dokopię im do tyłka. –Nie dam – odparła stanowczo Cardenas. – Żadnego alkoholu. Jutro starcie z pierścieniem. –Tak. Jutro. Żadne z nich o tym nie wspomniało, ale oboje wiedzieli, że Gaeta wykona swój numer z pierścieniami, opuści habitat i odleci na Ziemię.

INAUGURACJA –Ona musi zostać wyeliminowana – rzekła stanowczo Morgenthau. – I Cardenas też. Eberly szedł przy niej na czele grupy, która podążała centralną ścieżką Aten nad jezioro, gdzie miała się odbyć ceremonia zaprzysiężenia. Za nimi, oddalony o kilka kroków, szedł wysoki, długonogi Kananga, a koło niego Vyborg, wyglądający jak gnom przy wysokim Rwandyjczyku. Za nimi maszerowało kilkuset zwolenników. Choć wszyscy pracownicy działów: ochrony, łączności i zasobów ludzkich dostali polecenie przybycia na uroczystość, pojawiła się zaledwie połowa. –Wyeliminowana? – warknął Eberly, próbując ukryć strach, który sprawiał, że wszystko drżało mu gdzieś w środku. – Nie możecie wyeliminować kogoś o reputacji Cardenas. Policja z Ziemi od razu przyleci szybkim statkiem i będzie węszyć, co się stało. Morgenthau rzuciła mu spojrzenie spode łba. –W takim razie: unieszkodliwiona. Nie chcę, żeby tu pracowała nad tymi przeklętymi nanomaszynami. –Ty nie chcesz? – spytał Eberly, nie zwalniając kroku. – Odkąd to wydajesz tu rozkazy? –Od początku. I nie zapominaj o tym. –To ja zostanę zaraz uroczyście powołany na stanowisko – oświadczył Eberly z udawaną brawurą. – To ja będę liderem tej społeczności. –I będziesz robił, co ci każę – warknęła Morgenthau beznamiętnym i stanowczym głosem. – Wiemy, że próbowałeś nas sprzedać. Ty i twój oddział – zachichotała cicho. –To był niezbędny manewr taktyczny. Nigdy nie miałem zamiaru… –Nie dokładaj kłamstwa do innych swoich grzechów. Mogę cię wyrzucić z tego habitatu i odesłać do więziennej celi w Wiedniu, za pomocą jednego telefonu do Amsterdamu. Eberly już chciał coś odpowiedzieć, ale ugryzł się w język. Dotarli do terenów rekreacyjnych nad jeziorem, gdzie ustawiono na trawie w schludnych rzędach setki krzeseł, przodem do muszli koncertowej. Siedziało tam już kilkadziesiąt osób. Profesor Wilmot był na scenie sam, wyglądał na zmęczonego i znudzonego. Muzycy, którzy dotąd siedzieli z boku sceny, ujęli instrumenty i ustawili się w rzędach. Eberly zatrzymał się przy ostatnim rzędzie pustych krzeseł. Wszystko było takie, jak sobie zaplanował. Na tę chwilę pracował od chwili opuszczenia więzienia w Schönbrunn. Zaplanował każdy szczegół tej ceremonii inauguracyjnej. Jedyną rzeczą, której nie zaplanował, była znudzona obojętność mieszkańców habitatu. I coraz większe oczekiwania Morgenthau wobec niego. Poza tym wszystko było doskonałe, rozmyślał, ale ten dzień to całkowita porażka. –Powinnaś iść trzy kroki za mną – zwrócił się do Morgenthau. –Oczywiście – odparła z przemądrzałym uśmiechem. – Wiem jak odgrywać rolę posłusznej kobiety. Eberly wziął głęboki oddech. Tak już będzie zawsze, pomyślał. Moje życie zamieni się przez nią w piekło. Uśmiechnął się jednak i wyprostował na pełną wysokość. Zawahał się przy ostatnim rzędzie krzeseł i wyszukał wzrokiem dyrygenta. Skinął głową i zaczął maszerować centralnym przejściem między pustymi krzesłami. Gdzieś między jego drugim a trzecim krokiem orkiestra zaczęła grać wymuszoną wersję „Hail to the Chief. Holly oglądała ceremonię inauguracji we własnym apartamencie, martwiąc się, co czeka ją w przyszłości.

Malcolm spróbował wystąpić przeciwko Kanandze i niczego nie osiągnął. Co zrobi, kiedy już obejmie urząd? –Co zrobi Kananga? Holly uznała, że nie powinna czekać, aż podejmą decyzję. Wyjęła kilka ubrań, upchała je do podręcznej torby i ruszyła do drzwi. Lepiej być gdzieś, gdzie mnie nie znajdą, powiedziała sobie w duchu, dopóki nie dowiem się, co naprawdę zamierzają. Zabrzęczał telefon. Odłożyła torbę i wyjęła komunikator. Na malutkim ekranie pojawiła się twarz Raoula Tavalery. Był rozczochrany i wyglądał na wyczerpanego. –Holly? Wszystko w porządku? –Nic mi nie jest, Raoul – odparła, kiwając głową. – Ale nie mogę teraz z tobą rozmawiać. –Martwię się o ciebie. –Och… – Holly nie wiedziała, co powiedzieć. Poczuła wzruszenie. – Raoul, nie musisz się o mnie martwić. Sama sobie poradzę. –Z Kanangą i jego zbirami? Zawahała się. –Nie powinieneś się w to mieszać, Raoul. Wpakujesz się w kłopoty. Nawet na miniaturowym ekraniku było widać jego zdecydowaną minę. –Jeśli masz kłopoty, to chcę ci pomóc. Jak się go pozbyć, żeby go nie urazić? –Raoul, jesteś kimś naprawdę szczególnym… ale muszę już pędzić. Wyłączyła telefon, włożyła go do torby, podniosła ją i wyszła. Nie chcę sprawić mu przykrości, pomyślała. Jest na tyle sprytny, że nie powinien się w to wplątywać. Szła pustą ścieżką, a za nią kroczyło dwóch ochroniarzy: solidnie zbudowany facet i szczupła kobieta o hiszpańskim lub azjatyckim wyglądzie – trudno było to określić z tej odległości. Oboje mieli na sobie czarne bluzy i spodnie, przez co odróżniali się na tle białych budynków wioski jak kleksy atramentu na świeżym śniegu. Uśmiechnęła się pod nosem. Zgubię tę parę klaunów, jak tylko znajdę się w tunelu. Nie zauważyła trzeciego ochroniarza, który szedł przed nią. Ale on mógł ją śledzić bez problemu. Wszystkie ubrania Holly spryskano monocząsteczkowym środkiem zapachowym, dzięki któremu agent mógł ją śledzić jak pies myśliwski. –Nie będziesz na inauguracji – rzekł Gaeta. Cardenas wzruszyła ramionami. –To nie będę. Potężny, opancerzony skafander Gaety stał jak groteskowa statua pośrodku warsztatu. Pomieszczenie wypełniał szum sprzętu elektrycznego i panowała atmosfera cichej, wytężonej pracy specjalistów. Fritz i dwóch techników używało suwnicy, żeby powoli opuścić potężny skafander do pozycji poziomej i

umieścić go na ośmiokołowym wózku transportowym. Dla Cardenas wyglądało to jak opuszczanie posągu. Trzeci z techników wpełzł do środka; Cardenas widziała jego rozczochrane włosy barwy piasku w otwartej klapie z tyłu. Z boku, przy stojącej pod ścianą konsoli, Nadia Wunderly śledziła trajektorię pokrytej lodem asteroidy, która ostatni raz zbliżała się do głównego pierścienia przed wpadnięciem na orbitę dookoła Saturna. Berkowitz kręcił się nerwowo między nimi, rejestrując wszystko ręczną kamerą. Gaeta podszedł powoli do konsoli diagnostycznej i zaczął się przyglądać intensywnie płonącym na niej zielonym światełkom. On naprawdę próbuje ode mnie uciec, pomyślała Cardenas. Nie powinnam tu być i go rozpraszać. Powinnam odejść i pozwolić mu skupić się na zadaniu. Ale została, przemykając niepewnie między mężczyznami, którzy wykonywali ostatnie zadania, zanim odtransportowali skafander do śluzy, gdzie miał zostać załadowany na pokład wahadłowca. Ten miał zabrać Manny’ego w pobliże pierścieni. Gaeta patrzył, jak delikatnie opuszczają skafander. Cardenas zrozumiała, że to urządzenie będzie jego domem przez najbliższe dwa dni, że będzie musiał tam żyć, jeść, może umrzeć… Przestań, nakazała sobie. Dość rozczulania się. On ma wystarczająco dużo zmartwień, najmniej pragnie, żebyś się nad nim użalała. Wymagało to od niej wielkiego wysiłku, ale w końcu Cardenas usłyszała swój głos. –Manny, chyba lepiej będzie, jak wrócę do mieszkania. Ja… – zamilkła, dotknęła jego silnego, muskularnego ramienia i pocałowała go lekko w usta. – Do zobaczenia po powrocie. Skinął głową ze śmiertelną powagą. –Za dwa dni. –Powodzenia – rzekła, czując, że nie może oderwać dłoni od jego ramienia. –Nie masz się czym martwić – rzekł. – To będzie jak przechadzka po parku. –Powodzenia – powtórzyła, po czym odwróciła się gwałtownie i ruszyła do drzwi warsztatu. Nic mu nie będzie, powtarzała sobie. Robił już bardziej niebezpieczne rzeczy. Wie, co robi. Fritz nie pozwoliłby mu na zbyteczne ryzyko. A jednak jakiś głos powtarzał jej w głowie: a potem opuści habitat i wróci na Ziemię. Zostawi cię. –A zatem – mówił Wilmot – zgodnie z zasadami organizacji tej społeczności ogłaszam, że nowa konstytucja jest obowiązującym prawem dla tego habitatu. Ponadto ogłaszam Malcolma Eberly’ego, wybranego w demokratycznych wyborach, głosami społeczności, głównym administratorem „Goddarda”. Kilkaset osób rozproszonych po prowizorycznej widowni wstało z krzeseł i zaczęło klaskać. Orkiestra zaczęła grać, Wilmot uściskał niemrawo dłoń Eberly’ego i wymamrotał: –Cóż, gratuluję. Eberly ujął w dłonie krawędź mównicy i rozejrzał się po niezbyt licznej publiczności. W pierwszym rzędzie siedziała Morgenthau, wpatrując się w niego jak nauczycielka szkoły podstawowej, czekająca, by uczeń zaczął recytować mowę, którą kazała mu napisać. Eberly stworzył swoje expose czerpiąc obficie ze słów Churchila, Kennedy’ego, obu Rooseveltów i Szekspira.

Spojrzał na pierwsze linijki, wyświetlone na ekranie mównicy. Potrząsając głową, by było to widoczne dla wszystkich zgromadzonych, podniósł wzrok i rzekł: –To nie jest moment na wyrafinowane przemówienia. Dotarliśmy bezpiecznie do celu. Niech wierzący podziękują Bogu. Wszyscy powinniśmy zrozumieć, że jutro zacznie się prawdziwa praca. Mam zamiar przedłożyć rządowi światowemu wniosek o uznanie nas niepodległym i niezależnym narodem, jak uznano Selene i Ceres. Na chwilę zapadła wypełniona zdumieniem cisza, po czym wszyscy zerwali się na równe nogi i zaczęli klaskać. Wszyscy z wyjątkiem Morgenthau, Kanangi i Vyborga.

START Raoul Tavalera oglądał wejście na orbitę i inaugurację Eberly’ego w swoim mieszkaniu, choć pojawiające się przed nim obrazy rzadko do niego docierały. Myślał o Holly. Wpakowała się w tarapaty i potrzebowała pomocy. Tylko że kiedy tę pomoc zaproponował, odrzuciła ją. Oto historia mojego życia, poskarżył się w duchu. Nikt mnie nie chce. Nikt się mną nie przejmuje. Jestem Panem Nikt. Zdziwił się, jak bardzo go to zabolało. Holly była dla niego dobra od chwili, gdy znalazł się na pokładzie tego habitatu. Przypomniał sobie ich randki. Kolacje w bistrze, a nawet raz w Nemo. Piknik niedaleko przegrody, gdzie powiedziała mu o starym Don Diego. Ona mnie lubi, pomyślał, wiem, że tak jest. To czemu nie chce, żebym z nią był? Dlaczego? Próbował do niej jeszcze raz zadzwonić, ale system łączności powiedział mu, że jej telefon został wyłączony. Wyłączony? Dlaczego? I nagle zrozumiał. Ona znowu ucieka. Próbuje ukryć się przed Kanangą i jego małpami. Dlatego wyłączyła telefon, żeby nie dało się jej namierzyć. Tavalera wstał powoli z krzesła, na którym przesiedział większość dnia. Holly jest w tarapatach i potrzebuje pomocy, bez względu na to, czy tak uważa, czy nie. Mojej pomocy. Muszę ją znaleźć, pomóc jej, niech wie, że nie jest sama. Po raz pierwszy w życiu Raoul Tavalera uznał, że należy działać, bez względu na konsekwencje. Nadszedł czas, żeby przestać być Panem Nikt, powiedział sobie. Muszę znaleźć Holly, zanim zrobią to pawiany Kanangi. Skup się, powiedział sobie Gaeta. Wyrzuć wszystko z umysłu z wyjątkiem zadania, jakie masz wykonać. Zapomnij o Kris, zapomnij o wszystkim, z wyjątkiem celu. Stał przy wewnętrznej klapie śluzy w towarzystwie Fritza, Berkowitza i Timoshenki, który miał pilotować wahadłowiec podczas lotu w pobliże pierścieni. Za nim stali inni technicy i sprawdzali skafander po raz ostatni. Berkowitz rozmieścił mikrokamery na ścianach przedsionka śluzy, w samej śluzie, a nawet przypiął jedną do opaski, która miała poskromić jego starannie ufryzowane i ufarbowane na brązowo włosy. –Jakie to uczucie przygotowywać się do pierwszej podróży przez pierścienie Saturna? – spytał Berkowitz, nieomal tracąc oddech z przejęcia. –Nie teraz, Zeke – odparł Gaeta. – Muszę się skupić na robocie. Fritz wszedł między nich z poważnym wyrazem twarzy. –On nie może teraz udzielać wywiadów. –Dobrze, dobrze – rzekł ugodowym tonem Berkowitz, choć w jego oczach wyraźnie było widać rozczarowanie. – Tylko za rejestrujemy przygotowania w dokumentalnym stylu i dołożymy wywiady później. Gaeta zwrócił się do Timoshenki. –Tam będziemy tylko we dwóch. –Nie ma sprawy – odparł poważnym tonem Timoshenko. – Podrzucam cię do pierścienia B, przelatuję przez szczelinę Cassiniego i zabieram cię z drugiej strony płaszczyzny pierścienia. –Zgadza się – skinął głową Gaeta.

–Skafander jest przygotowany i gotowy do pracy – rzekł jeden z techników. –Jakieś problemy? – spytał Gaeta. –Szczypce na prawym ramieniu były trochę oporne. Parę godzin nam zajęło, żeby je rozmontować i naprawić. –I tak ich nie będziesz potrzebował – wtrącił Fritz. –Działają całkiem dobrze – rzekł technik. – Tylko nie tak lekko. Jeśli dla Fritza jest w porządku, to powinno być dobrze, pomyślał Gaeta. –Sprawdzę to jeszcze – rzekł Fritz. Gaeta uśmiechnął się i pokiwał głową. Spodziewał się tego. Na świecie były trzy standardy akceptowalności: średnie, powyżej średniej i standardy Fritza. Bystre oko i wygórowane wymagania głównego technika już nieraz ocaliły Gaecie życie. Holly naturalnie zgubiła swoich prześladowców w czasie krótszym niż pól godziny. Zanurkowała przez klapę dostępowa, zeszła po drabinie, po czym pobiegła lekkim krokiem niskim tunelem, aż dotarła do wielkiego zaworu rurociągu wodnego. Holly wiedziała, że ten rurociąg jest zapasowy i normalnie jest wykorzystywany tylko wtedy, gdy główny rurociąg jest badany lub naprawiany. Wystukała kod na elektronicznej klawiaturze i wpełzła do ciemnej rury, zamykając bezgłośnie klapę za sobą. W rurze nie dało się stanąć; nie dało się nawet posuwać na kolanach. Holly czołgała się na brzuchu prawie bez wysiłku. Rura wewnątrz była sucha, jej plastikowa wyściółka była gładka i łatwo się po niej ślizgało. Jedynym problemem była ocena odległości w ciemnościach, używała więc małej latarki do sprawdzenia, gdzie są klapy. Holly znała odległości między klapami co do centymetra. Kiedy przepełzła pół kilometra, zatrzymała się i otworzyła jedną z paczek z kanapkami, które zabrała. Żując kanapkę w świetle miniaturowej latarki czuła się prawie jak mysz w norce. Wiedziała, że gdzieś tam są wielkie koty. Ale tu jestem bezpieczna. Chyba że ktoś wpadnie na pomysł puszczenia wody tym właśnie zapasowym rurociągiem. Wtedy utonę. Dwoje odzianych na czarno ochroniarzy przystanęło w tunelu, oglądając rury i przewody. –Znikła – rzekł mężczyzna do trzeciego tropiciela, który miał na sobie szary dres. Był wysoki, smukły, bez grama tłuszczu, jak sportowiec, który codziennie ciężko trenuje. Trzymał w ręce wykrywacz chemiczny, małe szare pudełko, takiego samego koloru, jak dres. –Na pewno szła tędy – rzekł. –Ale gdzie znikła? – spytała kobieta. –To nie wasz problem. Teraz ja ją przejmuję. Możecie wracać i zameldować szefowi. Odchodzili z niechęcią, nie dlatego, żeby wykazywali jakiś szczególny zapał do tej pracy, ale z niechęcią myśleli o zgłoszeniu się do Kanangi z pustymi rękami. –Na pewno nie potrzebujesz pomocy? – upewnił się mężczyzna. Odziany na szaro tropiciel uśmiechnął się i podniósł urządzenie. –To jest najlepsza pomoc.

Gaeta był już kiedyś na pokładzie wahadłowca. Fritz upierał się, żeby kaskader zaznajomił się z pojazdem, który ma go zabrać z habitatu w pobliże pierścieni. Manny doszedł do wniosku, że pojazd nie różni się specjalnie od wielu innych, z którymi miał do czynienia: praktyczny, prosty, zbudowany raczej z myślą o funkcjonalności niż wygodzie. W kokpicie były dwa fotele, wtłoczone pomiędzy wszystkie przyrządy sterujące. Za nimi była „strefa wygód” wielkości szafy: toaleta, z której można było korzystać w nieważkości, wbudowana w grodź obok zamrażarki zjedzeniem i kuchenki mikrofalowej. Była tam też umywalka. Do przeciwnej grodzi przypięto dwa siatkowe śpiwory. W ładowni było powietrze, więc Gaeta poszedł sprawdzić skafander jeszcze raz, gdy Timoshenko wykonywał testy układów statku. Skafander stał w ładowni, tak wysoki, że góra hełmu prawie dotykała sufitu. Gaeta zajrzał pod puste szkiełko hełmu. Niektórzy ludzie dostawali dreszczy, jak widzieli skafander po raz pierwszy. Gaeta zawsze miał wrażenie, jakby spotkał swoją drugą połowę. Każde z nich samo znaczyło bez drugiego tak niewiele: skafander był zaledwie pustą skorupą, człowiek – bezradnym słabeuszem. Ale razem – ach, razem dokonywaliśmy wielkich rzeczy, prawda? Gaeta wyciągnął rękę i poklepał rękaw skafandra. Niektóre wgniecenia powstałe podczas testu nie zostały wyklepane. Potrząsnął głową i pomyślał, że powinien porozmawiać o tym z Fritzem. Powinni cię traktować lepiej, powiedział Fritz do skafandra. –Start za pięć minut – z otwartej klapy kokpitu dobiegł głos Timoshenki. – Przypnij się. Gaeta skinął głową. Rzucił jeszcze okiem na skafander, obrócił się i wrócił do kokpitu, by rozpocząć podróż w stronę pierścieni Saturna. Kris Cardenas próbowała znaleźć sobie jakieś zajęcie podczas ostatnich godzin przed startem Gaety. Eberly zniósł zakaz korzystania przez nią z laboratorium, więc poszła tam, gdzie czekała na nią prawdziwa praca. To było lepsze niż siedzenie w mieszkaniu i powstrzymywanie łez jak jakaś nieszczęsna niewiasta; przecież powinna dzielnie stać przy swoim mężczyźnie, który rusza do bitwy. Rozzłościła się, że Tavalery nie ma w pracy, ale szybko przypomniała sobie: pewnie po prostu nie wie, że laboratorium jest znów otwarte. Próbowała do niego dzwonić, ale system łączności nie mógł go znaleźć, a komunikator był wyłączony. To do niego niepodobne, pomyślała. Zawsze był taki solidny. Próbowała zająć się projektowaniem nanobotów dla ładownika, ale w końcu zrezygnowała i włączyła serwis informacyjny. –A oto i wahadłowiec – rozległ się głos Zeke’a Berkowitza, balansujący na krawędzi między autorytatywną pewnością siebie a pełnym ekscytacji entuzjazmem. – Dokładnie za piętnaście sekund wystartuje z habitatu i rozpocznie podróż, która zaprowadzi Manuela Gaetę na pierścienie Saturna. Cardenas zobaczyła widok z zewnętrznego pancerza habitatu. Wiedziała, że relacja Berkowitza trafia do wszystkich sieci na Ziemi. Słyszała, jak głos komputera odlicza ostatnie sekundy. –Trzy… dwa… jeden… start. Wahadłowiec oderwał się od potężnej, zakrzywionej powierzchni habitatu. Wyglądał jak metaliczna pchła zeskakująca ze słonia. Wznosił się na tle mieniącej się wieloma barwami powierzchni Saturna, obrócił powoli, a następnie zaczął znikać. –Manuel Gaeta jest już w drodze – ogłosił z dumą Berkowitz. – Pierwszy człowiek, który chce przejść przez tajemniczy i fascynujący pierścień Saturna. –Żegnaj, Manny – szepnęła Cardenas, przekonana, że już nigdy go nie zobaczy.

PRZEZ PIERŚCIENIE Choć wiedziała, że zapasowy rurociąg jest całkowicie bezpieczny, Holly zaczęła się nieco denerwować przebywając w nim. Wyobrażała sobie, że jakiś inżynier konserwacji przypadkowo przełącza główny strumień wody z podstawowego rurociągu do zapasowego. Choć to tylko rutynowa operacja, kaskada spienionej wody popędziłaby rurą, zalewając ją, porywając z prądem, topiąc w pędzącej, niepokonanej masie. Idiotka, warknęła na siebie w duchu. Straszysz sama siebie jak jakiś dzieciak bojący się potworów siedzących pod łóżkiem. A jednak pełznąc zupełnie suchą rurą nadsłuchiwała złowieszczego odgłosu pędzącej wody, dotykała rury opuszkami palców, by poczuć najlżejszą wibrację. Okazało się poza tym, że rura nie była całkowicie sucha: tu i ówdzie trafiały się małe kałuże wody, a czasem nawet całkiem spore, co stanowiło widoczny dowód, że jeszcze niedawno płynęła tędy woda. Pomyślała, że przeczołga się rurociągiem do miejsca, gdzie rura zakręca w kształcie litery U, blisko przegrody. A może nie aż tak daleko. Dobrze było wyjść i rozprostować kości, móc znowu stanąć na nogach. Pełzła więc dalej, cały czas bojąc się utonięcia. Tropiciel dotarł błyskawicznie do klapy, gdzie znikła Holly. Elektroniczny wykrywacz bez problemu wytropił ścieżkę zapachu. Mój wierny pies myśliwski, pomyślał z krzywym uśmiechem. Teraz musiał podjąć decyzję. Czy powinienem wejść do rury i podążać za nią, czy też zostać na zewnątrz? Uznał, że lepiej tam nie wchodzić. Szybciej przemieszczał się biegnąc, czy nawet idąc, niż pełzając w ciemnej rurze. Tylko w jakim kierunku należy się udać? Pomyślał, że dziewczyna oddala się od wioski, idzie w stronę przegrody. Pójdę w tym kierunku. Szanse, że zawróci do wioski, są niewielkie. Zadzwonił do Kanangi i opisał mu sytuację, radząc, by wysłał i postawił kilka osób na straży przy klapach w pobliżu wioski. –Mam lepszy pomysł – oznajmił Kananga. – Wydam konserwacji polecenie skierowania wody tym rurociągiem i po prostu ją stamtąd wypłuczemy. Tavalera pojechał na skuterze w stronę przegrody, ścieżką wijącą się wśród sadów i pól. Zostawił skuter na końcu ścieżki, po czym ruszył pieszym szlakiem, który prowadził przez las do przegrody. Widział, że idzie pod górę, a jednak miał wrażenie, że schodzi w dół; grawitacja malała wyraźnie z każdym krokiem. W końcu dotarł do miejsca w lesie, gdzie on i Holly kiedyś zrobili sobie piknik. Holly, nie mogę cię szukać po całym habitacie, pomyślał, musisz przyjść do mnie. Tavalera usiadł i czekał na nią. To było jedyne, co przyszło mu do głowy. Gaeta poczuł ten sam dreszcz podniecenia, który towarzyszył mu zawsze, gdy był zamknięty wewnątrz skafandra, przy uruchomionych wszystkich układach. I nie było to tylko podniecenie. Czuł moc. W skafandrze miał siłę półboga. Skafander chronił go przez najgorszymi rzeczami, jakie miał mu do zaoferowania kosmos. Czuł się prawie nietykalny i niezwyciężony. Myśl tak dalej, chłopie, a marnie skończysz, ostrzegł siebie w duchu. Weź głęboki oddech i bierz się do roboty. I pamiętaj, że tam jest piekielnie niebezpiecznie. A i tak czuł się jak Superman. –Zbliżamy się do punktu kontaktu – w słuchawkach rozległ się zachrypnięty głos Timoshenki. Gaeta skinął głową. –Skafander jest szczelny. Otwórz klapę ładowni.

–Otwieram klapę. Gaeta przeżywał to już wiele razy. Zawsze odczuwał dreszcz, gdy klapa stawała otworem, a on patrzył na kosmos, bezkresną czarną pustkę i niezliczone, błyszczące gwiazdy. Tym razem jednak było to coś innego. Kiedy Timoshenko otworzył klapę, ładownia została zalana falą światła, nieprawdopodobnie jaskrawym blaskiem. Gaeta spojrzał i zobaczył bezkresne pole oślepiającej, jaskrawej bieli, na tyle, na ile był w stanie coś zobaczyć, dostrzegał tylko mieniący się blask. Przypominało to gigantyczny lodowiec, pole połyskującego śniegu, które nie miało końca. Nie, pomyślał. To wygląda, jakby cały świat był zrobiony z diamentów, błyszczących, mieniących się diamentów. One nie są po prostu białe, one błyszczą i lśnią jak diamenty, setki milionów miliardów jaskrawych, pięknych klejnotów, od jednego końca kosmosu do drugiego. Głos uwiązł mu w gardle. –Jezu Chryste – wymamrotał. –Co się dzieje? – spytał Timoshenko. –Wychodzę – odparł Gaeta. –Program trajektorii działa? Gaeta uruchomił głosem program trajektorii. Na szybce hełmu pojawiły się kolorowe krzywe. –Działa. –Gotów do kontaktu za osiem sekund. Siedem… Gaeta zmusił się do skoncentrowania na zadaniu, jakie miał wykonać. Nie mógł oderwać oczu od bezkresnego pola klejnotów, jakie się przed nim rozciągało. To tylko płatki lodu, powiedział sobie. Grudki pyłu pokryte lodem. Taaa, odezwał się głos w jego głowie. A brylanty to tylko węgiel. A „Mona Liza” to parę kleksów farby na desce. –…jeden, zero. Start – oznajmił Timoshenko. Główny komputer skafandra uruchomił silniki w plecaku i Gaeta został delikatnie wypchnięty z ładowni. Teraz patrzył na bezkresne pole rozjarzonych klejnotów i zaczął lecieć w ich stronę. Jakie to cholernie piękne, pomyślał. Jak nieprawdopodobnie, cholernie piękne. –Powiedz coś! – w słuchawkach rozległ się głos Berkowitza, z habitatu. – Musimy zarejestrować jakieś twoje słowa dla potomności. Gaeta oblizał usta. –To jest… absolutnie, nieprawdopodobnie piękny widok. Tego… nie da się opisać. Słowa nie wystarczą. Przez kilka minut Gaeta dryfował nad płaszczyzną pierścienia, pozwalając, by komputer prowadził go po zaprogramowanej wcześniej trajektorii. Wiedział, że zamontowane na hełmie kamery wszystko rejestrują, więc nie miał za wiele do zrobienia. Patrzył, oszołomiony pięknem, które go otaczało. –To widok jak z bajki – rzekł w końcu, ledwie świadom tego, że mówi głośno. – Pole brylantów. Cały świat brylantów, rozpostarty przede mną. Czuję się jak Sindbad Żeglarz, Marco Polo i Ali Baba w jednym.

–To wspaniale – oświadczył Berkowitz. – Cudownie. –Trafiły cię jakieś cząstki? – spytał Fritz. –Nie, czujniki niczego nie wykryły – odparł Gaeta. – Jestem nadal za wysoko nad pierścieniem. Dobry stary Fritz, pomyślał, próbuje przywrócić mnie do rzeczywistości. Jeszcze jedno lekkie szarpnięcie silników i Gaeta znalazł się bliżej pierścienia. Za kilka minut zacznie przelatywać przez niego. To będzie ten niebezpieczny element, obijanie się o wszystkie cząstki i odłamki, krążące wokół planety na swoich orbitach. Teraz dostrzegł, że pierścień wcale nie jest jednolity. Widać było wyraźnie, że składa się z oddzielnych, poszczególnych pierścieni, splatających się i rozplatających na jego oczach. Przez pierścień zobaczył gwiazdy i potężną krzywiznę Saturna z pasmami kolorowych chmur. –Wygląda na to, że na południu szaleje cyklon – zameldował. –Nieważne – rzekł Fritz. – Pilnuj pierścieni. –Tak, szefie. –A szprychy? – głos Wunderly aż drżał z podniecenia. – Widzę je w obrazie z kamery. Jedna właśnie zbliża się do ciebie. Gaeta zauważył, że w pierścieniu pojawiają się ciemniejsze plamy, które przemieszczają się jak fale wytwarzane przez kibiców na stadionach. –Tak, zbliża się do mnie – przytaknął. Przyjrzał się dokładniej i dostrzegł, że przypomina to chmurę ciemniejszych cząstek pyłu podnoszących się powyżej płaszczyzny pierścienia i przemieszczających się ponad jaśniejszymi częściami głównej płaszczyzny pierścienia. Zbliżało się ze znaczną prędkością. –Zanurkuję i przyjrzę się z bliska – rzekł. –Poczekaj. My to najpierw obejrzymy – ostrzegł go Fritz. –Minie mnie i nic nie zobaczę. –Będą inne. Gaeta nie chciał czekać, aż nadleci następna szprycha. Wysunął prawie ramię z rękawa skafandra i wystukał polecenie manewru dla programu nawigacyjnego. –Jazda – rzekł, gdy skafander przechylił się i zanurkował w nadlatującej chmurze. Fritz mruknął coś po niemiecku. –To pył – oznajmił Gaeta. – Jest szary, wygląda, jakby to były cząstki nie pokryte lodem. –Popraw wektor zbliżania się – warknął Fritz. – Nie leć prosto na chmurę. –Tylko przelecę nad nią – rzekł Gaeta, który zaczął dobrze się bawić. – Nie wygląda na gęstą na tyle, żeby sprawiała jakieś problemy. Widzę przez nią na wylot. –Widzę cię – rzekła Wunderly, po czym jej głos utonął w morzu trzasków.

–Powtórz – rzekł Gaeta. – Są jakieś zakłócenia. Żadnej odpowiedzi, tylko szumy. Lecąc nad pierścieniem Gaeta ledwo zahaczył o chmurę. Uruchomił test systemu i wszystkie kontrolki na wyświetlaczu skafandra zapaliły się na zielono, także ta od radia. Interferencja zewnętrzna, pomyślał. W chmurze pyłu jest coś, co zakłóca działanie radia. Chmura minęła go, pędząc o wiele szybciej niż on. –…poza skalą! – krzyczała podekscytowana Wunderly. – To dowód na tezę, że szprychy są powiązane jakimiś interakcjami magnetycznymi! –Znów was słyszę – rzekł Gaeta. – Coś, co zakłócało radio, już sobie poszło. –To szprychy! – rzekła Wunderly. – Ich ruch powoduje pola elektromagnetyczne! –Które zakłócają radio – dodał spokojnie Fritz. –Nie uszkodziły niczego w skafandrze – rzekł Gaeta. –Skafander jest solidnie ekranowany – przypomniał Fritz. –Tak – Gaeta spostrzegł, że zbliża się do płaszczyzny pierścienia dość szybko. To przypominało nurkowanie w polu diamentów, pomyślał chichocząc. –Co cię tak rozbawiło? – dopytywał się Fritz. –Myślałem, że fajnie byłoby zaczerpnąć wielkie wiadro diamentów i przywieźć wam. –To nie są diamenty. To są cząstki pyłu pokryte lodem. –Ale te w szprychach nie były pokryte lodem. –To jest tajemnica dla doktor Wunderly. A ty masz dopasować wektor prędkości, żeby zrównać się z pierścieniem. Wtedy uderzenie i tarcie będą jak najmniejsze. Gaeta wiedział, że to wszystko zrobi automatyczny program nawigacyjny, ale porównał prędkość zbliżania się z prędkością cząsteczek pierścienia i doszedł do wniosku, że może odrobinę zwolnić. Dzięki temu będę mógł spędzić więcej czasu w samym pierścieniu, pomyślał. Dobrze. I wtedy zobaczył wielki kawał lodu, toczący się wolno przez pierścień, błyszczący jaskrawo. –Hej, widzicie tego? Jest wielki jak dom. –Trzymaj się od niego z daleka – polecił Fritz. –Możesz podejść na tyle blisko, żebyśmy go dokładnie zmierzyli? – poprosiła Wunderly. Gaeta znów się roześmiał. –Jasne. Trzymaj się z daleka i podejdź bliżej. Nie ma sprawy, kochani.

SCHWYTANI Prawa ręka Holly pełznącej rurociągiem od wielu godzin, natrafiła na małą, płytką kałużę, i w tej samej sekundzie jej lewa dłoń poczuła wibrację lekko zakrzywionej powierzchni wewnętrznej rury. Zastygła w bezruchu na sekundę, nadsłuchując odgłosu wody, po czym uznała, że kiedy go usłyszy, będzie już za późno. Minęła klapę jakieś pięć minut wcześniej. To oznaczało, że do następnej dotrze za kolejne pięć. Z której strony płynie woda? Nieważne, odpowiedziała sobie. Trzeba się stąd wynosić. I to szybko. Ruszyła szybciej, czując się jak mysz w norce, pełzając tak szybko, jak tylko mogły nieść ją ręce i nogi. Usłyszała bulgotanie gdzieś za sobą, pomyślała, że to może wyobraźnia płata jej takie figle, po czym poczuła nie dające się z niczym pomylić łomotanie wody pędzącej rurą. Zanim dotarła do klapy, usłyszała grzmot pędzącej w jej stronę wody. Drżącymi rękami otworzyła klapę, wypełzła z niej i zatrzasnęła ją. Woda przetoczyła się z szumem, a trochę nawet wydostało się przez klapę, zanim zdążyła ją domknąć. Niewiele brakowało! Holly poczuła, że miękną jej nogi. Osunęła się na metalową podłogę tunelu i usiadła w kałuży obok klapy. Wiedzą, że byłam w tej rurze! Wiedzą i próbowali mnie utopić. Tropiciel pędził tunelem, biegnąc wzdłuż rury. Słyszał pędzącą rurociągiem wodę, ale jako człowiek ostrożny wolał popędzić tunelem w nadziei, że jego zwierzyna wydostanie się na czas. Nie wolno ryzykować, ofiara nie może umknąć. Był Etiopczykiem, który kiedyś marzył o zdobyciu złotego medalu na olimpiadzie w biegach długodystansowych, ale Igrzyska Olimpijskie zawieszono na czas nieokreślony. Utrzymywał siebie, rodziców i młodsze rodzeństwo ze skromnej pensji policjanta. Niestety, jego stanowisko i pensję zaoferowano krewniakowi polityka ze stolicy. Gdy głód zajrzał mu w oczy, przyjął stanowisko w lecącym na Saturna habitacie, pod warunkiem, że jego pensja będzie co miesiąc przesyłana do rodziców. Na pokładzie habitatu zaprzyjaźnił się z pułkownikiem Kanangą i otrzymał stanowisko w dziale ochrony. Tropienie Holly było pierwszym ważnym zadaniem otrzymanym od pułkownika po wielu miesiącach rutynowych patroli w habitacie, gdzie nie było prawdziwych przestępców, tylko zepsute, rozpuszczone dzieci bogaczy, zachowujące się jak smarkacze, które nigdy nie dorosły. Nie chciał zawieść. Chciał zrobić pułkownikowi Kanandze przyjemność. –Trafiają we mnie – oświadczył Gaeta. Nadal znajdował się na znacznej wysokości nad pierścieniem, ale cząstki pyłu już zaczęły uderzać w jego skafander, a przynajmniej tak twierdziły czujniki zewnętrznego pancerza. Nie ma problemu, powiedział sobie Gaeta. Jeszcze nie. Za parę minut będzie gorzej. Trudno było oszacować odległość. Patrzył na oszałamiające pole oślepiającego, białego światła, jak z balonu unoszącego się nad potężnym lodowcem. Pierścień nie był ciągłą płaszczyzną; składał się z milionów milionów cząstek, jakby zebrały się tu wszystkie błyszczące kulki z całego wszechświata. Przeleciała lodowa kula rozmiarów domu, obracając się, uderzając w mniejsze cząstki, które krążyły dookoła niej. –Twój wektor prędkości jest prawidłowy – zapewnił go spokojnym i pewnym głosem Fritz. – Uderzenia powinny mieć minimalną energię. –Tak – przytaknął Gaeta, dryfując bliżej nieprzebranego morza błyszczących cząstek. – Jeszcze nic nie

czuję. Dostajemy dane na temat przybliżonego rozmiaru cząstek – rzekła Wunderly. – Wygląda na to, że nie ma nic większego od pięciu milimetrów. – Wyglądało na to, że jest rozczarowana. –Chciałabyś, żebym oberwał czymś większym? –Trzymaj się zaplanowanej trajektorii – rzekł sztywno Fritz. –Żadnych przygód. Gaeta zaśmiał się. Żadnych przygód. To co to w takim razie jest? Znów włączyła się Wunderly. –Nowy księżyc osiągnął stałą orbitę. –Nie widzę go stąd. –Nie, jest po drugiej stronie Saturna. Dostaję obraz z minisatelity na orbicie biegunowej. Cząsteczki stały się teraz wyraźnie gęstsze. Gaeta miał wrażenie, jakby powoli zatapiał się w zamieci: wirujące płatki śniegu lśniły wszędzie dookoła niego, tańczyły na niewidzialnym wietrze. Najwyraźniej odsuwały się od niego, robiąc mu miejsce w środku. –Wiem, że to szalone – rzekł – ale te płatki odsuwają się i robią mi miejsce. Wyczul, że Fritz potrząsa głową. –To tylko ty tak to widzisz. Poruszają się dookoła Saturna na swoich orbitach, dokładnie jak ty. –Może, ale mógłbym przysiąc, że trzymają się w pewnej odległości ode mnie. –Możesz kilka złapać? – spytała Wunderly. Gaeta postukał w klawiaturę, po czym znów wsunął ramiona w rękawy skafandra. –Otworzyłem pojemnik na próbki, ale nie widzę, żeby jakieś wpadały. Usłyszał suchy rechot Fritza. –Unikają cię? Może nie podoba im się twój zapach. –Nie wiem, co one sobie myślą, chłopie. To wygląda, jakby… –Gaeta zamilkł, gdy na wewnętrznej powierzchni szybki hełmu zapaliło się nagle ostrzegawcze czerwone światełko. Przez jego nerwy przebiegł ostrzegawczy impuls. –Czerwone światełko – rzekł. –Awaria czujników – rzekł Fritz napiętym, szorstkim głosem. – To nie jest bezpośredni problem. Przeglądając szybko wyświetlacz w hełmie Gaeta dostrzegł, że cztery z czujników powłoki skafandra przestały działać. Dwa na plecaku i dwa na lewej nodze. Wiedział, że obejrzenie nóg ze środka skafandra jest niemożliwe, ale i tak spróbował. Zobaczył tylko czubki swoich butów. Wyglądały, jakby były pokryte lodem. Uniósł ręce i zobaczył, że też są pokryte cienką warstwą lodu. Gdy się im przyglądał, dostrzegł, że lód

przemieszcza się wzdłuż ramienia. –Hej! Oblepia mnie. Pokrywam się warstewką lodu. –Nic takiego nie powinno mieć miejsca – rzekła Wunderly, nieomal rozdrażniona. –Mam gdzieś to, jak być powinno. Te małe cabróns mnie oblepiają! Na szybce skafandra rozbłysły kolejne czerwone światełka. Czujniki zewnętrznej powłoki skafandra wyłączały się jeden po drugim. Pokryte lodem. –Możesz poruszyć rękami i nogami? – spytał Fritz. Gaeta spróbował. –Tak. Stawy chodzą trochę ciężko, ale nadal… o rany. – Kilka cząstek przykleiło się do jego hełmu. –Co się dzieje? –Są na szybce hełmu – rzekł Gaeta. Patrzył na nie, bardziej zafascynowany niż przerażony. Te małe fregados pełzną po moim hełmie, pomyślał. –Poruszają się – zameldował. – Chodzą po mojej szybce hełmu! –One nie mogą chodzić – rzekła Wunderly. –Im to powiedz! – warknął Gaeta. – Oblepiają szybkę hełmu. Zaraz pokryją mnie lodem! –To niemożliwe. –Taa, jasne. Bez względu na to, czym były, małe cząstki pełzały po szybce hełmu. Widział je. Nadlatywały następne i oklejały go coraz bardziej. Po kilku minutach Gaeta przestał cokolwiek widzieć. Jego skafander był całkowicie pokryty lodem.

WIĘŹNIOWIE Wunderly siedziała w swoim miniaturowym biurze, z parą monitorów na biurku, próbując oglądać na jednym Gaetę, a na drugim nowy księżyc, który właśnie dołączył do pierścienia. Odebrała dane od Gaety i jego pełen podniecenia raport mówiący o tym, że cząsteczki lodu oblepiają mu skafander. One nie mogą się poruszać, powtarzała sobie. Nie są żywe, nie są ożywione. To są tylko cząstki pyłu pokryte lodem. Ale dlaczego oblepiają skafander Manny’ego? Przyciąganie elektromagnetyczne? Różnica temperatur? Przychodziły jej do głowy różne wyjaśnienia, coraz bardziej fantastyczne. Z roztargnieniem przełączyła się na czujnik spektrograficzny z minisatelity, który obserwował nowo przybyły księżyc po drugiej stronie pierścienia. Wunderly zmarszczyła brwi, patrząc na obraz. Wyglądał jakoś dziwnie. Wywołała wcześniejsze dane spektrograficzne. Księżyc zdecydowanie składał się z lodu, ale miał jakąś węglową otoczkę, jakby z sadzy. Tymczasem spektrogram wykonany w czasie rzeczywistym pokazywał o wiele mniej węgla: praktycznie wyłącznie lód. Gdzie się podział węgiel? Zaintrygowana, przełączyła się z powrotem na obraz z mini satelity, po czym opadła na krzesło, dysząc. Księżyc znajdował się w środku czegoś, co wyglądało na wir wodny. Burza płatków wodnych wirowała wokół księżyca, jak rodzina witająca nowo przybyłego członka. –Boże wszechmogący, one są żywe! – krzyknęła Wunderly, podskakując. – One żyją! Gaeta już dawno temu nauczył się, że najgorszym wrogiem jest panika. Choć szybkę hełmu miał tak zaklejoną płatkami, że nie widział nic, zachował spokój i sprawdzał systemy skafandra. Systemy podtrzymywania życia w porządku, zasilanie w porządku, łączność – zielone światło, napęd – w stanie gotowości. Nie ma potrzeby wciskania czerwonego guzika. –Spróbuj zetrzeć lód z szybki – poradził Fritz – spokojnie, metodycznie. Gaeta wiedział, że Fritz będzie mu podsuwał kolejne rozwiązania, dopóki nie skończy żywota jako płonąca w atmosferze kula. –Już to robiłem – rzekł podnosząc lewą rękę, by znów prze trzeć szybkę. Ramię poruszało się jeszcze gorzej niż przed chwilą. – Od razu wracają. Wypowiadając te słowa, Gaeta potarł szczypcami lewego ramienia po szybce. Zdrapał trochę lodu i zobaczył, że w jego stronę pędzi coraz więcej cząsteczek. Po kilku sekundach szybka była znów nimi pokryta. –Kiepska zabawa – rzekł. – Roją się i osiadają na wszystkim. Jakby były żywe. Widzę, jak pełzają po szybce hełmu. –Bo one są żywe! – krzyknęła Wunderly, drżącym z podniecenia głosem. – Nabierz ich trochę do pojemnika na próbki! Gaeta sapnął. –A może to one właśnie nabierają mnie do swojego pojemnika na próbki? Zastanawiał się, przy jakiej grubości warstwy lodu anteny przestaną pracować i straci łączność. Owijają mnie do zamrażarki jak świątecznego indyka, pomyślał, a ona martwi się o próbki do zbadania. Sprawdził temperaturę wewnątrz skafandra. Odczyt był normalny, choć Gaeta miał wrażenie, że jest chłodniej niż

zwykle. To tylko wyobraźnia, powiedział sobie. Tak, jasne. Wywołał Fritza. –Chyba powinienem odpalić dysze i wynosić się stąd. –Jeszcze nie! – błagała Wunderly. – Najpierw spróbuj zebrać próbki! –Funkcje skafandra działają bez zarzutu – oznajmił Fritz tonem chłodnym jak lód. –Jeszcze nie – przytaknął Gaeta. – Ale co chingado dobrego przyjdzie z tego, że będę tu siedział ślepy jak kret i oblepiony lodem? –Możesz przynajmniej poczekać – poprosiła Wunderly – aż satelita przemieści się na twoją stronę planety, żebym zobaczyła odczyty spektrograficzne pokrywającego cię lodu. –Ile to potrwa? – spytał Fritz. Chwila ciszy. –Jedenaście godzin i dwadzieścia siedem minut – poinformowała znacznie ciszej Wunderly. –W skafandrze można odbywać czterdziestoośmiogodzinne wycieczki – rzekł Fritz. – Ale jeśli lód będzie się nadal zbierał, mogą być problemy z łącznością i napędem. Zanim Wunderly zdołała odpowiedzieć, Gaeta rzekł: –Na razie wszystko gra, Fritz. Poczekajmy jeszcze trochę. –To coś naprawdę niesamowitego, proszę państwa – odezwał się Berkowitz – ale kamery naszego skafandra są oblepione lodem. Dostajemy teraz wyłącznie relację głosową. Gdybyśmy dostali obraz z minisatelity, byłoby cudownie. Gaeta skinął głową w skafandrze i pomyślał sardonicznie: jeśli się zabiję, dopiero skoczy oglądalność. Drżąc po tym, jak ledwo udało jej się uniknąć utonięcia, roztrzęsiona jeszcze bardziej dlatego, że ludzie Kanangi węszą gdzieś w pobliżu, Holly szła najszybciej, jak się dało, do końca tunelu, wspięła się po metalowej drabince, która prowadziła na powierzchnię, i otworzyła klapę udającą mały kamień. Była już przy przegrodzie; zatrzymała się na chwilę i wzięła głęboki oddech. Powietrze było świeże i słodkie. Przed jej oczami rozpościerał się cały habitat, zielony, szeroki i otwarty. Podciągnęła się do góry, zatrzasnęła klapę z plastikowym kamieniem i ruszyła po sprężystej zielonej trawie w stronę zagajnika młodych wiązów i klonów, które rozrastały się w stronę linii środkowej. Zbliżając się do zagajnika zobaczyła, że ktoś tam jest. Ktoś leżał na mchu między drzewami. Holly zastygła, czując się jak sarna, która właśnie dostrzegła górskiego lwa. Mężczyzna – pomyślała. Wyglądał na pogrążonego we śnie, nieprzytomnego lub nawet martwego. Nie miał też na sobie czarnego munduru działu ochrony, ale beżowy kombinezon. Holly podeszła ostrożnie na tyle blisko, żeby spojrzeć na jego twarz. To Raoul! Co on tu robi? Przyszła jej do głowy myśl, która sprawiła, że Holly zatrzymała się w pół kroku. Czy on pracuje dla Kanangi? Czy należy do grupy, która mnie szuka? Wtedy zauważyła, że stoi na otwartej przestrzeni, doskonale widoczna w promieniu kilometra. Raoul nie może pracować dla Kanangi. To przyjaciel.

Podeszła do niego, czując się nieco bezpieczniej w cieniu drzew. Tavalera poruszył się, gdy podeszła, zamrugał, po czym usiadł tak gwałtownie, że aż wystraszył Holly. Zamrugał ponownie, przetarł oczy. –Holly? To ty, czy sen? Uśmiechnęła się ciepło. –To ja. Raoul. Co ty robisz w takim miejscu? –Szukam cię – odparł wstając. – Chyba zasnąłem. Niezły ze mnie poszukiwacz, co? – Uśmiechnął się wstydliwie. –Nie powinieneś pakować się w kłopoty, Raoul. Ludzie Kanangi szukają mnie. Próbowałam im uciec. Tavalera wziął głęboki oddech. –Wiem. Przyszedłem ci pomóc. Holly pomyślała, że skoro Raoul wiedział o niej tyle, że wpadł na pomysł czekania przy przegrodzie, ludzie Kanangi także musieli zgłębić jej nawyki. –Musimy się gdzieś schować – rzekła. – Gdzieś, gdzie będziemy bezpieczni. –Za późno – odezwał się jakiś głos. Odwrócili się i dostrzegli wysokiego, smukłego mężczyznę, o skórze barwy gładkiej, ciemnej czekolady. W ręce miał mały elektroniczny wykrywacz. –Pułkownik Kananga chce się z panią widzieć, panno Lane – rzekł cichym głosem, w którym nie było groźby. Aleja nie chcę się widzieć z pułkownikiem – odparła Hol – To przykre. Obawiam się jednak, że muszę nalegać, by pani poszła ze mną. Tavalera stanął przed Holly. –Holly, uciekaj. Ja go zatrzymam. Czarny mężczyzna uśmiechnął się. Zza drzew wyłoniło się i zaczęło się do nich zbliżać trzech mężczyzn odzianych na czarno. –Przemoc jest zbędna. I nie ma pani dokąd uciec – rzekł.

MIESZKAŃCY PIERŚCIENIA Wunderly z trudem powstrzymywała podniecenie. Podskakiwała w swoim małym fotelu, obserwując cząsteczki wirujące wokół nowego księżyca. To dla nich jedzenie, pomyślała obserwując obraz w podczerwieni, by po chwili przełączyć się na obraz spektrograficzny. Żałowała, że w minisatelicie nie było miejsca na czujniki ultrafioletu i promieniowania gamma. Przydałaby się też sonda z aktywnym laserem, pomyślała, ale zaraz się zreflektowała: to może zabić cząsteczki. Cząsteczki? To żywe istoty, lodowe stworzenia, żyjące w temperaturze poniżej minus dwieście stopni Celsjusza. Ekstremofile, które żyją w bardzo zimnym środowisku. Tajemnica pierścieni Saturna rozwiązana, pomyślała. Pierścienie nie są tylko biernym zbiorowiskiem lodowych płatków. Składają się z żywych istot! Istoty te łapią wszystko, co znajdzie się w ich pobliżu i rozdzierają to na kawałki. Asteroidy, małe kawałki lodu, to wszystko stanowi dla nich pożywienie. Właśnie tak Saturn utrzymuje swój system pierścieni: one żyją! Zobaczymy, pomyślała. Saturn ma czterdzieści dwa znane nam księżyce. Od czasu do czasu jakiś kawałek lodu z Pasa Kuipera zawędruje do systemu pierścieni i zostanie pożarty przez te stworzenia. Pierścienie cały czas tracą cząstki, zasysane przez chmury planety. Pierścienie jednak wciąż się odnawiają, pożerając przylatujące księżyce, które wpadną w ich objęcia. Nagle odwróciła wzrok od ekranu. Manny! Będą próbowały pożreć jego skafander. Zabiją go! –Manny! – wrzasnęła do mikrofonu. – Uciekaj stamtąd! Szybko, zanim pożrą ci skafander! –Nie wiem, czy nas słyszy – rzekł beznamiętnym tonem Fritz. – Nie odezwał się od ponad pół godziny. Pewnie lód osiadł mu na antenach. Holly patrzyła, jak trzy odziane na czarno postacie zbliżają się do trawiastego wzniesienia w zagajniku, gdzie stała z Tavalerą i etiopskim tropicielem. Mężczyzna rozmawiał przez komunikator, kiwając głową odruchowo, gdy wysłuchiwał poleceń. W końcu odezwał się do nich. –Pułkownik Kananga jest w drodze. Chce się z wami widzieć przy centralnej śluzie, koło przegrody. Tavalera nagle rzucił się na tropiciela i przytrzymał go, wrzeszcząc dziko: –Uciekaj, Holly, uciekaj! Dwaj mężczyźni opadli na ziemię w plątaninie rąk i nóg. Holly zawahała się przez sekundę, wystarczająco długo, żeby dostrzec, że Raouł nie umie się bić. Etiopczyk szybko otrząsnął się z zaskoczenia i zrzucił Tavalerę z pleców, po czym stanął niepewnie na nogach. Zanim zdołał cokolwiek zrobić, Holly kopnęła go w żebra i posłała go na ziemię. Tavalera wstał i chwycił jej rękę. Wtedy strzał z lasera trafił go w nogę. Tavalera padł na ziemię trzymając się za nogę obiema rękami i krzycząc: –Do diabła! To ta sama cholerna noga! Holly zastygła w bezruchu. Noga Raoula nie krwawiła bardzo, ale w połowie uda widniała dymiąca czarna dziurka. Etiopczyk wstał powoli, a pozostała trójka ochroniarzy biegła po trawie w ich stronę. –Skąd oni mają broń w habitacie? – spytała Holly, opadając na kolana przy wijącym się i klnącym

Tavalerze. –Narzędzia tnące – mruknął z grymasem Tavalera. – Pewnie przerobili narzędzia laserowe na broń ręczną. Szef nadchodzącej grupy ocenił sytuację. –Dobra robota – zwrócił się do Etiopczyka. Machnął na pozostałych podwładnych i rzekł: –Postawcie go i zabierzcie. Chwycili Tavalerę, niezbyt delikatnie. –Dalej – rzekł do Holly. – Pułkownik Kananga czeka przy centralnej śluzie. Jedyną rzeczą, która naprawdę martwiła Gaetę, była przerwa w komunikacji z Fritzem. Skafander trzymał się wspaniale, choć temperatura wewnątrz spadła prawie o trzy stopnie. Dryfując owinięty w lód, kriogenicznie zmumifikowany, Gaeta rozmyślał o różnych możliwościach. Wunderly uważa, że cząsteczki lodu są żywe. Może i ma rację. Wyglądały jak żywe, kiedy pełzły po mojej szybce. A może próbują mnie zjeść… mnie albo skafander. Czy potrafią jeść cermet albo organometale? Jezu, mam nadzieję, że nie! Czekać jeszcze jedenaście godzin, żeby zobaczyli mnie z satelity? Do tego czasu mogę już umrzeć. Ale jeśli teraz się wycofam, nie będzie nic do pokazania w sieciach. To doprawdy zabawne, jak działa umysł. Jestem tu, pośrodku tego całego mierda, a co mi podsuwa umysł? Kto walczy i ucieka, musi walczyć następnego dnia. Te pierścienie istnieją od tysięcy albo nawet milionów lat. Nie uciekną. Mogę wrócić. Lepiej przygotowany, z lepszym sprzętem. I lepszym materiałem wideo. To zadecydowało. Gaeta wyciągnął prawe ramię z rękawa i włączył program silniczków. Będę leciał na ślepo, uświadomił sobie. Stracił poczucie kierunku i nie wiedział już, gdzie jest habitat, a gdzie czekający na niego w wahadłowcu Timoshenko. Program nawigacyjny skafandra był teraz bezużyteczny. Lepiej wolno i ostrożnie. Priorytetem jest uratowanie tyłka z tej zamieci. Tylko nie odleć na Alfę Centaura. Dotknął klawiatury, która uruchamiała silniczki skafandra. Nic się nie stało. Eberly zajął dawny gabinet profesora Wilmota, jako że teraz był oficjalnie administratorem habitatu. Jego pierwszym zarządzeniem było wyniesienie starych mebli Wilmota do magazynu i zastąpienie ich zgrabnymi, nowoczesnymi meblami z chromu i plastiku, który zabarwiono tak, żeby wyglądał jak drewno tekowe. Ledwie usiadł przy swoim nieskazitelnym biurku, kiedy Morgenthau otworzyła drzwi i wkroczyła, nawet nie pukając. Odziana w jaskrawy kaftan we wszystkich kolorach tęczy, rozejrzała się po nagich ścianach gabinetu z cwanym, zadowolonym uśmieszkiem. –Przydałoby się trochę obrazków na ścianach – oświadczyła. – Są tu holookna, które można programować. –Sam potrafię udekorować sobie biuro – warknął Eberly. Wyraz jej twarzy nie zmienił się. –Nie bądź taki drażliwy. Teraz masz władzę, możesz więc otaczać się właściwymi atrybutami władzy. Symbole są ważne. Spytaj Vyborga. On wie wszystko o znaczeniu symboli.

–Mam dużo pracy. –Kananga na ciebie czeka. Eberly potrząsnął głową. –Nie mam w planach spotkania z nim. –Czeka przy centralnej śluzie, koło przegrody. –Nie zamierzam… –Schwytał Holly. Chce, żebyś tam był przy rozprawie. I egzekucji.

SĄD POLOWY Oślepiony przez lód pokrywający jego skafander, pozbawiony łączności i ze spadającą w skafandrze temperaturą, Gaeta rozważał różne opcje. Silniczki nie chcą odpalić, pomyślał, a ja nie wiem czemu. Kontrolka systemu diagnostycznego wyświetlana na szybce jego hełmu paliła się na zielono. –Piekło inżyniera – mruknął do siebie. – Wszystko przechodzi testy, nic nie działa. Dostępna w skafandrze diagnostyka była dość prymitywna. Gaeta wiedział, że Fritz ma lepsze informacje na temat tego, co się dzieje, niż on. On dysponuje szczegółami. To on ma dane pozycyjne, które są niezbędne dla programu nawigacyjnego; ja mam tylko łącze komunikacyjne, które nie działa. Gaeta miał jeszcze w repertuarze swoją ostatnią sztuczkę. Jeśli to nie zadziała, zostanę mrożonym daniem obiadowym dla tych chigado lodowych pluskiew, powiedział sobie w duchu. Wysunął awaryjną antenę skafandra. Sprężynowy fulerenowy drut przebił się przez lodową skorupę i rozciągnął na dziesiątki metrów. Gaeta poczuł w skafandrze wibrację, jakby delikatny pomruk golarki elektrycznej. –Frtiz! Słyszysz mnie? – zawołał. Odpowiedź Fritza nadeszła natychmiast. –Manny! Co się dzieje? Diagnostyka jest jakaś niewyraźna. –Anteny skafandra całe w lodzie – rzekł Gaeta, przechodząc automatycznie na oszczędny dialekt pilotów i kontrolerów lotu. – Silniki nie odpalają. –Podtrzymywanie życia. –Na razie działa. Silniki, chłopie. Muszę się stąd wydostać. –Próbowałeś zapasowych? –Oczywiście, że próbowałem! Wszystko zamarznięte. Przerwał im głos Wunderly. –Podkręć ogrzewanie skafandra. –Ogrzewanie? –Podgrzej go tyle, ile możesz wytrzymać – rzekła. – Te lodowe stworzenia pewnie nie lubią wysokiej temperatury. –Pewnie to kiepska szansa na pomoc – rzekł Gaeta. –Spróbuj – polecił Fritz. Gaeta wiedział, że skafander jest zasilany nuklearnie; ogrzewanie miało wystarczającą ilość dostępnej energii. –Dobrze – rzekł niechętnie. – Przechodzę w tryb sauny. Holly bardziej martwiła się nogą Tavalery niż tym, co ją czeka. Dwóch odzianych na czarno ochroniarzy wlokło Tavalerę po zboczu w stronę centralnej śluzy. Wyglądał, jakby był w szoku, z pobladłą twarzą i zaciśniętymi zębami. Jakie to głupie, że przyszedł mi z pomocą. I jakie odważne. Etiopczyk szedł na czele. Wspinali się łagodnym zboczem, a Holly zastanawiała się, czy może wykorzystać to dziwne uczucie malejącej grawitacji jako broń, ale ich było czterech przeciwko niej i rannemu Tavalerze. Nie zostawię Raoula w ich łapach, bez względu na to, co się stanie. –Po co nas tam zabieracie? – dopytywała się Holly.

–My tylko wykonujemy rozkazy – odparł przysadzisty szef grupy. –Rozkazy? Czyje rozkazy? –Pułkownika Kanangi. Już na was czeka przy centralnej śluzie. Eberly ciskał się i złościł, ale zdał sobie sprawę, że nie ma wyjścia: musi towarzyszyć Morgenthau podczas spotkania z Kanangą. Co jeszcze mogę zrobić? Jestem tylko figurantem, rozmyślał. To ona ma prawdziwą władzę: ona, Kananga i ta żmija Vyborg. Gdyby nie on i jego głupie ambicje, nic by się nie stało. Zdobyłem władzę dla nich, nie dla siebie. Pokornie poszedł za Morgenthau do stojaków na skutery na zewnątrz budynku administracji i wsiadł na jeden z elektrycznych skuterów. Oglądana od tyłu Morgenthau wyglądała jak hipopotam na rowerze. Zauważył, że prawie w ogóle nie pedałowała, nawet na płaskim terenie. Korzystała z małego elektrycznego silnika. Mam nadzieję, że wyczerpią jej się akumulatory, zanim zaczniemy jechać pod górę, pomyślał złośliwie Eberly. Dojechała jednak do samej przegrody i klapy, która prowadziła do centralnej śluzy. Eberly posłusznie jechał za nią. Zostawili skutery na stojakach przy klapie i weszli do zimnego, słabo oświetlonego tunelu, który prowadził do śluzy. Gdy zamykała się za nimi klapa, Eberly obejrzał się jak więzień rzucający ostatnie spojrzenie na świat zewnętrzny, zanim zamkną się za nim bramy wolności. Dostrzegł małą grupkę osób wspinającą się w stronę klapy. Troje z nich miało na sobie czarne ubrania ochrony. Wysoka, smukła figurka pośrodku wyglądała jak Holly. Nie rozpoznał wyższego mężczyzny w beżowym kombinezonie, idącego przed nimi. Dwóch ochroniarzy wlokło mężczyznę, który był najwyraźniej ranny. Klapa zatrzasnęła się i Eberly poczuł, jak chłód stalowego korytarza przenika go do kości. –Dalej – rzekła Morgenthau. – Kananga czeka na nas przy samej śluzie. Vyborg też tam jest. Zastanawiając się, co jeszcze mógłby zrobić, Eberly powlókł się za nią jak nieszczęśliwy uczniak zawleczony do szkoły. Gaeta zamrugał; pot spływał mu do oczu. Zwinął antenę awaryjną i wystrzelił ją ponownie, dwa razy. Za każdym razem zyskiwał jakieś pięć minut łączności, zanim lodowe stworzenia nie pokryły jej tak gęsto, że radio przestawało działać. Dane wyświetlane na szybce hełmu jarzyły się na żółto, gdyż przełączył zasilanie z czujników skafandra, a nawet serwomotorów poruszających ramionami i nogami na ogrzewanie. Ramiona były tak sztywne, że nie dało się nimi poruszać, nawet przy włączonych serwomotorach. Bóg raczy wiedzieć, jak gruba jest teraz warstwa lodu, który osiadł na skafandrze. Problem w tym, rozmyślał, że skafander jest bardzo dobrze izolowany termicznie. Zbudowano go tak, by zatrzymywał ciepło i nie przepuszczał go na zewnątrz. Podsunęło mu to pewien pomysł. Pomysł szalony, ale zawsze coś. Jak długo mogę wytrzymać w próżni? Była to szatańska gra, w którą zabawiali się astronauci, kaskaderzy i inni wariaci: oddychanie w próżni. Otwierało się skafander w próżni i wstrzymywało oddech. Trik polegał na tym, żeby zamknąć skafander zanim zabawa skończyła się zgonem, albo zanim śmiałkowi eksplodowały oczy. Mnóstwo ludzi rościło sobie prawo do rekordu; wielu zginęło. Pancho Lane podobno była w tym dobra, kiedy jeszcze była czynną astronautką. Prawdziwe pytanie, rozmyślał Gaeta, brzmiało: ile powietrza pomieści skafander? I jak szybko ono wyleci, jeśli otworzę jedną z tych małych klapek, na przykład na rękawie?

Żałował, że nie może tego omówić z Fritzem, ale nawet z anteny awaryjnej nie dało się już skorzystać; kiedy jej użył po raz ostatni, pokryła się lodem do tego stopnia, że nie dało się jej już zwinąć. Jesteś zdany sam na siebie, muchacho. Licz i ryzykuj. Teraz już nikt ci nie pomoże. Kananga wyglądał na spokojnego i zadowolonego, stał wyprostowany i uśmiechał się przed wewnętrzną klapą śluzy. Była to wielka śluza, duża na tyle, by pomieścić skrzynie z maszynami i inne ładunki, jak również ludzi w skafandrach. Vyborg nerwowo wyłamywał palce, widocznie zdenerwowany, że musi brać w tym udział osobiście. Po drugiej stronie komory o stalowych ścianach stała Holly, próbując wyglądać buńczucznie, ale najwyraźniej przerażona. Młody człowiek, który nazywał się Raoul Tavalera, leżał u jej stóp, zwijając się z bólu i wściekłości. Eberly przypomniał sobie, że to ten astronauta, którego uratowano podczas pobierania paliwa w pobliżu Jowisza. Etiopski tropiciel i trzej ochroniarze stali nieco dalej w tunelu, odgradzając im drogę ucieczki. –Miło mi – rzekł Kananga – że nasz nowo powołany główny administrator znalazł czas wśród licznych obowiązków, aby być obecnym podczas rozprawy. –Rozprawy? – warknął Eberly. –Tak, rozprawy. Potrzebujemy przewodniczącego sądu. Eberly spojrzał niepewnie na Holly, po czym szybko odwrócił wzrok. –Kogo mamy sądzić? Jakie jest oskarżenie? Kananga wyciągnął długi palec. –Holly Lane jest oskarżona o zamordowanie Diega Romera. –To jakaś bzdura! – krzyknął Tavalera. Kananga podszedł do rannego młodego człowieka i kopnął go w żebra. Tavalera odchrząknął boleśnie i z trudem złapał oddech. Holly zacisnęła pięści; Kananga odwrócił się i uderzył ją wierzchem dłoni w twarz, rozcinając wargę. Cofnęła się o kilka kroków. –Sąd nie będzie tolerował żadnych wyskoków – oświadczył Kananga ostrym tonem patrzącemu na niego, mrugającemu Tavalerze. – Ponieważ pomagałeś oskarżonej i jesteś współsprawcą, będziecie sądzeni razem. –Jeśli mam być tu sędzią – rzekł Eberly – ja decyduję o tym, kto może mówić, a kto nie. Kananga zgiął się w kpiącym ukłonie. –Oczywiście. –Zakładam, że chcesz być prokuratorem – zwrócił się do Rwandyjczyka. Kananga pochylił podbródek. –A kto będzie adwokatem oskarżonej? –Oskarżona będzie bronić się sama – odparła Morgenthau. –A ława przysięgłych? –Morgenthau i ja będziemy ławą przysięgłych – odezwał się Vyborg.

Sąd polowy, pomyślał Eberly. I wrabiają mnie w coś takiego! Nigdy nie będę w stanie zaprzeczyć, że brałem udział w egzekucji Holly, postarali się o to. Najlepsze, co mogę zrobić, to dopilnować, żeby po tej rozprawie został wydany jakiś praworządny nakaz. Skutek widać tak wyraźnie, jak strach w oczach Holly. Westchnął głęboko, żałując, że nie może być gdzie indziej. Gdziekolwiek indziej, pomyślał, może z wyjątkiem celi więziennej w Wiedniu. –Doskonale – rzekł w końcu, unikając wzroku Holly. – Sąd ogłasza rozpoczęcie rozprawy.

EGZEKUCJA Gaeta dokonywał przybliżonych obliczeń wykorzystując wewnętrzny komputer skafandra. Temperatura wewnątrz nadal spadała, choć ogrzewanie pracowało z pełną mocą. Zdecyduj się, dopóki masz jeszcze ciepło w skafandrze. Bo inaczej zginiesz. Gaeta podjął decyzję. Wyciągnął z rękawów skafandra oba ramiona. Wyciągnięcie nóg z nogawek było o wiele trudniejsze. Powinienem był wziąć lekcje jogi, które proponowali mi w zeszłym roku, powiedział sobie, zmagając się z wyciąganiem nogi i zawinięciem stopy za pośladek. Z drugą nogą było o wiele trudniej; Gaeta zawył z bólu, gdy strzeliło mu coś w kolanie. Przeklinając w swoim biegłym hiszpańskim, wreszcie zdołał podciągnąć drugą nogę do głównej części skafandra. Dysząc z wysiłku, czując ból, usiadł wewnątrz skafandra w dziwacznej parodii pozycji lotosu. –Dobrze – powiedział sobie. – A teraz zobaczymy, czy można oddychać w próżni. –Nie zabiłam Don Diega – upierała się Holly, ścierając krew z rozciętej wargi. Drugą ręką wskazała na Kanangę: – On to zrobił. Przyznał się mi. –Czy są jacyś świadkowie? – spytał Eberly, grając na czas. Nie wiedział dlaczego. Sądził, że nie ma nadziei. Kananga „skaże” Holly za morderstwo i zabije ją, razem z Tavalerą. Lincz w śluzie. Holly potrząsnęła obojętnie głową. –Ona oczywiście kłamie – wtrącił Kananga. – To ona ostatnia widziała Romero. Twierdzi, że odkryła ciało. Ja twierdzę, że zamordowała starszego pana. –Ale po co miałabym to robić?! – wybuchła Holly. – Był moim przyjacielem. Nie zrobiłabym mu krzywdy. –Może próbował się do ciebie dobierać – zasugerował Eberly, chwytając się ostatniej deski ratunku. – Może to było zabójstwo w samoobronie. Albo wypadek. –Nonsens – mruknęła Morgenthau, stojąca przy Vyborgu. –Jesteście ławą przysięgłych – przypomniał Eberly. – Nie powinniście komentować. –Ona jest winna – warknął Vyborg. – Żadne dalsze dowody nie są potrzebne. Wypuszczę ciepłe powietrze ze skafandra i może to je odpędzi, pomyślał Gaeta. A jeśli nie, to po mnie. Co mam do stracenia? Skinął głową w pokrytym lodem hełmie. Do roboty. Na co czekasz? Przestawił panel sterowania we wnętrzu skafandra tak, żeby móc uruchomić klapki dostępowe w rękawach i nogawkach skafandra. Przed jego oczami zajarzyły się cztery klawiatury. Nad nimi unosiły się cztery palce jego prawej dłoni. Zrób to, nakazał sobie. Zamknął oczy i wydmuchał powietrze z płuc, usiłując jak najbardziej opróżnić płuca, po czym wbił palce w klawiaturę. I liczył: tysiąc jeden, tysiąc dwa, tysiąc trzy… W wyobraźni widział, co się dzieje. Podgrzewane powietrze skafandra uciekało przez otwarte klapki.

Lodowe stworzenia powinny poczuć uderzenie gorąca. Może to je zabije. Na pewno nie będzie im przyjemnie. …tysiąc osiem, tysiąc dziewięć… Gaeta poczuł stuknięcie w uszach. Nie mógł już dalej wstrzymywać oddechu, ale nie odważył się jeszcze otworzyć oczu. Pamiętał opowieści o ludziach, którzy zginęli z powodu nagłej dekompresji. Cały skafander byłby pełen mojej krwi i flaków, pomyślał. Uderzył znów w klawiaturę i poczuł, że klapki się zamykają. Otworzył ostrożnie oczy, wdusił przycisk regulacji powietrza i usłyszał syk powietrza ze zbiornika awaryjnego skafandra. Szybka jego skafandra była nadal pokryta lodem. W desperacji walnął ponownie w przycisk uruchamiający silniki. Poczuł się, jakby ktoś podetknął mu petardę pod tyłek. Szarpnięcie silników całkowicie go zaskoczyło. Wrzasnął, czując coś pomiędzy zaskoczeniem, zachwytem a bólem. Leciał na oślep, ale przynajmniej leciał. Morgenthau i Vyborg nawet nie spojrzeli na siebie, żeby uzgodnić werdykt. –Winna – rzekła Morgenthau. –Uznaje się winną zgodnie z oskarżeniem – rzekł Vyborg. – Współsprawcę także. –Współsprawcę? – wyrzucił z siebie Tavalera. Kananga znów go kopnął. –Rada przysięgłych uznała was za winnych – zwrócił się do Holly Eberly. – Czy macie coś do dodania? –Mnóstwo – prychnęła Holly. – Ale nie chcesz tego słuchać. Morgenthau zatrzymała się przed Holly. Wyjęła palmtopa ze swojego jarmarcznego kaftana i rzekła: –Jest jeszcze coś, co chciałabym usłyszeć. Chcę, żebyście zeznali, że ty i twój przyjaciel pracowaliście z doktor Cardenas nad zabójczymi nanomaszynami. –To nieprawda! – odparła Holly. –Nie powiedziałam, że to musi być prawda – odparła Morgenthau ze szczwanym uśmiechem na ustach. – Ja tylko chcę to od was usłyszeć. –Nie powiem nic takiego. –Ja też nie – dodał Tavalera. Kananga spojrzał w dół na znękanego, rannego inżyniera, po czym zwrócił się znów do Holly. –Myślę, że potrafię ją przekonać – rzekł z drapieżnym uśmiechem. Uderzył Holly w brzuch. Zgięła się wpół. –To za ten cios w twarz – rzekł, dotykając swojej szczęki. – A będzie jeszcze więcej. Fritz siedział w napięciu przy konsoli od wielu godzin, nie odzywając się i nie ruszając. Inni technicy dreptali wokół niego. Nie mieli połączenia z Gaetą, więc nie dało się wiele zrobić, można było tylko czekać. Zegar czasu misji na konsoli Fritza wskazywał, że Gaecie zostało jeszcze powietrza na ponad trzydzieści

godzin, ale nie mieli pojęcia, w jakim stanie jest kaskader. Nadia Wunderly weszła do warsztatu i natychmiast wyczuła, że nastrój przypomina stypę. –Co z nim? – wyszeptała do najbliższego technika. Mężczyzna wzruszył ramionami. Podeszła do Fritza. –Jakieś wieści? Fritz spojrzał na nią zmęczonymi oczami. –Od dwóch godzin cisza. – Aha. –Czy te płatki naprawdę żyją? – spytał Fritz. –Ja uważam, że tak – rzekła, akcentując „ja”. – Będziemy musieli pobrać jakieś próbki i wykonać trochę badań, zanim to potwierdzimy. –One naprawdę pożerają ten księżyc? Wunderly pokiwała głową z powagą. –Roją się wokół niego. Robimy pomiary, ale trochę czasu będzie musiało upłynąć, zanim będziemy w stanie zmierzyć ubytek średnicy księżyca. –Rozumiem. Dokonałaś wielkiego odkrycia. –Szkoda, że nie wiedziałam o tym, zanim Manny wyleciał… –Hej, Fritz! – zatrzeszczało w głośniku. – Słyszysz mnie? –Manny! – zerwał się na równe nogi Fritz. – Manny, żyjesz? –Tak, ale nie wiem, jak długo jeszcze.

POWRÓT Siedząc samotnie w kokpicie wahadłowca, Timoshenko słuchał pogawędki między Gaetą a jego technikami, potem martwił się, gdy Gaeta zamilkł. Więc naukowcy dokonali wielkiego odkrycia, pomyślał. Będą zbierać nagrody i pić szampana, a o Gaecie wszyscy zapomną. Tak to już dziś jest, pomyślał. Grube ryby poklepują się po plecach, a małe płotki umierają w samotności. Pewnie zrobią parę filmów o Gaecie: odważny kaskader, który zginął wśród pierścieni Saturna. Ale za parę tygodni wszyscy o nim zapomną. Timoshenko zaprogramował wahadłowiec tak, by przelecieć przez szczelinę Cassiniego, między pierścieniami A i B, a następnie zająć orbitę parkingową mniej więcej tam, gdzie miał wylecieć Gaeta. Wiedział, że miejsce pojawienia się kaskadera trudno określić dokładnie z powodu tego, co się stało. Pewnie Gaeta w ogóle się nie pojawi, ale Timoshenko i tak wolał czekać w umówionym miejscu. –Hej, Fritz! Słyszysz mnie? –Manny, żyjesz? – krzyknął Fritz. Głos Gaety wyrwał Timoshenkę z zadumy. Wyjrzał przez bulaj kokpitu patrząc na błyszczący bezmiar Saturna, tak jasny, że oczy piekły i łzawiły. Potem rozsądek podpowiedział mu, że należy sprawdzić odczyty radaru. Obiekt rozmiarów człowieka pędził jak pocisk od strony pierścieni. –Gaeta! – wrzasnął Timoshenko do mikrofonu. – Lecę po ciebie! Przyjście do siebie po szoku spowodowanym nagłym odpaleniem silników zajęło Gaecie parę sekund. Nie miał nad niczym kontroli; walił desperacko w klawiaturę, ale silnik wyłączył się dopiero wtedy, gdy skończyło mu się paliwo. Dopiero wtedy Gaeta spróbował, czy łączność działa. Usłyszał w słuchawkach głos Fritza; w głosie głównego technika pobrzmiewało zaskoczenie i radość, coś tak rzadkiego, że Gaeta aż się roześmiał. Stary cabrón martwił się o mnie! –Co z tobą? – spytał Fritz już swoim chłodnym, profesjonalnym tonem. – Dane diagnostyki wciąż wyglądają niewyraźnie. Patrząc, jak lodowe cząsteczki odpadają z szybki hełmu, Gaeta rzekł: –Wszystko w porządku, tylko nie mam pojęcia, dokąd u licha lecę. Jaka jest moja pozycja i wektor? –Pracujemy nad tym. Wygląda na to, że skończyło ci się paliwo do silników. –Zgadza się. Teraz nie mogę zwolnić ani zmienić kursu. –Nie martw się – włączył się Timoshenko. – Mam cię na radarze. Jestem na zbieżnej trajektorii. –Super – rzekł Gaeta. Na szybce hełmu nie było już prawie nic. Patrzył, jak lodowe płatki wirują dookoła niego jak mrówki na amfetaminie i w końcu znikają. –Na razie, amigito – powiedział do jednej z cząsteczek. – Nie mam do was żalu. Mam nadzieję, że bezpiecznie wrócisz do domu, mały. Ból! Holly nigdy dotąd nie doznała takiego przeszywającego, ostrego bólu. Nigdy nawet nie sądziła, że można czegoś takiego doświadczać. Kananga znów uderzył ją w okolice nerek i ogarnęła ją fala nowego bólu, paląca, niszcząca, ogarniająca wszystkie zmysły. –Jedno zdanie – powiedziała Morgenthau pochylając się nad nią. – Powiedz, że pomagałaś Cardenas w tworzeniu nanobotów-morderców. – Podetknęła palmtopa pod nos Holly.

Holly prawie nie mogła oddychać. Przez spuchnięte i krwawiące wargi wyjęczała tylko: –Nie. Kananga przycisnął ją kolanem i bezlitośnie wykręcił jej rękę do tyłu. Holly krzyknęła. –Będzie coraz gorzej – wysyczał. – Będzie coraz gorzej, aż w końcu zrobisz to, co masz zrobić. Holly usłyszała błagalny głos Eberly’ego. –Zabijecie ją. Na litość boską, zostawcie ją w spokoju. –Wzywasz imienia boskiego? – rzekła Morgenthau. – Bluźnierca. –Zabijecie ją! –I tak umrze – rzekł Kananga. –Zajmijcie się teraz nim – błagał Eberly. – Dajcie jej odpocząć. –On jest znowu nieprzytomny. A z Holly jest twarda sztuka, prawda, Holly? Kananga złapał Holly za włosy i odchylił jej głowę do tyłu tak gwałtownie, że miała wrażenie, że zaraz skręci jej kark. –Gdybyśmy mieli neurowszczepki – rzekł Vyborg – powiedziałaby wszystko, co tylko byśmy chcieli. –Ale na razie nie mamy jeszcze sprzętu – rzekła Morgenthau. Westchnęła ciężko. – Połam jej palce. Jeden po drugim. Timoshenko skierował mały wahadłowiec na trajektorię, po której szybko dopędził pędzącego Gaetę. –Zbliżam się do ciebie na czwartej, z twojej perspektywy – zawołał. – Wskoczysz do ładowni, jak podlecę na parę metrów? –Nie wiem – rzekł z niepewnością w głosie Gaeta. – Nie mam paliwa do silników. Tylko mikrosilniki wysokościowe na zimny gaz; mogę się co najwyżej tylko obrócić wokół osi. –To kiepsko – Timoshenko wyjrzał przez bulaj kokpitu. Widział małą figurkę na tle szerokich, błyszczących pierścieni Saturna. –Au! – jęknął Gaeta. –Co się dzieje? – to Fritz. –Naciągnąłem sobie ścięgno, kiedy wyciągałem nogę z nogawki skafandra – wyjaśnił Gaeta. – Teraz wkładam ją z powrotem i boli jak diabli. –Jeśli to jest twój największy problem – rzekł Fritz – to nie masz co narzekać. Timoshenko nie wytrzymał i zaczął się śmiać ze spokoju technika. On jest jak niewrażliwy dentysta. Dentyści nie czują bólu. –Nie przydam ci się za bardzo, jak będziesz mnie łapał. Lecę sobie jak pieprzony meteor. Nie mam napędu, nie mam paliwa. –Nic się nie martw – rzekł Timoshenko. – Jakoś cię zgarnę. Złapię cię jak cyrkowiec na trapezie partnerkę w powietrzu. Jak baletmistrz łapiący primabalerinę. Jakoś tak. – Szkoda, że w rzeczywistości nie był tego

aż tak pewien. Holly leżała na stalowej podłodze komory śluzy, znów nieprzytomna. –Udaje – rzekła Morgenthau. –Na litość boską, puśćcie ją – błagał Eberly. – Wypchnijcie ją ze śluzy, jeśli chcecie, ale przestańcie ją torturować! To nieludzkie! –Mamy wystarczająco dużo nagrań jej głosu, żeby sfałszować oskarżenie przeciwko Cardenas. –Wolę mieć pewność – upierała się Morgenthau. – Chcę mieć nagranie z jej ust. Kananga trącił czubkiem buta bezwładne ciało Tavalery. –Chyba ma połamane żebra. Na pewno też krwotok wewnętrzny. Może przebicie płuca. Morgenthau zacisnęła pięści i oparła je na swoich szerokich biodrach, wcielenie absolutnej determinacji w kuriozalnym, tęczowym kaftanie. –Obudźcie ją – poleciła. – Chcę, żeby powiedziała to sama. Potem możecie się jej pozbyć. –Sto metrów i zbliża się – głos Timoshenki w słuchawkach Gaety brzmiał spokojnie, całkowicie profesjonalnie. Gaeta nie widział nadlatującego wahadłowca przez szybkę hełmu, więc użył mikrosilników, żeby się trochę obrócić. Był tam, pędził, a jego niezgrabny kształt przypominał Gaecie sportowy jacht. Klapa ładowni była gościnnie otwarta. –Wyglądasz bardzo przyjemnie, amigo – rzekł Gaeta. –Dopasowuję wektor prędkości do twojego – odparł Timoshenko. –Masz bardzo mało paliwa – odezwał się Fritz. – Nie wracaj do głównej śluzy, tylko do centralnej, na końcu przegrody, to trochę zaoszczędzisz. –Jest na tyle duża, że zmieszczę się ze skafandrem? – spytał Gaeta. –Tak – odparł Fritz. – Celuj w centralną śluzę w przegrodzie. –Niech najpierw dostanę się na pokład wahadłowca, chłopie – mruknął Gaeta. Timoshenko pokiwał głową na zgodę. Najpierw Gaeta musi bezpiecznie dostać się na pokład. Potem będziemy szukać najbliższej śluzy. Zręcznie wystukiwał polecenia na panelu sterowania, zbliżając wahadłowiec do Gaety. Timoshenko wiedział, że gdyby miał czas, mógłby polecić wykonanie manewru połączenia komputerowi i wszystko zostałoby przeprowadzone automatycznie. Nie było na to jednak czasu. Musiał łapać Gaetę ręcznie. Prawie się uśmiechnął. Komputer mógł rozwiązać problem w mikrosekundzie, ale zaprogramowanie go zajmowało za dużo czasu. Nie było sposobu, żeby zrównać prędkości idealnie. Musiał zmniejszyć odległość do Gaety, skierować wahadłowiec na trajektorię, która przecinała się z trasą Manny’ego przy najmniejszej możliwej różnicy prędkości. Timoshenko starł pot z czoła, gdy spojrzał na wyświetlacz radaru. Dzieliło ich dziesięć metrów. Osiem. Sześć. Gaeta zobaczył zbliżającą się klapę ładowni. No, dalej, chłopie. Jeszcze trochę. Jeszcze trochę. Żałował,

że w silnikach nie ma już ani kropli paliwa; nawet najdelikatniejszy odrzut zmniejszyłby odległość między nim a klapą ładowni. –Prawie, prawie – rzekł Timoshenko łamiącym się, niepewnym głosem. Gaeta wyciągnął ręce i próbował złapać brzeg klapy. Od bezpiecznego miejsca oddzielał jego czubki palców zaledwie metr. –Przygotuj się – rzekł Timoshenko. –Jestem gotów. Klapa nagle skoczyła w stronę Gaety i znalazł się w środku. Wpadł do ładowni z takim impetem, że uderzył głową w tył hełmu. –Witamy na pokładzie – rzekł Timoshenko i Gaeta wyczuł w jego głosie uśmiech. –Trochę twarde lądowanie, ale dzięki, amigo. Obaj usłyszeli pełen ulgi głos Fritza: –Dzięki Bogu.

SPRAWIEDLIWOŚĆ WYMIERZONA W ŚLUZIE Fritz i trzech innych techników w towarzystwie Wunderly i Berkowitza popędziło do przegrody, by powitać Gaetę i Timoshenkę, gdy będą dokować. Ku zdumieniu Fritza pękaty, sapiący Berkowitz nie miał problemu z nadążeniem za nimi, gdy pedałowali szaleńczo przez cały habitat. Nawet Wunderly nie zostawała w tyle, tylko technicy rozciągnęli się w szeroki peleton. Fritz czekał na nich przy klapie prowadzącej do centralnej śluzy przy przegrodzie i niecierpliwił się. Muszę dopilnować, żeby więcej ćwiczyli, pomyślał, obserwując jak dyszą i pocą się. Potrząsnął głową. Strasznie się zapuścili, odkąd pracują na pokładzie habitatu. Stojąc w towarzystwie Wunderly i lekko dyszącego Berkowitza, z technikami z tyłu, Fritz maszerował tunelem o stalowych ścianach, prowadzącym do śluzy. Zatrzymało ich trzech odzianych na czarno ludzi. –Ten obszar jest zamknięty – oznajmił szef grupy. –Zamknięty? – prychnął Fritz. – Co to znaczy? Za kilka minut w tej śluzie będzie dokował statek. Ochroniarz wyciągnął pałkę. –Nie możecie tam wejść. Mam rozkazy. Od stalowej ściany odbił się krzyk kobiety. Fritz poczuł, że krew ścina mu się w żyłach. –Co się tam u licha dzieje? – spytał stanowczym tonem. Timoshenko pilotował statek, lecąc w kierunku centralnej śluzy. Zawołał do Gaety, nadal tkwiącego w ładowni: –Chcesz wyjść ze skafandra? Mogę przyjść i ci pomóc. –Nie ma sensu – odparł Gaeta. – Mam to hijo de puta naciągnięte ścięgno i pewnie paru facetów będzie musiało mnie wyciągać. Timoshenko wzruszył ramionami. –Dobrze. Za niecałe dziesięć minut będziemy w śluzie. Kiedy dotarli do habitatu i Timoshenko ustawił się klapą ładowni przy zewnętrznej klapie śluzy, na ekranie pojawił się komunikat: ZAKAZ DOSTĘPU DO ŚLUZY. –Zakaz dostępu? – mruknął Timoshenko. – Co za kretyn ogranicza dostęp do śluzy? –Spróbuj komendy awaryjnej – doradził Gaeta. Palce Timoshenki już tańczyły po klawiaturze. –W porządku, działa. Wstał z fotela pilota i zanurkował pod klapą prowadzącą do ładowni. Spoglądając na Gaetę uwięzionego w potężnym skafandrze, uśmiechnął się złośliwie. –Przynajmniej ja mogę wejść do habitatu bez marynarki. –Prawdę mówiąc, amigo, ta moja fregado noga tak boli, że gdybym nie tkwił w tym skafandrze, to nie mógłbym chodzić bez pomocy.

Przez mgłę bólu Holly zmusiła swój umysł, by skupił się na jednej myśli. Nie daj im tego, czego chcą. Nie pozwól, żeby wciągnęli w to Kris. Jestem już martwa, nie pozwolę im zabić jeszcze Kris. Oczy miała tak spuchnięte, że na jedno nie widziała w ogóle, a drugie było wąską szparką. Czuła gorący oddech w uchu. Głos Morgenthau, ciężki i mroczny, szeptał: –To jeszcze nic, Holly. Jeśli sądzisz, że już doświadczyłaś bólu, to nic w porównaniu z tym, co teraz poczujesz. Na razie dostałaś tylko lekkie lanie. Jeśli nie zaczniesz mówić, wyprujemy ci flaki. Holly skupiła się na bólu, próbowała w ten sposób odegnać strach. Zabiją mnie, myślała, wszystko jedno, co ona mówi, i tak mnie zabiją. I cały ból świata tego nie zmieni. –Śluza się włączyła! – krzyknął ktoś. –Niemożliwe. Wydałem rozkazy… –Patrz na wskaźniki. – To był chyba głos Eberly’ego. – Zewnętrzna klapa się otwiera. Tkwiąc w potężnym skafandrze Gaeta obserwował mrugające wskaźniki na wewnętrznej ścianie śluzy: zmieniały się z czerwonych na pomarańczowe, a następnie na zielone. Jezu, pomyślał, jak dobrze będzie wyleźć z tego skafandra. Pewnie śmierdzę jak skunks. Wewnętrzna klapa otworzyła się powoli, ociężale. Gaeta sądził, że zobaczy tam Fritza i techników. Tymczasem jednak zobaczył grupę nieznajomych. Eberly, zorientował się po chwili. A pozostali… I nagle zobaczył dwie osoby leżące na podłodze. Zakrwawione. Poranione. Jezu Chryste! To Holly! –Co tu się, psiakrew, dzieje? – zapytał z naciskiem. –Oni próbują zabić Holly! – krzyknął Eberly. Morgenthau odwróciła się w jego stronę. –Zdrajca – wysyczała. Kananga stanął przed wielkim skafandrem, przy którym wyglądał wręcz niepozornie. –To nie wasza sprawa. Wynoście się. –Oni zabiją Holly! – powtórzył z rozpaczą Eberly. Kananga wrzasnął w stronę tunelu. –Ochrona! Zabierzcie tego durnia. Trójka ochroniarzy podbiegła do niego, ale zatrzymała się na widok skafandra Gaety, wznoszącego się nad nimi jak potwór z bajki. Między nimi stał z niepewną miną wysoki mężczyzna w beżowym kombinezonie. –Zastrzelcie go! – zawył Kananga. – Zabijcie go! Ze środka skafandra Gaeta dostrzegł, że ochroniarze odpinają od pasków przerobione na broń lasery tnące. Za nimi zbliżał się ostrożnie Fritz z technikami. Spojrzał znów na Holly, leżącą na plecach na podłodze, zakrwawioną i spuchniętą, z jednym ramieniem zgiętym pod nienaturalnym kątem, z zalanymi krwią dłońmi. Ochroniarze zaczęli strzelać. Oni próbują mnie zabić, pomyślał Gaeta, jakby oglądał tę scenę z dużej odległości. Skurwiele! Czerwone linie laserów zaczęły migać po pancerzu skafandra. Z rykiem wzmocnionym przez urządzenia skafandra do poziomu artyleryjskiego huku, Gaeta odepchnął Kanangę i ruszył w stronę trzech

ochroniarzy. Jeden z nich miał na tyle rozsądku, żeby mierzyć w szybkę skafandra, ale barwione na ciemno szkło pochłaniało większość światła lasera; Gaeta poczuł na prawym policzku ukłucie przypominające porażenie elektryczne. Gaeta wpadł między strażników, waląc jednego wierzchem wspomaganej serwomotorami dłoni i rzucając nim o ścianę. Wyrwał kobiecie laser szczypcami prawej dłoni i zgniótł go. Pozostali odwrócili się i zaczęli uciekać, przebiegając obok Fritza i jego kumpli, którzy stali z otwartymi ze zdumienia ustami. Ochroniarz, którego uderzył Gaeta, leżał zwinięty na podłodze, nieprzytomny albo martwy, ale to Gaety nie obchodziło. Zwrócił się w stronę Kanangi, który stał i patrzył szeroko otwartymi oczami. –Próbowałeś zabić Holly – zagrzmiał Gaeta. – Zatłuc ją na śmierć. –Poczekaj! – krzyczał Kananga, cofając się z wyciągniętymi przed siebie rękami. – Ja nie… Gaeta złapał Rwandyjczyka za gardło, podniósł go tak, że Kananga machał nogami w powietrzu i zaniósł go do otwartej śluzy. Drugim ramieniem walnął w panel sterowania. Klapa zatrzasnęła się. Kananga wił się w bezlitosnym uścisku szczypców, dusząc się, usiłując bezskutecznie odciągnąć cermetowe szczypce obiema rękami. –Zabawimy się – warknął Gaeta. – Zobaczymy, jak długo potrafisz oddychać w próżni. Pompy wyssały powietrze. Gaeta trzymał szczypce lewej dłoni na panelu sterowania, żeby nikt nie otworzył śluzy z zewnątrz. Trzymał Kanangę i patrzył dotąd, aż przerażone oczy Rwandyjczyka uciekły w tył głowy i eksplodowały w fontannie krwi.

EPILOG: 9 DNI PO WEJŚCIU NA ORBITĘ SATURNA Profesor Wilmot siedział za biurkiem z ponurą miną, żałując, iż nie może sobie zafundować szklanki whisky. Drink stanowczo by mu się przydał. Musiał jednak odegrać oficjalną rolę, a w tym celu powinien być trzeźwy. Przed jego biurkiem zasiedli: Eberly, Morgenthau, Vyborg, Gaeta i doktor Cardenas. –Zmusili mnie do tego – szlochał Eberly. – Kananga zamordował starszego pana i zmusił mnie do milczenia. Morgenthau posłała mu wyniosłe, pełne obrzydzenia spojrzenie. Vyborg wyglądał na oszołomionego, prawie w stanie katatonii. Eberly mówił dalej, wskazując na Morgenthau. –Groziła, że odeślą mnie do więzienia, jeśli nie będę robił, co mi każą. –Więzienie to za dobre miejsce dla takich jak ty – uśmiechnęła się złośliwie Morgenthau. Przez ponad godzinę Wilmot próbował odtworzyć, co stało się w śluzie. Częściowo już wiedział. Gaeta chętnie przyznał się do zabicia Kanangi. Cardenas nazwala to egzekucją. Wilmot udał się do szpitala i doznał szoku na widok Holly Lane, z twarzą poranioną tak, że trudno było ją rozpoznać, ze złamaną ręką i połamanymi palcami. Tavalera był w jeszcze gorszym stanie: połamane żebra przebiły płuca. Doktor Cardenas nie czekała na pozwolenie; gdy tylko dowiedziała się, co się stało, zaaplikowała im obu lecznicze nanomaszyny; nazywała je monterami. Pobrała je z własnego ciała; zaprogramowano je, by naprawiały uszkodzone tkanki, odbudowywały kości i naczynia krwionośne. Wilmot zgadzał się z Cardenas. Zabicie Kanangi było jedynie egzekucją. –Pułkownik Kananga z rozmysłem zamordował Diega Romero? – spytał Wilmot. Eberly pokiwał z zapałem głową. –To on go do tego zmusił – rzekł, wskazując na Vyborga. – Chciał zostać szefem działu łączności. Vyborg milczał. Ledwo mrugnął, usłyszawszy oskarżenie Eberly’ego. Wilmot przypomniał sobie, jak Eberly nalegał, by usunięto z działu Berkowitza. –I to wszystko w związku z pańskim planem objęcia rządów w habitacie? – spytał, nie mogąc w to uwierzyć. –Moim planem – oznajmiła Morgenthau. – Ten śmieć był tylko środkiem do celu. Potrząsając głową z niedowierzaniem, Wilmot rzekł: –Przecież został wybrany na głównego administratora. Zdobył władzę w demokratycznych wyborach. Po co uciekaliście się do przemocy? Zanim Eberly był w stanie sformułować jakąś odpowiedź, Morgenthau odpowiedziała za niego: –Nie chcieliśmy demokratycznego rządu. To było tylko posunięcie taktyczne. Pierwszy krok na drodze do władzy absolutnej.

–Władzy absolutnej. – Wilmot opadł z powrotem na krzesło. – Czy wy nie rozumiecie, jak niestabilny byłby taki rząd? Unicestwiliście go sami w ciągu pierwszych kilku godzin po jego powstaniu. –Z powodu słabości jednego człowieka – odparła Morgenthau, wskazując Eberly’ego. –A odrażające torturowanie pani Lane? Co chcieliście w ten sposób osiągnąć? –Chcieliśmy pozbyć się wszelkich śladów nanotechnologii w habitacie – rzekła z zapałem Morgenthau. – Nanomaszyny to dzieło szatana. Nie może ich tu być! –Co za nonsens! – oburzyła się Cardenas. – Jeśli naprawdę w to wierzysz, to musisz być niezłą idiotką. –Nanotechnologia jest złem – upierała się Morgenthau. – Ty jesteś złem. Cardenas obrzuciła kobietę niechętnym spojrzeniem. –Jak można być aż takim głupim? Tak zapamiętałym w swojej głupocie, żeby doprowadzić to takiej awantury i morderstwa? Morgenthau nie odwróciła wzroku. –Nanotechnologia jest złem – powtórzyła. – Ty też zapłacisz za swoje grzechy, prędzej czy później. Wilmot miał pewne zastrzeżenia co do nanotechnologii, ale zrozumiał, że ta kobieta to fanatyczka. Zwrócił się do Eberly’ego. –A pan po prostu stał i pozwalał torturować tę biedną dziewczynę. –Próbowałem ich powstrzymać – biadolił Eberly. – Co mogłem zrobić? Czując, że przydałoby mu się coś jeszcze mocniejszego od whisky, Wilmot wziął głęboki oddech. Stąpam po cienkim lodzie. Nadal mogą wyciągnąć na światło dzienne te filmy. –Bardzo dobrze – rzekł. – Chyba już wiem, co zrobimy. Doktor Vyborg i Morgenthau wracają na Ziemię, statkiem, który przywiezie naukowców. –My nie chcemy wracać na Ziemię – rzekła Morgenthau. –Ale wracacie. Zostajecie wygnani z habitatu. Na zawsze. –Wygnani? – Morgenthau zaniepokoiła się po raz pierwszy. – Nie ma pan uprawnień, żeby zrobić coś takiego. –Ale ja mam – rzekł Eberly z uśmiechem. – Sądzę, że wygnanie jest doskonałym rozwiązaniem. Wracaj do swoich przyjaciół, Świętych Apostołów. Ciekawe, jak cię nagrodzą za tę porażkę. Oczy Morgenthau rozbłysły. –Nie możesz mi tego zrobić! –Jestem wybranym w demokratycznych wyborach głównym administratorem tej społeczności – rzekł Eberly i było widać, że napawa się tą chwilą. – Mam uprawnienia, żeby wygnać was oboje. Vyborg wreszcie otrząsnął się z szoku; widać było, że jest zdumiony i wystraszony. Wilmot skupił się jednak na Eberlym. Czy mogę zawiązać sojusz z takim człowiekiem? Czy mogę mu zaufać, że będzie właściwie sprawował rządy? –Tak, jest pan oficjalnie szefem rządu – zgodził się niechętnie Wilmot. – Ale mamy zamiar znaleźć jakiś

sposób, żeby zaangażować w rządzenie całą populację. –Obowiązkowy pobór do rządu – rzekła Cardenas. – Tak się robi w Selene i paru innych krajach. Całkiem sprawnie działa. Wilmot znał tę koncepcję. –Żądać od każdego obywatela, żeby spędził co najmniej rok w służbie publicznej? – spytał, pełen sceptycyzmu. – Czy naprawdę pani uważa, że taki system można wprowadzić tutaj? –Warto przynajmniej spróbować – odparła Cardenas. –Mieszkańcy habitatu nigdy się na to nie zgodzą – rzekł Wilmot. – Wyśmieją panią. –Ale ja uważam, że warto spróbować – rzekł Gaeta. – Jak dla mnie, ma sens zadbanie o to, żeby wszyscy byli zaangażowani w sprawę habitatu. Wilmot uniósł brwi. –A jakie to ma dla pana znaczenie? Przecież wraca pan statkiem, który przywiezie naukowców. –Nie, nie wracam – rzekł Gaeta i odwrócił się do Cardenas, po czym zamilkł, jakby nagle zabrakło mu słów. – To znaczy… nie chcę wracać, chcę tu zostać. Stać się obywatelem „Goddarda”. –I rzucić karierę kaskadera? – spytała zaskoczona Cardenas. Pokiwał głową z powagą. –Czas na emeryturę. Poza tym mogę pomóc Wunderly badać pierścienie. Może kiedyś nawet zejdę na powierzchnię Tytana, żeby pomóc Urbainowi i jego jajogłowym. Cardenas zarzuciła mu ręce na szyję i mocno pocałowała. Wilmot chciał zmarszczyć brwi, ale zdołał się tylko uśmiechnąć. Siedząc w gabinecie głównego naukowca Urbain i Wunderly oglądali po raz kolejny przybycie nowego księżyca. Widzieli, jak jaskrawe lodowe cząsteczki pierścieni krążą wokół przybysza, pokrywając go ciemniejszym, nieregularnym lodem. –Niesamowite – mruknął Urbain. Używał tego słowa zawsze, gdy oglądali ten materiał. – Zachowują się jak żywe. –Bo są żywe – rzekła Wunderly. – Jestem o tym przekonana. Urbain pokiwał głową i odruchowo przygładził włosy. –Nadiu, to za duży przeskok. Te cząsteczki są dynamiczne, to oczywiste. Ale żywe? Dużo jeszcze pracy nas czeka, zanim będziemy mogli jednoznacznie określić, czy to żywe istoty. Wunderly uśmiechnęła się. Użył pierwszej osoby liczby mnogiej. Jest po mojej stronie. –Już dziś wielu naukowców opowiada się przeciwko twojej interpretacji – rzekł Urbain. – Nie chcą uwierzyć, że pierścienie mogą się składać z żywych istot. –Więc będziemy musieli zdobyć dowody, żeby ich przekonać – rzekła Nadia. –To będzie twoje zadanie – rzekł Urbain. – Ja wracam na Ziemię statkiem, który przywiezie innych naukowców.

–Na Ziemię? – zdumiała się Wunderly. – Ależ… –Wszystko dokładnie przemyślałem – rzekł Urbain, unosząc w górę palec dla podkreślenia swych słów. – Przyda ci się na Ziemi ktoś, kto będzie cię tam popierał i bronił przed sceptykami. –Myślałam, że tu zostaniesz. –Grać drugie skrzypce przy nowo przybyłych? – Urbain uśmiechnął się z wysiłkiem, ale Nadia dostrzegła, że w tym uśmiechu kryje się ból. – Nie, wracam na Ziemię. Nigdy nie byłem dobry w kierowaniu własną karierą, ale sądzę, że znajdę energię, by promować twoją. Dla ciebie i twoich lodowych stworzeń będę walczył jak tygrys! Wunderly nie wiedziała, co odpowiedzieć. Wiedziała za to, że każdy młody naukowiec z nieortodoksyjną ideą potrzebuje promotora. Nawet Darwin potrzebował Huxleya. –Poza tym – mówił dalej Urbain – na Ziemi jest moja żona. Chyba w Paryżu. Może… zrobię na niej wrażenie i do mnie wróci. –Na pewno – rzekła łagodnie Nadia. –Zatem postanowione. Wracam na Ziemię. A ty pilnujesz pierścieni. –Pilnuję? Uśmiechnął się szeroko. –Awansowałaś. W zespole przylatującym z Ziemi jest trzech naukowców zainteresowanych pierścieniami, ale to młodziaki świeżo po studiach. Zostajesz szefem projektu badań dynamiki pierścieni. Będą dla ciebie pracować. Wunderly musiała włożyć sporo wysiłku, żeby nie rzucić mu się na szyję. Siedząc na szpitalnym łóżku, Holly zginała palce prawej dłoni, trzymając ją przed oczami. –Prawie jak nowa – oznajmiła. Cardenas uśmiechnęła się z zadowoleniem. –Daj jej jeszcze parę dni. Nawet nanomaszyny potrzebują czasu, żeby wszystko posprzątać. Gaeta siedział przy Cardenas; oboje przysiedli na małych plastikowych krzesełkach, tak blisko siebie, że prawie się dotykali. –Skorzystam z nanomaszyn podczas następnej wyprawy na pierścienie – rzekł. –Nawet Urbain przestał się ich bać – rzekła Cardenas. – Dziś rano odwiedził mnie w laboratorium i ani raz się nie wzdrygnął! Roześmiali się wszyscy. Potem Holly spoważniała. –Manny, dziękuję. Uratowałeś mi życie. Kananga by mnie zabił. Twarz mu stężała. –Za dobrze go potraktowałem. W jakimś barrio zrobiliby mu dokładnie to, co on zrobił tobie i Raoulowi. A potem zrzuciliby go na autostradę z wiaduktu. –O mnie rozmawiacie?

Do pokoju Holly wjechał na wózku Tavalera. Zatrzymał się przy drugiej stronie łóżka. –Miałam zamiar zaraz do ciebie zajrzeć – rzekła Cardenas. – Jak twoje płuca? –Chyba dobrze. Lekarze badali mnie dziś rano. Chyba są zdziwieni, że tak szybko wszystko się goi. –Odbudowa tkanki płuc potrwa jeszcze z parę dni – ostrzegła go Cardenas. – Z żebrami było łatwiej. Tavalera pokiwał głową. –To zabawne. Czasem mam wrażenie, że czuję, jak nanoboty pracują u mnie w środku. –To tylko twoja wyobraźnia. –Pewnie, zawsze miałem bujną wyobraźnię – rzekł. –Raoul – rzekła Holly. – Byłeś cudowny, próbując mnie bronić. Poczerwieniał. –Ale nie całkiem mi się udało. I teraz mam w sobie pełno nanobotów w nagrodę. Cardenas zrozumiała, co miał na myśli. –Nie martw się, za parę dni zacznę wypłukiwać je z twojego ciała. Będziesz mógł wrócić do domu. Zanim wrócisz na Ziemię, nie będzie śladu, że miałeś w sobie nanomaszyny. –I będziesz musiał wracać sam, amigo – rzekł Gaeta. – Ja tu zostaję już na stałe. – Otoczył Cardenas ramieniem. Holly dostrzegła światełko w oczach Kris. –A technicy? Też zostają? Gaeta potrząsnął głową. –Nie. Fritz chce wrócić na Ziemię i znaleźć nowego pendejo, żeby zrobić z niego gwiazdę mediów. Ale ja zatrzymuję skafander. To maleństwo jest moje. –Tavalera wyglądał na zadumanego Ja też o tym myślałem. –O czym? – spytała Holly. –O zostaniu tutaj. –Naprawdę? – Holly otworzyła szeroko oczy. –Tak. To znaczy… nie jest tu tak źle. Wiecie, w tym habitacie. Tak się zastanawiałem, pani doktor C, może mógłbym dalej dla pani pracować? Jako asystent w laboratorium? –Raoul, potrzebuję twojej pomocy – odparła bez zastanowienia Cardenas. – Zastanawiałam się, co będzie po twoim odlocie. –Chcę zostać – rzekł Tavalera, patrząc na Holly. Wyciągnęła rękę. Gdy ujął ją w swoją, ostrzegła: –Nie za mocno, Raoul. Jest jeszcze bardzo krucha. Uśmiechnął się i położył jej rękę na swojej. Cardenas zerwała się. –Mam masę roboty. Zajrzę do was popołudniu. Chodź, Manny.

Gaeta rozsiadł się w małym, trzeszczącym krzesełku. –Nie mam dokąd iść. Jestem na emeryturze, prawda? Cardenas złapała go za kołnierz. –Jazda, Manny. Znajdę ci coś do roboty. Pozwolił wyciągnąć się z krzesła. –Skoro tak stawiasz sprawę… Wyszli. Holly położyła się. Tavalera nadal trzymał jej rękę. –Nie zostajesz ze względu na mnie, prawda? – spytała. –Nie, nie zostaję… – zamilkł. – Tak, zostaję. Zostaję ze względu na ciebie – oświadczył, prawie wojowniczym tonem. – Taka jest prawda. Holly odwzajemniła uśmiech. –To dobrze. Bo to właśnie chciałam usłyszeć. Dalej się uśmiechał. –Telefon! – zawołała Holly. – Połącz mnie z Pancho Lane, siedziba Astro Corporation, Selene. Tavalera puścił jej rękę i zaczął się toczyć w kierunku drzwi. –Zostań, Raoul – rzekła Holly. – Chcę, żebyś poznał moją siostrę. Profesor Wilmot siedział w swoim ulubionym fotelu, delikatnie obracając w prawej dłoni szklaneczkę z whisky. Choć patrzył na dyktowany właśnie raport, myślami błądził gdzieś daleko, roztrząsając wydarzenia ostatnich kilku dni i próbując przewidzieć, co przyniesie przyszłość. Przez dłuższą chwilę siedział samotnie, sącząc wolno whisky, zastanawiając się, co powinien powiedzieć swoim mocodawcom z Ziemi, jak im wytłumaczyć, że zaprzepaścił taki wielki eksperyment. –Tak naprawdę – rzekł w końcu – w rzeczywistości nie da się wskazać niczego, co poszłoby źle. Ten eksperyment miał zbadać, w samowystarczalnym środowisku, zdolność społeczności do prze trwania i stworzenia własnego dynamicznego systemu społecznego. Niestety, system społeczny, jaki zaczął się rozwijać, stanowczo nie był taki, jakiego się spodziewaliśmy lub jakiego byśmy po żądali. Opierał się on na przemocy i oszustwie, i doprowadziłby do powstania brutalnego, autorytarnego reżimu. Z drugiej strony, cechą charakterystyczną takich systemów jest ich niestabilność, jak wykazały ostatnie wydarzenia. Siedział przez chwilę w milczeniu. Potem pociągnął łyk whisky i mówił dalej. –Teraz wkraczamy w nową fazę eksperymentu, próbę stworzenia działającego demokratycznego rządu. Pytanie brzmi: czy mieszkańcy habitatu są zbyt leniwi, zbyt egoistyczni, by samodzielnie zajmować się rządzeniem? Czy są tylko zepsutymi dziećmi, które muszą mieć autorytarny rząd, żeby wszystko za nich robił? Tylko czas to pokaże. Pomyślał o sugestii Cardenas, o poborze powszechnym; każdy obywatel miałby obowiązkowo odsłużyć jakiś czas w służbie publicznej. W innych miejscach to działa, powiedział sobie Wilmot. Może i tu się sprawdzi. Miał jednak wątpliwości. Przypiął się do szklanki z whisky na dłużej, po czym podyktował ostatnią część swojego raportu dla liderów Nowej Moralności z Atlanty. –Organizacja dostarczyła większość funduszy dla tej ekspedycji, która miała wykazać, czy podobny dobór uczestników może stanowić populację wyprawy do innego układu gwiezdnego, wyprawy, która

trwałaby wiele pokoleń. W oparciu o wyniki z zaledwie dwóch pierwszych lat wyprawy muszę stwierdzić, że po prostu nie mamy wystarczającej wiedzy o tym, jak ludzkie społeczności zachowują się w stanie zagrożenia, aby wydać jakikolwiek osąd. Moim zdaniem nie jesteśmy jeszcze gotowi, żeby rozpocząć planowanie wyprawy międzygwiezdnej. W istocie nawet nie zbliżyliśmy się do wiedzy, jaka będzie nam niezbędna, by wysłać zdolną do życia z genetycznego punktu widzenia ludzką populację na misję międzyplanetarną, która miałaby trwać wiele pokoleń. –Wiem, że to rozczarowujące wieści, ale nie są szczególnie zaskakujące. Po raz pierwszy sztucznie utworzone społeczeństwo zostało wysłane tak daleko od Ziemi. Musimy się jeszcze wiele nauczyć. Znów pociągnął ze szklanki i kontynuował bardziej optymistycznym tonem. –Z drugiej strony, grupa kłótliwych, swarliwych ludzi osiągnęła olbrzymi sukces. Dotarliśmy do Saturna. Uniknęliśmy wpadnięcia w pułapkę autorytarnych rządów. Prawdopodobnie znaleźliśmy nową formę życia wśród pierścieni Saturna. Przygotowujemy się do badania powierzchni Tytana automatycznymi sondami, a może i do wysłania człowieka na powierzchnię Tytana. –Nowej Moralności może i nie spodobają się te osiągnięcia, organizacja może się też nie zgadzać z niektórymi dalszymi planami – na przykład z wykorzystaniem nanotechnologii, gdzie tylko się da. Pocieszający jest fakt, że hojne finansowanie pozwoliło na stworzenie nowego przyczółka ludzkości, w odległości dwukrotnie większej od tej, w jakiej znajduje się stacja na orbicie Jowisza; placówka ta będzie badać Saturna, jego pierścienie i księżyce. Wilmot uśmiechnął się, dostrzegając w tym wszystkim ironię. –Udowodniliście reszcie ludzkiej rasy, że można uciec od ziemskich ograniczeń. Już z tego powodu, bez względu na to, co o tym myślicie, zasłużyliście na wieczystą wdzięczność przyszłych pokoleń. This file was created with BookDesigner program [email protected] 2010-12-02 LRS to LRF parser v.0.9; Mikhail Sharonov, 2006; msh-tools.com/ebook/